Milli Fikir Yayınları : 1

 

 

SEYYİD  KUTUP

 

MEZHEPSİZ  Mİ?

 

Neşre Hazırlayan:

 

Mehmet Ali Demirbaş

 

 

 

Versiyon:1.01

 

Milli Fikir Kulübü

 

ÇORUM

 

"Seyyid Kutup Mezhepsiz mi? Kitabının yayın hakkı Milli Fikir Kulübüne aittir. Mehaz gösterilerek iktibas edilebilir."

 

Dizgi-Baskı

 

Murat Matbaacılık Koll. Şti.

 

 

İSTANBUL – 1978

www.mezhepsizler.com

info.mezhepsizler.com

 

SEYYİT KUTUP MEZHEPSİZ Mİ?

Bu kitapta Seyyid Kutub’un masonlara nasıl maşalık yaptığını, başta Eshâb-ı kirâm olmak üzere ehl-i sünnet büyüklerine nasıl dil uzattığını, Kur’ân-ı kerimi kendi kafasına göre nasıl tefsir ettiğini, İbni Teymiyyeci ve mason Abduhcu mezhepsiz bir sosyalist olduğunu bir lâboratuar kat’iyetiyle isbat ediyoruz. Seyyid Kutub’un kitapları, mezhepsiz Mevdûdî'nin kitapları gibi Türkçeye tercüme edilirken galiz hataların çıkarıldığına şahit olduk.

     Türkçe tercümelerinde bile ne zehirler bulunduğunu okuyuculara isbat için Türkçe tercümelerini sayfa numaraları vermek suretiyle nasıl din düşmanlığı yaptığını göstermek istiyoruz.

      Bekir Sadak isimli birisi tarafından tercüme edilerek CİHAN SULHU VE İSLÂM ismi verilen kitâba bir bakalım. Seyyid Kutub, diğer mezhepsizler gibi bütün kitâplarını nakil esası üzerine değil, mutlak müctehid usûlü ile Kur’ân-ı kerîm’den ve hadîs-i şeriflerden kendi kafasına göre manalar çıkarıp yeni din kaideleri koymaktadır. Evet Cihan Sulhu ve İslâm isimli kitâba göz atıyoruz:           

 

      “Devletçiliğe delince, bu sahada yapılan çalışmalar henüz pek azdır, cılızdır. Ve İslâm’ın bu tarafı gereği kadar açıklanmamıştır.” C. SULHU S. 13

      Bu cümle ile İslâm’a ve İslâm âlimlerine iftira edilmiştir. Bugüne kadar hiçbir İslâm âlimi devletçiliği gereği gibi açıklamamış da Seyyid Kutub açıklıyormuş sanki Allahü teâlâ bugüne kadar devletçiliği açıklayan ve bu sahada çalışma yapan âlim ve halife yaratmamış. Başta dört halife olmak üzere, Emevî, Abbasî ve Osmanlı Halifeleri dinimizi bin küsur yıl idare etmiş,mezheb imamları ve diğer İslâm âlimleri vasıtası ile dinimiz açıklanmış, kanunlar, fetvalar hazırlanmıştır. Geçen asır yapılan MECELLE ise o kanunların, toplanmış şeklidir. Bir akâid kâidesidir ki, İslâm âlimlerini küçümsemek, kötülemek küfürdür. İslâm kâmil bir nizamdır, asr-ı saadetten beri tatbik edilegelmiştir. Çalışma yapılmamış, açıklanma yapılmamış demek, İslâm kâmil olarak hayat sürmemiş, kâmil âlimler gelmemiş demektir.

      Seyyid Kutup, sosyalist hümanistliğine dayanarak diyor ki:

 

     “İslâmiyet diğer dinlere nefret manasını taşıyan dinî taassubu asla kabul etmez.” C.SULHU S. 22

      İslâm’dan başka olan hıristiyanlık ve yahudilik gibi din mensubu kâfirleri sevmemek, taassup olarak gösterilmektedir. Halbuki Allah dostlarını dost, Allah düşmanlarını düşman bilmek her müslümana farzdır.

     Evet Hümanist ve sosyalist yazar Seyyid Kutup diyor ki:

 

     “İslâm, bütün insanlığı birbiriyle yardımlaşan bir tek birlik sayar. Hattâ İslâm’a göre bütün insanlar yek diğerine yakın bağlarla bağlı olan bir ailedir. Allah’ın adâletinden eksiksiz faydalanma babında, ırk, renk ve din ayırımı yapmadan bütün beşeriyete mutlak adâleti vâdeder.” C.Sulhu S.23

     İslâm’a göre kâfir müslüman bir âileymiş Bugüne kadar hangi İslâm âlimi böyle bir ifadede bulunmuştur? İnsanların kardeş olduğunu masonlarla hümanist sosyalistler söylemektedir. Dinimiz “Ancak müslümanların kardeş” olduğunu bildirmiştir. Evet dinimizde ırk ve renk ayırımı yapılmaz ama, DİN ayırımı yapılır. Müslümana, Zimmîye ve kâfire ayrı ayrı muamele ile emredildik. Müslümandan öşür ve zekât alındığı halde kâfir olan Zimmîden zekât değil, harac ve Cizye alınır. Müslüman zekât vermeye, namaz kılmaya cebredilir, fakat kâfirler zorlanamaz. İslâm âlimlerinin bu hükümleri mevcutken Seyyid Kutub hiç birisine iltifat etmeyerek kendi başına din kaideleri koymaktadır.

     Allahü teâlâ buyurdu ki:

 

    “Allah’ın dinini yaymak için, malları ile canlarını fedâ ederek din düşmanları ile cihad edenler, evlerinde ibâdet edenlerden daha üstündür.” Nisâ Suresi 95. Âyet-i kerime.

      Allahü teâlâ böyle buyururken Mısırlı sosyalist de şöyle zırvalıyor:

 

    “İslâm hiçbir zaman harbden gayesi zorla müslümanlığı insanlara kabul ettirmek değildir.” C. SULHU S. 32

 

      Seyyid Kutub bu fikirlere delil olarak hangi İslâm âlimini gösterecek diye bir sual sormayın. Delil olarak Sir T. D. Arnold isimli bir ecnebinin kitabından pasajlar veriyor. Bakınız: C. Sulhu S. 32

      Seyyid Kutub (Fizılâl) kitâbında ise mezkûr âyet-i kerimeyi açıklarken, harbin, cihadın Allah nizamını beşeri hayata hâkim kılmak için yapılmasının gerektiğini yazmak mecburiyetinde kalmış, böylece riyakârlığı meydana çıkmıştır. (Fizılâl) de de “İslâm kendisine inanmıyanları zorla davet etmez” diyor. Bir taraftan dine davet için savaş yapılmasını söylüyor. Az sonra da savaşla, zorla dine davet olmaz diyor.

      Yine Allahü teâlâ buyurdu ki:

 

      “Hak din olan İslâm’ı kabul etmeyen kâfirlerle cizye vermeyi kabul edinceye kadar veya Hak dini kabul edinceye kadar onlarla harb edin.” Tevbe Suresi, âyet-i kerime 29

       Dinimiz kâfirleri müslüman yapmak için cihadı emrettiği için, Eshâb-ı kirâm yer yüzüne dağılıp ölünceye kadar cihad ettiler. İstanbul’u fethetmek için kaç kere sefer yapılmıştır. Seyyid Kutub’a göre ise bütün insanlar birbirleriyle kardeştir, nasıl olur da zorla harb edilir? Kâfirleri müslüman yapmak için yapılan cihad barbarlıktır.

      Seyyid Kutub, Nisâ Suresi’nin yüzüncü âyet-i kerimesini ehl-i sünnet âlimleri gibi tefsir ederek diyor ki:

 

      “Kim Allah yolunda hicret ederse yeryüzünde genişlik ve bereket bulur, yolda ölürse Cenâb-ı Hak bol bol mükâfat verir.”

      Bu ifade muteber tefsirlere uygundur. Kâfir memleketlerinde kalan müslümanların İslâm memleketine hicret etmelerinin vacip olduğu açıklanmaktadır. Cihad, müslüman devletin, ordusu ile o günkü en yeni silâhlarla kâfirlerle savaşması demektir. Bir hizbin, bir derneğin, bir partinin veya masonların kontrolü altında çalışan İHVAN-I MÜSLİMİN isimli fitne şebekesinin hükûmet kuvvetlerine karşı ayaklanması ihtilâl düzenlemesi değildir. Seyyid Kutub, ileride inşaallah göreceğiz, birkaç müslümanı devamlı ihtilâle ve devlet kuvvetleriyle savaşmaya davet etmektedir. Bir memlekette müslümanlar kuvvetli ise zaten idareye hakim olur. Değilse, Seyyid Kutub gibi hareket ederek kendisiyle birlikte lider durumundaki müslümanların kanına girmek cihad değil fitnedir. Şayet o devlette yaşayamıyorsa hicret etmesi dinimizin emrettiği bir yoldur.

      Kâfir memleketindeki müslümanlar, nasıl cihad edecektir? Polisi jandarmayı öldürmekle, kilisedeki putları yıkmakla cihad olmaz. Kâfir kanunlarının müsaade ettiği ölçüde din bilgilerini her tarafa yaymak, İslâm’ın ehemmiyetini herkese anlatmak, mücahid genç ve ihtiyar sayısını günden güne çoğaltmakla gerekli cihad yapılmış olur.

     Seyyid Kutub bir taraftan müslümanlar ihtilâlci olur, ihtilâlle başa geçer derken, bu kitabında da şöyle demektedir:

 

     “İktidara geçmek isteyen, ancak bir tek yoldan bu makama ulaşır: Halkın mutlak arzusu ile, hür seçim yolu ile” C. Sulhu S. 119

     Tabiî hiçbir delil göstermemektedir. Veya Kûr’an-ı kerîm’den kendi anladığı manaları yazmaktadır. Ehl-i ilim bilir ki Ebubekir-i Sıddık radiyallahü anh, tayin suretiyle Ömer radiyallahü anh’ı halife seçmiştir. Hazret-i Ömer radiyallahü anh da Halife seçimini altı kişilik bir şûraya havale etmiştir. Hazret-i Osman radiyallahü anh’ı da bu altı kişilik şûra seçmiştir. Ondan sonra biatler yapılmıştır. Ancak dinimizde Mevdûdî’nin ve Seyyid Kutub’un bildirdiği gibi hür seçim yolu, modern seçim yolu yoktur. Dinimizde insanlar eşit olmadığı gibi müslümanlar da kendi aralarında bile eşit değildir. İmâm-ı Gazâlî’nin re’yi ile dağdaki çobanın veya evdeki kocakarı re’yi eşit değildir. Herkesle iştişare edilmez. Ancak ilim ehliyle, bilenler ile iştişare edilir. Mezhepsiz Mevdûdî, daha önce de açıkladığımız gibi, HİLAFET VE SALTANAT isimli kitabında “Bugünkü modern usulle seçim yapılsaydı, Hazret-i Ali kazanırdı” diyor. Zaten İbn-i Teymiyyeci bütün mezhepsizler Seyyid Kutub gibi hür seçim yolundan bahsetmektedirler.

        Seyyid Kutub iştişareye bile herkesin iştirak etmesini isteyerek şöyle diyor:

 

      “Meşveretin icabı, insanların işlerini tedbir ve idare hususunda hepsinin iştirakinden ibarettir.” C. Sulhu S. 120

       Âlim, cahil, sâlih, fâsık ayırt etmeden, eşitlik esası üzerine herkesi davet et. Bu sapık fikri de İslâm’a mal et.

       Bilindiği gibi Seyyid Kutub önceleri sosyalist idi. Ancak bir kimsenin öncelerinin sosyalist olması onu kınamayı gerektirmez. Fakat Seyyid Kutub, dinimizi sosyalist açıdan anlatmakta, marksistliğin tesirinden kurtulmadığı ve hâlâ sosyalistliğinin devam ettiği görülmektedir. Zekât mevzuunda ise marksistliğini gizleyememektedir.

      Zekât nedir? Zekât, malın belli bir kısmını Kur’ân-ı kerîm’de bildirilen yedi sınıf müslümana vermektir. Hanefi mezhebinde ise bu yedi sınıftan bir sınıftaki müslümana vermekle de farz yerine gelmiş olur. Zenginin zekâtını, fakirin eline vermesinin lâzım olduğunu bütün ehl-i sünnet âlimleri bildirmektedir. Meşru hükûmet, yani şer’i hükûmet fakirin vekili olarak zekâtı alır, fakirlere dağıtır.Hükûmet aldığı zekât parası ile yol köprü yaptıramadığı gibi hiç bir hayır kurumuna da veremez. Zekât yalnız yedi sınıf insanın hakkıdır. Kur’ân-ı kerim’de bildirilen bu hakkı hiçbir mezhepsizin değiştirmeye hakkı yoktur.

      Hadis-i şerifte zekâtın fakir akraba varken başkalarına verildiği takdirde, zekâttan sevap alınamıyacağı, makbul bir zekat verilmiş olmayacağı bildirilmektedir.

       Hal böyle iken marksist ruhlu Seyyid Kutub çıkıyor şöyle diyor:

 

       “Şurası bir gerçektir ki, ZEÂT adını taşıyan bu vergiyi, her vergiyi tahsil ettiği gibi, ancak devlet tahsil eder. Ve yine cemiyetin ihtiyaç ve şartlarına göre değişebilen belirli bir usûl dahilinde sarfedilmesi ile vazifeli olan da devlettir.” C. Sulhu S. 152

      Zekât, yedi sınıf insanın ve fakirin hakkıdır. Cemiyetin ihtiyaçlarına sarfedilemez. Sarfedilmesi dört hak mezhebe aykırıdır, mezhepsizliktir. Hazret-i Ebu Bekir-i Sıddîk radiyallahü anh, zekât vermeyenlerden zorla almak istediği ve alınacak zekâtın da Kur’ân-ı kerîm’de bildirilen yedi sınıf müslümana verileceği bildirilmektedir

      Sosyalist Kutub’un şeriatı tahrif edici ifadesi de şöyledir:

 

      “Yine devlet, ordu kurmak ve onu silahlandırmak için, az olsun, çok olsun, her servetten % 2,5 nisbetinde bir vergi alınmasını mecburî kılan bir kanun va’zetse ve bu vergiden gelen varidatı umumî sarfiyat bölümlerinden askerin masrafına tahsis etse, vay efendim, asker dilencilik etme durumuna düşürüldü, şan ve şerefi ayaklar altında çiğnendi mi denecektir?” C. Sulhu S. 152-153

      Dinimizde yeni kanunlara ihtiyaç yoktur. Hangi servetten ne miktar zekât, öşür alınacağı bellidir. Bir kere mezhep imamlarımızın bildirdiğine göre her servetten zekât alınmaz. Her servetin bir limit noktası vardır. Az olsun çok olsun denemez. Şeriat ve mezhep imamları bu ölçüyü koymuştur. Hiçbir devlet bu ölçülerin dışına çıkamaz. Havaciyeyi asliye denilen ihtiyaç eşyası zekâta tâbi değildir. Zekât her servetten % 2,5 alınmaz. Saime hayvanların zekâtı verilir.Yük taşımak için, yün için beslenen hayvanların zekâtı verilmez. Deve zekâtı beşte birdir. Yani  % 20’dir. Sığır zekâtı otuzda birdir. Fakat otuzdan miktar arttıkça verilecek zekât durumu da değişmektedir. Koyun zekâtı kırkta birdir. Koyunun miktarı arttıkça nisbet de değişmektedir. At hayvanı için nisap yoktur. Her at için bir miskal altın verilir.

       Belli bir kilodan sonra öşür vermek farz olur. Hayvan gücü, dolap vesaire ile sulanan arazilerde öşür %5 iken salma su ile sulanan arazilerde öşür %10’dur. Seyyid Kutub’un dediği gibi her servetten % 2,5 alınmaz. Şeriatın bildirdiği hudutlardan dışarı çıkılmaz. Seyyid Kutub mezhep imamlarının  bildirdiği hükümleri şeriat kabul etmeyip kendi aklını şeriat kabul ettiği için böyle saçmalamakta, az olsun, çok olsun her servetten % 2,5 vergi alınmak için kanun konabileceğinden bahsetmektedir. Şeriat, binek için olan, yük taşımak için olan hayvanını zekâtı olmaz derken Seyyid Kutub her servet tabirini kullanmaktadır. Sonra İslâm nizamında kanunlar va’zedilmez. Bütün kanunlar Allahü teâlâ tarafından va’zedilmiş olup, ehl-i sünnet âlimlerince de açıklandığı için yeni bir kanuna, Seyyid Kutub’un dediği gibi % 2,5’luk bir vergiyi mecbur kılacak bir kanuna ihtiyaç yoktur. Şeriat hükûmeti mevcut şeriat kanunlarını tatbik etmekte yükümlüdür.

       Yine C. Sulhu kitabının 153. sayfasında aynı hezeyanı savurmakta, “Zekât bir elden çıkıp diğer ele geçen ferdî bir ihsan ve sadaka değildir. Eğer bugün bazı kimseler, mallarının zekâtını bizzat kendi elleriyle ayırıp yine kendi elleriyle dağıtıyorsa, bu İslâm’ın farz kıldığı bir şekil ve nizam değildir.” Diyebilmektedir. Halbuki yeminle bildirilen Hadîs-i şerifte fakir akraba varken başkalarına verilen zekâtın makbul olmayacağı bildirilmektedir. Müslüman bir kavim zekâtını vermezse şeriat hükûmeti, bunu zorla alır, fakirlere verir. Eğer halk zekâtını veriyorsa devlet bunu alamaz.

     Seyyid Kutub, C Sulhu kitabının 149. sayfasında zekâtı verilmiş olan malın tevadülden çekilmesini, saklanmasını suç kabul etmektedir. Halbuki zekâtı verilmiş olan mal ne kadar saklanırsa saklansın sahibine zarar vermez. Hadika’da bildirilen Hadîs-i şerifte “Mallarınızı zarardan zekâtını vermek suretiyle koruyoruz.” buyurulmaktadır. Yine Hadîs-i şerifte“Zekâtı verilen mal, saklanmış mal sayılmaz” buyurulmuştur. Bu hadîs-i şerif Menavi’de zikredilmektedir.

      Seyyid Kutub şeriat dışı bu saçmasına delil olarak şöyle bir hadîs-i şerif yazmıştır:

 

      “Para ve külçe halinde altın ve gümüş toplar da, onu alacaklısına vermek üzere hazırlamaz ve Allah yolunda sarfetmezse, topladıkları kıyamet gününde kendisinin dağlanacağı biriktirilmiş mal olur.”

      Hadîs-i şerife kaynak göstermediği için ifadenin bu şekil olup olmadığını bilmiyoruz. Ancak bu hadîs-i şerif de kendi aleyhinedir. Şöyle ki, Hadîs-i şerifte şöyle denilmektedir: Bir insan parasını toplar da alacaklısına vermezse, Allah yolunda sarf etmezse yani Allah’ın farz kıldığı zekâtı vermezse, Allah’ın farz kıldığı Hacca gitmezse, toplanılan mal biriktirilmiş mal olur. Hadîs-i şerif’ten de anlaşılacağı üzere zekâtı verilen mal biriktirilmiş mal değildir. Zaten bu manadaki hadîs-i şerifi de yukarıda zikrettik. Tabii hadîs-i şerifi kendimiz açıklamadık. İslâm âlimlerinin kitaplarından aldık. Yukarıda Menavi’de bildirilen hadîs-i şerif Taberani’den alınmıştı.

      Şeriatın emirlerinin kanun şeklini aldığı Mecellede, Dürrülmuhtarda ve hadîs-i şerifte, bir kimsenin şahsi malının onun rızası olmadan alınamıyacağı, kullanılamıyacağı bildirilmektedir. Fakat Marksist ruhlu Seyyid Kutub yine C. Sulhu kitabında şöyle demektedir:

 

     “Devlet şahsi mülkiyetten ihtiyacını gerektirdiği kadar iade etmemek üzere alır ve toplumun umumî ihtiyaçlarına sarfeder.”

      Halbuki şeriat hükûmeti, tebaasındaki müslüman ve zımmîlerin mal, can ve ırzlarını korumakla vazifelidir. Şahsî mallarını almaya hakkı yoktur. Devletin umumî ihtiyaçları ancak Beytülmal’dan sarfedilir. Bu bakımdan Beytülmal har vurup harman savurulmaz, kaynakları kurutulmaz. Ondan tüyü bitmemiş çocuğun hakkı vardır. Beytülmal ile sosyalist devlet hazinesi bir değildir. Halkın elinden şahsî malını almak bâtıl sistemler içerisinde sadece komünizmde vardır. Seyyid Kutub’un kapitalizm düşmanlığı komünizm hayranlığını doğurmuş demek...

     Seyyid Kutub hiçbir muteber İslâm âliminden nakil yapmadan kendi kafasına göre yazıyor. Sonunda da şöyle diyor:

 

     “İşte İslâm budur.” C.Sulhu S. 150

     Seyyid Kutub, 149. ve 150. sayfalarda şahsî mülkiyetin sınırsız bir hak olmadığından bahsederek devletin tasarruf hakkının daima mahfuz bulunduğunu zikretmektedir.

     Komünistler gibi devamlı şahsî mülkiyete devletin el koyabileceğinden bahsetmektedir. Şeriat hükûmeti, gayrî meşru kazançları bile sömürücünün elinden aldıktan sonra, sahibini bulup ona vermek mecburiyetindedir. Sen bunu gayri meşru kazandın diye önüne gelenin malın alıp sağda solda ve sahibini araştırmadan, millet menfaatinde kullanamaz.

      İslâm nizamında zalim olan hükûmete bile isyan edilmez. Hadîs-i şeriflerde şöyle buyuruldu.:

 

      “Emire isyan eden kimseye Cennet haramdır.”

 

      “Başınızdaki emir, Habeşi köle de olsa itâat ediniz.”

 

      “Âdil olsun, zâlim olsun, her emîrin emri altında cihad edin.”

 

      “Fâsık, fücur, her imamın –her emirin- arkasında namaz kılın.”

      Son hadîs-i şerifi Ebussuud Efendi, şöyle açıklamaktadır. Devlet reisi fâsık da olsa, zâlim de olsa fitneye sebep olmamak için onun arkasında Cuma namazı kılın. Mahalle imamları fâsık ve zalim olurlarsa onların arkasında namaz kılınmaz.

       Emir fâsık olursa, zulm yaparsa ona isyan etmek, ihtilâl yapmak caiz değildir. Şeriatın bildirdiği şekilde emr-i ma’ruf yapılır. Emr-i ma’rufu yapmak ise her müslümana vacipdir.

      Hadîs-i şerifte şöyle buyurulmuştur:

 

     “En kıymetli cihad, zâlim sultan karşısında, hakkı söylemek, doğru yolu göstermektir.”

     Bu İslâm nizamındadır. Küfür nizamında emr-i ma’ruf yapıyorum diye her önüne gelen, küfrün kanunlarını çiğneyerek devlet reislerine hakkı tavsiye etmeye kalkması fitnedir. Küfrün kanunlarının boşluk noktalarından istifade ederek hakkı tavsiye etmek ise cihaddır.

     Hal böyle iken Seyyid Kutub, C. Sulhu kitabının 163. sayfasında İslâm’da ihtilâl ruhunun bulunduğunu, yani müslümanların haksızlık ve zulüm karşısında ihtilâl yapmalarının gerektiğini belirterek şöyle söylemektedir:

 

     “Bu ihtilâlin muvaffak olmasını sağlamak için, müslümanlara cihadı farz kılması da zarurî idi.”

       Zarurî olan burada kimdir? Elbette cihadı farz kılan Allahü teâlâ. Hâşâ Allahü teâlâ’nın hiçbir iyiliği emir, kötülüğü nehyetmesi zarurî değildir. İhtilâlde muvaffak olmak için cihadın farz kılınması zarurî imiş. Allahü teâlâ cihadı farz kılmazdı da başka yollardan kâfirleri müslüman edemez miydi? Allahü teâlâ’yı bir şeyi yapmaya mecbur kılmak, zarurî kılmak küfürdür.

     Seyyid Kutub, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem Efendimizin kâfirlerle yaptığı anlaşmaları unutarak şöyle demektedir:

 

     “İslâm, yeryüzünde zulmeden hiçbir kuvvetle mütareke yapmaz, yapmamakla mükelleftir.” C. Sulhu S. 165

      Şu kâfirlerle ittifak edeyim de öbür kâfiri yeneyim. Bilâhire bu kâfiri de yenmeye çalışırım demek, Seyyid Kutub’a göre caiz değildir. Hatta yakında Türkiye’ye gelen Muhammed Kutub, İslâmî olan bir partinin gayrî İslâmî olan partilerle koalisyon yapması caiz değildir diye fetva verip gitmiş. Kutublar gibi sosyalist ve mezhepsiz kargaları kılavuz yapanların burunları pislikten kurtulmaları mümkün mü?

     Seyyid Kutub da diğer mezhepsizler gibi kitaplarının çeşitli yerlerinde İslâm düşüncesi tâbirini kullanmaktadır. Meselâ C. Sulhu’nun 167. sayfasında da bu tâbiri kullanmaktadır.

     Dikkat edilmişse bütün mezhepsizler, İslâm düşüncesi, İslâm nazariyesi, İslâm teorisi, faiz nazariyesi gibi tabirler kullanmakta ve kitaplar yazmaktadırlar.

     İbn-i Teymiyyeyi büyük bir âlim olarak gören Diyanet Reisi bile Kur’an’da evrim teorisinden bahsetmektedir.

     Düşünce, nazariye, teori gibi ifadeler şüpheyi gerektirir. Mutlak bir hükmü belirtmez. İslâm ise kesin hükümdür. Faiz nazariyesi değil, faiz hükmü denir. İslâm düşüncesi denilmez, İslâm şeriatı gibi kesin bir ifade kullanmak gerekir.

     Mezhepsizlerin tesiri altında kalan birçok müslüman gazetecilerimiz bile İslâmî görüş tabirini kullanmaktadırlar. İslâm’da görüş yoktur. İslâm’da hakikat vardır, kesin hüküm vardır.

     Seyyid Kutub, C. Sulhu kitabının 179. sayfasında şer kuvvetlerle karşılaşınca tek başına bunlarla savaşmak gerektiğini yazmaktadır. Hep mi savaşacağız? HENDEK harbinde olduğu gibi hiç mi siperlenmiyeceğiz? Yenilmiyeceği oldukça belli olan bir şer kuvvetin üstüne gitmek, kendini tehlikeye atmak demek değil midir? Âyet-i kerime ile bu yasak edilmemiş midir? Bir kişisin, bin kişinin üzerine git, öldürüldükten sonra da bu ahmağa şehit ünvanını ver, hangi kitapta var bunun yeri?

     Seyyid Kutub, maalesef bunu yapmıştır. Filizlenen islâmî hareketin tamamen söndürülmesine sebep olmuştur. Mısır’a gidenler bunun acı izlerini görmüşlerdir.

     Hadîs-i şeriflerde şöyle buyuruldu:

 

     “Fitne uykudadır, uyandırana lânet olsun.”

 

     “Zâlimin zulmünü değiştiremeyen, oradan hicret etsin.”

     Fitne çıkarmaya cihad demek, hicrete ise firar demek, mezhepsizlerin taktiğidir. Fitne çıkarmanın adam öldürmekten daha büyük günah olduğu Kur’ân-ı kerîm’le sabittir. Hicret ise sünnettir. Sünneti küçümseyen ise kâfirdir.

     Seyyid Kutub bu sapık fikirlerini sadece C. Sulhunda değil, bütün kitaplarında yazmaktadır. Şu anda elimizde İslâmî Etüdler isimli bir kitabı var. Hasan Beşer isimli birisi tarafından tercüme edilmiş, ikinci baskısından bazı pasajlar verelim:

 

     “Diktatörlerin ve taşkınların yüzüne durarak haykırmayanlar, ya bir büyük günah işliyorlar, ya münafık oldukları için böyle davranıyorlar.” İ. Etüdler S. 34

     Zaman ve zemin icabı zalim bir hükümdara haykırmamanın büyük bir günah olduğu veya münafıklık olduğu hangi muteber kitapta yazılıdır?

     İslâmiyet ne değilmiş, bakalım Seyyid Kutub ne diyor:

 

     “Dualar mırıldanmak, tesbih  tanelerini şıkırdatmak, Aman Allah’ım sen koru, sözlerine dayanmak, gökten hayır, doğruluk, hürriyet ve adalet yağacağına güvenmektir.” İ. Etütler S. 35

      Tekrar edelim, neler İslâmiyet değilmiş:

      1- Dua etmek 2- Tesbih çekmek 3- Aman Allahım sen koru sözlerine dayanmak 4- Yapılan dua vasıtası ile gökten hayır vesaire yağacağına güvenmek.

      1- Allahü teâlâ ve Peygamber aleyhisselâm duayı emrediyor. Seyyid Kutub bunlarla alay ediyor. Halbuki dua mü’minin silâhıdır. Dua hakkında dinimizin emri şudur:

 

      “İslâm âlimlerinin çoğuna göre duayı inkâr eden kâfir olur.” Feteva-i Fıkhiyye S.149

      2- Âyeti kerime ve hadîs-i şerîflerle tesbih çekmek hem emrediliyor, hem de övülüyor. Tesbih söylemek için çekilen tesbih aleti ise sünnettir. Şıkırdatmak tabirini kullanarak, sünnet olan tesbihle alay ediyor S. Kutub. Halbuki sünnetle alay küfür değil midir?

      3- Aman Allah’ım sen koru sözlerine dayanmak Allahü teâlâ’nın emridir. Allahü teâlâ’nın emri ile alay etmek küfürdür.

      4- Yapılan dua vasıtası ile gökten hayır yağacağına güvenmek, tevekkül etmek müslümanlık değilmiş. Allahü teâlâ dilerse gökten rızık da yağdırır, hayır da yağdırır, mezhepsizlerin başına taş da yağdırır. Asıl mutlaka yağmayacağına (Allahü teâlâ’nın yağdıramayacağına) inanmak küfürdür.

     Seyyid Kutub, diyor ki, duayı falan bırakın, şöyle tedbir alın, böyle çalışın, işte o zaman mücadeleyi kazanırsınız. Tedbir almak, öyle çalışmak, sebeplere yapışmak dinimizin emridir.Ancak bunları kâfirler de yapmaktadır. Biz müslüman olarak hem tedbir alacağız, sebeplere yapışacağız, hem de dua ve tevekkül edeceğiz. Dua eden bir kimsenin tevekküle inanan şahsın tedbir almayacağını söylemek ahmaklıktır. Dua edip de hiç sebeplere yapışmayan olur mu?

    Kırkyedinci sayfada ise İslâmiyetin, cemiyetin fertleri arasında hiçbir fark gözetmeden hepsine aynı eşit hakkı teminat altına almasını emrettiğini yazıyor. Daha önce de yazdığımız gibi İslâm herkese aynı gözle bakmaz. Müslümana baktığı gibi kâfire bakmaz.

    İctimaî ahlâk eğitiminde yüce ve ilgi çekici idealin ne olduğunu sorduktan sonra şöyle diyor:

 

      “Bazıları bunu milliyetçilik onuru, bazıları da insanî kardeşlik olmasını düşünürler. Her ikisi de saygı değer yüce idealistlerdir.” (i. Etütler S. 61)

       Acaba milliyetçilik onuru Seyyid Kutub’un dediği gibi yüce bir ideal midir? İnsanî kardeşlik mi yoksa İslâmî kardeşlik mi? Yazının devamında ben şu ideali tercih ederim diyor. O sevginin ne olduğuna baktık.Allah uğrunda sevgi imiş. Allah uğrundaki sevgi ne ile mukayese kabul eder ki? Ben ikinciyi tercih ederim diyor.

      Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı kerîm’inde Hak dinin, doğru dinin ancak İslâm dini olduğunu beyan ederken içtimaî tesanüdün tahakkuku için diğer dinleri de İslâm dîni seviyesine çıkarmaktadır:

 

      “Arap ülkelerindeki içtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek için dini inançları ahlâki eğitimin esas kaidesi olarak, almaya azmettiğimiz zaman bu ülkelerde revaçta olan –yalnız İslâm değil- bütün dinlerin bize yardımcı olacaklarını göreceğiz.” İ. Etütler S. 63  

     Kutub, bu cümlesinde ne diyor? Dinî inançları, ahlâki eğitimin esas kaidesi olarak aldığımız zaman, bize yalnız İslâm değil diğer dinler de yardımcı olacaktır, diyor. İçtimaî tesanüdün tahakkuku için İslâm kâfi gelmiyormuş gibi diğer dinleri de zikretmektedir. Hak olan İslâm varken, bâtıl olan dinlerden nasıl yardım beklenir ki? Hakk’ın kâfi gelemiyeceğini mi zannetmektedir?

     Bilindiği gibi komünizm de mal, cemiyetin mülküdür. Dinimizde ise şahsî mülkiyet vardır. Herkes mülkünün sahibidir. Ancak şahsın, zekâtı ve uşuru Cenab-ı Hakk’ın gösterdiği yerlere, bildirdiği kadar, verme mecburiyeti vardır. Bunun dışında kimseye sadaka vermek, ödünç vermek mecburiyetinde değildir. Ama sevap kazanmak isteyen dilediği yerlere dilediği kadar hayır vermekde serbesttir. Hal böyleyken Seyyid Kutub, müslümanlığı komünistlik sanarak şöyle diyor:

 

    “Aynı zamanda, mal cemiyetin mülkiyetinde olduğundan ve ferdin vazifesi ondan yararlanmaktan öte gitmediğinden, cemiyetin başka fertlerinin de bu mala ihtiyacı olduğundan yahut yararlanmak istediklerinde içtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek bakımından ferd onlara faizsiz borç vermekle mükelleftir.” İ. Etütler S. 74

     Seyyid Kutub bu cümlesinde neler söylüyor?

     1- Mal cemiyetin mülkiyetindedir demekle komünistler gibi şahsî mülkiyeti yani özel serveti kabul etmemektedir.Etmiş olsa idi, mal cemiyetin mülkiyetindedir diyemezdi.   

     2- İçtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek için zenginler fakirlere borç para vermekle mükellefmiş.                                                            

      Dinde kaide koymak yalnız Allahü teâlâ’nın hakkıdır. Ondan sonra Allahü teâlâ’nın emirlerinden kaide çıkaran da Peygamber aleyhisselâmdır. Ondan sonra da Kitap ve Sünnetten hüküm çıkaranlar müctehid imamlardır. Kitapta, Sünnette ve Kıyas-ı fukahada kimsenin ödünç verme mecburiyeti yoktur. Bir ferdi ödünç vermeye mecbur etmek, zulüm olur, gasb olur.

      İçtimaî tesanüdü tahakkuk için ödünç verme mecburiyeti koymak hangi dinde vardır ki? Allahü teâlâ’nın emrine uyulduğu kaidelere uyulduğu zaman içtimaî tesanüd tahakkuk etmiş olur. Dinimizin koyduğu kaideler ne eksiktir, ne de fazla... Oturup roman yazar gibi kitap yazılacağına senet âlimlerin koyduğu kaideler nakledilmiş olsaydı ne kadar isabetli olurdu. Öyle âlimlerden nakil Seyyid Kutubun onurunabyakışır mı? Onlar âlimse Seyyid Kutup da âlimdir. Aklına geleni yaz. Dine uymuş uymamış orası mühim değil, sosyalistliğe ve hümanistliğe uysun gerisini boşver. Böyle bir zihniyetle kitap yazılırsa bu elimizdeki kitaplar gibi olur.

      Zekât, malın belli bir kısmını Cenab-ı Hakk’ın bildirdiği yedi sınıf müslümana  vermektir.Mezhebimizde bu yedi sınıftan yalnız birisine de verilebilir. Zengin zekâtını fakirin eline vermesi lâzımdır. Zenginin fakiri görmesi de lâzımdır. Bütün mutemed din kitaplarında böyle yazmaktadır. Uşurları ve diğer üç çeşit zekât malını meşru olan hükûmet alır. Fakat hükûmet de bu zekât paralarını sağa sola harcayamaz, yol, köprü yaptıramaz. Aldığı zekâtı yalnız fakirlere dağıtır.

    Seyyid Kutub ise yukarıda bildirdiğimiz İslâm âlimlerinin hükümlerine ters olarak kendi kafasına göre her çeşit zekâtı devlete aldırıyor sonra da şöyle diyor:

 

     “Zekât, elden ele verilen ferdi bir bağış, faziletlinin muhtaca uzattığı bir yardım değildir.” İ. Etütler S. 75

      Bir zengin, zekâtını hadîs-i şerifte ve fıkıh kitaplarında bildirildiği şekilde, fakir akrabasının eline verse, Seyyid Kutub’a göre bu şeriata uygun değildir. Dinimizin koyduğu hükmü beğenmeyene ne denir?

     Seyyid Kutub da diğer mezhepsizler gibi, dinimizi vahy-i ilâhi olarak kabul edemiyor, kesin hükümler topluluğu olarak inanamıyor. Dinimizi bir teori olarak kabul ediyor. Bilindiği gibi teori veya Arapçası nazariye demek, henüz kesin olmayan, düşünce alanında kalan bilgi demektir. Piyasada bile mezhepsizler tarafından yazılmış, Faiz Nazariyesi, İslâm Nazariyesi gibi kitaplara rastlanır. Sayın Süleyman Ateş bile, evrim nazariyesinin Kur’an-ı kerîm’de bulunduğunu iddiâ etmektedir. Hâşâ Kur’an-ı kerîm’de nazariye olduğu Diyanet Reisi gibi ehil(?) bir kimse tarafından da söylenmiş olması mezhepsizler için kâfi delil olamaz mı? İslâm nazariyesi, İslâm sosyalizmi, İslâm faşizmi, İslâm Felsefesi gibi terimler mazaallah dinimizde şüpheyi gerektiren ifadeler olduğu için İslâm Şeriatına sıkı sıkıya bağlı ehl-i sünnet mensupları tarafından kullanılmamaktadır.

      Seyyid Kutub İslâm’a nazariye dediği gibi diğer bâtıl sistemleri de kuvvetli nazariye olarak vasıflandırmaktadır. Yani bâtıl sistemler de nazariye, İslâm da nazariye. Hiç İslâm dini bâtıl nazariyeler ile mukayese edilebilir mi? Mezhepsizler diyorlar ne dersiniz?

      Evet Seyyid Kutub’un, İslâm’ı nazariye, insan düşüncesi zanneden cümleleri şöyledir:

 

      “Bugün onları Peygamber (S.A.)’in zamanında yapmış olduğu şekilde, kısa ve mufassal bilgilerle İslâm’a davet etmemiz asla kifayet etmez. O devirde bugünkü gibi İslâm nazariyesi karşısında duran teferruatlı içtimaî nazariyeler yoktu.” İ. Etütler S. 82

      Bu cümlede kaç tane azim hata vardır?

       1- Bâtıl sistemler, teferruatlı içtimaî nazariyeler olarak zikredilmektedir.

       2- Dinimiz ise, İslâm nazariyesi olarak gösterilmekte, teferruatlı veya teferruatsız olup olmadığı zikredilmektedir.

             3-     Peygamber aleyhisselâm ile ashâb-ı kirâmın davet şekli kifayetsiz bulunmaktadır.

 İslâm’a davet bir ibadettir. Her ibadette olduğu gibi bunda da en kâmil daveti şüphesiz Peygamber aleyhisselâm yapmıştır.

       En kâmil namazı peygamber aleyhisselâm kılmış ve kıldırmıştır. En kâmil ezan onun asr-ı saadetinde okunmuştur. Bunun aksini hiçbir mezhepsiz iddia edemez. Ne var ki aksini iddia eden mezhepsizler çıkıyor. Diyorlar ki, asr-ı saadette teyp olsaydı, Bilâl-i Habeşi hazretleri teybe ezan okur, teypten ezan hoparlöre verilir, herkes duyardı. Mukabelelerin teyple okunması ve namazın hoparlörler ile kıldırılması gibi işleri Peygamber aleyhisselâmın severek yapacağını iddia ediyorlar ve bunun için Peygamber aleyhisselâmın kıldırdığı namaz hoparlörle kıldırılan namaz kadar kâmil değildir diyorlar.

     Şurası muhakkaktır ki, Peygamber aleyhisselâm çeşitli mucizeler göstermiştir. Eğer hoparlörle kılınan namaz kâmil namaz olmuş olsaydı, Cenâb-ı Hak bu nimeti Peygamber aleyhisselâma da nasip ederdi.

      Peygamber aleyhisselâmın bildirdiği ibadet tarzından başka şekilde ibadet etmek bid’attır, reformdur.

      Şimdi merak ediyoruz acaba Seyyid Kutub’u müdafaa eden hangi mezhepsiz çıkacak da nazariye şeriat demektir, İslâm nazariyesi ise İslâm şeriatı demektir gibi gülünç ve saçma bir iddiada bulunacaktır.

      Seyyid Kutub laik ve hümanist bir düşünce tarzından hareket ederek bütün bâtıl ve muharref dinlere de hürriyet verilmesini istiyor. Mutlaka bir inanç hürriyetinin verilmesini savunuyor. Kendi savunması bir şey değil, İslâm böyle emrediyor diyor. Hangi dinden olursa olsun bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahiptirler diyor. Ahmet Gürtaş gibiler ise nedense böyle bir mezhepsizlik, dinsizlik karşısında susuyor da mezhepsizlik olduğunu söyleyenlere karşı ateş püskürüyor.

      Evet Seyyid Kutub şöyle diyor:

 

      “Marksizm, dünya çapında bir nizama davet ettiğini iddia eder. Fakat hangi nizam olursa olsun inanç hürriyetini sağlamadıkça ikame edilemez.” İ Etütler S. 84

      Kendisi Kaddafi gibi sosyalist olduğu için Marksizm’in dünya çapında bir nizama davet ettiğini söylemesi yadırganamaz. Fakat hangi nizam olursa olsun ifadesinin içinde İslâm nizamı da vardır. Olduğunu zaten az ileride kendisi de açıklamaktadır. İslâm inanç hürriyetini sağlar diyor. İşte Seyyid Kutub’un bu cümleleri:

 

     “Biz bütün inançları aynı eşitlikle ve hürriyetle gölgesinde ilerliyebileceği bir nizama davet ederiz. Bu nizamda inanç hürriyetini korumak devletin ve müslüman cemiyetin zarurî vazifesidir. Hem bu nizamda gayri müslimler şahsî hallerinde kendi dinlerine intisap edebilirler. Bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahip, aynı kanunlara bağlı ve eşit mes’uliyetlerle yüklüdür.” İ. Etütler S. 85

       Allah katında tek din, hak din, gerçek din yalnız İslâmiyettir. Bu bakımdan Seyyid Kutub’un dediği gibi bütün inançlar aynı eşitliğe ve aynı hürriyete sahip değildir. İslâm nizamında bir müslim ile bir gayri müslim imtiyazsız olarak aynı haklara sahip değildir. Eşit mes’uliyetlerle yüklü değildir.

      İslâm nizamında müslümanlar, namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlüdür. Fakat İslâm nizamında yaşayan gayri müslimler, yani zimmîler ise namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlü değildir. Onlar sadece haraç verirler. Kanunlar eşit olarak uygulanmaz. Fasığın şahitliği kabul olmadığı gibi kâfirin de şahitliği muteber değildir. Zimmîler İmam olamadığı gibi Halife de olamaz. Hâkim de olamaz. Daha birçok görevler bunlara verilmez. Nerede imiş o eşit hükümler? Seyyid Kutub salâhiyetli bir İslâm âliminden nakil yapmadan kendi kafasına göre eşit mes’uliyetlerle kâfirlerin yüklü olduğunu söylüyor. Müslim ve gayri müslimlere ayrı kanunlar tatbik edilir. Üç hak mezhepte namaz kılmayan müslümanlar öldürülür, fakat kâfirler öldürülmez, tabii zimmî olan kafirler. Seyyid Kutub kendi kafasına göre yeni bir din kuruyor, yerli mezhepsizler de bu sapık kitapların yayılmasına önayak oluyorlar. Bazı müslümanlar da maşa olarak kullanılıyor, fakat farkında değiller. Müslüman gençlik zehirleniyor. Seyyid Kutub nakil esası üzerine hareket etmiyor. İslâm âlimlerine göre yazmıyor. Belli bir hak mezhebe göre yazmıyor. Kitap ve sünnetten kendi aklına göre hükümler çıkarıyor. Bu hükümler dört hak mezhepten birisine uysun veya uymasın farketmez. Kâfire de müslümana da aynı kanunları eşit olarak tatbik ettiriyor. Namaz kılmayan kâfir dört mezhebe göre de dövülüp öldürülmez. Üç hak mezhebe göre namaz kılmayan müslümanlar öldürülür. Hanefi Mezhebine göre ise hapsedilir ve dövülür. Seyyid Kutub’a göre ise mezhep ve din farkı gözetmeden kanunlar eşit tatbik edilirse mezhepsizlik olur. Seyyid Kutub namaz kılmayan kâfiri öldürürse zulmetmiş olur. Namaz kılmayan müslümanı öldürürse, Hanefi mezhebine göre yine zulmetmiş olur. Namaz kılmayan müslümanı öldürmezse, Şafii mezhebine göre ve diğer iki hak mezhebe göre yine zulmetmiş olur. Yani namaz kılmayan müslümanları öldürmek veya öldürmemek de zulüm oluyor. Nasıl olur? İslâm nizamında mezhepler vardır. Dört hak mezhep vardır. Bunlara göre hükmedilir. Hâkim bu mezheplere göre hüküm verir. Bütün insanlara bir mezheple hüküm verilirse zulüm olur. Şafiî mezhebine göre bir adama hanımını boşa diye zorlasalar o da ölüm korkusu ile boşadım dese, sonra o hanımı ile bir yaşamaya devam etse, Hanefiye göre bu zina olur. Şafiî mezhebine göre ise zina olmaz. Buna hanefi muamelesi yapılırsa zulüm olur. Keza Hanefiye de Şafiî muamelesi yapılırsa yine zulüm olur. Seyyid Kutub kitaplarını belli bir mezhebe göre yazmamıştır. Seyyid Kutub’un bazı fikirleri Şafiîye uyar, bazıları Hanefiye uyar, bazıları da Vehhâbiliğe uyar. Bazıları Rafiziliğe uyar. Bazıları ise sosyalistliğe uyar, bazıları ise dinsizliğe uygundur. Halbuki bir kimsenin yazdığı kitapları hep bir mezhebe uysa, bir tanesi başka bir hak mezhebe uysa mezhepsizlik olur. Bunu Karaman’a Açık Mektup isimli yazımızda vesikası ile zikrettik. Seyyid Kutub’un ise hangi mezhebe göre yazdığı meçhuldür. İncelendiğinde bazen hak mezheplere uyduğu yerleri oluyor,bazen hümanistliğe ve sosyalistliğe uyan yerleri oluyor. Vehhâbiliğe ve diğer sapık mezheplere hiç uymasa dört hak mezhebe uysa, bazen buna göre, bazen öbürüne göre uysa yine mezhepsizlik olur. Tek mezhebe uygun olması şarttır.

      Müslüman devlet inanç hürriyetini korumaya mecburmuş. Şimdi komünistler de fikir hürriyetinden bahsediyorlar. İslâmiyette hâşâ fikir hürriyeti yoktur. Herkes düşündüğünü söylemeye yetkisi yoktur. Meselâ İslâm nizamında bir müslüman çıksa, namaz miktarını azaltalım derse, mürted olur ve derhal öldürülür. Mezhepleri kaldıralım dese yine mürted olacağı için hemen öldürülür. Kimse İslâm’ın koyduğu kanunlara aykırı konuşamaz. Müslüman birisi çıkıp da şarap serbest olsun diyemez.Böyle bir hürriyeti yoktur. Solcuların yasalaştırdığı gibi kimse çıkıp da süt kardeşi ile evlenmeyi teklif edemez. Seyyid Kutub’un dediği gibi dinimizde böyle fikir hürriyeti yoktur. Keza zımmî de kendi dinini söyler, fakat müslümanın kanunlarına karışamaz. Şeriatın hükümlerini değiştirmek için herhangi bir teklifte bulunamaz. Bunlar dört hak mezhepde de yoktur. Hattâ Vehhâbilikte bile yoktur. Rafizilikte bile yoktur. Seyyid Kutub bu fikri sosyalistlerden mi öğrendi acaba?

      Seyyid Kutub biz insanları şuna çağırırız, biz insanlara şöyle deriz, gibi ifadelerde bulunuyor. Biz dediği kimdir acaba? Dört hak mezhebin mensubu olan böyle diyemez. Bizim mezhebe göre böyledir der. Ancak Kur’ân-ı kerîm’de Cenâb-ı Hak biz insanları şuna davet ederiz der. Seyyid Kutub İslâm âlimlerinden nakil yapmıyor da biz böyle istiyoruz diyor. Söylediği doğru olsa onun davet etmeye yetkisi var mıdır? O şekil konuşmaya yetkisi yoktur. İslâm âlimlerinin verdiği ölçülere göre konuşulur.

     Seyyid Kutub’un neye çağırdığına bir misal verelim :

 

     “Biz bütün vatandaşları, umum gelir kaynaklarından müsavi hakka sahip olacakları bir nizama çağırırız. Çünkü bu nizamda, mülkiyet esas itibariyle  -Allah tarafından yetki ve selâhiyet verilmiş olan- cemiyete aittir. Ferdî mülkiyet geçicidir ve ancak faydalanma sınırları dahilindedir. Lüzum görüldüğünde fazla malları alma hakkı cemiyetindir.” İ. Etütler S. 86

      Seyyid Kutub’un çağırdığı nizam yukarıdadır. Bu nizamda mülkiyet esas itibariyle cemiyete aitmiş. Mülkiyetin cemiyete ait olma yetkisini de Allah vermiş. Böyle diyor Seyyid Kutub. Mülkiyet bilindiği gibi yalnız komünizmde cemiyete aittir.

       D i n i m i z d e,  y a n i   d ö r t  h a k  m e z h e b i n  hiç birisinde böyle bir hüküm yoktur. Seyyid Kutub gibi şeriatçı olduğunu söyleyen Kaddafi devletinin adını Sosyalist Arap Cemahiriyesi koydu. Seyyid Kutub da bir devlet kursaydı, sosyalist İslâm Cemahiriyesi koyması muhtemeldi. Çünkü İslâm’da mülkiyet cemiyetin değildir. Dinimizdeki miras hukukunu bilenler bilir ki, mülk fertlerindir. Fertlerin sahip olduğu bütün mülkün sahibi de ancak Allahü teâlâ’dır. Allahü teâlâ  fertlerin bu mülkü nasıl kullanacaklarını beyan etmiştir. Zekât müessesesi vardır. Zekât nazariyesi yoktur. Zekâta giren malların kırkta birisi cemiyete değil, fakirlere aittir. Hangi malların zekâta dahil olup olmadığı mezheplere göre değişmektedir. Meselâ kadının zinet eşyası ne kadar çok olursa olsun Şafii mezhebine göre zekâta tabi değildir. Halbuki Hanefide 20 miskal ve daha fazlası zekâta tabidir. Zekât fakirin hakkıdır, cemiyete verilmez. Malın kiri olduğu için Seyyidlere de verilmez. Cemiyetin malı olsaydı, Seyyidler de bu maldan istifade ederdi.

      Seyyid Kutub ne diyor? Lüzumu halinde fazla malları cemiyet alır. Fazla malın ölçüsü nedir? Cemiyet bunu nasıl alır? Hangi mezhebin hangi hükmüne göre alır.? Dört hak mezhebde böyle bir hüküm yoktur. Bugün Rusya’da fazla malları devlet almaktadır. Zarurî yiyecekten başka hepsini devlet almaktadır. Seyyid Kutub ölmemiş olsaydı, Kaddafi gibi bir şeriat(!) devleti kurmuş olsaydı, Rus sosyalizmini mi tatbik edecekti acaba?

     Seyyid Kutub yukarıya aldığımız ilk cümlesinde şöyle diyordu:

 

     “Biz bütün vatandaşları umum gelir kaynaklarından müsavi hakka sahip olacakları bir nizama çağırırız.”

      Bu nizamın adı olsa olsa Seyyid Kutub nizamı olur. Hangi nizamda gelir kaynaklarından bütün vatandaşlar müsavi hakka sahiptir? Bu nazariye, yalnız teori komünizmde vardır. Dinimize göre ve dört hak mezhebe göre, ferdin mülkü olan arazide çıkan altın ve kömür gibi madenler yalnız ferde aittir. Cemiyet bunu alamaz. Fert yalnız bunun zekâtını vermekle mükelleftir, onu da fakire verir. Zenginler alamaz. Eğer devlet alır da köprü vesaire yaptırırsa, zekât yerini bulamaz. Devletin yaptırdığı köprüden yalnız fakirler bile geçse yine yerini bulamaz. Çünkü zekâtı yalnız fakirin eline vermek lâzımdır. Muteber fıkıh kitapları böyle yazmaktadır.

     Seyyid Kutub S. 89 da şöyle bir başlık atmıştır:

 

     “İslâm’ı ya bütün olarak alın yahut bırakın.”

     Bu başlık altında aynı fikir savunulmaktadır. Halbuki İslâm âlimleri bir şeyin tamamı mümkün değilse mümkün olanı almak gerektiğini belirtmişlerdir. Seyyid Kutub’dan ilham alarak bir mezhepsiz çıksa, ya şeriatı tam uygulayın veya hepsini terk edin, bize namaz kıldırmayın, oruç tutturmayın, hanımlarımızı zorla açtırın derse yadırganmamalıdır.

     Dinimizde zengin sadece zekât uşur, sadaka-i fıtır gibi malî ibadetleri yapmakla yükümlüdür. Bunun haricinde kimse zenginden bir şey alamaz. Halbuki Seyyid Kutub bakın ne diyor:

 

     “Devlet lüzûmu halinde cemiyetini korumak için ihtiyacı olan parayı varlıklı fertlerden kayıtsız şartsız alabilir.” İ. Etütler S. 92

      Dinimiz, Zimmîlerden haraç cizye gibi vergilerin haricinde başka bir mal alamaz. Seyyid Kutub’un hiçbir mezhebe uymayan bu bozuk fikirleri komünistliğe oldukça uygundur. Komünistler S. Kutub’un heykelini dikseler kendilerince uygun iş yapmış olurlar.

      Seyyid Kutub ya hep ya hiç fikrinde şöyle ısrar etmektedir:

 

     “Bugün İslâm adına, kadının parlâmentoya girmesini istemiyen, çalışmaktan menedilmesi, kol ve etek örtüsünün uzatılması için haykıranlar –kendilerini bu tarafa iten duygularına saygımla birlikte- meselelerin hepsini bu ayrıntılara inhisar ettirmekle İslâm’ı kolaya ve eğlenceye aldıklarını söylememe müsaade etsinler.” İ. Etütler S. 94

      Mısır’da bazı müslümanlar, şeriatın tamamının tatbikinin, dejenere olmuş bir hükûmetten istemenin abesliğini düşünerek, bir kısmının olsun şimdilik tatbik edilmesini istemişlerdir. Seyyid Kutub bunlara kızıyor, ya tamamını isteyeceksiniz veya hiç diyor. Sonra bu müslümanları İslâm’ı eğlenceye almakla itham etmektedir. Eğer bunlar İslâm’ı eğlenceye almışlarsa küfre düşmüşlerdir. Küfre düşen bu insanların bu fikirlerine nasıl saygı duyulur? Küfür olan bir fikre saygı duymak küfür değil midir? Seyyid Kutub bu müslümanların bu duygularına saygı duyduğunu da belirtiyor, Seyyid Kutub için fikir fikirdir. Bâtıl da olsa saygıya hürmete lâyıktır. Hümanistler için çok görmemek lâzımdır. Türkiye’de de her fikrin serbest olmasını isteyen mezhepsizler az değildir. Bâtıl olan bir fikrin serbest  olması nasıl istenir? Bir şartla istenebilir. Eğer hak olan Fikrin yayılma ihtimali kuvvetli ise, bâtıl olan fikirlerin yayılma ihtimali zayıf ise o zaman her fikrin yayılmasını istiyoruz gibi bir fikir ileri sürülebilir. Böyle bir durum ise ne Mısır’da ne de Türkiye’de mevcuttur. O halde bütün fikirlere inanç hürriyeti tanımak Seyyid Kutub’a ve onun yolundan giden mezhepsizlere has bâtıl bir taktiktir.

     Bilindiği gibi komünistler özel mülkiyete düşmandırlar. Durmadan zenginlerin aleyhine yazıp çizerler. Dinimiz meşru yoldan kazanılan zenginliği mübarek sayar. Uşur ve zekât gibi paralı ibadetlerle belli bir nisbette zenginleri mükellef tutar. Fakat Seyyid Kutub, bu hususta ne diyor? Komünizm görüşünü mü savunuyor, yoksa kapitalist görüşü mü? Şöyle diyor S. Kutub:

 

     “Şayet bu işler için zekât kâfi gelmezse, hükûmet zenginlerin elindeki fazla malları alıp fakirlere iade eder.” İ. Etütler S. 98

     Fakir zengin herkesi eşit yapmak istiyor S. Kutub. Fazla mallar ne demektir? Zenginlerin malları fakirlerden ne kadar fazla ise o miktar malları almakla bilimsel sosyalizme uygun bir rejim mi kurmak istiyor S. Kutub?

     S. Kutub komünizm’in aleyhinde görünür gibi bir tavır takınmakta İslâmiyeti sol açıdan izah etmektedir. Kâfirleri Müslümanlarla eşit tutmaktadır. Kâfirlerin özgürlüğe kavuşması için savaşmayı müslümanın vazifesi olarak göstermektedir. Yani cihad olarak kabul etmektedir. Kâfir memleketlerindeki keferelerin bütün hak ve güvenlik içinde yaşamalarına müslümanların müsaade ettiğini yazabilmektedir. İşte ispâtı:

 

     “İslâm dünyası, beşeriyet tarihinde tek başına kendisine muhalif inanç sahiplerinin bütün haklara ve güvenliklere erişerek yaşamalarına müsaade etmiştir..” İ. Etütler S. 209

     S. kutub bu feci ifadelerinden sonra Cenâb-ı Hakk’a iftira ederek, inanç hürriyetini Kur’ân-ı kerîm’in savunduğunu zikrediyor. Şöyle bir meal yazıyor:

 

     “Şayet Allah insanları birbirine itmeseydi, manastırlar, kiliseler, havralar, camiler  yıkılırdı.” İ. Etütler S. 210

      Hemen arkasından şunu ilâve ediyor:

 

      “Müslümanların ibadet yeri cami, nihayette, hıristiyanların, yahudilerin tapınakları olan manastır ve havralardan sonra zikrediliyor. Öyle değil mi kültürlü beyler?” İ. Etütler S.210

      Ne demek istiyor S. Kutub? Havra ve manastır camilerden önce zikredilmiştir, diyor. Yani camiler havra ve manastırdan sonra zikredilmiştir diyor. Yani havra ve manastırı camiden önemli tutuyor demek istiyor.(!)

      Biz de soralım kültürlü beylere (!) Öyle değil mi? Yoksa baksana havra ve manastıra, kiliseye Cenâb-ı Hak ne kadar önem veriyor mu diyor. Bunların hangisi olursa olsun küfürdür. Batıla önem verilmez. Âyet-i kerîme’den bir şey anlarım zannediyor. Kur’ân-ı kerîm’de yazılan her şey kıymetli midir? Kur’ân-ı kerîm’de Ebu Lehep kâfirinden de bahsedilmektedir. Yine Kur’ân-ı kerîm’de “Siz onların putlarına sövmeyin, onlar da sizin Allah’ınıza sövmesin,” gibi ifadeler yer almaktadır. Burada putlara sövmeyin demekle hâşâ putlar övülmüş müdür? İnsanlar sulh içinde yaşamasaydı, kiliseler camiler yıkılırdı, demek kilisenin övüldüğü anlamına gelir mi? Allah kiliseyi camiden önce bahsediyor demekle S. Kutub acaba hangi kâfire yaranacak ki?

      Buraya kadar S. Kutub’un iki kitabını inceledik. Bozuk plâk gibi hep aynı şeyleri söylemekte, ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından nakil yapmamakta, kendi görüşünü din gibi ortaya sürmektedir. Şu anda elimizde İSLÂM’DA SOSYAL ADALET ismiyle Türkçeye Yaşar Tunagür ve Dr. M. Adnan Mansur tarafından çevrilmiş bir kitabı daha var. Elimizdeki 5. baskısıdır. Sayfa numaralarını takip etmek için baskısını da zikrettik.

      Nâşir önsözünde şöyle diyor:

 

      “İslâmiyetin ibadet kısmına dair eserler varsa da, İslâm’ın içtimaî ve ahlâkî vechesine müteallik maksadı temin edecek Türkçe bulunmamakta idi.” İ. S. Adalet S. 7

       Seyyid Kutub bu kitabında nelerden bahsediyor? Hemen her kitabında aynı konular üzerinde durur. Nedir bunlar? Ferdi mülkiyet, cihad, faiz, kumar, miras ve zina gibi konular işlenmektedir. Bunlar nedir? Bunların hepsi dinî hükümlerdir. Bazılarını yapınca sevab kazanılır, bazılarını yapınca günah kazanılır. Bunların ibadet olmadığını söylemek acaba neye hizmettir?

      Önsözde bu sapık kitabın iki milyon Arapça nüshasının basıldığını büyük bir rağbete mazhar olduğunu zikrediyor sayın nâşir. Bir kitabın çok basılması bütün insanlar tarafından rağbete mazhar olması onun doğru ve hak olduğunu göstermez. Bâtıl gazete ve kitaplar hak olanlardan çok basılıp çok rağbet görüyor. Mesele hak ve doğru olmasındadır. Hak ve doğru ise edille-i Erbaaya göre tesbit edilir. Bizim gibi mukallidler için delil ise kıyas-ı fukahadır, yani ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği hükümlerdir. Bir hüküm bunların bildirdiklerine uygun ise doğru, değilse yanlıştır.

    Bakalım bu sapık kitabda neler yazıyor:

    Kitabın her satırı aslında suç unsurudur. Biz daha bariz olanlarını hemen her okuyucunun anlayabileceği noktaları işaret etmek istiyoruz. Sayfa 27 de bu sual çok samimi sorulmuştur, denerek İslâmiyetin her asra göre değişmesini isteyen ifadeler yer almaktadır. Halbuki Dört hak mezhep bütün asırlara kâfi gelecek şekilde hükümler koymuşlardır.

      Fakat S. Kutub ne diyor?

 

      “İslâm’ın bir asırda getirmiş olduğu nizamın o asra nisbetle değişen bir çok şartları muvacehesinde (karşısında) tevali eden (daha sonraki) asırların hepsinde aslını kaybetmeden kabili tatbik olduğuna bizleri kim temin edebilir.” İ. S. Adalet S. 27

      Hemen bu cümlenin devamında şecaat arz eder gibi “bu sual çok samimi sorulmuştur.” deniyor.

      Bilindiği gibi komünistler tarihî tekamüle inanırlar. Tarihî tekamül neticesinde mutlaka komünizm gelecektir, derler. Seyyid Kutub da tarihî tekamüle inanmakta ve sosyal, iktisadî ve fikrî inkılâpların, yani devrimlerin olacağına inanmaktadır. Seyyid Kutub tarihî tekamülle sosyal, iktisadî ve fikrî inkılâplar, bugünkü tabirle devrimler gelecektir diyor. 14 asır evvelki İslâm nizamının, bir bölümü olan, iktisat nizamının ve diğer nizamlarının bugün uygulanmasının kabili tatbik olmadığını zikrediyor. Asırların hepsinde kabili tatbik olduğuna bizi kim temin edebilir diyordu. Büyük harflerle yazılan paragrafı aynen şöyledir:

 

     “İslâm: Bu kâinatı, ondaki yenilikleri ve bu yeniliklerin tarihî tekamülünü, getireceği sosyal, iktisadî ve fikrî inkılâpların neticelerini en dakik olarak hesabeden ve bunu herkesten iyi bilen Allah tarafından tesis edilmiş bir dindir.” İ.S. Adalet S. 27

     Evet S. Kutub dinimizi böyle anlatmaktadır. Tarihî tekamül neticesinde sosyal inkılâpların geleceğine inanmaktadır.

     S. Kutub’un, mezheplerin birleşmesinden bahseden bir cümlesi de şöyledir:

 

     “İslâmiyet bir bütündür, ayrılan cüzleri birleşmeli, ihtilaflar ortadan kalkmalıdır.” İ. S. Adalet S. 35

      S. Kutub dört hak mezhebi ihtilaf olarak kabul etmektedir. Bu ihtilaflar birleşmelidir diyor. İhtilaflardan maksadı sapık mezhepler değildir. Öyle olursa daha tehlikeli olur. Hak ile bâtılın birleşmesine zaten imkân yok. Hak mezhepleri de birleştirmek telfik oluyor ki bu da icma-i ümmet ile bâtıldır. S. Kutub hocası mason Abduh gibi mezhepleri ayrılan cüzler kabul etmekte ve birleşmesini istemektedir. Mezheplerin çıkması, ihtilafları rahmet iken, S. Kutub diğer mezhepsizler gibi bunları birleştirmek, yani kaldırmak istemektedir.

      İhtilaflar ortadan kalkmalıdır cümlesinin hemen arkasından şöyle demektedir:

 

     “Aralarındaki farklı mezhepler (doktrinler) birbirlerine yardımcı olmalıdırlar ki emniyet ve salâh için tabiat kuvvetlerinden elbirliği ile istifade mümkün olsun.” İ. S. Adalet S.35

      S. Kutub bu cümlesi ile mezheplerden maksadı hak mezhepler midir yoksa sapık mezhepler midir? Hak mezhepler ise onlar zaten icma-i ümmet ile bir rahmet olarak çıkmışlar, birbirlerine yardımcı olmalıdır gibi bir ifade kullanılamaz. Eğer sapık mezheplerin birbirine yardımcı olmasını istiyorsa bu daha kötüdür.

     S. Kutub sosyalizmin tesiri altında kaldığı için tabiat kuvvetleri diye bir kuvvetten bahsetmektedir. Hani şu İbrahim aleyhisselâmı yakamıyan ateş gibi tabiat kuvvetlerinden (!) tabiat kuvvetleri diye bir şey yoktur, hepsi ilâhi kuvvetlerdir. Sosyalist kültürle beyni yıkananlar böyle zırvalar işte.

     Bilindiği gibi en kıymetli ibadetlerden birisi de Allah için sevmek, Allah için buğzetmek, düşmanlık etmektir. Allah dostlarını sevmek mecburiyetinde olduğumuz gibi, Allah düşmanlarına da düşmanlık beslemek mecburiyetindeyiz. Cihad bu bakımdan kıymetli ibadetlerden biridir. Fakat S. Kutub hümanist kültürüne dayanarak şöyle demektedir:

 

     “İslâm nazarında hayat, anlaşarak yardımlaşmadır. Harb ve düşmanlık değildir.” İ. S. Adalet S.42

      Halbuki dinimizde dostluk gösterilmesi gerekene dostluk göstermek, düşmanlık gösterilmesi gerekene düşmanlık göstermek lâzımdır.

      Diğer mezhepsizler gibi Seyyid Kutub da mutlak eşitlikten, insanî eşitlikten bahsediyor. Şöyle diyor:

 

      “İslâm nazarında ise adalet, insanî müsavattır.” İ. S. Adalet S. 43

      Halbuki dinimizde adalet vardır, eşitlik yoktur. Bunu evvelki sayılarımızda açıklamışsak da birkaç satır da burada yazalım. Dinimizde ücret eşitliği de yoktur. Kâfir –müslüman eşitliği de yoktur. Hattâ mûttaki- fâsık eşitliği de yoktur. İslâm’da adalet vardır. Her eşitlik adalet değildir, fakat adalet bazan eşitlik olabilir. Adalet bazan eşitlik oldu diye dinimizde mutlak eşitlik olduğundan, insanî bir eşitlik bulunduğundan bahsetmek yersizdir. Dinimizde insan yaptığı işe göre ücret alır.Tahsil ve kıdem aranmaz. İcabında tahsilsiz bir insan üniversite mezunundan daha fazla ücret alabilir. Burada adalet vardır, eşitlik yoktur. Kanun nazarında da herkes eşit değildir. Fakat kanun adaletle hükmedilmesini emreder. Namaz kılmayan bir mümin cezalandırıldığı halde, namaz kılmayan zimmî cezalandırılmaz. Kısacası eşitlik yok, adalet vardır. Zimmîden, kâfirden hâkim olmaz. Yani insanlara eşit muamele yapılmaz. Dinin emrettiği şekilde adaletle muamele edilir.

      S. Kutub İslâm şeriatı tabirini kullanmaktan çekinerek hep İslâm’ın görüşü tabirini kullanmaktadır. Bilindiği gibi görüş insanların düşünce mahsulüdür. Dinin zamana göre değişeceğinden bahsetmesi de İslâm’ın insan düşüncesi olduğunu, bir görüş olduğunu belgelemektedir. Evet şöyle diyor:

 

      “İnsanlık hakkındaki İslâm’ın görüşü ile yapılan bu fikrî hamlenin bir eşini henüz tarih kaydetmemiştir.” İ. S. Adalet S. 69

      Seyyid Kutub böylece İslâm’ın görüşü ile fikrî hamlede bulunduktan sonra feminist bir zihniyet içinde kadın-erkek eşitliğinden bile bahsederek diyor ki:

 

      “İslâm, (iki cins arasında) erkekle beraber kadın için tam bir eşitliği teminat altına almıştır.” İ. S. Adalet S. 75

      Hemen aşağıda da her iki cinsin dinen ve manen birbirine eşit olduğundan bahsediyor. Halbuki bilindiği gibi kadın erkekle hiçbir zaman eşit değildir. Nikâhta eşit değildir. Erkek karısına boş ol dedi mi kadın boş olur. Kadın boş ol dese bir şey gerekmez. Şahitlikte iki kadın bir erkektir. Kadın hâkim ve devlet reisi olamaz. Mirasta erkeğin aldığı hisseyi alamaz. Bütün bunlar eşitlik değildir, fakat adalettir.

      S. Kutub, “Erkekler kadınlar üzerine hakimdirler.” âyet-i kerîmesini açıklarken şöyle diyor:

 

       “Bu hâkimiyet, erkeğin kabiliyeti, ihtisas ve hayatta yüklendiği mes’uliyet gibi hususa taalluk eder. Erkek analık mükellefiyetinden kurtulduğu ve uzun müddet hayatın çeşitli sosyal meseleleri içinde kaldığı için fikri gelişme sağlar.” İ. S. Adalet S.76

      Diyelim ki S. Kutub’un dediği gibidir, yani erkek ,sosyal meseleler içinde yoğrulduğu için kadınla erkek eşit değildir ve erkek kadına hâkimdir. Hangi sebeple olursa olsun erkek, kadına hâkimdir. Bu âyet-i kerîme ile de belirtilmiştir. Hâlâ kadın erkek eşitliğinden bahsetmekle hangi feministe yaranacak ki? S. Kutub’un zihniyetine göre, S. Kutub’un cümlesini aynen yazıyoruz, erkek yerine kadın kelimesini koyarak yazıyoruz. “Kadın analık mükellefiyetinden kurtulduğu ve uzun müddet hayatın çeşitli sosyal meseleleri içinde kaldığı için fikri gelişme sağlar.” Peki kadın fikri gelişme sağlarsa erkekle eşit olur mu? Tersine iki kadın şahit yerine bir kadın şahit, bir erkek şahit yerine iki erkek şahit mi lâzım olur? Boşanma hakkı kadından erkeğe mi geçer? Kadı ve devlet reisi kadından mı olur? S. Kutub demek istiyor ki, erkek kültürlü olduğu için kadından üstündür. Yok kadın kültürlü olursa erkekten üstün olur. Bu bakımdan kadın ve erkek birbirine eşittir. Allahü teâlâ erkek kadına hâkimdir, buyuruyor. S. Kutub ise kadın-erkek eşitliğinden bahsediyor. S. Kutub böylece kendi kafasına göre yeni bir din meydana çıkarıyor.

     S. Kutub dinde de kadın erkekle eşittir, diyor. Erkeğe Cuma namazı farz iken kadın Cuma namazına gitmez. Burada da eşitlik yoktur, adalet vardır.

     S. Kutub kadından iki şahit getirilme mevzuunda da şöyle diyor:

 

     “Burada asıl mesele, bir cinsi diğer cinsten üstün tutma ve eşitsizlik değil, hayatta amelî iltiması önleme meselesidir.” İ. S. Adalet S. 78

     S. Kutub gibi mezhepsizlere soruyoruz, neden Allahü teâlâ iltiması önlemek için bir erkek yerine iki kadın şahit istiyor da, bir kadın yerine iki erkek istemiyor? Mezhepsizler belki bu suale şöyle bir cevap verebilirler: “O zamanki kadınların kültürü olmadığı için iki şahit istenmiştir, bugün tek şahit yeter.”

     Dinsizlerin, namaz o zamanki Araplara inmişti demesine benzemektedir. Allahü teâlâ’nın dininde reform yapmak isteyenler, dünyada ve âhirette rezil olurlar.

     S. Kutub kadın-erkek eşitliğinden bahsederken, Fransız idaresini şöyle kötülüyor:

 

     “Bunun yanında kadına gizli ve alenen her türlü gayrî ahlâkî davranışlarında hürriyet vermiştir. İslâm ise kadını sadece bu son hakkından mahrum ediyordu. İnsanlık şeref ve haysiyetini korumak maksadıyle bu hakkı erkekten aldığı gibi.” İ. S. Adalet S. 81

     Görüldüğü gibi kadının ve erkeğin zina etmesini, bir hak olarak gösteriyor S. Kutub. Fransızlar zina hürriyeti vermiş, fakat İslâm bu haktan mahrum etmiş. Mezhepsizliğin bu kadarı görülmüş müdür? Haktan mahrum etme gibi bir tabir kullanılıyor. Zinaya da hürriyet deniyor. Hürriyet hakka esir olmaktır. Yoksa başıboşluk değildir. Allahü teâlâ’nın emirlerine esir olduğun müddetçe hürsün, yoksa esirsin. Mezhepsiz bunları nereden bilsin?

     S. Kutub’un bütün bu görüşleri, saçmaları, bir mezhebe göre değil, doğrudan doğruya âyet-i kerîmelere dayanarak yapıldığı iddia edilmektedir. Hep delil olarak âyet-i kerîme gösterilmiştir. Hiç bir hak mezhep gösterilmemiştir. Âyet-i kerîmelerden dört hak mezhep çıkmıştır. S. Kutub dört hak mezhepten bahsetmediğine göre kaçıncı mezhebi kuracaktı ki?

      S. Kutub S. 103’te mutlak vicdan hürriyetiyle tam insanî eşitlikten bahsetmektedir. Dinimizde mutlak vicdan hürriyeti yoktur. Dinimizin bildirdiği şeylere inanmak mecburiyetindeyiz. Vicdanımız hür değildir. Dînin bildirdiğine inanmayıp mutlak vicdan hürriyeti olanlar kâfirdir. Daha önce de bahsettiğimiz gibi insanî bir eşitlik yoktur. Tam bir adalet vardır. İnsanîliğin ölçüsü milletten millete değişirse de dinimize göre müslümanlığa uymayan bir şey insanilik değildir.

     S. Kutub zekâtın bir kısmının muhtaçlara ait olduğunu söyledikten sonra şöyle demektedir:

 

     “Diğer kısmı da ferdî mülkiyetten çıkarak belirli yerlere sarf edilmek üzere cemiyetin malı olur.” İ. S. Adalet S. 157

     Komünizmin yarı tatbik şekli derler buna. Zekât yalnız fakirin hakkıdır, Cemiyetin onda hakkı yoktur.

     S. Kutub aynı sayfada “Aslolan bütün mallar umumiyetle cemiyetindir.” demektedir. Bu cümlenin başına komünizm eklersek şöyle olur. “Komünizmde aslolan bütün mallar umumiyetle cemiyetindir.” Fakat S. Kutub bu İslâm’dadır, diyor. Kafasındaki komünizmi bize İslâm olarak takdim etmek istiyor.

     S. 158’de yine “İslam nazariyesi” tabirini kullanmıştır.

     Ehlince bilindiği gibi İslâm nizamında zengin de vardır, fakir  de vardır. Ancak zenginler zekâtlarını fakirlere vermekle mükelleftir. Zengin fakirin hakkı olan zekât ve diğer malî ibadetleri ifa ettikten sonra istediği kadar zengin olma hakkına sahiptir. Eshâb-ı kirâm arasında gayet fakir kimseler yanında Aşere-i mübeşşereden Abdurrahman bin Avf gibi milyoner kimseler de vardı. Zenginlik suç ve ayıp değildir. Meşru yoldan kazanıp meşru yolda harcadıktan sonra mal mübarektir. Bu mal ile köşk ve saray yaptırmak günah değildir. İbrahim aleyhisselâmın yarım milyon sığırı vardı. Süleyman aleyhisselâmın zenginliği, köşkü dillere destan idi. Fakat S. Kutub zenginin köşk ve saray yaptırmasına karşı çıkıyor. Sosyalist kafası ile şöyle diyor:

 

      “Milyonlarcasının basit bir meskene yirminci asırda sac veya adi tenekeden, kerpiçten başını sokacağı bir elbiseye muhtaç bulunduğu bir memlekette, milyonlarca lira sarfederek (Daha sade ve mütevazı olması mümkün iken) muhteşem köşkler ve saraylar yaptırmak israf ve haramdır. Ölçü budur.” İ. S. Adalet S. 189

      Sosyalist ölçüyü gördük. Devamlı şekilde zenginlik ve servet düşmanlığı... Adam meşru yoldan kazanıp, meşru yollarda harcıyorsa, zekât ve uşrunu veriyorsa ne diye düşmanlık beslenir? Hiçbir delile dayanmadan köşk yaptırmaya haram demek mezhepsizce bir cürettir. İmâm-ı Şafii çok fakir olduğu halde, İmâm-ı A’zam çok zengin idi.

      Hal böyle iken, S. Kutub şecaat arzeder gibi diyor ki:

 

      “Zaman ve Ahvalin değişmesiyle İslâm’ın değişen hududu budur.” İ. S. Adalet S. 189

      S. Kutub demek istiyor ki, eskiden zenginlik helâl idi, şimdi zaman değişti, haram oldu. Dinde reform diye buna derler.

      Nâşir kitabın başında islâmiyetin ibadet kısmına dair eserler varsa da içtimaî vechesine müteallik eserlerin bulunmayışından söz ediyordu. Zekât ibadet değil midir diyorduk. S. Kutub ZEKÂT BORCU başlığı altında bunu gizlemeden açıklıyor:

 

      “Zekât malın hakkıdır. Bir cihetten ibadet sayılır. Diğer cihetten içtimaî bir vecibedir. İbadet ve içtimaiyatta İslâm nazariyesine göre taabbudi ve içtimaî bir vecibedir demek lâzımdır.” İ. S. Adalet S. 191

      İslâmiyette ibadet olmayan hiçbir emir yoktur. Zekât da ibadettir. S. Kutub’un dediği gibi bir cihetten ibadet diğer cihetten içtimaî bir bir vecibe ne demektir? İçtimai vecibe ibadet değil midir? İçtimai vecibe dediği husus Allah’ın emri değil midir? İslâm nazariyesine göre ne demektir? Nazariye düşünce alanında kalan bilgilerdir. Darwin nazariyesi gibi. İslâm’a ancak dinde reform isteyen mezhepsizler nazariye derler, gafiller de böyle mezhepsizlerin kitaplarını okurlar, satarlar ve yayılmasına çalışırlar.

     S. Kutub diğer taraftan da İslâm’ın, fakirliği çirkin gördüğünü bildirmektedir? S.190 ve191

     Halbuki fukara-i sabirinden olmak övülmüştür. Fukara-i sabirin agniya-i şakirinden üstün tutulmuştur. Yani s a b r e d e n  f a k i r, ş ü k r e d e n zenginden üstün tutulmuştur. Fakat azdıran zenginlik kadar azdıran fakirlik de kötüdür. Ne fakirlik çirkindir, ne de zenginlik haramdır. S. Kutub herkesi komünizmde olduğu gibi eşit tutarsa zengin ve fakirliği istemez. Herkes aynı seviyede olsun der. Hemen altında gerekçe olarak da izzet ve şerefe lâyık bir insanın hayatın maddî zaruretinden uzak olması gerektiğinden bahsetmektedir. Sanki Maddî zaruret içinde bulunmak çirkinmiş gibi. Ne kadar fakir evliya var idi. Eshâb-ı kirâm arasında da ne kadar fakir var idi. Fakirliğe veya zenginliğe çirkin demek Allahü teâlâ’nın koyduğu nizama çirkin demek olur. Cenâb-ı Hak, zengin zekâtını fakire verecektir, demekle, zenginliği ve fakirliği meşru kılmaktadır. Bunlara çirkin demek Allah’a isyandır. Rızık Allahü teâlâ’nın üzerinedir. Rızkı o verir. Hayır  şer ondandır. İnsan çalışmakla zengin olmaz, fakat çalışmak Allah’ın emridir. Zengin olmak için değil, Allah emrettiği için çalışırız. Peygamberimiz gibi azdıran zenginlik ve azdıran fakirlikten Allah’a sığınırız.

     S. 252’de İbni Teymiyye gibi sapık olan İbni Hazmı övmekte böylece mezhepsiz olduğunu gizlememektedir. Aynen şöyle bir ifade kullanmaktadır.

 

   “Büyük İslâm âlimlerinden El-imam İbn Hazm’in bir fetvasına göre.”İ. S. Adalet S. 252   

    İbni Teymiyye’nin fikrindeki İbni Hazmı imam olarak zikretmesi mezhepsiz olması için kâfi bir delildir.

     S. Kutub’un Eshâb-ı kirâma ve birkaç halife hariç diğerlerine düşmanlığı gizli değildir. Halbuki Eshâb-ı kirâm’dan birini sevmemek, Allahü teâlâyı sevmemek olduğunu 12. sayımızda vesikaları ile izah etmiştik. S. Kutub kaç asırdır süren Halifelik müessesesine krallık diyecek kadar dilini uzatıyor. Bilindiği gibi Halifelerin hemen hepsi evliya idi. S. Kutub bunlara ağza alınmadık hakaretler yapmaktadır. Şöyle demektedir:

 

     “Müsamahakâr hilafet müessesesi, Hz. Ebubekir, Hz. Ömer, Hz. Osman ve Hz. Ali (R.A.) dan sonra gelen üç dört halife müstesna babadan oğula veraset yolu ile intikal eden bir nevi krallığa inkılâp etti. Milletin malı bu şahısların akrabalarına, etrafına, dalkavuklarına mübah, Allah C.C. ve Resulünün şeriatına bağlı hakiki istihkak sahiplerine ise haram kılınmış idi.” İ. S. Adalet S. 253

      Halifelerin dalkavukları varmış, hem de bunlar Allah ve resulüne bağlı değilmiş, bunlara devletin malı mübahmış. Fakat Allah ve Resulüne bağlı kimselere ise haram imiş. Böyle bir ifadeyi ancak mezhepsiz rafiziler söyler.

      Gaibi ancak Allahü teâlâ bilir. Gaipten bildiğini söyleyene kâfir denir. (Evliyaların durumu müstesnadır.)

      S. Kutub’un kehanetleri şöyledir:

 

      “Ben şu kanaatteyim ki, Hz. Ömer (R.A.) birkaç sene daha hilafette kalsaydı veya Hz. Ali (R.A.) üçüncü halife olsa idi veya Hz. Osman (R.A.) iktidara geldiğinde yirmi yaş daha genç bulunsaydı İslâm tarihinin çehresi daha başka olurdu.” İ. S. Adalet S. 253

      Burada Allahü teâlânın takdirine itiraz vardır. Cenâb-ı Hak buyuruyor ki, “Eğer bana herkes muti olsaydı, âsi olacak kavimler yaratırdım.” Niçin yaratırdı, bilemeyiz, hikmetini de sual etmeyiz. Allahü teâlâ dileseydi İslâmı dünyaya hâkim kılardı. Hayır şer ancak Allahü teâlâdandır. Şu başa geçseydi, şu olurdu, öbürü geçseydi şöyle olurdu gibi gaipten haber vermek bir müslümana yakışmaz. Hazreti Osman radıyallahü anh yirmi yaş daha genç olsaymış. Yani Hazreti Osman radiyallahü anhın iyi idare edemediğini söylemek istiyor. Dolayısıyla onu halife seçen Eshâb-ı güzine dil uzatmış oluyor. Niçin böyle idare edemiyen bir kimseyi seçtiniz diye. Dört halifeyi bütün Eshâb-ı kirâmdan üstün bilmek, Ehl-i sünnet i’tikadındandır. Böyle bilmeyen ve kendisinin sünnî olduğunu iddia eden bir kimse Ehl-i sünnetten çıkar ve kâfir olur.

     Sapık fırkalar tekfir edilemez. Bugün sapık fırkalar da dejenere olduğu için saf bir mutelize yoktur. Bu bakımdan Ehl-i sünnetten kıl payı ayrılan küfre düşer.

     S. Kutup Eshâb-ı kirâma böyle atıp tuttuktan sonra tercim S. 254’de dipnotta şöyle diyor:

 

      «Müellif bu görüşlerin şahsi kanaati olduğunu tasrih etmektedir.”

     Sanki kitap nakil esası üzerine yazılmış da arasıra böyle birkaç da kendi görüşünü  ilave etmiş gibi dipnot eklenmiş. Baştan sona kendi görüşü bulunmaktadır. Delil olarak bazen ileri sürdüğü âyet-i kerimelere verdiği mana da yine kendi görüşleridir. Bariz hatalar müellifin şahsi görüşüdür demek mütercimin işgüzarlığı olmaz mı? Müellif yani S. Kutup bunlar benim şahsi görüşüm, şunlar da Ehl-i sünnet alimlerinin hükümleridir dediği varit midir? Değildir. Bir fetva, mezhepsiz ibni Hazm’dan bahsetmiş o kadar. Bir iki nakil de bazı gâvurlardan bahsetmiş hepsi bu kadar. Diğerleri tamamen kendi görüşüdür.

          S. Kutup, Ehl-i sünnet itikadında olmadığı için devamlı hataya düşmektedir. Hayır ve şer Allah’tan olduğu halde S. Kutup tesadüfe bağlamaktadır. Ve şöyle demektedir:

 

«Yine tesadüf, ama iyi bir tesadüf hilâfet ruhuna sahip bir hükümdarı Ömer ibni Abdülaziz’i İslâmın başına getiriyor.” İ. S. Adalet S. 256.

Ömer bin Abdülaziz’i İslâmın başına kim getiriyor? Tesadüf getiriyormuş. Hayır ve şerrin Allah’tan olduğuna inanmayan bir kimse için böyle sözler normaldir.

Aynı sayfada Ömer bin Abdülaziz övülerek şöyle deniyor:

 

«Buna dün Ömer bin Abdülaziz muktedir olmuş, bugün de bütün müslümanlar olabilirler .” S. 256.

     Yavuzlar, Kanuni ve Abdülhamidler halifeliği iyi idare edememiş de bugün Mısır’ın sosyalist yazarları Ömer bin Abdülaziz gibi iyi idare edeceklermiş.  Pisi pisine ölmek marifet değildir. Peygamber aleyhisselâm Hendek kazdırmıştır. Düşmanın üzerine gidip de birçok şehit verdirmek istememiştir. Sosyalist bir deva için dinsiz Nasır’a kellesini vermek budalalıktır. İhvan-ı müslimînin budalaca hareketi yüzünden bugün Mısır’da dinden kopmalar çoğalmış., mevcut müslümanlara da baskılar artmıştır. Hükûmet adamları devamlı müslümanların peşindedir. Bunlar ihtilâl yapacak diye devamlı kontrol altında yaşıyorlar. Dinimizde müdara esas iken sol bir dava uğruna kelleyi vermek budalalıktır.

 S. Kutup, Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer radiyallahü anhümayı solculukla itham ederek şöyle demektedir:

 

  «Hz. Ömer’in siyaseti, Hz. Ebu Bekir’in yaptığı gibi zenginlerin artan mallarını (şeriat dahilinde) alıp fakirlere eşit olarak tevzi etmek idi.” (İ. S. Adalet S. 254.)

 Burada sadece Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer suçlanmakla kalmıyor. Eshâb-ı kirâmın zenginleri fakirlere yardım etmediği iftirası da yapılmaktadır. Eshâb-ı kirâmın zenginleri vazifelerini yapmayınca Halife müdahele ediyor, mallarını alıp fakirlere dağıtıyormuş. S. Kutup kurmak istediği düzene İslâm komünizmi diyecek de her nedense bir türlü diyemiyor.

  Bir hikaye anlatalım. Zamanın birinde zalim bir kral varmış. Atını çok severmiş. Kim ölüm haberini getirirse, atın öldü derse boynunu vuracağını bildirmiş. Günün birinde atı ölür. Fakat haber nasıl verilecek? Akıllı vezirlerinden birisi krala gider. Şöyle der:

 

 -Efendim, atınız yattı kalkmıyor.

 -Yorulmuştur sonra kalkar,

 

  -Efendim, ayaklarını da yukarı dikmiş.

 -Ne olacak diktiyse?

 

-Hiç nefes de almıyor efendim.

-Öldü desene.

 

-Valla ben demedim efendim, öldü diye siz dediniz.

 Böylece haber veren kelleyi vermekten kurtarır. S. Kutup da İslâmiyet ile komünizm karışımı bir düzen kurmak istiyor. Zenginlerden alınır, fakirlere verilir diyor, zekat yerine hisse senetleri verip fabrikalara ortak olunsun diyor. Bütün mallar aslında cemiyetindir diyor. Kralın dediği gibi buna komünizm desene diyeceğiz. Ben söylemedim, siz söylediniz diyecek. Gerçek şudur ki at ölmüştür, kim derse desin. S. Kutub’un düzeni de sol bir adı düzendir, adı ne olursa olsun.

 Kur’ân-ı kerim’de zekatın verileceği yerler, açıkça bildirilmiştir. Mezhep imamları zekât ile ilgili âyet-i kerimeyi açıklamışlardır. Fakire nasıl faideli olacağını bildirmişlerdir. Fakat S. Kutup hiç bir mezhebe uymayan bir yol takip ederek, yani mezhepsizlik yaparak zekâtı kendi kafasına göre vermek istemektedir. Zekât sistemini  değiştirelim dediği yazısı şöyledir:

 

«Keza, Hz Ömer (R.A.) müellefet-ül kulub’a (İslâma yeni girmiş, kalbleri kazanılmak istenen kimselere) zekât giderlerinden bazı farklı tasarruflarda bulunabiliriz. Ve meselâ bunu ancak muayyen bazı zümrelere hasredebiliriz. Nakid veya ayn olarak vermeyebilir, onlar için fabrika ve sanayi tesisleri kurabiliriz. Veya bazı tesis ve teşekküllerde onlar için hisse senetleri alabiliriz. Ta ki onlara bugünün medenî icapları ile bağdaşmayan ve heba olup giden muvakkat ihsan manasından uzak, daimi bir rızk ve gelir kaynağı temin edilmiş olsun.” İ. S. Adalet S. 304-305.

S. Kutub’un ne dediğini özetleyelim:

1- Zekât giderlerinden bazı farklı tasarruflarda bulunalım.

2- Fabrika kurabiliriz.

3- Fabrikalardan  hisse  senetleri alabiliriz.

4- Zekât sistemi bugünün medenî icaplarıyla bağdaşmıyor. Daimi bir rızk kapısı

açalım.

Bunları söylemenin dindeki hükmü nedir?

1- Zekât giderlerinin nereye ve nasıl verileceği mezheplerde belirtilmiş ve icma’ halini almıştır. Hele zekâtın  verilecek yerleri Kur’ân-ı kerim’de açıkça bildirildiği için farklı içtihadda bulunulmaz. Farklı tasarruflarda bulunmaya kalkmak Kur’ân-ı kerim’in bildirdiği  hükmü beğenmemek olur ve kendisini din koyucu yerine geçirmek olur. Kur’ân-ı kerim’de zekâtın yedi sınıf müslümana verilmesi emredilmektedir. Yedi sınıf müslüman şunlardır; fakir, miskin, âmil, Hac ve gazada olan kimse, mal ve mülkünden uzak kalmış olan yolcu, borçlu, azad olacak köle.

Müellefetül kuluba da zekât verilmesi emredilmişse de bunu Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem Efendimiz nesh eylemişlerdir. Nesh ile ilgili hadis-i şerif kütüb-i sittede mevcuttur. Kütüb-i sitte adı ile maruf altı hadis-i şerif kitabındaki bütün hadis-i şeriflerin sahih olduğunda icma vardır. İcma Peygamber aleyhisselâm zamanından sonra olur. Nesh ile peygamber aleyhisselâm tarafından olur. Müellefetül kuluba zekât verilmemesini Peygamber aleyhisselâm emretmiştir. S. Kutup bunları bilmediği için Allah’ın emri olan Müellefetül kuluba zekât vermeyi Hz. Ömer kaldırmıştır, diğerlerini de biz onlara benzeterek kaldırabiliriz diyor. Mezhepsizliğin bu kadarı görülmüş şey değildir.

2- S. Kutup ne diyor, zekât parası ile fabrika kurabiliriz veya hisse senetleri alabiliriz diyor. Şeriatta (dört hak mezhepte) bunun yeri yoktur.. zekât sisteminin bugünün medeni icapları ile bağdaşmadığını söylüyor ki, Allahın emrine bu şekilde bir dil uzatmak küfür değil midir? Daimi bir rızk kapısı açılsın diyor. Hâşâ Allah daimi bir rızk kapısı açılmasını bilmiyor muydu? Sonra rızkı Allah’tan başkasını mı veriyordu? Bu ne biçim saçmalık? S. Kutub’un zırvası bir tarafa, bu kitabın Türkiye’de beşinci baskısının yapılması mezhepsizliğin her tarafa yayıldığını göstermez mi? Bilerek veya bilmeyerek insanlar mezhesiz oluyor?.

3- S. Kutup zekâtı değiştirmekle kalmıyor. Mirasa da elini ve dilini uzatıyor. Mirascı olmayan akraba, yetim ve yoksullara da miras verilmesini istiyor. Zekâtta olduğu gibi mirasta da bazı değişiklikler ve tahsisler yapılabileceğinden bahsetmektedir. Dini kendi kafasına göre değiştirmek ve reform yapmak isteyen S. Kutup’un Miras Teşrii başlığı altında yazdığı yazıyı aşağıya alıyoruz:

 

«Miras taksim olunurken (mirasçı olmayan) hısımlar, yetimler, yoksullar da hazır bulunursa kendilerini (ondan bir şey vererek) rızıklandırın, (gönüllerini alacak) güzel sözler de söyleyin.» (Nisa sûresi)

 

Bu Kur’ân’ın nassıdır. Ve akraba, yetimler ve fakirlerin mirasta hisse alacağını sarahatle ifade etmektedir. Tabiî olarak Şâriin (şer’i kanunları vazedenin)tasarruf hakkı vardır. –Hz. Ömer (R.A.)’ın müellefetül kulub (islâma yeni girmiş ve kalblerinin kazanılması istenen kimseler) için tasarruf hakkını kullandığı gibi- Mirasta değişiklikler ve bazı tahsisler yapılabilir.

 

Bazı hisseleri varislerin ve toplumun  haline göre tayin edilebilir. Şunu da tenbih edelim ki âyet-i kerîme’de hazır bulunursanız manâsı hükmen hazır bulunmak, yani mevcut olmak manasındadır. Zira her toplumda yetim ve fakirler  mevcuttur. Yoksa bunlar her mirasın taksimi ânınde ferd her meclise hazır bulunmaları icap etmez. Çünkü onlar her zaman ve mekânda hazırdırlar. Şarie düşen, bunlara yardım etmekle vicdanların infaz edemediği bir farizayı devlet başkanına infaz ettirmektedir.» İ. S. Adalet S. 309

 Mütercim de buradaki galiz hatayı anlamış olmalı ki S. Kutub’un sözlerini tevil ederek dipnotta şöyle diyor:

 

  «Şeriatte serahatle tayin ve tesbit edilmiş bu nisbetler dışında bazı tadilât veraset vergisi ismiyle varislerden alınacak muayyen bir nisbetin varis olmayan akraba, yetim ve fakirlere tehsisi mümkündür.»

 Önce müellifin, sonra mütercimin hatalarını açıklayalım.

  Nisa sûresinde belirtilen âyet-i kerimenin tefsiri için muteber tefsir kitaplarına bakmak icap ederken S. Kutup kendi kafasına göre tefsirler yapmaktadır. Muteber tefsirlerin bildirdiğine göre mirascı olmayan akraba ile yetim ve yoksullara miras verilmesi emredilmiyor, bunlar miras taksiminde bulunurlarsa gönüllerini almak için bir şeyler verilmesinin iyi olacağını bildirmektedir. Muteber tefsirler böyle diyor. S. Kutup ne diyor. Taksimde hazır bulunsun veya bulunmasın nerede ne kadar yoksul ve yetim varsa o mirastan onlara vermek de Allah’ın emridir diyor. Bu apaçık nas diyor. Hazret-i Ömer’e iftira ederek Müellefetül kuluba zekât vermediği gibi, mirasta bazı değişiklikler yapılabileceğini alenen söylüyor. Âyet-i kerime’de değişiklik yapmak kimin haddinedir? Hangi müctehid hangi âyet-i kerimeyi değiştirmiştir haşa? Âyet-i kerimeyi değiştirmek nesh etmek ancak Allahü teâlâya mahsustur. Herkes kendi kafasına göre âyet-i kerimeyi değiştirirse ortada din mi kalır? Reform üstüne reform olur?

S. Kutup sonra ne diyor, her yoksula ve her yetime vermeyen çıkarsa dinde reform yapan kimse devlet başkanına başvurup mirascının mallarını bu kimselere zorla taksim ettirecektir.

Mütercim ne diyor? Varislerden veraset vergisi adı altında bir vergi çıkarıp varis olmayan akraba, yetim ve yoksullara verilmesi mümkündür diyor. Dört kitaba, dört mezhebe uymayan bir ifade. Bay Mütercim âyet-i kerime’den veraset vergisini nasıl çıkardın? Herkes aklına göre bir vergi çıkarırsa din kalır mı ortada?

Evet S. Kutup ve onun yolunda gidenlerin durumu bu.

S.Kutub’un bütün kitabları  böyledir. Hepsini incelemeye imkan var mıdır? Bir iki kitabından birkaç kelime daha yazalım.

 

İstikbal İslâm’ındır, isimli, kitabında (s.94’te) İbni Teymiyyeye İMAM diyor. Ve o sapığı övüyor.

 

İslâm ve Medeniyetin Problemleri isimli kitabında ise İslâm toplumunu inşa ederken İslâm fıkhına bağlı kalmamak gerektiğini yazdıktan sonra şöyle diyor:

 

 «Bu fıkha yabancı kalmıyorsak da bağlı olduğumuz şey, İs1âm yolu, İslâm düsturu, İslâm anlayışıdır.»

 Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdıkları fıkh kitapları sanki islâm yolu değilmiş de S. Kutub’un yazdığı saçmalar İs1âm yolu imiş.

 Birkaç kelime de şu Fizılalil Kur’ân’dan bahsedelim. S. Kutup da kitabına Fizılal-il Kur’ân demiştir. Yani Kur’ân’ın gölgesinde demektir. Fi-tefsiril-Kur’ân dememiştir. Fakat Türkiye’deki meddahları Fi-zilâl tefsiri demektedirler. Bu kitabın epey reklâmı yapıldı. Konferanslar verildi, broşürler her yere dağıtıldı. Şimdi bu broşürlerden bir tanesi hakkında birkaç kelime konuşmak istiyoruz. S. Kutub’un adamları Ramazan sonlarına doğru (1975 yılının) Trabzon’da da konferans verdiler, çöp tenekesinden bir broşür bulduk. El ilanı gibi bir şey. Çoluk çocuğun ellerin de yerlerde dolaşıyor. Broşürde âyet-i kerime aslî harfleriyle yazılmış, altında latin harfleriyle yazılı yazılar var.  Âyet-i kerimeli bu broşür yerlerde sürünüyor, çöp tenekelerine atılıyor. Mezhepsizlerin kitapları Türkiye’ye yayıldı. Kur’ân-ı kerim’e hürmet kalmadı, birçok satıcılar Kur’ân-ı kerim’e hürmet göstermiyor, teşhir için Kur’ân-ı kerimleri göbekten ve dizden aşağı yerlere koyuyorlar. Âyet-i kerîmeleri latin harflerinin arasına yazıp piyasaya sürüyorlar. Bunun önüne geçmek için her müslüman İslâm harfleriyle, latin harflerinin karışık olduğu kitapları almazlarsa, bu iş nisbeten halledilmiş olur.

S. Kutub’un dağıtılan el ilânında şöyle bir cümle vardır:

 

«Fizılâlil Kur’ân Tefsiri, şimdiye kadar yazılan Kur’ân tefsirlerinin hiç biriyle kıyas edilemiyecek derecede harikulâde vasıflara haizdir.»

Hemen altında Hikmet Yayınları sunar diye yazılıdır .           

Sanki deterjan reklamı yapar gibi bir şey. Şimdiye kadar çıkan deterjanların en üstünüdür. Şimdiye kadar yazılan tefsirlerin en üstünüdür. Muhalfarz şimdiye kadar çıkan tefsirlerden üstün olursa din diye bir şey kalmaz ortada. Çünkü İslâm bugüne kadar anlaşılmamış ve anlatılmamış demek olur ki maazallah büyük suçtur. Dinde eksik olan neymiş de S. Kutup yeni ilâveler yapmış ve harikulâde vasıflara haiz bir kitap yazmış acaba? Gerçekten de Fizılâl, şimdiye kadar yazılmış Ehl-i sünnet alimlerinin mübarek tefsirleriyle asla kıyas edilmeyecek derecede harikulâde hatalara haiz bir kitaptır. Buna birkaç misal verirsek hakikat ortaya çıkar.

Mezhebi olan insan belli bir mezhep üzerine yazar. Bazan Hanefînin içtihadı uygundur, bazan Şafiîninki uygundur gibi ifadelerde bulunmaz. Seyyid Kutup, bay Karaman gibi, mezhep imamlarının içtihadlarını tercih ediyor. Maide sûresinin otuzüçüncü âyet-i kerimesini Fizılâlin gölgesine çekilerek dört mezhebin içtihadlarını bildirdikten sonra şöyle diyor:

 

«Biz bu hususta, İmâm-ı Malik’in fikrini tercihe şayan görüyoruz.»

Mezhebi olan kimse kendi mezhebinin imâmının içtihadını tercihe şayan görmez. Hep doğru bilir ve amel eder. Başka mezhepteki bir kimse de başka mezhebin imâmının içtihadını tercihe şayan görürse daha önce İmâm-ı Rabbani hazretlerinden delil getirerek isbat ettiğimiz gibi mezhepsiz olur, mülhid olur. Hemen birkaç sayfa sonra da İmâm-ı Ebu Yusuf’un içtihadı için İmâm-ı A’zama karşı çıkar gibi bir ifade kullanmakta, içtihad etmeyi karşı çıkmak anlamına kullanmaktadır. Ehl-i ilim bilir ki içtihad etmek karşı çıkmak demek değildir. Müctehid içtihad etmekle mükelleftir. Müçtehid başkasının içtihadı ile de amel edemez. Kendi içtihadı ile amel etmek mecburiyetindedir. İçtihad etmekle karşı çıkılmış olmaz. Hazret-i Ömer radiyallahü anh kaç kere Kâinatın efendisinden ayrı içtihadda bulunmuştu. Ayrı içtihadda bulunmak karşı gelmek demek değildir, öyle olsa idi, Peygamber aleyhisselâma karşı gelmek küfür olurdu. S. Kutup içtihadın ne demek olduğunu bilseydi böyle zırvalamazdı.

  Allahü teâlâ İsa aleyhisselâmı öldürmediğini, asılmadığını Kur’ân’ı kerîm’inde bildirirken S. Kutup ise Cenâb-ı Hakkı şu şekilde yalanlamaktadır:

   «Hazret-i İsa’nın vefatından sonra kaleme alınmış bu incilerde…» (Maide süresinin 115. ayet-i kerimesini tefsir etmeye kalkışırken böyle yazıyor. Fizılâlinde).

  Allahü teâlâyı yalanlamanın ne demek olduğun ehl-i ilim bilir.

  İşte fizılâl böyle saçmalıklarla küfürlerle dolu bir hezeyannamedir. S. Kutupçu mezhepsizler daima ecdadımızı ve selef-i sâlihin efendilerimizi küçük göstermek için ellerinden gelen gayretleri göstermişler. Eski âlimlerimizin kitap yazamadıklarını, S. Kutub’un kitaplarının hepsinden üstün olduğunu utanmadan yazıyorlar.

 Bir S. Kutupçu şöyle diyor:

 

«Ashâb-ı Kirâm’dan sonra müslümanlar Kur’ânla hayat arasına yıkılmaz setler çektiler. Kur’ân mihrap nağmesi ve mezar duası oldu. İşte S. Kutup, bütün bu setleri yıkarak, hiç bir İslâm âliminin yazamadığı Fizılâli yazdı»

Bilindiği gibi vehhâbiler Ehl-i sünnetin ölüleri için Kur’ân okumaları ile alay ederler. S. Kutupçu mezhepsiz de aynı yola sapmıştır. İslâm âlimlerini kötülemekle, şimdiye kadar böyle tefsir yazılmadığını söylemekle S. Kutub’u övdüğünü sanmaktadır mezhepsiz.

S. Kutup tasavvufa da gücünün yettiği kadar yükleniyor. İbni Teymiyye nasıl vahdet-i vücud evliyalarının büyüklerinden Şeyh-i Ekber Muhiddini Arabi hazretlerine kâfir diyorsa, S. Kutup da vahdet-i vücud mensuplarına gayri müslim tabirini kullanmaktadır. Hocası İbni Teymiyye’den farkı yoktur. Bakara sûresinin 117. âyet-i kerimesini tefsire kalkarken «Vahdeti vücud felsefesi tamamen İslâmi tasavvurun dışında kalır.» diyor. Hemen arkasından İslâmın gayri müslim anlayışı olan vahdet-i vücudu reddettiğini yazmaktadır. Kısaca vahdeti vücuda felsefe demekte, vahdet-i vücud evliyalarına da gayri müslim demektedir. İbni Teymiyye kâfir diyordu, bu da gayri müslim.

S. Kutup hakkında Necip Fazıl’ın son görüşü şöyledir:

 

«Bir de Seyyid Kutup var... Kendisinden af dilemesini isteyen yakışıklı orangotan maymuııu Nâsır’a «Bir müminin bir münafıktan af dilemez.» cevabını veren ve kahramanca ölmeyi bilen bu zatı SAHTE KAHRAMANLAR konferansımda gerçek kahraman olarak göstermiştim. Fakat sonradan gördüm ki Seyyid Kutup bir İbni Teymiyye meddahıdır. Ve kellesini kaptırdığı. sosyalizma yularının zoruyla Hazret-i Osman’a adaletsizlik isnat eden ve dil uzatan bir bedbahttır. İdam edilmeden önce bu sapıklıklardan istiğfar ettiğini söyleyenler oldu. Eğer öyle ise tam kahraman ve şehit... Değilse mücadelesi kâfire karşı bir sanığın davranışından ileri geçmeyen bir zavallı.» (21.10.1977 tarihli Tercüman Gazetesinden)

 

Büyük Gazete’nin sahibi Mehmed Şevket Eygi, S. Kutup hakkında şöyle söylemektedir: «Seyyid Kutup selefî ve mezhepsiz bir zihniyete sahiptir> (Büyük Gazete Sayı: 93)

Daha önceki sayılarımızda yazdığımız gibi S. Kutup tövbe edip imanla gitmiştir veya kitaplarındaki küfürler üzerine imansız ölmüştür. Meselemiz bir şahsın imanla ölüp ölmemesi değildir. Mevcut kitaplarıdır. Kendisi imanla ölmüş olsa bile kitapları açıkladığımız gibi birer zehirdir. Bu inceliği anlamalarını okuyucularımızdan rica ediyoruz.

 

İ F Ş A A T

S. Kutup, İslâmda Sosyal Adalet kitabının Arapça aslı olan (El Adaletül İctimaiyyetü Fil İslâm) kitabında, şiîlerden daha ağır bir lisan kullanarak, başta Aşere-i mübeşşereden;(Cennetlikle müjdelenen on kişiden) biri olan Hazret-i Osman radiyallahü anh olmak üzere Eshâb-ı kirâmın büyüklerine haince dil uzatmaktadır. Fakat bu kitabı Türkçeye tercüme eden şahıslar, bu bariz ve galiz hataları, hainliklerini acaba niçin tercüme etmemişlerdir?

Akla birkaç ihtimal gelebilir. Meselâ Eshâb-ı kirâma yapılan bu iftiralara edebleri müsaade etmediklerinden bu kısımları çıkarmış olabilirler desek, böyle bir sahâbe düşmanının kitabı nasıl tercüme edilir? S. Kutub’un ihanetleri meydana çıkmasın diye kasden o kısımları tercüme etmediler desek böyle bir ihaneti gizlemek, dinimize yapılmış bir hainlik değil midir? Gerek kitabın yazarı ve gerekse tercüme edenlerinin dine yaptıkları bu ihanet bilinirken bu kitapları İslâm adına nasıl müdafaa ederler?

Şayet S. Kutub’un Hazret-i Osman Radıyallahü anh’a ağır şekilde dil uzattığına ve bunları mütercimlerin tercüme etmediğine inanmayan mezhepsizler çıkarsa, okuyucularımıza kitabın aslını göstermelerini rica ediyoruz. S. Kutup, bu mahut kitabın 186. sayfasından itibaren 5 - 6 sayfa iğrenç zehirlerini kusmaktadır. Hattâ  Dört Büyük Halifeden biri olan, meleklerin hayâ ettiği Hazret-i Osman Radıyallahü anh’a « B U N A K» diyecek kadar alçalarak iftiralar yapmaktadır. Mütercimler bunu gizlemekle hakikatı gizleyeceklerini sanıyorlarsa aldanmış olacaklarının acaba ne zaman farkına varacaklar?

Şimdi. 186. sayfadan itibaren birkaç satır tercüme edip iftiralarını ifşa edelim:

Mezhepsiz Seyyid Kutub’un ismi seyyit olup kendisi Seyyid falan değildir. Seyyid düşmanı Seyyid Kutub şöyle demektedir:

 

«Pek yaşlı olan Osman’ın hilâfete geçmesi kötü bir talihin eseridir. Müslümanların mallarını gelişigüzel harcamıştır. Çok müsrif idi. Zübeyr’e 600.000, Talha’ya 200.000, Mervan’a ise Afrikıyye haracının beşte birisini verdi. Eshâb ve bilhassa Ali bin Ebi Talib bunları işitince onu azarladı.

 

Muaviye’nin mülkünü genişletip Filistin’i de ona verdi. Akrabalarını vali yaptı. Bu İslâmın ruhuna aykırı idi. »

Bu ve bunun gibi iftiralar etmektedir Bunların iftira olduğu çeşitli kitaplarda yazılıdır. Hazret-i Osman radiyallahü anh hakkında birkaç hadis-i şerif yazarak mezhepsizlerden hain olmayanları insaf ile tövbeye davet ederiz:

 

HADİS-i ŞERİFLER:

 

1 — Daha kızlarım olsaydı onları da Osman’a verirdim.

 

2— Ondan melekler hayâ eder ben hayâ etmez miyim?

 

3—Osman Cennette benim kardeşimdir.

 

4— Bugünlerden sonra Osman’a günah yazılmaz.

 

5 — Cehenneme girecek olan 70 bin günahkâr müslüman, Osman’ın şefaatıyle so

 

 

MİLLİ FİKİR'E GELEN MEKTUPLAR 

 

İstanbul’dan Hayrullah Can:

Mektubunda diyor ki: “Ehl-i sünnet yolunda olduğunuzu, meşrep olarak da Büyükdoğu Fikir Ocağı yani Necip Fazıl’ın fikirlerine uygun neşriyat yaptığınızı yazıyorsunuz. Seyyid Kutup hakkında Iraklı din adamlarının bir raporunu neşrettiniz, bu sizin Seyyid Kutub’u tasvip etmediğiniz manasını taşır. İşittiğime göre Necip Fazıl Seyyid Kutub hakkındaki fikrini bir vesika ile bildirmenizi istiyorum. İkinci husus, mezhepsizler hakkında Sabah Gazetesindeki Süleymancılar da yaylım ateşine giriştiler, sizin neşriyatınız Süleymancılığı desteklemek olmuyor mu?

CEVAB: Üstad Necip Fazıl, S. Kutub için şöyle der: “Seyyid Kutup, Büyük sahabî Hz. Osmanı en ağır şekilde tenkid etmiş böylece dalâletlerin en ağırına düşmüş bir insandır.” Büyük Doğu, Sayı: 16, Sayfa: 15, Sene: 1971

Biz sapık kimselerin Cennete veya Cehenneme gittikleri üzerinde durmuyoruz. Karl Marks’ın bile şahsı değil, eserleri bizi ilgilendirir. Mezhepsizlerin de kendileri değil kitapları bizi ilgilendirir. Ehl-i sünnet âlimlerinin sapık ve kâfir dediği İbni Teymiyye bile tövbe etmiş, cennete gitmiş olabilir. Mesele kendisinin Cennete veya Cehenneme gitmiş olması değil, eserleridir. Seyyid Kutub da tövbe etmiş Cennete girmiş olabilir. Biz diyoruz ki, Seyyid Kutub’un kitaplarını okuyan kimse dalâlete düşebilir. Biri de ehl-i sünnet âlimleri dururken birkaç sapığın kitabının okunmasına lüzûm yok.

Sabah Gazetesi Laikliğin Yeşerttiği Fitne Olan NAYLON MÜCTEHİDLER serisine yeni başlamıştır. Necip Fazıl yıllar önce bu tehlikeyi bize göstermiştir. İbni Haceri Mekki Hazretleri, Şeyh’ul-islâm Mustafa Sabri Efendi bu hususta mufassal eserler yazmışlardır. Bilâhare Said Nurî hazretleri de İÇTİHAD mevzuunda mukni bir risale yazmıştır.

Günümüzdeki Hoca ve Muharirlerden ise, başta Necip Fazıl olmak üzere Üstad Ahmed Davutoğlu, Mehmet Şevket Eygi, D. Ali Kayapınar, Ahmet Selâmi Toscuoğlu, Enver Baytan, H. Hilmi Işık, Sadık Albayrak, Cemil Meriç, Ali Fikri Yavuz, Abdulkerim Polat, Sadrettin Yüksel, Risale-i Nur talebeleri ile çeşitli müftüler, kısacası ehl-i sünneti savunan herkes mezhepsizlik hareketine karşıdır.

Sabah gazetesi vehhabilik tehlikesinden bahsediyor diye bizim susmamız gerekmez. Sabah gazetesi bizce kâfi cevaplar vermemiştir. Biz inşallah mezhepsizlere gerekli cevap vereceğiz.

Komünizm aleyhindeki bir neşriyatımızdan dolayı biri çıksa, Amerikalılar komünizmi kötülerler, siz de kötülüyorsunuz, sizin de bu hareketiniz Amerikayı desteklemek değil midir? Gibi acaip bir soru sormaya hakkı var mıdır? Komünizmle, vehhabilikle, mezhepsizlikle, Ashâb-ı kirâm düşmanları ile kim mücadele ederse bunları tenkid değil, takdir etmemiz gerekir.

Üstad Necip Fazıl’ın bir sözü ile cevap verelim: “Artık bütün incelikleri anlamak ve kahramanlarımızı bu gözle seçmek devri gelmiştir.”

 

VAN'DAN ENVER EKİNCİ:

Medine'de gördüklerini şöyle anlatıyor :

 “Kimsesiz hacıların cenazelerini balık istifi gibi yanyana koyup üstünü örtüyorlar. Nispeten torpilli olan birisine müstakil bir mezar kazdılar. Mezar derin değil, cenazenin boyu kadar uzun da değil. Birisi cenazeyi kucaklayıp çukura attı, cenaze büyük geldiğinden başı ve kolu dışarda kaldı, kazma ve küreklerle baş ve kollarına vura vura yerleştirdiler. Vehhâbilerin bu halini görünce arkadaşlarıma (Aman ben ölürsem burada defnetmeyin memleketime götürün) diye vasiyet ettim.”

 

 FRANSA'DAN MUHLİS FERİK :

«Mekkedeki mezheb mi haktır yoksa laik Turkiye'deki mezhebler mi?» diye başladığı uzun mektubunda Vehhâbiliğin hak bir mezhep olduğunu, Abduh gibi Vehhâbi âlimleri eğer kötü yolda olsalardı, Diyanetin bunu açıklayacağını aksine Diyanetin Abduhun talebelerinden Reşit RIZA’nın Telfik ile ilgili kitabını neşrettiğini yazdıktan sonra şöyle diyor:

 

“... partili olduğunuz belli, fakat o partinin yetkilileri hiç bir zaman VehhâbiIiği kötülemedikleri gibi onlarla ilişki kurmak için de çalışıyorlar. Mezhepsizlik diyerek vehhabiliği kötülemeye devam ederseniz susturmasını da biliriz.”

 

CEVAB:

Bu çeşit mektupların cevabları verilmiştir. Şu kadarını söyleyelim ki biz bir partinin veya partilerin yollarında değil, Ehl-i sünnet yolu için çalışıyoruz. Bu bakımdan partilerüstü neşriyat yapıyoruz. Dinî, partilerin politikasına göre değil, partileri dinîn esaslarına göre değerlendiriyoruz.

 

BURSA'DAN SAİM HAKYOLCUSU :

İskilipli İhsan Çerkeşli ile gönderdiği yazısı şöyle :

Tasavvuf öğretmeni olduğunu söyleyen birisi,

 

1 - Kadınların şarkı söylemesinin caiz olduğunu, siyasi konuşma yapmasının uygun bulunduğunu,

 

2 - Kadın resimlerine bakmanın helal olduğunu,

 

3 - Buhârî'den delil getirerek talak-ı selasenin olmadığını,

 

4 - 73 fırka ile ilgili Hadîs-i şerif’in mevzu olduğunu,

 

5 - Eski kitaplara itimat edilmemesini, bilhassa DAMAD isimli kitaba itibar edilmemesini, bu kitapla bir köy bile idare edilemeyeceğini söyledi. Ne dersiniz?

 

C E V A B:

1 - Efendim, bahsettiğiniz kimse katıksız bir mezhebsizdir. Kadınların erkeklere şarkı söylemeleri, plak ile, teyp ile de duyurmaları, hatta mevlid ve ezan okuyarak duyurmaları da harâmdır, büyük günahtır. Seslerini ancak zaruret hallerinde başkalarına duyurabilirler. Hele zaruret yokken seslerini erkeklere duyurarak siyasi nutuk çekmeleri dinîmize aykırıdır.

2 - Kadınların resimlerine ve televizyondaki görüntülerine şehvetle bakmak harâmdır, göz zinasıdır. Maalesef müslümanlar, politikacılara bakacağız diye onun bunun karısına bakıyorlar.

3 - Bir anda üç talak vermeyi kabul etmeyen İbni Teymiye ve mezhepsiz talebeleridir. Üç talakı bir anda vermek bid'at ise de talak-ı selase olmuş olur. İcma vardır. Mezhepsizler İCMA'yı falan inkar ederler. Onlar için tek delil İbni Teymiye ve diğer mezhepsizlerdir.

4 – “Ümmetim 73 fırkaya ayrılacaktır, biri hariç hepsi Cehenneme gidecektir. Cehennemden kurtulan fırka ise benim ve eshabımın yolundan gidenlerdir.” (YANİ EHL-İ SİNNET VEL CEMAAT FIRKASIDIR)mealindeki hadîs-i şerif bütün sahih kitaplarda vardır. Mezhepsiz, sapık mezhepleri hak gibi göstermek için bu hadîs-i şerife mevzudur demek istiyor.

5 - İtimat edilmesi gereken kitaplar eski kitaplardır. Mezhepsiz birisi ile konuştuğumuzda Karadenizli bir müftü, bu mezhepsize itiraz ediyor. Karadeniz şivesiyle «DAMADDA BÖYLE YAZAY» diyor. Mezhepsiz ise müftü efendi ile dalga geçerek «KAYINPEDER DE BAŞKA YAZAY» diyor.

Damad, Şeyhülislâm'ın damadı olduğu için bu isim verilmiştir. Adı, Abdurrahmân bin Muhammed'dir. 1078'de vefât etmiştir. Mecma'ul-enhür ismindeki MÜLTEKA ŞERHİ meşhurdur. Senet bir kitaptır. Bu öğretmenin S. Uludağ olduğunu zannediyoruz.  

 

TRABZON'DAN KAYA YILDIZ:

Tamamen Ehl-i Sünnete zıt olan mektubunda diyor ki:

 

«Hep Edille-i Erbaa'dan bahsediyorsunuz. Bizim için tek delil var: KUR'AN. Onun için «Kur'andan alıp ilhamı» denmiştir. Aslında Hadisler de delil olur, fakat mevzu hadis yazdıkları için hiç bir hadis kitabına itimat kalmamıştır. En sağlam bilinen Buhârîde bile mevzu hadis vardır. Modern Problemler Karşısında İslâm Hukuku isimli kitapta Prof. Mahmasani bu durumu açıklıyor. Bu kitabı Karaman Türkçeye çevirmiştir. Bir tek dahi olsa kitabına mevzu hadis alan kimselere nasıl itimat ederiz? Diğerlerinin mevzu olmadığını nereden bilelim? Kur'âna sarıldık mı tehlikeden kurtuluruz. On tane doğru olmaz, bu bakımdan mezheplere itimat edilmez. Kur'an dururken mezhep imâmlarına bağlanmak şirktir. Bu bakımdan İmâm-ı Şevkani taklîdi harâm saymıştır.

 

Kur'ânı Ebu Hanife anlar da biz anlıyamaz mıyız? Kur'ânı herkes anlar, Kur'an süs için inmemistir. Anlaşılsın diye Arabça indirilmistir. Kur'an denizse, mezhep bir damladır, mezhepler sizin olsun Kur'ân yeter bana.»

 

CEVAB:

Mezhepsizliğin tesirinde kalmiş toy bir gence benziyorsunuz. Bir hadîsin mevzu olup olmadığını ancak salahiyetli İslâm âlimleri bildirir. Mesela İmâm-ı A'zam, İmâm-ı Buharî, İmâm-ı Gazâlî, İmâm-ı Rabbânî veya başka bir imâm, bu hadîs-i şerif  SAHİH'tir diyorsa sahihtir. Biz bir hadîsin mevzu olup olmadığını, neshedilmiş olup olmadığını nereden bilelim? Kur'an-ı kerîmi ve Hadîs-i şerifi en iyi anlayan İslâm âlimlerinin ve mezhep imâmlarının kitaplarını okursak ancak o zaman Kur'an-ı kerîmle amel etmiş oluruz. İslâm büyüklerinin kitaplarında ve Kütüb-i Sittede tek mevzu hadis yoktur. Ehl-i Sünneti suçlamak için din büyüklerinin kitaplarında mevzu hadis olduğunu mezhepsizler ve Vehhâbiler söylemektedir. Mahmasani mezhepsiz bir vehhabidir. Abdulvehhaba miictehid diyen bir sapıktır. Mezhep imâmlarına bağlanmak demek Kur'ana bağlanmak demektir. İmâm dediğin Şevkani ise mezhepsiz bir şiîdir. Kur'an-ı kerîmden istifade mezhep İmâmlarının, mufessirlerin bildirdikleri şekilde olur. Hüküm çıkarmak için Kur’ân-ı kerim okunmaz. O'ndaki bütün hükümleri mezhep imâmlarımız bildirmiştir. Dinîmiz noksan değildir, yeni bir hükme, reforma ihtiyacı yoktur.

 

ADAPAZARI'NDAN HALİL MERT :

Abonesini kesmek istediği mektubu şöyledir :

 

«Açık  konuşuyorum,  samimi  konuşuyorum,  sözümde hiç yalan yok. Abonemi kesmekle kalmıyor, diğer abone olanları da bıraktırmak için çalışacağım. Sakın bu da mezhepsizlerin maşası mıdır diye bir şey aklınıza gelmesin. Mecmuanızda dinîmize aykırı bir husus görmedim. Fakat Vehhâbilerle ve mezhepsizlerle fazla uğraşmanız bizim camiada çatlaklar meydana getiriyor. Şu Vehhâbilerle yapılan kültür anlaşması meselesi yüzünden bizim camiaya darılanlar oldu. Biz önce İslâmı kurtaralım, sonra içimizdeki mezhepsizleri temizleriz diyoruz. Siz ise içimizdeki birkaç mezhepsize veryansın ateş ediyorsunuz, camia dağılıyor, sözleriniz doğrudur, fakat her doğru her yerde söylenmeyeceği için zararlı oluyor. Biz Vehhâbi olsun, sosyalist olsun. Mısırla, Libya ile S. Arabistanla işbirliği kurmak istiyoruz. Siz ise bunlar solcu ve Vehhâbi diye işbirliğini kabul etmiyorsunuz. Kime gidelim? Amerikan gavuruna mı, yoksa Rus komünistine mi?»

 

CEVAB:

Samimi tenkidleriniz için tesekkür ederiz. Mecmuamızda dine aykırı bir husus yoksa biz müsterihiz. Biz sosyalist ve Vehhâbi Arap devletleri ile işbirliği ve ticaret anlaşmaları yapılmasın demiyoruz. Arap ülkeleri bizim için iyi bir pazardır. Ancak onlarla kültür anlaşması gibi zararlı bir anlaşma yapmayalım diyoruz. Sosyalist Mısır'dan bize ne kültür gelir? Vehhâbi Arabistan, bize Vehhâbilikten başka ne verebilir? Ruslarla kültür anlaşması yaptık Lenin'in, Mao'nun kitapları serbest satılır oldu. Arabistanla Kültür anlaşması yaptık, bütün dinî muesseseler Vehhâbi kitapları ile bombardımana tutuldu. Zararın neresinden dönersen kârı orasıdır. Türkiye'de ve Almanya'da bazı müslümanlar Vehhabi hayranlığından dolayı, kimi de bilmeyerek bir gün önce bayram yaptılar. Şeriata uymak varken, Vehhâbiye veya takvime uymak olmaz. Bunu 31. sayımızda etraflıca izah etmiştik.

 

ANKARA'DAN VELİ BAĞLUMLU :

Dolgu diş mevzuunda diyor ki:

 

«Kendisinin vaaz hocası olduğunu söyleyen papyon kravatlı, kovboy fotörlü, kellifelli birisi, (diş doldurtmakta zaruret olduğu için, üstelik İmâm-ı Muhammed'in sallanan dişleri altın tel ile bağlanmasına ait fetvası olduğu için diş doldurmak ve kaplatmak Hanefi mezhebinde gusle mani değildir. İslâm dinî kolaylık dinîdir, zorluk çıkarmak harâmdır) dedi. Ayrıca İzmirli İsmail Hakkı'nın da bu hususta fetvası olduğunu söyledi. Bu hususta sahih nakillerinizi bekliyoruz.»

 

C E V A B :

Kardeşim, diş dolgusu hakkında 15. sayımızda Ehl-i sünnet âlimlerinden yeteri kadar nakil yapmıstık. Buraya o yazının kısaca özetini alırsak tatmin olursunuz inşaallah.

Kayıtlı Halebiyyi sağirin 30. sayfasında, Gurer serhi Durer'in 17. sayfasında Mecmaülenhürün 11. sayfasında gusülde Hanefi mezhebinde ağzın ve burnun içini yıkamanın farz olduğu, tırnak üzerinde hamur kurusu (yağlı boya, oje, seletop, bant ve benzerleri) kalıp altına su geçmediği takdirde guslün caiz olmadığını bildirmişlerdir. Ağzın içinde de dişe yapışmış sakız olsa altına su geçmese gusül yine caiz değildir. Yıkanması farz olan yerlerin iğne UCU kadar kuru yer kalmamak üzere yıkanması farzdır.

 

Diş doldurmak ve kaplatmak bir ihtiyaçtır, fakat zaruret değildir. Zarureti İmâm-ı Rabbanî (Kuddise sirrûh) şöyle tarif etmektedir: “Her ihtiyaç zaruret sayılmaz, ZARURET, başka çare bulamamak demektir.”

Zaruret halinde domuz eti yenir ve şarap da içilir. Tabii bunlar ölmeyecek kadar yenir içilir. Zaruret icabı domuz eti yemek caizdir diye, karnı aç birinin açlık ihtiyacını gidermek için henüz kuvveti yerinde iken domuz eti yemesi nasıl caiz değilse, ihtiyaç olan diş kaplatmayı zaruret sanarak sabit diş taktırmanın gusle mani olmadığını söylemek de câiz değildir.

Şâyet diş doldurmak zaruret olsaydı elbette diş doldurmak Hanefi'de gusle mani olmazdı. Seyyar diş taktırmak mümkün iken yine de ihtiyaca binaen diş kaplatmak veya doldurmak bazı şartlara göre caizdir.

Evet İmâm-ı Muhammed, sallanan dişi altına tel ile bağlamaya cevaz vermistir. Fakat bundan sabit diş yaptırmanın caiz olduğuna kıyas yapabilmek için insanın mezhepsiz olması gerekir. Zira İmam-ı Muhammedin içtihadına uyarak altın tel ile diş bağlamak caiz olduğu gibi gümüş yüzük takmak da caizdir. Ancak câiz olan gümüş yüzüğün altına su geçmezse gusül tamam olmadığı gibi altın telin altına da su geçmezse gusül yine tamam olmaz. Altın telin altına su sızar. Fakat kaplamanın altına su geçmez.

Tekrar ediyoruz, gusülde altını yıkamak şartı ile parmağa gümüş yüzük takmak caiz olduğu gibi, sallanan dişi, altını yıkamak şartı ile altın tel ile bağlamak da caizdir. Kaplama ve dolguda altını yıkamak mümkün olmadığına göre 15. sayımızda izah ettiğimiz kolaylıktan istifade edilir. Böylece süs için de olsa diş doldurmak ve kaplatmak gusle mani olmaz. Gerekli şartı 15. sayımızdan öğrenebilirsiniz.

«İslâm dinî kolaylık dinîdir, zorluk çıkarmak harâmdır.» sözü üzerinde de biraz duralım. Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine göre dinde zorluk yoktur demek, Allahü teâlâ gücünüzün yetmiyeceği işi size yüklemedi, kolaylık emretti demektir. Yoksa herkes hoşuna giden şeyleri yapsın, nefsine zor gelenleri yapmasın, ibadetleri keyfiye göre değiştirsin demek değildir. Dinde yapılacak ufak bir değişiklik küfürdür, dinsizliktir. Dinde zorluk yoktur diyerek uzun yaz günleri oruç tutulmamasını, Almanya'daki işçilerin iş zamanında oruç tutmayıp izin aldıkları zaman tutulmasını söyleyen mezhepsizleri çok gördük. Urfa gibi çok sıcak bir bölgede, uzun yaz günleri tarlada çalışan bir insanın oruç tutması çok güçtür, seyyar diş takmaktan, hatta dişsiz durmaktan daha güçtür. Fakat güç diye Allah zorluk emretmedi diye oruç tutmamak, kışın kısa günlere tehir etmek uygun olur mu? Bunun gibi mezhepteki müçtehidlerin veya başka mezhepteki müctehidlerin kolay gelen fetvalarını, içtihadlarını toplamak da caiz olmadığını, telfik olduğunu, bunun ise batıl olduğunu Ehl-i sünnet âlimleri bildirmiştir. Mezhepsizler dinde zorluk yoktur diyerek kolaylarına gelenlerini yapıyorlar. Milleti de cünüp gezdirmekten çekinmiyorlar.

Efendim, İzmirli İsmail Hakkı camilere sıra konmasını teklif eden dinde reformcu bir kimsedir. Ayrıca Mezhepsiz Reşit Rıza'nın mezheplerin birleştirilmesi ile ilgili kitabına takriz yazan bir mezhepsizdir. Onun sözü ve naklî nasıl hüccet olur? Üçüncü defa tekrar ediyoruz, altın tel ile bağlamak ayrı şey, altına su geçip geçmemesi ayrı şeydir. Caiz olan gümüş yüzük çok sıkı olup altına su geçmezse gusül câiz olmaz. Gümüş yüzük takmak caizdir. Şu halde altına su geçmezse de gusül yine caiz olur diye mezhepsizce, zünnarlıca inat etmek katmerli cahilliğin birer nümunesidir.

 

Rize'den Ahmet Yıldız:

Uzun mektubunda diyor, ki: «Araştırdığıma göre içtihad için gerekli şartlar 20. Asırda bir kiside toplanacak cinsten değilmiş. içtihat kapısı açık olduğuna göre buna lüzum görülmez mi? Yani ehl-i sünnet imâmları olan dört mezhep imâmının içtihatları bütün zamanlar için geçerli oluyor mu? Tahminime göre bugünkü meselelere gerekli cevap verilememektedir. Mesela kutuplarda namaz nasıl kılınır? Bunun gibi meseleleri âyet ve hadîsin ışığı altında bir karara varmak üzere branşında ehliyet sahibi kişilerden teşekkül edecek bir şuranın toplanması nasıl olur? Bu görüşlerden dolayı benı yanlış anlamamanızı ayrıca istirham ederim. Bu konularda beni aydınlatmanız için yazıyorum.»

CEVAB : İctihad için gerekli şartlar yok ise müctehid yok demektir. Kırk avamdan bir evliya olmadığı gibi kırk evliyadan da haşa bir Peygamber olmaz. Kırk Peygamberden de bir ahir zaman Peygamberi olur mu? Kırk profesörden, kırk din işleri müdüründen de bir müçtehid olamaz. Bir kimse bütün islâmî ilimlerde profesör olsa ilâhi mevhibe sahibi olmadan müçtehid olamaz. İçtihad kapısını kapatan olmamış, müçtehid olmadığından kendiliğinden kapanmıştır. Sonra içtihada lüzum da yoktur. Bütün meseleler çözülmüstür. İmâm-ı Azam, yarım milyon mesele halletmis ve 64 bin umumî kaide koymuştur. Bu kaideye göre mezhep içindeki müçtehidler gerekli fetvalar vermislerdir. İsa Aleyhisselâm bile yer yüzüne geldiği zaman Hanefi mezhebine göre hükmedeceğini islâm âlimleri yazmaktadır.

Namaz için öyle hükümler koymuşlar ki değil yirminci asır yirmi birinci asır olsa yine değişmez. Her zaman ve mekânda tatbik edilebilir. Her mezhebe göre, namazların vakitleri belirtilmiştir. Altı ay gece, altı ay gündüz olan yerlerde bu vakitler teşekkül etmiyor. Hanefide vakit namazın sebebidir. Sebep bulunmadıkça namaz farz olmaz. Bu ölçüye göre aya giden müslümanın, kutuplarda ikamet eden bir mü'minin namaz kılması için bilmediği bir husus kalmaz. Vakit varsa, girmişse kılar, yoksa kılmaz.

Mukallid olarak bizler, hemen âyet-i kerîmeye veya hadis-i şerife bakıp ahkam çıkaramayız. Bizlerden çok iyi bilen mezhep imâmları ve mezhep içindeki âlimlerin kavillerine bakarız. Mesela hadîs-i şerîfte «Namaz kılmayan kâfirdir» denmektedir. (Menterekessalate muteammiden fekad kefere.) Biz hadîs-i şerife göre hüküm veremeyiz. Mezhebimizin kavline bakarız. Mezhebimiz Hanefide namaz kılmayana kafir denmez. Biz mezhebin hükümlerine değil de âyeti  kerîme ve hadîs-i  şeriflerden anladıklarımıza göre hareket edersek mezhepsiz oluruz maazallah. Müçtehid olmayan kimsenin âyette böyle yazıyor, hadiste böyle geçer, demesi yanlıştır. Bu hadîs-i şerifi hanefi âlimleri şöyle açıklamıştır demek lazım. Müfessirlik kudreti olmayan kimsenin âyeti kerîmeye mana vermesi haddini bilmezliktir.

Modern problemler çıktı, içtihad lazımdır, demek yanlıştır. Mezhebimizde yanlışlık yoktur. Mezhebimizin hükümlerini öğrenip mezhepten çıkmamaya gayret edelim. Allahü teâIâ'ya emanet olunuz.

 

Almanya'dan Ahmet Erdoğan  :

Mektubunda diyor ki: «İbni Teymiyye, Mevdûdî ve Hamidullah gibi kişilerin durumlarını herkese kabul ettirdiğimiz halde, Seyyit Kutub'un bir hatâsını söylesek «Seyyit Kutub'a bir sey söyleyen kâfir olur» diyorlar. Ne yapâlim?

CEVAB : Necip Fazil, BÜYÜK DOĞU'da şöyle der: “Seyyid Kutup, büyük sahabi Hazret-i Osmanı en ağır şekilde tenkid etmis, böylece dalaletlerin en ağırına düşmüş bir insandir.”

Seyyit Kutub, İbni Teymiyye'yi hüccet kabul eden bir kimsedir. Hemen bütün kitablarında İbni Teymiyye'den delil getirdiği görülür. Karaman'ın tabiriyle muayyen bir mezhebe bağlanmadan kitablarını yazmıştır. Bu durum Karaman'a göre gerçek âlimlerin takip edecekleri tek yoldur.

Fakat ehl-i sünnete göre ise bu yol mezhebsizliktir. Bir insan müctehid de olsa kitaplarını kafasına göre değil, muayyen bir mezhebe göre yazması lazımdır. Bizi kendisi değil kitapları ilgilendirir. Kendisi makbul insan bile olsa kitapları ehl-i sünnete aykırıdır. Aşere-i mübeşşere'den üçüncü Halifeyi tenkid etmesi ise affedilmez hatadır. Hattâ küfür olduğunu İmâm-ı Rabbânî hazretleri bildirmiştir. Hiç bir ehl-i sünnet âlimi Hazret-i Osman Radiyallahü anhı tenkid etmemiştir. Değil Hazret-i Osman gibi büyük bir sahabi, herhangi bir sahabi bile tenkid edilmez. Eshab-ı kiramın tamamı cennetliktir, onları tenkid Hadîs-i şerifle men edilmiştir. Seyyit Kutub Hazret-i Osmanı tenkid ederken bir şey yok, biz Seyyit Kutub şuralarda hatâ etmiş dememizi büyük suç işlemiş kabul eden gafillere söz kâr eder mi?

 

 İstanbul'dan Ali Sertkaya:

Gönderdiği   mektupta   mezhepsizlerin   faaliyetleri   ve fikirleri hakkında özetle söyle diyor :

«Öğrendiğime göre Konya'da mezhepsizlerin lideri Ahmet Bey diye birisi varmış. Bu Ahmet Bey'in başkanlığında bir toplantı yapmışlar. Toplantıya Şerrüddin de iştirak etmiş. Yeni bir parti kurulmasını teklif etmişler. Lider mevzuunda karara varamamışlar. Şerrüddini teklif etmişlerse de, Şerrüddin, çok yara aldığını, basının bilhassa Milli FİKİR'in kendi fikirlerini çürütücü  mahiyetteki  neşriyatının çok tesirli olduğunu ileri sürerek lider olmayı reddetmiş, Ahmet Bey diye birisi üzerinde duruyorlarmış. Bazan Sahabe tatbikatı diyerek edille-i Şer'iyyeyi ikiye indiriyorlar, bazan da, çeşitli tevillere girişerek Kitab ve Sünneti inkâr, tahrif ve tezyif ediyorlar.

Lât, Menat gibi putların kulları hakkındaki âyet-i kerimeleri Allahü teâlânın kullarına uyguluyorlar.

Buhârî başta olmak üzere Kütüb-i Sittedeki hadîs-i şerîfleri MEVZU olarak damgalamaları yetmiyormus gibi Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellemi iki parçaya ayırıyorlar. «Kul Muhammed, Resûl Muhammed» diyorlar. Tabii delilleri de hazır. «Abdühü ve Rasülühü» diyorlar. «Peygamberin kul olarak söyledikleri ve yaptıkları bizim için delil olmaz.» diyorlar. «Bizi sadece Resûl olarak söyledikleri bağlar.» diyorlar. İşlerine gelmeyen hadîs-i şerîfleri «Bunu Kul Muhammed söyledi» diyorlar. Bay Hayrettin Karaman'ın tercüme ettiği MODERN PROBLEMLER KARŞISINDA İSLAM HUKUKU isimli kitapta Mahmasani bu fikre yakın olarak «Peygamberin dünyaya ait söyledikleri bizim için delil olmaz.» diyor. Yerli mezhepsizler Mışırlı mezhepsizleri gölgede bırakacaklar, bu gidişle.

Seyyit KUTUB hakkındaki yazınız mahzı hakikattır, çok güzeldir. Ancak, yerli mezhepsizler harıl harıl çalışırken hedefi dağıtıp yurt dışına taşırmak sizi zayıflatır. Sonra yazınızı okumadan karar veriyorlar «Seyyit Kutub, nasıl mezhepsiz olur?» diyorlar. Bir defa okusalar anlarlar ama.

Şerrüddinin yeminlilerini teker teker teşhir etseniz iyi olur. Şerrüddin, yaygaracı Ahmet Bey ve şürekaları toplanıyorlar. Masonluk prensipleri üzerinde yemin ediyorlar. Şerrüddin, «Masonluk ne ediyor da dünyaya hakim oluyor? Onun metodunu ne diye kullanmıyoruz?» diyerek birçok masum kardeşlerimizi kandırarak hepsine yemin ettiriyor. Böylece beyni yıkanan mezhepsiz sayısı çok, haddinden çoktur. Bunların birbirlerine olan bağlılıkları kardeşin kardeşe, babanın oğula olan bağlılığından daha kuvvetlidir.

Bunların Mısırlı mezhepsizlerden ayrı tarafları da var. Fiili gerilla faaliyeti içerisindedirler. Mezhepsizlik fikri gerillasının fiili gerilla durumuna geçmeden kirli çamasırlarını çıkaralım. İmâm-Hatiplerin tümünün bunların olmadığını gösterelim. Bu bakımdan şimdilik yurt dışındaki mezhepsizleri bırakıp içerdekilerle mücadele edelim.

Ankara'da birisi varmış, Tay mi ne diyorlarmış, her neyse at veya katır, bu adam da Y. İslâm Enstitülerinin fakülte yapılmasına çalışıyormuş. Rejimin fetvacıları fakültesi mi olacak ne olacak? Malum ellere teslim etme manevrası... Allahü a'lem masonluk bu işe eğilmiş, fakülte yapacaklar enstitüleri.

Diyaneti de tamamen ele geçirmek için çalışıyorlar. Tayyare-i Nârın oyununa gelerek mezhepsizlere ekmek yağlıyorlar. Yakında % 20'yi geçmeyen faizlere cevaz verilirse hiç şaşmayın. Fuhşu önlemek maksadıyle genelevlerin meşruiyetine dair fetvalar, daha doğrusu Fekayh hükümlerini bekleyin.

Mezhepsiz grubun mühim mevkileri işgal edip devlete tesir etmesinden endişeleniyorum. Allahü teâlâ yardımcımız olsun.»

 

CEVAP:

Muhterem Efendim, mezhepsizliğin felâketini bildiğimiz için dergiyi çıkarıyoruz. Mısırlı mezhepsizlerle uğraşmamızın sebepleri yerli mezhepsizler onların kitaplarını materyal olarak kullanıyorlar. Beyinlerini onların kitapları ile yıkıyorlar. Mevdûdî'nin, Seyyit Kutub'un, Ebû Zehra’nın kitapları tercüme edilmese ne diye onlarla uğraşalım? Bu kitapları Büyük İslâm âlimi falancanın kitabı diye gençliğin önüne sürüyorlar. Hizip ayrılıklarını bir tarafa bırakarak birlikte çalışılırsa mezhepsizlik tehlikesi önlenebilir.

 

 OKUYUCULARIMIZA

S. Kutup hakkındaki yazımızı sitemle karşılayan üç abonemizden mektup geldi. Bu kardeşlerimiz daha dergiyi okumadan vay Seyyit Kutup aleyhinde yazmışlar diye bize mektup yazmışlar. Mecmuayı okumadan karar vermek müslümana yakışmaz. S. Kutup'u niçin tenkid ediyorsunuz deneceği yerde, S. Kutup'un ,böyle sapık bir fikrî olup olmadığını inceledikten sonra görüşlerini bildirmeleri gerekirdi. Peşin hüküm vermemeleri icap ederdi. .Peşin hüküm ancak mezheplerin imâmları içindir, Ehl-i sünnet âlimleri içindir. S. Kutup islâm büyüklerine dil uzatmış mıdır? Mezhepsizleri övmüş müdür? Eğer gerçek durum böyle ise, artık bu kimseyi babamız da olsa sevmemiz din anlayışımıza uygun olur mu? Ölçümüz dindir, hak mezheplerdir. Rıza-i ilahiye uygun olarak bu ölçü ile bizi tenkid eden çıkarsa Allahü teâlâ razı olsun. Yok falanca S. Kutup tenkid edilmez dedi diye bize kızanlara da acıyoruz, Cenab-ı Hak onlara hidâyet nasip etsin.

 

 Kütahya'dan İbrahim Özkür:

Kardeşimizin mektubu şöyledir:

 

«Derginize çıkışından beri aboneyim. İnşallah bundan sonra da devam edeceğim. Çünkü, gerçekten partiler üstü bir zihniyetle neşriyatın devam ettirmesi bilhassa Ehl-i siinnet itikadını zedelemeye kalkışan, kendilerini müctehid sanan gafillere, reformculara cevap vermesi, bu yolda müslümanları uyarıcı mahiyette çalışması hiç şüphesiz bizleri sevindirmektedir.

 

Davamıza hizmet eden Sebil dergisini de okuyorum. Sebil son sayılarında nedense Seyyit Kutub'a fazla yer vermeye başladı. Kadir Mısıroğlu bu husus için kendisini tenkid edenlere iki devrede incelenmesi gerektiğini yazdı. Birinci Devre solcu, ikinci devre müslüman olmasıymış. Fakat bu açıklama beni tatmin etmedi.

 

Siz ise Seyyit Kutub'un müslüman devresindeki kitaplarından misaller vererek mezhepsiz olduğunu ispat ettiniz. Fakat nasıl oluyor da Sebil sizin neşriyatınıza ters tarzda bir yol takip ediyor? İki dergi aynı görüşü niçin savunamıyor? Üstelik mezhepsizlerle amansız bir mücadele yapan Ahmed Selami Bey niçin uyuyor? Cevaplarınızı bekliyorum.»

 

CEVAP

Kardeşim, yakın ilginizden dolayı Cenab-ı Hak razı olsun. Her kardeşimizin sizin gibi şuurlu düşünmesini isterdik.

Sebil'in S. Kutub gibi önce sosyalist, sonu mezhepsiz bir kimseyi reklam etmesine biz de şaştık. Tanıdığımız kadarıyla Kadir Bey Ehl-i sünnet birisidir. Vehhâbiliğe düşmandır. Tasavvuf hakkındaki yazıları için Vehhâbi meşrepliler onu tenkid etti. Kadir Bey S. Kutup'u sevmez, ancak bilmediğimiz bir sebeple onun reklamını yapıyor, her doğru her yerde söylenmeyeceği için bu suale cevap veremiyoruz. S. Kutup iki devrede incelenmesi gerekir gibi bir ifadesi hiç uygun değildir. Çünkü sosyalist olduğu devresi bizi ilgilendirmez, hiç kimse de o devresini kötülememektedir. Kendi anlayışına göre savunduğu müslümanlığı an-latan devresini vesika göstererek tenkid ediyoruz.

Arzettiğiniz gibi Ahmet Selami Bey, gerçekten mezhepsizlerin baş düşmanıdır. Ona konferans verdirdik, şahsen tanırız. Bu konuda uyumuyor, susuyor. S. Kutup hususunda yazı yazmaya kalksa hizmet aksar. Hizmet edebilmek için bazı tavizler vermek mecburiyetinde kalıyor. Gerek Kadir Bey, gerekse Ahmet Selami Bey için hüsnü zan ediyoruz. Daha büyük hizmetler verebilmek için bazı tavizler veriyorlar sanıyoruz.

 

 Tokat'tan Rıza Demirer:

Mezhepsizleri  tenkid  ederken  sert  lisan  kullandığımızı Mustafa Sabri Efendi gibi yumuşak lisan kullanmamızı tavsiye etmektedir. Bir de S. Kutub'un Abduhu tasvip ettiğine dair bir vesika göstermediğimizi belirtmektedir.

 

CEVAP:

Kardeşim, ilim ehline ilimle hitap edilir. Ehl-i ilim mezhepsizleri zaten bilir. Bizim tanıtmamıza lüzum kalır mı?İlim ehli olmayanlar ise fiske ile uyanmaz, başlarına taş yağdırılırsa belki uyanabilirler.

S. Kutub, Fizilâlde, Fil sûresinin tefsirinde Hoca Mason Abduhu tenkid ederken, ona ŞEYH, ÜSTAD, İMAM gibi tabirler kullanmıştır. İmâm, dinde sözü senet olan demektir. Mezhepsizlerden başka hiç kimse Abduhu İMAM olarak kabul etmemiştir. Abduha imam demesi, onu tasvip ettiğine dair bir vesikadır. Mezhepsizler kendi üstadlarını da tenkid etmekten çekinmezler. Fakat hiç bir Ehl-i sünnet alimi kendi üstadını tenkid etmemiştir, fakat ayrı ictihadda bulunmuştur., Bu da dinimizin emridir.

 

 Kızıltepe'den Abdurrahim Akdağ

S. Kutub'la ilgili dört sayfa tenkid değil, eleştiri yazmış, ifadeleri tamamen yanlış ise de tenkid usulüne uygundur. İlk defa böyle bir eleştiri aldık, heyecanlı genç özet olarak şunları söylüyor :

1 - S. Kutub'un fakirliği çirkin görmesi suç mudur? Fakirlik iyi midir?

2 - İbni Hazm'dan nakil yapması caiz değil midir? Yusuf Nebhani, İbni Teymiye'den nakil yapmamış mıdır?

3 - Babadan oğula geçme hükümdarlık İslâma uygun mudur?

4 - Hazret-i Osman'ın ihtiyar olup iyi idare edemediğini yalnız S. Kutub mu söylemiştir? Hazret-i Osman daha genç olsaydı şöyle olurdu demek suç mudur?

5 – “S. Kutub, bunlar benim, bunlar da Ehl-i sünnetin görüşü demiyor” diye yazmakla S. Kutub'un mezhepsiz olmadığını sehven kabul etmiş olmuyor musunuz?

6 - S. Kutub'un sosyalist olduğunu söylemekle paçayı ele verdiniz. Çünkü o sosyalizm ile komünizme karşıdır.

7 - Zenginlerin artan malını dağıtmak solculuk mudur?

8 - Komünist olmayana komünist veya kâfir demek, söyleyenin küfre düşmesine sebep olmaz mı?

9 - Bir yayınevinin Fizilâli herhangi bir şekilde reklam etmesi S. Kutub'un suçu mudur?

10 - Bir mezhebin bir görüşünü tercih etmek, mezhepsizlik olmadığının delili değil midir?

11 - Vahdet-i vücudun İslâmın dışında olduğunu söylemek evliyalığı inkar mıdır?

12 - Şehit S. Kutub'a dil uzatmak için onun gibi dine hizmet etmeniz lâzımdır?      t

 

CEVAPLAR :

Bu soruların dergimizin o sayısında cevapları vardır. Yine de bir kaç kelime ile cevaplarını verelim :

1 - Rızık Allahü teâlâdan olduğu için, zenginliği ve fakirliği S. Kutub'un çirkin görmesi dinîmize aykırıdır. Çalışmak ibadettir, bir emirdir, fakat çalışmakla insan muhakkak zengin olmaz. Azdıran zenginlik ve azdıran fakirlikten Cenâb-ı Hakka sığınılır.

2 - İbni Hazm'a İMAM demesi, onu senet gibi göstermesi suçtur. Yusuf Nebhani hazretleri İbni Teymiye'den senet olarak nakil yapmamış, onu tenkid için nakil yapmıştır. Sonra onu İMAM olarak kabul etmemıştir. Biz de İbni Teymiye’den nakiller yaptık, mezhepsizlere senet olsun diye. S. Kutub İbni Teymiyeyi de İMAM olarak bilmektedir. İmam demek dinde sözü senet âlim demektir. İbni Teymiye ile İbni Hazma İMÂM demek mezhepsizliktir.

3 - Hazret-i Ömer'in halife oluşu, bir önceki halifenin tâyini ile olmuştur. Bir halife oğlunu da halife tâyin edebilir. Bu tenkid edilemez.

4 - Bu soruda haklısınız. Hazret-i Osman radiyallahü anhı yalnız S. Kutub değil, başka mezhepsizler de tenkid etmiştir. «Daha genç olsaydı şöyle olurdu» demek gelecekten haber vermek değil midir?

5 - S. Kutub, Ehl-i sünnetin ictihadlarından bahsetmiyor, hep kendi indî görüşlerini belirtiyor. Mütercim de kendine göre beğenmediği yerler için «Bunlar S. Kutub'un kendi şahsî ğörüşleridir.» diyor. Aslında S. Kutub'un bütün kitapları kendi görüşleridir, müctehid olmayanının görüş serdetmesi, Allah adına konuşması mezhepsizliktir.

6 - Bir insan namaz kılıp oruç tutsa, Allaha inansa, kâfir değilim dese, Vehhâbiler ğibi «Allah gökte oturuyor» dese kâfir olur. S. Kutup komünizm aleyhine binlerce cilt kitap yazsa fakat «Mal cemiyetindir» dese modern bir sosyalist olur.

7 - Zenginlerin artan malı olmaz. O zaman zengin olmak suçtur. Fıtra ve kurban nisabına malik olana zengin denir. Şimdi S. Kutub'un görüşüne uyarak fıtra ve kurban nisabından fazla malı olanların, mallarını ellerinden alıp dağıtalım mı? Zengin zekât ve uşrunu veriyorsa kimse ondan bir kuruş alamaz. Yalnız solcu mezhepsizler ve komünistler alırlar.

8 - Evet, müslümana kâfir diyen kendisi kâfir olur. Meselâ İbni Teymiyye, Muhiddinî Arabi hazretlerine kâfir demiştir. Diğer vahdet-i vücud evliyalarına da kâfir demiştir. S. Kutub da İslâm'ın manevî yönü olan vahdet-i vücudu inkâr etmiş, İslâm dışı kabul etmiş, tıpkı hocası İbni Teymiyenin İslâm dışı kabul ettiği gibi.

9 - O yayınevinin Fizilâli Ehl-i sünnete aykırı şekilde reklâm etmesi doğrudan doğruya S. Kutub'un suçu değildir. Fizilâli okuyup benimseyenler mezhepsiz olacağı için o şekilde reklâm etmek dolaylı şekilde S. Kutub'a dayanmaktadır.

10 - Bir mezhebin bir görüşünü tercih etmek mezhepsizliktir. S. Kutup bazan İ. Malikin içtihâdını tercih ediyor, bazan başka bir müctehidinkini, çok zaman da kendi görüşlerini tercih ediyor. Dört hak mezhebden birisinin bütün ictihadlarını kabul etmek lâzımdır. Her mezhepten bazı ictihadları kabul etmek telfıktır, mezhepsizliktir.

11 - Vahdet-i vücud, şeyhi Ekber M. Arabi hazretleri gibi büyük velilerin yoludur, bu yolu inkâr o büyükleri inkâr olur. Bu yolda keşif hataları varsa da ictihadda yanılmak gibi olup günah değildir. Yani vahdet-i vücud velilerinin yanlış keşifleri bizim için senet olamaz. Fakat müctehidin yanlış içtihâdı da alsa bizim için senettir.

12 - Şehit olmak için birçok şart vardır. Başta Ehl-i sünnet itikadında olmak şarttır. S. Kutub'da bu şartların çoğu yoktur. Her kâfirin öldürdüğü şehit olmaz.

«Dil uzatmak için» demişsiniz. Hiç kimseye dil uzatılmaz. Biz S. Kutub'a da dil uzatmadık, kendi söylediklerini naklettik, Ehl-i sünnete aykırı olduğunu yani mezhepsizliğini ispat ettik o kadar.

Bir kişiyi tenkid etmek için onun gibi vasıflara haiz olmak icap etmez. «Allah ğöktedir» diyen bir vehhâbi âlimini Allahü teâlânm mekândan münezzeh olduğunu bilen bir câhil bile tenkid edebilir. Bir vehhâbiyi tenkid etmek için ille de vehhâbi olmak mı lâzımdır? S. Kutubu da tenkid etmek için ille de mezhepsiz bir fitneci olmak lâzım değildir.

S. Kutup sayısını dikkatlice okursanız hakkı teslim edeceğinizi umarız. Çünkü iyi niyetle bize yazdığınızı zannediyoruz.

 

 BURSA'DAN NURİ ERTATLI:

Mektubu aynen şöyledir:

 

«Sebil Gazetesinin 118. sayısında Terme'den Ahmet Şişman, Sebil Gazetesi'nin beyanına atfen Vakıflar Bankasındaki faizsiz hesabını, faizli olarak işleme konmasını talep ettiği yer almaktadır. Sanki bu hareket cihadmış gibi Sebil bunu reklâm ediyor.

 

Sebil yetkilileri bilmiyorlar mı ki, bir milyon lira bir lira faizle verilse sadece bu bir lira değil, bütün para faiz olur? Paranın tamamının faiz olmadığına acaba kim fetva vermiş ki?

 

Süleyman Ateş düşük faizlere cevaz vermişti, keza Seyyit Kutub'un hocası mason Muhammed Abduh da düşük faizlere cevaz vermişti. Acaba bunların hangisinden fetvayı aldı ki?»

 

C E V A B :

 

Kardeşim, suali kendilerine sorsanız daha iyi olmaz mı? Biz ne bilelim nereden fetva aldıklarını? Ahmet Şişman bizim de abonemizdir. Temiz müslümandır, demek Sebil Gazetesi'nin beyanına inandı. Faize verilen ana para belli olsa, ana para faiz olmaz. Fakat faizini ana paradan ayırmak mümkün olmadığı için hepsi faiz oluyor. Diyelim ki 150 lirayı faize verdik birkaç sene sonra bu para faiziyle birlikte 200 lira oldu. Banka bize verdiği 200 liranın artık rastgele 50 lirası faiz değil, faiz ana paraya karıştığı için tamamı faiz olur. Bunun için bir milyon lira bir lira faizle verilince, bir milyon bir liranın içindeki hangi bir liranın faiz olduğunu tesbit etmek ve ayırmak mümkün değildir. Bir bardak şerbete bir gram necaset düşse şerbetin tamamı  necis olur, ayırmak mümkün olsa şerbet temizdir. Keza bir bardak süte bir gram zehir katılsa bu sütü içen zehirlenip ölebilir. Faizin en hafifi ise kişinin anasıyla Kâbe duvarı önünde zina etmesi gibidir. Faiz kuvvetli zehirdir. Faiz paramızı bir alacaklımıza versek vebal bize aittir, Hadîs-i şerîfte şöyle buyurulmuştur: «Bir dirhem faiz (almak ve vermek) otuz zinadan daha günahtır.»

Halkımızı faiz gibi büyük bir günaha teşvik etmekten Cenâb-ı Hak bizi korusun. 

 

TOKATTAN A. TURAN YILMAZ :

Güzel bir girişle, selâm ve dua ile başladığı mektubunda diyor ki:

«Gerçek bir ülkücü gencim, yani İslâma inanıp gücümün yettiği kadar yaşayan bir ülkücüyüm. Mecmuanızı daha önce duymuştum. Fakat körü körüne bir partiye hizmet ediyor diye değer vermemiştim. Bir arkadaşın tavsiyesi ile geçmiş sayılarını okumak nasip oldu. Ölçü olarak parti değil. İslâmı almanız, hangi partiden olursa olsun, bâtılın uşakları ile tavizsiz mücadele yapmanız bizleri memnun etti. Tenkid ettiğiniz kimseler arasında her partiye mensup kimselerin bulunuşu partilerüstü, yani sırf riza-i ilâhî için çalıştığınızı belgelemektedir. Sizi tenkid edenler sırf  parti hırsıyla tenkid etmekte, dinîmize aykırı hiçbir cümle bulunmadığı halde derginize saldırmaları samimiyetsizliklerini göstermektedir. Biz dinî herşeyin üzerinde tutarız, Bu bakımdan dinî partilerin üstüne, her türlü menfaatin üstüne alan derginizi ülkücü gençler olarak desteklemekteyiz. Türk'ün bu asil şuuruna sahip gençleri her zaman yanınızda bulacaksınız.

Derginizin büyük bir boşluğu doldurduğuna inanıyoruz. Ülkücü abimiz Ahmet Arvasî Beyin fikirlerine tam uygun neşriyat yapıyorsunuz. Derginiz sayesinde soylu ecdadımızın mübarek yolunu öğrendik, gerçek büyükleri ve büyük diye yutturulan sahte kahramanları öğrendik, âlimi zâlimi öğrendik. Mezhebin önemini, müctehidi içtihâdı öğrendik. Üstad Necip Fazıl'ın tabiriyle Demir Oğuz'un altın nesli Osmanlı çocuklarıyız. Fatihlerin, Yavuzların, Abdülhamidlerin torunlarıyız. Mukaddes davası uğruna hanımlarını dul, çocuklarını yetim bırakan şehitlerin evlâtlarıyız. «Bîd'at nedir bilmeyiz, onun için, Cenâb-ı Hak biz Türkleri halis kıldı.» diyen Alpaslanın çocuklarıyız.

Ecdadım İslâm büyüklerini severdi, âlimlere hürmet eder onlardan dua alırdı. Fatih İstanbul'u zamanın kutbu Ubeydullahı Ahrar hazretlerinin yardımı ile aldı. Timurlenk şöyle derdi :

 

«Nereye gitsem hep seyyidlerin, âlimlerin, velilerin duasını alırım, onların yardımı ile savaşları kazandım.»

Mübarek ecdadımızın izinden gittiği bunca islâm âlimleri dururken ne idüğü belirsiz mezhepsizlerin peşinden gitmek, o şehid ecdada ihanettir. Ecdadımın binlerce eserleri dururken biz İslâmiyeti Vehhabî Suudi Arabistandan mı, Şiî İran'dan mı, solcu Libya ve Mısır'dan mı öğreneceğiz?

Bizim Türklük şuuru dediğimiz ülkü, işte budur yani İslâm ahlâk ve faziletidir. Yani ecdadımızın mübarek yolu, Ehl-i sünnet yoludur.»

 

C E V A B :

Kardeşim, dergimizi teşhisteki şuurunuzu tebrik ederiz. Bizim Ehl-i sünnet yolunu yaymaktan başka gayemiz yoktur. Bizim bağrımız Ehl-i sünnet olan Akıncıya, Ülkücüye, sucuya, bucuya açıktır. Bizim partilidir diye bir mezhepsizi övmeyiz. Biz Hak'kın dostu, bâtılın düşmanıyız. Bizi böyle bilenler bize destek olsun. Partisini dinden üstün tutan insan lâzım değil bize. Her partiyi destekleyenler arasında mezhepsizler vardır. Bu, inkâr edilemez bir gerçektir. Bizim gayemiz, mezhepsizleri teşhir edip, partilere olan tasallutlarını bir dereceye kadar önlemektir. Mezhepsizler, masonlardan destek görerek, bütün partileri ele geçirmek için, onlara tesir etmeye çalışıyorlar. Bolşeviklerin cirit attığı şu ortamda parti kavgası verip ecdat yadigârı memleketimizi onların işgaline vasat hazırlamak, vatana, millete ihanettir.

Timur Han hakkındaki görüşünüzü de tebrik ederiz. Timur Han, bozuk olan Bektaşiliği kuran Fadlullah ismindeki dinsizi öldürterek taraftarlarını da dağıtarak dinîmize büyük hizmeti dokunmuş bir hükümdardır. Yıldırım Beyazıt Han ile savaştığı için Osmanlı tarihleri Timur Han'ı haksız olarak kötülemektedir. Timur Han moğol soyundandır, fakat gerçek Türklük - şuuru, Hakkı teslim etmektir, islâm ahlâkı ve fazileti de budur. Bilmukâbil selâm ve dualar.

 

 ÇANAKKALE'DEN AHMET ZAFER :

Çorum'lu hemşerimiz Muharrem Şenol'unkine benzer mektubu şöyle:

 

«Seyyit Kutub'un mezhebi yokmuş, yoksa yok. Nasır gibi bir şeriat düşmanından özür dilemeyip davası uğruna şehit olması onun büyüklüğünü göstermez mi?_

 

Fatma Girik'li gözlerinin güzelliğinden bahseden bir din adamı dururken, böyle hiç bir hareketi görülmeyen S. Ateş'i tenkit etmemiz sapıklık ve bölücülük değil midir? S. Ateş meleğe rüzgâr demiş, düşük faizlere cevaz vermiş, Kur'an'da evrim teorisi var demiş. Dediyse dedi, gâvur mu oldu yâni? Nasır ve Lenin dururken Karaman'ı tenkit etmeniz fitnenin ta kendisidir. Evet Karaman telfıkı savunuyor. Fakat cepheyi bölmek mi lâzım? Ufak tefek metod farklarını bırakarak birleşmeli.

 

Solcular «Dünya işçileri birleşin» derken siz Filistin'deki ve İran'daki müslümanlar lehine bir yazı yazdınız mı? Şeriatçı Kaddafi'yi hiç methettiniz mi?

 

Siz Mao'yu değil de, Mısır Müftüsü M. Abduhu tenkit ederek mi müslümanları birleştirmek istiyorsunuz? Abduh da insandır, hatası olmuştur. Hatası var diye durmadan aleyhine yazılır mı? Birleştirici olmaya davet ediyorum.»

 

CEVABLAR:

Mektubunuzu kısaltmadan aynen neşrettik. İslâm nedir, Ehl-i sünnet nedir bilmediğinizi mektubunuz göstermektedir. Sizin gibi müslüman geçinen bir kimsenin dine yapacağı bir zararı bir komünist bile yapamaz.

Hem S. Kutub’un mezhebi olmadığını kabul ediyorsunuz, hem de Nâsır'dan özür dilemeyişini bir marifetmiş gibi gösteriyorsunuz. Bize mezhepsiz müslüman lâzım değildir. Nasıl namazın ve haccın belli şartları varsa cihadın da şartları vardır. Sola uygun bir şeriat istiyorum deyip de kelleyi vermek cihad değildir, böyle bir yolda tövbe etmeden ölen kimse ne şehittir ne de gazi. Deniz Gezmiş de özür dilemedi, hatta imâm falan da istemedi. Her Allah yolundan gidiyorum diyen kimsenin gittiği yol Allah yolu mudur? Şehit olmanın da bazı şartları vardır. Ehl-i sünnet olmayan, mezhepsiz olan kimse nasıl şehit olur? Siz şehit demekle şehit mi olur? Deniz Gezmiş'e de devrim şehidi demişlerdi. Kime şehit denildiği Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında yazılıdır. Gücü yetmediği halde fitne çıkarmak, düşmanın üzerine yürümek cihad değil, intihardır. Peygamber aleyhisselâm Hendek kazıp siperlendi. S. Kutup hem itikaden bozuk idi, hem de yaptığı hareket şeriata uygun değildi.

Fatma Girik'in ğözleri üzerine bir nakil yapalım :

İmâm-ı Ğazâlî (Aleyhirrahme), arkasını kıbleye dönüp camiye pisleyen bir kimseyi arkasını döndüğü için tenkid eden kimselerden misal verir. Fatma Girik gibilerle şakalaşmak, def-i hacet ederken arkayı kıbleye dönmek gibidir. Fakat faize cevaz vermek de diğer küfrü gerektiren halleri yapmak camiye pislemek gibidir, önce adam camiye niçin pisliyorsun diye tenkid edilir, önünü arkasını ne tarafa döndüğü mü tenkid edilir? İşte sizin müslümanlık anlayışınız bu kadar basittir, dinden imandan habersizliktir. Camiye pisliyenleri görmez, arkasını kıbleye dönenleri görürsünüz.

Mezhepsizlik metod farkı mıdır? Dinde reform yapmak, dinî kendi anlayışlarına göre yorumlamak isteyenleri, teşhir etmek bölücülük müdür?

Biz dünya müslümanlarını birleştirecekmişiz. Nerde hani o müslüman? Filistin'deki müslümanlara radyolar «Solcu müslüman, komünist müslüman» diyor. İran'dakilere de «Marksist müslüman» diyor. Kardeşi Fidel Kastro'yu öpen Kaddafi de sosyalist şeriatçıdır. Ne demek bunlar? Müslümanın solcusu, marksisti, sosyalisti de mi var? Siz Kaddafi gibi mi bir düzen istiyorsunuz?

Abduh da insanmış, hatası olurmuş. Mason olmak, teselsülün butlanına muhalif olmak, faize cevaz vermek hata değil, küfürdür. Ya siz ne istediğinizi bilmiyorsunuz, ya da hizip taassubuyla mezhepsizlerin maşalığını yapıyorsunuz. S. Kutup'la ilgili yazımızı dinî ölçüler dahilinde okuyun, samimi iseniz bize hak vermemeniz mümkün değildir.

Farkında olmadan masonlara, solculara ve mezhepsizlere  maşalık yapıyorsunuz. Artık dostunuzu  düşmanınızı öğrenin de ipsiz sapsız yazı yazmayın.

 

 ALMANYA'DAN FİKRET CEYLAN :

Sebil Gazetesine gönderdiği yazıdan bir suret de bize göndermiş, cevap alamadığını bildiriyor. Sebil'e gönderdiği yazısında özetle diyor ki:

 

«Bulunduğumuz yerde bir hayli selefçi mezhepsiz var, Ahmed Selâmi beyin yazılarını zevkle okuyoruz. A. Selâmi Bey Almanya'ya gelince mezhepsizleri bizzat müşahade etti. Kendileri bu mezhepsiz imâmların arkasında namaz kılmadığı gibi, bizlerin de kılmamamızı söyledi. Z. Kevserî hazretlerinden naklen mezhepsizliğin tehlikesini anlattı. S. Kutup, Mevdûdî ve Hamidullah gibilerin kitaplarını okumamamızı tavsiye etti. Mezhepsizlere ait kitapları da buradan kaldırın dedi. Seyyit Kutup gibi mezhepsizleri gazetenizde reklâm etmenizin sebebi nedir?»

 

C E V A B :

Kardeşim mektubunuzu neşretmek suretiyle, aynı suali biz de, sormuş oluyoruz. Başka kardeşlerimiz, de aynı mealde Sebil'e mektup yazıp bir suretini de bize göndermişler, hepsine birden cevap olur diye bu kadar neşrettik.

 

 ALMANYA'DAN AHMET KARSLIOĞLU :

Uzun mektubunda özetle diyor ki?

«Mezhepsiz olmayan bir gazeteci Türkiye'den Almanya'ya geldi. Daha çok Kuveyt tarafından beslendiklerini tahmin ettiğim Arap mezhepsizlerle görüştü. Bu mezhepsizler bu gazeteciye matbaa makinası almak için yardım etmiş olmalılar ki, gazetesinde mezhepsizler aleyhine yazı yazmamakta ısrar etmektedir. Bilgilerinize arz ederim.»

C E V A B :

Kardeşim bu yazınız isim bildirmediğiniz için su-i zanna sebep olabilir. Gazetecinin ismini yazıp, bizi su-i zandan kurtarın.

 

 ELBİSTAN'DAN ALİ GÖZÜBÜYÜK'E :

1 - Kur’ân-ı kerîmi tefsir etmek, terceme etmek değildir. Müfessir, kelâm-ı ilâhiden, murad-ı ilâhiyi anlayan râsih âlim demektir. Tefsir yazmaya kalkan bir çok kimsenin, yazılmış, olan tefsir kitaplarını bile anlayabilmek için lüzumlu yirmi kadar ana ilmî ve bunların kolları olan birçok ilmî bildikleri iddia bile edilemez. Bugün .kullanılan Arapça kelimeler, fıkıh ilmînde başka, tefsir ilmînde başka manâlara gelmektedir. Kur’ân-ı kerîmdeki bir kelime bile çeşitli yerlerde başka manâlara gelmektedir.. Aldığı edatlara göre de manâlar değişmektedir. Tefsir ilmî sadece, okumakla da elde edilmez, râsih âlimlerin kalblerine doğan bir nurdur. Tefsirleri anlamaktan âciz kimselerin tefsir yazmağa kalkmaları dinî oyuncak haline getirmek demektir. Bu bakımdan bazı Türkçe tefsirlere güvenmemek lâzımdır. Mevakib, Tibyan Ebülleys gibi Türkçe kıymetli tefsirler de vardır.

2 - Süleyman Efendinin talebeleri hakkında söylenilenler iftiradır. Onların bid'at ehli olduğunu iddia edenlerden vesika istiyoruz. Bildirsinler neşredelim.

3 - İslâm âlimlerinin ekserisi İbni Teymiyye'nin küfrüne kail olmuşlardır. Hattâ ona Şeyhülislâm diyenlerin bile kâfir olduklarına fetva vermişlerdir.   Meselâ   İbni Haceri Mekkî hazretleri «İbn-i Teymiyye'ye Şeyhülislâm diyen kafir olur» buyurmuştur. Bunu Celâl Yıldırım bile «İslâm Hidâyeti» isimli kitabında bildirmiştir. Buna rağmen kendisi de bu mürtede Şeyhül islâm demeye devam etmektedir.

 

 KASIMPAŞA'DAN   HÜSEYİN   DÖNMEZ:

Mevcut bütün sayıları isteyip abone olmak istediği mektubunda diyor ki :

 

«Dinîmizi içten yıkmak isteyen müctehid taslakları ile gerekli mücadeleyi yapan mecmuanız tesadüfen elime geçti. İddia edildiği ğibi maksadımız uyuyan yılanı uyandırmak değil, fakat uyanmış ayaklanmış ejderhanın önüne geçmek ve zararına mani olmaktır. Tek millet olan küfür, komünizm ve siyonizm olmak üzere ikiye ayrılmaktadır. Siyonizm de İngiliz ve iskoç masonlarını kullanarak İslâmiyeti yıkmak için vehhâbilik cereyanını körüklemektedir.

 

Hizmetinize iştirak ediyor, en azından dualarımızla yanınızdayız. Bu arada hatâlarınıza şahit olursak onların telâfisi için Ehl-i sünnet âlimlerinden nakiller yaparak ikazlar da bulunmamız şer'i bir vazifedir.»

CEVAP: Yanıldığımız zaman bize doğruyu gösterecek kardeşlerimizin bulunması bizler için büyük nimettir. Allahü teâlâ sizlerden razı olsun.

 

 İZMİR'DEN Ömer KARAKAYA :

Tenkidi şöyledir:

 

«Din adamı büyük şahsiyet Celal Yıldırım'ı tenkid edişinize kırıldım. Celal Hoca'nın vaazlarından duygulanıyoruz. Dinsizlerin karşısında din adamlarını tenkid etmeniz uygun olur mu? Celal Hoca'dan özür dileyin.»

CEVAP: Kardeşim, o yazımızı okudunuz mu? Okumamışa benziyorsunuz. Tenkid ettiğimiz Celal Hoca'ya ait kitabı alın, o ifadeleri kullanmış mı, kullanmamış mı? Celal Hoca büyük Müctehid, İmâm-ı Muhammed Aleyhirrahme'yi ağır bir lisanla tenkid etmiş mi etmemiş mi? Eğer biz onun söylemediği bir şeyi tenkid etmişsek o zaman siz haklısınız. Değilse biz haklı olmaz mıyız? O İmâm-ı Muhammedi tenkid ederken hoş güzel de, biz onu tenkid edince niçin uygun olmuyor?

Size tavsiyemiz, dergimizi, Celâl Hoca'nın o kitabı ile birlikte okuyun, bize hak verdiğiniz zaman, Celâl Hoca'ya gidin, yaptığı hatalardan dolayı müslümanlardan özür dilemesini teklif edin. Hatamız olsaydı özür dilerdik.,

 

 NEVŞEHİR'DEN İDRİS ÖĞÜTLÜ :

 

Şiir gönderdiği mektubunda diyor ki: «Mason Ömer Rıza Doğrul'un Asr-ı Saadet tarihi muteber midir?”

CEVAP : Sualinizin cevabı içindedir. Hiç masonun kitabı muteber olur mu? Zaruri bilgiler dururken tarih kitabını tavsiye etmiyoruz. Tarih kitabı okuyacaksanız içinde muteber dinî bilgiler bulunan Berekât Yayınevi'nde neşredilenPEYGAMBERLER TARİHİ’ni tavsiye ederiz.

 

 TİREBOLU'DAN YAHYA İPEK'E:

- Anne ve babanın şeriata muhalif emirleri dinlenmez, fakat yine de güzellikle reddetmelidir. Yalvararak iknaya çalışmalıdır. Evlenirken anne ve babanın tavsiyelerine uymak uygundur. Onların tecrübeleri vardır. Dünyayı toz pembe görmezler. Evlenilecek kızın bilhassa saliha olmasına dikkat etmelidir. Bilmukabil selâmlar.

 

 AVUSTURYA'DAN İBRAHİM ŞAHİN'E :

1 - Bir sığırı kesmek için önce gazlı bir tabanca ile bayıltıp sonra şeriata uygun olarak kesilirse yenir.

2 - Süleyman Efendi'nin talebelerini tanıyoruz. «Süleymancılığın İçyüzü» isimli kitabı da okuduk. Ehl-i sünnet mensubu olan Süleyman Efendinin talebelerine yapılan çirkin iftiralarla doludur. Yazarı da müstear isim kullanmıştır. Bahsettiğiniz teşkilât bu kitabı satmakla mezhepsizlere maşalık yapmış oluyor. Kur'ân kursu camiasının Ehl-i sünnete zıt taraflarını biz görmedik. Onlara yapılan iftiralar bize de yapılmaktadır. Mezhepsizlerden takdir bekleyecek değiliz ya. İt ürür kervan yürür demişlerdir.

3 - Berekât Yayınevinin kendi yayınlarının hepsi muteberdir. Zaten muteber olmasa reklâmlarını yapar mıyız? Bilmukabil selâm ederiz kardeşim.

 

 ÇAYCUMA’DAN HALİT HELVACIOĞLU'NA:

1 - Rafizîlere kardeş diyen o kimseyi tanıyoruz, rafizîdir, takıyye yapmaktadır.          

2 - Mutlak ictihad kesilmişse de, fukahanın yedi tabakası içinde çeşitli derecelerde bazı âlimler gelmiştir. İstisna olarak mezhepte müctehidler de gelmiştir.

3 - Bugün dünyanın hiç bir yerinde Ehl-i sünnete uygun bir şeriat devleti yoktur.

4 - Her tercemeye fazla güvenmemek icap eder. Berekât yayınlarını tercih etmeniz uygun olur.

 

 VAN'DAN M. SAİD ARVAS :

 

Kıymetli mektuplarında şöyle buyuruyorlar : «Hüsniyetinizi bildiren mektubunuza çok sevindim. Allahü teâlâ razı olsun. Merhum Seyyid Fehim-i Arvasînin (Kuddise sirrûh) evlatlarından birisini dahi görseydiniz hakiki insanın ve gerçek âlimin kimler olduğunu müşahede ederdiniz. Allahü teâlâ şefâatlarına cümlemizi nail buyursun. Amin.

 

Şimdiye kadar gelmiş geçmiş bütün islâm büyüklerinin bütün ömürleri Ehl-i sünnetin hizmetinde geçmiştir. Bu sebeple de Ehl-i sünnet düşmanları başkaldıramaz ve daima lâyık oldukları hezimete uğrarlardı. Fakat maalesef bugün o berrak itikad zâlimlerin pençesine terkedilmiş ve birkaç muhterem zevatın dışında tamamen hamisiz kalmıştır. Bunun için islâm âlimlerinden nakiller yaparak yürütülen hizmetin ehemmiyeti inkâr edilemez. Bu büyük hizmetiniz için Cenâb-ı Hak'tan muvaffakiyetler dilerim.»

 

 ANKARA'DAN CELAL İBİL:

Şöyle bir suali vardır :

 

«Millî FİKİR'in sahibinin mühendis olduğu bu bakımdan dinden anlamıyacağı söylenmektedir, ne dersiniz?»

CEVAP: Kardeşim, MİLLÎ FİKİR'de çalışanları sağa sola sürgün ediyorlar. Bu bakımdan serbest çalışan bir kimsenin dergiyi çıkarması icap etti, bir mühendisin adına çıkarıyoruz. Ancak bu mühendis de bir çok din adamından daha fazla bilgili ve kültürlüdür. Dergimizde yazı yazan bir çok din adamı vardır. Zulüm görmemeleri için isimlerini açıklamıyoruz. Din kimsenin tekelinde değildir. Dergimizde senelerce din tahsili görmüş kültürlü insanlar vardır. Birçok mezhepsizler dine hizmet için devletten para alıyorlar. Biz ise maddî ücretsiz, sırf rıza-i ilâhi için hizmet etmekteyiz. S. Kutbu âlim zanneden mezhepsizlere sorun! S. Kutup din adamı mıdır, yoksa sosyoloji öğretmeni midir? Biz S. Kutbun sosyoloji öğretmeni olmasını kınamıyoruz, ancak Ehi-i sünneti bilmediği mezhepsiz olduğu için kitaplarının okunmamasını tavsiye ediyoruz.

 

 NİĞDE'DEN MEVLÜT BAĞCI’YA:

1 - Kelâm, fıkıh ve tasavvuf bilgilerini lüzumu kadar öğrenmek farzı ayındır. Aklî ilimler denilen.tecrübi ilimleri öğrenmek ise farz-ı kinayedir. Bunun için bütün ilimler İslamın içindedir. Dînî ve ilmî demek bu bakımdan yanlıştır.

2 - Din bilgileri zamanla değişmez. Bu bakımdan kelâm bilgilerinde fikir yürüterek yanılmak özür olmaz. Bunun için birkaç itikad olmaz. Yetmiş üç fırka içinde tek doğru olan fırka, Ehl-i sünnet vel cemaat fırkasıdır.

3 - Eshâb-ı kiramın veya bunlardan sonra gelen müctehidlerin sözbirliğine İCMA-İ ÜMMET denir.

4 - Şiîler hariç, buğün 72 sapık fırkadan hiç birisi kalmamıştır. Kendisine Ehl-i sünnet deyip de bid'at fırkalarının itikadı gibi olan mezhepsiz kimseler mevcuttur.

5 - Hanif, lügatte doğru inanan, İslâmiyet’e dosdoğru sarılan kimse demektir. EBU HANİFE ise, İslâmiyet’e dosdoğru sarılan hakiki müslümanların babası demektir. İmâm-ı A'zam hazretlerinin Hanife isimli kızı yoktur.

6 - Mezhebi hakkında herkes şöyle düşünmelidir: «Benim mezhebim doğrudur, yanlış olma ihtimali de vardır. Diğer üç mezhep yanlıştır, doğru olma ihtimali de vardır.»

İşte bunun için, âlimler, zaruret halinde değil, güçlük halinde kendi mezhebine göre yapmasına imkân olmayan bir işi başka mezhebe uyarak, taklîd ederek yapması caiz olur. Ancak ikinci mezhebin o işe bağlı olan şartlarını da gözetmesi lâzımdır buyurmuşlardır.

7 - Bir özür, bîr güçlük yok iken bir ibâdetin bir kısmını bir mezhebe göre yaparken, diğer kısmını bu mezhebe göre yapmayıp başka mezhebe göre yapmağa kalkışmak, birinci mezhep imâmının ictihadlarını beğenmemek olur. Selefi salihini beğenmemek, onları bilgisizlikle suçlamak ise küfürdür. Bunun için İmâm-ı Rabbânî hazretleri bir ibâdeti sebepsiz olarak başka bir mezhebe göre yapmayı ilhad olarak bildirmiştir. Bu bakımdan mezhepsizlerin çoğu mülhiddir.

8 - Yapılması kolay işlere RÛHSAT, güç olanlarda da AZİMET denir. Azimet olan bir işi yapmağa gücü yetenin rûhsatı yapmağa kalkması şeriat ile oynamak olur. Ancak azimeti yapmaktan âciz olan kimsenin rûhsat ile amel etmesi caiz olur. Özürsüz kendi mezhebindeki rûhsat ile amel caiz olmadığına göre başka mezheplerdeki kolaylıkları araştırmak, telfık etmek caiz değil, bâtıldır. (Mizân-ül kübra'da kâfi bilgi vardır.) Bu telfık işini yapan kişinin zındık olacağı Mişkat şerhinde bildirilmiştir.

 

 ANKARA'DAN ABDULLAH TUNCER'E:

Kardeşim, her zaman iyi insanlar kötülerin hücumlarına uğramışlardır. Dinîmize, müslümanlık şerefimize zarar gelmemesi için uğraşıyoruz. Çünkü başka şeylerin kıymeti yoktur. Her yerde uygunsuz insanlar bulunabilir. Huzur içinde yaşayabilmek için en fiadeli ilâç sabırlı olmaktır. Bozuk zihniyetli kimselerle arkadaşlık etmemek lâzımdır. Böyle kötü kimselerin kötü sözlerine cevap vermemek daha uygundur. Büyüklerimiz ahmağa verilecek en güzel cevabın sükut olduğunu söylemişlerdir. İnatçı kimselere nasihat vermek zararlı olabilir. Onlarla muhtaç olduğumuz kadar görüşmemiz lâzımdır. Kötü insanların yanına giderken helaya gider gibi gitmeliyiz, ihtiyacımız biter bitmez ayrılmalıyız, büyükler böyle buyurmuşlardır. Herkese karşı güleryüzlü ve tatlı sözlü olmaya çalışmalıyız. Cahilleri kendimize düşman etmemeliyiz. Din ve dünya saadetiniz için dua ederiz kardeşim.

 

 VAN'DAN AHMET UTKU :

Diyor ki :

 

«Burada Hanefîler Şafiî imâm arkasında namaz kılmak mecburiyetinde kaldığı gibi bazen Şafiîler de Hanefî imâm arkasında namaz kılmak zorunda kalıyor. İmâm olan zâtın ne gibi hususlara riâyet etmesi lâzımdır?.»

CEVAP: Hanefî mezhebindeki imâm, cemaatı arasında Şafiî mezhebinde olan kimseler de bulunursa veya bir özre metni Şafiî mezhebini taklîd eden Hanefi'ler de bulunursa şu hususlara dikkat etmesi lâzımdır.

1 - Gusülde ve abdest’te niyyet etmiş olmalı, abdesti tertip üzere almalıdır. Kolları yıkarken elleri de birlikte yıkamalıdır.

2 - Şafiî mezhebine göre abdesti bozacak bir harekette bulunmamalı, meselâ kendi kaba avret yerine ve yabancı kadınlara dokunmamalıdır.

3 - İmâm olmaya niyyet etmelidir.

4 - Fatihadan önce besmele okumalıdır.

5 - Fatihayı şerîfeyi terk etmemelidir.

6 - Ta'dili erkâna riâyet etmelidir.

7 - Beden, elbise ve namaz kıldığı yerde hiç necaset bulunmamalıdır. (Bunların hepsi Şafiî mezhebinde şart ve farzlardır.)

Şafiî mezhebindeki imâm, cemaatı arasında Hanefî mezhebinde olan kimseler bulunursa şu hususlara dikkat etmelidir :

1 - Subhaneke mâ arafuâke... dememelidir.

2 - Ben inşallah müminim dememelidir. (Elbette mü'minim, elhamdülillah mü'minim demelidir.)

3 - İman çoğalır ve azalır dememelidir. (Kuvveti çoğalır azalır demelidir.)

4 - Ameller imandandır dememelidir. (İman artıp eksilmez demelidir.)

5 - Kıbleler değişik olmamalıdır. Az da olsa farklı, eğik olmamalıdır.

6 - Mezhepte mutaassıp olmamalıdır. (Yalnız benim mezhebim hak dememelidir, dört mezhebin hepsini hak bilmelidir, zarurete mebni diğerleri ile de âmel edileceğine inanmalıdır.)

7 - Kulleteynde abdest almış olmamalıdır.

8 - Elbisesinde bir dirhemden çok meni bulunmamalıdır.

9 - Hanefîye göre guslü sahih olmalıdır. Yani mazmaza ve istinşakı terketmiş olmamalıdır. Ağzında dolgulu diş varsa mazmazayı terketmiş sayılacağından Hanefîlere imâm olamaz.

10 - Hanefîye göre abdesti sahih olmalıdır. Meselâ bir yerinden kan çıkmış olmamalı, kan yaranın etrafına taşmış olmamalı, başını meshde ve mest üzerine meshde de çok azla iktifa etmiş olmamalı, kay etmiş olmamalı, birinci. ka'dede salâvat okumamalıdır.

11 - Birinci tekbirden başka tekbirlerde ellerini kaldırmamalıdır.

12 - Bulûğa ermemiş olmamalıdır. Bu şartlara dikkat ettiği bilinen imâma uymak caiz olur. Ancak imâm gözettiğini söylediği halde gözetmezse o zaman vebali imâma ait olur. Gözetip gözetmediği bilinmeyen imâm arkasında namaz kılınmaz.

 

 ÇORUM'DAN LÜTFİ ÖZASLAN :

Rüyada Peygamber âleyhisselâmı görmenin neye alâmet olduğunu sormaktadır.

CEVAP: Abdullahı Dehlevî (Kuddise sirrûh), böyle bir sual için şöyle bir cevap buyurmuşlardır.

«1 - Bir kimse sünneti ihya eder, yahut bir bid'atten ictinab ederse bu amelleri tecessüm edip, rüyada öyle görür.

2 - Cenâb-ı Hak'kın, kulundan kabul ettiği bir ibâdeti bu güzel şekilde görünür.

3 - Eğer O, zemin ve zamanın serveri, O, insan ve cinnin seyyidinin, hadis kitaplarında yazılı olduğu veçhiyle, o güzel endamını, sürmeli gözlerini, yüksek ve açık alnını, yay gibi hilâl kaşlarını, uzun kirpiklerini görürse Resullullah sallallahü aleyhi ve sellemi görmüş olup, dünya ve ahiret saadetine kavuşmuş olur. Ve «Rüyada beni gören, muhakkak ki beni görmüştür, şeytan benim şeklime giremez» hadîsi şerîfindeki müjdeye kavuşmuş olur.»

 

ESKİŞEHİR'DEN MUSTAFA İSLÂM :

Mektubunda diyor ki:

 

«S. Uludağ, size verdiği cevabî yazısında okuyucuların vereceği hükme rıza göstereceğini beyan etmişti. Ben de kendisine husûsî bir mektup yazdım. Cevabında kendisinin sapık olmadığını bildirerek verdiğim hükme teslim olmadı, verdiği söz nereye gitti?»

CEVAP : Selefi zihniyetli kimselerin sözlerine itibar etmemek icap ettiğini yazmıştık. Mektubunuza verdiği cevapla, hükmünüze teslim olmamakla hakikat tahakkuk etmiş oldu.

 

 VESİLE ARAMAK

Eyyüp Ensari Radıyallahü anhı ziyaret için gittiğimiz zaman Eyyüp Camiinin avlusunda İstanbul Müftülüğünce asılmış şöyle bir levhaya rastladık:

 

«Müslüman kardeşlerimiz, Allah'a dua ve niyaz için vasıta aramayınız».

Levhayı okuyunca «Allah'a yaklaşmak için vasıta arayınız» âyet-i kerimesini düşündük.

Allahü teâlâya yaklaşmak için kendisini vâsıta ettiğimiz Eyyüp Ensari hazretlerini düşündük, Vehhâbileri düşündük. Ve şöyle vasıtalı bir dua ettik:

 

«Ya Rabbi, evliya kullarının hürmetine bizleri af, tasavvuf düşmanlarını ıslâh eyle.»

 

 ANKARA'DAN ORHAN GÜNEŞ

Suallerinde:

1 — A. Davudoğlu Hoca'nın Din Tahripçileri kitabında Ömer Nasuhi Bilmen'in mason Abduh'a «Cihanşümul bir şöhrete sahip bir âlim» demesini tenkid ediyor. Ö.N. Bilmen Abduh'un mezhepsiz olduğunu bilmiyor muydu?

2 — Ö. N. Bilmen'in resimleri bazı müftülüklerde asılıymış. Fotürüne kuş tüyü ve zünnar püskülü takılıymış doğru mudur? diyor.

 

CEVAP :

l — Bilseydi yazmazdı.

2 — Ö.N. Bilmen'in fotürüne kuş tüyü ve zünnar püskülü taktığı iftiradır. Fotörü sade olup siyah renkte idi. Cami içerisinde de giydiği için cemaat da buna şahittir.

 

 ESKİŞEHİR'DEN ALPER SOSYAL:

YENİ DEVİR Gazetesinin 725. sayısını göndermiş. İşaret ettiği yer, Halid Ortaköy imzalı İslâm Nizamı isimli ikinci sayfada bir yazıdır. Yazar burada İslâmda çok sapık fırka doğduğunu bunların en önemlilerinin ise, HARİCİLER, ŞİA, KADERİYYE, SÜNNİ ve MUTEZİLE olduğunu bildirmektedir. Sapık olmayan fırkayı yazmamış. Yoksa yazar Hadîs-i şerifte bildirilen fırka-i naciye denilen SÜNNİ fırkayı sapık fırkalar arasına koymakla Peygamber aleyhisselâmı mı yalanlamak istiyor? Zaten yazar aynı yazısında «İslâm ilâhi bir düşüncedir» diyor. Düşüncenin insanlara ait bir muhakeme tarzı olduğunu bilmediğine göre sünnî taifeye sapık damgasını basması yadırganmaz. Yadırganması gereken husus müslüman bir gazetenin böyle sapık bir yazıyı neşretmesidir.

 

SAMSUN'DAN MAHMUT ZADE :

Mektubunda diyor ki:

«Muteber kitaplardan okuduğumuza göre, asker, talebe, işçi gibi kimselerin namaz kılmak için çalıştıkları işten ayrılmaları mümkün olmadığı zaman, bu kimselerin sadece bu günlerde Hanbeli mezhebini taklid ederek öğle ile ikindiyi, akşam ile yatsıyı, takdim veya tehir ile birlikte kılmalarının caiz olduğu yazılıdır. Hanbeli mezhebini taklid ederken riayet edilmesi gereken şartlar nelerdir?»

 

CEVAP:

Namaz kıldırmayan müesseselerde çalışılmaz. Ancak bulunduğu işte çalışmasında herhangi bir yönden zaruret varsa o zaman HANBELÎ mezhebi taklid edilerek mezkür takdim veya tehir yapılır.

Hanefî mezhebindeki bir şahıs, bur zarurete mebni Hanbelî Mezhebini taklid edip mezkür namazlarını takdim ve tehir ile kılabilmesi için aşağıdaki hususlara dikkat etmesi şarttır.

1 — Ağız ve burun içi bedenin dışından sayıldığı için gusülde buraların da yıkanmış olması şarttır. (Dolgulu dişi bulunan kimse, ağzının içinin her yerini yıkaması mümkün olamıyacağı için, Hanbelî Mezhebini taklid edemez. Bunun gibi dolgulu dişi bulunan Şafiî veya Mâlikîler de Hanbelî ve Hanefî mezheplerini NAMAZ hususunda taklid edemezler. Taklid edilecek mezhebin o iş ile ilgili bütün şartlarının ifası lâzımdır.)

2 — Mezy gelince de gusledilmesi şarttır.

3 — Abdest alırken Hanefîdeki şartların dışında niyet edilmesi ve istincanın abdestten önce yapılması şarttır.

4 — Abdestde ağız ve burun içi de yıkanmış olmalıdır.

5 — Başın tamamı meshedilmiş olmalıdır. (Kulaklar da başa dahil olduğu için bunlar da meshedilmelidir.)

6 — Abdest tertip üzere alınmış olmalıdır.

7 — Muvalât (Yam abdest uzuvları birbiri peşine yıkanmış olmalıdır.)

8 — Mahrem veya namahrem kimselerin ciltlerine halsiz olarak dokunmuş olmamalıdır. (Bunların büyük-küçük, ölü-diri olması farketmez)

9 — Kendi edep yerine dokunmuş olmamalıdır.

10 — Uyumuş olmamalıdır. (Uykunun bütün halleri abdesti bozar. Yani ayakta uyumak Hanefîde bozmadığı halde Hanbelîde bozar.)

11 — Namazda Fatiha okumak, ta'dili erkana riayet ve iki tarafa selâm vermek farzdır. Bunlar ifa edilmiş olmalıdır.

12 — Beden elbise ve namaz kıldığı yerde az da olsa necaset bulunmamalıdır,

 

ÜSKÜDAR'DAN A. HALİL ÖZBEK'E

Tenkid mektubunda diyor ki:

 

«Derginizin 43. sayısında BiR ÜLKÜCÜ'NÜN ÜLKÜCÜLERE AÇIK MEKTUBUNU okuduk. Orada TEK ÖNDER PEYGAMBER demek suçlanmaktadır. Haydi ülkücüler bunu bilmediği için yazdı, siz ne diye neşrettiniz?»

CEVAP : Kardeşim, o mektubu yazan ülkücüyü tanıyoruz. Katıksız Ehl-i sünnettir. Kültürlüdür. Dinini partisinden üstün tutar. Kendi   partisinden mezhepsiz bir kimse çıksa onu tenkid etmekten çekinmez.   Zaten öyle olmasa ve yazısı Ehl-i sünnete aykın bulunsa neşreder miyiz? Dinimizde EDÎLLE-İ ŞER'ÎYYE Edille-i Erbaa olarak bildirildiği halde, vehhabiler ve mezhepsizler, bunu ikiye ve hatta bire indirmişlerdir. Bunlar müctehid din imamlarını aradan çıkarıp doğrudan doğruya Kur'andan ilham almaya kalkmışlardır. Halbuki bizler için delil Kitap ve Sünnet değil, Kitap ve Sünneti bize açıklayan mezhebimizin müftabih kavilleridir. Biz Peygamber aleyhisselâmın tarif ettiği yolu anlıyamıyacağımız için onun tarif ettiği şekilde, onun önderliğinde gitmeye kalkarsak vehhabiler gibi sapıtırız. Biz mezhep imamlarımızın peşinden gidersek, yani onların önderliğini kabul edersek, onlar da Peygamber aleyhisselâmı önder kabul ettikleri için doğruca Anacaddeye çıkarız. TEK ÖNDER PEYGAMBER demek hoş gibi geliyorsa da mezhepsizlerin tesiri altında kalarak yanlış olarak kullanıyoruz. Bu ülkücü genç gibi bizi ikaz edenlere kızmak değil, hemen hakkı kabul edip yanlış fikrimizden hemen dönmeliyiz. Biz hep bu sloganı kullanıyorduk, demek yanlışmış diyerek hakkı kabul etmek büyük fazilettir, hatada ısrar ise müslümana yakışmaz. Böyle bir ülkücüyü tebrik etmenizi beklerdik.

 

MAHMUT DUYARLI

Mektubundaki birkaç satırı şöyledir:

 

«İLİM SONSUZ derler ama insanın ilmi nedir ki? Bir kimse bilmediği şeyleri düşünmeye kalksa tahayyül etmesi mümkün müdür? Ama bildiğimiz şeyleri saymağa kalksak bu mümkün olabilir. Yani insanın bildikleri belli bir sayı ile ifade edilebilir.

 

Matematik ilminde belli bir sayının sonsuza bölümü sıfırdır, insanın bildiği şeyleri bilmediklerine oranlarsak netice sıfır olur. Yani bir hiç olur. Tasavvuf ilminde ise adem yokluk demektir. Aradaki bağlantı anlaşıldı mı acaba?

 

ZONGULDAK'TAN RAZİ DEMİRER'E

Suallerinizin cevabı şöyledir:

1 —Bir kimse nişanlısını veya herhangi bir kız veya kadını hailsiz olarak şehvetle tutsa, öpse veya tenasül cihazına şehvetle baksa o kız veya kadının neseb ve süt itibariyle anasını, ninesini kızını ve torununu ebediyyen alamaz. Şehvetle tuttuğu bu kız veya kadınla evlenmesinde mahzur yoktur. Sadece gayri meşru şekilde şehvetle tuttuğu için günaha girmiş olur.

2 — «Borç para verince İMF'e boyun eğerek hergün paranın değeri düşmektedir. O zaman borç verene yazık olmaz, îmameyne göre ödünç verdiği zamandaki altının kıymetine göre borcunu öder. Paranın değeri düştüğü gibi yükselebilir de bu zaman ise İmâm-ı Ebu Yusuf'un fetvasına göre hareket edilir, ödünç verildiği zamandaki altının değeri ölçü alınır. Yani bir kimseye ödünç para verirken para olarak değil, altın olarak senet yapmak lâzımdır. Şu kadar gram altın ödünç aldım diye senet almak lâzımdır. Bu vaziyette altının değerinin yükselip alçalmasından veren veya alan mes'ul değildir.

3 — Mülteka muteber kitaptır ama tercümesinde ilâveler vardır. Kesmesi caiz olmayan kimselerin bir hayvanı boğazladığı bilinmiyorsa o hayvan yenir. Bunu mürtet mi kesti diye araştırma mecburiyetinde değiliz. Mürtedin kestiği kat'î olarak biliniyorsa yenmez. Besmelesiz kesilen de yenmez.

 

İSTANBUL'DAN ALİ SERTKAYA:

Gönderdiği mektupta mezhepsizlerin faaliyetleri ve fikirleri hakkında özetle şöyle diyor:

«Öğrendiğime göre Konya'da mezhepsizlerin lideri Ahmet Bey diye birisi varmış. Bu Ahmet Bey'in başkanlığında bir toplantı yapmışlar. Toplantıya Şerrüddin de iştirak etmiş. Yeni bir parti kurulmasını teklif etmişler. Lider mevzuunda karara varamamışlar. Şerrüddini teklif etmişlerse de, Şerrüddin, çok yara aldığını, basının bilhassa Millî FİKİR'in kendi fikirlerini çürütücü mahiyetteki neşriyatının çok tesirli olduğunu ileri sürerek lider olmayı reddetmiş. Ahmet Bey diye birisi üzerinde duruyorlarmış.

Bazan Sahabe tatbikatı diyerek edille-i Şer'iyyeyi ikiye indiriyorlar, bazan da, çeşitli tevillere girişerek Kitab ve Sünneti inkâr, tahrif ve tezyif ediyorlar.

Lât, Menat gibi putların kulları hakkındaki âyet-i kerimeleri Allahü teâlânın kullarına uyguluyorlar.

Buhari başta olmak üzere Kütüb-i Sittedeki hadîs-i şerifleri MEVZU olarak damgalamaları yetmiyormuş gibi Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellemi iki parçaya ayırıyorlar. «Kul Muhammed, Resul Muhammed» diyorlar. Tabii delilleri de hazır. «Abdühü ve Rasulühü» diyorlar. «Peygamberin kul olarak, söyledikleri ve yaptıkları bizim için delil olmaz» diyorlar. «Bizi sadece Rasûl olarak söyledikleri bağlar.» diyorlar. İşlerine gelmeyen hadîs-i şerifleri “Bunu Kul Muhammed söyledi” diyorlar. Bay Hayrettin Karaman'ın tercüme ettiği MODERN PROBLEMLER KARŞISINDA İSLÂM HUKUKU isimli kitapta Mahmasâni bu fikre yakın olarak «Peygamberin dünyaya ait söyledikleri bizim için delil olmaz.» diyor. Yerli mezhepsizler Mısırlı mezhepsizleri gölgede bırakacaklar, bu gidişle.

SEYYİD KUTUB hakkındaki yazınız mahzı hakikattir, çok güzeldir. Ancak, yerli mezhepsizler harıl harıl çalışırken hedefi dağıtıp yurt dışına taşırmak sizi zayıflatır. Sonra yazınızı okumadan karar veriyorlar «Seyyit Kutub, nasıl mezhepsiz olur?» diyorlar. Bir defa okusalar anlarlar ama.

Şerrüddinin yeminlilerini teker teker teşhir etseniz iyi olur. Şerrüddin, yaygaracı Ahmet Bey ve şürekâları toplanıyorlar. Masonluk prensipleri üzerinde yemin ediyorlar. Şerrüddin, «Masonluk ne ediyor da dünyaya hâkim oluyor? Onun metodunu ne diye kullanmıyoruz?» diyerek birçok masum kardeşlerimizi kandırarak hepsine yemin ettiriyor. Böylece beyni yıkanan mezhepsiz sayısı çok, hattinden çoktur. Bunların birbirlerine olan bağlılıkları kardeşin kardeşe, babanın oğula olan bağlılığından daha kuvvetlidir.

Bunların Mısırlı mezhepsizlerden ayrı tarafları da var. Fiilî gerillâ faaliyeti içerisindedirler. Mezhepsizlik fikrî gerillasının fiilî gerilla durumuna geçmeden kirli çamaşırlarını çıkaralım. İmam-Hatiplerin tümünün bunların olmadığını gösterelim. Bu bakımdan şimdilik yurt dışındaki mezhepsizleri bırakıp içerdekilerle mücadele edelim.

Ankara'da birisi varmış, Tay mi ne diyorlarmış, her neyse at veya katır, bu adam da Y. İslâm Enstitülerinin fakülte yapılmasına çalışıyormuş. Rejimin fetvacıları fakültesi mi olacak ne olacak? Malum ellere teslim etme manevrası... Allahü a'lem masonluk bu işe eğilmiş, fakülte yapacaklar enstitüleri.

Diyaneti de tamamen ele geçirmek için çalışıyorlar. Tayyare-i Nâr'ın oyununa gelerek mezhepsizlere ekmek yağlıyorlar. Yakında % 20'yi geçmeyen faizlere cevaz verilirse hiç şaşmayın. Fuhşu önlemek maksadıyle genelevlerin meşruiyetine dair fetvalar, daha doğrusu Fekayh hükümlerini bekleyin.

Mezhepsiz grubun mühim mevkileri işgal edip devlete tesir etmesinden endişeleniyorum. Allahü teâlâ yardımcımız olsun.»

 

CEVAP:

Muhterem Efendim, mezhepsizliğin felâketini bildiğimiz için dergiyi çıkarıyoruz. Mısırlı mezhepsizlerle uğraşmamızın sebepleri yerli mezhepsizler onların kitaplarını materyal olarak kullanıyorlar. Beyinlerini onların kitapları ile yıkıyorlar. Mevdûdî'nin, Seyyit Kutub'un, Ebu Zehra'nın kitapları tercüme edilmese ne diye onlarla uğraşalım? Bu kitapları Büyük İslâm âlimi falancanın kitabı diye gençliğin önüne sürüyorlar. Hizip ayrılıklarını bir tarafa bırakarak birlikte çalışılırsa mezhepsizlik tehlikesi önlenebilir.

 

BURSA'DAN FERİDE Y :

Üç tane sual soruyor:

1 —Ben, mübarek yerleri gezip görmüş bir kadınım. Kadınlar arasında örtüsüz oturmamda bir sakınca var mıdır?

2 — Kabul günü yapmak caiz mi?

3 — Saçlarım beyazdır, komşular «beyaz saç ile oturmak günah, saçlarını boya» diyorlar. Saç boyamak caiz mi?

 

CEVAPLAR:

1 — Kâfir, mürtet, Hıristiyan, komünist, dinsiz kadınların arasında örtüsüz oturmak haramdır. Onlar aynen erkek gibidir. Bu bakımdan müslüman kadınların hamama gitmeleri uygun değildir. Müslüman kadınların yanında örtüsüz oturmak caizdir, ihtiyaten onların yanında veya yanlız iken de kapanmak iyidir. Bu ifadeler yalnız mübarek yerleri gören için değil her müslüman kadın için aynı hüküm caridir. Müslüman kadınların birbirlerinin göbek ile diz kapağı arasına bakmaları haramdır.

2 — Kabul günü yapmak, misafir kabul etmek veya misafirliğe gitmek yalnız rıza-i ilâhî için olmalıdır. Maksat, ya onlara dinlerini öğretmeli veya onlardan din bilgisi öğrenmelidir. Yani gaye ya faydalanmak veya faydalandırmak olmalıdır. Toplanıp dedikodu etmek caiz değildir. Toplantılarda muteber ilmihaller okunur, kadınlık halleri, karı - koca hakkı gibi konular ve diğer lüzumlu din bilgileri öğrenilirse çok faideli olur.

3 — Beyaz saç ile durmak günah değildir. Saçları siyaha boyamak da caiz değildir. Siyahtan başka renge boyamak caizdir. Beyaz saç olgunluk işaretidir, boyanmasa daha iyi olur.

 

İZMİR'DEN İ. Ş. :

Kendisine zulmedeceklerinden korkup, isminin açıklanmasını istemediği mektubunda yemin ederek şunları yazmaktadır:

«Müftülüğe gitmiştim. Müftülük kâtibinin yanında Celâl Yıldırım da vardı. Tanıştık. Suallerimin olduğunu söyledim. Müftülüğün karşısındaki kitabevine gittik. Celâl Yıldırım'ı ilk defa görüyordum. Başından fotörü çıkarıp oturdu. Ayakkabılarının ucu sivri idi. Pardesüsü yırtmaçlı olup Amerikan vari idi. Ağzında da kaplama dişler görünüyordu. Tam modern birisiymiş. Millî FİKİR'e niçin cevap vermediğini sordum. Aynen şöyle cevap verdi:

 

“Ben onlara, bir değil kaç kere cevap yazdım. Hiç birisini neşretmediler. Hattâ İzmir'den protesto ve tehdit mektupları gitti. Hiç birisini basmadılar, basamazlar da. Mezhepsizler kitabını da neşretmişler. Bunlar dışarıdan idare edilen ve beslenen vatan hainidirler. Türkiyeyi bölmek için kurulmuş bir plândır. Alçak herifler memleketi berbat ettiler.»

Daha bunun gibi bir çok isnatlarda bulundu. Hemen «bir delil gösterebilir misiniz?» dedim. Şöyle cevap verdi:

 

«Baksana beni kötülüyorlar. S. Kutbu, Mevdudi'yi, Hasan el Bennayı, hattâ daha ileri giderek büyük âlim Kâmil Mirası kötülüyorlar. Bunların gayesi belli, Türkiyeyi bölmek için dışarıdan beslendikleri belli...»

Şimdi Kur'ân tefsiri yazmakla  meşgul olduğunu söyledi. Ayrıca sahasında eşi   bulunmayan bir ilmihal neşrettiğini de söyledi. Hattâ üç beş defa da açık görüşmeğe çağırdını da söyledi.

CEVAP : Hakaretleri için kötü söz sahibinindir diyoruz. İftiraları için de isbata davet ediyoruz, isbat edemezse Türkeş'in Ecevit'e söylediğinden daha ağırını söyleyebiliriz. Yazı falan gönderdiği tamamen yalandır. S. Uludağ yazı gönderdi hemen neşrettik. Suallerimize cevap vermek şartı ile yazısını neşre hazırız. İmâm-ı Muhammede saldıran Celâl Yıldırım'ın Ehl-i sünnete uygun cevap  vermesi muhaldir. Eğer tevbe etmişse ona diyeceğimiz yok. Fakat vaziyete göre tevbe ettiği düşünülemez.  Eger Celâl Yıldırım bu iftira ve yalana devam ederse meşru hakkımızı kullanabiliriz.    Bizden haber vermesi.

 

NAZİLLİ'DEN AHMET HATTATOĞLU :

Selâmla başladığı mektubunda diyor ki:

«Hasretle yolunu beklediğimiz kıymetli mecmuamıza kavuşturan Cenâb-ı Hakka sevdiği ve beğendiği şekilde hamdü sena olsun. Hakiki büyüklerimizin şifa sunan eserlerinden nakillerin esas alındığı, dev gösterilen cüceleri teşhir ederek onların yaldızlı sözlerine aldanmamayı tavsiye ettiği ve Cenâb-ı Hakkın rızasından başka gaye gütmediği için mecmuanıza talebler  artmakta ve sabırsızlıkla beklenmektedir.

Din diye, dinsizliği, mezhep diye mezhepsizliği gaye edinenlerin, âlim diye sapıkların meddahlığını bilerek veya bilmeyerek yapanların, mecmuamıza dil uzatmalarına şaşmıyoruz ve üzülmüyoruz. Müteessir olduğumuz nokta, böyle gafillerin bu nimetlerin kıymetini anlayamayarak mahrum olmaları ve başkalarının da mahrumiyetlerine sebep olmalarıdır.

Onların bu hücumları bizleri daha şevklendirmekte, hamdolsun Ehl-i sünnet bir gençlik yetişmektedir. Cenâb-ı Hak bütün âlem-i İslâmı sapıkların tuzağına düşmekten muhafaza buyursun. Din ve dünya saadetiniz için dua eder, dualarınızı beklerim.»

 

BORNOVA'DAN SÜLEYMAN KARABACAK'A

1 — Kur'an-ı kerîm'i lâtin harfleriyle yazmak caiz değildir. (Fetâvâyı kübrâ-İbni Hacer)

2 — Kur'ân-ı kerîm'i Arapçadan başka harf ile yazmak ve başka lisana terceme edip Kur'ân-ı kerîm yerine bunu okumak ittifakla haramdır. (Fetavâ-i Fıkhıyye)

3 — Yukarıdaki sebeplerden dolayı lâtin harfleriyle yazılı ve adına mezhepsizlerin «Yeni yazı Kur'ân» dedikleri kitaptan Kur'ân-ı kerîm öğrenmeniz uygun değildir. Hem lâtin harfleriyle doğru da okunmaz. Dişinizi sıkıp bir ayda Kur'ân-ı kerîm'i aslî harfleriyle öğrenmeniz mümkün, ilim öğrenmenin yaşı olmaz.

 

NİĞDE'DEN OSMAN ŞENTÜRK :

Birkaç şiir gönderdiği mektubunda diyor ki:

 

«Yüce Ehl-i Sünnetin hadimi arkadaşlarım, fırka-i naciye, siz ve sizin gibi Ehl-i Sünnete tavizsiz bağlanan kimselerin gayretleriyle tahrip edilmekten Cenâb-ı Hakkın izniyle kurtulmaktadır.

 

Attığınız her fiske, mezhepsizlerin kalbinde bir yara, bir çıban meydana getirmektedir. Bizlere ise âb-ı hayat olmaktadır.

 

Herkes alıştığı ve mayasının götüreceği şeyleri sever. Bülbül gülden, karga çöplükten hoşlanır, Millî FİKİR'in sosyalist ruhlu mason Abduhçu reformistlere kezzap gibi gelmesini yadırgamıyoruz. Biz onlara Ehl-i sünnet âlimlerinin topladığı güzel rayihalı güllerden sunuyoruz. Mezhepsizler böyle güllere alışık olmadığı ve mayaları da müsait bulunmadığı gibi bayılarak azıtanlar, büsbütün şaşıranlar olmaktadır. Ama gerçek gerçektir, gerçeğe inanmıyan sürçektir. Rabbimizin izniyle Hakkı kimse engelleyemiyecektir.»

 

İSTABUL'DAN SEDAT ALTINKAYA :

Umumiyetle hangi kitapların okunmaması gerektiğini sual ediyor:

1 — İslamda Zekât, İslâmda haram, İslâmda şu, İslâmda bu diye mezheplerüstü yani mezhepsizce yazılmış bütün kitaplar.

2 — Suud vehhabilerince Türkiye'ye ücretsiz veya ücretli gönderilen bütün kitaplar.

3 — Muayyen bir hak mezhebi esas almadan yazılmış bütün kitaplar.

4 — İbni Teymiye ve Şevkani gibi sicilli mezhepsizleri sözü hüccet bir din imamı gibi kabul edip ondan nakil yapılan bütün kitaplar.

5 — İmâm-ı A'zam, İmâm-ı Şafiî ve İmâm-ı Muhammed (rahmetullahi aleyhim) gibi din büyüklerini tenkid eden, onların hatasını bulmaya çalışan selefi meşrepli kimselerin kitapları.

6 — İslam düşüncesi, İslâm nazariyesi, İslâm felsefesi gibi dinimize aykırı terimler kullanılan bütün kitaplar.

7 — Salahiyetli bir müctehid gibi Kur'ân-ı kerîm'e ve Hadîs-i şerîflere mana veren zamane din adamlarının kitapları.

8 — Bütün kavilleri sıralayıp da her hak mezhebe göre müftabih kavilleri bildirmeyen mezhepsizlerin kitapları.

XXXXXXXXXXXXXXXXXX

 

47.  Seyyid Kutbun tutduğu yolu açıklamadan önce,
onun akl hocası (Abduh) üzerinde de bilgi vermek fâideli olacakdır. 

Muhammed Abduh, 1265 [m. 1849] da Mısrda tevellüd ve 1323 [m. 1905] de orada vefât etmişdir. O zemân Mısrda çıkan (Vakâyı-ul-Mısriyye) gazetesindeki ve El-Menâr mecmûasındaki ve El-Ahrâm gazetesindeki yazıları, bozuk düşüncelerini ortaya koymakdadır. Bir müddet Beyrutda da feâliyyetde bulundu. Ehl-i sünnet âlimleri, bunun kötü maksadlarını anladığı için, yüz bulamayınca, Pârise gitdi. Orada, islâma karşı mason plânlarını uygulamayı hâzırlayan Cemâleddîn-i Efgânînin çalışmalarına katıldı. (El-Urvetül-vüskâ) mecmûasını çıkardılar. Sonra Beyruta ve Mısra gelerek, Pârisde varılan karârları uygulamağa, gençleri aşılamağa başladı ise de, hidiv Tevfîk Pâşa hükûmeti, derslerinin ve yazılarının zararlı olduğunu anlıyarak, onu mahkeme memûrluklarında kullandı. Fekat o, bütün yazılarında islâmiyyeti yıkmağa, masonların plânlarını uygulamağa uğraşdı. Masonların yardımı ile, Kâhire müftîsi oldu. Ehl-i sünnete saldırmağa başladı. İlk iş olarak, Câmi-ül ezher medresesi ders programlarını bozmağa, gençlere kıymetli bilgilerin okutulmasını önlemeğe başladı. Üniversite kısmındaki dersleri kaldırdı. Lise ve orta kısmdaki kitâblar, yüksek sınıflarda okutuldu. Masonlar, dahâ önce Osmânlılarda da böyle yapmış , tanzîmatda medreselerden fen dersleri kaldırılmış, din dersleri de, yüksek bilgilerden mahrûm edilmişdi. Çünki, islâm dîni ilm üzerine kurulmuşdur. İlm olmayınca, hakîkî din adamı kalmayınca, islâmiyyet bozulur. Bulut olmayınca, yağmur beklemek, mu�cize istemek olur. Allahü teâlâ bunu yapabilir. Fekat, âdeti böyle değildir. İslâm âlimi yetişebilmesi için, islâm ilmleri meydâna çıkıp, yayılıp, böyle yüz sene geçmesi lâzımdır. Düşmanlar, islâm güneşini söndürdü. Bunların önderliğini, ingilizler yapdı. Hazret-i Mehdî rahmetullahi teâlâ aleyh zemânında yeniden doğacak. Beyrutdaki mason locasının başkanı Hannâ Ebî Râşid, 1381 [m. 1961] de yayınladığı (Dâire-tül-meârif-ül-masoniyye) kitâbının yüzdoksanyedinci (197) sahîfesinde diyor ki, (Cemâleddîn-i Efgânî, Mısrda mason locası reîsi idi. Âlimlerden ve devlet adamlarından üçyüze yakın üyesi vardı. Ondan sonra, imâm üstâd Muhammed Abduh reîs oldu. Abduh, büyük bir mason idi. Bunun, masonluk rûhunu arab memleketlerine yaydığını kimse inkâr edemez).

 

Muhammed Abduhun yapdığı reformları, değişiklikleri görerek onu islâm âlimi sananlar az değildir. Ehl-i sünnet âlimleri, onun yazılarına cevâb yazmış, maskesini yırtmışlardır. Ayrıca, Elmalılı Hamdi efendi, (Fil) sûresinin tefsîrinde, bunun bozuk yazılarından bir kısmını ortaya koymakdadır. Bozuk düşünceleri, şöyle sıralanabilir

 

1: Akl ile dîni, birbirinden ayrı sanarak, bunları ilk birleşdiren ben olacağım demekdedir.

 

2: Kendinden önce, islâm âlimlerinin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn mantık, matematik, târîh, coğrafya okumadıklarını, fen dersleri öğrenmenin günâh sanıldığını, bu bilgileri islâma sokacağını bildirmekdedir. Bunların, asrlardan beri, her medresede okutulduğunu ve bu konularda binlerce kitâb yazılmış olduğunu inkâr etmekdedir. Böylece, Ehl-i sünnet kitâblarının okutulmasına son verip, islâm düşmanlarının felsefe adı altında yazdıkları, dinsizlik propagandalarının, islâm memleketlerine yayılmasına çalışmakdadır. Bu düşman propagandalarına karşı koyan Câmi�ul-ezher profesörlerine, ilm, fen, mantık düşmanı, gerici damgasını basmakdadır.

 

3: 1297 [m. 1880] de resmî gazetede, dört evlenmeğe saldırmakdadır.

 

4: Kendinden önce gelen binlerle islâm âliminin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn, dîne, islâmlıkla ilgisi bulunmıyan şeyler sokduklarını, nassları anlarken yanıldıklarını söylemekde, bunları düzeltmekde olduğunu bildirmekdedir

 

5: (İslâmiyyet ve nasrâniyyet) kitâbında, (Bütün dinler birdir. Dış görünüşleri değişikdir) demekde, yehûdî, hıristiyan ve müslimânların, birbirlerini desteklemelerini dilemekdedir. Londrada, bir papasa yazdığı mektûbda, (İslâmiyyet ve hıristiyanlık gibi iki büyük dînin el ele vererek kucaklaşmasını beklerim. O zemân, Tevrât ve İncîl ve Kurân birbirlerini destekleyen kitâblar olarak her yerde okunur ve her milletçe saygı görür) diyor. Hıristiyanlığı, hak din sanmakda, müslimânların Tevrât ve İncîl okuyacakları zemânı beklemekdedir.

 

6: Müminler doğru yoldan ayrılmış, bugünkü hâle gelmiş. Din ilmle el ele verecek, o zemân Cenâb-ı Hak nûrunu bütünlemiş olacak demekdedir. Allahü teâlâ nûrunu, Resûlullah �sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem efendimiz zemânında temâmlamamış, islâm âlimleri ilm ile el ele vermemiş sanmakdadır.

 

 

7: (İslâmiyyet ve nasrâniyyet) kitâbında, (Bir kimseden, yüz bakımdan kâfirliği, bir bakımdan îmânı bildiren bir söz işitilse, o kimse îmânlı kabûl edilir. Herhangi bir felesofun, fikr adamının yüz bakımdan kâfirliği gösterdiği hâlde, bir bakımdan îmânı göstermiyen söz söylemesini düşünmek, ahmaklıkdır. O hâlde, herkes îmânlı bilinmelidir. İslâmiyyetde zındık kelimesi yokdur. Sonradan meydâna çıkmışdır) demekdedir. Küfrü açıkca görülmiyen bir müslimânın sözündeki bir îmân, onu küfrden kurtarır, kâidesini yanlış anlatarak, bütün kâfirlere, felesoflara mümin demekdedir. Kendi de zındık olduğu için, bu kelimenin söylenmesini istememekdedir. (Künûz-üd-dekâik)da ve Deylemîde yazılı (Ümmetim arasında zındıklar çoğalacakdır) hadîs-i şerîfini inkâr etmekdedir.

 

8: Zilzâl sûresindeki, (Zerre ağırlığında hayr işliyen, karşılığına elbet kavuşur) meâlinde olan âyet-i kerîmeyi tefsîr ederken, (Müslim olsun, kâfir olsun, sâlih amel işliyen herkes Cennete girecekdir) diyor. En câhillerin, en kalın kafalı olanların bile güleceği bu yanlış ve haksız savunmasını, onun hayranları, hattâ izinde yuvarlanan çömezleri bile kabûl etmemişdir. Bunlardan, Abduhcu Seyyid Kutb, Nisâ sûresinin yüzyirmidördüncü âyet-i kerîmesini tefsîr ederken, (Üstâd Muhammed Abduh, düşünüşünü nakz eden âyet-i kerîmelerin sarâhatini hiç hâtırlamıyor. Bu âyetler Abduhun görüşünü nakz etmekdedir) demek zorunda kalmışdır. Evet, Abduha Pârisde yutdurulan masonluk afyonunun dozu, o kadar çokdu ki, aklı ve şuûru, âyet-i kerîmeler arasındaki bağlantıları göremiyecek kadar altüst olmuşdu.

 

9: (Asr sûresi) tefsîrinde, (Îmân; akl ve vicdânın elde edemiyeceği şeylere, taklîd ile inanmak değildir. Anadan, babadan işitilen birtakım sözleri ezberlemek, söylemek, îmân olmaz. İslâmiyyet taklîd düşmanıdır. Önceden gelmiş olmak, bir değer sağlamaz. Herşey akl ile araşdırarak çözülür) demekdedir. (Tevhîd) risâlesinde ise, (Dinde bulunan birşeyi akl kavrıyamazsa, ona inanması lâzımdır) demekde, sözleri birbirini tutmamakdadır.

 

10: Mısrdaki Hilâl neşriyyâtının sâhibi ve (Medeniyyet-i islâmiyye) târîhinin müellifi Curci Zeydân, Abduh için diyor ki, (Muhammed Abduh, eskilerin sözlerine bağlanmamış, onların koyduğu kâidelere değer vermemişdir.)

 

11: (Fâtiha) sûresinin tefsîrinde, (Kurân-ı kerîm, o zemân yaşayan kimselere hitâb etmiş, bunlara bir üstünlükden değil, onlar da insan olduğu için, hitâb etmişdir) demekde, Eshâb-ı kirâmın radıyallahü teâlâ anhüm ecmaîn kavuşdukları üstünlüğü bildiren hadîs-i şerîfleri inkâr etmekdedir.

 

12: (Fâcirlerin amel defteri Siccîndedir) meâlindeki âyet-i kerîmeyi kendisi tefsîr etmeğe kalkışarak, (Bazı kimselerin kitâbında (Sencum) Habeş dilinde çamur demek olduğunu gördüm. Bu kelime Habeşden Yemene gelmiş olabilir. Âyetin manâsı, fâcirlerin amelleri çamur gibidir, oluyor) diyor. Resûlullahın, Eshâb-ı kirâmın, derin islâm âlimlerinin tefsîrini beğenmeyip, âyet-i kerîmelere, tesâdüf ve ihtimâl ile manâlar veriyor.

 

 

13: (Fil sûresi) tefsîrinde, (Ebâbîl kuşları, sivri sinek olabilir. Asker de çiçek veyâ kızamıkdan ölmüş olabilir) diyor. Yüzyıl dahâ sonra gelseydi, kimbilir nasıl manâ verecekdi. Hâlbuki, bunların manâlarını Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem açıkça bildirdi. Tefsîr âlimleri, o manâları bulup, kitâblarına yazdı.

 

14: (Vennâs) sûresini tefsîr ederken, (Her insanın içinde bir şeytân vardır. Fekat bu, insanın içinde kötülük arzûlarını doğuran bir kuvvet demekdir. Cinne benzetilen bir tesîrdir) diyor.

 

İslâm âlimlerinin kitâblarından, bilgilerinden haberi olmıyan bu zevallı adam, akla, ilme, fenne uymalı diyerek ortaya çıkmakda, mezheb imâmlarını taklîd etmeği inkâr etmekde, bütün din bilgilerini, zemânının fen buluşlarına, felsefecilerin o günkü düşünüşlerine uydurmağa kalkışmakdadır. İslâm âlimlerinin kitâblarını okumak istemediği, fen tahsîli de olmadığı için; kısa görüşlerine ve işitdiklerine göre din kitâbları yazmakda, din bilgisi yaymakdadır. Bu davranışları, kelâm, fıkh ve tesavvuf bilgilerinden haberi olmadığını, islâmın zevkini tatmamış olduğunu göstermekdedir. İslâm âlimlerinin yüksekliklerini sezmiş olsaydı ve nefsinin pençesinden kurtulsaydı ve maddenin, rûhun hakîkatini anlasaydı, böyle saçmalamazdı.

15: Bir yehûdi dönmesi olan Alî Mürtedânın kardeşi Radînin yazdığı (Nehc-ül-belâga) adındaki kitâbı şerh etdi. Müslimânlar arasında bölücülük yapan bu kitâbı dahâ önce, İbni Ebilhadîd Abdülhamîd Medâinî şîî ve sonra Meysüm Bahrânî şîî şerh etmişlerdir. Abduhun şerhi 1301 [m. 1885] de Beyrutda basılmışdır.

 

[m. 1885] de Beyrutda Medrese-tüs-sultâniyye talebesine yapdığı propagandalarını bir araya toplıyarak (Risâlet-üt-tevhîd) kitâbını meydâna getirdi. Bu kitâbı, ölümünden bir sene sonra basıldı.

48.  Son senelerin reformcularından, Seyyid Kutb da, İbni Teymiyye ve Muhammed Abduha hayranlığını, hemen her kitâbında ilân ediyor. (İstikbâl islâmındır) kitâbında, yalnız (islâmiyyet) kelimesini övmekde, bu kelimeyi nasıl anladığını, hangi mezhebde olduğunu açıklamamakdadır. Doksandördüncü sahîfesinde:

(İslâm ülkelerini tatar istilâlarından koruyanların ön safında çalışan manevî önder, imâm-ı İbni Teymiyye idi) diyor.

Tatar sözü ile, Cengiz imperatorluğunu kasd ediyorsa, altıyüz ellialtı (656) senesinde Hülâgü kâfirinin ordusundaki gürcü, acem ve tatarlar Bağdâdı yakıp yıkarken ve yüzbinlerce müslimânı kılınçdan geçirirken, ibni Teymiyye dahâ dünyâda yokdu. Altıyüzaltmışbir (661) hicrî senesinde Harrânda doğmuşdu. (İslâm Ansiklopedisi) beşinci cildinde (ibni Teymiyye, Moğollara karşı cihâd için vaz etmeğe memûr edildi. Altıyüzdoksandokuzda, vaz etmek için, Şâm civârında Şakhabda Moğollara karşı kazanılan zaferde bulundu) denilmekdedir. (Mirât-i Kâinât) kitâbının yüzotuzyedinci sahîfesinde (Hülâgünün torunlarından sultân Mahmûd Gâzân hân, altıyüzdoksandörtde Moğol devleti reîsi oldu. Bu sene, vezîri emîr Nevruzun nasîhatleri üzerine müslimân oldu. Kurân-ı kerîm okudu. O sene oruç tutdu. O gün, kumandanlarından, vezîrlerinden, askerinden dörtyüzbin kişi müslimân oldu) diyor. (Kısas-ı Enbiyâ)nın dokuzyüzotuzuncu sahîfesinde, (Gâzân Mahmûd hân, islâmiyyetin kuvvetlenmesi için elbirliği ederek kardeşçe çalışmasını, Mısr sultânı Nâsıra yazdı. Türkmâniyye sultânlarının dokuzuncusu olan Nâsır, bunu dinlemedi. Nâsırın askeri Mardin taraflarını yağma eyledi. Gâzân hân buna karşılık, altıyüzdoksandokuzda Halebe geldi. Humusda Nâsır bozguna uğradı. Gâzân hân, Kapçak adındaki kumandanla bir mikdâr askeri Şâmı almak için bırakıp kendisi memleketine gitdi. Nâsır, Mısrda asker toplayıp Şâma gönderdi. Kapçak bunu işitince, Şâmı muhâsaradan vaz geçip geri döndüler) demekdedir. Görülüyor ki, ön safda bulunan manevî önder gibi yaldızlı kelimelerle övülen ibni Teymiyye, iki islâm askerinin harb etmesini kızışdırmış, kardeş kanı dökülmesine, binlerce müslimânın ölmesine sebeb olmuşdur. Seyyid Kutbun, ibni Teymiyyeyi bir islâm mücâhidi olarak gösterebilmek için kötülediği Gâzân hân ise, Tebrizde, pek kıymetli bir sanat eseri olan, eşi görülmemiş büyük bir câmi yapdırmış; oniki büyük medrese, sayısız tekkeler, hanlar, hayr işleri meydâna getirmişdi. Mekke ve Medîneye çok hediyyeler göndermiş, köyler vakf etmişdi. Ehl-i sünnet mezhebinde idi. Şemseddin Sâmi beğ, Gâzân hân için, (Adâleti, hakkı yerine getirmeği pek severdi. Çok fazîletleri, üstünlükleri vardı. Seyyidlere, âlimlere saygılı idi) demekdedir. İbni Teymiyye, Ehl-i sünnet âlimlerinin yapdıkları gibi bu iki islâm sultânına nasîhatlar verip, din kardeşi olduklarını söyleyip, (Kardeşlerinizin arasını bulunuz!) meâlindeki âyet-i kerîmeye uysaydı, zâten iyi niyyetli olan Gâzân hân ile, sultân Nâsır rahmetullahi teâlâ aleyhimâ birleşirler, yardımlaşırlar, büyük bir islâm imperatorluğu meydâna gelmesine sebeb olabilirdi. Târîhin gidişi, dünyânın yüzü bile değişebilirdi. Fekat, o bu hayrlı işi yapmadı. İlm adamlarını ve devlet başkanlarını birbirlerine düşürdü.

 

İbni Teymiyyeden önce, tatar kâfirleri islâm memleketlerini yakıp yıkarken ve milyonlarca müslimânı şehîd ederken müslimânların dinlerini, îmânlarını koruyan, ibni Teymiyye gibi, bidat sâhibleri değildi. Burhaneddîn-i şehîd, Fahreddîn Râzi, Ömer Nesefî, Sadreddîn Konevî, şeyh Sadî Şirâzî ve dahâ nice Ehl-i sünnet âlimlerinin vazları ve kitâbları ile Ahmed Rıfâî, imâm-ı Gazâlî, Necmeddîn Kübrâ, Ahmed Nâmıkî Câmî ve Abdülkâdir-i Geylânî gibi mürşidlerin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn yetişdirdikleri binlerce Evliyâ idi. Bu büyük âlimler, Velîler, milletleri, memleketleri hem irşâd etdiler, hem de cihâd edip, er olarak kâfirlerle döğüşdüler. Çoğu şehîd oldu. Târîh meydândadır.

 

 

49  İbni Teymiyyenin doğru yoldan sapmış olduğunu kırkikinci maddede bildirmişdik. Onun hayranlarının da, doğru yol ile ne kadar bağlılığı olabileceğini düşünmeğe bile lüzûm yokdur. Seyyid Kutb, (Cihân Sulhü ve İslâm) kitâbında da ona bağlılığını göstermekden geri kalmamışdır

 

 

(Devletçilik sâhasında çalışmalar henüz pek azdır. İslâmın bu tarafı gereği kadar açıklanmamışdır) diyor. Bu bilgilerin, kendi kitâblarından öğrenilmesini istiyor. Altıyüz senelik Osmânlı devletinin kanûnları, anayasaları, fetvâları, arşivlerdeki vesîkaları, sayılmıyacak kadar çokdur. İslâmda devletciliği anlatan binlerce kitâbı incelemek için, ömr harc etmek lâzımdır. Avrupalı müsteşrikler ve İsrâil profesörleri, şimdi İstanbulda bunları inceliyor. Hayran kalıyorlar.

 

 

(İslâm ve medeniyyetin problemleri) kitâbında da, islâm islâm diye yanıp yakılıp, islâm toplumu ve ilâhî yol ateşi ile tutuşduğunu anlatıp, talebe iken işitdiği garblı felsefecilerin yaldızlı sözlerini ve keskin zekâlı diplomatların geniş fikrlerini uzun uzun yazarak gençlere, bir kurtarıcı, bir mücâhid gibi görünüyor. Sapık düşüncelerini çok kurnazca aşılamağa çalışırken:

 

(İslâm toplumunu inşâ ederken, bağlı olduğumuz şey, islâm fıkhı değildir. Bu fıkha yabancı kalmıyor isek de, bağlı olduğumuz şey, islâm yolu, islâm düstûru, islâm anlayışıdır) diyor.

 

Fıkh kitâbları ve asrlar boyunca yazılmış olan devletçilik kitâbları, islâm yolu değil imiş de, o kendi görüşü, anlayışı ile islâm düstûru yapıyormuş. İslâm âlimlerinin, mezheb imâmlarının, Kur�ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden çıkararak yazdıkları fıkh kitâbları bırakılacak, felsefeci Kutbun düşünceleri, bunların yerine konacakmış. Seyyid Kutb yine (Cihân Sulhu) kitâbında:

 

(İslâma göre, bütün insanlar, birbirlerine yakın bağlarla bağlı bir âiledir. Irk ve din ayırımı yapmadan bütün beşeriyyete mutlak adâleti emr eder) diyor.

 

 

Gazâlînin, (Kimyâ-i seâdet) kitâbında bildirdiği hadîs-i şerîfde, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem buyurdu ki, (Îmânın temeli ve en kuvvetli alâmeti, müslimânları sevmek, kâfirleri sevmemekdir). Cenâb-ı Hak, Îsâ aleyhisselâma buyurdu ki, (Eğer, yerde ve göklerde bulunan bütün mahlûkların ibâdetlerini yapsan, dostlarımı sevmedikçe ve düşmanlarıma düşmanlık etmedikçe, hiç fâidesi olmaz). Mücâdele sûresinin son âyetinde meâlen, (Allahü teâlâya ve kıyâmet gününe îmân edenler, Allahü teâlânın düşmanlarını sevmezler) buyuruldu. Allahü teâlâ ve onun Peygamberi; müminlerle kâfirleri ayırmamızı emr ediyor. Yalnız müminlerin kardeş olduklarını bildiriyor. Seyyid Kutb ise, bütün insanların, din ayırımı olmadan, bir âileyi kuran kardeşler olduklarını yazmakdadır.

50 - Seyyid Kutb, yine (Cihân Sulhü) kitâbında, (İslâmiyyet, diğer dinlere nefret manâsını taşıyan dînî teassubu kabûl etmez) diyor. Kâfirleri sevmemeğe teassub damgasını vuruyor. Muhammed Masûm hazretleri, yirmidokuzuncu mektûbunda buyuruyor ki, (Kâfirleri sevmemek, onlara kalb ile düşmanlık etmek ve Dâr-ül-harbde bulunanlarına sert davranmak ve onlarla muhârebe etmek, Kurân-ı kerîmde açık olarak emr edilmişdir. Bunda şübheye yer yokdur. [Bekara sûresi 256.cı âyetinde, kimsenin ikrâh ile, ölüm ile tehdîd edilemiyeceği yazılıdır. Cihâd etmek, bu âyet-i kerîmeye muhâlif değil midir? Bunun cevâbı (Tâm İlmihâl) yirmi ve kırkbirinci maddelerinde yazılıdır.] Kurân-ı kerîme uymamız farzdır). Zimmîlere karşı âdil olmak, onlara hiç kötülük yapmamak lâzımdır. Seyyid Kutb, Dâr-ül-harbdeki kâfirleri de zimmîler gibi sanıyor. Yine bu kitâbında:

(İslâm insanlara zorla kabûl etdirilmesi lâzım gelen bir din değildir. Hiç kimseye zorla dîni kabûlü emr etmez) diyor. Hâlbuki, cihâd demek, Allahü teâlânın kullarının müslimân olmalarına mâni olan, zâlim diktatörleri yok ederek, onları müslimân yapmak demekdir. Îmân edenler, hakîkî müslimân olur. Îmân etmeyip teslîm olanlar, zimmî olur. Allahü teâlâ, bütün kullarını zor ile müslimân yapmak, zor ile Cehennemden kurtarmak için cihâdı emr etdi. Nisâ sûresinin doksandördüncü âyetinde meâlen, (Mallarını, canlarını fedâ ederek, din düşmanları ile Allahın dînini yaymak için cihâd edenler, oturup ibâdet edenlerden dahâ üstündür) buyuruldu. Cihâd, gazâ, kâfirlere güç kullanarak (emr-i marûf) yapmakdır. Cihâdı ferdler değil, devlet yapar. Seyyid Kutb, yine (Cihân Sulhu) kitâbında:

(İslâmın hiçbir zemânında harbden gâyesi, zor ile müslimânlığı insanlara kabûl etdirmek değildir. Böyle bir zorlamaya islâmın ne nazarî prensiblerinde, ne de târihî inkişâfında rastlamak mümkindir. İslâm, islâmı bilmeyen câhillerin ve islâm düşmanlarının zan etdiği gibi, aslâ kılınç ile intişar etmiş değildir. Dînin tabîatinde olmıyan harb, hiçbir zemânda dîne davet vesîlesi olarak kullanılmamışdır) diyor.

Seyyid Kutbun, âyet-i kerîmelerde ve hadîs-i şerîflerde açıkca bildirilen ve milyonlarca kitâbda sözbirliği ile yazılmış olan ve her milletin târîhlerinde sürülerce misâlleri bulunan islâm cihâdını tersine çevirmesi, beyâza kara demek gibi, şaşılacak birşeydir. Yukarıdaki yazılar, hiçbir müslimânın, hattâ hiçbir okumuş insanın inanacağı birşey değildir. Bunları yâ hiç okumamış bir câhil veyâ bir ahmak, yâhud da islâmiyyetle ilişiği olmıyan, Kâdıyânî (Ahmediyye) adındaki Hindistânda İngilizlerin ortaya koyduğu uydurma dindeki kimseler söyler.

 

Kendisi de Nisâ sûresinin yetmişüçüncü ve sonraki âyetlerini açıklarken, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi hakîkati yazmak zorunda kalmışdır. Fekat, bir yandan (Müslimân harbe, Allah yolunda döğüşmek, Allahın kelâmını yüceltmek için, Allahın nizâmını beşerî hayâta hâkim kılmak için çıkar. Sonra bu yolda öldürülür ve şehîd olur. Cihâd her zemân lâzımdır. İlâhî davet ile birlikde yürüyen bir unsurdur) derken ve cihâda teşvîk eden hadîs-i şerîfleri yazarken, bir yandan da, (Tevhîd ve hicretden yüz çevirirlerse, onları yakalayıp bulduğunuz yerde öldürün!) meâlindeki âyetin tefsîrinde, yine kendi fikrlerini aşılamakda ve (Kâfirler islâmı kabûle zorlanmaz. Katiyyen dinlerine tan edilmez. İslâm, kendisine inanmıyanları saflarına zorla davet etmez. Bu din, başkalarını, kendisini kabûle zorlamaz) diyerek islâmiyyete iftirâ etmekde, bir sahîfe önce yazdıklarını inkâr etmekdedir. Yüzüncü âyet-i kerîmeyi, (Her kim Allah yolunda hicret ederse, yer yüzünde bereket ve vüsat bulur. Yolda ölürse, Allahü teâlâ ecrini verir) güzel tefsîr ederek, kâfir memleketinde kalan müslimânların, Dâr-ül-islâma hicret etmelerinin vâcib olduğunu doğru anlatıyor. Görülüyor ki, kâfir memleketinde bulunanlar islâm memleketine hicret edecekdir. Hükûmete karşı çıkarak, fitne uyandırmıyacakdır. Seyyid Kutb, bu fitneye, cihâd demekdedir. Hâlbuki, cihâd, islâm devletinin, ordusu ile ve bütün yeni silâhları ile, modern harb üsûlleri ile, kâfir hükûmetlerle savaşarak, insanları, küfrden, zulmden kurtarmak demekdir. Kâfir memleketlerinde bulunan müslimânların cihâdı, ferdlerin devlet kuvvetlerine karşı durmaları demek değildir. Kanûnlar çerçevesinde islâm bilgilerini yaymakla, islâmın kıymetini, fâidelerini herkese bildirmeğe çalışmakla ve islâmın güzel ahlâkını göstermekle olur.

 

 

İmâm-ı Rabbânî hazretleri, (Mektûbât)ının ikinci cildi, altmışdokuzuncu mektûbunda buyuruyor ki, (Kâfirlere karşı muhârebeye giderken, Allahü teâlânın ismini ve dînini yaymağa ve din düşmanlarını zaîfletmeğe niyyet etmelidir. Müslimânlara böyle emr edilmişdir. Cihâd da bu demekdir).

 

 

Tevbe sûresinin yirmisekizinci âyetinde meâlen, (Allahü teâlâya ve kıyâmet gününe inanmıyan ve Allahü teâlânın ve Resûlünün harâm etdiklerine harâm demiyen ve hak olan islâm dînini kabûl etmiyen kâfirlerle, cizyeyi kabûl etdiklerini veyâ müslimân olduklarını bildirinceye kadar harb ediniz) buyuruldu. Hazret-i Ömer radıyallahü anh halîfe olunca bir hutbe okuyup, (Ey Resûlün Eshâbı! Allahü teâlâ, Muhammed aleyhisselâmın ümmetine yeryüzünün her tarafında memleketler vereceğini söz verdi. Hani, bu vad edilen yerleri zabt ederek, dünyâda ganîmete, âhıretde gâzîlik ve şehîdlik rütbesine kavuşmak isteyen kahramanlar nerede? Dîni Allahın kullarına ulaşdırmak için can ve baş fedâ edecek, vatanlarını bırakıp, din düşmanı diktatörler üzerine gidecek gâzîler nerede?) diyerek Eshâb-ı kirâmı rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecmaîn cihâda, gazâya teşvik buyurdu. Bu nutk üzerine, Eshâb-ı kirâm, kâfirlerle, zâlimlerle cihâd etmeğe söz verdiler. Yerlerini, yurdlarını bırakıp, yeryüzüne yayıldılar. Ölünciye kadar cihâd etdiler. Bu cihâd her asrda devâm ederek, müslimânlar kılınc gücü ile üç kıta üzerinde ilerledi. Aldıkları yerlerin ehâlîsi yâ müslimân oldu, yâhud, cizye denilen vergiyi vermeği kabûl ederek, islâmın adâletine sığınanları, kendi ibâdetlerinde serbest bırakıldı. Fekat, bunlar da muâmelâtda ve ukûbâtda islâmiyyete uymağa mecbûr tutuldu. Böylece, hükmen müslimân sayıldılar. Râhat ve huzûr içinde yaşadılar.

İslâmiyyet, dünyâda iki dürlü memleket, vatan tanımakdadır: (Dâr-ül-islâm) denilen islâm vatanı ve (Dâr-ül-harb) denilen kâfir vatanı. Dâr-ül-islâmda, müslimânlar ve cizye vermeği kabûl eden kâfirler yaşar. Bu kâfirlere, (Ehl-i zimmet) veyâ (Zimmî) denir. Bunlar, müslimânların hak ve hürriyyetlerine tam mâlik olarak, râhat ve huzûr içinde yaşarlar. Kendi ibâdetlerini serbestce yaparlar. İslâmın adâletine, kanûnlarına uyarlar. (Dâr-ül-harb) denilen kâfir memleketlerine gelince, islâmiyyet bunların adâletine, emniyyetine, râhatına, huzûruna hiç karışmaz. İslâmiyyet yalnız bunların îmân ederek hakîkaten müslimân olmalarını veyâ cizyeyi kabûl ederek hükmen müslimân sayılmalarını ister. Bu ikisinden birine kavuşmaları için bunlara zulm eden diktatörlerle cihâd yapılmasını müslimânlara emr eder. Güç kullanarak cihâd yapmak devlet başkanının veyâ onun tayîn edeceği kumandanın emri ile olur. Herkesin kendi kendine kâfirlere saldırması, cihâd olmaz. Fitne çıkarmak olur. Şaşılacak şeydir ki, kendisi de Mâide sûresinin tefsîrine başlarken, bu iki memleketi doğru olarak açıklamakda kendi görüşlerini saklamakdadır.

 

İmâm-ı Muhammedin (Siyer-i kebîr) kitâbının tercemesi, seksenikinci sahîfesinde buyuruyor ki, (Cihâd emri yavaş yavaş geldi. İslâmiyyetin başlangıcında müşriklerle karşılaşmamak, onlardan uzak kalmak, onlara yumuşak davranmak emr olundu. Sonra, ikinci emr gelerek, kâfirlere yumuşak ve güzel sözlerle islâmiyyeti bildir! (Ehl-i kitâb) denilen yehûdîlerle hıristiyanlara yumuşak, güzel karşılık ver denildi. Üçüncü emr ile harb etmeğe yalnız izn verildi. Dördüncü emr ile kâfirler size eziyyet verince, onlarla harb ediniz, diyerek, karşı koymak farz oldu. Medînede islâm devleti teşekkül edince, beşinci olarak, dört aydan başka zemânlarda harb ediniz emri geldi. Altıncı olarak gelen âyet-i kerîmede devletin, ordunun kâfirlerle her zemân harb etmesi emr olundu. Böylece, cihâd etmek, farz-ı kifâye oldu. Devlet cihâda hâzırlanmaz, cihâd etmezse, bütün müslimânlar Cehennem azâbı çeker. Devletin her zemân cihâda hâzırlanması lâzımdır. Böylece bütün millet azâbdan kurtulur. Sulh hâlinde ve arada anlaşma varsa, ansızın saldırılmaz. Önce, anlaşmanın bozulduğu haber verilir. Kâfirler Dâr-ül-islâma saldırınca, bu zâlimlere karşı, kadın, erkek, bütün müslimânların ordunun emrinde harb etmeleri farz-ı ayn olur).

 

Seyyid Kutb (Yoldaki İşâretler) kitâbında, cihâdı bizim bildirdiğimiz gibi, doğru olarak yazmış ise de, yukarıdaki düşüncelerini, orada da, tekrarlamakdan kendini alamamışdır. İslâmiyyeti, bir kitâbında başka dürlü, başka kitâbında ise başka dürlü anlatması münâfıklık alâmetidir. Komünistler de, başka memleketlerde başka başka propaganda yapıyorlar. Kendilerini gizliyorlar. Yine (Cihân Sulhu) kitâbında:

 

 

(İslâmda huzûr ve barış, bütün insanlar arasında adâlet ve emniyyeti gerçekleşdirmek manâsına olan Allahın kelimesini (= irâdesini) gerçekleşdirmekden ibâretdir) diyor.

 

 

İslâmiyyet, huzûru ve barışı, Dâr-ül-islâmda temîn eder. Bunun için de, Dâr-ül-islâmdaki müslimânların ve zimmîlerin, islâmın emrlerine ve yasaklarına uymaları yetişir. Çünki, huzûr ve barış, ancak Allahü teâlânın emrlerine ve yasaklarına uymakla sağlanır. Bunlara uymıyanlar, yine islâmın gösterdiği cezâlarla doğru yola getirilir. Dâr-ül-harbdeki kâfirlerin râhatları, huzûrları ve barış içinde yaşamaları için, müslimânlar harb etmez. Zâten harb ile kâfirler huzûra ve barışa kavuşamaz. Kâfirlerin huzûra, barışa kavuşmaları, ancak müslimân olmaları veyâ cizyeyi kabûl etmeleri ile olabilir. Kurân-ı kerîme uyulan yerlerde huzûr, barış ve adâlet kendiliğinden hâsıl olur. Allahü teâlâ, zâten bunun için islâmiyyeti kullarına lutf etmiş, ihsân etmiş, göndermişdir. Muhammed aleyhisselâmın gönderilmesi, bütün insanlara rahmet olmuşdur. İşte müslimânlar, kâfirleri bu tek yoldan huzûra, barışa kavuşdurmak için cihâd eder. Yeryüzündeki bütün insanların müslimân olmakla şereflenmeleri için canlarını, mallarını fedâ ederler. Allahü teâlâ, bütün insanları müslimân olmaları için yaratdığını bildiriyor. Bütün insanlara, müslimân olmalarını emr ediyor. Kullarını bu seâdete kavuşdurmak için cihâd edenlere çok sevâb vereceğini söz veriyor. Allahın kelimesini yaymak demek, (Kelime-i tevhîd)i yaymak demekdir. Cihâd demek, Kelime-i tevhîdi, ya�nî îmânı yaymak demekdir. İnsanlar arasında adâleti, huzûru, barışı ve emniyyeti gerçekleşdirmek için, biricik çıkar yol, dünyânın her yerine Kelime-i tevhîdi yaymakdır. Dünyâ barışı, ancak böyle sağlanabilir. (Siyer-i kebîr) tercemesindeki hadîs-i şerîfde, (İnsanlar ile harb etmeğe emr olundum. Lâilâhe illallah kelimesini söyletinceye kadar, onlarla döğüşürüm) buyuruldu. (Dürr-ül-muhtâr)da diyor ki, (Cihâd, bütün insanları, îmân etmeğe çağırmak, bu çağrıyı işitmelerine ve kabûl etmelerine mâni olan diktatörleri ile devletin harb etmesidir. Ferdlerin cihâdı ise, mal ile, fikr ile ve her lâzım olanı yapmakla ve düâ etmekle islâm ordusuna yardım etmekdir. Cihâd etmek farz-ı kifâyedir. Düşman hücûm etdiği zemân, kadın, çocuk bütün milletin devlete yardım etmeleri farz-ı ayn olur. Devlet hazînesinde para varsa, milletden, para, mal toplamak, tahrîmen mekrûhdur. Devlet malı yetişmezse, milletden yardım istemesi câiz olur. Zor ile aldığı yardımları, sonra ödemesi lâzımdır.

 

 

Cihâd yapabilmek için, müslimânların kâfirlerde bulunan harb vâsıtalarının hepsini yapmaları ve kullanabilmeleri ve sulh zemânında buna hâzırlanmaları farz-ı kifâyedir. Yirminci asrın sonlarında kâfirler her dürlü neşr ve propaganda yolu ile soğuk harb yapıyor. İslâmiyyete durmadan saldırıyorlar. Gençleri aldatmağa uğraşıyorlar. Müslimân devletleri bir yandan atom gücü, füzeler, jetler, elektronik âletler yapmalı, öte yandan da kâfirlerin soğuk harbine karşı koymalıdır. Kitâb, mecmûa, gazete, radyo, televizyon ve filmler ile islâmiyyetin üstünlüğünü, fâidelerini, hem müslimânlara, müslimân yavrularına öğretmeli, hem de bütün dünyâya yaymalıdır. Bunu yapabilmek için, islâm bilgilerinin hem din, hem de fen kollarını iyi öğrenmelidir. Millet de devletin bu çalışmalarına yardım etmelidir. İslâm medreselerinde eskiden fen bilgileri de okutuluyordu. İslâma hizmet etmek ve din düşmanlarının yalanlarını, iftirâlarını yüzlerine çarpabilmek istiyenlerin, bugün de, en az lise bilgilerini ve Ehl-i sünnetin temel bilgilerini iyi kavramaları lâzımdır. Bu ikisinden birinde eksiği olanların islâmiyyete fâideleri değil, zararları dokunur. Yarım âlim insanın dînini alır sözü meşhûrdur. Bunları erkekler yapmalıdır. Erkekler çalışınca, kadınlara yapacak hiçbir ağır iş kalmaz. Devlet her köyde Kurân kursları açmalı, kız, oğlan her çocuğa Kurân ve ilm-i hâl öğretmelidir. Bu vazîfeyi ihtiyârlar ve hanımlar yapmalıdır. Her müslimânın, din bilgilerini öğretdikden sonra, oğlunu liseye ve üniversiteye göndermesi lâzımdır. Müslimânlar çocuklarını okutmazsa, devlet işleri, idâre ve kumanda makâmları, propaganda vâsıtaları, teşrî ve icrâ organları kâfirlerin, mürtedlerin elinde kalır. Küfrü yayarlar. Müslimânlara işkence yaparlar. İslâmiyyete hizmet etmek için, erkeklerin üniversiteyi bitirmeleri ve dahâ da çalışmaları lâzımdır. İslâm ile küfr, hergün çarpışıyor. Birisi, elbette ötekini yenecekdir. Bu ölüm kalım savaşına katılmıyan, bu korkunç savaşdan haberi bile olmıyan ahmaklar, dünyâda da, âhıretde de cezâ, azâb göreceklerdir. İslâm düşmanları ile savaşan hükûmete elinden geldiği kadar yardım edenler, cihâd, gazâ sevâbına kavuşacaklardır. İslâm bilgilerinin yayılmasına mâni olan ve gazeteleri, radyoları ve televizyonları ile islâm dînine saldıran, milletlerini sömürerek, bütün gelirlerini kendi zevk ve eğlenceleri için insanları köle yapmak için kullanan azgın, zâlim kâfirlere karşı cihâd yaparak, masûm insanları bunların pençelerinden kurtarmamız ve seâdete kavuşdurmamız emr olundu. Bu emr, bu ibâdet, devlete, cihâd ordusuna yardım etmekle olur. Devletden iznsiz yapılırsa, cihâd değil, fitne çıkarmak ve anarşi olur. Allahü teâlâ çalışana yardım eder. Boş oturanı sevmez ve yardım etmez.

 

Müslimân ismini taşıyanların yetmişüç fırka olacağı, hadîs-i şerîfde bildirildi. Bu hadîs-i şerîf, (Berîka) ve (Hadîka) kitâblarında açıklanmakda ve (Buhârî) ve (Müslim) kitâblarında bulunduğu bildirilmekdedir. Îmânları başka başka olan bu fırkalar birbirleri ile birleşemez. Önce, inançlarının birleşdirilmesi lâzımdır. Müslimânların çeşidli fırkalarını birleşdirelim diyenler, hak üzerinde birleşmelerini istemelidirler. Çünki, bunların içinde yalnız (Ehl-i sünnet) âlimlerinin bildirdikleri doğrudur. Geri kalan yetmişiki fırkanın, bozuk îmânlarından dolayı Cehenneme gidecekleri hadîs-i şerîflerde bildirilmişdir. Müslimânların hak üzerinde birleşebilmeleri için, hepsinin Ehl-i sünnet itikâdında, aynı inançda olmaları lâzımdır. Bunun için de, (Ehl-i sünnet) âlimlerinin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn bildirdiklerini yazan, kitâb, mecmûa ve gazeteleri okumalı, bunları tanıdıklara göndermelidir. Bu bilgilerin yayılmasına çok çalışmalıdır. Mektebe giden çocuğunu her akşam kontrol etmeli, ahlâkını bozan, dînini ve îmânını çalmağa çalışan soysuz öğretmeni varsa, bunu meârif vekâletine bildirmeli, çocuğu vicdanlı, şerefli, ilm ve Hak adamı öğretmenleri bulunan okula nakl etmelidir. Evlâdının sonsuz felâkete sürüklenmesini önlemeli, din düşmanlarının tuzaklarına düşmemesi için çok uyanık olmalıdır. Çocuklarını, Kurân-ı kerîm hocasına göndermelidir. Onların körpe dimağlarının, temiz rûhlarının, Kurân-ı kerîmin nûru ile aydınlanmasına çalışmalıdır. Çocuklar ancak böylece müslimân yetişebilir. Bir memleket, çocukların müslimân yetişmesi ile müslimân kalabilir. Bu yazılanlar fikrle olan cihâddır. Bu cihâd da, savaşla olan cihâd gibi farzdır.

 

 

51-  Seyyid Kutb (Cihan Sulhu ve İslam) kitâbında diyor ki: (Zekât, her sene esâs servetden yüzde iki buçuk mikdârında tahsîl edilir. Bu vergiyi her vergiyi tahsîl etdiği gibi, ancak devlet tahsîl eder. Sarf edilmesi ile vazîfeli olan da, devletdir. Yüzyüze ve iki ferd arasında meydâna gelen bir muâmele değildir. İşte zekât bir vergidir. Bunu devlet tahsîl eder ve belirli yerlere sarf eder. Zekât, elden ele geçen ferdî bir ihsân ve sadaka değildir..

 

 

Eğer bugün, bazı kimseler, mallarının zekâtını bizzat kendi elleri ile ayırıp yine kendi elleri ile dağıtıyorlarsa, bu, islâmın farz kıldığı bir şekl ve nizâm değildir) diyor.

 

 

Seyyid Kutb, zekât üzerinde de, İbni Teymiyyenin sözlerini tekrar etmekden kendini kurtaramamış, burada da, Ehl-i sünnet âlimlerinden ayrılmışdır. Mevdûdî ile Hamîdullah da, böyle yazıyorlar. Ehl-i sünnetin dört mezhebi, sözbirliği ile bildiriyor ki, (Zekât) demek, (Bir müslimânın tam mülkü olan Zekât malı)nın yanî halâl yoldan mâlik olduğu, elindeki zekât malının belli bir kısmını, Kurân-ı kerîmde bildirilen sekiz sınıf müslimândan yedisine temlîk, teslîm etmesi, vermesi demekdir. Hanefî mezhebinde, bunlardan yalnız birine de verilebilir. Bu yedi kimse, fakîr, miskin, âmil, yanî hayvan zekâtını ve uşr denilen toprak mahsûlleri zekâtını toplayan kimse, hac ve gazâda olan kimse, evinden ve malından uzak kalmış olan ve borclu olan kimse ve âzâd olacak köledir. Sekizinci sınıf, (Müellefe-i kulûb) denilen kimseler olup, kalblerine îmân yerleşdirilmesi istenilen veyâ kötülükleri önlenmek istenilen bazı kâfirler ve yeni îmân etmiş olan bazı zaîf müslimânlar idi. Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem, bunların üçüne de zekât verirdi. Fekat, hazret-i Ebû Bekr zemânında, Beyt-ül-mâl emîni olan hazret-i Ömer, İbni Âbidînde yazılı âyet-i kerîmeyi ve (Kütüb-i sitte)nin hepsinde bulunduğunu haber verdiği, Muâz hadîsini okuyarak, Müellefe-i kulûb olanlara zekât verilmesini Resûlullah nesh eylemişdir dedi. Halîfe ve Eshâb-ı kirâmın hepsi, bunu kabûl ederek, nesh edilmiş olduğuna ve artık bunlara zekât verilmemesi için icmâ hâsıl oldu. (Nesh), Resûlullah hayâtda iken olur. (İcmâ) ise, vefâtından sonra olur. Bu inceliği anlamıyanlar, bunu hazret-i Ömerin nesh etdiğini sanıyorlar. Eshâb-ı kirâma ve fıkh âlimlerine dil uzatıyorlar. (Bedâyı) ve diğer kitâblarda bildirildiği gibi, islâmiyyete yardım için, düşmanın zararını önlemek için, onlara mal, para her zemân ödenir. Fekat bu Beyt-ül-mâlın zekât bölümünden değil, başka bölümünden ödenir. Görülüyor ki, Müellefe-i kulûb denilen kimselere ödeme yapılması yasak edilmemiş, onlara zekât verilmesi yasak edilmişdir.

 

 

Dört dürlü (Zekât malı) vardır: Altın ve gümüş, ticâret eşyâsı, dört ayaklı kasab hayvanları, toprak mahsûlleri. Toprakda yetişen maddelerin zekâtına (Uşr) denir. (Mecmaul-enhür)de ve (İbni Âbidîn)de buyuruyor ki, (Zenginlerden her çeşid zekâtı devlet topluyordu. Halîfe Osmân radıyallahü anh (Altın ile gümüş ve ticâret eşyâsı) zekâtlarının verilmesini sâhiblerine bırakdı. Zekât toplayan memûrların millete zulm etmemeleri ve kul borcu olanın malından zekât almamaları için böyle yapdı. Borcluları da hapse girmekden kurtardı. Eshâb-ı kirâmın hepsi böyle yaparak, icmâ hâsıl oldu. Bu malların zekâtını sâhibi verince, hükûmet istiyemez. İsterse, icmâa karşı gelmiş olur). Mal sâhibi, zekâtını kendi veremez demek, hazret-i Osmân zemânındaki Eshâb-ı kirâmın sözbirliğini hiçe saymak olur. (Ehl-i sünnet) âlimleri, Eshâb-ı kirâmın büyüklüğünü anlamış, kendi görüşlerine, anladıklarına uymayıp, Eshâb-ı kirâmın icmâına uymuşlardır.

 

 

(Ehl-i sünnet) âlimleri bildiriyor ki, (Zenginin, zekâtını fakîrin eline vermesi lâzımdır. Zengin olan bir kimse velîsi olduğu yetimi zekât niyyeti ile doyurursa, zekât vermiş olmaz. Yemeği çocuğa vermeli, çocuk kendi malını yimelidir. Zengin, altını masa üstüne koysa, bir fakîr de gelip, masadan alsa, kabûl olmaz. Fakîr veyâ vekîli alırken, zenginin görmesi lâzımdır. Zekât niyyeti ile fakîri evinde parasız oturtsa, kirâ almasa, kabûl olmaz. Çünki, fakîre mal vermesi lâzımdır.

 

 

Dört çeşid zekât malından, zekât hayvanlarının ve toprak mahsûllerinin zekâtlarını ve şehre dışardan gelen ticâret eşyâsının zekâtını, hükûmet alır. Fekat, hükûmet de aldığını yalnız müslimân fakîrlere dağıtır. Yanî hükûmet, fakîrlerin vekîli olarak almakdadır.

 

 

Zekât parası ile câmi, köprü, çeşme, yol, baraj, hac, cihâd gibi hayr işlerinin ve âmme hizmetlerinin hiçbiri yapılmaz. Her çeşid zekâtı, yedi kimseden birine veyâ vekîline teslîm etmek lâzımdır. Devlet topladığı zekâtı başka işlerde kullanamaz. Yedi sınıfdan bir kimseye verir. Zenginin, zekâtını, fakîr olan akrabâya, sâlihlere, ilm öğrenen fakîrlere vermesi dahâ sevâbdır.) Hadîs-i şerîfde, (Ey ümmetim! Beni Peygamber olarak gönderen Allahü teâlâya yemîn ederim ki, fakîr akrabâsı varken, başkalarına verilen zekâtı, Allahü teâlâ kabûl etmez) buyuruldu. Yanî sevâbı olmaz. Müşebbihe gibi kâfir olan bidat sâhiblerine (Mülhid) denir. Mülhidlere zekât verilmez.

 

 

Devleti devirip yok etmeğe ihtilâl denir. Meşrû devletin emrlerine uymıyan müslimânlara âsî, bâgî denir. (İbni Âbidîn)de diyor ki, (Bâgîlerin veyâ zâlim hükûmetlerin baskısı altında veyâ Dâr-ül-harbde bulunan müslimân, hayvan zekâtını ve uşru onlara vermeyip, fakîrlere kendisi dağıtmış ise veyâ verdiğinin, onlar tarafından yedi belli kimseden birine verilmiş olduğunu biliyor ise, bu zekâtları ve uşru meşrû hükûmet tekrar alamaz. Fekat altın ile gümüşün ve ticâret eşyâsının zekâtını almış iseler, zenginin bunları tekrâr fakîrlere vermesi lâzım olur. Bazı kitâblar, bâgîlerin ve zâlimlerin, eğer müslimân iseler, her zekâtı almaları ve başka yerlere de sarf etmeleri câiz olur demişlerdir. Bunları, fakîr saymışlardır). Buradan da, zekâtın fakîrlere verilmesi lâzım olduğu anlaşılmakdadır.

 

 

Türkçe ilmihâl kitâblarının en kıymetlilerinden olan (Dürri yektâ) sâhibi rahmetullahi teâlâ aleyh� diyor ki, (Dört çeşid zekât mallarından ikisine, yanî altın ile gümüşe ve ticâret eşyâsına, (Emvâl-i bâtına) gizli mallar denir. Bir kimsenin gizli mallarını araşdırmak ve zekâtlarını istemek câiz değildir. Böyle malların mikdârını hesâb etmek ve zekâtını vermek işi, bunların sâhiblerine bırakılmışdır. Sâhibi, zekâtını dilediği fakîre vermekde serbestdir. Zekât hayvanlarına ve toprakdan yetişen maddelere (Emvâl-i zâhire) denir. Emvâl-i zâhirenin mikdârını anlamak ve fakîrlere dağıtmak, bunların sâhiblerine bırakılmamışdır. Bu işleri müslimânların imâmı tarafından gönderilen memûr yapar. Bu memûra (Âmil) denir.)

 

Mal demek, insanlara, lâzım olan ve kullanmak için saklanabilen şey demekdir. Birkaç buğday dânesi, bir kaşık toprak, bir içim su, mal değildirler. Çünki, insanların hepsi veyâ birkaçı, bunları saklamaz.

 

Kâğıd paralar, üzerinde yazılı kıymet ile kullanılmazsa, kendileri kıymetsiz olur. Çünki para olarak kullanılması yasak edilen, çarşıda, pazarda geçmiyen bu kâğıd parçaları bir işe yaramaz ve kullanmak için saklanılmaz. (İbni Âbidîn) rahmetullahi teâlâ aleyh, sarf yanî sarraflık satışını anlatırken, (Fülûs yanî bakır paralar, geçer akçe ise, üzerindeki değere göre para olur. Üzerindeki değeri kaldırılırsa, kıymetsiz mal olur) diyor. Kâğıd liralar da böyledir. Onüçüncü sahîfesinde diyor ki, (Ödenecek senedlerin iki manâsı vardır: Üzerinde yazılı olan değeri ve kâğıdın kendi değeri. Üzerindeki değer (Deyn) olan, yanî insanın kendinde bulunmıyan malını göstermekdedir. Kâğıdın kendi değeri ise pek azdır.) Hükûmetden alınacak aylıkların senedleri, çekleri üzerinde yazılı değerlerin, deyn olan malı gösterdiği, İbni Âbidînin ondördüncü sahîfesi başında yazılıdır. Kâğıd liraların üzerindeki değerler de böyledir.

 

İnsanın tam mülkü olan, yanî tesarrufu, istifâdesi câiz ve mümkin olan malın zekâtı verilir. İnsanın tam mülkü değilse, zekâtı verilmez. Zekât malı insanın kendinde bulunuyorsa, (Ayn) denir. Başkasında bulunuyorsa (Deyn) denir. Alışverişde, malın ayn ve deyn olması başkadır. (Mebi) yanî satın alınan mal, akd yanî sözleşme yapılınca müşterinin mülkü olur ise de teslîm alınmadan önce, kullanılması câiz değildir. Bunun için teslîm almadan önce tam mülkü değildir. Teslîm almadan, zekât hesâbına katılmaz. Satılan bir malın (Semen)i, yanî karşılığı, teslîm alınmadan önce, alışverişde ayn ise, yanî satış peşin ise, herkese verilebilir. Semen söz kesilirken deyn ise, yanî satış veresiye ise yalnız borcluya, yanî satıcıya verilebilir. Bunun için semen, teslîm alınmadan önce de zekât hesâbına katılır.

 

 

İster ayn olsun, ister deyn olsun, tam mülk olan (Emvâl-i bâtına), nisâb mikdârı oldukdan bir sene sonra, elde bulunanın kırkda birini ayırıp, zekât olarak vermek farz olur. Bunların zekâtlarının beş şeklde verilebileceği, (Dürrül muhtar) kitâbında şöyle yazılıdır:

1  Deyn olan mal, fakîrde ise, hepsi veyâ bir kısmı, bu fakîre bağışlanırsa, bağışlanan malın zekâtı da deyn olarak verilmiş olur. Zengindeki mal, zengine bağışlanırsa, bunun zekâtını, ayrıca fakîre ayn olarak vermek lâzımdır.

 

 

2  Ayn olan malın zekâtını, ayn olarak vermek lâzımdır. Yanî hâzır olan malın zekâtını vermek için kendinde olan bu malın kırkda birini ayırıp fakîre verir.

 

 

3  Deyn olan malın zekâtı deyn olarak verilemez. Ayn olarak vermek lâzımdır. Yanî başkasında bulunan malının zekâtını, hâzır olan malından vermek lâzımdır. Hâzır malı yoksa, başkasındaki malından zekât mikdârını isteyip teslîm alıp, sonra bunu fakîre verir.

 

 

4  Ayn olan malın zekâtını deyn olarak vermek câiz değildir. Yanî hâzır bulunan malın zekâtı olarak, fakîrdeki alacağını bu fakîre bağışlamak câiz değildir. Fekat, yanındaki malın zekâtı olarak, başka birisindeki alacağını alması için fakîre emr etmesi câiz olur. Çünki fakîr, o kimsedeki malı, altını eline alınca, ayn olur. Ayn olan malın zekâtı, ayn olarak verilmiş olur. Fakîrde deyn olan malın zekâtı, o deyn maldan verilemez. Çünki, geri kalanı fakîrden aldığı zemân, ayn olur. Aynın zekâtı, deyn olarak verilmiş olur. Bu ise câiz değildir.

 

 

5  Fakîrden alacağı olan deynin bir kısmını bu fakîre bağışlarsa, bu kısmın zekâtı da verilmiş olur. Geri kalan kısmın zekâtını, ayn olarak ayrıca vermek lâzım olur. Bağışlamış olduğunu, bu zekât yerine sayamaz. Çünki, geri kalanı teslîm alınca, ayn olur. Aynın zekâtı, deyn olarak verilmiş olur. Bu ise câiz değildir.

 

Fıkh bilgilerini dört mezhebe göre ayrı ayrı bildiren (Kitâb-ül-fıkh alel-mezâhib-il erbea) kitâbını hâzırlıyan heyetin reîsi Abdürrahmân Cezîrî rahmetullahi teâlâ aleyh [1365 [m. 1946] da Mısrda vefât etdi.] diyor ki, (Kâğıd paraların zekâtını vermek üç mezhebde de lâzımdır. Hanbelî mezhebinde ise, karşılıkları olan altın veyâ gümüş ele geçince zekâtları verilir).

 

 

Kâğıd liraların kendi değerlerinin değil, üzerlerinde yazılı değerlerin zekâtı verilmekdedir. Çünki, kendi değerleri pek az olup nisâba erişemez. Üzerlerindeki değerlerin de, deyn olan malı göstermekde olduğu yukarıda bildirilmişdir. Deynin zekâtı, deyn olarak verilemiyeceği için kâğıd liraların zekâtı, kâğıd lira olarak verilemez. Ayn olarak vermek, yanî deyn olan malı teslîm alıp da, fakîre vermek lâzımdır. Bundan başka, her dürlü borc, önce zekât malından ödenir. (Zekât malı) yanî altın ve gümüş ve ticâret malı varken, başka mal, meselâ evde kullanılan halı, inci gibi zekâtı verilmiyen malı vererek borc ödemek câiz değildir. Kâğıd liraların zekâtı da, fakîre olan borcudur. Bu borcu, zekât malından ödemek lâzımdır. Tüccâr olmayıp yalnız kâğıd parası ile zengin olanın zekât malı altındır. Çünki kâğıd liralar, altın karşılığıdır. Gümüş karşılığı değildir. (Dürr-ül-muhtar)da ve (İbni Âbidîn)de, sekizinci sahîfe başında diyor ki, (Bir kimsede altın, gümüş ve ticâret eşyâsı ve zekât hayvanları gibi çeşidli zekât malları varsa, borcunu önce altın ve gümüşden ödemesi lâzım olur). Tüccâr olmıyan kimsenin satın alacağı mal, ticâret eşyâsı olmaz. Bu kimsenin herhangi birşeyi satın alıp, bunu zekât olarak fakîre vermesi câiz olmaz. Çünki, ticâret eşyâsı olmıyan mal, zekât olarak verilemez. Altın alıp vermesi lâzım olur.

 

 

Ticâret eşyâsının zekâtını vermek için, alış fiyâtı, altın veyâ gümüş para üzerinden nisâb mikdârı ise, eşyânın kendisinin veyâ kıymetinin kırkda biri verilir. Şernblâlî, (Dürer) hâşiyesinde diyor ki, (Fülus denilen metal paralar geçer akça iseler veyâ ticâret malı iseler, bunların kıymetlerinden zekât vermek vâcib olur.) (Hidâye) kitâbındaki hadîs-i şerîfde, (Kıymet hesâb edilip, ikiyüz dirhem için, beş dirhem gümüş verilir) buyuruldu. Görülüyor ki, fülûs veyâ kâğıd paraların zekâtı olarak kendileri değil, kıymetleri kadar altın verilir. Tüccâr olmıyanlar, kâğıd paralarının zekâtını yalnız altın olarak vermelidir. Zekâtı kâğıd para olarak vermek câiz değildir. Tüccârlar ise, kâğıd paralarının zekâtını, altın olarak da, ticâret yapdıkları maldan da verebilirler. Fekat, başka maldan veremezler. Dahâ çok bilgi almak için, (Seâdet-i Ebediyye) kitâbına bakınız!

 

 

DİKKAT: Bir kimse çıkıp da, (Zekâtı altın olarak vermek, eski zemânda imiş. Şimdi, altın kullanılmıyor. Her yerde kâğıd para kullanılıyor. Şimdi, zekâtı altın olarak vermek lâzım demek, müslimânlara güçlük çıkarmakdır. Allahü teâlâ, güçlük çıkarmayınız! Kolaylık gösteriniz buyuruyor. Kâğıd para kullanmak, umûm-i belvâ olmuşdur. Âlimler, umûm-i belvâ olan şeye izn vermişdir. Bunun için, bugün zekât, kâğıd para ile niçin verilmesinmiş?) derse, bu söz doğru değildir, hem yanlışdır, hem de islâm âlimlerine iftirâdır. Çünki:

 

 

Dinde güçlük göstermeyiniz demek, kolayınıza geleni yapınız demek değildir. İslâmiyyetin izn verdiği, câiz olan kolaylığı yapabilirsiniz demekdir. Meselâ, hasta olduğu için veyâ çok soğuk olduğu için ayakları yıkamak güç olunca, mest üzerine mesh edilir. Çünki, islâmiyyet buna izn vermişdir. Fekat kolaylık olsun diye ayakları yıkamadan mest giyilmez. Çünki islâmiyyet bu kolaylığa izn vermemişdir. Hasta olan kimse, başkasının yardımı ile yıkar. Soğuk ise, suyu ısıtıp da yıkar. Mestlerini bundan sonra giyer. İslâmiyyet, bu kolaylığa da izn vermişdir. Din âlimlerinin sözlerine ehemmiyyet vermeyip de, fıkh kitâblarının gösterdiği kolaylıkların dışına çıkmak câiz değildir. İslâmiyyeti, kendi aklına, kendi görüşüne göre çevirmek isteyenlere (Dinde reformcu) veyâ (Zındık) denir. Şimdi Mısrda ve Hicâzda böyle zındıklar çoğaldı. İslâmiyyeti istedikleri tarafa çekip çeviriyorlar. Bu zındıklara, bu sapıklara, asrımızın derin âlimi, müctehid, müceddid ve şehîd gibi parlak ismler takarak ve zehrli kitâblarını terceme ederek satan, böylece milletin dînini, îmânını yıkarak, para kazanan din tüccarları da memleketimizde çoğalmakdadır.

 

Âlimlerimizin, umûm-i belvâ olan, yanî, her yere yayılan ve sakınılması güç olan şeylere izn vermesi de böyledir. Yanî, kitâbları karışdırarak, çeşidli ictihâdlar arasında, çok zaîf olsa bile, en kolayını arayıp bulmuşlar ve millete bildirmişlerdir. Umûm-i belvâ olunca, müctehidlerin en zaîf sözleri ile fetvâ vermek câiz olur. Fekat, hiç bir âlim, hiçbir zemânda hiçbir müctehidin câiz demediği bir şeye câiz dememişdir ve diyemez. Dinde reformcular, yanî mezhebsizler ise, akllarına gelen herşeyi yazarlar. Bunlara uyanların ibâdetleri de, dinleri de bozulur

 

Zekâtı altın olarak vermek, çok kolaydır. Hiç de güç değildir. Sarrafa gitmeğe, altın satın almağa lüzûm da yokdur. Zekâtını fakîrlere kâğıd para olarak dağıtmakda ısrâr eden bir zengin, (Eşbâh) ve (Redd-ül-muhtâr) kitâblarının sâhiblerinin rahmetullahi teâlâ aleyhimâ, fakîrdeki alacağını, ona zekât olarak bırakmak istiyen bir zengin için bildirdikleri gibi yapar: Dağıtmak istediği nisâbdan az kâğıd paranın değerinde altını zevcesinden veyâ başkasından ödünç alır. Sâlih bir fakîre (Birkaç tanıdığıma ve sana zekât vereceğim. Dînimiz zekâtın altın olarak verilmesini emr ediyor. Altınları kâğıd paraya çevirmekde size kolaylık olmak için senin zekâtını almak ve dilediği kimseye hediyye etmek üzere şunu vekîl yapmanı istiyorum. Böylece benim islâmiyyete uymamı sağlamış olacaksın. Bunun için de, ayrıca sevâb kazanacaksın!) der. Zenginin güvendiği bir kimse vekîl yapılır. Altınları fakîrin yanında olmıyarak, bu vekîle zekât niyyeti ile verir. Fakîrin bu vekîli, altınları teslîm alıp, birkaç dakîka sonra bu altınları zengine hediyye eder. Zengin de kâğıd paralarını o fakîre ve başka fakîrlere, Kurân-ı kerîm kurslarına ve dîne hizmet eden müslimânlara dağıtır. Câiz olmayan kimselere ve nemâz kılmıyanlara verirse, zekât vermemek azâbından kurtulursa da sevâblarına kavuşamaz. Altınları ödünç almış olduğu kimseye geri verir. Dahâ çok zekât vermesi îcâb ediyorsa, bu işi tekrâr eder.

 

 

Îmânı kuvvetli olana, ibâdetler güç gelmez. Kolay ve tatlı gelir.

 

 

52 - Yine (Cihân Sulhu) kitâbında Seyyid Kutb diyor ki: (Bazı kimseler, din nâmına şöyle derler: Zekâtı verilmiş olan mal [herhangi bir mal veyâ para], birikdirilmiş mal sayılmazlar. Çünki malın hakkı zekâtdır. Zekâtı verdikden sonra malın tedâvülden çekilmesinde [Yanî hiçbir yerde kullanmamakda] bir suç yokdur derler. Bu, doğru değildir. Şahsî mülkiyyetin sâhibi, malı tedâvülden çekip saklayamaz. Beyt-ül-mâlın ihtiyâcını kapatmak için, devlet ona el koyabilir. Fazlasını alıp fakîrlere taksim edebilir) diyor.

 

Bu sözü de, bir bilgi, bir anlayışın ifâdesi değil, kendi görüşü ve düşüncesidir. İslâmiyyeti, kendi görüşüne, siyâsî düşüncesine uydurmak istemekdedir. Mevdûdînin de övmek zorunda kaldığı imâm-ı Rabbânî hazretleri, (Mektûbât) kitâbının birinci cild, yüzaltmışbeşinci mektûbunda buyuruyor ki:

 

 

(Ebedî seâdete kavuşmak istiyen, Muhammed aleyhisselâma uymalıdır. Ona uymakla şereflenmek için, dünyâyı büsbütün bırakmak lâzım değildir. Farz olan zekât verilince dünyâ terk edilmiş sayılır. Mal zarardan kurtulur. Çünki, zekâtı verilen mal zarardan kurtulur. Dünyâ malını zarardan kurtarmanın ilâcı, bunun zekâtını vermekdir. Malın hepsini vermek dahâ iyi ise de, zekâtını ayırıp vermek de, hepsini vermek gibi olur).

 

 

Zekâtı verilmiş olan mal, ne kadar zemân saklanırsa saklansın, sâhibine zarar vermez. Zekâtı verilmiş olan malı tedâvülden çekmek suç olmaz. Devlet bu mala el korsa, zulm etmiş olur. Suç olmaz demek, âhıretde bunun için, süâle çekilmez ve azâb olunmaz demekdir. Fekat, bu mal ile hayrlı işler yapmanın, ticâretde ve sanatda kullanmanın, islâmiyyete ve müslimânlara yardım etmenin sevâblarına kavuşulamaz. Âhıretdeki yüksek derecelere erişilemez. Büyük âlim Abdülganî Nablüsî hazretleri (Hadîka) kitâbında diyor ki, (Zekât, malı zarardan korur.) Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem (Zekâtını vermekle mallarınızı zarardan koruyunuz) buyurdu. Bu hadîs-i şerîf, Münâvîde de senedi ile yazılıdır. (Altınlarını, gümüşlerini saklayıp Allah yolunda dağıtmıyanlara çok acı azâb vardır) meâlindeki âyet gelince, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem (Zekât müslimânların mallarını temizlemek için emr olundu. Zekâtı verilen mal kenz olmaz. Yanî saklanan mal sayılmaz) buyurdu. Bir hadîs-i şerîfde, (Zekâtı verilmiyen mal için kıyâmetde çok acı azâb vardır) buyuruldu. Seyyid Kutb, bu hadîs-i şerîflere inanmıyormuş gibi davranıyor. Taberânînin bildirdiği ve Münâvîde yazılı hadîs-i şerîfde, (Zekâtı verilen mal kenz değildir) buyuruldu. Resûlullah, zekâtı verilen mal birikdirilmiş mal sayılmaz diyor. Seyyid Kutb da, bu söz doğru değildir diyor. Seyyid Kutbun nasıl bir adam olduğu, bu sözünden de anlaşılmakdadır.

 

 

53  Seyyid Kutb, yine (Cihân Sulhu) kitâbında: (Devlet yalnız vergi yolu ile değil, şahsî mülkiyyetden ihtiyâcın gerekdirdiği mikdârı karşılıksız ve iâde etmemek üzere alır. Toplumun umûmî ihtiyâclarına harcar) diyor

 

 

Allahü teâlânın emrlerini, kanûn şekline koymuş olan Cevdet pâşa, (Mecelle)nin doksanbeşinci maddesinde diyor ki, (Başkasının mülkünü kullanmak için emr olunamaz). Meselâ, filânın şu malını, falanca kimseye ver diye birisine emr olunamaz. Doksanaltıncı maddesinde ve (Dürr-ül-muhtâr)da, (Bir kimsenin mülkü onun izni olmaksızın kullanılamaz) denilmekdedir. Mülk, insanın mâlik olduğu şeydir. Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem (Bir müminin malı, onun gönlü rızâsı olmadan alınırsa halâl olmaz) buyurdu. Bu hadîs-i şerîf imâm-ı Münâvînin (Künûzüddekâık) kitâbında ve imâm-ı Ahmedin (Müsned)inde ve Ebû Dâvüdda yazılıdır. Buradan da anlaşılıyor ki, devlet milletden meşrû olmıyan ve meşrû mikdârı aşan birşey alamaz. Meşrû olmıyan vergileri de millete yüklemez. Alırsa, gasb etmiş, zulm etmiş olur. Gönül rızâsı olmadan, zorla aldığı bu malları sâhiblerine geri vermesi lâzım olur. Devletin millet malına el koyması, gasb etmesi, sosyalist memleketlerde olur. İslâmiyyetde sosyalist devlet olamaz. Hâcı Reşîd pâşa rahmetullahi teâlâ aleyh, Mecellenin doksansekizinci maddesini açıklarken (İştirâk-i emvâl) yanî komünistlik, islâmiyyetde aslâ câiz olmadığını bildirmekdedir. İslâmiyyetde kapitalist bir ekonomi sistemi de yokdur. Milleti kemiren bu iki zulm ocağını, zekât farîzası, kökünden temizlemekdedir. İslâmiyyetde sosyal adâlet vardır. Herkes çalışmasının, alın terinin karşılığına kavuşur. Kimsenin, başkasının malında gözü olmaz. Devlet de, milleti sömürmez. Devlet hazînesi olan (Beyt-ül-mâl)ın parasını da kendi keyflerinde kullanamazlar.

 

 

İslâmiyyetin emr etdiği vazîfeleri ve millete lâzım olan hizmetleri devlet yapar. Bunların parasını (Beyt-ül-mâl) denilen devlet hazînesinden öder. Milletden zorla alması câiz olmaz. İslâm devletinin büdcesi, Beyt-ül-mâldır. Devletin gelirleri, Beyt-ül-mâlın gelirleridir. Devlet, Beyt-ül-mâlın kaynaklarını kurutmamalı ve isrâf etmemeli, gayr-i meşrû yerlere harc etmemelidir. Cihâd için ve hizmetler için, Beyt-ül-mâlın gelirleri yetişmezse, adâlet üzere milletden ödünç istemesi câiz olur. Fekat, sonra bunları ödemesi veyâ vermiş olanların bağışlamaları lâzımdır. Beyt-ül-mâlın kaynaklarını işletmezse ve Beyt-ül-mâlı gayr-i meşrû yerlere harc ederse, zulm etmiş olur. (Dürr-ül-muhtâr) sâhibi rahmetullahi teâlâ aleyh beşinci cildde, bu konuda geniş bilgi vermekdedir. Devlet, Beyt-ül-mâlın gelirlerini sağlar ve kullanırsa, bütün işlerini yapmağa yetişir. Milletden yardım istemek zorunda kalmaz.

Hâcı Reşîd pâşa rahmetullahi teâlâ aleyh, Mecellenin otuzüçüncü maddesini açıklarken diyor ki, kimsenin mülküne dokunmağa islâmiyyet izn vermemişdir. Zarûret hâlinde olan, yanî bunalan kimse bile, başkasının hakkına dokunamaz. Aç kalan kimsenin, başkasının ekmeğini, izni olmaksızın yimesine izn verilmiş ise de, sonra kıymetini ödemesi lâzım olur. Onun aç olması, ölüm tehlükesinde bulunması, bir kimsenin kendi mülkündeki hakkının yok olmasına sebeb olamaz. Zarûret hâlinde bile başkasından alınan malın ödenmesi lâzım olur. Zarûretlerin, yasak olan şeylerin yapılmasına sebeb olmaları, kimsenin hakkının gitmesine sebeb olamaz.

 

 

(Müslimânların iyi gördüğü şeyi, Allahü teâlâ da iyi kabûl eder) hadîs-i şerîfindeki müslimân, derin âlim, yanî müctehid olan müslimân demek olduğu, (Berîka)da yazılıdır. Bu âlimlerin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn bildirdiklerine uygun olmıyan şeyler, hiçbir zemân kabûl edilmez.

 

 

Ellisekizinci maddenin şerhinde diyor ki, hükûmetin emri ile birinin mülkü, kıymeti ile satın alınıp, yola katılabilir. Fekat, değeri ödenmedikçe, elinden zorla alınamaz. Hükûmet emr edince, zorla satın alınır. Fekat, parası verilmeden alınamaz.

 

 

Komünistlik yeni birşey değildir. (Burhân-ı kâtı) lügat kitâbının sâhibi rahmetullahi teâlâ aleyh Zerdüştün mîlâddan yedi asr evvel kurduğu ve Sâsânîler devrinde (Mejdek) adındaki birinin neşr etdiği (Mecûsî) yanî ateşe tapma dînini anlatırken diyor ki, Mejdek, acem şâhı Kubad zemânında idi. Buna göre:

 

(Ateşe tapılacakdır. Herşey, herkesin malıdır. Zevceleri değişdirmek halâldir. Herkesin malları ve yaşayışları eşitdir. Herkes birlikdedir. Şahsî tasarruf yokdur. Bütün insanlar müsâvî ve herşeyde ortakdırlar. Biri, birinin zevcelerini isterse ona vermesi lâzımdır. Zenginler, malları fakîrlere vermeli, onların ihtiyâclarını gidermelidir) derdi. Bu din, tenbellerin, serserilerin ve hele kadına düşkün olan aşağı kimselerin işine geldiğinden çabuk yayıldı. Kubad şâh da, böyle zevkine düşkün biri idi. Bu da komünizmi kabûl etdi. Oğlu Nûşirvân, hükûmeti ele alınca, Mejdek alçağını, seksenbin adamı ile birlikde kılınçdan geçirerek komünizm belâsını ortadan kaldırdı. Nûşirvân şâhın adâleti hadîs-i şerîfde övülmekdedir. 1917 de Rusyada komünist ihtilâlini hâzırlıyarak binlerle vatandaşın birbirini öldürmesine ve koca bir milletin küçük bir azılı azınlık elinde köle olmasına sebeb olanların, Nûşirvân şâhın yok etdiği ahmakların yolunda oldukları anlaşılmakdadır.

 

İslâm devletinin vazîfesi, milletin mallarını, canlarını ve ırzlarını korumakdır. Mazlûmların haklarını zâlimlerden almakdır. Milletin mâlına, cânına, nâmûsuna [yanî karısına] dokunmağa, devletin hiçbir zemân hakkı yokdur.

 

54  Yine (Cihân Sulhu) kitâbında: (Yağma, soygunculuk, gasb, hırsızlık, rüşvet, hîle ve fâiz, ihtikâr ve bunlara vesîle olan yollardan şahsî mülkiyyet meydâna gelmez. Devlet istediği zemân bunu temâmen veyâ kısmen hazîneye alabilir. Târîhi örnekler, bu hakkın temâmen devlete verildiğini göstermekdedir) diyor.

 

Bu sözü de pek yanlışdır. Evet bu haksız kazançlar halâl olmaz. Devletin bunları geri alması lâzımdır. Hem de, istediği zemân değil, hemen alması lâzımdır. Fekat geriye aldığı, devletin olmaz. Bunları sâhiblerine ulaşdırması lâzımdır. Devletin vazîfesi, âcizin hakkını zâlimden alıp, ona yardımcı olmakdır. Bunları mazlûma ulaşdırmayıp, hazîneye alırsa, devlet de zâlim olur. (İbni Âbidîn) beşinci cildde kadınlara Beyt-ül-mâldan aylık verilmesini anlatırken, (Harâmdan elde edilen, meselâ gasb edilen mallar, sâhiblerine geri verilir. Böyle mallar, Beyt-ül-mâlın olmaz. Bütün müslimânların ortak malı da olmaz) buyurmakdadır. Milletden gayr-ı meşrû toplanan, meselâ gasb edilen mallar da devletin olmaz. Sâhiblerine, sâhibleri ölmüş ise vârislerine geri verilir. Sâhibleri bilinmiyorsa, fakîrlere dağıtılır. Bunu bilenlerin de almaları, kullanmaları harâm olur.

 

Harâm malı, sâhibini bildiği hâlde, geri vermeyip, bununla bir ibâdet yapan, meselâ câmi yapdıran, sadaka veren kimse, bundan sevâb beklerse, kâfir olur. Başkaları da, bunun harâm mal olduğunu bilerek, sevâb kazandığını söylerse, kâfir olurlar. Çünki, bu malı, eğer bozulmuş ise benzerini, benzeri yoksa değerini sâhibine veyâ vârislerine geri vermesi, bunları bulamıyorsa, sevâbın onlara olmasını niyyet ederek, fakîrlere dağıtması farzdır. Başka yerde kullanılması, harâmdır. Başkalarının da, bu malı, harâm olduğunu bilerek, almaları ve kullanmaları harâm olur.

 

Harâm olarak gelen malı, harâmdan veyâ halâldan gelmiş olan başka mal ile karışdırıp, bu karışımdan sadaka vererek sevâb beklerse, kâfir olmaz. Çünki, karışınca, kendi habîs mülkü olur. Sâhibine borçlu olur. Mislini veyâ kıymetini ödemeden önce, kendi kullanması harâm ise de, başkasının bundan alması ve kullanması harâm olmaz.

 

55 -Seyyid Kutb, (Cihân Sulhu) kitâbında: (Müslimânlar ihtilâlci olur. Zulm, haksızlık yapan hükûmete karşı ihtilâl yapar) diyor.

 

Bu sözü de, islâm âlimlerinin bildirdiklerine uymamakdadır. Müslimânlar ihtilâl yapmaz. Fitne ve fesâd çıkarmaz. Zâlim olan hükûmete de isyân etmek günâhdır. Kanûnlara, emrlere karşı gelmek, cihâd olmaz. Fitne çıkarmak olur. Seyyid Kutb ve Mevdûdî ve bunlara aldananlar, Hac sûresinin otuzdokuzuncu âyetine yanlış manâ verdikleri için, bu felâkete düşmüşlerdir. Bu âyetde meâlen, (Müminlere saldıran zâlimlerle cihâd etmeğe izn verildi) buyuruldu. Mekkede kâfirler, müslimânlara zulm edip, yaralayınca, öldürünce, bunlarla döğüşmek için, tekrâr tekrâr izn istediler. İzn verilmedi. Medîneye hicret edilince, bu âyet gelerek, yeni kurulan islâm devletinin, Mekkedeki zâlimlerle cihâd yapmasına izn verildi. Bu âyet-i kerîme, müslimânların, zâlim hükûmete isyân etmeleri için değil, insanların islâm dînini işitmelerine, müslimân olmalarına mâni olan zâlim diktatör orduları ile cihâd yapması için, islâm devletine izn vermekdedir. (Siyer-i kebîr) tercemesi, kırkbirinci sahîfedeki hadîs-i şerîfde, (Emîre isyân eden kimseye Cennet harâmdır) buyuruldu. Yetmişbirinci sahîfesindeki hadîs-i şerîfde, (Âdil ve zâlim, her emîrin emri altında cihâd ediniz!) buyuruldu. Kitâblarda yazılı olan cihâd, başka memleketlerdeki kâfirlerle harb etmek demekdir.

 

İbni Adînin (Kâmil) kitâbında ve Beyhekînin (Şüa-bül-îmân) kitâbında bildirdikleri hadîs-i şerîfde, (Bozuk bir işi düzeltemediğiniz zemân, sabr ediniz! Allahü teâlâ onu düzeltir) buyurulduğunu yazmakdadır. Bu hadîs-i şerîf, kanûnlara karşı gelmeği, ihtilâl yapmağı değil, meşrû yollardan nasîhat verip sabr etmeği emr buyurmakdadır. (Künûzüddekâık) kitâbında ve Tirmüzîde ve Taberânîde bildirilen hadîs-i şerîfde, (Cihâdın en kıymetlisi, zâlim sultân yanında, doğru yolu gösteren bir söz söylemekdir) buyuruldu. Âlimlerin gücü yetdiği kadar hükûmet memûrlarına, emr-i marûf yapması lâzımdır. Fekat emr-i marûf yaparken, fitne çıkmamasına çok dikkat etmelidir. Görülüyor ki, müslimânlar ihtilâl yapmaz. Fekat, zulme, haksızlığa da teslîm olmaz. Meşrû yollardan hakkını arar. Hükûmetin meşrû emrlerine uymak, her müslimâna vâcibdir. Hiç kimsenin harâm olan emrleri yapılmaz. Fekat, buna isyân edilmez. Fitne çıkarılmaz. Zâlimlere karşı gelmemeli, onlarla münâkaşa etmemelidir. Meselâ, nemâz kılmamak, en büyük günâhlardandır. Âmir, kumandan, kâfir ve zâlim olup, emri altında olana nemâz kılma derse, baş üstüne kılmam demeli, senin yanında kılmam demeği düşünmelidir. Çünki fitne çıkarmak, yanî müslimânların ezilmelerine sebeb olmak harâmdır. O zâlimin yanından ayrılınca, nemâzı hemen kılmalıdır.

 

Hindistândaki islâm âlimlerinin büyüklerinden Abdülhak-ı Dehlevî, 1052 [m. 1642] de vefât etmişdir. Çok kıymetli hadîs kitâbı olan (Mişkât-ül-mesâbîh)i fârisî olarak şerh etmişdir. (Eşi�at-ül-lemeât) ismindeki bu şerhde, (Kitâb-ül fiten) kısmında diyor ki: Eshâb-ı kirâmdan Huzeyfe radıyallahü anh diyor ki, (Resûlullaha sallallahü aleyhi ve sellem ilerde hâsıl olacak fitnelerden sordum. Çünki, bunların şerrine yakalanmakdan korkuyordum). Zararlı şeyden sakınmak, fâideli şeye kavuşmakdan dahâ mühimdir. Buradaki fitne, insanlar arasında karışıklık, döğüş demekdir. Harâm işlemenin yayılması da fitne ise de, bunu sormağa lüzûm yokdur. Çünki, harâmlar bellidir. (Yâ Resûlallah, biz, müslimân olmadan önce kötü kimselerdik. Allahü teâlâ, Senin şerefli vücûdün ile, islâm nimetini, iyilikleri bizlere ihsân etdi. Bu seâdet günlerinden sonra, yine kötü zemân gelecek mi dedim. (Evet gelecek!) buyurdu. Bu şerden sonra, hayrlı günler yine gelir mi dedim. Yine (Evet gelir. Fekat, o zemân bulanık olur) buyurdu). Yanî, bu zemânda, iyilik kötülükle karışık olur. Kalbler, ilk zemânlarda olduğu kadar sâf ve tertemiz olmaz. İtikâdların sahîh, amellerin sâlih ve idârecilerin adâletleri, birinci asrdaki gibi olmaz. Kötülükler, bidatler, her tarafa yayılır. İyiler arasına kötüler, sünnetler arasına bidatler karışır. (Bulanıklık ne demekdir dedim. (Benim sünnetime uymıyan ve benim yolumu tutmıyan kimselerdir. İbâdet de yaparlar. Günâh da işlerler) buyurdu). Hayr da yaparlar, şer de yaparlar. Bidat işlerler. (Bu hayrlı zemândan sonra, yine şer olur mu dedim. (Evet. Cehennemin kapılarına çağıranlar olacakdır. Onları dinliyenleri Cehenneme atacaklardır) buyurdu. Yâ Resûlallah! Onlar nasıl kimselerdir dedim. (Onlar da, bizim gibi insanlardır. Bizim gibi konuşurlar) buyurdu). Yanî, arabî konuşurlar. Âyet ve hadîs okuyarak, vaz ve nasîhat ederler. Fekat, kalblerinde hayr ve iyilik yokdur. (Onların zemânlarına yetişirsek, ne yapmamızı emr edersin dedim. (Müslimânların cemâatine ve hükûmetine tâbi ol) buyurdu. Müslimân cemâati ve müslimân hükûmeti yoksa, ne yapalım dedim. (Bir kenâra çekil. Aralarına hiç karışma. Ölünceye kadar, yalnız yaşa!) buyurdu). Bir hadîs-i şerîfde, (Benden sonra öyle hükûmetler olur ki, benim yolumdan ayrılırlar. Kalbleri şeytân yuvasıdır. Bunlara da itâat ediniz! Karşı gelmeyiniz! Sizi döğse de, mallarınızı alsa da karşı gelmeyiniz!) Yanî, zâlim olan, malınıza, canınıza saldıran hükûmete de isyân etmeyiniz. Fitne çıkarmayınız. Sabr edip, ibâdetiniz ile meşgûl olunuz. Şehr içinde fitneden kurtulamazsanız, ormana sığınınız. Fitnecilere karışmamak için, ormana gidip, ot, yaprak yimek zorunda kalırsanız, ormanda kalınız da, fitnecilere karışmayınız! (İyi dinleyin ve bana itâ�at edin) buyurdu. Bu son emr, hükûmete karşı gelmemek, fitne çıkarmamak için, çok dikkatli olunuz demekdir. (Eşiat-ül-lemeât)dan terceme temâm oldu. Bu hadîs-i şerîflerden ve islâm âlimlerinin açıklamalarından anlaşılıyor ki, din adamları, devlete şekl vermek, kanûn yapmak işlerine karışmaz. Siyâset ile uğraşmaz. Politikacılara âlet olmaz. Şu veyâ bu devlet şeklinin savunuculuğunu yapmaz. Ehl-i sünnet âlimleri, bu yasağa titizlikle uymuşlar, din adamlarının siyâsete karışmasının, yakıcı ateşi tutmak gibi olduğunu bildirmişlerdir.

 

Kuvvete karşı gelmek, devlete karşı isyân etmek ahmaklıkdır. Kendini tehlükeye atmak olur. Bu ise, harâmdır. Kâfir memleketlerinde müsâfir olan müslimânın da, kâfirlerin mallarına, canlarına ve ırzlarına dokunması ve hükûmetlerine isyân etmesi câiz değildir. Kâfirlerin gönüllerini hoş ederek, onlardan fâidelenebilir. Dâr-ül-islâmda yaşayan zimmî kâfirlerin ve müsâfir gelen harbî kâfirlerin, yanî turistlerin ve tüccarların haklarını gözetmek, müslimânların haklarını gözetmekden dahâ mühimdir. Bunlara saldırmak, hattâ bunları gîbet etmek, çekişdirmek bile müslimânlara saldırmakdan dahâ kötüdür. Müslimânlar, boş yere hiç vakt geçirmez. Din bilgilerine ve fen bilgilerine çok çalışarak kuvvetlenir. Böylece, gâlib ve hâkim olurlar. Bir müslimânın cihâd yapması demek, ihtilâl, isyân yapması değil, din bilgilerini yayması demekdir.

 

İbni Âbidîn buyuruyor ki, (Sultân veyâ başka zâlimler, ikrâh ederek, zorlıyarak, ölümle, habs ile, işkence ile korkutarak emr edince, belli günâhları işlemek mubâh, hattâ farz olur. Emrini yapmamak günâh olur). (Berîka)da, doksanbirinci [91. ci] sahîfede diyor ki, (Hadîs-i şerîfde, (Emîrlerinize itat ediniz!) buyuruldu. Emîr, en aşağınız olsa dahî, islâmiyyete uygun olan emrlerine uymak vâcibdir. Hiç kimsenin günâh olan emrine itâat edilmez. Fekat, isyân etmek fesâda sebeb olursa, bu emrine de itat olunur. Çünki, büyük zarar işlememek için, küçük zararı irtikâb etmenin câiz olacağı (Eşbâh)da yazılıdır. Sultânın emr etdiği mubâh birşeyi yapmak vâcib olur). Abdülganî Nablüsî, (Hadîka)da, 143. cü sahîfede diyor ki, (Sultânın, kendi aklı ile, arzûsu ile verdiği emrlerine itâat etmek vâcib olmaz. Fekat sultân zâlim ise, eziyyet ve işkence ediyorsa, onun Allahü teâlânın hükmlerine uymıyan emr ve yasaklarına da uymak lâzım olur. Hele, itâat etmiyenleri öldürüyorsa, kendini tehlükeye atmak, kimseye câiz olmaz. (Hediyyet-ü ibn-il-imâd) kitâbına yazdığım şerhde ve (El-metâlib-ül-vefiyye) kitâbında bu konuda geniş bilgi vardır.)

 

İbni Âbidîn, bâgîleri anlatırken diyor ki, müslimânlar, bir memleketde emîn ve râhat ibâdet eder ve huzûr içinde yaşarlarsa, hükûmete karşı isyân etmeleri câiz olmaz. Hükûmet zulm yaparsa, zulme karşı gelmeleri fitneye sebeb olursa, yine câiz olmaz. Böyle sultâna yardım etmek, zulme yardım etmek olur. Karşı gelenlere de yardım edilmez. Çünki, câiz olmıyan şeye yardım edilmez. [Müslimânların ibâdet yapmalarına, çocuklarına din bilgisi öğretmelerine mâni olmak ve harâm işlemelerine, îmânlarının bozulmasına sebeb olmak, en büyük zulmdür.] Hükûmet zulm yapmıyor ise iktidârı ele geçirmek için isyân edenlere (Bâgî) denir. Müslimânların bu hükûmete yardım etmeleri lâzım olur. Çünki hadîs-i şerîfde, (Fitneyi uyandırana lanet olsun!) buyuruldu. İsyân edenler, hükûmete ve müslimânlara kâfir der ve mallarına, canlarına saldırırlarsa, bunlara (Hâricî) denir. Bu inanışları, şerî delîli tevîl sebebi ile ise, bunlar kâfir olmaz. Şimdi bazı kimseler de, kendileri gibi inanmıyan müslimânlara kâfir diyor, saldırıyorlar. Bu işleri delîlleri tevîl ile olduğu için, kendilerine kâfir denilemez ise de, tevîlden haberi olmıyanları kâfir oluyorlar. Sultân âdil olsun, zâlim olsun islâmiyyete uygun olan emrlerine itâat etmek vâcibdir. Devlet reîsi, mürted veyâ mecnûn yâhud islâmiyyeti tatbîkden âciz olursa, azl yanî had olunur. Azli fitneye sebeb olursa, zararı az olana tehammül edilir. Bir müslimân, kahr ve zor ile halîfenin yerine iktidârı eline alırsa buna itâat olunur. Kâfir hükûmetin tayîn etdiği müslimân vâlî, ahkâm-ı islâmiyyeyi tatbîk ederse, buna itâat olunur. Tatbîk edemezse veyâ vâlî de kâfir ise, müslimânlar, içlerinden birini müftî, emîr tayîn ederler. Bu müftî, ahkâm-ı islâmiyyeyi icrâ eder. Buna da imkân olmazsa, esâret hayâtı olur. Fitneye sebeb olmamak lâzım olur. İbni Âbidînden terceme temâm oldu. Buradan anlaşılıyor ki, sultân Abdülazîz hânın rahmetullahi teâlâ aleyh hali için şeyh-ul-islâm Hasen Hayrullah efendinin ve ikinci Abdülhamîd hânınrahmetullahi teâlâ aleyh hali için fetvâ emîni hâcı Nûri efendi imtinâ edince, yerine bir yobazın, silâh tehdîdi ile ve ölüm korkusu ile imzâladıkları fetvâlar meşrû değildi. Bu iki fetvânın sahîh olmadıkları, uydurma sebeblere dayandıkları (Türkiye târîhi)nde yazılıdır. Bunun için, bu iki sultân, ölünciye kadar meşrû halîfe idi. Yine bunun için, meşhûr 93 harbinde ve Balkan ve Birinci cihân harblerinde Osmânlılar mağlûb oldu. Çünki, bu üç harbi, islâm hükûmeti değil, islâmdan nasîbi olmayan komüteciler çıkarmış ve idâre etmişlerdi.

 

56  Bir hürriyyet kahramanı şekline sokulmuş olan Seyyid Kutbun, (İslâmî etüdler) kitâbının tercemesinde, otuzikinci sahîfede: (Diktatörlerin ve taşkınların yüzüne durarak, haykırmayanlar, yâ büyük bir günâh işliyorlar, yâ münâfık oldukları için böyle davranıyorlar. Yâ da bunlar hakîkî islâmı bilmeyen kara câhillerdir) diyor. Böylece, müslimânlar arasında fitne ve ihtilâl çıkarmağı körüklüyor. Hâlbuki, hadîs-i şerîfde, (Fitne uykudadır. Fitneyi uyandırana, Allah lanet etsin!) buyuruldu. Bir hadîs-i şerîfde, (Bir münker gördüğünüzde, bunu değişdiremezseniz, sabr edin! Allahü teâlâ onu değişdirir) buyuruldu. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, emr-i marûfu yumuşak olarak yapmalıdır buyuruyor. Bir hadîs-i şerîfde, (Zâlimin zulmünü değişdiremiyen, oradan hicret etmelidir) buyuruldu.

 

Seyyid Kutb, otuzüçüncü sahîfede: (İslâmiyyet, bir mücâdele, sonsuz bir savaşdır. Düâlar mırıldanmak, tesbîh dânelerini şıkırdatmak, aman Allahım sen koru sözlerine dayanarak, gökden hayr yağacağına güvenmek, islâmiyyet değildir) diyor. İmâm-ı Rabbânî hazretleri üçüncü cildin kırkyedinci mektûbunda Seyyid Kutbun da yazısına çok güzel cevâb vermekdedir. Bu mektûb, (Seâdet-i Ebediyye) kitâbının ikinci kısmında vardır. Okununca, Seyyid Kutbun nasıl bir yolda olduğu hemen anlaşılır. Allahü teâlâ düâ ve tevekkül etmeği emr ediyor. Düâ edenleri, tevekkül edenleri severim diyor. Seyyid Kutb ise, düâ edenlerle, tevekkül edenlerle alay ediyor. Âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîfler tesbîh söylemeği emr ediyor. Tesbîh okuyanları övüyor. O ise, bunu red ediyor. Savaşa hâzırlanmak, sebeblere yapışmak, en modern korunma vâsıtalarını yapmak, elbet lâzımdır. Dînimiz bunu emr etmekdedir. Fekat bu, müslimânlarda ve kâfirlerde ortak olan bir işdir. Müslimânlarda ayrıca tevekkül ve düâ silâhı da vardır.

 

İbni Hacer-i Mekkî rahmetullahi teâlâ aleyh (Fetâvâ-i fıkhiyye) kitâbının yüzkırkdokuzuncu sahîfesinde buyuruyor ki, islâm âlimlerinin çoğuna göre, düâyı inkâr eden kâfir olur. Kurân-ı kerîme inanmamış olur. Düâ ile istenilen şey, yâ kabûl olup verilir. Yâhud âhiretde verilir. Yâhud, günâhın afv edilmesine sebeb olur. Allahü teâlâ, kulunun düâ etmesini, yalvarmasını sever. Düânın kabûl olması için şartlar vardır. Bunlardan biri, halâl yimek, halâl giymekdir. Biri de, kalb ile, yanî gönülden istemekdir. Hadîs-i şerîfde buyuruldu ki, (Allahü teâlâ, çok düâ edenleri sever. Düâ edip, ümmîdini kesmeyen, vad olunan üç şeyden birine elbette kavuşur). Tesbîh kullanmanın sünnet olduğu, aynı kitâbın yüzelliikinci sahîfesinde yazılıdır. Hadîs-i şerîflerle bildirilen ibâdetlerin islâmiyyet olmadığını söylemesi, Seyyid Kutbun nasıl bir reformcu olduğunu açıkça göstermekdedir.

Otuzüçüncü sahîfede: (İslâm, kimsenin dîne zorla girmesi için bir harbin yapılmasını aslâ göz önünde bulundurmaz) diyor.

 

Kırkbirinci sahîfede: (İslâm peygamberinden ve onun yolunda gidenlerden istenilen şey, insanları bu dîne sokmak için yumuşak davetlerde cehd ve gayret göstermekdir) diyor.

 

Bu yazıların yanlış ve iftirâ olduğunu ellinci maddede uzun bildirmişdik. Müslimânlar herkese yumuşak davranır. Birbirlerine yumuşak olarak (emr-i marûf) yaparlar. Dâr-ül-harbdeki kâfirler ile de iyi geçinmemiz emr olundu. Müslimânların düşmanlara karşı en kuvvetli silâhı, güler yüzlü ve tatlı dilli olmakdır.

 

Kırküçüncü sahîfede yine: (İlk fethlerin hepsi, islâmı, bütün beşerin tek dîni hâline zor kullanarak değil de, serbest davet yoluyla getirmekdi) diyor.

 

Bunun yanlış olduğunu bildiren hadîs-i şerîfler yukarıda bildirilmişdir.

 

Kırkbeşinci sahîfede: (İslâmiyyet herkese, yeryüzünde adâletin tehakkukunu emr eder) diyor.

 

(Müslimânların arasını bulun!) meâlindeki âyet-i kerîmeyi, bütün insanlar arasına yaymağa çalışmakdadır. İslâmiyyet, yeryüzündeki kâfir memleketlerinde adâletin tehakkukunu emr etmez. Buralara îmânın, islâm adâletinin ulaşdırılmasını, yerleşdirilmesini emr etmekdedir.

 

Ellidokuzuncu sahîfede: (Arab ülkelerinde ictimâî tesânüdü tehakkuk etdirmek için dînî inançları, ahlâkî eğitimin esâsı olarak alırsak, bu ülkelerde revacda olan -yalnız islâm değil- bütün dinlerin bize yardımcı olacaklarını göreceğiz) diyor.

 

Bir âyet-i kerîmede meâlen, (Doğru olarak yalnız islâm dîni vardır) buyuruldu. Bu Mısrlı yazar ise, bütün bozuk, kötü dinleri, islâm dîni derecesine çıkarmakdadır. İslâm dîni varken, bozuk dinlere, düşüncelere, lüzûm olmadığını anlıyamamışdır.

 

Altmışdokuzuncu sahîfede: (Mal cemiyyetin mülkiyyetinde olduğundan, ferd, malını ihtiyâcı olanlara fâizsiz ödünç vermekle mükellefdir) diyor. Mal, yalnız sosyalist ve komünist memleketlerde cemiyyetin mülküdür. İslâmiyyetde mal, ferdin mülküdür. Bunu elliüçüncü maddede uzun bildirmişdik. İslâmiyyetde ferdin malına başkaları karışamaz. Cemiyyet, yanî devlet, kimsenin malına el koyamaz. Karışırsa zulm etmiş, gasb etmiş olur. Kimse, kimseye ödünç vermeğe zorlanamaz.

 

Yetmişinci sahîfede: (Zekât, ferdlerin vicdânlarına bırakılmayan bir ödemedir. Devlet onu alır. Zekât, elden ele verilen ferdî bir bağış değildir) diyor.

 

Bu düşüncesinin de çok yanlış ve saçma olduğunu ellibirinci maddede bildirdik.

 

Yetmişbeşinci sahîfede: (İslâm, cemiyyet nizâmını kurmuş, dünyâ nizâmlarını silâh zoru ile değil, fikr gücü ile yenmişdir) diyor. Bu düşüncelerin de islâmiyyete uygun olmadığını ellinci maddede vesîkalarla isbât etdik. (Cihân Sulhu) kitâbında, (Devletcilik sâhasında çalışmalar henüz pek azdır. İslâmın bu tarafı gereği kadar açıklanmamışdır) dediğini kırkdokuzuncu maddede bildirmişdik. Burada ise, (islâm cemiyyet nizâmını kurmuş...) diyor. Sözleri birbirini bozmakdadır. Her ilm kolunda da, böyle yeteri kadar bilgisi olmıyanların, derme çatma yazdıkları sıksık görülmekdedir.

 

Yetmişyedinci sahîfede: (Bugün onları, Peygamberin zemânında yapmış olduğu şeklde, kısa ve mufassal bilgilerle islâma davet etmemiz aslâ kifâyet etmez. O devrelerde, bugünkü gibi, islâm nazariyyesi karşısında duran teferruatlı ictimâî nazariyyeler yokdu) diyor. İslâmiyyeti nazariyye, insan düşüncesi sanmakdadır. Bu yazıları, islâmiyyetden hiç haberi olmadığını gösteriyor. İslâmiyyet, nazariyye değildir. İslâmiyyet, Allahü teâlânın ve Onun yüce Peygamberinin sallallahü aleyhi ve sellem emrleri ve teblîgleridir. Bu emrler, bu beyânlar karşısında, insanların kısa akllarından, düşüncelerinden doğan nazariyyeler, hiçbir zemân dayanamaz. Çürür, erir, söner. Dâimâ mağlûb olur. Seyyid Kutb denilen kimse, Ehl-i sünnet âlimlerinin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn kitâblarını okuyup, biraz anlamış olsaydı, haddini bilir, edebini takınırdı. Kendi bozuk düşüncelerini, islâmın rûhuna uymıyan saçma sözlerini islâmiyyet olarak gençliğe sunmakdan belki çekinirdi. Ehl-i sünnet âlimlerinin, âyet-i kerîmelerden ve hadîs-i şerîflerden çıkararak yazdıkları kıymetli kitâblarındaki bilgilere uymıyan böyle saçma yazıları, islâmiyyet olarak yazmak ve yaymak, islâmiyyeti bozmağa, içerden yıkmağa kalkışmak demekdir.

 

Yetmişdokuzuncu sahîfede: (Bütün inançları eşidlikle ve aynı hürriyyete davet ederiz. İnanç hürriyyetini korumak, müslimân devletin vazîfesidir. Bütün vatandaşlar gelir kaynaklarından müsâvî hakka sâhibdirler. Ferdî mülkiyyet sınırlıdır. Fazla malları alma hakkı cemiyyetindir) diyor. Bu düşünceleri de islâmiyyetle taban tabana zıddır. Yukarıda islâmiyyeti yaymalıdır, diyordu. Burada ise, her dîne hürriyyet verilmesini istiyor. Sözleri birbirini tutmuyor. Bir tarafdan da, islâmiyyeti, sosyalizme ve komünizme çevirmeğe çalışmakdadır. Bunların cevâbı birkaç sahîfe önce uzun bildirildi.

 

Seksenyedinci sahîfede: (Devlet, lüzûmu hâlinde cemiyyetini korumak için ihtiyâcı kadar parayı varlıklı ferdlerden kaydsız şartsız alabilir) diyor. Bu yanlış düşüncesinin cevâbını da elliüçüncü maddede uzun bildirdik.

 

Doksanikinci sahîfede: (Bu işler için zekât kâfî gelmez ise, hükûmet zenginlerin elindeki fazla malları alıp fakîrlere iâde eder) diyor.

 

Seyyid Kutb, bu sosyalist düşüncelerini islâmiyyete yüklemeyip de, kendi malı olarak ortaya koysaydı çeşidli akıntılara kapılarak, şaşkına dönmüş olan gençler arasında, belki kendisine bir yer bulabilirdi. Fekat, bir din adamı kılığına girerek, Ehl-i sünnet âlimlerine saldırması ve kendi sosyalist düşüncelerini, islâmiyyet olarak tanıtmağa kalkışması, kendisini dünyâda da, âhiretde de rezîl etmekde, Allahü teâlânın intikâmına hedef olmakdadır. Elliüçüncü maddeyi okuyunuz!

 

 

İkiyüzüçüncü sahîfede, maskesini temâmen kaldırıyor. İğrenç fikrlerini açığa çıkararak:

 

(İslâm, yeryüzündeki bütün insanları, dînî inançların değişikliğine bakmaksızın hürriyyete kavuşdurmak için koşan bir kuvvetdir. Bu kuvvet, sapık kuvvetlerle karşılaşınca, mücâdele ederek, onları imhâ etmesi vazîfesidir) diyor. Müslimânları Dâr-ül-harbdeki kâfirlerle bir tutmakda, Allahü teâlânın necs, pis dediği küfrün yayılması, hürriyyete kavuşması için savaşmağı, vazîfe bilmekdedir. Fîsebîlillâh olan cihâdı böyle anlamakdadır. (Her çömlek, içinde olan şeyi sızdırır). Gülistândan gelen, gül kokar. Çöplükde yetişen Ebû Cehl karpuzu, elbet fenâ koku saçar. Resûlullah �sallallahü aleyhi ve sellem efendimiz, (Çöplükde biten gülleri koklamayınız!) buyurdu. Dünyâda ve âhiretde seâdete kavuşmak istiyenler, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitâblarını okumalıdır. Bu âlimler, ferdlere, âilelere ve cemiyyetlere lâzım olan her bilgiyi kitâblarına yazmışlardır. Akllı olan, bu bilgileri arar, bulur. Câhil ve sapık olanlar, bulamaz, yok sanırlar. Ehl-i sünnetden ayrılanların Cehenneme gidecekleri, hadîs-i şerîfde bildirilmişdir. Allahü teâlâ, gençleri, sahte din adamlarının zararlarından, kitâblarından korusun! Âmîn.

57  Seyyid Kutbun (İslâmda Sosyal Adâlet) kitâbı, arabcadan türkçeye terceme edilerek gençliğin önüne sürülmüşdür. Mütercimlerin çok övdükleri Seyyid Kutb, bu kitâbında, maskesini yüzünden büsbütün sıyırmakda, mezhebsiz, sapık olduğunu açıkça bildirmekdedir. Kitâbından aşağıda sunulan parçalar, bunun, islâm âlimlerinin yazılarından birşey anlıyamamış olduğunu göstermekdedir. Yirmiyedinci sahîfede diyor ki:

 

(İslâmın bir asrda getirmiş olduğu nizâmın, o asra nisbetle değişen birçok şartları karşısında, dahâ sonraki asrların hepsinde aslını gayb etmeden kâbil-i tatbîk olduğuna bizleri kim temîn edebilir?)

 

İslâmiyyetin aslının her asrda değişmesini istiyor. Bizim gibi câhillerin, islâmiyyeti, dilediğimiz gibi değişdirebileceğimizi sanıyor. Müctehid olmıyan bizim gibi mukallidlerin islâm ilmlerine el ve dil uzatamıyacağımızı anlıyamıyor. İslâm bilgileri, din bilgisi ve fen bilgisi olarak ikiye ayrılır. Kurân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açık olarak bildirilen din bilgilerini, müctehid olan büyük âlimler de değişdiremez. Zâten bugün, ictihâd derecesinde büyük âlim yokdur. Din bilgilerinin alışveriş, nikâh ve cezâ kısmlarını örf ve âdetlere göre değişdirmek câiz ise de, bunun da şartları vardır. İslâmiyyetin bildirdiği şartların dışında değişdirmek câiz değildir. Seyyid Kutb, islâmiyyeti değişdirmekle, Allahü teâlânın emrlerinin yerine, fransız ve sosyalist kanûnlarını getirmek istemekdedir. Nitekim, yukarıdaki maddelerde bu istekleri yazıldı. Cevâbları da verildi.

 

Otuzbeşinci sahîfesinde: (İslâmiyyet bir bütündür. Ayrılan parçaları birleşmeli, ihtilâflar ortadan kalkmalıdır) diyor. Cevâb:

 

İslâmiyyetin din bilgileri ikiye ayrılır:

 

1  Kalb ile inanılacak şeyler.

 

2  Kalb ve bedenle yapılacak şeyler.

 

Kalb ile inanılacak bilgiler, elbet bir bütündür. Bu da, Resûlullahın bildirdiği ve Eshâb-ı kirâmın haber verdiği îmân bilgileridir. Ehl-i sünnet âlimleri, bu bilgileri Eshâb-ı kirâmdan öğrenip, kitâblarına yazdılar. Bütün müslimânların, bu kitâblardan okuyup, inanmaları hep bir îmânda birleşmeleri lâzımdır. Müslimânlar birleşmeli, ayrılık, bölücülük olmamalıdır. Bunun için, bütün müslimânların, tek doğru yol olan (Ehl-i sünnet) inanışında birleşmeleri, Peygamberimizin sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem haber verdiği sapık fırkalara bölünmemeleri lâzımdır. Başka dürlü birleşmek olmaz. Seyyid Kutbun da bu îmân bilgilerini öğrenmesi, kendi kafasından ve hocası olan meşhûr mason Muhammed Abduhun kafasından çıkan saçma ve sapık düşünceleri din bilgisi olarak yaymaması, bölücülük yapmaması lâzımdı. Fekat, Seyyid Kutb, yukarıdaki yazısı ile hak olan dört mezhebe saldırıyor. Mezheblerin ortadan kaldırılarak, uydurma bir müslimânlık yapılmasını istiyor. Cemâleddîn-i Efgânî, Abduh ve Mevdûdî gibi mezhebsizler ve Kâdıyânî [Ahmedî], Behâî ve Teblîg-ı Cemâat gibi zındıklar da hep bu yoldadır. Peygamberimiz, Ehl-i sünnetin içinde bulunan dört mezhebin, ibâdetlerde birbirinden ayrılığının rahmet olduğunu bildiriyor. Müctehidlerin ictihâd etmelerini emr ediyor. Bu beğler ise, mezheblerin yok edilmelerini, hıristiyan, yehûdî ve komünist kanûnlarından toplama, yeni bir din yapılmasını istiyorlar. Müslimânları aldatmak için, bu yeni dîne, şimdilik müslimânlık adını vermekdedirler.

 

Allahü teâlâ, ibâdetler ile ve evlenme, alış-veriş ve kul hakları ile ilgili bilgilerin hepsini açık ve kesin olarak bildirmedi. Kısa ve kapalı bırakdığı bilgileri Peygamberimizin sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem açıklamasını diledi. Peygamberi de, bunların hepsini tam açıklamadı. Kapalı bırakdığı bilgilerin açıklanmasını ve bunların günlük hâdiselere tatbîk edilmesini müctehid âlimlere bırakdı. Bu âlimler, bu vazîfeleri yaparlarken, aralarında ayrılıklar oldu. Böylece mezhebler meydâna geldi. Müslimânlar ibâdetlerini yaparken, memleketlerinin örf ve âdetlerine, iklim şartlarına ve kendi fizik yapılarına uygun ve dahâ kolay olan mezhebi seçerek, bu mezhebi taklîd eder. Mezhebler müslimânlar için rahmetdir, kolaylıkdır.

 

Yüzellialtıncı sahîfesinde: (Mülkiyyet, ancak şâriin [yanî islâmiyyeti koyanın] isbâtı ve takdîri ile tesbît edilir. Bu hak, cemiyyetin nâibi [mümessili] durumunda olan şâriin husûsî olarak ferde temlîk etdiği birşeydir) diyor. Cevâb:

 

Mülk, elbet şâriin izn vermesi ile mülk olur. Fekat, şâri, yanî islâmiyyeti, emrlerini ve yasaklarını koyan, Allahü teâlâdır. (Mübellig), yanî islâmiyyeti bildiren, Allahın Peygamberidir �allallahü teâlâ aleyhi ve sellem. Yalnız mülk değil, her hak, Allahü teâlâ izn verdiği için hak olmuşdur. Herkesin malı, mülkü, hakları, Allahü teâlâ izn verdiği, emr etdiği için mülk ve hak olmuşlardır. İşte bunun için, bir insan, rızâsı ile vermedikçe, kimse onun mülkünü elinden alamaz.

 

Yüzseksenbeşinci sahîfesinde: (Milyonlarca insanın basit bir meskene ve elbiseye muhtâç bulunduğu bir memleketde, milyonlarca lira sarf ederek muhteşem köşkler yapdırmak isrâf ve harâmdır) diyor.

 

Zekâtını fakîrlere veren ve alın teri ile halâlinden kazanan kimsenin köşkler yapdırması, hiç harâm değildir. Halâl ve mubârekdir. Tenbel oturup, çalışmayıp, fakîr kalmak, yâhud kazandıklarını harâm şeylere verip, basît meskende kalmak, uygun değildir. Böyle tenbellerin ve malını harâmlara isrâf edenlerin yüzünden, çalışkanlar niçin suçlu olsun? Zekâtını verenlerin köşklerde oturmaları, şık giyinmeleri, fennin bulduğu bütün kolaylıklardan fâidelenmeleri halâldir. Bir âyet-i kerîmede meâlen, (Verdiğim nimetleri kullanmalarını severim) buyuruldu. Allahü teâlâ, (Çalışana veririm) buyuruyor. Çalışıp kazanmak ibâdetdir. Zenginlik günâh değildir. Allahü teâlâ şükr eden zenginleri sever. Zengin olduğu için, kendini beğenmek, kendini başkalarından üstün görmek harâmdır. (Kısas-ı Enbiyâ) kitâbında diyor ki:

 

(Aşere-i mübeşşereden yanî Cennete gidecekleri müjdelenen on kişiden Zübeyr bin Avvâm radıyallahü teâlâ anh tüccâr idi. Medînede, Basrada, Kûfede ve Mısrda mülkleri ve geniş erâzîsi vardı. Bin hizmetçisi vardı. Fekat bütün gelirini fakîrlere dağıtırdı. Cennetle müjdelenenlerden Talha radıyallahü teâlâ anhda zengindi. Şık giyinir, süslü gezerdi. Yüzüğünde kıymetli yâkut taşı vardı. Cennet ile müjdelenenlerden Osmân radıyallahü teâlâ anh da zengin tüccârdı. Tebük gazâsında onbin altın ve mal yüklü bin deve verip Resûlullahın sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem düâsını aldı.

 

Zenginlik kusûr değildir. (Âhır zemânda zengin olmak seâdetdir) hadîs-i şerîfi (Râmûz-ül ehâdîs)de yazılıdır. İbrâhîm, Dâvüd ve Süleymân aleyhimüsselâm çok zengindiler. Eshâb-ı kirâmın fakîrlerinden çoğu, zenginler bizim gibi ibâdet etdikden başka, malları ile hayrlı işler yaparak çok sevâb kazanıyorlar diyerek, agniyâ-yı şâkirîne imrenirlerdi).

 

İkiyüzkırkyedinci sahîfesinde: (Hilâfet müessesesi, dört halîfeden sonra, babadan oğula verâset yolu ile intikâl eden bir nev krallığa döndü. Milletin malı, bu şahsların akrabâsına, dalkavuklarına mubâh, islâmiyyete bağlı istihkâk sâhiblerine harâm kılınmış idi. Benî Ümeyyenin iktidâra gelişi, zararlı oldu. Hazret-i Ömer birkaç sene dahâ hilâfetde kalsa idi veyâ hazret-i Alî, üçüncü halîfe olsa idi, yâhud hazret-i Osmân iktidâra geldiğinde yirmi yaş dahâ genç bulunsaydı, islâm târîhinin çehresi dahâ başka olurdu. Hazret-i Ömer, zenginlerin artan mallarını alıp, fakîrlere eşid tevzi ederdi) diyor.

 

Bu yazılarında, hazret-i Osmânın, idâresiz, beceriksiz olduğunu gösteriyor. Hazret-i Osmânın din ve dünyâ bilgilerindeki, idâre ve siyâsetdeki yüksekliğini bildiren hadîs-i şerîfler sayısız denecek kadar çokdur. Bunlardan en meşhûrunu burada da bildirelim: (Eshâbımın en üstünü Ebû Bekrdir. Sonra Ömerdir. Sonra Osmândır. Sonra Alîdir) hadîs-i şerîfindeki üstünlük, her bakımdan üstünlükdür. Hudeybiyede düşman, harb hâzırlığı yaparken, o tehlükeli zemânda, Peygamberimiz, düşmanlarla, konuşup anlaşmak için, hazret-i Osmânı sefîr olarak seçdi. Hazret-i Ömer vefât edeceği zemân, kendinden sonra halîfe olmağa lâyık ve muktedir gördüğü altı kişi arasında hazret-i Osmân da vardı. Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellem, (Allahü teâlâ, doğru sözü Ömerin dili üstüne koymuşdur) buyurdu. İşte, hep doğru, isâbetli konuşan bu Ömer radıyallahü anh, (Osmân halîfe olmağa lâyıkdır, muktedirdir) diyerek tavsiye ediyor. Seyyid Kutb ise, hayır, lâyık değildi. İslâmiyyetin gelişmesi onun yüzünden durakladı diyor. Hazret-i Osmânın, halîfe iken idârî, siyâsî ve askerî başarıları (Hak Sözün Vesîkaları) kitâbının beşinci kısm, beşinci maddesinde uzun bildirilmişdir. Lütfen oradan okuyunuz!

 

Seyyid Kutbun, islâm halîfelerini kâfirlerin krallarına benzetmesi ve milletin malını islâmiyyete bağlı olan istihkak sâhiblerine harâm etdiler demesi de, islâm halîfelerine iftirâdır. Bunun cevâbını kırkdördüncü maddede uzun bildirmişdik. İnsâflı yazılmış olan târîhlerin ve din âlimlerinin kitâblarının sahîfeleri, onun, bu iftirâlarını çürüten yazılarla doludur.

 

Seyyid Kutb, yine (İslâmda Sosyal Adâlet) kitâbının ikiyüzdoksansekizinci sahîfesinde: (Hazret-i Ömerin müellefetülkulübe zekât verilmesini yasak eden tasarrufuna benzeterek, zekât giderlerinden bazı farklı tasarruflarda bulunabiliriz. Fakîrlere nakd veyâ ayn olarak vermiyebilir, onlar için fabrika ve sanâyi tesîsleri kurabiliriz. Bazı tesîs ve teşekküllerde, onlar için hisse senedleri alabiliriz. Onlara, bugünün medenî îcâbları ile bağdaşmıyan ve hebâ olup giden muvakkat ihsân manâsından uzak dâimî bir rızk ve gelir kaynağı temîn edilmiş olur) diyor.

 

Eshâb-ı kirâmın hepsi derin âlim, müctehid idi. Hele dört halîfe, Resûlullahın sallallahü aleyhi ve sellem hayâtında müşâvirleri, vefâtından sonra da vekîlleri idi. Hadîs-i şerîfde, (Benim ve benden sonra, dört halîfemin yoluna sarılınız! Onların yolu doğru yoldur) buyuruldu. Eshâb-ı kirâmın sözbirliğine uymamız lâzımdır. Sözbirliği ile bildirdikleri bilgilerden, müslimânlar arasına yayılmış olanlarına inanmıyan kâfir olur.

Seyyid Kutb, kendisini hazret-i Ömer gibi müctehid sanıyor. Zekâtın verileceği yerleri değişdirmeğe kalkışıyor. Zekâtın kimlere verileceğini ve nasıl verileceğini dînimiz açıkça bildirmişdir. Bin seneden beri, hiçbir âlim bunu değişdirmeğe kalkışmamışdır. Dînimiz zekâtla, fakîrlere gelir kaynağı nasıl yapılacağını da çok güzel bildirmekdedir. İslâmiyyeti iyi anlamış olan bir müslimân, zekât parası ile islâmiyyete uygun olarak, fabrika ve sanâyi müesseseleri nasıl kurulabileceğini ve cihâd için, hayr cemiyyetleri için nasıl yardım edileceğini hemen anlar. Bunların nasıl yapılacağı (Seâdet-i Ebediyye) kitâbında yazılıdır. İslâmiyyet, her asrda müslimânların nasıl çalışacağını ve çağın buluşlarından fâidelenme yollarını göstermişdir. Seyyid Kutb gibi mezhebsizlerin islâmiyyeti değişdirmeğe kalkışmalarına sebeb ve lüzûm kalmamışdır.

 

Dört çeşid zekât malından, toprak mahsûlleri ile hayvan zekâtını ve (Âşir) denilen zekât memûrunun idhâlâtcı tüccârdan topladığı zekâtı, müslimânların devlet başkanı alır ve yerlerine sarf eder. Şahsların ve kurumların ve müslimân olmıyan hükûmetlerin bu zekâtları toplamağa ve sarf etmeğe hakları yokdur. Bunlar, zekât toplama merkezleri, zekât bakanlığı kuramazlar. Bunlara verilen zekâtlar kabûl olmaz. Müslimân olmıyan hükûmetin idâresinde yaşıyan müslimânın, her çeşid zekâtı, Kurân-ı kerîmde bildirilen kimselerden birine veyâ vekîl etdikleri bir kimseye, kendisinin veyâ vekîlinin vermesi lâzımdır. İbâdetleri, Ehl-i sünnet âlimlerinin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn kitâblarına göre yapmalıdır.

 

Üçyüzbeşinci sahîfesinde, Nisâ sûresinin sekizinci âyetinin meâli olan (Mîrâs taksîm olunurken, [mîrâscı olmıyan] akrabâ, yetîmler, yoksullar da hâzır bulunurlarsa, kendilerini [ondan birşey vererek] rızklandırın!) hükmünü yazıyor. (Bu âyet-i kerîme, akrabâ, yetîmler ve fakîrlerin mîrâsda hisse alacağını açıkça ifâde etmekdedir. Tabî olarak, mîrâsda değişiklikler ve tahsîsler yapılabilir. Bazı hisseler vârislerin ve toplumun hâline göre tayîn edilebilir. Âyet-i kerîmede hâzır bulunursa diyor. Bu, mevcûd olmak maâsındadır) diyor.

 

İslâm âlimleri, bu âyet-i kerîme için, bir emr olmayıp, sevâb ve ihsân olduğunu bildiriyor dediler. Emrdir diyenler varsa da, bu âlimler de, sonra gelen mîrâs âyetleri ile, bu âyetin hükmü nesh oldu, kalmadı buyurdular. Tefsîr-i Hüseynîde diyor ki, (Bu âyet-i kerîme, mîrâs dağılırken orada hâzır bulunanlar içindir. O meclisde hâzır bulunan yetîmlere, fakîrlere göz hakkı olarak birşey sadaka verilmesi iyi olur.) Senâüllâh-ı Dehlevî hazretleri, (Tefsîr-i Mazherî)de buyuruyor ki, (Mîrâs taksîm olunurken hâzır bulunan akrabâya, yetîmlere ve fakîrlere sadaka olarak birşey verilir. Saîd bin Cübeyr ve Dahhâk, bu âyet-i kerîmenin (Yûsîkümullah) âyeti gelince, nesh edildiğini bildirdiler. Nesh edilmedi diyen âlimler de vardır. İbni Abbâs buyurdu ki, âkıl ve bâliğ olan vârisler, mîrâsdan az birşey ayırıp verirler. Vârisler küçük ise, vasî ve velîleri verir veyâ yetîm malıdır diyerek özr dilerler. Muhammed ibni Sîrin diyor ki, Ubeydet-ül Selmânî yetîmlere mîrâs taksîm etdi. Sonra bir koyun kesmelerini emr etdi. Pişirilip, bu âyetde bildirilenlere yidirildi ve bu âyet olmasaydı, koyunun parasını ben verirdim dedi. Bunlara birşey verilmesi farz olmayıp, müstehab olması sahîhdir). Görülüyor ki, vârisler diledikleri kadar verirler. Kendilerinden zorla birşey alınamaz. Seyyid Kutb, âyet-i kerîmedeki (hâzır bulunmak) kelimesini (herhangi yerde mevcûd olmak) şeklinde değişdirmekdedir. Şimdiye kadar hiçbir islâm âlimi, böyle değişiklik yapmamışdır. Kitâbı arabçadan türkçeye terceme eden de Seyyid Kutbun hatâsını anlamış olacak ki, vârislerden verâset vergisi alıp, vâris olmıyanlara verilmesi mümkindir, diyerek, âyet-i kerîmeyi büsbütün değişdirmekdedir. Câhillerin dinde söz sâhibi olduğu yerlerde, şeytâna iş kalmadığını, din âlimleri, çok önceden bildirmişlerdir.

 

(Fî-zılâl-il Kurân) adındaki kitâbında, Mâide sûresinin otuzüçüncü âyetini tefsîre kalkışırken, dört mezhebin ictihâdlarını bildirip, (Biz bu husûsda, imâm-ı Mâlikin fikrini tercîhe şâyân görüyoruz. Onun fikrine tarafdârız) demekdedir. Bu yazısı da, onun mezhebsiz olduğunu, kendisini mezheb imâmlarının üstünde gördüğünü ve (Usûl-i fıkh) ilminden haberi olmadığını göstermekdedir. Birkaç sahîfe sonra, hırsızın cezâsı verilmesinde, dört mezhebin ictihâdlarını bildirirken, (fekat, imâm-ı Ebû Yûsüf, İmâm-ı azama karşı çıkar. Her iki görüşden farklı üçüncü bir fikr ortaya atar) diyerek, mezheb imâmlarına ve ictihâdlara karşı, terbiyesiz kelimeler kullanmakdadır. İctihâdları, fikr, düşünce zan etmekdedir. İslâm dîni, edeb ve güzel ahlâk dînidir. İslâm âlimleri rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn, terbiyede ve güzel ahlâkda, islâm dîninin mümessili olmuşlardı. Onu dünyâya böyle tanıtmışlardı. Seyyid Kutb, bu bakımdan da, islâm âlimlerinden ayrılmakdadır.

 

Mâide sûresinin doksanüçüncü âyetini tefsîr ederken, (Kurân-ı azîmüşşânda vârid olan bu ifâdenin geliş tarzı üzerinde insanın içini râhatlatacak bir tefsîr tarzını, müfessirlerin zikr etdikleri arasında bulamadım. Okuduklarım içerisinde en fazla hoşuma giden her ne kadar hissen beni râhatlatacak durumda değilse de, ibni Cerîr Taberînin zikr etdiğidir) diyor. Hâlbuki, meselâ müfessirlerin baştâcı Beydâvînin tefsîri ve bunun Şeyhzâde hâşiyesi, bu âyet-i kerîmeyi dahâ geniş ve râhatlatıcı olarak açıklamakdadır. Büyük islâm âlimi, râsih ilmli ve tesavvuf mütehassısı seyyid Abdülhakîm Efendi, bu âyet-i kerîmeyi, İstanbulda Bâyezîd câmiinde, hem Beydâvî hâşiyesinden, hem de Ebüssüûd ve Nimetullah tefsîrlerinden günlerce açıklıyarak, dinleyen kültürlü gençleri hayrân etmiş, gönüllere ferâhlık vermişdi. Seyyid Kutb da, böyle zülcenâhayn bir derin islâm âliminin derslerinde ve sohbetlerinde senelerle bulunmakla şereflenip, ilm ve marifet deryâsından birkaç damlaya kavuşsaydı, âyet-i kerîmelerin, sarâhatinden, ifâdesinden, işâretlerinden, delâletlerinden, iktizâsından ve tezammunlarından birşeyler anlıyabilirdi. Tefsîr ve müfessir ne demek olduğunu, belki sezerdi. O derslerin feyzleri, taş gibi katı, zift gibi kara olan kalbleri yumuşatıp, tezkiye edip, hakkı bâtıldan ayırabilecek, islâm âlimlerinin, Selef-i sâlihînin büyüklüğü karşısında titreyebilecek bir hâle getirir. Evet, Ehl-i sünnet âlimlerinin yüksekliklerini öyle anlar ki, seâdet-i ebediyyeye kavuşmak için, onlara uymakdan başka çâre olmadığına tam inanır. İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî rahmetullahi teâlâ aleyh de, (Mektûbât) kitâbında, (Peygamberlerin vârisleridir) ve (Mürekkebleri, şehîdlerin kanından dahâ ağır gelecekdir) hadîs-i şerîfleri ile medh olunan âlimlerin, (Ehl-i sünnet) âlimleri olduğunu muhtelîf mektûblarında tekrâr tekrâr bildirmekdedir.

 

Seyyid Kutbun, Mâide sûresindeki âyet-i kerîmeyi ileri sürerek, yüzlerce tefsîr âlimini küçümsemesi, yalnız İbni Cerîri ayırarak onu övmesi, kendisinin mezhebsiz olduğunu ortaya koymakdadır. (Feth-ul-mecîd) ismindeki meşhûr vehhâbî kitâbının ikiyüzkırkdokuzuncu sahîfesinde de, İbni Cerîr bakınız nasıl övülmekdedir. (Yer yüzünde, Muhammed bin Cerîr bin Yezîd Taberîden dahâ âlim kimse yokdur. Müctehidlerden idi. Kimseyi taklîd etmezdi. Kendi mezhebinde yetişdirdiği çok talebesi vardı. Üçyüzon senesinde vefât etdi). Bunların ibni Cerîri medh etmeleri doğrudur. Fekat, bunu ileri sürerek, başka tefsîrleri ve müctehidleri küçümsemeleri, mezhebsiz olduklarını göstermekdedir.

 

(Hadîka)nın dörtyüzaltmışıncı sahîfesinde buyuruyor ki: (İtikâdda, taklîd ederek, işitdiğine îmân etmek câiz ise de, nazar ve istidlâl etmediği için, yanî inceleyip araşdırmadığı için, günâh işlemiş olur. Amelde, ibâdetlerde, araşdırmadan, bir mezheb imâmına tâbi olmak, sözbirliği ile câizdir. Uzun zemândan beri, müctehid olmak için lâzım olan şartları kendinde toplıyacak kimse kalmadığı için, her müslimânın dört mezhebden birini öğrenmesi lâzımdır. Bu da ancak, güvenilen bir kitâbı okumakla veyâ sâlih olan âlimden sorup anlamakla mümkin olabilir. Mutlak müctehid kalmadı. Bir mezheb içindeki meselelerde ictihâd ederek fetvâ verebilecek, mezheb içi müctehidler, kıyâmete kadar bulunacakdır. Herhangi bir din kitâbını okuyarak ve din adamı geçinen herkese sorup anlıyarak, din bilgisi öğrenmek câiz değildir. Din adamı denilenler arasında câhiller, din bilgisi olarak kendi düşüncelerini yazan zındıklar, fâsıklar, münâfıklar, islâmiyyeti içerden yıkmak istiyenler ve bunlara âlet olarak geçinenler her zemân vardır. Hakîkî din adamı olmak için, hem ilm, hem amel, hem de ihlâs, yanî takvâ lâzımdır. Din adamının, insanı seâdete kavuşdurabilmesi için, en önce Ehl-i sünnet itikâdında olması lâzımdır. Yanî, Eshâb-ı kirâmın radıyallahü teâlâ anhüm ecmanizinde bulunması ve icmâ-i ümmete uyması lâzımdır).

 

Seyyid Kutba gelince, dikkat edilirse o, bir gazetecinin ve bir politikacının tabîî santı olan, yaldızlı, heyecanlı yazıları ile, okuyucularını vecde getiren bir hatîbdir. O, kapalı bir hazîneyi satışa çıkaran dellâl gibi, islâmiyyeti yalnız övmekde, içini açıp, cevherleri teşhîr etmeyip, islâm âlimlerini ve onların kitâblarını, sanki gençlerden saklayıp, kendi görüşlerini, din bilgisi olarak teşhîr etmekdedir. Bir artist rolü ile, okuyucularını teshîre çalışırken, çok yerde tezadlara düşdüğünü, kendi kendini yalanladığını anlıyamamışdır. Bir talebenin getirip gösterdiği şu yazısının okuyucularını küfre kadar götürmesinden çok korkulur: Mâide sûresinin yüzonbeşinci âyetini tefsîr ederken, (Semâdan sofra inme kıssası, hıristiyan kitâblarında, Kurân-ı kerîmde vârid olduğu gibi zikr edilmez. Hazret-i Îsânın vefâtından çok sonra kaleme alınmış olan bu İncîllerde..) demekdedir. Hâlbuki, (Hazret-İ Îsâyı öldürmediler. Onu asmadılar) âyet-i kerîmesini, dahâ önce kendisi uzun açıklamışdı. Âyet-i kerîmeler, Îsâ aleyhisselâmın öldürüldüğünü aslâ bildirmiyor. Mâide sûresi 115.ci âyetinde (Îsâyı öldürmediler ve asmadılar) buyuruluyor. Diğer âyet-i kerîmede, (Teveffî) edildiğini, yanî göğe çıkarılma işinin tâm olduğunu haber veriyor. Seyyid Kutbun, tefsîr âlimi, din adamı değil, arabcası kuvvetli ve keskin zekâlı, geniş hayâlli, becerikli bir yazar olduğunu bütün kitâbları haykırarak haber veriyor. Politikacılar, emellerine kavuşmak için, sevilen ve sayılan şeyleri ele alarak, öyle canlandırırlar ki, yazılarında samîmî olup olmadıklarını, ancak o şeyi yakından tanıyanlar anlıyabilir. Anlıyamıyanlar da, vesîle edilen o şeyin hayrânı olduklarından, yazarın emellerine âlet olup, peşine takılır, onunla birlikde felâkete sürüklenirler. Nitekim, Seyyid Kutbun yazılarına mest olan binlerle Mısrlı gencin dünyâ ve âhıret azâblarına sürüklendiklerini öğrenmiş bulunuyoruz. Şimdi de, dînini anlamağa susamış olan gençlerin, bu mezhebsiz ve sapık yazılara ve bunları türkçeye yanlış ve bozuk terceme eden sahte din adamlarına aldanacaklarını düşünerek, bunlara çok acıyor ve üzülüyoruz.

 

Câhil ve âciz kimselerde yayılmış bir hastalık var: Geçmişleri kötülemek, ecdâdı kusûrlu göstermek. Bu hâstalık, vehhâbînin kitâbında ve Seyyid Kutbda hâd (taşkın) hâle gelmişdir: (Eshâb-ı kirâmdan sonra, nice yıllar, müslimânlar, Kurânla hayât arasına yıkılmaz sedler çekmişler. Kurân, mihrâb nağmeleri, mezâr düâları olmuş. İşte Seyyid Kutb, islâmın bu büyük derdine parmak basmak için Fî-zılâl-il-Kurânı yazdı) diyorlar. Bunlara sorarız ki, Kurân-ı kerîmin bilgilerini, nûrlarını üç kıtaya yayan, bugünkü medeniyyetin beşiğini kuran islâm üniversitelerini kimler açdı? Ecdâdımız, ilmde, cihâdda, fende ve ahlâkda, hayâtlarını Kurân-ı kerîme tâm uydurmuşlardı. Yazdıkları binlerle kitâb ve kurdukları çeşidli islâm medeniyyetleri, dünyâ târîhlerinde öğülmekdedir. Ecdâdımızın ölülere Kurân okumaları ile alay eden Seyyid Kutbcular şunu iyi bilsinler ki, kabr ziyâretini, ölülere Kurân okumağı, Resûlullah emr etmiş ve kendileri de yapmışdır. Ecdâdımız, bu emre, bu sünnete uymak için, ölüleri ziyâret etmiş ve rûhlarına Kurân-ı kerîm okumuşlardır. Böylece her işlerinde Kurâna ve sünnete sarılmışlardır. (Seyyid Kutbun kitâbı rivâyetler silsilesi değildir) diyenler, onu övdüklerini sanarak, yüzkarasını ortaya çıkarmakdadırlar. Çünki, Resûlullahdan sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem ve Eshâb-ı kirâmdan rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecmaîn rivâyet edilmiyen din bilgilerine bidat denir. Hadîs-i şerîfde, (Bizden rivâyet edilmiyen, sonradan meydâna çıkarılan din bilgileri bidatdir, hepsi sapıklıkdır) buyuruldu. Başka bir hadîs-i şerîfde, (Bidat ortaya çıkaranların hiçbir ibâdetleri kabûl olmaz. Onlar, Cehenneme gideceklerdir) buyuruldu. Bu hadîs-i şerîfler, Seyyid Kutbcuların çok aldandıklarını, yalnız Ehl-i sünnetin kurtulacağını açıkça göstermekdedir. Çünki, Seyyid Kutb, Selef-i sâlihînden gelen rivâyetleri kabûl etmiyor. Ehl-i sünnet ise Selef-i sâlihînin Resûlullahdan getirdikleri rivâyetlere sarılıyor. (Birgivî vasıyyetnâmesi) şerhinde buyuruyor ki, (Ehl-i sünnet mezhebini ve bu âlimlerin bildirdiği itikâdı öğrenip, itikâdını buna göre düzeltmek her müslimâna farzdır. Bunu herkes öğrenmelidir. Câhil kalmamalıdır. Zîrâ, islâmiyyete uymıyan itikâdın büyük zararı vardır. Zemânımızda bidatler her tarafa yayıldı. Ehl-i sünnet vel-cemâat itikâdını bilen az kaldı. Bu câhillik bütün dünyâyı kapladı. İlmi ile amel eden âlimlerin sözlerine güvenilir. Çok kimseler vardır ki, ilmden mahrûmdur. Fekat, âlim şekline girmiş, şöhret sâhibi olmuşlardır. Bunların şekllerine ve şöhretlerine aldanmamalıdır. Yarım din adamı, din yıkar. Yarım dokdor, beden yıkar, sözü meşhûrdur. Zemânımızda, birçok câhil, şeyh ve mürşid adı ile ve büyük din âlimi adı ile, müslimânları aldatıyor. Allahü teâlâ, müslimânları bunlara aldanmakdan korusun! Bu sapıklardan çok sakınmalıdır. Din adamı geçinen herkesin sözüne ve kitâbına uymamalıdır. Fıkh kitâbından alınmamış, modaya göre verilmiş olan fetvâlara, kararlara uymamalı, ehlini arayıp bulup, ondan sormalı, doğrusunu öğrenmelidir). İslâm âlimlerinin bu nasîhatlerini her müslimân, kulağına küpe yapmalı, aklını başına toplayıp, sapık kitâbların yaldızlı reklâmlarına, şaşırtıcı propagandalarına aldanmamalıdır.

 

Seyyid Kutbun sapık fikrlerine (Dirâyet tefsîri) diyenlere ne kadar şaşılır. Kurân-ı kerîmden Seyyid Kutbun çıkardığı bozuk fikr kırıntılarına değil, Kurân-ı kerîmden Allahın Resûlünün anlayıp bildirdiği ve Ehl-i sünnet âlimlerinin bu bilgileri toplıyarak meydâna getirmiş oldukları hakîkî tefsîr kitâblarına sarılmalıdır. Kurân-ı kerîmin gölgesine sığınmak, böylece seâdete kavuşmak istiyenler, şunun bunun yazdığı tefsîrlere değil, Ehl-i sünnet âlimlerinin doğru tefsîrlerine inanmalıdırlar. İnsanı seâdete kavuşduracak, Seyyid Kutbun vârisleri değil, Resûlullahın vârisleri olan Ehl-i sünnet âlimleridir.

 

Seyyid Kutbcular, ona Şâfiî diyorlar. Hâlbuki, dört mezhebden birinde olmak için, önce Ehl-i sünnet itikâdında olmak lâzımdır. Ehl-i sünnet âlimlerinden rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn, ayrılan ve hele Ehl-i sünneti beğenmiyen kimsenin, dört mezhebden birinde olduğunu söylemesi, müslimânları aldatmak olur.

 

Seyyid Kutbun tefsîrinin tercemesine bakan bir müslimân, âyet-i kerîmelerin meâllerini okuyunca cidden zevk alıyor. Rûhu ferâhlıyor. Çünki, bu meâller, Ehl-i sünnet âlimlerinin tefsîrlerinden alınmışdır. Fekat, Seyyid Kutbun yazılarını, onun islâmın ana kaynaklarına uymıyan sapık yazılarının tercemelerini okuyunca, müslimâna sıkıntı basıyor. Kalbi kararıyor. Seviyesinin düşüklüğü hemen duyuluyor. Îmânı, islâmı, felsefî düşüncelerle açıklamağa özendiği görülüyor. Bunun içindir ki, Ehl-i sünnet âlimlerinin rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn, rûhlara hayât veren kitâblarını okuyup, bu yüce âlimlerin, büyüklüğünü sezebilen insaflı müminler, bugün de hakîkî tefsîr kitâblarını okumakda, o marifet deryâlarından feyz almağa uğraşmakda, Seyyid Kutbun kitâblarını övmek şöyle dursun, bunları okumakdan gençleri korumağa çalışmakdadırlar.

 

Sapık fikrlerini tefsîrinin her yerine serpmiş ise de, okuyucularımızı tatmîn etmek için birkaçını kısaca bildirmeği fâideli gördük:

 

1  Bekara sûresinin tefsîrine başlarken, (Her sûrenin kendine hâs bir mûsikî tesîri ve âhengi vardır) diyor. Resûlullah sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem, (Gınâ, yanî mûsikî, kalbde münâfıklığı artdırır) buyuruyor. Kurân-ı kerîm hiç böyle tesîr eder mi? O, mûsikînin hâsıl etdiği zulmetleri temizler. Kalbi, rûhu nûrlandırır. (Birgivî vasiyyetnâmesi) şerhinde buyuruyor ki, (Mûsikî ile okunan şeyleri dinlememelidir. Zemânımızdaki tarîkatçılar çok câhil ve inâdcıdırlar. Tegannî ederek şir okuyorlar. Mûsikîden hâsıl olan şehvet lezzetlerine, ibâdetde lezzet hâsıl oldu diyorlar. Feyz hâsıl oldu diyorlar. Böyle kitâbsız, mezhebsiz sapıklar, Deccâl askerinin başlangıcıdırlar. Müminlere vasıyyet ederim ki, bunlara aldanmayınız! Dinden çıkarsınız! Ehl-i sünnet âlimlerinin yolundan ayrılmayınız! Kurân-ı kerîmi, ezânı, zikri ve düâyı tegannî ile okuyanları dinlemeyiniz! Bunları susdurunuz! (Tâtârhâniyye) fetvâ kitâbı, bunları tegannî ile okumanın harâm olduğunda sözbirliği bulunduğunu yazmakdadır. Harâm olduğuna, fıkh âlimleri çok sened, vesîka ortaya koymuşlardır.)

 

2  (Medîneye hicret bir mecbûriyyet altında yapıldı) diyor. Hâlbuki islâm âlimleri rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn hicretin korku, sıkıntı ve mecbûriyyetle değil, Allahü teâlânın takdîri ve izn vermesi ile yapıldığını bildiriyorlar. (Mevâhib-i ledünniyye) de diyor ki, (Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem Eshâbına Mekkeden Medîneye gitmelerini emr buyurdu. Kendisi Mekkede kalıp Allahü teâlâdan izn gelmesini bekledi. Birgün Cebrâîl aleyhisselâm gelip, Kureyş kâfirleri seni öldürecek. Bu gece yatağında yatma dedi. Ertesi gün hicret etmesine izn verilen âyet-i kerîmeyi getirdi). İslâm âlimleri, Resûlullah için, böyle edebli söyler ve yazarlardı.

 

3  (Kurân sûrelerinin bazılarının başında bulunan harflerin tefsîrinde çeşidli görüşler ileri sürülmüşdür. Biz bu görüşlerden birini alıyoruz ki, o da Kurân-ı kerîmin bu harflerden meydâna gelmiş olduğuna işâret sayılmasıdır) diyor. Ehl-i sünnet âlimleri buyuruyor ki, (Bu harfler, müteşâbihâtdandır. Manâlarını Allahü teâlâ gizlemişdir. Manâları çokdur. Bir kısmını yalnız sevgili Peygamberine ve Onun vârisleri olan ulemâ-i râsihîne bildirmişdir). Kurân-ı kerîmin arabî harflerle indirildiği, başka âyetlerde açıkca bildirilmekdedir. Bu harflere böyle manâ vererek, hazret-i Ebû Bekrin ve hazret-i Ömerin ve tefsîr âlimlerinin bildirdiklerini yazmakdan kaçınması, küçümsenecek birşey değildir. Kurân-ı kerîmin esrârından ve tesavvuf büyüklerine ilhâm olunan meârif-i ilâhiyyeden haberi olmadığı buradan da anlaşılmakdadır.

 

4  (Tefsîr ve tevhîd âlimleri yer ve gökden hangisinin önce yaratıldığını uzun anlatmışlardır. Fekat bunların bilmesi gerekirdi ki, öncelik ve sonralık, beşerî ıstılâhdır. Yine unutulmamalıdır ki, bu gibi istilâhlar, ancak hudûdsuz tasvîrlerin, mahdûd beşer havsalası tarafından kavranabilmesi için kullanılmışdır. İslâm mütefekkirlerinin Kurân-ı kerîmdeki bu tabîrler üzerinde girişdikleri münâkaşa, yunan felsefesi ile yehûdî ve hıristiyanlardaki dîni tartışmaların berrâk arab aklı ile, parlak islâm zekâsına karışmasının korkunç felâketinden başka birşey değildir) diyor. Seyyid Kutbun islâm âlimlerine, Selef-i sâlihîne karşı kullandığı kelimelere bakınız! Tefsîr ve kelâm âlimlerine karşı yapdığı bu hakâretleri ve edebsizlikleri, hangi müslimânın kalbini sızlatmaz? (Bunların bilmesi gerekir ki) diyerek, o yüce âlimlere ders vermeğe kalkışıyor. (Unutulmamalıdır ki) diyerek, Resûlullahın övdüğü hayrlı asrın en üstünlerine câhil damgasını basıyor. İslâm âlimlerinin zemân, mekân üzerinde yazdıkları kitâblardaki ince bilgileri işitmemiş olduğu buradan anlaşılmakdadır. İslâm âlimlerinin kitâblarını okumuş ve anlamış olsaydı, islâmın gözbebeklerine dil uzatamaz, haddini bilir, edebini takınırdı. Evet o, (Dikenler), (Köyden bir çocuk) ve (Sihrli şehr) romanlarındaki gibi, akıcı bir ifâde ve yaldızlı kelimelerle yazdığı tefsîrinde, gençlere bir âlim tesîri yapmakda, körpe dimâgları kendine bağlamakda ise de, islâm âlimlerinin mubârek yazılarını okuyup, gafletden uyanmış olanlar, onun bu câzibeli yazıları arasına yerleşdirdiği zehrli fikrlerini, sapık tutumunu hemen anlamakdadırlar.

 

5  (Bana göre, bu tecribe, yeryüzünde halîfe olacak şahsı yetişdirmek için yapılmışdır) sözünde olduğu gibi, tefsîrinin birçok yerinde, (Bana göre) diyerek, kendisini dev aynasında görmekdedir. Câhil değil, echel olduğu buradan da anlaşılmakdadır. (Beydâvî) tefsîrini ve hâşiyesini ve (Tefsîr-i kebîr)i okuyup, Kurân-ı kerîmin zâhirî bilgilerini ve (Nimetullah) tefsîrini veyâ Bursalı İsmâîl Hakkı hazretlerinin (Rûh-ül-beyân) tefsîrini okuyup, Kurân-ı kerîmin esrârından birşey anlamış olsaydı, kendi haddini bilir, belki edebli olurdu.

 

6  Bekara sûresinin yüzonyedinci (117) âyetini tefsîr ederken, (Yaratanın hiç benzeri yokdur. İşte burada Vahdet-i vücûd felsefesi temâmen islâmî tesavvurun dışında kalır ve islâm, gayr-i müslimlerin vahdet-i vücûd anlayışını temâmen red eder) diyerek, tesavvufdan hiç haberi olmadığını bildiriyor. Tesavvuf büyüklerinin ilhâm ve keşflerini felsefe sanıyor. Ulemâ-i râsıhîne gayr-i müslim diyecek kadar küstahlaşıyor. Çünki, islâmiyyetden önce mevcûd olan vahdet-i vücûd bilgilerini de, hak olan eski semâvî dinlerin tesavvufcuları ortaya koymuşdu. Yunan felsefecileri ve İskenderiyye mektebi kâfirleri, bu bilgileri din tesavvufcularından çalarak benimsemişlerdi. Vahdet-i vücûd bilgileri felsefecilerin buluşu değil, dinde yükselmiş müminlerin marifetleri ve keşfleridir. Vahdet-i vücûd, (Seâdet-i Ebediyye)nin çeşidli yerlerinde açıklanmışdır. Lutfen, kitâbın fihristinden yerlerini bularak okuyunuz!

 

7  Zümer sûresinin üçüncü âyetini tefsîr ederken, (Tevhîd ve ihlâs sâhibi, Allahdan başka kimseden birşey istemez. Hiçbir mahlûka itimâd etmez. İnsanlar, İslâmiyyetin bildirdiği tevhîdden ayrıldı. Bugün bütün memleketlerde Evliyâya ibâdet ediliyor. İslâmiyyetden evvelki arabların meleklere, heykellere tapındıkları gibi, onlardan şefâat istiyorlar. Allahın bildirdiği tevhîdde, ihlâsda, Allah ile kul arasında vâsıta ve şefâat etmek yokdur) diyor. Bu yazıları ile, vehhâbî olduğunu i�lân ediyor.

 

8  Bu sosyalist yazar, kendisini tefsîr âlimi sanmakda, çeşidli âyet-i kerîmelere yanlış manâ vermekdedir. Meselâ Nisâ sûresinin yedinci âyet-i kerîmesine, (Ana-babanın ve yakınlarının bırakdıklarında, erkeklere bir pay vardır. Ana babanın ve yakınların bırakdıklarında kadınlara da bir pay vardır. Bunlar az veyâ çok farz kılındığı şeklde bir paydır..) demekdedir. Hâlbuki islâm âlimleri rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn bu âyet-i kerîmeye, (Ana-baba ve yakınların bırakdıklarında erkeklere pay vardır. Ana-babanın ve yakınlarının bırakdıklarında, kadınlara da pay vardır. Bırakılan mallar az olsun çok olsun, farz kılınan mikdârdaki payları onlara verilir) demişlerdir. Beydâvîde sebebi de açıklanmışdır. Hele bundan sonraki âyet-i kerîmeye, (Biz burada nesh husûsunda bir delîl göremiyoruz. Bizim görüşümüze göre bu âyet muhkemdir. Gereği şeklde amel etmek de farzdır) diyerek, kendi görüşüne göre tefsîr yapdığını yazmakdan da sıkılmamakdadır. Hâlbuki tefsîr âlimleri, bu âyet-i celîleye vâcib diyenler oldu ise de nedbdir. Yanî müstehabdır demişlerdir. Bütün islâm memleketlerinde de, böyle yapılagelmişdir.

 

Bundan önceki âyet-i kerîmeyi bildirdikden sonra, (Allahü teâlâ, mal ve mülkü cemiyyete tevdî etmişdir. Cemiyyet, bu malları güzel kullanmakla mükellefdir. Cemiyyet başlangıçda bütün malların sâhibidir. Vârisler (vasîler) sâdece -cemiyyetin izni ile- bu malları kullanma hakkına sâhibdirler) diyerek, islâm dînine iftirâ etmekde, reform yapmağa kalkışmakdadır. Tefsîr ismi altında, sosyalist fikrlerini gençlere aşılama çabasındadır.

 

9  (Cihân Sulhu) ve (İslâmî Etüdler) kitâblarında, (Zekât, bir vergidir. Bu vergiyi ancak devlet tahsîl eder. Yüzyüze ve iki ferd arasında meydâna gelen bir muâmele değildir. Elden ele geçen ferdî bir ihsân ve sadaka değildir. Malların zekâtını kendi elleri ile ayırıp yine kendi elleri ile dağıtmak, islâmın farz etdiği bir şekl ve nizâm değildir. Zekâtı verilmiş mal, birikdirilmiş mal [yanî kenz] sayılmaz sözü doğru değildir. Devlet ona el koyabilir) diyor. Seyyid Kutbun bu sözlerinin doğru olmadığı, islâmiyyete uymadığı, kendi yanlış düşünceleri olduğu (Seâdet-i Ebediyye) kitâbında uzun ve vesîkalarla isbât edilmişdir. Zekâtı verilmiş malın kenz olmadığı, hükûmetin bu mala hiçbir sebeble el koyamayacağı, bütün kitâblarda yazılıdır. (Ahkâm-üs-sultâniyye)de ve birçok kıymetli kitâblarda diyor ki, (Kurân-ı kerîmde zekât ve sadaka aynı manâda kullanılmakdadır. Müslimânın malında, zekâtdan başka, kimsenin hiçbir hakkı yokdur. Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem, (Malda zekâtdan başka hak yokdur) buyurdu. Zekâtını vermek lâzım olan mallar ikiye ayrılır. Emvâl-i zâhire ve emvâl-i bâtına. Emvâl-i zâhire, saklanamıyan mallardır. Ekin, meyve ve çayırda otlıyan dört ayaklı kasâb hayvânları böyledir. Emvâl-i bâtına, saklanabilen mallardır. Altın ile gümüş ve ticâret eşyâsı böyledir. Hükûmet, emvâl-i bâtınanın zekâtını istiyemez. Bunların zekâtını vermek, sâhibinin hakkıdır. Sâhibleri, kendi istekleri ile, hükûmete verirlerse, o zemân hükûmet alıp, islâmiyyetin emr etdiği yerlere vermekde, sâhiblerine yardımcı olur. Hükûmetin vazîfesi, yalnız emvâl-i zâhirenin zekâtlarını istemek ve yerlerine dağıtmakdır. Hükûmetin bu hakka mâlik olabilmesi için de, hür, müslimân, âdil olması ve zekât üzerindeki din bilgilerine sâhib olması şartdır. Hükûmet zekâtı toplamakda zâlim olup, yerlerine dağıtmakda âdil ise, buna zekât verilmesi de, vermeyip, mal sâhibinin kendisinin dağıtması da câiz olur. Zekâtı toplamakda âdil olup, dağıtmakda zâlim ise, bu hükûmete zekât vermemek vâcib olur. Vermek câiz değildir. İstekle veyâ zorla alırsa, zekât verilmiş olmaz. Mal sâhiblerinin ayırıp, hakkı olanlara kendilerinin tekrâr dağıtmaları lâzım olur. Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem toplanan zekâtları, uygun gördüğü yerlere dağıtırdı. Sonra, Allahü teâlâ, zekât verilecek yerleri birer birer bildirip başka yerlere sarf edilmemesini emr eyledi. Kâfire zekât verilmiyeceği sözbirliği ile bildirildi). (Ahkâm)dan terceme temâm oldu.

 

(Dürr-ül-muhtâr), kefâlet bahsinin sonunda buyuruyor ki, (Tarsûsî dedi ki, sultânın, [yanî hükûmetin], kimsenin malına el koyması câiz değildir. Yalnız, Beyt-ül-mâl âmilleri, yanî zekât toplıyan memûrlar, vâlîler ve Beyt-ül-mâl kâtibleri müslimânların mallarını kendi zimmetlerine geçirirlerse, millete hıyânet ederlerse, hükûmet bunların haksız edindikleri mallarına el koyabilir. Evkaf kâtibleri, memûrları da böyledir. Bunlar da aşırı harcamalar yapar, çalgılı, oyunlu sefâhet hayâtı yaşarlarsa, apartmanlar yaparlarsa, hükûmet bunların mallarına el koyar ve vazîfeden azl eder. Haksız ele geçirdikleri mallarını vakfa iâde eder. Hangi vakfdan aldıkları belli olmazsa, Beyt-ül-mâla verir. Halîfe Ömer radıyallahü anh Ebû Hüreyreyi radıyallahü anh zekât toplamak için, Bahreyne vâlî göndermişdi. Sonra, onu bu işden azl etdi. Mallarına el koydu. Onikibin lirasını aldı. Bir zemân sonra, ona yine bu vazîfeyi vermek istedi ise de, kabûl etmedi. Böyle olduğunu, Hâkim ve başkaları haber vermekdedirler). İbni Âbidîn bu satırları açıklarken buyuruyor ki, (Hükûmetin Beyt-ül-mâl memûrlarının mallarına el koyması demek, onların kendi zimmetlerine geçirdikleri zekât mallarını, ellerinden geri alarak, Beyt-ül-mâla vermesi, yanî yerine koymasıdır. Yoksa, hükûmet bu malları başka yerlere harc edemez. Ebû Hüreyre buyuruyor ki, Ömer radıyallahü anhümâ zekât toplamak için, beni Bahreyne gönderdi. Sonra, vazîfemden azl etdi ve onikibin liramı aldı. Bir zemân sonra, yine bu vazîfeyi vermek istedi. Kabûl etmedim. Ebû Hâtem, bunu işitince, Yûsüf aleyhisselâm senden çok üstün, yüce bir Peygamber olduğu hâlde, bu vazîfeyi yapmağı dilemişdi. Sen niçin kabûl etmedin? dedi. Cevâbında, O, Yûsüf aleyhisselâm idi. Peygamber idi. Peygamber oğlu idi. Peygamber torunu idi. Peygamber torununun oğlu idi. Ben ise, Ümeyye oğluyum. Bilmediğim şeyi söylemekden, bilmediğim işi yapmakdan, böylece Rabbime ve Onun kullarına karşı rezîl olmakdan ve malıma el konmasından korkarım buyurdu. Ebû Hüreyre hazretlerinin mezhebine göre, zekât memûrlarının hediyye kabûl etmesi câiz idi. Hazret-i Ömerin mezhebinde ise, câiz olmadığı anlaşılmakdadır. Hazret-i Ömer, kendi mezhebine göre hareket ederek, hediyye olarak topladığı malları, elinden aldı.) Görülüyor ki, hazret-i Ömer, zenginlerin mallarına el koymadı. Bilakis, zenginlerin mallarına el uzatan memûrların haksız kazançlarını geri alıp, sâhiblerine vermişdir. İslâmiyyetde, hiçkimse, hiçkimsenin malına, mülküne elkoyamaz. İslâmiyyet bu bakımdan da, komünistlikden, sosyalistlikden ayrılmakdadır.

 

10  Seyyid Kutb, tefsîrinin çeşidli yerlerinde, (Zekâtdan başka malda da fakîrlerin hakları vardır) hadîsini yazıyor ve zekâtı hükûmetin zorla alacağını, ayrıca sadaka vermiyenlerin fazla mallarına hükûmetin el koyabileceğini bildiriyor. İşi komünistliğe kadar götürüyor.Bu fikrlerine sened yapabilmek için âyet-i kerîmelere ve hadîs-i şerîflere yanlış manâ veriyor. Kaş yaparken göz çıkarıyor. Yukarıdaki hadîs-i şerîf, sadakanın, zekât gibi farz olduğunu değil, nâfile ibâdetler arasında çok sevâb olduğunu göstermekdedir. Çünki, zekât hakkını fakîrlere vermeyenlere Cehennemde azâb yapılacağı bildirildi. Sadaka hakkını vermiyenlere ise, hiç azâb bildirilmedi. Sevâbının çok olduğu bildirildi. Bunun gibi, (Müslimânın müslimân üzerinde beş hakkı vardır) hadîs-i şerîfinde bildirilen, (Selâm vermek, hasta ziyâret etmek ve da"vet olunan yemeğe gitmek) haklarının da farz olmadıklarını islâm âlimleri sözbirliği ile bildirmişlerdir. Hâlbuki, (Zevâcir)den aldığımız aşağıdaki hadîs-i şerîfler, zekâtın böyle olmadığını açıkça gösteriyor: (Mallarınızı zekât vermekle koruyunuz. Hastalarınızı sadaka vererek tedâvî ediniz! Düâ ile belâdan korununuz!) ve (Zekâtı verilen mal, yer altına gömülse de, kenz yanî Allahü teâlânın kötülediği defîne sayılmaz. Zekâtı verilmiyen mal açıkda bırakılsa da, kenz olur) ve (Müminin kalbinde buhl yanî cimrilik ile îmân bir arada hiç bulunamaz!). İbni Hacer-i Mekkî hazretleri bu hadîs-i şerîfleri açıklarken, hadîs-i şerîflerde kötülenen buhl, yanî hasîslik zekât vermemek demekdir diyor.

 

11  (Biz, onlara aşağılık maymunlar olunuz dedik) meâlindeki âyet-i kerîmede, cumartesi günü balık tutmuş olan yehûdîlerin maymun yapıldıkları açıkça bildirildiği hâlde, bu âyeti de değişdirmeğe kalkışmış, (Maymun derekesine düşdüler. Vücûdları ile maymun olmaları îcâb etmez) demiş, kendisini imâm-ı Mücâhid gibi bir müctehid bilmişdir. Büyük âlim Abdülazîz Dehlevî �rahmetullahi teâlâ aleyh, (Tefsîr-i Azîzî)de bunların şekl ve sûretlerinin maymun şekline döndüklerini ve üç gün yaşayıp öldüklerini uzun yazmakda ve seyyid Kutb gibi söyliyenlere cevâb vermekdedir.

 

12  Yine bu tefsîrinde, (Kurânda esîrleri köle yapmak mevzûunda hiçbir hükm vârid olmamışdır. İslâm, köleliğin menbaını kurutmuşdur) diyor. Bu görüşünün bozuk olduğunu kendi de anlıyarak, lâfı değişdiriyor ve (İslâm, meşrû harb esîrlerinden mada, kölelik kaynaklarını kurutdu. Çünki, örflere muhâlif olan bir hükmü o gün cemiyyetlere zorla kabûl etdirecek kudretde değildi) diyor. Bu saçma mantığı ile, hatâsını örtmeğe çalışıyor. Hicretin yedinci senesinde, Resûlullahın sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem Hayber gazâsında aldığı esîrleri, Eshâbına köle ve câriye olarak dağıtdığını ve bu işin islâm devletlerinde asrlarca tatbîk edildiğini inkâr edemiyor. Fekat, islâmiyyetin kâfir cemıyyetlerine ahkâm getirdiğini sanarak, çok feci bir fikr de yürütüyor. (İslâm, hükmünü kabûl etdirecek kudretde değildi) diyor. Bu kudretsizliğin Allahü teâlâya varacağını, küfre sebeb olacağını düşünemiyor. Hâlbuki, islâm, kâfirlere hiçbir hükm yanî emr ve yasak getirmemişdir. İslâm ahkâmı, müslimânlara ve müslimân olan cemiyyetlere mahsûsdur. İslâm, kâfirlerden tek birşey istemekdedir. O da îmân etmeleridir. Zimmî kâfirlerin muâmelât ile mükellef olmaları, hükmen müslimân sayıldıkları içindir.

 

13  Seyyid Kutb, kitâblı kâfir kadınları ile evlenmekde de kendi görüşlerini ileri sürmekde, müctehidlerle boy ölçüşmeğe kalkışmakdadır. Tefsîr yapmakda ve din kitâbları yazmakda tek sermâyesi, memleketi îcâbı arabî bilmesidir. Tek hüneri, iyi bir tercümân olabilen bu yazarın en büyük hatâsı, din bilgilerinde mukallid olduğunu anlıyamamış olmasıdır. Hâlbuki, nassları açıklamakda ve nass bulunmıyan bilgilerde, yalnız müctehidlerin görüşlerine değer verilir. Müctehid olmıyanların, yanî bizim gibi mukallidlerin görüşleri din bilgisi olamaz. Müctehidlerin görüşlerine uymıyan görüşler ileri süren din câhillerine (Dinde reformcu) veyâ (Zındık) denir. Bunlar, din adamı görünerek, perde arkasından dîni yıkmak istiyen kimselerdir. Hakîkî din adamı demek, uzun seneler dirsek çürütüp, müctehidlerin açıklamalarını, görüşlerini öğrenerek, bunları zemânındaki insanların anlayışlarına göre, aktaran, bildiren hâlis müslimân demekdir.

 

Seyyid Kutb, memleketi îcâbı arabcayı iyi bildiği için, kırk seneden beri incelediği ve hayrân olarak savunduğu sosyalist bilgilerini Kurân-ı kerîm ile karşılaşdırmağa kalkışdı. İslâm âlimlerinin kitâblarını okumadığı için ve Mısr mason locası başkanı Mehmed Abduhun tesîri altında kalarak, ömrünün son yıllarında, mezhebsizliği ve vehhâbîliği tervîc eden kitâblar yazmağa başladı. [m. 1948] de çıkardığı (İslâmda Sosyâl Adâlet) kitâbı, bu yıkıcı, sapık fikrleri ile doludur. Kur�ân-ı kerîme sarılmalı diyerek, gençleri, kendi sapık fikrleri arkasında sürükledi. Keşki, kendi zemânında bulunan Abdülkâdir Udeh gibi ve Ahmed-i Advî Ezherî gibi, islâmiyyeti iyi incelemiş ve anlamış mücâhidlerin yazılarını okumuş olsaydı, Ehl-i sünnet âlimlerinin yüksekliklerini öğrenir, bunların biricik kurtuluş yoluna sarılmak seâdetine kavuşabilirdi. Fekat, ona dîni bütün islâm âlimi diyenler de, (İlmî ve felsefî araşdırmaları, kendisine sarsılmaz bir îmân bahş etdi) sözünü gizliyememişler, onun îmânının, islâm bilgilerine değil, felsefî düşünceler üzerine kurulmuş, sapık bir yol olduğunu bildirmişlerdir.

 

Din adamı geçinen bazı kimseler, Seyyid Kutbun reformcu, sapık fikrlerine aldanmakla kalmıyor. Onun islâmiyyete uymıyan fikrlerini gençler arasına yaymağa uğraşıyorlar. Bu çalışmalardan kazanc sağlamağı düşünen bazı kimseler de, onun tefsîrini ve kitâblarının bazı yerlerini yanlış terceme edip, yüksek fiyâtla satıyorlar. Kazançlarına engel olduğu için, hakîkati ortaya koyan, gençleri uyandıran kitâblarımıza saldırıyorlar. Ehl-i sünnet âlimlerinin kitâblarından terceme etdiğimiz kitâblarımıza, ilm ile, vesîka ile karşı çıkamadıklarından, yalan ve iftirâdan başka çâre bulamıyorlar. Böyle yalan söyliyenlere, (bu sözünüz, kitâblarımızın neresinde yazılıdır?) deyince, bir yer gösteremiyorlar. İftirâları, yalanları ortaya çıkıyor. Seyyid Kutbun (Fî-zilâl-il Kurân) tefsîrinin bozuk ve zararlı olduğunu göstermek için, islâm âlimlerinin büyüklerinden Ahmed ibni Hacer-i Mekkî hazretlerinin fetvâsını okumak yetişir. Fetvâ şudur:

 

(İslâm âlimlerinin tefsîrlerinden almayıp da, kendi anladığını ve kendi görüşlerini tefsîr olarak yazan ehliyyetsiz kimselerin tefsîrlerini milletin önüne sürenlere mahkemeler mâni olmalıdır. Böyle tefsîrler bâtıldır, bozukdur. Bu tefsîrleri milletin önüne süren din adamları sapıkdır. Başkalarını da doğru yoldan sapdırmağa çalışmakdadırlar). (Fetâvâ-yı hadîsiyye)deki bu fetvâyı okuyan bir müslimân, câhil, sapık din adamlarının sözlerine aldanmamalı, onların kötüledikleri Ehl-i sünnet kitâblarına sarılmalı, yaldızlı sözlerle, plânlı üsûllerle övdükleri sapıkların bozuk, zehrli kitâblarını almamalı, okumamalıdır.

 

 ********************************

 

Eshâb-ı Kirâm’a Dil Uzatan Biri : SEYYİD KUTUP

Tek kelimeyle Masonlara hizmet eden biri olduğunu söylersek sanırım bu kişinin kim olduğunu anlatmıs oluruz fakat… Başta Eshâb-ı kirâm olmak üzere ehl-i sünnet büyüklerine nasıl dil uzattığını, Kur’ân-ı kerimi kendi kafasına göre nasıl tefsir ettiğini, İbni Teymiyyeci ve mason Abduhcu mezhepsiz bir sosyalist olduğunu bir lâboratuar kat’iyetiyle isbat ediyoruz. Seyyid Kutub’un kitapları, mezhepsiz Mevdûdî’nin kitapları gibi Türkçeye tercüme edilirken galiz hataların çıkarıldığına şahit olduk.

Türkçe tercümelerinde bile ne zehirler bulunduğunu okuyuculara isbat için Türkçe tercümelerini sayfa numaraları vermek suretiyle nasıl din düşmanlığı yaptığını göstermek istiyoruz.

Bekir Sadak isimli birisi tarafından tercüme edilerek CİHAN SULHU VE İSLÂM ismi verilen kitâba bir bakalım. Seyyid Kutub, diğer mezhepsizler gibi bütün kitâplarını nakil esası üzerine değil, mutlak müctehid usûlü ile Kur’ân-ı kerîm’den ve hadîs-i şeriflerden kendi kafasına göre manalar çıkarıp yeni din kaideleri koymaktadır. Evet Cihan Sulhu ve İslâm isimli kitâba göz atıyoruz:

 

“Devletçiliğe delince, bu sahada yapılan çalışmalar henüz pek azdır, cılızdır. Ve İslâm’ın bu tarafı gereği kadar açıklanmamıştır.” C. SULHU S. 13

 

Bu cümle ile İslâm’a ve İslâm âlimlerine iftira edilmiştir. Bugüne kadar hiçbir İslâm âlimi devletçiliği gereği gibi açıklamamış da Seyyid Kutub açıklıyormuş sanki Allahü teâlâ bugüne kadar devletçiliği açıklayan ve bu sahada çalışma yapan âlim ve halife yaratmamış. Başta dört halife olmak üzere, Emevî, Abbasî ve Osmanlı Halifeleri dinimizi bin küsur yıl idare etmiş,mezheb imamları ve diğer İslâm âlimleri vasıtası ile dinimiz açıklanmış, kanunlar, fetvalar hazırlanmıştır. Geçen asır yapılan MECELLE ise o kanunların, toplanmış şeklidir. Bir akâid kâidesidir ki, İslâm âlimlerini küçümsemek, kötülemek küfürdür. İslâm kâmil bir nizamdır, asr-ı saadetten beri tatbik edilegelmiştir. Çalışma yapılmamış, açıklanma yapılmamış demek, İslâm kâmil olarak hayat sürmemiş, kâmil âlimler gelmemiş demektir.

 

Seyyid Kutup, sosyalist hümanistliğine dayanarak diyor ki:

 

“İslâmiyet diğer dinlere nefret manasını taşıyan dinî taassubu asla kabul etmez.” C.SULHU S. 22

 

İslâm’dan başka olan hıristiyanlık ve yahudilik gibi din mensubu kâfirleri sevmemek, taassup olarak gösterilmektedir. Halbuki Allah dostlarını dost, Allah düşmanlarını düşman bilmek her müslümana farzdır.

 

Evet Hümanist ve sosyalist yazar Seyyid Kutup diyor ki:

 

“İslâm, bütün insanlığı birbiriyle yardımlaşan bir tek birlik sayar.  Hattâ İslâm’a göre bütün insanlar yek diğerine yakın bağlarla bağlı olan bir ailedir. Allah’ın adâletinden eksiksiz faydalanma babında, ırk, renk ve din ayırımı yapmadan bütün beşeriyete mutlak adâleti vâdeder.” C.Sulhu S.23

 

İslâm’a göre kâfir müslüman bir âileymiş bugüne kadar hangi İslâm âlimi böyle bir ifadede bulunmuştur? İnsanların kardeş olduğunu masonlarla hümanist sosyalistler söylemektedir. Dinimiz “Ancak müslümanların kardeş” olduğunu bildirmiştir. Evet dinimizde ırk ve renk ayırımı yapılmaz ama, DİN ayırımı yapılır. Müslümana, Zimmîye ve kâfire ayrı ayrı muamele ile emredildik. Müslümandan öşür ve zekât alındığı halde kâfir olan Zimmîden zekât değil, harac ve Cizye alınır. Müslüman zekât vermeye, namaz kılmaya cebredilir, fakat kâfirler zorlanamaz. İslâm âlimlerinin bu hükümleri mevcutken Seyyid Kutub hiç birisine iltifat etmeyerek kendi başına din kaideleri koymaktadır.

 

Allahü teâlâ buyurdu ki:

 

“Allah’ın dinini yaymak için, malları ile canlarını fedâ ederek din düşmanları ile cihad edenler, evlerinde ibâdet edenlerden daha üstündür.” Nisâ Suresi 95. Âyet-i kerime.

 

Allahü teâlâ böyle buyururken Mısırlı sosyalist de şöyle zırvalıyor:

 

“İslâm hiçbir zaman harbden gayesi zorla müslümanlığı insanlara kabul ettirmek değildir.” C. SULHU S. 32

 

Seyyid Kutub bu fikirlere delil olarak hangi İslâm âlimini gösterecek diye bir sual sormayın. Delil olarak Sir T. D. Arnold isimli bir ecnebinin kitabından pasajlar veriyor. Bakınız: C. Sulhu S. 32

 

TUTARSIZLIĞI !!!

 

Seyyid Kutub (Fizılâl) kitâbında ise mezkûr âyet-i kerimeyi açıklarken, harbin, cihadın Allah nizamını beşeri hayata hâkim kılmak için yapılmasının gerektiğini yazmak mecburiyetinde kalmış, böylece riyakârlığı meydana çıkmıştır. (Fizılâl) de de “İslâm kendisine inanmıyanları zorla davet etmez” diyor.  Bir taraftan dine davet için savaş yapılmasını söylüyor. Az sonra da savaşla, zorla dine davet olmaz diyor.

 

Yine Allahü teâlâ buyurdu ki:

 

“Hak din olan İslâm’ı kabul etmeyen kâfirlerle cizye vermeyi kabul edinceye kadar veya Hak dini kabul edinceye kadar onlarla harb edin.” Tevbe Suresi, âyet-i kerime 29

 

Dinimiz kâfirleri müslüman yapmak için cihadı emrettiği için, Eshâb-ı kirâm yer yüzüne dağılıp ölünceye kadar cihad ettiler. İstanbul’u fethetmek için kaç kere sefer yapılmıştır. Seyyid Kutub’a göre ise bütün insanlar birbirleriyle kardeştir, nasıl olur da zorla harb edilir? Kâfirleri müslüman yapmak için yapılan cihad barbarlıktır.

 

Seyyid Kutub, Nisâ Suresi’nin yüzüncü âyet-i kerimesini ehl-i sünnet âlimleri gibi tefsir ederek diyor ki:

 

“Kim Allah yolunda hicret ederse yeryüzünde genişlik ve bereket bulur, yolda ölürse Cenâb-ı Hak bol bol mükâfat verir.”

 

Bu ifade muteber tefsirlere uygundur. Kâfir memleketlerinde kalan müslümanların İslâm memleketine hicret etmelerinin vacip olduğu açıklanmaktadır. Cihad, müslüman devletin, ordusu ile o günkü en yeni silâhlarla kâfirlerle savaşması demektir. Bir hizbin, bir derneğin, bir partinin veya masonların kontrolü altında çalışan İHVAN-I MÜSLİMİN isimli fitne şebekesinin hükûmet kuvvetlerine karşı ayaklanması ihtilâl düzenlemesi değildir. Seyyid Kutub, ileride inşaallah göreceğiz, birkaç müslümanı devamlı ihtilâle ve devlet kuvvetleriyle savaşmaya davet etmektedir. Bir memlekette müslümanlar kuvvetli ise zaten idareye hakim olur. Değilse, Seyyid Kutub gibi hareket ederek kendisiyle birlikte lider durumundaki müslümanların kanına girmek cihad değil fitnedir. Şayet o devlette yaşayamıyorsa hicret etmesi dinimizin emrettiği bir yoldur.

 

Kâfir memleketindeki müslümanlar, nasıl cihad edecektir? Polisi jandarmayı öldürmekle, kilisedeki putları yıkmakla cihad olmaz. Kâfir kanunlarının müsaade ettiği ölçüde din bilgilerini her tarafa yaymak, İslâm’ın ehemmiyetini herkese anlatmak, mücahid genç ve ihtiyar sayısını günden güne çoğaltmakla gerekli cihad yapılmış olur.

 

Seyyid Kutub bir taraftan müslümanlar ihtilâlci olur, ihtilâlle başa geçer derken, bu kitabında da şöyle demektedir:

 

“İktidara geçmek isteyen, ancak bir tek yoldan bu makama ulaşır: Halkın mutlak arzusu ile, hür seçim yolu ile” C. Sulhu S. 119

 

Tabiî hiçbir delil göstermemektedir. Veya Kûr’an-ı kerîm’den kendi anladığı manaları yazmaktadır. Ehl-i ilim bilir ki Ebubekir-i Sıddık radiyallahü anh, tayin suretiyle Ömer radiyallahü anh’ı halife seçmiştir. Hazret-i Ömer radiyallahü anh da Halife seçimini altı kişilik bir şûraya havale etmiştir. Hazret-i Osman radiyallahü anh’ı da bu altı kişilik şûra seçmiştir. Ondan sonra biatler yapılmıştır. Ancak dinimizde Mevdûdî’nin ve Seyyid Kutub’un bildirdiği gibi hür seçim yolu, modern seçim yolu yoktur. Dinimizde insanlar eşit olmadığı gibi müslümanlar da kendi aralarında bile eşit değildir. İmâm-ı Gazâlî’nin re’yi ile dağdaki çobanın veya evdeki kocakarı re’yi eşit değildir. Herkesle iştişare edilmez. Ancak ilim ehliyle, bilenler ile iştişare edilir. Mezhepsiz Mevdûdî, daha önce de açıkladığımız gibi,HİLAFET VE SALTANAT isimli kitabında “Bugünkü modern usulle seçim yapılsaydı, Hazret-i Ali kazanırdı” diyor.

 

Zaten İbn-i Teymiyyeci bütün mezhepsizler Seyyid Kutub gibi hür seçim yolundan bahsetmektedirler.

 

Seyyid Kutub iştişareye bile herkesin iştirak etmesini isteyerek şöyle diyor:

 

“Meşveretin icabı, insanların işlerini tedbir ve idare hususunda hepsinin iştirakinden ibarettir.” C. Sulhu S. 120

 

Âlim, cahil, sâlih, fâsık ayırt etmeden, eşitlik esası üzerine herkesi davet et. Bu sapık fikri de İslâm’a mal et.

 

Bilindiği gibi Seyyid Kutub önceleri sosyalist idi. Ancak bir kimsenin öncelerinin sosyalist olması onu kınamayı gerektirmez. Fakat Seyyid Kutub, dinimizi sosyalist açıdan anlatmakta, marksistliğin tesirinden kurtulmadığı ve hâlâ sosyalistliğinin devam ettiği görülmektedir. Zekât mevzuunda ise marksistliğini gizleyememektedir.

 

Zekât nedir? Zekât, malın belli bir kısmını Kur’ân-ı kerîm’de bildirilen yedi sınıf müslümana vermektir. Hanefi mezhebinde ise bu yedi sınıftan bir sınıftaki müslümana vermekle de farz yerine gelmiş olur. Zenginin zekâtını, fakirin eline vermesinin lâzım olduğunu bütün ehl-i sünnet âlimleri bildirmektedir. Meşru hükûmet, yani şer’i hükûmet fakirin vekili olarak zekâtı alır, fakirlere dağıtır.Hükûmet aldığı zekât parası ile yol köprü yaptıramadığı gibi hiç bir hayır kurumuna da veremez. Zekât yalnız yedi sınıf insanın hakkıdır. Kur’ân-ı kerim’de bildirilen bu hakkı hiçbir mezhepsizin değiştirmeye hakkı yoktur.

 

Hadis-i şerifte zekâtın fakir akraba varken başkalarına verildiği takdirde, zekâttan sevap alınamıyacağı, makbul bir zekat verilmiş olmayacağı bildirilmektedir.

 

Hal böyle iken marksist ruhlu Seyyid Kutub çıkıyor şöyle diyor:

 

“Şurası bir gerçektir ki, ZEKÂT adını taşıyan bu vergiyi, her vergiyi tahsil ettiği gibi, ancak devlet tahsil eder. Ve yine cemiyetin ihtiyaç ve şartlarına göre değişebilen belirli bir usûl dahilinde sarfedilmesi ile vazifeli olan da devlettir.” C. Sulhu S. 152

 

Zekât, yedi sınıf insanın ve fakirin hakkıdır. Cemiyetin ihtiyaçlarına sarfedilemez. Sarfedilmesi dört hak mezhebe aykırıdır, mezhepsizliktir. Hazret-i Ebu Bekir-i Sıddîk radiyallahü anh, zekât vermeyenlerden zorla almak istediği ve alınacak zekâtın da Kur’ân-ı kerîm’de bildirilen yedi sınıf müslümana verileceği bildirilmektedir

 

Sosyalist Kutub’un şeriatı tahrif edici ifadesi de şöyledir:

 

“Yine devlet, ordu kurmak ve onu silahlandırmak için, az olsun, çok olsun, her servetten % 2,5 nisbetinde bir vergi alınmasını mecburî kılan bir kanun va’zetse ve bu vergiden gelen varidatı umumî sarfiyat bölümlerinden askerin masrafına tahsis etse, vay efendim, asker dilencilik etme durumuna düşürüldü, şan ve şerefi ayaklar altında çiğnendi mi denecektir?” C. Sulhu S. 152-153

 

Dinimizde yeni kanunlara ihtiyaç yoktur. Hangi servetten ne miktar zekât, öşür alınacağı bellidir. Bir kere mezhep imamlarımızın bildirdiğine göre her servetten zekât alınmaz. Her servetin bir limit noktası vardır. Az olsun çok olsun denemez. Şeriat ve mezhep imamları bu ölçüyü koymuştur. Hiçbir devlet bu ölçülerin dışına çıkamaz. Havaciyeyi asliye denilen ihtiyaç eşyası zekâta tâbi değildir. Zekât her servetten % 2,5 alınmaz. Saime hayvanların zekâtı verilir.Yük taşımak için, yün için beslenen hayvanların zekâtı verilmez. Deve zekâtı beşte birdir. Yani % 20’dir. Sığır zekâtı otuzda birdir. Fakat otuzdan miktar arttıkça verilecek zekât durumu da değişmektedir. Koyun zekâtı kırkta birdir. Koyunun miktarı arttıkça nisbet de değişmektedir. At hayvanı için nisap yoktur. Her at için bir miskal altın verilir.

 

Belli bir kilodan sonra öşür vermek farz olur. Hayvan gücü, dolap vesaire ile sulanan arazilerde öşür %5 iken salma su ile sulanan arazilerde öşür %10’dur. Seyyid Kutub’un dediği gibi her servetten % 2,5 alınmaz. Şeriatın bildirdiği hudutlardan dışarı çıkılmaz. Seyyid Kutub mezhep imamlarının bildirdiği hükümleri şeriat kabul etmeyip kendi aklını şeriat kabul ettiği için böyle saçmalamakta, az olsun, çok olsun her servetten % 2,5 vergi alınmak için kanun konabileceğinden bahsetmektedir. Şeriat, binek için olan, yük taşımak için olan hayvanını zekâtı olmaz derken Seyyid Kutub her servet tabirini kullanmaktadır. Sonra İslâm nizamında kanunlar va’zedilmez. Bütün kanunlar Allahü teâlâ tarafından va’zedilmiş olup, ehl-i sünnet âlimlerince de açıklandığı için yeni bir kanuna, Seyyid Kutub’un dediği gibi % 2,5’luk bir vergiyi mecbur kılacak bir kanuna ihtiyaç yoktur. Şeriat hükûmeti mevcut şeriat kanunlarını tatbik etmekte yükümlüdür.

 

Yine C. Sulhu kitabının 153. sayfasında aynı hezeyanı savurmakta, “Zekât bir elden çıkıp diğer ele geçen ferdî bir ihsan ve sadaka değildir. Eğer bugün bazı kimseler, mallarının zekâtını bizzat kendi elleriyle ayırıp yine kendi elleriyle dağıtıyorsa, bu İslâm’ın farz kıldığı bir şekil ve nizam değildir.” Diyebilmektedir. Halbuki yeminle bildirilen Hadîs-i şerifte fakir akraba varken başkalarına verilen zekâtın makbul olmayacağı bildirilmektedir. Müslüman bir kavim zekâtını vermezse şeriat hükûmeti, bunu zorla alır, fakirlere verir. Eğer halk zekâtını veriyorsa devlet bunu alamaz.

 

Seyyid Kutub, C Sulhu kitabının 149. sayfasında zekâtı verilmiş olan malın tevadülden çekilmesini, saklanmasını suç kabul etmektedir. Halbuki zekâtı verilmiş olan mal ne kadar saklanırsa saklansın sahibine zarar vermez. Hadika’da bildirilen Hadîs-i şerifte “Mallarınızı zarardan zekâtını vermek suretiyle koruyoruz.” buyurulmaktadır. Yine Hadîs-i şerifte “Zekâtı verilen mal, saklanmış mal sayılmaz” buyurulmuştur. Bu hadîs-i şerif Menavi’de zikredilmektedir.

 

Seyyid Kutub şeriat dışı bu saçmasına delil olarak şöyle bir hadîs-i şerif yazmıştır:

 

“Para ve külçe halinde altın ve gümüş toplar da, onu alacaklısına vermek üzere hazırlamaz ve Allah yolunda sarfetmezse, topladıkları kıyamet gününde kendisinin dağlanacağı biriktirilmiş mal olur.”

 

Hadîs-i şerife kaynak göstermediği için ifadenin bu şekil olup olmadığını bilmiyoruz. Ancak bu hadîs-i şerif de kendi aleyhinedir. Şöyle ki, Hadîs-i şerifte şöyle denilmektedir: Bir insan parasını toplar da alacaklısına vermezse, Allah yolunda sarf etmezse yani Allah’ın farz kıldığı zekâtı vermezse, Allah’ın farz kıldığı Hacca gitmezse, toplanılan mal biriktirilmiş mal olur. Hadîs-i şerif’ten de anlaşılacağı üzere zekâtı verilen mal biriktirilmiş mal değildir. Zaten bu manadaki hadîs-i şerifi de yukarıda zikrettik. Tabii hadîs-i şerifi kendimiz açıklamadık. İslâm âlimlerinin kitaplarından aldık. Yukarıda Menavi’de bildirilen hadîs-i şerif Taberani’den alınmıştı.

 

Şeriatın emirlerinin kanun şeklini aldığı Mecellede, Dürrülmuhtarda ve hadîs-i şerifte, bir kimsenin şahsi malının onun rızası olmadan alınamıyacağı, kullanılamıyacağı bildirilmektedir. Fakat Marksist ruhlu Seyyid Kutub yine C. Sulhu kitabında şöyle demektedir:

 

“Devlet şahsi mülkiyetten ihtiyacını gerektirdiği kadar iade etmemek üzere alır ve toplumun umumî ihtiyaçlarına sarfeder.”

 

Halbuki şeriat hükûmeti, tebaasındaki müslüman ve zımmîlerin mal, can ve ırzlarını korumakla vazifelidir. Şahsî mallarını almaya hakkı yoktur. Devletin umumî ihtiyaçları ancak Beytülmal’dan sarfedilir. Bu bakımdan Beytülmal har vurup harman savurulmaz, kaynakları kurutulmaz. Ondan tüyü bitmemiş çocuğun hakkı vardır. Beytülmal ile sosyalist devlet hazinesi bir değildir. Halkın elinden şahsî malını almak bâtıl sistemler içerisinde sadece komünizmde vardır. Seyyid Kutub’un kapitalizm düşmanlığı komünizm hayranlığını doğurmuş demek…

 

Seyyid Kutub hiçbir muteber İslâm âliminden nakil yapmadan kendi kafasına göre yazıyor. Sonunda da şöyle diyor:

 

“İşte İslâm budur.” C.Sulhu S. 150

 

Seyyid Kutub, 149. ve 150. sayfalarda şahsî mülkiyetin sınırsız bir hak olmadığından bahsederek devletin tasarruf hakkının daima mahfuz bulunduğunu zikretmektedir.

 

Komünistler gibi devamlı şahsî mülkiyete devletin el koyabileceğinden bahsetmektedir. Şeriat hükûmeti, gayrî meşru kazançları bile sömürücünün elinden aldıktan sonra, sahibini bulup ona vermek mecburiyetindedir. Sen bunu gayri meşru kazandın diye önüne gelenin malın alıp sağda solda ve sahibini araştırmadan, millet menfaatinde kullanamaz.

 

İslâm nizamında zalim olan hükûmete bile isyan edilmez.

 

Hadîs-i şeriflerde şöyle buyuruldu.:

 

“Emire isyan eden kimseye Cennet haramdır.”

 

“Başınızdaki emir, Habeşi köle de olsa itâat ediniz.”

 

“Âdil olsun, zâlim olsun, her emîrin emri altında cihad edin.”

 

“Fâsık, fücur, her imamın –her emirin- arkasında namaz kılın.”

 

Son hadîs-i şerifi Ebussuud Efendi, şöyle açıklamaktadır. Devlet reisi fâsık da olsa, zâlim de olsa fitneye sebep olmamak için onun arkasında Cuma namazı kılın. Mahalle imamları fâsık ve zalim olurlarsa onların arkasında namaz kılınmaz.

 

Emir fâsık olursa, zulm yaparsa ona isyan etmek, ihtilâl yapmak caiz değildir. Şeriatın bildirdiği şekilde emr-i ma’ruf yapılır. Emr-i ma’rufu yapmak ise her müslümana vacipdir.

 

Hadîs-i şerifte şöyle buyurulmuştur:

 

“En kıymetli cihad, zâlim sultan karşısında, hakkı söylemek, doğru yolu göstermektir.”

 

Bu İslâm nizamındadır. Küfür nizamında emr-i ma’ruf yapıyorum diye her önüne gelen, küfrün kanunlarını çiğneyerek devlet reislerine hakkı tavsiye etmeye kalkması fitnedir. Küfrün kanunlarının boşluk noktalarından istifade ederek hakkı tavsiye etmek ise cihaddır.

 

Hal böyle iken Seyyid Kutub, C. Sulhu kitabının 163. sayfasında İslâm’da ihtilâl ruhunun bulunduğunu, yani müslümanların haksızlık ve zulüm karşısında ihtilâl yapmalarının gerektiğini belirterek şöyle söylemektedir:

 

“Bu ihtilâlin muvaffak olmasını sağlamak için, müslümanlara cihadı farz kılması da zarurî idi.”

 

Zarurî olan burada kimdir? Elbette cihadı farz kılan Allahü teâlâ. Hâşâ Allahü teâlâ’nın hiçbir iyiliği emir, kötülüğü nehyetmesi zarurî değildir. İhtilâlde muvaffak olmak için cihadın farz kılınması zarurî imiş. Allahü teâlâ cihadı farz kılmazdı da başka yollardan kâfirleri müslüman edemez miydi? Allahü teâlâ’yı bir şeyi yapmaya mecbur kılmak, zarurî kılmak küfürdür.

 

Seyyid Kutub, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem Efendimizin kâfirlerle yaptığı anlaşmaları unutarak şöyle demektedir:

 

“İslâm, yeryüzünde zulmeden hiçbir kuvvetle mütareke yapmaz, yapmamakla mükelleftir.” C. Sulhu S. 165

 

Şu kâfirlerle ittifak edeyim de öbür kâfiri yeneyim. Bilâhire bu kâfiri de yenmeye çalışırım demek, Seyyid Kutub’a göre caiz değildir. Hatta yakında Türkiye’ye gelen Muhammed Kutub, İslâmî olan bir partinin gayrî İslâmî olan partilerle koalisyon yapması caiz değildir diye fetva verip gitmiş. Kutublar gibi sosyalist ve mezhepsiz kargaları kılavuz yapanların burunları pislikten kurtulmaları mümkün mü?

 

Seyyid Kutub da diğer mezhepsizler gibi kitaplarının çeşitli yerlerinde İslâm düşüncesi tâbirini kullanmaktadır. Meselâ C. Sulhu’nun 167. sayfasında da bu tâbiri kullanmaktadır.

 

Dikkat edilmişse bütün mezhepsizler, İslâm düşüncesi, İslâm nazariyesi, İslâm teorisi, faiz nazariyesi gibi tabirler kullanmakta ve kitaplar yazmaktadırlar.

 İbn-i Teymiyyeyi büyük bir âlim olarak gören Diyanet Reisi bile Kur’an’da evrim teorisinden bahsetmektedir.

 

Düşünce, nazariye, teori gibi ifadeler şüpheyi gerektirir. Mutlak bir hükmü belirtmez. İslâm ise kesin hükümdür. Faiz nazariyesi değil, faiz hükmü denir. İslâm düşüncesi denilmez, İslâm şeriatı gibi kesin bir ifade kullanmak gerekir.

 

Mezhepsizlerin tesiri altında kalan birçok müslüman gazetecilerimiz bile İslâmî görüş tabirini kullanmaktadırlar. İslâm’da görüş yoktur. İslâm’da hakikat vardır, kesin hüküm vardır.

 

Seyyid Kutub, C. Sulhu kitabının 179. sayfasında şer kuvvetlerle karşılaşınca tek başına bunlarla savaşmak gerektiğini yazmaktadır. Hep mi savaşacağız? HENDEK harbinde olduğu gibi hiç mi siperlenmiyeceğiz? Yenilmiyeceği oldukça belli olan bir şer kuvvetin üstüne gitmek, kendini tehlikeye atmak demek değil midir? Âyet-i kerime ile bu yasak edilmemiş midir? Bir kişisin, bin kişinin üzerine git, öldürüldükten sonra da bu ahmağa şehit ünvanını ver, hangi kitapta var bunun yeri?

 

Seyyid Kutub, maalesef bunu yapmıştır. Filizlenen islâmî hareketin tamamen söndürülmesine sebep olmuştur. Mısır’a gidenler bunun acı izlerini görmüşlerdir.

 

Hadîs-i şeriflerde şöyle buyuruldu:

 

“Fitne uykudadır, uyandırana lânet olsun.”

 

“Zâlimin zulmünü değiştiremeyen, oradan hicret etsin.”

 

Fitne çıkarmaya cihad demek, hicrete ise firar demek, mezhepsizlerin taktiğidir. Fitne çıkarmanın adam öldürmekten daha büyük günah olduğu Kur’ân-ı kerîm’le sabittir. Hicret ise sünnettir. Sünneti küçümseyen ise kâfirdir.

 

Seyyid Kutub bu sapık fikirlerini sadece C. Sulhunda değil, bütün kitaplarında yazmaktadır. Şu anda elimizde İslâmî Etüdler isimli bir kitabı var. Hasan Beşer isimli birisi tarafından tercüme edilmiş, ikinci baskısından bazı pasajlar verelim:

 

“Diktatörlerin ve taşkınların yüzüne durarak haykırmayanlar, ya bir büyük günah işliyorlar, ya münafık oldukları için böyle davranıyorlar.” İ. Etüdler S. 34

 

Zaman ve zemin icabı zalim bir hükümdara haykırmamanın büyük bir günah olduğu veya münafıklık olduğu hangi muteber kitapta yazılıdır?

 

İslâmiyet ne değilmiş, bakalım Seyyid Kutub ne diyor:

 

“Dualar mırıldanmak, tesbih tanelerini şıkırdatmak, Aman Allah’ım sen koru, sözlerine dayanmak, gökten hayır, doğruluk, hürriyet ve adalet yağacağına güvenmektir.” İ. Etütler S. 35

 

Tekrar edelim, neler İslâmiyet değilmiş:

 

1- Dua etmek 2- Tesbih çekmek 3- Aman Allahım sen koru sözlerine dayanmak 4- Yapılan dua vasıtası ile gökten hayır vesaire yağacağına güvenmek.

 

1- Allahü teâlâ ve Peygamber aleyhisselâm duayı emrediyor. Seyyid Kutub bunlarla alay ediyor. Halbuki dua mü’minin silâhıdır. Dua hakkında dinimizin emri şudur:

 

“İslâm âlimlerinin çoğuna göre duayı inkâr eden kâfir olur.” Feteva-i Fıkhiyye S.149

 

2- Âyeti kerime ve hadîs-i şerîflerle tesbih çekmek hem emrediliyor, hem de övülüyor. Tesbih söylemek için çekilen tesbih aleti ise sünnettir. Şıkırdatmak tabirini kullanarak, sünnet olan tesbihle alay ediyor S. Kutub. Halbuki sünnetle alay küfür değil midir?

 

3- Aman Allah’ım sen koru sözlerine dayanmak Allahü teâlâ’nın emridir. Allahü teâlâ’nın emri ile alay etmek küfürdür.

 

4- Yapılan dua vasıtası ile gökten hayır yağacağına güvenmek, tevekkül etmek müslümanlık değilmiş. Allahü teâlâ dilerse gökten rızık da yağdırır, hayır da yağdırır, mezhepsizlerin başına taş da yağdırır. Asıl mutlaka yağmayacağına (Allahü teâlâ’nın yağdıramayacağına) inanmak küfürdür.

 

Seyyid Kutub, diyor ki, duayı falan bırakın, şöyle tedbir alın, böyle çalışın, işte o zaman mücadeleyi kazanırsınız. Tedbir almak, öyle çalışmak, sebeplere yapışmak dinimizin emridir.Ancak bunları kâfirler de yapmaktadır. Biz müslüman olarak hem tedbir alacağız, sebeplere yapışacağız, hem de dua ve tevekkül edeceğiz. Dua eden bir kimsenin tevekküle inanan şahsın tedbir almayacağını söylemek ahmaklıktır. Dua edip de hiç sebeplere yapışmayan olur mu?

 

Kırkyedinci sayfada ise İslâmiyetin, cemiyetin fertleri arasında hiçbir fark gözetmeden hepsine aynı eşit hakkı teminat altına almasını emrettiğini yazıyor. Daha önce de yazdığımız gibi İslâm herkese aynı gözle bakmaz. Müslümana baktığı gibi kâfire bakmaz.

 

İctimaî ahlâk eğitiminde yüce ve ilgi çekici idealin ne olduğunu sorduktan sonra şöyle diyor:

 

“Bazıları bunu milliyetçilik onuru, bazıları da insanî kardeşlik olmasını düşünürler. Her ikisi de saygı değer yüce idealistlerdir.” (i. Etütler S. 61)

 

Acaba milliyetçilik onuru Seyyid Kutub’un dediği gibi yüce bir ideal midir? İnsanî kardeşlik mi yoksa İslâmî kardeşlik mi? Yazının devamında ben şu ideali tercih ederim diyor. O sevginin ne olduğuna baktık.Allah uğrunda sevgi imiş. Allah uğrundaki sevgi ne ile mukayese kabul eder ki? Ben ikinciyi tercih ederim diyor.

 

Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı kerîm’inde Hak dinin, doğru dinin ancak İslâm dini olduğunu beyan ederken içtimaî tesanüdün tahakkuku için diğer dinleri de İslâm dîni seviyesine çıkarmaktadır:

 

“Arap ülkelerindeki içtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek için dini inançları ahlâki eğitimin esas kaidesi olarak, almaya azmettiğimiz zaman bu ülkelerde revaçta olan –yalnız İslâm değil- bütün dinlerin bize yardımcı olacaklarını göreceğiz.” İ. Etütler S. 63

 

Kutub, bu cümlesinde ne diyor? Dinî inançları, ahlâki eğitimin esas kaidesi olarak aldığımız zaman, bize yalnız İslâm değil diğer dinler de yardımcı olacaktır, diyor. İçtimaî tesanüdün tahakkuku için İslâm kâfi gelmiyormuş gibi diğer dinleri de zikretmektedir. Hak olan İslâm varken, bâtıl olan dinlerden nasıl yardım beklenir ki? Hakk’ın kâfi gelemiyeceğini mi zannetmektedir?

 

Bilindiği gibi komünizm de mal, cemiyetin mülküdür. Dinimizde ise şahsî mülkiyet vardır. Herkes mülkünün sahibidir. Ancak şahsın, zekâtı ve uşuru Cenab-ı Hakk’ın gösterdiği yerlere, bildirdiği kadar, verme mecburiyeti vardır. Bunun dışında kimseye sadaka vermek, ödünç vermek mecburiyetinde değildir. Ama sevap kazanmak isteyen dilediği yerlere dilediği kadar hayır vermekde serbesttir. Hal böyleyken Seyyid Kutub, müslümanlığı komünistlik sanarak şöyle diyor:

 

“Aynı zamanda, mal cemiyetin mülkiyetinde olduğundan ve ferdin vazifesi ondan yararlanmaktan öte gitmediğinden, cemiyetin başka fertlerinin de bu mala ihtiyacı olduğundan yahut yararlanmak istediklerinde içtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek bakımından ferd onlara faizsiz borç vermekle mükelleftir.” İ. Etütler S. 74

 

Seyyid Kutub bu cümlesinde neler söylüyor?

 

1- Mal cemiyetin mülkiyetindedir demekle komünistler gibi şahsî mülkiyeti yani özel serveti kabul etmemektedir.Etmiş olsa idi, mal cemiyetin mülkiyetindedir diyemezdi.

 

2- İçtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek için zenginler fakirlere borç para vermekle mükellefmiş.

 

Dinde kaide koymak yalnız Allahü teâlâ’nın hakkıdır. Ondan sonra Allahü teâlâ’nın emirlerinden kaide çıkaran da Peygamber aleyhisselâmdır. Ondan sonra da Kitap ve Sünnetten hüküm çıkaranlar müctehid imamlardır. Kitapta, Sünnette ve Kıyas-ı fukahada kimsenin ödünç verme mecburiyeti yoktur. Bir ferdi ödünç vermeye mecbur etmek, zulüm olur, gasb olur.

 

İçtimaî tesanüdü tahakkuk için ödünç verme mecburiyeti koymak hangi dinde vardır ki? Allahü teâlâ’nın emrine uyulduğu kaidelere uyulduğu zaman içtimaî tesanüd tahakkuk etmiş olur. Dinimizin koyduğu kaideler ne eksiktir, ne de fazla… Oturup roman yazar gibi kitap yazılacağına senet âlimlerin koyduğu kaideler nakledilmiş olsaydı ne kadar isabetli olurdu. Öyle âlimlerden nakil Seyyid Kutubun onurunabyakışır mı? Onlar âlimse Seyyid Kutup da âlimdir. Aklına geleni yaz. Dine uymuş uymamış orası mühim değil, sosyalistliğe ve hümanistliğe uysun gerisini boşver. Böyle bir zihniyetle kitap yazılırsa bu elimizdeki kitaplar gibi olur.

 

Zekât, malın belli bir kısmını Cenab-ı Hakk’ın bildirdiği yedi sınıf müslümana vermektir.Mezhebimizde bu yedi sınıftan yalnız birisine de verilebilir. Zengin zekâtını fakirin eline vermesi lâzımdır. Zenginin fakiri görmesi de lâzımdır. Bütün mutemed din kitaplarında böyle yazmaktadır. Uşurları ve diğer üç çeşit zekât malını meşru olan hükûmet alır. Fakat hükûmet de bu zekât paralarını sağa sola harcayamaz, yol, köprü yaptıramaz. Aldığı zekâtı yalnız fakirlere dağıtır.

 

Seyyid Kutub ise yukarıda bildirdiğimiz İslâm âlimlerinin hükümlerine ters olarak kendi kafasına göre her çeşit zekâtı devlete aldırıyor sonra da şöyle diyor:

 

“Zekât, elden ele verilen ferdi bir bağış, faziletlinin muhtaca uzattığı bir yardım değildir.” İ. Etütler S. 75

 

Bir zengin, zekâtını hadîs-i şerifte ve fıkıh kitaplarında bildirildiği şekilde, fakir akrabasının eline verse, Seyyid Kutub’a göre bu şeriata uygun değildir. Dinimizin koyduğu hükmü beğenmeyene ne denir?

 

Seyyid Kutub da diğer mezhepsizler gibi, dinimizi vahy-i ilâhi olarak kabul edemiyor, kesin hükümler topluluğu olarak inanamıyor. Dinimizi bir teori olarak kabul ediyor. Bilindiği gibi teori veya Arapçası nazariye demek, henüz kesin olmayan, düşünce alanında kalan bilgi demektir. Piyasada bile mezhepsizler tarafından yazılmış, Faiz Nazariyesi, İslâm Nazariyesi gibi kitaplara rastlanır. Sayın Süleyman Ateş bile, evrim nazariyesinin Kur’an-ı kerîm’de bulunduğunu iddiâ etmektedir. Hâşâ Kur’an-ı kerîm’de nazariye olduğu Diyanet Reisi gibi ehil(?) bir kimse tarafından da söylenmiş olması mezhepsizler için kâfi delil olamaz mı? İslâm nazariyesi, İslâm sosyalizmi, İslâm faşizmi, İslâm Felsefesi gibi terimler mazaallah dinimizde şüpheyi gerektiren ifadeler olduğu için İslâm Şeriatına sıkı sıkıya bağlı ehl-i sünnet mensupları tarafından kullanılmamaktadır.

 

Seyyid Kutub İslâm’a nazariye dediği gibi diğer bâtıl sistemleri de kuvvetli nazariye olarak vasıflandırmaktadır. Yani bâtıl sistemler de nazariye, İslâm da nazariye. Hiç İslâm dini bâtıl nazariyeler ile mukayese edilebilir mi? Mezhepsizler diyorlar ne dersiniz?

 

Evet Seyyid Kutub’un, İslâm’ı nazariye, insan düşüncesi zanneden cümleleri şöyledir:

 

“Bugün onları Peygamber (S.A.)’in zamanında yapmış olduğu şekilde, kısa ve mufassal bilgilerle İslâm’a davet etmemiz asla kifayet etmez. O devirde bugünkü gibi İslâm nazariyesi karşısında duran teferruatlı içtimaî nazariyeler yoktu.” İ. Etütler S. 82

Bu cümlede kaç tane azim hata vardır?

1- Bâtıl sistemler, teferruatlı içtimaî nazariyeler olarak zikredilmektedir.

2- Dinimiz ise, İslâm nazariyesi olarak gösterilmekte, teferruatlı veya teferruatsız olup olmadığı zikredilmektedir.

3- Peygamber aleyhisselâm ile ashâb-ı kirâmın davet şekli kifayetsiz bulunmaktadır.

 

İslâm’a davet bir ibadettir. Her ibadette olduğu gibi bunda da en kâmil daveti şüphesiz Peygamber aleyhisselâm yapmıştır.

 

En kâmil namazı peygamber aleyhisselâm kılmış ve kıldırmıştır. En kâmil ezan onun asr-ı saadetinde okunmuştur. Bunun aksini hiçbir mezhepsiz iddia edemez. Ne var ki aksini iddia eden mezhepsizler çıkıyor. Diyorlar ki, asr-ı saadette teyp olsaydı, Bilâl-i Habeşi hazretleri teybe ezan okur, teypten ezan hoparlöre verilir, herkes duyardı. Mukabelelerin teyple okunması ve namazın hoparlörler ile kıldırılması gibi işleri Peygamber aleyhisselâmın severek yapacağını iddia ediyorlar ve bunun için Peygamber aleyhisselâmın kıldırdığı namaz hoparlörle kıldırılan namaz kadar kâmil değildir diyorlar.

 

Şurası muhakkaktır ki, Peygamber aleyhisselâm çeşitli mucizeler göstermiştir. Eğer hoparlörle kılınan namaz kâmil namaz olmuş olsaydı, Cenâb-ı Hak bu nimeti Peygamber aleyhisselâma da nasip ederdi.

 

Peygamber aleyhisselâmın bildirdiği ibadet tarzından başka şekilde ibadet etmek bid’attır, reformdur.

 

Şimdi merak ediyoruz acaba Seyyid Kutub’u müdafaa eden hangi mezhepsiz çıkacak da nazariye şeriat demektir, İslâm nazariyesi ise İslâm şeriatı demektir gibi gülünç ve saçma bir iddiada bulunacaktır.

 

Seyyid Kutub laik ve hümanist bir düşünce tarzından hareket ederek bütün bâtıl ve muharref dinlere de hürriyet verilmesini istiyor. Mutlaka bir inanç hürriyetinin verilmesini savunuyor. Kendi savunması bir şey değil, İslâm böyle emrediyor diyor. Hangi dinden olursa olsun bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahiptirler diyor. Ahmet Gürtaş gibiler ise nedense böyle bir mezhepsizlik, dinsizlik karşısında susuyor da mezhepsizlik olduğunu söyleyenlere karşı ateş püskürüyor.

 

Evet Seyyid Kutub şöyle diyor:

 

“Marksizm, dünya çapında bir nizama davet ettiğini iddia eder. Fakat hangi nizam olursa olsun inanç hürriyetini sağlamadıkça ikame edilemez.” İ Etütler S. 84

 

Kendisi Kaddafi gibi sosyalist olduğu için Marksizm’in dünya çapında bir nizama davet ettiğini söylemesi yadırganamaz. Fakat hangi nizam olursa olsun ifadesinin içinde İslâm nizamı da vardır. Olduğunu zaten az ileride kendisi de açıklamaktadır. İslâm inanç hürriyetini sağlar diyor. İşte Seyyid Kutub’un bu cümleleri:

 

“Biz bütün inançları aynı eşitlikle ve hürriyetle gölgesinde ilerliyebileceği bir nizama davet ederiz. Bu nizamda inanç hürriyetini korumak devletin ve müslüman cemiyetin zarurî vazifesidir. Hem bu nizamda gayri müslimler şahsî hallerinde kendi dinlerine intisap edebilirler. Bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahip, aynı kanunlara bağlı ve eşit mes’uliyetlerle yüklüdür.” İ. Etütler S. 85

 

Allah katında tek din, hak din, gerçek din yalnız İslâmiyettir. Bu bakımdan Seyyid Kutub’un dediği gibi bütün inançlar aynı eşitliğe ve aynı hürriyete sahip değildir. İslâm nizamında bir müslim ile bir gayri müslim imtiyazsız olarak aynı haklara sahip değildir. Eşit mes’uliyetlerle yüklü değildir.

 

İslâm nizamında müslümanlar, namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlüdür. Fakat İslâm nizamında yaşayan gayri müslimler, yani zimmîler ise namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlü değildir. Onlar sadece haraç verirler. Kanunlar eşit olarak uygulanmaz. Fasığın şahitliği kabul olmadığı gibi kâfirin de şahitliği muteber değildir. Zimmîler İmam olamadığı gibi Halife de olamaz. Hâkim de olamaz. Daha birçok görevler bunlara verilmez. Nerede imiş o eşit hükümler? Seyyid Kutub salâhiyetli bir İslâm âliminden nakil yapmadan kendi kafasına göre eşit mes’uliyetlerle kâfirlerin yüklü olduğunu söylüyor. Müslim ve gayri müslimlere ayrı kanunlar tatbik edilir. Üç hak mezhepte namaz kılmayan müslümanlar öldürülür, fakat kâfirler öldürülmez, tabii zimmî olan kafirler. Seyyid Kutub kendi kafasına göre yeni bir din kuruyor, yerli mezhepsizler de bu sapık kitapların yayılmasına önayak oluyorlar. Bazı müslümanlar da maşa olarak kullanılıyor, fakat farkında değiller. Müslüman gençlik zehirleniyor. Seyyid Kutub nakil esası üzerine hareket etmiyor. İslâm âlimlerine göre yazmıyor. Belli bir hak mezhebe göre yazmıyor. Kitap ve sünnetten kendi aklına göre hükümler çıkarıyor. Bu hükümler dört hak mezhepten birisine uysun veya uymasın farketmez. Kâfire de müslümana da aynı kanunları eşit olarak tatbik ettiriyor. Namaz kılmayan kâfir dört mezhebe göre de dövülüp öldürülmez. Üç hak mezhebe göre namaz kılmayan müslümanlar öldürülür. Hanefi Mezhebine göre ise hapsedilir ve dövülür. Seyyid Kutub’a göre ise mezhep ve din farkı gözetmeden kanunlar eşit tatbik edilirse mezhepsizlik olur. Seyyid Kutub namaz kılmayan kâfiri öldürürse zulmetmiş olur. Namaz kılmayan müslümanı öldürürse, Hanefi mezhebine göre yine zulmetmiş olur. Namaz kılmayan müslümanı öldürmezse, Şafii mezhebine göre ve diğer iki hak mezhebe göre yine zulmetmiş olur. Yani namaz kılmayan müslümanları öldürmek veya öldürmemek de zulüm oluyor. Nasıl olur? İslâm nizamında mezhepler vardır. Dört hak mezhep vardır. Bunlara göre hükmedilir. Hâkim bu mezheplere göre hüküm verir. Bütün insanlara bir mezheple hüküm verilirse zulüm olur. Şafiî mezhebine göre bir adama hanımını boşa diye zorlasalar o da ölüm korkusu ile boşadım dese, sonra o hanımı ile bir yaşamaya devam etse, Hanefiye göre bu zina olur. Şafiî mezhebine göre ise zina olmaz. Buna hanefi muamelesi yapılırsa zulüm olur. Keza Hanefiye de Şafiî muamelesi yapılırsa yine zulüm olur. Seyyid Kutub kitaplarını belli bir mezhebe göre yazmamıştır. Seyyid Kutub’un bazı fikirleri Şafiîye uyar, bazıları Hanefiye uyar, bazıları da Vehhâbiliğe uyar. Bazıları Rafiziliğe uyar. Bazıları ise sosyalistliğe uyar, bazıları ise dinsizliğe uygundur. Halbuki bir kimsenin yazdığı kitapları hep bir mezhebe uysa, bir tanesi başka bir hak mezhebe uysa mezhepsizlik olur. Bunu Karaman’a Açık Mektup isimli yazımızda vesikası ile zikrettik. Seyyid Kutub’un ise hangi mezhebe göre yazdığı meçhuldür. İncelendiğinde bazen hak mezheplere uyduğu yerleri oluyor,bazen hümanistliğe ve sosyalistliğe uyan yerleri oluyor. Vehhâbiliğe ve diğer sapık mezheplere hiç uymasa dört hak mezhebe uysa, bazen buna göre, bazen öbürüne göre uysa yine mezhepsizlik olur. Tek mezhebe uygun olması şarttır.

 

Müslüman devlet inanç hürriyetini korumaya mecburmuş. Şimdi komünistler de fikir hürriyetinden bahsediyorlar. İslâmiyette hâşâ fikir hürriyeti yoktur. Herkes düşündüğünü söylemeye yetkisi yoktur. Meselâ İslâm nizamında bir müslüman çıksa, namaz miktarını azaltalım derse, mürted olur ve derhal öldürülür. Mezhepleri kaldıralım dese yine mürted olacağı için hemen öldürülür. Kimse İslâm’ın koyduğu kanunlara aykırı konuşamaz. Müslüman birisi çıkıp da şarap serbest olsun diyemez.Böyle bir hürriyeti yoktur. Solcuların yasalaştırdığı gibi kimse çıkıp da süt kardeşi ile evlenmeyi teklif edemez. Seyyid Kutub’un dediği gibi dinimizde böyle fikir hürriyeti yoktur. Keza zımmî de kendi dinini söyler, fakat müslümanın kanunlarına karışamaz. Şeriatın hükümlerini değiştirmek için herhangi bir teklifte bulunamaz. Bunlar dört hak mezhepde de yoktur. Hattâ Vehhâbilikte bile yoktur. Rafizilikte bile yoktur. Seyyid Kutub bu fikri sosyalistlerden mi öğrendi acaba?

 

Seyyid Kutub biz insanları şuna çağırırız, biz insanlara şöyle deriz, gibi ifadelerde bulunuyor. Biz dediği kimdir acaba? Dört hak mezhebin mensubu olan böyle diyemez. Bizim mezhebe göre böyledir der. Ancak Kur’ân-ı kerîm’de Cenâb-ı Hak biz insanları şuna davet ederiz der. Seyyid Kutub İslâm âlimlerinden nakil yapmıyor da biz böyle istiyoruz diyor. Söylediği doğru olsa onun davet etmeye yetkisi var mıdır? O şekil konuşmaya yetkisi yoktur. İslâm âlimlerinin verdiği ölçülere göre konuşulur.

 

Seyyid Kutub’un neye çağırdığına bir misal verelim :

 

“Biz bütün vatandaşları, umum gelir kaynaklarından müsavi hakka sahip olacakları bir nizama çağırırız. Çünkü bu nizamda, mülkiyet esas itibariyle -Allah tarafından yetki ve selâhiyet verilmiş olan- cemiyete aittir. Ferdî mülkiyet geçicidir ve ancak faydalanma sınırları dahilindedir. Lüzum görüldüğünde fazla malları alma hakkı cemiyetindir.” İ. Etütler S. 86

 

Seyyid Kutub’un çağırdığı nizam yukarıdadır. Bu nizamda mülkiyet esas itibariyle cemiyete aitmiş. Mülkiyetin cemiyete ait olma yetkisini de Allah vermiş. Böyle diyor Seyyid Kutub. Mülkiyet bilindiği gibi yalnız komünizmde cemiyete aittir.

 

D i n i m i z d e, y a n i d ö r t h a k m e z h e b i n hiç birisinde böyle bir hüküm yoktur. Seyyid Kutub gibi şeriatçı olduğunu söyleyen Kaddafi devletinin adını Sosyalist Arap Cemahiriyesi koydu. Seyyid Kutub da bir devlet kursaydı, sosyalist İslâm Cemahiriyesi koyması muhtemeldi. Çünkü İslâm’da mülkiyet cemiyetin değildir. Dinimizdeki miras hukukunu bilenler bilir ki, mülk fertlerindir. Fertlerin sahip olduğu bütün mülkün sahibi de ancak Allahü teâlâ’dır. Allahü teâlâ fertlerin bu mülkü nasıl kullanacaklarını beyan etmiştir. Zekât müessesesi vardır. Zekât nazariyesi yoktur. Zekâta giren malların kırkta birisi cemiyete değil, fakirlere aittir. Hangi malların zekâta dahil olup olmadığı mezheplere göre değişmektedir. Meselâ kadının zinet eşyası ne kadar çok olursa olsun Şafii mezhebine göre zekâta tabi değildir. Halbuki Hanefide 20 miskal ve daha fazlası zekâta tabidir. Zekât fakirin hakkıdır, cemiyete verilmez. Malın kiri olduğu için Seyyidlere de verilmez. Cemiyetin malı olsaydı, Seyyidler de bu maldan istifade ederdi.

 

Seyyid Kutub ne diyor? Lüzumu halinde fazla malları cemiyet alır. Fazla malın ölçüsü nedir? Cemiyet bunu nasıl alır? Hangi mezhebin hangi hükmüne göre alır.? Dört hak mezhebde böyle bir hüküm yoktur. Bugün Rusya’da fazla malları devlet almaktadır. Zarurî yiyecekten başka hepsini devlet almaktadır. Seyyid Kutub ölmemiş olsaydı, Kaddafi gibi bir şeriat(!) devleti kurmuş olsaydı, Rus sosyalizmini mi tatbik edecekti acaba?

 

Seyyid Kutub yukarıya aldığımız ilk cümlesinde şöyle diyordu:

 

“Biz bütün vatandaşları umum gelir kaynaklarından müsavi hakka sahip olacakları bir nizama çağırırız.”

 

Bu nizamın adı olsa olsa Seyyid Kutub nizamı olur. Hangi nizamda gelir kaynaklarından bütün vatandaşlar müsavi hakka sahiptir? Bu nazariye, yalnız teori komünizmde vardır. Dinimize göre ve dört hak mezhebe göre, ferdin mülkü olan arazide çıkan altın ve kömür gibi madenler yalnız ferde aittir. Cemiyet bunu alamaz. Fert yalnız bunun zekâtını vermekle mükelleftir, onu da fakire verir. Zenginler alamaz. Eğer devlet alır da köprü vesaire yaptırırsa, zekât yerini bulamaz. Devletin yaptırdığı köprüden yalnız fakirler bile geçse yine yerini bulamaz. Çünkü zekâtı yalnız fakirin eline vermek lâzımdır. Muteber fıkıh kitapları böyle yazmaktadır.

Seyyid Kutub S. 89 da şöyle bir başlık atmıştır:

“İslâm’ı ya bütün olarak alın yahut bırakın.”

Bu başlık altında aynı fikir savunulmaktadır. Halbuki İslâm âlimleri bir şeyin tamamı mümkün değilse mümkün olanı almak gerektiğini belirtmişlerdir. Seyyid Kutub’dan ilham alarak bir mezhepsiz çıksa, ya şeriatı tam uygulayın veya hepsini terk edin, bize namaz kıldırmayın, oruç tutturmayın, hanımlarımızı zorla açtırın derse yadırganmamalıdır.

Dinimizde zengin sadece zekât uşur, sadaka-i fıtır gibi malî ibadetleri yapmakla yükümlüdür. Bunun haricinde kimse zenginden bir şey alamaz. Halbuki Seyyid Kutub bakın ne diyor:

“Devlet lüzûmu halinde cemiyetini korumak için ihtiyacı olan parayı varlıklı fertlerden kayıtsız şartsız alabilir.” İ. Etütler S. 92

Dinimiz, Zimmîlerden haraç cizye gibi vergilerin haricinde başka bir mal alamaz. Seyyid Kutub’un hiçbir mezhebe uymayan bu bozuk fikirleri komünistliğe oldukça uygundur. Komünistler S. Kutub’un heykelini dikseler kendilerince uygun iş yapmış olurlar.

 

Seyyid Kutub ya hep ya hiç fikrinde şöyle ısrar etmektedir:

“Bugün İslâm adına, kadının parlâmentoya girmesini istemiyen, çalışmaktan menedilmesi, kol ve etek örtüsünün uzatılması için haykıranlar –kendilerini bu tarafa iten duygularına saygımla birlikte- meselelerin hepsini bu ayrıntılara inhisar ettirmekle İslâm’ı kolaya ve eğlenceye aldıklarını söylememe müsaade etsinler.” İ. Etütler S. 94

Mısır’da bazı müslümanlar, şeriatın tamamının tatbikinin, dejenere olmuş bir hükûmetten istemenin abesliğini düşünerek, bir kısmının olsun şimdilik tatbik edilmesini istemişlerdir. Seyyid Kutub bunlara kızıyor, ya tamamını isteyeceksiniz veya hiç diyor. Sonra bu müslümanları İslâm’ı eğlenceye almakla itham etmektedir. Eğer bunlar İslâm’ı eğlenceye almışlarsa küfre düşmüşlerdir. Küfre düşen bu insanların bu fikirlerine nasıl saygı duyulur? Küfür olan bir fikre saygı duymak küfür değil midir? Seyyid Kutub bu müslümanların bu duygularına saygı duyduğunu da belirtiyor, Seyyid Kutub için fikir fikirdir. Bâtıl da olsa saygıya hürmete lâyıktır. Hümanistler için çok görmemek lâzımdır. Türkiye’de de her fikrin serbest olmasını isteyen mezhepsizler az değildir. Bâtıl olan bir fikrin serbest olması nasıl istenir? Bir şartla istenebilir. Eğer hak olan Fikrin yayılma ihtimali kuvvetli ise, bâtıl olan fikirlerin yayılma ihtimali zayıf ise o zaman her fikrin yayılmasını istiyoruz gibi bir fikir ileri sürülebilir. Böyle bir durum ise ne Mısır’da ne de Türkiye’de mevcuttur. O halde bütün fikirlere inanç hürriyeti tanımak Seyyid Kutub’a ve onun yolundan giden mezhepsizlere has bâtıl bir taktiktir.

Bilindiği gibi komünistler özel mülkiyete düşmandırlar. Durmadan zenginlerin aleyhine yazıp çizerler. Dinimiz meşru yoldan kazanılan zenginliği mübarek sayar. Uşur ve zekât gibi paralı ibadetlerle belli bir nisbette zenginleri mükellef tutar. Fakat Seyyid Kutub, bu hususta ne diyor? Komünizm görüşünü mü savunuyor, yoksa kapitalist görüşü mü? Şöyle diyor S. Kutub:

“Şayet bu işler için zekât kâfi gelmezse, hükûmet zenginlerin elindeki fazla malları alıp fakirlere iade eder.” İ. Etütler S. 98

Fakir zengin herkesi eşit yapmak istiyor S. Kutub. Fazla mallar ne demektir? Zenginlerin malları fakirlerden ne kadar fazla ise o miktar malları almakla bilimsel sosyalizme uygun bir rejim mi kurmak istiyor S. Kutub?

 

S. Kutub komünizm’in aleyhinde görünür gibi bir tavır takınmakta İslâmiyeti sol açıdan izah etmektedir. Kâfirleri Müslümanlarla eşit tutmaktadır. Kâfirlerin özgürlüğe kavuşması için savaşmayı müslümanın vazifesi olarak göstermektedir. Yani cihad olarak kabul etmektedir. Kâfir memleketlerindeki keferelerin bütün hak ve güvenlik içinde yaşamalarına müslümanların müsaade ettiğini yazabilmektedir. İşte ispâtı:

 

“İslâm dünyası, beşeriyet tarihinde tek başına kendisine muhalif inanç sahiplerinin bütün haklara ve güvenliklere erişerek yaşamalarına müsaade etmiştir..” İ. Etütler S. 209

 

 S. kutub bu feci ifadelerinden sonra Cenâb-ı Hakk’a iftira ederek, inanç hürriyetini Kur’ân-ı kerîm’in savunduğunu zikrediyor. Şöyle bir meal yazıyor:

“Şayet Allah insanları birbirine itmeseydi, manastırlar, kiliseler, havralar, camiler yıkılırdı.” İ. Etütler S. 210

Hemen arkasından şunu ilâve ediyor:

“Müslümanların ibadet yeri cami, nihayette, hıristiyanların, yahudilerin tapınakları olan manastır ve havralardan sonra zikrediliyor. Öyle değil mi kültürlü beyler?” İ. Etütler S.210

 

Ne demek istiyor S. Kutub? Havra ve manastır camilerden önce zikredilmiştir, diyor. Yani camiler havra ve manastırdan sonra zikredilmiştir diyor. Yani havra ve manastırı camiden önemli tutuyor demek istiyor.(!)

 

Biz de soralım kültürlü beylere (!) Öyle değil mi? Yoksa baksana havra ve manastıra, kiliseye Cenâb-ı Hak ne kadar önem veriyor mu diyor. Bunların hangisi olursa olsun küfürdür. Batıla önem verilmez. Âyet-i kerîme’den bir şey anlarım zannediyor. Kur’ân-ı kerîm’de yazılan her şey kıymetli midir? Kur’ân-ı kerîm’de Ebu Lehep kâfirinden de bahsedilmektedir. Yine Kur’ân-ı kerîm’de “Siz onların putlarına sövmeyin, onlar da sizin Allah’ınıza sövmesin,” gibi ifadeler yer almaktadır. Burada putlara sövmeyin demekle hâşâ putlar övülmüş müdür? İnsanlar sulh içinde yaşamasaydı, kiliseler camiler yıkılırdı, demek kilisenin övüldüğü anlamına gelir mi? Allah kiliseyi camiden önce bahsediyor demekle S. Kutub acaba hangi kâfire yaranacak ki?

 

Buraya kadar S. Kutub’un iki kitabını inceledik. Bozuk plâk gibi hep aynı şeyleri söylemekte, ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından nakil yapmamakta, kendi görüşünü din gibi ortaya sürmektedir. Şu anda elimizde İSLÂM’DA SOSYAL ADALET ismiyle Türkçeye Yaşar Tunagür ve Dr. M. Adnan Mansur tarafından çevrilmiş bir kitabı daha var. Elimizdeki 5. baskısıdır. Sayfa numaralarını takip etmek için baskısını da zikrettik.

 

Nâşir önsözünde şöyle diyor:

 

“İslâmiyetin ibadet kısmına dair eserler varsa da, İslâm’ın içtimaî ve ahlâkî vechesine müteallik maksadı temin edecek Türkçe bulunmamakta idi.” İ. S. Adalet S. 7

 

Seyyid Kutub bu kitabında nelerden bahsediyor? Hemen her kitabında aynı konular üzerinde durur. Nedir bunlar? Ferdi mülkiyet, cihad, faiz, kumar, miras ve zina gibi konular işlenmektedir. Bunlar nedir? Bunların hepsi dinî hükümlerdir. Bazılarını yapınca sevab kazanılır, bazılarını yapınca günah kazanılır. Bunların ibadet olmadığını söylemek acaba neye hizmettir?

 

Önsözde bu sapık kitabın iki milyon Arapça nüshasının basıldığını büyük bir rağbete mazhar olduğunu zikrediyor sayın nâşir. Bir kitabın çok basılması bütün insanlar tarafından rağbete mazhar olması onun doğru ve hak olduğunu göstermez. Bâtıl gazete ve kitaplar hak olanlardan çok basılıp çok rağbet görüyor. Mesele hak ve doğru olmasındadır. Hak ve doğru ise edille-i Erbaaya göre tesbit edilir. Bizim gibi mukallidler için delil ise kıyas-ı fukahadır, yani ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği hükümlerdir. Bir hüküm bunların bildirdiklerine uygun ise doğru, değilse yanlıştır.

 

Bakalım bu sapık kitabda neler yazıyor:

 

Kitabın her satırı aslında suç unsurudur. Biz daha bariz olanlarını hemen her okuyucunun anlayabileceği noktaları işaret etmek istiyoruz. Sayfa 27 de bu sual çok samimi sorulmuştur, denerek İslâmiyetin her asra göre değişmesini isteyen ifadeler yer almaktadır. Halbuki Dört hak mezhep bütün asırlara kâfi gelecek şekilde hükümler koymuşlardır.

 

Fakat S. Kutub ne diyor?

“İslâm’ın bir asırda getirmiş olduğu nizamın o asra nisbetle değişen bir çok şartları muvacehesinde (karşısında) tevali eden (daha sonraki) asırların hepsinde aslını kaybetmeden kabili tatbik olduğuna bizleri kim temin edebilir.” İ. S. Adalet S. 27

 

Hemen bu cümlenin devamında şecaat arz eder gibi “bu sual çok samimi sorulmuştur.” deniyor.

 

Bilindiği gibi komünistler tarihî tekamüle inanırlar. Tarihî tekamül neticesinde mutlaka komünizm gelecektir, derler. Seyyid Kutub da tarihî tekamüle inanmakta ve sosyal, iktisadî ve fikrî inkılâpların, yani devrimlerin olacağına inanmaktadır. Seyyid Kutub tarihî tekamülle sosyal, iktisadî ve fikrî inkılâplar, bugünkü tabirle devrimler gelecektir diyor. 14 asır evvelki İslâm nizamının, bir bölümü olan, iktisat nizamının ve diğer nizamlarının bugün uygulanmasının kabili tatbik olmadığını zikrediyor. Asırların hepsinde kabili tatbik olduğuna bizi kim temin edebilir diyordu. Büyük harflerle yazılan paragrafı aynen şöyledir:

 

“İslâm: Bu kâinatı, ondaki yenilikleri ve bu yeniliklerin tarihî tekamülünü, getireceği sosyal, iktisadî ve fikrî inkılâpların neticelerini en dakik olarak hesabeden ve bunu herkesten iyi bilen Allah tarafından tesis edilmiş bir dindir.” İ.S. Adalet S. 27

 

Evet S. Kutub dinimizi böyle anlatmaktadır. Tarihî tekamül neticesinde sosyal inkılâpların geleceğine inanmaktadır.

 

S. Kutub’un, mezheplerin birleşmesinden bahseden bir cümlesi de şöyledir:

 

“İslâmiyet bir bütündür, ayrılan cüzleri birleşmeli, ihtilaflar ortadan kalkmalıdır.” İ. S. Adalet S. 35

 

S. Kutub dört hak mezhebi ihtilaf olarak kabul etmektedir. Bu ihtilaflar birleşmelidir diyor. İhtilaflardan maksadı sapık mezhepler değildir. Öyle olursa daha tehlikeli olur. Hak ile bâtılın birleşmesine zaten imkân yok. Hak mezhepleri de birleştirmek telfik oluyor ki bu da icma-i ümmet ile bâtıldır. S. Kutub hocası mason Abduh gibi mezhepleri ayrılan cüzler kabul etmekte ve birleşmesini istemektedir. Mezheplerin çıkması, ihtilafları rahmet iken, S. Kutub diğer mezhepsizler gibi bunları birleştirmek, yani kaldırmak istemektedir.

 

İhtilaflar ortadan kalkmalıdır cümlesinin hemen arkasından şöyle demektedir:

 

“Aralarındaki farklı mezhepler (doktrinler) birbirlerine yardımcı olmalıdırlar ki emniyet ve salâh için tabiat kuvvetlerinden elbirliği ile istifade mümkün olsun.” İ. S. Adalet S.35

 

S. Kutub bu cümlesi ile mezheplerden maksadı hak mezhepler midir yoksa sapık mezhepler midir? Hak mezhepler ise onlar zaten icma-i ümmet ile bir rahmet olarak çıkmışlar, birbirlerine yardımcı olmalıdır gibi bir ifade kullanılamaz. Eğer sapık mezheplerin birbirine yardımcı olmasını istiyorsa bu daha kötüdür.

 

S. Kutub sosyalizmin tesiri altında kaldığı için tabiat kuvvetleri diye bir kuvvetten bahsetmektedir. Hani şu İbrahim aleyhisselâmı yakamıyan ateş gibi tabiat kuvvetlerinden (!) tabiat kuvvetleri diye bir şey yoktur, hepsi ilâhi kuvvetlerdir. Sosyalist kültürle beyni yıkananlar böyle zırvalar işte.

 

Bilindiği gibi en kıymetli ibadetlerden birisi de Allah için sevmek, Allah için buğzetmek, düşmanlık etmektir. Allah dostlarını sevmek mecburiyetinde olduğumuz gibi, Allah düşmanlarına da düşmanlık beslemek mecburiyetindeyiz. Cihad bu bakımdan kıymetli ibadetlerden biridir. Fakat S. Kutub hümanist kültürüne dayanarak şöyle demektedir:

 

“İslâm nazarında hayat, anlaşarak yardımlaşmadır. Harb ve düşmanlık değildir.” İ. S. Adalet S.42

 

Halbuki dinimizde dostluk gösterilmesi gerekene dostluk göstermek, düşmanlık gösterilmesi gerekene düşmanlık göstermek lâzımdır.

 

Diğer mezhepsizler gibi Seyyid Kutub da mutlak eşitlikten, insanî eşitlikten bahsediyor. Şöyle diyor:

 

“İslâm nazarında ise adalet, insanî müsavattır.” İ. S. Adalet S. 43

 

Halbuki dinimizde adalet vardır, eşitlik yoktur. Bunu evvelki sayılarımızda açıklamışsak da birkaç satır da burada yazalım. Dinimizde ücret eşitliği de yoktur. Kâfir –müslüman eşitliği de yoktur. Hattâ mûttaki- fâsık eşitliği de yoktur. İslâm’da adalet vardır. Her eşitlik adalet değildir, fakat adalet bazan eşitlik olabilir. Adalet bazan eşitlik oldu diye dinimizde mutlak eşitlik olduğundan, insanî bir eşitlik bulunduğundan bahsetmek yersizdir. Dinimizde insan yaptığı işe göre ücret alır.Tahsil ve kıdem aranmaz. İcabında tahsilsiz bir insan üniversite mezunundan daha fazla ücret alabilir. Burada adalet vardır, eşitlik yoktur. Kanun nazarında da herkes eşit değildir. Fakat kanun adaletle hükmedilmesini emreder. Namaz kılmayan bir mümin cezalandırıldığı halde, namaz kılmayan zimmî cezalandırılmaz. Kısacası eşitlik yok, adalet vardır. Zimmîden, kâfirden hâkim olmaz. Yani insanlara eşit muamele yapılmaz. Dinin emrettiği şekilde adaletle muamele edilir.

 

S. Kutub İslâm şeriatı tabirini kullanmaktan çekinerek hep İslâm’ın görüşü tabirini kullanmaktadır. Bilindiği gibi görüş insanların düşünce mahsulüdür. Dinin zamana göre değişeceğinden bahsetmesi de İslâm’ın insan düşüncesi olduğunu, bir görüş olduğunu belgelemektedir. Evet şöyle diyor:

 

“İnsanlık hakkındaki İslâm’ın görüşü ile yapılan bu fikrî hamlenin bir eşini henüz tarih kaydetmemiştir.” İ. S. Adalet S. 69

 

Seyyid Kutub böylece İslâm’ın görüşü ile fikrî hamlede bulunduktan sonra feminist bir zihniyet içinde kadın-erkek eşitliğinden bile bahsederek diyor ki:

 

“İslâm, (iki cins arasında) erkekle beraber kadın için tam bir eşitliği teminat altına almıştır.” İ. S. Adalet S. 75

 

Hemen aşağıda da her iki cinsin dinen ve manen birbirine eşit olduğundan bahsediyor. Halbuki bilindiği gibi kadın erkekle hiçbir zaman eşit değildir. Nikâhta eşit değildir. Erkek karısına boş ol dedi mi kadın boş olur. Kadın boş ol dese bir şey gerekmez. Şahitlikte iki kadın bir erkektir. Kadın hâkim ve devlet reisi olamaz. Mirasta erkeğin aldığı hisseyi alamaz. Bütün bunlar eşitlik değildir, fakat adalettir.

 

S. Kutub, “Erkekler kadınlar üzerine hakimdirler.” âyet-i kerîmesini açıklarken şöyle diyor:

 

“Bu hâkimiyet, erkeğin kabiliyeti, ihtisas ve hayatta yüklendiği mes’uliyet gibi hususa taalluk eder. Erkek analık mükellefiyetinden kurtulduğu ve uzun müddet hayatın çeşitli sosyal meseleleri içinde kaldığı için fikri gelişme sağlar.” İ. S. Adalet S.76

 

Diyelim ki S. Kutub’un dediği gibidir, yani erkek ,sosyal meseleler içinde yoğrulduğu için kadınla erkek eşit değildir ve erkek kadına hâkimdir. Hangi sebeple olursa olsun erkek, kadına hâkimdir. Bu âyet-i kerîme ile de belirtilmiştir. Hâlâ kadın erkek eşitliğinden bahsetmekle hangi feministe yaranacak ki? S. Kutub’un zihniyetine göre, S. Kutub’un cümlesini aynen yazıyoruz, erkek yerine kadın kelimesini koyarak yazıyoruz. “Kadın analık mükellefiyetinden kurtulduğu ve uzun müddet hayatın çeşitli sosyal meseleleri içinde kaldığı için fikri gelişme sağlar.” Peki kadın fikri gelişme sağlarsa erkekle eşit olur mu? Tersine iki kadın şahit yerine bir kadın şahit, bir erkek şahit yerine iki erkek şahit mi lâzım olur? Boşanma hakkı kadından erkeğe mi geçer? Kadı ve devlet reisi kadından mı olur? S. Kutub demek istiyor ki, erkek kültürlü olduğu için kadından üstündür. Yok kadın kültürlü olursa erkekten üstün olur. Bu bakımdan kadın ve erkek birbirine eşittir. Allahü teâlâ erkek kadına hâkimdir, buyuruyor. S. Kutub ise kadın-erkek eşitliğinden bahsediyor. S. Kutub böylece kendi kafasına göre yeni bir din meydana çıkarıyor.

 

S. Kutub dinde de kadın erkekle eşittir, diyor. Erkeğe Cuma namazı farz iken kadın Cuma namazına gitmez. Burada da eşitlik yoktur, adalet vardır.

 

S. Kutub kadından iki şahit getirilme mevzuunda da şöyle diyor:

 

“Burada asıl mesele, bir cinsi diğer cinsten üstün tutma ve eşitsizlik değil, hayatta amelî iltiması önleme meselesidir.” İ. S. Adalet S. 78

 

S. Kutub gibi mezhepsizlere soruyoruz, neden Allahü teâlâ iltiması önlemek için bir erkek yerine iki kadın şahit istiyor da, bir kadın yerine iki erkek istemiyor? Mezhepsizler belki bu suale şöyle bir cevap verebilirler: “O zamanki kadınların kültürü olmadığı için iki şahit istenmiştir, bugün tek şahit yeter.”

 

Dinsizlerin, namaz o zamanki Araplara inmişti demesine benzemektedir. Allahü teâlâ’nın dininde reform yapmak isteyenler, dünyada ve âhirette rezil olurlar.

 

S. Kutub kadın-erkek eşitliğinden bahsederken, Fransız idaresini şöyle kötülüyor:

 

“Bunun yanında kadına gizli ve alenen her türlü gayrî ahlâkî davranışlarında hürriyet vermiştir. İslâm ise kadını sadece bu son hakkından mahrum ediyordu. İnsanlık şeref ve haysiyetini korumak maksadıyle bu hakkı erkekten aldığı gibi.” İ. S. Adalet S. 81

 

Görüldüğü gibi kadının ve erkeğin zina etmesini, bir hak olarak gösteriyor S. Kutub. Fransızlar zina hürriyeti vermiş, fakat İslâm bu haktan mahrum etmiş. Mezhepsizliğin bu kadarı görülmüş müdür? Haktan mahrum etme gibi bir tabir kullanılıyor. Zinaya da hürriyet deniyor. Hürriyet hakka esir olmaktır. Yoksa başıboşluk değildir. Allahü teâlâ’nın emirlerine esir olduğun müddetçe hürsün, yoksa esirsin. Mezhepsiz bunları nereden bilsin?

 

S. Kutub’un bütün bu görüşleri, saçmaları, bir mezhebe göre değil, doğrudan doğruya âyet-i kerîmelere dayanarak yapıldığı iddia edilmektedir. Hep delil olarak âyet-i kerîme gösterilmiştir. Hiç bir hak mezhep gösterilmemiştir. Âyet-i kerîmelerden dört hak mezhep çıkmıştır. S. Kutub dört hak mezhepten bahsetmediğine göre kaçıncı mezhebi kuracaktı ki?

 

S. Kutub S. 103’te mutlak vicdan hürriyetiyle tam insanî eşitlikten bahsetmektedir. Dinimizde mutlak vicdan hürriyeti yoktur. Dinimizin bildirdiği şeylere inanmak mecburiyetindeyiz. Vicdanımız hür değildir. Dînin bildirdiğine inanmayıp mutlak vicdan hürriyeti olanlar kâfirdir. Daha önce de bahsettiğimiz gibi insanî bir eşitlik yoktur. Tam bir adalet vardır. İnsanîliğin ölçüsü milletten millete değişirse de dinimize göre müslümanlığa uymayan bir şey insanilik değildir.

 

S. Kutub zekâtın bir kısmının muhtaçlara ait olduğunu söyledikten sonra şöyle demektedir:

 

“Diğer kısmı da ferdî mülkiyetten çıkarak belirli yerlere sarf edilmek üzere cemiyetin malı olur.” İ. S. Adalet S. 157

 

Komünizmin yarı tatbik şekli derler buna. Zekât yalnız fakirin hakkıdır, Cemiyetin onda hakkı yoktur.

 

S. Kutub aynı sayfada “Aslolan bütün mallar umumiyetle cemiyetindir.” demektedir. Bu cümlenin başına komünizm eklersek şöyle olur. “Komünizmde aslolan bütün mallar umumiyetle cemiyetindir.” Fakat S. Kutub bu İslâm’dadır, diyor. Kafasındaki komünizmi bize İslâm olarak takdim etmek istiyor.

 

S. 158’de yine “İslam nazariyesi” tabirini kullanmıştır.

 

Ehlince bilindiği gibi İslâm nizamında zengin de vardır, fakir de vardır. Ancak zenginler zekâtlarını fakirlere vermekle mükelleftir. Zengin fakirin hakkı olan zekât ve diğer malî ibadetleri ifa ettikten sonra istediği kadar zengin olma hakkına sahiptir. Eshâb-ı kirâm arasında gayet fakir kimseler yanında Aşere-i mübeşşereden Abdurrahman bin Avf gibi milyoner kimseler de vardı. Zenginlik suç ve ayıp değildir. Meşru yoldan kazanıp meşru yolda harcadıktan sonra mal mübarektir. Bu mal ile köşk ve saray yaptırmak günah değildir. İbrahim aleyhisselâmın yarım milyon sığırı vardı. Süleyman aleyhisselâmın zenginliği, köşkü dillere destan idi. Fakat S. Kutub zenginin köşk ve saray yaptırmasına karşı çıkıyor. Sosyalist kafası ile şöyle diyor:

 

“Milyonlarcasının basit bir meskene yirminci asırda sac veya adi tenekeden, kerpiçten başını sokacağı bir elbiseye muhtaç bulunduğu bir memlekette, milyonlarca lira sarfederek (Daha sade ve mütevazı olması mümkün iken) muhteşem köşkler ve saraylar yaptırmak israf ve haramdır. Ölçü budur.” İ. S. Adalet S. 189

 

Sosyalist ölçüyü gördük. Devamlı şekilde zenginlik ve servet düşmanlığı… Adam meşru yoldan kazanıp, meşru yollarda harcıyorsa, zekât ve uşrunu veriyorsa ne diye düşmanlık beslenir? Hiçbir delile dayanmadan köşk yaptırmaya haram demek mezhepsizce bir cürettir. İmâm-ı Şafii çok fakir olduğu halde, İmâm-ı A’zam çok zengin idi.

 

Hal böyle iken, S. Kutub şecaat arzeder gibi diyor ki:

 

“Zaman ve Ahvalin değişmesiyle İslâm’ın değişen hududu budur.” İ. S. Adalet S. 189

 

S. Kutub demek istiyor ki, eskiden zenginlik helâl idi, şimdi zaman değişti, haram oldu. Dinde reform diye buna derler.

 

Nâşir kitabın başında islâmiyetin ibadet kısmına dair eserler varsa da içtimaî vechesine müteallik eserlerin bulunmayışından söz ediyordu. Zekât ibadet değil midir diyorduk. S. Kutub ZEKÂT BORCU başlığı altında bunu gizlemeden açıklıyor:

 “Zekât malın hakkıdır. Bir cihetten ibadet sayılır. Diğer cihetten içtimaî bir vecibedir. İbadet ve içtimaiyatta İslâm nazariyesine göre taabbudi ve içtimaî bir vecibedir demek lâzımdır.” İ. S. Adalet S. 191

 

İslâmiyette ibadet olmayan hiçbir emir yoktur. Zekât da ibadettir. S. Kutub’un dediği gibi bir cihetten ibadet diğer cihetten içtimaî bir bir vecibe ne demektir? İçtimai vecibe ibadet değil midir? İçtimai vecibe dediği husus Allah’ın emri değil midir? İslâm nazariyesine göre ne demektir? Nazariye düşünce alanında kalan bilgilerdir. Darwin nazariyesi gibi. İslâm’a ancak dinde reform isteyen mezhepsizler nazariye derler, gafiller de böyle mezhepsizlerin kitaplarını okurlar, satarlar ve yayılmasına çalışırlar.

 

S. Kutub diğer taraftan da İslâm’ın, fakirliği çirkin gördüğünü bildirmektedir? S.190 ve191

 

Halbuki fukara-i sabirinden olmak övülmüştür. Fukara-i sabirin agniya-i şakirinden üstün tutulmuştur. Yani s a b r e d e n f a k i r, ş ü k r e d e n zenginden üstün tutulmuştur. Fakat azdıran zenginlik kadar azdıran fakirlik de kötüdür. Ne fakirlik çirkindir, ne de zenginlik haramdır. S. Kutub herkesi komünizmde olduğu gibi eşit tutarsa zengin ve fakirliği istemez. Herkes aynı seviyede olsun der. Hemen altında gerekçe olarak da izzet ve şerefe lâyık bir insanın hayatın maddî zaruretinden uzak olması gerektiğinden bahsetmektedir. Sanki Maddî zaruret içinde bulunmak çirkinmiş gibi. Ne kadar fakir evliya var idi. Eshâb-ı kirâm arasında da ne kadar fakir var idi. Fakirliğe veya zenginliğe çirkin demek Allahü teâlâ’nın koyduğu nizama çirkin demek olur. Cenâb-ı Hak, zengin zekâtını fakire verecektir, demekle, zenginliği ve fakirliği meşru kılmaktadır. Bunlara çirkin demek Allah’a isyandır. Rızık Allahü teâlâ’nın üzerinedir. Rızkı o verir. Hayır şer ondandır. İnsan çalışmakla zengin olmaz, fakat çalışmak Allah’ın emridir. Zengin olmak için değil, Allah emrettiği için çalışırız. Peygamberimiz gibi azdıran zenginlik ve azdıran fakirlikten Allah’a sığınırız.

 

S. 252’de İbni Teymiyye gibi sapık olan İbni Hazmı övmekte böylece mezhepsiz olduğunu gizlememektedir. Aynen şöyle bir ifade kullanmaktadır.

 

“Büyük İslâm âlimlerinden El-imam İbn Hazm’in bir fetvasına göre.”İ. S. Adalet S. 252

 

İbni Teymiyye’nin fikrindeki İbni Hazmı imam olarak zikretmesi mezhepsiz olması için kâfi bir delildir.

 

S. Kutub’un Eshâb-ı kirâma ve birkaç halife hariç diğerlerine düşmanlığı gizli değildir. Halbuki Eshâb-ı kirâm’dan birini sevmemek, Allahü teâlâyı sevmemek olduğunu 12. sayımızda vesikaları ile izah etmiştik. S. Kutub kaç asırdır süren Halifelik müessesesine krallık diyecek kadar dilini uzatıyor. Bilindiği gibi Halifelerin hemen hepsi evliya idi. S. Kutub bunlara ağza alınmadık hakaretler yapmaktadır. Şöyle demektedir:

 

“Müsamahakâr hilafet müessesesi, Hz. Ebubekir, Hz. Ömer, Hz. Osman ve Hz. Ali (R.A.) dan sonra gelen üç dört halife müstesna babadan oğula veraset yolu ile intikal eden bir nevi krallığa inkılâp etti. Milletin malı bu şahısların akrabalarına, etrafına, dalkavuklarına mübah, Allah C.C. ve Resulünün şeriatına bağlı hakiki istihkak sahiplerine ise haram kılınmış idi.” İ. S. Adalet S. 253

 

Halifelerin dalkavukları varmış, hem de bunlar Allah ve resulüne bağlı değilmiş, bunlara devletin malı mübahmış. Fakat Allah ve Resulüne bağlı kimselere ise haram imiş. Böyle bir ifadeyi ancak mezhepsiz rafiziler söyler.

 

Gaibi ancak Allahü teâlâ bilir. Gaipten bildiğini söyleyene kâfir denir. (Evliyaların durumu müstesnadır.)

 

S. Kutub’un kehanetleri şöyledir:

 

“Ben şu kanaatteyim ki, Hz. Ömer (R.A.) birkaç sene daha hilafette kalsaydı veya Hz. Ali (R.A.) üçüncü halife olsa idi veya Hz. Osman (R.A.) iktidara geldiğinde yirmi yaş daha genç bulunsaydı İslâm tarihinin çehresi daha başka olurdu.” İ. S. Adalet S. 253

 

Burada Allahü teâlânın takdirine itiraz vardır. Cenâb-ı Hak buyuruyor ki, “Eğer bana herkes muti olsaydı, âsi olacak kavimler yaratırdım.” Niçin yaratırdı, bilemeyiz, hikmetini de sual etmeyiz. Allahü teâlâ dileseydi İslâmı dünyaya hâkim kılardı. Hayır şer ancak Allahü teâlâdandır. Şu başa geçseydi, şu olurdu, öbürü geçseydi şöyle olurdu gibi gaipten haber vermek bir müslümana yakışmaz. Hazreti Osman radıyallahü anh yirmi yaş daha genç olsaymış. Yani Hazreti Osman radiyallahü anhın iyi idare edemediğini söylemek istiyor. Dolayısıyla onu halife seçen Eshâb-ı güzine dil uzatmış oluyor. Niçin böyle idare edemiyen bir kimseyi seçtiniz diye. Dört halifeyi bütün Eshâb-ı kirâmdan üstün bilmek, Ehl-i sünnet i’tikadındandır. Böyle bilmeyen ve kendisinin sünnî olduğunu iddia eden bir kimse Ehl-i sünnetten çıkar ve kâfir olur.

 

Sapık fırkalar tekfir edilemez. Bugün sapık fırkalar da dejenere olduğu için saf bir mutelize yoktur. Bu bakımdan Ehl-i sünnetten kıl payı ayrılan küfre düşer.

 

S. Kutup Eshâb-ı kirâma böyle atıp tuttuktan sonra tercim S. 254’de dipnotta şöyle diyor:

 

«Müellif bu görüşlerin şahsi kanaati olduğunu tasrih etmektedir.”

 

Sanki kitap nakil esası üzerine yazılmış da arasıra böyle birkaç da kendi görüşünü ilave etmiş gibi dipnot eklenmiş. Baştan sona kendi görüşü bulunmaktadır. Delil olarak bazen ileri sürdüğü âyet-i kerimelere verdiği mana da yine kendi görüşleridir. Bariz hatalar müellifin şahsi görüşüdür demek mütercimin işgüzarlığı olmaz mı? Müellif yani S. Kutup bunlar benim şahsi görüşüm, şunlar da Ehl-i sünnet alimlerinin hükümleridir dediği varit midir? Değildir. Bir fetva, mezhepsiz ibni Hazm’dan bahsetmiş o kadar. Bir iki nakil de bazı gâvurlardan bahsetmiş hepsi bu kadar. Diğerleri tamamen kendi görüşüdür.

 

S. Kutup, Ehl-i sünnet itikadında olmadığı için devamlı hataya düşmektedir. Hayır ve şer Allah’tan olduğu halde S. Kutup tesadüfe bağlamaktadır. Ve şöyle demektedir:

 

«Yine tesadüf, ama iyi bir tesadüf hilâfet ruhuna sahip bir hükümdarı Ömer ibni Abdülaziz’i İslâmın başına getiriyor.” İ. S. Adalet S. 256.

 

Ömer bin Abdülaziz’i İslâmın başına kim getiriyor? Tesadüf getiriyormuş. Hayır ve şerrin Allah’tan olduğuna inanmayan bir kimse için böyle sözler normaldir.

 

Aynı sayfada Ömer bin Abdülaziz övülerek şöyle deniyor:

 

«Buna dün Ömer bin Abdülaziz muktedir olmuş, bugün de bütün müslümanlar olabilirler .” S. 256.

 

Yavuzlar, Kanuni ve Abdülhamidler halifeliği iyi idare edememiş de bugün Mısır’ın sosyalist yazarları Ömer bin Abdülaziz gibi iyi idare edeceklermiş. Pisi pisine ölmek marifet değildir. Peygamber aleyhisselâm Hendek kazdırmıştır. Düşmanın üzerine gidip de birçok şehit verdirmek istememiştir. Sosyalist bir deva için dinsiz Nasır’a kellesini vermek budalalıktır. İhvan-ı müslimînin budalaca hareketi yüzünden bugün Mısır’da dinden kopmalar çoğalmış., mevcut müslümanlara da baskılar artmıştır. Hükûmet adamları devamlı müslümanların peşindedir. Bunlar ihtilâl yapacak diye devamlı kontrol altında yaşıyorlar. Dinimizde müdara esas iken sol bir dava uğruna kelleyi vermek budalalıktır.

 

S. Kutup, Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer radiyallahü anhümayı solculukla itham ederek şöyle demektedir:

 

«Hz. Ömer’in siyaseti, Hz. Ebu Bekir’in yaptığı gibi zenginlerin artan mallarını (şeriat dahilinde) alıp fakirlere eşit olarak tevzi etmek idi.” (İ. S. Adalet S. 254.)

 

Burada sadece Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer suçlanmakla kalmıyor. Eshâb-ı kirâmın zenginleri fakirlere yardım etmediği iftirası da yapılmaktadır. Eshâb-ı kirâmın zenginleri vazifelerini yapmayınca Halife müdahele ediyor, mallarını alıp fakirlere dağıtıyormuş. S. Kutup kurmak istediği düzene İslâm komünizmi diyecek de her nedense bir türlü diyemiyor.

 

Bir hikaye anlatalım. Zamanın birinde zalim bir kral varmış. Atını çok severmiş. Kim ölüm haberini getirirse, atın öldü derse boynunu vuracağını bildirmiş. Günün birinde atı ölür. Fakat haber nasıl verilecek? Akıllı vezirlerinden birisi krala gider. Şöyle der:

 

-Efendim, atınız yattı kalkmıyor.

 

-Yorulmuştur sonra kalkar,

 

-Efendim, ayaklarını da yukarı dikmiş.

 

-Ne olacak diktiyse?

-Hiç nefes de almıyor efendim.

 

-Öldü desene.

 

-Valla ben demedim efendim, öldü diye siz dediniz.

 

Böylece haber veren kelleyi vermekten kurtarır. S. Kutup da İslâmiyet ile komünizm karışımı bir düzen kurmak istiyor. Zenginlerden alınır, fakirlere verilir diyor, zekat yerine hisse senetleri verip fabrikalara ortak olunsun diyor. Bütün mallar aslında cemiyetindir diyor. Kralın dediği gibi buna komünizm desene diyeceğiz. Ben söylemedim, siz söylediniz diyecek. Gerçek şudur ki at ölmüştür, kim derse desin. S. Kutub’un düzeni de sol bir adı düzendir, adı ne olursa olsun.

 

Kur’ân-ı kerim’de zekatın verileceği yerler, açıkça bildirilmiştir. Mezhep imamları zekât ile ilgili âyet-i kerimeyi açıklamışlardır. Fakire nasıl faideli olacağını bildirmişlerdir. Fakat S. Kutup hiç bir mezhebe uymayan bir yol takip ederek, yani mezhepsizlik yaparak zekâtı kendi kafasına göre vermek istemektedir. Zekât sistemini değiştirelim dediği yazısı şöyledir:

 

«Keza, Hz Ömer (R.A.) müellefet-ül kulub’a (İslâma yeni girmiş, kalbleri kazanılmak istenen kimselere) zekât giderlerinden bazı farklı tasarruflarda bulunabiliriz. Ve meselâ bunu ancak muayyen bazı zümrelere hasredebiliriz. Nakid veya ayn olarak vermeyebilir, onlar için fabrika ve sanayi tesisleri kurabiliriz. Veya bazı tesis ve teşekküllerde onlar için hisse senetleri alabiliriz. Ta ki onlara bugünün medenî icapları ile bağdaşmayan ve heba olup giden muvakkat ihsan manasından uzak, daimi bir rızk ve gelir kaynağı temin edilmiş olsun.” İ. S. Adalet S. 304-305.

 

S. Kutub’un ne dediğini özetleyelim:

 

1- Zekât giderlerinden bazı farklı tasarruflarda bulunalım.

 

2- Fabrika kurabiliriz.

 

3- Fabrikalardan hisse senetleri alabiliriz.

 

4- Zekât sistemi bugünün medenî icaplarıyla bağdaşmıyor. Daimi bir rızk kapısı

 

açalım.

 

Bunları söylemenin dindeki hükmü nedir?

 

1- Zekât giderlerinin nereye ve nasıl verileceği mezheplerde belirtilmiş ve icma’ halini almıştır. Hele zekâtın verilecek yerleri Kur’ân-ı kerim’de açıkça bildirildiği için farklı içtihadda bulunulmaz. Farklı tasarruflarda bulunmaya kalkmak Kur’ân-ı kerim’in bildirdiği hükmü beğenmemek olur ve kendisini din koyucu yerine geçirmek olur. Kur’ân-ı kerim’de zekâtın yedi sınıf müslümana verilmesi emredilmektedir. Yedi sınıf müslüman şunlardır; fakir, miskin, âmil, Hac ve gazada olan kimse, mal ve mülkünden uzak kalmış olan yolcu, borçlu, azad olacak köle.

 

Müellefetül kuluba da zekât verilmesi emredilmişse de bunu Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem Efendimiz nesh eylemişlerdir. Nesh ile ilgili hadis-i şerif kütüb-i sittede mevcuttur. Kütüb-i sitte adı ile maruf altı hadis-i şerif kitabındaki bütün hadis-i şeriflerin sahih olduğunda icma vardır. İcma Peygamber aleyhisselâm zamanından sonra olur. Nesh ile peygamber aleyhisselâm tarafından olur. Müellefetül kuluba zekât verilmemesini Peygamber aleyhisselâm emretmiştir. S. Kutup bunları bilmediği için Allah’ın emri olan Müellefetül kuluba zekât vermeyi Hz. Ömer kaldırmıştır, diğerlerini de biz onlara benzeterek kaldırabiliriz diyor. Mezhepsizliğin bu kadarı görülmüş şey değildir.

 

2- S. Kutup ne diyor, zekât parası ile fabrika kurabiliriz veya hisse senetleri alabiliriz diyor. Şeriatta (dört hak mezhepte) bunun yeri yoktur.. zekât sisteminin bugünün medeni icapları ile bağdaşmadığını söylüyor ki, Allahın emrine bu şekilde bir dil uzatmak küfür değil midir? Daimi bir rızk kapısı açılsın diyor. Hâşâ Allah daimi bir rızk kapısı açılmasını bilmiyor muydu? Sonra rızkı Allah’tan başkasını mı veriyordu? Bu ne biçim saçmalık? S. Kutub’un zırvası bir tarafa, bu kitabın Türkiye’de beşinci baskısının yapılması mezhepsizliğin her tarafa yayıldığını göstermez mi? Bilerek veya bilmeyerek insanlar mezhesiz oluyor?.

 

3- S. Kutup zekâtı değiştirmekle kalmıyor. Mirasa da elini ve dilini uzatıyor. Mirascı olmayan akraba, yetim ve yoksullara da miras verilmesini istiyor. Zekâtta olduğu gibi mirasta da bazı değişiklikler ve tahsisler yapılabileceğinden bahsetmektedir. Dini kendi kafasına göre değiştirmek ve reform yapmak isteyen S. Kutup’un Miras Teşrii başlığı altında yazdığı yazıyı aşağıya alıyoruz:

 

«Miras taksim olunurken (mirasçı olmayan) hısımlar, yetimler, yoksullar da hazır bulunursa kendilerini (ondan bir şey vererek) rızıklandırın, (gönüllerini alacak) güzel sözler de söyleyin.» (Nisa sûresi)

 

Bu Kur’ân’ın nassıdır. Ve akraba, yetimler ve fakirlerin mirasta hisse alacağını sarahatle ifade etmektedir. Tabiî olarak Şâriin (şer’i kanunları vazedenin)tasarruf hakkı vardır. –Hz. Ömer (R.A.)’ın müellefetül kulub (islâma yeni girmiş ve kalblerinin kazanılması istenen kimseler) için tasarruf hakkını kullandığı gibi- Mirasta değişiklikler ve bazı tahsisler yapılabilir.

 

Bazı hisseleri varislerin ve toplumun haline göre tayin edilebilir. Şunu da tenbih edelim ki âyet-i kerîme’de hazır bulunursanız manâsı hükmen hazır bulunmak, yani mevcut olmak manasındadır. Zira her toplumda yetim ve fakirler mevcuttur. Yoksa bunlar her mirasın taksimi ânınde ferd her meclise hazır bulunmaları icap etmez. Çünkü onlar her zaman ve mekânda hazırdırlar. Şarie düşen, bunlara yardım etmekle vicdanların infaz edemediği bir farizayı devlet başkanına infaz ettirmektedir.» İ. S. Adalet S. 309

 

Mütercim de buradaki galiz hatayı anlamış olmalı ki S. Kutub’un sözlerini tevil ederek dipnotta şöyle diyor:

 

«Şeriatte serahatle tayin ve tesbit edilmiş bu nisbetler dışında bazı tadilât veraset vergisi ismiyle varislerden alınacak muayyen bir nisbetin varis olmayan akraba, yetim ve fakirlere tehsisi mümkündür.»

 

Önce müellifin, sonra mütercimin hatalarını açıklayalım.

 

Nisa sûresinde belirtilen âyet-i kerimenin tefsiri için muteber tefsir kitaplarına bakmak icap ederken S. Kutup kendi kafasına göre tefsirler yapmaktadır. Muteber tefsirlerin bildirdiğine göre mirascı olmayan akraba ile yetim ve yoksullara miras verilmesi emredilmiyor, bunlar miras taksiminde bulunurlarsa gönüllerini almak için bir şeyler verilmesinin iyi olacağını bildirmektedir. Muteber tefsirler böyle diyor. S. Kutup ne diyor. Taksimde hazır bulunsun veya bulunmasın nerede ne kadar yoksul ve yetim varsa o mirastan onlara vermek de Allah’ın emridir diyor. Bu apaçık nas diyor. Hazret-i Ömer’e iftira ederek Müellefetül kuluba zekât vermediği gibi, mirasta bazı değişiklikler yapılabileceğini alenen söylüyor. Âyet-i kerime’de değişiklik yapmak kimin haddinedir? Hangi müctehid hangi âyet-i kerimeyi değiştirmiştir haşa? Âyet-i kerimeyi değiştirmek nesh etmek ancak Allahü teâlâya mahsustur. Herkes kendi kafasına göre âyet-i kerimeyi değiştirirse ortada din mi kalır? Reform üstüne reform olur?

 

S. Kutup sonra ne diyor, her yoksula ve her yetime vermeyen çıkarsa dinde reform yapan kimse devlet başkanına başvurup mirascının mallarını bu kimselere zorla taksim ettirecektir.

 

Mütercim ne diyor? Varislerden veraset vergisi adı altında bir vergi çıkarıp varis olmayan akraba, yetim ve yoksullara verilmesi mümkündür diyor. Dört kitaba, dört mezhebe uymayan bir ifade. Bay Mütercim âyet-i kerime’den veraset vergisini nasıl çıkardın? Herkes aklına göre bir vergi çıkarırsa din kalır mı ortada?

 

Evet S. Kutup ve onun yolunda gidenlerin durumu bu.

 

S.Kutub’un bütün kitabları böyledir. Hepsini incelemeye imkan var mıdır? Bir iki kitabından birkaç kelime daha yazalım.

 

İstikbal İslâm’ındır, isimli, kitabında (s.94’te) İbni Teymiyyeye İMAM diyor. Ve o sapığı övüyor.

 

İslâm ve Medeniyetin Problemleri isimli kitabında ise İslâm toplumunu inşa ederken İslâm fıkhına bağlı kalmamak gerektiğini yazdıktan sonra şöyle diyor:

«Bu fıkha yabancı kalmıyorsak da bağlı olduğumuz şey, İs1âm yolu, İslâm düsturu, İslâm anlayışıdır.»

 

Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdıkları fıkh kitapları sanki islâm yolu değilmiş de S. Kutub’un yazdığı saçmalar İs1âm yolu imiş.

Birkaç kelime de şu Fizılalil Kur’ân’dan bahsedelim. S. Kutup da kitabına Fizılal-il Kur’ân demiştir. Yani Kur’ân’ın gölgesinde demektir. Fi-tefsiril-Kur’ân dememiştir. Fakat Türkiye’deki meddahları Fi-zilâl tefsiri demektedirler. Bu kitabın epey reklâmı yapıldı. Konferanslar verildi, broşürler her yere dağıtıldı. Şimdi bu broşürlerden bir tanesi hakkında birkaç kelime konuşmak istiyoruz. S. Kutub’un adamları Ramazan sonlarına doğru (1975 yılının) Trabzon’da da konferans verdiler, çöp tenekesinden bir broşür bulduk. El ilanı gibi bir şey. Çoluk çocuğun ellerin de yerlerde dolaşıyor. Broşürde âyet-i kerime aslî harfleriyle yazılmış, altında latin harfleriyle yazılı yazılar var. Âyet-i kerimeli bu broşür yerlerde sürünüyor, çöp tenekelerine atılıyor. Mezhepsizlerin kitapları Türkiye’ye yayıldı. Kur’ân-ı kerim’e hürmet kalmadı, birçok satıcılar Kur’ân-ı kerim’e hürmet göstermiyor, teşhir için Kur’ân-ı kerimleri göbekten ve dizden aşağı yerlere koyuyorlar. Âyet-i kerîmeleri latin harflerinin arasına yazıp piyasaya sürüyorlar. Bunun önüne geçmek için her müslüman İslâm harfleriyle, latin harflerinin karışık olduğu kitapları almazlarsa, bu iş nisbeten halledilmiş olur.

 

S. Kutub’un dağıtılan el ilânında şöyle bir cümle vardır:

 

«Fizılâlil Kur’ân Tefsiri, şimdiye kadar yazılan Kur’ân tefsirlerinin hiç biriyle kıyas edilemiyecek derecede harikulâde vasıflara haizdir.»

 

Hemen altında Hikmet Yayınları sunar diye yazılıdır .

 

Sanki deterjan reklamı yapar gibi bir şey. Şimdiye kadar çıkan deterjanların en üstünüdür. Şimdiye kadar yazılan tefsirlerin en üstünüdür. Muhalfarz şimdiye kadar çıkan tefsirlerden üstün olursa din diye bir şey kalmaz ortada. Çünkü İslâm bugüne kadar anlaşılmamış ve anlatılmamış demek olur ki maazallah büyük suçtur. Dinde eksik olan neymiş de S. Kutup yeni ilâveler yapmış ve harikulâde vasıflara haiz bir kitap yazmış acaba? Gerçekten de Fizılâl, şimdiye kadar yazılmış Ehl-i sünnet alimlerinin mübarek tefsirleriyle asla kıyas edilmeyecek derecede harikulâde hatalara haiz bir kitaptır. Buna birkaç misal verirsek hakikat ortaya çıkar.

 

Mezhebi olan insan belli bir mezhep üzerine yazar. Bazan Hanefînin içtihadı uygundur, bazan Şafiîninki uygundur gibi ifadelerde bulunmaz. Seyyid Kutup, bay Karaman gibi, mezhep imamlarının içtihadlarını tercih ediyor. Maide sûresinin otuzüçüncü âyet-i kerimesini Fizılâlin gölgesine çekilerek dört mezhebin içtihadlarını bildirdikten sonra şöyle diyor:

 

«Biz bu hususta, İmâm-ı Malik’in fikrini tercihe şayan görüyoruz.»

 

Mezhebi olan kimse kendi mezhebinin imâmının içtihadını tercihe şayan görmez. Hep doğru bilir ve amel eder. Başka mezhepteki bir kimse de başka mezhebin imâmının içtihadını tercihe şayan görürse daha önce İmâm-ı Rabbani hazretlerinden delil getirerek isbat ettiğimiz gibi mezhepsiz olur, mülhid olur. Hemen birkaç sayfa sonra da İmâm-ı Ebu Yusuf’un içtihadı için İmâm-ı A’zama karşı çıkar gibi bir ifade kullanmakta, içtihad etmeyi karşı çıkmak anlamına kullanmaktadır. Ehl-i ilim bilir ki içtihad etmek karşı çıkmak demek değildir. Müctehid içtihad etmekle mükelleftir. Müçtehid başkasının içtihadı ile de amel edemez. Kendi içtihadı ile amel etmek mecburiyetindedir. İçtihad etmekle karşı çıkılmış olmaz. Hazret-i Ömer radiyallahü anh kaç kere Kâinatın efendisinden ayrı içtihadda bulunmuştu. Ayrı içtihadda bulunmak karşı gelmek demek değildir, öyle olsa idi, Peygamber aleyhisselâma karşı gelmek küfür olurdu. S. Kutup içtihadın ne demek olduğunu bilseydi böyle zırvalamazdı.

 

Allahü teâlâ İsa aleyhisselâmı öldürmediğini, asılmadığını Kur’ân’ı kerîm’inde bildirirken S. Kutup ise Cenâb-ı Hakkı şu şekilde yalanlamaktadır:

«Hazret-i İsa’nın vefatından sonra kaleme alınmış bu incilerde…» (Maide süresinin 115. ayet-i kerimesini tefsir etmeye kalkışırken böyle yazıyor. Fizılâlinde).

 

Allahü teâlâyı yalanlamanın ne demek olduğun ehl-i ilim bilir.

 

İşte fizılâl böyle saçmalıklarla küfürlerle dolu bir hezeyannamedir. S. Kutupçu mezhepsizler daima ecdadımızı ve selef-i sâlihin efendilerimizi küçük göstermek için ellerinden gelen gayretleri göstermişler. Eski âlimlerimizin kitap yazamadıklarını, S. Kutub’un kitaplarının hepsinden üstün olduğunu utanmadan yazıyorlar.

 

Bir S. Kutupçu şöyle diyor:

 

«Ashâb-ı Kirâm’dan sonra müslümanlar Kur’ânla hayat arasına yıkılmaz setler çektiler. Kur’ân mihrap nağmesi ve mezar duası oldu. İşte S. Kutup, bütün bu setleri yıkarak, hiç bir İslâm âliminin yazamadığı Fizılâli yazdı»

 

Bilindiği gibi vehhâbiler Ehl-i sünnetin ölüleri için Kur’ân okumaları ile alay ederler. S. Kutupçu mezhepsiz de aynı yola sapmıştır. İslâm âlimlerini kötülemekle, şimdiye kadar böyle tefsir yazılmadığını söylemekle S. Kutub’u övdüğünü sanmaktadır mezhepsiz.

 

S. Kutup tasavvufa da gücünün yettiği kadar yükleniyor. İbni Teymiyye nasıl vahdet-i vücud evliyalarının büyüklerinden Şeyh-i Ekber Muhiddini Arabi hazretlerine kâfir diyorsa, S. Kutup da vahdet-i vücud mensuplarına gayri müslim tabirini kullanmaktadır. Hocası İbni Teymiyye’den farkı yoktur. Bakara sûresinin 117. âyet-i kerimesini tefsire kalkarken «Vahdeti vücud felsefesi tamamen İslâmi tasavvurun dışında kalır.» diyor. Hemen arkasından İslâmın gayri müslim anlayışı olan vahdet-i vücudu reddettiğini yazmaktadır. Kısaca vahdeti vücuda felsefe demekte, vahdet-i vücud evliyalarına da gayri müslim demektedir. İbni Teymiyye kâfir diyordu, bu da gayri müslim.

 

 

S. Kutup hakkında Necip Fazıl’ın son görüşü şöyledir:

 

 

«Bir de Seyyid Kutup var… Kendisinden af dilemesini isteyen yakışıklı orangotan maymuııu Nâsır’a «Bir müminin bir münafıktan af dilemez.» cevabını veren ve kahramanca ölmeyi bilen bu zatı SAHTE KAHRAMANLAR konferansımda gerçek kahraman olarak göstermiştim. Fakat sonradan gördüm ki Seyyid Kutup bir İbni Teymiyye meddahıdır. Ve kellesini kaptırdığı. sosyalizma yularının zoruyla Hazret-i Osman’a adaletsizlik isnat eden ve dil uzatan bir bedbahttır. İdam edilmeden önce bu sapıklıklardan istiğfar ettiğini söyleyenler oldu. Eğer öyle ise tam kahraman ve şehit… Değilse mücadelesi kâfire karşı bir sanığın davranışından ileri geçmeyen bir zavallı.» (21.10.1977 tarihli Tercüman Gazetesinden)

 

 Büyük Gazete’nin sahibi Mehmed Şevket Eygi, S. Kutup hakkında şöyle söylemektedir: «Seyyid Kutup selefî ve mezhepsiz bir zihniyete sahiptir> (Büyük Gazete Sayı: 93)

 

Daha önceki sayılarımızda yazdığımız gibi S. Kutup tövbe edip imanla gitmiştir veya kitaplarındaki küfürler üzerine imansız ölmüştür. Meselemiz bir şahsın imanla ölüp ölmemesi değildir. Mevcut kitaplarıdır. Kendisi imanla ölmüş olsa bile kitapları açıkladığımız gibi birer zehirdir. Bu inceliği anlamalarını okuyucularımızdan rica ediyoruz.

 

İ F Ş A A T

 

S. Kutup, İslâmda Sosyal Adalet kitabının Arapça aslı olan (El Adaletül İctimaiyyetü Fil İslâm) kitabında, şiîlerden daha ağır bir lisan kullanarak, başta Aşere-i mübeşşereden; (Cennetlikle müjdelenen on kişiden) biri olan Hazret-i Osman radiyallahü anh olmak üzere Eshâb-ı kirâmın büyüklerine haince dil uzatmaktadır. Fakat bu kitabı Türkçeye tercüme eden şahıslar, bu bariz ve galiz hataları, hainliklerini acaba niçin tercüme etmemişlerdir?

 

Akla birkaç ihtimal gelebilir. Meselâ Eshâb-ı kirâma yapılan bu iftiralara edebleri müsaade etmediklerinden bu kısımları çıkarmış olabilirler desek, böyle bir sahâbe düşmanının kitabı nasıl tercüme edilir? S. Kutub’un ihanetleri meydana çıkmasın diye kasden o kısımları tercüme etmediler desek böyle bir ihaneti gizlemek, dinimize yapılmış bir hainlik değil midir? Gerek kitabın yazarı ve gerekse tercüme edenlerinin dine yaptıkları bu ihanet bilinirken bu kitapları İslâm adına nasıl müdafaa ederler?

 

Şayet S. Kutub’un Hazret-i Osman Radıyallahü anh’a ağır şekilde dil uzattığına ve bunları mütercimlerin tercüme etmediğine inanmayan mezhepsizler çıkarsa, okuyucularımıza kitabın aslını göstermelerini rica ediyoruz. S. Kutup, bu mahut kitabın 186. sayfasından itibaren 5 – 6 sayfa iğrenç zehirlerini kusmaktadır. Hattâ Dört Büyük Halifeden biri olan, meleklerin hayâ ettiği Hazret-i Osman Radıyallahü anh’a « B U N A K» diyecek kadar alçalarak iftiralar yapmaktadır. Mütercimler bunu gizlemekle hakikatı gizleyeceklerini sanıyorlarsa aldanmış olacaklarının acaba ne zaman farkına varacaklar?

 

Şimdi. 186. sayfadan itibaren birkaç satır tercüme edip iftiralarını ifşa edelim:

 

Mezhepsiz Seyyid Kutub’un ismi seyyit olup kendisi Seyyid falan değildir.  Seyyid düşmanı Seyyid Kutub şöyle demektedir:

 

«Pek yaşlı olan Osman’ın hilâfete geçmesi kötü bir talihin eseridir. Müslümanların mallarını gelişigüzel harcamıştır. Çok müsrif idi. Zübeyr’e 600.000, Talha’ya 200.000, Mervan’a ise Afrikıyye haracının beşte birisini verdi. Eshâb ve bilhassa Ali bin Ebi Talib bunları işitince onu azarladı.

 

Muaviye’nin mülkünü genişletip Filistin’i de ona verdi. Akrabalarını vali yaptı. Bu İslâmın ruhuna aykırı idi. »

 

 

Bunların iftirâ olduğu bütün mu’teber kitaplarda yazılıdır. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

 

(Bugünden sonra Osman’a günâh yazılmaz. [Ya'nî Osman günâh işlemez])[Tirmizî]

 

(Yâ Rabbî, Osman’ın geçmiş, gelecek, Kıyâmete kadar bütün günâhlarını affet!) [Ebû Nuaym]

 

(Osman, “Yâ Rabbî, yer ile göğün yerini değiştir” diye duâ etse, duâsı elbette kabûl olur.) [Mesâbîh]

 

(Osman bendendir, ben de Osman’danım.) [Taberânî]

 

(Meleklerin bile hayâ ettiği zâttan [Osman'dan] ben hayâ etmez miyim?)[Beyhekî]

 

(Osman’ın şefâ’ati ile Cehennemlik 70 bin kişi, hesâb görmeden Cennete girer.) [İ.Asâkir]

 

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

• MUSTAFA İSLAMOĞLU’NA REDDİYELER
• Rasulullah Efendimizin (s.a.v) Üstünlüğünü Kabul Etmeyenler !!!
• Mustafa İslamoğlu’nun Eşarîlik Sendromu
• Mehmet Akif Ersoy Hakkında Dile Getirilmeyenler !!!
• Mezhebin Lüzumu Yoktur Diyen Bi Kafalara Akli ve Nakli Cevaplar !
• CENNET ve CEHENNEMiN SONSUZLUĞUNUN DELILLERI.***********************************

***********************

*****************

62 — Türkçe bir din mecmû’asında,Muhammed Kutbadında bir Mısrlının yazısı vardır. (İnhirâf çizgisi) adındaki yazı arabîden terceme edilmiş. Eğer terceme doğru yapılmış ise, yazarının dinde söz sâhibi olmadığı hemen göze çarpmakdadır. Bakınız, bir yerinde ne hezeyânlar savuruyor:

(Türklerin savaş meydânlarında kayd etdikleri zaferler, islâma şeref vermişdir. Ancak, Türklerin elinde, islâmın, ma’nâsından çok şey gayb etdiği de bir gerçekdir. Türklerin elinde islâm dondurulmuş, (ma’nen) gelişmesi durdurulmuşdur. Osmânlılar, askerlik dışında kalan bütün meydânlarda islâmı dondurdular ve zedelediler. Meselâ ilme gereken önemi vermediler. İctihâdı durdurarak fıkh ilmi dondu.

Nihâyet islâm, Osmânlıların bağlayıcı kaydından kurtulup bağımsızlığını kazanarak, ileri atılmağa başladı. Özellikle bu atılış Hicâzda Vehhâbîlik, Sudanda Mehdînin yönetdiği Mehdîlik hareketlerinde görülmekdedir. Bu iki hareket, islâma asl gücünü ve ilerleme isti’dâdını yeniden kazandıracak nitelikdeydi. İslâmdaki bu mutlu gelişmeyi gören haçlı emperyalizmi harekete geçdi) diyor.

Cevâb: Osmânlı türklerinin islâmiyyete hizmetleri, bir şâheserdir. Bir âbidedir. Târîh meydânına dikilmiş olan bu dev âbideyi görmemek için kör veyâ bir Türk düşmanı olmak lâzımdır. Bu Mısrlı yazarın da bildirmek zorunda kaldığı gibi, Osmânlı türklerini zaferden zafere götüren dinamizm, ahlâk, sabr ve kahramanlık, hangi kaynakdan geliyordu? İslâm kaynağından değil mi? İslâmiyyete şeref verilemez. İslâmiyyetden şeref alınır. Mü’minlerin şerefli emîri hazret-i Ömer “radıyallahü anh”, (Biz, zelîl, aşağı kimselerdik. Allahü teâlâ, bizleri müslimân yapmakla şereflendirdi) buyuruyor. İslâmiyyetin, her çeşid fazîlet ve şerefler kaynağı olduğunu bilmiyen câhiller, islâmiyyete şeref verilecek sanırlar.

İstanbuldan Viyanaya doğru giden islâm ordusu, Belgrad yakınlarında, bir su başında, mola veriyor. Çeşme, abdest alan, kablarına su koyan askerlerle dolu. Yakındaki bir kilisenin papası, güzel kızları süslüyor. Ellerine birer kab verip, çeşmeye gönderiyor. Papas pencereden gizlice seyr ediyor. Kızlar gelince, askerler hemen kenâra çekiliyor. Kızlar râhatça doldurup kiliseye dönüyorlar. Papas, islâm askerlerinin bu güzel ahlâkını, fazîletini, edebini ve merhametini görünce, (Bu ordu hiç yenilmez. Boş yere kanınızı dökmeyin!) diyerek haçlı kumandanlarına haber gönderiyor. Bu Mısrlı yazar, Osmânlı zaferlerini, Attillânın orduları gibi, barbar istilâsı sanıp yanılmakda mıdır? İngiliz lordu Davenportun kitâbını okumuş olsaydı (İslâm orduları her gitdiği yere, adâlet, fazîlet ve medeniyyet götürmüşdür. Boynunu büken mağlûb düşmanı dâimâ afv ile karşılamışdır) bilgisini öğrenir de, yazılarında biraz edebli davranırdı. Abbâsîlerden sonra, islâm halîfelerine Mısrda zından hayâtı yaşatan, hilâfet haklarını onlardan gasb edenler, hutbelerde kendilerine (Sultânül-haremeyn) demekden hayâ etmiyorlardı. Yavuz Sultân Selîm hân “rahmetullahi teâlâ aleyh”, 923 [m. 1517] senesinde, Mısrı feth edip, hilâfeti esâretden kurtarınca, alışkanlıkla kendisine de sultânül-haremeyn diyen hatîbi susdurup, (Benim için, o mubârek makâmların hizmetçisi olmakdan dahâ büyük şeref olamaz. Bana (Hâdimülharemeyn) deyin!) buyurduğunu târîh kitâbları yazmakdadır. İslâm ahlâkını, Mısrlılar mı dondurmuş; yoksa Osmânlılar mı dondurmuş, buradan çok iyi anlaşılmakdadır. Sultân ikinci Abdülhamîd hân “rahmetullahi teâlâ aleyh” , siyâsal bilgiler mektebini birincilikle bitireni, her sene serâya kâtib alırdı. Böylece, gençleri çalışmağa teşvîk ederdi. Kâtib seçilen Es’ad beğ “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Hâtırât-i Abdülhamîd hân-ı sânî) kitâbında diyor ki, bir gece yarısı şifre yazdım. İmzâ için, sultânın yatak odası kapısını çaldım. Açılmadı. Bir dahâ vurdum. Yine açılmadı. Üçüncüyü vuracağım anda, kapı açıldı. Karşıma çıkan sultân, havlu ile yüzünü siliyordu. (Evlâd! Seni bekletdim. Kusûruma bakma! Dahâ birinci çalışda kalkdım. Gece yarısı, mühim bir imzâ için geldiğini anladım. Abdestsiz idim. Bu milletin hiçbir kâğıdına abdestsiz imzâ etmedim. Abdest almak için gecikdim. Oku dinliyeyim) dedi. Okudum. Besmele çekerek imzâladı ve hayrlı olsun inşâallah, dedi. İşte Osmânlı sultânları islâmiyyete böyle bağlı, böyle saygılı idi. Eyyûb Sabri pâşa “rahmetullahi teâlâ aleyh”, (Mir’ât-ül Haremeyn) kitâbında diyor ki, (Sultân Abdülmecîd hân “rahmetullahi teâlâ aleyh”, Mustafâ Reşîd Pâşanın mason olduğunu, islâmiyyete uymıyan bir yol tutduğunu anlayınca, kahrından, üzüntüsünden hastalandı. Yatakda oturamıyor, hep yatıyordu. Yalnız, mühim şeyler okunuyor, (irâde-i şâhâne) alınıyordu. Sırada bulunan bir kâğıd için (Medîne ehâlîsinin bir dilekçesi okunacak) bilgisi verildi. (Durun, okumayın! Beni oturtun!) buyurdu. Arkasına yastık koyup, oturtuldu. (Onlar, Resûlullah efendimizin komşularıdır. O mubârek insanların dilekçesini yatarak dinlemekden hayâ ederim. Ne istiyorlarsa, hemen yapınız! Fekat, okuyunuz da, kulaklarım bereketlensin!) buyurdu. Bir gün sonra vefât eyledi.) İşte, Osmânlı Türk sultânlarının ahlâkı, hayâsı ve İslâmiyyete saygıları böyle idi.

Türkün islâmiyyete olan bu saygısı ve edebi, Mescid-i se’âdetde, pis ayaklarını kabr-i se’âdete karşı uzatıp, leş gibi yatan vehhâbîlerin saygısızlığı ve edebsizliği ile hiç bir olur mu?

Osmânlılarda, islâmiyyet ilerlememiş sözünde, sinsi bir islâm düşmanlığının habîs kokusu duyulmakdadır. Fenârîler, molla Hüsrevler, Hayâlîler, Gelenbevîler, İbni Kemâller, Ebüssü’ûdler, allâme Birgivîler, İbni Âbidînler, Abdülganî Nablüsîler, mevlânâ Hâlid-i Bağdâdîler, Süveydîler ve Abdülhakîm Efendiler ve Abdûhu rezîl eden allâme Mustafâ Sabri efendi ve dahâ nice fıkh ve kelâm âlimleri, hattâtlar, mi’mar Sinanlar, Sokullular, Köprülüler “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în”, hangi devletde yetişdi? Osmânlılarda değil mi? Osmânlı âlimlerinin yazdıkları binlerce ilm kitâbları, her vilâyetdeki millî kütübhâneleri doldurmuşdur. Fihristleri meydândadır. Bütün islâm âlemine altıyüz sene fetvâ veren, her müşkili çözen, müslimânların dertlerine devâ olan, hıristiyanlığa ve sapık fırkalara reddiyyeler yazarak, onları rezil eden, Osmânlı şeyhül-islâmları değil mi idi? Hayâlînin ilm-i kelâm hâşiyeleri, molla Hüsrevin Düreri, Halebînin Mültekâsı ve İbni Âbidînin Redd-ül-muhtârı ve Ebüssü’ûdün tefsîri ve Şeyhzâdenin Beydâvî hâşiyesi ve seyyid Abdülhakîm-i Arvâsînin mektûbları ve va’zları bugün, bütün islâm âlemine ışık tutmakdadır. Bu yüce âlimleri ve Velîleri Osmânlılar yetişdirmedi mi? Bugün de, dînini doğru öğrenmek istiyenler, bu kıymetli kitâbları okumalıdır. Tefsîrlerin en kıymetlisi Şeyhzâde ve Ebüssü’ûd tefsîrleridir. Müslimânlara fâideli olmak istiyen, bu tefsîrleri türkçeye terceme etmelidir. Reformcu yazarların tefsîrleri böyle değildir. Çünki onlar, kısa görüşleri, noksan bilgileri ile, hâtırlarına gelenleri, tefsîr diye araya karışdırmışlar, zencire çürük halkalar eklemişlerdir. Çürük halkalı zencire güvenip, sarılıp denize inen, elbette aldanır, boğulur. Bunun için bu uydurma tefsîrlerin tercemelerini okumamalıdır. İslâmın altıyüz senelik bekçisi, islâm ilmlerinin kaynağı, hep Osmânlılar idi. Matba’a kurulmalıdır diyen Behcetül fetâvâ gibi yüzlerce fetvâ kitâbları, her asrın îcâblarına göre yol gösterdi, ileriye çığır açdılar. Son asrın şâheseri olan (Mecelle) kitâbı ise, dünyâda benzeri bulunmıyan bir hukûk âbidesi oldu. Dinde reformcularda Osmânlı ahlâkı, Osmânlı ilm ve irfânı olsaydı, bir avuç yehûdî karşısında yenilmezlerdi. Müslimânların harb plânları mes’ûl kimseler tarafından Londrada birkaçbin liraya İsrâil câsûslarına satılmaz ve arab birliği bütün dünyâya rezil olmazdı.

Kutub denilen Mısrlı yazarların Eshâb-ı kirâma ve sonra, Emevî, Abbâsî ve Osmânlıların hâlis müslimân idârecilerine “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” pervâsızca ve hayâsızca saldırmaları, boşuna değildir. Bunun sebebini yine kendisi açıklamakdadır. Şecâ’at arz ederken, merd-i kıbtî, sirkatini söylemekdedir. (Vehhâbîlik, islâmiyyeti esâretden kurtardı) diyerek, baklayı ağzından çıkarmakdadır. Evet, mezhebsizleri övebilmek için, islâm halîfelerini, islâm âlimlerini kötülemekdedirler. Mevdûdînin, Seyyid Kutbun ve Muhammed Kutbun ve Abdûhun plânları, siyâsetleri hep bu temele dayanmakdadır. Hepsi, selef-i sâlihîne saldırıyor. Ehl-i sünnet âlimlerini kötülüyorlar. Buna karşılık, ibni Teymiyyeyi ve Cemâleddîn-i Efgânî gibi sapıkları bir kurtarıcı gibi gösteriyorlar. Mezhebsizlerin nesini övüyorlar? Dînî ve ilmî kıymetleri sıfır olduğu gibi, ahlâksızlıklarının sıfırın altında olduğunu, 1384 [m. 1964] de tahtdan indirilip, 1388 [m. 1968] de ölen Sü’ûd, Avrupada sefâhet, nâmûs ve ahlâk dışı hareketleri ile ve keyfine, zevkine milyonlar harc etmesi ile bütün dünyâya gösterdi. Mısrlı yazar, Kâhiredeki ve Riyâd serâyındaki fuhş, zinâ, nâmûssuzlukların radyolarda dünyâya yayıldığını görüp, işitip, acabâ biraz yüzü kızarmıyor mu? Bütün islâm âleminden gelen milyonlarca hâcının herbirinden yüzlerce lira rüşvet almakdan hayâ etmiyorlar. Din kardeşi, yüzlerce lira vermezse, buna hac farîzasını yapdırmıyorlar. Hâlbuki Osmânlıların Redd-ül-muhtâr kitâbında, Kudüsü ziyârete gelen hıristiyanlardan ayakbasdı parası almak harâmdır diyor. Osmânlılar, kâfirden bile ayakbasdı parası almazdı. Vehhâbîler ise, müslimândan istiyor. Vermezse, ibâdete mâni’ oluyor. Bekara sûresinin yüzondördüncü âyet-i kerîmesinde meâlen, (Allahü teâlânın mescidlerinde, onun ismini zikr etmeği yasak edenden dahâ çok zâlim olamaz!) buyuruldu. Tibyân tefsîrinde, Atâ hazretleri diyor ki, Hudeybiye günü, Mekke kâfirleri, müslimânları, Mescid-i harâma sokmayıp, hac etdirmedikleri için, bu âyet-i kerîme geldi. Kur’ân-ı kerîmde kâfire zâlim de denilmekdedir. Para vermiyen müslimânları, Mescid-i harâma sokmıyanların ve bunları övenlerin ne oldukları, bu âyet-i kerîmeden açıkca anlaşılmakdadır. İşte, kötüledikleri Osmânlı müslimânları! İşte övdükleri vehhâbîler ve dinde reformcular!

(Osmânlılar ictihâdı durdurdular) demesi de, yalandır. Bu söz islâm düşmanlarının ağızlarında iğrenç bir sakız hâline gelmişdir. Osmânlılar, ictihâd kapısını kapamadı. Seyyid Kutblar, Muhammed Kutblar ve Abdûhlar gibi, Ehl-i sünnet düşmanı câhillerin, islâm dîninin afîf harîmine mülevves kalemlerini sokmalarını önlediler. Osmânlı türkleri islâmiyyeti böyle câhillerin tesallutundan korumasalardı, bugün islâmiyyet de, hıristiyanlık hâlini alır, karma-karışık, bozuk birşey olurdu. Nitekim, Mekkedeki ve Mısrdaki sapıkların elinde müslimânlığın yaralandığı, oyuncak hâline geldiği acı acı görülmekdedir. Bugün hakîkî müslimânlık, Resûlullahın “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” bırakdığı gibi, bütün temizliği ve saflığı ile, türk milletinde kalmış bulunmakdadır.

Mezhebsizlerin önderi olan ibni Teymiyyenin ve mezhebsizlikde çok aşırı gidenlerin içyüzlerini dahâ geniş öğrenmek isteyenlere, Hindistân âlimlerinden mevlânâ Muhammed Hamdullah-ı Dacvînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” yazdığı (El-besâir li-münkirit-tevessül-i bi-ehl-il mekâbir) ve Muhammed Hasen Can Fârûkî Müceddidî Serhendînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Üsûl-ül-erbe’a fî terdîd-il-vehhâbiyye) kitâblarını tavsiye ederiz. Birincisi arabî, ikincisi fârisîdir. Önce Hindistânda, ikinci olarak ,1395 [m. 1975] de, İstanbulda basdırılmışlardır.

Selam arkadaşlar ,sizlerde şöyle bir hal seziyorum ki şöyle''İnsan sevdiği şeyin hata ve kusurlarına kördür'' ilkesi mucibince.Aşağıdaki bölümü okuyunca anlıyacaksının 
biiznillah.

 

İslâmî Etüdler

Seyyid Kutub bu sapık fikirlerini sadece C. Sulhunda değil, bütün kitaplarında yazmaktadır. Şu anda elimizde İslâmî Etüdlerisimli bir kitabı var. Hasan Beşer isimli birisi tarafından tercüme edilmiş, ikinci baskısından bazı pasajlar verelim:
“Diktatörlerin ve taşkınların yüzüne durarak haykırmayanlar, ya bir büyük günah işliyorlar, ya münafık oldukları için böyle davranıyorlar.” İ. Etüdler S. 34 
Zaman ve zemin icabı zalim bir hükümdara haykırmamanın büyük bir günah olduğu veya münafıklık olduğu hangi muteber kitapta yazılıdır?
İslâmiyet ne değilmiş, bakalım Seyyid Kutub ne diyor:
“Dualar mırıldanmak, tesbih tanelerini şıkırdatmak, Aman Allah’ım sen koru, sözlerine dayanmak, gökten hayır, doğruluk, hürriyet ve adalet yağacağına güvenmektir.” İ. Etütler S. 35 
Tekrar edelim, neler İslâmiyet değilmiş:
1- Dua etmek 2- Tesbih çekmek 3- Aman Allahım sen koru sözlerine dayanmak 4- Yapılan dua vasıtası ile gökten hayır vesaire yağacağına güvenmek.
1- Allahü teâlâ ve Peygamber aleyhisselâm duayı emrediyor. Seyyid Kutub bunlarla alay ediyor. Halbuki dua mü’minin silâhıdır. Dua hakkında dinimizin emri şudur:
“İslâm âlimlerinin çoğuna göre duayı inkâr eden kâfir olur.” Feteva-i Fıkhiyye S.149 
2- Âyeti kerime ve hadîs-i şerîflerle tesbih çekmek hem emrediliyor, hem de övülüyor. Tesbih söylemek için çekilen tesbih aleti ise sünnettir. Şıkırdatmak tabirini kullanarak, sünnet olan tesbihle alay ediyor S. Kutub. Halbuki sünnetle alay küfür değil midir?
3- Aman Allah’ım sen koru sözlerine dayanmak Allahü teâlâ’nın emridir. Allahü teâlâ’nın emri ile alay etmek küfürdür.
4- Yapılan dua vasıtası ile gökten hayır yağacağına güvenmek, tevekkül etmek müslümanlık değilmiş. Allahü teâlâ dilerse gökten rızık da yağdırır, hayır da yağdırır, mezhepsizlerin başına taş da yağdırır. Asıl mutlaka yağmayacağına (Allahü teâlâ’nın yağdıramayacağına) inanmak küfürdür.
Seyyid Kutub, diyor ki, duayı falan bırakın, şöyle tedbir alın, böyle çalışın, işte o zaman mücadeleyi kazanırsınız. Tedbir almak, öyle çalışmak, sebeplere yapışmak dinimizin emridir.Ancak bunları kâfirler de yapmaktadır. Biz müslüman olarak hem tedbir alacağız, sebeplere yapışacağız, hem de dua ve tevekkül edeceğiz. Dua eden bir kimsenin tevekküle inanan şahsın tedbir almayacağını söylemek ahmaklıktır. Dua edip de hiç sebeplere yapışmayan olur mu?
Kırkyedinci sayfada ise İslâmiyetin, cemiyetin fertleri arasında hiçbir fark gözetmeden hepsine aynı eşit hakkı teminat altına almasını emrettiğini yazıyor. Daha önce de yazdığımız gibi İslâm herkese aynı gözle bakmaz. Müslümana baktığı gibi kâfire bakmaz.
İctimaî ahlâk eğitiminde yüce ve ilgi çekici idealin ne olduğunu sorduktan sonra şöyle diyor:
“Bazıları bunu milliyetçilik onuru, bazıları da insanî kardeşlik olmasını düşünürler. Her ikisi de saygı değer yüce idealistlerdir.” (i. Etütler S. 61) 
Acaba milliyetçilik onuru Seyyid Kutub’un dediği gibi yüce bir ideal midir? İnsanî kardeşlik mi yoksa İslâmî kardeşlik mi? Yazının devamında ben şu ideali tercih ederim diyor. O sevginin ne olduğuna baktık.Allah uğrunda sevgi imiş. Allah uğrundaki sevgi ne ile mukayese kabul eder ki? Ben ikinciyi tercih ederim diyor.
Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı kerîm’inde Hak dinin, doğru dinin ancak İslâm dini olduğunu beyan ederken içtimaî tesanüdün tahakkuku için diğer dinleri de İslâm dîni seviyesine çıkarmaktadır:
“Arap ülkelerindeki içtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek için dini inançları ahlâki eğitimin esas kaidesi olarak, almaya azmettiğimiz zaman bu ülkelerde revaçta olan –yalnız İslâm değil- bütün dinlerin bize yardımcı olacaklarını göreceğiz.” İ. Etütler S. 63 
Kutub, bu cümlesinde ne diyor? Dinî inançları, ahlâki eğitimin esas kaidesi olarak aldığımız zaman, bize yalnız İslâm değil diğer dinler de yardımcı olacaktır, diyor. İçtimaî tesanüdün tahakkuku için İslâm kâfi gelmiyormuş gibi diğer dinleri de zikretmektedir. Hak olan İslâm varken, bâtıl olan dinlerden nasıl yardım beklenir ki? Hakk’ın kâfi gelemiyeceğini mi zannetmektedir?
Bilindiği gibi komünizm de mal, cemiyetin mülküdür. Dinimizde ise şahsî mülkiyet vardır. Herkes mülkünün sahibidir. Ancak şahsın, zekâtı ve uşuru Cenab-ı Hakk’ın gösterdiği yerlere, bildirdiği kadar, verme mecburiyeti vardır. Bunun dışında kimseye sadaka vermek, ödünç vermek mecburiyetinde değildir. Ama sevap kazanmak isteyen dilediği yerlere dilediği kadar hayır vermekde serbesttir. Hal böyleyken Seyyid Kutub, müslümanlığı komünistlik sanarak şöyle diyor:
“Aynı zamanda, mal cemiyetin mülkiyetinde olduğundan ve ferdin vazifesi ondan yararlanmaktan öte gitmediğinden, cemiyetin başka fertlerinin de bu mala ihtiyacı olduğundan yahut yararlanmak istediklerinde içtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek bakımından ferd onlara faizsiz borç vermekle mükelleftir.” İ. Etütler S. 74 
Seyyid Kutub bu cümlesinde neler söylüyor?
1- Mal cemiyetin mülkiyetindedir demekle komünistler gibi şahsî mülkiyeti yani özel serveti kabul etmemektedir.Etmiş olsa idi, mal cemiyetin mülkiyetindedir diyemezdi. 
2- İçtimaî tesanüdü tahakkuk ettirmek için zenginler fakirlere borç para vermekle mükellefmiş. Dinde kaide koymak yalnız Allahü teâlâ’nın hakkıdır. Ondan sonra Allahü teâlâ’nın emirlerinden kaide çıkaran da Peygamber aleyhisselâmdır. Ondan sonra da Kitap ve Sünnetten hüküm çıkaranlar müctehid imamlardır. Kitapta, Sünnette ve Kıyas-ı fukahada kimsenin ödünç verme mecburiyeti yoktur. Bir ferdi ödünç vermeye mecbur etmek, zulüm olur, gasb olur.
İçtimaî tesanüdü tahakkuk için ödünç verme mecburiyeti koymak hangi dinde vardır ki? Allahü teâlâ’nın emrine uyulduğu kaidelere uyulduğu zaman içtimaî tesanüd tahakkuk etmiş olur. Dinimizin koyduğu kaideler ne ek******, ne de fazla... Oturup roman yazar gibi kitap yazılacağına senet âlimlerin koyduğu kaideler nakledilmiş olsaydı ne kadar isabetli olurdu. Öyle âlimlerden nakil Seyyid Kutubun onurunabyakışır mı? Onlar âlimse Seyyid Kutup da âlimdir. Aklına geleni yaz. Dine uymuş uymamış orası mühim değil, sosyalistliğe ve hümanistliğe uysun gerisini boşver. Böyle bir zihniyetle kitap yazılırsa bu elimizdeki kitaplar gibi olur.
Zekât, malın belli bir kısmını Cenab-ı Hakk’ın bildirdiği yedi sınıf müslümana vermektir.Mezhebimizde bu yedi sınıftan yalnız birisine de verilebilir. Zengin zekâtını fakirin eline vermesi lâzımdır. Zenginin fakiri görmesi de lâzımdır. Bütün mutemed din kitaplarında böyle yazmaktadır. Uşurları ve diğer üç çeşit zekât malını meşru olan hükûmet alır. Fakat hükûmet de bu zekât paralarını sağa sola harcayamaz, yol, köprü yaptıramaz. Aldığı zekâtı yalnız fakirlere dağıtır.
Seyyid Kutub ise yukarıda bildirdiğimiz İslâm âlimlerinin hükümlerine ters olarak kendi kafasına göre her çeşit zekâtı devlete aldırıyor sonra da şöyle diyor:
“Zekât, elden ele verilen ferdi bir bağış, faziletlinin muhtaca uzattığı bir yardım değildir.” İ. Etütler S. 75 
Bir zengin, zekâtını hadîs-i şerifte ve fıkıh kitaplarında bildirildiği şekilde, fakir akrabasının eline verse, Seyyid Kutub’a göre bu şeriata uygun değildir. Dinimizin koyduğu hükmü beğenmeyene ne denir?
Seyyid Kutub da diğer mezhepsizler gibi, dinimizi vahy-i ilâhi olarak kabul edemiyor, kesin hükümler topluluğu olarak inanamıyor. Dinimizi bir teori olarak kabul ediyor. Bilindiği gibi teori veya Arapçası nazariye demek, henüz kesin olmayan, düşünce alanında kalan bilgi demektir. Piyasada bile mezhepsizler tarafından yazılmış, Faiz Nazariyesi, İslâm Nazariyesi gibi kitaplara rastlanır. Sayın Süleyman Ateş bile, evrim nazariyesinin Kur’an-ı kerîm’de bulunduğunu iddiâ etmektedir. Hâşâ Kur’an-ı kerîm’de nazariye olduğu Diyanet Reisi gibi ehil(?) bir kimse tarafından da söylenmiş olması mezhepsizler için kâfi delil olamaz mı? İslâm nazariyesi, İslâm sosyalizmi, İslâm faşizmi, İslâm Felsefesi gibi terimler mazaallah dinimizde şüpheyi gerektiren ifadeler olduğu için İslâm Şeriatına sıkı sıkıya bağlı ehl-i sünnet mensupları tarafından kullanılmamaktadır.
Seyyid Kutub İslâm’a nazariye dediği gibi diğer bâtıl sistemleri de kuvvetli nazariye olarak vasıflandırmaktadır. Yani bâtıl sistemler de nazariye, İslâm da nazariye. Hiç İslâm dini bâtıl nazariyeler ile mukayese edilebilir mi? Mezhepsizler diyorlar ne dersiniz?
Evet Seyyid Kutub’un, İslâm’ı nazariye, insan düşüncesi zanneden cümleleri şöyledir:
“Bugün onları Peygamber (S.A.)’in zamanında yapmış olduğu şekilde, kısa ve mufassal bilgilerle İslâm’a davet etmemiz asla kifayet etmez. O devirde bugünkü gibi İslâm nazariyesi karşısında duran teferruatlı içtimaî nazariyeler yoktu.” İ. Etütler S. 82 
Bu cümlede kaç tane azim hata vardır?
1- Bâtıl sistemler, teferruatlı içtimaî nazariyeler olarak zikredilmektedir.
2- Dinimiz ise, İslâm nazariyesi olarak gösterilmekte, teferruatlı veya teferruatsız olup olmadığı zikredilmektedir.
3- Peygamber aleyhisselâm ile ashâb-ı kirâmın davet şekli kifayetsiz bulunmaktadır.
İslâm’a davet bir ibadettir. Her ibadette olduğu gibi bunda da en kâmil daveti şüphesiz Peygamber aleyhisselâm yapmıştır.
En kâmil namazı peygamber aleyhisselâm kılmış ve kıldırmıştır. En kâmil ezan onun asr-ı saadetinde okunmuştur. Bunun aksini hiçbir mezhepsiz iddia edemez. Ne var ki aksini iddia eden mezhepsizler çıkıyor. Diyorlar ki, asr-ı saadette teyp olsaydı, Bilâl-i Habeşi hazretleri teybe ezan okur, teypten ezan hoparlöre verilir, herkes duyardı. Mukabelelerin teyple okunması ve namazın hoparlörler ile kıldırılması gibi işleri Peygamber aleyhisselâmın severek yapacağını iddia ediyorlar ve bunun için Peygamber aleyhisselâmın kıldırdığı namaz hoparlörle kıldırılan namaz kadar kâmil değildir diyorlar.
Şurası muhakkaktır ki, Peygamber aleyhisselâm çeşitli mucizeler göstermiştir. Eğer hoparlörle kılınan namaz kâmil namaz olmuş olsaydı, Cenâb-ı Hak bu nimeti Peygamber aleyhisselâma da nasip ederdi.
Peygamber aleyhisselâmın bildirdiği ibadet tarzından başka şekilde ibadet etmek bid’attır, reformdur.
Şimdi merak ediyoruz acaba Seyyid Kutub’u müdafaa eden hangi mezhepsiz çıkacak da nazariye şeriat demektir, İslâm nazariyesi ise İslâm şeriatı demektir gibi gülünç ve saçma bir iddiada bulunacaktır.
Seyyid Kutub laik ve hümanist bir düşünce tarzından hareket ederek bütün bâtıl ve muharref dinlere de hürriyet verilmesini istiyor. Mutlaka bir inanç hürriyetinin verilmesini savunuyor. Kendi savunması bir şey değil, İslâm böyle emrediyor diyor. Hangi dinden olursa olsun bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahiptirler diyor. Ahmet Gürtaş gibiler ise nedense böyle bir mezhepsizlik, dinsizlik karşısında susuyor da mezhepsizlik olduğunu söyleyenlere karşı ateş püskürüyor.
Evet Seyyid Kutub şöyle diyor:
“Marksizm, dünya çapında bir nizama davet ettiğini iddia eder. Fakat hangi nizam olursa olsun inanç hürriyetini sağlamadıkça ikame edilemez.” İ Etütler S. 84 
Kendisi Kaddafi gibi sosyalist olduğu için Marksizm’in dünya çapında bir nizama davet ettiğini söylemesi yadırganamaz. Fakat hangi nizam olursa olsun ifadesinin içinde İslâm nizamı da vardır. Olduğunu zaten az ileride kendisi de açıklamaktadır. İslâm inanç hürriyetini sağlar diyor. İşte Seyyid Kutub’un bu cümleleri:
“Biz bütün inançları aynı eşitlikle ve hürriyetle gölgesinde ilerliyebileceği bir nizama davet ederiz. Bu nizamda inanç hürriyetini korumak devletin ve müslüman cemiyetin zarurî vazifesidir. Hem bu nizamda gayri müslimler şahsî hallerinde kendi dinlerine intisap edebilirler. Bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahip, aynı kanunlara bağlı ve eşit mes’uliyetlerle yüklüdür.” İ. Etütler S. 85 
Allah katında tek din, hak din, gerçek din yalnız İslâmiyettir. Bu bakımdan Seyyid Kutub’un dediği gibi bütün inançlar aynı eşitliğe ve aynı hürriyete sahip değildir. İslâm nizamında bir müslim ile bir gayri müslim imtiyazsız olarak aynı haklara sahip değildir. Eşit mes’uliyetlerle yüklü değildir.
İslâm nizamında müslümanlar, namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlüdür. Fakat İslâm nizamında yaşayan gayri müslimler, yani zimmîler ise namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlü değildir. Onlar sadece haraç verirler. Kanunlar eşit olarak uygulanmaz. Fasığın şahitliği kabul olmadığı gibi kâfirin de şahitliği muteber değildir. Zimmîler İmam olamadığı gibi Halife de olamaz. Hâkim de olamaz. Daha birçok görevler bunlara verilmez. Nerede imiş o eşit hükümler? Seyyid Kutub salâhiyetli bir İslâm âliminden nakil yapmadan kendi kafasına göre eşit mes’uliyetlerle kâfirlerin yüklü olduğunu söylüyor. Müslim ve gayri müslimlere ayrı kanunlar tatbik edilir. Üç hak mezhepte namaz kılmayan müslümanlar öldürülür, fakat kâfirler öldürülmez, tabii zimmî olan kafirler. Seyyid Kutub kendi kafasına göre yeni bir din kuruyor, yerli mezhepsizler de bu sapık kitapların yayılmasına önayak oluyorlar. Bazı müslümanlar da maşa olarak kullanılıyor, fakat farkında değiller. Müslüman gençlik zehirleniyor. Seyyid Kutub nakil esası üzerine hareket etmiyor. İslâm âlimlerine göre yazmıyor. Belli bir hak mezhebe göre yazmıyor. Kitap ve sünnetten kendi aklına göre hükümler çıkarıyor. Bu hükümler dört hak mezhepten birisine uysun veya uymasın farketmez. Kâfire de müslümana da aynı kanunları eşit olarak tatbik ettiriyor. Namaz kılmayan kâfir dört mezhebe göre de dövülüp öldürülmez. Üç hak mezhebe göre namaz kılmayan müslümanlar öldürülür. Hanefi Mezhebine göre ise hapsedilir ve dövülür. Seyyid Kutub’a göre ise mezhep ve din farkı gözetmeden kanunlar eşit tatbik edilirse mezhepsizlik olur. Seyyid Kutub namaz kılmayan kâfiri öldürürse zulmetmiş olur. Namaz kılmayan müslümanı öldürürse, Hanefi mezhebine göre yine zulmetmiş olur. Namaz kılmayan müslümanı öldürmezse, Şafii mezhebine göre ve diğer iki hak mezhebe göre yine zulmetmiş olur. Yani namaz kılmayan müslümanları öldürmek veya öldürmemek de zulüm oluyor. Nasıl olur? İslâm nizamında mezhepler vardır. Dört hak mezhep vardır. Bunlara göre hükmedilir. Hâkim bu mezheplere göre hüküm verir. Bütün insanlara bir mezheple hüküm verilirse zulüm olur. Şafiî mezhebine göre bir adama hanımını boşa diye zorlasalar o da ölüm korkusu ile boşadım dese, sonra o hanımı ile bir yaşamaya devam etse, Hanefiye göre bu zina olur. Şafiî mezhebine göre ise zina olmaz. Buna hanefi muamelesi yapılırsa zulüm olur. Keza Hanefiye de Şafiî muamelesi yapılırsa yine zulüm olur. Seyyid Kutub kitaplarını belli bir mezhebe göre yazmamıştır. Seyyid Kutub’un bazı fikirleri Şafiîye uyar, bazıları Hanefiye uyar, bazıları da Vehhâbiliğe uyar. Bazıları Rafiziliğe uyar. Bazıları ise sosyalistliğe uyar, bazıları ise dinsizliğe uygundur. Halbuki bir kimsenin yazdığı kitapları hep bir mezhebe uysa, bir tanesi başka bir hak mezhebe uysa mezhepsizlik olur. Bunu Karaman’a Açık Mektup isimli yazımızda vesikası ile zikrettik. Seyyid Kutub’un ise hangi mezhebe göre yazdığı meçhuldür. İncelendiğinde bazen hak mezheplere uyduğu yerleri oluyor,bazen hümanistliğe ve sosyalistliğe uyan yerleri oluyor. Vehhâbiliğe ve diğer sapık mezheplere hiç uymasa dört hak mezhebe uysa, bazen buna göre, bazen öbürüne göre uysa yine mezhepsizlik olur. Tek mezhebe uygun olması şarttır.
Müslüman devlet inanç hürriyetini korumaya mecburmuş. Şimdi komünistler de fikir hürriyetinden bahsediyorlar. İslâmiyette hâşâ fikir hürriyeti yoktur. Herkes düşündüğünü söylemeye yetkisi yoktur. Meselâ İslâm nizamında bir müslüman çıksa, namaz miktarını azaltalım derse, mürted olur ve derhal öldürülür. Mezhepleri kaldıralım dese yine mürted olacağı için hemen öldürülür. Kimse İslâm’ın koyduğu kanunlara aykırı konuşamaz. Müslüman birisi çıkıp da şarap serbest olsun diyemez.Böyle bir hürriyeti yoktur. Solcuların yasalaştırdığı gibi kimse çıkıp da süt kardeşi ile evlenmeyi teklif edemez. Seyyid Kutub’un dediği gibi dinimizde böyle fikir hürriyeti yoktur. Keza zımmî de kendi dinini söyler, fakat müslümanın kanunlarına karışamaz. Şeriatın hükümlerini değiştirmek için herhangi bir teklifte bulunamaz. Bunlar dört hak mezhepde de yoktur. Hattâ Vehhâbilikte bile yoktur. Rafizilikte bile yoktur. Seyyid Kutub bu fikri sosyalistlerden mi öğrendi acaba?
Seyyid Kutub biz insanları şuna çağırırız, biz insanlara şöyle deriz, gibi ifadelerde bulunuyor. Biz dediği kimdir acaba? Dört hak mezhebin mensubu olan böyle diyemez. Bizim mezhebe göre böyledir der. Ancak Kur’ân-ı kerîm’de Cenâb-ı Hak biz insanları şuna davet ederiz der. Seyyid Kutub İslâm âlimlerinden nakil yapmıyor da biz böyle istiyoruz diyor. Söylediği doğru olsa onun davet etmeye yetkisi var mıdır? O şekil konuşmaya yetkisi yoktur. İslâm âlimlerinin verdiği ölçülere göre konuşulur.
Seyyid Kutub’un neye çağırdığına bir misal verelim :
“Biz bütün vatandaşları, umum gelir kaynaklarından müsavi hakka sahip olacakları bir nizama çağırırız. Çünkü bu nizamda, mülkiyet esas itibariyle -Allah tarafından yetki ve selâhiyet verilmiş olan- cemiyete aittir. Ferdî mülkiyet geçicidir ve ancak faydalanma sınırları dahilindedir. Lüzum görüldüğünde fazla malları alma hakkı cemiyetindir.” İ. Etütler S. 86
Seyyid Kutub’un çağırdığı nizam yukarıdadır. Bu nizamda mülkiyet esas itibariyle cemiyete aitmiş. Mülkiyetin cemiyete ait olma yetkisini de Allah vermiş. Böyle diyor Seyyid Kutub. Mülkiyet bilindiği gibi yalnız komünizmde cemiyete aittir.
D i n i m i z d e, y a n i d ö r t h a k m e z h e b i n hiç birisinde böyle bir hüküm yoktur. Seyyid Kutub gibi şeriatçı olduğunu söyleyen Kaddafi devletinin adını Sosyalist Arap Cemahiriyesi koydu. Seyyid Kutub da bir devlet kursaydı, sosyalist İslâm Cemahiriyesi koyması muhtemeldi. Çünkü İslâm’da mülkiyet cemiyetin değildir. Dinimizdeki miras hukukunu bilenler bilir ki, mülk fertlerindir. Fertlerin sahip olduğu bütün mülkün sahibi de ancak Allahü teâlâ’dır. Allahü teâlâ fertlerin bu mülkü nasıl kullanacaklarını beyan etmiştir. Zekât müessesesi vardır. Zekât nazariyesi yoktur. Zekâta giren malların kırkta birisi cemiyete değil, fakirlere aittir. Hangi malların zekâta dahil olup olmadığı mezheplere göre değişmektedir. Meselâ kadının zinet eşyası ne kadar çok olursa olsun Şafii mezhebine göre zekâta tabi değildir. Halbuki Hanefide 20 miskal ve daha fazlası zekâta tabidir. Zekât fakirin hakkıdır, cemiyete verilmez. Malın kiri olduğu için Seyyidlere de verilmez. Cemiyetin malı olsaydı, Seyyidler de bu maldan istifade ederdi.
Seyyid Kutub ne diyor? Lüzumu halinde fazla malları cemiyet alır. Fazla malın ölçüsü nedir? Cemiyet bunu nasıl alır? Hangi mezhebin hangi hükmüne göre alır.? Dört hak mezhebde böyle bir hüküm yoktur. Bugün Rusya’da fazla malları devlet almaktadır. Zarurî yiyecekten başka hepsini devlet almaktadır. Seyyid Kutub ölmemiş olsaydı, Kaddafi gibi bir şeriat(!) devleti kurmuş olsaydı, Rus sosyalizmini mi tatbik edecekti acaba?
Seyyid Kutub yukarıya aldığımız ilk cümlesinde şöyle diyordu:
“Biz bütün vatandaşları umum gelir kaynaklarından müsavi hakka sahip olacakları bir nizama çağırırız.”
Bu nizamın adı olsa olsa Seyyid Kutub nizamı olur. Hangi nizamda gelir kaynaklarından bütün vatandaşlar müsavi hakka sahiptir? Bu nazariye, yalnız teori komünizmde vardır. Dinimize göre ve dört hak mezhebe göre, ferdin mülkü olan arazide çıkan altın ve kömür gibi madenler yalnız ferde aittir. Cemiyet bunu alamaz. Fert yalnız bunun zekâtını vermekle mükelleftir, onu da fakire verir. Zenginler alamaz. Eğer devlet alır da köprü vesaire yaptırırsa, zekât yerini bulamaz. Devletin yaptırdığı köprüden yalnız fakirler bile geçse yine yerini bulamaz. Çünkü zekâtı yalnız fakirin eline vermek lâzımdır. Muteber fıkıh kitapları böyle yazmaktadır.
Seyyid Kutub S. 89 da şöyle bir başlık atmıştır:
“İslâm’ı ya bütün olarak alın yahut bırakın.” 
Bu başlık altında aynı fikir savunulmaktadır. Halbuki İslâm âlimleri bir şeyin tamamı mümkün değilse mümkün olanı almak gerektiğini belirtmişlerdir. Seyyid Kutub’dan ilham alarak bir mezhepsiz çıksa, ya şeriatı tam uygulayın veya hepsini terk edin, bize namaz kıldırmayın, oruç tutturmayın, hanımlarımızı zorla açtırın derse yadırganmamalıdır.
Dinimizde zengin sadece zekât uşur, sadaka-i fıtır gibi malî ibadetleri yapmakla yükümlüdür. Bunun haricinde kimse zenginden bir şey alamaz. Halbuki Seyyid Kutub bakın ne diyor:
“Devlet lüzûmu halinde cemiyetini korumak için ihtiyacı olan parayı varlıklı fertlerden kayıtsız şartsız alabilir.” İ. Etütler S. 92
Dinimiz, Zimmîlerden haraç cizye gibi vergilerin haricinde başka bir mal alamaz. Seyyid Kutub’un hiçbir mezhebe uymayan bu bozuk fikirleri komünistliğe oldukça uygundur. Komünistler S. Kutub’un heykelini dikseler kendilerince uygun iş yapmış olurlar.
Seyyid Kutub ya hep ya hiç fikrinde şöyle ısrar etmektedir:
“Bugün İslâm adına, kadının parlâmentoya girmesini istemiyen, çalışmaktan menedilmesi, kol ve etek örtüsünün uzatılması için haykıranlar –kendilerini bu tarafa iten duygularına saygımla birlikte- meselelerin hepsini bu ayrıntılara inhisar ettirmekle İslâm’ı kolaya ve eğlenceye aldıklarını söylememe müsaade etsinler.” İ. Etütler S. 94 
Mısır’da bazı müslümanlar, şeriatın tamamının tatbikinin, dejenere olmuş bir hükûmetten istemenin abesliğini düşünerek, bir kısmının olsun şimdilik tatbik edilmesini istemişlerdir. Seyyid Kutub bunlara kızıyor, ya tamamını isteyeceksiniz veya hiç diyor. Sonra bu müslümanları İslâm’ı eğlenceye almakla itham etmektedir. Eğer bunlar İslâm’ı eğlenceye almışlarsa küfre düşmüşlerdir. Küfre düşen bu insanların bu fikirlerine nasıl saygı duyulur? Küfür olan bir fikre saygı duymak küfür değil midir? Seyyid Kutub bu müslümanların bu duygularına saygı duyduğunu da belirtiyor, Seyyid Kutub için fikir fikirdir. Bâtıl da olsa saygıya hürmete lâyıktır. Hümanistler için çok görmemek lâzımdır. Türkiye’de de her fikrin serbest olmasını isteyen mezhepsizler az değildir. Bâtıl olan bir fikrin serbest olması nasıl istenir? Bir şartla istenebilir. Eğer hak olan Fikrin yayılma ihtimali kuvvetli ise, bâtıl olan fikirlerin yayılma ihtimali zayıf ise o zaman her fikrin yayılmasını istiyoruz gibi bir fikir ileri sürülebilir. Böyle bir durum ise ne Mısır’da ne de Türkiye’de mevcuttur. O halde bütün fikirlere inanç hürriyeti tanımak Seyyid Kutub’a ve onun yolundan giden mezhepsizlere has bâtıl bir taktiktir 

SEYYİD KUTUP VE SAPIK GÖRÜŞLERİ