Kânûnî Sultân Süleymân için diyorki :
“ Hîlâf-ı şerî’at (İslâm dışı) kânûnları Avrupadan getirdiği cihetle, İstanbul’a öyle bir bok sıçdın ki yüz senede kuvvetli sular aksa da temizleyemez.”Sikke-i tasdîk-ı gaybî, S.195. 24 sene gibi çok uzun bir zaman şeyhülislâmlıkda bulunan Zembilli Ali Cemâlî efendi’nin Kânûnî Sultân Sûleymân’a söylendiğini iddi’â etdiği bu sözün ne edeben ve ne de sultâna hürmeten söylenmesi mümkin değildir. [Bu sözü bırakın şeyhülislâmın söylemesini alelâde bir insânın söylemesi dahî edebsizlikdir, bu şeyhülislâma ve Kânûnî Sultân Süleymân’a çok ağır bir hakâret ve iftirâdır.] Saîd Nursînin, Kânûnî Sultân Süleymân zamanında Îslâm âlimlerince kânûn hâline getirilen Îslâm hukûku ile son zamanlardaki kânûnları karıştırdığı anlaşılıyor...

Muhammed Abdüh’ün talebesi Reşîd Rızâ’nın (23),Sultân AbdülHamîd hakkındaki ”…Ey Müslimânlar,O müstebid hükümdârı çağırın,kandırın,yâhûd zincire vurun.İslâm hükümdârları içinde AbdülHamîd kadar İslâm’a ihânet eden,fıkıh, akâid ve hadîs kitâblarını yasaklayan ve ortadan kaldıran bir kişi göstermek asla mümkin değildir.” iftirâsı ile, ittihâdcı fetvâemîni Elmalı’lı Muhammed Hamdî Yazır’ın , Sultân AbdülHamîd halli için hazırladığı:”Müslimânların imâmı şerî’at kitâblarını yasaklasa,yakdırsa,devlet hazînesinde isrâf etse,insânları katletse ve zâlim olsa…”ifâdelerinin yer aldığı hâl fetvâsındaki iftirâsının benzerliği fetvânın, ilhâmının nereden kaynaklandığını göstermesi bakımından fevkal’âde dikkât çekicidir.

Saîd Nursîye, hiç kimse, Sultân AbdülHamîd’i tahtdan indirmek isteyenlerle berâber olmadı, onlara yardım etmedi diyemez, çünkü bu târîhî gerçeklere ve Saîd Nursînin i’tirâflarına ters düşer. Saîd Nursî, Sultân AbdülHamîd’e düşmân olan herkesle dost olmuş, onlarla işbirliği yapmış ve maddeten de büyük paralar alarak, ittihâdcılara hizmetinin karşılığını fazlasıyla görmüşdür.
12.asrın Müceddid’i Mevlânâ Hâlid Bağdâdî ise müceddidlere yakışan bir ifâde ile Devlet-i aliyye-i Osmâniyye’ye dü’â etmişdir :”Allâhın yardımı, İstanbul’u ve bütün İslâm beldelerini himâye eden pâdişâha olsun.,,Mektûbât,4.mektûb.”Büyük Sultân, Yüce Hâkân için, Saltanâtın devâmlılığı, dîn düşmânlarının ve bozguncu kâfirlerin, övülmüş devletin sâyesinde silinmesi ve yok olması içün Allâh’a daha fazla dü’â etmemiz gerekir. Mektûbât, 70.mektûb, 12.mektûbunda ise : Emîr sâhiblerine, yardımcılarına dü’â etmeye gayret ediniz, demekde, ” İmâmlara (sultânlara) sövmeyiniz, onların iyilerine dü’â ediniz., gerçekde onların iyileri sizlerin menfe’atinizedir.” Hadîs-i şerîfini(Taberânî,Mu’cemü’l-kebîr.) nakl etmekdedir. 
Kendisini müceddid diye iddi’â eden Saîd Nursî ise daha evvelki müceddidlere inanç olarak hep ters düşüyor. Aklı başında olan, inancı doğru her müslimân, kimin sahte kimin de hakîkî müceddid olduğunu bilmekde herhalde sıkıntı çekmiyecekdir.
Allâh’ın Rasûlü Muhammed aleyhisselâm’dan, sultân ile ilgili, birkaç hadîs-i şerîf daha nakl edelim :

“Kim Allâh’ın yeryüzündeki sultânını alçaltırsa, Allâh da onu alçaltır.” Tirmizî [Bu yüzden olacak ki kendi tarafdârları cumhûriyyetçiler bile kendisine eziyyet etmişler ve uzun zaman habshânelerde kalmışdır.]
“Zamanın hâlifesini bilmeden[kabûl etmeyerek, karşı çıkarak ] ölenler câhiliyye dîni üzere ölürler. Halîfe millet içün bir kalkandır. Onun komutasında harb edilir, onunladüşmândan korunulur. Buhârî, Müslim, Ebû Dâvüd, Nesâî. 
 “Kim bana itâ’at etmişse mutlaka Allâh’a itâ’at etmişdir, kim de bana isyân etmiş ise, mutlaka Allâh’a isyân etmişdir. Kim emîre (sultâna) itâ’at ederse mutlaka bana itâ’at etmiş olur.Kim de emîre isyân ederse mutlaka bana isyân etmiş olur.Buhârî,Müslim,Nesâî.
“Kim itâ’atdan dışarı çıkar ve cemâ’atden ayrılır ve bu hâlde ölürse, câhiliyye dîni üzere ölür.Buhârî, Müslim, İbni Mâce, Nesâî 
“Mü’min, kusur bulucu, la’net edici ve terbiyesiz(kaba ve hayâsız) olmaz.Tirmizî
“Müslimânın sövmesi (hakâret etmesi) yoldan sapmadır. Buhârî, Müslim, Tirmizî, Nesâî
“Sultânlara sövmeyiniz, onların iyilerine dü’â ediniz.”Taberânî, Mu’cemü’l-kebîr
Allâhü te’âlâ Kur’ân-ı Kerîmde ise “ Ey imân edenler, Allâh’a, Rasûl’e, idârecilerinize itâ’at edin.” buyuruyor. Nisâ, 59. âyet-i kerîme
" Ümerâyı (Sültânı,Devlet büyüklerini) hafîfe alanın dünyâsı yıkılır." Abdüllâh bin Mübârek'den,rahmetüllâhi 'aleyh
M. Ekmel Hakkatapan

(1) Târîhçe-i hayât, s. 65
(2) Târîhçe-i hayât, s. 66
(3) Târîhçe-i hayât, s. 66
(4) Târîhçe-i hayât, s. 73
(5) Şu’âlar, 16. şu’â ,s. 610
(6) Volkan Gazetesi, sayı: 83
(7) Âsâr-ı bedî’ıyye, s. 318, Elmas Neşriyyat, 2004, İstanbul
(8) Âsâr-ı bedî’ıyye, s. 318, Elmas Neşriyyat, 2004, İstanbul
(9) Târîhçe-i hayât, s. 65
(10) Târîhçe-i hayât, s. 65
(11) Târîhçe-i hayât, s. 65
(12) Târîhçe-i hayât, s. 72
(13) Münâzarât, s. 10-12, 1329, İstanbul
(14) Şu’âlar, 14. şu’â; Kastamonu lâhikası, s. 55
(15) Şu’âlar, 14. şu’â; Kastamonu lâhikası, s. 55
(16) Kastamonu lâhikası, s. 55; Şerîf Mardin, Türkiye’de Dîn 
ve Siyâset, s. 192
(17) Yeni Türk Ans. c. 9, s. 3346, Ötüken Yayınları; Şerîf 
Mardin, Saîd Nursî Olayı, s. 129, İletişim Yayınları
(18) Şu’âlar, 14. şu’â
(19) Şu’âlar, 12. şu’â
(20) Lem’alar, 28. lem’a
(21) Prof. Dr. Şerîf Mardin, Türkiye’de Dîn ve Siyâset,s.178,İletişim Yayınları
(22) Prof. Dr. Şerîf Mardin, Türkiye’de Dîn ve Siyâset, s. 34, İletişim yayınları
(23) Reşîd Rızâ ,Muhâverât kitâbında Ehl-i Sünnet’e saldırmakda, selefîliği savunmakdadır. Bu kitâbı, Ahmed Hamdi Akseki 1916’ da, daha sonra da Türkiyede selefîlerin şu andaki öncülerinden prof.Hayreddîn Karaman , neşretmişdir.

Çevremizi, arkadaşlarımızı üzen bir olay meydana geldi, birkaç gün önce sosyal medyada Abdülhamid Han hakkında şu sözler paylaşıldı:

“Elinde güç olduğu halde kullanmadı, devleti eşkıyalara teslim ederek hataya düştü, o gün bugündür Alem-i İslam’dan kan ve gözyaşı eksik olmadı…” diyerek eleştiride bulundular.
Bu sözleri sarf edenlerle bu sözlere karşı çıkanlar arasında tartışmalar birkaç gündür devam etmekte.

Şimdi isterseniz “ Cennet Mekan Abdülhamid Han”ı büyüklerimizden tanıyalım ve hakkında önce birkaç bilgi verelim..

Esseyyid Fehim Arvasi hazretleri (Kuddise Sirruh) : “Dini İslam Abdülhamid Han-ı sani ile kaimdir” buyurmuşlar.

Esseyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri (Kuddise Sirruh) : “Padişahlar hacca gitmede ma’zurdurlar. Her sene bedel gönderirler ki bu kimseye emir’ül hac derler Sultan Hamid merhum her sene hüccacın yüzde beşini memleketlerine badi hevâ olarak gönderirdi. Yol masraflarını iaşelerini ve bütün ihtiyaçlarını te’min ederdi. Demek eski padışahlar hep böyle imiş. Surre emini ile her sene on dört deve yükü altunu Hazine-i Hassa (35)dan gönderirlerdi.” “Osmanlı padışahları dindar insanlardı, dini muhafaza ettiler, dinin direği idiler. Sultan Abdulhamid hal’ olununcaya kadar muhafaza ettiler.” buyurmuşlardır…

Peki hal edildiği gün elinde, engelleyecek bir güç var mıydı? Yani durdurabilir miydi? Kaynaklar bu konuda neler söylüyorlar, bir de bu açıdan bir göz atalım. Öncelikle şunu söyleyebilirim ki, tahttan indirildiğinde sandığımız gibi, ya da bize anlatılanlar gibi yanında güçlü bir birlik yoktu. 33 sene mücadele ettiği iç ve dış düşmanlar devletin altını oymuş, bombaları yerleştirmiş, fitilide ateşlemişti..

Tahttan indirildiği gün neler oldu? O gün yanında bulunan öz kızı Ayşe Osmanoğlu anlatıyor:
“Şiddetli top sesleri sarayın duvarlarına aksedip camları sarsarken kalbimde duyduğum ızdırapla gözlerimden yaşlar boşandı. İlk sözlerim, Cenab-ı Hakk’a yalvararak, “Allah’ım! Babama acı. Hayatını bağışla!” diye dua etmek oldu. Taht, taç, bunlar hep boş şeylerdi. Şimdi bize yalnız onun hayatını korumak, ölümden, ecel-i kazadan muhafaza olunması için dua etmek, Rabbimizden yardım beklemek kalıyordu. Sığınağımız Allah’tı. Küçük yaşlardan beri sarayın eskilerinden dinlediğimiz Sultan Aziz’in hal’i ve katli, bu müthiç felaket, dimağlarımızda yer etmişti. Şimdi bizim başımıza da aynı halin gelmesi ihtimali vardı. Bu korkulu düşünce ile harap ve perişan titriyor, gözlerimden yaşlar boşanıyor, hıçkırıyordum.
Sarayın her yerinden feryatlar yükseliyor, ah ve enin sesleri arasında –Allah, Efendimize acısın- nida ve duaları işitiliyordu.”
Görüldüğü üzere, ne sıkıntılar, ne acılar yaşanmış…

Peki o gün sarayda kimler vardı? Daha doğrusu kimler kalmıştı? Yine aynı kitaptan devam edelim:

“Saray büyük bir korku ve hakiki bir karanlık içindeydi. Elektiriklerle havagazları sönmüş, sular bile kesilmişti. Gece bekçileri, sadık zannettiğimiz Arnavut kapıcılar, hademe ağalar, bahçıvanlar, tablakarlar, hatta haremağaları bile, çoktan çıkıp gitmişlerdi. Koca sarayda kadınlardan başka kimseler kalmamıştı. Sinir buhranları geçiren, korku ve dehşetten bayılan kadınlar görülüyordu. Etrafımız abluka içindeydi. Arada silahlar atılıyor, sarayın bahçesine kurşunlar düşüyordu. Bu sesler bizi iliklerimize kadar titretiyordu” (sy:144-147) 
Daha detaylı okumak isteyenler “Ayşe Osmanoğlu – Babam Sultan Abdülhamid” adlı kitaptan okuyabilirler.. Devamında yiyecek bulmakta bile güçlük çektikleri, o gün biraz ekmek bulup suya batırarak yediklerini de anlatıyor..

Yani sırf eleştirmek veya kıyas yapmak için (Sosyal medyada) o yazıları yazanların bütün çabaları ve eleştirileri ilk ağızdan çürümüş oluyor. Abdülhamid Han’ın 33 yıllık mücadelesi ve hayatı, hatta daha öncesine gidersek şehzadelik dönemi, her babayiğidin kaldırabileceği bir hayat ve mücadele değildir. Vatanı eşkıyaya teslim etti demek aslında biraz da 33 yıllık mücadelesini görmemektir. Devleti vermek bir yana şöyle dursun, o; devleti malıyla canıyla savunmuş mübarek bir insan değil midir? En büyük düşmanlarının bile saygı kelimeleri ile andığı sultan, Abdülhamid Han değil midir? Biz bir yandan kendi ülkemizde ki muhteşem rezalet isimli dizi filmi bile ekranlardan kaldıramamışken, Fransa’da Peygamber Efendimiz’e (Sallallahu aleyhi ve sellem) hakaret içeren tiyatro oyununu durdurtmuş, yoksa bunun savaş sebebi olacağını söylemiş insan Abdülhamid Han değil midir?

Durun dostlar durun, adı anıldığı zaman şöyle derin bir nefes aldığımız, bir yandan da hüzünlendiğimiz, bazen gözyaşlarımızı tutamayıp ağladığımız, bizden bir asır önce yaşamış fakat düşmanlarının gölgesinde bile olsak sevgimizi kalbimizde gururla taşıdığımız insandır: Cennet Mekan Abdülhamid Han…

Büyüklerimizden duyduk ve işittik ki, rahmetli olana dek vatanını, milletini düşünmüş, mücadeleyi elden bırakmamış mübarek bir insandır…

Bizler Abdülhamid Han’da kusur aramak yerine, önce kendi kusurlarımıza bakalım, Osmanlı sultanlarının hata ettikleri az görülmüştür, çünkü onlar doğru yolda yaşamış, doğru yolda yürümüşlerdir. Kötü niyetle attıkları bir adım görülmemiştir…

İftira atmaktan veya haksız eleştirilerden ve yalan yanlış bilgilerden Allah’a sığınırım…

Allah-ü Teala bütün Osmanlı Sultanlarından razı olsun…

Allah-ü Teala cennette o mübarek sultanlarla buluşmayı nasib etsin…

Allah’a emanet olun…

Serhat Arvas – 03.08.2016



..

Yabancı Seyyahların gözünden OSMANLI -1-

- Askerlerin sessizliği, heykel gibi duruşları hayran olunmayacak gibi değil. 
(1573 Fresne-Canaye)

.Yabancı seyyahların gözünden OSMANLI -2-

-Osmanlı halkında,çocuklar arasında küfürleşme ve yumruklaşma görülmez. Bunlar İslam terbiyesiyle ıslah edildikleri için kendi aralarında sakin sakin oynayıp eğlenirler.
(Fransız Gezgin Dr. A.Brayer)

Yabancı seyyahların gözünden OSMANLI -3-

-Yazın İstanbul'dan Sofya'ya giderken dağlardan anayol üzerine inmiş köylülerin yolculara bedava ayran dağıttıklarına şahit oldum.Fakat şunu da itiraf etmeliyim ki, bu dindarane hareketlerinde biraz fazla ileri gitmektedirler. İyiliklerini yalnız insan cinsine hasretmekle kalmayıp hayvanlara ve hatta bitkilere bile teşmil ederler.
(Comte de Marsigli)

Yabancı seyyahların gözünden OSMANLI -4-

-''Yemeklerden önce ve yemekten sonra ellerini yıkamak Osmanlılar arasında o kadar umumi bir âdet hükmünü almıştır ki, insanların el yıkamalarına vesile olmak üzere Allah’ın gıdaları yaratmış olduğundan adeta bir darb-ı mesel şeklinde bahsederIer." (Ricaut-Histofre de I'etat present de l'Empire ottoman (6701 Paris.)

Yabancı seyyahların gözünden OSMANLI -5-

-"Osmanlılar, Avrupa'da ekseriyetle tesadüf edildiği gibi insanların yemek yedikleri veyahut yıkanıp temizlendikten sonra tekrar yiyecekleri kaplarda köpeklerin de yemek yemesine müsaade etmezler. Frenklerin bu hali sık sık tecviz etmelerinden dolayı onlardan (Köpekler!) diye bahsederler. Çünkü Avrupa'da çok defa sofraya köpeklerin de kullanmış oldukları kaplarla yemek getirilir."

Osmanlı’yı anlamanın ilk adımı devletin hangi kurallarla ayakta kaldığını öğrenmek ve hangi sistemle yönettiğini bilmektir. Daha sonra dinini, kültürünü derinlemesine incelemek, öğrenmek gerekir. Tarihçi İslam’ı anlamadıysa cihad etmeyi nasıl anlatabilir? Örneğin Osmanlı tarihine baktığımızda seferlerin hep Batı üzerine yapıldığını görürüz. Bunun sebebi Batı topraklarının çok değerli olması mı? Bazı tarihçiler çok daha basitleştirip “Osmanlı’nın topraklarına toprak katma politikası” olduğunu söylüyor. Ne kadar basit ve ucuz bir düşünce. Hadis-i Şerif’lerin izinde önce İstanbul daha sonra Roma’nın fethi tüm sultanların planları arasındaydı. Aslında devletin attığı her adım İslam yolundaydı. Seferler, Allah yolunda cihad etmek için. Sanat eserlerine baktığımızda ise her biri aynı zamanda yarar sağlayan; camiiler Müslümanların ibadet etmesi için, çeşmeler su ihtiyacı için, köprüler rahat geçiş için, hanlar karın doyurmak ve konaklamak için, hastaneler, kütüphaneler, daha neler neler…

İslam’ı anlamadan Osmanlı’yı anlatmaya kalkınca ortaya çok vahim bir tablo çıkıyor. Ders kitaplarından, piyasada çok satan kitaplara; dizi filmlerden, sinemaya kadar her gün ayrı bir karalama, her gün ayrı bir iftira ile karşılaşıyoruz. Dizi filmlerle yaşayan bir toplum olduk ve kitap okumadan, araştırmadan hüküm verebiliyoruz. Harem’i soruyorsun, neredeyse eğlence mekânı diyecek. Harem nedir ve Harem’de kimler yaşar bilmiyorlar ama yorum yapabiliyorlar. Sadece saraya ait bir bölüm değil ki bu. Müslümanların evleri iki kısıma ayrılır: Haremlik, selamlık. Harem nedir? Müslümanların evlerinde kadınlara ayrılan kısımdır. Osmanlı sarayında ise, padişahın annesinin nezaretinde, sarayın hanımlarının, çocuk ve hizmetçilerinin kaldığı bölümdür. Yabancıların girmesine izin verilmez. Avrupa’dan gelen elçiler ve seyyahlar sarayın her kısmını görerek ayrıntıları ile yazdılar ama Harem’e alınmadıkları için orayı da hayal ettikleri şekilde anlattılar. İçeride; kendi saraylarındaki gibi balolar, eğlenceler yapılıyor sandılar. Şimdi bir düşünelim, en iyi eğitimleri alan, aklı başında, hayatını kitap okuyarak ve ibadet ederek tüketen bir insan zamanını boş işlerle geçirebilir mi? Üstelik bu insanlar beş vakit namaz vaktini kaçırmaz ve çoğunlukla cemaat olarak kılarlardı. Harem böyle bir yer idi. Dolaştığınızda duvarlara bir bakın, eğlence mekânı olmadığını anlarsınız. Duvarlarda ayetler yazılı, gösterişten uzak ve sadelik hâkim. O kadar büyük bir mekânda hayatın ne kadar boş ve geçici olduğunu hissediyorsunuz gezerken.

Osmanlı’yı anlatmadan önce anlamak gerek. Maalesef bir tarihçinin kitaplara gömülerek gece gündüz okuması, unvan üstüne unvan alması, profesör olması Osmanlı’yı anlamasına yetmiyor. Tarihçilerin okudukları her kaynak doğru mu? Örneğin tarihçi Dukas, “Fatih Sultan Mehmed Han, esirleri kazığa oturttu” diyor. Yalan. Açıp bakalım arşivlerimizi, hangi kaynakta bir sultan, insanlık dışı bir muamele ile herhangi birini katletmiş. Demek ki tarafsız bir eser yazamamış Dukas. Bu kroniklere ne kadar güvenilir? Tabii ki eserin tamamını değerlendirip, diğer bütün kaynaklarla karşılaştırılarak doğruya varılmalı. Doğru olan budur. Ama kendi arşivlerine sırtını dönen, onlar tarafsız kalamadı, doğruyu yazamadılar diyerek Avrupa’nın arşivlerine sığınan tarihçilerimiz de var.

İnsanları Osmanlı’dan, kendi geçmişinden, benliğinden uzaklaştırmak için çeşitli planlar yapıldı. Osmanlı’ya düşman olduğunu açık açık itiraf eden adamlar Osmanlı Tarihi kitapları yazdılar. Cennet mekân sultanların her birine çeşitli lakaplar takıp iftira ettiler. Karalama kampanyası ve tarihi gerçekleri çarpıtma bugün de dizi filmler ile devam etmekte. Hayatında tarih kitabı okumamış adam dizilerden tarih öğrendiğini sanıyor. Topkapı Sarayı’na giren çıkan tüm yiyecek ve içecekler not alınmış, belgelenmiş. Saraya giren içki yok. Atılan iftiralarda bahçelerde âlem yapıldığına kadar ileri gidilmiş. El-insaf!

Osmanlı’yı anlamayan adam veli’ye deli der, şerbet içene içkici der, cihad edene toprak sevdalısı der, hareme eğlence mekânı der. İslam’ı anlamadan Osmanlı’yı anlatmaya kalkan, ya yoldan çıkar, ya da gün gelir hatasını görüp tövbe eder…

Serhat Arvas - 30.12.2015 / Tarihvekimlik.com



.