MEZHEPSİLER.COM BİZİMSAHİFE.ORG

ULUDAĞ'A VESİKALI CEVAPLAR

“Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?» ve «Bilmediklerinizi âlimlerden sual ediniz.» buyuran Rahman ve rahîm  olan Allahü teâlâ'ya sevdiği ve beğendiği şekilde hamd-ü  sena olsun. «Âlimler Peygamberlerin vârisleridir.» buyuran geçmiş ve gelecek bütün insanların her bakımdan  en yükseği, en güzeli, Rabbü'l-âleminin mahbubu  Peygamberimiz  Muhammed     Mustafa'ya,  temiz Ehl-i Beytine, her biri hidayet yıldızı olan Eshâb-ı kiramına, onlara uymakla  onlardan sonraki üstünlük sırasına kavuşan Tabiîne, Tebe-i Tabiîne, müctehid din imamlarına, evliya-i kirama ve kıyamete kadar onların izinden gidenlere salât ü selâm ve en iyi dualar olsun.

Allahü teâlâ bizleri, mezhep imamları ve mezhep içindeki müctehidler vâsıtasıyle Resulüne (sallallahü aleyhi ve sellem) uyan Ehl-i sünnet itikadına sahip kullarından  eylesin. Din adamı kılığına girip dinimizi içten yıkmaya  çalışan müctehid taslakları, vehhâbî meşrepli mezhepsizlerin şerrinden muhafaza  buyursun. Sevdiklerini dost, sevmediklerini düşman olarak tanıtsın. Selefî meşrepli sapıklara aldanmaktan, bâtılı hak, yanlışı doğru, mezhepsizliği mezhep sanmaktan korusun. Âmin.

Evet Uludağ, biz sözümüze sâdık kalarak yazınızı aynen hem  de baş sayfada neşrettik. Ancak siz sorduğumuz suallerin çoğuna cevap vermemişsiniz. «O kadar çok suçlamalar var ki hangisine cevap vereceğimizi bilemiyoruz.» diyerek aklınızca te'vil edebildiğiniz hususlara dokunmuşsunuz.  Biz ise sizin bütün itham ve iftiralarınıza sizin de muteber saydığınız kaynaklardan cevap vermek istiyoruz. Aslında bu kaynakların aslını bulmağa lüzum yoktu. Sizin şahsınızda selefiyye sapıklığına düşmüş insanları kurtarmak, bu bataklığa düşecek gençleri ikaz etmek için kâfi miktarda vesika topladık. Pek lüzumlu görülenlerin orijinallerinin fotokopilerini de çektik. Bu mübarek  vesikalar karşısında Cenabı Hak'ka inandığını söyleyen her mezhepsiz, her vehhâbî, her sapık eğer sözünde  samimî ise derhal hakkı kabul edip tövbe etmesi lâzımdır.

Vehhâbîler nasıl “ingiliz uşağı” ise, mezhepsizlerin de bir kısmı “mason uşağı”dır. Bir kısmı da Kitap Sünnet deyip akıntıya kürek  çekerek gitmektedir. Birinci gruptaki mezhepsizler hain oldukları için onlara“Vesika” falan kâr etmez ikinci gruptakiler gafil olduğu için “ilmî vesikalar” karşısında belki gafletten uyanmaları mümkün   olabilir. Bir de mezhepsizleri bir insan zannederek  onların peşinden giden saf müslümanlar vardır Bu  müslümanlar  belki bu vesikalar karşısında mezhepsizlerin yaldızlı, cilâlı sözlerine kanmazlar.

Bu  yazımızda uludağ'ın bütün sorduklarına vesîkalara istinaden ilmî cevaplar vermek istiyoruz. Belli bir sıra takıp etmesi bakımından aşağıdaki başlıklar altında vesikaları sıralayacağız inşaallah.

l -  Selefiye'nin İbni Teymiye'nin sapık yolu olduğunu  isbat eden vesikalar,

2 -  İbni Teymiye'nin kâfir olduğunu gösteren vesikalar,

3 -  Edille-i Şer'iyye'nin dört olduğunu bildiren vesikalar,

4 -  Kıyas-ı fukahaya  uymanın şart olduğunu gösteren vesikalar,

5 -  Aklın hüccet olmadığını gösteren vesikalar,

6 -  İctihadla alâkalı vesikalar,

7 -  İtikadda hak ve doğru olan  tek mezhebin Ehl-i Sünnet Velcemaat Mezhebi olduğuna ait vesikalar,

8 - Ameldeki dört mezhebin hak olduğunu gösteren vesikalar,

9 - Dört hak mezhebden birisine uymamanın, mezhepsizliğin ilhad olduğunu gösteren vesikalar.

10 - Yetmiş üç fırkadan yetmiş ikisinin ehl-i bid'at ve cehennemlik olduğuna dair vesikalar,

11 - Felsefecilerin kâfir olduğuna dair vesikalar,

12 - İbni Rüşd'ün felsefeci olduğuna dair vesikalar,

13 - Ehl-i kıble tabirinin ne mânâya geldiğini gösteren vesikalar,

14 _ Vehhâbîlerin Ehl-i kıble olmayıp kâfir olduklarını gösteren vesikalar,

15 - Türbe yapmanın caiz olduğunu gösteren vesikalar,

16 - Vehhâbîlerin müslümanlan tekfir ettiklerine dair vesikalar,

17 - Vehhâbilerin Medine-i Münevvereyi bombardıman ettiklerine dair vesikalar,

18 - Ehl-i bid'atın, Ehl-i küfürden daha zararlı olduğunu gösteren vesikalar,

19 - Ehl-i sünnet itikadını yaymaya niçin geniş yer vermek mecburiyetinde kaldığımızı bildiren emirlerin vesikaları,

20 - Şevkani, Abduh, S. Kutub, Kardavi, Mevdudî gibi selefi olduklarını söyleyen sapıkların mezhepsiz olduklarım gösteren vesikalar,

21 - Selefi meşrepli kimselerin masonların ve mezhepsizlerin kitaplarını tavsiye ettiklerine dair vesikalar.

l - SELEFİYE'NİN İBN-İ TEYMİYE'NİN SAPIK YOLU OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR :

Selef veya Selef-i sâlihîn ne demektir. Sahabe ve Tâbi'îne «Selef-i Sâlihîn» denildiği İbni Abidin'de «Kâdîlik» bahsinde yazılıdır. Diğer muteber kitaplarda da Sahabe, Tâbi'în ve Tebe-i Tâbi'îne Selef-i sâlihîn denildiği bildirilmektedir.

«Râbıtat-ül-âlem-il-İslâmiyye» isimli vehhâbî teşkilâtının Türkiye'deki temsilcisi S.Ö., çıkardığı dergide kendisine mezhepsiz denmesine kızarak «Sahabenin ve hattâ Peygamberimizin mezhebi mi vardı?»demek cür’etini göstermiş ve kendisine dergimizde gereken cevabı vermiştik. Kısaca tekrar edersek, Eshâb-ı kiram, selef-i sâlihîn müctehid oldukları için kendi mezheplerinde idi. îtikadda ise hepsi de «Fırka-i Naciye» olan «Ehl-i Sünnet Velcemaat» mezhebinde idi. Peygamber aleyhisselâmın mezhebi ne idi diye sormak, bir mektepte müdürlük yapan bir kimseye, sen bu mektepte hangi sınıfın talebesisin? demekten daha abes bir sorudur. Başka bir mezhepsiz de, Allahü teâlâ'nın mezhebi ne idi diye sorabilir. Müctehide hangi mezhebin kurucusudur, diye sual edilir. Peygamber aleyhisselâm hangi dinin tebliğcisidir şeklinde sual sorulabilir. Her peygamber, Allahü teâlânın belli hükümlerini ümmetine tebliğ etmiştir. Her peygamberin mezhebi de ümmetine tebliğ ettiği esaslardır.

Gerek Halef ve gerek Selef âlimlerinin hepsinin itikadda tek mezhepleri vardı. Ehl-i Sünnet Velcemaat mezhebi. Bütün Selef-î sâlihînin mezhebi olan Ehl-i sünnet itikadının .vesikalarına geçmeden önce Akaid imamlarından birkaç satır bahsedelim. İmâm-ı Eş'arî ve İmâm-ı Mâtûridî kendi başlarına bir mezhep kurmamışlar, Selef-i sâlihînin bildirdikleri iman ve İtikad bilgilerini şerh etmişler, kısımlara ayırmışlar, kısacası bu bilgileri sistemleştirmişlerdir. İmâm-ı Eş'arî hocası İmâm-ı Şafiî'nin yolundan dışarı çıkmış değildir, İmâm-ı Mâtûridî de İmâm-ı Âzam'ın yolundan dışarı çıkmamıştır, hocalarının koyduğu usûlleri sistemleştirmişlerdir.

Gerek İmâm-ı Eş'arî, gerek İmâm-ı Mâtûridî, gerek dört hak mezhebin imamları ve gerekse bu imamlara tâbi olan bütün müctehidler, Hadîs-i şerifte bildirilen tek doğru fırka olan, yani Sahâbe-i kiramın, Tâbi'înin ve Te-be-i Tâbi'înin müşterek mezhepleri olan Ehl-i Sünnet Velcemâat mezhebinde idiler.

Selef’in mezhebi başka, Selefiyye mezhebi başkadır. İmâm-ı Â'zam hazretleri, Selefin mezhebi olan Ehl-i sünnet mezhebini müdafaa için Fıkh'ul ekber kitabını yazmıştır.

Selefin mezhebi, mezheb-i selef veya selef mezhebi, selefiyye mezhebi değil, Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebidir. Bu hususta icma olduğunu vesikalarla isbat edeceğiz inşaallah. Önce İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin (İlcâm-ül avam) isimli eseriyle mezkûr icmayı açıklıyalım. Kitabın adı ile kitaptan alınan üç vesikayı, bir de Uludağ' m Kelâm kitabının 206 ıncı sahifesinde şöyle demektedir. Orijinal vesikası sahife 93 dedir.

İmâm-ı Gazâlî “ilcam-ul-avam-anil-kelâm” isimli eserinde selefiyye mezhebinin esaslarını yedi olarak kabul etmekte ve bunları şöyle anlatmaktadır. Basiret sahiplerine göre hak olduğunda hiç şüphe olmayan mezhep, Selefin mezhebidir. Burada selef sözü ile sahabe ve tabiînin mezhebi kasdedilmektedir. Buna göre hak olan selef mezhebinin hakikati ve mâhiyeti şu yedi esastan ibarettir.

Bu ilcâm kitabı, mücessime, müşebbihe ve onların yolunda olan bugünkü vehhâbî'ler ve selefiyyeciler için yazılmıştır. İmâm-ı Gazali hazretleri bu eseriyle kendisinden sonra gelen vehhâbîleri ve vehhâbîlerin kamufle adı olan selefiyyecilerin tuttukları bid'at yolunu çürüterek tek hak ve doğru olan Ehl-i Sünnet Velcemâat mezhebinin prensiplerini anlatmaktadır.

Önce Uludağ'ın Kelâm kitabındaki birbirini nakzeden ifadeleri okuyalım. Uludağ yukarıdaki orijinal vesikada «İmâm-ı Gazâlî selefiyye mezhebinin esaslarını yedi olarak kabul etmekte» diyor. İmâm-ı Gazâlî hazretlerinden naklederek «selef mezhebinin hakikati ve mahiyeti şu yedi esastan ibarettir.» diyor. İmâm-ı Gazâlî hazretleri «Selef mezhebinin yedi esası» şeklinde buyururken Uludağ bu ifadeyi değiştirerek «Selefiyye mezhebinin yedi esası» olarak bildirmektedir. İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin selef ifadesini selefiyye diye değiştirmiştir. Bu değiştirme kendi Kelâm kitabında da sırıtmaktadır. Biz kitabın sayfasını keserek orijinalini vermek suretiyle selefîlerin oynadıkları oyunu göstermek istedik.

İlcâm'da bahsedilen selef mezhebi nedir? Îmâm-ı Gazâlî hazretleri bunu da açıklıyor: Selef mezhebinden maksat Sahabe ve Tâbi'înin mezhebi diye tarif ediyor. İmâm-ı Gazâlî hazretleri, Sahabe ve Tâbi'înin mezhebinin ne olduğunu da bize bildiriyor. Ümmetin yetmiş küsur fırkaya ayrılacağını bildiren hadîs-i şerifi naklederek fırka-i naciye denilen tek kurtuluş fırkasının Ehl-i sünnet velcemaat mezhebi olduğu bildirilmektedir. Yine hadîs-i şerifle Ehl-i sünnet vel cemaat fırkasının, ne olduğu bildiriliyor. Peygamber aleyhisselâmın ve Eshâb-ı kiramın yolundan giden fırka olarak bildirilmektedir. Aşağıda bunun böyle olduğunu, yani itikadda tek hak mezhebin bulunduğunu bunun da Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebi olduğunu sayısız vesikalarla isbat edeceğiz inşaallah...

Aşağıda da görüleceği gibi ne İlcâm'da ne de diğer Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında Selefiyye mezhebi diye bir mezhep yoktur. Ya Uludağ, selef ile selefiyye'yi karıştırıyor veya kasıtlı olarak İbni Teymiyye'nin sapık yolu olan selefiyye'yi selef mezhebi diye yutturmak istiyor. Üçüncü bir ihtimal yoktur. Uludağ, iddiasına Ilcam' ül avâm'ı delil olarak göstermeğe nasıl cür'et etti, hayret ediyoruz. Selef mezhebinin selefiyye mezhebi olmadığı, Tabiinin ve Eshâb-ı kiramın mezhebi olduğu, yani Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebi olduğu orijinal vesikadan anlaşılmıştır.

İmâm-ı Gazali hazretleri mezkûr eserinde Selef mezhebinin hak olduğunu, doğru olduğunu ve bu mezhepten ayrılanların bid'at sahibi olduklarını açıklamaktadır. Selef mezhebinden maksat da Sahabe-i kiramın mezhebi olduğu, bunun da Ehl-i sünnet velcemaat diye isimlendirildiğini bildirmektedir. Şimdi Uludağ'ın tenakuzuna gelelim. Uludağ, Kelâm kitabının 136. sayfasında İmâm-ı Gazâlî ve diğer âlimleri zikrederek bunların Selefiyye mezhebinin yayılmasını önlediğini bildiriyor. Cevabî yazısında ise onun Selefiyye mezhebini müdafaa ettiğini söylüyor. Eğer İmâm-ı Gazâlî hazretleri tek doğru ve tek hak mezhebin Selefiyye mezhebi olduğunu söyleseydi, elbette bu tek hak yolun müdafaasını yapardı. Selefiyye mezhebinin yayılmasını önlediğine göre bu mezhebin hak ve doğru olduğunu söylememiş, hak ve doğru olan mezhebin selefin mezhebi olduğunu, yani Tabiîn ve Sahabe-i kiramın mezhebi olduğunu, yani Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebi olduğunu söylemiş ve bunu müdafaa etmiştir.

Halef ve Selefin ne olduğunu bütün Ehl-i sünnet kitapları yazmaktadır. Bir vesika daha verelim. Çok kıymetli bir fıkıh kitabı olan «Dürrül muhtar»ın şahidlik kısmında şöyle yazılıdır:

«Selef, Eshâb-ı kiramın ve Tâbi'înin ismidir. Bunlara Selef-i sâlihîn de denir. Halef de seleften sonra gelen Ehl-i sünnet âlimlerine denir.»

Kelâm kitabının 136. sayfasında İmâm-ı Gazâlî'nin felsefî bahisleri red ve iptal gayesiyle Kelâma soktuğu, Râzi ile Amidi'nin Kelâm ile felsefeyi meczederek bir ilim haline getirdiği ve Beydavi'nin ise Kelâm ile felsefeyi birbirinden ayrılmaz hale koyduğu iddia edilmektedir. Bu iddialar bu büyük âlimlere yapılan çok çirkin bir iftiradır. İlm-i Kelâma felsefeyi karıştıranlar, bid'at fırkalarıdır. Bu âlimler selefin mezhebi olan Ehl-i sünnet vel cemaatı müdafaa ederek felsefecilerin ve bid'at fırkaların sapık fikirlerini çürüttüler. Bu cevaplar ilm-i kelâma felsefeyi karıştırmak değil, aksine bid'at fırkaları tarafından ilm-i kelâma karıştırılan felsefî düşünceleri temizlemektir. Bu yüce âlimlere felsefe pisliğinden atmak kadar çirkin bir iftira olur mu? Bu iftirayı ilk defa İbni Teymiyye «Vasıta» kitabında yapmıştır.

Uludağ'ın da bildirdiği gibi İmâm-ı Gazali hazretleri Selef mezhebinin yani Ehl-i sünnet mezhebinin hak olduğunu bunun zıddının bid'at ve dalâlet olduğunu bildirmiştir. Elbette Selefin mezhebi olan Ehl-i sünnet mezhebi haktır, bunun gayrisi bid'at ve dalâlettir. İmâm-ı Gazâlî hazretleri tek hak olan bu mezhebin yayılmasını nasıl önler? Bu İmâm-ı Gazâlî hazretlerine yapılan çirkin bir iftira değil midir? İmâm-ı Gazâlî selefin mezhebini değil, Selefiyye isimli İbni Teymiyye'nin savunduğu yolu çürütmüştür. Yine Uludağ çıkar da İbni Teymiyye, İmâm-ı Gazâlî hazretlerinden sonra dünyaya geldi derse şaşmayız. Mes'ele şahıslar değil fikirlerdir. Demek İbni Teymiyye'nin sapık fikirleri İmâm-ı Gazâlî hazretleri zamanında da varmış ki reddiyeler yazılmıştır.

İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin asrında bugün olduğu gibi Ehl-i sünnet itikadını bozmak için felsefeciler bir koldan, mücessime ve müşebbibe fırkaları başka bir koldan hücum etmişler, bu bid'at fırkaları Cenâb-ı Hakka birçok isnatlarda bulunmuşlar İbni Teymiyye'nin müdafaa ettiği teşbih ve tecsim fikrini ileri sürmüşlerdi. Hem de bu teşbih ve tescim fikrini İbni Teymiyye ve diğer mezhepsizlerin yaptığı gibi selef-i sâlihine atfederek yaymaya başlamışlardı. İşte Hüccet-ül İslâm İmâm-ı Gazali (rahmetullahi aleyh) bunlara reddiye olarak «İlcamül avam» isimli eserini kaleme almıştır. 1206 tarihli baskısında şöyle buyurmaktadır:

«Cehalet ve dalâlet fırkaları mücerred zahir-i suret ve müteşabih haberleri alıp sarılmakla Allahü teâlânın zatı ve sıfatı hakkında Cenâb-ı Hakkın münezzeh olduğu suret, el ve ayak ve nüzul ve intikal ve arş üzerine istiva ve istikrar ve bunların emsali hallere itikad ediyorlar. Bununla beraber bu itikad ettikleri şeyleri selef-i izamın dahi itikad ettiği şeyler olduğunu zannediyorlar. Binaenaleyh o güruh-i mekruh indinde, teşbihi yok etmek için delillerini kâfi derecede bildirerek selef-i kiramın da itikadını sana şerh ve beyan edeyim.»

Akaid şerhi (Kesteli)nin 18. sayfasının haşiyesinde İmâm-ı Eş'arî ile İmâm-ı Mâtûrîdi'nin Peygamber aleyhisselâmın ve Esbabı kiramın yolu olan Ehl-i sünnet yolunda oldukları, bu iki fırkanın birbirlerini bid'at ve dalâlete nisbet etmedikleri bildirilmektedir.

İmâm-ı Â'zam (rahmetullahî aleyh) Vasiyyeti Nukirru isimli eserinde şöyle buyurmaktadır:

«Allahü teâlâ sizleri oniki esas üzere ehl-i sünnet velcemaat mezhebinde devam etmeye muvaffak kılsın, sizlerden biriniz bu esaslar üzerinde yürürse nefsin arkadaşı ve bid'at ehli olmaz.»

Bu vesikadan da; Büyük İmam'ın selef mezhebinde yani Ehl-i sünnet velcemaat mezhebinde olduğu, selefiyye sapıklığında bulunmadığı anlaşılmış oldu.

Kadı Kemaleddin bin Sinan el Beyaz hazretlerinin «İşârât El meram an ibârât el imâm» isimli eserinde İmâm-ı Â'zamın, İlmi kelâm sahasında parmakla gösterilecek hale geldiği yakın ve kat'î delillerle, usûl-i dîni tedvin edip en muhkem hâle getirdiği itikad imamlarının ilki olduğu bildirilmektedir. Ebû Mansur Bağdadî hazretleri de aynı fikri Tabsıra isimli eserinde zikretmiştir.

Kelâm ilminin sonradan çıktığını İmâm-ı Â'zam hazretlerinin selefiyye'den olduğunu söylemek çirkin bir iftiradır.

Taftazani hazretlerinin Akaid şerhinde de Ehl-i sünnet velcemaat mezhebinin esaslan bildirilerek selefin yolunun, mezhebinin de bu olduğu doğru yolun da bu esaslar olduğu bildirilmiş, Selefiyye mezhebidiye bir mezhebden bahsedilmemiştir. Selef yolunun salim bir yol olduğunu söyleyerek bundan Selefiyye mezhebinin salim yol olduğunu çıkarmak akıl ve ilim dışı bir cehalettir. Yahutta maksatlı bir benzetmedir. Elbette bütün müslümanlar selef yolundadır. Halef âlimleri de selef yolundadır. Siz kasıtlı olarak mı yoksa cehaletten dolayı mı, eski âlimlerin selef yolunda olduğunu sonra gelen âlimlerin bu yolu bırakıp Eş'arî veMâtûridî mezheplerine geçtiğini söylüyorsunuz. İmâm-ı Â'zam'ın selef mezhebinde olup da ona tâbi olan müctehidler ve âlimlerin hocalarının ve mezhep imamlarının itikadını bırakmaları kadar akıl ve ilim dışı bir iftira olmaz. İmâm-ı Mâtûridî yeni bir mezhep kurmamış ki, İmâm-ı Â'zam'ın bildirdiği esasları sistemleştirmiştir. Hanefî mezhebindeki âlimlerin itikadlarının İmâm-ı Â'zam'ın itikadından ayrı olduğunu söylemek âlimlere yapılan büyük bir iftiradır.

İmâm-ı Gazali hazretleri de İlcâm'ül avam isimli eseriyle selefin sözleriyle selefilik taslayanları rezil etmiştir.

Hanefi mezhebinde fıkıh ve kelâm âlimi olan Abdulhâkim Siyalkuti hazretleri Celâl üzerine yazdığı haşiyenin 7. sayfasında şöyle buyurmaktadır:

«Eş'ariler itikadda Mâtûridi gibidirler, çünkü birbirlerini idlâl etmezler.»

Bir başka vesika da şudur: Ebil Münteha hazretleri, Fıkh-ı ekber şerhinin 2. sayfasında şöyle buyurmaktadır:

«Kitap ve Sünnete yapışmak, nefsin arzularından ve bid'attan kaçınmak ancak Ehl-i sünnet vel cemaat yoluna yapışmakla mümkün olur. Ehl-i sünnet vel cemaat, sahabe-i kiram ve Tâbi'în yolu üzerindedir.»

Demek ki Kitap ve Sünnete yapışıp bid'atlardan kaçınmak ancak İmâm-ı Mâtûridi ve İmâm-ı Eş'ari hazretlerinin sistemleştirdikleri Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebine sarılmakla mümkündür. Yoksa Kitap ve Sünneti mezhepsizlerin yaptığı gibi kendi kafasına göre tefsir etmek Kitap ve Sünnete yapışmak değildir.

Bir başka vesika: Akaid-i Adudiye'ye «Gelenbevî» hazretleri tarafından yazılan haşiyede şöyle buyurulmaktadır:

«Eş'ariyye mezhebi fırka-i naciyedir. Bunların itikadı, aynen sahabe-i kiramın itikadıdır.»

Görüldüğü gibi Eş'ari mezhebi de Eshâb-ı kiramın itikadı üzerinde idiler.

Bir vesika daha: İns ve cinnin müftüsü Ahmed İbni Kemâl Paşazade, «Risale-i Münire» isimli eserinde Ehl-i Sünneti anlatırken buyuruyor ki:

«Fahrü'l-İslâm Ali Pezdevî, Usûl-i fıkh kitabında buyurur ki, ilim iki kısımdır: a) Tevhid ve sıfat ilmi b) Fıkıh ilmi, İkinci kısımda esas, Kitap ve Sünnete yapışmak, bid'atlerden sakınmak ve Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebinde bulunmaktır. Ehl-i sünnet vel cemaat Peygamber aleyhisselâmın, Eshâb-ı Kiramın, Tâbi’inin ve selef-i salihinin yoludur. Bunu bize âlimlerimiz ulaştırdı. Bizden öncekiler de, İmâm-ı Â'zam, İmâm-ı Ebu Yusuf, İmâm-ı Muhammed ve esbabının hepsi bu yolda idiler.»

Bir vesika daha: Molla Said Hadimi hazretleri, İmânı-ı Â'zâm rahmetullahi aleyhin «Vasiyyeti Nukirru» isimli eserinde yazdığı şerhin 156. sayfasında Ehl-i sünnetten maksat İmâm-ı Mâtûridi ile İmâm-ı Eş'arî'nin yolu olduğunu, İmâm-ı Mâtûridî'nin Hanefî mezhebinde İmâm-ı Eş'arî'nin de Şafiî mezhebinde olduğunu bildirmektedir.

Görüldüğü gibi Ehl-i sünnetin içinde «Selefiyye» diye bir şey yoktur.

Aynı eserde iki imam arasındaki ihtilâfların asıldan olmadığı birbirlerini tekfir ve idlâl etmeyi gerektirmeyen hususlar olduğu, ikisinin bir mezhep sayıldığı, ikisine birden «Ehl-i sünnet vel cemaat» ismi verildiği bildirilmektedir.

Hal böyle iken Selefiyye sapıklığını selefin yolu olarak İbni Teymiyye gibi takdim etmenizdeki maksat nedir? Ne diye mezkûr iki akâid imamının müşterek mezhepleri olan Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebininzıddının bid'at olduğunu yazmıyorsunuz da, İbni Teymiyye gibi Selefiyye zihniyetinin zıddının bid'at olduğunu yazıyorsunuz. Yukarıda açıklandığı gibi İmâm-ı Gazali hazretleri, Selefiyye'nin değil, selef mezhebinin yani Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebinin zıddının bid'at ve dalâlet olduğunu bildirmiştir. Kelime oyunu yapmaktaki gizli maksadınız nedir?

Bir vesika daha: Sofiyye-i âliyyenin büyüklerinden, Silsile-i âliyyenin onsekizinci, zahirî ve bâtinî ilimler hazinesi Ubeydullah-i Ahrar hazretleri   «Feraidul fevaid» isimli kitapta şöyle buyurmaktadır:

«Bütün keşifleri ve kerametleri bana verseler, fakat Ehl-i Sünnet vel cemâat itikadını vermeseler, kendimi harap bilirim. Keşf ve kerametim olmasa, Ehl-i sünnet vel cemâat itikadını ihsan eyleseler hiç üzülmem.»

Bir vesika daha: Ebul Kasım İshak bin Muhammed, 1303 tarihli «Sivâd-i â'zam» isimli eserinin ikinci sayfasında, ümmetin yetmiş üç fırkaya ayrılacağı hakkındaki hadis-i şerifi ve bu hadis-i şerifin devamı olan «Sivâd-i â'zama tâbi olunuz, ayrılan Cehennemdedir, cemaattan bir karış ayrılanın boynundan İslâm gerdanlığı çıkarılır» ibaresini yazdıktan sonra «Sivâd-i Â'zamın Ehl-i sünnet vel cemaat»olduğunu bildirmiştir.

«Mevâhib-i Ledünniyye»de Ümmetin âlimlerinin dalâlet üzerinde birleşmiyeceklerini bildiren hadis-i şerif naklediliyor. Bu hadis-i şerifi İmâm-ı Ahmed «Müsned»inde ve Taberâni «Mu'cem-i Kebir»inde bildiriyor.

Bütün bu vesikalar, mezkûr iki akaid imamının müşterek mezhepleri olan «Ehl-i sünnet vel cemaat»ın doğru olduğunu sivâd-i â'zamdan (cemaattan) ayrılan Selefiyye'nin bid'at, dalâlet ve bâtıl olduğunu göstermektedir.

Serbest düşünceli veya başka tabirle Selefiyye mizaçlı İbni Teymiyye ve Şevkani gibi âlimler, sivad-i â'zamdan yani cemaattan ayrıldıkları için dalâlete yuvarlanmışlardır. «Cemaattan ayrılan Cehenneme gider» hadis-i şerifine uygun olarak atalarımız «Sürüden ayrılanı kurt kapar» demişlerdir. Selef yolu diye selefiyye sapıklığına düşmüş birkaç mezhepsizden başka gösterilebilir mi?

Selefî itikadında olduğu halde bir türlü söyleyemiyen Uludağ şöyle diyor: «Selefiyye mezhebinin doğru olmasından, hak olan dört mezhebin yanlış veya bid'at olması kat'iyyen gerekmez. Zira biri itikadı, diğeri amelî bir mezheptir.»

Uludağ, itikadda mezhebi diğer selefiyyeciler gibi üçe ayırmaktadır: Selefiyye, Mâtûridîyye ve Eş'ariyye diye. Bunlardan Selefiyyenin en doğru, zıddının da bid'at olduğu söylenince diğer iki mezhebin yanlış ve bid'at olduğu meydana çıkmaz mı? Dört hak mezhebin bağlandığı bu iki mezhep bid'at olunca ameldeki dört hak mezhep tamamen bid'at olur. İtikadı bozuk olana amel faide verir mi? Sonra dört hak mezhebe tamamen amelî ve fıkhî mezhep demek de doğru değildir. Yani bu dört hak mezhep hem amele ait bilgileri ve hem de itikada ait bilgileri bir arada toplamışlardır.

Bu kadar vesika ve deliller karşısında acaba Uludağ yine çıkıp da «Selefiyye mezhebi de Eş'arî mezhebi kadar doğrudur.» diyebilecek mi? Mu'tezile mezhebine göre doğru çoktur. Halbuki Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebinde doğru bir tanedir. Onun için Mâtûridîyye ve Eş'ariyye mezhepleri bir mezhep olarak kabul edilmiş ve ikisine birden Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebi denmiştir.

Uludağ, cevabî yazısında «Biz Gâzâlî kadar ileri giderek en doğru yol selef yoludur, demiyoruz.» diyor.

Uludağ bu cümlesi ile, hâşâ İmâm-ı Gazâli'nin haddi aştığını, ileri gittiğini söylüyor. Her sünnî müslümanın İmâm-ı Gazali hazretlerinin sahip olduğu itikada sahip olması lâzımdır. Elbette en doğru yol, tek kurtuluş yolu «selef yolu»dur. Yukarıda vesikaları ile açıkladığımız gibi selef yolu, Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebidir. Ama Uludağ, kelime oyunu yaparak seleften selefiyye'nin hak olduğu gibi bir mânâ çıkarmaya çalışıyor. Tabiî bunu ancak gafil ve cahillere yutturabilir.

Uludağ yazısında «Ehl-i sünnet âlimlerinin eserlerine dayanarak Selefiyye mezhebinin sapık bir mezhep olduğunu bize ispat ederseniz size minnettar kalırız» diye bir taahhütte bulunuyor. Eğer sözünde samimi ise, biz, bize minnettar kalmasını istemiyoruz, sadece tövbe edip sivâd-i â'zama (yani Ehl-i sünnet velcemaat'a) sarılmasını istiyoruz. Büyükler açık işlenen günahın tövbesinin de açık olmasını emrettikleri için tövbe ettiğini dergimize bildirmesini ve herkese duyurmasını istiyoruz. Abonelerimiz kendisine sui zandan kurtulsun...

Bir vesika daha: Hayâli ismiyle meşhur Ahmed bin Musa hazretleri Şerh-i akaid haşiyesinin onuncu sayfasında şöyle buyurmaktadır:

«Ehl-i haktan maksat Ehl-i sünnet vel cemaattır»

Uludağ, nasıl olduysa İmâm-ı Sübki'den de nakil yaparak mütekaddimin ve müteahhirinden birtakım kimsenin selef mezhebine gittiğini söylemektedir. Elbette önce ve sonra gelen bütün âlimler selef yoluna gitmiştir, selef yolunda gitmeyenler sapık veya kâfirdir. İmâm-ı Sübki hazretleri Uludağ'ın aleyhine delildir. İmâm-ı Sübki «Tabakat-üş-Şafiîyye» kitabının 1. cilt, 66. sayfasında imanla ilgili hususu açıkladıktan sonra bu zümrelerin selef mezhebine gittiklerini bildiriyor. Yoksa bunlar selefiyye mezhebinde idiler demiyor. Hâşâ İmâm-ı Sübki, selefiyye'yi müdafaa etse, hiç bu. sapık mezhebi ihyaya çalışan İbni Teymiyye'ye reddiye yazar mı? İmam-ı Sübki «Erredü li-İbni Teymiyye» ve «Şifa-üs-sikâm fi ziyaret-i Seyyid-il enam» kitaplarında İbni Teymiyye'nin sapıttığını kuvvetli delillerle ispatlamıştır. Halef âlimleri selef âlimlerinin yolunu ihyaya çalışmıştır. Uludağ'ın da itiraf ettiği gibi İbni Teymiyye ve talebesi İbnül Kayyim de Selefiyye'yi ihyaya çalışmıştır. Bütün bu vesikalardan İbni Teymiyye'nin ihyaya çalıştığı selefîlik veya selefiyye selefin yolu değildir. Çünkü öyle olsaydı, Uludağ'ın şahit gösterdiği İmâm-ı Sübki gibi âlimler İbni Teymiyye'ye reddiye   yazmazlardı. İbni Teymiyye ve onun yolundan gidip kendilerine Selefi denilen sapıklar«Sivâd-ı â'zam»dan ayrılıp dalâlete yuvarlanmışlardır. Bu sapıklar kendilerine selefi veya selefiyye demeyip de selef   mezhebindeyiz deseler, hattâ Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebindeyiz deseler ne çıkar. Çünkü her sapık, her bid'at fırkası kendi fırkasının Ehl-i sünnet olduğunu, fırka-i naciye   olduğunu bildirmiştir. Hakkı bâtıldan ayıran sivâd-i â'zamdır. Her devirde sivâd-i â'zamdan ayrılan türediler zuhur etmiştir. ŞimdiUludağ ve diğer selefîler,   selefiyye kelimesini yutturamadık, kitaptan bu kelimeyi çıkarıp biz de Ehl-i sünnet vel cemaattanız deseler ve İbni Teymiyyenin savunduğu sapık yolu savunsalar ne çıkar? Bu sapıklığa selefiyye mezhebi değil selef mezhebi dense ne halledilir? Mezhepsiz İbni Teymiyye, mezhepsizlik zehirini teneke kupa içinde değil de altın kupa içinde sunmak istemiş, selef kelimesinden istifade ederek bu kelimeyi istismar ederek kendi sapık yolunu hak yolmuş gibi göstermeye çalışmıştır.

2 - İBNİ TEYMİYE'NİN KAFİR OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR

İbni Teymiyye'nin dalâlet ve küfürlerini eski sayılarımızda vesikaları ile açıklamıştık. Tekrarında bir faide olur mu? Selefiyye'yi ihyaya çalıştığı Uludağ tarafından bildirildiği için İbni Teymiyyenin sapıklığını isbat etmek icap etti. Birkaç vesika da İbni Teymiyye hakkında verip cevapları fazla uzatmak istemiyoruz. Geniş bilgi isteyenler MEZHEPSİZLER kitabımızın I. cildine bakabilirler.

İbni Battuta, İbni Hacer-i Mekkî, İmâm-ı Sübki, kendi oğlu Abdulvehhab, İzzeddin bin Cema'a, Ebu Hayyan Zahirî, Zahid-ül Kevserî, Yusûf-i Nebhani, Muhammed bin Ali Zemlikâni, Abdulvehhab Şa'ranî, Ahmed bin Seyyid Zeyni Dahlan, Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi gibi nice âlimler İbni Teymiyye'ye reddiyeler yazmışlar, dalâletlerini küfürlerini ortaya serip rezil etmişlerdir.

Yukarıda bildirilen âlimlerin kitaplarında İbni Teymiyye, şöyle anlatılmaktadır: Allahü teâlâyı yaratılmış bir mahlûk bilir, bir insan gibi tasavvur eder, madde olarak görür, evliyanın büyüklüğüne inanmaz, türbelere yapılan ziyaretlere saldırır, kâfirlerin Cehennemde sonsuz kalmayacağını söyler, hükümetlere verilen vergilerin zekât yerine geçeceğini iddia eder, Şeyh-i Ekber Muhyiddin-i Arabi hazretleri gibi tasavvuf büyüklerini tekfir etmekten çekinmez...

«Keşfüz-Zünunda» bildirildiğine göre İbni Teymiyye, «Kitabül-Arş» isimli eserinde şöyle demektedir:

«Allah sübhanehü ve teâlâ Arş'ın üzerinde oturur, kendisi ile beraber oturması için Resulullah'a da yer bırakır.»

İmâm-ı Sübkî Kitab-ül Arş için şöyle buyurur:

«Kitab-ül Arş onun (İbni Teymiyye'nin) en çirkin kitaplarındandır.»

İbni Teymiyye'nin talebeleri hariç, onun tecsim ve teşbihe ve Arşın kıdemine kani olduğunda Ulema ittifak halindedir.

İbni Teymiyye, Şam camiinin minberinden inerken «Cenâb-ı Hak gökten yere, benim şimdi indiğim gibi iner» dediğini İbni Battuta bildirmektedir.

Bütün kitaplarda, vesika olması için isim verelim, «Milel ve Nihal» kitabında «Mücessime» ve «Müşebbihe» fırkalarının, yani Allah, Arş üzerinde oturur, iner, yürür gibi hususlara inananların kâfir oldukları yazılıdır.

İbni Teymiyye, Ehl-i sünnet büyüklerine hücum etmeyi meslek haline getirmişti. Hazret-i Ömer ve Hazret-i Ali gibi Eshâb-ı kiramın büyüklerine hücum eder, onların hata ettiklerini söylerdi. Hüccet'ül İslâm îmâm-ı Gazali hazretlerinin kitaplarında mevzu hadis olduğunu söyleyerek bu yüce imamı kusurlu göstermeye çalışırdı. Selefilere vesika olması için yine selefîlerden bir nakil yapalım. Süleyman Uludağ, Selefîlerin yayın organı NESİL dergisinin 1. cild 4. sayısında İbni Teymiyye'nin İmâm-ı Gazali hazretleri için şöyle dediğini yazmaktadır:

«Yeni Eflatuncu felsefeyi tasavvuf kalıbına sokarak müslümanlara takdim eden adam.»

İbni Hacer-i Mekkî hazretleri «El-a'lâm bi-kavatı'ıl-İslâm» kitabında İbnüssübkî gibi âlimlerden naklen buyuruyor ki:

«İmâm-ı Gazâli'nin yazılarında kusur bulan kimse, ya hasetçidir veya zındıktır.» (s. 137)

Uludağ'ın iddiasına göre İmâm-ı Gazali hazretleri Selefiyye mezhebini ihya için «İlcâm-ül avam» kitabını yazmıştır. Yine Uludağ'ın iddiasına göre İbni Teymiyye de Selefiyye'nin ihyası için çalışmışsa da muvaffak olamamışlar. Yine Süleyman Uludağ'ın ifadesine göre İbni Teymiyye, İmâm-ı Gazâli'yi şiddetli şekilde tenkid etmiştir. Bütün bu tenakuzlardan İbni Teymiyye'nin savunduğu selefiliğin selef düşmanlığı olduğu meydana çıkmaktadır. İbni Teymiyye'nin sapık yolu olan bu selefiyye mezhebini bize en doğru olarak takdim eden ve bu hususta kitap yazıp birçok gencin zehirlenmesine sebep olan Uludağ'ın selefiliği terkedip sivâd-ı â'zamın mezhebine girmesini davet ederiz. Kelâm kitabında selefiyye'nin en doğru yol olduğu bildiriliyor, sonra da bu doğru yolu sadece İbni Teymiyye ve talebesinin ihyaya çalıştığı zikredilerekİbni Teymiyye ve talebesini en doğru yolu savunan kimseler olarak göstermektedir. Biz de Allahü teâlânın izniyle İbni Teymiyye'nin ve Selefiyye'nin iç yüzünü açıklamış olduk. Eğer Uludağ hatasından dönerse biz ona minnettar kalırız.

3 - EDİLLE-İ ŞER'İYYE'NİN DÖRT OLDUĞUNU BİLDİREN VESİKALAR :

Bilindiği gibi Edille-i şer'iyye, Kitab, Sünnet, İcma ve Kıyas-ı fukaha olmak üzere dörttür. Fakat Uludağ, Şia ve kollarını anlatırken bunlara göre şer'i deliller de şöyle anlatılmaktadır. Orijinal vesikası sahife 93 dedir. (Vesika no. 2) (Kelâm kitabı, s. 80)

Şer'i deliller dörttür: Kur'ân, hadis icma, akıl. Kıyas delil değildir, İmamların rivayet ettikleri hadisler esastır. İctihad kapısı açıktır.

Bu hususu tasvip edip etmeme hususunda ise bu bahsin sonunda (sayfa 81'de) aynen şu ifade kullanılmaktadır:

«Caferîler sünni talak kabul, bid'î talakı reddederler. Ehl-i kitap kadınları ile evlenmeyi caiz görmezler. Bunun dışında fıkhî konularda sünnîlere benzerler.»

Yukarıda orijinal vesikası verilen kısım böylece tasdik edilmektedir. Başka bir tasdik de şudur:

«Zeydîler ictihad kapısının açık olduğuna inandıklarından aralarında müctehidler yetişmiştir.» (Kelâm kitabı, s. 76)

Bu iki vesikadan ictihad kapısının açık olduğu ve şer'i delilin de yukarıdaki gibi olması gerektiği bildirilmek isteniyor. Karaman'ın ve Topaloğlu'nun ve diğer selefîlerin ictihad kapısının açık olduğunu iddia eden, kıyasın ve hattâ icma'ın delil olmadığını söyleyen Mason Abduh ve Reşit Rıza gibi mezhepsizlerin tavsiye etmeleri, Uludağ'ın da Karaman ve Topaloğlu'nun kitaplarını tavsiye etmesi, Abduh zihniyetini benimsediğini göstermektedir. Neymiş de Zeydîler ictihad kapısının açık olduğuna inandıkları için müctehidler yetişmiş, ne demek bu? Biz de inanırsak müctehid yetiştiririz demek değil midir? Hattâ Uludağ, kitaplarını mutlak bir müctehid gibi yazmaktadır. Hiç bir mezhebe bağlı kalmadan kitap yazmaktadır. Israrlarımıza rağmen itikad ve ameldeki mezhebini söylememektedir. Gerçi biz selefiyye mezhebinde olduğunu biliyoruz, kendi aklına göre, İslâmın ruhuna uygun bulduğu hükümlerle amel ettiğine göre amelde mezhebi dört mezhebden birisi olamaz. Zira bir hükümde başka mezhebin hükmüyle amel etmek ilhaddır. Vesikası ileride verilecek inşaallah.

Bildirilen birkaç husus hariç, Caferiler sünnîlere benziyormuş. Caferîlerin şer'i delillerine de itiraz edilmediğine göre ve fıkhî konuda sünnîlere benzediğine göre orijinal vesika tasdik edilmektedir. Uludağ'ın kıyas'ın şer'i bir delil olduğunu uymamızın şart olduğunu, ictihad kapısının kapalı olduğunu hiç bir zaman söylediğini işitmedik, görmedik. Karaman ve Abduh gibi selefi fikirli kimseleri tasviye etmekle onların fikirlerine iştirak ettiğini göstermektedir.

Bir insan imanın altı şartından beşine inansa, birine inanmasa diğer beşine de inanmamış sayılır. Bir kimse yüz tane Ehl-i sünnet kitabı tavsiye etse, bir tane de Abduh gibi mezhepsiz bir masonu tavsiye etse, bir damla idrarın bir bardak suyu kirlettiği gibi, tavsiye işi zararlı olur. Bir bardak bal şerbetini bir damla zehir, içilmez hale getirir.

Edille-i şer'iyyenin dört olduğuna dair birkaç vesika verelim:

Kıymetli bir fıkıh kitabı olan (Mecmua-i Zühdiyye) isimli eserin baş tarafında Edille-i şer'iyyenin Kitap, Sünnet, İcma ve kıyas olmak üzere dört olduğunu bildirmektedir. Aynı husus Farsça «Seyf-ül Ebrar el-meslûl alel füccar» isimli eserde çeşitli kitaplardan delil getirerek bildirilmektedir. Aşağıya aldığımız orijinal vesikada (sayfa 23'de) Edille-i şer'iyyenin dört olduğu ve ümmetin âlimlerinin sapıklık üzerinde icma etmiyecekleri de hadîs-i şerifle bildirilmektedir. Vesika : 3. (Bak: sahife 116)

Bir vesika daha: İmâm-ı Râzi, Nisa suresi 59. âyet-i kerimesinin Edille-i şer'iyye'ye işaret olduğunu bildirerek şöyle buyurmaktadır: «İcma ancak kitap ve Sünnet'in naslarından ahkâm-ı ilâhiyye'yi istinbât edebilen âlimlerin sözleriyle tahakkuk eder. Usûl-i fıkıhta (Ehlül-hall ve'I-akd) diye vasıflandırılan bu âlimlere (Müctehid) denir.»

4 - KIYAS-I FUKARAYA UYMANIN ŞART OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR :

Kıyas'ın şer'î bir hüccet olduğunu gösteren (Seyf'ül Ebrar)'ın 22. sayfasından aldığımız orijinal vesika No. 4: (Bak: sahife 116)

Âlim olsun, cahil olsun, mukallid olan kimsenin bir müctehidi taklid etmesinin lâzım olduğunu, böyle bir kimsenin başka bir mezhebe geçmesinin ilhada (küfre) teşbih edildiğini gösteren (Dürer ve gurer)den alınan kısmı ise şöyledir: (Sayfa 28 - 29) Orijinal vesika: 5 (Bak: sahife 116)

Kıyas ve içtihadın şeriatın dört temelinden birisi olduğuna dair Mektubat'ın 272. mektubundan aldığımız kısmın orijinali şöyledir: Vesika: 6. (Bak: sahife: 117)

Edille-i şer'iyyenin dört ve Kıyas'ın hüccet olduğuna dair başka bir vesika. Bu vesikada âyet-i kerime lâtin harflerine yaklaşık olmasın diye klişesi yaptırılmamıştır. Orijinal vesika şöyledir: (Seyf'ül Ebrar, s. 34)Vesika: 7. (Bak: sahife 116)

Bu kadar vesika yetmezse daha istenildiği kadar gösterilebilir.

5 - AKLIN HÜCCET OLMADIĞINI GÖSTEREN VESİKALAR:

Aklın hüccet olduğunu empoze etmek isteyenlere cevaptır:

Akıl hakkında İslâm âlimleri neler buyurmuş, onları inceliyelim: İmâm-ı Gazali hazretleri, aklın peygamberlik makamında anlaşılan şeyleri kavramaktan âciz olduğunu, inanmaktan başka çare olmadığını, aklınanlıyamadığı şeyleri ölçemiyeceğini, bunların doğru ve yanlış olduğuna karar veremiyeceğini bildirmektedir. (El Munkızü mined-dalâl)

İmâm-ı Rabbani hazretleri de «Her şey akıl ile anlaşılabilseydi peygamberler gönderilmezdi.» buyurmaktadır. (Mektubat, c. 3, M. 36)

Hâce Muhammed Hasan Sâhib Serhendi Müceddidi hazretlerinin (Tarik'un Necat) isimli kitabında onüç sayfa kadar akılla ilgili malûmat vardır. Bu malûmatların özeti şöyledir:

«Akıl, hakkı bâtıldan, iyiyi kötüden, fâideliyi zararlıdan ayırdetmek için yaratılmıştır. Allahü teâlâya ait bilgilerde akıl yalnız başına senet olamaz. Akıl bir ölçü âleti olduğu için Allahü teâlâya ait bilgilerde ölçme işi olamaz. Mahlûklara ait bilgilerde aklın işe karışması doğru olur.

Akıl, (Mütevâti) değildir. Yani bir cins içinde bulunan fertlerin hepsinde müsavi miktarda bulunan bir sıfat değildir. Akıl (Müşekkik) tir. Yani fertlerin hepsinde müsavi miktarda bulunmayan bir sıfattır. O halde en yüksek akıl ile, en aşağı akıl arasında binlerce derece vardır. Bu bakımdan «Aklın kabul edebileceği» sözü nasıl doğru olabilir? Hem hangi akıl, kimin aklı, her akıllı denen kimsenin aklı mı?

Akıl iki kısımdır: (Selim akıl), (Sakîm akıl). Bunların her ikisi de akıldır. Selim akıl, hiç yanılmaz, hatâ etmez, böyle akıl ancak peygamberlerde bulunur. Bunlara yakın akıl ise Selef-i sâlihinin akıllarıdır. Bunların akılları ahkâmı Şer'iyyeye uygun akıllardır.

Sakîm, akıllar, selîm aklın tam tersi olan akıllardır, düşündükleri şeylerde, yaptıkları işlerde yanılır.

Bu iki akıl arasında çok ve çeşitli dereceler vardır. Bu bakımdan dinî işlerde akla güvenilemiyeceği ve bu işlerin akıl ile ölçülemiyeceği meydâna çıkar.

Din işleri akıl üzerine kurulamaz. Çünkü akıl, bir kararda kalmaz. En akıllı denilen kimse, değil din işlerinde, mütehassıs olduğu dünya işlerinde bile çok hatâ eder. Çok yanılan bir akla nasıl güvenilebilir? Devamlı sonsuz olan âhiret işlerinde nasıl olur da akla uyulur?

Birinin tabiatine uygun olan bir şey, başkasınınkine uymadığı gibi, birinin aklına uygun gelen bir şey, başkasının aklına hiç uygun gelmeyebilir. Ancak akıl ile şeriat birlikte tam ve doğru bir vesika ve ölçü olur. Her akıl değil, selîm olan akıl, hüccettir, doğru yolu gösterir. Selîm olmayan akıllar, yanıldıkları için bir hakikati kabul etmeseler de kıymeti yoktur.

Yalnız akla uyup, yalnız ona güvenip yanılan kimseye felsefeci denir. Aklın erdiği şeylerde ona güvenen, aklın ermediği yanıldığı yerlerde, şeriat ışığı altında akla doğruyu gösteren büyüklere de İslâm âlimidenir..

Akıl göz gibidir, Şeriat da ışık gibidir. Göz karanlıkta cisimleri göremez, görmesi için ışık lâzımdır. Akıl da hakikati göremez, görmesi için şeriat ışığı lâzımdır. Eğer şeriat hak ile bâtılı bildirmeseydi aklımızla bulmamız mümkün değildi.»

Buraya kadar aldığımız nakillerde, aklın din işlerinde şer'i bir hüccet olmadığı meydana çıkmıştır. Akıl gibi büyük bir nimeti ancak şeriatı anlamakta ve ona tâbi olmakta kullanırsak saadet-i dareyne kavuşmamız mümkün olabilir.

Felsefede rasyonalistler, akılcılar, diye bir ekol vardır. Acaba bazı selefîler, bu felsefî ekolün tesiri altında mı kalmıştır?

Herkes kendi aklına uyarsa, insan sayısı kadar din meydana çıkmaz mı? Zaten insanlara çeşitli tefrikalara ayrılıp felâkete sürüklenmeleri kendi akıllarına uyduklarından değil midir?

6 - İCTİHADLA ALÂKALI VESİKALAR :

Aslında selefiyye mezhebinde olan (yani mezhepsiz olan) fakat selef yolundayız, onlar gibi kendi içtihadımızla hareket ederiz, taklid haramdır diyen Şevkânî ve Abduh gibi mezhepsizleri bize tavsiye eden kimselere bazı vesikalar sunmak istiyoruz.

Uludağ, cevabî yazısının hemen başında bize bırakılan Kitap ve Sünnete sımsıkı sarılırsak sapıklığa düşmiyeceğimizi belirtmek istiyor. Bunun için mezhebe ve kıyas-ı fukahaya uymanın ehemmiyetinden hiç bahsetmiyor. Daha da ileri giderek mezhep imamları bize nasıl ictihad edeceğimizi göstermiştir mealinde konuşarak ictihad kapısının açık olduğunu zımnen de kendisinin müctehid olduğunu belirtmek istiyor. Zaten hep onun için âyet ve hadisten delil getiriyor.

Hadis-i şerifte bildirilen Kitap ve Sünnete sarılmak tabiri acaba Kitabı sünneti kucaklamak mıdır veya kendi kafamıza göre tefsir etmek midir, yoksa fukahanın bildirdiği şekilde amel etmek midir?

Uludağ'ın, Benim inancım şudur, İslama uygun bulmuyorum, bunu zararlı buluyorum» gibi sözleri de kendisini müctehid olarak gördüğünü isbat etmektedir. Zira mukallid, ben böyle düşünüyorum demez, diyemez. O sadece mezhebinin müftabih kavillerinden nakil yapar. «Mezhebimizin şu hükmüne göre, İslama uygun değildir. İmameynin müftabih olarak bildirilen kavline göre bu zararlıdır» gibi ifadeleri kullanır. Ben zararlı görüyorum diyemez.

Uludağ yazısının başında ne diyordu? «Rabbinden aldığı vahyi olduğu gibi ÜMMETİNE tebliğ eden...» diyordu. Ümmeti kelimesinden maksat selefîler mi, yoksa bizim gibi mukallidler de dahil mi? Peygamber aleyhisselâm, vahyin tamamını değil bir kısmını ümmetinden eshâbına bildirdi. Eshâb-ı kiram (aleyhimürrıdvan)ın ana dilleri Arapça olduğu halde bazı âyetleri anlıyamadıkları ve Peygamber aleyhisselâma sordukları bilinen bir gerçektir. Bunlardan meşhur olan birisini anlatalım:

Peygamber aleyhisselâm'ın, Hazret-i Ebu Bekir'e (radıyallahü anh) bir şeyler anlattığını gören Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), yanlarına gidip Peygamber aleyhisselâmı dinlemeğe başladı. Başkaları da bu konuşmaları duyduysa da çekindiklerinden gelemediler. «Benden duyduklarınızı başkalarına da duyurunuz.» emr-i nebeviyi düşünen sahabeden bazıları Hazret-i Ömer'e ne konuşulduğunu öğrenmeğe gittiler. Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) onlara şöyle cevap verdi:

«Dün Ebû Bekr-i Sıddık, anlıyamadığı bir âyet-i kerimenin mânasını Peygamber aleyhisselâma sual etmiş, izahını dinliyordu. Ben de bir saat kadar dinledim fakat hiç bir şey anlıyamadım.»

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) acaba niçin anlıyamamıştı? Çünkü âyet-i kerimenin izahı Hazret-i Ebu Bekr'in yüksek derecesine göre anlatılmıştı. «Benden sonra peygamber gelseydi Ömer olurdu» hadis-i şerifine mazhar olan büyük insan Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), ana dili olan Arapçayı çok iyi bildiği halde Kur'ân-ı kerîmin tefsirini bile anlıyamamıştı. Peygamber aleyhisselâm herkesin seviyesine göre konuşurdu. Kur'ân-ı Kerîm o kadar büyük bir ilim deryası ki Cebrail aleyhisselâm dahi âyeti kerîmelerin mâna ve esrarını Peygamber aleyhisselâmdan sual ederdi. Hal böyle iken Uludağ'ın «Herkesin anlıyacağı şekilde, açık biçimde izah eden» ifadesi hatalıdır. İman nedir? sualini, Peygamber aleyhisselâm insanların anlayışlarına göre çeşitli şekilde tarif etmişlerdir. Peygamber aleyhisselâm her şeyi açık izah ederdi ama bu demek artık izah edilecek başka husus bırakmadı demek değildir. Allahü teâlâ Kur'an-ı kerim'inde her şeyi açık bir tarzda izah etmemiştir. Her şey açık olsaydı, içtihada (kıyas-ı fukahaya) lüzum kalır mıydı?

Uludağ «Gerektiğinde dini hükümlerin nasıl çıkarılacağını bize gösteren» ifadesiyle ictihad kapısının açık olduğunu ve kendisinin buna salâhiyeti olduğunu anlatmak istiyor. Bütün âlimlerimiz ictihad kapısının açık olduğunu, ancak müctehid yetişmediği için bu kapının kendiliğinden kapandığını bildirmişlerdir. Bu âlimlerden birisi de selefîlerin selefiyye mezhebinden diye övdükleri, aslında Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebinden olan Şah Veliyyullah Dehlevî hazretleridir. İbni Abidin, (Dürrül Muhtar) daki «Müezzinlerin çok bağırmaları namazı bozar» ibaresini açıklarken şöyle buyuruyor:

«Peygamber aleyhisselâmın vefatından dörtyüz sene sonra kıyas yapan derin âlim kalmadı. Bir işi başka bir işe benzeterek hüküm çıkarabilecek mutlak müctehid kalmadı.»

Her yüz senede bir gelen müceddid âlimler, sivâd-i â'zama aykırı olarak yeni ictihad ve hükümde bulunamazlar. İbn-i Melek, Usûl-i Fıkıh kitabının icma bahsinde şöyle buyurmaktadır:

«Bir zamanda yaşamış olan müctehidler, bir şeyi nasıl yapılacağında sözbirliğine varamamışlarsa, yani başka başka ictihadlarda bulunmuşlarsa, bunlardan sonra gelen âlimlerin bunların sözlerinden birisine uymaları lâzımdır. Başka türlü söylemeleri caiz değildir. Böyle olduğunu bütün âlimler beyan buyurmuş ve İCMA hâsıl olmuştur.»

Selefîler her ne kadar İTTİBA diye bir şey uyduruyorlarsa da bir insan ya müctehiddir veya mukallittir. Bunun bir üçüncü şekli yoktur. «Berika» s. 376'da şöyle buyurulmaktadır:

«Bizler müctehid değiliz, bize «Mukallid» denir. Bizim gibi mukallidler için delil, fıkıh âlimlerinin (müctehidlerin) içtihadlarıdır. Bildiğimiz âyeti kerime ve hadis-i şerifler, bunların sözlerine uymaz görünürse, kendi anladıklarımıza değil, âlimlerin anladıklarına uymamız lâzımdır. Bunlar, onları görmemiş veya görmüşler de anlayamamışlar demek caiz değildir.»

Eğer Uludağ başka bir vesika isterse, aynı mevzu (Kifaye), (Tahrir şerhi Takrir), (İkdi Ferid), (Müsellem-üs-sübut) bunun şerhi olan (Fevatıh-ur-rahamut), (Şerh-i-binhac-ül usûl), (Şevahid-ül hak) ve yüzlerce eserde bildirilmiştir.

İbni Hacer, her devirde sivâd-i â'zamdan ayrılıp ortaya çıkan, naylon müctehid taslakları için şöyle buyurmaktadır:

«Şimdi bâzı kimseler kendilerini âlim sanıyorlar. Kur'an-ı kerim'den ve hadis-i şeriften hüküm çıkarmağa kalkışıyorlar. Bunlar kendilerini beğenmiş cahillerdir. Kur'an-ı kerim'e uyduklarım sanıyorlar. Halbuki nefislerine ve Şeytana uymaktadırlar. Herkesi de Kur'ân'dan, Buharı ve Müslim'den mânâ çıkarmağa kışkırtıyorlar. Böyle haddini bilmeyen kimselere aldanmamalıdır. Hüküm çıkarabilmek için müctehid olmak lâzımdır. İctihadda ehil olabilmek için de birçok kayıt ve şartlar lâzımdır.»

İçtihadın şartları (Mizan), (Reddü'l muhtar) (Hadika) gibi birçok kitapta mevcuttur. Hayrettin Karaman'ın bildirdiği şartlar kâfi değildir. Karaman her şeyden önce müslüman olma şartını bile koymamıştır.

Emekli Postacı ile hemşerimiz Karaman vehhabiliği hatası olan sünnî bir mezhep olarak bizlere yutturmağa çalışıyorlar. Uludağ da vehhabiliğe sapık bile demediğine göre az hatalı sünnî bir mezhep midir? Uludağ dört hak mezhebin haricinde hak olduğunu iddia ettiği beşinci mezheplerin de varlığını söylüyor. Uludağ yazısında dört hak mezhebi saydıktan sonra bu dört fıkhî mezhep demiyor, «Hanefi, Hanbelî, Şafiî, Maliki GİBİ amelî ve fıkhî mezhepler...» tabirini kullanıyor. Dörtte kesmiyor, gibi diyerek daha başka mezheplerin de olduğunu bildirmek istiyor. Sonra amelî ve fıkhî tabirini kullanmakla itikadı mezhebin birden fazla olduğunu da bildirmek istiyor. Bir de itikadî mezheplerin fıkhî mezheplerden tamamen ayrı olduğunu hissettirmek istiyor. Bu dört hak mezhep tek olan itikadî mezheple meczedilmiştir. Bir hükmün amelî yönü olduğu gibi itikadî yönü de vardır. Amel imandan cüz değilse de sıkı sıkıya münasebetleri vardır.

7 - ÎTİKADDA HAK VE DOĞRU OLAN TEK MEZHEBİN EHL-İ SÜNNET VEL CEMAAT MEZHEBİ OLDUĞUNA DAİR VESİKALAR:

Yukarıda ilk maddede Selefiyye mezhepsizliğinin İbni Teymiyye'nin bid'at ve dalâlet yolu olduğu isbat edilirken İmâm-ı Mâtûridî ile İmâm-ı Eş'arî hazretlerinin müşterek mezheplerinin Ehl-i Sünnet vel cemaatolduğuna kâfi miktarda vesika verildiğinden daha fazla vesika göstermeyi zait addediyoruz. Ancak (Fetâvel haremeyn bî recfî nüdvetil meyn) isimli eserden mevzuumuzla alâkalı bir yazının orijinalini almayı faideli görüyoruz. Mezkûr kitabın 34. sayfasından aldığımız bu yazıda Ehl-i sünnet vel cemaatın dışında kalan her fırkayı ehl-i bid'at olarak bilmenin itikad etmenin kat'i, yakını ve icmaî bir farz olduğu bildirilmektedir. İşte vesikası. Vesika no: 8 (sahife 117 ye bakınız)

Uludağ, Kelâm kitabının bazı yerlerine Ehl-i sünnete uygun olarak Ehl-i sünnet ile selefiyye'yi birbirinden ayırıyor. Meselâ sayfa 203'de Mutezile'nin Ehl-i sünnet'in ve Selefiyye'nin kelâm ilmini tenkid etmesinden bahsediliyor. Bazan da Ehl-i sünnetle selefiyye'yi ayırmaktadır. Aynı taktik İmâm-ı Gazâlî hazretleri için de oynanmaktadır. Bir yerde İmâm-ı Gazali hazretlerinin İlcâm-ül avam isimli eserinde selefiyye itikadını müdafaa ettiği yazılıdır, bir başka yerde ise (meselâ: sayfa 123'de) onun orijinal fikirleri olan bir Eş'ari kelâmcısı olduğu bildirilmektedir.

Bir taraftan da Eş'âriyye mezhebinin bid'at bir mezhep olduğu intibaını verecek şekilde husûsi hallerden bahsetmektedir. Sayfa 122'de İmâm-ül Haremeyn için şöyle demektedir:

«Hayatını, Eş'arî kelâmını savunmakla geçiren Cüveynî hayatının son deminde bu görüşünden dönmüş ve manevî kurtuluşun (feyz-Necat) selef akidesinde olduğuna kanaat getirmiştir.»

Bu ifadeyle Eş'âriliğin selef akidesinde olmadığı empoze edilmektedir. Selef akidesinden maksat da İbni Teymiyye'nin selefiyye yoludur. Zira bu selefiyye yolunu ihyaya çalışan kimsenin İbni Teymiyye ve talebesi İbnül Kayyim olduğunu da söylemiştir. Gerçek selef yolu Sivâd-i a'zâmın yani Ehl-i sünnet vel cemaatın yoludur. Bunların müdafaa ettiği selef yolu ise ağızlarıyla da söyledikleri gibi İbni Teymiyye'nin yoludur.

8 - AMELDEKİ DÖRT MEZHEBİN HAK OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR :

Bugün için doğrunun ve hakkın yalnız dört mezhebde olduğunu, beşinci bir mezhep olarak zikredilecek her mezhebin bid'at, dalâlet ve hattâ ilhad olduğunu çeşitli vesikalarla isbat edelim :

Tahtavi ismiyle meşhur, Hanefî âlimlerinden Ahmed bin Muhammed bin İsmail, (Dürrül muhtar) haşiyesinde (zebayıh) kısmında «Dinde fırkalara ayrıldılar» âyet-i kerimesini ve ümmetin yetmiş üç fırkaya ayrılacağını bildiren hadis-i şerifi zikretmekte, Kur'an-ı Kerim'deki “Allah'ın ipi”nden maksat cemaat demek olduğu, cemaatın da fıkıh ve ilim sahipleri olduğu, fıkıh âlimlerinden bir karış ayrılanın dalâlete düşeceği, Cehenneme gideceği, sivâd-i â'zâmın fıkıh âlimlerinin yolunda olduğu, Peygamber aleyhisselâmın ve hülefa-i raşidinin yolunun fıkıh âlimlerinin yolu olduğu, bu yoldan ayrılanların Cehenneme gideceği bildirilmektedir.Fırka-i naciyenin (tek kurtuluş yolunun) Ehl-i sünnet vel cemaat denilen fırka olduğu, Allahü teâlânın tevfîkınin bu fırkada bulunanlara, gazabının ise bu fırkadan ayrılanlara olduğu, bu fırka-i naciyenin bugün dört mezhebde toplandığını, bu dört hak mezhebin ise Hanefî, Maliki, Şafiî ve Hanbelî mezhepleri olduğu, bu zamanda bu dört hak mezhebden birine tâbi olmayan kimsenin bid'at sahibi olup Cehenneme gideceği bildirilmektedir.

Bu kıymetli vesikadan da anlaşılacağı üzere itikad mezhebinin üç değil tek olduğu dört hak mezhebden ayrılan mezhepsizlerle vehhabilerin bid'at, dalâlet ve Cehennemlik oldukları açık olarak bilinmektedir.

Konya'da yaygaracı bir mezhepsiz çıkıyor «İslâmı dört mezhep dışında düşünmek nıezhepsizlik değildir.» diyor. Şimdi Uludağ'dan rica ediyoruz, bu vesikanın aslını alıp mahut mezhepsizin suratına çarpsın, belki hidâyete kavuşmasına vesile olur da bize de dua eder. Bildiğimiz kadarı ile Uludağ, bu vesikalar karşısında hakkı kabul edebilir. Zira kendisini yenilemeyi seven bir tiptir. Eski Kelâm kitabındaki bir çok hatâları nisbeten azaltmıştır. Bu vesikalar karşısında tamamını kaldırması mümkündür.

Şimdi yukarıda bildirilen vesikanın aslını (orijinalini) kitabın kapağı ile birlikte veriyoruz. Yalnız kapak sığsın diye küçülttük ve işte vesikası. Vesika no: 9 (Bak: sahife 118)

(Seyfü'l Ebrâr) da yukarıdaki hususlar, İmâm-ı Menavî, Şah Veliyullah Dehlevî gibi âlimlerce de aynen teyid edilmektedir, işte orijinal vesikası. Vesika no: 10 (Bak: sahife 119)

Aynı hususları teyid eden bir başka vesika da «El-Mesailül-müntehabatü fîr-risaleti vel vesileti) isimli eserde mevcuttur. Bu orijinal vesika En'am suresi 153. âyet-i kerime ile ve ümmetin yetmiş üç fırkaya ayrılacağını bildiren hadis-i şerifle başladığı için âyet-i kerime ve hadis-i şerifi latin harflerine yakın durmasın diye kesip diğer kısımların orijinallerini takdim ediyoruz. Vesika no: 11 (Bak: Sahife 120)

Bu vesikada dört mezhepten başkasıyle amel etmenin caiz olmadığı, bunda icma hâsıl olduğu bildirilmektedir. Bu vesikalardan sonra da Uludağ, Selefiyye diye bir hak mezhep bulunduğundan söz edebilecek midir? «...gibi fıkhî mezhepler» tabirini kullanabilecek midir?

(El-Besâir li-münkir-it-tevessül-i bi-ehl-il-mekabir) kitabında bugün her müslümanın dört mezhebden birisinde bulunmasının vâcib olduğu, dört mezhebden birinde bulunmayan kimsenin Ehl-i sünnetten ayrılmış olacağı, Ehl-i sünnetten ayrılan kimsenin ise sapık veya kâfir olacağı bildirilmektedir, (El-Besâir) den orijinal bir vesika: (s. 52) Vesika no: 12 (Bak: Sahife 120)

Abdulgani Nablusî hazretleri şöyle buyurmaktadır :

«Dört mezhebden başkasına uymak caiz değildir. Böyle söylemek Eshâb-ı kiramın ve Tâbi'înin mezheplerini küçümsemek değildir. Zira, Eshâb-ı kiramın ve diğerlerinin (mutlak müctehidlerin) mezheplerini tam olarak (tedvin edilmiş şekilde) bilmiyoruz. Bilseydik o mezheplere de uymamız caiz olurdu. Çünkü hepsinin mezhepleri doğru idi. Dört mezhep tam bilindiği ve her yere yayıldığı için her müslümanın bunlardan birisine uyması lâzımdır. Dört mezhebin kolaylıklarını araştınp bunları bir araya toplayarak yeni bir telfik mezhebi uydurmak caiz değildir.»

Karaman'ın ve diğer selefi meşrepli kimselerin yaptığı gibi «Bu İslâmın ruhuna daha uygundur» diyerek mezheplerdeki bazı hükümlerle amel etmek caiz değildir. Hattâ mezhepsizler “İslâmiyet kolaylık dinidir, güçleştirmek değil, kolaylaştırmak lâzımdır” diyerek her mezhepteki kolay hükümlerle amel etmeği tavsiye etmektedirler. Vesikalarımızı dikkatle inceleyip mezhepsizlere aldanmamalıdır.

(Sebilün-Necât an bid'at-i Ehl-i zigı ved-dalâle) isimli eserde (s. 9'da) şöyle denmektedir:

Vehhâbîler, reisleri olan İbni Teymiyye'nin talebesi İbn-ül Kayyim'in (İ'lâmil Muvakkiîn) kitabında “kendisinde ictihad şartı bulunmayan kimsenin Kur'an'dan ve hadisten ahkâm çıkarması caiz değildir. İctihad şartı bulunmayan kimsenin, mezheplerden birisine uyması vâcibdir ve dört mezhebden başkasına uymak caiz değildir. Çünkü diğerleri müdevven değildir) dediğini de mi bilmiyorlar?” Bu ifadelerin orijinal vesikası şöyledir. Vesika no: 13 (Bak: Sahife 121)

Doğru söze ne denir? Mezhepsiz İbnül Kayyim bile burada doğruyu söylemiştir. Meselâ İmâm-ı Sevrî'nin mezhebi tedvin edilmiş olsaydı ona da uymak caiz olurdu. Ancak Allahü Teâlânın muradı dört mezhep hakkında olduğu için bu dört mezhep tedvin edilmiştir.

Her biri hidayet yıldızı büyük müctehid olan Eshâb-ı kiramı dahi taklid caiz değildir. Camiussagir şerhinde Abdurraûfi Menavî şöyle buyurmaktadır:

«Müctehid olmayanın sahâbe-i kiramı taklid etmesinin caiz olmadığını âlimler sözbirliği ile bildirmişlerdir. İmâm-ı Râzi de böyle demiştir.»

Yusuf-i Nebhani hazretleri de Eshâb-ı kiramı ve Tâbi'îni izamı taklidin caiz olmadığını çeşitli âlimlerden naklen bildirmektedir. İşte orijinal vesikası: (Huccetullahi alel âlemin, s. 777) Vesika: 14 (Bak: Sahife 121)

9 - DÖRT HAK MEZHEBDEN BİRİSİNE UYMAMANIN, MEZHEPSİZLİĞİN İLHAD OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR:

Yukarıda kâfi miktarda vesika verdik. Bir de Uludağ'ın büyük bir âlim, büyük bir mutasavvuf, müceddid-i elfi sâni diye övdüğü bizce de sözü senet olan İmâm-ı Rabbani (kuddise sirruh) den bir vesika verelim.İmâm-ı Rabbani Hazretlerini mezhepsizler de hüccet olarak kabul ettikleri için mühim bir vesika verelim. Emekli Postacı bile (Mir'ât-ı İmâm-ı Rabbani) diye bir kitap yazdığını tilmizleri söylüyor. Hem de mezhepsizlerin, selefîlerin samimiyet derecelerini böylece ölçmüş oluruz. İmâm-ı Rabbani hazretleri (MEBDE VE MEAD) risalesinin yirmisekizinci fıkrasında namazda kıraatin farz olduğu, hadîs-i şerifte ise fatihasız namaz olmayacağı bildirildiği halde hakik-i kıraati bırakıp kıraati hükmîye karar verilişinin sebebini anlıyamadığını, Hanefîde imam arkasında kıraata dair açık bir delil bulunmamasına rağmen mezhebe uyarak imam arkasında Fatiha okumadığını, zira okursa bu hareketin mezheb değiştirmek, mezhebden çıkmak demek olacağı için İLHAD olduğunu bildirmektedir.

İmâm-ı Rabbani hazretleri gibi müeeddid ve müctehid büyük bir velî, Şafiî mezhebinin delili daha kuvvetlidir, İslâmın ruhuna daha uygundur diyerek imam arkasında Fatiha okumanın mezhep değiştirmek, mezhepten çıkmak olacağını, böyle bir hareketin ise ilhad, küfür olduğunu bildirmektedir. MEZHEPSİZLER kitabımızda açıkladığımız gibi Hayrettin Karaman, Şafiî mezhebindeki şu hüküm, İslâm ruhuna daha uygundur diyerek, Hanefîdeki bir müslüman Şafiî mezhebinin o hükmüyle amel etmesinin cevazına fetva veriyordu. Bazan Şafiî olanların da Hanefiye uymasını söylüyordu. Yani İmâm-ı Rabbani hazretlerine göre ve vesikasını verdiğimiz âlimlere göre caiz olmayan bir telfıkı savunuyordu. Yani İslâm âlimlerince ilhad olan bir hareketi İslâmın ruhuna daha uygundur diye müdafaa ediyordu. Hattâ Mezhepsiz Reşit Rıza'nın(Mezahibin telfıkı) isimli kitabını sadeleştirmiş ve Diyanetteki kafadarları da bunu neşretmişlerdi. Acaba Karaman bu yanlış düşüncesinden vazgeçti mi? İşte bahsedilen vesikanın orijinali. Vesika no: 15 (Bak: Sahife 122)

10 - YETMİŞ ÜÇ FIRKADAN YETMİŞ İKİSİNİN EHL-İ BİD'AT VE CEHENNEMLİK OLDUĞUNA DAİR VESİKALAR :

Bu mevzuda yukarıda yeteri kadar vesika verildi. Bu husustaki hadîs-i şerifi ve yetmiş iki dalâlet fırkalarının hangileri olduğunu öğrenmek isteyenler Gunyetüt-Tâlibîne bakabilirler.

11 - FELSEFECİLERİN KÂFİR OLDUĞUNA DAİR VESİKALAR :

Kendilerine İslâm hümanisti diyen Selefiyyeciler hariç, her sünnî müslüman felsefecilerin küfrünü bilir. İmâm-ı Gazali hazretleri, (El-Münkızu min-ed dalâl) isimli eserinde bütün felsefecilerin kâfir olduğunu isbat etmiştir. Hattâ müslüman olduklarını söyleyen (ilâhiyatçı) geçinen felsefecileri (Tehafüt)ünde bildirdiği şekilde yirmi mes'elede dalâletlerini isbat etmiş, bilhassa bunların üç mes'elede küfre düştüklerini göstermiştir. Bu üç mes'ele de şudur:

1 - Âlem, Allah gibi ezelî ve ebedîdir,

2 - Allah cüz'î olan şeyleri bilmez,

3 - Cismanî ve bedenî bir haşr yoktur demeleri sebebiyle felsefecileri tekfir etmiştir. İşte vesikası: (S. 16) Vesika no: 16. (Bak: Sahife 122)

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, mezkûr eserinde Kelâm ilminin gayesini açıklamış. Ehl-i sünnet itikadını bid'at ehlinin teşvişinden korumak olduğunu bildirmiştir. İşte vesikası: (s.  Vesika no: 17. (Bak: Sahife 122)

Hakikat bu iken, Uludağ çıkıyor, İslâm âlimlerini felsefeci olarak suçluyor, onlara iftira ediyor. Meselâ Kelâm kitabının 123. sayfasında İmâm-ı Râzî için “Râzi, kelâmcı ve filozof bir şahıstı.” diyor. Aynı sayfada hemen iftirasını yapıştırıyor: «Kelâmla felsefeyi birbirine kaynaştırmıştı.» diyor.

Aynı sayfada aynı iftira müfessirlerin baştâcı olan Beydavi hazretleri için de yapılıyor. «Beyzavî kelâmla felsefeyi ayrılması güç bir şekilde meczetmiştir» diyor.

Hüccet-ül İslâm, Zeynüddin diye övdüğü İmâm-ı Gazâlî hazretlerine de «Kelâm felsefecilerinin başında Hüccet-ül İslâm İmâm-ı Gazâlî gelir.» diyor.

İslâm âlimlerinin felsefecilerin sapıklık ve küfürlerini bildirip müslümanları bunlardan korumaları için yaptıkları mücadeleye kelâm felsefesi diyerek, müslümanları da filozof gibi göstermeğe çalışmak bu büyüklere yapılacak en büyük iftira değil de nedir? İmâm-ı Gazâlî «Ben bu kitabımı ehl-i sünnet itikadını bid'at ehlinin teşvişinden korumak gayesiyle yazdım, Kelâm ilminin gayesi de budur.» buyururken, Uludağ çıkıyor, sen «felsefe ile Kelâmı birbirine karıştırdın, sen filozofsun» diyor. Allahü teâlâ felsefecilerin şerrinden müslümanları muhafaza buyursun!

Yarın mezhepsizin biri çıksa «Allah Kur'anda, Ebû Lehepten Firavun'dan, dinsizlerden, putlardan bahsetmek suretiyle Kur'âna kâfirleri karıştırdı» derse Uludağ ne cevap verecek ki? Kâfirin küfrünü, dalâlet ehlinin bid'atini bildirmek hak ile bâtılı karıştırmak mıdır? İslâm âlimlerine bu ne biçim iftiradır?

12 - İBNİ RÜŞD'ÜN FELSEFECİ OLDUĞUNA DAİR VESİKALAR :

Kelâm kitabının 36. sayfasında İbni Rüşd'ün felsefeci olduğu ve İbni Rüşd'den sonra felsefenin kelâmcıların eline geçtiği bildirilmektedir. 37. sayfada ise İmâm-ı Râzi gibi âlimlerden bahsedilerek «Bu devirde felsefe artık korkulan ve haram sayılan bir fikir sistemi olmaktan çıkmıştır.» deniyor. Felsefeyi haram saymayan, helâl sayan hangi İslâm âlimi vardı ki? îslâm âlimlerine yapılan böyle iftiralar karşısında bizim susmamız nasıl istenebilir?

İmâm-ı Gazali hazretleri (El-münkızü min- ed dalâl) isimli eserinde İbni Sina, Farabî ve onlara uyanları tekfir etmektedir. İşte vesikası (s. 12). Vesika no: 18. (Bak: Sahife: 123)

İbni Rüşd, İbni Sina ve Farabiye uymuş mudur, uymamış mıdır? Uyduğu, İmâm-ı Gazâlîyi tenkid bile ettiği sabit değil midir? İmâm-ı Gazâlî ise bunlara uyan herkesi tekfir ettiği bilindiğine göre artık «İmâm-ı Gazâlî İbni Rüşd'ü nasıl tekfir edebilir ki?» demek demagojiden başka bir şey midir? İmâm-ı Gazâlî, Karl Marks'ı da tekfir etmiştir. Mes'ele şahısların kendisi değil, fikirleridir.

İbni Rüşd'ün küfrü bilinirken ve hattâ İrşad kitabının da İbni Rüşd'ü İslâmın ilahiyatına inanmıyan bir kimse olarak bildiren Uludağ neden İbni Rüşd'ü bize karşı müdafaa etmeğe kalkmıştır? İrşad kitabında kendisinin de tekfir ettiği bu şahsın, İmâm-ı Gazâlî hazretlerine darbe indirdiğini nasıl söyleyebilir?

İbret-i âlem için Uludağ'ın yazısının aslının fotokopisini çekerek buraya alıyoruz. Orijinal vesika no: 19 (Bak: Sahife: 93)

İmam-î Gazalî'nin vefatından bir müddet sonra Endülüslü İbni Rüşt Gazalî'nin Tehafütüne «Tehafütüt-Tefahüt» isimli eseriyle cevap verdi. İbin Rüşt bu eserde aklî ve mantıkî delilleri büyük bir mahavet ve dirayetle kullanarak Gazali'yi tenkit etti ve Gazalî'nin tenkitlerinin yersiz, manasız ve saçma olduğunu ileri sür dü. Böylece Gazalî'nin felsefeye indirdiği darbeyi İbni Rüşt, Gazalî'ye indirmiş oldu. Bu fikir kavgasında gerçek galip Gazali midir? Yoksa İbni Rüşt mü? Bu cihet hâlâ tartışma konusudur, bu hususu tesbit için birçok eserler yazılmıştır. (Kelâm : 45)

Görüldüğü gibi felsefeciler mi haklı, yoksa İmâm-ı Gazali mi haklı, hâlâ tartışma konusuymuş! Uludağ, İbni Rüşd'e büyük bir maharet ve dirayet payelerini vermekle bu kâfiri övmüş ve talebelerini zehirlemiş olmuyor mu?

13 - EHL-İ KIBLE TÂBİRİNİN NE MÂNAYA GELDİĞİNİ GÖSTEREN VESİKALAR :

Uludağ, vehhâbîlerin ehl-i kıble olduğunu, ehl-i kıbleyi de çok sevdiğini söylüyor. Vehhâbîlerin kâfirliğini isbat etmeden önce ehl-i kıblenin ne olduğunu ve kâfir olan vehhâbîleri sevmenin küfrü gerektirdiğini vesikalarla bildirelim.

Bir fıkıh ve kelâm âlimi olan Şihristani (Ebül Feth Muhammed bin Abdülkerim) Milelnihal kitabında (tercümesinin 69. sayfasında) buyuruyor ki:

Birinci vesika: «İmâm-ı Â'zam ve İmâm-ı Şafiî ehl-i kıble olana kâfir denmez buyurdular. Bu sözün mânası, Ehl-i kıble olan, günah islemekle kâfir olmaz demektir. Yetmiş iki fırka âlimleri ve bunlara uyanlar Ehl-i kıbledir. Fakat zarurî olan ve icma ile bildirilmiş olan din bilgilerinde ictihad caiz olmadığı için, böyle bilgilere inanmayan, sözbirliği ile kâfir olur.»

İkinci vesika: Fıkıh, tefsir, hadis ve tasavvufta derin bir âlim olan Abdulgani Nablusi hazretleri Hadika' da (S. 139) şöyle buyurmaktadır:

«Bid'at sahibi olanların, yani Ehl-i sünnetten ayrılmış olan yetmişiki fırkanın hepsi Ehl-i kıble oldukları, her ibâdeti yaptıkları halde âdil değildirler. Çünkü ya mülhid olarak imanları gitmiştir veya bid'at sahibidirler ki bu da en büyük günahtır.»

Üçüncü vesika: İbni Abidin (Seyyid Muhammed Emin bin Ömer bin Abdülaziz) 377. sayfada şöyle buyurmaktadır:

«Hadîs-i şerifte «Lâilâhe illallah ehline kâfir demeyiniz. Bunlara kâfir diyenin kendisi kâfir olur.» buyuruldu. Bu hadîs-i şerifteki «La ilahe illallah» ehlinden maksat Ehl-i kıble olan kimsedir. Böyle kimse icma ile ve zarurî olarak bildirilmemiş inanılacak şeylerde Ehl-i sünnetin doğru yolundan ayrılınca veya başka bir büyük günah işleyince kâfir olmaz demektir. Fakat Ehl-i sünnetten ayrılan kimse icma ile zarurî olarak öğrenilen din bilgilerinden birine inanmazsa buna Ehl-i kıble denmez, böyle kimse kâfir olur.»

Dördüncü vesika: Uludağ ve diğer selefîler tarafından da büyük bir âlim ve büyük bir mutasavvuf olarak bilinen İmâm-ı Rabbani hazretleri şöyle buyurmaktadır:

«Cehenneme girecekleri bildirilmiş olan sayısı yetmiş iki olan Bid'at Fırkaları, Ehl-i kıble oldukları için tekfir edilmemelidir. Fakat bunların dinde inanması zarurî olan hususlara inanmayanları ve Ahkâm-ı şer'iyyeden her müslümanın işittiği bildiği şeyleri reddedenleri kâfir olur.» (Mektubât, c. 3, M. 38)

Bu vesikalardan anlaşıldığına göre Ehl-i kıble demek, icma ile ve zaruri olarak bilinen din bilgilerinin hepsine inanan müslüman kimse demektir. Böyle kimse sapık inanışı ile kâfir olmaz. Değil Ehl-i sünnet itikadındaki müslümana, böyle sapık bir müslümana dahi kâfir diyenin kendisi kâfir olur. Zaten Uludağ da aynen Karaman'ın ağzını kullanarak tekfiri geri tepmeli bir topa benzetmiştir. Sapık bir müslümanı tekfir eden kâfir olduğuna göre selefîlere soruyoruz, acaba mezhepsiz İbni Teymiyye, Şeyh-i Ekber Arabî hazretleri gibi evliyaya kâfir demekle kendisi kâfir olmamış mıdır? Uludağ'ın kendisi de itiraf ettiği gibi vehhabiler, Ehl-i sünnet müslümanlarına müşrik, kâfir demektedirler, acaba kendileri kâfir olmuyor mu? Bu tekfir topunun, İbni Teymiyye mezhebsizine, vehhabi kâfirlerine ve kendilerine selefi denilen sapıklara bir zararı dokunmuyor mu? Küfre rıza küfürdür. Vehhabi kâfirlerini Ehl-i kıble diyerek sevmek imandan mı, yoksa küfürden mi ileri gelmektedir?

Muhal farz vehhabileri kâfir değil de, Ehl-i kıble olarak yani bid'at fırkalarından birisi olarak kabul edelim. Bu takdirde Uludağ'ın Ehl-i kıbleyi (Bid'at ehlini) sevmesinin felâketini vesikalandıralım.

BİD'AT FIRKALARINI  SEVMENİN  ZARARLARI :

Birinci vesika: Gavsi samedanî Seyyid Abdulkadir-i Geylanî (Kuddise sirruh) (Gunyet-üt Talibin) isimli eserinde «Peygamber aleyhisselâmın ümmeti» bölümün de şu hadîs-i şerifi nakletmektedir:

«Bir kimse bir bid'at sahibine Allah için kızarak baksa, Allahü teâlâ o kimsenin kalbini emniyet ve imanla doldurur. Bir kimse bid'at sahibini aşağı görse, Allahü teâlâ o kimsenin Cennette derecesini yüz kat yükseltir. Bir kimse bid'at sahibiyle güler yüzle veya onu sevindirecek bir hal ve söz ile görüşürse o kimse Allahü teâlânın Muhammed aleyhisselâm üzerine indirdiği şeyi istihfaf etmiş olur.»

(Bilindiği gibi Allahü teâlânın indirdiğini istihfaf etmek küfürdür.) Yukarıda bildirilen hadîs-i şerîf Gunye'nin Türkçe tercümesinin 122. sayfasındadır.

İkinci vesika : Gunyet-üt Talibi'nin yukarıda bildirilen sayfasında aşağıdaki cümleler yer almaktadır:

«Tasavvuf büyüklerinden Fudayl bin lyâd (Kuddise sirruh) «Bid'at ehlini sevenlerin ibâdetlerini, Allahü teâlâ kabul etmez, kalblerinden imanlarını çıkarır. Allahü teâlâ bi'dat sahibine kızanın bütün günahlarını mağfiret eder ümidindeyim.»

Üçüncü vesika: İmâm-ı Rabbani Müceddid-i Elfi Sâni hazretleri buyuruyor ki:

«Bid'at sahibine kıymet veren İslâmiyyeti yıkmaya yardım etmiş olur.» (Mektûbat C. l, M. 165)

Dördüncü vesika: Müftiyüs-Sekaleyn Ahmed İbni Kemal Paşazade hazretleri «Risâle-i Münire» isimli eserinde şu hadîs-i şerifleri nakletmektedir:

“Bid'at sahibini öldürenin kalbini Allahü teâlâ iman ve emniyet ile doldurur.” “Bid'at sahibine ihanet edeni, Allahü teâlâ en büyük korku günü emniyette bulundurur.”

Bid'at ehlini sevmek ve ona buğzetmekle alâkalı beşinci bir vesika veriyoruz. Bu vesikada dört tane hadîs-i şerîf nakledilmiştir. İkisi bid'at ehlini sevenlerin uğrayacağı felâketleri, diğer ikisi de bid'at ehline buğzedenlere verilecek mükâfatları bildirmektedir. Ayrıca bid'at ehline sevgi besleyenin kalbinden iman nurunun çıkacağı da bildirilmiştir, işte orijinal vesikası: (Seyf-ül Ebrâr, s. 24 - 25) Vesika no: 20. (Bak: Sahife: 123)

Bu vesikalardan anlaşıldığına göre bid'at fırkalarını seven kimsenin kalbinden iman nurunun çıkacağı bildirilmiştir. Vehhabîler, Ehl-i kıbleye dahil bir bid'at fırkası kabul edilse bile hadîs-i şeriflere inanan kimsenin derhal tövbe etmesi lâzımdır. Hele vehhabîleri seven kimsenin «Küfre rıza küfür» kaidesine göre kâfir olacağı için tövbeyi bir an bile geciktirmek ebedî felâkete sebep olur. İmanı verip hümanistliği almak akıl kârı değildir.

14 - VEHHABÎLERİN EHL-İ KIBLE OLMAYIP KÂFİR OLDUKLARINI GÖSTEREN VESİKALAR :

Emekli Postacı, Karaman ve diğer selefi meşrepli kimseler, evvelki sayılarımızda isbat ettiğimiz gibi vehhabîliğin sünnî bir mezhep olduğunu söylüyorlardı. Uludağ ise hiç bir vesika göstermeden vehhabîleriEhl-i kıble'nin şümulüne sokuyor.

Uludağ, Nesil Dergisinin I. cilt, 11. sayısında güya vehhabîler aleyhine yazdığı yazıda şöyle demektedir:

«Kâfir veya sapık demeyi aklımızdan geçirmediğimiz Vehhabîler, İslâmın teceddüd, tekâmül ve inkişaf seyrini anlıyamadıkları için yanlış bir yol tutmuşlardır.»

Uludağ, bu ifadesiyle Vehhabîlerin sapık bile olmadıklarını yani bid'at fırkaları içine bile girmediklerini söylüyor. Nesil'in 2. cilt ve 2 sayılı dergisinde ise, İbni Teymiyye'nin görüşlerinin cebren tatbikat sahasına konulmasından Vehhabîliğin doğduğunu, Vehhabîlerin «Şu elimdeki değneğin faydası var, fakat Resulullahın faydası yok» diyerek kabri şeriflerini ziyaret eden Ehl-i sünnet müslümanlarına zulüm ve işkence ettiklerini, ölülerin ruhundan yardım ve şefaat isteyen kimselerin katledilmelerinin gerektiğini zira müşrik olduklarını belirterek bu katl işini kısmen gerçekleştirdiklerini, Abduh ve Abduhcu cereyanın geniş ölçüdeİbni Teymiyye ve Vehhabîleri takip ettiğini yazmaktadır.

Müslümanları tekfir edenin kendisinin kâfir olacağını bizzat Uludağ nakletmişti. Acaba bu tekfir topu, İbni Teymiyye'ye, Vehhabîlere ve mezhepsizlere tesir etmiyor mu?

Suudî Arabistan'ın Vehhabî Kralı tarafından 1349 tarihinde Vehhabî âlimlerince kurulan bir komisyon nezaretinde basılan «Kitabü's-Sünne» isimli hezeyanname küfürle doludur. Vehhabî âlimleri (!) bu kitapta güya tevhid inancını savunarak Allahü teâlânın Tevratı yazarken sırtını bir kayaya dayadığını, gece yarısı dünya semasına inip kullarının amellerini seyrettiğini, Kürsî üzerinde oturup dört parmak kadar boşluk kaldığını ve daha buna benzer birçok teşbih ve tecsim fikrini bizzat kendi adamları bildirmektedir. Bu kitaba cevap olmak üzere Ebu hamid b. Merzuk «Berâetül Eş'âriyyîn» isimli eserini kaleme almış vehhabîlerin küfürlerini isbat etmiştir. Biz «Kitabü's-Sünne» isimli vehhabî kitabıyla ilgili kısmın orijinal fotokopisini aşağıya çıkarıyoruz. Vesika no: 21 (Bak: Sahife: 124)

(Seyf-ül Ebrâr 11. sayfada vehhabîler hakkında geniş malumat verilmekte, İbni Teymiyye'nin vehhabîlerin önderi olduğu, Onun şeyhül-İslâm değil, dalalet ve günah şeyhi (önderi) olduğu, vehhabîliği aslında bunun çı kardığı, nihayet M. bin Abdulvehhabın bu sapık yolu daha fazla canlandırdığı, Vehhabîlerin lideri İbni Su'ûd da (MÜLHİD) olduğu bildirilmektedir. İşte orijinal vesikası. Vesika no: 22 (Bak: Sahife: 125)

Vehhabîlerin kâfir olduğunu bildiren vesikalardan bazıları da şunlardır: (Minhatül-Vehbiyye-fireddi-alel vehhabiyye), (Tarihi vehhabiyan), (Ahmed Cevdet Paşa'nın tarihi) yedinci cildinde vehhabîlerin dinden çıktıklarını, İslâmiyete ve müslümanlara yaptıkları ihanetleri uzun uzun anlatılmaktadır.

Vehhabîler Ehl-i sünnete müşrik dedikleri için kâfir, oluyorlar. Bir önceki orijinal vesikada da bildirildiği gibi teşbih ve tecsim inançları yüzünden kâfir oluyorlar. Ehl-i sünnetin yayılmasına mani oldukları için kâfir oluyorlar, kısacası çok katmerli kâfir oluyorlar. İşte bu sebeplerden dolayı İbni Abidin, üçüncü cildinde bagileri anlatırken Vehhabîlerin kâfir olduğunu bildirmiştir.

Aynı sebepler  yüzünden Muhammed Zihni Efendi «Nimet-i islâm» kitabında nikâh bahsinde, evlenilmesi haram olan kadınları sayarken Hıristiyan ve Yahudi kitaplı kâfirleriyle evlenilebileceğini fakat Bâtıniyye, İbâhiyye ve Vehhabîyye gibi zındıklarla evlenilemeyeceğini, muteber kaynaklara dayanarak isbat etmektedir. Nimet-i îslâm kitabı Ehl-i sünnet Müslümanlarınca muteber bir kitap olduğu gibi, Türkiye'de mezhepsizliği örtmeye çalışan Y. İslâm Enstitüsünde Arapça öğretmenliği yapan Ahmet Gürtaş bile bu kitabın çok kıymetli olduğunu, hattâ «Şaheser» olduğunu «Mezhepsizlik Yaygarası» nda bildirmiş, biz de muteber vesikaları toplayarak ağzının payını vermiş susmaya mecbur etmiştik. İşte bu kıymetli kitabın orijinal vesikası: Vesika no. 23 (Bak: Sahife: 125)

Acaba bu vesikalar karşısında Süleyman Uludağ, hümanist bir poz takınarak hâlâ vehhabîleri Ehl-i kıble oldukları için sevdiğini söyleyebilecek mi? «Sapık olduklarını dahi aklımdan geçirmem» diyebilecek mi? Artık sevip sevmemesi bizi ilgilendirmez, biz dinimizin emri gereğince hakkı kendisine gösterdik.

15 TÜRBE YAPMANIN CAİZ OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR :

Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine göre kabir üzerine süs için, öğünmek için türbe yapmak haramdır. Unutulmamak için olursa mekruhtur. Meyyiti hırsızdan hayvanlardan korunmak için yapılırsa caizdir.

Birinci vesika : Abdulgani Nablusî hazretleri «Keşfün-nûr an eshâb-il kubur» isimli eserinde şöyle buyuruyor:

“Âlimlerin, velilerin kabirleri üzerine türbe yapmak câhillerin hakaretlerinden korumak içindir.”

İkinci ve üçüncü vesika: Hanefî Fıkıh âlimlerinden Ebul Kasım-ı Semerkandî (Muhammed bin Yusuf) “Camiul Feteva» (Camiul Kebir) isimli eserinde, İmam-ı Süyütî ise Tenvir isimli eserinde şöyle buyuruyorlar:

«Kabir üzerine kubbe yapmak mekruh değildir.»

Dördüncü vesika: Meşhur fıkıh âlimi Halebi İbrahim (İbrahim bin Muhammed) «Halebîyi kebir» isimli kitabının sonunda, âlimlerin, büyüklerin kabirlerini korumak için türbe ve bina yapmanın caiz olduğunu bildirmektedir.

Beşinci ve altıncı vesika: İmâm-ı Sarani hazretleri «Mizanül Kübra» isimli iki ciltlik eserinin sonunda, İbni Abidin «Ukûd-üd-dürriyye» isimli eserinin sonunda kabirleri korumak için türbe yapmanın caiz olduğunu bildirmişlerdir.

Acaba Uludağ'ın bu vesikalardan haberi yok muydu? Yoksa vardı da kendi içtihadını mı ortaya koydu? Bize delil olarak Kütüb-i sittedeki hadîs-i şeriflerden bahsettiğine göre demek ki bu hadîs-i şeriflerden kendisi böyle bir mâna çıkarmış. İslâm âlimleri bu hadîs-i şeriflerden türbe yapmanın caiz olduğunu çıkarmışlar, Uludağ ve vehhabiler de caiz olmadığını veya mekruh olduğunu çıkarmışlardır.

Türbe yapımına mekruhtur diyerek karşı çıkmak, sadece vehhabîlerin zımnen haklı olduğunu işaret etmek demek değildir. Eshâb-ı kirama ve İCMA'ya karşı gelmek demektir. Çünkü, türbe mekruh olsaydıEshâb-ı kiram, Peygamber Aleyhisselâmı bir oda içine defnederler miydi? Uludağ'ın türbelere mekruh diyerek saldırması Eshâb-ı kiramın tamamına hücum olmuyor mu? Belki de Eshâb-ı kiramın büyükleri bir oda içine koyduklarını bilmeyebilir. Fakat bilmediği hususta ne diye mekruhtur diye konuşuyor?

Hücre-i saadetten sonra ilk yapılan türbe mübarek zevcelerinin (validelerimizin) üzerlerine yapılan kubbe değil midir?

Hücre-i saadetin Mescid-i Nebevi içinde bulunması Hülefa-i Raşidin zamanında olmadı mı? Hicrî 17. senesinde Hazret-i Ömer Eshab-ı kiramın sözbirliği ile mezkûr mescidi genişletmediler mi? Yine Eshâb-ı kiramla istişare ederek Hazret-i Osman mezkûr mescidi genişletmedi mi?

Ondört asırdır bu kadar mezhep imamları, âlimler gelmiş geçmiş hiç kimse türbelere bir şey dememiş Uludağ nasıl oluyor da mektuh diyor hayret etmemek imkânsız... Yoksa büyük âlimler Kütübî sittedeki hadîs-i şerifleri bilmiyorlar mıydı? Yalnız Uludağ ve vehhabîler mi biliyordu? Uludağ enteresan adam, Türbenin yapılmasını uygun bulmuyor fakat yapıldıktan sonra yıkılmamasını uygun görüyor. Bunu da âyet-i kerimeye istinat ettiriyor. Öyle ya müctehid için delil âyet-i kerime değil midir?

Zaten Uludağ, falan islâm âlimi böyle buyuruyor, demiyor. «Kabir üzerine şukadar para verilerek bina yapılmasını İslâma uygun bulmuyorum» diyor. «Yeryüzünü gezin ve sizden öncekilerin akıbetinin nasıl olduğunu görün (Rum. 42) mealindeki âyetlere uygun bulmuyorum.» diyor. İslâm âlimlerinin sözlerini değil de kendi fikrini söylüyor. «Eski eserler yıkılırsa nasıl ibret alacağız?» diyor. Diyor da diyor.

Mezkûr âyet-i kerîmenin mânası Uludağ'ın aleyhine delildir. İmâm-ı Kurtubî'nin Câmi'ul-ahkâm isimli tefsirinde mezkûr âyet-i kerimenin, dünyevî satvet ve kudretlerine güvenen kâfirlerin akıbetlerinin ne olduğunu görmeyi, onların yıkılan saray ve tahtlarından geri kalan harabeleri görerek ibret almayı emrettiği bildirilmektedir. Uludağ, ise mü'minlere ait eserlerin Vehhâbilerce yıkılıp ibret alınması gibi tam ters bir mâna çıkarıyor. Yarın da bir mezhepsiz çıkıp, bu âyet, eski kavimlerin yaptığı eserlerin yıkılmasını men ettiğini, bu bakımdan (hâşâ) İbrahim aleyhisselâmın putları kırmasının, Peygamber aleyhisselâmın Kabe'yi putlardan temizlemesinin mezkûr âyete aykırı olduğunu iddia edebilir. Tefsir usûlünü bilmeyen cahillerden her şey beklenebilir.

16 - VEHHABİLERİN MÜSLÜMANLARI TEKFİR ETTİKLERİNE DAİR VESİKALAR :

Bu hususta yukarıda kâfi miktarda vesika verildiğinden daha fazlasını zait görüyoruz.

17 - VEHHABÎLERİN MEDİNE-İ MÜNEVVERE'Yİ BOMBALADIKLARINA DAİR VESİKALAR :

Vehhabîler, Ehl-i sünnet müslümanlarını «müşrik» bildikleri için yapmadıkları zulüm ve işkence kalmamıştır. Taif'deki müslümanlara çok işkence yapmışlar, kadınları ve çocukları barbarca (Yunan gâvuru gibi) öldürdükleri Ahmet bin Zeynî Dahlan'ın (Hulâsat-ül kelâm) kitabında ve Eyyüp Sabri Paşa'nın (Tarih-i vehhabiyyan) kitabında uzun yazılmıştır. Yine Seyyid Zeyni Dahlan'ın «El-fütuhat-ül İslâmiyye» isimli eserinin «Fitnet-ül vehhabiyye» başlığı altında vehhabilerin bozuk itikadlarını ve müslümanlara yaptıkları zulüm ve işkenceler anlatılmaktadır.

Bu kitaplarda özetle deniyor ki:

«Vehhâbiler Taif kal'asına saldırdılar, kadın-erkek, çoluk çocuk demeyip öldürdüler. Beşiktekileri bile parçaladılar. Dere gibi sokaklardan kanlar aktı. Evleri basıp herşeyi yağma ettiler. Şehitleri günlerce (onaltı gün) hayvanların ve kuşların yemesi için bir tepeye bıraktılar.

Vehhabiler, kütüphane, tekke ve evlerden nekadar, Kur'an-ı kerim, tefsir, hadîs ve din kitabı varsa hepsini parçalayıp yerlere attılar. Kur'an-ı kerîm ve din kitaplarının altın işlemeli meşin ciltlerinden çarıklar yapıp kirli ayaklarına giydiler. Meşin ciltler üzerinde âyet-i kerimeler bulunmaktaydı. Yerler hep bu mübarek kitapların yaprakları ile doluydu, ayak basacak yer kalmamıştı. İlâhî bir mucize olarak sabah uyandıkları vakit bu yaprakların hiç kalmadığını yok olduğunu gördüler. Müslümanlara bu zulümlerden sonra Eshâb-ı kiramın, eyliyânın ve âlimlerin kabirlerini, türbelerini yaktılar. Dinsiz vehhabîler, Mekke-i Mükerremeden sonra Medine-i Münevvereye saldırdılar. Hazine-i Nebeviyyede bulunan bin seneden beri toplanmış olan çok kıymetli tarihî eşyaları yağma ettiler. Abdül'aziz bin Suûd 1926 da Peygamber aleyhisselâmın mübarek türbesini de bombaladı.» (Bunlara inanmayan tek mezhepsiz çıkarsa bildirdiğimiz vesikaları tetkik etsinler.)

Fethül Mecid ve Keşf'üş şübühat isimli vehhabî kitaplarında vehhabî olmayan müslümanların kanları ve malları helâl diye yazdığı için küfür itikadlarının gereğini yaptılar.

Vehhabîler (Rabıtat-ül âlem-il îslâmiyye) isimli bir vehhabî teşkilâtı kurarak bozuk inançlarını dünyanın her tarafına yaymak için bol miktarda para veriyorlar, gafil din adamları ile mezhepsizleri de maşa olarak kullanıyorlar.

Tevbe suresinin 18. âyet-i kerimesinde müfessirlerin bildirdiğine göre kâfirlerin cami yaptırmalarının caiz olmadığı ve bundan kendilerine bir faide gelmiyeceği bildirilmektedir. Amerikan veya Rus gâvuru Türkiye'ye yardım etti diye, bu paradan hükümet cami yaptırdı diye kâfirleri sevmemiz mi gerekir?

Vehhâbîlerin yumuşadığını söylemek ise büyük bir hatâdır. Eski Vehhabîler Ehl-i sünnetin can ve mal gibi dünyalıklarına saldırıyordu, şimdikiler ise din ve imanlarına saldırıp âhiretlerini, yani ebedî saadetlerini yıkıyorlar. Küfrü belli olan eski ve yeni vehhâbileri savunmak ve sevmek kadar büyük bir gaflet ve dalâlet olurmu?

Biz vehhabî mezhebinin bid'at ve dalâletinden bahsediyoruz. Siz politikacı ağzı kullanarak devletler arası münasebetlerinden, malî yardımlarından bahsediyorsunuz. Biz vehhabîlerin müslümanları aldatmak için Kocatepeye yardım ettiklerini unutmuş değiliz, fakat siz vehhabîleri zulümlerini unutmuşa benziyorsunuz. Vehhabîler hatalıdır demekle iş bitmez, onların bâtıl inançlarını vesikalarla isbat eylemelisiniz.

18 - EHL-İ BİD'ATIN EHL-İ KÜFÜRDEN DAHA ZARARLI OLDUĞUNU GÖSTEREN VESİKALAR :

Uludağ, bizim vesikasız konuştuğumuzu iddia ediyor. Bizim her cümlemiz bir vesikaya istinat eder, ancak her vesikayı göstermek dergiye sığmayacağı için böyledir deyip geçiyoruz, isteyenlere vesikalarını gösteririz.

Uludağ, Nesil Dergisi'nin dördüncü sayısında İmâm-ı Rabbani (kuddise sirruh) için en büyük sofilerden ve Nakşibendiyye tarikatının ileri gelenlerinden, müceddid-i elfi sâni diye meşhur olan, geniş bir zümre tarafından müceddid olarak kabul edilen hem kendisini, hem de dini tecdid eden büyük bir âlim olarak bildirmektedir. Acaba Uludağ bu sözlerinde samimi midir? Samimi ise kitapların? derhal değiştirmesi lâzımdır.İmâm-ı Rabbanî hazretleri Kıyas, şer'i bir delil diye buyururken Uludağ, delil değil demek istiyor. Hattâ Karaman'ın ve diğer selefîlerin zihniyetinin ilhad olduğunu İmâm-ı Rabbani hazretleri bildiriyor. Uludağsamimi olduğunu isbat için kitaplarını sivâd-i a'zama yani Ehl-i sünnet vel cemaata göre yazması lâzımdır.

Ehl-i bid'at ile konuşmanın, kâfirle arkadaşlık etmekten katkat daha fena olduğunu, yetmiş iki çeşit bid'at ehli bulunduğunu, bunların içinde en kötüsünün Eshâb-ı kirama düşmanlık edenler olup bunların da kâfir olduklarını İmâm-ı Rabbani hazretleri aşağıda orijinal vesikasını verdiğimiz kısımda yazmaktadır. İşte vesikası: (54. m)

Acaba niçin ehl-i bid'at ehl-i küfürden daha zararlıdır? Komünist inanan herkesi öldürür. Ehl-i bid'at ise itikadda mezhep tek iken üçe çıkarır. Müslümanların itikadını bozup maazallah Cehenneme sürükler. İnsanlarda fıtraten din duygusu olduğu için dinsiz yaşamaları çok zordur, onun için komünizme karşı çıkarlar. Ama bid'at ehlini namaz kılıyor diye müslüman zannederler. Dinimizi içten, mihraptan, din mekteplerinden yıkmaya çalışırlar. İçteki yara, dıştaki yaradan daha tehlikelidir. Tedavisi daha zordur. Osmanlı Devleti de içten yıkılmıştır. İngilizler, Arabistanı içten yıkıp oraya vehhabîliği yerleştirdiler. Vehhabîler de bedava gönderdikleri kitaplarla Türkiye'yi zehirlemeye çalışıyorlar, mezhepsizler de bu vaziyete seyirci kalmıyorlar, selefi fikirlerle destekliyorlar.

19 - EHL-İ SÜNNET İTİKADINI YAYMAYA NİÇİN YER VERMEK MECBURİYETİNDE KALDIĞIMIZI BİLDİREN EMİRLERİN VESİKALARI:

Uludağ soruyor, neden ehl-i küfür dururken   ehl-i bid'atla mücadeleye geniş yer veriyormuşuz. Bu sorunun cevabı bundan önceki maddede nisbeten cevaplandırılmıştır. İkinci bir vesika olarak 251. mektupta bildirilen hadîs-i şerifi nakledelim:

«Ortalık kanşıp, yalanlar her tarafa yayılıp, dinden olmayan şeyler ortaya çıkınca, âdetler ibâdetlere karıştırılınca ve Esbabıma dil uzatılınca, doğruyu bilenler herkese bildirsin. Allahü teâlânın, meleklerin ve bütün insanların laneti, doğruyu bilip de, gücü yettiği halde bildirmeyenlere olsun. Allahü teâlâ böyle âlimlerin farzlarını ve diğer ibâdetlerini kabul etmez.»

Bu hadîs-i şerifte bildirilen lanete hangi müslüman muhatap olmak ister? Mezhepsizler tarafından başta Hazret-i Muaviye radiyallahü anh olmak üzere Eshab-ı kirama dil uzatılmaktadır. Selef mezhebi selefiyyemezhebi diye yutturulmaya çalışılmıştır. Böylece mezhepsiz İbni Teynıiyye'nin sapık yolu canlandırılmak istenip Kitap ve Sünnet denerek sivâd-ı a'zam'dan müslümanların ayrılmaları için uğraşılmaktadır. Telfik cinayetleri işlenmektedir. Müctehid imamların kıyaslarını şer'î delil olarak kabul etmeyip herkesin Kitap ve Sünnetten anladığı ile amel etmesi istenmektedir. Mason Abduh gibi mezhepsizler mutlak müctehid olarak gençliğe takdim edilmektedir. Bid'at fırkalarını sevdirme gayretleri alıp yürümüştür. Daha bunlar gibi dinde olmayan ne bid'atlar çıkmıştır. Bu gerçekleri bilip de susmak dilsiz Şeytan olmak demek değil midir?

Dergimiz gayri-siyasî olduğu için politik konulara yer veremiyoruz. Bununla beraber komünizmle, masonlukla kâfi derecede mücadele ediyoruz. Mevcut sayılarımız tetkik edildiğinde görülür. Sayımızın birisini tamamen solculuğa ayırmıştık da mezhepsizler bize nekadar hücum etmişti. Abduh ve Efganî gibi masonlarla az mı uğraştık? Nesil'in bu masonlara toz kondurduğu var mıdır? Sosyal adalet isimli başmakalemizle hem kapitalizm ve hem de sosyalizm çürütülmüştür.

Misyonerlik faaliyetleri hızlı ise de, biz bugüne kadar müslüman kimsenin Yahudi veya Hıristiyan olduğunu duymadık. Müslümanlar önce komünist veya mürtet oluyor sonra da Hıristiyan. Mes'ele komünist ve mürtet yapmamak için çalışmaktır.

Bilindiği gibi «Def-i mazarrat, celb-i menfaattan evlâdır.» Biz de bunun için Ehl-i bid'atın mazarratını defetmek istiyoruz. Bu arada Ehl-i sünnet itikadını da bildirerek celb-i menfaat temin etmeğe çalışıyoruz.

Bu mühim vazifeyi yaparken de nakli esas alıyoruz, ümmetin dalâlet üzerinde birleşmiyeceğini bildiğimiz için sivâd-ı a'zamın yolundan ayrılmıyoruz.

İtikad bozuk olunca amelin hiç kıymeti yoktur. Onun için dosdoğru bir imana (Ehl-i sünnet vel cemaat mezhebinin bildirdiği itikada) insanları çağırıyoruz. Eli kalem tutan herkesi prensiplerimize uymak şartı ile bu mübarek vazifeye davet ediyoruz. Sevdiğimizi yalnız Allah (celle celâlühü) için seviyoruz, sevmediğimizi de yine Allah için sevmiyoruz. Meselâ Durmuş Ali Kayapınar ve Ahmet Gürtaşla bir alıp veremediğimiz yoktur. Dostluğumuz da yok, düşmanlığımız da. Ancak sırf rıza-i ilâhi için Durmuş Ali Kayapmarı seviyoruz. Çünkü Ehl-i bid'atla, mezhepsizlikle mücadele ediyor. Gürtaşı ise sevemiyoruz. Çünkü, Türkiye'de mezhepsizliğin hattâ dinsizin bulunmadığını söyleyecek kadar ileri gitmiştir. Uludağ, Türkiye'de vehhabîliğin bulunduğunu söylüyor da Gürtaş bunu örtmeğe çalışıyor. Eğer Gürtaş da mason Abduh'u mutlak müctehiddir diye övenlerin avukatlığını bırakırsa onu da severiz.

İkinci bir husus, bilindiği üzere Türkiye'de komünizm, vesaire ile mücadele eden çok sayıda gazete ve dergi vardır. Mezhepsizliğe geniş yer veren hemen hemen hiç bir neşir vâsıtası yoktur. Türkiye'de bir tane de olsa mezhepsizliğe geniş bir yer veren bir mecmuanın bulunması takdire mi vesiledir, yoksa zemme mi?

20 - ŞEVKANİ, ABDUH, S. KUTUP, KARDAVÎ, MEVDUDÎ GİBÎ SELEFİ OLDUKLARINI SÖYLEYEN SAPIKLARIN MEZHEPSİZ OLDUKLARINI GÖSTEREN VESİKALAR:

Uludağ nedense bu meşhur mezhepsizlere mezhepsiz dediğimiz için alınmışa benziyor. Acaba bunların mezhebi olduğunu isbat edebilir mi? Karaman işin kolayını bulmuş, mezhebi olmayan bu kimselere mutlak müctehid diyor. Öyle ya mutlak müctehid olunca kendi mezhebine tâbi olması lâzım, başka mezhebi taklid etmesi haram olur. Karaman gibi böyle gayri ilmî değil de bu mezhepsizlerin hangi mezhebe bağlı olduklarını acaba Uludağ bize vesikalı olarak bildirebilir mi? Biz bunların mezhepsiz olduklarını geçen sayılarımızda vesikaları ile ispat ettik. Her biri hakkında birkaç kelime konuşalım:

ŞEVKANÎ: Uludağ, Şevkanî'ye mezhepsiz diyemiyor da serbest fikirlidir, diyor. Zeydiye mezhebini bırakarak selef yolunu tuttu diyor. Hiç dinimizde serbest fikirli diye bir âlim var mıdır? Serbest fikir tabirini övmek için mi yermek için mi söyleniyor? Başıboş, ipsiz sapsız mı demek isteniyor? Mezhepler teşekkül ettikten sonra bütün müctehidler dört hak mezhebe bağlı değil miydiler? Serbest fikirli denilen kimseler sivâd-ı a'zamın dışında kalan mezhepsizlerdir. Şevkani selef yolunu tuttu da diğer müctehidler hangi yolu tuttular acaba?

Selef yolundayım demek başka, selef yolunu tutmak başkadır. Şevkanî selef yolunda olduğunu söyleyen selefiyye mezhebinde bir şiî bozuntusudur. Şevkani'nin mezhepsizliğini öğrenmek isteyenler Abdülhay Lüknevi'nin(Ferhat-ül-müderrisin) isimli eserini okumalıdırlar.

ABDUH: Mason ve mezhepsiz olduğu eski sayılarımızda ispatlanmıştır. Davudoğlu Hoca'nın kitabında da kâfi malûmat vardır.

S. KUTUP: S. Kutup'un mezhepsiz olduğunu bildiren bir risale hazırladık, arzu edenler dergimizden isteyebilirler.

KARDAVİ : Mezhebinin olmadığını açıkça söyleyen ve çoraba meshi caiz gören bu mezhepsiz hakkında, imanın şartının beş olduğunu söyleyen, Eshâb-ı kirama saldıran Mevdûdî hakkında Mi'râcı inkâr eden Hamidullah hakkında ve diğer mezhepsizler hakkında geniş malûmat almak isteyen okuyucularımıza MEZHEPSİZLER kitabımızı okumalarını tavsiye ederiz. Bu kitabımızda Karaman'ın, Gürtaş'ın ve diğer selefi zihniyetli kimselerin iç yüzleri teşhir edilmiştir.

21 -- SELEFİ MEŞREPLİ KİMSELERİN MASONLARIN VE MEZHEPSİZLERİN KİTAPLARINI TAVSİYE ETTİKLERİNE DAİR VESİKALAR :

Uludağ, diğer selefîler gibi mezhepsiz olduğunu ispatladığımız kimselerin kitaplarını muteber kitapların arasına sokarak tavsiye etmektedir. Bunun sebebi nedir ki? Meselâ Kelâm kitabında «Kelâm hakkında önemli eserler» diyerek mezhepsiz İbni Hazm, mezhepsiz İzmirli İsmail Hakkı tavsiye edilmiştir. Bunların üstünde de Manastırlı İsmail Hakkı, M. Şerafettin Yaltkaya gibi camilere sıra ve müzik âletleri konmasını teklif eden masonların kitapları tavsiye edilmektedir.

Karaman da serbest düşünceli denilen Şevkani, İbni Teymiyye, Reşit Rıza gibi mezhepsizleri tavsiye etmektedir. Hattâ birçok mezhepsizin mutlak   müctehid olduğunu bile söylemektedir.

Birçok selefi meşrepli kimselerin hatâlarını gösterdiğimiz halde hiç kimse cevap vermeye cür'et gösteremezken Uludağ cevap vermeye kalkmış, görüldüğü gibi iddiaları birer birer çürütülmüştür. Karaman'dan ve selefîlerin avukatı Gürtaş'tan cevap bekledik, akıbetlerini bildikleri için susmayı tercih ettiler. Ümid ederiz ki Uludağ, diğerleri gibi sükutu tercih etmez, hakkı görünce kabul edip mezhepsizler aleyhine geçer.

ULUDAĞ'IN DİĞER SORULARINA CEVAPLAR :

Uludağ'a ısrarla sormamıza rağmen mezhebini söylememiştir. Suç saklanır. Fakat yazısından anlaşıldığına göre selefiyye mezhebinden olduğu anlaşılmaktadır. Sonra sorduğumuz birçok suale de cevap vermekten kaçınmıştır. Hazret-i Muaviye (radiyallahü anh) için Hz. harflerini bile lâyık görmemiş, bunun sebebi nedir? Uludağ da emekli postacı gibi bu büyük sahabîye düşman mıdır?

Biz emir aldığımız Ehl-i sünnet âlimlerinin eserlerinden vesikalar verdik. Biz âyet-i kerîme ve hadîs-i şeriften anlamadığımız için âlimlerin anladıkları ile amel ediyoruz. Demek Uludağ hiç kimseden emir almıyor, doğrudan doğruya Kur'an'dan ilham alıyor öyle mi?

Uludağ bize niye Davudoğlu Hocamızı tenkid etmediğimizi soruyor? «Sübülü-s Selâm» kitabının müellifi meşhur bir mezhepsiz değildir. Sonra Davudoğlu Hoca, ilk defa İslâm Enstitülerinden çıkıp çeşitli mezhepsizleri teker teker bize bildiren kıymetli bir insandır. Davudoğlu Hocamızı, yaptığı bu büyük hizmetlerden dolayı daima takdir ve minnetle anmayı vazife biliriz. Siz de mezhepsizlik fitnesini çürütmeye çalışın sizi de sevelim.

Uludağ, cevabî yazısında vesikalı tenkidlerimizi gıybet olarak vasıflandırıyor, yani büyük bir haram işlediğimizi iddia ediyor. Uludağ, ya gıybetin ne olduğunu bilmiyor veya bize iftira ediyor. Gıybetin ne olduğuna dair bir vesika verelim. (Reddül muhtar) kitabının beşinci cildinde gıybetin ne olduğu bildiriliyor. Birlikte okuyalım:

«Gıybet, bir müslüman veya bir zımminin gizli bir kusurunu arkasından söylemek olup harbîlerin ve açıkça günah işleyenlerin bu günahlarını, müslümanlara zulmedenlerin ve alış verişte onları aldatanların bu fenalıklarını müslümanlara duyurarak, bunların şerrinden sakınmalarına sebep olmak ve müslümanlığı yanlış söyleyenlerin ve yazanların bu iftiralarını söylemek lâzım olduğundan gıybet olmaz.»

Evet Uludağ, siz Selefiyye sapıklığını selef yolu gibi göstermeğe çalışın, İslâm âlimlerine, felsefeci diye iftira edin, Ehl-i kıble diye, ehl-i bid'ati sevdiğinizi söyleyin, bunları da mektep kitaplarına yazıp herkesin zehirlenmesine sebep olun, biz de münkeri nehy açısından aslî vazifemiz olarak bunları vesikaları ile açıklayınca buna gıybet demeğe kalkın, böyle bir hareketinizin ilimle mantıkla bağdaşır tarafı var mıdır? Allahü teâlâ Tebbet sûresinde Ebu Lehebin kötülüğünü bildirmiştir. Bir vehhâbî de bu sûreye -hâşâ- gıybet diyebilir. Siz dalâletlerinizi açık açık kitaplara yazın, bizden de bunu saklamamızı isteyin. Buna hakkınız var mı?

Uludağ, müfessir gibi, yetkisi varmış gibi âyet-i kerimelerden misal vermeğe kalkıyor. Vehhabîleri tenkid ettiğimiz için «Müslümana kâfir denmiyeceğini» âyet-i kerîmeden delil getirmeğe kalkıyor. Beydavitefsirinden mezkûr âyet-i kerîmelerin tefsirine baktık. Bir üstteki âyet-i kerîmede âhirete inanmayan kâfirlerin (felsefeciler gibi haşr yok diyenlerin) hallerinden bahsediliyor. Mezkûr âyet-i kerîmede ise müttakilerin müslüman olduğu ve onları kâfirler gibi tutulmayacağı bildirilmektedir. Biz vehhabîlerin küfrünü isbat ettiğimiz için bu âyet-i kerîmeye muhatap oluyormuşuz. Ne de olsa zamane müfessiri çok görmemek lâzımdır.

Aynı şekilde yazısının sonunda âyet-i kerîmeye istinaden yaptığı dua da zihniyetini açığa vurmaktadır. Beydaviden âyet-i kerîmenin tefsirine baktık. Tâbi'îni izam, sahâbe-i kiram arasındaki münazaralar hakkında edepli olmayı tavsiye etmekte, onlar dillerini tutup sahabeyi hayırla yâd ederler diye övülmekte, âyet-i kerîme onların nasıl korkup da dua ediş şekillerini «Eshâb-ı kirama (ve diğer müslümanlara) karşı kalbimizde nefret hisleri bulundurma» dediklerini bildirmektedir. Yoksa Uludağ'ın dediği gibi Ehl-i bid'ata ve vehhâbîlere karşı kalbimizde nefret hissî bulundurma mânasına değildir. Uludağ, bu ifadesiyle Eshâb-ı kiramla Vehhabîleri aynı gördüğü için mi böyle dua ediyor?

Sonra ehl-i bid'atin duası kabul olmaz. Âyet-i kerîmede Eshâb-ı kirama karşı gönüllerimizde nefret hislerinin bulunmaması emredildiği halde Hazret-i Muaviye radiyallahü anh için bir kerecik olsun hazret kelimesini kullanmayan zımnen onun suçlu olduğunu empoze eden Uludağ vehhâbîlere karşı kalbinde nefret olmaması için dua etmesi çok manidardır.

Uludağ, bizden şikâyet ediyor: İmâm-ı Gazâlî'ye hazret, kendisine de mezhepsiz diyormuşuz. Size de hazretleri demeğe hazırız. Selefiyye itikadını bırakıp İmâm-ı Gazâlî hazretleri gibi selef yolunu müdafaa etmek şartıyla. Söz veriyoruz size hazretleri diye hitap edeceğiz, yeter ki siz sivâd-i a'zâmdan ayrılmayın.

Uludağ bizi cehaletle suçluyor. Evet biz islâm âlimleri yanında çok cahiliz, ancak o mübarek âlimlerin eserlerini okuduğumuz için mezhepsizlerin yanında âlim sayılırız.

Uludağ, kendisini karaladığımızı iddia ediyor. Biz karaya kara diyorsak bu karalamak mıdır? Kara zaten karadır, biz aklamağa ve paklamağa çalışıyoruz. Ehl-i sünnet sabunları ile yıkamağa gayret ediyoruz.

Uludağ yazısında hem vehhabîliği kabul etmiyor, hem de onlarrı çok sevdiğini söylüyor, perhizken acaba hiç lahana turşusu yedi mi? Biz çok sevdiğimiz taifeden olmakla iftihar ediyoruz. Her müslümanın çok sevmesi gereken bir taife vardır. Ehl-i sünnet vel cemaat taifesi.

Duyduk duymadık demesinler, Nesil'de yazı yazan, kitap çıkaran, vaaz eden selefi zihniyetli herkesi tenkid etmek üzere sıraya koyduk. Hüseyin Atay, Sait Çekmegil gibileri de tenkid edeceğiz inşaallah...

Uludağ, okuyucuların verecekleri hükme rıza göstereceğinden, teslim olacağından bahsediyor. Bu çok yanlış bir ifadedir. Bizim okuyucumuz Ehl-i sünnettir, vereceği karar önceden bilinmektedir. Parolası bellidir. Ehl-i sünnete evet, Ehl-i bid'ata hayır der. Sonra okuyucunun kararı hüccet midir? Okuyucu Uludağ'ın mezhepsiz olduğuna hükmetse acaba Uludağ mezhepsiz olmayı kabul edecek midir? Okuyucularımızın hükümlerini bekliyoruz, verecekleri karara rıza gösterebilecekler mi? Her nekadar rıza gösteririm diyorsa da söz selefiyyeciden geldiği için itibar etmiyoruz. Okuyucularımız, evet Uludağ mezhepsizdir diye karar verse Uludağ, evet ben mezhepsizim diyebilecek mi?

Uludağ, tövbesini bildirirse yazısını neşrettiğimiz gibi neşrederiz. Hattâ yine cevap vermeğe cür'et ederse her sorumuza, soru işareti (?) gördüğü her cümleye cevap vermesi şartı ile yazısını neşretmeğe yine hazırız.

Ehl-i sünnete hizmet gayesiyle söz ve yazılarıyle mezhepsizleri tenkid eden, A. Davudoğlu, D. Ali Kayapınar, Necip Fazıl, Şevket Eygi, Ahmed Selâmi, Ahmed Arvasî, Abdulkerim Polat, A. Faruk Meyan, Enver Baytan, Sadreddin Yüksel, Sadık Albayrak, Ali Nar, Necdet Garan, İbrahim Çelik, Hasan Hulki Mert, Süleyman Tanrıkulu, Osman Hacıömeroğlu, M. Nuri Öner, Zeki Çıkman, Kur'an Kursu camiası ile Ehl-i sünnete hizmet eden nekadar insan varsa hepsine minnettarlığımızı alenen arz eder, Allahü teâlânın bu kıymetli insanlara saadet-i dareyn ihsan etmesi için âcizane dua ederiz.

Bu sayıyı hazırlarken İlahiyattan, İslâm Enstitülerinden, Müftülerden ve Hocalardan Arapça ve Farsça vesika göndermek suretiyle hizmete iştirak edenlere şükranlarımızı arz eder, yeni çalışmalarımız için de vesika temin etmelerini istirham ederiz.

İbn-i Teymiyye'ci Nurettin Yıldız, Vehhabi kafası ile hareket edip Şefaati inkar ediyor              Nurettin Yıldız, İmam Hatip lisesinin ardından İlahiyat Fakültesine gitmiş, burada iki sene eğitim aldıktan sonra Mekke Üniversitesi'ne geçiş yapmış ve burada Usul-i Fıkıh bölümünü bitirmiş olmasına rağmen ülkesine dönmeyip uzun yıllar Mekke'de kalmış ve 1990 yılına kadar ülkesine dönmemiş bir isim.  Bilindiği gibi İngilizler Suudi ailesine bir devlet kurarak (Suudi Arabistan), buraları ve üzücü ki Mekke ve Medine ahalisini bile ekseriyetle Vehhabileştirdiler. Zaten Vehhabiliği de İngilizler kurdular. İngiltere 1945 yılına kadar dünyanın süper gücü olan bir devletti. Osmanlı'yı tamamen yıkıp hilafeti de tamamen kaldırana kadar akıl almaz istihbarat oyunları gerçekleştirdi. Vehhabi’lik bunlardan sadece biri...   Vehhabilerin en belirgin alametleri; * Şefaati inkâr etmeleri   * Kabir ziyaretlerini yasaklamaları   * Olur, olmaz her şeye şirk demeleri, sürekli mü'minleri tekfir etmeleri   * Hak tarikatları da inkâr etmeleri, tasavvufu kökten inkâr etmeleri   * İbni Teymiye denilen, önceleri genç yaşında büyük Hanbelî âlimi olan ama maalesef sonradan sapıtan ve İslam devleti tarafından kendisine verilen zindan cezaları içinde vefat eden, hâşâ Allah'a cisim, mekân isnat eden, şefaati ve birçok İslami rüknü inkâr eden, bazı sahabeleri tekfir edip kâfir diyen nasipsizi büyük âlim bilmeleri. Hatta İbni Teymiye’den büyük kimseyi tanımamalarıdır.    * İbni Teymiye’nin yolunu usulünü Necd bölgesinden başlamak üzere bütün Arabistan'a yayan ve yine İngiliz İstihbaratının oynattığı Muhammed bin Abdülvehhab'ı da çok büyük bilmeleri ve onun hakkında söz söyletmemeleri, en ufak bir eleştiriye bile çok sert karşılık vermeleri.   Nurettin Yıldız, * Peygamberlerin ya da velilerin (yüzü suyu) hürmetine Allah’tan bir şey istemenin caiz olmadığını iddia eder. Hatta buna şirk diyen âlimler (!) olduğunu iddia eder.   * İbni Teymiye gibi sapıkların babası olan bir kişiye; “şeyhülislam ve müctehid” diye hürmet eder. İbni Teymiye hayranıdır, İbni Teymiye’yi Müceddid kabul eder.   * İbni Teymiye’yi, İkinci Bin Yılın Müceddid İmam Rabbani Hazretleri (k.s.) ile bir tutar.   * Seyit Kutup gibi bazı sapık kişileri övmesine karşın bazı Ehl-i Sünnet âlimlerini ise sapıklıkla itham eder.   * Tasavvufa ve tarikatlara kötü bakar.   * Konuştuğu zaman ayet hadisten ziyade nefsine göre konuşur.   * Bir dönem Mustafa İslamoğlu’nun kanalı olan Hilal Tv’de program yapmıştır.   Nurettin Yıldız, Senabil Vakfı kurucusu. Ayrıca, Senabil Vakfı mensuplarının kurdukları Sosyal Doku Vakfı ile de içli dışlı. www.fetvameclisi.com da guruba ait önemli sitelerden... Sitede ilk önce göze çarpan husus, Nurettin Yıldız'ın Vehhabiler ile Sünniler arasında ciddi sorunlara yol açan meselelerde net ifadeler kullanmamış olması. Yaklaşık 5 dakikalık bir video fetvada, kabir ziyaretinin caiz olup olmamasına dair net tek bir ifade yok. Dinleyenin istediği tarafa çekeceği yuvarlak, taktik cümleler. Samimi bir ilim adamına yakışmayacak, dinleyen sünni Müslümanları, kendisi hakkında, "bu adam ikiyüzlü mü?" zannına sevk edecek hiç hoş olmayan bir üslup... Kaynak   Benzer Yazılar Dinin başını dinin kılıcı ile kese... Hayrettin Karaman'ın İslamı Yıkma Ç... İslam Düşmanı Vehhabi'lerin Din tah... Vehhabi'lerin Putperestlik inançlar... Muhammed Zahid el-Kevserî Rahimehul... İmam Rabbani Hz.; "Allahü teâlâya m...   Gönderen ESK zaman: 22:50  Peygamber (s.a.v) Efendimizle Görüşülürmü? Keşifler Din' de Delil'midir?     Gönderen ESK zaman: 01:05 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: akaid, itikad   14 Mart 2013 Perşembe Kibrit Kutusu Meselesi     Gönderen ESK zaman: 23:33 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: akaid, itikad   Nurettin Yıldız'ın Hezeyanları       Nureddin Yıldız kendi sitesindeki bir yazısında "Ehli sünnet Alimleri ibni teymiyeyi neden tenkid ediyor, İbni Teymiye’ye Nasıl Bir Gözle Bakmalıyız?" diye soran bir okuruna şu cevabı veriyor;  “Zikrettiğiniz sözlerin önemli bir bölümü sözü edilen kitaplarda olmayan şeylerdir. Ümmet’in bölünmüşlüğünden zevk alanların yaygaraları ile meşgul olamayız...(Teymiye)Rahat bozan herkes gibi tenkit edilmiştir...Sözünü ettiğiniz (ehli sünnet alimleri)isimler, onu tenkit ettikleri gibi onları da tenkit edenler olmuştur. Kimsenin(ehli sünnet alimlerinin) sözü âyet değil, hadis değil…O anlatılanları ben neden onun kitaplarında görmedim acaba?...Ben İbni Teymiye’den böyle etkilendim." (kaynak)   Görüldüğü Nurettin Yıldıza göre Ehli Sünnet âlimlerinin hepsi birleşmiş ibni Teymiyeye iftira atıyorlarmış! Teymiye Ehli Sünnet âlimlerinin rahatlarını bozmuş! Ehli Sünnet alimleri yaygara yapan, ümmetin bölünmüşlüğünden zevk alanlarmış! Ehli sünnet âlimlerinin sözü ayet-hadis değil yani kendi hevalarından konuşuyorlarmış! Ehli Sünnet âlimlerini de tenkid edenler varmış (onları tenkid etmeye çalışanlar da kendisi gibi vehhabi kafalılar)Teymiyenin kitaplarında İslama aykırı yazılar yokmuş!       İftira, yalan ne arasanız mevcut, kafaya bak kafaya, Ümmetin bir dünya Alimlerini elinin tersiyle itip teymiye’nin eteklerine yapışan kafa! İslam tarihi ibni teymiye’ye yapılan sayısız reddiyeler ile doludur, onlardan bir örnekte Ebubekir Sifil Hoca’dan:     Gönderen ESK zaman: 03:05 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: din tahrifcileri, ibni teymiye   İslam Düşmanı Vehhabi'lerin Din tahrifleri   Bid'atçılar, Eş'âri ile diğer İslam âlimlerinin kitaplarına, sayılamayacak kadar çok şeyleri gizlice ilave etmişlerdir. Mesela: İmam İbn Cerir et-Taberi'nin İsrâ/79. ayete yaptığı tefsir yerine kapalı bir ifade kullanarak ondan tecsim anlaşılan bir tabiri sokmuşlardır. Hindistan'da basılmış İmam Ebu'l-Hasan el-Eş'âri'nin El-İbane adlı eserine, teşbihi [Allahü teâlâyı mahlûkata benzetmeyi] ifade eden şeyleri (1); Kurtubi'nin En'am/18. ayetine yaptığı tefsire ilave yapıp ondan teşbih anlaşılan tabirleri dercetmişlerdir. Mezkur tefsiri mütalaa eden kimse, ibarede çelişki olduğunu anlayacaktır. Teymiyyeciler de, Alusi'nin tefsirine çok şeyler ilave etmişlerdir. Hele kendini meşhur selefi diye lakaplandıran Münir Ağa'nın tabettiği tefsirde... Kendisi birçok kitap tabetmiş ve kitaplarda birçok fâsid yorumlarda bulunmuştur. Alusi'nin tefsirine gizlice soktuğu en önemli ibaresi, Maide/35. ayetin tefsirindedir. Orada söylediği uzun sözü mütalaa eden sonun evvelini nakzettiğini [çeliştiğini] anlar. Teşbih inancını, Seyyid Abdülkadir Geylâni'nin Gunye adlı eserine de gizlice sokmuşlardır. Ulemanın eserlerinden sözlerini silip, tahrif etmişlerdir. Bu hususta Tacü's-Sübki Tabakat kitabının cerh ve ta'dil kaidesinin altında, Basralı Ahmed b. Salih'in hal tercümesi bahsinde şöyle der: (...) Zamanımızdaki bazı Mücessime taifelerinin durumları o safhaya varmışdır ki, Nevevi'nin Sahih-i Müslim'e yazdığı şerhdeki müteşabih hadisler hakkındaki ibaresini şerhten çıkarıp yazmamışlardır. Zira, Nevevi'nin akidesi Eş'âriye akidesidir. Demek ki, bu kâtip Nevevi'nin inancından hoşlanmayıp müellifin dediğini yazmayı hazmedememiştir. Bence bu, büyük günahlardandır. Çünkü bu durum, şeriatı tahrif etmek, İslam alimlerinin eserlerine ve halkın ellerindeki İslami kitaplara karşı bir itimatsızlıktır ve itimatsızlık kapısını açmaktır. Allahü teâlâ böyle yapanı kötüleyip utandırsın! Öyle yapan kimsenin, Nevevi'nin şerhini yazmaya ve şerhin de ona ihtiyacı yoktu. Burada Tacü's-Sübki'nin dedikleri sona erdi. Ben de şunu derim ki: Alimlerin eserlerinden sözlerini silme bayrağını bu zamanda elinde tutan kimse Mecelletü'l-Menar'ın sahibidir. Yaptığı hataların bazıları şunlardır: Hocalarımızın hocası olan Muhaddis Falih ez-Zahiri, nakil eylediği (Encehu'l-mesai fi sıfati-yi's-sâmi' ve'l-vâi) adlı eserinin Ahkâmü'l-Mesâcid bahsinde, daha kitabı basılmadan önce, Muğni b. Kudametü'l-Hanbeli'den, ölen ve hayatta kalan evliyâ ve salih zatlardan tevessülün mübah olduğuna dair "İslamiyetin her dört mezheb sahipleri ittifak etmişlerdir" diye nakletmiştir. Bu (el-Menar) kitabını tabedince kitapta yazılı bu nakli yazmayıp içinden çıkardı. Ulemanın kelâmını tahrif etmesi, onlara iftira edip yermesi, kendi arzusuna ve İbni Teymiyyecilerin arzularına uygun olmayan meseleleri ve hadisleri kendi mecellesinde ve yorumlarında tahrif etmesi sayılamayacak kadar çoktur... [Ebu Hamid bin Merzuk, Bera’atü’l-Eş’ariyyin min Akaidi’l-Muhâlifin, s.97-98.]     (1) Bu konuda E. Sifil şu tespiti yapmış: "Geçmiş alimlerin birer emanet olarak bizlere bıraktığı eserleri üzerinde kafamıza göre oynamalar yapmak kelimenin tam anlamıyla bir "hıyanet"tir ve bu hıyaneti kim ne maksatla işlemiş olursa olsun, bunu mazur görmek ve göstermek mümkün değildir...Yine benzeri bir tahrif, İmam el-Eş'ârî'nin "el-İbâne"sinde yapılmıştır. Bu eserin dört ayrı yazma nüshası karşılaştırılarak yapılan Dâru'l-Ensâra baskısında Allahü Teâlâ'nın Arş'a istivası meselesinde tenzih akidesine tam anlamıyla uygun tarzdaki bir paragraf, diğer baskılarda görülmemektedir."   Gönderen ESK zaman: 02:06 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: selefi, vehhabi   12 Mart 2013 Salı Küfür Sistemlerinin Gübre Yığınlarında Yetiştirilen Küflü ve Zehirli Kültür Mantarları          Şimdi, Hayrettin Karaman, Mustafa İslamoğlu, Süleyman Ateş ve başka birilerince Mü’minlere “toplum mühendisi” yapılanlara ve onların görüşlerini taşıyanlara soruyoruz:       Birinci Süâl: Allah’a ve Ahiret Günü’ne îmân etmenin yanında istisnâsız bütün peyğamberlere, bu arada da Âhir zaman Nebîsine îmân etmek, teslîm olmak ve dînine girmek Mü’min olup cennete girmek içün mutlaka gerekli midir, değil midir?  “Gerekli değildir” diyenlerin kâfirolduğuna inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?      Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “gereklidir” diyor, “gerekli değildir” diyenlerin kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına inanıyoruz…       İkinci Süâl: Son Nebi Muhammed sallellâhu aleyhi ve sellem’e gelen Kur’ân’a îmân edip, ona teslîm olmak Mü’min olup cennete girmek içün mutlaka gerekli midir, değil midir? “Gerekli değildir” diyenlerin kâfir olduklarına inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?      Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “gereklidir” diyor, “gerekli değildir” diyenlerin kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına inanıyoruz…     Üçüncü Süâl: Nebimiz Muhammed sallellâhu aleyhi ve sellem’ın peyğamberliği ile getirdiği Ku’ân ve Şerîat âlemşumûl/evrensel midir, değil midir? “Değildir” düşüncesinde olanların kâfirolduklarına inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?     Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “Nebimiz Muhammed sallellâhu aleyhi ve sellem’ın peyğamberliği ile getirdiği Ku’ân ve Şerîat âlemşumûl/evrensel değildir” düşüncesinde olanların kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına inanıyoruz…     Dördüncü Süâl: Meleklere îmân etmek Mü’min olup cennete girmek içün mutlaka gerekli midir, değil midir? “Gerekli değildir” diyenlerin kâfir olduğuna inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?     Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “gereklidir” diyor, “gerekli değildir” diyenlerin kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına inanıyoruz…     Beşinci Süâl: Kadere Îmân etmek Mü’min olup cennete girmek içün mutlaka gerekli midir, değil midir? “Gerekli değildir” diyenlerin kâfir olduklarına inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?     Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “gereklidir” diyor, “gerekli değildir” diyenlerin kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına inanıyoruz…     Altıncı Süâl: Teslîs’e inanan Hristiyanlar kesin kâfirler olup cehenneme girecekler mi, girmeyecekler midir? “Kâfir değillerdir ve cehenneme girmeyecekler” düşüncesinde olanların kâfir olduklarına inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?     Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “Kâfir değillerdir ve cehenneme girmeyecekler” düşüncesinde olanların kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına inanıyoruz…     Meselenin daha bir açıklık kazanabilmesi içün kısmen tekrâr olacak iki süâl daha soracağız:     Yedinci Süâl: Yehûdî ve Hristiyânların bütün Nebilerin ve bu arada Son Nebi Muhammed sallellâhu aleyhi ve sellem’in peyğamberliklerine ve Kitâblarına Îmân etmek ve Son Nebi sallellâhu aleyhi ve sellem’in Şerîat’ına girmek Mü’min olup cennete girmeleri içün mutlaka gerekli midir, değil midir? “Gerekli değildir” diyenlerin kâfir olduklarına inanıyor musunuz, inanmıyor musunuz?     Bize gelince… Bütün Mü’minler gibi biz de “gereklidir” diyor, “gerekli değildir” diyenlerin kesin ve tartışmasız kâfir olduklarına ve yeniden îmân etmedikçe cennete giremeyeceklerine inanıyoruz…     Burada güya efendi kesilip, “adamların usûlü budur, onları tekfîr edemeyiz” deyip kâfirolduklarına inanmayan akıllı ve bâliğ, mükelleflerin de kesin kâfir olacaklarına inânıyoruz.     Evet cevab bekliyoruz… Cevâbların sorulanlarla alâkasız, dolambaçlı ve hedef saptırıcı değil de açık ve net olmalarını istiyoruz…     Kahkaha aynalarının karşısındaki Müslümanlar, manzaralarıyla hem yürekleri dağlıyorlar, hem de insan olan insanları abdest kaçırtacak seviyede güldürüyor, günâha sokuyorlar… Karşısında durduğu aynaya göre, kiminin kafası düğme kadar, gövdesi ise kocaman bir pamuk balyası gibi… Bir başkasının kafası büyük bir sepete, vücudu ise düğmeye benziyor… Bazısının kafası hıyar, gövdesi de büyük bir bal kabağı… Bir takımları da enine olabildiğince geniş, boyuna ise cüce… Kimisi, “mücâhiddir” ama “zikr”e karşıdır. Bazısı “ilimci”dir, ama “amel”de ve “ihlâs”da ağırdır ve sağırdır. Kimsi “zikir”cidir, lâkin “cihâd” düşmanıdır. Kimisi zâhirde kelle kulak yerinde güzel bir Müslüman gibi görünmektedir, lâkin ya kalb, ya beyin, ya ciğerler veya böbrekler gibi uzuvlarında hayâtına mal olacak rahatsızlıklara sâhibdir. Ahsen-i Takvîm üzere yaratılmış olmalarına rağmen akılsızlık edip şu aynaların karşısına geçmelerinin vebâli elbette kendilerinin boynundadır.         Hüseyin AVNİ   Gönderen ESK zaman: 01:30 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: din tahrifcileri, diyalog   11 Mart 2013 Pazartesi İbni Teymiyye'nin Küfrü     İbni Teymiyye'nin Allahı Arş' oturtması ve yaninda peygamberimize yer bırakması!   Gönderen ESK zaman: 06:29 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: ibni teymiye   Vehhabi'lerin Putperestlik inançları   Vehhabi'lerin ehli sünnet akidesinin kaynağı olarak inandıkları "Es Sünne" adlı kitaptan alıntılar; -“İstivâ, oturmaktan başka bir şeyle mi olurmuş?(s.5) -“Rab Kürsî’ye oturduğu vakit, Kürs’î’nin yeni bir eğerin zırzır diye ses çıkarması gibi ses çıkardığı duyulur.”(s.70) -“[Allah]Kürsî’de oturduğu vakit kenarında dört parmak yer kalır.”(s.71) -“Onu, biri adam suretinde bir melek, diğeri arslan suretinde bir melek, diğeri öküz suretinde bir melek, diğeri de kerkenez kuşu suretinde bir meleğin taşıdığı altından bir kürsînin üstünde, yeşil bir bahçede ve altından bir yatak olduğu halde gördü.”(s.35) -“ ‘Allah Mûsâ aleyhisselâm’a nasıl konuştu?’ ‘Ağız ağıza’ dedi.” (s.64) -“Benî İsrâîl Mûsâ aleyhisselâm’a, ‘Rabbin sana konuştuğunda sesi yaratılanlardan neye benziyor du’? dediler. O, ‘dönmeyeceği zaman gök gürültüsüne’ dedi.” (s.63) -“Günün başında müşrikler kalktığı vakit, Rahmân Arşı taşıyanlara ağır geliyordu, tesbîh edenler kalktığında da Arşı taşıyanların yükü hafifletilir.”(s.142) -“Allah celle celâlühû Tevrât’ı sırtını kayaya dayayarak eliyle dürrden levhalara yazdı, kalemin cızırtısı duyuluyordu. Onunla Allah arasında perdeden başka bir şey yoktu.”(s.67) -“Allah celle celâlühû eliyle Âdemden başkasına dokunmadı. Onu eliyle yarattı. Cennet’e ve Tevrat’a da dokundu. Tevrat’ı eliyle yazdı. Allah celle celâlühû bir inci tanesini eliyle sert ve düz yaptı ve onda bir dal dikti ve ona ‘benim râzı olmama kadar uza ve iznimle içindekini çıkar’ dedi. O da nehirleri ve meyveleri çıkardı.”(s.68) -“Bir parçasını ortaya çıkardı”(s.149), “Diğer eli boştur, onda bir şey yoktur,” “Nihayet elini eline koydu.” (s.164), “Bir kısmına dokunur”, “donuma tut.” (s.165), “Nihâyet bir kısmını bir kısmı üzerine koydu.”, “Ve nihâyet ayağına tutar.”(s.167) -“Allah celle celâlühû dağlara, ‘sizden birinin üzerine ineceğim’ diye vahyetti. Bunun üzerine dağlar uzandılar. Tûr-i Sînâ tevazu edip, ‘benim için bir şey takdîr edildiyse, bana gelir’ dedi. Allah celle celâlühû da ‘tevazuun ve kaderime râzı olman sebebiyle senin üzerine ineceğim’ diye vahyetti.”(s.149) -“Rabbin yer yüzünde dolanmaya başladı.”(s.156) -“Sonra yürüyerek bize gelir.”(s.48) ***** Hayatları boyunca Yüce Allaha değilde hayellerindeki bir yaratığa tapan, onun uğruna Mü'minleri ve insanları katleden vehhabi putperestlerinin Tevhid dedikleri inançları! Z. Kevseri Hazretlerinin dediği gibi, sözde İmam Ahmed Hazretlerinin oğlu Abdullah'a isnat edilen bu kitap tam bir şirk kitabıdır, takiyye yapmada ve kitapları tahrif etmede bunların şia'lardan hiç bir farkları yoktur.   Gönderen ESK zaman: 05:31 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: selefi, vehhabi   Amel İmandan bir parçamıdır?   İmam Âzam Ebû Hanîfe şöyle diyor: “Sonra amel imandan, iman da amelden başkadır. Çünkü çoğu zaman müminden amel yapma mükellefiyeti kalkar. Amel kalktığı zaman iman da kalkar denilmesi caiz değildir. Zira hayız kadın, bu halde iken namazın hükmü kendisinden kalkar. Böyle bir kadın için, iman da kendisinden kalkar diyemeyiz. Yahut, kendisine imanı da terk etmesi emredilir, denilmez. Çünkü Allah Teâlâ, kendisine: Orucunu terk et, sonra onu kaza et, buyurmuştur. Kendisine imanı da terk et sonra onu kaza et, denilemez. Yine, fakire zekât borcu yoktur, denilir; fakat, fakire iman gerekli değildir, denilemez, Eğer amel imandan bir parça olsaydı, amelin düştüğü hallerde imanın da düşmesi gerekirdi. Halbuki durum böyle değildir.” El Vasıyye     Gönderen ESK zaman: 05:23 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: akaid, alimler, itikad   Üstad'dan Kelime Oyunları   Büyültmek için tıklayınız Said Nursi: “Üç dört aydır ki, dünyanın vaziyetinden ve harbinden hiçbir haberim yokken, Avrupa’da, Rusya’daki çoluk çocuğa acıyarak tahattur ettim. O mânevî ihtarın beyan ettiği taksimat bu elîm şefkate bir merhem oldu. Şöyle ki: O musibet-i semaviyeden ve beşerin zâlim kısmının cinayetinin neticesi olarak gelen felâketten vefat eden ve perişan olanlar, eğer on beş yaşına kadar olanlar ise, ne dinde olursa olsun şehit hükmündedir. Müslümanlar gibi büyük mükâfat-ı mâneviyeleri, o musibeti hiçe indirir.   On beşinden yukarı olanlar, eğer mâsum ve mazlum ise, mükâfatı büyüktür, belki onu Cehennemden kurtarır. Çünkü âhirzamanda madem fetret derecesinde din ve din-i Muhammedîye (a.s.m.) bir lâkaytlık perdesi gelmiş. Ve madem âhir zamanda Hazret-i İsâ’nın (a.s.) din-i hakikîsi hükmedecek, İslâmiyetle omuz omuza gelecek. Elbette şimdi, fetret gibi karanlıkta kalan ve Hazret-i İsa’ya (a.s.) mensup Hıristiyanların mazlumları, çektikleri felâketler onlar hakkında bir nevi şehadet denilebilir…” ----Kastamonu Lahikası Mektup no: 75, s. 1615 (e-risale Mektup 76)---- ***** Fetret Devri Lügatta; İki peygamber arasında peygambersiz geçen süre anlamına gelmektedir.  Ehli Sünnet Alimleri ise -Fetret Devri- muhatabı olan kişilerin, insanlıktan kopmuş kendilerine Din adına hiç bişey ulaşmamış durumları müşkil putperestleri kastetmişlerdir, yani kendilerine Hak din ulaştıktan sonra bu dini bozup tahrif eden Yahudi ve Hıristiyanlar için değil(bu konuda İmam Rabbani Hz’lerinin 259. mektubuna bakabilirsiniz). Bazıları İmam Hasan Eşarinin; “Peygamber gönderilmeden, tebliğ yapılmadan önce teklif yapılmaz”sözlerini buna delil olarak göstermektedir, bu sözden kendilerine Peygamber gönderilen ehli kitabın Fetret devri muhatabı olduğunu nasıl anlamışlar anlamak mümkün değil! Peygamber Efendimizden önceki zaman dilimi bir yana Said Nursi kendi zamanına Fetret devri diyerek İslam tarihinde görülmedik bir tuzağa imza atmıştır. Fetret devrini Said Nursi gibi algılayan bir tane bile muteber Ehli Sünnet Alimi yoktur. Asrı Saadet ve sonraki devirlerde özellikle de Osmanlılar zamanında cihad ve çeşitli yolculuklar ile İslamı bütün Dünya tanımıştır, duymuştur. Kısacası Peygamber Efendimiz’den sonra Fetret devri söz konusu değildir, ahir zamanda Hz. İsa yeryüzüne indiğinde İncil’deki şeriat değil şimdiki İslam şeriatı üzerine amel edecektir, ahir zamanda İslamiyet ile de omuz omuza gelecek bir taife falan yoktur, Müslümanlar tek ümmettir. Said Nursi’nin bu iddialarının hiçbir mesnedi yoktur. “O musibet-i semaviyeden ve beşerin zâlim kısmının cinayetinin neticesi olarak gelen felâketten vefat eden ve perişan olanlar, eğer on beş yaşına kadar olanlar ise, ne dinde olursa olsun şehit hükmündedir.”      [5-6 yaşın altındaki çocukların akıl melekesi çok zayıf olduğu için kafir ile müşriklerin bebek ve çocuklarının  Cennete yada Cehenneme gitme ihtilafı mevcuttur, şimdi bunları değil de 5-6 yaş ile 15 yaş arası kafir çocuklarınından bahsedeceğiz, biri çıkıpta "hayır, 1 yaşındaki çocukla 15 yaşındaki çocuk aynı akla aynı inanca sahiptir" demesi onun ancak akıl seviyesinin ne durumda olduğunu gösterir! “Akıl bir nurdur. Bu nur ile, hakikate varma­nın yolu, din ve dünya meseleleri aydınlığa kavu­şur… Îmâm nazarında akıl, dinin temeli, yaratılış hikmetinin aslıdır. İslâm Dini, akl-ı selimin ne­ticesinden başka bir şey değildir.”Akaidi Nesefi]   Ehli Sünnet Alimleri mükellef olmayan çocuk kelimei şehadet getirdikten sonra İmanı Zahirinde kimiside Batınında, kimiside hem Zahirinde hem Batınında buyurmuştur(Camiül Mütunda yazılıdır).  Said Nursi 15 yaşından küçük kafir çocuklarını kelime oyunlarıyla Müslüman çocuklarla aynı kefeye koymayı becermiştir. Halbuki Kelimei Şehadet getiren çocuk Müslüman, teslise inanan, istavroz çıkaran çocuk'ta kafir'dir bu farkı görmekte zorlananların akıl sağlığından şüphe etmek lazım. Hem nasıl Müslüman çocuk ile kafir çocuk bir tutulabilirki Peygamber efendimiz zamanında onbeş yaşından küçük iken iman eden sahabeler vardı.(Hz Ali on yaşında iman etti) Peygamber Efendimiz bazı hadisi şeriflerinde kafir ve müşrik çocuklarının akil baliğ olmadan ölürse Cennete gideceğine, bazı hadislerinde ise akil baliğ olmadan ölseler dahi Cehenneme gideceğini söylemiştir. Bu konuda farklı Hadisler olduğu için aklı başında olmayan, ne dediğini anlayıp idrak edemeyecek çocuklar için Alimler farklı fetvalar vermiştir, Said Nursi bu konudaki farklı hadisleri ve Alimlerin görüşlerini hiç hesaba almadan her zamanki gibi kalbine gelen ilhamlara göre gelişi güzel fetvayı basmıştır. Gerçi Said Nursinin fetva verecek selahiyeti ve icazeti yoktur buda ayrı bir tenakuzdur. “Çocuğun mükellef olması ayrı bişeydir Müslüman olması ayrı bişeydir” denilmiştir, yani onbeş yaşından küçük Müslüman çocuklara “iman’sız” denilemeyeceği gibi, onbeş yaşından küçük kafir çocuklarada “iman ehli” denemez.  Her insan İslam fıtratı üzere doğar ama çocuğun onbeş yaşına gelmesi beklenmeden konuşmaya başlayınca İslam telkin edilir, aksi takdirde bundan ebeveyn mesuldür. Zaten İslam fıtratı üzere doğan çocuk ileri yıllarda Kelimei şehadet getirerek İcmali iman sahibi bir Müslüman olur, daha sonraki zamanlarda İslamın ve İmanın şartlarını öğrenerek Tafsili iman sahibi bir Müslüman olur, daha sonraki yıllarda buluğ çağına ererek mükellef olur. (Buraya kadar bahsettiğimiz akil baliğ olmayan kafir çocukları içindi) “On beşinden yukarı olanlar, eğer mâsum ve mazlum ise, mükâfatı büyüktür, belki onu Cehennemden kurtarır..."  Bu Din “belki” lere kalmamıştır, bu konu açık ve nettir.  Said Nursi 15 yaşından küçük kafirleri Şehit olarak Cennete yolladıktan sonra sıra 15 yaşından büyüklere geldi!  “15 den küçüklerin Cennete gitme Şehit olma bahanesi olurda, 15 yaşından sonrakilerin suçu ne ki Cennete gitmesin!” mantığıyla hareketen onlara da bir kılıf bulunmuştur buda; kâfirin masumluğu ve mazlumluğu imiş! Said Nursi’nin kâfire verdiği bu masumluk sıfatı insanların uydurduğu hukuka göre ise bu Cennete girmenin insan elinden çıkma kanunlara göre olduğunu savunmaktır bu ise İslamda küfürdür, yok eğer kâfire verdiği bu masumluk sıfatının şeriatta olduğunu iddia ederek söylüyorsa böyle bir şeyde yoktur, Allahın; kâfir,ebedi cehennemlik, sapıtmış diye hitap ettiği hıristiyanlara masumluk libası giydirmek kimin haddine! Cennete girmek; İslamın ve İmanın şartlarını kalb ile tasdik dil ile ikrar eden ve ehli sünnet vel cemaat âlimlerinin bildirdiği gibi inanan Müslümanlara mahsustur, kafirlerin çektiği hiçbir sıkıntı, hiçbir zülüm onların Cennet gitmesine vesile olmaz, küfür en büyük suçtur bu kafirlere masum denmez.   Gönderen ESK zaman: 05:01 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: din tahrifcileri, risalei nur, said nursi   Sırât-ı Müstakîm   İmam Rabbani (k.s);  Bu sebeble, bir şahsın(Alim/Şeyh/Hoca dahi olsa), hardal tanesi mikdârınca (en küçük konuda), şu büyüklerin (büyüklerden kasıt Ehlisünnet Âlimleri topluluğudur, İbni Teymiye, İbni Kayyım, Albani, Mevdudi, Seyyid Kutup gibi zevatlar değil) Sırât-ı Müstakîm olan yollarından çıktığı bilinirse, onunla sohbeti (berâberliği, konuşmayı, kitaplarını ve sözleri okumayı) öldürücü bir zehir(i içmek) olarak i’tikâd etmen(inanmalı), onunla oturup kalkmayı da zehirli yılanla oturup kalkmak olarak görmen lâzımdır. Onlar (Ehl-i Sünnet imâmları) hakkında hüzün ve tasaları olmayan ilim talebeleri de (hangi fırkadan olurlarsa olsunlar) din hırsızlarıdır(dîninizden çalan) kimselerdir. Bunlarla berâber olmaktan ve konuşmaktan sakınmak dahî, (dînin) zarûriyyât(ın)dandır/mutlaka bulunması ve uyulması gereken îcâblar(ın)dandır. [Mektûbât:1/185, 113] 213   Gönderen ESK zaman: 01:41 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: akaid, din tahrifcileri, itikad   Dinin başını dinin kılıcı ile kesenlerin başı;Cemalettin Afgani   Dinin başını dinin kılıcı ile kesenlerin başı... ile akademidergisi "Elhasıl: Sultan Selim’e biat etmişim. Onun ittihad-ı İslâm’daki fikrini kabul ettim. Zira o Kürtleri ikaz etti. Onlar da ona biat etti. Şimdiki Kürtler o zamanki Kürtlerdir. Bu meselede seleflerim (benden önce aynı usuldeki üstadlarım) Cemaleddin Afgani, Mısır Müftüsü merhum Muhammed Abduh, Ali Süavi, Hoca Tahsin Efendilerle Kemal Bey (Namık Kemal) ve Sultan Selim’dir.” (Said Nursi, Tarihçe-i Hayat, Tenvir Neşriyat, 1987, İstanbul, Yedinci Cinayet.) *** Mason Muhammed Abduh, Mason olan hocası Cemaleddin Afgani'ye yazdığı el yazısı mektubu bulunmuş ve bu mektupta "Üstadım! Beni burada bir görsen! Şeyhler, dervişler gibiyim. Dinin başını dinin kılıcı ile kesiyorum." diye yazdığı görülmüştür.  *** Cemaleddin-i Afgani, Said-i Nursi'nin de (fikirde)üstadıdır....   Gönderen ESK zaman: 00:55 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: din tahrifcileri   Kitap Tanıtımı   Ehli Sünnet Akaidi  İmam Ebul Yusr Muhammed Pezdevi İmam Ebul Yusr Muhammed Pezdevî tarafından yazılan bu eser, Maturidî itikadına göre hazırlanmış 100'den fazla mes'elelere cevap verilmiştir. Her müslümanın okuyacağı ilk temel eserdir *****  Türpüşti Risalesi/ El- Mu'temed Fi'l- Mu'tekad  Türpüşti Risalesi/ El-Mu'temed Fi'l- Mu'tekad  Bu kitapta Hakkı arayan müslümanların ihtiyaç duyduğu bilgiler hem kitap ve sünnetin kaidelerine uygun, hem de Selef-i Salihin diye bilinen eski rasih ilimli büyük alimlerin usullerine göre hazırlandı. Alemin ve alemdekilerin salahı, iyiliği ve kurtuluşu bundadır. Çünkü sağlam iman ve itikat yanında diğer ameller, ruhun yanında beden gibidir. Ruhsuz beden işe yaramadığı gibi, düzgün ve sağlam bir itikat sahibi olmadan yapılan ibadetler de bir işe yaramaz. İslamda ortaya çıkan her fitne ve müslümanların başına gelen her felaket, hep bozuk itikatlar yüzünden olmuştur. Allahü taalayı tanımak istemek ve Resulullah'ın Sevad-ı A'zam olarak tanıttığı ümmetin seçilmişlerinin, yani Ehli sünnet yolunun itikat bilgilerini öğrenmek ve İslamiyeti yaşamak için Türpüşti Risalesi'nde aradığınız her şeyi bulacaksınız (Bu kitabın okunmasını İmam Rabbani Hazretleri de (k.s) tavsiye etmiştir)    ***** Sevadü'l Azam Şerhi - Selamü'l Ahkam / Ehli Sünnet İnancının Temel İlkeleri    Sevadü'l Azam Şerhi      Peygamberimiz Hz.Muhammed (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) buyurdular ki: "Pek yakında benim ümmetim de yetmiş üç guruba bölünecek.Onların hepsi de doğru yoldan sapmış ve başkalarını da saptırıp Cehenneme (felaketlere) götürücüdürler. Sevad-ı A'zam Müstesna Ashâb-ı Kirâm:Ey Allah'ın Resulü o bir fırka kimlerdir? Diye sorunca Efendimiz (Ehl-i sünnet vel) "Cemaattır işte onlar en büyük islam topluluğudur ona uyunuz"  buyurdu. Çağ açıp çağ kapayan Fatih Sultan Mehmet han'ın Hocası,bütün islami ilimlerin özellikle Tefsir, Hadis ve Fıkıh usulü gibi çetin bir sahanın biricik dehası Şeyhul İslam Molla Hüsrev hazretlerinin tesbiti,kendi gurubunun doğru yolda olduğunu iddia edenler için yeterlidir.Bidat sahipleri de kıble ehlindendir lakin inançları Ehli Sünnete benzemez.Onlarda;Cebriyye,Kaderiyye, Râfiziler Şiiler,Hariciler,Mubtıle ve Müşebbihe'dir.Bu altı grubun her biri kendiaralarında on iki fırkadır.Tolandığı zaman yetmiş iki olur.Öyleyse fırka-i Nâciye,Ehl-i sünnet vel cemaattır. Hiç inkâr edilemez bir gerçektir ki Ehl-i Sünnet ilkeleri Dini ve Milli birliğimizin ve sarsılmaz bütünlüğümüzün sembolüdür.   *****     Ehl- i Sünnetin Müdafaası/ Bera'atü'l- Eş'ariyyin Bera'atü'l- Eş'ariyyin      Kendisi mutlak müctehid derecesinde bulunmayan her Müslümanın mutlaka ehl-i sünnet imamlarına tabi olması gerekir. Hatta İmam-ı Gazali'nin hocası İmamü'l-Haremeyn el-Cüveyni hazretleri, mutlak müctehidlik derecesine çıktığı halde, yeni bir mezheb tesisini lüzumsuz ve yersiz görerek, İmam-Şafii hazretlerine tabi olmuşlar, böylece ümmet-i Muhammed'e güzel bir örnek teşkil etmişlerdir. Allah ondan ve bütün büyüklerimizden razı olsun.       *****     Yakıcı Yıldırımlar    İbn Hacer El Heytemi     Eğer alevilik, rafizilik ve şiilik Hazret-i Ali'yi, Hazret-i Hasan'ı, Hazret-i Hüseyin'i, Hazret-i Fatıma annemizi ve bütün Ehl-i Beyt'i ve Al-i Aba'yı (radiyallahu anhüm) sevmekten ibaret ise, bilmiş olunuz ki, biz de böyleyiz ve bu hususlarda beraberiz.  Eğer alevilik, rafızilik, şiilik Hazret-i Ebubekir'e Ömer'e, Osman'a ve -küçük bir müstesna- Ashab'a, Hazret-i Aişe validemize (radiyallahu anhüm) buğz etmek, iftira etmek ise, iyi bilmiş olunuz ki, biz ehlisünnet ve cemaat müslümanları, bu çirkin işlerden de, bunları işleyenlerden de beriyiz.         Gönderen ESK zaman: 00:19 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: akaid, itikad   10 Mart 2013 Pazar Hayrettin Karaman'ın İslamı Yıkma Çabaları   Ali Bulaç:  Peki hocam, bir Hıristiyan Peygamberimiz için ne demelidir?  H. Karaman:  İyi bir insan, iyi bir Müslüman ve Peygamber olduğuna da inanmalıdır. Biz üç dinin mensupları şuna inanmalıyız; Hz. İsa Allah'tan vahiy almıştır, Hz. Musa, Allah'tan vahiy almıştır. Hz. Muhammed de Allah'tan vahiy almıştır. Buna inanmak durumundayız. *****    HAYRETTİN KARAMAN BEY NE DEMEK İSTİYOR?     Hüseyin AVNİ   اَعُوذُ بِااللهِ مِنَ اَلشَّيْطَانِ اَلرَّجِيمِ بِسمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِم   اَلْحَمْدُ الِلّهِ رَبِّ الْعاَلَمِينَ وَالصَّلاَةُ وَالسَّلاَمُ عَلىَ سَيِّدِناَ مُحَمَّدٍ وَأَلِه اَجْمَعِينَ   Bundan sonra… ------------------------------------------   Mukaddime ------------------------------------------ Hayrettin Karaman Bey, Yeni Şafak’ta Ahmed Ali Aksoy Bey’in diyaloğ ile alâkalı makâlesine karşı kaleme aldığı üç cevâbî yazısında debelendikçe daha da batıyor. Şu yazılarda, önceki, sahîh îmânı yok edecek olan bâtıl iddiâlarını te'yîd edebilecek yeni hiçbir Şer’î delîl getiremediği gibi, tatmin edici aklî bir îzâh da ortaya koyamamıştır. O, yazılarında açık yalan ve iftirâlarıyla gûya sözüm ona zevâhiri kurtarma yolunu seçmiş, değil bir ilim adamı sıradan bir vatandaşın bile anlayış ve idrâk seviyesini yakalayamamıştır. Sözün kısası, yapılan başarısız ve kalitesiz bir muğâlata/demagoji. Sözü uzatmadan ve dediklerinden hiçbir şey kırpmadanonunla diya-loğa başlamak istiyoruz. Bakalım, Allah’a çocuk sâhibi ve yedi mağlûl olmak/cimri olmak sıfatlarını revâ gören, Îsâ aleyhisselâm ve Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e sahtekâr, İncil ve Kur’ân’a da hurâfe diyen Yehûdi-lere gösterdiği hoşgörüyü bize gösterebilecek mi? Son Resûl sallallâhu aleyhi ve sellem’e yalancı ve Kur’ân’a uydurma sıfatlarını yakıştıran ve Teslîs inancına sâhib olan Hristiyânlar’a gösterdiği hoşgörüyü bize çok mu görecek? Bu diyaloğumuzla diyaloğ iddiâlarındaki samîmiyeti ve asıl maksadı test etmiş olacağız. Biz -hâşâ- ne Allah, ne bir Peygamber, ne bir Melek ve ne de bir gerçek asğarî müctehid olmayan zât-ı şâhânelerine, açık olduğuna inandığımız delîllere dayanarak (değişik bir ma’nâda) bir çeşit ictihâd edip en fazla yalan söylemek ve iftirâ etmek sıfatlarını münâsib gördük. Bize kızmasınlar. İctihâda pek hevesli olmayı ondan öğrendik. Biz hakîkî müctehidlere nisbetle mücte-hid değil isek de O ve O’nun gibi müctehidlere kıyâs ile -öğünmek gibi olmasın ama- pek a’lâ ictihâd ederiz. Şu ictihâdımızda dahî yanılmış isek affola… Küfür, Kâfirlik ve dinden çıkmak sıfatlarını ise Ona veya bir başka şahs-ı muayyen’e değil, münâsib düşen herkese izâfe ettik. Şu münâsibliği tâ’yîn işini de kişilerin kendilerine bıraktık. Onlar bilirler. Sırtlarına uyanlar bizim kaftanları giyebilirler. Müsâademiz ve iznimiz vardır. ------------------------------------------ Karaman Ne Demiş, Ona Ne Denilmiş, Şimdi Ne Diyor? ------------------------------------------ Karaman Diyor ki, Sayın Ahmet Ali Aksoy internette "Bu nasıl bir diyalog, bu gidiş nereye?" başlıklı biz yazı yayınlamış, bana da geldi. Bu yazıda "Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı Kültürlerarası Diyalog Platformu" tarafından periyodik olarak tertib edilen "DİYALOG" toplantılarından birini tenkit ediyor. Bu toplantıda Ali Bulaç, Ali Erbaş, Arif Gökçe, Cemal Uşak, Faruk Tuncer, İlyas Üzüm ve Niyazi Öktem ile beraber, Vatikan temsilcisi George Marovitch, Dozideos Anagnasdopavios ve Yusuf Altıntaş gibi Kilise ve Havra mensubları bulunmuştu. Ben huzurlarında "DİYALOG" mevzûunda bir konuşma (sunum) yaptım, toplantıya katılanlar sorular sorarak ve görüşlerini açıklıyarak katkıda bulundular. Daha sonra bu konuşma "Polemik Değil Diyalog" isimli bir kitabda neşredildi. Sayın Aksoy yanlış bulduğu ifadelerimi -bazılarına cevap da vererek- nakletmiş. Birkaç örnek vereyim: "Bütün insanların Müslüman olmaları' dinin, Kur'ân'ın hedefi değildir." (Polemik Değil Diyalog, s. 41); "Müslümanların çoğu 'Peygamberin, bütün din sâliklerini İslâm'a çağırdığına' inanırlar" (Polemik Değil Diyalog, s. 35); "Peygamberimiz 'Yahudiler mutlaka Müslüman olsun!' demiyor, 'Hıristiyanlar mutlaka Müslüman olsun!' demiyor." (Polemik Değil Diyalog, s. 35); "Diyaloğun hedefi, tek bir dine varmak, dinleri teke indirgemek olmamalı" (Polemik Değil Diyalog, s. 36); "Kur'ân-ı Kerîm'de Ehl-i Kita-b'la ilgili devamlı vurgulanan şey; Allah'a iman, âhirete iman ve amel-i salihdir. Kur'ân birçok âyette bunu söylüyor; yani 'Peygambere iman edin' demiyor." (Polemik Değil Diyalog, s. 37);   Devamı » Gönderen ESK zaman: 23:39 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: din tahrifcileri   BİR HATIRA   Bediüzzaman'ın Fener Patriği ile görüşmesini, Mehmet Fırıncı hatıralarında şöyle anlatıyor:  “Üstad Hazretleri (1953 yılında) İstanbul’da bulunduğu zaman İstanbul’un fethinin 500. yıldönümü idi.“...O gün Fener Patrikhanesine giderek Patrik Athenagoras’ı ziyaret etmiş ve ziyaret esnasında kendisine hitaben, ‘Siz Kur’ân’ı Allah’ın kitabı, Hz. Peygamberi de peygamber kabul etseniz ve Hıristiyanlığın da din-i hakikîsiyle(1) amel et seniz ehl-i necat (Cennetlik) olacaksınız’ demiş. O da ‘Ben kabul ediyorum’ diye cevap vermiş.  (Son Şahitler, 4. Cild, s. 344)  http://www.yeniasya.com.tr/2006/11/29/lahika/default.htm http://www.nurluhayatlar.com/ustadin-talebeleri/mehmed-firinci.html  http://www.sorularlarisale.com/index.php?s=article&aid=10506 ***** 1- Teslise inanan Hıristiyanlar hiç bir zaman ve mekanda Hz İsa'ya iman etmiş kişiler değildir bunların tümü kâfir'dir. Hıristiyanlığın hakikîsi diye bir şey de yoktur, Hz İsa'nın tebliğ ettiği Din'de İslam'dır "Nitekim İsa, onlarda inkârı sezince, dedi ki: "Allah için bana yardım edecekler kimdir?" Havariler: "Allah'ın yardımcıları biziz; biz Allah'a inandık, bizim gerçekten müslümanlar olduğumuza şahid ol" dediler."AL-İ İMRAN/52   "Dürer’de zikredildiğine göre bugünki Yahudi ve Hıristiyanlar “La ilahe illallah Muhammedünrasulullah”deseler dahi Müslüman sayılmazlar. Onlara gerçekten kabul ediyor musunuz diye sorulduğunda, “sizin Peygamberiniz olarak kabul ediyoruz” derler. Bunların imanının kabul edilmesi için mensup oldukları dinden ayrılıp uzaklaşması gerekir. Şayet bir Hıristiyan “La ilahe illallah” kısmını söyler ve kendi dininden uzaklaştığını söylerse Müslümanlığı ile hüküm edilmez “ben Müslüman’ım” desede Müslüman sayılmaz. İslamın lügat manası teslimiyet demektir ki bu söz Müslüman olmasını gerektirmez. Ancak “ben sizin gibi Müslüman’ım” derse Müslüman’dır" Camiül Mütun/s.91-92   Gönderen ESK zaman: 23:26 0 yorum   Bunu E-postayla GönderBlogThis!Twitter'da PaylaşFacebook'ta Paylaş   Etiketler: din tahrifcileri   7 Mart 2013 Perşembe Şefaat Ya Resulullah       ŞEFÂAT Bir kimsenin bağışlanmasını istemek; bir kimseden, başka bir kimse için iyilik yapmasını ve zarardan vazgeçmesini rica etmek; yardım etmek; başkası hesabına yalvarmak, rica etmek; birinin önüne düşüp işinin görülmesi için dua ve niyazda bulunmak. Şefâat edene eş-şâfi', eş-şefi (başkası lehine taleb eden) denilir. Bu ayette şefâat; aracı olmak, yardım etmek ve öncülük etmek anlamlarına gelir: "Kim güzel bir şefâatla (hayır ve iyiliklere aracı, vasıta olmakla) şefâat ederse, bundan kendisine bir sevab (hisse) vardır. Kim de kötü bir şefâatle (kötülüğe delil olmak ve yardım etmekle veya kötülük çığırını açmakla) şefâatde bulunursa, ondan kendisine bir günah payı vardır. Allah her şeye kadirdir" (en-Nisâ, 4/85) . Şefâat-ı hasene, iman edip Allah'ın ve kullarının haklarına riayetle beraber, mü'minlerin iyiliği için uğraşmak, onları kötülüklerden ve zararlardan korumaya çalışmaktır. Şefaat-ı seyyie, mü'minlerin ve insanların zarara uğramaları ve kötülüklere düşmeleri için çalışmak ve kötülük çığırları açmaktır. Hangi hususta olursa olsun, bir insan, menfaat sağlayıp zarara uğramasını engelleme yolunda sırf Allah rızası için şefâatta bulunana dünyada ve ahirette bundan nasib ve ecir vardır. Kötülüğe ve zararlara sebeb olanın da bu şefâat-ı seyyienin vebal ve günahından nasibi vardır. Ahiretteki şefâate gelince, dünyada işlenen bazı günahların âhirette cezalandırılmasından vazgeçilmesi için talebte bulunmak, aracı olmak ve bunun için dua etmektir. Şu halde şefâat, bir mü'minin günahlarının bağışlanması için Allah'a dua edip yalvarmaktır. Nitekim Hz. Peygamber (s.a.s.), "Her Peygamberin bir duası vardır. Ben ise, inşaallah duamı kıyamet gününde ümmetime şefâat etmek için saklamak istiyorum" buyurmuştur (Buhârî, Daavât, I; Tevhid, 31; Müslim, Nşr. M. Fuâd Abdulbaki, İman, 86). Ahirette, kendilerine şefâat izni verilen her şefi'in şefâatının sınırı, Allah katındaki yakınlığı ve derecesi nisbetinde nail olacağı izin ve imkânın şâmil olduğu günahkâr mü'minler ile mütenasibtir. Şefâat olunacak mü'minlerin de şefâat edilmeye lâyık olmaları şarttır. Allah'ın, kullarından faziletli birisinin diğer bir mü'min için hayır isteğine icabet ederek bundan bir zararı gidermesi, yahut onun günahlarını affetmesi, insanlara sonsuz nimet ve lütuflarının bir kısmıdır. Mü'minin, mü'min kardeşinin günahlarının affı için duası Allah katında ona şefâatı türündendir. Allah katında hayırlı bir kulun bu duası ister dünyada iken sağ olan mü'min için olsun, ister ölmüş mü'min için olsun yahud âhirette meydana gelsin aynıdır. Dünyada iken Hz. Peygamber (s.a.s.)'in mü'minlere duası, onlara bir çeşit şefâatidir. O daha bu dünyada hayatta iken mü'minlere dua ederek şefâatta bulunmuştur. Nitekim Hz. Âişe (r.an)'nın naklettiğine göre, Rasûlüllah (s.a.s.) çok defa geceleri yatağından kalkar, mü'min ölülere Allah'tan mağfiret istemek için "Bakîu'l-Ğarkad" mezarlığına giderdi (Müslim, Cenaiz, 35). Yüce Allah'ın kendi yanında mukarreb ve derecesi yüksek bir kulunun diğeri hakkında şefâatını -birine kendi katında itibarı olduğunu göstererek ikram için, ötekine zayıf ve muhtaç olduğundan rahmet olarak- kabul etmesine aklen hiçbir engel yoktur. Allah'ın âhirette, peygamberlerine ve râzı olduğu bir takım zatlara şefâat etmeleri için müsaade etmesi, kendisinin bileceği adalet ve lütuf kanununa dahil olan hikmetindendir. Uhdesinde kul hakları bulunanlar hariç, günahkâr mü'minleri Allah Teâlâ'nın, Lütuf ve fazlıyla affetmesi caiz olunca, peygamberler, mukareb ve iyi kimselerden birinin şefâatına mazhariyetleri halinde bunların Allah'ın mağfiretine nail olmaları da mümkündür. Ahirette şefâatın olacağı Kitab ve sünnetle sabittir: Peygamber, velî, şehid ve bildikleri ile amel eden imanlı âlimler ve kâmil mü'minler gibi Allah'ın müsaade ettiği, rızasına mazhar olmuş, nezdinde bir değer ve yakınlığa erişmiş kimselere şefâat etme izni verilebilecektir (el-Bakara, 2/255; Yûnus, 10/3; Meryem, 19/87; Tâhâ, 20/109; ez-Zuhruf, 43/86). Peygamberler ve diğer şefâatçıların şefâatları, Allah'ın râzı olacağı ve haklarında şefâat edilmeğe izin verdiği kimseler hakkında olacaktır (el-Enbiyâ, 21/27-28; ed-Duhân, 44/41-42; Buharî, Cihad, 189; Müslim, İmare, 6). Kâfirler için şefâat kapıları kapalıdır (el-Bakara, 2/48, 123, 254; en-Nisâ, 4/116; el-A'râf, 7/53; el-Mü'min, 40/18; es-Secde, 32/4; ez-Zümer, 39/44; el-Müddessir, 74/48; el-İnfitâr, 82/19). Peygamberler bile kâfirlere şefâat edemeyeceklerdir. Kâfirler layık oldukları cezâlarını çekeceklerdir. Hz. İbrahim'in -âhirette babası ile karşılaştığında- onun için hiçbir şefâatta bulunamaması, Allah'tan "Kâfirlere ben cenneti haram kıldım " cevabını alması da buna delâlet eder (Buharî, Tefsir, Sûre 26). Bu konuyla ilgili olarak (bkz. Buharî, Enbiya, 8; Tefsir, Sûre 6; Rikak, 45, 53; Müslim, Fadail, 9). Yalnız Hz. Peygamber (s.a.s.) bir hadisinde, şefâatı sebebiyle amcası Ebû Talib'in ateş çukurunun topuğuna kadar gelen yerinde bulunacağını söylemiştir (Buharî, Meğazi, 73; Müslim, İman, 90). Bu da sadece Rasûlüllah'a tanınan bir şefâat hakkı olsa gerektir. Çünkü Ebû Talib, Rasûlüllah'a pek çok yardım ve iyiliklerde bulunmuştur. Peygamberlerin şefâatı: Âhirette peygamberlerin hepsine mü'minlere şefâat etme hakkı tanınmıştır (Buhârî, Rikak, 45; Tevhid, 33; Müslim, İman, 81;Ebû Dâvûd, Cihâd, 26;Ahmed b. Hanbel, Müsned, III, 94 vd. 325, V, 43; Tirmizî, II, 66). Her peygamber kendi ümmetine şefâat edecektir (Buhârî, Tefsir Sûre 18). İnsanlar muhakeme olunmak için mahşerde toplandıklarında, peygamberler, "Allah'ım selâmet ver, Allah'ım selâmet ver" diye duâ edeceklerdir (Buhârî, Rikak, 52; Müslim, İman, 81). Peygamberlerin ve Hz. Peygamberin şefâatı "Şübpesiz ki Allah, kendisine eş tanınmasının (şirk kosulmasının) günahını yargılamaz. Ondan başka dileyeceği kimsenin günahını mağfiret eder" (en-Nisâ, 4/116) âyetinin hükmünce, Allah'ın izniyle mü'minlere şamil olabilecektir. Nitekim Hz. Peygamber (s.a.s.) hadislerinde büyük günah işleyenler de dahil, mü'minlerin şefâatına nail olacaklarını söylemiştir (Buhârî, Rikak, 51; Ebû Dâvûd, es-Sünne, 20; Tirmizi, II, 66). Peygamberler içinde ilk defa şefâat edecek ve şefâatı kabul olunacak peygamber, Hz. Muhammed (s.a.s.)'dir. (Müslim, Fadâil, 2). Âhirette Hz. Muhammed (s.a.s.)'in bu ilk şefâatı, mahşer halkının muhakemeye başlanılması hakkındaki umûmî ve büyük şefâattır. Hz. Peygamber (s.a.s.)'in bir çok hadis kitaplarında zikredilen bu büyük şefâatının (eş-Şefâ'atü'l'uzmâ) ana hatları şöyledir: Allah, insanların hepsini düz ve geniş bir sahâda hüküm ve hesab için toplayacaktır. Orada insanların meşakkat ve gamı dayanılmayacak bir dereceye varacaktır. Bu sırada insanların bir kısmı, diğer bir kısmına, "Size erişen şu fâciayı görmüyor musunuz? Rabbinize size şefâat edecek birisine gidiniz" derler. Sırasıyla Âdem (a.s.), Nûh (a.s.), İbrahim (a.s.), Mûsâ (a.s.) ve İsâ (a.s.) peygamberlere gelirler. Bu peygamberlerden her biri onları diğerine gönderir. Nihayet Hz. İsâ, onları Hz. Muhammed (s.a.s.)'e gönderir. O vakit Hz. Peygamber (s.a.s.) Arş'ın altında secdeye kapanır. Allah ona secdesinde yapılacak hamdlerin en güzelini ilham eder. O Allah'a hamdettiği sırada "Başını kaldır, işte, verilir. Şefâat eyle şefâatın kabul olunur" cevabını alır. Muhakemeye başlanır. Bundan sonra Hz. Peygamber'in şefâatıyla imanlılardan bir miktar cehennemden çıkarılır. Rasûlüllah, bir kaç defa daha secdeye kapanarak Allah'a hamd ve dua eder. En nihayet onun şefâatıyla, Allah'ın izin ve takdiri dahilinde mü'minlerden büyük bir çoğunluk cehennemden çıkarılacaktır. İşte Hz. Peygamber (s.a.s.)'in haiz olduğu bu şefâat makamı "Makâm-ı Mahmûd"dur (el-İsrâ', 17/79; Buhârî, Tevhid, 24; Müslim, İman, 84). Hz. Peygamber'in şefâatıyla hesaba ve sorguya çekilmeden Cennet'e girecekler de olacaktır (Buhârî, Tefsir, Sûre 18; Müslim, İman, 84). Cennet'te derecelerin artırılması için ilk şefâat edecek peygamber Hz. Muhammed (s.a.s.)'dir. Bundan dolayı Hz. Peygamber bir hadisinde, "Cennet'te insanların ilk önce şefâatte bulunanı benim" buyurmuştur (Müslim, İman, 85). Şamil İslam A.     *****     Sual: Şefaati inkâr edenlerin delilleri nedir? CEVAP Delilleri yoktur. Misyonerler ile onların oyununa gelenler, kâfirlere şefaat olmadığını ve putların şefaat edemiyeceğini bildiren âyetleri ele alıp, “Peygamber de, melek de şefaat edemez”diyorlar. Kâfirlere şefaat yok demek, müminlere şefaat yok demek değildir. Şefaatin hak olduğu âyet ve hadislerle sabittir.   Süleyman Uludağ'ın akaid tercümesindeki hatalar Kategori: Eser Meseleleri     Uludağ’ın bundan çok önce Şerhu’l-Akâid üzerine bir terceme çalışması yaptığı bilinmektedir. Şerhu’l-Akâid’i terceme eden biri olarak onun çalışması hakkında değerlendirme niteliğinde birkaç hususa işaret etmemizin, özelde Şerhu’l-Akaid, genelde Türkiye’de kelam alanında yapılan çalışmalara katkı sağlayacağı kanaatindeyiz. Bu niyetle emanet-i ilmiyenin gerektirdiği ölçülerde Uludağ’ın hem kitabının giriş kısmında ortaya koyduğu bazı mülahazaları hem de tercemede ne kadar başarılı olduğu konusunu burada ele almayı düşünüyoruz.    Uludağ’ın bu mülahazalarıyla ilgili İlk olarak onun Ömer Nesefî’nin kelamcı kişiliği hakkındaki tespitine değinmeliyiz. Uludağ eldeki Nesefî Akâid’inden hareketle Nesefî’nin kelam ilmine dair ihatası konusunda bir fikir sahibi olunamayacağını belirtmekte; söz konusu metnin basit ve sıradanlığına işaretle adeta Ömer Nesefî’nin kelam ilmindeki mevkiini tahfif imasında bulunmaktadır[1]. Sadece Nesefî Akâid’inden hareketle Nesefî’nin kelamdaki mevkii hakkında fikir yürütülemeyeceği konusunda Uludağ’a katılmakla beraber bir yanlış anlamanın önüne geçmek adına şunu hatırlatmak isteriz. Bir kimsenin herhangi bir ilimde ihtisas sahibi olduğunu tespit etmek için, o kimsenin zorunlu olarak ilgili ilimde bir eserinin bulunması gerekmez. Binaenaleyh o kimsenin ilmî kişiliğini tespit için illa eserini inceleyerek ilgili ilimdeki mevkiini takdir etmek durumunda olmadığımızı baştan belirtelim. Bir kimsenin ilmî kişiliğini tespit sadedinde takip edilecek bundan başka yollar da bulunmaktadır. Bu yollardan biri de muasırlarının o kimse hakkındaki kanaatleridir. Bu kanaatlere de Tabakât ve Terâcim kitaplarından ulaşabiliriz. Bu tür kitaplarda bir kimse hakkında “falan kimse filan ilimde ihtisas sahibidir” şeklinde bir bilginin bulunması da onun bu ilimde ihtisas sahibi olduğunu pekâlâ gösterir. Zira nice âlimler var ki ihtisası bulunduğu ilimler hakkında eser telif etmemişlerdir. Eser telif etmek ayrı bir meziyettir. Veya eser telif ettiği halde kaynaklara geçmemiş ya da kaynaklara geçip de bize ulaşmamış olabilir. Eğer o kimse hakkında muasırları herhangi bir ilimde ihtisas sahibi olduğunu söylüyorsa bunu dikkate almak zorundayız. Bunun gibi bir âlim belki zamanının özel şartlarını gözeterek mesela mübtediler için basit bir kitap telif etmiş de olabilir. İhtisası olduğu halde onun bundan başka bir telif çalışması bulunmayabilir. Bu, telif ettiği muhtasar eserin o kişinin ilgili ilimdeki mevkiini gösteren bir delil olarak görülmesini doğru kılmaz. Muhtemelen Ömer Nesefî Akâid’i de böyle bir kitaptır. Nitekim o dönemlerde muhtasar kitaplar genelde mübtedilerin temel bilgileri ezberlemesi için hazırlanan basit ders kitaplarıdır. Bu bakımdan Ömer Nesefî’nin kelamcı kişiliğinin Nesefî Akâid’inden tespit edilemeyeceği önermesi doğru olmakla beraber, onun kelam ilmindeki ihatasını başka yollardan araştırmadan kelam ilmindeki mevkiini itham edecek imalarda bulunmak yanlıştır. Sözgelimi bir terâcim kitabı olarak el-Fevâidü’l-behiyye’de Ömer Nesefî için müellif Leknevî “mütekellim” ünvanını kullanmaktadır.[2] O dönemlerde bir kimsenin “mütekellim” unvanıyla anılması herhalde onun kelam ilmiyle sıradan bir alaka içinde olmadığını gösterir. Uludağ’ın Nesefî Akâd’i hakkındaki yargılarını da buraya taşımalıyız. Bu sadedde o şunları söylüyor: “Metnü’l-Akâid, aslında küçük ve basit bir ilmihal kitabı olmanın ötesinde hiçbir fikrî ve ilmî yenilik ve değişiklik getirmemiştir. Muhtevasını teşkil eden konulardan hiçbiri yeni ve orijinal değildir”[3]Uludağ’ın bu yargılarında, modern batı uygarlığının güdümünde şekillenen Modernist İslam Düşüncesi’nin ne denli tesirli olduğu açıktır. Nitekim “yenilik” ve “değişim” gibi kavramların bu düşüncenin takıntılı söylemlerindeki merkezi konumu meseleye aşinalığı olan herkes bilir. Ama Uludağ’a, üzerinde konuştuğu metnin bir Akâid metni olduğunu ve Allah tarafından tamamlanmış bir dinin inanç esaslarını muhtevi bulunduğunu hatırlatmak durumundayız. Akâid kitabının muhtevasında bir yenilik ya da değişiklik yapmanın ne anlama geldiğini, sekülerleşme izleğinde Protestanlaşarak ikinci tahrifini yaşayan Hıristiyanlık tecrübesinden pekâlâ bildiğimizi ifade etmeliyiz. Şunu da ifade edelim, Akâid ilminde muhteva olarak bir yenilik ya da değişiklik yapmaya kalkmak birebir İslam’ı tahrif etmek anlamına gelir.   Zira İslam’ın inanç esaslarının ekserisi bizzat naslarla belirlenmiştir. Naslarla belirlenenlerin dışındakilerin de çoğu icma ile belirlenmiştir. Usul-i fıkıh bilgisine sahip olanlar icma ile sabit dinî hükümlerin ne demek olduğunu bilir ve bunun arkasında müctehidleri ittifaka sevk eden birden çok nassın delaletinin bulunduğunu haklı olarak takdir eder. Sözgelimi kabaca Cenab-ı Allah’ın sıfatları ya da Kuran’ın mahlûk olmadığı vb. konularda Ehl-i Sünnet âlimleri seleften halefe ittifak halindedir. Birbirleriyle hiçbir irtibatı olmadığı halde ilk dönem Eş’arî imamlarla Mâtürîdî imamlar bu konularda temelde aynı inancı paylaşmışlardır. Bu gösteriyor ki, farklı bölge ve kültürlerden İslam âlimlerini aynı inançta birleştiren ortak bilgi kaynağı bulunmaktadır. Bu bilgi kaynağı nasların delaletidir. Bu bakımdan bugün bir Ehl-i Sünnet akâid kitabında değişiklik teşebbüsünde bulunmak bu kaynaktan uzaklaşmak, modern bidat ve hurafelere kapılıp İslam’ın meşruiyet alanının dışına çıkmak anlamına gelir. Uludağ’ın tenkitleri bununla kalmıyor, “Aslında, o kadar çok hayranlık ve hürmet duyulmuş olmasına rağmen Taftâzânî ile Cürcânî’de bile yeni ve ileri düşünceler yoktur.” diyerek bu defa “ithamlarını” tarihin takdirle yad ettiği iki büyük kelamcıya yöneltiyor. Üstelik bunu, aydınlanmacı Batı düşüncesinden kotarma “ilericilik” söylemi üzerinden kurgulamakla eleştiri zihniyetinin arka planını deşifre ettiğinin farkında da değildir. Uludağ bu iki muhakkık âlimi tenkit ederken muasırları olan İbn Haldun’u örnek göstererek yukarıdaki tespitine şunu da eklemektedir: “Şaşılacak şeydir ki, İslam fikir âlemine ve medrese zihniyetine birinci derecede Taftâzânî, ikinci derecede Cürcânî hâkim oldukları halde, onlarla çağdaş olan İbn Haldun bu sahada hiç tesirli olamadı. Hâlbuki İbn Haldun’un düşünceleri Taftâzânî ile Cürcânî’nin düşüncelerinden hem daha yeni hem de çok daha ileri idi. Medrese, Taftâzânî ile Cürcânî’ye gösterdiği bağlılığı İbn Haldun’a göstermiş olsaydı, bugün İslam düşüncesi ve medeniyeti çok daha başka türlü olabilirdi. Yazık ki, zamanının üstünde ve çağının çok ilerisinde yaşamış olan İbn Haldun unutulup giderken mukallid hocalara olan rağbet giderek arttı.” [4] Burada ne Taftâzânî ile Cürcânî’nin ilmi kıymetini ispatlamaya ne de bu iki âlimle İbn Haldun arasında bir mukayesede bulunmaya çalışacak değiliz.Tarihine ve kültürüne insafla bakan komplekssiz araştırmacıların bu şahsiyetler hakkındaki sitayişkâr ifadeleri, Uludağ’ın yaptığının basiretsizce bir karalama olduğunu zaten göstermektedir. Bu bakımdan anılan şahsiyetlerin ilmî derinliği hiçbir müdafaaya gerek kalmayacak kadar açık ve tartışmasızdır. Ama sadece okuyucunun merakını izale için şu kadarını ifade edelim ki, Taftâzânî’nin sadece elimizdeki Şerhu’l-Akâid çalışması bile, mütekaddimînin istidlal yöntemine yaptığı tenkitlerle onun kelam ilmine sağladığı katkının adil tanığı olarak Uludağ’ı haksız çıkarmaya kafidir. Bu konuda Uludağ, Taftâzânî’nin, mesela burhan-ı temanu konusu ya da Cenab-ı Allah’ın araz olmadığı konusuyla ilgili tespit ve tahkiklerini tekrar mütalaa ederse kendisi de peşin hükümlülüğünün farkına varacaktır. Ama o hala tatminsiz bir arayışla bu ilmin muhtevasında yenilik ve değişiklik görme hevesindeyse bilmeli ki bunu idealleştirdiği İbn Haldun’da da bulamayacaktır. İbn Haldun’un Lübabü’l-Muhassal fî usûli’d-dîn isimli akaid kitabı elimizdedir[5]. Eser incelenirse onun da Taftâzânî gibi Akaid ilmine muhteva olarak bir yenilik ya da değişiklik getirmediği kolaylıkla görülecektir.[6] Zaten hangi alanda konuştuklarının pekâlâ farkında kimseler oldukları için ne Taftâzânî’nin ne de İbn Haldun’un yenilik ya da değişiklik gibi bir derdi olmadığı ifade ve üsluplarından açıkça gözlenebilmektedir. Söz İbn Haldun’a gelmişken Uludağ’ın aslında İbn Haldunculuk yaparken İbn Haldun’u bile geride bıraktığının resmi olarak onun Taftâzânî hakkındaki kanaatini burada tekrar hatırlayalım. İbn-i Haldun Mukaddime isimli meşhur eserinin aklî ilimlere hasrettiği bölümünde, Şark memleketlerinin aklî ilimlerdeki üstünlüğünü anlatırken, Mısır’da bulunduğu sırada Sa’düddin Taftâzânî’nin aklî ilimlere dair eserleriyle karşılaştığını ve bu eserleri takdir ettiğini belirtir. Söz konusu eserlerin, kendisinden Horasan memleketlerinin büyüğü diye söz ettiği Taftâzânî’nin bu ilimlerdeki derinliğine işaret ettiğini söyleyen İbn-i Haldun, Taftâzânî’yi hikemî ve aklî ilimlerde çok başarılı bulur. [7]   Uludağ’ın bir akaid metninde yenilik ve değişiklik arayışıyla kendisini nafile bir çabaya kaptırdığını da ifade etmek isteriz. Ona, asıl yenilik ve değişiklik arayışını akaid alanında değil de mesela felsefe alanında gerçekleştirmesini; yenilik ve değişiklik söylemlerini bir kriter olarak akaid âlimi olan Taftâzânî’nin değil de, sözgelimi bir filozof olarak Farabî’nin eserlerinde kullanması gerektiğini hatırlatırız. Bir insan olarak Aristo’nun ortaya koyduğu felsefî düşünceyi kendisinden yaklaşık on üç yüz yıl sonra gelen Farabî ne kadar değiştirmiş, ona ne kadar yenilik kazandırmış sorusuna cevap arasaydı Uludağ’ı takdirle karşılardık. Burada bir gerçeğin altını çizelim. Farabî Aristo’nun iyi bir açımlayıcısıdır, ününü, Aristo’nun felsefî düşüncesini İslam âlemine şerh etmeye borçludur ve “muallim” ünvanı da kendisine bu sayede verilmiştir. Farabî tam bir beşer ürünü olan Aristo felsefesini ne yenilemiş ne de değiştirmiştir. Hazindir ki o buna rağmen yere göğe sığdırılamazken, vahiy merkezli din ilimlerinde bir âlimin açımlayıcılığı yadırganmakta, yenilik getirmediği için ilmî kişiliği fütursuzca sorgulanmaktadır! Yukarıdakilere ilaveten, İslam’a ve Müslümanlara ideolojik bir gözle ve husumet esasından yaklaşan sekülerist bilim çevrelerinin islamî kültürel mirası karalama kampanyalarında sıkça kullandıkları “mukallid hocalar” söyleminin bir ilahiyatçı-akademisyenin diline hiç yakışmadığını burada teessüfle belirtmiş olalım. Uludağ’ın mülahazaları sadece Nesefî Akâid’i ya da Taftâzânî’nin ilmî kişiliğiyle sınırlı değildir. Bunların yanında Taftâzânî’ye, Şerhu’l-Akâid’de yer alan bazı söz ve tespitlerinden dolayı da ağır eleştirileri bulunmaktadır. Aşağıda bu eleştirileri bizzat kendi dilinden naklettikten sonra her birini kısa kısa cevaplamaya çalışacağız. Uludağ’ın, “Taftâzânî’nin, Sünnî olmayan İslam mezheplerine karşı aldığı tavır” başlığı altında Taftâzânî’ye yönelttiği eleştiriler dikkat çekmektedir. Bu eleştirilere bir örnek olarak onun şu cümlelerini birlikte okuyalım: “Mest üzere mesh, nebîzin haram olmaması, konularını işlerken, İslam birliği taraftarı samimi bir Müslümanı içinden yaralayan ve herhangi bir insanın bile içini buruk hale getiren sözler söylemekten çekinmez. Mesela Caferîlerce kabul edilen, fakat haklı olarak Sünnîlerce kabul edilmeyen mest üzerine mesh yapmanın cevazı konusunu anlatırken[8], Kerhî’nin şu sözünü tenkit etmeden ve hatta tasvib ederek nakleder: Mest üzerine meshin cevazı görüşünde olmayanların küfründen korkarım.” [9] Burada Uludağ Taftâzânî’ye açıkça haksızlık yapmaktadır. Bir defa Taftâzânî ne mestler üzerine meshin meşruiyetini kabul etmeyenleri ne de nebîzin haram olmaması görüşüne karşı çıkanları tekfir etmektedir. Evet, bu konuda Ebu’l-Hasan el-Kerhî gibi hassas davranan âlimlerin varlığına işaret etmektedir. Bu, konu hakkında her türlü fikri ortaya koyma gayretiyle meseleyi etraflı biçimde ele almasından ileri gelir ve el-Kerhî’nin görüşünü benimsediğini göstermez. Çünkü Taftâzânî el-Kerhî’nin görüşünü nakledip susmuş değildir. Aksine el-Kerhî’nin görüşleriyle uyuşmamakla birlikte kendi görüşünü de ifade etmiştir. Nitekim tercemede de görüleceği üzere el-Kerhî bu konudaki hadisleri mütevatir görürken Taftâzânî bunları meşhur kabul eder. Yine el-Kerhî, ilgili kimselerin küfründen korkmasına rağmen Taftâzânî onların sadece bidat ehli olduğunu söyler. [10] Şimdi İslam’da birlik taraftarı samimi Müslümanların içini yaralayan şey, Taftâzânî’nin seleften bugüne bütün sünnî âlimlerin yaptığı gibi Şîa’yı bidat ehli görmesi midir? Uludağ’ın Taftâzânî’yi mezhep taassubuyla itham ettiği konulardan biri de nebîzin haram olmadığı konusudur. O bu hususta Taftâzânî’ye şu ithamda bulunur: “Taftâzânî, nebize haramdır, dememek ve bu konuda Rafizîlere muhalefet etmek Sünnilikte prensiptir, derken de aynı hataya düşmektedir. Zira, fıkıh kitaplarının, Kitabü’l-eşribe bahsini okuyanlar, pek çok Sünnînin nebîzin içilmesini haram saydıklarını göreceklerdir. Nebîz haramdır, sözünü bir Şafii ve hanbelî söylediği zaman, Sünnîliğin haricine çıkmış olmuyor da, aynı şeyi bir Caferî söylediği zaman neden Rafizî olmakla damgalanıyor? Bunun sebebini anlamak oldukça zordur.” [11] Uludağ’ın buradaki eleştirisi büyük Arap şairi Mütenebbî’nin şu beytini hatırlatıyor:   Nice doğru sözü ayıplayanlar vardır ki   Tek kusuru kendi kıt anlayışıdır… Evet, şunun altını açık yüreklilikle çizebiliriz: Uludağ Taftâzânî’nin ne dediğini tam anlamadan onu tenkit etmeye kalkışmakla buraya kadar ki tenkitlerinin güvenirliğine de gölge düşürmüştür. Önce Taftâzânî’nin Ehl-i Sünnet’in prensiplerinden olduğunu belirttiği hüküm keskinleşmemiş ve çoğu sarhoş edecek kıvama gelmemiş nebîzle ilgili olup kendisi de bunu açıkça  belirtmiştir. Taftâzânî’nin naklettiğine göre Râfizîlerin görüşü keskinleşsin ya da keskinleşmesin, çoğu sarhoş edecek kıvama gelsin ya da gelmesin her türlü nebîzin haram olduğudur. Yoksa ne Şafiîler ne de Hanbelîler, Rafizîlerle aramızda ihtilaf konusu olan keskinleşmemiş nebîzin haram olduğunu söylemiyor. Uludağ’ın tavsiyesiyle fıkıh kitaplarının Kitabü’l-eşribe bahsini okuyan biri, orada sadece keskinleşen ve çoğu sarhoş eden nebîzin içilmesinin –İmam Ebu Hanife ve İmam Ebu Yusuf hariç- Sünnî mezheplerce haram kabul edildiğini görecektir.[12] Oysa ilgili bahiste henüz keskinleşmemiş nebîzin haram olduğuna dair hiçbir Sünnî mezhebe ait hüküm bulunmamaktadır. Şu halde Ehl-i Sünnet’le Râfizîler arasındaki ihtilaf keskinleşmiş nebîzle alakalı değil, keskinleşmemiş nebîzle alakalıdır. Uludağ, Taftâzânî’nin açık ifadelerine rağmen bu ikisini birbirine karıştırarak onu haksız yere itham etmiştir. Uludağ’ın Taftâzânî özelinde Ehl-i Sünnet kelamcılara yönelttiği şu tenkidi de birlikte okuyalım: “kelamcılar âhâd hadisleri ve onlarla sabit olan dinî hükümleri kabul etmemenin küfrü gerektirmeyeceğini, zira bu gibi haberlerin sadece zan ifade ettiklerini, zanna dayanarak bir müslümana kâfir demenin mümkün olmadığını çok haklı olarak ifade ederler. Ama yazdıkları eserlerde, her şeyden evvel kendileri bu kaideye riayet etmezler, fiiliyatta bu esası tatbik etmezler. Mesela: İmamlar Kureyş’ten olur, hadisi sahih olmadığı halde, sırf aksi kanaatte olan Haricîleri red için bu sözü eserlerine alırlar. (…) Kısaca kelamcılar, kendi prensiplerine ve zihniyet biçimlerine uygun olan bir hadisi zayıf da olsa, hatta mevzu dahi olsa alırlar. Diğer taraftan, esaslarına uymayan hadisleri, bunlar âhâddır, diyerek üzerinde durmaya bile değer bulmazlar.” [13] Burada Uludağ’ın genellemeci ve ithamkar üslubunu bir tarafa bırakıp sadece çok açık iki hatasına işaret edeceğiz. Bunlardan birincisi “İmamlar Kureyş’tendir” hadisiyle ilgili tespitidir. Bu hadis Uludağ’ın iddia ettiği gibi zayıf bir hadis değildir. Aksine büyük muhaddis İbn Hacer’in belirttiği üzere bu hadis yukarıdaki lafız ve benzerleriyle kırk sahabî tarafından rivayet edilmiştir. Bu itibarla İbn Hacer onun mütevatir olduğunu belirtir ve bu hususta Sehâvî de kendisine katılır.[14] Dolayısıyla söz konusu hadisin sahih birçok senedi olmasına rağmen burada onları ve zikredildiği kaynakları belirtme gereği duymuyoruz. Uludağ’ın ikinci hatası, Taftâzânî’yi haber-i vahidle istidlal etmekle, hatta sözünün gelişine bakılırsa bundan da ileriye giderek onu haber-i vahide dayanarak muhalif fırkaları tekfir etmekle itham etmesidir. Burada da yine Uludağ’ın bir eksik anlamasıyla karşı karşıyayız. Bir defa ne Taftâzânî ne de bir başka kelamcı bir haber-i vahide dayanarak herhangi bir fırkayı tekfir etmiş değildir. Şerhu’l-Akâid’i ve diğer kelam kitaplarını insafla okuyanlar böyle bir örneğe asla rastlayamazlar. Hatta tekfir bir yana, kelamcılar fırkalar arası ihtilafa konu olmuş kelamî meselelerde sırf haber-i vahidi delil olarak kullanmamaya da özen gösterirler. Bu hassasiyeti Şerhu’l-Akâid’de açıkça görmekteyiz. Nitekim Uludağ’ın tenkit ettiği konuda Taftâzânî’nin şu sözleri bunun açık delilidir: “Halifenin Kureyş’ten olması gerektiği hususunda “İmamlar Kureyş’tendir” mealinde bir hadis-i şerif bulunmaktadır [15]  Bu hadis her ne kadar haber-i vahid olsa da Hz. Ebubekir onu Ensar’a karşı delil olarak rivayet ettiğinde sahabeden kimse itiraz etmediğinden bu husus icma ile sabit olmuştur.” Görüldüğü gibi Taftâzânî burada haber-i vahidi delil olarak kullanmış değildir. Kendi ifadeleri de gösteriyor ki onun bu konuda asıl delil kabul ettiği şey icmadır.   Eğer ön yargılardan arınmış bir zihinle Taftâzânî’nin açıklamalarına bakacak olursak bu sözler, Uludağ’ın anlamak istediğinin aksine Taftâzânî’nin işine geldiğinde haber-i vahidle istidlal ederek kelam prensibini ihlal ettiğine değil, bilakis onun prensiplere bağlılık göstererek haber-i vahidle yetinmediğine delildir. Ancak burada Uludağ’a teslim ettiğimiz bir husus var. Emanet-i ilmiye gereği bunu tasrih etmek durumundayız. Taftâzânî Kuran-ı Kerim’in mahlûk olmadığı yönünde merfu bir rivayet nakletmektedir. Ama bu rivayet muhaddisler tarafından asılsız bulunmaktadır. “Şerhu’l-Akâid hakkında birkaç not” başlığıyla açtığımız bölümde buna biz de değindik. Taftâzânî’nin hadis ilimleri konusunda sermayesinin az olduğu ehlinin malumudur. Bu da hadislerle yaptığı istidlallerde kendini göstermektedir. Taftâzânî’nin, asılsız bir rivayeti kitabına aldığı hususunda Uludağ’a hak vermekle beraber, onun asılsız bir rivayetle istidlal ettiği yönündeki ithamı yine emanet-i ilmiyenin gereği olarak kabul edemiyoruz. Zira Taftâzânî sözünü ettiğimiz rivayeti Mutezile’ye karşı delil olarak kullanmamış, sadece Ömer Nesefî’nin bir ifadesini açıklamak için zikretmiştir. Ama bunun için bile olsa kitabında asılsız bir rivayete yer vermesinin kabul edilebilecek bir tarafı bulunmamaktadır. Dolayısıyla Uludağ’ın, Taftâzânî’nin mezkûr rivayeti sırf Mutezile’yi reddetmek için kullandığı yönündeki iddiası da gerçeği yansıtmamaktadır. Taftâzânî’nin ilgili hadisi naklettiği yerde Mutezileyle tartıştığı şey Allah’ın konuşuculuğudur ve bu konuda ileri sürdüğü delil de peygamberlerden tevatür yoluyla nakledilen –yukarıdaki rivayetle alakası bulunmayan- haberler ve icmadır. Uludağ’ın Şerhu’l-Akâid tercemesinde ne kadar başarılı olduğu konusuna gelince, bu hususta incelemelerimiz ölçüsünde bazı hususlara temas etmeye çalıştık. Aşağıda, daha önce Daru’l-Hikme İslamî İlimler Araştırma ve Danışma Merkezi’nin internet sitesinde yayınladığımız ilgili çalışmanın şimdilik bizi ilgilendiren kısmını buraya taşıyarak takdiri okuyucuya bırakıyoruz. [1] Uludağ, Kelam İlmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 60. Dergah Yayınları [2] el-Leknevî, el-Fevâidü’l-Behiyye, s. 150. [3] Uludağ, Kelam İlmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 60. [4] Uludağ, Kelam ilmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 63. [5] Bu kitap her ne kadar Fahru’r-Râzî’nin Muhassal’ı üzerine bir ihtisar ve tezhip çalışması ise de, mukaddimesindeki ifadelere göre İbn Haldun kitaba kendisinden bir şeyler de katmıştır. Bu bakımdan kitap, kelamda yenilik ve değişim açısından İbn Haldun’unun durumu hakkında bir nebze fikir verebilir. [6] İbn Haldun’un kelamcı kişiliği hakkındaki mütalaaları havi bir makale olarak bkz, Muhammed Zahid Gül, İlmü’l-Kelam el-Haldûnî, Mecelletü İslâmiyyeti’l-marife, sayı, 51. [7] İbn-i Haldûn, Mukaddime, s. 533 Aslında Uludağ İbn Haldun’un Taftâzânî hakkındaki bu takdirkâr ifadelerinin farkındadır ve kendisi de bir vesileyle bunu dile getirir. Bkz., Uludağ, Kelam ilmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 72. Ama buna rağmen Uludağ’ın İbn Haldunculuk yaparak Taftâzânî’nin ilmî kişiliği hakkında ağır ithamlarda bulunması anlaşılacak gibi değildir. [8] Burada bir sürçme olsa gerektir. Zira mestler üzerine meshin cevazı Ehl-i Sünnet’in görüşüdür. [9] Uludağ, Kelam ilmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 75. [10] Konu el-Kerhî ile Taftâzânî’nin görüşlerinin değerlendirmesiyle ilgili olmadığından meselenin detaylarına inmiyoruz. Burada sadece Taftâzânî’ye yapılan haksız bir ithamı ortaya çıkarmaya çalışıyoruz. [11] Uludağ, Kelam ilmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 75. [12] Bir örnek olarak bkz., el-cezerî, el-fıkhu ale’l-mezâhibi’l-erbaa, c. 2 s. [13] Uludağ, Kelam ilmi ve İslam Akaidi: Şerhu’l-Akâid, s. 76. [14] el-Kettânî, Nazmü’l-mütenâsir fi’l-hadisi’l-mütevâtir, s. 170. [15] Müsned-i Ahmed b. Hanbel, 3/129, 183. .   Hakan Talha Alp  Editör Not: ( Hakan Talha Alp'ın Şerhül Akaid isimli tercümesini tavsiye ediyoruz. Yasin Yayınevi baskılı) => Sen de ücretsiz bir internet sitesi kurmak ister misin? O zaman burayı tıkla! <=