MİSÂK-I MİLLÎ'Yİ KONUŞMA VAKTİ!..

• RAHİM ER
 
• 
 
•  26.12.2023
 
•  35
 
•  

 

Haberlere bakıp "vah vah" diyerek, birkaç öfkeli veya cesur laf ederek, bir miktar yardım yaparak, birkaç uçakla yaralı getirerek, gönlümüzden geçtiği gibi Gazze'ye destek olduğumuzu söyleyemeyiz.

Şu ânâ kadar en az bin serdengeçtimiz Gazze'deki arslanların yanına ulaşmış olmalıydı.

Ama; onlar orada hiç yoklar da denemez:

O isimsiz serdengeçti yiğitlerimiz, şu veya bu kadarıyla Gazze'de muhakkak vardır. "Serdengeçti" dediğimiz şehadet sevdalısı bu özel görevlilerimiz, bâzen Irak'ın şimalindedir, bâzen Filistin'in cenubunda. Onların ismi de mezarı da eseri de bilinmez. Kendilerine cennetle müjdelenmiş sahabeyi örnek almış bu aslanlar, dâvâsında fenâ bulmuş, Kızılelma'da yok olmuş kahramanlardır. Dün vardılar. Bugün de varlar. Yarın da var olacaklar.

Her ezân onlar için bir rahmet sağanağıdır...

Çok söyledik, bir kere daha söylüyoruz, bin kere daha söyleyeceğiz:

Ankara'nın müdafaa hattı Gazze'den geçer. Tabiî hudutlarımızın nöbetçisi o fedakâr ve korkusuz kahramanların çok âcil olarak İHA'ya, SİHA'ya, silaha, askere, mühimmata, gıdaya ve ilaca ihtiyacı var.
Filistin'in yarısı, Gazze'nin hemen tamamı Türkmen'dir. Muhakkak ki pek çoğu da sahabe-i kirâm evlâdıdır, evlâd-ı Resuldür, aleyhisselâm. Bütün o havale topraklar gibi Gazze de Kıpçak Memlûk, Kınık Selçuklu ve Kayı Osmanlı Türkü'nün mirasıdır, bakiyesidir. Gazze Türkü'nün Garbî Trakya Paşaeli, Kerkük ve Kıbrıs Türkü'nden farkı yoktur. Gazze, Türkmen ilidir, halis mü'min yurdudur.

Bu itibarla garantörlükten daha sağlam olan Türkiye-Filistin Stratejik Ortaklığıdır. Ankara, Filistin Devletiyle her ne pahasına olursa olsun bu iltizamî, bağlayıcı akdi yapmalı ve Filistin Hükûmeti, Türkiye'yi derhâl yardıma çağırmalıdır. Malum olduğu gibi stratejik ortaklıklarda taraflardan birinin saldırıya uğraması her iki devletin saldırıya uğraması olarak telakki edilir.
Siyon-Evanjelist İttifakı; düşman, boş durmuyor. Birtakım İsrail yurttaşları, Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde mülkler satın aldığı gibi İsrail de Güney Kıbrıs üzerinden tahkimat yapmakta. Nil'den Fırat'a Büyük İsrail rüyası görenler, Gazze ile karşısındaki Larnaka şehri arasında deniz yolu açarak Refah sınır kapısını devre dışı bırakıp Türkiye'yi Filistin'e yardım edemez duruma düşürme peşindeler. Bu taktik, Güney Kıbrıs, Tel Aviv ve sömürgeci başkentler tezgâhıdır. Ankara, şeytanî tezgâh işlemeden bozmalıdır. Türkiye, Kıbrıs'ın güneyini devlet saymadığı için oradan Filistin'e yardım yollayamayacaktır. Larnaka devreye girince de İsrail, "Refah kapısına gerek yok; Larnaka var!" diyerek Mısır'la arasındaki geçişi kapatacaktır...

Cephe tek değil:

Irak'ın kuzeyinde şehîd sayımızın birden yükselmesi, tesadüf olamaz. Devamı gelebileceği gibi benzer haberler Suriye'nin kuzeyinden de alınabilir.

Asla hatırdan çıkmamalı:

ABD ve içinde olduğu sözde uluslararası koalisyonun desteğiyle Süleymaniye'den Akdeniz'e kadar uzanacak bir kuşakta Kürt devleti kuracaklardı. Türkiye, 24 Ağustos 2016'da Fırat Kalkanı Harekâtıyla başlayarak yaptığı dört harekâtla terörist militanları Fırat'ın batısından doğusuna sürdü. Fırat'ın doğu yakasına dair harekât kararını iptal etmiş değildir. Tahayyül ve tasavvur edilen o Kürt garnizon devleti gerçekleşseydi Türkiye'nin; Anadolu'nun Arap İslâm Coğrafyasıyla irtibatı kesilmiş olacak ve İsrail'e arz-ı mev'ud için yol açılmış olacaktı.

Geldiğimiz günde Fırat'ın doğusuna sıkışmış ve Gazze'de mağlup olmuş durumdalar. Sömürgeci zihniyet, İsrail'i bu zor vaziyetten çıkarmak için son çâreye gidebilir. Bölücü terör örgütü, Suriye'nin Kuzeyinde Fırat'ın doğusunda ve Irak'tan da yer almış bir saha üzerinde âniden müstakil bir devlet ilân edebilir. Bunu hemen ABD ve yanındaki devletler tanıyacağı gibi Türkiye'de hazineden beslenen Kürtçü parti de tanır. Bu meyanda daha evvel de görüşlerimizi dile getirmiştik. Mevcut şartlarda bu ihtimal daha artmıştır. Bir düzine Mehmetçiğin kısa sürede kara toprağa düşmesini böyle okuyor ve tehlikeye bir defa daha dikkat çekiyoruz. Siyonist-Evanjelist cephe, Türkiye'nin İsrail'in karşısında yer alıp, Filistin'e, Gazze'ye verdiği desteğin intikamını alma ihtirasındadır.

Tek cümleyle vaziyetin tarifi:

-Bir asır sonra yeniden 7 Düvel ve onların buradaki muhipleriyle muharebe ediyoruz!..

Bu savaş, zaten hiç bitmemişti, bitmeyecektir de!..

Emperyalistlerin, Suriye ve Irak'ın kuzeyinde eğitim ve silah verdiği bölücü teröristlerin, 12 askerimizi şehid etmeleri, Türkiye'ye MÎSAK-I MİLLÎ'yi yüksek sesle konuşma hakkını vermiştir.
 

HAZİNE, BEYT'ÜL MALDIR!..

• RAHİM ER
 
• 
 
•  28.12.2023
 
•  31
 
•  

 

Hazine'den siyasi partilere yapılan para yardımı, asgari yüzde 3 almış her partiye yapıldığı gibi bölücü partiye de yapılıyor.

Çünkü:

Bu parti de diğer partilerin şartlarında kurulmuştur. Onlar gibi seçime girmiş ve netice öylece tecelli etmiştir. Bu suretle hâkim teminatında yapılan seçimlerin şekil şartlarına riayet edilmiş olmaktadır.

Ne var ki işin aslı başkadır:

Zira niyet başkadır.

Bölücü örgüt, dağda, kırda fırsat bulduğu her yerde askerimize, emniyet kuvvetlerimize saldırdığı gibi Türkiye ve komşusu devletlerde politik teşkilatlanmaya gitmiş ve bu meyanda TBMM'ne grup kuracak kadar milletvekili gönderebilmiştir ve göndermektedir. Üçüncü veya dördüncü en kalabalık parti olmaktadır...
Millî irade ve millî irade temsilcileri, bu partinin kapatılmasını istemektedir:

Ne var ki bugüne dek Anayasa Mahkemesi'nde dâvâ açıp niyet ve maksadı çok iyi bilinen bu örgüt partisini kapatmak için hukukî mücadele vermek çare olmadı.

Hikâye meşhurdur;

Daha yargılama devam ederken yeni bir parti kurulmuş ve adaletin hükmü devre dışı kalmıştır. Aslında kapatılan bir parti olmamış, mahkeme yalnızca tabela indirmiştir.

Kaçan ve kovalayanın macerası hazindir:

Dış mihraklar beslemeli bölücü ideolojik örgüt, siyaset sahasında parti şeklinde yer almaktadır. Savcılık da hâliyle vatanı böldürmemek için bu maskeli partinin kapatılması için dâvâ açmaktadır. Uzun muhakemelerden sonra AYM, örgüt uzantısı bu partiyi kapatmaktadır.

Yukarıda temas ettiğimiz gibi dâvâlı parti, kapatılmadan veya kapatılma dâvâsı derdest iken yeni isimle yeni bir "fırka" kurarak seçimlere girmekte ve üçüncü yahut dördüncü parti olarak sandıktan çıkmakta ve Devlet Hazinesinden servet çapında yardım alarak ideolojisine devam etmektedir.

Terörle mücadelenin ilk gününden bugüne kadar şehîd ve gâzi ailelerimize devletin yaptığı bütün nakdî yardım miktarı, hazineden örgüt partilerine yapılan yardımın yanında küçük bir meblağ kalır.

Bu mes'ele, müzmin bir yara, şifasız bir illettir. Fasit dairedir, kısır döngüdür. Tefrikacı ideolojinin o gün sahnede hangi adla hangi mümessili, oyuncusu varsa bu dağ ve sömürgeci güdümlü parti, diğer meşru partiler gibi Hazine'den; daha kat'î bir ifadeyle Beyt'ül Maldan servet denecek para yardımı alabilmektedir.
Kanuna karşı hile mahsulü bu yardımlar, senelerdir devam ediyor. Bu haksız kazanca millî vicdan karşıdır ama hile, kılıfına uygun cereyan ettiği; güdülen parti sandıktan geldiği için kimse hatta fikrî bütünlüğü bulamadığı için TBMM de mâni olamıyor. Olayda hukukî boşluk var. Bu boşluk dolmadıkça vatandaşın ıstırabı ve hukukun yıpranması devam eder.


.

YILBAŞI MUHASEBESİ!..

• RAHİM ER
 
• 
 
•  30.12.2023
 
•  24
 
•  

 

Bakalım kaç sağlam vicdanlı insan şöyle diyecek:
-Hayır; Siyonist ve Evanjelistler, yanı başımızdaki Gazze'de korkunç bir soykırım yapar, bebekler, çocuklar, kadınlar öldürülür, hâneler, mâbedler bombalarla vîrân edilirken, mazlum ve mağdurlar, bir lokma yiyeceğe muhtaçken insanlığımdan utanır, yeni yıl diye eğlencelerde arz ı endam edemem! Bu sebeple tahminî harcama tutarını Kızılay eliyle veya başka emin bir kurumla Gazze'ye yolluyorum!..
Dileriz ki insaf ve vicdan mahsulü bu söz, Türkiye'den de İslâm âleminden de dünyadan da çok insanlardan işitilsin, ömrün ölüme bir adım daha yaklaştığının habercisi yılbaşı, çılgınlıklar sahnesi olmasın.
Ne bar ki iyi niyetli dilek yetmiyor. Hayal kırıklığı, kapıda bizi beklemekte. Temennimizin hakîkat olma ihtimali pek görünmüyor.
Daha evvel de benzer tavsiyelerimiz olmuş ve şöyle demiştik:
-Bir kere umreye gittiyseniz şimdi bir daha gitmeyin, o parayı Gazze'ye yollayın. Hac farizasını eda ettiyseniz nafile hacca da gitmeyip parayı Gazze'ye yollayın...
Ve devam etmiştik:
-Kar kayağı veya başka eğlencelerde israfa, gösterişe kapılmayarak Gazze'nin yetimine, öksüzüne, kimsesizine destek olun.
Kardeşlik gereği, İslamlık gereği, insanlık gereği olan bu mükellefiyetler yerine getirildi mi
Çok şüpheliyiz.
Sosyal medya; umrede Kâbe-i şerîf önünde poz vermiş insanlar, kayak merkezleri, oteller, şen-şatır tatilci fotoğraflarıyla dolu.
İstanbul'da AVM'ler türlü hünerlerle yılbaşını karşılıyor. Birçok bina cephesi ve reklam panosu yılbaşı çizgi aşımlarını haber veriyor.
Bunlar olurken yine sosyal medyada Siyonistlere maddî yardım yapan bazı markalarla doğrudan siyonist malı markaların boykot edilmesi için feryatlar yükselmekte.
Bu feryatların maksada yeteceğini tahmin etmeyiz. İş başa yani devlete düşüyor:
Katliamcılarla iltisaklı bazı markaları tek tek boykot etmesiyle hedefe geç varılır. Hükûmet, bu markaların ithalini yasaklamalı, içeride imalat yapanların da ruhsatı iptal edilmelidir. Ayrıca İsrail'den hiçbir mal ithal edilmemeli ve İsrail'e hiçbir mal ihraç edilmemelidir...
Şu hususa daha önce de kısaca temas etmiştik.
Şimdi bir teklifimizle birlikte tekrar ediyoruz:
Filistin ve Gazze'yi içine alan Şam-ı Şerîf bölgesi, 8 asır kadar Büyük Selçuklu, Memluk ve Osmanlı hâkimiyetinde kaldı. Böylesi uzun asırlar beraber hayatlar sürüldüğünde soylar arası değişimler yaşanmaktadır. Türkleşen Kürtler, Kürtleşen Türkler vs. görüldüğü gibi Araplaşan Türkler, Türkleşen Araplar da olabilmektedir.


.

HİLAFET

2 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :2 Ocak 2024 01:22

 

A -

A +

Şöyle bir şer’i hüküm vardır:

“Bir şehirde bir insan açlıktan ölse o şehirde yaşayanlar, o ölümden mesul olurlar!”

İslam fıkhının; hukukun bu kaidesi, cemiyeti vicdanen ve fiilen birbirine yaklaşmaya, diğerinin derdiyle dertlenmeye yönlendirdiği anlaşılıyor. Burada inzibâtî müeyyide, polis denetimi yoktur fakat günaha girme korkusu vardır. Hükmün hayat bulması, cemiyete iyilik alışkanlığı kazandırmaktadır.

 

Fâkihler; hukukçular, hüküm ibaresindeki “şehir” kelimesini herhâlde dar anlamda yorumlamamışlardır. Çünkü şehir kelimesi, köy üstü yerleşim birimlerinin her birini ifade eder. Çağımızda dünya artık kocaman bir köye döndü.

 

Arz küre, ilk varoluşundan bu tarafa böyle bir yüksek nüfusa, bu kadar çok devlete hiç sahip olmadı. Keza haberleşme ve ulaşım hiç bu kadar kolaylaşmamış, mesafeler hiç bu kadar yakınlaşmamıştı. Hudutlar da bir bakıma izafî kavramlar hâline geldi. Istılaha; literatüre “mavi vatan”, “gök vatan”, “siber vatan”, “sosyal medya” gibi kavramlar girdi.

 

Bütün bu saydıklarımız ve daha ilave edilecek munzam malumat gösteriyor ki “dünya” denilen yerküre, köy olmasa bile büyük bir şehre dönüşmüştür. O hâlde bu şehirde komşudan mükellefiyet kaçınılmazdır. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- komşusu aç iken tok uyuyanı kınamaktalar. Bu tarifte aidiyet değil “komşu” kelimesi öne çıkmaktadır:

 

-Komşusu aç iken tok uyuyan bizden değildir!
O insan, o aile kim olursa olsun hâlleri, diğer komşulara mükellefiyet yüklemektir.
Yürürlükteki hukukta da “üçüncü kişi lehine meşru müdafaa” diye bir mefhum vardır.
Bütün bunlardan çıkan sonuç şudur:
Yalnızca Türk Milleti değil,
Yalnızca İslâm Ümmeti de değil,

 

“Dünya” adlı bu şehrin her devleti, her milleti ve her ferdi, Şarkî Türkistan, Arakan gibi yerlerde yaşanan zulümler, işgaller ve hürriyet gasplarından sorumlu olduğu gibi özellikle 7 Ekim 2023’ten bu yana da Filistin’de öncelikle de Gazze’de bebek, çocuk, kadın yaşlı, sivil demeden yapılan korkunç Siyonist soykırımından, enkaza dönen hanelerden, mamasız kalan bebeklerden, aç kalan çocuklardan, mezarsız kalan ölülerden de sorumludur.

 

Gazze münasebetiyle dünya bugün şöylece ayrılmıştır:
Soykırımı, vahşeti, mezalimi yapan ırkçı İsrail ve ona destek olan daha ziyade müstemlekeci Batılı devletlerle Netanyahu Naziliğine karşı çıkan Türkiye Cumhuriyeti ve yanımız sıra Katar gibi kısmî destek veren birkaç başka devlet.

 

Diğer yanda ise bir milleti imha etmeye azmetmiş İsrail’e destek olan devletlerle İsrail mezalimine karşı olan devletlerin vatandaşları, bîçâre Filistin halkının, Gazzeli mazlum ve mağdurların yanındalar. Japonya’dan Amerika’ya, Moskova’dan Yemen’e kadar insaftan ve vicdandan nasipli insanlar, Gazze’ye derman olmak için türlü tavır ve protestolarla meydanları doldurmaktalar.

 

Yaşanan çelişki şudur:
Devletler, başka hesapta, o devletlerin halkları başka hesaptadır. Manzarada taban tabana bir zıtlık var. Bunun sebebi şudur:
I. Cihan Harbi’nden sonra masabaşında yalnızca yeni haritalar çizilmedi. Başında İngiltere olan sömürgeci devletler, işgalcisi oldukları devletlerin yerine göre hukukundan, alfabesine, gündelik hayatından alışverişine, telakki kıstaslarına, modadan, eğlenceye, takvime kadar ne varsa hepsi Garplılaşma adıyla yönetimlere kabul ettirdiler. Bunlar arka kapı çalışmalarıydı. Bu uygulama geriye doğru Fransız İhtilaline dayanan bir cereyanın mahsulüdür. Sonraki zamanları hayli etkileştirmiştir.

 

Arkasında felsefî gelişimden beslenen mason ve siyon iş birliği mevcuttur. Bu çalışmayla önce birinci sonra ikinci umumi harplerle devletler kendi asliyetlerinden koparılmış, başkentler örtülü vesayet altına alınmıştır. Rakip imparatorluk ve saltanatları dağıtan İngiltere, kendi imparatorluk ve hanedanını ayakta tutarak ben merkezli yeni dünya düzenini çizmiştir. Bilindiği gibi İsrail’i Filistin topraklarına bina eden Londra, onu himaye eden Washington oldu.
Bütün bunlardan dolayı geçen zaman içinde alttan alta milletler ve yönetimler farkı zuhur etti. Memleketler, ya Orta Doğu İslam coğrafyası gibi kendi idarelerinin işgali altına girmiş oldular veya sair arz küre parçalarındaki gibi yönetimler vesayete alındılar. Böylece de insanlar, kendi memleketlerinde serbest gezen esirlere benzediler.

 

Bugün işgal altındaki Arap coğrafyasında, Fars coğrafyasında millet, ‘Gazze Celladı’nın emsali görülmemiş soykırımına karşı sesini yükseltemiyor. Diğer ülkelerin esirleri daha şanslı. Onlar meydanlara çıkıp sözle olsun haksızlığa muhalefet etmekteler.

 

Gazze’deki soykırıma karşı milyonluk katılımla ilk miting İstanbul’da olmuştu. Onu Endonezya ve Yemen takip etti.

 

2024’ün ilk haykırışı ise 1 Ocak günü STK’ların öncülüğünde İstanbul’da sabahın 08.30’unda Mecidiye [Galata] Köprüsünde yapıldı. Hareket, Selatin Camileri merkezliydi. Yüz binlerin yüreği aynı aşk için atıyordu.

 

Komşumuz olsun veya olmasın, hangi aidiyetten yer alırsa alsın şehrimizde açlıkla kıvranan biri varsa uyumadık. Tanıyalım veya tanımayalım, kardeş olalım veya olmayalım namlular doğrultulan birilerini gördüysek sessiz ve hareketsiz kalarak dilsiz şeytanlığı kabullenmedik.

 

Bu itibarla:
Hiçbir ahmaklık, hiçbir ihanet, hiçbir tezgâh, hiçbir top oyunu, hiçbir soysuzluk, Gazze’yi Müslüman Türk’ün gündeminden düşüremeyecektir.
Gazze ve topyekûn Filistin, Türkiye’nin millî dâvâsıdır. İslâm âleminin kanayan yarasıdır. Vicdanlı dünyanın gözyaşıdır. Ankara’nın müdafaa hattıdır.

 

Gazze, “arz-ı mev’ud” çılgınlığının önündeki kaledir. Gazze Direnişi, Halife Sultan V. Mehmed Reşad’ın cihad ilânıyla başlayan Millî Mücahede’mizin devamıdır.

 

Gasbedilmiş haklar, Çalınmış hürriyetler, işgal edilmiş toprakların hesabının görüleceği Türkiye Yüzyılında adalet ve hukuk esaslı bir nizâm-ı âlem kurulacaktır. Bu sebeple hava savunmamız da fikrî inşamız da fevkalade önemli. Sadece kendi adımıza değil, susturulan ümmete vekâleten de sahadayız.

 

Hilafet’in ilgasına dair 3 Mart 1924 tarihli kanunun 1. Maddesi şöyledir:

“Halife, hal’ edilmiştir. Hilafet, Hükûmet ve Cumhuriyet’in mânâ ve mefhumunda esasen mündemiç olduğundan Hilafet makamı mülgadır.”
Kanunda Hilafetin yönetimin şahsında yer almış olduğuna dair olan ibare, Hilafetin yok edilmediğini ifade etmektedir. O günün şartlarında askıya alınmıştır. Devlet aklı, ihtiyaç duyunca da işletilebilecektir.

 

Türkiye, bugün İslâm âleminin dâvâlarının da takipçisidir. Bugün Hükûmet, fiilen, Halife-Hükümdarın mükellefiyetlerini yapmaktadır.
Fatih Sultan Mehmed Han, Halife ünvanına malik değildi. Ama Halife gibi Müslümanların haklarını koruyordu.

 

İşimiz, şartlanmışlıklara yüz vermeden düşünmek, paylaşmak, müzakere etmek, yol açmak...
 

ADALET BAKANI'NA ÇAĞRI!

4 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :4 Ocak 2024 01:00

 

A -

A +

Sn. Bakanım,
Malumlarınızdır ki Prof. unvanlı Emrah Safa Gürkan’ın ecdadımıza, geçmiş Devlet Başkanlarımıza, Türk Soyuna ve bir ilimizin ilçe sakinlerine yaptığı hakaret, iftira ve aşağılamalar dolu konuşma görüntüsü sosyal medyada dolaşmaktadır…

 

Bir hukukçu ve fikir adamı olarak konuşmayı birkaç kere dinledik ve konuşma metnini değişik kaynaklardan birkaç kere okuduk. Bu kişinin hayat hikâyesini tedkîk ettik. İlim adamı olması ve unvanının sorumluluğunu taşıması gereken birinin, atalarımıza bu hakaret ve aşağılamaları yapması, seyirci önünde sokak ağzıyla konuşması ve kimin Han, kimin Sultan ünvanı kullanabileceğinden habersiz olarak söylediği sözlerle mesleki kifâyetsizliğini göstermesi çok esef verici hazin bir durumdur.

 

Vardığımız sonuç şudur:

Sn. Savcılarımız, Türk Milletiyle milletimizin önceki liderlerini açık, net veya imâ yoluyla aşağılayan bu kişi hakkında vakit geçirmeden hemen ceza dâvâsı açmalıdır. TCK 301/1 ile kanunun gerekçesi, buna yetmektedir. Türklük ve Türk Büyükleri, gösteri üslubuyla tezyif, alay ve aşağılama konusu yapılmıştır. Bazı kimselerin pek yaygın olmayan iddialarına nazaran Osmanlı, Oğuz nesli değildir! Bu iddia, yüksek ihtimalle Erken Cumhuriyetteki güne mahsus yaranma çabalarının mahsulüdür. Buna rağmen velev ki geçmişiyle birlikte Ertuğrul Gazi ve sonraki 36 Osmanlı Padişahı, Oğuz olmasa bile mutlaka mümtaz, seçkin ve asîl bir soy mensuplarıydı. Asla ve kat’a “At hırsızı” hakaretine layık şahsiyetler değillerdi. Aksini iddia geçmiş bin yılımızı inkâr olur. Kaldı ki adı geçen akademik unvanlı kişi, konuşmasında Yıldırım Bayezıd Han’ı diğer bir Türk hükümdarımız olan Emîr Timur Han karşısında haksız çıkarmak için “sen kimsin ki ‘Sultan’ ünvanı kullanıyorsun; bu hakka Cengiz neslinden gelenler sahiptir” demek isterken dahi kavramları karıştırmıştır. İddiasına esas olarak “Sultan” değil “Han” kelimesini alması gerekirdi. Bir ân için kabul edelim ki hata etmemiştir. O İslam sonrası diğer Devletlerimiz bir tarafa Büyük Selçuklu ve Türkiye Selçuklu Devleti ne olacaktır? Bu iki Devletimizdeki bütün Hükümdarlar “Sultan” ünvanlıdır…

Vardığımız sonuç şudur:

 

Malum kişi, ekranda, halka açık ortamda alenen suç işlemiştir:

1-Hangi mantığın eseriyse Osmanlı ecdadımız hakkında “sonradan görmeler!” diye galiz bir söz sarf etmiştir.

2-“Sultan” ünvanından dolayı “Yıldırım Bayezıd kim ki!” diyerek eski bir devlet başkanımızı küçümsemiş ve aşağılamıştır.
Hakkıyla tarih okusaydı Yıldırım’ın nasıl muhteşem bir hükümdar olduğunu görürdü!

3-Devlet -i Âli Osman’ı tahkir eden, küçümseyen alaycı ve pespâye cümlelerle “pabucumun imparatorluğu” dercesine “Beylikdüzü İmparatorluğu” diye tarif etme cür’etine kalkışmıştır.

4-Böylece Beylikdüzü’nde oturan yüz binlerce ilçe sakini için de ötekileştirici, aşağılayıcı bir fütursuzluk yapılmıştır.

5-En kötüsü ve en kabul edilemez olanıysa şudur:

Prof. Emrah Safa Gürkan, Osmanlı Sultanları dâhil, Osmanlıların Oğuz Boyu olmadıkları ve hepsinin -hâşâ- at hırsızı olduğunu iddia ederek bu buhranlı hakaret ve aşağılamayla geçmişimize iftira atmıştır. Kabulü ve tahammülü mümkün olmayan bu cümle, elbette ahlâk ve vicdan sahibi vatandaşlarımızı derinden yaralamıştır. Gereği yapılmayınca da yaralamaya devam edecektir.

 

Şüphesiz ki Osmanlı Hanedan Ailesine mensup olanlar ve vatandaşlar da ceza ve tazminat dâvâsı açabilirler. Ancak, zât-ı âlinizin Savcılığımıza vereceğiniz talimatla ikame edilecek dâvâ, hem konuşma hürriyetiyle hezeyana düşmemin aynı olmadığı ve hem de binlerce yıl öncesinden bugüne dek bu Devletin tek olduğunu, milletin, millî değerlerimizin sahipsiz olmadığını gösterecektir.

 

Ayrıca suçlunun yargılama öncesinde ve yargılama sırasında korunmasını tavsiye ederiz. O’nun dediklerinin kanına dokunduğunu söyleyen bir genç, bir vatandaş, istenmedik bir şey yapmasın, kargaşa çıkmasın. Zaten toplumda kargaşa çıkarmak isteyenler kendisini kullanmış olabilirler.

Keza, mahkeme, bu yayınların sosyal medyadan kaldırılmasına karar vermelidir…

 

YÖK’e de bir sorumuz var:

 

Çok seyredilip çok para kazanma uğruna akademik ünvanı yerlerde sürüyen böylesi utandırıcı hadiseler karşısında kurumunuz ve ilgili rektörlük hangi idarî müeyyideleri tatbik etmektedir?

Bu seviyeye râzı mısınız?

 

Bir sorumuz da DİYANET İŞLERİ BAŞKANLIĞI’na:

 

Adı geçen kişi, hâlâ 29 Mayıs Üniversitesinde derslere girebilmekte midir? Seviye isbatı için İspanya Kültür Bakanlığından fonlanmak yeter sebep midir?


.

.

.

AYASOFYA, MÜDAHALE KABUL ETMEZ!..

TEN RENGİ DEĞİL; VİCDAN MUHASEBESİ!

GAZZE’DE KITLIK!..

DEVLET ŞEFKATİ

ÇINAR, 55 YAŞINDA

55. kuruluş sene-i devriyesini idrak eden MHP-Milliyetçi Hareket Partisi adlı çınara Allahü tealadan dünya durdukça var olacak ulu çınarlık muvaffak ömürler dileriz…
MHP yüz binlerce azîz vatan evlâdı Ülkücülerle birlikte Türkiye’nin teminatıdır. Merhum Alparslan Türkeş, mukaddes değerlerimiz ve vatana hizmet için Ülkücü Gençliği yetiştirmeseydi yurdumuz çok yüksek ihtimalle 1970’lerde komünist işgale mâruz kalır ve Sovyet Rusya uydusu olurdu. Saldırılara karşı “şehîdler ölmez, vatan bölünmez!!!” diye haykırarak azîz canlarını fedâ etme pahasına bu felâkete geçit vermeyen Anadolu’nun helal süt emmiş, helâl lokmayla büyümüş soylu ve kahraman evlâdlarının hakkı ödenemez…
MHP’nin kuruluş kongresi Adana Spor Salonunda yapılmıştı. 9 Şubat 1969’daki bu heyecanlı günde biz de vardık. Başbuğ Türkeş’le ilk el sıkışmamız da bu dönemlerde Adana’daki Pehlivan Palas Oteli’nin balkonunda olmuştu. O sırada Adana Erkek Lisesi Edebiyat kısmında talebeydim.
Merhum Alparslan Türkeş’le son görüşmemiz 1996 sonu, 1997 başı gibi bir takvimde oldu:
Bir seyahat sebebiyle Aşkâbâd’daydım. Dönüş günümde hava meydanına gelip geçiş muamelelerinden sonra tayyareye doğru yürürken birinin arkadan soğuk rüzgârın savurduğu pardösümün eteğinden tutmasıyla döndüm, tanımadığım bir insanla karşılaştım. Dehşet ve çâresizlik içinde bir yüzün sahibi bu insan, her şeyi dar bir âna sığdırma telaşıyla yalvarıyordu:
Oğlu, bir suçtan dolayı Türkmenistan’da idam cezasına çarptırılmıştı. Evlâdının suçsuz olduğunu iddia ediyor, yardım için dil döküyordu. Biz, bir taraftan da yürüyerek konuşurken uçak, motorlarını çalıştırmıştı. Bir söz demenin, derde derman olmanın çok zor olduğu sıkışık bir vakitti. Şu ânda bir şey yapılamayacağını, İstanbul’a dönünce elimden geldiği kadar ilgileneceğimi söyledim ve mecburen merdivenlere yöneldim. Uçağın kapısından girince ilk sırada Başbuğ Türkeş’i gördüm. Aşkâbâd’da olduğundan haberdar değildim. Hemen çökerek az evvel yaşadıklarımı anlattım. Bu sırada kalemi mahsus müdürü askerî bir disiplinle yanımızda ve ayaktaydı. Ona not alması için talimat verdi…
İstanbul’a gelmemin üzerinden altı ay kadar bir zaman geçmişti. Bir gün yazıhanemdeyken masa telefonum çaldı. Kaldırdım; karşı taraftan sevinçli bir insan sesi işitiliyordu. Konuşan kimse kendini tanıttı. Aleyhine idam cezasına hükmedilmiş mevzubahis vatandaşımızın babasıydı. Verdiği bilgiye göre ceza kaldırılmış ve oğlu serbest kalmış. Bundan dolayı teşekkür ediyordu. Aşkâbâd’dan İstanbul’a gelince Türkiye gazetesindeki sütunumda o gence dair bir makale kaleme almıştım ama neticeyi bilmiyordum. Şimdi öğreniyordum ki beraat etmiş. İade-i muhakeme mi olmuş, her ne cereyan etmişse neticede kurtulmuştu. Beraatın sebebi yazımız mı oldu; yoksa Türkeş Bey, bâzı makamlara mı ulaşmıştı hangi tesirle beraat kararı verildiğini öğrenemedim. Belki hem yazımız dikkat çekmiş ve hem de MHP kurucu genel başkanı yargılamanın adaletle gerçekleşmesine vesile olmuştu…
Başbuğ Türkeş ve Türkiye gazetesinin sahibi merhum Enver Ören Bey, birbirlerini severlerdi. Zaman zaman İstanbul ve Ankara’da müşterek dostlarla birlikte buluşurlardı. Ülkücüler, îmân, ezan, bayrak ve vatan mücadelesi verirken Türkiye gazetesi yayınlarıyla onlara destek ve ses olmaya çalışıyordu. İhlas Vakfı gönüllüleri, vakıf neşriyatı eserleri, akşamları çeşitli semt kıraathanelerinde vatandaşlarla buluştururken Ülkücü imân erleri, onları uzaktan takip ederek komünist militanlardan gelebilecek saldırılara karşı kollarlardı. Kitap hizmeti yapanların bundan haberi olmazdı. Kurtarılmış semtler vardı. Korkunç günlerdi. O günleri yaşamış biri olarak şu naklettiklerimin şahidiyim…
Muhterem Alparslan Türkeş, muhterem Seyyid Ahmed Arvasî Beyle de pek sevişirlerdi. O kadar ki Ahmet Arvasi Bey, MHP genel idare kuruluna seçildiğini bindiği dolmuştaki radyodan öğle haberlerinde duymuş. Türkeş Bey, kendisine sorma lüzumu hissetmeden bu tensibi yapmış. Ahmet Arvasi ağabey, Cağaloğlu’ndaki Nuruosmaniye Caddesindeki yazıhanemi teşrif ettiklerinde bu malumatı bizimle paylaşmıştı. Başbuğ’dan “Türkeş Bey” diye söz ederdi. Mütefekkir Arvasî Bey, o gün bizimle kıymetli bir bilgiyi daha paylaştı. Türkeş Bey, Arvasî Hocaya “Bu gençlere dinlerini, îmânlarını öğret” ricâsında bulunmuştu.
Buna benzer bir vak’ayı üç yıl kadar evvel işittik. MHP genel başkanı Devlet Bahçeli Bey de Prof. Hilmi Demir’e “Bu gençlere maturidî îtikad üzere dinlerini öğret” talimatını vermiş. Haberi alınca o güne kadar tanışmadığımız Hilmi Beyi telefonla aradım ve teyidini aldım. Aynen öyleymiş. Bunun üzerine biz de önceki malumatı kendisiyle paylaştık ve Devlet Beyi kastederek hakkında “Başbuğ’un hayr’ül halefi!” dedik.
Alparslan Türkeş, gençlerin elinden tutup onların şuurlanmasını teminle vatan ve millet saflarına yönlendirdiğinde bugün “malum medya” denen gazeteler, tertemiz bu vatan evladlarına kurşun sıkarcasına “komandolar!” diyerek onları itibarsızlaştırmaya mâtuf haber başlıkları atıyordu. O tahkirleri hiç unutmadık…
Sn. Bahçeli’nin, Türkeş Bey’in rahmete kavuşmasından sonra ilk defa umumî efkâr önüne çıkması, TGRT’de yapmakta olduğumuz “Entellektüel Boyut” programımızla 1997’de olmuştu. Devlet Bey, ismi ile müsemma, dînine devletine ve milletine sevdalı hakîki bir liderdir.
Ülkücüler, 1970’lerin dehşetli anarşi günlerinde memleketimizin bölünmesine, komünist işgale uğramasına Başbuğ Alparslan Türkeş liderliğinde engel olmuş, devlet kuvvetlerine destek vermişlerdi. Onların bu kahramanlıkları için şükran duymak varken 12 Eylül’ün dışarıdan kumandalı cuntacıları, Türkeş Beyi cezaevine aldılar ve nice ülkücüye nice zulüm ve işkenceler çektirdiler. Ülkücü fidanlardan bâzılarını da Yassıada artığı düzmece mahkemelerin verdiği idam kararlarıyla nâhak yere asıp şehid ettiler. Ana-babalar perişan oldu. Ülkücüler, bu haksızlıklara ve çektikleri türlü çilelere rağmen bir dergâh ahlâkıyla “Devlete küsülmez!” deme faziletini gösterdiler…
Günü gelince de “iş başa düştü” diyerek yine kolları sıvayıp düşman saldırısına karşı dikildiler:
Ehl-i Sünnet Müslümanlığın itikadî mezhebleri Eş’arîliğin de Maturidîliğin de düşmanı, dinler arası diyalogcu Vatikan ve Pentagon işbirlikçisi hain FETÖ terör örgütünün yurt dışı bağlantılarıyla birlikte gerçekleştirmeye kalkıştığı işgal ve darbe teşebbüsünde de muhterem Devlet Bahçeli’nin lider basiretiyle ihânete ânında teşhis koyması üzerine MHP ve Ülkücü Hareket tarihî bir vazife daha üstlenerek Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın yanında yer aldılar ve böylece darbe ve işgal teşebbüsü yurdumuzdan defedildi…
Cumhur İttifakı’nın kurulması bundan sonradır:
Cumhur İttifakı, asrın dayanışmasıdır…
Devlet işleyişine hız kazandıran Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi, Devlet-i Ebed Müddet’in Kızılelma hedefi Türkiye Yüzyılı yürüyüşü böylece başlamış, terörün yurt içinde bitirilmesi, hudutların ötesinde dünyanın onlara dar edilmesi, Mavi Vatan, Libya ve Karabağ zaferleri böylece gerçekleşmiştir…
Önden gidenlere yüce Allah’tan gani gani rahmetler diliyoruz:
10 Şubat 1918’de vefat eden Devlet-i Ebed Müddet fikrinin Büyük Sultanı Abdülhamid Han’ın, Türkeş Bey’in, Arvasî Bey’in, 22 Şubat ayrılış günü olan Enver Bey’in, kefeni ilkin kardan olan Muhsin Başkan’ın ve hayatının baharında ölümü düşman kurşunu veya ihanet darağacında tebessümle karşılayan yiğit ülkücü kardeşlerimin mekânları firdevs cenneti olsun inşallah.
Hayatta olanlara:
Devlet Beye, Tayyip Beye ve onlarca ve onlarca yıldır Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- yolunda en son din, mübarek vatan ve aziz bayrak ve mukaddesatımız için mücadele vermiş bütün dâva ve gönül erlerine sağlıklı ve uzun ömürler dileriz.
Allah, onlardan râzı olsun.


.

KURTARILMIŞ BÖLGELER!..

13 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :13 Şubat 2024 00:54

 

A -

A +

"Kurtarılmış bölge", "kurtarılmış bölgeler," sözleri, 1970’lerde işitenlerin tüylerini diken diken ederdi. Silahlı komünist terör unsurları, bilhassa büyük şehirlerde bazı mahalleleri ele geçirmiş ve buralarda kendilerine göre sözde idareler kurmuşlardı. Polis ve jandarma bile bu yerlere kolayca giremezdi. Marksist-Leninist veya Maocu yahut başka bir fraksiyonun kendilerine göre sosyalist; gerçekteyse komünist militanları, zorbalık kurdukları bu mahallelerde vatandaşlara nefes aldırmaz, esnaftan vergi adı altında haraç toplarlardı. "Halk mahkemesi" dedikleri zulüm odakları kurmuşlardı. Buralarda kaçırdıkları veya bilmeden o bölgeye girmiş olan milliyetçi gençlere işkence eder, onları güya halk adına yargılar ve katlederlerdi. Birçok ülkücü, birçok masum insan, bu akıbetle hayatını kaybetti.

 

Bu kara günler, kırk yıl evvelde kalmıştı…

 

O günleri yeni nesiller zaten bilmiyor, biz yaşamış olanlarsa mazinin mahzenlerinde kalsın istiyorduk. Buna rağmen o kadar zaman sonra o dehşet dolu günleri yeniden düşünmek zorunda kaldık. 10 Şubat 2024 günü saat 16.30’da Küçükçekmece’nin kanarya Mahallesinde silahlı bir saldırı yaşandı. AK Parti Küçükçekmece Belediye Başkan Adayı Aziz Yeniay, arkadaşlarıyla birlikte bir dernek ziyaretindeyken meçhul kişiler, plakasız bir minibüsten tabanca ve uzun namlulu silahla derneğin olduğu sokakta sivillerin üzerine ateş açtılar ve genç bir hanımı ağır şekilde yaraladılar.

 

Haber kanalları, bu haberi verirken hep teröristler üzerinde durdular. Bu, muhakkak ki bir ihtimaldi, doğruydu. Bununla birlikte ihtimal ondan ibaret değildir.

 

Olayda:

 

Coğrafî,

 

Siyasî

 

Tarihî

 

diğer başka unsurlar da vardır.

 

Netanyahu’nun Cellatbaşılığıyla Gazze’de Siyonist-Evanjelist katliam ve soykırımı devam ediyor. İsrail, başkalarına hayal mahsulü gelse de kuruluşunun yüzüncü yılı olan 2048’de Nil’den Fırat’a Büyük İsrail Krallığı’nı kurmak için her nev’î insânî hasleti ayaklar altına alarak yaka-yıka hedefine doğru yol alıyor. İslâm İşbirliği Teşkilatı ve Arap Birliği devletleri içinde bir tek Türkiye, şuurla tehlikenin farkında ve mazlum Gazze’nin, mağdur Filistin’in yanındadır. Gazze’de Filistin Kuvayı Millîye Kuvvetlerinin 5 ayı bulan şanlı bir direniş göstermesindeki bu kahramanlığın temel amillerinin başında Ankara’nın Gazze’ye kol kanat germesi, sözcülüğünü yapması, Türk Milletinin kardeşlerinin derdiyle dertlenmesi gelmektedir. Bugün her ne kadar ilk aylardaki sıcak alâka -maalesef- kısmen tavsamış olsa bile Türk vatandaşlarının Gazze aşkı devam ediyor. Bundan dolayıdır ki kargaşa çıkarmaya dönük böylesi suikast ve saldırılar, tek başına terörle izah edilemez. Bu olaylarda kabzayı tutan teröristler olabilir fakat onların ortağı yabancı ajanlar da vardır. Şu 5 ay içinde kaç defa MOSSAD mensuplarının yakalandığı hatırlanmalıdır. Bu zaman zarfında Kelime-i Tevhid Bayrağı taşıyan bir vatandaş dövüldü, Fatih Câmiî imâmı bıçaklandı, kendi hâlinde bir vatandaş öldürüldü, Santa Maria Kilisesi basılarak 1 kişi katledildi. Yaşanan bu müessif olaylar, 6 ayda iki düzineyi bulur. Bunlar, hem Türkiye’nin dikkatini Gazze’den başka tarafa çevirmek ve hem de seçime giderken ülkenin üstüne kapkara sis çökmesi içindir. O hâlde Kanarya’daki menfur olay, sadece terör saldırısı olarak görülemez. MOSSAD-PKK iş birliği eseri olması kuvvetle muhtemeldir. Benzer iş birlikleri Suriye ve Irak’ta da yaşanmakta…

 

Bir başka husus daha var ki hayli tehlikeli. İstikbale mâtuf olarak karanlık niyetler taşımakta:

 

DEM Parti, kendini Anadolu yakasında Sultanbeyli’de Avrupa yakasında da Esenyurt ve Küçükçekmece’de kuvvetli zannetmekte. Bundan dolayıdır ki CHP ile seçim ittifakı pazarlığı yaparken buraları adalarla birlikte pazarlık mevzuu yapmış, Esenyurt’u ise kendi adayına bırakılsın istemişti. Adalar’ın neden talep edildiği terörist başından olsa gerek. Adı geçen ilçelerimizin sakinlerini tenzih ederiz. Buralara dair niyetleri tahlil ediyoruz. Manzara bu olunca; saldırıyla irtibatlandığı görülür. Sonuç, kurtarılmış bölge ideolojisine çıkmaktadır. 17 el ateş edilen saldırıda verilen mesaj nettir:

 

-Burası, kurtarılmış bölgedir! Bize rağmen buraya giremez, siyâsî faaliyette bulunamazsınız!..

 

Bu küflü zihniyetin, tekrar palazlanıp, bazı yerleri sahiplenmesi hiç hafife alınacak gibi değildir.

 

Bir başka gelişme daha var:

 

Kaygılansa yeridir ki İstanbul doğudan ve batıdan sarılıyor.

 

Bu durum, belki daha başka vilayetlerde de olmakta.

 

Bilindiği gibi düzensiz göçmen hareketine karşı tedbirler alınmaktadır. Bunun gibi düzensiz iç göçe karşı da tedbirler alınmalı, nüfus dağılımı makul ve dengeli olmalıdır.

 

Neredeyse hemen haftada silahlı bir saldırı yaşanıyor. Ülke bünyesi sağlam olduğu için tesiri çok olmasa da hep böyle gitmeyebilir. Yarın daha büyük ses getirecek suikastlar da olabilir.

 

Buna aylardır dikkat çekmekteyiz:

 

Nitekim şu satırları yazdığımız gün 12 Şubat 2024 saat 12.30’da, Küçükçekmece saldırısının üzerinden 2 günden az bir zaman sonra Adana Büyük Şehir Belediyesi Başkanlık makamına da silahlı bir saldırı oldu ve özel kalem müdür yardımcısı ağır şekilde yaralandı. Hadise yukarıdan beri yaptığımız şu tahlilimizden çok uzak olmasa da ayrıca değerlendirilebilir... Kısaca söylemek gerekirse niyetleri saklamak için bir sola, bir sağa saldırılmakta. Ana muhalefet köklü düşünebilse bunları kavrayabilir.

 

Devlet, Hükûmet, Türkiye’nin dikkatinin dağılmasına, millî iradenin zayıflamasına 1970’lere dönülmesine, Gazze’nin unutturulmasına, sandığa kan sıçramasına asla izin vermemelidir.

 

Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!

 

Vatan nöbeti devam ediyor.

 

Allah, muhafaza buyursun; ihanet muvaffak olursa, bu defa kurtarılmış bölgelerle kalmaz, iç savaş yangını çıkartırlar…


.

3-5 ÇAPULCU

15 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :15 Şubat 2024 00:12

 

A -

A +

KCK üst çatısı altında toplanan PKK/PYD ve devamı olanlar, SSCB döneminden kalma Marksist-Leninist Stalinci terör örgütleridir.
Sovyetler, NATO üyesi ve NATO üs ve silahlarına sahip ve tarihî rakibi olan Türkiye’yi aşağıdan çevirmek için Suriye’yi bu komünist örgütler için fidelik olarak kullandı.
En büyük gücünü Kızıl Ordu adlı ceberut askerî yapıdan alan Komünist Rusya, önce 1952’de Mısır’da genç subaylarla bir askerî darbe yaptırarak Cemal Abd’ün Nasr’ı güçlendirdi. Moskova, böylece Mısır’ı nüfuzuna almıştı.
Mısır’ın sulanmış da olsa sosyalist bir rejimin eline düşmesi buradaki Osmanlı bakiyesi iz ve tesirlerin akıbetini kötü etkiledi. Darbe senesine kadar Mısır ordusunun resmî dili Türkçe iken darbeyle birlikte buna son verildi.
SSCB, Akdeniz’in güneyini tesir sahasına aldıktan sonra doğu Akdeniz’e yöneldi. 1971’de Şam’da Moskova destekli bir darbe yaptırdı. İşbaşına Hafız Esad getirilmiş, ülke, el-Muhaberat adlı istihbarat teşkilatının güdümüne girmişti. Bugün de Beşar Esad’ın bu kadar dayanmasında birinci sebep Putin Rusya’sı ise ikinci sebep, adı geçen istihbarat teşkilatıdır.
Cunta darbesiyle başa geçen Hafız Esad, yüzde 11’lik bir Nusayri azınlığa mensupken yüzde 89’luk Sünni nüfusa öteki muamelesi yaptı. Diktatör, gücünü Moskova’daki derin devlet Polit Büro’dan alıyordu. Öldüğünde komünist rejim çökmüş ve fakat Rus devletinin Akdeniz ve onu çevreleyen devletler siyaseti değişmemişti. Bu sebeple Hafız Esad’ın tahsilini Londra’da yapmış oğlu Beşar Esad Suriye’nin başına getirildi.
SSCB, Mısır ve Suriye’de Rus istihbarat ağı KGB ile yaptırdığı darbelerle Kahire ve Şam’da istediği düzeni kurdu. Mısır ve Suriye konfederasyona da gittilerse de bu birlik kâğıt üzerinde kaldı.
Sovyet emperyalizmi, doğu Akdeniz’de Suriye ile iktifa etmemişti. O’nun hemen yanı başında mazlum Filistin milleti vardı. Topyekûn Batı, Filistinlileri Yahudilere feda ederek hürriyetlerine, istiklallerine ve vatanlarına kıyılıyordu. KGB bu mazlumluğu iyi keşfetti. Bir kısım Filistinli gençleri sosyalist ideolojiye kazandırdı. Filistin’in hakları için el Fetih adıyla kurtuluş mücadelesi veren bir teşkilat doğmuştu. Mazlumluğundan aldığı bilenmişlikle hayli keskin olan sosyalist el-Fetih’in başında Yaser Arafat vardı. Teşkilatıyla birlikte zamanla fikrî istihaleler geçiren bu lider, bir Fransız hanımla evlenmiş ve ölünceye kadar yerinde kalmıştır. Bugün Batı Şeria’daki Filistin Hükûmeti mahiyeti itibarıyla el-Fetih’tir.
Suriye’deki askerî darbeden evvel Türkiye’de 27 Mayıs darbesi yapılmıştı. İngiliz destekli 27 Mayıs cuntacılarının hazırlattığı 1961 Anayasası, halka hürriyet bahşediyormuş zannıyla 23 Temmuz 1908 İttihad ve Terakki sözde hürriyet darbesindeki gafleti tekrarlayarak bütün bozuk niyetlerin önünü açtı. Türkiye’de siyasi Kürtçülüğe yol veren, seçilmiş iktidara ihanet eden 27 Mayıs’tır.
Bu arada KGB boş durmuyordu. Paris’te 1968’de Kızıl Danny öncülüğünde başlayan gençlik nümayişleri, Türkiye’de sol ve Kürtçü hareketleri alevlendirdi. Seneler boyu sokaklar, meydanlar ve üniversite karıştı, binlerce genç öldü. Ne 12 Mart Muhtırası’nın idamları ve ne de Pentagon buyruğuyla darbe icra eden 12 Eylül Paşaları, bu fitneyi durduramadı. Aksine zahiren sükûnet ve huzur getirdiği görülen 12 Eylül, Kürtçülüğün kuluçkaya yatmasına sebep oldu.
Eruh’ta 1984 Ağustos’unda ilk PKK kanlı terör eylemi olduğunda Pentagon Paşaları, “3-5 Çapulcu!” diyerek tehlikeyi küçümseme cehaleti gösterdiler.
PKK’yı kuran Abdullah Öcalan, Şam’a yerleşmişti. Esad idaresinin desteği ve el-Muhaberat’ın yardımıyla örgütünü Türkiye üzerine salıp katliamlar yaptırtıyordu. Bölücü örgüt militanları, Filistin’deki Bekaa Vadisi’nde talim görmekteydi. El-Fetih’i KGB burada eğitmişti. Onlar da şimdi PKK’yı eğitiyorlardı.
Sovyetlerin dağılmasından sonra neredeyse hemen bütün Batılı devletler, PKK’ya el attılar. İsveç’ten Almanya, Fransa, İngiltere ve Amerika’ya kadar herkes, onunla ve bağlı örgütleriyle şu veya şekilde iş birliği yaptılar. PKK’nın ayakta kalması, Türkiye’nin kan kaybetmesi ve zayıf düşmesi. Malûm başkentler şunun hesabındaydı: Böyle bir bölücü silahlı örgütün varlığı, Türkiye dâhil, bölgenin kontrolü için Ankara ile pazarlık imkânını elde tutmak demekti. Öyle ki zamanla Bekaa Kampı’ndan başka Yunanistan’da da Lavrion Kampı da kurulmuştu. Burada PKK dâhil Türkiye ve O’nun değerlerine düşman bütün şer örgütlerine talim yaptırılmaktaydı.
Kemalist gafil paşaların tarifiyle “3-5 çapulcu” politika sahasında durmadı. Zaten örgüt parti adını taşımaktaydı. Arkasındaki devletlerden himâye görerek geçen zaman içinde KCK çatısı altında toplandı. Kitleleri aldatarak ve tehdit ederek devşirdiği reylerle TBMM’ye girdi. Başta Türkiye olmak üzere İran, Irak ve Suriye’de kan dökerek uluslararası ve çok bağlantılı bir örgüt hâline geldikten sonra devletleşmeye kalktı.
Bugün TSK ve Suriye Kuvayı Milliyesi, Afrin ve devamında yaptığımız, SSCB’nin, KGB’nin Cemal Abd’ün Nasr’ın, Hafız Esad’ın, İngiliz istihbaratının, 27 Mayıs’ın, CIA’nın, Pentagon’un, 12 Eylül’ün bölgeye ekip yetiştirdiği ayrıkların kökünü kurutmaktır.
Allaha şükür ki kökleri kuruyor. Terör örgütü işletmecileri, kendi millî ve yerli silahıyla savaşırken kubbeler dolusu dua alan kahraman asker, polis korucu ve istihbaratçılarımızın önünde çaresiz kalmıştır.
Mehmetçik, Fırat Kalkanı’ndan sonra Afrin’de de destanlar yazmaktadır.
Taviz vermeden mücadeleye devam etmeli!
Darbe ihanetleriyle 40 yıl evvel Türkiye’nin karşısına böyle bir hain militan yapılanması çıkarılmasaydı bugün dış borcumuz yoktu, hazine en az iki kat daha zengindi, 10. Büyük Ekonomik Güç olmayı 2013’te yakalamıştık.
Yeni bir 40 yıla daha tahammülümüz yoktur.
Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!
       ***
23 Ocak 2018 Tarihinde Türkiye gazetesinde yine bu sütunda neşrettiğimiz bu makalenin bugün, mahallî olmaktan öte kıymete haiz 31 Mart 2024 seçimlerine gider, Filistin’de Gazze soykırımı yaşanır, Suriye ve Irak’ta bölücü örgüt ve destekçisi devletlerle mücadele ederken bir kere daha hatırlanıp okunsun istedik.
6 yıl önceyle bugün kıyaslandığında görüldüğü gibi ihanet, aynı seyirle; hatta artarak devam etmektedir:
Tekrarda, ikazda, nisyân ile mâlûl hâfızayı tazelemekte fayda vardır. Hâdiselerin sebep-sonuç ilişkileri arasındaki illiyet râbıtasını sağlıklı bir şekilde yerine oturtmak hayati değerdedir.


.

Vicdanlı bir İsrailli

17 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :17 Şubat 2024 01:39

 

A -

A +

1 saat 15 dakikalık dolu dolu ve cesur bir konuşmasının sonunda O’nu tebrik etmeliydim. Hakîkaten vicdanlı bir insanmış, dedikleri, söyledikleri mazlûmların çığlığıydı…
Kimden söz ediyorum?
Yazar Miko Peled’ten:
Miko Peled, 1961 Senesinde Küdüs’te dünyaya gelmiş. Dedesi, 1948’de İsrail’in devlet olma beyannamesini imzalayan 37 Siyonist’ten biri. Babası Matti Peled ise İsrail’in kurulmasından hemen sonra 15 Mayıs 1948’de çıkan Arap-İsrail savaşında subay, 1967’deki Arap-İsrail Savaşında da general olarak yer almış…
’67 Harbi 6 gün sürmüştü. Amerikan-İngiliz kuvvetleriyle destekli İsrail, beleş bir harpten sonra Gazze, Golan Tepeleri, Sina ve Batı Şeria’yı işgal etti. O muharebeyi içimiz yanarak takip etmiştik. İsrail işgali, bugün de genişleyerek devam ediyor.
Miko Peled, tahsilini tamamlamasının ardından İsrail Savuma Kuvvetleri Özel Kuvvetler Komando Birliğine gönüllü olarak girer. Belki de idealine kavuşmuştur. Gel gör ki bir zaman sonra hiç beklenmedik bir sebeple hayatı, vicdanı ve yönü değişir, üniformalı olmaktan dolayı pişman olur. 1997’de Kudüs’te meydana gelen bir intihar saldırısında 12 yaşındaki yeğeni Smadar ölür. Hâliyle kız kardeşinden öfke ve tepki bekler. Evet, kızını kaybeden ana, tepki ve öfke gösterir. Ancak acılı anne, suçlu olarak mağdur Filistinlileri, onların analarını değil İsrail’i görmektedir. Böyle bir ölüm ve evlâdını kaybeden bir annenin intikam duygusu yerine hakkı teslim eden konuşmaları komando muharip sınıftaki Miko’yu sarsar ve O’nu yaşananları sorgulamaya iter.
Konferansını verirken yetişkin yaşlarına işaretle dedi ki: “Eskiden Doğu Kudüs’le Batı Kudüs arasında duvarlar yoktu; ama o duvarlar, zihnimizdeydi; duvarların ötesinde Araplar yaşıyordu. Onlar ötekiydi. Onlar pisti, kötüydü. Kudüs’te doğup büyüdüğüm hâlde buraların bir zamanlar Arapların olduğunu bilmiyordum.”
Doğu Kudüs’e, resmî zorluklara rağmen Gazze’ye gider. Bir de bakar ki öteki dedikleri, pis gördükleri, aşağıladıkları da insan. Orada da insanlar işlerine-güçlerine koşturmaktalar. Orada da trafik var. Bir farkla ki o insanlar, insanca yaşama şartlarından mahrumlar. İlaç, doktor, hastane, gıda, eğitim ve yaşamak adına, geçim adına, refah adına ne varsa onlar bunlardan mahrumlar. Sudan bile mahrumlar, elektrikten mahrumlar…
Gördükleri, yaşadıkları, sorgulamaları O’nu zihnen bir başka insan olarak şekillendirir:
Miko Pelen, cumartesi sabahı Bahçeşehir Üniversitesi konferans salonunu dolduran üniversite gençliğine kelimelerin üstüne basa basa “Cenevre Sözleşmesi’ne göre soykırımın tarifi yapılmıştır. İsrail, Filistinlilere 70 yıldır soykırım yapıyor. Bundan dolayı İsrail terörist devlettir. Türkiye, İstanbul’daki zirve ve BM’de Kudüs için önemli işler yaptı. Sn. Erdoğan, İsrail bir ‘terör devletidir’ derken haklıdır.”
İsrail vatandaşı Amerikalı olan konuşmacının verdiği bilgiye nazaran nüfus ortalamasına vurulduğunda en fazla doktoralı insan sayısı Gazze’dedir. Ne var ki hiçbir imkâna sahip değiller. Miko Peled şöyle diyordu:
“Ben bu topraklara İsrail demiyorum. Burası Filistin’dir. Antik Çağ’da Filistin’de yaşadıklarını söyleyerek 3 bin yıl sonra gelip buraya yerleşenler, 60 sene evvel buraların sahibi olan insanlara vatanlarını iade etmiyorlar. Bütün bu sebeple Siyonist olmak da İsrail devletinin kurulması da büyük suçtur.”
Sık sık şunu hatırlatıyordu:
“Gazze, İstanbul’dan uçakla iki saat, Tel Aviv’e ise yürüme ayak yarım saat. Ama onlar her şeyden mahrumlar. Onlar, yokluk içindeler. Bizse beri tarafta bolluk içindeyiz. Bir defasında Gazze’deki arkadaşıma yanlarına nasıl gelebileceğimi sordum; metro ile gelebilirsin dedi; şaşırdım. Meğerse Mısır tarafında tünelden geçip gidebileceğimi söylüyormuş. Gittim Fakat Mısır idaresi kötülükte İsrail’den geri değil!..”
İki isme bilhassa dikkat çekti:
“Ghassan Knafani” -Hasan Hanefî- Filistinli bir hikâye yazarıymış. 1972’de şehit olmuş. Kısa müthiş hikâyelerle Filistinlilerin dramını anlatıyormuş. Eğer; kitapları Türkçede çıkmamışsa mahcup olmaya mecburuz.
Diğer ismi biliyorsunuzdur:
12 yaşında iken işgalci İsrail askerini tokatlayan Ahed Tamimi. Son Kudüs kavgasında İsrail polisi, hiçbir gerekçe mevcut değilken O’nu evinden alıp annesiyle beraber nezarethaneye atmıştı. Belli ki bu vesileyle 4 yıl öncenin intikamı güdülmekte. Bay Peled, sosyal medyada #freeAhedTamimi diye başlatılan çağrıya destek verilmesini istiyor.
Geçen hafta bir video seyretmiştim. Haaretz gazetesinde sütun sahibi olan Gideon Levy, Filistinlilere yaptığı zulümlerden dolayı İsrail’i şiddetle kınıyordu. Bu isim, 1978-1982 arasında İşçi Partisi Genel Başkanı olan Şimon Peres’e danışmanlık yapmış. Davetiye alınca O’nu dinleyeceğimizi sanmıştım. Hayır değildi. Bu defa bir generalin oğlunun gözünden Kudüs söz konusuydu.
Bahçeşehir Üniversitesi, önemli bir hizmete imza atmıştı. Mütevelli Hey’et Başkanı Sn. Enver Yücel, eserleşen bu çığlığı, Türkçeye de İbraniceye de çevirecekleri haberini verdi.
Netice şudur:
1-Filistin’in işgal altında olduğunu, Filistinlilerin mağdur edildiğini vicdanlı insanlar giderek kabul etmektedir.
2-Türkiye’nin Kudüs siyaseti doğrudur.
3-Eğitimli Filistinlilerin orada veya burada fikrî üretime kazandırılmaları gündeme alınmalıdır.
4-Türkiye, Siyon zulmüne isyan eden Yahudilerin seslerini dünyaya duyurma konusunda onlara yardımcı olmalıdır.

 

İsrail vatandaşı bir Amerikalı olan Miko Peled, yazar olmasının yanı sıra aynı zamanda fikrî takipçi; aktivist. 13 Ocak 2018’de Bahçeşehir Üniversitesinde verdiği konferansına dair kaleme aldığımız mütalaamız, 15 Ocak 2018’de Türkiye gazetesindeki sütunumuzda neşroldu. O yazının, hem devlet katında ve hem de mevzu ile alâkalı olanlarca belki yeniden okunması gerektiği kanaatindeyiz. Bu sebeple bugün tekrar yayınlıyoruz. Fikir namusuna sahip bir aydın olan Miko Peled, Gazze Millî Kuvvetlerinin 7 Ekim 2023’te işgalci İsrail’e taarruz etmesinden sonra 21.11 2023’te TRT Haber ve AA’ya konuşmuş. Onların da okunmasını tavsiye ediyoruz. Bu mülakatlarda da İsrail ve Filistin’e dair düşüncelerinde sebat etmeye devam ederek bu son çarpışmalarda İsrail’in mağlup olacağını haber veriyor.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın 14 Şubat 2024 tarihli Kahire ziyareti, Gazze için yeni bir başlangıç olmalı… dikkat edilirse “Mısır ziyareti” demedik. Bugün bu adla anılan o topraklar yakın tarihte aynı merkezin; Payitaht’ın idarî renkleriydi. Nihayetinde Mısır’ın devletleşme başlangıcı bir Osmanlı Paşası olan Kavalalı Mehmed Ali Paşa ile olmuştur. Bu kardeş devleti yanımıza almak, Gazze’de elimizi güçlendirecek ve İsrail’i aşağılık bir mağlûbiyete biraz daha yaklaştıracaktır:
Bu itibarla; Miko Peled gibi isimleri öne çıkararak doğrularımızı onlara söyletmeye devam etmeliyiz. Bir Yahudi olan Bay Peled’in şu dedikleri, birçok yüzlerce başka insanın söyleyeceği gerçeklerden çok daha etkili olur…
Devlet iradesi, maddî gücü, kalemi, kelâmı veya duasıyla mazlum ve mağdur Gazzelilerin yanında yer alan herkesten Allah, râzı olsun.
İsrâ sûresî 81. Âyet-i kerîmesinin muştusu, mutlak gerçektir:
-Hak, geldi bâtıl zâil oldu!..


.

CUMHURİYET HALK FIRKASI, ÖMRÜNÜ TAMAMLADI!..

20 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :20 Şubat 2024 00:48

 

A -

A +

Mahallî İdareler Seçimi, bu defa milletvekili ve seçimleri kadar ağırlık taşımakta. Bu, bir hesap-kitap sonucu değil; şartlar böyle gelişti. 31 Mart 2024’teki seçim, bu kadar ehemmiyet arz ettiği için her parti kendine göre hazırlık içinde. Hazırlık ve koşturmada başı Cumhur İttifakı partileri çekiyor. Hangi büyükşehrin, şehrin, ilçenin hangi ortağa verileceği gibi anlaşmalar yapıldı. Adaylar ilân edildi, sahaya inildi, vatandaşla buluşmalar yaşanıyor.
Bu manzaranın istisnası halk ağzıyla Halk Partisi, resmî kaydıyla Cumhuriyet Halk Partisi, gerçekte ise Cumhuriyet Halk Fırkasıdır. Orada seçim hazırlığından ziyade iç kavga ve belki de iç savaş var!.. Hâlbuki adı geçen kuruluş, ana muhalefet partisidir. Dünyada bu mahiyetteki partiler, nefes nefese iktidarı kovalarlar. Halk Partisi, uzun baskıcı vesayet yıllarından sonra 14 Mayıs 1950’de Demokrat Parti önünde hezimete uğramasından itibaren hep ana muhalefet olarak kaldı. Arkasında olsun veya olmasın lehine gerçekleşen darbeler bile onu bu müzmin hâlden çekip çıkartamadı. Halkçı kelimesi ile sosyal demokrat ve demokratik sol gibi kavramlar da işe yaramadı.
Halkçılık, CHP’yi vatandaşa şirin gösteremedi. Çünkü “Âyînesi iştir kişinin lafa bakılmaz.” Bu parti, kuruluşunda problemliydi. CHP logosundan öne çıkan 6 oku büyük vatandaş kitleleri kendine yöneltilmiş namlu gibi hissede geldi. Zira bu parti, millet çoğunluğunu değil, azınlık olan beyaz veya mütegallibe Türkleri temsil ediyordu. Bu ekalliyet zümre, millete tepeden baktı, onu güdülmeye muhtaç olarak gördü. Halkla arasında değer uyuşmazlıkları hep var oldu. Bu uyuşmazlıkları, ne 1960’ların Ortanın Solu ve ne de 1970-1990 arası sosyal demokrat ve demokratik sol sözleri ortadan kaldırabildi. Erken Cumhuriyetteki kanunlar gibi ithal basmakalıp klişelerdi. Nitekim, Ortanın Solu sloganı, CHP’den Güven Partisi ve Cumhuriyetçi Parti diye iki partinin çıkmasına yani iki defa bölünmeye yol açtı.
Ortanın Solu ve Demokratik Sol söylemlerini devrin CHP Genel Başkanı Deniz Baykal’a yönelttim. 1996/97’de TGRT’de yaptığım Entellektüel Boyut ismindeki programlarımdan birinde Sn. Baykal misafirimizdi. Canlı yayında sırası gelince CHP’nin sıkıca yapıştığı bu demokratik sol ve sosyal demokrat mefhumlarını “arada ne fark var?” diye sordum, kelimesi kelimesine şu cevabı verdi:
-Hiçbir fark yok; hepsi palavra!
Bu programın video kaydı, ses kaydı çözülmüş metni elimdedir.
CHP’de bugün daha kabarmış bu dalgalı deniz manzarası hâli hep vardı. Karşısında kurulan Terakki Perver Cumhuriyet Fırkası’na tahammül edilmediği için Kâzım Karabekir, bir tezgâh olan İzmir Suikastı dâvâsında az kalsın canından oluyordu. Serbest Cumhuriyet Fırkası ise emir-komutayla kurulmuş, oynanan tek perdelik demokrasi oyunuyla halkın temayülü ölçülmüş, 3 ay geçmeden partinin tayin edilmiş genel başkanı Fethi Oktar ve CHP’den bu partiye ödünç verilmiş vekiller yerlerine dönmüşlerdi. 1930’daki bu siyâsî ayıptan 16 yıl sonraysa CHP’de bir 4’lü takrir başkaldırması yaşandı ve DP kuruldu ve girdiği ikinci seçimde tek başına iktidar oldu. 14 Mayıs 1950, CHP’nin değişmez ve müzmin ana muhalefet partisi olarak kalmaya mahkumiyetinin başlangıcıdır.
CHP, 1950’de hükûmeti DP’ye kaptırdıktan sonra ancak 27 Mayıs darbe desteğiyle ve koalisyon olarak 1963-65 arasında işbaşına gelebildi. Bu kısa koalisyonu ancak yıllar sonra 1974 CHP-MSP koalisyonu takip edebildi.
CHP’nin sarıldığı ideolojilere dair Deniz Baykal’ın dediklerini yukarıda bahsettik. Bizatihi CHP hakkında Bülent Ecevit’in söyledikleriyse bu partiyi tahlilde mühim bir malzemedir. Yine aynı yıllarda sözünü ettiğimiz programımda konuğumuz olan Sn. Ecevit’e sormuştum:
-Darbeciler, sizi de Hamzakoy’a götürdüklerinde CHP genel başkanıydınız. Serbest kalınca partinizin başına geçmeniz bekleniyordu. Siz ise böyle yapmayarak DSP’yi kurdunuz. Sebebi nedir?
Bülent Ecevit’in kendisi de hayattayken yazıp ekranlarda dile getirdiğim bu konuşmaya dair soruma verdiği cevabı tarihî mahiyettedir. Aynen şunu söyledi:
-CHP, kendine has bir partidir. Bazı şeyleri aşamadım…
Bülent Ecevit, kurultayda İsmet İnönü’yü devirerek yerine geçmiş fakat o esrarengiz yahut çok malum bazı şeyleri aşamadığı için ayrılmak zorunda kalmıştı.
Bazı şeyleri aşamayan yalnızca Bülent Ecevit olmadı. Deniz Baykal da O’nu yerinden eden Kemal Kılıçdaroğlu da aşamadı. Bir CHP var; bu doğru; bu partinin bir genel başkanı var bu da doğru; fakat bir de meçhul tapu sahipleri var! Bu yüzden o şeyleri Özgür Özel de hatta Ekrem İmamoğlu genel başkan olsa o da aşamayacaktır.
Çünkü, 6 oku, 6 namlu gibi millete çevirmiş görünmez eller var. Onların zihniyetini tarif edecek bilgi tazedir. Bir ay evvel, bir akademisyen Osmanlı Sultanları için “hepsi at hırsızı!” deme hayâsızlığını göstermişti. Bir hafta önce ise CHP’nin 25 yıl sonra belediye başkanlığı makamından bin zorlukla kaldırabildiği bir başka çok yaşlı akademisyen “Osmanlı Sultanları, Batı’ya karı bulmak için sefer tertipliyorlardı!” diyerek ak saçlarından utanmadan o kahramanlara vicdansızca iftira attı… CHP bu hezeyanları, iftira ve ahlaksızlıkları kınamadı. Hâlbuki milletle din, dil, tarih ve gönül birliği bunu emreder. Nitekim Özgür Özel de Gazze direnişi başladığında vatanlarını müdafaa eden Millî Kuvvetlere “teröristler!” deme gafletini gösterdi. Siyonistlerle aynı saflara düştüğünden gafildi.
CHP’nin devleti kuran parti olduğu külliyen asılsızdır. Buna dair verdiğimiz tafsilatlı malumat önceki yazı ve konuşmalarımızda mevcut.
Bu CHP’ye işbaşındaki yöneticiler, belki de bir çekidüzen vererek milletle buluşmak istemekteler ama bu da melez çare olmaktan öteye gidemiyor. Ekmeleddin İhsanoğlu, Mansur Yavaş, Ekrem İmamoğlu, sağ taraftan isimlerdir. CHP’nin devşirme isimlerle melez çarelerle netice alması mümkün olamıyor, olamaz. Aslı varken, millet neden Tayyip Erdoğan’ın kötü taklitçisi birine oy versin?
Böyle bir yapıdaki partide kavga-gürültü bitmez. Ülke 40 gün sonra seçime giderken diğer partiler, bu seçime hazırlanırken; CHP’de dolaplar dönüyor, kuyular kazılıyor. 14 Mayıs 2023 Seçimlerine 6’lı Masa münakaşalarıyla gitmiş ve kaybetmişti. Bu defa vaziyeti daha karışık. Manzarayı en iyi şekilde bu partinin eski genel sekreteri açıkladı. Gürsel Tekin, ilk gençliğinden beri çatısı altında olduğu CHP’den istifa ederken partisi hakkında çok dehşet verici sözler söyledi. Benzer doğruları daha evvel yine ömrü CHP’de geçmiş olan Muharrem İnce konuşmuştu.
Gürsel Tekin, “CHP parti olma vasfını kaybetti” diyor. Bu tespit, vefat ilanıdır…
Adı geçen parti, ömrünü tamamlamıştır.


.

CHP ZAMANIN ARDINDA KALDI

22 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :22 Şubat 2024 00:30

 

A -

A +

Halk Partisi, halkın partisi demekle, kelimenin başına cumhuriyet ve benzeri kelimeler getirmekle halka; daha doğru bir söyleyişle millete ait olunmuyor.
Bir tarafta halk, millet, vatandaş, diğer tarafta da parti veya partiler varsa bu parti veya partilerin halka hâkim değil hâdim yâni hizmetçi olması, ona hizmeti ibadet kabul etmesi gerekir…
Bu topraklarda milletin yüksek değerlerinden nasibi olan partilerin, onların yöneticilerinin hafızasının bir tarafında Sevgili Peygamberimizin - aleyhisselam- “insanların en hayrlısı insanlara hizmet edendir!” buyurdukları hadîs-i şerîfleri vardır. Aynı hafızanın diğer tarafındaysa Yavuz Sultan Selim Han’ın cuma günü Mekke-i Mükerreme’de cemaatin arasındayken hatip efendinin hutbede adını okurken O’ndan “hâkim’ül harameyn” yâni Mekke ve Medine’nin melîki, hâkimi demesi üzerine ânında müdahale ederek “hâdim’ül harameyn!” diye bu sözü tashih etme tevazuu vardır.
Bu milletin nesillerine çok partili hayata geçme tarihimiz hep 1945-46 ve İsmet İnönü’nün lütfuyla olduğu söylendi. İkisi de doğru değildir. Türkiye demokrasi tarihinde çok partili hayata başlamamız II. Meşrutiyetle 1908’dir. 15 yıl devam etti. 1945/46’da ise İnönü; nâm-ı diğer Millî Şef, re’sen, kendi iradesiyle değil okyanus ötesi baskıyla kerhen çok partili hayatın yolunu açtı. 1923-1950 CHP’nin tek başına iktidar olduğu, meşhur adıyla Tek Parti dönemidir. Tek başına uzun yıllar iktidarda olmak, vazgeçilmezlik duygusuna sebep olabiliyor. CHP, 9 Eylül 1923’te kuruldu. 9 Eylül 2023’te yaşı, asrı buldu. Bu kadar ömür az şey değildir. Ama mevzubahis bu parti, zamana ayak uyduramadı. 1950 öncesi millete üstten bakan, kendini milletten daha iyi düşündüğünü gören bir zihniyetteyken 1950 sonrası asker, matbuat ve sermayeye sırtını dayadı. CHP Genel Başkanı İsmet İnönü’nün Başvekil Adnan Menderes ve DP’yi tenkit ederken bu partinin cunta karşısındaki yerini kasıtla “sizi ben bile kurtaramam!” ihtarı çok şeyi ifade etmektedir. Bu ve benzeri laflar, 27 Mayıs kanlı darbesine hizmet etmiştir. Şu hâle bakmalı ki partinin kurucu genel başkanın ünvanı “Ebedî Şef”se ikinci CB’ninki “Millî Şef” olacaktı. Dahası var. Kayınpederin ünvanı “Millî Şef”se damadı gazeteci ve 27 Mayıs darbe kışkırtıcısı Metin Toker’in ünvanı da “Millî Damat” olmalıydı…
Ömrü asrı devirmiş bir parti 75 yıldır tek başına iktidar olamıyorsa bu partinin mazisini, hâlini ve istikbâlini muhasebe ve muhakeme etmesi gerekir. Bu kadar zaman zarfında kazaen bir kere bile iktidar olunamaz mı? CHP, öncelikle “devleti kuran parti!” yalanını reddetmelidir. Doğru olsaydı onu iktidar yapmayan millete iki çift laf etmeye hakkı olabilirdi. Hâşâ millet, nankör değildir; fakat, CHP gerçeğe yaklaşmıyor. 29 Ekim 1923’te devlet kurulmamış, I. Meclis, yönetim şeklini değiştirmiştir. Ana muhalefet partisi, bu tarihî vakıayı ikrar etmelidir. Ayrıca laikliği de kendi ideolojisinden uzak şekilde değerlendirmelidir. Laiklik, Cumhuriyetin ilanından yıllar sonra, 1937’de anayasaya girdi. Bu tarihten itibaren de 70 yıl milletin başında kılıç gibi sallandı, milleti İslamiyetten uzaklaştırma vasıtası olarak kullanıldı. CHP kurucu genel başkanıysa hiç durmadan istismar edilmektedir. “Bir şey haddini aşarsa zıddına inkılab eder” sözü meşhurdur. Bir iktidarın veya bir dönemin bütün icraatlarının hatadan münezzeh olması, ülkemiz için de diğer dünya devletleri için de mümkün değildir.
Hâl bu iken, hiçbir CHP’li hiçbir zaman “evet, harf inkılabı olmayabilirdi, İstiklal Mahkemeleri çok yanlış kararlar verdi, laiklik uzunca bir zaman hatalı yorumlandı, Atatürk’ü Koruma Kanununu bizim iktidarımız değil DP getirdi. Koruma kanununa gerek yoktur. Zaten lehte ve aleyhte söylenmedik ne kalmıştır?” diyemedi.
Bu misaller sayfalar doldurur.
Söz konusu parti buna rağmen hiçbir gün öz eleştiri yapmamış hep sloganlara sarılmıştır.
Bundan dolayıdır ki çağa ayak uyduramamış, milletle gönül ve fikir köprüleri kuramamış, “komünizm lâzımsa onu da biz getiririz!” dayatmacılığı terk edilmemiştir.
CHP bugün bölücü örgüt partisinin önünde çaresizdir. Elinde iplik yumağıdır. Bir kısım belediye başkanları, genel merkez ve genel başkandan daha kuvvetlidir. Gariptir ki genel başkan bugünden 31 Mart 2024 seçim mağlubiyeti için mazeret olacak konuşmalar yapmaktadır.
CHP, şu gün fiilen çok başlıdır.
Seçim sonuçları sonun başlangıcı olacağa benziyor. Şimdiden haber verelim ki kendi kendisiyle yüzleşmeyen CHP yarın parçalanarak ana muhalefet partisi konumunu da muhafaza edemeyebilir…


.

İLLET

24 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :24 Şubat 2024 00:49

 

A -

A +

Millî Muharip Uçağımız KAAN’ın Gök Vatan’la buluşmasına milletçe sevindik. Biz nesillerin çocukluk ve ilk gençliğimizde olgun yaştakilerin sıkça dile getirdikleri “toplu iğne bile yapamıyoruz!” şikâyetleri, çok uzun seneler yakamızı bırakmadı. O hüsran duygusunu bugün anlamak da anlatmak da çok mümkün değildir. Bu hâlin uzun geçmişten gelen sebepleri vardı. Sanayi inkılabını yakalayamamış, ardından da peş peşe askerî kayıplar ve ilâveten sıkça sarsıcı iç kargaşalar yaşamıştık.

 

Vecihi Hürkuş, Nuri Demirağ, Nuri Killigil, Şakir Zümre gibi birkaç fedakâr insan, bir dâvâ adamının delicesine sevdasıyla havacılık ve silah sanayiinde adım atmaya çalışmış fakat teşebbüslerinde onların ya yolları kesilmiş veya ihanet ve suikastlarla hayatlarından olmuşlardı. O kadar ki Devrim Otomobili bile ismine ve dönemine rağmen o ihanetten uzak kalamadı. Dahası yıllar yılı alay konusu yapıldı. Alaya alınan sadece bir ihanetle hebâ edilen Devrim Otomobili olmadı. Ağır sanayi ve tank ve top sözlerini her vesileyle dile getiren ve hedef olarak da “100 Bin Tank-100 Bin Top” diyen Necmeddin Erbakan da en müptezelinden istihza mevzuu yapılmıştı.

 

Hâlbuki o günler, askerimize piyade tüfeğini bile yapamadığımız günlerdi.

 

Bunlar, bugün artık bütün hazin tafsilatıyla dünde kaldı. Dünden ders alacak fakat ilerilere bakacağız. Allaha şükürler olsun ki son çeyrek asrımızda tüfek, tank, top, gemi, otomobil, İHA, SİHA, helikopter vs. vs… ve nihâyet yerli savaş uçağımızı yapar olduk. Bundan böyle vatan, 780 bin km2’lik kara topraklarımızdan ibaret değil, Mavi Vatan ve Gök Vatan’la birlikte vatan, şimdi 3 milyon km2 gibi bir çapa ermiş bulunuyor. Saha büyüdükçe sorumluluk da tehlike de düşman da artmakta. Karada, havada, denizde vatanı müdafaa edecek silahlarla donanmamız gerekiyordu. O gerek, ifâ edilmekte. Bugün hem de hızına yetişilemeyen bir sür’atle ilgili resmî ve şahsî şirketlerimiz, üretim üstüne üretim, hamle üstüne hamle yapmaktalar. Dünya ile yarış var! Hay maşallah dememek mümkün değil. Şükür secdesi yapmak layıktır.

 

Bizdeki bu hamleler sadece milletimizi değil, Türkistan’la İslâm ümmetini de sevindirmektedir. Hiç şüphe yok ki bu kalkınma bir devin doğrulmasıdır. Hatırlayan kaç kişidir? Sultan Abdülaziz Han ve Sultan Abdülhamid Han iktidar dönemlerinde İngiltere; sipariş edip, parasını da ödediğimiz harp gemilerimizi bütün diplomatik zorlamalarımıza rağmen bize teslim etmedi. 10 yıldan bu yana da Amerika, parasını verdiğimiz, imâlat ortağı da olduğumuz F-16 jetlerimizi vermiyor. Şu aralar İsveç’in NATO üyeliğine muvafakat etmemiz hatırına Washington makule dönmüş gözükse de yine de belli olmaz. Bu buyurgan tavır, herhâlde yapanın yanına kâr kalmayacaktır. Yaşı elverişli olanlar kayda alabilirler. En geç 25 yıl içinde roller değişecek, bu defa biz, ABD, İngiltere Fransa vs. gibi kendilerini dünyanın hâkimi sanan devletlere KAAN gibi uçak ve savunma sanayii silah, araç ve gereçleri satmakta ağırdan alacağız.

 

Toplu iğne imâl edememekten millî muharip tayyare yapma safhasına gelmemize sevinirken içimizdeki bâzı aklıevvellerse bu yüksek muvaffakiyetlere kulp takmaya çalışmaktalar. Bu davranış, müzmîn bir illet, şifâ kabul etmez hastalıktır. Bu hastalık, Yeniçeri Ocağı’nın bozulma günlerinden beri devam etmektedir. O dönemde Yeniçeri, kavrayamadığı veya menfaat devşiremediği durumlar olunca “istemezük!!!” diye kazan kaldırır, silahını düşmana karşı değil, içeride kullanarak elini kana bulardı. Şu akla ziyan vak’aya bakmalı! Abdülhamid Han gibi son derecede dindar bir Hakan Halife döneminde medrese yani üniversite talebesinin “şeriat isterük!” diye nümayiş yapıp Fatih Camiî avlusunda sıktığı kurşunlardan bazılarının izleri bugün de bu câmiîn duvarlarındadır. Hâlbuki o gün, şeriat da denen İslam Hukuku messeleri yürürlükteydi.

 

Medrese talebesinin, Divanyolu, Ordu Caddesi, Sultanahmet Meydanı, Beyazıt Meydanı, Fatih Camiî avlusunda “şeriat isterük!” diye kanmış kafalarla nümayiş yapmalarından bir asır evvel Yeniçeri askeri, buralarda askerî sahada çağı yakalamaya dönük hamlelere karşı fitnelere âlet olmuş olarak ülü’l emre isyân ederek “istemezük!” diye çılgınlıklar yapıyordu.

 

Bozulmuş Yeniçeri ve çığırından çıkmış Medrese talebesinin isyana bulaştıkları yerlerde 1970’lere gelince bu defa da sosyalistler, Kemalistler, Kürtçüler, devrimciler, sıkılı sol yumrukları havada bas bas bağırarak sloganlar atıp, ihtilal türküleri söylüyorlardı. Bu çapulcu eylemlerinden biri de köprüye dairdi. O zaman Boğaz’da henüz köprü yoktu. Şimdi adı Şehidler Köprüsü olan Boğaziçi Köprüsünün inşa faaliyetleri vardı. Bu uygar, ilerici, çağdaş ve devrimciler, Boğaz’a asma köprü yapılmasına hınçla ve şiddetle karşılardı. Tuhaf olan şu ki sonra genel başkan da olacak olan CHP Genel Sekreteri de bu görüşteydi. “Köprüye hayır!!!” diyenlerin tezine göre köprüden zenginlerin arabaları geçecekti…

 

Bu illetli zümre, daha sonra bu kadar gür sesle olmasa da Fatih Sultan Mehmed Köprüsüyle Avrasya Tüneline de karşı çıkmışlardı. Oysa bu iki eser, tâ Abdülmecid ve Abdülhamid Han zamanlarında projelendirilmişti. Nitekim, Sultan Abdülaziz devri eseri Karaköy Tüneli de dünyada Londra’dan sonra ikinci olarak açılan tünel olmuştu. İşte sokaklarda pabuç aşındıran o ileticiler, böylesi ileticilerdi; yâni zamanın dışındaydılar. Onlardan bâzıları, belki tövbekâr oldu ama birçoğu da emsalsiz gericiliklerinden milim şaşmadılar, şaşmıyorlar!

 

Şimdi bu hastalıklı zihniyet, orası eksik, burası tamam değil diyerek savunma sanayiimize, yerli uçaklarımızı yermekte, dünya takdir ederken KAAN’a taş atmaktalar. Bilmiyorlar ki ithal ettiğimiz tayyareler de yıllar içinde gelişti.

 

Hiçbir iş, başlangıçta kusursuz değildir.

 

Bu illetli zihniyet, iki asrımızı ziyan etti. Allah, akıl-fikir ve şifa versin deriz…

 

Üç vatanda da yer alan bu güzîde eserler, medâr-ı iftiharımız ve asırlık hasretimizle kucaklaşmamızdır. İktidarlar, millete vekâleten icraat yaparlar. Ortadaki icraat, Devlet siyâsetidir. Piyade tüfeğinden millî muharip uçağımıza dek emeği geçen herkes, teşekkür ve duayı hak etmiştir.

 

  *

 

Berât Kandilinizi tebrik ederiz. Dualarınız kabul olsun. Mükâfatı bol nice mübarek gün ve gecelere ulaşmanızı dileriz…


.

AÇLIK!..

27 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :27 Şubat 2024 00:54

 

A -

A +

 

     -11 yaşındaki Gazzeli Rahaf el-Mukayyed kızıma-

 

Hayır; başlık, yanıltmasın!..
Nobel Edebiyat Ödülü sahibi Norveçli şâir ve muharrir Knut Hamsun’un “Açlık” adlı romanından söz etmeyeceğiz. O kitabın mahiyeti bir cümle ile şudur. Asıl adı Knud Pedersen olan yazar, Açlık’ta aç kalma pahasına da olsa karşılığında alın teri dökmediği hiçbir parayı kabul etmeyen bir gencin perişân hayatını anlatmaktadır. Kendi hâl tercümesi yâni otobiyografik romandır…
Siyaset ağırlıklı gündem, teknolojinin hudutları kaldırmasıyla yekpâre bir coğrafyaya dönüşmüş dünyamızı öylesine teslim almış ki artık gündelik sohbetlerde, evlerde, kıraathanelerde edebiyat, tasavvuf, şiir, fıkıh, sanat, fikir… konuşulmuyor. Varsa futbol, yoksa politika, değilse TV program ve dizisi… ve netice itibarıyla hebâ olup giden -toplamda- binlerce, on binlerce saat. Bu yolla, ömürlerce zaman isrâf oluyor. Son çağın yol açan rehberi, Abdülhakîm Arvasî Hazretlerinin şu kıymetli sözleri, her stadyumla her kahvehanenin ve her şehrin meydanına yazılacak denli önemlidir. Bu Nakşî ulusu şöyle buyurmaktalar:
-Tasavvufun yedi yüz çeşit tarifi yapılmıştır; fakat, tasavvuf, bize göre vaktin kıymetini bilmektir!..
Makalemizin serlevhasından da anlaşılacağı üzere mevzumuz açlık üzerinedir. Zihnimizi birazcık yorunca açlığa dair birçok deyim, güzel söz, hadis-i şerîf ve dua hatırlamak mümkündür. Onlardan biri, bahçelerin bekçisi aç kalmış o mahlukun fırın yıkacağı gerçeğinin en yalın dille terennümüdür. Diğeri güzel bir duadır. O duada “Allah, kimseyi açlıkla terbiye etmesin!” denir. Daha birçok vardır ama onların en müstesnası, Sevgili Peygamberimizin -aleyhi’s salâtü ve’s selâm- buyurduklarıdır:
-Komşusu aç iken, tok uyuyan bizden değildir!..
Merhamet Medeniyeti’nin mimârı Peygamberler Peygamberinin bu ihtarlarına yoğunlaşmak gerekir. Tehlikeyi “Müslüman komşusu aç iken tok uyuyan…” diye haber vermiyorlar. “Kendi milletinden komşusu aç iken…” de demiyorlar. İkaz ve ihtar, insan odaklıdır. Bu mübarek söz, insanı merkeze almıştır.
Bu, bahsettiğimiz mevzuun bir tarafıdır. Diğer yana gelince:
Hâce-i Kâinat olan, Ebedî Hocamız, terbiyecimiz Sevgili Peygamberimiz “yan komşusu aç iken tok uyuyan bizden değildir!” diye de haber vermekteler. Öyle ise bu reddiye için komşu kavramının da tarifinin yapılması gerekir. Komşuluğun sizlere ömür bir acınası hâl aldığı gümümüzde komşuluk, öyle düşünüyoruz ki mekân değil gönül mes’elesidir. Mâdemki teknoloji hudutları silmiş ve arz küre tek parça hâline gelmiştir o zaman komşuluklar da mekân genişlemesine uğramıştır. Nitekim, bu tezimiz, en son ve en üstün Peygamberin, Allah Resulünün şu buyruklarından güç alsa gerek:
-Birbirine karşı muhabbet ve merhamette mü’minler, bir vücut gibidir… vücudun bir yerine bir diken batsa bütün beden acı duyar!”
Öyleyse…
Bırakalım Gazze’nin geçen yüz yılda idâri biriminiz olmasını, bugün de Ankara’nın müdafaa hattının Gazze’den geçtiği gerçeğini; şu izahatımız, oranın kapı-bir komşumuz olduğunu isbata yeter…
Gazze merkezli olarak Filistin, 7 Ekim 2023’ten bu yana korkunç bir katliam, dehşetli bir soykırım, vahşi bir Siyon ve Evanjelist saldırısı altındadır. Gazze’ye atılan bombalar, Hiroşima’ya atılanların katbekat fazlası. Zalimler, ev, bina, mektep, hastane… ne varsa yakıp yıkmakta, yerleşimci teröristler Filistinlilerin tapulu mülklerine girip işgal etmekteler. Gazze Celladı Netanyahu, evinden-barkından hicret etmek zorunda kalan kafileleri yollardayken bomba yağmuruna tutmakta. Bütün bunlara rağmen, yiğid Gazzeliler, zalimlere teslim olmadılar. Filistin Kuvayı Millîyesi geri adım atmadı. Kırım, kurşun, bomba… aslanları mağlup edemedi ama bunlardan daha beter olan açlıktır. Dayanılmaz çapa ulaşan açlık, Gazze’yi tutsak almak üzere. Arkasında topyekûn Haçlı devletlerin yer aldığı İsrail, yiyecek ve içeceğe geçit vermiyor. Mısır-Filistin arasındaki Refah Kapsı’nı da bombalayarak gıda girişini durdurmakta…
Onbir Ayın Sultanı mübarek Şehr-i ramazana, ramazan ayına girerken Gazze’de:
-Emzikli hanım kardeşlerimiz aç!
-Bebekler aç!
-Çocuklar aç!
-Yaşlılar aç!
-Herkes aç!
Ey Millet,
Ey Ümmet!
Bilin ve görün ki:
-Şanlı bir direniş veren Gazze’de herkes ve herkes aç.
-Komşumuz, kardeşimiz, dindaşımız Gazzeliler aç!!!…
“Açlık” denince hep hatırlarım:
I. Dünya Harbi’nden sonra Erken Cumhuriyet yıllarında yoksul Anadolu kadını, yalnızca yama üstüne yama ile kıyafet temin etmeye çalışmıyordu. Hayvan dışkılarını ayıklayarak arpa ve buğdayları toplayıp yıkıyor ve onları kuruttuktan sonra el değirmeninde öğüterek çorba yapıp çoluk-çocuğunu doyuruyordu.
Çarığa, kıyafete ve bir kaşık yemeğe muhtaç şerefli Anadolu ahalisi bu hâldeyken büyük şehirlerde yabancılaşmış mutlu azınlık, partisinde, balosunda, havyarında, şampanyasında ve heykel dikerek dalkavukluk yarışındaydı…
Şimdi, bir asır sonra o ayıp, bu defa da farklı şekilde tekrar edilmesin:
Gazze’de lohusa analar, aç kaldıkları için sütleri kesildiğinden bebeklerini emziremiyor ve o bebekler, göz göre göre ölüyorlar. Komşumuz, kardeşimiz, en hâlis insanların yurdu Gazze’de bebekler, çocuklar ve herkes açlıktan kıvrana kıvrana ölürken ramazanda evinde mükellef sofralar kuran, ziyafetler veren, 5 Yıldızlı Otellerde su gibi israf eden dünyanın neresinde olursa olsun her Müslüman, her dindar ağır vebaldedir. Bu gamsızlar, muhakkak ki Şanlı Peygamberin “onlar bizden değildir!” haberine dâhil olan tasasızlardır. Sevgili Peygamberimizin kınadıkları insan olmak!
Aman Allahım!…
Bu nasıl bir talihsizliktir!…
Knut Hamsun kadar da mı iradeniz yok?
Dün; 26 Şubat 2024 Günü, Washington, DC’de İsrail Sefareti önünde, zalim İsrail’in Gazze’de yaptığı korkunç vahşeti protesto etmek için kendini yakan ve hayatını kaybeden Aaron Bushnell kadar da mı vicdanlı değilsiniz?
O vicdanlı asker, umulur ki gaip âleminde bu yüksek fedakârlığın mükâfatına kavuşmuştur.
Allahü teâlâ, erhamerrahîmindir.
Allah, merhametlilerin en merhametlisidir.


.

İSRAİL’LE ANLADIĞI DİLDEN KONUŞMAK LÂZIM!

2 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :2 Mart 2024 01:08

 

A -

A +

5 aydan beri İsrail’in Gazze Celladı Netanyahu eliyle Gazzelilere; Filistin’e yapmadığı kötülük kalmadı. Siyonist İsrail, sırtını ABD ve AB’ye dayamış olarak Müslüman soykırımı yapıyor. Hâdise tek cümleyle budur. O vahşi soykırım, yalnızca hayat kendilerine zindan edilen Gazze halkına değil, onlar da dâhil olmak üzere bölge Müslümanlarına karşı da sinsice işlenmektedir. Durdurulmadığı takdirde bu Müslüman soykırımı, dalga dalga büyüyerek Fırat nehrimize, dayanacaktır.

 

İsrail’in katlettiği bebek, çocuk, kadın, yaşlı ve sivil sayısı 30 bini geçti. Zâlim, korkunç katliamına devam ederken dünya, elinde kâğıt-kalem çetele tutmakta. Dün 10 binler, 20 binler haber veriliyordu, bu gidişle yarın 40, 50, 60… binler haber verilecek. Kara vicdanlı Beyaz Saray, BMGK’da kalıcı ateşkes kararını veto ettikçe bu mezalim sürüp gider. Adalet Divanı’nda verilecek karar da yine bu kurşundan farksız vetolar yüzünden hiçbir fayda temin etmeyecektir.
İsrail; Gazze Celladı, Siyonist ve Evanjelistler, sahipsiz köyde gemi öylesine azıya almış vaziyetteler ki bir tas çorba için toplanan mazlum kitleleri bile kurşun yağmuruna tutarak katletmekteler.

 

Cibilliyet bozukluğu bu raddede olan İsrail’in mahkemeyle, beyanatla, nutukla, nasihatle… durdurulması muhaldir.

 

Çünkü:

 

İsrail, bu soykırımını, Nil Nehri ile Fırat Nehri arasını Müslümanlardan arındırmak için yapmaktadır. Akıldan çıkmasın ki Siyonistler, o insafsız katliamları “ibâdet” olarak icra etmekteler. Sürgün edildikleri vatanlarına 3 bin yıl sonra dönerek burada “devlet kurdukları” iddiasındalar. Yahudi ırkçısı Siyonistler, dünya var olalı beri Filistin toprağı ve asırlardır Müslüman Filistin milletinin mülkü olan bir vatanı, İngiltere ve Batı’nın desteğiyle gasbetmelerini, tarih efsanesi ve bozulmuş Tevrat üzerinden böyle bir hilebazlıkla temize çıkarmaya çalışmaktalar.

 

O tahrif edilmiş, aslı olmaktan çıkmış Tevrat’ın yazdıklarını gerekçe göstererek büyük gayelerine vâsıl olmak peşindeler. Bu bir fanatik ideolojidir. Bu ideolojiyle İsrail’in kuruluşunun 100. yılında yani 2048’de “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail Krallığı”nı kurmak için bütün bu katliam ve soykırımı yapıyorlar. Bu bâtıl ideolojinin gerçek olması, yarım düzine devleti ortadan kaldırdığı gibi, Türkiye’nin de üçte birinin elimizden çıkmasına sebep olacaktır. İsrail, ibâdet telâkkisiyle hayata geçirmeye çalıştığı bu ideolojiden böylesi kanlı kıyımları yaparken ABD ve AB’den politik, diplomatik, silah ve mühimmat desteği aldığı gibi bölgedeki terör örgütleriyle de Türkiye’ye karşı müttefiklik ilişkisi içindedir. Ortak düşmanları Ankara’dır.

 

Gazze, Türkiye’nin Millî Güvenlik Mes’elesidir.

 

Bugün hâlâ “bizim Suriye’de, Filistin’de, Gazze’de ne işimiz var?” diyen kimse görülüyorsa onlar ya kıt akıllı veya Siyonist beslemesidir.

 

Bu mes’elenin nihâyetinde Anadolu ve Ankara tehdit altında olduğu ve harita zorla değiştirilmeye kalkışıldığı için Türkiye’nin hukuken meşru müdafaa hakkı doğmuştur. Bugüne dek sabredildi. Ötesi beklenemez. Zalimin bıçağı, artık kemiği kesmekte.

 

Bundan dolayı Türkiye, seçimlerden sonra İsrail’le anladığı dille konuşmalıdır. NATO ve BM, ümidsiz vak’alardır. Onlardan fayda gelmez. Bizim, TDT-Türk Devletleri Teşkilatı, İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı, Arap Birliği Teşkilatı üzerinde çok kararlı çalışmalar yaparak İslâm Barış Gücü veya İslâm Müdafaa Kuvvetleri gibi adlarla ordu teşkil edip İsrail’in eli kırılmalı, dili susturulmalı, haddi bildirilmelidir. Adı geçen her teşkilattan bütün âzâ devletler, bizimle yek cihed olmasalar bile yek niyet ve yek cihed olanlar çıkacaktır. Bazısı asker, bazısı para yardımı yapar.

 

Velev ki tek başımıza kalsak dahi Türk Silahlı Kuvvetleri haddini aşmış, gözü dönmüş İsrail zalimine haddini bildirmeli, O’na anladığı dille cevap vermelidir.

 

Bu hem dinimizin,

 

hem tarihimizin,

 

hem de

 

2071 Cihan Devleti Türkiye, Kızılelma hedefimizin emridir. Şehidlerle gâzilerin, ulemâ, evliyâ ve ümeranın tartışılmaz buyruğudur.

 

2048 Tehlikesi fark edilmeden Gazze’de Müslüman soykırımı seyredilirse; o vakit 2071 hayâl olur.

 

Hainler, korkaktır. Zayıflar karşısındaki duruşları, şanlı bahadırlar önünde çöker.

 

Eğer;

 

“İsrail’e müdahale edersek Amerika, F-16’ları vermekten cayar!” diye tedirgin bir yorum işitilirse ona verilecek cevap şudur:

 

-Kendisi bilir; daha iyisini yaparız!!!

 

Son 50 sene bunun şahididir.

 

Kötü müttefik, silah sahibi yapar!..


.

HALK PARTİSİ, DÖNÜŞÜME MUHTAÇ!..

5 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :5 Mart 2024 01:06

 

A -

A +

CHP’nin zihnî ve siyâsî dönüşüme ihtiyacı var. Dönüşüm, yalnızca, bina ve şehirlerde olmaz. Ortada yekpâre bir Halk Partisi yok. Özgür Özel’in CHP’si farklı, Ekrem İmamoğlu’nun CHP’si farklı, Kemal Kılıçdaroğlu’nunki farklı, Kemalistlerin farklı, Ulusalcıların farklı, İzmir’in farklı, Mersin’in farklı, Çankaya’nın farklı, Kadıköy’ün farklı…

 

CHP’de fikrî bütünlük ve görüş birliği yok. Zahmete katlanma, yük çekme, anlama gayreti ve fedakârlık yerine karşılaştığı mes’eleyi laikliğe yamama ve Atatürk’e ihale kolaycılığı esas…

 

Cumhuriyet Halk Fırkası adıyla 9 Eylül 1923’te kuruluşundan, iktidarı kaybettiği 14 Mayıs 1950’ye kadarki o üstenci, buyurgan ve dayatmacı “Devleti kuran benim, ülkenin sahibi de benim, millet kifayetsizdir, ona yön verecek ve onu çekip-çevirecek olan da benim” asılsız, kurgu ve yakışıksız illetli anlayıştan hiç kurtulamadı.

 

Bülent Ecevit’in, 12 Eylül darbesinde hapse girerken CHP genel başkanı olduğu hâlde hapisten çıkınca yerine dönmeyip DSP’yi kurması, bu yapıdan kaçıp-kurtulma isteğinden olmalı.

 

CHP’nin Ekmeleddin İhsanoğlu’nu CB adayı göstermesi, Mansur Yavaş’ı Ankara, Ekrem İmamoğlu’nu İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı seçtirmesi, adı konmamış bir dönüşüm ihtiyacının yakın örnekleridir. Bu isimlerin üçü de muhafazakâr-milliyetçi köktendir. Böyle bir garip uygulama, CHP’nin kaht-ı ricâl mecburiyetinden sayılsa bile onlar isteseler de saf kan CHP’li olamazlar. Kendilerini saf kan CHP’li sayanlar, bu partinin seyir köşkündedir. O elit edalı takım, partinin genel başkanını bile emirlerinde görür. Dünde kalmış, zihnen kilitlenmiş bu kadro, tashihe, düzeltmeye, geçmişiyle yüzleşmeye, tövbeye, millete benzemeye yanaşmaz. Bunlar, Tanzimat’tan bu yana devam eden Aydın Yabancılaşmasının, Tek Parti Zihniyetinde yalnızca politikacı olarak değil, gazeteci, yazar, bürokrat, tüccar, sanatçı ve benzeri dallarda milleti aşağı gören, güdülecek yığın telakki eden tiplerdir. Bu saf kan yabancılar, CHP’nin ayağında kelepçe, gözünde kapayan eldir. Bunlardır ki Hilafetin askıya alındığı 3 Mart 1924’ten 100 sene sonra ortada Hilafete dair herhangi bir söz ve cümle yokken Hazreti Ebu Bekir’den Sultan Vahideddin Han’a kadar devam eden ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- mirâsı olan 15 asırlık bir müesseseyi en zalim tabirlerle tezyif edip bu tarihin şölen yapılması için işgüzarlığa kalkışmışlardır. İslâm ve Osmanlı düşmanlığı, bu malumların iliklerine işlemiştir. CHP yönetim kadroları, başkalarıyla kavga etmek yerine kendilerini hesaba çekip 75 yıldır neden iktidar olamadıklarını milletle ve milletin mukaddesleriyle aralarında hangi uyuşmazlık ve aykırılığın olduğunu, milletin haklarında tuttuğu sicil kaydını görmeleri gerekir. CHP 75 yıldır denizde sallanan cılız bir sandal gibi. Örtülü biçimde yardımcı olduğu veya mesafeli dursa bile destek umduğu darbeler dahi onu kurtaramadı.

 

Şöyle bir bakalım:

 

-Halk Partisinin kurucu genel başkanı Atatürk’le İnönü küs ayrıldılar.

 

-İsmet İnönü, 34 yıl sonra kendisini parti başkanlığından düşüren Ecevit’le dargın gitti.

 

-Bülent Ecevit, DSP’yi kurarak kendini dışarıya zor attı.

 

-Deniz Baykal, FETÖ destekli bir komployla Kemal Kılıçdaroğlu karşısında yerini kaybetti.

 

-Etme-Bulma Dünyasında Kılıçdaroğlu, keşfedip İBB’nin başına oturttuğu İmamoğlu’nun Özgür Özel’i emanetçi olarak Kurultay’a sürmesiyle makamından düştü.

 

-CB adayı yaptıktan sonra partiden ayrılmak zorunda bırakılan Muharrem İnce’yle eski genel sekreter Gürsel Tekin vak’alarına kadar gidersek yazı uzar. Şimdi sırada Özgür Özel’in İmamoğlu’na dirsek göstermesi var.

 

Bütün bunlardan ve daha birçok sebepten dolayı CHP’nin ümidi 31 Mart 2024 seçimlerindedir. Bu seçim, mahallî olsa bile Halk Partisi için var olma veya olmama meselesidir. Onun için DEM’le yoldaş oluyor fakat bunu açık açık söyleyemiyor.

 

CHP, kiminle ne iş birliği yaparsa yapsın, hâli pürmelâli budur. Ayrıca aday göstermediği bazı eski belediye başkanlarıyla başı dertte. Onlar ya genel merkezi zorlayarak yeniden aday yapılmış veya aday gösterilmeyen bazı başkanlar, müstakilen aday olmuşlardır.

 

Böyle bir siyâsî yapının 31 Mart’ta Cumhur İttifakı’na dayanması mümkün değil. İstanbul, İmamoğlu zamanında 5 yıl boyunca hiçbir hizmet almadığı için bu seçimi fırsat sayarak Cumhur İttifakı adayı Murat Kurum’a teveccüh gösterecektir.

 

Seçimi kaybeden CHP ise en kısa süre zarfında olağanüstü kurultaya gider. Bu kurultay, CHP için ya dönüşümün başlangıcı veya tarihteki yerini almasının başlangıcı olur.


.

KADIN

9 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :9 Mart 2024 00:55

 

A -

A +

O azîz Peygamberleri doğuranlar kadındı. Sevgili Peygamberimiz Muhammed Mustafa’yı -aleyhi’s salâtü ve’s selâm- dünyaya getirme şerefine nâil olan Âmine Hatun da kadındı. Büyük dayanakları, zevcesi Ulu Kadın Hazreti Hadice’tül Kübra da kadındı. İlimde, edebde derin, soylular soylusu Hazreti Aişe kadındı. Kâinatın Efendisinin kerîmeleri, Hazreti Hasen ve Hüseyn Efendilerimizin anneleri; seçkinler seçkini, hasletliler hasletlisi, seyyidler anası Hazreti Fatıma’tüz Zehra vâlidemiz kadındı.

 

Hazreti Hacer anamız, Hazreti Âsiye, Hazreti Meryem kadınlardı…

 

Hanım evliyanın büyüklerinden Rabia’t ül Adeviyye kadındı, Sultan Alparslan’ı doğuran Altuncan Hâtun kadındı, Sultan Osman’ı doğuran Halime Hâtun kadındı, Orhan Gazi’nin annesi Malhun Hâtun, İstikbalin Fatih’i Şehzâde Mehmed’i doğuran Hüma Hâtun kadın analarımızdı. Yavuz’un annesi Gülbahar Hâtun kadındı. Kanunî’nin annesi Hafsâ Sultan kadındı. II. Mahmud Han’ın zevcesi, Abdülmecid Han’ın anacığı büyük hayr ve hasenat sahibi Bezm-i Âlem Vâlide Sultan kadındı, ileride devleti en zor günlerinde 33 yıl ayakta tutacak olan büyük Abdülhamid Han’ı, anası Tir-i Müjgân Kadınefendi’den öksüz kalmasından İtibaren îtinâ ile yetiştiren Rahîme Sultan kadındı, hayranı olduğu Peygamberin adını Mustafa diye oğluna veren Atatürk’ün annesi Zübeyde Hanım kadındı. Nene Hatun ve dünya harplerini omuzlayan o çilekeş Anadolu hatunları kadınlardı.

 

Adnan Menderes’in muzdarib eşi Berin Hanım, Turgut Özal’ın karakter mimarı Hafize Ana kadındı. Tayyip Erdoğan’ın şahsiyet hamurkârı anası Tenzile Hanım kadındı, Muhsin Yazıcıoğlu’nun sabır âbidesi anası Fidan Hanım kadındı, Devlet Bahçeli’nin edeb timsali anası Sâmiye Hanım kadındı…

 

Bu bahsi sayfalar dolusu saymaya devam edebiliriz. Şâh-ı Nakşibend Hazretlerinin, imâm-ı Rabbani Hazretlerinin, Ebu Suud Hazretlerinin, Gül Baba’nın, Ahmed İbni Kemal Paşa’nın, Cevdet Paşa’nın, Mevlâna Halid-i Bağdadî Hazretlerinin, Enver Ören Beyin annesi Melike Hanım Teyze kadındı, Ahmed-i Yesevî Hazretlerinin anası kadındı. Binlerce âlim, evliya, şair, kahraman, Sultan ve on beş asırdır bu toprakların değeri olan her sahadaki şahsiyetleri yetiştirenler kadındı, kadındır…

 

Şanlı Gazze Direnişinin arkasında sıra dağlar gibi duran Gazzeli, çatal yürekli o güzel analar, bacılar, kadınlar vardır.

 

Analarımız, eşlerimiz, bacılarımız, kızlarımız, gelinlerimiz yengelerimiz kadındır.

 

Hürmete layıktır.

 

Şu sütunlar, bu ekranlar şahîddir ki bu satırların yazarı, yıllardır ve yıllardır onu söyler. Samimiyetle söyler. Döner, döner bir daha söyler:

 

-Çocuğu yetiştiren kadındır. Bir insanın yetişmesinde yüzde 90 pay ananındır. Erkeğin payı yüzde 10’dur.

 

Şükürler olsun ki bugüne dek hiç kimse, bize “hayır; yanılıyorsun!” demedi. Aksine sözümüzü işitenler daima “belî” dercesine “doğru söylüyorsun!” dediler.
Biz, ilim, uzak diyar Çin’de de olsa almayı öğütleyen mükellefiyet düsturuna sahip ulvî bir medeniyetin mensuplarıyız. Hadis-i şerifin yol göstermesiyle söyleyene değil, söylenene bakarız. Elhak bu doğru! Lâkin yine mübarek Hadis’in açtığı yolda ilerlerken ne aldatır ve ne de aldanırız. İkisi de câiz değildir.
Bizde ana kıymetlidir. Cennete varan yol, ananın ayakları altından başlar. Eş yani kadın kıymetlidir; işte yukarıdan beri söyleyegeliyoruz; eş; kadın; aileyi ayakta tutandır. Baba, duası Peygamber duasının mânevî mîrasıdır. Kız, bacı, gelin, yenge namustur, iffettir. Oğul, yarınların, bahadırlığın adıdır.
Şu yazabildiklerimiz ve daha yazılabilecek çok şeyi ile zengin hakikat ve irfan varlığımız, emperyalist, zalim ve sömürgeci Garb’ın, Batı’nın tahayyülünün çok ötesindedir.

 

Bu bahsettiklerimiz bizde aşktır, muhabbettir, halis duygulardır. Ecdadımız, geçmiş büyüklerimiz, bunların lafını etmediler, ufak bir takvim yaprağına sığdırmadılar, onları yaşadılar. Hâl bu iken bizim şimdi Garb’dan kadirşinaslık talim edercesine onlardan Anneler Günü, Babalar Günü, Kadınlar Günü, Sevgililer günü… vs. vs… devşirmemiz, doğru mudur?

 

Batı, sevgi eksenli, samîmiyet eksenli, merhamet eksenli, hakkaniyet eksenli bugünleri de doymak bilmez ihtiraslarla paraya tahvil etmekte. Onlarda aslolan muhabbet değil cirodur. Bu yüzden kadınlarımıza, kızlarımıza moda ve nice oltalar atarak onları kendilerine benzetmeye çalışmaktalar. Bu oyun bir buçuk asırdır, perde perde sahnede!

 

Bunun adı, Kültür Emperyalizmidir.

 

Kadınını, kızını, kültür emperyalizmine kaptıran milletler, çöküntüden kurtulamaz. Kadına, kıza, çocuğa, gence, aileye sahip çıkmak, ecdadın yolunu öğretmek devletin bir numaralı mes’ele ve mes’uliyetidir.


.

HESAPLAŞMA

12 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :12 Mart 2024 00:48

 

A -

A +

Yüce Allah’tan dileriz ki on bir ayın ve elbette gönüllerimizin Sultanı Ramazan-ı şerîf ayımız, bütün ümmete mübarek olsun; kılınan namazlar, teravihler, tutulan oruçlar, verilen iftarlar, sadaka-i fıtr, zekât ve her çeşit cömertlik ind-i ilâhide kabul görsün..

 

Bilhassa 1445 Hicrî, 2024 milâdî ramazanında her Müslümanın diğer dertlerimizle birlikte fakat onlardan evvel bir numaralı derdi Gazze olmalıdır. Bu ayın başındaki rahmet, ortasındaki mağfiret sonundaki cehennemden kurtulma muştusuna kavuşmada esaret ve mezalim altında olan kardeşlerimizin hele Gazze’nin derdiyle dertlenmenin büyük payı olsa gerektir.

 

Ramazan-ı şerîf, oruç tutmanın ve diğer ibadetleri edâ etmenin yanı sıra aynı zamanda insanın kendi kendisiyle hesaplaşma, kendisiyle yüzleşme ve basiret, şuur ve idrakini tahkim etme ayıdır. Bu mübarek ve müstesna ayda ayın mânevî iklimi dolayısıyla Mü’minin diğergâmlık tarafı çoğalır. Diğerkâm veya diğergâm, hodgamlığın, bencilliğin zıddıdır. Diğerkâm olan, kendinden önce yahut asgariden kendisi kadar bir başkasını, başkalarını düşünür. Bu fedakârlığın çerçevesine en yakın akrabadan en uzağa insanlar dâhil edilir. İslâm ahlâkından nasibi olanlar, kişiden kişiye derecesi farklı olsa bile diğerkâmdır. Darda, zorda, hasta, kimsesizleri unutmaz ve gereğini yapar. Onlar hele din kardeşiyse kendini buna mecbur görür. Eğer, çağdaş hayatlar, diğergâmlıktan uzak veya olması lâzım gelen ölçüde değilse orada toplum değer kaybediyor demektir. Böyle bir neticede kelimelerin, sözlerin, tabirlerin ve benzeri irfânî varlıkların ziyân görmesinin büyük payı vardır. Asırlardır konuşmalarımızda yer almış ve ahlakî şekillenmemize tesir etmiş diğergâm, diğerkâm kelimesinin yoluna Avrupa özentisinden dolayı empati kelimesi çıkartılır ve bir birikim yele verilirse orada kayıp kaçınılmazdır. Diğerkâm; evet, Farsçadır ama asırlardır kullandığımız için benzer daha yüzlerce kelime gibi lisan dağarcığımızın zenginliklerindendir. Bu karşılık “empathy” Yunancadan İngilizceye geçmiştir. Çeyrek münevverlerimiz, lügat paralama hastalığıyla nice benzerleri gibi İngilizceden devşirdiler.

 

Ramazan ve insan münasebetini bir başka şekilde şöyle ifade etmek mümkündür:

 

On bir ayın sultanı, yıkık yanlarımızın şifâsı kutlu ramazan ayımız, günün revaçta olan kelimesiyle söylemek gerekirse kişinin mânevi, şahsî ve fikrî dönüşümüdür, gelişmesidir. Dönüşüm, yalnızca gayrimenkulde, mülkte olmaz. İyileştirme, düzeltme, aslına tahvil insanda da yaşanır. Asıl onda yaşanır. İki günümüzün eşit olmaması, kendimizi aşmamız, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- yüce buyrukları olduğuna göre ramazanlar tekâmülümüz, mânevî kalkınmamız, zenginleşmemiz için fırsattır. Bu yüzden akıldan çıkmamalı ki Gazzeli kardeşimiz aç iken, açlıktan ölür iken şaşaalı iftarlarla veya başka harcamalarla ticarî veya nefsî pazarlamalar yapmak, israfa meydan verdiğinden, diğerkâm olma umursanmadığından günaha girilir.

 

Diğer yandan bir de şu gerçek var:

 

31 Mart 2024 Seçimleri, 21 Ramazan 1445 gününe denk geliyor. Seçimin, günahları yakan, rahmetin çağlayanlaştığı bu ayla buluşmanın, milletimiz ve ümmetimiz için hayrlara vesile olmasını yüce Allah’tan niyaz ederiz.

 

Kâinatın Hocası Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam-“benim ümmetim, bâtılda; yanlışta ittifak etmez” buyurduklarına göre 10 Nisan’da iç içe üç bayram yaşayabilmeliyiz. Onlardan ilki, Gazze’nin Filistin’in zaferi, ikincisi 31 Mart seçimlerinde seçmenin bu aydan da alacağı ilhamla basiretle hareket edip emaneti ehline verme sünnetinden şaşmaması, üçüncüsü de ıyd’ül fıtr; Ramazan Bayramıdır.

 

Bu ayın râzılığına kavuşmak için herkes, “benden ve her şeyden önce açlıktan ölen Gazzeli mazlum ve mağdurlar!” diyebilmeli. Aynı şekilde esaret altındaki Şarkî Türkistan’ı, Arakan’ı, vatanını kaybetmiş Kırım ve Ahıskalıları, hısım-akraba, komşu, öksüz-yetim ve kimsesizleri unutmamalıdır.

 

Bu şuurdaki Müslüman, gıpta edilecek insandır. Ramazan, onlar için kurtarıcı bir eldir. Çünkü Merhamet Medeniyetinin kurucusu Peygamberler Peygamberi, buyurmaktalar ki;

 

-Ölmeden önce ölün, hesaba çekilmeden önce kendinizi hesaba çekin!.


.

BATININ İKİ HÂLİ

14 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :14 Mart 2024 01:29

 

A -

A +

Şu iki olay Batı’nın ruh hâlini gösteriyor olsa gerek:

 

Onlardan biri Hicrî 1445, Milâdî 2024 Ramazan ayından bir gün önce ABD’de, diğeri ramazan başladıktan bir gün sonra Fransa’da yaşandı…

 

ABD’nin Kentucky eyaletinde dünyaya gelen 44 yaşındaki Jeferry Shaun King, yazar ve adaletsizliklere karşı eylemciliğiyle tanınmış bir kişidir. Sosyal medyada 6 milyondan fazla takipçisi var. 7 Ekim 2023’ten beri İsrail zulmüne karşı Gazzeli mazlumları desteklemekte. Eşi, Rai King. 4 çocukları var. J.F. King, yüksek tahsilini Georgia eyaletindeki Morehouse College’de sosyal ilimler üzerine yapmış. Mezuniyetinden sonra bir lisede öğretmenlik yapmış. Daha sonraysa 2008’de papazlık dersleri almış. Ardından Atlanta’da  “cesur kilise’’ ismiyle bir kilise kurmuş ve 4 yıl boyunca buranın başkanlığını yapmış.

 

Hayatını kısaca naklettiğimiz bu insan, eşi Rai King ile beraber ramazan ayı başlamadan 1 gün önce Texas’taki Valley Ranch Islamic Center adlı câmiye gelerek imam efendinin huzurunda kelime-i şehadet getirmek suretiyle Hristiyanlıktan ihtidâ edip Müslüman oldular. J.F.King, İslam’la şereflenme ânlarını sosyal medya hesabından paylaştı ve buradan din kardeşlerine seslendi. O seslenmenin mânâ itibarıyla Türkçesi şöyle:

 

-Az önce Müslüman olduk. Artık iki milyara yakın Müslüman’la birlikte biz de oruç tutacağız. Amerika’daki ve dünyanın diğer yerlerindeki Müslümanları selâmlıyorum. Ben, sizin için dua edeceğim, siz de lütfen bizim için dua etmeye devam edin. Kalbim, en sevgili kardeşlerim Gazellilerle birlikte…

 

Corinne Rey isimli kadın gazeteci ise bir karikatürist. 41 yaşında bir Fransız. İmza olarak “coco’’ müstear adını kullanıyor. Liberation adlı, sol eğilimli Fransız gazetesinde çizmekte. Sevgili Peygamberimize -aleyhi’s selam- ve İslamiyet’le Türkiye’ye hakaretleri ve Türkiye ve Suriye’deki deprem kurtarma çalışmalarını alaya alan haber ve çizimleriyle sabıkalı Charlie Hebdo adlı pespaye Fransız mecmuası ve benzer yayınlarda da çizmişliği var. Coco’nun Mossad’da çalıştığı da kayıtlar arasında. Hakkında “eski bir Mossad çalışanı’’ yazsa da aşağıda bahsedeceğimiz edepsizliği işleyen bu şöhret budalası ve vicdan fukarası kindâr yaratığın “eski çalışan’’ olmadığını göstermektedir.

 

J.F. King ile eşi Rai King’in ramazan başlamadan bir gün önce bir câmiye gelerek İslamiyet’i seçip dalâletten hidâyete ermelerini yukarıda naklettik. Bu güzel hâdise şu mübarek aydan bir gün önce yaşandığı gibi şu, çirkin kelimesinin iğrençliğini izaha yetmeyeceği aşağılık olay da ramazan başladıktan bir gün sonra, iki asırdır insanlığa uygar diye, temiz diye âdil diye…pazarlanan Paris’te yaşandı:

 

Adı geçen Coco mahlaslı çizerin Liberation adlı gazetede yer alan karikatürünün adı “Gazze’de Ramazan’’. Bu çizimde, enkaza dönmüş Gazze ve Gazzeli bir aile tasvir edilirken öfkeli bir kadın, kadının yanında bitkinlikten dili sarkmış bir çocuk, ağzında kemiklerle kaçışan fareler ve onları salyalar saçarak hırsla kovalayan aile reisiyle yıkıntı arasında kalmış bir el görünüyor. Karikatüre göre; koca, iftar etmeleri için farelerin ağzından kemikleri kapmak için pürtelaş onların peşindedir. Kadınsa kocasına ‘’iftardan önce olmaz!’’ diye çıkışmaktadır.

 

Hakaret bu kadar olur.

 

Zâlimlik bu kadar olur.

 

Nefret bu kadar olur.

 

İslam düşmanlığı; anti İslamist kin bu kadar olur…

 

Bu aşağılık hâller, yalnızca bir haddini bilmezi anlatmaz. Bu tesbitler, o gazetenin yayından sorumlu her şahsı ve dolayısıyla kendisi içindir. Anlaşıldı, Fransız İhtilali adlı göz boyamacılığından alınan ilhamla bu deste kâğıdın adı ‘’Hürriyet’’tir ama hürriyet, başka kişi, değer, varlık ve mazlumlara kudurmuşçasına saldırma hakkını vermez.

 

Bir mel’unun tahayyülü olan bu karikatürle Gazze’de açlıktan ölenlerin sayısının 27’yi bulduğu günlerde hem onlarla, hem Gazzeli Müslümanların tamamıyla, hem şerefli ramazan ayı ve hem de iki milyar Müslüman’la alay edilmektedir.

 

7 Ekim 2023’den beri fasılasız Gazze’yi yazıyor ve Gazze’yi konuşuyoruz. İlk günlerde kaleme aldığımız yazılarımızdan birinin başlığı “Gazze’den Önce-Gazze’den Sonra’’ydı. Hakîkaten öyle oldu. Gazze, yer yüzünü ikiye ayırdı. Dünya, bir kere daha hak ve bâtıl diye bölündü. Bir tarafta aralarında King ailesinin de olduğu yönetimlerine rağmen vicdanlı ve bu vicdandan dolayı da nasipli güzel insanlar, diğer tarafta da Gazze Celladı gibi, Paris Coco’su gibi zalimlikleri cinnet çapını bulmuşlar.

 

Şair Ziya Gökalp, kederini nasıl dile getirmişti?

 

…

 

Uyuyan bir kavme bu zillet azdır

 

Vur eski kölesi utandır onu!

 

Bırakma uyusun, uyandır onu!


.

CEPHE, GAZZE’DEN KANDİL'E KADAR!

23 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :23 Mart 2024 01:34

 

A -

A +

Bayağı bir zamandır Türkiye’den Bağdat’a, Irak’tan Ankara’ya hey’etler gidip-gelmekte. Dışişleri ve Savunma Bakanlıkları, İstihbarat Başkanlıkları ve Askerî riyâset seviyesinde sıkı ve sıcak diplomatik görüşmeler oluyor. Bu görüşmeler, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın seçimlerden sonra yapacağı Bağdat ziyaretiyle son merhaleye girecek.

 

Türkiye, Irak sınırımızın ötesinde bir güvenli bölge oluşturmak istiyor. Bunu yaparken Irak’ın istiklâl ve toprak bütünlüğüne verdiğimiz değerden dolayı Türk asker, emniyet ve istihbarat kuvvetleriyle muadili Irak kuvvetlerinin birlikte hareket etmelerini arzu ediyoruz. Bu maksatla adına "Stratejik Çerçeve Belgesi" adı verilen bir mukavele yapılası öncelikli teklifimizdir. Bu andlaşmada yer alacak maddelerin en mühimlerinin başında "Türkiye ve Irak Ortak Harekât Merkezi" kurulması şartı yer alacaktır. Böylece terörle müşterek mücadele kararı resmî vesikaya bağlanacaktır. Irak, bölücü örgütü, terörist olarak görmüyordu. Veya göremiyordu. Hâlbuki PKK, merkezî idareye rağmen Irak’ta geniş bir bölgeyi işgal etmiş olarak burada başına buyruk hareket etmektedir. Buradan çıkışlarla hem Türkiye’ye ve hem de Irak’a ziyan veriyor. Peş peşe yapılan müzakereler ve ikna ve cesaretlendirme çabalarımız sonucu Irak Hükûmeti, bölücü terörist unsuru "yasaklı örgüt" listesine aldı. Bu az bir gelişme değildir. Buradan hareketle "SÇB" ve "OHM" kurulacaktır. Stratejik Çerçeve Belgesi hukukî metnine dayanan Ortak Hareket Merkezi belli ki muadil mevkidaşlar eliyle sevk ve idare edilecek ve örgüt işgal ettiği geniş Irak topraklarından temizlenerek hem Irak’ın ve hem de Türkiye’nin menfaatine olarak 40 km derinlik gibi ihtiyaca cevap verecek çapta bir emniyet bölgesi tesis olunacaktır.

 

Şu var ki Bağdat müzakerelerimiz sadece güvenlik boyutlu değildir. Bir bakıma tarihî Bağdat Demiryolu’nun hayat bulmasıyla Basra Körfezi’ne ulaşmamız da yine iki devletin yararına olacaktır.

 

Bu durum, Türkiye’nin Suriye gibi Irak’ın da toprak bütünlüğü ve bağımsızlığına verdiği desteğin müşahhas bir göstergesidir. Eğer ortada Türkiye varlığı olmasa sadece Irak ve Suriye değil İran da parçalanırdı. Bu itibarla üzerinde çalışılan ve bir ân evvel hayat bulmasını temenni ettiğimiz Güvenli Bölge, coğrafyamızın huzurunu güçlendirecektir. Anlaşılan o ki Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın Bağdat ziyaretinden sonra beklenen Askerî Harekât başlayacaktır.

 

Bunlar olurken terör örgütünü çıkarları için kullanan Batılı başkentler, rahat durmazlar. Ne demek istediğimizi şu tafsilatla izah etmek mümkündür:

 

Irak Cumhuriyeti, 45 milyon nüfusa sahip bir devlettir. Araplar, 30 milyonu aşkındır. Türkler, 4 milyon, Kürtler 6 milyon civarındadır. Kalan nüfus da azınlıklardır. Irak, yeni bir isimdir. Kanuni Sultan Süleyman Han’ın 1534’te Bağdat’ı Safevîlerden fethetmesiyle bölge, Osmanlı Cihan Devleti’nin idaresine girmişti. Osmanlı döneminde bölgedeki merkezler, Bağdat, Basra ve Musul’du. I. Dünya Harbi talihsizliğimizden sonra bu azîz vatan parçası da 1920’de İngilizler tarafından işgal edildi. İşgalden sonra 1932 Irak Krallığı, 1958’de Irak Cumhuriyeti kuruldu. Ancak buralar da Kafkaslar, Balkanlar, Afrika, Hicaz ve Arap toprakları… gibi adalet ve hakkaniyet esaslı Osmanlı idaresinin çekilme mecburiyetinden sonra günümüze dek devam eden kargaşa, kavga, fitne, harp ve darptan kurtulamadı. Dünya Savaşından sonra bölge İngiliz, Fransız vs. Avrupa devletlerinin işgaline uğradı. Kumandayı sonra ABD aldı. Bütün bu coğrafyada çizdikleri hudutlar ihtilaf kaynağı oldu. Tesis ettikleri devletlerin başına adamlarını getirdiler. Bu yüzden saydığımız yerlerdeki ülkelerden pek azı kendi yönetimlerinin işgali altında değildir.

 

Bugün Irak, resmen müstakil bir devlet. Fakat, aynı çatı altında IBKY-Irak Bölgesi Kürt Yönetimi diye muhtar, özerk bir idare de vardır. Merkez, Erbil olsa da o da sağlıklı işlememektedir. Adı geçen şehir, Türkiye hududuna yakındır. IBKY’nin başında Neçirvan Barzani bulunmaktadır. Burada KDP-Kürdistan Demokratik Partisi hâkimdir. Erbil yönetimi Ankara’ya yakındır. Bu neticede Halidî Nakşî akımın payı büyük olsa gerek. Diğer şehir Süleymaniye ise İran hududundadır. Kürdistan Yurtseverler Birliği Partisi’nin başında Bafel Talabani vardır. Bunlar, Tahran’a yakın oldukları gibi PKK ile de iş birliği halindeler. Görüldüğü gibi otonom saha da çift başlıdır.

 

Ankara, çok haklı olarak "terörü kaynağında kurutma siyaseti" gütmektedir. Terörden çektiğimiz neredeyse yarım asra dayanıyor. Ziyanımız çok büyüktür. Bugün Türkiye, son iki yüzyıl içinde en kudretli zamanındadır. Pürüzler, bugün düzeltilemezse, kanserleşmiş hücreler, bugün sökülemezse 2071’de yeniden inşa edilecek Cihan Devleti Türkiye Kızılelma hedefine varmak zorlaşır.

 

31 Mart’tan sonra gündemin ana maddesi Türkiye-Irak Ortak Harekâtı olacaktır. Bu mücadelede açıktan veya dolaylı şekilde karşımızda yalnızca terör örgütü değil, ona destek veren emperyalist odaklar ve bilhassa İsrail yer alır. Gazze’den Kandil’e kadar bir cephede mücadele vereceğiz. Bu itibarla, Bağdat gibi Şam yönetimi de ikna edilmeli, Şam-Hicaz Demiryolu da ses vermelidir. İyi yetişmiş diplomatlarımız, Şam yönetimini de ikna edebilirler. Ne var ki bütün bunlar için seçimlerin, kan kaybına yol açmaması gerekir.


.

ŞEHREMÂNETİ

26 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :26 Mart 2024 00:13

 

A -

A +

Siyâsetin gelgitlerine, hayatın iniş-çıkışlarına kapılarak İstanbul’a kıymamalı:

 

İstanbul, herhangi bir şehir değildir.

 

İstanbul, Şarkî Roma iken Fatih Sultan Mehmed Han’ın kılıç ve irfanıyla cihan Payitahtı olmuş, asırlarca 7 kıtaya merkezlik yapmış ve bugün de bütün ihmallere rağmen Türkiye ve İslâm âleminin nirengi noktası olarak tarih zenginliği ve tabiat güzelliğiyle medeniyetler hârikası bir kutlu mekândır.

 

O’nun ne olduğunu ifade için yüzlerce şairin İstanbul’a hayranlık terennümü binlerce mısraını da onlarca seyyahın yüzlerce övgü dolu sayfasını da nakletmeye gerek yoktur. Zaten yetmez. Belâgatta da şâhika olan ve tertip ve tertil üzere konuşan, konuşmasında az sözle çok mâna ifade eden Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- İstanbul’un fethedilmesine dair işaret buyurdukları methiyeler, şehrimizin kimliği, kişiliği ve farklılığını anlatmaya tek başına kâfidir.

 

Burası öyle bir iklimdir ki bilhassa Suriçi; Fatih-Sultan, yâni, İstanbul’un tâ kendisi olan Payitaht başta olmaz üzere “bu şehirde abdestsiz gezilmez’’ dense layığıdır. Bunu elbette herkes yapamayabilir. Ama herkes, İstanbul’un kadr-u kıymetini bilmeye mecburdur. Hele ona hizmet için kendisine görev tevdi edilenler ayrıca bununla mükelleftirler. Her şehre hizmet kıymetlidir; bu beldeye hizmetse ibadettir…

 

Sevgili Peygamberimizin yerkürede fethedilmesini muştuladıkları bu yegâne şehrin hizmetiyle şereflenmek, en övünülecek mirastır. İstanbul, Mekke-Medine-Kudüs’ten sonra dördüncü mânevi pırlantadır. Emânet-i Mukaddese buradadır.

 

Şu var ki kaderin bir şekilde İstanbul’a hizmet için kendilerine kapı araladığı, bu azîz şehre belediye başkanı olarak tayin veya tensip edilen bazı şahıslar, kavuştukları nîmeti idrak edemeyerek O’nu dünyalık makamlar için basamak olarak kullanma gafletine düşebilmişlerdir.

 

Bu Şehirler Sultanı, 2019’da günün fahiş etiketlerinden, ticarî simsarlığından etkilenen bazı seçmenin kırgınlıklarıyla bir talihsiz mahallî seçime maruz kaldı. İstanbul, 5 koca senesini ve belki de çok senesini kaybetti. 2019-2024 ölü yıllar oldu. Şehir, gelişme yerine geriledi. Kötüleşti. Bu mübarek şehrin, Azîz İstanbul’un bir 5 yılı daha ziyan etmeye tahammülü olamaz. Ne var ki 2019’daki pahalılık yine var, fahiş fiyatlar yine el yakmakta. Buna rağmen ve her şeye rağmen bu şehrin sâkinlerinin hüsnüzannı elden bırakmadan zorlukları, mecburiyetleri, ruhî, iktisadî saldırıları, emperyal projeleri, tuzak ve tezgâhları görerek ikinci defa aynı hataya düşmemeye, hakkaniyetle hüküm vermeye, bâtılda ittifak etmemeye âzâmi dikkat göstermelidir.

 

Emanet, ehline verilmelidir.

 

İstanbul Şehreminliği vazifesini nâehile vermek İstanbul’a kıymak olur.

 

Biz, emânete ehil olarak Cumhur İttifakı adayı Murat Kurum’u görüyoruz.  

 

Bu gülmeyi ve hizmet için alabildiğine koşmayı bilen tecrübeli genç adamın İstanbul’a dair çok teklifi var. 650 bin yeni konut, kentsel dönüşümü, rahat trafik, ihtiyaca yetecek kadar otopark, yeni metrolar, denizaltı tünelleri, zelzeleye karşı âcil tedbirler… onlardan bazılarıdır.

 

25 Mart günü yapılan Büyük İstanbul Mitinginde 650 bin dipdiri vatandaş, Sn. Kurum’a İBB Başkanlık Mazbatasını verdi diye düşünüyoruz…


.

İSTANBUL’U HARCAMA!..

28 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :28 Mart 2024 01:38

 

A -

A +

Milletin içindeki hasretin dile gelmesiyle "sivil, dindar ve demokrat Cumhurbaşkanı" sıfatını verdiği Turgut Özal, "Türk Asrı" diyerek araladığı ufukla şimdilerde başlattığımız "Türkiye Yüzyılı"nın kapılarını açmıştı.

 

Başbakan olduğunda Türkiye, uzun saatler boyunca yangın yaşamış bir mahallenin yangın sonrası isli-paslı manzarasındaydı. İşbaşına gelince 4 Fikrî eğilimi birleştirerek iç barışı tesis ettiği gibi, içine kapanmış, darbelerle bunalmış ve dışarıya karşı varlık gösteremeyen ülkemizin yolunu da açtı. Uçaklarla diyar diyar yanında götürdüğü iş adamlarına cesaret verdi. Özal’ın arka arkaya gerçekleştirdiği "beyaz devrim" diyebileceğimiz reformlarıyla Türkiye, çağ atlarcasına çok mesafeler katetti. Sanki vaktinde yakalayamadığımız ve yakalayamadığımız için de bir koca Cihan Devletini yitirdiğimiz Sanayi İnkılabıyla açılan makası kapatacak başlangıçtaydık.

 

Asırlar içinde gelebilecek vasıftaki bir ufuk adamı olan bu lider, olanca sevecenliğiyle bunları yaparken bugün Cumhurbaşkanı Erdoğan’a amansız hınç duyan başta vesayetçi medya kalemleri olmak üzere bu toprakların değerlerinden koparak yabancılaşmış kimseler, o günlerde aynı husumet dolu muhalefeti Özal’a karşı gösteriyorlardı. Asrın başında emperyalist dünyanın Türkiye’ye biçtiği rol de ölçü de belliydi. Bunun aşılmaması gerekirdi. Hafize Ana’nın oğlu Özal’sa ezberleri bozuyordu.

 

Bugün Gazze’deki soykırımın hem seyredeni hem teşvik edeni olan sömürgecilikten sabıkalı Batı, uyuyan devin uyanmaya başladığını fark edince her sahadaki vesayet unsurlarını harekete geçirdi. Bunaltan bir muhalefetle Özal’a saldırılar yapılıyordu. Turgut Beyin elinin altında bugünkü kadar yetişmiş insan unsuru yoktu. Onun zincirleri kırmasıyla şimdi işbaşında olan kadrolar yetişti. Merhum Özal gibi hem Başbakan ve hem de Cumhurbaşkanı olan Recep Tayyip Erdoğan, fikir ve dâvâda Turgut Özal’ın devamıdır. Sn. Erdoğan, Başbakan ve Cumhurbaşkanı olarak merhum Özal’la başlayan kalkınma hamleleriyle dünya ile yarış koşusunu daha da hızlandırdı. Bundan dolayıdır ki şu son zamanlarda bir-iki kere sarf ettiği "günü geldiğinde köşemize çekiliriz!" sözüne MHP genel başkanı, Bilge Lider Devlet Bahçeli, "Türkiye Yüzyılını kurtaracak olan sensin, bir yere gidemezsin!" diyerek yüksek sesle karşı çıktı. Haçova’da bir Hoca Saadeddin Efendi tavrı olan bu çıkış, sıradan bir hareket değildir. Türkiye, 2071 Cihan Devleti Kızılelma Ufkuna yürürken, kabuğunu çatlatırken eş zamanlı olarak Erdoğan ve Bahçeli diye iki lidere birden sahip olmakla nadir talih dönemlerinden birini yaşamaktadır.

 

Turgut Özal, "beni çok ararsınız!" demişti. Öyle olmadı mı? 1993-2003 yılları arasındaki 10 yıl faili meçhullerin, 28 Şubat ihanetlerinin yaşandığı karanlık ve kargaşa dolu kaybedilmiş zamanlardır.

 

E-Muhtıralara, Gezi İsyanlarına, 17-25 Aralık Yargı Darbesi hamlesine, 15 Temmuz İşgal ve Darbe Teşebbüsüne rağmen 2002-2016 arasında AK Parti iktidarı ve 2016’dan günümüze kadar da AK Parti ve Cumhur İttifakı, terörle mücadele, savunma sanayiî imar, inşa, ulaşım, sağlık… gibi onlarca sahada Türkiye’yi dünya markası yaptı. Bunlar olurken müstemlekeci Batı başkentleri boş durmadılar. Duramazlardı. Dünkü Düvel-i Muazzama aynen işbaşındaydı. 1914’te başlayan Dünya Harbi devam ediyordu. Bundan dolayı AK Parti iktidarını ve Cumhur İttifakı’nı sarsmak için her yolu kullandılar ve kullanmaya devam ediyorlar…

 

2019’da adı-sanı bilinmedik birini İstanbul’un başına getirebildiler. Sonradan anlaşıldı ki bu kişi, beldesinde Kıbrıs Türklerinin katili, Dede Korkut’un deyişiyle "kara dinli kâfir" Makarios’un kabartma büstünü yapmış. Bugün Özal zamanının ıslah olmaz kalem ve ekran muhalifleri yine devredeler. 1983’te başlayan 2003’te daha hızlanarak tekrar devam eden Türkiye’nin maddî ve irfânî kalkınmasını dış merkezlerde hazırlanan projelerle akamete uğratmak için bu defa İBB başkanlığını kullanma peşindeler. Ülke çapında seçime gidiyoruz ama aslolan İstanbul Belediyesidir. İstanbul Belediye başkanlığını bir daha almaları hâlinde bunu halk oylaması telakki ederek iktidarı düşürmek için erken seçim zorlamasına gideceklerdir. Bu sebeple küçük menfaatleri, pahalılığı esas alarak yanlışlık yapmamalıdır. Hata eksik, gedik… sayıp-dökecek günde değiliz.

 

Dâvâ ahlâk, şuur ve fedakârlığı her devrin esas şiarıdır.

 

İstanbul, kaybedilirse bu şehir harcanmış olur. Ancak; harcanan sadece İstanbul olmaz, önümüzdeki yıllar, istikbal de harcanır. Kimsenin bir bölen olmaya da etiket ve fatura gerekçesiyle sandığa gitmemeye ve öfkeyle saf değiştirmeye de hakkı yoktur.

 

Murat Kurum kazanamazsa kaybeden sadece Sn. Kurum olmayacaktır. Cumhur İttifakı kaybedecek, siyonist ve haçlı dünyası rahat nefes alacaktır. Seçim İstanbul’da kaybedilirse bu netice, muhtemeldir ki sonraki gelişmelerle Türkiye Yüzyılı’nın çökmesine yol açar. Ardından farklı bir iktidar gelirse Gazze direnişi, terör eylemi diye karalanır, Ayasofya 6 ay içinde müze yapılır, resmî yerler ve AVM’lerdeki mescidler depo olur. Teknolojideki hamlelerimiz durur, hava, kara ve denizdeki sanayi hamlelerimiz türlü bahanelerle terk edilir. Enflasyon ve hayat pahalılığı bugünün iki katına çıkar.

 

Çünkü; o zaman 31 Mart’ta şu isim, bu kimse değil, Tek Parti Zihniyeti kazanmış olur.


.

BİR OY, BİN VEBAL!

30 Mart 2024 02:00 | Güncelleme :30 Mart 2024 01:32

 

A -

A +

26 Mart ve 28 Mart günkü makalelerimizde İstanbul’da neden Cumhur İttifakı adayı Sn. Murat Kurum’a oy verilmesi gerektiğinin gerekçelerini mufassal olarak, etraflı bir şekilde kaleme aldık. Söylenmesi gerekenleri kaleme aldığımız gibi ekranlarda da dile getirdiğimiz için seçime 1 gün kala zihinlerdeki sisler dağılsın, kırgınlıklar bitsin, yanlıştan dönülsün, mes’elenin künhüne vâkıf olunsun… diye bugün daha kısa fakat çok daha net yazacağız:

 

-31 Mart tarihinde resmen bir mahallî seçim yapılacak olsa da hakikat öyle değildir. 31 Mart 2024, en sâde ifadeyle yerli ve millî olanla yabancılaşmanın, bu milletin varlık değerlerinin dibine kezzap döken Tek Parti Zihniyetinin, hakla bâtılın mücadelesidir.

 

-Gazze’ye, Şarkî Türkistan’a, Kırım’a, Dağlık Karabağ’a, Somali’ye, mülteci, mazlum ve mağdurlara… sahip çıkanlarla ''bizim, Suriye’de ne işimiz var, Libya’da ne işimiz var?!'' diyenlerin, Mavi Vatan’ı çizenlerle O’nu Yunanistan lehine olarak Türkiye’nin sömürgeciliği diyenlerin, savaş uçağımızı yapanlarla ona ''kalorifer peteği!'' diyerek aşağılamaya çalışanların…mücadelesidir.

 

-Arkasında İngiliz desteği olan proje adamlarla saf Anadolu mayası taşıyanların mücadelesidir.

 

-Laikçiliği din olarak dayatanlarla İslamiyet’i yaşayanların mücadelesidir.

 

Gerçek tam da bu olmasa bir belediye başkanlığına şu veya bu ismin seçilmesinin önemi olmazdı. Ama durum ifade ettiğimiz gibidir. 12 Eylül 1683 Viyana mağlubiyetinden beri kaybeden Türk Milleti, arada dönem dönem yakaladığı kalkınma hamlelerini son çeyrek asırda bilhassa son on yılda dünyayla yarışır konuma getirdiği için her sahada yolumuz kesilmek isteniyor. Bu itibarla şer merkezleri, her fırsatı ve her mel’aneti kullanarak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı etkisizleştirmek, AK Parti İktidarını zayıflatmak ve Cumhur İttifakı’nı bozmak için uğraştılar, uğraşmaktalar, uğraşacaklar. Bazıları, ahmaklıklarından bazıları da hainliklerinden onlarla beraber hareket ediyor.

 

Neymiş?

 

-Erdoğan, diktatör!

 

Unutmayınız; Hakan-Halife Abdülhamid Han’a da ''müstebit!'' denerek aynı iftira atılıyordu. Abdülhamid Han düştü, Devlet düştü.

 

Bazı şeyler vardır ki tecrübesi pahalıya mal olur. Bunun yakın tarihte çok misali vardır. Hakîkat anlaşılır, derin üzüntü çekilir, pişman olunur, ''eyvah!'' denilir fakat iş işten geçmiştir. Rıza Tevfik gibi dün yerdiği Sultanın bugün ruhundan özür dileyen şiir yazmak fayda vermez.

 

İçinde bulunduğumuz dönemi iyi okumalı:

 

Müstemlekeci güçler ve onların içerideki uzantılarıyla mücadele ediyoruz. Çeyrek asır süren bir iktidarda hata, eksik, bozukluk… olmaması mümkün değildir. Onlarcasını sıralayabiliriz. Ama bugüne dek hep başta Sn. Erdoğan olmak üzere halis niyet sahipleri esas alındı. Doğrusu budur. Pireye kızıp yorgan yakılmaz. Öfkeyle kalkan ziyanla oturur. Siyonist, emperyalist, Kemalist ve İrancılarla birlikte aynı safta ve aynı sırada olamazsın. Sandığa gitmemezlik de edemezsin.

 

31 Martta belediye reisi değil, safını seçeceksin.

 

Hadise budur!

 

Yanlış kullanılacak 1 oy, omuzlarına 1.000 vebal yükleyecektir.

 

Hırsla hareket etmeden, küçük hesaplara kapılmadan; aklınla aklıseliminle, dâvâ şuur ve ahlakıyla tercihini yapmalısın. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam-  ''benim ümmetim, yanlışta ittifak etmez!'' buyurmaktalar. Yarın, 31 Mart 2024’te O’na layık olup olmadığımız oylanacaktır.


.

SEÇİMİN GALİBİ, HAYAT PAHALILIĞI!

2 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :2 Nisan 2024 01:55

 

A -

A +

AK Parti ve Cumhur İttifakı 31 Mart’ta kaybetti.

 

CHP, 1950’den bugüne ilk defa seçim kazandı.

 

Üstelik, CHP, seçime genel başkanlık makamında kimin olduğuna dair sıkıntılarla girmişti. Seçimin hemen öncesinde de İBB üst yönetimi hakkında Savcılıkta soruşturması el’an devam eden para kuleleri tartışmaları patlak vermişti.

 

İktidarın ulaşım, sağlık, savunma sanayiî, terörle mücadele ve benzeri hizmetlerde çok değerli eserlere imza attığı ve imza atmaya devam ettiği inkârı mümkün olmayan bir gerçektir. Keza salgın hastalıkla mücadelede dünyaya örnek olacak muvaffakiyetler göstermesi de unutulamaz. 6 Şubat zelzelesinde perişân olan 11 ilin takdir edilecek bir çalışmayla ayağa kaldırılması da gözler önündedir.

 

Zaten iktidarın 22 yıl boyunca yerinde tutulması duyulan memnuniyetin eseridir.

 

Bütün bunlara rağmen 31 Mart 2024 Mahallî İdareler seçimi niçin kaybedildi?

 

-DEM’in seçmenini CHP’ye yönlendirdiği anlaşılıyor. Cumhur İttifakı, AK Parti ve MHP arasında alenen kurulurken CHP-DEM ittifakında farklı adlar telaffuz edildi fakat bunlar muğlak kaldı. Anlaşılan o ki, ittifak, bu defa kapalı kapılar ardında Kandil de işe dâhil olarak hayat bulmuş.

 

-Diğer sebep YRP’dir. Yeniden Refah Partisi, 14 Mayıs ve 28 Mayıs 2023 seçimlerinin aksine 31 Mart için Cumhur İttifakı’na dâhil olmadı. Hakkında talep etmemesi gereken yerleri istediği ve daha farklı iddialar var. Bunlar ne kadar doğrudur zamanla ortaya çıkar. Lakin hakîkat şu ki YRP, Cumhur İttifakı reylerini yer yer aşağı çekti, böldü. Bir kısım muhafazakâr seçmenin YRP’ye kaymasında İsrail ile ticarî münasebetlerin devam etmesinin çok büyük payı olduğu da gözden kaçmamalıdır.

 

-Bir başka sebepse genç seçmendir. AK Parti, iktidar olduğunda 12 yaşında olan çocuklar, bugün 36 yaşında evli-barklı insanlardır. 40 yaşın altında olanlar, dünkü Türkiye’yi bilmiyorlar. 1990’lar, 80’ler, 70’ler Türkiye’si bilinmediği gibi daha evvelki Tek Parti dönemi hiç bilinmiyor. Bizim tekrar tekrar dile getirdiğimiz "SİHA ise SİHA, İHA ise İHA, hastane köprü vs. hepsi tamam. Şimdi sıra mânevi kalkınmada" çağrımız, bunlardan dolayıdır. Bugün bir dostumuz aradı. "Senin yazdıkların dikkate alınsaydı, seçim sonuçları böyle olmazdı!" dedi. Onu bilmeyiz ama gerçek şu ki iyi gün dostlarıyla doğruyu ifade etmek yerine nabza göre şerbet verenlere inanmanın dönüşü kötü oldu.

 

-Bütün bunlardan daha mühim sebepse pahalılıktır. Bu seçimin galibi, CHP değil, hayat pahalılığıdır! 15.03.2024 günü yazdığımız makalenin başlığı şuydu: "Pahalılık Adlı Düşman". Yeni yıla girerken yapılan zamlar, artan fiyatlar karşısında eridi. Her türlü ihtiyaç maddesi, her fatura, her etiket ve her kira… başını almış gidiyor. Enflasyon 2002’deki seviyesini buldu. Hayat pahalılığı emekli, dar ve orta gelirliyi bunaltmış durumda. Buna mukabil ortalığı birtakım sonradan görme türedi ve şımarık zenginler doldurdu. Bunların "reis" deyip dolaşmalarıyla ekranlarda çarpıtma yorumlar yapanlar vatandaşta kırgınlık ve kızgınlıklara yol açtı. Yoksa vatandaş pandemi ve depremde yapılan yüklü hazine harcamalarını biliyor. Ancak; külfete katlanmakta da eşitlik bekliyor. Bir "nereden buldun?" kanunu ne iyi olur.

 

Hüküm:

 

-Seçmen, iktidarı ikaz etmiştir. Bu derse iyi çalışmak gerekir. Nitekim Cumhurbaşkanı Erdoğan da Balkon Konuşmasında bunu vadetti. Sn. Erdoğan, kazandıklarında Balkon Konuşması yaptığı gibi kaybettiklerinde de yaptı. İç barışa dönük kucaklayıcı bir konuşma oldu.

 

-Muhalefet, 31 Mart Vak’asını zorlama bir yorumla halk oylaması sayarak erken seçim için her yolu kullanacaktır. Oysa yarın genel seçim ve CB seçimi olsa seçmen yine Cumhur İttifakı ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a teveccüh gösterir. Millet, mahallî seçimde "beni anla!", "çektiğimi gör!" demiştir. Ârif olan milletimiz, yerel işleri CHP’ye ısmarlasa da Devlet yönetimini Cumhur İttifakına verir.

 

-Sn. Recep Tayyip Erdoğan’a "diktatör!" diyenlerin olduğu malûmdur. CB Erdoğan, diktatör olsaydı ne bu seçim olur ne seçim sonuçları böyle olur ve ne de o balkon konuşması yapılırdı.

 

-CHP seçimi kaybetse olağanüstü kurultaya gidip kavgalı bir süreçten sonra genel başkan kesin şekilde belli olurdu. Kaybetmeyip kazandı fakat yine olağanüstü kurultaya gitmek zorunda kalacaktır. Şu seçim sevinci günleri geçince bu defa Özgür Özel-Ekrem İmamoğlu çekişmesi başlar. Sn. İmamoğlu, Sn. Özel’i harcayabilirse bu defa da 2028’deki CB seçiminde tek kalmak için Sn. Yavaş’ı sindirme yoluna gider...

 

Belediye, gündelik hayat işleriyle alakalıdır.

 

Beride Türkiye Yüzyılı yürüyüşü var. Büyük bir sınır ötesi harekât gün saymakta. Dünya ile yarış olmazsa olmazımızdır. Bu büyük hamle ve hedefleri, seçimler yüzünden heba etmek olacak iş değildir. Bundan dolayı Sn. Erdoğan’ın esaslı bir iç ve dış yenilenmeye gideceğini tahmin ediyoruz.


.

SAĞ CENAHIN İFLAH OLMAZ AŞAĞILIK KOMPLEKSİ!..

4 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :4 Nisan 2024 00:32

 

A -

A +

Bu ne menem bir hastalıktır ki devirler değişir. İktidarlar değişir. Kıyafetler değişir. Paranın yeri değişir. Fakat bir türlü şifa bulmaz. Bir dış seyahat dönüşü bir makamın basınla alâkalı görevlileri her kimlerse işte onlar, uçakta bir grubun gazetecilerine âdeta minnettarlıklarını ifade etmişler.

 

Diğerleri bundan gocunmuş, incinmiş.

 

Haklıdırlar.

 

Organizatörlerin, seyahatlerine katılan bütün misafirlerine teşekkür etmeleri bir nezaket kaidesidir. Ancak aynı konumdaki meslek erbabından bazılarına teşekkür etmemek veya onları geçiştirmek, buna mukabil bir diğer gruptakilere âdeta “ihsan ettiniz, lütfettiniz, bahşettiniz…” cinsinden yerden temennalarla selam vermek fevkalade ayıplanılacak bir davranıştır.

 

Evet, bu bir hastalıktır. Bu hastalığın ne zaman iyileşeceği de bilinmez. Kişilerde de şirketlerde de merkezî idarelerde de mahallî yönetimlerde de görüldü ve görülmekte. Bâzen korkularından bunu yaparlar. O anki tavırları aman şerrine lânettir!.. Aleyhlerine yazılma endişeleri vardır. Muhatabın merhametine sığınırlar. Diğerleri nasılsa "bizden"dir.

 

Bâzen kendilerine statü arayışlarından küçülürler. Öbür taraf da az riyakâr değildir. Bir bakarsınız dün ağız dolusu küfredenler, bugün iktidar olana yanaşmış ve yamanmışlardır. Düne kadar zıt cephelerde olanlar bir ânda yağlı-ballı kesilirler. Ondan sonra senin sağcın, muhafazakârın vs. kendini daha farklı göstermek için onlarla yan yana fotoğraf vermeyi bir genel kabul göstergesi sayar. Bu memlekette bir zamanlar bir devlet adamı eşi, bir travestiye yakın olmayı, onunla aynı mikrofona şarkı okumayı şeref telakki etmiştir. Aynı vahim hata tekrarlanırsa yazık olur.

 

Biz, tren istasyonu gibiyiz. Politika katarları, zaman içinde önümüzden dizi dizi geçip gitmekte. Bu istasyonda kimleri görmedik ki?

 

Diğer tarafı idare edelim derken bir bakıyor ki etrafı dalkavuklarla sarılmış. Dostsuz kaldığını fark edemiyor. Fark ettiğindeyse çoktan trenden düşmüş oluyor…

 

Sağda aşağılık kompleksi, solda riyakârlık var. Esasında her ikisi, her ikisinde mevcut. Daha açarsak sol, batıya; sağ, sola karşı kompleksler içinde. Onun için yaranma davranışları yaşanıyor. Sol, kullanma, kendine yontma ânı, saati, vakti gelince de süpürüp atma alışkanlığındadır.

 

Sağ kim, sol ne?

 

Bunlar Fransız İhtilalinin tasnifleri. Aslında insan ve onun huyları var. Burada “sağ” derken muhafazakâr vs; “sol” derken de  sosyalist değil; laiki, Batıcısı, Kemalisti ve diğerleri kastedilmektedir.

 

Liderlerde etraf çok çok çok mühim.

 

Çevre, insanı vezir de eder, rezil de.

 

Etrafı çevirenler kendi aşağılık komplekslerini liderin sırtından geçinerek tatmin yoluna giderler.

 

Hâlbuki:

 

Fikir nâmus ve haysiyetine sahip olanlar hariç, bu ülkenin solu da sağı da aslında aynı kumaşın parçalarıdır.

 

Deyim ne güzel söyler:

 

-Tut birini; vur öbürüne!

 

Neticede testi kırılır...akıl veren çok olur; faturayı lider öder.

 

     ***

 

İşbu yazımız, 9 Ocak 2006 yılında Türkiye gazetesine intişâr etmiştir. Günün mânâ ve önemine binâen bir daha okunsun istedik. Olur ki istifade eden olur.


.

DERS!..

6 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :6 Nisan 2024 01:50

 

A -

A +

2023 yılı milletvekili seçimlerindeki seçmen iştiraki yüzde 87,05 olmuştu. Cumhurbaşkanlığı seçiminin 14 Mayıs’taki ilk turda iştirak yüzdesi 87,04, ikinci turdaysa 85,07 idi. 31 Mart 2024 Mahallî İdareler Seçimine iştirak yüzdesiyse 78.11’dir. 10 ay önceki milletvekili seçimini esas alırsak bu defa vatandaşın yaklaşık yüzde 10’u sandığa gitmemiştir. Bu sandığa gitmeyen kitleye siyaset dilinde "küskünler" deniyor.

 

Batı ile kıyaslandığında yüzde 78,11 çok iyi bir rakamdır. Onların, bu iştirak yüzdesinden hoşnut kalmadığımızı anlamaları zor olabilir. Ama ortada bir düşüş ve bir kayıp olması gerçeği var. Kayıtlı seçmen, 61 milyon dolayında olduğuna göre küçük Avrupa devletlerinden bazılarının nüfusu kadar vatandaşın seçime gitmediği görülüyor. Gerçi geçen seçimlerle önceki seçimlerde de sandığa şu veya bu sebeple gitmeyenler vardı. Lakin 10 aylık kısa bir zaman zarfında yapılan 3 seçimin en düşük yüzdesi 31 Mart’tadır. Önceki seçimde seçmen iştiraki en az olduğunda yüzde 87,04 iken bu sayı, bu defa yüzde 78,11’e gerilemiştir. Bu tablonun iyi tahlil edilmesi gerekir.

 

Keyfiyet o ki 6 milyondan fazla bir seçmenin sandığa gitmediği görülüyor. Hâlbuki seçimlerden önce küskünlerin, CHP seçmeni olacağı tahmin ediliyordu. Çünkü; CHP’de genel başkan sıkıntısı yaşanmaktaydı. Bir kongre yapılmış, mevcut başkan Kemal Kılıçdaroğlu kaybetmiş, yerine Özgür Özel seçtirilmişti. Başkanlık makamında bir emanetçilik ve eş genel başkanlık manzarası görülüyordu. CHP İstanbul İBB adayı Ekrem İmamoğlu, İstanbul’daki tanıtım ve reklamlarda genel başkanının "ademe mahkûm" ederek yok sayıyordu. Alttan alta bir çekişme yaşanıyordu. Bu çekişmenin 75 yıldır seçim kazanmaya hasret ana muhalefet partisi seçmenini rahatsız etmemesi düşünülemezdi. Sadece iki isim arasındaki ihtilaf değil, İmamoğlu’nun İstanbul’a dair hizmetler sorulduğunda tatmin edici cevap verememesi de bu parti seçmeni için sıkıntı sebebiydi. Bunlara ve onlarca başka sebebe rağmen sonuç ortadadır. Küskünler, CHP’den ziyade iktidar tarafında oldu. Seçimin alınması beklenirken kaybedildi.

 

AK Parti için birinci ders "seçmenim neden sandığa gitmedi?" sorusunu hakkıyla tahkik etmesidir. Bu demek değildir ki kayıp sadece küskünler sebebiyledir. Daha evvel kendisine oy verdiği hâlde bu defa başka partilerin tercih edilmesi de iyi çalışılmalıdır. 31 Mart Vak’asına dair çok şey söylenip yazılmakta. Bunların tamamı isabetli olmayabilir. İsabetli olanlar ders çıkarmak için yeter. Vatandaşın sandığa gitse bile neye kızdığını, alındığını, darıldığını, neleri yadırgadığını, kınadığını hakkıyla raporlamak lazım. Bunları yaparken de dürüst insanlara dikkat etmeli ve her devrin adamı, nabza göre şerbet verenlerden, dalkavuklardan kaçınmalıdır.

 

Sonuç itibarıyla Türkiye üzerine projeler üretildi. 15 Temmuz kavgası bitmedi. Sınır ötesi harekâtın önü kesilmek isteniyor. Gazze kimsesiz kalsın kastı var. Yunan, İngiliz, Amerikan vs. basını İmamoğlu’na övgüler düzmekte. İstanbul kara teslim olmuşken İBB Başkanı’nın Boğaz’da İngiliz konsolosuyla yemekte olması, Amerikan elçisi Türkiye’ye gönderildiğinde ilkin O’nu ziyaret etmesi boşa değildi. Sosyal medyayı ilmek ilmek işlendiler. Bunlar olurken Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- "rakibin küçük olsa da sen onu küçümseme!" buyruğu unutuldu. Dünyaya düşkünlük alıp başını gitti. Bu da küskünleri, kırgınları çoğalttı. Dâvâ ahlâkını bozdu, dâvâ adamları uzakta kaldı.

 

Hatır-gönül dinlemeden, kimseyi vazgeçilemez görmeden, tarihten ibret alarak tavizsiz şekilde yapılması gereken yapılmalıdır.

 

Şu cümleyi telaffuz etmezsek olmaz:

 

Önceki yıllar olmasa bile çeyrek asırdır yazdıklarımız, bir hey’et eliyle inceden inceye okunur ve üzerine kafa yorulursa çok faydalar elde edileceği kanaatindeyiz.

 

Biz, yazarak ve konuşarak vazifemizi yaptık ve yapıyoruz.

 

İstişare, bu medeniyetin olmazsa olmazıdır.


.

GAZZE, KAN AĞLARKEN BAYRAM!

9 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :9 Nisan 2024 01:32

 

A -

A +

Bir ramazan ayı; oruç ayı daha arkada kaldı. On bir ayın sultanı yurduna döndü. Şimdi oruç tutanı ve tutmayanıyla 3 gün boyunca bayram, 9 gün de tatil yapılacak. İki milyar Müslüman, hemen hemen bu durumda. Onlardan şuur ve idrak sahibi olanlar, Gazze’de yaşanan Siyonist soykırım zulmünden dolayı evlerinden çokça cenaze çıkmış kadar üzgünler. Bu halis Müslümanlar, Gazze için dua olarak da her türlü fedakârlık olarak da hep gayret içindedirler. Bazı Müslümanlarsa “vah vah” deyip geçenlerdir. Üçüncü kısım “bana ne?!”cilerdir ve gündemlerinde Gazze diye bir mes’ele yoktur.

 

İki milyar Müslüman bu haldeyken; az bir Müslüman, göz önünde yaşanan böylesine derin, büyük ve sürekli acıdan dolayı ıstırap duyarken acaba tutulan oruçların, kılınan namaz ve teravihlerin vesair ibadetlerin kabul akıbeti nedir?

 

 Gazzeli Müslümanlar, ramazan ayında bile başlarına ateş yağarken “sahibimiz Allah’tır, O, ne güzel vekildir!” diye sabır ve tahammül gösterdiler. Bombalarla katledilmiş yavruları kucaklarındayken de tertemiz hâlleriyle vakarlarından bir şey kaybetmemiş olarak insanlıktan nasipli olan milyonları hayretten hayrete düşürdüler.

 

Müslümanlar, Gazze için dertlenenler, onu şöyle bir hissedenler ve hiç oralı olmayanlar diye üçe ayrıldığı gibi dünya milletlerini de aynı şekilde üçe ayırmak mümkündür. Bu çilede Müslümanların çoğu imtihanı kaybetti.

 

Sokaklara, meydanlara dökülen vicdanlı ve insaflı bazı dünya milletleriyse Gazze’ye sahip çıktılar ve sahip çıkmaya devam ediyorlar. Onlar da Türkiye ve İslam ülkelerindeki din gayreti ve ümmet ve kardeşlik şuurundaki dâvâ ahlâkı sahipleri gibi Gazzeli mazlum ve mağdurların derdiyle dertliler. Bu merhametten nasipli insanlığın yüz aklarından Müslüman olanların oruç ve namazlarıyla Gazze için yorgunluklarının mükâfatını görmemeleri düşünülemez.

 

Merhametten nasipli Gazze dertlisi gayrimüslimlerinse ömürlerinin bir gününde merhametlilerin en merhametlisi; erhamerrahîmin olanın lütfuyla bugün yüzleri hakikate döndüğü gibi yarın da kalbleri ebedî saadete dönebilir. Şundan ki Allahü teâlâ, yüce kitabında zerre kadar hayrın da şerrin de karşılıksız kalmayacağını buyurmaktadır…

 

Filistinli, Doğu Türkistanlı, Yemenli, Kırımlı ve vatansız kalmış, esir olmuş, hürriyeti gasbedilmiş o kadar çok Müslüman varken ve hele hele Gazze’nin pırlanta çocukları, iffet âbidesi tertemiz kadınları, korku nedir bilmeyen yiğitleri, düşmanla mücadele ederken, Gazze kan ağlarken şu dengesiz manzarayı görmeyenlere, görüp de aldırmayanlara, vah vah demekten öte gayret ve öfkeleri olmayanlara yazıklar olsun… Gazze diye bir derdi olmayan ve aile büyüklerine, kabir ziyaretlerine dahi gitmeyip bayramı keyif ve eğlence fırsatı sayan Türk, Arap vs. her Müslümanaysa “yazıklar” dilemek bile fazla olur. Bu kadar görmemezliğin, işitmemezliğin mazereti olamaz!..

 

Bayramı, edebiyle yaşayana bayram mübarek olsun. Mes’uliyyet ve mükellefiyetler akıldan asla çıkmamalı. İki milyarın haysiyet ve hürriyeti için can veren iki milyon Gazzeli kardeşimiz hiçbir ziyarette, hiçbir ikramda, hiçbir mecliste unutulmamalıdır. Bu çağın samimiyet ve insanlık ölçüsü Gazze terazisidir.

 

Gazze, kan ağlarken 1 Şevval 1445/ 10 Nisan 2024 tarihinde başlayan bu îyd-ı fıtr, fıtır bayramından, Ramazan Bayramından bir diğer halk söyleyişiyle “şeker bayramı”ndan sonra İslâm milletlerinin de o ülkelerdeki Hükûmetlerin de 1 numaralı gündemi Gazze dâvâsı olmalı, İsrail’le her türlü alışveriş kesilmeli, Siyonist mallarına boykot artarak devam etmeli ve soykırımcılara anladıkları dille karşılık verilmelidir.

 

Hükûmetler, en büyük gücü milletlerinden alırlar.

 

Milletin derdi Gazze olursa devletin derdi Gazze olur.

 

Allah’ım, şu mübarek bayram hatırına; Gazze’de kanlı gözyaşı döken kimsesiz mâsumlar hatırına sen, Müslümanlara yüksek şuur, yüksek idrâk ve yüksek din gayreti ver, onları Gazzeli mazlumların derdiyle dertlendir, gafletten kurtar.


.

OYUN VE HAKÎKAT

16 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :16 Nisan 2024 00:34

 

A -

A +

İsrail, 1 Nisan 2024’te İran’ın Şam sefaretini vurdu. Bu tecâvüzden birinci derecede rahatsız olması gereken tabiatıyla Suriye devletiydi. Ama artık Suriye diye bir devlet şeklen var olduğundan oradan İsrail’e bir misilleme gelmedi. Büyükelçiliği saldırıya uğrayan İran ise üst perdeden tafralarla hesap sorulacağını ilân etti.

 

Tahran, düşündüğü misillemenin zamanını 72 saat önceden paylaştı. Konuyla ilgili olanlar bir “acaba” derken İran, 14 Nisan gece yarısında İsrail’e 331 füze ve Kamikaze İHA’ları fırlattı. İsrail, ABD, İngiltere ve Ürdün uçakları, İran füze ve İHA’larının çoğunu İsrail’e varmadan havadayken imha ettiler. Düşman sahasına sadece 7 füze ulaşabildi. İran füzelerinden bir kısmı hiç patlamadı, bazılarıysa uçurtma gibi elektrik tellerine takıldı. Onlardan da yalnızca biri, güneydeki bir bedevî kasabasındaki bir hava üssüne düştü. Hafif bir hasar oldu. 8 yaşında bir kız çocuğu basitçe yaralandı… Hepsi bu kadar. İran’ın misilleme, cevap verme veya meşru müdafaa adına yaptığı kükreyen aslanlığının tamamı bundan ibaret. O kadar ki İran silahları havadayken İsrail hükûmeti, halka sığınaklara gitmeye gerek olmadığını duyurdu. Dünya savaş tarihinde böyle bir durum ilk defa yaşanıyor olsa gerek.

 

İran, olaydan hemen sonra yaptığı resmî açıklamada maksadın hasıl olduğunu ve mes’elenin kapandığını, İsrail’in cevap vermemesi hâlinde tekrar edilmeyeceğini ilân etti. Hemen her gözlemci, şu yaşananların bir tiyatro olduğunda hemfikirdir.

 

İki perdelik bu oyun neden sahnelendi?

 

Tiyatronun yönetmeni Beyaz Saray, oyuncularıysa Tel-Aviv ve Tahran yönetimleridir.

 

İlk sebep, Gazze’deki vahşi soykırım yüzünden insan içine çıkamaz hâle düşen İsrail’in Gazze’ye, Filistin’e saldırmakta ne kadar haklı olduğunu göstermeye çalışmak, O’nu mağdur gösterme gayretkeşliğidir.

 

Bu mantık şunu demektedir.

 

-İsrail, şâyet, Batı tarafından himâye edilmezse İran ve diğer düşmanları tarafından yok edilir! Nitekim, İran’ın kâğıt uçurtmalar örneği saldırısı üzerine Joe Biden, misillemeyi mübalağa ederek “kendimizi, İsrail’in müdafaasına adadık!” dedi ve soykırımcı terörist ‘Gazze Celladı’na bir defa daha maddî destek sağladı. 7 aydır kudurgan bir saldırganlık, soykırım ve katliam yapan İsrail’i rahatlatmak, dikkatleri başka tarafa çekmek ve onu mağdur göstermek için bu senaryo yazılıp oynandı!

 

İran, bu tiyatroda neden oynar?

 

İki sebebi var.

 

Biri, imânla alakalıdır, itikâdidir.

 

İkincisi coğrafî ve siyâsidir:

 

İran, Sünnî İslâm’a, Ehl-i Sünnet’e muhaliftir. İsrail ve haçlı dünyası ise Sünnî İslâm’a, Ehl-i Sünnet Müslümanlığa düşmandır. Bu zaviyeden dikkatle bakınca İran, İsrail ve Batı âleminin aynı müşterek gâyede buluştuğu görülüyor.

 

İkinci sebebe gelince:

 

Tahran idarelerinin Filistin, Gazze diye bir derdi yoktur. Olsaydı, 7 Ekim 2023’ten sonra Lübnan’da Tahran’a bağlı Hizbullah kuvvetleriyle İsrail’e bir cephe açardı. Bu olsaydı Müslümanlar, Gazze’de 40 bine yakın şehid ve 80 bine yakın yaralı vermezlerdi. Bu kayıpların içinde açlıktan ölenler vardır.

 

İran, bunu yapmaz; Filistin’e, Gazze’ye merhem olmaz. Arada bir mırıltı kabilinden ses etmesi göz boyamadır.

 

İran, niçin böyle davranıyor?

 

İtikadî sebebi söyledik.

 

Coğrafî ve siyâsî sebebe gelince:

 

İran’a göre, Gazze’ye yardım Türkiye’ye yarar. Türkiye ve İran arasındaki sıcak savaş 1639’da Kasr-ı Şirin’de sulha bağlanmış olsa da bir hayli zamandır bu bölgeye hâkimiyet noktasında örtülü bir mücadele vardır:

 

İran, Irak ve Suriye’ye yerleşmiştir. Bu iki ülkede Haşdi Şabi kuvvetleri var. Lübnan’daki Hizbullah daha eskidir. Yemen ve Aden Körfezi’ne Husîler üzerinden müdahil. Güneydoğu Arabistan’da Şia Arap unsuruyla nüfuz sahibi. Basra Körfezi elinde. Bir tek İskenderun Körfezi’nde yok. Onu da Zeytin Dalı ve devamı harekâtı yapmasaydık terör örgütü ve müstemlekeci dünya ile birlikte gerçekleştireceklerdi.

 

Türkiye, Kandil’i çembere aldığında sıkışan terör elebaşları İran’a sığınmaktalar. Açıkça ifade edelim ki Osmanlı Arap coğrafyası bugün -maalesef- Amerika ve İngiltere’nin yanı sıra İran’ın da vesâyetindedir. Bu İran, Türkistan’a ulaşacak Zengezur Geçidi’ne en az Ermenistan kadar soğuk, bir bakıma Bağdat Demiryolu demek olan Türkiye-Irak Kalkınma Yoluna da Türkiye’yi Basra Körfezi’nden uzak tutmak için muhaliftir.

 

Tahran, Gazze’nin bizim için Kıbrıs kadar önemli olduğunun farkındadır; diğerleri de farkında.

 

Türkiye, Akdeniz hâkimiyetinin Gazze-Trablusgarb-Kıbrıs-Anadolu sahillerine hâkimiyetle mümkün olduğu inancındadır.

 

Akdeniz, Mavi Vatan’ın diğer adıdır.

 

Gazze, düşerse Mavi Vatan tehlikeye düşer.

 

Onlar, aldatıcı tiyatrolar sergilerken biz, 2071 Cihan Devleti Kızılelma Hedefimizden şaşmayacağımız gibi Siyonist ideolojinin İsrail’in kuruluşunun yüzüncü yılı olan 2048’de Nil’den Fırat’a Büyük İsrail’e varma emelini de sıkı takipten geri duramayız.


.

5816 SAYILI KANUN

18 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :18 Nisan 2024 00:29

 

A -

A +

28 Şubat 1997’de zulüm dönemi başlamadan bir-iki yıl evvel ortaya birden adına "Aczmendiler’’ denilen kimseler çıktı. Görenleri tedirgin eden bu kimselerin, bir darbeye gerekçe için tedarik edildikleri, Türkiye’nin 5 altın yılını çalıp, 50 yıllık ziyan veren 28 Şubat Darbesi’nden sonra anlaşılacaktı.

 

Tarih tekerrür etmişti:

 

28 Şubat, 27 Mayıs’ın şekil değiştirmiş hâli olduğu gibi türlü vak’alarda adı geçen Aczmendiler de Ticanilerin devamıydı.

 

Ticâniler kimdi?

 

DP-Demokrat Parti, serbest seçimlerde CHP’nin 27 yıllık tek parti varlığına son vererek 14 Mayıs 1950’de seçimi kazanmış, Aydın milletvekili Adnan Menderes Başvekil olmuştu. Tek Parti Zihniyeti, bu demokratik değişimi, asla hazmedemedi. Ancak ortada da hâkim teminatıyla dünyanın gözü önünde yapılmış bir seçim vardı. Seçimi kaybeden taraf bu hâlet-i ruhiyedeyken. Birden şurada-burada heykeller, büstler yıkılır ve taşkınlıklar yapılır oldu. Bunları Ticâniler yapıyorlardı. Taşkınlıklar, her gün biraz daha artıyordu. DP daha iktidarında yılı doldurmadan başlayan bu asayişsizlik üzerine TBMM’ye bir kanun teklifi verdi. "Atatürk Hakkında İşlenen Suçlar Hakkında Kanun’’ adıyla 25 Temmuz 1951’de kabul edilerek 5816 sayı ile kabul edilen kanun, münhasıran ilk reisicumhur hakkındaydı.

 

Kanun, Kemal Atatürk’e aleni sövme, hakaret etme ile mezarına zarar verme, büst ve heykellerini kırma gibi fiilleri suç saymaktadır. Sövme, hakaret gibi ilk sayılanlarda 1-3 yıl ceza, ikincilerde 1-5 yıl ceza verilmesi kanun muhtevasındadır. Suçlar için adli takibat şikâyete bağlı değildir. Savcı, re’sen; şikâyet olmadan doğrudan dâvâ açmaktadır.

 

Görüldüğü gibi bir yerlerde tezgâhlanan oyunla DP bu kanunu çıkarma mecburiyetinde kalmıştır. Maksat, iktidarını engellemeye çalışan Tek Parti Zihniyetine fırsat vermemektir. Büst, heykel kırma gibi taşkınlıkların önüne geçilemez şekilde artması hâlinde DP üstesinden gelemeyeceğini düşünüyordu. Bu kanunu çıkararak bir oyunu bozmak istemişti.

 

Ancak oyun durmuyordu:

 

Büst ve heykel tahribiyle darbe yolu döşenemeyince 6-7 Eylül 1955 yılında başka bir tertip ortaya çıktı. Ekspres gazetesi, asılsız bir manşet atarak Atatürk’ün Selanik’teki evinin kundaklandığını haber yapmıştı. Haber duyulunca İstanbul’da Rum vatandaşların malına-mülküne karşı kabulü mümkün olmayan saldırılar yapılmış ve bu ekalliyet; Yunanistan’a göçmek zorunda kalmıştır.

 

Ticanî olayından sonra bu yalan haber, ikinci hamledir. Üçüncü hamleyse 27-28 Nisan 1960 gençlik gösterileri ve bir ay sonra gelen 27 Mayıs kanlı darbesidir.

 

5816 Sayılı Kanunun meşhur adı "Atatürk’ü Koruma Kanunu’’dur. DP eseridir. Bir miktar CHP’li vekil desteği olsa da DP’li vekillerin reyleriyle kabul edilmiştir. Halbuki millet, bugün, mes’eleyi farklı görmektedir. Vatandaş, adı geçen kanunu Halk Partisi’nin çıkarttığını zannediyor. Çünkü CHP bu kanuna sıkı sıkıya yapışmıştır. Hâlbuki aklıselim, herkesten evvel CHP’nin TBMM’ye bir teklif vererek bu kanunun kaldırılması gerektiğini söylemektedir. CHP demeli ki: "Dünyada benzeri olmayan bu kanunu yersiz ve anlamsız sayıyoruz. Kurucu genel başkanımızın kanunla korunmasına gerek yoktur!’’ Çünkü birtakım laikçiler, bu kanun vasıtasıyla haksızlıklar yapıyorlar. Son 6 yılda 31 bin 575 vatandaş cezalandırılmıştır. Bunlardan beşte bir kadarı, 12-18 yaş arasında çocuktur. En basit eleştirinin bile ilgili kanun esas alınarak dava açılması ülkemiz adına zarardır. 5816 Sayılı Kanun yürürlükte diye kimse görüşünden vazgeçmiyor. Yürürlükten kaldırılsa mevcut manzara değişmeyecektir. Atatürk için; övenler “ilahlık” iddiasına kadar her şeyi iddia etmiş bazıları da denebilecek her şeyi demişlerdir.

 

Sadece övmenin serbest olduğu bir ülkede fikir hürriyeti var denemez!.. Ne Selçuklu ne Osmanlı Sultanları kanunla korunuyor. Cumhurbaşkanlarının da korunmaması lazım.

 

Dünyada benzeri olmayan bu kanunu DP getirdi. CHP üstüne yapışan söz konusu kanunun kaldırılması için üstüne düşeni yapmalı, ardından da kendi tarihiyle yüzleşmelidir. Bu cesareti gösteremezse 75 yılda ancak belediye seçimi kazanabilir. 

 

Türkiye Yüzyılı aynı zamanda bir barış yüzyılı olmalıdır.


.

SOHBET

20 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :20 Nisan 2024 02:08

 

A -

A +

Hukuk fakültesinde okuduğumuz derslerden biri de İktisat idi. O derste işittiğimiz bir söz, çeşitli vesilelerle hayatta karşımıza çok çıkacaktı. Bu iktisat ilkesi şöyle der: "Kötü para, iyi parayı piyasadan kovar!" Doğru mudur? Aynen doğrudur. Söz, doğru ise kimden sâdır olduğuna bakılmaz. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- buyurmaktalar ki: "Söze bakılır; söyleyene değil!"

 

Kötü paranın iyi parayı piyasadan uzaklaştırıp türlü sıkıntılara yol açması gibi, kötü gündem de asıl konuşulması gereken mes’elelere kıymakta. 7 Ekim 2023’ten bugüne dek gündemde olan nedir? İsrail’in Gazze’de işlediği insanlık dışı suç, soykırım ve bundan dolayı Gazze’de yaşanan yürek paralayıcı ölümler, açlıklar, sürgünler yıkımlar. 7 Ekim’den bu yana sürekli olarak Filistinli kardeşlerimizin hâllerini ve onlara yardım edilmesi gerektiğini yazıyor ve konuşuyoruz. Hâlbuki böyle bir mecburiyet olmasaydı farklı konuları ele alabilir ve onları bir sohbet çerçevesinde paylaşırdık. Belki, İsrail’in zulmü olmasa siyâset de buna müsaade etmezdi denebilir ama bu kadar olmazdı. Kalemimizi de kelamımızı da seviyesiz politikadan uzak tutarak fikir ve teklif üretme ağırlıklı çalıştığımız malumdur.

 

Bu satırları bize ne yazdırdı?

 

Covid-19 salgını, hayatımızda birçok değişikliğe yol açtı. Salgın sürecinden başlayarak devam eden zamanlarda Türkiye gazetesindeki çalışma ofisime gelmez oldum. İnternet, artık mekân farkını bir anlamda ortadan kaldırmıştı. Bu sebeple her neredeysem oradan makalelerimi gazeteye yolluyordum. Durum bu iken bir gün arkadaşlar, arayarak yerimizi yeniden hazırladıklarını ve gazeteye gelmemizi rica ettiler. Biz de onları kırmadık. Şu okumakta olduğunuz Sohbet’i de gazetedeki ofisimizde yazdık…

 

İnsan, uzun süre kullanmadığı bazı eşya ve notlarını unutabiliyor. Sağ olsunlar arkadaşlarımız, ne varsa hepsini itinayla, tertemiz saklamışlar; öylece bize teslim ettiler. Odamdaki kitap ve hatıralarla yeniden buluştum. Bu meyanda yazı masamın çekmecelerinde vaktiyle kaydettiğim notlar, karşıma çıktı. Onları okuyunca bugünkü yazıma dair fikrim değişti:

 

Evet; dün, dünya, İran’la oynadığı "sobe; saklanmayan ebe!" oyununun devamı olarak İsrail, bir rivâyete nazaran İran’a füze atmış, bir rivayete göre de İHA göndermişti. Ancak herkes bu iş üzerine konuşurken Tel Aviv’de de saldırıya uğradığı ileri sürülen İsfahan’da da hayat tabiî akışında devam ediyordu. O İsfahan ki hakkında şu söylenmiştir: “İsfahan, nısf-ı cihân! İsfahan cihanın yarısıdır!" Ziyan görsün istemeyiz. Ortada göz boyama bir atışma, danışıklı dövüş olduğundan kötü gündem olarak bu muvazaanın akıntısına kapılmaktansa değişmez gündeme dönüp o eski notlarımdan en azından bazılarını, biraz da bugünle alakalı olanları buraya derç etmeyi yararlı gördük…

 

Kıymetli sözlerdeki mertebe sıralaması şöyle olsa gerek:

 

-Atasözü, vecize, kelâm-ı kibar, hadîs-i şerîf, hadîs-i kudsî, âyet-i kerîme.

 

Atasözlerini kimin söylediği belli değildir. Bugün özdeyiş de denen vecîzelerin sahibiyse bilinir. Kelâm-ı kibar; âlim, evliya, mütefekkir, şair gibi seçkinlerin sözleridir. Onların söz veya fikir yahut mısralarından bazıları, darb-ı mesel hâline gelerek milletin irfanına mal olmuştur. Bazı hadis-i şerîf ve âyet-i kerimeler bile böyledir.

 

Kayıtlarımızdan bir kısmına şöylece temas edebiliriz:

 

-Biz, Kur’ân’ı sana bedbin olasın diye indirmedik/Taha Suresi 1-2

 

-Lâ galibe illallah/Yusuf Suresi-21

 

-İnsanlara merhamet etmeyene Allah, merhamet etmez/Hadis-i şerif

 

-Sabır, ferahlamanın anahtarıdır/Hadîs-i şerîf

 

-Dua, belâyı defeder, sadaka, ömrü uzatır/Hadis-i şerîf

 

-Evlenen, dîninin yarısını kurtarır/Hadîs-i şerîf

 

-Kadere îmân eden, kederden emîn olur.

 

-İlim rütbesi, bütün rütbelerden üstündür!

 

-Biz, seferle mükellefiz; zafer Allah’ındır/Salahaddin-i Eyyubî

 

-Milletime korkuyu mîras bırakmayacağım/Yıldırım Bayezıd Han

 

-Saltanat didükleri ancak cihan gavgasıdır/Olmaya baht u saadet dünyada vahdet gibi-Kanuni Sultan Süleyman Han

 

-Allah’a tevekkül edenin yâveri Haktır/Nâşâd olan kalbim, bir gün şâd olacaktır/Ziya Paşa

 

-Âfet i gamdan aceb dünyada kim âzâdeddir, herkesin bir derdi var, mademki âdemzâdedir-Lâ edri

 

-Şeb-i yeldayı; gecenin uzunluğunu, müneccimle muvakkit ne bilür; müptelayı gama sor kim geceler kaç saat?-La edri

 

-Bizim hastalıklarımız, at sırtında iyi olur.

 

-Elif’e hizmet eden mağdur olmaz.

 

-İstanbullu olmanın şartları: İstanbullu, aklıselim, hissiselim, zevkiselim sahibidir.

 

-Üç şey sürekli kalmaz: 1-Ticaretsiz mal, 2-Tekrar edilmeyen ilim, 3-Cesaretsiz iktidar.

 

-Yeli dağ, töreyi bey tutar!

 

-Aslanlar, kendi hikâyelerini yazana kadar; avcılar, hikâye anlatmaya devam ederler.

 

-Kurt dediğin, ardınca yüz itin havladığıdır!


.

DEĞERLERİ YERİNE OTURTMAK!..

25 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :25 Nisan 2024 09:50

 

A -

A +

Ne ilk Meclisimiz TBMM’dir, ne devlet 29 Ekim 1923’te kurulmuştur ve ne de Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni CHP kurmuştur. Sonuncusu külliyen asılsızdır.

 

 Bugün geldiğimiz noktada devlet hayatını beş kısma ayırmak mümkündür:

 

-Saltanat dönemi.

 

-Tanzimat

 

-Meşrutiyet

 

-Cumhuriyet

 

-Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Yönetimi.

 

Saltanat idaresi, geçmiş tarihimizden 19. Asrın başına kadar devam etmiştir. Bu sistemin ilk defa masaya yatırılması Alemdar Mustafa Paşa’nın Anadolu ve Rumeli âyanını İstanbul’da toplamasıyla oldu. 29 Eylül 1808’de Sened-i İttifak hazırlandı. Bu mutabakat metni, ilk anayasa başlangıcımızdır. II. Mahmud Han zamanıdır. Bunu, kıyafet inkılabı, Nizamiye Mahkemeleriyle Maarif Nezâreti’nin kurulması ve Şeyhülislâmların hükûmet toplantısında bulunmasına son verilmesi kararı takip eder. Onları, 24 Mart 1838’de kurulan Meclis-i Vâlâ takip eder. Bu kurum, 10 Mayıs 1868’de Şûrâ-yı Devlet ve Dîvân-ı Ahkâm-ı Adliye diye ikiye ayrılacak ve yarım asır sonra da; ilki Danıştay, ikincisi Yargıtay adını alacaktır.

 

Devlet, 3 Kasım 1839’da Tanzimat idaresine geçmiştir. Hâlâ saltanat devam etse de idâri hayat, Avrupa’ya biraz daha yaklaşmıştır. Abdülhamid Han’ın işbaşına gelmesiyle 23 Aralık 1876’da bugün adına anayasa denen Kanun-ı Esâsi ilân edildi. Bu Esâs Kanun’a dayanarak da Sultan tarafından nasbedilen Meclis-i Âyân ve halkın reyi ile seçilen Meclis-i Mebusan’dan mürekkep "Meclis-i Umumî" kuruldu. Bu Meclise ileride önce BMM sonra da TBMM denecektir.

 

23 Aralık 1878’de Âyan Meclisi yerinde bırakılarak Meclis-i Mebusan feshedildi. Fakat Kanun-ı Esâsi askıda bile olsa mer’iyette kaldı. Sultan Abdülhamid Han, ilk bir buçuk yılında Meşruti Hükümdardır. Seçimler vardır. Demokratik hayata geçilmiştir. Sonraki 30 yıl karma yönetimdir. 24 Temmuz 1908’de yaşanan emrivakiyle meşrutiyet ikinci kere ilân edilir. Son bir buçuk yılda Padişah, yine Meşruti Hükümdar ve devletteki rejim de tekrar meşrutiyettir. Meşrutiyetle Cumhuriyet idareleri arasındaki en bariz fark; birincisinde devlet reisliğinin kan yoluyla devam etmesi, ikincisinde devlet reisini halkın seçmesidir. 1923’ten 10 Ağustos 2014’e kadar seçmen, devlet başkanını ancak vekaletle yani Meclis yoluyla seçebildi…

 

1876 Tarihli Kanun-ı Esâsi yürürlükte olmakla birlikte 23 Ocak 1921’de Büyük Millet Meclisi, ona ek mahiyetinde 23 maddelik bir Teşkilât-ı Esâsiye Kanunu yaptı. "24 Anayasası" diye meşhur olan temel metin ise yine Teşkilat-ı Esâsiye Kanunu adıyla 20 Nisan 1924 tarihinde kabul edildi. Bu anayasada Türkiye Devleti’nin dîni, dîn-i İslâm’dır, yazılıyken 10 Nisan 1928’de bu maddeyle Allah üzerine yemin Anayasadan çıkarılmıştır. Hükmî şahsiyet olan Devletin değil, hakîki şahıs olan ferdlerin dîni olacağı ayrı gerçektir. Mazisi de yoktur. Ancak başka gerçekler de vardır. 1928 çok sahada köklerden kopma dönemdir. Bu arada çok partili hayatın yerini Tek Parti Zihniyet ve uygulaması almıştır. Seçimler, göstermeliktir. Kâzım Karabekir, 1924’te Terakkiperver Cumhuriyet Fırkasını kurduysa da düzmece İzmir Suikastı tertibinde darağacından zor kurtuldu. Paris Sefiri Ali Fethi Okyar ise 1930’da reis-i cumhurun talimatıyla Serbest Cumhuriyet Fırkasını kurdu. CHP bu partiye ödünç vekil verdi. Muvazaalı olarak kurulmasına rağmen halkın ona bile teveccüh göstermesi üzerine 3 buçuk ay içinde yine talimatla kapatıldı.

 

Esas Teşkilat Kanununa laikliğin dâhil edilmesi ise 5 Şubat 1937’dir. Çok partili hayata 1945’te girilecektir. 1946’daki seçim, politik hileye maruz kalacak, ilk hâkim teminatlı seçim 14 Mayıs 1950’de olacaktır. Sömürgecilerle içerideki vesayet odakları ve cuntanın iş birliğiyle 27 Mayıs 1960’ta darbe yapılarak 1924 Anayasası lağvedilip cuntanın talimatıyla 1961 Anayasası tertip edilecektir. İlk defa "Anayasa" kelimesi kullanılıyordu. Bu anayasa sonraki anarşi ve ondan sonraki terör eylemlerine yol döşemiştir. Bu Anayasayla tedbiren AYM getirilmişti. İlke ve inkılaplar, daha önce müstakil kanun iken bu defa 1961 Anayasasının bünyesine alınmıştır. 12 Eylül 1980 darbesi ise 1961 Anayasasını ortadan kaldırdı. Fakat 1982 Anayasası, 1961’den çok da değişik olmadı.

 

1983’ten günümüze Anayasa ve AYM-Anayasa Mahkemesi tartışmaları gündemdedir. Bu mevzularda hayli yazdık, hayli konuştuk. TBMM’nin bu yapısıyla dost-düşman herkesten saygı görecek mücerret hukuk eseri bir anayasa yapabileceğine ihtimal vermiyoruz.

 

Anayasa, devlet olmanın olmazsa olmaz şartı değildir. 5 bin yıllık tarihimiz içinde son bir buçuk asırda anayasa vardır. Eğer yeni, sivil, millî, yerli ve yüz akı bir anayasa yapılamayacaksa bu anayasa lağvedilip yerine anayasaların insana, vatandaşa, aileye vs. kazandırdığı ve koruduğu haklar, kanunla teminat altına alınabilir.

 

Anayasası bulunmadığı hâlde BMG’de olan veya Anayasası 8-10 maddeden mürekkep bulunan ve yine BMG’de yer alan devletler var.

 

Evet; Devleti teşkil eden kurumların bir geçmişi vardır.

 

Devlet-i Ebed Müddet’in önceki halkası Türkiye Selçuklu Sultanlığı, sonraki halkası Devlet-i Âli Osman, bugünkü halkası Türkiye Cumhuriyetidir.

 

İdareler değişmekte; Devlet devam etmektedir.

 

Böyle bakmak, böyle düşünmek rahatlık temin eder.

 

Rahat olunan yerde kavga olmaz.


.

SABIR TAŞI ÇATLADI!..

27 Nisan 2024 02:00 | Güncelleme :27 Nisan 2024 00:58

 

A -

A +

"İslâm âlemi" diye bir gerçek varsa, şimdiye dek çoktan İsrail’e karşı gök gürültüsünü andırır cesaretlerle meydanlardan taşan kitlelerle sarsan ve hesap soran muazzam misilleme reddiyeleri yükselmeliydi.

 

Gazze’nin vahşi soykırıma maruz kaldığı 7 aydan bu yana bütün İslâm coğrafyasında kayda değer gösteri, eylem, öfke, hesap sorma, kıyam, dik durma, düşmanın yakasına yapışmaların tamamı 7’yi bulmaz.

 

Müslümanlar, içlerindeki bağrı yanıklar bir yana, üstlerine ölü toprağı örtülmüş gibiler. Bir kere daha tekrar edelim ki İslâm coğrafyasının büyük kısmı kendi yönetimlerinin işgali altındadır. Vatandaşlar, Siyonist-Evanjelist vahşete karşı sokaklara dökülerek gösteri haklarını kullanmaya kalkışsalar ceza görürler. O yönetimler, "İsrail mi, Filistin mi?" diye bir seçim mecburiyetinde kalsalar korkarız ki zalimin yanında yer alırlar. Zira, dediğimiz gibi bunlar, vesayet altındadır, onlara hükmeden emperyalist zorbalık bunu ister. Acı hakikat bu olmasaydı, Filistin dramı çoktan halledilirdi. Arap ülkelerinin başındaki petrol zengini ailelerin, Batı’ya karşı petrolü ve parayı silah gibi kullanmaları kâfiydi.

 

Arap kesiminin hazin durumu böyle.

 

Türkiye ise iki asırdır yaşamakta olduğu aydın ihanetinden kurtulabilmiş değil. ‘Ârif’in yerini dönemine göre münevver, aydın, entelektüel adıyla alan diplomalı, okur-yazar zümre şimdiye dek yerli olamadı, millî hiç olamadı. Hep ekalliyet; azınlık kaldı ama onun sözü geçti. Türkiye’deki bu dar fakat pervasız zümre, vesayet altındaki o Arap aşiretlerinden farksızdır.

 

Şanlı Gazze Direnişi, ilk baştan itibaren dünyayı ikiye ayırdı. 7 Ekim 2023 akşamı ekranda söylemeye başladığımız ve bugün de umumî kabul gören ifadeyle Filistin Kuvayı Milliyesi olan direnişçilerin, gözlerde büyütülerek efsaneleştirilen İsrail’e karşı bu çapta ve bu kadar süre dayanacağına kimse ihtimal vermiyordu. Haksızlığı gören vicdanlı Batılı siviller, mücadelenin ilk haftasından itibaren sokaklara, meydanlara çıkarak İsrail’i protesto edip, Gazze’ye destek vermeye başladılar.

 

Şu içinde bulunduğumuz günlerdeyse ikinci safhaya geçildi:

 

Şimdi, İsrail’i zulmünden dolayı yalnızca vicdanlı Batılı milletler, protesto etmiyor. İsrail mezalimini reddedip, Gazze’ye destek veren gösteriler, şimdi üniversitelere sıçramış bulunuyor. Bunun öncülüğünü 11 gün önce Amerika’nın sayılı eğitim kurumlarından Columbia/Kolombiya Üniversitesi yaptı. Burada talebeler "Gazze’ye Destek, İsrail’e Lanet!" gösterileri başlattılar. Vicdanlı ve insanlıktan nasipli bu öğrencilere polis sert davrandı. Bunun üzerine hocaları da onlarla beraber gösterilere başladılar. Dün talebelerin yanı sıra onları yalnız bırakmayan profesörler de nezarete alındılar. Polis, bu gösterileri terör eylemi sayma gibi gülünçlüğe düşerken eylem, Fransa ve Avustralya üniversitelerine de sıçradı. Daha başka memleketlerde de gençlik ayağa kalkabilir. Kalkması da şarttır. Zalime dur diyen gösteriler cuma günü itibarıyla hemen bütün Amerikan üniversitelerine yayıldı. Gazze Celladı Netanyahu, "gösterileri engelleyin!" diye Tel Aviv’de tepinirken bir daha seçilmek için her şeye katlanan ve bundan dolayı "kendimizi İsrail’e adadık!" diyebilen Joe Biden’ın muhakkak ki rahatı kaçmıştır. Üniversite gençliğinin bu kıyamı, haksızlık karşısında ayağa kalkması, Amerika’da şimdiden kestirilmeyecek değişimlere yol açabilir. Unutulmasın ki bir avuç Afganistan mücahidinin Kızıl Emperyalizme karşı verdiği şanlı direniş Sovyetleri tarih sahnesinden sildi.

 

Bütün bunlar olurken bizde bazı hastalıklı çeyrek aydınlar, İsrail’i tutup mazlumları yermekteler. İslâm dünyası ise hâlâ aldırışsız. Korkarız ki Müslümanlar, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- "haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır!" mübarek hadisini bile unutmuşlardır. Batılı siviller ve üniversite gençliği için sabır taşı çatladı. İslâm coğrafyası ise kendi keyfinde. Halbuki 2 milyon Gazzeli, 2 milyar Müslümanın şerefi için can vermekte. Kayda giremeyenlerle beraber Gazze’de 204 günde 40 bin şehid, 80 bin yaralı verildi.

 

Gazze’de taş taş üstünde kalmadı.

 

Çocuklar bir lokma ekmek bulamıyor.

 

Sabır taşı çatlayan Batı’nın insaf sahibi, vicdan sahibi gençliği, bu manzaraya isyan ederken başka âlemlerde seyreden Müslümanların yüzü, acaba hiç kızarıyor mu?

 

Dünya, meçhul bir değişime doğru gidiyor.

 

Şerden hayr çıkabilir.


.

GAZZE; YİNE GAZZE; HEP GAZZE!

7 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :7 Mayıs 2024 00:33

 

A -

A +

Niçin,

 

"Gazze; yine Gazze; hep Gazze!" diyoruz?

 

Çünkü:

 

Gazze; bütünüyle Filistin, Türkiye’nin hudut karakoludur. Gazze düşerse, Filistin biterse Ankara, zora girer. Bir kere daha tekrar edelim ki Ankara’nın emniyeti Kerkük gibi, Kıbrıs gibi, Rodos gibi Gazze’ye de bağlıdır. Yine bir kere ve belki bininci kere söyleyelim ki İstanbul’un tabiî hududu Belgrad’dan geçerdi. Belgrad, elimizden çıktıktan kırk yıl sonra İstanbul, İngilizlerle maiyetindeki devletler tarafından işgal edildi.

 

Bu bahsettiğimiz, bir kat’i hakikattir.

 

Diğer hakikatse şudur:

 

İsrail diye bir devlet kurma niyeti siyonistler; Yahudi ırkçıları, tarafından ilk kez 1848 yılında Londra’da masaya yatırıldı. Niyetin, fikre, fikrin eyleme, eylemin resmiyete dönüşmesiyle BM-Birleşmiş Milletler, 1948’de İsrail adında bir devleti tanıdı:

 

2048, İsrail’in kuruluşunun yüzüncü yılıdır.

 

Siyonistlerin "Nil’den Fırat’a Büyük İsrail Krallığı" diye kendilerince mukaddes bir gayelerinin olduğu malûm ve meşhurdur. Bu gayeyi her ne pahasına olursa olsun hayata geçirme peşindeler. Bu itibarla 100. yılda yani 2048’de bu hedefe varmak istemekteler. Böyle bir hayal hakikat olduğunda Mısır ve Arabistan’ın en az yarısıyla Ürdün, Lübnan, Filistin, Suriye ortadan kalkmakla kalmayacak Türkiye’nin de 6 Şubat 2023 Zelzele Bölgesi de İsrail’e dâhil olacaktır. Şimdi bize itirazla denebilir ki: "Sizin de yazdığınız gibi bu bir siyon hayali!" Doğru; lâkin; her hayalin gerçek olacağı iddia edilemeyeceği gibi "hiçbir hayal hakikat olamaz!" da denemez. Hayaller, hakîkatlerin anasıdır. 1848’den 1948’e kadar geçen bir asır içinde İsrail’in kurulması fikrine de milyonlar hayal diyordu.

 

Bu sebeple, Gazze mücahidleri, yalnızca Gazze ve Filistin için değil, sadece Kudüs-i Şerîf için değil, Türkiye için de savaşmaktalar, şehid düşmekteler. Onlar da bizim Mehmetçiğimizdir. Aksa Tufanı çocuklarının birçoğu Osmanlı bakiyesi ve yine birçoğu Osmanlı öncesinden beri Türkmen’dir.

 

Türkiye’nin Gazze’ye dair verdiği her karar ve aldığı her tedbir meşrû müdafaa hakkımızdır. Gözden asla kaçmasın ki Haçlı Âlemi, İsrail üzerinden yeniden Anadolu’ya saldırıyor. Sevr, Sultan Vahideddin tarafından imza ve tasdik edilmediği için bir muahede; andlaşma olamamıştır. Buna rağmen Batı, Sevr’i unutmadı. Kimse ihmal etmesin ki ABD, Sevr’de taraf değil, müşahiddir. Sevr’in nihâi maksadı, Türkleri, Anadolu’dan sürmektir. Onlara bu cesareti iki yaşanmışlık acı vermektedir.

 

1. Katolik İspanya, Endülüs Müslümanlarını 850 yıl sonra İber Yarımadasından kazıyıp çıkarttı.

 

2. Haçlı dünyası, bizi, 500 yıl sonra Avrupa-yi Osmanî’den; Rumelî’den uzaklaştırdı.

 

Endülüs ve Rumeli Hüznü gibi bunu da yapacakları inancındalar.

 

Bütün bu saydıklarımızdan dolayı Türkiye’nin değişmez gündemi Gazze; yine Gazze; hep Gazze’dir!

 

İsrail’le karadan hemhudut olmasak da Mavi Vatan’da hemhududuz.

 

Bu gerçek aklın bir kenarında hep kalmalı.

 

Türkiye Cumhuriyeti, Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti, 7 Ekim’den bu yana Gazze’ye hiç bigâne kalmadı, kayıtsız olmadı. Bundan dolayı tarih önünde mahcup olmayacağız. Ama heyhat ki ticareti kesme mevzuunda geç kalındı. İsrail’le ithalat ve ihracat topyekûn kesilsin diye ekranlarda ve sütunumuzda defalarca yazıp konuştuk. Bu uygulama sadece 50 küsur belli malda yapıldı ve beklenen netice alınamadı.

 

Şimdi ithalat ve ihracat ambargosunu başlatınca daha bir hafta dolmadan İsrail vatandaşları yerinden fırlayarak "mahvoluruz!" diye bağırmaya, Amerikan medyası da İsrail’in zora gireceğini yazmaya başladı.

 

Ticarî ambargomuz, 3 ay devam ederse “Gazze Celladı”, katilleriyle beraber tepetaklak gider. Hâdise bu kadar sade iken gereğinin yapılması için 30 Mart Seçimlerini kaybetmek gerekmezdi. Ambargo, eğer vaktinde olsaydı şehîd ve gazi sayısı böylesine yükselmez, zarar-ziyan bu çapa ulaşmazdı. Kimse yanımızda yer almasa bile Gazze millî mes’elemizdir. Ankara, yüksek bir cesaretle atılması gereken her adımı atmalı, ticarî ambargodan asla ve asla taviz vermemelidir. Kaldı ki şimdi artık yalnız da değiliz. Dünyanın vicdanlı kamuoyu, Gazze için ayaktadır.

 

Yirminci asrın son çeyreğinde bir avuç Afgan Mücahidi, Kızıl İmparatorluğu yıktı.

 

Yirmi birinci asrın ilk çeyreğinde de bir avuç Gazze Mücahidi, Haçlı Kapitalizmini devirecektir.

 

En büyük desteği dua olan Şanlı Direniş, bunu gösteriyor.


.

12 ZORBA SENATÖR!

9 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :9 Mayıs 2024 00:22

 

A -

A +

UCM-Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin Gazze Celladı, Binyamin Netanyahu hakkında yakalama kararı çıkartacağına dair haber bir aya yakın bir zamandır gündemde konuşuluyor:
-Mahkemenin böyle bir karar alma hakkı var mıdır?
-Vardır.
-Verilecek karar, hukukî olur mu?
-Olur.
Zira; ortada; on binlerce insanı öldürmüş, on binlerce insanın sakat kalmasına sebep olmuş, binlerce ev ve iş yerini yıkmış, bir milletin hayatına kastetmiş, başına buyruk hareket eden, hiçbir insanî değer tanımayan ırkçı, siyonist bir câni mevcut.
Dünyada bugün de hukuk ve adalet… denen kavramlar mevcutsa; katliam, zulüm ve soykırım bugün de ağır cezalık suçsa o zaman mahkemenin, gıyabında bile olsa adı geçen faili yargılayıp hakkında yakalama kararı çıkarması olmazsa olmaz bir mecburiyettir.
Söz konusu milletlerarası ceza mahkemesinin Netanyahu hakkında nasıl bir karar vereceği henüz belli değil:
Yakalama kararı verip-vermeyeceği, yakalama kararı verse bile bu kararın BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyini aşıp aşmayacağı da meçhuldür.
Mahkeme, tedbiren ara kararı olarak veya mahkumiyet cezası verdikten sonra yakalama kararı verse, BMGK da -çok uzak ihtimal ama- bunu tasdik etse bile siyonist Netanyahu’nun yakalanması yine belli değildir. Bunun için hakkında böyle bir karar verilmesi ve derecâttan geçmesi yetmediği gibi adı geçen Cellad’ın İsrail dışına çıkması ve UCM’yi kabul etmiş bir devlete gitmesi gerekir.
Hâl bu iken; yâni gerçekte lafta kalacak bir ceza yargılaması yaşanırken 2’si kadın, 1’i siyahî, 1’i Senato yöneticilerinden 12 Cumhuriyetçi senatör dünya tarihinde görülmemiş bir pervasızlıkla UCM’ye mektup yazarak hâkimleri tehdit ve yargılamaya müdahale ettiler.
Bu zorbalar, şu gözdağlarını vermekteler:
-Netanyahu hakkında alınacak böyle bir yakalama kararı, yalnızca İsrail’in değil, ABD’nin de hükümranlık haklarına müdahaledir. ABD, UCM’yi kuran sözleşmeye taraf değildir. Mahkemenizden böyle bir karar çıkması hâlinde ABD, UCM’ye verdiği her türlü desteği çekeceği gibi mahkeme mensuplarıyla aileleri de ABD’ye giremeyecektir.
Böylesine hezeyan mahsulü tehditlerin en alt satırında da “ihtar ederiz!” denmektedir. Bizdeki haberlerde “uyarıldınız!” dense de hukuk dilinde doğrusu ihtar ederiz cümlesidir.
Bu senatörler durumdan vazife çıkararak küstahlık ve işgüzarlık yapmışlardır.
Çünkü:
1-Kongre yahut Senato, kendilerine vazife vermemiştir.
2-ABD adına böyle bir konuşma yapma veya yazılı ihtar gönderme yetkisine sahip değillerdir.
3-Hükûmeti teşkil eden Demokrat Partiye de mensup değillerdir. Olsalar da bu keyfîliği yapamazlar.
Belli ki bu senatörleri Yahudi Lobisi seçtirmiştir. Şimdi lâzım olunca da kullanmaktalar. Dolayısıyla sahibinin sesi işitilmekte.
Bu haddini bilmez ve cahil 12 besleme senatör devam etmekte olan; derdest olan bir davaya müdahale etmek ve tehditler savurmakla suç işlemişlerdir.
Halbuki siyonist Netanyahu, çoğu çocuk ve kadın 50 bine yakın insanı katleder, bir o kadar insanı sakat, çocukları yetim ve öksüz bırakır, binlerce evi yer ile yeksân ederken onlardan tek kelime kınama sesi duyulmadı.
Yaptıkları yanlarına kâr kalmamalı.
Adalete hesap vermeliler.
Gazze Celladı gibi onun suç ortaklarına da dâvâ açılmalıdır.


.

ŞİDDET, TERÖRDÜR!..

11 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :11 Mayıs 2024 00:41

 

A -

A +

Hâlis Türkçe arayışında ilk hâtıra gelebilecek lügatlerden biri D. Mehmet Doğan Beyin “Osmanlıca Yazılışlı Büyük Türkçe Sözlük” adlı eseriyse diğeri de İlhan Ayverdi Hanım’ın Misalli Büyük Türkçe Kubbealtı Lügati”dir.

 

Misalli lügatte “tedhiş” kelimesi şöyle açıklanıyor:

 

-Arapça dehş; dehşete düşürmekten tedhiş: Korku verme, ürkütme, yıldırma, terör.

 

TDK ise “Terör” maddesini Fransızca “terreur” atfını yaparak karşı tarafa korku salma, cana kıyma, malı yakıp-yıkma, yıldırı, tedhiş diye izâh ediyor.

 

Bu vesileyle TDK Sözlüğünün siciline temas etmeden geçmek olmaz:

 

TDK, 1932’den itibaren Kemalist ideoloji saplantısıyla Türkçeye büyük zarar vermiş, dilimizi fakirleştirmiş ve sözlüğünde 1945’ten itibaren onlarca sene “Kemalizm: Türk’ün dini” gibi akla ziyan çılgın ideolojik hatalar işlemişti.

 

Bugünkü TDK da onun sözlüğü de oralarda değildir. Henüz yukarıda sözünü ettiğimiz iki lügatin Türkçe özeni ve muhteva zenginliğine kavuşmamış olsa bile uydurma Türkçeden uzaklaşarak yerlileşme ve millîleşmeyle ideolojik kirden kurtulmada ciddî mesafeler katetmiştir…

 

Şu etraflıca verdiğimiz malûmat dikkatle okunursa çıkan sonucun “şiddet eşittir terör” olduğu görülür.

 

Hakîkat aynen budur:

 

-Şiddet, terördür.

 

Çok olmayan bir zaman öncesine kadar bu topraklarda yetişkinler konuşurken “terör” değil “tedhiş” diyordu:

 

Yabancı hayranlığı, Avrupa modası gibi konuşmamızı da esîr alan Frenk mukallitliği, Garp öykünmeciliği, asırlardır lisanımızda olan kelimelerin bırakılarak Türkçe’nin melez bir dil olma utanılası hâline düşmesine sebep oldu. Daha da beter olabilir. Zira; yönetici mevkidekilerin bile düstur, ilke, güzel söz, cümle, şiâr gibi kelimeleri bırakarak beyânatlarında İtalyanca “motto” dediği günlerdeyiz.

 

İlim, irfan, din, dil, geleneklerimizden kaybede kaybede çok tehlikeli bir yere gelmiş bulunuyoruz. Cemiyet olarak şahit olduğumuz acı gerçek, gözler önünde:

 

Öğretmene şiddet, çocuğa şiddet, kadına şiddet, kocaya şiddet, hemşireye şiddet, hekime şiddet, hâkime şiddet, duaya şiddet, doğaya şiddet, komşuya şiddet, sürücüye şiddet, hayvana şiddet… vak’alarının olmadığı, bu haberlerin duyulmadığı, okunmadığı gün yok gibi.

 

Bu yaşananlar, bir milletin başına gelebilecek en korkutucu hâllerdendir. Eşkıya, sadece eli silahlı terörist değildir. Yukarıda uzun uzadıya izah ettiğimiz gibi şiddet uygulayanlar da şakîdir, teröristtir. Şiddet, terör olduğuna göre bir hukukçu olarak teklifimiz şudur:

 

-Şiddet, terör suçu kabul edilerek mahkeme cezayı buna göre takdir etmelidir.

 

Sözünü ettiğimiz dehşet verici manzara, bir yıkım, ahlâki ve ruhî çöküş ve hastalıktır. Şiddet, nefret duygusu çılgınlığıdır.

 

Büyük bir mânevî kayıp yaşanıyor. Buna rağmen iyi dilek temennisi olan duaya bile engel olmaya kalkışan zekâ özürlüler, sabah-akşam laiklik ve ilericilik adına dine ve diyanete saldıran küflü gazeteler var.

 

Yakalandığımız bu kayıptan herkes mes’uldür.

 

 

10 YILDA GELEN ADALET

18 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :18 Mayıs 2024 00:21

 

A -

A +

2014 yılı ekim ayı başında DEAŞ, Osmanlı döneminde Arappınarı denen şimdilerde Ayn’el-Arap olarak bilinen fakat Kobani diye şöhret bulan bölgeye girdi. Mevzubahis yer Suriye’nin kuzeyinde hududumuzun ötesindedir.

 

Bu gelişme üzerine PKK’nın Suriye uzantısı YPG, Türkiye üzerinden bölgeye silah sevk etmek istedi. Türk Hükûmeti, bu tuzak teşebbüse müsaade etmedi. İstediklerini koparamayan PKK/YPG elebaşlarıyla HDP yöneticilerinin yaptığı çağrı ve kışkırtmalarla 6-8 Ekim 2014’te doğudan batıya 35 şehrimiz ateşe verildi. İkisi polis 37 vatandaş şehid edildi. Bu maktullerden Yasin Börü’nün de aralarında olduğu 6 kişi hunharca öldürülmüştü. 200’e yakın okul ve 2 bine yakın da bina ateşe verildi.

 

108 kişinin yargılandığı dâvâda Ankara 22. Ağır Ceza Mahkemesi, 16 Mayıs 2024 günü hükmünü verdi. Karar celsesini DEM’li vekillerle CHP’nin grup Başkan Vekili Ali Mahir Başarır takip ettiler. Bunlardan bazılarıyla sanık vekillerinin zaman zaman mahkeme hey’etine müdahaleleri oldu. Mahkemenin verdiği kararda birden fazla suçtan ceza alanların yanı sıra beraat edenler ve içeride kaldığı süre nazar-ı dikkate alınarak tahliye edilenler de var. Cezalar, 9 yıl ile 42 yıl arasında değişmekte. 42 sene cezayı HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş aldı. 47 farklı suçtan yargılandı. Olaylar çıktığında taraftarlarını meydanlara dökülmeye çağırması azmettirme suçunu oluşturmuştu. Suça azmettiren de fâil gibidir.

 

Aslında DEAŞ’ın kurulması da Arappınarı’na girmesi ve bu terör örgütüne bir başka terör örgütünün mağduriyet görüntüsüyle Türkiye’den istifadeyle silah sevk ederek karşı durma çabası da beynelmilel bir oyundu. MİT muhakkak ki bunu Hükûmete haber vermişti. Ahmet Davutoğlu’nun Başbakan olduğu 62. Cumhuriyet Hükûmeti, bu sebeple tavrını koymuştu.

 

Neticede bir kısmı vahşice olmak üzere 37 vatandaş öldürülmüş, yüzlerce okul ve bina yakılmış millî servet ziyan görmüş, ülke çapında huzur kaçmıştı. Bu manzaraya dünyanın hiçbir devleti kayıtsız kalamazdı. Nitekim Türkiye’de de emniyet ve savcılık harekete geçti ve böylece Ankara 22. Ağır Ceza Mahkemesinde dâvâ başladı.

 

Her dâva gibi bu dâvanın da gecikmeden bitmesi gerekirdi.

 

Fakat maalesef muhakeme 10 yıl sürdü.

 

Adalet, bir kere daha gecikerek geldi…

 

Üstelik bu zaman zarfında şimdi hakkında 47 ayrı suçtan 42 sene ceza verilen sanık, neredeyse dışarıdaymış gibi gündemdeki olaylara dair demeçler veriyordu. Sadece uzaktan görüntülü ekran bağlantısından mahrumdu.

 

Karar açıklanırken sanık avukatları masalara vurarak taşkınlık yaptıkları gibi DEM’li vekiller de TBMM’de bağırıp çağırdılar.

 

Muhakeme 10 sene sürdü ve bahsettiğimiz hükümler verildi.

 

Ama söz konusu yargılama henüz bitmiş değil.

 

Dâvânın daha İstinaf Mahkemesi ve Yargıtay safhası var.

 

Usulden veya esastan kararda bozmalar olabilir.

 

Hâl bu iken politikacısı ve medyasıyla Cumhur İttifakı’na muhalif olan kesim, bu suçu, Külliye yönlendirmeli siyasî bir suç olarak takdime gayret ediyor. Ayrıca dâvâ, bitmiş gibi gösteriliyor…

 

Mahkûmların hakkı var da mağdurların yok mu?

 

Mağdurların haykırma hakkı yok mu?

 

-Ceza alanlar için öfke nöbetleri yaşıyorsunuz! Peki öldürülen o 37 kişi can taşımıyor muydu? Onların yakınları, sevenleri insan değil mi? Biz vatandaş değil miyiz? Bizi neden yok sayıyorsunuz?

 

Yakınlarını kaybedenler, fazlasıyla bunu sorma hakkına sahipler…

 

Şüphesiz ki maktuller, şehidler de can taşıyordu.

 

Onların yüreği şerha şerha olmuş anası-babası, eşi-akrabası da insan.

 

Bırakın da bari gecikerek de gelmiş olsa verilmiş hükümle biraz ferahlasınlar. Üstelik geciken adaletin adalet olmadığını biliyor fakat sanık sayısı çok olduğu için gecikmeyi mazur görüyorlar.

 

Adalet, bir gün herkese lâzım olur. Mahkemeye hürmetkâr olmak herkesin mükellefiyetidir. Verilen kararda düzeltilecek bir taraf olursa bunlar zaten, İstinaf’ta, Yargıtay’da vs. tashih edilecektir.

.

TARİHİ DOĞRU OKUMAK

21 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :21 Mayıs 2024 00:22

 

A -

A +

Doğru tarih, bir memleketin en sağlam teminatlarından biridir. Övme ve sövmeyle tarih inşa edilemez. Övme ve sövmenin basit tatminler dışında işe yarar bir tarafı da olamaz.

 

Tarih ilmi, geçmişte yaşanmış vak’alardan bunlara ilave ve çıkarma yapmadan ders alma, ibret ve istifade içindir. Tarih, düne mercek, yarına ışık tutar. Bir laboratuvar çalışmasıdır. Laboratuvarda deney ve araştırmalara müdahale edilemeyeceği gibi tarihe de müdahale olamaz. Sonuç, iyi de olsa kötü de olsa sonraki nesiller için üzerinde çalışılacak malzemedir.

 

19 Mayıs 1919, tarihçi Murat Bardakçı’nın da eserinde belgelediği gibi bir devlet projesidir. Ki daha evvel de bu konuda defalarca vesikalar neşrolmuştu. Kırık gemi gibi lafların Erken Cumhuriyet dönemine mahsus bağnazlıklar olduğu bugün artık mahcup eden gerçekler olduğu net şekilde ortadadır.

 

Mustafa Kemal Paşa ve yanındaki hey’etin koca bir gemi dolusu at ve otomobillerle Samsun’a sevk edildiği tarihte Osmanlı Devleti devam ediyordu. Meşruti rejim vardı. İstanbul, İngiliz ve yanındaki devletlerin işgalindeydi. Devletin başında VI. Mehmed Vahideddin bulunuyordu… Vahideddin Han, veliahd iken yaptığı Berlin seyahatinde Mustafa Kemal, maiyetinde yâveriydi. Padişah, 4 Temmuz 1918’de tahta geçtiğinde imparatorluk, her yandan alev almıştı. Bu arada memleketin çok yerinde vatanseverler, Kuvayı millîye mücadelesi başlatmışlardı. Bu kahramanların teşkilatlandırılmaları lâzımdı. Mustafa Kemal ve yanındakiler bunun için seçilmiş ve işgal idaresinden vize alınarak Samsun’a sevk edilmişlerdi. Bu sevk, işgal kumandanlığına “asileri cezalandırma” şeklinde gösterilmişti. İsim belli olunca Mustafa Kemal Paşa, Sultan tarafından Yıldız Sarayı’na dâvet edilmiş, huzura kabul edilmiş ve vazifesi tebliğ edilmişti.

 

Osmanlı, hata ve sevapları, zafer ve kayıplarıyla ömrünü tamamlayıp tarihteki şerefli yerini almıştır. Devletler de insanlar gibi doğar, büyür, gelişir ve göçerler. Devlet-i âli Osman da bu akıbetten beri olamazdı. Milletimiz, O’nun yerine Devlet-i Ebed Müddet’in yeni tecellisi olarak Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuştur.

 

Türkiye’yi, bir kişi ve bir parti değil 1. TBMM kurdu. 2017’de de Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçilerek 2023’te Cumhuriyetin 100. Yılında Türk Asrı yürüyüşü olan Türkiye Yüzyılı başladı. Bugün ne yaptığını bilen kimsenin Cumhuriyetle ve laiklikle kavgası yoktur. Laikliğin vatandaşa karşı ideolojik silaha dönüştürülmesi her zaman zarar vermiştir.

 

19 ve 20. Asırlar, maalesef kayıp yüzyıllarımızdır. Erken Cumhuriyet döneminde ağır hatalar yaşanmıştır. Bunların aydınlığa çıkması, konuşulması gerekir. Erken ve orta asırlar gibi Geç Osmanlı ve Erken Cumhuriyet dönemleri de titiz, dürüst, namuslu fikrî çalışma laboratuvarlarına alınmalıdır.

 

Yalnızca övme imkânı olan bir yerde fikir hürriyetinden söz edilemez. İlahlaştırma da firavunlaştırma da zarar verir. Şimdilerde siyasette yumuşama ihtiyacı geç de olsa keşfedildiği gibi yumuşama, anlayış ve uzlaşma yakın tarih için de tatbik edilmelidir. Tarihçi, araştırmasını hiçbir korku ve baskı hissetmeden yapabilmelidir.

 

Dalkavukluk metinleri tarihî eser olamaz. Öfkeli metinlerse zarar verir.

 

Atatürk’ü Koruma Kanunu, CHP’nin değil DP’nin eseridir. CHP bu kanuna sahip çıksa da sadece zarar görmüştür. Böyle bir kanuna iletişim çağında gerek yoktur. İlk Reis-i Cumhur hakkında kim ne diyecekse söylemiştir. Öven de fazlasıyla övmüştür. Hatalar birbirini beslemektedir. Atatürk’ün adı bile aslına uygun söylenmemekte. Hayattayken isminden Mustafa’yı kaldırmış ve Kemal’i de “Kamal” yapmıştır. Hem nüfus kütüğünde ve hem de Selanik’teki evde böyle yazmaktadır. Soyadı kanunu çıktığında önce “Özsoy” ismini almış bir yıl kadar sonra Meclis’te aile adı Atatürk yapılmıştır…

 

Hatasızlık beşere mahsus değildir. Hakan, Sultan ve Padişahların hataları olduğu gibi Reis-i Cumhur ve Cumhurbaşkanlarının da hataları vardır ve olacaktır.

 

Bundan dolayıdır ki bir süredir şunu teklif etmekteyiz:

 

-Devlet, namuslu tarihçilerden bir hey’et teşkil ederek onları 10 yıl gibi bir süre zarfında son 4 asrımızı 12 cilt hâlinde yazmaları için vazifelendirmelidir. Bundan böyle öfkeli tarih dönemi de resmî tarih dönemi de kapanmalıdır.

 

Tarihçi, ilahlaştırmadan ve firavunlaştırmadan yüksek mes’uliyyet hissiyle doğruları yazmalıdır.

 

Bunun gerçekleşmesi, istikbalimize büyük faydalar kazandıracaktır. 4 Asırdır darbelerden de kavgalardan da çok çektik. Türkiye Yüzyılında sağlam yol almalıyız. Darbeler dönemi kapatılmaya çalışıldığı gibi kavgalar dönemi de kapatılmalıdır.


.

OSMANLI’DA DARBELER

28 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :28 Mayıs 2024 00:43

 

A -

A +

27 Mayıs 1960’ta cuntacılar, darbe yapmış, emir kulu mahkeme hey’etinin kararıyla devlete 10 yıl Başvekil sıfatıyla hizmet etmiş Adnan Menderes ve iki Bakanı idam edilmişlerdi…

 

Bu kadarını az-çok herkes bilir. Ama; yeni nesillerin şunu bildiğinden şüphemiz var:

 

27 Mayıs Cinayeti, işlendiği yıldan 1980’e kadar 20 yıl boyunca bayram olarak kutlandı. Her 27 Mayıs’ta devlet erkânı, beyanatlar verdi, Anıtkabir’e gidildi, burada deftere yazılar yazıldı, okullar tatil edildi vs…

 

Darbeler tarihini değişik tasniflere tâbi tutmak mümkündür. Dünya Tarihinde Darbeler, İslam Tarihinde Darbeler, Hulefa-i Raşidin Devrinde Darbeler, Türk Tarihinde Darbeler, Selçuklu’da Darbeler, Osmanlı’da Darbeler, Cumhuriyette Darbeler gibi... Her biri ayrı ayrı ele alınıp tafsilat verilebilir. Bunlar yapılırken de hakikate sadakat şarttır. Bu dediklerimizin hayat bulması, en az 3 ciltlik bir çalışmayı gerektirir. Bir mesele konuşulacaksa o meselenin, öncesi, kendisi ve sonrası ele alınmadan masaya getirilecek her çalışma noksan kalır.

 

 

27 Mayıs ayıbı, asker başta olmak üzere adliyeye, ilmiyeye, sermayeye… sızmış bir mikrobun asırdan asra devrederek kötü bir gelenek hâline gelmesinin eseridir. Bundan dolayıdır ki “Osmanlı’da Darbeler” ve “Cumhuriyet’te Darbeler” diye hiç olmazsa bu iki yakın tarihi iki ayrı makaleyle ele almalıyız diye düşündük. Zira darbeler bitmiyor. Bitti sanmak, gaflet olur.

 

YILDIRIM BAYEZID HAN

 

 

İstikbâlin “Sultan-ı İklîm-i Rum” unvanlı Yıldırım Bayezıd Han 1360’ta doğdu. 1389’da tahta geçti. Kaderin akıl ötesi hükmü neticesi Asya’nın şarkındaki Cihan Padişahı Emîr Timur Han ile Asya’nın garbındaki Cihan Padişahı Yıldırım Bayezıd Han, 20 Temmuz 14O2’de Ankara yakınındaki Çubuk Ovasında karşı karşıya geldiler. İki Müslüman Türk Hükümdar çarpıştılar. Yıldırım Bayezıd Han, o güne dek çok zaferlere ve çok eserlere imza atmıştı. İlâhî takdir, O’nu tutsaklık görüntüsüyle istirahate aldı. Esareti devam ederken Akşehir’de hayata veda etti. Kendini zehirlediği ve Timur Han’ın mevkidaşını zehirlediği iddiaları doğru olamaz. Yıldırım, intiharın ağır haram olduğunu, Timur da artık misafiri olan bir cihangiri öldürtmenin çok büyük bir vebal ve günah olduğunu bilecek seçkin insanlardır.

 

FATİH SULTAN MEHMED HAN

 

 

Doğum tarihi, 30 Mart 1432’dir. Babası II. Murad devrinde iki defa tahta geçti. İstanbul’u fethederek Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- müjdesine ve övgüsüne kavuşmuş deha sahibi mümtaz bir hükümdardır.

 

Hilafeti, ülkeye torunu Yavuz Sultan Selim Han getirecektir. Fatih, resmen Halife olmadıysa da Halifelik, yeryüzündeki Müslümanların hak ve menfaatlerini korumak ise fiilen Halifeydi. Osmanlı’nın iki esas kanadından biri olan bütün Rumeli’nin fatihidir. Diğer kanat olan Anadolu birliğini ise torunu Yavuz gerçekleştirecektir.

 

Mısır üzerine Memluk seferine çıkmışken 3 Mayıs 1481’de Gebze’deki Hünkâr çayırında vefat etti. Yakup adlı, Yahudi asıllı bir hekim tarafından zehirlendiği iddia edilir. Kanaatimiz o ki hem dedesi Fatih ve hem de Yavuz için Mısır’ın fethi tali mevzudur. Asıl gâye, müeyyide gücü olmayan ellerde kalmış Peygamber vekilliği Hilafeti, Müslüman Türk’ün iradesiyle layık olduğu mevkide yükseltmekti.

 

II. OSMAN

 

 

3 Kasım 1604’te doğdu. 1618’de tahta geçti. Askerin ayaklanmasıyla can veren ilk Padişahtır. Ordudaki bozulmayı erken keşfetti. Fakat müşavirlerinin yönlendirmeleri yanlış oldu. Bu sebeple Yeniçeri Ocağı’nı ıslaha dair faaliyetleri kendisini zora soktu ve bunu hayatıyla ödedi. Hacca gitme bahanesiyle Anadolu’ya geçip asker toplayacaktı. Fikrini, Aziz Mahmud Hüdai Hazretlerine açınca Gönüller Padişahı, Dünya Padişahına muvafakat vermedi. Fakat delikanlı yaştaki II. Osman, kararından dönmedi. İsyan çıktı; ortalık yangın yeri oldu. Tarihçilerin yazdığına göre genç Padişah, Sadrazam Davut Paşa ve darbeciler tarafından Topkapı Sarayından alınarak çok bayağı muamelelerle Yedikule Zındanı’na götürülüp cellada teslim edildi.

 

Öldüğünde takvimler 20 Mayıs 1622’yi gösteriyordu. Hünkâr Hacı Bektaş-ı Veli Hazretlerinin terbiyesinden uzaklaşmış Yeniçerinin kanına darbe mikrobu girmişti.

 

SULTAN İBRAHİM

 

 

5 Kasım 1616’da doğdu. 8 Şubat 1640’ta tahta çıktı. 7 Ağustos 1648’de sivil ve askerî cuntanın iş birliğiyle darbeye maruz kalarak yerini kaybetti. Tarihçilerin iddiasına göre Kösem Sultan ve bazı üst kademe bürokratların tertibiyle nezaret altındayken 18 Ağustos 1648’de cellada boğdurularak hayatına kıyıldı.

 

IV. MEHMED

 

 

2 Ocak 1642’de doğdu. 1648’de tahta çıktı, 1687’de darbeyle devrildi. Nezaret altındayken 6 Ocak 1693’te zatürreden vefat etti.

 

II. MUSTAFA

 

 

6 Şubat 1664’te doğdu. 1695’te tahta çıktı. 1703’te meydana gelen isyanla yerinden indirildi. Darbe haksızlığını hazmedemedi. Bu üzüntüsüyle 29 Aralık 1703’te vefat etti.

 

III AHMED

 

 

Doğum tarihi, 30 Aralık 1673’tür. 1703’te Tahta çıktı. “Patrona” lakaplı Halil adlı bir Arnavut hamam tellağının başını çektiği isyanın büyümesiyle hal edildi, devrildi. Darbe, İran cephesinden iyi haberlerin gelmemesi, askere ödenecek maaşların aksaması ve Yahya Kemal’in asırlar sonra vereceği adla zamanın “Lale Devri”ne dönerek halktan kopulması gibi sebeplerle birden alevlenmişti. Padişah, bütün bunlardan dolayı yaşadığı derin üzüntü ve ağır şeker hastalığının bünyesinde yaptığı tahribattan dolayı 24 Haziran 1736’da gözaltındayken hayata veda etti.

 

III. SELİM

 

 

24 Aralık 1761’de doğdu. 7 Nisan 1789’da tahta geçti. Rumeli Kavağı Muhafızı Rizeli Kabakçı Mustafa’nın yamaklarıyla beraber Nizam-ı Cedit Askeri olmayı reddetmesiyle başlayan isyan, büyüyerek alev aldı. Islahat ve yeni ordu kabul edilmiyordu. III. Selim, 28 Temmuz 1808’de darbeci çapulcular eliyle katledildi. Yüzünden feci yara almıştı. İsyancılar, o kargaşada IV. Mustafa’yı tahta geçirdiler.

 

IV. MUSTAFA

 

 

8 Eylül 1779’da doğdu. 29 Mayıs 1807’de tahta çıktı. Rusçuk âyânı Alemdar Mustafa Paşa idaresindeki Nizam-ı Cedit [Yeni Düzen] Ordusuyla Yeniçeriler, birbirine girmişlerdi. Yenilikçiler, IV. Mustafa’yı devirerek nezaret altına aldılar. İsyancılar bunun üzerine şehzâde Mahmud’un peşine düşmüşlerdi. Cevri Kalfa diye bilinen bir hanımın cesaret ve maharetiyle yarının II. Mahmud’u isyancıların elinden kurtuldu. Hanedan da kurtuldu. Eğer isyancılara yakalansaydı ânında katledilecekti. III. Selim öldürülmüş olduğundan O’nun yerine geçmesi gerekiyordu. Bektaşiliğin bozulmuş bir tezahürü hâline gelen ve ordunun çağın şartlarıyla donatılmasına muhalefet eden Yeniçeri isyancılarıysa 4. Mustafa’yı tahta oturtma koşturmasındaydılar. Bu amansız mücadelede Şehzâde Mahmud, taraftarlarının desteğiyle tahta geçti ve devrik Padişah IV. Mustafa’yla alakalı olarak 16 Kasım 1808’de fermanını verdi. Nezaret altında bulunan IV. Mustafa, 29 yaşındaydı. Cellat, fermanın hükmünü icra etti.

 

II. Mahmud işbaşına geldi ama devlete hâkim olması zaman alacaktı. İlk 3-5yıl, o sırada devlet içinde Paralel Devlet kurmuş olan ve bu tarafıyla “1. FETÖ” denebilecek Halet Efendi, her şeye hâkimdi. Padişah, dizginleri eline alınca Halet Efendi’yi zor-güç önce Bursa’ya, ardından Konya’ya sürdü. Burada Mevlâna Meydanı’nda Mevlâna Halid’i Bağdadi Hazretlerinin kerameti tecelli etti. Bağlısı olduğunu söylediği Celaleddin-i Rumi Hazretlerinin huzurunda idam edilmişti. Halet Efendi, “başına adam topluyor; devlete isyan edecek?” iddiasıyla Halid’i Bağdadi Hazretlerine iftira atmış; O da “Biz, Halet efendiyi Hocasına havale ettik!” demişti.

 

II. Mahmud, aslında; aslından uzaklaşmış bu Yeniçeri Ocağını lağvetmişti.

 

SULTAN ABDÜLAZİZ HAN

 

 

8 Şubat 1830’da doğdu. 1861’de tahta geçti. Şûra-yı Devlet [Danıştay] Reisi, eski Sadrazam Midhat Paşa ve Serasker Hüseyin Avni Paşanın başını çektikleri asker-sivil, yargı ve müstemlekeci güçler cuntası işbaşındaydı. Padişah, 30 Mayıs 1876’da hal edildi. Fer’iye Sarayı’nda nezaret altına alındı. 4 Haziran 1876 sabahı cunta emrindeki birkaç vicdansız pehlivan, Padişahın iki bileğini kesmek suretiyle intihar görüntüsü verip cinayet işlediler. Bahçıvan kılıklı câniler, pencereden içeri girerken Sultan Abdülaziz Han, sabah namazını müteakip Kur’ân-ı kerim okuyordu. Gemileri açık denizlere çıkarma ve dış borçları ödeme gayretini hayatıyla ödedi.

 

Kurucusu olduğu için Fatih’teki eski Darüşşafaka Lisesi’ni üniversite yaparak buraya bu Padişahın adını vermek vefâ olur.

 

II. ABDÜLHAMİD HAN

 

 

21 Eylül 1842’de doğdu. 1876’da tahta çıktı. İngiliz güdümlü sivil-asker tezgâhıyla patlak veren 31 Mart [13 Nisan] isyanı, günümüzdeki Gezi çevresinde cereyan etti. Hareket Ordusu’na müdahale etmeyen Sultan, 27 Nisan 1909’da tahttan indirildi. Önce Selanik’e sürgün edilerek burada Yahudi Alatini biraderlere ait olan aynı addaki köşkte nezaret altında tutuldu. Selanik’in düşman eline düşme tehlikesi belirince İttihad ü Terakki Hükûmeti, kendisini ailesiyle birlikte Beylerbeyi Sarayına naklederek sadece iki odayı kullanma hakkı tanıdı. Gazete okumasına dahi izin verilmedi. 10 Şubat 1918 yılında gözaltı devam ederken arkada çok şerefli bir hayat bırakarak ebediyete intikal etti. Bir asır boyunca çok iftiralara maruz kaldı ama halefi ve kardeşi Vahideddin Han’a daha çok iftira edilecekti.

 

 

 

VI. MEHMED VAHİDEDDİN

 

 

36. Padişah ve son Halîfedir. 2 Şubat 1861’de doğdu. I. Cihan Harbi, 11 Kasım’da resmen bitmeden kısa süre evvel 4 Temmuz 1918’de tahta geçti. Devlet-i âli Osman, çok yorgun ve çok yaralıydı.

 

Birinci Meclis, 1 Kasım 1922’de Hilafet ve Saltanatı ayırdı ve Saltanatı kaldırdığını duyurdu. 4 Kasım’da son Sadrazam Ahmet Tevfik Paşa Hükûmeti istifa etti. 5 Kasım’da Refet Paşa, Bâb-ı âli’deki nezaretlere [Bakanlıklara] tamim yollayarak işlerine son verildiğini tebliğ etti. 

 

Şu duruma göre Vahideddin Han, artık sade bir vatandaştı. Fakat; ülkeyi terk etmesi için ağır tehditler alıyor, ailesine gözdağı veriliyor, akıbetinin linçle öldürülen gazeteci ve eski nâzır Ali Kemal gibi olacağı ihtar ediliyordu. Bunun üzerine 17 Kasım 1922’de yeniden dönme ümidiyle İstanbul’dan ayrıldı.

 

16 Mayıs 1926’da İtalya’nın San Remo şehrinde gurbet şartlarında vefat etti. Fiilî bir sürgün yaşarken kalabalık ailesinin geçimi de omuzlarındaydı. Mahalle bakkalına bile borç vardı. Bakkal, tabutuna haciz koydurdu. Türkiye’ye kabul edilmediği için Memalik i şâhâneden olan Şam’da Süleymaniye Camii haziresine defnedildi.

 

Tarihçi merhum Mehmed Niyazi Özdemir’den dinlemiştim. Vahideddin Han’ın vefat haberi Ankara’ya geldiğinde reis-i cumhur Mustafa Kemal, arkadaşlarıyla toplantıdadır. Haberi alınca hazirûndan müsaade rica ederek arka odaya geçer. Bir süre sonra geldiğinde Paşa’nın ağlamış olduğu çok bellidir:

 

-Namuslu bir insandı, der. Topkapı Sarayı’ndaki mücevherlerden bir miktarını alıp götürse hayatının sonuna kadar rahat içinde yaşardı. O ise, yanında olanı bile makbuz mukabili hazineye teslim etti…

 

Vahiddeddin Han, sadece üzerinde “tevekkeltü al Allah” yazılı bir levha götürmüştü. Herhâlde Allah’a tevekkülünü beyan ediyordu.

 

Bu levha, bugün tarihçi Murat Bardakçı’dadır. Neslişah Sultan’ın kendisine hediye ettiğini söylemişti. Tıpkıyazımı da Zeynep Çolak Saka hattıyla bizim koleksiyonumuzdadır.

 

Köşkü, harabeydi; imar edildi ve şimdi devlet hizmetinde. Ancak; ismini telaffuz nâhoş olmakta:

 

“Vahdettin Köşkü” demek yerine “Vahdettin Han Köşkü” veya “Sultan Vahdettin Köşkü” demek terbiyemize daha yakışır. Kabrini Şam’dan taşımayı ise kimse düşünmesin. Kendi topraklarında medfundur. İkinci bir Süleyman Şah Türbesi nakli hatası işlenmiş olur.

 

Görüldüğü gibi darbeler, 27 Mayıs 1960’ta başlamamış; darbe zorbalığı bu tarihte hortlamıştır.
Tarih, yalnızca iyi tarafıyla bir milletin olamaz. İyisi ve kötüsüyle bütün geçmişin tamamı o milletindir.

 

Tahlil edilip herkesin hakkı verilir.

 

Ders çıkarılır.


.

MEŞRÛTİYET DÖNEMİNDE DARBELER

30 Mayıs 2024 02:00 | Güncelleme :30 Mayıs 2024 00:21

 

A -

A +

Osmanlı tarihi, 1299-1839 Saltanat, 1839-1876 Tanzimat, 1876-1908 I. Meşrûtiyet, 1908-1922 II. Meşrûtiyet diye dönemlere ayrılabilir.

 

24 Temmuz 1908’de askıya alınmış Meşrûtiyet, Padişah tarafından tekrar yürürlüğe konmuş; Devlet, meşrutî yönetime geçmiş, fakat Hareket Ordusu ve İttihad Terakkinin baskıları ve İngiliz tezgâhı 31 Mart Vak’ası üzerine 27 Nisan 1909’da tahttan çekilmek zorunda kalmıştı. Yerine biraderi, “Reşad” lakaplı V. Mehmed Padişah oldu ise de bir ulu dönem kapanıyordu.

 

İttihad ve Terakki Fırkası [Birlik ve Kalkınma Partisi], iş başına gelmiş olsa da vaziyete tam hâkim olamıyordu. 21 Kasım 1911’de İttihad ve Terakkiye rakîb olarak Hürriyet ve İtilaf Fırkası [Hürriyet ve Barış Partisi] kuruldu. Kuruluşundan 20 gün sonra Payitaht İstanbul’da ara seçim yapıldı. Bu seçimi, 1 oy farkıyla HİP kazandı. Böyle bir netice İttihad ve Terakki Fırkası için korku sebebi oldu. Gelecek yıl Meclis-i Meb’usan yâni milletvekili seçimleri vardı. O seçimi kaybetme ihtimali doğmuştu.

 

Bu arada Hürriyet ve İtilaf Fırkası’nın bir anlamda silahlı gücü olan Halâskâr Zabitân [Kurtarıcı Subaylar], bir muhtıra vererek işbaşındaki İttihadçı Mehmed Sâid Paşa Hükûmeti’ni düşürdüler. Gazi Ahmed Muhtar Paşa başkanlığında tarafsız bir Kabine kuruldu. Ancak ömürlü olmadı. Bunu, Kâmil Paşa riyasetinde kurulan Hürriyet ve İtilaf yanlısı Hükûmet takip etti.

 

1908-1913 arası, siyasi kavgalar, darbeler, baskın ve cinayetler ve Libya ve Balkanların kaybı yıllarıdır. Felaketlerle doludur. Daha büyük felaketse 1914’te oldu-bittiyle girilen I. Dünya Harbiyle başlayacaktır.
Resneli Niyazi ve Enver Paşa gibi genç romantiklerin dağa çıkması ve Hareket Ordusu tehdidiyle İttihad ve Terakki, 1909’da arkasında Almanya olduğu hâlde hakimiyeti ele geçirmişti ama memleketin bir sabun kalıbı gibi elden kayıp gitmesine mâni olamıyordu. Hâlbuki Abdülhamid Han, nizasız şekilde Devleti teslim etmiş, iç harbe meydan vermemişti.

 

Gidişat böyle iken 23 Ocak 1913 günü Bâb-ı âli Baskını yapıldı. Bir darbe daha olmuştu:

 

Enver Paşa ve Talat Bey ile İttihad Terakki’nin tetikçisi Yakup Cemil gibi isimlerin başında olduğu darbeciler, Hükûmet binasını; bugünkü İstanbul Vilayeti’ni basıp içeri girdiler. Yakup Cemil’in tabancasından çıkan kurşunla Harbiye Nâzırı Nâzım Paşa katledildi, Sadrazam Kâmil Paşa ise çekilmiş silahların tehdidi altında istifa arzuhâlini imzaladı. Hareket Ordusu komutanlığı yapmış zorba tabiatlı Mahmut Şevket Paşa adlı baykuş, sadrazam oldu. Ne var ki kim ne ekerse onu biçer. O da 11 Haziran 1913 günü. Divanyolu Caddesinde arabasıyla seyir hâlindeyken silahlı suikastla katledilecektir.

 

İttihad ve Terakki, 5 yıl sonra M. Şevket Paşa’yı Hükûmetin başına getirebilmekle diktasını pekiştirmişti. Artık imparatorluğu Almanya’ya feda edebilirlerdi. Nitekim öyle oldu. Şüphesiz ki niyet bu değildi ama sonuç böyle oldu. Harb-i Ekber’de Almanların mağlubiyetiyle Osmanlı Türkiye’si de hükmen mağlub sayıldı. Bundan böyle Almanya’nın Cihan Harbini kaybetmesiyle devreye İngilizler girecek ve 1858’de Babür İmparatorluğu’nu yıktıktan sonra Devlet-i âli Osman’a musallat olacaklardı. Ondan sonra İngilizlerin öncülüğünde coğrafya, cetvel cetvel çizildi ve o coğrafyaya kendilerini merkeze alarak Yakın Doğu, Orta Doğu, Orta Asya, Uzak Doğu dediler…



.

CUMHURİYETTE DARBELER

1 Haziran 2024 02:00 | Güncelleme :1 Haziran 2024 00:32

 

A -

A +

Cumhuriyet Halk Fırkası, 9 Eylül 1923’te kurulur, 29 Ekim 1923’te Cumhuriyet rejimine geçilir. 1908-1922 arası meşruti idare ve çok partili hayat iken yeni dönemde tek parti vardır; adı, ileride CHP olacak CHF…

 

17 Kasım 1924’te TCF-Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası kurulur. Kurucular, Kâzım Karabekir, Rauf Bey, Ali Fuad Paşa, Refet Paşa… Mustafa Kemal’in eski yakın arkadaşlarıdır. Parti nizamnamesinde cumhuriyet fikrine bağlılıkla birlikte liberalizm ve demokrasinin benimsendiği, dinî inançlara saygılı olunduğu yazar. Cumhuriyetin ilk muhalefet partisi olan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası, partili cumhurbaşkanlığı sistemine karşıdır. Reis-i Cumhur Mustafa Kemal, aynı zamanda Halk Fırkası’nın başkanıydı. Terakkiperverliler, İttihad ve Terakki dönemine atıfta bulunur, diktaya dikkat çekerler. 1908 Darbesiyle “hürriyet, adalet, müsavat” diyerek çok partili hayat anlayışıyla başlayan dönem, 1913’e gelindiğinde Bâb-ı âli Baskınıyla katliam yaparak sadrazam ve hükûmet değiştirir.

 

Bu görüşler, Gazi Paşa’da rahatsızlık doğurur. Diğer bir rahatsızlık sebebiyse İttihad ve Terakki’nin bütün eski mensuplarının Terakkiperver’e geçmiş olmalarıdır. Ankara’da hava, gergindir. Bu arada Şeyh Said Vak’ası meydana gelir. İngiliz, çok yönlü oynamaktadır. Muhalefet partisinin tüzüğünde "Fırkamız, itikad-ı diniyeye ve fikriyeye hürmetkârdır" cümlesi yazılıdır. Bu maddeden dolayı Genç’te çıkan ve geniş bir çevreye yayılan kargaşanın sorumlusu sayılan TCF 5 Haziran 1925’te kapatılır. Ceza, kapatmakla bitmez. "Darbe, evladlarını yer!" gerçeği, kendini gösterir. Başta Mustafa Kâzım Karabekir olmak üzere kurucular, 14 Haziran 1926’da yapılacağı istihbar edilen ve tertipten başka bir şey olmayan İzmir Suikastı teşebbüsünden de mes’ul tutularak idamla yargılanırlar. Alınan cezalar, askerde rahatsızlığa yol açar. Reis-i Cumhur, eski yol arkadaşlarını "hususi af"la affeder. Böylece tek parti kalmıştır. 1930’da Serbest Cumhuriyet Fırkası gülünçlüğü yaşansa da bu toplum mühendisliği partisi de birkaç ay içinde kepenk indirir. Çok partili hayat içi 1945 yılına kadar beklenecektir.

 

Aslında darbe, yalnızca iktidar devirmek değildir. Bu anlamda inkılaba göre devrim, maksadı izahta daha kuşatıcıdır. Görüldüğü gibi iktidar da muhalefete darbe yapabiliyor. Bunun gibi yerleşik değerleri ortadan kaldırmak da darbedir. Bin yıldır kullanılan İslâm harflerini yasaklamak, bin yıldır yürürlükte olan hukuka son vermek, bin yıldır okunan Ezanı susturmak… da darbedir. 30 yıl sonraki Yassıada’nın habercisi İstiklâl Mahkemeleri, adlî yolla darbedir. 1946 seçimlerindeki “açık oy, gizli tasnif” pekâlâ darbedir. 1955’teki 6-7 Eylül olayları, asılsız bir haber üzerinden DP-Demokrat Parti iktidarına karşı yapılan darbe teşebbüsüdür. 1959’da içinde Başvekil Adnan Menderes’in olduğu tayyarenin Londra yakınlarında düşmesi de İngiliz senaristliğiyle kaza süsü verilmiş bir darbe yoklamasıdır!..

 

27 Mayıs 1960, halkın bildiği en meşhur darbedir. Bir Başvekil ve iki Bakan idam edilmişti. Bu darbeden sonra postallı talimatla 1961 Anayasası yapıldı. Bu anayasayla ilk defa Anayasa Mahkemesi kuruldu. Hukuk ihtiyacı için değildi. Tek Parti Zihniyeti kollanıyordu. Yine bu anayasayla Meclis’te senato ihdas edildi. Darbeciler, Tabiî Senatör adıyla ömür boyu senatör oldular. Türkiye, ileride başına sıkıntı olacak olan Koalisyon Hükûmeti şekliyle 1961 Seçim sonuçlarıyla tanıştı.

 

27 Mayıs’tan sonra 10 yılda bir darbe yapma illeti başladı. Cunta, gücünü İç Hizmet Kanunu 35’ten alıyordu. Darbecilerin birbirlerine düşmeleri çok olur. Topçu Albay Talat Aydemir, yapılan seçimler ve ortaya çıkan koalisyon Hükûmeti yüzünden 27 Mayıs’ın hedefinden saptırıldığı iddiasıyla bir kısım Harbiyeliyle birlikte iki defa darbeye teşebbüs etti. 22 Şubat 1962’de affedildi fakat 20 Mayıs 1963’te tekrar edince idam edildi.

 

27 Mayıs 1960’ı 12 Mart 1971 Muhtırası ve 12 Eylül 1980 Darbesi takip etti. Her üç darbede de idamlar, işkenceler oldu. 1970-1980 arası, âdeta sokak darbesidir. Emperyalist telkinlerle bu ülkenin çocukları, sol-sağ diye ayrılıp düşman edildiler. Her gün iki düzine genç ödü. 5 bin genç toprağa düştü. 1980 Darbecileri, yargılanamayacaklarını anayasaya yazdırdılar.

 

Sonraki darbeler çok yakın tarihtir, tafsilata girmeden kısaca bahsedebiliriz:

 

28 Şubat 1997’de başlayan ve bin yıl devam edeceği iddia edilen 28 Şubat Darbesi, meşru Hükûmete karşı yapıldı. Genelkurmay Başkanlığının 27 Nisan 2007 gecesi 23.20’de CB seçimi dolayısıyla yayınladığı tehdit dolu laiklik merkezli e-Muhtırası, 7 Şubat 2012’de savcı Sadrettin Sarıkaya’nın MİT Başkanı Hakan Fidan’ı ifade görüntüsüyle adliyeye çağırması fakat Başbakan Tayyip Erdoğan’ın "gitme, niyet başka!" ikazıyla yargının tutuklama oyununun bozulması, 28 Mayıs 2013’teki Gezi Parkı İsyanı, hep darbedir. Gezi İsyanı, 3 aydan fazla sürdü. Bayburt ve Bingöl hariç bütün iller karıştı. Mal kaybı ve ölümler oldu. Taksim Kışlasının yeniden yapılması bahane edilmişti. Darbe veya teşebbüslerinin hemen tamamının arkasında Tek Parti Zihniyeti oldu. 15 Temmuz 2016 FETÖ İşgal ve Darbe Teşebbüs ihaneti ise gündemdedir, dâvâları derdesttir, hemen her gün yeni yakalamalar olmaktadır.

 

Darbe, fırsatçılıktır.

 

Darbe, kan kaybıdır.

 

Darbe, hastalıktır…


.

TÜRKİYE YÜZYILI’NDA YENİ SİYASET

13 Haziran 2024 02:00 | Güncelleme :13 Haziran 2024 00:14

 

A -

A +

İBB’yi sıçrama tahtası olarak gören Ekrem İmamoğlu ve destekçileri, devrin CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nu tasfiye için Özgür Özel’i sahaya sürdüler. Bu iki isim, kürsüde ortak bir açıklama yapacakları zaman Sn. Özel, genel başkan olmasına rağmen Sn. İmamoğlu’ndan ancak artakalan yeri ve artakalan zamanı kullanabiliyordu. Özgür Özel’in CHP’yi seçimlere taşıyacağı ve ardından da emâneti sahibine iâde edeceği o günlerdeki genel kanaatti.

 

Kapalı kapılar ardındaki hesaplar çarşıya uymadı.

 

Umulmayan taş, baş yardı.

 

El, beyden yaman çıktı…

 

Özgür Özel, seçimlere kadar olan dönemi itidalle geçirdi. 31 Mart Mahallî Seçimlerine giderken belki de içeriden çelme yediği, eteği çekildiği, küçümsendiği hâlde azimle çalıştı, yoluna devam etti ve kazandı.

 

Tek Parti Zihniyetiyle milletinden uzak düşmüş CHP, çok nadir de olsa kendini yenileme hamleleri yapmıştı. Bunlardan ilki Bülent Ecevit zamanında 1970’lerde oldu. İkinci ve daha büyük hamleyi Özgür Özel yaptı. Ecevit, ancak koalisyon kurabilmişti. Gerçi, biri genel seçim, diğeri yerel seçimdir ama netice itibariyle Özel’in CHP’si daha ziyade halktan kopuk Beyaz Türklerle Kemalizm fanatizmine hapsolmuşların ve kendini seçkinler gören azınlığın partisine dönüşmüş bir yapıda 75 yıl sonra ilk defa bir seçimden birinci parti olarak çıktı.

 

Özgür Özel ve ekibi, seçim sonuçlarını, bir görmemişlik taşkınlığına döndürmedi. Bunun ne demek olduğunu, “Karaoğlan” ünvanlı Ecevit’in 1973’te seçimi kazanması üzerine Başbakan Demirel’in evini çeviren CHP’li yığınların Nazmiye Hanıma karşı sarf ettikleri hakaretleri hatırlayanlar bilirler. Aksine; Özgür Özel, makama hürmetten söz etti ki bizim geleneğimizde vardır. “Cumhurbaşkanımızı ziyaret edeceğim” dedi. Vaki görüşme talebi üzerine de Sn. Erdoğan, gün verdi ve iktidar ve ana muhalefet partisi başkanları, 2 Mayıs 2024’te AK Parti Genel Merkezinde bir araya gelerek 1 saat 35 dakika süren bir konuşma yaptılar. Bu müzakerede Sn. Özel’in dile getirdiği bazı talepler, kısa süre içinde uygulama olarak yerini buldu. CHP’de yeni genel başkan “müzakere” diyerek Cumhurbaşkanının kapısını çalarken selefi Sn. Kılıçdaroğlu “müzakere değil, mücadele!” diyordu.

 

Sürecin diğer yüzü de şudur:

 

Cumhur İttifakı’nın iki lideri Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli, vatandaşın 31 Mart’ta sandıkta yaptığı tercihi, öpüp başlarına koyduklarını daha ilk saatten itibaren milletle paylaştılar. Aslında Özgür Özel’in sonraki el sıkışmaya yönelik söz ve adımlarının başlangıcı seçim sonuçlarına gösterilen bu hürmet olmuştur. Seçimden sonra 2019 yanlışlığı tekrarlanarak mahkemeye koşulsa, öfke hissedilseydi Özgür Özel, yakınlaşma adımları atamazdı. Havayı iyi sezdi, şartları değerlendirdi zekâsını çalıştırdı. İktidarla kuracağı yapıcı çalışmalar, kendisini “eğreti başkan” görüntüsünden kurtaracak ve koltuğunu sağlamlaştıracaktı. Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli’nin de bu hâli görüp, tatmin olmaz tehlikeli ilişkiler içindeki bir politikacıya mukabil Özel’e destek vermedikleri iddia edilemez. Bu şartlar yaşanırken Cumhurbaşkanının, CHP’ye iadeyi ziyaret yapacağı açıklandı. Söz konusu ziyaret, 11 Haziran 2024 günü Sn. Erdoğan’ın Sn. Özel’le CHP Genel Merkezinde buluşmasıyla gerçek oldu.

 

Görüşmede Cumhurbaşkanı, darbe kirleri olmayan yeni ve yerli bir anayasayla, teröre karşı birlik ve ekonomide popülizmden uzak durma ve siyasette nefret dilini terk gibi maddeleri önceledi. Ana muhalefet partisi genel başkanı da emekli maaşlarıyla bayram ikramiyeleri, asgari ücretin yükseltilmesi, kayyım mes’elesi ve benzeri mevzulara ağırlık verdi. İlk semereler de daha toplantı devam ederken alındı. KTC-Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin 50. yaş kutlamasına dünyaya birlik mesajı vermek için her iki isim birlikte gidecekler. Kezâ, toplantıda Cumhurbaşkanı kayyım mes’elesine de açıklık getirdi. Kanunlara riayet eden ve Türkiye aleyhine çalışmayan belediyelere kayyım tayin edilmeyecektir.

 

İki genel başkan arasında 11 Haziran 2014 günü saat 16’da yapılacak olan bu toplantı başlamadan evvel bütün haberciler, bu konuya kilitlendiler. Türkiye ve Rusya, Türkiye ve Çin, Türkiye ve Amerika…. devlet başkanları, buluşsalardı ancak bu kadar alâka çekerdi. Bu durum tabiî midir?

 

Hayır!

 

Nihâyetinde bu ülkenin iki parti başkanı bir araya gelmişlerdir. Bu kadar sade bir mes’elenin böylesine ağır gündem olması anormaldir. Şimdiden sonra yapılması gereken normalleşmedir. Artık o sertlikler, kırıcı sözler, ölçüsüz dil arkada kalmalıdır. Ana muhalefet partisi liderinin, iktidar partisi liderini önce Meclis’te, sonra partisinde ziyaret etmesi ve bu ziyaretin iade edilmesiyle güneş kararmadı, denizler donmadı, dağlar devrilmedi. Aksine bu yumuşama, ânında vatandaşa sirayet etti. Bizatihi İslâmiyet’in kendisine düşman bir gazeteyle bir kısım şifa kabul etmez illetli kimselerin taassuptan kurtulmaları mümkün değildir. Onlar, yollarına giderler. Geniş kitle memnun.

 

Bu barış, birlik ve yumuşa iklimi devâm etmelidir. Bundan böyle Cumhurbaşkanın, muhalefet liderlerini, birlikte veya ayrı ayrı 3 veya 4 ayda bir belli aralıklarla ve fevkalade gelişmeler olduğunda kabul etmesi isabetli olur. Bakanların, gerekli konularda muhalefeti bilgilendirmeleri de faydalı olacaktır.

 

'Türkiye Yüzyılı' veya 'Türk Asrı'nda aklıselim ve fedakârlığın hâkim olduğu, seviyeli ve olgun bir siyaset ve varlığımızı 2071 Kızılelma’sına taşıyacak milletine tercüman bir Anayasaya ihtiyaç var.


.

GAZZE’DE KATLİAM VARKEN BAYRAM ETMEK!

15 Haziran 2024 02:00 | Güncelleme :15 Haziran 2024 00:21

 

A -

A +

Şimdi; Gazze’de çocuklar yalnızca zalimlerin kurşunuyla değil açlıktan da ölmekteler. BM Sağlık Teşkilâtı, canhıraş feryatlarla:

 

-Önümüzdeki aylarda Gazze’de açlık ve salgın hastalıktan kitleler hâlinde ölümler olacak!

 

Diye haber veriyor ve ölenlerin büyük çoğunluğunun çocuklar olacağını bilhassa duyuruyor.

 

Ama…

 

Nasıl ki Birleşmiş Milletler genel kurul kararlarına kimse aldırmıyorsa Sağlık Teşkilatının bu feryadına da aldıran yok!..

 

Hatta 5’li dişlinin elindeki BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi kararını İsrail yâni Siyonist Cellat Netanyahu, umursanmadı. Zalim, hız kesmeden soykırım vahşetine devam ediyor. Hatırlanacağı gibi bu hafta içinde BMGK, 7 Ekim 2023’ten bu yana ilk defa olarak “Gazze’de ateşkes” kararı aldı; alabildi. Buna göre üç safhalı bir yol takip edilecek ve üçüncü safhada kesin ateşkese varılacaktı.

 

Teklif, BMGK’ya Joe Biren tarafından yapıldı. Belli ki seçime giderken “barışın mimârı!” ünvanı peşinde.

 

Pişkinlik, genişlik bu kadar olur!..

 

Hâlbuki aynı kişi, Konseyin daha evvel aldığı benzer kararları veto ederek işlemez bırakmıştı. Bu defa bir devlet hariç dördü, reylerini kabul yönünde kullandılar. Rusya, çekimser kaldı. Putin’in bu tutumunda belki Rus Yahudilerinin etkisi vardır ama asıl müessir sebep, böyle bir kararın, ileride Ukrayna ihtilafı için Moskova’ya karşı bir silah olarak kullanma ihtimali olmalı.

 

BMGK’nın 1 Çekimsere karşı 4 oyla kabul ve ilân ettiği ateşkes kararını Hamas, hiç vakit kaybetmeden hemen kabul etti. İsrail ise kararı görmezden ve duymazdan gelerek bombalamaya, yakıp-yıkmaya, katliama devam ediyor. Bir farkla ki bu defa bunları sadece Filistin’de Gazze’de değil, Hizbullah’ı cezalandırma bahanesiyle Lübnan tarafında da yapmaya başladı. Lübnan buğday tarlalarına mancınıkla ateş fırlatıp ekinleri yakarken eş zamanlı olarak köylülere de kurşun yağdırmakta.

 

Vahim manzara ve gerçek bu iken; ateşkesi Gazze tarafı kabul edip, Siyonist İsrail azgınca saldırısına devam ederken Baydın ve O’nun Yahudi asıllı Hariciye Vekili Blinken, vaki açıklamalarında yüzleri hiç kızarmadan Gazze yönetimini suçladılar.

 

Daha evvel temas etmiştik; endişemizi bir kere daha tekrar ediyoruz:

 

-Gazze Celladı Netanyahu, Kurban Bayramı’nda da bebek, çocuk, kadın, yaşlı, sivil… mazlum ve mâsum Gazzeli Filistinlileri, hiçbir insaf ölçüsü tanımadan katletmeye, imha etmeye, evlerinin son kalmış parçasını da başlarına yıkmaya devam edecektir!..

 

Yobaz, mürteci ve gerici Netanyahu, ilâhî irâdeyle binlerce yıl evvel yürürlükten kaldırılmış; hükmü kalmamış ve Yahudiler eliyle de tahrif edilmiş; bozulmuş Tevrat’tan zorlama yorumlar çıkararak şeriatını pervasızca uygular ve “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” hedefine doğru yürürken aynı zamanda on binlerce masumu katledip sakat bırakmakta ve şehirleri enkaza çevirmektedir. Bu korkunç zulmü ekrandan hissiz gözlerle seyrederek şen-şakrak bayram yapacak olan 2 milyar Müslümana milyarlarca defa yazıklar olsun!..

 

-İslâmiyet, bize bunu mu buyuruyor?

 

-Müslüman, böyle gamsız olur mu?

 

-Yarın; Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- mübarek yüzüne nasıl bakarız?

 

-Gazzeli şehîdlerin ahirette yakamıza yapışmayacakları mı sanılıyor?

 

Siyonist-Evanjelist İttifakı, Gazze’de insanlık tarihinde görülmemiş bir soykırımı gözünü kırpmadan işler; şehîd ve yaralı sayısı 100 bine yaklaşırken; hele, saldırılar bayramda da devam ederse; birkaç fakire, birkaç kilo et dağıtarak ve nâfile hacla vebalden kurtulduğunu sanacak gâfil ve tasasız Müslümanlara acımak israf olur!

 

Siyonist-Evanjelist iş birliği, Müslümanın bayramını kararttı. Gazze’de ay yüzlü, ceylan gözlü güzelim can çocuklar al kanlara bulanırken Müslümanın kalbi, Müslümanın vicdanı, bayram yapmaya nasıl râzı olur?

 

Nasıl?

 

Büyük dîvân şâiri Taşlıcalı Yahya Bey bugün yaşasaydı belki şöyle derdi:

 

“Medet, medet bu cihânın yıkıldı bir yanı! Siyonist teröristler aldı Gazzeli canı!”

 

Ecdat, hükmü vermiştir:

 

Mâni-i gazâ olana; gazâ, farz-ı ayndır!.


.

HUKUKUN ÜSTÜNLÜĞÜ!

25 Haziran 2024 02:00 | Güncelleme :25 Haziran 2024 00:29

 

A -

A +

Çok açık ve net bir şekilde ifade edelim ki:

 

İthal hukukla

 

hakkaniyet,

 

adalet

 

ve

 

hukukun üstünlüğü sağlanamaz…

 

Maksada mâtuf, arzu edilen anayasa da inşâ edilemez. Eğer; yürürlükte olan hukuk hakîkaten hukuksa zâten üstündür; ayrıca payandaya ihtiyaç duymaz. Hukuk değilse; onunla hakkaniyet ve adalet tesis edilemez. Gerçek bu iken hukukun üstünlüğü sözü, sloganlaşarak telaffuz edilmekte. O zaman her slogan gibi bu cümle de boşa harcanmış nefes olmakta. İdeolojiler, beylik laflar, nabza şerbet ifadeler, fikrin kendi etrafında dönmesi, mesafe kazanamamasıdır.

 

Bu ülkede daha birçok değer gibi bin yıllık; 10 asırlık hukuk birikimimiz de çöpe atılıp, yerine bir gece ve birkaç gündüzde değişik Avrupa ülkelerinden tercümesi bile bozuk yapılmış derleme bir hukuk sistemi ikame edildi. O ülkeler, yâni hukuku hayranlıkla iktibas edilen o devletler, öncekilerde ve dünya harbinde hasmımız olan Düvel-i Muazzama diğer adıyla 7 Düveldi. Katile hayranlık duyulurcasına birinden idare hukuku, birinden ceza hukuku, birinden ticaret hukuku birinden aile ve borçlar hukuku, birinden ticaret hukuku, karma olarak anayasa vs. alındı. 

 

Asırlara dayanan zengin tecrübe, içtihad ve tatbikatlar da hazine-i evrak [arşiv] raflarına mahkûm edildi. Onlardan az bir kısmına sadece câmide hayat tanındı. Câmiin dışına çıkabilene ancak musalla taşına kadar gitmesine müsaade edildi. Dînî nikâhın dahi yakın senelere kadar suç olduğunu hatırlatmak isteriz.
Aslında 10 asırlık, bin yıllık zaman, Türklerin İslâm tarihidir. Hâdise, İslam tarihi cihetiyle ele alınırsa “15 Asırlık birikim çöpe atıldı!” Demek gerekir. Bu ülkede yüz yıldır, hatta iki asra yakındır kalblerdeki hukukla dillerdeki hukuk, belli edilmese, yüksek sesle söylenmese bile çatışma hâlinde…

 

Bugünkü dünya ile de dünkü hayatımızla da mukayese edilirse nice yıllardır ve bugün bizde hukukçudan ziyâde hukuk teknisyeni vardır. Hukuk mütefekkiri kıtlığından dolayı bu temel meselelere ya kifâyetsizlik veya cesâretsizlik yüzünden girilemiyor. Hâlbuki artık kavga-dövüş etmeden ilmî soğukkanlılıkla Tanzimat’tan, Erken Cumhuriyet’ten bugüne dek yapılan hata ve yanlışlar bütünüyle ve dürüstçe ele alınabilmelidir.
Bu memlekete millî silahlar çok lâzım; fakat millî hukuk çok daha fazla lâzım. İlmî seviyeyle son asrımızı tartmalı ve müzakere etmeliyiz. Çok güçlü bir hukuk değişimi ihtiyaçtır. O “derleme” dediğimiz hukukun bu milletin inancıyla, kitabıyla çatışmayanları, bundan böyle örfî hukuk sayılabilir. Fetihlerde, İslâm Hukuku’na; şer-i şerîf’e aykırı olmayan mahallî hukuk örfî; gelenek sayılarak ilişilmemiştir.

 

Ayrıca yıllardır yazıp konuştuğumuz gibi hukuk tahsili, liseden başlamalı ve bu maksatla Hukuk Liseleri açılmalıdır…

 

Bu bahis, derindir ve uykular kaçıracak denli hayatîdir. Hukukun üstünlüğüyle adalet ve hakkaniyeti ihtiyaç; olmazsa olmaz gören herkesin bu mevzulara kafa yorması ve fikir ve teklif üretmesi gerekir.

 

Teknik; fen, bir memleketi, tek başına uzun soluklu olarak taşıyamaz. Hukuk, edebiyat, tarih, iktisat, sosyoloji gibi içtimâî ilimler, kartalın diğer kanadıdır. Üniversitelerimiz, avukatlık meslek teşkilatları, bu dertlerle dertli ise sempozyum demeyelim ama istişare meclisleri kurmalı ve bu mes’eleler seviyeli ve verimli bir şekilde konuşulmalıdır.


.

4 BİN KATİL TÜRKİYELİ

27 Haziran 2024 02:00 | Güncelleme :27 Haziran 2024 00:24

 

A -

A +

"4 Bin Katil Türkiyeli!" Yılmaz Bilgen imzasıyla 26 Haziran 2024 tarihinde Türkiye gazetesinde yer alan ana haberdi… Hep stratejik, ön alıcı, dikkat çekici haberler yapan Sn. Yılmaz Bilgen’in bu haberi, muhakkak ki Devlet ve Hükûmet tarafından görülmüştür. Temenni ederiz ki vahim ve üzerinde daha çok çalışılması gereken haberi aşağıda sıraladığımız sorular eşliğinde sorumluluk sahibi basın kuruluşları da görürler…

 

Haber, arkadaşlarımız tarafından Türkiye gazetesinde layıkıyla işlenmişti. Fakat bu mes’ele, haberden -şimdi- makaleye ve oradan da inşallah yarın kitaba geçerek kalıcı olmalıydı. Zira tarihe ciddî bir kayıt düşülmüştür.

 

Söz konusu haberi bir kere daha okuyarak üzerinde birlikte düşünelim:

 

-38 bine yakın mâsumun kanına giren Siyonist askerlerin, 4 bininin Türk vatandaşı olduğu belirlendi. Türkiyeli katillerin sayısının gönüllü ve geri hizmetlilerle birlikte 10 bini aştığı kaydediliyor. İsrail’de 250 bin Türk pasaportlu kişi yaşıyor. Türkiye’de de 20 bin civarında hem Türk hem İsrail vatandaşı olan Yahudi bulunuyor. İsrail’de askerlik yapan çifte vatandaşlık sahibi kişiler, anlaşmalı olduğumuz diğer ülkelerdekiler gibi askerlikten muaf oluyor. Türkiye’den giden 4 bin Siyonist’in arasında İsrail Demir Kubbesi’nin başındaki general de var.

 

Şunu hemen ifade edelim ki çifte vatandaşlık hakkına sahip olan kimseler ister Türkiye’de ister İsrail’de ikamet etsin, ister Türk, isterse Yahudi olsun "bunlar, bilâistisnâ vatan hainidir, Siyonist’tir, Gazze Celladı Netanyahu’nun emrinde soykırımcı katillerdir!" demek yanlış olur. Zaten haberde böyle bir itham olmadığı gibi böyle bir hükmümüz de mevcut değil. Cezâların şahsîliği, hukukun temel kaidelerinden biridir. Ancak bahsettiğimiz bu keyfiyet, kimseye suçluları görmezden gelme hakkı vermez. Zaten mevzubahis haberin titiz bir emekle yapılması ve Yazıişleri’nin onu ana haber olarak kullanılması da olayı kamuoyuna mal etmek içindir…

 

Görüldüğü ve anlaşıldığı gibi ortada çok vahim bir gerçek var. Haberdeki ana cümleyi şerh ederek bir defa daha tekrar edelim:

 

-Bebek, çocuk, kadın, yaşlı, sivil demeden en az 38 bin masumu katleden, nice aileyi toptan yok eden, bir bu kadar insanı en insafsız şekilde yaralayan Soykırımcı İsrail askerlerinin 4 bini Türkiye’den giden Türk vatandaşı yani Türk değil de Türkiyeli katil sürüsüdür. Hatta onlardan biri de Demir Kubbe’yi yöneten generaldir…

 

Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti de Hariciyemiz de MİT de TSK da Emniyet de Basın da bu habere pürdikkat kesilmelidir.

 

Şu sualler cevabını almalıdır:

 

-Bu 4 bin Türkiyeli katilin kaçı, kaç zamandır İsrail’de?

 

-Onlardan kaçı Türkiye’ye geri döndü?

 

-Kaçı hâlâ Gazze’de, Batı Şeria’da katliam yapmakta, yakıp-yıkmakta?

 

-Türkiye’ye dönen bu Siyonistler, Millî Savunma Bakanlığımızca askerlik yapmış sayıldılar mı?

 

-Kaçı oralarda öldü?

 

-Bu vatan hainleri gibi kim, kimler, hangi şirketler, İsrail’de para transferi yapmakta?

 

-Türkiyeli 4 bin katilden kaçı şu ân Türkiye’de hapiste, kaçı aranıyor?

 

Bu hâdiseye dair TBMM’de bir araştırma yapıldığını da partilerin bu mevzua sahip çıktığını da hatırlamıyoruz. "Suriyeli de Suriyeli!.." diye ikide bir masaları yumruklayan malum yüz karası ırkçı partiyle bir kısım muhalefet partilerinin yabancı düşmanlığı yapmalarının onda biri kadar olsun bu Türkiyeli katillerle alâkalı olarak attıkları tek adım, ettikleri tek kelâm olmadı.

 

Söz konusu Türkiyeli katiller, gözü dönmüş azgın Siyonistlerdir. Bunlar, sadece Gazze’de katliam yapmazlar. Türkiye aleyhine dünyada hangi hükûmet, şirket ve kuruluşa elleri ulaşırsa oraları da Ankara aleyhine döndürmeye, Türkiye’ye itibar suikastı yapmaya da gayret ederler. Sadece dışarıda faaliyet göstermezler; içeride de Türkiye’nin varlık, birlik ve dirlik teminatı Cumhur İttifakı’nı birbirine düşürmek, fitne, bozgun çıkarmak için de şeytânî tuzaklar kurarlar!..

 

Bundan dolayıdır ki Cumhur İttifakı iki Genel Başkanları Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli’nin son derecede teyakkuzda olmaları, ihaneti fark etmeleri, kardeşlik millî dayanışmasına tavizsiz şekilde sahip çıkmaları son derecede kıymetlidir. 

 

Bütün edeb ve hassasiyetimizle Sevgili Peygamberimize -aleyhi’s selâm- yönelme vaktidir:

 

-Birlikte rahmet, ayrılıkta azâb vardır!..


.

1. FELAKET, 2. FELAKET, 3. FELAKET!

29 Haziran 2024 02:00 | Güncelleme :29 Haziran 2024 00:55

 

A -

A +

Birinci Felâket, "Harb-i Umumî" de denilen I. Dünya Savaşıdır. Bu savaşta Osmanlı, Almanya, Çarlık Rusya’sı, Avusturya-Macaristan imparatorlukları çöktü. 10 milyon insan öldü. Bir bu kadar insan, yaralı ve sakat, yüz binlerce çocuk babasız, aynı sayıda kadın dul kaldı. Haritalar, hudutlar bozuldu, milyonlar muhacir oldu. Açlık, yoksulluk sefalet alıp başını gitti.

 

I. Dünya Harbi, 1914-1918 arasında 4 yıl içinde yaşandı.

 

II. Dünya Savaşı ise 1939-1945 arasında 6 yıl devam etti. Tarihte ilk defa olarak I. Dünya Harbinde tayyare, II. Dünya Harbinde atom bombası kullanıldı. Ondan sonra uçaklar savaşın ana muharebe unsuru olduğu gibi atom da varlığıyla caydırıcı tehdit sebebi olageldi. II. Cihan Harbi’nde de 80 milyon insan hayatından oldu.

 

Birinci Dünya Harbi, İtilaf Devletleriyle Almanya arasında 29 Haziran 1919’da imzalanan Versay Sulh Akdi’yle nihâyete ermişti. Şu ân bir asrı aşkın bir zaman sonra aynı gün bu barış andlaşmasını konuşmaktayız.

 

II. Dünya Harbiyse 14 Ağustos 1945’te Japonya’nın kayıtsız-şartsız teslim olmasıyla durdu. Buna ateşkes de denmektedir. Harb-i Umumi, imparatorlukları ortadan kaldırmışken, II. Cihan Harbi, Soğuk Savaş Dönemi’ni başlattı. Dünya Kapitalist ve Komünist diye iki kutba ayrıldı. 26 Ağustos 1991’de SSCB’nin dağılmasıyla Soğuk Savaş ve İki Kutuplu Dünya devri bitti.

 

İlk Körfez Harekâtıyla Irak’ın ABD ve müttefiki Haçlı devletler tarafından işgal edilmesi, 2 Ağustos 1990-28 Ağustos 1991 tarihleri arasındadır. Bu süre, Sovyetler Birliğinin dağılma süreciyle eş zamanlıdır. Bunun neticesi olarak Orta Doğu, bugün de devam eden ağır bir istikrarsızlığa sürüklenmiş oldu.

 

Soğuk Savaş’tayken Moskova’nın güdümünde olan terör örgütlerini, bu defa Washington, buyruğuna aldı. İlk Irak İşgalini İkinci Irak İşgali ve Suriye İşgali takip etti. Bu arada bir haklılık mazereti olarak kullanılmak üzere ısmarlama DEAŞ örgütü tesis edildi. Amerika, güdümüne aldığı terör örgütü PKK’nın Suriye’deki devamı PYD/YPG’ye alan kazandırarak bir “Teröristan” kurmak için örgüte silah ve eğitim gibi her türlü desteği verdi, vermekte ve onu stratejik ortak saymaktadır.

 

Bugün coğrafyamız şu manzaradadır:

 

-Karadeniz’in kuzeyinde Rusya-Ukrayna ile çarpışıyor.

 

-Akdeniz’in doğusunda, İsrail, Haçlı İttifakı desteğinde olarak Gazze’de korkunç bir soykırım yapıyor.

 

-Kıyas kabul etmez silah üstünlüğüne, Gazze’yi enkaza çevirmesine rağmen tünellere girip Mücahidlerin elinde olan vatandaşlarını kurtaramadığı için dünya önünde rezil olan İsrail yönetimi, çarpışmaları genişleterek bölgeye yaymak için Lübnan’a taarruz hazırlığındadır. Savaşın bölgeye yayılması Siyonistlerin 2048 hayalinin eseridir. 2048, İsrail’in 100. Kuruluş yılıdır. “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” takvimidir. O, bu zulüm ve ahlâksızlıktayken ABD’de Başkan adayı Trump, mevcut Başkan Biden’ı İsrail’e tam destek vermemek, Filistinli gibi davranmakla itham etmektedir. Aslında "Müslüman gibi davranıyorsun!" diyor. Biden destekli Siyonist soykırımı bile zayıf bulan köhnemiş bir insaf karşısındayız!

 

Diğer yanda Ukrayna’da yalnız kalan Rusya, Çin ve Kuzey Kore ile ittifaka gitmiş bulunuyor Vladimir Putin, Ukrayna’nın NATO’ya girmesi hâlinde Moskova’nın bile güvenliğinin kalmayacağı inancındadır. Rusya-Çin İttifakı bu devrin dikkate değer gelişmesidir…

 

Toparlarsak:

 

Rusya, Ukrayna üzerinden Haçlı Koalisyonu dünya ile çekişme hâlindedir. Bunun ne çapa ereceği, nereye varacağı kestirilemez. İsrail, Haçlı İttifakı desteğiyle Filistin’de soykırım zulmüne devam ettiği gibi Lübnan’ı da taciz ediyor. İsrail, ateşi bölgeye yayarsa buna Türkiye kayıtsız kalamaz. Belki Rusya da kayıtsız kalmayacaktır. Bunun üzerine Amerika ve Haçlı İttifakı, Türkiye’ye Suriye’de ‘Teröristan’ ilânı ve onu tanımakla gözdağı vermek isteyeceklerdir…

 

Başını almış giden hayat pahalılığı, maaşların yetmezliği, yüksek enflasyon, emeklinin perişanlığı… ortadayken bir de sıcak savaşa girersek bu, çok şeylere sebep olabilir. Bölgede ve dünyada da çok şeyler değişir. Hayli zor günlerdeyiz. I. Dünya Harbine giriş gafletini akıldan çıkaramayız. II. Abdülhamid Han’ın diplomasi dehâsı ve itidali devam edebilseydi Osmanlı Türkiye’si, Harb-i Umumi’ye girmeyecek ve kayıplar silsilesi öyle bir felâketi yaşamayacaktık.

 

Millî Savunma Bakanlığı, "bütün ihtimallere hazırlıklıyız!" derken Namık Kemal’i hatırlattı. Bu, iyi haber ama olay çok ciddi:

 

II. Dünya Harbinde ölenlerin, I. Dünya Harbinde ölenlerin 10 katını bularak 80 milyon olduğunu unutamayız. III. Dünya Harbinde ölenlerse 80 milyonu birkaç defa katlayabilir. O zaman dünya altüst olur. Böyle bir felaketi önleyecek güçlü liderler, Avrupa ve Amerika’da yok. Amerikan mevcut ve müstakbel Başkanları, felaketi önleyici değil, körükleyici yapıdalar. Düşünemiyorlar ki III. Felaket de ABD’nin dağılmasına yol açabilir.

 

Ankara, her ân ve her şekilde teyakkuzda olmalı.

 

Sonuna kadar diplomasi!

 

Dosta güven, düşmana korku!

 

Tam kararlılık!

 

Tam birlik!

 

Ziya Paşa’nın nasihati bellidir:

 

-Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir

 

Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir!

 

Namık Kemal’in dediği de dilimizde vecizedir:

 

-Hazır ol cenge, ister isen sulh ü salah!


.

Devlet-i ebed müddet

2 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :2 Temmuz 2024 00:09

 

A -

A +

Devletimizin ismi Türkiye. Bu devletin bir önceki ismi ise Devlet-i âli Osman idi. 1876'dan sonraki hükûmet şekli meşruti demokrasiydi. Osmanlı devletinden önceki devletimiz, Selçuklu Sultanlığı'ydı. Daha evvel de Hanlıklar, Hakanlıklar bulunmakta.

 

"Türkiye" adını Cenevizlilerden başlayarak Avrupalılar Osmanlı devleti için kullanmışlardı.

 

Tarihte "Türkiye" isimli ilk devlet, Ed'devlet'it Türkiya ismiyle Mısır'da kurulmuştu. T.C., ağaç diplerinde sürgün veren mantarlar gibi birden ortaya çıkmadı. Böyle bir savunma devlete de millete de hakarettir. O, bir devamlılığın tezahürüdür. Devamlılık ifade eden ismi Osmanlı ecdadımız vermiştir. Bu isim şudur: Devlet-i Ebed Müddet. 'Ebediyete kadar devam edecek devlet'.

 

Türkiye Cumhuriyeti, 89 yaşında. Bir zihniyet, başlangıçtaki kavgaları sürdürmek istemektedir. Kendilerini cumhuriyetçi, Atatürkçü ve laik sayan bir sınıf zorbalaşarak, bir zıt cephe de ihdas edip onlara "cumhuriyet düşmanı" demişlerdir. Bugün böyle bir iddiaya sadece gülünecekken birtakım politikacılar hâlâ istismar çirkinliğindeler.

 

İki yanlışlığın düzeltilmesi gerekir. Bunlardan biri Osmanlının ilk günden son güne kadar mutlakiyetle yönetildiği. İkincisi, Cumhuriyetin ilk günden bugüne demokrasiyle idare edildiği fikridir. İkisi de doğru değil. Aslına bakarsanız "mutlakiyet" hükmü de hatalıdır. Yine de bu kelimeyle ifade etmek gerekirse 1876 Kanun-ı Esasisiyle birlikte meşrutî, bir diğer söyleyişle taçlı demokrasi devri başlamış, Osmanlının son meclisi, Cumhuriyetin ilk meclisi olmuştur. Hatta Türkiye Cumhuriyeti hudutlarını TBMM değil, Meclis-i Meb'usan çizmişti. Onun "Misak-ı Millî" diyerek yeminle tesbit ettiği hudutları Cumhuriyet kadroları ve Lozan Muahedesi bire bir kurtaramamıştır.

 

Şunu demek istiyoruz: İlk asli varlık ahalidir, ikinci asli unsur ise topraktır. "Millet" demiyoruz çünkü millet ve vatandaşlık gibi mefhumlar, yenidir. Ortak paydalara sahip bir ahali, yaşamak için bir toprağı seçtiğinde oraya memleket veya ülke denir. Bu ahalinin bu memleket üzerinde kendini idare etme mutabakatı akdedilince devlet ve vatan doğmuş olur. 3 bin sene evvel o toprak başka bir yerdi, devlet şekli Hanlık, Hakanlıktı, bin sene evvel toprak aynı iklimdi devlet Sultanlıktı. 89 sene evvel toprak yine burasıydı, devlet Padişahlıktı, 89 seneden bu tarafa bu topraklardaki devletin şekli Cumhuriyettir. Kim bilir? Belki 200 sene sonra dünyada başka bir yönetim tarzı çıkar, o günkü nesiller de bunu tercih ederler. Öyle ise değişen devlet değil, idare şeklidir.

 

Son söz: Geçmiş, mevcut ve gelecek devletlerimizin hepsinin ortak ismi, Devlet-i Ebed Müddet'tir. Bu, Devlet-i âli Osman'ın olduğu gibi Türkiye Cumhuriyeti'nin de üst kimliğidir. Devlet-i Ebed Müddet üst kimliği, iyi kavranır ve iyi anlatılırsa bölücülüğün tedavisinde iyileştirici bir imkân doğar. Bu topraklardaki her nüfus, asırlardır bu hüviyetle, bu kimlikle yaşayagelmektedir.

 

     *

 

Bu yazı, 30.10.2012 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

 

Makalenin muhtevası, her devirde yerini  koruduğu ve bugün bu fikre, her zamandan daha fazla ihtiyaç olduğundan bir defa daha dikkatlere sunmak istedik... 

 

Arzu eden okuyucularımız, www.turkiyegazetesi.com.tr adresinden arşive girerek bu yazımızı sesli olarak da bizden dinleyebilirler.


.

341 YIL SONRA VİYANA’YA MUKABELE!..

4 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :4 Temmuz 2024 00:00

 

A -

A +

A Millî Futbol Takımımızın, Euro 2024 Şampiyonası cümlesinden olarak 22 Haziran’da Portekiz’le yaptığımız maçı 3-0 kaybetmesi, yüreğimize oturmuştu. O mağlubiyet, bize öyle gelmişti ki yalnızca Türkleri ve Türkiye dostlarını değil, Endülüs’te vahşice Katolik soykırımına uğrayan, vatanlarından kazınıp sürülen Endülüs Müslümanlarını da kabirlerinde üzüntüye sevk etmişti.

 

Şükür ki bu teessür, uzun sürmedi:

 

2 Temmuz 2024 Akşamı Almanya’nın Leibzig şehrinde oynanan Türkiye-Avusturya maçında elde ettiğimiz 2-1’lik galibiyet, kalblerimizi ferahlandırdı. Portekiz mağlubiyeti, bize ve kim bilir daha nice yüreği millî şuurla donanmış gönüldaşlarımıza, bir asır boyunca bugünkü Gazze benzeri vahşi zulümler yaşamış Endülüs’ü hatırlattığı gibi, Leipzig Zaferi de hazin II. Viyana kaybını hatırlattı. Sadrazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa kumandasındaki Ordumuzun II. Viyana Muhasarasının, 12 Eylül 1683’te bozgunla neticelenmesi, Türk Milleti ve İslam Ümmeti için tarihin ve talihin bize küstüğü ân oldu. Bu tarihten sonra hep aşağı doğru gittik. Viyana Mağlubiyeti, tahlil edilmeden, son 3 buçuk asır idrak edilemez. Bundan dolayıdır ki bir futbol maçı olsa da her iki karşılaşmadaki duygularımızı böylece yaşadık. Bunlar belki bizde kalacaktı. Ama Leipzig’deki Türkiye-Avusturya mücadelesi sonrası İsrail ve Alman gazetelerinden yalan, iftira ve taşkınlıklar yükselince sessiz kalamadık. Belli ki onlar, bizim her alandaki her zaferimizi şanlı günlerimizle birlikte ele almaktalar.

 

Onlar unutmuyorlar...

 

İsrail’in Kann News gazetesi, tam kan kokmakta. Siyonist İsrail’in 10 aya yakındır Gazze’de işlediği vahşet ve soykırımı, yakıp-yıkmayı görmeden Avusturya’ya karşı oynadığımız maçta her iki golümüze de imza atan Merih Demiral’a sataşmakta. Sebep, her ne kadar galibiyetimizi hazmedememek olsa da bahane olarak bu yıldız futbolcumuzun başarısının ardından bozkurt işareti yapmasını göstermekte. Adı geçen kâğıt parçasına göre bozkurt işareti yapmak, Yahudi aleyhtarı milliyetçi bir tavırmış. Her bozkurt yani Ülkücü, İslâmiyet’le milliyetimizin düşmanı Siyonist katillerin elbette hasmıdır. Bunu fark etmek için bir maçtaki sevinç gösterisini beklemeye gerek yoktu. Ama malum varakpâre bununla yetinmemiş. Bir de ahkam keserek “Bozkurt örgütü, faşist bir terör örgütü olarak kabul ediliyor!” demiş. Bu asılsız iddiayı çürütmeye çalışmak zaman israfı olur, tenezzül etmeye değmez.

 

Almanya’nın Bild gazetesi de huzursuz olmuş. Önümüzdeki günlerde başkaları da çıkar.

 

Bild şunları yazmış:

 

-Faşist kurt selamı!

 

-Türk golcüden aşırı sağcı kutlama!

 

-Bozkurtlar, Balkanlar’dan Çin’e kadar Turan İmparatorluğu için çalışıyor!..

 

Bu lafları, Balkanları, arka bahçesine çevirme peşindeki Almanya’nın bir gazetesi etmekte. Demek ki futbol, bir yere kadar centilmenlik yarışı. Menfaate dokununca ağız dolusu hakaret edilebilmekte. Perde düşünce asıl yüzler ortaya çıkıyor.

 

Boşa uğraşıyorlar.

 

Ne 1492 Endülüs unutuldu,

 

Ne 1683 Viyana unutuldu

 

Ve ne de 2023 Gazze unutulacaktır!

 

Merih Demiral adlı vatan evlâdını yalnızca karşı cepheye fırlattığı güllelerden dolayı değil, heyecan ve kararlılığıyla haçlı-siyon ittifakını rahatsız etmiş olduğu için de tebrik ederiz. Sadece O’nu da değil, dua eden oyuncularımızı ve bütün takımı tebrik ederiz. Siyon ve Nazi saldırılarının arkasında, tek başına bir Bozkurt işareti tedirginliği yok. Seyirci sayısından bile rahatsız oldular. Leipzig stadındaki Alman, Avusturya ve Avrupalı seyirci sayısı (turnuva başından beri) 125 bin iken Türk ve Müslüman seyirci 130 bin idi.

 

Merzifonlu Kara Mustafa Paşa ve yiğitleri, torunlarının bu zaferinden dolayı müsterih olmalılar. Bu tarihî galibiyet, talihsiz devlet adamının ikinci defa yaşadığı sevinç olmalı. İlki Turgut Özal’ın Başbakanlığında oldu diye düşünüyoruz. 1983’te yâni Viyana’dan 300 sene sonra ANAP iktidar olduğunda bir câmi de bataktan kurtarıldı:

 

Sirkeci Tren Garı’na yüzünü dönen biri, sağ tarafında da tek minareli bir câmi görür. Bu mâbedin ismi Merzifonlu Kara Mustafa Paşa Câmiî’dir. Merhum Özal, işbaşına gelene kadar burada kubbe ve minare yoktu. Orası, saz evi adıyla bir işret ve şehvet mekânıydı. Adı geçen câmi, Allah’a şükür ki kurtuldu. Sırada Karaköy Meydanı’nda fotoğrafından başka izi-tozu kalmamış Karaköy Câmi-î şerifi bulunuyor. Ruhu şâd edilecek daha çok ecdad var.

 

Duaya, Bozkurt işaretine devam! Millî şuuru diri tutacak her tavır ve her hareketi savunmakla mükellefiz.

 

Son söz:

 

Ey, Viyana Şehid ve Gazilerinin torunları!

 

Hollanda’yı da devirerek Türkiye Yüzyılına şampiyonluk armağan etmelisiniz.

 

Bu şeref, size de milletimize de yakışır!..


.

DEVLET AHLAKI!..

6 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :6 Temmuz 2024 00:32

 

A -

A +

2 Temmuz 2024 akşamı oynanan Türkiye-Avusturya maçını biz, 2-1 kazandık. Her iki golümüzü de Merih Demiral kaydetti. 26 yaşındaki sporcumuz, attığı goller üzerine sevincini bozkurt işareti yaparak gösterdi…

 

O’nun Selçuk Kartalı gibi sembolik bu hareketi, İsrail’in gazete şeklindeki paçavrasından Alman Bild deste kâğıdına, Alman İçişleri Bakanına ve UEFA’ya kadar birçok yeri sanki çıldırttı. Hâlbuki bu tepkiyi verenlerden İsrail, Gazze’de soykırıma devam etmekte, Almanya, bugün de Naziler üzerinden soykırım bulaşığı taşımakta. Mavi boncuk dağıtıcısı UEFA da söz konusu Müslüman Türk olunca futbolcumuza iki maçtan men cezası vermeden edemedi. Garabete bakmalı ki onların bize karşı husumetlerini saklayamadıkları günlerde Fransa’da ırkçı parti seçimleri kazanıyordu.

 

Millî takımımızı da futbolcumuzu da haysiyetimizi de sahipsiz bırakamazdık. Bu sebeple bu olaydan hemen sonra 4 Temmuz 2024 günü "341 Yıl Sonra Viyana’ya Mukabele!.." başlığıyla bir makale kaleme aldık. Merih Demiral’ın ruh hâlini anlamak için Türkiye gazetesindeki bu yazımızda daha başka hatırlatmalarla beraber II. Viyana Muhasarası hatırlatması da yaptık:

 

Viyana’da kuşatma tam zaferle bitecekken 12 Eylül 1683’te hüsranla neticelendi. Tarihimizde Fetihler Dönemi kapanmıştı. Böyle bir hazin tecelli, sonraki 4 asır boyunca gelen nesilleri şu veya bu kadar sarsmıştır. Onun için Merih’in gollerini Viyana surlarına yollanan güllelere benzettik. Şimdi hâdise daha iyi anlaşılsın diye bir nebzecik de olsa II. Viyana Muhasarası ve Merzifonlu Kara Mustafa Paşa’nın seciye ve devlet ahlakıyla zamanı üzerinde duracağız…

 

Viyana kuşatılmadan evvel Harb Meclisi toplandı. Bu istişare meclisinde devlet umuru görmüş Paşalar, Sadrazama evvela Macaristan’da bulunan Yanıkkale’nin fethedilerek kuvvet kazanılması, bilâhare Viyana üzerine gidilmesinin doğru olacağı mütalaasında bulundular. Merzifonlu, bu tavsiyeye uymadı. Nemçe’nin başşehri Viyana’nın kuşatılması 14 Temmuz 1683’te başladı, Avusturya imparatoru Leopold, 80 bin kişiyle şehirden kaçtı ve kuşatma boyunca dönmedi. Osmanlı Ordusu, taarruz edip yüklense fetih gerçekleşecekti. Ne var ki bu arzunun hilafına Sadrazam, şehrin vire ile yani çarpışmadan teslimi ve böylece Viyana’nın zenginliklerinin Yeniçeri tarafından yağma edilmeden barış yoluyla teslim alınması için beklemeye devam etti. Muhasara, uzarken Polonya Kralı Jan Sobieski de 100 bin kişilik bir haçlı ordusuyla Viyana’ya yaklaşıyordu. Gelen yardımcı haçlı kuvvetine engel olması gereken Kırım Hanı Murat Giray’dı. Kendisini, Merzifonlu Han yapmıştı. Ama; Sadrazam, görüşlerine kıymet vermediği için O’na pek iyi bakmıyordu. Nefsine mağlup olarak düşmana ilişmedi, Haçlı ve Viyana kuvvetleri buluştular. Oysa bu sırada şehir düşmek üzereydi. Taksim meydanı kadar alınmadık bir yer kalmışken destek almış küffarın kuvvet tazelemesi üzerine Yeniçeri dağıldı. Merzifonlu, ağırlıkları bırakarak kalan ordusuyla Belgrad’a çekildi. Burada, nâm-ı diğer Avcı Mehmed olan IV. Mehmed’in emriyle Belgrad’a gelen Kapıcılar Kâhyasının ferman-ı şerifi tebliğ etmesiyle boynunu cellada teslim etti…

 

Devrin Başbakanı; Sadrazam Kara Mustafa Paşa, Yanıkkale yerine Viyana’ya öncelik vermekle takdir hatasına düşmüştü. Şehir yağmalanmasın, Viyana’nın zenginliği zarar görmeden ele geçsin düşüncesi de bir takdir hatası olmuştu. Teslim beklenirken Nemçe; Avusturya kuvvetleri zaman kazandı. İstişare arka arkaya ihmal görmüştü. Kırım Hanı’nın, küçümsendiği hissine kapılması ise felakete yol vermişti.

 

12 Eylül 1683’te Viyana’da bozgun yaşanmıştı; şu var ki bu bozgunu, zafere çevirecek şahsiyet de yine Merzifonluydu. Zira 7 yıldan beridir işbaşında olan bu Başbakan dirayetli bir devlet adamıydı. İdam edilmesi hata olurdu. Ahmed Cevdet Paşa, Cevdet Tarihinde fırsatçılara işaret etmekte. Onlar, Padişah’ın da Sadrazamın da kanına girdiler. Merzifonlu cezalandırılmayıp yerinde bırakılırsa kendilerine sadrazamlık ve diğer makamlar için sıra gelmeyecekti. Bu fırsat kaçmazdı!

 

Belgrad, o tarihte İstanbul’un tabiî hududuydu:

 

Merzifonlu, bozulmuş ordusuyla buraya çekilmişken Edirne’den yollanan Kapıcılar Kâhyası, cellatla beraber çadırdan girip de ferman okununca Sadrazam, o hâldeyken bile ruh asaletini muhafaza ederek emrindekilere şu talimatı verdi:

 

-Yerdeki halıyı kaldırınız; devlet malıdır; kanımızla kirlenmesin!

 

Ölürken bile sarf edilebilen bu söz, büyük bir devlet ahlakıdır, İslâm ahlakıdır. Bu söz, kıyamete kadar da konuşulacaktır… Bu sözü edebilen kahraman, herhâlde şehiddir.

 

Takip eden yıllarda bozulma durmadı. O azîz sözün edildiği iklimde gün geldi bu defa "Devletin malı deniz, yemeyen domuz!" denir oldu. Fırsatçılar, yiyiciler, iyi gün dostları, bugün dahil hiçbir vakit eksik olmadılar. Bunda şüphesiz ki devletin bir numaralı yöneticilerinin payı vardır. Sultan IV. Mehmed, Ordu, Viyana önlerinde düşmanla vuruşurken; kendisi, bir avuç heveskârla birlikte Edirne’de av peşinde olmayıp da askerin başında bulunsaydı belki de o hazîn sonuç yaşanmayacak, 4 asır boyunca fetihlere hasret kalmayacaktık.


.

ALFABE BİRLİĞİ

9 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :9 Temmuz 2024 00:20

 

A -

A +

6 Temmuz 2024 günü Azerbaycan’da TDT-Türk Devletleri Teşkilatı Gayrı Resmî Dışişleri Konseyi toplantısı vardı. Şuşa şehrimizde icra edilen bu kardeşler buluşmasında Dışişleri Bakanımız Hakan Fidan, efradını câmi, ağyarını mâni mahiyette hayli tafsilatlı ve muhtevalı bir konuşma yaptı:

 

Konuşmada, şu günkü bölge ve dünya gündeminde neler varsa neredeyse hepsi dile gelmişti. Mevcut dünya düzeninin dengelerini kaybetmekte olduğu, bu sebeple bakışları kendisine toplayan TDT’nın hazırlıksız yakalanmaması için dikkatli olması gerektiği üzerinde duruluyor, Gazze, KTC-Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ile bazı haklarına kavuşması beklenen Doğu Türkistan’a ilgisiz kalınamayacağına işaret ve Ahıska Türklerinin sürgünde 80 yılı arkada bıraktıklarına temas ediliyor, Türk Devletlerinin KTC’yi tanımaları, Gazze’ye sahip çıkmaları gereği üzerinde duruluyor, Ukrayna-Rusya savaşından ve daha birçok mevzudan söz ediliyordu.

 

Sn. Fidan’ın Türkiye adına yaptığı bu mülakatın tamamı değerli ve her bahis üzerinde ayrı ayrı durulmaya layık kıymettedir. Bu maddî ve mufassal keyfiyetin bir de ruhu denecek bir mevzu var ki dile gelenlerin hepsine denk ağırlıktadır:

 

Hakan Fidan, TDT-Türk Devletleri Teşkilatı, kısacası Türk Dünyasında Alfabe Birliği’nin kurulmasının ehemmiyetini gündeme taşıdı. Balkanlardan Çin Seddi’ne kadar bütün Türkler arasında dil ve gönül birliği tesis etmek, beka meselemizdir. Zorlukların aşılması veya gayeye varılması müşterek alfabe ve ortak lügatle mümkün olur. Bir, bir buçuk asır öncesine kadar bu bahsettiğimiz Mavi Türk Kuşağında veya Turkuaz Kuşağı’nda elifba birliği de kelime birliği de yaşıyordu. İstanbul’da basılan kitap ve gazeteler Urumçi’de, Buhara’da olduğu gibi Mohaçkale, Bahçesaray, Üsküp, Kosova ve daha onlarca nefes aldığımız yerde de okunuyordu. Hatta Hicaz, Şam, Bağdat ve Kahire gibi şehirler de buna dâhildir. Türkistan’ın, şarkıyla Çin ve garbıyla Çarlık Rusya’sının eline düşmesi, Türkiye’de inkılâb zannıyla Batı taklidciliğinin elifba ve kelimelerimizi tırpanlamasıyla bu birlik ağı bozuldu. Uzun bir aradan sonra, son 30-40 yılda televizyonlar ve talebe ve tüccar gidiş gelişleri devreye girdi. Şu gün ülkemizde bir milyondan ziyade öğrenci, Türkçe tahsil etmektedir. Bunlar, sadece Mavi Türk Kuşağı’ndan değil, İslâm âleminin her yanından, Afrika ve değişik memleketlerden.

 

Bundan böyle TDT’nın en ağırlıklı mes’elelerinin başında Alfabe ve Lügat Birliği gelmektedir. Dedelerimiz, ninelerimiz bu imkâna sahiplerdi. Bugün televizyonların doğrudan maksatları bu olmasa da bu Türkçeyi yaymaktalar. TV’lerin Türkçe zayıflığı gerçeği bir yana, bâzı dizilerle bâzı programların yapmaktan çok yıkmakta oldukları ise acı bir manzaradır. Bu sebeple TRT’ye çok daha fazla hizmet düşüyor. TRT, ana unsur Türk lehçelerinde yayın yapmalıdır. Keza, hizmet sağlayıcı yayın şirketleri, Türk Dünyası televizyonlarını da aboneliklerine dâhil etmeliler.

 

Kötü paranın iyi parayı piyasadan kovması gibi, kötü gündem de iyi gündemi görünmez kılmaktadır. Merih Demiral’ın Avusturya’yı mağlup ettiğimiz millî maçta golleri atmasından sonra sevincini Bozkurt işaretiyle gösterince Haçlı-Siyon taassup ve korkaklığı, ortalığı karıştırdığı ve UEFA da haddini aştığı için gündem, sis altında kaldı ve Hakan Fidan’ın Şuşa’daki bu tahlil ve tesbitleri hak ettiği ilgiyi görmedi.

 

TV tartışma programları bunları masaya almalıdır.


.

NATO/NATO

11 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :11 Temmuz 2024 00:19

 

A -

A +

İsmi, NATO diye kısaltılan ve sonraki yıllarda bu kısaltma, İslâm elifbasına da uyularak sağdan sola OTAN diye de yazılan Kuzey Atlantik Paktı, 4 Nisan 1949’da Washington, DC’de kuruldu. II. Cihan Harbi’nden 4 yıl sonraydı. Savaş, bitmiş fakat dünya, "komünist" ve "kapitalist" diye iki kutba ayrılmıştı. Bu yeni şekillenmeye "Soğuk Savaş Dönemi" dendi. ÇHC-Çin Halk Cumhuriyeti ve SSCB-Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği, Asya’yı neredeyse paylaşmışlardı. SSCB giyimli Rusya, ayrıca Balkanlardan Baltık Denizi’ne kadar Avrupa’nın, yarısı üzerine de dal-budak salmıştı. Buna rağmen genişleme tehditleri sürüyordu. Kızıl diktatör Stalin, Türkiye’den Kars, Ardahan ve Boğazları istemekteydi.

 

NATO, Komünist blokun çok yönlü büyüme hamlelerine karşı tesis edilmişti. Kuruluş andlaşmasına İzlanda, Lüksemburg, Belçika, Danimarka, Hollanda, Norveç, İtalya, Portekiz, Fransa, Birleşik Krallık, Kanada ve ABD’den meydana gelen 12 devlet imza koydu. Bunların en az üçte biri, ordu denecek bir askerî güce sahip olmamalarına rağmen Türkiye, müracaatının üzerinden iki yıl geçtikten sonra ancak Yunanistan’la birlikte 18 Şubat 1952’de NATO’ya üye olabildi. Türkiye’nin teşkilata kabul edilebilmesi için, Kuzey Kore ve Çin’le Güney Kore arasında devam eden savaşta komünist kuvvetlere karşı yer almamız şartı getirilmişti. TBMM’nin 30 Haziran 1950 tarihli kararıyla Güney Kore’ye 5090 kişilik bir tugay gönderdik. Bundan ancak 2 yıl sonra NATO’ya dâhil edilecektik.

 

3 sene süren Kore Harbi’nde toplamda 14 bin 936 askerimiz yer aldı. Bunlardan 721 Mehmetçik şehid düştü, 175’i kayboldu, 234’ü yaralandı. Şehidlerimiz, Güney Kore’deki Busan Türk Şehidliği’nde medfundur. Daha evvel Kore’nin adını bile duymamış 3 bin 276 Anadolu evlâdını feda etme pahasına NATO’ya girebilmiştik.

 

NATO’ya mukabil, komünist dünyanın da "Varşova Paktı" vardı. SSCB’nin 26 Aralık 1991’de dağılmasıyla son buldu. Berlin Duvarı’nın 9 Kasım 1989’da yıkılmasından, 2 sene sonra da SSCB'nin tarihe karışmasından sonra 1945’ten beri devam eden Soğuk Savaş Süreci bitti. Bunda en büyük sebep, Sovyetlerin 24 Aralık 1979’da işgal ettiği Afganistan’da bugün İsrail’in Gazze önünde perişan olması gibi bir varlık gösteremeyerek 10 yıl boyunca kan kaybetmesidir. Kara emperyalizm, Kızıl emperyalizmin bu çöküş ve dağılışına hazırlıksız yakalandı. O şaşkınlıkla önce, "artık NATO’ya gerek yok!" dediler. Ardından "Yeşil Tehlike için devam etmeli" ahkâmını kestiler. İslâmiyet’i kastediyorlardı. Türkiye’nin Müslüman bir ülke olduğunu ve Müslüman bir ordusu bulunduğunu hatırlayınca toparlandılar.

 

NATO bundan sonra yön değiştirdi. Artık Kızıl Rusya tehlikesi yoktu. Soğuk Savaş’ta ABD ve SSCB’nin her ikisine de "Süper Güç" deniyordu. Onlardan biri, bir avuç Afgan mücahidi önünde perişân olunca Amerika, sahayı boş buldu ve "Koalisyon güçleri" ve "Uluslararası güç" sihirli laflarıyla NATO’yu da arkasına alarak Irak, Afganistan ve Suriye’nin kuzeyini işgal etti, NATO’yu kaldıraç olarak kullanarak Tunus ve Mısır’da askerî darbeye destek verdi, "Arap Baharı" denen aldatmaca, felâkete yol açtı, Türkiye’de 15 Temmuz İşgal ve Darbe Teşebbüsünde devşirmelerine NATO üzerinden yardım etti.

 

2000 başlarından itibaren adı açık veya örtülü biçimde işgal ve darbelerle anılan NATO/OTAN, 2020’lerden itibaren genişlemeyi hedef aldı. İsveç ve Ukrayna’yı teşkilata dâhil etmek ısrarlı bir politika hâline geldi. Bunu son 30 yıldır çaplı Başkan çıkarmakta zorlanan Amerika yapıyordu. ’90’larda "Sovyetler dağıldı, artık NATO’ya lüzum yok diyenler, 21. Asrın ilk çeyreğine girilirken NATO’yu büyütme işine girmişlerdi. Bunun birinci sebebi ABD’nin de Afganistan ve Irak’ta kaybetmesi ve Suriye’de Türkiye ile karşılaşmasıdır. İkinci sebepse Rusya’nın kendini tekrar toparlaması ve Çin’le ittifak kurmasıdır. Bundan dolayıdır ki Amerika, Girit ve Akdeniz Adalarıyla Dedeağaç gibi yerlerde üsler kurarken NATO’yu da yedek ordusu gibi kullanmaktadır.

 

1950-1970 arasında Türk okullarında "Barış Gönüllüsü" adıyla Amerikan ajanları öğretmenlik yapar, talebeler, kutusunda "Made in USA" yazan süt tozlarından mamul sözde sütleri içerken Pentagon, TSK’ya "yardım" diye ordusunun döküntülerini veriyordu.

 

O yıllarda Türkiye’de solcular, NATO’ya muhalif iken milliyetçiler onlara karşılardı. Bugün anket yapılsa Türk Milleti’nin büyük bir kısmı NATO aleyhine oy verir. Bunun sebebi, kifâyetsiz Başkanlar elinde kalmış Washington’un şartları iyi okuyamaması ve Türkiye’yi tanıyamamasıdır. Netanyahu’ya kayıtsız şartsız soykırım desteği ve Kuzey Suriye’de ateşle oynamanın makul bir tarafı olamaz.

 

75 yaşına giren NATO, Amerika’nın yedek ordusu konumundan kurtulmalı ve Ukrayna da üye olacak saplantısından vazgeçilmelidir.

 

Ankara-Washington arasında asıl pürüzse Güney Kıbrıs’ın NATO’ya alınmasıyla çıkar. Bunun bugün için bir işareti yok ama yarın da olmaz denemez. ABD ordusu son olarak Güney Kıbrıs Rum Kesimine yerleşti, helikopter üssü kuruyor.

 

BM, BMGK çürümüşken,

 

AB, sallanırken,

 

NATO/NATO’nun yaşaması çok da kolay değil.

 

NATO, evvelâ kendi istiklâline kavuşmalı…


.

KITMİR

20 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :20 Temmuz 2024 00:58

 

A -

A +

Molla Abdurrahman Câmi, bugün Tarsus’ta olan ‘Yedi Uyurlar’ın sâdık köpeği Kıtmir’i vesile ederek hâlini bir şiirle Sevgili Peygamberimize -aleyhisselâm- şöyle arz etmektedir. Şiirin aslı Farsçadır. Tercümesi bile bu denli tesirli olduğuna göre aslının gücünü düşünmeli:

 

“Ey Allah’ın Resûlü, işittim ki Eshab-ı Kehf’in köpeği cennete girecekmiş/O cennete girerken benim cehenneme girmem revâ mıdır?

 

O, Eshâb-ı Kehf’in köpeği ise ben de senin Eshabının köpeğiyim.”

 

Hayvanların, hayatımızda var olmaları, insanlık tarihi kadar eskidir. Onlar da Nuh aleyhisselamın gemisinde yer aldılar. At, köpek, kedi, güvercin, bülbül… binlerce çeşit hayvan, tek tırnaklısı, çift tırnaklısı ile, büyükbaş ve küçükbaşıyla on binlerce yıldır bizimle birlikteler. Bunlardan bazıları ehlileşti, bazıları yabani kaldı. Bazısı Kurban Bayramlarımızın sembolü oldu. Bazısı kafesi sevdi, bazısı akvaryumu veya evlerin bahçesini. Bazısı karada yaşar oldu, bazısı denizde, bazısı gökyüzünde…
Bizim medeniyetimiz, Merhamet Medeniyeti’dir. İnsanların hukuku gibi hayvanların hukuku da korunageldi. Sultan Fermanları, cuma günleri, binek hayvanlarına izin verilip çalıştırılmamasını buyurdu. Onlara yüklenecek ağırlık miktarı tayin edildi.

 

Hayvanlarla ilgili sayfalar dolusu deyim, teşbih, atasözü… edebiyat, sağlık ve irfanımızda yer etti. “Köpek dişi” dendiği gibi “it dirseği” de dendi. “Kurt kanunu” dendi, “kurtlukta düşeni yemek esastır” dendi. “Ardınca yüz itin havlamadığına kurt denmez!” dendi.
Keklik gibi yürümek, bülbül gibi şakımak, ceylan gözlü olmak, sülün endam birer methiye, övgü sözüdür. “Arslan parçası”, “arslan gibi kükredi” takdir cümleleridir. Yahya Kemal’in Akıncılar şiirindeki tasvirle nice akınlarda bin atlı olup dev gibi orduları yendik. Hiç düşündük mü? Atı ehlileştirmeseydik belki de imparatorluk olamazdık. Tazılar, av köpekleriyle beraber avcının arkadaşıdır. Köpekler vefalı dostlarımızdır. Evlerimizin köylerimizin bekçileridir. “Köpeksiz köy” durumuna düşmek o köy için acınası yalnızlıktır. Kediler, mırmırlarıyla çocukluk yıllarımızın ninni sesleri gibidir. Kuşevleri, belki de tarihte yalnızca bizim mimârî şaheserlerimizin duvarlarında yer almışlardır.

 

Bizim adalet esaslı medeniyetimizde:

 

Kul hakkı,
Komşu hakkı,
Çocuk hakkı,
Gayrimüslim hakkı,
Hayvan hakkı vardır.
Can’a kıyılmaz...

 

Tarihimizde daha nice çeşidi gibi dağda kalmış aç kurtları doyurmak için kurulmuş vakıflar da vardı. Dağları karlar kapladığında vakıf çalışanları, onların muhtelif yerlerine et parçaları bırakırlardı.
Bozkurt bir hayvandır ama nice insanın adı veya soyadı Bozkurt’tur. Aslan, kaplan ve daha birçok hayvan adı da öyle. Biz Türklerde yarım asır evveline kadar erkek çocuklara “Tosun” ismi de verilirdi.
Ebru Hüreyre, radıyallahü anh, tanınmış bir sahabidir. Bu ünvan, “kediciklerin babası” demek. Daha ziyâde ünvanı ile yaşıyor.

 

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- cübbesinde uyuyan kediyi rahatsız etmedikleri bilinen bir rivayettir. Güvercinler, Hicrette mağaranın ağzına yuva yaptıkları için Türk milleti, güvercin kesip yemez. Kahire’de yendiğini görünce şaşırmıştım. Keza Hicrette mağaranın ağzına örümcek yaptıkları için Anadolu’da evlerde örümcekler öldürülmekten ziyade dışarı atılır. Biz Osmanlı Türkiyesi Türkleri at eti de yemedik ve yemeyiz. Câiz de olsa zafer ortaklarımıza kıyamadık.

 

Şu günlerde medeniyetinden çok ırağa düşmüş bir toplumun şehirleşme sancılarından biri yaşanıyor. Fikir ve teklif üretmek yerine sloganlarla kavgalar yapılmakta. Hayatlar, altüst, değerler tepe taklak oldu. Köpekler diğer birçok hayvan gibi gündelik hayatın bir parçasıydı. Fakat aile fertlerinin ve hayvanın o hanedeki yerleri belliydi. Hayvan da insan da terbiyeliydi. Köpekle yatağa girilmez, onun yüzü gözü öpülmez fakat çok sevilirdi. Şimdi bunlar yapıldığı gibi bebek gibi kucaklarda dolaştırılmakta, hayvan tabiatına aykırı olarak elbise giydirilmekte. Bazı evlerde büyükler, kapı dışarı edilirken köpekler, kendi öz hayatlarından koparılarak sofrada ve salonda başköşeye oturtulmakta.
Hayvanlar, değerlidir; fakat insan, eşref-i mahlûkattır, en değerlidir. Kur’ân-ı kerîmin ifadesiyle, bütün mahlukatın; insan, hayvan, nebat ve cematın en üstünüdür.

 

Bırakınız insanı katletmek kalbini kırmak bile câiz değildir. Azgın, başıboş, kuduz köpek saldırısı yüzünden ölen bir çocuğun acısı, o çocuğun ana babası için ömür boyu bitmez. Hiçbir tazminat, evlâdın yerini tutmaz. Onlar, bu acıyla yaşayan canlı cenaze gibidirler. Yaralı çocuk sakat kalsa da kalmasa da o saldırının ruh hâli kendisini bırakmaz.

 

Adaleti tesis etmek lâzım:

 

Hem hayvanı ve hem de insanı koruyacak dengeyi kurmakla adalet tesis edilebilir. İkisinin de hakkı kollanmalı. Köpek, bu cemiyete dün girmedi. Yalnızca Londra’ya değil, O’nunla beraber mâzimize de bakmalı. Asla bir “hayırsız ada” ayıbı, vicdansızlığı bir daha işlenmemeli fakat hiçbir çocuğun kılına da ziyan gelmemeli, hiçbir ailenin ışığı sönmemeli.

 

Bize göre; gerektiği zaman, gereken köpeklerin kısırlaştırılması, köpek nüfusunun ihtiyaç ölçüsünde tutulması en isabetli çâredir.

 

Kısırlaştırılsa bile azgınlığı, saldırganlığı devam edecek veya kuduz olan köpeklere gelince; bunlar, 4 kişilik bir veteriner hekim hey’etinin vereceği raporla itlaf yapılabilir.
Kimse, kimseden daha çok hayvansever değildir.

 

Herkes, evlâdını kaybetmiş veya evladı yara almış yüreği yaralı insanların yerine kendisini koyup öyle konuşmalı…

 

Molla Câmi’ler yeniden keşfedilirse kavga bırakılır ve böylece düşünülür.


.

PAYLAŞILAN TOPRAKLAR

30 Temmuz 2024 02:00 | Güncelleme :30 Temmuz 2024 00:20

 

A -

A +

Hizbullah, 1967’den beri İsrail işgali altındaki Golan Tepelerini neden bugüne dek vurmadı da İsrail Başkatili Binyamin Netanyahu’nun Amerikan Kongresinde alkışlanma utancının dünyada nefret uyandırdığı ve bu nefretten dolayı ABD’nin itibarının yerlerde süründüğü günlerde bunu yaptı?

 

Hem Washington hem İsrail, dünya gündemini değiştirme, alkış ahlâksızlığını unutturma peşindeler. Bundan dolayı Golan Tepeleri’ni bizzat İsrail’in vurması ve birkaç çocuğu katletmesi mümkündür. Eldeki veriler de bu ihtimali güçlü kılmaktadır. Vaziyete bakmalı ki bu tepeler, roketle vurulurken hayatını kaybetmiş 3-5 çocuktan dolayı Gazze Celladı, kendisinin on binlerce mâsumu katletmesini bir kenara bırakarak Gazze silahlı güçlerini çocuk katili olarak ilâna kalkışıyor.

 

Tepelere saldırının bizzat İsrail’den olması birinci ihtimaldir. Diğer ihtimal, Hizbullah’ın vurmasıdır. Hizbullah, İran’ın taşeron örgütüdür. Bölgede ABD ve Rusya’nın paralı silahlı şirketleri olduğu gibi İran’ın da taşeron silahlı kuvvetleri var. İran ve güdümündeki örgütler, bugüne dek Siyonistler ve Haçlılarla sadece göstermelik çatışmalar yaptılar. İran, her devirde; tarih boyunca yalnızca Müslüman ülkelerle savaştı.
Türkiye ile Türkistan arasında duvar olan İran, nihâyet Lübnan’daki Hizbullah yoluyla Akdeniz’e inmiş bulunmakta. Uzak mesafelerden gelen Rusya da tarihî gayesini gerçek yaparak bir zamandır O da Akdeniz’de. ABD bu Osmanlı Türk gölüne okyanuslar aşıp geldi. Saydığımız ve saymadığımız devletlerin elinden gelse Türklerin Akdeniz’e dürbünle bakmasına bile yasak getirirler. Bu sebeple tehlikeyi gözden hiç Irak etmeyip Mavi Vatan’ı tahkim etmek gerekir.

 

Bölgemizde fiilen 3 emperyalist unsur mevcuttur. Rusya, ABD, İran. İran, Basra Körfezi, İskenderun Körfezi, Aden Körfezi arasındaki üçgende kalıcı bir Şia varlığı inşa çabasındadır. Bu yolda hiç de küçümsenmeyecek mesafeler almıştır. Bu durum, bir bakıma İsrail’in “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” yayılma emelinin aksidir. Aynı sahada İran da Sâsâni rüyası görmektedir. Rüyâ görme, “Neo Osmanlıcılık” ayıplanmasıyla sadece Türklere çok görülür. İran, sınırdaş bile olmadığı Lübnan’ı Hizbullah’la hâkimiyetine almıştır. Aynı şekilde güdümündeki Haşdi Şâbi güçleriyle Irak ve Suriye’de de mevcuttur. Tahran’ın hemhudut olduğu Irak’ta tehlikeli bir ağırlığı vardır. Aynı güçle komşu olmadığı Suriye’de de saha tutmuştur. Hayli uzağındaki Yemen’de ise Husiler üzerinden etkindir. Bütün bu gelişmeler bizi birinci dereceden alâkadar eder. İran, Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen’de fiilen vardır. Türkiye’de halk, bu bölgede terör örgütüyle sömürgeci devletlerin olduğunu sanmakta. Hâlbuki vaziyet resmettiğimiz gibidir. Bölücü terör örgütünün de arkasında İran ve ABD ile Rusya vardır.

 

Bu noktada sorulması gereken sual şudur:

 

-Nükleer güç olmadığı, üstelik zâhiren bile olsa Batılı devletlerle ihtilaf yaşadığı, dünyanın ötekileştirdiği bu İran, nasıl oluyor da bahsettiğimiz koca coğrafyada nüfuz kurup tutunarak yerleşebiliyor?
Cevabı basittir:

 

-İran, inanç ihraç etmekte; bahsi geçen her yerle Şia köprüleri kuruyor. İran, 6 asır evvel de Anadolu’ya Şia sömürgecisi Şahkulu adlı inanç çelici ajanlarını yolluyordu. Yavuz Sultan Selim Han’ın ileri görüşlülüğü olmasaydı, Anadolu Şiileşmiş ve İranlaşmıştı. İran, rejim itibariyle şahlık da olsa cumhuriyet de olsa O’nun her devirdeki vazgeçilmez büyük hedefi, Şia itikadını yaymaktır. Şimdi de yakın ve uzak çevreye Şia ihraç etmektedir.

 

Bu zaviyeden bakıldığında Türkiye, bir asırdır geriye düşmüştür. Bu gerçek artık görülmeli ve gereği yapılmalıdır. Türkiye’nin dönemine göre Türkçülük, Kemalizm, Atatürkçülük ihraç etmesi söz konusu olamazdı. Âlemşümul olmayan fikirler ihraç edilemez. Saydıklarımız yereldir. Laikliğin kabulü ve dahası onun da laikçilik dayatmasına dönüştürülmesi bölgemizle ve fiilî varlık ve mânevî değerlerde yakın milletlerle aramızdaki köprülerin yıkılmasına yol açmıştır. Türkiye, bir asırdan bu yana Doğu ve Batı arasında içe kapanık yaşadı. Yurtta Sulh Cihanda Sulh, çekingenliğin, yalnızlığın seslendirilmesiydi.

 

Bu uzun ve geniş bahis üzerinden esaslı bir muhasebe yapılmazsa sıkıntı ve kayıplarımız sürüp gider.
Dinden, dilden, dünden kopmuşluğun bedelini ağır ödedik, ödemeye de devam ediyoruz.

 

Bir yeniden silkinme ve doğrulma dönemi inşa etmemiz şarttır. Büyük Türkiye, Cihân Devleti Türkiye, Türkiye Yüzyılı, Kızılelma Ufku kavramları budur ama süratle bunların içini doldurmazsak değişen olmaz. Dün de bugün de yarın da her şeyiyle bizimdir. Devletler, hesap-kitap da yaparlar. Bu muhasebe yapılırken haktan zerrece taviz vermeden devlet ve milletin âli menfaatlerini ve tüyü bitmemiş yetimleri, düşünerek şeref duyulacak bir külliyat, yüz senelik bir yol haritası hazırlamak gerekir.

.

“NİL’DEN FIRAT’A BÜYÜK İSRAİL” SALDIRISI HIZ KAZANMIŞTIR!

1 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :1 Ağustos 2024 01:30

 

A -

A +

Filistin eski Başbakanı, Hamas Siyâsî Büro Şefi, İsrail tarafından Tahran’da korumasıyla birlikte şehîd edildi. İsmail Haniyeh’e rahmetler Filistin ve Gazze halkıyla kalbi Filistin için atan şuurlu Müslümanlara başsağlığı diliyoruz. 

Liderler ölse de dâvâlar ölmez; o dâvâ hak ise daha güçlenir. Nitekim, Filistin, şanlı direnişinde daha evvel de şehidler vermişti. Şehîd verilmezse zafer kazanılmaz. Şahadeti göze alamayan, kahraman olamaz…

 

Hem de yeni Cumhurbaşkanı Mes’ud Pezeşkiyan’ın göreve başlama merasimi münasebetiyle yaşanan bu ayıp, İran için büyük bir yüz karasıdır. Bu, nemenem emniyet tedbiridir. “Hırsız, içerdense; kapı, kilit tutmaz!” sözü malûmdur. İçerideki İsrail ajanlarının Haniye’yi sattıkları bellidir. Hatta bunlar, belki de Devrim Muhafızlarının içindendir. 

 

20 Mayıs 2024’te de İran Cumhurbaşkanı İbrahim Reisî ve hariciye vekili, şüpheli bir helikopter kazasında can vermişlerdi. Tahran, üstelik düşen helikopteri bulamadığı için Ankara’dan yardım istemişti. Şu manzarada İran’ın kendi cumhurbaşkanını da misafir bir lideri de korumaktan âciz bir yere düştüğü görülmekte. Tahran’ın mazeret üretmeye hakkı olamaz. Tahran’ın, Tel Aviv’e hasım olduğuna inanmak hayli zordur. Ankara, dâimî teyakkuzda olmalı ki İran, İsrail, ABD ve Rusya coğrafyamızı paylaşıyor. Sıraya Çin de girme hazırlığında.

 

İran’ı sıkıntılı günler bekliyor olabilir:

 

İsmail Haniyeh’in misâfir olarak bulunduğu Tahran’da İsrail tarafından katledilmesi, “İran ahalisi için bardağı taşıran son damladır” diye düşünüyoruz. Muhalefet, kuvvet kazanabilir; ülke karışabilir ve Humeynî rejimi çökebilir. Proje rejimler, uzun ömürlü olamaz!..

 

İsrail’in Gazze’de yaptığı soykırımda 10 ay, handiyse arkada kalacak. Bu zaman zarfında Filistin Devleti, enkaz altında olanlar hariç, 40 binin üzerinde şehid verdi. Bir bu kadar da yaralı var. Bu şehid ve yaralıların yarısından fazlası çocuk, kadın ve yaşlılar. Kısacası “Gazze’nin 10 aydaki takribî ölü ve yaralı sayısı 100 bindir!” denebilir. 

 

Gazze Celladı Netanyahu’nun Kongre’de vicdansız suç ortakları tarafından onlarca defa ve dakikalarca ve çılgınca ayakta alkışlanmasından sonra Tel Aviv’e döndükten sonra Amerika’dan aldığı maddî ve gayrı maddî destekle şımarmış olarak senaryolar kurgulayıp, bahaneler bularak Gazze ve Batı Şeriâ’dan başka, Lübnan’a ve lüzum gördüğü her yere saldırmaya başlamış bulunuyor. Siyonist vahşet, azgınlıkta sınır tanımaz oldu. 

 

31 Temmuz gecesinin ilk saatlerindeyse Hamas Siyâsî Büro Şefî İsmail Haniyeh’in canına kasdetti. İsmi zikredilen kişi, diğer dâvetli devlet ve hükûmet adamları gibi İran’ın yeni Cumhurbaşkanı Mes’ud Pezeşkiyân’ın yemîn merâsiminde bulunmak için Tahran’a gelmişti. Törenden sonra geceyi geçirmek için ev sahibi devlet tarafından kendisine tahsis edilen İnkılâb Muhâfızlarının Tahran’ın kuzeyindeki askerî lojmanlarına gitti. Suikast, burada gecenin ilk saatlerinde roket taarruzuyla yapıldı, çileli adam, şehîd oldu. İsrail, 4 ay evvel 10 Nisan 2024’te de, Ramazan Bayramı’nda eş-Şatî Mültecî Kampı’na akraba ve kamp sakinleriyle bayramlaşmaya giden İsmail Haniyeh’in 3 oğluyla 2 torununu aynı ânda şehîd etmiş; fakat merhum Haniyeh, şaşılası bir dirayetle metanetini hiç kaybetmemişti. 

 

Bütün bunlar olurken “İslâm Âlemi”nden hiçbir ses çıkmamaktadır. Zira böyle bir dünya yalnızca kâğıt üzerindedir. Bu farâzî devletlerde yönetimler, halka rağmen işbaşında ve bu memleketler, kendi yönetimleri tarafından işgal altındadır. 

 

İslâm âlemi denen coğrafya, bir asırdır Şia-Siyonist-Vehhabi üçgeni arasında savruluyor. İsrail, Vehhabileri, Washington’ın kendilerine imzalattığı İbrahimî Andlaşmayla yanına çekmişken İran’la da sanki danışıklı döğüş içindedir. Anadolu’nun -Allah korusun- şu veya bu kadar kısmının siyonist işgale uğraması Tahran idaresini de Riyâd idaresini de ancak memnun eder. 

 

Bir kere daha tekrar edeceğiz ki Nil’den Fırat’a Büyük İsrail hedefi, siyonistlerin kendilerince kutlu gâyeleridir. İsrail’in 1948’de kuruluşunun 100’üncü yılı olan 2048’de bu hedefe varmak istiyorlar. Bu itibarla gözden hiç kaçmasın ki 2048’le 2071 çatışması söz konusudur. 

 

Siyonist hayalin gerçekleşmesi, Sevr’in bu defa haritanın diğer tarafından tahakkuk etmesi, vatanımızın parçalanması demek olur. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin buna müsaade etmesi, aslâ ve kat’a mümkün değildir. Eğer; denildiği gibi sahiden bir İslâm âlemi ve dâvâsı olan bir İslâm ümmeti olsaydı bugün bu Siyonist-Evanjelist İttifakına karşı bir dayanışma kurulur ve düşmanın üzerine yürünmüş olunurdu. Hâlihazırda bu ihtimalin gerçekleşmesi mümkün değil. 

 

O zaman iş başa düşmekte:

 

Bu da doğrudan çatışma yerine asker, polis ve istihbarattan kurulu gayrı nizâmî güçlü birliklerimizin Gazze’de, Lübnan’da, Ürdün’de, Kıbrıs’ta, Mavi Vatan’da yer almasıyla İsrail’in çevreden kuşatılması ve bu terör devletinin askerî ve hayatî hedeflerine bitip-tükenmeyen nokta atışlarıyla imhâ hareketleri düzenlenmesiyle mümkün olur. Adı geçen yerlerin en azından bir kısmında isimsiz kahramanlarımızın olmadığı söylenemez. Şimdi onlara büyük çapta kuvvet takviyesi yapmamız şart olmuştur.

 

Çünkü:

 

Bu yaptığımız, sâdece mağdur üçüncü taraf olan Gazze, Filistin için değil bizzat Türkiye için de meşrû müdâfaadır…


.

MİT

3 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :3 Ağustos 2024 01:06

 

A -

A +

İstihbarat ağı olmayan bir yapı devlet olamaz; böyle bir devlet, karanlıkta yol alır, önünü göremez…

 

Muhakkak ki önceki zamanlarda da vardır ama tarihler, uzak olmayan geçmişimizde istihbarat unsurumuzu Yavuz Sultan Selim Han’ın kurduğunu yazar. 

 

“İstihbarat” denilen haber alma, işleme ve gereğini yapma mekanizmasını, tıpkı Hilafet kurumu gibi en iyi işleten Abdülhamid Han olmuştur. Ne yazık ki bu Padişah’tan sonra gelen iktidar da takip eden devirler de bu yapıyı “hafiye teşkilatı”, “jurnalciler” diye küçümsemeye, istihza etmeye kalkışmışlardı. 

 

Hâlbuki devlet hayatında devamlılık esastır. Tecrübesiz, heyecanlı ve bâzı âzalârı dış güçlerce kullanılan İttihad ve Terakki hükûmeti, devletin istihbarat varlığını dağıttığı için kısa süre sonra önünü göremediğini fark etti ve 1911’de Teşkilât-ı Mahsusa’yı kurdu. Teşkilat, 1918’e kadar bu isimle yaşadı. 1919-1920’de Karakol Cemiyeti adını aldı. 1920-1923’te MİM MİM Grubu denildi. 1926-1965 arasındaki ünvanı MEHR-Millî Emniyet Hizmet Riyâseti’dir. 1965’te MİT Müsteşarlığı kuruldu. Başbakanlığa bağlıydı. Devletin, Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçmesi üzerine müsteşarlık, başkanlığa dönüştürüldü MİT Başkanlığı da diğer birçok ehemmiyetli müessesemiz gibi CB’na bağlandı.

 

İstihbarat tarihimizin efsâne ismi, Teşkilatı Mahsusa dönemindeki hizmetleriyle Kuşçubaşı Eşref’tir. Takip eden yıllarda da her ne nam altında faaliyet göstermiş olursa olsun teşkilat mensupları, her türlü darlık ve zorluğa rağmen yılmadan, korkmadan vatan için koştular.

 

MİT, bütün zamanlarının en parlak dönemini Hakan Fidan zamanında yaşadı. Sn. Hakan Fidan, 2010-2023 yılları arasında meçhul bir efsane olarak vazife yaptı. Büyük işler çıkarıldı. Bugün MİT’in şevk ve dirayeti -şükür ki-yeni Başkan Sn. İbrahim Kalın sevk ve idaresinde artarak devam ediyor. Unutulmaz hizmetlere imzalar atılmakta. Çok daha büyük hizmetlerin geleceğinden şüphe edilemez. Nitekim dünya gündemine oturan bir takas mes’elesi beklenmiyordu. Hakkını cömertçe teslim etmeli ki değerli kurumumuz MİT, medâr-ı iftiharımızdır. Bu takdiri, fazlasıyla hak ettiğini, tarihî esîr veya tutuklu yahut rehine takası adlı becâyişteki muvaffakiyetiyle bir defa daha gösterdi.
1 Ağustos 2025 günü Ankara’da aralarında ABD ve Rusya Federasyonu’nun da olduğu 7 farklı devletin 26 ajanı karşılıklı takas muamelesi ve hassas bir organizasyonla memleketlerine gönderildiler. Asrın en büyük ajan mübadelesine şahid olundu. Dünyada gündem olan bu olay, yüksek şereftir. Sırada İsrail’de nokta operasyonu var.

 

Bu millet, MİT’ten bunu beklemekte. İsrail, siyonistler, cezalandırılmayı 40 bin kere hak etti. Şu çemkirmenin makul bir izahı olabilir mi? Türkiye Cumhuriyeti Devleti, İsmail Heniyye’nin şahadeti münasebetiyle 2 Ağustos 2024 tarihinde 1 günlük yas ilân etti. Karar üzerine yurt içi ve yurt dışı temsilciliklerimizde bayraklarımız, asılı oldukları gönderde yarıya indirildiler. Uygulama Tel Aviv’deki sefaletimizde de yapıldı. Bunun üzerine İsrail Dışişleri Bakanı Israel Katz, sosyal medyadan sefaret çalışanlarımıza ve CB. Sn. Erdoğan’a çılgınca saldırma cür’eti gösterdi. Bir adım sonrası sefaretimize tecavüz ve -Allah muhafaza- CB Erdoğan’a suikasttır. Türk Devleti de Türk milleti de bu lafları hazmedemez.

 

Ankara, İsrail’i tanıma kararını geri çekmeli ve MİT de bu teröristlere karşı gereğini yapmalıdır. Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli ve Cumhur İttifakı sözcüleri Arz ı Mev’ud’a kilitlenmiş soykırımcı İsrail için defalarca ve haklı olarak “terörist İsrail!!!” demediler mi? Öyle ise terör örgütü, devlet olarak tanınamayacağına göre vaktiyle işlenmiş bir günahın tövbesi yapılmalı ve tanıma kararı iptal edilmelidir.

 

MİT, dünyadaki benzerlerinden farklı, milletine ve devletine bağlı, nev’î şahsına münhasır yerli, millî ve tarihî bir kurumumuzdur. İsimsiz kahramanların, “biz, bir ölür, bin diriliriz!” diyen şehîd adaylarının, hatta -sanki-yaşayan şehîdlerin, a’dan z’ye mukaddes varlıklarımız için koşan serdengeçtilerin, yiğid anaların doğurduğu aslanların teşkilatıdır.  

 

Son cümlemiz bizzat MİT’indir:

 

-Hâfıza olmadan; muhafaza olmaz!


.

ASRIN DÂVÂSI

8 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :8 Ağustos 2024 00:40

 

A -

A +

Müdâhil, müdahale etme, dâhil olma demektir. Derdest; görülmekte olan bir dâvâya menfaat veya zarar itibarıyla âlâkası olduğunu mahkemeye verdiği müdâhale talebi dilekçesiyle arz eden üçüncü taraf veya taraflar, hâkimin kabulü hâlinde o dâvâya katılır ve bizzat veya vekil marifetiyle duruşmaları tâkip ederler.

 

BM’nin -maalesef- devlet olarak tanıdığı İsrail, Filistin’de bir asırdır yaptığı katliâmı, 7 Ekim 2023’ten sonra şiddetlendirerek eşi-benzeri olmayan bir soykırıma dönüştürdü. Bu soykırım, Batı Şeria’da da olsa bile en ziyâde Gazze’de cereyan ediyor. Gazze’de 40 bin şehîd, 90 bin yaralı verildi, 10 bin kayıp var. Bu 140 bin kişinin yüzde 70’i kadın ve çocuk. Utanılacak gerçektir ki ölenlerden bir kısmı açlıktan can verdiler.

 

Dünya ve sözde İslâm âlemi, bu vahşi soykırımı, kılını kıpırdatmadan seyrederken hiç beklenmedik bir yerden ses geldi. Güney Afrika Cumhuriyeti, 29 Aralık 2023’te UAD-Uluslararası Adalet Dîvânı’nda İsrail aleyhine soykırım dâvâsı açtı. Dâvâcı taraf, dâvâlı tarafı 1948 tarihli BM’nin ‘’Soykırımın Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi’’ni ihlâl ettiği gerekçesiyle şikâyet etmişti. Dâvâcı GAC, durumun âciliyeti sebebiyle ihtiyati tedbir talebinde de bulunmuştu. Mahkeme, 11-12 Ocak’ta Lahey’deki Barış Sarayı’nda ihtiyati tedbire dâir duruşma yaptı. 26 Ocak’ta da hükmünü açıkladı. Karar, soykırım yapan İsrail’e bir dizi mükellefiyetler yüklüyor olsa da Gazze celladı, oralı olmayarak yakıp-yıkma ve katliamına devâm etti.

 

Bu arada muhtelif tarihlerde Nikaragua, Kolombiya, Libya, Meksika, Filistin ve İspanya, mahkemeye müracaatla müdahil olma talebinde bulundular. Gelinen günde mahkeme, henüz dâvâya bakma salahiyeti; yetkisi olup olmadığına dâir bir karar vermemiş olduğu gibi müdahil olmak isteyen devletlerin bu istekleri için de hüküm vermiş değildir. Müdahil olma talepleri, BM şartının 62 veya 63. maddesine veya her ikisine dayandırılmaktadır. 62. madde talep sahibi devletin menfaat veya zararının ispatını isterken, 63. madde Soykırım Sözleşmesinin yorumlanmasına dairdir. GAC’nin dâvâsı böyledir. Mevzuat, 62. maddeyi devletlerin hakkı olarak öngörmektedir. Filistin -hâliyle- her iki maddeyi esâs almıştır. Türkiye 62. madde hakkını mahfuz, saklı tutarak 63. madde üzerinden müdahale talebinde bulunmakta. Bu müdahale taleplerinin görüşülmesi, birkaç sene süreceği gibi dâvâlının mahkûmiyet veya beraatiyle alâkalı nihâî hükmün çıkması da önceki emsal kararlar itibarıyla en erken 10 yıl alacağı konuşulmaktadır.

 

Uzun ve karmaşık bir hukuk sürecini sadeleştirmeye çalıştık. Bir fikir oluştuğu zannındayız. Şimdi mes’elenin bu usul ve icraat tarafını bir kenara bırakarak başka bir konuya geçmek isteriz.

 

Bize göre bu mevzuda cevap bekleyen 3 soru vardır.

 

-İlk dâvâyı neden Güney Afrika Cumhuriyeti açtı?

 

-Libya bir yana İslam ülkeleri neden davacı olmadı veya müdâhale talebinde bulunmadılar?

 

-Türkiye, niçin 10 ay bekledi?

 

Güney Afrika Cumhuriyeti, daha önce Hollanda müstemlekesi iken 19. asrın başından 1961’e dek İngiliz sömürgesidir. 1961’de İngiliz Milletler Topluluğundan ihraç edilmiş fakat 1994’de tekrar birliğe alınmıştır. Ülke, uzun bir müstemleke hayatı yaşamıştır. Nelson Mandela’nın istiklal mücadelesi sevgi uyandırmış olsa bile GAC bir Afrika memleketi olmaktan çok birliğin müreffeh bir üyesidir. Diğer bazı Afrika topraklarının yaşadığı kıtlık-yokluk burada mevcut değildir. Nüfusun yüzde 80’i Hıristiyanlaştırılmıştır.

 

İsrail, soykırım yaparken ona kayıtsız-şartsız yardımcı olan devletlerden biri ABD diğeri Birleşik Krallık’tır. Tuhaftır ki bütün tenkitler ABD’ye yapılırken BK-İngiltere kendini âdeta gizlemiştir. Ne yararı olacağını şu günden kestirmek zor ama şüphemiz o ki acaba GAC’ı UAD’da dâvâ açmaya Londra mı teşvik etmiş olabilir. Kanada veya Yeni Zelenda da olabilirdi. Çünkü; dâvâ, nisbi de olsa teselli vermektedir. Ümitleri beslemektedir. Hâlbuki kararlar, çok geciktiği gibi verilecek kararın BM Güvenlik Konseyi üyeleri için bir değeri yoktur. Hükmünü infaz ettiremeyen bir mahkeme ne kadar lâzımdır? İngiltere’nin kurnazlığından kaygılıyız. Nitekim âdeta Gazze’nin âhı tutmuş ve İngiltere, tâ iç harbe kadar gidebilecek bir Gezi İsyanı’na maruz kalmış bulunmaktadır.

 

-İslam ülkeleri denilen ülkeler kendi idarelerinin işgali altındadır. Yönetimler, Batılı başkentlere bağlıdır. Libya, Türkiye’ye güvenmiştir diye düşünmek mümkün. TDT-Türk Dünyası Devletleri teşkilatı, ya münferiden veya Türkiye ile birlikte müdahale talebinde bulunmalıydılar. Buna Pakistan, Endonezya ve Malezya da dâhildir.

 

-Türkiye, dâvâ dilekçesinin olduğu dosyaya soykırımla ilgili deliller olarak fotoğraf ve videolar ve mağdur beyanlarıyla bazı fail ikrarlarını koymaktadır.

 

Bunların temini neden 10 ay aldı?

 

Anlamakta zorlanıyoruz…

 

Bütün bunlara rağmen verilecek kararın infazı BMGK üyesi 5’li devletten biri veya daha fazlası tarafından engellense bile tarihe bir kayıt ve mağdur taraf için vesikadır. İleride tazminat dâvâlarıyla daha başka dâvâlar için faydalı olur.

 

Bütün Filistin’in, bütün Gazze’nin bütün şehit ve mağdur yakınlarının ve bütün İslam ülkesi vatandaşı ümmetin, ümidi Türkiye’den yanadır. Bu fâcia, cinayet ve soykırımın ilk saatlerden itibaren en sıkı ve en samimî şekilde onu takip eden ve kavgasını veren yegâne devlet Türkiye Cumhuriyeti’dir.

 

Müdahil olma talebimiz çok sıkı tutulmalı, en iyi hukukçular istihdam edilmeli, muhakeme çok sağlam takip edilmeli ve şartları zorlayarak gecikmeden sevindirici sonuçlar alınabilmelidir.   

 

Bu dâvâ, bizim için asrın dâvâsıdır.


.

SÜR’ATLE MÂNEVÎ ÇÖKÜNTÜYE GİDİLİYOR!

10 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :10 Ağustos 2024 01:23

 

A -

A +

Bu toprakları fetheden ecdât ve istilâlar karşısında vatanı müdafaa ederken can veren şehîdler, mümkün olsa da yerlerinden doğrulup hâlimizi ve şehirlerimizin cadde ve meydanlarındaki manzaraları görseler herhâlde şaşkınlık içinde kalır ve pişmanlıklarını dile getirirlerdi…

 

İnsan, hiçbir çağda günümüzdeki kadar yalnız olmadı ve hiçbir çağda böylesine sağanak sağanak yıkıcı propagandalara maruz kalmadı, saptıran görüntülere, aldatan filmlere, modaya, kitle oyunlarına mahkûm olmadı. Başıboşluk hürriyet olarak sunuldu. İnsanın hürriyet hakkı suistimal edilir oldu.

 

“Sosyal medya’’ denen âfet, şimdi bu bozuk gidişatta başı çekmekte. Sosyalliği de medyalığı da kendinden menkul bu faaliyetin, on faydası varsa on bin zararı olmakta. Eskiden birtakım sapıklar, tuvaletlerin iç kapı arkalarıyla duvarlarına iğrenç resimler çizer, duvarlara kirli sözler yazarlardı. Bugün adı geçen sözde medya mecraları, az bir istisna dışında dünkü o helâ manzaralarına dönmüş durumda.

 

İnternet câzibe ve kolaylığıyla ahlâk avcıları, aile, millî değerler, devlet ve ülke düşmanları, insan zihnini, beşer iradesini esir almış durumdalar. Yayın taarruz ve tehlikesi altında olan yalnızca çocuklar, yalnızca gençler değil, hemen herkes tehlike altında. İsim isim sayıp ayrıca reklamlarını yapmaya gerek yok; adları belli, yaptıkları tahribat ortada olan bu mânevî cinâyet şebekeleri, anaokulu çağındaki çocuklardan başlayarak cinsî sapıklıkları özendirmekte, fuhşa teşvik etmekte, kumarı yaygınlaştırmakta, aileyi, ahlâkı tahrip etmektedir.

 

Bu asırda düşman, şekil ve silah değiştirmiştir:

 

Artık ülkelere nükleer silahlarla saldırmaya gerek yok. Hedefe konan memlekete internetten girip evlere, ailelere, cep telefonlarına, bilgisayarlara, gözlere, zihinlere sızınca insanı insan, aileyi aile, milleti millet yapan değerler, gün gün çürümektedir. Bu ihanet, milletler için var olan hangi kalıcı kıymet varsa onları bitirmek için musallat olunmaktadır. Bunları yapan düşman şirketler, dünya çapında yüz milyonlarca dolar kazanıyor. O meşhur internet platformlarının hiçbiri bu saydığımız mahvedici ağır suçlardan istisna değildir. Haberleşmelerle, oyunlarla, filmlerle bunu yapmaktalar.

 

Satın alınan cep telefonu ve masa bilgisayarlarıyla abone olunan sitelerde nefsi burnundan yakalayan sosyal medya şirketleri, sömürge ordularının vaktiyle yaptıkları askerî ve silahlı işgalleri, bu defa internet ordularıyla yapmakta, nesilleri çürütmekte, bozmakta ve mankurtlaştırmaktadır.

 

Basra harap olmadan bu vahim tehlike olanca çıplaklığıyla görülmeli.

 

Bu şirketler, bölücü terör örgütünden daha az tehlikeli değildir.

 

Bu musibet, bütün devletler için tehlikedir. Bâzı devletler, vatandaşlarını koruyabildiler. Onlar, bu korumacılığı yaparken beridekiler onları ötekileştirdiler, kişi hak ve hürriyeti ile serbest piyasa düşmanı ilân ettiler. Gelinen noktada görülüyor ki vatandaşını, çocuk ve gencini koruyan devletler haklıymış.

 

Bizde son günlerde bâzı internet ve oyun siteleri erişime kapatılmakta. Onlardan bir kısmı güya dürüstlük teminatı vererek yeniden açılmakta. Kabul etmeli ki bu tedbirlerde çok geç kalınmıştır. Tehlikenin üstüne gitmeli. Daha ziyade cesâret gerekir. Düşman, bu yolla yakıp-yıktıktan, zihinleri dağıtıp, ahlâkları bozduktan, üstelik ülkemiz üzerinden yüz milyonlarca dolar para kazandıktan sonra idarî ve cezâî tedbirler alınması arkadan gelmedir.

 

Gerçeği soğukkanlılıkla görüp saniye kaybetmeden kolları sıvayarak, kimin ne dediğine bakmadan gereği yapılmalı, cedlerimizin kemikleri sızlatılmamalı, ruhları azaba düçâr edilmemelidir.

 

Maddî kalkınmada son iki asrın en büyük hamleleri yapılmakta ve yapılıyor. Bunlarla iftihar ediyoruz. Heyhat ki mânevî yönde ise aksi yaşanıyor. Her aidiyet ve cephede büyük bir çöküş var. Bu kayıpta sosyal medyanın, internet sitelerinin yalnızlaştırdığı insanı esir alarak robota çevirmesinin büyük payı vardır. Bugün o dünkü mukaddes aile, geniş aile, akrabalık, komşuluk, mahalle dayanışması, terbiye, edep, millî hisler tükenme raddesine gelmiştir.

 

Kimse kendini aldatmasın:  

 

Bir yüzleşme, hesaplaşma ve sayım döküm şarttır.

 

Acil tedbirler hayati önemdedir.

 

Yoksa bu millet -Allah muhafaza- kendisi olmaktan çıkar.

 

Hatırdan çıkmasın ki Anadolu, milletler mezarlığıdır.

 

Sokak ve meydanlardaki manzaralar, TV reklâm ve dizileri, sosyal medya ortamları ve cep telefonuyla bilgisayarlardaki sapıklık, fuhuş, kumar ve diğer zararlılar, varlığımızın taşıyıcı sütunları değerlere düşman yayınlar, söylediklerimiz için ayrı ayrı delildir.

 

Bugün hükûmetin de devletin de bir numaralı vazifesi bu mânevî çöküntüyü önlemektir.

 

Nesillerini kaybetmiş bir milletin yarınları kalmaz.

 

Silah değiştirmiş düşman:

 

ahlâkı,

 

hayayı,

 

iffeti,

 

örf, âdet, gelenek ve yerli ve millî olan ne varsa onları tahrip etmekte, haramı sevimli ve övünülecek bir marifet olarak göstermektedir.


.

MÎSAK-I MİLLÎ

13 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :12 Ağustos 2024 21:17

 

A -

A +

Irak, üniter yâni yekpâre bir devlet değil, federal parlamenter cumhuriyettir. Irak’ın başşehri Bağdat olmasına mukabil özerk Kürdistan Bölge İdaresi’nin merkezi Erbil’dir. Fiilî durumda ise Barzani’ler Erbil’e, Talabani’ler Süleymaniye’ye hâkimdir. Yerel Kürt Meclisi Erbilde’dir. Mahallî anayasa, buna rağmen Kerkük’ü başkent olarak yazmaktadır. Kerkük, Mîsak-ı Millî Hudutlarımız içinde tarih, ilim, irfan ve kültürüyle köklü bir Türk şehri olduğu için Ankara bu keyfîliğe geçit vermemektedir. Bu otonom, muhtar bölgede TC-Türkmen Cephesi, KDP-Kürdistan Demokratik Partisi ve KYB-Kürdistan Yurtseverler Birliği bulunmaktadır.

 

KDP’nin Başkanı Neçirvan Barzanî, KYB’nin Bafıl Talabanî, TC’nin Hasan Turan’dır. Kürdistan otonom bölgesinin Cumhurbaşkanı Neçirvan Barzanî, Başbakanı Mesrur Barzanî’dir. Bağdat merkezî hükûmetiyle Ankara’nın son bir-iki senede daha bir yakınlaşması gibi buna denk şekilde Erbil yönetimiyle de Türkiye’nin münasebetleri aklıselime ve bölgenin gerçeklerine, tarihî, coğrafî ve sosyolojik değerlere önem verilerek iyi seyretmekte, Sn. Barzanî, ihtiyaç olduğunda Ankara’yı ziyaret etmektedir.

 

Buna mukabil Bafıl Talabanî, Süleymaniye olarak İran ve PKK’nın yanında ve ABD’nin güdümündedir. Amerika, Irak’ı işgal edip, Saddam Hüseyin devrildikten sonra Bafıl Talabanî’nin babası ve o zaman adı geçen partinin başkanı Celal Talabani, Washington’un yönlendirmesiyle o şartlarda Irak Cumhurbaşkanı seçilmişti.

 

Türkiye, Bağdat ve Erbil ile anlaşmalı olarak Türkiye ve Irak’ın ve bölgenin menfaatine Kuzey Irak’ı terörden temizlerken Bafıl Talabani ve adamları, rahat durmuyorlar. Adı geçen kişi Amerika’nın Suriye’de istihdam ettiği generali ve PKK’nın Suriye sorumlusuyla çektirdiği fotoğraflarla üçüncü taraflara mesajlar vermektedir.

 

Bu tarafın son oyunu bir defa daha Kerkük’te yaşandı:

 

Önceki gün 5’i KYB’den olmak üzere Kerkük İl Meclisi’nin 9 üyesi, Reşid Oteli’nde toplanarak boşalan makam için Kerkük’e yeni vali seçtiler. Seçime Türkmen Cephesi ve Kürdistan Demokratik Partisinden kimse katılmamıştı. Buna rağmen otelde yapılan bu tuhaf seçimde KYB’li Rıdvan Taha yeni vali olarak ilân edildi. Türkmen Cephesi Başkanı Hasan Turan, bu seçimi tanımadıklarını açıkladı. Sn. Turan, seçimin İl Meclisi Seçim Kanunu’nun 13’üncü maddesine aykırı olduğunu; kanunun Kerkük’ü meydana getiren bütün unsurlara eşit haklar verilmesini emrettiğini dile getirmektedir.

 

Kerkük, asırlarca ve asırlarca ağırlıklı olarak bir Türk ili iken zaman içinde şartlar aleyhe gelişti. Tapu kayıtlarının imhasına, Türkmenlerin bölgeden uzaklaştırılmasına kadar birçok zorbalıklar yapıldı. Türklerle Kürtler din kardeşidir. Bölgedeki diğer unsurlarla da kültürdaşlığımız vardır. Bu anlayışla ve devletler hayatınca aynı toprakları ve nimetleri âdilce paylaştık.

 

Varılan noktada ise Suriye’nin kuzeyi aleyhimize ve Suriye’nin de aleyhine olarak kuşatılmak istendiği gibi aynı hileli çark aleyhimize ve Irak’ın ve Erbil’in de aleyhine olarak Kuzey Irak’ta da döndürülüyor...

 

Bu kadar tafsilat ve malumat şu cümle içindir:

 

-Bugüne dek Mîsak-ı Millî’nin hep adı duyuldu. Zaman zaman yazılarımızda ona dair bilgiler kaleme aldık. Başka kalemler de temas ettiler. Şimdi artık bu defterin açılması gerektiği kanaatindeyiz. Mîsak-ı Millî haritası, doğuda ve batıdaki varlığıyla netleşmelidir. Mevzua dair bilinenler muğlaklıktan çıkmalı.

 

Dün Mavi Vatan yoktu, bugün var.

 

Dün var olan Mîsak-ı Millî ise bugün gereği gibi, layıkıyla, anlaşılır ve müdafaa edilir şekilde karşımızda değildir.

 

Esaslı bir Mîsak-ı Millî çalışmasına ihtiyaç var.


.

GAZZE’Yİ MÜDÂFAA, ANKARA’YI MÜDÂFAADIR!

15 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :15 Ağustos 2024 00:48

 

A -

A +

-Bu makalemizi, TSK’nın Başkomutanı Cumhurbaşkanı Sn. R.T. Erdoğan’la Cumhur İttifakı ve TBMM’ye ithaf ediyoruz-

 

 

 

Filistin Devlet Reisi Sn. Mahmud Abbas’ın evvelâ ve doğrudan Ankara’ya gelmeyip ilkin Moskova’ya giderek Sn. Vladimir Putin’le görüşmesinin ardından -âdeta- geçerken Ankara’ya da uğraması, yadırgatan bir ziyaret oldu. Üzülmedik değil. Eminiz ki milletimiz de üzülmüştür.

 

Buna rağmen “hoş geldiniz!” dediğimiz misafirimiz Mahmud Abbas’ın ömrünün sonunda yapacağı en hayrlı iş TSK’yı Filistin’e dâvet etmesi olacaktır. Bunun gayrısında edilecek her söz, güneşin altında eriyip akar. T.C. Devleti, Filistin Devletiyle bu akdi yapmalıdır. Bu ziyaretin bereketi bu muahede; andlaşma olmalıdır.

 

Sn. Mahmud Abbas’ın “Filistin” diye bir mes’elesi ve “Gazze” diye bir derdi varsa ki var olduğu kanaatindeyiz, öyle ise Ankara’yı bu andlaşmaya ikna etmek için her çâreye müracaat etmelidir. Andlaşma şimdi yapılır; gereği, devlet aklıyla günü, vakti saati gelince icrâ edilir.

 

Mehmetçiğin, bir asır sonra tekrar Mescîd-i Aksa’da sabah namazı kılmasından; Gazzeli kimsesizlere kol-kanat germesinden, yaklaşanı indirmesinden gayrı bir yol ve çâre kalmamıştır. Akdeniz’i işgal etmekte olan ABD de onun cüce müttefiki İsrail de Türkiye’nin karşısına dikilemez. Kimse çekinmesin; zâlim, korkak olur; bu cesâret onlarda yok! Böyle bir yanlışlığın kendileri için felâket olacağını bilmemeleri mümkün değil.
Aklımızdan hiç çıkmamalı ki ünvanını Kahramanlar Kahramanı Sevgili Peygamberimizden -aleyhisselâm- alan Mehmetçik, yalnızca Türk Milleti’nin değil, Allah’ın ordusu bu ordu, aynı zamanda İslâm ümmetinin ve mazlumların askeridir.

 

Âdem aleyhisselâmdan günümüze dek birçok zulüm ve vahşetler oldu. Bu, denî, seviyesiz dünyanın kirli yanıdır; ancak hiçbir vahşet, katliâm ve jenosit, İsrail’in Gazze’de 10 aydır yaptığı soykırım kadar merhametsizce ve canavarca olmadı. Bu sebeple Gazze ve Batı Şeria’da bilhassa kadın, bebek ve çocukların mârûz kaldıkları azâb ve felâketi görüp de yüreği yanmayanların insanlıklarına yazıklar olsun!
Artık sabırlar bitmiştir. Bu azıp-kudurmuş Gazze Celladı’na bu zincirlerini kırmış İsrail’e mutlaka anladığı dille cevap vermelidir.

 

 

İsrail’in insanlıktan mahrum Ben Gvir adlı bakanı yanındaki şımarık sürüyle beraber ilk kıblemiz Mescid-i Aksa’ya girip burada âdinin bayağısı taşkınlık ve tahkîrler yapıyorlarsa benim de en azından Dışişleri, Millî Savunma ve Adalet Bakanlarım, hemen hiç vakit kaybetmeden ilk Cum’a günü Mescid-i Aksa’da Filistinli Müslümanlarla omuz omuza Cum’a namazı kılmalılar. Denizlerdeki beynelmilel sular gibi Kudüs ve Mescid-i Aksa da uluslararası hukuk teminatındadır. Mehmetçik ve MİT, Bakanlarımızın kılına dokunacak her siyoniste dünyayı dar edecek kudrettedir!

 

Unutmamalı ki siyonistler, hayallerinin hayata geçme gününün geldiği inancındadır. Bu görülmemiş zulümleri bu maksatla işliyorlar…

 

Şizofrenik hayal veya rüyalarından biri şudur:

 

Mısır’daki Nil Nehri’nden Anadolu’muzdaki Fırat Nehri’ne kadar olan coğrafyada yani yüz yıl önceki Osmanlı Devletimizin topraklarında büyük İsrail’i inşa etmek… Onlara nazaran bu topraklar, ilâhî irâde tarafından Yahudilere vadedilmiştir; arz-ı mev’ud’dur.

 

İkinci bunama emarelerine gelince:

 

Siyonistler, Mescid-i Aksa’nın, Süleyman Mâbedi üzerinde yükseldiğini iddia etmekteler. Dolayısıyla Aksa

 

Ulu Câmiî’ni yıkarak temeldeki Süleyman Tapınağının kalıntıları üzerine bu mâbedi tekrar yükseltme çılgınlığı peşindeler.

 

Hiç kimse hakikati görmezden gelmesin. Gazze, Filistin, Lübnan, Suriye, Irak ve Kerkük dâvâsı, batıdaki birçok benzeri gibi Türkiye için hükûmetler üstüdür, dönemler ötesidir; devlet dâvâmızdır, millî dâvâmızdır.
Bölgemizdeki diğer ülkelerde yaşanan mâlum müstemleke tâviz ve taarruzları, Siyonist-Evanjelist dayanışmasıdır, bunlar aynı zamanda petrolsüz düşünülemez.

 

Siyonist İsrail, bütün bu halüsinasyonları; sanrıları, İsrail’in 100’üncü kuruluş yılı olan 2048 tarihi gelmeden halletmek telâşında. Düvel-i Muazzama, I. Dünya Harbi’nin galibi işgalci ve sömürgeci adalet tanımaz devletleri, unutmadıkları Sevr’i bu defa Siyon-Evanjelist iş birliğiyle çift başlı bir çıkarla bu şekilde hayata geçirme peşindeler.

 

Anadolu’nun tehlike altında olduğunu daha başka nasıl anlatmalı?

 

Hafızalara nakşetmeli ki:

 

Gazze’yi müdâfaa, Ankara’yı müdafaadır.

 

Filistin’e sahip çıkmak Anadolu’yu sahipsiz bırakmamaktır.

 

Bizim, yıllar evvel “Alparslan” adını verdiğimiz “Ağustos” ayı, biz Müslüman Türkleri sever.

 

Şimdi biz susalım, merhum Yahya Kemal, konuşsun:

 

Şu kopan fırtına, Türk Ordusudur yâ Rabbi

 

Senin uğrunda ölen ordu, budur yâ Rabbi.


.

İSRAİL, 1948 HUDUTLARINA ÇEKİLMELİDİR!

17 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :17 Ağustos 2024 00:45

 

A -

A +

İsrail için “1967 sınırlarına çekilmeli ve iki devletli çözüme ‘evet’ demelidir!” cümlesi, Filistin için çözüm yolu arayanların sıkça yaptığı hüsn-i niyetli bir tekliftir…

 

Şu var ki bu işgalci ve başına buyruk devlet, her iki şarta da zerrece değer vermiyor, teklif ve telkinlere kulaklarını tıkıyor:

 

Ne “iki komşu devlet olarak Filistin’le yan yana yaşarım” diyor, ne de 1967’de 6 gün süren Arap-İsrail muharebesinde işgal ettiği Golan Tepeleri gibi vaktiyle girip kuvvet zoruyla ele geçirdiği Filistin, Ürdün, Lübnan ve Suriye topraklarıyla yetinmeyi kabul ediyor…

 

İyi niyetli üçüncü taraflar, yukarıdaki teklifi yaparken O, Gazze misâlinde olduğu gibi gemi azıya almış olarak eski gasp, talan ve işgallerine yenilerini eklemek için soykırım dâhil; bebek, çocuk, kadın ve yaşlıları katletmek dâhil sivilleri vahşice öldürüyor, masum insanları açlığa mecbur bırakıyor, evleri, mahalle ve çarşılarla mektep ve hastaneleri moloz yığınına döndürüyor...

 

İsrail, 1967’de kazandığı genişlemeyi, bunaklık eseri idealine nazaran az görerek “arz-ı mev’ud” yalanına veya yobaz ve gerici inancına göre büyük gâye olarak seçtiği Nil’den Fırat’a Büyük İsrail hayalini hakîkat yapmak için Gazze’yi imhâ etmeye çalışmakta ve eş zamanlı olarak Batı Şeria’ya saldırmaktadır. Bunları zamanı ve yeri geldikçe Lübnan, Ürdün işgalleri takip edecektir. Lübnan’ı Suriye’ye, Suriye’yi de Anadolu’ya ulaşmakta menzil sayıyor.

 

 

Bu hak, hukuk, adalet, merhamet ve insaf tanımaz soykırım ırkçılığının devlet şeklinde örgütlenerek İsrail adını aldığı kan dökücü çeteye en gür ses ve kararlı ifadeyle çekilecek ihtar şudur:

 

-1967 yılıyla 1948-1967 arasında girip gasbettiğin, işgalin altındaki topraklardan derhâl ve kayıtsız şartsız çıkmak zorundasın! Şunu iyi belle ki BM’nin tescil ettiği 1948 hudutlarına dönmedikten “Vadedilmiş Topraklar” ruh hastası hâlinden dolayı özür dileyip, işgal yılları için tazminat ödemedikten gayrı ortaya konacak her teklif, bâtıldır, butlanla; yoklukla maluldür!

 

Bu şartı, hem Ankara’nın; bilhassa Ankara’nın ve Filistin dâvâsına destek çıkan herkesin ve elbette Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’la hükûmetinin ihmâl etmemesi gerekir. Bu, zaman, mekân, insan ve tarih önünde borçtur!..

 

1948 değil de 1967 hudutlarına çekilme isteği düşmana taviz, adaletsizliğe rıza, işgal ve gasba muvafakat olur.

 

Filistin’i BM mensubu 194 devletten 145’i devlet olarak tanımaktadır. 8 milyar dünyalınınsa tamama yakını için devlettir. Buna rağmen Filistin, BM’de sadece gözlemcidir.

 

Filistin devlet ve milleti, emperyalist devletler tarafından bir asırdan bu yana hudutları belirsiz, gayesi çılgınca olan siyonist bir örgütün insafına terk edilmiştir.

 

Bu katliam ve imhadaki vebal, Düvel-i Muazzamayla sözde İslâm ülkeleri başta olmak üzere 194 devletin her birinin omuzlarındadır.

 

Sn. Abbas’ın 15 Ağustos 2024 günü saat 15.15’te TBMM’de yaptığı konuşma ve ortaya koyduğu tavır iyiydi. Misafir etmemiz ve yaralı devlet reisini ağırlamamız da güzeldi. Mahmud Abbas’ın konuşmasındaki ana cümle “yâ zafer yâ şehadet!” haykırışı oldu. Onu hemen takip eden diğer dikkat çekici sözler de şunlardı:

 

-Ben ve bakan arkadaşlarım, ölmemiz bahasına da olsa Gazze’ye gideceğiz, Gazze, ayrı bir devlet değildir, Filistin’in parçasıdır!

 

Türk ve dünya haberciliğinde manşet olarak bu sözler seçildi…

 

-Yâ zafer, yâ şehadet!!!…

 

Manifestosu değerlidir ve yalnızca alkışlanır ve gereğinin icra edilmesi beklenir. Zira bugüne dek ve her ne pahasına olursa oldun çoktan Gazze’ye gidilmeliydi.

 

Bunların dışında Sn. Abbas’ın hitabetinde iki de eksiklik gördük.

 

Mahmud Abbas şunları demeliydi:

 

-Bu ihtilafın sona ermesi düşüncesinde olanlar, bölgede Filistin devleti ve İsrail devleti diye iki devletli bir hâl tarzını teklif ederken İsrail’in 1967 hudutlarına çekilmesi gereğini öngörmekteler. Biz,

 

Filistin milleti olarak iki devletli çözüme sıcak bakarken 1967 teklifini reddediyoruz! İsrail’in geri çekileceği yer, 1948 sınırlarıdır. Başka türlü görüşleri elimizin tersiyle itiyoruz!..

 

Gördüğümüz ikinci eksik husus ise şudur:

 

Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas, şunu demeliydi:

 

-Düşman ve dünya bilsin ki Batı Şeria’dan vatanımın diğer parçası Gazze’ye ben ve bakanlarım, Türk askeri ve MİT’in refakatinde gideceğiz…

 

Bekledik ama bu cümle dile gelmedi…

 

…ama;

 

Devlet hayatında her şey alenî olmaz!


.

KÜÇÜK NÜFUSLA BÜYÜK DEVLET OLUNMAZ!

22 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :21 Ağustos 2024 22:04

 

A -

A +

Birinci ve İkinci Dünya Harbini takip eden yıllardan 1960’lara kadar doğmuş olanlar, 5 ila 10 çocuklu ailelerde dünyaya gözlerini açmışlardı.

 

Bu ailelerde aile reisi koca, çoklukla ilk mektep mezunu veya okuma-yazmayı askerde öğrenmişti. Kadın da diplomalı değildi. Ama harp felaketlerini görmüş veya görenleri görmüş bu insanlar, yüksek bir devlet idrak ve şuuruna sahiplerdi. Onlar, düşman karşısında durabilmek, varlığımızı devam ettirmek için devletin şart olduğunu, devlet olmanın da büyük nüfus ve büyük coğrafyayla mümkün olabileceğini biliyorlardı. Kıtalara hükmeden nesilleri takip eden nesillerdi. O hayatlarda 5 ve üstü nüfuslar, bir iftihar sebebiydi. Bu fakir dönemlerin yoksul fakat ağzı şükürlü aileleri, bu nüfusla vatan borcunu edâ ettiklerine inanmanın müsterih ruh hâlini yaşarlardı.

 

Eğer, o çok çocuklu aileler olmasaydı I. Cihan Harbi’nde tutunamaz, ardından Millî Mücâhedeyi veremezdik. "Yüzbaşılar, Yüzbaşılar" diye bir Sarıkamış ağıdı vardır. Dinleyenin ciğerlerini yakan bu ağıt, Kayseri’nin Pınarbaşı kazasından bir ananın dört oğlunu birden 1914’te Sarıkamış’ta şehid vermesi üzerine ettiği feryattır. Bu asaleti, bugün, onların da bir kısmının aslı Anadolu olan Gazze kadınlarında görüyoruz. Şu gün Gazzeli kadınların döktüğü gözyaşlarını, bir asır evvel bir ânda birçok evlâdını vatan toprağına veren ninelerimiz döküyorlardı…

 

Çok çocuklu olma 1960’lara gelene kadar övünme vesilesiyken, neslin ve devletin devamı için teminat sebebiyken, şehirleşmeyle birlikte önceden pek akla gelmeyen rızıktan yana kaygılar artmaya başladı ve "nüfus kontrolü" denen parlak bir cümle cemiyetin ortasına düştü. Ülkenin büyük zenginleri, nüfus kontrol kampanyaları açıyor, hükûmet, onlara destek veriyordu. Yaşanan tezat idareyi ayıltmıyordu:

 

Türkiye’de nüfus artışı engellenirken AB ülkeleri, harplerle yıkılan şehirlerini onarması ve duran nüfuslarına çâre olması için Türkiye’den vagon vagon işçi taşıyorlardı. Onlar, bizim gözümüzde gurbetçi, Avrupa devletleri için işçi, o memleketlerin derin devletleri içinse nüfus zenginleşmesi sayılıyordu.

 

1960-2000 arası yarım asra yakın bir zaman art niyetli bir nüfus kontrolü ve çok çocuk düşmanlığı psikolojik saldırısına mâruz kaldık. Bu millet ve bu devleti cephede yok edemeyen emperyalistler, taşeron olarak kullandıkları sermaye, kalem ve kelâm sahiplerini, Müslüman Türk Milleti’nin üstüne sürdüler. 20’nci asrın son çeyreğinden itibaren çok çocukla iftihar etme devri kapanmış, yerini mahcubiyet almıştı. Çocuk doğurmak âdeta adı konmadık bir suç gibiydi. Çok çocuklu kadın, cahil hatta hazinenin düşmanı gibi görülür oldu. Daha 1990’lara varmadan sömürgeci proje, hedefine varmıştı. Türk ailesi, daha evvel tarihin hiçbir döneminde yaşamadığı bir felaketi, fazilet zannetme gafletine düşürülmüştü.

 

Varılan noktada makbul olan, görgü sebebi sayılan ölçü "çekirdek aile"ydi. Tüketim israfıyla evler mümkün oldukça geniş olmaya teşvik ediliyor, taksit kamburları aileye yükleniyor, anne-baba ötelerde tutuluyor, o koca hânede, 3 kişi yaşıyordu; bir anne, bir baba ve çocuk. Ev, otel olmuştu. Karı-koca işte, çocuk yuvadaydı. Bu gidişata 21’inci asrın başından itibaren geç evlenme ve erken boşanmalar da eklenince istikbal kâbusa döner oldu ama ne yazık ki tehlike hayli geç fark edildi.

 

Çeyrek asırdır şu cümleyi sık tekrar ettik:

 

 -5 bin yıllık tarihimizde bize göre iki büyük felaket vardır. Biri ’93 Harbi denen 1877-78 Osmanlı-Rus Muharebesi, diğeri de çekirdek aile!..

 

İnşallah öyle bir mecburiyet hiçbir zaman yaşanmasın fakat Ankara, bir gün terörle mücadele veya nüfusun gerilemesine müdahaleden birini seçme zorunda kalırsa mutlaka ikinciyi seçmeli. Geç Evlenme, Erken Boşanma ve Çekirdek Aile, 2071 Cihân Devleti Olma yürüyüşümüze indirilen darbedir. Sonu cinsî sapıklığa çıkan ahlakî çöküşlerse düşman kininden beter ihanettir.

 

Bu mevzu bir millî güvenlik mes’elesidir. Vaziyet böyle giderse 2040’larda yâni İsrail’in 2048’de Nil’den Fırat’a kadar genişlediğini hayal ettiği tarihlerde Türkiye’nin nüfusu evvela durmaya, ardından gerilemeye başlayacaktır. Oysa 2071’de 100 milyon olmalıydık. 2071’de 100 milyon olmalı ve Misâk-ı Millî topraklarımızla hasret bitmeliydi.

 

Hükûmet şimdilerde zikrettiğimiz tehlikeye dair çalışmalara başlıyor. Çalıştaylar düzenlenecekmiş. Geçmiş yazı ve konuşmalarımızda konuya dair onlarca teklifimiz var. En az 3 çocuklu olan ailelere Hükûmet önemli desteklerde bulunacakmış. Daha iyisiyse şudur: 5 çocuk ve üstü olan ailelere yüksek aylık ödemeler yapılırsa ufuktaki tehlikeyi imha yolunda önemli bir tedbir alınmış olur.

 

Kadını yuvasıyla barışık hâle getirmek lâzım. "Ben evde oturamam" lakırdısı, ev kadınlarına bu milletin baş tacı insanlara hakarettir. Ev Hanımları, bu milletin en çok çalışan fertleridir. Ana omurgadır. Eli öpülesi analardır.

 

Devlet-i Ebed Müddet’in çağımızdaki şekillenmesi olan Türkiye Cumhuriyeti’nin, Büyük ve Kudretli bir Cihan Devleti olabilmesi için şunlara sahip olması vazgeçilemez şartlardır:

 

1-Büyük nüfus

 

2-Geniş vatan

 

3-Kuvvetli maliye

 

4- Sağlam adalet

 

5-Ecdaddan devralınan şaşmaz Ehl-i sünnet ve’l cemaat itikadı… Bu dosdoğru imân ve amel, millî varlığımız için ağaç kurdu olan Şia, Vehhabilik ve siyonizme karşı geçilmez çelik kalkandır


.

ZENGİNLİK

24 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :24 Ağustos 2024 19:10

 

A -

A +

Rusların bizimle alâkalı çokça gündemde olduğu günlerde,"Moskof"la olan tarihî husumet ve mücadelemize misalleriyle atıfta bulunduktan sonra isimleri herkesçe mâlûm meşhur Rus düşünür ve romancılarını sayıp şöyle demiştik:

 

-Bu isimleri yetiştiren bir millet, küçük millet olamaz! Kırk yıl evveline kadar yaşadığımız düşmanlık ayrı bahistir. Kaldı ki insan, düşmanıyla da tartılır…

 

Şimâl komşumuz, bugün de hikâyeciler, romancılar, edebiyatçılar çıkarmaktadır. Ama; Çarlık dönemi Rusya İmparatorluğunda yetişen Rus edebiyatçıları, hem sayı; kemiyet ve hem de değer; keyfiyet itibariyle Sovyetler yahut modern çağ Rusya’sında yetişenlerden daha yüksektir. Çarlar devri Rus edebiyatçıları Dostoyevski’ler, Tolstoy’lar, Gogol’lar, Puşkin’ler, yalnızca Rus kalem ikliminin değil, dünya yazı vâdisinin de mümtaz isimleridir…

 

Yunus Emre, Mevlâna Celâleddinî Rûmî, Şeyh Edebalı, Akşemseddin, Molla Gürâni, Zembilli Ali Efendi, Fuzulî, Bâki, Nef’î, Nâbî, Nedim, Hoca Saadeddin, Ahmed Cevdet Paşa… gibi birçok dergâh, kalem, kelam değerlerimizin olduğu gibi…

 

Fydor Mihayloviç Dostoyevski, muasırı edîbleri kasdederek "hepimiz, Gogol’un Palto’sundan çıktık" der. Kasdettiği, Nikolay Gogol’un giydiği palto değil, O’nun bir memurun hayatını anlattığı Palto adlı hikâyedir. Adı geçen yazarın, bu hikâyesiyle Rus edebiyatında gerçekçilik çığırını açmasına işaret etmektedir.

 

Bizde de şairler, "hepimiz Yunus’un çocuklarıyız" deseler, yanlış yapmış olmazlar. Bir şarkiyatçı şöyle bir hakîkati tesbit eder:

 

-Bir gün Türkçede hiçbir kelime kalmasa; Yunus’un şiirleri, onu ayağa kaldırmaya yeter…

 

Bu söz, muhakkak ki muhteşem bir doğrudur. Aynı hakîkat, aynı ihtişam, fıkıh yâni hukuk tarihimiz için de mevzu bahistir. Mezheb imamımızın ismine yoğunlaştığımızda şunlar görülür. "Ebû Hanife İmâm-ı âzâm Numan bin Sâbit". Kısaca "Sâbit oğlu Numan"dır. Lakin teslim edilmesi gereken haklar vardır. Ebû Hanife, "doğru istikamette yâni ehli sünnet ve’l cemaat yolunda olanların babası" bir başka ifadeyle üstadlar üstadı demek. Bu kadarla yetinilirse eksik kalır. Unvanlarının devâmı "İmâm-ı âzâm" büyük önder, yüce rehberdir. Zira amelî ve itikadî mezheblerimizin başıdır, reisidir.

 

Az yukarıda o meşhur dîvân şâirimiz için "Bakî" diyerek geçtik. Ama anıp geçmek ne mümkün? Şeyh’ül İslâmlıkta kendisine sıra gelmediği için bu makama oturamamıştır. Ne gam! Mahmud Abdülbaki adındaki bu üstad şairimizin şiirdeki makamı "Sultan’üş Şuara"dır. ‘Şâirler Sultanı’dır.

 

Muhyiddin ibni Arabî Hazretleri, "Şeyh’ül Ekber" diye zikredilir; Ulu Hoca. Tasavvuf semasının gündüz de parlayan emsalsiz yıldızının ismi Ahmed Faruk’tur. Unvanlarıysa layık olduğu gibidir. "İmâm-ı Rabbanî Müceddid-i Elf-i Sânî". Kâinatın Efendisi Sevgili Peygamberimizden -aleyhi’selâm- sonraki ikinci bin yılı kuşatıp aydınlatan, tanzim eden kutup yıldızı, büyük önder.

 

Cüneyd-i Bağdadî, Ahmed Yesevî, Mevlâna Hâlid-i Bağdadî, Ebu’s Suud Hazretleri, Ali Şir Nevâî, Bâbür, Fatih, Yavuz, Kanunî gibi daha nice sîmâlar ilim, fıkıh, dergâh, şiir, tarih ve devlet adamı olarak sayılabilir. Hazreti Hatice ve Hazreti Aişe validelerimizden Pertevniyal Vâlide Sultan’a, Bezmi Âlem Vâlide Sultan’a, Abdülhamid Han’ı yetiştiren mânevi annesi Rahîme Sultan’a kadar nice seçkin hanımların sayılabileceği gibi…

 

Milletler, yalnızca sahip oldukları topraklar ve kazandıkları galibiyetlerle tartılmazlar. Öyle olursa sadece rüzgâr sesi ve kılıç şakırtısı işitilir. Yukarıda Ruslar için söylediklerimiz faraza garp edebiyatının nirengi noktalarından olan Fransa için de mevzu bahistir. Bodler başta olmak üzere Fransız şairleri sadece 20. asır bâzı Türk şairlerini değil, diğer toprakları da etkilemiştir. Bir Balzac Fransa’dan, bir Goethe Almanya’dan çekip çıkarılırsa o kültürlerde ciddî boşluklar doğar. Daha başka milletlerden de isimler vermek mümkündür…

 

Adı geçen bütün bu milletlerde yazı, sohbet, eser zenginliği, çok kültürlü hayatın hâkim olduğu dönemlerde daha bol ve daha inşa edici olmuştur.

 

İlim, irfan zenginliğinden korkmamalı.

 

“Küçük olsun benim olsun” demek yanlıştır.


.

ALPARSLAN AYINDAYIZ!..

27 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :27 Ağustos 2024 00:24

 

A -

A +

24 Ağustos 1516’da Yavuz Sultan Selim sevk ve idaresindeki ordumuz, Mercidabık Zaferini kazanarak Kahire’ye doğru yoluna devâm edip Mısır’ı fethetmişti.
24 Ağustos 2016’da aynı yerde Fırat Kalkanı Harekâtını yapan Mehmetçik, Suriye’nin kuzeyi ve Kuzey Irak’ta her gün zamana ve mekâna attığı silinmez imzalarla ‘Kızılelma’ya doğru yoluna devam ediyor.

 

Bu vesileyle üstüne basa basa bir defa daha söylemeliyiz ki “Kızılelma’nın yolu Gazze’den geçer!..” Mehmetçik, ama bugün ama daha sonra bir gün şafaktan evvel, seher serinliğinde bir asır evvel olduğu gibi Mescid-i Aksa’da sabah namazını kılacaktır inancındayız.

 

Mercidabık Zaferiyle Fırat Kalkanı Zaferlerinin sene-i devriyesi olan 24 Ağustos şanlı gününde Pirî Reis Denizaltımızın, Mavi Vatan’la buluşması iftihar edilecek yüksek bir muvaffakiyet, devamının geleceği haberi ise kutlu bir muştudur. Şevkimizi ve samimiyetimizi bozmadan, bozulmadan önümüzdeki 10 yılda göstereceğimiz yüksek gayretler neticesi denizcilik ve hava savunmayla iktisadî kalkınmışlıkta ilk 10 devlet arasına girersek 17’nci asırda kaybettiğimiz sanayi inkılabı zayiatını 21’inci asırda telâfi edip arayı kapatmış oluruz. Savunma sanayiî, denizcilik, ulaşım, sağlık gibi alanlarda kaydettiğimiz büyük hamleler, tarihten kayıp asırlarımızı geri alma anlamına gelir. Şükrümüz noksan kalmasın ki talih, artık, yüzümüze gülmeye başlamıştır. Yeter ki maddî kalkınmada parmak ısırtan başarılara imza atarken ahlâkî çöküntüye düşülmesin. Şükretmenin nîmetleri bereketlendirdiği ilâhi haberdir, aksi de aynen vâriddir.

 

Son çeyrek yüzyılda tarihî şahsiyetlerimiz ve büyük günlerimiz, mânâ ve kıymetleriyle mütenasib bir şekilde anılmaktalar. Böylece büyük bir ayıptan kurtulduk. İstanbul’un Fethi de Anadolu’nun Müslüman Türk Vatanı yapılması da sultan, komutan, paşa, kaptan gibi yüzlerce isim birer birer görünür, hatırlanır oluyor. Köprü, gemi, uzay aracı gibi eserlerimize o mübarek ceddimizin ismini vermekteyiz. Dünya haritacılığının üstadı engin denizlerin kaptanı Pîri Reis son örnektir. Bundan böyle dünyaya ve yarınlara gösterdiğimiz bütün isimler, sağa dön 3 kişi sola dön 4 kişiden ibaret değildir. O bağnazlıktan kurtulmanın ferahlığındayız. Elbette isimleri hâtıra ve kalplere nakşedilecek daha birçok şahsiyetimiz var. Onlardan biri de bu millet uğruna hayatından olmuş Sultan Abdülazîz Handır. Bu Padişah, Tanzimat’tan günümüze dek yaşanan darbeler zincirinin ilk mağdurudur. Fatihteki eski Darüşşafaka Lisesi O’nun eseridir. Bu şiir gibi eserin orta öğretimden çıkarılarak Sultan Abdülaziz Han Üniversitesi yapılmasını daha evvel de teklif etmiştik. Teklifimizi bir defa daha tekrarlıyoruz…
Malazgirt Zaferimizin 953’üncü sene-i devriyesi milletimize mübarek olsun. 953 yıl önce o kutlu askerleriyle beraber Anadolu kapılarını bize açıp bu toprakları ebedî vatan kılan Büyük Selçuklu Hükümdarı Muhammed Alparslan ve O’nun azîz askerlerini rahmetle yâd ediyoruz.

 

1000’inci seneye yâni 2071 Kızılelma şafağına, Cihân Devleti Türkiye’nin tarih ufkundan yükselmesine yarım asırdan az bir zaman kaldı. Düşman, Endülüs ve Avrupa-i Osmanî misali bizi Anadolu topraklarından da atma niyet ve kinini hiç terk etmediği gibi ahlak cephesinde de gedikler açma sinsiliğini de hiç ihmal etmedi. Su uyur, düşman uyumaz gerçeğini tek saniye unutamayız.

 

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Ahlat’taki kabine toplantısından sonra karar ve icraatları, ekrandan milletle paylaşırken şunu düşündük. “İletişim çağında mekânın çok da farkı kalmadı; Hükûmet, her mevsimde bir bölgede toplansa o bölge için çok yönlü katkı sağlanmış olur.”

 

Şunu da hatırlatmadan geçemeyeceğiz:

 

Ahlat, iki günlüğüne fiilen Yazlık Başkentimiz oldu. Böyle olması da hiçbir ziyana yol açmadı. Aksine yöre insanı kendini vatanına daha bir bağlı hissetmiş, bu iki günde muhakkak ki esnafın yüzü gülmüştür. Ehli bilir ki bizim tarihimizde de başka devletlerin tarihinde de yazlık payitaht uygulaması vardır.

 

Alparslan Ayı bahsine gelince:

 

Bu teklifimizi de daha evvel yapmıştık; Batılıların “ağustos” dediği bu aya “Alparslan” dememiz daha bize yakışır. Vefâ göstermiş oluruz. Kanaatimiz o ki bu ay, milletimizi sevmektedir. Sultan Muhammed Alp-Arslan’ın ordumuzun beş katı Bizans kuvvetlerini mağlub ettiği Malazgirt Meydan Muharebesi 26 Ağustos 1071, Mercidabık Zaferi 24 Ağustos 1514, Mohaç Meydan Muharebesi 29 Ağustos 1526, Dumlupınar Meydan Muharebesi 30 Ağustos 1922, Fırat Kalkanı Zaferi 24 Ağustos 2016… Uzun ve zengin tarihimizde ağustos zaferlerimiz, bunlardan ibaret olmayabilir. Bunlardan ibaret olsa bile bu sevimli ayı, yabancılıktan kurtarıp Sultan Alparslan’ın adından ötürü ona “Alparslan” dememiz, bir Roma Sezarını anmaktan çok daha isabetli ve biz evlâdlarına yakışır vefâ olacaktır.


.

HÂTIRALAR, İNSANIN VATANIDIR

31 Ağustos 2024 02:00 | Güncelleme :30 Ağustos 2024 23:24

 

A -

A +

Bize göre hâtıralar, insanın vatanıdır…

 

Bu sözümüz, Yahya Kemal’in Deniz Türküsü adlı şiirinin son mısrâı olan “İnsan, âlemde hayâl ettiği müddetçe yaşar” tezinin şerhi kabul edilebilir.

 

Bir yerde insanın hâtıraları yoksa; o kimse, oralı değil, seyyahtır. Kişiyi o toprağa, o iklime bağlayan, yaşamış olduğu, arkada bıraktığı hâtıralarıdır. Ki onlar, bütünüyle pembe veya yeşil yahut mavi veya kara renkli değildir. Acısıyla tatlısıyla ömür harcamalarının bütünü hâtıraları meydana getirir.

 

Çok uzun tutacak bir listede yer alacak isimleri, kısaltmış olarak şöylece karışık şekilde sayarsak:

 

İstanbul’un, hemen her köşesinde-bucağında, meydanında, caddesinde , bahçesinde, deniz kenarında, Boğaziçi’nde, Boğazkesen Hisarında, Güzelce Hisar’da, Kızkulesi’nde, Galatakulesi’nde, Sultanahmed’de, Bâb-ı âli Caddesinde, Sahaflarda, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesinde okurken 185 basamağını soluk soluğa tırmanarak çıktığım Beyazıd Yangın Kulesinde, kule seyirliğinde itfaiyecilerin ikram ettiği çayda, Ayasofya’da, Aynalıkavak Kasrı’nda, Topkapı Saray-ı Hümâyunu’nda, Fatih’te, Aksaray’da, Darüşşafaka Lisesinde, Yıldız Sarayı’nda, Hamidiye Câmiinde; Hukuk’ta okurken troleybüsle maceralı yolculuklar yaparak sabah 06.30’da gidip ders çalıştığım Yıldız Parkı’nda, Emirgân’da, Yeniköy’de, Eyüb Sultan’da, Hazreti Halid Efendimizin Türbesinde, Gümüssuyu’nda, İdris Tepesi’nde, Fatih Sultan Mehmed Han Türbesi’nde, Yavuz Sultan Selim Han Türbesinde, Üsküdar’da, Aziz Mahmud Hüdai Hazretleri Türbesinde , Zeyrek’te Mehmed Emin Tokadî Hazretlerinde, Beyazıd Meydanında, Kapalı Çarşı’da, Yeşilköy’de, Florya’da, Vatan Caddesinde, Darüşşafaka Caddesinde, Karagümrük Çarşısında, Balat’ta, Çarşamba Pazarında, Büyük Postahane’de, I. Abdülhamid Han Türbesi’nde, Sultan Mahmud Türbesi’nde, Büyükada’da, Heybeli’de, eski hâli ve şimdiki haliyle Yassıada’da, Beykoz’da, Karakulak Suyu’nda, Maslak Kasrında, Ihlamur Kasrı’nda, Küçüksu Kasrı ve Beylerbeyi Sarayı’nda, İstiklal Caddesinde, ’80 başlarında ilk defa buraya câmi inşâ edilmesi teklifini yapıp 35 yıl boyunca ısrardan vazgeçmediğimiz Taksim Câmiinde, Harbiye Müzesinde, Sarıyer’de, Sadberk Hanım Müzesinde, Yerebatan Sarnıcında, Yeraltı Camiinde, Arab Câmiinde, Arabalı vapurlarda, Karaköy İskelesinde, Yedikule Zındanları’nda, Mahmudpaşa’da, alışveriş yerlerinde, tarihî lokantalarda, Teşvikiye’de, Nişantaşı’nda, İstanbul Radyosu’nda, resmî ve gayriresmî televizyonlarda, bozacıda, şekerlemecide, Bebek’te, Rızapaşa Yokuşunda, Tahtakale’de, Yanıksaraylar’da, Tayyareci Orhan Sokak’ta, Nuruosmaniye Caddesinde, İstanbul Adliyelerinde, gecesinde gündüzünde… ve onlarca değil, yüzlerce yanında yöresinde ve neredeyse her metrekaresinde hâtıralarım vardır…

 

Eksiği-fazlasıyla başkalarının da vardır.

 

Keza başka şehirlerde yaşayanların da şehirlerine dair hatıraları vardır.

 

Hâtıralar varsa yaşanan toprak vatan olur.

 

Doğum yerim Harput.

 

Vaktiyle 700 bin nüfusuyla eyalet merkezi iken sonra şehir, ardından daha alt idari birimlere gelip şimdi El Azîz’in bir mahallesi olmuş olan Harput’ta dünyaya gelmişim. Vücudum; 1052’den beri Müslüman Türk’ün malı ve o günden beri hiç düşman ayağı değmemiş Harput’ta dünyaya gelmiş.

 

Bu doğru.

 

Acaba şu da doğru mu?

 

“Ruhum İstanbul’da dünyaya gelmiş” diyebilir miyim?

 

İstanbul kalbime öylesine nakşolmuş ki birisi bana “nerelisin?” dediğinde kendimi sanki örselenmiş sanıyorum. Ailemle Harput’tan kara trenle Adana’ya göçerken dokuz yaşındaydım. On dokuz yaşımda Adana’dan İstanbul’a geldim. Ama mahcubiyetle de olsa şunu ifade edebilirim ki bendeniz, İstanbul’a yerleşmeden önce de İstanbulluydum. Bugün de öyledir; dedesi bile İstanbul’da doğup da İstanbullu olmayan olduğu gibi İstanbul’u hiç görmediği hâlde İstanbullu olanlar vardır…

 

İstanbullu olmak pahalı arabaya binmek, pahalı semtte oturmak, şöhretli lokantalarda yiyip-içmek, gösterişli kıyafetlerle dolaşmak… değildir. İstanbullu olmanın şartları vardır.

 

İstanbul, en iyi yaya gezilerek öğrenilir.

 

İstanbul’un her meydanı defter, her kulesi kalem, her köşe-bucağı kitabe gibidir.

 

Türkiye, bugün de ve elbette ve inşallah yarın da İslâm âleminin başı durumundadır. İstanbul da Türkiye’nin başıdır. İstanbul, cümle âlem-i İslâm’ın Payitahtıdır. Gazze’yi soykırım ve mezalimden kurtaracak kararın İstanbul’dan dünyaya ilân edilmesini bekleyebiliriz…

 

Şu görüşümüzü seçimlerde ekrandan paylaşmıştık:

 

-İstanbul’a belediye reisi seçilen birine hemen mazbata verilmemeli. O kişi, İstanbul Türkçesi, görgüsü, irfanı, tarihi, medeniyeti, İstanbul’a dair okuduklarıyla da imtihan edilip bu ikinci kademeyi geçtikten sonra Başkanlık koltuğuna oturabilmelidir?

 

Gelelim suallerin sualine:

 

-İstanbul, niçin güzel, niye farklı, neden bir aşk olup da insanın kalbine yerleşerek vatanlaşıyor?

 

Sevgili Peygamberimizin -sallallahü aleyhi ve sellem- yeryüzünde fethedilmesini işaret buyurdukları tek bir şehir vardır o da İstanbul’dur:

 

-Le tufte hannel Konstantiniyyetu fele ni’mel emîru emîruha; vele ni’mel ceyşu zalikel ceyş.


.

İSYAN!..

3 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :3 Eylül 2024 00:03

 

A -

A +

31 Ağustos 2024 günü Kara Harp Okulu’nda icrâ edilen mezuniyet töreninde Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın önünde nümayiş yapan teğmenler, 20’li yaşların başındalar. AK Parti, 3 Kasım 2002’de işbaşına gelip iktidar olduğunda CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in ifadesiyle "bu çocuklar" bu tarihten biraz evvel veya biraz sonra dünyaya gelmişlerdi. AK Parti Hükûmetlerinde ilkokul, ortaokul ve liseyi, Cumhur İttifakı döneminde de Harbiye’yi bitirdiler…

 

Öyle ise hiç hafife alınmayacak bu hâdiseye evvela bu tarafından bakmalı. İktidar, eğitim uygulamalarını imbiklerden geçirmelidir...

 

Kara Harp Okulu’nda 960 talebe and içerek diplomalarını alıp mezun oldular. Ancak onlardan 400 kadarı resmî merasim bittikten ve TSK’nın Başkomutanı da orada iken meydanda toplanarak kılıçlarını çekip bir and daha içtiler. Bu defakinin adı "subaylık andı"ydı. İdeolojik keskinlikler taşıyan bu metin, 2016’da uygulamadan kaldırıldığı hâlde mevcudun yarısından azını teşkil eden bu yeni mezunlar tarafından hiddetle okundu. Kılıçlar havadaydı. "Mustafa Kemal’in askerleriyiz!!!" diye bağırıyorlardı.

 

Askerlik, bir disiplin mesleğidir. İsteyen, istediği zaman istediğini yapamaz ve söyleyemez. Aksi hâlde, disiplin ihlâl edilmiş, emir-komuta zinciri çiğnenmiş olur. Burada olan da budur. Sekiz sene önce tatbikattan kaldırılmış bir eski metin, izinsiz bir şekilde gündeme taşınmıştır.

 

Hukukta "mefhum-ı muhalif" diye bir tabir vardır. Söylenen söz veya yazılan ibareden onun zıddı, aksi çıkarılır. O teğmenler, milletin Cumhurbaşkanı, kendilerininse hem Cumhurbaşkanı ve hem de Başkomutanı olan Sn. Erdoğan’ın önünde kılıçları kınından çekerek havayı döve döve;

 

-Mustafa Kemal’in askerleriyiz!!!.. diye bir nefret gösterisi yaptılar.

 

Bu sözün mefhum-ı muhalifi, karşıt kavramı "biz, senin değil, Mustafa Kemal’in askerleriyiz, seni Başkomutan olarak tanımıyoruz!!!" demektir. Bu çıkış, bir reddiyedir, protestodur!

 

350-400 kişi Mustafa Kemal’in askerleriyse kalan 600’e yakın teğmen kimin askeri? Yapılan, bölücülük olmuyor mu? Mevzuat ve emirleri çiğneyen aynı teğmenler, aynı gün, aynı saatte Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın huzurunda "İşte ordu, işte komutan!!!" diyerek yine kılıçlar havada ve aynı gürültü ve kargaşayla aynı nümayişi yapsalardı hüküm yine aynı olurdu.

 

Erden Genelkurmay Başkanına kadar her rütbe ve ünvan sahibi kişi, Türk Milleti’nin askeridir. Buna rağmen bu yapılan demagojidir, duygu istismarıdır, ucuz kahramanlıktır. Diplomaların alındığı, tebriklerin yaşandığı, ailelerin sevindiği, yüzlerin güldüğü bir günde sorumsuzca ve fütursuzca böyle bir havailiğe tevessül, Atatürk istismarıdır. İstismar, topluma fayda değil, sâdece kutuplaşma getirir. Bazı ham yobazların bilerek veya bilmeyerek din istismarı, ne kadar kötüyse Kemalizm’i ‘dinleştiren’ ne yaptığından gafil bazı cahillerin "Mustafa Kemal" istismarları da öylesine kötüdür. Bir defa Atatürk, "Mustafa Kemal" değildir. Kendisi hayattayken "Mustafa" adını terk etmiş ve Arapça olduğu için "Kemâl" ismini de "Kamal" yapmıştır. Nüfus cüzdanında da Selanik’teki evde asılı koskocaman nüfus cüzdanı suretinde de "Kamal Atatürk" yazmaktadır.

 

Gerçek bu iken yaşanan bir kargaşa ve öfkeyi çıkara çevirip bu toy meydan okuma heveskârlığını, iktidarı sarsmaya vesile yapmak isteyenler, vatandaşların Anıtkabir ziyaret resmini basarak "Mustafa Kemal’in askerleri, teğmenlerden ibaret değil!" deme yoluna girmişlerdir.

 

Diğer yanda MSB Ast. Sb. Meslek Yüksek Okulundan bir grup astsubay da sosyal medyadan "Biz, Mustafa Kemal’in çocuklarıyız; siz, kimin çocuklarısınız?" diye son derecede çirkin ve kışkırtıcı bir sosyal medya paylaşımı yayınladılar. Siz denilenler kimdir? Bu ötekileştirme hastalığı nedendir?

 

Bütün bunların arkasında FETÖ fitnesi ve MOSSAD tezgâhı olmadığı zor söylenir.

 

Devrin Başbakanı İnönü’nün yaptığını tekrarlamak, hata olur ama hâdiseyi umursamayıp geçiştirmek de hata olur.

 

İnönü ne yapmıştı?

 

Binbaşı Talat Aydemir, 20 Mayıs 1963’te Kara Harp Okulunu da arkasına alarak bir yıl arayla ikinci defa darbeye kalkışınca İsmet İnönü Hükûmeti, memleketinde izinde olanlar dâhil Harbiye talebelerinin tamamını ordudan attı. Darbe elebaşı Talat Aydemir’le arkadaşı Fethi Gürcan’sa idam edildiler.

 

Yeniçerinin bozulma döneminden 2016’ya kadar akıp gelen darbeler musibeti, bize iki asır kaybettirdi. Bugün ilk 10 devlet arasında değilsek, milyonlarca km2’den 1 milyonun altına düşmüşsek, bütçemiz hâlâ açık veriyorsa bunun esas sebebi darbelerdir.

 

Değil darbe veya darbe teşebbüsü; darbenin hayaline bile izin vermemeli.

 

Kimse, erken öten horoz olmasın!..


.

İDAM!..

10 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :9 Eylül 2024 23:11

 

A -

A +

Hiçbir ana-babanın, kardeş, akraba ve sevenin, muhabbeti, yüce Allah’ın kuluna olan sevgisine erişemez. Allahü teâlâ, kuluna böylesine muhabbet duyarken diğer taraftan cinâyet işleyen, hayat veya hayatlara son veren katil ve katiller için de kısas müessesesini ihdas etmiştir. Cenâb-ı Hak, kitabımız Kur’ân-ı kerîmin Bakara Sûresi 179’uncu âyet-i kerîmesinde şöyle buyurmaktadır:

 

-Ey akıl sahipleri, kısasta sizin için hayat vardır. Umulur ki suç işlemekten sakınırsınız. [*]

 

Görüldüğü gibi ilâhî hüküm, cinâyet vak’alarında nasıl hareket edileceğini tanzim etmiştir. Burada naklettiğimiz ayetin kısa meâli, anlamıdır. Geniş ve uzun açıklamaları ehli için tefsirlerde ve tafsilatlı şerhleri İslâm Ceza Hukuku külliyatında yer alır. Binâenaleyh devlet, hükûmet, mahkeme veya başka bir kuvvet, araya girerek maktulün katilini affedemez yahut hak ettiği cezanın altında bir hüküm veremez. Usul de ceza da bellidir. Katil, katledilir. Şâyet öldürülen kişinin mirasçısı, akrabası, maktulün kan bedeli karşılığı tazminat olarak veya bir bedel almadan suçluyu affederse o zaman kısas cezası, idam sukut eder; ceza düşer, infaz yapılmaz.

 

Bütün zamanlardaki bütün İslam toplumlarında devletler, mahkemeler eliyle böylece hüküm icra ederler.
Türkler, Müslüman devlet olarak ortaya çıktıkları zamanlardan 20’nci asrın ilk çeyreğine kadar 10 asır boyunca uygulama böyleydi. 1926’da İtalyan Ceza Kanunu tercüme edilerek kapağına “Türk Ceza Kanunu” yazıldı. Buna rağmen bu ithal ceza kanunda da idam suçu devam etti. Ülkemizde idam cezası, 1984’ten itibaren uygulanmaz oldu. Bunda İstiklâl Mahkemeleri, Yassıada ve 12 Eylül keyfîlik ve adaletsizliklerinin tesiri büyüktür. İdam cezası, 7 Mayıs 2004’te Anayasa’dan, 14 Temmuz 2004’te de 5218 sayılı kanunla TCK’dan çıkarıldı. İdamın ceza hukuku gündemi dışında bırakılması, muhafazakâr ANAP ile muhafazakâr demokrat AK Parti iktidarları zamanındadır.

 

İdam cezası, diğer İslâm millet ve cemiyetleri gibi az yukarıda da ifade ettiğimiz gibi 10 asırdır Türk cemiyet hayatında da mevcuttu. Sadece 40 yıldır mevzuatta yer almıyor. Bugün ABD’nin bâzı eyaletleri dâhil 11 devlette tatbik edilmektedir.

 

İdam cezasının mevzuatımıza yeniden girmesi ihtiyaç mıdır?

 

Kesinlikle ihtiyaçtır!

 

Türk Ceza Kanunu’ndan idam cezası kaldırıldıktan sonra yerini “müebbet hapis” ve “ağırlaştırılmış müebbet hapis” cezaları aldı. Müebbet hapis cezası, önceden de mevcuttu. Şu var ki bunların idam cezasının müeyyide kuvvetini, caydırıcılık gücünü kazanması mümkün değildir. Bir veya birçok kişinin mazlumun, çocuğun…. canına kıyanlar, hapishanede sanki orta halli bir otel hayatı yaşamaktalar. Zoraki tatil gibi. Diğer yandan öteden beri eleştiri konusu olan iyi hâl hükmü ve meşruten; şartlı tahliyelere bir de kamu vicdanında çok çok tartışılan “denetimli serbestlik” gelmiştir. Bütün bunlar ve daha başka sebeplerle ceza mevzuatının tesir kabiliyeti zayıflamış ve netice olarak cinayetler, maalesef artmış bulunmaktadır.
İdam cezası mevzuata yeniden girmelidir. Cana kıymış bir kişinin idam edilmesi hem muhtemel câni ve hem de muhtemel maktul olarak nice nice insanın hayatını kurtarır. Toplumun da huzuru bozulmaz. Ne var ki bu dediğimizin gerçekleşmesi, Anayasa değişikliği şartına bağlanırsa siyâsî partilerin bu mevzuda fikir birliği yapması mümkün görünmüyor.

 

Diğer yandan “hangi hukuk sistemine göre ve hangi mükemmel yetişmiş hukuk uygulamacılarıyla idam cezası verilecektir?” suali de karşımızda durmaktadır. Serbest bırakılan tutuklu, toplumdan yükselen infiâl üzerine tekrar cezaevine alınıyorsa veya bâzı kararlar, sosyal medyada dehşetli şekilde hırpalanıyorsa çok düşündürücü bir durum var demektir. “Evvela hukuk sistemi ve hukukçular!” demek icap eder. Hukuk tarihimizden, medeniyetimizden, dünkü uygulamalardan da haberdar birinci sınıf hukukçular yetiştirmek her hükûmetin vazifesidir.

 

İdam cezasının mer’iyyete tekrar girmesi maksadıyla uzun fakat makul süreli bir takvim yapılabilir. Bu süreçte mükemmel hazırlanmış bir hukuk ve ceza hukuku mevzuatı inşâ edilir ve mükemmel hukukçular yetiştirilirse o zaman Şeriatın kestiği parmak acımaz.

 

Sadece teknolojide değil; asıl sosyal ilimlerde yerli ve millî olmalı… Zor ve ağır bir mes’eleden söz ettiğimizin farkındayız. Aslolan zoru başarmaktır.

 

İşe, Hukuk Liseleri açmakla başlamalı.
…
[*] Diyanet Vakfı Meâli


.

YÜZLEŞME

14 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :13 Eylül 2024 23:01

 

A -

A +

19'uncu asrın ortalarında Cumhuriyetin eşiği Tanzimat’la başlayan bozulma, II. Meşrutiyet ve devamı olarak Erken Cumhuriyet’te hız kazandı. Bir asır sonra günümüze gelindiğinde ise bozulma, çürümeye dönüşerek zirve yaptı… Bunları görmek, dünden bugüne tesbit ve tahlil etmek, üzerine konuşmak kaçınılmaz mecburiyettir. Bu hâdise, şeksiz ve şüphesiz olarak bir millî güvenlik ve uzun vâdede devlet ve millet olarak var olma ve yok olma mes’elemizdir. Hiçbir felâket “geliyorum!” demez.

 

II. Meşrutiyet’le gündem olan muasırlaşma, Garplılaşma, İslamlaşma tezleri, Erken Cumhuriyet’te önce ölçü-sınır tanımaz bir inkılaplar zinciriyle Avrupalılaşma ve 20’nci asrın ortalarından itibaren Amerikanlaşmaya dönüştü. Bu arada laiklik göz ardı edilemez. Laiklik, batılı anlamda hakem rolü oynayan bir tarafsızlık olarak değil Tek Parti istibdadında ve 27 Mayıs’la başlayıp 28 Şubat’la devam eden faşist darbelerinde topluma İslâm’a mukabil olarak dayatıldı. Dolayısıyla Garplılaşma, Avrupalılaşma, Amerikanlaşma, zenginleşme vs. olduysa da İslamlaşma ve İslâm ahlâkı ağır yaralar aldı.

 

Bugün bozulma, kişi, aile, cemiyet, her türlüsüyle medya, ülke, olarak dehşet verici ölçülerde. Aslında ülke olarak da değil; bozulma, ümmet olarak dehşet verici boyutlarda. 85 milyon Türkiye, 2 yaşındaki 8 yaşındaki ve emsali can parçası gül gibi çocuklarımızın hesabını veremeyeceği, bu utanç bize yeteceği gibi, iki milyar sözde ümmet de 2 milyon Gazzelinin, can parçası gül gibi bebeklerin, çocukların, kız evlâdlarımızın hesabını dünyada da ahirette de veremeyecektir. Gazze’de yaşanan görüp-işitilmedik soykırım ve vahşet, bu vahşet ve yok etmeyi seyreden iki milyar Müslüman için utanç sebebidir. Bizde arada bir haber olan ahlâkî çöküntü, Gazze’deki çocukların başına her saat geliyor. Beş dakika ekran haberlerine, üç dakika gazete manşetlerine zaman ayrıldığında içeriye ve dışarıya dair bütün şu dediklerimiz için başka delil ve isbat aramaya gerek kalmayacaktır.

 

Her yerde ve her alanda bozulma yaşanıyor. Bunda paranın, makamın, karşı cins câzibesinin, şehirleşmeyi yerli yerine oturtamamanın, İslamiyet’i düşman kesilerek ötekileştirmenin, yerine fâniliği ikame etme şaşkınlığına düşmenin veya İslâmiyet’e sahip çıkılıyor zannıyla onu içten bozmanın payı büyüktür. Bozulma ve nihayet çürüme, tek kesim ve dünya görüşünde değil bütünün tamamındadır. Olay, iktidarlarla da kaim değildir. Bugüne mahsus da değildir. İki asra yakın bir geçmiş söz konusudur.

 

Son çeyrek asırda olanca iyi niyete rağmen bu çözülmenin, bozulma ve çürümenin önüne geçilemediği gibi aksi oldu. Darbeler faşizminde İHL’leri nasıl ki her geriliğin sebebi görmek bir büyük hata idiyse yeni dönemde de onları her problemin çâresi diye düşünmek de hata oldu. Muhtevaya, müfredata bakılacağına tabela değişikliği esas alındı. Masaya lüks baskılı ders kitabı koymakla nesillerin kazanıldığı zannedildi. Maddî kalkınmanın hakkı verilirken mânevî kalkınmada çok gerilere düşüldü. Vatandaş, câmiye gitmiyorsa imam, vâiz, müezzin vatandaşa, evine, iş yerine gitmeliydi. Parayla girilen bir stada 50 bin kişi toplanırken selâtin câmilerinde dahi Cuma dışında 500 kişi neden saf tutmaz? Nasıl görülmez ve nasıl müsamaha edilir? Eğer kaldıysa en muhafazakâr ekranlar bile para uğruna reklamlarda en uç noktada müstehcenliğe yer verir oldular.

 

Yaşanan şu vahim manzarada kimse kimseden daha az suçlu değil. Bu bozulma ve çürümenin eğitim cephesi, ilahiyat boyutu, aile vaziyeti, adalet tarafı, medya ayağıyla çok esaslı şekilde masaya yatırıp bu iki asırlık enkazın altından doğrulmaya bakmalıdır.

 

Daha geç kalınırsa enkaz kaldırılamaz…

 

       *

 

MEVLİD-İ ŞERİF BAYRAMINIZ MÜBAREK OLSUN

En son ve en üstün Peygamber olan Muhammed aleyhi’s selâm, milâdî takvimle 571 yılı nisan ayının 20’sine rastlayan rebi’ül-evvel ayının 12’sinde pazartesi gecesi sabaha karşı Mekke-i Mükerreme’de dünyayı şereflendirdiler. Geçmiş ümmetler, kendi Peygamberlerinin doğum günlerini bayram yapmışlardı. Sevgili Peygamberimizin doğum günü de layık olmasak bile bizler için bayramdır…

 

-Ey Allah’ın resulü, doğum gününün hatırına Gazze’ye, asırlarca dînine Bayraktarlık yapan bu millete ve bu ümmete sen sahip çık. Bu bozulma ve çürümenin durup, asla dönüşün başlaması için bizler adına lütfen sen, yüce Allah’a yalvar…

 

       *

 

Ğarik-i bahr-ı isyânım dahîlek yâ Resûlallah/İsyan denizine batmışız, yetiş ey Allah’ın Resûlü boğuluyoruz!..

 

Kişi çerçevesinden millet çapına taşıyarak anlamını dercettiğimiz bu mısra, Erzurumlu Ketencizâde Mehmed Rüşdî Efendi’nin 1916’da yazdığı bir şiirinde yer alır. Aynı yıl içinde vefât etmiştir. Mısraın, Hattat Sâmi Efendi tertibi hat levhası, çok meşhurdur.


.

TÜRKİYE, ZAYIF HÜKÛMETLERİ KALDIRAMAZ!..

19 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :18 Eylül 2024 22:28

 

A -

A +

Kuduz bir azgın boğa gibi bir yıla yakın bir zamandır Gazze’ye saldırıp taş üstünde taş bırakmayan, yüz bine yakın bebek, çocuk, kadın ve sivili hunharca katleden İsrail, Gazze Soykırımı’nın senesinde aynı fütursuzlukla bu defa Lübnan’a saldırdı. Bu defaki siber saldırıydı, dünyada geniş yankı yaptı. Gazze Celladı, İran’ın taşeronu Hizbullah’ın elinde çağrı cihazları olduğunu tesbit edince Lübnan’a sinyaller gönderip bu çağrı cihazlarını patlatarak imha etti. Hizbullah’ın kapalı devre haberleşmede kullandığı çağrı cihazları, infilak ederken aralarında çocukların da olduğu ondan fazla kişi öldü ve üç binden fazla kişi de yaralandı.

 

Vaki Siber Saldırı, İsrail’in ikinci safhaya geçtiğini göstermektedir. Gazze’den 1 yıl sonra Lübnan’a saldırdı. Gazze’den yani 7 Ekim 2023’ten 2 yıl sonra 2025’te Şam’a, 3 yıl sonra da Gaziantep, Adana veya Şanlıurfa’ya yani 6 Şubat zelzele bölgesine, Türkiye’nin 5’te birine saldırabilir. Siyonistlerle yandaşları, bu yeni cephe açan saldırganlığı, "Lübnan’a değil, bir terör örgütüne yapıldı!’’ diye savunuyorlar. Değil mi ki Gazze vahşetini de "teröristleri cezalandırıyoruz!’’ mazeretiyle göstermekteler. İleride Suriye’ye yapacakları had bilmezliği de benzer bir gerekçeyle müdafaa edeceklerdir. Sıra 2026’da Türkiye’ye saldırıya gelince hedefine yaklaştığı için muhtemelen bahanelere tevessül etmeye gerek duymayacaktır.

 

Asla inkâr etmiyor ve saklamıyorlar; Siyonistlerin kendilerince mukaddes hedefi, Nil Nehri’nden Fırat Nehri’ne kadar olan ve tanrının kendilerine vadettiğine îmân ettikleri uçsuz bucaksız topraklarda "Büyük İsrail Krallığı’’nı kurmaktır. Kanaatimizi bir defa daha tekrarlayalım ki İsrail, gâyesini gerçekleştirme tarihi olarak 2048 yılını seçmiştir. Devletleşme fikrini, ilk defa 1848’de Londra’da masaya yatırmışlardı. Bu adımın 100. yılında İsrail devleti kuruldu. BM, O’nu tanıma gafleti gösterdi. Belki de BM, esas itibariyle bu maksada hizmet için kurulmuştu. 2048 ise İsrail’in devlet olmasının 100’üncü senesidir.

 

Şu tespitlerimizi, dileyen istediği gibi değerlendirebilir.

 

Biz mes’uliyetimizi müdrik olarak vazifemizi yapma yolundayız.

 

Filistin işgali ve Gazze faciası gösteriyor ki azgın terörist, züccaciye dükkânına giren fil gibi bölgeye dalmış ve gâyesi uğruna yakıp yıkmakta, genişlemekte ve soykırım yapmaktadır. Suriye’nin kuzeyinde Irak ve Türkiye’den de toprak kopararak kurulmak istenen ‘Teröristan’ın proje sebebi de hiç şüphe yok ki İsrail’in idealine hizmettir.

 

İsrail ve emrindeki Batılı başkentler, "Nil’den Fırat’a Vadedilmiş Topraklar" hayaline kilitlenmişken Türkiye’de ana muhalefet partisi genel başkanı, her zor durumda kaldığında erken seçim çağrısı yapmaktadır! Sn. Özgür Özel, bunu her ne kadar iktidara karşı yapıyor gibi davransa da aslında parti içindeki rakiplerini tesirsiz hâle getirmek istiyor. "Erken seçim’’ yersiz ve lüzumsuz bir söylemdir. Hayat pahalılığı gibi doğrulara dayandırılsa bile yanlıştır. Türkiye, 2028’e kadar seçim takvimini kapatmıştır. İktidarı ve muhalefetiyle memleket yönetimine talip olan kim varsa çok çalışarak 2028 seçimlerinde hesaplaşmalılar.

 

Şimdi yapılacak olan erken seçim değil, şunlardır:

 

1-Hayat pahalılığını, hayat kolaylığına çevirmek ve enflasyonu, mümkünse 2026’ya bile kalmadan sür’atle tek haneye düşürmek.

 

2-Fikret’in sözünü ettiği han-ı yağmacı, yiyici efendilere hesap sormak.

 

3-Ahlâki çöküşe çare bulmak.

 

4-Bölücü terörden, FETÖ terörüne, uyuşturucu ve LGBT terörüne, ırkçılığa kadar, yıkım ve tahribatın her çeşidine karşı aman vermeden mücadele etmek.

 

Türkiye, içeriden ve dışarıdan tehlike altındadır. İçerideki birçok kılıçlı çıkış ve bıçaklı cinayetin arkasında Siyonist tezgâh ve beşinci kol faaliyeti olduğu görülüyor. Beri tarafta her türlüsüyle teröristlere darbe indirilmediği gün yok. Şu var ki düşman da boş durmuyor. İki yaşındaki bebeklere kadar kıyım yapılarak toplumu infiale sürükleme ihanetleri işleniyor. Muamma cinayetler yaşanıyor. Bütün bunlar, kuvvetli bir Cumhur İttifakı ve kuvvetli bir Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti varken olabilmektedir. Erken seçim, macera, yukarıdaki maddelerin hakkı verilmezse bunun sonu da ağır pişmanlık olur. Yakın tarih misalleriyle dolu; erken seçimle olsa olsa zayıf bir hükûmet kurulabilir. Her ihtimale karşı bu kalem, erkenden ikaz ediyor. İçinde bulunduğumuz iç, dış ve bölge şartları sebebiyle zayıf bir hükûmetin Türkiye’yi taşıması mümkün değildir. İster erken seçimle, isterse vaktinde yapılacak bir seçimle kurulacak bir Hükûmet, hatta olağanüstü güçlü olmazsa bu netice, Türkiye için felâket olabilir.


.

İKİNCİ FATİH

21 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :20 Eylül 2024 22:48

 

A -

A +

Devletlerin fetih asırlarındaki zaferler çok kıymetlidir. İstanbul’un Sultan Mehmed Han tarafından zapt edilerek İslamlaştırılıp Müslüman Türk şehri yapılması, bu Padişaha Fatih ünvanını kazandırdığı gibi biz evlâdlarına da ebedî bir şeref bahşetmiştir…

 

Devletlerin zor zamanlarındaki vatan müdafaaları da fetih dönemlerindeki zaferler kadar kıymetlidir. Konstantiniyye’nin daha doğrusu Şarkî Roma’nın Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- muştusuyla övülmüş ulu ceddimiz Fatih Sultan Mehmed Han ve o övgüye mazhar olmuş askerleri tarafından alınması ne denli kutlu bir muvaffakiyet ise O’nun elden çıkmasına mâni olan Ulu Hakan(*), Gök Sultan(*) Abdülhamid Han’ın aşağıda zikredeceğimiz hizmet ve muvaffakiyeti de öylesine mübarektir…

 

Hâdise kısaca şöyledir:

 

"31 Mart darbesi"yle 13 Nisan 1909’da tahttan hal edilen Abdülhamid Han, Selanik’e sürgün edilerek burada Yahudi Alatini Biraderlere ait olan Alatini Köşkü’nde mecburî ikamete tâbi tutulmuştu. Beş asırdır Türk yurdu olan Selanik’in cereyan etmekte olan Harb-ı Umûmî sebebiyle Düvel-i Muazzama’nın eline düşme tehlikesi belirince bir İttihad ve Terakkî hey’eti, huzura gelerek vaziyeti, nezaret altındaki devrik Hakan-Halife’ye haber verip, zât-ı şâhânelerini İstanbul’a nakletme mecburiyeti hâsıl olduğunu mahcubiyet içinde arz ederler.

 

Abdülhamid Han ve aile efradıyla beraber Beylerbeyi Sarayı’na getirilir. Yalnızca iki oda tahsis edilir. Bu da alt katlardadır. Önceki Padişahın gazete okumasına dahi müsaade yoktur. Bu esnada I. Dünya Savaşı, olanca şiddetiyle devam etmektedir. Almanya’nın ve O’nun ardında giden İttihad ve Terakkî Hükûmeti’nin vaziyeti iyi değildir. Düşman kuvvetleri yaklaşmaktadır. Şimdi artık, İstanbul da tehlike altındadır. Başkent işgal edilebilir, hatta elden çıkabilir. Bu yüzden Bâb-ı âli’deki Hükûmet müzakereleri neticesinde Payitahtın Anadolu’ya nakline kararına varılır. İttihadcılar, süklüm-püklüm vaziyette yine mahlû; hal edilmiş; devrik Sultanın huzuruna gelirler. Vaziyet yine arz edilir. Duydukları karşısında hiddetlenen Abdülhamid Han, gelenlere kurşun gibi bir cevap verir:

 

-Siz, ne diyorsunuz? Ben, son Bizans imparatoru kadar da mı olamıyorum? Konstantin, Fetih’te teslim olmayıp çarpışa çarpışa surların dibinde öldü! Bana bir tüfek verin, ben, kendimi müdafaa ederim! Ölürüm fakat bir yere gitmem!!!

 

Cevabı alanlar veya Osmanlı şamarını yiyenler, âmirlerinin yanına döndüler ve olanları naklettiler. Hükûmet, bu yiğitlik üzerine fikrinden vazgeçti. Böylece İstanbul, büyük bir felaketten kurtulmuş oldu. O gün, Hükûmet ve memurîn yâni bürokrasi, İstanbul’dan ayrılsaydı bu hareket, taarruz hâlindeki düşman devletleri, cesaretlendirecek, 1453’ü hiçbir zaman hazmetmemiş haçlı dünyası, İstanbul’a doluşacak, ruhî çöküntüye uğrayan halksa "kaç-kaç"ı yaşayarak Anadolu’ya taşınacaktı.

 

Bu kötü manzara, Abdülhamid Han’ın dirâyet, azîm ve kararlılığıyla önlenmiştir. Gerçi on yıla varmadan İstanbul başşehir olmaktan çıkacaktır ama o tasarruf, savaş bittikten yeni hudutlar çizildikten sonraki değişikliktir. İstanbul, o gün düşman eline geçseydi, bir daha geri alınamayacağı gibi başını veren Anadolu da kaybedilebilirdi. Bu sebeple Abdülhamid Han’a "İkinci Fatih" dense yeridir.

 

…..

 

(*) "Ulu Hakan sözü, Necip Fazıl Kısakürek’e; Gök Sultan Sözü, Hüseyin Nihal Atsız’a aittir. Bugün Abdülhamid Han’a hakkını teslim etmek kolay. Devleti 33 yıl ayakta tutan dehâ çapında bu padişaha Fransız Vandal’ı ağzıyla "Kızıl Sultan" diye resmî ve gayriresmî ağızlardan kinler saçılırken bu mütefekkirler devrinde Ulu Hakan, Gök Sultan demek yürek isterdi.

 

     *

 

Kime ne borçlu olduğumuza dair bir düşünce denemesi olan bu yazı sürekliliğinde gelecek 4 cumartesinde 4 ayrı ismi yazma niyetindeyiz.

 

Cengiz Aytmatov’un Gülsarı’sı zincirleri koparırken ettiği sehli mümteni denecek güzellikte o sözünü tekrarlama vaktidir:

 

-Bize bu toprakları bırakan ecdada rahmet olsun!..

 

Âmin.


.

TEHLİKENİN AYAK SESLERİ!

24 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :24 Eylül 2024 00:04

 

A -

A +

Arnavutluk Başbakanı Edi Rama, BM toplantısına iştirak için New York’ta iken New York Times gazetesine yaptığı konuşmada bir yerlere müjde ve mesaj verircesine, aldıkları bir karardan söz etmiş.

 

Dedikleri şöyle:

 

Arnavutluk, başkent Tiran’da bir Bektaşi devleti kuracakmış. Bu devlet, 109 dönüm arazi üzerinde yer alacakmış. "Bektaşi Devleti"nde giyim-kuşama dair zorlayıcı şart olmayacakmış. Vatandaşlarının pasaportu İslam’dan esinlenmiş olarak yeşil renkte olacakmış. Ordu ve hudut muhafızları bulunmayacakmış. Üçüncü devletlerin bu devleti tanıyıp-tanımayacakları şimdilik belli değilmiş...

 

Başbakan Edi Rama, Yahudi sermaye ve yönlendirmeli NYT’a verdiği mülakatta "İslâm’ın hoşgörülü bir versiyonunu teşvik maksadıyla bu işe kalkıştıklarını ve bundan gurur duyduklarını" söylemiş.

 

"Dünya Bektaşi Merkezi" Tiran’dadır. Bu merkezin reisliğini yapan "Baba Mondi" unvanlı Edmond Brahimaj, kurulacak devletin reisi olacakmış. Anlaşılan o ki cemiyet yahut benzer bir yapı olan merkez devletleştirilmekte. Bunu yaparken "İslâm’ın hoşgörülü tarafını teşvik maksadıyla bu işe kalkıştıklarını" söylemesi ilginçtir. “Hoşgörü" sözüne dikkat etmeli. FETÖ örgütünün oltalarından biridir. Başbakan, gelecek sene tafsilatlı malumat vereceklerini dile getirmiş.

 

Arnavutluk, 15’inci asrın ortalarından 20’nci asrın ilk çeyreğine kadar 5 asrı aşkın bir zaman Osmanlı mülkü bir Balkan bölgesidir. Biz, çekildikten sonra İtalya ve Almanya’nın işgaline uğramıştır. En büyük işgali ise içeride yaşadı. "Enver Hoca" diye bilinen Arnavut diktatör, ülkeyi demir pençeyle yöneterek en katısıyla komünizmi tatbik etmiş ve ateistliği vatandaşları için anayasayla mecburi hâle getirmişti.

 

Adı geçen memleketin nüfusu, 3 milyondan azdır. Ortalama olarak nüfusun üçte ikisi Müslüman sayılıyor. Diğerleri Katolik Hıristiyan, Ortodoks Hıristiyan, Yahudi ve ateisttir… Beş yıl kadar önce Tiran’a gittiğimizde burada inceleme yaparken baktığımız kayıtlarda dinlere dair verilen malumata şaşırmıştık. Müslüman nüfusu yazılıydı, bunu Hıristiyan nüfus takip etmekteydi onu da Bektaşilik takip ediyordu. Yüzde bir buçuk gibi bir rakamla Bektaşilik ayrı bir din olarak gösterilmişti. Bugün de açık tarama yapıldığında net bir bilgi alınamıyor. Bektaşilik, yüzde 4 civarında olarak İslam’ın içinde gösterilirken diğer yandan yine ayrı bir din olarak yazılmaktadır. Hâlbuki bu memlekette Bektaşiler gibi Aleviler de mevcut.

 

Bektaşilik, Hacı Bektaş-ı Velî Hazretlerinin açtığı temiz bir yoldur. Bu seçkin âlim ve veli zât, İmâm-ı Musa Kâzım Hazretlerinin soyundan gelmiştir. Ahmed-i Yesevî Hazretlerinin halifesidir. Ahmed-i Yesevi Hazretleri de Silsile-i aliyye denilen Nakşibendiyye ulularından Yusuf-ı Hemedanî Hazretlerinin İslam ahlakı öğretmekle görevli vekili yani halifesidir. Bu itibarla Hacı Bektaş Hazretleri de dergâhı da Sünnî itikad ve meşreb esaslıdır. Sultan Orhan Han, Hazretle sohbet etmiş, istifade etmiş ve bu sırada kurulmakta olan Yeniçeri Ocağının mânevî mayası Bektaşi umdeleriyle tutmuştur. Yeniçeri askerleri, buradan aldıkları gönül ateşiyle devlete zafer üstüne zafer kazandırmıştı. Ne var ki ilerleyen zamanlarda Safevî İran’ın ajan faaliyetleriyle bu yapıya sızılarak Yahudilikteki Kabala benzeri olan Hurufilik cereyanı müdahalesiyle bozulma olmuş ve hem ocak ve hem de Yeniçeri zarar görmüştür. Ocağın, II. Mahmud zamanında 1826’da imha edilmesindeki sebep bu sapmadır. Hatta çığırdan çıkma ondan da ibaret değildir. Bu Sultan tahta geçtiğinde Devletin, sözde Mevlevî Halet Efendi tarafından âdeta gasbedildiğini dehşetle görmüş çok zor olarak gereğini yapabilmiştir.

 

İslâm Hoxsa’nın Uludağ Üniversitesi eserlerinden olan “1990 Sonrası Dönemde Arnavutluk’ta Dini Hayat" adlı 2010 tarihli yüksek lisans tezi, Arnavutluk’ta dinî yapı ve Bektaşilik ve Vehhabiliğe dair mufassal malumat vermektedir.

 

Sünnî Müslüman Arapların, Filistin’de devlet kurmaları daha doğrusu kurdukları devlet, BM 5’lisi ve Siyonistler tarafından engellenirken Arnavutluk’un ortasında Bektaşi Devleti kurmak sıradan bir hadise değildir. Bu gelişme, en fazla bizi, Ankara’yı alakadar eder. Bunu "Alisiz Alevilik" takip edebilir. Nitekim Avusturya, geçtiğimiz yıllarda Aleviliği ayrı bir din olarak tanımıştı.

 

Geniş zaviyeden meseleye bakıldığında şunlar görülecektir:

 

Katolik İtalya’da ayrı bir devlet olarak Papalık yani Vatikan vardır. Şimdi de Tiran’da ayrı bir din olarak telakki edecekleri Bektaşi Devleti kuruluyor. Şüphe edilmesin ki bu teşebbüs, şunun habercisidir:

 

 -Katolik Hıristiyanların ruhânî devleti olan Vatikan var, Bektaşilerin kurulmakta, öyle ise Ortodoks Hıristiyanların merkezi Patrikhane’nin yer aldığı Fatih neden Ortodoks Devleti Olmasın? Bu cür’eti gösterenler, kadar birazcık imkân bulunca Fatih’ten taşınıp gidenler de sorumlu olsa gerek.

 

Ortodokslar, bu iddiayı belki yüksek sesle dile getiremiyorlar ama vazgeçilmez gâyelerini bir gün dile getirdiklerinde Müslümanlar da "şu Hilafeti, askıdan indirme günü geldi!" dediklerinde bu haklı tavra karşı Siyonistlerden, Evanjelistlerden, Katolik ve Ortodokslardan evvel içerideki laikçiler karşı çıkarlar…

 

“Bektaşi Devleti” çıkışının; bir FETÖ-Siyonist ve Haçlı dayanışması eseri olma ihtimali yüksektir. Edi Rama, türlü vaadlerle kullanılıyor olabilir.

 

Çevremizde silahlı ve silahsız kuşatma artıyor.

 

Ankara’da gece olamaz…


.

YAHYA KEMAL

28 Eylül 2024 02:00 | Güncelleme :27 Eylül 2024 23:33

 

A -

A +

Son bir asırdaki ilk ve orta mektep tarih kitaplarında kısacık, kifâyetsiz ve çarpık Osmanlı Tarihi derslerinde Abdülhamid Han, müstebit gibi karalamalara maruz kalmaktan başka fotoğrafının altında da ismi yazmaz, isim olarak “Kızıl Sultan” ibaresi yer alırdı.

 

“Kızıl Sultan” iftirası, Fransız tarihçi Albert Vandal’a aittir. Niye Kızıl Sultan? Bu müfteriye; iftira atana göre Abdülhamid-i Sâni, Ermeni kanı dökmüştür; eli kana bulandığı için “Kızıl Sultan”dır!

 

“Dünya tarihinde meşhur yalanlar!” diye bir derecelendirme yapılsa seçici hey’et eğer insaflı insanlardan meydana geliyorsa bu yalanıyla mezkûr Fransız, birinci olur.

 

Albert Vandal’ın bu “Vandallığı”, evvela II. Abdülhamid Han’ı bir tertip darbeyle deviren İttihad ve Terakki komitacılarının, sonra da Erken Cumhuriyette mazi ve ecdada şaşı bakanların işine yaradı. Ademe mahkûm etseler; yok saysalardı bu anlaşılabilirdi; çünkü hem devirip, hem idareyi değiştirip hem de övünce bunun izahı zor olurdu. Lakin hem Geç Meşrutiyet ve hem de Erken Cumhuriyet’te Osmanlı gibi O’nun son zirve ismi olan Türklerin Hakanı, gayrimüslimlerin Hükümdarı, Müslümanların Halifesi Abdülhamid Han da hiç bir insaf ölçüsü tanımadan karalandı. O kadar ki işte o Fransız Vandal’ının iftirası, hakareti kimsenin kanına dokunmadan geçmişimize ve büyüklerimize karşı döküntü malzeme olarak kullanıldı.

 

Edebiyat iklimi bir yana bırakılırsa Fransızların tarih vâdisinde bizi ilgilendiren iki ‘Vandal’ı vardır. Biri menfidir, diğeri müsbet. Biri, sözünü ettiğimiz bahsettiğimiz Albert Vandal, diğeri Albert Sorel’dir…

 

Üsküplü olan ve o güne kadarki hayatı ailesinin taşınmaları yüzünden Üsküp’le Selanik arasında geçen istikbalin Yahya Kemal’i Ahmed Agâh, 1902’de 18 yaşındayken orta tahsil için Payitaht’a; İstanbul’a gelir. İktidarda Abdülhamid Han vardır. Bu Sultanın başlattığı büyük maarif hamleleri neticesi olarak kurduğu mektep, medrese, Harbiye gibi eğitim kurumlarında okuyan gençlerin çoğunluğu, çok gariptir ki, şükran duyguları yerine kendilerine bu imkânı hazırlayan Padişah’a sert şekilde muhalif olarak buralardan mezun olurlar. Aralarında; muhalefet etme, hürriyeti tatma adına Avrupa’ya; başta Paris olmak üzere Londra, Berlin, Roma gibi şehirlere kaçma cereyanı almış başını gitmektedir. Başşehir’e gelmesinin birinci yılında 19 yaşındayken Ahmet Agâh da gizlice Paris’e gitmeyi kafaya koyar. Nihayet bir gün Marsilya’ya hareket edecek bir vapur idaresiyle anlaşır. Gemiye; bir anlamda yabancı bir toprağa adım atar atmaz o âna kadar gizlediği bir fötr şapkayı çıkarıp kafasına geçirir. Onu bu hâlde gören ve Müslüman olduğunu bilen diğer bazı yolcular, neden böyle yaptığını sorarlar. Şair, hatıratında hatırasının bu faslını anlattıktan sonra sual sahiplerine şu cevabı verdiğini nakleder:

 

-Padişaha inat!..

 

Bu hâlet-i ruhiye ve bu nefrete varmış muhalefetle Paris’e varan Ahmet Agâh, Sorbon Üniversitesi Mülkiye Mektebine kaydolur. Bu şehirde firarî olarak yaşayan birçok meşhur Jön Türk’le tanışır. Tarih dersine Albert Sorel gelmektedir. Bu ilim adamının anlattığı Osmanlı Tarihi, Ahmet Agâh’ın maziye dair bütün bildiklerini altüst eder. Profesörün derslerinin müdavimi olur. Abdülhamid Han’a karşı duydukları dahil bütün ezberleri, bütün peşin hükümleri yıkılır. Kendini tarih araştırmalarına verir. Bu faaliyetler derslerinde aksamaya yol açar. Bunun üzerine Fransızcası da ilerlemiş olduğu için Edebiyat Fakültesine geçer. Ancak orayı da bitiremez. Tarih araştırmaları, O’nda Türk tarihiyle alâkalı tez sahibi olma cesaretini doğurduğu gibi tarih ve edebiyata dair çalışmaları, 20’nci asrın en büyük dîvân şâiri olma melekesini de besleyecektir. İleride Türk Tarihi’ne dair şu görüşü ortaya koyacaktır:

 

-Tarihimiz, 1071 Malazgirt Meydan Muharebesiyle başlar!

 

Ahmet Agâh, muhalif olarak terk ettiği İstanbul’a 1903’te muvafık bir genç olarak geri gelir. İnanıyoruz ki ‘Ahmet Agâh’lıktan ‘Yahya Kemal’liğe geçecek olan bu gençteki yanlışı terk etme, doğruyu bulma talihinde esas sebep; şâir Leskofcalı Gaalib’in yeğeni olan anacığı Nakiye Hanım’ın O’na küçük yaşlarından itibaren okuduğu Muhammediye Kitabıyla “Allah, iyilerle karşılaştırsın”vâri dualarıdır.

 

Yahya Kemal, İstanbul’a gelip mecmualarda şiirleri çıkmaya başladığı orta yaşlarında Nev Yunanîlik; Yeni Yunanilik diye bir savrulma dönemi yaşamışsa da ana duası, O’nu bir zırh gibi korumuş ve nihâyetinde edebiyatımızda Süleymaniye’de Bayram Sabahı’nı yazabilecek çapta bir büyük şair ve mütefekkir doğmuştur. Devrin yönetim sahibinin “benim için tek mısra bile yazmadın!” tehditkâr sitemine ve “nedir bu aruz şiiri sevdası” yollu kınamasına rağmen O, dalkavukluk yapmamış ve doğru bildiğinden sapmamıştır. Aksine “Söz Meydanı” adlı bir naat-ı şerîf; Sevgili Peygamberimizi -aleyhisselâm- öven bir şiir yazmıştır. Ne var ki hissettiği baskı yüzünden olsa gerek bu şiirinin naat-ı şerîf olduğunu da kimin için yazdığını da alenen beyân edememiştir.

 

Erken Cumhuriyet’te, Tek Parti istibdadı günlerinde, tarih kitaplarında dağılmayı, 33 sene engelleyen büyük bir Padişaha “Kızıl Sultan” dendiği zamanlarda, yarı aydınların içine düştükleri ihanet çamurunda Osmanlı’ya hakaretler yağdırırken Yahya Kemal, fikir hayatımızda şiirleri, sohbetleri ve yazılarıyla bu topraklarda Osmanlı muhabbetinin yeniden neşv-ü nemâ bulmasında; dirilişinde öncülük etmiştir.

 

Albert Vandal, hınç dolu “Vandallığıyla” bu toprakların onlarca gencinin zihnini çalmış olsa da Albert Sorel’in istikametini düzelttiği bir isim, hepsini arkada bırakıp tarihimize, medeniyetimize dair doğru düşünmeye vesile oldu.

 

A. H. Tanpınar’ın Huzur’undan nakille bir Albert Sorel sözüne kulak vermek mümkündür:

 

-Dünya, gömlek değiştireceği zaman, hâdiseler, kaçınılmaz olur…

 

Şu vecîzeler de Yahya Kemal’den. Şairimiz, Madrit’te sefir-i kebîrdir. İspanyol misafirleri vardır. Konuşma esnasında Türkiye’nin nüfusunu sorarlar. O sırada 20 milyon kadarız. Büyükelçimiz 60 milyon der. Konuklar, şaşırırlar “nasıl olur?” Üstad şair cevabı verir:

 

-Biz Türkler, ölülerimizle birlikte yaşarız!..

 

Nitekim bu cümlesi de o fikrini destekler:

 

-Mezar taşları, şehirlerimizin zenginliğidir!

 

Doğru değil mi?

 

Eyüpsultan, Karacaahmed, Topkapı, Edirnekapı, Kozlu… gibi mezarlıkların bir ân için olmadığını düşünelim; İstanbul, ne kadar fakirleşir.

 

Kabri, Boğazkesen Hisarı’nda çok sevdiği Fetih Şehîdleriyle beraber Kayalar mezarlığındadır.

 

Allah, rahmet eylesin.


.

MEHMETÇİĞİN ZAFER NAMAZI!..

1 Ekim 2024 02:00 | Güncelleme :1 Ekim 2024 04:56

 

A -

A +

İsrail, Gazze Soykırımı’nın birinci yılı günlerinde Lübnan’a saldırdı. Böylece Filistin’den başka Lübnan’ı da savaş meydanına dâhil etti. O’nu da gasbetme niyetini açığa vurdu. Bunu yaparken de Hizbullah genel sekreteri Hasan Nasrallah’ı öldürdü. Dikkatler Beyrut’tayken O, Yemen’e yöneldi, Husiler’i bombaladığını ileri sürdü. Öteden beri zaten Suriye hava sahasına girip Suriye’de de yıkımlar yapmaktadır.

 

Görüldüğü gibi İsrail, pervasız bir şekilde ateş hattını arttırmakta. Gazze Soykırımında Lübnan’ı ve ardından Yemen’i vurduğu gibi ikinci yılda çok yoğun bir bombalamayla Suriye’yi vurması beklenebilir. Şu var ki orada da kalmayacaktır. Üçüncü yılda da Mısır ve Anadolu hedef olur.

 

Arz-ı mev’ud; vadedilmiş topraklar, Siyonistler için vazgeçilemez, terk edilemez bir gâyedir. Bu fanatik, köktendinci bâtıl inanca göre tanrıları, Yahudilere Nil Nehri ile Fırat Nehri arasında kalan toprakları bağışlamıştır! Buralar, İsrailoğullarının mülkiyetidir. Bu mülkiyet, üzerinde olan diğer milletler işgalcidir. İşgalcileri, buralardan sürüp çıkarmak her şekilde meşrû haktır. Bu tez, Siyonist Yahudi’nin âdeta varlık sebebidir. Onun için İsrail, yakın çevresinden başlayarak evvela Filistin’i bitirip, Lübnan’ı çökerttikten sonra ülkesini teminat altına almış olarak Nil ile Fırat arasında kalan bölgeye yönelmektedir. Bunu yaparken ABD’yle Birleşik Krallık’tan destek alıyor. Güney Kıbrıs başta olmak üzere hemen bütün Akdeniz adaları, İsrail’e yardım için silahlandırılmış, Akdeniz savaş gemileriyle dolmuş, devlet başkanı Yahudi olan Ukrayna, Rusya ile kapıştırılmıştır. On bir yıla yakın bir süredir devam eden bu harple topyekûn batıyla uğraşma zorunda kalan Rusya, yıpratılmaktadır. Moskova, düne kadar arka bahçesi olarak gördüğü Suriye’ye Şam talep etse bile şimdi artık yardıma gitmekte zorlanacaktır. Şam’ın bundan böyle kapısını çalacağı tek merkez Ankara’dır.

 

Gelinen günde "İsrail, çatışmaları, bölgeye yaymak istiyor!" sözünün bir geçerliği kalmamıştır. Gazze Celladı, öncülüğündeki Siyonist İsrail, çatışmaları Filistin ve Ürdün’e, tam, Suriye ve Yemen’e kısmen yaymış bulunuyor. İran, “Arz-ı Mev’ud”a dâhil değildir. İran’ın derdi bölgeyi Şialaştırmaktır. Bunu da Haşdi Şâbi, Hizbullah, Husi gibi taşeron güçlerle yapmaya çalışıyor. Siyonistler, Irak’ın bir kısmını da “Vadedilmiş Topraklar”dan sayabilirler. Fırat, bu topraklardan denize ulaşmaktadır. İsrail’in şimdilik ilişmediği ülkeler Mısır, Suudi Arabistan ve Türkiye’dir. ABD, ülkenin kuzeyinin İsrail’e bırakılması konusunda Suudları bir şekilde ikna eder. İsrail, Mısır’la kapışır mı? Yoksa bir anlaşmaya mı varırlar? Şimdiden çok net şekilde bir beyanda bulunmak zor. Ama şu kadarını söyleyelim ki bugün veya on sene sonra yahut başka bir zaman; Kahire, İsrail’in “Vadedilmiş Topraklar” adlı hülyası önünde tâviz verirse bu dehşetli hatanın altında kalır. Türkiye ise vatan topraklarına karşı girişilecek bir saldırıyı değil, saldırı ihtimalini bile bir beka yâni var olma-yok olmak sebebi saymaktadır, sayacaktır, sayar. Bırakalım, güney veya güneydoğumuzdaki herhangi bir vilayetimize yapılacak Siyonist taarruzu, Halep hatta Şam’a vaki bir tecavüz karşısında da Türkiye, asla seyirci kalmayacaktır. Bu sözümüz üzerine Amerika-İngiltere ve Akdeniz yığınaklarını gösterenler olabilir. ABD, Vietnam, Irak, Afganistan ile girdiği her yerde kaybetmiş olarak çıkmak mecburiyetinde kaldı. İçten içe çürüyen ABD de taht entrikalarındaki İngiltere de Türkiye ile her ne şekilde olursa olsun harp etmeyi göze alamazlar. Türkiye, başka bir devlete benzetilemez. Aynı zamanda NATO iç harbi olacak böyle bir kapışma, Washington ve Londra’ya çok pahalıya mal olur. Bizim için de hafife alınamaz ama Mîsak-ı Millî’nin hayat bulmasına ve yanlış çizilmiş haritaları tashih etmemize fırsat verir.

 

Türkiye, her şeyin farkında. Her şeyin de nabzını tutmakta. Her adımı takip etmekte. Şaşkın ve haksız ve insaf tanımaz İsrail, sürekli şekilde yorulmakta. Yorgunluğu dayanılmaz noktaya geldiğinde buna rağmen malum ham hayali için Anadolu veya eski Memâlik-i Şâhaneye dâhil Şam, Halep gibi mücavir alanlarımıza saldırıldığında, Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ne ilişildiğinde o zaman nihâî hesap günüdür.

 

O gün, Mehmetçik sabah namazını Mescid-i Aksa’da kılar!..

 

O gün, bir kudurgana, bebek, çocuk, yaşlı katiline hak ettiği cevap verilir.

 

O gün, bir gün gelecektir…

 

İsrail, her ne yaparsa yapsın, arkasında kimler olursa olsun 100. kuruluş yıl dönümü olan 2048’le Anadolu’daki 1000. Yılımız olan 2071 Kızılelma’mızın önünü kesemeyecektir. Mehmetçiğin, Mescid-i Aksa şerefelerinden okuduğu Ezan-ı Muhammedî, bunun habercisi olacaktır. O sabah, Mehmetçiğin Mescid-i Aksa’da kıldığı sabah namazı, gönüllerde Zafer Namazı olacaktır. Gazzeli, Filistinli, Şamlı, Bursalı, Bosnalı, Urumçili… Müslüman, o gün bayram yapacaktır.


.

HAMDOLSUN Kİ DERDİMİZ VAR!

3 Ekim 2024 02:00 | Güncelleme :3 Ekim 2024 01:06

 

A -

A +

Vekâlet savaşlarıyla; ısmarlama kuvvetlerle belki küçük galibiyetler elde edilebilir. Fakat zafer hele şanlı zaferler kazanılamaz. Şanlı zaferler, para-pul hesabı yapmayan; “vîrân olmayası hânede evlâd-u iyâl var!” demeyen gözü pek, yüreği korku tanımayan Allah erleriyle kazanılır. İtikad sapmasına uğramış Haşdî Şâbîlerle, Hizbullahlarla, Husîlerle yapılacak Siyon mücadelesi bu kadar olur. Üstelik sarih şekilde görünmekte ki bundan böyle adı geçen taşeron güçler de Tahran’a inanmakta zorlanacaklardır. İran’ı çözülme beklediğini söylemek için dâhi olmaya hacet yok. Havaî fişek gibi atılan gece şenliği füzelerle bir dâvâ inşâ edilemez. Bu sözde hesap sormalar, güyâ intikam hamleleri, saldırgan taraf için mazeret ve mukabeleye gerekçe sebebi olduğu için soykırımcı katil Siyonistlerle İsrail destekçisi devletlere yaramaktadır.

 

İran’ın her şeyden evvel bir nefs muhasebesine ihtiyacı vardır. İsrail, İslâm deryasında nasıl ki suya düşmüş eski-püskü bir postalsa İran da aynı derya üzerine dalgalarla sallanan yıpranmış karpuz kabuğudur. Kur’ân-ı kerîmin mutlak hükümleri, Sevgili Peygamberimizin -aleyhi’s selâm- “birlikte rahmet, ayrılıkta ise azâbı ilâhî vardır” yüce buyrukları, göz önündeyken İran’ın Şia saplantısıyla Hazreti Ali hariç diğer Halifelere, bir kısım mübarek sahabeye, kıyamete dek gelecek mü’minlerin annesi Hazreti Aişe’ye hakaret etmeye hakkı olamaz. Bir bölen olamaz. İsrail, siyonizm ile ırkçılık yaparken beri tarafta da Şia ile İslam önce Fars hasretiyle başka bir ırkçılık yapılamaz. İsrail’in “Arz-ı mev’ud”u bölge için nasıl endişe verici bir tehlikeyse vekâlet unsurlarla örülmeye çalışılan Şiî Hilâli de bölgemiz için o denli tehlikedir.

 

Adında “İslâm Cumhuriyeti” geçmekle bir devlet bu vasfı kazanamaz. İran, İslâmı, Şia yoluyla Fars ırkına malzeme yapma ve bunu da ihraç etme yanlışını görmelidir.

 

ABD ile “Birleşik Krallık” kepenkli İngiltere başta olmak üzere sömürgeci devletlere de söyleyeceklerimiz var:
Âdil olmayan; adaletle hükmetmeyen, zalimle mazlumu bilerek ve isteyerek tefrik etmeyen, mazlum ve mağdurun koruyucusu olmayan bir devlet, Cihân Devleti; günümüzdeki o kekre sözle “süper güç” olamaz. Silah üstünlüğü, savaş uçağı, muharebe gemisi, caydırıcı heyulalığı böyle bir zan uyandırsa bile o, kimsesizlerin sığınağı, velisi değil, olsa olsa zorba devlet olur. O zaman manzara şudur; sokakta bıçak çekip soygun yapan hırlının namı “mafya” yukarıda adalet tanımayan devletin sıfatıysa “süper güç”tür. Âdil olmayan devletin uzun ömürlü olmaları gayrı mümkündür. Beklemedik bir ânda çınar, gövdeden devrilerek yere kapaklanır.

 

Yaşanan şu yüz karası gidişatı, 6 asır boyunca Topkapı Saray-ı Hümâyunundaki Adalet Kulesi’nden yeryüzünü gözleyen vicdan ve insaf sahibi nesillerin torunları düzelteceklerdir. Son tarih, 26 Ağustos 2071’dir.

 

Düşmanın merhamet ve inâyetiyle yaşanmaz. Katlanılsa bile o, hayat değil; zillettir. Bu itibarla asla karamsar olmamalı. Biz, 10 asır evvel bile Endülüs’teki El-Hamra Sarayı’nın kapı ve pencere kanatlarına “lâ galibe illallah” ilâhî fermanını nakşetmiş bir ümmetiz. Hatırdan çıkarmamalı ki biz Türkler, on birinci asırdan bu yana bu dinle bu ümmete hizmet sancağını taşıma şerefine kavuşmuş ve bu uğurda yaşamış ve ölmüş bir soylu milletiz. Siyonist azgınlıklar ve haçlı gözdağlarından dolayı kat’iyyen karamsar olmamalı. Malumdur ki sular, bulanmadan durulmaz. Kimse yanılmasın; III. Dünya Harbini değil, I. Dünya Harbi’nin devamını yaşıyoruz. Nihâyetinde Harb-i Umumî’nin defterleri açılacak, haritalar masaya yatırılacaktır. Türkiye, vakt-i merhunda, seçilmiş gün ve kutlu ânı geldiğinde “yâ Allah!” diyerek doğrulacak, Mehmetçik “yektir Allah, yek!” diye jetin bomba atan düğmesine basacak, Filistin Cephesinin yarım kalmış, Kût’ül Amâre’nin gasbedilmiş hesabı görülecektir. Ankara, millî irâdenin verdiği kararla düveli muazzama adlı zorbaların bir asır önce Osmanlı Türkiye’sinden apardığı haklarımızı istirdat edecek, kanırta kanırta hakkımızı alacaktır.
Osmanlı PKK’sı artığı Vehhabiyle Türkçülük diyerek ırkçılık yapan ufak bir partisinin zihnini bulandırdığı aklı ermez çocuğun “benim Filistin diye bir dâvâm, Gazze diye bir savaşım yoktur!” kem küm laflarına aldırmayınız. Biz, Ehl-i sünnet Müslüman Türklerin ve aynı inançtaki diğer aidiyetteki azîz kardeşlerimizin bugün de kıyamete kadar:

 

Nil, Mekke, Medine, Gazze, Filistin, Lübnan, Şam, Fırat, Kerkük, Şarkî Türkistan, Ahıska, Kırım, Galiçya, Gümülcine, Bosna, Kosova, Tiran, Girit, Trablusgarb, Rodos, Kıbrıs ve Kudüs diye dâvâmız olacaktır.

 

Şu dediklerimiz, bâzı kimselere yabancı gelebilir. İzzeddin el Kassam Tugayları’nın meşrû müdafaa hakkını kullandığı 7 Ekim 2023 Akşamı bir TV’de yaptığımız konuşmamızdan başlayarak bugüne dek bir yıldır Gazze, Filistin ve bölgemize dair yazdıklarımız da belki yadırganmıştı. Şükrân-ı nîmet olarak ifâde ediyoruz ki Gazze’ye, hudutlarımıza, İsrail’in ileriye dönük niyetine… dair ne söylemiş isek onların hepsi, 1 Ekim 2024 günü saat 15.00’te Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan tarafından TBMM Kürsüsünden seslendirilerek millî şuura dâhil ve tescil edildi.

 

Dediklerimizin yadırganmasını çok görmüyoruz:

 

Köhne ideoloji, ecdad mirası olan bir asır önceki vatan topraklarını hayal etmemizi bile bu memleketin has evlâdlarına çok gördü. İsrail’in Gazze’yi enkaza çevirdikten sonra Lübnan’a saldırıp burayı da yakıp-yıkmaya başlaması üzerine İstanbul’da bir Yahudi tapınağında toplanıp işgal ve katliamı 10. Yıl Marşı ile kutlayanlar, köhne ideolojinin devamıdır. Ecdatla aramızdaki imân ve mirâs köprülerini uçuranlar, düne dair her şeyi yok sayıp karalarken Yahudiler, 5 bin yıl evvel kovuldukları toprakları “Arz-ı mev’ud” yalanıyla yeniden vatan yapmayı vazgeçilmez gâye edindiler. Bunun için soydaşlarını Filistin’e çektiler. Vadedilmiş topraklar, Arz-ı mev’ud için gece gündüz çalışarak yerkürede Ticareti, Teknolojiyi, Parayı, Medyayı, Sinemayı, San’atı, Edebiyatı… İnsanı kasasıyla, kalbiyle ve fikriyle tesirine alacak ne varsa onların sahibi oldular.

 

“Ben Müslümanım” deyip de bir Siyonist kadar gayret sahibi olamayana, gittiği nâfile haclar, fazladan umreler, hoşça vakit geçirdiği sahil tatilleri ile hayatından son derecede memnun olanlara ve yurt dışı turizm zevkleriyle gamsızca yaşayanlara gelince…

 

Asla şüphe yok ki herkes, bir gün istese de istemese de yaptığı ve yapmadığıyla hesap verecektir. Hesaptan sonraki ilâhî hükmün temyizi olmayacak, fakat adalete aykırı bir yanlışı da olmayacaktır.

 

Tercih, insanın kendisine kalmış:

 

İster gam sahibi, istersen nam sahibi olur!..


.

3-5 ÇAPULCU

5 Ekim 2024 02:00 | Güncelleme :4 Ekim 2024 23:12

 

A -

A +

KCK çatısı altında toplanan PKK/PYD ve devamı olan militan yuvarlanmalar, SSCB döneminden kalma Marksist-Leninist-Stalinci terör örgütleridir.

 

Sovyetler Birliği, NATO üyesi ve NATO üs ve silahlarına sahip ve tarihî rakibi olan Türkiye’yi aşağıdan çevirmek için Suriye’yi bu komünist örgütler için fidelik olarak kullandı.

 

En büyük gücünü Kızıl Ordu adlı ceberut askerî yapıdan alan Komünist Rusya, önce 1952’de Mısır’da genç subaylarla bir askerî darbe yaptırarak Cemal Abdün Nasr’ı işbaşına getirdi. Moskova, böylece güdümündeki bir güdüsüyle Mısır’ı nüfuzu altına almıştı.

 

Mısır’ın sulanmış da olsa sosyalist bir rejimin eline düşmesi buradaki Osmanlı bakiyesi iz, eser ve tesirlerin akıbetini kötü etkiledi. Şu haber diğer gerçekleri ifadeye yeter; darbe senesine kadar Mısır ordusunun resmî dili Türkçeydi. Darbeyle birlikte buna son verildi.

 

SSCB, Akdeniz’in güneyini tesir sahasına aldıktan sonra bu defa da doğu Akdeniz’e yöneldi. 1971’de Şam’da Moskova destekli bir darbe yaptırdı. İşbaşına Hafız Esad getirilmiş, ülke, el-Muhaberat adlı istihbarat teşkilatının güdümüne girmişti. Bugün de Beşar Esad’ın bu kadar dayanmasında birinci sebep, Putin Rusya’sı ise ikinci sebep, adı geçen istihbarat örgütüdür.

 

Cunta darbesiyle başa gelen Hafız Esad, yüzde 11’lik bir Nusayri azınlığa mensupken yüzde 89’luk Sünni nüfusa ‘öteki’ muamelesi yaptı. Diktatör, gücünü Moskova’daki derin devlet Politbüro’dan alıyordu. Öldüğünde komünist rejim çökmüş ve fakat Rus devletinin Akdeniz ve onu çevreleyen devletler siyaseti değişmemişti. Bu yüzden Hafız Esad’ın tahsilini Londra’da yapmış oğlu Beşar Esad, Suriye’nin başına getirildi.

 

SSCB, Mısır ve Suriye’de Rus istihbarat ağı KGB ile yaptırdığı darbelerle Kahire ve Şam’da istediği düzeni kurmuştu. Mısır ve Suriye bir ara konfederasyona gittilerse de bu birlik kâğıt üzerinde kaldı.

 

Sovyet emperyalizmi, doğu Akdeniz’de Suriye ile iktifa etmemişti. O’nun hemen yanı başında mazlum Filistin milleti vardı. Topyekûn Batı, emperyalist haçlı dünya; Filistinlileri Yahudilere; Siyonistlere feda ederek hürriyetlerine, istiklâllerine ve vatanlarına kıyılıyordu. KGB, bu mazlumluğu iyi keşfetti. Bir kısım Filistinli gençleri sosyalist ideolojiye kazandırdı. Şimdi, Filistin’in hakları için el-Fetih adıyla kurtuluş mücadelesi veren bir teşkilat doğmuştu. Mazlumluğundan aldığı bilenmişlikle hayli keskin olan sosyalist el-Fetih’in başında Yaser Arafat vardı. Teşkilatıyla birlikte zamanla fikrî istihaleler geçiren bu lider, bir Fransız hanımla evlenmiş ve ölünceye kadar yerinde kalmıştır. Bugün Batı Şeria’daki Filistin Hükûmeti mahiyeti itibariyle el-Fetih’tir.

 

Suriye’deki askerî darbeden evvel Türkiye’de 27 Mayıs darbesi yapılmıştı. İngiliz destekli 27 Mayıs cuntacılarının hazırlattığı 1961 Anayasası, halka hürriyet bahşediyormuş zannıyla 23 Temmuz 1908 İttihad ve Terakki sözde hürriyet darbesindeki gafleti tekrarlayarak bütün bozuk niyetlerin önünü açtı. Türkiye’de siyasi Kürtçülüğe yol veren, seçilmiş iktidara, devlete ihanet eden 27 Mayıs’tır.

 

Bu arada KGB boş durmuyordu. Paris’te 1968’de Kızıl Danny öncülüğünde başlayan gençlik nümayişleri, Türkiye’de sol ve Kürtçü hareketleri alevlendirdi. Seneler boyu sokaklar, meydanlar ve üniversite karıştı, binlerce genç öldü. Ne 12 Mart Muhtırası’nın idamları ve ne de Pentagon buyruğuyla darbe icra eden 12 Eylül Paşaları, bu fitneyi durduramadı. Aksine zahiren sükûnet ve huzur getirdiği görülen 12 Eylül, Kürtçülüğün kuluçkaya yatmasına sebep oldu.

 

Eruh’ta 1984 Ağustos’unda ilk PKK kanlı terör eylemi olduğunda Pentagon Paşaları, “3-5 çapulcu!” diyerek tehlikeyi küçümseme cehaleti gösterdiler.

 

PKK’yı kuran Abdullah Öcalan, Şam’a yerleşmişti. Esad idaresinin desteği ve el Muhaberat’ın yardımıyla örgütünü Türkiye üzerine salıp katliamlar yaptırtıyordu. Bölücü militanları, Filistin’deki Bekaa Vadisi’nde talim görmekteydi. El-Fetih’i KGB burada eğitmişti. Onlar da şimdi PKK’yı eğitiyorlardı.

 

Sovyetlerin dağılmasından sonra neredeyse hemen bütün Batılı devletler, PKK’ya el attılar. İsveç’ten Almanya, Fransa, İngiltere ve Amerika’ya kadar herkes, onunla ve bağlı örgütleriyle şu veya şekilde iş birliği yaptılar. PKK’nın ayakta kalması, Türkiye’nin kan kaybetmesi ve zayıf düşmesi demekti. Malûm başkentler, şunun hesabındaydı:

 

Böyle bir bölücü silahlı örgütün varlığı, Türkiye dâhil, bölgenin kontrolü için Ankara ile pazarlık imkânını verecekti. Bundan dolayıdır ki zamanla Bekaa Kampı’ndan başka Yunanistan’da da Lavrion Kampı da kurulmuştu. Burada PKK dâhil Türkiye ve O’nun değerlerine düşman bütün şer örgütlerine talim yaptırılmaktaydı…

 

Kemalist gafil paşaların tarifiyle “3-5 çapulcu” politika sahasında durmadı. Zaten örgüt, parti adı taşımaktaydı. Arkasındaki devletlerden himâye görerek geçen zaman içinde KCK’yı kurdu. Kitleleri aldatarak ve tehdit ederek devşirdiği reylerle TBMM’ye girdi. Başta Türkiye olmak üzere İran, Irak ve Suriye’de kan dökerek uluslararası ve çok şer bağlantılı bir örgüt hâline geldikten sonra da devletleşmeye kalktı.

 

Bugün TSK ve Suriye Kuvayı Milliye’si ile Afrin ve devamında yaptığımız; SSCB’nin, KGB’nin Cemal Abd’ün Nasr’ın, Hafız Esad’ın, İngiliz istihbaratının, 27 Mayıs’ın, CIA’nın, Pentagonun, 12 Eylül’ün bölgeye ekip yetiştirdiği ayrıkların kökünü kurutmaktır.

 

Allah’a şükür ki kökleri kuruyor. Terör örgütü işletmecileri, kendi millî ve yerli silahıyla savaşan ve kubbeler dolusu dua alan kahraman asker, polis, jandarma, korucu ve istihbaratçılarımızın önünde çaresiz kalmıştır.

 

Mehmetçik, Fırat Kalkanı’ndan sonra Afrin’de de destanlar yazmaktadır.

 

Taviz vermeden mücadeleye devam etmeli!

 

Darbe ihanetinin hazırladığı şartlarla 40 yıl evvel Türkiye’nin karşısına böyle bir hain militan yapılanması çıkarılmasaydı bugün dış borcumuz yoktu, hazine en az iki kat daha zengindi, 10. Büyük Ekonomik güç olmayı 2013’te yakalamıştık.

 

Yeni bir 40 yıla daha tahammülümüz yoktur.

 

Ecdadın sözü bize mirastır:

 

-Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!

 

     ***
23 Ocak 2018 Tarihinde Türkiye gazetesinde neşrettiğimiz bu makale, bugün, mahallî olmaktan öte kıymeti haiz 31 Mart 2024 seçimlerine gider, Filistin’de Gazze soykırımı yaşanır, Suriye ve Irak’ta bölücü örgüt ve destekçisi devletlerle mücadele ederken bir kere daha hatırlanıp okunsun istedik.

 

6 yıl önceyle bugün kıyaslandığında görüldüğü gibi ihanet, aynı seyirle; hatta artarak devam etmektedir:

 

Tekrarda, ikazda, nisyan ile malûl hâfızayı tazelemekte fayda vardır. Hâdiselerin sebep-sonuç ilişkileri arasındaki illiyet râbıtasını sağlıklı bir şekilde yerine oturtmak hayatî değerdedir.
…
Yukarıdaki makaleyi, ilk olarak 23 Ocak 2018 günü Türkiye gazetesinde neşretmiştik. Sonra günün ihtiyacı gereği aynı makaleyi yine bu sütunda 24 Ekim 2023 tarihinde bir defa daha hatırlattık. Şimdi ilk defa böyle bir uygulama yaparak mevzubahis fikir demetimizi gür bir haykırış hâlinde 5 Ekim 2024’te üçüncü defa dikkatlere sunuyoruz:

 

Zira:

 

Türkiye aleyhine, ümmet aleyhine her şerrin arkasındaki gizli güç Siyonistlerle, onun görünen varlığı İsrail’le mücadele, Türkiye’nin beka mes’elesidir.

 

Düşmanımızın dostu, düşmanımız; soykırımcılara, katillere, Siyonistlere karşı tavır koyan her Kürt, azîz kardeşimizdir.


.

İŞE HUKUK LİSELERİ AÇMAKLA BAŞLAMALI

12 Ekim 2024 02:00 | Güncelleme :12 Ekim 2024 13:48

 

A -

A +

Çocuğun tarifi nedir?

 

Çocuk kime denir?

 

Şimdilerde “ergenlik” denen akil-baliğ olma gerçeğini ihmal etmeden hukuk mevzuatında çocuğun tarifini yeniden yapmak bir zaruret hâline gelmiştir. Sosyal medyada girip çıkmadığı bataklık kalmayacak, bu mecrada klavye başıboşluğuyla milletin mukaddeslerine hakaret edecek, müstehcenliği bile aşan edepsizlikleri yayacak, sokakta her suça batıp-çıkacak ama bunları yapan yine de ana kuzusu çocuk muamelesi görecek!..

 

Bu değerlendirme, ciddî şekilde yanlıştır:

 

Onun için çocuk, çocuğun yaşının ne olduğu ve suç işlemesi hâlinde yargılanmasıyla verilecek cezaya dair her şeyin yeni baştan tanzimi gerekir. Bugün gerçekten bir çocuk var, bir de kanunun hatasıyla “çocuk” sayılan yetişkinler. Hâlbuki bu sınıfa giren 12 ve üstü yaştaki 15’liler dâhil bu gençler, Balkan, Çanakkale, Dünya Harbi ve Millî Mücâhede’de Mehmetçikti. Can verip şehîd oluyor, can alıp din, vatan ve namus müdafaası yapıyorlardı.

 

Bu ülkede olması gereken en büyük yeniden inşa çalışması, binadan, hocaya, ders kitaplarına, kanunlara… kadar Adli Reformdur. Adlî yeniden yapılanma, Anayasa yapılmasından daha mühimdir. Giderek öyle bir algı gelişiyor ki Anayasa, yeniden yazılırsa bu bir sihirli değnek olur ve Türkiye, olanca sıkıntılarından kurtulur. Anayasa, mutlaka değişmelidir. Bunu on yıllardır yazıp-konuşmaktayım. Darbe artığı bir anayasaya katlanma ayıbından kurtulmalıyız. Lakin Anayasanın yenilenmiş olması, tek başına yetmez. Anayasalı hayatımız 150, Hukuk, Kanun ve Adalete dayalı hayatımız bin 500 yıllıktır. Anayasa çatıdır. Hukuk temel, esas kanunlar da duvarlardır. Bunlar olmazsa veya çürükse çatı çöker. Anayasasız yapılabilir fakat hukuksuz yaşanamaz. Onun için binadan hocaya, kitaptan talebeye kadar adaletle alakalı her varlığı düşünerek gereği yapılmalı diyoruz. 21. Asra girerken hemen her şehrimizdeki her adliye binamız dökülüyordu. Hâkimler de vicdanlarıyla cüzdanları arasında sıkışmışlardı. Son yıllarda hakîkaten çok güzel Adliye Sarayları yapıldı. Fakat ne yazık ki adalette mesafe alınamadı. Görkemli binaların alnına kocaman pirinç harflerle “Adalet Sarayı” yazmak, adalet tesis etmeye yetmiyor, yetmez. Adalet, ihtişamlı binalarda da çadırda da tecellî edebilir. Hukukun iddia, müdafaa ve hüküm sütunlarından meydana gelen bütün unsurları insana dayanır. Adalet, mükemmel mekândan önce hakkıyla iyi yetişmiş hukukçularla tesis edilir. Hiçbir peşin hükme kapılmadan, ideolojilere yüz vermeden artık rahatlıkla ifade etmeli ki bizim, bugün mâziden akıp gelen millî hukuk mevzuatımız ve yeter sayı ve kâmil değerle hukuk mütefekkirimiz yok. Mevcut, hukuk teknisyenleridir. Teknisyenle de bu kadar oluyor.

 

Her devirde Devletin bir numaralı vazifesi adaleti tesis ve tevziidir. Hakkıyla yetişmiş olgun hukukçular olmazsa bu vazife; adalet dağıtımı yapılamaz, cemiyette kargaşa çıkar. İhkak-ı hak, yani mağdur ve hak sahibi haklı olduğuna inanan kimse, hakkını veya doğmuş bedeli kaba kuvvetle almaya çalışır…

 

Küllî bir hukuk hamlesine, hukuku tanzim ve inşaa HUKUK LİSELERİ açmakla başlamak gerekir. Hukuk liseleri mevzuunu daha evvel de tafsilatlı biçimde yazmış ve konuşmuştuk. Bu konuda yazdığımız yazılarla konuşmalar derlenebilir.

 

 

Karahisarlı Nuri Çavuş, 1912-13 Balkan Harbi’ne gönüllü olarak iştirak ettiğinde sadece 12 yaşındaydı.

 

Hukuk Fakültesi sayısına gelince:

 

Kemiyet; çokluk, yalnız başına değer ölçüsü değildir. Bilindiği gibi keyfiyet; vasıflılık, kemiyetten önce gelir. Ülkemizde hukuk fakülteleri aşırı fazla, kaldırma gücünü aştı. Üniversite, diploma matbaası değildir. Hukuk Fakültesi bolluğu da hukukçu olmaya yetmez. Bu duruma bir çâre bulmak gerek. Hikmet, Hukuk, Hakkaniyet, Hakîm, Ârif, İlim, Adalet… gibi lügatlerin baş tâcı kelimeler, hem madde ve hem de anlam ve kavram olarak aynı obanın değişmez fakat yek diğerini besleyen ve destekleyen değerleridir.

 

Osmanlı Devleti; Devlet-i Âli Osman; Yüce Devlet, zaman ve mekân, kul ve Allah huzurunda varoluş hikmetinin borcunu fazlasıyla edâ ettikten sonra insanlığa tebliğle mükellef olduğu ve insanı korumaya dönük ne varsa hepsini içine alan Mukaddes Kıymetleri, dedelerimize ve onların şahsında babalarımıza, elbette bize ve bizden sonraki nesillere bırakıp giderken o çok çetin şartlarda bile Ahmed Cevdet Paşa isminde muhteşem bir hukukçu yetiştirmişti. Kaldı ki kendi sahalarında başka yıldızlar da vardır. Bugün sanmayız ki hukuk tahsil eden gençlerimizin onda biri, Ahmed Cevdet Paşayı ve O’nun dünya çapındaki hukuk eseri Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyeyi bilsinler. Aynı zamanda tarihçi ve mülki âmir, devlet adamı olduğunu hiç bilmezler. şâyet üç-beş bilen çıkarsa bu da kaideyi yerinden kıpırdatamaz. Kesin olarak ve üzülerek ifade edebiliriz ki Mecelle’nin 1. Maddesini hukuk öğrencilerimizden 10 kişi bile ezbere söyleyemez:

 

-İlm i fıkh, mes’âili şer’iyye i ameliyeyi bilmektir.

 

Merhum Haluk Dursun haklıdır. İstanbul’a dair sohbetlerinin yer aldığı kitabında ezcümle şöyle diyor: “İstanbul Üniversitesi profesörü, her gün altından geçtiği kapının üzerindeki kitâbede celî hatla ‘Daire-i Umur-ı Askeriyye’ yazdığını okuyamamış, sanatkârının Şefik Bey olduğunu hiç bilememiş.”

 

Medreseye Dar’ül Fünun, buna da Üniversite demekle, on yıl önce atılan köprüler yeniden kurulamadı. Aksine hedefini kaybeden idrakler, darbe ve cunta konularında kifâyetsiz muhterislere dev aynaları tutup onları şımartarak tahrik ettiler. Tâ 30 Mayıs 1876’da Sultan Abdülaziz Han’ın katliyle başlayan kanlı ve zalim darbeden, 15 Temmuz 2016’ya kadar bütün kanlı ve zalim darbelerin icâzet ve hüküm makamlarında taşıdıkları cübbelerin içinde kaybolmuş adaletin yüz karası sözde hukukçular vardır.

 

Hukuk düzelmeden, yerli ve millî hukuka dönmeden, hiçbir şey düzelmez, huzur ve adalet gelmez. Avrupa’dan iktibas bir asırlık uygulama, tasnif ve tahlil edilerek örfî hukuk telakki edilebilir.

 

Biz, kılıcımız, kalemimiz, adaletimiz, mimarimiz ve onlarca yüksek değerimizle beraber Cihan Devleti olmuştuk.

 

Türkiye hukuk mazisinde adaleti, hiçbir vakit gözü bağlı semboller temsil etmedi.

 

O nasıl taklittir öyle?

 

Adalet Saraylarına girince; geleni, en evvel elinde terazi, gözleri bağlı şeffaf giyimli tunç bir kadın heykeli karşılıyor.

 

Taklitçi, özentili bu mantığın bizim hukuk anlayış ve şuurumuzla alâkası olamaz…
.....
*İstanbul’da Yaşama Sanatı, S. 23


.

DEVLET, ÇATIDIR!..

17 Ekim 2024 02:00 | Güncelleme :16 Ekim 2024 23:59

 

A -

A +

Rahmetli Enver Ören ağabey 30’lu, biz 20’li yaşlardaydık. Bir gün yine Cağaloğlu, Çatalçeşme Sokak 17 numarada faaliyet gösteren ve zaman içinde âdeta Enver Ören Mektebi olan Türkiye gazetesinde sohbet ediyorduk. Bu gönül insanının birçok sözünü unutmadığımız gibi o gün dediği bir cümleyi de unutmadık.

 

Memleketin terör, anarşi, enflasyonla bunaldığı ve hemen her gün çoğu genç 15-20 kişinin öldürüldüğü zamanlardı. İşte o şartların havası üstümüzde karabasan iken yaptığımız bu sohbette, Anadolu’dan Kuleli Askerî Lisesi’ne gelen, oradan İst. Üni. Fen Fakültesine geçen ve burada asistanken Türkiye’ye hizmet için akademik hayatı bırakıp Türkiye gazetesini kuran bu genç insan şunu demişti:

 

-Devlet, çatıdır; çökerse hepimiz altında kalırız…

 

Vecize kıymetindeki bu güçlü tesbiti, ya kütüphane dolusu eser okuyup hazmetmişler, ya ömrü 90’ları bulmuş fikir çınarları veya bilge kişiler edebilirdi…

 

Bize bu hatırayı, bu defa da MHP Genel Başkanı muhterem Devlet Bahçeli’nin partisinin grup konuşmasında yaptığı konuşma hatırlattı:

 

1970-80’lerin o kara günlerinde bu topraklarda MHP diye bir irade olmasaydı, binlerce ve binlercesi din, devlet, millet ve istiklalimiz için canını feda eden yiğit Ülkücüler "Ya Allah, Bismillah, Allahü ekber!" naralarıyla ihanetin üstüne gözünü kırpmadan hamle yapmasalardı, emin olunuz ki bugün Türkiye’nin hâli, şekli ve haritası çok farklıydı.

 

Hatta pek dile gelmeyen bir gerçeği de paylaşalım. Merhum Başbuğ’dan başlayarak Sn. Devlet Bahçeli ile devam eden MHP hayatında ne İran’ın ısmarlama sözde İslâm Cumhuriyeti ne Suud’un İngiliz kotarmalı Vehhabiliğine, ne Selefiliğe savrulma oldu. Ecdattan gelen Maturidi İtikad üzre Sünnî İslâm değişmez yol bellendi. Devlet Bahçeli, MHP ve Ülkücüler bugün de devletin varlık teminatıdır. Cumhur İttifakı’nın dayanağıdır.

 

Devlet Bey, 1 Ekim 2024 günü TBMM’nin yeni yasama yılına girişi münasebetiyle yapılan celsede bazı DEM Parti idareci ve vekilleriyle el sıkışıp hâl-hatır sordu. Daha evvel bu parti hakkında sert fakat sahih ikazlarda bulunmuş olan Sn. Bahçeli’nin bu hareketi bazı müzmin muhalifler tarafından çelişki imâsıyla sündürüp uzatılmaya çalışıldı.

 

Geçtiğimiz günlerde Devlet Beyin, bu laf köpürtmeleri üzerine Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan’ın İsrail kudurganlığı hakkında yaptığı konuşmada iç barışı korumaya dönük talebine atfen böyle hareket ettiği şeklinde izahatları olmuştu. Sataşmalar durmayınca bu defa 15 Ekim 2024 tarihli parti grup toplantısında çok muhtevalı bir cevap verdi. Muhterem Devlet Bahçeli’nin tamamı gerçeğin ifadesi olan bu söz demeti ezcümle ve kısmî mealle şöyledir:

 

-Biz, elimizi yeni bir süreç için değil, kardeşlik ve kaderdaşlık için uzattık. Yeni bir döneme giriyoruz. Dünyada barış isterken kendi ülkemizde de barışı sağlamalıyız. Hakkâri de Edirne de bizimdir. Gün, birleşme ve dayanışma günüdür. MHP ve Cumhur İttifakı olarak gönlümüzde herkese yer vardır. PKK’nın eylemelerine son verip silahlarıyla birlikte teslim olarak cezasını çekmesinden başka bir yol yoktur. Bunun dışındaki her ihtimal, devletin teröre teslim olmasıdır. Devlet, teröristle masaya oturmaz. Bunu hiç kimse aklından geçirmesin. DEM Parti’nin uzattığımız eli samimiyetle sıkması, herkesin hayrınadır. Teröristbaşı, yakalandığı tarihte "hizmete hazırım" demişti. Şimdi terörün bittiğini, örgütü tasfiye ettiğini ilân etmelidir!..

 

Bu topraklarda Türkiye Selçukluları ve Osmanlı Türkiye’sinde her ırkî ve her inanç aidiyetinden herkes, 9 asra yakın birlikte yaşadılar. Bu hayat, bir asırdır Türkiye Cumhuriyeti’nde de devam etmekte. Ancak; günümüzde Irak, İran ve Suriye’yi içine alan bir ‘teröristan’ kurmak isteyenler, 1970-80’in kargaşa günlerinde PKK’yı kurdurdular. Bu kanlı ve bölücü örgüt, 40 küsur yıldır, insan ve mali kaybımıza sebep olmakta, yıllarımıza kıymakta. Böyle bir yanlışa sapma olmasaydı bugün Türk vatandaşının millî geliri 40 bin dolar olurdu.

 

Dış güçler, PKK’nın Suriye kolu YPG üzerindeki çalışmalarına yoğunluk vermiş bulunuyorlar. “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” yalnızca Siyonistlerin değil, emperyalist Batı’nın da hedefi. Sömürgeciler I. Dünya Harbi’nde yarım bıraktıklarını bu yolla tamamlamak istiyorlar. İsrail, bölgedeki devlet ve ülkelere karşı koçbaşı olarak kullanılmakta. TSK, İsrail’e ilişince Suriye’nin kuzeyindeki odak devlet olarak tanınabilir. Bölgemizde haritalar değiştirilmek ve Türkiye küçültülmek istenmekte.

 

Böyle bir felâket Allah korusun hakikat olursa bu ülkenin her aidiyetteki her ferdi kaybeder. Ba’de harab’il Basra yaşandıktan yâni çatı çöktükten, hepimiz altında kaldıktan sonra dövünmek, kimseye fayda vermez. DEM, iç barış habercisi bu el uzatmayı fırsat bilmeli, iyi değerlendirmeli, İmralı’ya baskı yapılmalıdır.


.

HAYMATLOS

24 Ekim 2024 02:00 | Güncelleme :23 Ekim 2024 23:04

 

A -

A +

Almanca hukukî bir tabir olan “heimatlos” haymatlos kelimesinin anlamı, “vatansız” demektir. FETÖ Terör örgütünün elebaşı, 20 Ekim 2024 tarihinde ABD’nin Pensilvanya eyaletinde öldü. Bazı değerlendirmelerde “vatansız öldü!” diye konuşuldu veya haber yapıldı. Malum kişi hakkında sarf edilen “vatansız” sözü doğrudur. Bununla beraber bazı kelimeler, aynı anlama gelse bile biri diğerinden daha etkilidir. Bu yüzden “haymatlos” demeyi tercih ettik.

 

“Kâinat imamı” pervasızlığı gütmüş ve Mehdi’liğe yeltenmiş olan bu bîedebin ölümü üzerine dâvet edildiğimiz TV ekranında bazı hukukçuların şöyle dedikleri bize nakledildi:

 

-Türk vatandaşlığından çıkarılmadığı için Türkiye’de gömülmesinin önünde bir mâni yok!..

 

Doğrudur; Sn. Devlet Bahçeli’nin “gelip Meclis’te DEM grubunda konuşarak bölücü örgütü lağvettiğini, örgüt militanlarına silahları bırakıp adalete teslim olmaları çağrısında bulunmasını tavsiye ettiği İmralı sâkini gibi Pensilvanya mukimi de Türk vatandaşlığından çıkarılmamıştır. Kırmızı bültenle aranan câni, terörist ve suçlular da hâlâ Türk vatandaşıdır. Vatandaşlıktan ihraç, ilk ânda bir gönül ferahlamasana yol açsa da fiiliyatta kaybettirir. Vatandaşlıktan atılıp haymatlos olan biri üzerinde devletin, iadesini isteme gibi bâzı temel tasarruf hakları ortadan kalkar.

 

Bize aktarılan o cümle üzerine şunu dedik:

 

-Örgüt elebaşı cenazesinin Türkiye’ye gönderilmesi mevzubahis olmayabilir. ABD, dirisi gibi ölüsünü de el altında tutabilir. Yaşadığı topraklara gömüp, zamanla meydana gelecek sözde uhrevî bir merkezle diyaloğa dayalı hibrit, karma bir sahte din oluşturma maksadı güdebilirler.

 

Nitekim, nereye gömüleceğine dair merak ve yorumlar kısa sürede bitti. Pensilvanya’da kaldığı çiftliğe gömüleceği açıklandı.

 

Şu cümlemizi merak ediyor olabilirsiniz:

 

-Zamanla meydana gelecek sözde uhrevî bir merkezle diyaloğa dayalı hibrit, karma bir sahte din oluşturma maksadı güdebilirler.

 

O yolda olanların veya o yolu kullanan veya ondan faydalananların “Hizmet Hareketi” gibi “Gülen Hareketi” gibi isimler verdiği bu çarpık yapının kırk ayrı çeşit zararı olduysa onların en başta gelenlerinden biri de “dinler arası diyalog”dur:

 

Kur’ân-ı kerîmin sarih ve net hükmüyle “Allah indinde din, İslâm”dır. Önceki dinler, yürürlükten kalkmıştır. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- Son Peygamber ve en üstün Nebî ve Resuldür. Bu şaşmaz gerçeklere rağmen önceki dinler, bugün de devam ediyormuş gibi dinler arası diyalog safsatasıyla onlarla İslamiyet’i birbirine katmaya, milletin dini ve imânıyla oynamaya kalkıştılar.

 

Dinler arası diyalog projesi, FETÖ elebaşıyla hızlandı ve genişledi. İlk zamanlar Said-i Nursî şakirdi, çırağı olduğunu söyleyen bu sıradan vaizin arkasında şimdi beynelmilel sermaye odakları ve kuvvetler vardı. Kanaatimizce söz konusu kimsenin ölmesiyle bu proje rafa kaldırılmadığı gibi bilakis yeni oluşumlara vesile yapılacaktır.

 

Üç hafta kadar evvel çıkan bir haber ve bu haber üstüne yaptığımız tahliller hatırlarda olmalı. Haber, Arnavutluk’un başkenti Tiran’da bir Bektaşi Devleti kurulmasına dairdi. Arnavutluk resmî kayıtlarına göre bu ülkede Müslümanlar vardı, Hıristiyanlar vardı ve bir de “Bektaşi Dininden olanlar” vardı. İşte önce bu isimle yâni ayrı bir din olarak andıkları ve halkı alıştırdıkları Bektaşiliği şimdi Vatikan benzeri bir devlet hâline getiriyorlardı: Arkasında malum yabancı ajan kuruluşlarının bulunduğuna şüphe edilmeyecek bu kirli teşebbüsün niyeti Türkiye öncelikli olarak Sünnî İslâm’ı örselemektir. Hâlbuki Bektaşilik, Hacı Bektaş-ı Velî Hazretlerine dayanan bir hak tarikat idi. Sonraları üzerinde çalışarak zarar vermişlerdi. Şimdi ise ona yeni bir vazife yükleniyordu.

 

Kaçakların, örgüt bağlılarının gitmesiyle Pensilvanya merkezli olarak ABD’de belli bir miktar FETÖ’cü nüfus teşekkül etmiş bulunuyor. Örgüt elebaşının ölümüyle meydana gelecek yeni yapılanmayla bu nüfusun daha da artması beklenebilir. Diğer yandan CIA ve MOSSAD, Vatikan, elebaşının vekilini yani yeni örgüt elebaşını istendiği gibi yönlendirerek 20-25 yıl içinde her dinden bir parça almış olan düzmece bir din ortaya sürmüş olurlar. Tarihte Şia’nın, Vehhabiliğin, bugün “Bektaşi Devleti”nin doğması misali dinî kılıklı fakat diyalog esaslı bir yapı teşekkül eder. O kadar ki uydurulan sözlerle FETÖ’nün güya mâveradan himmetiyle yerine geldiği kıt akıllılara inandırılan kişi, İslâm dünyası için Halife bile ilân edilebilir. Emperyalist dünyanın sevkiyle İslâm coğrafyasında bu sahtekâra biatler temin edilir. Neticede Pensilvanya’daki bu çiftlik, yeni bir Vatikan ve yeni bir Bektaşi Devleti benzeri güya mâneviyat merkezi sözde özerk bir devlet olur. Burada oturan lafta Halife, Müslümanlarla Siyonist ve Haçlılar ne zaman karşı karşıya gelseler Müslümanların aklını çelecek, İslam düşmanlarıyla mücadele edenleri zora sokacak fetvalar verir. Bu tedarik edilmiş Halife için kesenin ağzı açılarak basın-yayın, akademi dünyası koşturulur.

 

FETÖ’nün ölmesinin bu örgütle mücadelede tavsamaya sebep olmayacağı Hükûmet tarafından açıklandı. Asla tavsama olmamalı. Zira bu bir iktidar, ittifak değil, Devlet ve Millet mes’elesidir. FETÖ Terör Örgütü, PKK’dan daha az tehlikeli zannedilmesin. Biri vatanımızdan parça koparmaya çalışırken, diğeri milletin imânını istemekte. Bu ihanetin arkasında en büyüğü ile müstemleke başşehirleri, onlarca başkent ve on binlerce mankurtlaşmış iş adamı, akademisyen, medya mensubu ve her alandan şartlanmış militan var. FETÖ ve PKK adlı bu iki örgütle mücadelenin biri imân, biri vatan uğruna yapılmaktadır.

 

Türk Milleti için de İslâm dünyası için de en büyük tehlike, Ehl-i Sünnet Ve’l Cemaat ana caddesinden sapmadır. Ajan yönlendirmeleriyle içimize sızıp yıllarımızı ve nice genç neslimizi çalan takıyyeci mürâiler, yıllardır bunu yapmaktalar. Şimdiden sonra da devam edeceklerdir. 40 yılımızı PKK ve FETÖ çaldı. İhanet şimdi başka hesaplar peşinde. Yerimizde sağlam durup imânımıza tam sahip çıkarak gelecek 400 yılımızı çaldırmamak için her ihtimali hesap edip tedbirler almalı, mücadele vermeliyiz.

.

x

SIR SANDIĞI

7 Kasım 2024 02:00 | Güncelleme :6 Kasım 2024 22:05

 

A -

A +

Öncesi de var ama bilhassa 2023-2024 yıllarında dünyada en fazla konuşulan gündem mevzularından ilki, Gazze’deki Siyonist Soykırım, ikincisi Ukrayna-Rusya Savaşı ve üçüncüsü de ABD Başkanlık seçimleriydi…

 

Önceki iki gündem, Gazze Soykırımı ve Ukrayna - Rusya Savaşı devam ediyor. Amerikan Başkanlık seçimi ise 5 Kasım 2024’te icrâ edildi. Eski Başkanlardan Donald Trump’ın 47. Başkan olarak tekrar seçildiğine kesin gözüyle bakılmakta. Girift Amerikan mevzuatı yüzünden aksi bir durum olur ve Kamala Harris’in seçimi kazandığı ilân edilirse Trump’ın bu kararı tanımayarak taraftarlarına sokağa inme çağrısı yapacağı, Kongre’nin yine basılacağı, hemen bütün gözlemcilerin ortak kanaatidir. Böyle bir kargaşa yaşandığında orada durmayarak tehlikeli biçimde tırmanması muhtemeldir. Şu var ki seçim sonucu bellidir. Diğeri çok büyük sürpriz olur.

 

5 Kasım günü ve ertesi günde dünyada hemen herkesin ilgi odağında söz konusu seçim vardı. Seçilecek ismin, dünyanın bahsettiğimiz iki gündeminde yeri büyük olacaktı. Diğer yandan bu seçim, Türkiye’yi, Suriye ve Irak’taki terör örgütleri ve bu örgütlerin emri vaki ile devletleşme çabaları ve soykırımcı İsrail’e yapılan yardımlar itibarıyla da ayrıca alâkadar etmektedir.  

 

Amerika’da başkanın değişmesi, İsrail’in Filistin’de soykırımı, Lübnan ve Suriye’de saldırıları durduracağı, Arz-ı Mev’ud  saplantısından vaz geçeceği yönünde hiçbir ümitlendirici gelişmenin habercisi değildir. Keza Suriye’nin kuzeyinde Türkiye’nin aleyhine olarak bir taşeron devlet kurulmaktan vaz geçileceği gibi işaret de yoktur.

 

Seçim sürecini yakından takip edenler bilirler ki Cumhuriyetçilerin Başkan adayı Donald Trump, Amerikan yönetimi, Netanyahu’ya yeter miktarda yardım yapmadığı için İsrail’in Gazze’de neticeye gidemediği yolunda Başkan Biden’ı sık sık eleştirmişti. Joe Biden’dan sonra Demokratların Başkan adayı olan Kamala Harris, İsrail’e biat vaadlerinde Trump’tan geri kalmadı. Trump, ilk başkanlığında Kudüs’ü İsrail’in başşehri olarak tanımış, Golan’daki İsrail varlığını işgal olarak görmeyip burayı Yahudi mülkü kabul etmiş ve tuhaf bir nazariye sarf ederek “Siyonist olmak için Yahudi olmak şart değildir’’ demişti.

 

Gerçekçi olmak lâzım:

 

5 Kasım 2024’te yapılan Amerikan Başkanlık seçimlerinde Trump’ın seçilmesiyle bölgemizdeki vaziyet değişmeyecektir. Harris kazansaydı yine değişmeyecekti. Bir başkası olsa manzara yine aynı olacaktı. Dolayısıyla Girit, Adalar Denizi ve Dedeağaç’taki Amerikan üsleri yerinden kıpırdamayacaktır. Karadeniz’de bir değişiklik olmayacaktır. Suriye’nin kuzeyindeki PKK/YPG terör örgütü mahallî müttefik kabul edilerek DEAŞ’a karşı bu terör yapılanmasına askerî yardım ve mühimmat vermeye devam edilecektir. Bir defa daha hatırlatalım ki Türkiye, birazcık gevşek davranırsa buranın devlet olarak tanınması uzak ihtimal değildir. Gelen ve giden Halef-selef başkanlar arasında ufak-tefek üslup farklılıkları olabilir. Ama Ukrayna’da, Akdeniz’de, Suriye, Lübnan ve Filistin’de bir değişiklik beklenemez. Böyle bir durum kısa vadede Amerika’nın menfaatine olsa bile uzun vadede aleyhine seyreder. Süper güç denilen bir devlet, bizim tarihî tarifimizle Cihan Devleti, lider çıkartmakta zorlanıyorsa sahip olduğu yeri kaybediyor, bayır aşağı kayıyor demektir. Bu hâl, bir çınarın içten içe çürümesi gibidir. Fark edilmesi, onlarca seneyi alır.

 

Görüşümüz o ki ABD, 40 yıldır layıkıyla bir lider çıkartamamıştır. Çıkartma ihtimali de uzak. Bir partinin genel başkanı veya o partiden biri, başkan olabilir. Ne var ki başkanlık başka, liderlik başkadır. Süper Güç başka, Cihan Devleti olmak başkadır. Adalet, vicdan ve merhamet olmadan nizâm-ı âlem tesis edilemez. Bu olduğunda cihan sulhü, dünya barışı kurulur. Şu manzarada böyle bir imkân görülmüyor. Gazze celladı Netanyahu, siyonistler, çoğu çocuk ve kadın 50 bin Filistinli, Gazze ve Lübnanlıyı öldürüp, 50 bin kişiyi sakat bırakırken Amerika’nın Başkan ve Başkan namzetleri, zalime yardımda, ona yaranmakta yarıştılar. Seçimi bir ismin kazanması seyri değiştirmeyecektir. Bu minval üzere adaletsiz, merhametsiz ve vicdanları kanatan tarafta yer almaya devam edilirse 2050 gibi bir zamanda kaybeden ABD olur.

 

“Sovyet Barışı’’ kurulamadı.

 

 “Amerikan Barışı’’ da kurulamıyor.

 

Son Cihan Sulhü, “Osmanlı Barışı’’ydı.

 

Türk İmparatorluğunun güneşe yolculuğuyla dünya, sulhe, barışa, huzura hasret kaldı. Ortalığı silah tüccarları, katliam, vahşet ve soykırım aldı.

 

Şimdi sıra ecdadın Sır Sandığı’nda saklı olan vasiyetinden hareketle “Türk Barışı’’nı kurmakta. Türkiye Yüzyılı’nda Türk Barışı’nı kurmayı borç bilmeliyiz. Bişkek’te 5-6 Kasım 2024’te toplanan TDT-Türk Devletleri Teşkilatı Başkanlar Konseyinde serdedilen fikir ve alınan kararları bunun habercisi olarak görüyoruz.

 

5 Kasım’da Amerika’da seçim.

 

5 Kasım’da Türkistan’da TDT toplantısı.

 

İlâhî nizâmda tesadüf yoktur

.

GÖÇ SİYÂSETİMİZ ÜZERİNE DÜŞÜNMEK

12 Kasım 2024 02:00 | Güncelleme :12 Kasım 2024 00:20

 

A -

A +

11.11. 2024 günü bir toplantıya dâvetliydik. Toplantıyı, Göç ve Diaspora Vakfı tertiplemişti. Maksat, "Türkiye Göçmen Hareketliliği Raporu”nu tanıtmaktı. 2016-2023 yıllarını ihtiva eden raporu inceledik. Hem ilgili resmî kayıtlar taranmış ve hem de yurdumuzdaki göçmen hareketliliğinin dünü, bugünü ve yarınına dair tesbit ve buradan hareketle teklifler yapılmakta.

 

Vakıf Yönetim Kurulu Başkanı Sn. Recep Seyyar da hayli şümullü bir konuşma yaptı. Ne raporda yersiz tarafgirlik ve lüzumsuz öfke ve ne de yapılan konuşmada herhangi bir rahatsız edici taraf vardı. Bir sivil toplum kurumunun itinayla hazırladığı bu çalışmanın yetkili makamlarca değerlendirileceğini düşünüyoruz. Zira bu vak’a üzerinden on yılı aşkın biz zaman geçtiği hâlde toplumca bir fikir birliği temin edilebilmiş değil. Bazıları ezbere kızgın, bazıları ilgisiz. Hâlbuki olay, çok boyutludur ve yalnızca günümüze mahsus da değildir. Dün-bugün-yarın düzleminde ülkemizi, vatandaşlarımızı ve misafirlerimizi alâkadar eden bu meselede göç siyâsetimiz üzerine düşünüp işe yarar çârelere varmalıyız. Öncelikle kavram anlaşılırlığı gerekir:

 

Kavram veya tarifler "göçmen”, "düzenli göçmen”, "düzensiz göçmen” ve "sığınmacı” diye 5 maddede toplanabilir…

 

Biz, göçmene "muhacir” de deriz. Muhacir ve Ensar, medeniyetimizin eskimez kelimeleridir. Tariflerin raporda uzun izahları yazılı. Şöylece toparlayabiliriz:

 

Göçmen: Bir ülkeden başka bir ülkeye taşınan kişi. Göçmenliğin sebepleri, ekonomik fırsat, eğitim, savaş, zulüm görme vs.dir…

 

Düzenli göçmen: Bir ülkeye göç ederken gidilen ülkenin göçmenlik kanun ve mevzuatına riayet ederek gelen kimsedir...

 

Düzensiz göçmen: Bir memlekete gayrı kanuni yollardan girip, kanuna aykırı şekilde orada yaşayandır. Veya kanunlara riayetle girip ikamet iznini aşarak o memlekette kalmaya devam edendir. Bunlardan bir kısmı, düzensiz göçmen sıfatıyla bulunduğu ülkeyi bir geçiş ülkesi olarak kullanmaktadır…

 

Sığınmacı: Zulüm ve ağır insan hakları ihlallerinden korunmak yahut kurtulmak için bir başka ülkeye sığınmış olan fakat henüz hukukî bakımdan mülteci kabul edilmeyen şahıstır. İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi, 14. Maddede herkesin başka ülkelerden sığınma talep etme hakkı olduğunu yazar. 1951 Tarihli BM Sözleşmesi ve 1967 Protokolü mültecilerin zulüm görme tehlikesi sebebiyle geldikleri ülkeye gönderilmelerini yasaklamıştır...

 

Rapordaki tesbitlerse ana hatlarıyla şöyle:

 

-2023 itibariyle göç tartışmaları, yurdumuzda seçim malzemesi yapılmış ve yersiz değerlendirme ve vaadler yüzünden daha evvel Türkiye’yi tercih eden düzenli göçmenler iş insanı, bilim insanı, öğrenci… gibi kimseler için başka devletler, câzibe sebebi olmuştur.

 

-Türkiye, dünyada 3 milyondan fazla sığınmacı ile en fazla sığınmacıya ev sahipliği yapan ikinci devlettir. 6 milyon göçmen varlığıyla da 12. konumdadır. Esasen 2020 itibariyle Suriye’den yurdumuza gelen sığınmacı sayısı durmuştur. Türkiye’deki problem, sığınmacı gelişi değil, sığınmacıların sağlıklı ve sistemli bir uyum politikasıyla düzenli göçmen statüsüne taşınamamasıdır.

 

-Ülkemizde 2019 yılında 454.662 kaçak kişi yakalanmıştır. Bu sayı, giderek düşmüş ve 2023’te 254.008’e gerilemiştir. Son bir yılda 401.325 düzensiz göçmen yurdumuzu kendiliğinden terk etmişlerdir. Bu arada yapılan incitici hareket, saldırı, kötü sözler yüzünden vasıflı düzenli göçmenler de gitmişlerdir.

 

-Genelde Arap ve özelde Suriye düşmanlığı şeklinde yükselen göçmen hasımlığı sadece Arap coğrafyasından gelenleri değil Türk Cumhuriyetlerinden, Rusya’dan ve diğer ülkelerle Batıdan gelen düzenli göçmenlere yansımıştır.

 

Rapordaki tekliflere de kısaca göz atabiliriz:

 

-Türkiye, göç mes’elesiyle tarihinde ilk defa karşılaşmıyor. Daha evvel 1492, 1697, 1709, 1855,1863, 1917, 1930… II. Dünya Harbi sonrasında kadar değişik hükûmetler zamanında değişik şekilde göç almış ve fakat bunların hepsini, gelen insan ve ülkemiz menfaatine şekillendirilmiştir

 

-Bugün 900 bini Türkiye’de doğmuş, 3,1 milyon Suriyeli Türkiye’de yaşıyor. 2022 itibariyle 223 bin 881 kişi, Türk vatandaşlığını kazanmıştır. 6 milyon civarındaki Suriyeli ise Suriye’nin kuzeyinde Türkiye denetimindeki topraklarda hayatlarını idame ettiriyorlar. Bu durumda "Suriyelilerin gideceği” tahmin veya beklentileri gerçeklikten uzaktır.

 

-Türk Soyu ve Türk kültürüne ait olma yeniden tanımlanmalıdır. Türkiye’deki düzenli göçmen veya sığınmacıların çocukları 6 yaşından itibaren 12 yıl boyunca eğitim kurumlarımızda mecburi eğitim almaktalar. 12 yıllık tahsil süresi bittiğinde 18 yaşını bulmuş bu gençler Türkçe ve lüzum görülen dallarda bir imtihana tâbi tutularak imtihandan geçenler Cumhurbaşkanlığı Kararıyla "Türk Soylu ve Türk Kültürüne Mensup” kabul edilebilirler. Aksi hâlde bu kadar zaman emek verdiğimiz ve evlâdımız hükmündeki bu gençlere tahsilleri sonrasında "burada kalamazsın!” demek gibi bir yanlışlığa düşülmektedir. O zaman içimizden biri olmuş nesiller de diğer kalifiye yetişkinlerin gitmesi gibi Almanya yahut üçüncü ülkelere taşınacak ve Türkiye ise külfeti çeken depo ülke olarak kalacaktır.

 

Bazılarının fikir ve çâre üreteceğine ırkçılık şaşkınlığına düştüğü bu mes’eleye dair adı geçen rapor tafsilatlı malumat vermektedir.

 

İlgili herkes, soğukkanlılıkla düşünmeli...

 

Müşterek, herkese yakışır dengeli bir mutabakata varmalıyız.


.