 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
.İnsanlık öldü
#Televizyon#Doğu Akdeniz#İsrail
Ocak 01, 2024 06:292dk okuma
İNSANLIK, tarihi boyunca; Peygamberler, hikmet ehli şahıslar veya diğer terbiye mümessilleri vasıtasıyla sahip olduğu tüm değerlerini yitirdi.
Üstün zekâsı sayesinde en acımasız canavarlardan çok daha vahşileşti ve daha korkunç bir hal aldı.
Yabani hayvanların en tehlikelisi, günümüz insanın yanında kuzu kalır.
Televizyonda haberleri izlerken, ekranda gösterilen Doğu Akdeniz’de, İsrail’in hemen yanı başında konuşlanan savaş gemilerinde dalgalanan ABD, İngiltere, Almanya ve Fransa devletlerinin bayraklarını gördükçe insanlığımdan utanıyorum.
Ve kendi kendime: ‘Ya bunlar insan değil ya ben insan değilim’, diyorum.
Ve eğer bunlar insan sayılacaksa, olmaz olsun ve yerin dibine batsın o insanlık!
Savunmasız bir ceylan yavrusunun etrafını, kanlar sızan dişleriyle çevreleyen bu sırtlan sürüsü; bir de utanmadan, dünyaya insan hakları, hak hukuk dersleri vermeye kalkışıyor.
Bütün bu zorba takımına söylenecek tek şey: Siz önce insan olun, ondan sonra insanlık dersi vermeye yeltenin!
Meğer, güneş kaybolup ortalık kararınca, Hak gidip batıl gelince, mazlumların hamisi ve sığınağı Türkler gidip İngiliz, Amerikalı ve diğerleri gelince meydan yeri insan görünümlü en vahşi canavar sürülerine kalırmış.
Erler gidince, er meydanını canavar sürüleri doldururmuş.
Topkapı Sarayı’ndaki Adalet Kulesi’nin ışıklarına zift dökülüp söndürülünce, dünyanın dört bir yanında zulüm ayyuka çıkarmış.
Bugün tüm dünyanın gözleri önünde sergilenen Evangelist destekli Siyonist vahşetinin bir benzeri tarihte görülmemiştir. İnsanoğlunun geliştirdiği en ölümcül, kan kusan silahlarla kundaktaki bebekler, kadınlar, çocuklar ve masum siviller, kitleler halinde katlediliyor.
Hem de sokak sokak, mahalle mahalle yerleşim yerleri yer ile yeksan ediliyor.
Hani savaşın hukuku vardı? Hani hastanelere, okullara, kadınlara, çocuklara, bebeklere dokunulmazdı?
Küvözdeki bebekleri top ateşiyle paramparça eden bir zihniyetle karşı karşıyayız.
Hangi insanlıktan bahsediyoruz? Bunlar, birbirlerinin canlarına musallat olan hayvanlar kadar bile olamazlar. Zira en vahşi hayvan bile sürüden birini avlar ve onunla yetinir.
Bu insan müsveddeleri ise, kendilerinden olmayan insanların köklerini kazımak, nam ve nişanlarını dünyadan silmek için saldırıyor.
Haberin Devamı
İşlenen bu en adi ve soysuz cinayetler karşısında hiç kimse masum değil. Çin de değil, Rusya da değil. Zira onlar da bu haksızlık karşısında susup şeytan olmayı yeğlediler.
Lal kesilen tüm dünya ülkeleri, bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyerek gününü gün etmenin derdinde.
Bu zulme dur denmezse, en kısa zamanda sıra diğer ülkelere gelecek ve bu katliam, önce bölgesel ve ardından küresel boyutlara erişecek.
Yılanın başı küçükken ezilmezse, yarın ejderha halini alıp herkesi yutar hale gelecek.
Ve o zaman eyvah para etmeyecek!
Evet; bugün değilse ne zaman?
İnsanlık öldüğüne göre, belli ki hiçbir zaman!
.
Bu ülke yolda bulunmadı
#ABD#İngiltere#Almanya
Ocak 03, 2024 06:293dk okuma
Herkes aklını başına almalı.
Zira bu ülke yolda bulunmadı. Her karış toprağı şehit kanıyla yoğrulmuş bu aziz vatanda, hiç kimse bu ülkenin dinamikleriyle oynayamaz; milli birliği ve bütünlüğü bozucu sözleri edemez, eylemde bulunamaz.
Bu ülke 40 yıldır terörle boğuşuyor; varını yoğunu terörle mücadelede harcıyor.
Başta PKK olmak üzere, boğuşmakta olduğumuz tüm terör örgütleri gerçekte buzdağının görünen kısmı; asıl savaşı, bu örgütlerin hamileri olan sözde dost ve müttefik ülkelerle yapmaktayız.
Bunların başında da ABD, İngiltere, Almanya ve Fransa gelmektedir.
Dikkat edilirse, düşman asıl gücünü içimizdeki dağınıklıktan; kimilerinin aymazlığından kimilerinin de bilerek veya bilmeyerek hainliğinden almaktadır.
Kurucu parti olmakla övünen şu CHP’nin aymazlığına bakar mısınız? Üç-beş belediye başkanlığı elde etmek için terör örgütünün Meclis’teki uzantısıyla gizli pazarlıklara girişiyor.
Tezkerelere ‘hayır’ diyor ve bütün partilerin terörü kınayan ortak bildirisine bölücü parti ile birlikte imza atmıyor. Müstakil olarak yayınladıkları bildiride ise terör örgütü PKK/YPG/PYD’nin ismini yazamıyor.
İçimizdeki bu denli dağınıklık, gaflet ve aymazlık elbette ki terör örgütlerinin ve onların içerideki uzantılarının küstahlıklarını artırıyor.
Nitekim son ismi DEM olan bu partinin ‘Gençlik Meclisi 1. Kongresi’nde ne kadar rezalet varsa hepsi sergilendi. Barkovizyonda, hapisteki bebek katiline övgüler düzüldü, PKK lehine sloganlar atıldı, PKK paçavraları sallandırıldı ve daha önemlisi PKK leşleri için saygı duruşu yapıldı.
Şimdi sorarım size; dünyanın neresinde ‘yol geçen hanını andıran’ böyle bir ülke vardır?
Bütün bu kepazelikler sergilenirken Anayasa Mahkemesi ne yapmaktadır? Elli bin kez kapatılmayı hak eden bu partiyi neden kapatmıyor? Anayasa Mahkemesi de bütün mahkemeler gibi Türk milleti adına karar vermiyor mu?
Milletimizden kesilen vergilerle böyle bir partiye Hazine yardımı yapılıyor ve bu partiye mensup milletvekillerine TBMM’den maaşlar ödeniyor.
Böyle bir demokrasi anlayışı dünyanın neresinde vardır? Dünyanın en gelişmiş demokrasilerinde bile böyle bir partinin varlığına asla müsaade edilmez. Değil bölücü başına methiyeler düzmek, onun adını anan ağızlar yırtılır.
Dokunulmazlık zırhına bürünen bu milletvekilleri, haklarında yazıp-çizen ve konuşup hadlerini bildiren birçok gazeteci arkadaşımızı mahkemelere verip tazminat ödemeye mahkûm ettiriyorlar.
Belli ki bunlar, yandaşlarıyla birlikte meydanı boş buldular ve istedikleri gibi at koşturuyorlar.
Ama yağma yok; hiç kimse bu milletin sabrını denemesin. Sabrın da bir sınırı var.
Kürt kardeşlerimiz daha az eşittir hezeyanında bulunan CHP Genel Başkanı Özgür Özel, güya sözlerine açıklık getirdi. Bölücü partiye şirin görünmek için battıkça batıyor.
Neymiş efendim; Kürt halkı kendilerine belediye başkanı seçemiyormuş, seçtikleri görevden alınıp yerlerine kayyumlar atanıyormuş. Buymuş onların daha az eşit olmalarının nedeni, iyi mi?
Belli ki bunun aklı bir yerlere kaçmış; öyle bilinen cinsten akıl tutulması falan değil. Resmen sırra kadem basmış.
Yahu Anayasa ve kanunlar çerçevesinde görev yapan hangi belediye başkanı görevinden alındı? Bir tek kişi gösterebilir misiniz?
Görevden alınanların hepsi dağ kadrosuna taşeronluk yapan, kanun ve hukuk tanımaz kişiler.
Asıl bu tipleri görevde tutmak suçtur.
O hendekleri belediyelere ait iş makinaları açtı ve o izinleri ve hatta emirleri mahut belediye başkanları verdi.
Onları temizlemek için 800’e yakın şehit verdik.
Özgür Özel, sen nerede yaşıyorsun?
Kimlerin kayığına bindiğinin farkında mısın?
Bekleyin, asıl millet sizi seçimlerde imamın kayığına bindirecek!
.
Devlet aklı
#Birinci Cihan Savaşı#Osmanlı Devleti#Netanyahu
Ocak 06, 2024 06:292dk okuma
Dünyanın dengesi bozulmadan önce (Birinci Cihan Savaşı), coğrafyaları işgal eden imparatorluklarda devlet aklı vardı ve bu akıllarla dünyaya nizamat verirlerdi.
Onların arasında bulunan Osmanlı Devleti (Devlet-i Âliyye) adaleti temsil etmesi yönüyle, denge unsuru idi.
Osmanlı’nın inkırazından (çökme-dağılma) sonra meydan yeri, sömürgeci sırtlanlara ve çakallara kaldı. Dolayısıyla devlet aklı da sırra kadem bastı!
Ondan sonra, 2. bir cihan savaşı yapılmasına rağmen, dünyaya huzur gelmedi; gelmez de. Nasıl gelsin ki, gidilen yol, takip edilen siyaset ‘parçala, yönet ve yut!’ yönündedir.
Başta ABD olmak üzere tüm emperyal güçler, dünyayı ‘kontrollü kaos’ yöntemiyle yönetmektedirler. Şairin, yerinde ifade ettiği gibi: ‘Böyle gecenin, hayır umulur mu sabahında?’
Ama görünen o ki, çıkartılan kaoslar, kontrolden çıkacağa benziyor. Bu durumun tipik örneğini İsrail’in Gazze’ye olan soykırımında görmekteyiz. Kana susamış Netanyahu, boğulacağı kanda, önce bölge insanını ve bilahare de tüm insanlığı boğmak istiyor!
Bundan dolayı da dur durak bilmiyor ve daha önemlisi, savaşı bölgeye yayarak Üçüncü Dünya Savaşı’nın fitilini ateşlemek istiyor.
İsrail’in, Lübnan’ın başkenti Beyrut’a saldırıp oradaki HAMAS mensuplarını öldürmesi olayı, orada hâkim olan Hizbullah’a rağmen yapıldı. Havadan yapılan bu operasyonla hem Hizbullah örgütü hem Lübnan hükümeti ve hem de İran tahrik edildi ve edilmeye devam ediliyor.
Nitekim Netanyahu, Lübnan’ın savaşa girmesini dört gözle beklemektedir.
Yemen’deki İran yanlısı örgütlerinin, Kızıldeniz ticaret yolunu taciz etmeleri, başta ABD ve AB ülkeleriyle tüm bölge ülkelerini, ister istemez olayın içine sokmaktadır.
Perde gerisinden kukla oynatan İran’da vuku bulan patlamalar ve onlarca kişinin öldürülmesi; İran’a ayağını denk al mesajından başka bir şey değildir.
Diğer bir ifade ile İran’a otur oturduğun yerde denmek isteniyor. Çünkü İran’a çok yüz verildi; o da tüm Körfez ülkeleriyle birlikte Yemen’e yayıldı.
Burada en pis oyunu bizzat ABD oynadı ve aynı şekilde oynamaya devam ediyor. Bölgemizde palazlandırdığı devlet ve terör örgütleriyle karışıklık çıkartıp parsayı toplamak istiyor.
Bu cümleden olarak; PKK/YPG/PYD’yi Türkiye’nin üzerine, İsrail’i Gazze’ye saldırtıyor.
Malum. ABD, Irak’tan çekilirken, burayı kendi eliyle İran’a teslim etti. İran, ABD’nin kontrolünde olamasa, ne Irak’ı ona teslim ederdi ve ne de onun öylesine yayılmacılığına göz yumardı!
ABD, teşvik ettiği İran yayılmacılığından hep bir Sünni-Şii savaşı bekledi lakin Türkiye’nin devlet aklı sayesinde avucunu yaladı.
Şimdi de kontrolden çıkmak isteyen Netanyahu’yu dizginlemek ve savaşı bölgeye yaymaması için uğraşıyor. Zira ABD çok iyi biliyor ki, İran’ın veya başka bir ülkenin savaşa girmesi, ister istemez ABD’yi de ateşe atacaktır.
ABD’nin mi İsrail’i, İsrail’in mi ABD’yi idare ettiğini, malum savaşın yayılıp yayılmamasında göreceğiz!
Her ne görsek de, bunun hayra yorulamayacağı apaçık ortadadır.
.
Örtülü savaş
#Osmanlı#BMGK#FETÖ
Ocak 08, 2024 06:292dk okuma
Dün Osmanlı istenmiyordu, bugün de Türkiye istenmiyor.
Varlığına tahammül edemedikleri Osmanlıyı, birlik olup yok ettiler. Belli ki, Osmanlının külleri üzerinde kurulan Türkiye’ye de rahat yüzü göstermeyecekler.
Zira Türkiye Devleti kurulduğu günden beri, düşmanların hedef tahtasındadır. Açıktan, mertçe savaşmayı göze alamadıkları Türkiye ile örtülü savaşı yeğlediler ve bunun için de ellerinden geleni artlarına koymuyorlar.
Türkiye’ye karşı olmalarının sebebi, Türklerin tarihidir, tarihteki rolleridir.
Zira bütün dünya çok iyi bilmektedir ki, Türkler haksızlık karşısında susmaz, susamaz; imanlarından aldığı güçle hakkı tutar kaldırır ve haykırırlar. Gücü oranında ya fiili olarak müdahale eder (ve hesabının sorar) ya diliyle kınayıp lanetler ya da kalbiyle buğzeder (nefret eder).
Diğer bir deyişle Türk’ün tarihteki misyonu, Yunus Emre’nin şiirlerinde vurgu yaptığı Molla Kasım rolüdür. ‘Kasım’ taksim eden, adaleti sağlayan, haklının hakkını teslim eden, haksıza haddini bildiren...
Bu durumun da olamazsa olmaz şartı güçlü olmaktır. Zira kuralı güçlü olan koyar ve uygular.
Şu anda dünya üzerindeki güçlüler, emperyalistler olup koydukları kuralları istedikleri gibi eğip bükmekte, isterlerse uymakta istemezlerse uymamaktadırlar. Bu halin tipik örneği de BMGK’nın yapısı ve yetkileridir. Bütün dünya ülkelerinin ‘evet’ dediğine, BMGK üyesi bir tek ülke ‘hayır’ derse, o bir tek ülkenin dediği oluyor.
Bu denli kurt taksiminin önüne geçebilmenin yegâne yolu güçlü olmaktan geçiyor.
Düşman içimizdeki örtülü savaşı, kurguladığı ‘vesayet sistemi’nin yürüttüğü 5. Kol faaliyetleri ile sürdürdü. Düşman, her türlü terör örgütünü üzerimize salarak ve ülkemizin sinir uçlarıyla oynayarak, kaos oluşturmak ve böylece tüm enerjimizi birbirimizle boğuşmak suretiyle harcamamızı istemektedir.
1950’den beri sürdürdüğümüz demokrasi tarihimize bir bakın; yarım asırdan fazla zamandır tüm enerjimizi toprağa verdiğimizi görürsünüz.
Sonuç itibarıyla güçlü olmak adına bir arpa boyu yol alamadık. Aldırmadılar.
Kardeşi kardeşe kırdırarak darbelere zemin hazırladılar, yaptırdıkları darbelerle de millete pösteki saydırdılar!
Akılları sıra, içimize yerleştirdikleri FETÖ belasıyla sözde ‘altın vuruş’u gerçekleştirmek için ayaklandılar.�
Bu millet vesayet altında sittin senedir sindirildi. Bu zaman zarfında sessiz ve derinden öfke biriktirdi. İşte 15 Temmuz 2016’da patlayan bu öfke idi, milletçe sokaklara döküldük ve vesayetin tanklarını ellerimizle durdurduk.
Türkiye kalkındıkça (özellikle savunma sanayisinde) düşmanın uykuları kaçıyor. Bu yüzden en iğrenç oyunlarını sahnelemek için; Cumhuriyet, hilafet, Atatürk, şeriat, laiklik, anayasa vb. konularını kaşıyorlar.
Eskiden eller Ay’a bizler yaya idik.
Artık yağma yok; biz de uzaydayız!
.
Türkiye güçlendikçe
#Pençe-Kilit#Terör#Mehmetçik
Ocak 15, 2024 06:292dk okuma
Pençe-Kilit Harekât bölgesindeki askeri üssümüze yine bir terör saldırısı oldu ve 9 canımızı bizden kopardı, 16 Mehmetçiğimiz de yaralandı.
Aziz şehitlerimize engin mağfiretler ile yaralılarımıza acil şifalar diliyoruz.
Coğrafya kaderdir diye boşuna dememişler. Zira bu coğrafyanın asırlara baliğ olan kaderi ta Osmanlı’nın gününden beri terörle boğuşmaktır. O gün de mahut terör örgütlerinin (Bulgar, Rum, Sırp, Makedon çeteleri, Taşnak ve Hınçak-Ermeni terör örgütleri vb.) arkasında emperyalist güçler vardı; bugün de PKK/YPG/PYD, DEAŞ, FETÖ, DHKP-C vb. gibi envai çeşit terör örgütlerinin arkasında aynı emperyalist güçler var.
Bir farkla dünkü düşmanlarımız karşımızda idi, bugünküler ise ‘dost ve müttefik-NATO’ görünmek suretiyle içimizdeler.
Dünküler de bize karşı el ele vermişlerdi, bugünküler de.
Bunca düşmanı bir araya getiren, bizdeki ‘tılsım’ın ne olduğunu biliyor musunuz?
Bunca düşmanın uykularını kaçıran ve her geceki rüyalarından korkuyla kalkmalarına sebep olan nedir biliyor musunuz?
Türkün şahlanışı ve tam bağımsız Türkiye!
Onların istedikleri tek şey; Türk asla güçlü olmasın ve Türkiye ilelebet bağımsız olmasın!
Zira onlar da çok iyi biliyorlar ki Türk güçlü olup, Türkiye tam bağımsız olunca kendileri suçüstü yakalanacak ve yaptıkları ve yapmakta oldukları zulümler fitil fitil burunlarından getirtilecektir. Daha açık ifadesiyle, dünyanın dört bir tarafındaki mazlumların kanlarını vampirler gibi ememeyeceklerdir.
Terör örgütlerini başımıza musallat ederek güç ve kudretten düşmemizi ve kendilerine tabi ‘uydu’ ülke haline gelmemizi istiyorlar.
Irak’ı ve Suriye’yi fiilen üçe böldükleri gibi Türkiye’yi de paramparça edip, küçük lokmalar halinde ‘Büyük İsrail’e peşkeş çekmek istiyorlar.
Kürtler daha çok ‘Büyük Kürdistan’ (Türkiye, İran, Irak ve Suriye toprakları üzerinde) hayaliyle yanıp tutuşurlar! Dün olduğu gibi bugün de hevesleri kursaklarında kalacak ve ‘Büyük İsrail’ için meze olmaktan kurtulamayacaklardır.
Yüzelli seneden beri Kürtler kâh İngiliz’in kâh ABD’nin kayığını bindiriliyorlar. Bir kere olsun selamet sahiline erişebildiler mi? Sürekli kullanıldılar ve işleri bitince de yüzüstü bırakıldılar.
Aynı ABD, Irak’ın kuzeyinde de sözde bir Kürdistan devletçiği kurmuştu. Bağdat’taki merkezi yönetimden ayrılıp sözde bağımsızlık şarkıları söylerken her yandan kızılca kıyametler kopmuş ve Kuzey Iraklı Kürtler, kurtuluşu ellerine tutuşturulan İsrail bayraklarını sallamakta aramışlardı!
Neden Irak’ın veya başka herhangi bir ülkenin bayrağı değil de İsrail bayrağı?
Onca acı tecrübelerden sonra hâlâ anlamamakta ısrar ediyorlar. Ortadoğu’da pişirilmekte olan aş, Yahudi aşıdır, Ermeni aşıdır.
Kürtler bu aşlar için yalnızca tuz ve biberdir.
Türkiye’nin bağımsız olmasını istemeyen, Kürtlerin mi bağımsız olmasını isteyecek?
Güldürmeyin insanı!
.
Asıl teröristler içeride
#Terörist#Attilâ İlhan#Erdoğan
Ocak 17, 2024 06:292dk okuma
Düşmanı boşuna dışarıda arıyoruz; zira asıl düşman en kahpeleriyle içimizdeler.
Dışarıdaki malum düşmanlar da bu içimizdekilerden güç-kuvvet ve cesaret alarak melanetlerini icra edebiliyorlar.
Attilâ İlhan vaktiyle “Bu ülkede yaşayan hainlerin oranı % 10 mesabesindedir” deyince hem hop oturup hop kalkmış hem de doğrusu bu kadar büyük bir oranı çok abartılı bulmuştuk.
Meğerse az bile söylemiş!
Sınır ötesinden şehit haberi geldikçe sevinenler var ve üstelik alçakça bu yaklaşımlarını gizlemeden söyleyebiliyorlar.
Dikkat ediyoruz da bu ülkenin hainleri hep okumuş, yazmış, kariyer yapmış ya da üst düzey görevlerde bulunmuş anlı-sanlı bürokratlardan çıkıyor.
Ne zaman bir şehit haberi gelse kendilerini ve hadlerini bilmez birileri derhal terör uzmanı kesiliveriyorlar. Utanmadan o televizyon senin, bu televizyon benim diyerek ellerindeki sopalarla ekranlarda arzı endam ediyorlar.l
Ankara satılmayan hacizli araçlar neredeyse yok pahasına satılıyor (bir göz atın)
Kırk yıldır o bölgeleri hallaç pamuğu gibi atan, her karış toprağında ter döken ve dağlardaki tüm mağaraları teröristlere dar eden kurmay aklı bilmiyor da bu hadsizler biliyor; öyle mi?
Bu denli nadanlar arasında bir de önceki asırdan kalmış asker eskileri var; onlar da Erdoğan’a, hükümetine ve yakınlarına kin kusmak için şehit haberlerini adeta dört gözle bekliyorlar.
Bir kısım siyaset bezirgânı da bu durumu seçimler için malzeme olarak kullanmaya kalkıyor.
Utanmaz eski bir bürokrat, “Şehitler verilirken Bayraktar’ın SİHAları neredeydi?” diyor.
Bir kısım arlanmaz ise, “Sınırlarımızın ötesinde ne işimiz var?” diyor.
Ya şu CHP’ye ne demeli? İmamoğlu’nun narına yanarak, DEM’in alametine binip hızla kıyamete doğru gidiyorlar. Bölücü partiyi küstürmemek için siyasi partilerin ortak deklarasyonunu imzalamıyorlar.
Onların hatırına sınır ötesi harekâtlara ‘evet’ demiyorlar.
Dahası DEM yetkilileri ile yaptıkları gizli pazarlıklarda bölücü başının serbest bırakılmasını tartışıyorlar.
Nasıl olsa hepsinin arkasında kapı gibi Anayasa Mahkemesi var; boş buldukları meydanda istedikleri gibi çalıp oynuyorlar!
Asıl millet 31 Mart’taki seçimlerde kendileriyle çalıp oynayacak, lakin farkında değiller.
Bayraktarların İHA’larına, SİHA’larına laf etmek tek kelime ile FETÖ ve PKK ağzıdır. Zira onlara dünyayı dar ediyorlar. İçerideki soysuzlara ne oluyor? O İHA’lar, SİHA’lar sayesinde teröristler yurtiçinde eylem yapamıyor; düşman sınırımızın ötesinde görülüp imha edilebiliyor.
Demek ki neymiş; düşman sınırlarımızdan giremiyor, sınır ötesinde görülüp imha ediliyor. Yani kendi inlerinde vuruluyorlar.
Mehmetçik sınır ötesinde olmasa, terörist eylemini bu kez İstanbul’da Ankara’da yapacak!
Bunu mu istiyorlar?
.
Ya yanımızdasınız ya karşımızda
#Emperyalizm#İngiltere#İsrail
Ocak 20, 2024 06:29
Başta ABD ve İngiltere olmak üzere Batılı emperyalistlerin, bölgemizde ekmiş oldukları asırlık fitne tohumları, zehirli meyvelerini vermeye başladı.
Osmanlıdan koparıp Araplara kurdurdukları devletçiklere hiçbir zaman gerçek devlet gözüyle bakmadılar. Zaten onların da devlet olma gibi bir dertleri olmadı.
Emperyalistlerin mabatlarına kene gibi yapışıp, alçak sürünmeyi yeğlediler ve işin tuhafı bu durumu devlet olmak zannettiler. Bir avuç İsrailliye yenilmenin zilleti içinde yaşadılar. Sonunda, kendilerine göre kurtuluşu nerede buldular dersiniz?
İsrail’le ittifak yapıp, Filistinlileri inkâr etmekle kurtuluşa ereceklerini zannettiler (İbrahimi antlaşmalar).
Halbuki daha sıra Filistin’e gelmeden birçoğunun tacı-tahtı başlarına yıkıldı, ülkeleri paramparça edildi.
Artık ne Saddam’ın Irak’ından ne Kaddafi’nin Libya’sından ne de Hafız Esed’in Suriye’sinden, devlet olarak bahsedilemiyor. Zira her birinin yerinde yeller esiyor!
Paramparça ettikleri bu devletçiklerde, yine kendilerinin kurup, geliştirdikleri terör örgütleri kol geziyor.
Vaktiyle Arapların böğrüne hançer misali sapladıkları İsrail devleti, emperyalistlerin gökte arayıp yerde buldukları bir maniveladır. Onu bir maden gibi işletip; kazan-kazan metoduyla emellerini gerçekleştiriyorlar.
Artık İsrail mi Batılıları kullanıyor, Batılılar mı İsrail’i kullanıyor; daha açık ifadesiyle bu bilek güreşinden kimlerin galip çıkacağı şimdilik meçhul.
Emperyalistlerin değirmenine su taşımaktan başka bir fonksiyonları olmayan terör örgütleri, Hasan Sabbah’ın uyuşturulmuş fedaileri misali hayali-yalancı bir cennet vadiyle kandırılıp kullanılmaktalar.
Halbuki aynı emperyalist güçler, dün de Suriye, Irak, Lübnan, Libya ve daha nice devletler (!) kurmuştu!
Hani nerede o devletler?!
Kuzey Irak’ta kurdurulan bölgesel yönetim devlet mi?
Kurdurulan ve bundan böyle kurdurulmaya çalışılan tüm devletçikler, gerçekte birer aparat, Büyük İsrail için oluşturulmuş kantonlar olacak.
On sene önceki Ortadoğu coğrafyasına bakın, bir de bu günkü haritaya bakın; bir on sene sonraki haritada hâlâ kendi devletçiğinizi görmeyi hayal ediyorsanız, size sözümüz yok.
Zira burnunun önünü göremeyene, görmek istemeyene yol tarifi yapılmaz.
Yukarıda zikredilen devletçiklerde yaşayan insanlara bakın, bir gün olsun huzurla, istikrarla, barışla ve güvenle yaşayabildiler mi; yaşayabiliyorlar mı?
Emperyalizmin kurguladığı büyük resmin hedefinde iki devlet var; Türkiye ve İran.
Bölgesel kurtuluş, bölge ülkelerinin el ele verip, hep birlikte emperyalizme karşı direnmelerine bağlı. Bunun için de birbirlerine güvenmeleri ve özellikle birbirlerinin kuyularını kazmamaları şarttır.
Türkiye Cumhurbaşkanı bu gerçeği görerek, dosta-düşmana hakikati haykırdı: Ya bizimlesiniz ya karşımızda!
Burada aklını başına alan ve gereğini yapan (Türkiye ile el ele veren) kurtulacak, aklını kiraya verip, emperyalizme uşaklığa devam eden kim ya da kimler varsa silinip gidecektir.
ABD, Batı ve İsrail kaybetti
#Filistin#İsrail#Hamas
Ocak 27, 2024 06:292dk okuma
Filistin’de sergilenen vahşet, İsrail ve müttefiklerinin gerçek yüzlerini tüm insanlığa gösterdi.
Halbuki daha dün, 2. Dünya Savaşı’nda Almanya, Yahudilere karşı soykırım uygulamış, onları öldürme merkezlerinde ve hem mobilize ve hem de sabit gaz odalarında, sistematik ölümlerle boğarak (karbon monoksit gazıyla) öldürmüştü.
Geçen 80 sene zarfında, Yahudi sermayesinin oluşturduğu dünya sinema endüstrisi, bu denli vahşi katliamları konu alan filmler üretti ve bunlar tüm ülkelerde gösterime sokuldu.
Hitler ve bir avuç avenesi günah keçisi ilan edildi ama Alman ordusu ve Almanya halkının çoğunluğu da bu şebekesinin yanındaydı. Hepsinden önemlisi mahut soykırımın baş mimarı olan Hitler de bir Alman’dı.
Aynı Almanya’nın bugünkü yöneticisi, aynı soykırımı yapan İsrail’in yanında, onun zulmüne destek oluyor, silah ve mühimmat veriyor. Aklı sıra Almanya günah çıkarmaya çalışıyor lakin bilmiyor ki, onun o gün işlediği ve bugün İsrail’in sergilediği günahları dünyada çıkarmanın imkân ve ihtimali yoktur.
Zira onların hakkından ancak ebedi olan cehennem ateşi gelir!
Dünyaya nizam verdiğini iddia eden ABD’nin Başkanı ‘Ben Siyonistim’, Dışişleri Bakanı da ‘Ben Yahudi’yim’ diyerek ufunetlerini kustular. Bu zihniyetteki insanların yönettiği dünyanın ne halde olduğunu varın siz hesap edin!
AB ülkeleri ise, tarihlerinin en zavallı halini yaşıyorlar. ABD’nin uydusu, Yahudi’nin esiri, acınacak bir halleri var.
Bu ülkeler sözde medeni ve hatta medeniyetin beşiği, fikir ve ifade hürriyetinin kâmil manada sergilendiği ülkeler. Halbuki bütün bu ülkelerde Filistinlileri savunmak ve onlara yapılan zulümleri dillendirmek büyük suç.
Filistin Dışişleri Bakanı’nı, ABD’deki oturumlarda tek kelime etmemesi şartıyla davet ettiler.
Seksen sene boyunca tüm ülkelerde izlettirdikleri filmler sonucunda Yahudi’yi mağdur gösterdiler. Uğradıkları zulümlerle kendilerini acındırdılar. Hemen tüm ülkeleri hem acındırdılar ve hem de kuzu postuna bürünerek uyuttular.
Muharref (bozulmuş) Tevrat’ta anlatılan gerçek yüzlerini (kendilerinden olmayan insanları insan bile görmeme ve onları hayvanları ile birlikte topyekûn imha etmek) hep sakladılar.
Dikkat edilirse İsrail, onca silah ve mühimmatı ile ve başta ABD olmak üzere AB’yi de yanına alarak giriştiği bu savaşta batağa saplandı. Tek yapabildiği şey sivil yerleşim alanları havadan ve karadan bombalamak, binaları yıkmak ve çoğu çocuk ve kadın olan masum sivilleri hunharca öldürmek.
Bugüne kadar ne bir HAMAS’ın Kassam Tugaylarının askerlerinin canlısını esir alabildi ve ne de ölüsünü gösterebildi.
İsrail askerinin tek yapabildiği şey kümelenip, silahsız basın mensubunu dipçikle dövmek ve yere serip tekmelemek.
Tüm dünya İsrail askerinin ve avenelerinin rezil hallerini gördü; kimlerin insan olup olmadığını da gördü.
Bütün bu vahşetin, İsrailliler adına en vahim sonucu ise, artık bundan böyle hiçbir Yahudi’nin dünya üzerinde emniyeti kalmamıştır ve hemen hepsi tehdit altındadır.
Bunu da Yahudi, Yahudi’ye yaptı.
Ne diyelim, kendi düşen ağlamaz!
.
Hüzünlü Mirac
#Gazze#İsrail#Mescid-İ Aksa
Şubat 07, 2024 06:292dk okuma
Gazze’de İsrail vahşeti kol gezerken, Müslüman kanına doymayan İsrailli askerlerinin işgalinde bulunan mübarek ve mukaddes Mescid-i Aksa’da namaz kılmak isteyen Müminlere akla hayale gelmedik baskı ve işkenceler yapılırken, hüzünle, bir Mirac Kandili daha idrak ettik.
Bir avuç İsraillinin aylardır uyguladığı soykırımı, başta İslam Alemi olmak üzere bütün dünya ülkeleri sadece seyretmekle yetiniyor. Kimi ülkelerin halkları, bu denli vahşete dayanamayıp yürüyor, bağırıp çağırıyor lakin seslerini, lal kesilmiş kendi yöneticilerine asla işittiremiyorlar.
Demek ki, Allah’tan korkmayan, kullardan utanmayan bu yöneticiler, yalnızca ABD ve İsrail’den korkuyorlar. Bu da demektir ki, bütün bu yöneticiler, koltuklarına ABD ve İsrail sayesinde oturuyorlar!
Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamın kutsal Mirac yolculuğu, Mescid-i Haram’dan (Mekke-i mükerreme) başlamış; isra, sırlarla dolu gece yürüyüşüyle bir anda Mescid-i Aksa’ya (Kudüs) getirilmiş ve oradan göklere; bilinemeyen, anlaşılamayan, anlatılamayan alemlere yükseltilmişti.
Sevgililer sevgilisi, bu kutsal yolculuktan, inananlara Mirac olacak namaz ibadeti emriyle dönmüştü. Kimi nasipsizler, Peygamber Efendimizin bir anda Mekke’den Kudüs’e gitmesine akıl erdiremiyor ve bu iş rüyada olmuştur diyerek, inkâr bataklığına sürükleniyor. Halbuki ayette geçen ‘isra’ kelimesi rüya için kullanılmaz; uyanık iken, gece yürümek manasına kullanılır. (El-Kavlul-Fasl)
Ayrıca Peygamberimizin anlattığı rüya olsaydı, kimse itiraz etmez ve tuhaf karşılamazdı.
İslam’ın içindeki bir kısım aklı evveller de (Mutezile Fırkası) Resulullah Efendimizin bir anda, Cennet’i, Cehennem’i ve daha birçok yerleri gezip gelmesine akıl erdirememiş ve Mirac’ı kabul etmek Allah’a mekân tahsis etmek olur diyerek, Mirac olayını inkâr etmişlerdir.
Halbuki Allahü teala, Musa Aleyhisselam ile Tur-i Sina’da konuştu; haşa Tur-i Sina Allah’ın mekânı mıdır? Mü’minler, Cennet’te Allahü tealayı görecekler; Cennet de Allahü tealanın mekânı değildir. Allah, mekândan münezzehtir.
Mirac’la, inananların imanları kuvvetlenmiş ve her bir mü’min, Hz. Ebu Bekir sadakatiyle sıddıklık (sıddıkıyet-rehbere ve insanlara verdikleri sözleri bihakkın yerine getiren) makamına erişmişlerdir.
Resulullah Efendimiz, Mirac’la İslamiyet’in temellerini en sağlam şekilde atmış ve O’na gönül veren sadıklarla da bütün engelleri aşarak, İslam güneşini sönmemek üzere, tüm cihana yaymıştır. İmam-ı Rabbani Hazretleri buyuruyor ki: ‘İnsanın yaratılması, ibadet yapmak içindir’. İbadet, insana haddini bildirir, kulluk bilincine (şuur) erdirir.
Mü’minin Mirac’ı olan namaz, tüm ibadetleri içinde barındırır. Bundan dolayıdır ki, sevgili Peygamber Efendimiz, ‘Gözümün nuru namazdır’ buyuruyor.
Kederli ve hüzünlü bir halde idrak ettiğimiz Mirac Kandilinizi kutluyor, hayırlara vesile olmasını diliyorum. F.B.
.Maskeli yüzler
#İsrail#Vahşet#Emperyalizm
Şubat 14, 2024 06:292dk okuma
Paylaş
Batı, ürettiği yakıcı, yıkıcı ve topyekûn imha edici silahlarla Doğu’ya galip geldi ve dünyanın büyük bir kısmına hâkim oldu.
Haberin Devamı
Kan, gözyaşı ve zulüm üzerine kurulu Batı hegemonyasının tek amacı vardı, o da ne pahasına olursa olsun, güçsüzleri, ezerek sömürmekti.
Bu zehri insanlığa sunarken, tatlıyla kaplamaları gerekti. Bunun için de iki yol seçtiler. Birincisi, sömürecekleri ülkelerin başına (yönetici kadrolar) kendileri tabi olan ‘uşak’ yaratılışlı tipleri bulup (yetiştirip- devşirip, satın alıp vb.) geçirmekti.
Ve tüm bu ülkeleri, adeta atadıkları ‘genel valileriyle’ idare edeceklerdi. Tüm bu ülkelerin halkları, atanan valilerin elinde tutsak olacak, mahut valiler de kendilerinin tutsağı olarak, ülkelerini, ağa-babalarının emir ve direktifleri doğrultusunda yöneteceklerdi.
İkincisi ise bütün bu gayri insani, gayri ahlaki ve gayri medeni davranışları kamufle edebilmek için de reklam- algı ve propagandaya ağırlık verilecek ve bu cümleden olarak; kitle iletişim araçları (medya, sinema, internet vb.) bütünüyle ele geçirilecekti.
Bu şekilde; biri gerçek diğeri sahte ve yalan olan iki dünya oluşturulacaktı. Gerçek dünyada vahşet ve sömürü olabildiğince yaşanacak lakin tüm insanlığa, bu durum, hürriyet, medeniyet, insan hakları, hukukun üstünlüğü gibi yaldızlı laflarla süslenip anlatılacaktı.
İki asra yakın bir zamandır tüm insanlığın beyni, bu yalan propagandalarla yıkanmakta ve gelinen noktada, sergilenen vahşet tüm çıplaklığıyla meydana çıkmasına rağmen, zulüm düzeninin zorbaları hala taraftar bulabilmektedir.
Nasıl oluyor derseniz, bunun da sebebi çok açıktır.
Tutsak aldıkları yöneticilerin etrafında oluşan ‘kemik yalayıcılar taifesi’, iktidarın nimetlerini semirmenin rahatlığı ve sorumsuzluğuyla ve kapıldıkları propagandayla, reklam ve algılarla adeta ‘zombi’leşmişlerdir.
Zombiler güruhu, vesayetten memnundurlar, asla gerçek manada bağımsız olmayı düşünmezler, düşünemezler.
Zulüm ilelebet payidar olamazdı. Diğer bir ifadeyle, vahşi kapitalizm düzeni böyle gelmiş ama böyle gidemezdi.
İsrail vahşeti çanak-çömleği patlattı. Batının maskesi yırtıldı ve cılkı ortaya çıktı.
Artık yırtılan bu maskenin ardındaki yüzsüzlük yüzüne tükürene bile aşk olsun!
Malum, Yirminci asrın sonlarında, Sovyet rejimi tüm değerleriyle birlikte yıkılıp tarihin çöplüğüne atıldı.
Batının estirdiği ‘yalan rüzgârı’ olan emperyalizmin, yıkılıp çökmesi de gün sayıyor!
Yalnız bu çöküş, Sovyetlerin dağılmasına benzemez; zira Sovyetler, kendi hinterlandında yankılandı.
Batı emperyalizminin çöküşüyle tüm dünya çalkalanacak ve Allah saklasın belki de bu durum bir Üçüncü Dünya Savaşı’na sebep olacak.
Durumu sezen kimi ülkeler, boşuna savaş hazırlığı yapmıyor.
İnsanlık ve Ortadoğu
#Hz. Âdem#Ortadoğu#Havva
Şubat 19, 2024 06:292dk okuma
Kutsal metinlerden öğrendiğimize göre; ilk insan Hz. Âdem Aleyhisselam eşi Havva annemizle birlikte cennetten çıkarılınca, kendisi Serendip (Sri Lanka) Adası’na, eşi ise Mekke’ye indirildi.
Pişman olan ve yıllar boyu gözyaşı döküp tövbesi kabul edilen Hz. Âdem Aleyhisselam neden sonra (bir rivayet 300 yıl) eşi Havva annemizle Arafat’ta buluştu. Ve insanlık o mukaddes vadide çoğalmaya başladı.
İlk insanın maya tuttuğu bu kutsal vadide başlayan insanlık tarihi günümüze kadar geldi.
Zamanla çoğalan insanoğlu dünyanın dört bir yanına yayıldı ve ilk nüveyi (çekirdek-öz) teşkil eden Ortadoğu hemen her bakımdan önemini korudu.
Kutsal kitaplara ve özellikle Kuran’ı Kerim’deki kıssalara dikkat edilirse, ibretlik hikâyelerin hep Ortadoğu coğrafyasından verildiği görülür. Halbuki yine Kuran’ı Kerim’in ifadesiyle ‘Her ümmete (millet) peygamber gönderilmiştir’.
Yani dünyanın her yanındaki insan topluluklarına peygamberler gönderilmiş ve onlar da ilahi mesajla mükellef kılınmıştır.
Yine Kuran’ı Kerim’den öğrendiğimize göre; ‘İnsan muhtaç yaratılmıştır’. Ve ‘Zenginlik insanı azdırır’. Evet zenginleşip dünyanın heva ve hevesine kapılan ve Allah’ı ve O’nun mesajını unutan insan sapıtır ve hatta sapkınlaşır, azgınlaşır. Tarih boyunca olageldiği üzere...
Bu durumun tipik örnekleri Ortadoğu coğrafyasında meydana geldiğinden Cenabıhak da örnek kıssaları bu bölgeye gönderdiği peygamberlerin ve onların ümmetlerinin hallerinden vermektedir.
İnsanoğlunun yaratılışındaki iyilik ve kötülük gelgitlerini ziyadesiyle yansıtan topluluklardan biri de Yahudi kavmidir. Allahütealâ kendilerini tarih boyunca birkaç kez yüceltti, lakin onlar bunun kıymetini bilmedi ve sonuçta da aşağıların aşağısına indirdi.
Cenabıhak, İsra Suresi, 4,5,7. Ayeti Kerimelerde mealen şöyle buyurur: ‘Biz kitapta İsrailoğullarına şöyle bildirmiştik’: “Yeryüzünde mutlaka iki defa fesat çıkaracak, çok böbürleneceksiniz. Bu iki fesattan ilkinin zamanı gelince üzerinize güçlü kuvvetli kullarımızı gönderdik Bunlar, evlerin arasında dolaşıp köşe bucak her tarafı aradılar. Bu yerine getirilmiş bir vaat idi. Bir zaman sonra onlara karşı tekrar size üstünlük verdik, servet ve oğullarla gücünüzü artırdık; adamlarınızın sayısını daha da çoğalttık. Eğer iyilik ederseniz kendiniz için iyilik etmiş olursunuz. Kötülük ederseniz yine kendinize edersiniz. Nihayet ikinci cezalandırma vakti gelince, düşmanlarınız onurunuzu çiğnesinler, daha önce girdikleri gibi yine mescide girsinler ve ellerine geçirdikleri her şeyi yakıp yıksınlar istedik.”
İlahi rahmetten uzak tutulan bu kavmin içinden çıkan Siyonistlere bakın ki, diğer insan topluluklarının da içlerinden en şerlilerini yanlarına alarak; insanoğlunun düşebileceğini en alt dereceye inerek, en iğrenç ve en vahşi soysuzlukları, alçaklıkları ve en adi soykırımı sergiliyorlar.
Belli ki tarihte yaşadıklarından hiç ibret almıyorlar.
İbret almadıkları gibi kendilerini ikaz eden peygamberleri de öldürmekten geri kalmadılar.
Dün Hak’kı duymamak için peygamber öldürenler, bugün de tüm dünyanın çağrılarına lal kesilerek bebekleri, kadınları ve savunmasız sivilleri öldürmeye devam ediyorlar.
Dün de lanete müstahaktılar, bugün de...
Zalimler için yaşasın cehennem!
Yetmez; dünyaları bile cehennem olsun!
.Nizam-ı âlem
#Emperyalist#İsrail#Filistin
Şubat 24, 2024 06:292dk okuma
Dünyanın idaresi, diğer bir deyişle halkların yönetiminde ipin ucu emperyalistlerin elinde olduğundan, nizam ve intizamdan bahsetmek mümkün değildir.
Zira hukukun üstünlüğü yerine üstünlerin (güçlüler) hukuku caridir. Bu da yine halkın ifadesiyle altta kalanın canı çıksın demektir.
Böyle bir dünyada hangi nizamdan, hangi insan hakkından ve hangi adaletten bahsedilebilir?
Evvelemirde emperyalistlerin niyetleri bozuktur, onların aleme nizam vermek diye bir dertleri yoktur ve olamaz. Onların tek amacı vardır; o da kan emerek sömürmek olup, onun icabına bakmak ve onun zeminini hazırlamaktır.
Bu aşağılık ve iğrenç anlayışın icabı ise ‘böl-yönet’ taktiğidir. Yani kontrollü kaostur.
Dikkat edin; geçen asrın başlarında bizim coğrafyamızı paramparça ettiklerinde bir şeye özellikle özen gösterdiler. İrili-ufaklı parçalara böldükleri devletçiklerin sınırlarını belirlerken adeta cetvel kullandılar. Her bir çizginin yanı başında bir veya birkaç çıban başı bıraktılar.
Zamanı geldikçe bu çıbanları patlatır ve gerekli tedaviye (!) yine kendileri koyulurlar!
Emperyalistlerin tedavi metotları ise bu ülkelerde erken kalkanın ihtilal yapması, bizim gibi ülkelerde de her on yılda bir askeri darbeyle yönetimin hizaya sokulması şeklinde olmuştur.
Türk’ün sahneden çekilmesinden sonra meydanın kendilerine kaldığını gören emperyalistler, sınırlarını cetvelle çizdikleri ve yönetimlerini kendilerinin kurguladığı ülkelerle kedinin fareyle oynaması gibi oynadılar ve oynamaya devam ediyorlar.
Bakınız; İsrail, bu ülkelerin harimi ismetlerine girdi ve girmeye devam ediyor; kimsenin sesi çıkmıyor, çıkamıyor.
Ses çıkaramazlar, çıkarırlarsa taçlarının ve tahtlarının başlarına yıkılacağını çok iyi bilirler.
Bundan dolayıdır ki, ‘bana dokunmayan yılan bin yaşasın’ modundalar.
Gaflet ve hatta ihanet içindeki bu ülkelerin yöneticileri, sıranın kendilerine gelmekte olduğunu göremeyecek kadar da kör ve sağırdırlar.
Onursuz yaşamayı şiar edinmiş bu pespaye takımı; Filistinliler gibi bir kere ve mertçe ölmek yerine, her gün, adice ve şerefsizce onlarca ölmeyi cana minnet bilmektedir.
Bütün bunlardan dolayıdır ki, iş başa düşmektedir ve Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur!
Türk, silkinip ayağa kalkacak ki, âlem yeniden nizam bulsun.
Türk güçlü olacak ki, mazlumlara kol-kanat gersin ve zalimlere hadlerini bildirsin!
Bunun işaretlerini, özellikle savunma sanayisindeki göz kamaştırıcı hamlelerde görmekte ve umudumuz her geçen gün artmaktadır.
Sadece bizim değil zulüm altında inleyen dünyanın tüm halkları Türk’ün yükselişini sabırsızlıkla bekliyor.
Zira bizim gibi onlar da çok iyi biliyor ki, Türk yükselince, dünya-âlem nizam bulur ve dünyanın en yüksek burcunda ‘ADALET’ bayrağı dalgalanır.
.Dünyanın ekseni kaydı
#İsrail#İngiliz#Afrika
Şubat 28, 2024 06:292dk okuma
Zulüm asla payidar olmaz, olamaz.
Zira mazlum yapayalnız olsa da onun ahı ‘Arş’ı titretir. Evreni kudret elinde bulunduran Allahü teâlâ ‘Muntakim’dir ve kimsenin yaptığını yanında bırakmaz.
Bizlerin bilmediğimiz veya bilip de görmek istemediğimiz sebeplerden ötürü, Allah imhal eder (mühlet verir, sonraya bırakılmasına müsaade eder, erteler) lakin asla ihmal etmez.
Şairin dediği gibi; ‘Cani dipdiri gezse de... Masumlar (bebekler dahil) ölse de... Suçluların yerine başkaları mahkûm olsa da... Er ya da geç ilahi adalet gerçekleşir ve hak yerini bulur’. Bu cümleden olarak; boynuzsuz koyun kendisini vuran boynuzlu koyundan hakkını alacaktır; bundan kimsenin şüphesi olmasın.
Nitekim ilahi buyrukta: ‘Zerre miktarı (çok az) iyilik yapan da zerre miktarı şer işleyen de onun karşılığını görür’.
İsrail’in sergilemekte olduğu bu vahşeti, bütün emperyalist ülkeler, tarihleri boyunca envai çeşidiyle sergilediler ve sergilemeye devam etmektedirler.
Zalimler güruhu zamana ve zemine göre vahşetlerine ayar vermektedirler. Kâh sessiz ve derinden (yılanın kurbağanın kanını emmesi gibi) kâh aleni ve vahşice (Gazze’deki gibi) katliamlarını sürdürmektedirler.
Zalimlerin ortak yönü, Müslümanları veya kendilerinden olmayanları insan olarak görmemeleridir. Zira Müslümanların itlaf edilmesi gereken hayvan olduklarını en yetkili ağızları pervasızca söyleyebiliyor.
Yeryüzünü ifsat edecek, bozgunculuk çıkaracak, masum kanı dökecek ve gasp ettiği malları semirecek insanoğlunun düştüğü derekeyi (alçak-aşağı aşama) görüyor musunuz?
İşin bundan da vahimi ise, tüm bu cinayetleri, katliamları ve soykırımları işleyen bu insan türü medeni geçiniyor, kendisini erdem timsali gösteriyor. İşin doğrusunu, kara bahtlı Afrikalının yalın gerçeğinde görebilirsiniz. Kara derili bu insanlar, beyaz ve uzun bacaklı insandan (İngiliz, Fransız, Alman vb.) ürküyor, korkuyor ve kaçıyor. Belli ki onu, eşi, benzeri olmayan bir canavar bellemiş.
Neden acaba?
Oysa aynı Afrikalı, hayvan türünden her türlü canavarı, kahramanlık gösterisiyle avlıyor.
Mahut ‘Beyaz adam’ hayvandan da aşağı (belhüm adal), ondan daha korkunç ve tehlikeli ki, onu görünce kaçacak delik arıyor.
20. Yüzyıl’daki iki büyük savaşla da dünyanın jandarması rolüne soyunanların, insanlıktan nasipsiz hemen hepsinin sırtlan sürüleri oldukları görüldü.
Dünya, kayan bu ekseniyle daha fazla dönemez; ya yeniden kurulur ve eksenine oturtulur ya da 3. Dünya Savaşı ile kendisini ve üstündekileri yok eder.
Dünyanın sözde olan ekseni Batı’nın elindeydi, batırdı. Bu eksen Doğu’nun eline geçebilirse bir müddet daha dönmeye devam edebilir.
Türkiye’nin de içinde yer aldığı doğu eksenli dünya, yeni doğuşlara ve yeni oluşumlara gebedir.
.Müfteri
#CHP#Erdoğan#Karamollaoğlu
Mart 02, 2024 06:293dk okuma
Meşhur hikâyedir; savaşı kaybeden ve hesaba çekilen komutan, ‘Kaybetmemiz için 40 sebep vardı’ deyip, birinci maddede barutu sayınca, sözü kesilir ve diğer sebepleri saymasına gerek kalmadığı kendisine ihtar edilir.
Yani, barut yoksa, savaş zaten baştan kaybedilmiş demektir.
Beşerî münasebetlerde de bir kişide yalan ve hatta iftira atmak varsa, o kişinin başka özelliklerini araştırmaya gerek yoktur. Zira yalan ve iftiranın olduğu yerde, iyilik, güzellik ve hayır adına hiçbir şeyden bahsetmenin imkân ve ihtimali yoktur.
Yalan varsa, çekiver kuyruğunu gitsin!
Bu hasletin (özellik) en çirkininin sergilendiği yer ise, herkesin zannettiği gibi, şahsi menfaatlerin söz konusu olduğu ticarette (alış-veriş) değil, baş olma (ego) sevdasının daniskasının yaşandığı ve on parmakta on karayla birbirlerinin karalandığı, bin bir entrikanın döndüğü siyaset arenasıdır. (Elbette ki vatanı ve milleti için siyaset yapanları tenzih ederek, bu yazılanların dışında tutuyoruz.)
Siyaset bezirganı, ‘yalandan kim ölmüş ki’ ve ‘çamur at, tutmazsa da izi kalır’ deyişlerini ilke (prensip) edinir ve bu denli yalan ve iftiralar üzerine kendi iğrenç dünyasını kurar ve bir ömür boyu bataklıkta debelenir durur.
Her malın müşterisi olduğu gibi, siyaset bezirganın da taraftarları vardır; tencere yuvarlanır kapağını bulur!
Yaşından başından utanmadan, bir CHP’liyi cumhurbaşkanı seçtirmek için yırtınan ve üstelik bunu bir Kandil günü ilan eden Karamollaoğlu belli ki tüm siyasetini Erdoğan düşmanlığı ve ona olan kini üzerine kurmuş. Kendisini haklı göstermek için de Erdoğan’ı Millî Görüş gömleğini çıkarmakla suçluyor.
Millî Görüş’ün prensiplerini bilmiyormuşuz, biz de yeni öğrendik! Millî Görüş’ün hedefi, meğer, (Karamollaoğlu’na göre) Ayasofya’yı ibadete açmak, başörtüsü yasağını kaldırmak, İmam-Hatip Liselilere uygulanan katsayı sorununu kaldırmak, Milli sanayide hamle üzerine hamleler vb. yapmak değil, Erbakan’ın affını içeren kanunu iptal ettirmek ve onu hapislerde çürütmek isteyen CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu’nu Cumhurbaşkanı seçtirmekmiş.
Bununla da yetinmeyip; Erbakan için af kanunu çıkartan Erdoğan’a utanmadan iftira atıyor ve ‘Erdoğan, 2006 yılında Erbakan’ı hapse attırmak için büyük bir gayretin içine girdi’ diyebiliyor.
Haberin Devamı
Halbuki 28 Şubat aşağılık darbesinin zulmüne hem Erbakan ve hem de Erdoğan uğramıştı. Üstelik Erdoğan, görevinden alınmakla birlikte hapsi boylamıştı.
Erbakan ise, hakkında açılan ‘Kayıp trilyon davası’ ile hüküm giymişti. Gerçekte Erdoğan, Erbakan’ın hapse girmemesi için büyük bir gayretin içine girdi ve bu cümleden olarak kanun üzerine kanun çıkardı.
Malum o vakitler Cumhurbaşkanı Sezer’di; gelen kanunu VETO etti, ikinci kez aynı kanun gönderilince mecburen imzaladı. Yine malum Erdoğan Başbakan olsa da devir ‘vesayet’ devriydi (FETÖ devlette cirit atıyordu).
Peki, soralım kendilerine; Erbakan Başbakan iken, milyonların gözleri önünde (TV ekranından) kendisine ‘p...k’ diyen bir general bozuntusunu görevden alabildi mi?
Kin ve nefretten beslenen, hırs-ı piri illetine uğramış Karamollaoğlu bir de ne dese beğenirsiniz: ‘Abdullah Gül Cumhurbaşkanı oldu da af yetkisini kullandı ve hocamız hapse girmekten kurtuldu.’
Erdoğan, ‘Cumhurbaşkanı adayımız Abdullah Gül kardeşimizdir’ deyip onu seçtirmeseydi; Karamollaoğlu’nun yere göğe sığdıramadığı bu ‘af’ gerçekleşebilir miydi? Güneşe evet ama ışığına hayır diyen; sebebi görüp müsebbibi görmeyen gözler gerçekten mühürlüymüş.
Erdoğan’ın yaptığını biz de yapalım ve cümlesini Allah’a havale edelim!
.
Ramazan
#Ahiret#İbn Arabi#İmam-I Rabbani Hazretleri
Mart 11, 2024 06:292dk okuma
Allahü Teala en üstün şekilde yarattığı insanları çok sevdiği ve onlara çok acıdığı için, kendilerine sayısız nimetler bahşetmiştir.
Bu nimetlerin başında akıl ve nübüvvet (Peygamberlik) gelmektedir.
Malum akıl sınırlıdır; özellikle Allah’a ve ahirete ait bilgileri bilmekten ve Allah’a yaklaştıran ibadetlerin niceliklerini ve niteliklerini bilmekten acizdir. Zira akıl, bu çeşit bilgileri ancak kendisine bildirilmekle bilir, bilebilir.
İşte Allahü teala insanların arasından en seçkinleri (Peygamberler) vasıtasıyla tüm bu bilgilerle beraber, onların dünya ve ahiret saadetlerini tanzim ve temin eden dinleri (ilahi kanunlar manzumesi) göndermiştir.
Dikkat edilirse alemde her şey bir sebeple yaratılmıştır; şu hâlde, en mükemmel varlık olan insanın başıboş, sebepsiz yaratıldığı düşünülebilir mi?
İnsanın yaratılma sebebi, Yaradan’ını bilip, O’na ibadet etmek içindir. İbn Arabi’nin ifadesiyle insan, hamdetmek için yaratılmıştır. Olgun insan, kendisine sunulan bunca nimetlerin karşısında, hamdedebilmenin acziyeti içinde olduğunu bilir. Nitekim İmam-ı Rabbani Hazretleri, ‘İnsanın yaratılmasından maksat, Allahü Tealaya karşı gönlü kırık, boynu bükük olmak ve yalvarmak içindir’ buyurur.
Cenab-ı Hak, insana ibadetleri emretmekle onu şereflendirmiş, müşerref olan insan da gerçek hüviyetine (benliğine) kavuşmuştur.
Oruç ibareti için Rabbimiz; ‘Orucun dışındaki bütün amelleri kuluma aittir. Oruç ise bana aittir ve onun ödülünü ben vereceğim. Oruç bir kalkandır. Aranızda birisi oruçlu olduğunda, kavga yapmasın ve kızmasın. Birisi kendisine sataşırsa veya kavgaya tutuşursa ‘Ben oruçlu bir insanım’ desin...’ buyurmaktadır.
Ramazan ayının bir kutsiyeti de Kur’an-ı kerimin, bu ayın en üstün gecesi olan Kadir Gecesi’nde indirilmiş olmasıdır.
Allahü Teala oruca, cennette özel bir kapı ‘Reyyan Kapısı’ tahsis etmiş ve O’nun sevgili Peygamberi, oruçluların o kapıdan gireceklerini buyurmuştur: ‘Cennette ‘Reyyan’ denilen bir kapı vardır. Kıyamet günü oruçlular oradan girecektir ve onlarla başka kimse girmeyecektir. Şöyle duyurulur: ‘Oruçlular nerede?’ Bunun üzerine oruçlular o kapıdan girerler. Sonuncu kişi girdiğinde, kapı kapanır ve bir daha kimse o kapıdan içeri girmez.’
Ramazan ayını bağışlanmamız ve kurtuluşumuz için fırsat bilmeli ve her anını değerlendirmeliyiz.
İmam-ı Rabbani Hazretleri, Mektubat 1. Cilt 45. Mektupta şöyle buyurur: ‘Mübarek Ramazan ayı çok şereflidir. Bu ayda yapılan nafile ibadetlere verilen sevap, başka aylarda yapılan farzlar gibidir. Bu ayda yapılan bir farz, başka aylarda yapılan yetmiş farz gibidir. Bu ayda bir oruçluya iftar verenin günahları affolur... Bu ayda ibadet ve iyi iş yapabilenlere, bütün sene bu işleri yapmak nasip olur. Bu aya saygısızlık edenin, günah işleyenin bütün senesi, günah işlemekle geçer... Allahü teala, bu mübarek ayda O’nun şanına yakışacak, kulluk yapmayı ve Rabbimizin razı olduğu, beğendiği yolda bulunmayı, hepimize nasip eylesin. Amin.’
Doğru bildiğimiz yanlışlar
#Esad#Hz. Musa#Hz. İsa
Mart 13, 2024 06:292dk okuma
Dünyadaki baskın kültürlerin karşısında mum gibi eriyor ve müthiş bir kültür erozyonu yaşıyoruz.
En güçlü silahın bilgi olduğunu bilelim; unutmayalım ki, biliyorsanız üstünsünüz, elbette ki doğru bilgiyi biliyorsanız.
Benliğimizden uzaklaşıp, yabancı kültürlerin tutsağı olduk. Bunun sonucunda da sahip olduğumuz tipik özellik had bilmezlik oldu.
Birçok kişi, isimlerinin önünde Prof. unvanı olmasına rağmen, uzmanı olmadıkları sahalarda ahkam kesiyor, kesebiliyor. Üstelik yanlış bildiklerini, akademik unvanın arkasına sığınarak, doğru diye dayatıyorlar.
Tek kelime ile küstahlaşıyorlar.
Birisi çıkmış, işin doğrusunu söylüyor; Suriye devlet başkanının adının Esad değil, Esed olduğunu söylüyor. (Esad, sad harfiyle mesut, mutlu demek; Esed ise, sin harfiyle aslan demek)
Kendisini Engizisyon yargıcı zanneden Prof. müsveddesi ise, ısrarla Esad diyor ve karşısındakine, dünya düzdür, yuvarlak değil dedirtiyor. Ve ekliyor, ‘Burası Türkiye, burada böyle demek zorundasınız’ diyor, diyebiliyor. ‘Burası Türkiye, biz Türkler Esed’e Esad diyoruz’ dese, diyebilse ama nerede...
Bir diğeri, sözde fen bilimci ama görseniz, din ve tarih konularında allame; Hz. Musa’nın ve Hz. İsa’nın tarihte yaşamadıklarını ileri sürüyor.
Bu kafa, tevatür ve mütevatire de yanlış mana veriyor ve yaygınlaşmış yanlış haber diyor. Sadece bu kısmını alıyorlar, peki, yaygınlaşmış doğru habere ne diyeceğiz? Mesela bugünün çarşamba olduğu, yalan üzerine ittifakı mümkün olmayan, milyonlarca sayıda kişinin aktara geldiği doğru bilgiye ‘yaygınlaşmış yanlış bilgi’ mi (haber) diyeceğiz?
Dini kaynaklarda da en güvenilir haber (örneğin: Hadis-i şerif), doğruluğundan asla şüphe edilmeyen mütevatir haberdir; bu, kesin bilgidir.
Tevatür veya mütevatiri dile dolayıp, yalnızca yaygın olan yanlış bilgi şeklinde sunmak, dine ve dini bilgilere büyük bühtandır (iftira).
Ayrıca; önüne gelen, beşer planında yaratmak kelimesini kullanıyor. Yaratmak, yoktan var etmek demektir ve yalnızca Yaratıcıya, Allah’a mahsustur. Dolayısıyla yaratmak fiili yalnız Allah için kullanılabilir.
Biz insanlar, keşfederiz; yani yaratılanları arayıp buluruz ya da onları bir araya getirip yeni bir şey keşfederiz. Her var olana, onu yaratmakla iyilik etmiş olan, onu varlıkta durdurup yok olmaktan koruyan yalnızca Allahü Teâlâ’dır.
Mucize kelimesi de olur olmaz yerde kullanılıyor. Mucize: Peygamber olduğunu söyleyen kimsenin doğruluğunu kanıtlamak için Allah tarafından yaratılan harikulade (olağanüstü) olaydır. Allah c.c. her şeyi sebeple (tabiat kanunlarına-fizik-kimya-matematik-biyoloji vb.) uygun olarak yaratmaktadır.
İnsanların bütün işleri adet-i ilahi içinde (sebepler altında) meydana gelir. Allahü Teala adetini bozarak, sebepsiz şeyler de yaratır; bunlara, Peygamberlerden meydana gelirse mucize, evliyadan meydana gelirse keramet, diğer müminlerden meydana gelirse firaset denir.
Yanlış kullandığımız kelimelerden bir diğeri de ‘izzet-i nefs’tir. Nefis yaratılan en süfli, en alçak mahlûktur. Allah’ın, hak ve hakikatin düşmanıdır. Hep kendi zararını ister. Dolayısıyla böyle bir mahlûkun izzeti (yüceliği-üstünlüğü) olmaz, zilleti, alçaklığı olur.
İnsanın onuru, haysiyet ve şerefi imanından ve akıllı olmasından gelir. Malından, nesebinden ve hele hele en alçak olan nefsinden hiç gelmez.
.
Kendilerine hayrı olmayanlar
#Kılıçdaroğlu#CHP#Millet İttifakı
Mart 16, 2024 06:292dk okuma
Eğri otursak da doğruyu konuşmak lazım; Kemal Kılıçdaroğlu CHP’de yapılamayanı yaptı ve en sağdan en sola kadar, birbirlerine benzemeyen çeşitli partileri bir araya getirerek Millet İttifakı’nı oluşturmuştu.
Haberin Devamı
Seçimlerde de yüzde 48.5 oy alarak, muhalefet oyları adına rekor kırmıştı. CHP’nin oyunu yüzde 25 düşünürsek, buna yüzde 23.5 yani neredeyse kendi partisinin oyları kadar oy katabilmişti.
Kim ne derse desin, bu durum CHP ve Kılıçdaroğlu adına büyük bir başarıydı.
Kılıçdaroğlu, umulmadık bu başarıyı nasıl elde etti biliyor musunuz? Birincisi, yanına almayı düşündüğü siyasi partilerin ortak zaaflarını çok iyi okudu, değerlendirdi ve onları adeta bir gergef gibi dokudu. Diğer bir deyişle hepsini, kendi şahsi ikbali için kullandı.
Malum kale içinden fetholunur; Sayın Erdoğan’ı ve lideri olduğu AK Parti’yi çökertmenin yegâne yolu da onun içindeki ayrık otlarına sahip çıkmak, onlardaki Erdoğan düşmanlığı üzerinden yeni bir dünya kurmaktı. Erdoğan’a karşı kin, nefret, ihanet ve düşmanlık dünyası.
Bu sinsi plan için, Karamollaoğlu, Davutoğlu ve Babacan biçilmiş kaftandı. Kinim dinimdir diyen bu zevat, mahut plana dünden teşneydi.
Gözünü hırs bürüyen Kılıçdaroğlu, CHP’nin aleyhinde olacak şekilde, bol keseden milletvekilliklerini dağıttı (39 milletvekilliği).
Yüzde 2.5 oya sahip Zafer Partisi’ne ise el altından ülkeyi teslim etti.
Öküz ölüp (Seçimler kaybedilip) ortaklık bitince, tüm sözde paydaşlar çil yavrusu gibi dağıldılar.
İşin tuhafı, her biri gerçekte ayrı telden çalan bunca cambazı aynı çuvala koyan Kılıçdaroğlu da CHP Genel Başkanlığından uzaklaştırıldı. Yerine de geçici bir eş genel başkan getirildi ki, onun da ömrü Ramazan pidesi gibi, Ramazan Bayramı’ndan sonra sona erecek.
Sonunda anlaşıldı ki, Millet İttifakı ortaklarının (6 değil, en az 11 ortak) her birinin kafasında 40 tilki dolaşırken hiçbirinin kuyruğu birbirine değmiyormuş.
Vaktiyle bir karikatür görmüştüm; yuvarlak bir masa etrafında sözde ortaklar toplanmış lakin her biri, arkalarında tuttukları sağ ellerinde birer hançer saklıyordu.
Merkezkaç kuvvetinden kopup, her biri bir gezegene gitmiş ortakların, birbirlerine olan suçlamalarını görünce, doğrusu Kılıçdaroğlu’nun toplayıcılık başarısını kimse inkâr edemez. Kılıçdaroğlu bu başarısının bedelini partisinden kovulmakla ödedi, lakin iş henüz bitmedi.
Ona şapkasını ters giydiren İmamoğlu’nun önünde çetin sınavlar var, bunlardan birincisi, beş yıllık süre içerisinde taş üstüne taş koymadığı İstanbul seçimleridir.
İmamoğlu’nun durumu, İstanbul seçimlerini kaybettiği takdirde Kılıçdaroğlu’ndan beter olacak ve tam tabiriyle Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan da olacaktır.
Etme bulma dünyası işte; Kılıçdaroğlu, kaset kumpasıyla Baykal’ın başını yedi, İmamoğlu da İBB’nin maddi imkanlarıyla Kılıçdaroğlu’nun başını yedi, bakalım İmamoğlu’nun başını kim yiyecek?
Burada üstünü çizerek bir şey ifade edelim; İmamoğlu’nun başını hiç kimse yemese bile ondaki bu kibir ve kifayetsiz muhteris hal, kendi başını yemeye yetecektir.
Kendilerine hayrı olmayan bu zevattan millete ve devlete ne hayır gelir ki?
Bir ömre değil bin ömre bedel kutsal gece
#Peygamber#İbn Arabi#Kur’An-I Kerim
Nisan 03, 2024 06:292dk okuma
KEREM sahibi olan Allahü tealanın bağışlaması sonsuzdur. Kul ise yokluk ve yoksunlukla malul olduğu için günaha teşnedir.
Dolayısıyla kusursuz ve günahsız kul olmaz. Nitekim Peygamberler (Allah’ın selamı onların üzerine olsun) bile ‘zelle’ (faziletli bir fiil varken, daha az faziletli olanı işlemek veya evla olanı terk etmek) işlemişlerdir. Musa aleyhisselamın kasıt olmaksızın bir adamı öldürmesi ve Sevgili Peygamberimizin (aliyhisselam) Bedir esirlerini fidye karşılığı salıvermesi bu kabil zellelerdir.
Peygamberlerin dışındaki insanların büyük çoğunluğu ise, günahkâr kullardır. İşte Allahü teala kullarını çok sevdiği ve onlara acıdığı için, bazı gün ve gecelere özel anlamlar yüklemiş ve bu zamanda yapılacak ibadetlere, sair zamanlarda yapılanlardan çok daha fazla mükafat vereceğini bildirmiştir.
Bunların başında da ‘Bin aydan daha hayırlı Kadir Gecesi’ gelmektedir. İbn Arabi Hazretleri Kur’an-ı Kerimdeki ‘Bin aydan daha hayırlı’ ifadesine dikkat kesilerek şöyle buyurur: ‘Bu ifade başka bir anlam daha içerir ki, o da bu gecenin bir sınırlama olmaksızın bin aydan ‘daha’ hayırlı olmasıdır.
Bununla birlikte bin aya ilave olan kısım (daha) belirsizdir ve dolayısıyla nerede biteceği bilinemez. Allahü teala Kadir Gecesi’nin bin aya bedel olabileceğini söylememiş, herhangi bir vakit belirtmeksizin bin aydan daha üstün saymıştır. Bu geceye ulaşan kul, bin seneden fazla (ama) belirsiz olan bu sürede ihlaslı bir halde Rabbine itaat etmiş gibidir’.
Dolayısıyla bu mübarek geceye kavuşan kişi agah (uyanık, gafletten beri) olmalı ve onu, tövbe ve istiğfarla (af dilemekle), ibadetle ve yakarışla geçirmelidir.
Allahü tealanın mağfiretinin (bağışlamasının) sonsuzluğunun idrakinde olan İslam büyükleri, bundan dolayıdır ki her geceyi Kadir, her karşılaştıkları insanı Hızır bilmiş ve öyle davranmışlardır ve bunun karşılığını da hesapsız (ölçüsüz) almışlardır.
Nitekim Cenab-ı Hak, Sevgili Peygamberine şöyle hitap eder: ‘Senin geçmiş ve gelecek günahlarını affetsin diye.’ Bununla birlikte Müslim ve Nesai, Ebu Hureyre’den (Radıyallahu anh) Hz. Peygamber aleyhisselamın şöyle dediğini aktarır: ‘Kim iman ederek ve Allah’tan umarak o geceye kavuşursa ve onu ayakta geçirirse, onun geçmiş ve gelecek günahları bağışlanır ve onun günahı mahcup olamayacak şekilde örtülür.’
Bundan daha büyük müjde olabilir mi?
Allahü teala bizleri Kadir Gecesi’nde avf ve mağfirete uğrayan kullarından eylesin, tuttuğumuz oruçları kabul etsin, Ramazan-ı Şerifin şefaatine nail eylesin ve Ramazan-ı Şerifte affettiği kullar zümresine bizleri de dahil eylesin! Amin.
.
.Milli savunma ve bağımsızlık -1-
#Kurtuluş Savaşı#NATO#ABD
Mart 20, 2024 06:293dk okuma
Savunması güçlü olmayan ülkelerin bağımsızlıkları kâğıt üstündedir.
Kâğıt üstünde, sözde bağımsız ülkeler, en hayati kararlarını bile kendileri alamazlar. Bu ülkeler adeta ‘uydu’ konumundadır.
Biz, Kurtuluş Savaşı’ndan sonra bağımsızlığımızı kazandık lakin bu durumu kuvveden fiile çıkarmanın olmazsa olmazı güçlü olmaktır. Bu cümleden olarak, özellikle son yirmi yılda, savunmamızı başka ülkelere muhtaç olmadan yapabilmek için yoğun gayretlerin içine girdik.
Daha öncesinde ise, özellikle NATO’ya girişimizle birlikte savunmamızı başkalarına (ABD’ye) havale ederek, yan gelip yattık! Yan gelip yattık ifadesini bilerek kullanıyoruz, artık yattık mı yatırıldık mı, uyuduk mu uyutulduk mu bunun kararını siz verin.
NATO’ya girişimizden önce geçen otuz sene içinde iki büyük dünya savaşı yaşınmış, bunlardan birincisinde imparatorluğumuz tarumar edilerek elimizden alınmış ve biz Türkler, Haymana Ovası’na sıkıştırılmıştık. Kurtuluş Savaşı’nın sonunda yapılan Lozan Antlaşmasıyla, bugünkü sınırlara yakın bir toprağı yeniden vatan edindik.
Bunu takiben 20 sene sonra ikinci büyük savaş başlamış, biz Türkiye olarak bu savaşı teğet geçtik. Bu teğet geçişi maalesef iyi değerlendiremedik. Üstelik ta Osmanlının gününden beri tevarüs ettiğimiz savunma sanayi hamlelerimizi, bu dönemde (İnönü dönemi) akamete uğrattık.
Kendi fabrikalarımızda ürettiğimiz uçakları toprağa gömerek üzerlerini betonla kapattık. Yerli ve milli olan silah ve mühimmat fabrikalarımızı da aynı akıbete uğrattık.
Savunmasız bir şekilde, ellerimiz böğrümüzde ve hepsinden önemlisi şartlı olarak NATO’ya alındık. Kore’ye savaşmak üzere bir Tugay asker gönderdik ve savunmamızı temin için de ABD’nin demode, hurda savaş ürünlerini (araç, gereç, silah, mühimmat vb.) ithal ettik. (sözde hibe!).
Savunmamızı NATO yapacaktı bu yüzden bizim herhangi bir savaş araç ve gereci, silah ve mühimmatı üretmemize gerek yoktu! Ne biz yapmaya niyetlendik, ne de niyetlenseydik bile onların böyle bir şeye müsaadeleri mümkün olabilirdi.
NATO her seferinde bize hem dişini gösterdi ve hem de yalnız bıraktı. 1963’teki Kıbrıs harekatımıza hiddetlenen ABD Başkanı Johnson, Başbakan İnönü’ye mektup yazarak onu tehdit etti.
1974’teki Kıbrıs Barış Harekatımız karşısında ise, aynı ABD küplere bindi ve Türkiye’ye silah ambargosu uyguladı. Daha da ileri giderek, askerimizin elindeki piyade tüfeğini (M1) savaşta kullanamazsın dedi.
NATO müttefikimiz bizi, savaşta tüfek yerine sopa kullanmaya zorladı.
Aklımız başımıza geldi, savunma sanayisinin temellerini atmak istedik; kısmen de attık lakin dışarıdaki güçler içerideki vesayet odaklarıyla el ele vererek gerekli adımları attırmadılar.
Sözde en yetkili Genel Kurmay Başkanlarına (Karadayı Paşa) götürülen ve yürütülmesi için müsaade istenilen savunma sanayi projeleri bile gizli yürütülmek zorunda kalınmıştır.
Erdoğan’ın iktidarının ilk yıllarındaydı; ABD, Erdoğan’ın korumaları için bile Türkiye’ye tabanca vermedi. Yanlış okumadınız tabanca vermedi, değil ki en modern silah ve mühimmat!
Peki Erdoğan ne yaptı?
O tabancaların ve tüfeklerin, çok daha gelişmişini yerli ve milli olarak üretti ve diğer ülkelere satmaya başladı. Gizli ve aleni olarak, savunma sanayisinde seferberlik başlattı. Durumu bilen ABD ve diğer müttefiklerimiz ambargolarını artırarak sürdürdü. Türkiye’de konuşlu Patriot hava savunma sistemlerini (rampalarını) sökerek ülkelerine götürdüler ve ülkemizi yüz üstü bıraktılar. Ruslardan S-400’leri bu yüzden aldık.
ABD ve İsrail, terörle mücadelemizde bizi İHA’sız bıraktılar. Yetmedi, ABD bizi, ortak olduğumuz ve milyarlarca dolarlık hissemiz bulunan F-35 projesinden çıkardı. ABD, Almanya’yı, Kanada’yı, Kore’yi, İsveç’i, İtalya’yı, Fransa’yı ve İngiltere’yi ikaz ederek; Türkiye’nin savunma sanayisi hamlelerini baltalamak istedi.
.Seçim analizi -1-
#31 Mart#Seçim#CHP
Nisan 06, 2024 06:292dk okuma
31 Mart Mahalli seçimleri, iktidar partisinin yenilgisiyle sonuçlandı.
CHP, demokrasi tarihimizde ikinci kez 1. parti oldu (ilki Ecevit döneminde yüzde 41) ve oylarını yüzde 37.8’e çıkardı.
İktidar partisi olan AK Parti ise, bunca belediye başkanlıklarını kaybetmesine rağmen, oylarını aşağı-yukarı muhafaza etti yüzde 35.5. Nitekim bir yıl önceki genel seçimlerde AK Parti’nin oyları yüzde 36’lar civarındaydı.
Aynı genel seçimde Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın oyu ise yüzde 52 idi; yani başında bulunduğu partinin oylarından yüzde 16 daha fazla oy almıştı (Cumhur İttifakı oyları dahil).
Bu tablodan da anlaşılacağı üzere, millet, genel seçimlerde de iktidar partisine gerekli ikazı yapmıştı. Zira ekonomi iyi gitmiyordu; özellikle dar gelirli ve emekli, enflasyondan en fazla etkilenen kesimler olarak, mutsuzluk tablolarını sandığa yansıtmıştı. Görünen o ki, milletin sandıkta yaptığı bu uyarı pek kaale alınmadı.
Bu uyarıdan yaklaşık bir yıl sonra mahalli idareler seçimleri yapılacaktı; milletin Erdoğan’a güveni tamdı ve bu müddet esnasında eksikliklerin giderileceğini; özellikle pahalılığa bir çare bulunacağını ve düşük maaş alan emeklinin maaşının, asgari ücret seviyesine çıkarılacağını umuyor ve bekliyordu.
Bu ekonomik darlığa rağmen memurun ve memur emeklisinin maaşlarına neşter vurulmuş ve düzeltilmişti; ayrıca çalışmakta olan memura 8 bin lira seyyanen zam yapılmıştı.
Sayıları 16 milyonu bulan işçi emeklisi, Bağ-Kur emeklisi ve Bağ-Kur tarım emeklisi de aynı beklenti içinde oldu; bu olmazsa da hiç değilse, seyyanen verilen 8 bin liralık zammın 4’er bin olarak bölünüp kendilerine de verilmesini arzuladılar.
Yüksek enflasyon altında inleyen geniş halk kitleleri (çalışmakta olan ya da emekli); maaşlarımıza zam yapılmasın ama her gün artmakta olan şu pahalılık dursun; bunun önlemi alınsın diye feryat etti.
Millet; yeterli paranın olmadığını, olanın da har vurup harman savrulamayacağını ve aciliyet sırasına göre, özellikle yıkılan deprem bölgesine yardım edilmesi gerektiğini biliyor ve hükümetten piyasaları, gerektiği gibi denetlemesini ve insanları çıldırtan pahalılığın önüne geçmesini istiyor.
Malum; gizli bir el adeta piyasaları ifsat ediyor, bugün aldığın bir ürünü, yarın aynı fiyatta bulamıyorsun. Bu ifsada teşne kimi esnafımız da yangına körükle giderek, mallar üzerinde etiket yapıştırma yarışına girdiler.
Beğenmediğimiz batı ülkelerinde, insanlar, dini günlerde ve yılbaşlarında ellerindeki ürünlerde fiyat indirimine giderler. Bizde ise ramazan gibi en kutsal günleri, tersinden fırsat bilerek, ürünlerdeki fiyatları artırıyorlar.
Allah aşkına söyler misiniz; serbest piyasa demek, her önüne gelenin, ellerinde mallara istediği fiyatı koyan ve yaptıkları yanlarına kar kalan başı boş piyasa mı demektir?
Siyaset duayeni Süleyman Demirel’in ‘Boş tencerenin (veya kahırla, bin bir zorlukla kaynayan) yıkamayacağı iktidar yoktur!’ sözü hala hafızalarda tazeliğini korumaktadır.
Millet, iktidarı yıkmak istemediğini önceki genel seçimde gösterdi ama uyardı, ikaz etti.
31 Mart mahalli seçiminde ise, mahut ikazını şiddetlendirdi; tabiri caizse ‘tekdir’ etti!
.
Seçim analizi -2-
#31 Mart#Seçim#AK Parti
Nisan 08, 2024 06:293dk okuma
31 Mart mahalli seçimlerinin sonuçlarını üç kelime ile özetlersek; ‘Tepki oyları patlaması’ şeklinde ifade edilebilir.
Seçim sonuçları il il, ilçe ilçe, belde belde ve buralardaki seçim sandıkları tek tek incelendiğinde görülecektir ki, AK Parti CHP ile değil, kendi kendisiyle, küstürdüğü kendi partilileriyle yarıştı. Bu sakil durum, Yeniden Refah Partisi’nin atağıyla birleşince en az üçe bölünen AK Parti oyları sonucunda kaybetmek mukadder oldu.
Yoksa, CHP oyunu artırmış falan değil; CHP’ye, en az yüzde 7-8 DEM Parti’nin oyları ile yine en az yüzde 6 İYİ Parti’nin oyları ve yüzde 2-3 civarında da diğer partilerden oy gitti. Bunları topladığınız zaman yüzde 15-16 dolayında bir oy ediyor.
CHP toplamda yüzde 38 oy aldığına göre; bundan toplama oylar çıkarıldığında geriye CHP’nin çıplak oyu olarak yüzde 22 oy kalır. Yani CHP kendi oylarını artırmadı, bilakis düşürdü lakin o da ‘tepki’ oylarıyla bu başarıyı yakaladı.
Nitekim DEM Parti İstanbul adayı Meral Danış Beştaş, ‘İmamoğlu, ‘Bu oylar benimdir’ demesin sakın. Aldığı oylar onun değil. Bizim seçmenlerimiz oraya oy verdi’ diyerek CHP-DEM Parti ittifakını ifşa etti.
Beri tarafta Cumhur İttifakı oyları parçalanıp AK Parti’yi darmadağın ederken, CHP cenahında DEM Parti ve İYİ Partililerin oylarını CHP’li adaylara boca ettikleri görülüyor.
Gelelim zurnanın ‘zırt’ dediği yere; AK Parti adaylarını belirlerken belli ki objektif olarak sık dokuyup ince elemedi, eleyemedi. Bunun da başlıca sebebi AK Parti’deki bu seçici kuruldan başkası değildir.
Sayın Erdoğan, bütün liderlerin kaderinde olduğu gibi yalnız adam! En yakınındaki kurmayları bile ona destek olmaları gerekirken belli ki köstek oluyorlar.
Bırakın birbirine haset eden yabancıları; iki öz kardeş, biri, önceki seçimde AK Parti adayı ve seçilmiş belediye başkanı. Bu seçimde başkan olan kardeş aday yapılmıyor, diğer kardeş yarışa sokuluyor. Başkan olan kardeş bu durumu kendine yediremiyor, gidip CHP’den aday olup AK Parti’nin (öz kardeşinin) karşısına dikiliyor. Sonuç AK Parti adına hüsran oluyor.
Kardeşin kardeşe tahammülü olmadığı siyaset arenasında, adaylar arasındaki dengeleri gözetirken belli ki kılı kırk yarmak gerekiyor.
Haberin Devamı
Aday belirlemede yörenin özellikleri her bakımdan dikkate alınmadan; hemşericilik, eş-dost, yakın (sıhri akrabalık veya diğer yakınlıklar), arkadaş, şahsi muhabbet vb. gibi indi mütalaalara yer verilirse, küskünlük de olur, kopuş da. Ve hatta bu kişiler düşman kesilip karşınıza çıkar, rakibiniz olur.
Bu seçimlerde bu durumun onlarca örneğini gördük ve bunların hemen hepsi AK Parti’nin aleyhinde sonuçlar doğurdu.
Unutmayın; hiçbir kale dışarıdan yıkılmaz! Her partide olduğu gibi AK Parti’de de içeride çürükler vardır ve bunların önü alınmadığı zaman diğer sağlamları da çürüteceğinden kimsenin şüphesi olmasın
Erdoğan’a kendisi gibi dava insanları lazım. Her birinin fiyatları olan, alınıp satılabilen, en ufak bir şekilde şahsi menfaatine halel geldiğinde partisini (sözde davasını) satan insan müsveddelerinden kime ne hayır gelir?
Ne demişti Üstad Necip Fazıl: ‘Yola çıktıklarını yolda bulduklarına değişirsen hem yolunu kaybedersin hem dostunu!’
Anlayana!
Bayram ama nasıl
#Ramazan Bayramı#Gazze#İsrail
Nisan 10, 2024 06:292dk okuma
TÜM İslam alemi olarak, başlarımız eğik, gözlerimiz yaşlı, hüzün içinde bir bayram idrak ediyoruz. Bayram, adı üstünde; coşku ve sevinç günü olması gereken bir günde elem ve ıstırap içinde kıvranmak, bir bakıma Müslümanlığımızın da göstergesi değil midir?
Övündüğümüz dinimiz olan Müslümanlığın temeli birlik ve beraberliktir. Zira yüce dinimiz, bir tarağın dişleri gibi eşit, bir binanın tuğlaları gibi birbirine kenetlenmiş, bir bedenin uzuvları gibi birbirine duyarlı olmayı emrediyor.
Birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilahi vardır diye ihtar ediyor.
Ve bu cümleden olan Yüce Rabbimiz; ‘Şükrederseniz (verilen nimetleri emrolunan yerlerde kullanırsanız), size olan nimetlerimi elbette artırırım. Yok eğer nankörlük ederseniz, şunu bilin ki, benim azabım çok şiddetlidir’ buyurmaktadır. (İbrahim Süresi, 7. ayet meali)
Osmanlı’dan sonra başsız kalan İslam alemi, birliğini ve dirliğini yitirdiği gibi bin bir parçaya bölündü. Bölünen her bir parça da Allahü tealanın kendilerine verdiği nimetleri O’na isyanda, O’nun emir yasaklarının hilafına kullanmaktadır.
Marka Müslümanı görünümündeki bu ülkeler, sahip oldukları sayısız nimetlerin içinde, yalnızca petrolü kıssa, başta İsrail ve ABD olmak üzere tüm zalimler güruhu hizaya gelir ve işlemekte oldukları vahşeti durdurmak zorunda kalırlar ama nerede?
Haşa zulmetmez kuluna Hüda’sı, herkesin çektiği kendi cezası...
Müslümanlar, dağılıp tefrikaya düşmenin bedelini ödüyorlar. Birlik içinde olsalardı hem güçlü ve hem de onurlu olacaklardı. Dağılıp paramparça oldukları bugün ise, güç ve kudretten yoksun, zillet içinde yaşamaktadırlar.
Dikkat ediyor musunuz: Gazze’deki vahşete, İslam toplumlarından ziyade Batılı toplumlar (halklar bazında) daha duyarlı. İslam aleminin üzerine adeta ölü toprağı serpilmiş gibi, kimi toplumlarda kıpırdanmalar varsa da bu ülkelerin idarecileri ağızlarını açıp tek kelime etmiyorlar.
Allahü tealadan değil, İsrail’den, ABD’ den korkuyorlar. Allahü teala da musibet üzerine musibetler gönderiyor lakin kimsenin ibret aldığı yok. Tabiat olayı, bilmem ne felaketi deyip geçiştiriyorlar.
Bu durum, elbette Gayretullaha dokunur (Allah’ın gücüne gider) ve ilahi azabı celbeder.
Duyarsız ve basiretsiz idareciler, hala düşmanın ve düşmanlıklarının farkında değiller. Hedefte Müslümanlığın ve Müslümanların olduğunu ve sıranın kendilerine geleceğini göremiyorlar.
Bizans’ın papazları gibi, oturup meleklerin cinsiyetlerini tartışıyorlar!
Bu mübarek günde bilinmelidir ki, Gazze’de ölen sadece bebekler ve masum siviller değil; bütün bir insanlık tüm kazanımlarıyla birlikte kendini ve değerlerini öldürdü.
Artık hiç kimse medeniyetten bahsedemez; zira gelinen ve iddia edilen sözde medeniyetin adı tek kelime ile vahşettir, soykırımdır, tüm insanlığın yüzkarası halidir.
Bu duygular içinde mübarek Ramazan Bayramınızı kutluyor ve bizleri, ağız tadıyla kutlayabileceğimiz gerçek bayramlara kavuşturmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ediyorum.
.
.Seçim analizi ?
#Ekrem İmamoğlu#Murat Kurum#CHP
Nisan 13, 2024 06:292dk okuma
VAKİ olanda hayır vardır diye boşuna dememişler; millet mahalli seçimlerde, çoğunlukla CHP’li başkanları tercih ederek, ana muhalefet partisine çok önemli bir prim verdi.
Bu prim, gerçekte ağır bir sorumluluğu gerektiriyor; zira başkan kalmak ve başkanlığın hakkını vermek, başkan seçilmekten çok daha zordur.
Hepimiz çok iyi biliyoruz ki, 31 Mart seçimleri, her mahalli seçimde yapıldığı gibi şirazesinden çıkarıldı ve genel seçimler havasına sokuldu. Dolayısıyla bu seçimlerde muhalefet, yerel muhalefet yapmadı; belde, ilçe ve şehirlerle ilgili en küçük bir projeden, plandan ve yatırımdan söz etmedi.
Başta İstanbul olmak üzere büyük şehirlerimizin hayati konuları olan kentsel dönüşümden, ulaşım vb. konularından bahseden olmadı.
Bütün muhalefet partileri mahalli sorunları bırakıp genel sorunlardan, merkezi hükümeti ilgilendiren; emekli maaşı, enflasyon (hayat pahalılığı), dar gelirlilerin geçim sıkıntısı ve hatta İsrail ile ticaret bile gündeme taşınıp ‘Vur abalıya! yapıldı.
Pahalılık altında inleyen millet de denilenlere kulak asmadan bildiğini okudu ve iktidardaki AK Parti’ye ayağını denk atması için bir ders verdi. Mahalli yönetimleri teslim ettiği CHP’ye de böylece bir kredi açtı, yani imtihana tabi tuttu.
Milletimiz 90’lı yıllarda da aynı krediyi Refah Partisi’ne açmış, İstanbul ve Ankara gibi büyük şehirlerin belediye başkanlıklarına muhalefet partisinin adaylarını getirmişti.
Refah Partili başkanlar (Erdoğan ve Gökçek) sergiledikleri üstün performanslarıyla partilerini merkezi yönetime de taşımışlardı. Yani dememiz o ki, çeyrek asırlık AK Parti iktidarının ilk kıvılcımı İstanbul ve Ankara gibi mahalli idarelerde çakmıştı.
O gün estirilen mahalli hizmet rüzgârı, AK Parti’yi iktidara taşımakla kalmadı, bu denli bir iktidarın kesintisiz, onlarca yıl sürmesine sebep oldu.
Yine ne demişler: ‘Postacı kapıyı iki kere çalar!’; İmamoğlu’nun kapısı da böylece ikinci kez çalınmış oldu. Böylece İstanbul’da taş üstüne taş koymadan, reklam ve algılarla bir seçim daha kazanmış oldu.
Ama yine aynı şekilde İstanbul’a ve İstanbullu’ya bir hizmet yapılmazsa, İstanbul bir beş yıl daha yüzüstü bırakılırsa, İmamoğlu’nu ve hatta CHP’yi kimse kurtaramaz!
Yüzde 38’lik oyun yüzde 10 dolayındaki kısmının emanet olduğunu (DEM Parti, İYİ Parti, İşçi Partisi, vb.) bizim kadar CHP’liler de biliyor. Ama görünen köy kılavuz istemez; İmamoğlu’nun İstanbul diye bir derdi yok, o, İstanbul’u adeta bir sıçrama taşı olarak görüyor ve sadece sıçrayabilmek için gereken tüm diğer işleri yapıyor.
Nitekim gazeteci dostumuz Murat Yetkin kendisine soruyor: “Bundan böyle hem başkanlığı kazandınız ve hem de Belediye Meclisi’nde çoğunluğu elde ettiniz. Bu çoğunluğa sahip olmadığınız için yapamadığınız ve şimdiki imkânla yapmak istediğiniz en önemli üç projenizi söyler misiniz?”
Aklında, fikrinde İstanbul olan birisi için çok basit olan bu soruyu, İmamoğlu, bir tek proje bile söyleyemeden kem-küm edip geçiştiriyor; hem de bir TV ekranında, milyonların gözleri önünde.
Ne diyelim; Allah İstanbul’da yaşayanlara sabır versin!
Seçim analizi -4-
#Demokrasi#Batı#AK Parti
Nisan 22, 2024 06:292dk okuma
Demokrasimizin en büyük zaaflarından biri de siyaset arenasında sorumlu makamlarda bulunanların başarısızlık hallerini görmezden gelip koltuklara yapışmaları ve istifa etmemeleridir.
Demokrasileri gelişmiş Batı toplumlarında ise, özellikle seçimlerde ya da öngörülebilir, önlenebilir büyük felaketlerde sorumlu siyasetçilerin ve bürokratların akıllarına ilk gelen şey istifa etmektir.
Bir partide seçim işlerinden sorumlu genel başkan yardımcısının, teşkilattan sorumlu genel başkan yardımcısının ve hatta medya ve tanıtımdan sorumlu genel başkan yardımcısının hezimetle biten bir seçimden sonra da hiçbir şey olmamış gibi aynı koltukta oturmalarını ne ile izah edebiliriz?
Bu kişiler sorumluluklarının bilincinde olup işlerini gerektiği gibi yapsalardı sonuç böyle mi olurdu?
AK Parti’de görünen o ki bütün işler genel başkanın sırtına yüklenmiş, onun dışındaki kimi görevliler yan gelip yatmayı maharet bilmektedir. Maalesef bu tiplerin bulunduğu parti teşkilatlarındaki genel kanaat şudur: Nasılsa 24 saat durmaksızın çalışan bir genel başkanımız var, milletin de kendisine teveccühü tam, o halde biz bir şey yapmasak da olur!
Parti yönetim kademelerinde bulunan bazı kişilerin yalnızca halkla mı aralarında duvar var zannediyorsunuz? Milletvekilleri bile genel başkan yardımcılarına ulaşamadıklarından yakınıyorlar.
Siyaset halkın içine girmeden, halkın dertlerini dinlemeden, halkla hemhal olmadan yapılabilir mi?
Halk fakr ü zaruret içinde iken yapılan bir seçim propagandasında, kimi adaylar son model otomobillerle caka satarak oy toplayabileceğini zannediyor. Böyle bir durumda mevcut oyların bile kaybedilebileceğini düşünemiyorlar.
Seçim teşkilatla kazanılır, teşkilatsızlarla kaybedilir. Nokta.
Evet, şu veya bu sebeple küstürülen milyonca seçmen sandığa gitmedi ama bununla birlikte sandıktaki oylar da gerektiği gibi kontrol edilip korunamadı.
Teşkilat yapılanmalarında tecrübeli kadrolarla yenileri harman yapmak zarureti vardır; zira tamamen yeni, tecrübesiz elemanlara bırakılınca oylara gerektiği gibi sahip çıkılamaz.
Muhalefet partileri tüm sandıkları avukat ordularıyla kontrol ettiriyorlar ve adeta kaos çıkarmak için yarış halindeydiler.
Sen istediğin kadar oy ver; şayet sandıktaki oylar gerektiği gibi kontrol edilip sahiplenilmezse bütün emekler boşa gider.
At, sahibine göre kişner!
Sayın Erdoğan boşuna ‘teşkilat, teşkilat, teşkilat!’ demiyor
.Seçim analizi -5-
#Seçim#CHP#İstanbul
Nisan 24, 2024 06:292dk okuma
Tam da Kırkpınar cazgırının okuduğu manideki hali yansıtan bir seçim geçirdik: ‘Alta düştüm diye yerinme, Üste çıktım diye sevinme’!
Hep söylüyoruz, söylemeye de devam edeceğiz: Bu seçimin kaybedeni var (AK Parti) lakin kazananı yok. CHP, önceki seçime göre oy kaybetse de büyük çoğunlukla belediye başkanlıklarını, belediye meclis üyelerine almıştır. Bu durum CHP oylarıyla elde edilmiş değildir; emanet oylardır.
Peki AK Parti kime yenilmiştir derseniz, AK Partili seçmen sandığa gitmeyerek, partisinin yenilmesine sebep olmuştur. Diğer bir ifadeyle AK Parti kendi ayağına sıkmıştır.
Bu arada CHP de 2019’a kıyasla oylarında düşme olmasına rağmen seçimde birinci parti olmuştur.
İstanbul’da CHP’nin oyları 2019’a kıyasla 300 bin oy az olmasına rağmen, ipi göğüsleyen parti olmuştur.
Adana’da da CHP’nin oyları 2019’ kıyasla 50 bin oy düşük olmuş ama yine CHP kazanmıştır.
Bunun gibi; İzmir’de 300 bin, Eskişehir’de 10 bin, Antalya’da 8 bin, Aydın’da 24 bin daha az oy almasına rağmen CHP, bu şehirlerde belediye başkanı çıkarmıştır.
Ayrıca AK Parti’nin MHP’li ile olan ittifakında da seçim kurmay zekâsı hatası yapılmış ve birçok kentte iki müttefik birbirlerini yemiş ve böylece belediye başkanlıklarını rakip partilere kaptırmışlardır.
Seçimlerin tek anlaşılamayan noktası ise, seçim gününe bir hafta kalıncaya kadar tüm anketler, AK Parti ile CHP’li adayları baş başa gösteriyordu. Ne olduysa son bir haftada oldu.
Peki; ne olacağını en sağlıklı anketleri günlük yaptırıp her an takip eden Sayın Erdoğan olacakları bilmiyor muydu?
- Biliyorduysa neden önlemini alıp, İstanbul mitinginde, özellikle küskün emeklilere müjdesini vermedi?
Zira emekliler, İstanbul mitinginde bu müjdeyi dört gözle beklediler, verilmeyince de hışımla miting meydanını terk ettiler.
Seçimi değil, halkını düşünen Erdoğan, ekonomik programdan taviz vermedi; tabir caizse halkının mutluluğu için baldıran zehrini içmeyi tercih etti.
AK Partili seçmeni küstüren diğer bir husus da çarşı-pazardaki yangındır.
Burada ürünlerdeki fahiş fiyat karmaşasına ve bu fiyatlamaların yeterince denetlenemediğine dair bir parantez açmak durumundayız.
Ramazan öncesinde televizyon ekranlarına çıkan Tarım Bakanı aynen şunları söyledi: “Ülkemizin bitkisel ve hayvansal üretimi yeterli düzeydedir. Arz ve talep ihtiyacı yoktur. Yalnız, ürünlerin maliyetleriyle izah edilemeyecek bir artış söz konusudur. Fiyatlar manipüle edilmektedir.
Ticaret Bakanlığımızla ortak bir çalışma yürüterek bunun da önüne geçeceğiz.”
Bitkisel ve hayvansal ürünlerdeki fahiş fiyat artışları durdurulabildi mi?
Mübarek ramazanda vatandaş etin kilosunu kaç liradan satın alabildi?
Cevabı seçim sandığındadır!
.Seçim analizi -6-
#Seçim#CHP#DEM Parti
Nisan 27, 2024 06:292dk okuma
Başkanlık sistemine alışamadığımız ve gereklerini yeterince yerine getiremediğimiz, mahalli seçim sonuçlarının adil bir şekilde yansımamasından da belli oldu. Zira bu seçim sonuçlarıyla ne temsilde adalet ve ne de yönetimde istikrar temin edilebildi.
Temsilde adaletin sağlanabilmesi için; seçmen temayülünü asıl yansıtan İl Genel Meclisi oylarının, aynı oranda, diğer seçileceklere (başkan, meclis üyesi) de yansımasıdır.
Eşit şekilde veya eşite yakın şekilde yansımamasının sebebi ise, seçim sonuçlarına etki eden diğer etkenlerin yanında, siyasi partilerde bu hesaplamaları yapabilecek kurmay zekalı insanların olmamasıdır. Veya var da bu denli zekalarını bilerek ya da bilmeyerek kullanmamalarıdır.
İttifak halinde seçimlere giren partiler bile, kendi aralarındaki hesaplamaları, belli ki üstünkörü yapmışlar. Birçok yerde sözde ittifak ortakları birbirlerine düştü; her iki ittifak üyesi de kazanan muhalif parti adaya kadar (ayrı ayrı) oy almasına rağmen seçimi kaybetmişlerdir.
Hem ittifak ve hem de birbirlerine rakip olarak seçimlere girip kıyasıya yarışmanın sonucunda kaybedenlerin ittifak ortakları olacağı belli değil mi?
Bu şekildeki anlamsız bir yarışla, kale konumundaki onlarca il kaybedilmiştir.
CHP ile DEM Parti ve diğer sol partiler, adeta kurmay zekasıyla hareket edip, oylarını tek yöne teksif ederek, başta İstanbul olmak üzere birçok yerde seçimleri kazanmışlardır.
Bakınız; Türkiye genelindeki oyların yüzde 60-65’lik kısmı merkez ve merkez sağ oylar iken, seçimleri yüzde 39-40 oranında oy alan sol parti adayları kazandı. Buradan da anlaşılacağı üzere soldaki oylar, akıllı (matematiksel) bir şekilde konsolide edildiğinden bu başarı elde edilmiştir.
Merkez sağdaki oyların, büyük orandaki dağınıklığı da mahut hezimeti yaşatmıştır.
Kendi partisinin mevcut belediye başkanı iken aday gösterilmeyen ve bilahare istifa edip başka bir partiden aday olup seçimi kazanan adaylara ve seçim bölgelerine çok dikkat etmek gerekir.
Halkın böylesine tuttuğu bir kişi, üstelik mevcut başkan iken, neden aday gösterilmez? Hadi göstermediniz diyelim, yerine gösterdiğiniz aday, mevcut oyları bile koruyamamışsa -ki koruyamadığı apaçık ortada- bu durumda, gösterdiğiniz adayda bir noksanlık yok mu?
Hele küçük yerlerde, herkes herkesi tanıyor; öyle ben yaptım oldu demekle olmuyor. Gazeteci gözlemiyle birçok ili yerinde inceledim ve gördüm ki, aday tespitlerinde çok büyük hatalar yapılmış; dürüst, liyakatli aday yerine hemşericilik ağır basmış ve ‘hemşerim olsun çamurdan olsun’ denilerek, kimi yerde ahlaki zaaflarından dolayı soruşturma ve hatta mahkemelik olanlar bile aday yapılmış.
Ayrıca; seçim günü İstanbul’daydım, bayağı sandık ve okul dolaştım. CHP ve ortakları avukat ordusuyla sandıkları kontrol ederken, AK Parti ve MHP’nin ise, birçok sandıkta görevlisinin olmadığına tanıklık ettik.
Halbuki seçim sandıkta yapılır ve sandıkta kazanılır veya kaybedilir. Sandıklara sahip çıkamayan partinin, seçimi baştan kaybedeceği bellidir! Bu yüzdendir ki, il ve ilçe teşkilatlarına çok iş düşmektedir.
Netice-i kelam; siyasi partilerde, seçim işlerinden sorumlu olan kişilerin matematik zekasına sahip olmaları ve bu zekayı, kuyumcu terazisi hassasiyetiyle kullanmaları elzemdir.
.Seçim analizi -7-
#AK Parti#Seçim#Hükümet
Nisan 29, 2024 06:292dk okuma
İktidar tarafından küstürülen seçmen sandığa gitmedi ve bu cümleden olarak, 31 Mart mahalli seçimleri, son yirmi yılda yapılan en düşük katılımlı seçim oldu.
AK Parti bir önceki seçime göre takriben 4 milyon dolayında oy kaybetti. CHP başta olmak üzere muhalefet partilerinde ise, özellikle batı illerinde rekor katılım oldu. Dolayısıyla CHP, katılım açısından da bir noksanlık yaşamadı ve bu durum onun hanesine başarı olarak yazıldı.
AK Parti’nin kalesi konumundaki Orta Anadolu ve Doğu Anadolu illerinde ise vatandaş sandığa rağbet etmedi; bu durum da iktidar partilerine eksi, muhalefet ittifakına ise artı yazdı.
Vatandaşın küsmesinin sebeplerinin başında pahalılık gelmektedir; bir türlü önüne geçilemeyen ve halkı canından bezdiren pahalılık…
Yerinde 1-2 lira olan limonu vatandaş 18-20 liradan yemek zorunda kalıyor. Yerinde 3-4 lira olan soğanı 25-30 liradan yiyoruz.
Hani Hal Yasası çıkarılacaktı; bu yasa çıkarılmayarak kimler korunmaya çalışılıyor?
Zincir marketler çoğu ürünlerini direkt üreticiden (tarladan) alıyorlar. Aralarında anlaşarak fiyat belirledikleri tespit edildi. Sözde bunlara cezalar yazıldı, lakin yazılan o cezalar da vatandaşın sırtından çıktı. Zira mahut cezalar misliyle etiketlere yansıtıldı.
Cezalar asla caydırıcı değildir; sadece para cezası değil, hapis cezası gereklidir.
Serbest piyasa ekonomisi, başıboş piyasa demek değildir; ama bizde yeterli denetim olmadığından kelimenin tam anlamıyla piyasalar başıboştur.
Geçen sene 12.5 lira aldığımız ekşi mayalı ekmek 15 lira, bir ay sonra 20 lira, üç hafta sonra 30 lira, bir ay sonra 40 lira, şu anda 50 lira; daha nereye kadar, nasıl gideceğini biz de merak ediyoruz.
12.5 liradan 50 liraya gelinceye kadar, hiçbir merci ne fırına ne de markete bunun hesabını sormadı.
İnsanlar bugün aldığı bir ürünü yarın aynı fiyattan alamıyor; sebebini sorduğunda da fatura hükümete çıkarılıyor. Üstelik esnaf bir de FETÖ’cü ya da muhalefet partili ise bu fiyat artışından dolayı neredeyse düğün bayram ediyor.
Marketlerde kasanın başına gelen vatandaşın şikâyetlerine şahit oluyoruz. ‘Aldığımız üç parça şey, şu istenilen fiyata bakın!’, ‘Bin liranın yüz liralık hükmü kalmadı, pazara bin lira ile çıkıyoruz, elimiz boş dönüyoruz!’, ‘Dışarıda bir şey içmenin ve hele yemenin imkânı yok; bir çay olmuş 25 lira, bir acı kahve olmuş 70-80 lira, normal bir semt dükkânında bir kebabın fiyatı 400-500 lira olmuş.’
Kimse kusura bakmasın; kadının tenceresinde yemek yerine kahır kaynarsa, bu durum sandığa yansır; seçmen ya küsüp gitmez, giderse de oyunu ders verir şekilde kullanır!
12 milyon dolayında seçmenin sandığa gitmemesi başka ne ile izah edilebilir?
.Seçim analizi -8-
#Gazetecilik#AK Parti#Türkiye Yüzyılı
Mayıs 01, 2024 06:292dk okuma
Gazetecilik mesleğini 40 yılını vermiş bir kişi olarak halkın nabzını tutmaya devam ediyorum.
Görüştüğümüz insanların hatırı sayılır çoğunluğu; “Ben Tayyipçiyim ama AK Partili değilim!” diyor.
Bu kişileri derinlemesine inceledim ve gördüm ki, bunların birçoğu AK Parti’nin kuruluşunda yer almış. Ya mahalle temsilcisi olmuş ya ilçe teşkilatında ya da il teşkilatında görev almış kişiler.
Yani AK Parti davasını ve yakından bilen ve sahiplenen kişiler.
Zaten Sayın Erdoğan ile AK Parti’nin aldığı oylar kıyaslandığında arada yüzde 16’lık bir fark olduğu görülür. Nitekim Sayın Erdoğan’ın oyu yüzde 52, partinin oyu ise yüzde 36 dolayındadır.
Bu yüzde 16’lık kesim, başkan için oyunu Sayın Erdoğan’dan yana kullanırken, milletvekilliği veya belediye başkanlığı konusundaki tercihini AK Parti’nin dışındaki partiler için kullanmış.
Bunun da sebebi araştırılınca görülecek olan şudur: Bu seçmenler (bunların hepsi Sayın Erdoğancı), ilindeki milletvekilinden ya da kendi ilindeki genel başkan yardımcısından ya da il veya ilçesindeki belediye başkanından, bunların performansından ya da millete yaklaşımlarından şikâyetçiler.
Demek oluyor ki; kimi görevli kişiler halktan kopunca bütünü teşkil eden zincir halkalarında kopukluğa sebep oluyorlar.
Bunun sonucunda da bu kişiler, Tayyipçi olmalarına rağmen Sayın Erdoğan’ın şahsına oy verirken, Sayın Erdoğan’ın başında bulunduğu partinin milletvekillerine ya da belediye başkanlarına oy vermiyorlar.
Önceki yıllarda böylesi bir durumdan söz edilemezdi; ‘evvel yok idi, işbu rivayet yeni çıktı’ misali bu hal son yıllarda görülmeye başlandı.
Bu absürt halin derhal giderilmesi ve partideki A’dan Z’ye kadar olan bütünselliğin ve kuruluştaki ruh halinin bir an evvel temin edilmesi gerekir.
Siyasette üstat olan Sayın Erdoğan, bütün bunları bildiğini ve nelerin yapılması gerektiğini açıkladı:
“Biz nev zuhur bir hareket değiliz. Biz partilerden bir parti değiliz. Biz bu günlere bir anda gelmedik. Bu hareketin, bu partinin temelinde; ismi bilinen ya da bilinmeyen yüzlerce, binlerce fedakârın, cefakârın, kahramanın emeği var, alın teri var. Biz dikensiz bir gül bahçesinde de yürümedik, yürümüyoruz. Bu geldiğimiz noktaya düşe kalka geldik. Biz bu noktaya yenilgi yenilgi büyüyerek geldik. Baskılar gördük, zulümlere maruz kaldık, işkencelerden geçtik, hapislerde yattık, darbeler yedik, partilerimiz kapatıldı, yasaklandık, kovulduk, ötelendik, haksızlığa, hukuksuzluğa, zorbalığa uğradık; ancak hiçbir zaman umudumuzu yitirmedik, sabrımızı kaybetmedik, asla ve asla yılgınlığa kapılmadık. ‘İman varsa, imkân var’ dedik. ‘Allah büyüktür’ dedik. En hüzünlü anlarımızda, ‘Allah’ın yardımı yakındır’ dedik. Her seferinde düştüğümüz yerden doğrulduk, kalktık ve yolumuza kararlılıkla devam ettik. Başkaları ne yaparsa yapsın, biz işimize bakacağız, önümüze bakacağız, Türkiye Yüzyılı vizyonumuzu nasıl gerçekleştiririz, buna bakacağız.”
Hadi bakalım, kolay gelsin!
.Seçim analizi -9-
#Seçim#31 Mart#Özgür Özel
Mayıs 04, 2024 06:292dk okuma
Malum; 31 Mart 2024 Mahalli Seçimleri şirazesinden çıkarılarak ‘genel seçim’ havasında yürütüldü.
Haberin Devamı
Başta ABD olmak üzere, dışarısının ve onlarla el ele veren içerideki muhalefetin tek hedefi vardı o da Recep Tayyip Erdoğan’dı.
Neden Erdoğan’dı diye sormanıza gerek yok, zira Sayın Erdoğan, icraatlarıyla ve yürüttüğü politikalarla ‘çok oluyor’ bu çok oluşla herkesin gözüne batıyordu.
Bu durumu en iyi anlayan ve özetleyen ABD’nin mevcut Başkanı Biden’dır. Biden, Erdoğan’ı alaşağı etmek gerektiğini bunun için de darbeden başka yollara yönelinmesini ve bu cümleden olarak da muhalefetin desteklenmesini istiyordu.
ABD Başkanı’nın planı; konunun en ince ayrıntılarına kadar her şey ince eleyip sık dokunarak yürürlüğe sokuldu. Mesele, Erdoğan’ın karşısındaki muhalefeti dizayn etmekti.
Türkiye’deki muhalefetin (CHP ve HDP) toplamı taş çatlasa yüzde 38-40 bandına ancak gelebiliyordu. Bunun için de sağ blokun parçalanması gerekiyordu. AK Parti’den koparttıklarıyla bu durumu elde edemediler, lakin MHP’den koparılan İYİ Parti, bu iş için biçilmiş kaftandı.
‘Başbakan olacağım!’ diye yola çıkan Meral Akşener, MHP’yi ortadan ikiye bölmeyi başardı.
Gerçek Hayvanların Anatomi Sergisi İstanbul’da açıldı
Haberton
Ne kadar zeki olduğunuzu kontrol edin. 22 soruyu yanıtlayın ve IQ'nuzun kaç olduğunu öğrenin.
WW IQ Test
by Taboola
Kırk yamalı muhalefetin bitli yorganı dikiş tutmuştu, lakin turpun büyüğü heybede kalmıştı ve asıl zorluk da buradaydı.
Bölücülüğe hizmet eden bir partiyle milliyetçi çizgideki bir partiyi aynı çuvala koymak, öyle sanıldığı kadar kolay değildi. Emir yüksek yerden gelmiş olsa da bu durumun intihar olacağını bilen Meral Hanım, bu yüzden çok git-geller yaşadı.
Oturtulduğu masada, kandırılmış olduğunu gördü ve kendisini kandıranlara ağzına geleni söyleyerek masayı terk etti. O arada ne olduysa; tavadaki yağın kızgınlığı geçmeden, Akşener, ‘tu-kaka’ ettiği masaya geri döndü veya döndürüldü!
Meral Akşener tüm bunları, seçimi kazanacaklarına inandığı İmamoğlu ya da Yavaş’ın cumhurbaşkanlığı adaylığı için yapmıştı ama olmadı. Sonuçta seçim kaybedildi; Akşener haklı çıktı ama haklı çıkması bir işe yaramadığı gibi, CHP’ye payanda yapılan partisi çok oy kaybetti.
Uğurlarına mücadelede ettiği İmamoğlu ve Yavaş, Meral ablalarına dirsek çevirince, yanlış sularda avlandığını fark eden Akşener, ittifaktan büsbütün koptu ve ‘müstakil’ hareket etmeye karar verdi.
Haberin Devamı
En başta yapılması gereken şeyi en sonra yapınca ve bu arada yaşanan yalpalama dönemlerinde, sürülen İYİ Parti tarlalarında yaprak dökümü sökün etti. Partideki her kademedeki insanlar istifa yarışına girdi.
Tüm bu olumsuzluklara, ‘müstakil’ girilen 31 Mart seçimleri yenilgisi tüy dikti. Akşener, genel başkanlığa aday olmayacağını açıklayarak seçimli olağanüstü kurultay kararı aldı.
Müsavat Dervişoğlu, İYİ Parti’nin 2. Genel Başkanı seçildi.
Belli ki Kılıçdaroğlu ile Akşener’e verilen roller sona ermişti. Şimdi sahnede Özel ve Dervişoğlu var.
Özgür Özel rolünü çok iyi oynuyor, bakalım Dervişoğlu ne yapacak?
.Siyasette algı savaşları -1-
#CHP#ABD#ANAP
Mayıs 06, 2024 06:292dk okuma
GAZETECİLİK mesleğine adım attığım ilk yıllarda, duayen bir gazeteci büyüğümüzden dinlemiştim.
Haberin Devamı
Türkiye’mizin kaotik ortamdan bir türlü kurtulamadığından dem vuruyor ve yakınıyorduk.
Meslek büyüğümün söyledikleri hâlâ kulaklarımda: ‘Bak Fuat Bey kardeşim! Bu memlekette rejim, henüz rüştünü ispat edemediği için bu çalkantılar olur. Malum bu sistem devrimle geldi, yani eskiyi yıkarak yenisi kuruldu. Kurucu kadrolar CHP’liydi ve o zihniyet uzun süre tek başına iktidarda kaldı.
1950’den sonra ise sözde demokrasiye geçildi, sözde diyorum zira mahut demokrasi vesayetle illetliydi. Demokrasi döneminde iktidar olanlar da CHP’nin içinden çıkmış lakin CHP’ye rakip olarak kazanmışlardı (DP).
CHP, iktidarları döneminde bu ülkede Allah korkusunu, DP de kendi iktidarları döneminde bu ülkede devlet korkusunu ortadan kaldırdılar!’
Dostumun söyledikleri ilginçti lakin düşününce, kitabın ortasından söylemiş olduğunu anladım.
DP’yi takip eden sağ iktidarlar boyunca (AP, ANAP, DYP-REFAH ve hatta AK Parti) da devlet korkusu (otoritesi) tesis edilemedi.
Bugün bile piyasalardaki bu başıboşluğu, denetimsizliği yaşıyorsak, merkez sağ iktidarların devlet bünyesinde meydana getirdikleri otoritesizlik yüzündendir.
CHP’nin, bir diğer çok önemli özelliği de devlette (bürokrasi) kurumsallaşmış olmasıdır. Nitekim CHP’den sonra iktidara gelen siyasi partiler, mahut CHP’li bürokratlar yüzünden hiçbir zaman muktedir olamamışlardır.
Düşünün; yüzde 52 ile tek başına iktidara gelen ve Başbakan olan Süleyman Demirel’in TRT Genel Müdürünü atayabilme yetkisi yoktu, Toprak Mahsulleri Ofisi Genel Müdürünü bile üçlü kararname ile atayabiliyordu; Cumhurbaşkanı imzalamasa atama yapılamıyordu.
Bu denli bürokratik oligarşi yüzünden, davul sağ iktidarlarından boynunda lakin tokmak her daim vesayet odaklarının ve bürokrasinin elinde olmuştur.
Yine Süleyman Demirel’in çok yerinde tespitiyle; merkez sağ iktidarların ülkeyi yönetimi ‘selden kütük kapmak’ ya da ‘yangından mal kurtarmak’ şeklinde cereyan etmiştir.
Vesayet ve onun paralelindeki oligarşik bürokrasi, seçilmiş iktidarların tepesinde Demokles’in kılıcı gibi duruyordu. Demokles’in kılıcını elinde tutan ise, ABD’den başkası değildi.
İktidarlar, Türkiye’nin yüksek menfaatlerinin (petrol bulmak veya nükleer santral kurmak gibi) lehinde veya ABD’nin menfaatlerinin aleyhinde her hangi bir icraata yeltendiklerinde, ABD’nin telkiniyle içerideki vesayet odakları harekete geçip darbe yapar ve mevcut iktidarı alaşağı ederlerdi.
Düşünün; bu memlekette, seçilmiş iktidar, askeri müdahale ile görevden uzaklaştırılıp cezalandırılıyor ve bunun adına ‘Demokrasi ve Hürriyet Bayramı’ deniyor. Diğer bir ifade ile demokrasinin katli, bu milletin evlatlarına milli bayram olarak sunuluyor (27 Mayıs). 1961-1982 arasında bu meşum gün bayram olarak kutlandı.
Durduk yerde başkanlık sistemine geçmedik. Zira önceki sözde parlamenter sistemde iktidarlar asla muktedir kılınmıyordu ve üstünü üstlük her an darbelere açıktı. Sözde demokrasi tarihimizde neredeyse her on yılda bir darbe başka ne ile izah edilebilirdi?
Vesayet sisteminin en büyük zararı, milli savunmamız için gerekli silah ve mühimmatı üretememiş olmamızdır. Milli savunmada kendine yeterli olmayan bir ülke hangi bağımsızlıktan bahsedebilir?
Başkanlık sistemi ile birlikte milli savunma alanındaki hamlelerimiz her şeyi anlatıyor ama anlayana!.
.
.Siyasette algı savaşları -2-
#CHP#ANAP#Menderes
Mayıs 08, 2024 06:292dk okuma
DEMOKRASİ dönemimizde (1950’den bugüne değin) CHP hiçbir zaman tek başına iktidar olmadı, olamadı lakin kâh darbeler eliyle ve veya darbesiz olarak hep muktedir olan (bürokrasi marifetiyle) parti oldu.
Haberin Devamı
Merkez sağdaki partiler tek başlarına iktidara geldiler (AP, ANAP) ama hiçbir zaman muktedir olmadılar, olamadılar. Bu durumu, daha açık ifadesiyle nasıl başbakanlık yaptığını siyaset duayeni Süleyman Demirel şu şekilde özetlemişti: ‘Merhum Menderes’in darağacında asılı hali, başbakanlık ofisimin duvarında her an gözümün önündeydi!’
Bu denli travmatolojik algıyla hangi başbakan ne tür hizmet yapabilir?
Burada bir parantez açmama müsaade edin; Adnan Menderes milletin baş tacı yaptığı bir başbakandı. Tek suçu millete hizmetti ama adına sözde mahkeme denilen aşağılık, pespaye, insan müsveddesi bir gurup tarafından; bebek davası, köpek davası, açtığı yollar için istimlak ettiği yerlerin parasını geç ödemek davası, 1957 seçimlerini erkene alması dolayısıyla kanuna aykırı hareket etmek davası, örtülü ödenek davası, devlet radyosunu siyasi çıkarı için kullanmak davası, Kırşehir’in ilçe yapılması davası, üniversite bastırmak ve halka ateş açtırmak davası gibi ya tamamen mesnetsiz ve iftira veya eften püften meseleler yüzünden bu ülkede başbakan ve iki bakanı idam edildi.
Menderes, idamından 18 ay önce gittiği İngiltere’de bir uçak kazası geçirmiş ve düşen uçaktan sağ olarak kurtulmuştu. Sirkeci Garı’nda on binlerce vatandaş tarafından, büyük tezahüratla karşılanmıştı. Kalabalık arasından bir kişi, bir elinde bıçak diğer elinde oğlan çocuğu olarak ileri atılır, Menderes’in ayaklarına kapanır ve ‘Başbakanım! Emredin oğlumu sizin için kurban edeyim!’ diye yeri göğü inletir.
Kolluk kuvvetleri müdahale eder ve çocuğu, babasından elinden alırlar.
Bu kişi kimdir biliyor musunuz? Üsküdarlı gece bekçisi Kara Kemal’di (Ayson).
Oğlunu Menderes’e kurban etmek isteyen bu kişiye; bu iğrenç, soysuz ve çukur sözde mahkeme Menderes’in cellatlığını yaptırdı. Apar topar İmralı’ya götürülen gece bekçisi olan bu Kara Kemal’e, darağacındaki Menderes’in ayaklarının altındaki tabure çektirildi.
Bizim medeniyetimizin bir ölçüsü var; biz, bize yapılan kötülükleri unuturuz, unutmalıyız ve aynı zamanda biz, başkalarına yaptığımız iyilikleri de unuturuz, unutmalıyız.
Haberin Devamı
Lakin Menderes’in ve dava arkadaşlarının şahıslarına yapılanlar, gerçekte onları seçen milletin kendisine yapılmış olduğu için unutulmaması gerekir. Unutulmasın ve bu aşağılıkların yüzüne her dem haykırılsın ki, bir daha bu denli bir alçaklığa ve soysuzluğa tevessül ve cüret etmesinler, edemesinler!
2 Haziran 1960 Perşembe günkü Milliyet Gazetesi’nin manşetini gelin birlikte okuyalım: ‘Buzhanelerden toplu halde cesetler çıktı’. Bu uydurma haberin spotu ise, aynen şöyleydi: ‘Cesetlerin ekserisinin nümayişlerde (gösteri) öldürülen talebeler olduğu açıklandı’.
Aynı çukur mahkemenin savcısı, Egesel denilen yaratık, bu çeşit yalan haberleri gerekçe göstererek, Menderes’i üniversite talebelerini öldürüp, cesetleri asfaltların altına gömmekle itham edip suçlamıştı.
Neylersiniz ki; bu denli yalan algılarla beslenip büyüyen milyonlarca insan bu toplumda yaşıyor ve attıkları bu alçakça iftiraları başkalarının da kabullenmesini istiyor.
.Siyasette algı savaşları ?
#Siyaset#Algı#CHP
Mayıs 11, 2024 06:293dk okuma
Hep söylüyoruz, milyon kez de olsa yine söylemeye devam edeceğiz.
ABD’nin, İnönü eliyle bize dayattığı sözde demokrasi ‘vesayet’le illetliydi (hastalıklı).
Hele 1946 seçimlerinin demokrasiyle, hür seçimle, halkın oyuna saygı duyulmasıyla yakından ve uzaktan bir ilgisi yoktu. 1946 seçimlerinin sadece adı seçimdi zira millet sandığa boşuna gidiyordu. Zira seçilecekler, seçimler yapılmadan belirlenmişti.
Usulen sandığa gidiliyordu ama gidenler oylarını hür iradeleri ile bile kullanamıyordu. Çünkü halk, İsmet İnönü’nün çıkarmış olduğu; ‘açık oy gizli tasnif’ kanununa göre oy kullanabilecek ve bu oylar, yine İnönü’nün belirlediği zevat (kişiler) tarafından gizlice sayılıp tutanaklara geçirilecekti!
Sindirilmiş ve canından bezdirilmiş halk yığınları, jandarma nezaretindeki sandığa gidecek ve oyunu hangi partiye verdiğini göstererek (CHP’ye verdiğini gösterecek, aksi halde jandarmanın dipçiğini yer) oy kullanacak.
Bütün bu kepazeliklere rağmen halk, ölümü göze alarak, CHP’nin karşısındaki DP’ye oy verdi. Sandıklar kaçırıldı, yakıldı, denize atıldı ve hepsinden önemlisi DP’nin oyları CHP’ye yazılarak, seçim sonuçları CHP’nin zaferi (!) şeklinde ilan edildi.
İşte İnönü’nün demokrasi ve çok partili seçim diye uyguladığı sistem bu idi. 1950 seçimlerine mahut kepaze kanun kaldırılarak gidildi (ilk demokratik seçim). Gizli oy açık sayım şeklindeki seçim sonuçlarına göre DP oyların yüzde 55’ini alarak 416 milletvekili çıkararak Meclis’in yüzde 85’ini elde etti. Beyaz ihtilal diye tanımlanan bu seçimler sonucunda CHP, yalnızca 69 milletvekili çıkarabilmiş ve böylece 27 yıllık tek başına iktidarı sona ermişti.
DP de CHP’nin içinden çıkmış olmasına rağmen, CHP, muhalefete düşüşünü hiçbir zaman hazmedememiş ve muhatabını; CHP karşıtı diye, rejim düşmanı laiklik düşmanı diye suçlamayı adet edinmiştir.
O gün bugündür, CHP bir daha tek başına iktidar yüzü görmemiş; bununla birlikte iktidara gelen tüm partiler ve onların liderleri, CHP’ye göre rejim ve laiklik düşmanı olmaktan kurtulamamıştır.
Vesayet de bu geçer akçe olan rejim ve laiklik objelerini kullanarak darbeler yaptırmış ve halkın seçtiği iktidarlar bir bir alaşağı edilmiştir. Süleyman Demirel gibi rejimin bağlısı ve laiklik tutkunu bir insanı halk üst üste seçmesine rağmen aynı kişiye iktidar koltuğu dar edilmiş ve 6 kere gidip 7 kere gelmek zorunda bırakılmıştır.
Demirel’in tek suçu, ruhen CHP’li olmasına rağmen, CHP’nin karşısındaki partide siyaset yapmış olmasıdır.
Mahut partilerin ve liderlerinin suçlanıp töhmet altında bırakılmalarının yegâne sebebi, halkın taleplerine ve beklentilerine kısmen de olsa olumlu bakmalarıydı. 27 yıllık CHP döneminde din okulları kapatıldı ve din dersleri verilmedi.
Öyle ki, halk cenazelerini İslami usullere göre yıkayıp defnedecek imam bulamıyordu.
Gelip geçen tüm başbakanların (Menderes, Demirel, Erbakan, Özal...) ve başlarında bulundukları siyasi partilerin suçu, halkın beklentilerine ve dini ihtiyaçlarına cevap verecek okulları (İmam-Hatip) açmalarıydı.
1960 Askeri darbesi oldu; cumhurbaşkanı olan darbeci generalin (Cemal Gürsel) ilk ziyaret ettiği ve tehditler yağdırdığı yer neresidir biliyor musunuz? O gün için koca İstanbul’da yalnızca bir tek adet olan Fatih’teki İmam-Hatip Okulu’na geldi.
Halbuki o okulda da (ki, Sayın Erdoğan da bendeniz de o okulda okuduk) Cumhuriyet’in öğretmenleri tarafından; matematik, fizik, kimya, biyoloji, cebir, geometri, astronomi, tarih, coğrafya, sanat tarihi, İngilizce, Fransızca, Almanca, sosyoloji, psikoloji, felsefe, mantık vb. orta okul ve lise derslerinin yanında dini bilgileri içeren meslek dersleri de veriliyordu.
Algı gerçeğin yerini alıyordu zira algıyı oluşturanlar bizzat devlet ricaliydi.
Hani ne oldu; ondan sonra onlarca İmam-Hatip açıldı, rejim mi yıkıldı, laiklik mi ortadan kalktı?
Bütün bu algılarla siyasi istikrar bozuldu ve Türkiye’nin kalkınmasının önü kesildi.
Yani gelip geçen tüm başbakanlar, şeytan taşlamaktan tavaf’a vakit bulamadılar!
Türkiye Başkanlık sistemine geçmeseydi, hala bu kısır döngünün içinde patinaj yapmaya devam edecekti.
.Siyasette algı savaşları -4-
#Siyaset#Seçim#Meclis
Mayıs 13, 2024 06:292dk okuma
Demokrasi tarihimiz (1950’den sonra) hep algı savaşlarıyla yönetildi. Halkımız gerçeklerle asla yüzleştirilmedi ve sürekli olarak gölgesiyle savaştırıldı. Yalanla ve hileyle aldatılarak, hayali bahanelerle her on yılda bir darbe yapıldı.
Halkın seçtiği sivil otoriteye itaatsizlik; gelip geçen tüm başbakanlara (Menderes, Demirel, Özal...) yapıldı, N. Erbakan’ın başbakanlığı döneminde ise bu durum zirve yaptı. Asker, Milli Güvenlik Kurulu toplantılarında, Başbakan Erbakan’ı kendilerine karşı olan birisi gibi görüp terlettiler. Bir tuğgeneral bozuntusu daha da ileri giderek, televizyon ekranlarından bu ülkenin başbakanına küfretti, hakaretler yağdırdı.
Normal bir demokraside bu aşağılık eylem ve söylemleri düşünmek bile imkânsızdı.
O insan müsveddesi, başbakanın şahsında onu seçen millete sövüyor, millete hakaretler yağdırıyor, lakin ne Erbakan’dan ne de başka herhangi bir siyasi kişiden hiç kimseden ses çıkmıyordu.
Bu kaotik sistemin adı sözde parlamenter demokratik sistemdi. Gerçekte ise sistemin adı vesayet sistemiydi ve seçilmişlerin ülkeyi idarede yalnızca yüzde 20’lik bir payları vardı; o da devletin asıl konularında değil bayındırlık gibi tali işlerdeydi.
ABD başkanı bile 2003 yılındaki Irak Tezkere’si Meclis’ten geçmeyince; ‘Asker liderlik rolünü yerine getirmedi!’ diyerek serzenişte bulundu. Bu bir tek cümle bile demokrasimizin nasıl temelsiz ve tutarsız olduğunu göstermeye kafidir. Muhatap olarak, devletin başı olan Cumhurbaşkanını veya hükümetin başı olan Başbakanı almıyor, onların üstünde bir mevkide telakki ettiği askeri muhatap alıyor!
Onlara göre, demek ki henüz Yeniçeri Ocağı lağvedilmemiş; her an o meşum kazan devrilebilir! Nitekim her on yılda bir yaptığı darbelerle bu durumu apaçık ortaya koydu.
Ülkenin kurucu iradesi (M. Kemal Paşa) siyaset yapmak isteyen askerlerin üniformalarını çıkarmaları gerektiğini, askerlikte kalacakların da siyasete karışmamalarını istemişti.
Düzen o şekilde sağlanabilirdi. Nitekim Osmanlı’da asker siyasete karıştı; bu durum bir imparatorluğun sonunu getirdi.
Paradoksa bakın ki Kemalist olduklarını iddia eden askeri zevat, siyasetin göbeğinde olup hükümet indirip bindirmekle meşguldü! Gerekli gördüğünde siyasete müdahaleyi ve hatta ülke yönetimine el koymayı kendine vazife edinmişti.
Uzağa gitmeye gerek yok; sadece Erdoğan’a ve onun başında bulunduğu AK Parti iktidarlarına yaptıklarına bakın yeter!
Ne e-muhtırası kaldı, ne yargı darbeleri kaldı, ne iktidardaki partilerini kapatmak istemeleri kaldı ve ne de 15 Temmuz 2016’daki aşağılık darbe girişimleri kaldı.
Süleyman Demirel bu darbelere muhatap olunca şapkasını alıp gitmekle ünlenmişti. Neden bırakıp gittiği sorulduğunda ise şu manidar cevabı vermişti: “Ne yapmalıydım? Orduya karşı koyacak başka bir ordum mu var? Darbe de yapsa, ordu bizim ordumuz!”
Ortadoğu ya da Afrika’da demokrasi bulunmayan ülkelerde, sabah erken kalkan generaller darbe yapıp mevcut iktidarları al aşağı edip, yönetime el koyuyorlar.
Sözde bizde demokrasi var, lakin bizde de aynı şey oluyor; halkın seçtiği iktidarlar, asker tarafından görevden uzaklaştırılıyor ve yönetime el konuluyor.
Bu kepazelik, üstelik demokrasiyi rayına oturtacak eylem olarak sunuluyor.
Siyasette algı savaşları -5-
#Parlamenter Sistem#Erbakan#Erdoğan
Mayıs 22, 2024 06:292dk okuma
1946’dan fiilen Başkanlık sistemine geçtiğimiz 2018 yılına kadar, bize demokrasicilik oynattılar.
Parlamenter sistem denilip uygulamaya konulan yönetim şekli halkın belirlediği, halk için bir model olmayıp halka rağmen iş gördürülen bir sistemdi.
Bizde uygulattıkları parlamenter sistemde halk usulen sandığa gidiyor, lakin halkın seçtikleri şeklen iktidar olabiliyordu ve asla muktedir olmuyorlardı. Zira davul bu sistemde seçilmişlerin boynunda, lakin tokmak başkalarının (vesayet odaklarının) elindeydi.
Zavallı iktidarlar seçildik zannedip hükümetçilik oynamaya kalkışıyorlardı. Kör ebe yapıldıklarının farkında bile değillerdi; her an ‘kırmızı çizgi’ye basmaları mukadderdi, her bastıklarında da yanıyorlardı.
Belirlenen ve üzerine basılınca oyundan atılan oyuncuların (siyasetçiler) korkulu rüyası laiklikti. Laikliğin belirli bir tanımlanması yoktu; önüne gelen işine geldiği gibi laikliğe mana veriyor ve muhataplarını da bu şekildeki bir laikliğe karşı gelmelerinden dolayı suçluyordu.
Haberin Devamı
Bir kadın eski erkek arkadaşının yüzüğünü satıyor. Kuyumcu kadına şöyle der: “Yüzüğü takmamalısın. »
N. Erbakan’ın kurduğu bütün partiler (Milli Nizam, Milli Selamet, Refah, Fazilet) laikliği ihlal ettikleri gerekçe gösterilerek kapatılmıştır.
Erdoğan’ın AK Partisi bile tek başına iktidarda iken aynı mahfiller tarafından (Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı) temelli kapatılmak ve o günün Cumhurbaşkanı olan Abdullah Gül dahil Başbakan Erdoğan ve 71 kişinin 5 yıl süreyle siyasetten uzaklaştırılması istemiyle dava açılmış ve Anayasa Mahkemesi de bu davayı kabul etmiştir.
İddia hep aynı; laikliği ihlal (laikliğe aykırı fiillerin odağı haline gelmek)... İleri sürülen deliller ise somut en ufak bir delil gösterilmezken, yalnızca bir kısım gazete kupürleri delil addedilip dosyaya konuldu.
İktidardaki parti kapatılmaktan ve Cumhurbaşkanı ve Başbakan dahil bunca siyasi zevat, siyaset yasaklığından yalnızca bir oyla kurtuldu; iyi mi? Şayet o bir oy da aleyhte verilseydi siyasi yasak getirilmiş olacak ve Türkiye tek kelime ile yeniden kaosa sürüklenecekti.
Sadece Hazine yardımı kesilmesi cezasına çarptırılan parti, böylece yoluna devam edebildi.
80 darbesinde ise Cumhuriyet’le yaşıt CHP dahil tüm siyasi partiler kapatıldı ve parti gözetilmeksizin ileri gelen tüm siyaset insanları siyasetten menedildi.
Milletin peşinden gittiği Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Necmettin Erbakan ve Alpaslan Türkeş’e siyasi yasak getirildi.
Askerler, siyasilerin makamlarına (yönetim kadroları) silah zoruyla oturdular ve adına demokrasi dediler.
Tüm bu zilletlerden bizi, Başkanlık sistemine geçmemiz kurtardı. Artık herkes asli işini biliyor ve yerine getirmeye çalışıyor.
Tüm demokratik ülkelerde genelkurmay başkanlığı, savunma bakanlıklarına bağlı iken, bizim (!) demokrasimizde sözde başbakanlığa bağlıydı.
‘Sözde değil, özde’ diyerek hükümete e-muhtıra veren genelkurmay başkanlarının kendileri hiçbir zaman ‘özde’ anayasaya bağlı kalmadı ve sorumlu oldukları başbakanların emrine girmedi.
Bu cümleden olarak; Orgeneral Torumtay, Özal’ın emrini yerine getirmemek için Genelkurmay Başkanlığı görevinden istifa etti.
Aynı şekilde Genelkurmay Başkanı Işık Koşaner ve diğer kuvvet komutanları, Başbakan Erdoğan’la birlikte çalışmayıp hep birlikte istifa ettiler.
Dertleri neydi?
Demokrasi değildi herhalde?
Özal’a ve Erdoğan’a tahammül etmemelerinin yegâne sebebi her ikisinin de halkın verdiği oya (emanete) sahip çıkmaları ve halkın üzerinde bir güç tanımamış olmalarıdır.
.
..İnsanlığı bitiren ülkeler
#ABD#İngiltere#İsrail
Mayıs 25, 2024 06:292dk okuma
İnsanlığı ve insanlığın değerlerini bitiren ülkelerin başında, başat üç ülke gelmektedir; ABD, İngiltere ve İsrail. Nereden baktığınıza göre, bu üç ülkeye tek bir ülke de diyebilirsiniz. Zira her üç ülke de yeryüzünde fesat çıkarmak için varlar.
Haberin Devamı
Her birinin tarihteki süreçlerine bakıldığında ne demek istediğimiz anlaşılır. Zira her üç ülke de insanlık ve insani değerler düşmanıdır. Kendilerinden başka kimseye yaşama hakkı tanımazlar. İşgal ettikleri yerlerdeki insanların köklerini kazımışlar ve varlıklarını tarihten silmişlerdir.
Bu durumun tipik örnekleri ise, koskoca Amerika ile Avustralya kıtalarıdır.
Bir avuç, savunmasız Gazzeliye uygulanmakta olan soykırımı, yalnızca İsrail’in mi işlediğini zannediyorsunuz? İsrail, yanında ABD ve İngiltere olmadan tek bir adım atmaz, atamaz.
ABD ve İngiliz savaş gemileri, küçücük Gazze şeridinin önünü ablukaya alıp, herhangi bir insani yardımın ulaşmasını engellemenin yanında, İsrail’e güç vermekte ve ona vaki olabilecek taarruzları önlemektedirler.
Diğer bir deyişle; Filistinlilerin ellerini, kollarını, ayaklarını bağlayıp İsrail’in önüne atıyorlar ve bu savunmasız insanlara ölüm ve ölümden beter hallerini seyrediyorlar.
Orta hiçbir sebep yokken aniden istifa eden İrlanda Başbakanı, Beyaz Saray’da ABD’li yöneticilerin gözlerinin içine bakarak: ‘Filistinliler’de kendi tarihimizi görüyorum’ dedi ve sözlerine şöyle devam etti: ‘Onların yurtlarından sökülüp atılması, mülklerinin ellerinden alınıp işgal edilmesi, ulusal kimliklerinin tanınmaması, ayrımcılık yapılıp göçe zorlanmaları, aç ve susuz bırakılmaları ve kendilerine ölümlerden ölüm beğendirilmesi...’
Bu zorba devletler ve bu büyük günaha ortak olan batılı müttefikleri, yalnızca Filistinlilere soykırım uygulamakla ve onlara yapılabilecek yardımları engellemekle kalmıyor, el birliğiyle bugüne dek savundukları ne kadar insani değer varsa hepsini inkâr ediyor, onlarla birlikte tüm insanlığı öldürüyorlar.
Bundan böyle hiç kimse; insanlıktan, insani değerlerden, hak ve adaletten, insan haklarından bahsedemez.
Bunlardan bahsedebilmek için evvelemirde insan olmak gerekir.
Bu vahşi sürülerinin ise, insanlıktan en ufak bir nasipleri olmadığı gün gibi ortadadır. Bir de utanmadan dünyaya nizamat vermek istemektedirler.
Onların nizam ve intizam dediği, kan, gözyaşı, zulüm, işkence, işgal, sürgün, kıyım, sömürü, ölüm ve topyekûn cihanı alev topuna çevirmekten ibarettir.
İşte 21. Asrın medeniyetinin geldiği nokta!
Tekrar soralım: İnsanlık vahşetten uygarlığa mı gidiyor yoksa uygarlıktan vahşete doru mu gidiyor?
.28 Şubatçılara af...
#Cumhurbaşkanı Erdoğan#Menderes#Demirel
Mayıs 27, 2024 06:292dk okuma
Cumhurbaşkanı Erdoğan, 28 Şubat hükümlülerinin, yaşlılık ve hastalık hallerini dikkate alarak af yetkisini kullandı, bunun sonucunda da ilgili kişiler hapishaneden tahliye edildiler.
28 Şubat davası, 28 Şubat sürecinde Türkiye Cumhuriyeti Hükümetini cebren devirmeye, düşürmeye iştirakle suçlanan 103 sanık hakkında, Ankara 13. Ağır Ceza Mahkemesi’nde görülen ve yalnızca askerlerin yargılandığı, eksik bir davadır.
Zira Mahkeme, aynı suça iştirak etmiş olan sivillere (iş dünyasına, bürokrasiye, medyaya) hiç dokunmamıştır. Halbuki askeri kışkırtan ve mahut darbeyi yapmaya itenler, yalnızca azmettirenler olmayıp, hükümeti devirmek suçuna bizzat iştirak edenler sivil cenahtı.
Ama dava, yalnızca askerlere açıldı, onlar yargılandı ve dolayısıyla yalnızca onlardan bir kısmı hüküm giydiler.
Oysa, 28 Şubat’ın mahut anlı- şanlı generalleri, 28 Şubat’ın bin yıl süreceğinden dem vuruyorlardı. Darbeci zihniyetin iktidarı ancak 3-5 yıl sürebildi. 2002 seçimleriyle, tüm destekçileriyle silinip gittiler. Tek başına iktidara gelen AK Parti iktidarı, demokrasi tarihimizde ilk defa demokrasiye kasteden demokrasi düşmanlarından hesap sordu.
Bu cümleden olarak; hem 12 Eylül’ün ve hem de 28 Şubat’ın demokrasi katilleri yargı önüne çıkarıldı.
Bu durum, gerçek demokrasiye doğru atılmış çok önemli bir adımdı.
Malum; demokrasi tarihi boyunca her on yılda bir darbe yapılıyor ve bunun demokrasi için, demokrasiyi rayına oturtmak için yapıldığı yalanı, ileri sürülüyordu.
Darbeli yıllarda da milli irade rafa kaldırılıyor, halka akla ve hayale gelmedik zulüm ve işkenceler yapılıyordu.
28 Şubat sürecinde yüz binlerce insanın hayatıyla oynadılar; milyonlarca gencin geleceğini kararttılar.
Halka ve halkın seçtiklerine karşı yapılan bu darbeler sonucunda halkla devletin arasını açtılar.
Halkı siyasetten soğuttular, siyasileri aşağıladılar; düzmece anketlerle en güvenilir kesim olarak darbecileri ve yandaşlarını, en güvenilmez kesim olarak da siyasetçileri gösterdiler.
Halk bu trajediyi, darbeler tarihi boyunca, otuz iki dişini sıkarak ve sabrederek izledi.
Halkımız, demokrasiyi mücadele vererek elde etmedi ancak kendisine dayatılan sözde demokrasiyi gerçek demokrasiye çevirmek için çok bedeller ödedi.
Halk, Menderes’i yüzde 50’nin üzerinde oy vererek tek başına iktidara getirdi. Darbeciler, iktidarı alaşağı edip, başbakanı ve iki bakanını astılar; halkın seçtiği parlamentoyu lağvedip, DP’li bakan ve milletvekillerini tutukladılar, hepsini işkenceden geçirdiler.
Yine aynı halk, bu kez Süleyman Demirel’i yüzde 50’nin üzerinde oyla seçip tek başına iktidara getirdi. Darbeciler onu da ‘Muhtıra’ ile görevden uzaklaştırdılar. Bilahare Özal tek başına iktidar oldu, onun da ölümü şaibeli oldu.
En son olarak Erdoğan ve AK Parti tek başına iktidara geldi, ona ve hükümetlerine karşı da darbe üstüne darbeler denediler.
Ve halen daha denemeye devam ediyorlar.
.Karanlık gün: 27 Mayıs
#Meclis#Adnan Menderes#DP
Mayıs 29, 2024 06:292dk okuma
Her zaman söylüyoruz; demokrasi için yani halkın yönetimi için halkımızın bir gayreti olmamıştır, lakin tepeden de olsa geçtiğimiz sözde demokraside çok bedeller ödedik.
Haberin Devamı
Cumhuriyet sistemine geçip Meclis’in duvarına; ‘Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir!’ diye yazdık ama bu durumu bir türlü kuvveden fiile çıkaramadık. Bunun da sebebi çok açıktı: Cumhuriyet elitleri (başta CHP) sürekli olarak halka tepeden baktı, onların nezdinde halk, cahil, ayak takımı ve göbeğini kaşıyanlardan ibaretti.
Böyle bir halkın seçtikleri de kendileri gibiydi; dolayısıyla böyle bir yönetime ülke teslim edilemezdi. Bu zihniyete göre kurucu irade kendileriydi ve yönetim de kendilerinin hakkıydı.
Partinin (CHP) adında halk vardı, lakin parti mensuplarının halkla yakından ve uzaktan bir ilgileri yoktu. Düşünün; CHP’nin il başkanı bulunduğu şehrin aynı zamanda valisi ve belediye başkanıydı. Fildişi kulelerinde yaşayan bu zevata halkın ulaşması, görüşmesi, derdini anlatması söz konusu bile değildi.
Milletle bütünleşen Adnan Menderes ve DP kadroları, tabir caizse iktidarı aslanın karnından çekip aldılar. CHP ve uzun iktidar yılları boyunca CHP’lileştirilen bürokrasi (asker ve sivil) halkın iktidarına, diğer bir deyişle milli iradeye yani demokrasiye tahammül etmedi, edemedi. Ve en karanlık bir günde, 27 Mayıs 1960’ta asker, yönetime el koydu. Milletin seçtiği halkın iktidarını ise al aşağı edip; Cumhurbaşkanı, Başbakan ve bakanlar dahil tüm DP’li milletvekillerini zindanlara gönderdi.
Uyduruk ve aşağılık bir mahkeme kurup sözde yargıladılar. Başbakan Menderes ve iki bakan arkadaşını darağacında astılar diğerlerini ise zindanlarda süründürüp işkencelerden geçirdiler.
Ve utanmadan bu yaptıkları kepazeliğe ‘Demokrasi ve Anayasa Bayramı’ dediler.
Delinin zoruna bakar mısınız? Demokrasiyi katlediyor, milli iradeyi darağacında sallandırıyor ve bunun adına demokrasi bayramı diyor ve bundan da vahimi millete de böyle söylemesini dikte ediyor!
Atanmışlar güruhundan olan bu vesayet kafası, seçilmişlere yani milli iradeye asla saygı duymaz ve onun meşruiyetine inanmaz. Onlara göre bu ülkenin asıl sahipleri kendileridir ve yönetim de kendilerinin hakkıdır. Başkalarının yönetimi ise -ki bu milletin seçtiği iktidar da olsa- gayr-i meşrudur.
Vesayet kafalılar envaiçeşit olup birbirlerinden farkları yoktur. Nitekim FETÖ’cü askerler de aynısını yapmıştı; milletin, kendini savunmak için verdiği silahı millete ve milletin seçtiklerine doğrultan bu çukurlar güruhu hep aynı yere (dışarıya) hizmet etmektedir.
Nitekim yapılan ve yapılması düşünülen tüm darbelerin arkasında ABD olduğu gün gibi aşikârdır.
Bürokrasiden bu vesayet kafası temizlenmedikten sonra, hak ve hakikat namına Türkiye’de hiçbir oluşa ve oluşuma imkân ve ihtimal yoktur.
Bakınız; Menderes ve arkadaşlarına iade-i itibar yapıldı, her biri milletin gönlünde sevgiyle ve saygıyla yaşıyor. Onlara darbe yapan ve onları sözde yargılayıp idam eden aşağılık çukur güruhunun isimleri ise silinip gitti.
Dünyada lanetle anılan bu kişilerin asıl çilesi ‘Mahkeme-i Kübra’da başlayacak!
Ki orada ne rütbe var, ne silah ve ne de ABD
.ABD dünyayı ateşe vermek istiyor
#ABD#DEAŞ#Rusya
Haziran 01, 2024 06:292dk okuma
ABD, sözde DAEŞ bahanesiyle PKK-YPG-PYD’yi besliyor.
Oysa DAEŞ’in üstlendiği tüm cinayetlerin gerçek faili ABD’dir. Zira DAEŞ’ı kurup geliştiren ve insanlığın başına bela eden ABD’nin ta kendisidir. Bunu yalnız biz söylemiyoruz, ABD’nin başkanı itiraf etti.
Malum Sovyetler dağıldıktan sonra, yıkılan komünizmle birlikte ABD düşmansız (saldırmak için bahane) kalmıştı. Çok önceleri alt yapısını hazırladığı yeni düşmanı buldu ve onu hedef tahtasına oturttu: İslamiyet ve Müslüman ülkeler.
İslamiyet’i ve Müslüman ülkeleri kötü gösterecek materyaller (Sözde İslamiyet adına savaşan onlarca terör örgütü), her daim elinin altında idi ve bunları adeta bir manivela gibi kullanıp dünyanın başına bela etti ve etmeye devam ediyor.
Kullandığı terör örgütlerinin eylemlerini bahane ederek Afganistan’a girdi ve ülkenin altını üstüne getirdi. Irak ve Suriye’de de bu kabil terör örgütlerini kullanarak, yalnızca bu ülkeleri değil, tüm bölgeyi yangın yerine çevirdi.
ABD İblis’inin yaptığı; tavşana kaç tazıya tut deyip, niyetindeki asıl oyununu oynamaktır.
Niyetindeki asıl oyunda(larda) neler yok ki: Bu bahanelerle ülkeleri işgal ediyor, mahut ülkeleri terör örgütleriyle ve hatta birbirleriyle savaştırıp güç ve kuvvetten düşürüyor, savaşan tüm taraflara silah satıyor, güçsüz bıraktığı ülkelerin yönetimlerine, kendine tabi olan uşak yaratılışlı tipleri getiriyor, istikrarsız hale getirdiği tüm bölgenin yer altı ve yer üstü kaynaklarını sömürüyor.
Kelimenin tam anlamıyla cambaza baktırıyor!
Rusya’yı kuşatarak, tabir caizse ümüğünü sıkarak, Ukrayna ile savaşa ABD zorladı. Şimdi de bu savaşın bitmesini istemediği gibi, Avrupa’nın da savaşa dahil olmasını istiyor.
Dün, Rusya’yı sıkıştırdığı gibi bugün de kimi Avrupa ülkelerini savaşa zorluyor.
Avrupa’da yayılacak bir savaşla ABD, bir taşla hedefindeki tüm kuşları vurmuş olacak.
Böylece büsbütün güçsüz kalan Avrupa ve hatta Rusya, ABD’nin güdümüne girecek; Rusya teslim olmasa bile oyun dışına itilecek ve Çin ile olan müttefikliği bir mana ifade etmeyecek.
ABD’nin yegâne hedefi dünyayı tek başına yönetmektir. Tek kutuplu dünyayı inşa etmek için çırpınıyor. Yarınlarda meydana gelebilecek bir ABD-Çin savaşında, Çin’i yalnız bırakmak istiyor.
Ama Rusya’nın başındaki Putin, öyle kül yutacak bir lider değil.
ABD daha önce de aynı pis oyunlarla Rusya ile Türkiye’yi karşı karşıya getirmek istemiş (Rus savaş uçağının düşürülmesi, Rusya’nın Ankara Büyükelçisi’nin öldürülmesi vb.) Putin oyuna gelmemişti.
Ne yazık ki, Avrupa ülkelerinin lider kadrolarında Putin gibi akil insanlar bulunmuyor. Malum Merkel’den sonra Almanya, tamamen ABD’nin uydusu oldu. Rusya ile olan en hayati çıkarlarını bile göz ardı edebilecek hale geldi.
Nükleer silaha sahip Fransa’nın durumu ise ortada; Macron, ne ülkesinin ve ne de Avrupa’nın sonunu düşünmeden yangına körükle giden bir politika güdüyor.
Aynı ABD, Ortadoğu’da da İsrail’le, değil sadece bölgemizi tüm dünyayı yangın yerine çevirecek ateşi körüklüyor.
Dünya hiç de iyiye gitmiyor; Allah sonumuzu hayreylesin
Bunun neresi demokrasi
#Batı#Halk#Demokrasi
Haziran 03, 2024 06:292dk okuma
Batıcı olduğumuzu iddia ediyor ve bundan dolayı da demokrasiyi batıdan ithal etmişiz.
Bu yetmemiş, batının kanunlarını da almışız. Bize, şeklen dışarıdan bakan bizi batılı görüyor.
Bu durumdan kimse şikâyetçi olmadı; hemen herkes işine gücüne bakıp hayatına devam etti, ediyor.
Artık biz de tıpkı batılı ülkeler gibi, seçim yapacak, halkın seçtikleri eliyle idare edilecektik. Seçtiklerimizin idaresini beğenmezsek, bir sonraki seçimle onları değiştirmek elimizde olacaktı.
Buraya kadar her şey güzeldi ve kimsenin bir şey diyeceği olmazdı.
Olmadı da...
Yalnız, hesaplamadığımız bir husus vardı ki, bu durum bizi batılı toplumlardan ayırıyordu.
Batılı toplumlar demokrasi mücadelesini vererek elde etmişlerdi. Biz ise, toplumsal olarak böyle bir talepte bulunmadık; yeni bu yönetim tarzı bize tepeden (yöneticilerimiz marifetiyle) getirildi.
Demokrasi, batılı toplumların kendi talepleri olduğu için, bunu sindirmeleri kolay oldu.
Halk için demokrasiye, halk ne diyebilirdi ki?
Bizde ise, halka rağmen bir demokrasi yerleştirilmeye çalışıldı. Bunun da sebebi, millete ve milletin seçtiklerine olan güvensizlikti.
Millete ve milletin seçtiklerine güvenmeyenler, asılları dışarıda olan ve onların içerideki vesayet odaklarıydı. Vesayet odakları, millete ve milletin seçtiği iktidarlara (!) adeta şöyle diyorlardı:
“Sizlerin böyle bir beklentisi ve bu uğurda en ufak bir mücadelesi yok iken, demokrasiyi size getiren bizleriz. Biz nasıl bir demokrasi uygulamak istiyorsak, öyle idare edileceksiniz. Sizin en iyi haliniz, bizim peşimizden gelmenizdir. Siz, hep ikinci kalmaya mahkumsunuz. Asla bizim gibi, birinci sınıf olamazsınız.”
Vesayetin derdi mi nedir?
Vesayetin derdi; sen asla kendin olma, kendine yetme ve hep bana muhtaç olarak yaşa!
İşte bundan dolayıdır ki batı demokrasilerinde ‘darbe’ akla bile gelmezken, bizde, her on yılda bir darbe yapılıp, halkın seçtiği iktidarlar alaşağı edilmiştir.
Darbe, gerçekte demokrasiye yapılabilecek en büyük ihanettir ve en ağır cezayı gerektirir.
Bizdeki demokrasinin şekline ve şemailine bakın ki, darbeciler, demokrasi havarisi görülmüş ve hemen hepsi kahraman addedilmiştir.
Demokrasi katilleri, bizim halkımıza demokrasi kahramanları olarak takdim edilmiştir.
Delinin zoruna bakar mısınız: 27 Mayıs 1960’da halkın seçtiği iktidarı, silah zoruyla alaşağı ediyorlar ve adına ‘Hürriyet ve Anayasa Bayramı’ deyip, bunu millete dayattılar.
Hürriyeti gaspın adı, ‘Bayram’ oldu iyi mi?
Aynı darbeci zihniyet, 12 Eylül 1980 yılında da aynı demokrasi cinayetini işledi ve bu kez; 20 yıl önce ‘bayram’ dediği anayasayı, tu-kaka edip ortadan kaldırdı.
Görüldüğü üzere; iç ve dış vesayet odakları el ele verip, kendileri söyleyip kendileri oynuyor.
Ve utanmadan da adına demokrasi diyorlar.
Onlar, bunu bize yakıştırıyorlar da bize ne oluyor?!.
Kavanozu dışından yalamak
#Mimar Sinan#Mevlâna#Şeyh Galip
Haziran 05, 2024 06:292dk okuma
İnsan toplulukları da tıpkı ağaçlar gibi köklerinin üzerinde yükselir. Kök, ne kadar sağlam ve derinlerde olursa ağaç da gövdesi, dalları ve meyveleri itibariyle o denli güçlü, endamlı-görkemli, gölgeli ve bereketli olur.
Haberin Devamı
Maalesef her kademedeki okullarımızda, sade suya tirit cinsinden bir tarih okutuluyor, tarih bilinci (şuuru) ise hiç verilmiyor. Nedense tarihi gerçeklerden korkar olduk. Özellikle yakın tarihimizin üzerine kalın bir şal örttüler ve yeni nesilleri yalanla-dolanla oyalamayı maharet bildiler.
Tarihin derinliklerinden süzülegelen Türk milletinin tarihinde acı gerçekler vardır lakin milletimizin yüzünü kara çıkaracak, utanılacak tek bir sayfa bile yoktur.
Bunun yanında milletçe en büyük kaybımız kültürümüzde olmuştur. Zira gün gelmiş mazi (geçmiş) ile bağımız bıçak gibi kesilmiş, bu yetmemiş gibi bir de komşularımızla ve Türk dünyası ile yani kültür dünyamızla bağımız koparılmıştır.
Nesillerin idealist yetiştirilmesi için, onların önünde örnek alacakları rol-modeller olmalıdır. Bunlar da elbette o milletin tarihi şahsiyetleridir.
Köklerinden koparılan nesillerimizin acıklı haline bakar mısınız?
Kendi tarihi şahsiyetlerimizi bir çırpıda inkâr ve iptal ettik; ne varsa Batıda var diyerek, Batının bizden alıp kendine mal ettiklerini, ‘batı malı’, ‘batı buluşu’, ‘batı giysisi’, ‘batı markası’, ‘batı ilmi’, ‘batı tarzı’ diyerek aldık. Bu durum bizde korkunç bir aşağılık kompleksi meydana getirdi.
Biz hiçbir şey yapamayız, yaparsa Batı yapar, her ne yapılacaksa Batı yapacak diye diye toplu iğne yapamaz hale getirildik.
Mimaride deha olarak Mimar Sinan’ı yalnızca isim olarak belletmişiz; o da yaptığı eserleri hayran hayran seyretmek zorunda kalışımızdan olsa gerek. Ne onun yolunu-yordamını anlayabilmişiz ne o yoldan gitmişiz ve ne de o yola en ufak bir katkıda bulunabilmişiz.
Sonuç itibariyle bir Selçuklu mimarisi, bir Osmanlı mimarisi var ama günümüz sözde mimarisinden gecekondu ya da beton yığınlarından ve bunun yansıması olan, insan hayatı için kafes konumundaki gökdelenlerden başka neyi gösterebiliyoruz?
İstanbul’da bu durumun tipik örneğini, Avrupa yakasında Bahçelievler’de, Anadolu yakasında da Erenköy’de görmekteyiz. Her iki semtte de mahalle kültürünü yaşatan, bahçeli köşkler ve konaklar yerlerini, kimsenin kimseyi tanımadığı insanların üst üste yerleştiği beton yığınlarına terk etti.
Şiirde Baki diyoruz, Mevlâna diyoruz, Şeyh Galip diyoruz, Fuzuli diyoruz, Yahya Kemal diyoruz, Necip Fazıl diyoruz vb. lakin bunların semtlerine bile uğrayamıyoruz. Ne dillerini anlayabiliyoruz ne manalarına nüfuz edebiliyoruz.
Ünü dünyaya yayılmış tarihi yüksek şahsiyet Kanuni’yi (Soliman le Magnifique-Muhteşem Süleyman) yapılan sözde tarihi filmlerle haremden çıkmayan hamam oğlanı şeklinde gösteriyorlar.
Ahlak ve edepte zirvelere çıkarak binlerce insanı eğiten mürşidi-i kâmillerin ismi ancak ansiklopedilerde bulunabiliyor. Ahmed Yesevi’den, İmam-Rabbani’den, Bahaeddin Buhari’den, Mevlâna’dan, Cüneyd-i Bağdadi’den, Ubeydullah-ı Ahrar’dan, Hacı Bektaş-ı Veli’den vb. evliya (Allah’ın sevgili kulu) ve ulu kişiler diye bahsediliyor lakin onların yolundan gitmeye Orta Çağ karanlığı denilip ‘öcü’ olarak gösteriliyor.
Dünyanın en lezzetli balı var ama ancak kavanozu dışından yalayabilirsin deniliyor!
Kanuni Sultan Süleyman her şeyiyle kendisi olduğu için cümle alem onun yüksek şahsiyetine meftundu.
Kendimiz olmaya, kendi değerlerimizle bezenmeye mecbur ve mahkumuz.
Kadir bilmek
#Sultan 2. Abdülhamit Han#Adnan Menderes#Turgut Özel
Haziran 08, 2024 06:292dk okuma
BİR acı kahvenin kırk yıl hatırı vardır deriz lakin bunun gereğini hayatımızın hiçbir anında ve alanında uygulamayız. Hesabı sorulduğunda da ‘yalandan kim ölmüş?’ deyip geçiştiririz.
Kadri bilinmeyenlerin ve hatta en yanlış bilinen ve kötülenenlerin başında da vatan ve millet sevdalısı gerçek siyasetçiler, devlet adamları (insanları) gelmektedir.
Devlet ve siyaset insanlarına çok acımasız davranılıyor; bilir-bilmez karalanıyor, fütursuzca iftira atılabiliyor ve araştırmadan suçlanabiliyorlar.
Hele de bizim gibi, günün 24 saatinde siyaset konuşulan ülkelerde (bizden başka böylesi bir ülke yok) devlet ve siyaset insanları sürekli olarak hedef tahtasında tutulurlar.
Devletin her kademesindeki görevler kutsaldır, sorumluluk gerektirir, devlette en sorumlu olan kişi ise, en üstün görevdeki devlet başkanıdır.
Rüzgarların en sert estiği yerler dağların zirveleridir, devlet görevlerinde de zirveye çıktıkça sorumluluk artar ve rüzgarlar fırtınaya döner. Devlette her bir makamın gerektirdiği işin, yapılıp yapılmamasına göre (niçin ve nasıl yapıldığına göre) hem bu dünyada ve hem de ebedi alemde mükafat ve mücazatı vardır.
Dedik ya, yönetimde bulunanlar, ağızlarıyla kuş tutsalar da takdir edilmezler, özellikle de siyasi iktidarlar. Nitekim bizdeki muhalefet, ‘iktidar dünyanın en güzel ve faydalı işine de yapsa ona güzel diyecek halimiz yok’ yaklaşımını sergiler.
Peygamber Efendimiz (aleyhisselam); ‘Bir günlük adaletle hükmetmek, altmış yıllık nafile ibadetten üstündür’ buyurmuştur.
Vaktiyle Sultan 2. Abdülhamit Han’ın da kıymeti bilinmemiş ve haksız yere (Düzmece bir sürü iftiralarla; mesela ‘dini kitapları yaktırdığı’ iddiası tam bir yalan ve iftira idi. Zira yaktırılan kitaplar, dini içeriden yıkmaya dönük bozuk ve yanlış yazılan kitaplardı) tahtından indirilmişti.
Yerine geçen İttihatçı güruhu halka zulmetmekle kalmayıp, yalnızca on yıl içinde koca bir imparatorluğu yer ile yeksan edip, düşmanlara peşkeş çektiler.
Sultan Abdülhamit Han’ın da sağlığında kıymeti bilinmedi; 1918’de göz hapsinde tutuklu olarak vefat ettiğinde, elde-avuçta devlet namına bir şey kalmamıştı. Millet aç, sefil ve perişandı.
Sultanın naaşı Topkapı Sarayı’ndan alınıp Çemberlitaş’taki aile kabristanına götürülürken, sokaklara dökülen ve evlerin pençelerine doluşan halk, peşinden ağlıyor ve ‘Bizi bırakıp nereye gidiyorsun’ diye ağıt yakıyordu.
Milletçe bu denli rezil durumlara düşmemek için, eldeki nimetin (vatan ve millet sevdalısı devlet ve siyaset insanlarının) kıymeti bilinmeli ve onlara sahip çıkılmalıdır.
Devlet adamı (insanı) kolay yetişmiyor; kaht-ı ricalin (değerli devlet ve siyaset insanlarının yokluğu) hüküm sürdüğü devrimizde ise, bu denli şahsiyetleri mumla arıyoruz!
Var olanlarına da sahip çıkalım ve destek olalım
Demokrasi devrimizde; Menderes’i, Özal’ı, Erbakan’ı gözlerimizin önünde yediler, seyretmekle yetindik.
Erdoğan’ı da üst üste yemek istediler, her seferinde millet, liderine sahip çıktı ve yedirmedi.
Türkiye’nin düşmanlarına bakın hepsi de Erdoğan’sız bir Türkiye hayal ediyor ve bunun için ellerinden geleni artlarına koymuyorlar.
Neden acaba?!
.İnsanlık öldü, ağlayanı yok
#Batı#Netanyahu#Gazze
Haziran 10, 2024 06:302dk okuma
Hak ve hakikatin peşinde koşan, mazlumların hamisi, adaletin temsilcisi, kimsesizlerin kimsesi Osmanlı yıkıldı; meydan yeri (dünya) çakal ve sırtlan sürülerine ve onların binbir çeşit hile, desise, entrika ve zulümlerine kaldı.
Batı’nın elinde bütün bir insanlık taşıdığı tüm değerleriyle birlikte öldü, lakin ağlayanı yok.
Batı’nın süslü püslü cümlelerine, medeniyet diye sunduğu insan hakları manzumelerine, hak ve hukuk diye yırtındığı bildirgelere, uluslararası hukuk diye dayattığı metinlere, insan hakları diye sıraladığı bir dizi hükümlere bakıp sakın aldanmayın.
Bunların hepsi düzmece, aldatmaca ve yutturmacadan ibarettir.
Şahsında, insanlığı öldürenden (insanlıktan çıkandan) hangi insanlık beklenebilir?
Gazze’deki soykırım vahşeti Batı’nın sözde medeniyetinin tüm iğrençliğini gözler önüne serdi. Hani Batı’da fikir ve ifade hürriyeti vardı? Hani Batı, insan haklarına saygılı idi. Hani Batı için hayat hakkı kutsaldı, kimsenin hayat hakkına dokunulamazdı!
ABD’de fikrini söyledi diye profesörlere ters kelepçe vuruluyor, Avrupa ülkelerinde düşüncesini açıklayanlar işlerinden kovuluyor. Bu insanların suçu nedir biliyor musunuz; Netanyahu’nun katliamlarını dillendirmiş olmaları...
Yani Gazze’de işlenen cinayetlere ayna tutmuş olmaları...
Ortada bir insanlık dramı var; bebekler dahil savunmasız sivil insanlar kitleler halinde öldürülüyor ve bu öldürülenler, yalnızca Müslüman oldukları için soykırıma tabii tutuluyorlar. Bu vahşet karşısında en ufak bir tepki vermeyen sözde medeni ülke yönetimleri yangına körükle giderek zalime destek oluyor, bu caniye her türlü silah ve mühimmatı vermekle yetinmeyip yanında durarak ona güç veriyorlar.
Bu sırtlan sürüleri zulme rıza göstermekle yetinmeyip zalimi teşvik ederek, aynı zulümlere misliyle ortak oluyorlar. Şu halde insan kasabı Netanyahu’nun yargılanacağı uluslararası mahkemede ABD Başkanı Biden ve diğer destek veren Avrupa ülke liderleri de yargılanmalıdır.
Çünkü Netanyahu denilen iblis, bu liderlerden ve onların verdiği silah ve mühimmattan güç alarak bu cinayetleri işliyor.
Dünyaya nizamat (gerçekte kaos, nizamsızlık) veren bu zalim liderlerin yönetimleri, kan ve gözyaşının bitmeyeceğine ve irili ufaklı savaşların devam edeceğine işarettir. Zira tüm bu zalimler kandan ve gözyaşından beslenmektedirler.
Ama unutulmasın ki mazlumların ahı arşı titretir ve her şeyi hakkıyla görüp bilen ve mutlak gücü elinde bulunduran Allahutaala’nın ‘Müntakim’ ismiyle tecelli edeceği gün yakındır. Zira O Allah’dır ki imhal eder (mühlet verir) lakin asla ihmal etmez!
İsrail, Gazze’de taş üstüne taş bırakmadı, yurtları yer ile yeksan olan Gazzeliler Refah’ta sıkışmış durumdalar. Şimdi Refah’ı bombalıyor, orada da taş üstüne taş bırakmayacağa benziyor. Netanyahu bütün bir Gazze’yi insansız teslim almak istiyor ve tüm halkı (sağ kalabilenleri) Sina Çölü’ne sürmek istiyor.
Bütün bu soykırım ve vahşet karşısında, din kardeşleri pırasa gibi doğranan İslam alemi ne yapıyor diyeceksiniz değil mi?
Onları sormayın! Zira yalnızca marka Müslümanı olarak kalan ruhsuz halleriyle bindikleri (bindirildikleri) alametle son sürat kıyamete doğru gidiyorlar.
Bürokrasi ile imtihanımız
#Bürokrasi#Vesayet#Demokrasi
Haziran 12, 2024 06:302dk okuma
'At sahibine göre kişner’ diye boşuna dememişler.
Vesayetle illetli (hastalıklı) olması yüzünden demokrasiyi kâmil manada kurumsallaştırıp içselleştiremedik. Bu köhne yapıda, Sezar’ın hakkı Sezar’a verilmediği için, önüne gelen kurum, ‘Ali kıran baş kesen’ kesilmiş ve böylece bürokrasi millete hizmet etmek yerine, millete zulmeden, dayatan ve milleti canından bezdiren yapıya dönüşmüştür.
Biz, bu hali, Osmanlı’da Tanzimat sonrası oluşturulan ve özetle ‘Padişaha haddini bildirecek’ ve ‘Bundan böyle gavura gavur denmeyecek’ diskurundan (söylem) devşirmiştik.
Osmanlı’nın son yüz yılında ve onu takip eden Cumhuriyet döneminde uygulamaya koyduğumuz bürokratik sistemi Fransızlardan almıştık. Fransa bu sistemi Afrika’daki sömürgelerine uyguladı. Bir müddet sonra, uygulanmakta olan bu sistemin zalimliğine kanaat getiren Fransa bundan vazgeçti.
Ama gelin görün ki, Batı hayranlığı bizim gözlerimizi öylesine kör etmişti ki, bürokrasi adına halka dayatılan bu zulümleri görmediğimiz gibi, bunlara yenilerini de eklemekten geri durmadık.
Millete hizmet için, milletin işlerini görmek için görevlendirilen memurlar, halkı insan yerine koymadılar. Vatandaşın işini çözmek için değil, çözmemek için adeta yırtındılar.
Aynı insan tipinin, masanın önündeki ve ardındaki halleri arasında dağlar var. Öyle ki, masada oturan kişiye öz babası, herhangi bir işi için başvursa, babasını tanımaz ve herkese yaptığı gibi ona da ‘bugün git yarın gel!’ diyecektir.
Peki, yarın olduğunda iş çözülecek midir? Yarınlar bitmediğine göre iş de çözülmeyecektir.
Demokrasinin gerçeği olamadığından yaşanılan sistem kelimenin tam anlamıyla bürokratik oligarşiydi. Bu sistemde, atanmışların (bürokrat) halka ve halkın seçtiklerine (seçilmişler) tahakkümü söz konusudur. Bu sistemin adı sözde demokrasidir. Ve bu sistemi bize, Başkanlık sistemine geçtiğimiz (fiili olarak) 2018 yılına kadar demokrasi diye yutturdular.
Dışarıdaki vesayet de bu sistemi gökte ararken yerde bulmuş ve tepe tepe kullanmıştı.
Bu sistemin tortuları, tüm kurum ve kuruluşlarımızın kılcallarına değin nüfuz etmişti. Dolayısıyla bundan kurtulmak, öyle üç-beş senede olabilecek gibi değildir.
Sözde demokrasinin siyasileri ile özde demokrasinin siyasileri bile birbirlerinden çok farklıdır. Sözde demokrasinin siyasileri halka tepeden bakar ve halk için değil, halka rağmen iş görmeyi marifet sayar.
Halbuki gerçek demokrasilerde siyasiler halkın hizmetçileridir. Asla halka rağmen iş görmezler. Halkla iç içe yaşarlar, halkın dertleriyle dertlenir, sevinçlerine ortak olurlar.
Başkanlık sisteminin bu şekilde de bir faydası oldu ve tüm siyasetçilerin ayaklarını yere değdirdi. Artık hiçbir siyasetçi halka tepeden bakamıyor ve halkın değer yargılarına karşı gelemiyor.
Halkı ayağına çağırmıyor, halkın ayağına gidiyor
.Bayram ama nasıl -1-
#Bayram#İslam Alemi#Müslümanlar
Haziran 17, 2024 06:292dk okuma
İslam aleminin üzerine tek kelime ile ölü toprağı serpilmiş.
Haberin Devamı
Halbuki İslam inancına göre, haksızlık karşısında susan, tepki göstermeyen şeytandır. Hep şeytan deyip duruyoruz ama bunun ne manaya geldiğini bilmediğimiz gibi öğrenmek için de en ufak bir gayret göstermiyoruz.
Daha açık ifadesiyle, bütün bir İslam aleminin (2 milyarlık) bugün içinde bulunduğu halin adıdır şeytan. Şeytan, kötülüğün kişiselleşmiş (mücessem) halidir. İlahi huzurdan kovulma, tard edilme, rahmetten ırak olma manalarına gelmektedir.
Şeytan olmadan önce İblis de Cenabıhak’ın, itaatkâr ve saygın bir kuluydu. Hatta yaptığı ibadetlerle melekler tarafından örnek gösteriliyordu. Ziyadesiyle alim olup meleklere hocalık yapmaktaydı.
Allahutaala’nın, Adem’e ‘secde et’ emrine bütün melekler uydu, lakin İblis kendindeki meziyetlerden dolayı kibre kapılıp secde etmedi. Kendini, Adem’le mukayese etti; zanla hareket ederek tanımadığı, gerçeğini bilmediği Adem’i kendinden aşağı gördü.
Bilmediği hususta kıyas yapıp küstahlaştı ve haddini aşarak nefsine zulmedenlerden oldu.
Ve bundan sonra da ‘şeytan’ adını aldı; ilahi huzurdan kovuldu ve rahmetten ırak kılındı.
İblis, Cenabıhak’ın yalnızca bir emrine muhalefet ederek şeytanlaştı; ya günümüz ‘marka’ Müslümanları?
Her an Cenabıhak’ın onlarca emrine muhalefet ediyorlar. Bu yaptıkları yetmiyor kahir ekseriyetiyle birer mücessem şeytan olarak tüm şeytanlıkları sergiliyorlar.
Öyle ki bu tür marka Müslümanlarının işledikleri yüzünden İblis’in soyundan gelen şeytanlara iş kalmadı. Şeytanın bir şey yapmadan boş oturduğunu görenler bunun sebebini sorduklarında şu cevabı almışlar: ‘Zamanımızın önderleri sergiledikleri şeytanlıklarla bize parmak ısırttırıyorlar! Bize bir iş bırakmadıkları için oturup seyrediyoruz.’
Dedik ya şeytanın özelliği kıyas yapmaktır. Bugün de aynı kıyaslamaya devam ediyor ve diyor ki; ‘Ben; Allahütaala’nın yalnızca bir emrine uymadım lanetlendim, kovuldum ve çok büyük bir cezaya çarptırıldım. Peki ya her gün cenabı Hakk’ın emirlerine sürekli karşı gelen, bir an olsun Allah’ı hatırlamayan ve üstelik utanmadan da inanan gözüken bu insanların hali ne olacak? Bu iki yüzlü, münafık, mürtet, aşağılık insanların uğrayacağı lanetten ben bile korkarım ve onlardan uzak olurum.’
İşte marka Müslümanlarının günümüzde içine düştükleri bu aşağılık ve zillet halleri, yapıp ettiklerinin sadece dünyadaki yansımalarından ibarettir.
‘Haşa zulmetmez kuluna Hüda’sı; herkesin çektiği kendi cezası!’
Hani ‘Mü’minler bir vücut gibi’ idiler; ‘Vücudun herhangi bir uzvuna bir diken batsa, bir ıstırap duysa vücudun her tarafı ondan rahatsız olur’du? Üstelik bu sözü sevgili Peygamberimiz (Aleyhisselam) söylemişti.
Bu yüce Peygamberin ümmetinin ne hale geldiği, kendini İslam diye tanıtan alemin Gazze’deki mazlum ve masum Müslümanların uğradığı soykırıma gösterdikleri (göstermedikleri; zira kılını bile kıpırdatmıyorlar) tepkiden (tepkisizlikten) belli değil mi?
Zaman, dur durak bilmeksizin dönerek devrini icra ediyor ve bugüne ‘bayram’ diye işaret ediyor.
Bayram ama nasıl?!
.Bayram ama nasıl -2-
#Halk#Yönetici#Ziya Paşa
Haziran 19, 2024 06:292dk okuma
İstikbalin tarihçisinin, günümüz İslam devletlerini ve başlarındaki idarecileri anlatırken kullanacağı yegâne ifade ‘başsız gövdeler!’ tanımlamasıdır. Bu demek değildir ki tüm İslam ülkelerinin halkları samimi Müslüman, yöneticileri ise Müslüman görünümlü münafıklardır.
O vakit şu ilahi ölçüleri nereye koyacağız? ‘Nasıl iseniz öyle idare edilirsiniz!’ ve ‘Amirleriniz (yöneticileriniz) amellerinizdir!’
Demek ki neymiş Müslüman toplulukların yöneticileri de kendileri gibi olurmuş.
Onlar adilse, teraziyi doğru tartıyorlarsa, alışverişte birbirlerini aldatmıyorlarsa, birinin başına bir felaket geldiğinde diğerleri hep birlikte yardımına koşuyorsa, haksızlık karşısında susmuyorlarsa, vb. yöneticileri de adildir.
Ve o ülkelerde, güçlülerin hukuku egemen olmayıp hukukun ve haklıların üstünlüğü egemendir.
Baştan sona tüm İslam ülkelerini gözlerinizin önüne getirin hangisinde hak ve adaletten eser var?
Vaktiyle Ziya Paşa’nın söylediği şu cümledeki ifadeler bugün bütün gerçekliğiyle tüm İslam ülkelerinde yaşanmıyor mu?
‘Milyonla çalan mesned-i izzette ser-efraz, birkaç kuruşu mürtekibin cay-ı kürektir!’ (Milyonla çalanlar yüksek ve şerefli mevkilerde başları dik ve alınları açık (!) olarak bulunurlar; birkaç kuruş çalan gariban hırsız ise kürek cezasına çarptırılır.)
İsrail’in Gazze’de sergilediği vahşette bile uyanmayan ve İsrail’e gerekli cevabı vermeyen, veremeyen İslam alemine İslam alemi denilebilir mi? Şayet gerçekten İslam olsalardı inançlarının gereği olarak üstün olmaları ve hepsinden önemlisi birlik olmaları ve bunca zulüm karşısında ayağa kalkmaları gerekirdi.
Bu ülkeler ayağa kalkmak şöyle dursun, onca haksızlık karşısında susarak lal kesiliyor ve bu zillet halleriyle şeytan kesilip, malum şeytanı bile kahrından çatlatıyorlar!
Din kardeşlerine ve kendi davalarına gafletten öte ihanet içinde bulunan İslam ülkeleri teselliyi, ‘Bana dokunmayan yılan bin yaşasın’ yalanında bulduklarını zannediyorlar.
Halbuki sıranın çok geçmeden kendilerine geldiğini görecek ve artık ‘eyvah’ para etmeyecektir.
Halkların önünde hiçbir beşeri güç duramaz. İslam ülkelerinin halkları kıyam edip, kendi yönetimlerini uyandırıp harekete geçirmelidir.
Hiçbir ülke halkı, yöneticilerimiz güç ve kudret ellerindeyken ses çıkarmıyorlar, biz de susup bir kenarda bekleyelim demekle sorumluluktan kurtulamaz.
Müslümanlar, kendilerinin dışındaki Müslüman olmayan ülkelerin hemen her gün eylem yapan gençlerini ve halklarını görüp utanmıyorlar mı?
Demek ki birçok Müslüman ülke halklarında dini gayret olmadığı gibi insani meziyetler de dumura uğramış.
Oldukları gibi de idare ediliyorlar!
Daha ne bekliyorlar?
Başlarına taş yağmasını mı?
.
..Devlet, laiklik ve cemaatler
#FETÖ#ABD#CIA
Haziran 22, 2024 06:292dk okuma
DİNİ esas alan bir gelenekten gelen devlet yapımızı, cumhuriyetle beraber, din ile devlet işlerini birbirinden ayıran ve devletin tüm inançlara veya inançsızlıklara eşit mesafede olduğu bir yapıya kavuşturmak istedik; adına da laiklik dedik (1936).
Laiklik uygulamalarını (kraldan fazla kralcı kesilerek) din karşıtlığı hatta din düşmanlığı ve dine, kendi kafamıza göre şekil ve mana verme ve rol biçme şeklinde anladığımızdan olacak ki, din ve dini eğilimler, yerin altına çekildi, çekilmek zorunda kaldı ve böylece, dindarlarla devletin arası açıldı.
Burada yapılan en büyük hata, devletin hakkını devlete, dinin hakkını dine (dindarın hakkını dindara) vermememiz oldu. Zorba (cebri) uygulamalarla devleti, dine ve dindarlara musallat ettik.
Böylece, devlet dinden ve dindardan, dindar da devletten çekinir ve korkar oldu.
Kantarın topuzunun kaçırıldığı mahut süreç, çok partili hayata (kısmi demokrasi) geçtiğimiz 1950 yılına kadar bütün şiddetiyle devam etti.
Kör döğüşü şeklindeki bu mücadele (ve hatta kavga), 1950’den merhum Özal dönemine (163. Maddenin kaldırılması) kadar da orta yoğunluklu ve o günden Erdoğan’ın iktidar dönemine kadar da düşük yoğunlukta devam etti.
Devletin hakkını devlete vermemek demek, devleti milli kılmamak yani, FETÖ (ABD-CIA) gibi unsurlara (iç ve dış vesayet odaklarına) teslim edilip çığırından çıkarılmasıdır.
1940’lı yıllardan başlayan bu denli teslimiyet süreci, gelip geçen tüm iktidarlar (sivil ve askeri) boyunca devam etmiş ve 15 Temmuz 2016’da ‘kazanın patlaması’yla ayyuka çıkarak, kralın çıplaklığı gözler önüne serilmiştir.
Ve bundan böyle, kuzgunun leşe gelmemesi için de devlet (milli) başa geçmiştir.
Artık devletin hakkının devlete, dinin (dindarın) hakkının dine (dindara) verilme zamanıdır.
Peki, bu nasıl olacaktır? Cumhuriyet rejiminde bunun yegâne yolu laikliği gerçek manasıyla uygulamakla mümkündür. Devlet bir yandan dine ve dindara müdahale etmeyecek lakin devlete müdahale etmek isteyen dini oluşumların (FETÖ gibi) tepesine, çelik balyozla inecektir.
Hangi dini oluşumun (cemaat) devlete kadro yetiştirdiğini ve devlette kadrolaşmak istediğini bilmeyen ve önlemini almayan devlete devlet denebilir mi? Devlet devletse, kendisini ele geçirmeye yönelik, aleyhinde olabilecek her hareketi bilmek ve onu etkisiz kılmak zorundadır.
Haberin Devamı
Cemaatler de dini özgürce yaşamaktan öte, devlete, devletin işleyişine ve işlerine asla müdahalede bulunmayacak, bulunamayacaktır.
Müslümanlar, kendilerini Almanya’daki, Fransa’daki, Japonya’daki Müslümanlar gibi bilecek ve ona göre davranacaklardır. Almanya’da milyonlarca Müslüman var, bunlardan herhangi birisi veya bunlardaki herhangi bir dini cemaat Alman devletinin işlerine ve işleyişine karışıyor mu?
Karışmıyor, zira karışırlarsa başlarına ne geleceğini biliyorlar.
Türkiye’de de aynı bilinçle hareket etmeli, herkes haddini bilmeli ve kimse elleriyle kendilerini ateşe atmamalıdır.
Müslümanlar, devleti dönüştürmek yerine; kendilerini dönüştürmeli ve gerçek manada Müslüman olmalıdırlar.
Müslümanlar nasılsalar, öyle idare edilirler!
Zira kel başa şimşir tarak aramanın manası olmasa gerektir.
Kıymeti bilinmeyip kaybedilen değirmenin gürültüsünü aramak adına gürültü çıkaranlara yalnızca şaşılır.
Biz kimiz
#TÜRK#İslamiyet#Coğrafya
Haziran 24, 2024 06:29
Biz Türkler doğulu bir milletiz. Milletler arenasına çıktığımız günden beri hep hareket (göçebe) halindeyiz. Güneşten (doğudan) aldığımız ışıkla hep yine güneşi takip ederek batıya doğru koştuk.
Tarih boyu biz Türklerin devlet ve millet ışığımız hiç sönmedi. Yıkılan her bir devletimizin külleri üzerinden yeni bir devlet (ler) kurmuşuz.
Devlet ve millet hayatımızda bizim de inişli çıkışlı günlerimiz (asır) oldu.
İslamiyet’le tanışınca bu kutlu son din (İslamiyet) ruhumuz, Türklük bedenimiz oldu. Diğer milletler gibi kılıç zoruyla Müslüman olmadık, İslamiyet’in umdelerini benimsediğimiz için gönül huzuruyla, isteyerek ve üstelik kitleler halinde Müslüman olduk.
Müslümanlığı içten, samimi (ihlas) olarak benimsedik ve o günden beri İslamiyet ile Türklük aynı derdin, davanın, idealin potasında eriyerek bu günlere geldik.
Öyle ki, atlarımızı Dinyester ırmağının kenarında sulayıp, Tuna’dan kafilelerle geçip Viyana önlerine geldiğimizde; 24 Viyana’dan (sur-kapı) 22’sini fethedip son ikisinde durdurulduk.
Artık Avrupalı, Türk denince Müslümanı, Müslüman denince Türkü anlar olmuştu.
Bütün bu hamleleri aşk, vecd ve ihlas dönemlerimizde yaptık.
Davamıza (İlayı kelimetullah: Tevhid inancını yüceltip hâkim kılma) olan aşkımızı, vecdimizi, ihlasımızı kaybettiğimizde durdurulduk (Viyana), bozguna uğratıldık.
Ve o gün bugündür aşkımızı, vecdimizi, ihlasımızı arıyor ve bir türlü bulamıyoruz.
Batılı olmadan batıyı zapt etmiştik. Batılılar şahsiyetimize meftundu.
Durgunluk (durmak) bize yaramadı. Geri düştükçe hakikati ceket astarımızın içinde unutarak yeni arayışlara girdik. Kimileri kabahati İslamiyet’te buldu ve ‘Hıristiyan olalım!’ dedi. Halbuki en eski Hıristiyan ülkesi olan Etopya (Habeşistan) en geri kalmış ülkelerdendi.
Kimileri dinden (İslamiyet) tamamen soyutlanıp Batılı olalım, o şekilde kalkınır ve ileri gideriz dedi. Bunlar bilmiyorlar mı ki Batı tüm ışığını (bilimsel gelişmeleri) Doğu’dan, İslam âlimlerinden almıştır.
Hani insan bilmediğinin düşmanıdır denir ya onun misali dinimizi bilmediğimiz veya çok yanlış bildiğimiz için din düşmanı kesiliyor ve dinin bizi geri bıraktığını ileri sürebiliyoruz.
İslamiyet’te en üstün rütbe ilim rütbesidir. İslamiyet değil geri kalmışlığı, duraksamayı bile men eder ve ‘İki günü müsavi (eşit) olan ziyandadır’ ve ‘Hikmet (bilim) müminin yitiğidir, onu nerede bulursa alır’ der.
Kutsal kitabımız Kuran’ı Kerim: ‘Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Bilen elbette kıymetlidir’ buyurur. Hülasa İslamiyet baştan aşağıya kadar ilim dinidir; bundan dolayıdır ki, nerede ilim varsa orada Müslümanlık vardır ve nerede ilim yoksa orada Müslümanlık yoktur.
Evet, biz kimiz? Biz bugün ne Doğulu ve ne de Batılıyız. Renksiz ve şahsiyetsiz bir halde hâlâ kendimizi arıyoruz. Batılıyız ve Doğuluyuz diyenlerin hemen hepsi yalan söylüyorlar.
Öyle ya bir şey olmak için onu bilmek ve özümsemek lazım. Batıcılık ve Doğuculuk iddiasındakilere bakalım; bunlar hakkında ne biliyorlar ve neleri özümsediler?
Sadece körü körüne taklitten başka hiçbir şey göremeyiz.
İmam-ı Gazali Doğulu bir alimdi, bunun yanında Batı felsefesinin tüm akımlarına reddiye yazacak kadar Batı’yı Batı’dan iyi biliyordu.
Fatih Sultan Mehmet de doğulu bir padişahtı; başucu kitaplarına baktığımızda tasavvuftan tarih ve coğrafyaya,
.optikten matematiğe ve astronomiye, tıptan kelama, tefsire, fıkha ve hadis ilimlerine kadar o günün tüm ilimleriyle meşbu (dolu) olduğunu görürüz.
Sahi, biz kimiz?
.Suriye’de ne işimiz varmış
#Suriye#NATO#ABD
Haziran 26, 2024 06:292dk okuma
Milletçe en büyük handikabımız, dışarıdaki düşmanlarımızın kayıklarına binen (bindirilen) içimizdeki aymazlardır. Bunların aymazlıkları öylesine ayyuka çıkmıştır ki, milli konulardaki pervasızca duruş ve davranışları, kendilerini ihanet noktasına taşımıştır.
Bunlar ne tarihi ne coğrafyayı ve ne de sosyolojiyi okuyamadıkları gibi, aynı zamanda balık hafızalıdırlar.
Körü körüne Batı hayranlığı bunların gözlerini kör etmiştir ne dostu tanıyabiliyorlar ne de düşmanı ayırt edebiliyorlar.
Cumhuriyet tarihi boyunca Batı’ya bel bağlayan bu gafiller güruhu, sözde NATO şemsiyesi altında, tüm savunma girişimlerini iptal ettiği gibi yenilerinin üretimi için de parmağını kıpırdatmadı.
Bu gafillere göre, ABD bizi koruyacaktı, NATO bizim koruyucu şemsiyemiz olacaktı.
Başta ABD’nin ve diğer NATO üyelerinin, Türkiye’nin savunma sanayisine yardım etmediklerini bilakis engellemek için ellerinden geleni artlarına koymadıkları görmelerine rağmen, Batı’nın dümen suyunda gidenlere ne demeli?
Bu ülkeler sözde bize dost ve bizimle müttefikler; ABD ortak olduğumuz F35 projesinden çıkardığı gibi, paramızın da üstüne yattı. Almanya anlaşma yapmamıza rağmen Leopar tanklarının motorlarını vermedi, İngiltere uçak motoru anlaşmasından caydı.
Bunlarla yetinseler iyi, savunma ihtiyaçlarımızı tedarik edebileceğimiz ülkeleri de tehditle bundan vaz geçiriyorlar.
Kendini dünyanın jandarması gören ABD, Ali kıran baş kesen pozlarında Fransa’ya diyor ki: ‘Biz olmasaydık, şimdi Almanca konuşuyor olacaktınız’. Aynı şekilde, Körfez ülke liderlerine diyor ki: ‘Biz olmasak, o koltuklarda 15 günden fazla kalamazsınız.’
Sözde dostumuz ve müttefikimiz olan bu ABD, sınırımızın öte yanındaki terörist gruplarla ortak iş tutuyor. Onlara askeri uzman, silah ve mühimmat gönderiyor ve onlara savaş helikopteri pilotluğu dahil askeri eğitim veriyor.
Aklı sıra orada bir Küçük İsrail (Kürt devletçiği) devleti kuracak.
Bütün bunları Türkiye’ye karşı yapıyor, yaptırıyor.
Bizdeki bu aymaz muhalefet tüm bunları görmesine rağmen; ‘Bizim Suriye’de ne işimiz var, Bizim Libya’da ne işimiz var?’ diyerek; mezkûr yerlere asker gönderme ile ilgili tezkerelere ‘Hayır’ oyu veriyor.
Bu şaşkın muhalefet kafası, Ankara’nın, İstanbul’un savunma hatlarının Kudüs’ten, Gazze’den, Libya’dan başladığını göremiyor.
Bu kafa, Allah saklasın, buralar düşüp, düşman eline geçtiğinde sıranın Türkiye’ye geleceğini göremeyecek kadar şaşkın olup, derin bir gaflet ve hatta ihanet içindedir.
Ülkesini ve milletini zerre kadar sevenlerin, bugün, partiler üstü bir yaklaşımla hükümetin yanında yer alması ve kararlarını desteklemesi elzemdir.
Bölgemizin ve hatta dünyanın hızla savaşa sürüklendiği bugünde kayıkçı kavgası yapmayalım.
Zira söz konusu olan vatandır ve gerisi teferruattır!
.Maarif ve müfredat -1-
#AK Parti#Necip Fazıl#Yunan
Haziran 29, 2024 06:292dk okuma
22 yıllık AK Parti iktidarları döneminde çok şeyler yapıldı, bunları görmezden gelmek ve hatta inkâr etmek insafa sığmaz, zira her şey ortada.
Nitekim Süleyman Demirel, ‘Bütün hizmetlerimizi görmezden gelir ve inkâr edebilirler lakin onca muhalefete rağmen yaptığımız Boğaz Köprüsü’ne bir şey diyemezler, onu görmezden gelemezler. Zira o köprünün ayakları öyle yüksek ve büyük ki onları sokup saklayabilecekleri, gizleyebilecekleri bir yerleri yok!’ demişti.
Türkiye, 22 yıl boyunca her sahada çağ atladı, eğitimde de maddi bakımdan (öğretmen ve öğrenci adedi ve her kademedeki eğitim kurumları, bina ve donanımları vb.) çok şeyler yapıldı.
Ama Sayın Erdoğan’ın da üzülerek ifade ettiği gibi eğitimin ruhunda, içeriğinde, müfredatta ve eğitimi verecek öğretmen kadrolarını yetiştirmede gerekenler yapılamamıştır.
Halbuki parola ne idi: ‘İnsanı yaşat ki devlet yaşasın!’
Evet, her şeyin başı insan ve insanın eğitimidir.
Yine Sayın Erdoğan’ın yerinde tespitiyle şimdiye kadar ki eğitim iki kelime ile özetlenebilirdi, ezberciliğe dayanan, tek tipçi bir eğitim modeli. Oysaki, bunların her ikisi de hem akla hem bilime aykırı.
Araştırmaya, incelemeye, sorgulamaya, kritik etmeye, çeşitliliğe, tenkit etmeye, mukayeseye açık olmayan bir eğitim modelini benimsemiş ve bunun üzerine ‘dokundurtmayız ’diyerek tepinmişiz. Ve utanmadan bu durumu bilimsellik, Batıcılık ve çağdaşlık diye haykırmışız.
Batı’dan ne anladığımız, Batı’dan neleri aldıklarımızdan belli!
Batı, her şeyden önce eski Yunan (Grek) medeniyetine dayanır; Platon’un (Eflatun) akademisinin girişinde ‘Geometri bilmeyen giremez’ yazıyordu. Sözde Batıcı geçinen bizdeki kafa ise, İstanbul Üniversitesi’nin (Osmanlı dönemi Askeri İşler Dairesi-Milli Savunma Bakanlığı) kapısındaki yazıları okuyabilenleri içeri sokmuyordu (İmam-Hatip lisesi mezunları).
Daha vahimini söyleyelim; aynı kafa yedi yıl boyunca (orta-lise) dini ilimleri (Kuran’ı Kerim, Arapça, Tefsir, Hadis, Kelam, Siyer-i Nebi, Fıkıh vb.) tahsil eden imam hatip lisesi mezunlarını ilahiyat fakültelerine ve İslami İlimler Fakültesi’ne bile almıyorlardı. Bu fakültelere düz lise mezunları (Elifi görse mertek sananlar) alınıyordu.
On yıllar boyunca, bu milletin evlatlarına din adına cehalet tahsili yaptırdılar. Bu kafanın eğitimden anladığı bu olsa gerek! Bunları ezbere konuşup yazmıyoruz bizzat yaşamış birisi olarak ifade ediyoruz.
Aynı kafa şimdi de kalkmış ‘Maarif’ kelimesine takıyor ve ‘Hangi çağda yaşıyoruz, maarif de ne demek? Çağdaş Türkiye’de o kelimeyi attık, onun yerine eğitim kelimesini kullanıyoruz. Geriye değil, ileriye gideceğiz!’ diyorlar.
Üstat Necip Fazıl’ın işaret ettiği gibi; ‘İleriye, gerideki gözleriyle baktıkları nasıl da belli!’
Aynı kafa, meslek liselerini bitiren öğrencilere üvey evlat muamelesi yaptı ve üniversite sınavlarında katsayı zulmüne tabi tuttu. imam hatip mezunlarının narında (ateş) diğer meslek liselileri de yaktılar. Böylece ülkemizde, hemen her meslek dalında nitelikle (meslek sahibi) elemanın yetişmesini önlediler.
Bunlar mı çağdaş ve Batıcı kafa?
Batı’da (mesela Almanya’da) orta öğrenimdeki öğrencilerin yüzde 70’inin mesleki eğitimden geçirildiğini bu kafaya nasıl anlatacağız?
.Maarif ve müfredat -2-
#Maarif#Müfredat#Eğitim..
Temmuz 01, 2024 06:292dk okuma
Bazı kelimelerin manası, kütüphaneler dolusu kitaplarla ancak ifade edilebilir.
Maarif kelimesi de böyledir. Maarif kelimesine kısaca bilgi, kültür ve eğitim sistemi gibi anlamlar verip geçiyoruz; lakin kelimenin kökenine ve terim anlamına baktığımızda, birey ve toplum olarak tüm hayatımızı kuşattığını görürüz.
İnsanı diğer varlıklardan ayıran ve üstün kılan özellik bilgi sahibi olmasıdır. Dikkat buyurun; kuru bilgi yığınından söz etmiyoruz, insanın kendini ve eşya ve hadiselerin ‘niçinini’ ve ‘nasılını’ bilmekten yani bilge (hâkim) olmaktan bahsediyoruz.
Nitekim yığınla bilgi sahipleri vardır ki kitap yüklü merkepten (eşek) farkları yoktur.
Maarif kelimesinin bir diğer manası da kültürdür. Kültür, tarım demek yani toprağın altını üstüne getirmek; onu havalandırmak, güneşlendirmek, sulamak, mümbit (verimli) hale getirmek manasında...
İnsan da maddesiyle topraktır. Maddesini ve manasını (ruh) mümbit hale getirmek için onu bilginin niçini ve nasılı ile yoğurup, harmanlamak ve onu hayatında tatbik etmektir kültür (maarif).
Kanun maddelerini ezberleyerek avukat olunur, lakin iyi bir avukat olabilmek için kanun maddelerinin ne manaya geldiklerini, onların felsefesini (hikmet), delaletini, gayesini vb. bilmek gerekir.
Ezbere dayanan ve tek tipçi eğitim modeliyle maarifin olmadığı, olamayacağı gün gibi aşikârdır.
Ne demişler: ‘Çeşm-i insaf kadar kamile mizan olmaz.
Kişi noksanını bilmek gibi irfan olmaz’.
Kültürlü, kâmil (olgun) bir insan için insaf gözüyle bakmak (insaflı olmak) en güzel ölçüdür. Bir kişinin kendi eksikliklerini, noksanlıklarını bilmesi kadar güzel bir irfan (anlayış) olmaz.
Demek ki maarif, öncelikle insana kendini tanıtıyor, böylece kişi kendini (haddini) biliyor.
Kendini (haddini) bilen insan da kâmil (olgun) insan oluyor. Zaten eğitimin de gayesi bu değil midir?
Eğitim kelimesi, maarifi karşılamadığı için başına milli ifadesi getirilmiştir. Yani milli değerlerimizle donanmış bir eğitim modeli arzu edilmektedir.
Müfredatta yapılan değişiklik ile ilk defa ‘milli’ kelimesinin hakkı verilmek istendi. Bu durum aynı zamanda demokrasinin de gereğidir. Zira milletin talepleri, değerleri, özlem ve beklentileri söz konusudur.
Yeni müfredat karşısında, bir de laikliği dillerine dolayanlar var ki, onların gayesi ise asla üzüm yemek olmayıp bağcıyı dövmektir.
Bu kafaya bir kez daha hatırlatalım ki; devletler laik olur, kişiler değil. Devlet, dini kurallara göre yöneltilmiyorsa, yani din işleriyle devlet işleri birbirinden ayrılmışsa o devlet laiktir.
Kişiler inançlı ya da inançsız olurlar.
Devlet, her iki kesime de eşit mesafede durur ve hiçbirini ötekileştirmez.
Laiklik tamam da laikçilik ne oluyor?
.
Asıl sorumlu kim? -1-
#CHP#ABD#2. Büyük Savaş
Temmuz 03, 2024 06:293dk okuma
Kimi aklıevveller, genç Türkiye’nin tarihini iki kısımda değerlendiriyorlar.
Birinci kısım, 1923-1950 arasındaki 27 yıllık tek parti iktidarı (CHP) dönemi. Bu döneme kimse toz kondurmuyor ya da konduramıyor.
Halbuki ne olduysa bu birinci dönemde oldu; öyle ki bugün milletçe nelere kavuşmuşsak bu birinci dönemdeki değişim ve dönüşümler sayesindedir. Aynı şekilde bugün milletçe neleri kaybetmişsek yine bu birinci dönemdeki değişim ve dönüşümler yüzündendir.
Bütün bunlar destanlık çapta ayrı yazı konular olup bahsi diğerdir.
İkinci dönem ise 1950-2024 arası olan süreçtir. Bu ikinci dönemde de şeklen demokrasi ile birlikte hep merkez sağdaki partiler (DP, AP, ANAP, AK PARTİ) tek başlarına iktidar oldular. Bu arada kurulan koalisyon hükümetlerini saymıyoruz, zira onların bir kıymeti harbiyeleri yoktur.
Burada asıl üzerinde durulması gereken iktidarlar ise darbe yönetimlerinin kan tazeleme şeklinde oluşturdukları sözde partiler üstü darbe iktidarlarıdır.
Evet, kimileri son 74 yıllık şeklen demokrasi dönemini değerlendirip aynen şöyle diyorlar: ‘Ufak kesintiler hariç, son 74 yılda ülkeyi hep sağ iktidarlar yönetti. Ellerinden tutan mı vardı? Neden Türkiye’yi gerçek demokrasiye ve gerçek hukuk devletine kavuşturmadılar? Bu dönem esnasında Türkiye kısmen özgür ülkeler arasından çıkıp özgür olmayan ülkeler arasına girdi?
Bunu CHP’mi yaptı?’
Düz mantıkla bakılınca ne kadar haklı sorular gibi gözüküyor değil mi?
Ama kazın ayağı öyle değil işte!
Bahse konu gelip geçen tüm sağ iktidarlar elbette ak sütten çıkmış ak kaşık değiller. Ama asıl suçlu bunlar değildir, zira bunlar hiçbir zaman gerçek manada iktidar olmuş değillerdir.
1950’den sonrasını değerlendirebilmek için 1950’den öncesine bakmak lazım. Özellikle de 1945-1950 arasına çok dikkat etmek gerekiyor. Çünkü bu dönem 2. Büyük Savaş sonrasıdır. Yani yeni galiplerin (ABD, İngiltere, SSCB) dünyayı parselledikleri ve bu cümleden olarak da Türkiye’nin ABD vesayetine girdiği netameli bir süreçtir.
Bu dönemde Türkiye’nin (İ. İnönü) ABD ile yaptığı anlaşmalara bakın, 1950’den itibaren iktidara gelen partilerin nasıl bir Türkiye devraldıklarını ve hatta ne yapıp yapamayacaklarını görürsünüz.
Bunun hemen ardından NATO’ya girişimiz ve ilk demokrasi denemesiyle gelen DP iktidarına tahammülsüzlük neticesinde yapılan darbe ve onun ürünü olan 61 vesayet anayasası ile gelecek tüm iktidarların elleri ve kolları bağlanmıştır.
Artık bundan böyle darbe yönetimlerinin dışında hiçbir iktidar gerçek manada muktedir olmamıştır. Yalnızca bayındırlık ve belediye hizmetlerini görüp hükümetçilik oynamışlardır.
S. Demirel sözde tek başına iktidardı, lakin bir genel müdür bile tayin edemiyordu. Bu Demirel mi ve benzer başbakanlar mı demokratik anayasa yapacak ve Türkiye’yi gerçek hukuk devletine kavuşturacaklardı?
Başta ana muhalefet partisi CHP olmak üzere tüm vesayet odakları ‘istemezük!’ deyip yeri göğü inlettiler. Demokratikleşmenin önünde en büyük engel oldular. Ne anayasanın kılına dokundurttular ve hatta ne de müfredatta en ufak bir değişikliğe müsaade ettiler.
Gözünü karartıp bir şeyler yapmaya yeltenen iktidarları ise ya dar ağaçlarında sallandırdılar ya da silah zoruyla iktidardan uzaklaştırdılar.
Zira egemenlik kayıtsız şartsız milletin değil, millete rağmen vesayet odaklarınındı.
.
Asıl sorumlu kim? -2-
#Ahmet Davutoğlu#AK Parti#MHP
Temmuz 06, 2024 06:292dk okuma
Kimileri (bir kısım muhalefet), şimdiki başkanlık sistemini, yapılan ve yapılmakta olan hukuk reformlarını beğenmiyor; eskiye, vesayet döneminde cari olan parlamenter sisteme dönmeye çalışıyor.
Haberin Devamı
Bunlar, üstelik millet adına siyaset yaptıklarını zannediyorlar. Bunlardan zavallı Ahmet Davutoğlu’na sorarsanız; ‘Yüz elli yıllık parlamenter sistem tecrübemiz var, buna dönmeliymişiz’.
Vesayetle illetli parlamenter sistemdeki siyasetçinin trajikomik halini (yetkisiz, bürokratın elinde oyuncak, askerin tepeden baktığı, medyanın horladığı vb.) görmezden geliyorlar.
Görevi ne olursa olsun, kişiler, yetkileri oranında sorumlu tutulabilirler. Eski, vesayetin yeşerttiği parlamenter sistemde, iktidar patisi (başbakan ve hükümet ve Meclis’teki çoğunluk) her şeyden sorumlu ancak yetki oranı yüzde 20 ile sınırlıydı (onlar da belediye hizmetleri). Mahut sistemde, anayasada, genelkurmay başkanları, başbakana bağlı ve ona karşı sorumluydu. Bu durum sadece kâğıt üzerinde böyleydi. Gerçek ise bunun tam zıttı idi.
Mesela; bir cumhurbaşkanı seçiminde asker mutlaka devreye girer ve siyasi partileri tehditle yönlendirirdi. ‘Şu generali cumhurbaşkanı seçmelisiniz’ denirdi. Demokrasi gereği cumhurbaşkanlığına adaylığını koyan siviller, aynı askeri zevat tarafından ölümle tehdit edilirdi (Prof. Dr. Ali Fuat Başgil).
Halkın seçtiği iktidarı alaşağı eden asker; yönetime el koyar, belli bir müddet sonra seçime gitmek zorunda kalır, istemedikleri parti çok oy alınca da çılgına dönerler ve ‘okuma-yazma bilmeyenlerin oy kullanmaması gerektiğini’ söylerler.
Bu kafaya göre, yeniden ihtilal yapılacak ve iktidar, ‘Milletin hakiki ve ehliyetli mümessillerine tevdi edilecektir’. Yani bunlara göre halkın seçtikleri, hakiki ve ehliyetli kişiler olmuyordu.
Bunlar ihtilal dönemlerinin askerleri deyip geçiştiremeyiz; daha dün, AK Parti çoğunluğunun cumhurbaşkanı seçememesi için aynı asker, belirli parti liderlerine telefon edip, Meclis’e girmemelerini kendilerine dikte etti. Bütün bu kepazeliklerin adı demokrasi ve sözde parlamenter sistem öyle mi?
Güldürmeyin insanı! Tehdit edilen partiler Meclis’e girmedi (giremedi) ve bir hukuk (guguk) garabeti olan 367 sayısı bulunamadığı için Meclis açılamadı ve dolayısıyla Meclis’in çoğunluğunu elinde bulunduran AK Parti’nin adayı cumhurbaşkanı seçilemedi. Bilahare seçimler yenilendi, sayısal olarak AK Parti yine tek başına iktidar olabiliyor lakin yine 367 garabetini ileri sürerek Meclis’i açtırmıyorlardı. Şayet, MHP aklıselimle hareket etmeyip Meclis’e girmeseydi 367 sayısı yine bulunamayacaktı ve cumhurbaşkanı seçilemeyecekti.
Nitekim 80 darbesini yapan aynı zihniyet, ‘Meclis, cumhurbaşkanlığı seçimlerini uzattı’ diyerek yönetime el koydu (Kenan Evren’in açıkladığı darbe gerekçelerinin içinde bu da vardı).
Vesayet kafasına göre, seçimi kendileri kazanırsa demokrasi var, başka partiler kazandığında ise ‘Göbeğini kaşıyanlardan ve onların seçtiklerinden ne olur?’ demeye getirirler.
Bu ülkede demokrasi adına tüm olumsuzlukların sorumlusu, gücünü vesayetten alan ve milletin seçtiklerine iş gördürmeyen işte bu faşist kafadır!Nokta.
.Asıl sorumlu kim?
#Süleyman Demirel#61 Anayasası#2. Cihan Savaşı
Temmuz 08, 2024 06:302dk okuma
Bürokratik vesayetle illetli, sözde bir demokraside siyasetin yetki alanı belediye hizmetleriyle sınırlıdır dedik.
Sağ, sol veya merkez partilerden hangisi, tek başına da iktidara gelse, devlet işlerine karıştırılmadılar, karıştırılmazlar.
Hangi parti iktidarda olursa olsun köklü reformlar yapmasına asla müsaade edilmez.
Bakınız 2024 yılında bile hala darbe anayasasıyla idare edilmekteyiz.
1961 Anayasası’nı darbeciler yaptı; Süleyman Demirel yüzde 52’lik oyla tek başına iktidara gelmesine ve anayasayı değiştirmek için yırtınmasına rağmen tek bir maddesini bile değiştiremedi.
61 Anayasası’nı değiştiren de topyekûn ortadan kaldırıp yeni bir darbe anayasasını dayatan da yine darbeciler oldu.
Kendileri çalıp kendileri oynanan ve tüm bu oyunlarda seçilmişlerin esamisi dahi okunmayan bir demokrasiden bahsediyoruz.
Vur abalıya deyip siyasetçiyi yerin dibine sokuyoruz; bunu yaparken de isyan halindeki Yeniçeri gibi davranıyor ve ‘Söyletme-n (yin) vurun!’ diyoruz.
Vur ama önce bir dinle dahi diyemiyoruz, zira acı gerçeklerle yüzleşmek istemiyoruz.
Sözde parlamenter sistemdeki hükümetlerin ortalama ömürleri 18 aydı. Bu demektir ki, bütün bu hükümetler taş taş üstüne koyamadan dağılıp gitmişler.
Bürokratik vesayet tam da bunu istiyor; kendini hancı, gelip geçen hükümetleri yolcu görüyor. Ülkede istikrar olmamış ve en ufak bir kalkınma veya herhangi bir hukuksal reform yapılmamış umurlarında bile değildir.
Bürokratik oligarşinin hüküm sürdüğü ülkelerde halk ezilmeye mahkumdur. Bu durum, bilinçli bir tercihtir. Halkın canıyla uğraşması ve kendi dertleriyle boğuşması arzu edilir.
Böylece halkın yeni beklentileri ve talepleri olmaz.
Türkiye 2. Cihan Savaşı’na girmemesine rağmen 1939-1950 yılları arasında hem maddi ve hem de manevi olarak çökmüştü. Millet açtı, ekmek karne ile veriliyordu. Dini eğitim yasaklanmış, köylerde bile cenazeleri yıkayacak hoca bulunmaz olmuştu.
Böylesine itilmiş aç, biilaç bir halkın herhangi bir talebi olabilir mi?
Halkın bu denli perişanlığı sandığa yansıdı ve 27 yıllık CHP iktidarı düştü. Trabzon’u CHP’nin kalesi bilen İnönü, oranın da kaybedildiğini öğrenince; ‘Bu millet cezalandırılmalıdır’ diye öfkesini kustu. (Nihat Erim’in Cumhuriyet gazetesinde yayımlanan hatıraları)
1950’den sonraki şeklen demokrasi döneminde, iktidardaki partiler olsun, muhalefet partileri olsun, bunlar da ak sütten çıkmış ak kaşık değiller. Bunlar da sınırlı yetkilerini, bir araya gelerek ve hep birlikte vesayete direnerek, milletin hayrına kullanmadılar, kullanamadılar.
Yıkıcı muhalefetiyle CHP, her daim bürokratik vesayetin yanında durarak iktidarlara gün yüzü göstermedi.
Darbe, görünürde iktidara yapılmış olsa da gerçekte demokrasiye, milli iradeye ve topyekûn siyasi partilerin hepsine yani bütün bir millete yapılmış demektir. Ama bunu muhalefet hiçbir zaman anlamadı veya anlamak istemedi.
Partiler arası rekabetten öte bu denli düşmanlık ise, vesayetin işine yaradı, parçaladı, böldü ve istediği gibi yönetti.
Siyasetçi de millet de avucunu yaladı.
.Eğitim gönüllere dokunmaktır -1-
#Şeyh Galip#Evrenin Yaratılışı#Mütekamil
Temmuz 10, 2024 06:302dk okuma
Evrenin yaratılışındaki hakikatlerden biri de zıtların bir arada bulunmasıdır. İnsanoğlu mahluklar arasında en mütekamil (olgun) olanıdır. Ünlü şairimiz Şeyh Galip, “Hoşça bak zatına kim zübde-i alemsin sen. Merdum-i dide ekvan olan ademsin sen” diye boşuna dememiş.
Yani, kendine güzelce bak ki alemin özü sensin. Sen varlıkların gözbebeği olan insansın.
Bir diğer deyişle insan evrenin özeti, hülasasıdır. Bundan dolayıdır ki insana ‘küçük evren-kâinat’ demişler.
İnsanoğlu, gördükleri ve görmedikleri tüm evreni tanımaya ve çözmeye memur. Kendi dışındaki evreni çözmekte pek mahir olan insanoğlu kendini anlamada, gerçeğini görmede ve çözmede çok gerilerde kalmıştır.
İnsan, hâlâ insanoğlu için meçhuldür, muammadır.
Bunun da sebebi çok açıktır; evrenin ve kendinin bir yüzünü (maddesini) biraz olsun anlayabilen insanoğlu, manasına (ruhuna, gönlüne, kalbine) bir türlü nüfuz edemedi.
İnsanoğlu daha (maddi) hakikatini çözemedi. Modern çağın biliminsanları bile gözün nasıl gördüğünü düşündükçe tepelerinin atacak gibi olduğunu haykırmışlardır.
Bunun yanında, hakkında kendisine pek az bilgi verilen ruha nasıl nüfuz etsin ve onun hakikatini anlayamadan ona nasıl neşter vurabilsin?
Maddesiyle ve manasıyla tüm eşya ve hadiselerin yansımalarının odak noktası olan ve her an halden hale giren kalbini (gönül), nefsin zararından kurtarıp nasıl sükunete kavuştursun ve dosdoğru yol üzerinde bulundursun?
Yalnızca bedene dokunmakla yapılabilen eğitim ve terbiye şekli ancak hayvanlarda olabilir.
Şu halde; insanın eğitimi söz konusu olduğunda, onu, maddesinin yanında ruhuyla, kalbiyle (gönül) birlikte ele almak zorundayız.
Eğitimin gayesi, bireyleri ve toplumları doğru bilgiye ve erdemli yaşayışa ulaştırmaktır.
Tüm sıkıntıların ve şikâyetlerin kaynağı, nefisleri azdırmak (nefis doymaz ve hep kötülük ister) ve ruhları, kalpleri (gönül) aç bırakmaktır.
Eğitim gönüllere dokunmaktır. Huzura (itminan) kavuşan kalp mutlu olabilir ve mutluluk aşılayabilir.
Özellikle yetiştirilecek öğretmenlerin kalplerine dokunulmalı ve o gönüller sevgi ile bezenmelidir. Dersini, mesleğini, öğrencisini sevmeyen öğretmende hayır yoktur.
Tüm gönüllere de ancak sevgi ile dokunulabilir.
Öğrenci ne kadar zeki olursa olsun, öğretmeni ona dersini ve kendisini sevdirememişse başarısızlık kaçınılmazdır. Bunun da müsebbibi öğrencisinin gönlüne dokunamayan öğretmendir.
Zira her kalbe giden yol vardır ve öğretmen o yolu bulan ve onu adeta bir dantel gibi işleyendir.
.Eğitim gönüllere dokunmaktır -2-
#Eğitim#Öğretmen#Necip Fazıl
Temmuz 13, 2024 06:302dk okuma
Paylaş
Her kademedeki eğitim ve öğretimin olmazsa olmazı öğretmendir.
Diğer bir deyişle öğretmen eğitimin temel taşıdır. Mesleğinde mahir ve yetkin olan öğretmen her haliyle topluma örnek olmalıdır.
Ana ve ilkokul çağındaki çocuğun idolü öğretmendir. Bu yaştaki tüm çocuklara sorulduğunda, büyüdüklerinde öğretmen olmak istediklerini söyleyeceklerdir.
Sınıftaki öğretmenin birinci vasfı, güler yüzlü ve tatlı dilli olmasıdır. Ne demişler: Tatlı dil, yılanı bile deliğinden çıkarır. Asık suratlı ve çatık kaşlı öğretmen ne kendini ve ne de vereceği dersi öğrenciye sevdirebilir.
Sevgisizlik ortamında gönül penceresi açılamaz ve dolayısıyla gönüllere dokunulamaz.
Öğretmenlik mesleği özveriyi (fedakârlık) esas alan bir sanattır. Bundan dolayıdır ki öğretmen, şu veya bu sebeple kan kussa bile ‘kızılcık şerbeti içtim’ demek zorundadır.
Tıpkı bir tiyatro sanatçısı gibi, tüm dertlerini, acılarını tiyatronun kapısında bırakır o yalın haliyle sahneye çıkar ve sanatını hiçbir tesir alına kalmadan icra eder.
İnsan, hayatta karşılaştıklarını unutabiliyor lakin ruhuna adeta bir temel çivisi gibi çakılan, mahir öğretmenini ve öğrettiklerini unutmaz, unutamaz.
İlmin kapısı olarak ünlenen Hazreti Ali efendimiz (Allah kendisinden razı olsun) bile ‘Bana bir harf (bir mesele, bir gerçek) öğretenin kulu, kölesi olurum’ buyurur.
Öğretmenlik mesleği sorumluluğu en fazla olan meslektir.
Vaktiyle öğretmen maaşları çok düşük olduğundan, öğretmenlerin pazarcılık yaptıklarına, limon sattıklarına şahit olurduk. Öğretmeni bu hallere düşüren toplumda sağlıklı bir eğitimden söz edilemez.
Öğretmenin maaş gailesi (derdi, sıkıntısı) olmamalıdır.
Öğretmen mahir olacak yani, hem branşında bilgili, olgun ve hem de onu öğretebilecek (eğitbilim-pedagoji) maharette olmalıdır.
Her bir öğrenci ayrı birer evrendir. Bunların her birinin gönlüne dokunabilmek için, onların seviyesine göre hitap etmeli, çocukla çocuk, gençle genç, yetişkinle yetişkin olmalıdır.
Toplumların geleceği, öğretmenlerin yetiştireceği nesillere bağlıdır. İyi toplum da kötü toplum da öğretmen eliyle şekillenir.
Bundan dolayıdır ki, öğrenciden önce öğretmeni yetiştirecek kurumlara özen gösterilmelidir.
Üstat Necip Fazıl’ın haykırışıyla, ‘Fabrikam, mühendisin kaçtı ya dur ya patla!’ misali; öğretmen de toplum mühendisidir. Öğretmeni kaçırırsak, toplumu patlatır ve geleceğimizi bütünüyle karartırız.
Rütbelerin en üstünü ilim rütbesi olduğuna göre, en saygın konumdaki öğretmene en yüksek maaşı ödemeli ve en büyük saygıyı göstermeliyiz.
Öyle ya; cebine dokunamayan ve kendi ruhu aç olan öğretmen, gönüllere nasıl dokunabilsin?
Devlete kastedenler
#Erdoğan#ABD#FETÖ
Temmuz 15, 2024 06:292dk okuma
FETÖ hareketi sıradan bir olay değildir ve asla bir ‘cemaat’ kalkışması değildir. ‘Cemaat’, buzdağının deniz üstünde görülen (aysberg) ve sözde dini maskeyle örtülen kısmıdır.
Yapının kendisi, devletin tüm kurum ve kuruluşlarını adeta bir ahtapot gibi saran ve her birinin kılcallarına değin nüfuz eden, uluslararası boyutta bir terör örgütüdür.
ABD, İngiltere ve İsrail menşeli olan bu terör örgütü, 1960’lı yıllardan itibaren sözde MİT’de çalışan gerçekte ise CIA tarafından devşirilen kişiler vasıtasıyla (Başta F. Gülen) devletin her kademesine eleman yetiştirdi.
Vesayetle illetli (hastalıklı) devletin milli olabilmesi ve milli menfaatlere hizmet edebilmesi mümkün değildir. Bu durumun tipik örneğini FETÖ, içimizde kadro oluşturarak gerçekleştirdi.
İşte yetiştirilen o kadrolar, Türkiye’mizin başta beyin gücü olmak üzere tüm yeraltı ve yerüstü servetini ABD’ye ve Avrupa’ya akıttılar.
Devlet, tüm mekanizmalarıyla ele geçirilmişti. Duayen gazeteci arkadaşımız Nedim Şener’in dediği gibi, FETÖ devlete girmedi, devletleşen FETÖ’ye Erdoğan girdi!
Devlete kurulan bu tuzağa düşmeyen siyasetçi ve bürokrat yoktu. Bunun da sebebi gayet açıktı; devletin en mahrem kodlarını ele geçirdiklerinden kendilerinden olmayanlara hiçbir zaman doğru bilgi vermediler. Asker olsun, sivil olsun her makamdaki insanı kandırdılar.
Cemaat görünüşlü olup dini kisveye bürünmüşlerdi. Dinde samimi olmadıkları için gerçek dindarlara düşmanlıktan da geri kalmıyorlardı. Böylece her kesimin gözlerini boyamışlardı.
Askeri ve sivil bürokrasi bunların yanındaydı. Hangi partiden olurlarsa olsunlar tüm başbakanlar (Demirel, Özal, Ecevit, Çiller, Erdoğan) bunlara içeride ve dışarıda yardım etmek için adeta yarış halindeydiler.
Başbakanlarımız, yurtdışındaki mevkidaşlarına mektuplar yazıp kendilerinden bunlara sahip çıkmaları ve yardımcı olmaları isteniyordu. Ve yine başbakanlarımız yurtdışına çıktıklarında, ilk işleri bunların oradaki okullarını açmak, açıksa ziyaret etmek oluyordu.
ABD, FETÖ hareketiyle Türkiye’ye tarihinin en kötü oyununu oynamıştı. Zira mahut yapıyı, dindara da dinsize de liberale de solcuya da sağcıya da masona da ve hatta hiçbir rengi olmayan renksize de yutturmuştu.
Bunların foyalarını ortaya çıkaran ve bunlarla kıyasıya savaşa girişen en nihayetinde yine yalnızca Erdoğan oldu.
Haberin Devamı
Erdoğan şöyle demişti, böyle demişti, şunları yapmıştı; Erdoğan bunlara ‘Ne istediniz de vermedik’ dedi, Erdoğan, ‘Bu hasret dinmez, dön’ dedi ve bunları gibi daha niceleri lafügüzaftan ibarettir (boş laftır).
Hüküm sonuca göre verilir. Bunları deşifre eden kim? Bunlara FETÖ terör örgütü diyen kim? Bunlarla mücadele eden kim? Bunların yurtiçinde ve yurtdışında inlerine giren kim?
Tayyip Erdoğan...
Nokta!
.Söz konusu olan vatandır -1-
#Cumhurbaşkanı Erdoğan#FETÖ#PKK
Temmuz 17, 2024 06:292dk okuma
KİMİLERİ, bizim sürekli Tayyip Erdoğan güzellemeleri yaptığımızı ileri sürerek bize gazetecilik dersi vermeye çalışıyor. Bahse konu gazeteciliğin hemen her kademesinde bulunmuş ve bu mesleğe 40 yılımızı vermişiz. Müsaade edin de tereciye tere satmaktan vazgeçin!
Biz de çok iyi biliyoruz ki, ne Sayın Erdoğan ve başında bulunduğu AK Parti ak sütten çıkmış ak kaşık değildir. Uzun iktidar yılları boyunca onların da hataları var lakin bir kişi ya da kurum değerlendirilirken o günün şartlarına ve hata ile sevaplarına (yanlış ve doğru) birlikte bakılır.
Yarıdan fazlasına ve bu fazlalığının oranına göre iyi ya da kötü diye değer biçilir. Bu durum insaflı olmanın gereğidir.
Erdoğan’ın bu açık rejimde yaptıkları, yapmak isteyip de yapamadıkları (yaptırmadıkları), yapmadıkları ortada. Başka ülkelerin halkları ve hatta hükümet ya da devlet başkanları, Sayın Erdoğan’a gıpta ile bakıyor, takdir ediyorlar ve onun gibi olmaya özeniyorlar.
Türkiye, özellikle son 40 yıldır terörle terbiye edilip kıskaca alınmak isteniyor. Bu 40 yılın yarısından Erdoğan ve AK Parti sorumlu. Erdoğan önce barışı (Çözüm süreci) denedi, olmayınca da gerekeni yaptı.
Kürt halkına hayal dahi edemeyecekleri demokratik haklar sağladı. Bunun yanında terörle de onların anlayacağı dilden mücadele edildi, ediliyor.
Erdoğan’ın millet ve devlet adına yaptığı en önemli iş, vesayeti yenmekti. Zira bunu, 74 yıllık demokrasi dönemimizde hiçbir siyasi lider başaramamıştı. Gelip geçen tüm siyasi liderler de vesayeti gördü, lakin bunlardan hiçbirisi onunla mücadeleyi göze almadı, alamadı.
Oysa bu mücadele verilmeden ve hatta üstesinden gelinmeden bağımsız olunamazdı.
Vesayetin başı dışarıdaydı ve üstelik bize dost ve müttefik gözüküyorlardı. Oysa asıl düşman ta kendileriydi ve bunun için de ellerinden geleni ardlarına koymuyorlardı.
Lafla peynir gemisi yürütülemezdi; düşman(lar) kavi ve Türkiye’yi içeriden (FETÖ) ve dışarıdan (PKK) kuşatıp paramparça etmek istiyorlardı.
Bunun için de Türkiye’nin birliğe ve dirliğe (güçlü olmaya) ihtiyacı vardı. Kılıçdaroğlu’nun başında bulunduğu CHP ile bu birliktelik sağlanamadı.
Tehlikeyi (parçalanma) gören Devlet Bahçeli ise “Söz konusu olan vatansa gerisi teferruattır” diyerek başında bulunduğu MHP ile Erdoğan’ın yanında yer aldı.
Parlamenter sistemle, vesayetin, devletin kılcallarına değin nüfuzunu gören Bahçeli, Başkanlık sitemine önayak olarak Türkiye’yi o sarmaldan çıkardı.
Haberin Devamı
Ne garip tecellidir ki, nefisler aklın önüne geçtiğinde; AK Parti Genel Başkanlığı ve Başbakanlık yapan Ahmet Davutoğlu ve onun gibiler (Babacan, Karamollaoğlu) bu tehlikeleri görmelerine rağmen önce vatan yerine önce nefsim ve illa da Erdoğan düşmanlığı dediler.
Halbuki Erdoğan bugün varsa yarın yoktur.
Burada söz konusu olan vatandır!
Vatansa ebed müddettir!
Bu sayılan zevatın tümü ise fanidir.
Lütfen, ağaca bakıp ormanı kaybetmeyelim!
.Söz konusu olan vatandır -2-
#Cumhurbaşkanı Erdoğan#Terörle Mücadele#PYD
Temmuz 20, 2024 06:292dk okuma
ŞU anda dünyada lider eksikliği çekiliyor. Yüz seksen küsur ülkede, ancak bir elin parmakları kadar akil lider sayabiliriz.
Haberin Devamı
Bundan dolayıdır ki, her an bir delinin çıkıp, bölgemizi veya tüm dünyayı ateşe atması işten bile değildir.
Hele de Avrupa’da, samyeli esmişçesine liderlik müessesesi neredeyse kurudu. Koca koca ülkeler, hasbelkader seçilmiş, küçük beyinli insanlar tarafından idare ediliyor.
Değil birkaç yıl ötesini, burnunun ucunu göremeyen bu liderlerle nereye varılabilir? Kendi ülkelerine ufuk çizemeyen bu liderlerden, dünyaya, dünyanın gidişatına ne fayda gelir?
Türkiye olarak, yaşadığımız bölgemiz adeta yangın yerini andırıyor. Hem kuzeyimizdeki (Ukrayna) ve hem de güneyimizdeki (Gazze) sıcak savaşlar her an yayılabilir ve bütün bölgemizi olduğu gibi, 3. Büyük Savaş’la da tüm dünyayı bir anda alev topuna çevirebilir.
Bu kadar iddialı söylememizin sebebi, ülkelerin başında akil insanların bulunmamasıdır.
Sayın Erdoğan’ın güttüğü siyaset, bu bakımdan takdire şayandır. Zira iktidara geldiği günden beri, savunma sanayisini güçlendirip, Türkiye’yi gelebilecek tehlikelere karşı hazırlıyor.
Terörle mücadeleyi en ciddi şekilde ele alıp, mücadele eden ve değil Türkiye’de, Türkiye’nin dışındaki inlerinden bile teröristlerin başlarını çıkarmalarına müsaade etmeyen lider Sayın Erdoğan’dır.
Erdoğan öncesi dönemi hatırlayın; ne teröristle mücadele edebilecek, o eğitimi almış nitelikli askerimiz vardı ve ne de teröristin gelişmiş silahlarına karşı koyabilecek silah ve mühimmatımız vardı.
Ve hatta ne de terörist grupların baskınlarına mukavemet gösterebilecek karakollarımız (kalekol) vardı.
Teröristlerle hemen her çatışmada onlarca şehit veriyorduk. Terörle savaş eğitimi almamış askerle bu mücadele yürütülemez. Erdoğan hem bu nitelikli askeri yetiştirdi ve hem de bu askeri en modern silah ve mühimmatlarla donattı.
Ve bunların sonucunda da terörle mücadelenin konseptini değiştirdi; dünyanın neresinde olursa olsun, teröristler kendi inlerinde vurulacak ve bulundukları yerlerde dünya başlarına yıkılacaktı.
Nitekim öyle de oldu. Artık değil Türkiye’nin içinde eylem yapmak, yurt dışındaki inlerinden bile başlarını çıkaramıyorlar.
Güneyimizde oluşturulmak istenen terör devletçiğini (Küçük İsrail) görmemek ve ‘PYD’liler kendi vatanlarını savunuyorlar; bize mi saldıracaklar?’ demek, aymazlıktan öte dalalet ve hatta ihanet değil de nedir?
Olmayan akılları sıra, sözde seçimle oldu bitti yapıp; Kuzey Irak’ta olduğu gibi, Kuzey Suriye’de de devletçiklerinin temelini atacaklardı. Türkiye kükreyince, geri adım attılar ve bu meşum emellerini ertelediler.
Unutmayın; Gazze’deki savaşın hedefinde Ankara, İstanbul var. Ankara’nın, İstanbul’un savunma hattı Gazze’den başlıyor. Gazzeliler; bebek, çocuk, kadın, masum siviller Anadolu topraklarını savunuyorlar ve bizim için şehit oluyorlar.
Gazze düşerse sıra Türkiye’ye gelecek, zira İsrail’in ve tüm dünyadaki Siyonistlerin hedefinde Arz-ı mev’ud var. (Tanrı Yehova’nın Yahudilere sözde vadettiği topraklar -Nil ile Fırat arası-).
..Hedefte olan devlet ne yapar
#ABD#M. Kemal Paşa#Erdoğan
Temmuz 24, 2024 06:292dk okuma
Türkiye, tarihi misyonundan dolayı iç ve dış tehdit unsurlarının hedeflerinde olan bir ülkedir. Türkiye, kurulduğu günden beri bu mücadeleyi vermektedir. Nitekim kurtuluşu ve yeniden kuruluşu da aynı tehdit unsurlarına karşı gerçekleştirmişti.
Bu yüzden olacak ki, dost ve müttefikimiz gözüken ülkeler bile hiçbir zaman Türkiye’yi gerçek manada bağımsız addetmediler.
Önceleri İngiltere ve bilahare ABD, Türkiye’yi kendi uydusu olarak gördü ve o şekilde muamele etmeye çalıştılar.
Bağımsızlığın olmazsa olmaz şartı, güçlü olmak ve özellikle savunmada ele güne muhtaç olmamaktır. Güçlü olmadıktan sonra bağımsızlık adına tüm siyasi iradeler ve beyanlar hamasetten öteye gidemez.
Türkiye, maddi ve manevi manada ne vakit adım atmaya kalksa, önü sürekli olarak darbelerle kesilmiş ve bu kalkınma hamlelerini yapmak isteyenlere adeta had bildirilmiştir.
Oysa Türkiye, bulunduğu coğrafi ve jeostratejik konumu itibarıyla tüm istikametlerin (yön) kavşak noktasında bulunmaktadır. Bu denli netameli bir coğrafyada tutunabilmek ancak iki şekilde mümkündür.
Bunlardan birincisi, bağımsızlıktan vazgeçip güçlü bir devletin uydusu olmak, ikincisi de gerçek manada güçlü ve bağımsız bir devlet olmaktır.
Kurtuluş Savaşı’nı vermeden önce de böyle bir ikilem yaşadık; kimileri ABD veya İngiliz mandasına girelim dediler, cemiyetler kurup gazete çıkardılar.
Kimileri de (M. Kemal Paşa ve Milli Mücadele’nin öncüleri) onca yokluk ve imkânsızlıklar içinde Kurtuluş Savaşı’nı başlattı. Zira onlar Türk milletinin tasmalı yaşamayacağını, böyle yaşamaktansa ölmeyi tercih edeceğini çok iyi biliyorlardı. Nitekim Türkler, tarih boyunca boyunduruk altında yaşamamış ender milletlerdendir.
Tarih tekerrür ediyor, bugün de aynı mücadele veriliyor. Kimileri vesayete (boyunduruğa) evet diyerek sözde bağımsızlık peşinde, kimileri de yalnızca elini değil bütün gövdesini taşın altına koyarak ülkesini güçlü ve gerçekten bağımsız kılmaya çalışıyor.
Özellikle savunmada ve dış politikada yürütülen siyasetin partiler üstü olma zorunluluğu vardır. Bundan dolayıdır ki bu konularda iktidar ve muhalefet partileri bir ve beraber olmalıdırlar.
Tabir caizse, şu an Türkiyemizde tüm cepheleriyle 2. bir İstiklal Savaşı verilmektedir.
Şu anda savaş halinde olan İsrailli askerlerin üniformalarında bulunan haritada, Türkiye’nin toprakları da ‘özgürleştirilmesi gereken’ yerler arasında gösteriliyor. Yani ülkemizi resmen ve alenen hedef ülke olarak gösteriyorlar.
Şu halde, Türkiyemizin savunma hattının Filistin’den başladığını ve orada şehit düşen Filistinlilerin aynı zamanda Türk kardeşleri için de can verdiklerini bilelim!
Sayın Erdoğan; ‘Ayasofya Camii şerifini özgürleştirdiğimiz gibi Harem-i Şerif’in (Kudüs) özgürleştirilmesini de Cenabıhak bize nasip etsin!’ diye boşuna dua etmiyor.
.Laikçi’ kafa
#Kuran’I Kerim#Müslüman#Deniz Yücel
Temmuz 27, 2024 06:292dk okuma
Paylaş
İnsanlar, her türlü inanç veya inançsızlık sahibi, diğer bir ifade ile dinli ya da dinsiz olabilirler. Bu durum yalnızca kendilerini ilgilendirir.
Kuran’ı Kerim ‘Benim dinim bana, sizin dininiz size’ diyerek, bu durumda olması gerekeni 1400 sene öncesinden ortaya koymuştur.
Günümüz insanlığının geldiği aşama (merhale) itibarıyla da herkes inancında ve inançsızlığında özgürdür. Hiç kimse inancından dolayı kınanamaz ve herhangi bir şekilde inanmaya veya inanmamaya zorlanamaz.
Dünyanın bütün medeni ülkelerinde durum bu şekildedir. Bunun tek istisnası bizim Türkiye’dir!
Türkiye laikliği Batı’dan almış, lakin asla Batı’daki gibi uygulamamıştır. Batı’da din, devlet işlerine karışmaz, devlet de dine karışmaz.
Bizde tam tersi uygulanmış; zira bir kısım insanımız laikliği İslam düşmanlığı (din düşmanlığı değil) şeklinde anlamıştır.
Bizde devlet, dini kendi işlerine karıştırmamış ama kendisi devlet olarak hem İslamiyet’in kendisine ve hem de Müslümanlara yapmadığını bırakmamıştır.
Bu devlet, başka dinlere ve o dinlerin mensuplarına ya da inançsızlara en ufak bir müdahalede bulunmamıştır.
Mesela Müslümanlara ‘Türkçe ibadet, Türkçe ezan’ diye dayatırken, hiçbir zaman ‘Hıristiyanların veya Yahudilerin ibadet dilleri Türkçe olacaktır, çan çalınmayacaktır’ şeklinde bir dayatması olmamıştır.
Üstelik bu ülkede yaşayanların kahir ekseriyeti (büyük çoğunluğu) de Müslümandır. İşin tuhafı, Müslümanlara bu denli baskıları yapanlar da Müslüman görünümlü kişilerdir.
Artık ne menem Müslümanlarsa, onların Müslümana yaptığını tarih boyunca benim diyen kafirler yapmamıştır, yapamamıştır.
2024 yılına geldik; İslamiyet’e ve onun mensubu olan Müslümanlara karşı kimilerinin tavrı hâlâ değişmemiştir.
Şimdi de CHP Sözcüsü Deniz Yücel, Diyanet İşleri Başkanlığı’nca hazırlanıp camilere gönderilen ‘Cuma Hutbesi’ne takmış ve orada zikredilen Allah’ın emirleri için (kadınların tesettürü) ‘saçmalık’ ve Diyanet İşleri Başkanı için de ‘hadsiz’ diyerek cibilliyetini ortaya koymuştur.
Bu faşist, dayatmacı ve zorba kafaların laiklikten anladığına bakar mısınız?
Batı’da devlet başkanları İncil’in üzerine el basarak, kimileri papazın huzurunda yemin edip görevlerine başlarlar. Onların laikliği hep yerinde durur.
Bizim devlet başkanımız, ‘Besmele çekti, inşallah dedi veya dua etti’ veya hutbelerde, cemaate dinin emirleri hatırlatılınca laikliğimiz sırra kadem basar ve ortaya bu çeşit gerçek densiz ve gerçek hadsizler çıkar.
Onların değer ve laikliği dine ya da dinlere saygılı iken, bizim laikliğimiz kimi laikçilerin yüzünden yalnızca İslam’a ve İslami değerlere ve davranışlara saygısız ve hatta düşmandır.
Neymiş efendim; onların dinlerinin dünyaya ait bir hükümleri yokmuş, bundan dolayı onların dini ritüelleri normal karşılanabilirmiş. Bizdeki İslamiyet ise kişi, aile, toplum ve devlet planında her hususta hükümler içerdiğinden bu davranışlar normal karşılanamazmış.
Kafayı görüyor musunuz? Sana veya kime ne, benim dinimin hükümlerinden? Onların neleri içerdiğinden?
Bu hükümler birileri tarafından devlete mi dayatıldı? Bunlarla kanun mu yapıldı? Anayasa mı değiştirildi?
O halde neden birileri, İslamiyet’i veya Müslümanı gördüklerinde aslandan kaçan yaban eşekleri gibi oluyorlar?
.
.Zalimi alkışlayan eller kırılsın
#ABD Kongresi#ABD#Necip Fazıl
Temmuz 29, 2024 06:292dk okuma
İnanın, sözün bittiği yerdeyiz! Ve inanın, dünya bu zulümlere ve pervasızca sergilenen vahşetlere daha fazla dayanamaz. Bu gidişle dünya, üzerindeki günah yükünü daha fazla taşıyamaz ve sabır taşı misali çatlar.
Sözde medeni geçinen ve hürriyetin timsali gösterilen ABD Kongresi’ne bakar mısınız? Bir bebek katilini, bir insan kasabını, insan kanına susamış bir canavarı, kullardan utanmadan, sıkılmadan ve Allah’tan korkmadan alkışlıyorlar.
Ünlü şair Akif’in hayal dünyasını alt üst edercesine; zulmün alkışlandığı, zalimin sevilip baş tacı edildiği ve ‘Üç buçuk soysuzun’(Siyonist’in) ardından zağarlık (köpeklik) yapıldığı aşağılık bir dünyada yaşıyoruz.
Büyük şeytan olan ABD, küçük şeytan olarak bellediği dünyanın birçok ülkesini (İslam ülkeleri dahil) envai çeşit şeytanlıkta kullanıp, adına ‘medeniyet’ diyor ve tüm avanelerini hak namına haksızlığa taptırıyor.
Kırılası bu kanlı eller, Siyonizm adına iş görüyor ve ‘arz-ı mev’ud’a hizmet ederek, bütün bir insanlığı süratle kıyamete doğru koşturuyor.
Belli ki Siyonist barbarlar gemi azıya almışlar, dur durak bilmeden mazlum kanı akıtmaya devam edecekler.
Meydan yeri zalimlerin artık!
Haşa kuluna zulmetmez Hüda’sı; zira marka Müslümanları bu zilleti hak ediyorlar. Nasıl etmesinler ki, marka Müslümanları (özellikle petrolü elinde bulunduran Araplar) ellerindeki nimetin (petrol) musluklarını birazcık kıssa, zalim ve destekçileri hizaya gelecek ama istisnasız hepsi lal olmuş şeytan kesilmişler.
Tabiatıyla hepsi de zalimin zulmüne misliyle ortaktırlar.
ABD Kongresi demişken; merhum üstat Necip Fazıl, vaktiyle (vesayet dönemlerinde) Türk dış politikasının, Amerikan Kongresi’nin müstekreh (iğrenç) ayak kokusuna bulandığını söylerdi.
Çok şükür, Türkiye’miz bu zilletten kurtuldu lakin bu iğrenç kokuya bulanmayan ve adeta onu bir hayat iksiri olarak bellemeyen İslam ülkesi yok gibidir.
Böyle Müslümanlık olur mu?
Zulme karşı ses çıkarmak şöyle dursun; İsrail’le yaptıkları sözde Abraham anlaşmaları ile bu zulmün yanında yer almayı marifet biliyorlar ve bu da yetmiyor, daha çok Arap ülkesinin bu anlaşmaya dahil olması için adeta yarış halindeler.
Bu menfur alkışla ABD artık; hürriyetin değil esaretin, insan haklarının değil haksızlığın, medeniyetin değil vahşetin, adaletin değil zulmün, vicdaniliğin değil vicdansızlığın ve her türlü kahpeliğin ve barbarlığın temsilcisi ve destekleyicisidir.
Tüm zalimler, akıttıkları kanda boğulsunlar ve zalimler için yaşasın cehennem!
.
ABD çırpındıkça batacak
#ABD#Sovyetler#Netanyahu
Temmuz 31, 2024 06:292dk okuma
Siyonizmin emrindeki ABD, Sovyetlerin dağılışından (1991) beri, köpeksiz farz ettiği dünyada değneksiz dolaşmaya başlamış ve tüm coğrafyalarda kelimenin tam anlamıyla ‘Ali kıran baş kesen’ kesilmiştir.
Tek kutuplu kalan dünyada tüm şirretliğini göstermiş ve nerede bir kan, göz yaşı, baskı, zulüm, darbe ve sömürü varsa hemen hepsinde başrolü oynamıştır.
Geçen bu 33 sene esnasında köprülerin altından çok sular aktı ve ABD’nin evdeki hesabı çarşıya uymadı, uymayacak. Bu meyanda hem Rusya toparlandı ve hem de Çin, attığı dev adımlarla yeni kutuplar olarak ABD’yi tehdit eder hali geldiler.
ABD, çok pis oynayarak Rusya’yı savaşa zorladı. Rusya’nın bu durumunu göstererek AB ülkelerini tehdit ederek Rusya’ya karşı kışkırttı. Şimdi de NATO’yu bir manivela gibi kullanarak tüm Avrupa’ya çullanmak istiyor. Çullandı da.
Lakin, ABD adım attıkça batağa saplanıyor; Irak’ta, Afganistan’da, Ukrayna’da ve Gazze’de gömüldükçe gömülüyor. Hepsinden daha önemlisi ise, tüm iğrençliklere imza atan ABD, tüm dünyanın güvenini yitirdi.
Ava giderken avlandı!
ABD, aklı sıra Rusya’yı savaşa sokup yalnızlaştıracak ve bu sayede Rusya’yı çepeçevre kuşatıp izole edecekti. Kurt politikacı Putin ABD’nin bu oyununu sezdi ve aynı oyunu ABD’ye oynayarak onu yalnızlığa itti.
AB ülkelerinde de maymun gözünü açtı, ABD yanlısı iktidarlar seçimleri kaybediyor, bunların yerine Rusya ile iş birliğine sıcak bakan partiler iktidara geliyor.
AB ülkelerinin bu denli uyanışı, NATO’nun çökmesine bile yol açabilir.
NATO, Sovyet tehdidine karşı oluşturulan savunma paktı idi. Sovyetler dağıldıktan sonra zaten işlevini yitirmişti. NATO’nun işlevsizliğini gören ABD’nin kendisi tehdit olmaya başladı.
Almanya’yı ve Fransa’yı açıktan tehdit eden, Türkiye’ye karşı da terör örgütleriyle işbirliği yapan bir ABD’nin dostluğuna kim inanır, müttefikliğine kim bel bağlar?
Putin’in başında bulunduğu Rusya, çok daha güven verdiğinden olacak ki, uluslararası arenada Rusya hamle üzerine hamleler yapıyor ve sağlam ittifaklar kuruyor.
Rusya’nın Kuzey Kore ile yaptığı saldırmazlık ittifakı tüm dünyaya parmak ısırttırdı.
ABD, İsrail soykırımına resmen ve alenen destek olmuş; bir yandan İsrail’i koruma altına alırken diğer yandan İsrail’in sergileyeceği vahşetin tüm lojistiğini temin etmiştir.
Dolayısıyla İsrail soykırımının baş müsebbibi ABD’dir ve bu yüzden tüm dünya halkları tarafından, İsrail yönetimiyle birlikte telin edilmektedir.
Netanyahu canavarının ABD Kongresi’nde alkışlanması ise, tüm maskeleri yırtarak Amerika’nın ipliğini pazara çıkarmıştır.
Ne demişler; alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste...
ABD o kadar çok mazlum ahı aldı ki, onun ahı ahesteden ziyade ayyuka çıkacaktır!
Yeni dünya düzeni (kaosu)
#Siyonizm#Yeni Dünya Düzeni#Kemal Kılıçdaroğlu
Ağustos 03, 2024 06:292dk okuma
Semavi mesajlara (din) kulaklarını tıkayan bütün bir insanlık her türlü pisliğe bulanmış, perişan bir halde hızla kıyamete doğru sürükleniyor.
Küfür yani imansızlık ve ahlaksızlık seli önüne kattığı her şeyi süpürüp götürüyor ve bu azgın selden kurtulabilenler yalnızca selin kenarlara attığı bir avuç sel artığından ibaret kalıyor.
Bu durum, dünyadaki tüm insani meşgaleleri (medya, sinema, müzik, spor vb.) elinde bulunduran ve kendi iğrenç ideolojisine göre yönlendiren Yahudi’nin (Siyonizm) gayretlerinin sonucudur.
Siyonizm, Hıristiyanlığı zaten bitirmişti; Avrupa’da ve ABD’de ateizm korkunç boyutlara ulaşmıştı. Mesela Çekya’da ve Estonya’da nüfusun yüzde 60’dan fazlasının hiçbir dini inancı yoktur. Buralardaki mevcut kiliseler ya konser salonu ya da müze olarak kullanılmaktadır.
Bundan dolayıdır ki Siyonizm’in ve onun bayraktarlığını yapmakta olan ABD’nin yeni hedefi İslamiyet ve Müslümanlardır. Bu da şu demek oluyor ki; semavi dinlerin birazcık olsun bir kalıntısı kalmışsa o da Müslümanlık ve Müslümanlardadır.
Fransa’da olimpiyatların açılışında sergilenen rezilliği gördük. Hz. İsa Aleyhisselam’ın resmedilen son akşam yemeği olayını LGBT ahlaksızlığının en iğrenç boyutu olarak sundular.
Ne hazin tecellidir ki peygamberlerini (çoğuna göre ise Tanrı’larını) haşa ahlaksız gösteren bu soysuz zihniyete karşı koca Hıristiyanlık aleminden bir ses çıkmadı. Duyarlılık konusunda onlar da Müslümanlardan beter.
Siyonistler her iki tarafında harim-i ismetine (en kutsalları olan ocaklarına, namuslarına) tasallut etmesine rağmen iki taraftan da ses çıkmadığı gibi bunların çoğunluğu Siyonistlerin safında yer alıyor. Burada yine siyaset yapıyorsunuz diyeceksiniz ama toplum olarak bizi de felakete sürükleyecek olan bu cereyanlara karşı susalım mı? Cumhurbaşkanı adayı olan CHP Genel Bakanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun seçim afişlerini hatırlayın: ‘Cinsel yönelim, yasayla dezavantaj olmaktan çıkarılacak’ vaadinde bulunan Kılıçdaroğlu bu toplumu nereye sürüklemek istiyor?
İsa Aleyhisselam biz Müslümanlar için de büyük bir peygamberdir. Onu inkâr edersek İslamiyet’ten çıkarız; o, kıyamete yakın bir zamanda gelecek ve Muhammed Aleyhisselam’ın diniyle amel edip, Deccal’i öldürecek.
Belli ki Siyonizm’in hedefinde dinsiz ve ahlaksız bir insanlık var. İnsanlıktan öte, hayvandan da aşağı mahlukat yığınları oluşturmak istiyorlar.
Bizdeki CHP ve DEM Parti bu aşağılık duruma çanak tutuyor.
Papa ve Papalık nerede? Neden tüm Hıristiyan alemini ayağa kaldırmıyor?
Üzerlerine ölü toprağı serpilmiş koca bir İslam alemi nerede?
Göz göre göre yavrularımız ve gelecek nesillerimiz bu bataklığa sürükleniyor; neden lal olmuş şeytan kesiliyoruz?
Bugün, suyun başı (çıkış yeri) küçükken kesilmez ve önü alınmazsa, korkarız yarın göl olur ve her yanı kaplar ve o zaman de eyvahlar para etmez.
Dinsizliğin toplumları nereye sürükleyeceğini görelim ve din ve dindar deyince aslan görmüş yaban eşekleri gibi sırra kadem basmayalım
.Erdoğan’ın mücadelesi -1-
#Erdoğan#AK Parti#İktidar
Ağustos 05, 2024 06:292dk okuma
Sayın Erdoğan ve başında bulunduğu AK Parti, 22 yıldır kesintisiz tek başına iktidarını sürdürüyor.
Hatalarıyla sevaplarıyla bu 22 yılın muhasebesini, kabataslak yapacak ve bunu yüzde oranına vurursak yüzde 70 ‘iyi’, yüzde 30 ‘iyi değil’ demek insaflı olmanın gereğidir.
3. Dünya Savaşı’nın konuşulduğu bu zamanda, ya Erdoğan başta olmayıp da savunma sanayisinde bugün gelinen noktayı yakalamamış olsaydık halimiz nice olurdu?
Başta dost ve müttefik gözüken ülkeler olmak üzere neredeyse tüm ülkeler, Türkiye’nin savunma sanayisinde adım atmasını istemediler. Türkiye’ye parasıyla silah ve mühimmat vermezlerken ve hatta verdirmezlerken, Türkiye’nin düşmanlarına (PKK-YPG-PYD) bunları bedava verdikleri gibi nasıl kullanabileceklerini de öğretiyorlar.
Erdoğan, gözünü karartıp ölümü pahasına bu denli siyasi iradeyi ortaya koyup her safhasını sıkı bir şekilde takip etmeseydi; bugün ne kendi füzemizi, ne İHA, SİHA ve TİHA’mızı, savaş uçağımızı, savaş helikopterimizi, topumuzu, tüfeğimizi, hava savunma sistemimizi, hava savunma muhribimizi, görünmez fırkateynimizi ve hücum botumuzu ve bunlar gibi havada, denizde ve karada olmak üzere onlarcasını yapabilir miydik?
Bütün bunları yazılımlarıyla birlikte yerli ve milli üretiyoruz.
Erdoğan’ın ve hükümetlerinin savunma sanayisindeki hamleleri yalnızca bizleri sevindirmiyor, dost ve düşman herkesi gıpta ile baktırıp parmak ısırttırıyor.
Ki, bu konu Türkiye’nin en hayati ve öncelikle meselesidir. Türkiye güvende olmadan ne yapsa boştur. Erdoğan sadece dış tehditle uğraşmıyor, içeride de tehditler var, ayrıca bu tehditleri görmezden ve hatta bunlara destek olan muhalefet partileri var.
İçerideki ana muhalefet partisinin eski genel başkanı da PYD’ye ABD gözüyle bakıyor ve onu Türkiye için bir tehdit unsuru olarak görmüyordu. Her an Türkiye’ye karşı saldırı halinde olan PYD, YPG, PKK için ‘Kendi ülkelerini savunuyorlar; bize mi saldıracaklar?’ diyor, diyebiliyor.
Allah’tan, Türkiye’nin maruz kaldığı tüm bu tehditlerinin farkında olan Devlet Bahçeli ve başında bulunduğu MHP var ve bu yerli ve milli oluşum kaya gibi, hükümetin arkasında duruyorlar. Böylece ülkemiz güvenlik zafiyeti içine düşmüyor.
Haberin Devamı
Malum bölgemiz adeta barut fıçısı; her an patlayabilir ve tüm bu Ortadoğu coğrafyasının ateş topuna dönmesi işten bile değildir. HAMAS liderinin şehadetinden sonra ABD yeni savaş gemilerini tekrar bölgeye gönderiyor.
ABD bir çılgınlık yapar ve daha açık ifadesiyle Netanyahu’nun oyununa gelip İran’a saldırırsa, bu durumdan ülkemizin etkilenmemesi mümkün değildir.
Erdoğan ve onun kararlı tutumu olmasaydı, savunmamız için gerekli araç ve gereç (silah ve mühimmat) için yine başta ABD olmak üzere yabancıların gözlerinin içine bakacaktık.
Onların ise niyetleri belli; Türkiye’ye parasıyla dahi silah vermedikleri gibi, parçalanmasını dört gözle bekliyorlar. Bu aşağılık oyun için desteklemedikleri terör örgütü kalmadı.
Erdoğan’ın yalnızca savunma sanayisindeki başarısı, onun karne not ortalamasını yüzde 50’nin üzerine çıkarıyor. Dileriz, onun bu yaptıkları sağlığında anlaşılır ve hakkı teslim edilir.
Bu ateş çemberinin içinde parçalanmadan, güven içinde, huzurla yaşayabiliyorsak bunu savunma sanayisindeki hamlelerimize borçluyuz.
Erdoğan’ın mücadelesi -2-
#Cumhurbaşkanı Erdoğan#Devlet Bahçeli#Org. Kemal Yavuz
Ağustos 07, 2024 06:292dk okuma
ERDOĞAN, sergilediği çalışma performansıyla gelip geçen hiçbir lidere benzemiyor. Öyle ki, bu insanın ne gecesi ne gündüzü var. Gecenin 03.00’ünde insanları yataklarından kaldırıp, yapmakta oldukları işlerin ne aşamaya geldiğini soruyor.
Erdoğan, diğer liderler gibi, muhataplarına talimatlarını verip göndermiyor. Onların yanında, talimatlarını bir bir yazıyor ve her birinin ne vakit bitirileceğini sorup not ediyor. Günü ve saati geldiğinde, o kişi aranıp işin sonucu soruluyor.
İş yapılmamışsa, sebebi araştırılıyor ve gerektiğinde hesabı soruluyor.
Erdoğan, Türkiye’yi, tabir caizse 3. ligden alıp süper lige çıkardı. Türkiye’nin dört bir tarafını gezip dolaşan herkes, nereden nerelere gelindiğini görüyor.
O kadar karşı çıktıkları şu Kuzey Marmara Oto Yolu yapılmamış olsaydı, halimiz nice olurdu? Bayramlarda bir yerlere gidebilmenin imkânı olabilir miydi?
İleride tarih bütün bunları yazacak; Erdoğan’ın destanlık çaptaki başarılarından biri de elbette ki vesayeti yenmesi ve ülkemizde milli iradeyi gerçek manada hâkim kılmasıdır.
Vesayeti yenmede, bir diğer ifade ile başkanlık sistemine geçmede ve cumhurbaşkanını halka seçtirmede Devlet Bahçeli’nin ve MHP’nin katkısı her türlü takdire şayandır.
Tarih, onları da demokrasi kahramanları olarak yazacaktır.
Neydi öyle? Ülkemizde tam manasıyla bürokratik oligarşi hakimiyeti vardı. Ülke yönetiminde seçilmişler tek kelime ile ‘mostralık’tı. Genelkurmay Başkanları ve hatta MİT Müsteşarları sözde Başbakana bağlıydı. Biri, başına buyruk ve layüsel (sorgulanamaz), bir diğeri ise, kendi ifadesiyle ‘CIA’nın Orta-Doğu İstasyon Şefi’ olarak görev ifa ediyordu.
Dolayısıyla bu ülkenin başbakanının Afrika’daki bir darbeden haberi oluyor lakin kendi ülkesindeki darbeleri ise, olduktan sonra, radyo veya televizyonlardan ya da kendisini tutuklamaya gelen güvenlik güçlerinden öğrenebiliyordu.
İşin bundan da vahimi ise, bu iğrenç tabloları askerler televizyon ekranlarına çıkıp, kimseleri konuşturmadan savunuyorlardı. ‘Bu nasıl iş; hangi demokraside var?’ diye sorulduğunda, aynen şöyle diyorlardı: ‘Siyasetçiler gelip geçicidir, bugün varlarsa yarın yoklar; bunlara devlet emanet edilmez, ya satılmışlarsa!’
Bu iddiada bulunan öyle sıradan insanlar değildi; Harp Akademileri Komutanı Org. Kemal Yavuz’du. Kimse çıkıp da ona, ‘seçilmişin satılmışı oluyor da atanmışın satılmışı olmaz mı?’ diye sormadı, soramadı.
Yeni nesiller bilmez ama ülkemiz, bu denli netameli badirelerden geçti.
Demokrasinin adı var, kendisi yoktu; aslanın ağzında değil, karnındaydı. İşte Erdoğan, aslanın karnındaki demokrasiyi çekip çıkardı ve milletin hizmetine sundu.
Bunu yaparken de hem dışarıdaki vesayet odaklarını ve hem de içerideki uzantılarını dize getirdi.
.Erdoğan’ın mücadelesi ?
#AK Parti#İstanbul#Ankara
Ağustos 10, 2024 06:292dk okuma
ERDOĞAN ve başında bulunduğu AK Parti 22 yıldır hummalı bir çalışmayla Türkiye’yi hem alt yapı ve hem de üst yapı olarak modern ülkeler sınıfına soktu.
Haberin Devamı
Erdoğan’dan önce Türkiye 81 vilayetiyle istisnasız köy görünümündeydi.
Türkiye’nin her yerinde elektrikler günde 8-10 saat kesiliyordu. Bu denli verimsizlik yüzünden bir sürü fabrika sökülerek başka ülkelere taşınmıştı. Şehirlerimizin su problemi ayyuka çıkmıştı; Erdoğan’ın tüm belediye başkanlarına talimatı, şehrinizin su meselesini halletmeden makamınıza oturmayın şeklindeydi.
Milletvekili olduğum dönemde, Kocaeli ve Sakarya Büyükşehir Belediye Başkanları sınıf arkadaşlarımdı. Karayolu ile Ankara veya İstanbul istikametinde giderken, hemen her seferinde bu illerden geçerken kendilerini aradım, bir kez olsun makamlarında bulup bir kahvelerini içemedim.
Ne zaman arasam, bir dağ köyünde, içme suyu isale hatları için çalışmakta olduklarını söylediler.
Şehirlerarası ve şehir içi yollarımızın nereden nereye geldiği cümle alemin malumudur. Eskiden Avrupa yollarına imrenirdik, oralardaki otobanları anlata anlata bitiremezdik. Şimdi ise, Avrupalılar Türkiye’deki yollara imreniyor ve anlata anlata bitiremiyorlar.
Burada bir parantez açıp soralım: AK Partili belediyelerin şehirlerini getirdikleri halleri ortada; onca zamandır yerelde belediye başkanlıklarını elinde bulunduran CHP’li başkanların bir dikili çubukları oldu mu? İzmir’de insanlar, yerdeki su birikintisindeki elektriğe kapılarak can verdi.
Yıllardır CHP’nin elinde olan İzmir mega bir köy görünümünde!
Demek ki neymiş, at binenin kılıç kuşananın!
CHP’li belediyelerin yapmadığı hizmetleri bile (su, doğalgaz, yol vb.) merkezi hükümet (Bakanlıklar) yaparak, şehirlerimizi ayıplı hallerinden kurtardılar.
Düşünebiliyor musunuz; merkezi hükümet kentlerimizde şehir hastaneleri yapıyor, bu hastanelerin ulaşımını sağlayacak yolları bile CHP’li belediyeler yapmadı, yapmıyorlar.
Ulaştırma ve Altyapı Bakanlığı şehir içindeki yolları yaparak, bu rezaletin önüne geçti. CHP’li belediyelere kalsa, kentlerinde şehir hastanesi yapıldı ama hastanenin yolu yok, yapmaya da gerek yok. Hastane var, ulaşımı yok!
AK Parti iktidarlarıyla köylerimiz, Büyükşehirlerde mahallelerimiz asfalt yüzü gördü. Milletimiz onlarca yıl boyunca tozu toprağı soludu. Şehirlerde asfalt yapmayan zihniyetin, köyler aklına mı gelecekti?!
Tüm vatan sathı bir bütün olarak ele alındı ve kuzeyden güneye batıdan doğuya memleketin her bir köşesi bayındır hale getirildi.
Artık Türkiye’nin en ücra köşeleri bile ya otobanlarla veya bölünmüş yollarla birbirini bağlı. Yol medeniyetse -ki, öyledir- Türkiye dört bir köşesiyle medenidir.
Sadece karayolları değil, 62 ilimizdeki havaalanları ile de havayolu halkın yolu yapıldı.
Şu an 11 ilimiz (İstanbul, Ankara, Bilecik, Sakarya, Kocaeli, Eskişehir, Konya, Karaman, Kırıkkale, Yozgat, Sivas) hızlı trenin çelik ağlarıyla örüldü. 16 ilimiz de projelendirilip yatırım kapsamına alındı (Afyonkarahisar, Uşak, Manisa, İzmir, Tekirdağ, Kırklareli, Edirne, Bursa, Kayseri, Balıkesir, Niğde, Aksaray, Mersin, Adana, Osmaniye, Gaziantep).
.Erdoğan’ın mücadelesi 4
#Erdoğan#2. Dünya Savaşı#Cumhuriyet
Ağustos 12, 2024 06:292dk okuma
Her zaman yaptığımız bir tespit var; Türk milleti demokrasi için herhangi bir mücadele vermedi, batıdaki gibi demokrasi uğruna savaşlar verip, göz yaşı akıtmadı ve kan dökmedi.
Diğer bir deyişle demokrasi aşağıdan yukarıya (halktan yönetime) bir taleple elde edilmedi.
Osmanlı döneminde İngiltere’nin başı çektiği Batılı ülkelerin talebi ve içimizdeki üst düzey bürokratların padişaha dayatmasıyla ilk demokrasi denemeleri yapıldı.
Cumhuriyet rejimi ile birlikte de 2. Dünya Savaşı’nın galibi olan ABD tarafından, İsmet İnönü’ye çok partili hayata (parlamenter sisteme) geçmesi telkin edildi. BM’nin 1945 yılında, San Francisco’daki Konferans’ta alınan kararla Türkiye’ye demokrasi (!) adeta dikta edildi.
Zira ABD’nin ve bilahare NATO’nun safında bulunabilmek için demokrasi şarttı. İnönü şark kurnazlığı yaparak (h’avet-hayır-evet) dedi ve 1946 seçimlerine sözde çok partili girdik ama bir şartla: İnsanlar oylarını açıktan (göstererek) vereceklerdi ve verilen oylar gizli sayılıp tutanaklara geçirilecekti.
Bu denli bir göz boyamayla, bin bir çeşit yalan-dolan, hile ve katakulli ile CHP iktidarını bir dört yıl daha uzatmış oldu.
Bundan önce de (Cumhuriyet döneminde) iki kez çok partili hayata geçmek için girişim olmuş lakin her ikisi de hüsranla bitmişti. Dolayısıyla 1923-1950 arasındaki uygulama tek partili bir sistemdi.
Cumhuriyet vardı ama demokrasi yoktu; sözde halka oy hakkı tanınmıştı ama ortada tek parti vardı. Ve o partinin il başkanları bulundukları illerin hem belediye başkanı ve hem de valileri idi.
İlk defa 1950’de demokratik bir seçim yapıldı ve CHP, o gün bugündür yapılan tüm genel seçimleri kaybetti.
Seçim sandığı güvencede olmasına rağmen getirilen demokrasi (parlamenter sistem) vesayetle illetliydi. Yönetime gelen siyasi partiler, çoğunluğun oyunu alıp tek başlarına iktidara gelseler de hiçbir zaman muktedir olmadılar, olamadılar.
Halkımızın demokrasi mücadelesi, sandık (seçim) imkânı ile başlamış; halk her seçimde sandığa sahip çıkıp hakkını vermesine rağmen, seçilen siyasiler, verilen oyların hakkını gerektiği gibi koruyamamış ve savunamamıştır.
Bu yüzdendir ki hem halk ve hem de halkın seçtikleri ağır bedeller ödemek zorunda kalmıştır.
Demokrasimizin en büyük handikabı askeri darbelerdir. Darbenin olduğu yerde, darbecilerin yaptırdıkları darbe anayasalarıyla demokratik idare mümkün mü?
Ama dışarıdaki ve içerideki vesayet odakları darbeli demokrasiden (!) hoşnuttu. Zira seçilmiş hükümetlerin değil, onların iktidarları söz konusu idi ve alan da (içerideki vesayet odakları) veren de (dışarıdaki vesayet odakları) razıydı.
Nitekim parsa, al gülüm ver gülüm şeklinde taksim ediliyordu!
İşte Erdoğan, onca mücadeleden sonra, halkın oyuna sahip çıktı ve böylece milli iradeyi hâkim kılarak vesayetsiz demokrasiyi getirdi.
Cumhurbaşkanını halka seçtirdi. Eskiden cumhurbaşkanlarının nasıl yüzkarası metotlarla seçildiğini bilenler, cumhurbaşkanının halka seçtirilmesinin ne demek olduğunu iyi anlarlar!
.Erdoğan’ın mücadelesi -5-
#Erdoğan#ABD#AK Parti
Ağustos 14, 2024 06:292dk okuma
Erdoğan’dan önce Türkiye hep çift gündemliydi, birisi gerçek gündem, bir diğeri de göstermelik, diğer bir ifade ile milleti ‘cambaza baktıran’ gündemdi.
Vesayet elindeki ‘derin devlet’ kendi sultasını (otorite) sürdürebilmek için, halkı sürekli olarak suni gündemlerle meşgul ettiler ve adeta halka ‘deli’ muamelesi yapılıp pösteki saydırıldı.
Vesayet odaklı derin devletin yegâne icraatı, halkla, resmen ve alenen psikolojik savaş yapmaktı.
Gerçek demokrasilerde güç, milletin elindedir; millet bu gücünü seçtiği vekilleriyle parlamentoda kullanır. Ve bu gücün üstünde başkaca bir beşerî güç yoktur ve olmaması gerekir.
Bizdeki okul kitaplarında da bu şekilde yazıyor ve her kademedeki öğrenciler demokrasiyi bu şekilde öğreniyorlardı. İşin tuhafı, bu ülkenin çocuklarına, kendi ülkelerindeki yönetim tarzının da kitaplarda yazılıp öğrendikleri şekilde bir demokrasi olduğu belletiliyordu.
Halbuki güç asker ve sivil bürokrasinin ve onları destekleyen bir kısım medyanın elindeydi. Düşünebiliyor musunuz; o vakitler bir gazete veya televizyon patronu, hükümetten ve hatta parlamentodan daha güçlüydü.
Nitekim o günkü medya patronları hükümet devirip hükümet kuruyorlardı.
Vesayet odaklarının oluşturdukları yapay gündemler yüzünden devlet halkıyla sürekli kavgalıydı.
Ekonomik yönden zaten burnundan soluyan halkın sırtından tabir caizse sopa hiç eksik edilmedi. Edilmedi ki, millet kendine gelip yeni özlem ve beklentilere, arayışlara girmesin!
İşte Erdoğan, devleti bu haramilerin (ABD’ye endeksli vesayet odakları) elinden kurtardı.
Devleti tüm organlarıyla yerli ve milli kıldı.
Bir devlete bundan daha büyük bir hizmet yapılamaz. Bundan dolayıdır ki, Erdoğan bu yaptıklarıyla tarihe geçmiştir. Bugün kimi nasipsizler kıymetini bilmese de yarın, tarihler bu şekilde yazacaktır.
Erdoğan, başında bulunduğu ABD ‘uydu’su devleti aslanın (ABD ve tüm iç ve dış vesayet odakları) ağzından alıp, yerli ve milli kılarak bağımsızlaştırdı.
Bu yüzden hep söylüyoruz; Türkiye’miz ikinci bir kurtuluş savaşı veriyor, Erdoğan, elini değil tüm gövdesini taşın altına koyarak bu savaşı yönetiyor.
Bundan dolayıdır ki Erdoğan hedefte. Dikkat edin, AK Parti değil, yalnızca Erdoğan hedefte. Erdoğan gitsin de ne olursa olsun diye boşuna yırtınmıyorlar.
FETÖ konusuna gelince...
Bendeniz şahsi kanaatimi belirteyim; devletin kodları, başbakanlara olmasa bile cumhurbaşkanlarına açılır. Dolayısıyla gelip geçen tüm cumhurbaşkanlarına FETÖ dahil tüm vesayet odakları açıklandı.
Düşmanın gücü ve korkunçluğu hepsini sindirdi. Sadece Erdoğan’dır ki tehlikenin gözlerinin içine baktı ve üstüne üstüne gitti.
Bilinmelidir ki, düşman karşıya alınarak yenilmez, hele de her tarafı kuşatmış korkunç boyutlarda ise. Bu denli bir düşmanla savaşılacaksa, önce yanına alınır ve hatta ondan taraf gibi olunur.
Böylece şüpheye mahal bırakılmaz.
Ondan sonra da kodları çözülen düşmanın tepesine binilir.
Bizce Erdoğan bunu yaptı!
FETÖ dahil bütün vesayet odaklarının inlerine girdi.
Girebileni değil, bu odaklarla savaşmayı dillendireni kimse gösteremez.
O halde Sezar’ın hakkını Sezar’a vermeliyiz!
.Erdoğan’ın mücadelesi -6-
#Erdoğan#AK Parti#Ekonomi
Ağustos 17, 2024 06:292dk okuma
Erdoğan ve başında bulunduğu AK Parti, ülkemizin yönetimini devraldığında (2002) Türkiye ekonomisi dibe çökmüş ve ülkemiz iflas bayrağını çekmişti.
Erdoğan’ın şansı mı, şanssızlığı mı bilinmez; İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı görevine geldiğinde de İstanbul tek kelime ile viraneyi andırıyordu.
Çamur deryası yolları çöp dağları kaplamıştı, sular akmıyor, hava kirliliğinden şehrin havası solunamıyordu. CHP yönetimindeki İstanbul’da bir damla yağmur bile yağmamıştı.
Erdoğan’ın kaderi, vaktiyle İstanbul’u da bilahare Türkiye’yi de perişan bir halde teslim alması oldu.
İstanbul’daki hummalı çalışması ve yerlerde sürünen kenti ayağa kaldırması, bir bakıma şahsının ve partisinin de şansı oldu. Zira İstanbul’daki çalışmayı takdir eden millet onu ve partisini tek başına iktidara taşıdı.
Erdoğan ve arkadaşları aynı hummalı performansı merkezi idarede de gösterdi ve kısa zamanda Türkiye’yi de ayağa kaldırdı.
Erdoğan’dan önceki Türkiye’de devletle halk kavgalıydı. Devlet, halk için değil, halka rağmen iş görüyor ve milleti canından bezdiriyordu.
Başörtülü kızlarımız üniversitelere alınmıyor, okuluna girmek isteyenlere akla hayale gelmedik baskı ve işkenceler yapılıyordu.
Hayatta en hakiki mürşit ilimdir perdesi arkasında saklanan sahte Kemalistler, bu vatanın evlatlarını okutmamak ve bilimin ışığından yoksun kılmak için ellerinden gelen her türlü fenalığı sergiliyorlardı.
İmam-Hatipliler bahane edilerek tüm meslek liselilere üvey evlat muamelesi yapılıyor, zulümden kaçan on binlerce öğrenci yabancı ülkelere giderek okumak için çırpınıyordu.
Müslüman mahallesinde salyangoz satmayı maharet bilen faşist bir zihniyet, inancını yaşamak isteyen Türk çocuklarına hayatı zehrediyordu.
Ciğerparesi sevgili evladını vatanı uğruna şehit veren o mübarek annelerimiz başörtülü diye tören alanlarına alınmıyor, hasbelkader içeri girmiş olanlara ise hakaret edilerek başörtüleri çıkarılmak isteniyordu.
Halbuki daha dün, o mübarek annenin mukaddes başörtüsüne el uzatan Fransız askerinin leşini seren Sütçü İmamlar, Kurtuluş Savaşı meşalesini şehadet şerbetini içerek yakmışlardı.
Başlarını açtırmamak için düşmana direnen ve şehit olan bu vatanın evlatlarına yapılan bu uygulamalar reva mıydı?
Askerin içine çöreklenmiş bir avuç vesayet artığı tiplerin yaptıkları yüzünden, halkı, Peygamber Ocağı diye bildiği o mukaddes yuvadan soğuttular.
Ciğerparelerini kına yakarak kınalı kuzuya çeviren ve güle oynaya şehit olması için uğurlayan o mübarek ana-babalara hakaret ederek, aşağılayarak devletlerinden küstürdüler.
İşte Erdoğan büyük bir başarıya imza atarak, halkla devletin arasını buldu ve ülkeyi normalleştirdi.
Düşünebiliyor musunuz, başörtüsü diyerek bu ülkede devlet, onlarca yıl boyunca halkıyla savaştı.
Artık her yerde ve her meslek grubunda başörtüsü takmak serbest, isteyen takar isteyen takmaz.
İsteyen inanır, isteyen inanmaz, isteyen inancını yaşar isteyen yaşamaz.
İstikbalin tarihçisi, Erdoğan’ı, demokrasiyi kuvveden fiile çıkaran, başka bir deyişle halkın özlem ve beklentilerini yerine getiren ve devletiyle halkını barıştıran ‘milletin adamı’ diye yazacaktır.
.Tuhaflıklar ülkesi
#Tanzimat#2. Büyük Savaş#Yunanistan
Ağustos 19, 2024 06:292dk okuma
Tanzimat’tan günümüze bu memleket tuhaflıklar ülkesi olmuştur. Zira o günden beri bu ülke insanı, kendi olmaktan çıkıp, başka bir şey olmanın derdine düşmüş, düşürülmüştür.
Halbuki bu ülke insanı, kendi olup, kendinde olduğu asırlar boyunca, örnek insan olmuş ve bu insanla şu veya bu şekilde tanışan, münasebet kuran diğer insanlar tarafından parmakla gösterilmiş ve kendisine gıpta ile bakılmıştır.
O gün bugündür kendilerine benzemek için, her şeyimizi feda ettiğimiz Batılılar bile (Bizans’ın son megadükü-Lukas Notaras), o vakitler; ‘Başımızda Latin serpuşu (şapka) görmektense Osmanlı sarığı görmeyi yeğlerim’ demiştir.
Latin serpuşundan maksat, Avrupalı sırtlan sürülerinin (Haçlı) Konstantinopolis’te (İstanbul) kendi dindaşlarına (sırf mezhepleri farklı diye) reva görüp sergiledikleri alçakça zulümlerdir.
Kendi dindaşına adeta bu denli soykırımı uygulayan Batılıların, başka din mensuplarına ne yapabileceklerini varın siz hesap edin. Öyle ince ince düşünüp hesap yapmaya gerek yok. Nitekim tarih boyunca sergiledikleri iğrençlikler ortadadır.
Almanların, 2. Büyük Savaş’ta Yahudilere, bugün de Yahudilerin Filistinli Müslümanlara yaptıkları soykırıma varan vahşetleri ortada.
Bakınız; Müslümanlarla gayr-i müslimler arasında çok savaşlar oldu. Müslümanların galibiyeti ile biten savaşların hiçbirinde adaletin (savaş hukuku) dışına çıkılmamış ve asla hiç kimseye zulüm yapılmamıştır. Savaş sonrasında da kimsenin dinine, canına, namusuna, malına dokunulmamıştır. Mesela bugünkü Yunanistan 500 sene Türklerin hükümranlığında kaldı; bu zaman zarfında, Rumlar, tüm haklarını muhafaza etmişlerdir ve hiçbir Rum’un burnu, haksız yere kanamamıştır.
Hıristiyanların galip geldiği savaşlarda ise, asla savaş hukukuna uyulmamış ve akla hayale gelmeyen işkenceler ve iğrençlikler sergilenmiştir. Mesela bu sırtlan sürüleri Endülüs’e girdiklerinde hem Müslümanların ve hem de Yahudilerin köklerini kazımışlardır. Bir tekinin bile yaşamasına müsaade etmemişlerdir.
Yine Batılıların işgal ettikleri Amerika kıtasına bakın, on binlerce Kızılderili’yi öldürerek, kelimenin tam anlamıyla soykırım yapmışlardır. Bugün Amerika’nın asli sahiplerini mumla ararsanız da bulamazsınız.
Ama gelin görün ki, bu Batı medeni, biz ise vahşi olduk! Nasıl olduk derseniz; sebebi çok açık: Biz, Batıya benzemek için, sahip olduğumuz tüm değerleri yitirdik. Onlar da bu değersiz ve şuursuz kitlelere, bu günkü yalanları yutturdular.
İşin tuhafına bakın ki, hâlâ uyanamadığımız gibi, uyanan birkaç kişiyi de linç ediyoruz.
Tanzimat’tan beridir, celladına aşık nesiller yetiştiriyoruz. Ve biz bu hastalıklı hale öylesine müptela olduk ki; içeride ve dışarıda bizim maddemizi ve manamızı yok edenleri aziz, kahraman, medeni ve erişilmez olarak tanımlıyor ve kendimizden olanlardan ve değerlerimizden ise, kelimenin tam anlamıyla iğreniyoruz.
En büyük düşmanımız cehalettir. Bize kendimizi unutturdular, kendimizin cahili olup, birbirimize düşman kesildik. Değerlerimizi yitirdik, bilmediğimiz ve cahili olduğumuz değerlerimizi, özellikle hiç bilmediğimiz ya da yanlış bildiğimiz dinimizin düşmanı olduk.
Bu girdabın içinden çıkmanın tek bir yolu var, o da gerçek manada milli bir eğitimdir. Şimdiye kadarki gibi, adı olup kendisi olmayan milli eğitim değil elbette.
Yunusları, Mevlanaları, Hacı Bektaş-ı Velileri, Fatihleri, Kanunileri, Mimar Sinanları, Bakileri, Sokulluları, Harizmileri, Ali Kuşçuları vb. yetiştirecek maarif müesseselerine muhtacız.
AK Parti’nin siyasi devrimi
#AK Parti#Erdoğan#Turgut Özal
Ağustos 21, 2024 06:292dk okuma
Birçok insan farkında değil ama AK Parti, hiçbir siyasi liderin ve kadrosunun başaramadığını başardı; iç ve dış vesayeti yenerek, demokrasimizin üzerindeki ipoteği kaldırdı ve sonuç itibarıyla milli iradeyi gerçek anlamda hâkim kıldı.
AK Parti iktidarına kadarki dönemde Türkiye’de sözde milli irade vardı; Meclis’in duvarındaki ‘Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir’ ibaresinin içi boştu. Zira milli irade, sürekli olarak askeri darbelerle istiskal edilmiş; milletin hür iradesiyle seçtiği vekiller ve onların meydana getirdiği hükümetler düşürülmüş, Meclis kapatılmış, bunlarla da yetinilmeyip bakan ve başbakan düzeyindeki seçilmiş insanlar darağaçlarında idam edilmiştir.
Vesayetle malul (hastalıklı) milli iradenin en üst düzeydeki temsilcisi olan başbakanın (Demirel) şu cümlesi her şeyi anlatsa gerektir: ‘Makamımda otururken Adnan Bey’in (Menderes) idam sehpasındaki hali sürekli gözlerimin önündeydi!’.
Bu denli travmatik haline rağmen Demirel, her şeyi göze alarak kalkınma hamlelerine girişmiş ve bunun bedelini askeri muhtıralara ve darbelere muhatap kılınıp, iktidardan uzaklaştırılarak, sürgüne gönderilmekle ve hatta siyasetten menedilmekle ödemiştir. Belli ki birileri bu memleketin kalkınmasını istemiyor. Dışarıdaki bu vesayet odakları, içeride de kendi sözlerinden dışarı çıkmayacak ‘uşak’ tabiatlı idareciler arzu ediyorlar.
Bu odaklar, özellikle de savunma sanayisinde taş üstüne taş konmasını istemezler. Zira Türkiye güçlenirse karşılarında ‘Osmanlı’yı bulacaklarından ödleri kopar. Dolayısıyla savunma sanayisi hamlelerini engellemek için meşru-gayr-i meşru yapmayacakları çirkinlik ve adilik yoktur. İç ve dış vesayet odakları Erdoğan’ı ve zihniyetini tanıyorlardı. Daha açık ifadesiyle; Erdoğan ve onun zihniyeti iktidara gelirse başlarına bela alacaklarını çok iyi biliyorlardı. Zira daha dün Erbakan’ı iktidardan uzaklaştırabilmek ve başlatılan kalkınma hamlelerinin önünü tıkayabilmek için akla karayı seçmişlerdi.
Erdoğan’ı bildikleri içindir ki; onu, okul kitaplarında yer alan ve rejimin ideologlarından olan Ziya Gökalp’in bir şiirini okuduğu için İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkanlığı’ndan aldılar, siyasi yasaklı kılıp hapse koydular.
İşte Erdoğan o gün bugündür; açık ve gizli vesayetin hüküm sürdüğü gazete manşetleriyle, bürokratik oligarşiyle, her çeşit terör örgütleriyle ve siyaset bezirganlarıyla vuruşa vuruşa bu günlere geldi.
Vaktiyle merhum Turgut Özal da yasakların karşısında dimdik durmuş ve özellikle ülkemizi açık hapishaneye (siz, tımarhaneye diyebilirsiniz) çeviren TCK’daki 141, 142 ve 163. maddelere karşı verdiği mücadele unutulmazdır.
Mahut odakların tehditlerine pabuç bırakmayan Özal aynen şöyle diyordu: “Ölümü göze alan siyasetçinin iki gömleği vardır; biri bayramlık, biri idamlık.’
Risk alamayan ve hatta ölümü göze alamayan siyasetçi idare-i maslahatçıdır; bunlar yalnızca günü kurtarmanın derdindedirler ve asla devrim yapamazlar.
İşte Erdoğan bu riski aldı, ölümü pahasına iç ve dış vesayet odaklarıyla mücadele etti ve demokrasiyi rayına oturttu; milli iradeyi gerçek manada hâkim kıldı.
Bir de şu darbe anayasasından kurtulup gerçek manada demokratik bir anayasaya sahip olabilirsek; böylece pösteki saymaktan büsbütün kurtulacak, devlet ile milletin önü açılmış olacaktır ama..
.
Osmanlı düşmanlığı
#Osmanlı#Hz. Ömer#Fatih Sultan Mehmet
Ağustos 24, 2024 06:292dk okuma
Paylaş
DÜNYANIN hiçbir ülkesinde bizdeki gibi ecdat (atalar) düşmanlığı yapılmaz.
Ve dünyanın hiçbir yerinde ecdadına kötü söyleyene ve hatta sövene iyi gözle bakılmaz. Bu karanlık tipler, asıllarını inkâr ettiklerinden dolayı, haramzade olarak bilinirler ve her daim ve her yerde aşağılanırlar.
Biz burada Osmanlı güzellemesi yapıyor değiliz; Osmanlının yaptıkları da yapamadıkları da tarihen sabittir, bizim yapmaya çalıştığımız bir hakkı teslimden ibarettir.
Yoksa, hiç kimsenin padişahlığı falan savunduğu yok; o konu, tarihsel olarak gelmiş geçmiş ve bitmiş bir konudur. Biz bugün, Cumhuriyet rejiminde de büyük çoğunlukla seçilen başbakan veya cumhurbaşkanının çocuklarının ya da diğer aile mensuplarının devletin üst kademelerindeki görevlendirilmelerine bile sıcak bakmıyoruz.
Değil ki, kendilerinden sonra yerlerine kaim olabilsinler. Liderlere en bağlı kişiler bile onların çocuklarını babalarının makamlarına layık görmezler.
İslam tarihinde ilk dört halifenin seçimi şura (danışma meclisi üyelerinin seçimi) yöntemiyle gerçekleşti. Hz. Ömer’in (Allah ondan razı olsun) hilafetinin sonlarında, bir kısım ashabı kiram, kendinden sonra oğlu Abdullah’ı halife bırakmasını telkin ettiler.
Hz. Ömer bu talebi geri çevirmekle birlikte, şu tarihi cevabı verir: ‘Bir evden bir cenaze yetişir!’. ‘Nerde o Hz. Ömer gibi insanlar’ diyeceksiniz ama ondan önce, ‘nerde o Hz. Ömerleri yetiştiren toplum’ denmesi gerekir.
Nitekim insanlar, layık oldukları idare şekli ve idarecilerle yönetilirler. Şu hâlde, yöneticilerimizin nasıllığına bakmadan önce, biz kendi yaptıklarımızın niçinine ve nasıllığına bakmalıyız.
Olayları, meydana geldikleri zamandaki şartları dikkate alarak değerlendirmek lazımdır.
Devlet-i Aliyye-i Osmaniye, hüküm sürdüğü 622 yılda adaletin ve kimsesizlerin kimsesi olmanın temsilciliğini yapmıştır. Onun padişahı (Fatih Sultan Mehmet) Batılının gözünde ‘Grand Türk’ Büyük Türk’tü; tıpkı devletinin Devlet-i Aliyye (Büyük, Yüce Devlet) olması gibi.
Topkapı Sarayı’nın kapısındaki kitabede; ‘Dünyadaki tüm mazlumların koruyucusu ve kollayıcısı olan Sultan’ diye yazar. Böyle bir misyona sahip, dünya üzerindeki tek lider, Osmanlı padişahıdır.
Diğer tüm imparatorlar elde ettikleri gücü, insanları ezmek ve onları sömürmek için kullanmışlardır. Bu durumun tek istisnası Osmanlı yönetimidir. Nitekim Osmanlı yıkıldıktan sonra, Osmanlının topraklarında onlarca devlet (45) zuhur etti.
Bunca devlette yaşayan tüm halkların, canları, malları, dilleri, dinleri, namus ve haysiyetleri asırlar boyunca Osmanlının adil yönetimiyle korundu.
Korundu ki, sahip oldukları bu değerleriyle yeni devletlerini kurabildiler.
Daha dün (1989), Türkleri ülkesinden kovan Bulgaristan Cumhurbaşkanı Todor Jivkov; ‘Türklerin tarih boyunca yaptıkları hatayı biz yapmayalım. O hata sonucu biz devletimizi kurduk. Türklerin kökünü kazıyalım ki, yarın-öbür gün devlet olarak karşımıza çıkamasınlar!’ demişti.
Türk düşmanı, zalim Jivkov bile Türklerin, tarihteki adil yönetimini itiraf ederken, bizden gözüken kimi türedilerin ecdat düşmanlığını ne ile izah edebiliriz?
Bunca haramzadenin nereden çıktığı (kökleri) iyi araştırılmalı, analizi yapılıp teşhir edilmelidir.
.
Ah şu ilahiyatçılar
#İlahiyatçılar#Celal Kara#Ahmet Hamdi Tanpınar
Ağustos 26, 2024 06:293dk okuma
KAFALARI bulandırmamak için baştan şu tespiti yapalım; insanların en iyileri ve hayırlıları, onları ebedi mutluluğa eriştirecek yol ve yöntemleri gösteren peygamberlerdir (selam ve en iyi dualar onların üzerine olsun) ve onların varisleri olan gerçek din âlimleridir.
Her şey zıddıyla kaim olduğuna göre, insanların en şerli olanları, en kötüleri de dini dünya menfaati için kullanan, insanları saptıran ve onların ebedi felaketlerine sebep olan kötü din adamlarıdır.
Burada iki hususa dikkatinizi çekmek isterim: Birincisi, bahse konu olan bu denli kötü din adamları, cehennem ehlinin köpekleri olacaktır (Hadis-i Şerif).
İkincisi de kıyamet bu denli kötü din adamları yüzünden kopacaktır (Dünya bile bu soysuzların alçaklıklarına daha fazla tahammül edemeyecektir!).
Ahmet Hamdi Tanpınar’ın ifade ettiği gibi dini ve din eğitimini ihmal ederek münevver (Doğu ile Batı’yı bilen, din ilimlerinde mütehassıs, pozitif bilimlere aşina, pedagojik eğitimli) din adamı yetiştirmedik; cami kürsüleri cahil cühelanın elinde kaldı. Halkımızı bunların eline teslim ettik. Camiye giden cahil oldu, gitmeyen köksüz kaldı.
Vaktiyle Süleymaniye Camii’nin mihrabı imamsız kalmasın diye bekçiyi oraya imam olarak tayin ettiler. Din ve iman konusunda samyeli estirilen ülkemizde yetkin din adamı kalmamıştı.
Gerçek manada dinini bilen olmadı, olamadı. (Lisedeki fizik hocam (Fazıl Tezey) “Cuma namazı için camiye gittim. İmam hutbede ‘Birileri Ay’a gittiğini iddia ediyor. Ay, Allah’ın nurudur, oraya ayak basılır mı? İnsan yanar kavrulur. Yalan söylüyorlar’ deyince hemen pabuçlarımı aldım ve camiden çıktım. Gidiş o gidiş, bir daha bu imamların arkasında namaz kılmadım” demişti.)
Hâlbuki o imam, astronomi okumuş olsaydı böyle mi diyecekti? O kapkara cehalet içindeki sözde imam, dinini ve Rabb’ini ne kadar anlayıp bilecekti? Zira yaradanı en iyi anlayabilenler âlimlerdir. Dinde en üstün rütbe ilim rütbesidir. (Hadis-i Şerif)
Sonuç itibarıyla dinden bihaber nesiller eliyle onlarca yıl geçirdik. Dinini bilmeyen şeytanın maskarası olur; nitekim oldu da.
F. Gülen diye bir iblis geldi; bütün bir toplumu, sözde din-diyanet diyerek zehirledi.
İnsanımız dinini, gerçek manada bilmiş olsaydı, mahut iblis böylesine at oynatabilir miydi? Bu pisliğin sadece şu cümlesi, onun ne menem bir iblis olduğunu gözler önüne seriyor ama bunca ilahiyatçı ve bünyesinde yüzbinleri barındıran Diyanet camiasından tek ses çıkmadı. Hadi halkımız cahildi, dinini-diyaneti gerektiği gibi bilmiyordu; tv ekranlarında mangalda kül bırakmayan prof. payeli ilahiyatçılarımız neden sustu?
Neredeydiler?
Adam bu cümlesi ile ilahlığını ilan ediyor, küfrün-imansızlığın zifiri karanlığına gömülüyor: ‘Cebrail gelse, falan yere oy verin dese, kovarım!’ Cebrail Aleyhisselam meleklerin ulularındandır ve Allahüteala ile seçilmiş kulları olan peygamberler arasında elçilik görevi yapar; vahiy (ayet) getirir. Bu bakımdan Namus-ı ekberdir (Diğer meleklerin bilmediği vahyin sırlarına sahiptir).
Bu ulu meleği Allahüteala kimlere gönderiyor? Peygamberlere gönderiyor. Bana gelse diyerek kendisini önce peygamber ilan ediyor; onu kovardım diyerek de ilahlığını ilan ediyor. Öyle ya hangi peygamber, bu meleğe karşı böyle tavır takınabilir?
Dinle, Allahüteala ile peygamberle, melekle alay ediyor; ilahiyatçılardan çıt çıkmıyor. Hani haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandı?
Bendeniz o vakitler bulunduğum Türkiye gazetesinde bu melun hakkında yazılar yazmış ve şimdilerde yurtdışında kaçak olan İstanbul Cumhuriyet savcılarından Celal Kara tarafından hakkımda dava açılmıştı. (F. Gülen’e hakaretten)
İlahiyatçılarımız ve Diyanet erbabı yazının başında işaret edilen, istenmeyen durumlara düşmek istemiyorlarsa, gereğini yapsınlar; dinlerine sahip çıksınlar ve aziz dinlerine musallat olan iblisleri tespit ve ilan etsinler.
Susup ve hatta destek olup üç günlük dünya için ebediyetlerini feda etmesinler!
Yalnızca kendilerini değil onlara inanan ve peşlerinden giden kitleleri de sonsuz felakete sürüklüyorlar
.
Dünya Siyonizm’in emrinde
#İsrail#Hamas#Özgür Özel
Ağustos 28, 2024 06:292dk okuma
Paylaş
İsrail’in yaptığı soykırıma, dünya üzerinde 3-5 devlet başkanının dışında hiçbir lider sesini çıkaramıyor. Sesini çıkaranlar da utanmadan İsrail’in işlemekte olduğu vahşetin yanında yer aldıklarını söylüyorlar.
ABD’deki her iki başkan adayı da insanlıktan nasibi olamayan İsrail yönetiminin sergilemekte olduğu vahşete yardım için yarış halindeler.
Küfür tek bir millettir ölçüsüyle, tüm bu rezilliklere bir mana vermek mümkün lakin bizdeki ana muhalefet partisi Genel Başkanı Özgür Özel’in HAMAS’ı terör örgütü olarak görmesine ne demeli?
Neymiş efendim; HAMAS, bir sabah aniden İsrail’e saldırmış ve oradaki onlarca masum insanı katletmiş. Yaptığı bu eylemden dolayı da HAMAS’a terör örgütü denmeliymiş.
HAMAS, bu eylemi durup dururken mi yaptı? HAMAS’ın bu eylemi, nefsi müdafaadan da öte canhıraş bir baskındır. Zira Filistin toprakları onlarca yıldan beri, İsrail’in işgali ve zulmü altındadır.
Filistinlilerin evleri, bağ ve bahçeleri zorla ellerinden alınıyor ya öldürüyor ya da sürülüyorlar.
İsrail devleti kurulduğu günden beri dağdan gelip bağdakileri kovmakla meşgul.
Erdoğan, BM kürsüsünden İsrail devletinin Filistin topraklarını adım adım nasıl ilhak ettiğini harita üzerinden tüm dünyaya gösterdi. Topraklarının yüzde 80’i işgal edilmiş ve oralarda yaşayan halkı her türlü baskı, zulüm ve işkenceye tabii tutulmuş bir halk ne yapsındı?
Kuşatma altındaki bir kale düşünün (bizim tarihimizde de çok örnekleri vardır ve yapılan hareket kahramanlık olarak bilinir) dışarıdan tüm lojistiği kesilmiş. Günler haftalar geçiyor, içerideki insanlar açlık ve susuzluktan ölümle burun buruna geliyorlar.
İşte kuşatma altındaki bu kale halkı, bir sabah huruç (çıkış) harekâtıyla çıkıp düşmana saldırıyor.
HAMAS, durduk yerde yapmadı derken, İsrail zaten Filistin’le her an savaş halindeydi.
Bizim ülkemiz de vaktiyle işgale uğramıştı. Düşmanla savaşmak için kurulan Müdâfaa-i Hukuk Cemiyetleri neydi? Bunlar sonradan birleşip Kurtuluş Savaşı vermedi mi?
Maraş’ta, bir Müslüman kadının başörtüsünü Fransız askeri açtı diye ayaklanma başlamadı mı? Burada ise yalnızca başörtüsü değil, Müslümanların sahip oldukları her şeye saldırı vardı. Onlarca yıl süren bu saldırılar giderek artıyordu. HAMAS ne yapsındı? Tüm bu cinayetleri, zulüm ve işkenceleri oturup seyretse mi idi?
Siyonistler ve onların dünyadaki uşakları böyle düşünebilir ama Kuvayımilliye’den geldiğini iddia eden CHP Genel Başkanı’nın bu düşüncede olmasını nasıl izah edebiliriz?
Kediyi bile sıkıştırıp ona dünyayı dar edersen can havliyle aslan kesilmez mi?
Şuurunu kaybetmiş CHP bu hastalıktan bir türlü kurtulamıyor; önceki Genel Başkan da (Kılıçdaroğlu) “YPG-PYD terör örgütü değildir, bize mi saldıracak, Suriye’de ne işimiz var?” diyerek basiretsizliğini ve aymazlığını sergilemişti.
Gel de CHP’nin değişeceğine inan!
.
Özgüven eksikliği
#Özgüven#Müslüman#Fuat Sezgin Hoca
Ağustos 31, 2024 12:393dk okuma
Paylaş
Körü körüne kapıldığımız Batı hayranlığı, istikbalimizi ve insanımızı perişan etti.
Geldiğimiz şu aşağılık noktaya bakar mısınız: ‘Ne yaptıysa Batı yaptı; aydınlanmanın kaynağı Batı’dır. Tüm buluşlar Batı’nın eseridir. Rönesansı da reformu da Batı yaptı; biz bunlardan hiç birisini yapmadığımız, yapamadığımız için geri kaldık. Arap kültürünün ve İslamiyet’in doğmalarına bağlı kalıp ilerleyemedik. Batı, demokratik ve aydınlanmacı anlayışıyla hep ileri gitti. İslam ülkelerinin haline bakın; hepsi dökülüyor; hepsi Batı’ya muhtaç, Batı yardım etmese ekonomileri çöker’.
Bu ruh halinin meydana getirdiği aşağılık kompleksiyle biz hiçbir yere varamayız. Yalan üzerine bina ettiğimiz karanlık bir dünyaya kendimizi hapsetmişiz. Bu kafayla bu karanlık dehlizden çıkmanın imkân ve ihtimali yoktur.
Batı daha düne kadar at üzerindeki Türkün üzengisini (ayağını değil) öpmekle şerefyap olabiliyordu. Batı, bütün beldeleriyle zifiri karanlıktı, İslam’ın nuruyla, Müslüman bilginlerin aydınlatmasıyla Batı aydınlandı. Batı, Endülüs İslam medeniyeti ile tanışmasaydı, oradaki bilim Avrupa’ya yayılmasaydı Batı’da ne Rönesans olurdu ne de Reform.
Batı, Orta Çağ karanlığını yaşadı ve vahşi hayvan sürüleri gibi birbirlerini boğazladı. Oysa aynı Orta Çağ’da Müslümanlar medeniyetin zirvesinde olup huzur içinde yaşamaktaydı.
Ama bu durum, bizim nesillere böyle anlatılmadı; Müslümanlar da Orta Çağ’da vahşeti yaşadı biliyorlar. Bundan dolayı ısrarla söylüyoruz ki Prof. Dr. Fuat Sezgin Hoca’nın bu husustaki çok kıymetli çalışmaları ders olarak okutulmalıdır.
O şekilde gelecek nesillerimiz gerçekleri görür, duyar ve kapılmış oldukları bu aşağılık kompleksinden kurtulurlar. Neyi görürler, neyi bilirler diye sormayın.
Avrupa’nın sözde en medeni ülkesi bilinen İsviçre değil mi? Kim Milyoner Olmak İster yarışmasında sorulan bir sorunun cevabının İsviçre olması herkesi dehşete düşürmüştü. Soru şu idi: 1980’lere kadar hangi ülkede yetim, gayri meşru doğmuş, ebeveyni alkolik, ayrılmış veya fakir olan çocuklar devlet tarafından açık artırmada satılarak çiftliklerde zorla çalıştırılmıştır?’
Peki, Avrupa’nın birçok ülkesinde (Belçika, Hollanda, Fransa vb.) zencilerin zincirlere vurulmuş olarak kafeslerde hayvanlar şeklinde teşhir edildiklerini biliyor musunuz?
1960 yılında bile ABD’de zencilerle beyazlar aynı okula gidemiyor, aynı toplu taşımayı kullanamıyor, siyahi bir hasta beyaz bir doktora muayene olamıyordu.
Batı’da kadın, evet, 1850’lerde kadın insan sayılmıyordu.
Batı, bugün hangi insanı değere sahipse (bilim dahil) hepsini ama hepsini İslam’dan ve Müslümanlardan aldı.
Evet, şaka değil Batı’da daha düne kadar kadının adı bile yoktu.
Sıfır sayısını Müslüman alimler buldu; sıfırsız matematik olabilir mi? Batı’da Romen rakamları bu rakamlarla basit işlemlerin dışında hiçbir matematik problemi çözülemez. Şu anki rakamları Batı, Müslümanlardan aldı.
Batı dünyayı düz tepsi gibi bilirken ve yuvarlak olduğunu iddia eden biliminsanlarını öldürürken, İslamiyet 1400 sene öncesinden bunları açıklıyordu.
Ama dedik; bize, hakikatler ceket astarımızın içinde unutturuldu. Her şeyimizle geçmişimizden koparıldık.
Peki Batılı olabildik mi? Asla!
Doğulu kalabildik mi?
Asla!
Sahi biz kimiz?
Köklerinden koparılmış ve beyin ölümü gerçekleşmiş birer ‘hiç’iz!
Not: Yıllık iznimi kullanacağımdan yazılarıma bir süreliğine ara veriyorum; sağlıcakla kalın, en kalbi hürmetlerimle F.B.
Dünya Siyonizm’in emrinde
#İsrail#Hamas#Özgür Özel
Ağustos 28, 2024 06:292dk okuma
İsrail’in yaptığı soykırıma, dünya üzerinde 3-5 devlet başkanının dışında hiçbir lider sesini çıkaramıyor. Sesini çıkaranlar da utanmadan İsrail’in işlemekte olduğu vahşetin yanında yer aldıklarını söylüyorlar.
Haberin Devamı
ABD’deki her iki başkan adayı da insanlıktan nasibi olamayan İsrail yönetiminin sergilemekte olduğu vahşete yardım için yarış halindeler.
Küfür tek bir millettir ölçüsüyle, tüm bu rezilliklere bir mana vermek mümkün lakin bizdeki ana muhalefet partisi Genel Başkanı Özgür Özel’in HAMAS’ı terör örgütü olarak görmesine ne demeli?
Neymiş efendim; HAMAS, bir sabah aniden İsrail’e saldırmış ve oradaki onlarca masum insanı katletmiş. Yaptığı bu eylemden dolayı da HAMAS’a terör örgütü denmeliymiş.
HAMAS, bu eylemi durup dururken mi yaptı? HAMAS’ın bu eylemi, nefsi müdafaadan da öte canhıraş bir baskındır. Zira Filistin toprakları onlarca yıldan beri, İsrail’in işgali ve zulmü altındadır.
Filistinlilerin evleri, bağ ve bahçeleri zorla ellerinden alınıyor ya öldürüyor ya da sürülüyorlar.
-
İsrail devleti kurulduğu günden beri dağdan gelip bağdakileri kovmakla meşgul.
Erdoğan, BM kürsüsünden İsrail devletinin Filistin topraklarını adım adım nasıl ilhak ettiğini harita üzerinden tüm dünyaya gösterdi. Topraklarının yüzde 80’i işgal edilmiş ve oralarda yaşayan halkı her türlü baskı, zulüm ve işkenceye tabii tutulmuş bir halk ne yapsındı?
Kuşatma altındaki bir kale düşünün (bizim tarihimizde de çok örnekleri vardır ve yapılan hareket kahramanlık olarak bilinir) dışarıdan tüm lojistiği kesilmiş. Günler haftalar geçiyor, içerideki insanlar açlık ve susuzluktan ölümle burun buruna geliyorlar.
İşte kuşatma altındaki bu kale halkı, bir sabah huruç (çıkış) harekâtıyla çıkıp düşmana saldırıyor.
HAMAS, durduk yerde yapmadı derken, İsrail zaten Filistin’le her an savaş halindeydi.
Bizim ülkemiz de vaktiyle işgale uğramıştı. Düşmanla savaşmak için kurulan Müdâfaa-i Hukuk Cemiyetleri neydi? Bunlar sonradan birleşip Kurtuluş Savaşı vermedi mi?
Maraş’ta, bir Müslüman kadının başörtüsünü Fransız askeri açtı diye ayaklanma başlamadı mı? Burada ise yalnızca başörtüsü değil, Müslümanların sahip oldukları her şeye saldırı vardı. Onlarca yıl süren bu saldırılar giderek artıyordu. HAMAS ne yapsındı? Tüm bu cinayetleri, zulüm ve işkenceleri oturup seyretse mi idi?
Siyonistler ve onların dünyadaki uşakları böyle düşünebilir ama Kuvayımilliye’den geldiğini iddia eden CHP Genel Başkanı’nın bu düşüncede olmasını nasıl izah edebiliriz?
Kediyi bile sıkıştırıp ona dünyayı dar edersen can havliyle aslan kesilmez mi?
-
Şuurunu kaybetmiş CHP bu hastalıktan bir türlü kurtulamıyor; önceki Genel Başkan da (Kılıçdaroğlu) “YPG-PYD terör örgütü değildir, bize mi saldıracak, Suriye’de ne işimiz var?” diyerek basiretsizliğini ve aymazlığını sergilemişti.
Gel de CHP’nin değişeceğine inan
.
....
...XXXX
.
|
| Bugün 375 ziyaretçi (477 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
