Bugün dünyanın bilhassa Orta Doğu ülkelerinin yaşadığı kanlı olaylarda İngilizlerin katkı ve vebali çoktur. Osmanlı devletinin Orta Doğu'da hükümran olduğu zamanlarda, İnsanlar bir huzur ülkesinde idi. Şimdi ise Irak'ta halen günde en az yüz insan ölüyor. Lübnan öyle. Filistin toprakları bir asırdır kan gölü. Osmanlı devletini parçalamayı milli bir siyaset olarak; Anayasası kabul eden İngiliz devleti, bu hedefe ulaşmaya yarayacak her harekete, destek vermiş ve meşru saymıştır. 1839 Gülhane Hattı Hümayunu ile, güya Osmanlı'ya demokrasi getirmek için, devletin iç işlerine karışmaya başlamıştır. Hükümetteki yerli İngiliz destekçileri eliyle, binlerce asker ve sivil İngiliz personel, resmi görevlere getirildi. Bilhassa Osmanlı Deniz Kuvvetleri'nde, gemi süvarisinden çarkçısına kadar İngiliz personel görevlendirildi. Hem de ölçüsüz derecedeki yüksek maaşlarla. 1853 yazında, Osmanlı-Rus siyasi münasebetleri İngiliz kışkırtmaları ile çok gerildi ve ardından 4 sene devam eden Kırım Harbi başlatıldı. İngiliz Osmanlı'nın baş müttefiki! Bu harp sonunda, hem Rusya'nın Karadeniz sahillerindeki tersaneleri ve limanlardaki donanması harap edildi. Hem de Osmanlı maliyesi harp masraflarıyla çöktü. Osmanlı devleti ilk defa 1854'te dış borca girdi. Halen devam eder. 1861'de tahta çıkan Abdülaziz Han 31 yaşındaydı. 20 senelik veliahd şehzadelikten sonra padişah olmuştu. Bu 20 senede kendini tahta çok iyi hazırlamıştı. Denizi ve denizcileri çok severdi. Marmara'yı denizden karış karış dolaştı. Türk Deniz Kuvvetleri'nin bütün noksanlık ve sıkıntılarını öğrendi. Padişah olunca da konuya el attı. İngiliz subaylarından Hobart Osmanlı Deniz Kuvvetleri'nde görevlendirilenlerden biridir. 1866'da başlayan Girit isyanının bastırılmasında başarılı bir deniz muhasarası ile Yunanistan'ın isyancılara yardımının önü tam olarak kesti. Onu bu işe gönderen İngiltere ise, Girit adasının Osmanlı'nın elinden çıkmasını istiyordu. Çünkü Girit Hindistan yolunun nöbetçi kulübelerinden biriydi. Hobart'ı Padişah tümamiral yani paşa yaptı. İngiltere Hobart'ın İngiltere'ye derhal dönmesini emretti. O dönmedi ve samimiyetle Türk'e hizmete devam etti. İngiliz basını Hobart hakkında karalama kampanyası başlattı. Hilekâr, maceraperest, hain ilan edildi. İngiliz hükümeti Hobart'ın İngiliz Silahlı Kuvvetleri ile ilişkisini kesti. Abdülaziz Han, Hobart'ı koramiralliğe terfi ettirdi. 1877-1878 Osmanlı Rus Harbi esnasında Hobart, Kafkaslar'da Ruslarla çarpışan Kafkas Türklerine, birçok zorluklara rağmen mühimmat ve gıda ikmalini başarıyla yaptı. Rus zulmünden kaçan 50.000 Türk'ü Anadolu kıyılarına taşıdı. Hobart Osmanlıya 16 sene kesintisiz hizmet etti. Türkiye hatıralarını bir kitapta topladı. İngiltere Hobart'tan ağzı yanınca, Osmanlı'ya bu sefer Deniz Harb Okulu'nda öğretmenlik yapmak üzere, Henry Felix Wood'u gönderdi. Wood Osmanlı bahriyesinin muhtelif kademelerinde tam 42 sene çalıştı. Hemen hiçbir hizmet ve ilerlemeye emeği olmadı. Türk bahriyesindeki önemli ilerlemelerin önüne engeller koydu, sabote etti. İngiliz devleti Wood'u bu başarısından dolayı, en büyük İngiliz nişanı ile ödüllendirdi. Bir de Osmanlı bahriyesinde baş çarkçılık yapan Joseph Arms var. Bu İngiliz hırsızlık ve hainlikleri ile çevresinin saygısını kaybetmişti. Türk personel bunu, komutanlarına şikayet etti. Ve işine son verildi. Arms memleketine giderken, Abdülaziz Han'ın Saltanat yatının marş dişlisini çalıp yanında götürdü. Saltanat yatı battal kalmıştı. Arms büyük tazminat almak şartıyla geldi, güya arızayı bularak ve yatı çalıştırdı. Bunun hırsızlığını da Amiral Wood kitabında anlatıyor! İngiliz'in Mısır politikasındaki zararlarını başka bir yazımda anlatmak istiyorum..

.Ermeni meselesi

1973 senesinde ABD-Los Angeles'ta Ermeni asıllı Mıgırdıç Yanıkyan tarafından iki Türk diplomatı şehit edildi. Olay normal işlenmiş bir adi suç olarak görüldü. Suçlu yargılandı. Yattı ve çıktı. Mahkeme safahatında, yani dava görülürken Yanıkyan, Türklerin Ermenilerin soyunu kırdıklarının öcünü almak için bu suçu işlediğini hatta bunun suç olmadığını savuna geldi. Bu tamamen örgütlü bir suç idi. ABD adli makamları bunun yargısını münferit suç olarak yaptılar. Arkasından 7 sene içinde, birçok Avrupa şehrinde 33 Türk dış temsilcilik mensubu daha aynı örgütçe şehit edildi. Dünyadaki devletlerden bir tek lanetleme, suçlama açıklaması gelmedi. Böylece bu devletler de Mıgırdıç'ın suç ortaklığına soyundular. 1956'larda Yahudi soykırımcısı olarak suçlanan Chesman'ın, yakalanması, bulunduğu yerden örgütsel olarak kaçırılması haberleri, kulaklarımdan gitmedi. Bu tek suçluya karşı dünya ayağa kalktı. Türk katledilince dünya sustu. Halen de susmakta. 1995'te ABD'li yazar Justin McCarty "Death and Exile-The Ethnic cleansing of Otoman Muslims, 1821-1922 Darwin pres, Princeton, New Jersey" kitabını kaleme aldı. Bu kitap 1998'de İstanbul'da İnkılap Kitabevi tarafından "Ölüm ve Sürgün" adıyla Türkçe olarak yayımlandı. Yazar bu Kitapta, Türk-Müslümanların yaşadığı coğrafyada, 1821-1922 tarihleri arasındaki 102 senelik nüfus hareketlerini incelemiş. Bu coğrafya Kırım, Kafkaslar Anadolu'nun tamamı ve Balkanlar'dır. Dünyanın her yerinde bu zaman diliminde, insan sayısı yani nüfus artmıştır. Ancak Türklerin yaşadığı coğrafyada nüfus artmamış üstüne üstlük korkunç bir azalma görülmüştür. Yazar bu azalmayı öncelikle, bir tabii afet olup olmadığı araştırmasına tabi tutar. Ama bir salgın hastalık, sel-seylap veya büyük kitleleri etkileyen depremler yok... Yazar sonunda bu Türk-Müslümanların, komşuları tarafından bilinçli bir şekilde soykırıma tabi tutulduğu hükmünü ortaya koyar. McCarty tarihçidir. Mesleğini bilir. Ne yazık ki ABD Kongresi, Osmanlı devleti zamanında Osmanlı vatandaşı Ermenilerin soyunun kırıldığı tasarısını son günlerde karar altına alma yoluna girmiştir. Bu çok yanlıştır. Tarih bilimine aykırıdır. Kongre kendi devletinin bir İstihbarat örgütünün hazırlattığı "Ölüm ve Sürgün" gibi böyle ciddi bir çalışmayı nasıl yok sayar. Bu tutumlar kendi kendini tekzip anlamına gelir. Ölüm ve Sürgündeki bir çizelgeye göre: 1-Doğu Anadolu'da 1914-1921 devresinde, Rus ve Ermenilerin, 1.190.000 Türk'ü öldürdüğü 900.000 Türk'ü de ev ve şehirlerinden iç göçe çıkardığı, 2-Kafkasya'da 1914-1921 seneleri arasında, Rus ve Ermenilerin, 410.000 Türk'ü öldürdüğü 270.000 Türk'ü de yurtlarından göçürttüğü, 3-Batı Anadolu ve Trakya'da 1914-1922 devresinde, Anadolu'yu istilaya yeltenen İngiliz Fransız, İtalyan ve Yunanlılarca 1.250.000 Türk öldürülmüş 480.000 Türk de evleri başlarına yıkılarak oturdukları şehirlerden sürülmüşlerdir. Bu işte binlerce Ermeni de yardımcı olmuştur. Yani bu 7 senelik dönemde, toplam olarak 2.850.000 Türk şehit edilmiş, 1.650.000 Türk de evleri yakılıp yıkılarak bulundukları şehirlerden kovulmuşlardır. Buna karşılık 1916-1918 senelerinde Doğu Anadolu'da 216.000 Türk, Ermeni çetelerince vahşice öldürüldü. 24 Nisan 1915 de Ermenilerin soyu kırıldı ise, 1916-1918 arasında bu kadar Türk'ü şehit eden Ermeniler nereden geldiler. Eğer Türkler ve Türkiye Cumhuriyeti, suyumu bulandırdın diye yargılanıp mahkum edilecekse, bilsinler ki buna emperyalistlerin gücü yetmeyecektir.

.Makamat-ı Mübareke ve İsrail rampası

Son birkaç haftadır İsrail ilgilileri tarafından, Kudüs'teki Harem-üş şerifte Müslümanlarca Mukaddes olan bir bölgede eskiyen bir rampanın yenilenme çalışmaları yapıldığı söylenmektedir. Kim söylüyor? İsrail. Başbakanı başta olmak üzere İsrail'in resmi yetkilileri. Türkiye'deki İsrail dış temsilciliği de, biz basın mensuplarını günlerdir maillere ekledikleri resim ve görüntülerle durumu izaha ve iknaya çalışıyorlar. Kudüs'te bilindiği gibi sırasıyla gönderilen üç semavi dine ait mukaddes yerler, makamlar var. 1948'de İsrail devleti kurulana kadar, resmen de olsa bu bölgenin idaresi Osmanlı devletinde idi. Filistin Osmanlı toprağı idi. Kudüs ve civarı yani Filistin toprakları; Birinci Haçlı Seferi (1096)'nden öncesi başlayarak Selçuklu devleti, Suriye Atabekleri, Anadolu Selçukluları ve Osmanlı devleti gibi, halkının büyük çoğunluğu Müslüman olan hükümran güçlerce idare edildi. Bu devletler Kudüs'teki hiçbir dinin mukaddes yerine, herhangi bir sebeple el atmadı, değiştirmedi. Ancak İsrail devleti kurulduktan sonra, hele son otuz senede, onarım ve sair bahanelerle bilhassa Müslümanlara ait yerlerde hep düzenleme yapma teşebbüsleri hatta fiili icraatları görülüyor. Ve bunun sonucu hep ve halen kanlı olaylar yaşanıyor. Hristiyanlardan bilhassa Katoliklere ve Musevilere ait yerlerde böyle bir tamir ve yenileme kalkışması görülmüyor. Bu tehlikeli bir ayrımcılıktır. Yanlıştır. Sonucunda insanları manen yaralar ve başka sıkıntıları da davet eder. Osmanlı devletinin tarihte yaşadığı bir Osmanlı-Rus yani Kırım Harbi var. 1852'lerde Kudüs Osmanlının idaresinde. Her üç dinin mensupları da hiçbir ayrım olmadan kendi mukaddes yerlerinde tam serbesti ile ibadetlerini yapıyorlar. Yani şimdiki "Kırk yaşından küçüklerin Harem-üş şerife Cuma namazı için sokulmaması" saçmalıkları yoktu. Şimdi de devlet güvenlik tedbirini alır, ama ibadeti yasaklayamaz. Osmanlı devletinin Kudüs'teki tam hürriyet ortamını fırsat bilen Ruslar, Kudüs'teki Ortodoksların hamiliğine soyundular. Kudüs Katoliklerini Fransa himaye ediyor deniliyordu. Rusya da Kudüs Ortodoksları eziliyor diye sahip çıkmaya çalıştı. Osmanlı devleti "burasının idarecisi benim. Kimse bir cemaati sahiplenmeye kalkmasın" dedi. Beyt-ül Lahm'deki bir tarihî ahşap dolabın, Katoliklerce yenilenmeye kalkışılmasını bahane eden Rus Çarı 1. Nikola, Prens Mençikof'u özel elçi olarak, İstanbul'a Osmanlı hükümetini tehdide gönderdi. Neticede Prens İstanbul'dan kovulunca, 4 sene sürecek Kırım Harbi başladı. Bu harpte İngiltere, Fransa İtalya devletleri Osmanlının yanında, Rusya'ya karşı savaştılar. Neticesinde Rusya Karadeniz'deki bütün gemilerini ve tersanelerini ve 200.000'e yakın askerini 100'e yakın generalini kaybetti. Osmanlı devleti ve müttefikleri de 100.000'e yakın askerini kaybetti. İngilizin ve Osmanlı devletinin çöküşü başladı. Sonunda Osmanlı devleti yıkıldı. Şimdilerde İngiltere de suni desteklerle yaşamaya çalışıyor. Yani İsrail devletine tavsiyem; Kudüs'teki Makam-ı mübarekede bu tip onarım, kazı, yenileme çalışmalarını hemen durdurmalıdır. Eğer acil bir iş varsa, ait olduğu dinin mensuplarınca, yine İsrail'in gözetiminde onarım yapılmasına imkân vermelidir ki samimiyetine inanalım. Başka türlü zorlamalar, zaten siyasi dengesi iyice hassaslaşmış olan dünyada her an büyük bir depreme sebep olabilir.

.Adalet Divanı'nın tarafgirliği

27 Şubat 2007 günü BM. Uluslararası Adalet Divanı Srebrenitsa katliamı hakkındaki kararını açıkladı: Bosnalı 1993 yılında Srebrenitsa'da 8000 Boşnakın topluca öldürülmesiyle ilgili, Bosna-Hersek'in açtığı davaya bakan Lahey Adalet Divanı, kararında; Sırbistan'ın soykırım suçunu işlemediğine, ancak birilerince işlenen soykırımı önleme imkanı varken bunu ihmal ettiğine karar verdi. Yani soykırıma göz yummak! Bugün dünyanın en yüksek mahkemesi olan Adalet Divanı, olan soy kırıma hukuki bir kılıf giydirdi. Soykırım oldu ama faili meçhul! Dünyanın hiçbir yerinde, Afrika'daki yerlilerin halk mahkemelerinde bile, faili meçhul kararı çıkmaz, çıkamaz. Bir olay, polis kayıtlarına faili meçhul geçebilir. Ama adalet dağıtan, karar veren kurumda faili meçhul olmaz. Bu adaletsiz adalet divanı kararında, Sırbistan alenen kollanmış, gözetilmiştir. Yakınları şehit edilen Boşnaklara milyarlarca dolar tazminat ödenmesinin önü kesilmiştir. Yani dünya adaletinin resmen dibi delinmiştir. Bu mahkeme, Türkiye'nin veya Ermenistan'ın açabileceği bir soykırım davasına nasıl bakar varın siz hesap edin. Hayali bile korkunç. Lahey divanı bu kararı verirken, acaba hangi bilim adamlarından bilirkişi olarak yararlandı. Doğrusu isim listesini çok merak ediyorum. Bosna- Hersek'te yaşanan katliam sırasında birleşmiş milletler barış gücü olarak, Hollanda askerleri bölgeden sorumlu idi. Boşnaklara hayat garantisi veren Hollandalı askerler kendilerine sığınan Boşnakları, onların katili olacak Sırplara teslim ettiler. Sırplar da onların gözleri önünde avlarını topluca katlettiler. Daha bir hafta önce yerlere kadar eğilerek başındaki anlaşılmaz kılığı ile bağrımıza bastığımız Hollanda Kraliçesi Beatrix, bu soykırımın gözlemcisi Hollanda askerlerine, Madalyalar dağıttı. Yani olayı candan tasvip etti. Acaba Lahey Adalet Divanı'nın 15 yargıcı, hazır topraklarında bulunduğu Hollanda'nın kraliçesini bu soykırım suçunu teşvikten sorgulayabilir mi? Efendim o devlet başkanı derseniz, aynı Adalet divanı, Sırp Slobodan Miloseviç'i dinledi, tutukladı ve bir gün de tutuk yerinde, fücceten ölümünü seyretti.. Dünyada cici demokrasiler vardı .Şimdi de cici mahkemeler de boy gösteriyor. Yazık! Bir İnternet sitesinde, Batı'nın böyle cici kararlarını bir tahlile tabi tutmuşlar işte o tahliller: "Anlaması yavaş veya eksik olanlara soykırım tarifleri: a-Öldüren Müslümanlar, Ölenler Hıristiyanlar. Tarifi: Tamamen soykırım b-Öldüren Hıristiyanlar, Ölenler Müslümanlar Tarifi: Bu bir soykırım değildir. Lütfen buna sivil harp veya sivil çatışma deyiniz. c-Öldürenler Alman, Fransız, Hollandalı, Polonyalı, Rum, Ermeni, İslav, v.s., Ölenler, Avrupa Yahudileri Tarifi: Bu bir soykırımdır ancak yalnız Almanya suçludur d-Öldüren Müslüman, Ölenler; Müslüman Tarif; Bu soykırımdır (ancak ölenler, batının dostu veya öldürenler batının düşmanı ise) e-Öldüren Hıristiyan, Ölenler Hıristiyan Tarif; Eksik bilgiler. Karar verilemiyor. Lütfen, ölen ve öldürülenlerin deri rengini bildiriniz... f-Öldüren Batılılar, Ölenler 3. dünya insanları Tarif; Katiyen soykırım değil. Buna terör karşıtı ve terörü önleme tedbirleri. Yabancı memleketler çekişmesi,. Memleket işgaline direnenlere verilen dersler. Rejime karşı gelenlerin cezalandırılması, terimlerini kullanınız."

.Çanakkale istihkamları

18 Mart 2007 Pazar günü, Çanakkale Deniz Zaferi'mizin 93'üncü yıldönümünü kutlayacağız. Bu zafer Türk ordusunun kazandığı son deniz zaferidir. Düvel-i muazzama denilen, Batı'nın tek dişi kalmış canavarları, bütün kin ve hınçlarıyla vatanımızı işgale kalkıştıklarında, Türk donanmasının şanlı direnişi ve onları denize döküşünün yıldönümüdür. Bunu yüksek sesle kutlamak ve bütün gerçekleri dillendirmek, şehitlerimize borcumuzdur.. Biraz Çanakkale istihkamlarını tanımaya ne dersiniz: Türk kuvvetlerinin Çanakkale Boğazı'ndan karşıya yani Çimpe'ye, Orhan Gazi'nin oğlu Süleyman paşa komutasında 1349'da geçişleri ile Avrupa'ya ilk şanlı adım atıldı. Yıldırım Bayezid Han, Saruca Paşa'ya boğazın iki yakasını istihkamlarla donattırdı, yani berkittirdi. Aynı dönemde İstanbul boğazına da Anadolu hisarını inşa ettirdi. Fatih Sultan Mehmet Han, Çanakkale boğazının en dar yerine 2 kale yaptırdı. Bunlar Rumeli yakasında Kilid-ül bahr, Anadolu kıyısında ise Çanakkale veya Kala-i sultanidir Ancak bu padişahların ardından, bir hanımefendi Boğaza kendi parasıyla askeri stratejiye uygun kaleler yaptırdı. Ne dersiniz, Dünya kadınlar gününde adını anmaya değmez miydi? Sultan İbrahim'in hanımı ve Sultan 4. Mehmet'in annesi Hatice Turhan Sultan, 1659'da Çanakkale Boğazına 4 adet kale ve kalelerin içine okullar, cami, hamam, asker koğuşları ve subaylar için evler yaptırdı. Bu kaleler; Sedd-ül bahr, Sultaniye, Sultan hisarı ve Kilid-ül Bahrdir. 30 milyon akçe yani yirmi milyon altın harcandı. Bu günün değeri ile en az beş katrilyon Tl. Kalelere büyük toplar yerleştirildi. Turhan Sultan İstanbul Eminönü'nde Yeni Camiyi de vakıf olarak yaptırdı. Caminin kapılarında, namazlardan sonra, cemaate bal şerbet dağıtılırdı. Bu kıymetli istihkamlar İngiliz, Fransız ve Rus donanmalarının her saldırısında, onları defetmede büyük hizmetler görmüştür. 1915 Mart'ındaki saldırıda da, yine bu tabyalardan atılan mermiler ve mütevazı paslı mayınlar, Batı'nın en modern ve büyük armadasını, denizin dibine göndermiştir. 18 Mart Deniz Zaferi için zamanın padişahı Sultan Reşat Han'ın yazdığı, Gazel-i Hümayunla yazımı noktalıyorum. GAZEL-İ HÜMAYUN Savlet etmişti Çanakkal'a'ya bahr-ü berden, Ehl-i İslâmın iki hasm-ı kavîsi birden. Asker evlâtlarımın pişgeh-i azminde, Aczini eyledi idrâk nihayet düşmen. Lâkin imdad-ı ilâhî yetişip ordumuza, Oldu her bir neferi, kal'a-i pulâd beden. Kadr-i haysiyyeti pâmal olarak etti firar, Kalb-i İslama nüfuz eylemeye gelmişken. Kapanıp secde-i şükrana (Reşad) eyle dua: Mülk-i İslâmı Hüda eyleye dâim me'men! Sultan Mehmed Reşad Han

.Yabancıların gözüyle Çanakkale

18 Mart 2007 günü, her sene yapılandan biraz daha farklı ve aktif şekilde, Çanakkale Deniz zaferinin yıl dönümünü kutladık. Törenlere Sayın Başbakanın katılması da ayrı bir anlam kazandırmıştır. Çanakkale Deniz Zaferi ve ardından Müstevlilerin 25 Nisan'da başlattıkları karaya asker çıkarma çılgınlıkları, İngiltere ve Fransa'nın, askeri usûl ve strateji hususunda pek cahil olduklarını ortaya koymuştur. Savaşları çocuk oyuncağı gördüler. Araziyi haritada çizilenler kadar küçük ve elle tutulur sandılar. Kazın ayağı öyle değildi. Karşılarındaki de Türk askeri idi. Savaşan milletlerden birinin harp silah araç ve gereçleri, çok üstün teknoloji ürünü ve lojistik imkanları da pek geniş olabilir. Ancak savaşın en önemli unsuru insandır. Silah ne kadar üstün özellikli olursa olsun, onun tetiği bir yürek sahibi tarafından çekilebilir. Bu yürek yoksa, altından tetik yaptırsanız fayda yok. Yürek varsa o tetik bozuk bile olsa yürek o silahı bir yolla yine ateşler. Sizlere bu şanlı ve Türk Silahlı Kuvvetlerinin son deniz zaferinde acı bir yenilgiyi tadan devletlerin mensubu, bazı askeri ve siyasi uzmanların cümlelerini aktarmak istiyorum. ABD'nin o dönemdeki Londra Büyükelçisi diyor ki: "Çanakkale faciasında, cihanın en modern teçhizatlı ve eğitimli askerleri, siyasilerin gaflet ve keyfine feda edildi." Avusturalya genelkurmay başkanlığı yayınladığı tebliğde: "Çanakkale seferi, Churchill denen birisinin hayalhanesinden doğmuştur. Topçuluk mesleğinde kara cahil, beyni sulanmış birisi, ancak böyle bir felakete sebep olabilir." Meşhur İngiliz Amirali Nelson, 1815'te yani Çanakkale Deniz Zaferinden tam 100 sene önceleri şöyle demişti: "Müstahkem mevkilere, Donanma ile hücum eden bir amiral görür veya duyarsanız, biliniz ki o bir KAÇIKTIR" Churchill'in itirafları: "Tanesi 7500 frank etmeyen paslı, basit demir mayınlara boyun eğdik" İng. yazar Ellis Ashmit Bartlett : "Biz Çanakkale'de yapılması en zor harekete kalkıştık. Ve esas noktalara dair gerçek bilgileri elde etmeden, hep adetimiz olduğu üzere, karşımızdaki düşmanı hakir, aşağı görerek; böyle bir külfetli işe sarıldık. Neticedeyse, herkesin kabul ve itiraf edeceği bir hezimete, mağlubiyete uğradık ki; bunun için hiçbir şikayete hakkımız yoktur. 18 Martta mağlup olduk. Bu hususta tevile, falan filana hiç gerek yoktur." İşte yurdumuzda bizi boğmaya gelenlerin boğulduklarının itirafları. İşte 1915 tarihli, numarası belirsiz bir Haçlı seferi daha. Milletlerarası bir konferans toplanarak; bu devletlere, Türk vatanına neden saldırdıkları sorulmalı ve can zayiatının bedelleri istenmelidir. Türkler tarihte, hiçbir İngiliz ve Fransız toprağına saldırmamıştır. Onlar burada ne arıyordu?...

.Musul petrollerini nasıl kaybettik

Bugün Irak'ın kuzeyindeki bölge, yani moda ifadesiyle Kuzey Irak'ta, Birinci Dünya Harbinin son günlerinde çok acı olaylar yaşandı. Bir kere bölgeye Kuzey Irak denmesi çok yanlış oluyor. Sanki Irak birkaç parçaya bölünmüş de, bunlardan biri de Kuzey Irak gibi bir ifade. Türk televizyon ve gazeteleri haberlerinde bu ifadeye yer vermemelidir. Düşmanlarımız zaten yeteri kadar kullanıyor. Gelelim bölgeyi kaybedişin başlangıç ifadesine: Grup K. İsmail Hakkı bey grubundaki alay ve bağlı birlik K.ları ile 28/29 Mart 1918 gecesi bir karar emrini kısaca açıklar. Buna göre, bu gece saat 12'de çölden İngiliz kuvvetlerine yarma uygulanarak bu sıkıntılı durumdan kurtulunacaktır. İsmail Hakkı bey son telefon konuşmasını üst komutanlıkla yaptıktan sonra yarma hareketinden vazgeçer. Gece sabaha kadar, yarmadan çekilmek için Türk birliklerinin kullanacağı ÇÖL yolu, 1200 kadar askeri bulunan İngiliz birlikleri tarafından kapatılır. Artık çekilmek imkansızdır. Ve aniden havada İngiliz uçakları dönmeye başlar ardından da nokta ateşleri ile İngiliz topçusu kıtalarımız üzerine yüklenir. Birlik komutanları olaylara bir mana vermezler. İsmail Hakkı bey hâlâ çölden gelecek yardım alayından bahsediyor. İngiliz uçakları "Türko teslim" yazan broşürleri atıyorlar. Osmanlı değil Türko diyorlardı. İngiliz kıskacına düşen birliğin Mükaleme subayı, dünkü çarpışmalarda bir İngiliz subayını esir almıştı. Bugün ise 30 Ekim 1918 aynı subay Niyazi bey, atının üstünde elinde beyaz bayrak, İngilizlerle teslim olma şartlarını konuşmaya gidiyordu. Evet son birlikler böylece teslim oldular. Durum çok tuhaftı. Bir İngiliz generali gelerek bilhassa subaylara teselli sözleri söyledi. Yanlarında sözleri tercüme etmek için bir Ermeni tercüman vardı. Teslim olan subaylardan Nureddin Peker bu Ermeniyi İstanbul Beşiktaş'taki mahallelerinden tanıdı. Peki bu Ardaş kimdi? Beşiktaş'ta kunduracılık yapan bir Ermeninin oğlu olan Ardaş, 1914 senesinde Maltepe İhtiyat Zabit Talimgahında eğitim görerek; Asteğmenlikle 9'uncu Piyade Alayına verildi. İlk fırsatta kaçarak İngilizlerin emrine girdi. Dicle Grubunun Merkez Komutanlığı, Musul ile haberleşmesini ilk kesen İngiliz zırhlı otomobillerinde görev yapmış ve başarılarından dolayı Türk üsera kampına İngilizlerce tercümanlıkla görevlendirilmiştir. Gerisini İng. Kamp Komutanı Simith anlatıyor: Türk birliklerinin üstüne atılan teslim ol beyannamelerini bu Ardaş haini ile arkadaşının hazırladığını, Dicle grubunu kurtarmaya gelecek 13 alay ile avcı alayı arasındaki telefon hattına, bu Ardaş saplama girerek dinleyip; 13'üncü alayın yardımına gitmeyerek; yorgun gelecek grup için sıcak çorba ve yemek hazırlamasını bildirmiş ve 10.000 kişilik koca grubun esir edilmesini sağlamıştır Ermeniler soy kırım iddialarına, iftiralarına devam etsinler. Bakalım daha ne kanlı ihanetleri ortaya çıkacak.

.Yunanistan tarihini değiştiriyormuş?

Yunanistan milli eğitim bakanlığı, okullarda okuttukları milli tarihlerinde, bazı değişikliklere gitmiş. Ancak uygulama safhasında bazı kesimlerin şiddetli tepkileri ile karşılaşmış. Bu değişikliğin yapılmasına sebep de, Yunanistan Milli Eğitim Şurasının bu yolda aldığı yeni kararıymış. Değişikliğin genel ifadesi; Yunanistan kurulurken yani istiklaline kavuşurken; kilisenin bu gelişmelere katkılarının olduğu bu güne kadar tarihlerinde yazılı iken, yenisinde kilise faaliyetleri dışlanmış. Halk ise, kilisemiz Osmanlıya karşı böyle bir istiklal hareketinde bizi yönetti, her noktasında vardı. Kilisenin katkılarını nasıl inkar edersiniz şeklinde imiş!! Yunan Milli Eğitim Şurasında, bana göre gerçekten yanlış bir karar alınmış. Osmanlıya isyanda kilisenin ve hatta Osmanlı başkentindeki Fener Rum Patrikhanesinin ve başındaki Patriğin yaptıkları inkar edilip, bir kalemde silinip atılamaz?. Yunanın istiklal hareketinde, Avrupa devletlerinin Osmanlıyı bölme, parçalama faaliyetleri ile, Yunan ayrılıkçılarını siyaseten, askeri yönden ve fiilen desteklemeleri baş rolü oynamıştır. Hatta Osmanlıya isyan etmeyi Yunanlıların aklına, başta İngiltere olmak üzere Fransa ve Rusya getirmiştir. Bu maksatla Osmanlının başkentine gelen İngiliz Lord Straford Canning, tam 54 sene Osmanlıyı parçalamak için uğraşmıştır. Patrik Gregorius'u bu işe bulaştıran da Canningdir. En sonunda Patrik bu yolda kelleyi verdi. Mora yarımadasının Patras şehrinde, 12 şubat 1821'de Rumlar kanlı bir isyan başlattılar. İşin başında Patras baş piskoposu Germanos vardı. Patras ormanlarında müstakbel Yunanistan'ın gölge kabinesi kuruldu. Kabinede tam 9 piskopos bakan olarak görev aldılar. Yani kabine Piskoposlardan kurulu idi. Diğer Yunan adalarındaki Papaz ve Piskoposlar, isyancılara maddi destek için halktan yüklü miktarda para topladılar. Adalardaki kahvehanelerde İsyan komiteleri toplandı. Kaşot adası Piskoposu, geldiği köy kahvesinde, halkı başına topladı. Elinde bir cam şişe vardı. Şişenin içinde ise KAN dolu idi. Bunu halka gösterip şöyle konuştu: 'Şu gördüğünüz şişede, isyancı askerlerimizin pusu kurarak öldürdüğü; iki Osmanlı askerinin kanı var. İçinizden kim yardım için daha çok para verirse, onlara bu şişeden toprağa damlatacağım Osmanlı askerinin kanını onlara çiğneteceğim.' Halbuki şişede diğer köyde kestirdiği KEÇİ kanı vardı. Köylüler de bu yalana kanarak bol bol para yardımı yaptılar. Yani kanla açık arttırma! Patras isyancılarının elbiselerinin göğüs ceplerinde, Fener Patriği Gregorius'un yazısı olan dua pusulaları çıktı. 2'nci Mahmut Han Fener patriğinin o zamana kadarki görüntüsünden, böyle bir isyana elebaşılık yapacağını beklemiyor, iftira edildiğini sanıyor, yani Patriğe yakıştıramıyordu. Huzuruna çağırdı. Durumu anlatmasını istedi. Patrik iki defa sorulanı cevaplamadı .Üçüncüyü cevaplamazsa ceza göreceğini biliyordu. Üçüncüde aynen şöyle konuştu: 'Sultanım sen kavminin emiri isen, ben de kavmimin emiriyim.' Mahmud Han derhal huzurundan kovdu. Demek ki Patrik herhangi bir iftiraya uğramamış, bilerek isyancılarla birlik olmuştu ve Cezasını çekti. Yani Yunan isyanı, onlara göre Özgürlük hareketinin her noktasında, Osmanlının 350 senedir ekmeğini yiyen ve onun kendilerine verdiği özgürlükleri kötüye kullanan Kilise mensupları boylu boyunca vardı . Yunan milli eğitimi, kiliseye haksızlık etmemelidir!!!

.Ermeni tasarılarında yerimiz neresi

Son günlerde tabiri caizse Cumhurbaşkanlığı seçimlerine kilitlendik. Bütün dış ve iç meselelerimiz, sanki buz dolabı dondurucusunda. Genelkurmay Başkanı Orgeneral sayın Yaşar Büyükanıt son basın toplantısında, Kuzey Irak'a Türk Silahlı Kuvvetlerinin operasyon düzenlemesinin gereğini açıkça ilan etti. Kuzey Irak'taki Barzani ise, aklı sıra Türkiye'yi uyarıyor. Irak başbakanı da, Barzani'ye destek çıkarak; "Ülkemin iç işlerine karışanların elini kırarız" diye hezeyan krizleri geçiriyor. Bu ve benzeri gelişmeler bana göre, Türkiye'nin hayati meseleleridir. Kuzey Irak'ta üstlenen bölücü örgütün faaliyetlerini, engelleme ve onları bitirme sözü veren Irak başbakanı, hesabını her halde yapamıyor ve pek unutkan oldu. Dört senedir ülkesinin iç işlerine karışmayan tek ülke, sınır komşusu Türkiye'dir. Onlar iç işlerine karışan hangi eli kırdılar, kırabildiler? Bırakın kırmayı, onlar o elleri öpüyorlar. Ülkelerine demokrasi getirmek için müdahele edenler, ülkeyi dini ve etnik açıdan üçe böldüler. Bunu Iraklılar neden görmezler. Irak'la ilgili her ajans haberinde olaylar, Kürt bölgesi, Sünni bölgesi ve Şii bölgesi diye boşuna sınıflandırılarak verilmiyor. Irak koalisyon güçlerinin, Irak'a müdahele ettiği ilk günlerde, ülkede Iraklıların yaptığı bütün toplu yürüyüş ve gösterilerde, Şii ve Sünniler "Şii -Sünni kardeştir" sloganlarını kullanıyorlardı. Şimdi ne oldu da; her gün en az yüz Iraklı parçalanarak ölüyor. Irak'ı böldüler. Irak başbakanı o elleri kırsa ya!. 22 Nisan 2007'de ABD temsilciler meclisi komisyonlarında, Türkiye ile ilgili üç konu oylanacak 1-Ermeni sözde soykırımı 2- Hrant Dink'in Türkiye'de öldürülmesi 3- 301'inci maddenin kaldırılması. Bu olayları Türkiye dışında bir devlet aklına eser tartışır, tartışabilir. Ya da çıkarları o yöndedir. Olabilir. Peki bize ne oldu ki, bu üç önemli konuda, hiçbir etkinlik içinde değiliz. Varsa yoksa Cumhurbaşkanlığı seçimi gerisi dünya yanmış neyime diyemeyiz. Ermeni Sözde soykırımı için, neden bir Üniversitemiz veya onlarcası, paneller düzenlemiyor. YÖK bu konuyu göz ardı ediyor. Kuzey Irak için, neden Genelkurmayın endişelerini destekleyecek kararlar almıyor. Neden sivil toplum kuruluş ve örgütleri, ticaret ve sanayi odaları ve diğer kuruluşlar, Sayın Büyükanıt'ın açıklamalarının yanında yer almıyorlar. Almamalarına doğrusu şaştım. Siyasi her konuda az çok bir şeyler için nutuk verenler iş Barzani'ye gelince neden sessiz kalıyorlar. Türkiye bu gün; yakın komşuları Rusya, İran ve hatta uzaktaki Hindistan ve Çin'le bir çok konularda iyi ilişkiler kurup sürdürmeye çalışıyor. Bizim ekmeğimiz Avrupa'nın köhnemiş politikalarından gelmiyor. Ama onların çıkarları, gelirleri bizim sırtımızdan sağlanıyor. Türkiye'deki bütün basın yayın ve sair toplum kuruluşlarının; Ermeni davası, Kuzey Irak pürüzü, Kıbrıs davası gibi hayati konularda bir silkinişe geçmeleri Milli görevleridir.

.Fatih'in engin hoşgörüsü

Hemen bir ay kadar sonra, İstanbul'un Fethi'nin 555'inci yıldönümünü kutlayacağız. Osmanlı toprakları ortasında kalan ve çeşitli entrikalar içinde kıvranan Doğu Roma imparatorluğu, şanlı Türk ordusunca 29 Mayıs 1453'te fethedildi. İstanbul muhasarası 54 gün sürdü. Bu savaşın devamınca, Türk tarafında büyük zayiat verildi. Bizans'ta ölen insan sayısı 5000'i geçmedi. Fatih'in ordusunda 15000 kadar Lehistan askeri, yardım maksadıyla bulunuyordu. Venedikli meşhur komutan Justiniani, Silivri'nin kendisine verilmesi karşılığında, Bizans'a yardıma gelmişti. İlerleyen günlerden birinde, cepheyi gezerken küçük bir şeyden yaralanan Venedikli komutan, hemen savaşı terk edip Haliç'te kendisini bekleyen gemisine binerek savaştan kaçmıştır. İstanbul'un teslimini müteakip Fatih, atı üstünde doğruca Ayasofya'ya geldi. Kilisenin kapısında atından indi ve dönemin en büyük Ortodoks ibadethanesine, yaya olarak saygıyla girdi. İçerisi tıklım tıklım halktan insanlarla dolu idi. Ayasofya içindeki Doğu Romalılar, Fatih'ten "vurun şunların kellelerini" emrini, başları önlerinde bekliyor ve korkudan da tir tir titriyorlardı. Bu umutsuzlara Fatih'in "kaldırın başlarınızı! Şu andan itibaren benim teb'am yani vatandaşımsınız. Artık kimse size zarar veremeyecektir. Dininizde, dilinizde, iş ve ticaretinizde tamamen serbestsiniz. Kiliseleriniz açık kalacak, ibadetlerinizi kendinize göre yaparsınız, ancak Çan çalmayacaksınız. Burada kalmak istemeyen, kurtuluş akçesi vererek istediği yere gidebilir. İstanbul'da kalacaklar, eskisinden daha çok rahat edecekler" demesiyle sevinçten ne yapacaklarını şaşırdılar. Sonra Yüce Hakan Rumlara sordu: sizin din ulunuz yani dini başkanınız kimdir? Dediler Gennadios'tur. Ancak burada yok. Kendisini imparator Zeyrek'te hapse attı. Fatih çıkarın getirin dedi. Hemen getirdiler. Gennadios'a "bundan sonra bu Rumların patriki sensin" dedi ve eline törenle Patriklik asasını verdi. Gennadios'a Vezirlerine denk maaş bağlattı. Bu tayini kutlamak için onun onuruna bir ziyafet tertipledi. Fatih Sultan Mehmet bu sefer Ortodoks Ermenilere döndü: "sizin din ulunuz kimdir" dedi. Onlar da "İstanbul'da bizim dini bir başkanımız yok. Bizans imparatoru bize kilise açmayı yasakladı. Biz gizli gizli kiraladığımız kiliselerde ayin yapardık. Ancak Bursa'da bir patrikimiz var. Adı Hovakim" dediler. Derhal Bursa'dan Hovakim getirtildi. Ona da bir asa verilerek Ermenilere Patrik tayin etti. Maaş bağladı. Bu iki Patrik 555 senedir Fatih'in tayini ile görevlerini, hiçbir kısıtlama olmaksızın yapmaktalar. Bu kadar geniş hoşgörünün dünyada bir örneği daha yoktur. Bu patriklerin de kendilerine ihsan edilen hürriyetin kıymetini bilmeleri gerekir. Osmanlı devletinin son dönemlerinde, devlet zayıfladıkça, bazı Patriklerin başta İngilizler olmak üzere bir çok Avrupa devletine yaranmaya çalışmaları, bu nimeti inkardır. Şimdi ülkemizdeki Türk vatandaşı bu Patriklerin, kendilerinden beklenmeyen ülke zararına davranışlardan kaçınmalı gerekir.

.Okmeydanı'ndaki menzil taşları

İstanbul Kasımpaşa Hasköy sahillerinden başlayıp; Darülaceze ve hatta Kağıthane'ye kadar ulaşan hudutlar içerisinde kalan bölgenin adı Okmeydanı'dır. Bu bölgede altı ila sekiz mahalle vardır. İstanbul'un fethinden önce, Fatih'in askerleri, Rumeli Hisarı'nı inşa etmeye giderken müstakbel hedefleri İstanbul'u bu tepeden seyrettiler. 29 Mayıs 1453'te fetih müyesser olduktan sonra tayin ve terfiler ile ganimet dağıtımı, Okmeydanı'ndaki toplantılarla yapıldı. Fethin ikinci cuma namazı da burada kılındı. Okmeydanı Mescidi bir açık hava mescidi yani namazgah görünümünde idi. Bu mescidin hudutları Haliç, Kağıthane deresi ve Kasımpaşa Soğuksu Haliç'i arasında idi. Bugünkü Kasımpaşa Çarşısı'nın yerinde Piyalepaşa Camii'ne kadar uzayan denizin bir girintisi vardı. Bu girintiye Soğuksu Haliç'i denirdi. Bu bölge Fatih Sultan Mehmet tarafından ok atış talimleri ile sportif çalışmalar için kullanılmak üzere vakf edildi. Oğlu 2. Bayezid Han bölgeyi büyüttü. Hudutlarını belirledi. Buraya girmek birçok kurala bağlandı. Okmeydanı dünyanın ilk spor kompleksidir. Ok atış eğitimleri, müsabakaları hep burada yapılırdı. Ok atışlarında kırılan rekorlar için "menzil taşları" dikilirdi. Müsabıkların atış esnasında ayaklarını bastıkları özel taşlara da "ayak taşı" denirdi. Şu anda Vakıflar'ın kayıtlarına göre, Okmeydanı'nda 121 tane menzil taşı var. Ancak bunların 10 kadarı ayakta ve semtin muhtelif yerlerinde ve çoğu toprağa gömülü maalesef. Kulaksız Mezarlığında en az elli adet menzil taşı, kabirlere cenaze defni yapılırken mezar toprakları ile örtülü haldedir. Ayak taşlarından ise maalesef hiçbir iz kalmamıştır. Okmeydanı'ndaki Fetih Açık Hava Mescidinin arazisindeki gecekondular yıkıldı. Ancak bildiğim kadarı ile bölge tam olarak boşaltılamadı. İstanbul'un 2010 Dünya Kültür Başkenti olması hazırlıkları hızla devam ediyor. Bölgenin tecrübeli bir idarecisi olan Büyükşehir Belediye Başkanı Sayın Kadir Topbaş'tan, bu izleri kaybolmaya başlayan tarihî hazineleri yani menzil taşlarını, belli bir açık alana toplanıp Türk turizminin hizmetine sokmasını beklemekteyiz. Bu maksatla, Miniatürk'te bir bölge tahsis edilebilir. Fetihtepe top sahasında bunlar toplanabilir. 3. Selim Han'ın Aynalıkavak Kasrı balkonundan yaptığı atış için dikilen çok sanatkârane yapılmış menzil taşı, toplama inşaat malzemeleri deposundaki mezbelelikten kurtarılmalıdır. Bunlarda geç kalırsak, bu kıymetli tarihî eserleri temelli kaybedebiliriz. Gönül ister ki, Okmeydanı vakıf arazisi olarak yeniden kazanılsın.

.Saint Barthelmie soykırımı

Avrupa'nın bir çok devletinin yasama organları, sanki kendi iç meselelerini halletmiş gibi, bu günlerde Ermeni davasına arka çıkar görünüyorlar. Bunu destekleyecek, yasalar yapıyorlar. Halen bir çok Avrupa ülkesinde, 11-16 yaş grubunda bulunan kız- erkek gençlerinin % 35'i uyuşturucu bağımlısı haline geldiler. Bu yaş grubunun üstünde ise oran % 50'leri çoktan geçti. Bunun sonucu olarak doğum sayıları nesillerinin kuruması noktalarını zorluyor.. Kazara doğum yapanların çocukları da, ana babalarının uyuşturucu kullanımından dolayı, büyük oranda, zihinsel birçok özürlerle dünyaya merhaba diyebilmekte. Bir millet için, bu saydıklarım İstikbal karartan manzaralardır. Milletlerine karşı işledikleri bu suçlarını unutturmak ve hedef saptırmak için, Osmanlı devleti Ermenilerin soyunu kırdı diye bir kampanya başlattılar. Soykırım olmadı diyenleri mahkum etmeye yelteniyorlar. Böyle bir soykırım, 950 senelik Türk Ermeni ilişkilerinde hiçbir zaman yaşanmadı. Ruslar Ermenilere soy kırımı uyguladı. Ama tıs yok. Bizans Ermenilere, Süryanilere soy kırımı yaptı hiç ses yok. Dünyada Katolikler tarih boyunca en çok Süryanilere soykırım yaptılar. Ermeni ihtilalci çeteleri, kendilerine peki demeyen binlerce kendi ırkdaşı ve dindaşı Ermeniyi vahşice öldürüp, mallarına kondular bu da hiç gündeme gelmez. Öyleyse bu meselenin gündeme taşınmasının sebebi, Ermeni haklarını aramak değil, bu bahane ile Türkleri suçlamak. Bir şeylere zorlamaktır. Buyurun soykırımın ta kendisi bir olay: Papanın destek ve teşviki ile 1572 senesinde Paris'te, Ana Kraliçenin uygulamaya koyduğu ve bir gecede 40 000 ORTODOKS'un katl edildiği evlerinde diridir yakıldığı Saint-Barthelmy vahşeti. Sene 1572. Fransa tahtında genç Kral IX Charles oturmaktadır. Annesi, yani Ana kraliçe Katherine aynı zamanda, Roma'daki Papa XI'inci Leon'un kız kardeşidir. Koyu bir Katoliktir. Fanatiktir. Kendi yolundan başka hiçbir inanca hayat hakkı tanımamaktadır. Onun bu tutumunda sık sık yazıştığı ağabeyi Papa Leon'un büyük tesiri vardır. Papa özel müneccimini kız kardeşine gönderir. Müneccim Roccoyeri ise, Ana kraliçenin sözlerine inandığı tek insandır. Fransa'nın bir bölümünde etkili olan Navar Kralı Henry Ortodoks idi. Böyle bir durum ise, Fransanın DİNİ BÜTÜNLÜĞÜNÜ zedeliyordu. Bu Ortodoksları ortadan kaldırmak için ustaca planları Papa yapmıştı. Müneccim Roccoyeri günlerdir, gök yüzünde BİR işaret arıyordu. Nihayet bir gün Ana kraliçeye müjdeyi verdi: "Efendim yıldızlar size müzaheret ediyor. Ruh-ül kudüs sizden yana " Ana kraliçenin ekibi o gece Paris'teki bütün Ortodoks evlerini tesbit edip işaretlediler. Mutaassıp Katolikler grubu iş başında idi. O gün 24 ağustos 1572 ve Katoliklerin en mukaddes bildikleri Saint Barthelmy yortusu günü idi. Saatler gece yarısını geçe, Saint Germen Qukcer kilisesinin çanları çalmaya başlayınca, sokaklarda ellerinde meşaleli binlerce insan beliriverdi. Bu meşalelerle, işaretli evleri tutuşturuyorlardı. Ev halkından korku ile sokağa fırlayanları ise en vahşi usullerle sokak ortasında katlettiler. Bu cinayeti işleyenlerin arasında fanatik yaşlı hanımlar bile vardı. Victor Hugo'nun ifadesi ile "o sakin yaz gecesinde, gökteki yıldızlar, sarı değil kızıl renkli görünüyorlardı. Saint nehri ise kıpkızıl bir renkte akmaya başlamıştı.." Protestan asilzadeleri, genç kral Charles'ın gözleri önünde parçalanıyorlardı. Bu manzaradan kral aklını yitirdi ve onbeş gün sonra deli olarak öldü. Bütün bu vahşet günlerinde, Paris nüfusunun beşte biri katledilmişti. Bu cinayeti planlayan Papa Leon'un, Ana kraliçeyle yazışmalarının birer sureti Vatikan'da saklanmaktadır. Fatima sırrı gibi uydurma şeylerle insanları yönlendirmeye çalışan Papalık asıl Saint Barthelmy katliam belgelerini açıklamaya mecburdur. Ortodoks olan Ermeni ve Rusların; dinlerinin namusu uğruna bunu, Papadan istemeleri gerekir.

.Papanın Fatih'e mektubu

Osmanlı devleti topraklarının ortasında, 150 senedir bir fitne kazanı kaynatan Doğu Roma İmparatorluğu,Türk Devlet Başkanı şanlı Fatih Sultan Mehmed'e, Vatikan'daki Papa II. Pius bir mektup gönderir. Bu mektubun bir sureti Vatikan'da saklanmaktadır. Onu ortaya çıkaramazlar. Vatikan'da, bir kıymetli evrak daha var. Bu evrak, Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam tarafından, kendisini ziyarete gelerek hürmetlerini sunan, Sina'daki Saint Catherine Manastırı papazlarına verdirilen Emannamedir. Bu Emanname 4'üncü Murat Han zamanına kadar Topkapı Sarayında iken, papalık tarafından bir yolla ve sirkaten oradan Vatikan'a götürülmüştür. Bu gün sizlere II. Pius'un Fatih'e gönderdiği mektubundan bir bölümünü yazmak istedim. Konu şöyle: 1458-1464 seneleri arasında Papalık da yapan II. Pius'un Fatih'e yazdığı uzun mektubu, ben kısaltarak aynen aşağıya alıyorum: "Eğer zat-ı şahaneleri, kendi iktidar ve nüfuzunuzun, Hrıstiyan milletleri arasında gelişmesini ve yayılmasını arzu ederseniz, yahut tarihlerde emsalsiz bir nam kazanmak isterseniz; bu maksat için, altın ve gümüşe, kara ve deniz kuvvetlerine ihtiyaç yoktur. Küçük bir amel kafidir. Şimdiye kadar gelen insanların en büyüğü olursunuz. Bu küçük amelin ne olduğunu sorarsanız, size izahat verebilirim. Cevabı kolaydır. Üzerinize iki damla su serpmekten ibarettir. Alt tarafı yağ üzerinde gibi gider. Eğer bu suretle zat-ı şahaneleri Hrıstiyan kilisesine girmek isterseniz, sizinle hiçbir hükümdar kıyas olunamaz. Biz size (Umum Rum ve Şark imparatoru) unvanını veririz. Hristiyanlık alemi sizi takdis eder ve Hrıstiyanlık işlerinde mutlak hakim olursunuz" Papa II. Pius'tan önceki Papa, Türklerin İstanbul'u muhasarasından kurtulmak için papalıktan yardım dilenen Doğu Roma İmp Kostantin Dragazes'e, Rus kardinal İzodor'la şu cevabı gönderdi: "Sizler Ortodokssunuz. Katolik olursanız size yardım ederim." Fatih Sultan Mehmet'e büyük istikbal vaad eden Papa II. Pius, Alman kralını kendisine kafa tuttuğu için, Vatikan'a kadar karlar üzerinde yalınayak yaya yürümeye ve Vatikan'da kendisine secde etmeye mahkum etmişti. Fatih'i Katolik yapabilseydi, derhal onu aforoz edip Engizisyona havale ederdi. Fatih bu mektuba yazılı cevap vermedi. Ancak fiili bir cevaptan da geri durmadan edemedi: Zanta, Kefalonya ve Ayamavra adalarını zapt ettikten sonra, Gedik Ahmet Paşa, komutasındaki Türk Ordusu, Otranto'ya çıkarma yaptı. Papa da kardinalleri ile dağlara kaçtı.

.Ya bir deli çıkarsa

Dünya bir yerlere doğru gidiyor. Son 10 senede gündemde kalan bazı konular, birilerinin planlarını açığa koymaya başladı. Önceleri atmosfere sera etkisi yapan gazlarının salınımının kontrolü çalışmaları dillendi. Ardından Dünyayı saran ozon tabakasının inceldiği ve Kuzey Kutbu yakınlarında delindiği feryadı. Güney Kutbu başta olmak üzere, Kutuplardaki milyonlarca senedir mevcut buzulların hızla erimeye başlaması görüntüleri. En son da Küresel Isınma ve onun sonucunda küresel kıtlıklar ve büyük kitlesel göçlerin başlaması ihtimalleri. Artık petrol savaşları değil su savaşları olacak kehanetleri. Nasıl! karanlık, iç sıkıcı ve kasvetli bir tablo! Neredeyse öğrenciler karnelerindeki zayıfları küresel ısınmaya bağlıyacaklar. Ama bilinmelidir ki; Küresel ısınmaya yoksul ülkeler sebep olmadı. Sanayileşmiş ülkeler bu gelişmeyi, keselerini doldurmak için kullandılar. Sanayi atık ve artıklarının havaya gidenlerini, zaten uçup gidiyor iz bırakmıyor diye atmosfere saldılar. Hızla kirletmeye de devam ediyorlar. Katı atık ve artıları ise sahibi ve faili meçhul zehir bidonlarını kendi ülkeleri Dışındaki her denize bırakıverdiler. Hele nükleer atıkları, Dünyada yaşayan ve yaşacak milyarlarca insanın binlerce senesini karartacak şekilde Okyanuslara bıraktılar. Bu olumsuz gelişmeler dünyayı sarmışken, Batılı bir çok devletin yetkilileri aralarında gizli anlaşmalar yapıyorlar. Birinci Dünya Harbi ve İkinci Dünya Harbi öncesinde bu devletler böyle gizli anlaşmaların yüzlercesini imzaladılar. Sonuç insanlık için yıkım oldu. Bu anlaşmalar küresel savaşların habercisidir. Şu andaki gerginlikler, her an sıcak bir çatışmaya dönüşmek üzeredir. Bir gün bir deli çıkar da amaaan ne olursa olsun deyip; fitili ateşlerse, Dünya işte o zaman en büyük felaketi yaşayacaktır. Böyle bir kargaşayı; insanını vatan, millet, bayrak ve istiklal aşkı ile yetiştiren Devletler; en az zararla atlatacaktır. Düne kadar bütün dünyanın, petrol başta olmak üzere yer üstü ve altı bütün zenginliklerini sömürgeci zihniyeti ile ülkelerine taşıyanlar, şimdi su savaşlarını haber veriyorlar. Anlaşılan o ki, suyu olan ülkelere saldıracaklar. Muhtemel saldırılarına bu günden zemin hazırlıyorlar. Onlar değimliydi ki G-8 zirvelerinde dünyanın nüfusunu % 10 ile % 25 arasında azaltmayı planlayanlar. Elbette onlardı. Şimdi su bahanesiyle bu cinayet planlarını uygulamaya başlayacaklar. Böyle bir Global çatışmada en önemli tedbir; Milli Savunma Sanayinin ülkeye yeterliliğini sağlamaktır. Bu yapılmaz veya eksik kalırsa, elinizde paranızda olsa başka devletlerin tezgahlarındaki gemileriniz orada kalır. Gemiler, Uçaklar, Tanklar, Telsizler ve haberleşme vasıtaları, yani her türlü savaş araç ve gereçleri mutlaka ülke içinde ve Milli imkanlarla üretilmelidir.

.İstanbul'un Fethi'nin düşündürdükleri

Dün İstanbul'un Fethi'nin 554'üncü yıldönümünü kutladık. Milletçe daha nicelerini kutlamamızı Cenab-ı Haktan dilerim. İstanbul'un Sultan 2. Mehmet tarafından Fethi, dünyada ve insanlık tarihinde bir çok ilklere başlangıç olmuştur. Bu Fetih, Türk zekasının, cesaretinin, fen ve teknolojisinin, bilim ve ilim sevdasının, hakseverlik, adalet ve merhametinin zirvelerinin yaşanması ile gerçekleşebilmiştir. Bu vurdulu kırdılı bir kovboy oyunu değildir. Bu zulme karşı asil bir davranıştır, dikiliştir.. Fetihle birlikte ayrı din ve ırktan olanlar, başka dilleri konuşanların; bir arada ve sulh içinde yaşayabileceği bütün dünyaya ispatlanmıştır. Fetihte esir düşüp başka ülkelere gitmek isteyenlerden, verecek kurtuluş akçe parası olmayan fakirlerin kurtuluş akçesini Fatih Sultan Mehmet kendi cebinden vermiştir. Fatih'ten önce 28 defa muhasara geçiren İstanbul yanıp yıkılmış ama teslim alınamamıştır. 29'uncu muhasara Fatih'in emrinde Türkler tarafından gerçekleştirildi ve Fetholdu. Fatih bir muhtemel savaşta lojistik faktörlerin ne kadar etkili olduğunu Rumeli Hisarını yaparak; yani Bizans'ın ikmal yollarını keserek göstermiştir. Dünyada o gün için emsali bulunmayan Şahi toplarını döktürerek; kesin silah üstünlüğünü sağladı. Topların atıştan sonra daha çabuk ve güvenli soğumaları için, zeytin yağı ile yağlanmasını keşfederek, motor ve aksamının yağlanması işini bulup insanlığa hediye etmiştir. Galata tepelerinden İstanbul tarafına Top mermisi atabilmek için, dik mermi yollu bir silah yani Havanı, Fatih keşfetmiştir. Haliç'in üzerine bir yüzer köprü kurdurmuştur. 2'nci asırda bu yüzer köprülere askeri makamlarca ne kadar ihtiyaç duyulduğunu strateji uzmanları bildiriyor. İstanbul'a bolca su getirterek, suyun insan hayatındaki önemini herkese göstermiştir. Bir Rum mimara Fatih camiini inşa ettirerek, dindeki anlayış ve hoşgörüsünü göstermiştir. O Rum hainlik ettiğinde cezalandırmış sonra da; Sultan Mehmet bu Rum karşısında yargılanmıştır. Muhasara öncesi Galata bölgesindeki Cenevizlilerle, saldırmazlık ve dostluk anlaşması imzalamıştır. 29 Mayıs günü İstanbul düştüğünde, İstanbul surlarında bir çok Ceneviz askerinin ölüsüne rastlandı. Bu da, anlaşmaya rağmen Cenevizlilerin, Bizans'ın safında Türklere karşı savaştıklarını göstermektedir. Buna rağmen Fatih onları bırakın öldürmeyi, en küçük bir cezaya bile çarptırmadı. Kiliselerini açık tuttu. Ayasofya ve diğer 20 kiliseyi, oralarda ibadet eden ve fakat yurt dışına gitmek isteyen Rumların rızalarını alarak camiye çevirdi. Kendi kesesinden yaptırdığı Fatih'teki Sahnı Seman medresesine, arada bir ziyaret yapabilmek ve kendine bir oda tahsisi için, ilmi yeterlilik sınavına girip kazandı Medreseye ancak o zaman ziyaretçi olarak kabul edilebildi. Bu bize şimdiki hayatımızda biraz tuhaf gelebilir. Şimdi bazı makam sahiplerinin bırakın kendisinin gitmesini, hamil-i kart yakınimdir yazılı kartvizitle, kimlere ne kapıların açıldığını hepimiz bilmekteyiz. Adil, bilgili ve cesur idareciler milletlerini refaha erdirmişlerdir.

.Tarihî eser ve mekanlar tehlikede

01-02 Haziran 2007 günlerinde Haliç üzerinde kurulan, bir hava-yer parkurunda, 12 pilot uçakları ile yarıştı. Formula-1 gibi kara yarışlarında bile hemen her seferinde nice büyük kazalar yaşandığı, otomobillerin parçalanıp ölümler olduğu herkesçe bilinmektedir. Son iki senedir Red Bull Air Race World Series'nin düzenlediği Akrobatik hava gösteri ve yarışları, binlerce meraklı tarafından Haliç kıyısından heyecanla seyredilmektedir. Zaten insanın tabiatı gereği seyirlikler hep prim yapar. Yarışlar sırasında, TV muhabiri bir kadıncağıza soruyor; "Efendim bu gösterileri nasıl buldunuz?" Kadıncağız gayet safiyane "Allah devletimize milletimize zeval vermesin. Pilotlarımızın koluna kuvvet versin"!!! Ben işin bu tarafında değilim. İstanbul Suriçi bölgesi, tarihi eser yoğunluğu yönünden dünyada en önde gelir. Bu mekanlarda gösteri ve yarışlar tertiplenmesi ve bunun sonucunda her an olabilecek kazalar; bu yüzlerce ve hatta binlerce senelik tarihi eserleri tehdit etmektedir. Örnek aldığımız Batıda böyle mekanlarda değil yüksek ses desibelli yani gürültülü araçlar ve uçaklar; insanları bile yüksek sesle konuşturmazlar. Bu yarışların parkuru 1400 metre. Yaklaşma yolları ile en az boydan boya 5000 metre. Mısır Çarşısı önüne de harekat merkezini kurmuşlar.. Yani Eminönü'ndeki 350 senelik Yeni Caminin neredeyse dibine. Bir yanda Süleymaniye gibi dünyada eşi olmayan 1000 kubbeli 500 seneyi doldurmuş bir külliye, bir yanda Sultan Bayezid 520 senelik ve Sultan Ahmet gibi 450 senelik camiler ve diğer tarafta 1600 seneyi geçmiş tarihi eser Ayasofya ve yanında 575 sene dünya siyaset ve idaresinin merkezi Topkapı Sarayı. Galata yakasında ise 1500 senelik Galata kulesi. Eyyüb Sultan külliyesi de cabası. Sahi bu parkur, bu kadar hassas bir bölgede yoksa bilerek mi kuruldu. Aslında bu bölgenin hava sahası derhal her türlü uçuşlara kapatılmalıdır. Nitekim seneler önce Haliç'e bir helikopter çakılmıştı. Bu helikopter pekala Süleymaniye veya Ayasofya'ya da çakılabilirdi. Böyle tarihi mekanlara yakın yüksek desibelli müzik yapılması da yasaklanmalıdır. Bu gün davul ve bazı üflemeli borulu müzik aletlerinin gürültüsü 120 desibeli buluyor. Bunun çevredeki insanları geçici sağır edebileceği bir tarafa, yakındaki tarihi yapıları beklemediğimiz bir anda yıkabilir. Bir çok kültür konularında hassasiyetini yakından bildiğimiz Kültür ve Turizm bakanımız Sayın Atilla Koç'tan, böyle etkinlikleri tarihi mekanların uzağında tertipletmek için kesin çözümler beklemekteyim. Denecek ki "efendim İstanbul'u dünyaya tanıtıyoruz. Bu kadar da tutucu olma." Peki olmayayım. Ama bu eserler zarar gördüğünde dünyaya İstanbul'un ve ülkemizin hangi güzelliklerini tanıtacağız? Sanki güzellik mi kalacak.

.Vakıf Eserler kurtarılıyor

30 Mayıs 2007 Çarşamba günü Vakıflar Genel Müdürlüğünden bir açılış daveti aldım. Eyüpsultan'ın girişinde bulunan, Defterdar Nazlı Mahmud Efendinin yaptırdığı Defterdar Camii'nin restorasyon sonu açılışı idi. Bundan 8 sene kadar önce bir program için aynı cami ve avlusunda çekim yapmıştım. O zamanlar caminin haziresine yabani otlardan girmekte zorluk çektim. Avlunun kıble tarafında Mahmud Efendinin türbesi vardı. Türbenin mermer lentolarının baş kısımları birbirinden ayrılmış ve 8'lik inşaat demirleri bükülerek yere düşmeleri önlenmeye çalışılmıştı. Çekim esnasında her an üzerimize devrilebilir diye korkarak çalıştık. 15 nisan 2007'de Vakıflar Genel Müdürlüğü adı geçen hazirede restorasyon başlatmış.ve 45 günde bitirilmiş. Türbe ve hazire pırıl pırıl, tuvaletleri insan girecek hale getirilmiş, caminin harim kısmında tavan tamamen elden geçmiş ve her yanı ile insana ferahlık veriyor. Başbakan Yardımcısı ve Devlet Bakanı sayın Mehmet Ali Şahin ve Vakıflar Genel Müdürü Sayın Yusuf Bayezit törende birer konuşma yaptılar. Konuşmaların kısa bir özeti: "Vakıflar Genel Müdürlüğünce yurt genelinde başlatılan onarım restorasyon çalışmaları için halen 1800 şantiye faaliyette. 5 sene önce yurt genelinde 9483 kayıtlı eser varken, bu gün bu sayı 18500'e çıkmış. Yani kayıt dışı binlerce vakıf eser kayıt içine alındı. Vakıfların aş evlerinden bütün sene boyunca, 50000'den fazla yurttaşa bizzat ayaklarına gidilerek yemek dağıtılmakta. 12 adet vakıf eserler müzesi kuruldu, tanzim edilip ve açılış aşamasına getirildi. Senelerdir çeşitli karanlık yollardan, illegal olarak yurt dışına kaçırılmış vakıf eserleri, bir dedektif titizliği ile araştırıldı ve binlerce eser tek kuruş ödemeden yurt dışından getirtildi" Defterdar Camii minaresi biraz farklı bir eser. Yaptıran Nazlı Mahmut Efendi, Osmanlı Defterdarı yani Maliye Bakanı. Eyüp'te yaygın menkıbeye göre, Mahmud Efendi camiyi yaptırınca, halk evet hayır yaptırıyor ama onun kazancı şüpheli demeye başlamışlar. O da kızar ve minare alemini yerden minarenin tepesine arkası dönük olarak atar. Eğer haramsa yerine oturmaz, helalsa oturur der. Ve alem oturur. Bu menkıbe halkın uydurduğu olumsuz bir şey. Minare alemi her camide Hilalden olur. Bu camide ise bir hokka ve içinde bir divit yani kalem şeklinde yapılmış. 1990'lardaki bir depremde, minareden hokka kalem düşer ve ne yazık ki kaybolur. İşte bu alem, yeniden yaptırılıp törenle yerine oturtuldu. Aslında Nazlı Mahmut Efendi çok iyi bir hattat idi. Mesleğinin hatırını hoş etmek için alemi hokka ve kalemden yaptırmıştır. Böyle çalışmalar yapan her kademedeki ilgilileri tebrik ediyorum.

.Napolyon'un satılık kılıcı

9Haziran 2007'de, Paris'in güneyindeki bir müzayede evinde yapılan açık artırmada Napolyon'un kılıcı 4.8 milyon euroya satıldı. Bu kılıç Napolyon'un 1800'de, Kuzey İtalya seferi sırasında kuşandığı kılıçtı. Yüksek bir fiyata satıldı. Tabii ki bu kılıç Napolyon'un beline astığı tek kılıç değildi. Bakalım öteki kılıçlarına müşteri bulabilecekler mi? Napolyon 1769 Korsika doğumludur.. Hayatı boyunca kendini Fransa'da yabancı gördü ve Fransızları hiç sevmedi. İngilizleri de sevmezdi. Fransız ihtilalini müteakip, askeri okulları sırasıyla bitirip; teğmen oldu. İhtilalci Robespier'in adamı olarak öne çıktı. Yani teğmen rütbesinde siyasete bulaştı. 1794'te, Toulon kalesinin kuşatılmasındaki başarısından dolayı, o sırada yüzbaşı iken birden Tuğgeneralliğe yükseltildi. 1798'de Mısır seferine çıktı. Mısır halkına beyannameler dağıtarak; kendisinin de Müslüman olduğunu ima etti. 1799 martında Osmanlının kalesi Akka'yı kuşattı. Napolyon'un karşısında Akka komutanı Cezzar Ahmet Paşa vardı. 80'lik Cezzar Paşa, bu makama kölelikten gelmişti. Napolyon bu paşaya kaleyi bırakması karşılığında rüşvet teklif etti. Paşa rüşveti ret ettiği gibi, Napolyon'a hiç tatmadığı büyük bir hezimetin acısını tattırdı.. Napolyon Akka'yı geçebilseydi, bütün Suriye'yi işgal edip; oradan Çukurova yoluyla İstanbul'a kadar gelerek Bizans'ı hayata geçirecekti.. Ama karşısına çıkan ona göre seksenlik bunak önünü kesmişti. Napolyon Akka'dan geri kaçmaya başladı. Kaçış hızını azaltıyorlar diye hasta ve yaralı 5 bin kadar kendi askerini afyonlu iğnelerle zehirletip öldürttü. Amiral Nelson Mısır limanlarındaki Fransız donanmasını imha etti. Napolyon deniz yoluyla Fransa'ya kaçmak için gemi bulamaz olmuştu. 1805'te Trafalgar'da, İngiliz Amiral Nelson'a yenildi. 1813'te Leipzig'de Avrupa kuvvetlerine yenildi. 1815'te İngilizlere teslim oldu. 1821'de sürgünde olduğu Saint Helen adasındaki zindanda çok kötü şartlarda öldü. 1840'ta kemikleri Fransa'ya getirildi. Napolyon'un, Akka dönüşü taşıdığı kılıç müzayedeye konsa kaç kuruş ederdi acaba. Trafalgar'daki, Leipzig'deki kılıçlarını da satsalar para pul eder miydi. Fransızların ölüsüne sarıldıkları Napolyon, aslında kendi askerinin katlini emretmiş merhametsiz bir komutandı. Çılgın kararları vardı Saint Helen'deki İngilizlere esareti Fransız milleti için utanılacak bir aşağılamadır. Bu Napolyon 1794'te görevden alınınca Osmanlı Hükümdarı 3. Selim'den görev istedi ve başvurusunda emrinizde çalışmak benim için şereftir dedi. Aynı general 5 sene sonra, aynı sultan döneminde Osmanlı ülkesine saldırmakta tereddüt etmedi. Ben bu maceraperestin hiçbir kılıcına beş para vermezdim.

.Urfa'nın Harran tarihi eserleri destek bekliyor

Belgesel çekimleri çalışması yapmak üzere Şanlıurfa'ya gittim. Yirmi beş sene önce gördüğüm Urfa'yı tanıyamadım. Yollarını şaşırdım. Taş yapılara hayran kaldım. Bana bu hayreti yaşatanları tebrik ediyorum. Belediye başkanı sayın Ahmet Fakıbaba ile kısa bir görüşmem oldu. Balıklı göl civarı, çok kısa zamanda görülmeye değer bir duruma getirilmiş. Belediye başkanı şafakla beraber yollara düşüyor. Haddim olmayarak sordum. "Neden bu kadar erken"? Cevabı enteresan "sokaklar boşken eksiklikleri, ihtiyaçları daha iyi görüyorum". Tabii daha iyi fark edilen ihtiyaçlar da, anında gideriliyor. Maksadım sayın Fakıbaba'yı methetmek değil. Ben yazmadan da o zaten sistemi oturtmuştu. Gayem başka idarecilerimize örnek olabilmesidir. Şanlıurfa'nın tarihi eserleri çiçek gibidir. Karakoyun deresi köprüleri göz kamaştırıyor. Keşke Harran sulama kanallarından birisi bu kuru dere yatağına bağlansa idi. Şehrin görüntüsü çok farklı olurdu. Harran ilçemizin tarihi yönünü sizlere yazacağım: Harran M.Ö. iki binli yıllarda kurulmuş, yani İslamdan önce de yerleşim yeri olan 4.000 senelik. Şimdi ilçe merkezi nüfusu 9.000 kadar. Belediye çok çok küçük bütçesi ile belediye hizmetlerini yürütmeye çabalarken; bir yandan da bu kırk asırlık yerleşme yerinin, tarihi kalıntılarına da hizmet vermeye, ayakta tutmaya çalışıyor. Harran'da Yakubiye denilen, Yakup Aleyhisselamın göz yaşlarını akıttığı kuyuyu gördüm. Belediye dişinden tırnağından artırarak ihata duvarını çevirmiş. Gelen ziyaretçiler için, oturup dinlenilecek, çeşitli tabii ihtiyaçlarını giderecek tesisler yok. Belediye başkanı sayın İbrahim Özveren "hocam keşke imkanımız olsa, elimden bir tutanım olsa; Harran'ı Güneydoğunun turizm merkezi yapmak işten değildir" diyor ve susuyor. Ne yapsın? Harranlılar turizmin kokusunu almışlar. Gelen otobüsleri gören ilk okul çocukları, koşup geliyor ve kendilerince rehberliğe hevesleniyorlar. Yabancı dil yok. Kardeşleri de peşinde. Onlar da Üzerlik tohumundan makremeler örmüş, ellerinde sallaya sallaya bir liraya satmaya koşturuyor. Kültür ve Turizm Bakanlığımız Harran'a hemen yardım elini uzatmalı. İlçe halkı açılacak kurslarla turizme, fikren hazırlanmalı. Anneler babalar hizmetin önemini öğrenmeli. Bu hizmet hemen başlamalı. Bu konudaki gecikme, Urfa turizmini çok olumsuz etkileyecektir. Gecikme onulmaz prestij yaraları açar. Harran Surları 4 km uzunluğunda ve hemen hemen bin yıllıktır. Hazine değerindeki bu surlar maalesef toprağa karışmıştır. Yine aynı yaştaki Harran Ulu Camii ve bitişiğindeki medrese tam bir taş yığını halinde. Bu medrese Anadolu'da kurulan ilk Astronomi Üniversitesidir. Yakınında bir kazı çalışması başlatılmış. Etraf tel örgü ile çevrilmiş. Ulu cami kalıntılarını görmeye gidenler, Harran sıcağında uzunca bir yolu yaya gitmeye mecburdur. Halbuki tel örgünün dışından Cami kalıntısı hizasına kadar bir yol açılsa ve tam hizasından açılacak bir kapıdan kalıntılara ulaşılsa, ziyaretçiler eziyet çekmezler. Harran'a 26 km uzaktaki Han el Ba'rur Selçuklu Kervan Sarayı 900 yıllık. Şu anda tam bir harabe. Avanos'taki Sarıhan restoreden sonra ne güzel oldu. Han el Ba'rur Kervansarayı ondan daha da güzel olur. Kültür ve Turizm Bakanımız Sayın Atilla Koç'un bir emri ile Topkapı Sarayımızın her tarafı çiçek gibi oldu. Sayın bakandan, Harran Ulu Camii, 150 odalı kalesi, surları ve Han el Ba'rur Kervansarayında da, güller açtırmasını hasretle bekliyorum.

.Fener Rum Patriği ne istiyor?

Fener Rum Patriği Dimitri Bartholomeos zaman zaman medyanın gündemine bir taş gibi düşüveriyor. Bu gündeme geliş zamanları ise çok manidar. Türkiye'nin sıkışık günler geçirdiği zamanları kolluyor. Son Karadeniz İşbirliği Toplantısı için İstanbul'a gelen Yunanistan ve Ukrayna başbakan ve devlet başkanlarının Patrikhaneyi ziyaretini bahane ederek niyetlerini yine kustu. Putin'e de söyleseydi ya! Söyleyemez.. Yunan Başbakanı Kostas Karamanlis'e ikram edilen tatlısını yemek fırsatı bile vermeden dertlerini sıralayıvermiş. Patrik Dimitri, Heybeliada Ruhban Okulunun açılması isteğini anlatırken "bu konu bizim için ölüm kalım meselesidir" şeklinde bir ifade ile Dışişleri Bakanı Sayın Abdullah Gül'ü, Karamanlis'e şikayet etmiştir. Lütfen dikkat. 1- 1877-1878 Osmanlı- Rus harbi sonrası İstanbul'a misafireten gelen Rus Çarına başvuran Fener Rum Patriği, Ayasofya'ya müdahale için yalvardı. Çar huzurundan onu defetti. 2- Mondros Mütarekesinin ardından, Osmanlı Başkenti İstanbul, İngiliz-Fransız kuvvetlerince işgal edildi. Fener Rum Patriği işgal kuvvetlerinin İngiliz komutanına gidip Ayasofya Camii'ne çan ve minaresine Bizans bayrağı asılmasını ve kiliseye çevrilmesini istedi. Yunanlılar da destekleyecekti. İstanbul halkının kahramanca direnmesi ile işgal kuvvetleri tırsdılar. Adını bile anamadılar. 3- İstiklal Harbi zamanı Türk milleti ölüm kalım savaşı verirken; Fener Patriği İngiliz kralına İstanbul'u Bizanslaştırmak için yalvarmaya gitti. Ve orada öldü. 4- Lozan Konferansı esnasında otel lobilerinde, Ayasofya ve İstanbul için Patriği Batılı murahhaslara yalvarıyordu. Yukarda saydıklarım Türk milletinin ölüm kalım savaşları idi. Patriğin ölüm kalım savaşı ise, Heybeliada Ruhban Okulunun eğitime açılması. Bunu söyleyen de Türk vatandaşı Patrik. Böyle vatandaş olur mu? Türk Devleti Ruhban Okulunu kapatmadı. Türkiye cumhuriyetinde eğitim millidir. Yani devletin kontrolündedir. Nasıl bir Kur'an-ı kerim kursu açılınca; programını ve uygulamayı devlet kontrol ediyorsa, Ruhban Okulu açıldığında da,Türk Devletinin kontrolünü kabul etmek zorunda. Patrik bu kontrolü kesinlikle kabul etmiyor. Bana göre niyeti fasittir. Perde ardında olan düşünceleri vardır. Elini öpmeye gelen başbakanları Türk devlet adamları üzerine kışkırtmaları, ne vatandaşlık adabı, ne de devlet adabı ile bağdaşmıyor. O Heybeliada Ruhban Okulunun kapısına, çift başlı Bizans kartalı bayrağını asmak istiyor. Ve ardından Ekümeniklik iddiasını AB şartlarına dahil ettirecek. Böyle şahsiyetsiz tekliflerle gelecekse, AB geri dursun. Onların olsun. Patriklik eteğindeki taşı dökmeli. Karnından da konuşmamalı.

.Ekümeniklik iddiası kanunsuzdur!

Heybeliada Ruhban Okulunun açılmamasını ölüm kalım meselesi sayan Fener Rum Patriği Dimitri'ye, Türk mahkemelerinden önemli bir uyarı geldi. Rum patriği dünyadaki bütün Ortodoksların ruhani lideri olduğunu iddia etmekte. Dolayısıyla kendini resmen Ekümenik Patrik olarak kabul ettirmek istiyor. Patrikhanenin 13 üyeli Saint Sinod Meclisi, patrikhanenin çok yakınında olan Saint Stephan Bulgar Kilisesinin papazı Konstantin Kostoff'u, patrikhanenin emirlerini dinlememekle suçlayarak; ruhanilik sıfatını kaldırma kararını vermişti. Bulgar Kilisesi Vakfı da, Rum patrikhanesinin baskılarına dayanamayarak, kendi papazının iş akdini fesheder. Yani papazı açlığa mahkum eder. Papaz Kostoff hakkını aramak için mahkemede dava açar. Mahkemenin kararını temyiz etmek için taraflar, işi Yargıtay'a taşır. Yargıtay haziran 2007'de davayı karara bağlar. Buna göre "Fener Rum Patrikhanesi ve patriği, Ekümenik değildir." Türkiye'deki azınlık hakları konusunu düzenleyen Lozan Anlaşmasında, Fener Rum Patrikhanesi ile ilgili herhangi bir hüküm olmadığı, patrikhanenin Türkiye'deki Rum azınlığın bir kilisesi statüsünde olduğu, tüzel kişiliği bulunmayan dini bir kurum niteliğinde olduğu karar halinde yazılıdır. Osmanlı döneminde Fener Ortodoks Rumları vardı. Fatih Sultan Mehmet Han İstanbul'u fetihinde, ilk patrik olarak Gennadios'u tayin etti. Yine Fatih, Ortodoks Ermenilere de Bursa'dan Hovakim'i patrik tayin etti. Tarihte her ikisi de Ortodoks olduğu halde Rumlarla; Bulgarlar hiç birleşmediler. 1913'deki 2. Balkan Harbinde, Makedonya'da binlerce Rum çete, Bulgar köylerini basarak onları Rum olmaya zorladığı; olmayanlardan binlercesini öldürdüğü tarihlerde kayıtlıdır. Hiçbir Bulgar, Rum patrikhanesini tanımaz ve kabul etmez. Bulgarların dini lideri Bulgar Egzharlığıdır. Ermenilerin patrikliği ise Kumkapı'dadır. Ve halen Mesrop II bu görevdedir. Bizans İmparatoru Ortodoks Ermeni ve Ortodoks Bulgarlara kilise açmayı yasak etmişti. Her iki Ortodoks grubu dinsiz ilan etmişti. Halen pazar günleri, Fener'deki Bulgar kilisesinde ayinler yapılmaktadır. Balat'taki Ermeni kilisesinde de dini toplantılar yapılmakta. Bu cemaatlar Fener Rum patrikliğine bağlı değildirler. Buna rağmen Rum patrikhanesi, bu cemaatleri çeşitli baskılarla kendine tabi kılmaya çalışmaktadır. Fener Rum Patrikhanesi, Bizans hayalleri görmektedir. Ancak kendileri gibi Rum Ortodoks olan Aynaroz Manastırı rahiplerine bile söz geçiremeyen bir Saint Sinod Meclisi, Dünya Ortodoksları liderliğini hiçbir zaman üstlenmez ve üstlenemeyecektir. Rus Ortodoksları da Fener Patriğini kabul etmiyorlar. Türk Yargıtayı'nın verdiği son karar bağlayıcıdır. Bundan böyle Ekümeniklik iddiasında bulunmak, kanunları çiğnemektir. Yunan başbakanının 25 Haziran 2007'deki Patrikhane ziyaretinde, Başbakan Karamanlis'e, Patrik Dimitri'nin söyledikleri resmen suç teşkil etmektedir. Bu konuda devlet görevlilerini göreve davet ediyorum.

.Tuz, tahta kaşık kaçakçılığı ve yol parası

Kırşehir'in Mucur ilçesinin Seyfede köyünde, bugün Türkiye'de flamingoların konakladığı nadir bir iki sudan birisi, yani Seyfe gölü var. Sığ ve suyu tuzludur. Yaz sıcakları bastırınca suyu azalır. Bütün kıyılarını bembeyaz, kalın bir tuz tabakası kaplar. Aynı ilçenin güneyindeki bazı köylerden de yer altından, kaya tuzu çıkarılır. Gölün kıyısında biriken ve kaya tuzu ocaklarının tuzlarını, devlet çıkartır. Tekel idaresi de yüksek fiyatla satar. Tuz her insanı yakından ilgilendiren bir ihtiyaç maddesi. O dönemde fiyatı çok yüksek. Ekmekten pahalı. Özel tuzlalar yok. Tuz için tek el Tekel adı bile insanı hizaya getirirdi. İkinci dünya harbi sırası, herkes fakir elde avuçta yok. İnsanlar ot, süpürge tohumu yiyor. Tuza bunca para vermemek için, Seyfe gölü kıyısından küreklerle köylüler tuz kazıyıp heybelere doldurup, merkeplerle taşır. İşte tam bu sırada Reci kolcuları yani Tuzla güvenlikçileri ortaya çıkar. Köylü korkudan küreğini kapar kaçar. Merkep kalır. Olay yerinde kalanlar, o zamanki yasalara göre müsadereye tabidir. Kolcular bazen kaçmaya kalkan merkepleri bıçaklarla yaralayarak durdururdu. Yani çüşten anlamayanları. Yaralı ve sağlam merkepler, heybeler, kürekler; yine yasaya göre ilçe pazarında açık artırma ile satılırdı. Rahmetli babam açık artırmadan böyle bir yaralı merkep almıştı. Çocuk kafamla o yaraları iyileştirmek için neler yapmadım ki! Anlatılan acımasız müsadere hikayeleri, çocuk dünyamda nice korku senaryolarına dönüşür geceleri rüyama girerdi. Köylü kıyısında hayvan otlattığı Seyfe gölünün, toprağa karışmış tuzunu değil almak, dili ile yalayamazdı bile. Bu köylü Kolculara nasıl eğilmesin! Köylünün evindeki tuz varlığı, komşulardan devlet sırrı gibi saklanırdı. Bir ihbar olursa evinde tuz yakalananın ocağı sönerdi. Şimdi Tuzlaların özelleşmesine ben şaşırmayayım da kimler şaşırsın. Tekel sistemi bir savaş zamanı bazı maddelere uygulanabilir. Tuz tekeli Düyunu Umumiye için kuruldu. Düyunu Umumiye Lozan'la bitti. 1947'lerde niye vardı ki! Aynı senelerde tahta kaşık yapmak ve satmak yasaktı. Yakalanırsa mal müsadere edilir suçlu ise ağır cezada yargılanıp mahkum edilirdi. Ankara Ulus'ta Vilayetin hemen altında, Kastamonu'dan at arabalarına saklayarak getirdikleri kaşıkları binbir korku ile satmaya çalışırlardı. Yakalanırlarsa ocakları sönerdi. Yasağın sebebi Orman varlığını korumak idi! Komşumuz beş çocuklu bir hanım efendi vardı. Duyduk ki altıncı çocuğu olmuş. Lohusa haliyle sokakta altıncı çocuğu için sevinç çığlıkları atmıştı. Sonradan sebebini öğrendim. Meğer altı çocuğu olanlar yol vergisinden kurtulurmuş. Aksi halde ya yol vergisi vereceksin, ya angarya usulü ile yol yapımında çalışacaksın, ya da ağır cezada yargılanıp hapse atılacaksın. Böyle kaç komşumuz yapılan yollarda işini gücünü bırakıp zorunlu çalıştırılmıştı. O zamanki bazı idarecilerin zihniyeti böyleydi.. Bu 1983'te Boğaz köprüsünü satmaya kalkanlara, sattırmam diyen zihniyetti.

.Bazı kiliselerin ahlak anlayışı

15 Temmuz 2007'de bazı kanalların haber saatinde aşağıdaki haberi dinledik: "Kiliseye 'Cinsel İstismar' faturası. Katolik kilisesi mağdur 508 kişiye 660 milyon dolar tazminat ödeyecek. ABD'de Los Angeles Katolik Kilisesi, cinsel istismara uğrayanlara 660 milyon dolar tazminat ödemeyi kabul etti. Kilise ile 1940'lı yıllardan bu yana cinsel istismara uğradığını açıklayan 508 mağdur arasında anlaşma sağlandı. Böylece, toplam 660 milyon dolarlık tazminat karşılığında kilise mahkeme önüne çıkmaktan kurtuldu. Kardinal Robert Mahony, bu olayların hiç yaşanmamasını dilediğini belirterek, mağdurlardan ve ailelerinden özür diledi. ABD'de kilise, cinsel istismar mağdurlarına şimdiye kadar 2 milyar doların üzerinde tazminat önerdi, bazı rahipler hakkında suç duyurusunda bulunuldu, dört din adamı kiliseden atıldı." Bu haberin neresinden bakarsanız bakın, 21'inci asırdaki insan hakları anlayışı ile çok zıt unsurlar taşıdığı görülür. 1- 1940 senesinden beri yani, 68 senedir yaşanan bu ahlak dışı taciz ve tecavüzlerin suçluları ve mağdurları, şimdi acaba kaç yaşındalar. Bu namus sorununu 68 senedir yargıya götürmemek veya götürememek neyle izah edilecek? Tehdit mi vardı! 2-Suçlananların tamamı, Katolik din adamı ve Los Angeles bölgesi rahipleri. Halbuki Katolik Kilisesi Vatikan'da, 1940'tan beri kaç defa Papa seçimi yaptı. Bu Papalar bundan haberdar değil miydi. Papalar Vatikan'daki haftalık törenlerde, elini sürdüğü insanları aziz yapma iddiasındalar. Nasıl olur da böyle ortaya dökülen ahlak dışı olayları duyamazlar? 3-İnsan ve hatta organlarının alım satımı dünyanın her yerinde yasalara aykırıdır. Mağdur veya mağdurelerin namus zararları hangi dini ölçüye göre paraya çevrildi? Kişi başına ortalama 1.3 milyon dolar.ABD'de zorla tecavüzün cezası elektrikli sandalyedir. Suçlu Papaz olunca gelsin paralar. Batının namus anlayışı, bu kadar mı ucuz? 4-Roma hukukunda bir insanın, başka birine tokat atmasının cezası 25 avrum idi. Yine aynı hukukda borçlu borcunu ödeyemez duruma düşerse, hakimin emriyle, borçlu bir meydana getirilir. Yine hakimin emriyle borçlu öldürülür ve alacaklılar, alacakları nisbetinde, borçlunun etinden kesip evine götürürdü. Bu Neron usul hukukunda bile yoktu. Namus nasıl paraya çevrilebilir. 5-Hadi mağdurlara bir teselli bedeli verdiniz, fail olan rahiplerin suçu nasıl temizlenecek? Yani şimdi temizlendi mi? Ak kaşık mı oldular? 6-660 milyon dolar ABD'de de büyük paradır. Nereden bulundu? Diyecekler Kilisenin parası. Kilise parayı nereden aldı. Katoliklerin her ay ücret bordrolarından kesilen kilise aidatından. Bu aidatı vermeyi red edeni, kilise 'Aforoz' eder. Onlar kilisede evlenemezler: Çocukları vaftiz edilmez.. Cenazeleri kiliseye sokulmazlar. 7-508 olaydan suçlananlardan 4 tanesine işten el çektirilmiş. Yani bu 4 kişi mi 508 suçu işledi. Elbette değil. O zaman 504 kişi daha bu suçla görevine devam ediyor Tabii suç işlemeye de! Yani namusu kurtarmaya bu 4 kişi harcanmış. Yazık !.. İşte bu Batının din adamlarının ahlak anlayışı. İşte ahlakî suçları aklama yolu. Böyle hukuk mu olur?

.Vatikan'ın asıl niyeti belli oldu

Son on senedir gittikçe artan bir dozda, Türkiye'de Dinlerarası Diyalog çalışmaları yapılmaktadır. Bu çalışmaların ardında Vatikan vardır. Şu anda Dünyadaki sorunlu bölgelere bakılırsa, belli Hrıstiyan devletler hepsi de Müslüman olan ülkelere bir bahane ile saldırmışlar ve işgal etmişlerdir. Bosna-Hersek, Kosova, Makedonya, Filistin, Irak, Afganistan, şimdi karıştırılan Pakistan, hedefteki müstakbel hedef İran, Afrika'daki halkı Müslüman olan ülkeler toprakları ve daha başkaları. Saldıranlar Hristiyan ve Yahudi, saldırıya uğrayanlar ise Müslümanlar. Bu akan kana, kim dur diyecek. Elbetteki Vatikan çıkıp ortaya bunu durdurmalıdır. Durdurur mu? bana göre asla. İşte size yeni bir haber: "Vatikan'daki İstanbul temsilcisi Georges Marowitch'e, 23 temmuz 2007'de Roma'da bir tren çarptı. Ağır yaralandı. Bu kişi tren beklerken, güya acelesi olan bir başkası hızla koşarken, tren bekleyen din adamına omuz vurur ve gelmekte olan trenin altına atıverir. Halen yoğun bakımda ölümle pençeleşiyor. Alın size bir suikast. George Marowitch o gün trenle Papa 23. Jean'ın doğduğu eve ziyarete gidiyordu. Bu Papa Türk Papa diye meşhurdur. Yani adı Roncalli. Türkleri sevdiği söylenir. Georges ise dinlerarası diyalogculuğu ile meşhur ve Türkiye'deki Katolik cemaatlerin ruhani lideridir." Büyük bir ihtimalle tren istasyonunda Papalık adamlarının suikastına uğradı.. Olaydan iki gün sonraya denk gelen bir olay daha. 28 Temmuz 2007 tarihli bazı Türk gazetelerinde şöyle bir haber çıktı: "Roma Katolik Ruhani Lideri Papa 16. Benedictus'un özel sekreteri Rahip George Gaenswein, Avrupa'nın İslamlaşma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu söyledi. Almanya'da yayınlanan Süddeutsche Zeitung gazetesine konuşan Gaeswein, Avrupa'nın bu tehdide karşı kimliğini korumak için Hristiyan köklerine dönmesi gerektiğini, hatalı bir hoş görü anlayışı nedeniyle Avrupa kimliği tehlikeye atılamaz" dedi. İşte yeni olayların işaretleri iki haber. Çıkması muhtemel mühim olaylar: 1- Türkiye'nin AB'ye alınması mutlaka engellenmeli. 2- Avrupa'daki Müslüman nüfus ne yapıp edip mutlaka seyreltilmeli. 3- Balkanlar ve Kosova'da yeni savaşlarla Müslüman azaltılmalı. 4- Müslüman ülkelerdeki Radikal Terör örgütleri desteklenmeli. Onlara saldırı hedefleri göstererek yeni suçlar işletilmeli ve diğer din mensuplarını, Müslümanlarla barışmaz düşman haline getirmeli. 5- Müslüman ülkelerdeki Misyoner faaliyetlerini üst düzeye çıkarmalı. Vatikan'ın idarecileri yanlış yoldalar. Hele alınlarında, tarihi Haçlı seferleri sabıkaları varken yenilerine kalkışmaları, onarılamaz sonuçlar doğuracaktır.

.Su savaşları ve su nakliyesi

Dünyadaki basın yayın vasıtaları, son on senedir ve artan bir tempoda, Su Savaşlarını işlediler. Halen de devam ediyorlar. Onların derdi, su zengini ülkelere yapacakları saldırıları haklı göstermekti. Yani sömürgeciliktir. Şimdi su kıtlığının başka bir yanı gündeme geldi ki, o da küresel ısınma. Şimdi büyük bir köy haline gelen Dünyamızda, çevreyi olumsuz etkileyecek her davranışın; bütün insanlığa zarar vermesi konuyu küreselleştirmektedir. Ozon tabakası inceliyor dendi kimse aldırmadı. Delindi, ardından delik çok büyüyor dendi, tıs yok. Sanayileşmiş bütün ülkeler, dünyanın gözüne baka baka, sera gazlarını atmosfere salmaya devam ediyorlar. Nasıl olsa dünya yüzünün dörtte üçü su. Denizden arıtırız demek buna çözüm değildir. Buna bel bağlayanlar denizin şapı ile yanacaklar. Dünyanın yaradılışında gören gözler için çok büyük hikmetler vardır. Yerin 5.000 metre derinliklerinde pek su bulunmaz. Mağmanın sıcaklığı onu yer yüzüne doğru iter. Havada ise 5.000 metreden yükseklerde pek su buharı bulunmaz. O da aşağı doğru iner, itilir. Yani su imkanları Yaratan tarafından, yeryüzündeki canlı varlıkların hizmetine ihsan edilmiş, verilmiştir. Bu kadar kayırmalı olmamıza rağmen, basit bazı başka ihtiyaçlar için, dünyayı biz çöle çeviriyoruz. Gerçekten Su Savaşları kapıdadır. Suyun petrolden daha pahalı bir madde haline gelmesi de pek yakındır. Türkiye bir su zengini değildir. Ama fakiri de değildir. Anadolu coğrafyasında adı büyükler arasında geçen 10 adetten fazla nehrimiz var. Bu nehirlerin birbirlerine yakın dirsek noktalarından hepsinin entegre hale getirilmesi birbirine bağlanması hiç zor ve pahalı değildir Böyle bir nehirler entegrasyonuna acilen ihtiyaç vardır. Ayrıca bütün nehirlerin kirletilmesi kesinlikle önlenmelidir. Yerleşim yerlerindeki atık sular ile sanayinin kullandığı sular, arıtmalarla yeniden kullanma suyu haline getirilmelidir. Şimdi Kızılırmak'tan ve Büyük Melen'den su getirme projelerine, çevreci denilen yeşiller karşı çıkıyor.. Neymiş havzalar arası su transferi doğal çevreyi bozarmış. Bu gün devlete ait olanlar dahil, su kullanan mezbaha ve boyahanelerin kaçının arıtması var ve faal acaba? Yasak savmak için arıtma kuranlara acıyorum. Böyle yerlerin faaliyeti derhal durdurulmalıdır. Dünyada birçok devletin petrol nakliyesi tanker filoları var. Türkiye'nin acilen su tanker filoları kurmasına ihtiyaç vardır. Önce yurt içi ihtiyaçları karşılamalıyız. Nüfusumuzun % 90'ı sahillerde veya sahile 100 km içerde oturmaktadır. Bir kıtlık halinde bu tankerlerle imdada yetişilir. Bu günden tezi yok 200-500 bin tonluk su tankerlerini, devlet ve özel sektör kızaklara koymalıdır. İlk kaynaklarını da devletin en üst kademesi yapmalıdır. Tanker yapacaklara geniş kredi imkanı verilmeli. Bu gün petrolü olan ülkeler nasıl zengin ise, Türkiye suyunu iyi kullanırsa su zengini ülkelerin başını çekecektir. Fırat nehri Türkiye'yi terk ettiği noktada 1.000 metre genişliğe ulaşmaktadır.. Karkamış'daki demir yolu köprüsünden bu geçişi seyredenler bana % 100 hak verecektir.. Yeni hükumetten en önemli beklentim, su tankerleri inşasını başlatmasıdır.

.Batı elini çekerse Orta Doğu'ya huzur gelir

Ortadoğu denilen bölge, bir ucu eski Mezopotamya yani Türkiye'nin güney hudutlarına, güney ucu, Arabistan yarım adasına ve hatta Hind denizine, doğusu Basra Körfezine, batısı da Akdeniz'e dayanan; büyük bir kısmı çöl, geri kalan yerleri de sıcak iklim yaşanan, su sıkıntısı çekilen ama petrolü bol, büyükçe bir kara parçasıdır. Bölge, insanlık tarihi boyunca büyük kanlı çatışmalara sahne oldu. Sosyal yönden bir çok çalkantıların başlangıç yeri. Ama iyi, ama kötü gelişmeler... Ortadoğunun bugünkü Irak, Lübnan, Ürdün, Suriye ve Filistin topraklarında bulunan insanların, etnik ve dini çeşitliliği, dünyanın başka bir bölgesinde görülemez. Önceleri, Araplar, Süryaniler, Fenikeliler, sonraları Rumlar ve Romalılar ve bilhassa Türklerle karıştıktan sonra, üç semavi dine mensup en az onbeş çeşit ırk, dini yol ve mezhebin mensupları bir arada yaşamak zorundalar. Mesela, Müslümanların yanında, Dereziler, Mütevaliler, Nusayri ve İsmaililere ilaveten, Maruni, Rum-Melkit, Rum Katolik, Süryani, Ermeniler (ki Katolik, Ortodoks ve Gregoriyen gruplar) ve Yahudiler bölgedeki ana topluluklardır. Yavuz Sultan Selim Han 1517 Mısır seferi esnasında, bu bölgeyi kolayca fethetti. Herkesi yerli yerinde bıraktı. Kendilerinden idareci tayin etti. Daha önce Lübnan ve çevresi, Mısır Memluklularınca idare edilirdi. Osmanlı'da olduğu gibi Memluklularda da toprak idaresi tımar sistemiyle idi. Ancak Memluklular, Lübnan topraklarını önce tımar sistemi ile yönettilerse de sonraları bunu veraset sistemine döndürdüler. Sultan Selim Han, Lübnan'ı alınca, toprakların yine veraset ile idaresinin devamını emretti. Ki koca Osmanlı devletinde coğrafyasında, toprakları tımara tabi olmayan tek bölge Lübnan oldu. Selim Han, Lübnan'daki Cemaatlerin en güçlüsü olan Dereziler'den MAAN oğullarını, emir tayin etti. Bu sistem ta 1697'ye kadar yani iki yüz seneye yakın böyle sürdü. Ve Lübnan tarihinin en huzurlu dönemini yaşadı. Fransa ve İtalya'dan gelen misyonerler, Derezi ailelerine Katolikliği aşılamaya başladılar. Bundan sonra bölgede karışıklık ve huzursuzluk aldı yürüdü. Lübnan liderliği 1697'de yeni Hrıstiyan olan Maan oğulllarından Beşir Şihabi'ye geçti. Onun oğlu Katolik Beşir Ömer, 1789'da Emir oldu. Ve 51 sene ülkeyi yönetti. Mısır valisi Mehmed Ali Paşanın Osmanlı Devletine isyanı üzerine, Beşir Ömer onun tarafını tutarak; Osmanlı Devleti aleyhine çalıştı. Fransızlar bu arada Marunileri, Derezilere karşı tahrik edip silahlandırdılar. Artık Lübnan'da huzur bitmişti. 1841'de tekrar idarede etkili olan Osmanlı devleti, İstanbul'dan Ömer paşayı Lübnan'a vali tayin etti. Ama her tarafta kan dereleri akıyordu. Maruni ve Dereziler birbirlerine karşı silaha sarıldılar. Fransızlar Lübnanlıları, Ömer paşaya karşı ayaklandırdı. İngilizler de Derzileri silahlandırdı. 1845'de Lübnan'a inceleme ve gerekli değişiklikleri yapmak üzere Osmanlı dışişleri bakanı Şekip efendi tam yetki ile gönderildi. Bu Şekip efendinin İstanbul'daki hükümete gönderdiği raporu Devlet arşivlerindedir. Bu raporda özetle şöyle yazıyor: "Lübnan'daki karışıklıkların tek bir sebebi vardır: Buradaki İngiliz ve Fransız Konsolosları Maruni ve Derezileri karşılıklı olarak kışkırtıp silahlandırıyorlar. Bu Konsoloslar Lübnan'dan çıkarılmadıkca Lübnan huzura kavuşamaz." Bir Türk devlet adamı, Fransızların Marunileri, İngilizlerin de Derezileri ölüme sürüklediğini tesbit etmişti. Şimdi batılılara soralım: Beyler hani Türkler barbardı. İşte tarihi belgeler sizin insanları birbirine kırdırdığınızı yazıyor. Şimdi zavallı ve o derecede gaddar İsrail ile, yine garip Filistinlilerin, Lübnanlıların gırtlak gırtlağa kan dökmelerinin sebebi de İngiliz ve Fransızların tahrik ve teşvikidir. Ey Emperyalist devletler!... Üç kuruşluk çıkarlarınız için binlerce masumu ölüme göndermeye son veriniz. Çalışıp alın teri ile kazanmak size hiç nasib olmayacak mı?

.Çaldıran'a pişman olmak neden

Zaman zaman siyasilerin ağzından tarihle ilgili bazı sözler işitiliyor. Siyaset başka, gerçek tarih başkadır. Geçenlerde bir siyaset adamı televizyonda aynen "Allah bir daha bizlere Çaldıranları göstermesin" dedi. Bunu duyunca uzun uzun düşündüm. Sözü çeşitli şekillerde yormaya çalıştım. Belki iyi niyetle söylenmiştir diye ümitlendim. Konuşmanın devamında bir açıklama da olmadı. Çaldıran seferi 20 Nisan 1514'te, Osmanlı Ordusunun; İstanbul-Üsküdar Doğancılar Sahrasından hareketi ile başladı. 4 ay 4 günlük bir meşakkatli yolculuktan sonra, bu günkü İran'ın Maku şehrinin Çaldıran ovasında, iki ordu karşı karşıya geldi. İki Ordu da Türk. Peki kardeşleri karşı karşıya getiren sebep neydi. İşin burası çok önemli. Siyasi zat bu konuyu açıklamaya mecburdu. Birilerine şirin görünmek için tarih lekelenemez. O tarihte İran tahtında Şah İsmail var. 36 yaşında 6 devletle savaşmış ve yenmiş. Papalık bu gözü pek Türk hükümdarı eliyle, kendisi için çok tehlikeli gördüğü Osmanlıyı, yıktırmak istiyor. Daha önce Fatih döneminde Uzun Hasan'a yaptıramadığını şimdi Şah İsmail'e yaptırmak istiyor. Osmanlı tahtında ise kısa süre önce başa geçmiş 42 yaşlarında, Yavuz Sultan Selim Han var. Trabzon'daki Sancak beyliği zamanında, Şah İsmail kuvvetlerinin, sık sık Osmanlı sınırlarına saldırıları ile karşılaşmış ve onlarla kapışmış. Osmanlı ülkesi içinde, Şah İsmail'in yaygın bir istihbarat ve beşinci kol faaliyeti var. Antalya'da Şah Kulu isimli bir sempatizanı büyük bir ayaklanma başlatmış, yollarda kendilerine katılmayan köyleri yakıp yıkmış Kütahya'ya gelinceye kadar 3.000 kişiyi öldürmüşler. Çorum, Tokat ve Amasya bölgesinde, Nur Halife isimli sempatizan, o bölge camilerinde, Cuma hutbelerini Şah İsmail adına okutuyor ve İran ordusuna Osmanlı vatandaşlarından 3.000 kadar kişiyi asker yazmış. Şah İsmail Maraş bölgesindeki Dulkadir oğulları üzerine sefer tertip etmiş ve yol güzergahında olmadığı halde, Anadolunun ortasına kadar gelip, Kayseri bölgesinden geniş bir kavis çizerek, Osmanlı topraklarına tecavüz etmiştir. İste Sultan Selim, bu kaygı verici durum karşısında ordusunu toplayıp; 2300 km'lik bir sefere başlamış,124 günde Çaldıran'a ulaşmıştır. Zaferden sonra Osmanlı ve İran topraklarında, herhangi bir imha hareketine girişmemiştir. Sultan Selim hanın giderken ve dönüş yolunda, binlerce Kürdü ve Aleviyi öldürttüğü, kuyulara doldurttuğu ifadeleri tamamen asılsızdır. Osmanlı Ordusunun Rumeli beylerbeyliği asker ve komutanların büyük bir kısmı Rumeli Bektaşi ve Alevilerinden idi. Eğer böyle bir temizlik düşünse, bu askerlerini yaşatmazdı. Osmanlı ordusu devletine sadık her insanı hoş tutmuş, devletine düşman olanı ise, kardeşi dahi olsa affetmemiştir. Bazı siyasiler maalesef, küçük oy hesapları ile tarihi olayları saptırmaya çalışıyorlar. Bunu söyleyenlerin de seçimlerde ne hallere düştüğünü hep beraber gördük. Bu tutumları ile, ülkemizde mevcut birlik ve dirliği nasıl zedelediklerini fark edemiyor zavallılar...

.Büyük Taarruz'un düşündürdükleri

Ağustos ayı birinci haftasında, Yüksek Askeri Şûra, mutad toplantılarından birini daha yaparak, ordudaki tayin ve terfileri görüştü. Sırası gelen liyakatli personel terfi etti. Sırası gelen, süresini dolduran personel için de emeklilik kararı çıktı. Askeri Şûra toplantısı, Türk milletinin binlerce yıllık bir geleneğidir. Türk Silahlı Kuvvetlerini dimdik ayakta tutan bir gelenek. Bu dün ve bugün yeni terfi eden silahlı kuvvetler personeli yeni rütbe işaretleri taktılar, hepsini tebrik ediyorum. Böyle bir günde Güneydoğu bölgesi dağlarında birbirlerinin yeni rütbelerini takan personeli düşünüyorum. Mevsimin en sıcak ve kurak günlerinde o dağ senin bu dağ benim tam teçhizat operasyona gitmenin ne demek olduğunu Silahlı Kuvvetlerimizin subay-astsubayları çok iyi bilirler. Bunları yaşamak herkese nasib olmaz.. Bunu da tebrik ediyorum. Türk Silahlı Kuvvetlerinin sadece son on beş yılda aldığı, çok ciddi dış ve iç görevlerdeki başarıları göğsümüzü kabartmıştır. Somali, Irak, Bosna, Kosova, Afganistan şimdi de beklenen Darfur'da ifa ettikleri görevlerle, milletimizin yüzünü ak ediyorlar. Ömürlerinde sadece sahillerde tatil yaparken çadırlarda yatan bazıları, Ordu mensuplarımızın dağ-tepe, gece-gündüz, kış-yaz demeden ömrünü çadırda geçiren personelinin değerini elbette takdir edemiyorlar. 26 Ağustos 1922'de Ulu Önder Atatürk'ün emri kumandasında başlayan Büyük Taarruz, 30 Ağustosta zafere dönüşmüştür. Bu asil milletin şanlı İstiklal Savaşı son dönemecini de dönmüş ve artık yokuşlar bitmişti. 1921 Sakarya Harbi öncesi, İngiliz ataşesini, Ankara'da vereceği zafer balosuna davet eden Yunan Kralı, neye uğradığını anlayamadan ülkesine kaçmış, komuta kademesinde büyük değişiklikler yapmaya mecbur kalmıştı. Kendi yaveri Haci Anesti'yi, kumandanlığa getirmesi, Yunan Silahlı Kuvvetlerini siyasetin içine gömmüştü. 31 Ağustos günü, beş gündür verdiği kanlı boğuşmadan yorgun çıkan 5. Kafkas Tümeni, 105 subay ve 1200 erini kaybetmişti. Toparlanıp tekrar Uşak istikametinde harekatına devam ederken, kolbaşı Karahisar'a yaklaştığında, Tümen Komutanı Alb. Halid Atmansü'ye, bir köylü, sayıları 12.000 kadar olan bir Yunan kuvvetinin, bütün köyleri yakarak Batıya doğru kaçtığı haberini getirdi. Bu haberden bir saat kadar sonra, bir Yunan küçük zabiti (Subayı) elinde bir beyaz bayrak sallayarak Tümen Komutanı Halid Beyin yanına gelerek "Ben Gnl. Trikopis'in emir subayıyım. Kendisi Türk ordusuna teslim olmak istiyor. Gelip teslim alsınlar dedi" der. Elmadağı Göyem Köyü civarında cereyan eden bu olay üzerine, bir yüzbaşı komutasında gönderilen müfreze ile, Trikopis ve karargahı kurmayları, perişan ve bitkin bir durumda, Alb. Halid Atmansü'nün karşısına getirilir. Gnl. Trikopis,Türk Komutana,dönüp "beni komutanınıza götürün" der. Halid Bey ise, Fransızca "Buyurun kumandan benim" dedi. Trikopis aldanmakta haklıydı. Albayımızın sırtında er üniforması ve üstü başı dağınıktır. Süslü Yunan komutanı, karşısında kendi subayları gibi besili ve süslü birilerini göreceğini bekliyordu. Tanışma faslından sonra, bunların aç olduğunu farkeden Halid bey, biraz önce Yunan askerlerinin yaktığı köylerden birine, bir çavuşunu gönderip, esir Yunan subayları için yiyecek bir şeyler istetti. Köyün muhtarı, "bu zalimler biraz önce her şeyimizi yaktılar, ancak şimdi bize emanetler. Emanete hıyanet edemem.. Neyimiz varsa verelim" diyerek, bir miktar yiyecek gönderdi. Albay Halid Atmansü, Trikopise, neden teslim olmaya ihtiyaç hissettiğini sorduğunda, Trikopis'in cevabı çok ibretlik "Ordumuz yenilmeye başlayınca, Bilecik, Bursa üzerinden Mudanya yoluyla kaçabilirdik. Ancak,Yunanistan'a vardığımızda, bu yenilgiyi kimseye izah edemiyeceğimizi ve belki de kurşuna dizileceğimizi bildiğimizden, canımızı kurtarmak için, size teslim olmaya karar verdik" der. Hiçbir Türk Silahlı Kuvvetler personeli, Türk tarihinde böyle aşağılık bir düşünce ile hareket etmedi. Ordumuzun elbette dünyada eşi yoktur. Ve milletimizin göz bebeğidir. Bizlere bu vatanı, canları pahasına miras bırakanları rahmetle anıyorum.

.İzmir'in kurtuluşu ve Gnl. Trikopis

Mondros Mütarekesi'nin ardından, mütareke şartlarına aykırı olarak; Batılıların kuvvetleri, ülkenin bir çok hassas noktalarını işgal ettiler. Limanlara ve tren istasyonlarına el koydular. Tüccar İstanbul'dan Anadolu'ya mal gönderemez olmuştu. İngiliz hükümeti, Yunanistan'ı İzmir'e asker çıkartmak hususunda, iknaya çalıştı ve hatta tehdit etti. Yunanlıların öteden beri Anadolu'da Megalo iddialarıyla zaten gözü vardı. 15 Mayıs 1919'da İzmir'e gelen Yunan kuvvetleri, güya oradaki Rum halkının emniyetini sağlamaya gelmişlerdi.. Bu yalanı İngilizler de yazılı desteklediler. Ancak palikaryalar, karaya çıkar çıkmaz, Türk subaylarına ve askerlerine saldırdı. Yaşlı dedeleri bile sokaklarda sürükleyip, "Zito Venizelos" diye bağırmayan Türk subaylarını sokak ortasında kurşunladılar. Batı Anadolu'da hızlı bir Yunan istilası başladı. Denizli müftüsünün gayretleri ile Denizli'de başlayan milli mücadele, bütün Anadolu'ya yayıldı. İzmir'den Sakarya'ya kadar bin bir zahmetle ilerleyen Yunan kuvvetleri, Sakarya meydan muharebesinde perişan oldu. Baş kumandan Gazi Mustafa Kemal Paşa, 26 ağustos 1922'de, ordulara ilk hedeflerini emrediyordu. Yunan kuvvetleri panik halinde geri çekilişlerinde, Batı Anadolu'yu yakıp yıktılar. Birçok şehirde evlerin %95'i yakıldı.. İnsanları öldürdüler. Hayvanları çalıp götürdüler. Bu husustaki rakamları, Justin Mc. Carty'nin Türkçeye çevrilen "Ölüm ve Sürgün" kitabında görmek mümkündür. Yunan kuvvetleri baş komutanı Gnl. Trikopis, ülkesinde suçlu bulunup asılmaktan korktuğu için, Türk kuvvetlerine teslim oldu. Esir Gnl. Trikopis, Uşak'taki askeri konak komutanlığının korumasına emanet edildi. Konak komutanı Yzb. Nuri bu düşman generalini, Uşak'taki ayakta kalabilmiş konaklardan birine yerleştirdi. Ne de olsa Türk'ün esiri idi. Trikopis, Konak Komutanı Yzb. Nuri'ye bir mektup gönderir. Mektubunda; "Duydum ki esir Yunan subaylarını, Uşak'tan Ankara'ya sevk edecekmişsiniz. Bu subaylar hasta yorgun ve zayıftırlar. Bu yolculuğa yaya çıktıkları takdirde, yol şartlarına dayanamayıp çoğu ölür. Üst başları çok perişandır. Ayaklarında ayakkabı yoktur. Birer battaniye ile ayakkabı verilmesini, illa sevk edileceklerse, mümkün olabildiğince arabalarla sevkini rica ederim" diye yazar. Mektubu alan Konak K. Yzb. Nuri, Generali yanına çağırttı. Kendisine oturacak yer gösterdi. Mektubunu aldığını söyledikten sonra şöyle devam etti: "Sayın general, üç sene önce yurdumuzu işgale gelirken ve geçen sene Eskişehir'e doğru giderken subaylarınız, yolculuklarından hiç şikayetçi değillerdi. Eskişehir'e kadar yaya gidebildiklerine göre, şimdi de pekala gidebilirler. Zira yol tecrübeleri vardır. Hem siz bu topraklarda ne arıyordunuz. Bu kadar masum Türk'ün ne suçu vardı da onların kanına girdiniz. Şimdi de bu milletin merhametine sığınarak canınızı kurtardınız. Unutmayın ki Türk milleti merhametlidir. 400 senedir, Yunanlılar Türklerin merhametiyle ayakta ve hayatta kaldılar. Türkler, bu nankörlüğünüzü de sineye çeker. "Bu sözler karşısında dili tutulan Yunanlı komutan, mos mor bir yüzle görüşme yerinden ayrıldı. İzmir'e çıkarak başlayan Yunan macerası, yine İzmir'de ama, bu sefer denize dökülerek son buldu. İzmir düşmandan kurtuldu Yunanlı da İzmir'de denize dökülerek daha fazla zayiat vermekten kurtulmuş oldu. İtilaf Devletleri üzerinden seksen beş sene geçen bu zulümleri için, Türk milletinden özür dilemeliler.

.Haddini bilmek fazilettir

Mübarek ramazan ayı içerisinde, Anadolu'nun birçok yerinde, üst üste şehit cenazelerini uğurladık. Bu vatan için canını feda eden bütün şehitlere rahmetler, onların yakınlara sabrı cemil diliyorum. Son 15 vatan evladının şehadet olayından sonra, Türk devleti yetkilileri açık kapalı birçok kararlar aldılar. Bunların bir kısmı öyle veya böyle kamuoyunca da duyulmuş oldu. Benim haddini bilmek tavsiyemden maksadım da burada başlıyor, düğümleniyor. Türkiye Cumhuriyeti demokratik bir devlet yapısındadır. Her görevlinin Yetki ve sorumlulukları var. Bazı yazar, çizer ve program yapımcıları ve habercileri, normal görev hudutlarının dışına çıkıverdiler. Öyle ki onların dediği yolda kararlar almayacak kamu sorumlularını sanki suçluyorlardı. Basın elbette demokratik topluluklarda bir güçtür. Ama nereye kadar? Bu haddi ve hududu çok iyi belirlemeliyiz. Memlekette olabilecek iç ve dışla ilgili her gelişmenin tek sorumlusu, icra kuvveti yani hükümettir. Her işte hükümetin işine karışmak veya kalkışmak haddi aşmaktır. Türk silahlı kuvvetleri, ülkenin iç ve dış güvenliğinde en uç noktadadır. Sayın komutanlarımızın kuvvet kaydırmalarından tutun, neler yapmak istediklerine, yaparlarsa ne neticeler doğuracağına dair basın yorumları; çizmeyi aşmaktadır. Silahlı kuvvet ilgililerinin erinden genelkurmay başkanına kadar, geceli gündüzlü, düşmana karşı verdikleri bu şanlı mücadeleyi kimse yorumlamaya kalkmamalı. Böyle bir durum çizmeyi aşmaktır. Siz sorumsuz yorumcular, iş tarif edeceksiniz, yasal yetkili ve sorumluları terazide tartacaksınız. Hangi yetki ile? Edep herkese nasip olmaz. Sorumsuzların yorumları, öyle noktalara varıyor ki; sanki düşmana çalışıyorlar, tüyö veriyorlar gibi. Vatan savunması çocuk oyuncağı değildir. Evcilik de oynanmıyor. Bir erinin tırnağı taşa değen komutanın ıstırabını, üzüntüsünü yaşamayan anlayamaz. Türkiye sınır ötesi harekât yapmalı mı, yapmamalı mı? Bunu devlet kademeleri görüşür tartışır. Efendim ben de gazeteciyim. Benim de fikrim var derseniz, senin fikrinle hareket edince sorumluluk alacak mısın? Hayır beyefendi alamaz. Bunların hâli ancak yan gelip yatan ve harman yığını yapmayı tarif edenlere benzer. Eline yabayı alıp harman yapmaz, yapamaz. Onu tembel bazı köylüler yapar. O köylüyü de kimse sevmez, dinlemez... Hani derler ya; bekâra hanım boşamak kolaydır. Efendim demokrasi var. Ben istediğimi söylerim yazarım. Öyleyse ağlayan anaların da sorularını da siz cevaplayın. Beyefendi orada yok! Lütfen yasal yetkili ve sorumlu devlet adamlarımızı rahat bırakalım.

.Menzil Taşları" zamanı

TBMM, artan terör olaylarının söndürülebilmesi için sınır ötesi harekâta izin veren tezkereyi (tezkire), büyük bir çoğunluk oyu ile kabul etti. Bugüne kadarki çeşitli tezkereler oylayan meclisimizdeki, son oylamanın "evet"leri bir rekordur. Bu da gösteriyor ki milletin vekilleri bu konunun derhal ve kesin çözüme kavuşturulmasını istiyor. Biz kararların uygulamasını beklerken, bazı medya kuruluşlarından maalesef çatlak sesler yükselmeye başladı. Şöyle ki: -Petrolün varilinin 90 dolara gelip dayanması, Türkiye'nin sınır ötesi ihtimalinden imiş!!. -Düşmanlarımız bizi Irak bataklığına, tezkire oyunu ile çekmeye çalışıyorlarmış!!. -Yurtta sulh dünyada sulh düsturu zedelenirmiş!!. -Türkiye dünyada bir yalnızlık yoluna itilmekte imiş!!. Daha da yüzlerce bahanelerle; aba altından sopa göstermeye çalışanların terör dostu ve destekçisi, saçma sapan durum tahlilleri... Türkiye son bir ayda 50'ye yakın şehit verdi. Sivil asker demeden kudurmuşçasına vatandaşa ve vatan topraklarına saldırılar sürüyor. Biz sınır ötesi harekât yaparsak bundan daha mı kötü olacak? Hayır. Hatta bataklık kökünden kurutulacak. Medya yolu ile, "yol gösterirmiş gibi davranıp, bölücülük yapmaya" son verilmeli. Hemen ve kesin olarak. Bu yazının kaleme alındığı 21 Ekim 2007 Pazar günü ise, yine Hakkari'nin Dağlıca bölgesinde operasyondan dönen bir komando tabur konvoyuna ağır silahlarla saldırılmış ve 12 şehit verilmiş, 16 Mehmetçik de yaralanmıştır. Ayrıca Yüksekova'daki düğün konvoyuna saldırılmıştır. Birçok ağır yaralı vardır. -Kanaatimce Türkiye seferberlik hazırlıklarını süratle gözden geçirmeli. -Harekât bölgesinde, basın mensubu kılığında dolaşan bazı bölücüler "deşifre edilerek harekât alanının dışına çıkartılıp" zararsız hale getirmeli. -Konuyu iç politikaya alet etmeye kalkan bazı siyasilere, "milli çıkarlara verebilecekleri zararlar" hatırlatılmalıdır. Yani sansür mü derseniz?.. Evet neye mal olursa olsun, akan kan durdurulmalı. Artık ocaklar sönmesin. Çocuklar yetim gelinler dul kalmasın, analar babalar boynu bükük ağlamasın. Aşağıdakiler benim bir teklifimdir: -Bundan böyle operasyonlarda şehit düşen her konum ve rütbedeki görevlilerin cenazeleri, şehit düştükleri yerlere defnedilmeli. Tıpkı istiklal harbinde, Kore'de, Galiçya'da, Yemen'de, Fizan'da, Kafkaslar'da, Çaldıran'da, Malazgirt'te, Kosova'da, Varna ve Niğbolu'da, Belgratta olduğu gibi; şimdiki şehitlerimiz de şehit düştükleri yerde toprağa verilmeli. Çünki onlar "vatan topraklarını bekleme nöbetinde" şehit düştüler. Şehitleri nöbet yerinden ayırmayalım ve o kutlu nöbete manen devam etsinler. -Her şehidin ruhunu teslim ettiği yere bir anıt taşı, yani "Menzil Taşı" dikilmeli. Belki bu menzil taşları, ülkede akan kanları fark etmeyen, bakar körlerin görmesine yarar. Batıdaki terör destekçisi devletlerin ve devlet adamlarının vicdanlarına ok gibi saplanır da; teröre hain desteklerini çekerler. -Şehitlerin defin törenleri, şehit oldukları noktada yapılmalı. Onların yakınları, kendi il ve ilçelerinden otobüslerle oralara getirilip, törenlerde hazır olmaları sağlanmalı. (Bunu otobüs firmalarımız severek üstleneceklerdir.) Hakkari dağlarından, teröre seslenecek annelerin babaların çocuk ve eşlerin dimdik dikilişleri, duruşları aynı günde teröristi sindirecektir. Bütün şehitlerimize rahmetler, yakınlarına başsağlığı diliyorum.

.Ermeni soykırımı iftiracıları

Her sene nisan ayı gelirken ABD'de bulunan Ermenilerin "Soy kırım iftiraları hastalığı" nüksederdi. Ama ne olduysa, herhalde küresel ısınma sebebiyle mevsimsiz çiçek açan kiraz ağaçları gibi; bu sene ekim başında hastalık baş gösterdi. ABD temsilciler meclisi başkanı Pelosi, göreve gelmeden başladığı Ermeni sevdasını, daha ileri taşıyarak; Soykırım yalanını Temsilciler Meclisi komisyonunda oylattı. Pelosi ABD Başkanı dahil hükumet üyelerinin baskılarına rağmen, genel kurula da getireceğini çığlıklarla haykırmıştı. İşte o günlerde ABD'de yayınlanan bazı gazetelerden, Ermenileri ve Ermeni severleri yalanlayan bazı pasajlar: -16 Ekim 2007 tarihli Chicago Tribune gazetesinde yer alan bir yazıdan özet: "7 milyon Türk'ün mücadelesi Tüm dünya, Osmanlı İmparatorluğu'nun son döneminin neye benzediğini biliyor: Yüz binlerce kişi, tozlu patika yollardan aşağı doğru kaçmakta, mal mülklerinden geri kalanları yanlarına almış mültecilerin hınca hınç doldurduğu trenler, kuru çorak arazilerden hızla geçmekte ve çok sayıda insan ölümün eşiğinde. Osmanlı İmparatorluğu için bu süreç, Rusya ve uzantılarının nüfuz alanını genişletmesiyle Balkanlarda, Kafkaslar ve Kırım'da başlamıştı. Kendilerine Türk dediğimiz bu 7 milyon insan, Modern Türkiye Cumhuriyeti'nin toprağı olan Anadolu'ya yerleşmek zorunda kalmıştı. -Ermeniler etnik temizliğe giriştiler: Birinci Dünya Savaşı'nın fiilen başladığı 1914'te Ermeniler, bugünün Türkiye'sinde ulusal bir devlet kurma girişiminde bulundular. Ermeniler Osmanlı idaresine karşı ayaklanıp Türklere karşı bugünün ifadesiyle (etnik temizliğe) giriştiler. Girişimleri başarısızlıkla sonuçlandı ve yönetimin pek çok Ermeniyi ayaklandıkları yerlerden güvenlik nedeniyle, başka yerlere nakletmesine sebep oldu. Bu süreçte Ermenilerin çektikleri gayet iyi biliniyor. -Kendi hatalarını görmüyorlar: Şimdi Ermeniler, yaşananların hiçbir şekilde kendi hatalarından olmadığına inanıyor. Onlara göre, etnik açıdan homojen bir Ermeni devleti kurma girişimlerinin başarısızlığının tek nedeni, Türklerin kendilerini yok etmesinden kaynaklanıyor. -Kongre değil tarihçiler karar vermeli: Kongre neden Dış İlişkiler Komitesi'nin tavsiyesiyle, kendini geçmişteki olaylara bakan bir karar mercii ilan etsin? Ermenilerin uğradığı vahamet varsa, buna tarihçiler kafa yormalı arşivlere gidilmelidir. -Ermeniler'de sahte belgeler var: Bahsedilen suça dair öne sürülen deliller arasında, pek çok sahte belge yer alıyor. Savaşın ardından İngiltere, İstanbul'u dört yıl boyunca işgal altında tuttu ve o sırada Osmanlı hükümetinin tüm dosya ve evraklarını enine boyuna inceledi. Hiçbir şey bulunamadı ve bu nedenle de ellerinde tuttukları savaş suçlu zanlısı 100 Türk'ü yargılayamadı." İşte ABD'deki bir gazetedeki konuyu açıklayan bir yazıdan alıntılar. Karar artık siz okuyucularımın.

.Dünya krize mi koşuyor?

Türkiye'nin başındaki terör belası son dönemde şiddetli bir tırmanışa geçti. Bütün şehirlerde köylerde evler araçlar bayraktan görünmez durumdadır. İnanıyorum ki kısa zamanda, Türk Silahlı Kuvvetleri bunun üstesinden gelecektir. Ancak yaşlı dünyanın başı daha bir çok problemlerle derttedir. Bu konuda taşın toprağın hiç suçu yok. O toprağın üstünde yaşayan insanlar dünyayı kan deryasına çevirip yaşanmaz hale getiriyor. Bir tarafta bir avuç pirinç için, birbirlerini ezen kaburgaları derilerini delen Afrika fakirleri, diğer tarafta Afrika ve diğer fakir bölgelerin; yer altı yer üstü zenginliklerini sömüren Batılı Emperyalistler. Bu zavallıların haklarını yiyenlerin Batılı devletlerin vatandaşları da obezite belasının pençesinde kıvranmakta. Sanki yediklerinin vebali yük olmuş. Onlar da hamalı! Dünyanın ender görülen kasırgaları tayfunları hak yiyenlerin tepelerinde patlıyor. Aylarca süren orman yangınları, fakirlerden çaldıklarının öcünü alırcasına villalarını peş peşe yutuyor. Süper veya gelişmiş geçinen devletler, Nükleer Silahlar ile gelişmiş süper teknolojiyi, kendileri dışındaki devletlere açıkça yasaklamışlar. Her şey benim, çöpler senin fırtınası estiriyorlar. Bu durum çok yakında dünyada büyük toplumsal patlamaları başlatabilir. Böyle bir krizde ise günlük 500 kaloriyle nefsini körletenler, fazla sıkıntı çekmeyecekler. Ama batıdaki günlük 5 000 kalori bağımlıları perişan olacaktır. Yerlerde sürünecektir. Silah üreticileri, şu anda dünyada akmakta olan kanın tek teşvikçisi ve sorumlusudur. Küresel bir krizde ise bu silahlar önce onları vuracaktır. Refahı yaşayan ülkelerde nüfus süratle yaşlanmaktadır. Bu yaşlıların hizmetlerini görecek genç nüfus ise fakir ülkelerdedir. Yani bu zulüm sürdükçe zenginlerin fakirlere muhtaçlığı artacaktır. Batılılar ise gününü gün etmekle meşguller. Göstermelik birkaç gıda yardımı şovu garipleri doyurmuyor rahatlatmıyor. Avrupa devletleri aralarındaki bütün problemlerine rağmen, son bir yılda ABD'ye karşı gizli anlaşmalar yapmaktadır. Fransa Cumhurbaşkanı Sarkozy, Rusya federasyonu ziyaretinde bir çoklarının üzerinde fazla durmadığı şöyle bir laf etti: "ABD ile dost olmak, ona kul olmak değildir" Sarkozy sözünü Putin'in önünde söyledi. Bu da bir yerlerden kesin garantiler alındığını bağırmaktadır. Bence G8 denilen ülkeler, "Yeni dünya düzeni projesini" derhal ve toptan olarak ortadan kaldırmalıdır. Bütün dünyada statükonun kesin korunmasına eğilmeliler. Yani mevcut sınırlarda santim oynamaya müsaade edilmemelidir. Bu hemen yapılmazsa, "Büyük Orta Doğu Projesi" dahil; daha niceleri, projelerin mimarlarının elinde patlayacaktır. Dünyadaki patlayan mayınlardan, bedensel engelli durumuna düşenlerin sayısı yüz milyonları geçmiştir. Bu mayınlar da artık imalatçılarının tepesinde patlayacaktır. Gelin herkes eteğindeki mermileri yere döksün ve insanlığa hizmete koştursun.

.Sansür mü? Yoksa istihbaratı engelleme mi?

Son günlerde Türk Silahlı Kuvvetlerinin sınır ötesi harekat ihtimali artınca, basınımızda genel olarak haber patlaması yaşanıyor. İnsanları telaşa düşürecek,hatta panikletecek biçimde haber verme gayretine de giriliverdi. Canlı yayın araçları hudut boylarında arzı endam ediyor. Muhabirler telaş ve heyecanla: "şu anda Irak hududu sıfır noktasındayız. Türk toplarının seslerini duyuyorum. Tanklar Kuzey Irak'a girdiler" vs. gibi daha nice ilerde Türkiye aleyhinde delil teşkil edecek sorumsuz konuşmalar gırla gidiyor. Hükümet yasal yetkisini kullanarak, o bölgedeki askeri hareketlenme ile ilgili haberlerin yayınına kısıtlama getirilmesini RTÜK'ten talep etti. Vay efendim basına kısıtlama getirildi. Sansür hortladı. Ardından da demokrasi elden gidiyor çığlıkları. Cumhuriyet tehlikededir feryatları. Benim anladığım kadarı ile basın yayın görevleri, anayasal haktır; ama büyük sorumluluk da ister. Her Türk vatandaşının en baş sorumluluğu vatanın bütünlüğü ve milletin istiklalidir. Bunlar söz konusu olunca her yokluk ve kısıtlamaya katlanırız. Irak'ın tümünün işgali bazı gözleri hâlâ açmamış. Hani Irak'ta demokrasi, zerresi kaldı mı? Sakarya meydan muharebesi günlük bir avuç arpa kavurgası, ayakta ham deriden yırtık çarık ve iki kişiye bir tüfek bile verilemeden yapıldı. Hem doğru oturalım hem de doğru konuşalım. Bu hudut sıfırdaki yayıncılar, terör örgütü tarafı ile ilgili bir intikal, harekat ve ikmal haberi verebildiler mi? Hayır. Terörün inlerine, mevzilerine girebildiler mi? Hayır. Hele bir girmeye davransınlar da görelim. Askerlerin iadelerini, örgüte rağmen görüntüleyebildiler mi? Hayır. O zaman insana sormazlar mı? Sen kendi milletine mi çalışıyorsun, yoksa... Sultan Selahaddin-i Eyyubi'nin on bin askeri vardı. Altıyüzbin kişilik Haçlı ordusuna karşı koydu ve onları darmadağın etti. Sebebi disiplin ve onun devamı gizlilik idi. Richard'ın öncüleri Türk ordularının yerini keşfe çıkarlar ve onları görünce derhal geriye haberci yollarlardı. O haberciler Haçlı ordugahına geldiklerinde, Türk askerinin ordugahlarını darmadağın ettiklerini görüp, bu çabukluğa şaşarlardı. Rahmetli Selahaddin-i Eyyubi'nin ordusu bir köy yakınından geçerken, köyün köpekleri bile bir ses duymazlardı. Yani öyle sessiz ve hızlı davranırlardı. Fatih Sultan Mehmet Han, "sakalımın bir telinin sırrıma vakıf olduğunu (bildiğini)bilsem, bütün sakalımı yolar atardım" diyor ki, O bu prensiple Çağ kapatıp Çağ açmaya imza atmıştır. Yani diyeceğim şu ki, harekat alanı mübarektir, dokunulmazdır. Böyle bir milli meselede gönül ister ki muhabirler teröristlerin oyununu bozacak, haber ve görüntülere yoğunlaşsınlar. Aksi halde muhtemel şehitlik olaylarında; televizyoncusu da, seyircisi de, habercisi ve onun okuyucusu da manen sorumlu oluruz. Memlekette başka haberler bol bol var. Hatta bazı yayıncılar haber bulamayınca, nice asparagasları, kırkı çıkmış nice meseleleri de daha yeni olmuş gibi, bizlere az mı seyrettirdiler. Normal bir küçük ticari şirketin bile, sır bilgileri vardır. Ona bir dokunun da iş adamının nasıl davrandığını görün. Vatan bir ticari şirket, savunması da bir şaka değildir. Olamaz da. Bu medya sessiz çoğunluğu da hiç yabana atmamalıdır. "Bakalım neler olacak" merakına; son Türk devletinin istiklali ve bütünlüğü feda edilemez.

.Vakıflar Genel Müdürlüğü'nün çalışmaları ve beklentilerimiz

Vakıflar Genel Müdürlüğü'nün son altı senelik çalışmalarını, yakından takip etmekteyim. Ecdat yadigarı vakıf eserlerini yeniden hayata kazandırmak için, yurt genelinde yaygın ve çok faydalı işler yapılmaktadır. Onarım işleri el attıkça çoğalır ve eksiklikler daha çok ortaya çıkar. Evvelden tarihi eserlerin çekimine giderken içimiz titrerdi. Acaba nasıl bir yıkıntı ile karşılaşacağız diye düşünürdüm. Şimdi ise gördüğümüz eserler yüzümüze gülüyor. Başta sayın genel müdür olmak üzere bütün emeği geçenleri kutluyorum. Baharda bir yazımda, Amasya Ezine pazarı kervansarayının bakıma muhtaç olduğunu yazmıştım. Şimdi öğreniyorum ki, Ezine pazarı hanının restorasyonu ekim 2007'de bitirilmiş. Ne mutlu emeği geçenlere. Merak edip neye mal olduğunu sordum. İşte rakamlar: Mülkiyeti Vakıflar Genel Müdürlüğüne ait, Amasya-Ezine pazarındaki, "Ezine pazarı Hanı" 13. yy'da Selçuklular döneminde inşa edilen kıymetli bir eserdir. Anadolu Selçuklu devletinin ekonomik hareketliliğinin, Anadolu'daki köşe taşlarındandır. Restorasyon projesi 2007 senesi planına alınmış, Nisan 2007 başında ihalesi yapılmış, Ekim 2007'de de bitirilmiş. Öyle üstünkörü bir çalışma da değil. İşte yapılanlar: - Üst örtü ve tonozlar projesine göre güçlendirilerek kiremit ile kaplanmış. - Beden duvarlarındaki derzlerin onarımı yapılmış. - İç kısımda duvarlarındaki derzlerin onarımları ile taban döşemesinin kaplaması yapılmış. - Eserin çevresinde ihata duvarları yapılarak koruma altına alınmış. Henüz açılışı yapılmamış olan bu onarıma 300 bin YTL harcama yapılmış. Yani Avrupa sosyetesinin yemek için can attığı yarım kg truf mantarı fiyatına. Hani şu köpeklerin çok sevdiği ve yer altından kokusunu alarak bulduğu bir cins mantar var ya. 2005 senesinde çekim için gittiğimde bu kervansarayın içine yaya girmekte zorlanmıştım. İçi ahır olarak bile, kullanılacak durumda değildi. İç duvarlarını, tonozları seyircilerime göstermeye çekinmiştim. Şimdi keşke yeniden çekebilsem hevesindeyim. Geçenlerde Ödemiş-Birgi'ye gitmiştim. Aydınoğlu Mehmet Bey Camiinde yapılan restorasyon göz kamaştırıyordu. Karşısındaki medrese de turistik eşyalar sergilenecek şekle getirilmiş. Aynı meydana bakan Selçuklu Hamamı, doğrusu görüntüyü çok bozuyordu. Bu hamam da bildiğim kadarı ile cami ile yaşıt. Yani en az 700 yıllık. Şimdi bu hamam kalıntısı özel mülkiyettedir. Seneler önce Vakıf mallarını angarya gören ve gözden çıkaran bazı idarecilerin ihmali ile özel mülkiyete geçmiş. Hamam çok canlıdır. Yanındaki bakkal dükkanının da işine yaramıyor. Kubbelerindeki incir ağaçlarının kökleri bilek kalınlığına erişmiş ve yan duvarları yıkmak üzere. Sayın genel müdürümüze bir iş daha. Bu hamamı kamulaştırmak. İnşallah bu kış restorasyon ihalesi yapılıp, ilkbahara ömrümüz varsa açılış törenine katılmayı kendime mutluluk sayacağım. Biz de basın olarak elimizden gelen her desteği vermeye hazırız. Birgi'deki Derviş Ağa medresesinin yakında ele alınacağının sinyallerini, Vakıf yayınlarından öğrenmekteyiz. Birgi deniz turizmi bölgesine çok yakındır. Birgi'ye bundan sonra bir tam günlük gezi turları düzenlenebilir ümidindeyim. Memleketimizde insanlara hizmet için, taş üstüne taşa koyanlara yardım etmek, onların çalışmalarını okuyucuya duyurmak boynumuzun borcudur

.Rütbelerin en büyüğü şehitlik

Geçen hafta hain terör yine bir yüzbaşımızın şehadetine, kanlı elini bulaştırdı. Bir atasözünü hatırladım: "Kazma bir gün düşersin, yakma bir gün pişersin." Can yakanlar, ocak söndürenler de bir gün kendi ateşlerinde yanacaktır. Arnavutluk milli günü davetine giden Genelkurmay Başkanımız Orgeneral Sayın Yaşar Büyükanıt'a gazeteciler, bu olayı sordular. Ben kendilerini gazetecilerle görüşürken çok defalar gören birisi olarak, ne kadar üzüntülü ve yarasının ellenmesinden ıstırap çektiğini açıkça fark ettim. Bir komutan askerinin hep hayatta kalmasını ister. Onun vefat haberi, askerin anne babasından daha çok komutanını üzer, eritir. Yaşar Paşa gazetecilere "şehidin subayı, astsubayı, çavuşu, onbaşısı eri olmaz. Onların ortak rütbeleri var. O da rütbelerin en büyüğü şehitlik diyecekken; sorularla cümlesi yarım kaldı. 1601'de Kanije savunması esnasında, kaleyi muhasara eden Haçlı kuvvetleri komutanı, Türklerin elinde topları olup olmadığını anlamak ister. Bu maksatla kaleye karşı gösteri taarruzları düzenler. Hayret! kaleden tek top atılmıyor. Burçların dibine kadar yanaşıp niye top atmıyorsunuz, Peygamberinizin aşkına bir mermi atın diye bağırırlar. Hasan Paşa'nın talimatı ile nöbetçi gaziler "Bizde top ne arar. Top olsa hiç durur muyduk. Zaten birkaç gün sonra çekip gideceğiz. Kaleyi size vereceğiz" derler. Halbuki kalede 100 adet irili ufaklı topları var. Düşmana verilen bu cevapları duyan Türk eri Sokollu Hasan, yanındakilere "Hasan Paşa neden Peygamber adına verilen yemine karşı yalan söyletiyor" diye üzüldüğünü söyler. Bunu duyan Hasan Paşa gelir, düşmanlarına mahsustan böyle yemin verdiklerini söyler ve er Hasanı bu konuda ikna eder. Bu sefer er Hasan komutanını böyle kötü zannettiği için çok üzülür ve "Paşam ben sana kötü zan ederek affedilmez bir günah işledim, bunu ancak şehitlik temizler" der ve kendisini kale burcundan aşağı bırakır. Er Hasan şehit olur. Muharebenin o sıkışık anında, Hasan Paşa cenazeyi güçlüklerle içeri aldırır, kalenin orta yerine bir türbe mezar hazırlatıp dualarla defnettirir. Kaledeki 10.000 Türk askeri cenaze namazında bulunur. Bu davranış, kalede savunma için öyle bir moral motivasyon sağlar ki belki de, 100.000 kişilik Haçlı ordusuna 81 günlük Kanije direnmesini sağlar ve sonunda düşmanın imhasının da ana sebebi olur. Türk milleti böyle acılı günleri çok yaşamıştır. İnşallah bu günler de çabuk geçecek. Ben Genelkurmay Başkanımıza haddim olmayarak, bir hususu da bu vesile ile hatırlatmak istiyorum: Şimdilerde bilir bilmez bir çok kimse, terörle mücadelemizle ilgili kitaplar yazıyorlar. Bendeniz bunu resmi kaynaklarımızdan bekliyorum. 25 senelik terörle mücadelemizde şehit ve gazi olanların operasyonlarda yaşadıkları olaylar, zorluklar, tatlı tesadüfler, şehadet anları, şehitlerin muhallefatlarındaki yazılı sözlü hatıralar cilt cilt kitaplara dökülse, gelecek nesillere hem hatıra, hem de güzel dersler olur. Nasıl biz 400 sene önceki Kanije hatıralarını, Tarihçi Faizi'nin güncel notlarından okuyorsak, bizden sonrakilere de, şimdi yazılanlar güzel bir miras olur. Korkuyorum, bu yapılmazsa, ehliyetsiz ellerce para kazanmak için hazırlanır ve yalan yanlışlarla dolu olur. Silahlı kuvvetlerimiz yaparsa birinci elden her şey doğru olarak öğrenilmiş olur. Bütün şehitlerimize rahmetler diliyorum.

.Şehitlere vaftiz suyu dökülür mü?

Kurban bayramının 2'nci günü bazı tv kanallarında görüntülü bir haber geçti. Haberin özeti: "Her dine mensup insanların mezarlarının bulunduğu Mersin Mezarlığı, 21 aralık 2007'de 7'ncisi düzenlenen geleneksel dua töreninde farklı dinlere mensup din adamlarını yine bir araya getirdi. Kurban Bayramı dolayısıyla düzenlenen törende, Müslüman ve Hristiyan din adamları birlikte dua etti. Mersin Latin Katolik Kilisesi önderliğinde düzenlenen "7. Evrensel Dua Buluşması", Mersin Şehir Mezarlığında yapıldı. Törene Mersin Büyükşehir Belediye Bşk.V. Erol Ertan, Mersin Müftülüğünü temsilen mezarlık imamı Ramazan Ulu, Latin Katolik Kilisesi Ruhani Reisi Roberto Ferrari, Ortodoks Kilisesi Ruhani Reisi Coşkun Teymur, Latin Katolik Kilisesi Reis V. Mesut Kalaycı, kilise gönüllüsü Lina Nasif katıldı. Dua öncesi bir konuşma yapan Latin Katolik Kilisesi Reis V. Mesut Kalaycı Kurban Bayramını kutlayarak, bayramın herkese sağlık, sevgi ve barış dolu günler getirmesini diledi. Mersin'in mozaik bir kent olduğunu söyleyen Kalaycı, "...birçok yakınımız ve dostumuz yaşamları süresince farklı dinlere mensup olmalarına rağmen, şimdi beraberce huzur içinde yatmaktadırlar. Zaten İbrahim peygamberde birleşen Yahudilik, Hristiyanlık ve Müslümanlık dinleri sevgiyi, merhameti, hoşgörüyü, barışı ve kardeşliği emreder. Böylece her 3 semavi dinin ortak ahlak anlayışı yeryüzünde hüküm sürdüğünde, bir huzur ve güven ortamı sağlanmış olacaktır..." dedi. Mersin Büyükşehir Belediye Bşk. V. Erol Ertan ise, "Bu etkinliği burada organize etmemiz oldukça anlamlı. Mersin'de barış, kardeşlik ve dostluk imgesini bir arada tutmak için elimizden geleni sarf etmekteyiz." diye konuştu. Konuşmaların ardından imam Ramazan Ulu, Kur'an okurken, Hristiyan din adamları da kendi dillerinde dua etti. Din adamları, daha sonra hep birlikte şehitliği ziyaret etti. İmam Ramazan Ulu, şehit er Mehmet Türk'ün mezarı başında Fatiha okurken, Katolik ve Ortodoks din adamları da eşlik etti. "Latin Katolik Kilisesi Ruhani Lideri Roberto Ferrari, bir şişe içerisinde getirdiği suyu şehit asker ve polislerin mezarlarına döktü." Haberin özeti böyle. Konuşanlar her üç dine mensup deseler de, Yahudi ve Protestan Din adamları yoktu. Latin Katolik kilisesi mensupları vardı. Onların faaliyetleri ise doğrudan Papaya bağlıdır. Olabilir. Yahudiler Misyonerlik yapmazlar. Onlar bu din bizim ırkımızın dini. Çoğalacaksak içimizden çoğalalım derler. Buna benzeyen törenler Misyonerlik çalışmalarını hatırlatıyor. Çalışabilirler. Ama bu dünyadan göçenleri lütfen rahat bırakalım. Şehidin toprağına şişeden, Vaftiz suyu boşaltmak ne anlama gelir?. Onların mübarek kemiklerini sızlatır, ruhlarını muazzep eder. Kur'an-ı kerimdeki mealen "sizin dininiz size, bizim dinimiz bize" ile manasını bulan diyalog müslümanların zaten düsturudur. 9 tane Haçlı seferini müslümanlar düzenlemedi. Halen Beş kıtada Müslüman kanı akarken, yokluktan yüz binlerce çocuk ölürken, kimsenin kılı kıpırdamıyor da, iş gösteriş ve törene gelince de bakıyorsunuz ağızlarından bal damlıyor. Yukarıda yazdığım haberin yorumunu da okuyucuma bırakıyorum.

.Yurdunu Arayan Adam

1953'lerde daha ortaokul sıralarında iken bir kitap okumuştum. Adı: "Yurdunu arayan adam" O çağımda çok tesiri altında kalmıştım. Bir insanın gördüğü Rus zulmünden kaçışı, sonra da yurt hasretiyle yanışı hikaye ediliyordu. Sanki kendim yurdumdan ayrı düşecekmişim gibi çok korkmuştum. Şimdi görüyorum ki bir yanda yurt hasretiyle kavrulan binlerce kardeşimiz gurbetlerde ekmek peşinde, bir yandan da bu yurttan müşteki olduğunu imalarla bağıran, bazı nasipsizler. Ne dersiniz? Gerçekten nasip meselesi. Her canlının yurduna yuvasına düşkünlüğü ve onu koruması temel içgüdüsüdür. Bunun için ayrı bir eğitim görmesine de gerek yoktur. Hangimizin doğduğu topraklara yaklaşırken burnunun direği sızlamaz. Göz pınarları ıslanmaz. Otobüs veya herhangi vasıtadan indiğimizde, havasını ciğerlerimize doldurmak için, derin nefes almaz. Şahsen ben bunu candan yaşıyorum. Bu yurttan gitmeye kalkanlar bana vız gelir. Efendim ülke çağdaş yaşayamıyormuş zırvaları. Bana çağdaş yaşayan ülke gösterir misiniz. Irak'ta, Afganistan'da, Pakistan'da, Lübnan'da, Filistin topraklarında akan kanların ardında, bazılarının çağdaş dediği devletler yok mu. Var. 1916 Kasımında Osmanlının başkenti İtilaf Devletlerince haksız yere işgal edilince; İngiliz, Fransız, İtalyan ve Yunan subaylarının, İstanbul halkına tam beş sene ne ezalar, cefalar çektirdiğini şimdi kendi devletleri bile itiraf etmeye başladılar. İşgal Kuvvetlerine yerli Ermeni ve Rumlar hem tercümanlık, hem de rehberlik yapıyorlardı. Bu arada yanlış bilgi ve tercümelerle kendileri de öç alma peşinde idi. İngiliz komutana, işbirlikçilerce bir rapor sunuldu: "Osmanlının Abdüsselam paşasının bir hanımı, zorla Ermenilikten döndürülme Ermeni kızı". Hanımın iki de kızı vardı. İşgal kuvvetlerince, Abdüsselam paşanın hanımı zorla evinden elinden alındı. Ermenilere teslim edildi. Kızları da bir Ermeni darül eytamına, yani yetimhanesine teslim edildi. Paşa İşgal komutanlığına müteaddit dilekçeler yazdı. "Benim bu hanımım Türk kızıdır. Nüfus kütükleri meydanda" dediyse de kimse dinlemedi. Abdüsselam paşa verdiği bu mücadele sonunda, hakkını araması suç sayılıp yüzellilikler listesinde olmadığı halde zorla Malta'ya sürüldü. Malta'dan da İngiliz dışişleri bakanlığına yazdığı dilekçelere hiçbir cevap alamadı. Neticede paşa, hanım ve çocuğuna hasret gitti. Yurdunda rahatsız olanlara şimdi soruyorum: Siz aileleri zorla parçalayanların idaresini mi istiyorsunuz? 28 aralık 2007 günü İngiltere'de, bir annenin oynasın diye bahçeye saldığı bir yaşındaki çocuğunu, komşu evin köpeği paramparça edip öldürdü. Bu ölümden anne baba sorumludur. O masum anne yavruyu gözetememiştir. Bu mu insanlık? Tatile çıkarken kedi köpeklerini bıraktıkları gibi, çocuklarını da pansiyonlara bırakan Avrupalı Çağdaşlar, kendi rahatları uğruna yavrularını ihmal etmekteler. Bu mu çağdaşlık. Evet Türkiye'den şikayetçi olanlar size sözüm. Buyurun size göre bir yer. Hem de tam size göre. Bazılarının ayakları kaşınır. Rahat durmazlar tayin olunurlar. Bazılarının sırtları kaşınır onun da bir çaresi vardır. Bazılarının dili kaşınır. Dağarcıkta konuşacak nesnesi yoktur. Bazılarının göbeği kaşınıyormuş diye insanları aşağılamaya çalışanların da, herhalde beyinleri kaşınıyor.. Beyin kaşınmasının ise, bildiğim kadarı ile çaresi yoktur. Ne diye dua etsem bilemedim. İyi saatte olsunlar.

.'Kutiltü'yü yazamadı Cemil Abi...

7 Ocak 2008 günü kaybettiğimiz Cemil Bilgiç Bey, zamanımızın usta hattatlarının önde gelenlerinden idi. Bir hat işini yazmaya başlarken, sanki önünde kâğıt ve kalemle önce bir sohbete dalardı. Hani onlarla pazarlık eder gibiydi. 15 sene kadar önce, Suriyeli iki Türk asıllı mühendisle görüşmüştüm. Onlara Suriye'deki Türk asıllıların hâlleri, yaşayışları hakkında çeşitli sorular sormuştum. Osmanlıdan kalan eserleri, örf ve âdetleri, göreneklerini anlamaya çalıştım. Mühendislerden biri söz arasında nasıl oldu bilmem, "Bizim oralarda bir atasözü vardır" dedi. "Karşılaşan iki kişi 'Keyfe hâl' yani nasılsın, diye hâl hatır sorarlar. Karşısındaki de ona 'Kutiltü kutile-s sevrül ebyad' der." Manasını sordum. "Nasıl olayım. Ben Beyaz Boğa öldürüldüğünde, zaten ölmüştüm, demektir" dedi. Efendim buradaki "Beyaz Boğa", Osmanlıyı temsil ediyor. Beyaz kelimesi adaleti doğruluğu; Boğa da gücü kuvveti anlatıyor. Bu sözü söyleniş maksadına göre tahlil edersek: Ben nasıl olayım. Osmanlı öldürülüp devleti yıkıldığında ben zaten ölmüştüm... Yani ölüye "nasılsın?" denir mi? Söz, doğrusu çok hoşuma gitmişti. Hemen rahmetli Cemil Beyi buldum. Ne olur bu sözü bana bir levha olarak yaz, ricasında bulundum. "Yaz getir, o sözü öyle yazayım" dedi. Ben de cahilliğimden, "Yahu Cemil Abi, sen Hattat Hamid Aytaç'ın izacetli talebesisin, kendin yazarsın dedim. Önce sözümü düzeltti. "Hattat Hamid-i Amidî"; yani Diyarbekirli Hamid Efendi dedi. Sonra da "Sen duymadın herhalde. Hattatların çoğu okumayı bilmez. Biz ancak yazarız. Sen yazdır ben baka baka yazarım" diye latife etti. Ben de Osmanlıca yazmayı bilen bir arkadaşa yazdırıp kâğıdı kendisine teslim ettim. Baktı, baktı "Hah şimdi oldu, artık yazarım" dedi. Yazıp bitireceği zamanı sordum. Boynunu büktü. Nasip ne zamansa dedi... Aradan seneler geçti, her karşılaştığımızda ona kalabalık arasında "kutiltü" derdim. O da "olacak inşallah" derdi. Etraftan kimse konuyu anlayamazdı. Bu senelerce aramızda bir şifre idi... Birkaç defa "Bak Cemil Abi ölüm var. Yaz da ondan sonra..." dedimse de, önceki gün vefat haberini alana kadar hep yazmasını bekledim... Bundan dört sene önce, Viyana'da bir Türk tanıtım firması sahibi ile tanıştım. Hat yazısıyla kendi firmasının adını bir kompozisyon haline getirtmişti. Firmanın adı "Kerma" ama 'kef' yerine 'kaf' ile yazılmış ve "Karma" olmuştu. "Kardeşim, bunu yazan yanlış harf kullanmış" diye ikaz ettim. O da doğrusunu benden rica etti. Ben de Cemil Ağabeyi düşünerek olur dedim. Örneği alıp geldim. Anlattım. İnanır mısınız, 15 gün içinde yazdı verdi. Birinci siparişimdeki hatamı hâlâ anlayamadım. Rahmetliye de soramadım, artık soramam da!.. Nevşehirliydi. Dil ve konuşmalarımız da tutardı. Karşılaşmalarımızda mutlaka Anadolu usul ve diliyle hâl hatır sorardık. Cevaplar da öyle. Yani memleket havası hep burnumuzda tüterdi. Allahü teala gani gani rahmet eylesin. Geride kalan bütün sevenlerine aile efradına başsağlığı ve sabırlar diliyorum.

.İsrail devletinin kuruluş hikâyesi

Bugün sizlere birkaç kitaptan bahsedeceğim. Bunlardan ilki İsrail devletinin kuruluşunda yaşananların bir parçasını anlatmakta. Kitabın orijinal adı: "Turkey and The War" "Türkiye ve Savaş" adıyla Türkçe'ye çevirisi yapılmış... Bu kitabın İngilizce nüshası pek bulunmuyormuş Zar-zor bulunan bir nüshası, "Gerekli Kitap" yayınevi tarafından Türkçe'ye tercüme ettirilmiş. Kitapta Birinci Dünya Harbi devam ederken, Filistin topraklarında bulunan Osmanlı vatandaşı bazı Yahudilerin, bölgede Osmanlıyla savaşmakta olan yani düşman taraf İngilizlere yardım ettikleri, Türk komutanlarca tespit edilir. Bu Yahudilerden bazıları, yine Osmanlı toprağıyken İngiliz kontrolüne giren Mısır'a gönderilir. Yani ordumuza zarar verenlere ceza olarak yer değiştirme yaptırılır. Bu göçmenlere İngilizler kucak açar ve kamp kurar. Onları orada rahat ettirirler. Bu kamptakilerden Rus Yahudisi Odessa doğumlu Wladimir Jabotinsky, Osmanlıya karşı savaşarak Yahudi devletini kurmak için can atmakta. Yaşı 37... Filistin cephesinde Türklerle savaşmak için İngilizlere başvurur. İngilizler, Filistin cephesi açılmasını erken görürler ve onlara Çanakkale kara savaşlarında yardımcı olmalarını teklif ederler. Ve Gelibolu'daki harekâta katılan 500 Yahudi sivili 20 subay ve 750 adet katırdan meydana gelen bir "Siyon katır alayı" kurulur. Bunlar savaşta "su ve çeşitli ikmal maddeleri" taşırlar. İngilizler de onlara İsrail devletini kurmaya söz verirler. Bir Odessa Yahudisinin Osmanlı başkenti İstanbul'daki, İttihadçı dostları ile ilişkileri de kitapta açıkça görülmektedir... İngilizlerin İsrail devletinin kuruluşundaki destek ve katkılarını anlamak için, bu kitabın okunmasının faydalı olacağına inanıyorum. "Tarihin Satır Aralarında İngiliz Esir" İkinci kitap ise adından da anlaşılacağı gibi, Kût ül Amare'de, Türk kuvvetlerince esir alınan İngiliz Kolordusunun Komutanı olan General Townshend, "kıymetli bir esir" olarak İstanbul'a getirilir. Büyükada'da bir lüks konut, ikametine tahsis edilir. Emrine Türk iki kurmay yüzbaşısı emir subayı olarak verilir. Bu esir iki buçuk seneye yakın, Büyükada'da kalır. Altında aracıyla her tarafa gider. Beyoğlu caddelerinde gösteri gezileri yapar. Ve Mondros Mütarekesine giden Osmanlı hükumeti onun nezdine, mütareke şartlarını hafifletmesi için ricacı heyetler gönderir. Mütareke heyetimiz, Mondros'ta Amiral Caltrophe'un karşısına bu esiri yüzlerine tutamak yaparak gider. "Kum Saati Yayınevinin" Murat Çulcu'nun kaleminden yayınladığı "Tarihin Satır Aralarında İngiliz Esir" kitabının okunmasını da faydalı görüyorum. Kitap Türk'ün ağır bir misafir olarak koruduğu bu İngiliz generalinin, ruh hâlini anlamaya yarar. Ama yine de her yazılanı doğru kabul etmek hatalı olabilir. Çünkü bu general Türklerce kolordusu muhasara edilince, karşısındaki Osmanlı komutanı Halil Paşaya, yazılı müracaatla , "beni esir etme, bu zilleti bana tattırma, ömür boyu Türklere silah çekmeyeceğime namusum üzerine söz veririm" demiş ve külliyetli miktarda parayı da, hediye yani "rüşvet" olarak el yazısıyla teklif etmiştir. Her iki kitabın okunmasının, yakın tarihimizle ilgili birçok noktayı, düşmanlarımızın kaleminden anlatması yönünden faydalı olacağı kanaatindeyim. Avrupalıların bilhassa İngilizlerin, Osmanlı devletinin yıkılışında, nasıl çalıştıklarını öğrenmek millî bir vazifemizdir.

.Ertuğrul Tekke Camii himmet bekliyor

İstanbul-Beşiktaş'ın Yıldız semtinde, Barbaros Bulvarına çok yakın tarihî bir külliye var. 121 senelik bu külliyede medrese, mektep, hamam gibi unsurlar yok. Bu Ertuğrul Tekke Camii, Osmanlı'nın son döneminde inşa edilmiş. Trablusgarb'ın Mısra kasabasından Şeyh Zafir Efendi adına, padişah tarafından ,Yıldız Sarayı arazisine bir tekke kurdurulur. Zafir Efendi hem memleketi Trablus'ta hem de Okyanusa kadar, Kuzey Afrika sahil şeridinde çok sayılan sevilen bir ilim adamıdır. Dış düşmanların Osmanlı mirasına el uzatma faaliyetleri had safhadayken, 3000 km uzaktaki Libya'nın İstanbul'dan idaresi büyük zorluklar gösterir. O bölgede etkili olan bir ilim adamını İstanbul'a getirtip; izzet ikram ederek o bölgenin devlete bağlılığını sağlamaya dönük bir çalışma ile Zafir Efendi getirtilir. Zaten o sırada Serencebey yokuşunda başka örnekler de vardır. Zafir Efendinin tekke ve misafirhanesi maalesef nasıl olduysa özel kişilere satılmış. Şu anda da harap vaziyette. Tam bir görüntü kirliliği. Yine yıldız arazisinde bulunan, beş yıldızlı turistik bir otelin de burnunun dibinde. Kültür ve Turizm Bakanımız Sayın Ertuğrul Günay'ın durumu yerinde görmeleri çok iyi olacaktır. Her gün binlerce yabancının gelip geçtiği, gördüğü yerleri acilen düzeltmeliyiz. Vakıf eseri olan bu misafirhane, Vakıflar Genel Müdürlüğümüzce, kamulaştırılabilse ne hoş olurdu. Halvethane ve cami tek yapı ve bir bölümünde de güzel bir hünkar mahfili var. Yapının iç ve dışı tamamen ahşaptır. İç mekanlarda Bağdadî sıvalar, yağışlar sebebiyle birçok yerden kabarıp dökülmüş ve dökülme halen de devam ediyor. Yaza çıkar mı bilmem. Harim kısmında çok güzel tavan süslemeleri ve ahşap minber, mihrap ve padişahın el işi olan vaaz kürsüsü ender bulunur şeylerdir. Tavanlar yağmur suları ile yer yer çürümüş ve patlamış. Vakıfların yurt genelindeki faydalı çalışmalarını yakından gören birisi olarak, fazla bir şey söyleyemem. Ama burası da himmet bekliyor, hem de acil. Vakıf eserlerinin onarım ve bakımlarını hızla yapabilecek elemanların acilen yetiştirilmesi gerekir. Bunun için de Vakıflar Genel Müdürlüğünün bünyesinde bu hizmete dönük bir üniversite kurulması artık zaruret haline geldi. Hükumet, Türkiye'de üniversitesiz, ilimiz artık kalmayacak kararı almıştır. Bunu hayal bile edemezdik. Kanaatimce vakıf eserleri için de; en az bir üniversiteyi devreye sokmanın zamanı geldi ve hatta geçiyor.

."Refah Faciası" sorumluları bulunmalı!

Geçenlerde emekli denizci olan bir arkadaşım ve dostumla askerlik üzerine sohbet ederken söz sözü açtı ve dönüp dolaşıp "Refah Faciası" bahsinde karaya oturdu... Ben de bu millî yarayı yazmayı görev bildim. Yakın tarihimizde Türk bahriyesinde; 1974 Kıbrıs Barış Harekâtındaki acı kaybımız Kocatepe muhribimiz hariç tutulursa, dört defa büyük deniz kazası yaşandı. Bunlar kısaca; 1-16 Eylül 1889'daki Japonya ziyaretinden dönerken Japon O'Shima adası yakınlarında yakalandığı fırtınada parçalanarak batan Ertuğrul Fırkateyni'ni ve 540 denizcimizi kaybettik. 2- 23 Haziran 1941'de Mersin limanı açıklarında seyir halinde Torpillenen Refah şilebinin batması. Büyük bir kısmı asker olan 167 vatandaşımızı kaybettik. 3-15 Temmuz 1942'de yeni havuz bakımından çıkmış Atılay denizaltısı Çanakkale Boğazı'nda battı. 39 askerimiz şehit oldu. Olay halen sırrını korur. 4- 4 Nisan 1953'te normal seyir rotasında iken, İsveç bandıralı Nabolland şilebinin çarpması neticesinde batan Dumlupınar denizaltısı. 81 kahramanımız şehit... Bu son kaza, ben ortaokulda iken olmuştu. Su üstü telefonu ile gemiden konuşan teğmenin son nefes hikayeleri beni çok üzmüştü. Hatta dilimizde pelesenk olan bir şiirin ilk mısraını hep mırıldanırdık: "Senin de gözlerin yeşildi teğmenim"i söylerken göz pınarlarım ıslanırdı. 23 Haziran 1941'deki "Refah Faciası" da sırlarla doludur. Neden facia da kaza değil? 1941 Haziran başında, İngiltere'nin Ankara Büyükelçisi Sir Huggesson, İngiliz hükümetinden yazılı bir mesajı, Türk hükumetine iletti. Mesajda; "Türkiye'nin İngiltere'ye sipariş ettiği 'Reis' sınıfı gemilerden Burak Reis, Murat Reis, Oruç Reis ve Uluç Ali Reis denizaltılarının teslime hazır olduğu, teslim alacak ekiplerin gönderilmesi" isteniyordu. İkinci Dünya Harbinin sıkışık bir döneminde, İngiltere 4 denizaltıyı bize teslim için acele ediyordu. Hayret ki hayret! Sanki İkinci Abdülhamid zamanında 4 denizaltımızın üstüne yatan onlar değildi. Sultan Osman ve Reşadiye Dretnotlarının Birinci Dünya Harbi öncesinde parasını alıp gemileri inkâr eden onlar değildi. Refah, bir sivil şilep. Berzilay Benjamin firmasının. Ancak ve ancak yük taşır. İnsan taşımaya uygun değil. Alelacele uyduruk kamaralar, portatif helalar ve aynı şekilde banyolar, Mersin marangozlarınca çakıp çakıştırılır. Geminin telsizi yoktur. Can kurtarma filikaları dökülüyor, can yelekleri sayısı yük gemisi personeli kadar bile yok. 200 kişi gidecektir. 58 er, geminin ambarına doldurulur... Yola çıkılmadan birkaç saat önce gemiye İngiltere'nin Mersin Konsolosu gelir ve Mısır'ın Port Said limanına kadar takip edeceği rotayı da bildirir. Bu alışılmış bir şey değildir. 25 Haziran 1941'de gemi Port Said'e ulaşmalı. Oradan bir İngiliz gemisi, Türk personeli de alıp Gine Körfezine gidecek, oradan da İngiltere'ye taşınacaklar. Gemi Mersin'den hareket eder, 50 mil kadar açıldıktan sonra dipten gelen bir torpille patlatılır. Parçalanır. Gemide 19 deniz subayı, 72 deniz astsubayı, 58 er ve pilotaj eğitimine giden 20 Hava Harp Okulu öğrencisi ve bir kısım sivil personel; yekûn 200 kişi denize dökülür... 32 kişi kendi imkânları ve binbir güçlükle kurtulur. Gemiyi kim vurdu. O günün hükumeti ve devletin başındaki yetkililerden kimse bu şehitlerin hakkını, olayın suçlusunu aramaz. 167 denizcimiz kimvurduya gitmiştir. "Reis" sınıfı 4 denizaltı ne oldu dersiniz? İngiltere harp müddetince, Burak ve Uluç Ali Reise el koydu. Parası ödenen denizaltılarımızı kendi savunmalarında kullandı. Öyleyse bu denizaltıları vermek istemeyen İngiltere mi Refah şilebini torpilletti? Konsolos da zaten rotayı verdi ki vurulması kolay olsun. Şu "Yeni Dünya" düzenine girerken; bu şehitlerin hakkını arayacak kahramanlara çok ihtiyacımız var...

.Baruthaneler, tophaneler ve havai fişek imali

31 Ocak 2008 günü, iş saatinin başladığı sıralarda, Zeytinburnu-Davutpaşa'da meydana gelen büyük patlamanın haberi, TV'lerden akmaya başladı. Görüntüler kaynar katran gibiydi. Manzara Hiroşima görüntülerini gölgede bırakırdı. Haberler geliştikçe acılar da çığ gibi büyüdü. Bir anda 23 can kaybı. Bu kazalarda hayatını kaybedenlere Allahü tealadan rahmetler diliyorum. Geride kalanların acılarını paylaşıp sabırlar diliyorum. Yaralı kurtulan kardeşlerime de acil şifalar niyaz ediyorum. Can ve mal kaybı hayal edilemeyecek kadar ağır. Osmanlı devleti zamanında, parlayıcı ve patlayıcı maddelerle çalışmak pek sıkı bir kontrole tabi idi. Maalesef biz şimdi bu gibi işlerle uğraşmayı, iki yumurta kırıp menemen yaparcasına basit ve dikkatsiz hale getirmişiz. Karaköy yakınındaki semte adını veren, İstanbul'daki ilk tophanemiz vardı. Top dökümü başlamadan görevli kırk kişi, sanki kampa alınır, dışarı ile irtibatı kesilirdi. Bütün çalışanlar, gözleri hariç bütün vücutlarının dış kısmını kıl keçelerle sararlardı. Zira orada metale damlayacak bir damla ter, bütün Tophaneyi havaya uçurabilirdi. Sadrazam dahil ayrı bir kırk kişi de, bu işlemi takip için dökümün yapılacağı gün döküm bitinceye kadar Tophane'ye gelip kapanırlardı. Öylece de bir kaza yaşanmadan toplar dökülürdü. İstanbul'da on kadar baruthane vardı. Bunların hepsi meskun mahallerin çok uzağındaydı. Havaya uçan birkaç baruthane olmuştur. Ancak bunlar güvenlik tedbiri eksikliğinden değil yıldırım düşmesinden doğmuştur. Günümüzdeki havai fişek, maytap ve benzeri, şenliklerde kullanılan parlayıcı ve patlayıcı maddelerin imaline, ne kadar dikkat edemediğimiz son olayda apaçık ortaya çıktı. Havai fişek, kutlama ve düğünlerde bol bol kullanılıyor. Fişeklerin imalatı, ambalajı, nakliyesi, depolanması, satışı ve kalabalıklar içinde kullanılması ayrı ayrı tehlikeli işlerdir. Havai fişek kullanımı, askerî maksatlar dışında, zaruri, hayati bir şey de değildir. Hatta birçok yerde fuzulidir. İmalatı şehir dışına taşınsa bile, her an bir apartman dairesine, birkaç koli girmesi işten değildir. Bu da kitlesel insan zayiatı demektir. Yasama organımız bu işleri yasaklayan ve düzene sokacak, iki satırlık bir kanunu hemen çıkarmaz ise daha çok ölenler olur. Bize de ağıt yakmak kalır. Devlet gelip uygunsuz imalathaneyi mühürlüyor. İmalatçı mührü kırıp işe devam ediyor. Belediye savcılığa suç duyurusu yapıyor. Buna ne işlem yapıldığı belli değil. Belli olan bu işlerden habersiz 23 masumun can kaybı, sönen ocaklar ve 115 yaralı. Haberlerde de döndürüp döndürüp konulan bir babanın "yavruuuum, yavruuum..." feryatları görüntüsü nasıl bir yayıncılık anlayışıdır. İnsanların acıları üzerinden çıkar ve reyting sağlamak olsa olsa "yayın cılk"tır. Devletin bir gecekondu yıkımı operasyonunda, ekipleri taşa tutanlar için "gecekondu sahipleri yıkım ekibini püskürttü" ifadeleri ile devlet güçlerini düşman gibi ifade eden ve gösterenlerden ne beklersiniz. Zeytinburnu belediyesi bu iş yerlerini takiple baskınlar düzenleseydi, herhalde buna direnecek imalatçıları, bazı kanallar kahraman ilan eder ve saatlerce görüntü verirlerdi. 23 can kaybı, alın size kahramanlık demek lazım. Devletin yanında yer almak hepimize anayasal bir görev, karşısında bulunmak da, cezasını hayatımızla ödeyeceğimiz ağır bir suçtur.

.Arkataşı" ve canlı kalkanlar

Geçen haftaki Irak hududundaki canlı kalkanlık girişimleri bana neler neler düşündürdü. Düşmana karşı kahramaca savaşan Mehmetçiğin önüne çıkan canlı kalkanlar!! İçim acıdı. Bu canlı kalkanlığın istikameti yani ön yüzü Türkiye sınırında ve Türkiye'ye dönüktü... İşte bundan içim acıdı. Türkiye cumhuriyeti topraklarının sınır çizgisi ve orada Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı ve Devletten maaş almakta olan bazıları, arkalarında Irak toprakları canlı kalkan olduklarını söylüyor ve Silahlı Kuvvetler Harekâtına tavır koyuyor. Şimdi soruyorum, burada bir yanlışlık yok mu? Şehit cenazelerimiz operasyon bölgesinden getirilirken, memleketlerinde definlerinde bu eylemciler nerelerdeydi? Neden Irak sınırına gidip de; yeter artık bu zulüm, diye sınırdan gelebilecek teröriste, düşmana karşı canlı kalkan olamadılar. Aslında kalkan, Türk milleti ile binlerce yıldır iyi bir dost, arkadaş ve can yoldaşıdır. Vatanını koruyanları korurlar. Onlara bir fiske bile zarar gelmesine razı değildir. Kalkan savaşta ve düşmana karşı kuşanılır. Çeşitli maddelerden imal edilir. Demirden tunçtan olur. Bazen de hayvan derisinden yapılır. Vatanını korumaya baş koyan gazileri, düşmanın ok, kılıç ve mızraklarından korur 4'üncü Murat zamanında İran Şahı bir yay ile bir kalkan hediye gönderir. Kalkan iki kat deriden ve ilk katı gergedan derisi, üst katı ise fil kulağından imal edilmiştir. Çok yakından atılan bir mızrak dahi delemez ve zıplayıp gider. Murat Han geçer karşısına, mızrağı alır eline gerilir. İran elçisi ise kıs kıs gülmekte. Bu kalkanı delmenin imkansızlığını biliyordu! Tek atışta kalkan delinince, elçi utancından mosmor kesilir. Elçinin ikinci kozu sığırların bacak sinirinden yapılmış bir yay dı ki, onu kurmak babayiğitliğin karesine muhtaçtı. Yayı uzattı. Murat Han alın bunu, birisi kursun da elçiye gösterelim dedi. Babüssaade ağasının odasının temizliğini yapan Hüseyin isimli bir delikanlı, bu yayı oyuncak edindi. Kurup kurup boşaltıyordu. Bunu elçiye de gösterdiklerinde söyleyecek sözü kalmadı. Bu Hüseyin, ileride nice savaşlar kazanan Deli Hüseyin Paşadır. O akıllı deliydi. Şimdi okuyucu soracak peki "arkataşı" nedir? Orta Asya çöllerinde hayatını sürdüren ecdadımız, önden gelen düşmanı pek önemsemezdi. Ama arkadan saldıran düşman mert değildir. Onunla mücadele tedbir ister. Onun için sırtlarına belden yukarı kısma bir taş sararlardı. Bu taş ince bir levha halinde yerden çıkarılırdı. Şimdi villa bahçelerine döşenenlerden. Bu taşların küçükleri Tandırda çömlekle yemek pişerken, çömleğe kapak yapılır. Orta boy olanları evlerin avlularında yağmur suyu kanalı için kullanılır. Ege bölgesinde "kayrak taşı", Tokat taraflarında da "hekuva" denir. İşte bu taşın büyüklerini, dedelerimiz "arkataşı" olarak kullandılar. Arkataşı ile, arkadan atılacak düşman mızrak ve oklarından korunulurdu. Zamanla dedelerimiz dostlarına da "arkataşı" dediler. Yani dostlar, sevdiklerini düşmanların sinsi saldırılardan korurlar. Zamanla bu "arkataşı", değişerek "arkadaş" halini aldı. Milletçe gönlümüz ister ki eylemciler, Türk Silahlı Kuvvetlerine karşı canlı kalkan gibi direnmiş gözükmek yerine, "arkataşı" olabilselerdi yakışanı yapmış olurlardı.

.Sivil tersaneler askerî hizmete yönlendirilmeli

Son 7 aydır Tuzla Tersanelerini birçok kesim diline doladı ve bir tek hain ilan etmedikleri kaldı. İşin aslı hiç de göründüğü gibi değil. Türk Gemi Sanayii sabote edilmeye çalışılıyor!.. Bilindiği gibi Osmanlı tarihinde, çok önemli iki deniz baskını ve hezimeti vardır. Birisi 17 Ekim 1571'de İnebahtı, diğeri de 1827'deki Navarin... Birkaç daha ufak baskınlar varsa da, çok önemlisi bu ikisidir. Kıbrıs'ın 1571'de ellerinden gitmesini hazmedemeyen Papa, bütün krallara mektupla başvurup Haçlı donanması kurmaya çalıştı. Ancak İspanya, Malta, Venedik bu isteğe kerhen de olsa olumlu cevap verdi. Bu devletlerin ve Papalığın gemilerinden kurulu 350 gemilik karışık bir deniz gücü, İnebahtı körfezinde yatmakta olan Osmanlı donanmasına saldırdı. 360 gemilik Osmanlı donanması, iyi yönetilemediğinden 152 gemisini kaybetti. Ancak kahraman Uluç Ali Paşa gemilerini kurtarabildi. Zamanın padişahı İkinci Selim Han olayı haber alınca, 3 gün yemeden içmeden Edirne dağlarında yalnız başına dolaştı. "Bütün sahillerim korumasız kaldı!" diye, üzüntüden neredeyse ölecekti. 5 ay gibi çok kısa bir zamanda, Osmanlı tersanelerinde 300'den fazla yeni gemi inşa edilip denize indirildi. Sadrazam Sokollu Mehmet Paşa idi. Balkan Harbi sıralarında, hükumet İngiltere'ye 2 adet Sultan Osman ve Reşadiye Dretnotlarının inşa siparişini verdi. Hem de çok pahalı fiyata. İngiltere'nin gemi inşa gücü sivil tersanelerle çok iyi seviyeye gelmişti. Milletlerarası gemi inşa işleri çok ileri idi. Reşadiye gemisi siparişi Vickers şirketine, Sultan Osman da Newcastle'daki Armstrong şirketine verilmişti. İngiltere de, devlet sadece düzenleme yapıyordu. Sonra da İngiltere bu iki geminin tüm bedelini taksit taksit alarak, gemileri de vermedi ve üstüne yattı. Bugün Tuzla Tersanelerimizin iş bağlantıları, bildiğim kadarı ile 2013'e kadar doludur. Siparişlerin çoğu yurt dışından. Bu kadar hızlı çalışmada bazı kazaların olması kaçınılmazdır. Tek işçimizin tırnağının taşa değmesini istemeyiz. Ancak böyle ağır bir sanayide kazaların yaşanılması da kaçınılmaz olmaktadır. Bu millî sanayi kolunda her türlü tedbiri, işverenleri de usandırmadan almalıyız. Tersanelerimizin askerî gemi inşasına yönlendirilmesi çok hayati bir konudur. Dünyadaki herhangi bir siyasi gerginlikte, hiçbir devlet işimize yarayacak bir gemi yapmaz, hatta hurdasını bile vermez. İngiltere'nin 1. ve 2. Dünya Harplerinde bize, gemiler konusunda yaptıkları ortada. Sivil tersanelerimizin askerî gemi inşası zor bir olay değildir. Bu iş için dış devletlerin onayına da muhtaç değiliz. Teknik tezgah ve eleman seviyemiz birçok Avrupa deniz ülkesinin üstündedir. Yani un var, yağ var, şeker var ve helvayı karacak ustamız da var. Gelin milletçe el ele verip, bu helvanın yapılmasını sağlayalım...

.Osmanlı Tersaneleri ve günümüzde durum

Geçen haftaki yazımda, tersanelerimizin askerî deniz vasıtaları yapımına yönlendirilmesini yazmıştım. Kimseden ses çıkmadı. Ama ilgili bakanlığın müfettişler görevlendirerek; durumu incelettiğini öğrendik... Ama zannedilmesin ki, Tuzla Tersaneleri askerî gemi yapabilir mi incelemesi yapılacak? Duyduğuma göre, Tersanelerdeki iş güvenliği ihlalleri inceleniyor. Herkes bilir ki, Tersaneler ağır sanayi iş koludur. Hatta ağırın da ağırı; orada kimse yorgan dikmiyor, ya da kaneviçe işlemiyor. Bugünün gemi inşaatı demek, kalın demir ve sacların gemiye dönüştürülmesi ve elektroniğin her dalı demektir. Her an her kazaya açıktır. Malazgirt zaferiyle beraber Türkler Anadolu'ya kesin yerleşmeye başladılar. Batıya gittikçe önlerine deniz çıktı. Umur Bey zamanında Aydınoğulları Beyliği, Foça bölgesi ve Selçuk Ayaslug limanlarında kurduğu tersanelerle 400 parça gemi inşa etti. Bu sayede Batı Anadolu Türkleşti. Osmanlı Devleti Murad-ı Hüdavendigar zamanında başlayan ve 2'nci Murad Han zamanında iyice kökleşen Gelibolu tersaneleri ile, daha büyük Harp gemileri inşasına hız verdi. O sayededir ki; Fatih Sultan Mehmed Han İstanbul'u muhasara ettiğinde, Bizans'a indirici yumruğu Haliç'e karadan geçirdiği 70 parça gemi ile vurdu. Osmanlı'da tersaneler, en kritik iş kolu idi. Tersane Nazırı doğrudan padişahtan emir alırdı. Branşında en usta olanların idaresinde iş yürütülürdü. Hammaliye işleri esirlere ve esnaftan halka hile yaparken yakalanan suçlulara, ceza olarak yaptırılırdı. Yine de bu hileciler ve esirlerin yaşama şartları, çok huzurlu ve konforlu idi. Bu bilgiler, o devirde İstanbul'u ziyaret eden yabancı seyyahların yazdıkları hatıralarında açıkça görülür. Osmanlı donanması Sultan Abdülaziz zamanında dünyanın ikinci büyüğü konumundaydı. Taşkızak ve Hasköy tersaneleri zırhlı harp gemileri inşa ediyordu. Osmanlı'nın eski haşmetli günlerine dönmesinden korkanlar, Abdülaziz Hanın canına kastettiler. 2'nci Abdülhamid Han zamanında ise, İttihad Terakkicileri her konuda destekleyen Fransa ve İngiltere, onu da bir ihtilalle alaşağı ederek, İttihatçıları iktidar yaptılar. Bu ihtilali müteakip, yeni Hükumetin ilk işi, Taşkızak Tersanelerindeki tezgâh ve makineleri satışa çıkarmak oldu. Taşkızak gemi tezgâhları, 400.000 altına İtalyanlara satıldı. Bu satıştan bir sene sonra aynı hükumet, milyonlarca altına İngiltere'ye Sultan Osman ve Reşadiye Dretnotlarının yapım siparişini verdi. Şimdi gelelim Tuzla Tersanesi kazalarına: Meslek liselerinde eğitime getirilen acımasız kısıtlamalar, işte bugün her iş kolunda ölümlü kazalara davetiye çıkarmaktadır. Meslek liseleri Türkiye'de tekniker açığını kapatmaktaydı. Mühendis ile usta arasında, her iki tarafı da anlayabilen bir tekniker mutlaka gereklidir. Teknik liselerde okuyanlar mağdur edilerek, öğrenci sayısı hızla düştü. Malum marifet iltifata tabidir. Böylece şimdiki Davutpaşa ve Tuzla facialarını yaşamaya başladık. Kime ne diyeceksiniz?.. Muasır medeniyet seviyesine böyle gelemezdik. Son karikatürize olay, Norveç'in 100.000 işçi istemesi masalı... Norveç Türkiye'den işçi alsa bile teknik eğitim almış işçiler alacaktır. Aslında tekniker eğitimi görmüş her Türk genci, dünyanın her yerinde her zaman iş bulur. Yanlıştan dönmek fazilettir. Biz farkına varmadan insanımızı işsizliğe mi mahkum ettik acaba?..

.Kara harekâtı ve Gazze operasyonu...

21 Şubat 2008 akşamı başlayan TSK'nın kara harekâtı, bir hafta sonra; başladığı gibi yine sessizce bitti. Bir haftada 27 şehit verildi. Karşı taraftan tek bir sivil ölümü duyulmadı. İsrail'in hemen aynı dönemlere rastlayan Gazze acımasız operasyonunda günlük ortalama 30 kişi ölmektedir. Sokak ortalarında, olaylarla hiç ilgisi olmayan gencecik bedenler, yerlere seriliyor. Baş ucundaki arkadaşları ise, İsrail'in acımasız ve orantısız güç kullanımı sonucu kaybetmekte olduğu arkadaşına, Kelime-i şehadeti söyletmeye haykırıyor. Bu haykırış İsrail'in senelerdir süren adı konmamış zulmünedir. TSK'nın Kuzey Irak kara operasyonu ile İsrail'in Gazze saldırısını, bir tarafsıza kıyaslatalım. Netice İsrail'i hiç memnun etmeyecektir. Türkiye nokta operasyonları ile, suçlulara yönelmiştir. İsrail ise, bir sinek için bir top mermisi kullanır gibi, aşırı ve orantısız güç kullanmakta, sonra da ölenleri suçlamakta. Bu işin adını yine bir İsrail yöneticisi ağzından kaçırdı: Holokost. Fransız yazar Roger Garaudy'nin Türkçe'ye çevrilen, "İsrail ve Mitler" kitabında Holokost sanayi uzun uzun anlatılıyor. Ekmek bulamayan Filistinlilerden para koparılamayacağına göre, onun yerine, o zavallıların canlarına el konuyor! Filistinlilerin soyları kurutuluyor. Keşke dünyada milletlerarası bir anket yapılabilse. Bu zulmü onaylayan tek kimse çıkmayacaktır. Bu zulüm için, Cenevre Sözleşmesine atıf yapan bazı İsrail dış temsilcilikleri, senelerdir adını ettikleri sözleşmenin hangi maddelerini kaçar defa deldiklerini de bizlere yazsalar, anlatabilselerdi. Biz de adaletlerine belki inanırdık. Hep yazdım, İsrail'in aklı başında adamları vardır ve çoktur. Bunlar ilgilileri derhal ve şiddetle uyarmalılar. İsrail milletini, dünyanın gözü önünde ve gözüne baka baka, bu kadar acımasız zalim tanıtmalarına asla izin vermemeliler. Zulümler hiçbir devir ve asırda, zalimi payidar etmemiştir.

.Çanakkale Deniz Zaferi ve sonrası

18 Mart 1915 Çanakkale Deniz Zaferimizin bir yıl dönümünü daha nasipse yarın milletçe törenlerle kutlayacağız. Bu zafer Türk ordusunun kazandığı son deniz zaferidir. Ancak Avrupa Birliğine giriş manevralarımızın da, yazıp, söylediklerimize gölgesi düşmüyor değil. 1914'ün Avrupa'sında Almanya ile İngiltere arasında sanayi, ekonomik ve ona bağlı olarak askeri alanda büyük bir rekabet yaşanmakta. Buna ilave olarak sömürgecilik damarları da kabarmıştır. Yani Batının medeniyet denilen tek dişi kalmış canavarı, soyacak toprak arayışında. Bulduklarını da kanını kurutuncaya kadar sömürüyor. O günün sömürüleridir ki, bugün Afrika'da ölümcül açlık felaketi kâbus olmuştur. Osmanlı devletinin toprağı Mısır'ı İngiltere ve Fransa Kuzey Afrika'yı yutmuş, Orta Doğuda ise Lübnan ve Suriye ile Çukurova'ya göz dikmiştir. Rusya ise Kırım'ı kanlı bir şekilde işgal etmiş, "Doksanüç Harbi"nde işgal ettiği Türk topraklarından çekilmemekte ısrarlı. Bu durumda harbi başlatacak Osmanlı idi. Tam tersine, sömürgeciler ortada hiçbir sebep yokken yurdumuza saldırdılar. Deniz yoluyla Osmanlı başkentine ulaşıp, devleti teslim alacaklardı. Silah ve Tonilato bakımından en güçlü filolar ile saldırdılar. Sonu onlara hezimet oldu. Karanlık limanın suları mezarları oldu. Bunlar hep anlatılır. Deniz ve kara muharebelerinde düşman askerlerinin kökenlerine de bir bakalım. İşte dökümü: İngiliz ordusunda; Mısırlı, Hintli, Avustralyalı ve Yenizelandalı askerler var. Subayları generalleri ise İngilizler. Yani Dominyon idaresi. Fransız ordusunda; Madagaskar, La Reunion, Senegal ve bütün Kuzey Afrika'dan Müslüman askerler. İdarecileri Fransız subayları, generalleri... Rus Ordusunda ise; Orta Asya'daki her Türk topluluğundan, Kafkaslardan Müslüman askerler ve Doğu Anadolu'da yurt vaat edip kandırdıkları Ermeniler. İdarecileri de hep Rus... İşte 600 senelik Osmanlıyı yıkmaya yeltenen Batılıların koalisyon güçleri topluluğu. Ama idare onlarda. Ölen askerler ise hep yabancı. Bu tam bir vahşettir. İngiliz'in İstanbul'a saldırmasının asıl sebebi ise: Dünyanın en kritik su yolu İstanbul Boğazını Ruslara kaptırmamak ve elinde tutmak. Rusya müttefikleri ama, sadece ölmeye. Nitekim İngilizler Lenin'i, Almanya'da yetiştirip; finanse etti ve savaşın bitmesine beş kala Rusya'ya sevk edip Kasım 1917 Komünist İhtilalini yaptırdı. Rusya da bu savaş sonu ganimetinde avucunu yaladı.

.Mardin kültürü ve bir dergi

Bir çekim çalışması dolayısıyla 10 Martta Mardin'e gittim. Güzel vatanımızın birçok yerini görmüş gezmiş olmama rağmen Mardin'i o güne kadar görmemiştim. Utandım, hayıflandım. Mezopotamya'nın başlangıcı, 1400 senelik bir Müslüman, bin yüz yıllık bir Türk şehrimiz. Şehir, sarpça bir dağın çevresine kurulu. Havası gayet hoştur. Nem oranı çok düşük. Rutubetli havanın getirdiği hastalıklara rastlayamazsınız. Öyle hastalar da hemen rahatlıyor. Araç trafiğinin doğurduğu karmaşayı Mardin'de göremezsiniz. Caddelerin dışında sokaklar araç girmesine elverişli değil. Sokakları basamaklı. Yaz sıcağından korunmak için sokaklar dar tutulmuş. Birçok sokakta "Abbara" denilen gölgelik tüneller yapılmış. 15-30 metre uzun ve soluklanmaya müsait. Bütün güzellikleri gidip yerinde görünüz. Mardin insanı kültürlüdür. Bazı Avrupa Birliği ülkelerinde iki dil bilmek mecburiyeti vardır. O da öylesine. Ama Mardin'de hemen herkes üç dil bilir. Belli bir oranda 4 dil bilenlere sık rastlanır. Dinlerarası hoşgörü ve beraberliğin örnek yaşantısı Mardin'de var. Yüzlerce senedir yan yana beraber yaşayan 7 cemaat ve bir o kadar kültür... Osmanlı devletinin ayrı inanç ve kültürden gelen insanları 600 sene nasıl bir arada yaşattığına aklı eremeyenler Mardin'e gelince bunu anlarlar. Bana mihmandarlık eden bir kardeşimiz elime bir dergi tutuşturdu. "Bir bakabilir misiniz?" dedi. 2008 başında yayına başlamış. Adı "Mardin Life". Dergiye bolca reklam almışlar. Neden Mardin Life dedim. Boyun büktüler ve "hocam böyle yabancı ismi dikkat çekip, daha entel olsun diye koyduk" dediler. Onlara kızamadım. Zaten bakkallar, "market", lokantalar, "restaurant" ve berberler çoktan "coiffeur" olmadı mı? Böyle olunca sanki muasır medeniyet seviyesine mi geliyoruz. Hayır. Restaurantın yemeği daha mı lezzetli? Yook. Ah bu şıpsevdilik Tanzimattan beri her değerimizi dozer gibi önüne katıp götürdü. Derginin adı "Mardin'de yaşamak" olmalıydı. Mardin'de yaşamak gerçekten çok farklı bir şey. Baktım dergi reklam dolu. İyi reklam parası almışsınız dedim. Boyun büküp abi ilk sayı diye hiç birinden reklam parası almadık dediler. O zaman işiniz zor. Bari aboneniz çok mu dedim. Abone de yok gibi. Kapalı çarşıdaki esnafın nerdeyse yarıya yakını Mardinli. Hem işleri de iyi. Bu esnafın her biri lütfen bu dergiye abone olmalı. Doğduğunuz şehrinizi size, doyduğunuz yerde anlatan dergi zaten ihtiyacınız. İldeki kültür ve ekonomik faaliyetleri sıcağı sıcağına öğrenirsiniz. İstanbul'daki Mardinli esnaf kardeşlerim, abone olmanız için kapınıza gelirsem, hiç şaşmayın!

.Balyanlar Hassa Mimarı olmadılar

İstanbul'daki tarihî eserlerde yaptığım çalışmalarımda, bazı dokümanlarda Balyanlardan bazı kimselerin adı geçmektedir. Merak ettim. Osmanlı zamanında Türklerde Mimar tükendi mi ki, Ermeni kökenli Balyanlar Hassa Mimarı olmuşlar. İşi biliyorsa elbette olacaklar. Ona hiç sözüm yok. Mimar Sinan zamanında bile Sarayın Hassa Mimarlar Ocağında 200 kadar mimar görev yapardı. Bunların yüzde 10 kadarı da gayri müslim kimselerdi. Ancak Osmanlının yıkılışına kadar hiçbir gayri müslim Hassa Mimarı olmadı. Balyan ailesi 18'inci yüzyıl ortalarında İstanbul'a gelip yerleşti. Ancak Mimarlar Ocağında; ne eğitim ne de görev aldılar. Veya layık olmadıkları için iş verilmedi. Tanzimatla beraber devletin inşa ettireceği yapılar, ihale yolu ile müteahhidlere verildi. Ama mimarını devlet tayin etti. Balyan ailesi, devlette bazı görevlerde olan akrabalarının da aracılığı ile bu binaların ihalelerini aldılar. Bu yapılar Heybeli'deki Bahriye Mektebi, Divanyolu'ndaki 2'nci Mahmud Han Türbesi, Mecidiye Kışlası, yani Taşkışla, Harbiye Mektebi binası, Yıldız Hamidiye Camii, Aksaray Valide Camii, Bayezit'teki Harbiye Nezareti binası ve Sarayburnu'ndaki Antrepolar... Bunların hiçbirinin mimarı Balyanlar değildir. Balyanlar bu yapıların müteahhitleridir. Bu yapıları bitirebilmek için, inşaat malzemelerini hazırlayacak atölyelere ihtiyaçları oldu ve Balyanlar 1879'da Padişahtan, şantiye yeri olarak, Kuruçeşme adasının tahsisini talep etti. Bu talep uygun bulundu. Emaneten tahsis edildi. Sarkis Balyan bu adaya şantiye yerine kendisine üç katlı bir Köşk inşa etti ve 1899'da ölünceye kadar bu köşkte yaşadı. 1958'de de Sarkis Balyan'ın mirasçıları tapulu malları gibi saydıkları bu adayı, Galatasaray Kulübüne sattılar. Sarkis Balyan, Garabet Balyan, Kirkor Balyan ve aileden bazılarının, Paris'teki Ecole des Beaux-Arts okulundan mezun oldukları iddia ediliyor. Aslında adı geçen okulda hiçbir Balyan'ın okumadığı kesin olarak anlaşılmıştır. Kayıtlar ortada. Osmanlının son Hassa Mimarı Seyyid Abdülhalim Efendidir. Hassa Mimarlar Ocağı, 2'nci Mahmud Han zamanı 1831'de kaldırılmıştır. Balyanların İnşaat ihalelerini aldıkları tarih ise 1855'le başlar. Yani Hassa Mimarlar Ocağının kaldırılmasından 25 sene kadar sonra. Üstelik de Balyan ailesinin o zamanki ihalelerde büyük çapta yolsuzluklar yaptığı, inşa ettikleri bazı iş hanlarının kısa sürede çöktüğü ve Balyanların tutuklanıp hapse atıldığına ait birçok belge mevcuttur. Bir yapının mimarı başka, müteahhidi ise başkadır.

.Kubat Çavuş ve Barroso

Avrupa Birliği -Avrupa Komisyonu Başkanı Jose Emanuel Barroso, 10 Nisan 2008 günü TBMM'de milletvekillerimize hitaben bir konuşma yaptı. Bazı siyasi parti liderleri ile görüştü. Basın toplantısı düzenledi. Ben şahsen Avrupa Birliği ortaklığına karşı değilim. Avrupa Birliği ülkelerinden bazıları ise bizim ortaklığımıza yan çiziyorlar. İpe un seriyorlar. Gerekli reformları yapmamakla suçlanıyoruz. Kendi aralarındaki gizli iç çekişmeleri, bizi töhmet altında bırakarak örtmeye çalışıp; eşeğini dövemeyen semerini dövmeye çalışıyor. Barroso 1956 Portekiz -Lizbon doğumludur. Yani Dünyanın en hızlı sömürgeci devletinde dünyaya geldi. Ortak basın toplantısında Barroso, kapatma davasını söz konusu edip "...Venedik prensipleri çerçevesinde karar verilmesini beklediklerini söylüyor. Sene 1570 öncesi senelerde. Kıbrıs'a yerleşen Venedik korsanları bölge insanına kan kusturuyor. Anadolu ve Balkanlardan gemilerle Hacca giden Müslümanların yolları kesilip, malları yağma ediliyor, Hacı adayları da esir edilip köle olarak satılıyor. Hac mevsiminde Akdeniz kan gölü oluyor. Cinayetin bini bir para. Göçen somonların yoluna çıkan ayılar gibi. Osmanlı hükümdarı Sultan II. Selim, Kıbrıs seferine karar verir. Barış yoluyla çözebilmek için son bir hamle ile Venedik'e, yetkili özel elçi Kubat Çavuşu gönderir. Kubat Çavuş, Devletinin talebini Venedik senatosunda yaptığı konuşmada kürsüye yumruğunu vurarak haykırır. Senato Sus-pus. Ya Hac yolu soygunları bitecek, ya da Türk ordusu Kıbrıs'a çıkacaktır. O konuşma yapıldığı sırada, Liman yakınındaki Venedik'in ana barut deposu havaya uçar. Halk Osmanlı elçisinden bilir. Eğer halk elçiye zarar verirse Venedik artık yandı demektir. Kubat Çavuşu senatonun arka kapısından emniyetle kaçırırlar. Üç gün sonra da, Osmanlı talebine, cılız bir hayır cevabı verilir. Sonu malum! Venedik deniz yoluyla Kıbrıs'a müdahale edemez ve 1571'de Türk kuvvetleri fethi tamamlar. Sayın Barroso Venedik komisyonu prensipleri demiş de, bağışlayın ben de bir Venedik komisyonundan bahsediverdim işte. Akdeniz'deki işlenen cinayetleri, Türk milleti çoktan unuttu. Sömürgecilerin zulümlerini konu etmek istemiyoruz. 70 milyonluk dinamik Türkiye, Avrupa Birliğine girmeli. Avrupa Birliği Türkiyesiz kalırsa, kanaatimce 10 yılı bulmaz dağılabilir. Türkiye, Avrupa Birliğinde tam bir denge taşı olacaktır.

.İstiklal Savaşının son gazisi

İstiklal Savaşının son gazisi Yakup Tatar Amcayı da, nisanın ilk haftasında sessiz sedasız uğurladık. Cenab-ı Hak'tan hem Yakup Amcaya, hem de onun gibi vatanı, bayrağı, istiklali, namusu ve inançları uğrunda ahirete göçen şehitlerimize rahmetler diliyorum. Yakup Amca bugüne kadar hayatta kalmış son gazi idi. Yani istiklal gazilerinin artçısı idi. Yakup Amcanın şahsında, bütün şehitlerimiz için haykırmak geliyor içimden. İstiklal Savaşını biz kimlere karşı verdik. Elbette ki güzel vatanımıza saldıran kara emelli düşmanlarımıza karşı verdik. Onlar şimdi neredeler! Onlar şimdi artık devir değişti diyerek yanımızdalar. İki kişi kavga etse, davalaşsalar, hakim kavgayı ilk başlatanı mahkum eder. Türkiye'nin Yunan'la, Fransız'la, İtalyan'la ve İngiliz'le o dönemde nasıl bir ihtilafı vardı? Hiç yoktu. Zaten kendileri yazıp kendileri tatbik ettikleri Mondros Mütarekesi ile milletimizin elini kolunu bağlamışlardı. Topların kamalarını, tüfeklerin mekanizmalarını toplamışlardı. Yani sıkıca eli ayağı bağlanmış bir milletin üzerine, batının düvel-i muazzaması saldırdı. Bu nasıl muazzamalık! Milyonlarca gencimiz ya şehit, ya da Yakup Amca gibi gazi ve engelli oldular. Ben eski hesapları kurcalamıyorum. Ama bu zulmü vahşeti bize yapanların, bize özür borçları var. Bu borcu derhal ödemeliler. Son istiklal gazisi de gitti. Onun yerine yenilerini tekrar çoğaltmaya kalkanların karşısında, artık güçlü bir Türkiye vardır. İhtiyar nüfusları ile, gençlerinin %49'u rapor ile çürüğe ayrılanlar, geç kalmadan özür borçlarını ödemeliler. Bu millet doğusundan batısına bütün vatandaşları ile İstiklal Savaşında onların karşısına dikildi. Ve geldikleri gibi gittiler. Şimdi ise karanlık emelleri uğruna, gençlerimizi birbirine kırdırmaya, dağlarda terörist üretimine çalışanların, bombaları ellerinde patlayacaktır. Yakup Amca İstiklal Harbinin son gazisi idi. Ancak gazilerimiz daha bitmedi. Kore gazileri, Kıbrıs gazileri, terör olaylarında yaralanıp gazilik mertebesine eren daha binlerce aslanımız var. Allah onlara hayırlı uzun ömürler versin. Bizlere de onların kıymetini bilmemizi nasip etsin.

.Bolluğu yönetemeyen kıtlığa düşer

Dünya yüzünde yaşayan milletlerin birçoğu, 2008 ile birlikte kıtlığa düşmeye başladılar. Dünyayı büyük bir köye çevirenler, bunun getireceği olumsuzluklara da katlanacaklardır. ABD'deki bulut Kore'yi nezle etmekte. Dünyanın büyük bir kısmı, son elli seneyi bolluk ve varlıkla geçirdi. Okullarda bize, ABD ekonomisi, Cici İsraf ekonomisi örnek olarak öğretildi. Halbuki israf, hem ekonomi kurallarına, hem de inançlarımıza göre şiddetle yasaklanmıştır. Peki neleri israf ettik diye bir düşünelim: 1-En verimli ovaları, fabrika arazisi ve şehirler kurmaya ayırarak; milli servet olan tarım toprağını heba ettik. Silifke'den başlayıp Mersin-Tarsus, Adana ve ovası olan bütün ilçelerde; İzmit, Adapazarı ve Düzce'nin verimli ovalarında tarımı bitirdik. Edirne ve Konya da öyle... Üstelik yeni yeni toprakları da tarıma açamadık. Yakında villa bahçelerinde buğday yetiştirmeye çabalarsak şaşmam. 2-Tarıma ayrılacak emeği israf ettik. Sokaklar boş gezen gençlerle dolu iken, onları tarımda üretici olmaya özendiremedik. Sübvansiyon bana göre kırık bacağı atellemektir. 3-Mevcutları kullanmadan çöpe atarak israf ettik. Daha geçenlerde 500.000 YTL'den fazla tutan kullanma tarihi geçmemiş ilaçları çöpte bulduk. Sitelerin çöp konteynerleri hiç ellenmemiş ekmeklerle dolu. Mevcut ev eşyaları birçok evde senede bir yenisi ile değiştiriliyor. Hem de "getir eskiyi götür yeniyi" müsrif sloganlarla. 4-Eğitim öğretimde üniversitelerimiz, gençleri tarıma özendirmediği gibi, ziraat fakültelerimizin hemen hepsi "Tarla Günleri"ni unuttu. Tabii sayın Prof.'larımızın bundan çok daha önemli işleri olsa gerek. Bu dört maddeyi kısa elden, yüz dörde çıkarmak işten değil. Osmanlıda "Çift bozan kanunu" ve vergisi vardı. Tarımı bırakıp şehre gidenden yüksek vergi alınırdı. Toprağını belli bir müddet ekip dikmeyenden, o toprak milli servet diye alınırdı. Defalarca yazdım ki "Bağ battı kanunu" yapılsın. Toprağını tarım için kullanamayandan, vasati bir kira ile tarlası kiralanabilmeli ve tarıma yönlendirilmeli. Ta ki sahibi ben burayı ekip dikeceğim diyene kadar. Bunu özel mülkiyet kalkanının arkasına sığınarak baştan savmayalım. Nasıl ki seferberlik durumunda kişilerin araçlarına, fabriklarına el konabiliyor ve bu demokratik ise, tarımdaki sıkıntıları da benzer tedbirlerle aşmalıyız. Yoksa daha çok zaman pirinç, fasulye, yağ kuyruklarında beklemeye mahkumuz.

.Peki taşları kim söktü, vitrinleri kim parçaladı?!.

İstanbul'da, yasalara aykırı 1 Mayıs toplantı ve gösterileri sonucu, kaldırımlardaki binlerce beton parke sökülüp parçalandı. Beton saksılar kırıldı, yüzlerce dükkanın vitrinleri paramparça oldu. Neticede, on kadar polisimiz yaralandı. 505 kişi de göz altına alındı. Ertesi gün 505 kişi serbest bırakıldı. Şimdi soruyorum; bu tahribatı kimler yaptı. Bu suçu işleyenlere ne yapıldı. Bu tahribi polis yaptı diyecek halleri yok ya. Polis bu saldırılarda imhası gereken hedef muamelesi gördü. Bazı kanallar, haberlerde polisin attığı biber gazı fişeği boş kovanlarını seyirciye gösterdi. Yani suç unsuru olarak sundu!!! Güvenlik güçleri, yasaları hiçe sayanlara nasıl davranacaktı. Onları durdurmak için hipnoz yapamazdı. Kaldırım taşlarını söküp, kanun dinlemeyenlerin üzerine atamazdı. Tabancasına davranamazdı. Ne yapsın. Tabii ki biber gazı atacak. Kaldırım taşlarını sökenlerin hiç mi suçu yok... Suçlular bulunmalı ve derhal gereken kanuni ceza verilmeli. Taksim, Beyoğlu hassas muhitlerdir. 1953'teki 6-7 Eylül olayları Taksim'de başlatıldı. Milli servet mahvedildi. Ceremeyi Devlet, dolayısıyla da Halk çekti.. 1978'de yine Taksimde 1 Mayıs kutlaması yapılacaktı. Sıkıyönetim vardı. Komutanlık iki gün önce, birçok yayın organı ile herkesi uyardı. Sıkıyönetim güçlerine 30 metreden fazla yaklaşanlara ihtarsız ateş açılacaktı. Merter'de bir eski Prof.'un koordinesinde, yüzlerce eve, bir gece önceden bin kadar militan yerleştirilmiş. 1 Mayıs sabahı bunlar aniden E-5 yolunu trafiğe kapatarak, yürüyüşe başladılar. Sıkı yönetim güçleri yere yat komutu ile ve ateş etmeden grubu durdurdu. Sonra gözaltı. Sonra da 16 Mayıs günü, sıkı yönetim mahkemesinin huzuruna çıkış. O gün hepsi mahkeme salonunda serbest bırakıldılar. Davutpaşa'daki sıkıyönetim gözaltı evine bile gelmeden. Denebilir ki "efendim toplumsal kargaşa olmasın diye devlet olgunluk gösteriyor." Peki bu olgunluk, cambaza bak aldatması nereye kadar! Güvenlik güçlerini de ne zaman takdir edip moral vereceğiz. Sıhhıye Meydanında polise on kişi sopalarla saldırdı. O polis bir adım geri atmadı. Bugün 12 Mayısa kadar bekledim. Bu polis ve benzerleri kamuoyuna kahraman olarak takdim edilip ödüllendirilmedi. Polisimiz var ki kapımızı kapatıp rahatça uyuyoruz. Bendeniz olaylarda güzel bir idare ile olayların üstesinden gelen bütün polisimizi candan kutluyorum.

.Ondokuz Mayısı kutlarken

Bugün 19 Mayıs 2008... Ulu Önder Atatürk'ün Samsun'a çıkışının bir yıl dönümünü daha kutluyoruz. Peki Nasıl? Samsun'dan başlayıp Amasya, Tokat, Sivas, Erzincan, Erzurum, tekrar Erzincan, Sivas, Kayseri, Nevşehir, Kırşehir, Kırıkkale ve Ankara yoluyla gelip, sayın Cumhurbaşkanına sunulan bir Türk bayrağı ve Samsun'dan getirilen toprakla kutlamaları başlatıyoruz. Sonra da yurdun her yerinde, stadyumlarda yapılan spor gösterileri ile devam ediyoruz. Peki sonra? İşte o kadar. Peki niye 19 Mayısı kutluyoruz denirse: Çünkü 19 Mayıs 1919'dan 4 gün önce güzel İzmir'imiz, Mondros Mütareke şartlarına aykırı olarak ve zalimce işgale başlandı. Bu zulüm Batı Anadolu'da yayıldı. İşgalciler yönlerini Ankara'ya çevirdi. Yani Anadolu'nun böğrüne hançer saplamaya niyetliler. Neden Anadolu? Çünkü onlara göre bunu Yunan, Bizans mirasçısı olarak kutsal bir hareket sayıyordu. Necip milletimiz Samsun'dan başlatılan kurtuluş hareketine, candan katılarak kısa zaman sonra, müstevlilere dersini vermeye başladı. 19 Mayıstan önce olanları neden araştırmayız bilmem?.. Mesela Şubat 1919'da Saint Jeanne o Morien'de, İngiltere ve Fransa İtalyanlarla gizli bir anlaşma yaparak; onlara Antalya, Burdur, Isparta ve Konya'yı vermişlerdi. 14 Mart 1919'da ise ABD, İngiltere ve Fransa, Batı Anadolu'yu Yunanlılara vermek için, Paris'te gizli bir toplantıda anlaşarak; Batı Anadolu'yu da Yunanlılara ikram ettiler... Bu konuların çok iyi tahlili gerekir ki, bugün muhtelif zamanlarda yapılan "Yeni Dünya Düzeni" toplantılarını tahlil edebilelim. Evet 19 Mayıslar kutlanmalı ama yeterli değil. Diyeceksiniz ki, nasıl kutlayalım? Tabii ki gençlerimiz toprağı, bayrağı taşısın. Bu bedenî bir iştir. Ama yetmez. Her sene 19 Mayısta gençlerimiz arasında "Beyin ve bilgi yarışmaları" olsa!.. Bunu ilgili bakanlıklar pekala başarabilirler. Her sene 19 Mayısta birkaç tane Türk buluşu, dünyaya ilan edilebilir. Yeni bir silah, yeni bir harp aracı, petrol yerine konacak bir "yerli enerji" buluşu yapılsa ayıp mı olacak? Evet Türk genci koşuyor. Ama Türk gencinin ve hatta bütün vatandaşlarımızın beyin ürünleri ortaya konamıyor. Bazı kalın kafalı emperyalist düşünceli devletler ise, o kalın enseli boyunlarını çevirerek Türk'e şöyle bakmalı ve irkilmeli! Olimpiyat kelimesini kullanmamaya özen gösterdim. Zira o bir Yunan propagandası olurdu. Öyle şeyler bulalım ki, o yarışmaların beynelmilel adını da biz bulup koyalım. Bence 23 Nisanlar, 19 Mayıslar 30 Ağustos ve 29 Ekimler böyle kutlanmalı. Bilmiyorum itirazı olan var mı?..

.Kim kimi dinliyor ki!..

Son haftaya damgasını dinlemeler vurdu. Eh bir on beş gün daha, gündem dinlendim-dinlenmedin tartışması olacaktır. Her nedense böyle suni gündemlerle yatıp kalkar olduk. Birileri bizleri fuzuliyatla meşgul ediyor ya; hadi hayırlısı olsun. Bu dinleme mağduru olanlar müsterih olsunlar. Onları kimse dinlemiyor. Onlar da dinlenecek fikir üretemiyorlar! Son seçim sonuçları da gösterdi ki; millet onları dinlemiyor. Hatta partilerinden olanların çoğu da liderlerini dinlemiyor. Bu artık gün gibi aşikâr oldu. Şimdi yeni bir moda daha gündemde; o da dinlenmeyi nasıl önleriz. Senelerce Osmanlı'yı karikatürize edenler, şimdi dinlenmemek için, Osmanlı modelini uygulayacaklarını söylüyorlar. Hani padişahlar fıskıyeli havuzların başında gönül eğlendiriyor diye sık sık Osmanlı idarecilerini aşağılıyorlardı? Ne oldu da onların usulüne sarılıyorlar, sığınıyorlar! Evet Osmanlı idarecileri konuşulanları duyulmaktan korumak için, su sesi izolasyonunu çok kullanırdı. Mesela Harem'e erkek ziyaretçi veya görevli alınmazdı. Ancak doktor, şehzade öğretmenleri ve bir de akıncı beyleri Harem'e törensiz ve hatta acil hallerde destursuz girebilirlerdi. Harem'de sultan sofasında, musluğu ile suyunun döküldüğü çanağın arası 1 metreden fazla idi. Hudutlarda görevli akıncı beyleri acil hallerde ya huzura çağırılır, ya da kendileri rapor getirirdi. İşte bu görüşmeler, sultan sofasında, üç çeşmenin arasındaki bölümde yapılırdı. Ve kimse duyamazdı, çalamazdı. Bir de sünnet köşkünde 4 tane pencerenin içinde çeşmeler var. Bu çeşmeler de, müstakbel padişah Osmanlı şehzadeleri, sünnet edilirken sonuna kadar açılırdı ki; onun sünnet sebebiyle bağırıp çağırmaları dışarıdan duyulmasın. Duyulmasın da, padişah olduğunda bu konu sebebiyle devlete hürmetsizlik olmasın. Şimdi anlaşılıyor ki, Ankara'daki havuzcular, fıskiyeciler için işler iyice açılacak. Hayırlısı olsun. Onbeş gün sonra yeni bir suni gündem daha bekleyelim. Bakalım hangi mühim zevatın peşinde kimler dolaşıyor görelim...

.Ertuğrul faciasını anarken...

Ertuğrul Fırkateyninin Japon Denizindeki kazada batışı, basınımızda üstünkörü yazılır çizilir. İşin aslına pek de inilmez. Bu savaş gemisi neden Japonya'ya gitti, neden battı? Kültür ve Turizm Bakanlığı veya esasen Genelkurmay başkanlığımızın koordinatörlüğünde, herhangi bir üniversitemizce bir panel düzenlenebilir... 1887'de Japon İmparatoru, amcasını bir harp gemisiyle İstanbul'a resmi ziyaret için gönderir. Bu dostluk ziyaretine aynıyla karşılık vermek, milletimiz için onur meselesidir. Ve ziyaret hemen yapılmalıdır. Zamanın padişahı harp gemisine karşı bir Türk harp gemisiyle iadeyi ziyareti yaptıracaktır. Türk donanmasında ise, teknik personel çoğunluk İngiliz olmak üzere yabancıdır. Abdülaziz zamanında bazı İngiliz çarkçıların, padişahın Sultaniye gemisine bile sabotajları bilinmektedir. Konu göz önüne alınarak, komutanından dümencisine kadar Türk personelden bir gemi hazırlanır. Ertuğrul Fırkateyni hem yelkenli hem de motorludur. O sene yeni mezun olan bahriyeli subayların hepsi, gemi komutanı Yarbay Ali Bey ve Albay Osman Beyin komutasındaki kafileye dahil edilir. 15 Temmuz 1888'de, Gemi Japonya'ya hareket eder. Birçok fırtına ve zorluklardan sonra 28 Haziran 1889'da Yokahama limanına ulaşır. Komutan Albay Osman, yolda padişah tarafından paşalığa yükseltilir. Japonya'da fevkalade hüsnü kabul görülür. Esnaf hiçbir Türk askerinden alışverişlerinde para almaz. Gelirken uğranan limanlardan su ve gıda maddeleri alınır. Maalesef bunlardan Kolera da bulaşmıştır. Japonya'da iken birçok askerimiz bu hastalıktan ölür. Türkiyeyi temsil görevini hakkıyla yapan Osman Paşa, hastalığın verdiği tedirginlikle, bir an önce yurda dönebilmek için komutanlıktan izin alır. Ve dönüş başlar. 17 Eylül 1889'da dönüş seferinin üçüncü gününde, denizlerdeki fırtına tehlikeli hâl alır. Fırtına gemiyi hızla hızla sürükler ve Kaşimozaki yakınındaki kayalıklara bindirir. 1090 kişilik personelden 587'si şehit olur. Diğerleri Japon köylülerce kurtarılır. Japonlar Türk askerine her türlü yardımı yapar. Hastanelerde tedavileri biten askerlerimizi, iki Japon askeri gemisi yurdumuzu getirir. Şehitlerin anısına da, Kaşimozaki feneri yakına bir anıt dikilir. Japonların askerimize yardımı her türlü övgünün üstündedir. Türk milleti bu yardımları sebebiyle Japonlara minnettardır. Kanaatimce o resmi ziyaret yapılmalıydı. Devletin temsil görevleri tıpkı bir savaş gibi gecikmeyi kabul etmez. Ertuğrul da donanmanın en güçlüsü. Şehitlerimizi rahmetle anıyorum

.Esir ticaretinin yasaklanması ve batı

Türkiye gazetesi araştırmacılarından Osman Sağırlı'nın 3-6 Haziran 2008'de 4 gün devam eden, G.Amerika'ya Afrika'dan yüzlerce sene önce taşınan siyah esirlerin, torunlarının hayatını üzüntüyle okuduk. Çok değerli bir araştırma idi. Emeği geçenleri tebrik ediyorum. O yazılarda gördük ki, yapılan insan ticareti, yapanlar için yüz karasıdır... İnsan hakları ayaklar altında çiğnenmiştir. Bugün medeniyet anlayışımız ve hedefimize koyduğumuz batının, tarihteki insan ticareti yüz karasıdır. Bugün bile kapalı devam ettiğinden endişem var. Dünyada esir ticareti ilk olarak Osmanlı devleti tarafından 1273 yani 1857 tarihli bir fermanla yasaklandı. Osmanlı devletinde savaşlarda esir alınanların beşte biri, Pençik askeri olarak orduya katılırdı. Diğer esirler ise el işçiliği ihtiyacını karşılamak üzere, Osmanlı tersanesine gönderilirdi. Kanuni devrinde Türkiye'ye gelen Fransız seyyah Belon "Türkiye'de esirlere, Avrupa'daki hizmetkârlardan çok iyi bakılmakta" diyor. 1786'da İstanbul'a gelen Venezuelalı Gnl. Miranda "Türklerde zenci ırka karşı nefret yoktur. Bindiğim geminin kaptanı kölesi ile yemek yiyordu" diyor. 1836'da Türkiye'ye askerî görevle gelen Mareşal von Moltke "Türklerde köle iyi korunur. Fazla çalıştırılmaz. Hastalanırsa tedavisine önem verilir" diyor. Osmanlıda kölelik ancak savaşta esaret halinde olabilirdi. Yani Osmanlıya karşı savaşanlardan esir alınanlar, hayatı bağışlanarak bir işte çalıştırılırdı. Kurtuluş akçesini ödeyenler de hür olurdu. Avrupa ve Amerika kıtasında ise esir ticareti, Afrika'da Gana, Uganda, Senegal ve diğer devletlerin şehirlerine, esirciler silahlı baskınlar düzenler, esir olarak gelmeyi kabul etmeyenler öldürülür, kabul edenler ise zincirlenerek gemilerle satılacakları ülkelere sevk edilirdi. Yollarda ölenler denize atılır, sağ kalanlar ise satışa sunulurdu. Esirleri yeni sahipleri, kötü çalışma şartlarında ve ölünceye kadar aç susuz çalıştırırdı. 1857 tarihli Osmanlı fermanında ise, Avrupalı esir taciri gemilerinin yakalanması ve esirlerin müsadere edilmesi emrediliyor. Hatta kurtarılan esirlerin kendi ülkelerine iadesi yasaklanıyor. Zira esirciler o köylere şehirlere gidip, memleketlerine dönenleri tekrar esir ederdi. Fermanda kurtarılan esirlere, devletçe sahip çıkılıp; onlara iş ve aş sağlanması, Mısır Sudan, Yemen ve Cidde valilerine emrediliyor. Esir ticareti yasağını dikkatle uygulatan Abdülaziz Hanın, İngiltere destekli bir ihtilalle tahttan indirilip şehit edilmesinin sebebi böylece daha iyi anlaşılıyor.

.Arılar insanları neden terk ediyor?

ABD'de çeşitli kuruluşlar, "Milyonlarca bal arısı kolonisinin kaybolduğunu, önümüzdeki birkaç sene içerisinde de hemen hepsinin kaybolacağını; arıların insanları terk etmesinin ardından, insanlığın arısız ancak 4 sene daha yaşayabileceğini" dehşet haberleri başlığı ile bildirmekteler... Evet gerçekten de son senelerde, arılar biz insanları terk etmeye başladı. Kainatta kaybolup gidiyorlar. Neden bu kaçış? Arılar herhangi bir karşılık beklemeden, elde sopa başlarında durmak gerekmeden, hilesiz hurdasız çalışan, kazancının da en çok yüzde biri ile yaşamasını bilen canlılardır. Biz insanlar ise, onların yaptığı bal miktarını daha artırabilmek yani kendi kazancımızı çoğaltmak için, arıların düzenlerini bozduk. Şöyle ki: 1- Öncelikle arıların iş ahlakını altüst ettik. Çiçeklerden nektar yani balözü toplayıp, onu bal üretecekleri yerde, çeşitli bahanelerle kovanlarının önüne çuvallarla şeker ve kazanlarla şurup koyduk. Kolay ve hileli bal yaptırmaya başladık. 2- Senede bir çiçek mevsimi çalışan arıların toplam çalışma iş günü sayısını 100-120 günden 365 güne çıkarttık. Kışın Ege ve Akdeniz bölgesinde, baharda İç ve Güneydoğu Anadolu'da, yazın Doğu Anadolu'da, sonbaharda tekrar deniz sahili olan bölgelerde, kovanları kamyon sırtında taşıdık da taşıdık. Birçok kanatlı hayvan, hızlı yapılan yolculuklarda rahatsızlanır. Şahinler at arabası ile yolculukta bile ölümcül hastalıklara yakalanır. Balıklar su içinde bile olsa, yolculuk sonu telefata uğrar. Arılar da her türlü yolculukta manyetik dengelerini kaybederler. Yön bulma özellikleri dumura uğrar. Ev kedisi gibi kapı önüne çıkmakta zorlanırlar. 3- Ballarını kendi ürettikleri bal mumu çörek ve peteklere doldurmak yerine, hazır parafinden mamul, petrol kökenli çerçevelere buyur ettik. Onları petrolle zehirledik. 4- Zirai mücadele adı altında, tabiattaki her türlü canlıyı öldürmekten çekinmedik. Doğal dengeyi altüst edip, faydalı canlıların kökünü kuruttuk. Arılar da ilaç kalıntılı çiçeklerden topladıkları nektarlarla zehirlendi. 5- Dünyadaki elektro-manyetik yayın adedi ve dalga gücü, eskiye nazaran trilyonlarca defa arttı... Bu 5 maddeyi 15 maddeye çıkartmak işten bile değildir. Bu şartlar altında arılar da herhalde "Batsın böyle dünya" diyerek, insanları ve dünyayı terk ettiler. Yani artık arı kolonileri çaresizlikten intiharı seçiyor. Her türlü meyve ve sebze üretiminde arıların, çiçeklerde tozlaşmayı sağladığını herkes bilir. Arı varsa meyve sebze var, arı yoksa bırakınız meyve ve sebzeyi; bir dal kır çiçeği bile yok demektir. Arılardan özür dileme zamanı geldi, geçiyor. Buyurun cenazeye...

.Türkler Avrupa'ya neden gitti?

Yavuz Sultan Selim Hanın vefatı ile, yerine oğlu Şehzade Süleyman hükümdar oldu. Devlet işlerini kanunlara bağlamakla işe başladı. Avrupa devletleri arasındaki güçsüzlerin ezilmesini önlemek için yollara düştü. 1521'de Macar toprağı olan Belgrad'a ilk seferi yaptı. 1526'da Mohaç ovasında, Macaristan'ı yutmak isteyen Avusturyalılarla yapılan savaşta zafer kazanıldı. Mohaç'ı müteakip Buda şehrine geçildi. Buda yani Budin şehrinin ileri gelenleri, Osmanlıların davranışlarından o kadar memnun oldular ki, Kanuni'yi karşılamak için kilometrelerce yol geldiler ve "Hoş geldiniz" dediler. Kanuni onları ferahlatacak sözler söyledi. Buda ile Peşte şehirleri arasında, genişliği 1000 m olan Tuna nehri akar... Budalılar Peşte'ye geçmekte çok zorlandıklarını söyleyip, kendilerine yardım edilmesini istediler. Kanuni, Tuna üzerine, bir haftada güzel bir köprü kurdurdu. Budalılar artık çok rahatlamıştı. Kolayca karşıya geçmeye inanamıyorlardı. Bu arada Avusturya casusları, bazı Budinlileri kandırarak, mahallelerini sokaklarını kundaklayarak yangınlar çıkarttılar. Sultanın yanındaki Sadrazam İbrahim Paşa bizzat nezaret ederek, yangınları kısa sürede söndürttü. Çünkü Osmanlıda bir yerde yangın çıktığında, Sadrazamın olay yerine gitmesi ve söndürme işlerini idare etmesi kanundu. Macarlar bu gelenleri çok sevdiler. Bir gün duydular ki, ertesi gün Müslümanların Kurban Bayramıdır. Çok merak ediyorlardı. Acaba nasıl kutlanacaktı. Ertesi gün topluca bayram namazını kılanlardan binlerce insan tebrikleşip, yüzlerce hayvan kestiler. Yazık değil mi bu kadar hayvanı kestiler diye Macarlar acıyordu. Sonra sorup öğrendiler ki, bu kurban edilen hayvanların etleri, fakirlere dağıtılıyordu. Ve Macar fakirlerine de veriliyordu. Macar halkı yine şaşırmıştı. Bu gelenler nasıl işgalciydi? Kendi adamlarının yaktıkları evlerinin ateşini Türkler söndürüyordu. Kendi dinlerinin icabı kestikleri kurbanları, Macar fakirlerine de veriyorlardı. Halbuki kendi Derebeyi ve Kontları, fakirlerden aldıkları vergilerle keyif sürerken, fakirlere dönüp bakmıyor, bir lokma vermiyordu. Yerli halk kısa sürede Türklerle kaynaştı. Onların giyim kuşamlarını benimsedi. Dillerini de sevdiler. Türkler 140 senelik beraberlikten sonra 1686'da Macaristan'dan çekildi. Şu anda Macar konuşma dilinde, günlük hayatta 300'den fazla Türkçe kelime kullanılır. Sade başkent Budapeşte'de, ismi Török yani Türk olan bine yakın cadde ve sokak var. Demek ki Türkler Avrupa'ya emperyalist emellerle gitmedi. Onlara huzur götürdüler

.Papa özür diliyor ama!..

20 Temmuz 2008 tarihili Türkiye gazetesinde "Sapık rahipler için özür diledi" başlıklı ve Papa'nın da resminin kullanıldığı bir haber okudum. Haberin özeti şöyle: "Dünya Gençlik Günü kutlamalarına başkanlık etmek üzere, Avustralya'da bulunan Papa 16. Benediktus, Sidney'de Avustralyalı piskoposlar ve papaz okulu öğrencileri önünde yaptığı konuşmada, 'Bu milletin bazı rahip ve din adamlarının çocuklara cinsel tacizde bulunmasından utanç duyduklarını' belirtti. Papa, cinsel tacize uğrayanların çektiği acılardan 'derin üzüntü duyduğunu' ve aynı acıyı paylaştığını da söyledi. Papa, daha önce de Amerikan Katolik Kilisesi'nde patlak veren cinsel taciz skandalından 'büyük utanç duyduğunu' söylemişti..." 2000 senesinden beri sadece bazı Türk gazetelerinde çıkan haber başlıklarına bakar mısınız?: 1- (14 Haziran 1999) Limasol eski metropoliti Hristamos için dolandırıcılıktan tutuklama emri çıkarıldı . 2- (15 Ocak 2000) Hollanda Dorn kasabasında bir Protestan papaz, en az 60 çocukla ilişkiye girmekten komisyonca suçlu bulundu 3- (20 Şubat 2000) Chikago-Villapark'ta papaz John Furdek, bir erkek çocuğa uygunsuz ilişki teklif etmek ve marihuana bulundurmaktan suçlanıyor. 4- (26 Mart 2002) Vatikan'da çok itibarlı iki rahip "Sübyancılık"la suçlanarak görevden alındı. 5- (6 Haziran 2002) Adana'da görevli başrahip ve asistanı, küçük yaştaki kız ve erkek çocukları cinsel tacizle suçlandı 6- (16 Temmuz 2007) Roma Katolik kilisesine bağlı Los Angeles Başpiskoposluğu, kiliseye bağlı Papazların karıştığı cinsel taciz olayları nedeniyle açılan davaları ortadan kaldırmak için toplam 500 davacıya 650 milyon dolar tazminat ödeyecek. 7- (20 Kasım 2007) İskoçya Edinburg kentindeki kilise görevlisi Peter Tobin 15 kızı muhtelif zamanlarda tecavüzden sonra öldürüp evinin bahçesine gömmekle suçlandı. Yapılan kazılarda ev bahçesi ceset tarlası gibiydi... Yukarıda yazdıklarım kazara arşivlerimde kalan birkaç küçük örnek... En son da papanın üzüntülerini bildirmesi haberi. Bu kilise görevlileri, yeri geldiğinde uluhiyet verdikleri Papa'yı neden üzüyorlar! Peki Papa bu kadar manevi gücü olduğuna kendi inandığı halde, suçluları bir bir olay yerinde yakalamıyor! Birçok Avrupa ülkesinde muntazaman kiliseye giden insan sayısının % 2'ye kadar neden düştüğünü şimdi daha iyi anlıyorum. ABD'de bu oran nasıl bilmiyorum. Bilen varsa söylesin.

.İstanbul'un gül bahçeleri

İstanbul hakkında yazılan kitaplarda "imparatorlukların başkenti" ifadesine hep rastlarız. Osmanlı devleti zamanında İstanbul, dünyanın en huzurlu yaşanan şehri idi. Başkent olmanın elbetteki ayrıcalığı vardı. Devletin idare merkezi, Topkapı Sarayı idi. 700.000 metrekarelik alanda konuşlanmış sarayın, 80.000 metrekaresinde yönetim binaları ve padişahın evi vardı. Bu bölümde bile %17 civarı binalar %83 ise yine yeşil alandı. Bilhassa birinci avludan denize yani Balıkhane kapısına doğru inen yokuşun sol yamacı, olduğu gibi gül bahçesi idi. Bu güllerin ekserisi, bugün Isparta gülü dediğimiz gül yağı elde edilen cinslerdendi. Gül yapraklarından yağ elde etmek için, her türlü damıtma sistemi yani imbikler ve ambalaj tesisleri vardı. Her sene kilolarca gül yağı elde edilirdi. Yamacın denize doğru düzleştiği alana Gülhane Meydanı denirdi. Yamaçta da adı Gülhane olan bir köşk vardı. Köşkün tarafında padişahın huzurunda, cirit, güreş ve benzeri spor müsabakaları yapılırdı. Dini bayramlarda bayramın ikinci gününe, "Gülhane Günü" adı verilmişti. Halk da bayramın ikinci gününü Gülhane Günü olarak bilir ve kutlardı. Sarayda da böyle idi. 1839'daki "Gülhane Hattı Hümayunu"nun okunması işte bu meydanda Gülhane Köşkü önünden yapıldı. Şimdiki Gülhane Parkı ise sarayın has bahçesine dahil ağaçlık bir alan idi. Meydanın surlara doğru bölümünde, sarayın 120 yataklı hastanesi vardı. Kırım Harbi zamanında 1855'te meydanın alt taraflarına, o günün ahşap barakalarından iki hastane daha kuruldu. Bunlara da Gülhane dendi. 1897'deki Osmanlı-Yunan Harbi, Balkan ve Birinci Dünya Harbi ile İstanbul'un İşgal günlerinde bu Gülhane Hastanesi çok önemli görevler başardı. İşte bugünkü GATA'nın başlangıç noktası bu gül bahçeleri idi. Topkapı Sarayı Müzesi Müdürlüğü, "2010 Dünya Kültür Başkenti" projesine müzeyi yetiştirmek üzere sıkı bir çalışmanın içindedir. Bahçeler ve yollar eskiye nazaran tanınmayacak kadar iyi duruma getirilmiştir. Müzenin kıymetli yöneticilerinin, tarihî gülhane bahçelerine de el atarak, Isparta gülleri diktirmesini ve bu bölümü de halkın ziyaretine açmasını başaracağından hiç şüphem yoktur. Bekliyorum...

.Osetya'nın akıbeti Kırım'a benzemesin!

Birçok kimse 08.08.2008 tarihini, evlenme işlemleri, çocuklarının doğumu ve hatta 2008 Pekin Olimpiyatlarının başlamasını da 08.08.08 saat 08'i sekiz geçeye ayarlamaya koştururken, Güney Osetya da bu tarihi ve saati, Gürcistan'la bağlarını koparmaya fırsat bildi... Kafkaslar'da harp başlamıştır. İstanbul Boğazlarından sonra, dünyanın en kritik arazisi Kafkaslar'dır. Kafkas halkı Türklerin idaresinde iken huzurun tadını tatmıştır. Birinci Dünya Harbi sonunda hiçbir sebep göstermeksizin, İngilizler bölgedeki Türk kuvvetlerinin derhal çekilmesi için elinden geleni yaptı. Zira bölge petrol zenginliği yönünden çok çekici idi. Rusya zaten sıcak denizlere inmek için 300 senedir, Çar Pietr yani Türkçe'si Petro ile başlayan bu hülyayı kurardı. Bunun uğruna Kafkaslar, Afganistan, Kırım ve tüm Balkanlar'da milyonlarca insanın kanını dökmekten çekinmediler. 1699 Karlofça Anlaşması ile Ruslar Azak kalesini aldı. Ardından 1711'de Prut Harbinde, Çar Petro esir düşmekten Osmanlının lütfuyla kurtuldu. Ruslar 1736'da Kırım Hanlığı merkezi Bahçesaray'ı yağma ve tahrip etti. 1770'te Kırım yarımadası Rusların vahşi istilasına uğradı. 1774 Küçük Kaynarca Anlaşmasıyla Kırım'ın Osmanlı bağlantısı kesilerek, güya bağımsız hale getirildi. Ahalisi Müslüman olan Kırım halkı, dinî bakımdan Osmanlıya bağlı olacaktı. 1777'ye kadar Ruslar, Kırım'da kandırdıkları bazı ileri gelenleri kışkırtarak, onları idareye getirmeye çalıştı. Binlerce Kırımlı başlayan gizli Rus zulmünden kaçarak Osmanlıya sığındı. 1779 Aynalı Kavak Anlaşması kağıt üzerinde kaldı. Artık Kırım, Rusya için yapayalnız ve yutulacak bir av haline geldi. 1792'de Yaş Anlaşması ile Rusya Kırım'a hakim oldu. Kırım ilhak edilmişti. Her ne kadar 1853-1856 Kırım Harbi ile Osmanlı ve Müttefikleri Kırımı aldılarsa da, İngiltere, Fransa ve İtalya'nın Türklere karşı takındıkları anlaşılmaz karşı tavırla, 1856 Paris Konferansında Kırım boynundaki esaret halkasını atamadı... Bugün Güney Osetya'daki durum da tıpatıp Kırım gibi. Önce bağımsız yap sonra da yut. İşte Kuzey komşumuzun 300 yıllık politikası.

.Büyük Taarruzun yıl dönümünü kutlarken

Yurdumuzu müstevlilerden temizlemek için yapılan son gayret olan Büyük Taarruzun, bir yıldönümünü daha yarın törenlerle kutlamaya başlıyoruz. 26 Ağustos 1922'de başlayan Büyük Taarruz; hiç durmaksızın geceli gündüzlü devam etmiş, 30 Ağustostan itibaren düşmanın hezimeti başlamış ve 9 Eylul 1922'de İzmir'de denize dökülmesiyle son bulmuştur. Bu arada bozgunda kaçan düşman kuvvetleri, Batı Anadoluyu köylere, mezralara varıncaya kadar yakmış, yıkmıştır. Kötüler kötülükleriyle, vatanı uğruna can feda eden şanlı dedelerimiz de şehadet şerefleriyle ahirete göçmüşler ve bize cennet gibi bir vatan bırakmışlardır. Bu şanlı görevde inançları uğruna ter döken, can verenleri rahmetle anıyorum. Son günlerde Kafkaslarda yaşananlara bakıp, yurduna saldırılmasının acısını çok iyi bilen milletimiz, orada yaşayan herkese yardıma koşmaktadır. Bundan sonra da koşacaktır. Bizler bu bölgenin insanıyız. Tarih boyunca hep birlikte yaşamışız. Acılı günlerde beraber ağlamış, sevinçleri de birlikte kutlamışız. Kafkas insanlarını Gürcü, Çerkes,Karapapak, Zaza, Kabartay vs. şeklinde sınıflandırıp, kim Türklere sadık kaldı gibi ayrıma tabi tutmak, bu insanlara ızdırap verir. Yaralarını kanatır. Kafkasların her topluluğu Türk'ü sever. Çok değil altı sene önce, Gürcistan Türkiye ile birleşmeye çok sıcak bakıyordu. Batum Limanı üzerindeki anlaşmalardan doğan haklarımız elan devam ediyor. Her halükârda Kafkaslarda kim olursa olsun desteklenmeli ve her türlü yardım yapılmalıdır. İnanıyorum ki yapılacaktır da. ABD veya Rusya'nın arka bahçesi lafları, yıkıcı propaganda kokan yanlış ifadelerdir. Gürcistanlı olan Stalin'in 1944 senesinde Ahıska Türklerine uyguladığı zulmün, henüz yaraları sarılamadı. Ruslar, Ahıskalıların evlerine Ermeni ve Gürcüleri yerleştirdi. Bu işte suçlu Rusya'daki komünist idaredir. Bunlar idealleri uğruna, babalarını dahi feda ettiler. Şimdi ayırım değil kucaklaşma zamanıdır. Kanuni Sultan Süleyman Han, Katolik olan Fransızları kurtarmak için, donanmasını yardıma göndermişti. Onları yıllarca destekledi. Vardı bir bildiği...

.Türk Rus ilişkileri nereye gidiyor?

Ben siyasî ve ekonomik ilişkiler uzmanı değilim.Tarihle uğraşan bir yazar olarak, Türkiye ile Rusya arasındaki anlamsız gerginliğin, bölgede doğuracağı tehlikeleri de görür gibiyim. Her ne kadar tarih boyunca Türk Rus ilişkilerinde gel-gitler olduysa da, bu iki ülke dayanışma içinde olmaya mecbur, hatta mahkumdur. Bu dostluklar küçük hesaplar uğruna feda edilemez. Kimse de, bu coğrafyada Türkiye'yi yok farz edemez. Sovyet Rusya'nın dağılma sürecinde, Türkiye yaralıya kurşun atmadı. Rusya'nın işlerini zorlaştırmadı. Türkiye'nin doğal gaz alımı için çok çeşitli alternatifleri var. Yani Rusya'ya göbekten bağlı değil. Türkiye'ye sebze meyve ihracatında zaman zaman Rusya tarafından zorluklar çıkartılmakta. Türkiye tarım ürünlerini artık dünyanın her tarafına kolaylıkla pazarlayacak konumda. Rusya'nın imar faaliyetlerinde, Türk müteahhitleri önemli işler başardı. Başka bir millet olsaydı, Rusya'daki şapka olayını kötüye kullanıp, bir rublelik işi, on rubleye mal ederdi. Rus ekonomisi savaşa yönlendirilirse, komünizm zamanından beter durumlar yaşanır. Daha düne kadar maaş alamayan subaylar, bölgelerinde kanunsuz vergi topluyordu. Utancından intihar ediyordu. Petro zamanı Rus ordusu, Alman ve Fransız subaylarınca eğitildiğinde, Çar, ordusunu sınamak için İsveç'e saldırdı. Kısmi bir başarı elde edince de heveslenip Osmanlı sınırlarına saldırıya geçti. Ama Prut bataklıklarından canını zor kurtardı. Şimdiki Rus ordusu üç beş tanka güvenerek, çeşitli saldırılara girişiyor. Bu bölge dünyanın dengesini sağlar konumdadır. Sayın Putin adımlarını çok dikkatli atmaya mecbur. ABD, Irak'a demokrasi götürürken Putin onlara hangi engeli çıkardı. Abhazya ve G. Osetya'nın çok yakın bir zamanda Rusya'ya ilhakı söz konusudur. Bu hemen ve resmen olmasa da, fiilen böyle olacaktır. Bu oldubittileri hiç kimse kabul edemez. Karadeniz'e giren ABD gemileri üzerinden Türkiye'ye ceza kesmeye çalışanlar, korkarım daha büyük cezalara düçar olabilirler. Rusya ve Türkiye derhal el ele vererek bölge için birlik çalışmalarını başlatmalıdır. Yarın çok geç olabilir

.Kurtuluş günleri unutulmamalı

9 Eylül tarihi, güzel İzmir'imizin kurtuluş günüdür. İzmir, rahmetli Umurbey'den (1340'lı senelerden) beri Türk vatanıdır. İzmir'i İzmir yapan Türklerdir. İşgal yıllarında İngilizlerin tehdide varan teşvikleri ile Yunan askeri 15 Mayıs 1919'da İzmir'e çıktı. Halka ve askerlerimize her türlü zulmü reva gördüler. Enteresandır o dönemde Yunanistan'la hiçbir siyasi anlaşmazlığımız da yoktu. 30 Ekim 1918 Mondros'u müteakip, İstanbul'u işgal eden düşmanların yanında yer alan Yunan, bize karşı suçlu idi. Perde ardındaki esas suçlu ise, İngilizler ve ortakları! Şimdiye kadar kurtuluş günlerinde, Yunanı suçluyorduk. Asıl suçlular büyük devletlerden sayıldığı için, özellikle adlarını söylemezdik. Ama şimdi devir değişti, artık sönük sessiz ve de küçük kurtuluş törenleri ile işi geçiştiriyoruz. Bu uğurda canını, elini-kolunu, evini-barkını, evladını-beyini verenlerin; mezarlarında kemikleri sızlıyor. Bugün ülkemiz dünyanın önemli ekonomilerinden biri ise, bunun temelinde vatan uğruna savaşanların ter ve kanları var. Bunları suçluymuş gibi bir konuma düşülmemeli. Eğer denirse ki, AB'nin eşiğindeki Türkiye'de, eskileri kaşıyıp da nereye varacağız! Doğru... Ama bu yaşlı dünya nice harpler görmüştür. Daha geçen hafta bir Gürcistan meselesi ile, dünya büyük bir savaşın eşiğinden döndü. İş inada dönüşseydi, çıkacak bir küresel savaşta, vatanımızı saldırılardan koruyacaklar yine bizim insanımız olacaktır. Vatan için canını kanını verenleri, AB hatırına unutur olursak, yeni kahraman adaylarına nasıl cesaret vereceğiz. Kurtuluş günlerini eski görkemine kavuşturmalıyız. Küresellik uğruna, ülkeyi birilerine siyasi ve ekonomik yönden bağımlı hale getirecek adımları çok çok düşünerek atmalıyız. Bilhassa dışa enerji bağımlılığına çok acil çözümler bulabilmek için, alternatif enerji seferberliğini yürürlüğe koymalıyız. Ülkenin yer altı ve yer üstü zenginliklerini görmenin ve hayata geçirmenin zamanıdır. Maden dağının üstünde, fakir kulübesinde oturmak Türk'e yakışmaz.

.Tarihî eserleri korumanın çareleri

7 senedir güzel yurdumuzdaki ecdad yadigârlarını tanıtmak için, çeşitli TV programları yapıyorum. Bu sene ramazanda, TGRT-HABER TV yönetimi, her gün bir tarihî mekanda canlı yayın yapılmasını teklif edince, derhal peki dedim. 15 gündür devam eden canlı yayınlarımızda Üsküdar ağırlıklı çalışıyoruz. İnşallah Eyüp ve Fatih ilçelerinde de yayınlarımız sürecektir... Gerek Vakıflar Genel Müdürlüğü, gerekse İstanbul Müftülüğü, İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü ile Fatih, Eyüp ve Üsküdar Müftülükleri, çekim izinleri ve yayınlar esnasında bize çok yardımcı oldular. İlgililere teşekkür ediyoruz. Dünyaya bu eserlerimizi tanıtmamızın da, Türk Kültür ve Turizmine büyük katkıları oldu. Gittiğim tarihî eserlerde gördüğüm bir hususu da belirtmeden geçemeyeceğim: Cami ve diğer eserlerde, kullanan kurumların çeşitli emir ve duyuruları bir yerlere yapıştırılmış, ya da çerçeveler çivilerle asılmış. Veya kamera, kalorifer ve aydınlatma hatları seneler öncesinden kroşe ve çeşitli şeylerle tutturulmuş. Bazen çiniler arasına bile çiviler çakılmış... Biliyorum ki bu 80-100 senenin işi. Kimseyi de suçlayamam. Şimdiden sonra ise şu yapılabilir. Her camiye standart yani tek tip bir seyyar duyuru panosu konmalı. Yaz Kur'an-ı kerim kursu, fıtra miktarları, cami görevlileri irtibat telefonları, takvimler ve sair bilgiler bu panoya asılmalı. Bu pano da, son cemaat yerinde sağ veya sol yana konabilir. Harim kısımlarına ise hat tabloları haricinde, herhangi bir yazı tablo konmamalı. Vakıflar Genel Müdürlüğümüz bu konuda camilere konacak pano yarışması açarsa, inanıyorum ki ortaya çok güzel panolar çıkar. Şu ana kadar çakılmış çivi vs. ise yine uzmanların gözetiminde, esere zarar verilmeden temizlenmeli. Tarihî eserlere sürülmüş gereksiz ve çirkinleştiren yağlı boyaları zaten Vakıflar Genel Müdürlüğü ekipleri teknik yollarla kolayca söküp temizliyor. Bu kıymetli eserleri halen kullanan çeşitli kurumlar da kurum içi eğitimle personeli de bilgilendirirse, hasarların devamı kesinlikle önlenecektir. Böylece bu kıymetli eserlerin kullanım ömrü de uzayacaktır...

.Tarihî eserler için mektup var

Geçen haftaki yazım için bir okuyucu mektubu geldi. Kısaltarak alıyorum: "15 eylül günü -tarihi eserleri korumanın çareleri- başlıklı yazınızı okudum. Ben sanat tarihi bölümü mezunuyum. Tarihi eserlere olan ilgim bu yüzdendir. Ayrıca tarihimizi de severim. Tarihi eserleri koruma-kollamadaki düşüncelerim: Herkes bilir ki, tarihi eser koruma kollamada öncelikle, Kültür ve Turizm Bakanlığı, devamında da Vakıflar Genel Müdürlüğü çok ilgilidir. Bunlara, il özel idareleri ve belediyelerin kurduğu koruma kurulu da (KUDEP) eklendi. Tarihi eserlerin korunmasında ilk adım, toplumda tarihi eserleri koruma bilincini yerleştirmektir. Tarihi eser zengini bir ülkeyiz. Ağaç yaşken eğilir misali okullarda bu konu, mutlaka müstakil ders olarak müfredata girmeli. Bu dersi de sanat tarihi öğretmenleri vermeli. Halen MEB her yıl 5 sanat tarihi öğretmeni kadrosuna dahil edebiliyor. Yani milyonlarca İlköğretim okulu öğrencisi için, her sene 5 öğretmen daha ekleniyor. Vakıflar Genel Müdürlüğü teberrükat eşyası için 10'dan fazla müzeyi faaliyete geçirdi. Ancak depolardaki eserler yüzlerce müzeyi doldurur. Kültür ve Turizm Bakanlığında bir çok müzede sergilenen eserden çoğu depolardadır. Buna başta Topkapı Sarayı olmak üzere 100'e yakın müzeyi katabilirim. Sorunca da uzman eksikliği, uygun mekan eksiliği deniyor. Bunların hepsi yurdumuzda bol bol var. İl özel idareleri ve kurulan KUDEP'lerde ise durum bundan daha iyi değil. Belediye gelirlerinden, %5 pay tarihi çevreye ayrılacak diye kanun çıktı. Kaç belediyemiz uygulamayı tam yapabiliyor. Ecdat ülke turizm gelirini katlayacak binlerce eser bırakmış. Yani bize küpler dolusu altın bırakmış. Turistik tesisler kurmaya milyonlarca YTL harcıyoruz. Eserleri korumak için bilinçlenmek şart. Bilinçlenmek için de bu konudaki yayınları teşvik etmeliyiz ki, halkımız yaygın olarak konuya eğilsin. İşsiz kalmış binlerce genç sanat tarihçi, bu konuda devletinin emrini bekliyor. Avrupa Birliğine girme sınavlarımızın en önemli soruları herhalde tarihi çevreden gelecektir. Bakalım kaçıncı fasılda karşımıza çıkacak" fazla söze ne hacet.

.Türk yapımı savaş gemisi

27 Eylül 2008'de, Türk donanmasına bir savaş gemisi daha katıldı. Bütün emeği geçenleri kutluyorum. Hayırlı olsun. Ve böyle kalmasın arkası gelsin. Yeni yeni Türk savaş gemileri planlansın, kızağa konsun ve denize indirilsin... Çocukluğumdan beri önceleri radyodan sonra da televizyonlardan; bir başka memleketin donanmasında görev yaparken eskiyen, yenisi yapıldığı için elden çıkarılmaya çalışılan savaş gemilerinin Türk donanmasına katılış haberlerini dinleyip durdum. Doğrusu gücüme gidiyordu. 1970'lerden itibaren Türk askerî tersaneleri, neden biz de yapamayalım haykırışını dillendirmeye başladı. Türk tersanesinde inşa edilen ve fakat motor ve elektronik sistemleri dışarıdan alınan muhripler, suya inmeye başladı. Bu da yetmedi, artık bunların motor ve elektronik sistemlerinin ıslahını Türk mühendis ve ustaları yapıyor. İngiltere bu başarıyı, donanma ziyareti bahanesi ile Türk savaş gemisi inşaatını merak ediyor ve çözmeye çalışıyordu. Beklesinler. Daha çok merak edecekler... 1911 senesinde Osmanlı devleti İngiltere'ye 2 adet dretnot siparişi verdi. İngiltere de önceden Arjantin'e sattığı ve halen inşa etmekte olduğu 2 geminin parasını, Arjantin'den almış olmasına rağmen, o gemileri bu sefer bize sattılar. Gemilerdeki mekan bildiren yazıları Osmanlıca'ya çeviriverdiler. 1914 öncesi bu gemileri, yani Sultan Osman ve Reşadiye gemilerini, borcu ödendiği halde, bize vermeyip kendi donanmalarına katıverdiler. Paranın da üstüne yattılar. 1571'de, İnebahtı'da Osmanlı Donanması, Haçlı donanmasının baskınına uğradı. 142 gemi ve binlerce insan kaybettik. 2'nci Selim Han üzüntüden üç gün bir şey yemedi ve sahralarda dolaştı. Verdiği emirlerle, 10 Ekim 1571'den Nisan 1272'ye kadar 6 ayda Türk tersanelerinde, baskında kaybettiklerimizden 16 fazlasıyla, 158 harp gemisi İnşa edildi. Ve Akdeniz'de asayiş sağlandı. Artık Türk Harp gemisi inşa işleri, bazı sivil kuruluşların da katılımıyla mutlaka hızlandırılmalı. Kendi ihtiyacımızın fazlası ile komşularımıza da harp gemisi yapalım. Bakarsınız İngiltere de sipariş verebilir!..

.Kayseri tarihî eserleri dimdik ayakta

Ekim ayı ilk haf­ta­sı, Kay­se­ri ta­ri­hî eser­le­ri­nin çe­kim­le­ri­ni yap­ma­ya git­tim. 12 gün sı­kı bir ça­lış­ma yap­tım. Or­ta­ya 41 bö­lüm­lük ya­pım çık­tı. Kay­se­ri'de çe­ki­le­bi­le­cek bir o ka­dar da­ha eser var. Bü­yük­şe­hir Be­le­di­ye baş­ka­nı Sa­yın Meh­met Öz­ha­se­ki ay­nı za­man­da, Ta­ri­hî Kent­ler Bir­li­ği Baş­ka­nı. Ken­di­si­ni ma­ka­mın­da otu­rur­ken gör­mek pek müm­kün ola­mı­yor. 17 Ekim­de ver­di­ği bir aka­de­mik kon­fe­rans­ta din­le­yi­ci ola­rak eşi ve kı­zı da ka­tıl­mış. So­ru ve ce­vap­lar fas­lın­da ken­di kı­zı da el kal­dır­mış ama Baş­kan ona so­ru sor­ma fır­sa­tı ver­me­miş. Ge­ce eve ge­lin­ce "kı­zım sen ne so­ra­cak­tın" de­yin­ce "Ba­ba eve ne za­man uğ­ra­ya­cak­sın di­ye so­ra­cak­tım" de­miş!.. Bir za­man­lar bir dı­şiş­le­ri ba­ka­nı­mız var­dı. Onun için ga­ze­te­ler "ara­da sı­ra­da Tür­ki­ye'ye de uğ­ru­yor" di­ye ya­zar­dı. Tür­ki­ye'nin böy­le koş­tu­ran ida­re­ci­le­re çok ih­ti­ya­cı var. İş­te ben de böy­le bir şeh­rin ta­ri­hî me­kan­la­rın­da çe­kim yap­tım. Mo­dern bir Or­ta Ana­do­lu şeh­ri gör­düm. Tür­ki­ye'de şe­hir nü­fu­su­na gö­re, adam ba­şı­na dü­şen en çok araç Kay­se­ri'de. Siz di­ye­cek­si­niz ki; öy­ley­se Kay­se­ri'de tra­fik keş­me­ke­şi var. Ha­yır yok. Şe­hir için­de ga­yet ge­niş ve bü­yük bul­var­lar çok faz­la. Alt ge­çit­ler ve Kay­se­ri'ye has, İs­tan­bul'da­kin­den çok fark­lı hat­ta Av­ru­pa­i kı­sa yan yol­lar. Ya­ni tra­fik hiç mi hiç sı­kış­mı­yor. Tra­fik ki­lit­len­me­si ne­ye de­nir, Kay­se­ri­li bil­mez... Kay­se­ri, Sel­çuk­lu'ya bi­le baş­kent­lik yap­mış. Ta­ri­hi M.Ö. 2500'lü yıl­la­ra da­ya­nan bir yer­le­şim ye­ri. Ben işim ica­bı Sel­çuk­lu ve Os­man­lı eser­le­ri­ni in­ce­le­dim, çe­ki­mi­ni yap­tım. Bü­tün ya­pı­lar dip­di­ri. Her ese­rin gi­ri­şin­de mut­la­ka Türk­çe ve İn­gi­liz­ce bil­gi­len­dir­me lev­ha­sı var. Ta­ri­hî eser çev­re­si mes­ken­ler­den te­miz­len­miş. Her şey çok gü­zel. Her gü­ze­lin bir ku­su­ru da olur. Kay­se­ri'de­ki ta­ri­hî eser­ler hak­kın­da reh­ber­lik ede­cek cid­di bir kad­ro yok. Kül­tür ve tu­rizm ba­kan­lı­ğı­nın yet­ki ve gö­rev­le­rin­den olan bu ko­nu­ya acil bir çö­züm la­zım. Ca­mi­i Ke­bir ka­pı­sın­da bir Ja­pon tu­ris­te "bu ese­ri na­sıl bul­dun" di­ye sor­dum. Ce­vap: "Sul­tan Ah­met Ca­mi­ini gör­düm, bu eser on­dan da­ha faz­la be­ni et­ki­le­di." Kay­se­ri'de­ki öğ­ret­men­le­ri­miz bir kurs gö­rüp reh­ber­lik ya­pa­bi­lir­ler. İna­nı­yo­rum ki Be­le­di­ye baş­ka­nı yet­ki­li kı­lın­sa bu iş kı­sa sü­re­de çö­zü­lür.

.Oba­ma ve sa­bık Pren­ses...

3 Ka­sım 2008'de ba­zı Türk TV ka­nal­la­rın­dan, İn­gi­liz sa­bık Pren­se­si Sa­rah Fer­gu­son'un, özür­lü ço­cuk yu­va­sın­dan ve özür­lü­ler ba­kım yur­dun­dan giz­li ka­me­ra­lar­la çek­tir­di­ği gö­rün­tü­le­rin ya­yın­lan­dı­ğı­nı gör­düm. Evi­ni­ze bir mi­sa­fir ge­li­yor. Siz­den ha­ber­siz evi­ni­zin mah­rem ve uy­gun­suz yer­le­ri­ni ka­me­ra­sı­na çe­ki­yor. O mi­sa­fi­re ne ya­pı­lır!.. Ko­ca­sıy­la ge­çi­ne­me­yip bo­şa­nan sa­bık pren­ses Tür­ki­ye'de ay­nen böy­le ya­pı­yor. Ken­di ço­cu­ğu­na bak­ma­yı be­cer­me­yen bir ka­dın, da­ha baş­ka ne ya­par. Bu net Türk düş­man­lı­ğı­dır. Sa­bık Pren­ses 1'in­ci Dün­ya Har­bin­de esir dü­şen 15.000 Türk as­ke­ri­nin, Mı­sır Sey­di Be­şir esir kam­pın­da, kri­zol­lu ha­vuz­la­ra si­lah zo­ruy­la so­ku­lup göz­le­ri­nin kör edil­me­si­ni araş­tır­say­dı ya! İn­gil­te­re'de has­ta­la­rı iyi et­mek için ağa­ca ayak­la­rın­dan asa­rak so­pa­lar­la için­de­ki ci­ni çı­kar­ma­ya ça­lı­şan dok­tor-pa­paz­la­rı, İr­lan­da­lı fa­kir ki­ra­cı­la­rı ev ki­ra­la­rı­nı ver­me­yin­ce, ev­le­rin sa­hi­bi İn­gi­liz Lor­du­nun bin­ler­ce evi için­de­ki­ler­le ate­şe ver­me­si­ni, Kra­lın zul­mün­den "Ma­yıs çi­çe­ği" ge­mi­siy­le Ame­ri­ka'ya gö­çen bin­ler­ce İn­gi­liz'in çek­tik­le­ri­ni, yi­ne Kral ta­ra­fın­dan 12.000 mah­ku­mun ha­pis­ha­ne­le­ri bo­şalt­mak için 10.000 km uzak­ta­ki Avus­tral­ya­ya çü­rük iki ge­mi ile öl­dü­rül­mek üze­re sür­gün edil­me­le­ri­ni yaz­say­dı da, ben de bir in­san ola­rak onu teb­rik et­sey­dim. İn­gi­liz­le­rin 1'in­ci Dün­ya Har­bin­de Türk­le­re re­va gör­dü­ğü, "İs­tan­bul'un iş­ga­li" zul­mü­nün he­sa­bı­nı kim­den so­ra­lım. 1900-1925 yıl­la­rı­nı kap­sa­yan İn­gi­liz harp ar­şiv­le­ri­ni 8 se­ne­dir aça­ma­yan­la­ra kim he­sap so­ra­cak. 4 ka­sım 2008 gü­nü ya­pı­lan se­çim­le ABD'de, 44'ün­cü baş­kan Ba­rack Oba­ma se­çil­di. Şim­di baş­ka­nın öne çı­ka­rı­lan en mü­him özel­li­ği bir si­ya­hi ol­ma­sı. Bu­nun di­le ge­ti­ril­me­si in­san­lık ayı­bı­dır. 232 se­ne­dir Ame­ri­ka kı­ta­sın­da si­yah­lar nor­mal in­san gö­rül­me­di. Çok­ça ite­len­di­ler. Da­ha dü­ne ka­dar, po­lis­ler si­yah­la­rı yer­ler­de sü­rür­ler­di. Dan dan vu­rur­lar­dı. Bu in­san­la­rı de­ri ren­gin­den do­la­yı hor­la­yan­lar, Sa­rah Fer­gu­son'un de­de­le­riy­di. Sa­bık pren­ses ön­ce bun­la­rı sor­gu­la­sın. Her­hal­de si­ya­se­te so­yu­na­cak. Ama yan­lış yer­den baş­la­dı. Ca­hil­li­ği­ne de ve­re­mem! Ol­sa ol­sa al­dı­ğı Türk düş­ma­nı eği­tim­le­ri bu­na se­bep ol­du. Çı­kıp mert­çe özür di­le­me­li­dir. Zan­net­mem ya­pa­bil­sin...

.Or­ta Do­ğu'ya ya­zık o­lu­yor!

Ocak 1918'de son Türk as­ke­ri de Or­ta Do­ğu, Hi­caz ve Ye­men'den çe­kil­dik­ten son­ra böl­ge in­sa­nı 90 se­ne­dir hu­zu­ra has­ret­tir. Da­ha kaç se­ne de­vam eder? Böl­ge 1517'de Türk ida­re­si­ne gir­di. Böl­ge­de­ki se­ma­vi din men­sup­la­rı ol­du­ğu gi­bi, Se­ma­vi ol­ma­yan inanç men­sup­la­rı da çok iyi mu­ame­le gör­dü. Ara­da bir hu­zur­suz­luk çı­kar­mak is­te­yen­le­re, Türk ida­re­ci­ler ta­raf­sız ha­kem­lik yap­tı­lar. On­la­rın ço­cuk­la­rı­nın ye­tiş­me­si için yüz­ler­ce okul açıl­dı. Baş­kent İs­tan­bul'da oku­mak is­te­yen­le­re dev­let, bü­yük im­kan­lar sağ­la­dı. Her tür­lü örf âdet, inanç ve iba­det­le­ri­ne kim­se ka­rış­ma­dı­ğı gi­bi on­la­rı ra­hat­sız edi­ci en ufak ha­re­ket bi­le ya­sak­tı. Ye­men'de Zey­di­ler de­ği­şik bir inanç­ta ol­ma­la­rı­na rağ­men çok ra­hat­tı­lar. 200 se­ne ka­dar Os­man­lı ida­re­sin­de gül gi­bi ge­çi­nip git­ti­ler. Ta ki İn­gi­liz­ler Ye­men­li­le­ri al­da­tıp dev­le­te is­yan et­ti­rin­ce­ye ka­dar... Şim­di Ye­men­li ha­len me­sut de­ğil. Suu­di Ara­bis­tan hal­kı fa­kir idi. Böl­ge ta­rı­ma el­ve­riş­li de­ğil­di. Os­man­lı ida­re­ci­le­ri yüz­ler­ce se­ne, böl­ge­yi mad­de­ten des­tek­le­di. Ta ki İn­gi­liz­ler on­la­rı Türk dev­le­ti­ne ayak­lan­dı­rın­ca­ya ka­dar... Irak ve Su­ri­ye hu­zur bel­de­siy­di. Pet­rol ko­ku­su­nun sar­hoş et­ti­ği İn­gi­liz dev­let adam­la­rı böl­ge­yi kan gö­lü yap­tı­lar. Bu el'an de­vam edi­yor. Fi­lis­tin top­rak­la­rın­da 1905'te 25000 Ya­hu­di hu­zur için­de ya­şar­dı 450.000 Müs­lü­man, Hris­ti­yan ve Ye­zi­di­ler hep­si dev­le­ti­ne sa­dık­tı; ta ki İn­gi­liz­ler bu böl­ge­de ken­di gü­düm­le­rin­de bir dev­let kur­du­run­ca­ya ka­dar... Şim­di ise Ya­hu­di­si, Müs­lü­ma­nı, Hris­ti­ya­nı; be­bek­le­ri­ni ba­rut ko­ku­la­rı ara­sın­da bü­yü­tü­yor­lar. 10 Ka­sım 2008 pa­zar­te­si gü­nü "Kut­sal yük­se­liş" ki­li­se­sin­de, Or­to­doks Rum pa­paz­la­rı ile Or­to­doks Er­me­ni ra­hip­le­ri saç sa­ça, kan re­van için­de kav­ga et­ti­ler. Böy­le kut­sal bil­dik­le­ri yer­de hem de din adam­la­rı, ne­den kav­ga eder­ler. Os­man­lı bu kav­ga­la­rı ön­le­mek için, bu Ki­li­se­nin ida­re­si­ni Müs­lü­man­la­ra ver­miş­ti. Kav­ga da yok­tu. Or­ta Do­ğu­yu Türk­ler 420 se­ne kan­sız yö­net­ti­ler. Şim­di ise din adam­la­rı gırt­lak gırt­la­ğa. Bu in­san­la­rın su­çu ne­dir? Biz­le­re "di­ya­log" tav­si­ye eden­ler, dö­nüp ken­di­le­ri­ne bak­sın­lar. İda­re ede­me­ye­cek­le­ri top­rak­la­rı sa­hi­bi­ne ia­de et­me­li­ler...

.Ürdün'deki mahzun Türk şehitliği

Kasım ayın­da TBMM Baş­ka­nı Sa­yın Kök­sal Top­tan, Ür­dün'ün Salt şeh­rin­de bir Türk şe­hit­li­ği­ni aç­tı. Bay­rak ve inanç­la­rı uğ­ru­na çar­pı­şır­ken gur­bet el­ler­de şe­hit dü­şen­le­ri an­mak ki bü­yük fa­zi­let­tir. 1983'te dev­let baş­ka­nı ol­du­ğu sı­ra­da Sa­yın Ke­nan Ev­ren, Ür­dün Emi­ri rah­met­li Hü­se­yin ile be­ra­ber ay­nı şe­hir­de şe­hit­li­ğe ya­kın in­şa edi­len Şe­hit­lik abi­de­si­ni aç­tı­lar. Abi­de­nin üs­tün­de ki­ta­be­si var. Şim­di açı­lan şe­hit­lik ise ora­ya ya­kın ve ma­ğa­ra için­de­dir. 1994'te zi­ya­re­tim­de abi­de­yi gör­dük­ten son­ra şe­hit­le­rin bu­lun­du­ğu ma­ğa­ra­nın ağ­zın­da­ki de­mir par­mak­lık­lı ka­pı­dan, gö­zü­mü ka­ran­lı­ğa alış­tı­ra­rak içe­ri­yi gör­me­ye ça­lış­tım. On­la­rın ve bü­tün şe­hit­le­rin ruh­la­rı­na fa­ti­ha­lar gön­der­dim. Açı­lan şe­hit­lik bu ma­ğa­ra­da ve ar­tık ra­hat­ça gö­rü­le­bi­le­cek. Dev­let bü­yük­le­ri­mi­zin böy­le tö­ren­le­re ka­tıl­ma­la­rı mil­let­çe biz­le­re gu­rur ver­mek­te. Salt şeh­ri ta­ma­men ka­ya blok­la­rı üze­rin­de­dir. Şe­hir me­zar­lı­ğı­nın ol­du­ğu te­pe­de bı­ra­kın me­zar kaz­ma­yı, yu­mur­ta gö­me­cek ka­dar bi­le yer ka­zı­la­maz. Şeh­rin tüm me­zar­la­rı ka­ya­lar üs­tün­de ve et­ra­fı taş du­var­lar­la çev­ri­li­dir. Ya­ni gö­mü, ze­min üs­tü­ne ya­pı­lı­yor. Pe­ki Türk şe­hit­le­ri ne­den ma­ğa­ra­ya kon­muş di­ye so­ra­bi­lir­si­niz. 1918 se­ne­si yaz ay­la­rı İn­gi­liz kuv­vet­le­ri Ölü­de­niz is­ti­ka­me­tin­den, Ür­dün ya­ni Os­man­lı top­rak­la­rı­na ka­ra­dan sal­dı­rı­yor­lar. Ölü­de­niz-Salt ara­sı de­rin bir va­di. De­niz se­vi­ye­sin­den 200 met­re ka­dar dü­şük kod­da. Bir bö­lük Türk as­ke­ri va­di­yi tut­muş İn­gi­liz'e kök sök­tü­rü­yor. İn­gi­liz­ler uçak­lar­la sal­dı­rı­ya ge­çer­ler. Bir bö­lük Türk'ü ora­da top­tan im­ha eder­ler. El­le­rin­de tü­fek­le­ri göz­le­ri açık git­miş kah­ra­man­lar. Salt­lı­lar ce­na­ze­le­ri, yaz sı­ca­ğın­da ko­kuş­ma­dan ve kur­da-ku­şa ye­dir­me­den def­net­mek is­ter­ler. Me­zar kaz­mak müm­kün de­ğil. Açık­ta bı­rak­sa­lar ko­ku­şur. İş­te o za­man, bu şü­he­da­yı el­bi­se­le­ri, tü­fek ve tec­hi­zat­la­rı ile top­lu­ca bu ma­ğa­ra­ya in­san yı­ğı­nı ola­rak def­ne­der­ler. Ce­nab-ı Hak cüm­le­si­ne rah­met ey­le­sin.

.Özür dilemek, ama kimden?!.

Üç haf­ta ön­ce ba­zı ga­ze­te ya­zar­la­rı, Er­me­ni­ler­den özür di­len­me­si ge­rek­ti­ği­ni vur­gu­la­yan ma­su­ma­ne ya­zı­lar yaz­dı. Bu özür işi şim­di az­dı. İn­ter­net­te do­la­şan im­za lis­te­le­ri­nin düz­me­ce ve ha­ya­li ol­du­ğu ar­tık aşi­kâr­dır. Ma­lum özür di­le­me lis­te­si­nin baş­lık ya­zı­sı: 1915'te Os­man­lı Er­me­ni­le­ri­nin ma­ruz kal­dı­ğı 'Bü­yük Fe­lâ­ket'e du­yar­sız ka­lın­ma­sı­nı, bu­nun in­kâr edil­me­si­ni vic­da­nım ka­bul et­mi­yor. Bu ada­let­siz­li­ği red­de­di­yor, ken­di pa­yı­ma Er­me­ni kar­deş­le­ri­min duy­gu ve acı­la­rı­nı pay­la­şı­yor, on­lar­dan özür di­li­yo­rum. Kim­den di­le­ni­yor? Os­man­lı Er­me­ni­le­rin­den.Ne za­man için? 1915'te­ki olay­lar için. O dö­nem­de öl­dü­rü­len Os­man­lı te­ba­sı Türk­ler, Kürt­ler, Rum­lar, Ya­hu­di­le­rin öz­rü­nü ni­ye di­le­mez­ler. Çün­kü ma­lum kim­se­ler, Er­me­ni­le­rin avu­ka­tı­dır. Ne­den 1915? Ka­sım 1914'te Rus or­du­la­rı Do­ğu­be­ya­zıt'tan Os­man­lı top­ra­ğı­na gi­rer­ken; bin­ler­ce Türk ve Kürt, Rus or­du­la­rın­da gö­rev­li Er­me­ni su­bay ve er­ler­ce kat­le­dil­di. Rus Or­du­su Er­zu­rum'a gir­di­ğin­de, on­la­rın kı­la­vu­zu Er­me­ni­ler­di. Er­zu­rum'da­ki zen­gin­le­ri ve eş­ra­fın isim­le­ri­ni, ki­min kaç ye­tiş­kin kı­zı var bil­gi­le­ri­ni Rus­la­ra, yer­li Er­me­ni­ler ver­di. Türk or­du­su­nun cep­ha­ne­lik ve gı­da am­bar­la­rı­nı Er­me­ni­ler ha­va­ya uçur­du. Bir ge­ce­de 3000 Er­zu­rum de­li­kan­lı­sı­nı ev­le­rin­den "de­mir yo­lun­da­ki kar­la­rı te­miz­le­te­ce­ğiz" di­ye top­la­yan­lar Er­me­ni­ler­di. Bu genç­le­ri top­lu­ca, Kan­lı­de­re'de bo­ğaz­la­yan­lar da on­lar. Ilı­ca Ca­mi­i'nin av­lu­su­na 1.5 met­re yük­sek­li­ğin­de Türk ce­set­le­ri­ni yı­ğan­lar da on­lar­dı. Ter­can-San­sa kö­yün­de öl­dür­dük­le­ri Türk­le­rin ba­cak­la­rı­nı ağaç­la­ra asıp üze­ri­ne, "ok­ka­sı 10 pa­ra­ya" ka­ğıt­la­rı ya­pış­tı­ran­lar da, Rus or­du­su ile ge­len Er­me­ni­ler­di... Özür­cü gü­ru­hu! Si­ze ses­le­ni­yo­rum: Ge­lin, 1829, 1878, 1895, 1896, 1905 ve 1914'te ya­şa­nan­la­rı ko­nu­şa­lım. Si­zin ba­na gö­re, Er­me­ni­le­re özür bor­cu­nuz yok. Çün­kü özür için ön­ce­lik­le Türk gi­bi dü­şün­mek la­zım. Ge­lin he­men Türk mil­le­tin­den özür di­le­yin!..

.Özür dilemeye kalkan özürlüler!

Tür­ki­ye'nin yüz­ler­ce iç ve dış önem­li me­se­le­si­nin hep­si bir ta­ra­fa,1915'te Er­me­ni­le­rin çek­ti­ği sı­kın­tı­lar için özür di­le­me kri­zi­ne tu­tul­mak bir ta­ra­fa. Ay­nı dö­nem­de, yur­du­na sal­dı­ran düş­man­la­ra kar­şı sa­va­şan 5 mil­yo­na ya­kın Türk gen­ci, bü­tün yok­luk­la­ra rağ­men bay­ra­ğı, mil­le­ti, is­tik­la­li uğ­ru­na ya şe­hit, ya ga­zi ol­du­lar. Dur­duk yer­de, bu mil­le­ti an­lam­sız bir har­be so­ka­rak; Dev­le­ti pa­ram­par­ça eden­le­re he­sap so­ru­la­ma­dı. Ama bi­zim özür­lü­ler, Er­me­ni­ler­den özür di­li­yor. Sor­sa­nız ne ol­du da bu yo­la gir­di­niz, bil­mez­ler. Bu­nu öğ­ren­mek için, Tür­ki­ye'de­ki mil­yon­lar­ca res­mî ve özel bel­ge­ye bir göz atı­ver­mek ye­ter­di. Ama mak­sat­la­rı, Tür­ki­ye dış si­ya­set­te sı­kış­tı­rıl­sın, kıv­ran­sın, dış mih­rak­lar ya­ni 'AN­CA'cı­lar ha­bi­re on­la­rın da sır­tı­nı sı­vaz­la­sın. 24 Ni­san 1915 Teh­cir olay­la­rın­da ya­şa­nan­la­rı öğ­ren­mek is­te­yen oku­yu­cu­la­rı­ma, 1915 teh­cir za­ma­nı Kay­se­ri be­le­di­ye baş­ka­nı olan rah­met­li Rı­fat Ça­lı­ka'nın ha­tı­ra­la­rı­nı oku­ma­la­rı­nı tav­si­ye ede­rim. Rı­fat bey gö­çe gi­den Er­me­ni köy­lü­le­rin tar­la­la­rın­da­ki mah­su­lü ol­gun­la­şın­ca, ame­le tu­ta­rak ha­sat yap­tı­rıp, Türk si­lah­lı kuv­vet­le­ri ih­ti­ya­cı­na gön­de­rir. Sa­hi­bi Er­me­ni'ye, be­de­li ka­dar or­du­muz borç­lan­dı­rı­lır. Bun­la­rın bel­ge­le­ri var. 1895 Er­me­ni ayak­lan­ma­la­rı ön­ce­sin­de 20 se­ne­den faz­la, Trab­zon li­ma­nın­da­ki tah­mil tah­li­ye iş­le­ri­ni Er­me­ni­ler­den ku­ru­lu Ha­mal bö­lük­le­ri ya­par. Av­ru­pa dev­let­le­rin­den ge­len ge­mi­le­ri bo­şal­tır­lar­ken, Daş­nak ve Hın­çak­çı­la­ra giz­li­ce gön­de­ril­miş si­lah ve cep­ha­ne san­dık­la­rı­nı, bu Er­me­ni ha­mal­lar çe­te­ci­le­re ulaş­tı­rır­lar. Daş­nak ve Hın­çak da, bu si­lah­lar­la 1897'den 1914'e ka­dar Türk­le­ri kat­le­der. Van, Kars, Er­zu­rum, Bit­lis ve da­ha ni­ce vi­la­yet­le­rin köy­le­rin­de ya­nan tan­dır­la­ra atı­lan ma­sum Türk yav­ru­la­rı­nın öz­rü­nü kim, kim­den di­le­ye­cek?!. Düz­me­ce im­za lis­te­le­rin­de is­mi olan kim­se­ler, bu lis­te­le­re iti­raz edip, bu­nu ka­mu­oyu­na açık­la­maz­lar­sa, ne­cip mil­le­ti­mi­zin gö­zün­de Türk­lük da­va­sı­na if­ti­ra ve iha­net et­miş sa­yı­la­cak­lar­dır!..

.Gazze sadece bir semboldür

İsrail'in Gazze saldırıları 10 Ocakta 15'inci gününü doldurdu. Bilânço Gazzeliler için çok ağır. 280 çocuk, 90 kadın dahil toplam şehit sayısı 800'e yaklaştı. Yaralılar 3000. Gazze nüfusunun binde 3'ü. Gazze'yi yukarıdan görebilen Altıtepelerden, kara ve hava saldırısını canlı canlı seyrediyor İsrailliler. Bunlar bu katliamları, kendi evlatlarının attığı bombaların kustuğu ölümleri seyre geliyorlar. Seyir için bilet kesselerdi! Dünyaca tanınan İsrailli müzisyen Gilad Atzmon'un yazdığı bir yazının özeti şöyle: "Çalıntı topraklar üzerinde uzatmaları oynamak... İsraillilerle konuşursanız küçük dilinizi yutarsınız. İsrail hava kuvvetleri, gün ışığında yüzlerce sivil, yaşlı, kadın ve çocuk cinayeti işlerken; İsrail halkı bu şiddet destanında asıl kurbanların kendileri olduğuna inanmayı becerebilir, başarabilir. İsrailliler der ki: 'Bu Filistinliler neden (İsrail) toprağımızda yaşamakta diretiyorlar. Niye Mısır, Suriye, Lübnan ya da diğer bir Arap ülkesine gitmezler?' İbrani düşüncesi, 'Filistinlilere ne oluyor? Su, elektrik, eğitim veriyoruz ve onlarsa bizi denize dökmek istiyor.' İsrailliler, Filistinlilerin kim olduğunu, nereden geldiğini ve niye direndiklerini anlamaz. Bu toprakların Filistinliler için vatan olduğunu kavrayamazlar. Bölgedeki 1948 öncesi Filistin medeniyeti silindi. Yerli Filistinlilerin 1948'deki etnik temizliği Nakba, İsrail okul müfredatında yoktur. Hatta İsrail resmî ya da akademik toplantılarında bile bu konu, tartışılmaz ve adı geçmez. Hamas, Batı Şeria'yı aldığında, İsrail'in en büyük nüfus merkezi Hamas'ın merhametine kalacak. Bunu göremeyen İsrailliler için söyleyelim. Bu Yahudi İsrail'in sonu anlamına gelir. Bu, bugün, üç ay sonra ya da beş sene sonra olabilir. Beklenen 'eğer'den çok 'ne zaman' olacağıdır. Tüm İsrail, Hamas ve Hizbullah'ın füze menzilinde olduğunda, İsrail toplumu çökecek, ekonomisi iflas edecek..." İşte bir Yahudi sanat adamının Gazze zulmünü tahlili...

.Bir gazimizin örnek davranışı

Osmanlı devletinin son seneleri... Ülkemiz senelerce harplerin pençesinde hayat memat mücadelesi verdi. Böyle yokluk, kıtlık ve can pazarı kurulan yıllarda, insanlar kendi canını unutur ve varsa yoksa yurt savunması ve dolayısıyla hürriyeti öne çıkar. İstiklal harbi sırasında genç bir delikanlı olan Yozgat-Sarıkaya'nın bir köyünden rahmetli Mehmet Çetin Amcanın hatırasını, oğlu İbrahim Beyden dinlediğimde gözlerim dolmuştu... 1994'lerde vefat eden Mehmet Amcanın bazı tanıdıkları ona danışmadan, Milli Savunma Bakanlığına bir yolla müracaat edip, ona gazilik maaşı bağlanması için evraklarını Ankara'ya yollarlar. Askerlik şubesine Mehmet Amcanın evrakları kısa zamanda gelir. Tabii ki bazı araştırmalar yapılacaktır. Amca şubeye davet edilir. Şubedeki bir görevlini "amca sen hangi cephede çarpıştın. Hangi birlikteydin. Bölük, tabur, tümen komutanlarınız kimdi" gibi sorulardan çok sıkılan Mehmet Amca,genç görevliye "Sen bana bunları niye soruyorsun" der. Görevli de, "Amca Ankara'dan yazı geldi. Sana belki gazilik maaşı bağlanacak" der. İşte cıngar orada kopar. Mehmet Amca "Senin vereceğin maaş, benim siperde mermi yağmuru altında geçen 15 dakikamın bedeli olamaz. Sonra ben sizden böyle bir şey istemedim ki. Şimdi de istemiyorum" der. Öfkeyle kalkar gider. Oğlu "Baba sen savaştın. Bunu herkes biliyor. Bu maaşı niye almadın, haram değil ki" deyince, oğlum şöyle otur bakayım der ve anlatır: "Evladım ben harbe giderken nişanlıydım. Her çatışmaya girdim. Ancak nişanlımı düşünerek, şehitliğe canı gönülden niyet edemedim. Ve şehit olamadım. Halen kendimi suçlu hissediyorum. O maaş acaba bana helal mi?" Mehmet Amcanın, ölünceye kadar da bir talebi olmaz. Mehmet Amca son anlarında, zaman zaman pencereye doğru "Bekle Ahmet geliyorum" diye haykıra haykıra ruhunu teslim eder. Ahmet ise Mehmet amca ile aynı cephede çarpışırken şehit düşen öz kardeşidir..

.İstanbul Panorama 1453

Belki birçok okuyucum bu ismi yeni okuyor, duyuyor olacaktır. Zira bu isim yenidir. Sakın bunu bir operasyon ismi zannetmeyiniz. Ben de ilk duyduğumda, bir şeye benzetememiştim. Geçen hafta İstanbul Büyükşehir Kültür A. Ş. Genel Müdürü Sayın Nevzat Bayhan beyi, kitap yayınları ile ilgili ziyarete gitmiştim. Nevzat Bey her hafta salı günleri TRT 2'de tarih programları da yapıyor. Yani televizyonculukta aynı kulvardayız. Görüşüp veda ederken "bizim panorama 1453'ü bir görseniz" dedi. İşim de acele. Kırmak da olmaz. Şöyle bir kapıdan bakarım niyetiyle "olur" dedim... Panorama 1453'ü görünce de, ayrılmayı canım istemedi. Büyükşehir belediye başmanlığı önceki senelerde "miniatürk"ü kurdu, geliştirdi. Panorama ise, her şeyi basıp geçmiş. 34 m çaplı, pencereleri çok az bir bina. Meyve suyu satılan portakal evlerin, dev bir modeli. Yani kubbeli bir mekan. 1453'te Fatih Sultan Mehmet Han 52 günlük muhasaradan sonra İstanbul'u aldı. Panoramanın ana konusu, 52 günlük muhasara. Yaşananları 30 m çaplı kubbenin altına yekpare sığdırmış. Zaten kuleye çıktığınızda bulduğunuz ortam istemeseniz de sizi, sizden alıp götürüyor. Manzaradaki gazilere el uzatıp, "gazanız mübarek olsun" diyesi geliyor insanın. Dünyada bu cesamet ve teknikte bir eşi daha olmayan, bilimsel bir yapı. Henüz açılışı resmen yapılmamış. Sayın Başkan Kadir Topbaş'tan istirhamım bir an önce açılışı yapalım. Böyle eserlere insanımızın çok ihtiyacı var... Müze gezisinin, ücretli olup olmayacağını henüz öğrenemedim. Olsa da çok cüzi bir şey olur. Bugünün modern belediyeciliği işte budur. Bundan çok değil yirmi sene önce, bunu belediyenin yapması, parayı çarçur etmek sayılırdı. Şimdi ise çok yararlı bir hizmet. Olmazsa olmaz! Bu kıymetli esere emeği geçen başta Büyükşehir Belediye Başkanı Sayın Kadir Topbaş olmak üzere, Kültür İşleri Genel Müdürü Nevzat Bayhan Bey ve bütün ilgilileri tebrik ediyorum.

.İsrail nereye koşuyor!

"İsrail'in Gazze saldırılarının başbakan Erdoğan tarafından kınanması; hemen her ilimizdeki canlı Gazze zulmüne karşı halkın düzenlediği mitingler, Türkiye'de Yahudi düşmanlığını artırdı" iddialarını gündeme oturttu. Bu külliyen yalandır. Türkiye'de tarih boyu hiç Yahudi düşmanlığı olmadı. Türk televizyonlarında her gün, Türkiye'nin bütün sorunlarına çözüm öneren yazarlarımız, Prof.'larımız var ya! Onlar da "mahalle baskısı" adı altında lobicilere destek çıkıyorlar. Milletlerarası Davos Ekonomik Forumunda 29 Ocak gecesi yaşananlar karşısında, İsrail şaşalamış görünüyor. Hatta bizdeki İsrail destekçileri daha da şaşaladı. Perez'e destek krizindeler. Bir tanınmış yazar 29 Ocak gecesi yapılan panelde, kime kaç dakika, kaç saniye söz verilmiş onu, çok hassas olarak tekrar izlediğini, başbakanın zaman hususunda hatalı bilgi verdiğini, kanallarda gerine gerine söyledi. Bir İsrailli yazar olsaydı, bizim yazarın söylediklerinin binde birini söyleyemezdi, söylemezdi... Rıza Tevfik hayatta iken, bir ramazan günü Galata Köprüsünden ağzında sigara pervasızca geçiyor. Ramazanda o dönemde aşikâre yani açıktan bir Müslümanın oruç yemesi yasak. Zabıtalar yakalar. Yürü karakola. Sen aşikâre oruç yedin. Rıza Tevfik "Ben Ermeni'yim" deyiverir. Zabıtalar şaşırır. Onu imtihan edecekler. Ama Ermenilik hakkında okkalı bir soru sorsunlar. Çünkü zanlı tilki gibi!.. O sırada kambur bir Ermeni köşker, örsünü omzuna atmış zor zahmet köprüden geçiyor. Onu durdurup "Avidis şu adam Ermeni imiş. Şuna zor bir Ermeni sorusu sor!" derler. O da Ermenilerin ezberlemesi çok zor bir duasını sorar. Rıza Tevfik sorulanı çatır çatır ezbere okur. Köşker şaşkın! Zabıtalara döner, "Beyim ben Ermeni'yim ama, bu sarı herif benden daha Ermeni" der... Ekmeğini yediğimiz bu topraklara borcumuz çok. İsrail zaten son yaşanan konuyu özür dileyerek halle başladı bile. Peki bizimkilere ne oluyor?!. Mama veya aferin meselesi mi?

.Fahrettin ismi de çok konmuştu

1'inci Dünya Harbinin sonuna doğru, 30 ekim 1918'de Mondros Mütarekesi imzalandı. Dünya yüzünden Türklüğü silmeye niyetli bazı Batı devletleri el ele verip; güzel vatanımıza saldırdılar. Devletteki idare zaaflarına, yokluklar da eklenince, yenilgi kaçınılmaz oldu. Türk ordusu Galiçya'dan, Aden'e kadar 7 cephede savaşıyordu. Bu cephelerden üçündeki komutanlar; biz böyle bir mütarekeyi duymadık, emir almadık ve tanımıyoruz diye, savaşmaya devam ettiler. Bunlar Güney Yemen-Lahiç bölgesi Komutanı Ali Sait Paşa. Asir bölgesi Komutanı ve Medinei Münevveredeki "Hicaz bölgesi kuvvei seferiye" Komutanı Fahrettin Türkkan Paşa. Mondros Mütarekesini bu komutanlara İttihatçılar İngiliz gemileri telsizleri ile tebliğ etmeye çalıştı. Fakat onlar ağız birliği etmişçesine; "Bize Mektebi Harbiyede harb etme sanatı öğretildi. Vatan nasıl teslim edilir, satılır öğretilmedi" diyerek 23 Ocak 1919'a kadar; yani mütarekeden sonra 85 gün daha savaşa devam ettiler. İşte bu 85 gün bilhassa, Medinei Münevveredeki Fahrettin Paşa'nın adı, Hindistan'dan ta Fas'ın Okyanus sahillerine, bütün Balkanlara, Orta Asya'ya kadar bütün İslam âleminde dilden dile dolaşmaya başladı. Paşamız bir rüya kahramanı idi. Ve işte o zamanlarda doğan çocuklarına binlerce insan, Fahrettin adını koydu... Fahrettin Paşa esaretinde, bir müddet Mısır'da tutuldu. Yanına iki tane İngiliz yüzbaşısı güya yaver olarak verildi. Paşa tutulduğu kışladan zaman zaman şehre çıkabilirdi. Yani kontrollü serbest. Paşa şehre çıktığında, Kahire trafiği onu görmek isteyenlerden, altüst oluyordu. Yüzbinler alkış tutuyordu. İngilizler üniforma ile çıkmamasını rica ettiler. Paşa da "Harbiyeden mezun olduktan sonra 40 sene sırtıma sivil elbise giymedim. Nasıl giyilir bilmem" dedi. İngilizleri esarette de protesto ederek, bir daha sokağa çıkmadı... Davos'tan sonra Orta Doğuda bilhassa Filistin'de doğan erkek çocuklara, sayın başbakanımızın adının verilmesi boşuna değildir. Şimdiden sonra ezilen bütün topluluklarda binlerce Tayyip ismi konduğunu duyarsak şaşmayalım...

.Balta Limanı Anlaşması-IMF zorlaması

Hükümet, basın ve iş dünyasının bazı temsilcileri tarafından IMF ile anlaşmayı imzalamaya zorlanıyor. Bu ilk değil. Bakalım bu konuda tarih amcamız ne diyor: Avrupa ve Amerika pazarlarına burnunu sokamayan İngiliz ticaret ve sermayesi, Latin Amerika'dan Çin'e kadar pek çok ülke ile serbest ticaret anlaşmaları imzalar. Sıra Osmanlı Devleti'ne gelmişti. Zamanın Sadrazamı İngilizlerle dost Mustafa Reşit Paşa... Reşit Paşa, Osmanlı Devleti'nin kurtuluşunu, Avrupalılaşmakta görüyor, başta İngiltere olmak üzere Avrupa devletleriyle serbest ticaret yapmaya âşıktı. "Ülke, serbest ticaretle hızla sanayileşecek" diyordu. İngiltere dünya pazarlarını birer birer ele geçirme çabasındaydı. Aynı dönemde, Fransa, Almanya, Avusturya ve Amerika henüz sanayi devriminin başında. Sanayileşebilmek için, iç pazarlarını -yüksek gümrük vergileri koyup- İngiliz mallarına kapattılar. Osmanlıda gümrük vergisi %3'tü. 1826'dan beri de yabancı malların girmesini engelleyen Yed-i vahid sistemini kullanıyordu. İngiliz tüccarlar bundan çok rahatsız. Osmanlıyı sömüremiyordu. Ve fırsat kolluyordu. Bu fırsat 1833'te görünmeye başladı. Mısır, Osmanlıya kafa tutuyordu. İngiliz hemen yardıma geldi. Sulhe yardımcı oldu. Ve bunun bir bedeli olmalıydı. Çok gizli ikili pazarlılarla Reşit Paşayı ikna ettiler. 1838'de Balta Limanı Anlaşmasını imzalattılar. Maddeleri ise içler acısı: 1-İngiliz tüccarlar, hiçbir kısıtlama olmadan, her tür malı Osmanlı topraklarında hem iç, hem dış ticaret için alıp satabilecekler (Anlaşma öncesi İngilizler malları limana kadar getirebiliyor, dağıtımı yerli tüccarlar yapıyordu. Bu maddeden sonra yabancılar iç piyasamıza hakim oldu.)? 2-İngilizlerden mal alım ve nakli için belge istenmeyecek. 3-İngiliz tüccarlar, iç ticarette yerli tüccarlardan fazla vergi vermeyecek 4-Yabancı mallar Boğazlardan serbestçe geçecek. 5-Osmanlıya tanınan tekel haklar iptal edilecek. 6-Anlaşma, "sonsuza dek" yürürlükte ve geçerli olacak. (Reşit Paşa bu anlaşmayla Osmanlı nesillerinin yüzlerce yılını ipotek altına alıyor!)? 7-Anlaşma tüm Avrupa devletleri için de geçerlidir. (Bu madde Avrupa devletlerine Rüşvet, sus payı) İşte Osmanlıyı çökerten madde. Hükûmetin, IMF konusunda tedbirli olmasını destekliyorum.

.Hocalı katliamını acılarla anıyoruz

Hocalı katliamı, Azerbaycan'ın Dağlık Karabağ bölgesinde, 25 Şubat 1992'de Ermenilerin yaptığı katliamın adıdır. Hem yapanlar, hem de setreden ve seyredenler için, 20'nci yüzyılın büyük insanlık ayıbıdır. BM'nin 1948'de aldığı karardaki tarifine tıpa tıp uyan bu taze soykırımı ne zaman gündeme alacağı sorgulanmalıdır. ABD George Washington Üniversitesi Türk Talebe Cemiyeti, Türk-Amerikan Dernekleri, Azerbaycan Cemiyetinin de desteğiyle, 23-24-25 Şubat 2009 günleri, sözde Ermeni soykırım yalanları ve Hocalı'daki Ermeni gaddarlık ve vahşeti, Ermenilerin Azerbaycan'ı işgali ile ilgili olarak; 2 konferans, bir gösteri yürüyüşü planlamışlar. 23 Şubatta, Prof. Türkkaya Ataöv, Ermenilerin 1915 soykırım iftiraları arkasındaki hakikati araştırmak ve aydınlatmak konulu konferansı, 24 Şubatta, Prof. Goltz, 1992 Hocalı Katliamı konulu konferans verecek. 25 Şubatta da, ABD'de yaşayan herkesçe; Hocalı katliamını anmak ve Ermenilerin, Batı Azerbaycan'ı işgallerine karşı çıkmak için; büyük Massachusetts Caddesinden Ermeni elçiliğine pankartlarla yürüyüp Elçiliğe dilekçe mektubu verilecek. Bu organizasyonun temel hedefleri: Hocalı mağdurları için adalet isteği. Batı Azerbaycan'daki Ermeni askerine hayır demek. Azerbaycan ülke bütünlüğünü desteklediğini göstermektir. Katliamda Rus 366'ncı Motorize Alayı, Ermeni saldırganların yanında yer aldı. Saldırıda Azeri kayıpları; 200 kadar kadın 150 çocuk 950'si erkek olmak üzere 1300 kişidir. Rus kuvvetlerinden firar eden 3 Rus askeri, 3 Mart 1992'de basın toplantısı yapıp, kendilerinden Müslüman Azerileri öldürmeleri istendiğini ve bunu ret ettiklerini itiraf ettiler. Ermeni gazeteci Daud Kheyriyan, yaralı kalan Azerilerin ölü toplama istasyonlarında canlı canlı yakıldığını yazıyor. Basında Hocalı Soykırımı haberlerine birkaç örnek: Krua l'Eveneman Dergisi (Paris), 25 Şubat 1992: Ermeniler Hocalı'ya saldırmıştır. Bütün dünya vahşice öldürülmüş cesetlere şahit oldu. Sunday Times Gazetesi (Londra) 1 Mart 1992: Ermeni askerleri binlerce aileyi yok etmiştir. Times Gazetesi (Londra) 4 Mart 1992: Birçok insan çirkin hale getirilmiş, masum kızın sadece kafası kalmış. Değerlendirmeyi insaf sahiplerine bırakıyorum.

.ABD Başkanı Obama'ya mektup

Amerikan Türk toplumunu temsil eden 53 kuruluş, 2009 Şubat ayının ilk haftasında, ABD Başkanı Barack Obama'ya, Ermeni lobisinin kendi soykırım iddialarını kabul ettirmek için; ABD'nin bazı yöneticileri üzerinde kurduğu baskıya karşı, Türk tarafının görüşlerini ve duydukları endişelerini anlatan bir mektup sundu. Mektupta özetle "Bu gibi sorunlar gündemde tutulduğu sürece, ABD'nin dünyada hızla yükselmeye başlayan imajına zarar verebileceğini, aslında konunun, Orta Doğu tarihçi ve uzmanlarının yapacakları bilimsel toplantılarında değerlendirmelerine bırakılmasını, aksi durumda ise doğacak adaletsizliklerin, Güneydoğu Avrupa, Kafkaslar ve Orta Doğuda istenmeyen ve olumsuz sonuçlara yol açacağını, 1915'teki Osmanlı üst düzey yöneticilerince, askerî istihbaratın zarara uğraması ve birçok baskında, Türk askeri zayiatının daha da artmasını önlemek için yürürlüğe koyduğu, belli şartlara dayalı tehcir uygulamasında, kafilelere saldırı düzenleyen çetelerden 1400'e yakın kişinin yakalanıp yargılandığı, bunlardan 136 kişinin Osmanlı devletince idam edildiği ......" açıkça belirtildi. Amerika Türk Koalisyonu (Turkish Coalition of America) girişimiyle başlatılan bu toplumsal çaba, Türk Amerikan Dernekleri Asamblesi (Assembly of Turkish American Associations) ve Türk Amerikan Dernekleri Federasyonu (Federation of Turkish American Associations) ve üye organizasyonları desteğiyle yürütülmektedir. Türkiye Cumhuriyeti 1968'ten beri üzerine yüklenmeye çalışılan suçlamalara hep, yukarıda özeti görülen mektubun yumuşaklığı ile karşılık verdi. Ve her seferinde Türk hükûmet adamları "Bu konu tarihçilerin işidir. Gelsin tarihçileriniz Osmanlı Arşivlerinde incelemeler yapsın. Türk tarihçileri de Erivan'daki arşivlere girebilsin" tekliflerine rağmen, Ermenistan'dan ses çıkmadı, ama esas işi körükleyen Diaspora Ermeni teşekkülleri yangına benzinle gittiler. Şimdi Ermenistan konuya olumlu yaklaşmaktadır. ABD başkanı da bilgilendirilmiş oldu. Artık 24 Nisanlar bir korkulu bekleyiş günleri olamayacaktır..

.Neredeeen nereye geldik

1946'lı senelerde 6 yaşlarındaydım. O sene ilkokula başladım. Anadolu'da küçük bir ilçe. Kalem, kalemtıraş, silgi, önlük, yaka, defter ve kitaplar; hepsi paralı ve pahalı. Rahmetli büyüklerim bunları temin için çok zorlanmıştı. Ama o zamanlar "kalem köpeği" dediğimiz kalemtıraşını alamamıştı. Bir benim değil, sınıfta hiçbirimizin yoktu. Öğretmenimizin çok keskin bıçağı vardı. Hepimizin kalemini ustaca, sabırla ve çabucak açardı. Meğer o zamanlar öğretmen olmanın şartlarından biri de iyi kalem açabilmekmiş! Sonraki yıllarımda da öğretmenlerimi hep böyle gördüm. Okula başlarken ayağıma bir "soğukkuyu" lastik ayakkabı alınır, o da kış girmeden tabanı delinirdi. Hani Anadolu'da "kara lastik" denilen cinsten. Etrafımda sık sık "Seyfe hikayeleri" anlatılırdı. Merak ettim. Meğer 1941-1943 senelerinde ülkenin her tarafında ekmek karneye bağlanmış. Yani ekmeğinizi kendi paranızla istediğiniz fırından, istediğiniz kadar alamıyorsunuz. Kişi başına, yarım ekmeklik, üstünde günü yazılı kuponlar veriliyor. Eğer o gün fırında ekmek bittiyse, kupon da günlü ya, kupon yanıyor. Fırınlarda ön ve arka iki kapı var. Aynı paraya ön kapıdan gelenlere esmer undan ekmek, arka kapıdan eşraf ve bazı memurlara da aynı paraya ve karnesiz, beyaz yani has undan ekmek verilirmiş. Bu ekmek kuponlarının bir suretini halen saklarım... İşte bu karneli düzenden bizleri kurtarmak isteyen rahmetli babam, ilçeye 15 km uzaktaki Seyfe köyüne bizleri götürmüş. Orada ziraate başlamış. Komşu köylere bakliyat götürüp, yerine buğday alırmış. Tuz vesika ile ve Tekel'den hem de çok pahalı alınırdı. Seyfe Gölü kıyısında, tabii tuz birikintileri vardı Kürekle topla al. Neredeee! Tekel kolcuları kürek ve merkebinize kadar müsadere eder ve bir tutanakla süresiz hapse atarlardı. İşte biz ailece, o hayati tehlike dolu iki seneyi, bir köyde geçirmişiz... Şimdi mi? Gitseniz bir fırından iki TIR dolusu ekmek alsanız, size kimse bir şey sormaz. Öğrencilerin kitap ve diğer bazı ihtiyaçları malen devletçe karşılanıyor. Okullar bilgisayar dolu. Ayrıca bazı giderler için okuyan çocuk başına, devlet aileye maaş veriyor. Şimdi bu uygulamaya kızanlara "Neredeeen nereye?" demekte haksız mıyım?.. Yokluklar sadece bunlar değildi. Onları da anlatmak, yazmak istiyorum. Bekleyiniz...

.Neler gördük neler!..

1941-1950 arasında, Anadolu'nun bir ilçesinde ilk okulu okumaktayım. Babamın bir kıraathanesi var. İlçede elektrik yok. Ev ve işyerleri elektriksiz. Bazı zengin evlerinde 5 numara gazyağı lambaları, geceleri açık olan işyerlerinde de 150 mumluk lükslerle aydınlanıyor. Lambanın adına lütfen dikkat: Lüks. O dönemin tek lüksü! Fakir evlerinde ise Bezir yağı kullanılan idare lambaları. Ben önceleri idare ışığında, sonraları gaz lambası ile derslerimi yapardım. Gaz lambası camına yani şişesine, bir damla su sıçrasa, hemen tuz buz olur veya şanslıysanız dağılmaz ama bir ceviz kadar delik açılır. Ona bir kağıt yapıştırıp kışı geçirirdik. Pencere camı da bulunmaz. Eğer bir camınız kırıldı ise, oraya bir kağıt yapıştırılır, kış öyle geçirilirdi. Gaz yağı vesikalı. Yani herkes alamaz.. Rahmetli babam kahvede her gün Lüks lambasında gaz kullanıyor. Belediye başkanı bize gaz yağı vermek istemiyor. Parti meselesi. Yani ekmeğimizle oynuyor. Babam bir gece her şeyi göze alıp, Reisin önüne çıkar ve tehdit eder. Ertesi gün de bir teneke gaz yağını alabilir. Bedava değil parayla veriliyor. Rahmetli babaannemin vefatında, kefen bezi almak mesele oldu. Neredeyse rahmetli kefensiz gömülecekti. Kefen için usul şu: Cenazesi olan, önce Belediye başkanına dilekçe verecek. Başkan uygun görürse, Kaymakama havale edecek. O da uygun görürse Birlik denilen ve ilçedeki tek, yarı resmi manifatura mağazasına müracaat ve onlar da uygun görürse Kefen bezini alabilirsiniz. Birliğin ortakları hep iktidar partisinden! Eğer iktidar partisinden değilseniz cenazeniz kokabilir veya eski elbiselere sarıp gömeceksiniz. Vefat pazar günüydü. Kaymakam ilçenin tek ana caddesinde, elleri arkada volta atıyor. Dilekçeyi korka korka uzatan babama, kaymakam hışımla dönüp be.....bu gün pazar. Benim ne hakla istirahatimi bölüyorsun der ve ret eder. Yani paranızla gaz yağı, kefen bezi, ekmek, tuz, kibrit, ispirto ve hele şeker almak, hayat savaşı kazanmak gibiydi. Bu yüzden Anadolu insanı, kuru üzümle çay içmeyi o zaman öğrenmişti. Hangi otların zehirli olmadığını, hangilerinin yenebileceğini o dönemde öğrenmişti. Hayret ettiğim bir şey de, o zamanlarda alkollü içki satışında herhangi bir tahdit hiç olmadı. Bunu halen çözebilmiş değilim.

.Üç öğün patatesle eğitim

1941'den itibaren Türkiye'nin senelik bütçesinin üçte ikisi savunma harcamalarına ayrıldı ve kullanıldı. Demir ve çimentonun tamamı ithal ediliyor. Çıkan asılsız bir şayia ile Çanakkale boğazı, İst. boğazı ve İstanbul'un Avrupa yakasında Marmara ile Karadeniz arasına mevziler inşa edildi. Meşhur Çakmak hattı, Çatalca mevzileri vs. Asker 24 saat 8 saatlik vardiyalarla çalıştırıldı. Asker ne mi yedi? Sabah suya salınmış yağsız az taneli bulgur çorbası. Öğle ve akşam, sade suda bulgur pilavı yedi. Et yemediklerinden askerlerin çoğu tavuk karası oldu. Gece olunca gözleri göremiyor. Her bölükten gözü görebilen bir kişi onların, koluna girip âmâlar gibi helaya götürüyor. Pekmez yiyemedikleri için, birliklerde uyuz salgın halini almış. Kükürtlü ilaç ara ki bulasın. Yok. Ankara'da ise devlet ileri gelenlerinin pahalı şahsi atları, Hipodromda ödüllü koşularda yarıştırılıyor. İkinci Dünya harbinde 6000 uçak kaybeden Almanya'nın, İstanbul'u işgalden korumak için, Çatalca kara mevzileri hazırlandı. Hava kuvvetleri bu kadar güçlü bir devlete karşı, karada sabit mevzilerin hiçbir işe yaramayacağını bir akıllı çıkıp söyleyemedi. Devletin malı nasıl olsa deniz. Mevziler halen durur ve de hiçbir işe yaramıyorlar. Gelibolu çevresindeki bazı beton mevzilere, köylüler ot, saman depo edip bazen de koyun koyuyorlar. Ekmek ülke çapında karneye bağlanmış. Sanat okulları bazı şanslı illerde var. Bir kısmı yatılı öğrenci okutuyor. Bu şanslı illerden biri de Edirne. Sanat okulu müdürü sıkı bir idareci. Yatılı öğrencilerin üç öğün yemek işini, patatesle halletmiş. Zira Milli Eğitim Bakanlığı o dar dönemde, bir yarışma açmış. Hangi okul müdürü yatılı öğrencilere daha ucuz yemek yedirebilirse; ona yıl sonunda bir cumhuriyet altını ödül verilecek. Bu müdür de, sabah kahvaltısı öğrenci başına bir patates, öğle yemeği iki patates, akşama bir patates böylece 4 kg. değil, her öğrenci 4 patatesle günü bitiriyor. İster ye ister ağla. Ve bu müdüre yıl sonu Ankara'dan bir takdirname ve bir altın hediye geliyor. Bu şartlarda okuyanlardan halen tanıdıklarımdan hayatta olanlar var. Allah hayırlı uzun ömürler versin. Nereden nereye?

.Nasıl bir toplum olduk

Antalya Valisi sayın Alaaddin Yüksel, mart 2009 başlarında bir açıklama yaptı. Haberi bültenlerden defalarca, dönüp dönüp okudum. Çok isabetli ve merhametli bir gözlemiydi sayın valinin. Antalya valimiz diyor ki; "Toplumda bir değişim gözleniyor. Suç cinsleri ve oranları hızla değişmekte. Eskiden mala zarar verme suçları çoğunluktayken, şimdi bunlarda azalma görülüyor. Şahsa karşı işlenen suçlarda ise orantısız bir artış var. Özellikle aile bireylerine karşı işlenen şiddet suçları buna bağlı olarak ev terkine mecbur kalıp sokağa düşenler sayısında büyük artış görülüyor. Toplumun temeli olan ailede, maalesef problemler var. Aile polisiye tedbirlerle korunamaz. Bu sevgi ve şefkatle sağlanır. Eskiden tek tük de olsa cami bahçelerine bebek terk edilirdi. Şimdi ise Cami bahçelerine dedeler nineler bırakılıyor. Görevliler her gün Murat paşa camii önünde terk edilmiş bir dede buluyorlar. Köylerden getirip bırakıyorlar. Bazıları kim olduğunu, nereden geldiğini dahi hatırlamıyor. Bunları bırakanlar, kendilerinin o yaşlara gelince başlarına neler geleceğini hiç mi düşünmüyorlar. Bundan 20 sene önce dedelerin cami bahçesine bırakılacağını söyleseler inanır mıydınız? Bizim dedelerimiz sofraya oturup yemeye başlamadan, sofrada kaşıklar çalışmazdı. Bu terk edilenleri, Sosyal hizmetler il müdürlüğü ve Belediye zabıtası iş birliği ile huzur veya bakım evlerine yerleştiriyoruz. Eskiden insanımızın büyüklerine sahip çıkmasıyla övünürdük. Şimdi ise mevcut halimizden utanır olduk. Televizyonların İzdivaç programlarını maalesef üzüntü ve sıkıntıyla izliyorum. Aile kurma ciddiyetini kaybediyor. Yaşlılar eğlence konusu oluyor. Bilim adamlarımız konuyu acilen çözecek çalışmalar yapmalıdır." Antalya Valisi her kelimesinde ve tamamen haklı. Bizlere tercüman olmuşlar. Gerçekten toplumumuz eskiden büyüklerine sahip çıkmakla övünürdü. Şimdi ise dedelerimize ninelerimize yapılanları gördükçe üzülüp dövünüyoruz. Men Dakka dukka yani, eden bulur.

.Dava adamı olabilmek

25 Mart 2009 Çarşamba gününden beri Türkiye'nin gündemi şok bir hadise ile tepetaklak oldu. Üzerinden 10 gün geçmesine rağmen etkisi aynı şiddette devam ediyor. Bu çok farklı. Türkiye'de birçok konularda sun'i gündemler ortaya atılır. Her türlü ara gazlarına rağmen bir haftada söner giderdi. Halbuki Rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu ve yol arkadaşlarının hayatlarını bu kazada kaybetmesi olayı böyle olmadı. Zor kapanacak bir yara gibi görünüyor. Üstten su koymayla kuyu dolmaz. Dipten kaynaması lazım. Bu kazada kuyu dipten kaynadı. Bu kuyu bir gün kaynayan abı hayatla dolup taşacaktır. Maalesef bazı basın kuruluşları kazaya, reyting kaygısı ve de Devletin beceriksizliği üzerine kurulmuş bir senaryo ve gayretle yaklaştılar. Yazık ki yazık! Kazaya vatandaşın ilgisi ise bir şamar gibi, bambaşka oldu. Heyecanla netice bekleyenlerden, cenaze törenlerine katılanlara kadar büyük küçük herkesin gözünde yaş dönüp durdu. Konuşmak isteyenlerin cümleleri yarım kaldı. Elleri dudakları titredi. Eller semaya çevrili, dudaklar kıpır kıpır. Reytingciler bunu acaba neye yordular. Bir şeylere yoracaklar ama, seyircinin nefretinden korkuyorlar. Bunda bir şey vardı. Ama ne? Bu ortak sevgi, bir dava yolcusuna, eğilmez bükülmez bir halk adamına idi. Rahmetli Yazıcıoğlu'nun bir devlet makamı yoktu. Etrafında maaşlı yardımcıları yoktu. Serveti yoktu. Ancak mutlu bir ailesi, gözleri parlayan dava arkadaşları vardı. Yani kendini insanları mutlu etmeye, dertleri ile dertlenmeye adayanların yolunda idi. Bu yol ise ne güzeldir. Eğer dünyalık bir adam olsaydı, ardında paralı ağlayıcılar tutulsa, onlar bile zorla da olsa bunun binde biri kadar ağlayamazlardı. Dava adamlığı yanlış anlaşılmasın. Bu gün dünyada iki türlü dava adamlığı var: Birincisi, dünya malı, mevkii, desinler için davaları olanlar. Onların davası beklediklerine kavuşuncaya kadar sürer. Tıpkı merkebin pancara aşkı gibi. İkincisi ise, insanların mutluluğu, devletin, milletin birlik ve huzuru için kendini ortaya koymaktır ki, bunun bitiş noktası hiç yoktur. Bu nöbetçiden nöbetçiye devredilen huzur ve saadet bayrağı gibidir. Bunun için, bu kazada insanlar karşılıksız, ivazsız, içten göz yaşı döküyorlar ve dökecekler de. Rahmetli Yazıcıoğlu ve yol arkadaşlarına tekrar tekrar rahmetler diliyorum.

.24 Nisan günü yaklaşırken

Her sene 24 Nisan günleri yaklaşırken, merakla karışık bir endişe yaşar olduk. Biz gazeteciler de o günleri milli anma günü gibi yazmazsak, acaba ihmal mi ediyoruz diye endişeleniyoruz. Alışkanlık yaptı herhalde. Ermeni Disporasının yıllardır pişirip pişirip gündeme taşıdıkları bir asılsız olayın suçluluğunu duymak nedendir? ABD'de bilmem kaç eyalet zaten konuyu Ermenilerin istediği şekilde kabul etmiş. Avrupa devletleri heykeller dikmiş. Eh artık kabul edilmesine ramak kalmış gibi "ört ki ölem" oynamaya paydos demenin zamanı geldi ve geçiyor. Türkiyeyi bu kadar yakından ilgilendiren bir konuda diğer devletlere ne oluyor. Onlar dünyaya hukuk dağıtmaya soyunmuşlar. Onlara kim hukuk dağıtsın. 1915 olayları, 1914-1918 yılları arsında yaşanan birinci dünya harbi piyesinin küçücük bir sahnesi. Çok az bir nüfusu ilgilendiren olaydır. Ülkelerinde kin anıtları diktirenler bir gün gelip, Türk topraklarına saldırmalarının da hesabını vermelidir. Madem ki haklı haksız ayrılacak, İngiltere, Fransa, Rusya vs. diğer ortakları, 5 000 000 Türk gencinin ölümüne sebep oldular. Önce o hesabı versinler. ABD'de yaşayan Türkler geçenlerde, Kaliforniya'da bir festival düzenlemiş: "Anotalian Cultures Festival" yani Anadolu kültürleri festivali. Türk festivali diyememişiz. Aynı günde Los Angeles Times'da, Türkiye aleyhinde üst üste üç makale yayınlanmış. Festivalcilerden gazeteye tek protesto olmamış. 77 yaşındaki Türkkaya Ataöv hasta haliyle ABD'yi bir baştan bir başa dolaşarak, davadaki haklılığımızı haykırmak için gırtlak paralarken bizim festivalci arkadaşlarımız, etkinliklerine renk katsın diye, bir Ermeni müzisyene festival içinde konser verdirmişler. Bu nasıl dava savunuculuğudur. Tam perhiz ve turşu misali. Devlet büyüklerimiz iftiracılara hodri meydan deyip, gelsin tarihçiler bütün dünyaya açık bir arşiv çalışması yapılsın, çıkacak karara razıyız diyorlar. Milletçe bunu diyoruz. Amma bu çıkacak kararın içinde, Batılı 7 düvel de suçlu bulunabilir. Buna da herkes razı olmalı.

.Satılık cami olur mu

10 Nisan 2009'da haber bültenlerinde "Olur mu demeyin. Bu da oldu. Bir cami satılığa çıkarıldı." şeklinde alt yazı geçti. Meğer Antalya Kemer'de, merkez Eyyub Sultan camiinin, arsa ortakları arasındaki bir ihtilaf neticesi, Cami yaptırma derneğinin mahkemeye müracaatı ile Sulh mahkemesince satılmasına karar verilmiş. Olabilir. İş kanunlara dayanınca kişi haklarıdır. Dinimizde de kişi özel mülkiyeti korunmuştur. Mirasçı olan arsa ortaklarının yazılı rızaları alınmayınca, emri vaki şeklinde inşaat yapıldıysa; hakim de böyle karar verecektir. Geçmişte birçok şehrimizdeki tarihi bazı cami inşaatlarında kazara birkaç metrekare de olsa arsa tecavüzü yüzünden, zamanın Kadılarınca yıkım kararı verilmiştir. Hukuk budur. Kul hakkına riayet gerekir. Ancak yine çekimler dolayısıyla gittiğim birçok şehirlerimizde, camilerin bir zamanlar hükumetçe satılığa çıkartılıp satıldığını ve halen de namaz kılınmakta olan bazılarının, şu anda da özel mülk olduğunu gördüm ve şaştım. 1940-1950 seneleri arasında sadece Kastamonu'da 20'den fazla tarihi cami açık artırma ile büyüklüğüne göre 5-10 veya 20 liradan halka satılmıştır. Manisa Kırkağaç'taki 20 kadar eski cami halen özel mülktür. İbadete de açıktır. Manisa ağlayan kaya yakınındaki bir semtin camii de elan özel mülktür. Sadece camiler de değil, bir çok kıymetli ve Vakıf olan tarihi eser, özel şahıslara satılmış veya 50 yıllığına, senelik bakımı karşılığında kiralanmıştır. Mesela Amasya bedesteni bu şekilde 1945'lerde bir Ermeniye kiraya verilmiş. Kayıtlara göre içinde 55 dükkan olması lazım gelen Bedesten bir duvarı Yeşilırmak'a dayanırken; şimdi sanki yıkanınca çeken kumaş gibi küçülmüş, 11 dükkan kalmış. Vakıflar genel müdürlüğünün herhangi bir yolla özel mülkiyete kaydırılmış binden fazla eseri, satın alarak Vakıflar envanterimize katması, her türlü takdirin üstündedir. Kemer camii satılacaksa, belki ihaleye Vakıflar girip bu olayı tatsız, üzücü olmaktan çıkarabilir. Ama en yakışanı, hiç bunlara ihtiyaç kalmadan arsa sahiplerinin hemen anlaşarak; arsayı hayırları olarak bağışlamaları benim gönlümden geçenidir. Ekonomik yönden güçlü Kemere de bu yakışır. Gün olur o caminin musallasına cenazemizi getirebilirler.

.Bursa tarihî eserleri dimdik ayakta

Gazetemizin yayın hayatına atılışının kırkıncı yıl dönümü dolayısıyla, telefon ederek, mail göndererek, bizzat gelerek kutlayan kıymetli okuyucularıma teşekkürlerimi arz ediyorum. Geçen hafta, televizyon çekimleri hazırlığı için Bursa'ya gittim. Bu güne kadar birçok il ve ilçemizde tarihin belgeseli çekimlerini yaptım. Bursa'daki keşif çalışmalarımda, tarihi eserlerin gayet bakımlı, temiz, bakanların yüzüne güler bir halde olduğunu gördüğümde çok sevindim. Bursa bir başka çehreye bürünmüş. 29 mart seçimleri öncesi Osmangazi Belediye Başkanı olan Sayın Recep Altepe, yeni seçimlerde Bursa Büyükşehir Belediye Başkanı oldu haberini aldığımda; işte şimdi Bursa çok şey kazandı diye içimden geçirdim. Osmangazi belediyesinin bölgesi, Bursa'nın en eski tarihi eserlerinin yoğun olduğu, burcu burcu Osmanlı kokan meskun yer. Sayın Altepe 5 sene boyunca, Bursa'nın 1325'te fethinden beri ayakta kalma mücadelesi veren Osmanlı eserlerine canlılık getirmiş. Her tarihi yapının etrafındaki bina sıkışıklığı giderilerek; tarihi eserler ortaya çıkarılmış. 1400'lü senelerden kalma ve neredeyse harabe haldeki Ördekli Hamam, Vakıflar Genel Müdürlüğünce, Osmangazi belediyesine bir yap işlet modeli gibi tahsis edilmiştir. Sayın Altepe hummalı bir çalışma başlatıp, çok özenli ve hızlı bir restorasyon yaptırarak, Nisan 2008'de binayı kullanılır hale getirmiştir. Binanın onarımında paradan kaçınılmamış. Şimdi Ördekli Hamam, Çok amaçlı kültür merkezi olarak seminer ve sergi salonları ile geleneksel el sanatları kurs ve uygulama yerleriyle, Türk insanının beğenisine sunulmuştur.1400 metre karelik kapalı alanı olan Ördekli Hamam, Bursa kültür hayatına heyecan ve aktivite getirmiştir. Sayın başkanın yeni görevi ile birlikte daha nice tarihi eserleri ayağa kaldıracağına inancım tamdır. Belediye gelirlerinin yüzde onunu tarihi çevreye tahsisi meselesinde sayın başkan, hiç de kıskanç görünmüyor. Önümüzdeki beş sene Bursa'da tarihi çevre yönünden çok daha verimli olacaktır. Ve işte şimdi Bursa bir Dünya tarihi şehri olabilme şansını elde edecektir. Başkan ve ekibine başarılar dilerim.

.İnsanlık öldü mü? Evet ölmüş!..

15 Nisan 2009'da, kaçak olarak bindikleri geminin parçalanmasıyla,160 kadar Uzak Doğu ve Afrikalı mülteciyi, sırf insani kaygılarla kurtarmaya giden Türk gemisinin kaptanı, bu emanetleri devredecek liman bulamadı. Olay İtalya karasularına yakın yerlerde idi. Bir insanlık trajedisi vardı. İtalya, Malta, Fransa gibi devletler limanlarını bu gemiye kapattı. Türk gemisinde ise mevcut su ve gıda maddesi tükendi. Herkes üç maymunları oynamaya başladı. Körfez savaşında Petrole batan bir karabatağı, Avustralya kıyılarında karaya vuran balinaların denize sürülme çalışmalarını, acıklı hikâyelerle veren Batı basını, kör ve sağır olmuştu. Herhalde sığınmacılardan bir dilekçe beklediler! Eğer ellerine böyle bir dilekçe ulaştırılsaydı bu sefer de, "onların pasaportları sahte mi?" araştırmasına girişirlerdi. Türkiye'den giden bazı Ermeni kökenli veya Süryanileri "Türkiye'de dinimizin gereklerini serbestçe yerine getiremiyoruz" diyerek siyasî sığınma hakkı isteyen T.C. vatandaşlarına, sorgusuz sualsiz "Siyasî sığınma hakkı" tanıyan İsveç, Norveç, Danimarka, Almanya, Fransa ve Kanada devletleri herhalde nisan ayında tatilde idiler! Ki bu zavallı 160 kişi, neredeyse ölüme terk edilmişti. Ve sonunda olaylar "kör gözüne parmağım" şekline gelince, İtalya hükûmeti Sicilya limanına geminin yanaşmasına izin verdi. Hiç kimse demiyor ki bu insanlar, ne için ölümü göze alıyor. Yurdundan kaçıyor. Bu insanlar batılı sömürgeci devletlerinin ülkelerinin ekonomilerini sömürmesiyle aç kaldılar. Ve Batının başına bir taş, bir bumerang gibi düştüler. "Men Dakka duka!" Bu olaylar tarihte de defalarca yaşandı. 1570'te Kıbrıs'ın fethi maksadıyla Osmanlı Donanması Kıbrıs sularına girdi. Kıbrıs'ta Venedikliler vardı. Yani bugünkü İtalyanların dedeleri. Lefkoşa, Girne, Omorfo, Baf kolayca fethedildi. Ancak Magosa komutanı Baglion, kalenin surlarına güvenerek direndi. 8 ay muhasara sürdü. Muhasaranın ikinci ayında Magosa Patriği ev ev dolaşarak her evde olan gıda maddelerini yazdı. Bunları evlerden toplattı. Sonra da 5000 sivil Magosalıyı, kale kapısını açarak; surların dibine, aç biilaç bırakıverdi. Yani Türklerin kucağına attı. Lala Mustafa Paşa bunların hepsine ev ve tarla, geçinecek gıda maddeleri hediye etti. Ne dersiniz tarih bir defa daha tekerrür mü etti?..

.19 Mayısı kutlarken düşünelim?

Yarın 19 Mayıs 2009. Yani 19 Mayıs 1919'dan itibaren tam doksan sene geçmiş. Ulu önder Atatürk'ün, bir Osmanlı paşası ve 3'üncü Ordu Müfettişi görevi ile Samsun'a çıkışının yıl dönümü. Şu günlerde dünyanın birçok devletince, Türkiye cumhuriyeti, 1915 olayları sebebiyle suçlanılmaya devam ediyor. 1919 senesi 15 Mayısında güzel yurdumuzun batı kıyılarına asker çıkartarak; binlerce insanımızı, suçsuz yere şehit edenler de, bu suçlamacıların başında geliyor. 15 Mayıs 1919'da, İngiltere'nin teşvik, tahrik, hatta şiddetli zorlamasıyla Yunan'ın İzmir'e asker çıkarmasını ve bütün batı Anadolu'yu kan gölüne çevirmesini, hiçbir şey olmamış gibi bir kenara koyup, görmezden gelip, 1915 senesindeki muhayyel bir olaylar zincirini Türkiye'nin boynuna suç yaftası olarak yapıştırın. Sizler ise sütten çıkan ak kaşık. Ey demokrasinin beşiğinde büyüyenler! Sizin sadece Türklere reva gördüğünüz zulümler, soykırım değilse nedir?!. Gelin toplanıp buna da bir ad koyalım. 1921, 1922 senelerinde, İngiliz destekli Yunan sürüleri İnegöl ve Balıkesir İstikametlerinde Bursa topraklarına girdiler. Bilhassa Yunan bozgunu başladıktan sonra ve Bursa hudutları içindeki sivillere uygulanan zulmünün bilançosunu yazıyorum: 822 şehit, 383 yaralı, 5617 kişiye ağır işkence, 569 kişiye hapis, 455 kişi esir ve sürgün edilmiş. Yani toplam 7974 kişinin ocağı dağıtılmış. Mala verilen zararlar ise: Toplam olarak ve o günün parası ile 56.156.547 TL. Yukarıdaki rakamlar o günün resmi rapor ve yazışmalarından alınmıştır. Bursa ki, bu mezalimden belki de en az zararla çıkan bir ilimizdir. Bursa'dan başka 10 ilimiz daha bundan çok daha şiddetli zulme uğratıldılar. Evlerinin %70'i yakıldı. Her zulmün bir zalimi, bir de mazlumu olur. Bunun mazlumu Türklerdir. Zalimi de, demokrasi beşiğinde büyüdüklerini iftiharla söyleyenlerdir. 90 senedir, bir kuru özrü bile bizden esirgediler. O özrün günleri de bana göre pek yakındır. İşte 19 Mayıs bu zulümlerden ve zalimlerden kurtulma kalkışmasıydı. Kutlamalarda bunu hiç unutmayalım.

.Dağlıca, Bilge köyleri ve diğerleri

Dağlıca Karakoluna yapılan hain saldırının ardından, bütün TV ve gazete muhabirleri Dağlıca köyüne doluştular. Baskın karakola, basın mensuplarının baskını köye... Karakolu arayan soran yok. Köy okulu kapalı imiş. İnsanlar büyük mahrumiyet yaşıyormuş. Bunların hepsi doğru olabilir. Peki Dağlıca'nın hemen komşusu olan, okulu açık olmayan, insanları mahrumiyetle boğuşan, belki 10 köy daha vardı. Onlara niye gidilmedi. Onların çocukları İstanbul'a uçakla getirilmedi. Dağlıca olayından önce bölgeye neden gidilmedi. Bunun adına araştırma değil "hazırlopçuluk" veya devletin pertavsızla kusurunu aramak denir... Merhum Muhsin Yazıcıoğlu kazasından sonra, helikopterdeki İHA muhabiri merhum İsmail Güneş'in, yardım isteyen feryadını günlerce ve binlerce defa dinledik. İHA muhabirinin sesini yayınlamak için ne çalıştığı kurumdan, ne de ailesinden tek satır izin alınmadan; bu nasıl yayınlandı. Bu, yasalara göre, kişilerin özel hukukudur ve suçtur. Savcılarımız bunu re'sen soruşturabilirdi. Şimdi bu kazaya Meclis soruşturulması açıldı. Ama rahmetli İsmail'in feryadı gene arada kaynadı... Son müessif olay, Mazıdağı Bilge köyünde yaşandı. Anne babasını kaybetmiş reşit olmayan 20'den fazla masum yavru, bir hafta müddetle kamera karşısında hıçkıra hıçkıra ağlatıldı. Bunların gözleri görünür şekilde, görüntülerinin yayını suçtur. Seslerinin yayını suçtur. Bu kadar geniş çaplı katliam yerinin, kan göllerinin, "keleş" mermi deliklerin resimlerini yayınlamak, olayı çözercesine asılsız haber vermek, yorum yapmak ve toplumu infiale sevk etmek suçtur. Bilge köyünün komşusu olan köylere giden tek basın mensubu yok. Mardin'i vahşiler diyarı gibi gösterme gayretleri, tehlikeli olayları davet eder... Demek ki basın çalışmalarında da; protokol geçerli. Sıradan köyler, sıradan suçlar vakayı adiyedendir. Ama basın karar verdiyse, o zaman işler değişir. Köyün tavukları bile medyatik olur. Kediler başrol oynar. Hani adamın göğsüne vurmuşlar "ah arkam" demiş. İnsanın medya gibi arkası olmalı! Bunun için de, yapacaksan basını çekecek suç işlemelisin demek gibi... Devlet adamlarımızın işi gerçekten çok zor. Bu şartlarda beni vali bile yapsalar, devamlı hasta raporu alırım. Yine de görevi kabul etmem!..

.İstanbul'un fethinin getirdikleri

29 Mayıs 1453'te İstanbul'un Türkler tarafından fethinin bir yıl dönümü anmalarını da geride bıraktık. Daha nicelerine inşallah. Fetih üzerine son senelerde bazı yakışıksız yazı ve sözlere de rastlamıyor değiliz. "Fetih değil işgaldir. Çağ kapama çağ açma değildir. Ulubatlı Hasan hikâyesi uydurmadır. Türk askerleri surlardan giremedi, Bizanslılar Kerkoportayı arkadan açtılar..." Daha neler neler... İnsaf be, demek lazım. İstanbul'un fethi sanki birilerini üzmüş gibi. Evet Bizans soyundan olanları üzdü. Ama Türk soyundanız diyenleri niye üzdü ki?.. Doğu Roma devleti zaten büyük bir inkıraz, çöküş ve dağılma yaşıyordu. Kokuşmuştu. Bu hal etrafına çok zarar veriyordu. İnsanları mutsuzdu. Fetihle insanlık bu kokuşmadan kurtuldu. Fethin yeni getirdikleri de, işin kârlı tarafı. Peki fetih neler getirdi. Birkaçını yazayım ki fethin bir masal olmadığını birileri de anlasın... Boğaza Rumeli Hisarı inşa edilerek ilk defa İstanbul Boğazına Türkler gem vurdular. Ekonomik Ambargo uygulayıp şehir kansız teslime zorlandı. Devrin en büyük topları olan Şahi topları döktürüldü. O devirde dünyada bunların daha büyüğü yoktu. Topların seri atabilmesi için dünyada ilk olarak; zeytinyağı ile metallerin soğutması insanlığa Fatih tarafından hediye edildi. Karadan 70 parça gemi, çıkış ve inişi olan zor bir güzergahtan, 1552 metre kızaklar üzerinde kaydırılıp Haliç'e indirildi. Haliç üstüne 7.5 metre genişliğinde insanlık tarihinde ilk yüzer köprü kuruldu. Havan topu ilk defa Fatih tarafından planlanıp dökümü yaptırıldı. Ve fiilen kullanıldı. M.S. 327'de kurulan İstanbul'da, ilk tapu yazım işlemini Fatih yaptırdı. Bizans'ın 250 senedir ardına sığındığı, gregois yani Rum ateşi denilen silahın pabucu dama atıldı. Artık Haçlı Seferi adı ile bir sefer düzenlenemez oldu. Hem Müslümanlar, hem de Hıristiyanlar Haçlı öldürmesinden, yağmalarından kurtuldu. Fatih şehre yeterli su getirterek İstanbul'u su medeniyetinin başkenti yaptı... İşte İstanbul'un fethi ile insanlığa kazandırılan ilklerden sadece birkaçı. Bu hizmetleri yapanların ruhları şad olsun...

.Amerika'da ilk cami

ABD'de ilk kurulan camiyi yazacağım bugün... Orada yaşamakta olan bir okuyucum caminin hikâyesini yazmış. Ben de aşağıda bu bilgileri sizlere sunuyorum: "Amerikan-Müslüman cemiyetinin (AMS) kurucuları, Highland Park, Michiganda, ilk Ford otomobil fabrikasının bulunduğu bölgede otururlardı. 1920'nin başlarında, ABD'deki ilk cami de orada kuruldu. Caminin o zamanki imamı Hussein Karoubdu. 1920 senesi sonunda, Henry Ford, araba fabrikasını Dearborn'daki River Rouge binalarına taşıyınca, Highland'da oturup fabrikada çalışan Müslümanlar da Dearborn'a taşındı. Bu ilk Müslümanların çoğu Lübnan'ın Bekaa Vadisinden gelen sünni Müslümanlardı. AMS'yi de, bu Müslümanlar kurmuştu. 1938'de, yani ilkinden 18 sene sonra, Dearborn'un güney ucunda bir cami daha kuruldu. Önce caminin zemin katı açıldı. Bugün, AMS'nin Kuzey Amerika'daki en eski camilerden ilki Michigan'daki, ikincisi de Dearborn'un güney ucundakidir. 1920'de yapılan ilk cami zamanla cemaate yetmez oldu. İlk genişletilme 1952'de yapıldı. Camide namaz kılma yeri vardı. Bir konferans salonu ve bir büro bulunan ikinci kat eklendi 1957'de, yeşil boyalı büyük kubbe ile iki küçük minare de kondu. 1960, 1970 ve 1980'li yıllarda, Dearborn'daki Müslüman cemaati hayli artmıştı. Namaz kılınan alan 1000 m2 kadardı. Cemaate yetmiyordu. 1986'daki genişletme ile 2000 m2'ye büyütüldü. 2000 senesi genişletmesi ile son şeklini alarak 4400 m2'ye çıkarıldı. Son çalışmalar için 1.800.000 dolar masraf edildi..." Amerika'ya Osmanlıdan göç 1910'larda başlamıştı. Ancak o göçlerde gidenler daha ziyade Osmanlı vatandaşı olan, Doğu Anadoluda yaşayan Ortodoks Ermeniler idi. Bu göçü İngilizler koordine etti. Binlerce Ermeni, son derece kötü şartlarda, şimdiki sığınmacılardan bin beter zorluklarla, ABD'ye ulaştı. Bu göçten maksat şuydu: "Bu köylüler ABD'de refah içinde yaşasın. Çocukları yüksek okullarda okusun, uyansın ve tekrar yurda dönerek Doğu Anadoluda 'Büyük Ermenistan'ı kursunlar..." Sonuç, İngiliz siyaseti için tam fiyasko oldu. Yukarıda görüldüğü gibi o sıralarda göçen Müslümanlar ve Türkler ise, orada ABD'nin en eski yani, 90 yılını bugün doldurmuş olan camiyi kurdular. Emeği geçenlere rahmetler, yaşayanlara hayırlı ömür ve çalışmalar diliyorum.

.Adalet, ille de adalet...

Adalet mülkün temelidir. Buradaki mülkten maksat devlettir. Yani adalet ortadan kalkarsa devlet yıkılır. Son günlerde yaşanan birçok olaylar gösteriyor ki, adaletin zedelendiği zamanlarda, ülke büyük sıkıntılara girmiştir. Bakkaldan bir kilo şeker istesek, fark ettirmeden o da eksik tartsa, eve gelinceye kadar bu şeker az diye yeni tartı bakar dururuz. Şeker ha 100 gram eksik ha 50 gr. Fakat konu insanların huzur ve hürriyeti ise bunun kilosu gramı olmaz. Tarih boyunca devletler adalete önem verdikçe büyümüşler, ihmallerinde ise küçülüp sonunda dağılmışlardır... Kuşlar yavrularını ağızdan beslerler. Ana yuvaya tok geldiğinde üç, beş kaç yavrusu varsa onları tek tek gagalarından beslerler. Hiç karıştırmazlar. Doyan yavru da kardeşinin sırasını almaya kalkmaz. Bu düzen hayvanların hemen hepsinde vardır. Hayvanlar bir meslekleri olmayan, okul ve eğitim görmemiş, düşünce nimetinden mahrum, sadece gördükleri ile nefsi istekleri doğrultusunda hareket ederler. İnsanlar onlara nazaran her bakımdan üstün yaratılmışlardır. Ne yazık ki bu üstünlüğü unutup, evcil değil vahşi hayvanları bile şaşırtacak kadar egoizmin esiri olanları görüyoruz. Osmanlıda adalet baş tacı edildiğinde devlet hep yükselmiştir. Adaleti ayak altına alanlar zamanında da, maalesef çöküş gelmiştir... Fatih döneminde Enderun okulu Edirne sarayındadır. Enderunda devlet adamı yetişir. Bir enderun öğrencisi, Edirne çarşısında bir olaya karışır. Kadıya şikayet edilir. Kadı öğrenciyi celb eder, sorgular. O esnada genç bir delikanlı olan sorgudaki sanık, kadıya diklenir. Kadı disiplini iade maksadıyla, onun üzerine yürürken, suçlu enderunlu kadıya bir tokat atar ve kaçar. Mesele Fatih'e rapor edilir. Fatih suçlunun idamını emreder. Zira adalete saldırı vardır. Suçlu genç, gerçekten zeki akıllı ve çok başarılıdır. Birçok insan bu çocuğu kurtarmaya kalksa da Sultan razı olmaz. Bir fıkıh adamı Sultana çıkar ve der ki "efendim bu öğrenci kadıya makamında vurmamış. Tam kapıdan çıkarken eşikten adım attıktan sonra vurmuş. Yani suç makamda işlenmemiş." Fatih ikna olur. Cezayı kaldırır. Çünkü kanunda makamda saldırının cezası idam. İşte o öğrenci bugün İstanbul Fatih'teki Davutpaşa Mahallesini kuran, camisini yaptıran, devlete birçok hizmeti olan Davut Paşadır. Adalet ama herkese. Makam, mevki, rütbe, şöhret gözetilmeden adalet, devletimizin devamının olmazsa olmazıdır.

.Sakarya Başkumandanlık Meydan Muharebesi

Sakarya Harbi 23 Ağustos 1921'de başladı. 22 gün ve gece sürdü. Zaferi'ni 81'inci yılını kutladık. Üç sene Trablusgarp ve Balkan Harpleri, dört sene 1'inci Dünya Harbi ve 30 Ekim 1918'de Mondros Mütarekesi. Millet perişan. İngilizlerin Türk düşmanı Başvekili Lloyd George, Yunan'ı Anadolu'ya asker çıkarmaya tehditle ikna etti. Onlara Anadolu'yu vermeyi, İstanbul'da Bizans'ı ihyayı söz verdi. Bizans'ın kurucusu Kostantin'di. Şimdiki kralın adı da öyle. İlahi rastlantı olmalıydı. Rumların ayranı kabardı. Mondros'la, İngiliz ve Yunan harp gemileri, İzmir limanına sık girip çıkıyordu. Yunan askerleri İzmir Rumlarını korumaya geliyordu. 15 Mayıs 1919'da İzmir'e asker çıkardılar. Onları İngiliz gemileri taşıdı. Yunan hızla ve kan dökerek ilerliyordu. Kral Kostantin Kütahya'da harp meclisini topladı. Toplantıda bir general "Anadolu içlerine gidersek, ikmal noktalarından çok uzaklaşırız. Değil yiyecek, içecek su bile bulamayız. Zafer yerine bizi hezimet bekliyor" dedi. Kral ise "Anadolu'ya giren ilk Haçlı ordusuyuz. Mümkün ise Kudüs'e kadar gidileceğiz" dedi. Ankara'da Millet Meclisinde durum iç açıcı değildi. Söylenti ve dedikodular çoktu. Gazi Mustafa Kemal Paşa, Sakarya batı kıyılarına ulaşan düşmanla mücadele için, Meclisten Başkomutanlık talep etti. Önerge saatlerce tartışıldı. Sonunda Meclisin bütün yetkileri ile Başkomutanlık Mustafa Kemal Paşaya verildi. 23 Ağustosa kadar hazırlıklar sürdü. Memlekette birçok araç ve mala devlet el koydu. Kimin elinde ne varsa yüzde kırkı, savaş ihtiyacı olarak alındı. Askerin ayağında çarık, tüfeğinde mermi yoktu. Askere ekmek yerine, kavurga yapmak üzere, günlük bir avuç buğday veya Arpa verilebildi. 40.000 kişilik orduda, 10.000 silah vardı. Bu silahların da cephanesi yoktu. Mekanizmaları noksan. Cephe genişliği 100 Km... Kuvvetlerimiz 22 gün, geceli gündüzlü çarpıştı. 13 Eylül sabahı Yunan bozgunu başladı. Yunan ordusu 100.000 kişi... 300 top 20 uçakları vardı. Türk ordusu 40.000 asker, 170 top ve 2 adet uçak. Türk tarihinde ilk defa subaylardan kurulu bölükler Sakarya'da çarpıştı. Sakarya'da 1000 subay 24.000 er zayiatı vardır. Vatan uğruna canlarını feda edenlere rahmetler diliyorum.

.Türk zaferlerinin toplandığı ay

Türk Silahlı Kuvvetlerinde bir üst rütbeye terfi edenleri ve yeni görevlerini tebrik ile başarılar diliyorum... Ağustos ayı Malazgirt Zaferinden beri; Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde hep zaferlerle dolu dolu geçmiştir... Malazgirt'le birlikte; Anadolu Türk milletine daimi vatan olmuştur. 200.000 kişilik Bizans ordusu, 60.000 kişilik Sultan Alparslan ordusuna kesin şekilde yenildi... Türklüğü Anadolu'dan kovmaya gelen Bizans İmparatoru, Türklere esir düştü ve tahtını kaybetti... Çaldıran ve diğer Türk zaferleri de ağustosta nasip oldu. Osmanlı devleti yıkılırken; Avrupa'nın müstevli devletleri, Türk'ün Anadolu'daki ocağını yakmaya kalktılar. Ama bu necip millet, en son "Büyük Taarruz"la birlikte, zalimleri denize dökerek, güzel vatanımızı kurtardı. 26 Ağustos 1922'de Ulu Önder Atatürk'ün emri kumandasında başlayan Büyük Taarruz, 30 Ağustosta kesin bir zafere dönüştü. Bu asil milletin şanlı İstiklal savaşı, önemli bir dönüm noktasını aşmıştı. Artık yokuşlar bitmişti. 1921 Sakarya Harbi öncesi, İngiliz ataşesini, Ankara'da vereceği zafer balosuna davet eden Yunan Kralı, Sakarya ile neye uğradığını anlayamadan ülkesine kaçıp, komuta kademesinde büyük değişiklikler yapmaya mecbur kaldı. Kendi yaveri Haci Anesti'yi, kumandanlığa getirerek, Yunan Silahlı Kuvvetlerini siyaset batağına iyice batırdı... 30 Ağustos hezimetleri ile birçok general ve subayı da-rağacına yolladı. Meşhur generalleri Trikopis, yaverini göndererek; Türk tümen komutanından kendisini esir almalarını istedi. Albay Halid Atmansü, Trikopis'e, neden teslim olmaya ihtiyaç hissettiğini sorduğunda, Trikopis'in cevabı çok ibretliktir: "Ordumuz yenilmeye başlamıştı. Bilecik, Bursa üzerinden Mudanya yoluyla kaçabilecektik. Ancak, Yunanistan'a vardığımızda, bu yenilgiyi kimseye izah edemeyip ve belki de kurşuna dizileceğimizi bildiğimizden, canımızı kurtarmak için, size teslim olmaya karar verdik..." Hiçbir Türk subayı ve silahlı kuvvetler personeli, Türk tarihinde böyle aşağılık bir düşünce ile hareket etmemiştir. Ordumuzun elbette dünyada eşi yoktur. Ve milletimizin göz bebeğidir. Bizlere bu vatanı, hayatları pahasına miras bırakanları rahmetle anıyorum...

.Cumhuriyetin kuruluşunu kutlarken

29 Ekim 1923'te kurulan Cumhuriyetin 29 Ekim 2009'da 87'nci yılına gireceğiz. Her sene büyük ve coşkulu törenlerle kutlama yaptığımız bu yeni idareyi, içine sindiremeyenlerin onu, ucundan kıyısından çekiştirerek; bir diktatöryaya çevirmeye heveslendikleri, zaman zaman görülmektedir. Türk milletinin idaresi, yani yönetimi beceri ister. Her aklına gelen, ayranı kabaran onu yönetemez. Rüyada gördükleri ile sabahları bazı şeylere davrananların şu anda hangi şartlar içinde ve ne hallere düştüklerini milletçe görmekteyiz. Bunların halleri ibretliktir... Necip milletimize huzur ve saadeti çok görüp, kıskaçta yaşatmak isteyenler, bu heveslerini çıkıp doğrudan söyleyemediler. Ve hiçbir zaman da söyleyemeyeceklerdir. Millet adına millete zulme kalkanların akıbetleri, hep hüsran olmuştur. Son durumlardan ders çıkarmak isteyenler, tarihi açıp 20 Ekim-29 Ekim 1923 tarihlerindeki meclis tutanaklarına bir göz atsınlar. Cumhuriyetin ilanına kadar güzel yurdumuzu istila edenlerin 6 Ekim 1923'e kadar İstanbulu boşaltmamalarını iyi tefekkür etsinler. Bugünkü yönetimin Türkiyenin etrafındaki komşuları ile problemlerini sıfıra indirme gayretleri Cumhuriyetin aslına uygundur. Cumhuriyetin kuruluşundan sonra, bazı idarecilerin, 1938'de Ulu Önderin ölümünü fırsat bilip, devlet idaresini kendi bildikleri, "tek adam"ın yönetimi usulüne kaydırma çabaları Türkiye Cumhuriyetine çok pahalıya mal olmuştur. Ülke 100 sene geriye gitmiştir... Türkiyenin muasır medeniyet düzeyini yakalayabilmesi için, var gücüyle çalışan insanlara ihtiyacı vardır. Kimse kendi doğru bildiği istikamete ülkeyi çekmemelidir. Devletin anayasası ve onun çizgisinde çıkarılmış kanunları vardır. "Kanun benim" devri bütün dünyada kapandı. Bunu kavrayamayanların akıbetleri ise, şekil birde görüldüğü gibidir. Bizler vatandaş olarak, yöneticilerin ayağına bağ olmak yerine, onların gayretlerine şevk katacak, yardımcı olacak çalışmalar yapmalıyız...

.Sırp Kasabı" dünyaya örnek olmalı

1945 doğumlu, 65'lik Sırp siyasetçisi, Şair, Psikiyatrist ve Sırbistan Cumhuriyeti eski devlet başkanı, nam-ı diğer "Sırp Kasabı" Radovan Karadziç'i Lahey'deki mahkeme yargılamak istiyor. Ama bir türlü yargılanamıyor. Mahkemenin tam adı: Birleşmiş Milletler Savaş Suçları, Yugoslavya Ceza Mahkemesi... 1996 senesinde ortadan kaybolan 2008'de yakalanan Radovan 13 senedir kaçaktı. Yakalandı. Bir seneden beri yargılanamıyor. Sebebi sanık, 2 milyon sayfa tutan iddianameyi okuyamamış. Milletlerarası mahkemenin hakimi sormuyor, soramıyor. Sen iki milyon sayfalık suçları, katliamları kısa zamanda işleyebildiğine göre, iş savunmaya gelince neden kaçıyorsun, diye. Aynı hakimler Bosna, Srebrenitsa ve diğer Boşnak şehirlerindeki katliama göz yuman BM kuvvetlerini de orada yargılayabilmeliydi. 1992'den 1995'e kadar Sırbistan'da yaşanan insanlık dışı vahşeti, Karadziç tek başına işlemedi. Onu devlet başkanı, başkomutan tanıyan Sırp ordusunun her kademedeki komutanları da aynı derecede suçludur. Milletlerarası geçerli askerî kanun ve kurallara göre askerler; amirlerinin kanunlara aykırı emirlerini icra edemezler. Benim komutanım emretti, ben de yaptım deyip içinden çıkamaz. Bu her demokratik ülke için geçerli, yani olmazsa olmaz bir kuraldır. Komutanın kanun ve yönetmelikleri yok sayacak bir emrine muhatap olan bir ast, komutanından bir üst komutana haber verir. O da yoksa emri icra etmez. Maalesef sade Sırbistan'da değil, daha birçok ülkede bu suçlar işlenmektedir. Yargı bu davalarda işi uzatıyor konumuna düşürülmekte. Hem de ara gazı; "adalete güvenimiz sonsuzdur" laflarıyla. Lahey'deki mahkemede görülen o ki, yargı işi uzatıp duruyor. Çünkü o hakimler -zannım o ki- parçalanan Yugoslavya'nın hemen her noktasında, uluslararası birliklerin askerleri, Müslümanı azaltma, seyreltme ve hatta toptan imhaya göz yumdu, fırsat verdi hatta fiilen katıldılar. Şimdi de tam bir komedi oynanıyor. Şehit edilen 8000 Boşnak'tan hiç olmazsa bir adedinin adına ve acilen Radovan mahkum edilmeli. Karadziç verdiği emirlerle, bilinen 8000 insanın hayat hakkını ellerinden aldı. Lahey mahkemesinin -normal bir yargılama ile ve yüzde yüz suçlu bulsa bile- Sırp Kasabına vereceği en ağır ceza; ömür boyu hapis. Kasabın hayat hakkına dokunamıyor. Avrupa adaleti maalesef katilin yanında yer alıyor!..

.Heybeliada Ruhban Okulu

6 Aralık 2009 Pazar günü, Başbakan Sayın Recep Tayyip Erdoğan ABD ye gitti. Ertesi günü ABD Başkanı Obama ile çok kritik yani, mühim konularda görüşmeler yaptı. Bu görüşmelerin sonunda basına açık bir toplantıda soru cevaplarla açıklamaları dinledik. Türkiye 75 milyon nüfuslu, sanayileşme sürecine girmiş, dünyayı sallayan ekonomik krizden en az hasarla çıkan tek ülke. Üstelik Orta Doğudaki sıcak olaylarda en çok aranan, Afganistan'a asker göndermesi için gözünün içine bakılan, ABD'nin Irak'tan asker çekebilmesi için desteğine ihtiyaç duyulan, dünyanın neresinde bir NATO görevi olsa ilk akla gelen önemli bir devlettir... Yani Orada kapalı kapılar arkasında görüşülecek pek konu vardı. Bütün dünya bu açıklamalara kilitlenmişti. ABD başkanı açıklamalarında Ruhban Okulunun da yakında açılacağını umduğunu söyleyiverdi. Neden? Demek ki o da yukarıda saydığım şeyler kadar önemli idi. Gerçek öyle mi? Hayır. İşte hikâyesi: Heybeliada Ruhban Okulu Bizans'tan bize kalma değil. Okul 1844'te Abdülmecid Han devrinde, padişahın izni ile kurulmuş. 1821'deki Mora Partas İsyanı ve Yunanistan'ın istiklal davası için Ege adalarını kana buladığı dönemler. Ve Osmanlı Hükümdarı, Rum Ortodoksların Patriğinin yetiştirilmesi için bir okul açılmasına izin ve destek verdi. 1821 isyanında o zamanki Fener Ortodoks Rum Patriğinin eli olduğu kesinlik kazandı. Patrik de itiraf etti. Sonra da cezalandırıldı.1844'ten 1971'e kadar bu okul patrik yetiştirdi. Aslında okul Heybeliada'daki Aya Tridia Manastırının bir bölümünde eğreti olarak açılmıştı. 127 senede 900 civarında Rum din adamı yetiştirdi. O dönemde Osmanlı ülkesinde bir milyondan fazla Rum Ortodoks vardı. Bu okul Türk devletinin milli eğitim yasalarına uyamayacağını bildirerek kendi kendini kapattı... Şimdi açacaklarmış.Tabii ki açsınlar. Ama devletin her türlü yasalarına uymak şartıyla!.. ABD'de bir Türk okulu kurulduğunda; ABD yasalarına harfiyen uymakta. Uymazsa açılamaz. Zaten Türkiye'de şu anda Ortodoks Rum mevcudu 2000 kişinin altındadır. Eğer dünyadaki bütün Ortodokslara din adamı yetiştireceğiz derlerse o bile kabul edilebilir. Ama bu ülkenin kanunları var. Hatıra göre iş yapılamaz. 100'den fazla ilahiyat fakültemiz var. Her türlü din adamı yetiştirilebilir. Gelsinler orda okusunlar. Hatta bunlar Prof. da olabilirler...

.Edirne müdafaasından ders almalı

1909 Nisanında 2'nci Abdülhamid'i tahttan indiren İttihadçılar, gayriresmî iktidar oldular. 1910'da Girit gitti. 1911'de Kiliseler kanunu çıkarılıp Balkanlar'a aşırı taviz verildi. Yine aynı sene Şûrayı Devlet (Danıştay ), Dahiliye Nezareti ve Sadaret yani Başbakanlığın bütün evrakı bir sebeple yandı. Yani dosyalar kaybedildi. İtalyanlar Libya'ya asker çıkardı. Halaskaran grubu bu İttihad ekibini iktidardan düşürmeye çalışıyordu. İttihadçı Posta Bakanı Tal'at, İçişleri Bakanı Adil ve diğer bakanlar Askerî levazım işlerinde gırtlaklarına kadar, İhtilas yani yolsuzluğa batmıştı. Harbiye nazırı ve diğer birkaç bakan, çareyi istifada buldu... 1912 temmuzunda Halaskar zabitler iktidar oldu. Aynı sene Balkan Harbi başladı. Bulgarlar Çatalca'ya kadar geldi ama Edirne'ye giremedi. Dışından dolandı. Edirne Kumandanı Erzurumlu Şükrü Paşa, şehri kahramanca savunuyordu. Eski posta bakanı Tal'at Paşa, er kıyafetiyle Edirne'ye geldi. Askerlerin mevzilerini dolaşarak, bu kahramanların direncini kırmak için menfi propaganda yapıyordu. Çünkü Edirne düşerse, Hükumet başarısız hale gelecek ve düşecek, İttihad da tekrar İktidar olabilecekti. İhanetin dik âlâsı. İktidar olmak için harbi kaybetmek! Şükrü Paşa bunu haber alınca, Tal'atı yanına istedi. Ve "Bana bak er paşası! Bozgunculuğa devam edersen seni Selimiye Meydanında astırırım. Derhal benim bölgemi terk et!" dedi. Tal'at İstanbul'a kaçtı. Kızılay'da görevli ve İttihadın kurucularından Dr. Bahaeddin Şakir görevi ondan devralıp, yıkıcı propagandaya o devam etti. 155'inci günde Edirne düştü. Ardından Hükumet düştü. İttihatçılar böylece arzularına kavuşup, İktidar oldu... Sırf iktidar olmak için mevcut hükumeti zora sokmaya çalışanlar 1914- 1918 seneleri arasında millete kan ağlattı. 5 milyon gencimizi kaybetmemize sebep oldular. Kendileri de kaçacak ülke aradılar. Her biri bir ülkede ocakları dağılmış halde; alınlarından vurularak hayata veda ettiler. Cenazeleri bile 70 sene gurbette kaldı. Şimdi soralım: Yapılanlar değer miydi? Millet olmak birlik beraberlik ister. Bir baraja benzer. Baraj patlarsa hepimizi boğar. Aklımızı başa alma zamanıdır...

.Yeni bir yıla girerken

Acaba İsrail'de, bir tek İsrailli Noel kutlaması yapacak mı?.. Zannetmem. Geçmişte hiç duymadım, okumadım. Peki orada "Noel Baba" kıyafetli biri, çocuklara hediyeler dağıtır mı? Onun da cevabı hayır. Peki bu niye böyle? Çünkü İsrailli fanatik veya modernist de olsa bu kültürü kendine yabancı ve hatta zararlı sayar. Ama onlar, bir cumartesi günü, arabasını kullanana, o günü ibadet için değerlendirmeyene de düşman olur. O da ayrı bir mesele. Tıpkı ramazan ve bayramda çoluk çocuk demeden Gazze'ye bomba yağdırmaları gibi bir şey... Yukarıda yazıklarımdan maksadım, Yahudilerin Noelsizliğini övmek değil. Ancak onlar, kültürlerini korumakta hassaslar. O kadar. Türk toplumu olarak, bu konuda, geniş açılı bir yol seçmişiz... Neredeyse yılbaşı kutlanmazsa anayasal suç olur gibi. Yılbaşı tatili bahanesiyle, yurt dışına her sene ortalama 300.000 Türk çıkıyor. Neredeyse nüfusun % 2.5'i. Bir yanda devlet, kapı kapı kömür, gıda vs.'yi ihtiyaç sahiplerine dağıtıyor, diğer yanda fiks menü 1000 dolarlık eğlenceler... Sosyal devlet tamam, ama sosyal kafalı insan olabilmek dersimizi daha çok çalışmamız lazım. Yılbaşı kutlamalarını Noelleştirmeye de hiç aklım yatmıyor. Noel kutlamaları Hıristiyanlar için de aslında düzmecedir. İsa aleyhisselamın doğumunu kutlamak 1850'ye kadar hiç bu şekilde yapılamadı. ABD kaynaklı Noel etkinlikleri, 1850'den sonra ve ana maksadı piyasayı canlandırmak olan koca bir uydurmacadır. Ekonomik çaba, dini ritüeller haline dönüştü. Aslında İsa aleyhisselamın doğum tarihi rakamlarında da 348 seneden fazla bir eksiklik var. Yani her tarafı yanlışlarla dolu. Noel Baba kıyafetleri de renk ve kostüm şekli olarak Şamanizme kadar uzanan bir çizgiye gelmiştir. Avrupalı ne yaparsa yapsın. Biz millet olarak medeni bir seviyeye gelebilmek için kendi dinamiklerimizi harekete geçirmeliyiz... Bütün okurlarım, seyircilerim ve dinleyicilerimin yeni gireceğimiz yıllarını en içten duygularla tebrik ile, daha nicelerine, sağlık ve huzurla kavuşmalarını Cenab-ı Hak'tan niyaz ederim...

ç