Tevhid örtüsü altına gizlenip Vehhabilik propagandası yapanlar artık “Selefilik” adı altında faaliyet gösteriyorlar. Batıl görüşleri deşifre olup kaçacak yer kalmayınca bukalemun gibi renkten renge giriyorlar.

   İngiliz casusun kurdurduğu vehhabiliğin temeli karşısındakini şirkle suçlamak üzerine kurulmuştur. Aynı şekilde bunların da temel özellikleri tarikat ehlini şirkle suçlamalarıdır. Çünkü Ehli Sünnet inancını bozmanın önündeki en büyük engel tarikatlar. Hak Tarikatlar küfre barikat oluyor Elhamdülillah..

  Daha önce sizlere bu konuda epey bir malumat vermiştik… Onlardan bazıları:

• TEVESSÜL (VESİLE) HİMMET İSTEMEK – RESULÜLLAHI VE EVLİYAYI ARACI YAPMAK

• RABITANIN KURANDAN VE SÜNNETTEN DELİLLERİ

• PEYGAMBERİMİZ ZAMANINDA TASAVVUF VAR MIYDI?

• TASAVVUFA GİREN ALİMLERDEN BAZILARI

• GAVS NEDİR?

• TASAVVUF İNKARCILARININ SÖZDE DELİL OLARAK GETİRDİĞİ AYETİN İZAHI

• TASAVVUF MİSTİSİZM MİDİR?

   Bu konudaki reddiyeleri sizlerle paylaşmaya devam ediyoruz. İşte Seyyid Alewi Maliki Hazretlerinin bu konudaki reddiyesi:

Yapılan işlerin asıl fail olan Allah ‘a değil de, fiillerin yaratılmasına birer vesile olan mecazi failiere nispet edilebiliyor olması iyi anlaşılamadığı için, iman ve şirk değerlendirmesinde sıklıkla hataya düşülmektedir.

Mecazi ya da hakiki anlam ayrımını kabul etmeyen bazı insanlara göre, fiilin gerçekleşmesinde vasıta olan kişi için “işi bu kişi yapmıştır” gibi bir şey söylendiği takdirde,

مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَ

   “Biz o putlara, ancak bizi Allah’a daha çok yaklaştırsınlar diye ibadet ediyoruz”(Zümer 3) ayet-i kerimesinin hükmü gereğince şirke düşülmüş olur.
Böyle bir iddia asla kabul edilemez. Bu ayetin bu şekilde bir delil olduğunu iddia etmek, ayeti bağlarnından kopararak keyfe keder verilen bir manadır.
Şöyle ki, bu ayeti kerime, müşriklerin Allah’tan başka putlan ilah edinip Allah’ın rububiyetinde ortak gördüklerini ve o putlara ibadet ettiklerini açıkça ifade etmektedir. Müşrikler, putları Allah’tan başka rabler kabul edip onlara ibadet ettikleri için müşrik ve kafır olmuşlardır. Yaptıklan bu ibadetin Allah’a yakınlığa vesile olduğunu iddia etmektedirler.

   Burada açıklanması gereken önemli bir husus daha vardır. Allah -celle celaluhu’nun bizlere aktardığı müşriklerin sözlerinden -müşriklerin kendi iddialarına göre- şu anlaşılmaktadır: Onlar putlara ibadet ederken aslında istekli değiller ve bu ibadeti yapmayı istemedikleri halde sadece Allah’a yakınlığa sebep olduğu için yapmaktadırlar. Bu ayeti böyle anlamak durumundayız. Zira eğer müşrikler gerçekten bu iddialarında doğru söylüyor olsalardı, doğal olarak Allah -celle celaluhu’yu o putlardan daha büyük görüp putlara değil de Allah’a ibadet etmeleri gerekirdi. Müşrikler bu söylediklerini, şirklerinin üstünü örtebilmek için bir mazaret olarak ileri sürmektedir.

وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ فَيَسُبُّواْ اللّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذَلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِم مَرْجِعُهُم
ْ فَيُنَبِّئُهُم بِمَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ

“Onların, Allah’tan başka çağırdıklarına sövmeyin ki onlarda bir ilim olmaksızın Allah’a sövmesin. İşte biz böylece her ümmete yapıp ettiklerini süsledik. Sonra rablerine döndürülecekler ve Allah onlara kendi yaptıklarını haber verecektir” (En’am 108) ayeti kerimesi, Müslümanlan onların putlanna sövmekten alı koymuştur.

Abdürezzak, Abd İbni Humeyd, İbni Cerir, İbni Münzir, İbni Eb!
Hatem ve Ebu Şeyh, bu ayetin tefsiri ile alakah Katade -radıyallahu anh’dan şu rivayeti nakl etmişlerdir:

“Müslümanlar kafirlerin putlarına söverler onlar da bunun üzerine
Allah hakkında ileri geri konuşurlardı. Bunun üzerine:

وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَيَسُبُّواْ اللّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ

   “Onların, Allah’tan başka çağırdıklarına sövmeyin…” (Enam 108) ayet-i kerimesi nazil oldu. Bu ayetin nüzul sebebi bu olaydır. Kur’an, Mekke putperestlerinin tapındığı taşların kusur ve eksikliklerini dillendirmeyi yasaklayarak haram etmiştir. Zira Müslümanların, putların kusurlarını ortaya koyan sözleri, putların menfaat ve zarar verebileceğine gerçekten inanan putperesderin putlara bestedikleri bağlılık duygularını tahrik etmekteydi.

   Sinirlenen putperestler Müslümanlara ayni ile mukabele edip her noksanlıktan münezzeh olan alemierin Rabbine noksanlık izafe ederek sövmekteydiler.

   Imdi eğer bunlar gerçekten Allah’a yakınlık için ibadet ettikleri iddiasında tutarlı olsaydılar, intikam almak için kendi ilahları olduğunu söyledikleri Allah’a sövmezlerdi. Bu yaptıkları göstermektedir ki Allah’ın onlar nezdindeki değeri, kesinlikle putlarından daha azdır.

وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ

“Eğer gökleri ve yeri kim yarattı diye onlara soracak olsan elbette Allah yarattı derler”(Lokman 25) ayet-i kerimesi de bu manayı teyid etmektedir. Yani eğer gerçekten putların değil de Allah ‘ın gerçek yaratıcı olduğuna inanıyor olsalardı sadece Allah’a ibadet ederlerdi. Yada en azından Allah’a olan saygı ve hürmetleri putlardan daha fazla olurdu.

Şimdi soruyoruz: Putları hakkında söylenilenlerden tahrik olup Allah
celle celaluhu’dan intikam almak adına putperesdlerin bu yaptıkları, Allah’ı yüceltip saygı gösteren bir insanın yapabileceği şeyler midir? Elbette ki hayır.
Allah’ın müşrikler nezdindeki değerinin o taşlardan daha değersiz olduğuna delalet eden ayeti kerimeler sadece bunlardan ibaret değildir.

وَجَعَلُواْ لِلّهِ مِمِّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالأَنْعَامِ نَصِيباً فَقَالُواْ هَـذَا لِلّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَـذَا لِشُرَكَآئِنَا فَمَا كَانَ لِشُرَكَآئِهِمْ فَلاَ يَصِل
ُ إِلَى اللّهِ وَمَا كَانَ لِلّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَى شُرَكَآئِهِمْ سَاء مَا يَحْكُمُونَ

“Tuttular Allah’ın yarattığı ekin ve davarlardan ona hisse ayırdılar ve kendi zanlarınca “Bu Allah’ın, bu da Allah’a ortak koştuğumuz putların” dediler. Ortak koşulan putlar için olanlar Allah tarafına ulaşmaz ama Allah için olanlar putların tarafına ulaşır. Ne kötü hüküm veriyorlar ” (En’am 136)

    Eğer Allah’ın onlar nezdindeki değeri putlardan daha az olmamış olsaydı, bu ayeti kerimenin bize hikaye ettiği tercihte asla bulunmazlar ve Allah -celle celaluhu-’nün

سَاء مَا يَحْكُمُونَ

“Ne kötü hüküm veriyorlar” (Enam 136) kavline müstahak olmazlardı.

   Ebu Sufyan -radıyallahu anh- ‘ın Müslüman olmadan önce kendi ilahlarının ve ordusunun müminlere ve alemierin rabbi olan Allah’a galip olması için “Hubel aziz olsun” diyerek putları olan Hubel’e dua etmesi, müşriklerin putlara ve Allah -ce lle celaluhu-’ya nasıl bakıp inandıklarını göstermeye yeterli bir misaldir.

   Anlattıklarımız iyi anlaşılmalıdır. Zira birçok insan bu noktayı anlayamadıkları için, yanlış çıkarımlar yapmakta ve batıl fikirlerini buna dayandırmaktadırlar.

   Allah -celle cetaluhu- Müslümanlara namaz kıtarken Kabe’ye yönelerek -yapılan ibadet Kabe için yapılmadığı halde- ibadet etmelerini ve onu kıble edinmelerini emretmiştir. Hacerü’I-Esved’i öpmek, Allah’a kulluk ve Peygamber Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sellem-’e ittiba için yapılır.

 

   Buna rağmen birisi Kabe ya da Hacerü’l-Esved’c ibadet ettiğini düşünürse, aynı putperestler gibi o da müşrik olur.

Bu durumda vasıta kullanan herkesi müşrik kabul etmek mümkün değildir.
Zira vasıta kullanmak kaçınılmaz bir durumdur. Aksi takdirde her işinde bir vasıta kullanan insanlan müşrik addetmek zorunda kalınz.

    Peygamber Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sellem-’e Kur’an, Cebrail -aleyhisselam- vasıtasıyla nazil edilmiştir. Peygamberimiz -sallallahu aleyhive sellem- Sahabeyi kiram -radıyallahu anhum- için en büyük vasıtadır. Sahabe, sıkıntılı zamanlannda onun yanına sığınır, sıkıntılarını ona anlatır, onu Allah’a vesile eder ve ondan dua isterlerdi. Onların bu isteklerinin üstüne Peygamber Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sellem- asla onlara: “Siz müşrik ve kafir oldunuz. Sıkıntılarımza benden çare aramanız ve benden
bir şey istemeniz caiz değildir. Gidin ve kendi başınıza size benden daha yakın olan Allah’tan isteyin” gibi bir şey dememiştir. Bilakis, onlar adına Allah’tan istekte bulunmuştur.

Bununla beraber elbette ki bütün sahabe kesin olarak şunu bilmekteydiler; gerçekte istenileni verebilecek olan sadece Rezzak olan Allah – celle cellaluhu-’dur. Peygamber Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sellem- de verdiği şeyleri Allah ‘ın izniyle vermektedir.

إنما أنا قاسم والله معط

“Ben ancak taksim ederim. Gerçekte veren Allah’tır” diyen yine Peygamberimiz -sallallahu aleyhi ve sellem-’in kendisidir.

Öyleyse, herhangi birisi için “o, sıkıntıyı giderdi ve ihtiyacımı gördü” demek, o işin olmasına vesile oldu demektir.
Kim, iki dünyanın en şereflisi, cinlerin ve insanların efendisi, Allah’ın
bütün mahlukatının her anlamda en değeriisi olan yüce Peygamber
-sallallahu aleyhi ve sellem-’e i’tiraz edebilir? O değil midir ‘sahih’ bir rivayette:
من فرج عن مؤمن كربة من كرب الدنيا
“Kim ki mümin kardeşinin dünyada bir sıkıntısını giderirse…” diye buyuran. Mümini, sıkıntıları gideren olarak vasıflanmıştır.
من قضى لأخيه حاجة كنت واقفاً عند ميزانه فإن رجح وإلا شفعت له
“Kim bir kardeşinin ihtiyacını giderirse onun mizanı önünde duracak ve ağır basmasını bekleyeceğim. Ağır gelmese şefaat edeceğim” diye buyuran, müminleri, “ihtiyaçları giderici” olarak tavsif eden O -sallallahu aleyhi ve sellem- değil midir?
Allah Resulü -sallallahu aleyhi ve sellem- sahih rivayetlerde:
من ستر مسلماً
“Kim bir müminin ayıbını örterse…”
أن لله عز وجل خلقاً يفزع إليهم في الحوائج
“Allah’ın öyle mahlûkatı var ki sıkıntılı anlarda onlara müracaat edilir”
والله في عون العبد ما دام العبد في عون أخيه
“Allah, kardeşine yardım ettiği sürece kulunun yardımındadır”
من أغاث ملهوفاً كتب الله له ثلاثاً وتسعين حسنة
“Kim sıkıntısı olan birisine yardım ederse Allah ona doksan üç hasene yazar” diye buyurmuştur?

   Bu rivayetlerde müminler, sıkıntıyı gideren yardım eden, ayıpları gizleyen ve kendisine müracaat edilen kişiler olarak tavsif edilmiştir. Halbuki sıkıntıları gideren, ihtiyaçlan veren, ayıpları örten ve yardım eden gerçekte Allah’tır. işlerin yerine getirilmesinde bir vasıta oldukları için, fiillerin Müminlere nispet edilmesinde bir beis bulunmamaktadır.

   İstiğfar eden ve mescitleri imar eden insanlardan dolayı, Allah ‘ın yeryüzünden azabı kaldırdığına, onlar sayesinde diğerlerini rızıklandırdığına, belaları onlar sayesinde defettiğine delalet eden birçok hadisi şerif bulunmaktadır.

Taberani “Kebirde, Beyhaki’de “Sünen’de nakletmiştir: Mani ed Deylemi -radıyallahu anh- Rasulüllah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

لولا عباد لله ركع وصبية رضع وبهائم رتع لصب عليكم العذاب صباً ثم رضّ رضا

 

“Eğer yeryüzünde Allah’ın rükû eden kulları, süt emen sabiler, otlayan hayvanlar olmasaydı, üzerinize azap yağdırır ve sizi helak ederdi.”

Buhari, Sad İbni Ebi Vakkas -radıyallâhu anh-’ın şöyle rivayet ettiğini nakletmiştir:

هل تنصرون وترزقون إلا بضعفائكم

 

“Siz ancak aranızdaki zayıflar sayesinde yardım olunuyor ve rızıklandırılıyorsunuz.”

Tirmizi ve Hakim sahih bir senetle Enes -radıyallâhu anh-’dan şöyle nakletmişlerdir:

لعلك ترزق به

 

“Umulur ki onun sayesinde rızıklandırılırsınız.”

   Abdullah İbni Ömer -radıyallâhu anh-’dan naklen Rasulüllah -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:

إن لله عز وجل خلقاً خلقهم لحوائج الناس يفزع إليهم الناس في حوائجهم أولئك الآمنون من عذاب الله تعالى

 

“Muhakkak Allah, insanların ihtiyaçları için kendilerine müracaat edecekleri insanlar yaratmıştır. İşte onlar Allah’ın azabından emin olanlardır.”

Cabir bin Abdullah -radıyallâhu anh-’tan rivayetle Rasulüllah -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:

إن الله ليصلح بصلاح الرجل المسلم ولده وولد ولده وأهل دويرته ودويرات حوله ولا يزالون في حفظ الله عز وجل ما دام فيهم

 

“Muhakkak Allah, salih bir adamın salihliğinden dolayı çocuğunu ve çocuğunun çocuğunu, beldesini ve çevresindeki beldeleri de salaha erdirir. Ve o aralarında bulunduğu sürece onları muhafaza eder”

İbni Ömer -radıyallâhu anh-’dan naklen Rasulüllah -sallallahu aleyhi ve sellem- buyurmuştur:

إن الله ليدفع بالمسلم الصالح عن مائة أهل بيت من جيرانه بلاء

 

“Muhakkak ki Allah, bir salih kul vesilesiyle komşularından yüz evden musibet ve belayı def eder”

Sonra da İbni Ömer -radıyallâhu anh- şu ayeti okumuştur:

وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الأَرْضُ

“Allah’ın insanların bazısını bazısıyla defetmesi olmasaydı elbette yeryüzü fesada uğrardı.” (Bakara 251)

 

Sevban, ‘merfu’ olarak Rasulüllah -sallallahu aleyhi ve sellem-’den şu rivayeti yapmıştır:
لا يزال فيكم سبعة بهم تنصرون وبهم تمطرون وبهم ترزقون حتى يأتي أمر الله
“İçinizde daima yedi kişi bulunur ki onlar sayesinde yardım olunur, onlar sayesinde yağmur yağdırılır ve onlar sayesinde rızıklandırılırsınız. Allah’ın emri gelene dek bu böyle sürüp gider”

Ubade bin Samit’ten naklen Rasulüllah -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:

الأبدال في أمتي ثلاثون بهم ترزقون وبهم تمطرون وبهم تنصرون

 

“Ümmetimde otuz tane ‘abdal’ vardır. Onlar sayesinde rızıklandırılır, onlar sayesinde yağmur yağdırılır ve onlar sayesinde yardım olunursunuz.”

Katade “Sanıyorum Hasan (Basri?) onlardan biridir” demiştir.

İbni Kesir bu son dört hadisi şerifi tefsirinde

وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ

“Allah’ın insanların bazısını bazısıyla defetmesi olmasaydı…” (Bakara 251) ayetinin açıklamasını yaparken zikretmiştir. Hadislerin hepsinin toplamı, sahih seviyesine çıkmakla delil olmaya salahiyetli hale gelmiştir.

Enes -radıyallâhu anh-’dan rivayetle Rasulüllah Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:

لن تخلو الأرض من أربعين رجلاً مثل خليل الرحمن ، فبهم تسقون وبهم تنصرون ما مات منهم أحد إلا أبدل الله
مكانه آخر

 

“Yeryüzü, Halilü’r-Rahman Hz. İbrahim gibi kırk kişiden asla boş kalmayacaktır. Onlar sayesinde yağmur yağdırılır ve yardım olunursunuz. Ne zaman onlardan biri vefat etse Allah yerine bir başkasını koyar.”

Tevhid ve iman günü olan mahşerde, arşın açığa çıktığı o günde vasıtayı uzma olan vesilelerin en büyüğü meydana çıkar. O, livaü’l-hamd’ın, makam-ı Mahmud’un ve havz-ı kevser’in sahibi olan, şefaati asla geri çevrilmeyen şefaatçi, ümmetini hüsrana ve üzüntüye düşürmekten sakınan, aldığının karşılığını muhakkak veren, hüsnü zanları boşa çıkarmayan vaatlerin sahibi olan Muhammed Mustafa -sallallahu aleyhi ve sellem-’dir.

O gün, tüm insanlar ona yönelecek ve ondan şefaat dileneceklerdir. O -sallallahu aleyhi ve sellem- de, Allah’ın “ey Muhammed! Şefaat et, kabul edilecektir. İste, Sana verilecektir” hitabıyla vücud bulan, ihsan hırkası ve ikram tacı sayesinde ümmetinin isteklerine karşılık verecektir.

[Seyyid Alevi el Maliki, Mefahim, s.83-90]

www.ihvanlar.net


.

Tevessül Nedir – دليل التوسل

   İngilizler tarafından kurulup şuanda Amerika güdümlü Araplar tarafından desteklenen ve dünyaya vehhabi-selefilik örtüsü altında bozuk inançlar yaymaya çalışılan ajan-misyonerler tarikat ve tasavvuf erbabını şirk ile suçlayıp Müslümanları Allah dostlarına karşı cephe almaya teşvik ediyorlar. Biz de bu konudaki şer’i delilleri sizlere aktarıyoruz. DELİLLERLE TASAVVUF

bölümümüzden okuyabilirsiniz.

 

   Vehhabi=Selefiler Şah-ı Nakşibendi (Kuddise Sirrahu) Hazretlerinin: “Bütün dünya bana tırnağımın üstü gibidir” sözünden yola çıkarak o mubareği ve ona inanları “müşrik” ilan etmişler.

 

   Müslümanları “müşrik” ilan edebilmek bu kadar basit değil değerli kardeşlerimiz. Eğer o kişi müşrik değilse bu iddianın sahibine döner ve iddia eden kişi din sınırları dışına çıkmış olur. Hem de büyük bir iftira günahını yüklenmiş olur. Şimdi bakın cahilane iddiaları nasıl da kendi aleyhlerine dönüyor…

 

KUR’AN AYETİ İLE SABİTTİR
   Neml Suresinde Süleyman Aleyhisselam ve Belkıs’ın durumu anlatılırken yaşanan olay gerçekten de çok dikkat çekicidir. (Bu kişiler eğer Kur’an-ı Kerimi açıp okusaydılar bu hataya düşmeyecekelrdi)

 

Önce ayetlere bir göz atalım:
   Süleyman Aleyhisselam cinler dahil etrafına topladığı saray erkanına sordu:
   “Süleyman, “Ey ileri gelenler! Onlar bana teslim olmadan önce hanginiz bana onun (kraliçenin) tahtını getirebilir?” (Neml 38)
   Orada bulunan bir cin taifesinden bir şahıs cevap verdi:
   “Cinlerden bir ifrit,”Sen yerinden kalkmadan ben onu sana getiririm ve şüphesiz ben, buna güç yetirecek güvenilir biriyim” dedi (Neml 39)

 

   Cin taifesinden olan varlığın bu iddiası çok müthiştir ama ondan daha hızlısı da vardır.
“Kitaptan bilgisi olan biri, “Ben onu, gözünü kapayıp açmadan önce sana getiririm”dedi.” (Neml 40)

 

   Bakınız değerli kardeşlerimiz… “Kitaptan bilgisi olan” bir kişi… Bu melek değil, Peygamber değil, bir insan… Ve diyor ki: “Ben onu göz kapayıp açıncaya kadar sana getiririm”

 

   Peki, getirebiliyor mu?

 

   “Süleyman tahtı yanında yerleşmiş halde görünce…” (Neml 40) Allah’a şükrediyor…

 

Söyler misiniz göz kapayıp açmak ne kadar bir süre alır? Bir saniye tutuyor mu? Diyelim ki bir saniye… Siz bir saniyede bir adım ancak atarsınız ama o kişi uzak bir ülkedeki sultanın tahtını getiriyor…

 

Şimdi Kur’an ile sabit olan bu ayete göre vehhabi=selefilere sorulan sorular şunlar:
-Bu kişi bir insan olduğuna göre bunu nasıl yapmıştı?
-Peygamber olmadığına göre bu bir keramet değil midir?
-Bir saniye içinde tahta nasıl ulaşmıştır?
-Kilometrelerce uzaklardaki tahtı bir saniye içinde nasıl bulmuştur?
-Bu kişinin dünyayı tırnağının ucu gibi görmesi mümkün değil midir?

 

   Düşünün o zaman navigasyon diye bir şey de yok ki, anında yer tesbiti yapsın ve oraya intikal etsin. Olsa bile bir saniye içinde bunu yapması mümkün değil. Peki nasıl oluyor da o sarayı ve tahtı bulabiliyor?

 

Bal gibi de dünyayı ve gideceği yeri tırnağı gibi görüyor…

 

PEYGAMBERİMİZİN ÜMMETİ DAHA MI AŞAĞI!
   Süleyman Aleyhisselam’ın ümmeti bunu yapabiliyor da, hepsinin hürmetine yaratıldıkları Hazreti Muhammed (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)’in ümümmetinden neden olmasın? Allahu Teala’nın kitabında sabit olan bir hadise bu gün neden olmasın? Allahu Teala’nın “kitaptan ilme sahip” olan kulları yok mu oldu?

 

Elbette var…

 

Ve onlar Allah dostlarıdır…

 

   Allahu Teala düşmanı şeytana bile ne meziyetler vermişken kendi dostuna neden vermiş olmasın ki? Ayet ile sabit olan bu hakikati görmeyen gözleri açmak için daha ne olması lazım?

 

   Bir benzerini büyük halife Hazreti Ömer (Radıyallahu anh) ile yaşayan sahabe hayretlere düşüyordu: Halife Hazreti Ömer (Radıyallahu anh) her Cuma olduğu gibi, o Cuma da Medine’de Mescid-i Nebevi minberinde hutbedeydi. Orada konuşurken, bir ara sözleri arasında şöyle dedi:

 

“Yâ sâriyetu el-cebele, el-cebele !”
(“Ey Sâriye, dağa, dağa çekil!” Taberî, Tarihü’l-Ümem ve’l-Mülûk, 2:380; Ebû Nuaym, ed-Delâil, 3:210,211; Beyhakî, Delâilü’n-Nübüvve: 6:370; Süyûtî, Târihü’l-Hulefâ, s.128; İbni Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, 7:131.)

 

   Mescittekiler soran gözler ve şaşkın ifadeler ile birbirlerine baktılar. Çünkü Sâriye, İran’da devam eden fetihlerde görevli bir komutandı. Hazreti Ömer Sâriye b. Zenim’i, Dâr-ı İbkird ve Fesa bölgesine komutan olarak tayin etmişti. Bu iki yer İran topraklarındaki iki bölgenin adıydı. Şimdi o, Medine’den Sâriye’ye sesleniyor ve ona hemen dağa çekilmesini söylüyordu. Oysa Sâriye ile arasında çok büyük bir uzaklık vardı. Hazreti Ömer hutbede niye böyle demişti? Bu farkında olmadan ağzından kaçan bir söz müydü, yoksa Sâriye’nin durumunu görüp ona bir ikaz da mı bulunmuştu?

 

   Aradan birkaç hafta geçince Medine’ye bir elçi geldi. Elçiyi, komutanı Sâriye Medine’ye göndermişti ve elçinin yanında bir fetihname bulunmaktaydı. Elçi o Cuma günü savaşta olanları anlatınca durum açıklığa kavuştu: Hazreti Ömer’in minberden emir verdiği gün, Sâriye’nin askerleri Sasani Devleti güçleriyle çarpışıyordu. Cuma vaktinde savaş sırasında Sâriye, Hazreti Ömer’in şu sözlerini ve emrini duymuştu

 

“Ya Sâriyetu, el-cebele, el-cebele!”

 

   Duydukları üzerine şaşırmıştı ama yine de, emredileni yerine getirmek için askerin sırtını yakındaki dağa vermiş ve sonunda zaferi kazanmıştı.

 

   İşte Kur’an-ı Kerimin açık beyanı ve yaşananlar… Hiç şüpheniz olmasın ki, bütün dünyayı tırnağı gibi gören Allah dostları vardır. Çünkü ruh la-mekandır (makansızdır) Bu ise başlı başına ayrı bir konudur.

 

ALLAH’IN İZNİYLE…
   Burada dikkate alınacak husus şudur: Bütün bunlar Allahu Teala’nın izni ile olmaktadır ve Allah dostu, insanların her haline şahittir diye birşey de yoktur. Mevla Teala dilediğine dilediği şeyi göstermektedir. Gözlere perde çeken de odur, gözleri açan da… Bakın mesela yine başka bir ayette ne buyruluyor:
   “Hani karşılaştığınız zaman onları gözlerinize az gösteriyor, sizi de onların gözlerinde azaltıyordu ki Allah, olacak bir işi gerçekleştirsin. Bütün işler Allah’a döndürülür.” (Enfal 44)

 

    Yani Allahu Teala dilediğinin gözüne perde çeker çoğu az gösterir, dilediğinden perdeyi kaldırır dünyayı izletir… (Yukarıda geçen iki ayet bu konuda yeterli delildir.)

 

ŞİRK İFTİRASI KİME DÖNDÜ?
   Evet başta dediğimiz gibi bu iftira, sahiplerini buldu… Ama biz onları bile şirkle suçlamıyoruz. Ehli Sünnet çok aklı selim bir yol izler. Onlar bozuk itikatları ile düz yoldan sapmışlar ancak şirk gibi büyük bir iftira atarak kendi aleyhlerine dönmüşlerdir.

 

   Allahu Teala hidayet nasip eylesin.. Kur’an-ı Kerimi ve sünneti nebeviyi bilseler, muhabbet ile dolsaydılar elbette bu hatalara düşmeyeceklerdi. Onlar da ağına düştükleri bir sapığın etkisiyle bu hale gelmişler. Elimizden geldiği kadar kurtuluşları için dua edelim…

 

www.ihvanlar.net


.

   Değerli Gönül Dostları!

   Bildiğiniz gibi geçen yıl, Cübbeli Hocamız bir sohbetinde Efendi Hazretleri hakkındaki bir zuhuratta “Ete kemiğe büründüm Mahmud Diye göründüm” denildiğinden bahsetmişti.

   Tabi ki, bunu duyan ve işin hakikatine vakıf olmayan kardeşlerimiz halisane bir şekilde işin aslını soruyorlar. Çünkü bazı insanlarda bu yüzden Efendi Hazretlerini haşa “şirke düşmekle” itham ediyorlar.

NEDİR İŞİN ASLI?

   Değerli kardeşlerimiz, bu sözü Mahmud Efendi Hazretlerimiz hiçbir zaman kullanmamış olup, bir zuhuratta söylenmiştir. Bu sözü, zuhuratı gören kişi nakletmiştir. Zuhurat, Allah’ı zikreden bir insanın elinde olmadığı halde uyuduğu esnada gördüğü veya işittiği şeydir.

   Genel kaide şudur ki, zuhurat, gören kişiyi ve görülen kişiyi bağlar. Yani görülen zuhurattan ne itikadi ve ne de fıkhi bir hüküm çıkmaz, çıkarılamaz. Hata üçüncü şahısları bile ilgilendirmez.

    Mesela geçmişte bazı veliler, gördüğü zuhurat üzerine Mehdi Aleyhisselam’ın geleceği zaman için tarih vermişler ancak verilen tarih gelip geçmiş, Mehdi Aleyhisselamın da çıkmadığı görülmüştür.

   Dolayısıyla zuhuratta görülen bir şey, duyulan bir ses ancak o kişiyi ve belki sevenlerini ilgilendirir. Bundan itikat ve fıkıh yönünden bir hüküm çıkmaz.

   Allah dostları hakkında zuhur eden sözler ise ancak onların değerini bildirmesi, makamının yüceliğini anlatması bakımından önemli olabilir. İtikadi ve ameli bir hüküm çıkmamakla birlikte tevile de açıktır.

www.ihvanlar.net

.

“Muhammed Mustafa… O’na ben güneş diyemem güneş batar…
Muhammed Mustafa (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) O’na su diyemem, su durdu mu kokar…
Muhammed Mustafa çok leziz bir yemek diyemem, çünkü yemek durdu mu ekşir…
Muhammed Mustafa’nın müşebbehun bihi (benzeri benzetilebileceği) kimse yoktur.
İmam-ı Rabbanin buyurduğu gibi Muhammed Mustafa eşittir Allah, bir eti bir kemiği var farklı olarak o kadar…”

 

Değerli Gönül Dostları!

Bayram Hoca’yı herkes bilir tanır. Tam bir mücahiddir, kitap aşığıdır tevhid aşığıdır, zikir ve namaz aşığıdır. Müslümanların tembelliğinden çok şikayetçi olup din, dil, tarih şuur u vermeye çalışan bir hocamızdı.

Bu sözleri elbette ki şaşkınlığa yol açtı. Ve cemaatimizin ileri gelenleri bu konuda Bayram Hocamızı sorguladı.

Bayram Hoca, o anki duygularını ifade ederken maksadını aşan o sözü anlaşıldığı anlamda değil, başka bir şeyi ifade etmek için söylediğini ifade ederek şöyle dedi:
“Allah Celle Celaluhu’nun benzeri, benzetilebilecek hiçbir varlık olmadığı gibi, Muhammed Mustafa’nın müşebbehün bih yoktur, yani manevi yönden benzetilebileceği hiçbir varlık yoktur. Benzetilememe yönünü ifade etmek isterken zahirde küfür olan bir söz söylemiş oldum. Asıl maksadım bu olmadığı halde maksadını aşan bu sözü söyledim.” diyerek hatalı olduğunu söyleyip hatasından dönmüştür.

www.ihvanlar.net


.

 

   Allah dostlarının dualarını almak, istiğfar talep etmek, Peygamber Efendimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)’in tavsiye ettiği ve sünnette olan bir uygulamadır.

   Vehhabi=Selefiler, kimsenin Allah dostu olamayacağını veli, veliyyullah gibi isimlendirilemeyeceğini iddia ederler. Bu iddialarına cevap vermiştik. BURADAN OKUYABİLİRSİNİZ

   Aynı zihniyet yukarıdaki iddialarının gereği olarak bir “Allah dostu” olarak adlandırılan kişilerin ziyaret edilmesini, onlardan dua talep edilmesini, himmet istenmesini de şirk sayarlar. Bu konuda daha önce reddiyeler yapmıştık. Onlara daBURADAN ULAŞABİLİRSİNİZ

 

   İnkârcılar bu konuda kendi heva ve heveslerine göre ilimden uzak bir şekilde yorumladıkları, lugat ve nüzul hakikatlerine ters düşen ayet mealinden başka hiçbir delilleri yoktur. Bizler ise delil üzerine delil getirerek inkârcıları susturuyoruz.

 

İSTİĞFAR TALEP EDİN DUA İSTEYİN
   Resulüllah Efendimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) kendisini görmeye gelip, göremeden geri dönen Uveys El-Karani’yi ziyaret için bakın ne buyuruyor:
   “Size Yemen’den Üveys denilen bir adam gelecek. Yemen’de bir annesinden başka kimse bırakmıyor. Kendisinde beyazlık vardı. Allah’a dua etti de onu kendisinden giderdi. Yalnız bir dinar veya dirhem yeri kadar kaldı. Ona sizden kim rastlarsa sizin için istiğfar ediversin.” (Müslim, Fadailu’s-sahabe, 223-224)

 

   Yine Üseyr b. Câbir’in Hz. Ömer’den yaptığı rivayette, Peygamberimizin, Uveys için “… Eğer Üveys Allah adına yemin etse Cenab-ı Hak elbette O’nu yemininde doğru çıkarır. Senin için dua etmesine imkan bulursan ondan dua iste.” demiştir. Hz. Ömer de Hz. Üveyse “Benim için istiğfar ediver!” demiş, O da “Ömer için İstiğfarda bulunmuştur. (Müslim, Fadailu’s-sahabe, 225)

 

   Burada önemli olan husus Hazreti Uveys’in bir Allah dostu olmasıdır… O derece bakımından tabiinin en faziletlisidir. 

 

Bu hadis-i Şeriften şu hususlar anlaşılmaktadır:
-Salâh ve takva sahiplerinden duâ ve istiğfar istemek rnüstehaptır. Velevki isteyen daha faziletli olsun. Onların dualarını alabilmek için ziyaret etmek ve istiğfar talep etmek caizdir. Bu hadis ile himmet istemenin, tevessülün de caiz olduğu gayet açık ve net bir şekilde anlaşılmaktadır.

 

ALLAH İLE KUL ARASINA KİM GİRER DİYENLERE
   Bu hadis-i şerifler ayrıca Allahu Teala (Celle Celaluhu) ile kul arasına kim girebilir ki, bir vasıtaya mı ihtiyaç var? diyenlere cevaptır. Evet, kişi Rabbine her zaman ve mekanda münacat edebilir ve lakin duaların ve istiğfarın daha çabuk kabul edilebilmesi için işte böyle vesileler gereklidir.

 

Düşünün!

 

   Biz rabbimizden öyle gafiliz ki! O’nu zikrederken, namaz kılarken bile aklımız fikrimiz başka şeyler ile meşgul oluyor. Günde kaç defa Rabbimizi zikrediyoruz. Günde kaç defa O’nu hatırlıyoruz. Sünnete, şeriata bağlılığımız ne kadar?

 

   Bir de Enfal suresinde buyrulduğu gibi “Allah’ın adı zikredildiği zaman” kalpleri titreyen, ibadet, zikir, taat, tefekkür ve teslimiyetle nefsini Fecr Suresinde buyrulduğu üzere kendisinden razı olunan “mutmain” derecesine ulaştıran Allah dostları var…

 

   Bir de bu velilerin bizim için dua etmesi, istiğfar talep etmesi var… Hangisi daha etkili olur?

Hem Resulüllah Efendimiz ne buyuruyor:
   Bir müslümanın, bir din kardeşine gıyabında yaptığı DUA kabul olunur. Başında vazifeli bir melek vardır. Kardeşine hayır DUA’da bulunduğu vakit, bu melek: ‘AMİN’ der. Ve: ‘Senin için de bir misli olsun’ der.” Müslim-Ebu Davud Tac c 5 s 210

 www.ihvanlar.net

 

   Tasavvuf öyle bir daldır, bu tarikat öyle bir yoldur ki, bir devlet reisi de olsa kabul edilir, bir amele, bir köylü olsa da alınır, kimse bu yoldan geri çevrilmez. Herkes kendi kabını derinliği nisbetinde doldurur, teslimiyeti ölçüsünde sırlara vakıf olur.

 

   Eskiden ilim tahsil etmeyeni dervişliğe kabul etmezlermiş. Sonradan fitne zamanın şerrinden sığınmak kolay olsun diye insanları geri çevirmemişler ve her isteyene ders vermişler. Bu nedenle tarikatta her kesimden insana rastlamak mümkündür.

 

   Dolayısıyla “cahil sofilerin” olması da kaçınılmazdır.

 

   Kimisi gerçekten saf niyetinden, kimisi de bilip bilmeden şöyle demektedir:

 

   “Şeyhimiz bizi cübbesinin altında cennete sokacak”

 

   Bu cümlede bir hakikat ve bir yanlış yatmaktadır…

 

   Bunu fırsat bilen tarikat düşmanları da: “şeyhleri onları cübbesinin altında sırattan geçirecekmiş” gibi alaycı ifadeler ile tarikat ehlini şirkle suçlamakta, şeyhe güvenip tembellik yaptıklarını ve batıl bir yolda olduklarını iddia etmektedirler.

 

Değerli Gönül Dostları!

 

    Mutasavvıf olsun olmasın her Müslümanın ölçüsü ilk olarak şu olmalı: “Ey kızım Fatıma!, Babam Peygamber diye güvenme Rabbine karşı kulluk vazifeni yap, Eğer Allah’tan nefsini satın alamazsan vallahi ben bile senin namına hiçbir şey yapamam…” (Müslim, İman,89, Hadis no:351)

 

   Evet, kişi Allah’u Teala’ya daha yakın olma, O’nun rızasını kazanma yolunda bir mürşide bağlanmalıdır ancak bunu zaten Allah (Celle Celalühü)nün rızasını kazanmak için yaptığı için daha gayretli olmalıdır. “Şeyhimiz bizi muhafaza eder, şeyhimizin cübbesinin altında cennete gideriz” diyerek ibadette gevşeklik, şeriatsızlık yapmak, cihadı terk etmek sadece şeytanın dayattığı sinsi bir oyunudur.

 

   İkinci bir mesele ise bizim son nefesimiz belli olmadığı gibi şeyhimizin son nefesi de belli değildir. İtibar ise son nefesedir. İmanın kurtarılıp kurtarılamayacağı belli değildir.

 

   Üçüncü bir mesele ise bir şeyhe “şefaatine nail olmak için” değil, Allah’u Teala’ya yakınlaşmak ve kavuşmak, Şeriatı daha güzel ve ince yaşamak için intisab edilir. Şefaat yetkisi verilir ise Allaahu Teala’nın izniyle de istifade edilir…

 

VELİ ŞEFAAT EDER
   Şuurlu bir mutasavvıf asla böyle (şeyhim beni kurtarır diyerek ibadeti bırakmak gibi) düşünmez ama her kesimden her türlü insan bu yola girebildiği için belki böyle düşünenler de olabilir.

 

   Ancak şu şekilde düşünülebilir.

   Allahu Teala Peygamberlerine, hafızlara, velilere vs. şefaat hakkı verecektir. Şefaat haktır. ŞEFAAT HAKKINDA DETAYLI BİLGİ İÇİN TIKLAYIN

 

   Veliler de şefaat edecektir. “ümmetimden bazıları var ki büyük bir cemaate, bazıları vardır ki bir kabileye, bazıları vadır ki bir guruba, bazıları da vardır ki tek bir kişiye şefaat eder ve cennete girmelerini sağlar.” (Tirmizi, Kıyamet 11)
    İmam-ı Rabbani Hazretleri de şöyle buyurmuştur: “Salih ve hayırlı zatların, Allah’u Teala’nın izni ile kıyamet günü, asiler ve günahkarlar hakkında şefaat etmeleri hak ve gerçektir.” (Mektubat 17. Mektubdan)

 

   Dolayısıyla kişi tâbi olduğu şeyhinin şefaatine nail olmayı arzu eder. Elbette ki, kime şefaat yetkisi verileceği belli değildir ancak bu sadece bir hüsnü zan ve bir temennidir.

 

CÜBBENİN ALTINDA CENNETE
   Zaten kullanılan bu ifadeler de mecazidir.

 

   Mesela biri mecazi olarak “şeyhimizin cübbesi altında cennete gireriz” demiş olabilir. Belki Tasavvuf eserlerinde bile bu gibi ifadeler geçebilir. Bu ifadeden maksat şefaat yetkisi verildiği takdirde, bizler de şefaati hürmetine cennete gireriz. Yani“şefaati altında cennete gireriz” demek olur, böyle kastedilmiştir.

 

   Bunu duyan bir avam yanlış anlayıp başka söyler, diğeri daha da yanlış anlayabilir. Sözler, cümleler ters nakledilebilir. Dolayısıyla dervişlerin itikadı bozulabilir. Tarikat düşmanlarına da gün doğar…

 

TARİKAT DÜŞMANLARI HEVESLENMESİN
    Tarikat düşmanları ise hemen bu sözden yola çıkarak “Tarikatçılar müşrik, tarikatçılar kaypak, Allah’a değil şeyhe güveniyorlar” gibi ifadelerle saldırıyorlar. 
   Dediğimiz gibi belki yanlış düşünen bazı kimseler olabilir. Ancak bu, şefaatin olmadığı manasına gelmez. Yukarıdaki hadis de (Ey kızım Fatıma! Hadisi) şefaatin olmadığına delil teşkil etmez. Yeri gelince aynı kaynaktan gelen hadis-i inkar ederler ama işlerine geldiği için bu hadis-i “şefaatin olmadığına” delil olarak kullanırlar.

 

   Halbuki aynı kaynakta şu hadis-i şerif de rivayet edilmektedir:
   “Küçük yaşta ölen çocuğa, “Cennete gir” denilir. Fakat o cennetin kapısında durur, kızgın ve öfkeli bir şekilde beklemeye başlar ve: “Annem ile bbam yanımda olmadıkça girmem” der. O zaman meleklere: “Onun anne babasını da onunla birlikte cennete koyun” denilir. (Müslim, Birr, 154; İbni Mace, Cenaiz, 58; Heysemi, mecmau’z Zevad, nr. 18551)

 

Küçük yaşta ölen çocuğun bile şefaat edeceği bildirilir…

 

   Şu anlaşılıyor; Bir Müslüman Rabbinin emirlerini, nehiylerini tutmalı, isyan etmemeli ve ahiretteki hali için “korku ve ümit” arasında olmalı. Kendinden emin olmamalı ve lakin Allah’ın rahmetinden ümidini de kesmemelidir.

 

   Zaten şefaat de bu rahmetin bir tecellisidir…

 

SONUÇ:
   Bu vehhabi kafalılara karşı bizlerin daha şuurlu olması, hangi ifade ne için kullanılıyor bunu bilmemiz gerekiyor… Devir ilim devridir değerli kardeşlerimiz. Ehli sünnet kaynaklardan ilme çok önem veriniz… Gerçi vehhabi kafa ilim kabul etmez (işlerine gelmeyene uydurma damgası vurup sıyrılmaya çalışırlar) ama olsun! Siz tebliğ vazifenizi yapmış olursunuz…

 

www.ihvanlar.net


.

   Özellikle internet ortamında ve bazı gazete yazarlarının köşelerinde “Şeyhe, gassal önündeki ölü gibi teslim olmak, gassalın elindeki meyyit gibi olmak” hakkında bilgisizce yapılan yorumlara ve tenkitlere bir cevap vermek gerekiyor.

   Tarikat düşmanları “tarikata giren mürit aklını bir kenara koyar, şeyhine öyle teslim olur ki kendi düşünemez” diyerek “Şeyhe, gassal önündeki ölü gibi teslim olmak” deyimini tenkit ederler.

   Bazıları da günümüzde bazı “cemaat” adı ile faaliyet yapan gurupların, lider olarak gördükleri birine sorgulamadan itaat etmesini eleştirmek için “Şeyhe, gassal önündeki ölü gibi teslim olmak” ifadesini dile getirip tenkit ederler…

   Öncelikle şunu iyi ayırmak gerekiyor. Türkiye’de veya dünyada yüz binlerce gurup, cemaat vardır. Hepsinin kendisine göre bir lideri vardır. Ancak hepsini “Tarikat ve tasavvuf” yolu ile bir kefeye koymak çok yanlıştır. Çünkü kimisi sırf menfaat birlikteliği için kurulmuş guruplardır, kimisi siyasi guruplardır, kimisi insanların faydası için çalışan yardım guruplarıdır. Yani hepsinin alanı farklıdır. Dolayısıyla her birini kendi içinde değerlendirmek gerekir.

GASSAL ÖNÜNDEKİ ÖLÜ GİBİ OLMAK
   Gelelim bu meseleye… Gassal bildiğiniz gibi ölü yıkayıcısına verilen isimdir. Teşbihten yani benzetmeden alınacak dersi bilmek için şu cevaplara soru vermemiz gerekiyor: 1-Ölü kimse gassala nasıl teslim olmuştur? 2-Gassal ne yapmaktadır? 3-Ölüye ne gibi tesiri olmaktadır?

1- Ölü, gassala öyle teslim olmuştur ki, gassal onu istediği gibi çevirir, yatırır, kaldırır… Ölü itiraz edemez…
2- Gassal ölüyü yıkamaktadır… Gassalın tek amacı ölünün son yolculuğunda, Allah’ın huzuruna, ebedi aleme uğurlarken temizlenmiş olmasını sağlamaktır.
3- Gassal ölüyü pisliklerden arındırır, ölümün bedenine verdiği ayıp ve kusurları giderir… Ölüyü temiz bir hale getirir…

   Ölünün gassala teslim olmasının faydaları işte böylecedir…

   Ehli sünnet ve aynı zamanda (olgun ve olgunlaştırıcı) bir şeyh de işte aynı bu gassal gibidir… Böyle bir şeyhe teslim olan kişi Allah Teala’nın izniyle, Peygamberimzin “her hatanın başı” olarak nitelediği dünya sevgisi ve pisliklerinden arınır, nefsin görünen ve görünmeyen kötü huylarını ıslah eder, kalbi masiva denilen Allah’tan gayri her şeyden temizler, Allah’ın rızasını kazanmaya aday olarak ahirete hazırlanır…

TESLİMİYET NEDİR?
   Bazıları buradaki teslimiyeti yanlış anlamışlardır… Aslında müridin şeyhine olan teslimiyeti “din” hususundadır.

Daha iyi anlaşılması için bir misal verelim…

   Mahmud Efendi Hazretlerimizi Rabbimiz başımızdan eksik etmesin… Ona teslim olduğunuzu, gassala teslim olur gibi teslim olduğunuzu, her dediğini yaptığınızı, tavsiyelerine uyduğunuzu düşünün… Ne olursunuz? Ne olacaksınız, Allah dostu olursunuz…

   Çünkü Efendi Hazretleri (Kuddise Sirrahu) ne diyor?
-Allah’ın şeriatını eksiksiz uygula
-Peygambere her türlü şekilde itaat ve ittiba et
-Kafirlere hiçbir şeyinle benzeme, meyletme
-Peygamberin ve ashabının yolundan ayrılma
-Dünya malına bağlanma
-Dünyaya sevgi besleme
-Dünya için çalışman seni ahiretinden alı koymasın, Allah’ı (Celle Celaluhu) unutturmasın
-Haram lokma yeme, helalinden kazan
-Gaflete düşme, Rabbini unutma
-Günde en az 5 bin defa Allah’ı zikret (derse bağlı)
-Farzları eksiksiz yerine getir, namazları cemaatle kıl
-Çarşaf giy, na mahreme gözükme
-Çalgı dinleme
-Oku, ilim tahsil et, alim ol ve okut…
-Nafilelere önem ver, gece namazına kalk
-Gıybet etme, dedikodu etme, kul hakkı yeme
-Zulmedilen ol da zulmetme
-Allah için sev, Allah için kız… vs.. vs…

   Bütün bunlar nedir? Bütün bunları yapan ne olur? Teslim olan zarar görür mü? Teslim olmayan fayda bulur mu?

*Bütün bunlar İslam’dır…
*Bunları yapan kişi dini hakkıyla yaşamış olur
*Böyle teslim olanın dünyada ahirette yüzü ak olur
*Teslim olmayan kişiye tarikattan bir fayda hasıl olmaz

DÜNYEVİ İŞLERDE TESLİMİYET
   Peygamber Efendimiz (Sallallahu aleyhi ve Sellem) buyuruyor ki: ”Müminin ferasetinden (üstün anlayışından) sakının. Çünkü o, Allah’ın nuru ile bakar.” (Buhari et-Tarihul Kebir, no:1529 7/354)
   Bir şeyh müridine bazen dünyalık bir işinde “şunu şöyle yaparsan senin için daha hayırlı olur” diyebilir. Mürit, Allah’ın dostuna güvenerek bu işi yaparsa Allah’ın izniyle faydasını görebilir. En büyük örneklerden birisi İstanbul’un fethidir. Fatih Sultan Mehmed Han, şeyhi Akşemseddin tarafından çocukluğundan itibaren bu yönde eğitilmiş ve O’nun işareti ile harekete geçmitir. Hatta bazı devlet erkanı “bir dervişin sözü ile hareke ediyor” diyerek Fatih Sultan Mehmed’i eleştirmişlerdir. Fethi gerçekleştirecek olan son taarruzun saatini ve yerini de Akşemseddin Hazretlerinin söylemesi oldukça ibretliktir. “İstanbul’un manevi fatihi” denmesinin sebebi de zaten budur.

Evet, mürit şeyhinin zahiri meselelerde tavsiyelerine uyarsa fayda görebilir. Kabul etmezse de dinden çıkmış veya günah işlemiş olmaz…

ŞEYHE İTAAT PEYGAMBERE İTAAT…
   Hani bir söz vardır ya “şeyhe itaat Peygambere itaattir, Peygambere itaat ise Allah’a itaattir” diye… Bu da hem inkarcılar ve hem tarikat içinde bulunan cahiller tarafından yanlış anlaşılmaktadır.

   Buhari’de geçen bir hadis-i şerife göre “Alimler Peygamberlerin varisleridir.”Buyruluyor. O vârisler Peygamberin yolunu devam ettiren ilmi ile amil olan, insanları hayra teşvik eden alimlerdir.
   İşte bu bu söz de yukarıda anlattığımız çerçevede değerlendirilmelidir. Şeyh Efendi dini hususta Allah’a ve resulüne itaati tavsiye ettiği için, dini yaşamayı Peygamberimizin yolunu takip ederek emrettiği için ona itaat peygambere itaat gibidir.

   Bakınız misal, Peygamber Efendimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) din hakkında olmayan herhangi bir hususta sahabelere bir şey emrettiği zaman, sahabeler “bu Allah’ın emri mi yoksa sizin görüşünüz mü” diye sorarlar, Efendimizin “benim görüşüm” buyurması üzerine sahabeler “Şöyle yapsak nasıl olur veya böyle olsa daha uygun olur mu” diyerek görüş beyan ederlerdi.

CAHİLLER OLABİLİR…
   Bu söz maalesef tarikatlar içindeki bazı cahiller tarafından da farklı algılanmış olabilir. Mesela Şeyhin gönderdiği bir vekilin yanındaki kişi “vekil asıl gibidir, vekile itaat şeyhe itaat, şeyhe itaat Peygambere itaat, dolayısıyla peygambere itaat Allah’a itaat gibidir” diyerek vekilin sözünün dinlenmesini, aldığı karara itaat edilmesini isteyebiliyor. Bu cahilane bir bakış açısı olup insanı küfre götürebilir ve tehlikeli sonuçlar doğurur.

   Vekilin asıl gibi olması, zikir dersi ve irşad görevinde yetkili olduğu içindir. Yani verdiği dersi sanki şeyhinden alıyormuş gibi al, tereddüt etme demektir. Şeyhin etrafında toplandığınız gibi vekilin etrafında da toplanın demektir.

   Yoksa her hususta vekile itaat şeyhe itaat, vekile karşı gelmek şeyhe karşı gelmek gibi görülemez ve bu bir silsile ile Allah’a ulaştırılamaz… Bu çok büyük bir yanlıştır ve bu yanlışa düşülmemesi gerekir…

   Şuurlu bir mürid bu gibi cahilane düşüncelere kapılmamalı, kapılanları da uyarmalıdır…

   İşin aslı budur… Allahu Teala en iyisini bilmektedir…

www.ihvanlar.net


.

   Tasavvuf ve tarikat düşmanları “siz Allah’tan korkmuyorsunuz, şeyhten korkuyorsunuz” veya“Allah’tan çok şeyhten korkuyorsunuz” diyorlar… Kendilerince müritleri eleştirme noktası bulmuşlar, zırvalıyorlar…

   “Siz Allah’tan korkmuyorsunuz” ifadesine savunma yapmaya bile yok, çünkü bu yola giren insanlar zaten Alalh’a kavuşmak, daha yakın olma, O’nun hususi dostluğunu kazanmak, haram ve helallere azami dikkat gösterebilmek için giriyorlar. Dolayısıyla bu direkt iftira oluyor.

   “Allah’tan çok şeyhten korkuyorsunuz, Allah’a şirk koşuyorsunuz” ifadesi ise cahilliğin bir ürünüdür…

ALLAH’TAN BAŞKA ŞEYDEN KORKAN ŞİRK Mİ İŞLEMİŞ OLUYOR?
   Bu tarikat ve tasavvuf düşmanlarının cahilliğin zirvesine ulaşmış insanlar olduğunu her zaman ifade ediyoruz. Buradan bir daha tekrar etmekte fayda var.

   Korku her insanın kalbine yerleştirilen bir duygudur. Bu konuda Kur’an-ı Kerimde bir çok delil bulabilirsiniz:

Musa Aleyhisselam korktu:

   “Korkarak, etrafı gözetleyerek şehirde sabahladı. Bir de ne görsün, dün kendisinden yardım isteyen yine feryat ederek ondan yardım istiyordu. Mûsâ da ona, “Belli ki sen azgın bir kimsesin” dedi.” (Kasas 18)

Kafirlerden korkarsanız:

   “Yeryüzünde sefere çıktığınız vakit kâfirlerin size saldırmasından korkarsanız, namazı kısaltmanızdan ötürü size bir günah yoktur. Şüphesiz kâfirler sizin apaçık düşmanınızdır” (Nisa 101)

Bir tehlikeden korkarsanız:

   “Eğer (bir tehlikeden) korkarsanız, namazı yaya olarak veya binek üzerinde kılın…”(Bakara 239)

 

   Görüldüğü üzere bir Peygamberin ve mü’minlerin kafirlere karşı duyduğu can korkularından bahsedilmektedir. Cahillere sormak gerekir “Ayette geçen Müslümanlar kafirlerden korkup Allah’a şirk koşmuş oluyor ise neden namaz kılmaları isteniyor, Musa Aleyhisselam da müşrik oluyor mu?”

KORKU VE SAKINMAK
   Allahu Teala Kur’n-ı Keriminde “dini emirleri yerine getirmek hususunda kâfirlerden korkulmamasını” ve aynı hsususta “kafirlerden çekinilmemesini” emretmiştir.

   “Bugün kâfirler dininizden (onu yok etmekten) ümitlerini kestiler. Artık onlardan korkmayın, benden korkun.” (Maide 3)

   “…Şu halde siz de insanlardan korkmayın, benden korkun ve âyetlerimi az bir karşılığa değişmeyin. Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler kâfirlerin ta kendileridir”(Maide 44)

   Görüldüğü üzere iki örnekte de Rabbimiz kafirlerden korkulmamasını, onlardan korkarak ayetlerinin değiştirilmemesini, kendisinden korkulmasını emrediyor.

   Bir kimse kâfirlerden korkarak imanından, ibadetinden vazgeçemez. Kâfirlerden korkarak dinine ihanet edemez. Asıl çekinilmesi gereken bu yönü ile Allah’u Tealadır…

   İki konu ise birbirine zıttır. Birinde korkarak “Allah’a isyan” diğerinde ise korkarak“Allah’a itaat” vardır.

   Mesela bir mürid, dersini yapmakta gevşeklik gösterip de sonra “şeyhim beni görse mehçup olurdum, o halde dersimi yapayım” dese bu şirk olur mu?

Olmaz tabi ki..

   Çünkü yukarıda dediğimiz gibi yapılan iş zaten Allah’ın rızasını kazanmak için yapılan bir iştir. Şeyh ise bir öğretmendir. Bir öğrenci nasıl öğretmeninden çekinirse, hocasının nefesini ensesinde hissederek dersine önem verirse mürit de şeyhine verdiği sözü yerine getirebilmek için çekinebilir.

   Şeyhin ne cenneti vardır ne de cehennemi. Ancak mürit ders alırken “ben bu dersi yapacağım, Rabbimi verilen sayı ile zikredeceğim” düşünerek şeyhine manevi bir söz vermiş gibi olur. İşte bu sözün gereği olarak şeyhinden çekinebilir.

   Mürit kıldığı namazı zaten Allah için kılmakta, dersinde şeyhini değil Allahu Teala’yı zikretmektedir.

   Dolayısıyla burada şeyhinden çekinmesi de sırf Allah içindir… Bu bir nevi dayanışmadır…

   Kimse bundan dolayı müridi şirkle suçlayamaz… Kâfirden bile korkmak şirk olmuyor da, şeyhinden çekinerek dersine devam etmesi neden şirk olsun?

ÖMER GÖRMÜYOR Kİ?
   Bildiğiniz çok meşhur bir kıssa vardır. Hazreti Ömer (Radıyallahu anh) geceleyin sokakları gezerken bir evden gelen seslere kulak kabartır. Kadın kızından süte su karıştırmasını istemektedir. Kızı şöyle der:

   “Müminlerin emiri süte su karıştırmayı yasakladı” Annesi ise şöyle der:

   “O şimdi nereden duyacak?” Bunların hepsi takvanın zirvede olduğu, ibadetten ayakların nasır bağladığı dönemde yaşanmış bir olaydır.

 

   Hazreti Ömer’e gelin olma şerefine nail olan hanım ne diyor: “Ömer’in bunu yasakladığını bilmiyor musun?”

   Neden önce “Allah bundan razı değildir” demiyor da Hazreti Ömer Radıyallahu anhın yasağından bahsediyor? Veya bu mubareke kadın, hazreti Ömer’den çekindiği için “şirke” mi düşmüştür?

   Elbette hayır..

   İşte böylece bir mürit de şeyhinden çekindiği için veya bir talebe hocasından çekindiği için bu gibi ithamlara maruz bırakılamaz.

   Cahiller azıcık ilim okusa, araştırsa belki bu gibi hatalara düşmeyecekler ama yapacak bir şey yok… Onlar düşünmüyorsa biz ne yapabiliriz ki…

   İşte fırsat! Bu cahiller, Mü’minleri şirkle suçladıkları için acil tövbe etmelidirler. Çünkü şirkle suçlanan kişi bundan beri ise suçlayan kişi kâfir olur…

www.ihvanlar.net


.

   Vehhabi Selefi sefiller, Ahkaf Suresi 5. ayeti delil göstererek önce şu maddeleri sıralıyor:

   (1) ayette şeyler olarak meal edilen kelime “men” kelimesidir. genel manada “şey” kelimesinin çoğulu “eşya”dır. “men” kelimesi ise yalnızca akıllı varlıklar için kullanılabilir ki bu durumda doğru çeviri şey değil “kimse, kişi” olmuş olur. 
   (2) ayette “bunlar” olarak tercüme edilen kelime “hum” kelimesidir ki o da yalnızca akla sahip olan varlıkları gösterir. “putları değil”. 
   (3) gafilûn (yani gafiller) kelimesi ise “cemi müzekker salim”dir. yani erkek varlıkların sonlarına eklenerek çoğullaştırmadır ki bu da sadece akıllı varlıklar için kullanılır.

   Ve bunlara dayanarak bu ayetin puta tapan müşriklerle ilgili olmadığını, ölülerin hürmetine istemenin şirk olduğunu söylüyorlar…

BU KONUDA NE SÖYLENEBİLİR?
   Öncelikle ayet-i kerimenin manasına bakalım: “Kim, Allah’ı bırakıp da, kıyamet gününe kadar kendisine cevap veremeyecek şeylere tapandan daha sapıktır? Oysa onlar, bunların tapınmalarından habersizdirler.” (Ahkaf 5)

    Ayet-i Kerimenin zahirinden bile anlaşılacağı üzere üç şey dikkat çekiyor

 

-Tapınılan şey

 

-Tapmak

 

-Cevap verememek

   Tapınılan şey bir puttur ve ilah yerine konulan şeydir. Tapanlar ise Allah’ı bırakıp putları ilah edinenlerdir. Cevap veremeyecek olan da bu putlardır.

   Şimdi burada siz “ölüler” hakkında bir ayrıntı görebiliyor musunz? Hayır…

   Peki, Allah katında değerli olduğu bilinen zatın hürmetine Allah’tan istenilmesine dair bir şey gördünüz mü? Hayır…

   Rabbimiz buyuruyor ki, taptığınız bu taşlar veya İsa (Aleyhisselam) gibi putlaştırıp taptığınız insan size cevap veremez… Yani kısacası bunlar İLAH OLAMAZ buyuruyor ve tevhide çağırıyor Rabbimiz.

   Bütün bu iddiaları aslında bir önceki ayet çürütüyor. Bakınız Ahkaf Suresi 4. ayet-i kerimede ne buyruluyor:
   “De ki: “Allah’ı bırakıp da taptıklarınızı gördünüz mü? Bana gösterin, yeryüzünden neyi yaratmışlardır? Yoksa göklerin yaratılışında onların bir ortaklığı mı var? Eğer doğru söyleyenler iseniz bundan önceki bir kitap, yahut bir bilgi kalıntısı olsun getirin bana!” (Ahkaf 4)

   Görüldüğü üzere önce Allah’tan başka tapınılan putları gündeme getiren Rabbimiz sonra onların kendilerine asla cevap veremeyeceğini beyan etmektedir.

   Vehhabi selefiler de putlar hakkında inen, Müşrikleri hedef alan ayetleri Müslümanlara ve özellikle tasavvuf ehli için yorumlamaktadır. Halbuki bu yorum Resulüllah’ın, ashabının ve gerçek selef-i salihinin anladığı mana değildir.

ÇÜRÜTÜLMİŞ İDDİALAR
    Bu gün Müslümanların İslami ilimlerden uzaklaşmasını fırsat bilerek gündeme getirilen iddialar yıllar önce Ehli Sünnet alimler tarafından zaten cavplandırılmıştır.

   İşte Fahreddun-i Razi Hazretlerinin Tefsir-i Kebirinden ayet ile ilgili açıklama:
   Bil ki Allah Teâlâ, biraz önce, putlara ibâdet etme iddiasının, o putların yaratmaya, yapmaya, yoktan varetmeye, yok etmeye, fayda sağlamaya ve zarar vermeye asla güçleri bulunmaması açısından, batıl bir görüş olduğunu beyan edince, bunun peşinden bu görüşün bâtıllığına delâlet eden bir başka delili de getirmiştir ki, bu da, o putların, duâ edenlerin duasını işitmeyen, ihtiyaç içinde kıvrananların ihtiyaçlarını bilemeyen birtakım cansız nesneler oluşudur. Hülasa, birinci delil, onlarda hiçbir surette bir ilmin olmadığına bir işarettir. Hiçbir surette bir ilim ve kudret bulunmayınca da, o zaman, aklın bedaheti ile onlara tapmanın yanlış olduğu anlaşılmış olur. O halde, “Allah’ın dışında kendisine Kıyamete kadar cevap vermeyecek kimseye tapmakta olan kimseden daha sapık olanı kimdir?” ifâdesinin başındaki istifham, istifhâm-ı inkari olup, mana şöyledir: “Allah’ı bırakıp da, putlara tapan ve böylece de onları ilah edinip onlara ibâdet edenden, haktan daha uzak ve cehalete de yakın hiçbir kimse yoktur. Çünkü bu putlar, duâ edildiğinde duymazlar. Onların bu dualara, ne şu anda, ne de bu günden sonra, Kıyamete değin cevap vermeleri söz konusu değildir.” Bu ayette, Kıyamet bu işin son noktası kılınmıştır. Çünkü Kıyamet gününde, Cenâb-ı Hakk’ın o putları dirilteceği, böylece de o putlar ile putlara tapanlar arasında karşılıklı bir konuşmanın meydana geleceği, bundan dolayı da Cenâb-ı Hakk’ın bu günü bir sınır, son nokta kıldığı ileri sürülmüştür.

   Eğer, “Ayetteki “Halbuki bunlar, onların tapmalarından da habersizdirler” ifadesiyle ne kastedilmiştir? Birer cansız varlık demek olan bu putların “gafil” olmakla vasfedilebilmeleri nasıl düşünülebilir? Yine bu putları, ancak akıllı kimseler hakkında kullanılan (men) ifadeleriyle tavsif etmek nasıl caiz olabilir?” denilirse, biz deriz ki: O putperestler, o putlara tapıp, onları zarar veren fayda sağlayan kimseler yerine koyunca, onlar hakkında, onların duymayan, icabet edemeyen gafil kimseler mertebesine konulduklarının söylenmesi uygun olabilmiştir. Bu cevap aynı zamanda, onlar hakkında lafızlarının nasıl kullanıldıklarına da bir cevaptır. Bu ifade ile, Allah’ın dışında kalan melek, Hz. Isa (as), Uzeyr ve putlar gibi, kendisine tapınılan her şeyin kastedilmiş olduğu, ancak ne var ki, put olmayanların (melek, Hz. İsa, Uzeyr gibi) putlara tağlib edilmiş olmaları da mümkündür. (Yani putlaştırılan ve tapılan melek, isa ve Üzeyr gibi canlıların da kastedilmesi mümkündür)

   Ayıca putlar hakkında başka ayetlerde de cemi müzekker sığası ile gelen ifadeler vardır (Ankebut 17’ye bakabilirsiniz)

   Zaten meşru olan istiğase ölünün hürmetine Allah’tan istemektir, ölünün yardım etmesini de Allah’u Teala’dan bilmektir ki bu zaten dünyada da canlı bir kişinin yardım etmesi ile aynı şeydir.

ÇARPITMAK VEHHABİ SELEFİLERİN İŞİ
   Ayetlere düz düz bakanlar şimdi de sanki deruni ilmi bir bakış açısı ile ayeti ayrıntılı tefsir edasında yorumluyorlarmış gibi ortaya atılıyorlar. Hâlbuki bu adamlar yıllar önce cevapları verilmiş, dürülüp bükülmüş ve çöpe atılmış eski iddiaları gündeme getirmekten başka bir şey yapmıyorlar.

   İslami ilimlerden uzak olan bir Müslüman nereden bilsin “cemi” “müzekker” nedir, “men” ne için kullanılır. Bu ayette ne için kullanılmıştır?

   Bilmedikleri için de bu sahtekarların oyununa gelebiliyorlar.

   Müslümanlar İslami ilimleri tahsil ettiği zaman bu sahtekârlara hareket edecekleri bir saha kalmayacak inşaAllah. Onun için her mahalleye bir erkek ve bir kız medresesi hedefi gerçekleştirilmeli. Arapça kurslarımızın standartları yükseltilerek okullarda okutulan modern Arapça ile de desteklenerek günümüzün ve geleceğin ihtiyacına cevap verecek şekilde talebeler yetiştirilmelidir…

www.ihvanlar.net



.****

 

TASAVVUFA DAİR

İslâm’ın İhyâ Ve İnkişafında Tasavvufun Rolü

 

Yüce Allah buyuruyor:
   Andolsun ki biz Lokman’a: Allah’a şükret diyerek hikmet verdik. Kim (Allah’a) şükrederse, ancak kendisi için şükretmiş olur. Kim de nankörlük ederse, kuşkusuz Allah hiç bir şeye muhtaç değildir, her türlü övgüye layıktır. (Lokman – 12)

   Bu âyette şükretmesi için Lokman’a hikmet verildiği ve kim şükrederse gerçekte kendisi için şükrettiği, çünkü yararının kendisine ait olduğu, kim de nankörlük ederse, kuşkusuz Allah’ın hiç kimsenin şükrüne, ibâdetine ihtiyacı olmadığı bildiriliyor.

Hikmet ne demektir?
   Dünya hayâtının gerçeğini kavrama, gereksiz yere konuşmama, ilmi ile amel etme ve gerektiği yerde doğru karar verebilme yeteneğine sahip olmaya hikmet ve hikmet sahibine de hâkim denir.

   Hz. Lokman’ın peygamber mi, evliya mı olduğu kesin olarak bilinmemekle birlikte Allah’ın sâlih bir kulu olduğu kesindir. Çünkü Kur’an’da adı övgü ile anılmaktadır.

Hz. Lokman’ın oğluna öğütleri!
Yüce Allah buyuruyor:
   Lokman oğluna öğüt vererek dedi ki:”Ey yavrucuğum! Allah’a ortak koşma. Çünkü (Allah’a) ortak koşmak en büyük bir zulümdür. (Lokman – 13)

   Hz. Lokman öncelikle evrensel simge ve îmanın temel ilkesi olan tevhid (Allah bir) inancı ile başladı ve oğluna: Hiçbir şeyi ilâhlaştırıp Allah’a ortak koşmamasını, çünkü Allah’a ortak koşmanın en büyük bir zulüm ve en büyük bir günah olduğunu vurguladı. Sonra öğütlerine şöyle devam etti.

Yüce Allah (Lokman a.s’ın şöyle dediğini) buyuruyor:
   Ey yavrucuğum! Kuşkusuz yaptığın iş (sevap-günah) bir hardal tanesi ağırlığında olsa ve bir kaya içinde ya göklerde ya da yerin derinliklerinde olsa, Allah onu getirir (mîzanına koyar). Çünkü Allah en gizli işleri görüp bilen ve her şeyden haberdar olandır. (Lokman -16)

   Hz. Lokman tevhid inancına bağlı olarak Yüce Allah’ın her şeyi bildiğine ve gördüğüne açıklık getirmek için oğluna: “Eğer sen hardal tanesi kadar (azıcık) bir sevabı ya da bir günahı kayaların (mağaraların) içinde,
göklerde (uzayda) ve yerin derinliklerinde gizlice yapsan da, Allah onu görür,
bilir ve mahşere getirip mîzanına koyar” dedi.

   Yüce Allah buyuruyor:
   Ey yavrucuğum! Namazı dosdoğru kıl, iyiliği emret, kötülükleri engellemeye
çalış ve (bu yolda) başına gelenlere sabret. Çünkü bunlar,
yapılması gereken kesin işlerdir. (Lokman – 17)

   Hz. Lokman îmanın temel ilkesinden sonra dinin direği, îmanın alâmeti
ve kişinin dinsel duyarlılığının göstergesi olan namazı, dosdoğru kılmasını ve ardından, Sadece kendini düşünmeyip diğer insanlara da yararlı olması için, “İyiliği emret, kötülükleri engellemeye çalış ve (bu yolda) başına gelenlere sabret” diye, Allah yolunda din için çalışmasını ve bunların yapılması gereken kesin işler (emirler) olduğunu bildirdi.

   İnsanları (küçümseyerek) yüzünü yan çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme. Çünkü Allah böbürlenen ve kendini beğenip övünen kimseleri sevmez. (Lokman – 18)

   “Ey oğlum! Sakın hiç kimseyi küçük görüp aşağılama. Düşün, seni de onu da yaratan Rabbiniz birdir.” Bu nedenle böbürlenip büyüklük taslayanları
ve kendini beğenip övünenleri Allah sevmediği gibi insanlar da sevmez ve zavallıların toplumdaki saygınlıkları gider. Yürüyüşünde doğal ol, sesini de alçalt, kuşkusuz seslerin en çirkini merkeplerin anırmasıdır. (Lokman – 18 – 19)

   Hz. Lokman oğluna, yürüyüşünde doğal olmasını yani ne çok hızlı ve ne de çok yavaş hareket etmeyip yaya trafiğine uymasını, konuşurken de başkalarını rahatsız etmemek için sesinin tonunu alçaltmasını tavsiye ettikten sonra, “Kuşkusuz seslerin en çirkini merkeplerin anırmasıdır” buyurarak, Gereğinden fazla yüksek sesle konuşmanın ve gürültü yapmanın, merkeplerin anırması gibi çirkin ve sağlık açısından da zararlı olduğunu vurguladı.

www.ihvanlar.net – Ahmet Tomor Hocaefendi


.

Efendim; helâl ve haram lokmanın, insanın mânevî istikâmeti üzerinde ne gibi bir tesiri vardır. Bu konuda neler söylemek istersiniz?

Cenâb-ı Hak, insanoğlunu beslenme ihtiyacı ile yaratmış, bu ihtiyacını karşılarken kullanılacak gıdâların da helâl olmasını emir buyurmuştur. Nitekim âyet-i kerîmede şöyle buyrulur:

“Ey insanlar! Yeryüzünde bulunanların helâl ve temiz olanlarından yiyin…” (el-Bakara, 168)

Rasûlullâh –Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem– Efendimiz de şu hadîs-i şerîfleriyle bize helâl ve haram husûsunda ne kadar ihtiyatlı olmamız gerektiğini pek güzel ve veciz bir şekilde beyan buyurmaktadır:

“Şüphesiz helâl bellidir. Haram da bellidir. Fakat bu ikisi arasında (helâl veya haram olduğu açıkça belli olmayan) birtakım şüpheli şeyler vardır ki, pek çok kimse onları bilemez. Şüpheli şeylerden kaçınan bir kimse, dînini ve haysiyetini korumuş olur. Şüpheli şeylerden sakınmayan bir kimse ise, zamanla harama düşer. Tıpkı sürüsünü başkasına âit bir arazinin etrafında otlatan çoban gibi ki, sürünün bu araziye girme tehlikesi vardır. Dikkat edin! Her padişahın girilmesi yasak bir arazisi vardır. Unutmayın ki, Allâh’ın yasak arazisi de haram kıldığı şeylerdir.” (Buhârî, Îmân, 39)

Hiç şüphesiz, haram ve şüpheli şeylerle beslenen bir kimsede ibadet aşkı ve kulluk heyecanı olmaz. Haram ve şüpheli gıdâlardan kalbe ancak kasvet, sıklet ve gaflet sirâyet eder. Temâyüller, nefsânî arzulara göre şekillenmeye başlar. Böylece gönül hantallaşıp duygusuzlaşır, yalnız kendi menfaatini düşünür. Merhamet ve şefkat fukarâsı hâline gelir. Böylesi kalp ve bedenler, baştanbaşa bir kötülük barınağı ve ahlâksızlık yuvasına döner. Neticede İslâm ahlâkı ve yüce fazîletler âdeta unutulur.

Bu hikmete binâen İbrâhim Desûkî -kuddise sirruh- şöyle buyurmuştur:

“Ey kardeşlerim! Haram yediğiniz sürece, hikmet ve mârifet hakkında bir şey elde edeceğinizi zannetmeyin.”

Hâlbuki ağızdan geçen her lokma, helâl olduğu takdirde kişiye feyiz ve mânevî bir zindelik verir. Gönül âlemini inkişâf ettirir. Beden için de sıhhat ve âfiyet vesîlesi olur.

Haram lokmanın, kalbimize yapmış olduğu menfî tesirler hakkında Hak dostlarının pek çok ve mühim ikazları vardır. Meselâ Hazret-i Mevlânâ bu hususta:

“Bu seher benden ilham kesildi. Anladım ki vücuduma şüpheli birkaç lokma girdi. Bilgi de hikmet de helâl lokmadan doğar. Aşk da merhamet de helâl lokmadan doğar. Eğer bir lokmadan gaflet meydana gelirse bil ki o lokma şüpheli veya haramdır.” buyurmuş, Abdülkâdir Geylânî Hazretleri de bizleri şöyle ikaz etmiştir:

“Haram yemek kalbi öldürür, helâl yemek ise ihyâ eder. Lokma var seni dünya ile, lokma var seni âhiret ile meşgûl eder. Lokma var, seni Hâlık Teâlâ’ya rağbet ettirir.”

Mahmud Sâmî Ramazanoğlu -kuddise sirruh- da şöyle buyurur:

“Eğer ağza konulan lokma helâl değilse, o kimsenin ihlâslı ve huzurlu olması, mâsivâyı terk edip Hakk’a yönelmesi çok zordur.”

Dolayısıyla helâl ve harama karşı dikkatli olmak, insan hayatının maddî ve mânevî istikâmetine tesir eden en mühim sebeplerden biridir.  Ve helâl lokmanın tedâriki için de kazancın helâl olması zarûridir.

Zira şu bir hakikattir ki, para kazanılışındaki mânevî temizlik durumuna göre, lâyık olduğu yere gider; sahibinin irâdesini de kendi gittiği yere doğru istikâmetlendirir. Yani hâkimiyet çoğu zaman paradadır; sahibinde değil…

Şu hâdise bunun tipik bir misâlidir:

Hak dostlarından Ebû Abbas Nihâvendî’ye, ticaretle meşgul olan zengin talebelerinden biri gelerek zekâtını kime vermesinin daha uygun olacağını sorar. O da:

“–Gönlün kimde karar kılıyorsa ona ver!” buyurur.

Üstâdının yanından ayrılan talebe, yolu üzerinde dilenmekte olan bir âmâ görür. Gönlü ona ısınır. Zekâtı olan bir kese altını çıkarıp verir. Keseyi eliyle şöyle bir yoklayan âmâ sevinçle hemen oradan ayrılır.

Ertesi gün aynı yerden geçen talebe, bir önceki gün kendisine zekât verdiği âmâyı, pek neşeli bir sûrette başka bir âmâ ile konuşurken görür. Âmâ hem de öylesine neşelidir ki, yanındaki arkadaşı ile aralarındaki konuşma, bu sebeple uzak mesafeden dahî rahatlıkla duyulacak derecede yüksek perdeden gerçekleşmektedir. Talebe de gayr-i ihtiyârî şu cümlelere kulak misâfiri olur:

“–Biliyor musun, dün bana bir beyzâde tam bir kese altın verdi. Ben de hiç vakit kaybetmeden meyhâneye gidip bir güzel demlendim…”

Duyduğu bu ifâdeler talebenin çok canını sıkar. Doğruca Ebû Abbas Hazretleri’nin huzûruna varır. Hâdiseyi tam arz edecektir ki, Ebû Abbas Hazretleri onun konuşmasına fırsat dahî vermeden, sattığı külâhının karşılığı olan bir akçeyi infâk etmesi için kendisine uzatıp, önüne çıkan ilk kişiye bu akçeyi vermesini tembihler.

Talebe, bir şey diyemeden verilen vazifeyi derhal îfâ etmek üzere oradan ayrılır. Kendisine tembihlendiği gibi, karşısına çıkan ilk kişiye o akçeyi verir. Ancak içini kemiren büyük bir merakla, o şahsı tâkibe koyulur. Adamcağız, biraz ilerideki bir harâbeye girer. Sonra elbisesinin altından ölü bir keklik çıkarıp yere bırakır. Tam oradan ayrılacaktır ki, talebe önüne geçip sorar:

“–Ey yiğit! Allah için doğruyu söyle, bu ne hâldir! Şuraya attığın ölü keklik de neyin nesidir?”

Adamcağız, kendisine akçeyi veren şahsı karşısında görünce heyecandan kekeleyerek şunları söyler:

“–Yedi gündür, bir şey bulup da çoluk-çocuğuma yediremedim. Ben ve hanımım sabrediyorduk, ama çocuklarımın artık açlığa tahammülleri kalmamıştı. Buna rağmen dilenip insanlardan bir şey istemek, aslâ yapamayacağım bir işti. Bu ıztırap içinde kıvranırken, senin görmüş olduğun, çürümeye yüz tutmuş o ölü kekliği buldum. Zarûret sebebiyle onu yemeleri için çocuklarıma götürecektim. İçimden de Allâh’a yalvarıyor; «Yâ Rab, hâlime inâyet eyle!» diye niyâz ediyordum ki, sen karşıma çıkıp o bir akçeyi verdin. Ben de Rabbime şükrederek, yenilemeyecek durumda olan o kekliği bu mezbeleye bıraktım. Şimdi pazara gidecek ve verdiğin bir akçeyle yiyecek bir şeyler alacağım…”

Bu hâle şaşırıp kalan talebe, derhâl Ebû Abbas Hazretleri’nin yanına gelir. Hazret-i Pîr, yine talebesinin bir şey söylemesine mahal vermeden şöyle buyurur:

“–Evlâdım! Demek ki sen, kazancına şüpheli veya haram bir şeyin karışıp karışmadığına dikkat etmemişsin. Bu yüzden de verdiğin muhtâca dikkat ettiğin hâlde, zekâtın şaraba gitti. Zira kazanılan şeyler, nereden ve nasıl elde edilmişse, benzer şekilde elden çıkar. Nitekim senin bir kese altınına mukâbil benim bir tek akçemin sâlih bir insanın eline geçmesi de, onun helâlliğinden kaynaklanmaktadır…”

Mevlânâ Hazretleri şöyle buyurmuştur:

“Şu yeryüzünde, şu gökyüzünde ne varsa, zerre zerre her şey, kehribar gibi kendi cinsini kendine çekmektedir! Mide ekmeği çeker alır, eritir; ciğerdeki hararet de suyu çeker, sömürür.”

Velhâsıl helâl mal, sahibini helâle sevk eder ve haramlardan korur; haram bir mal da sahibini harâma meylettirir, helâle yöneltmez. Bundan dolayı gönül ehli Hak dostları, kalbî âlemlerinin inkişâfı için şu iki husûsiyete titizlik göstermiş ve şöyle buyurmuşlardır:

“Yerken ağzınıza girene, konuşurken ağzınızdan çıkana dikkat edin!..”

Cenâb-ı Hakk’a Peygamber Efendimiz’in niyâzıyla ilticâ ediyoruz:

“Allâh’ım! Bana helâl rızık nasîb ederek haramlardan koru! Lûtfunla beni Sen’den başkasına muhtaç etme!” (Tirmizî, Deavât, 111)

Âmîn…

 

Osman Nuri Topbaş Hocaefendi – Genç Dergisi Yıl: 2014 Ay: Nisan Sayı: 91

   Aklı başında olan kimsenin, nefsin azgın arzularını açlıkla sindirmesi gerekir. Çünkü Allah’ın (Celle celaluhu) düşmanını (nefsin azgın arzularını) ancak açlık gemleyebilir.

   Nefsin azgın arzuları, yemek ve içmek şeytanın vasıtalarıdır. Nitekim Peygamberimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurur:

 

   “Şeytan, insan vücudunda kan damarları yolu ile dolaşır, Binanaleyh siz onun dolaşım yolunu açlıkla daraltınız. Kıyamet günü, insanların Allah’a en yakın olanı, en uzun müddet aç ve susuz kalanıdır.”

   İnsanoğlu hesabına en büyük tehlike kaynağı, midenin doyumsuz arzularıdır. Hazreti Adem (Aleyhisselam) ile Havva’nın huzur ve istikrar yurdundan (cennetten) çıkarılarak horluk ve yokluk diyarına (dünyaya) gönderilmelerinin sebebi odur.

   Bilindiği gibi bir ağaç meyvesinden yemek, kendilerine Allah tarafından yasaklandığı halde azgın arzularına yenilerek sözkonusu ağacın meyvesinden yediler de çırılçıplak kalıverdiler.

 

   Tahkike göre, mide, aşırı arzuların kaynağıdır. Hikmet ehlinden biri der ki, “nefsinin kontrolu altına giren kimse, onun azgın arzularından hoşlanmaya mahkûm olmuş, onun yanılmalar zindanında tutuklanmış ve kalbini faydalı şeylerden mahrunr etmiş olur. Vücud azaları toprağını azgın arzularla sulayanlar, kalblerinde pişmanlık ağacı dikmiş olurlar.”

   Ulu Allah (Celle Celaluhu) canlıları üç türlü yaratmıştır: Melekleri akıllı ve fakat azgın isteksiz yaratmıştır. Hayvanları azgın isteklerle donatmış fakat onların yapısına akıl katmamıştır.

   İnsanoğlunu ise akıl ve arzuları birarada yapısına katarak yaratmıştır. Buna göre aklını azgın arzularının kontrolüne veren kimse hayvanlardan aşağıdır, bunun tersine azgın arzularını aklının kontrolü altında tutan kimse de meleklerden üstündür.

—HİKÂYE—

   İbrahim Havvas (rahimehullahu) anlatıyor: Bir gün Likâm dağında idim. Bir nar ağacı gördüm, canım çekti, ondan bir nar kopararak yardım, ekşiymiş, elimden attım ve yoluma devam ettim. Az ileride birini gördüm, yere serilmiş ve üzerine arılar üşüşmüştü.

   Adama selâm verince “aleykümselâm, ya İbrahim” diye cevap verdi. “Beni nereden tanıyorsun” diye sordum. “Allah’ı tanıyanlara hiç bir şey saklı değildir” karşılığını verdi. Ona “anlaşılan Allah ile münasebetin var, şu arılardan seni kurtarmasını O’ndan istesene” diye takıldım.

 

   Bana şu cevabı verdi, “ben de senin Allah ile münasebetin olduğunu sanıyordum. Asıl kendin, nar düşkünlüğünden seni kurtarmasını istesene! Nar düşkünlüğünün acısını insan ahirette çeker, oysa arı sokmasının acısı dünyadadır. Öte yandan arı sokması vücudu incittiği halde azgın arzular, iğnelerini kalbe batırırlar.”

   Bana ağır, fakat faydalı bir ders veren adamı kendi halinde bırakarak yoluma devam ettim.” .

   Nefsin aşırı arzuları padişahları köle yaptığı gibi sabır da köleleri pa dişahlığa yükseltir. Hazreti Yusuf (Aleyhisselam) sabrı sayesinde Mısır meliki oldu. Buna karşılık Züleyha, nefsinin azgın arzusu yüzünden, Hazreti Yusuf’a (Aleyhisselam) karşı duyduğu aşkı gemleyemediği için zavallı, düşkün, yoksul, yaşlı ve gözlerinden mahrum bir duruma düştü.

 

   Ebul Hasan Errazi’nin (rehimehullahu) anlattığına göre, ölümünden iki yıl sonra babasını rüyasında görür, üzerinde katrandan bir elbise vardır. Ona sorar,“babacığım, niye seni cehennemliklerin kılığı içinde görüyorum.”

   Babası “yavrum, nefsim beni cehenneme sürükledi! Sakın nefsine aldanma” der.

Şairin biri bu konuda şöyle der:
Başıma dört belâ sarıldı.
Sapıklığım ve iradesizliğim yüzünden düştüm pençelerine:
Şeytan, dünya, nefsim ve sonu olmayan arzular. ‘
Hepsi de düşmanım, acaba kurtuluş nasıl?
İhtiras ve kuruntuların karanlığında
Nefsimin beni sonu olmayan arzulara çağırdığını görüyorum.»

. .

 

   Hatem’ül Asam (rehimehullahu) der ki, “nefsim ayakbağım, ilmim silâhım günahım hayal kırıklığım ve şeytan da düşmanımdır. Nefsimin arzusuna, hiç bir zaman, uymam.”

   Ehli marifetten bir zatın şöyle, dediği nakledilir: Cihad üç türlüdür. Birincisi kâfirlerle savaşmaktır ki, bu zahirî cihad’dır. Ulu Allah’ın “Allah yolunda cihad edenler…” âyeti celilesinde, cihadın bu çeşidine işaret edilmiştir (20).

   İkinci çeşit cihad ilimle ve inandırıcı deliller ile batılın taraftarlarına karşı verilen cihaddır. “En iyi usulle onlara karşı koy” âyeti kerimesi, bu çeşit cihada işaret eder. (21)

   Üçüncü çeşit cihad, kötülüğü emreden nefse karşı verilen cihaddır. Bunun hakkında Allah şöyle buyurur:

   “Bizim uğrumuzda cihad edenlere yollarımızı gösteririz” (22).

 

   Peygamber’imiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) de bu konuda şöyle buyurur: “En faziletli cihad, nefse karşı verilen cihaddır.”

   Nitekim sahabîler (Allah onlardan razı olsun) kâfirlere karşı verilen bir savaştan dönünce “küçük cihaddan büyük cihada döndük” derlerdi.

   Nefse, şeytana ve azgın isteklere karşı verilen cihada «büyük cihad» ismini vermelerinin sebebi şudur: Nefse ve azgın arzulara karşı verilen cihad aralıksızdır, oysa kâfire karşı arasıra savaş verilir. Öte yandan cephe savaşçısı düşmanını görür, fakat şeytan görünmez, görünür düşmana karşı cihad vermek, görünmez düşmanla cihad etmekten daha kolaydır.

   Bir de şeytana karşı savaşırken onun, senin nefsinde bir destekçisi vardır, bu destekçi nefsin azgın arzularıdır, oysa ki kâfirlerle yapılan savaşta onların senin nefsinde öyle bir yardımcıları yoktur, bu yüzden şeytana karşı verilen cihad daha çetindir.

   Yine savaşta kâfir öidürürsen zafer ve ganimet elde edersin, kâfir seni öldürürse şehitlik rütbesi ile cennet kazanırsın. Halbuki şeytanı öldüremezsin, ama eğer o seni öldürecek olursa Allah’ın cezasına çarpılırsın.

   Nitekim derler ki: “Savaşta atını elinden kaçıran kimse düşmanın eline düşer, buna karşılık imanını yitiren kimse Allah’ın gazabına uğrar, böyle bir şeyden Allah’a sığınırız!…”

   Diğer yandan, kâfirlerin eline esir düşen kimsenin elleri boynuna bağlanmaz, ayaklarına pranga vurulmaz, aç ve çıplak bırakılmaz. Oysa Allah’ın öfkesine muhatap olan kimsenin yüzü kara olur, elleri boynuna kelepçelenir, ayakları ateşten prangalara vurulur, yediği ateş, giydiği ateş ve içtiği ateş olur.

_______________________________
(20) Kur’an-ı Kerim/Maide Suresi, 54
(21) Kur’an-ı Kerim/Nah! Sûresi, 125


.

İmam-ı Şafi ve Ahmed B. Hanbel’in tarikata girişi

   Tefsir, kelam gibi zahiri ilimlerle uğraşanların tasavvufa düşman oldukları veya aralında bir ihtilaf olduğu zannedilir. Ve sanki tarihte hep böyle bir mücadele varmış gibi zannedilir. Hâlbuki zahiri âlimlerden ilimde derinleşenlerin birçoğu aynı zamanda derin bir mutasavvıftır. Tarikat ehlidir. İşte onların en meşhurlarından seçmeler:

1- “Tabi’un’dan olan (Sahabeyi görme şerefine eren) Hasan-ı Basri (Radıyallahu anh) bir zühd ve tasavvuf büyüğü olmasının yanında, aynı zamanda bir mezhep imamıdır. Yani hadis ve fıkıh ilimleri sahasında mutlak müctehid seviyesindedir. Kendisi aynı zamanda tefsir ilminin de büyük imamlarındandır.

2- Daha sonraki nesilden Süfyan-ı Sevri’nin durumu da aynıdır.

3- Tasavvuf büyüklerinden Fudayl bin Iyaz ve Davud-u Tai, İmam-ı Azam Ebu Hanife’nin talebelerindendir.

   Bir mecliste adamın birisi “Ebu hanife hata etmiş” deyince, orada bulunan ünlü muhaddis Veki bini Cerrah şöyle demiştir: “Kıyastaki mahareti ile Ebu Yusuf ve Züfer, hadis ezber kabiliyetleriyle Yahya ibni Ebi Zaide, Hafs ibni Gıyas, Hibban ve Mendel, lügat ve Arapçadaki ilmiyle kasım ibni Ma’n, zühd ve veralarıyla Davud et-Tai ve Fudayl ibni ıyaz onun yanında bulunuyorken Ebu Hanife hata yapmaya nasıl muktedir olabilir?” (Hatib-i Bağdadi, Tarihu Bağdad: 14/247)

   Bu nakil açıkça göstermektedir ki, İmam-ı Azam Ebu Hanife’nin meclisinde sadece kuru ve farazi bir fıkıh tedris edilmemektedir. Aksine bu mecliste fıkıh, hadis, zühd, vera’ ve takva ehli kimseler iç içe bulunmaktadır ve ilim, bütün bu veçheelriyle tam ve kamil manada öğrenilip öğretilmektedir.

4- Yine zühd ve takva ehlinin büyüklerinden Abdullah ibni Mubarek (Radıyallahu anh) da İmam-ı Azam ebu Hanife’nin talebelerindendir.

5- Ünlü hadis imamı Süfyan ibni Uyeyne (Radıyallahu anh) de tasavvuf ehlinin ileri gelenlerindendir. (Bkz.Kelabazi, et-T’arruf, 23)

6- Özellikle hadis, Fıkıh ve Tefsir sahalarında, sadece bilgi sahibi olmakla kalmamış, aynı zamanda eser de yazmış olan hicri 3. Ve 4. Asır tasavvuf büyükleri arasında şu isimleri sayabiliriz:

   Ebu Muhammed Abdullah ibni Muhammed, Ebu Abdillah Ahmed ibni Asım er-Razi, Ebu Bekir Muhammed ibni Ömer ibni Fadl el-Verrak et-Tirmizi, Ebu Osman Said ibni İsmail er-Razi, Ebu Abdillah Muhammed ibni Ali et-Tirmizi, Ebu Abdillah Muhammed ibni Fadl el-Belhi, Ebu Ali el-Cürcani, Ebu’l Kasım ibni İshak ibni Muhammed Hakim es-Semerkandi (Radıyallahu anhum) (Kelabazi a.g.e. 29-31)

7- İhya-i Ulumiddin adlı eseriyle İslam dünyasında haklı şöhret kazamış bulunan İmam-ı Gazali, aynı zamanda büyük bir Fıkıh ve Usul-i Fıkıh alimi olan İmam-ı Gazali tasavvuf büyüklerindendir.

8- Ünlü hadis ve fıkıh alimlerinden hanefi mezhebine mensup Cemaleddin Ez-Zeylai (İmam-ı Merğinnani’nin el-Hidayesi ile Zemahşeri’nin Keşşaf’ındaki hadislerin tahririne dair yazdığı Nasbu’r-Raye ve Tahricu’l Ahadis ve’lAsar isimli eserleriyle meşhurdur.)
   Şafii mezhebine mensup Muasır ve arkadaşı el-Iraki (İmam-ı Gazali’nin İhya’sının hadislerini tahriç etmiştir) ve Takiyüddin İbni Daki-ki’l-İyd de Mutasavvıftırlar.

9- Hadis ilminde kaynak olan Nevadiru’l Usul adlı eserin sahibi hakim-i Tirmizi de mutasavvıflardandır.

10- Yine hanefi mezhebine mensup ünlü fıkıh ve hadis alimi Kemaleddin bni Humam da ehli tasavvufturç

11- Hadis hafızlarının son halkası diye anılan ve ilim denildiğinde akla gelen bütün sahalarda verdiği eserlerin miktarını yüzlerce cildi bulan Celaleddin es-Suyuti ve talebesi el-Mizanu’l-Kübra isimli fıkıh eserinin sahibi İmam-ı şarani de Ehli tasavvuftur.

12- Zahiri ve Batıni ilimleri birleştiren İmam-ı Rabbani, Molla Cami, Seyalükuti de ilim ve tasavvuf kanatlarıyla ilerleyen mutasavvıftırlar.

13- Osmanlı’nın son dönemine denk gelen 4 mezhebin müftüsü Ali Haydar el-Ehıshevi de tasavvuf yolunun büyüklerindendir.

   Burada sadece misal olması için zikrettiğimiz bu isimler, tarih boyunca Şer’i ilimler ile tasavvuf arasında herhangi bir çelişki olmadığının en sadık şahididirler.

   Akla gelen her türlü şer’i limde derinleşen bu gibi âlimlerin, ilimlerinin manevi yükselişte yeterli olmadığını anlayarak tasavvufa yönelmesi ve bir Allah dostunun elinden tutması, kendini müctehid zanneden reformistlere ve bu reformistlerin inkar çukuruna sürüklediği insanlara birer ibret olmalıdır.


.

   Tasavvuf yolunun yolcusu bizler, evliyadan değil aslında Allah’u Teala’dan yardım dileniliriz. Bu işlerin Allah’ın takdirinde olduğunu, Allah izin vermez ise kimsenin yardım edemeyeceğini biliriz.

   Bu nedenle evliyanın ahirete intikal etmiş olanı da, yaşayanı da farksızdır. Eğer Allah dilemez ise hiçbir yardımları söz konusu olamaz. Allah’u Teala izin verirse kimse de mani olamaz.

   Şöyle bir misal akılda kalıcıdır: Ektiğin ürün topraktan çıkar ama veren Allah’tır, yağmur buluttan gelir ama yağdıran Allah’tır. Yardım evliyadan gelir ise onu da yardıma gönderen Allah’tır…

EVLİYA’YI “RAB” MAKAMINA YÜKSELTEN İNKARCILAR
    İnkarcıların haline gülsek mi ağlasak mı diye düşünüyoruz bazen. Bunlar“Evliyadan himmet istemeyi” inkar ederler. Bizlerin evliyaya taptığımızı, şirke düştüğümüzü iddia ederler ama başımıza bir musibet geldiği zaman: “haydi şeyhine dua et de seni kurtarsın”, “haydi şeyhin sana yardım etsin” derler.

   Aslında inkar etmek isterken kendileri “Allah” makamına yükseltir şeyhleri.

   Bu kişilere biraz Peygamberler tarihi okumalarını tavsiye ediyoruz. Yusuf ve Yakup Aleyhisselam iki Peygamber oldukları halde duaları belli bir zamana tehir edilmedi mi? Yıllarca kavuşmanın hasretini çekmediler mi? Neden anında kavuşmadılar?

   Demek ki bir hikmeti vardı ve öyle de oldu.

   Peygamberimiz zor durumda kaldığı zaman da kafirler derlerdi ki: “hadi Rabbin seni bu durumdan kurtarsın” Hatta bazen “Ne oldu Rabbin seni terk mi etti” demişlerdi.

   Yüzlerce misal verebilirsiniz. Demek ki, dua edeceğiz, himmet isteyeceğiz, medet Ya gavs da diyeceğiz ama neticeyi verecek olanın da, Gavsı sebep kılanın da sadece ve sadece Allah olduğunu bileceğiz.

   Her tasavvuf yolcusu bilir ki, Allah dilemez ise şeyhimiz de elini kıpırdatamaz. O da bir kuldur. Bunu en iyi de o Allah dostu olan veli zatın kendisi bilir.

   Biz biliyoruz da tarikat düşmanları bilmiyor olsa gerek. Böyle söylemlerle cahilliklerini ortaya koymuş oluyorlar. Allah akıl fikir versin diyoruz.

www.ismailaga.info