|
|
|
|
|
ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
|
Sual: Farklı ictihad ve farklı hadisler var. Bu hususta açıklama yapar mısınız? CEVAP Allahü teâlâ (Resulüme uyun) buyuruyor. Resulü de, rahmet ve kolaylık ...
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=777
|
Şu kadar var ki, Hazret-i Ali ile savaşanlar, hata etti, fakat hataları ictihad hatası olduğundan, bir şey denemez ve dil uzatılamaz. Şerh-ı mevakıf kitabında Âmidî, ...
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=5913
|
Müctehid eski ictihadından vazgeçse de, onu da Müctehid iken bildirdiği için geçersiz birictihad durumuna düşmez. Çünkü ictihad ictihadı nakzetmez. Özellikle ...
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=2991
|
İctihad da, İcma da dinin emridir. Allahü teâlâ da, Resulü de, âlimleri övmüş, müctehid âlimlereictihad etmeyi, Müslümanların da onlara uymalarını emretmiştir .
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=6431
|
Bu söze göre, örf nassa aykırı değilse, ictihad nassa aykırı demektir. İctihad nassa aykırı olmaz. Bir ictihadın nassa aykırı olduğu başka bir ictihadla bilinmez.
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=724
Bid'ati hasene'yi kabul etmez. Şimdi, dil ile niyet eden bid'at mi işlemiş oluyor? Bid'ati hasene diyen âlimler yanlış yolda mıdır? CEVAP Farklı ictihad rahmettir.
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=2733
|
Müctehidlere bu yetkiyi yani ictihad etme yetkisini Allahü teâlâ ve Resulü vermiştir. Allahü teâlânın gönderdiği önceki dinlerde de böyle farklı hükümler vardı.
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=5465
|
26 Haz 2015 ... CEVAP Bu konuda yedi türlü ictihad vardır. (Doğrusu şudur) diyemeyiz. Her müctehid ictihadının doğru olduğunu söyler. Ama hangisinin doğru ...
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=14804
|
Sual: “Teknolojinin ilerlediği günümüzde yeni fen vasıtaları çıktı, devir değişti. Yeni olaylarla karşılaşıyoruz. İctihad kapısı açılıp yeni ictihadlar yapılmalı, farzlar ...
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=716
|
Müslümanların gerilemesine sebep, dinin hükümlerinin dondurulması, ictihada mani olunarak değişimin engellenmesidir. Asrın ihtiyaçlarına uygun olarak dinde ...
www.dinimizislam.com/detay.asp?Aid=6493
|
... Kerîm Tefsîri ve Tercemeleri, 17 Allah Korkusu ve Allah Sevgisi, 18 İctihâd Nedir, 19 Bidat Ehline Cevâblar, 20 Ho-parlör, İnternet, 21 3. ... 18 İctihad Nedir ...
www.dinimizislam.com/hakikatkitabevi/dinle_HK.asp?id=371...
|
01 On Kapak Ici, 02 Tenbih, 03 Önsöz, 04 Eshab-ı Kiram, 05 İctihâd - 17.Mektûb, 06 1.Cild, 251.Mektûb, 07 2.Cild,15.Mektûb, 08 Tenbîh ... 05 İctihad - 17.Mektub ...
www.dinimizislam.com/hakikatkitabevi/dinle_HK.asp?id=989...
|
mp3tunes.tk/download?v=obltQvbEGzk
İctihad nedir? Mezhepsiz kime denir? Din adamı kılığındaki zındıklar? Ehli Sünnet Alimleri kimdir? İsl SESLİ DİNLE
www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/osman-unlu/590292.aspx
24 Şub 2016 - İctihad makamına layık olabilmek için. ... Sual: Dinimizde abdestsiz olarak namaz kılm
İctihad makamına layık olabilmek için
Zaman ilerleyip, Asr-ı saadetten uzaklaşıldıkça, fikirler, reyler bozulmuş, dağılmış, bid'atler türemiştir...
Sual: Birazcık din bilgisi olan her Müslüman, Kur’an-ı kerimden ve hadis-i şeriflerden hüküm çıkarabilir mi, ictihad yapabilir mi?
Cevap: İctihad makamına layık olabilmek için, birçok kayıt ve şartlar vardır. Öncelikle Arabi yüksek ilimleri bilmekle beraber, Kur’ân-ı kerimin hepsini ezberlemek, âyet-i kerimelerdeki incelikleri, indiği zamanları, sebepleri, ne hakkında geldiklerini, umumi, cüzi, nasih, mensuh olduklarını ve bunlar gibi diğer veçhelerini, hususlarını bilmek lazımdır. Ayrıca kütüb-i sitte ve diğer hadis kitaplarında bulunan hadis-i şeriflerin hepsini ezberden bilmek, her hadisin ne zaman ve ne için söylendiğini, hangi hadisin diğerinden evvel veya sonra olduğunu, hangi hadise, olay üzerine söylendiklerini, kimler tarafından rivayet edildiklerini, rivayet edenlerin her birinin hâl tercümelerini bilmek de lazımdır.
Yine fıkıh ilminin usul ve kaidelerine vâkıf olmak, oniki ilmi, âyet-i kerimelerin, hadis-i şeriflerin rumuz ve işaretlerini, açık ve kapalı tefsirlerini anlayıp kavrayabilecek ayrı bir irfana, imana ve nur dolu bir kalp ve vicdana sahip bulunmak lazımdır.
Bu yüksek vasıflar ictihad makamının lüzumlu şartlarıdır. Fakat, böyle faziletleri taşıyan, akılları kuvvetli kimseler, ancak Peygamber efendimizin, Sahabe-i kiramın zamanında, Tabiin ve Tebei tabiin devrinde bulunabiliyordu. Bunlar, sohbet bereketi ile yetişiyor, kemale geliyordu. Zaman ilerleyip, Asr-ı saadetten uzaklaşıldıkça, fikirler, reyler bozulmuş, dağılmış, bid'atler türemiş, böyle üstün, kıymetli kimseler yavaş yavaş azalmış, hicri dördüncü asırdan sonra, bu sıfatlara, özelliklere malik bir âlim ortada kalmamıştır. Böyle olduğu, Mîzân-ül-kübrâ, Redd-ül-muhtâr ve Hadîka kitaplarında, açıkça yazılıdır.
***
Sual: Dinimizde abdestsiz olarak namaz kılmanın hükmü nedir ve namaz kılarken abdesti bozulan kimse nasıl hareket eder?
Cevap: Abdestin farzları, sünnetleri, edebleri ve bozan şeyleri vardır. Abdesti, bunlara riayet ederek almalıdır. Bir kimse, abdestsiz olduğunu bilerek zaruretsiz olarak namaz kılarsa, imanı gider, kâfir olur. Namaz kılarken abdesti bozulan kimse ise, hemen omuzuna selam verip, namazdan çıkar. Vakit çıkmadan abdest alıp, namazını baştan tekrar kılar.
24.02.2016
.
Kıyas ve ictihad ne demektir
|
Sual: Âyet ve hadis varken ictihad yapılamayacağına göre, imam-ı a’zam niçin kıyas yaptı?
CEVAP
Önce kıyas ve ictihadın tarifini yapalım:
Kıyas; Bir şeyi başka şeye benzetmek demektir. Fıkıhta, nasstan anlaşılmayan bir şeyin hükmünü, bu şeye benzeyen başka şeyin hükmünden anlamak demektir. Haşr suresinin, (Ey ilim sahipleri itibâr edin) manasındaki 2. âyet-i kerimesi, (Bilmediklerinizi, bildiklerinize kıyas edin) demektir. İtibâr, benzetmek demektir.(Menâr şerhi)
İctihad; Âyet-i kerimelerden ve hadis-i şeriflerden, manaları açıkça anlaşılmayanları, açıkça bildirilen diğer hükümlere kıyas ederek, benzeterek, bunlardan çıkarılan yeni hükümlere ictihad denir. Kıyas, yani ictihad yapabilecek derin âlimlere “Müctehid” denir. Bu benzetme işine “İctihad” denir. Bir müctehidin ictihad ederek elde ettiği bilgilerin hepsine, o müctehidin “Mezheb”i denir. İctihad, gücü, kuvveti yettiği kadar, zahmet çekerek, uğraşarak çalışmak demektir. İctihadda yanılmak da günah değildir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Âlim, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.)[Buhari]
Nahl suresinin, (Bizden indirileni insanlara açıklaman için)mealindeki 44. âyet-i kerimesi ile Nisa suresinin, (Allah’ın kitabına ve Resulün hadislerine müracaat edin) mealindeki 59. âyet-i kerimesi ictihad etmeyi bildiriyor. Allahü teâlâ, müctehidin hükmünü kabul ediyor. Bir müctehide, kesin olarak hata etti diyen, hüküm olarak onu kabul eden Allah’a hata isnat etmiş gibi olur. İmam-ı a’zam hazretlerinin her sözü, her işi, Kur’an-ı kerim ve hadis-i şerifler ile idi. Bir kimse, dört mezhep imamının sözlerini, kıskanmadan ve inat etmeden, insaf ile incelerse, her birinin, gökteki yıldızlar gibi olduklarını görür.
İmam-ı a’zam hazretleri buyurdu ki:
(Nass [yani âyet, hadis] olan yerde kıyas yapılmaz. Biz, zaruret olmadıkça kıyas yapmayız. Bir sual karşısında kalınca, önce Kur'an-ı kerimde ararız. Bulamazsak, hadis-i şeriflerde ararız. Yine bulamazsak, Eshab-ı kiramın herhangi birinin sözlerinde ararız. Bu sualin cevabını bunlarda da bulamazsak, kıyas yaparak cevabını buluruz.)
Bir kere de buyurdu ki:
(Bir sualin cevabını, âyette ve hadis-i şeriflerde bulamazsak, Eshab-ı kiramın çeşitli cevaplarını bulursak, kıyas yaparak, bu cevaplardan birini seçeriz.)
Bir kere de buyurdu ki:
(Âyette ve hadislerde bulamadığımız bilgilerde, dört halifenin "radıyallahü anhüm" cevaplarını seçeriz. Resulullahtan gelen hadis-i şeriflerin başımız üstünde yeri vardır. Onlara uymayan bir şey söylemeyiz.)
İmam-ı a’zam hazretleri, hiçbir yerde bulamadığı bir bilgi için, kendi kıyas ettikten sonra, bir sahabinin sözünü işitirse, kendi re’yini bırakıp, o söze uygun cevap verirdi. Ebu Muti’ hazretleri diyor ki: Bir Cuma sabahı Ebu Hanife ile birlikte Kufe Camiinde idim. Süfyan-ı Sevri ve Mukâtil ve Hammâd bin Müslim ve daha başkaları içeri girip, Ebu Hanife’ye, (Senin, din işlerinde kıyasla cevap verdiğini işittik. Senin için korktuk) dediler. İmam-ı a’zam, onlarla yaptığı münazarada, Kur’an-ı kerimden, sonra hadis-i şeriflerden, daha sonra Eshab-ı kiramın ittifakla bildirdiklerinden cevap verdiğini anlattı. Hepsi kalkıp, “Sen âlimlerin seyyidisin, bizi affet, bilmeden seni üzdük” dediler. O da, “Allahü teâlâ, bizi ve sizi affeylesin” dedi.
Hanefi mezhebindeki bütün müctehidler de, diğer mezhep reisleri ve mezhepteki müctehidler gibi, zaruret olmadıkça, kıyas yapmamıştır. Nass olan yerde kıyas yapılmaz buyururlardı. İmam-ı a’zamın ictihadına itiraz eden, onun mezhebinin inceliğini anlayamayan veya sapık olandır.
Taceddin-i Sübki hazretleri buyuruyor ki:
Peygamberlerin vârisi olan mezhep imamlarına karşı edepli olmalıdır. Din imamlarına dil uzatan, felakete gider. Onların her sözü bir delile dayanır. Onlar gibi olmayanlar, bu delilleri anlayamaz. Müctehidlerin ayrılıkları, Eshab-ı kiram arasındaki ayrılıklar gibidir. Resulullah efendimiz ayrılıkları için Eshab-ı kirama dil uzatmayı yasak etti. Hepsini iyilikle anmayı emretti. (Mizan-ül-kübra)
İmam-ı Rabbani hazretleri, (İctihad ve kıyas bid'at değildir. Nassların manasını ortaya koyarlar. Bu manalara başka bir şey eklemezler) buyuruyor. (c.1, m.186)
İmam-ı a’zam ve kıyas
Sual: İmam-ı azamın hadislere önem vermeyip kıyas yaptığı söyleniyor. Bu doğru olabilir mi?
CEVAP
Asla doğru değildir. İmam-ı a’zam hazretleri, (Mezhebim, hadis-i şeriflere yapışmaktır) buyururdu. İmam-ı Şafii, imam-ı a’zamın ictihadının inceliğinden, az bir şey anlayabildiği içindir ki, “Bütün müctehidler, imam-ı a’zam Ebu Hanife’nin çocukları gibidir. Fıkıh âlimi olmak isteyen, Ebu Hanife’nin kitaplarını okusun” demiştir. (Sîret-i Şâmî)
Evliyanın büyüğü, tasavvuf deryasının dalgıcı Muhammed Bahâeddin-i Buhari hazretlerinin yetiştirdiği evliyanın büyüklerinden olan hâce Muhammed Parisa hazretleri buyuruyor ki: İsa aleyhisselam gökten indiği zaman, ictihad edecek, ictihadı imam-ı a’zam Ebu Hanife mezhebine uygun gelecektir. Onun helal dediğine helal, haram dediğine haram diyecektir. (Fusul-i sitte)
İlmi bir münazarası şöyledir:
Hazret-i Ali'nin torunu, Muhammed bin Hasan hazretleri, imam-ı azam hazretlerine gelip dedi ki:
- Ceddimin hadis-i şeriflerine kıyas ile muhalefet ettiğinizi duydum. Onun için geldim.
- Bundan Allahü teâlâya sığınırım.
Sonra Hazret-i İmam dizleri üzerine oturup edeple sordu :
- Efendim, erkek mi zayıftır, kadın mı?
- Kadın, daha zayıf yaratılışlıdır.
- Dinimize göre kadının hissesi ne kadardır?
- Erkeğin yarısı kadardır.
- Bakın, eğer kıyas ile söyleseydim, bu hükmün tersini söylerdim. Kadın zayıf olduğu için ona iki, erkeğe bir hisse verilmeli derdim. Sizin söylediğiniz gibi bildirdiğime göre, bu durum, hadis-i şeriflere sıkı sıkıya bağlı olduğumu göstermez mi?
- Evet hadis-i şerife aykırılık yok.
Hazret-i İmam tekrar sordu:
- Namaz mı efdaldir, oruç mu?
- Elbette namaz efdaldir.
- Eğer kıyas ederek söyleseydim, hayzlı kadına ramazan orucunu değil, namazını kaza etmesini bildirirdim. Bu da hadis-i şeriflere bağlılığımı göstermez mi?
- Evet bunda da hadis-i şeriflere aykırılık yok.
- Size bir soru daha sorayım. İdrar mı necistir, meni mi?
- Elbette idrar necistir.
- Eğer kıyas ederek söyleseydim, meni çıkınca değil, idrar çıkınca gusletmeyi söylerdim. Hadis-i şerife aykırı şey söylemekten Allahü teâlâya sığınırım. Ben Peygamber aleyhisselamın sözlerine kıymet veriyorum, onları açıklıyorum, başka bir şey yapmıyorum.
Bu konuşma üzerine Muhammed bin Hasan hazretleri, imam-ı a'zam Ebu Hanife'nin kendisine yanlış tanıtıldığını anlayarak kalkıp onun alnından öptü. Bu olayda gösteriyor ki, âlimi ancak âlim anlar.
Sual: Resulullahtan sonra Eshab-ı kiram, hakkında âyet ve hadis olmayan bir iş ile karşılaştıklarında nasıl hareket ederlerdi?
CEVAP
Resulullah efendimiz hayatta iken, vahiy geliyor ve ümmete tebliğ olunuyordu. Ondan sonra vahiy kesildi. Fakat, Kur'an-ı kerim nice Eshabın ezberinde idi. Kur'an-ı kerimde açık bildirilmeyen şeyler de, sünnet-i seniyye ile, yani Resulullah ne demiş ve ne yapmış ise, yahut bir kimseyi bir iş yaparken görüp de men etmemiş ise, öyle yapılır oldu. Fakat, sünnet-i seniyye ve hadis-i şerifler de, bütün Eshabın ezberinde değildi. Çünkü, bir kısmı pazar yerlerinde alışveriş ile, kimi hurmalıklarda, çiftçilikle uğraşır, sohbete her zaman gelemezlerdi. Bunun için, Resulullahın öğrettiklerini işitenler, işitmeyenlere bildirirlerdi. İşitmedikleri hadis-i şerifleri, birbirlerinden sorup öğrenirlerdi.
Eshab-ı kiram, önlerine çıkan bir işin nasıl yapılacağını sünnet-i seniyyede de bulamazlarsa, rey ve kıyas ederek, yani bilinenlere benzeterek, o işi yaparlardı. Böylece, ictihad kapısı açıldı. Eshab-ı kiramın veya başka müctehidlerin, bir iş üzerindeki ictihadları birleşirse, şüphe kalmaz. İctihadların, böyle birbirine uygun olmasınaİcma-ı ümmet denildi. İctihad yapabilmek için, derin âlim olmak gerekir. Böyle âlimlere Müctehid denir. Bir iş üzerinde, müctehidlerin ictihadları birbirine uymazsa, her müctehidin kendi ictihadına göre söylemesi ve yapması vaciptir. (Kısas-ı Enbiya)
Kıyas ve dindeki dört delil
Selefi görüşlü kimseler, kıyas yaparak ictihad etmenin caiz olmadığını bildirerek, kıyas yapan imam-ı a'zam, imam-ı Şafii gibi mezhep sahibi büyük müctehid âlimlere dil uzatıyorlar.
Edille-i şeriyye [din bilgilerinde, müctehid imamlara delil] dörttür: Bunlar, Kur'an-ı kerim, Sünnet [hadis-i şerifler], İcma-ı ümmet ve Kıyas-ı fukaha’dır. Sünnet, icma ve kıyas, Kur'an-ı kerimde bulunmayan şeyleri eklemek değildir. Bunlar, Kur'an-ı kerimin içinde kapalı olarak bulunan bilgileri meydana çıkarmaktadır. Müctehid, bir işin nasıl yapılacağını, Kur'an-ı kerimde açık olarak bulamazsa, hadis-i şeriflere bakar. Bunlarda da açıkça bulamazsa, bu iş için, İcma var ise, öyle yapılmasını bildirir. İcma sözbirliği demektir. Yani, bu işi eshab-ı kiramın hepsinin aynı suretle yapması veya söylemesi demektir. Eshab-ı kiramdan sonra gelen tabiinin de icmaı delildir, senettir. Günümüzdeki dinde reformcuların ve din cahillerinin ittifak ettikleri sözlere, icma denmez.
Kıyası inkâr sapıklıktır
Kıyas, bir şeyi başka şeye benzetmek demektir. Fıkıhta, nasstan anlaşılamayan bir şeyin hükmünü, bu şeye benzeyen başka şeyin hükmünden anlamak demektir. Kıyas, Kur'an-ı kerimin ve hadis-i şeriflerin, derin, örtülü manalarını meydana çıkarmaktır. Eshab-ı kiram da kıyas yapar, onların da ayrı mezhepleri var idi. Beydavi tefsirinde kıyas ve icmaın, Al-i İmran suresinin 108. âyetinde emredildiği yazılıdır. İbni Âbidin hazretleri, (Kıyas ile anlaşılan bilgileri kabul etmeyen, doğru yoldan saparak bid'at ehli olur, muhakkak Cehenneme girer) buyuruyor. Kıyasın delil olduğu aklen ve naklen sabittir. (Fatebiru) âyet-i kerimesi, (Bilmediklerinizi, bildiklerinize kıyas edin) demektir. (Menar şerhi)
[Bu âyet-i kerimenin, kıyasın caiz ve gerektiğini bildirdiği Beydavi tefsirinde yazılıdır.]
Araf suresinin, (Allahü teâlâ, rüzgarı, rahmeti olan yağmurdan önce, müjdeci gönderir. Rüzgarlar, ağır olan bulutları sürükler. Bulutlardan ölü olan toprağa su yağdırır, o yağmurla yerden meyveler çıkarırız. Ölüleri de mezarlarından böyle çıkaracağız)mealindeki 57. âyet-i kerimesi de kıyasın hak olduğunu ispat etmektedir. Bu âyette, ihtilaflı olan bir şeyi, sözbirliği ile anlaşılmış olana benzetmek bildirilmektedir. Çünkü, Allahü teâlânın yağmur yağdırdığını ve yerden ot çıkardığını, hepsi biliyordu. Öldükten sonra dirilmenin hak olduğunu, yeryüzünün kuruduktan sonra tekrar yeşillenmesine benzeterek ispat etmektedir.
[Kıyası inkâr nasıl olur?
İmam-ı a’zamın kıyası hak değil demek, kıyası inkâr etmek demektir. Kıyas dinimizde bir delildir. Bu delili inkâr etmek olur. Kıyas hakkında Kur'anda ve hadiste deliller vardır. Bu delilleri inkâr etmek küfür olur demektir. Yoksa imam-ı a’zamın kıyasla bulduğu bir hükmü inkâr eden ne kâfir olur, ne de fâsık olur. Mesela imam-ı a’zam kıyasla imam arkasında fatiha okunmaz diyor, okumak harama yakındır diyor. İmam-ı Şafii farz diyor. Biz hanefi olarak, imam-ı Şafii’ye hayır farz değil desek küfür olmaz. İctihada yanlış demek ayrı kitap, sünnet, icma ve kıyas dinde delil değildir demek ayrıdır. Yalnız Kur'an diyenler diğer üç delili inkâr ettikleri için kâfir oluyorlar.]
İctihad, gücü, kuvveti yettiği kadar, zahmet çekerek, uğraşarak çalışmak demektir. İctihaddan maksat, âyet-i kerimelerden ve hadis-i şeriflerden, manaları açıkça anlaşılmayanları, açıkça bildiren diğer ahkâm-ı şeriyyeye kıyas ederek, benzeterek, bunlardan yeni hükümler çıkarmaya uğraşmak, çalışmaktır. Mesela ana-babaya itaati emreden âyet-i kerimede, (Onlara, öf sıkıldım demeyin) buyuruluyor. Dövmekten, sövmekten bahis buyurulmamıştır. Âyet-i kerimede, yalnız bunların en hafifi olan öf kelimesi açıkça bildirildiğine göre, müctehidler, dövmenin, sövmenin ve hakaret etmenin elbette haram olacağını ictihad etmişlerdir.
İctihadı emreden âyetler
İmam-ı Şarani hazretleri buyuruyor ki:
(İctihadı emreden âyet-i kerime çoktur. Nahl suresinin, (Bizden indirileni insanlara açıklaman için) mealindeki 44. ve Nisa suresinin(Allah’ın kitabına ve Resulün hadislerine müracaat edin)mealindeki 59. âyeti ictihadı emrediyor.) [Mizan-ül kübra]
Şu âyet-i kerime de, birbirine benzemeyen olayların, hükmünün de farklı olduğunu bildirmektedir: (Yoksa, kötülük işleyenler, hayatlarında ve ölümlerinde, iman edip salih amel işleyenlerle kendilerini bir tutacağımızı mı sanıyorlar? Ne kötü hüküm veriyorlar.) [Casiye 21]
İmam-ı Razi, kıyasın delil olduğunu ve mukallidin, âlimleri taklit etmesinin vacip olduğunu, (Ülül-emre itaat edin) mealindeki âyet-i kerimeden çıkarmıştır. Mutlak müctehid olmayan âlimlerin de, mukallid olduklarını, usul âlimleri sözbirliği ile bildirdiler. Müctehidlerin sözbirliği ile bildirdiklerinden ayrılmak haramdır. Bu husus, Nisa suresinin 114. âyetinden anlaşılmaktadır. (Eşedd-ül-cihad)
İmam-ı Müzeni, (Asr-ı saadetten beri fakihler kıyası kullanmışlardır. Kıyası inkâr caiz olmaz) diyor. Kıyasın, şer’i bir delil olduğu hakkında, Eshab-ı kiramın ittifakı vardır. Hazret-i Ebu Bekir, miras konusunda, ölenin babası yoksa, babanın babasını, baba hükmünde saymıştır.(Usul-i fıkıh)
Eshab-ı kiram, Hazret-i Ebu Bekir’e, biat ederken; namaz imamlığı ile devlet başkanlığını kıyas ederek, (Resulullah, Onu din işimizde imam tayin etti, biz de onu, dünya işimizde imam tanırız) diyerek ictihadda bulunmuşlardır. (Usul-i Serahsi)
İmam-ı Rabbani hazretleri, (İctihad ve kıyas bid'at değildir. Nassların manasını ortaya koyarlar. Bu manalara başka bir şey eklemezler) buyuruyor. (1/186)
İctihad delildir
Sual: İctihadın dinde delil olduğuna dair bir hadis var mıdır?
CEVAP
Delil olmasa müctehidler hiç ictihad eder miydi? Bir hadis-i şerif meali şöyledir:
Resulullah efendimiz, Muaz bin Cebeli Yemen’e vali olarak gönderirken buyurdu ki:
- Orada ne ile hüküm edeceksin?
- Allah’ın kitabı ile...
- Allah’ın kitabında bulamazsan?
- Allah’ın Resulünün sünneti ile…
- Resulullahın sünnetinde de bulamazsan?
- İctihad ederek, anladığımla hüküm veririm.
Resulullah efendimiz, mübarek elini Muaz’ın göğsüne koyup,(Elhamdülillah, Allahü teâlâ, Resulünün elçisini, Resulullahın rızasına uygun eyledi) buyurdu. (Tirmizi, Ebu Davud, Darimi)
İstihsan nedir?
Sual: İbni Hazm, kıyasın, istihsanın ve taklidin câiz olmadığını bildiriyor. İstihsan nedir?
CEVAP
İbni Hazm’ın kendisi de sözü de senet değildir. Selef-i salihini beğenmeyip hak yoldan ayrılarak Zahiriye fırkasına girmiş felsefeci bir âlimdir. (Keşf-üz-zünun)
İstihsan, birçok müctehid tarafından dinde delil kabul edilmiştir. İstihsan, müctehidin daha kuvvetli gördüğü bir husustan dolayı, bir meselede benzerlerinin hükmünden başka bir hükmü vermesidir. Tâli olarak örf ve âdet de delil olarak kabul edilmiştir.
Hanefi müctehidleri gibi İmam Mâlik de, "İstihsan ilmin onda dokuzudur" diyerek istihsanı övmüştür. İmam Şafiî, istihsanı bir delil saymamıştır. Bazı kimseler, “Niye İmam-ı Şafii, istihsanı delil kabul etmemiştir” diyorlar. Doğru cevabı, müctehid olduğu içindir. Müctehid, kendi ictihadı ile hareket etmek zorundadır. Hanefi müctehidleri, İmam-ı Şafii’ye istihsan delildir sen de kabul et diyemeyecekleri gibi, İmam-ı Şafii de, istihsan delil değildir, siz de kabul etmeyin diyemez. Çünkü ictihad ictihadla nakzedilmez. Yani bir müctehidin ictihadı ile başka müctehidin ictihadı bâtıl sayılamaz.
Kıyas da ilimle olur
Sual: Aklımız olduğuna göre, biz de dinde kıyas yapabilir miyiz? Mesela, (Miras haktır, bir babanın iyi veya kötü, Müslüman veya kâfir, her çocuğu eşit hakka sahiptir) diye kıyas yapmak uygun olmaz mı?
CEVAP
Evet, çok yanlış olur. Sırf akılla, benzetmeyle kıyas olmaz. Kıyas yapabilmek için müctehid olmak lazımdır. Günümüzde de müctehid bulmak imkânsız denecek kadar zordur.
Müctehid olmayanın, başka hükümlere benzeterek yapacağı kıyasların yanlış olacağına dair, birkaç örnek verelim:
1- Her evlat miras hakkına sahiptir. Ancak kâfir evlat, miras alamaz. Kız evlat da erkeğe göre yarısını alır.
2- Yemek yerken unutan yemeğin sonunda hatırlarsa Besmele çekerse başında çekmiş gibi olur, fakat abdestte başında söylemezse, sonundaki söylemek başında çekmiş gibi olmaz.
3- Kan ve kanlı şeyler haramdır, ama dalak haram değildir.
4- Kesilmeden öldürülen hayvan leş olur, yenmez, ama balık öyle değildir.
5- Balık şeklinde olmayan deniz hayvanları yenmez, ama yılan şeklinde olan yılan balığı yenir.
6- Bütün mucizeler yaratılmıştır, ama Kur'an-ı kerim, mahlûk olmayan mucizedir.
7- Cehennemde kâfirlerin azapları hiç hafiflemez, fakat Ebu Leheb’in azabı, Peygamber efendimiz doğunca sevindiği için, yılda bir gün hafifler.
8- Müslüman kadın saç ve kollarını açamaz, ama Müslüman cariye açar.
9- Hayvanlar, âhirette toprak olur, fakat on hayvan toprak olmaz, Cennete girer.
10- Tabaklanan hayvan derileri temiz olur, fakat domuz derisi tabaklansa da temiz olmaz.
Farklı ictihad rahmettir
|
Sual: Mezheplerdeki farklı hükümlerin sebebi nedir?
CEVAP
İctihad, bir ibadet, yani Allahü teâlânın emri olduğundan, hiçbir müctehid, diğer bir müctehidin ictihadına yanlış diyemez. Çünkü, her müctehide, kendi ictihadı hak ve doğrudur. Beyheki’deki hadis-i şerifte, (Müctehid âlimlerin farklı ictihadları rahmettir) buyuruluyor. İmam-ı Şafii hazretleri, imam-ı a’zam hazretlerinden farklı ictihadları olduğu ve Hanefi mezhebinde olmadığı halde, (imam-ı a’zam Ebu Hanife’nin rey ve ictihadını beğenmeyene, Allahü teâlâ lanet etsin!) buyurmuştur. İmam-ı Ebu Yusuf ve imam-ı Muhammed ve diğer imamların, imam-ı a’zama uymayan sözleri, onu beğenmemek, kabul etmemek değildir. Kendi ictihadlarını bildirmektir. Bunu bildirmeye memurdurlar.
Mezheplerdeki farklılıkların çoğu, Resulullah efendimizin ibadetleri değişik şekilde yaptığındandır. Bir de âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerden müctehidlerin farklı anlayışları vardır. Müctehid ictihadında yanılabilir. Fakat yanılsa da mahzuru yoktur. Buhari’deki hadis-i şerifte de, (Müctehid, ictihadında isabet ederse iki, yanılırsa bir sevap alır) buyuruluyor. Demek ki ictihad hatası, günah değil, aksine sevaptır. Farklı ictihadlarından dolayı Eshab-ı kirama ve müctehidlere dil uzatılmaz.
Server-i âlem efendimiz, uzak ülkelere gönderdikleri Sahabe-i kirama, güçlük karşısında kalınca, âyet-i kerimelere müracaat etmelerini, orada bulamazlarsa, hadis-i şeriflere müracaat etmelerini, orada da bulamazlar ise, kendi rey ve ictihadları ile hareket etmelerini, kendilerinden daha yüksek ilimli ve fikirli olsalar dahi, başkalarının ictihadına uymamalarını emrederdi.
İşte bunun gibi, imam-ı Ebu Yusuf ve imam-ı Muhammed de hocaları olan imam-ı a’zamın reyine tâbi olmayıp, kendi ictihadları ile hareket ederlerdi. Halbuki, imam-ı a’zamın ilmi onların üstünde idi. Dört mezhep arasındaki farklar da, bundan ileri gelmektedir.
O halde namaz, oruç ve diğer ibadetlerde, büyük âlim olan mezhep imamlarımızın birbirine uymayan ictihadları için, hiçbiri diğerinin sözüne yanlış dememiştir.
Sahabe-i kiram da böylece birçok işlerde birbirlerine uymamışlarsa da, hiçbiri diğerinin ictihadına yanlış dememiş, dalalet, fısk demeyi hatırlarına bile getirmemişlerdir. Mesela, Ebu Bekri Sıddık halife iken, Müslüman olmasını teşvik için, gayrı müslim olan birini, bir sahabinin yanına katarak, beyt-ül-malın muhafaza memuru olan Hazret-i Ömer’e gönderdi. Buna zekat hissesini versin dedi. Hazret-i Ömer ise, bu parayı vermedi. Müellefe-i kulub ismi verilen bu gibi kimselere zekat verilmesi, âyet-i kerimede emr edilmiş iken, niye vermedin diye sorunca, Hazret-i Ömer, (Kâfirlerin kalblerini yumuşatmak emri, Allahü teâlânın vaad ettiği zafer ve galibiyet başlamadan önce, kâfirlerin azgın olduğu zamanda idi. Şimdi ise, Müslümanlar kuvvetlenmiş, kâfirler mağlup ve aciz olmuştur. Şimdi kâfirlerin kalblerini mal ile kazanmaya lüzum kalmamıştır) buyurduktan sonra, Müellefe-i kulub denilen kâfirlere zekat verilmesi emrini nesh eden, yani yürürlükten kaldıran âyet-i kerimeyi ve Muaz hadisini okudu. Hazret-i Ömer’in bu ictihadının, Sıddık-ı a’zamın rey ve ictihadına uymaması, onun bu emrini red etmek değildir. Beyt-ül-malın muhafazasına ve idaresine memur olduğu için, ictihadını söylemişti. Hazret-i Ebu Bekir de bu ictihadından dolayı ona bir şey dememişti. Hatta, ictihadını değiştirerek, Eshab-ı kiramın hepsi, Hazret-i Ömer gibi ictihad eylediler. (Eshab-ı kiram kitabı)
Sual: Selefiye itikadındaki gençler (Ümmetimin ihtilafı rahmettir)hadisi uydurmadır diyorlar. İhtilaf rahmet olunca ittifak gazap olur diyorlar. O zaman dört hak mezhebe de dil uzatmış olmuyorlar mı? Hazret-i Âdem’den beri gelen Allah’ın gönderdiği dinlerde de farklılıklar vardı. Farklı olmak rahmet olmasaydı Allah, peygamberlerin şeriatlarını [ameldeki bilgilerini] hep aynı yapardı. Farklı yapması, mezheplerdeki farklılıkların rahmet olduğunu göstermiyor mu?
CEVAP
Elbette gösteriyor. Mezhepsizlerin inkâr edemediği bir hadis meali şöyledir:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.) [Buhari]
Hatası bile sevap olan âlimlerin böyle farklı ictihadları bir rahmettir. Bunu inkâr etmek 14 asırdan beri gelen âlimleri yalanlamak ve hak mezhepleri inkâr olur. O hadisi bir çok muhaddis rivayet etmiştir. Muhaddis sıradan insan değildir. Ömürleri hadis ilmi ile geçmiştir. O hadis-i şerif şu mealdedir: (Ümmetimin [âlimlerin] ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyheki, İ.Münavi, İbni Nasr, Deylemi]
Fıkıh âlimi İbni Âbidin hazretleri, önsözde buyuruyor ki:
Bu hadis meşhurdur. Mekasıd-ı hasene’de yazılıdır. İbni Hacib deMuhtasar’da sahih olduğunu yazmaktadır. Nasrul-mukaddesininHucce kitabında ve Beyheki’nin Risalet-ül-eşariyye’sinde sahih hadis olarak bildirildiğini, İmam-ı Süyuti yazmaktadır. Halimi ve kadi Hüseyin ve İmam-ül-Haremeyn de sahih olarak bildirmişlerdir.Mevahib-i ledünniyye’de de yazılıdır.
Farklı ictihad, Peygamberlerin farklı şeriatları gibi rahmettir. Bir âlim, öteki âlimin ictihadının yanlış olduğunu söylemez. Çünkü Mecelle’de(İctihad ictihadla nakzedilemez) buyuruluyor. (Madde 16)
Müctehidlerin ihtilafları, yani farklı ictihadları rahmet olmasa idi, müctehidin hatasına da sevap verilmezdi. Yanlış bir işe sevap verilmez. Müctehidin hatasına da sevap verildiğine göre, farklı ictihad rahmettir. İhtilaf rahmet olunca ittifak gazap olur demek de yanlıştır. Çünkü bu söz, Peygamberlerin getirdiği dinlerin farklı olmasına ve Selef âlimlerinin birbirinden farklı ictihad etmesine dil uzatmak olur.
Resulullah efendimiz de rahmet olması için farklı hadisler bildirmiştir. Hak mezheplerin farklı oluş sebeplerinden biri de, bu farklı hadislerdir. Mesela üç hadis âlimi şu hadis-i şerifleri ittifakla bildirmişlerdir:
(Ön avretine dokunan erkeğin abdesti bozulur.) [Ebu Davud, Tirmizi, Nesai]
(Ön avretine dokunan erkeğin abdesti bozulmaz.) [Ebu Davud,Tirmizi, Nesai]
Hiç biri uydurma dememiştir. Bu farklılığın rahmet olduğunu bildikleri için kitaplarına almışlardır. Bu büyük hadis âlimlerine dil uzatanın dili kurur. Müctehidin ihtilafı rahmet olduğu gibi, her biri Cennetlik ve müctehid olan eshab-ı kiramın farklı ictihadları da rahmettir. Bir hadis-i şerif meali:
(Eshabım gökteki yıldızlar gibidir. Hangisine uyarsanız hidayete erersiniz. Eshabımın ihtilafı [farklı ictihadları] sizin için rahmettir.)[Taberani, Beyheki, İbni Asakir, Hatib, Deylemi, Darimi, İ. Münavi, İbni Adiy]
Görüldüğü gibi bu hadis-i şerifi 8 muhaddis rivayet etmiştir. Müctehidlerin ve hepsi müctehid olan eshab-ı kiramın da farklı ictihadları rahmettir.
Sual: Kitaplarda, İmam-ı Ebu Yusuf’a, Cuma’yı kıldıktan sonra, guslettiği kuyuda fare ölüsü görüldüğü söylenince, “Şafii kardeşlerimize göre guslümüz sahihtir” buyurarak tekrar gusletmediği bildiriliyor. Halbuki İmam-ı Ebu Yusuf müctehid idi. Müctehid, müctehidi taklit edemez. Bu sözünün açıklaması nedir?
CEVAP
Şafiileri taklit etmiyor. O anda Şafiiler gibi ictihadda bulunuyor. Şafiilere uygun ictihad ettim demek istiyor.
Sual: Müctehidin sözü, âyet ve hadis gibi senet olmaz. Ebu Hanife veya İmam-ı Şafii ictihadında yanılsa, hiç araştırma yapmadan, deliline bakmadan bu yanlış ictihada uymak nasıl caiz olur? Bunun için, mezheplerin içindeki isabet eden hükümleri tespit edip amel etmek, daha uygun olmaz mı?
CEVAP
Müctehid olmayanların dört hak mezhepten birine uymaları şarttır. İmam-ı a’zam veya İmam-ı Şafii bir hükmün doğrusunu bilemiyorsa, biz nasıl bileceğiz? Sizin yapmak istediğinize, mezhepsizlik denir. Müctehide ictihad etme yetkisini, dinimiz veriyor. Bizim gibilere de,(Bilmiyorsanız âlimlere sorun) buyuruluyor. (Nahl 43)
Müctehid hata etse de, sevab alır. Onun yanlış ictihadıyla amel eden de, kurtulur. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında isabet ederse on, isabet etmezse, bir sevab alır.) [Buhari, Ebu Davud, İbni Mace, İ.Ahmed]
Eshab-ı kiramdan Ebu Said-i Hüdri rivayet ediyor:
Seferde iki kişi, su bulamadıkları için teyemmüm ederek namazlarını kılıyorlar. Sonra vaktin içinde suyu bulunca, biri kendi ictihadına göre abdest alıp namazını iade ediyor, diğeri de kendi ictihadına göre iade etmiyor. Durum Resulullaha arz edilince, her ikisini de uygun bulup şöyle buyuruyor:
(Namazı iade etmeyen; sünnete uymakla isabet etti. Abdest alıp iade eden de, iki sevab aldı.) [Nesai, Ebu Davud]
(Bu hadis-i şerif de Eshab-ı kiramın müctehid olduklarını göstermektedir. İki zat farklı ictihad ediyor ve ictihadlarına uydukları görülüyor.)
Peygamber efendimiz, müctehidlerin böyle farklı ictihadlarının Müslümanlar için rahmet olduğunu bildiriyor. Mezheplerin çıkışı da, bu hükme dayanıyor. Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Farklı ictihad rahmettir.) [Beyheki, Deylemi İ. Münavi, İbni Nasr]
|
.
İctihad etmenin önemi
|
Sual: İctihad nedir?
CEVAP
İctihadın ıstılah (terim) anlamı, müctehid bir âlimin âyet ve hadislerden, manaları açıkça anlaşılmayanları, açıkça bildiren diğer hükümlere kıyas ederek, benzeterek, bunlardan yeni hükümler çıkarmaya uğraşması demektir. Mesela Kur’an-ı kerimde mealen,(Ana babaya, öf demeyin) buyuruldu. Burada dövmeyin, sövmeyin denilmemiş, bunların en hafifi bildirilmiştir. Müctehidler, dövmenin, sövmenin ve hakaret etmenin de haram olacağını ictihad etmişlerdir.
Yine Kur’an-ı kerimde şarap içmek yasak edilmiş, başka içkiler bildirilmemiştir. Şarabın haram olmasının sebebi, sarhoş edip aklı giderdiği içindir. Bundan dolayı müctehidler, şarabın haram olmasındaki sebep, herhangi bir içkide bulunsa haramdır, diye ictihad etmişler. Sarhoş eden her şeyin haram olduğunu bildirmişlerdir.
Kur’an-ı kerimde, ictihad ediniz buyuruldu. Fatebiru âyet-i kerimesi,(Ey akıl sahipleri, akıl erdiremediğiniz meselelerde, onları bilen ve derinliklerine tam ermiş olanlara tâbi olunuz) demektir. (Menar şerhi)
O halde, ilimde ihtisası tam olan müctehidlerin, manaları açıkça anlaşılmayan âyet ve hadislerin içlerinde saklı bulunan ahkâmı ve meseleleri, ictihad ederek açığa çıkarması farzdır. İctihad makamına layık olabilmek için, birçok şartlar vardır. Bu yüksek vasıfları taşıyan kimseler, ancak asr-ı saadette, Sahabe-i kiramın zamanında, Tâbiin ve Tebe-i tâbiin devrinde bulunabiliyor, sohbet bereketi ile yetişiyordu. Zaman ilerleyip, fikirler bozulduktan, bid’atler çoğaldıktan sonra, böyle kıymetli kimselerin azaldığı, hicri dördüncü asırdan sonra, bu sıfatlara malik bir âlimin ortada kalmadığı, Mizan-ül-kübra, Redd-ül-muhtarve Hadika’da yazılıdır.
İctihad makamına varmış bulunan yüksek kimseler, kendi ictihadlarına göre hareket etmek mecburiyetindedir. Başka müctehidlerin ictihadlarına tâbi olamazlar. Hatta Peygamberlerin zamanlarında da, sahabeden biri, kendi Peygamberinin ictihadına uymayan ictihadda bulunursa, kendi ictihadına göre hareket ederdi. Peygamberler de ictihad ederlerdi. Fakat ictihadlarında hata ederlerse, Allahü teâlâ, derhal Cebrail aleyhisselamı göndererek, hataları vahiy ile düzeltilirdi. Yani Peygamberlerin ictihadları hatalı kalmazdı. Mesela, Bedir gazasında alınan esirlere yapılacak şey için, Server-i âlem bazı Sahabe-i kiram ile birlikte bir türlü, Hazret-i Ömer ise, başka türlü ictihad etmişlerdi. Sonra, âyet-i kerime gelerek, Allahü teâlâ, Hazret-i Ömer’in ictihadının doğru olduğunu bildirdi. Bunun gibi Abese suresi de, bir ictihad hatasını düzeltmek için nazil olmuştu. Peygamber efendimizin vefatları sırasında, hokka ve kalem hakkındaki emirlerinin anlaşılmasında Hazret-i Ömer’in ictihadı da öyledir.
Eshab-ı kiramdan sonra meşhur dört imam ve bunların mezheplerine göre ictihad eden imam-ı Ebu Yusuf, imam-ı Nevevi, imam-ı Gazali hazretleri gibi yüksek âlimler yetişti. Asr-ı saadet uzaklaştıkça, hadis-i şerifleri nakil ve rivayet eden 12 silsilenin haber verme zincirinin halkaları arttı. Hadis-i şeriflerin hangi silsileden ve hangi kimselerden alınacağı, düşünülecek bir mesele oldu ve çok güç ve belki imkansız oldu. Bundan dolayı, dördüncü asırdan sonra, ictihad edebilecek bir âlim yetişemez oldu. Bütün Müslümanlar, bu dört imamdan birine tâbi olup, o imamın mezhebine uymaya mecbur oldu. (Eshab-ı kiram kitabı)
İctihad Kapısı
|
Ah ne günlere kaldık, çıkmış da birkaç sapık,
Yardakçıları ile konuşur abuk sabuk.
Allah’tan korkmadan, ictihada kalkışır!
Ortalığı boş bulup, meydanlarda dolaşır.
Bu kilitli kapıdır, açılmaz her çalana,
İctihad kapısını kırıp dalan dalana.
Nasıl ki her kapının, ayrı anahtarı var,
Elbette onun da var, edilmez asla inkâr!
Müctehid taslakları, ipsiz birer kopuktur,
Din ile oynayanın, elbet kanı bozuktur.
Bir ağızdan saldırır, ictihada sersemler,
Hâlbuki o ictihad, nice ilimler ister.
Hangi cahil sokarsa, burnunu böyle işe,
Yüzüstü düşüp girer, pis burnu leşten leşe.
Böyle giderse mümkün değil selâmetimiz!
Belki de olacak, bu yüzden felaketimiz.
Dini kayıran biri, çıksa da orta yere,
Kapı kapalı dese, hiç değilse, bir kere.
Müctehid taslağının, reformist züppelerin,
Elinde rezil olduk, artık hükmü siz verin!
NOT: Bu şiir Dr. Abdullah Cevdet gibi dinde reformcuların ictihada kalkıştığı zaman yazılmıştır. Şairin kendisi de reformist ise de, bu kadar cahilce yapılan ictihada tahammül edememiş, o bile karşı çıkmıştır. Şiir düzeltilerek uygun hale getirilmiştir.
|
|
|
|
|
.
Hatalı ictihad olmaz
|
Sual: Ben hiçbir mezhebe bağlı değilim diyen biri, “Mezhep imamları ilah değildir, peygamber gibi masum da değildir. ictihadlarının doğrularını alır, hatalarını atarız. Yahut delilleri daha kuvvetli olanı seçeriz” diyor. Böyle söylemesi doğru mudur?
CEVAP
Bir müctehid bile, başka müctehidin hata ettiğini bilemez. Çünkü,(İctihad ictihadla nakz olunamaz) buyuruluyor. Bunun için şu ictihad doğrudur veya delili daha kuvvetlidir denemez. Bir müctehid, Allah indinde isabet edemese, hata etse bile yine sevap alır. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.) [Buhari]
Sevap olan bir şey için hata tabirini kullanmak caiz değildir. Böyle farklı ictihadlar da Allahü teâlânın bir rahmetidir. Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Ümmetimin [âlimlerin] ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyheki, Deylemi, İ.Münavi, İ. Nasr]
Rahmet ve sevap olan bir ictihad için, nasıl olur da imam-ı a’zamın veya imam-ı Gazali’nin hatası var diyebiliriz? İşte bunun için (Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında hata yoktur, uydurma hadis olmaz) deniyor. Böyle söylemenin hâşâ onları peygamber ve ilah derecesine yükseltmekle ne alakası var? İctihadları hatalı, kitaplarında uydurma hadis var zannı ile Resulullahın vârislerine dil uzatmak caiz olmaz. Hatalı ictihad tabirini kullanmak da bu bakımdan hatalıdır.
Mezhep imamlarının hatası olmaz. Allah indinde hatası varsa o da sevap aldığı için hata sayılmaz. İnsanlar da onun hata olduğunu bilemez. Bir kimse, müctehid bile olsa, şu ictihad doğru, şu ictihad yanlış diyemez. Ancak müctehid, (Benim ictihadım şudur) diyebilir.
Halife Harun Reşid, İmam-ı Malik hazretlerinin ictihadlarını çok beğenmişti. Bunun için herkesin Maliki olmasını şiddetle arzu ediyordu. İmam-ı Malik hazretlerine "Ya İmam senin kitaplarını çoğaltıp, her yere göndereceğim. Herkesin senin mezhebine uymasını emredeceğim" dedi. İmam-ı Malik hazretleri buyurdu ki:
"Ya halife, hadis-i şerifte; "Ümmetimin âlimlerinin farklı ictihadları rahmettir" buyuruluyor. Bu farklı ictihadlar Allahü teâlânın rahmetidir. Hepsi hidayet üzeredir. Müslümanları bu rahmetten mahrum bırakmak yanlıştır."
Hakkı teslim eden halife bu arzusundan vazgeçti.
Ben kadılık yapamam
Sual: İmam-ı a’zam Ebu Hanife, kadılık teklifini niye kabul etmedi? Eğer o devlette kadılık yapılmazsa, İmam-ı Ebu Yusuf niye aynı devlette kadılık yaptı? Eğer kadılık caizse, İmam-ı azam niye yapmadı? İkisinden biri yanlış iş yapmadı mı?
CEVAP
Bu, iki müctehidin farklı ictihadıdır. Bir müctehid bir meseleye haram derken, öteki caizdir, hatta farzdır diyebilir. Farklı ictihaddan dolayı müctehidlere bir şey denemez. Deve ve Sıffin olayında da farklı ictihad yüzünden savaş olmuştu. Farklı ictihadı bilmeyenler, Eshab-ı kirama dil uzatıyorlar. Kadılık konusu da, farklı bir ictihaddır. İmam-ı a’zam hazretlerine kadılık teklif edilince, (Ben kadılık yapamam)buyurdu. (Yalan söylüyorsun) denilince de, (Eğer yalan söylüyorsam, yalancıdan kadı olmaz. Doğru söylüyorsam kadılık yapamam diyorum) buyurdu. Demek ki yapmasına bir mani var. Bir mani olmasa, niye itiraz etsin ki? Kabul etmemesi, devlete kadılık yapılmayacağı için değildi. İmam-ı a’zam hazretleri takva ehli olup, dünya malına, makam ve mevkie asla kıymet vermezdi. Bilemediğimiz daha başka sebepler yüzünden kabul etmedi. İmam-ı Ebu Yusuf hazretleri ise, kendi ictihadına uyup, bu vazifeyi kabul etti. Böylece, o makama ehil olmayan insanların gelmesine de mani oldu. Her ikisinin ictihadına da dil uzatmak, bir Müslümana yakışmaz.
Müctehid yanılır mı?
Sual: (Bizim Tevhidimiz) isimli Selefî bir sitede, (Ne ilginç ki, insanlarKitap ve Sünnet’i yani Kur’an ve hadisleri anlamakta müctehidin yanılabileceğini bilmelerine rağmen, hâlâ bir müctehide veya bir mezhebe tâbi oluyorlar da, yanılmayan Allah'a ve Resulüne tâbi olmuyorlar) deniyor. Bu söz kendi içinde çelişkili değil mi? Bir müctehid olan dört hak mezhebin imamları mesela İmam-ı a'zam âyeti ve hadisi açıklarken yanılabiliyor da, bu sitedeki Selefîler, nasıl oluyor da âyet ve hadisleri açıklarken yanılmıyor?
CEVAP
Onlar sözlerinde samimi değildir. Çünkü tâbi olunmasını istemedikleri âlimler, Ehl-i sünnet âlimleridir. Yoksa İbni Teymiyye’yi, İbni Baz’ı, İbni Useymin’i senet kabul ederler. Vehhabiler, Kur’andan mânâ çıkarırken hiç yanılmazmış, fakat İmam-ı a'zam gibi zatlar, insan olduğu için yanılabilirmiş. İnsanlar Kur’anı anlarken yanılabiliyor da, Vehhabiler niye yanılmıyor? Acaba onlar insan değil mi?
Onların (Bizim Tevhidimiz) dedikleri tevhid, Vehhabî tevhididir. Ehl-i sünnete aykırıdır. Bir de (Âsım nesli) ve (Useymin nesli) gibi bozuk sitelere, (Bozuk tevhid nesli) denir. Bunlar, Ehl-i sünnet vel-cemaatâlimlerinin İcma hâline gelen doğru itikatlarına şirk derler. Bozuk neslin eline bir şirk damgasını verirler, Ehl-i sünnet âlimlerine bu damgayı basarlar. Şiîliğe karşı göründükleri için, (Şiî değiliz, Sünnîyiz) anlamında, (Biz de Ehl-i sünnetiz) demeleri, bir aldatmacadan başka şey değildir.
Bu Selefîler, Ehl-i sünnet âlimlerine niye kıymet vermiyorlar ki? Âyet ve hadisi bizim anlamamızla âlimin anlaması aynı olur mu? Herkese âyetle ve hadisle amel etmesini söylemek kadar yanlış bir şey olamaz. Herkes rahatça âyeti ve hadisi anlayabiliyorsa, müctehid imamlar, mesela İmam-ı a'zam niye anlayamıyor? Bizim gibi müctehid olmayan insanlarla âlimler nasıl mukayese edilir? Âlimlerin anladıklarına uymamızı Allahü teâlâ emrediyor. Üç âyet-i kerime meali:
(Bilmiyorsanız âlimlere sorun!) [Nahl 43] (Demek bilmeyenler oluyor, ama âlimler biliyor.)
(Bu misalleri ancak âlim olanlar anlar.) [Ankebut 43] (Âlimlerin anlayabileceği açıkça bildiriliyor. Demek ki, Kur’andaki her şeyi herkes anlayamıyor, ancak âlimler anlıyor.)
(Bunun hükmünü Resule ve ülül-emre [âlimlere] sorsalardı, öğrenirlerdi.) [Nisa 83] Âyet-i kerimede geçen ülül-emrin âlim demek olduğu tefsirlerde yazılıdır. Peygamber efendimiz de, (Ülül-emr, fıkıh âlimleridir) buyurdu. (Darimî)
Bu konudaki birkaç hadis-i şerif:
(Âlimler, peygamberlerin vârisleridir.) [Tirmizî, İbni Mace, Ebu Davud]
(Ümmetimin âlimleri, benî İsrail’in peygamberleri gibidir.) [İmam-ı Yâfiî, İmam-ı Rabbanî, Abdülganî Nablusî, Neşr-ül-mehasin]
(Âlimlere tâbi olun! Çünkü onlar, dünya ve âhiretin ışıklarıdır.)[Deylemî]
(Âlimler olmasaydı, insanlar helâk olurdu.) [İ. Maverdî]
(Bilmediklerinizi salih [âlim]lerden sorup öğrenin!) [Taberanî]
Selefî, (Yanılan müctehide değil, yanılmayan Peygambere uy!) diyor. Ama yanılmayan Peygamber, (Müctehide tâbi olun! Âlime uyun!)buyuruyor. Selefî samimi ise, sözünde dursun. Onun dediği şekilde Peygamber efendimize uyuyoruz. O da (Âlime uyun!) diyor. Biz de Resulullah'ın emrine uyunca niye itiraz ediyor? Selefîlerin samimi olmadıkları buradan da anlaşılmaktadır.
Peki, Resulullah'ın emrettiği âlimlere uyarsak, onlar da hata ederse ne olacak? Dinimiz, onların hatasına uyanların da kurtulacağını bildirmiştir. Bir hadis-i şerif:
(Âlim, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevab alır.)[Buharî]
Sevab olan bir şey için mezhepsizlerin hata demesi çok yanlıştır. Böyle farklı ictihadlar da Allahü teâlânın bir rahmetidir. Nitekim bir hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Ümmetimin [âlimlerin] ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyhekî, İ. Münavî, İbni Nasr, Deylemî]
İşte bu rahmetten dolayı mezhepler meydana çıkmıştır. (Bu dört hak mezhepten biri doğru diğer üçü yanlıştır) denmez, çünkü bir müctehid, başka müctehidin ictihadının hatalı olduğunu söyleyemez. (Benimki doğru, seninki yanlıştır) diyemez, çünkü Mecelle’de (İctihad, başka ictihadla nakzedilemez yani bozulamaz, geçersiz hâle getirilemez) buyuruluyor. (Madde 16)
Âlimin ictihadı hatalı bile olsa senettir. Allahü teâlâ âhirette onun ictihadına göre amel edip etmediğimizi soracaktır. Hanefîlere Hanefî mezhebindeki hükümlere, Şâfiîlere de, Şâfiî mezhebindeki hükümlere uyup uymadığı sorulacaktır. Bunların vesikaları sitemizde mevcuttur.
|
.
Farklı ictihad ve farklı hadisler
|
Sual: Farklı ictihad ve farklı hadisler var. Bu hususta açıklama yapar mısınız?
CEVAP
Allahü teâlâ (Resulüme uyun) buyuruyor. Resulü de, rahmet ve kolaylık olması için farklı hükümler bildirmiştir. Onun dindeki her sözü vahiydir. Ona uymak için, Onun vârisleri olan âlimlere uymak lazımdır. Bir hak mezhebe uyan âlimlere uymuş olur. İctihad seviyesine yükselen âlim, ictihad yapar. İctihadında yanılsa bile sevap alır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.) [Buhari]
Hatası bile sevap olan âlimlerin böyle farklı ictihadları Allahü teâlânın bir rahmetidir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Âlimlerin farklı ictihadları rahmettir.) [Beyheki]
Farklı ictihadından dolayı bir âlim, öteki âlimin ictihadının yanlış olduğunu söylemez, söyleyemez. Çünkü Mecellede (İctihad ictihadla nakzedilemez) buyuruluyor. (Madde 16)
Farklı ictihadlar rahmet olduğu gibi, hadis-i şeriflerin farklı olması da rahmettir. Resulullah efendimiz, Müslümanlara rahmet olması için farklı hükümler bildirmiştir. Eğer tek hüküm olsaydı, mezhepler hasıl olmazdı. Kıyamete kadar, dünyanın her yerinde, her mevsimde, her şartta tek bir nizam olur, Müslümanların halleri, yaşamaları güçleşirdi.
İmam-ı Şarani hazretleri, farklı ictihadların ve farklı hadis-i şeriflerin rahmet olduğunu bildirmek için koca bir kitap yazmıştır. KitabınaMizan ismini vermiştir. Bu kıymetli eserinde birbirine zıt görünen hadis-i şeriflerin hikmetlerini açıklamıştır. Peygamber efendimiz, bazı emirleri zata mahsus [kişiye özel] olarak bildirmiştir. Mesela, erkeklere ipek yasak olmasına rağmen, Hazret-i Zübeyr ve Hazret-i Abdurrahman için, ipek giymelerine izin vermişti ve bu izin yalnız bunlara mahsustu. Hazret-i Arfece’ye de, altın burun takmasına izin vermişti. Bu hüküm umuma şamil değildi. Bazı izin vermeler de, her ne kadar o şahsa ise de, herkes için geçerli idi. Bazıları da yalnız izin verilen şahsın durumunda olanlara mahsustu. Mesela hasta ise, secde edemeyene, ima ile kıl buyurmaları gibi. Bazılarına da zor işleri yapmasına izin verirlerdi, o da kuvveti yerinde olanlar içindi. Böylece birbirinden farklı birçok hadis-i şerif meydana çıkmıştır. İmam-ı Şarani, bunları teşdid ve tahfif olarak ayırmıştır.
Farklı sahih hadis-i şeriflerden bazıları şöyledir:
(Kan aldırmak abdesti bozmaz.) [Beyheki] (Hanefi hariç, üç mezhepte böyledir.)
(Akar kan abdesti bozar.) [Beyheki, D. Kutni] (Hanefi’de böyledir.)
(Burnu kanayan abdest alsın.) [Beyheki] (Hanefi’de böyledir.)
(İmamın kıraati, cemaatin kıraatidir.) [Hatib] (Hanefi’de böyledir.)
(Fatihasız namaz olmaz.) [Buhari] (Şafiilerin ameli böyledir.)
(Zekerine dokunan erkeğin abdesti bozulur.) [Ebu Davud, Tirmizi, Nesai] (Maliki’de böyledir.)
(Zekerine dokunan erkeğin abdesti bozulmaz.) [Ebu Davud,Tirmizi, Nesai] (Hanefi’de böyledir.)
(Fercine dokunan kadının abdesti bozulur.) Beyheki] (Şafii’de böyledir.)
(Abdestte, ağzı ve burnu yıkayın.) Beyheki] (Sadece Hanbeli’de farzdır.)
(Ağzı ve burnu yıkamak sünnettir.) [Müslim] (Hanbeli hariç diğer üç mezhepte sünnettir.)
(Deve eti yemek abdesti bozar.) [Müslim, Ebu Davud, Tirmizi, Nesai] (Hanbeli’de böyledir.)
(Besmelesiz abdest olmaz.) [Ebu Davud, Tirmizi, Beyheki, Hakim] (Hanbeli’de böyledir.)
(Ateşte ısınmış bir şeyi yiyip içmek abdesti bozar.) [Müslim, Ebu Davud, İbni Mace, Tirmizi, Nesai] (Dört mezhebin ameli böyle değildir.)
(Denizin hayvanları helaldir.) [Ebu Davud, Tirmizi, Nesai] (Hanefi hariç, 3 mezhepte böyledir.)
.
İctihad hatası
|
Sual: Hazret-i Ali’nin, Eshab-ı kiramın bir kısmıyla yaptığı savaşların sebebi neydi? Hangi taraf haklıydı?
CEVAP
İmam-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: Eshab-ı kiram arasında olan savaşları, iyi sebeplerden, güzel düşüncelerden ileri geldi bilmek, dünyalık için, menfaat için bilmemek gerekir, çünkü onların ayrılığı ictihad ve tevil ayrılığıydı. Heva ve hevesten doğan ayrılık değildi. Ehl-i sünnet âlimleri hep böyle bildirdi. Şu kadar var ki, Hazret-i Ali ile savaşanlar, hata etti, fakat hataları ictihad hatası olduğundan, bir şey denemez ve dil uzatılamaz. Şerh-ı mevakıf kitabında Âmidî, (Cemel ve Sıffin vakaları ictihad yüzündendi) diyor. Ebu Şekûr-i Sülemî,Temhid kitabında, (Ehl-i sünnet vel-cemaate göre, bu savaşlardaki hata, ictihad hatasıydı) diyor. İbni Hacer-i Mekkî, Savâık kitabında, (Bu savaşlar, ictihad sebebiyleydi. Ehl-i sünnet âlimleri böyle bildirdi) diyor. (1/251)
İmam-ı Nevevî hazretleri de, Müslim hadislerini açıklarken buyuruyor ki:
O savaşlarda, Eshab-ı kiramın her biri, kendi ictihadına uygun iş yaptı. Bunun için hiçbirini ayıplamak doğru değildir. Bununla beraber, Hazret-i Ali ve onun ictihadında olup, ona uyanlar, ictihatta doğruyu bulmuşlardı. Karşılarındakiler ictihatta yanılmışlardı, fakat ictihadda yanılma olduğu için kötülenemezler. Yanılanlar bir sevab aldı. Doğruyu bulanlar on sevab aldı. (Yanıldılar) demek bile doğru değildir. Yanılanları da iyilikle anmak lazımdır. (Müslim şerhi, Mektubat-i Masumiyye 2/36, Redd-i Revafıd)
Bu savaşlar sebebiyle, hepsinin cennetlik olduğu nassla [âyet ve hadisle] bildirilen Eshab-ı kiramdan bir kısmına dil uzatılırsa, fâsık veya kâfir denirse, o konudaki âyetler inkâr edilmiş olur. Eshab-ı kiramın Cennetlik olduğunu bildiren âyet-i kerimelerden birinin meali şöyledir:
(Mekke’nin fethinden önce Allah için mal veren ve savaşanlara, fetihten sonra verenlerden ve savaşanlardan daha yüksek derece vardır. Bunların dereceleri eşit değilse de, hepsi için Hüsnayı[Cenneti] söz veriyorum.) [Hadid 10]
Bazı cahiller iki Müslüman birbiriyle savaşır mı diyorlar. Bir âyet-i kerime meali:
(Müminlerden iki fırka birbiriyle savaşırsa aralarını bulun!)[Hücurat 9]
O hâlde, İmam-ı Nevevî hazretlerinin, (Yanıldılar demek bile doğru değildir) sözünü esas alarak, (Bir tarafın ictihadı hatalıydı) bile dememiz uygun olmaz, çünkü müctehid âlimler, bu savaşlar hakkındaki ictihadlarını bildirebilirler, ama bizim avam olarak, bir tarafın hata veya isabet ettiğini söylememiz caiz olmaz. Sadece Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerini nakledebiliriz. Bazı müctehidlerin (Bir taraf hatalı idi) demeleri de ictihaddır, kesin değildir. (Hatalı değildi) diyen müctehidlerinki de böyledir.
|
Eski ictihad
|
Sual: Bir müctehid, eski ictihadından vazgeçse, o ictihadı artık geçersiz olmaz mı? Sonraki ictihadı ilk ictihadını nesh etmez mi? Bir hadis âlimi bir hadise uydurma dese, bu hadis, bütün hadis âlimlerince uydurma sayılır mı?
CEVAP
Müctehidin eski ictihadı, kendisini bağlamaz. Ancak, müftüler, ihtiyaç halinde müctehidin bu eski ictihadı ile de fetva verebilirler. Çünkü o ictihad başkaları için yine geçerlidir. Müctehid eski ictihadından vazgeçse de, onu da Müctehid iken bildirdiği için geçersiz bir ictihad durumuna düşmez. Çünkü ictihad ictihadı nakzetmez. Özellikle İmam-ı Şafii hazretlerinin eski ictihadları meşhurdur. Şafiiler, o eski ictihadlarla da amel ederler. İmam-ı a’zam hazretlerinin talebeleri, (Bizim ictihadlarımızın çoğu, İmam-ı a’zamın eski ictihadlarıdır) demişlerdir. Bir müctehidin ictihadı, diğer müctehidin ictihadını hükümsüz kılamaz.
Bu husus, hadis-i şerifler için de geçerlidir. Bir hadis için bir âlim, mevdu yani uydurma demişse, sadece uydurma diyene göre o hadis uydurma olur. Mevdu diyen hadis âlimi, bana göre, benim aradığım şartlara göre sahih değil der. O hadisi bildiren hadis âliminin şartlarına göre ise, o hadis yine sahihtir. Yani bir hadis âlimi, bir hadise uydurma derse, o hadis bütün âlimlerce uydurma olmuş olmaz. Bunu bilmeyen cahiller, falanca bu hadise uydurma dedi, artık bu hadis uydurma diye konuşurlar. O hadise uydurma diyen âlim ise, hadisi bildiren de âlimdir. Hatta uydurma diyen âlimin derecesi yüksek bile olsa, yine o hadis uydurma olmaz. Çünkü imam-ı Ebu Yusuf, hocası imam-ı a’zam hazretlerinin ictihadlarından farklı ictihad edebiliyordu. Bunun için Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında bulunan hiç bir hadise uydurma denemez.
.
İctihad dinin emridir
|
Sual: (İctihadla farz veya haram diye bir hüküm çıkarılamayacağı gibi, ictihadlarla hâsıl olan İcma’a da uymak gerekmez) sözü doğru mudur?
CEVAP
Hayır, çok yanlıştır. İctihad da, İcma da dinin emridir. Allahü teâlâ da, Resulü de, âlimleri övmüş, müctehid âlimlere ictihad etmeyi, Müslümanların da onlara uymalarını emretmiştir. Bu emre uyarak müctehid âlimler, Nasslarda [âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerde] açıkça bildirilmeyen hususları açıklayarak ictihad etmişlerdir.
Kıyas ve İctihad, Nassların manasını açığa çıkarır, emirleri arttırmaz.(M. Rabbanî 1/186)
İctihad, Resulullah’ın bildirmediği şeyleri bulup bildirmek değil, Nasslardaki kapalı yerleri anlayıp meydana çıkarmaktır. İctihadla anlaşılan farzlara da önem vermeyen, aklına uyup müctehidin hükmünü beğenmeyen kâfir olur. (S. Ebediyye)
Nasslarda açıkça bildirilmediği hâlde, mezhep imamlarının helal, haram, farz, vacib olarak bildirdikleri hükümler vardır. Nasslardan işaret bulmadıkça, bunları bildirmezler. (F. Bilgiler)
Kitab, Sünnet ve İcma ile açıkça bildirilen farzlara inanmayan kâfir olur. (Halebi-i kebir)
Eshab-ı kiramın söz birliğine İcma denir. Bir şeyi, Eshab-ı kiram sözbirliğiyle bildirmediyse Tâbiînin sözbirliği bu şey için İcma olur. Tâbiîn de bu şeyi sözbirliğiyle bildirmediyse Tebe-i Tâbiînin sözbirliğiyle bildirmeleri İcma olur. (S. Ebediyye)
Bunlar gibi, dört mezhebin sözbirliğiyle bildirmesi de İcma olur. İmam-ı Rabbanî hazretleri buyuruyor ki:
Bir hüküm üzerinde, dört mezhebin ictihadları arasında hâsıl olan İcma’a inanmayan da kâfir olur. (M. Rabbanî 2/36)
Dört mezhebin İcma ile bildirdiği ve her memlekete yayılmış olan bir hükmü kabul etmeyen kâfir olur. (İbni Âbidin)
Görüldüğü gibi, İctihadla anlaşılan farzlara ve haramlara da uymak gerektiği, hatta sözbirliğiyle bildirilen İctihadı yani İcma’ı inkâr edenin kâfir olacağı, bu vesikalarda açıkça bildirilmiştir.
Müctehidin ictihad etmesi farzdır
Sual: (Müctehidin ictihad etmesi farz değildir, istediği konularda başka bir müctehide tâbi olabilir) deniyor. Bu doğru mudur?
CEVAP
Yanlıştır. Müctehidin ictihad etmesi farzdır. Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî hazretleri buyuruyor ki:
Cenab-ı Hak, Kur’an-ı kerimin birçok yerinde, ictihad etmeyi emrediyor. Bunun için, mânâları açıkça anlaşılmayan âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerin derinliklerinde bulunan hükümleri anlayabilen müctehidlere, ictihad etmek farzdır. (Seadet-i Ebediyye)
İmam-ı Gazâlî, İmam-ı Şâfiî gibi müctehiddir. Birçok meselede ictihadı, İmam-ı Şâfiî’ye uygun olmuştur. Câhillerin onu Şâfiî mezhebinde sanmaları yanlıştır. (Faideli Bilgiler)
1400 seneden beri gelmiş olan milyonlarca Ehl-i sünnet âlimi ve binlerce Evliya, sözbirliği ile bildirdiler ki, müctehid olmayan Müslümanların işlerini, ibadetlerini doğru yapabilmeleri için, inandıkları, güvendikleri, diledikleri bir müctehidi taklit etmeleri vacibdir. Bu sözbirliği gösteriyor ki, müctehidin kendi ictihadına göre amel etmesi lazım olup, başka müctehide uyması caiz değildir. Eshab-ı kiramın hepsi müctehid idi. Bunun için yaptıkları işlerde diğer müctehidler gibi birbirlerine uymamışlardır. Uydukları olmuşsa da, bu da yine kendi ictihadlarıdır. Mesela, İmam-ı Ebu Yusuf’a, cumayı kıldıktan sonra, guslettiği kuyuda fare ölüsü görüldüğü söylenince, (Şâfiî kardeşlerimize göre guslümüz sahihtir) diyerek tekrar gusletmemiştir. İmam-ı Şâfiî de, İmam-ı a’zam’ın kabri yanında namaz kılarken, rükûdan sonra ellerini kaldırmamıştır. Bunlar, böyle yapmakla başka müctehidi taklit etmemişler, kendi ictihadlarına göre hareket etmişlerdir.
Demek ki, ictihad ederek, ictihadının başka müctehide uygun gelmesi, o müctehide tâbi olduğunu göstermez. Kendi ictihadının öyle olduğunu gösterir. Bunu bilmeyen, müctehidin başka bir müctehide uyduğunu zanneder.
.
Örf ve ictihad
|
Sual: Bir hoca, "Nassa aykırı olmayan örf, müctehidin ictihadından önce gelir. Yani nassa aykırı olmayan örf ictihada tercih edilir" diyor. Örf, nassa [Kur'an-ı kerime ve hadis-i şeriflere] aykırı olur mu? Aykırı olmazsa, örf, ictihada nasıl tercih edilir?
CEVAP
Bu söze göre, örf nassa aykırı değilse, ictihad nassa aykırı demektir. İctihad nassa aykırı olmaz. Bir ictihadın nassa aykırı olduğu başka bir ictihadla bilinmez. İctihad, ictihadla nakzedilemez, hükmü ortadan kaldırılamaz. İctihadı nassa aykırı zannederek örfü ictihada tercih etmek sapıklık olur.
[İctihad, müctehidlerce nasslardan çıkarılan hükümlerdir. Müctehid,ictihad ehliyetine haiz büyük âlim demektir. Örf, bir şehirdeki insanların dine aykırı olmayan umumi âdetleri demektir. Edille-i şeriyye denilen dört delilden sonra dine aykırı olmayan örf ve âdetler de delil olur. Ancak, zamanın değişmesiyle örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Nassa dayanan hükümler zamanla değişmez. İbadetlerde nass ile bildirilmiş olmayan bir hükmü anlamak için umumi âdetler delil olur. Âdetlerin umumi olması için Eshab-ı kiram zamanından kalması, müctehidlerin kullanmış olmaları ve devamlı olmaları gerekir. Sonradan âdet olan şeyler, şer’i delil olmaz. Muamelattaki âdete ait hükümler, nassa muhalif değilse delil olur. Örf ve âdetin nassa aykırı olup olmadığını da ancak fıkıh âlimleri anlar.(Mecelle şerhi)]
Sual: Mecellede âdete ait hükümlerde değişiklik olabilir deniyor. Buna bir iki örnek verilebilir mi?
CEVAP
1- İmam ve müezzinin ücret alması caiz değildi, şimdi caiz. Çünkü şimdi bu işleri ücretsiz, sırf Allah rızası için, hiç aksatmadan yapacak kimse bulmak çok zordur.
2- Eskiden açık havada ramazan hilâlini çok kişinin görmesi gerekirdi, şimdi iki kişi görse kâfi gelir.
3- Eskiden hapis ile ikrah, mülci değildi. Şimdi Mülci ikrahtır.
Mülci ikrah, insanın rızasını ve ihtiyarını yok eden tehdittir. Zorlanan şeyin yapılması zaruri olur. Bu da, ölüm, bir uzvun veya bütün malın telef olması veya bu ikisine sebep olacak hapis ve dayak demektir.
.
Bid’at, sünnet ve farklı ictihad
|
Sual: İmam-ı Rabbani, namaza dururken niyeti dil ile söylemek bid'at der. Bid’ati hasene’yi kabul etmez. Şimdi, dil ile niyet eden bid’at mi işlemiş oluyor? Bid’ati hasene diyen âlimler yanlış yolda mıdır?
CEVAP
Farklı ictihad rahmettir. Âlimin biri bir meseleye bid’at öteki caiz, hatta sünnet diyebilir. Fıkıhta böyle sayısız mesele vardır. Yani müctehidlerin farklı ictihadları çoktur. İmameyne göre sünnet, imam-ı a’zama göre vacip olanlar var. Mesela bugünkü ikindi namazının başlama vakti imameyne göre bildirilmiştir. İmam-ı a’zama göre o vakitte ikindi kılınsa, vakti girmediği için sahih olmaz. Bu mezhep içinde olduğu gibi mezhepler arasında da böyledir. Mesela kurban kesmek, Hanefi’de vacip, diğer üç mezhepte sünnettir. Bayram namazı kılmak da öyledir. Deniz haşaratı yediği için Şafiileri kötülemek caiz olur mu? Şafii’de sünnet olan şey, Hanefi’de bid’attir. Mesela her farzdan sonra âyet-el kürsi okumak Şafii’de sünnet, Hanefi’de bid’attir. [Hanefi’de farzdan sonra değil, namaz bittikten sonra okumak sünnettir.] Farklı ictihadlardan dolayı âlimler suçlanmaz.
Namazda niyetin kalb ile yapılması dört mezhepte de farzdır. Sadece dil ile yapılması hiçbir mezhepte caiz değildir, kalbin de hazır olması lazımdır. Kalb ile beraber dil ile söylemeye izin verilmiş, hatta müstehab olduğunu bildiren âlimler de olmuştur. Namazda parmak kaldırmak da böyledir. Bid’at ve sünnet diyen âlimler vardır. Bu durumda bizim gibi avam ne yapacaktır? Dinde eksik bir şey bırakılmamıştır, bu da bildirilmiştir. Tercih erbabı âlimlerin, müftâbih kavil olarak bildirdiklerine, yani onların seçtiği söze uyarız, mesele kalmaz. Sünnet veya bid'at denilen bir şeyi yapmamak gerektiği,Berika, Hadika ve İbni Abidin’de bildirilmektedir. Dinimizde çözülmemiş hiçbir mesele yoktur.
İslam âlimleri, bid'ati, Bid'at-i hasene ve Bid'at-i seyyie diye ikiye ayırmışlar, mektep, kitap gibi sonradan çıkanlara Bid'at-i hasene demişlerdir. Hadika’da (Böyle bir bid'at, bir ibadetin yapılmasına yardımcı olduğu için, dinimiz izin verir) buyuruldu. İmam-ı Rabbani hazretleri ise, dinin izin verdiği böyle faydalı şeylere, bid'at kelimesini bulaştırmamak ve bunlara Sünnet-i hasene [iyi iş] demek gerektiğini bildirir. Sünnet, burada yol, iş demektir. Yolun, işin iyisi de, kötüsü de olur. Hadis-i şerifte, Sünnet-i hasene [iyi çığır] açanlar övülüyor, Sünnet-i seyyie [kötü çığır] açanlar kötüleniyor. (Müslim)
İmam-ı Rabbani hazretlerini, bid’at-i hasene’yi kabul etmiyor gibi göstermek yanlıştır. O sadece verilen ismi uygun bulmuyor. Mesela bid’at için pislik dense, iyi pislik, kötü pislik diye ayırmamalı diyor, madem yapılan iyi bir şey ise ona sünnet-i hasene = iyi iş demeli, bid’at kelimesini güzel işlere bulaştırmamalı buyuruyor.
.
Farklı ictihad
|
Sual: Bir şey, bir mezhepte bir ibadeti bozarken, diğer mezhepte bozmuyor. Yahut bir şey bir mezhepte helalken diğer mezhepte haram olabiliyor. O şey Allah indinde haramsa, helal diyen mezhebin hükmüyle amel edenlerin durumları ne olur? Yarın âhirette ona (Niye haram işledin?) diye sorulmayacak mı?
CEVAP
Evet, sorulmayacaktır. Müctehidlere bu yetkiyi yani ictihad etme yetkisini Allahü teâlâ ve Resulü vermiştir. Allahü teâlânın gönderdiği önceki dinlerde de böyle farklı hükümler vardı. Mesela Âdem aleyhisselamın dinindeki bir husus helalken, daha sonraki dinlerde bu, haram kılınmıştır. Tersi de olmuştur. Hayvanların iç yağı Musa aleyhisselamın dininde haramken, daha sonra helal kılınmıştır. Alkollü içkiler mubahken, İslam dininde haram kılınmıştır. Hak mezheplerin arasındaki farklar, hak dinler arasındaki farka benzemektedir. Mezheplerin, müctehidlerin farklı hükümlerde bulunmalarını dinimiz emretmiştir. İki hadis-i şerif:
(Ümmetimin [müctehid âlimlerinin, ameldeki] ihtilafı [mezheplere ayrılması] rahmettir.) [Beyhekî, Münâvî, İbni Nasr, Deylemî]
(Eshabım gökteki yıldızlar gibidir. Hangisine uyarsanız hidayete erersiniz. Eshabımın ihtilafı [farklı ictihadları] sizin için rahmettir.)[Taberânî, Beyhekî, İbni Asakir, Hatîb, Deylemî, Dârimî, Münâvî, İbni Adiy]
Her biri müctehid olan Eshab-ı kiramın da, diğer müctehidlerin de farklı ictihadları rahmettir. Müctehid ictihadında isabet etmese bile yine sevab alır. Onun, isabet etmemiş olan ictihadıyla amel eden de kurtulur. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında isabet ederse on, isabet etmezse, bir sevab alır.) [Buhârî , Ebu Davud, İbni Mace, İ.Ahmed]
Eshab-ı kiramdan Ebu Said-i Hüdri rivayet ediyor:
Seferde iki kişi, su bulamadıkları için teyemmüm ederek namazlarını kılıyorlar. Sonra vaktin içinde suyu bulunca, biri kendi ictihadına göre abdest alıp namazını iade ediyor, diğeri de kendi ictihadına göre iade etmiyor. Durum Resulullaha arz edilince, her ikisini de uygun bulup şöyle buyuruyor:
(Namazı iade etmeyen; sünnete uymakla isabet etti. Abdest alıp iade eden de, iki sevab aldı.) [Nesai, Ebu Davud]
Görüldüğü gibi, Peygamber efendimiz ikisine de yanlış dememiş, ikisinin de sevab kazandığını bildirmiştir. Müctehidlerin ictihad etmeleri ve kendi ictihadlarına uygun hareket etmeleri gerektiği gibi, müctehid olmayanların da, tâbi olduğu mezhep imamının bildirdiğine uymaları şarttır.
İslam dininde yasak olan, fakat daha önceki dinlerde yasak olmayan bir şeyi, (Nasıl olsa diğer dinlerde haram değildi) diye işleyen, haramdan kurtulmaz. Kendi mezhebinde haram olan bir şeyi de, nasıl olsa diğer hak mezhepte haram değil diyerek yapması caiz olmaz.
Ancak bir zaruret veya bir ihtiyaç varsa, o zaman diğer mezheplerden birinin hükmüne uyarak onu taklit edebilir. İşte, dört hak mezhebin Müslümanlar için rahmet olması da, bu demektir. Mesela, abdest alırken istemeden boğazına su kaçan kimse, orucunu kurtarmak için, Hanbelî veya Şafiî mezhebini taklit edebilir. Evlendiği hanımın sütkardeşi olduğunu öğrenen kimse, evliliğini kurtarmak için, diğer üç mezhepten birini taklit edebilir. Hanefi’de bir kere emmekle sütkardeş olurken diğer üç mezhepte doya doya beş kere emmesi gerekir. Bunlar mezheplerdeki rahmet olan hususlara örnektir.
Yalın ayak namaz kılmak
Sual: Şâfiîlere göre namazda imam arkasında Fatiha okumak farz, Hanefîlere göre harama yakın mekruhtur. Şâfiîlere göre çıplak ayakla namaz kılmak sünnet, Hanefîlere göre ayakları örtülü kılmak sünnettir. Hanefî’de kanın çıkması abdesti bozuyor, Şâfiî’de bozmuyor. Kadına dokunmak Hanefî’de abdesti bozmazken, Şâfiî’de bozuyor. Bunlar gibi, birinin ak dediğine, ötekinin kara dediği çok mesele vardır. Allah’ımız bir, dinimiz bir, peygamberimiz bir değil mi? Niye böyle farklı hükümler oluyor?
CEVAP
Peygamber efendimiz, böyle farklı ictihadların rahmet olduğunu bildirmiştir. Bizzat kendisi de, rahmete sebep olmak için, böyle farklı uygulamalarda bulunmuş ve farklı hükümler bildirmiştir. Mesela çıplak ayakla namaz kıldığı gibi, mestle ve nalın denilen pabuçla da kılmıştır. Müctehid mezhep imamları, bu delillere dayanarak ictihadlarını bildirmişlerdir.
Fetava-i Hüccet’te, (Kişinin nalın denilen pabuçla namaz kılması, Yahudilere muhalefet bulunduğu için, yalın ayakla kılmasından kat kat efdaldir) deniyor. (Halebi)
İbni Abidin namazın mekruhları sonunda buyuruyor ki:
Namazı, nalın veya mestle kılmak, çıplak ayakla kılmaktan efdaldir. Böylece, Yahudilere uyulmamış olur. Hadis-i şerifte, (Yahudilere benzememek için namazları, nalınla kılınız) buyuruldu. (Redd-ül muhtar)
Hanefîlerin ayakları örtülü, çoraplı olarak, Şafiîlerin de ayakları açık olarak kılmaları sünnete uygundur. Herkes, kendi mezhebinin hükmüyle amel ederse rıza-i ilahiye kavuşulmuş olur. Bir ihtiyaç yokken, başka bir mezhebin hükmüyle amel etmek mezhepsizlik olur
.
Hangi ictihad doğrudur?
|
26.06.2015
Sual: İmam-ı Rabbânî hazretleri, kâfir çocuklarının günahsız oldukları için Cehenneme gitmeyeceklerini, imanlı olmadıkları için Cennete de giremeyeceklerini, hayvanlar gibi yok olup gideceklerini bildiriyor. Ama başka âlimler çok farklı yazıyorlar. Hangisi doğrudur?
CEVAP
Bu konuda yedi türlü ictihad vardır. (Doğrusu şudur) diyemeyiz. Her müctehid ictihadının doğru olduğunu söyler. Ama hangisinin doğru olduğunu ancak Allahü teâlâ bilir. Çünkü Mecelle’de, (İctihad ictihadla nakzedilemez) buyuruluyor.
Eshab-ı kiram arasındaki savaşlarda da, İmam-ı Rabbânî hazretlerinin, bir tarafın ictihadının doğru olduğunu söylemesi de bir ictihaddır, Nass değildir. Eshab-ı kiramın ictihadını nakzedemez. Nakzedemediği için de karşı taraf suçlanamaz. Kâfir çocuklarının toprak olması da öyledir. İsabet etmiş de olabilir, yanılmış da olabilir. Ama müctehid, elbette kendi ictihadının doğru olduğunu söyleyecektir. İmam-ı a'zam hazretleri, (Benim ictihadlarım doğrudur) diyor. Biz de, onun ictihadı doğru diye, onun mezhebiyle amel ediyoruz. Mezhebindeki İmam-ı Ebu Yusuf, İmam-ı Muhammed gibi müctehidlerin tercih edilen kavilleriyle de amel ediyoruz. İmam-ı Rabbânî hazretlerinin bildirdiği gibi de inanıyoruz. Ama biz, müctehid olmadığımız için, (Falanca müctehid hata etti, İmam-ı Şâfiî yanıldı, İmam-ı Mâlik isabet edemedi) diyemeyiz. Müctehidlerin hata ettiğini söyleyen, mezhebi dinden ayrı görüp, onların mezheplerine (Beşerî din) diyen mezhepsizlere itibar etmeyiz.
.
Din noksan değildir
|
Sual: “Teknolojinin ilerlediği günümüzde yeni fen vasıtaları çıktı, devir değişti. Yeni olaylarla karşılaşıyoruz. İctihad kapısı açılıp yeni ictihadlar yapılmalı, farzlar azaltılmalı, kolaylıklar getirilmeli, bin yıl önce kurulan mezhep devri kapanmalı, İslam âlimlerinin bin yıl önce verdiği fetvalar bizi bağlamamalı, böylece geri kalmışlıktan kurtulmalıyız” diyenler var. Bunlara nasıl cevap vermeli?
CEVAP
Mecelle’nin Dürer-ül-hükkam şerhinde, (Zamanın değişmesi ile, örf ve adete dayanan hükümler değişebilir. Nassa dayanan hükümler zamanla değişmez) deniyor.
İmam-ı Rabbani hazretleri de buyurdu ki:
(Bazıları, yapacakları değişikliklerle, dini olgunlaştıracaklarını zannediyorlar. Ortaya bid'atler çıkarıyorlar. Bid'atlerin zulmetleri ile sünnetin nurunu örtmeye çalışıyorlar. Bunlar, dinin noksanlıklarını tamamladıklarını iddia ediyorlar. Bilmiyorlar ki din noksan değildir. Kur'an-ı kerimde, mealen, (Bugün dininizi tamamladım, size din olarak İslamiyet’i verdim) buyuruluyor. Dini noksan sanıp, tamamlamaya [dinde reform yapmaya] çalışmak, bu âyete inanmamak olur.) [m.260]
İctihad kapısı, ehli olmadığı için kendiliğinden kapanmıştır. Kapalıya kapalı demek, kapatmak değildir. Kapatmaya yetkisi olanın açmaya da yetkisi olur. İctihad edip etmemekle, geri kalışımızın bir alakası yoktur. Milyonlarca insan ehil olup olmadığına bakmadan, kitap yazıyor, ictihad yapıyor. Madem ictihad yüzünden geri kaldık. Şimdi herkes ictihad yaptığı halde niçin ilerlemiyoruz?
Mason Abduh ve çömezi Reşit Rıza gibi mezhepsizler, (mezhepler birleşsin) dediler, mezhepleri kaldırmaya çalıştılar. İngiliz casusuHempher de aynı yolda hareket ederek Necdiliği kurdurmuştur. Aynı art niyetli kimseler, Herkes ictihad etmeli diyerek ehli olmayanların da ictihada yeltenmelerine sebep olmuşlardır. Hadis-i şerifte, (Her asır, bir öncekinden daha kötü olacaktır) buyuruldu. Bu bakımdan sonraki asırlarda birinci asırdaki gibi büyük âlimler yetişmedi.
Bugün mutlak müctehide ihtiyaç da yoktur. Çünkü Allahü teâlâ ve onun Resulü Muhammed aleyhisselam, kıyamete kadar, hayat şekillerinde ve fen vasıtalarında yapılacak değişikliklerin, yeniliklerin hepsine şâmil olan hükümlerin hepsini bildirdi. Müctehidler de, bunların hepsini anlayıp, açıkladı. Sonra gelen âlimler, bu hükümlerin, yeni olaylara nasıl tatbik edileceğini tefsir ve fıkıh kitaplarında bildirdi. Müceddid denilen bu âlimler kıyamete kadar mevcuttur.
İctihad kapısı açık diye herkes destursuz girerse, birbirine zıt gibi görünen âyet ve hadisleri görünce ne yapacaktır? Âyete ve hadise şüphe ile bakabilir. Dünya işlerinde bile ehli olmayan kimse, yaptığı işi başaramaz. Mesela, Ehliyeti olan şoför olmalı diyene, Herkes araba kullansın demek doğru olur mu? Herkes ameliyat yapmalıdemek ne kadar saçmalıktır. Herkes Kur’an meali ve hadis okuyup hüküm çıkarmalı demek daha tehlikelidir. Araba kullanmasını bilmeyen, bir kaza yapabilir ve canından olabilir. Fakat Kur'anı ve hadisi anlamayan kimse, bunlarla amel edeceğim derken dininden olur. Her işi ehline bırakmak kadar tabii ne olabilir? Biz, İş ehline verilmeli diyoruz. Mezhepsiz ise, Herkes meal ve hadis okumalı, anladığı gibi amel etmeli diyor. Bu, ilme düşmanlıktır. Herkesin âlim olmasını, müctehid olmasını istemek, akla da, ilme de aykırıdır. Müctehid olmanın birçok şartları vardır. Bunlardan biri de ilahi mevhibeye sahip olmak yani evliya olması da gerekir. Fakat her evliya da müctehid değildir. İctihad, ayağa düşürülmemelidir.
.
Değişim = Reform
|
Dinde reformcu diyor ki:
(“İslamiyet değişmez” denilerek değişime engel olmaya çalışmak Kur’anın ruhuna aykırıdır. Müslümanların gerilemesine sebep, dinin hükümlerinin dondurulması, ictihada mani olunarak değişimin engellenmesidir. Asrın ihtiyaçlarına uygun olarak dinde gerekli düzenlemeler yapılmalı. Müslümanlar, statükodan uzaklaşıp değişimler yaparak yeniden Müslüman olmalıdır.)
CEVAP
Mecelle’nin Dürer-ül-hükkam şerhinde, (Zamanın değişmesiyle, örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Nass’a dayanan hükümler zamanla değişmez) deniyor.
İctihad dinde olur. Dinde yeni bir şeye ihtiyaç yok ki, ictihad düşünülsün! Teknolojinin ilerlemesi dinde değişikliği gerektirmez. Namazın yeni bir kılınış şekli, orucun yeni bir tutuluş şekli olmaz.
(Müslümanlar, statükodan uzaklaşıp yeniden Müslüman olmalı) sözü de, yazarın Müslümanlara hangi gözle baktığını açıkça göstermektedir. Yazarın referans verdiği mezhepsiz, Müslümanların geri kalışını ictihada bağlayıp, (Fıkıh âlimlerinin, ictihad kapısını kapatmaları ve bundan böyle dört mezhepte ittifak etmeleri sonucunda İslam düşüncesi duraklamış, bu da hukukta ve diğer İslami ilimlerde taklit ve saplantının yayılmasına sebep olmuştur) diyor. İctihad kapısını da kimse kapatmadı. Ehli olmadığı için kendiliğinden kapandı. Kapalıya kapalı demek, kapatmak değildir. Kapatmaya yetkisi olanın yani müctehid olanın, açmaya da yetkisi olur.
İctihad edip etmemekle, geri kalışımızın bir alakası da yoktur. Milyonlarca insan, ehil olup olmadığına bakmadan kitap yazıyor, güya ictihad yapıyor. Madem ictihad yapılmadığı için geri kaldık, şimdi herkes alabildiğine ictihad yaptığı halde, niçin Müslümanlar ilerlemiyor? Demek ki, İctihad yapmadılar sözü, dinde reform yapmak için bir bahanedir. Dini değiştirmeyi kılıfına uydurmak için böyle iddialar ortaya atılıyor.
Namazda, oruçta reform yapılsa, mesela yere secde etmemek için, herkes namazı sandalyede kılsa, ilaç, iğne, serum orucu bozmaz dense, oruca imsak vaktinde değil de, güneş doğunca başlansa, ilerleme mi olacaktır? İslamiyet’i bozarak, Hristiyanlığa benzer, uydurma bir din haline getirmek istemelerindeki maksatları gizli değildir!
Tarihsel âyet olur mu?
Reformcu diyor ki: (Kur’anın birçok âyeti tarihseldir, yani o günkü şartlarda söylenmiştir. Mesela Ehl-i kitabın kâfir olması böyledir. Bugünküler için aynı şey söylenemez.)
CEVAP
Hâşâ hiçbir âyet-i kerime tarihsel değildir. Hepsinin hükmü kıyamete kadar geçerlidir. Allahü teâlâ diğer dinleri nesh etti. Kur’an-ı kerimin hükmü kıyamete kadar devam edecektir. Kimsenin bir âyet-i kerimeyi değiştirmeye hakkı yoktur. Bir hadis-i şerif meali:
(Ey insanlar, Allahü teâlâ kitabını Peygamberinin lisanı üzere indirdi. Helâlini helâl, haramını haram kıldı. Helâl kıldıkları kıyamete kadar helal, haram kıldıkları da kıyamete kadar haramdır.) [Ebu Nasr - Ramuz]
Reformcu, hadis-i şeriflerle bildirilen hükümler için de, aynı şeyi savunuyor. (Zekât nisabının 96 gram altın olması ve fıtra miktarları eski devirlere göre idi. Şimdi bu ölçü değiştirilmelidir) diyor. Hâlbuki bu hükümler kıyamete kadar geçerlidir. Bu reformcular, her konuda değişiklik yapıp yeni bir din meydana getirmeye çalışıyorlar. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(İslam’dan başka din arayan, bilsin ki, bulacağı o din, asla kabul edilmez.) [Âl-i İmran 85]
|
.XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
.
www.islamveihsan.com › FIKIH
21 Eki 2014 - Re'y ve ictihad, en genel anlamıyla, aslî iki delil olan Kur'an ve Sünnet'i, sayılan metotları ve
.
Re’y ve ictihad, en genel anlamıyla, aslî iki delil olan Kur’an ve Sünnet’i, sayılan metotları ve benzerlerini kullanarak anlama, yorumlama ve metinle akıl ve toplum arasını buluşturma faaliyetidir.
Sözlükte “şahsî görüş, düşünce ve kanaat” mânasına gelen re’y kelimesi fıkıh literatüründe “hakkında açık bir nas yani âyet veya hadis metni bulunmayan fıkhî bir konuda müctehidin belli metotlar uygulayarak ulaştığı şahsî görüş” anlamında kullanılan bir terimdir. İctihad sözlükte “zor ve meşakkatli bir işi gerçekleştirme uğrunda kişinin olanca gayreti göstermesi“, fıkıh ilminde ise “fakihin şer‘î-amelî bir meselenin hükmünü ilgili delillerden çıkarabilmek için olanca gayreti sarfetmesi” anlamına gelir. Bu melekeye sahip olan kimseye müctehid denir. İlk dönemlerde fakih ve müftü de müctehidle eş anlamlı olarak kullanılmıştır.
Son ve evrensel ilâhî din olan İslâm’ın, farklı dönem ve bölgelerde insanoğlunun karşılaştığı problemlere genel veya özel çözüm getirebilmesi, insanı iyi, doğru ve güzele yönlendirebilmesi için Kitap ve Sünnet’in anlaşılması, yorumlanması ve sınırlı nasların sınırsız olaylara uzanması demek olan ictihad faaliyetine, hem dinî bir vecîbe hem de amelî bir zaruret olarak ihtiyaç vardır. Hz. Peygamber döneminden itibaren özellikle ilk birkaç asırda bu faaliyet ictihad, re’y, fıkıh istidlâl, kıyas, istinbat gibi değişik isimlerle anılarak çok verimli bir şekilde sürdürülmüş, bunun sonunda hem ferdî ve toplumsal hayat kendi tabii seyrinde gelişerek devam etmiş, problemler çözüme kavuşturulmuş hem de müslüman toplumlarına has zengin bir hukuk kültürü oluşmuştur.
İctihad ve re’y faaliyetinin yavaşladığı, donuklaştığı, dar kalıplar içerisine girip taklit ve ezberciliğin yaygınlaştığı ve mevcut sosyal şartlara uygun alternatif çözüm arayışlarına gidilmediği dönemlerde ise aynı ölçüde bir gelişmenin bulunmadığı görülür. Âyet ve hadislerde re’y ve ictihad faaliyetinin teşvik edildiği, müslüman fert ve toplumlar için ictihadın hayatî derecede önem taşıdığı bütün İslâm âlimlerince de sıklıkla ifade edildiği halde İslâm dünyasında hicrî IV. yüzyıldan sonra ictihad faaliyetinin gerileyip zayıfladığı ve ictihadın yerini taklidin almaya başladığı bilinmektedir. Bu durumun belli başlı âmilleri arasında; siyasî baskı ve çekişmeler, ictihad kültür ve telakkisinin değişmesi, hazır fetvaların çoğalması, mezhepler etrafında meydana gelen kümeleşme, mezhep taassubu, yargı ve eğitim faaliyetinin belirli mezheplerin tekeline verilmesi, klasik literatürde yer alan mezhep görüşlerinin tarihî şartlarından koparılarak ele alınmaya ve dinî ahkâmın kendisi olarak algılanmaya başlanması gibi sebepler sayılabilir. Bu sebeplerin bir kısmı, toplumda hukukî istikrar ve güven ortamını kurma, yargı birliğini sağlama, amelî ve pratik ihtiyaca cevap verme gibi toplumsal ve bireysel birtakım haklı sebeplere dayanmakta ve bu yüzden mezhepleşme kaçınılmaz görünmekte ise de, entelektüel seviyede bir ictihad faaliyetinin olmayışı İslâm hukukunun vâkıa ve toplumsal ihtiyaçla irtibatını zayıflatmış, onu teorik tutarlılıkla yetinmeye mahkûm etmiştir. Bununla birlikte İslâm dünyasında geniş ölçekli sosyal ve siyasal değişimin yaşandığı, çözümsüz bırakılan problemlerin iyice çoğaldığı ve İslâm kültür ve geleneğinin çok ciddi tehlikelere mâruz kaldığı günümüzde ictihadın önemi yeniden hissedilmeye başlanmış, çeşitli kişi, kurum ve kuruluş tarafından bu yönde ümit verici örnekler sergilenmeye başlanmıştır.
Günümüzde müslümanların, gerek dinlerini daha iyi anlayıp dinî ahkâmı günlük hayatlarına ve canlı problemlerine intibak ettirebilmeleri gerekse kendileriyle ve dinleriyle uyum ve barış içinde yaşayabilmeleri için ictihad ve re’y faaliyetine eskiye göre daha çok ihtiyaçları vardır. Bunu yaparken de sağlam bir Kur’an ve hadis bilgisinin yanı sıra ilgili âyetler ve hadisler etrafında oluşan geleneksel fıkıh kültürünü, âyet ve hadislerin bütününü, genel ilke ve amaçlarını, toplumun değişen şart ve ihtiyaçlarını ayrı ayrı iyice kavramış olmaları gerekmektedir. Bu itibarla, günümüzde ictihadı bireysel bir çaba ve başarı olarak nitelendirmek yerine, değişik ilim dallarında uzmanlaşmış kimselerden oluşan bir ictihad şûrasının ortak faaliyeti olarak görmek daha isabetli görünmektedir.
Öte yandan, günümüzde ictihad faaliyetinin amacı doğrudan bireye yol göstermek ve onun olaylar karşısındaki tavrını belirlemek değil de ibadetler ve ahvâl-i şahsiyye alanında fetva-ilmihal çizgisinde, diğer alanlarda ise kanunlaştırma hareketine katkıda bulunma ve alternatif görüş sunma şeklinde bir rol üstlenmek olmalıdır. İctihada kimlerin ehil olduğu ve ictihad faaliyeti sonunda ulaşılacak görüşün doğruluğu hususları kişi ve gruplara göre değişkenlik taşıdığı gibi, nasların açık hükmüne aykırı düşmeyen her bir ictihadın doğru olma ihtimali de teorik olarak eşittir. Bu sebeple de ictihad ürünü görüşlerin doktrin açısından isabet derecesinin tartışılması kadar toplumsal ihtiyaç ve beklentilere uygunluğu da ayrı bir önem taşımaya başlamıştır. Eski dönemlerde de ictihad ve fetvalar arasında benzeri pratik mülâhazalarla bazı tercihlerin yapıldığı bilinmektedir. Böyle olunca toplumsal düzen ve hukukî istikrar için sözü edilen prosedürel ve pratik bir geçerlilik ve meşruiyet çizgisine ihtiyaç bulunmaktadır. Bundan hareketle, İslâm hukuk doktrinindeki zengin tartışmalar ve görüş farklılıklarının, günümüzde yukarıda sözü edilen aslî ve fer‘î deliller ve metotlar işletilerek buna ilâve edilebilecek yeni yorum ve ictihadlarla birlikte, modern toplumların hukukî düzenlemeleri için yeni bir ufuk ve alternatif bir çözüm niteliği taşıdığı söylenebilir.
KAYNAK: Diyanet İşleri Başkanlığı, İlmihal-1, İman ve İbadetler, 2013, Ankara
.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
sozluk.ihya.org/dini-terimler/ictihad.html
İCTİHÂD. Resûl
.
İCTİHÂD
|
Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem, hazret-i Muâz bin Cebel'i, Yemen'e hâkim olarak gönderirken; "Orada nasıl hüküm edeceksin?" buyurunca; "Allahü teâlânın kitâbı ile" dedi. "Allah'ın kitâbında bulamazsan?" buyurdu. "Allah'ın Resûlünün sünneti ile" dedi. "Resûlullah'ın sünnetinde de bulamazsan?" buyurunca; "İctihâd ederek, anladığımla" dedi. Resûlullah efendimiz, mübârek elini Muâz'ın göğsüne koyup; "Elhamdülillah! Allahü teâlâ, Resûlünün resûlünü (elçisini), Resûlullah'ın rızâsına uygun eyledi" buyurdu. (Tirmizî, Ebû Dâvûd, Dârimî)
İsâbet etmiyen, yâni doğruyu bulamamış olan müctehide (Kur'ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîflerden hüküm çıkaran kimseye) bir sevâb, doğruyu bulana iki veya on sevâb vardır. İki sevâbdan birincisi, ictihâd etmek sevâbıdır. İkincisi, doğruyu bulmak sevâbıdır. (Hadîs-i şerîf-Hadîka)
Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirilen şeylerde, ictihâd edilemez. Nass (Kur'ân-ı kerîm ve sahih hadîs-i şerîf) bulunan yerde ictihâda izin yoktur. (İbn-i Nüceym, Hâdimî)
İslâm âlimlerinin söz birliği ile ve zarûrî olarak bildirilmiş olan, inanılacak ve yapılacak din bilgilerinde ictihâd yapmak câiz değildir. (Abdülganî Nablüsî)
Mezheb imâmlarının hepsi bir mes'ele ile karşılaştıklarında cevâbını, önce Kur'ân-ı kerîmde ararlardı. Kur'ân-ı kerîmde açıkça bulamazlarsa, hadîs-i şerîflerde ararlardı. Burada da bulamazlarsa, icmâ-ı ümmette ararlardı. İcmâda da bulamayınca, bu mes'eleye benziyen başka mes'elelerin, Kitâb (Kur'ân-ı kerîm), sünnet (hadîs-i şerîfler) ve icmâ'da bulunan cevâblarını esas alıp mukâyese ederek, ictihâd edip benzeri cevâbı bulurlardı. (İmâm-ı Şa'rânî)
Îsâ aleyhisselâm, kıyâmete yakın bir zamanda, gökten inerek, Muhammed aleyhisselâmın dînine göre hareket edecek ve Kur'ân-ı kerîmden hüküm çıkaracaktır. Îsâ aleyhisselâm gibi büyük bir peygamberin ictihâd ile çıkaracağı bütün hükümler, Hanefî mezhebindeki hükümlere benzeyecek yâni İmâm-ı a'zam'ın ictihâdına uygun olacaktır. (İmâm-ı Muhammed Pârisâ)
Her müctehidin (Kur'ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîflerden hüküm çıkaran âlimin), kendi ictihâdıyla bulduğu bilgiye uygun iş yapması farzdır. (Mevlâna Hâlid-i Bağdâdî)
Sahâbe-i kirâmın (Resûlullah efendimizin sohbetinde yetişmiş arkadaşlarının) hepsi müctehîd olup, kendi ictihâdlarına uymaları farz idi. (Abdülvehhâb-ı Şa'rânî)
İctihâd, bir ibâdet yâni ehli olana Allahü teâlânın emri olduğundan, hiçbir müctehid başka bir müctehidin ictihâdına yanlış diyemez. Çünkü, her müctehide kendi ictihâdı haktır ve doğrudur. Meselâ İmâm-ı Şâfiî hazretleri, Hanefî mezhebinde olmadığı hâlde; "İmâm-ı a'zâm Ebû Hanîfe'nin ictihâdını beğenmeyene, Allahü teâlâ lânet etsin, yâni merhamet etmesin" buyurmuştur. (İbn-i Âbidîn)
İctihâd ve kıyâs bid'at değildir. Çünkü kıyâs ve ictihâd, nassların mânâsını ortaya çıkarır. Başka bir şeyi ortaya koymaz. (İmâm-ı Rabbânî)
.
www.ilimdunyasi.com/kiyas-istihsan-ve.../rey-ve-ictihad-in-tarifi/?wap2
Re'y ve İctihâd'ın Tarifi: 1) Re'y Arapça (fiilinin masdarı olup sözlük anlamı, düşünmek ve görmektir. Lati
.Re'y ve İctihâd'ın Tarifi:
1) Re'y Arapça (fiilinin masdarı olup sözlük anlamı, düşünmek ve görmektir. Latince “opinio” sözcüğüne tekabül etmektedir. Daha sonra re'y, aynı kökten gelen mef'ul ( yani (görülen ve düşünülen şey) anlamında kullanıldığı gibi, terim olarak düşünüp taşındıktan ve doğru olan ciheti anlamak için araştırmada bulunduktan sonra varılan kanaat, görüş anlamına gelmektedir. Fıkıh usûlünde, hakkında nass bulunmayan konulardaki içtihadın temeli olan re'y, şerîatin gösterdiği düşünme yollarından gidilerek yapılan aklî bir faaliyettir. [232]
Re'y, genel olarak ikiye ayrılır:
a) 52.Muteber olan re'y. Buna “s” denilmektedir ki övülmüş olan re'y demektir. İslâm'ın ruhuna uygun olup ciddî bir araştırma ve kafa yorma ürünü olan re'yler bu kısma girer. Sahâbîlerden itibaren büyük müctehidler tarafından beyan edilen re'yler böyledir.
b) Muteber olmayan re'y. Buna da “denilmektedir ki kınanmış olan re'y demektir, İslâm'ın ruhuna aykırı olan indî re'yler de bu kısma girer. Bu türlü re'yleri kasdederek Hz. Ömer, “Re'y sahihlerinden sakınınız; çünkü onlar, sünnetlerin düşmanıdırlar; hadîsleri öğrenip hıfzetmekten âciz oldukları için re'y ile konuşurlar ve böylece hem kendileri saparlar, hem de başkalarını saptırırlar.” [233] denilmiştir. Bu türlü re'yleri kınayan birçok rivayet ve hadîsler vardır. Biz burada, onlardan sadece şu hadîs'i anmakla yetineceğiz; Abdullah b. Amr, Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:
“Allah, size ilmi verdikten sonra onu zorla söküp geri almaz. Ancak sizden onu, âlimleri ilimleriyle birlikte öldürerek söküp alır ve geriye kara cahiller kalır ki, onlardan fetva sorulur; onlar da, re'yleriyîe fetva verirler ve böylece hem kendileri saparlar, hem de başkalarını saptırırlar.” [234] Bu hadîs-i şeriften açıkça anlaşılıyor ki cahillerin bilim ve içtihada dayanmayan indî re'yleri kınanmaktadır.
işte re'y'i ictihâd'dan ayıran başlıca husus da, her re'yin muteber olmayışı ve bazı re'ylerin İslâm hukukunda merdûd oluşudur. Öte yandan re'y, ictihâd'a nisbetle zayıf bir kanaattir.
2) İctihâd linden türetilmiş olansözü de Arapça “fiilinin masdarıdır. Mânâsıda çalışmak, çabalamak ve bir işin sonuna ulaşmak için elden geldiği kadar gayret etmektir. Fıkıh usûlü terimi olarak ictihâd (discretion, estimate), ayrı ayrı delillerinden amelî şer'î hükümleri çıkarmak (istinbat) için çaba harcamaktır, diye tanımlanmaktadır. [235] Delâleti zannî olan nass'ların ifade ettiği hükümleri istinbat için veya hakkında nass bulunmayan konularda kıyas, istihsân ve istislâh gibi metodlarla, yahut da şerî'atin genel kurallarına başvurarak yapılan genel ictihâd'ın bir çeşidi de “Re'y ile ictihâd”'dır ki bu da, hakkında nass bulunmayan olaylar üzerinde, şerî'atin gösterdiği düşünme yollarıyla yapılır. [236] İmam Muhammed'in bize kadar ulaşmamış bulunan “Kitabu Îctihâdi'r-Re'y” adlı eserinin başlığı işte bu türlü içtihadı göstermektedir. [237] Biraz sonra ele alacağımız Muaz b. Cebel ile ilgili hadîs'de, re'y ile ictihâd, bizzat Hz. Peygamber tarafından tasvip görmüştür. [238]
[232] Abdulvehhab Hallaf, Masâdiru'l-Teşrî'il-İslâraî, s. 7,8.
[233] Ibn-i Kayyim, l'lâmü'l-Muvakkı'în, Ferecullah Zeki tabı, c. I, s. 63, 91 vd.
[234] Buhârî, el-Câmi'u's-Sahîh, c. IV, s. 429 (K. İ'tisam: 73); îbn-i Mâce,Sünen, Mısır, 1313, c. I, s. 14.
[235] Abdulvelıhab Hallaf, a.g.e., s. 7.
[236] A. Hallaf, a.g.e,, s. 7,8. '
[237] J. Schacht^ The Origins Of Muhammadan. Jurisprudence, s. 105.
[238] Dr. Abdulkadir Şener, İslam Hukukunun Kaynaklarından Kıyas, Istıhsan Ve Istıslah, Diyanet İsleri Başkanliği Yayınları: 51-52.
. |
www.ihsanfazlioglu.net/yayinlar/makaleler/1.php?id=250
Neden, iki yüzyıldır ictihâd talepleri, müslümanların önünü açmadı? Tersine, ya sıkı bir taasssuba ya d
İctihad ve rahmet |
|
Sual: İctihad nedir?
CEVAP
İctihadın ıstılah (terim) anlamı, müctehid bir âlimin âyet ve hadislerden, manaları açıkça anlaşılmayanları, açıkça bildiren diğer hükümlere kıyas ederek, benzeterek, bunlardan yeni hükümler çıkarmaya uğraşması demektir. Mesela Kur’an-ı kerimde mealen, (Ana babaya, öf demeyin) buyuruldu. Burada dövmeyin, sövmeyin denilmemiş, bunların en hafifi bildirilmiştir. Müctehidler, dövmenin, sövmenin ve hakaret etmenin de haram olacağını ictihad etmişlerdir.
Yine Kur’an-ı kerimde şarap içmek yasak edilmiş, başka içkiler bildirilmemiştir. Şarabın haram olmasının sebebi, sarhoş edip aklı giderdiği içindir. Bundan dolayı müctehidler, şarabın haram olmasındaki sebep, herhangi bir içkide bulunsa haramdır, diye ictihad etmişler. Sarhoş eden her şeyin haram olduğunu bildirmişlerdir.
Kur’an-ı kerimde, ictihad ediniz buyuruldu. Fatebiru âyet-i kerimesi, (Ey akıl sahipleri, akıl erdiremediğiniz meselelerde, onları bilen ve derinliklerine tam ermiş olanlara tâbi olunuz) demektir. (Menar şerhi)
O halde, ilimde ihtisası tam olan müctehidlerin, manaları açıkça anlaşılmayan âyet ve hadislerin içlerinde saklı bulunan ahkâmı ve meseleleri, ictihad ederek açığa çıkarması farzdır. İctihad makamına layık olabilmek için, birçok şartlar vardır. Bu yüksek vasıfları taşıyan kimseler, ancak asr-ı saadette, Sahabe-i kiramın zamanında, Tâbiin ve Tebe-i tâbiin devrinde bulunabiliyor, sohbet bereketi ile yetişiyordu. Zaman ilerleyip, fikirler bozulduktan, bid’atler çoğaldıktan sonra, böyle kıymetli kimselerin azaldığı, hicri dördüncü asırdan sonra, bu sıfatlara malik bir âlimin ortada kalmadığı, Mizan-ül-kübra, Redd-ül-muhtar ve Hadika’da yazılıdır.
İctihad makamına varmış bulunan yüksek kimseler, kendi ictihadlarına göre hareket etmek mecburiyetindedir. Başka müctehidlerin ictihadlarına tâbi olamazlar. Hatta Peygamberlerin zamanlarında da, sahabeden biri, kendi Peygamberinin ictihadına uymayan ictihadda bulunursa, kendi ictihadına göre hareket ederdi. Peygamberler de ictihad ederlerdi. Fakat ictihadlarında hata ederlerse, Allahü teâlâ, derhal Cebrail aleyhisselamı göndererek, hataları vahiy ile düzeltilirdi. Yani Peygamberlerin ictihadları hatalı kalmazdı. Mesela, Bedir gazasında alınan esirlere yapılacak şey için, Server-i âlem bazı Sahabe-i kiram ile birlikte bir türlü, Hazret-i Ömer ise, başka türlü ictihad etmişlerdi. Sonra, âyet-i kerime gelerek, Allahü teâlâ, Hazret-i Ömer’in ictihadının doğru olduğunu bildirdi. Bunun gibi Abese suresi de, bir ictihad hatasını düzeltmek için nazil olmuştu. Peygamber efendimizin vefatları sırasında, hokka ve kalem hakkındaki emirlerinin anlaşılmasında Hazret-i Ömer’in ictihadı da öyledir.
Eshab-ı kiramdan sonra meşhur dört imam ve bunların mezheplerine göre ictihad eden imam-ı Ebu Yusuf, imam-ı Nevevi, imam-ı Gazali hazretleri gibi yüksek âlimler yetişti. Asr-ı saadet uzaklaştıkça, hadis-i şerifleri nakil ve rivayet eden 12 silsilenin haber verme zincirinin halkaları arttı. Hadis-i şeriflerin hangi silsileden ve hangi kimselerden alınacağı, düşünülecek bir mesele oldu ve çok güç ve belki imkansız oldu. Bundan dolayı, dördüncü asırdan sonra, ictihad edebilecek bir âlim yetişemez oldu. Bütün Müslümanlar, bu dört imamdan birine tâbi olup, o imamın mezhebine uymaya mecbur oldu. (Eshab-ı Kiram kitabı)
Farklı ictihad rahmettir
Sual: Mezheplerdeki farklı hükümlerin sebebi nedir?
CEVAP
İctihad, bir ibadet, yani Allahü teâlânın emri olduğundan, hiçbir müctehid, diğer bir müctehidin ictihadına yanlış diyemez. Çünkü, her müctehide, kendi ictihadı hak ve doğrudur. Beyheki’deki hadis-i şerifte, (Müctehid âlimlerin farklı ictihadları rahmettir) buyuruluyor. İmam-ı Şafii hazretleri, imam-ı a’zam hazretlerinden farklı ictihadları olduğu ve Hanefi mezhebinde olmadığı halde, (imam-ı a’zam Ebu Hanife’nin rey ve ictihadını beğenmeyene, Allahü teâlâ lanet etsin!) buyurmuştur. İmam-ı Ebu Yusuf ve imam-ı Muhammed ve diğer imamların, imam-ı a’zama uymayan sözleri, onu beğenmemek, kabul etmemek değildir. Kendi ictihadlarını bildirmektir. Bunu bildirmeye memurdurlar.
Mezheplerdeki farklılıkların çoğu, Resulullah efendimizin ibadetleri değişik şekilde yaptığındandır. Bir de âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerden müctehidlerin farklı anlayışları vardır. Müctehid ictihadında yanılabilir. Fakat yanılsa da mahzuru yoktur. Buhari’deki hadis-i şerifte de, (Müctehid, ictihadında isabet ederse iki, yanılırsa bir sevap alır) buyuruluyor. Demek ki ictihad hatası, günah değil, aksine sevaptır. Farklı ictihadlarından dolayı Eshab-ı kirama ve müctehidlere dil uzatılmaz.
Server-i âlem efendimiz, uzak ülkelere gönderdikleri Sahabe-i kirama, güçlük karşısında kalınca, âyet-i kerimelere müracaat etmelerini, orada bulamazlarsa, hadis-i şeriflere müracaat etmelerini, orada da bulamazlar ise, kendi rey ve ictihadları ile hareket etmelerini, kendilerinden daha yüksek ilimli ve fikirli olsalar dahi, başkalarının ictihadına uymamalarını emrederdi.
İşte bunun gibi, imam-ı Ebu Yusuf ve imam-ı Muhammed de hocaları olan imam-ı a’zamın reyine tâbi olmayıp, kendi ictihadları ile hareket ederlerdi. Halbuki, imam-ı a’zamın ilmi onların üstünde idi. Dört mezhep arasındaki farklar da, bundan ileri gelmektedir.
O halde namaz, oruç ve diğer ibadetlerde, büyük âlim olan mezhep imamlarımızın birbirine uymayan ictihadları için, hiçbiri diğerinin sözüne yanlış dememiştir.
Sahabe-i kiram da böylece birçok işlerde birbirlerine uymamışlarsa da, hiçbiri diğerinin ictihadına yanlış dememiş, dalalet, fısk demeyi hatırlarına bile getirmemişlerdir. Mesela, Ebu Bekri Sıddık halife iken, Müslüman olmasını teşvik için, gayrimüslim olan birisini, bir sahabinin yanına katarak, beyt-ül-malın muhafaza memuru olan Hazret-i Ömer’e gönderdi. Buna zekat hissesini versin dedi. Hazret-i Ömer ise, bu parayı vermedi. Müellefe-i kulub ismi verilen bu gibi kimselere zekat verilmesi, âyet-i kerimede emredilmiş iken, niye vermedin diye sorunca, Hazret-i Ömer, (Kâfirlerin kalblerini yumuşatmak emri, Allahü teâlânın vaad ettiği zafer ve galibiyet başlamadan önce, kâfirlerin azgın olduğu zamanda idi. Şimdi ise, Müslümanlar kuvvetlenmiş, kâfirler mağlup ve aciz olmuştur. Şimdi kâfirlerin kalblerini mal ile kazanmaya lüzum kalmamıştır) buyurduktan sonra, Müellefe-i kulub denilen kâfirlere zekat verilmesi emrini nesh eden, yani yürürlükten kaldıran âyet-i kerimeyi ve Muaz hadisini okudu. Hazret-i Ömer’in bu ictihadının, Sıddık-ı a’zamın rey ve ictihadına uymaması, onun bu emrini red etmek değildir. Beyt-ül-malın muhafazasına ve idaresine memur olduğu için, ictihadını söylemişti. Hazret-i Ebu Bekir de bu ictihadından dolayı ona bir şey dememişti. Hatta, ictihadını değiştirerek, Eshab-ı kiramın hepsi, Hazret-i Ömer gibi ictihad eylediler. (Eshab-ı Kiram kitabı)
Âlimlerin farklı ictihadları
Sual: Selefiye itikadındaki gençler (Ümmetimin ihtilafı rahmettir) hadisi uydurmadır diyorlar. İhtilaf rahmet olunca ittifak gazap olur diyorlar. O zaman dört hak mezhebe de dil uzatmış olmuyorlar mı? Hazret-i Âdem’den beri gelen Allah’ın gönderdiği dinlerde de farklılıklar vardı. Farklı olmak rahmet olmasaydı Allah, peygamberlerin dinlerini [ameldeki bilgilerini] hep aynı yapardı. Farklı yapması, mezheplerdeki farklılıkların rahmet olduğunu göstermiyor mu?
CEVAP
Elbette gösteriyor. Mezhepsizlerin inkâr edemediği bir hadis-i şerif meali şöyledir:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.)[Buhari]
Hatası bile sevap olan âlimlerin böyle farklı ictihadları bir rahmettir. Bunu inkâr etmek 14 asırdan beri gelen âlimleri yalanlamak ve hak mezhepleri inkâr olur. O hadisi bir çok muhaddis rivayet etmiştir. Muhaddis sıradan insan değildir. Ömürleri hadis ilmi ile geçmiştir. O hadis-i şerif şu mealdedir: (Ümmetimin [âlimlerin]ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyheki, İ.Münavi, İbni Nasr, Deylemi]
Fıkıh âlimi İbni Âbidin hazretleri, önsözde buyuruyor ki:
Bu hadis meşhurdur. Mekasıd-ı hasene’de yazılıdır. İbni Hacib de Muhtasar’da sahih olduğunu yazmaktadır. Nasrul-mukaddesinin Hucce kitabında ve Beyheki’ninRisalet-ül-eşariyye’sinde sahih hadis olarak bildirildiğini, İmam-ı Süyutiyazmaktadır. Halimi ve kadi Hüseyin ve İmam-ül-Haremeyn de sahih olarak bildirmişlerdir. Mevahib-i ledünniyye’de de yazılıdır.
Farklı ictihad, Peygamberlerin farklı dinleri gibi rahmettir. Bir âlim, öteki âlimin ictihadının yanlış olduğunu söylemez. Çünkü Mecelle’de (İctihad ictihadla nakzedilemez) buyuruluyor. (Madde 16)
Müctehidlerin ihtilafları, yani farklı ictihadları rahmet olmasa idi, müctehidin hatasına da sevap verilmezdi. Yanlış bir işe sevap verilmez. Müctehidin hatasına da sevap verildiğine göre, farklı ictihad rahmettir. İhtilaf rahmet olunca ittifak gazap olur demek de yanlıştır. Çünkü bu söz, Peygamberlerin getirdiği dinlerin farklı olmasına ve Selef âlimlerinin birbirinden farklı ictihad etmesine dil uzatmak olur.
Resulullah efendimiz de rahmet olması için farklı hadisler bildirmiştir. Hak mezheplerin farklı oluş sebeplerinden birisi de, bu farklı hadislerdir. Mesela üç hadis âlimi şu hadis-i şerifleri ittifakla bildirmişlerdir:
(Ön avretine dokunan erkeğin abdesti bozulur.) [Ebu Davud, Tirmizi, Nesai]
(Ön avretine dokunan erkeğin abdesti bozulmaz.) [Ebu Davud,Tirmizi, Nesai]
Hiç birisi uydurma dememiştir. Bu farklılığın rahmet olduğunu bildikleri için kitaplarına almışlardır. Bu büyük hadis âlimlerine dil uzatanın dili kurur. Müctehidin ihtilafı rahmet olduğu gibi, her biri Cennetlik ve müctehid olan eshab-ı kiramın farklı ictihadları da rahmettir. Bir hadis-i şerif meali:
(Eshabım gökteki yıldızlar gibidir. Hangisine uyarsanız hidayete erersiniz. Eshabımın ihtilafı [farklı ictihadları] sizin için rahmettir.) [Taberani, Beyheki, İbni Asakir, Hatib, Deylemi, Darimi, İ. Münavi, İbni Adiy]
Görüldüğü gibi bu hadis-i şerifi 8 muhaddis rivayet etmiştir. Müctehidlerin ve hepsi müctehid olan eshab-ı kiramın da farklı ictihadları rahmettir.
İhtilafta rahmet olur mu?
Sual: (Ümmetimin ihtilafı rahmettir) hadisi sahih olamaz, sahih olursa, o zaman ittifak, birlik gazab-ı ilahiye sebep olmaz mı?
CEVAP
Bu hadis-i şerifi İmam-ı Beyheki, İmam-ı Münavi, İmam-ı ibni Nasr ve İmam-ı Deylemi gibi sözleri dinde senet olan hadis imamları bildirmişlerdir.
Allahü teâlâ, Müslümanların imanda, doğru itikatta birleşmelerini emrediyor. Bu hadis-i şerifte bildirilen ihtilaf, cahillerin, sapıkların değil, sözleri dinde senet olan salih âlimlerin ictihadlarındaki ayrılık demektir. Yani, (Ümmetimin ihtilafı rahmettir) demek, (Müctehidlerin farklı ictihadları rahmettir) demektir. İmandaki ayrılık gazaba sebep olduğu gibi, ictihadlardaki ayrılıklar da, Müslümanlar için birer rahmettir. Müctehid ictihadında hata ederse de, sevap alır. Sevap verilen şey, gazab-ı ilahiye sebep olmaz, rahmete sebep olur. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse, iki sevap alır.)[Buhari]
Başka bir okuyucu da, şöyle diyor:
(Ümmetimin ihtilafı rahmettir) hadisini (Mezhepler rahmettir) diye söylemek uygun olur mu?
CEVAP
Oradaki ümmet, müctehid âlimlerdir. İhtilaftan kasıt da, farklı ictihad olduğunu yukarıda bildirdik. Yani o hadis-i şerif, (Müctehidlerin farklı ictihadları rahmet) anlamındadır. Bir müctehidin ictihad ederek elde ettiği bilgilerin hepsine, o müctehidin mezhebi denir. İctihad rahmet olunca, onun ictihadların toplamı olan mezhebi de rahmettir. O halde (Mezhepler rahmettir) demek gayet uygundur. Sapık olanların yani doğru itikattan ayrılanların ictihadları da, mezhepleri de bozuktur.
Selim akıl ve ictihad
Sual: Selim akıl Peygamberlerde bulunur ve hiç yanılmaz deniyor. İctihadda yanılmak bundan farklı mıdır?
CEVAP
İctihadda yanılmak farklıdır. Eshab-ı kiram, Peygamber efendimizin Kur’an-ı kerim dışındaki mübarek sözlerini anlamak için, (Ya Resulallah, bu vahiy mi, yani Allahü teâlânın kesin emri mi, yoksa kendi ictihadınız mı?) diye sorarlardı. Peygamberler de ictihad ederlerdi. Fakat ictihadlarında hata ederlerse, Allahü teâlâ, derhal Cebrail aleyhisselamı göndererek, hataları vahiy ile düzeltilirdi. Yani Peygamberlerin ictihadları hatalı kalmazdı. Mesela, Bedir gazasında alınan esirlere yapılacak şey için, Server-i âlem bazı Sahabe-i kiram ile birlikte bir türlü, Hazret-i Ömer ise, başka türlü ictihad etmişti. Sonra, âyet-i kerime gelerek, Allahü teâlâ, Hazret-i Ömer’in ictihadının doğru olduğunu bildirdi.
Hayrın şerrin yaratıcısı Allahü teâlâ olduğu gibi, Peygamberlerini yanıltan da Allahü teâlâdır. Resulullah efendimiz bir namaz kılarken yanılıyor. Sonra, (Yanıltıldım, unutturuldum) gibi ifadelerle cevap veriyorlar. Bir dini hükmün ortaya çıkması için Allahü teâlânın yanılttığı veya unutturduğu meydana çıkıyor.
Esirlerin öldürülmesi olayında da, Resulullahın amcası Abbas ve daha bazı esirler daha sonra Müslüman oldular. Sadece Hazret-i Abbas’ın soyundan binlerce âlim, büyük zatlar geldi. Eğer öldürülmüş olsaydı, bu nesil gelmeyecek ve kendisi de Cehennemlik olacaktı. Buradaki yanılmanın ne kadar rahmet olduğu meydana çıkıyor.
Hatalı ictihad olmaz
Sual: Ben hiçbir mezhebe bağlı değilim diyen birisi, “Mezhep imamları ilah değildir, peygamber gibi masum da değildir. ictihadlarının doğrularını alır, hatalarını atarız. Yahut delilleri daha kuvvetli olanı seçeriz” diyor. Böyle söylemesi doğru mudur?
CEVAP
Bir müctehid bile, başka müctehidin hata ettiğini bilemez. Çünkü, (İctihad ictihadla nakz olunamaz) buyuruluyor. Bunun için şu ictihad doğrudur veya delili daha kuvvetlidir denemez. Bir müctehid, Allah indinde isabet edemese, hata etse bile yine sevap alır. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.)[Buhari]
Sevap olan bir şey için hata tabirini kullanmak caiz değildir. Böyle farklı ictihadlar da Allahü teâlânın bir rahmetidir. Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Ümmetimin [âlimlerin] ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyheki, Deylemi, İ.Münavi, İ. Nasr]
Rahmet ve sevap olan bir ictihad için, nasıl olur da imam-ı a’zamın veya imam-ı Gazali’nin hatası var diyebiliriz? İşte bunun için (Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında hata yoktur, uydurma hadis olmaz) deniyor. Böyle söylemenin hâşâ onları peygamber ve ilah derecesine yükseltmekle ne alakası var? İctihadları hatalı, kitaplarında uydurma hadis var zannı ile Resulullahın vârislerine dil uzatmak caiz olmaz. Hatalı ictihad tabirini kullanmak da bu bakımdan hatalıdır.
Mezhep imamlarının hatası olmaz. Allah indinde hatası varsa o da sevap aldığı için hata sayılmaz. İnsanlar da onun hata olduğunu bilemez. Bir kimse, müctehid bile olsa, şu ictihad doğru, şu ictihad yanlış diyemez. Ancak müctehid, (Benim ictihadım şudur) diyebilir.
Halife Harun Reşid, İmam-ı Malik hazretlerinin ictihadlarını çok beğenmişti. Bunun için herkesin Maliki olmasını şiddetle arzu ediyordu. İmam-ı Malik hazretlerine "Ya İmam, senin kitaplarını çoğaltıp, her yere göndereceğim. Herkesin senin mezhebine uymasını emredeceğim" dedi. İmam-ı Malik hazretleri buyurdu ki:
"Ya halife, hadis-i şerifte; "Ümmetimin âlimlerinin farklı ictihadları rahmettir" buyuruluyor. Bu farklı ictihadlar Allahü teâlânın rahmetidir. Hepsi hidayet üzeredir. Müslümanları bu rahmetten mahrum bırakmak yanlıştır."
Hakkı teslim eden halife bu arzusundan vazgeçti.
Müctehid ve müceddid
Sual: Müctehid ve müceddid ne demektir? Herkesçe bilinen müceddidler kimlerdir?
CEVAP
Âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmiş olan din bilgilerini, toplayan, kitaba geçiren; açıkça bildirilmemiş, kapalı bildirilmiş olan bilgileri de anlayıp, açıklayabilen derin âlimlere Müctehid denir. Eshab-ı kiramın hepsi müctehid idi. Sünnette kapalı kalan yerleri, müctehid âlimler açıklamış, mezhepler meydana çıkmıştır. Bu mezheplerden yalnız dördü kitaplara geçmiş, diğerleri unutulmuştur.
Bu mezheplerin imanları, Eshab-ı kiramın ortak imanıdır. İmanda ayrılık caiz olmaz. Bu dört hak mezhebe, (Ehl-i sünnet) denir. Bu dört mezhepten hiçbirine uymayana mezhepsiz denir.
Mezheplere bağlı hiçbir âlim, ictihad derecesine yükselse bile, mezhebinin imamının üsul ve kaidelerine, hiçbir zaman muhalefet etmez. Mezhepsiz olan hiçbir İslam âlimi yoktur.
Müceddid, dinde yenileyici, bid’atleri çıkarıp dini eski hâline getiren âlim demektir. Mesela imam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) ikinci binin müceddidir.
Hicretten 400 yıl sonra, müctehid yetişmedi. Müctehide ihtiyaç da kalmadı. Çünkü Allahü teâlâ ve Onun resulü Muhammed aleyhisselâm, kıyamete kadar, hayat şekillerinde ve fen vasıtalarında yapılacak değişikliklerin, yeniliklerin şamil olan ahkâmın hepsini bildirdiler. Müctehidler de, bunların hepsini anlayıp, açıkladılar. Sonra gelen âlimler, bu ahkâmın, yeni olaylara nasıl tatbik edileceklerini, tefsir ve fıkıh kitaplarında bildirirler. Müceddid denen bu âlimler kıyamete kadar mevcuttur.(S. Ebediyye)
Cahiller ve din düşmanları tarafından Müslümanlar arasına sokulmuş olan hurafeleri, bid’atleri, yanlış inançları, kendilerinden bir şey ilave etmeden dini eski haline getiren müceddidlerdir. Hadis-i şerifte, (Her yüz yılda bir müceddid gelir. Ümmetimin işlerini yeniler) buyuruldu. Mesela, sultanlar içinde Ömer bin Abdülaziz, din bilgilerinde İmam-ı Şafii, tasavvufta Maruf-i Kerhi, esrar bilgilerinde İmam-ı Gazali, feyz vermekte ve harikalar, kerametler göstermekte,Abdülkadir Geylani, hadis ilminde İmam-ı Süyuti, tarikat, hakikat ve akaid bilgilerinin inceliklerini açıklamakta ve kalblere akıtmakta İmam-ı Rabbani, müceddid idiler. Hepsi, İslamiyet’in yayılmasına, kuvvetlenmesine hizmet ettiler.(Mekatib-i şerife)
Mezhebine uyan kurtulur
Sual: Bir müctehid ictihad ederken yanılsa veya bir hak mezhebin bir hükmü Allah katında yanlış ise, bizim o hükümle amel etmemiz günah olmaz mı?
CEVAP
Hayır. Müctehid, ictihad ederken yanılsa bile, günah olmaz, sevap olur. Allahü teâlâ, insanları kendi katındaki mutlak doğruya göre değil, müctehidin ictihadına uyup uymamakla imtihan edecektir. Bu genişliği, bu rahmeti Habibinin ümmetine ihsan etmiştir. Müctehide yani kendi mezhebine uyan kurtulur. Bir müctehidin ictihadında yanıldığını da hiç kimse bilemez. Başka âlimin farklı ictihadı bu ictihadın yanlış olduğunu gösteremez. Allahü teâlâ, ictihada sevap verdiği için hiç bir ictihada yanlış denemez. Bu ictihadla amel edenler de sevap kazanır.
Allah ve Resulü, müminlere merhamet ettikleri için, bazı işlerin nasıl yapılacağı, Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açık bildirilmedi. Açıkça bildirilse idi, öylece yapmak gerekirdi. Farzı yapmayanlar günaha girer, kıymet vermeyenler de kâfir olurdu. Müminlerin hâli güç olurdu. Böylece mezhepler meydana geldi.
Âlimin farz ve haram deme yetkisi
Sual: Ebu Hanife, imam arkasında Fatiha okumak tahrimen mekruh derken, imam Şafii farz diyor. Peygamberin bile, haram etme, farz kılma yetkisi yokken, farz Allah’ın emri iken nasıl olur da bu âlimler, farzdır, haramdır diyebiliyorlar?
CEVAP
Resulullahın ve müctehid âlimlerin yetkisi iyi bilinmediği için böyle garip sorular geliyor. Bir kimse suç işleyince, savcının isteği üzerine getirilip hakim tarafından ceza verilir ve hapse atılır. Hapse atanlar polis veya jandarmadır. Ama bunu savcının emri ile yapmaktadır. Hücreye konmuşsa gardiyan koymuştur. Şimdi gardiyana, jandarmaya veya polise, siz kim oluyorsunuz da beni hapse attınız diyemeyiz. Onlar savcının emrini uyguluyorlar. Savcı da kim oluyor denemez. O da kanun adına bunu yapıyor. Şu halde yetki kanundan geliyor. Ama bu yetki, polis ile, savcı ile, kullanılıyor. Polise, savcıya karşı gelen kanuna karşı gelmiş olur. Polis, savcı devletin ortakları değildir, devlete hizmet veren kişilerdir. Suç işledikleri takdirde onlar da cezalandırılır.
Farz ve haram Allah’ın emri ile olur. Ancak Allahü teâlâ, bu yetkiyi Resulüne de vermiştir. Birkaç örnek verelim:
1- Kur’anı açıklamakta yetkilidir. Bir âyet-i kerime meali:
(Kur’anı insanlara beyan et!) [Nahl 44] (Beyan etmek, başka kelimelerle açıklamak demektir.)
2- Bir şeyi haram etme ve farz kılmada da yetkilidir. İşte iki âyet-i kerime meali:
(O ümmî Peygamber, temiz şeyleri helal, pis, çirkin şeyleri haram kılar.)[Araf 157]
(Kendilerine kitap verilenlerden, Allah'a ve ahiret gününe inanmayan, Allah'ın ve Resulünün haram ettiği şeyi haram tanımayan ve hak dini[İslamiyet'i] din edinmeyen kimselerle; zelil bir halde kendi elleriyle [boyun eğerek] cizye verinceye kadar savaşın.) [Tevbe 29]
Resulullah açıklama yetkisine dayanarak buyuruyor ki:
(Peygamberin haram kılması, Allah’ın haram kılması gibi geçerlidir.)[Tirmizi]
(Eğer meşakkat vermeseydi, gece namazını ümmetime farz kılardım.)[Deylemi]
Şu halde, (Allah’tan başkası farz kılamaz, haram edemez) demek yanlıştır.
3- Resulullahın emrine uymak, Ona itaat etmek farz, isyan etmek haramdır. Üç âyet-i kerime meali şöyledir:
(Resule itaat, Allah’a itaattir.) [Nisa 80]
(Allah ve Resulüne itaat eden Cennete, isyan eden Cehenneme gider.)[Nisa 13,14]
(Allah ve Resulü, bir işte hüküm verince, artık inanmış kadın ve erkeğe, o işi kendi isteğine göre, tercih etme, seçme hakkı kalmaz.) [Ahzab 36]
Allah’ın emrine olduğu gibi Resulünün emrine de uymak şarttır. Peygamberin emrini kabul etmem, yalnız Kur’ana uyarım diyen kâfirdir.
4- İman konusunda da aynı yetkiye sahiptir. Resulullaha iman etmeyen kâfirdir. İki âyet-i kerime meali:
(Allah’a ve ümmi nebi olan Resulüne iman edin!) [Araf 158]
(Allah’a ve Resulüne inanmayan [kâfir olur] kâfirlere de çılgın bir ateş hazırladık.) [Feth 13]
5- İman gibi, Allah’ın emrine itaat ile Resulünün emrine itaat de aynıdır. Ben yalnız Allah’a [Kur’ana] uyarım, Resule [hadislere] uymam diyen kâfirdir. İşte bir âyet-i kerime meali:
(Allah ile resullerinin emirlerini birbirinden ayırıp ikisi arasında bir yol tutmak isteyen kâfirdir.) [Nisa 150,151]
Allahü teâlâ, Resulüne böyle yetkiler verip, (Resulüme tâbi olun) buyurduğu gibi, Resulü de, âlimlere yetki verip (Âlimlere tâbi olun!) ve (Âlimler benim vârislerimdir) buyuruyor. Yani (Bana tâbi olduğunuz gibi, âlimlere de tâbi olun) buyuruyor. Peki vâris olan bu âlimler, hiç hata etmez mi? Hatta birinin ak dediğine öteki kara demiyor mu? Ne olacak şimdi? Resulullah efendimiz onu da açıklamış,(Âlim ictihadında yanılırsa bir, isabet ederse iki sevap alır) buyurmuştur. (Buhari)
Demek ki Resulullahın vârislerinin de ictihad etme, haram ve helal deme yetkileri vardır. Bugünkü âlim taslakları müctehid değildir. Onların sözleri dinde senet olmaz. Bu yüzden, Yusuf-i Nebhani hazretleri, (Bugün müctehidlik taslayanın ya aklı veya dini noksandır) buyurmuştur.
XXXXXXXXXXXXXX
https://islamkalesi.wordpress.com/2012/08/15/rey-ve-ictihad/
15 Ağu 2012 - Hanefi Fıkhı
Posted on Ağustos 15, 2012 by islamkalesi
Hanefi Fıkhı’nın Esasları: Rey ve İçtihad
Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla…
Hamd, her türlü övgüye layık olan Allah’a mahsustur.
Salat ve selam, peygamberlerin efendisi ve sonuncusu Hz. Muhammed’e, O’nun yakınlarına, arkadaşlarına ve onlara uyanlara olsun.
Allah’ın bir lütfu olarak değerli hocamız araştırıcı, muhaddis, fakih, usülcü ve çağımızın nadir eleştiricisi, Osmanlı imparatorluğu son devir Şeyhulislam Vekili Muhammed Zahid el-Kevserî’nin «Fıkhu Ehli’l-Irak ve Hadisuhum» (Iraklıların Fıkıh ve Hadisleri) adlı bu eserini 1970 yılında neşretmiştim.
İlim adamlarınca uzun bir zamandan beri aranmakta olan böyle bir kitabı kaleme alan değerli hocamız el-Kevserî’ye Allah rahmet etsin, onu ve ilim ehlini mükafatlandırsın.
Bu eser, ilim adamları katında layık olduğu yeri almış, çok beğenilmiş ve faydalanılmıştır. Merhum el-Kevserî’nin bütün eserleri ve makaleleri için bunlar söylenebilir. Yani onun bütün eserleri ilmî inceleme ve geniş araştırmalara dayandığı için çok yararlı kitaplardır, her yerde ilim adamlarının elinden, düşmez. Merhum’un bu nitelikleri taşıyan kitaplarının başında «Fıkhu Ehli’l-Irak ve Hadisuhum» adlı elimizdeki eseri gelir.
A.Ü. İlahiyat Fakültesi mensuplanndan değerli kardeşlerim Abdulkadir Şener ve M. Cemal Sofuoğlu’nun bu kitabı Türkçeye, yani üstadımız el-Kevserî’nin ana diline çevirmeye karar verdiklerini öğrendim. Bu beni son derecede sevindirdi; çünkü bu tercüme, Türk ilim ve irfanına hızmetin ötesinde, yakın kültür tarihinin yetiştirdiği şahsiyetleri yeni nesillere tanıtmak bakımından çok önemlidir. İşte yazanmız Muhammed Zahid el-Kevserî, asırlar boyu İslam aleminin ilim ve irfan merkezi olan îstanbul’un yetiştirdiği alimler zincirinin son halkalarından biridir.
Türkçeye çevirilen bu değerli eserin İslamî ilimlerle uğraşan Türk gençlerine faydalı olmasmı ümid ediyorum. Bu vesileyle Türkiye’nin ilmî faaliyetlere hız vererek, İslam Alemindeki eski şerefli yerini almasını Allah’dan diliyorum.
Ayrıca bu değerli eseri Türkçeye kazandıran sayın mütercimlere teşekkür ve takdirlerimi sunuyor, kendilerine Allah’tan başarılar diliyor ve onu, layık olduğu şekilde güzel bir baskı ile neşretmelerini rica ediyorum.
Allah ilim yolunda çalışanlara yardımcı olsun.
3 Zilhicce 1399 (1980), Riyad
Hamd, fakihlerin mertebelerini İslam Dinine yapmış oldukları hizmette gösterdikleri himmete uygun olarak yücelten Allahadır. Salat ve Selam, nebilerin sonuncusu, müttakilerin dayanağı, İslam toplumunu karanlıktan aydınlığa ve nura kavuşturan Hz. Muhammed’e, O’nun al ve ashabına olsun.
Büyük hukukçu ve Muhaddis Abdullah b. Yusuf ez-Zeyla’î’nin «Nasbu’r-Raye lî-Tahrîci Ahâdisi’l-Hidâye» adlı eseri ahkam hadisleri konusunda gerçekten benzeri olmayan bir kitaptır; çünkü yazarı, araştırmada bir an bile boş durmamış, bu uğurda her türlü engeli aşmış, büyük küçük demeden yitiğini kimde ve nerede bulduysa almış, yorulmadan ve bıkmadan gece gündüz bütün gücünü harcayarak ilme hizmet etmiştir.
Bu büyük samimiyet ve derin araştırma sayesinde meydana getirdiği eser, bilginler katında benzerleri arasında layık olduğu yeri almıştır.
Gerçek odur ki, Zeyla’î, bu eserinde herhangi bir araştırıcı için bu konuda tamamlanması gereken bir eksiklik bırakmamıştır. İslam hukukçularının kendi içtihad ve görüşlerinde dayanmış oldukları hadisleri, fıkıh kitaplarındaki bölümlere göre ele almış, incelemiş, kaynaklarını göstererek tenkidini yapmıştır.
Yazarımız kadar tarafsız ve insaflı olan pek az kimse vardır. Öyle ki herhangi bir zümrenin benimsediği hadislerle yetinmemiş, muarızlarının delillerini de kaydederek, bunların leh ve aleyhinde belirtilmesi gereken hususları büyük bir titizlikle açıklamıştır. Mezheplerin, dayanmış oldukları ahkam hadisleri konusunda diğer eser yazanlar ise, böyle bir tarafsızlık gösterememişlerdir. Onlar, ya araştırmada kusurlu davranmışlar, ya da indî görüşlerinin peşinden gitmişlerdir. Oysa araştırmada kusurlu davranmak, delili kuvvetli olan meseleyi delilsiz bir duruma düşürür, indî görüşlerin peşinden gitmek ise, İslam’ın kabul etmediği bir taassuptur.
Delilleri incelerken, ilim adamının basiretini bağlayan en tehlikeli şey mezhep taassubudur; çünkü taassup, zayıfı kuvvetli, kuvvetliyi zayıf; güçlü delili güçsüz, güçsüz delili de güçlü gösterir. Bu ise din konusunda Allah’tan ve ahiret günü bunun hesabını vermekten korkan bir kişinin yapacağı şey değildir.
İslam hukukçusu, kendinden bilgin ve böyle ciddî bir hadisçi ile karşılaşınca nefsinin hevasına esir olmamalı ve böylesine eşsiz bir ilim adamına sımsıkı sarılmalıdır.
İşte Zeyla’î, bu nitelikleri hakkiyle kendisinde toplamıştır. Bu itibarla kendinden sonraki tahrîcle uğraşan alimler ona başvurmak zorunda kalmışlardır. Mesela: Bedrü’d-Dîn ez-Zerkeşî (1), İbn Mulakkin (2), İbn Hacer ve diğer meşhur alimler tarafından yazılan bu tür eserleri Zeyla’î’ninkilerle karşılaştırırsanız sözümüzün doğruluğunu görürsünüz. Hatta daha ileri giderek onlardaki mezhep taassubu bir yana bırakılırsa, tamamen Zeyla’î’nin eserlerinin taklidi olduklarını söyleyebilirsiniz.
Zeyla’î’nin bu eserinde Hanefîler, imamlarının delil olarak kullandıkları ahkam hadislerini bulurlar. Malikîler İbn Abdi’l-Berr’in «et-Temhîd» ve «el-İstizkar» adlı eserlerinde tahric ettiği rivayetler ve Abdu’l-Hakk’ın kitaplarında ele aldığı ahkam hadislerinin özetiyle karşılaşırlar. Şafiiler, Beyhakî’nin «Sünen» ve «el-Ma’rife» gibi eserlerinde tahric ettiği, Nevevî’nin «el-Hulasa», «el-Mecmu’» ve «Şerh-i Müslim» de zikrettiği, İbn Dakîk el-İyd’in «el-İlmâm» ve «Şerhu’l-Umde» adlı kitaplarında açıkladığı hadisleri görürler. Hanbeliler de İbnu’l-Cevzî’nin «et-Tahkik» ve İbn Abdi’l-Hadî’nin «Tenkîhu’t-Tahkik» adlı eserlerinde ve ahkam hadisleriyle ilgili diğer kitaplardaki önemli tenkidlerle yüzyüze gelirler.
Hatta araştırıcı, «Nasbu’r-Raye»de, Sahih hadis kitaplarında, sünenlerde, müsnedlerde, el-asar adını taşıyan kitaplarda ve diğer hadis kolleksiyonlarında bulunmayan, fakat İslam hukukçusu için çok önemli bir kaynak olan İbn Ebi Şeybe’nin «Musannef»i ile Abdurrazzak’ın «Musannef»i (3) gibi eserlerde yer alan ahkam hadislerini ilgili oldukları bölümlerde bulabilir.
Zeyla’înin bu kitabını övmekle kimsenin azmini kırmak, himmetini küçümsemek istemediğim gibi, Zeyla’î’den sonraki ilim adamlarının şayanı şükran olan çalışmalarını inkar etmek de istemiyorum. Sadece burada herkesin hakkını vermek, ilmi takdir etmek, Zeyla’î gibi bir alimin himmet ve gayretini itiraf etmek için bu satırları yazıyorum.
Zeyla’î, Hanefî hadisçilerinden olup, çağında ve çağından sonra bütün hukukçular arasında takdirle karşılanan bu eseri meydana getirmiştir. Bu kitabın sahifelerini karıştıran ve bölümlerinde yer alan hadisleri inceleyen kimse, Hanefîlerin bütün hukukî konularda hadis ve rivayetlere son derece önem verdiklerini anlar.
Buna rağmen yeryüzünde cehaletleri ya da taassupları dolayisiyle Hanefîler hakkında ileri-geri konuşanlar vardır. Bunlar bazan Hanefîlerin nass bulunmadığı vakitler re’ye göre içtihad yaptıklarını söylerler. Halbuki re’ysiz fıkıh olmaz. Bazan da Hanefîlerin az hadis bildiklerim ileri sürerler. Oysa Hanefîlerin delil olarak kullandığı hadisler her tarafa yayılmıştır. Bir kısmı da, Hanefîlerin ictihad yaparken «İstihsan» metodunu kullandıklarını, bu metodla ictihad yapan kimsenin kendiliğinden hüküm koymuş olduğunu söylerler.
Hanefîlerin istihsan konusundaki görüşlerine vakıf olduktan sonra bu sözlerin doğruluk derecesi ne olabilir? Kıyası kabul edenler istihsanı nasıl reddederler? Hüküm yalnız Allah’ındır. Hz. Peygamber ise, sadece O’nun tebliğcisidir. İslam hukukçusunun yaptığı ise yalnız nassları kavramaktır. Fakih için hüküm koyuyor diyen kimse, fıkıh ve şeriatı anlamamış demektir. Hatta yanlış bir yola girmiştir…
İşte biz burada, bu tür sakat görüşlerin yerinde olmadığını belirtmeye çalışacağız. Ayrıca re’y, ictihad, Hanefîlerce benimsenen istihsan ve haberlerin kabul şartlarını, Kûfe’nin Kur’an ve Hadis ilimleriyle Arapça bilgisi, fıkıh ve fıkıh usulü bakımından işgal ettiği yeri, buranın doğu İslam ülkeleri için nurlu bir merkez haline gelmiş bulunduğunu ve bütün dünyaya ışık tuttuğunu, Irak Ekolünün diğer İslam hukuk ekollerinden üstün olduğunu, ilk İslamî çağlardan günümüze kadar hadis bilgisi yönünden zenginliğini, ince bir anlayışla mana denizine dalışını belirteceğiz. Bu gerçekleri bütün muarızlar da itiraf etmektedirler. Cerh ve Ta’dîl konusunda yazılmış olan eserler hakkında da kısa bir bilgi vereceğiz.
Bize Allah yeter. O, ne güzel vekildir!
(1) Yazar burada ez-Zerkeşî’nin «Fethu’l-Aziz Âlâ Kitabi’l-Veciz» (ez-Zehebu’l-İbriz fî Tahrîci Ahâdisi Fethi’l-Aziz) adlı eserini kasdetmektedir. (Çev.)
(2) İbn Mulakkin, meşhur Şafiî alimlerindendir. Fıkıh, tarih ve hadis sahasında önemli eserleri vardır. 723-804 hicri tarihleri arasında yaşamıştır. Asıl adı Ömer b. Alî b. Ahmed’dir. Daha çok İbn Mulakkin künyesi ile tanınır. (Çev.)
(3) Abdu’r-Razzak’ın Musannefi 11 cild halinde Beyrutta Habiburrahman el-Azamî tahkikiyle basılmıştır. (Çev.)
Re’y konusunda bir kısım rivayetler vardır. Bunlardan bir kısmı, re’yin kötü, bir kısmı da iyi olduğunu anlatır. Kötü olan re’y kişinin kendi hevesine dayanan bir görüştür. İyi olan re’y ise, Kitab ve Sünnet’e kıyas yoluyla Sahabe, tabiun ve teba-i tabiîn fakihlerinin usulüne uygun olarak yeni bir olayın hükmünü nasstan çıkarmaktır. Bu konudaki rivayetlerin çoğunu el-Hatîbu’l-Bağdadî, «el-Fakîh ve’l-Mütefakkih»de zikretmiştir. İbn Abdi’l-Berr de bu rivayetleri, kaynaklarını inceleyerek nakletmiştir. (4) Bu konudaki kesin kanaat şudur: Sahabî, tabiî ve Teba-i tabiînin fakihleri yukarıda temas ettiğimiz manada re’yle ictihad yapmışlar; yani nasslara başvurarak yeni olayların hükmünü çıkarma yoluna gitmişlerdir ki bu, inkarı mümkün olmayan icmalardandır.
İmam Ebu Bekr er-Razî, (5) «el-Fusûl fi’l-Usul» adlı eserinde, re’yle ictihad bakımından Sahabî ve Tabiî fakihlerinin durumlarını anlattıktan sonra şöyle demektedir: «Nihayet fıkıh ve usulünü bilmeyen, selefin metodunu tanımayan, cehalete düşmekten sakınmayan, sahabîlere ve onların haleflerine aykırı bir şekilde nefsî arzularına uyan bir topluluk ortaya çıkmıştır.
«Kıyas ve yeni olayların hükümlerini ortaya koymak için ictihad yapmayı ilk inkar eden İbrahim en-Nazzam’dır. O, bu konuda bilgisizliği yüzünden ve tehevvüre kapılarak, kıyasla ictihad yaptıkları için sahabîlere dil uzatmış, onlara uygunsuz şeyler nisbet ederek, Allah’ın onları nitelediği ve övdüğü şeyin zıddı ile vasıflandırmıştır.
«Sonra Bağdadlı kelamcılardan bir kısmı bu görüşe uymuş, ancak Nazzam gibi selefi yermemiş ve kınamamışlardır. Yine de aşırı gittikleri taraflar olmuştur. Selefe dil uzatmamakla birlikte ictihad ve kıyas konusundaki sözleri onları daha da kötü bir iş işlemeye sevketmiştir; çünkü onlara göre sahabilerin ictihadları kesin bir hüküm vermek için değil, bir kısım yeni olaylarla ilgili hasım tarafları sulh etmekten ibarettir. Bu suretle onlar, görüşlerini böyle bir cehaletle süslemişler ve sanki Nazzam’ın selefi hatalı bulmakla içine düştüğü çirkin durumdan kurtulmuşlardır!
«Daha sonra Davud b. Ali adında cahil biri çıkmış, her iki tarafın ne söylediğini anlamadan onlara uymuş; kısmen Nazzam’ın, kısmen de kıyası reddeden Bağdadlı kelamcıların sözlerini benimseyerek kıyas ve ictihadı reddetmek için deliller getirmiştir. Bununla birlikte o, aklî delillerin hepsini kabul etmemiş, din ilimlerinde aklın hiçbir rolü olmadığını sanarak kendisini hayvan mertebesine indirmiştir.» (6)
Ebubekr er-Razî böylece, rey ve kıyasın delil oluşunu şüpheye mahal vermeyecek şekilde ispat etmeye çalışmıştır.
Bu anlamda rey’le ictihad bütün İslam hukukçularının övünmeye layık bir niteliği olup derin bir anlayış ve kavrayışı ifade eder. Bunun içindir ki İbn Kuteybe, «Kitabü’l-Ma’arif»inde «rey taraftarları» başlığı altında fakihleri zikreder ve Evzaî, Süfyan Sevri ve Malik b. Enes’i bunlar arasında sayar. Yine Hafız Muhammed b. el-Haris el-Huşenî, «Kudatu Kurtuba» adlı eserinde imam Malik’in öğrencilerini rey tarafları olarak gösterir. Hafız Ebu’l-Velîd b. el-Faradî ise «Tarîhu Ulema’i’l-Endelus» adlı kitabında aynı ifadeyi kullanır.
Hafız Ebu’l-Velid el-Bacî de el-Muvatta’ şerhinde «ed-Dau’l-Udal» hadisini açıklarken imam Malik’den nakledilenleri reddetmiş ve İbn Abdi’l-Berr’in, «imam Malik’in rey taraftarı taleblerinden (yani fakihlerden) hiç birisi böyle bir şey rivayet etmemiştir» ifadesini kullandığını söylemiştir. (7) Bu konuda daha fazla örnek vermeye gerek yoktur.
Bundan da anlaşılıyor ki re’yi kötüleyen rivayetler, fıkıhta indî görüşlerin bir değer taşımayacağını, insanlık tarihi boyunca ardı arkası gelmeyecek yeni olayların Kitab ve Sünnet nass’larına kıyas yoluyla çözümlenmesi gerektiğini ifade etmektedir. Kısaca, bu rivayetlerin kötülediği re’y, şer’î delillerin reddettiği, nefsî arzuların mahsulü olan indî görüşlerdir.
Hanefîlerin re’y taraftarları diye isimlendirilmesi ise; ancak hüküm çıkarırken re’yi çok iyi kullanmalarından ileri gelmiştir. Nerede olursa olsun, ister Irak’ta, ister Medine’de, fıkhın bulunduğu her yerde re’y de bulunacaktır. İslam hukukçularının hepsi sadece ellerindeki delillere göre, ictihadın şartlarında ihtilaf etmişlerdir. Kitab, Sünnet, İcma’ ve Kıyası kabulde ve sadece bunlardan biriyle yetinmeme konusunda ittifak etmişlerdir. A’meş’in dediği gibi, hadisçiler nakilci olup, eczacı gibidirler. Fakihler ise tabip hükmündedirler. Bu itibarla fakih olmayan bir hadis ravîsi fetva vermeğe kalkışırsa gülünç duruma düşer. er-Ramehurmuzî, «el-Muhaddisu’l-Fasıl» da, İbnu’l-Cevzî «Telbîsu İblîs» ve «Ahbaru’l-Hamka» da, el-Hatîbu’l-Bağdadî de «Kitabu’l-Fakih ve’l-Mütefakkih» de bunun misallerini vermişlerdir. -8- Burada hadis ekolünden söz etmeğe gerek yoktur.
Hanbelî bilginlerinden Süleyman b. Abdi’l-Kavî et-Tufî, Hanbelî usulüne dair yazdığı «Muhtasaru’r-Ravda» adlı eserin şerhinde şöyle der: «Bilesin ki re’y taraftarları sözü izafî bir şeydir. Hükümlerde re’y ile ictihad yapan herkese şamildir. Bütün İslam alimleri buna dahildir çünkü müctehidlerin hepsi ictihadlarında akıl ve re’ye başvurmadan yapamazlar. Doğruluğunda münakaşa edilmeyen «Tahkikul-Menat» ve «Tenkîhu’l-Menat» (9) gibi ictihad usullerini her müctehid kullanmıştır.
«Re’y taraftarları» deyimi «halk-ı Kur’an» meselesi (10) ortaya çıktıktan sonra raviler tarafından Iraklı’lara, yani Ebu Hanîfe ve ona tabi olan Kûfelilere ad olarak verilmiştir.
«Bazıları Ebu Hanîfe’ye dil uzatmada ileri gitmişlerdir. Ben ise vallahi Ebu Hanîfe’nin kendisine nisbet edilen şeylerden uzak olduğu kanaatindeyim ve onu bu gibi isnatlardan tenzih ederim. Kısaca, Ebu Hanîfe inat olsun diye hiç bir sünnete muhalefet etmemiştir. Sünnet konusunda muhalefet ettiği olmuşsa, ancak doğru gördüğü ve mevcut olan delillere dayanarak muhalefet etmiştir. Muhalifleri ona karşı pek insaflı davranmamışlardır. Ebu Hanîfe ise ictihadında yanılmış ise bir, isabet etmişse iki mükafat almıştır. Ona dil uzatanlar, ya hasedçilerdir, ya da ictihad yapılması gereken yerleri bilmeyenlerdir.
«Arkadaşlarımızdan Ebu’l-Verd’in «Usulu’d-Din» adlı kitabındaki ifadesine göre, Ahmed b. Hanbel de Ebu Hanîfeyi saygı ve övgü ile anmıştır.» Şihab İbn Hacer el-Mekkî eş-Şafiî «el-Hayratu’l-Hisan» adlı kitabında (s. 29), «Anlaşılmaktadır ki sonraki alimlerin Ebu Hanîfe ve talebeleri için «Re’y taraftarları» tabirini kullanmaları onları küçültmek için değildir. Bu, onların kendi görüşlerini, Sünnete ve Sahabilerin ictihad larına tercih ettiklerini söylemek gayesini de gütmez; çünkü Ebu Hanîfe ve talebeleri bu gibi durumlardan uzaktırlar.»
Daha sonra İbn Hacer el-Mekkî, Ebu Hanîfe ve arkadaşlarının fıkıhta takip ettikleri yolu açıklamış; onların önce Kitab, sonra Sünnet ve daha sonra da Sahabilerin fetvalarıyla ictihadda bulunduklarını belirtmiş ve bunun aksini zannedenleri reddetmiştir. Bir müctehid olan Ebu Hanîfe’yi tenkid eden güvenilir hadisçilerin bulunduğunu inkar edemeyiz. Bu hadisçiler Ebu Hanîfe ve arkadaşlarının kabul etmediği rivayetlerde bulunan illetlere dikkat etmedikleri için onun ve öğrencilerinin re’ye karşılık hadisi terkettiklerini zannetmişlerdir. Çoğunlukla bu hadisçiler, Ebu Hanîfe ve öğrencilerinin delillerden nasıl hüküm çıkardıklarım kavrayamamışlardır. Esasen bu, müctehidlerin görüşlerinin çok keskin oluşundan ve hadis nakledenlerin idraklerinin sathiliğinden ileri gelmiştir. Dolayisiyle hadisçiler re’ye karşılık rivayeti terkediyorlar diye fıkıhçıları tenkid etmişlerdir. Onların bu yersiz tenkidleri sadece kendilerine racidir.
İbn Hazm’e gelince o, kıyası toptan reddeder. Bu itibarla kıyası kabul eden diğer müctehidlerle Ebu Hanîfe ve arkadaşlarını ağır bir dille tenkid etmiştir. Kadı Ebu Bekr b. el-Arabî de «el-Avasım Mine’l-Kavasım»da İbn Hazm’i reddetme görevini üzerine almıştır, İbn Hazm’in kıyası tanımama konusunda elinde herhangi bir delili yoktur. Sadece o, kıyasın hüccet oluşu hususunda sahabilerden intikal eden şeyleri reddederken büyük bir pervasızlıkta ve kıyas aleyhinde varid olan birtakım zayıf rivayetleri sahih saymak cür’etinde bulunmuştur. (11)
Gariptir ki iyi bir alim olarak yetişmemiş olan, bir derginin sahibi (12) dergisini mezhepçilik propagandası için bir araç yapmıştır. Esasen onun savunduğu mezhebin ne olduğu da belli değil. Bundan 10 yıl önce o, «İslamda kolaylık ve genel yasama usulü» konusunda bir kitapçık yazmış, burada İbn Hazm’ın kıyas aleyhindeki görüşlerini, müctehid imamların metodlarına aykırı bir tarzda kıyası savunan, Kitab ve Sünnete uymasa bile kendi mezhebini maslahat esasına dayandıran bazı yazarlara (13) ait bir takım görüşleri toplamıştır. Bunlara dayanarak yine bir takım çelişik sonuçlar ortaya koymuştur ki, aklı başında bir kimse bunları söylemez. Bu tür davranışlar öküz altında buzağı aramaktan başka bir şey değildir.
İbn Hazm, kıyası reddederken Nuaym b. Hammad’ın rivayet ettiği bir hadise dayanmaktadır. Oysa Nuaym b. Hammad’ın bu rivayetine hadis tenkidçilerinin çoğu itibar etmemişlerdir. İbn Hazm ise bu durumu bilmemektedir. Halbuki doğudaki küçük hadisçiler bile meseleleri birbirlerine re’y ile kıyas etme hadisini bilirler. (14)
Ayrıca bu hadisin senedinde Harîz en-Nasibî vardır. Gerçi müctehidlik iddiasında bulunan İbn Hazm, «Harîz»i «Cerîr» okumaktadır. İbn Hazm’ın diğer bir delili de İbn Mace’de geçen «Sebaya’l-Umem» hadisidir. İbn Hazm bu hadisi de hasen olarak görür. Oysa senedleri arasında «Süveyd» vardır. Süveyd hakkında ise İbn Maîn, «kanı helaldir»; Ahmed b. Hanbel de «rivayet ettiği hadis kabul edilmez» demiştir. Hafız Şihab el-Busirî de «Misbahu’z-Zucace» de, onu tenkid ederken müsamahalı bir dil kullanmasına rağmen, zayıf olarak nitelemiştir.
Bu hadisin ravileri arasında bir de İbn Ebi’r-Rical vardır ki, Nesaî’ye göre hadisi kabul edilmez. Buhariye göre ise «münkeru’l-hadis»tir. (15)
İbn Hazm İslam hukukçularını, re’y ve hadis taraftarları olmak üzere ikiye ayırır. Aslında bu düşünce gerçek değildir. Bazı cahil nakilcilerin sözlerine dayanarak Ahmed b. Hanbel’in «Mihnet»inden sonra bir takım kimseler tarafından uydurulmuştur.
İbrahim en-Neha’î ve bazı arkadaşlarından rivayet edilen «re’y taraftarları sünnetin düşmanlarıdır.» sözü, itikadî konularda sahih sünnete muhalif olan re’y anlamındadır. Yani bu sözle fer’î hükümlerde ictihad etmek değil; haricîler, kaderîler ve müşebbihe gibi bid’at taraftarları kasdolunmaktadır. Bu sözü, başka türlü anlamak, onu tahrif etmektir. Uydurmacılar aksini düşünse bile bizzat en-Neha’î ve İbnu’l-Müseyyib fer’î meselelerde re’y ile ictihad yapmışlardır.
İbn Hazm, kıyas konusunda sahabilerden nakledilenlerin hepsini yalanlamağa çalışır. Bilhassa Hz. Ömer’den rivayet edilen hadisi, (16) doğru bulmaz. Oysa bu hadisi el-Hatîbu’l-Bağdadî ve diğerleri bir çok yolla ve bir birine yakın lafızlarla rivayet etmişlerdir. Diğer sahabilerden rivayet edilenler de böyledir.
el-Hatîbu’l-Bağdadî «el-Fakih ve’l-Mutefakkih» de (17) re’y ile ictihad konusundaki Mu’az hadisini rivayet ettikten sonra şöyle der: «el-Haris b. Amrin, «Bu hadis, Muaz’ın arkadaşlarından bir çok kimseden rivayet edilmiştir» demesi onun, meşhur olduğunu ve ravilerinin çokluğunu gösterir. Muaz’ın zühd ve takvası bilindiği gibi, arkadaşlarının dindar, güvenilir, zühd ve takva sahibi oldukları da açıktır. Ubade b. Nüsey bu hadisi Abdurrahman b. Ganm’den, o da Muaz’dan nakletmiştir. Bu senedde bir kopukluk yoktur. Ravileri güvenilir kimselerdir. Ayrıca alimler onu kabul etmişler ve delil olarak kullanmışlardır. Bu da gösterir ki bu hadis, alimler tarafından sahih olarak kabul edilmiştir. (18)
Buna benzer daha geniş açıklamalar Ebu Bekr er-Razî’nin «Fusûl»unde de vardır. er-Razî, «Kıyası tanımayanlar» (19) bölümünde bu konuyu ele almıştır. Biz burada sözü daha fazla uzatmak istemiyoruz. Zahirîler ve taraftarlarının aşırı tutumlarını reddeden rivayetler hakkında geniş bilgi için Ebu Bekr er-Razî’nin, el-Fusûl fi’l-Usul; el-Hatibu’l-Bağdadî’nin el-Fakih ve’l-Mütefakkih isimli eserlerine bakılabilir. Zahirîlerle taraftarlarını susturacak rivayetler bu eserlerde bulunabilir. (20) Sanırım burada bu kadarcık yeter.
(4) el-Hatibu’l-Bağdadî, el-Faklh ve’l-Mütefakkih, s. 187-216; Hafız İbn Abdi’l-Berr, Câmi’u Beyâni’l-İlim ve Fad-lihi, 11/55-78, 133-150.
(5) Cassas diye meşhurdur. 305-370/917-980 yılları arasında yaşamıştır. İleride Hanefî muhaddisleri bölümünde hal tercümesi verilecektir. «el-Fusûl fi’l-Usûl» adlı eseri, konusunda çok önemlidir. Dâru’l-Kütübi’l-Mısriyye’de iki yazma nüshası vardır. (Prof. Dr. Hüseyin ATAY, Dâru’l-Kütüb’de üç yazmasının bulunduğundan söz etmektedir. Bkz. İslâm Hukuk Felsefesi giriş kısmı, İlahiyat Fakültesi Yayınları, Ankara 1978, S. 82 (Çev.)
(6) İmam Ebû Bekr er-Râzî, burada Nazzam’ın durumunu nezaket çerçevesinde kısaca belirtmiştir. Biz, Nazzam’ı ve görüşlerini bir kaç kelimeyle açıklamak istiyoruz.
Tam adı Ebû Ishâk İbrahim b. Seyyar en-Nazzam’dır. Mû’tezile büyüklerinden Ebû’l-Huzeyl el-Allâf’ın kız kardeşinin oğludur. Basra çarşısında boncuk dizip sattığı için kendisine Nazzâm (dizici) adı verilmiştir. İtizal perdesi altında zırdıklık yapanlardan biridir.
Ebû Mansûr el-Bağdadî, «el-Fark Beyne’l-Firak» adlı eserinde (S. 79-80), Nazzâmiye fırkasını anlatırken şöyle der: «Gençliğinde mecûsilerle ve «Tekâfuu’l-Edille» ye, yani her meselenin ve her hükmün lehinde ve aleyhinde eşit değerli delillerin bulunacağına inanan «Senevviyye» fırkası mensuplarıyle düşüp kalkmış, yaşlılık çağında da dinsiz filozoflarla arkadaşlık etmiştir. Sonra da mecûsilik inançları, felsefecilerin sapıklık ve şüpheciliklerini İslâm dinine sokmağa çalışmıştır. Brahmanların peygamberlik makamını inkâr etmeleri Nazzam’ın hoşuna gitmiş, fakat korktuğu için bu görüşü benimsediğini söyleyememiştir. Buna karşılık Kur’ân-ı Kerim’in nazım yönünden i’câzını ve ayın ikiye bölünmesi, Hz. Peygamberin elinde çakıl taşlarının teşbih etmesi, O’nun parmaklarının arasından su fışkırması gibi mucizeleri inkâr ederek, nübüvveti de inkâr derecesine varmıştır.
Daha sonra İslâm’ın hukukî hükümlerini ağır görmeğe başlamış, fakat bunları da ortadan kaldırmak için cesaret gösterememiştir. Dolayısiyle bu hükümleri çıkarmak için hukukçuların baş vurdukları metodları reddetmiştir. Bu cümleden olmak üzere icma’, kıyas ve bir kısım mütevatir olmayan haberleri kabul etmemiştir.
Sahabîlerin fer’î meselelerde ictihad yapma konusunda icmâ’ ettiklerini görmüş ve onlara çirkin bir şekilde dil uzatmış, büyük sahâbîlerin fetvalarını tenkid etmiş, hem hadis, hem de rey taraftarlarını, Haricî, Şiî ve Neccâriye dahil, bütün fırkaları yermiştir.
Mu’tezilîlerin ekserisi Nazzam’ın dinsizliğinde birleşirler. Ona ancak kaderiyecilerden Câhız gibi pek az kimse uymuştur.
Bir çok Mu’tezilî büyükleri gibi kendi dayısı Ebû’l-Huzeyl de «er-Redd ala’n-Nazzâm» adlı eserinde onu tekfir etmiştir. Cübbâ’î ise Ebû Mansûr el-Bağdadî’nin zikrettiği meselelerde Nazzâm’ı tekfir etmiştir. Mu’tezilîlerden el-İskafî de Nazzâm’a bir reddiye yazmış ve bir çok görüşlerinde küfre gittiğini söylemiştir.
Ehl-i Sünnet eserlerine gelince, bunların da çoğunda Nazzâm’a hücum edilmiştir. Bu arada Ebû’l-Hasen el-Eş’arî, Nazzâm’ı tekfir konusunda üç kitap yazmıştır. Kalânisî, onun hakkında bir çok risale kaleme almıştır. Kâdî Ebû Bekr Bakkıllânî yazdığı büyük bir kitapta Nazzâm’ın usulünü tenkid etmiş ve özellikle «İkfâru’l-Müte’evvilîn» adlı eserinde «biz, burada Nazzam’m iç yüzünü ortaya koyacağız.» diyerek onun sapıklıklarını belirtmiştir. Ebû Mansûr el-Bağdadî de (S. 80-91), Nazzam’m boynunu vurduracak yirmi bir sapık görüşünü kaydetmiştir. Gazali de «el-Mustasfâ» da (C. II, S. 246-247), kıyas konusunu anlatırken Nazzâm’m sahabîlere dil uzattığını ve kıyası tanımadığını söylemiştir.
(7) el-Bâcî, el-Müntekâ, VII/300.
-8- Telbîsu İblîs, 111-113; Ahbâru’l-Hamkâ ve’l-Muğaffelîn. 115-127; el-Fakîh ve’l-Mütefakkih, 11/81-84.
(9) Bu metodları, yani «Tahkîku’l-Menât» ve «Tenkîhu’l-Menât» ve «Tahrîcu’l-Menât»ı burada açıklamakda fayda vardır.
Hanbelî hukukçularından İbn Kudâme el-Makdisî «Ravdatu’n-Nazır ve Cennetu’l-Munâzır» adlı eserinin kıyas bölümünün baş tarafında (Abdu’l-Kadir Bedrân haşiyeli baskı, II/ 229-234) şöyle der:
«Tahkîku’l-Menât» ikiye ayrılır:
1 — Küllî bir kaidenin üzerinde ittifak edilmesi veya bu kaide hakkında bir nas bulunması ve fer’i bir meselede müctehidin bir kurala uygun olarak ictihadda bulunmasıdır ki, böyle bir metoda baş vurulmasında ihtilâf bulunduğunu bilmiyoruz. Meselâ, ihramlı bir hacının bir yaban eşeği avlamasına ceza olarak bir sığır kurban etmesi gerekmektedir; Çünkü Kur’ân-ı Kerimde «onun, yabanî hayvanlardan öldürdüğü şeyin benzerini ceza olarak kurban etmesi gerekir.» (Mâide Sûresi, 95) buyurulmaktadır. Burada, cezada, öldürülen hayvanla kurban olarak kesilecek hayvan arasında benzerliğin bulunması gerekmektedir. Yaban eşeği ile sığır arasında cüsse itibariyle bir benzerlik bulunduğundan, sığır kurban edilmesi gerekmektedir. Bu meselede benzerlik bulunması nass ve icma’ ile sabittir. Sığırla yaban eşeği arasındaki benzerliğin tesbiti ise bu tür bir ictihaddır. Diğer bir misal Kıblenin tayinindeki ictihaddır. Bilinmektedir ki, namaz kılarken kıbleye dönmek nass ile sabittir, fakat kıblenin ne tarafta olduğunu tesbit ise ictihadla mümkündür. İmamın kim olabileceği, adaletin neden ibaret olduğu ve nafakalarda yeterli miktarların tesbiti gib” şeylerde «Tahkîku’l-Menât» adı verilen ictihad ile olur. Bu tür ictihadlara Tahkîku’l-Menât adı verilmiştir; çünkü aslında hüküm bellidir; fakat bu hükmün olaylara tatbiki, bazı emarelere dayanarak istidlal yoluyle olmaktadır.
2 — Bir hükmün illeti nass veya icma’ ile bilinmektedir. Müctehid sadece o illetin fer’î bir meselede bulunduğunu kendi ictihadiyle ortaya koymaktadır. Meselâ, Hz. Peygamber kedi hakkında «O, necis değildir; çünkü aranızda dolaşan hayvanlardandır.» buyurmuştur. Burada insanlar arasında dolaşmak, kedinin pis olmdığının illeti olarak belirtilmiştir. Müctehid kendi ictihadiyle fare gibi bir kısım haşerelerin de insanlar arasında dolaşmalarından dolayı temiz olduğuna hükmedebilir. Bu açık bir kıyas olup, kıyası inkâr edenler de bunu kabul ederler.
«Tahkîku’l-Menât»ın birinci çeşidi kıyas değildir ve bu ihtilafsız bir husustur. Kıyas ise ihtilaflı bir ictihad metodudur. «Tahkîku’l-Menât» her hukuk sisteminde zaruri olarak vardır; çünkü her şahsın adaleti ve şahısların yeterlilik dereceleri hakkında nass bulunamaz.
«Tenkîhu’l-Menât» ise, şâri’in hükmü bir sebebe izafe etmesidir. Dolayısiyle hükümde bir rolü olmayan bazı nitelikler bulunur ve hükmü genişletmek için bunlara itibar etmemek gerekir. Meselâ, bir bedevi arap, Hz. Peygambere gelip, «Mahvoldum, Ya Resûlallah» demiş, Hz. Peygamber ne yaptın?» diye sorduğunda, «oruçlu iken gündüzün eşimle münasebette bulundum» demiştir. Bunun üzerine Hz. Peygamber, «bir köle azad et» diye cevap vermiştir. Burada Hz. Peygambere müracaat eden şahsın, bedevi bir arap oluşunun hükümde bir rolü yoktur. Aynı durumda olan bir Türk veya başkası da aynı hükme tabi tutulur; çünkü hükmün sebebi, fiilin mükellef tarafından işlenmesidir; bedevi tarafından işlenmiş olması değil. Dolayısiyle teklifler bütün şahısları içine alır ve herhangi bir ramazanda bu şekilde orucu bozan kimselere de aynı hüküm uygulanır; çünkü bu hüküm için hadisenin cereyan ettiği ramazan değil; mutlak olarak ramazanda orucun bozulması esastır. Ayrıca oruçlu şahsın ramazanda gündüzün eşiyle münasebette bulunması da bu hüküm için bağlayıcı bir husus değildir. Zira bu münasebet zina şeklinde olursa oruca saygısızlık bakımından daha kötüdür. İşte bunlar, hükümde rolü olmayan kayıtları bir tarafa bırakarak hükmün sebebine dayanan kıyaslar için örneklerdir. Hüküm nass ile bilindikten sonra onun sebebini tayin etmekle ve «Tenkîhu’l-Menât» yoluyle yapılan böyle bir içtihadı, kıyası tanımayanların çoğu da kabul ederler.
«Tahrîcu’l-Menât» da, Şari’in herhangi bir konuda hükmü açıkça belirtmesi ve onun illetine işaret etmemiş olmasıdır. Meselâ, Buğday, arpa, tuz, altın, hurma ve gümüşde faizin yasaklanışı böyledir; çünkü Hz. Peygamber «altın altın ile, buğday buğday ile, arpa arpa ile, hurma hurma ile, tuz tuz ile, eşit ve peşin olmak üzere alınıp verilir. Bu sınıflar değiştiği takdirde istediğiniz şekilde alıp satabilirsiniz.» buyurmuştur.
Bu hadisi Müslim ve Ahmed b. Hanbel, Ubâde b. es-Sâmit yoluyle rivayet etmişlerdir.
Bu hükmün illetini çıkararak şöyle diyebiliriz: Buğdayda ölçüler cinsinden olduğu için faiz haram kılınmıştır. Aynı şekilde ölçü ile satılan pirinci de buna kıyas edip, kendi cinsiyle satıldığı takdirde fazlasının faiz ve haram olduğunu söyleyebiliriz. İşte bu kıyasa dayanan ictihad, İslâm hukukçuları arasında ihtilâflara yol açmış olup ekseri alimler, bu tür kıyası muteber saydıkları halde Zahirîler gibi bir kısmı reddetmişlerdir.
(10) Bu mesele hakkında geniş bilgi için, bkz. et-Tehânevî, Kavaid fî Ulûmi’l-Hadis, Beyrut 1972, S. 361-380′de yer alan ve tarafımızdan yazılan 5 numaralı dipnot.
(Bu kısım Dr. Mücteba Uğur tarafından Türkçeye çevrilmiş ve «Halk-ı Kur’ân Meselesi, Râviler, Muhaddisler, Cerh ve Ta’dil Kitaplarına Tesiri» adı altında İlahiyat Fakültesi Dergisinde yayınlanmıştır (Cilt XX, Si 307-321). (Çev.)
(11) İbn Hazm’ın bu görüşünü eski ve yeni bilginlerden bir çoğu reddetmiştir. Bu konuda onu susturan en güzel eser Nâsihu’d-Din el-Hanbelî’nin «Akyisetu’r-Rasûl» adlı eseri ve bunun Alâu’d-Dîn Kiykeldî tarafından yapılan muhtasarıdır. Bu eserlerde, kıyasla amel edilebileceğini isbatlayan 150 kadar hadis vardır. Allah kısmet ederse bu iki eseri ilim erbabına sunacağız.
(12) Bu zat «Mecelletü’l-Menar» sahibi M. Reşid Rıza’dır. Burada işaret edilen kitabının adı «Yusru’l-İslâm ve Üsûlü’t-Teşri’î’l-Âmm» dır.
(13) M. Zahid el-Kevserî’nin «Makâlât»ında yer alan bu konu ile ilgili «Nazaru’l-Mer’i ilâ Şer’illah Mi’yâru dînihi», «Eseru’l-Urfi ve’l-Maslahati fî’l-Ahkâm» ve «Re’yu’n-Necm et-Tufî fi’l-Maslahati» adlı makalelerinde maslahat konusunda yeterli bilgi vardır.
(14) Z. el-Kevserî, Ebû Mansûr el-Bağdadî’nin «el-Fark beyne’l-Firak» adlı eseri için yazdığı mukaddimede (S. 5) şöyle der: «…Gariptir ki İbn Hazm, «el-İhkâm…» adlı eserinde (VII/113; VIII/25) kıyasın batıl olduğunu söylerken Nuaym b. Hammad tarafından rivayet edilen, «Ümmetim yetmiş üç fırkaya ayrılır, ümmetim için en büyük tehlike teşkil eden kimseler, olayları reyleriyle birbirine kıyas edip haramı helâl ve helâli haram kılanlardır.» hadisini delil olarak zikreder. Halbuki bu hadis doğudaki ve batıdaki hadis bilginlerinin çoğu tarafından kabul edilmemiştir.
Yahya b. Main’e bu hadis sorulduğunda asılsız olduğunu söylemiştir. «Nuaym b. Hammad’a ne dersin» denildiğinde; «o güvenilir bir ravidir» cevabını vermiştir. «Nasıl olur da güvenilir bir ravi asılsız bir hadisi rivayet eder?» sorusuna ise, «doğru zannetmiştir» diye karşılık vermiştir. el-Hatîbu’l-Bağdadî «Tarihu’l-Bağdad»ta (XIII/308), bu konuda geniş malûmat vermiştir.
(15) Buharî, «Bir ravî hakkında munkeru’l-hadîs dediğim zaman: bu, ondan hadis rivayet edilmez demektir.» der. Bkz. Abdu’l-Hay el-Laknevî, er-Ref’u ve’t-Tekmil fi’l-Cerh ve’t-Ta’dîl, 129, 149, 150.
(16) Hz. Ömer’den rivayet edilen bu hadisi Ahmed b. Hanbel Müsned’de (1/21); Ebû Dâvud, Süneninin Kitâbu’s-Sıyam’ında (Bâbu’l-kuble li’s-Sâ’im, 11/418) şöyle rivayet ermişlerdir: «Ömer b. el-Hattab’dan, demiştir ki: «Oruçlu iken bir gün kendimi tutamadım; karımı öptüm. Sonra Hz. Peygamber’e gelip, «Bugün kötü bir iş yaptım, Yani oruçlu olduğum halde karımı öptüm» dedim. Hz. Peygamber, «Oruçlu iken ağzına su alır dökersen ne gerekir?» diye sordu; «Bir şey gerekmez» dedim. «Öyleyse bunun için de bir şey gerekmez» buyurdu.»
Şevkânî, Neylu’l-Evtar’da (IV/179) şöyle der: «İbn Huzeyme, İbn Hibbân ve el-Hâkim «Bu hadisin, sahih olduğunu söylemişlerdir. Nesa’î de bu hadisi rivayet eder ve münker olduğunu söyler.»
Ahmed Şakir de İbn Hazm’ın «el-İhkâm»ında bu hadis vesilesiyle yazdığı dipnotta şöyle demiştir: Bu hadisin senedi sahihtir. el-Munzirî, Nesaî’ye atfederek münker olduğunu söylemiş ise de, Nesaî’de ben buna rastlamadım. Münker olması için bir sebep yoktur.»
Bu hadis hakkında daha geniş malûmat için bkz. el-Hatibu’l-Bağdadî, el-Fakîh ve’l-Mütefakkih, 1/92.
(17) el-Fakih ve’l-Mütefakkih, 1/189.
(18) Yani, bu hadisin zayıf olduğu farzedilse bile, ümmetin onu muteber olarak kabul etmesi sahih olduğunu gösterir. Daha geniş malûmat için bkz. el-Laknevî, el-Ecvibetu’l-Fâdıla, s. 228-238 de verdiğimiz ek bilgi.
(20) Akyisetu’r-Resul (s. a.) adlı kitapta ve bizim bu kitapdaki önsöz ve dipnotlarımızda Zahirîleri susturacak bilgiler bulunmaktadır.
|
İtibar, Sayı 21, s. 26-28
Haziran 2013
|
Neden, iki yüzyıldır ictihâd talepleri, müslümanların önünü açmadı? Tersine, ya sıkı bir taasssuba ya da rahat bir teslimeyete götürdü? Başka bir deyişle, neden her ictihâd arayışı, çoğun, ya tarihî ictihâd külliyatına daha katı tutunmayı, sarılmayı getirdi ya da modern duruma eleştirel bakmadan benimsemeyi doğurdu? Bu açıdan tarihe bakıldığında, ilginç manzaralara şahitlik edilebilir; örnek olarak, Abdullah Cevdet gibi Batıcılaşmayı savunan, yalnızca İslâm’a değil, her türlü dine karşı duran pek çok ismin çıkarttığı bir dergi, İctihâd adını taşıyabilmekte; ya da Mevlânâ gibi sufîlere yakınlığı ile bilinen Muhammed İkbal, ictihâdî eylemin örneği olarak, sadece tasavvufa değil istidlâlî/mantıkî yönteme dahi mesafeli duran, İbn Teymiye’yi görebilmektedir. Dağılmaya, teslimiyete götüren tefrît, bir kenara konulursa, taassuba, giderayak saldırganlığa ve yıkıcılığa varan ifrâtın, Vehhâbî-Selefîliğin, kaynağının ictihâd iddiası oldukça ilginçtir. Kısaca, şimdiye değin söylenilenlerden hareketle, soruyu şöyle çerçeveleyebiliriz: İctihâd iddiası, daha ma'kûl bir arayışı doğuracağına, neden daha kapalı-indirgemeci-çatışmacı bir uzayı savunmakta, hatta yaşamaktadır?
Bu yazıda, aşağıda, söz konusu soruya tarihî çerçevede bir yanıt verme denemesine girişeceğim. Öncelikle iddiamızı dile getirelim: Kanaatimizce, XVIII. yüzyıldan itibaren kullanılmaya başlanılan ictihâd sözcüğü, mefhûm olarak, taklîdin değil, tahkîkin zıddıdır. Bu iddiayı açıklamak için öncelikle ve sırasıyla, i. tahkîk nedir ve bir yöntem olarak nasıl ortaya çıkmıştır?; ii. XVIII. yüzyıldan itibaren kullanılmaya başlanan ictihâd mefhumunun içeriği nedir? biçimindeki iki soruyu yanıtlamaya çalışacağım.
Tahkîk, hem sözcük, hem de kavram olarak oldukça kadîm bir geçmişe sahiptir ve akâid – kelâm kitaplarında, taklidî imanın zıddı olarak, tahkîkî iman tamlamasında sıklıkla kullanılmıştır. Bir düşünme-araştırma yöntemi olarak ise, Gazâlî’nin çizgisini takip etmekle birlikte, onun yaklaşımını tashîh eden matematikçi-filozof Şerefeddin Mesûdî’nin tarzını geliştiren Fahreddin Râzî tarafından dizgeleştirilmiştir. Tahkîk, yöntemde, birbirini tamamlayan iki anlama sahiptir: Birincisi, Seyyid Şerîf’in Tarîfât’ında da dile getirdiği, sorunların/mesâilin çözümlerini, kanıtlarla temellendirmek; ikincisi ise, Fahreddin Râzî’nin ifade ettiği, temellendirilmiş herhangi bir çözüme mümkün ve muhtemel tüm karşı çıkışları, itirazları ve eleştirileri, sanal diyalog yöntemiyle, en zordan kolaya doğru, tek tek ele alıp yanıtlamak... Hemen işaret edilmelidir ki, tahkîk yöntemi kendinden önceki tüm ictihâd külliyatını, dolayısıyla tarihî birikimi, ancak tahkîk yönteminin süzgecinden geçirdikten sonra benimser.
Gazâlî - Râzî çizgisinde özetlenen bu yaklaşımın, köklerini usûl-ı fıkıh’ta bulan daha geriye giden bir tarihi vardır; İslâm’ın ilk yüzyıllarında re'y adı verilen ve “serbest akıl yürütme” diye bilinen ictihâd yaklaşımı, yol açtığı keyfîlikler nedeniyle, İmam Şâfî tarafından, “dizgeli/sistematik akıl yürütme” denilebilecek kıyâs/istidlâl ile yeniden yapılandırılmıştır. Şâfî sonrası bilginler, istidlâlin, dizgeli akıl yürütmenin bir türü olduğunu, yalnızca onunla sınırlandırılamayacağını ileri sürerek, dizgeli akıl yürütme mefhûmunun içeriğini genişletmiştir; işte tahkîk, bu genişletme etkinliğinden sonra dizgeli akıl yürütme biçimine verilen ortak ad halini almıştır. Artık ictihâd, bir konunun altına düşen olgu ve olay hakkında, konunun ilkelerine bağlı kalarak, o olgu ve olayın murâdını tahkîk ederek görüş sahibi olmak biçiminde etkin ve dinamik bir süreç olarak görülmüştür.
Öte yandan tahkîk, yine de bir yöntem olarak temellendirilmeye gereksinim duyar; çünkü bir işlem olarak tahkîkin yapısını ve süreçlerini belirlemek, uygulandığı içeriğe ilişkin doğru bilgi üretmesi açısından zorunludur. Bu görevi de, tedkîk üstlenir; içeriği doğrudan yöntem olan tedkîk, yine Seyyid Şerîf’in Tarîfât’ında belirlediği üzere, kanıtlamanın kanıtlaması olarak adlandırılabilir; başka bir deyişle, insanın kanıtlama ve temellendirme yetilerinin nasıl çalıştığının tesbiti, isbatı... Tahkîk yöntemi ile iş görene muhakkık, tedkîki kendine konu kılana ise mudekkik denilir. Her iki kavram, yalnızca usûl-i fıkh ve usûl-i dinde değil, Sadreddin Konevî’den itibaren irfânî gelenekte de kullanılır. Öyle ki, bir süre sonra, muhakkık, müdekkiki de içerecek biçimde, Ğâibi de, ma'kûlu de düşünen metafizikçi anlamına gelmeye başlar.
İslâm temeddününde tahkik yöntemi, Fahreddin Râzî’den itibaren yaygındır; özellikle Türkistan - İran - Anadolu - İstanbul ortak-kültür havzasında baskındır. Onun öğrencileriyle devam eden bu süreç, Seyyid Şerîf, Ali Kuşçu, Celâleddin Devvânî, İbn Kemal ve Taşköprülüzâde gibi pek çok ileri gelen düşünür eliyle sürdürülür. Fahreddin Râzî’nin eserleriyle Mağrib bölgesinde de kendine yer bulur; Muhammed Âbilî tarafından öğrencisi İbn Haldun’a öğretilen bu yöntem, Mukaddime’yi mümkün kılan nazarî arka-planı verir. İstidlâlî/mantıkî tavrı eleştirme noktasında, İbn Teymiye ile aynı safta yer alan Suyûtî, bu yöntemi, Arap yönteminin karşısına koyarak, Acem/Yabancıların yöntemi diye adlandırır.
Tahkîk yönteminin yeniden gündeme gelmesi, özelde, Osmanlı Ülkesi’nin; genelde, İslâm temeddününün XVI. yüzyılın ikinci yarısından itibaren yaşadığı siyâsî - iktisâdî ve ictimâî koşullarla son derece ilgilidir. XVI. yüzyılın sonuna doğru, Osmanlı Ülkesi’nde girilen siyâsî - iktisâdî ve ictimâî bunalımın sonucu ortaya çıkan tartışma ve çatışmalar, büyük oranda dinî ve ahlâkî değerler üzerinden yürütülmüştür. Kadı-zâdeliler ile Sufîlerin karşılıklı eleştirileri ya re'y (serbest akıl yürütme) ya da mevcut ilmî-amelî mirasın içinden tercih/ihtiyâr eylemiyle devşirilen önceki ictihâdların yorumlanması üzerinden yapılmıştır. İşte XVII. yüzyılın ikinci yarısından itibaren yükselmeye başlayan yeni nesil bilginler, söz konusu mevcut tartışmaları aşmak ve sorunları çözmek için tahkîk yöntemini yeniden gündeme taşımışlardır. Özellikle XVIII. yüzyıl boyunca Osmanlı Ülkesi’nde görülen ilmî hareketlilik, ehl-i tahkîk’in bu yükselişiyle son derece ilgilidir. Söz konusu dönemde, tahkîk yöntemi, yalnızca nazarî ilimlerde değil, İbrahim Gürânî’nin eserlerinde görüldüğü üzere, irfânî yaklaşımda da dikkate alınmıştır. Öyle ki, Saçaklı-zâde, selefî bir çizgisi olmakla birlikte, ictihâdî eylemde, İbn Teymiye ve Suyûtî’nin tersine, tahkîk yönetmenin esas alınması gerektiğini vurgulamıştır. Başta temel iddialarını Hindistan’dan devşiren ehl-i hadis mensupları olmak üzere, İbn Abdülvehhâb ve Şah Veliyullah Dihlevî gibi, diğer selefî yaklaşımların de eleştirdiği tahkîk yöntemi, XVIII. yüzyılda, yalnızca geleneksel soruları ele almakla kalmamış, özellikle Batı Avrupa’dan gelen malûmâtın, artan miktarının neden olduğu sorunlarla da yüzleşmeye başlamıştır. Bu çaba, en iyi, İsmail Gelenbevî’nin Kitab el-Burhân adlı eserinde görülebilir. Osmanlı Ülkesi’ne benzer biçimde, Hindistan’daki bilginler de, başta ehl-i hadis olmak üzere, hem selefî hem de Avrupaî fikirlerin neden olduğu çıkmazları aşmak için XVIII. yüzyılın sonlarından itibaren tahkîk yöntemine sarılmış, bu sahada kayda değer eserler vermişlerdir.
Şimdiye değin dile getirilen düşünceler, derlenip toparlandığında, ortaya şöyle bir manzara çıkar: İctihâd, tarih boyunca ve kabaca, ya i. serbest akıl yürütmeye dayalı re'y ile, ya ii. ya dizgeli akıl yürütmeye dayalı tahkîk ile, ya da iii. mevcut tedvînâta dayalı tercih/ihtiyâr ile yapılan bir etkinlik olarak anlaşılmıştır. Açıktır ki, birinci ve üçüncü şıklar, tek başına, maksadı hâsıl edemezler. Bu nedenle, birinci şık, tek başına uygulandığında, keyfîliğe neden olurken; üçüncüsü tek başına takip edildiğinde, donukluğa ve düşünce tembelliğine götürür. İkinci şık, tahkîk yöntemi, birinci ve üçüncü şıkkı kuşatmanın yanında, onları da aşan, kurallı etkin bir süreci işaret eder.
Modern dönemde ictihâd adı altında öne çıkarılan birinci şık, gerçekten de keyfîliğin bir aracı halini almış; ulaşılan sonuçlar İslâm’ı, bir “Hayat Görüşü” olmaktan çıkararak, teslimiyetçi, basit tarihsel bir kültür seviyesine indirgemiştir. Nitekim, XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren, hızı gittikçe artan mantık ve usuleyn (usûl-i din ve usûl –i fıkh) ve yoğunluklu gelenek eleştirileri, kayıtlardan - ilkelerden - yöntemlerden kurtulmak ve serbest/keyfî davranmak isteyen kişilerin talebi olmuştur. Günümüzde dahi istikâmeti olmayan tartışmalar, yöntemsizliğin bir sonucudur; çünkü yöntemsizlik, yön-süzlüktür, yön-dem-sizliktir. Üçüncü şık ise, yalnızca akl-i teklifî’yle yetinen, şimdi-de geçmiş-i yaşayan zihinlerin takip ettiği bir yoldur. Tarihi, bir gelecek idraki olarak değil saf bir geçmiş olarak gören bu yaklaşım, tarihî birikime de bir taklid merciî olarak muamele eder. Ahmed Cevdet Paşa’nın taassub-ı bârid (dondurucu taassub) sahibi kimseler diye adlandırdığı bu tavır sahipleri, aynı zamanda, günümüzde de müşâhede edildiği üzere, indirgemeci ve çatışmacı bir tarza dayanırlar; engellendiklerinde yok ederler; varlıklarını başkalarının yokluğuna bağlarlar.
Tahkîk, her şeyden önce, insan aklını, muhtelif tecellîleriyle bir bütün kabul eder; çünkü akl-i fıtrî’nin, hissî, tecrübî, teklifî, mantıkî/istidlâlî, nazarî, keşfî/hadsî/irfânî gibi tüm tezâhürleri, insan olmanın bir gereğidir. Önemli olan, her bir tezâhürün, kendine has belirli ilkeler çerçevesinde, dizgeli bir biçimde, kullanılmasıdır. Bu yaklaşımda ictihâd, herhangi bir konudaki olgu ve olay hakkında, konunun gerektirdiği ilkelere/usûle uygun olarak, tahkîk ile bir görüş istidlâl etmektir. Bundan daha da önemlisi, tahkîk, tarihî müktesebatın taşıdığı ictihâdı da, elden geçirerek ve yeniden üreterek dikkate alır; bu açıdan taklidin bile meşruiyeti belirli bir tahkîkten yani dizgeli akıl yürütmeden sonra ortaya çıkar, ki buna, tahkikî taklîd denilebilir.
Özelde Osmanlı Ülkesi’nde, genelde İslâm Dünyası’nda, XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren, yoğunluğu artan ve günümüze değin süren ictihâd vurgusu, yukarıdaki tarihî seyrin de gösterdiği gibi, taklîde karşı değil, tahkîke karşı öne çıkarılmıştır. Çağdaş durumun tarih korkusu, kadîm mirasın tecrübesini, elden geldiğince dikkate almayışı, mantık ve usûl mefhûmlarından olabildiğince kaçışı, iş bu tespitin diğer dışavurumlarıdır. Sorun, ilkece keyfî/serbest akıl yürütme ile dizgeli/sistematik akıl yürütme arasındaki gerginlik sorunudur. Çünkü keyfî akıl yürütme yalnızca sonuçları bakımından değil, çıkış noktaları bakımından da belirsizdir; kişiye istediği yer ve zamanda işlem gücü kazandırmakla birlikte, bir yön/istikâmet vermez. Tahkîk ise, hem imanda/kelâmda hem de eylemde/fıkıhta bir usûle/ilkelere/yönteme dayanır. Ayrıca, yalnızca iyi ile kötü, doğru ile yanlış ve güzel ile çirkini tespit etmeyi sağlamaz, bundan daha önemlisi, söz konusu kavram çiftlerine bir istikâmet verir. İnsanın, yer ve yol sorunu, herhangi bir yer ve yolun tespiti ile çözümlenemez; istikâmeti olan, kısaca insan için müstakîm yolu tespit imkânı ancak tahkîk ile mümkündür...
Günümüzde, yaşadığımız parçalı zihin durumundan kurtulmak isteniliyorsa yalnızca eylemeyi değil iyi eylemeyi, yalnızca düşünmeyi değil doğru düşünmeyi, yalnızca duyuşu değil güzel/yüce duyuşu önemsemeliyiz; ancak tüm bunları bir istikâmet içre tutmalıyız. Başka bir deyişle, istikâmeti olan iyi eylem, istikâmeti olan doğru düşünme, istikâmeti olan güzel duyuş... İstikâmetin tayin ve tespit imkânı ise ancak ve ancak tahkîk ile mümkündür. Zira kudemanın deyişiyle, istikâmeti muhkem kişi, Var-olma ile Var-ölmeyi, Yaşam ile Ölümü, Varlıkta birleştiren, Hayat Görüşünü tahkik ile idrak eden kişidir.
www.ilimdergisi.org/ictihad-ehliyeti-nedir/
23 Haz 2014 - İctihad ehliyeti, müctehidin taşıması gereken özelliklerdir. İctihadehliyetine sahip o
.
5. Sayı (Temmuz- Ağustos 2013) kısa soruşturması: İctihad ehliyeti nedir?
Prof. Dr. Hüseyin Esen Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İctihad ehliyeti, müctehidin taşıması gereken özelliklerdir. İctihad ehliyetine sahip olabilmek için bir taraftan doğuştan gelen, Allah vergisi yeterli kabiliyet yani zekâ ve muhakeme gücüne sahip olmak, diğer taraftan da çalışarak gerekli olan ilimleri tahsil etmek gerekir. Doğuştan gelen kabiliyet, çalışma ile elde edilemeyeceğinden, Müslüman toplumun, kabiliyetli çocuklarını ictihad için gerekli ilimlerin tahsiline yönlendirmesi ve onları desteklemesi gerekmektedir. İlim olarak ise bir taraftan önceki görüş ve uygulamalarıyla birlikte İslam dinini öğrenmeli, diğer taraftan da içinde yaşanan zamanın şartlarını bilmelidir. Dini ilimler için Arapça bilgisi bir anahtar konumundadır.
Bundan sonra öncelikle Fıkıh Usulü’nü ve Fıkh’ı iyi bilmek gerekir. Fıkıh Usulü içinde, başta Kur’an ve Sünnet olmak üzere hüküm kaynaklarını, kaynaklardan çıkarılan hükümleri ve hüküm çıkarma metotlarını bilmek yer alır. Zamanın şartlarını bilmek ise, yeni gelişmeleri yakından takip edip, önceki görüşlerden değişmesi gerekenleri değiştirmek ve yeni ortaya çıkan meselelere çözüm sunabilmek demektir. Dini hayat, zamanla değişimler gösteren ve yaşamaya devam eden bir organizma gibidir. Dini hayatı, müctehid denilen kişiler yönlendirmelidir. Bu sebeple her devirde gerektiği kadar kaliteli müctehid yetiştirmek, ümmet üzerine bir farzdır. Yetişen müçtehidin kalitesi, o devirde yaşayan İslam toplumunun kalitesini belirler.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Prof. Dr. Nasi Aslan Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İctihad ehliyeti, Müslüman ilim adamının yaşadığı toplumda ortaya çıkan şer’î ameli (dinî boyutu olan pratiğe dair) meselelere çözüm sunmaya ehil olmasını ifade eder. Bunun şartlarının çok abartılmaması gerektiğini düşünüyorum. Ancak burada olmazsa olmaz şartları şöyle sıralayabiliriz.
-Klasik kaynaklarımızı anlayacak kadar Arapça bilmesi.
-Ahkam ayetleri ve ahkam hadisleri bağlamında Kur’an ve Sünneti iyi bilmesi.
-Kendi yaşadığı toplumun sosyal gerçekleri ile vahiy arasında sağlıklı bir bağ kurabilecek fıkıh nosyonu ve usûl bilgisine sahip olması.
-Son olarak da ki en çok önemsediğim husus, ictihad edecek ilim adamının “adalet” sahibi olmasıdır. Bunu da “dünyevî ve kişisel çıkar uğuruna değerlerinden ödün vermeyecek bir dinî duyarlılık” olarak güncellemenin gerektiği kanaatindeyim.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Prof. Dr. Saffet Köse İzmir Katip Çelebi Üniversitesi İslami İlimler Fakültesi
İçtihat, dinin hayatla bağlantısını kuran dinamiktir. Dinin ana kaynaklarında iki yol belirlenmiştir. Birincisi sayısı az da olsa zaman ve mekan kaydı olmaksızın her halükarda geçerliliği bulunan ayrıntılı ve kesin hükümler konulmuştur. Bunlara aynen belirlendiği şekilde uymak gerekir. Çünkü bunlardaki insanlığın maslahatı sabittir. İkincisi ise nasslar, ya temel ilkeleri belirlemiş ya da bu ilkelere imkan verecek zenginlikte gelmiştir (nüzûl-vürûd). Bu ilkeler evrenseldir ve zaman-mekan üstüdür. İslam’ın dinamizmini sağlayan evrensellik ve süreklilik özelliğini görünür kılan büyük ölçüde bu potansiyelidir. İçtihat ise bunun aracıdır.
İçtihat ehliyeti denildiğinde ise ilk olarak o beceriyi göstermeye imkan verecek bir kabiliyet / yetenek, ikinci olarak da bu kabiliyeti işletebilecek bilgi birikimine / donanımına sahip olmak anlaşılır. Birincisi vehbî diğeri ise müktesebtir. İsabetli bir içtihat için de sağlıklı bir yöntem, içtihat yapılacak konuya tam anlamıyla hakimiyet ve ilgili delil ile sağlıklı bağlantı şarttır. Bu konular fıkıh usulü kitaplarında anlatılmaktadır.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Prof. Dr. Orhan Çeker Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İctihad, cihad kelimesi ile aynı kökten türemiştir. Yani insanın, savaş meydanında can havliyle sarfettiği gayret ve enerjiyi İslâmî bir mesele için sarfetmesine ictihad denir. İctihad edebilen kişiye Müctehid adı kullanılmıştır. Sahabe toplumu dahil bütün İslam toplumlarında müctehid sayısı çok az olmuş, ama o az müctehid bütün topluma yetecek kadar bereketli olmuştur. Sahabe toplumunda tek ictihadda bulunmuş olan kişiyi bile hesaba kattığımızda tüm sahabe müctehidlerinin sayısı 162 (yüz altmış iki) kişidir. Sahabe nüfüsunu 162 bin olarak varsaysak şu sonucu elde ederiz: Sahabe toplumunda müçtehid oranı en iyimser oranla 1/1000 (binde bir)dir. 999/1000’i ise mukallid sahabeden oluşur.
İctihad ehliyeti 2 şey ile elde edilir: 1. Nass (Kitab ve Sünnet) bilgisi, 2. Muhakeme kabiliyeti.
Muhakeme olmadan sadece hafıza/ezber ile ictihad yapılamaz. Zamanımızda kimileri ‘Ben şu kadar hadis biliyorum, kendim ictihad ederim’ diyor. Bu sözü sahabe toplumuna vurduğumuz zaman aslı olmayan bir söz olduğunu görürüz. Çünkü hadis konusunda 1 numara olan Ebu Hureyre, fıkıhta 1 numara değildir. O söz doğru olsaydı Ebu Hüreyre’nin fıkıhta da 1 numara olması gerekirdi. Öyleyse ictihad sadece hadis bilgisi ile yapılıyor değildir. İctihad Ehliyeti de diyebileceğimiz konuda yani ictihad edebilmek için nas (Kitab ve Sünnet) bilgisi ve muhakeme kabiliyeti gerekir. Sadece hafıza gücü ictihad için yeterli değildir. Allah insanları çeşit çeşit yaratmıştır. Hem hafıza hem de muhakeme her ikisi de değerlidir.
Müslümanlar hafıza ile dînî malzemeyi (nassları) olduğu gibi nakletmişler, muhakeme ile de onu amele/yaşama uyarlamışlardır. Yani bu uyarlama ile murad-ı ilahi’yi tesbit edip o şekilde amel etmeye çalışmışlardır. Demek oluyor ki dinimiz hafıza/ezber ile nakledilmiş, muhakeme ile yaşatılmıştır. Bu bakımdan ezbere karşı çıkan eğitim anlayışını reddediyoruz. Bizde hem ezber hem muhakeme eğitimi olmalıdır. Şunu da ekleyelim ki sahabe toplumunda hadis rivayet eden sahabe oranı ile ictihad eden sahabe oranı 1/10’dur, Yani 1 tane müctehide 10 tane hadisçi düşmektedir. 162 müctehid sahabiye karşılık 1600 civarında hadis rivayet eden sahabi mevcuttur.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Doç. Dr. Mehmet Boynukalın İstanbul Şehir Üniversitesi İslami İlimler Fakültesi
İctihad kelimesi Arapçada herhangi bir konuda elinden gelen gayreti göstermek, çalışmak ve çaba harcamak demektir. Fıkıh usulü açısından meseleye bakıldığında ictihad şer’i hükmü kaynağından çıkarmak için gösterilen çabayı ifade eder. Fıkıh usulü eserlerinde İslam alimleri ictihadla ilgili görüşleri, ictihad ehliyetini, ictihadın şartlarını, müctehidin durumunu uzun uzadıya incelemişlerdir.
Bu konuda İslami ilimler tarihine baktığımızda zengin bir birikimin var olduğunu ve bu meseleyle ilgili alimlerimizin farklı görüşleri bulunduğunu görürüz. Genellikle ictihad ikiye ayrılmıştır: Mutlak ictihad ve mezhebe bağlı ictihad. Diğer bir ayrım şekli ise mutlak ictihad ve meselede ictihaddır. Mutlak ictihad kişinin fıkhın bütün alanlarında söz sahibi olması ve ortaya çıkan bütün problemler hakkında fikir yürütebilecek ve şer’i hükmü ortaya koyabilecek bir bilgi ve melekeye/kabiliyete/potansiyele sahip olmasını ifade eder. Bu çapta bir ictihad ehliyeti fıkıh tarihinde az sayıda insan için kabul edilmiştir. Mesela dört mezhebin imamları gibi. Sonraki dönemlerde mutlak ictihad derecesinde olduğu ifade edilen alimler olsa da bunlar genellikle bir mezhep içinde kalmayı ve o mezhebin usulü çerçevesinde ictihad etmeyi veya yeri geldiğinde ve ihtiyaç hissedildiğinde farklı mezheplerden istifade etmeyi tercih etmişlerdir. Meselede ictihad ise bir alimin belli bir meseleyi derinlemesine incelemesi, o meseleyle ilgili ayetleri, hadisleri, alimlerin görüş ve kanaatlerini irdelemesi sonucunda belli bir kanaate ulaşmasını ifade eder. Bu da özellikle ortaya çıkan yeni problemler hakkında alimlerin yaptıkları belli bir meseleyle ilgili ictihad anlamına gelir.
İctihad ehliyetine sahip olmak için gereken asgari şartların ne olduğu üzerinde farklı görüşler olmakla birlikte, bunlar kısaca bilgi ve meleke/kabiliyet olmak üzere özetlenebilir. Bilgi Arapça, Kur’an-ı Kerim, sünnet ve hadisler, icma, fıkıh usulü, önceki fıkıh alimlerinin görüşleri gibi hususlar hakkında geniş malumat sahibi olmayı ifade eder. Meleke/kabiliyet ise kişinin bu bilgi birikiminden hareketle fikir yürütüp tahlil yapabilmesini ve bir sonuca ulaşabilmesini ifade eder. İctihadı sınırlayan en önemli esas yapılan yeni ictihadların nassa (yani Kur’an ve sünnetin açık ve kesin hükümlerine) ve icmaya (yani bütün İslam alimlerinin görüş birliği ettiği hükümlere) aykırı olmamasıdır. Aksi takdirde bu “ictihad” usulüne aykırı şekilde yapıldığı için ictihad sayılmaz ve reddedilir.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Doç. Dr. Osman Şahin Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İçtihat genel olarak, “şer’î hükümlerin tafsîlî delillerinden elde edebilmesi için, olanca gücün sarf edilmesi” şeklinde tanımlanmaktadır (Gazzâlî, Mustasfâ, II, 350). Daha açık bir ifadeyle ehliyet sahibi bir müçtehidin amelî bir mesele hakkında dinî-şer’î hükmü tespit edebilmesi için gerek meseleyi net olarak tespit etmede, gerekse meseleyle ilgili dinî kaynak ve yöntemleri bir araya toplama ve onları değerlendirmede olanca gücünü ortaya koyması demektir. İçtihad bir açıdan dinî-amelî konularda görüş beyan etmek (iftâ) olduğu için, üzerinde önemle durulmuş ve ehil olmayanların içtihat etmeleri haram sayılmıştır.
Müçtehit olabilmek için, Müslüman ve mükellef olma şartlarına ek olarak bazı şartlar daha bulunmaktadır. Bunları istinbat formasyonu, kaynak bilgisi, furuât bilgisi ve kabiliyet olmak üzere dört grupta toplamak mümkündür.
İstinbat formasyonuna sahip olmak, yani teknik anlamda istinbat yapabilmek için, Arapça ve fıkıh usulü bilgisine vakıf olmak, şarttır.
Bilindiği üzere, İslam hukukunun temel kaynağı olan Kur’ân, Arapça nazil olduğu gibi, onu açıklayan Sünnet de aynı dille ifade edilmiştir. Dolayısıyla nasslardan hüküm çıkarabilmek için, Arapça’yı iyi bilmek zorunlu bir şarttır.
Fıkıh usulü bilgisine gelince, her müçtehidin kaynakları doğru anlayabilmek için, bu ilme ihtiyacı vardır. Çünkü fıkıh usûlü, hangi delillerden hüküm çıkarılacağını, bu delillerin kaynak değerini, bunların delalet yönünü ve bunlardan nasıl hüküm elde edileceğini öğretir. Dolayısıyla, kişi diğer ilimlerde ne kadar ileri düzeyde olursa olsun, fıkıh usulünde ileri dereceye ulaşmadıkça müçtehit olamayacaktır.
Müçtehit ayrıca İslâm hukukunun kaynaklarından Kitap, Sünnet ve icmâya ait bilgiye de vakıf olmalıdır.
Kur’ân, hem içtihat edebilmenin, hem de diğer delillerin temel kaynağı olduğu için, ahkam ayetleri başta olmak üzere, genel olarak bilinmesi şart koşulmuştur. Kur’ân’da bir hüküm bulunmadığında veya kapalılık söz konusu olduğunda, akabinde başvurulan ilk kaynak sünnettir. Bu sebeple sünnet bilgisi de olmazsa olmaz şartlardandır. Sünnet bilgisini şart görenler, bunun miktarında farklı görüşler ileri sürmüşlerse de, bunun ahkâm hadisleriyle sınırlı olması görüşü ağırlık kazanmıştır.
Ayrıca İslam hukukunun esas yapısını ve ayet ve hadislerdeki şer’î manaların tespit ve korunmasını sağlayan başta sahabe icmâsı olmak üzere, mevcut icmâ birkimine aykırı davranılmaması için, icmâ edilen konuları bilmek de icmâyı delil olarak kabul eden çoğunluğa göre şart olarak görülmektedir. (Bk.İbn Hazm, İhkâm, V,121; Molla Hüsrev, Mir’ât, II, 466)
Müçtehidin, daha önceden mevcut olan furuât bilgisine sahip olmasının gerekli olup olmadığı tartışılmış olup bazı âlimler furûât bilgisini, her müçtehid için gerekli görürken (Molla Hüsrev, Mir’ât, II, 46), kimileri de müstakil müçtehit olmayanlar için bu şartın makul olduğunu beyan etmişlerdir (İbn Salâh, Edebü’l-Fetvâ, s.37).
Cüveynî gibi, kimi usulcüler tarafından müçtehit olabilmek için, kişinin yaratılıştan içtihada kabiliyetli olmak da öngörülmüştür.(Bk.Cüveynî, Burhân, II, 1332) Bunlara göre, içtihat ehliyeti, bu bilgiler yanında, doğru bir anlayış ve iyi bir takdir gücüne sahip olmaya bağlıdır. Hatta Abdülkerim Zeydan’a göre kişide bu yetenek yoksa nasıl ki, kelime ve vezin bilmeyle şair olunmuyorsa, kişi içtihat için gerekli diğer ilimleri tahsil etmiş olsa bile, müçtehit olamaz. Nitekim müçtehit imamlar da sadece içtihat ilimlerine vakıf oldukları için değil, aynı zamanda içtihada kabiliyetli oldukları için otorite olmuşlardır (Zeydan, Usul, s.405-406).
Kanaatimizce, kabiliyetli olmayı şart koşanlar, bunu en üst seviyede müçtehit olmak için öngörmektedirler. Yoksa tahriç ve tercih şeklindeki içtihatları yapabilmek için, başarılı bir eğitimin genel itibariyle yeterli olacağında kuşku yoktur.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Yrd. Doç. Dr. Fetullah Yılmaz Gümüşhane Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İctihad ehliyeti, anlaşılacağı üzere ictihad etmeye ehil olmaktır. Bu ehliyet için fıkıh tarihi boyunca çeşitli şartlar öne sürülmüştür. Kimisi bunları ayrıntılarıyla zikrederken, kimisi de özetleme yoluna gitmiştir. Özetle bu şartlar, rivayet ve dirayet tarafı olmak üzere ikidir. Birincisi; Kitap, Sünnet, icma edilen konular, kıyas, Arapça dilbilgisi ile bunlara taalluk eden ilimleri bilmeyi ifade eder. “Dirayet” ise, bu delil ve kaynakların ruhuna nüfuz edecek zekâ ve fıkhî melekeye sahip olmaktır.
Günümüzde genelde branş dışı çevrelerce İslam dünyasının geri kalışı –mahiyet ve boyutları tartışmalı olmakla birlikte- ictihad kapısının kapanmasına bağlanmış ve ictihad için zikredilen bir çok şartın gerekli olmadığı düşüncesi dile getirilmiştir. Yukarıda geçtiği üzere ictihad ehliyeti bir meleke olup, rivayet ve dirayet şartları yanında ahlaka (takva) dayalı bir bakış açısıdır. İslam’ın ilk dönemleri ve İslam kültürü içinde yetişenler için bazı şartların zikredilmesine belki gerek duyulmamıştı. Çünkü onlar bu bakış açısını oluşturacak altyapıyı (dilbilgisi, ahlak vs.) alma imkanına daha fazla sahiptiler. Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmanın garipsenmediği günümüzde seküler eğitim insanlara “şer’î maksadlar”dan farklı bir bakış açısı vermekte, en açık nasslar bile bağlam ve maksadı hilafına “ictihad”a tabi tutulabilmektedir. Bunun sonucunda dini anlamak ve yaşamak amacıyla tesis edilen ictihad müessesesi, bir çok dini hükmün ta’tiline araç kılınmaktadır.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Yrd. Doç. Dr. Menderes Gürkan Erciyes Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İki kelimeden oluşan ‘ictihad ehliyeti’ kavramı, fıkıh kültürünün inşasında temel bir görev üstlenmiştir. Esasınsa, Hz. Peygamber ile başlayan ictihad süreci, belirli dönemlerde hız kazansa ve belirli dönemlerde duraksasa da bugüne ulaşmış ve bundan sonra da ihtiyaç duyuldukça devam edecektir. Müslüman milletlerin hukuk, sosyal, ekonomik ve kültürel alanda bağımsız olmalarının ve kendilerine has bir medeniyet oluşturmalarının bir garantisi de, ictihad ehliyetini haiz simalara sahip olmasıdır. Bu nedenle ictihad ehliyetine sahip simalar yetiştirmek Müslüman milletler üzerine kifâî farzdır. İctihad yaygın olarak, “Müctehidin şer‘î ameli hükümleri tafsili delillerden çıkarabilmesi için olanca gücünü-gayretini ortaya koymasıdır.” şeklinde tarif edilir. Esasen tarif, ictihadı gerçekleştirecek kişide bulunması gerekli vasıflara işaret etmektedir. Yaklaşık 10’a yakın bu vasıfların ayrıntılarına fıkıh usulü kitaplarında genişçe yer verilir. Söz konusu vasıfların tamamına veya bir kısmına sahip olma açısından ictihad/müctehid kısımlara ayrılsa da, fıkıh kültürünün inşasında her biri çok değerli katkılar sunmuşlardır.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Yrd. Doç. Dr. Murat Şimşek Konya Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
Her Müslüman, Allah’ın kitabı ve Hz. Peygamber’in (s.a.s) sünnetine karşı eşit derecede sorumludur. Ancak naslar ile hayat arasındaki irtibatı kurmak bir ihtisas ve ilgiyi gerektirir. Bu da içtihada ehil insanların varlığını zorunlu kılar. Hz. Peygamber bizzat ictihad ederek bunun yöntemini göstermiştir. İctihad, Hz. Peygamber’in teşri fonksiyonunun ümmet tarafından devamını sağlayan önemli bir mekanizmadır. Sahabe ictihad etmeseydi, sonraki dönemde hiç kimse ictihad edemezdi. Yolu onlar açtılar. Ancak onlar arasında da âlim olanlar ile böyle olmayanlar vardı. Sosyal bir varlık olmanın gereği olarak görev paylaşımının gerekli oluşu; naslardan hüküm çıkarma işinin son derece ciddi ve ihtisas gerektiren bir sorumluluk oluşu ve de ilmi disiplinlerin doğma zorunluluğu kendiliğinden bir ulema / fukaha sınıfını doğurdu. Bunun temellerini sahabeye kadar götürmek mümkündür. Dolayısıyla da bu görevi ifa edecek kişilerin liyakat ve ehliyeti gündeme geldi.
İctihad ehliyeti tartışmalarında ilk akla gelen kişi Gazzâlî’dir. O, ehliyet şartlarını gerçekçi bir zeminde ele almıştır. Ona göre ictihad ehliyetine sahip olabilmek için Kur’ân’ın tamamını bilmek şart olmayıp, ahkam ayetlerini (hüküm bildiren ayetleri) bilmek; ezbere bilmesi şart olmaksızın ahkam hadislerini (hüküm bildiren hadisleri) ve bunları toplayan eserleri bilmek; aykırı fetva vermemesi için fetva vereceği meselelerle ilgili icmâ konularını bilmek ve ahkam açısından olumlu ya da olumsuz hüküm bulunmayan meselelerin tespitinin dayanağı olması bakımından aklın yerini ve kolaylık prensibi ve hükümlerin sonsuz olmadığı gibi çıkarımlarını bilmek yeterlidir.
Günümüzde ictihad tartışmalarının ehliyet üzerinden değil, yöntem açısından yapılması gerektiği kanaatindeyim. Doğrudan Kitap ve sünnetten hüküm çıkarma olgusu 20. asrın sorunudur. Fıkıh usulünü, ekol (mezhep) sistematiğini hatta fıkhın tahammül/taşıyabilme sınırlarını aşan bir ictihad yönteminin bizleri nereye götüreceği kestirilemez.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Yrd. Doç Dr. Emrullah Dumlu Gümüşhane Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
İctihad, fıkhın dinamizmini sağlayan en önemli faktördür. Zira ictihad, fıkhın/hukukun hayatla birlikte yürüyebilmesini sağlayan en ulvi fikri ameliyedir. Vahyin son bulmasıyla birlikte, yaşanan olaylara doğrudan vahyî çözümlemeler sunma süreci de sona ermiştir. Nassların sınırlı, olayların sınırsız olması hasebiyle ortaya çıkan yeni problemlere çözüm bulma işi müctehidlere dolayısıyla ictihada kalmıştır.
İctihad, nassların lafız ve manalarından hareketle istinbat metotları kullanılarak nassın bulunmadığı alanlar için fıkhî çözümlemeler sunma çabasıdır. Gelinen noktada yaşanan hayatın ruhuna uygun çözümlemeler sunabilmek için ictihadın işlevsel olması elzemdir. İslam âlimlerinin ictihad ehliyeti için sundukları hususlar da bizatihi ictihad ürünü olduğu için müçtehit için önerilen birikim ve yönteme ilişkin değerlendirmeler de farklılık arz etmektedir. İctihad kapısı açık mıdır, kapalı mıdır gibi bizatihi içtihadın ruhuna aykırı tartışmalardan ve ictihadın bölünüp bölünememesi şeklindeki entelektüel yaklaşımlardan sarfı nazar ederek diyebiliriz ki, günümüzde artık ictihad “mesele” eksenli olarak yürütülmelidir. Yeterli düzeyde kaynak, alet ilmi ve usul bilgisine sahip olmak bu ameliyenin asgari şartları konumundadır. Kanaatimizce zikri geçen asgari şartlar yanında içtihada konu olan mesele hakkında etraflıca bilgi sahibi olmak o mesele hakkında ictihad etmek için yeterli görülmelidir.
www.tahavi.com/sorucevap/001.html
İçtihat Nedir? ... İçtih
.
İçtihat Nedir? Şartları Nelerdir?
Mehmet Kırkıncı
İçtihadın sözlük anlamı; meşakkatli, külfetli, zor bir işi meydana getirmek için bütün gücünü sarf ederek ceht ve gayret göstermektir.Terim anlamı ise; kesin ve açık delillerle sabit olmayan öznel yargıları şer’î delillere uygun olarak ortaya çıkarma konusunda bütün güç ve takatini sarf ederek çalışmaktır. Yani, Kur’an, hadis ve icma ile sabit olan şer’î delillerden hüküm çıkarmaktır.
Kur’an-ı Kerim, ezeliyete bakan ve ebediyetten haber veren bir denizdir; sonsuz bir feyiz ve rahmet hazinesidir. O’nun hikmet ve esrarı nihayetsizdir. Her asrın âlimleri anlayışları oranında ondan hisselerini almışlardır ve kıyamete kadar da alacaklardır. Ümmet-i Muhammed (asm.) onun bereketine mazhar olmuşlar, maddeten ve manen Kur’an ‘dan istifadeler etmişlerdir ve edeceklerdir.
Kur’an-ı Kerim, özet hâlinde ve ince nüktelerle doludur; bir çok prensip ve kaideleri, esas ve usulleri ihtiva eden zengin bir hazinedir. Cenâb-ı Hakk bir âyet-i kerimesinde şöyle buyurmaktadır:
“Yaş ve kuru herşey Kitab-ı Mübindedir.”
Bediüzzaman Hazretleri bu âyeti şöyle tefsir eder: “Bir kavle göre Kitab-ı Mübin, Kur’andan ibarettir. Yaş ve kuru, herşey içinde bulunduğunu, şu âyet-i kerime beyan ediyor. Öyle mi? Evet, her şey içinde bulunur. Fakat herkes her şeyi içinde göremez. Zira muhtelif derecelerde bulunur. Bazan çekirdekleri, bazan nüveleri, bazan icmalleri, bazan düsturları, bazan alâmetleri; ya sarahaten, ya işareten, ya remzen, ya ibhamen, ya ihtar tarzında bulunurlar. Fakat ihtiyaca göre ve maksad-ı Kur’ana münasib bir tarzda ve iktiza-yı makam münasebetinde şu tarzların birisiyle ifade ediliyor.”
Bu İlâhî hazinede beşeriyetin kıyamete kadar karşılaşacağı bütün meseleler sarahaten yani açık ve net olarak bulunsaydı, mevcut Kur’an’ın bin misli kadar bir kitap olması gerekirdi. İmam-ı Şa’rânî’nin buyurduğu gibi. “Eğer Peygamber Efendimiz (asm.) Kur’ân-ı Kerimdeki icmalleri toplu, öz olarak bir arada bulunan ilimleri açıklamasaydı, Kurân-ı Kerîm’in özet hâlindeki ifadeleri üzere kalırdı. Aynı şekilde, müçtehid din imamları, Sünnette bulanan icmalleri açıklamasalardı, sünnet kendi özet hâliyle kalırdı. Malumdur ki, Cenâb-ı Hakk nazarında en makbul olan amel güç olanıdır. (İbadetlerin en faziletlisi zahmetli olanıdır) hadisi-i şerifi de bunun bir delilidir. İçtihat da zor bir araştırma ve derin bir incelemeyi icap ettiren yüksek bir ilim ve ehli için mukaddes bir görevdir. İnsanların bütün hal ve hareketleriyle alakası vardır. Buna mazhariyet ise kuru bir iddia ile değil, Peygamberimize (asm.) tam anlamıyla vâris olmakla mümkündür.
İçtihadın dinimizdeki yeri nedir?
Mehmet Kırkıncı
İçtihadın meşruiyeti Kur’an’ın şu âyeti ile sabittir. “Onlara emniyet ve korkudan bir haber geldiği zaman onu ifşa ederlerdi.Eğer onu Peygambere veya aralarından re’y sahibi olanlara arz etselerdi elbette ki, o re’y sahiplen (hal ve maslahata göre) içtihat ve istihraç ederlerdi.” Medine’ye hicret eden Müslümanlar, kısmen emniyete kavuşmakla beraber, bütünüyle rahat değillerdi. Her an Mekkelilerin saldırısına uğrama ihtimalleri vardı. Halk arasında zaman zaman “geldiler, geliyorlar” şeklinde dedikodular yayılmaktaydı. Üstteki âyet, böyle durumlarda yapılması gerekeni ders vermektedir.
Hamdi Yazır, bu âyetten şu hükümleri çıkarır:
1- Olayların hükümleri içinde, doğrudan ayet ile malum olmayıp, içtihat ile bilinecek olanlar da vardır.
2- İstinbat (Bir konuyu derin bir araştırma ile ortaya çıkarmak) da bir delildir.
3- İstinbata ehil olmayan halkın, olayların hükmünde ilim ehline müracaatı ve taklidi dinen zorunludur.
4- Resulullah da istinbat ile sorumludur.
Ebu Zehra’nın da buyurduğu gibi, “Olaylar sonsuzca meydana gelir. Mevcut ayetler ise sınırlıdır. O halde mevcut ayetlerin ışığı altında hakkında ayet bulunmayan hususlara dair hükümler çıkarmak bir zorunluluktur.” İşte bu âyet-i kerime kıyas ve içtihadın şer’î delillerden olduğunun en büyük delilidir. Zira yeni bir olayı dinen yetkili olan alimlere havale etmek, onların içtihat etmelerini ve kıyasta bulunmalarını istemek demektir. Çünkü, hakkında açık hüküm olan hâdiselerde içtihada zâten gerek yoktur.
Fahreddin-i Razî bu âyet-i kerimenin üç şeye delalet ettiğini beyan ifade eder:
Birincisi; hakkında açıkça ayet olmayıp da içtihat ile bilinenlerdir.
İkincisi; içtihat ve istinbatın şer’î delil olmasıdır.
Üçüncüsü; sıradan halk tabakasının, esasa ait olmayan amellerde alimleri taklit etmelerinin zorunlu olmasıdır. Çünkü, Cenâb-ı Hak, bu âyetiyle yeni hâdiselerin hükümlerini bilmeyenlerin, bu hükümleri şer’î delillerden çıkarmaya yetkili olan kimselere müracaat etmeleri gerektiğini beyan buyurmuştur.
Cenab-ı Hakk şu âyet-i kerîme ile de ehil olanların içtihat yapmalarını emir buyurmaktadır:
“Ey ilim sahipleri, (âyetlerimizi) tabir edin.”
Şu halde Kur’an-ı Kerim’de kesin hükümler yanında açık olarak ifade edilmeyen fer’î hükümler yani teferruattan sayılacak ikinci derecede hükümler de mevcuttur. Bu gibi hükümlerde zan ile amel etmeyi Cenâb-ı Hakk caiz kılmıştır. İnsanların bu hükümleri Kur’an’dan çıkarabilmesi etmesi mümkün değildir. Onlara düşen görev âlimlere tâbi olmalarıdır. Böyle bir taklit, avam için zorunludur. Evvela içtihat yapmak büyük bir ilim ve özel yetenek işidir, herkesin kârı değildir. Çünkü şer’ i hükümler binlerce hatta on binlercedir. Bunların delilleri ise sınırsızdır. Bütün bu hükümleri o sayısız delillerden çıkarmak herkes için mümkün olmaz. Diğer taraftan, bütün Müslümanların içtihat yapacak derecede alim oldukları farz edilse bile bunların içtihat için çalışmaları halinde dünyevî hiçbir meslek icra edilemez olur. Bu iki mühim sebepten dolayı avam, müçtehitleri taklit etmekle mükelleftir.
Cenâb-ı Hakk içtihada ehil olanları içtihat ile emreylediği gibi diğer Müminleri de bunlara tâbi olmaya şu âyet ile emir buyurmuştur: “Eğer bilmiyorsanız, zikir (ilim) ehline sorun.” Bir Müslümanın Allah-û Teâlanın rızasına uygun ibadet yapabilmesi ancak müçtehitlere uyması ile mümkündür. Şeyh Abdullah Diraz taklidin vacip ve zaruri olduğunu şöyle ifade etmektedir: “Kendisinde içtihat yapma ehliyet ve yetkisi olmayan kimse, karşısına fer’i bir mesele çıktığı zaman, ya esas olarak hiçbir şey yapmayacak ve kulluk görevini aksatacaktır. Bu ise icmâya aykırı bir davranış olur.
Ya da bir şeyler yaparak, kulluk görevini yerine getirmeye çalışacaktır. Bu da ya ortaya çıkan yeni meseleyle ilgili hükmü tespit eden delili bulup, ona bakarak hareket etmek, ya da bir müçtehidi taklit etmek suretiyle olur. Birincisi (karşılaşılan her yeni meselenin delilini bulup bu delilden hüküm çıkarmak) herkes için katiyen mümkün değildir. Çünkü bu yol, hem yeni durumlarla karşılaşan kimse, hem de bütün insanlar hakkında, hâdiselerin delililerini arayıp bulma zorunluluğunu doğuracağından, insanların geçim çabalarını engelleyecek, her türlü san’at ve tekniği durduracak, ziraat ve benzeri bütün faaliyetleri tatil suretiyle dünyanın harap olmasına yol açacaktır. İşte bu sebeple taklidin birden kaldırılması son derece tehlikelidir. Görülüyor ki, geriye taklitten başka hiçbir çıkar yol kalmamıştır. Böyle bir durum karşısında tek yol bir nıüçtehite tabi olmaktan ibarettir.”
Bu hususu Şatıbi şöyle ifade etmiştir: “Bir müçtehide göre şer’i delil ne ise, cahil bir insana göre de bir müçtehidin verdiği fetva odur.” İşte müçtehitler Kur’an-ı Kerim’de üstü kapalı ya da işareten mevcut olan ikini derece hükümleri çıkararak insanlık aleminin istifadesine sunmuşlardır. Nitekim kâinat kitabında bulunan gizli ve perdeli hakikatler da, ilgili fen alimlerince keşfedilmişlerdir. Bu zâtlar da kâinat kitabının müfessirleri ve müçtehitleri hükmündedirler.
Bir fende söz sahibi olmayan kimselerin o fennin ilim adamlarına tâbi olmaları ve onların ortaya koyuduğu eserlerden faydalanmaları aklın gereği olduğu gibi avamın da Kur’an-ı Kerim’den çıkarılan hükümlerde müçtehitleri taklit etmeleri zorunludur. Aklı başında bir insan “Ben ancak kendi yaptığım uçağa binerim, yahut kendi yaptığım bilgisayarı kullanırım.” diyemeyeceği gibi, ben müçtehitleri taklit yerine Kur’an ve hadisten kendim hüküm çıkarırım, da diyemez.
|
ctihad ve rahmet - Aile ve Kadın
www.ailevekadin.com/detay2.asp?Aid=2239
Sual: İctihad nedir? CEVAP İctihadın ıstılah (terim) anlamı, müctehid bir âlimin âyet ve hadislerden, mana
İctihadın ıstılah (terim) anlamı, müctehid bir âlimin âyet ve hadislerden, manaları açıkça anlaşılmayanları, açıkça bildiren diğer hükümlere kıyas ederek, benzeterek, bunlardan yeni hükümler çıkarmaya uğraşması demektir. Mesela Kur’an-ı kerimde mealen, (Ana babaya, öf demeyin) buyuruldu. Burada dövmeyin, sövmeyin denilmemiş, bunların en hafifi bildirilmiştir. Müctehidler, dövmenin, sövmenin ve hakaret etmenin de haram olacağını ictihad etmişlerdir.
Yine Kur’an-ı kerimde şarap içmek yasak edilmiş, başka içkiler bildirilmemiştir. Şarabın haram olmasının sebebi, sarhoş edip aklı giderdiği içindir. Bundan dolayı müctehidler, şarabın haram olmasındaki sebep, herhangi bir içkide bulunsa haramdır, diye ictihad etmişler. Sarhoş eden her şeyin haram olduğunu bildirmişlerdir.
Kur’an-ı kerimde, ictihad ediniz buyuruldu. Fatebiru âyet-i kerimesi, (Ey akıl sahipleri, akıl erdiremediğiniz meselelerde, onları bilen ve derinliklerine tam ermiş olanlara tâbi olunuz) demektir. (Menar şerhi)
O halde, ilimde ihtisası tam olan müctehidlerin, manaları açıkça anlaşılmayan âyet ve hadislerin içlerinde saklı bulunan ahkâmı ve meseleleri, ictihad ederek açığa çıkarması farzdır. İctihad makamına layık olabilmek için, birçok şartlar vardır. Bu yüksek vasıfları taşıyan kimseler, ancak asr-ı saadette, Sahabe-i kiramın zamanında, Tâbiin ve Tebe-i tâbiin devrinde bulunabiliyor, sohbet bereketi ile yetişiyordu. Zaman ilerleyip, fikirler bozulduktan, bid’atler çoğaldıktan sonra, böyle kıymetli kimselerin azaldığı, hicri dördüncü asırdan sonra, bu sıfatlara malik bir âlimin ortada kalmadığı, Mizan-ül-kübra, Redd-ül-muhtar ve Hadika’da yazılıdır.
İctihad makamına varmış bulunan yüksek kimseler, kendi ictihadlarına göre hareket etmek mecburiyetindedir. Başka müctehidlerin ictihadlarına tâbi olamazlar. Hatta Peygamberlerin zamanlarında da, sahabeden biri, kendi Peygamberinin ictihadına uymayan ictihadda bulunursa, kendi ictihadına göre hareket ederdi. Peygamberler de ictihad ederlerdi. Fakat ictihadlarında hata ederlerse, Allahü teâlâ, derhal Cebrail aleyhisselamı göndererek, hataları vahiy ile düzeltilirdi. Yani Peygamberlerin ictihadları hatalı kalmazdı. Mesela, Bedir gazasında alınan esirlere yapılacak şey için, Server-i âlem bazı Sahabe-i kiram ile birlikte bir türlü, Hazret-i Ömer ise, başka türlü ictihad etmişlerdi. Sonra, âyet-i kerime gelerek, Allahü teâlâ, Hazret-i Ömer’in ictihadının doğru olduğunu bildirdi. Bunun gibi Abese suresi de, bir ictihad hatasını düzeltmek için nazil olmuştu. Peygamber efendimizin vefatları sırasında, hokka ve kalem hakkındaki emirlerinin anlaşılmasında Hazret-i Ömer’in ictihadı da öyledir.
Eshab-ı kiramdan sonra meşhur dört imam ve bunların mezheplerine göre ictihad eden imam-ı Ebu Yusuf, imam-ı Nevevi, imam-ı Gazali hazretleri gibi yüksek âlimler yetişti. Asr-ı saadet uzaklaştıkça, hadis-i şerifleri nakil ve rivayet eden 12 silsilenin haber verme zincirinin halkaları arttı. Hadis-i şeriflerin hangi silsileden ve hangi kimselerden alınacağı, düşünülecek bir mesele oldu ve çok güç ve belki imkansız oldu. Bundan dolayı, dördüncü asırdan sonra, ictihad edebilecek bir âlim yetişemez oldu. Bütün Müslümanlar, bu dört imamdan birine tâbi olup, o imamın mezhebine uymaya mecbur oldu. (Eshab-ı Kiram kitabı)
Sual: Mezheplerdeki farklı hükümlerin sebebi nedir?
İctihad, bir ibadet, yani Allahü teâlânın emri olduğundan, hiçbir müctehid, diğer bir müctehidin ictihadına yanlış diyemez. Çünkü, her müctehide, kendi ictihadı hak ve doğrudur. Beyheki’deki hadis-i şerifte, (Müctehid âlimlerin farklı ictihadları rahmettir) buyuruluyor. İmam-ı Şafii hazretleri, imam-ı a’zam hazretlerinden farklı ictihadları olduğu ve Hanefi mezhebinde olmadığı halde, (imam-ı a’zam Ebu Hanife’nin rey ve ictihadını beğenmeyene, Allahü teâlâ lanet etsin!) buyurmuştur. İmam-ı Ebu Yusuf ve imam-ı Muhammed ve diğer imamların, imam-ı a’zama uymayan sözleri, onu beğenmemek, kabul etmemek değildir. Kendi ictihadlarını bildirmektir. Bunu bildirmeye memurdurlar.
Mezheplerdeki farklılıkların çoğu, Resulullah efendimizin ibadetleri değişik şekilde yaptığındandır. Bir de âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerden müctehidlerin farklı anlayışları vardır. Müctehid ictihadında yanılabilir. Fakat yanılsa da mahzuru yoktur. Buhari’deki hadis-i şerifte de, (Müctehid, ictihadında isabet ederse iki, yanılırsa bir sevap alır) buyuruluyor. Demek ki ictihad hatası, günah değil, aksine sevaptır. Farklı ictihadlarından dolayı Eshab-ı kirama ve müctehidlere dil uzatılmaz.
Server-i âlem efendimiz, uzak ülkelere gönderdikleri Sahabe-i kirama, güçlük karşısında kalınca, âyet-i kerimelere müracaat etmelerini, orada bulamazlarsa, hadis-i şeriflere müracaat etmelerini, orada da bulamazlar ise, kendi rey ve ictihadları ile hareket etmelerini, kendilerinden daha yüksek ilimli ve fikirli olsalar dahi, başkalarının ictihadına uymamalarını emrederdi.
İşte bunun gibi, imam-ı Ebu Yusuf ve imam-ı Muhammed de hocaları olan imam-ı a’zamın reyine tâbi olmayıp, kendi ictihadları ile hareket ederlerdi. Halbuki, imam-ı a’zamın ilmi onların üstünde idi. Dört mezhep arasındaki farklar da, bundan ileri gelmektedir.
O halde namaz, oruç ve diğer ibadetlerde, büyük âlim olan mezhep imamlarımızın birbirine uymayan ictihadları için, hiçbiri diğerinin sözüne yanlış dememiştir.
Sahabe-i kiram da böylece birçok işlerde birbirlerine uymamışlarsa da, hiçbiri diğerinin ictihadına yanlış dememiş, dalalet, fısk demeyi hatırlarına bile getirmemişlerdir. Mesela, Ebu Bekri Sıddık halife iken, Müslüman olmasını teşvik için, gayrimüslim olan birisini, bir sahabinin yanına katarak, beyt-ül-malın muhafaza memuru olan Hazret-i Ömer’e gönderdi. Buna zekat hissesini versin dedi. Hazret-i Ömer ise, bu parayı vermedi. Müellefe-i kulub ismi verilen bu gibi kimselere zekat verilmesi, âyet-i kerimede emredilmiş iken, niye vermedin diye sorunca, Hazret-i Ömer, (Kâfirlerin kalblerini yumuşatmak emri, Allahü teâlânın vaad ettiği zafer ve galibiyet başlamadan önce, kâfirlerin azgın olduğu zamanda idi. Şimdi ise, Müslümanlar kuvvetlenmiş, kâfirler mağlup ve aciz olmuştur. Şimdi kâfirlerin kalblerini mal ile kazanmaya lüzum kalmamıştır) buyurduktan sonra, Müellefe-i kulub denilen kâfirlere zekat verilmesi emrini nesh eden, yani yürürlükten kaldıran âyet-i kerimeyi ve Muaz hadisini okudu. Hazret-i Ömer’in bu ictihadının, Sıddık-ı a’zamın rey ve ictihadına uymaması, onun bu emrini red etmek değildir. Beyt-ül-malın muhafazasına ve idaresine memur olduğu için, ictihadını söylemişti. Hazret-i Ebu Bekir de bu ictihadından dolayı ona bir şey dememişti. Hatta, ictihadını değiştirerek, Eshab-ı kiramın hepsi, Hazret-i Ömer gibi ictihad eylediler. (Eshab-ı Kiram kitabı)
Âlimlerin farklı ictihadları
Sual: Selefiye itikadındaki gençler (Ümmetimin ihtilafı rahmettir) hadisi uydurmadır diyorlar. İhtilaf rahmet olunca ittifak gazap olur diyorlar. O zaman dört hak mezhebe de dil uzatmış olmuyorlar mı? Hazret-i Âdem’den beri gelen Allah’ın gönderdiği dinlerde de farklılıklar vardı. Farklı olmak rahmet olmasaydı Allah, peygamberlerin dinlerini [ameldeki bilgilerini] hep aynı yapardı. Farklı yapması, mezheplerdeki farklılıkların rahmet olduğunu göstermiyor mu?
Elbette gösteriyor. Mezhepsizlerin inkâr edemediği bir hadis-i şerif meali şöyledir:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.)[Buhari]
Hatası bile sevap olan âlimlerin böyle farklı ictihadları bir rahmettir. Bunu inkâr etmek 14 asırdan beri gelen âlimleri yalanlamak ve hak mezhepleri inkâr olur. O hadisi bir çok muhaddis rivayet etmiştir. Muhaddis sıradan insan değildir. Ömürleri hadis ilmi ile geçmiştir. O hadis-i şerif şu mealdedir: (Ümmetimin [âlimlerin]ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyheki, İ.Münavi, İbni Nasr, Deylemi]
Fıkıh âlimi İbni Âbidin hazretleri, önsözde buyuruyor ki:
Bu hadis meşhurdur. Mekasıd-ı hasene’de yazılıdır. İbni Hacib de Muhtasar’da sahih olduğunu yazmaktadır. Nasrul-mukaddesinin Hucce kitabında ve Beyheki’ninRisalet-ül-eşariyye’sinde sahih hadis olarak bildirildiğini, İmam-ı Süyutiyazmaktadır. Halimi ve kadi Hüseyin ve İmam-ül-Haremeyn de sahih olarak bildirmişlerdir. Mevahib-i ledünniyye’de de yazılıdır.
Farklı ictihad, Peygamberlerin farklı dinleri gibi rahmettir. Bir âlim, öteki âlimin ictihadının yanlış olduğunu söylemez. Çünkü Mecelle’de (İctihad ictihadla nakzedilemez) buyuruluyor. (Madde 16)
Müctehidlerin ihtilafları, yani farklı ictihadları rahmet olmasa idi, müctehidin hatasına da sevap verilmezdi. Yanlış bir işe sevap verilmez. Müctehidin hatasına da sevap verildiğine göre, farklı ictihad rahmettir. İhtilaf rahmet olunca ittifak gazap olur demek de yanlıştır. Çünkü bu söz, Peygamberlerin getirdiği dinlerin farklı olmasına ve Selef âlimlerinin birbirinden farklı ictihad etmesine dil uzatmak olur.
Resulullah efendimiz de rahmet olması için farklı hadisler bildirmiştir. Hak mezheplerin farklı oluş sebeplerinden birisi de, bu farklı hadislerdir. Mesela üç hadis âlimi şu hadis-i şerifleri ittifakla bildirmişlerdir:
(Ön avretine dokunan erkeğin abdesti bozulur.) [Ebu Davud, Tirmizi, Nesai]
(Ön avretine dokunan erkeğin abdesti bozulmaz.) [Ebu Davud,Tirmizi, Nesai]
Hiç birisi uydurma dememiştir. Bu farklılığın rahmet olduğunu bildikleri için kitaplarına almışlardır. Bu büyük hadis âlimlerine dil uzatanın dili kurur. Müctehidin ihtilafı rahmet olduğu gibi, her biri Cennetlik ve müctehid olan eshab-ı kiramın farklı ictihadları da rahmettir. Bir hadis-i şerif meali:
(Eshabım gökteki yıldızlar gibidir. Hangisine uyarsanız hidayete erersiniz. Eshabımın ihtilafı [farklı ictihadları] sizin için rahmettir.) [Taberani, Beyheki, İbni Asakir, Hatib, Deylemi, Darimi, İ. Münavi, İbni Adiy]
Görüldüğü gibi bu hadis-i şerifi 8 muhaddis rivayet etmiştir. Müctehidlerin ve hepsi müctehid olan eshab-ı kiramın da farklı ictihadları rahmettir.
İhtilafta rahmet olur mu?
Sual: (Ümmetimin ihtilafı rahmettir) hadisi sahih olamaz, sahih olursa, o zaman ittifak, birlik gazab-ı ilahiye sebep olmaz mı?
Bu hadis-i şerifi İmam-ı Beyheki, İmam-ı Münavi, İmam-ı ibni Nasr ve İmam-ı Deylemi gibi sözleri dinde senet olan hadis imamları bildirmişlerdir.
Allahü teâlâ, Müslümanların imanda, doğru itikatta birleşmelerini emrediyor. Bu hadis-i şerifte bildirilen ihtilaf, cahillerin, sapıkların değil, sözleri dinde senet olan salih âlimlerin ictihadlarındaki ayrılık demektir. Yani, (Ümmetimin ihtilafı rahmettir) demek, (Müctehidlerin farklı ictihadları rahmettir) demektir. İmandaki ayrılık gazaba sebep olduğu gibi, ictihadlardaki ayrılıklar da, Müslümanlar için birer rahmettir. Müctehid ictihadında hata ederse de, sevap alır. Sevap verilen şey, gazab-ı ilahiye sebep olmaz, rahmete sebep olur. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse, iki sevap alır.)[Buhari]
Başka bir okuyucu da, şöyle diyor:
(Ümmetimin ihtilafı rahmettir) hadisini (Mezhepler rahmettir) diye söylemek uygun olur mu?
Oradaki ümmet, müctehid âlimlerdir. İhtilaftan kasıt da, farklı ictihad olduğunu yukarıda bildirdik. Yani o hadis-i şerif, (Müctehidlerin farklı ictihadları rahmet) anlamındadır. Bir müctehidin ictihad ederek elde ettiği bilgilerin hepsine, o müctehidin mezhebi denir. İctihad rahmet olunca, onun ictihadların toplamı olan mezhebi de rahmettir. O halde (Mezhepler rahmettir) demek gayet uygundur. Sapık olanların yani doğru itikattan ayrılanların ictihadları da, mezhepleri de bozuktur.
Sual: Selim akıl Peygamberlerde bulunur ve hiç yanılmaz deniyor. İctihadda yanılmak bundan farklı mıdır?
İctihadda yanılmak farklıdır. Eshab-ı kiram, Peygamber efendimizin Kur’an-ı kerim dışındaki mübarek sözlerini anlamak için, (Ya Resulallah, bu vahiy mi, yani Allahü teâlânın kesin emri mi, yoksa kendi ictihadınız mı?) diye sorarlardı. Peygamberler de ictihad ederlerdi. Fakat ictihadlarında hata ederlerse, Allahü teâlâ, derhal Cebrail aleyhisselamı göndererek, hataları vahiy ile düzeltilirdi. Yani Peygamberlerin ictihadları hatalı kalmazdı. Mesela, Bedir gazasında alınan esirlere yapılacak şey için, Server-i âlem bazı Sahabe-i kiram ile birlikte bir türlü, Hazret-i Ömer ise, başka türlü ictihad etmişti. Sonra, âyet-i kerime gelerek, Allahü teâlâ, Hazret-i Ömer’in ictihadının doğru olduğunu bildirdi.
Hayrın şerrin yaratıcısı Allahü teâlâ olduğu gibi, Peygamberlerini yanıltan da Allahü teâlâdır. Resulullah efendimiz bir namaz kılarken yanılıyor. Sonra, (Yanıltıldım, unutturuldum) gibi ifadelerle cevap veriyorlar. Bir dini hükmün ortaya çıkması için Allahü teâlânın yanılttığı veya unutturduğu meydana çıkıyor.
Esirlerin öldürülmesi olayında da, Resulullahın amcası Abbas ve daha bazı esirler daha sonra Müslüman oldular. Sadece Hazret-i Abbas’ın soyundan binlerce âlim, büyük zatlar geldi. Eğer öldürülmüş olsaydı, bu nesil gelmeyecek ve kendisi de Cehennemlik olacaktı. Buradaki yanılmanın ne kadar rahmet olduğu meydana çıkıyor.
Sual: Ben hiçbir mezhebe bağlı değilim diyen birisi, “Mezhep imamları ilah değildir, peygamber gibi masum da değildir. ictihadlarının doğrularını alır, hatalarını atarız. Yahut delilleri daha kuvvetli olanı seçeriz” diyor. Böyle söylemesi doğru mudur?
Bir müctehid bile, başka müctehidin hata ettiğini bilemez. Çünkü, (İctihad ictihadla nakz olunamaz) buyuruluyor. Bunun için şu ictihad doğrudur veya delili daha kuvvetlidir denemez. Bir müctehid, Allah indinde isabet edemese, hata etse bile yine sevap alır. Bir hadis-i şerif meali:
(Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.)[Buhari]
Sevap olan bir şey için hata tabirini kullanmak caiz değildir. Böyle farklı ictihadlar da Allahü teâlânın bir rahmetidir. Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Ümmetimin [âlimlerin] ihtilafı [farklı ictihadları] rahmettir.) [Beyheki, Deylemi, İ.Münavi, İ. Nasr]
Rahmet ve sevap olan bir ictihad için, nasıl olur da imam-ı a’zamın veya imam-ı Gazali’nin hatası var diyebiliriz? İşte bunun için (Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında hata yoktur, uydurma hadis olmaz) deniyor. Böyle söylemenin hâşâ onları peygamber ve ilah derecesine yükseltmekle ne alakası var? İctihadları hatalı, kitaplarında uydurma hadis var zannı ile Resulullahın vârislerine dil uzatmak caiz olmaz. Hatalı ictihad tabirini kullanmak da bu bakımdan hatalıdır.
Mezhep imamlarının hatası olmaz. Allah indinde hatası varsa o da sevap aldığı için hata sayılmaz. İnsanlar da onun hata olduğunu bilemez. Bir kimse, müctehid bile olsa, şu ictihad doğru, şu ictihad yanlış diyemez. Ancak müctehid, (Benim ictihadım şudur) diyebilir.
Halife Harun Reşid, İmam-ı Malik hazretlerinin ictihadlarını çok beğenmişti. Bunun için herkesin Maliki olmasını şiddetle arzu ediyordu. İmam-ı Malik hazretlerine "Ya İmam, senin kitaplarını çoğaltıp, her yere göndereceğim. Herkesin senin mezhebine uymasını emredeceğim" dedi. İmam-ı Malik hazretleri buyurdu ki:
"Ya halife, hadis-i şerifte; "Ümmetimin âlimlerinin farklı ictihadları rahmettir" buyuruluyor. Bu farklı ictihadlar Allahü teâlânın rahmetidir. Hepsi hidayet üzeredir. Müslümanları bu rahmetten mahrum bırakmak yanlıştır."
Hakkı teslim eden halife bu arzusundan vazgeçti.
Sual: Müctehid ve müceddid ne demektir? Herkesçe bilinen müceddidler kimlerdir?
Âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmiş olan din bilgilerini, toplayan, kitaba geçiren; açıkça bildirilmemiş, kapalı bildirilmiş olan bilgileri de anlayıp, açıklayabilen derin âlimlere Müctehid denir. Eshab-ı kiramın hepsi müctehid idi. Sünnette kapalı kalan yerleri, müctehid âlimler açıklamış, mezhepler meydana çıkmıştır. Bu mezheplerden yalnız dördü kitaplara geçmiş, diğerleri unutulmuştur.
Bu mezheplerin imanları, Eshab-ı kiramın ortak imanıdır. İmanda ayrılık caiz olmaz. Bu dört hak mezhebe, (Ehl-i sünnet) denir. Bu dört mezhepten hiçbirine uymayana mezhepsiz denir.
Mezheplere bağlı hiçbir âlim, ictihad derecesine yükselse bile, mezhebinin imamının üsul ve kaidelerine, hiçbir zaman muhalefet etmez. Mezhepsiz olan hiçbir İslam âlimi yoktur.
Müceddid, dinde yenileyici, bid’atleri çıkarıp dini eski hâline getiren âlim demektir. Mesela imam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) ikinci binin müceddidir.
Hicretten 400 yıl sonra, müctehid yetişmedi. Müctehide ihtiyaç da kalmadı. Çünkü Allahü teâlâ ve Onun resulü Muhammed aleyhisselâm, kıyamete kadar, hayat şekillerinde ve fen vasıtalarında yapılacak değişikliklerin, yeniliklerin şamil olan ahkâmın hepsini bildirdiler. Müctehidler de, bunların hepsini anlayıp, açıkladılar. Sonra gelen âlimler, bu ahkâmın, yeni olaylara nasıl tatbik edileceklerini, tefsir ve fıkıh kitaplarında bildirirler. Müceddid denen bu âlimler kıyamete kadar mevcuttur.(S. Ebediyye)
Cahiller ve din düşmanları tarafından Müslümanlar arasına sokulmuş olan hurafeleri, bid’atleri, yanlış inançları, kendilerinden bir şey ilave etmeden dini eski haline getiren müceddidlerdir. Hadis-i şerifte, (Her yüz yılda bir müceddid gelir. Ümmetimin işlerini yeniler) buyuruldu. Mesela, sultanlar içinde Ömer bin Abdülaziz, din bilgilerinde İmam-ı Şafii, tasavvufta Maruf-i Kerhi, esrar bilgilerinde İmam-ı Gazali, feyz vermekte ve harikalar, kerametler göstermekte,Abdülkadir Geylani, hadis ilminde İmam-ı Süyuti, tarikat, hakikat ve akaid bilgilerinin inceliklerini açıklamakta ve kalblere akıtmakta İmam-ı Rabbani, müceddid idiler. Hepsi, İslamiyet’in yayılmasına, kuvvetlenmesine hizmet ettiler.(Mekatib-i şerife)
Sual: Bir müctehid ictihad ederken yanılsa veya bir hak mezhebin bir hükmü Allah katında yanlış ise, bizim o hükümle amel etmemiz günah olmaz mı?
Hayır. Müctehid, ictihad ederken yanılsa bile, günah olmaz, sevap olur. Allahü teâlâ, insanları kendi katındaki mutlak doğruya göre değil, müctehidin ictihadına uyup uymamakla imtihan edecektir. Bu genişliği, bu rahmeti Habibinin ümmetine ihsan etmiştir. Müctehide yani kendi mezhebine uyan kurtulur. Bir müctehidin ictihadında yanıldığını da hiç kimse bilemez. Başka âlimin farklı ictihadı bu ictihadın yanlış olduğunu gösteremez. Allahü teâlâ, ictihada sevap verdiği için hiç bir ictihada yanlış denemez. Bu ictihadla amel edenler de sevap kazanır.
Allah ve Resulü, müminlere merhamet ettikleri için, bazı işlerin nasıl yapılacağı, Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açık bildirilmedi. Açıkça bildirilse idi, öylece yapmak gerekirdi. Farzı yapmayanlar günaha girer, kıymet vermeyenler de kâfir olurdu. Müminlerin hâli güç olurdu. Böylece mezhepler meydana geldi.
Âlimin farz ve haram deme yetkisi
Sual: Ebu Hanife, imam arkasında Fatiha okumak tahrimen mekruh derken, imam Şafii farz diyor. Peygamberin bile, haram etme, farz kılma yetkisi yokken, farz Allah’ın emri iken nasıl olur da bu âlimler, farzdır, haramdır diyebiliyorlar?
Resulullahın ve müctehid âlimlerin yetkisi iyi bilinmediği için böyle garip sorular geliyor. Bir kimse suç işleyince, savcının isteği üzerine getirilip hakim tarafından ceza verilir ve hapse atılır. Hapse atanlar polis veya jandarmadır. Ama bunu savcının emri ile yapmaktadır. Hücreye konmuşsa gardiyan koymuştur. Şimdi gardiyana, jandarmaya veya polise, siz kim oluyorsunuz da beni hapse attınız diyemeyiz. Onlar savcının emrini uyguluyorlar. Savcı da kim oluyor denemez. O da kanun adına bunu yapıyor. Şu halde yetki kanundan geliyor. Ama bu yetki, polis ile, savcı ile, kullanılıyor. Polise, savcıya karşı gelen kanuna karşı gelmiş olur. Polis, savcı devletin ortakları değildir, devlete hizmet veren kişilerdir. Suç işledikleri takdirde onlar da cezalandırılır.
Farz ve haram Allah’ın emri ile olur. Ancak Allahü teâlâ, bu yetkiyi Resulüne de vermiştir. Birkaç örnek verelim:
1- Kur’anı açıklamakta yetkilidir. Bir âyet-i kerime meali:
(Kur’anı insanlara beyan et!) [Nahl 44] (Beyan etmek, başka kelimelerle açıklamak demektir.)
2- Bir şeyi haram etme ve farz kılmada da yetkilidir. İşte iki âyet-i kerime meali:
(O ümmî Peygamber, temiz şeyleri helal, pis, çirkin şeyleri haram kılar.)[Araf 157]
(Kendilerine kitap verilenlerden, Allah'a ve ahiret gününe inanmayan, Allah'ın ve Resulünün haram ettiği şeyi haram tanımayan ve hak dini[İslamiyet'i] din edinmeyen kimselerle; zelil bir halde kendi elleriyle [boyun eğerek] cizye verinceye kadar savaşın.) [Tevbe 29]
Resulullah açıklama yetkisine dayanarak buyuruyor ki:
(Peygamberin haram kılması, Allah’ın haram kılması gibi geçerlidir.)[Tirmizi]
(Eğer meşakkat vermeseydi, gece namazını ümmetime farz kılardım.)[Deylemi]
Şu halde, (Allah’tan başkası farz kılamaz, haram edemez) demek yanlıştır.
3- Resulullahın emrine uymak, Ona itaat etmek farz, isyan etmek haramdır. Üç âyet-i kerime meali şöyledir:
(Resule itaat, Allah’a itaattir.) [Nisa 80]
(Allah ve Resulüne itaat eden Cennete, isyan eden Cehenneme gider.)[Nisa 13,14]
(Allah ve Resulü, bir işte hüküm verince, artık inanmış kadın ve erkeğe, o işi kendi isteğine göre, tercih etme, seçme hakkı kalmaz.) [Ahzab 36]
Allah’ın emrine olduğu gibi Resulünün emrine de uymak şarttır. Peygamberin emrini kabul etmem, yalnız Kur’ana uyarım diyen kâfirdir.
4- İman konusunda da aynı yetkiye sahiptir. Resulullaha iman etmeyen kâfirdir. İki âyet-i kerime meali:
(Allah’a ve ümmi nebi olan Resulüne iman edin!) [Araf 158]
(Allah’a ve Resulüne inanmayan [kâfir olur] kâfirlere de çılgın bir ateş hazırladık.) [Feth 13]
5- İman gibi, Allah’ın emrine itaat ile Resulünün emrine itaat de aynıdır. Ben yalnız Allah’a [Kur’ana] uyarım, Resule [hadislere] uymam diyen kâfirdir. İşte bir âyet-i kerime meali:
(Allah ile resullerinin emirlerini birbirinden ayırıp ikisi arasında bir yol tutmak isteyen kâfirdir.) [Nisa 150,151]
Allahü teâlâ, Resulüne böyle yetkiler verip, (Resulüme tâbi olun) buyurduğu gibi, Resulü de, âlimlere yetki verip (Âlimlere tâbi olun!) ve (Âlimler benim vârislerimdir) buyuruyor. Yani (Bana tâbi olduğunuz gibi, âlimlere de tâbi olun) buyuruyor. Peki vâris olan bu âlimler, hiç hata etmez mi? Hatta birinin ak dediğine öteki kara demiyor mu? Ne olacak şimdi? Resulullah efendimiz onu da açıklamış,(Âlim ictihadında yanılırsa bir, isabet ederse iki sevap alır) buyurmuştur. (Buhari)
Demek ki Resulullahın vârislerinin de ictihad etme, haram ve helal deme yetkileri vardır. Bugünkü âlim taslakları müctehid değildir. Onların sözleri dinde senet olmaz. Bu yüzden, Yusuf-i Nebhani hazretleri, (Bugün müctehidlik taslayanın ya aklı veya dini noksandır) buyurmuştur.
iskenderpaşa: İCTİHAD VE MEZHEPLERLE İLGİLİ KONULAR
www.iskenderpasa.com/7103B4D9-552A-4A0A-AA31-D9B1C1427AB...
in hadîsleri varken neden içtihada ihtiyaç duyuldu? CEVAP: Cenabı Allah büyüklük ve cemalini göstermek
.İCTİHAD VE MEZHEPLERLE İLGİLİ KONULAR
SORU: Kur'ân-ı Kerîm ile Peygamber (sa.)'in hadîsleri varken neden içtihada ihtiyaç duyuldu?
CEVAP: Cenabı Allah büyüklük ve cemalini göstermek ve dünyayı imar etmek için insanı halife olarak yarattı. Hilafet görevini gereği gibi yapabilmesi için onu arzu ve istekleriyle başbaşa bırakmadı. İnanç, ibâdet, ahş-veriş ve hayatın her dalında ferd ve toplumun menfaatine yönelik olarak hükmünü beyân edip indirdiği sahife ve kitaplarıyla yolunu aydınlattı, en son olarak da en mükemmel ve kıyamete kadar hüküm sürecek Kur'ân-ı Kerîm'i insanlığa ithaf etti. Ancak dünya hâdiseleri sonsuz olmakla beraber Kur'ân-ı Kerîm'in ve Peygamber'in hadîsleri kelimeleri mahduttur. Açıkça her hâdisenin hükmünü beyân etmez. Bunun için ortaya çıkan bir hâdisenin hükmünü anlamak için önce Kur'ân-ı Kerîm'e, sonra Peygamber (sa.)'in hadîsine baş vurulur. Bunlardan birisinde kesin olarak hükmü beyân edilmiş ise mesele tamamdır, hiç bir kanaat yürütülmez. Hâdisenin hükmü Kur' ân ve Sünnette açıkça belirtilmemişse içtihada gidilir. Yani, Kur'ân ve Sünnet'in ışığı altında hükmünü ortaya çıkarmak için cehd ve gayret gösterilir. İctihad yüce dinimizin en büyük meziyetlerinden biridir. İctihad sebebiyle hayat sahnesinde ortaya çıkan bütün hâdiselerin hükmü beyân edilebilir. Dinimizin, her asrın bütün ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir kabiliyete sahip olmasının sebeplerinden biri de budur.
SORU: İctihadın şartları nelerdir?
CEVAP: İctihadın belli başlı dokuz şartı vardır:
1-Arapça dilini ve üslûbunu bilmek. Çünkü dinin kaynağı Kur'ân-ı Kerim ile Sünnet-i Seniyedir. Bunlar da arapcadır.
2-Kur'ân-ı Kerîm'in ânım ve hâssını, mutlak ve mukayyedini, nasih ve mensubunu bilmek.
3-Peygamber'in -kavlî, fiilî ve takriri- sünnetlerini bilmek.
4-Hakkında ictihad edilecek mesele ile ilgili icmâ veya ihtilâfı bilmek, icmâ'm vuku'unda hiç şüphe yoktur. Sahabenin birçok meselelerde vaki olan icmâ'ını hiç bir kimse inkâr edemez. Ancak Ahmed bin Hanbel sahabeden sonra icmâ’ın vaki olmadığını söylüyordu. Şafi'î de sahabelerden sonraki icmâ'i inkâr etmemiş ise de, bir meselede kendisine icmâ'dan söz edildiği zaman onu kabul etmiyordu. 5-Kıyas ve kaidelerini bilmek.
6-Şer'i ahkâmın maksat ve gayesini bilmek.
7-Hak ile batılı birbirinden ayırabilecek kadar ölçülü olmak.
8-İctihad'a ve islâm'a karşı samimi olmak.
9-İnancı sağlam olup bid'attan uzak olmaktır.
SORU: Mezhepler arasındaki ihtilâfın sebebi nedir?
CEVAP: Mezhepler arasındaki ihtilâfın geniş olmasının başlıca üç sebebi vardır:
1-Peygamber (sa.) vefat ettiğinde Kur'ân ve Sünnet'ten başka bir şey bırakmamıştı. Bununla beraber kısa zaman içerisinde İslâm ülkesi çok genişledi. Sahabe de İslâm âlemine dağıldılar. Kimi Irak'ta, kimi Mısır'da, kimi Şam'da yerleşti. Herkes Peygamber'den ne duydu veya gördü ise onu rivayet edip anlattı. Tabiî olarak bu sahabenin her birisi Peygamber (sa.)'in söylediği veya yaptığı her şeyi duymamış ve görmemiştir. Bu değişik rivayetler ihtilâfa sebebi yet vermiştir.
2-Bazı hadîslerde ittifak vaki olduğu hâlde telakki ve anlayış hususunda ittifak vaki olmamıştır. Meselâ Peygamber (sa.) buyuruyor ki: "Köpek ağzını sizden birisinin kabına koysa biri toprakla olmak üzere yedi defa onu yıkasın." İmam Şâfi'î bu hadîsi olduğu gibi kabul ediyor. Hanefi ulemâsı ise biri toprakla olmak üzere yedi defa kabı yıkamayı emreden hadîs mensûhdur ve bu hadîs islâm'ın ilk günlerinde vârid olmuştur demişlerdir.
3-Çeşitli milletler İslâm dinine girdiği için her milletin âdeti ayrı, kanun ve nizamı ayrı idi. İmam-ı Âzam ve arkadaşları Irak'ta, Evza'î ve arkadaşları Şam'da, Şâffî ve arkadaşları Mısır'da bulunuyorlardı. Bu gibi zevat her memleketin âdet ve kanunlarını ele alıp İslâm'ın süzgecinden geçirdiler ve o alanda çeşitli içtihatlarda bulundular ve bu sebeple ihtilâf meydana geldi.
SORU: Taklid ne demektir?
CEVAP: Taklid, bir veya birkaç mesele hakkında bir müctehidin delilini bilmeden içtihadına göre amel etmektir. Taklid için dil ile bir şey söylemek îcâb etmez. Kalben niyet etmek kafidir. Taklid, müctehid için haram, müctehid olmayan kimse için bir müctehidi taklid etmek vaciptir. Akıl ve baliğ olan kimsenin amel ve taat hayatına başladığı zaman bugün mevcut olan dört hak mezhepten birisini taklid etmek hususunda serbesttir. Sonra istediği zaman da muvakkat veya sürekli olarak başka bir mezhebe geçebilir. Taklidin altı şartı vardır:
1-Bir meselede bir mezhebi taklid etmek için o meselede o mezhebin şart ve vaciplerini bilmek. Meselâ: bir Şâfı'î, abdest hususunda Hanefi mezhebini taklid edecekse abdestin şart ve vaciplerini Hanefi mezhebine göre bilmesi ve onlara riâyet etmesi gerekir.
2-Vuku'dan sonra olmaması.
3-Keyfi ve kolayını yaşamak için değil meşru bir sebebe binaen taklid etmek,
4-Şâfı'î ve Hanefî gibi müctehid-i mutlak veya Ebû Yusuf ve Muhammed ve Müzeni gibi müctehid fil' mezheb veya Kerhî ve Nevevî gibi müctehid fil' mesa'il gibi bir müctehidi taklid etmek.
5-Telfik etmemek. Meselâ bir kimse Şâfı'î mezhebini taklid ederek başının dörtte birini değil, onda birini mesh eder. Sonra Hanefi mezhebini takliden de eli yabancı bir hanıma dokunur ve böylece namazını kılarsa namazı sahih değildir. Çünkü abdesti ne Şâfı'î'ye göre ne de Hanefi'ye göre vardır.
6-Bir mezhebi taklid eden kimsenin kadının hükmüne muhalefet etmemesi.
SORU: İki mezhebin birbirine zıt olan hükümleriyle bir meselede amel edip telfik yapmak caiz midir?
CEVAP: İki mezhebin birbirine zıt olan hükümleriyle bir meselede amel edip telfik yapmak iki çeşittir:
1-İcmaya muhalif olan telfik.
2-İcmaya muhalif olmayan telfik.
Yapılan bir telfik, İcmaya muhalif ise, kesinlikle caiz değildir.
SORU: İmamların dört mezhebe göre abdest alıp namaz kıldırmaları şart mıdır?
CEVAP: İmamların dört mezhebe göre abdest alıp namaz kıldırmaları şart değildir. Belki imam olan kimse hangi mezhebin saliki ise onun içtihadına riâyet etmekle mükelleftir. Ancak mümkün olursa namaz kılan herkes, imam olsun, imama uyan olsun diğer mezheblere de riâyet ederse daha efdaldir.
SORU: Müslüman bir hükümdar vatandaşlarla taklid ettikleri mezhebe uygun olarak değil de başka hak bir mezhebe göre emir verirse onun emrini yerine getirmek îcâb eder mi?
CEVAP: Müslüman bir hükümdar vatandaşların taklid ettikleri mezhebden başka hak bir mezhebe uygun bir emir verirse müslümanlar onun emrini yerine getirmek mecburiyetindedirler. Meselâ Hanefî mezhebine göre dünyanın herhangi bir yerinde rü'yet-i hilâl kesin olarak sabit olursa; Ramazan-ı şerif hilâli ise halkın oruç tutmaları, Şevval hilâli ise bayram yapmaları gereklidir. Fakat müslümanlarm başında bulunan müslüman yönetici veya dinî işleri tedvir etmekle görevli yetkili, Şâfi'î mezhebinde olduğu gibi ihtilâf-ı metali'i nazar-ı itibara alarak emir verirse müslümanlar onun emrini uygulamakla mükellefidirler. Ramazan ve bayramlarını onun emrine göre yaparlar..
.
www.enfal.de/muvafakatsatibi/4.cilt/022.htm
b) Dünyanın sonu gelmeden önce kesintiye uğraması mümkün olan ictihâd. ...... "Ben, otuz se-[ii6] ned
1) İctihâd yönünden müctehide müteallik taraf,[1]
2) Müctehidin verdiği fetvaya müteallik taraf,[2]
3) Müctehidin verdiği fetva üzerinde i'mali fikir etme ve ona uymaya müteallik taraf olmak üzere üç ayrı konu üzerinde durulacaktır.
Birinci Taraf, on dört mesele altında işlenecektir:
a) Yükümlülük diye bir şey kalmayıncaya kadar —ki bu ancak kıyamet gününde olur— devam edecek olan ictihâd.
b) Dünyanın sonu gelmeden önce kesintiye uğraması mümkün olan ictihâd.
Birinci türden olan ictihâd, tahkîku'l-menâta müteallik olan ictihâddır.[4]Ümmet arasında kabulü konusunda ihtilaf bulunmayan kısım işte budur. Tahkîku*l-menâtm mânâsı şudur: Hüküm, şer'î delili ile[5] sabit bulunmakta; ancak geriye hükmün mahallinin belirlenmesi için[6] i'mali fikir etme kalmaktadır. Meselâ şöyle: Sâri' Teâlâ: "Sizden âdil iki şahit tutun![7] buyurmaktadır. Biz şer'an "adâlet"in[8] mânâsını biliyoruz. Ancak bu vasfın kimde bulunup bulunmadığı noktasının belirlenmesine ihtiyaç vardır. İnsanlar adalet vasfında hep aynı düzeyde değillerdir. Aksine bu konuda aralarında çok farklılıklar bulunmaktadır. Şöyle ki: Biz adalet sahibi insanları bir araya getirip ele aldığımızda onların iki uçta bulunduklarını ve bu iki ucun da bir ortası olduğunu görürüz. En üst tarafı, Hz. Ebû Bekir'in sahip olduğu adalet vasfı gibi hakkında en ufak bir problem bulunmayan uç tarafttır. Diğer uç taraf ise, adalet vasfının gereğinden çıkışın ilk derecesi olmaktadır. Sırf müslüman olmakla henüz çizgiden içeri girmiş bulunan (fakat üzerinden hayra mı yoksa şerre mi sapacağına dair henüz bir vakit geçmediği için durumu bilinmeyen) kimsenin hali gibi. Büyük günah işlemiş ve bu yüzden de hadde maruz kalmış kimselerin ise elbette bu çizgi içerisinde hiç yeri yoktur (ve onlar adalet vasfından gittikçe uzaklaşmış olacaklardır.) Bu iki uç[9] arasında ise sayılamayacak kadar çok mertebeler bulunmaktadır. Bu orta kısmın belirlenmesi pek net değildir.[10] Bu vasfin bulunup bulunmadığının belirlenmesi için bütün gücün ortaya konması gerekir ki, ictihâd da budur. Bu, hâkimin her şahit hakkında ihtiyaç duyduğu bir şeydir.
Keza bir kimse malını fakirlere verilmek üzere vasiyette bulunsa yine bu kabilen bir içtihada gerek duyulacaktır. Şöyle ki: Kuşkusuz, insanlardan bazıları vardır ki hiçbir şeyleri yoktur ve bu kimseler için "fakirlik"[11] sıfatının tahakkuku açıktır. Dolayısıyla bu gibi insanlar vasiyete hak kazananlar listesine gireceklerdir. Bazılan da vardır ki, her ne kadar nisap miktarı malları olmasa da bir ihtiyaç ve fakirlikleri yoktur. Bu iki zümre arasında ise ortada bulunan kimseler vardır. Meselâ, malı olan fakat kendisi için yeterli olmayan kişi gibi. Bu durumda onun haline bakılır: Acaba onun hakkında zenginlik tarafı mı, yoksa fakirlik tarafı mı daha ağır basmaktadır? (İşte yapılacak bu değerlendirme sonucunda o kişinin vasiyete hak kazananlar listesine girip girmeyeceğine karar verilir.)
Aynı şekilde zevce ve akraba nafakalarının miktarının belirlenmesi de bu kabildendir. Zira bu konuda hem nafaka yükümlüsünün, hem nafakaya hak kazananın hallerinin dikkate alınması, hem de zamanın gereklerinin göz Önünde tutulması gerekecektir. Buna benzer belli bir sayı altına sokulamayacak kadar çok mesele konunun Örneğini teşkil edecektir ve bunların teker teker ele alınmasına imkân yoktur. Bu gibi durumlarda ictihâd yapılmaksızın taklid ile işi bitirmenin imkân ve ihtimali bulunmamaktadır. Çünkü taklid, ancak taklid edilen konuda hükmün menatının (dayanak) tahkiki sonucunda düşünülebilir. Menât burada ise henüz tahakkuk etmiş değildir. Çünkü meydana gelen olaylardan her biri, haddizatında yepyeni bir olaydır ve hiçbir şekilde nazîrlerinin daha önce geçmesi mümkün değildir. Vakıada geçmiş olsa bile, en azından bizim için öyle değildir. Şu halde olaylar üzerinde hükmün menâtını belirlemek için mutlaka içtihada ihtiyaç vardır. Biz olayın benzerinin daha önce geçmiş olduğunu kabul etsek, o takdirde bile, bunun o olayın benzeri olup olmadığı konusunda yine değerlendirme yapma zarureti bulunmaktadır ki, bu da ictihâd olmaktadır.
Cinayetler hakkında .yapılan "erş" (yani diyet) takdirleri ile itlaf edilen malların kıymetlerinin tesbiti konuları da aynı şekildedir.
Btınun böyle olduğu konusunda şu noktanın dikkate alınması dahi yeterlidir: Şeriat her cüzî olayın hükmünü ayrı ayn koymamış, buna mukabil belli bir sayı altına sokulamayacak kadar çok cüz'îleri içine alacak küllî esaslar ve mutlak ibareler getirmekle yetinmiştir. Öte yandan her muayyen olan şeyin de, bir başkasında bulunmayan kendisine ait bir ayrıcalığı bulunacaktır. Bu, isterse bizzat belirleme hakkında olsun. Bir ayrıcalığı olan şeyler, ne mutlak olarak hüküm içerisine girer; ne de mutlak olarak hüküm dışında kalır. Aksine bunlar, iki kısma ayrılırlar ve aralarında da her iki tarafla bir yüzde müşterek olan üçüncü bir kısım bulunur. Bu durumda varlık âlemine çıkan belirli hiçbir suretin, şöyle ya da böyle derinlemesine ya da yüzeysel âlimin değerlendirmesi dışında kalmasına imkân yoktur. Çünkü o şeyin hangi delil altına gireceğinin belirlenmesi için bu değerlendirmeye ihtiyaç vardır. Eğer değerlendirme konusu olan o şey, her iki tarafla bir yüzde müşterek oluyorsa o zaman durum daha da zor olacaktır. Bütün bunlar, ilimden biraz nasibi olanlar için son derece açıktır.
Kaza (yargı) ile ilgili kurallardan biri şudur: "Beyyine yani delil ikâmesi müddet yani davacı tarafına düşer, yemin de inkâr eden tarafa verdirilir."[12] Kadı'nın herhangi bir olay hakkında hükmetmesi, hatta delilleri yönlendirilmesi ve taraflardan kendilerinin yapmaları gereken şeyleri isteyebilmesi, her şeyden önce mutlaka davacı ile davalıyı birbirinden ayırdetmesine bağlıdır. Bu nokta, kazanın esasını teşkil eder.[13] Bu da ancak değerlendirme, ictihâd, davanın delillere vurulması yoluyla belirlenebilir. Yapılan bu iş ise bizzat "tahkîku'l-menâf olmaktadır.
Kısaca bu tür içtihadın her değerlendirici, hâkim ve müftiye nisbetle bulunacağı, hatta her mükellefe nisbetle kendisini ilgilendiren konuda olacağı zarurî olmaktadır. Çünkü sıradan bir mükellef (âmmî) meselâ fıkıhta "namaz kılarken sehven fazladan işlenilen fiiller —namazdaki fiillerin cinsinden olabilir veya olmayabilir— eğer az miktarda ise affedilmiştir; namazı bozmaz, ama çoksa namazı bozar" diye bir hüküm işitse ve namazında fazladan bu tür hareketlerde bulunsa, bu durumda mutlaka yaptığı bu hareketlerin namazı bozacak kadar çok olup olmadığı konusunda değerlendirme yapması ve ona göre iki tarafttan birinin hükmüne katması gerekecektir. Bu ise ancak ictihâd ve değerlendirme yoluyla olacaktır. Bunun sonucunda kıldığı namazın hangi kısımdan olduğu belirince, o kimse için hükmün menâtı (dayanağı) gerçekleşmiş olacak ve artık fiilini ona göre icra edecektir. Diğer yükümlülükleri hakkında söylenecek söz de aynıdır. Eğer bu tür içtihadın kalkmış olduğu farze-dilecek olsa, o zaman şer*î hükümler hiçbir zaman mükelleflerin fiilleri üzerine inmeyecek, hep zihinlerde kalacaktır. Çünkü şer"î hükümler mutlaktır ve umumîlik özelliği arzeder; dolayısıyla ancak aynen kenileri gibi mutlak olan fiiller üzerine inebilir. Fiiller ise, varlık âleminde hiçbir zaman mutlak olmaz; aksine muayyen ve müşahhas olarak meydana gelir. Bu durumda mevcut şer*î hükmün onun üzerine indirilmesi, ancak ve ancak o muayyen fiilin, o mutlak ya da âmm hüküm tarafından kapsandığına dair bir değerlendirme sonucunda mümkündür. Bu değerlendirme de yerine göre kolay, yerine göre de zor olur. Bütün bunlar ictihâd olmaktadır.
Taklidi sahih olan şeylerin, bu kısımdan olması da mümkündür. Bu da öncekilerin muayyen cüzîlere yönelik değil de nev'ilere yönelik tahkıku'l-menât hakkında ictihâdda bulundukları konularda olur. Meselâ, avın cezası konusunda dengi keffâretle hükmetme gibi. Bu konuda şeriatta gelen: "Sizden bile bile onu öldürene, ehli hayvanlardan öldürdüğünün dengi olduğuna içinizden iki âdil kimsenin hükmedeceği, Kâ'be'ye ulaşacak bir kurbanı ödeme... vardır"[14] âyetidir. Bu denkliğe itibar konusunda zahirdir. Ancak den-gin nev'inin ve öldürülen av türü için denk olduğunun belirlenmesi gerekmektedir. Meselâ, sırtlana karşılık koçun, geyiğe karşılık keçinin, tavşana karşılık oğlağın, yaban öküzüne karşı sığırın, ceylana karşı koyunun denk olduğunun belirlenmesi gibi. Keffâretler için getirilen köle[15] âzâdı, erkek ve kızın ergenliklikleri (bulûğ[16]) vb. konularda da durum aynıdır. Ancak nev'iler hakkında yapılmış bulunan bu ictihâd, muayyen cüzîler hakkında yapılması gereken ictihâddan müstağni kılacak değildir. Dolayısıyla bu türden ictihâd her zaman mutlaka olacaktır.[17] Zira yükümlülüğü onsuz düşünmek mümkün değildir.[18] Eğer bu türden içtihadın kaldırılması ile birlikte yükümlülüğün sürdürülmesi düşünülecek olsa, o zaman muhal ile yükümlü kılmak gibi bir sonuç lâzım gelecektir. Bu ise, şer'an mümkün değildir. Öte taraftan bu akîen de mümkün değildir. Bu, konu ile ilgili en açık delil olmaktadır.
b) Zaman içerisinde kesintiye uğraması mümkün olan ikinci kısım içtihada gelince, bunlar üç türlüdür[19]
1) Tenkîhul-menât: Hükümde dikkate alınan vasfın, nassda diğerleri ile birlikte zikredilmesi ve ictihâd yoluyla gerçek illet olan vasfın diğerlerinden ayıklanması ve böylece muteber olanın mülga olandan ayırdedilmesi işlemidir. Saçını yolarak, döşünü döverek gelen ve (Ramazanda eşi ile cinsel ilişkide bulunduğunu) söyleyen bedevi hadisinde[20]yapılan işlemde olduğu gibi. el-Gazzâlî bunu, Şifâu'l-ğalîl'de zikretmiş olduğu kısımlara ayırmıştır.[21] Bu konu usûl kitaplarında etraflıca açıklanmıştır. Usûlcüîer bunun kıyas konusu dışında olduğunu söylemişlerdir. İşte bu yüzdendir ki Ebû Hanîfe, keffâretler konusunda kıyası kabul etmemekle birlikte[22], onunla hükmetmiştir. O, sadece zahirin tevili anlamına gelen bir nev'i olmaktadır.
2) Tahrîcu'l-menât: Bu kısımda hükmü belirleyen nass, menâta yani illete temas etmemekte ve sanki o ayrı bir araştırma sonucu çıkarılmış olmaktadır. Bu kıyası ictihâd[23]olmaktadır ve malumdur.[24]
3) Daha Önce sözü edilen tahkîku'l-menâtm bir nev'i. Ancak tahkîku'l-menât iki kısımdır[25]:
etkinlikleri yoktur. " Meselâ âzâdın sirayeti konusunda cariyenin erkek köleye katılması örneğinde şöyle denir:
Birincisi, cüzilere değil de nev'ilere yönelik olan kısım. Meselâ, av keffâreti konusunda öldürülen av hayvanına denk olarak belirlenecek cezanın nevinin, keffâret olarak âzâd olunacak kölenin nev'i-nin vb. belirlenmesi gibi. Buna daha önce kısaca işaret edilmişti.
ikinci kısım, hükmün menâtmm tahakkuk ettiği konuda me-nâtın (yeniden ve başka bir nazarla) tahkiki mânâsına gelen kısım. Bu durumda (cüzîyyât konusunda) tahkîku'l-menât sanki iki kisım-mış gibi olmaktadır:
a) Genel tahkik ki bu, zikredilen kısım oluyor.
b) Bu genel tahkik içerisinde daha özel bir tahkikin bulunması.
Şöyle ki: Birincisinde değerlendirme, bütün mükelleflere nis-betle genel olarak yapılır. (Her mükellefin kendi özel durumuna bakılmaz.) Meselâ, müctehid adalet vasfına baktığı ve falanca şahsın zahiren onunla muttasıf bulunduğunu gördüğü zaman, nassın adalet sıfatına bağlı olarak gerektirdiği şehâdet, kamu velayeti, özel velayetler[26] gibi yükümlülükleri o şahsm üzerine tatbik etmede bir sakınca görmez. Mendupluk için olan emir ve nehiyler, mübahlık için olan durumlar karşısında da aynı şeyi yapar ve onlarla yükümlü ve muhatap olan kimseler hakkında ilgili nasslarm hükümlerini uygular. Nitekim vaciplik ve haramlık hükümleri getiren nassların gereklerim de aym şekilde, zahirî mükellefiyet şartı dışında herhangi bir şeye iltifat etmeksizin uygular. Bu bakış açısından, bütün mükellefler eşit olmaktadırlar.
ikinci kısma, yani daha özel anlamda olan bakış açısına göre ise, durum bundan daha ince ve derindir. Bu bakış aslında: "Ey insanlar! Allah'tan sakınırsanız (takva sahibi olursanız), O size iyiyi kötüden ayırdedecek bir anlayış verir"[27]âyetinde sözü edilen "takvamın bir sonucu olmaktadır. Bazen bu anlayışa "hikmet" adı verilir ve: "Hikmeti dilediğine verir. Kime de hikmet verilmişse, şüphesiz ona çokça hayır verilmiştir"[28] âyeti de buna işaret eder. İmam Mâlik şöyle demiştir: "Âdemoğlunun özelliğinden biri de, bilmez iken bilir olmasıdır." Allah Teâlâ'mn: "Ey insanlar! Allah'tan sakınırsanız (takva sahibi olursanız), O size iyiyi kötüden ayırdedecek bir anlayış verir"[29] buyruğunu işitmediniz mi?" O yine şöyle demiştir: "Şüphesiz hikmet, bir melekin, kulun kalbine mesh etmesidir." Yine o: "Hikmet, Allah'ın kulun kalbine attığı bir nurdur" demiştir. Yine o: "Kalbime, hikmetin Allah'ın dininde üst düzeyde bir anlayışa (fıkıh) ulaşmak olduğu doğuyor. O Allah'ın rahmeti ve lütfü sonucu kalblere soktuğu bir şeydir" demiştir. İmam Mâlik, ilmin —fetva kabilinden olan şeylerin— yazılmasını hoş karşılamazdı. "Peki ne yapalım?" diye sorduklarında da: "Ezberlersiniz, anlarsınız, bunun sonucunda kalbleriniz aydınlanır. Ondan sonra ise artık yazıya ihtiyacınız kalmaz" derdi.
Kısaca, Özel anlamda tahkîku'l-menât, her mükellefin içerisinde bulunduğu özel hallerin değerlendirilmesi ve onlarla özel olarak ilgili olan teklifi delillerin dikkate alınması, şeytanın, arzu ve heveslerin, peşin zevklerin etkinliklerinin hesaba katılması ve bütün bunların sonucunda o mükellef hakkında yükümlülüklerin mutlak olarak değil de, üzerinde etkin bulunan unsurlardan kaçınması kaydı ile getirilmesi demektir. Bu hem kesinlik arzeden, hem de kesinlik arzetmeyen yükümlülükler hakkında böyledir. Kesinlik ar-zetmeyeıi yükümlülükler hakkında bir başka bakış açısı daha vardır; o da her mükellefin kendi kişiliğine, içinde bulunduğu vakte, hale vb. uygun olan hükümlerin seçilmesidir. Çünkü nefisler, belirli amellerin kabulü konusunda, hep aynı konumda değillerdir. Nitekim ilim ve zenaatler karşısında insanların durumu da aynı şekildedir. Nice yararlı işler vardır ki, onlar yüzünden bazı insanların başına zarar ya da fütur gelir. Halbuki bir başka işe karşı aynı tepkiyi göstermez. Nice ameller de vardır ki, onu işleyen kimseye nis-betle nefsin ve şeytanın payı, bir başka amele göre çok daha güçlü olur. Oysa ki bir başka amelde, bu gibi unsurlardan tamamen uzak bulunur. İşte bu özel tahkiki gerçekleştiren kimse, basiret nurundan nasibini almış ve böylece nefisleri ve onların hazlarını, onların anlayışlarmdaki farklılıkları ve yükümlülükler karşısındaki sabır ve tahammül güçlerini, zaaflarını, peşin zevklere iltifat edip etmediklerini gören ve bilen kimsedir. Bu şekilde o, her kişiye kendisine uygun olan nassın hükmünü getirir; çünkü yükümlülüklerin getirilişinde gözetilen şer'î maksat da budur. Sanki o, bu özel tahkik sonucunda mükelleflerin ve yükümlülüklerin umûmunu tahsis etmiş olmaktadır. Ancak umûmluktan maksat, birinci genel tahkik sonucunda umûmluğu sabit olandır. Keza o, birinci genel tahkikte mut-laklığı sabit olan şeyi kayıtlamış olmakta, veya daha önce kısmen kayıtlı bulunanlara ilave bir veya daha fazla kayıt eklemektedir.
Buradaki tahkîku'l-menâttan kastettiğimiz mânâ işte budur.
Geriye bu içtihadın doğruluğunu gösterecek delillerin getirilmesi kalmıştır. Diğer konularla ilgili olanların açıklanması ve delil-lendirilmesi konusunu usûlcüler üstlenmişlerdir. Aslında bu, tahkîku'1-menâtın umûmu içerisine dahil olmak hasebiyle, onun hakkında olan mutlak delâlet altma girmektedir. Buna rağmen, konu ile ilgili hususî deliller arzu edenler varsa, bu konuda deliller fazlasıyla mevcut bulunmaktadır. Biz —Allah'ın izniyle— onlardan sadece bir kısmını zikredeceğiz:
Bu delillerden biri şudur: Rasûlullah'a çeşitli zamanlarda en faziletli amelin, en hayırlı işin ne olduğu sorulmuştur. Bazen de bu konuda bir soru olmaksızın açıklamalarda bulunmuştur. Sorulan sorulara karşı tamamen farklı cevaplar vermiştir. Eğer bu cevaplardan her biri mutlaklığı ve umumluğu üzere alınacak olsalar, aralarında çelişki meydana gelirdi.
Sahîh'te rivayet olunduğuna göre Rasûlullah'a "Hangi amel daha üstündür?" diye sorulmuştu. Rasûlullah"Allah'a imandır" buyurdu. "Sonra nedir?" diye sordular. "Allah yolunda cihâddır" buyurdu. "Sonra nedir?" diye sordular. "Hacc-ı mebrûrdur"[30] buyurdu.[31]
Bir başka zaman ona: "Hangi amel daha üstündür?" diye soruldu. Rasûlullah: "Vaktinde kılınan namazdır" buyurdu. "Sonra hangisidir?" dediler. "Ana-babaya iyiliktir" buyurdu. "Sonra hangisidir?" dediler. "Allahyolunda cihâddır"buyurdu.[32]
Nesâî'de Ebû Ümâme'den şöyle rivayet edilir: Rasûlullah'a geldim ve: "Bana doğrudan senden öğreneceğim birşey emret" dedim. Bana: "Oruca sarıl! Çünkü onun gibisi yoktur" buyurdu.[33]
Tirmizî'de de şu hadis yer alır: Rasûlullah'a "Kıyamet gününde Allah katında derece bakımından en üstün amel hangisidir?" diye soruldu. "Allah'ı çok zikreden erkekler ve kadınlar" buyurdu.
Sahîh'te de: "La ilahe illallahu vahdehû lâ şerike leh..." zikri hakkında: "Hiçbir kimse, ondan daha üstün bir şey getirmemiştir" fioo] buyurduğu nakledilir.
Nesâî'de şu hadis bulunmaktadır: "Allah katında duadan daha üstün başka bir şey yoktur. "[34]
Bezzâr'da ise şu hadis yer almaktadır: "Hangi ibadet daha üstündür?" diye soruldu. "Kişinin kendisi için duasıdır" buyurdu.
Tirmizî'de ise: "Kıyamet gününde mü'minin terazisinde güzel ahlâktan daha üstün bir şey bulunmaz"[35] hadisi yer alır.
Bezzâr'da: "Ey Ebû Zerr! Sana sırtta hafif, fakat terazide başkalarından daha ağır olan iki şeyi bildireyim mi? Sen güzel ahlâka ve sessiz kalmaya özen göster. Canımı elinde tutana yemin ederim ki, mahlukât bu ikisinden daha faziletli hiçbir şey işlememiştir"^ rivayeti vardır.
Müslim'de de şu hadis vardır: "Müslümanların hangisi daha hayırlıdır?" sorusuna Rasûlullah: "Müslümanların, dilinden ve elinden emin oldukları kimsedir" buyurdu.[36]
Yine ona: "Hangi müslümanlık (özelliği) daha hayırlıdır?" diye sordular: "Yemek yedirmen, tanıdığın tanımadığın herkese selâm vermendir" buyurdu.[37]
Sahîh'te: "Kişiye sabırdan daha hayırlı ve geniş başka bir bağışta bulunulmamıştır'[38] hadisi vardır.
Tirmizî'de: "Sizin en hayırlınız, Kur'ân'ı öğrenen ve öğreteni-nizdir'[39] buyurulm aktadır.
Yine Tirmizî'de: "ibadetlerin en üstünü, (Allah'tan) kurtuluş (feree) beklentisidir'[40] hadisi bulunmaktadır.
Bunlara benzer daha başka hadisler de vardır ki bunlar sözü edilen üstünlüğün mutlak olmadığını, aksine göreli olduğunu gösterir ve üstünlükten kas dm belli bir vakte ve soruyu soran kimsenin haline nisbetle öyle olduğuna işarette bulunur.[41]
Rasûlullah, Enes hakkında çok malı olması için dua etmiş ve o bu duanın bereketini de görmüştür. Kendisinden çok malı olması için dua isteyen Sa'lebe b. Hâtıb'a[42] ise: "Şükrünü ifa ettiğin az, şükrüne güç yetiremeyeceğin çoktan daha hayırlıdır" buyurmuştur.[43]
Ebû Zerr'e: "Ey Ebû Zer! Ben, seni kuşkusuz zayıf görüyorum ve ben elbette ki, kendim için sevdiğim şeyi senin için de severim. Sakın ola ki, iki kişi (de olsa) üzerlerine emir (yönetici) olma ve asla yetim malı idaresini üstlenme!"[44]demiştir. Halbuki, her iki amel de, bihakkın yerine getirecek kimseler için en üstün amellerden olduğu bilinmektedir. Yöneticilik ve yargı hakkında meselâ Rasûlul-lah "Şüphesiz âdil olan (yönetici ve hâkim)ler, Allah katında Rahman'ın sağında nurdan minberler üzerinde olacaklardır"[45] "Ben ve yetime kefil olan kimse cennette şöyleyiz'[46] buyurmuştur. Buna rağmen Rasûlullah Ebû Zerr'in özel durumunu dikkate alarak, bu iki şeyi üstlenmesini ona yasaklamıştır.
İsmail b. İshâk'ın Ahkâm adlı eserinde İbn Sîrin'den şöyle dediği nakledilir; Hz. Ebû Bekir (namazda) alçak, Hz. Ömer ise yüksek sesle okurdu. Ebû Bekir'e: "Niçin böyle yapıyorsun?" dediler. "Ben Rabbime münacâtta bulunuyor ve O'na tazzarru ediyorum" diye cevap verdi. Hz. Ömer'e: "Niçin böyle yapıyorsun?" dediler. O da: "Uykusu gelenlerin uykusunu kaçırıyor, şeytanı çaresiz kılıyor ve Rahmân'ı razı ediyorum" dedi. Hz. Ebû Bekir'e: "Sesini biraz yükselt"; Hz. Ömer'e de: "Sen de biraz indir" denildi.[47] O şöyle bir yorum yaptı: Bununla Rasûlullah onlardan her birini —aslında kasıtları doğru ve yerinde olsa da— kendi tercihinden çıkarmayı kastetmiş oldu.
Sahîh'te geldiğine göre bazı kimseler Rasûlullah'a gelerek: "Biz içimizde, konuşarak dışımıza vurmayı göze alamadığımız şeylerin geçmekte olduğunu görüyoruz" dediler. Rasûlullah onlara: "Böyle bir düşünce geçmekte mi?" diye sordu. Onlar: "Evet!" diye cevap verdiler. Bunun üzerine Rasûlullah: "O açık imandır" buyurdu.[48] Başka bir hadiste de: "Kimin içinden böyle şeyler geçerse şöyle desin: 'Hüve'l-evvelu ve'l-âhiru ve'z-zâhiru ve'l-bâtın ve hüve bi külli şey'in alîm'[49] Böylece Rasûlullah'ın farklı cevaplar verdiğini görmekteyiz. İbn Abbâs da daha başka bir şekilde cevap vermiştir. Halbuki ele alınan konu hep aynıdır.[50]
Sahîh'te şu hadis yer almaktadır: "Ben, adama (mal) veririm. Halbuki başkaları bana ondan daha makbuldür. Bunu Allah'ın onu yüzüstü ateşe sürmesinden korktuğumdan yaparım.[51] Rasûlullah, (ganimet taksimi sırasında) bazı insanlara mal vermiş, diğer bir kısmını ise imanlarıyla başbaşa bırakmıştır.[52] Çünkü bu iki grubun durumlarım yakînen biliyordu. Rasûlullaht Hz. Ebû Bekir'den malının tümünü kabul etmiş, fakat diğerleri İçin mallarının bir kısmını bırakmalarını, hepsini tasadduk etmemelerini tavsiye etmiş ve onlar hakkında: "Malının bir kısmını kendin için tut; bu senin için daha hayırlıdır" buyurmuştur.[53]Bir baş-ka-sı yumurta büyüklüğünde külçe altın getirmiş, fakat Rasûlullah kabul etmemiştir.[54]
Hz. Ali: "İnsanlara anlayabilecekleri dille konuşun. Allah ve Rasûlünün tekzip edilmesini ister misiniz?" diyerek ilmin sunuluşuna bir kayıt getirmişti. Öyle meseleler vardır ki, bazı insanlara uygun gelirken, diğer bazılarma uygun gelmez. "Rabbani" yani ger-Çek eğitimci[55] hakkında, "ilmin büyük meselelerinden önce küçük meselelerini öğeten kimse"dir demişlerdir. Buradaki tertip de bu kabildendir. el-Hâris b. Yakûb'dan şöyle dediği rivayet edilir: "Gerçek fakih, Kur'ân'ı tam anlayan ve şeytanın hilelerini kavrayan kimsedir." Buradaki "şeytanın hilelerini kavrayan kimsedir" sözü, meselemizle ilgili kısmı teşkil etmektedir. Ebû Recâ el-Atâridî'den rivayet edilmiştir: Zübeyr b. el-Awâm'a: "Ey Muhammed'in ashabı! Ben niye sizi insanlar içerisinde namazı en hafif tutan kimseler olarak görüyorum?" dedim. O bana cevaben: "Biz vesveselerin önünü almak istiyoruz" dedi. Halbuki namazı uzatmak müstehap bir-şeydir. Ancak, onun müstehaplığını ortadan kaldıracak ters bir durum sebebiyle onlar namazlarını kısa kılmışlardı. "Ey Muâz! Yoksa sen insanları dinlerinden mi etmek istiyorsun'?" hadisi de bunun benzeridir.[56]
Eğer araştırılacak olsa, gerçekten bu türün çok olduğu görülür. Sahabe, tabiîn ve ilk imamlardan nakledilen birçok şey de bu kabilden olmaktadır. Bunlar çoktur.
Nev'iler hakkında tahkîku'l-menâtın yapılması ve bunun üzerinde âlimlerin kısmen ittifak halinde olmaları, geçtiği üzere bu konuya tanıklık eden hususlardan biridir. Alimler bu esas üzerine ayrıntılara da girmişlerdir. Meselâ: "Allah ve peygamberiyle savaşanların ve yeryüzünde bozgunculuğa uğraşanların cezası öldürülmek veya asılmak yahut çapraz olarak el ve ayakları kesilmek ya da yerlerinden sürülmektir"[57] âyeti aslında mutlak muhayyerlik hükmü getirmektedir. Ancak ulemâ onun ictihâd yoluyla kayıtlı olduğunu görmüş ve öldürme hükmünün bir duruma, asılma hükmünün başka bir duruma, kesme ve sürgün hükümlerinin de daha başka durumlara ait olduğunu belirtmişlerdir. Aynı şekilde esirlerle ilgili getirilen karşılıksız serbest bırakma ve fidye alma hükümleri hakkında da durum aynıdır. Yine şeriatta nikâhın emredildiği ve sünnet olduğu sabit iken âlimler onu (kişinin durumuna göre farzdan harama kadar) beş farklı hükme ayırmışlardır. Bu gibi konularda onlar, her mükellefin kendi özel durumuna bakmışlardır. Her ne kadar hüküm, nevi itibarıyla ele alınmakta ise de, bu ancak kişinin durumunun ele alınması ile tamamlanabilmektedir. Bu durumda hepsi de aynı mânâdadır. Hepsine istidlal de aynıdır. Şu kadar var ki, ilk bakışta ve ilk yaklaşım ile yaklaşıldığında bu uzak görülebilir. Ancak bu intiba, dayanağı ve şeriattaki yeri ortaya konuluncaya kadar devam eder. Yukarıda verdiklerimiz ve emsali örnekler, bu tür içtihadın yerinde ve sahih olduğunu ispat için yeterlidir. Burada bizim ayrıca üzerinde durmamızın sebebi, âlimlerin bu konuya özel olarak çok az işaret etmiş olmalarıdır. Tevfîk, ancak Allah'tandır.
İtiraz: Hakkında delil getirilen bu ictihâd türü[58] ile öbür icti-hâdların arası nasıl ayrılabilir? Halbuki her iki kısım da hüküm itibarıyla aynıdır. Çünkü eğer bu tür içtihadın kesintiye uğramadan sürmesi söz konusu ise, diğer kısım da aynıdır. Zira "kesintiye uğramamak" ifadesiyle içtihadın ancak; ne küll olarak, ne de cüz olarak kalkmaması kastedilmiş olabilir. Başka bir ihtimal bulunmamaktadır. Her iki takdire göre de, diğer ictihâd türlerinin durumu da aynıdır.
Birinci (yani içtihadın kül olarak kalkmaması anlamında kesintiye uğramaması) ihtimalini ele alalım: Varlık âleminde meydana gelen olaylar sonsuz niteliktedir ve onların sınırlı nasslar altına girmesi mümkün değildir. Bu yüzden de kıyas vb. yollarla ictihâd kapısının açılmasına ihtiyaç duyulmuştur. Hükmü nass ile belirlenmemiş, öncekiler tarafından da (ictihâd yoluyla) ortaya konmamış olayların meydana gelmesi kaçınılmazdır. Bu durumda ya insanlar kendi heva ve hevesleri ile başbaşa bırakılacak ya da şer'î bir ictihâd olmaksızın onların işlerine bakılacaktır ki, bu da heva ve heveslere uymak demektir. Bu tavırların tamamı yanlıştır. Bu durumda gayesi olmayan bir duraksama (tevakkuf) kaçınılmaz olacaktır. Bu ise zorunlu olarak teklifin askıya alınması (ta'tîli) demektir. Bu da teklîfu mâ lâ yutâka[59] (takat üstü yükümlülüğe) götürür. Şu halde ictihâd, her zaman (ve mekân) için zorunludur. Çünkü olaylar sadece belli bir döneme has bulunmamaktadır.
ikinci (yani içtihadın cüz olarak kalkmaması anlamındaki) ihtimale gelince, o da bâtıldır. Çünkü bazı cüziyyâtta içtihadın imkânsız olması sebebiyle mutlak mükellefiyet, işlerliğini yitirmez. Zira onun, sadece o hususî nev'ide ve diğer bazı nev'ilerde kalkmış olması mümkündür.[60]Bu durumda iki tür ictihâd arasında herhangi bir fark kalmamaktadır.
Cevap: Aralarındaki fark açıktır. Çünkü bu özel nev'i .(yani tahkîku'l-menât) her zaman hakkında küllidir ve olayların tümü ya da büyük çoğunluğu hakkında âmmdır. Eğer o tür içtihadın kalktığı farzedüecek olsa, o zaman şer'î yükümlülüğün büyük çoğunluğu ya da tümü ortadan kalkmış olur. Böyle bir sonuç ise sahih değildir. Zira bu herhangi bir zamanda farzedilecek olsa, şeriatın bir anda tümden kalkmış olması lâzım gelir. Diğer ictihâd türlerinin durumu ise böyle değildir. Çünkü ilk dönemlerde görülmeyen yeni olaylar, daha önce geçenlere nisbetle çok azdır. Zira öncekilerin değerlendirme ve ictihâd alanları çok geniştir. Bu durumda o konuda onları taklit etme mümkündür ve şeriatın büyük çoğunluğunu o tür ictihâdlar sonucu ulaşılan hükümler oluşturmaktadır. Hal böyle iken bazı cüziyyâtm çözümsüz kalması ile şeriatın ortadan kalkması gibi bir sonuç lâzım gelmez. Durum aynen sadece bazı cüz'îlerin menâtının asla bulunamaması halindeki gibi olur. Çünkü bu durumda şeriatın bir zarar görmesi gibi bir sonuç lâzım gelmez. Sonuçta bu iki tür içtihadın aynı olmadıkları ve aralarında farkın bulunduğu ortaya çıkar.[61]
İctihâd derecesi, ancak kendisinde şu iki vasfı[63] bulunduran kimseler hakkında gerçekleşir:
1) Tam anlamıyla şer'î maksatları kavramış olmalıdır.[64]
2) Bu anlayış üzerine bina edeceği hüküm istinbatına kudreti bulunmalıdır.
Birinci vasıf: Makâsıd bölümünde, şeriatın maslahatlara riayet esası üzerine kurulu olduğu, maslahatların maslahat olabilmesi için de, Sâri' Teâlâ'nın onları o şekilde koymuş olması gerektiği, mükelleflerin takdir ve değerlendirmelerine bağlı olmadığı, zira o takdirde maslahatların yapılan nisbet ve izafiyete göre tamamen farklılıklar arzedeceği, birine göre maslahat olan şeyin, diğerine göre mefsedet olabileceği geçmiş[65], tam olarak yapılan istikra sonucunda maslahatların üç mertebede bulunduğu ortaya konmuştu.[66] İnsan belli bir seviyeye geldiği zaman, şer'î bütün mesâil ve konular ile ilgili olarak Sâri' Teâlâ'nın onlardan gözettiği maksatları kavrayabilir.[67]Böylece onda bir meleke meydana gelmiş olur ve bu meleke, onu Allah'ın kendisine gösterdiği doğrultuda dinin öğretilmesi, fetva verme ve hüküm çıkarma konusunda Nebi'nin halefi olmaya elverişli kılan sebep[68] olur.
İkinci vasfa gelince, bu birinci vasfın yardımcısı durumundadır. Çünkü içtihada kadir olma keyfiyeti, öncelikli olarak şeriatı kavramak için kendisine ihtiyaç duyulan bilgiler vasıtasıyla tahakkuk edebilecektir. Bu noktadan hareketle bu ikinci vasıf birinci için yardımcı (hadim[69]) konumda olmaktadır. İkinci olarak da hükümlerin istinbatmda kullanılmaktadır. Ancak kavramanın semeresi ancak istinbat sırasında ortaya çıkar. O yüzden de bu ikinci vasfı, ictihâd için ikinci derecede bir şart olarak kabul etmiştir. Birinci vasfın, ictihâd mertebesine ulaşılması için asıl sebep kılınması, nihaî maksad, ikincinin ise vesile olması sebebiyledir.
Ancak bu ilimler, her zaman için bir kimsede toplanmayabilir; bazen insan bu ilimlerde âlim ve onlarda müctehid olur, bazen onları ezberlemiş ve ictihâd derecesine ulaşmamış olmakla birlikte onlarda gözetilen maksatlara vâkıf olmuş olabilir. Bazen de onları ne ezberlemiş, ne de onlara vâkıf olmuştur; ancak onların gayesini bilmektedir ve o kimsenin ictihâd edeceği meselesi ile ilgili olarak onların bilgisine ihtiyacı bulunmaktadır. Böyle bir kimse ictihâd etme durumunda kaldığı bir mesele ile karşılaştığı zaman ona bakar ve meselesi ile ilgili ilimlerde ihtisası bulunan kimselerle müzakerede bulunur ve onlarla mesele hakkında danışmadıkça bir sonuca varmaz. Bu üç mertebenin ötesinde, sözü edilen ilimlere ulaşma konusunda dikkate alınabilecek başka bir mertebe bulunmamaktadır.
Eğer o ilimlerde müctehid ise, meselâ hadis ilminde İmam Mâlik, usûl ilminde İmam Şafiî gibi, o zaman onun içtihadı konusunda bir problem bulunmayacaktır. Eğer o ilimlerden gözetilen maksatlara vâkıf biri ise, —nitekim meselâ, hadis ilmine nisbetle İmam Şafiî ve İmam Ebû Hanîfe hakkında öyle demektedirler— bu durumda da yaptığı içtihadın sıhhati konusunda herhangi bir problem bulunmayacaktır. Yok üçüncü kısımdan ise, eğer içtihadına mesned olarak kullanacağı bilgiler, o ilimde içtihada ehil olan birinden sâdır olmuşsa, o zaman içtihadı ikinci mertebedeki müctehidle-rin içtihadı gibi muteber olacak; aksi takdirde içtihadının hiçbir değeri olmayacak, sanki yokmuş gibi işlem görecektir.[70]
Verilen bu kısa izahtan anlaşılmaktadır ki, şer'î hükümlerde ictihâd için müctehidin, içtihadın uzaktan yakından taalluk ettiği her ilimde ictihâd derecesinde olması gerekmemektedir. Aksine (bu gibi ilimlerin) durumu ikiye ayrılmaktadır: a) Eğer ictihâd mertebesine ulaşılması, ancak o ilmin künhüne vakıf olmaktan geçiyorsa, o takdirde ictihâd mertebesine ulaşılmış olmak için mutlaka o ilimde ictihâd derecesinde bulunmak gerekmektedir, b) Bu kabilden olmayan diğer ilimlere gelince, o ilim her ne kadar ictihâd için yardımcı konumda olsa bile, onlarda taklid içtihadın hakikatini zedelemeyeceğinden, müctehidin o ilimlerde ictihâd derecesinde mahir olması gerekmemektedir.
Bu durumda karşımızda beyan edilmesi zarureti bulunan üç bahis bulunmaktadır:
Birinci bahis: İctihâd ile alakası bulunan her ilimde ictihâd derecesinde bulunma şartı yoktur. Delilleri:
Eğer böyle bir şart olsa, o zaman sahabe dışında[71] gerçek anlamda hiçbir müctehid bulunmaz, istisnaî olarak ortaya çıkabilirdi. Meselâ, dört imamı örnek olarak ele alalım: Onlara göre İmam Şafiî, hadis ilminde mukallid olup, hadis kritiği ve ilimleri konusunda ictihâd derecesine ulaşmış değildir. İmam Ebû Hanîfe de aynı şekildedir. Bu ilimde, sadece İmam Mâlik'i ictihâd mertebesinde kabul etmişlerdir. Buna rağmen onun birçok konuda başkalarına atıfta bulunduğunu görmekteyiz; meselâ tıp, hayız, tecrübî ilimler vb. gibi alanlarda bunların erbabına göndermelerde bulunmakta ve onların verileri üzerine hükümler bina etmektedir. Onun bu kabilden hükümlerini, hükme mesned olan o ictihâddan bağımsız olarak düşünmek mümkün değildir.[72] Eğer ictihâd mertebesi için müctehi-din hüküm için ihtiyaç gösterdiği her ilimde mahir olması şart olsaydı[73], o zaman hiçbir hâkimin, hüküm vermek için ihtiyaç duyulan her ilmi ictihâd derecesinde bilmedikçe davaya taraf olanları yargılamak üzere harekete geçmesi sahih olmazdı. Halbuki durum icmâ ile öyle değildir.
İkinci[74] delil şudur: Şer'î hükümlerin istinbâtı konusunda ictihâd, haddizatında müstakil bir ilim olmaktadır[75] ve her ilimde, o ilme temel teşkil eden öncüllerin (mukaddime) herhangi bir şekilde delillendirilmesi gerekmemektedir. Aksine ulemâ, bunu yapan kimseler hakkında: "İlmine başka bir ilmi sokmuştur ve onun özü ile uğraşmak yerine arazları ile uğraşmaktadır" demektedirler. Nasıl ki bir tabibin, tabiat ilminin verilerini alması ve bu meyanda temel unsurların dört (anâsırı erba'a) olduğu, insan mizacının, insan için en uygun mizaç olduğu ve buna benzer öncülleri kabullenmesi nasıl doğru ise, aynı şekilde müctehidin de diğer ilim erbabından bazı verileri alması öylece sahihtir. Buna göre müctehid meselâ kıraat âliminden abdest âyetindeki "ayaklarınızı da" anlamına gelen kelimenin "ercütiküm" şeklinde mecrûr okunduğunun sahih olarak rivayet edilmiş olduğunu[76], muhaddisten, falanca hadisin sahih ya da zayıf olduğunu, nâsih ve mensûh âliminden, "Birinize [mı Ölüm geldiği zaman, eğer mal bırakıyorsa, ana babaya, yakınlara uygun bir tarzda vasiyet etmesi size farz kılındı'[77]âyetinin, miras âyetleri ile mensûh bulunduğunu, dil âliminden "el-Kur' " (ya da "el-Kar' (ç.) el-Kurû"7} kelimesinin hem temizlik süresi hem de hayız anlamında kullanıldığını[78] vb. alması sahih olacak, sonra da bu veriler üzerine ictihâdda bulunarak hüküm binasında bulunabilecektir. Dahası geometri (hendese) ilmine ait burhanlar, yakın mertebesinin en üst düzeyinde yer alır; buna rağmen bu ilim, bir başka ilimde kabullenilmiş olan ve geometri ilmince taklit yoluyla alınan öncüller üzerine kurulu olmaktadır. Matematik ve benzerî kesinlik arzeden diğer ilimler de aynı şekildedir. Bununla birlikte ne geometri âlimi (mühendis) ne de matematikçi için, kendi ilimlerine ait bahislerde kesin sonuçlara ulaşılmaması gibi bu durum söz konusu olmaz. Cedelciler, yaratıcının varlığım, peygamberlik müessesesini ve şeriatı inkâr eden kâfirden bile içtihadın vuku bulabileceğini caiz görmüşlerdir.[79] Zira ictihâd, sıhhati farzedilen[80] Öncüller üzerine bina etme işleminden başka birşey değildir; bu öncüllerin vakıada da öyle olup olmaması farketmemektedir. Bu konu açıktır, o yüzden de konuyu uzatmaya gerek yoktur.
İtiraz: Miictehid, içtihadı için temel teşkil edecek öncülleri bilen biri olmadığı zaman, yaptığı içtihadının sahih olup olmadığım bilemez.
Cevap: İtiraz yerinde değildir. Çünkü biz, aksine içtihadının sahih olacağına dair kendinde bir bilgi oluşacağını iddia ediyoruz. Zira ictihâd, o öncüllerin sahih olduğu varsayımı[81] üzerine bina edilmektedir. Aksi delil (burhânu'1-hulf)[82] ise, haddizatında bâtıl olan öncüller üzerine sahih farzedilerek bina edilmiştir. Öncüller üzerine binada bulunmak, elde edilmek istenilen şeye dair bilgi ifade eder. Bizim buradaki meselemizde de durum aynıdır.
Üçüncü delil şudur: İçtihadın bir türü vardır ki, müctehidin bu türde sözü edilen ilimlerde ictihâd mertebesine ulaşmış olması bir yana, onlardan hiçbirşeye ihtiyaç bile duyulmaz. Bu ictihâd türü, tenkîhu'l-menât[83] kabilinden olanıdır. Bu türde sadece şeriatın maksatlarına vakıf olmaya ihtiyaç duyulur.[84] O ilimlerde ictihâd mertebesinde bulunmak bir yana, onlara hiç ihtiyaç hissedilmeden bir tür ictihâd sabit oluyorsa, onlar olmaksızın mutlak ictihâd da sabit olur. Ulaşılmak istenen sonuç da budur.
İtiraz: Müctehid, içtihada taalluk eden bazı ilimlerde mukal-lid olursa, onun için bilinen hiçbir meselenin varlığından söz edilemez. Çünkü bazı öncülleri taklit yoluyla alman bir mesele, mutlak anlamda üzerinde ictihâd edilmiş bir mesele olmaz. O mesele üzerinde çalışan kimsenin de mutlak anlamda müctehidlik vasfı ile nitelenmesine imkan olmaz. Bizim burada sözünü ettiğimiz ise, içtihadına mutlak anlamda güvenilen müctehiddir. İçtihadına temel teşkil edecek bazı ilimlerde mukallid olan bir kimsenin bu vasıfta olmayacağı ise aşikârdır.
Cevap: Sözünü ettiğiniz şey, bir meseleye dair olan ilimde şarttır ki, o meselede müctehid olan mutlak anlamda müctehid olsun, yoksa içtihadın sıhhati konusunda şart değildir Çünkü söz konusu bilgiler, içtihadın mahiyetinden bir parça değildir; aksine içtihada kendisi ile ulaşılabilecek vasıtalardır. Dolayısıyla taklit veya ictihâd ya da farzımuhal[85] gibi bir yolla bu bilgiler elde edilecek olursa (vasıtalara, bunlar aracılığı ile de amaca yani içtihada ulaşılmış olur). Burada olan şudur: O bilgilerin gerçek sahibi o meselede ictihâd eden kimseye, elde ettikleri verileri teslim etmiş olmakta, müctehid de sonra onlar üzerine hüküm binasında bulunmaktadır. Bu durumda yapılan bu bina işlemi sahih olacaktır. Çünkü ictihâd, hükme ait kesin ya da kesine yakın bilgi elde edebilmek için bütün Eii4] gücün ortaya konmasıdır. Bu şart da gerçekleşmiştir. İkinci delil sırasında geçen husus da bu noktayı açıklamaktadır. Keza bütün insanlar tarafından ictihâd derecesine ulaşmış oldukları kabul görmüş olan İmam Mâlik, İmam Şafiî ve İmam Ebû Hanîfe gibi müctehid imamları ele alalım. Bunların tabileri vardı ve bu imamlar onlardan ilim almışlar ve yararlanmışlardı. Onların tabileri zamanla ictihâd ehli olan kimseler arasına girmişlerdi; halbuki onlar insanlar katında usûlde imamlarım taklit eden kimseler oluyorlardı. Bunlar, sonra taklit ile almış oldukları mukaddimeler (usûl) üzerine istinaden ictihâdda bulunmuşlardı; buna rağmen onların bu türden olan görüşleri kabul görmüş, ictihâdlarına (re'y) tâbi olunmuş ve onlar doğrultusunda amel edilmişti. Onlar bu görüş ve ictihâd-larında imamları ile kâh muvafık, kâh muhalif durumda bulunuyorlardı. Bunun sonucunda Îbnu'l-Kâsım veya Eşheb ya da benzeri tâbi âlimlerin görüşleri, imamları İmam Mâlik'e muhalefet konusunda dikkate alınır olmuştur. Ebû Yûsuf ve Muhammed b. el-Ha-sen'in İmam Ebû Hanîfe; el-Müzenî ve el-Buvaytfnin İmam Şafiî karşısındaki durumları da aynı şekildedir. Şu halde, ictihâd edilen meselenin taalluk ettiği bazı esasların taklit yoluyla elde edilmesinin içtihada bir zararı yoktur.[86]
İkinci bahis: İçtihadın sahih olması kendisine bağlı olan ilimlerin bulunması halinde, o ilimlerin ictihâd derecesinde tahsili zorunlu olmaktadır. Bir ilim bulunur ve şeriatta ictihâd mertebesine ulaşmak, ancak o ilimde ictihâd mertebesine ulaşmak ile mümkün olursa, o ilmin tahsili zarurî olacaktır. Çünkü bu özellikte bir ilmin bulunması farzedildiğinde, âdeten o ilim olmaksızın ictihâd mertebesine ulaşmak mümkün olmayacaktır. Bu durumda da o ilmin en üst düzeyde tahsili gerekecektir. Bu husus açıktır.
Ancak bu ilim, genelde müphemdir ve belirlenmesi için üzerinde durulması gerekir.
İlimler içerisinde bu özelliğe en yakın olanı, Arap dili ilmidir. Ben bu tabirle, ne sadece Nahiv ilmini ne Sarf ilmini, ne Meânî ilmini ne de dille ilgisi bulunan diğer ilim dallarını kastetmiyorum. Aksine amacım, hem lâfız hem de mânâ bakımından her yönüyle dilin kendisini kastediyorum. Bundan garîb[87] ilmi, fiil diye isimlen-dirilen tasrif ilmi ve şiirle ilgili aruz, kafiye vb. gibi ilimler müstesna olmaktadır. Çünkü bunlar —her ne kadar bu gibi ilimlere sahip olma Arap dilinde bir kemâl ifadesi ise de— ictihâd için ihtiyaç duyulmayan şeylerdir. Bu yüzden, onları da bilmek şart değildir. Bu ilmin taayyün edişi ve ictihâd için kaçınılmazlığının beyanı, Makâ-sıd bölümünde geçmişti ve orada özetle şu noktalar üzerinde durulmuştu: Şeriat Arapça'dır; Arapça olunca da onu gerçek anlamda anlayabilme ancak Arap diline gerçek anlamda vukûfiyetle mümkün olur, çünkü şeriat ve Arap dili —şeriatın i'câz yönü hariç— aynı tarz ve üslup üzere olma bakımından birbirlerine eşittirler.[88] Bu durumda biz, bir kimsenin Arap dilini anlama konusunda henüz mübtedi olduğunu farzedecek olursak, o kişi şeriatı anlama ve kavrama konusunda da mübtedi olacak, dilde orta seviyede olan kimse, şeriatı anlamada da orta seviyede bulunacaktır. Orta yolda olan kimse, en son noktaya ulaşmış olmayacaktır. Arap dilinde son noktaya ulaştığında ise, aynı şekilde şeriatta da öyle olacaktır. Bu durumda olan kimsenin şeriattaki anlayışı hüccet olacaktır; aynen sahabenin ve Kur'ân'ı gerçek anlamda anlayan diğer fesahat ve belagat sahibi kimselerin anlayışlarının hüccet oluşu gibi.[89]İnsanlar,Arap dilini anlama konusunda onların derecesine ulaşamadıkları zaman, taksirleri ölçüsünde şeriatı anlamalarında da eksiklik olacaktır. Anlayışında kıtlık olan kimsenin şeriat hakkındaki sözleri ise hüccet olmaz ve ileri sürdüğü görüşleri dikkate alınmaz.
Sonra müctehidin Arap dilinde, bu konuda imam kabul edilen el-Halil, Sibeveyh, el-Ahfeş, el-Cermî, el-Mâzenî... vb. gibi kimseler ayarında olması zorunludur. el-Cermî şöyle demiştir: "Ben, otuz se-[ii6] nedir insanlara Sibeveyh'in el-Kitâb'ından fetva veririm." Alimler, onun bu sözünün sabit olduğunu kabulden sonra yoruma gitmişler ve onun hadis âlimi olduğunu, Sibeveyh'in kitabından değerlendirme (nazar) ve araştırmayı yani yöntemi öğrendiğini ifade etmişlerdir. Yani Sibeveyh, her ne kadar kitabında nahivden bahsetmekte ise de, onda Arab'ın sözdeki maksatlarına, gerek lâfız ve gerekse mânâ bakımından istimal şekillerine dikkat çekmiştir. Sadece, failin merfû, mefûlün mansûb olduğunu belirtmekle kalmamış, aksine o, her konu ile ilgili olarak münasip düşen hususları da açıklamıştır. Bunun sonucunda onun kitabı, Meânî ve Beyân ilimlerini, mânâ ve lâfızların kullanılış biçimlerini içeren bir eser olmuştur. el-Cermî, yukarıdaki sözünü işte bu noktadan hareketle söylemiştir. Onun bu ifadesi, Sibeveyh'in kitabının başında hiçbir kimseden tepki görmeksizin nakledilegelen sabit bir sözdür.
İtiraz: Usûlcüler, Arap diline vukûfiyet konusundaki bu aşırılığı kabul etmemektedirler ve: "Usûlcünün, Arap diline vukûfiyet konusunda el-Halîl, Sibeveyh, Ebû Ubeyde, el-Asmaî gibi i'râb inceliklerini ve lügavî problemleri derinlemesine araştırma konusu yapmış kimseler seviyesinde olması gerekmez. Onun için yeterli olan, Kitap ve sünnetten kolayca hüküm çıkarabilecek bir seviyeye ulaşmasıdır" demektedirler.
Cevap: Burada itiraz sadedinde ileri sürülen nokta ile, a.z önce bizim açıkladığımız şey[90] farklıdır. el-Gazzâlî, bu şart hakkında şunu söylemiştir: "Bunun ölçüsü, Arab'ın hitabını ve onların istimal şekillerini bilecek kadar bir seviyeye sahip olmasıdır ki, bunun sonucunda sözün sarihini, zahirini, mücmelini, hakikatini, mecazını, âminim, hâssını, muhkemini, müteşâbihini, mutlakını, mukayyedi-ni, nassım, fahvâsını, lâhnmı, mefhûmunu ayırabilsin." Onun ileri sürdüğü bu şart, ancak Arap dilinde ictihâd mertebesine ulaşan kimseler için mümkün olabilir. O sonra şöyle devam eder: "Şartın biraz hafifletilmesi, müctehidin el-Halîl ve el-Müberred seviyesinde olmasının, bütün lügatleri bilmesinin ve nahivde derinleşmiş olmâsının şart olmamasıdır." Bu da sahihdir. Çünkü onun lâzım olmadığını söylediği şey[91] şart ileri sürme konusunda maksûd bulunmamaktadır; asıl maksat, Arabi'nin anlayışına müsavi bir anlayışa sahip olmaktır. Arabî olmak için, bütün lügatleri bilmek ve incelikleri kullanmak şartı yoktur. Arap dilinde müctehid olan kimseler için de durum aynıdır. Şeriatta müctehid olan kimseler hakkında da vaziyet aynıdır. Bazı insanlar belki de, Arap dilinde ictihâd konusunda el-Halîl ve Sibeveyh derecesine ulaşmış olmanın şart olmadığı düşüncesine kapılabilir ve dolayısıyla Arap dili ile ilgili konularda mahza taklit üzerine binada bulunabilir. Bunun sonucunda da şer'î mesâil ile ilgili olarak öyle sözler eder ki, sükûtu ondan daha hayırlıdır. İsterse o kimsenin, dinde ve imamlar arasında önemli bir yeri olsun. İmam Şafiî, er-Risâle'sinde bu konuya temas etmiş ve orada Allah Teâlâ'nın, Arab'a kendi dilleri ile ve anlayacakları manâsıyla hitap ettiğini belirtmiş, ondan sonra dilin genişliğini ortaya koyacak şeyleri zikretmiş, bu meyanda zahiri murad olan âmin ile hitap edildiğini, kendisinden âmm murad olmakla birlikte hususun da bir" şekilde dahil olduğu hitapların bulunduğunu belirtmiş ve bunu ispatlamak için bazı deliller getirmiş, kendisinden hâssın murad olduğu ânımdan söz etmiş ve bunun sözün akışından anlaşılabileceğini veya sözün başının sonunu, ya da sonunun başını belirlemesi yoluyla öğrenilebileceğini, bazen aynen işaretlerin anlaşılması gibi lâfız olmaksızın mânâyı belirleyecek şekilde bir hitap şeklinin olabileceğini, tek birşeyin pek çok isim ile adlandırılabileceğini, bazen de aynı isimle birden fazla mânânın kastedilebileceğini açıklamıştır. Sonra şöyle demiştir: "Kim Arap dilinin bu özelliklerini bilmezse, —ki Kur'ân ve sünnet Arap dili ile gelmiştir— buna rağmen o-nunla ilgili söz söyleme gibi bir tekellüfe girerse, o kimse kısmen bilip, kısmen bilmediği birşey hakkında tekellüfe giriyor demektir. Kim de, cahil olduğu ve tam olarak vâkıf olmadığı bir dalda söz söyleme gibi bir tekellüfe girerse, bu durumda doğruyu elde etmesi halinde—eğer isabet etmişse tabiî— bu bilinçsizce/tesadüfi olacağı için övgüye değer olmayacaktır. Doğru ile yanlış arasındaki farkı bilmeden konuşması durumunda edeceği hatada ise mazur görülmeyecektir."
Onun sözü böyledir ve bu sonuç, kaçınma imkânı olmayan bir gerçektir. Fıkıh usûlünde tasnif edilen ilimlerin büyük çoğunluğu, Arap diline ait ve müctehidin cevap için tekellüfe girmesi gereken dallar olmaktadır. Bunların dışında kalan diğer öncüllere gelince, onlarda taklit yeterlidir. Hükümlerle ilgili tasavvur (kavram) ve tasdik (önerme)den, nesih ve hadisle ilgili hükümlerden vb.[92] söz etme gibi.
Kısaca, müctehid için, Arap dilinde ictihâd derecesine ulaşması zorunluluğu vardır. Bunun da ölçüsü, bu dille söylenilmiş sözlerin tekellüfsüz ve duraksamadan —zeki birinin akıllı birinin sözünü anlaması gibi— anlayabilecek bir seviyeye sahip olmaktır.
Üçüncü bahise gelince, bu Arap dili dışında kalan diğer ilim dallarında müctehidin, ictihâd derecesinde âlim olmasının gerekmediği idi. Buna delâlet eden deliller daha önce geçmişti. Çünkü müctehid, içtihadını daha önceden taklit yolu ile aldığı bazı öncüller üzerine bina etmesi halinde, bu durum o meselede onun ictihâd ehli oluşuna halel getirmiyordu. Aynen mühendisin durumunda olduğu gibi. Meselâ o, bazı burhanlarını, meselâ dâirenin varlığının sıhhati üzerine bina etmiş olduğunda, onun temelde dairenin varlığını ispatlayan metafiziğin verilerine taklit yolu ile dayanması —her ne kadar mühendis, bunu burhan yolu ile bilmiyorsa da— burhanının sıhhatine zarar vermez. Keza, İmam Şafiî'nin hadis il-mindeki taklidi konusunda da aynı şeyi söylemişlerdir. O, bu ilmi taklit yolu ile almış olmakla birlikte bu durum, onun içtihadının sıhhatini zedelememektedir. Aynı şekilde meselâ kadı, itlaf edilen bir malın tazmini konusunda hükmünü, —her ne kadar bunu kendisi bilmiyor ise de— bilirkişinin takdir ve içtihadı üzere bina etmekte ve bu durum onu ictihâd derecesinden çıkarmamaktadır. Aynı şekilde İmam Mâlik de böyle davranmış ve hayız, nifas ile ilgili hükümleri, —her ne kadar kendisi bunlara vâkıf değilse de— kadınların kadın halleri ile ilgili bilgileri üzerine bina etmiştir. [93]
Şeriat, usûlde olduğu gibi furû alanında da, pek çok görüş ayrılığı olsa bile, sonuçta tek bir görüşe çıkar.[94] Bunun dışında başka bir şekil doğru olamaz.
Kur'ân delilleri: Bu meyanda şu âyetleri zikredebiliriz: "Kur'-ân üzerinde durup düşünmüyorlar mı? Eğer o, Allah'tan başkasından gelseydi, onda çok aykırılıklar (ihtilâf)[95]bulurlardı."[96]Bu âyette Allah Teâlâ, Kur'ân'da ihtilâfın bulunduğunu kesinkes reddetmiştir. Eğer onda iki farklı görüşü gerektiren birşeyler olsaydı, o zaman bu âyet o duruma hiçbir zaman uygun düşmezdi.
Yine Kur'ân'da şu âyet bulunmaktadır: "Eğer birşeyde çekişirseniz, onun hallini Allah'a ve peygambere götürün...[97] Bu âyet, çekişme ve görüş ayrılığına düşmenin kaldırıldığı[98] konusunda gayet açıktır. Çünkü o, farklı düşünüp tartışma halinde olanların şeriata başvurmalarını âmirdir. Bu da elbette ki ihtilâfın kaldırılmış olması için olacaktır. İhtilâf ise, ancak tek birşeye başvurmak durumunda ortadan kalkabilir. Zira eğer onda ihtilâfı gerektiren unsurlar olsaydı, o zaman ona başvurmada tartışma ve görüş ayrılıklarının kalkması durumu olmazdı. Bu ise bâtıldır.[99]
Allah Teâlâ, bir başka âyette şöyle buyurmuştur: "Kendilerine belgeler (beyyinât) geldikten sonra ayrılan[100] ve görüş ayrılığına (ihtilâfa) düşenler gibi olmayın..[101] Ayette sözü edilen "beyyinât"-tan maksat şeriattır.[102]Eğer onlar, kesin bir surette ihtilâfı gerektirmez ve onu kabul etmez bir özellikte olmasaydı onlar hakkında: "Kendilerine belgeler (beyyinât) geldikten sonra..." şeklinde bir ifade kullanılmaz ve onların bu konuda son derece haklı mazeretleri olurdu. Bu ise doğru değildir. Dolayısıyla şeriatta ihtilâfa mahal yoktur.
Allah Teâlâ yine şöyle buyurmuştur: "Bu, dosdoğru olan yoluma uyun. Sizi Allah yolundan ayrı düşürecek yollara uymayın..[103]Bu âyette Allah Teâlâ, hak yolunun tek olduğunu ifade buyurmuştur ve bu şeriatın hem tümü hem de ayrıntıları konusunda âmmdır; hepsini içine alır.
Yine Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: "İnsanlar bir tek ümmet-ti. Allah, peygamberleri müjdeci ve uyarıcı olarak gönderdi; insanların ayrılığa düşecekleri hususlarda aralarında hüküm vermek için onlarla birlikte hak kitaplar indirdi."[104] Gönderilen kitapların, aralarında hâkim olabilmesi, ihtilâf edenler arasında kesin çözüm getirici tek bir hüküm olması halinde ancak mümkün olabilir.
Bir başka âyette ise: "Allah, Nuh'a buyurduğu şeyleri size de din olarak buyurmuştur..." buyurduktan sonra Allah Teâlâ, İsrai-loğullarının durumunu zikreder ve ümmeti onların gidişatına uymamaları konusunda uyarır ve: "Kendilerine ilim geldikten sonra ayrılığa düşmeleri ancak, birbirini çekememekten oldu"[105] buyurur.
Bir diğer âyette de: "Bu da, Allah'ın Kitab'ı doğru olarak indirmesinden ileri geliyor. Kitap hakkında ayrılığa düşenler, doğrusu derin bir çıkmazdadırlar"[106]buyurur.
Kısaca ihtilâfı yeren ve şeriata başvurulmasını emreden âyetler çoktur ve hepsi de şeriatta ihtilâfın bulunmadığı ve onun tümüyle tek bir yaklaşım ve hüküm üzere olduğu konusunda kesindir. İmam Şafiî'nin arkadaşı el-Müzenî şöyle demiştir: "Allah Teâlâ, ihtilâfı yermiş ve görüş ayrılığı bulunduğunda Kitap ve sünnete başvurulmasını emretmiştir."
İslâm âlimlerinin hemen hemen tamamı[107]Kur'ân ve sünnette nâsih ve mensûhun bulunduğu konusunda görüş birliği etmişler ve bu konudaki cehaletten ve bu yüzden hataya düşmekten sakındır-mışlardır. Bilindiği üzere nâsih ve mensûh, hiçbir şekilde cemi mümkün olmayan birbiri ile tearuz halindeki iki delil arasında olur. Aksi takdirde bunlardan birine nâsih diğerine de mensûh denmez. Halbuki nesih konusunda farzedilen durum böyle değildir. Eğer dinde ihtilâfa mahal bulunsaydı o zaman nâsih ve mensûhun —kat'î bir nass bulunmadıkça— isbatının bir faydası olmazdı ve bu konuda söz etmenin hiçbir pratik faydası bulunmazdı.[108] Zira her iki delil ile de daha baştan ve devamlı surette amel etmek sahih olurdu. Çünkü o vakit ihtilâf, zaten dinin esaslarından biri olurdu ve bu esasa dayanılarak da tearuz halindeki her iki delil ile aynı anda amel etmek caiz olurdu. Ancak bütün bu sonuçlar bâtıldır. Dolayısıyla bu, şeriatta ihtilâfa bir temelin bulunmadığını gösterir. Muarızı bulunması halinde bütün deliller hakkında söylenecek söz de aynıdır; umûm-husûs[109], mutlak-mukayyed vb. arasındaki durumlarda olduğu gibi. Eğer durum iddia edildiği gibi olsaydi, o zaman bütün bu esasların zedelenmesi gerekirdi ki bu sonuç sakattır. Böyle bir sakatlık sonucunda doğuran şey de aynı şekilde sakat olacaktır.
Eğer şeriatta ihtilâfa mahal ve cevaz olsaydı, bu takat üstü yükümlülüğe neden olurdu. Çünkü iki delilin birbiriyle tearuz halinde bulunduğu ve her ikisinin de aynı anda Sâri' Teâlâ'ca maksûd olduğu farzedildiğinde bu durumda şu ihtimaller söz konusu olacaktır:
a) Ya mükellef, bu iki delilin her ikisinin de gereği ile yükümlü tutulacaktır.
b) Ya da öyle olmayacaktır.
Birinci ihtimal, aynı mükellefin aynı yönden olmak kaydı ile birşey hakkında hem: Tap!" hem de "Yapma!" şeklinde emir ve nehye muhatap olmasını gerektirecektir. Bu ise takat üstü yükümlülüğün tâ kendisidir. İkinci ihtimal de bâtıldır; çünkü vaz' edilen konu öyle değildir. Üçüncüsü de aynı şekildedir. Zira farzedilen konu, talebin her ikisine de birden yönelik olmasıdır. Bu durumda birinci seçenekten başkasına mahal kalmamaktadır. Ondan da, sözü edilen sonuç doğmaktadır.
Burada, söz konusu iki delilin iki kişiye ve iki hale yönelik olabileceği şeklinde bir itiraz ileri sürülebilir. Ancak bunun yeri yoktur; çünkü farzedilen konu öyle değildir. Hem, eğer öyle olsaydı o zaman iki görüşten değil tek görüşten söz edilirdi. Çünkü delillerden her biri ayrı bir yöne tevcih edilince, ortada ihtilâf diye birşey kalmayacaktır. Halbuki farzedilen meselede durum böyle değildir.
Usûlcüler, delillerin tearuzu durumunda tercihe gidileceği, yeterli araştırma ve değerlendirme yapılmaksızın rastgele iki delilden birinin imali cihetine gidilemeyeceği[110]konusunda görüş birliği içerisindedirler. Şeriatta ihtilafa yer olduğunu kabul etmek, tercih konusunu tümüyle ortadan kaldırır. Zira o zaman tercihin hem faydası olmayacak; hem de ona zaten ihtiyaç duyulmayacaktır. Zira ihtilâfın varlığı şeriatta bir esas olacak ve o zaman tearuzun bulunması haddizatında sahih olacaktır. Ancak bu sonuç sakattır; böyle bir sonuca götüren şey de sakat olacaktır.
İhtilâf, aslında tasavvuru imkânsız olan birşeydir. Çünkü birbirine zıt iki delilin Sâri' Teâlâ tarafından kastedilmiş olduğunu düşündüğümüz zaman, maksadı gerçekleşmez. Aynı şey hakkında hem "Yap!" hem de Tapma!" dediği zaman, bundan anlaşılan fiilin işlenmesi olamaz; çünkü Tapma!" yasağı var; keza terkinin istendiği de anlaşılamaz; çünkü Tap!" emri var. Bu durumda mükellef için yükümlülük konusu anlaşılamaz bir hal alacaktır ve hiçbir şekilde onun yerine getirilmesi düşünülemeyecektir.[111]
Şeriatta ihtilâfın fesadını gösteren daha başka deliller de vardır. Ancak onları burada zikretmek suretiyle sözü uzatmaya ihtiyaç yoktur.
İtiraz: Şeriatta ihtilâfın bulunmadığını gösteren delillerin yanında, onun varlığını gerektiren deliller de vardır ve fiilen vuku bulmuştur da. Buna şu hususlar delâlet eder:
1) Müteşâbih[112] âyetlerin indirilmiş olması. Bunlar ihtilâfa
mahaldirler. Çünkü bunlar karşısında bakışlar ayrı, anlayış ve görüşler farklıdır. Bunun sonucunda ihtilâf da kaçınılmaz olacaktır. Bu gibi âyetler karşısında tevakkuf et-
mek ve bir yoruma gitmemek, her ne kadar övgüye değer görülmüşse de, bu gibi alanlarda ihtilâf fiilen vukubulmuş-tur. Sâri' Teâlâ'mn onları koymuş olması, O'nun maksadı sonucudur. Onların konulması O'nun maksadı olunca da —ki bunun nereye varacağını bilendir O— ihtilâfa yol açmış olmaktadır. Bu durumda şeriattan ihtilâfa mahal olan alanları tümden kaldırıp atarak onda ihtilâf yoktur, diye kesip atmak doğru değildir.
2) İçtihada mahal olan alanların[113] bulunması: Bunları Sâri' Teâlâ ihtilâfa bir mahal kılmıştır. Çoğu zaman tek bir mesele hakkında hem kıyâsî[114] olan, hem de kıyâsı olmayan deliller bulunmakta, bunun sonucunda aralarında tearuz doğmaktadır. Sâri' Teâlâ'mn şeriatı koyusu sırasında kıyası delillerden biri kılması ve emsalinde araştırmacıların maksadı yakalamaya çalışmak için ictihâd etmeleri ve bunun sonucu olarak da ihtilâfa düşmeleri kaçınılmaz olan zahirleri (zavâhir) şeriatın bir parçası olarak getirmesi ihtilâfa şer'an zemin hazırlanmasından başka birşey değildir.[115]Bunun içindir ki, "Hâkim, ictihâd eder ve hata ederse bir sevabı vardır; eğer isabet ederse iki sevabı vardır"[116] hadisinde Rasûlullah bu maksada işaret buyurmuş olmaktadır. Bu nokta, zemin hazırlaması bakımından ihtilâfın konulusunu gösteren bir başka yer olmaktadır.
3) İlimde yüksek payeye ulaşmış takva sahibi büyük imamlar ihtilâf etmişlerdir: "Acaba her müctehid, içtihadında isabetli midir? Yoksa müctehidler arasında isabet eden tek biri midir?"[117]Ama hepsi de bu ihtilâfı benimsemişlerdir. Bu da genel anlamda şeriatta ihtilâfa mahal bulunduğuna bir delil olur. Öbür taraftan her müctehidin içtihadında isabetli olduğu görüşü şu mânâya gelmektedir: Her görüş isabetlidir ve ihtilâf haktır; o inkâr edilemez, şeriatta yasak birşey olamaz.
Yine âlimlerden bir grup, şeriatta birbirine zıt iki delilin gelmesinin caiz[118] olduğunu söylemişlerdir. Bunun caiz görülmesi, ihtilâf konusunda kendilerince kabul görmüş bulunan bir esasa müstenid olmaktadır.
Yine bir grup, sahâbînin görüşünün hüccet olduğu kanaatindedir. Buna göre her sahâbînin görüşü, başka bir sahâbî görüşü ile çelişse de, hüccet olacaktır ve mükellefin birbirine zıt olan görüşlerden her biri ile amel etmesi caizdir. Bu mânâ Rasûlullah'tan da rivayet edilmiştir. Çünkü o bir hadislerinde: "Ashabım yıldızlar gibidirler; hangisine uysanız, hidayet bulursunuz"[119] buyurmuşlardır. Bir cemaat, sahabenin ihtilâf etmeleri halinde kişinin onlardan dilediğinin görüşünü alabileceğini caiz görmüştür.
el-Kâsım b. Muhammed şöyle demiştir: "Allah Teâlâ, Rasûlullah'm ashabının amellerindeki ihtilâfı sayesinde bizleri faydalandırmıştır. Bunun sonucunda bir fiil işleyen kimse mutlaka kendisini bir çıkar yol içerisinde bulur ve kendisinden daha hayırlı birinin o şeyi işlemiş olduğunu görür." Yine o şöyle demiştir: "Onların görüşlerinden hangisini alsan, ondan dolayı sana birşey gerekmez." Aynı anlamda bir söz, Ömer b. Abdulaziz'den de rivayet edilmiştir. O şöyle demiştir: "Kırmızı develerimin olması, onların ihtilâf etmiş olmaları kadar beni sevindirmez." el-Kâsım ise şöyle demiştir: "Ömer b. Abdulaziz'in şu sözü benim çok hoşuma gitmektedir: "Rasûlullah'm ashabının ihtilâf etmemiş olmaları beni sevindirmezdi. Çünkü onlar tek bir görüş üzere olsalardı, o zaman insanlar sıkıntı içerisine düşerlerdi. Hem onlar kendilerine uyulan önderlerdir; dolayısıyla bir kimse onlardan birinin görüşünü aldığı zaman bir çıkar yol içerisine girmiş olur." Ulemâdan bir grup da aynı mânâda sözler etmişlerdir.
Sonra mukallitlere nisbetle ulemânın sözleri, mücte-hidlerin sözleri gibidir. Bir gruba ait görüşe göre onlardan her birinin, dilediği[120] âlimi taklit etmesi caizdir ve o bu konuda bir genişlik üzeredir. İbnu't-Tayyib ve diğerleri şöyle demişlerdir: Deliller tearuz eder ve herbiri diğerinin hükmünün tam zıddını gerektirecek durumda olur ve tercihe İmkân bulunmazsa[121] o zaman müctehidin onlardan dilediği ile amel edebilme imkânı vardır. Çünkü o deliller kendisine nisbetle keffâret hükmündeki şıklardan birini isteğe bağlı olarak seçme özelliğini almıştır. Ulemâ arasında ihtilâf, ancak delillerin tearuzu halinde ortaya çıkar. Şerî-atta delillerin tearuzu ise sabittir. Şeriatta ihtilâfın bulunmadığına dair serdediîen yukarıdaki deliller, dinin furûuna değil, aslına yönelik olan ihtilâfa yorulur. Çünkü sahabe zamanından zamanımıza kadar şeriatta ihtilâfın vukuu bir gerçektir.
Cevap: İtiraz sadedinde ileri sürülen bu kaideler üzerinde bu mesele açısından tekrar durulması zarureti vardır. Çünkü onların mesele ile ilgisi sadece var sanılmaktadır. Aslında ise öyle değildir.
Önce müteşâbihler konusunu ele alalım: Onların şeriatta ihtilâfa temel teşkil etsin diye kasıtlı olarak konulmuş olduğunu söylemek doğru olamaz. Çünkü daha önce geçen delillerde bu iddianın sakatlığı ortaya konmuştu. Onların: "...Allah, mahvolan, apaçık belgeden ötürü mahuolsun, yaşayan da apaçık belgeden ötürü, yaşasın diye..."[122]konulduğu hakkında söz edilmemektedir.[123] Allah Teâlâ: "Eğer Rabbin dileseydi insanları tek bir ümmet kılardı. Fakat, Rabbinin merhamet ettikleri bir tarafa, onlar hâlâ ayrılıktadırlar; esasen onları bunun için yaratmıştır"[124]buyurmuş ve kul için bir hüccete mahal olmayan vaz'ı kaderi —ki bu çevrilme imkânı bulunmayan irâdeye uygun olarak konulmuş olandır— ile iradeye uygunluğu gerekmeyen vaz'ı şer'î arasını ayırmıştır.[125] Allah Teâlâ: "Takva sahipleri için bir hidayettir[126]"O, bu misalle birçoğunu saptırır, birçoğunu da yola getirir"[127]buyurmaktadır. Bu konunun izahı, Emir bahsinde geçmişti. Müteşâbihât konusu birinci kısımdan[128]olmayıp ikinci kısımdandır.[129] Durum böyle olunca da bu, ihtilâfın şer'an matlup olduğu için konulmadığını[130], aksine onun bir imtihan unsuru olmak üzere konulduğunu gösterir. Bunun sonucunda ilimde yüksek payeye erenler (râsihûn) Allah Teâlâ'nın kendilerine haber verdiği şeye uygun olarak amel ederler, sapıklar ise kendi heva ve heveslerine uyarlar ve sapıtırlar. Açıktır ki, bunlar içerisinde doğruya isabet edenler ilimde yüksek payeye ulaşan rüsûh erbabıdır. Onların —mânâsını bilsinler veya bilme-sinler— müteşâbihlere iman konusunda aynı yaklaşım üzere oldukları, sapıkların ise hata edenler olduğu bildirilmiştir. Bu durumda mesele hakkında ne iki, ne üç, sadece tek bir durum vardır. Şu halde müteşâbihlerin indirilmesi, ihtilâf için ne zemin ne de alem konumunda değildir. Keza eğer öyle iddia ettikleri gibi olsaydı, o zaman onlar hakkında ihtilâf edenler, isabet edenler ve hata edenler diye ikiye ayrılmazdı.[131] Aksine hepsi isabet edenler olurlardı. Çünkü bu halleriyle onlardan hiçbir kimse, şeriatı vaz'edenin kasdı dışına çıkmamış olacaktı. Zira daha önce de geçtiği üzere isabet, ancak Sâri' Teâlâ'nın kasdına uygun düşme ile, hata da onun kasama muhalif düşme ile olur. Onlar madem ki isabet edenler ve hata edenler diye iki kısma ayrılmaktadırlar; öyleyse bu, müteşâbihâtın şer'an ihtilâfa mahal bir konu olmadığını gösteren bir delil olur.
İçtihada mahal olan alanlara gelince, onlar da müteşâbihlik mânâsına çıkar. Çünkü ictihâd, şer'î nefy ve isbat arasında dönmek (yani birşey hakkında müsbet ya da menfi bir hükme ulaşmaktır). Bazen hatalı taraf ile doğru taraf kapalı kalır ve birbirinden ayırde-dilemez. Her takdire göre, eğer isabet eden tek kişidir görüşü üzerinden yürünecek olursa, bu görüşün sahipleri, içtihada mahal olan yerin ihtilâf alanı olmadığını ve dolayısıyla ihtilâfın varlığı için bir hüccet olamayacağını söylemektedirler. Aksine içtihada mahal olan yerler, Sâri' Teâlâ'nın tek olan maksadınının elde edilmesi uğrunda bütün gücün ortaya konduğu ve var olan takatin en sonuna kadar kullanıldığı bir alan olmaktadır. Bu grubun düşüncesi, herşeyden önce ortaya konulan delillere uygun düşmektedir. Eğer her mücte-hidin isabet edeceği görüşü üzerinden yürünecek olursa, o zaman da bu mutlak olmamakta, aksine her müctehide ya da onları taklit eden her bir kimseye nisbetle böyle olmaktadır. Çünkü her mücte-hidin, içtihadı sonucunda ulaştığı hükümden vazgeçmesinin caiz olmadığı ve vereceği fetvanın mutlaka onunla olması gerektiği konusunda görüş birliği vardır. Bunlara göre isabet, hakiki olmayıp izafîdir.[132] Eğer ihtilâf (her bir müctehidin dilediği müctehidin görüşünü almasının caiz olması şeklinde) mutlak anlamda caiz olsaydı, işte o zaman itirazcılar için delil olabilirdi. Ancak durum öyle değildir.
Kısaca, bu görüşe göre de ancak tek bir hüküm caiz olabilir. Şu kadar var ki, o izafîdir. Dolayısıyla bu görüşe müsteniden hiçbir şekilde kabullenilmiş bir ihtilâf sabit olmaz. Her müctehid, kendisine göre Sâri' Teâlâ'nın kasdı olan tek bir hükme —iki ayrı görüşe değil— ulaşmak peşindedir. Şu halde içtihada mahal alanların bırakılmasından hareketle Sâri' Teâlâ'nın kasdmda, ihtilâfa bir mesned aranması gibi bir sonuç ortaya konamaz. Aksine O'nun içtihada mahal alanlar koymasmdaki maksadı, tek olan Şâri'in kasdını elde edebilmek için çaba göstermelerini temindir. Bu noktadan hareketledir ki, hiçbir müctehidin kendisi için aynı anda asla iki farklı görüşe sahip olduğu görülemez; aksine onları hep tek bir görüşü benimser ve diğerlerini reddeder buluruz.[133]
Bütün müctehidlerin ictihâdlarında isabetli olacağı (tasvîb), sadece bir müctehid hariç diğerlerinin ictihâdlarında hata etmiş olacağı (tahti'e) meselesinin cevabı da geçmiş oldu.[134]
Birbiri ile tearuz halinde bulunan iki delilin bulunabilmesi noktasına gelince, eğer bu görüşün sahipleri, bununla aslında öyle değil de sadece görünüşte ve müctehidlerin değerlendirmelerinde birbirine zıt görünen delilleri kastediyorsa, durum dedikleri gibi caizdir. Ancak bununla şer'î deliller arasında tearuzun cevazına hük-medilemez. Eğer onlar bu sözleriyle, işin aslında da tearuzun bulunabileceğini kastediyorlarsa, şeriatı az çok anlayan hiçbir kimse böyle bir görüşü benimseyemez. Zira onun sakatlığım sözü edilen deliller ortaya koyar. Böyle bir görüşte olan birinin olacağını da sanmıyorum.
Sahâbî görüşü meselesine gelince, iki noktadan dolayı delil olamaz:
1) Sahabî görüşü, ilgili hadisin sahih olduğunu bir an kabul etsek bile —ki senedi tenkide uğramıştır— zanniyyâttandır. Bizim meselemiz ise kat'î esaslardandır; zannî olan bir şey ile kati arasında tearuzdan söz edilemez.
2) Onun kabul edilmesi halinde bile bundan murad, onlardan her birinin teker teker ele alınması takdirine göre hüccettir, şeklindedir. Yani bir kimse onlardan birinin görüşüne isti-nad ederse, müctehidlerden birini taklit etmiş olması açısından isabet etmiş demektir. Yoksa onun anlamı, onlardan her biri haddizatında ve herkese nisbetle hüccettir[135] şeklinde değildir. Çünkü bu, geçen esaslara ters düşer.
Onların ihtilâflarının ümmet için bir genişlik olduğu görüşüne gelince bu konuda, İbn Vehb, İmam Mâlik'ten şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Rasûlullah'ın ashabının ihtilâfında genişlik yoktur; şüphesiz hak tektir." Ona: "Her müctehidin içtihadında isabetli olduğunu söyleyenler var" dediler. O şöyle cevap verdi: "İki farklı görüşün ikisi de doğru olmaz. Öyle kabul edilse bile, bunun ictihâd kapısının açılması yönünden olması muhtemeldir. İçtihadı meseleleri Allah Teâlâ bizim hakkımızda bir genişlik kılmıştır; bu bir başka sebepten dolayı değil, sadece ictihâd alanlarını geniş tutması yönünden böyledir." el-Kâdî İsmail şöyle demiştir: "Rasûlullah'ın ashabının ihtilâfı hakkındaki genişlik, sadece re'y ictihâdındaki genişlik olmaktadır. İnsanın onlardan herhangi birinin isabet edip etmediğine bakmaksızın görüşü ile hükmetmek anlamında bir genişliğe gelince, buna hayır. Onların ihtilâf etmeleri, onların ictihâd ettiklerini ve ihtilâfın da bunun sonucunda ortaya çıktığını gösterir." İbn Abdilberr: "İsmail'in bu sözü gerçekten güzeldir" demiştir. "Onların ihtilâfları rahmettir" şeklinde düşünenlerin görüşü de, onların ictihâd kapısını açmış olmaları yüzünden olabilir. Bunu böyle anlamak zorundayız; çünkü şerîatta ihtilâfa mahal olmadığı, onun, hem şeriata hem de dine müteallik olan her konuda ihtilâfa düşenler arasında hüküm vermek, ihtilâfı gidermek için geldiği sabittir. Bu esas, pek çok açık nasslar ve kat'î delillerin bir gereği olarak onların yanında hem usûl hem de furû konusunda geneldi. Karşılarına tam vâkıf olamadıkları bir mesele çıktığı zaman, eğer o bir amele taalluk etmeyen konulardan ise: "İlimde yüksek payeye erenler ise: 'İnandık, hepsi Rabbİmizin katındandır' derler.[136]âyetinin gereği olarak onu bilene havale ederlerdi. Amele taalluk eden konularda ise çaresiz düşünme ve değerlendirmeye başvurmaları gerekiyordu. Çünkü şeriat tamamlanmış, herhangi bir konuda şeriatın, hükümden hâlî kalması da caiz değildi. Bu durumda kendilerine göre Sâri' Teâlâ'nın maksadına kendilerini ulaştıracak en kestirme yolu aramaya koyuldular. Tabiî ki kabiliyetler ve bakışlar farklıdır. Bunun sonucu olarak da aralarında ihtilâflar doğmuştur; yoksa bu ihtilâflar Sâri' Teâlâ'nın maksadı olduğu için doğmamıştır. Eğer farzedilecek olsa ki, sahabe bu tür hükmü açık olmayan fer'î mesâil üzerinde çalışmış olmasalar, şöyle ya da böyle onlar hakkında söz etmeselerdi — ki onlar, şeriatın anlaşılması ve onun maksatları doğrultusunda yürünmesi konusunda önderler olmaktadır— o zaman kendilerinden sonra gelecek olan nesiller için ictihâd kapısı aralanmış olmayacaktı. Çünkü ihtilâfı yeren ve şerîatta ihtilâfa yer olmadığını gösteren deliller vardı. Durumu kapalı kalan konular, hakka isabet konusunda ihtilâfların muhtemelen kaynaklanabileceği alanlardır. O zaman böylesine riskli olan alanlara girmekten çekineceklerdi. Ancak sahabe ictihâd edip, ictihâdları sonucunda doğruyu elde etme yolunda ihtilâflar belirince, kendilerinden sonra gelen nesiller için de o yola girme kolaylaşmış oldu. İşte bunun içindir ki —Allah'u a'lem— Ömer b. Ab-dulaziz: "Rasûlullah'ın ashabının ihtilâf etmemiş olmaları beni sevindirmezdi..." sözünü söylemiştir.
Mukallitlere nisbetle ulemânın ihtilâfına gelince, onda da durum aynıdır; müctehidin delile isabet etmesiyle âmmînin (sıradan biri) müftîye icabeti arasında bir fark yoktur. Dolayısıyla âmraî hakkında iki fetvanın tearuzu, müctehid hakkında iki delilin tearuzu gibidir. Nasıl ki müctehid için, aynı anda her iki delile de tâbi olması veya ictihâdsız ve tercihe gitmeksizin ikisinden birisine keyfî olarak uyması caiz değilse, âmmînin de iki müftîye aynı anda tâbi olması veya kendince ictihâd ve tercihte bulunmaksızın ikisinden birine uyması caiz olmayacaktır. "Tearuz ederlerse istidigini seçer" şeklindeki görüş, iki sebepten dolayı doğru değildir:
1) Bu söz, zahiren değil de işin aslında iki delil arasında tearuzun bulunabileceği mânâsına gelir. Bunun yanlışlığı az önce ortaya kondu.
2) Daha önce şer'î bir esas geçmişti. Bu, şeriatın konulmasında gözetilen amaçlardan birinin, mükellefi kendi heva ve heveslerinin egemenliğinden kurtarmaktı. Kişiyi iki görüş arasında keyfî olarak muhayyer bırakmak, bu esasa ters düşer ve bu caiz değildir. Çünkü şeriat, daha önce de ortaya konulduğu gibi her mesele ile ilgili olarak biri cüz'î biri de küllî olmak üzere iki maslahat içermektedir. Cüz'î olanı, her hükmün hususî delilinin ortaya koyduğu fayda ve o hükmün hikmetidir. Küllî olan ise mükellefin hem inanç, hem söz, hem de fiil olarak bütün tasarruflarında şer'î yükümlülükler getiren belli bir kanunun altına girdiğinin şuuruna varması ve hiçbir zaman başıboş hayvan gibi heva ve heveslerinin peşinde koşan bir yaratık olmadığının, bütün davranışlarının şeriatın getirmiş olduğu kayıtlar içerisinde olması gerektiğinin bilincine varmasıdır. Eğer biz sıradan insanları, imamların mezheplerini taklit konusunda, kendilerince en güzel olanını seçmede başıboş bırakırsak, o zaman bu tercih konusunda onların kendi heva ve heveslerinden başka başvuracakları bir merci bırakılmamış olacaktır. Bu ise şeriatın konulusunda gözetilen temel maksada ters düşer. Dolayısıyla onların kendi tercihlerine bırakılacaklarını söylemek hiçbir şekilde doğru olmaz. Bu konuda el-Gazzâlî'nin el-Mustazher adlı kitabına bakınız.
Böylece şeriatın aslında ihtilâf olmadığı ve onun ihtilâf esosı üzerine kurulmadığı, ihtilâfın onda Sâri' Teâlâ'nm maksadı olmak üzere kendisine başvurulan bir esas olmadığı, aksine var olan ihtilâfların şer'î bir esastan kaynaklanmayıp, mükelleflerin bakışlarından ve onların imtihan edilmeleri amacından kaynaklandığı sabit olmuş, şeriatta hem usûlde hem de furûda mutlak ve genel anlamda ihtilâfın bulunmadığı ve onun yerilmiş olduğu tezi sıhhat kazanmıştır.[137]Zira eğer tek bir fer'in ihtilâf kasdı üzerine konulmuş olması sahih olsaydı, o zaman şeriatta mutlak anlamda ihtilâfın varlığı sabit olurdu. Çünkü bir tür ihtilâfın sabit olması halinde, tüm ihtilâfın sabit olması sahih olur. Bunun sakatlığı ise açıktır. Böyle bir sonuca götüren şey de aynen onun gibi sakat olacaktır.
Bu esas üzerine[138] bazı kaideler bina edilir:
Mukallid[139] olan bir kimsenin ihtilaflı konularda kendince bir seçime gitme yetkisi yoktur.[140] Meselâ, bir konuda müctehidler iki görüşe ayrılsalar, mukallid bunlardan keyfince dilediği birini seçemez. Bazıları, mukallide nisbetle bu iki görüşün, aynen keffâret hükmündeki seçenekler mesabesinde olduğunu, dolayısıyla dilediği birini seçebileceğini söylemişlerdir. Bu durumda onun heva ve heveslerine tâbi olacağı, garazına ters düşeni değil de uygun düşeni alacağı kaçınılmazdır. Bu görüşün taraftarları, iddialarını desteklemek için bazı müteahhir müftîlerin sözlerine dayanmışlar ve Rasûlullah'tan rivayet edilen: "Ashabım yıldızlar gibidirler; hangisine uysanız, hidayet bulursunuz"[141] hadisi ile görüşlerini teyide çalışmışlardır. Eğer bu hadisin sahih olduğunu farzedecek olursak, gerekli cevap daha önce geçmişti. Bu hadis, mukallidin bir ayınm yapmaksızın herhangi bir sahâbîye gidip ondan fetva istemesi ve lehinde ya da aleyhinde her nasıl olursa olsun aldığı fetva ile amel etmesi durumuyla ilgili bir delil olur. Ancak mukallid karşısında iki müftîden farklı iki görüşün bulunması halinde, doğru olan bunun hadisin kapsamına girmeyeceğidir. Çünkü müftîlerden her biri, karşı taraftakinin delilinin zıddını gerektiren bir delile tâbi olmaktadır. Bu halleriyle onlar, birbirine zıt olan iki delile tâbi kimselerdir. Bunlardan birine keyfî olarak tâbi olmak, heva ve heveslere tâbi olmak anlamına gelir. Bunun da dinde yeri olmadığı geçmişti. Bu durumda onlardan birinin diğerine nisbetle daha âlim olduğu ya da benzeri bir gerekçe ile aralarında tercihte bulunması gerekmektedir.
Sonra avamdan birine nisbetle iki müctehid, müctehide nisbet-îe iki delil mesabesindedir. Nasıl ki, müctehidin tearuz eden deliller karşısında tercihte bulunması, buna imkân yoksa tevakkuf yani durup beklemesi gerekiyorsa, mukallidin durumu da aymdır. Eğer bu gibi konularda şehvetin peşinden gitmek, arzu ve heveslere tâbi olmak caiz olsaydı, o zaman aynı şey hâkim için de caiz olurdu ki, bu icmâ ile bâtıldır.[142]
Sonra ihtilaflı meşeler hakkında, hevâ ve heveslere uymayı kesinlikle reddeden Kur'ânî bir kıstas bulunmaktadır. O da: "Eğer birşeyde çekişirseniz, onun hallini Allah'a ve peygambere götürün.[143] âyeti kerîmesidir. Burada mukallidin meselesinde iki müctehid birbirleri ile çekişme halindedir; dolayısıyla meselenin Allah'a ve Rasûlüne götürülmesi gerekecektir. Bu da şer'î delillere[144] başvurmak demektir ve bu, heva ve hevese, şehvete tâbi olmadan daha salim bir yoldur. İki görüşten birini heva ve hevese, şehvete uyarak seçmek, Allah'a va Rasûlüne başvurma esasına ters düşer. Bu âyet, Tâgût'un (put, şeytan vb.) hükmüne başvurmak suretiyle heva ve heveslerine uyan kimse hakkında inmiştir. O yüzdendir ki akabinden: "Ey Muhammedi Sana indirilen Kur'ân'a ve senden önce indirilenlere inandıkların iddia edenleri görmüyor musun? Tâgût'un (putların, şeytanın) önünde muhakeme olunmalarını isterler. Oysa, onları tanımamakla emrolunmuşlardı."[145] Böylece bu kısmın, "Ashabım yıldızlar gibidirler; hangisine uysanız, hidayet bulursunuz" hadisinin altına girmeyeceği ortaya çıkar.
Öbür taraftan bu görüş, şer'î bir delile dayanmaksızın mezhepler içerisinde mevcut ruhsat hükümlerin derlenmesi ve onlara uyulması sonucunu doğurur. İbn Hazm, bunun asla helâl olmayacak bir fâsıklık olduğuna dair icmâ bulunduğunu nakletmiştir.
Yine bu, ihtilaflı bulunan her meselede yükümlülüğün düşürülmesi gibi bir sonuca götürür. Çünkü işi mukallidin seçimine bırakmanın mânâsı, mükellefin hükmü isterse alması, isterse terket-mesi demektir. Bu ise yükümlülüğü düşürmenin ta kendisidir. Tercihle kayıtlanması hali ise böyle değildir; çünkü o vakit delile tâbi olacaktır, dolayısıyla ne hevâ ve heveslerine tâbi durumunda olacak, ne de yükümlülüğü düşürmüş olacaktır.
İtiraz: İki müctehidin ihtilâf etmesi halinde, diğeri ile karşılaşmadan önce birini taklid etmesi[146] caiz olmaktadır. Dolayısıyla karşılaştıktan sonra da caiz olması gerekir. İçtimâ tardîdir (yani ikisinin bir arada bulunması halinde, her birinin yalnız başına bulunması halinde söz konusu olan hüküm de bulunur).
Cevap: İtiraz yerinde değildir. Aksine bir arada bulunma (içtimâ) halinin etkisi bulunur. Çünkü iftirâk, yani ayrı ayrı bulunma halinde her biri ulaştırıcı bir yol olmaktadır. Aynen bir delil bulup, araştırma sonucunda onun muarızına rastlamama neticesinde o delil ile amel etmenin caiz olması gibi. Ancak içtimâ ederler ve ihtilâf halinde de bulunurlarsa, o zaman müctehidin muttali olduğu her biri diğeri ile tearuz halinde bulunan iki delil gibi olur. el-Kâdî İbn [isa et-Tayyib'e nisbet edilen mukallidin seçimine bırakma (tahyîr) görüşü müşkil bulunur ve onun mutlak değil, mukayyed olduğu mazereti ileri sürülebilir. Dolayısıyla iki delilden biri ile amel konusunda ancak bir şartla muhayyer kılınır: O da şudur: Mezkûr amelde sadece delilin gereğini kastetmiş olması, ne heva ve heveslerine uymuş olmayı, ne de genel anlamda muhayyer kılmanın gereğini kastetmiş olmamasıdır. Çünkü ibâha anlamında muhayyer kılma burada bulunmamaktadır. Heva ve heveslere uyma da yasaktır. O zaman mutlaka bu kasdın bulunması kaçınılmaz olacaktır. Bu mazerette (kabul edilemeyecek ) hususlar vardır ki bu bir çelişkidir. Çünkü tercihe gitmeden iki delilden birine tâbi olmak muhaldir. Zira tercih olmaksızın tearuzun bulunduğu farzedildiği zaman delili bulunmaz. O zaman da heva ve heveslere tâbi olmaktan başka bir ihtimal kalmaz.
Bu esastan gaflet, fukahâyı taklid edenlerden birçoğunu, yakınına ya da dostuna, bir başkasına vermeyeceği görüşle fetva verir hale getirmiştir.[147]Tabiî bu, kendi garaz ve şehvetine ya o yakınının ya da dostunun çıkarma tâbi olmasının bir sonucu olmuştur.
Bu tavır bırakın bizim zamanımızı, geçmiş dönemlerde de olmuştur. Nitekim, dünyevî çıkarlara ve nefsânî arzulara uyularak mezheplerde yer alan ruhsatların derlenmesi ve onlara uyulması konusu böyle olmuştur.
Bu tavır hem kazâî konuların taalluk ettiği, hem de etmediği konularda cari olabilir.
Kazâî bir hükmün taalluk etmediği ve sadece insan ile kendi nefsi arasında ibadetlerinde ya da itiyatlarında cereyan eden konularda, bu tavrın sözü edilen kusurları bulunmaktadır. (Kadı) Iyâz, el-Medârik'te şöyle nakleder: Mûsâ b. Muâviye şöyle anlatır: Behlûl b. Râşid'in yanında idim. O sırada Falanca oğlu geldi. Behlûl ona: "Seni getiren nedir?" diye sordu. O: "Başıma gelen bir olay. Bir adama sultan zulmetti. Ben de onu gizledim ve onu gizlemediğime dair üç talâk üzerine yemin ettim" dedi. Behlûl ona: "İmam Mâlik, (böyle birinin) zevcesi hakkında hânis olacağını[148]söylüyor" dedi. Soruyu soran: "Ben onun ne dediğini biliyorum, ancak ben başka bir cevap istiyorum" dedi. Behlûl: "Benim yanımda işittiğinden başkası yok" dedi. Adam sorusunu üç defa tekrarladı, Behlûl ise her defasında aynı sözünü tekrarlıyordu. Üçüncü^ya da dördüncüsünde idi ki o (?) şöyle dedi: "Ey Falanca oğlu! Siz insanlara insaflı davranmı-yorsunuz. Onlar başlarına gelen olaylar sebebiyle size geldiklerinde: 'Mâlik böyle dedi, Mâlik şöyle dedi' diyorsunuz. Fakat bizzat kendi başınıza birşey geldi mi, onun için ruhsatlar arıyorsunuz, el-Hasen, böyle bir kişinin yemininde halis olmayacağını söylüyor." Bunun üzerine soru soran kişi tekbir getirdi[149] ve kendisinin mesul olmadığını, mes'ul kişinin el-Hasen olduğunu ve bu konuda kendisinin onu takip edeceğini söyledi.
Taraflar arasında verilmesi gereken kazâî bir hükme taalluk eden bir konuda ise durum daha da ağırdır.
el-Mewâziyye'de Hz. Ömer'in şu sözü yer alır: "Tek bir konuda iki hükümde bulunma; yoksa işin karışır (içinden çıkamazsın)."
İbn Mevvâz da: "Kadının, görüşlerin ihtilaflı olduğu bir konuda ictihâd etmesi uygun değildir" demiştir. İmam Mâlik, bunu mekruh görmüş ve hiçbir kimse için caiz olmayacağını söylemiştir. Bunun anlamı bence şudur: Bir kişi hakkında önceki nesillerden birisinin verdiği hüküm ile hükmetmesi, sonra aynı konuda bir başkası hakkında onun hilafı ile olan bir diğerinin hükmü ile hükümde bulunmasıdır. Verdiği bu hüküm de daha önce geçenlere ait olmaktadır ve aynı konudadır. Eğer bir kimse hakkında bu caiz olsaydı, o zaman aynı konuda, falancanın fetvası ile bu kişi, filancanın fetvasıyla da şu kişi hakkında hükmetmek istese buna yetkisi olurdu. Bu ise öncekilerin ayıpladıkları ve İmam Mâlik'in mekruh görüp doğru kabul etmediği birşeydir. Onun dedikleri de doğrudur. Çünkü hâkimlerin tayininden maksat, insanlar arasındaki anlaşmazlıkları kaldırmak, davaları çözüme bağlamaktır; ancak bunu yaparken taraflardan birine zarar gelmemesi, hâkimin de töhmet altında kalmasını gerektirecek bir tavırın olmaması gerekmektedir. Görüşler içerisinden keyfî bir seçimin yapılması ise, bütün bu maksatlara ters düşer.
Ahmed b. Abdilberr anlatır: Kurtuba kadılarından biri, Yahya b. Yahya'ya aşırı derecede bağlı idi. Fukahâ arasında muhalefet olduğu zaman, hep onun görüşleriyle amel ederdi. Bir olay oldu ve o olayda Yahya tek başına kaldı ve tüm şûra ehline muhalefet etti. Kadı, onların çokluklarından utandığından o meselede vereceği hükmü erteledi. Arkasından bir olay daha oldu ve onunla ilgili olarak Yahya'ya yazdı. Yahya, haberciyi geri çevirdi ve ona: "Ona hiçbir işarette bulunmayacağım. Zira, falan hakkındaki davada benim işaret ettiğim şey sebebiyle tevakkuf etti; hüküm vermeden kaçındı" dedi. Habercisi kendisine gelip, Yahya'nın sözünü kendisine ulaştırınca o bundan rahatsız oldu ve bineğine atlayarak doğru Yahya'ya gitti. Ona: "Senin işi bu kerteye getireceğini düşünmemiştim. Ben inşallah yarın onun hakkında hüküm vereceğim" dedi. Yahya ona: "Bunu gerçekten yapacak mısın?" dedi. O da: "Evet!" diye cevap verdi. Bunun üzerine Yahya: 'İşte şimdi öfkemi harekete geçirdin. Çünkü ben senin, arkadaşlarım bana muhalefet ettikleri zaman hüküm vermekten geri durmanı, Allah'a istiharede bulunman ya da görüşler içerisinden birini tercihte bulunman sebebiyle olduğunu sanmıştım. Madem ki sen böyle değil de, heva ve heveslerin peşinde koşuyor ve (benim gibi) zayıf bir yaratığın rızası doğrultusunda hükmediyorsun, o vakit senin getirdiğin şeyde hiçbir hayır olmayacaktır; senden razı olmam halinde de bende hiçbir hayır kalmayacaktır. Bu itibarla o görevden affını iste; çünkü bu senin için daha uygun olacak ve senin içyüzünü ortaya dökmeyecektir. Aksi takdirde azledilmen için ben dava edeceğim" dedi. Bunun üzerine o istifasını istedi ve görevden alındı.
eş-Şeyh İbn Lübâbe'nin kardeşi olan Muhammed b. Yahya b. Lübâbe'nin hikâyesi meşhurdur. Onu Kadı Iyâz anlatmıştır: Bu zat makamından uzaklaştırılmıştı. Kendisi el-Bîre kadılığından, şehir sakinlerinin şikâyeti üzerine azledilmişti. Sonra üzerine şimşekleri çektiği bazı sebeplerden ötürü şûra üyeliğinden de azledilmişti. Kadı Habîb b. Ziyâd, onu öfkesi yüzünden sahte siciline aldı ve onun adalet sıfatının düşürülmesini ve evinde oturup hiçbir kimseye fetva vermemesini emretti. O bir süre böyle ikâmet etti. Sonra (melik olan) en-Nâsır, Kurtuba'da nehir kenarında bulunan hastalara ait vakıf arazisinden bir bölümün satın alınmasına ihtiyaç duydu. Kadı İbn Bakiyy'e durumu ve o yere olan ihtiyacını ileterek bir çözüm bulmasını istedi. Çünkü orası, mesire yerinin tam karşısına düşüyor, yukarıdan bakınca onları görüyor ve bu durum dinleneceği yerde kendisini rahatsız ediyordu. İbn Bakiyy ona: "Bence buna bir çare yok. Vakıfların dokunulmazlığını gözetmek en ihtiyatlı olanıdır" dedi. en-Nâsır: "Bu konuda fukahâ ile bir konuş. Onlara benim arzumu ve oraya karşı kıymetinin kat kat üstünde ödeme yapacağımı anlat. Belki bir çare bulurlar" dedi. îbn Bakiyy onlarla bu konuda konuştu; fakat sonuç aynıydı ve bir çare bulunamadı. Bunun üzerine en-Nâsır onlara kızdı ve vezirlerine onlarla sarayda bir araya gelmelerini ve onları azarlamalarını emretti. Vezirlerle arasında bir tartışma yapıldı; fakat en-Nâsır amacına bu yolla da ulaşamadı. Bu haber İbn Lübâbe'ye ulaştı. en-Nâsır'a arkadaşları fukahânın gadirlik ettiklerini ve kendisini kısıtlılık altına aldıklarını, eğer kendisi o mecliste hazır bulunsa, mübadelenin cevazına dair fetva verreceğini, melikin de bu fetvaya uyabileceğini, bu konuda fukahâ ile tartışmada bulunabileceğini iletti. en-Nâsır'ın içine bir ümit düştü ve Muhammed b. Lübâbe'nin eski hali üzere tekrar şûra meclisine iade edilmesini emretti. Sonra kadıdan mesele hakkında yeniden meşverette bulunmasını istedi. Kadı ve fukahâ toplandılar, İbn Lübâbe en son gelenleri oldu. Kadı İbn Bakiyy, onlara toplantı konusu olan meseleyi ve mübadelenin (maddî açıdan) cazipliğini anlattı. Hepsi de caiz olmayacağı ve vakfın eski halinden değiştinlemeyeceği şeklindeki ilk görüşleri doğrultusunda söz ettiler. İbn Lübâbe susmaktaydı. Kadı ona: "Sen ne dersin ey Ebû Abdullah!" diye sordu. O şöyle dedi: "İmamımız Mâlik b. Enes'in görüşünü diyorsanız, o arkadaşlarımız fakihlerin dediği gibidir. Iraklı fakihlere gelince, onlar vakıfların esastan bağlayıcı olmadığı görüşündedirler.[150] Onlar büyük âlimlerdir ve ümmetin çoğunluğu onlara tâbi olmaktadır. Madem ki mü'minlerin emirinin bu yere ihtiyacı vardır, dolayısıyla onun eliboş geri çevrilmesi uygun olmaz. Bunun sünnette de geniş yeri vardır. Ben bu konuda Irak'lı fakihlerin görüşünden yanayım ve görüş olarak onlarmkini taklit etmekteyim." Bunun üzerine fukahâ ona: "Sübhânallah! Seleflerimizin fetva veregeldik-leri ve üzerinde yürüdükleri, bizim de onlardan sonra aynı şekilde itikat edip fetva verdiğimiz ve hiçbir zaman sapmadığımız (imamımız) Mâlik'in görüşünü terk mi ediyorsun? O aynı zamanda mü'minlerin emîrinin ve kendisinden önce geçen ataları emirlerin görüşü de olmaktadır" dediler. Bunun üzerine Muhammed b. Yahya şöyle dedi: "Yüce Allah aşkına doğru söyleyin! Sizden birinizin başına bir olay geldiğinde, İmam Mâlik'in görüşleri dışına çıkarak, başkalarının görüşleri arasında bir seçim yapıp, kendinize ruhsat hükümler bulduğunuz olmadı mı?" Onlar: "Evet, oldu" dediler. O: "Buna mü'minlerin emiri daha layıktır. Onun hakkında da kendinize gösterdiğiniz tavrı gösteriniz ve âlimler arasında onun haline uygun düşenin görüşünü alınız. Zira o âlimlerin hepsi birer önderdirler" dedi. Bunun üzerine onlar sustular. O kadıya: "Benim fetvamı, mü'minlerin emirine ulaştır" dedi. Kadı, mü'minlerin emîrine celsede geçen sözlerin zabtını gönderdi ve adamlarıyla birlikte orada cevabı bekledi. Sonunda emirden, Muhammed b. Yahya b. Lübâbe'nin fetvasını kabul ettiğini belirten ve onun yürürlüğe konmasını isteyen, alınan yere mukabil hastalara Minyet Aceb'deki emlâkinin —ki oranın kat kat fazlasını edecek çok değerli bir mülktü—verilmesini emreden cevap geldi. Sonra mü'minlerin emirin-den sözü edilen İbn Lübâbe'ye, noterlik (huttatu'l-vesâik) vazifesine getirildiğini içeren bir yazı geldi. Böylece yapılacak olan bu mübadele akdinin üstlenicisinin kendisi olması isteniyordu. Bu görevden dolayı o tebrik edildi ve kadı, hükmü onun fetvası üzere uyguladı; onun üzerine şahit oldu ve dağıldılar, ibn Lübâbe üçyüz otuzaltı yılında vefat edinceye kadar hem bu noterlik görevinde, hem de şûra meclisi üyeliğinde kaldı.
Bir üstadla bu haberi aramızda müzakere ettik, o şöyle dedi: "Sahte siciline geçen bu haberin, sahte siciline eklenmesi uygun olur. O, sahtelik konusunda onun içermiş olduğu şeyden daha evlâ ve şiddetlidir."
el-Bâcî, et-Tebyîn li-süneni'1-mühtedîn adlı kitapta, bu meseleden söz ederken, benzeri bir olay daha anlatır ve şöyle der: Muhtemelen bazıları değerlendirme (nazar) ve istidlalden maksadın, faki-hin İmam Mâlik ve tâbilerinin görüşlerinden dilediğini alması, onların dışına herhangi bir şekilde çıkmaması, meylettiği görüşü almasını gerektiren bir durumun bulunmaması olduğunu sanmışlardır. Buna göre meselâ bir olay hakkında İmam Mâlik'in görüşü ile hükmeder, sonra o olay tekerrür ederse, bu kez o konuda birinci görüşe muhalif olarak İbn Kâsım'ın görüşü doğrultusunda —kendisi için oluşmuş yeni bir re'y olmaksızın— hükmedebilir ve bu sadece onun —değerlendirme ve içtihadı değil— seçimi sonucudur, O şöyle devam eder: Güvendiğim biri bana şöyle anlattı: Ben, bir arazinin şayi' bir hissesini kiralamıştım. Sonra bir başkası da kalan kısmını kiraladı. Ben (ilk kiracı olarak) kalan kısmı şuf a hakkımı kullanarak almak istedim ve sonra memleketten ayrıldım. İkinci kiracı hakkında, İmam Mâlik'in iki görüşünden biri doğrultusunda ve icârede şuf a hakkı bulunmadığı şeklinde fetva verilmiş. Sonra ben yolculuktan döndüm ve fukahâya meselemi sordum. Vakıa onlar, fikhî mesaili bilen ve dinde iyi hal sabihi oldukları bilinen kimselerdi. Bana: "Biz onun seninle ilgili olduğunu bilmedik. Madem ki mesele seninle ilgili, o zaman senin için İmam Mâlik'in Eşheb yoluyla gelen rivayetini alırız" dediler ve hepsi de benim için şuf a hakkı olduğuna dair fetva verdiler. Bunun sonucunda da bu şekilde benim lehime hükmedildi. O şöyle dedi: Bir adam bana şöyle bildirdi: Bu sınıf fukahâdan fıkhı mesaili iyi bilmek ve onların ileri gelenlerinden olmakla meşhur büyük biri, gizli kapaklı değil, alenen şöyle dedi: "O, benim dostumdur. Onunla ilgili bir hüküm verilmesi gerektiği zaman, onun haline uygun gelecek rivayet ile fetva vermem benim için bir borçtur."
el-Bâcî şöyle der: Eğer bu sözün sahibi, böyle bir davranışın kendisine helâl olmadığına inansa, o şeyi caiz görerek yapmaya kalkmazdı. Şayet buna rağmen yapmışsa, o zaman da bunu alenen söyleyip, kendi durumunu başkasına bildirmezdi.
Yine o şöyle der: Yemin ve benzeri konularda meselesi olan kimseler çoğu zaman bana şöyle derler: "Belki bu konuda bir rivayet vardır" veya "Belki bu konuda bir ruhsat vardır." Onlar bu haliyle, bu yaptıklarının caiz ve yaygın birşey olduğunu düşünmektedirler. Eğer fukahâ bu gibi sözlere karşı tepki gösterir olsalardı, o zaman onlar böyle bir talebe muhatap olmaz, ne benden ne de bir başkasından bunun gibi bir istekte bulunmazlardı. Bu konu, İslâm ümmeti içerisinde icmâ konusunda sözleri dikkate alınan kimseler arasında hakkında ihtilâf bulunmayan konulardandır ve herkes, hiçbir kimsenin Allah'ın dini konusunda kesin olarak hak olduğuna inandığı şey ile olmadıkça fetva vermesinin caiz ve helâl olmayacağında görüş birliği içerisindedir. Verilen hükme razı olan olsun, kızan da kızsın, hak ne ise onunla hükmedilmesi gerekir. Müftî, şüphesiz ki hüküm konusunda Allah'tan haber verir konumdadır. Kesin olarak onun hükmü olduğuna ve öylece vacip kıldığına inanmadığı birşeyi Allah adına nasıl bil dire rebilir?! Allah Teâlâ, peygamberine şöyle buyurmaktadır: "O halde Allah'ın indirdiği kitap ile aralarında hükmet. Allah'ın sana indirdiği Kur'ân'ın bir kısmından seni vazgeçirmelerinden sakın, onların heva ve heveslerine uyma!"[151] Bu durumda müftînin kendi arzusu doğrultusunda fetva vermesi veya aralarındaki dostluk ya da başka bir amaç sebebiyle A için B'ye vermediği fetvayı vermesi nasıl caiz olabilir? Müftî kesin olarak bilmelidir ki, Allah Teâlâ'nın kendisine emri, indirmiş olduğu hak ile hükmetmesi ve bu uğurda çaba göstermesidir. Kendisine yasakladığı şey de, hakka muhalefet etmesi, ondan sapmasıdır. Onun yapacağı şey, ilim ve ictihâd ehli biri olmasına rağmen, kurtuluşunun ancak ve ancak Allah Teâlâ'nın lütfü, tevfîki, yardımı ve koruması ile olacağını aklından çıkarmamasıdır.
Onun zikrettikleri böyle. Bu alıntı daha önce geçen esası beyan etmektedir. Buna göre fakîhin[152] görüşler içerisinden herhangi bir içtihada gitmeksizin sırf heva ve heveslerine, şehvetine uyma sonucu keyfî bir seçimde bulunması ve onunla bir kimse hakkında fetva vermesi asla helâl olmaz. Görüşlerin ihtilaflı olması halinde mukallidin alacağı tavır da, aynen müftînin sözü edilen tavrı gibi olacaktır. Bunun, müctehid olmayan kimse hakkında yerilmesi, bir müc-tehidden kendi arzusunca nakilde bulunmuş olması sebebiyledir. Dolayısıyla bu konuda yani nefsânî arzuları doğrultusunda mücte-hidin ictihâdda bulunmasının hükmü daha da ağır olacaktır.
Bu konu üzerinde lüzumundan fazla durulmuş ve hatta bir [i4i] meselede müctehidler arasında ihtilâfın bulunması, o şeyin mübah-lığına dair delil olarak kullanılır olmuştur. Zaman içerisinde hem Önceleri hem de sonraları, bir fiilin caizliği konusunda, o fiilin ilim erbabı arasında ihtilaflı bulunup bulunmadığı (muhtelefun fîh) noktasına dayanılmıştır. Bu, ihtilâfların gözönünde bulundurulması mânâsına değildir; çünkü bu mânâ için başka bir bakış açısı vardır.[153] Bazen mesele hakkında men'ine dair fetva verilir, buna karşılık: "Nİçin mene diyorsun? Halbuki mesele, üzerinde ihtilâf edilen bir konudur" denilir ve böylece mevcut ihtilâflar, —o meselenin üzerinde mücerred ihtilâf vuku bulmuş olması hasebiyle— caizlik delili kılınır; oysa ki ortada caizliği gösteren bir delil yoktur. Keza caizdir diyenlerin görüşünü taklit etmek, men görüşünü taklitten daha evlâ da değildir. Bu, şerîata karşı işlenilen bir hatadır; çünkü şer'an muteber olmayan birşey muteber yapılmakta, delil olmayan birşey de delil kılınmaktadır.
el-Hattâbî, hadiste geçen bita', yani bal şarabı hakkında bazılarından şu nakilde bulunur: "İnsanlar içecekler konusunda ihtilâf etmişler, üzüm şarabının haramlığı konusunda icmâ etmişler, diğer içkiler hakkında da ihtilâf etmişlerdir. Bu durumda biz, haramlığı hakkında icmâ ettiklerini haram kılar, diğerlerini de mubah kılarız." Bu açık ve çirkin bir hatadır. Allah Teâlâ, bir mesele hakkında ihtilâfa düşen kimselere, meselelerini Allah'a ve Rasûlüne götürmelerini emretmiştir. O devamla şöyle der: Eğer bu görüşün sahipleri hakikaten isabetli olsaydı, o zaman aynı şey ribâ, sarf, müt'a nikâhı... hakkında da lâzım gelirdi; çünkü ümmet bunlar hakkında ihtilâf etmiştir. Yine o: "İhtilaf, hüccet değildir. Sünnetin beyanı ise hem öncekilerden, hem sonrakilerden ihtilaf edenlere karşı hüccettir" demiştir. Özetle onun söyledikleri böyle. Bu görüşün sahibi nefsanî arzularına uymayı, garazına uygun olan görüşü kendisine delil kılmayı ve onunla kendisini temize çıkarmayı amaçlamaktadır. Bu haliyle o, arzularına uygun olan görüşü heva ve heveslerine tabî olmak için bir vesile edinmekte, aksine takvaya bir yol edinmemektedir. Bu durumda o, Sâri' Teâlâ'nın emrine uymuş olmaktan oldukça uzak, kendi heva ve heveslerini mabud edinenlerden olmaya ise daha yakındır.
Bazı kimselerin ihtilâfı, görüşler içerisinde bir genişlik, tek bir görüş üzerine donup kalmama mânâsında bir rahmet telakki etmeleri de bu kabildendir. Bunlar görüşlerine el-Kâsım b. Muhammed, Ömer b. Abdülaziz ve daha başkalarından nakledilen sözleri delil olarak kullanırlar ki, biz daha önce bu rivayetlere değinmiş ve onlardan maksadın ne olduğunu açıklamıştık.[154] İhtilaf rahmettir diyen bu görüş sahipleri, meşhur olan veya delile uygun düşen görüşe veyahut da değerlendirme sonucunda daha üstün (râcih) bulunan ve ümmetin büyük çoğunluğu tarafından benimsenen görüşe bağlı kalan kimselere zaman zaman saldırmaktan çekinmez ve: "Geniş olanı daralttınız, insanları sıkıntıya soktunuz; halbuki dinde zorluk yoktur" derler ve buna benzer sözler ederler.
Bu görüş tamamıyla hatalıdır ve şeriatın konuluş amacını bilmemekten kaynaklanır. Tevfik, Allah'ın elindedir. Onların bu görüşlerinin aksini ortaya koyan deliller geçmiştir ve bunlar yeterlidir. Bu vesile ile Allah'a hamd ederiz. Ancak burada daha önce temas etmediğimiz bir kaç noktaya değinmek istiyoruz. Şöyle ki:
Meselâ iki görüşten birini mücerred kendi garazına uygun olması sebebiyle seçme durumunda olan kimse, ya hâkimdir, ya müf-tîdir ya da müftînin verdiği fetva ile amel etme durumunda olan bir mukalliddir.
a) Hâkim olması halinde böyle bir seçime gitmesi asla sahih olmayacaktır. Çünkü hâkimin bir delil olmaksızın iki görüşten birini seçmesi halinde, davaya taraf olanlardan biri hükmün kendi lehinde verilmesi konusunda diğerinden daha üstün değildir. Zira bu durumda, onlardan birinin hakhlığı tercih etmeyi gerektirecek keyfî arzusu dışında bir delil (müreccih) bulunmamaktadır. Hal böyle iken biri lehinde meyli, mutlaka Öbürüne zulmetmesi sonucunu beraberinde , getirecektir. Sonra aynı olay başka iki kişi hakkında daha meydana gelse ve yine aynı şekilde hükmedecek olsa, sözü edilen sakınca kaçınılmaz olacak, her ikisinde de öbürü lehine hükmetse durum bu kez Öbürü aleyhine olacaktır. Birincide biri, ikincide diğeri lehine hükmetse bu hiç olmayacak, kısaca ne yapsa hepsi sakat ve sayısız mefsedetlere kapı açacaktır. İşte bu noktadan hareketledir ki, hâkimlik için ictihâd mertebesine ulaşma şartını ileri sürmüşlerdir. Müc-tehid hâkimin bulunmaması halinde ise, yargıda kaosu önlemek için muhakeme usûlü getirmişler ve uyulması gereken şartlar ileri sürmüşlerdir. Meselâ, Kurtuba valileri hâkimleri tayin ederlerken, mutlaka falancanın[155] görüşü üzere hükmetmelerini, eğer onun görüşleri arasında hükme mesned olacak birşey bulamazlarsa, ondan sonra falancanın görüşleriyle... hükmetmelerini şart koşarlardı ve böylece verilen hükümleri zabtu rabt altına alırlar, muhtemel kaosun önüne geçerler ve bunun sonucunda beklenti halinde olan mefsedetler ortadan kalkmış olurdu. Bu husus açıktır; o yüzden bu konuda sözü uzatmaya ihtiyaç duymuyoruz.
b) Müftî olması halinde, "ikisinden birini seç" diye aynı anda iki görüşle birden fetva verecek olursa, o zaman olay hakkında ibâha ve dizginlerin salınması hükmüyle fetva vermiş olur ki, bu iki görüşün dışında üçüncü bir görüştür.[156] Bu ise, eğer müftî ictihâd derecesine ulaşmamışsa ittifakla caiz değldir. Eğer ictihâd derecesine ulaşmış ise, tek bir olay hakkında aynı zaman içinde iki görüşün bulunması —usûl-cülerin genişçe üzerinde durdukları gibi— sahih değildir. Sonra fetva talebinde bulunan kimse, müftîyi kendisine nisbetle hâkim yerine koymaktadır, şu kadar var ki müftînin verdiği fetva, hâkimin hükmü gibi bağlayıcı değildir. Bu durumda nasıl ki hâkim için keyfî tercih caiz olmamaktadır; aynı şekilde müftî için de caiz olmayacaktır, c) Eğer avamdan biri ise, o zaman amel edeceği fetvada nefsâ-nî arzularına, arzu ve heveslerine dayanmış olacaktır. Heva ve heveslere uyma, şeriata muhalefetin tâ kendisidir. Sonra avamdan birinin, kendisi hakkında ilmi hâkim kılması, heva ve heveslerine tâbi olma durumundan çıkmış olması içindir. Peygamberlerin gönderilişi, kitapların indirilişi hep bu amaç içindir. Çünkü kul, hayatının her safhasında iki dürtü arasında yaşar: Meleğin dürtüsü, şeytanın dürtüsü. O imtihan edilmesinin bir gereği[157] olarak bu iki taraftan birine doğru meyletme hakkına sahip olmaktadır. Yüce Allah bu konuda: "Nefse ve onu şekillendirene, sonra da ona iyilik ve kötülük kabiliyeti verene and olsun ki..[158] "Şüphesiz ona yol gösterdik; buna kimi şükreder, kimi de nankörlük.[159] "Biz ona eğri ve doğru iki yolu da gösterdik"[160]buyurmaktadır. Fıkhî mesâil içerisinde yer alan görüşlerin tamamı, nefy (men') ve isbat arasında döner.[161]Arzular ise bunları aşmaz. Bu durumda avamdan biri, başına gelen olayı müftîye arzet-tiği zaman, bu haliyle şöyle demiş olmaktadır: "Beni heva ve heveslerime tâbi olmaktan çıkar ve bana hakka uymanın yolunu göster." Hal böyle iken, müftînin: "Senin meselen hakkında iki görüş vardır; dolayısıyla sen onlardan hangisi arzularına daha uygun geliyorsa onu tercih et" demesi doğru olamaz. Çünkü böyle bir cevabın mânâsı, şeriatın değil, arzu ve heveslerin tahkimi demektir. "Bunu ben sadece falanca âlimin görüşü sebebiyle yaptım" demesi, kendisini bu sonuçtan kurtarmaz; çünkü bu nefsin kendisini dedikodulardan kurtarması için kurduğu bir tür hiledir, onunla dünyevî maksatlarına ulaşmayı amaçladığı bir tuzaktır. Avamdan birinin müftîye gelip kendisini heva ve heveslerine uymaktan kurtarma talebinden sonra müftînin onu tekrar heva ve heveslerinin peşine takması, karanlığa taş atmaktır; şerîatı bilmemektir, müslüman kardeşe yapılması gerekli olan nasihat borcuna hıyanet etmektir. Bu mânâ hem hâkim için, hem de diğerleri için geçerlidir. Tevfîk, ancak Allah Teâlâ'nın eliyledir.
Bazı müteahhir âlimler, mezheplerdeki ruhsat hükümlerin derlenmesini ve onlara uyulmasını (tetebbu'u'r-ruhas) caiz görmeyen, bir mezhepten başka birine intikâlin ancak tümü ile caiz olaca-ğını[162] söyleyen kimselere itiraz etmişler ve şöyle demişlerdir: Eğer men' cihetine gidenler, kadının hükmünün iptalini gerektiren dört duruma muhalif olan şeyleri kastediyorlarsa kabul; yok mükellef hakkında genişlik mânâsını içeren bir davranışı kastediyorlarsa o zaman sözleri kabul edilemez. Aksine Rasûlullah'in "Ben hoşgörü ve kolaylık esasına dayalı (İslâm şeriatı) ile gö'nderildim"[163] hadisi, bunun caiz olmasını gerektirir. Çünkü bu bir nevi kula karşı lütufta bulunmaktır ve şeriat kullara meşakkat yüklemek için gelmemiştir; aksine onların çıkarlarını kollamak ve maslahatlarını gerçekleştirmek için gelmiştir. Siz de görüyorsunuz ki bu sözler isabetli değildir. Çünkü kolaylık ve hoşgörü öyle sanıldığı gibi mutlak değil, usûlü dairesinde cari olmakla kayıtlıdır. Ne ruhsatların derlenmesi ve onlara uyulması ne de görüşler içerisinden nefsânî arzular doğlutusunda keyfî seçimler yapılması, şeriatın genel esasları tarafından belirlenmiş sabit şeyler değildir. İtirazcının söyledikleri zaten isbatı gerekli iddialardan öte başka birşey değildir. Sonra şu da var: Hep ruhsat hükümlere uyulması, nefsânî arzular doğrultusunda olan bir meyildir. Şeriat ise, insanı heva ve heveslere tâbi olmaktan çıkarmak amacı ile gelmiştir. Bu itibarla iddianız, üzerinde ittifak sözkonusu olan bu genel esasla çelişki halindedir. Aynı şekilde o, Allah Teâlâ'nın: "Eğer birşeyde çekişirseniz, onun hallini Allah'a ve peygambere götürün[164]buyruğuna da uymamaktadır. İhtilâf alanı, çekişme alanıdır; dolayısıyla onların nefislerin heva ve heveslerine götürülmesi sahih olmaz. Bu gibi konular ancak ve ancak şeriata götürülür. İki görüş arasından üstün (râcih) olanını o belirler ve artık nefsânî arzularımıza ya da çıkarlarımıza uygun düşene değil, o görüşe uyulması vacip olur.
Bazıları bunu belli yerlerde caiz görmek istemişler ve gerekçe olarak da bunda zaruret ve ihtiyaç bulunduğunu, çünkü zaruretlerin yasak olan şeyleri mubah kılacağını ileri sürmüşlerdir. Böylece garaza uygun düşen görüşün alınması sonucuna ulaşmak istemişlerdir. Bunlar iddialarının kabul görmesi için devamla şöyle derler: Eğer mesele, zaruret bulunmayan bir hal üzere meydana gelirse, mercûh (zayıf) ya da mezhep dışı bir görüşü almak için bir ihtiyaç bulunmazsa, o zaman mezhebin görüşü ile, ya da mezhep içerisinde râcih (üstün) olan görüşle amel edilir.
Bu da, biraz önce geçen tarzda bir yaklaşım biçimidir. Çünkü bunun da varacağı sonuç, peşin arzu ve isteklere uygun olan görüşle amel etme noktasıdır. Zaruret mahalleri, şeriatta bellidir. Eğer bu mesele de o yerlerden ise, mezheb imamı, şeriatın sahibinden aldığı verilerden hareketle onun hükmünü zaten açıklamış olacaktır. Dolayısıyla ondan intikâle bir ihtiyaç yoktur. Yok mesele, şer'î zaruret mahallerinden değilse ve kişi onun zaruret mahalline girdiğini sanıyorsa, bu apaçık ve çirkin bir hatadır; kabul edilmesi mümkün olmayan bir iddiadır.
İbn Rüşd'ün Nevazil adlı kitabında, bu kabilden olmak üzere müt'a nikâhı meselesi yer almıştır.
İmam el-Mâzerî'den de şöyle nakledilir: Ona şöyle sorarlar: "Zamanımızda insanların kuraklık yıllarında çaresiz başvurmak zorunda kaldıkları bir muamele var. Bilindiği gibi zaruretler yasak olan şeyleri mubah kılar. Fakir bâdiye ehlinin yapmakta oldukları bu muamele hakkında hüküm ne olur? Bunlar (tahıl ve hurma gibi) gıda maddesine ihtiyaç duyarlar; hasat ve meyve toplama mevsimine kadar borca onu satın alırlar. Vade gelince, alacaklılarına: "Bizde tahıl veya hurmadan başka birşey (yani para) yok" derler, muhtemelen doğru da söylerler. Bu durumda alacaklılar, onlardan tahıl ya da hurma almak zorunda kalırlar; çünkü almadıkları zaman onu da yiyip tüketecekler ve ellerinde borca karşılık alacak birşeyleri kalmayacağından haklarının zayi olacağından korkarlar. Keza şehir halkından olan bu alacaklılar uzun süre bâdiyede de kalamazlar ve şehre dönmek zorunda kalırlar, bâdiyede hâkim de bulunmadığından alacaklarını bu şekilde kapatmak zorundadırlar. Zaten bu konuda —bir şart ya da âdetin bulunmaması halinde— mezhepte ruhsat da bulunmaktadır. Çeşitli şehirlere mensup bulunan fuka-hânın birçoğu da, bu ve diğer sebeplerden ötürü ı'yne satışlarına (büyûu'1-âcâl[165]), sedd-i zerâi' ilkesinin gereği olan görüş hilafına olarak cevaz vermişlerdir.
O şöyle cevap verdi: "Eğer bu söylediklerinizle, (tahıl ya da hurma gibi) gıda maddesinin bedeli yerine aldığı maddenin cinsine muhalif yine gıda maddesinin alınmasının mubah olduğuna işaret etmek istiyorsanız, bu işlem mezhebe göre yasaktır[166] ve bu konuda sandığınız gibi, mezhepte bir ruhsat bulunmamaktadır."
O devamla şöyle dedi: "Ben insanları, İmam Mâlik ve ashabının mezhebinde yaygın olarak bilinen görüş dışında öyle şâz görüşlere yöneltemem. Çünkü takva azaldı, hatta nerdeyse kalmadı, kişinin diyanetine havale edilen konuların korunması da aynı şekilde zayıfladı, şehvetler arttı, ilim iddiasında bulunanlar çoğaldı ve bilgisizce fetvaya cüret edenler arttı. Eğer böyle bir ortamda, mezhebe muhalefet konusunda bir kapı aralanacak olursa, o zaman delik giderek büyüyecek ve yama imkânı kalmayacak, mezhebin heybeti çiğnenmiş olacaktır. Böyle bir sonucun ortaya çıkaracağı mefsedet-lerin büyüklüğü ise açıktır.[167] Ancak borcu almak için tahıldan başka alacak birşey bulamazsa, o zaman bu tahılı sahibi adına şehirde satacak biri alsın ve satıcı alacağını tahılın parasından tahsil etsin. Bunu da caiz olmayan birşeyin sûretâ caiz kılınması için hile yoluna başvurmaksızın şahit tutarak yapsın."
Bak! İmamlığı hakkında ittifak bulunan el-Mâzerî, mezhep içerisinde meşhur olan ve bilinen görüş dışında bir başkasıyla fetva verilmesini caiz görmemiştir. Bunu yaparken o, zarurî maslahat [147] kaidesine dayanmıştır. Zira ilim öğretmek ve fetva vermek için görevlendirilmiş kimselerin birçoğunda takva azalmış ve diyanet duygusu zayıflamıştır. Eğer onlara böyle bir kapı açılacak olursa, mezhebin hatta bütün mezheplerin şirazesi kopacak, işler çığırından çıkacaktır. Çünkü birşey için gerekli olan, onun benzeri için de gerekli olur. Dolayısıyla soruda var olduğu iddia edilen zaruretin gerçekten bir zaruret olmadığı ortaya çıkar.
Burada, mezheplerin ruhsat hükümlerine tâbi olma[168] konusunda daha önce sözü edilenlerin dışında daha başka mefsedetlerin de ortaya çıkacağını hatırlamakta yarar vardır. Bunları şu şekilde sıralamak mümkündür:
1. Delile[169] tabî olmayı terk etmek ve ihtilaflara uymak sure-- tiyle dinden sıyrılmak, dini küçümsemek. Çünkü bu durumdaki kişi belli bir karar üzere bulunup nefsini arzu ve heveslerine karşı gemleyemez.
2. Yaygın olarak bilinen mezhebin görüşü terkedilerek bilinmeyen bir görüş alınmış olur.[170] Çünkü bu ülkelerde[171] İmam Mâlik'in mezhebi dışında kalan diğer mezhepler bilinmemektedir.
3. (Mezhep içerisindeki) bilinen durumun terkedilmesi suretiyle sert siyaset[172] kanunun bozulması.
4. İcmâ noktalarını ortadan kaldıracak şekilde mezheplerin telfîkine[173] gidilmesi.Buna benzer daha pek çok mefsedet söz konusudur. Eğer sözü uzatma ve maksattan çıkma korkusu olmasaydı daha fazla üzerinde dururdum. Ancak bu kadarı yeterlidir. Bu vesileyle Allah'a hamd ederiz.
Bu mânâ üzerine bir başka mesele daha bina etmişlerdir. O da şudur:
Acaba iki görüş arasından daha hafif olanın mı, yoksa daha ağır olanın mı alınması gerekir?[174]
Daha hafif olan görüşün alınacağı inancında olanlar tezlerine: "Allah, sizin için kolaylık diler,[175] "Allah, dinde sizin üzerinize bir zorluk kılmadı"[176] âyetleriyle Rasûlullah'ın "Zarar ve zarara zararla mukabele yoktur.[177] "Ben hoşgörü ve kolaylık esasına dayalı (İslâm şeriatı) ile gönderildim[178]hadislerini delil olarak kullanmışlar ve şöyle demişlerdir: Bütün bu deliller, zor ve ağır müküllefıyetler getirilmesi esasıyla bağdaşmaz. Kıyas açısından da bakıldığı zaman şöyle denir: Allah Teâlâ zengindir ve kerem sahibidir, kul ise ihtiyaç içerisindedir ve fakirdir. İki taraf arasında bir tearuz bulunması halinde, zengin tarafından feragat etme ve fakir tarafını tutma daha uygun bir davranış olacaktır.
Bunun cevabı yukardaki ile aynıdır.[179]Ayrıca bu düşünce, teklifin tümden düşürülmesi gibi bir sonuca da götürür. Çünkü teklif,tümüyle zor ve meşakkatlidir. O yüzdendir ki "teklif[180] diye isim lendirilmiştir. Teklif, meşakkat mânâsına gelen "külfet" kelimesin dendir. Eğer bu deliller, meşakkat içeren tekliflerin kaldırılmasın gerektirecekse, bu durum taharet, namaz, zekât, hac, cihâd ve ben zeri her konuda kendisini göstecek ve mükellef üzerinde tek bir vü kümlülük kalmayıncaya kadar belli bir sınırda durmayacaktır Bu tabiî ki muhaldir. Böyle bir sonuca ulaştıran şey de aynıdır. Çünkü şeriatın hem konulmuş hem de kaldırılmış olması muhaldir. Sonra bu görüş taraftarları şöyle demektedirler: "Sonuç itibarıyla bu görüş, 'Yararlı olanlarda asıl olan izin, zararlı olanlarda da haramlık-tır' esasına çıkar. Bu, başka bir konu hakkında konulmuş bir asıl olmaktadır. Makâsıd bölümünde[181] onun ne mânâya geldiğine dikkat çekilmişti. Eğer biz bu aslı burada hâkim kılarsak, o zaman ondan "Asıl olan, teklifin mükellef üzerine konulmuş olmasından sonra kaldırılmasıdır" gibi bir sonuç lâzım gelecektir. Bütün bunlar sözü edilen görüşe iltifat edilmemesini gerektiren noktalardır.
İtiraz:[182] Peki, Mâliki mezhebi içerisinde sözü edilen hilafa riâyetin mânâsı ne olmaktadır? Göründüğü kadarıyla bu mezhepte hilafa riayet edilmekte yani ihtilaflı bir meselede karşı görüşün delili dikkate alınmaktadır. Bunun bir sonucu olarak da, üzerinde ittifak edilen meselelerde delilinden başka birşeye bakılmazken, ihtilaflı olması halinde o konuda muhalifin görüşü de —her ne kadar Mâliki mezhebince üstün görülen delile ters düşme durumda ise de— dikkate alınmaktadır. Üzerinde ihtilâf edilen meseleler, üzerinde ittifak edilen meseleler gibi muamele görmez. Dikkat edilirse onlar şöyle derler: Üzerinde ihtilâf bulunan her fâsid nikâh ile, miras hükümleri sabit olur, feshi için talâka ihtiyaç duyulur.[183]Kişi, rükûya imamla birlikte girer ve iftitah tekbirini unutarak rükû için tekbir alırsa, o imam ile birlikte namaza devam eder; çünkü rükû tekbiri iftitah tekbiri yerine geçer diyenler vardır. Aynı şekilde nafile namaz kılan biri, üçüncü rekate kalkarsa, dört rekat şeklinde kılınan nafile namazlarını caiz görenlerin görüşlerine istinaden bir rekat daha ilave eder ve namazını öylece tamamlar.[184]Üzerinde ittifak edilen meseleler ise böyle değildir; onlarda ancak delile riayet edilir Aynı durum alış veriş akitleri ve diğer konularda da 11 rlidir- Bunlar içerisinden fâsitliği üzerinde ihtilâf edilenler, fe-dı hakkında ittifak edilenler gibi işlem görmez.[185]Aralarındaki S rımı hilafa riâyet ilkesi ile izah ederler. Görüldüğü gibi onlar, h lâfa riayet etmektedirler. Bu ise meselede ortaya konulan esasa ters düşmektedir.
Bil ki: Mesele bir grup âlimce problem kabul edilmektedir. Bunlardan biri de İbn Abdiiber'dir. O: "Hüâf, şeriatta hüccet olmaz" demektedir. Onun bu sözü açıktır. Çünkü iki görüşün delilleri mutlaka birbiriyle tearuz halinde olur ve her biri diğerinin gerektirdiğinin zıddını gerektirir. Onlardan her birine diğerinin gereğini, ya da gereğinin bir kısmını vermek hilafa riayet demektir. Bu ise daha Önce de geçtiği üzere[186] birbiri ile bağdaşmayan iki şeyin arasını birleştirmek demektir. Ben onu yetişdiğim üstadlardan bir cemaata sordum. Onlardan kimisi, sözü geçen ifadeyi tevil etti ve zahiri üzere almadı. Aksine bir dayanağı yok gerekçesiyle gereğim inkâr etti. Şöyle ki: Meselenin delili başlangıç itibariyle men'i gerektirmekte ve üstün (râcih) olan da, o olmaktadır. Fiilen vukuundan sonra ise râcih, muhalifin delininin üstünlüğünü gerektiren bir başka delilin tearuzu sebebiyle mercûh (zayıf) hale dönmekte ve bu durumda iki görüşten biri ile hükmetmek diğer görüşle hükmetme yönünden farklı olmaktadır: Birincisi[187] vuku sonrası ile, diğeri ise vuku öncesi ile ilgilidir. Bunlar ayrı ayrı iki meseledir.[188] Dolayısıyla birbiriyle bağdaşmayan iki şey arasını birleştirmek, ya da her ikisi ile birden hükmetmek sözkonusu olmaz. Bu Fas ve Tunus ulemâsından mesele hakkında sorduğum kimselerin verdikleri cevabın kısa bir özeti olmaktadır. Onlardan biri bana, onun karşılaştığı şeyhlerden birinin görüşü olduğunu, onu da kendisine Ebû İmrân el-Fâsî'nin işaret ettiğini söyledi. Bu cevapla hilâfâ itibar edildiğine dair soru berteraf edilmiş olur. Mesele için daha sonra inşaallah başka bir izah gelecektir.[189]
Kaldı ki el-Bâcî, ahkâmda hilafa itibar konusunda görüş ayrılığı bulunduğunu nakletmekte ve eş-Şîrâzî'nin itibar ettiğini zikretmektedir. Buna şöyle delil getirmektedir: Nutk ile illet olması caiz olanın, istinbât ile illet olması da caizdir. Sâri': "Ümmetimin, ha-ramlığı üzerinde icmâ etmediği ve yenmesinin caizliğinde ihtilâf ettiği herşeyin derisi tabaklama yoluyla teiniz olur" deseydi, bu sahih olurdu. Aynı şekilde bu hükmün, ona istinbât yolu ile bağlanması halinde de durum aynı olur.[190]
Onun bu söyledikleri iki husustan dolayı açık değildir:
a) Bu delil her iki tarafı da ilzam eder ve onu delil olarak kullanana geri teper. Zira karşı taraf, "Nutk ile illet olması caiz olanın, istinbât ile illet olması da caizdir" sözünü kabullenip arkasından şöyle diyebilir: Şayet Sâri' Teâlâ: "Ümmetimin helâlliği üzerinde icmâ etmediği ve yenmesinin caizliği konusunda ihtilâf ettikleri herşeyin derisi tabaklama yoluyla temiz olmaz" deseydi bu sahih olurdu. Aynı şekilde bu hükmün ona istinbât yolu ile bağlanması halinde de durum aynı olur. Bu tersine çevirme daha yerinde olur. Çünkü ihtiyat tarafına mail olmaktadır. Bu şekilde olduğu farzedilen her meselenin durumu da aynıdır.
b) Her caiz olan vaki değildir; aksine vukûun delile ihtiyacı vardır. Görülmez mi ki biz şöyle diyoruz: "Sâri' Teâlâ'nm duvara elini sürenin abdesti bozulur; sıcak su içenin haccı fâsid olur, pabuçsuz yalın ayak yürümek, eşlerin arasını ayırır... vb" deseydi bu caiz olurdu." Bunun caiz görülmesi, sözü edilen şeylerin istinbât yoluyla şer'î illetler yapılması konusunda sebep olmaz. Bu sahih olmayınca, onun caiz görülmesi, ileri sürdüğü şeyi caiz kılıcı olmaz.
Denildi ki: Sen, bu ayırımı yapmadın. Sonra istinbat yollarından biri de, dayanılacak mânânın zuhurunun gerekli olmadığı ıttırâd, in'ikâs ve benzeri şeylerdir.[191] Muhtemeldir ki el-Bâcî, cevaz konusunda hilaf hakkında bulunan ve sözü edilen mânâya[192] işaret etmek istemiştir ve o zaman iki görüş arasında mânâ bakımından bir hilaf bulunmaz.
Men' taraftarları şöyle delil getirmişlerdir: Hilaf[193], hükmün (Rasûlullah'tan telakki edilen delillerin gereği olarak) takririnden sonradır. Hükmün illetine tekaddüm etmesi caiz değildir, el-Bâcî bunun —icmâ gibi— mümteni' olmadığını söylemiştir. Çünkü zamanımızda vuku bulsa bile icmâ ile hüküm sabit olmaktadır. Sonra "muhtelefun fîh" sözünden maksadımız da, üzerinde- ictihâd caiz olan şey demektir. Bu, Rasûlullah zamanındaki hali idi; dolayısıyla illetine tekaddüm etmedi.
el-Bâcî'nin sözüne cevap da şöyledir: İcmâ, hüküm için illet değil, aksine hükmün aslı yani dayanağadır.[194]Bizim "muhteleüın fîh" sözünden maksadımız da, üzerinde ictihâd caiz olan şey demektir" sözüne gelince, bu iddiamızın dışında kalmaktadır.
Bu mesele üzerine bina edilen kaidelerden biri de şudur: Acaba müctehidin, iki delil arasını herhangi bir cem yoluyla birleştirme yetkisi var mıdır? Ki bunun sonucunda her birinin gereği doğrultusunda gerek fiil ve gerekse terk olarak amel mümkün olabilsin. Aynen bazı takva sahiplerinin terkler konusunda yaptıkları gibi.[195] Yoksa böyle bir yetkisi yok mudur? Her ikisi ile birlikte bir arada ya da ayrı ayrı olarak amel etmenin terki konusuna gelince, bu ikisinden birinin gereği ile hükmetmeyip tevakkuf etmek demektir ve tercihin gerçekleşmemesi halinde yapılacak olan da budur. Amel konusuna gelince, eğer delili ile birlikte cem etme imkânı varsa, aralarında tearuz yok demektir. Tearuzun var olduğu farzedilecek olursa, o zaman aralarının cem edilmesi birbiri ile bağdaşmayan iki şeyin cemi ve şeriatta ihtilâfın isbatı mânâsına gelecektir. Bunun da şerîatta yeri olmadığı geçmişti. Mukallide nis-betle iki müctehidin tearuz etmesi halinde de hüküm aynı minval üzere clari olacaktır. Bu konu inşallah Tearuz ve Tercih bahsinde tekrar ele alınacaktır. [196]
Şer'an muteber olan ictihâd mahalli, Sâri' Teâlâ'nın birinde müsbet, diğerinde de menfi olmak üzere kasdının açıkça belli olduğu iki uç arasında kalan, ne isbat tarafının ne de men' tarafının hükmünü açık ve seçik olarak almayan konulardır.
Bunu şöyle açıklayabiliriz: Mükelleflerin fiilleri[197] ya da terkleri hakkında ya Sâri' Teâlâ'dan gelen bir hitap[198]vardır veya yoktur. Bir başka ihtimalden söz etmek mümkün değildir. Eğer onlar hakkında bir hitap gelmemişse, o ya berâet-i asliyye üzere bulunacak ya da fiilî varlığı bulunmayan bir varsayım olacaktır. Berâet-i asliyye aslında "avf' ya da daha başka bir yolla şer'î hitap altına girmektedir.[199] Eğer hakkında bir hitap gelmişse, onda Sâri' Teâlâ'nın nefy veya isbat hakkındaki kasdı ya açık olacaktır ya da olmayacaktır. Eğer o şeyde Sâri' Teâlâ'nın kasdı kesin olarak ortaya çıkmıyorsa, o şey müteşâbihât kısmındandır. Eğer ortaya çıkıyorsa, bu bazen kat'î şekilde olacak, bazen de kafî olmayan biçimde gerçekleşecektir. Eğer Sâri' Teâlâ'nm kasdı kat'î biçimde açıksa, nefy ya da isbat hakkında hak apaçık ortada iken değerlendirme yapmaya ihtiyaç yoktur ve bu gibi konular içtihada mahal değildir. Bunlar durumu açık seçik olan kısmı teşkil eder. Çünkü bunların hükmü hakikaten açıktır ve bunların dışına çıkan kesin olarak hatalıdır. Açıklığı kat'î olmayan kısım ise böyle değildir ve onda mutlaka Sâri' Teâlâ'nm zıddını murad edip etmediğine dair bir ihtimal bulunur. Dolayısıyla bunlar mutlak anlamda açık seçik olan kısımdan değildir. Bilâkis kendilerinden daha kapalı olanlara nisbetle göreli bir açıklık kazanırlar. Nitekim kendilerinden daha açık olana nisbetle de yine göreli olarak kapalı sayılırlar. Çünkü nefy ve isbat konusunda zan mertebeleri, en güçlüsünden en zayıfına göre değişiklik arzeder ve sonunda ya ilme yani kesin bilgiye ya da şekke yani şüpheye ulaşılır.[200]Ancak bu ihtimal bazen iki taraftan birine yakınlık konusunda güçlü olur, bazen de güçlü olmaz.[201] Eğer güçlü olmazsa, o zaman müteşâbihât kısmına katılır. Bu gibi konular üzerine yeltenenler, yasak koruluk etrafında dolaşan gibidir ve oraya düşmesine ramak kalır. Eğer iki yönden biri güç kazanırsa, işte o içtihada mahal olan kısımdan olmaktadır. Bu, kendisi hakkında ve müctehidlerin bakış açılarına nisbetle izafî olarak açık olmaktadır. Bu kısım, onu ele alan kişi eğer içtihada ehil biri ise, nefy ya da isbat konusunda onun hakkında —her müctehidin içtihadında isabetli olduğu görüşünü benimsememiz halinde— açık olacaktır. Bir müctehid hariç diğerlerinin hatalı olduğu görüşüne göre ise, eğer o konuda isabet eden kimse kendisi ise onun hakkında açık, aksi takdirde mazur olacaktır. Bu esastan anlaşılmaktadır ki, müteşâbih, nefy ve isbatın tearuzundan mürekkep birşeydir. Zira eğer birşey hakkında bunların tearuzu olmasa, o şey durumu açık olan kısımdan olacaktır. Mutlak anlamda açık olan kısım, kendisinde nefy ve isbatın tearuz halinde bulunmadığı; aksine ya kesin olarak menfî ya da kesin olarak müsbet olan kısımdır. İzafî olan kısımda ise, hükmü açık olan iki taraf arasında gidip geldiği için göreli olarak müteşabihlikten söz edilmektedir. Bu durumda, bazılarına göre bu iki taraftan birine yakın olur, bazılarına göre de öbür tarafa yakın olur. Bazı kimseler[202] de bu kısmı müteşâbihâttan sayabilir. Dolayısıyla bu kısım haddizatında sabit bir duruma sahip değildir. Bu yüzden de, kuvvet ve zayıflık konusunda zan mertebelerinin farklılığı sebebiyle izafî olmuştur.[203] İki taraftan biri hakkında nefy mec- [îeaı rasmda diğerinin zıddının isbatı cari olacaktır. İlmin bulunması ve aynı anda da nefyedilmesi birbirine zıt olan iki şeydir. Yükümlülüğün hem vuku bulması hem de vuku bulmaması gibi. Birşeyin hem vacip olması, hem vacip olmaması... gibi. Hem kesin bilginin sabit olması, hem de zan ya da şekkin sübutundan söz edilmesi birbirine zıt iki şeydir; mendupluk ya da ibâha hükmü ile birlikte vaciplik hükmünün de aynı şey hakkında isbat edilmesi... vb.[204] gibi.
Bu esas aslında açıktır ve isbatı için delile ihtiyaç yoktur. Ancak anlaşılmasını kolaylaştırmak, yerine oturtmak ve alıştırma yapmış olmak için birkaç örnek vermek gerekmektedir:
Bu cümleden olmak üzere garar satışı yani bilinmezlik içeren akitler yasaklanmıştır. Ulemâ, ana karnındaki ceninin, havadaki kuşun, sudaki balığın satışının yasak olduğu konusunda icmâ ettiklerini; cübbenin tek başına satılması caiz olmayan ve bakınca gözle de görülmeyen içiyle birlikte satışının caizliğini, ay yirmi dokuz veya otuz gün olması muhtemel olduğu halde aylığına kiraya vermenin caizliğini, kullanılacak suyun miktarının ve içeride kalınacak sürenin belirsizliğine ve bu konudaki âdetlerin farklılığına rağmen hamama girmenin caizliğini, kandıracak miktarın kişiden kişiye farklı olmasına rağmen susuzluğu gidermek üzere su kabından ücretle su içmenin caizliğini icmâ ile kabul etmişlerdir. Bu iki kısımdan birincisi, gararm dikkate alındığı taraf; ikincisi de gararın dikkate alınmadığı taraf olmaktadır. Birincisinde garar çok olduğu için yasaklanmış, ikinci kısımda ise az olduğu ve kaçınmak imkânı[205] da bulunmadığı için itibara alınmamıştır. Garar konusu ile ilgili olarak ihtilâfın vuku bulduğu her konu, hükmü belli bu iki uç arasında ortada bulunmakta ve her iki tarafa da benzer bulunduğundan şüphe mahalli olmaktadır. Kim bu gibi ihtilaflı olan meselelere caiz diyorsa, gararın önemsizliği (ve kaçınılmasının imkânsızlığı) yönüne meyletmiş; kim de caiz değildir diyorsa, öbür tarafa meyletmiş olmaktadır.
Ziynet eşyalarının zekâtı meselesi de bu kabildendir. Alimler, kullanılan eşyalara (uruz) zekât gerekmeyeceği, altın ve gümüşe (nakdeyn) ise zekât gerekeceği[206] konusunda icmâ etmişlerdir. Bu durumda kullanılması mubah olan ziynet eşyalarının hükmü bu iki taraf arasında yer almaktadır. Bu yüzden de hakkında ihtilâf meydana gelmiştir.
Âdil kimsenin rivayetinin ve şahitliğinin kabulü, fâsık birinin ise ne rivayetinin ne de şahitliğinin kabul edilmeyeceği konusunda ittifak etmişlerdir. Hali meçhul olan kimsenin durumu ise bu iki taraf arasında belirsiz kalır ve bu yüzden de ihtilâfa mahal olur.
Hür insanın mülkiyet sahibi olacağı, hayvanın ise böyle bir özelliği olmadığı konusunda ittifak etmişlerdir. Köle, bu iki taraftan her ikisine de benzerlik arzedince hükmünde ihtilâf edilmiştir: Acaba kölenin mülkiyet hakkı var mıdır? Yoksa yok mudur? İki taraftan hangisinin hükmü galebe çaldınlmışsa onun hükmü verilecek ve bu yüzden de ihtilâfa mahal olacaktır.Namaza başlamadan önce su bulan kimsenin abdest alacağı ve teyemmüm ile namaz kılamayacağı konusunda, keza namazını tamamladıktan ve vakit çıktıktan sonra su bulması halinde ise abdest alıp namazı yeniden kılmasının gerekmeyeceği konusunda ittifak bulunmaktadır. Bu ikisi arasında ise yer alan durumlar vardır ve onlar hakkında ihtilâf meydana gelmiştir.[207]
Ağacın meyvesi, eğer henüz ortaya çıkmamışsa, aslına tâbi olarak satış akdi içine gireceği, toplanması halinde ise akde dahil olmayacağı konusunda ittifak bulunmaktadır. Meyvenin ortaya çıkması halinde ise ihtilâf etmişlertir.
Biri fetva verir ve icmâ ehli onu anlar ve kabul ile karşılarlarsa, ittifak ile icmâ meydana gelir. Böyle olmaz da karşı çıkarlarsa, o zaman da ittifak ile icmâ meydana gelmez. Ancak sükût ederler[208] ve açıktan kabul göstermezler ya da karşı çıkmazlarsa, o zaman bu iki taraf arasında yer alır; onun için de İhtilâfa konu olmuştur.
Açıkça inkârda bulunmaksızın kâfirliği gerektirecek bir bid'at işleyen kimsenin hali, hükmü belli iki taraf arasında yer alır. Çünkü kâfirliği gerektirmeyen bir bid'at[209] işleyen kimse, İslâm ümrae-tindendir. Kâfirlik içeren ve bunu da açıkça tasrih eden[210] ise, İslâm ümmetinden değildir. Ortada kalan[211] durumu belirsiz kısım [îeoı hakkında ise ihtilâf bulunmaktadır. Acaba böyle biri ümmetten midir? Yoksa değil midir?
Bütün din ve mezhep salikleri, Allah Teâlâ'mn mutlak kemâl sıfatlan ile muttasıf olduğunda, her türlü noksan sıfatlardan mutlak surette münezzeh olduğunda müttefiktirler. Bununla birlikte kemâldir diye bazı özelliklerin O'na izafesinde,[212] keza noksanlıktır diye de bazı şeylerin O'na izafe edilmemesi konusunda ihtilâf etmişlerdir. Keza izafe edilmemesi O'nun için kemâldir diye bazı durumların izafe edilmemesi[213], veya izafe edilmesi O'nun için kemâldir diye izafe edilmesi hakkında ihtilâf etmişlerdir. Buna benzer daha başka Örnekler de vardır.
Bütün bu meselelerde ihtilâf meydana gelmiştir; çünkü bunlar kendisinden Sâri' Teâlâ'mn maksadı açıkça belli olan iki uç taraf arasında belirsiz ve mütereddit bulunan, her iki uca da katılması mümkün olduğu için problem ve tereddütler doğuran bir kısımdır. Belki de aklî ya da naklî konularda yer alan, ne zan ne de kesin bilgi üzerine kurulu olmayan sağduyu sahiplerince dikkate alınan hiçbir ihtilâf konusu yoktur ki, üzerinde asla ihtilâf söz konusu olmayan hükmü açık iki uç taraf arasında belirsiz ve mütereddit bir halde bulunmasın.
Bu mânâ yani hilaf üzerinde iyice tefekkür ve derinleşme suretiyle, ictihâd derecesine ulaşılmaya aday olunur. Çünkü bu sayede kişi, ihtilâf mahallerine vâkıf olur ve karşılaştığı her olay hakkında hak açıklık kazanmaya namzet hal alır. Bu yüzdendir ki îbn Mesûd hadisinde şöyle gelmiştir: Rasûlullah bana: "Ey Abdullah İbn Mesûd!" dedi. Ben: "Buyur yâ Rasûlallahî" dedim. O: "insanlardan kimin daha âlim olduğunu biliyor musun?" dedi. Ben: "Allah ve Rasûlü daha iyi bilir" dedim. O şöyle buyurdu: "İnsanların en âlimi, insanların ihtilâf ettikleri bir konuda hakkı en iyi görendir; amel konusunda eksiği olsa da, arkası üstü kaçsa da."[214] Bu hadis, ulemâ arasındaki ihtilâf mahallerinin bilinmesinin önemini vurgulamaktadır.[215]Bu noktadan hareketledir ki âlimler, ilmi, ihtilâf bilgisinden ibaret saymışlardır. Bu meyanda olmak üzere Katâde şöyle demiştir: "Kim ihtilâfı bilmiyorsa, onun burnu fıkhın kokusunu bile almamıştır."
Hişâm b. Ubeydullah er-Râzî de: "Kim kıraat ihtilâflarını bilmezse o kâri' değildir; kim de fukahâ arasındaki ihtilâfları[216] bilmezse, o da fakîh değildir" demiştir.
Atâ ise: "Alimlerin ihtilâfları konusunda âlim olmayan bir kimsenin insanlara fetva vermeye yeltenmesi uygun değildir. Çünkü eğer öyle olmazsa o zaman, daha sağlam ve güvenilir olan şeyi, elindekine istinaden reddetmiş olabilir."[217]
Eyyûb es-Sahtiyânî ve İbn Uyeyne'den şöyle dedikleri rivayet edilmiştir: "Fetva verme konusunda insanların en cüretkâr olanları, ulemânın ihtilâfı konusunda en az bigiye sahip olanlardır."
Eyyûb şu ilavede bulundu: "İnsanların fetva vermekten en fazla geri duranları da, ulemânın ihtilâfı konusunda en fazla bilgiye sahip olanlarıdır."
İmam Mâlik'ten şöyle dediği nakledilmiştir: "Fetva vermek, ancak insanların üzerinde ihtilâf ettikleri konuları bilen kimseler için caizdir." Kendisine: "Rey ehlinin ihtilâfını mı?" diye soruldu. O: "Hayır, Hz. Muhammed'in ashabının ihtilâfını, Kur'ân'da ve Rasûlullah'ın sünnetinde bulunan nâsîh ve mensûh ilmini..." diye cevap verdi.
Yahya b. Sellâm: "Ulemâ arasındaki ihtilâfı bilmeyen bir kimsenin fetva vermesi uygun değildir. Bütün görüşleri bilmeyen bir kimsenin: 'Bu bana daha sevimlidir' demesi caiz değildir" demiştir.
Saîd b. Ebî Arûbe de: "İhtilâfı dinleyip öğrenmemiş kimseyi, âlim sayma" demiştir.
Kabîsa b. Ukbe'den de: "Ulemânın ihtilâfını bilmeyen bir kimse (hataya düşmekten) kurtuluşa eremez" dediği nakledilmiştir.Âlimlerin bu konudaki sözleri çoktur. Kısaca bunlar, ihtilâf alanlarının sadece ezberlenmesinin değil, aynı zamanda kavranmasının da gerekliliğini vurgulamaktadır. Bu seviyeye ulaşmak da ancak geçen meselede verilen yaklaşım ile mümkün olur; dolayısıyla hilaf ilmi her müctehid için zarurîdir. Çoğu kez bu özelliğin, değerlendirme (nazar) konusunda el-Mâzerî ve benzerleri gibi tahkik erbabı olan kimselerde mevcut olduğunu görürüz.[218] [219]
İctihâd, eğer nasslardan istinbât işine bağlı ise, o zaman mutlaka Arap dilinin (ictihâd düzeyinde) bilinmesi şart koşulacaktır. Eğer nasslarla ilgisi bulunmuyor veya nasslar hakkında ictihâd sahibi birinin verileri üzerinden yürünüyor ve maslahat ve mefsedet-lerle ilgili mânâlara taalluk ediyorsa, o zaman Arap dilini bilme şartı yoktur.[220] Bu durumda ictihâd için gerekli olan, şeriattan gözetilen şer'î maksadlan hem genel olarak hem de özel[221] olarak bilme ilmidir.
Arap dili ilminin şart koşulması veya şart koşulmaması hak-[i63j kındaki delil şudur[222]: Arap dili ilmi, lâfızların gereklerini, şer'î lâfızlardan nasıl anlaşılması gerekiyorsa o şekil üzere ortaya koyar. Gereklerini içeren Sâri' Teâlâ'nın lâfızları Arapça'dır. Bu itibarla Arabî olmayanın Arap dilini anlaması mümkün değildir; nitekim Arabî ile Berberi, Rûm, ya da İbranî arasında biri diğerinin dilini öğreninceye kadar anlaşma imkânı bulunmamaktadır. Mücerred mânâlara gelince, sağduyu sahibi insanlar, bunların anlaşılması konusunda müşterektirler. Bu konuda belli bir dilin hususiyeti yoktur. Şu halde hükümlerin konulusu sırasında gözetilen şer'î maksatları kavrayan ve bu konuda ilim mertebesine ulaşan kimse, makâsıd konusu ile ilgili alanlarda ictihâd mertebesine ulaşmış olur. Bu mertebeyi yabancı bir dile yapılan tercüme yoluyla da elde edebilir ve tercüme yoluyla elde etmesi ile Arap dili vasıtasıyla elde etmesi arasında bir fark yoktur.[223] Bu yüzdendir ki, müctehidler Arap dili ile olmayan sözlü olaylar halanda şer'î hükümler koymaktadırlar ve pek çok olaylarda lâfızlar(da gözetilen mânâlara) itibar etmektedirler.[224]
Sonra, kıyâsî ictihâdda, lâfızların gereklerini bilmeye ihtiyaç bulunmamaktadır.[225]Ancak ictihâd makîsun aleyh ile —ki kıyasta asıl olmaktadır— ilgili ise o zaman Arap dilini bilmeye gerek duyulur. Kaldı ki bu da bazen bir başkasından hazır olarak alınabilir. Ya da aslın illeti nass ile belirlenmiş veya işaret edilmiş olabilir ve böylece onu hazır olarak bulabilir. Kıyasın bunun dışında kalan diğer işlemleri ise, aklî değerlendirmeye tabidir.[226]
Müctehid imamların tâbi arkadaşlarına nisbet edilen ictihâd, işte bu türden[227] olmaktadır. Meselâ Mâlikî mezhebinde İbnu'l Kasım ve Eşheb; Hanefî mezhebinde Ebû Yûsuf ve Muhammed b. el-Hasen; Şafiî mezhebinde el-Müzenî ve el-Buveytî gibi tâbi mücte-hidlerin durumu böyledir. Bunlar, kendilerinden nakledildiği üzere tâbi oldukları imamlarının usûlünü ve şeriatın lâfızlarının anlaşılması konusunda belirledikleri esasları hazır olarak alıyorlar[228] ve bunlar üzerine çeşitli meselelerin tefrî'i yoluna gidiyorlar ve onların gereği doğrultusunda fetvalar veriyorlardı. İnsanlar, onların fetva ve görüşlerini—imamlarının görüşlerine muhalif olsun ya da uygun olsun— kabul ile karşılamışlar ve onların gereği ile amel etmişlerdir. Onların bu durumda olması şundan di: Onlar hükümlerin konulması konusundaki şer'î maksatları kavramışlardı. Eğer öyle olmasalardı, o zaman ictihâd ve fetvaya yeltenmeleri kendilerine helâl olmazdı, keza ne kendi zamanlarındaki ne de daha sonraki dönemlerdeki âlimlerin onların bu halini onaylamaları helâl olmazdı ve özel olarak onlara karşı tepki göstermekten geri durmazlardı. Böyle birşey olmadığına göre, onların girişmiş oldukları ictihâd ve fetva işine ehil oldukları anlaşılmış olur. Onlardan ve onlar gibi olup, şer'î maksatların kavranması konusunda onların seviyesine ulaşan kimselerden sâdır olan ictihâd, hiç problemsiz sahih olmak- tadır. Bu izah, onların Arap dilinde ictihâd mertebesine ulaşmış olmadıkları varsayımı üzerine mebnîdir. Ancak onların Arap dilinde ictihâd mertebesine ulaşmış oldukları kabul edilecek olursa, o zaman onların ictihâdlarının mutlak anlamda sahih olacağında bir kuşku bulunmayacaktır. [229]
Bazen ictihâd tahkîku'l-menât ile ilgili olabilir. Bu durumda ictihâd için, Arap dilini bilmeye gerek olmadığı gibi, şer'î maksatları (hikmet-i teşri' ilmini) bilmeye de gerek yoktur. Çünkü bu tür ictihâddan maksat, sadece mevzuyu olduğu hal üzere öğrenmektir. Bu tür ictihâdda muhtaç olunan şey, o mevzunun ancak kendisi vasıtalı ile bilinebileceği ilimdir.[230] Bu durumda müctehidin meseleyi ele aldığı o yönü çok iyi bilmesi, konunun belirlenmesi için gerekli olan o ilimde mahir ve ictihâd derecesinde bulunması gerekir ki, böyhce şer'î hükmü olması gerektiği şey üzere koyabilsin. Meselâ, had slerin senetlerinin hallerini ve yollarını, sahihini, zayıfını, metin itibarıyla delil olarak kullanılabilecek olanını, olmayanını... bilen muhaddisi ele alalım: Bunun kendi sahasındaki olan içtihadına itibar edilir; o kişinin Arap dilinde ve hikmet-i teşri* (makâsıd) il-mindd âlim olup olmamasına bakılmaz. Aynı şekilde kıraat şekillerinin/edası konusunda kıraat imamının, zanaatler ve bu alandaki kusurların öğrenilmesi konusunda zanaatkarın, dertler ve bedenî kusurların bilinmesi konusunda doktorun, ticarî malların fiyatları /ve onlarda bulunabilecek kusurların bilinmesi konusunda çarşı denetçisinin, taksimin doğru yapılıp yapılmadığı konusunda taksim uzmanının, arazi takdiri konusunda ölçüm uzmanının... vb. du-rumlarJ da aynı şekildedir; bunların kendi sahaları ile ilgili verdikleri bilgilere dayanılır ve bütün bunlarda hükmün dayanağını tes-bit (tahlîkul-menât) için ne Arap dilini ne de hikmet-i teşrî (makâsıd) ilmini bilmeye gerek vardır. Mamafih, onların müctehidde toplanması ğildir.
Bunjm[231] delili daha önce de geçtiği üzere şudur: Eğer bu şart gerekli olsaydı o zaman müctehidin çıkması çok ender olurdu, hatta âdeten ibıkânsız olurdu.[232]Olsa bile bu bir harikuladelik sonucu olurdu. Nitekim Hz. Âdem'in durumu böyledir. Çünkü Allah Teâlâ ona esmayı (yani ne var ne yoksa hepsini) öğretmişti. Bu konuda söz yoktur.onun kemâline işaret olmakla birlikte ictihâd için şart de keza eğer bu ictihâd türünde hikmet-i teşri' (makâsıd) ilrtıini (ve Arap dilini) bilmek şart olsaydı, o zaman her ilim ve zanaattın, önce makâsıd ilminin tahsilinden sonra öğrenilmesi lâzım gelirdi. Zira bu ilimlerin[233] varlığından şer'î makâsıd ilminin de Iâzın geleceği farzedilmektedir. Bu ise bâtıldır. Bâtıl bir sonuca ulajşt ran şey de aynen onun gibi bâtıldır. Bu ilim ve zanaatlar vardn- ve (bırakın hikmet-i teşri' ilmini) ne şeriattan ne de Arap dilinden haberi olmayan kimselerin hatta şeriatı inkâr eden kâfirlerin bunlart elde ettikleri vakıadır.
Üçüncü bir yön daha var: Ulemâ bu konularda, fakih olnlayan (fakat sahasının uzmanı olan) kimseleri taklit edegelmişlerdi. Onlar uzmanlık alanları ile ilgili konularda, yetkili kimse/erf merci kabul etmişler ve ictihâdlarında onların verilerine dayanmışlardır. Bu, hükmün dayanağının tesbiti (tahkîku'l-menât) kohusurida onları taklit olmaktadır.
Kısaca, bu tür (yani tahkîku'l-menât şeklindeki) ic/ihâdda gerekli olan şey, sadece üzerinde ictihâd edilen şeyde gözetilen şer'î maksatları bilmektir. Nitekim ilk iki kısımda (yani nasslâfdan ve mânâlardan hareketle yapılan ictihâdda) da aynı şekildedir. Dolayısıyla şer'î lâfızlardan istinbât suretiyle yapılacak olan ictihâdda, sadece o menât (hükme dayanak) hakkındaki maksatlaA hükmün taalluk ettiği yönden —başka bir yönden değil— bilmek g rekecektir ki, bu açıktır. [234]
Şeriatta vuku bulan ictihâd iki kısımdır:
1) Şer'an muteber olan ictihâd. Bu, gerekli olan ilimleri kendilerinde bulunduran ve böylece içtihada ehil bulunan kimselerden sâdır olan kısımdır. Şimdiye kadar sözü edilen kısım bu olmaktadır.
2) Şer'an muteber olmayan ictihâd. Bu, ictihadüçin gerekli olan vasıfları kendisinde bulundurmayan, dolayasıyla bu işe ehil olmayan kimselerden sâdır olan kısım olmaktadır. Çürirçû böyle bir kimsenin ictihâd diye ileri sürdüğü şey aslında, şehvet ye garazının eseri olarak ortaya atılan indî bir görüştür, körükörüne atılan bir adımdır, heva ve heveslere uymadır. Bu tarzda ortajja çıkan herhangi bir görüşün, muteber olmayacağı konusunda en ufak bir kuşku yoktur. Çünkü bu tür keyfî görüşler, Allah Teâlâmn indirdiği hakkin zıddı olmaktadır. Bu konuda Yüce Allah şöyle buyurmuştur "Allah'ın indirdiği Kitap ile aralarında hükmet, Allah'ın sana indirdiği Kur'ân'ın bir kısmından seni vazgeçirmeye çalışanlardan saftın, heva ve heveslerine uyma[235]"Ey Davudi Seni şüphesiz yeryüzünde hükümran kıldık, o halde insanlar arasında adaletle 'hükmet, heva ve hevese uyma, yoksa seni Allah'ın yolundan saptırır.[236]Bu konu üzerinde genel anlamda bir problem bulunmamaktadır. Ancak her bir kısımdan bir başka kısım daha doğabilir. Şimdi bunlar üzerinde duralım.
Önce birinci kısmı ele alalım: [237]
a) Ya bazı delillerin kapalı olması ve bu yüzden ne kastedüdi-y t ğinin anlaşılamaması yüzünden kaynaklanır.
b) Ya da delili hiç görmemekten kaynaklanır.[238]
Bu/kısmın hükmü, eğer cüz'î bir konu hakkında ise, usûlcü-lerin sözlerinden bellidir.[239] Ancak eğer hata bir küllî hakkında ise[240], o zaman durum daha da kötü olacaktır. Bu gibi durumlar hakkında âlimin zellesinden sakındırılmıştır. Nitekim bazı hadislerde bu konuda dikkatler çekilmiş ve ümmet bu gibi hatalar karşısında uyarılmıştır. Rasûlullah'tan şöyle buyurduğu rivayet edilmiştir: "Şüphesiz ben, ümmetim hakkında benden sonra üç şeyden gerçekten endişe etmekteyim." "Nedir onlar? Yâ Rasûlallah!" dediklerinde: "Onlar hakkında âlimin sürçmesinden (zelle), zâlimin hükümranlığından ve arkasına düşülen arzu ve heveslerden endişe ediyorum" buyurdu.[241]
Hz. Ömer'den şöyle söylediği nakledilmiştir: "Üç şey vardır ki dini yıkar: Âlimin sürçmesi, münâfikın Kur'ân ile tartışmaya gır-mesi ve saptırıcı imamlar."
Ebûd'-Derdâ ise: "Sizin hakkınızda endişe ettiklerimden biride âlimin sürçmesi veya münâfikın Kur'ân ile tartışmaya girmesidir., Kur'ân haktır, Kur'ân'da yol işaretleri gibi işaretler vardır" demiştir.
Muâz b. Cebel hutbesinde çoğu kez şöyle derdi: "Aman ha, hakîmin[242] sapıtmasından sakının. Çünkü şeytan, bazen hakîm\kimselerin dili ile konuşur ve bâtıl söz eder. Bazen de münafık hat söz söyler; dolayısıyla hakkı kimden gelirse gelsin alın. Çünkü Iaakd4 (kendisini tanıyacağınız) bir nur vardır." Ona: "Hakimin sapAmasA da nasıl olur?" diye sordular. O şöyle cevap verdi: "O bir kelimedir ki, sizi ürpertir ve siz onu yadırgarsınız ve bu nedir dersiniz. Onun sapıtmasından sakının ve onun sapıtmış olması sizi ondan da yüz çevirtmesin, çünkü onun dönmesi ve hakka yönelmesi uzakl değildir."
Selmân el-Fârisî de şöyle demiştir: "Üç şey karşısında acaba ne , yapacaksınız; Alimin sürçmesi, münâfikın Kur'ân ile tartışmaya girmesi ve boyunlarınızı uçuracak olan dünya. Âlimin sürçmesi konusu şöyle: Eğer o doğruyu bulsa da, (onu masum yerine koyup) falanın yaptığı gibi yaparız, onun durduğu yerde dururuz diyerek dininizde onu taklit etmeyin. Eğer hata edecek olursa da ondan ilişkinizi kesmeyin, yoksa ona karşı şeytana yardımcı olmuş olursu nuz."[243]Hadis böyle.
İbn Abbâs: "Âlimin sürçmesi yüzünden tâbilerin durumuna yazık!" dedi. Ona: "Bu nasıl oluyor?" dediler. O: "Âlim reyi ile birşey söyler, sonra Rasûlullah'ı (yani sünneti) kendisinden daha iyi bilen birisini bulur ve görüşünü terkeder; fakat,1 tabileri eski reyine uymaya devam ederler" diye izah etti.
İbnu'l-Mübarek şöyle anlatır: el-Mu'temir b. Süleyman bana şöyle anlattı: Babam beni şiir inşâd ederken gördü ve bana: "Yavrucuğum, şiir inşâd etme!" dedi. Ben ona: "Babacığım! el-Hasen inşâd ederdi, İbn Şîrîn inşâd ederdi" dedim. Babam bana: "Bak yavrum! Eğer sen el-Hasen'de bulunan özellikler içerisinden kötü olanını, İbn Sîrîn'de bulunan özellikler içerisinden kötü olanını alırsan, bütün kötülük sende toplanmış olur" dedi.
Mücâhid, el-Hakem b. Uyeyne ve İmam Mâlik şöyle demişlerdir: "Mahlukât içerisinde hiçbir kimse yoktur ki, onun sözü kabul de red de edilebilir olmasın. Bundan sadece Hz. Peygamber müstesnadır."
Süleyman et-Teymî ise: "Eğer her âlimin ruhsat görüşünü derleyecek olursan, o zaman kötülüğün tamamı sende toplanmış olur.
İbn Abdilberr: "Bu bir icmâdır ve bu konuda bir görüş ayrılığı olduğunu bilmiyorum" demiştir.[244]
Bütün bunlar ve benzerleri, âlimin zellesinden sakınmanın şer'an istendiği konusunda delildir. Bu tür hataların sebebi çoğu kez, ictihâd etmiş olduğu konu hakkında Sâri' Teâlâ'mn gözetmiş olduğu şer'î maksattan gaflet ve o konuda bulunabilecek nasslarm araştırılmasında gerekli olan çabanın yeterince ortaya konmamış olmasıdır.[245] O her ne kadar bunu kasıtsız olarak yapmış da olsa, kendisi mazur hatta me'cûr da olsa, ancak görüşüne tâbi olma üzerine terettüp edecek tehlike büyük olacaktır.
İmam el-Gazzâlî: "Âlimin zellesi, aslında küçük günah olduğu halde büyük bir hal alabilir" demiş ve buna örnekler zikrettikten sonra şöyle demiştir: "Bunlar, peşinden başkalarının gittiği günahlardır; âlim ölür, fakat şerri bütün dünyaya yayılır ve o görüşe tâbi olundukça bu böyle devam eder. Öldüğü zaman günahları da kendisiyle birlikte ölen kimseye ne mutlu! Aynı şekilde bu hüküm fetvada sürçme hakkında da evleviyetle geçerli olur ve süreklilik arze-der. Çünkü bazen âlime sünnetten bir kısmı ya da ictihâd etmekte olduğu husûsî mesele ile ilgili gözetilen genel maksatlardan bir kısmı kapalı kalabilir ve onlara muttali olamaz. Buna rağmen, onun görüşü tâbi olunacak şer'î bir hüküm, ihtilaflı meselelerde dikkate alınacak bir görüş durumuna gelebilir. Belki kendisi daha sonra doğruyu elde eder ve görüşünden dönebilir. Ancak ülkenin dört bir tarafına yayılmış olan o görüşün düzeltilmesi ve böylece hatanın telafisi imkânı yoktur. İşte bu noktadan hareketledir ki, âlimin sürçmesinin vehametini belirtmek üzere darb-ı mesel olarak: "Zelletu'l-âlimi madrubun bihi't-tabl"[246] denmiştir.
Bu nokta sabit olduğuna göre, şimdi bu esas üzerine bina edilecek konular üzerinde durmak gerekecektir. Bunlar:
1) Âlimin zellesi, herhangi bir yönden itimada şayan değildir ve onun taklit edilmek üzere alınması sahih olmaz. Çünkü o, şeriata muhalefet halindedir ve bu yüzden de "zelle" yani sürçme diye isimlendirilmiştir. Aksi takdirde muteber olur ve bu mertebeye konmaz, sahibinede zelle nisbetinde bulunmazdı. Öbür taraftan zelle sahibi hakkında taksir gösterdiği söylenmez[247], bu yüzden hakarete maruz kalmaz ve değerini kaybetmez veya onun hakkında şeriata sırf muhalefet olsun için bunu yaptığı inancında bulunulmaz. Çünkü bütün bunlar, onun dinde sahip olduğu makamının gerekleriyle bağdaşmayan şeylerdir. Muâz b. Cebel ve diğerlerinin sözlerinde bu mânâya[248] işaret eden hususlar geçmişti.
(Alimlerin zellelerinin muteber olmadığı konusu ile ilgili olarak) İbnu'l-Mübârek'ten şöyle anlattığı rivayet edilir: Kufe'de idik ve ihtilaflı olan nebîz hakkında benimle münazaraya girdiler. Ben onlara: "Gelin, sizden delil getirecek olan, Rasûlullah'm ashabından dilediği kimseden ruhsat hükmünü benimsediğini ileri sürmek suretiyle delil getirsin. Eğer o kişiden gelen ruhsat hükmüne mukabil olarak yine onlardan sahih olarak gelen daha şiddetli bir hükmün olduğunu ortaya koyamazsak (iddianız kabul)" dedim. Onlar sahâbî görüşleri ile delil getirmeye başladılar. Onlar bir sahâbîden ruhsat hükmü getirdi iseler, biz onlara daha şiddetlisini getirdik ve böyle böyle ellerinde sadece Abdullah b. Mesûd kaldı. Ondan nebize ruhsat verildiği hakkında getirdikleri delil ise, asla ondan sahih olan birşey ile değildi. Bunun üzerine nebizin helâlliği konusunda delil getirmeye çalışan kimseye dedim ki: "Ey ahmak! Farzet ki İbn Mesûd şurada oturuyor olsa ve: *O senin için helâldir' dese, Rasûhıllah ve ashabından naklettiklerimiz onun ya-saklığı hakkındadır. Bu durumda sana yaraşan, ondan sakınman, veya şaşkınlık göstermen veyahut da korkuya kapılman olmalıdır" Onların bir sözcüsü: "Ey Ebâ Abdirrahman! Yani en-Nehaî, eş-Şa"bî —daha başka bazı isimler de saydı— haram mı içiyorlardı? (demek istiyorsun" dedi; Ben: "Delil getirme sırasında öyle insanların isimlerini zikretmeyi bırakın. Nice insan vardır ki İslâm hakkında şöyle şöyle menkıbeleri bulunur; bununla birlikte bazı konularda sürçmüş de olabilir. Şimdi çok yüksek yerleri var diye onların sürçmeleri ile kim istidlalde bulunabilir? Eğer buna yanaşmıyorsanız peki, Atâ, Tâvûs, Câbir b. Zeyd, Saîd b. Cübeyr ve İkrime hakkında ne dersiniz? Söyleyin bakalım?" dedim. Onlar: "Hayırlı kimselerdi" dediler. Bu kez ben: "Peki, bir dirhemi elden ele iki dirhem karşılığında satma hakkında ne dersiniz?" dedim. Onlar: "Haramdır" dediler. Bunun üzerine ben: "Bu saydığım insanlar, onu helâl gördüler ve haram yiyerek öylece öldüler. Öyle mi?" dedim. Cevap veremediler ve delilleri böylece iptal edilmiş oldu. Onun anlattıkları böyle.
Doğru olan İbnu'l-Mübârek'in söyledikleridir. Çünkü Allah. Teâlâ: "Eğer birşeyde çekişirseniz —Allah'a ve âkiret gününe inan-mışsanız— onun halini Allah'a ve peygambere bırakın. Bu, hayırlı ve netice itibarıyla en güzeldir"[249] buyurmaktadır. Eğer müctehi-din görüşünün, Kur'ân ve sünnete muhalif olduğu açık ve iyice beli ise, onun muteber kabul edilmesi ve üzerine hüküm binasında bulunması sahih değildir. İşte bu yüzden de, nass ve icmâa muhalefeti durumunda kadının hükmü bozulmaktadır; halbuki kadının hükmü zevahir üzerine kuruludur [250] ve zahirin hilafı da imkân dahilindedir. İctihâdda hata etmesi durumunda ise —hatası ortaya çıksa bile— hükmü bozulmamaktadır. Çünkü hâkimin tayininde gözetilen maslahat, verdiği hükmünün bozulması ile bağdaşmaz.[251] Delillere muhalefet durumunda ise bozulur; çünkü bu durumda Allah'ın indirdiğiyle hükmetmiş olmamaktadır.
2) Alimin zellesi şer'î mesâilde dikkate alınacak muhalif bir görüş olarak da kabul edilmez. Çünkü âlimin zellesi, aslında ictihâddan sâdır olmamıştır, o içtihada mahal olan mesâilden de değildir. Her ne kadar zellenin sahibinden ictihâd vücuda gelmişse de, mahalline isabet etmemiştir. Dolayısıyla zellenin şeriata olan nisbeti, müctehid olmayan kimselerin görüşlerinin nisbeti gibidir. Hilaf konusunda dikkate alman görüşler, sadece şeriatta —güçlü olsun zayıf olsun— muteber olan delillerden doğan görüşlerdir. Ancak mücerred delilin gizli kalmasından ve tesadüf olunmamasından kaynaklanan görüşler ise ihtilâf alanlarında dikkate alınmazlar. Dolayısıyla böylesi görüşlerin hilaf konusunda dikkate alınmayacağı söylenmiştir. Nitekim selefi sâlih ribe'1-fadl, müt'a, kadınlara arkalarm-dan yanaşılması[252] vb. gibi meselelerde ileri sürülen muhalefetlere itibar etmemişlerdir.
Soru: Görüşler içerisinden böyle olanlarla, olmayanlar nasıl birbirinden ayrılacaktır?
Cevap: Bu, müctehidlerin yapacağı bir iştir. Onlar görüşler içerisinden hangisinin Kur'ân ve sünnete uygun olduğunu, hangisinin uygun olmadığını bilirler. Diğerleri ise, bu konuda bir ayırım yapamazlar.
Bunu şu da destekler: Seri delillere muhalefetin de dereceleri vardır: Görüşlerden bir kısmı vardır ki, küllî bir konuda mütevatir bir nassa veya kat'î bir icmâa muhalif bulunur. Bir kısmı da vardır ki, zannî bir delile muhalif bulunur. Zannî deliller de derece itibarıyla farklı farklıdır; vâhid haberler, cüzî kıyaslar gibi. Kat'îye muhalif olanın atılacağı konusunda en ufak bir problem yoktur. Ancak ulemâ, bunlara da bazen —dikkatte alıp, Önem verdiklerinden değilde— görüşü belirlemek ve içeriğine dikkat çekmek için atıfta bulunurlar. Zannîye muhalif olana gelince, bu konu içtihada mahaldir. Çünkü zannî olan delil ile, o görüşün sahibinin dayandığı kıyas ya da başka bir delil arasında denge bulunabilir; bunlardan biri diğerini tartmayabilir.[253]
Soru: Müctehid olmayan diğer fakihler için bu konuda dayanı-labilecek herhangi bir kıstas yok mudur?
Cevap: Kesin değil de yaklaşık sonuç almayı sağlayabilecek bir kıstas vardır ve o da şudur: Görüşler içerisinde bir delile dayanmayan ve hata ya da zelle sayılanlar, şeriatta gerçekten çok azdır. Çoğu kez bu tür görüşlerin sahipleri tek başlarına kalmaktadırlar ve bir başka müctehid tarafından desteklenmiş olmaları çok enderdir. Bu durumda, bir görüş sahibi eğer ümmetin tümünden ayrı tek başına kalıyorsa, inanmalısın ki hak, müctehidlerden mukallidlerden değil— oluşan büyük topluluk (sevâd-ı a'zam) ile beraberdir.
İbn Seyyid, bu yeri ihtilâf sebeplerinden biri saymıştır. O rivayet cihetini sayarken sekiz tane illet bulunabileceğini belirtmiştir. Bunlar: İsnâd bozukluğu, hadisin mânâ üzerine rivayeti, tashîf ile meşhur olan bir kitaptan nakil, i'râb yönünü bilmeme, tashîf[254], hadisin bir kısmını ya da sebebini düşürme[255], hadisin bir kısmın işitmiş olup, bir kısmını kaçırmış olma. Bunlar, eğer ihtilaflı konularda gerçekten illet oldukları sahih olacak olursa sonuç itibarıyla zikredilen mânâya çıkar.[256] Çünkü[257] onların hilaf mahallinde mevcut olup olmadıkları konusunda ictihâd yüzünden hilaf meydana gelebilir. Durum bu şekil üzere olunca da, birinci şeklin aksine bu durumdaki hilaf muteber sayılır.
İkinci kısma gelince: [258]
(İctihâdda hatanın meydana gelmesinin diğer bir sebebi, ehil olmayan kimselerin bu işe yeltenmeleriydi.) Bu, kişinin arkadaşında ya da bizzat kendisinde içtihada ehil olduğu ve ileri süreceği görüşünün muteber sayılacağı inancının oluşması sebebiyle olur. Böyle birinin Kur'ân ve sünnete muhalefeti bazen cüzî bir meselede olur ve bunun zararı hafiftir. Bazen de şeriatın küllî esaslarından ve genel kurallarından birinde olabilir. Bunlar hem itikat hem de amel konusunda olabilir. Bunun sonucunda onun bazı cüziyyâtı, küllî esasları yıkacak şekilde kullandığını görürürüz.[259] Bu haliyle o, mânâlarına vukufiyeti olmaksızın, onlara ihtiyacı olan biri gibi başvurmaksızın, onların anlaşılması konusunda kendinden öncekilerden nakledilen rivayetlere kulak asmaksızın, durumu hakkında "Eğer birşeyde çekişirseniz —Allah'a ve âhiret gününe inanmışsa-nız— onun halini Allah'a ve peygambere bırakın. Bu, hayırlı ve netice itibarıyla en güzeldir"[260]buyruğunun gereği olarak Allah ve Rasûlüne müracaatta bulunmaksın bir hükme varır. Onu böyle bir davranışa sevkeden şey, açık delillerle yol almayı terke, hak ve na-safet duygularını atmaya iten, araştırmacının ilminin yetişmediği yerde kendi aczini itirafa yaklaşmayan nefislerde gizli olan heva ve heveslere uyma tutkusudur. Bu davranışa yardımcı olan hususlardan biri de, hikmet-i teşrî' (makâsıd) ilminin bilinmemesi ve ilim tahsilinin semeresini vaktinden evvel derleyebilmek için acele etme ve bunun sonucunda kendisinin ictihâd derecesine ulaştığı kuruntusuna sahip olmadır. Çünkü[261]aldı başında bir kimsenin, tehlikeli olduğunu bile bile kendisini tehlike içerisine atması az görünür birşey dir.
Bu kısmın esası, "Sana Kitab'ı indiren O'dur. Onda Kitab'ın temeli olan muhkem âyetler vardır; diğerleri de müteşâbihtir. Kalb-lerinde eğrilik olan kimseler, fitne çıkarmak, kendilerine göre yorumlamak için onların müteşâbih olanlarına uyarlar..."[262] âyeti kerîmesinde zikredilmiş olmaktadır. Sahîh'te rivayet edildiğine göre Rasûlullah bu âyeti okumuş ve şöyle buyurmuştur: "Ondan müteşâbih olanlarına uyan kimseleri gördüğünüzde, bilin ki onlar Allah'ın kendisinden söz ettiği kimselerdir. Dolayısıyla onlardan sakının."[263] Kur'ân'da müteşâbihlik, ulemânın belirttiği sadece ne teşbihi anımsatan Allah Teâlâ ile ilgili durumlardan, ne mücmel ibarelerden, ne nâsih ve mensûhla ilgili konulardan, ne de daha başka zikrettikleri şeylerden ibaret olmayıp daha genel bir anlam içermektedir.[264] Aksine ondan maksat, âyetin gereği altına giren herşeydir. Zira müteşâbihâtın şöyle ya da böyle sınırlandırılmasına dair bir delil yoktur. Onlar bu konu ile ilgili olarak âdetleri üzere sırf örnek vermiş olmak için, şer'î nassların altına giren örneklerden bazılarını zikretmiş olmaktadırlar; yoksa bununla bir sınırlamaya gitmiş olmamaktadırlar. Çünkü şeriatın büyük çoğunluğu hakkında bidüziyelik gösteren, sabit ve açık bir esas bulunmaktadır. Eğer bazı yerlerde ilk bakışta bu esasa ters düşen durumların bulunduğu görülür ise, işte bunlar da tâbi olunmaktan kaçınılması istenilen müteşâbihâttan olmaktadır.[265] Bu gibi yerlerde genel esasın bırakılarak, ona uymayan cüzîlere uyulması, şeriatta sabit, bidüziye ve yerleşik temel esaslarla, onlar arasında tearuzun bulunduğu sonucuna götürür. Bu gibi durumlarda temel esaslara dayanılır, nadirâttan olan şeylerin durumu bir tarafa bırakılır ve çözümü ilgili mütehassıslarına bırakılırsa[266], ya da tâbi olduğu başka esaslara irca edilirse, o zaman mükellef müctehid üzerine herhangi bir zarar terettüp etmeyecek ve onun hakkında bir tearuz da olmayacaktır. Buna âyetin, "Onda Kitab'ın temeli olan muhkem âyetler vardır..." ifadesi delâlet etmektedir. Buna göre muhkem —ki bunlar mânâsı açık olup herhangi bir problem içermeyen, karıştırmaya meydan vermeyen kısım olmaktadır— kitabın anası yani temeli ve başvurulacak asıl kılınmış sonra "...diğerleri de müteşâbihtir" buyurulmuş, bununla onların temel olmadıkları, çoğunluk da olmadıkları bildirilmiştir. Şu halde onlar az olmaktadır.Arkasından onlardan müteşâbih olanlara uymanın, haktan sapan, doğru yoldan çıkan kimselerin özelliklerinden olduğu, ilimde yüksek payeye erişmiş kimselerin ise, öyle olmadıkları bildirilmiştir. Onların bu ayrıcalığı ve Övgüye değer halleri, sadece Kitab'ın anası olan muhkemlere uymuş olmaları ve müteşâbihe uymayı terketme-leri sebebiyledir.
Kitabın anası, hem itikadı esasları hem de amelî esasları içine alır.[267] Zira ne Kitap ne de sünnet böyle bir tahsise gitmemiştir. Aksine Ebû Hureyre'den şu rivayet sabit olmuştur: Rasûlullah şöyle buyurmuştur: "Yahudiler yetmiş bir veya iki fırkaya bölünmüşlerdir. Hristiyanlar da yetmiş bir veya iki fırkaya bölünmüşlerdir. Ümmetim ise yetmiş üç fırkaya bölünecektir"[268] Tirmizî'nin Ebû Hureyre'den başkasına dayanan garîb bir isnâd ile yaptığı rivayette bunun tefsiri[269]bulunmaktadır. Bu hadiste Rasûlullah şöyle buyurmuştur: "Şüphesiz Yahudiler, yetmiş bir veya iki millete bölünmüşlerdir. Ümmetim ise yetmiş üç millete bölünecektir. Hepsi de ateştedir; bir millet müstesna" "Onlar kim? Yâ Rasûlallah!" dediklerinde: "Benim ve ashabımın üzerinde olduğudur" buyurmuştur. Rasûlullah'ın ve ashabının üzerinde olduğu şey, itikâdî ve amelî esaslardır ve bu açıktır; bunlardan sadece bir kısmı değildir. Ebû Dâvûd'da: "Şüphesiz bu millet, yetmiş üçe ayrılacaktır; yetmiş ikisi ateştedir, biri de —ki o cemâattir— cennettedir"[270] rivayeti vardır. Bu da bir önceki rivayetin mânâsındadır.[271] Bu mânâyı tefsir eden bir rivayet de bulunmaktadır ki onu İbn Abdilberr, beğenmediği bir senet ile[272] —her ne kadar başka rivayet yolları yöneltilen tenkidi biraz hafifletmiş olsa da— rivayet etmiştir. Buna göre hadis şöyledir: "Ümmetim yetmiş küsur fırkaya ayrılacaktır. Onların fitne bakımından en büyüğü, işleri kendi re'yleri ile kıyas edenler ve böylece haramı helâl, helâli da haram kılanlardır."[273] Bu, amelî esasların, "Benim ve ashabımın üzerinde olduğudur" sözü altına girdiği konusunda nassdır ve durumu açıktır. Çünkü şer'î amelî esaslardan birine muhalefet eden kimse, şer'î kaideleri yıkmak konusunda itikâdî esaslardan birine muhalefet edenden daha az kusurlu olmayacaktır.
(Şeriatın sapık fırkaları belirlemesi tafsîlî değil, icmalidir.)
Şeriatta, hadisin kapsamı altına girdiği zannedilen bazı fırkalara delâlet eden unsurlar bulmaktayız. Kur'ân'da, bazı özelliklere işaret eden şeyler vardır ki, bunlardan hareketle o özelliklerle nitelenen kimselerin bid'at yoluna girdiği ve şeriatın gereğinden çıkmış olduğu anlaşılır. Keza sahih hadislerde de bu durum bulunmaktadır. Kim onları araştıracak olursa, ehl-i bid'at ile ilgili bir hayli hadis bulabilir ve muhtemelen bazılarında bid'at sahiplerini belirleyici özellikler de açık olarak belirtilmektedir. Nitekim Rasûlullah Haricîler hakkında şöyle buyurmuştur: "Şüphesiz bunun soyundan bir kavim gelecek; onlar Kur'ân okuyacaklar fakat hançerelerini geçmeyecek; müslümanları öldürecekler, putperestleri terkedecekler, İslâm'dan, okun av hayvanını delip geçtiği gibi çıkacaklar." Bir başka rivayette: (Hz. Ömer'e, ZüT-Huvaysıra'yı[274] kastederek): "Bırak onu; çünkü onun adamları vardır, sizden biriniz onların namazı yanında kendi namazını, oruçları yanında kendi orucunu küçük görür. Kur'ân okurlar, köprücük kemiklerini Öteye geçmez, onlar İslâm'dan, okun av hayvanını delip geçtiği gibi çıkacaklar." ... Hadisin sonunda şöyle buyurmuştur: "Onların alâmeti, kara bir adamdır, pazularından biri kadın göğsü gibi veya et parçası gibi sağa sola oynar.[275]
Böylece Rasûlullah onlarm vasıflarım tarif etmiş ve önderlerinde bulunan bir alâmeti de zikretmiş, şeriata karşı olan görüşleri arasında iki temel yaklaşımlarını açıklamıştır:
a) Düşünmeden, araştırmaya gerek duymadan, gözettiği maksatları dikkate almadan, Kur'ân'uı zevahirine uymaları, ilk bakışta anladıkları mânâ ile kesinkes hükme varmaları. Hadiste geçen: "Onlar Kur'ân okuyacaklar fakat hançerele-rini geçmeyecek..." ifadesi ile işaret edilmek istenen mânâ budur. Açıktır ki bu görüş, mahza hakka tâbi olmaktan saptıracak, sırat-ı müstakim üzere yürüme yolunda engel teşkil edecektir. İşte bu noktadan hareketledir ki bazı âlimler, Davûd ez-Zâhirî'nin mezhebini yermişler ve onun hicrî ikinci yüzyıldan sonra çıkmış bir bid'at olduğunu söylemişlerdir.[276] Dikkat edilecek olursa görülecektir ki, nassları mücerred zahiri üzere alanlar, sûre ve âyetlerin birbiriyle tenakuz teşkil ettiklerini sanmışlardır.[277] Bunun sonucunda da ellerinde bulunan deliller mutlak surette ve genel olarak tearuz halinde bulunur olmuştur. el-Kutbî'nin kitabı Müşkilul-Kur*ân ile Müşkil'I-hadîs'in baş tarafında zikrettikleri hususlar üzerinde düşünülecek olursa, bu sonucun kaçınılmaz olduğu anlaşılacaktır. Çünkü onun orada zikrettikleri, nassların mücerred zevahiri hakkında ilk bakışta akla gelen mânâyı alanlar hakkında olmaktadır.
b) Müslümanları öldürmek, putperestlere dokunmamak. Halbuki şerîat, genel kurallar ve tafsîlî deliller itibarıyla bunun zıddına delâlet etmektedir. Çünkü Kur'ân ve sünnet sadece müslümanların dünya ve âhirette kurtulmuş olduklarına, putperestlerin de helak olacaklarına hükmetmek için gelmiştir. Böylece müslümanların masum, putperestlerin de kanlarının heder olduğunu mutlak ve genel bir surette ortaya koymuştur. Şeriat hakkındaki değerlendirme, bu kasda zıd bir sonuca götürüyorsa eğer, o zaman değerlendirme sahibi, şeriatın kaidelerini yıkma ve onun yolundan sapma durumunda demektir. Tahkim (hakem kılma) ve diğer meseleler hakkında Hz. Ali ve İbn Abbâs ile yaptıkları konuşmalar üzerinde düşünüldüğü zaman, onların hak ve adâ-letten çıkmış oldukları, doğrudan saptıkları, kaideleri yıktıkları görülecektir. Ömer b. Abdulaziz ve diğerleri ile yaptıkları münazaralarda da durum aymdır.
Bu iki husus, müteşâbihâta uymaları sonucu şer'î küllî kaidelere muhalefetlerinden olmak üzere hadiste zikredilmiş olmaktadır.
Alimler, bu türden olan onların daha başka görüşleri olduğunu da zikretmişlerdir: Meselâ şu görüşleri bunlardandır:
Onlara göre sahabe ve diğer nesillerin büyük çoğunluğu kâfirdir. Müslümanları öldürmeleri bu görüşlerinin bir sonucu olmaktadır.
Bir fiili işleyen kimse, eğer yaptığı şeyin helâl ya da haram olduğunu bilmiyorsa o mü'min değildir.
"Ey Muhammedi De ki: Bana vahyolunanda murdar, akıtılmış kan, domuz eti —ki pistir—- ve günah işlenerek Allah'tan başkası adına kesilen hayvandan başkasını yemenin haram olduğuna dair bir emir bulamıyorum[278] âyetinde ismi geçen şeylerden başka haram yoktur ve onların dışında kalan herşey helâldir.
İmam (devlet başkanı) kâfir olduğu zaman, tebası da tümüyle —hazır olanı olmayanı— kâfir olur.
Söz ya da fiilde takiyye, mutlak ve genel olarak caiz değildir.
Zina eden bir kayıt olmaksızın recmedilmez.
Erkeklere iftirada (kazif) bulunan kimseye had gerekmez. Sadece kadınlara iftira eden kimse kazif haddine maruz kalır.
Cahil, fer'î hükümleri bilmeme konusunda bir kayıt olmaksızın mazurdur.[279]
Allah, acemden bir peygamber gönderecek, ona bir defada toptan indireceği bir kitap verecek ve o Muhammed'in şeriatını terkedecek.
Mükellef bazen, Allah'ın rızasını kastetmeksizin bir taat fiili işlemek suretiyle de itaatkâr olur.
Yûsuf sûresi Kur'ân'dan değildir.
Buna benzer daha başka görüşleri de vardır ki, bunların tümü, şer'î aslî (itikadı) ve amelî küllî esaslara muhalefet olmaktadır.
Ancak çoğu kez yapılan, sakınılması için bu fırkaların özelliklerine işaret edilmesi ve kimliklerinin belirlenmesi işinin ise geriye atılmasıdır; nitekim şeriattan anladığımız budur. Muhtemelen kimliklerinin belirlenmemesi, benimsenmesi uygun olan daha evlâ bir yoldur; böylece ümmetin üzerinde bir Örtü olacak, kimin ne olduğu açıkça belli olmayacaktır. Nitekim günahlar örtülmekte ve galip ve genel olan hüküm doğrultusunda dünyada iken kişiler işledikleri günahlar yüzünden rezil rüsvay edilmemektedirler. Bize, açıkça muhalefet etmedikleri sürece günahkârların teşhir edilmemesi ve hallerinin örtülmesi emredilmiştir. Bizim şerîatımızdaki durum Is-railoğullan hakkında .zikredilen gibi değildir. Onlardan biri bir günah işlediği zaman, sabahleyin kapısının üzerine işlediği günah yazılmış olur ve böylece teşhir edilirlerdi. Kurbanları hakkında da durum böyle idi. Çünkü onlar kurbanlarını takdim ettikleri zaman bir ateş gelir ve onlardan makbul olanlarını yer, makbul olmayanlarına ise dokunmazdı. Bunda ise günahkâr olanların rezil ve rüsvay-lıkları vardır. (Günahların örtülmesi, adem-i teşhir gibi) yukarıda sözü edilen şeylerden bir çoğu bu ümmete has özelliklerden olmuştur. Hatta bazıları şöyle demişlerdir: Bu ümmetin diğerlerinden sonraya bırakılmasının hikmetlerinden biri de, günahlarını diğer ümmetlerden gizli tutmaktır. Böylece bu ümmetin onların günahlarına muttali oldukları gibi, diğerlerinin de bu ümmetin günahlarına vâkıf olmaları istenmemiştir.
Örtmenin de bir hikmeti vardır: O da şudur: Eğer günah sahibi —ümmetten olmasına rağmen— açıklanacak olsaydı, o zaman bu, ayrılık ve yalnız yaşamaya, ademi ülfete sebep olurdu. Oysa ki Allah ve Rasûlü bunları emretmiştir. Bu meyanda olmak üzere Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: "Toptan Allah'ın ipine sarılın ve dağılmayın[280] "Allah'tan sakının ve aranızı düzeltin[281]"Dinlerinde ayrılığa düşüp fırka fırka olan, her fırkanın da kendisinde bulunanla sevindiği müşriklerden olmayın.[282] Hadiste de şöyle buyurulmuştur: "Birbirinize hased etmeyin, birbirinize sırt çevirmeyin, birbirinize buğz etmeyin, ey Allah'ın kulları, kardeşler olun.[283] Hz. Peygamber , araların düzeltilmesini emretmiş ve araların bozuk olmasının traş edici[284] olduğunu ve bunun dini ustura gibi kazıyacağını bildirmiştir. Şeriat bu mânâda olan nasslarla doludur ve bu konuda muhaddislerin ael-Birru ve's-sılâ" ismini verdikleri bölümde zikrettikleri hadisler yeterlidir. Allah Teâlâ'nm: "Fırka fırka olup dinlerini parçalayanlarla senin hiçbir ilişiğin olamaz'[285] buyruğu hakkında şu rivayet gelmiştir: Hz. Âişe ve Ebû Hureyre anlatırlar. Hadis Hz. Aişe'nin ifadesiyle verilmektedir: Rasûlullah bana: "Ey Âişe! 'Fırka fırka olup dinlerini parçalayanlar' kimler?" dedi. Ben: "Allah ve Rasûlü daha iyi bilir" dedim. O: "Onlar, bu ümmetten heva ve heves sahipleri, bid'at sahipleri, dalâlet sahipleridir. Ey Âişe! Her günahın bir tevbesi vardır. Heva ve heveslerininin peşinden gidenler ve bid'at sahibi olanlar müstesna. Onlar için tevbe imkânı yoktur. Ben onlardan uzağım, onlar da benden uzaktırlar"[286] buyurdu.
Bid'at ehlinin tayin üzere belirlenmesi âdeten kin, düşmanlık, ayrılık ve ülfetin kesilmesi gibi sonuçlar doğurunuca, bu şekilde belirlemenin yasak olması lâzım gelirdi. Ancak bid'at Hâricîlerinki gibi gerçekten çok fahiş bir durumda olursa, o zaman onların içyüzünün ortaya konmasında ve müntesiplerinin tayin üzere belirlenmelerinin caizliğinde bir problem bulunmayacaktır. Nitekim Rasûlullah Haricîleri teşhir etmiş ve onları alâmetleri ile zikretmiştir. Böylece ümmetin onları tanımaları ve gerekli Önlemleri almaları amaçlanmıştır. Müctehidin nazarında çirkinlikte onlara müsavi olan ya da onlara yakın bir özellik arzeden diğer bid'at şekilleri de onlara katılır. Bunun dışında kalanlar hakkında ise tayin üzere belirleme yönüne gitmeyerek sükût etmek daha uygundur.[287]
Ebû Dâvûd, Ömer b. Ebî Kurre'den şöyle rivayet eder[288]: Hu-zeyfe, Medâin'de idi. Hz. Peygamber'ingazap halinde iken, ashabından bazı insanlar için söylemiş olduğu şeyleri zikrederdi. Huzeyfe'den bunu işitenlerden bir grup insan ondan ayrıldılar ve Selmân'a gelerek ona Huzeyfe'nin söylediklerini anlattılar. Selmân: "Huzeyfe kendi söylediğini kendi daha iyi bilir" dedi. Onlar Huzeyfe'ye tekrar döndüler ve ona: "Sözünü Selmân'a anlattık; o ne seni tasdik etti, ne de yalanladı" dediler. Bunun üzerine Huzeyfe, Selmân'a geldi, o bir bostanda idi. Ona: "Ey Selmân! Benim Rasû-lul-lah'tan işittiğim şeyi tasdik etmene engel olan şey nedir?" diye sordu. O: "Şüphesiz Rasûlullah kızar ve ashabından bazı insanlar için birşeyler söyler, hoşnut olur ve hoşnutluk hali içerisinde ashabından bazı kimseler hakkında birşeyler söyler. Sen bu yaptığından vazgeçmez misin? Bak bunun sonunda sen, insanlara bazı insanların sevgisini, bazı insanların da buğzunu miras bırakacaksın, ihtilâf ve ayrılıklara neden olacaksın. İyi biliyorum ki Rasûlullah bir defasında hutbe irad etti ve; 'Öfke halinde iken, ümmetimden her kime hakaret etmiş veya lanette bulunmuş-sam, şüphesiz ki ben de Ademoğlundanım; onların kızdığı gibi ben de kızarım. Beni Allah, âlemlere ancak rahmet olmam için gönderdi. Ve ben onu kıyamet gününde sizin için dua (şefaat) olarak kullanacağım ' buyurdu. Vallahi, ya sen bu tutumundan vazgeçersin, ya da ben durumu Ömer'e yazarım."[289]
Bu, Selmân'm ortaya koyduğu güzel bir değerlendirme olmaktadır ve meselemiz hakkında da aynen geçerlidir.
İtiraz: Bid'atler, kaçınılması emredilen, sahiplerinden uzak durulması istenen birşeydir ve onlara karşı sakındırılmış, haklarında ağır ifadeler kullanılmıştır, üzerinde oldukları yolun çirkin bir-şey olduğu belirtilmiştir. Bu durumda nasıl olur da onların zikredilmesi ve durumlarına dikkat çekilmesi caiz olmaz?
Cevap: Rasûlullah, onlara genel olarak temas etmiş ve dikkat çekmiştir; ancak Haricîler gibi onlardan az bir kısmı hakkında tafsilata da girmiştir. Bid'atler hakkında detaya girmeden, icmâlî olarak dikkat çekmiş ve ümmetin yetmiş üç kadar fırkaya bölüneceğini belirtmiş ve onların umûmî ve husûsî bazı özelliklerine işarette bulunmuş, bununla birlikte çoğu kez tayin üzere onları belirleme yoluna gitmemiştir. Bunu da onlara telafi kapısının kapanmaması[290]için yapmıştır. Onlar hakkında karıştırılmayacak kesin bir alâmet de zikretmemiştir.[291] Bu durumda ümmet olarak bizim de aynı davranışı göstermemiz daha uygun olacaktır.
Mütekaddim ulemânın bu kabilden zikretmiş oldukları şeyler, o bid'atlerin aşırı derecede çirkin olmaları ve onların ismen belirtilmeleri caiz oları Haricîler ve benzeri fırkalara mülhak bulunmaları hasebiyledir. Kaldı ki tayîin üzere belirleme, içtihada göre olunca, onun tamamen ya da kısmen vakıada murad olan olması mümkündür. Kim ictihâd mertebeSiine ulaşırsa ictihâd eder, bu konuda asıl olan daha önce süzünü ettiğimiz örtme hükmüdür. Bir durum ortaya çıkınca onun bir hükmü olur. Geriye bu ortaya çıkanın hadisin altına giren şeyler cümlesinden olup olmadığı[292] konusuna bakmak kalır. Bu da bir ictihâd mahallidir.
Sonra ihdas edı'üen bid'atler farklıdır ve sapıklık bakımından hepsi de aynı mertebede değildir. Görülmez mi ki Haricîlerin bid'ati ile İmam Mâlik'in hakkında sapıklıktır dediği namaz için çağrı yenilemesi olan.[293]bid'ati arasında dağlar kadar fark vardır.
Mütekaddim âlim ler bid'ati iki kısma ayırmışlardır:
a) Mekruh olan b id'atler.
b) Haram olan b id'atler. Eğer tümü onlara göre aynı mertebede olsaydı, o zaman böyle bir ayırıma gitmezler ve hepsini tek bir kısım sayarlardı. Durum böyle olunca, ümmetin yetmiş iki fırka; fa ayrılmasına sebep olacak bid'atler, çirkinlik bakımından hep aynı mertebede değil, farklı farklı düzeydedirler. Bu yüzden de onlar, sayıca gerçekten pek çok olarak ortaya yıkmıştır. Hadiste olan ise sınırlıdır. Dolayısıyla bazlarının Jhadiise dahil olmaması mümkündür veya bir kısmı bir bid'atterA bir cüz olur ki, onun üzerindeki ondan daha büyüktür veya dahil olmaz çünkü o, ulemâya göre mekruh olan bid'at kısmındandır.[294] Bu durumda onların hususiyetleri hakkında kesin bir hükme varmak konusunda değerlendirme ve karıştırma söz konusu olur. Bu sebeple kesin bir delil olmadan böyle bir hükme yeltenmek mümkün olmaz. Bu da neredeyse imkânsız gibidir. İşte bu yönlerden dolayı evlâ olan tayin üzere belirleme yoluna gitmemek olacaktır.
İtiraz: Ulemâ, bunun aksini söylemektedirler. Vacip olan, bid'atlerinden dönmemeleri halinde onlara karşı şiddet göstermek, onları engellemek, Öldürmek ve hatta savaş açmaktır. Aksi takdirde bu, dinin fesadı sonucuna götürür.
Cevap: Sizin dediğiniz bu şeyler, onlar hakkındaki hükümdür. Nitekim durum büyük ya da küçük olsun herhangi bir masiyetîe ortaya çıkan ya da ona çağında bulunan kimse hakkında da aynıdır ve böyle bir kimse te'dip edilir, engellenir eğer vacip bir fiilden kaçınıyor veya haram bir fiili işliyorsa öldürülür; meselâ farzlığını kabul etse bile namazı terkedenin öldürülmesine hükmedilmesi böyledir. Burada bizim sözünü ettiğimiz, bid'atm, sahiplerinin cehennemlik olduklarını ifade eden hadisin altına giren bid'at türünden olduğunun tayin üzere belirlenmesi hakkındadır. Hükümlerin yönelmesi başka birşey, hadisin altına girmesi için tayin üzere belirlenmesi daha başka birşeydir.[295]
Bu firkalar hakkında hem icmâlî olarak hem de ayrıntılı olarak gelen özellikler ve alâmetler bulunmaktadır.
İcmâlî olan özellik ve alâmetler üç tanedir:
Birinci özellik/ Ayrılma: Buna, şu âyet-i kerimeler işaret etmektedir: "Fırka fırka olup dinlerini parçalayanlarla senin hiçbir ilişiğin olamaz[296] "Kendilerine belgeler geldikten sonra dağılan ve ayrılığa düşenler gibi olmayın"[297] Bunlara benzer daha başka deliller de vardır.
Tefsir âlimlerinden biri şöyle demiştir: "Onlar, heva ve heveslerine tâbi oldukları için fırkalara ayrıldılar; dinden ayrıldıkları için arzu ve hevesleri farklı farklı oldu ve bunun sonucunda da ayrılığa düştüler. "Fırka fırka olup dinlerini parçalayanlar.[298] âyetinin mânâsı budur. Sonra Allah Teâlâ, âyetin devamında peygamberini onlardan uzak kılmış ve onun onlarla hiçbir ilişiği olamayacağını ifade etmiştir. Onlar bid'at sahipleri ve ne Allah'ın ne de Rasûlünün izin vermediği şeyler hakkında konuşanlardır." Devamla şöyle demiştir: "Rasûlullah'ashabının, kendisinden sonra dinin hükümleri hakkında ihtilâf etmiş olduklarını görmekteyiz. Bununla birlikte onlar dağılmamışlar, ayrılığa düşerek fırkalara bölünmemişlerdir. Çünkü onlar dinden ayrılmamışlar, sadece nass olarak bulamadıkları zaman kendileri için izin verilen re'y içtihadı ile Kitap ve sünnetten istinbâtta bulunma konularında ihtilâfa düşmüşlerdir. Bu gibi konularda farklı görüşlere sahip ol-malarına rağmen övgüye mazhar olmuşlardır. Çünkü onlar emro-lundukları konularda ictihâd etmişlerdir. Bu ihtilâflara şunları örnek verebiliriz: Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer ve Zeyd arasındaki anne[299] ile birlikte dedenin mirastaki durumu hakkındaki görüş ayrılığı, ümmüveledler hakkındaki Hz. Ömer ve Hz. Ali arasındaki görüş ayrılığı[300] yine mirasta "Haceriyye"[301]meselesi olarak bilinen konudaki ihtilâfları, nikâhtan önce talâk[302], alış-veriş ve buna benzer daha başka konulardaki ihtilâfları gibi. Aralarındaki görüş ayrılıklarına rağmen onlar birbirlerine karşı saygı ve sevgi besler, hayırhahlık gösterirlerdi, aralarındaki İslâm kardeşliği ayakta idi. Ne zaman ki, Rasûlullah'm sakındırdığı helake düşürücü heva ve hevesler ortaya çıktı, düşmanlıklar başgösterdi, müslü-manlar hizipleşmeye başladılar fırkalar halinde bölündüler. Bu da gösterir ki, ayrılıklar, şeytanın dostlarının ağzı üzere ortaya atmış olduğu sonradan ihdas edilmiş meselelerden kaynaklanmıştır."
Şöyle devam etmiştir: "İslâm'da ortaya çıkan ve hakkında insanların ihtilâfa ayrıldığı herhangi bir mesele, eğer ümmet arasında kin, buğz, düşmanlık ve ayrılığa sebep olmamışsa, onun İslâmî mesâilden olduğunu anlarız. Keza ortaya çıkan ve düşmanlık doğuran, kin ve nefret uyandıran, karşılıklı ağır ithamlara ve ayrılıklara neden olan her meselenin de İslâmî olmadığını, o şeyin din ile ilgisi bulunmadığını anlarız. Rasûlu onların, "Fırka fırka olup dinlerini parçalayanlarla senin hiçbir ilişiğin olamaz"[303]âyetinden kastedilen kimseler olduğunu açıklamıştır. Bu durumda her akıl ve din sahibi kimselerin onlardan kaçınması gerekecektir. Bunun delili: "Allah'ın size olan nimetini anın! Düşmandınız, kalb-lerinizin arasını uzlaştırdı da O'nun nimeti sayesinde kardeş oldunuz"[304] âyetidir. Eğer onlar ihtilâfa düşüp, birbirinden alâkayı kes-mişlerse, bu heva ve heveslerine tâbi olma sonucunda ihdas ettikleri bir meseleden dolayı olacaktır."
Onun dedikleri böyle. Bu, İslâm'ın karşılıklı ülfet ve muhabbete, merhamet ve şefkate çağında bulunduğunu gösterir. Dolayısıyla bu sonucun aksine götürecek her görüş, dinin çerçevesi dışındadır.
Bu özellik, (hadisin içermiş olduğu) firkalarm tümünde mevcut bulunmaktadır. Dikkat edilecek olursa görülecektir ki, bu özellik Rasûlullah'm haklarında, "...müslümanları öldürecekler, putperestleri terkedecekler, İslâm'dan, okun av hayvanını delip geçtiği gibi çıkacaklar"[305]buyurduğu Hâricîler'de son derece açıktır. Böyle bir fırka ile, ancak ve ancak İslâm ile küfür arasında yer alan bir firka aynı doğrultuda bulunabilir.[306] Bilinen ya da haklarında böyle bir iddia bulunan diğer fırkalar hakkında da durum aynı olur.
İkinci özellik: fitne çıkarmak için müteşâbih. nassslara uyma. Buna "Kalplerinde eğrilik olan kimseler, fitne çıkarmak, kendilerine göre yorumlamak için onların müteşâbih olanlarına uyarlar.[307]âyeti kerîmesi delâlet etmektedir. Kalblerinde eğrilik bulunan ve haktan sapan kimseler, müteşâbihâta uyma özelliğine sahip kimselerden kılınmıştır. Bunun mânâsı açıklanmıştı. Rasû-iullah bunlar hakkında: "Ondan müteşâbih olanlarına uyan kimseleri gördüğünüzde, bilin ki onlar Allah'ın kendisinden söz ettiği kimselerdir. Dolayısıyla onlardan sakının"[308] buyurmuştur.
Üçüncü özellik: Hevâ ve heveslere uyma: Buna da yine "Kalblerinde eğrilik olan kimseler, fitne çıkarmak, kendilerine göre yorumlamak için onların müteşâbih olanlarına uyarlar.[309] âyeti delâlet etmektedir. Bu, hevâ ve heveslere tâbi olmak suretiyle haktan sapmak demektir. "Allah'tan bir yol gösterici olmadan hevâ ve hevesine uyandan daha sapık kim vardır?[310]"Hevâ ve hevesini tanrı edinen, bilgisi olduğu halde Allah'ın şaşırttığı, kulağını ve kalbini mühürlediği, gözünü perdelediği kimseyi gördün mü?" [311]
Ancak bu özellik, herkesin kendi içinde bulunan duruma dönük olur, çünkü bu özellik gizli bir iştir ve sahibinden başka kimse onu bilemez. Ancak ona delâlet edecek açık bir delilin olması hali müstesna. Bir Önceki özellik ise, ilimde yüksek payeye erişen ulemâca bilinir. Çünkü muhkem ve mdteşâbihin beyanı onlara tev-di edilmiştir. Dolayısıyla onlar müteşâbihi ve onlara tâbi olanları, sahip oldukları ilim sayesinde bilirler. Birinci özelliğe gelince, onu sağduyu sahibi her müslümVn bilebilir. Zira birlik halde olma veya ayrılma herkesçe bilinebilen bir özelliktir. Dolasıyla bu bilgi ile o özelliğe sahip olan kimseler tanınmış olur.
Herhangi bir fırka hakkında gelen ayrıntılı Özelliklere gelince, onlar hakkında da dikkat çekilmiş ve işarette bulunulmuştur. Meselâ aşağıdaki âyet ve hedisler bu türden örneklerdir:
"Eğer birşeyde çekişirseniz —Allah'a ve âhiret gününe inan-mışsanız— onun hallini Allah'a ve peygamberine bırakın. Bu hayırlı ve netice itibarıyla en güzeldir. Ey Muhhammed! Sana indirilen Kur'ân'a ve senden önce indirilenlere inandıklarını idda edenleri görmüyor musun? Putların önünde muhakeme olunmalarını isterler. Oysa, onları tanımamakla emrolunmuşlardı. Şeytan onları derin bir sapıklığa saptırmak ister. "[312]
"Onlar sadece zanna uyuyorlar ve ancak tahminde bulunuyorlar. Doğrusu Rabbin, yolundan kimin saptığını daha iyi bilir.[313]
"Doğru yol kendisine apaçık belli olduktan sonra, peygamberden ayrılıp, inanların yolundan başkasına uyan kimse, döndüğü yöne döndürür ve onu cehennme sokarız. Orası ne kötü bir dönüş yeridir!"[314]
"Sapıtmak için hürmetli ayların yerlerin değiştirip geciktirmek, küfürde gerçekten ileri gitmektir. İnkâr edenler Allah'ın haram kıldığı ayların sayısına uydurmak için onu bir yıl haram, bir yıl helâl sayıyor, böylece Allah'ın haram kıldığını helâl kılıyorlar. Kötü işleri kendilerine güzel göründü."[315]
"Onlara: 'Allah'ın size verdiği rızıktan sarfedin' denince inkâr edenler inanlara: 'Allah dileseydi doyurabileceği bir kimseyi biz mi doyuralım. Doğrusu siz apaçık bir sapıklıktasınız' derler. [316]
"Ey inananlar! Size açıklanınca hoşunuza gitmeyecek şeyleri sormayın... Siz kendinize bakın; doğru yolda iseniz sapıtan kimse sîze zarar veremez. Hepinizin dönüşü Allah'adır.[317]
"Beyinsizlikleri yüzünden, körü körüne çocuklarını öldürenler ve Allah'ın kendilerine verdiği nimetleri—Allah'a iftira ederek— haram sayanlar mahvolmuşlardır. Onlar sapıtmıştardır.[318]
"Allah sekiz çift yaratmıştır: Koyundan iki ve keçiden iki.... Allah, zâlim milleti doğru yola eriştirmez.[319]
Hadiste de durum aynıdır:
"Yüce Allah, ilmi insanların arasından bir çırpıda çekip çıkararak almaz. Ancak ulemâyı alır, öyle ki geride tek bir âlim bırakmaz. Sonunda onlar cahil başlar edinirler, onlara sorarlar, onlar da bilgisizce cevap verirler. Böylece hem kendileri sapar, hem de başkalarını saptırırlar.[320]
Aynı şekilde âlimin zellesinden söz edilirken bu mânâda zikredilen hadisler de buraya örnek teşkil eder.
Onlara dikkat çekilmesi, şeriatın üzerlerine dikkat çekmesi ve mutlak surette onları tasrih[321] cihetine gitmemesi sebebiyledir. Eğer onlara ulaşabilirse ne âlâ; aksi takdirde onları bilmemesi yüzünden kendisine birşey gerekmez. Doğruya muvaffak kılan Allah Teâlâ'dır.
Bu noktadan hareketle, hak olduğu bilinen herşeyin —şeriat ilimlerinden olsa ve ahkâmla ilgili bir bilgi içerse de— neşredilmesinin matlup olmadığı anlaşılır. Bu açıdan bilgiler ikiye ayrılır:
1) Neşri matlup olanlar. Şeriatla ilgili bilgilerin çoğunluğu bu özelliktedir.
2) Mutlak olarak neşri istenmeyen, ya da neşri bazı hallere, zamanlara ya da şahıslara nisbetle istenmeyen bilgiler.
Söz konusu fırkaların tayin üzere belirlenmesi de bu kısımdandır1. Çünkü —her ne kadar onlar hakkında verilecek hüküm hak ise de— fitneye sebep olur. Nitekim bu nokta daha önce açıklanmıştı. Bu noktadan hareketle de onların tayin üzere belirlenmeleri, neşri yasak olan bilgi kısmından olur.
Müteşâbihât ilmi ve bu konu üzerinde söz etmek de bu kabildendir. Çünkü Allah Teâlâ, onlara tâbi olanları zemmetmiştir. Eğer onlar zikredilir ve üzerinde söz edilmeye başlanırsa, bu belki de kendisine ihtiyaç duyulmayan şeylere götürebilir. Hz. Ali'den gelen rivayette: "insanlara anlayabilecekleri dille konuşun. Allah ve Rasûlünün tekzip edilmesini ister misiniz?[322] buyurulmuştur.
Sahih'te Muâz'dan rivayet edilir: "Ya Muâzl Allah'ın kulları üzerinde, kulların da Allah'ın üzerinde hakkı nedir, bilir misin?" buyurdu. Beri: "Allah ve Rasûlü bilir" dedim. "Gerçekten Allah'ın kulları üzerindeki hakkı: Allah'a ibadet etmeleri ve O'na hiçbirşeyi ortak koşmamalarıdır. Kulların Allah Teâlâ üzerindeki hakkı ise, O'na hiçbirşeyi ortak koşmayan kimseye azap etmemesidir" buyurdu. Ben: "Yâ Rasûlallah! Bunu insanlara müjdelemiyeyim mi?" dedim. Rasûlullah: "Müjdeleme, zira güvenirler (ve amelden geri kalırlar)[323] buyurdu. Yine Muâz'dan gelen bir başka rivayette: "Yâ Rasûlallah! Ben bunu haber vermiyeyim mi ki, onlar sevineler" dedim. Rasûlullah: "O zaman güvenirler (ve amelden geri kalırlar)" buyurdu. Enes der ki: "Muâz bunu, günaha girerim korkusuyla ölümü sırasında haber vermiştir.[324]
Benzeri bir olay da Hz. Ömer ile Ebû Hureyre arasında yaşanmıştır. Müslim ve Buhârî'de yer alan bu hadisin sonlarına doğru anlatıldığı üzere Hz. Ömer, Rasûlullah'a gelerek şöyle demiştir: "Yâ Rasûlallah! Anam babam sana feda olsun! Sen, 'kalbi yüzde yüz inanmış olarak Allah'tan başka hiçbir ilâh yoktur diye şehâdet getiren kime rastlarsan onu cennetle müjdele' diye Ebû Hureyre'yi ayakkabıların]a gönderdin mi?" dedi. Rasûlullah "Evet" buyurdu. Hz. Ömer: "Aman yapma! Zira korkarım insanlar buna güvenip (amelden geri) kalırlar. Binaenaleyh bırak şunları amel etsinler" dedi. Rasûlullah da: "Öyle ise bırak şunları" buyurdu.[325]
İbn Abbâs'ın Abdurrahman b. Avftan rivayeti de bu kabildendir: Şöyle demiştir: Keşke mü'minlerin emirini görseydin. Ona bir adam geldi ve: "Filan kimse: 'Eğer mü'minlerin emİri ölseydi, falancaya bey'at ederdik' dedi" diye haber verdi. Hz. Ömer: "Akşam elbette kalkacağım ve asabiyet gütmek isteyen şu grubu uyaracağım" dedi. Ona: "Bunu yapma! Çünkü (hac) mevsimi, ayak takımı insanları burada toplamaktadır ve onlar mecliste seni dinlemezler ve sana galebe çalarlar. Dolayısıyla onların senin söyleyeceğin sözü anlayamayacaklarından ve anladıkları yanlış mânâyı da her tarafa yayacaklarından korkarım. Sen şimdilik bunu bırak. Ne zaman ki Medine'ye, hicret yurduna, sünnet evine varırsın, Rasûlullah'm ashabından muhacir ve ensâr ile başbaşa kalırsın, onlara söylersin, onlar da sözünü yerine koyarlar ve gereği şekilde anlarlar" dedim. O: "Vallahi, Medine'de ilk firsatta bunu yerine getireceğim" dedi. Selmân ile Huzeyfe arasında geçen olay da bu kabildendir.[326]Bu kabilden bir diğer şey de, ilim tahsili sırasında henüz yeni başlayan bir kimseye, ancak tahsil hayatının sonuna gelmiş bir kimsenin anlayabileceği bahisleri vermemek, aksine ilim tahsiline yeni başlayan kimseye, ilmin basit ve ilk konularından başlayarak tedricî bir program izlemektir. Ulemâ bazı farazi meseleler koymuşlardır ki, —fıkhî değerlendirme bakımından yerinde de olsa— bunlarla fetva vermek caiz değildir. Nitekim İzzuddin b. Abdisse-lâm'ın talâkta devr meselesi[327] hakkında zikrettiği şey bu türdendir. Çünkü o, talâk hükmünün kesin olarak ortadan kaldırılması sonucunu doğurmaktadır ki bu bir mefsedetttir.
Yine bu kabilden olan şeylerden bir diğeri de, avamın fıkhî mesâilin illetlerinden ve teşrî'î hükümlerin hikmetlerinden sual etmeleridir. Her ne kadar sahih illetler ve yerli yerinde hikmetler varsa da, bunlar avama söylenmez. Bu noktadan hareketledir ki, Hz. Aişe kendisine: "Hayızlı kadın orucu kaza ediyor da namazı niye kaza etmiyor?" diye sorana, sert çıkmış ve onu: "Sen Harûra meşrepli misin?"[328]diye azarlamıştır. Hz. Ömer de, kendisine herhangi bir amel taalluk etmeyen Kur'ân ilimleri hakkında çokça soru soran Sabîğ'i dövmüş ve onu kovmuştur. Çünkü o bu gibi sorularıyla, her ne kadar yerinde de olsa bir yanlış anlama ve fitneye sebep olabilirdi. Hz. Ömer, "...ve fâkiheten ve ebben'[329]âyetini okuduktan sonra: "Fâkiheyi (meyveyi) anladık; peki "ebb" ne oluyor?" demiş sonra: "Biz bununla emrolunmadık" diyerek bu gibi şeylerle uğraşmanın yerinde olmadığını belirtmek istemiştir.
Bunlara benzer daha pek çok, her bilginin doğru da olsa yayılması gerekmediğini gösteren delil bulunmaktadır. İmam Mâlik, bu konudaki tutumunu: "Bende öyle hadisler ve bilgiler vardır ki, ben onları anlatmadım ve rivayet etmedim" sözüyle ifade demiştir. O, bir amele taalluk etmeyen herhangi bir konu hakkında konuşmayı sevmezdi, kendinden önceki âlimlerin de aynı şekilde bu gibi şeylerden hoşlanmadıklarını söylerdi.
Bu nokta üzerinde düşün. Bunda yani hangi bilginin neşrinin uygun olmayacağı konusunda kıstas şudur: Meseleni önce şeriata arzedeceksin. Eğer onun terazisinde sahih olduğunu görürsen, bu kez o şeyi işleyen kişiye ve işleneceği zamânâ nisbetle sonuçlarının ne olacağını düşüneceksin. Eğer söylenmesi bir mefsedete neden olmayacaksa, bu kez onu zihninde sağduyu sahiplerinin kabul ile karşılayıp karşılamayacakları noktasını düşünmelisin. Eğer müs-bet bir cevap alırsan o zaman o şeyi; eğer herkesin kabullenebileceği birşey ise herkese, yok belli kimselerin kabullenebileceği birşey ise belli kimselere söyleyebilirsin. Eğer meselen hakkında bu sözünü ettiğimiz cevaz yoksa, o zaman şer'î ve aklî maslahata uygun olan onun hakkında sükût etmen olacaktır.
Bu fırkalar, her ne kadar sapıklık üzerinde bulunuyorlarsa da, yine de ümmetin dışına çıkmış değillerdir. Buna hadisteki "Ümmetim fırkalara ayrılacaktır" ifadesi delâlet etmektedir. Çünkü bunlar, eğer bid'atleri yüzünden ümmetin dışına çıkmış olsalardı, o zaman onları "ümmetim" diye kendisine nisbet etmezdi. Haricîler hakkındaki hadiste[330]"Fi hâzihVl-ümmeti keza = Bu ümmet içerisinde şöyle şöyle..." ifadesi kullanılmış ve bu, onların ümmet içinde ve onların cümlesinden olduğunu belirten "fi" edatı ile ifade edilmiştir.[331]Hadiste: "Tetemârâ fi'l-fâk", yani "Okun avı delip geçtiğinden şüphe eder" buyurulmuştur. Eğer onlar ümmetin dışına çıkmış olsalardı, o zaman onların küfür üzere oldukları konusunda şüpheye mahal kalmazdı ve o zaman: "Onlar müslüman olduktan sonra kâfir oldular" denirdi.
İtiraz: Ulemâ Haricîler[332], Kaderîler[333]vb. gibi ehl-i bid'atın tekfiri yani kâfir olup olmadıkları konusunda ihtilâf etmişlerdir.
Cevap: Şer'î nasslar içerisinde onların İslâm'dan çıkmış olduklarını açık ve kesin olarak gösteren bir delil bulunmamaktadır. Asıl olan, aksini ispat edecek kesin bir delil bulununcaya kadar, onlar hakkında İslâm hükmünün var olmaya devam etmesidir. Eğer biz onların kâfir olduklarını söylersek, o zaman onlar hadiste sözü edilen fırkalar cümlesinden olmayacaklardır. Zira fırka demek; bid'atleri kendilerini küfre götürmeyen gruplar demektir.[334] Bu bid'atler, daha önceden İslâm üzerinde bulunan bu kimselerden, İslâm'a ait özellikleri tümden gidermemekte, onlardan bir kısmını ibkâ etmektedir. Haricîlerle ilgili hadiste onlann Öldürülmelerinin [1943 emredilmesi, onların kâfir olduklarına delâlet etmez. Zira öldürmenin, küfürden başka sebepleri de bulunmaktadır; eşkiyânın (muhâ-rib), te'vîlsiz isyana kalkışan grubun... vb. öldürülmesi gibi. Sonuç olarak diyebiliriz ki, hak olan, böyle kimselerin kâfir olduklarına hükmetmemektir.
Bütün bu izahlar sonucunda ortaya çıkıyor ki, onların tayin üzere hadisin kapsamı altına girmiş olduklarını söylemek zordur ve bu iş, kesin olmayan içtihadı bir konudur. Ancak bu engeli ortadan kaldıracak kesin bir delilin bulunması hali bir istisnadır. Böyle bir delilin bulunması da ne kadar azdır! [335]
Değerlendirme sırasında fiillerin sonuçlarını gözönünde bulundurmak şer'an muteberdir ve arzulanır.[336] Fiillerin muvafik (yani hakkında izin verilen türden) ya da muhalif (yani yasaklanmış bulunan türden) olması arasında fark yoktur. Şöyle ki: Müctehidin, mükelleften sâdır olan bir fiil hakkında, onu işlemeye cevaz veren ya da meneden bir hükümde bulunması, ancak ve ancak o fiilin neye sonuç vereceğine bakmasından sonra mümkün olabilecektir. Bir fiil, bazen elde etmek istenen bir maslahat ya da uzaklaştırılmak istenen bir mefsedet sebebiyle meşru kılınmış olabilir; bazen de kendisinden doğabilecek bir mefsedet ya da kendisi sebebiyle elden gidecek bir maslahat yüzünden meşru kılınmamış olabilir. Buna rağmen, bu amacın tam aksine sonuçlar doğurabilir. Hal böyle iken birinci durumun mutlak olarak meşruluğunu söylemek halinde, elde edilmek istenen maslahat (veya uzaklaştırmak istenilen mefsedet), kendisine denk veya daha büyük bir mefsedete neden olabilecektir. İşte bu durum, o şey hakkında mutlak olarak meşru dememize engel olur. Aynı şekilde ikincisi hakkında da yine mutlak olarak gayrı meşru demek, belki de defedilmek istenen mefsedete denk ya da daha büyük başka bir mefsedetin irtikabına neden olabilir. Bu itibarla herhangi bir kayıt getirmeksizin mutlak olarak o şeyin gaynmeşrû olduğunu söylemek doğru olmayacaktır. Bu konu, müctehid için içtihada mahal bir alandır; ulaşılması zor, fakat içimi oldukça güzel, sonucu övgüye değer, makâsıd-ı şerîa yolu üzere akar bir kaynak gibidir.
Bunun doğruluğuna aşağıdaki hususlar delâlet eder:
Yükümlülükler —daha önce de geçtiği gibi—, kulların maslahatları için konulmuştur.[337] Kulların maslahatları da, ya dünyevîdir ya da uhrevîdir. Uhrevî maslahatlar, mükellefin âhiretteki sonucu ile ilgili maslahatlardır; onun cennet ehlinden olmasını, cehennem ehlinden olmamasını temin için konulmuştur. Dünyevî maslahatlara gelince, ameller —dikkat edilecek olursa— maslahatların neticeleri için mukaddimelerdir. Çünkü onlar, Sâri' Teâlâ'ca maksûd olan müsebbebler için konulmuş sebeblerdir. Müsebbebler ise, sebeblerin sonuçları olmaktadır. Şu halde sebeblerin cereyanı esnasında onların (müsebbeberin) dikkate alınması matluptur. Fiillerin sonuçlarını dikkate almanın mânâsı da işte budur.
İtiraz: Hükümler bölümünde bunun aksine şöyle denmişti: "Sebeblerin işlenilmesi sırasında mükellefin müsebbeblere yönelik bir kasıd ve iltifatta bulunması gerekmez. Mükelleften istenilen şey sadece konulan hükümler doğrultusunda hareket etmektir."
Cevap: Daha önce, sebebler işlenirken müsebbeblerin dikkate alınmasının gereği de geçmiş ve bu konuda söz edilmiş ve iki nokta arasının cem ve telifi yapılmıştı. Meselemiz ise birinciden değil, ikincidendir. Çünkü bu, nefsânî nazlardan uzak olmak üzere başkalarıyla ilgili olan hüküm üzerinde değerlendirme yapan müctehi-de yöneliktir. Müctehid mükelleflerin fiillerine ait hükümlerin belirlenmesi konusunda Sâri' Teâlâ'nın naibidir. Daha önce Sâri' Teâlâ'nın sebeblerin konulusu sırasında müsebbeblere yönelik kas-dmın bulunduğu geçmişti. Bu sabit olunca, müctehidin de aynı şekilde müsebbeblere —ki bu sebeblerin sonucu ve neden olacağı şey olmaktadır— yönelik kasıt bulundurması zorunlu olacaktır.
Amellerin sonuçları, şer'an ya dikkate alınmıştır ya da alınmamıştır. Eğer dikkate alınmış ise, bizim dediğimiz de budur. Eğer dikkate alınmış değilse, o zaman amellerin, kendilerinden beklenen maksatlarla ters düşen sonuçları olması mümkün demektir ki bu sahih değildir. Çünkü daha önce de geçtiği gibi, yükümlülükler kulların maslahatları içindir. Eğer maslahat ile birlikte kendine eşdeğer ya da daha büyük bir mefsedetin bulunması imkânı varsa, o zaman bir maslahattan söz etmek mümkün değildir. Sonra bu, meşru bir fiil işleyerek bir maslahat beklentisi, yasak bir fiil işleyerek de bir mefsedet beklentisi içinde olmamız sonucuna götürür.[338] Bu ise
daha önce de geçtiği gibi şeriatın konuluş gayesinin aksine bir durumdur.
Şer'î deliller ve istikra göstermektedir ki, sonuçlar teşrî' esnasında dikkate alınmaktadır. Meselâ, şu deliller bunun böyle olduğunu göstermektedir:
"Ey insanlar! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize kulluk edin. Umulur ki böyece korunmuş olursunuz."[339]
"Oruç sizden Öncekilere yazıldığı gibi size de yazıldı. Umulur ki böylece korunmuş olursunuz."[340]
"Aranızda mallarınızı haksızlıkla yemeyin, bildiğiniz halde günaha girerek insanların mallarından bir kısmını yemek için onu hâkimlere aktarmayın.... Allah'tan sakının. Umulur ki böylece kur- tuluşa ermiş olursunuz."[341]
"Allah'tan başka yalvardıklarına sövmeyin, ki onlar da bilmeyerek aşırı gidip Allah'a sövmesinler."[342]
"insanların Allah'a karşı bir hüccetleri olmaması için, gönderilen müjdeci ve uyarıcı peygamberlerden bir kısmını daha önce sana anlatmıştık."[343]
"Savaş, hoşunuza gitmediği halde size farz kılındı. İhtimal ki hoşlanmadığınız şey sizin iyiliğinizedir..."[344]
"Kısasta sizin için hayat vardır."[345]
Bunlar, genel olarak[346] sonuçların dikkatte alındığını gösteren delillerden olmaktadır.
gerekmez; aksine o fiilden tesadüfi olarak maslahat gerçekleşebilir de gerçekleşmeyebilir de.
Mesele hakkında husûsî olarak gelen delillere gelince, bunlar çoktur. Rasûlullah kendisine açıktan münafıklık yapan kimseleri öldürtmesi işaret edilince: "İnsanların 'Muhammed, adamlarını öldürüyor' diye konuşmalarından korkarım" buyurmuştur.[347] Bir başka seferinde Hz. Âişe validemize şöyle buyurmuştur: "Eğer kavminin henüz cahiliye devri ile olan anıları taze olmasaydı[348] ve kalplerinin yadırgamasından korkmasaydım, (bugün dışta kalan eski) duvarları Kâ'be'ye katar, kapısını da yer ile aynı seviyede yapardım"; bir başka rivayette de: "Kâ'be'yi Hz. İbrahim'in temelleri üzerine yeniden inşa ederdim" buyurmuştur.[349]İmam Mâlik, emîrin kendisine, Kâ'be'yi Hz. İbrahim'in temelleri üzerine yeniden inşa etme fikrini açtığı zaman işte bu prensipten hareketle fetva vermiş ve ona: "İnsanların, Allah'ın evi ile oynama-maları için sakın bunu yapma!" demiş ya da bu mânâda birşey söylemiştir. Mescide işeyen bedevi hadisi de böyle. Hz. Peygamber işemeşini bitirinceye kadar ona dokunmamalarını emretmiştir.[350] İbadetten tümden kesilir endişesiyle nefis üzerine işkenceye varacak ölçüde ibadet altına girilmesini yasaklaması da böyledir.
Husûsî menâtm tahkîki hakkında sözü edilenlerin tamamı bu kabilden olmaktadır. Şöyle ki bu gibi yerlerde fiil aslında meşru olmakta fakat, ona arız olacak bir mefsedetten dolayı yasaklanmakta veya aslında yasak olmakta fakat bir maslahata mebnî o yasağın terki cihetine gidilmektedir. Aynı şekilde sedd-i zerâi' ile ilgili tüm deliller de bu kabildendir. Çünkü onların çoğu, caiz olmayan bir fiile caiz olan bir yolla ulaşılması şeklinde olmaktadır. Aslında yasaklanan o fiilin meşru olması gerekirdi, ancak sonuçta yasak olan şeye götürdüğü için yasaklanmış olmaktadır.
Genişletme ve kolaylaştırmaya, zorluk ve meşakkatin kaldırılmasına delâlet eden delillerin tamamı da bu kabildendir. Çünkü onların çoğunda, aslında meşru olmayan bir fiilde müsamaha göstermek mânâsı hâkimdir; zira ona yönelen ve şer'an gösterilmesi gereken yumuşaklık ve merhamet bunu gerektirmektedir. Bu delillerin çokluğu ve herkesçe bilinmesi sebebiyle burada onları zikrederek sözü uzatmanın bir mânâsı yoktur,
İbnu'i-Arabî, bu meselenin izahına başladığı zaman şöyle demiştir: "İnsanlar kendi zanlan sebebiyle bu konuda ihtilâf etmişlerdir; halbuki mesele ulemâ arasında üzerinde ittifak edilen bir konudur. Dolayısıyla onları anlayın ve saklayın."
Bu esas üzerine bazı kaideler bina edilir:
1) Sedd-i zerâi[351] İmam Mâlik, bu prensibi fikıh bâblarının çoğunda dayanılacak bir esas olarak kabul etmiştir. Zerîanın aslı,maslahat olan birşeyi, mefsedet olan birşeye vesile edinmek demektir. Meselâ bir kimse bir malı veresiye on dirheme satın alsa, bunun caiz olacağı açıktır. Çünkü bu akitle meşru olan bir maslahatı gerçekleştirmek istemektedir. Sonra bu adam aynı malı, satıcıya peşin olarak beş dirheme satmış olsa, bu alış veriş, sonuç itibarıyla beş dirhemin veresiye on dirhem karşılığında satılması şekline dönüşmüş olacaktır. Aradaki mal olduğu yerde durmakta, dolayısıyla dikkate alınmamaktadır; zira satış akdinin meşru kılınmasına gerekçe olan maslahat burada bulunmamaktadır. Ancak bu dediklerimiz, kasdın âdet gereği insanlar arasında çokça yapılır olması yoluyla zahir olması şartına bağlıdır.[352]
İmam Şafiî gibi zerâi' hükmünü düşüren kimseler de fiilin sonucunu dikkate almaktadırlar.[353] Çünkü alım satım akdi, eğer bir maslahat ise caizdir. İkinci satım akdi ile yapılan, birinciden ayrı başka bir maslahatın elde edilmesi içindir. Dolayısıyla bu surette bulunan her bir akdin bir sonucu vardır. Onların sonucu da, İslâm'ın hükümlerinin zahirine göre maslahat olmaktadır; öyle ise bunda bir mania yoktur. Zira bu takdire göre ortada mefsedet olan bir sonuç yoktur. Ancak bu, yasak olan sonuca yönelik açık bir kas-dın bulunmaması şartıyla böyledir.[354]
Fiillerin sonuçlarını dikkate aldıkları içindir ki, her iki grup da, düşmanlık ve günah konusunda dayanışmanın mutlak surette caiz olmadığında müttefiktirler. Keza husûsî olarak putlara sövmenin caiz olmadığı konusunda da, "Allah'tan başka yalvardıklarına sövmeyin, ki onlar da bilmeyerek aşırı gidip Allah'a sövmesinler "[355] âyetinin gereği olarak müttefiktirler; çünkü bu onların Allah'a sövmelerine sebep olmaktadır. Daha başka İmam Mâlik ile İmam Şafiî'nin görüşbirliği ettikleri meseleler de öyle.
Sonra İmam Şafiî'nin, "Herhangi birşeyin kalkan yapılarak ribâya ulaşılması caizdir " demesi doğru değildir. Şu kadar var ki o, yasak olan şeye karşı kasdı açık olmayan kimseyi töhmet altına sokmamaktadır. İmam Mâlik ise, abes (lağv) bir fiilin zuhuru[356] sebebiyle onu itham etmektedir; zira bu abes (lağv), yasak olana yönelik kasdın bulunduğuna delil olmaktadır.
Böylece sedd-i zerâi' kaidesinin genel anlamda dikkate alındığı konusunda ittifak bulunduğu ortaya çıkmaktadır. Aradaki görüş ayrılığı bir başka husus hakkında olmaktadır.[357]
2) Hiyel: Hiyel, aslında zahiren caiz olan bir fiilin, şer'î bir hükmün iptali ve zahirde başka bir hükme çevrilmesi için işlenmesi demektir. Bu durumda işlenen fiil, sonuç itibarıyla aslında şer'î kaidelerin zedelenmesine yol açmaktadır.[358]Meselâ: Zekâttan kaçmak için yılın dolması sırasında[359] malını (bir yakınına) hibe eden kimsenin durumu gibi. Hibe aslında caizdir. Eğer bu yola başvurmadan zekâtı vermeyecek olsa, bu da yasaktır. Her birinin içerdiği maslahat veya mefsedet açıktır. Şimdi böyle bir kasıt ile aralarının birleştirilmesi halinde hibe, zekâtın edasının iptali sonucuna varmaktadır. Bu ise bir mefsedettir. Ancak sözünü ettiğimiz bu durum, şer'î hükümlerin iptaline yönelik bir kastın bulunması şartıyla böyledir.
Ebû Hanîfe gibi hiyeli caiz görenler de, fiillerin sonuçlarını dikkate almış olmaktadırlar. Ancak bunlar, olayı bir bütün olarak değil de, her fiili kendi başına tek tek ele almaktadırlar. Çünkü hibe, hangi kasıt ile olursa olsun zekâtın vücûbiyetini düşürür; aynen yılın dolması sırasında zekâta tâbi olan malın harcanması, onunla borcun ödenmesi veya zekâta tâbi olmayan herhangi bir mal satın alınması... gibi, Bu iptal işi sahih ve caizdir. Çünkü bu, hibe edene ve harcama yapana dönük bir maslahat olmaktadır. Ancak, bir şartla ki, hükmün iptaline yönelik bir kasıt bulundurmamalıdır. Yasak olan husûsiyle bu kasıttır. Çünkü bu Sâri' Teâlâ'ya. karşı bir tavır almaktır ve aynen zekâtın edasından kaçınma gibi bir tutuma düşmektir. Ebû Hanîfe, açıktan şer'î hükümlerin iptaline yönelik bir kasdın yasak olacağında diğerlerine muhalefet etmemektedir. Hükmün zımnen iptali ise hiç dikkate alınmaz; zira eğer öyle olsaydı o zaman yılın dolması sırasında hibenin (herhangi bir kasıt aranmaksızın) mutlak surette imkânsız olması gerekirdi.[360]Böyle bir görüşte olan kimse de bulunmamaktadır.
Fiillerin sonucunu dikkate almaları sebebiyledir ki, bütün fukahâ, iman, namaz vb. amellerle —münafık ve mürâîlerin yaptığı gibi— sırf can ve mal emniyetini sağlama kastının haramlığı konusunda ittifak etmişlerdir. Böylece, şer'î hükümleri düşürmeye yönelik hilelere başvurmanın, sonuçlarını dikkate alma nokta-ı nazarından genel anlamda bâtıl olduğu konusunda görüşbirliği bulunmaktadır. Ulemâ arasındaki ihtilâf ise, bir başka noktada olmaktadır.[361]
3) Hilafa riâyet[362] kaidesi:
Şer'an yasak olan birşeyin işlenmiş olması, o yasağı önlemek için konulmuş olan müeyyideden daha ağır bir yolla onu işleyen kimseye zulmedilmesine sebep teşkil etmez. Meselâ, gasbı ele alalım. Yasak olmasına rağmen böyle bir fiilin işlenmesi halinde, hakkı gasbedilen kimsenin hakkının mutlaka ödenmesi gerekecektir. Ancak bu ödeme işi, gasbeden kişiye, adalet ve insaf ölçülerini aşan bir zarar dokundurulmadan gerçekleştirilecektir. Bu itibarla eğer
gasbeden kimseden, (gasbettiği şey hâlâ değişmeksizin elinde ise) bizzat onu iade etmesi, (şayet yok etmişse ve o şey mislî ise) mislini, (kiyemî ise) kıymetini ödemesi istenir ve bunun ötesinde bir ziyadeye gidilmezse[363], bu yerinde ve doğru bir hareket olur. Aynı şekilde zina eden bir kimseye had cezası uygulanırken, işlemiş olduğu bu suç yüzünden suçuna karşı şer'an konulmuş olan cezanın ötesinde bir artırma yoluna gidilmez.[364] Zira bu ona bir zulüm olur. Onun suçlu olması, suçuna denk olarak konulmuş olan cezadan fazla ek bir cezaya çarptırılmasını gerektirmez. Haddi tecavüzün ya-saklığını gösteren deliller bunu gösterir. Bu meyanda şu âyetleri hatırlayabiliriz: "Size tecavüz edene, size tecavüz ettiğinin dengi ile karşılık verin'[365] ; "Cana can, göze göz... (kısasa kısas; yani, dengi dengine ödeşme)yazdık.[366]
Bu anlaşıldı ise[367] şimdi deriz ki, bir kimse yasak olan birşeyi işlemiş olsa, o şey sebebiyle hakkında terettüp edecek hüküm, asalet yoluyla değil de tabilik hükmü gereği, olması uygun olan miktardan fazla olabilir veya yasağın gereği mefsedetten daha şiddetli bir başka mefsedete neden olabilir. İşte bu gibi durumlarda, o kişiyi ya işlediği şey ile başbaşa bırakırız[368] veya meydana gelen fesadı, adalet ilkesine uygun düşecek şekilde onaylamış[369] oluruz. Çünkü bu olayda mükellef, mercûh (zayıf) da olsa bir delile uygun hareket etmiş olmaktadır. Bu durumda bu zayıf delilin i'mali, o olayı ya-saklık üzere ibka etmekten daha ehven olmaktadır. Çünkü mercûh delile itibar edilmemesi halinde, fiilin vukuundan sonra, yasağın gerektirdiği mefsedetten daha büyük bir mefsedetin ortaya çıkması söz konusu olmakta ve fiili işleyen kimseye daha büyük zararlar dokunmaktadır. Bu durumda sonuç şu noktaya gelmektedir: Fiilin vukuundan önce yasak delili daha güçlü olmakta, vukuundan sonra ise cevaz delili daha güçlü bir hal almaktadır. Çünkü her iki halde de tercihi gerektiren deliller bulunmaktadır. Nitekim Ka'be'nin Hz. İbrahim'in temelleri üzerine yeniden bina edilmesi, münafıkların öldürülmesi hakkında gelen hadislerde, mescide işeyen bedevi hadisinde[370]bu noktaya dikkat çekilmiştir. Rasûlullah[ak^mmlul , mescide işeyen bedevinin, işini bitirinceye kadar kendi haline bırakılmasını emretmiştir. Çünkü kesmesi için müdahale edilecek olsaydı, o zaman elbisesi pis olacak ve bu yüzden de bedenine bir dert arız olabilecekti. Bu durumda onu kendi haline terketme tarafı, işlediği yasağı kesmesi tarafina galebe çalmıştır; çünkü kesmesi halinde adama zarar dokunacaktı üstelik, kestiği zaman iki yer pisle-necekti; halbuki kesmemesi halinde bir yer pislenmiş olacaktı.
Hadiste: "Hangi kadın velisinin izni olmadan evlenirse, nikâhı bâtıldır, bâtıldır, bâtıldır. Eğer zifaf olursa, kadın için kocanın kendisinden istifadesi karşılığında mehir hakkı vardır"[371]buyurul-muştur. Bu, yasak olan şeyin, bir yönden sahih kılınması anlamına gelir. Bu yüzden de böyle bir nikâhta miras hükümleri cereyan etmekte ve çocuğun nesebi sabit olmaktadır. Fâsid nikâhın bu hükümlerde ve evlenme yasağı doğuran sıhriyet hükümlerinde sahih nikâh gibi mütalaa edilmesi, onun kısmen sahihliğine hükmedilmiş olduğuna bir delil olur. Aksi takdirde böyle bir nikâhın zina hükmünde olması gerekirdi ki, ittifakla Öyle olmadığı kabul edilmektedir. Sıhhati üzerinde ihtilâf bulunan nikâh hakında bazen hilafa yani karşı görüşlere riâyet edilebilir ve zifaf sonrasında vakıf olunması[372] halinde o nikâhın feshine gidilmez.Çünkü zifafın gerçekleşmesi halinde, (zayıf olan) karşı görüşü tercihi gerektiren durumlar ortaya çıkar ve onun dikkate alınmasını gerekli kılar.
Bütün bunlar, hükmün bozulması ya da iptali halinde, yasağın mefsedetine denk ya da daha büyük başka bir mefsedetin ortaya çıkması noktasının dikkate alındığını göstermektedir.
Makâsıd bölümünde de ele alındığı gibi, vuku sonrasında cevaz tarafını tercihi gerektirecek genel bir delil bulunmaktadır. O da şudur: Bilgisizce yanlış bir amel işleyen kimsenin durumu iki açıdan değerlendirilir:
a) İşlediği fiil ile, emir ve yasağa muhalefet etmiş olması açısından ele alınır. Tabiî bu, o fiilin iptalini gerektirir.
b) Sâri' Teâlâ'nm kasdma uygun düşmeyi genel anlamda kasteder bir konumda bulunması açısından ele alınır. Çünkü bu kimse müslümandır ve müslümanların hükümlerine tabidir. Hatası ya da bilgisizliği, onu müslümanlara ait olan hükümlerden çıkarma gibi aleyhinde bir cinayetin işlenmesine gerekçe olamaz. Aksine hatası ya da bilgisizliği sebebiyle ifsad etmiş olduğu fiilini tashih edecek telafi edici bir hüküm bulunur. Bu durumda o, fiili ile ifsadı kastetmiş olsa bile kendisi hakkında İslâm'ın hükümlerinin verilmesi konumundan çıkmış olmaz. Çünkü müslümandır ve Sâri' Teâlâ'ya karşı inatçı bir tavır almamıştır. Şu kadar var ki, konumundan habersiz olarak o konuda şehvanî arzularına uymuştur. Bu yüzdendir ki Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır: "Allah kötülüğü bilmeyerek yapıp da, hemen tevbe edenlerin tevbelerini kabul eder." [373]Âlimler de: "Müslüman ancak bilgisizlik yüzünden masiyet işler" demişlerdir. Bu durumda onun hakkında bilgisi olmayan bir kimsenin hükmü uygulanacaktır. Ancak açık bir durum sebebiyle fiilin iptali yönü ağır basacak olursa o zaman bu müstesna. Bu durumda tashih halinde, (yasağın mefsedetine} muadil ya da daha büyük (bir mefsedet gerektirecek) bir sonuç olmayacaktır. O zaman da mesele hakkında bir değerlendirme bulunmayacaktır. Kaldı ki, iptal tarafının ağır basması, ancak sonucun değerlendirilmesi neticesinde olmaktadır. Varılmak istenen sonuç da budur.
4) İstihsân[374]kaidesi: Fiillerin sonuçlarının dikkate alınması esası üzerine bina edilen bir diğer kaide de, istihsân kâidesidir. İstihsâli —İmam Mâlik'in mezhebinde— küllî delile mukabil cüz*î maslahatın alınmasıdır. Bunun gereği, mürsel istidlalin kıyas (genel kural) üzerine takdimi esasına başvurmaktır. Çünkü istihsânda bulunan kimse, mücerred kendi zevki ve nefsânî arzuları doğrultusunda hareket etmemekte, aksine bahis konusu o şeyler ve emsali hakkında bulunan kavramış olduğu Sâri' Teâlâ'nın kasdı-na uygun hareket etmektedir. Meselâ bazı meseleler vardır ki, kıyas (yani. genel kural) şöyle bir hüküm gerektirmektedir; ancak o hükmün o şeyde tatbiki başka cihetten bir maslahatın ortadan kalkmasına ya da bir mefsedetin ortaya çıkmasına sebebiyet vermektedir. (İşte bu gibi yerlerde istihsân kaidesi ile hareket edilir ve genel kuralın hilafına özel çözümlere başvurulur.) Çoğu kez bu, zarurî bir aslın hâcî ile, hâcînin de tekmîlî ile birlikte olması halinde bulunur, kıyasın (genel kural) zarurî hakkında mutlak surette tatbiki, bazı cüzîleri hakkında sıkıntı ve meşakkatin doğmasına sebebiyet verir; bu yüzden de sıkıntı ve meşakkat alanları genel kuraldan istisna yoluna gidilir. Tekmîlî ile birlikte hâcî veya tekmîlî ile birlikte zarurî esasların durumu da böyledir ve bu açıktır.
îstihsâna delil olarak kullanılabilecek şeriatta çok örnek vardır.[375] Meselâ, karz (Ödünç para verme) gibi. Karz aslında ribâdır; çünkü o, dirhemin dirhem karşılığında vade ile mübadelesidir. Ancak genel kuralın gereğinden çıkılarak bu muamele mubah kılınmıştır; zira bunda muhtaçlara karşı bir genişlik ve rahmet bulunmaktadır. Eğer karz, genel kural gereği aslî yasaklık üzere kalsaydı, o zaman mükellefler sıkıntı içerisine sokulmuş olurdu. Aynı durum ariyye, yani ağaç üzerindeki yaş hurmanın, tahmini olarak kuru hurma ile değiştirilmesi hakkında da geçerlidir. Bu da riba kapsamına girer, çünkü yaş hurmanın kuru hurma karşılığında (tahmini olarak) satılmasıdır. Ancak bu muameleye ihtiyaç duyan her iki tarafın da ihtiyaçları dikkate alınarak caiz kılınmıştır. Eğer mutlak surette men cihetine gidilseydi, o zaman bu ariyyede bulunmanın önüne bir sed teşkil ederdi. Keza ribâ'n-nesîe, eğer karz akdinde de tahakkuk etmiş olsaydı, o zaman bu yönden kolaylık ve şefkat gösterilmesi yolu kapatılmış olurdu. Yağmur yüzünden akşam ve yatsı namazlarının cenıedilmesi, yolcunun namazlarını ce-mederek kılması, namazını kısaltması ve isterse Ramazan'da oruç tutmaması, korku namazı ve bu türden olan diğer ruhsat hükümlerinde de durum aynıdır. Çünkü bunlar aslında, hususiyle maslahatın celbi ve mefsedetin defi konusunda amellerin sonuçlarının dikkate alınması esasına çıkmaktadır. Bu gibi yerlerde aslında genel delil, bunların caiz olmamasını gerektirmektedir. Eğer biz genel delilin gereği üzere kalacak olsaydık o zaman bu, maslahatın ortadan kaldırılması sonucunu gerektirecekti. Dolayısıyla gerekli olan, fiillerin sonuçlarının mümkün mertebe dikkate alınması ve ona göre bir hükme varılmasıdır. Aynı şekilde tedavi için avret yerlerine bakma, kırâz, müsâkât gibi tasarruflarda da durum aynıdır. Her ne kadar genel delil bu gibi tasarrufların aslında yasaklanmış olmasını gerektiriyorsa da, cevazı yönüne gidilmiştir. Bu türden caiz olan şeyler pek çoktur.
Bu anlattıklarımız, bu kaide ile hükmetmenin sıhhatine delâlet eden delillerden olmaktadır. îmam Mâlik ve tabileri (istihsân hakkındaki görüşlerini) onlar üzerine binada bulunmuşlardır.[376]
İbnu'l-Arabî, istihsânı açıklarken onun, delilin gereğinin terkini tercihten ibaret olduğunu ve ona bazı cüzîlerde bulunan bir muarız sebebiyle istisna ve ruhsat yolu üzere gidildiğini söyler. Sonra istihsanı kısımlara ayırır:
1) Örf sebebiyle delilin terki; yeminlerin Örfe havale edilmesi gibi.
2) Maslahata binaen terki; ecîr-i müşterekin (yani zanaatkarın) tazmini cihetine gidilmesi gibi.[377]
3) İcmâ sebebiyle terki; kadının katırının kuyruğunu kesen kimseye, onu tazmin ettirmek gibi.
4) Delilin, meşakkati kaldırmak ve insanlara kolaylık sağlamak amacıyla basit ve Önemsiz konularda terkedilmesi; meselâ aynı cinsten büyük miktarda yapılan ölçümlü alışverişlerde az miktardaki fazlalığın caiz görülmesi, yine az miktar için söz konusu olan bey' (alım satım akdi) ve sarfa[378] cevaz verilmesi gibi.
Yine o Ahkâmul-Kur'ân'da şöyle demiştir: İstihsân, bize ve Hanefîlere göre, iki delilden daha güçlü olan ile amel etmektir.[379]Umûm devamlı, kıyas da bidüziye (muttarit) olsa, bu durumda İmam Mâlik ve Ebû Hanîfe zahir olsun mânâ olsun herhangi bir delil ile umûmun (ve kıyasın) tahsis edilebileceği görüşündedirler. İmam Mâlik, maslahat ile tahsisi istihsânen kabul etmektedir. Ebû Hanîfe ise umûmun, kıyasa muhalif olarak gelen tek bir sahabî görüşü ile tahsise gidilmesini istihsan yoluyla caiz görmektedir. Her ikisi de birlikte kıyasın tahsisi ve illetin nakzı görüşünü paylaşmaktadırlar. İmam Şafiî ise, şer'î bir illetin sabit olmasından sonra tahsis edilemeyeceği görüşündedir. Bu, sadece genel delilin ve genel kıyasın gereği ile yetinilraeyip hükümlerin sonuçlarının da dikkate alınması demektir.[380]
Mâlikî mezhebinde istihsâna dair gerçekten çok şey vardır, el-Utbiyye'de Asbağ'dan şöyle dediği nakledilir: İki ortak, aynı temizlik süresi içerisinde bir câriye ile ilişki kurarlar. Cariye, bir çocuk doğurur; ortaklardan biri çocuğu reddeder, diğeri ise etmez. Çocuğun kendisinden olmadığını reddeden, onunla ilişkide bulunduğunu ikrar ediyor ve yaptığı ilişkide de inzal imkânı bulunuyorsa, reddine itibar edilmez ve (çocuğun oluşmasına sebep olan) o ilişkide müşterekmiş gibi olurlar. Ancak ikrarda bulunduğu ilişkide, azilde bulunduğunu iddia ediyorsa, işte bu takdirde Asbağ şöyle demektedir: "Ben bu durumda çocuğun diğerine katılmasını istihsânen gerekli görüyorum. Kıyas ise, ikisinin de eşit olmalarını gerektirmektedir. Çünkü azil yaparken, menisi belki de önceden gelmiş ve dışarı tam olarak atamamıştır, dolayısıyla durumun farkında olmayabilir. Nitekim Amr b. el-Asî bu gibi durumlar hakkında: "İpin ucu elden kaçabilir" demiştir. Devamla şöyle der: İlimde istihsân, bazen kıyastan daha galip olabilir. İbnul-Kâsım'ı işittim. O İmam Mâlik'-ten rivayet ederek şöyle diyordu: "İlmin onda dokuzu, istiksândır."
Bütün bunlar göstermektedir ki istihsân, delillerin gereğinden çıkmak değildir. Şu kadar var ki, delillerin ne gerektirecekleri ve sonuçlarının ne olacağı ele alınmakta ve değerlendirilmektedir. Zira eğer burada kıyas üzere devam edilecek olursa, o zaman ortakların ikisi de azil yapmışlar ya da inzalde bulunmuşlar gibi kabul edileceklerdi. Çünkü kıyasa göre ilişkiyi ikrar etmesi halinde azlin bir hükmü olmamaktadır ve çocuğun kendisine katılması hakkında azlin olup olmaması arasında bir fark bulunmamaktadır. Ancak istihsân, onun dediği doğrultudadır. Çünkü çocuğun olması çoğunlukla inzal halinde olur; azil halinde olması ise çok enderdir. Dolayısıyla hüküm galip olan doğrultusunda verilir[381] ki, bu da sözü edilenlerin bir gereği olmaktadır. Eğer delillerin şevki sırasında, onların nereye varacağı ve hangi sonuçları doğuracağı göz önünde bulundurulmasaydı o zaman, bu meselede azil ile inzal arasında bir ayınma gidilmeyecekti. Asbağ, istihsân konusuna fazlaca Önem vermiş ve: "Kıyasa fazla dalan kimsenin sünneti terketmesine ramak kalmıştır. İstihsân, ilmin direğidir" demiştir. Zikredilen deliller, onun sözünü desteklemektedir.
5) Geçen esastan çıkarılan bir diğer kaide de şudur: Zarurî ya da hâcî veya tekmîlî esasların ortaya konması halinde, şer'an razı olunmayan durumların ortaya çıkabileceği görülse, bu durumda sıkıntıya düşmeksizin mümkün mertebe onlardan korunmaya çalışmak şartıyla sözkonusu maslahatı gerçekleştirmek üzere harekete geçmek sahih olacaktır. Meselâ, nikâh sonucunda ailenin nafakasını temin gerekecektir, halbuki helâl yollar dar ve zor, haram ve şüpheli yollar ise çok ve kolaydır. Çoğu zaman aile için kazanç elde etmeye çalışırken caiz olmayan yollara girecektir. Ancak bu durum, yani evlenme sonucunda karşılaşacağı şeyler kişinin evlenmesine mani değildir. Çünkü evlenmeme sonucunda doğacak mefsedet, bu gibi durumlara düşebilme korkusundan daha büyüktür.[382] Eğer bu gibi endişeler zamanımızda dikkate alınacak olsa, nikâh diye birşey kalmaz, bu müessese temelden ortadan kalkar. Bu ise sahih değildir.
Keza ilim tahsil eden bir kimse, bu yolda göreceği, duyacağı kötü şeyler sebebiyle tahsilinden vazgeçemez. Cenaze merasiminde bulunmak, şer'î vazifeleri yerine getirmek... gibi yükümlülükler, eğer şer'an razı olunamayacak bazı şeylerin görülmesini gerektiriyorsa ve başka türlü bu görevleri yerine getirmek imkânı yoksa, arızî olan bu durumlar bu görevleri aslî konumlarından çıkarmaz. Çünkü bunlar dinin esaslarından ve kulların maslahatalarım gerçekleştirecek önlemlerdir. Sâri' Teâlâ'nın maksatlarından anlaşılan budur. Şer'î maksatların çok iyi anlaşılması gerekmektedir. Zira ihtilafların ve çekişmelerin esasını onların iyi anlaşılmaması oluşturmaktadır. Bu anlattıklarımıza muhalif olarak selefi salihten nakledilenlere[383] gelince, onlar şahsa özel mahiyette olan şeylerdir (ka-dâyâ a'yân) ve teker teker ele alınıp mahiyetleri ve niçin öyle yaptıkları dolayısıyla izah edilen hususa uygun olup olmadıkları öğrenilmeden hüccet olma özellikleri yoktur.
Özetle bu kaide de, amellerin neden olacakları sonuçların dikkate alınması esası Üzerine bina edilmiştir. Dolayısıyla onların dikkate alınması ve değerlendirilmesi her hükümde mutlak surette gerekli olmaktadır.
Daha önce ihtilâf mahallerinden genel olarak bahsedilmiş, tafsilâta girilmemişti. İbnu's-Seyyid, şeriat âlimleri arasında mevcut bulunan görüş ayrılıklarının sebeplerine dair bir kitap yazmış ve orada ihtilâf sebeplerini sekiz olarak göstermiştir:
(1) Lâfızlarda müşterekliğin[385]bulunması ve bunların tevile açık olmaları. Bunu da kendi arasında üçe ayırmıştır:
a) Müfred lâfzın konulusunda müştereklik; [386] ya da hırâbe[387] suçunun cezasını belirten âyette[388] gecen
b) Kelimenin değişik kalıplara sokulması (tasrif) sırasında ortaya çıkan müştereklik;
âyetinde[390] olduğu gibi.
c) Terkipten doğan müştereklik;âyetlerinde olduğu gibi.[391]
(2) Lâfzın hakikat ve mecaz olarak kullanılır olması. Bunu da üç kısma ayırmıştır:
a) Lâfzın kendisinden kaynaklanan; "nüzul" yani Allah Teâlâ'nın dünya semasına indiğini ifade eden hadis gibi. Keza,âyeti de[392] böyledir,
b) Lâfzın hallerinden kaynaklanan;âyetinde olduğu gibi. Buradaki görüş ayrılığının şeklini açıklamamıştır.[393]
c) Terkip halinden kaynaklanan; mümtenf (imkânsız) olan birşeyin mümkün olan bir şekilde gelmesi ya da bunun aksi olması gibi. "Vallahi, eğer Allah bana kâdirse, elbette beni âlemlerden hiçbirini azap etmediği azaba çekecektir"[394] hadisi ile, başka surette gelen benzer sözler gibi. Meselâ, emrin haber şeklinde, Övgünün yerme şeklinde, çoğaltmanın azaltma şeklinde gelmesi ya 4a bunların aksi bir tarzda gelmesi gibi.
(3) Delilin, hükme müstakillen delâlet edip etmemesi arasında dönmesi. Meselâ Ebû Hanîfe, İbn Ebî Leylâ ve İbn Şübrüme'nin satım akdi ve şart konusundaki tutumlarını gösteren el-Leys b. Sa'd hadisi gibi.[395]Keza cebir, kader ve iktisâb meselesi gibi.[396]
(4) Delilin umûm ve hususa ihtimali bulunması: "Dinde zorlama yoktur[397]"Ve Âdem'e bütün isimleri öğretti"[398]âyetlerinde olduğu gibi.
(5) Rivayet ihtilâfı. Bu konuda sekiz illet bulunabilir ki bunlara daha önce işarette bulunulmuştu.
(6) İctihâd ve kıyas konuları.[399]
(7) Nesh bulunup bulunmadığı iddiası.
(8) Delillerin hem mübahlığa hem de daha başka hususlara delâlet edecek şekilde gelmesi. Cenazeler üzerine ezan okuma ve tekbir alma, kıraat şekilleri hakkındaki ihtilâflar gibi.
İbn Seyyid'in kitabına aldığı başlıklar bunlar. Konu ile ilgiii tafsilat arzu edenler bu kitaba baksınlar. Ancak, onun zikrettiklerinin tümü geçen esasa vurulduğu zaman, konuyla ilgili işin özü elde edilmiş olur. Başarı ancak Allah'tandır. [400]
Bazı ihtilâflar vardır ki, dikkate alınmaz. Bunlar iki kısımdır:
Şeriatta kesin bulunan esaslara ters düşen hatalı görüşler. Buna daha önce işarette bulunulmuştu.
Zahiren muhalif gibi gözükmekle birlikte aslında öyle olmayan görüşler. Bu kısımdan olanlar daha çok, Kitap ve sünnetin tefsiri sadedinde olur. Dikkat edilecek olursa müfessirlerin, seleften Ki-tab'ın lâfızlarının mânâlarına yönelik ilk bakışta birbirine muhalif gibi gözüken görüşler naklettikleri görülür. Fakat biraz üzerinde durulduğu zaman, onların, hepsini de içine alabilecek bir tarzda ifadelerinin mümkün olduğu görülür.[401] Şu halde bu gibi görüşleri, sahiplerinden hiçbirinin maksadını ihlâl etmeksizin birleştirmek mümkündür ve bu durumda görüş ayrılığından bahsetmek ve bu kabilden farklı görüşleri, dikkate alınması gereken muhalif görüş gibi değerlendirmek doğru olmaz. Aynı durum, sünetin açıklanması, keza imamların fetvaları ve ilmî meseleler hakkındaki sözleri hakkında da geçerlidir. Bu husus, üzerinde durulması gereken bir konudur. Çünkü aslında görüş ayrılığı bulunmayan bir meseleyi ihtilaflı bir konu olarak nakletmek, nasıl ki görüş ayrılığı bulunan bir konunun üzerinde ittifak edilmiş bir konuymuşcasına takdimi yanlışsa aynen onun gibi yanlıştır.
Bu husus açıklık kazandıktan sonra deriz ki: Bu ikinci kısımdan olan yerlerde görüş ayrılığından bahsetmenin sebepleri vardır:
Söz konusu lâfzın tefsiri hakkında Rasûhıllah'tan (s.a.) ya da sahabeden birinden veya daha başkasından birşey zikredilir ve onlardan nakledilen o şey, lâfzın kapsamının bir kısmını oluşturur. Sonra bir başkası, yine lâfzın kapsamı dahilinde bulunan daha başka şeyler söyler. Daha sonra müfessirler her ikisinin ifadesine de aynen yer verirler. Bunun sonucunda da, sanki konu ile ilgili görüş ayrılığı varmış zannedilir. Oysa ki hakikatte böyle birşey yoktur. Meselâ "el-menn" hakkında, onun yufka ekmek olduğunu söylemişlerdir. Bunun yanı sıra onun zencebîl[402] olduğu veya kudret helvası (terencebîn[403]) olduğu da söylenmiştir. Keza ona suya kattıkları bir içecek de demişlerdir. (İn'âm ve ihsanda bulunmak mânâsına gelen) "el-Menn" lâfzı, bunların hepsini de kapsamaktadır. Zira Allah Teâlâ, onlara bu sayılan şeylerle in'âm ve ihsanda bulunmuştur. Bu noktadan hareketledir ki hadiste: "Mantar (el-kem'e), Allah Teâlâ'nın İsrailoğulları üzerine indirmiş olduğu "menn"dendir"[404] buyurulmuştur. Buna göre "el-menn", nimetler cümlesidir ve onun hakkında görüş beyan edenler, sadece ondan birer örnek zikretmiş gibi olurlar.
Nakil sırasında, hepsi de aynı mânâya çıkacak farklı şeyler zikredilmesi. Bu durumda tefsir, aslında aynı görüş üzerinde olmakla birlikte farklı lâfızlarla nakledilmesi sanki konu hakkında görüş ayrılığı varmış intibaını verir. Meselâ "es-selvâ" kelimesi hakkında, bıldırcına benzer bir kuştur demişlerdir. Bunun yanı sıra şöyle şöyle Özelliği olan kırmızı bir kuş, Hind kökenli serçeden büyük bir kuş olduğu da söylenmiştir. Keza "el-menn" hakkında "ağaçlar üzerine yağan birşeydir ve yenilir"; "tatlı bir reçinedir" "kudret helvasıdır (terencebîn)"; "kalın kıvamlı üzüm şırası gibi birşeydir"; "donmuş baldır" da denilmiştir. Bu gibi şeylerin aynı şey üzerine hamledilmesi doğru olur ve dolayısıyla konu ile ilgili görüş ayrılığı bulunmaz.
Görüşlerden biri lâfzın lügat yönünden tefsiri, diğeri ise mânâ açısından tefsiri şeklinde olur. Tabiî ki i'râb[405]açısından yapılan izah ile mânâ açısından yapılacak olan izah arasında fark olacaktır. Bununla birlikte her ikisi de sonuçta aynı hükme çıkacaktır. Çünkü lâfzın üzerinde lügat açısından durulması, aslî vaz'm izahı anlamına gelir. Diğeri[406]ise, kullanılış halindeki mânânın izahına yönelik olur. Nitekim:âyeti[407] hakkında "el-mukvîn"den maksadın yolcular olduğunu söylemişlerdir. Keza "çöl bir arazi üzerine inenler" mânâsı da vermişlerdir. Aynı şekilde:
âyetindeki "kâri'a"[408] hakkında da "ansızın kendilerini yakalayan musibet" mânâsı yanında, Rasûlullah'm (s.a.) seriyyelerinden biri mânâsı da verilmiştir. Örnekleri çoğaltmak mümkündür.
Mevcut görüş ayrılığının aynı nokta üzerinde bulunmaması. Meselâ, "Mefhûmun umûmu var mıdır, yok mudur?" meselesindeki ihtilâfları böyledir.[409] Şöyle ki: Mefhûmun delilliğini kabul edenler, [2171 onun mantûkun dışında kalan şeyler için âmm olduğunda ihtilâf etmemektedirler. Umûmunu kabul etmeyenler ise, bununla, mantûkun bulunması sebebiyle umûmun sabit olamayacağını kastetmiş olmaktadırlar. Bu haliyle konu, üzerinde ihtilâfın bulunmadığı bir konu olmaktadır. Pek çok mesele bu kabildendir. Aslında konu hakkında görüş ayrılığı yoktur ancak, görüşler nakledilirken, sanki mesele ihtilaflı imiş gibi nakledilir.
Aynı imama nisbetle farklı görüşlerin olması gibi fertlerin kendilerine has durumların olması. Zaman içerisinde muctehid görüşünü değiştirebilir ve daha önce verdiği fetvasından dönerek farklı bir görüşe geçebilir. Böyle bir durumda mesele hakkında ihtilâf bulunduğunu söylemek doğru olmaz. Çünkü imamın birinci görüşünden dönerek ikinci görüşe geçmesi, birinciyi attığı ve ikinci görüşünün onu neshettiği anlamına gelir. Bu konuda bazı son devir hukukçularının karşı görüşleri varsa da, doğrusu bizim söylediğimiz-dir. Buna, daha Önce geçen şeriatın tek hüküm üzere olduğu ve aksinin caiz olmadığı İlkesi de delâlet eder. Bu durum bazen, zikredilenden daha genel bir mahiyet arzedebilir. Meselâ, ulemâ bir konuda ikiye ayrılır, sonra bu iki gruptan biri diğerinin görüşüne döner ve böylece ortada ihtilâf kalmaz. Nitekim İbn Abbâs'm müt'a nikâhı ve ribâ'l-fadlın[410]helâlliğine dair eski görüşünden dönmesi, keza inzal olmasa dahi sırf sünnet mahallinin girmesi sebebiyle gusül gerekeceği konusunda Ensâr'ın Muhacirlerin görüşüne dönmeleri[411] böyledir. Dolayısıyla bu gibi meselelerin ihtilaflı konulardan sayılması uygun değildir.
İhtilâfın hükümde değil de amelde vuku bulması. Kıraat i-mamlarının kıraat şekillerindeki ihtilâfları böyledir. Onlar okudukları kıraatleri, diğer şekilleri inkâr ederek, sadece kendi kıraatlerinin doğru olduğu iddiasıyla okumamaktadırlar. Aksine diğerlerinin de sahihliğini kabul etmektedirler. Bu durumda aralarındaki görüş ayrılığı sadece tercihlerde olmaktadır ve bu gerçekte bir ihtilâf değildir. Çünkü sıhhati üzerinde ittifak ettikleri nakillerde ihtilâf etmezler.[412]
Ayet ya da hadisin tefsirinin aynı müfessirden farklı ihtimaller gözönünde bulundurularak yapılmış olması ve her ihtimale uygun düşecek sonuçlara varması ve bu arada tercih konusunda bir görüş ayrılığından bahsetmemesi, aksine mânâların geniş tutulması esasından hareket etmesi. Bu da, görüş ayrılığı olarak kabul edilmez. Çünkü gerçek anlamda bir ihtilâftan bahsedebilmek için, her görüş sahibinin sadece bir ihtimali benimsemiş olması ve o onu tercih ettiği delil ile desteklemesi ve böylece diğer görüşlere iltifat etmemesi gerekir. Burada ise böyle bir durum yoktur.
Görüş ayrılığının, aynı mânânın (meselâ hakikate mi yoksa mecaza mı hamledileceği gibi) ne üzere indirileceği hususunda vuku bulması. Meselâ sonuç aynı olmakla birlikte bir kısmının mecaza hamletmeleri, diğer bir kısmının ise hakikate hamletmeleri gibi. Nitekim "Allah ölüden diri çıkarır, diriden ölü çıkarır"[413] âyeti hakkında müfessirlerin yaptığı böyledir. Onlardan kimisi, âyette geçen hayat ve ölümü hakikî mânâsı üzerine almış, kimi de mecaza hamletmiştir. Mânâ bakımından aralarında ise bir fark bulunmamaktadır. Benzeri bir örnek de şudur: İbn Cinnî, İsa b. Ömer'den —bir başkasından da nakledilmiştir— şöyle nakleder: Zü'r-Rümme'yi şu şiiri okurken işittim:
Bunun üzerine ona: "Bu şiiri daha Önce bana şeklinde okumuştun?!" dedim. aynıdır, diye cevap verdi.[414] Aynı duruma âyeti hakkında da vâriddir. Zira onun hakkında "gündüz gibi bembeyaz, hiçbir şey yok" mânâsı verildiği gibi "gece gibi simsiyah, hiçbirşey yok" mânâsı da verilmiştir. Her ne kadar birbiri ile asla bir araya gelmesi mümkün olmayan iki zıd şey ile teşbih edilmiş olsa da ifade edilmek istenen maksat aynı şeydir.
Görüş ayrılığının tevilde ve zahirin haricî bir delilin gereğine hamledilmesi sırasında meydana gelmesi. Burada tevile girişen herkesin maksadı, lâfzın, zahirinden alınarak tevili gerekli kılan delil ile uyuşacağı bir yöne hamle dilmesi dir ve bu konuda yapılan bütün teviller birbirine eşittir. Dolayısıyla murad olunan mânâ hakkında bir görüş ayrılığı bulunmamaktadır.[415] Bu tür teviller daha çok, zahirî teşbihi anımsatan lâfızlarda olur. Diğerlerinde de çokça bulunur. Meselâ, meclis muhayyerliği getiren hadiste[416]İmam Mâlik'in görüşüne[417] müsteniden yapılan teviller böyledir.
Maksat aynı olduğu halde onu ifade etmek için kullanılan ifadelerde meydana gelen görüş ayrılığı. Meselâ haber hakkında ihtilâf etmişlerdir: Acaba haber sadece doğru ve yalan diye iki kısma mı ayrılır? Yoksa, ne doğru ne de yalan olan bir üçüncü kısım daha mı vardır? Bu tamamen ifadede söz konusu olan bir ihtilâf olup, mânâ üzerinde ittifak bulunmaktadır. Farz ve vâcib kavramları hakkında da durum aynıdır. Hanefîler ile diğerleri arasındaki fark, bu kavramlardan ne kastedildiği esası üzerine kuruludur. Kadı Abdulvahhâb "Vitir vacip midir?" meselesi hakkında şöyle der: "Eğer Hanefîler bu sözleriyle "Terki haramdır ve o kişi bu yüzden cerhedilir ve adalet vasfını yitirir" demeyi kastediyorlarsa, o zaman bizimle onlar arasındaki görüş ayrılığı, delillerin kapsaması imkânı bulunan bir mânâda olmaktadır. Eğer bunu demek istemiyorlar ve 'Terki haram değildir ve terkeden kişi bu yüzden cerhedi-lerek adalet vasfını yitirmez" demeyi[418] kastediyorlarsa, o zaman onun vacip diye isimlendirilmesi, sadece sözde kalan bir ihtilâf olur [220i ve ona karşı delil getirme çabasına girmek doğru olmaz. Onun bu dedikleri vakıa doğrudur. Çünkü ıstılahların seçimi konusunda illâ da şu olacak diye bir kayıt yoktur. Lâ müşâhhate fi'l-ıstılâhât. Bu durumda mevcut surî ihtilâf üzerine zaten bir hüküm de terettüp etmeyecektir. Dolayısıyla bu gibi ihtilâfları gerçek mânâda görüş ayrılığı kabul etmek doğru olmaz.
Buraya kadar saydıklarımız, mevcut görüş ayrılıklarının dikkate alınmaması gerektiği on yer olmaktadır. Müctehidin bunları hep aklında tutması gerekir ki, diğerlerini bunlara kıyas edebilsin, herhangi bir gevşeklik gösterip de, icmâa muhalefet[419]gibi bir duruma düşmesin.
Şöyle denilebilir: İlk bakışta görüş ayrılığı gibi gözüken şeyler, işin aslına bakıldığı zaman uzlaşmaya çıkan şeylerdir.[420]Şöyle ki:
Daha önce de ortaya konduğu üzere şeriat sonuç itibarıyla tek bir görüşe varır. Şer'î meselelerde mevcut bulunan ihtilâflar, onların hükmünün açık ve net bulunan iki ucun arasında yer alır olmasından ve müctehidlerin farklı yaklaşımlarından, bazı delillerin kendilerine gizli kalmasından ve onlara vakıf olamamalarından kaynaklanmaktadır.
Bu ikincisi hakkında gerçek anlamda bir görüş ayrılığından bahsetmek mümkün değildir. Zira şayet müctehid, kendisine gizli kalan delillere vakıf olacak olsaydı, kendi görüşünden vazgeçecekti[421] Bu yüzdendir ki, kadılarca delillere muhalif olarak verilen hükümler geçerli sayılmamaktadır.
Birinciye gelince, iki uç arasında hükmün gidip gelmesi demek[422], her bir müctehidin Sâri' Teâlâ'nm ikisi arasındaki müb-hem olan kasdını araştırması ve O'nun kasdına götürecek delili bulması ve ona tâbi olması demektir. Müctehidler bu iki kasıdda[423] tam bir mutabakat içerisindedirler ve onlardan her biri şayet kendi ulaştığı görüşünün aksi ortaya çıkacak olsa, derhal ona dönecek ve daha önce muhalifi olan o müctelıid ile uyum içine girecek haldedir. Dolayısıyla bu kısım da mânâ bakımından ikinci kısma rari bir hal almaktadır.[424] Şu halde gerçekte ihtilâf, Sâri' Teâlâ'nın tek olan maksadına ulaştıran yolda olmaktadır. Şu kadar var ki, müctehidin kendi içtihadı sonunda ulaştığı görüşten, bir beyan olmaksızın dönmesi ittifak ile mümkün değildir. Bu hem her müctehidin içtihadında isabetli olduğu (ımısavvibe) görüşüne, hem de sadece biri hariç diğer müctehidlerin hatalı olacağı görüşüne göre böyledir. Zira bir müctehidin, bir başkasının görüşü ile —isterse o da isabetli görülsün— onun hatalı olduğunu kabul etmesi halinde olduğu gibi amel etmesi caiz değildir. Her müctehidin içtihadında isabetli olduğu (musavvibe) görüşüne göre, isabet izafîdir.[425] Dolayısıyla iki görüş bu açıdan bakıldığı zaman tek bir görüşe[426] çıkmaktadır. Durum böyle olunca da onlar aslında muhalif değil müttefik olmaktadırlar. İşte bu noktadan hareketledir ki, içtihadı meselelerde farklı görüşlere sahip olan müctehidler arasında karşılıklı dostluk, şefkat, saygı ve sevgi olagelmiş, bunlar birbirine düşman gözüyle bakan gruplar, ayrı ayn fırkalar haline dönüşmemişlerdir. Çünkü hepsi de, Sâri' Teâlâ'nın kasdına ulaşma konusunda birleşmektedirler. Şu halde yolların ayrı olması etkin değildir. Bu aynen farklı ibadetlerle Allah'a kullakta bulunan kimselerin arasında ihtilâf olmayısı gibidir. Meselâ, biri namaz ile, diğeri oruç ile, bir üçüncüsü sadaka ile, bir başkası daha farklı bir ibadetle Allah'a yaklaşmaya çalışır. Bu halleriyle onların hepsi de —her ne kadar yöneliş şekilleri farklı farklı da olsa— Ma'bûd olan Allah'a yönelme esası üzerinde birleşmektedirler.Müctehidlerin durumu da aynı şekildedir. Madem ki onların maksadı, Sâri' Teâlâ'nın kasdını yakalamaktır, o halde sözleri bir, görüşleri aynı demektir. Bunun içindir ki hem onlar hem de kendilerini taklit eden kimseler için —daha önce de geçtiği gibi— ihtilaflı görüşlerle amel etmek sahih değildir. Zira ihtilaflı görüşlerfe amel etmek ve onlarla kulluk icrasında bulunmak, sonuç itibarıyla Sâri' Teâlâ'nın maksadına ulaşmak değil, he-va ve heveslere tâbi olmak anlamına gelmektedir. Görüşlerin bizatihi kendileri maksûd değillerdir, aksine onlar üzerinde birleşi-len maksadın elde edilmesi ve öğrenilmesi için önem taşırlar. Şu halde kulluk icrasının (taabbud) üzerinde birleşilmiş bir şekil olması gerekmektedir, aksi takdirde sahih olmaz. Allah'u a'lem!
Böylece lâfızda kalmayan gerçek anlamda bulunan görüş ayrılıklarının (hilaf) saptırıcı hevâ ve heveslerden kaynaklandığı, icmali ve tafsili olarak delillere tâbi olmak suretiyle Sâri' Teâlâ'mn kasdına ulaşma çabasından kaynaklanmadığı ortaya çıkmaktadır. Şu halde gerçek anlamda görüş ayrılığı, hevâ ve heves sahipleri tarafından ileri sürülen ihtilâflardır. İşin içine hevâ ve heves girdi mi, bu, galebe çalmak, şöhret olmak gibi arzularla —konunun ihtilaflı olduğu da ileri sürülerek— nassların müteşâbih olanlarına uyulmasına sebep olur ve bu da ayrılık, kopma, düşmanlık, kin ve husûmet gibi sonuçlara götürür. Çünkü hevâ ve hevesler farklı olduğundan, onların gereği doğrultusunda hareket edildiğinde anlaşmanın sağlanmasına imkân yoktur. Oysa ki şeriat, hevâ ve heveslere tâbi olmanın kesin olarak önünün alınması için gelmiştir. Hal böyle iken eğer nefsânî arzular, delilin bir kısım öncülleri halini alıyorsa, elbette ki o delil, sadece ve sadece hevâ ve heveslere tâbi olma sonucundan başkasını doğurmayacaktır. Bu ise şeriata muhalefettir; şeriata muhalefetin de dinde bir yeri yoktur. Hevâ ve heveslere uyma, eğer şeriata uyma zannı ile yapılıyorsa, bu bir sapıklıktır. O yüzden de bid'atler sapıklık olarak nitelenmiş ve "her bid'at dalâlettir" buyurulmuştur. Çünkü bid'at sahibi, kendisinin isabetli olduğu kuruntusuna kapılması hasebiyle hatalıdır. Hevâ ve heveslerin amellere karışması her zaman için açık değildir.[427]
Sonuç olarak diyoruz ki, hevâ ve heveslerine uyan kimselerin görüşleri, şeriatta dikkate alınması istenen görüş ayrıhklarınden sayılamaz. Dolayısıyla şer'î mesâilde bu cihetten herhangi bir görüş ayrılığının bulunduğundan bahsetmek doğru olmaz.
İtiraz: Bu sonuç kabul edilemez. Çünkü âlimler onların görüşlerini şer'ı hilaf meyanında dikkate almışlar, usûl ilimlerinde onların sözlerini nakletmişler, üzerlerine çeşitli ayrıntılar getirmişler, icmâın oluşması konusunda onları da dikkate almışlardır. Bütün bunlar, onların görüşlerinin dikkate alınması demektir.
Cevap: Bu itiraza iki açıdan cevap vermek mümkündür:
Bir kere biz, âlimlerin onların görüşlerine değer verdikleri ve dikkate aldıkları iddiasını kabul etmiyoruz. Aksine onlar, bu tür görüşlere, —aynen yahudi, hıristiyan ve diğer milletlerin görüşlerini zikredip, onların yanlış olduklarını beyan etmeleri gibi— sırf onları reddetmek ve sakatlıklarını göstermek için yer vermişlerdir. Bu durum usûl ilimlerinde açıktır. Onlar üzerine getirilen ayrıntılar da, nihayet onların üzerine kurulmuştur.
Haydi diyelim ki âlimler onların görüşlerine değer vermişlerdir. O zaman bu, onların görüşlerine ulaşırken mutlak anlamda nefsânî arzularına uymuş olmamaları açısından olacaktır. Mutlak anlamda hevâ ve heveslere uyan kimse, şerîatı temelden kabul etmeyen kimselerdir. Ama bir kimse şerîatı tasdik eder, sonra onda ilerler ve hakkında, 'sadece delilin gereğine uyar, delil kendisini nereye çekerse oraya gider' zannının besleneceği bir dereceye ulaşırsa, böyle bir kimse hakkında mutlak anlamda hevâ ve heves peşindedir denemez. Aksine o kişinin şeriata tâbi olduğundan, şu kadar var ki, müteşâbihlere uyması sebebiyle işin içine nefsânî arzularını da karıştırmış olduğundan söz edilir. Bu haliyle o, bir taraftan nefsânî arzularını işin içine kattığından hevâ ve heveslerine tâbi zümre ile ortak yöne sahiptir, diğer taraftan da hak ve hakikat ehli ile müştereklikleri vardır; zira bir anlamda delile tâbi olmakta ve onun gereğinden başkasını kabul etmemektedir. Kaldı ki, bunların aynı şeye ulaşma gibi hak ve hakikat ehli ile nihâî olarak maksat birlikleri de bulunmaktadır. Bu da şeriata uymadır. Meselâ en şiddetli görüş ayrılıklarının bulunduğu konu Allah'ın sıfatları konusudur ve kimisi bunları inkâr eder, kimisi de isbat. Buna rağmen biz her iki gruba da baktığımız zaman, onlardan her birinin Allah Teâlâ'nın her türlü noksanlıklardan tenzih edilmesi, kusurlardan beri kılınması ve sonradan yaratılmışlara benzetilmemesi gibi delillerin gereği olan bir esas etrafında dönüp dolaştıklarını görürüz. Onların yolda ihtilâf etmeleri, her iki taraf hakkında da asıl olan bu kasdı ihlal etmeyebilir. Usûlle ilgili diğer meselelerde de durumun böyle olduğu görülür. Burada şunu da eklemek gerekir: Bu meselelerden bazıları vardır ki, vürudunda problem bulunmakta ve esasen onlara dalınması riskli olmaktadır. Bu yüzden de şeriatta, onların bid'atleri sebebiyle İslâm'dan çıkmış olduklarına dair bir açıklık bulunmamaktadır.
Sonra, onlar müslümanlarm çoğunluğu içerisinde yer almışlar, kendilerince zahirde müctehidlerin takındığı tavrı takınmışlardır. Sâri' Teâlâ ise, genelde onların açıkça belirlenmesi yoluna gitmemiştir. Bu durumda onlar ancak ictihâd yoluyla belirlenmiş olacaklardır. İçtihada temel alınacak şeyler ise farklılık arzeder Bu durumda onların görüşlerini de nakletmekten, yazılan eserlere almak suretiyle onları dikkate almak ve üzerinde durmaktan, uygunlukta ve ayrılıkta onlara da itibar etmekten başka yol yoktur. Böylece görüşler hakkında sürekli bir değerlendirme imkânı elde edilmiş olur. Aksi takdirde onlara nisbet edilen herşey —hak da olsa— reddedilir ve hak olanı bâtıl olanından ayırdedilmez. Bu konu ile ilgili Ki-tâbu'l-İcmâ'da açıklama bulunmaktadır.[428] İşte bu gerekçelerin bulunması sebebiyle, onların karşı görüşleri de hilaf meyamnda nakledilmiştir.
İşin aslına gelince, onların hak ve hakikat ehli ile birleştikleri yerde uyuşma meydana gelmekte, ihtilâf ettikleri yönden ise ayrılık doğmaktadır. Bu durumda, uyuşma noktasında işin esasında da öyle olduğu, sahih bulunduğu ve birlik sağlandığı için bir görüş ayrılığı bulunmamaktadır. İhtilâf yönünden ele alındığında ise, onlar bu konuda kesin olarak hatalı bulunmaktadırlar. Bu haliyle görüşleri, "zelle"ler mesabesinde bulunmakta ve hilafta dikkate alınması gereken farklı görüş kabilinden sayılmamaktadır. Şu halde nereden bakılırsa bakılsın ittifak mevcut bulunmaktadır.
Bu meseleden çıkan sonuç şudur: İslâm'ın hükmü, her bir şer'î meselede tektir; farklı imiş gibi gözükse bile işin aslı Öyle değildir ve farklı görüşler sonuçta hep teke râcidir. Eğer sözü uzatma endişesi olmasaydı, konu ilgili deliller ve doyurucu örnekler verilmek suretiyle yeterince açıklanabilirdi. Ancak bu arzettiklerimizin konu ile ilgili yeterli olduğu kanaatindeyiz. Bu yüzden de sözü uzatmak istemiyoruz. Doğruya muvaffak kılan Allah'tır. [429]
Daha önce ictihâd için müctehidin sahip olması gereken ilimlerden söz edilmiş ve onları elde ettiği zaman herhangi bir kayıt aranmaksızın kendisinin ictihâd etme yetkisi bulunduğu açıklanmıştı.
Geriye ne kadar bir ilme sahip olursa kendisine ictihâd etme yetki ve görevinin teveccüh edeceği konusunda durmak kalmıştı. Şöyle ki: İlim talibi, tahsiline devam ettikçe üç aşama/mertebe ile karşılaşır:
Ezberlediği konular hakkında yavaş yavaş düşünmeye ve onların sebeplerini araştırmaya başlama aşaması. Bu tahsil ettiği şeylerin[430] yavaş yavaş farkına varması sonucunda ortaya çıkar; ancak henüz mücmeldir ve muhtemelen bazı meseleler hakkında küllî olarak değil de cüz'î olarak ortaya çıkar ve bazen de tam belirgin bir halde bulunmaz. Bu halde iken o, araştırmasını sürdürür ve bu sırada hocası kendisine içinde bulunduğu aşamaya uygun düşecek şekillerde yardımcı olur; yolu boyunca maruz kaldığı evhamlarını giderir, problemlerini çözer, yolu üzerinde yürümesi esnasında karşılaşacağı problemlerini giderecek noktalara işaret eder, ayaklarının kaymaması, şaşkınlığa düşmemesi için önlemler alır ve onu eğitmeye devam eder ve böylece sağa sola yalpalamadan sırat-ı müstakim üzere inceleme ve araştırma yapabilmesinin imkânlarını hazırlar.
Böyle bir ilim talibi, bu aşamada kaldığı sürece şer'î kaynaklarla çekişme pozisyonlarına girer; bir kendi asılır, bir kaynaklar asılır, onlara karşı çıkar, onlar kendisinin yolunu keser. Bütün bunları yaparken onların esaslarını öğrenmeyi, hikmetlerine ve maksatlarına ulaşmayı arzular; fakat henüz bunlar açık ve seçik olarak kendisi için belirlenmiş bir halde değildir. Böyle bir ilim talibinin araştırma ve inceleme yaptığı bir konuda ictihâd etmesi doğru olmaz. Çünkü ictihâd için gerekli olan altyapı henüz kendisi için tamamlanmış değildir ve bu haliyle o, ictihâd edeceği konu hakkında, kalbi tam olarak yatacak şekilde açık seçik bir beyyine üzere bulunmamaktadır. Böyle bir kimsenin yapması gereken şey, içtihada yeltenmemek ve taklit yolunu tutmaktır.
Orta aşama: Araştırma, inceleme ve değerlendirme sonucunda tahsil ettiği şeylerin mânâsının, şer'î burhanın kendisini ulaştıracağı şekil üzere tahkiki mertebesi.[431] Bu aşamaya ulaşan ilim talibi için artık yakın (kesin bilgi) hasıl olur ve konu ile ilgili hiçbir şüphesi bulunmaz. Hatta bu aşamadaki bir kimse hakkında şüpheler —eğer varsa tabiî— elinde bulunan şeylerin sıhhatini gösteren deliller mesabesinde olur ve o, kendi elde ettiği şey hakkında şüphesi bulunan kimseler hakkında hayret eder hale gelir. Aynen gözü olan bir kimsenin gündüzün aydınlığını görememesine gösterilecek hayret gibi. Ancak durum bu minval üzere devam ederken iş, mahfuzatmın[432] hıfzından hükmen yok olması gibi —her ne kadar fiilen mevcut ise de— bir noktaya kadar gider. Tabiî bunun sonucunda şer'î meseleler hakkında, aleyhinde ya da lehinde herhangi bir husûsî nass bulunmuş bulunmamış hiç aldırış etmeksizin (küllilerden hareketle) kesin bir hükümde bulunmaya kadar gider ve bunda en ufak bir tereddüt göstermez.[433]
İlim talibinin bu mertebeye[434] ulaşması halinde, acaba kendisi için şer'î hükümler konusunda ictihâd etmesi doğru, olur mu? Yoksa olmaz mı? İşte bu nokta, üzerinde durulması gereken, karışıklıklara ve görüş ayrılıklarına sebep olan bir konudur.
Cevaz taraftarları şöyle diyebilirler:
a) Madem ki şer'î maksatlar bu mertebeye ulaşan ilim talibi için gün ışığından daha açık bir hal almıştır, şer'î nassların mânâları açıklık kazanmış ve tam bir uyum halinde ve birbirini, destekler bir hal almıştır, tahsil edeceği başka bir i ilim kalmamıştır[435]. Bu mertebedeki bir kimsenin elde etti-
ği şey, şeriatın küllî esasları, din edinmenin direği, teklifin menbaıdır. Bu durumda o kimse nass ile belirlenmiş tafsilata ya da onların cüzîyyâtına ha bakmış, ha bakmamış ne farkedeçektir. Zira bu konuda yapılacak değerlendirme, kendisine bir katkıda bulunmayacaktır. Eğer öyle olacak olsaydı, o zaman bu mertebeye zaten ulaşmış olamazdı. Halbuki biz onun bu mertebeye ulaşmış olduğunu kabulleniyoruz. Bu bir çelişki olur.
b) Hakkında nass bulunan cüziyyât üzerinde durmaktan maksat, şer'î küllî esaslara ulaşmak[436] ve böylece vereceği fetvaları elde edilecek olan küllî esaslar üzerine oturtmak, ictihâd yoluyla varacağı hükümleri onlara vurmaktır. Eğer bu amaç zaten mevcut ise, o takdirde cüziyyâta gitmek zaten var olan birşeyin yeniden elde edilmesi (tahsîlu'l-hâsıl) anlamına gelir ki bu da muhaldir.
c) Şer'î maksada ait olan küllî, elbette ki cüziyyât ve husûsiy-yâta derinlemesine vukufiyet sonucunda kendisi için mun-zabıt hale gelmiş, onların mânâlarına muttali olma yoluyla da ulaştığı bu dereceye ulaşabilmiştir. Her ne kadar ona göre küllî mânânın onları kuşatması sebebiyle hâkim konumda değilse de, aslında hâkim durumdadır.[437] Çünkü küliî olan mânâ onlardan elde edilmiş ve bu yolla munzabıt bir hal almıştır. Bu yüzdendir ki bu mertebeye ulaşmış bir kimse, herhangi bir konu hakkında kesin bir hükümde bulunduğu zaman mutlaka kendisini destekleyen cûz'î deliller bulunur[438] ve o hükmü teyid ve tasdik eder. Eğer böyle olmasaydı, ne desteklerdi, ne de yardım ederdi. Hal böyle olunca bu mertebe sahibi olan kimsenin istinbât ve içtihada gerçekten kadir bir konumda olduğu ortaya çıkar. Ulaşılmak istenilen sonuç da budur.
Bu mertebede olan kimseye ictihâd etme yetkisi tanımayanlar ise tezlerini şu şekilde delülendirebilirler:
a) Bu mertebe sahibi kimse, bu mertebenin hakikatleri ile yüzyüze geldiğinde, amaçlarının birbirini desteklediğini gördüğünde, kendince kat'î bulunan şeyler kesin delil ile ittisal peyda edince, şeriat onun hakkında, hiçbir kimsenin ayağının kaymayacağı, hiçbir husûsî meselenin şaz halde itibardan düşmeyeceği yeknesak bir durum ve düzenli bir yol halini alır. (Ancak bu durumda o cüz'î üzerinde durmayı terkedemez). Terketmesi halinde mutlaka her ikisinin de itibara alınması zorunlu olan uçlardan biri terkedilmiş olur.[439]Zira Deliller bölümünde de açıklandığı üzere cüz'î nassların ihmal edilerek sadece küllî esasların dikkate alınması da, bunun aksi de hatalıdır. Durum böyle olunca, hali böyle olan bir kimse, eksiklerini tamamlayıncaya kadar ictihâd derecesine ulaşmış olamayacak, kendisinde bu yetkiyi göremeyecektir.
b) Husûsiyyâtın da kendilerine özgü bazı özellikleri vardır ki, bunlar diğerlerinde bulunmaz ya da başkaları hakkında uygun düşmez. Meselâ nikâhı ele alalım; onun her yönden bedelli diğer akitlerle eş tutulması ve onlarda geçerli hükümlerin bunda da uygulanmaya çalışılması caiz olmaz. Keza her yönden hibe ve teberru gibi muamelelere de ben-zetilemez. Kölenin malı, ağacın meyvesi, karz, arâyâ, diyetin âkile üzerine yüklenmesi, kırâz (mudârabe), müsâkât bütün bunların kendi mahiyetlerine uygun —bir başkasına ise uygun düşmeyecek— özellikleri ve dolayısıyla farklı hükümleri vardır.[440]İbâdetlerde, günlük işlerde ve diğer hükümlerde yer alan ruhsatlar[441] hakkında da durum aynıdır. Hal böyle olunca —ki biz bütün bunların nihâî olarak zarurî, hâcî esasların ya da bunların tamamlayıcı unsurlarının gerçekleştirilmesi küllî esasına çıktıklarını biliyoruz— onların her yerde ve tek bir kalıp üzere konulmaları mümkün olmayacaktır. Aksine her konu kendi hususiyetleri ile birlikte ele alınacak, onun cüz'î özellikleri de değerlendirilecek ve böylece bir sonuca varılmaya çalışılacaktır. Şimdi bir kimse küllî maksadı bilir, fakat konu ile ilgili husûsî özellikleri bilmezse, bildiği o küllî esası o özel konu hakkında nasıl icra edebilir ve Sâri' Teâlâ'nın maksadının o olduğunu nasıl ileri sürebilir? Bu tutum Sâri' Teâlâ'nın maksadını muhafaza esası ile bir arada yürümez.
c) Bu mertebe, eğer husûsî özellikler dikkate alınmayacak olursa, onların mahallerinin de —ki bunlar mükelleflerin fiilleri oluyor— dikkate alınmaması gibi bir sonucu lâzım kılar. Hatta nasıl ki küllî esasları her bir cüz'î hakkında mutlak surrette icra ediyorsa, kendi hususiyetlerine bakmaksızın onları her bir mükellef üzerine de aynı şekilde icra etmek gibi bir sonuca ulaşır. Bu ise Sâri' Teâlâ'nın maksatlarından anlaşılacağı üzere sahih değildir. Mükelleflerin husûsî hallerinin dikkate alınması da ancak husûsî delillerin dikkate alınması halinde sahih olur. Bu mertebe sahibi, müctehidin derecesinin gerektirdiği yere kadar inebilecek bir derinliğe sahip değildir[442] şu halde böyle birinin içtihada kalkışması doğru olmaz.
Görüldüğü gibi her iki tarafin da yaklaşımlarında haklı oldukları yerler vardır ve dolayısıyla konu gerçek mânâda değerlendirme karşısında hâlâ problemliğini korumaktadır.[443]
Konu ile ilgili örneklerden biri şudur: Bazıları kıyası toptan reddetmekte ve herhangi bir kayıt aramaksızın nassları esas almaktadır. Diğer bir grup ise herhangi bir kayıt getirmeksizin kıyasla amel etmekte ve ona muhalif düşen haberlere aldırış etmemektedir. Bu iki gruptan her biri de fikrî bir aşırılığa girmiş, mutlak ve genel bir surette aslında şer'î olan ve fakat dengeyi sağlayan iki uçtan sadece biri tarafına meyletmiş[444], şeriatın tamamı hakkında bidüziyelik arzedecek ve bu yaklaşımla birlikte onda ne bir noksanlık ne de kusur olmayacağı, aksine, "Bugün size dininizi tamarnladım.[445] âyetinin gereği doğrultusunda bir yaklaşıma sahip oldukları inancı içerisinde hareket etmişlerdir.
Re'y taraftarları şöyle demektedirler: Şeriat sonuçta, tamamıyla kulların maslahatlarının gerçekleştirilmesi, onlara dokunacak zararların uzaklaştırılması esasına çıkar. Şer'î deliller hem genel olarak, hem de özel olarak hep bu mânâya delâlet eder. İstikra da aym sonuca ulaştırır. Bu genel ilkeye muhalif olarak gelen her bir cüz'î (ferd) şer'an muteber olamaz. Zira istikra neyin muteber olduğuna, neyin de muteber olmadığına tanıklık etmektedir. Ancak bu küllî ve genel bir şekilde olmaktadır. Bu durumda bu genel ilkeye muhalif bulunan cüzînin reddi, küllî ve genel olan ilkenin gereği ile de amel edilmesi gerekecektir. Çünkü onun delili kat'îdir, husûsînin delili ise zannîdir; dolayısıyla aralarında tearuzdan bahisle her ikisinin de birlikte ele alınıp değerlendirilmesi gibi bir duruma girilmez, zannî atılır.
Zahirî mezhebi taraftarları ise şöyle derler: Şerîat sadece kulların denenmesi ve hangisinin amel bakımından daha güzel olduğunun ortaya çıkarılması için gelmiştir. Onların maslahatları, Sâri' Teâlâ'nın emir ve yasak ettiği şeyler doğrultusunda cereyan eder; yoksa kulların kendi bakışları[446] doğrultusunda değil. Biz nassların gereğine tâbi olmak suretiyle isabet ettiğimizden kesin olarak emin bulunmaktayız. Kaldı ki Sâri' Teâlâ, bizden bu yolla kulluk yapmamızı istemektedir. Mânâların dikkate alınması ve onlara tâbi olunması, re'ydir. Nasslara muhalif düşen her ne olursa olsun muteber değildir. Çünkü o, şeriatın genel esaslarına muhalif düşen husûsî bir durum olmaktadır. Zannî olan hâss ise, kat'î olan amma karşı koyamaz; dolayısıyla aralarında tearuzdan bahsedilemez.
Bu durumda re'y taraftarları, mânâları[447] lâfızlardan soyutlamışlar, şeriatta onlara itibar etmişler ve lâfızların özelliklerini gö-zardı etmişlerdir. Zahirîler ise lâfızların gereklerini esas almışlar ve şeriata hep lâfızlar arasından bakmışlar, kıyâsî mânâların hususiyetlerini dikkate almayarak onları bir tarafa atmışlardır. Bu iki gruptan her biri, asla diğerinin yaklaşımına iltifat etmemiş, onun şeriatı anlama ve değerlendirme yoluna bakmamıştır. Çünkü her iki grup da şeriatı anlama konusunda dayandığı bir küllî esasa sahiptir ve onun üzerinden yürümekte, husûsiyâta inmemektedir.
ed-Delâil'de Abdussamed b. Abdulvâris'den Sabit tarafından
- tahrîc edilen şu haberi bu kabilden bir Örnek saymak mümkündür: O şöyle anlatır: Dedemin kitabında şöyle yazılı buldum: Mekke'ye geldim ve orada Ebû Hanîfe, İbn Ebî Leylâ ve İbn Şübrüme ile karşılaştım. Ebû Hanîfe'ye geldim ve ona: "Bir satışta bulunan ve beraberinde de bir şart ileri süren kişinin durumu hakkında ne dersin?" diye sordum. O: "Satış da, şart da bâtıldır" dedi. İbn Ebî Leylâ'ya geldim ve aynı soruyu ona sordum. O da: "Satış caiz, şart bâtıldır" dedi. İbn Şübrüme'ye geldim o da: "Satış da, şart da caizdir" dedi. Ben: "Sübhânallah! Küfe fukahâsmdan üç kişi, aynı mesele hakkında bize farklı farklı şeyler söylüyorlar" dedim. Sonra Ebû Hanîfe'ye gittim ve ona diğer ikisinin konu ile ilgili dediklerini anlattım. O: "Onların ne dediklerini bilmiyorum, fakat bana Amr b. Şuayb— babası— dedesi vasıtası ile ulaştığına göre Rasûlullah (s.a.) satış ve şartı bir arada yasaklamıştır" dedi. Bunun üzerine İbn Ebî Leylâ'ya geldim ve ona diğerlerinin söylediklerini anlattım. O: "Onların ne dediklerini bilmiyorum, fakat Hişâm b. Urve— babası—Hz. Âişe vasıtasıyla bana ulaştığına göre Rasûlullah (s.a.) (Hz. Âişe'ye) şöyle buyurmuştur: 'Berîre'yi satın al, velâ hakkını onlara şart koş. (Bu önemli değil) çünkü velâ hakkı, âzâd edene aittir.[448] Böylece Rasûlullah (s.a.) satışı geçerli kabul etmiş, şartı ise iptal etmiştir" dedi. Daha sonra İbn Şübrüme'ye geldim ve ona öbürlerinin dediklerini haber verdim. O: "Onların ne dediklerini bilmiyorum, fakat Mesûd b. Hakîm— Muhârib b. Disâr kanalıyla Câbir b. Abdillah'ın şöyle dediği bize ulaşmıştır: "Rasûlullah (s.a.) (bir sefer esnasında) benden bir deve satın aldı, ben ona (Medine'ye kadar) binmemi şart koştum. O hem satışı hem de şartı onayladı"[449]
Bu Örnekte imamlardan her biri, muhtemelen verdiği fetvada esas aldığı hadisten çıkarmış olduğu küllî esasa dayanmış, onun dışında kalan cüziyyâtı ise muarız olacak evsafta görmemiş ve bu yüzden de onları dikkate almamıştır.[450] Allah'u a'lem!
3) Son mertebe: Küllîyyât ile cüzîyyât arasında dengeyi kurabilme aşaması: Bu mertebeye ulaşan ilim adamı her iki tarafın da daldığı yere dalar, şer'î mânâları elde eder ve onları ferî cüz*î olaylara indirgeyebilir; iki uçtan birindeki derinleşmesi, diğer taraftaki derinleşmesine mani olmaz, hem külliyyâtı, hem de cüziyyâtı bilir. Tek bir umûm üzere yürüyüp gitmez, aksine onları birbirine vurur[451] sonra elde ettiği şeyleri, uygun düşecek şekilde mükelleflerin fiilleri üzerine indirger[452] Aslında o, yükseldiği mertebeye ra-ci olmaktadır; ancak bu her bir cüzîde hem umûmî hem de husûsî olarak gözetilen şer'î maksada dair olan ilimle birlikte olmaktadır.
Bu mertebedeki bir kimsenin ictihâd etmesinin sahih olacağında ihtilâf yoktur. Ulaşmış olduğu seviye sayesinde o, problemlerin çözümüne kabiliyeti bulunan, hâkim konumda olan, yenik düşmeyen bir mertebededir. Daha önceki aşamalarda ise, ilim talibi hâkim konumda değildir; o yüzdendir ki o mertebelerde kişinin elde ettiği küllî mânâlar, onu hususiyet arzeden konulara iltifat etmekten alıkoyabilmektedir. Sahibi hâkim değil, mahkûm konumunda olan her mertebe, o aşamadaki kimselerin henüz ilimde rüsûh mertebesine ulaşmadığını gösterir. Eğer içinde bulunulan aşama, sahibi tarafından hâkimiyeti altına alınmış, orada tam bir vukufiyetle tasarruf yetkisi ihraz edilmişse, işte o kimse ilimde rüsûh sahibi olmuş demektir ve ictihâd yetkisini hak eden, istinbâta ehil olan kimse de işte odur. Çoğu zaman orta mertebede yer alanlar ile bu mertebede bulunan ve içtihada gerçekten ehil olan kimseler birbirine karıştırılır ve bunun sonucunda da içtihada ehil olup olunmama konusunda çekişmeler meydana gelir. Allah'u a'lem! •
Bu mertebeye ulaşmış kimselere "Rabbani" , "Hakîm", "İlimde rüsûh sahibi", "Âlim", "Fakîh" ve "ÂkiP gibi tabirler kullanılır. Çünkü bunlar ilmin büyük meselelerinden önce küçüklerini öğrenerek işe başlamışlar ve rabbânî bir eğitimle bu mertebeye ulaşmışlar, herkese/herşeye lâyık olduğu hükmü vermişler, ilmi tam anlamıyla elde etmişler ve artık ilim kendileri için cibillî bir vasıf (meleke) halini almıştır, Allah Teâlâ'nın muradını hakkıyla anlamışlardır.
Bu mertebede bulunan müctehidlerin iki belirgin özellikleri vardır:
Bunlar, soruyu yönelten kimsenin husûsî halini de dikkate alırlar ve eğer mesele hakkında husûsî bir hüküm varsa bunları değerlendirirler ve onların hallerine uygun düşecek cevaplar verirler. İkinci rütbede bulunan kimseler ise böyle değillerdir; çünkü onlar husûsî durumları dikkate almaksızın genel hükümleri bildirirler ve ona göre cevaplar verirler.
Sorulara cevap vermeden önce, işin nereye varacağını, verecekleri cevapların ne gibi sonuçlar doğuracağını da hesaba katarlar, ikinci derecede bulunanlar ise bunu yapmazlar ve verdikleri cevabin ne gibi sonuçlar vereceği noktasına aldırış etmezler. Eğer bir emir ya da yasak karşısında bulunur ve o konuda da küllî bir esas varsa onun doğrultusunda hemen hüküm verirler.
Bu konu ile ilgili olarak pek çok örnek bulunmaktadır. Onlardan bir kısmı istihsân bahsinde ve fiillerin sonuçlarının da dikkatte alınması gerektiği meselesinde geçmişti. İmam Mâlik'in mezhebinde bu konuda çok şey bulunmaktadır.[453] [454]
Daha önce sadece ulemâya has olan ictihâd ile, bütün mükellefler için söz konusu olan ictihâddan bahsedilmişti. Ancak burada her iki türü de açıklayıcı bazı izahlar getirmek ve yaklaşım biçimlerini belirlemek gerekmektedir.
Şöyle ki: Mekke dönemi teşri lalınan hükümler —ki bunlar ilk olma özelliğine sahiptirler— genellikle mutlak olup, herhangi bir kayıt taşımamaktadırlar. Bunlar, aklıselim sahiplerince yapılagel-mekte olan âdetlerin gereği doğrultusunda cari olan, üstün ahlâk ilkelerinin gerekli kıldığı kabilden bulunan şeyler olmaktadır. Dolayısıyla bunlar —akılla bilinmesi imkânsız bulunan namaz ve benzeri şeylerin izah ve belirlenmesi dışında— câri bulunan âdetlerin' iyilerine yapışmak, kötü ve çirkin olanlarından da uzak durmak gibi şeylerdir. Bunların büyük çoğunluğu, o âdetlerle ilgili olmak üzere mükelleflerin kendi değerlendirmelerine ve şahsî ictihâdlarma havale edilmiştir. Böylece her bir mükellefin, kendince uygun olanı ve o küllî güzellikler içerisinden güç yetirebildiği kadarını alabilmesine ve edinebildiği faziletlerle tek olan Yaratıcısına yönelebilmesine imkân hazırlanmış olmaktadır. Namazı farzı ile nâfilesiyle Kitap ve sünnetin beyan ettiği şekilde kılmak, muhtaçlara yardımcı olmak, fakirlere, yoksullara maddî destekte bulunmak için şeriatta belirlenmiş bir miktar (oran) aramaksızın infakta bulunmak, sağduyu sahiplerince güzel görünen sıla-ı rahim ilişkilerini sürdürmek ve onların uzak ya da yakın olduklarına bakmamak, komşu haklarına riayet etmek, bütün toplumun, uzak yakın herkesin haklarını gözetmek, insanlar arasında bir ayırım yapmaksızın herkesin arasim bulmaya çalışmak, tartışmaya girmemek ve en güzel yollarla karşılık vermek... ve daha başka bu saydıklarımıza benzer mutlak bulunan, henüz haklarında bazı kayıtlar getirilmeyen hükümler işte bu kabilden olmaktadır.
Yasaklanmış bulunan münkerât ve fuhşiyât hakkında da du: mm aynı idi; onların kötülükteki mertebelerine bakılmaksızın hepsinden aynı şekilde kaçmıyorlardı. Onlar (yani ilk müslümanlar), iyi ve güzel olanlara sarılmaya çalıştıkları gibi, kötü ve iğrenç olan şeylerden de uzak durmaya çalışıyorlardı.
O dönemlerde müslümanlar bütün gayretlerini ortaya koyuyorlar ve emredilen güzel şeyleri yapmak, yasaklanılan çirkin şeylerden de uzak durmak için var güçlerini harcıyorlardı. Rasûlul-lah'ın Medine'ye hicret etmesinden sonra vefatına kadar da bu böyle sürdü. Vefatından sonra ve Tabiîn zamanında da aynı şekilde devam etti.
Ancak zamanla İslâm coğrafyası genişlemiş, insanlar akın akın Allah'ın dinine girmeye başlamıştı. Bunun tabiî bir sonucu . olarak muamelât konusunda aralarında görüş ayrılıkları doğdu, hakkın beyan edilmesi konusunda kendilerini ilgilendirecek en ince ayrıntıların belirlenmesi gibi istekler belirdi, yahut kendileri için özel hükümlerin uygulanmasını gerekli kılacak husûsî haller ortaya çıktı, yahut bazılarından şer'î hükümlere muhalefet veya yasaklanmış şeylerin irtikabı gibi bazı sapmalar gözlendi. Dolayısıyla bu dönemde, sonradan ortaya çıkan bu hallerin gerekli kıldığı tahdid-lere, daha önceden mevcut bulunan mukaddimeleri tamamlayıcı mahiyet arzeden ayrıntı hükümlere, vacip ile mendup; haram, ile mekruh arasını ayıracak kayıtlamalara ihtiyaç duyuldu. Çünkü ihtiyaç duyulan bu şeylerin çoğu, herkes bir tarafa aklıselim sahibi kimseler tarafından dahi kavranılıp ortaya konulamayacak mahiyette cüzîyyâttan olan şeylerdi. Nitekim aynı durum ibadetlerle, kişiyi Allah'a yaklaştıracak olan diğer şeyler ve onların ayrıntıları hakkında da variddi ve aklın bunları belirleme imkânı yoktu. Özellikle de İslâm'a giren kimseler artık şeriatı anlama konusunda o ilk (saf Arap) muhatapların sahip oldukları anlayış gücünden yoksunlardı veya eski cahiliyye âdeti üzere bulunuyorlardı ve müntesip olduğu insanlar onu güzel görmekte ve ona yapışmakta idiler, dolayısıyla içinden ona bir meyil besliyordu, halbuki aslında o, öyle de değildi. Aynı şekilde cahiliyye döneminde gördükleri maslahat sebebiyle icra ettikleri fakat en azından o maslahat kadar ya da daha fazla mefsedetin bulaşmış olduğu şeylerde de durum aynıdır. Bütün bunlara ilaveten Allah Teâlâ cihadı farz kılmıştı.[455]Müslümanlar ne zaman ki düşmanlarına karşı güçlü hale geldiler, kendilerinden bütün insanları Hanîf İslâm milletine davete başlamaları istendi, iyiliği emretmek ve kötülüğü yasaklamakla emrolunur hale geldiler, işte o zaman Allah Teâlâ bu meyanda ihtiyaç duydukları herşeyi gayet açık bir şekilde kâh Kitap ile, kâh sünnetle olmak üzere beyan etti. Böylece mücmel bulunan Mekkî esaslar beyan edildi, ihtimaller açıklık kazandı, mutlak ifadelere kayıtlar getirildi, nesh ya da daha başka yollarla umûmî esaslar tahsis edildi. Bütün bunlardan sonra geriye kalan muhkem esaslar artık değişmez, bidüziye kanun, dayanılacak asıl halini aldı ve bu tâ Allah Teâlâ yeryüzüne ve üzerinde olanlara varis oluncaya (kıyamete) kadar böyle devam edecekti. Sonradan getirilen bu açıklamalar, kayıtlamalar, tahsise gitmeler...—Allah'tan bir lütuf ve ihsan olarak— önceden getirilmiş bulunan küllî esasların tamamlayıcısı olmuş ve o muhkem esasların üzerine bina edilmişti.
Şu halde ilk esaslar bakidir ve onlar ne değişmiş, ne de neshe maruz kalmışlardır. Çünkü onlar hemen her konuda zarûrî-küllî mahiyetindedir, ya da bunlara tâbi durumundadır. Nesh ya da beyân ise, ancak ve ancak cüz'î bulunan ve tartışmaya açık olan konularda cereyan eder; küllî esaslarda cereyan etmez.Bütün bu arzettiklerimiz, hem Mekke hem de Medine döneminde inmiş bulunan hükümleri bir arada ele alıp değerlendirme yapan kimseler için gayet açıktır. Zira Mekke dönemi ahkâmı, nefse zulmetmemek, Allah ve kul haklarına nisbetle emir ve yasaklara son derece bağlılık göstermek esası üzerine kuruludur.
Medine dönemi ahkâmı ise, genelde olaylar ve yeni gelişmeler üzerine indirilmiştir. Bunlar tartışma ve anlaşmazlıklar doğuracak konularda, ruhsatlar ve hafifletici hükümler getirme, bazı cezalar koyma gibi külliyyâtla ilgili olmayıp cüzîyyât hakkında söz konusu olan şeylerdir. Çünkü külliyyât Mekke döneminde muhkem bir şekilde konulmuş ve yerleşmiştir. Medine döneminde bu tür cüz'î hükümler getirilirken Mekkî küllî esaslar eski hali üzere korunmuştur. Bu yüzdendir ki Medine döneminde inen sûrelerde bu küllî esaslar yer yer tekit ve teyid edilir. Böylece —Allah'a hamd olsun!— şeriat hem küllî esasları, hem de cüz'î hükümleri açısından kemâle ermiş, ortası, her iki ucuyla birlikte tamamlanmış, eksiği gediği kalmamıştır. Yüce Allah bu meyanda olmak üzere: "Bugün size dininizi ikmâl ettim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm'ı beğendim'[456]buyurmuştur.
Fukaha bu iki kısımdan sadece cüziyyâttan olan hükümlerin açıklanması ve sınırlarının belirlenmesi ile ilgilenmişlerdir. Zira bu hükümler, tartışmalara, çekişmelere, nefsânı hazlara, itibara, ânzî durumların gereği ile amele açık bulunmaktadır. Bu halleriyle fukahâ ictihâdlarında sanki, Allah Teâlâ'nm haram kıldığı ile helâl kıldığı şeylerin kesiştiği noktada durmakta ve böylece Allah Teâlâ'nın helâl kıldığı alandan haram kıldığı sahaya geçilmesini önlemeye çalışmaktadırlar. Böylece onlar her olaya nisbetle hükümlerin dayanaklarım insanlara belirtiyorlar ve bu şekilde her insana göre farklılık arzedebilecek ve bu yüzden haram ile helâl arasındaki ayırıcı sınırı ihlâl edebilecek davranışlara girilmesini önlemeye, insanları haram koruluğuna (yasak bölge) düşmekten kurtarmaya çalışıyorlar. Birinin ayağı sürçüp oraya düştüğü zaman, derhal oradan çıkış yolunu[457]ona gösteriyorlar ve her bir cüz'î mesele hakkında böyle yapıyorlar. Onları kâh bel kemerlerinden yakalayıp şiddetle çekiyorlar, kâh yumuşaklıkla[458]uyarıyorlar, ama hep onları yasak bölgeye düşmekten kurtarmaya çalışıyorlar. İşte fukahânın içtihadından maksat budur; onların ictihâd alanları bu tür cüzîyyâttır, bütün uğraşıları bu doğrultudadır.
Bunun dışında kalan üstün ahlâk ilkeleriyle ilgili konulara gelince, gerek iyi olanların işlenmesi, gerekse kötü olanların terki kabilinden olsun fukahâ bunların tafsili yoluna gitmemişlerdir. Çünkü bunların etraflıca açıklanmasına ihtiyaç bulunmamaktadır. Hatta insan çoğu kez bu gibi alanlarda tek başına ne yapacağını kestirebilir. O yüzden bu gibi konularla ilgili hükümleri, bizzat mükellefin kendi ihtiyar ve içtihadına havale etmişlerdir. Zira nasıl yaparsa yapsın, o şekil Sâri' Teâlâ'nın emir ya da yasağına uygun düşmüş olacaktır. Bu alanlarda da bazen açıklama gerektirecek durumlar olabilir; ancak bu, o şeylerin helâl ile haram noktasını ayırmakta olan sınıra yakınlığı sebebiyle olmaktadır. Fukahâ bu gibi konular hakkında işte bu açıdan söz etmişlerdir. Buna göre, bir kimse bu sınırdan ne kadar çok uzakta ise, küllî esasların gerekleri alanında da o derece köklü olacaktır.vasıflarına ve fiillerine baktığımız zaman, bu iki kısım arasındaki farkı, iki mertebe arasındaki uzak mesafeyi kolayca kavrayabiliriz. Sahabenin sahip olduğu özellik ve o esasların gereği ile amel etmeleri de öyledir.
Ehl-i tasavvuftan meşhur olanlar, işte bu kısım (yani külliy-yât) üzerine eğilmişler, Rasûlullah'ın ve ashabının sıfatlarıyla muttasıf olma konusunda kendi derecelerine ulaşamayan diğer kimselere bu yüzden üstünlük sağlamışlardır. Dünyadan nasibini almış diğerlerine gelince, bunlar muamele, evlenme-boşanma gibi konularda insanlar arasında cereyan etmekte olan cüziyyât ve olaylara bakmak ihtiyacım duydular ve onları güçleri miktarınca birinci derecede bulunan esaslara vurdular, yine mecbur kaldıkları zaman onları ikinci derecede olan ferî hükümlere uygun olarak icra ettiler ve her konuda muamelelerini bu şekilde yerine getirmeye çalıştılar. Böyle bir çabaya da ancak nadir olarak ve tevfike mazhar olan kimseler kadir olabilir. Sahabenin muamelelerindeki durum —siyer müelliflerinin ifade ettikleri gibi— işte böyle idi.
Dünya ile meşguliyetin artması ve detaylarla fazla ilgilenilme-si sebebiyle zamanla genel esasların gerekleriyle amel etme yok olmaya yüz tuttu ve sonunda onlar tamamen unutulmuş bir hal aldı. Bunun sonucunda onlarla amel etmek isteyen kimse, ailesinden uzak düşmüş garip birinin halini aldı ve, "İslâm, garîb olarak başlamıştır, başladığı gibi garîb olarak dönecektir. Garîblere ne mutlu"[459] hadisinin mânâsı altına girmiş oldu.
Özetle diyebiliriz ki, küllî esaslara bakma anlamında olan ictihâd konusunda çoğunluk halk da, ulemâ ile kısmen müştereklik arzetmektedir. Cüziyyât konusunda yapılacak değerlendirmele-re/ictihâdlara gelince, bu yetki sadece ulemâya has bulunmaktadır. Şeriatta yapılan istikralar bunun böyle olduğunu göstermektedir.
Hicretten önce müslümanlar, kendi ictihâd ve ihtiyatlarının sonucu olarak Mekkî teşrî'in gereği doğrultusunda hareket ederlerdi ve bu yolda çok büyük mesafe katetmişler ve mutlak anlamda "öncüler" diye isimlendirilmişlerdi. Sonra Medine'ye hicret ettiler ve bu konuda kendilerine Medineii Ensâr da katıldı. Böyle böyle, onlar için imanın şu"beleri ve üstün ahlâk anlayışının gerekleri tamamlanmış oldu. Onlar dinî hayatı yaşarlarken, ayakları temellere sağlamca basmış oluyordu. Dolayısıyla daha sonradan gelen tamamlayıcı unsurlar kendilerine daha kolay gelmişti. Onlar bu özellikleri ile bir ışık halini aldılar ve bu yüzden kendileri hakkında Allah'ın kitabında birçok yerde övgüler indi, onlara senalarda bulunuldu. Rasûlullah (s.a.) onların değerlerini yüceltti ve onları dinde önderler kıldı. Bunun sonucunda onlar, şeriatta kendilerine uyulacak, nümûne-i imtisal edinilecek üstün bir makama ulaştılar. Hicretten sonra, daha önceki benimsedikleri hallerini bırakmadılar; aksine daha çok çalıştılar ve Mekkî ve Medenî teşrî'in çizmiş olduğu sınırları beraberce koruyabilmek için daha fazla itina gösterdiler.
Medine döneminde gelen ruhsatlar, onları Mekkî olan azimetlerden uzaklaştırmadı, Allah Teâlâ'ya itaat yolunda bütün gayretlerini ortaya koymak suretiyle çaba sarfetmekten, eski halleri üzere devam etmekten vazgeçirmedi. Halbuki onlar ruhsatları tercih etmeleri halinde, müsamaha ile karşılanabilirlerdi; buna rağmen onlar Mekkî azimet hükümlerini esas aldılar. "Allah, rahmetini dilediğine tahsis eder"[460]
Bu. husus göz önüne alındığında şu sonuca varılır: Kim birinci derecede olan esasları benimser ve ashabın yaptığı gibi onlar üzerinden yürürse, ne mutlu o kimseye! Kim de ikinci derecede bulunan esasları kabullenir ve onlar doğrultusunda hareket ederse ne âlâ, ne güzel! Sofiyye, işte bu birinci derecede olan esaslar üzerinden yürümüş, onların yüklendikleri şeyleri kendileri için lüzumlu görmeyen diğerleri ise, ikinci derecede olan esaslar üzerinden yürümeyi ilke olarak kabul etmişlerdir. Kendisini tamamen Allah'a vermiş (el-munkatı' ilâllâh) kimselerin durumları ve maruf gidişatları sonucunda elde etmiş oldukları hususlar, işte bu noktadan anlaşılir. Çünkü ilk bakışta onların, kendilerini diğer insanların üstlenmedikleri ve kendilerine şer'an da gerekli bulunmayan şeylerin altına sokmuş oldukları intibaı doğar ve kişi, onların dinde aşırılığa kaçtıkları, nefislerine işkence ettikleri, yükümlü olmadıkları şeylerle kendilerini mükellef kıldıkları, ehl-i şeriatın tuttuğu yolun dışında başka bir yol edindikleri... düşüncesine kapılabilir. Hâşâ lillâh! Onlar bunu yapmıyorlardı. Onlar tuttukları yollarını, sünnete tâbi olma esası üzerine kurmuşlardı ve onlar ehl-i sünnetin ittifakı ile Allah'ın seçkin kullan oluyorlardı. İslâm'ın ilk dönemlerindeki müslümanlarm hali anlaşılır ve nesih kabul etmeyen Mekke dönemine ait nasslar iyi kavranır ve onların davranışları Mekkî teşrî'e vurulursa, işte o zaman bu insanların sülük etmiş olduğu ve tâbi olmaya karşı da aşırı özen gösterdikleri yolun, tefsir mahiyetinde bulunan Medine dönemi teşrî'ine ters düşmeyecek bir şekil üzere olduğu anlaşılacaktır.
Meselâ, onlardan birine, "İki yüz dirhemden ne kadar zekât vermek gerekir?" diye soru sorulsa ve o: "Bizim mezhebimize göre hepsi Allah içindir; sizin mezhebinize gelince beş dirhem vermek gerekir" şeklinde cevap verse, işte bu cevap arzettiğimiz bu yaklaşımdan kaynaklanmış olmaktadır. Çünkü Mekke dönemi teşriinde Allah'a tâat yolunda mutlak olarak infakta bulunma emredilmekte ve bu yolda vacip olan miktar ile, vacip olmayan arası ayırd edilmemektedir. Aksine bu, infakta bulunan kişinin kendi ictihâd ve takdirine havale edilmiştir. İnfakın bir kısmının vacip, bir kısmının da vacip olmadığında kuşku yoktur. Bu gibi durumlarda ihtiyat, farklı olan ihtiyaçların giderilmesi ve gediklerin kapatılması için yapılacak olan infakta mübalağa edilmesidir. Öyle ki, bunun sonucunda infakta bulunan kimse gönül huzuruna kavuşmalı ve harcadığının yeterli olduğuna kani olabilmelidir. Bu örnekte kendisine soru yönelten kimse, bizzat kendisini ilgilendiren alanda malın hepsini vermek şeklinde verdiği kendi fetvasını esas almış olmakta ve yapacağı kullukta onu kendisine yol edinmekte, kulluğun gereğini yerine getirmenin, nimete şükrü eda edebilmenin, nefsânî hazlarını —Sâri' Teâlâ kendisine bunları tamsa bile— düşürmenin, mahza kulluk ayağı üzerinde durmanın yolunun ancak böyle olacağına inanmaktadır. Böylece —Sâri' Teâlâ kendisi için cevaz verse bile— nefsine hiçbir pay bırakmamakta, göklerin ve yerin hazinelerinin Allah Teâlâ'ya ait olduğu inancına dayanmaktadır. Nitekim Allah Teâlâ bu meyanda şöyle buyurmaktadır: "Biz senden bir rızık istemiyoruz; seni rızıklandıran Biziz[461] "Onlardan bir rızık istemiyorum; onlardan beni doyurmalarını istemiyorum"[462]Rızkınızda, size vadedilen şeyler de semâdadır"[463]Benzeri daha birçok âyet vardır. Bu, güç yetirebilen kimseler için bir çeşit kulluk şeklidir. Böyle bir yolu kendisi için iltizam edinen bir kimse hakkında, onun yoldan çıkmış olduğunu, kulluk konusunda tekellüfe girdiğini söylemek doğru olmaz. Ancak bu meydan herkesin koşuşturabileceği bir alan olmadığından, Medine dönemi teşriinde kayıtlamalar getirilmiş ve zekât mükellefiyeti belirlenmek suretiyle mecburi olarak ifası istenen miktar bildirilmiş ve bundan böyle kesin olarak vacip ve daha azı verilemez olan miktar bu olmuş, diğer kısmı ise yine eskisi gibi mükellefin kendi tercihine bırakılmıştır. Böylece mükellef, isterse geri kalan kısmı caiz olarak tutar, isterse mendup olarak infakta bulunur. Kimi fazla infakta bulunur, kimi de az; ama hepsi de övgüye lâyıktırlar. Çünkü onlar Allah Teâlâ'nın çizmiş olduğu sınırı ihlâl edip, öteye aşmamışlardır. Durum böyle olunca örnekteki kendisine soru yöneltilen kimse, soru sorana, "Sizin mezhebinize göre mi? Yoka bizim mezhebimize göre mi?" diye soru yöneltmiş ve ona göre cevap vermiştir.
Bir kısmı da vardır ki, infak konusunda malının hepsini tüketmek noktasına ulaşmaz, bilakis elinde kendisine zekâtın vacip olabilmesi için bir miktar bırakır. Buna rağmen o, kasıt bakımından elinde hiçbirşey bırakmayan kimseye muvafık bulunur ve bilir ki, inalda zekâttan başka da bir hak vardır ve bu hak kesin olarak taayyün etmiş değildir, bu hakkın belirlenmesi için ictihâd gerekir.Bu durumda kişi elinde maldan bir parça dahi kaldığı sürece, onun üzerine terettüp eden hakkı belirlemek için ictihâd eder durur. Tamamen tükeninceye kadar kendisinde bir emanet gibi onu taşır, ya da halkın vekili gibi olur. Bu arada o maldan bizzat kendisinin de faydalanmış olması, durumu değiştirmez.
Bu, sahabenin çoğu kez takınmış olduğu tavır olmaktadır. Onların ellerinde mal tutmaları, sebepleri ortaya koyan Allah Teâlâ'ya itimatlarına ters düşmüyordu. Bu düşünce âdet üzere cereyan etmekte olan şeylerde sünnetullaha itibar etme mânâsına almıyordu. Birinciye göre, ahkâmın kullar üzerinde cereyanı konusunda (dikkate alma babında) âdiyyâtın herhangi bir meziyeti (etki ve önemi) bulunmamaktadır.
Kendi nefsi için bir haz bırakan kimsenin durumuna gelince, bunda bir beis bulunmamaktadır ve bu haliyle o, mubahlar konusunda —vacipleri ihlâl etmemek şartıyla— genişlik göstermiş olmaktadır. Mekkî hasletlerin her birine bu şekilde bakmak gerektiği böylece anlaşılmaktadır. Eğer böyle yapılırsa, sonucun dediğimiz gibi olduğu anlaşılacaktır.Doğrusu —Allah'tı a'lem!— şudur: Bu kısım ehlinden olanlar, hüküm bakımından kastettikleri ile muamele görürler ve nazlarını elde ederler. Bu onlar için caizdir. İlk iki kısım ise böyle değildir. Onlar, tesebbüb yolu jile almayan, yahut alsa bile kısmet vb, nis-betlerle alan kimselerdir.
İtiraz: Şu halde fukaha bu esasın gereği doğrultusunda niçin fetva vermiyor?
Cevap: Bu konudaki bakış açısı husûsîdir; umûmî değildir. Şu mânâda ki, fetva müsteftînin üzerinde bulunduğu hale mebnîdir. Burada sözü edilen hal de, kişinin her türlü tasarruflarında Allah için işler, Allah için terkeder olmasıdır. Böylece nefsi için haz talebi düşmüş olmaktadır. Dolayısıyla onun bu hali üzere fetva vermek cevaz halini almıştır. Çünkü o lisanı hal ile şöyle demiş olmaktadır: "Benim halim bu, binaenaleyh halimin gereği ne ise onu bana yükle!" Bu durumda ona mutlaka halinin gereği doğrultusunda yük yüklenmesi gerekecektir. Aynen şöyle: Meselâ biri müftîye gelse ve: "Ben sağ elimle avret yerime dokunmayacağıma dair Allah'a ahdettim" veya "Ben hiçbir kimseden birşey istemeyeceğime; elim, müşrik eline değmeyeceğine dair azmettim..." dese, tabiî ki bu, fazilet sayılabilecek bir iş üzere Allah'a verilmiş bir söz olur. Allah Teâlâ ise bu konuda: "Antlaşma yaptığınız zamun, Allah'ın ahdini yerine getirin..."[464]buyurmakta ve kitabında, vördikleri söze riayet eden, onları yerine getiren kimseleri Övmektedir. Herşeyden el etek çekip kendilerini Allah'a ibadete veren kimselerin durumu da aynı şekildedir. Dolayısıyla —sert bir engel olmadıkça— üstlendikleri şeyi yerine getirmeleri, matlup olan şeyler (ahde vefa) zümresinden olur. Hadiste şöyle buyurulmuştur: "Sizden biriniz için daha hayırlı olanı, hiçbir kimseden birşey istememesidir"[465] Ashap o halde idiler ki, birinin kamçısı binek üzerinde iken elinden düşse, hiçbir kimseden onu vermesini istemez, (iner kendisi alırdı). Hz. Osman şöyle demiştir: "Onunla Rasûlullah'a be/at ettiğimden beri, sağ elimle edeb yerime asla dokunmadım" Ölüsü arılarca korunan ve müşriklerin eline geçmesine imkân verilmeyen sahâbînin durumu bu mânâda çok açıktır. Zira o, öldürülmeden önce kendisine hiçbir müşrikin dokunamaması için Allah'a ahdetmişti. Bunun üzerine şehit edildikten sonra cesedini arılar korumuş ve hiçbir müşrik cesedine dokunamamıştı.
Şu kadar var ki, bu doğrultuda fetva verme işi ancak sofî şeyhlerine has bir durumdur. Çünkü bu tür hal sahipleri ile temas halinde olanlar onlardır. Fukahaya gelince, onlar genelde Sâri' Teâ-lâ'nın kendisine helâl kıldığı nefsânî hazları talep makamında bulunan kimselerle hemhal olurlar ve tabiî olarak onların içinde bulundukları halin gereği doğrultusunda fetva vermek zorundadırlar. Mubah kılınmış nazların sınırları ise, fıkıh ilminin konusu olmaktadır. Şayet biz farzetsek ki, birisi sual sormak üzere gelse ve hali de geçen şekil üzere bulunsa, bu durumda fakihe gereken şey, o halin gereği doğrultusunda fetva vermek olacaktır. Hal böyle iken, 'Bu, Sâri' Teâlâ'nın açıklamasının aksine birşeydir' denemez. Çünkü Sâri' Teâlâ, hepsim de açıklamıştır. Şu kadar var ki, bu iki halden birini —ki bu üzerinde durduğumuz kısım oluyor— üstün ahlâk anlayışı ve güzel huyların gereğinden saymış, bunları icbârî kılmamıştır. Zira bunlar esasta tercihe bırakılmış bulunan şeylerdendir. Genellik arzeden diğer kısım ise böyle değildir; onlar herkes için mecburîdir. Bu da —fukahanm üzerinde söz ettiği diğer hususlar gibi— fetvanın onlar doğrultusunda verilmesini gerekli kılmaktadır.
Soru: Sözü edilen kısım madem ki bağlayıcı değildir, o zaman fetva niçin o şey üzere bağlayıcı tarzda verilmektedir?
Cevap: Onunla, sual soranı kazaen ve mutlaka o şekil üzere sorumlu tutmak anlamında bağlayıcı tarzda fetva verilmemektedir. Burada verilen fetva, halinin gereği olarak, müftinin, kendisini o fetva ile ilzam etmesini ister konumda olması hasebiyledir. İlzamın aslı, şer'an ma'mûhın bihtir. Onun aslı, bakmak ve teberru mahiyetindeki tasarruflarda ahde vefa göstermektir. Üstün ahlâkla ilgili şeylerden bazıları vardır ki lâzımdır; meselâ talâk sırasında kadına müt'a[466] vermek böyledir. "Sizden biriniz, komşusunu, (bitişik nizam ev yaparken) hatılını duvarı üzerine koymaktan asla engellemesin'[467] hadisinde sözü edilen husus da böyledir. Rasûlul-lahf81;^^^] , ashabına bu yolda muamele eder ve onları bu şekildeki davranışlara sevkederdi. Yiyecekleri azalması halinde Eş'arîlerin yapmış oldukları örnek davranışları[468] "Kimin yanında fazla malı varsa, onu hayvanı olmayana versin...[469]hadisi; "Hayır işlemeyeceğine dair Allah'a yeminde bulunan da kim?[470] buyurması, ashabmdan bazısına, alacaklı olan kimseye borcun yarısını düşürmesini işarette bulunması bu kabilden örneklerdendir. Yüce Allah, Hz. Ebû Bekir'in Mistah'a[471] yardımı keseceğine dair yemin etmesi üzerine: "İçinizden faziletli ve servet sahibi kimseler akrabaya, yoksullara, Allah yolunda göç edenlere (mallarından) vermeyeceklerine dair yemin etmesinler; bağışlasınlar, feragat göstersinler. Allah'ın sizi bağışlamasını arzulamaz mısınız?"[472] âyetini indirmiştir. Hz. Ömer de bu şekilde davranmış ve Muhammed b. Mesleme'nin arazisinden su geçirilmesine hükmetmiş ve karşı gelmesi üzerine de ona: "Vallahi, karnın üzerinden de olsa mutlaka bu su oradan geçirilecek" demiştir. Bu kabilden daha pek çok örnek vardır. Bundan daha husûsî mahiyette olanı, vera' (takva) sahibi kimselerin, kişilerin sahip oldukları vera' makamına uygun olarak fetva vermeleridir. Buna şu bir örnektir: İmam Ahmed b. Hanbel'e bir kadın gelir ve sultanın ışığından istifade ile yün eğirmenin hükmünü sorar. İmam kendisine: "Sen kimsin?" der. Kadın, kendisinin Bişr b. el-Hafî'nin kızkardeşi olduğunu söyleyince, ona, o ışık altında yün eğirmeyi terketmesini söyler. Olay mânâ olarak böyledir. Mutarrif, bu mânâda İmam Mâlik'ten söz ederken şöyle demiştir: "İmam Mâlik, (ağırlığından dolayı) diğer insanlara yani avama vermediği fetvalar doğrultusunda amel eder ve: 'Böyle olmadıkça, terkettiği zaman günaha girmeyeceği şeyleri işleyerek ihtiyatlı davranmadıkça âlim, âlim olamaz' derdi" Onun sözü böyle. Bu meyanda ulemâya ait sözler, onlardan yapılan rivayetler çoktur. Allah'u a'lem! [473]
[1] Yani içtihadın genel ve özel anlamda ikiye ayrılması, özel içtihadın gerçekleşmesi için gerekli olan şartlar, içtihada mahal olup olmayan konular, müctehidin hatasının sebepleri vb. gibi konular bu taraf içerisinde işlenecektir.
[2] Bu taraf, aslında birinci taraf üzerine kurulu ve onun uzantısı mahiyetindedir. Üçüncü taraf ise, maksadı bakımından bu ikinciden uzak birşey değildir.
[3] İctihâd: Mümkün olan en son çabanın gösterilmesi ve bütün gücün kullanılması demektir. Bu da ya şei^î bir hükmün elde edilmesi yolunda, ya da onların uygulanması yolunda olur.
Hükümlerin tatbiki konusunda yapılan ictihâd, içtihadın birinci kısmını oluşturmaktadır ve bu tür ictihâd ümmet içerisinde sadece belirii bir zümreye has birşey değildir. Bu tür ictihâd ittifakla hiçbir zaman için eksik olmaz.
Şer'i hükümlerin elde edilmesi için yapılan ictihâd ise, içtihadın ikinci kısmını oluşturmaktadır. Bu kısım sadece içtihada ehil olan müctehidlere has olmaktadır. Bu tür ictihâdm kesintiye uğramasının mümkün olup olmadığı konusu tartışmalıdır. Hanbelî âlimleri, hiçbir asrın müc-tehidsiz kalmayacağı görüşündedirler. Cumhur âlimler ise, bazı dönemlerin müctehidsiz kalabileceği görüşündedirler. Daha güçlü olan görüş bu olmaktadır. Çünkü böyle bir görüşten, lizâtihî muhal olan bir sonuç gerekmemektedir, üstelik konu ile ilgili çok sayıda nakli delil de bulunmaktadır. Meselâ: "Allah Teâlâ, ilmi öyle çekip çıkarmak suretiyle almaz... "(bkz. Buhâri, İlim, 34 ; Müslim, İlim, 13; Tirmizî, İlim, 5; İbn Mâce, Mukaddime, hadisi bunlardandır.
[4] el-Mînhâe'da şöyle denilir: Tahkikul-menât, üzerinde ittifak edilen illetin, fer'de de aynen bulunup bulunmadığının belirlenmesi işlemidir. Yani, asılda bulunan illetin aynısıyla fer'de de bulunduğuna dair delil ikamesinden ibaret olmaktadır. Meselâ, ribâda illetin "kât" yani temel gıda maddesi olması üzerinde görüş birliği edilse, sonra bu illetin acaba incirde de olup olmadığının araştırılması tahkiku'l-menât olmaktadır. Bunun sonucunda eğer onun da temel gıda maddesi olduğu delil ile belirlenirse, incir de ribevî mallar arasına girecek demektir. Bu kısım için, illetin illâ da nass ya da icmâ ile belirlenmiş olması şart değildir. Aksine illeti belirleme yollarından dokuzundan hangisi ile isbat edilirse edilsin, hepsi de mümkündür. Keza bu, "kıyâs" kavramı altına da girmez. Aksine bu, sadece külli bir esasın cüzîlere uygulanması demektir.
[5] Bunun nass veya icmâ ya da kıyas ile sabit olması arasında bir fark yoktur.
[6] Yani hükmün cüz'îyyâta ve hârici olaylara tatbiki için.
[8] Adalet, takva ve mürüvvet sahibi olmak demektir. Takva ise, büyük günahlardan kaçınmaktır. Mürüvvete gelince, kişinin kendisini bayağı, müb-tezel ve toplumun ma'şer'î vicdanının hoş karşılamayacağı şeylerden uzak tutması demektir. Gerek rivayet ve gerekse şehadette aranan nisâb, adalet vasfının en alt mertebesidir. Bu da büyük günahları terketmek ve küçük günahlar üzerinde ısrarlı olmamak yoluyla olur. Usûlcüler adaleti böyle tanımlamışlardır.
[9] Müellifin buradaki ifadeleri yerinde değildir. Bir kere daha önce adalet vasfının iki ucu olduğunu söylemişti. Bu ifadeden iki ucun da adalet vasfı çerçevesinde oldukları ancak aralarında mertebeler bulunduğu anlaşılır. Halbuki sözünü ettiği bu iki uçtan biri adalet dairesi dışında kalmakta, en üst mertebe dediği uç ise adalet vasfı dairesi içerisinde kalmaktadır. Eğer, şu anda dışarıda kalan uç yerine, yine içerde kalacak "adalet vasfının tahakkuk ettiği en alt mertebe" deyip de bu ikisi arasını mertebelere bölse idi, daha uygun ve anlaşılır olacaktı.
[10] Yani özellikle de mürüvvet ilkesinin tatbiki oldukça zordur. Çünkü bunun belli bir kıstası yoktur ve oldukça da değişkendir. Yöreden yöreye, zamandan zamana, milletten millete farklılık arzeder. Dün mürüvvetsizlik kabul edilen bir davranış biçimi, bugün öyle kabul edilmeyebilir. Dolayısıyla bu kıstas ile "adalet" vasfının bulunup bulunmadığını bellirlemek kapalı ve zor olur.(Ç)
[11] Müellifin izahı İmam Mâlik'in mezhebi doğrultusundadır. Onlara göre "Fakir", sadece yıllık yiyeceğine sahip olan kimsedir. "Miskin = yoksul" ise, hiçbir şeyi olmayan kimsedir. Bu hüküm, bu iki kelimenin de birden zikredilmesi halinde böyledir. Burada olduğu gibi ikisinin de bir arada zikredilmemesi halinde ise biri diğerinin anlamını da içerir. Dolayısıyla burada fakir kelimesi, hem fakiri hem de miskini içine alır. Birinci surette yani kişinin ne bir malının ne de bir kazancının bulunmaması halinde onda fakirlik sıfatının tahakkuk edeceği ve dolayısıyla vasiyete hak kazananlar listesine gireceği konusu açıktır. İkinci surette yani kişinin nisaba ulaşmasa bile yıl boyunca kendisine yetecek kadar malı ya da kazancı bulunması halinde vasiyete hak kazananlar listesine girmeyeceği konusu da açıktır. Üçüncü şekilde yani nisap miktarından fazla malı ya da kazancı olsa bile ihtiyacına cevap vermeyecek ve sıkıntı içerisinde yaşayacak olan kimse hakkında ise değerlendirme yapmak gerekecektir. Çünkü ihtiyaçlar farklı ve görelidir. Bazı insanlar nafaka ve maişetlerinden birşeyin eksilmesini sıkıntı ve zorluk sayabilirler. Bazıları ise aynı şeyin yokluğunu hiçbir zaman hatırlarından bile geçirmezler. Müellifin burada anlattığı şey, Hanefîlerin nisap şartını ileri sürdükleri zenginlik ve fakirlik kavramlarına uymamaktadır. Çünkü onlar zenginlik ve fakirlik ölçüsü olarak nisabı esas almaktadırlar ve nisaba sahip olana zengin, nisaba sahip olmayana da fakir demektedirler. Şâfiîler kazancın (kesb) dikkate alınması konusunda Mâiikîler gibidirler. Ancak mal ile zengin olunabilmesi için galip olan ömür kadar yetecek ve bakmakla yükümlü olduğu kimselerin nafakalarını karşılayacak miktarı şart koşmaktadırlar.
[12] Mecelle Madde: 67: "Beyyine müddeî için ve yemin münkir üzerinedir."
[13] Tabsıretu'l-hukkâm'da altıncı rüknün ikinci kısmında kazanın nasıl olacağı hakkında şöyle denir: Şüphesiz kaza ilmi, davacının davalıdan ayırde-dilmesi esasına dayanır. Çünkü bu, belirlenmesi zor bir konudur. Alimler tarafların ne gibi sorumlulukları olduğu konusunda herhangi bir ihtilafa düşmemişlerdir. Ancak söz onların birbirlerinden ayırdedilmeleri konusundadır. Alimlerin davacı ile davalıyı ayırdetme için getirdikleri bazı kıstaslar vardır: 1) Davacı, davayı terkettiği zaman, dava düşer. 2) Davacının sözü onu doğrulayan birşeye dayanmaz, bu yüzden delil getirmekle ilzam olunur. 3) Sözü bir asıl ya da örfe uygun düşmez. İkincisi yani davalı ise böyle olmayan kimsedir. Ancak iş bu kadarla bitmez, değerlendirmede görüşler, asıllar birbirine girer. Çünkü örfler, asıllar çoğu kez tearuz halinde bulunur. Bunu bir örnekle açıklayalım: Meselâ, rüşdüne ermiş bir yetim, vasisinden malını artık kendisine teslim etmesini dava etse, vasi de malı teslim ettiğini iddia etse ne olur? Burada yetim talepte bulunan konumundadır ve davayı terkettiği zaman dava düşmektedir. Asıl ise, vasinin yetimin malı hakkında emin olduğudur. Bütün bunlardan davacının yetim, davalının da vasi olduğu anlaşılır. Ancak diğer taraftan bakıldığında vasî de malı teslim ettiğini iddia etmekte, yetim de malı teslim aldığına dair davalı durumunda bulunmaktadır. Her iki itibara göre hükmün farklı olacağı ise aşikârdır. Bu durumda problemin halli ancak: "Onlara mallarını verdiğiniz zaman, üzerlerine şahit tutun" (Nisa 4/6) âyetine başvurmak yoluyla mümkün olacaktır. Çünkü bu âyette, vasinin —her ne kadar maldan harcama konusunda emin olsa da— malın teslimi konusunda emin olmadığı ve bu yüzden de şahit tutması istendiği anlaşılmaktadır. Dolayısıyla vasinin sadece, "Ben malı teslim ettim" demesi, bir beyyineye dayanmayan iddia olmaktan öte geçemez ve vasî davacı, yetim de davalı durumunda bulunur. Sonuçta vasinin teslim ettiğine dair beyyine getirememesi halinde davalı olan yetime yemin verdirilir ve bunun sonucunda malına hak kazanır.
Kadı Şureyh şöyle demiştir: "Kadılığa tayin edildiğimde, bana getirilen davalar hakkında âciz kalmayacağım düşüncesinde idim. Daha ilk duruşmada, taraflardan hangisinin davacı, hangisinin davalı olduğunu belirlemek benim için bir hayli zor oldu."
[15] Öncekiler âzâd edilecek kölenin, çolaklık, şaşılık, dilsizlik... gibi kusurlardan uzak olması gerektiğini belirlemişlerdir.
[16] Kızın ergenliğini hayız ve sonuçları ile, erkeğin ergenliğini de inzal ve sonuçlan ile belirlemişlerdir
[17] el-Minhâc'da bazı ictihâd tariflerine itiraz sadedinde şöyle denir: Fukahâ
ıstılahında ictihâd olmayan bazı şeyler de onun kapsamına girer. Meselâ, itlaf olunan malların kıymetlerinin, cinayetlerde erş miktarlarının, kıble yönünün, pisleri ile karışması halinde temiz olan kap ve elbiselerin belirlenmesi hususunda yapılan ictihâd gibi. O, müellifin yaptığının aksine bu örnekleri —ki hepsi de tahkikul-menât kabilinden olmaktadır— ictihâd kapsamı dışına çıkarmaktadır. el-Amidî'nin el-İhkâm'ında ise müellifin yoluna uygun hareket edilmektedir. el-Âmidi, kişinin kıbleyi tesbitini, falanca adamın âdil olup olmadığının tesbitini ictihâd ve tahkîkul-menât kabilinden saymıştır. O daha önce tahkîku'l-menâtı da şöyle tarif etmiştir: "Hükmün bilmen illetinin ve menâtının, cüz'îlerde bulunup bulunmadığının tesbiti işlemidir." O aynı zamanda şarap içme illetinin —ki sarhoşluk veren keskinliği olmaktadır— nebîz nev'i içinde bulunup bulunmadığına bakmayı da misal olarak vermiştir. Görüleceği üzere el-Amidî, bu suretleri de tahkîku'l-menât içerisine sokmuş ve böylece o, ona hem ferdler hem de nev'iler hakkında genel bir özellik vermiş olmaktadır. Nitekim müellif de aynısını yapmaktadır ve, "Bu da öncekilerin muayyen cüz'ilere yönelik değil de nev'ilere yönelik olması halinde tahkîkul-menât hakkında ictihâdda bulundukları konularda olur" şeklindeki sözü bunu göstermektedir.
[18] Yani hitabın yönelmesi ancak bu türden ictihâdla mümkün olabilir. O zaman bu bir tez, delili de arkadan gelen kısım olur. Ya da arkadan gelen sözle aralarındaki ayrılmazlıktan (mülâzemet) dolayı delil kılınır. Yükümlülüğün husulünden maksat, kasıt ve niyetle birlikte yükümlü kılınan şeyin husulü olur. Yani yükümlülüğün yerine getirilebilmesi ancak, yükümlü kılman şeyin bilinmesi ile mümkündür. Bu da ancak bu tür ictihâd ile kabildir. Dolayısıyla bu tür ictihâd, yükümlülüğü yerine getirebilmenin mümkün olabilmesi için gerekli bir şarttır. Bulunmaması ise, bu imkânı ortadan kaldırır. Yerine getirme imkânı olmayan birşeyle yükümlü kılmak, muhal birşey ile yükümlü kılmak olur ki, bu şer'an vaki değildir, nitekim bu aklen de mümkün bulunmamaktadır. Bu, ancak memurun bihe {emredilen şey) değil de memura (emre muhatap olan kimse) râci olan muhal ile yükümlü kılma kabilinden olursa tamam olabilir. Bu hal için, gafilin yükümlü kılınması hakkında edilen sözün benzeri söylenir. Gafilin yükümlü kılınması muhaldir, çünkü yükümlü kılma, emrin ve emirle getirilen fiilin bilinmesi esasına dayanır. Sözünü ettiğimiz şeyde ise —bahis konusu ictihâd olmadığı zaman— emir ile getirilen şey bilinemeyecektir.
Memurun bihe râci olan muhal ile yükümlü kılmaya gelince —ki bu teklifti mâ lâ yutak olmaktadır— onu beş kısma ayırmışlardır: 1) Li zâtihi muhal, 2) Âdeten muhal, 3) Ortaya çıkan bir mani sebebiyle muhal; ayağı bağlı olan kimseye yürümesini emretmek gibi. Bu üç türden olan muhal ile, —her ne kadar vuku bulmamış ise de— yükümlü kılınabileceğini caiz kabul etmişlerdir. 4) İmtisal anında bulunmakla birlikte, teklif anında kudretin bulunmaması hali. Eş'arî'ye göre bütün tekliflerde durum böyledir. Çünkü ona göre kudret, fiile mukarin bulunur. 5) Allah'ın ilminin, olmamasına taalluk ettiği için olmasına imkân bulunmayan yükümlülük. Ebû Cehil'in imanı gibi. Bu son iki türden olan muhal ile yükümlülükler vakidir. Sanıyoruz, bu izahla müellifin sözü açıklık kazanmıştır.
[19] İctihâd, şer'î mahiyette olup delili zannî bulunan her konuda yapılan bir işlemdir. Bu itibarla lâfızların delâletleri konusunda olabilir; ânımın tahsis edicisi olup olmadığını, müşterekten muradın ne olduğunu ve müşkil, mücmel gibi delâlet bakımından gizli kalan diğer konularda araştırma yapmak gibi. Keza tearuz halinde tercihte bulunmak vb. gibi konular da ictihâd kapsamına girmektedir. İleride ictihâd mahalli konusunda müellifin de bu doğrultuda açıklamaları gelecektir. Buradaki ifadeleri ile onları karşılaştırınız ve burada içtihadı üç şeye hasretmesi üzerinde düşününüz.
[20] Buhârî, Edeb, 68. RasûJullah (s.a.) ona bir köle âzâd etmesini emreder. Keffâret hükmünün illeti nedir? Meselâ bu illet kişinin bedevi olması mı, veya bu kişinin kendi karısıyla ilişkide bulunmuş olması mı, yoksa Ramazan gününde cima edilmesi mi, yoksa kasıtlı olarak oruca saygısızlık edilmesi mi? İşte müctehid yaptığı bu ictihâdda bu gibi özellikler içerisinden illet olmaya elverişli olmayanları ayıklar ve hükmün gerçek illetinin (ki Hanefî ve Mâlikîlere göre sonuncusudur) ne olduğu sonucuna ulaşır. İşte bu işleme tenkîkul-menât adı verilir. (Ç)
[21] Bunu hazif yolları itibarıyla dört türe ayırmışlardır: 1) Bazı vasıfların, başka bir yerde geride kalan vasıflar için hükmün sabit olması sebebiyle ilgasını açıklayan kısım. Bunda, geride kalanın müstakilliği ve ilga edilenin bir cüzü olmaması lâzımdır, 2} Sâri' Teâlâ'nin koymuş olduğu hükümler hakkında mutlak surette ilga edilmiş olduğu bilinen şeylerden olması. Uzunluk, kısalık, beyazlık ve siyahlık gibi. Bunlarla hiçbir hükmün talil edildiği bilinmemektedir. 3) Bahis konusu olan hükümde ilga edilmiş olduğunun bilinmesi. Azâd konusunda erkeklik ve dişilik özelliği gibi. 4) Hazfi konusunda değerlendirme yapılan vasfın araştırma sonucunda, hükümle kendisi arasında bir münasebetin bulunmadığının ortaya çıkması.
Minhâc'da şöyle denir: el-Mahsûl sahibi der ki: Şüphesiz ki bu, yani hükümle ilgisi bulunmayan vasıfların (fârık) ilgasını beyan eden ve tenkîhul'-menât adıyla anılan bu yöntem, güzel bir yoldur. Şu kadar var ki o, "sebr ve taksim" denilen yolun farksız aynısıdır.
Hanefî usûlcüleri, dördüncü yolu ondan kabul etmezler. Onun aynen sebr ve taksîm yolu olduğu sözü, Fahreddin er-Râzî'ye aittir. Bu söz, aralarında açık fark olduğu gerekçesiyle reddedilmiştir. Çünkü sebr illetin müstakil olarak belirlenmesi içindir. Tenkîh ise, fârıkm yani hükümle ilgisi bulunmayan vasıfların tayini ve onların ilgâsı için olup, illetin belirlenmesi için değildir.
es-Safiyyu'1-Hindî şöyle demiştir: Doğrusu o, özel bir kıyastır ve mutlak kıyas kavramı altına girmektedir. Kıyas ise, ya cami' vasfın zikriyle ya fârıkm yani hükümle ilgisi bulunmayan vasıfların ilgâsı yoluyla yapılır. Bu sonuncusunda Örneğin şöyle denilir: "Asıl ile fer' arasında sadece şundan ve şundan başka bir fark yoktur. Bunların ise illet olmada bir "Aralarında erkeklikten başka bir fark yoktur. Erkeklik vasfı ise bu konuda ittifakla ilga edilmiş bir özellik olmaktadır."
el-Gazzâlî, tenkîku'l-menâtın caizliği konusunda bir görüş ayrılığı olduğunu bilmiyoruz demesi üzerine kendisine itiraz edilmiş ve: "Görüş ayrılığı kıyası kabul edenler ve etmeyenler arasında mevcut bulunmaktadır. Çünkü tenkîku'l-menât kıyâsa raci bulunmaktadır" denilmiştir.
Kıyası; illet kıyası, delâlet kıyası, asıl mânâsında olan kıyas diye ayırıma gidince, "Şüphesiz ki bu, fârıkm yani hükümle ilgisi bulunmayan vasıfların bulunmadığı ifade edilmek suretiyle yapılan bir kıyastır" demişlerdir.
[22] el-Amidî şöyle demiştir: "Bu tür, her ne kadar kıyası inkâr edenlerin çoğunluğu tarafından kabul edilse de, birincinin yani tahkîku'l-menâtın daha altında bir seviyede bulunmaktadır."
[23] Aslında bir kısmı demesi gerekirdi. Aksi takdirde illeti mansûs olan ya da illeti üzerinde icmâ bulunan kıyas nev'inde, — her ne kadar bu tahrîcu'l-menât kavramı içerisine girmese bile— kıyâsı ictihâd hâlâ var olmaya devam ederdi.
[24] Meselâ, Sâri' Teâlâ, bir gayrimüslimin karısı müslüman olduğunda kendisi de İslâm'a girmeyi kabul etmezse birbirlerinden ayrılmaları gerektiğini hükme bağlamıştır. Nass veya icmâ bu hükmün illetini göstermemiştir. Müctehid, bu hükmün illeti "kadının müslüman olması" mıdır, yoksa erkeğin "İslâm'a girmeyi kabul etmemesi" midir diye hükme uygun düşen vasıf hakkında inceleme yapıp, sonunda bunlardan birisini illet olarak belirlerse, buna "tahrîcu'l-menât'1 denir. (Ç)
Keza, şarabın haram olmasının illetinin, sarhoşluk verici bir keskinliğe ulaşması olduğunun, muteber illeti belirleme yollarından biri ile tesbiti, kısasın gerekliliği hükmünün illetinin, taammüden öldürme olduğunun tesbiti gibi. Bu işlem sonucunda tesbit edilen illeti aynen taşıyan diğer fer'ler de asim hükmüne kıyas yoluyla katılmış olacaktır. Dolayısıyla bu işlem, nassın ya da icmâ'ın delâlet etmiş olduğu hükmün illetinin tesbiti için yapılan bir ictihâd şekli olmaktadır. Bu, rütbe bakımından bir öncekinin altında yani üçüncü sırada bir yerde bulunmaktadır. Onun için de Zahirîler, Şîa, ve Bağdad Mutezilîlerinden bir grup tarafından kabul edilmemiştir.
[25] Özetlemek gerekirse şöyle: Tahkîku'l-menât iki kısımdır: 1) Nev'ilere dönük olan kısım. 2) Cüz'îlere dönük olan kısım. Ancak bundan müellifin kastı öze! anlamda olmaktadır ve uzunca üzerinde duracaktır. Bu iki kısmın hükmü, ilk iki kısmın hükmü gibidir ve zaman içerisinde bu tür ictihâdla-rın kesilmesi mümkündür ve bu imkânsız olan bir sonucu doğurmaz. Genel anlamda olan cüz'îlere dönük tahkîku'l-menâta gelince, ki bunda bütün mükellefler aynı düzeydedirler ve hepsine aynı nazarla bakılır, bu kısmın zamanla kesintiye uğraması asla caiz değildir. Nitekim daha önce geçmişti.
[26] Velilik, vasilik gibi. (Ç)
[30] Eksiksiz ifa edilmiş ve kabul görmüş hacc ibadeti.
[31] Buhârî, imân, 18 ; Hacc, 4 ; Nesâî, Hacc, 4.
[32] Buhârî, Mevâkîtu's-salât, 5 (1/135).
[34] Tirmizî, Deavât, 1 ; İbn Mâce, Duâ. 1 ; Ahmed, 2/362.
[35] Tirmizî, Birr, 61 ; Ahmed, 6/442, 446.
[36] Müslim, îmân, 64, 65.
[38] Buhârî, Zekât, 50 ; Müslim, Zekât, 124.
[39] Buhârî, Fedâilul-Kur'ân, 21 ; Tirmizî, Sevâbu'l-Kur'ân, 15.
[40] Tirmizî, Deavât, 115.
[41] Bu da tahkîku'l-menât ve vakit ile şahsa nisbetle efdaliyetin bulunduğu suretin belirlenmesi kabilinden olmaktadır.
[42] Bu zat, Rasûlullah'ın (s.a.) haline uygun bu uyarısına kulak vermemiş, daha sonra hakkında "Aralarında: 'Allak bize bol nimetinden verecek olursa, and olsun ki sadaka vereceğiz ve iyilerden olacağız' diye O'na and verenler vardır. Allah onlara bol nimet verince cimrilik ettiler, yüz çevirdiler, zaten onlar dönektirler' (Tevbe 9/75) âyeti inmiştir.
[43] Daha önce geçmişti, bkz. [2/264].
[44] Daha önce geçmişti, bkz. [1/177].
[45] Müslim, İroâre, 18 ; Nesâî, Âdâbul-kudât, 1; Ahmed, 2/160.
[46] İşaret parmağı ile orta parmağının beraberliği gibi. (Ç) Hadis daha Önce geçmişti, bkz. [3/80].
[49] Yani "O ilktir, sondur, zahirdir, bâtındır ve o herşeyi bilendir."
[50] Ben de (Dıraz) derim ki: Rasûlullah (s.a.), oruçlunun karısını öpmesinin hükmünü soran birine hayır demiş, diğerine ise caiz olduğunu söylemiştir. Sonra bakıyoruz bunlardan birincinin genç, ikincinin ise yaşlı olduğunu görüyoruz.
Bu konunun genişçe ele alınması hk. İslâm Hukukunda Ahkâmın Değişmesi adlı kitabımızın 81-86. sayfalarına bkz. (Ç)
[51] Buhârî, îmân, 19; Müslim, îmân, 237.
[52] Rasûlullah (s.a.), güttüğü siyasetin bir sonucu olarak kalbi zayıf olanları İslâm'a ısındırmak amacıyla, bazen de azılı İslâm düşmanlarının düşmanlıklarını kırmak için kendilerine bol miktarda mal verdiği olurdu. İmanı güçlü olan kimselere ise vermediği olurdu. Çünkü o, bu iki grubun iç âlemlerine vâkıftı ve bu şekilde davranmanın İslâm'ın lehine olacağını ve o şahısların mizaçlarına da uygun düşeceğini görüyordu. (Ç)
[53] bkz. Buhâri, Zekât, 18 ; Vasâyâ, 16 ; Müslim, Hibât, 26.
[54] Gerekçe olarak Rasûlullah (s.a.) şöyle demişti: "Sizden biri malının tümünü getiriyor ve 'Bu benim sadakamdır' diyor, sonra da oturup insanlara el açıyor" bkz. Dârimî, Zekât, 25.
[55] "Rabbani", aslında Rabb'e mensup, ârif-i billâh anlamınadır. Sözün gelişini dikkate alarak bu şekilde çevirdik. (Ç)
[56] Muâz, yatsı namazını kıldırır ve Bakara gibi uzun sureler okuyarak iyice uzatırdı. Halbuki insanlar içinde iş-güç sahibi olanlar, zayıflar, ihtiyaç sahibi olanlar vardı. Bu yüzden onu Rasûlullah'a şikayet ettiler. Aslında namazın uzatılması iyi birşey olduğu halde Rasûlullah (s.a.) ona çok ağır söyledi ve onu fitnecilik ile itham etti. bkz. Buhâri, Edeb, 74 ; Müslim, Salât, 178. (Ç)
[58] Yani yükümlülük sürdüğü sürece bulunması zorunlu olduğu belirtilen ictihâd.
[59] Yani ileri sürdüğün delilin, aynısıyla ikinci kısımdan olan içtihadın üç nev'i için de geçerlidir. Onlarda da içtihadın kaldırılmış olması, muhal ile teklife götürür. Dolayısıyla böyle bir ayırıma tâbi tutmanın bir anlamı yoktur.
[60] İçtihadın bazı cüz'îlerde var olmaya devam etmekle birlikte diğer bazı cüz'îlerde kalkmış olması olmayacak birşey değildir. Bu durumda külliyen kalkmamış olmasında her iki kısım da eşit olmuş olur.
[61] . Zira üç neVin işlememesi halinde, şeriatın ancak bazı fer'î meseleleri muattal kalır. Kesintiye uğramasının imkânsızlığı delillendirilmiş olan tahki-ku'1-menâtın durumu ise böyle değildir. Çünkü onun ortadan kalkması demek, şeriatın furûunun tümünün, en azından kahir ekseriyetinin ortadan kalkması sonucunu gerektirir.
[62] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/87-104
[63] Beşinci ve Altıncı Meselelerde geleceği üzere, bu inhisar gerçek anlamda değildir ve sadece içtihadın bazı türlerine nisbetle böyledir. Diğer bazı ictihâd türleri ise bu iki vasıftan daha fazla özelliklere ihtiyaç gösterir. Bazıları için ise bu iki vasfın bulunması gerekmez.
[64] Usûlcüler içerisinde müellifin birinci şart olarak zikrettiği bu vasfa, değinen bir başkasını görememekteyiz. Istinbata kadir olma şartına gelince, usûlcülerin meşhur usûl kitaplarında ele aldıkları yegane şart o olmaktadır. Onlar bu şartı Kitap ve sünnetin bilinmesi şeklinde ortaya koymaktadırlar. Yani bu şart, hükümlerle ilgili olan Kur'ân ve sünnet nasslarını bilmek, sonra icmâ mahallerini, kıyasın şartlarını, istidlal şeklini, Arap dilini, nâsih ve mensûh ilmini ve râvilerin hallerini bilmekten ibaretttir. Bunlar müellifin işarette bulunmak istediği ictihâd için gerekli ilimler olmaktadır. Sonra Şevkânî'nin İrşâdu'l-ftıhûl adlı eserinde, İmam Şafiî'ye dayanan İmam Gazzâlî'den yapılan bir nakil gördüm. Müctehidih bilmesi gereken şeylerin faydalı bir şekilde açıklanmasından sonra şöyle demektedir:
Önce külli kaideler itibara alınır ve onlar cüztyyât üzerine takdim edilir. Meselâ küt bir nesne ile öldürme olayında olduğu gibi. Burada caydırıcılık kaidesi, lâfza riayet üzerine takdim olunur. Eğer külli bir kaide yoksa, nasslara ve icmâ mahallerine bakılır..."
Bu, müellifin burada işaret etmek istediği ve Deliller bahsinde Birinci
Mesele'de yeterli şekilde açıklamış olduğu şeyin aynısı olmaktadır. Ancak geriye Tabsıre'de Karâfî'den yapılan "kıyasa, nassa ve kaidelere ters düşmesi halinde hâkimin hükmünün bozulması" konusundaki nakil hakkında söz etmek kalmaktadır. Orada o, "Onlara ters düşen bir durum olmazsa, hüküm icmâ ile bozulmaz. Nitekim kırâz (mudârabe), müsâkât, selem, havale vb. akitlerin sahihliği konusunda olduğu gibi. Çünkü bunlar şer'î kaidelerin, nassların ve kıyasın hilafına olan akitlerdir. Ancak haklarında bulunan Özel deliller; kaideler, nasslar ve kıyas üzerine takdim edilmiştir. Bunun, müellifin burada işaret etmiş olduğu, daha önce ise detaylarına girdiği ve Gazzâlî'nin İmam Şafiî'den nakilde bulunmuş olduğu anlayışa ters düştüğü hiç de kapalı değildir. Ancak şöyle denilebilir: Karâfî'nin sözündeki, özel delilin kaideler üzerine takdiminden maksat, onun tahsisi demektir ve tearuz durumunda küllî ile hüküm verilmesi yerinde olmuyorsa onun alınması gerekir anlamınadır. Arâyâ ve diğer istisnaî olarak meşru kılınan tasarruflarda olduğu gibi. Nitekim bu konuya müellif orada temas etmişti.
[65] Daha önce de geçtiği gibi bir hale ya da zamana veya şahsa göre maslahat olan aynı şey, bir başka hale, zamana ya da şahsa nisbetle mefsedet halini alabilir. Keza aynı şey hakkında güdüİen maksatlar kişilere göre çok farklılık arzeder. Bunun sonucunda bir kimsenin amacının gerçekleşmesi, başkalarının zararını doğurabilir. Bu itibarla şeriatın, mükelleflerin takdir ve değerlendirmesine tâbi kılınması doğru olmaz. Çünkü bu tamamen göreli bir yaklaşım olur. Aksine hükümler, Sâri' Teâlâ'nın dünya hayatının âhiret hayatı için ikâmesi esasına dayalı takdiri sonucunda belirlenir. Bu durumda arzu ve heveslere ters düşmüş olmasına bakılmaz. Zira: "Eğer Hak, onların heva ve heveslerine tâbi olacak olsaydı, gökler ve yeryüzü fesada giderdi." (23/71)
"Hukukun ufkunda insandan başka otorite bulunmayınca, insanlar arasındaki iktidar mücadelesi sonunda hâkim olan sınıfın değer sistemi hukuk haline gelir" ve bu tahterevallinin hiçbir zaman dengeyi bulamaması gibi böyle sürer gider; istikrarsızlık ve kargaşa hâkim olur, hukuka güven ve saygı kalmaz. Zaten beşeri düzenlerde hukuk egemen sınıfların çıkarlarının korunması için bir araç olarak kullanılagelir. (Ç)
[66] Yani her ne kadar bazı cüz'îler hakkında hangi mertebeye dahil olduğu konusunda görüş ayrılıkları bulunsa bile bu üç mertebenin yani zarûriyyât, hâciyyât ve tahsîniyyât ya da bunların tamamlayıcı unsurları dışında kalan bir başka maslahatın bulunmadığı tespit edilmişti.
[67] Bu ifade, içtihadın tecezzi (parçalanma) kabul etmeyeceği görüşüne göre söylenmiş olmalıdır. Bu görüş fazla rağbet görmemiştir. Tercihe şayan olan görüşe göre ise —ki bu içtihadın kısmî olabileceği görüşüdür; Gazzâlî bunu tercih etmiş, İbn Hâcib ise onun sahih olduğunu söylemiştir— içtihada mahal olan konunun dışındaki alanlara ait bilgilere sahip olması şartı aranmamaktadır. el-Mahsül'de şöyle denir: "Doğrusu ictihâd vasfı, bir fende değil de bir başka fende, bir meselede değil de başka bir meselede tahakkuk edebilir."
[68] İctihâd için ikinci bir vasfın yani istinbat kudretinin daha bulunması gereği bu ifadeye zarar vermez. Çünkü ictihâd için onu şart, bunu ise sebep kılmıştır.
[69] Çünkü şeriatın maksatları, ancak bu ilimler aracılığı ile kavranabilir. Daha önce de geçtiği üzere maslahat ve mefsedetlerin kıstasları durumunda olan küllî esaslar vardır ve bunlara ilave olarak da cüz'îyyât yani Kitap, sünnet, icmâ ve kıyastan oluşan hususî deliller vardır ve bunlarla ilgili usûl kitaplarında işlenen mufassal bahisler yer almaktadır. Külliyyât ile yetinerek cüz'îyyâttan müstağni olmak, ya da bunun aksi mümkün değildir. Cüz'iyyâttan hareketle herşeyden önce şeriatın genel maksatlarına ulaşılır; bu itibarla onlar şer'î maksatların öğrenilmesi konusunda hizmet görürler. İstinbat sırasında ise bu iki grubun birbirine eklenmesi ve birinin diğeri ile desteklenmesi gerekmektedir. Nitekim daha önce Deliller1 bahsinde ilk meselede genişçe ele alınmıştı. Müellif, istinbata kadir olma vasfını ictihâd derecesine ulaşabilmek için ikinci derecede bir şart kabul etmiştir. Şer'î maksatların kavranmış olması vasfını ise birinci derecede bir şart yapmış ve bunun bir sonucu olarak da onun hakkında şarttan daha güçlü olan "sebep" ifadesini kullanmış, zira onun asıl maksat olduğunu, öbürünün ise araç olduğunu söylemiştir. Eğer daha önce vermiş olduğu izahat doğrultusunda yürüseydi şöyle bir tahlilde bulunurdu: Küllî esaslar, ictihâd için gerekli olan iki cüzden daha önemli olanıdır. Zira cüz'îyyâtın her halükârda küllî esaslara vurulması gerekmektedir. Öyle ki cüz'î sebebiyle küllinin zedelenmesi imkânı yoktur, cüz*îyyâtın durumu ise bunun aksinedir. Onlar her ne kadar istinbat sırasında delil olarak kullanılmak zorunda ise de, küllî kıstaslara vurulması ve ona göre değerlendirilmesi mecburiyeti bulunmaktadır.
[70] Müellifin de ileride ifade edeceği gibi
[71] Bu genellemeden sahabenin istisna edilmesi doğru değildir. Onlar da bu konuda diğerleri gibidir ve hiçbir kimsenin ictihâd ile uzaktan yakından ilgisi olan tecrübe, tıp, vb. gibi bütün ilimlerde mahir olması mümkün değildir. Onların da bu gibi konularda başkalarına başvurması kaçınılmazdır. Nitekim vakıada da Öyle olmuştur.
[72] Yani onların verdikleri hükümleri, başka ilim dallarının verilerinden müstakil olarak düşünmek imkânı yoktur. Eğer müctehidin, ictihâd için ihtiyaç duyulan her ilimde müctehid olması şart olsaydı, o zaman müctehidli-ğinde en ufak tartışma olmayan bu imamların ictihâd mertebesinde olmamaları gibi bir sonuç lâzım gelirdi. Böyle bir sonucun sakatlığı ise ortadadır.
[73] Bu ikinci bir delil olmaktadır ve kısaca şöyle özetlemek mümkündür: Eğer bu şart olsaydı, o zaman taraflar arasında davaya bakacak kimsenin, dava ile ilgili olan her ilimde ictihâd mertebesinde bulunan bir müctehid olması gerekeceği gibi bir sonuç lâzım gelirdi. Bu ise icmâ ile böyle değildir. Görüldüğü gibi müellif, içtihadı kazaya (yargı) kıyas etmektedir. Halbuki kaza başka bir rütbedir ve çoğu kez cüz'îyyâtta tahkîkul-menât esasına dayanır. Bu yüzdendir ki Rasûlullah'm (s.a.) kaza konusunda ictihâdda bulunduğu noktasında İcmâ etmişlerdir. Öbür taraftan ise, Rasûlullah'm (s.a.) hüküm istinbâtı konusunda ictihâdda bulunup bulunmadığı hususunda ihtilaf etmişlerdir. Dolayısıyla hükmün taalluk ettiği her ilmi bilmenin gerekmeyeceği konusunda içtihadın kaza (yargı) üzerine kıyas edilmesi kabul edilebilir değildir.
[74] Bu aslında üçüncü delil olmaktadır.
[75] "Serî hükümlerin istinbâtı hakkında ictihâd ilmi" adında ve konu itibarıyla da diğer ilimlerden farklı olan bir ilim bulunmamaktadır ki, ondan çıkan her birşey, o ilmin özü ile değil de arazları ile ilgili olduğu varsayılsın. Eğer müellifin buradaki ictihâddan maksadı, içtihadın üzerine kurulduğu ilimler ise, o zaman bu bizim, Öğrenmeye çalıştığımız ve içtihadın tevakkuf ettiği kısım ile öyle olmayan kısmı ayırd etme yolunda olduğumuz şeydir. İçtihadın üzerine tevakkuf ettiği ilimler, diğerlerinden ayrıldıktan sonra da, "Bunun ötesinde kalan diğer ilimler üzerinde durmak, bir ilmin diğer ilme sokulmasına daha çok benzer olacaktır" denilecektir. Bu ise usûlcüle-re göre iyi birşey değildir. Kısaca bu delil, bir ayıklamaya gidilip, içtihada temel teşkil eden ilimler şeklinde bir tahsise gidilmedikçe fazla bir anlam ifade etmeyecektir.
[76] Bunda bir ictihâd yok ki, onu müctehidden almıştır densin. Tabib ile ilgili olarak geçen misalde olduğu gibi. Burada söz konusu olan sırf bir rivayettir ve almadır. Bu konuda müctehid, kendisinden rivayet edilen ile birlikte müştereklik gösterir. Ancak şöyle demek mümkündür: Rivayet konusunda müctehidin, kıraat âliminin bilgisine itimat etmesi yeterlidir ve onun da o rivayetin yollarını, ravilerinin hallerini bilmesi şart değildir. Kıraat âliminin durumu ise bunun aksinedir ve onun "kurrâ" diye nitelenebilmesi için bunları bilmesi gereklidir
[78] Birazdan müellif, müctehidin dil konusunda, gerek müfredat ve gerekse terkipler konusunda ictihâd mertebesinde bulunması gerektiğini ve bu mertebede olmayan birinin Allah'ın kitabı hakkında edeceği sözün muteber olmayacağım söyleyecektir. Oradaki sözü ile bu sözü birbiri ile bağdaşmamaktadır.
[79] Tahrîr ve Şerhi, Beydâvî'nin Minhâc'ı gibi eserlerde ictihâd için iman şartı ileri sürülmektedir. Sonra bu tecvizin semeresi ne olacaktır? Böyle bir kâfirin istinbat ettiği bir hükme, mü'minler uyacaklar mı? Doğrusu bu makûl değildir. Yoksa onunla kendisi mi amel edecektir? Bu da bizi ilgilendirmez ve bu şeriatta yapılmış bir ictihâd sayılmaz.
[80] Bu kadarı yeterli değildir ; aksine mutlak surette o öncüllerin sahih olduğunun kesinlik kazanması lâzımdır ki , bunun sonucunda ona dayalı hükmün sahihliğine dair kesin ya da kesine yakın bir bilgi sahibi olabilsin. Mücerred onların şahinliğini farzetmek ise, ulaşılacak hüküm hakkında kesin bir tarafa, zan ölçüsünde dahi bir bilgi ifade etmez. Bu itiraz aynı zamanda kâfirin içtihadı hakkında da geçerlidir. Çünkü o, içtihadını üzerine bina edeceği şeriattaki öncüllere inanmamaktadır; çünkü bu öncüller Kitap, sünnet ve sonuçta onlara dayanan şeylerden ibaret bulunmaktadır. Kâfir ise, bunlara inanmamaktadır. Tahrîr ve şerhinde şöyle denir:
Adalet ise, fetvasının kabulü için şarttır. Çünkü diyanetle ilgili konularda fâsıkın sözüne itibar edilmez. Adalet vasfı, fetvanın sıhhati için ise şart değildir. Çünkü fâsık bir kimsenin dahi kendisinde ictihâd kudretini bulundurması mümkündür. Bu durumda o, kendi içtihadını alabilir ve onunla amel edebilir."
Görüldüğü üzere söz, kâfirin değil fâsıkın içtihadı hakkındadır, el-Âmidî de şöyle demiştir:
"İçtihadın şartı, Rabbin varlığını ve O'nun için vacip olan sıfatları bilmesi ve Rasûlü ve getirdiklerini tasdik etmesidir."
[81] Öncüllerin sahihliğini varsaymak, acaba onlar üzerine kurulacak olan neticenin sahihliği hakkında kesin ya da kesine yakın bir bilgi verebilir mi? Yoksa sonuç, hakkında ne kesin ne de kesine yakın bir bilgiye sahip olmadığı birşey durumunda mı olur? Eğer öncüller sahih olsa fakat kişi durumu bilmese, onlar üzerine kurulan sonuç sahih olur. Düşün.
[82] Mütekaddimînden olan mantıkçılar, bu delilin iki kıyastan mürekkep olduğu görüşündedirler: Önce iktirânî-şartî; sonra istisnaî. Şöyle: Eğer matlûp hak olmasaydı, o zaman zıddı hak olurdu. Eğer zıddı hak olsaydı, o zaman muhal sabit olurdu. Netice ise şu: Eğer matlup hak olmasaydı, o zaman muhal sabit olurdu. Bu netice istisnaî kıyas içine konulur ve şöyle denilir: Ancak muhal sabit değildir; öyleyse matlup haktır.
Bazı müteahhir âlimler ise bunun muttasıldan mürekkep sadece istisnaî bir kıyastan ibaret olduğu görüşündedirler. Birinci önermesi matlubun zıddı, ikincisi, kendisinden zıddı istisna edilen muhalin durumudur. Her halükârda doğru ve yalan, iktirânî-şartîde keza muttasıl istisnaîde, sadece irtibat ile telâzumun varlığı ile bunların bulunmaması noktasına bağlıdır. Neticenin ortaya çıkarılması ise, onun küllî ve devamlı olmasına tevakkuf eder. Bu durumda haddizatında üzerine hüküm binasında bulunulan bâtıl öncüller nerede ki, matlûp hakkında ilim ifade etsin. Bu itibarla müellifin sözü açık değildir.
[83] Bu nasıl olabilir ki?! İçtihadın bu türü ancak Sâri' Teâlâ'nın nassının içermiş olduğu vasıfların tesbit ve tatbiki yolu ile olur. Nasslar ise Arapça'dır ve onları anlamak için şart koşulan seviyede Arap diline vukûfiyete ihtiyaç duyulur.
[84] Müellif daha önce, "istinbata kadir olma vasfı, pek çok bilgi ve ilimlerin tahsiline bağlıdır ve o, şer'î maksatların kavranması konusunda yardımcı (hadim) konumdadır..." demişti. Buradaki "Bu türde, sözkonusu ilimler olmaksızın sadece şerîatm maksatlarına vakıf olmaya ihtiyaç duyulur" şeklindeki ifadesi, daha önceki sözü ile uyum arzetmemektedir. Çünkü daha önce de geçtiği gibi, söz konusu ilimler, istinbat sırasında kendilerine ihtiyaç duyulmasa bile, en azından şer'î maksatların elde edilmesi için bir basamak teşkil etmektedir. Müellifin bu sözü, ancak şer'î maksatların taklit yolu ile elde edilebileceği kabul edildiğinde bir mânâ ifade edebilir. Düşün!
[85] Bu ifade, daha önceki sözü üzerine bina edilmiştir. Görüldüğü gibi, bu, yersiz sözü uzatmak kabilindendir. Çünkü müctehidin bir farzımuhalde bulunması, ictihâd için yeterli olan gücün sarfedilmesi kabilinden sayılmaz. Müctehid, ictihâd için gerekli olan bir bilgiyi farzedecek, sonra bu varsayım üzerine amel edilmesi ve uyulması vacip olan şer'î bir hüküm bina edecek... vs. Bu olacak şey değildir. Çünkü böylesine mücerred bir varsayım, ne taklit türündendir, ne de ictihâd kabilindendir. İkinci delil sırasında kabul edilen şey, meselâ hadis âliminin, dil âliminin taklidi... kabilinden olmaktadır. Burada ise böyle bir durum yoktur. Müellif, taklit yoluyla elde edilen öncüller üzerine yapılan içtihada örnek vermekle birlikte, bir kaç defa tekrarladığı farzımuhal yoluyla olan kısma örnek vermemiştir.
[86] Bu örnek, ikinci delil sırasında zikrettiği kıraat âlimi veya muhaddişten... alınan verilere dayanma şeklinde verdiği örneklerden daha açıktır. Çünkü orada sözünü ettiği verileri kabulün sıhhatine delalet edecek deliller getirmemiş, dolayısıyla sözü mücerred iddadan ibaret kalmıştı. Bu örnek ise çok açıktır. Çünkü hiçbir kimsenin, İbnul-Kâsim ya da Ebû Yûsuf gibi kimselerin ictihâd mertebesine ulaşmış oldukları, yer yer imamlarına muhalefet ettikleri, bununla birlikte ictihâdlarının sahih ve muteber olduğu konusunda kuşkusu bulunmamaktadır.
[87] Garabet, fesahati zedeleyen kısım ve zedelemeyen kısım olmak üzere iki kısmı içerir. Muhtemelen müellif burada 'garâbet'ten, ikinci kısmı kastetmiş olmalıdır. Aksi takdirde bilinmesi gerekli olan dil ilimlerinden istisnasının bir anlamı olmaz. Çünkü ikinci türden olan garîb kelimeler zaten Kur'ân'da bulunmaz. Birinci mânâda garîb kelimeler ise Kur'ân'da bulunmaktadır ve dolayısıyla ictihâd için mutlaka onların da bilinmesine ihtiyaç olacaktır. Çünkü bu mânâda garîb ilmi, kelimelerin (müfredat) mânâlarının belirlenmesi demektir.
[88] Yani Kitap ve sünnette yer alan ifadelerle, Arap dilinde bulunan ifadeler aynı tarz ve üslup üzeredir Şu kadar var ki, güzellik ve hüsnü kabul görmede aralarında fark olabilir. Bu açıdan ele alındığı zaman Kur'ân, diğer Arap kelâmından mucize olması özelliği ile ayrılmaktadır. Hadis de aynı şekilde, diğer insanların kelâmından üstün olma özelliği ile temayüz etmekte; şu kadar var ki Kur'ân gibi mucizelik derecesine ulaşamamaktadır.
[89] Bu sözden maksat, onların mücerred Arap diline vukufiyetleri sebebiyle ictihâd derecesine ulaşmış olacakları ve sözlerinin hüccet olacağı anlamına değildir. Arap dilinde yeterlilik zorunlu şarttır; ama tek şart değildir. Bu şartın yanında ictihâd için daha başka niteliklerin de olması gerekmektedir; şer'î maksatları bilmek vb. gibi.
[90] Yani Arapça'da, Arab'ın ve sahabenin seviyesine ulaşmayan kimsenin şeriatı anlama konusundaki sözünün hüccet olmayacağı hususu.
[91] Yani bütün lügatleri bilmesi. Çünkü biz, ictihâd mertebesinde olan kimsenin dili anlama konusunda Arabi'ye müsavi olmasını ve bütün lügatleri bilmesini şart koşmam aktayız. Çünkü Arabî de bütün lügatleri bilemez; meselâ, el-Halîl'in yaptığı gibi dilde derinlemesine tetkiklere girişemez. Buna göre, İmam el-Gazzâlî'nin sözünden, müctehid olabilmek için Arap dilini ictihâd derecesinde bilme şartının çıkmayacağını söyleyemeyiz. Çünkü o: "Bunun ölçüsü, Arab'ın hitabını ve onların istimal şekillerini bilecek kadar bir seviyedir. Ki bunun sonucunda sözün sarihini, zahirini, mücmelini, hakikatini, mecazını, âmmım, hâssını, muhkemini, müteşâbihini, mutlakını, mukayyedini, nassım, fahvâsını, lâhnını, mefhûmunu ayırabilsin" demektedir. Bu mertebe için de mutlaka ictihâd derecesinde dili bilmek gerekecektir.
[92] Nüzul sebepleri, icmâ mahalleri gibi.
[93] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/104-116
[94] Yani Sâri' Teâlâ'mn maksadı, feri bir meselede birbirine muhalif iki hüküm koymak değildir. Aksine O, vakıada sadece tek bir yolu murad eder. Sâri' Teâlâ'mn murad etmiş olduğu yol hakkında müctehidler arasında görüş ayrılıklarının bulunması bu esası ortadan kaldırmaz.
[95] Âyet, buradaki ihtilâftan maksadın, şer1! hükümlerdeki ihtilâf olması esası üzerine getirilmiştir. Bazıları fiilen böyle bir ihtilâfın bulunduğunu reddetmişler ve şöyle demişlerdir: Bu âyetteki ihtilâftan maksat, mânâlarda çelişki ve belagat konusunda noksanlıktır. Birincisi, bir kısmının vakıaya uygun düşmesi ve diğer bir kısmının ise uygun düşmemesi, aklın bazı hükümlerine katılırken diğer bazılarına katılmaması şeklinde olur. İkincisi ise, nazmın rekâket ve fesahat açısından birbirinden farklı olması, bir kısmında i'câz düzeyine ulaşırken diğer bir kısmında ulaşmaması yoluyla olur. Bütün bunların sebebi, insan gücünün noksanlığı ve en üst düzeydeki ifadede sıhhat ve i'câz yollarını kavrayamamaktaki kusurudur. Kaldı ki âyet sadece Kur'ân'm vasfı hakkındadır ve o mutlak şeriat kavramının muhtevasından daha dar bir mânâ ifade eder. Çünkü şeriat, Kur'ân'ı içine aldığı gibi, sünneti, icmâı, kıyası, sahabe tatbikatını da içine alır. Bu durumda delil, tezden daha hususî olmaktadır. Ancak mani, müellifin murad ettiği mânâda yani aynı konuda delillerin tearuz etmesi mânâsında dahi şer'î hükümlerde ihtilâf isbatına salih değildir. Bu durumda dahi, sonuç itibarıyla müellifin izaha çalıştığı mânâya varılacaktır.
[98] Yani şeriatta tartışmaya mahal olmadığı, onda ihtilâf bulunmadığı konusunda açıktır. Bu âyet ile yapılan istidlal şekli tam olup, hem Kur'ân'ı hem sünneti hem de üzerine hüküm binasında bulunan diğer şeyleri içine almaktadır.
[99] Yani abestir; Allah Teâlâ'mn öyle birşey istemesi ise mümkün değildir. Yani Allah Teâlâ, onlardan aralarındaki tartışmalara son vermeleri ve meselelerinin halli için Kitap ve sünnete başvurmalarını istemiştir. Özünde ihtilâfı gerektiren birşeye başvurmak ise, asla maksadı gerçekleştirme-yecektir. Dolayısıyla böyle bir talepte bulunmak abes olacaktır. Ancak, bu delilin güçlü olmasına rağmen bir nokta kalmaktadır ki şüpheye mahal vermektedir. O da, müctehid imamların Kitap ve sünnete başvurmalarına rağmen, aralarındaki tartışma konularının hâlâ sona etmemesidir. Buna da şöyle cevap verilebilir: Nassda, meselelerinizi Kitap ve sünnete döndürdüğünüz zaman ihtilâf kesin olarak ve tümden kalkar, denmemiştir. Nass, yolu göstermektedir; buna rağmen vakıada ihtilâfların sona ermemesi ayrı birşeydir.
[100] Burada şöyle bir itiraz yöneltilebilir: Âyette yasaklanan ayrılmadan maksat, düşmanlık beslemek suretiyle ayrılmak, ihtilâftan maksat da dinin esaslarında yani inançla ilgili alanlarda olan görüş ayrılığı ve tarafların birbirlerini tekfir etmeleridir. Nitekim âyette tel'in edilen yahudi ve hristi-yanlann vakıadaki durumları böyledir. Eğer bu âyet müellifin kastettiği mânâda olsaydı, o zaman müslümanlar, başlarında da sahabe nesli olmak üzere yasaklandıkları şey içerisine düşmüş olurlar ve bunun sonucunda da yahudi ve hıristiyanlarm ayrılması ve ihtilafa düşmesi üzerine terettüp edilen cezaya müstehak olurlardı. Böyle bir durumdan Allah'a sığınırız.
[102] Bizce "beyyinât" kelimesi şeriat tabirinden daha husûsî bir mahiyet arze-der; dolayasıyla bu delil ulaşılmak istenilen sonucu vermez.
[107] Aynı şeriat içerisinde neshin vukuu konusunda müslüman âlimler arasında Ebû Müslim el-Isfahânî'den başka farklı düşünen yoktur. Doğrusu, onun da muhalefeti tamamen lâfzî olmaktadır. Çünkü o neshi, tahsis diye isimlendirmektedir. Diğer din sâlikleri arasında neshe karşı çıkan sadece yahudîlerden Şem'ûniyye fırkasıdır. Onlar neshin aklen ve naklen imkânsız olduğunu kabul etmişlerdir. Onların asıl benimsedikleri husus, neshin naklen imkânsızlığı olmaktadır. Hristiyanlara gelince —ki Isfa-hanlı İsa'nın tabileri de bunlardandır—bunlar neshi aklen de naklen de caiz görmektedirler ve Efendimiz Hz. Muhammed'in (s.a.) peygamberliğini itiraf etmektedirler; ancak onun sadece Araplara has bir peygamber olduğunu söylemişlerdir.
[108] Yani nâsih ve mensûh konusunda araştırma ve ictihâdda bulunmanın bir gerekçesi kalmaz, aksine bu konuda sadece kesin nass ile sabit olan hüküm yanında durmak gerekirdi.
[109] Yani o zaman âmmı tahsis eden delilin bulunup bulunmadığının araştırılması lâzım olmayacaktır. Halbuki icmâ ile tahsis delili bulunup bulunmadığı araştırılmadan âmmın umûmu ile amel etmek mümkün değildir.
[110] Çünkü böyle bir davranış, ancak ihtilâfın dinde bir esas olarak kabul edilmesi halinde mümkün olur ve tercihe ihtiyaç, şeriatta hakikatin tek olduğu ve bizim onu bulmamız gerektiği esasına binaen duyulur. Muhtemelen, umûm ile nesihten ayrıldığı bu Özelliği sebebiyledir ki, müellif tercihi dördüncü delil diye müstakil olarak getirmiştir. Buna rağmen delili, önceki ile aynıdır. Müellif delili meselâ şöyle sevketseydi: "Ulemâ, tercih prensibinin varlığı, tearuz halindeki iki delilden herhangi birinin, tercih yollarından biri ile olmaksızın rastgele olarak i'mali cihetine gidilmesinin sahih olmadığı konusunda görüş birliği etmişlerdir. Şeriatta ihtilâfın bulunduğunu kabullenmek, tercih konusunda araştırma ve değerlendirme yapmanın lüzumunu ortadan kaldırır ve iki delilden rastgele birinin i'malini sahih kılar." O zaman tercih konusunu dördüncü delil olarak müstakillen zikretmesinin bir anlamı olabilirdi. Çünkü ikinci delilde vermek istediği şey, umûm ve benzeri konularda araştırmanın bir semeresi olmayacağı pratikte bir değeri bulunmayacağı şeklinde idi. Bu delilde ise, ulemânın tercihin lüzumuna kail olmaları, dinde ihtilâfa mahal bulunduğu esası ile bağdaşmaz noktasına çıkmaktadır. Aynı şeyin işarette bulunduğumuz gibi umûm ve mutlak için de söylenebileciği gayet açıktır.
[111] Bu, üçüncü delilde ihtilâfa mahal olması halinde birinci ihtimal olarak geçen takat üstü yükümlülük olacağı izahından farklı değildir. Şu kadar var ki, burada yükümlülük konusunu mükellefin anlayışı açısından ele almakta ve onun böyle bir hitabın kendisine getireceği yükümlülüğü anlamasının mümkün olmayacağı, dolayısıyla da emredilen şeyde halel meydana geleceğini söylemektedir. Orada ise gafilin yükümlü kılınması meselesine çıkan bir takat üstü yükümlülükten söz etmişti. Burada da onu kastediyor olması takdirine göre, ikisi arasında sadece tasvir ve meselenin izahı açısından bir fark bulunacak, başka bir fark olmayacaktır. Çünkü burada da, orada sözü edilen ihtimalin tasviri mümkündür ve o zaman bu delile temelden ihtiyaç kalmaz. Ancak şöyle denilebilir: Buradaki bakış açısı, yükümlülükten gözetilen maksadın gerçekleşmeyeceği, dolayısıyla abes olacağı noktasındandır. Bu ise, iddianın iptali için kullanılan başka bir yöndür ve üçüncü delilde geçen takat üstü yükümlülükten farklı bir izahtır. Müellifin "İhtilâfın Sâri' Teâlâ tarafından kastedilmiş olduğunu düşündüğümüz zaman, maksadı gerçekleşmez" şeklindeki sözü de bunu ifade etmektedir. Ancak istidlal sırasında müellif, işaret de ettiğimiz gibi, muhal ile yükümlü tutma yönüne kaymakta ve izahını o doğrultuda yapmaktadır.
[112] Bundan murad, hakiki müteşâbih olan nasslardır
[113] Bundan maksadı da izafî müteşâbihlerdir.
[114] Meselâ, Hanefilerin: "Başın meshi, meshtir; dolayısıyla mest üzerine mes-hetmek gibi tekrarlanmaz" demeleri, Şâfiîlerin ise: "Başın meshi rükündür; dolayısıyla yıkama gibi tekrarlanır" demeleri gibi.
[115] Yani şeriatın konulusu sırasında kıyasın meşru kılınması ve farklı değerlendirmelerin kaçınılmaz olduğu zahirlerin getirilmiş olması herkesçe kabul edilen bir husustur. Bu konum, içtihadın yürümesi ve müctehidlerin isabet etmesi için şer'an istenilen birşey olmaktadır. Bu kasdi gerçekleştirmek için ihtilâfa zemin olacak şeyler konulmuş olunca, buna bağlı olarak ihtilâfın da şer'an maksûd olması sonucu lâzım gelir. Dolayısıyla onun şeriatta yeri olmadığını söylemek doğru olmaz.
[116] Buhârî, İ'tisâm, 21; Müslim, Akdiye, 15; Ebû Dâvûd, Akdiye, 3; İbn Mâce, Ahkâm, 3.
[117] el-Gazzâlî, el-Kâdî, el-Müzenî ve Mutezile'nin görüşüne göre, hakkında nass ve icmâ olmayan konularda müctehidlerin ictihâdlan sayısınca hakkın taaddüdü caizdir. Tercihe şayan olan görüşe göre hak tektir; isabet eden doğruyu elde etmiş, onu bulamayan da hata etmiştir. Bununla birlikte hata eden de Allah katında me'cûrdur. Bu görüş dört imamın yani İmam Ebû Hanîfe, İmam Mâlik, İmam Şafiî, İmam Ahmed ve çoğunluk fukahânın görüşü olmaktadır.
[118] Tahrîr'de şöyle denir: Şer'î delillerin tearuzu konusunda gerçek şudur ki, bu sadece dış görünüşte öyledir ve işin aslında tearuzun olması sözko-nusu değildir. Bu yüzden de tearuzun kat'î olan iki delil arasında da gerçekleşmesi sahih olmaktadır. Tearuzun sekiz birimde gerçekleşebileceği görüşünde olanlara da bu bir cevap olur. Çünkü onların görüşü, tearuzun hakikî ve işin esasında da Öyle olması halinde doğru olur. İmam Şafiî şöyle demiştir: "Hz. Peygamber'den (s.a.) husus ve umûm ya da icmal ve tefsîr cihetinden olmaksızın, biri diğerinin hükmüyle bağdaşmayacak şekilde birbirine zıt düşen iki sahih hadisin gelmesi ancak nesih tariki üzere mümkün olabilir." el-Mâverdî ve er-Rûyânî pekçoklanndan birbirleri-"ne denklik cihetinden tearuzun caiz ve vaki olduğunu nakletmişlerdir. el-Kâdî Ebû Bekir ve bir cemaat da şöyle demiştir: "Birbiri ile tearuz halinde bulunan zavâhir arasında tercih, 'furûda isabet eden ancak tek bir müctehiddir' görüşü üzerine sahih olabilir."
[119] bkz. Keşfu'1-hafâ, 1/147. Bu hadisin mevkii olduğu veya en azından sahih olmadığı söylenmiştir.
[120] Yani onlar içerisinden bîrini diğerlerine tercihi gerektirecek bir hususu (müreccih) araştırmaya, onların en faziletlisini öğrenmeye gerek duymadan onlardan herhangi birine tâbi olabilir. Bunun mukabili şudur: Sıradan birine (âmmî) nisbetle âlimlerin bir konudaki görüşlerinin müteaddit olması, müctehide nisbetle delillerin müteaddit ve birbirine tearuz halinde olması mesabesindedir. Bu konuda ileride yeterli bahis gelecektir. Bu da, mesele hakkındaki itirazı daha da güçlendirir. Çünkü bu ancak delillerin tearuzunun kabullenilmesi halinde sahih olur. Bu durumda da onun üzerine terettüp edecek olan ihtilâf şeriatta bir yer bulmuş olur.
[121] Bu kayıt, dördüncü delil sırasında geçen birbiri ile tearuz halinde bulunan deliller arasında tercihe gitme esası üzerindeki sözü edilen ittifakla bağdaşmaz değildir. Burada ihtilâf mahalli müctehidin tercihe gitmeden âciz kalması durumunda tearuzun bulunup bulunmayacağı konusudur. Bu konuda farklı dokuz görüş bulunmaktadır: Biri burada sözü edilen mesnetsiz tercihtir. Bu görüş aynı zamanda Ebû Alâ, oğlu Ebû Hâşim ve el-Kâdî Ebû Bekir'e de nisbet edilmiştir. Bir görüşe göre de, bu iki delilin karşılıklı olarak düşeceği ve hiçbiri ile amel edilemeyeceği ve hükmün başka delillerden çıkarılmasına çalışılacağı şeklindedir.
[123] Yani şeriatın vaz'ı üzerine bazılarının helakinin bazılarının da kurtuluşunun terettüp edilmesi, burada üzerinde durulan tartışma konusu değildir. Bu, ayn bir konudur ve buna zikri geçen âyet delâlet etmektedir. Çünkü bu vaz'ı kaderi olmakta ve emir ve nehye tâbi olmamaktadır. Keza onunla burada bahis konusu olan teklif arasında da bir bağ bulunmamaktadır. Onların her ne kadar kaderi irâdeye uygun olarak vakıada ihtilâf halinde bulunmaları söz konusu ise de, kendilerinden ihtilâfa düşmeleri istenmemektedir.
[125] Yani zikredilen iki âyetin işaret etmekte olduğu tekvin iradesine râci olan şeyle, teşrie râci olan vaz'ı şer'î arasında fark vardır. Birincisinde kulun, "Sen böyle takdir ettiğin için böyle oldu" gibisinden şöyle ya da böyle bir mazereti olmaz. İkincisinde ise şer'an matlup olanın emredilme-si, terki matlup olanın da yasaklanması şeklinde bir sonuç gerekir. Birincisinin aksine ikincisinde, irade ile emir ya da yasak arasında birinin bulunmasından diğerinin de bulunması gibi bir gerekirlik (telâzum) yoktur. Bu bahis Emir ve Nehiy bölümünün birinci meselesinde genişçe ele alınmıştı.
[126] Bu âyette hem kaderi, hem de şer'î vaz' bir arada toplanmıştır. Âyetin ba-şmda kaderi vaz'ı işlenmektedir. Çünkü Kur'ân'm indirilişinden gözetilen şer'î maksat, hidayete sebep olmasıdır ve o kesin olarak hidayet için bir sebeptir. Ancak fâsiklar ondan yüz çevirmeleri sebebiyle gereği gibi istifade edememişlerdir. Ona cahillikle ve inatla saldırmaları, onların sapıklıklarının artmasına sebep olmuştur. Yoksa unlar hidayet üzere idiler de, Kur'ân onları sapıtmış değildir.
[128] Yani tartışma konusu olan vaz'ı şer'î kısmından.
[129] Yani vaz'ı kaderi kısmından.
[130] Ki bunun sonucunda teşri açısından ihtilâfı kasdetmiş olduğuna dair bir delil olsun.
[131] Yani Allah Teâlâ, müteşâbihler karşısında insanları, ilimde yüksek payeye erenler (erbabı rüsûh) ve sapıklar diye ikiye ayırmazdı.
[132] Eğer hakikî olsaydı, o zaman müctehidin bizzat kendi görüşünü terkederek bir başka müctehidin görüşünü almasına bir mani olmazdı, bu caiz olurdu. Halbuki bu caiz değildir.
[133] Nitekim usûlcüler şöyle derler: "Bir mesele hakkında bir müctehidin, aynı vakte ve tek bir kişiye nisbetle birbirine zıt iki görüşü olması caiz değildir." Eğer böyle birşey vuku bulursa teeâruz meydana gelir ve ya araları cem edilir, ya tercihe gidilir. Her ikisine de imkân yoksa tevakkuf edilir.
[134] bkz. [2/32, 54 vd.] Cevap, az önce verilen cevapla aynı: İsabetin hakikî olmayıp izafî olduğu, eğer öyle olmasaydı o zaman müctehidin kendi görüşünü terkederek bir başkasının görüşü ile amel etmesinin caiz olacağı... şeklinde.
[135] Yani sadece kendisine ve kendisini takip edene nisbetle hüccettir.
[137] Bu sözler, itirazın sonunda delillerin bir sonucu olmak üzere ifade edilen: "Şeriatta ihtilâfın bulunmadığına dair serdedilen yukarıdaki deliller, dinin furûuna değil aslına yönelik olan ihtilâfa yorulur" şeklindeki söze karşılık olmak üzere getirilmiştir. Müellif, itiraz delillerini teker teker ele alıp onlan çürüttükten sonra nihâî sözünü söylemiş ve şeriatta ihtilâfın sabit olmadığını, ihtilâfın hem usûlde hem de furûda mutlak anlamda cari bulunmadığı ifadesinin sahih olduğunu belirtmiştir.
[138] Yani geçen esas —ki şeriatın tek bir görüşe çıkacağı, onda ihtilâfa mahal olmadığı idi— sabit olunca, bundan mukallidin kendince keyfî bir seçim yapma hakkı bulunmadığı sonucu lâzım gelir. Çünkü bu ancak, şeriatın tek btrşey hakkında birden fazla hükmü bulunması ve farklı görüşlerin olması esası üzerine mümkün olabilir. Gerçi bu, daha önce meseleye itiraz ve ona cevap sadedinde geçmişti ve orada müellif mukallidin keyfi tercihte bulunamayacağına dair delil ikamesinde bulunmuştu. Ancak konuyu bu fasılda biraz daha açmak istediği için, onu burada tekrarlamış oldu.
[139] Taklid: Görüşü hüccet olmayan bir kimsenin delilini bilmeksizin, görüşünü almak ve onunla amel etmek demektir. Dolayısıyla Rasûlullah'ın (s.a.) sözü ile, İcmâ ile amel etmek; kadının, şahidlerin sözü ile amel etmesi taklit kavramı dışında kalmaktadır. Çünkü bu üç şey, iemâ ile kendilerinden hükümlerin elde edildiği şer'î delillerden olmaktadır. Dolayısıyla bunlara başvurma taklit sayılmamaktadır. Usûlcülerin ıstılahında "müftî" müctehid demektir. Bazen şer'î hükümleri bilen ve onlar hakkında soru soranlara cevap veren kimseler hakkında da —her ne kadar müctehid olmasalar bile— müftî denmektedir.
Usûlcüler, mukallidin tercihi konusunun ihtilaflı bir mesele olduğunu zikretmişlerdir: Mesele şöyle vaz'edilmektedir: "Acaba avamdan biri (âmmî)j müftîler içerisinden dilediğine sorabilir mi? Yoksa suali ve alacağı cevap için mutlaka kendi nazannca içlerinde en üstün olanına mı sormak zorundadır? En üstünün belirlenmesi konusunda da şöhret yeterlidir."
Bu ikincisi İmam Ahmed b. Hanbel, îbn Süreye, Şafii'lerden el-Kaffâl, fukâha ve usûlcülerden bir grubun görüşleridir. Bunlar el-Kâdî Ebû Bekir ile fukahâ ve usûlcülerden bir grubun "müftîler ister birbirlerine müsavi olsunlar, isterse birbirlerinden üstünlükçe farklı olsunlar, her halükârda mukallidin istediğine danışması ve hükmünü ondan alması hakkı vardır" şeklindeki görüşlerine muhalet etmişlerdir. Tercih hakkı tanıyan grup sahabenin durumunu delil olarak kullanmışlardır. Onlar içerisinde hepsi aynı seviyede değillerdi; bir kısmı diğerlerinden daha üstündü, içlerinde avamdan olan kimseler de vardı. Ashabtan hiçbiri, avamdan olanlardan soru soracakları müctehidlerin seçiminde illâ da ietihâdda bulunmaları gerektiğini istememiştir. Eğer mukallidin müete-hidlerden istediğine sorabilmesi caiz olmasaydı, o zaman, sahabe tümüyle söz birliği ederek onun yanlışlığına ses çıkarmazlık etmezlerdi.
el-Amidî, meselenin sonunda şöyle demiştir: "Eğer bu konuda sahabenin icmâı olmasaydı, karşı tarafın görüşü gereği hükmetmek daha yerinde olurdu." Görünen odur ki, bu delil müellifin konusuna karşı koyacak durumda değildir. Çünkü bu delil nihayet avamdan birinin dilediği sahâbînin seçimi konusunda tercihte bulunabileceğine delâlet eder. Ancak o, iki sahâbîye gitse ve onlar da farklı şekilde fetvada bulunsalar, bu durumda bu delilde onlar içerisinden birini tercihe delâlet edecek bir unsur bulunmamaktadır. Müellifin üzerinde durduğu ve caiz olmadığına dair delil ikamesine çalıştığı nokta ise budur ve naklettiğimiz ihtilaflı meselenin aynısı değildir. Dolayısıyla el-Kâdî ve aynı görüşü paylaşan diğerlerinin getirdikleri karşı delil yerinde değildir ve sahabenin icmâ mahalli de olmamaktadır. Bu durumda el-Amidî'nin: "Eğer bu konuda sahabenin icmâı olmasaydı, karşı tarafın görüşü gereği hükmetmek daha yerinde olurdu" şeklindeki sözü yerini bulmuş ve müellifin maksadı hasıl olmuş olur.
[140] Konu hakkında sekiz görüş vardır: Mukallidin tercihine bırakılması görüşü Şâfiîlerin çoğunluğu ile eş-Şîrâzî, el-Hatîb, el-Bağdâdî ve el-Kâdî'ye aittir. Müellifin tercih ettiği ve isbatı konusunda aşın gayret gösterip, aksi görüşte olanlara karşı şiddetli tepki gösterdiği tercih için ictihâdda bulunmasının gerektiği görüşü ise İbn Sem'ânî'ye aittir. Nitekim eş-Şevkânî'nin İrşâdu'l-fuhûl'ünde böyle geçmektedir. Bu konuda et-Tabsire'nin "Kazanın Rükünleri" bölümüne bakılmalıdır. Çünkü orada konu ile ilgili gerçekten değerli bir fasıl bulunmaktadır ve o, genel anlamda müellifin buradaki görüşünü teyid etmektedir. eş-Şeyh Illîş'in Fetâvâ'smda da "Mesâini usûlil-fıkh" babında bu konu ile ilgili olarak etraflı bilgi verilmektedir.
[141] bkz. Keşful-hafâ, 1/147. Bu hadisin mevzu olduğu veya en azından sahih olmadığı söylenmiştir.
[142] Yani mükellefin, müctehidlerin görüşleri içerisinden arzu ve heveslerine uyarak bir başkası adına hükümde bulunması ile, bizzat kendisi amel etmek için onlardan birini seçmesi arasında bir fark yoktur. Birincisi, icmâ ile yasak olduğuna göre, ikincisinin de aynı şekilde yasak olması gerekir. Aralarında fark olduğunu iddia edenin bunu beyan etmesi gerekir. Kaldı ki el-Karâfî, fetva konusunda da heva ve heveslere uymanın haramlığı konusunda icmâın bulunduğunu nakletmiştir. Nitekim bunu kendisinden İbn Ferhûnet-Tabsire'de, kazanın rükünlerinden İkinci rükünde nakletmiştir. Yine o, ondan tercihe şayan olmayan görüş (mercûh) doğrultusunda hükümde bulunmanın ve fetva vermenin, icmâa muhalefet olduğunu nakletmiştir.
[144] Ki bu burada tercih olmaktadır.
[146] Yani o müctehidin diğerlerinden daha üstün olduğu araştırmasına ihtiyaç bulunmaksızın. Nitekim bu el-Kâdî Ebû Bekir ve beraberindekilerin görüşü olmaktadır.
[147] Dahası işi şer'î bir kanun olmaktan çıkararak, bir ticaret metasi haline getirmişlerdir.
[148] Nefis ve mal üzerine endişenin meşru yani yeminin hükmünü kaldıracak ikrah (zor kullanma, tehdit) sayılabilmesi için, beklenti halinde olan zararın yemin eden şahsın bizzat kendisine ya da çocuğuna dokunması şarttır. Hatta baba ve kardeşin zarar görmesi halinde bile, yemin hükmünü kaldıracak bir ikrahtan söz edilmemektedir. Bu durumda bir kimse, kendisi ya da çocuğu için tahakkuk edecek bir zarar dolayısıyla yemin edecek olsa, bu ikrah hükmüne girmeyecektir. Her ne kadar o kimseden, o yabancının kurtulması için yemin etmesi —kimine göre mendup, kimine göre de vacip olarak— şer'an istenir ise de ikrah hükmü gerçekleşmez ve yeminin hükmü ortadan kalkmaz. Ancak bu kişinin, o kişiyi saklaması yüzünden maruz kalacağı işkenceden, korkusundan yani bizzat kendi başına gelecek olan zarar sebebiyle yemin etmesi halinde ise ikrah hükmü altına girmiş olacaktır ve o zaman yemininde hânis olma durumu olmaz. İkrah konusunda İmam Mâlik ve tabilerinin görüşü bu olmaktadır. Onlara göre ikrah ile ne yemin, ne alış veriş ne de bir başka akit ya da iltizam geceki eşmez.
[149] İçinde bulunduğu sıkıntıdan bir çıkış yolu bulmanın sevincine alâmet olmak üzere.
[150] Hanefi mezhebi ile ilgili olarak el-Bedâi' adh eserde şöyle denir: Ebû Hanîfe ve iki talebesi arasındaki vakfın caiz (bağlayıcı) olup olmaması konusundaki görüş ayrılığı üzerine şu sonuç terettüp eder: Meselâ, bir kimse yoldan geçenler için ribât veya bir han ya da müslümanlarm istifadesi için çeşme inşa etse, o malın mülkiyeti Ebû Hanîfe'ye göre hâlâ vakfedenin mülkiyetinde olmaya devam eder. Ancak "öldüğüm zaman evim, falanca hayır cihetine vakıf olsun" demek suretiyle vakfı ölümünden sonraya nisbet ederse, ya da hâkimin hükmüne iktiran eder ve vakıf tescil edilirse o zaman bağlayıcılık kazanır ve vâkfın mülkü olmaktan çıkar. Sâhibeyn'e göre ise bu şartlar olmaksızın vakıf bağlayıcılık kazanır.
[152] Fakihten maksat, müctehid olmayan fakat onların görüşlerini bilen kimsedir. Çünkü el-Bâcî'den nakledilen onun tavrının yerilmesi ile ilgilidir. Fakîhin durumu böyle olunca, müctehidin durumu evleviyetle Öyle olacaktır.
[153] Sekizinci fasılda gelecektir. Bu bakış açısı şudur; İhtilâf, olayın vukuundan sonra dikkate alınır; çünkü o zaman yeni bir bakış ve yeni bir ictihâd söz konusu olur.
[155] el-Bâcî'nin dediği üzere kastedilen kimse, Îbnul-Kâsım'dır.
[156] Çünkü onun mükellefi 'iki görüşten hangisini dilersen onunla amel et' diye muhayyer kılması, biri men' diğeri de isbat şeklinde olan iki görüşten farklı ikisinden herhangi birini yapabilma imkânı getiren mübahlık şeklinde yeni bir görüş olacaktır. Böylesine şer"î bir hüküm ise, ancak mücte-hid tarafından ve bir delile dayanmak suretiyle konulabilir. Halbuki meselenin vaz'ı böyle değildir. Bu izah müellifin: "Eğer ictihâd derecesine ulaşmış ise, tek bir olay hakkında aynı zaman içinde iki görüşün bulunması —usûlcülerin genişçe üzerinde durdukları gibi— sahih değildir" şeklindeki sözünden daha uygundur. Çünkü ibâhanın, men' ve isbat dışında üçüncü bir görüş olduğunu kabullendi. Bu durumda —mübahlığı ve iki görüşe muhalefeti gösterecek delil bulduğu zaman— müctehidi, onu şer'î bir hüküm olarak isbat ve izah etmeden alıkoyacak bir engel yoktur. O zaman konu, usûlcülerin genişçe ele aldıkları "bir müctehid için tek bir olay hakkında aynı anda iki görüş olamaz" meselesi ile reddedilebilecek "müctehidin iki görüşünün olması" meselesi olmaktan çıkacaktır ve tek bir görüş yani mübahlıktan söz edilecektir. Kaldı ki, burada ibâha mânâsı makûl de değildir; çünkü ibâha bir fiilin işlenmesi ya da terki arasında tercihe bırakma demektir. Burada söz konusu olan ise, haram olduğu için işlenmesinden çekinmek ile, mubah olduğu için işlenmesi arasında gidip gelme (terdid) vardır. Fiil ile terk arasında muhayyer bırakma değildir.
[157] Şeriatın bir gereği olarak değil. Şeriatın gereğine göre kişi, her zaman için evlâ olanı yapmak durumundadır; kendisinden istenilen budur.
[161] Yani bütün görüşler, fiilin işlenmesinin ya da terkinin istenmesi şeklindedir.
[162] Avamdan birinin (âmmî) her olayda belli bir mezhebi benimsemiş olmasının gerekli olup olmadığı konusunda âlimler ihtilâf etmişlerdir. Bir grup 'evet' demişlerdir. Çoğunluk ise bunun gerekli olmayacağını söylemişlerdir. İmam Ahmed de bu görüşü benimsemiştir. Belli bir mezhebi benimsemesi halinde ise, bu konuda âlimler arasında bir başka ihtilâf konusu daha vardır. O da: "Bazı meselelerde âmmînin kendi imamına muhalefet etmesi ve başka birinin görüşünü alması caz midir?" sorusudur. Bazıları bunu mutlak surette men'etmişler, diğer bazıları da aynı şekilde caiz görmüşlerdir. Diğer bir kısmı da tafsile giderek, bunun fiilin işlenmesi ya da hükmün verilmesinden önce ya da sonra olması arasında bir ayırım getirmişlerdir. Bir mukallidin her mezhepten daha hafif ve kolay olanını tercih etmesi ve onunla amel etmesi meselesine gelince, İmam Ahmed ve el-Mervezî böyle bir kimsenin fâsık olacağını söylemişlerdir. el-Evzâî ise: "Kim ulemânın garip görüşlerini (nevâdir) alırsa, İslâm'dan çıkar" demiştir. Müellifin İbn Hazm'dan yaptığı, ruhsat hükümleri derleyip onlarla amel etmenin fasıklık olduğuna dair icmâ bulunduğu nakli daha Önce geçmişti. Bu şekilde anlaşılıyor ki, ruhsat hükümlerini derleyerek onlara tâbi olmak ile, tümüyle bir mezhepten başka bir mezhebe intikâl arasında bir telâzum yoktur; yani birinin varlığından diğeri de zorunlu olarak lâzım gelmez. Ruhsatlan derlemek ve onlara tâbi olmak fâsıklıktır, bazı meselelerde kendi imamının görüşünü terkederek başkalarına ait görüşü alma hakkında da ihtilâf olduğunu öğrendik. Bu durumda her halükârda bir hafife alma, ya da ruhsat hükümleri derleyip onlara uyma gibi bir davranış olmadıkça, sahih olan görüşe göre bunda yani avamdan birinin bazen kendi imamı dışında bir başka mezhep imamının görüşü ile amel etmesinde bir mani yoktur; kişi böyle bir kısıtlılık altına alınmaz. Ancak bu durumda ortaya telfik gibi bir sonuç çıkıyorsa, o zaman men' cihetine gidilir. Bu durumda müellifin *bir mezhepten başka birine intikâlin ancak tümü ile caiz olacağını" ifadesinin kendisinden Önceki üzerine tefsir edici bir cümle olarak atfı ancak, zayıf olan görüşe göre mümkün olabilecektir. Bir sonraki fasılda, ruhsat hükümleri derleyip onlara uymanın, kendi imamının görüşü ile amel etmeyip bir başka mezhep imamının görüşü 11e amel etmekten ya da mezhep içerisindeki mercûh (zayıf) görüş ile amel etmekten daha genel bir anlamda olduğunu belirten ifadeler gelecektir. Bu durumda ise, sözü edilen cümlenin tefsir için olması sahih olmayacaktır. Çünkü o zaman, birşeyin kendisinden daha husûsî birşeyle tefsiri olur, bu da sahih değildir.
[163] Hadisin devamı şöyle: "Kim benim sünnetime muhalefet ederse, o benden değildir." Hadisi el-Hatîb rivayet etmiştir, hasen-li gayrihî bir hadistir, bkz. Keşful-hafâ, 1/340.
[165] Örtülü riba satışları. (Ç)
[166] Çünkü bu, gıds maddesinin (tahıl), para ile takdir edilen semenin ilga edilmesi sebebiyle yine gıda maddesi karşılığında veresiye olarak satımı demektir. Bu şeddi zerâi' ilkesinin bir gereği olmaktadır. Nitekim mezhe-bin görüşü bu şekildedir.
[167] Çünkü bu, heva ve heveslerin tahkimi mânâsına gelir ve ancak garaz ve çıkarının gerektirdiği şekilde yürür; davranışlarında kendisi için kıstas olacak şer"î bir kanun çerçevesi içerisine girmez.
[168] İbnu'I-Kemâl'in usûl hakkındaki et-Tahrîr kitabına bakıldığında, onun, mezheplerin ruhsat hükümlerini derleyip onlara uymanın caiz olacağını söylediğini görürüz. Şârihi ise şöyle der: "Ancak İbn Abdilberr'den: 'Avamdan birinin, ruhsat hükümlerini derleyip onlara uyması icmâ ile caiz değildir' dediği nakledilir. Eğer bu nakil doğru ise o zaman ona cevap verme ihtiyacı bulunacaktır. Şöyle cevap vermek mümkündür: Biz icmâ olduğunu kabul etmiyoruz. Zira İmam Ahmed'den, ruhsat hükümlerini araştırıp onlara tâbi olanlar hakkında fasık olmayacağına dair ikinci bir rivayet bulunmaktadır. Ebû Hureyre'den de fasık olmayacağı görüşü nakledilmiştir.
[169] "Eğer birşeyde çekişirseniz, onun hallini Allah'a ve peygambere götürün; eğer mü'min kimselerseniz" (Nisa 4/59) âyeti gibi.
[170] Bu mefsedet, mezhepteki görüşe mukabil alınacak görüşün detayları ile bilinmemesi haline münhasırdır. Nitekim o dönemlerde durum öyle idi bir bölgede bir mezhebin görüşleri bilinir, diğer mezheplere ait görüşler ise bilinmezdi. Zamanımızda ise bu mefsedet kalkmıştır.
[171] Yani İmam Mâlik'in mezhebinin yayılmış olduğu Endülüs'te. (Ç)
[172] es-Siyaset eş-Şer'iyye: Hakkı zulümden ayıran, her türlü tecavüz ve haksızlıkları uzaklaştıran yolların tümüdür. Bunların ihmali hakların zayi olması, hadlerin uygulanmaması sonucunu doğurur, fesatçıları cü-retlendirir. Bu kavramın altına insanların yönetilmesi ve azgınların, taşkınların önünün alınması için konulan herşey girer. Bunlar:
a) Can güvenliğini korumak için olur: Kısas gibi.
b) Neslin korunması için olur. Zina haddi gibi.
c) Irzın korunması için olur: İftira haddi, hakaret ve sövmeye karşı tâzir cezası gibi,
d) Malın korunması için olur. Hırsızlık ve yol kesme haddleri gibi.
e) Aklın korunması için olur. İçki cezası gibi.
O Ya da önleyici ve caydırıcı nitelikteki diğer hükümler şeklinde olur: Ihramlılann av hayvanı Öldürmesi halinde ceza vermesi, zıhâr ve yemin keffareti, kadının huysuzluk halinde yalnız bırakılması ve dövülmesi, Te-bük savaşından geri kalan üç kişiye verilen özel ceza gibi.
Ayrıca bunlarla ilgili olarak suçluların tehdit edilmesi, dövülmesi,
hapsedilmesi, teşhir edilmesi, şahitlere yemin ettirilmesi, onların gizli ve açıkça tezkiye edilmeleri, şahitlerin mahkemede birbirinden ayrı olarak ifadelerinin alınması, sanıkları birbirinden ayırarak ikrar etmelerini sağlamak için diğerlerinin suçu itiraf ettikleri intibaını vermek gibi.
Keza, beyyinelerin dinlenmesi ve yemin verilmesi ile yetinmeksizin, gerçeği öğrenmek üzere başvurulan diğer yollar da bu kabildendir.
"Ayrıca bunlarla ilgili olarak suçluların tehdit edilmesi...11 şeklinde verdiğimiz son kısım hakkında ihtilâf bulunmaktadır. Bunların dayanağı mürsel maslahatlardır. Bu konuda, onun dikkate alınıp alınmayacağı konusunda —ki bu tür hükümlerin mesnedi olmaktadır— görüş ayrılığı bulunmaktadır.
Şimdi bu kısım ya da önceki kısımla ilgili olarak iki görüş gelse ve herkes o konuda kendi arzusuna uygun düşen görüş doğrultusunda hüküm verse, o zaman siyâset-i şer'iyye diye birşey kalmaz ve düzen bozulur, adaleti tesis edecek hiçbir mekanizma kalmaz. Bu ise kaos ve anarşiye götürecek son derece büyük bir mefsedettir. Bunun sonucunda haklar zayi olur, zulüm ve haksızlıkların Önü alınamaz, hadler uygulanamaz, kötü karakterli kimseler cüret kazanır ve istedikleri her türlü cinayeti işlemek için uygun ortam bulur.
[173] Mesela, namazda kahkaha ile gülmenin abdesti bozmayacağı konusunda İmam Mâlik'i, cinsel organa el sürmek ile abdestin bozulmayacağı konusunda da Ebû Hanîfe'yi taklit etse ve bu abdestle namaz kılsa, bu namaz her iki imama göre de caiz olmamaktadır. Yine şehvet kastı ve fiilen vukuu olmaksızın kadına dokunmakla abdestin bozulmayacağı konusunda İmam Mâlik'i, başın bir kısmını meshetmekle yetinme konusunda da İmam Şafii'yi taklit etse, bu abdesti ve onunla kılacağı namazı her iki imama göre de bâtıl olacaktır. Aynı şekilde mehirsiz, velisiz, şahitsiz evlenmek de böyledir.
[174] Ebû Mansûr, Zahirîlerden zor olanın alınması gerektiği görüşünü naklet-miştir. Her iki görüş de —müellifin dediği gibi— isabetli değildir. Çünkü yapılması gereken, şer'ı delile başvurmaktır, başkası değildir. Delil, eğer daha ağır olanın sıhhatine hükmederse o alınır, yok daha hafif olanın sıhhatine hükmederse bu kez de o alınır. Sonra mutlak olarak daha hafif olan görüş alınır demek sonucunda bir önceki fasılda sözü edilen mahzurlar doğar.
[177] Daha önce geçmişti bkz. [2/46].
[178] Hadisin devamı şöyle: "Kim benim sünnetime muhalefet ederse, o benden değildir." Hadisi el-Hatîb rivayet etmiştir, hasen li-gayrihî bir hadistir, bkz. Keşfu'1-hafâ, 1/340.
[179] Yani şeriatın hoşgörü ve kolaylığı, usûlü dairesinde olmak kaydı iledir. Nefislerin peşinden koşmak ve şer'î delillere başvurmayı terketmek ise, onun esasları ile bağdaşmaz.
[180] Türkçesi de "yük" kelimesinden türetilen "yükümlülük" olmaktadır. CÇ>
[181] Deliller bölümünün On Üçüncü Mesele'sinde geçmişti ve orada şöyle misti: Bu heva ve heveslerin deliller üzerine tahakkümüdür; bunun s° cunda deliller tâbi olunan (metbû) değil, tâbi durumuna düşmektedir.
[182] Meselenin aslına yönelik itiraza tekrar dönülmektedir. Ancak bu "el1 len itiraz delilleri esnasında geçmemiştir. Fazlaca beyan ve açıkla"13" duyulan ihtiyaç yüzünden burada ayrıca ele alınmıştır.
[183] Çünkü nikâhın fiilen vukuu sonucunda, karşılıklı olarak eşlerin ve 9^-larm birbirlerine haklan taalluk etmektedir. Dolayısıyla sanki yo* e1 telakki edilmez ve üzerine bazı hükümler terettüp eder.
[184] Vukûdan sonra, amellerin iptal edilmemesini gerektiren delil devreye girmekte ve bu, muhalifin delilini teyid etmekte ve onun tercihini gerektirmektedir.
[185] Fesadı üzerinde icmâ bulunan bir alım-satım akdinin reddi vacip olmaktadır. Eğer mebi yok olmuşsa, eğer kıyemîyattan ise kıymeti ile, mislîyyâttan (standart mal) ise misli ile tazmin edilir. Fâsitliği konusunda ihtilâf bulunan akitler ise, eğer akit konusu şey yok olmamışsa hâkimin ya da onun yerine bakan birinin feshi ile iptal edilir. Eğer yok olmuşsa, o zaman belirlenen fiyatı üzerinden gitmiş olur. Aralarındaki fark mahalli, akde konu olan şeyin yok olması halidir. Çünkü bu durumda âkideynden her birinin diğerine hakkı taalluk etmiş olur. Bu, üzerinde ihtilâf bulunan bir akit hakkında onun sahih olduğunu kabul eden görüşün delilini dikkate alma eğilimini teyid etmektedir. Dolayısıyla aynı fiyat üzerinden gitmiş olmaktadır.
[186] Yani meselenin isbatı için getirilen deliller sırasında.
[187] Muhtemelen birincisinden maksadı, tevili ve zahiri dışına hamledilmesi-aır, diğerinden maksadı da gereğini inkâr olmalıdır; yoksa ibarenin hak-«tersine olmalıydı.
[188] Vuku sonrası hali, vuku öncesi hali gibi değildir. Çünkü vuku sonrasında yeni durumlar ortaya çıkar, bu da yeni bir değerlendirmeyi gerekli kılar, yeni bazı müşkiller ortaya çıkar ve bunlardan kurtulmak ancak hükmün
«tul vaki olan durum üzerine bina edilmesi ve muhalifin görüşünü —her ne kadar esas itibarıyla zayıfsa da— dikkate alarak onun şer1! sayılması sonucunda mümkün olur. Durum muhalifin delili gereği üzere vuku bulunca, maslahata itibar olunur ve mesele hakkında yeni bir değerlendirme ve başka deliller arama yoluyla yeni bir ictihâd söz konusu olur. Bu durumda vuku sonrasında mesele, vuku öncesindeki meseleden ayrı yeni bir mesele halini alır. Bu, görüldüğü gibi gerçekten güçlü bir tevildir. Geriye bu tür meseleler üzerinde durmak ve bu izaha uyup uymadığını araştırmak kalıyor. Muhtemelen buna uymayan bir şekil —çok ender haller hariç— görülemeyecektir. Meselâ, Fâtiha'nm okunması konusunda Şâfiîlere muhalif düşmüş olmaktan çıkmak için Besmele'nin okunmasının mendup olması meselesinde olduğu gibi. Bu konuda müellif du-raksayacak ve itirazda bulunacaktır. Evet, imam Mâlik'in mezhebinde "Bu zayıf bir temel üzerine kurulu meşhur bir görüştür" ibaresi bulunmaktadır. Ancak bu, söz konusu olan vuku sonrasında hilafa riâyet kabilinden değildir. Aksine başka bir konu ile ilgilidir. Her meşhur olanın güçlü, sağlam ve itimat edilir olmaması, bu mânânın doğruluğunu gösterir. Çoğu zaman meşhur olan, râcih olan ile mukabele görür.
[189] İctihâd bölümünün Onuncu Mesele'sine ait fasılda.
[190] Bu, illetin istinbat yoluyla olmasına misale işarettir. Öncesi ise, illetin —husulünün farzedilmesi halinde— Şâri'den gelen nassla olmasına işarettir.
[191] Yani illeti belirleme yollarından (mesâliku'l-ille) biri de "tarde aks"dir.Buna "deveran" da denir "ve benzeri" sözünden maksat, niza nahallinde mugayir bulunan bütün suretlerde hükmün bulunmasından ibaret olan tard gibi şeylerdir. Aralarındaki fark şudur: Deveran tek bir surette olur, vasfın bulunması halinde hüküm de bulunur, ortadan kalkması halinde hüküm de ortadan kalkar. Meselâ, şıranın sarhoşluk verici üzelliği ile birlikte haramlık hükmü gibi. Şıra sarhoşluk verici olmadığı s irece helâl olur, sarhoşluk verici özellik ortaya çıkınca haramlık hükmüdoğar, sirkeye dönüşmek «uretiyle bu vasıf ortadan kalkınca da yine helâl olur. Onlarda münasebet yani sağduyu sahiplerinin hükmün üzerine terettübü hakkında kabul ile karşılayacakları mânâ açık olmaz. Dolayısıyla, ayırdığın şey tam değildir.
[192] Yani Fas ve Tunus ulemâsmdandan karşılaştıkları kimselerden aldığı cevaptaki sözü edilen tevil. Durum öyle olunca, iki görüş arasında hilaf bulunmaz. Çünkü men' görüşü sahibi, onu vuku öncesine itibarla men'etmekte, sahih gören de vuku sonrasındaki hale itibar etmektedir. Çünkü vuku sonrasında illetlik için sahih bir hal almaktadır. Vuku Öncesi hali ise daha önce zikrettiğimiz üzere böyle değildir.
[193] Yani hüküm için illet kılınan hilaf.
[194] Yani icmâa istinad eden hüküm, her müctehid için delilinden almak suretiyle belirmiş olan hükmün kendisidir. Burada illet ve ma'lûl (talîl edilen) yoktur. Hilafa dayalı olan hüküm ise böyle değildir. Çünkü o, önceki hükümden ayn başka bir hükümdür ve bu yeni ortaya çıkan hükümde hilaf illet olmaktadır. Meselâ, imama yetişip iftitah tekbirini unutarak rükû tekbirini alan bir kimsenin namazının yeterli olup olmadığı konusunda ihtilâf edilmiştir. Yeterli olmayacağı görüşünü taşıyan kimse, olayın vukuundan sonra, yeterli olacağı görüşüne uyarak namaza devamına hükmetmiştir. Dolayısıyla burada hilaf üzerine bina edilen hüküm, üzerinde ihtilâf edilen hükmün kendisi değil, farklıdır.
İMetinde "iddiamızın aynı olmaktadır" şeklindedir. Sözün akışım ve Dı-ıraz'ın notunu dikkate alarak bu şekilde çevirdik.(Ç)
[195] Yani cevaz delilinin men' deliline üstün gelmesi halinde bunlar şüpheli şeylerden kaçmış olabilmek için haramhğı gerektiren tarafı dikkate almakta ve onu terketmektedirler. İbnul-Arabî şöyle der: Râcih (üstün) olan ile hükmetmek, mercûhun (zayıf) hükmünü tümüyle iptal etmez; aksine kendi mertebesince mercûha da atıfta bulunmak gerekir. Nitekim Rasûlullah (s.a.) hanımı Sevde'ye mahkemede râcih olan (yatak) delili gereği kardeşi olduğuna hükmettiği kişi hakkında, mercûh olan benzerlik deliline de atıfta bulunarak: "Onun yanında örtün, ey Şevde!" buyurmuştur.
[196] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/116-155
[197] Bunların bedenî fiillerle, kalbi fiillerden olması arasında fark bulunmamaktadır. Böylece inançlarla ilgili konulan da içine alacaktır. Dolayısıyla müellifin birazdan bu meyanda bahsedeceği, hakkında Sâri' Teâlâ'nın hiçbir kasdının kesin olarak ortaya çıkmadığı hakikî müteşâbihleri de zikretmesi sahih olmaktadır. Çünkü bu gibi müteşâbihler ancak inançlarla ilgili konularda gözükür
[198] Yani Kitap, sünnet, icmâ veya kıyas gibi üzerinde ittifak edilen ya da istidlal gibi üzerinde ihtilâf edilen delillerden biri yolu ile o şeyin hakkında şer'î bir hitabın bulunması sabit olacak ya da böyle olmayacaktır.
[199] et-Tahrîr ve şerhinde şöyle denmektedir: "Herhangi bir konuda husûsî delilin bulunmaması halinde o şeyin hükmü aslî ibâhadır. Dolayısıyla hiçbir olay, şeriat dairesi dışında kalmaz."
el-Minhâc'da ise: "Makbul delillerden biri de, yeterli ölçüde araştırma sonucunda konu hakkında özel delilin bulunmadığının tesbitidir. Bu durumda onun bulunmadığına dair zann-ı galip olur. Delilin olmaması da, gafilin yükümlü kılınması mümteni' olacağından, hükmün yokluğu sonucunu gerektirir" denmektedir.
İbnul-Hâcib'in şârihi el-Adud ise şöyle demiştir: "Olayların hükümden hali kalmasının bâtıl olacağı görüşüne katılmıyoruz, çünkü kıyaslar ve şeriatın umûmî esasları mutlaka onu içine alır."
Yani ihtiyaç duyulan her alanda mesâlih-i mürsele gibi yollarla çözüm bulunabilir. Bir an için bunların yeterli olmayacağını kabul etsek, o zaman hükme mesnedin bulunmaması halinde hüküm vâciplik ve ha-ramlığıri bulunmadığı olacaktır ki, bu da muhayyer kılma demektir. Müellif daha önce bu gibi konuları "avf" mertebesi içerisine sokmuştu. Bu mertebeye Selmân el-Fârisî'den rivayet edilen: "Hakkında Şâri'in sükût geçtiği şey ise affettiği kısımdandır" hadisi işaret etmektedir.
Kısaca hakkında ya da nev'i hakkında şerîatta özel bir delil gelmeyen herhangi birşey hakkında hükmün mübahlık veya men' ya da tevakkuf olacağına dair görüş ayrılığı bulunmaktadır. Her birinin kendine göre delil ve hücceti vardır. Bu konuda Hükümler bölümünde geçen "avf" mertebesi meselesine bakınız.
[200] Kesin bilgi (ilim) ve şek, zan mertebeleri içerisinde değildir. Şek, en zayıf olan zan mertebesinden, ilim de en güçlü zan mertebesinden sonra gelir. İlim, yüzde yüz kesin bilgi ifade eder. Şek ise yüzde ellilik bir mertebedir. Bu ikisi arasında kalan kısım ise zan mertebelerini oluşturur. Yüzde ellinin altında kalan kısma ise vehim tabir edilir.
[201] Bu kısmın göreli bir açıklığa sahip olduğu ve zan mertebeleri içerisinde yer aldığı ve Sâri' Teâlâ'nm kasdınm açık olduğu, şu kadar var ki, kat'î olmadığı farzedilmişti. Bu durumda iki taraftan birine yakınlığının güç kazanmayabileceği varsayımı açık olmamaktadır. Bu varsayım, nefy ya da isbat aynı seviyededir ve Sâri' Teâlâ'nm ikisinden birine yönelik olan kasdı, Öbürüne olankinden daha açık değildir, mânâsına gelmektedir. Dolayısıyla açık değildir ki, bunun sonucunda sözü edilen kısım müteşâbi-hâttan sayılsın. Bu durumda bununla, hakkında: "Eğer o şeyde Sâri' Teâlâ'nm kasdı kesin olarak ortaya çikmıyorsa, o şey müteşâbihât kısmından olacaktır" dediği kısım arasında ne fark kalacaktır. Fark kalmayacaktır çünkü nefy ve isbat konusunda kasdınm açık olmadığına kesin hükmetmek, buradaki 'Ancak bu ihtimal bazen iki taraftan birine yakınlık konusunda güçlü olur, bazen de giiçlü olmaz" yani her ikisi de ikisinden birine yönelik kasdın açık olmadığı hususunda birbirine eşittir, sözü ile aynı mânâya gelir. Burada şöyle denilebilir: Birinci kısım, mânâsının anlaşılması için asla bir yol bulunmayan hakîkî müteşâbihlikle ilgilidir; müctehid ne kadar araştıracak olursa olsun, şeriatta onlardan maksadın ne olduğuna delâlet edecek birşey bulamaz. İkinci kısım ise izafîdir. Buj rada müteşâbihlik delil yönünden değil, aksine delilin menâtı (dayanağı) yönünden olmaktadır. Müellifin: "Bu, kendisi hakkında ve müctehidlerin bakış açılarına nisbetle izafî olarak açık olmaktadır" sözü de —ki bu, burada söz konusu edilen müteşâbihliğin, sadece müctehidlerin bakışlarına nisbetle açık olmaması mânâsını vermektedir- bu şekilde anlamaya yardımcı olur. Böylece söz bizim bu izahımız üzerine alınarak aralarındaki bağdaşmazlık giderilmiş olur.
[202] Yani iki taraftan birine yakınlığı kendilerince zahir görünmeyen kimseler.
[203] Bu kısmın izafî olarak açık olduğunu, zan mertebelerinin farklılığına bağlaması açık bir ta'lîldir. Müteşâbihliğin bunun üzerine bina edilmesi de aynı şekilde açıktır. Çünkü zanlar muhtelif olup, bir kısmı iki tarafa yakınlık konusunda herhangi bir farkın bulunmadığını görebileceği bir noktada durursa, bunun arkasından müteşâbihlik gelecektir.
[204] Birşey hakkında aynı anda emir ve nehyin, sıhhat ve fesadın, şart ve mâni'in isbatı gibi.
[205] Yani bu gibi garardan (bilinmezlik) kaçınmak mümkün değildir. Bu umûmu belvâ kabilinden bir zarurettir. Kaldı ki bu tür garar sonucunda maruz kalınacak zarar fazla önemli de değildir. Birinci kısım iki vasfı birden bulundurmaktadır: Garann çokluğu ve ondan kaçınmanın mümkün olması. Bu iki kısım arasında ise, iki vasıftan birini bulundurup diğerini bulundurmayan kısım yer almaktadır ve bunlar her iki kısma da benzedikleri için üzerlerinde ihtilâf meydana gelmiştir.
[206] Çünkü bu iki madende, iki özellik bir arada bulunmaktadır: Mübadele aracı olmaları ve hilkaten de para olma özelliğine sahip olmaları. Uruz yani ticaret için olmayan eşyalar ise, bu iki Özelliğe de sahip değillerdir. Dolayısıyla her iki kısmın hükmü üzerinde ittifak vardır. Ziynet eşyaları ise, iki vasıftan birini bulundurmaktadır ki, bu altın ve gümüşten olmalarıdır. Ziynet için kullanılıp para olarak kullanamamaları sonucunda ise iki vasıftan diğerini kaybetmiş ve bu özelliği ile diğer eşyalar ile müşterek hal almıştır. İşte bu yüzden de ihtilâfa mahal olmuştur.
[207] Meselâ, teyemmüm ile namazını kılması, tamamlaması ve fakat henüz vakit çıkmadan su bulması hali gibi.
[208] Bu sükûttan maksat, mezheplerin yerleşmesinden önce olan yani henüz ictihâd tartışmalarının sürdüğü, mezheplerin iyice yer etmediği bir dönemde olan sükûttur. Mezheplerin yerleşmesinden, görüşlerin karar kılmasından sonra gösterilen sükût ise kesinlikle verilen hükme muvafakat anlamına gelmez. Çünkü bu dönemde muvafakat edilmeyen görüşe karşı çıkmak gibi bir âdet yoktur. Dolayısıyla gösterilen sükût sebebiyle ne icmâ ne de hüccetlik söz konusu olur. Mezheplerin yerleşmesinden önce muvafakat edilmiyorsa, karşı çıkmak âdeti bulunduğu için durum farklıdır.
Sükûtî icmâ konusunda görüş ayrılığı bulunmaktadır; İmam Şafiî, onun ne icmâ ne de hüccet olduğunu söylemiştir. Cumhur, icmâdır veya en azından hüccettir fakat kat'î icmâ değildir, görüşündedir. el-Cübbâî ise, as-nn inkırazı şartıyla icmâdır, demiştir.
[209] Kat'î olmayan, dinden olduğu da zorunlu olarak bilinmeyen fer'î meselelerde işlenilen bid'at gibi. Böyle bir bid'at ittifakla küfrü gerektirmez.
[210] Bazı aşırı Haricî ve Rafızî fırkaları gibi; Hattâbiye bunlardandır. Bunlar meselâ: "Hz. Ali, en büyük ilahtır; Hasan ve Hüseyin Allah'ın oğullarıdır, Ca'fer de ilahtır. Ancak Ebu'l-Hattâb (yani reisleri), ondan ve Ali'den daha üstündür" derler. Tabiî ki bu sözler ittifakla küfürdür
[211] Bunlar, açıktan kâfir olduklarını söylememekle birlikte küfrü içeren bir bid'at ortaya koyanlardır. Mücessime ve şefaati inkâr edenler gibi. O yüzden de bunların kâfir olup olmadıkları konusunda ihtilâf meydana gelmiştir.
[212] Yani kudret, ilim... gibi zât üzerine zâid bulunan bazı sıfatların izafesinde.
[213] Yani şer olduğu kabul edilen bazı fiillerin O'na nisbet edilmesi konusu gibi. Bazıları onları Allah Teâlâ'ya nisbet etmektedir; çünkü O'ndan başka fail yoktur ve onların şer olarak telakki edilmesi ancak kula nisbetledir. Bazıları ise bunları Allah Teâlâ'ya izafe etmez ve kemâlin bu şekilde tahakkuk edeceğini düşünür. Bu durumda ibarede bir tekrar yoktur ve mak-sud olan bu mânâyı vermek için ikinci sözden müstağni olmak mümkün değildir.
[214] Mecmau'z-zevâid'de uzunca zikredilen hadisin bir parçasıdır. Taberânı, el-Evsafta ve es-Sağîr'de rivayet etmiştir. Senedinde Akil b. el-Ca'd vardır. Buhârî, onun hakkında "Hadisi münkerdir" demiştir.
[215] Çünkü ilimde en üstünlük derecesi, ancak ihtilâfın varlığı ve onlar içerisindeki hakkın bilinmesi anında gerçekleşebilir. Bu da ancak ihtilâf mahallerinin bilinmesi suretiyle mümkün olur. Dolayısıyla hadisin bu biiginin elde edilmesine teşvik olması sahihtir.
[216] Yani delillerinin ihtilâfı üzere bina edilen hükümleri. Çünkü hükümleri ve onlara esas olan farklı delilleri bilmedikçe, mesele hakkında hak olan tarafı tercihte bulunmasına imkân kalmaz.
[217] Bu, tercih kudreti olan fakihler için olmalıdır. Ulemâ arasındaki ihtilâfları ve onlardan her birinin delillerini bilmezse, belki kendi elinde bulunan delil, vâkıf olamadığı delillere nisbetle daha zayıf olabilir, fakat bilmediği için zayıf olan kendi elindeki delil doğrultusunda fetva verir. Ama ihtilâf mahallerini ve her bir tarafın delillerini bilecek olursa, o zaman delillere istinaden görüşler arasından bir tercihe gidebilir ve zayıfı alıp kuvvetliyi terketme durumuna düşmez.
[218] Bu ve burulan sonra gelen mesele, ikinci meselenin tekmili mahiyetindedir. Bu iki mesele ile, geçen ve ictihâd için ileri sürülen iki vasfın kayıtlanması cihetine gidilmekte ve onların bazen birlikte kalkabileceği, bazen de birinin kalıp diğerinin kalkabileceği ve buna rağmen bir nevi içtihadın bulunabileceği, iki vasfın birlikte bulunmasının sadece içtihadın bazı türleri için geçerli olduğu beyan edilmektedir. Eğer, bu iki meseleyi hemen o şartların akabinde zikretseydi daha uygun olurdu.
[219] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/155-162
[220] İleride örneği gelecektir,
[221] Yani hem genel maksatları hem de ictihâd etmiş olduğu özel mesele hakkındaki şer'î maksatları bilmesi gerekli olacaktır. İçtihadın tecezzi kabul etmesi görüşüne göre sadece ictihâd konusu olan mesele hakkındaki şer'î özel maksadı, içtihadın tecezzi kabul etmeyeceği görüşüne göre de diğer alanlarla da ilgili şer'î özel maksatları bilmesi gerekecektir.
[222] Müellifin burada iki tezi vardır: 1} Nasslarla ilgili ictihâd yapılabilmesi için Arap dilinin şart olması. 2} Maslahat, mefsedet gibi mânâların değerlendirilmesi anlamına gelen ictihâdlar için ise Arap dilinin şart olmadığı. Buna göre deliller ikame edecektir.
[223] Müellif daha önce şöyle demişti: "Şeriatın gerçek anlamda kavranması, Arap dilinin gerçek anlamda anlaşılmasına bağlıdır." Yine daha önce müellif: "İctihâd iki vasfa tevakkuf eder: Serî maksatları bilme ve istinbât kudreti. Bu ikincisi özel bazı ilimler yoluyla mümkün olabilir ve bu ilimler, şer'î maksatların elde edilmesi için birer araçtır" demiş ve sonra da "Vasıtalar içinde en gerekli olanı Arap dili ilmidir" diye eklemişti.
[224] Yani, Arapça olmamasına rağmen o lâfzın dil sahiplerinin örfünde ne mânâya geldiğini soragelmişlerdir.
[225] İlletin sübûtu eğer sebr ve taksim ya da tahrîcu'I-menât denilen münâsebet yoluyla ise, o zaman müellifin sözü ilk bakışta belki kabul edilebilir. Ancak illetin asıldaki sübûtu nass veya îmâ ile—ki bunun da pek çok mertebeleri vardır— ise o takdirde müellifin sözü açık olmayacaktır. Çünkü mutlaka bunu ifade eden nassa başvurmak gerekecektir. Bir başkasından hazır olarak almak ve onun verilerine dayanmak bu konuda yeterli değildir. Yeterliliği kabul edilse bile, yine nasslann istikrası gerekecek ki, böylece kıyas için yapılan en önemli itirazlardan fesâdul-i'tibâr ve fesâdu'1-vaz' bulunmadığı sonucuna ulaşabilsin. Nassa başvurmak ise, Arap dilini bilmeyi gerekli kılacaktır. Çünkü Arapçayı bilmeden ne kıyasın yürütülmesi ne sonuca ulaşılması mümkün olmayacaktır. Çünkü hangi çeşidi olursa olsun kıyas ile ulaşılacak her sonucun mutlaka nasslarla çatışmaması gerekmektedir. Bütün bunlar da Arap dilini gerekli kılmaktadır.
[226] Müellif şunu demmek istemektedir: Kıyâs yoluyla yapılan ictihâdda, Arap diline iki şey İçin ihtiyaç duyulur:
1) Asıl olan makîsun aleyhin öğrenilmesi.
2) İlletin öğrenilmesi. Buna da onun nass ya da işaret yoluyla belirlenmiş olması halinde ihtiyaç duyulur. Kıyasçınm yapacağı diğer işlemler ise, Arap dilini bilmeye ihtiyaç göstermez. Asıl ve illet ise, hazır elde edilmiş olarak bir başka müctehidden alınabilir ve onun verilerine dayanıla-bilir. Bu durumda da kıyas içtihadı için dile hiç ihtiyaç kalmaz.
[227] Yani mânâ ve maslahatlara dayalı olan ictihâd türüne.
[228] Yani bunları onlardan hazır olarak almakta ve bunların sıhhati konusunda araştırma yapmamaktadırlar. Bunların araştırmaları, bunların ayrıntıları ve uzantıları (tefrî) hakkında olmaktadır ve bu konularda bazen usûl ve esasta kendilerine tâbi oldukları imamların ulaştığı ayrıntılara muhalefet bile edebilmektedirler. Ancak bir nokta var: Bu onların icti-hâdlarında tafsili delillere başvurmadıkları ve onları sadece imamlardan hazır olarak alınan veriler (usûl ve esaslar) üzerine bina ettikleri sonucunu gerektirmektedir. Çünkü onlar, eğer nasslara başvuracak olsalardı, o zaman onlar için Arap dilini bilmeleri şartı söz konusu olacaktı. Acaba vakıa böyle mi olmuştur? Ve onlar ictihâdlarmda mutlak anlamda nasslara tutunmamışlar mıdır? Bu, doğrusu araştırmaya muhtaç bir konudur ve isbatı da mümkün gözükmemektedir.
[229] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/162-164
[230] Konunun iyice açıklık kazanması için bir örnek verelim: Suyu kullanması sebebiyle kendisine hastalık isabet edecek ya da hastalığının iyileşmesi gecikecek olan biri hakkında şer'î hüküm, onun için teyemmüm alma ruhsatının sabit olmasıdır. Biz herhangi bir hastaya nisbetle şer'î hükmün ne olduğunu Öğrenmek ve böylece o kimseye ruhsat hükmü verilip verilmeyeceğini tesbit edebilmek için Arap dilini ictihâd düzeyinde bilmeye Jnuhtaç değiliz. Keza diğer konular bir tarafa teyemmüm bahsi ile ilgili şer'î maksatları bilmeye de ihtiyacımız yoktur. Bizim için gerekli olan, o kişi su kullandığı zaman, hakikaten zarar görüp görmeyeceğini öğren-mefrrizi ve böylece hükmün dayanağının var olup olmadığının tesbitini sağlayacak olan şeydir. Hiç şüphe yoktur ki, bu konuda ne Arap dilini ne de «Bakâsıdı bilmenin bir katkısı olmayacaktır. Dolayısıyla bu iki şarta ihtiyaç yoktur. Bu, ancak şahsın kendi tecrübesi ile, ya da emsallerinin tecri beleri ile veyahut da konuya vâkıf olan bir doktorun beyanı ile öğrenilir,
[231] Yani Arap diline ve hikmeti teşri ilmine ihtiyaç olmadığına.
[232] Yan/; ş^er'î hükümler hakkında herhangi bir yolla —ister tahkîkul-menât kaini nden olsun, ister başka şekilde— ictihâd eden kimse hakkında, eğer ictihâd için ihtiyaç duyulan her ilim ve fende müctehid olması şart olsaydı, o zaman hiçbir müctehidin bulunmasına imkân kalmazdı
[233] Ki bunlar, tahkîkul-menâtın kendisine bağlı olduğumu iöyîediğimiz ilimler olmaktadır.
[234] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/164-166
[237] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/166-167
[238] Bazen bunlar, ictihâd için gerekli olan bütün gücün ortaya konmamasından ve müctehid için vacip olan konularda taksir gösterilmesinden kaynaklanabilir.
[239] Buna göre hâkimin hükmü, eğer icmâa, kat'î bir nassa, celî kıyasa ya da şer'î kaidelere ters düşüyorsa bozulur, keza bu şekilde verilen fetva da geçersiz olur.
[240] Meselâ; yine kat'î bir esasla çatışır şekilde helâlin haram, haramın da helâl kılınması gibi. Mut'a nikâhının, ribanın helâl kılınması; rızıklardan temiz ve helâl olanların haram kılınması gibi.
[241] Tergîb'de şöyle denir: Hadisi Bezzâr ve Taberânî, Kesir b. Abdillah tariki ile rivayet etmişlerdir. Bu zat ise zayıftır (vahin) Tirmizî, çeşitli yerlerde hasen Olduğunu söylemiştir. Bir yerde de sahih olduğunu söylemiş, ancak kendisine karşı çıkılmıştır. İbn Huzeyme, Sahîh'inde onunla ihticâcta bulunmuştur.
[242] Hikmet sahibi, filozof, herşeyi yerli yerinde yapan, sözü yerinde konuşan kimse. (Ç)
[243] Alimin zellesinden sakınmanın yolu şudur: Siz bir âlim hakkında iyi niyet besler ve onun başarılı olduğuna inanırsanız, kendinizi tamamen ona kaptırmayın. Ola ki bu hal sizi, sapıklığa ve heva ve heveslere uymaya götürebilir. Eğer onun hatalı ve sapıtmış olduğunu düşünüyorsanız, ona karşı tamamen katı ve sert davranıp, onu tümden terketnjeyin. Ola ki, sizin bu sert tutumunuz onu inada ve hakkın ilmeğini boynundan tümden çıkarıp atmaya ve iyice sapıtmaya itebilir. Eu durumda<da bizler ona karşı şeytanla işbirliği haline girmiş oluruz. Hidayetten ^onra sapıtmaktan Allah'a sığınırız.
[244] Beyânu'1-ilm adlı kitabında. Orada sözü edilen Süleyman'ın bu sözü Hâlid b. el-Hâris'e söylediği yazılıdır. Müellif mezheplerdeki bu ruhsatları, ulemânın zellelerinden saymaktadır. Eğer öyle olmasaydı onlar birer kötülük olmazdı,
[245] Yani tahkîkul-menât dışındaki ictihâd türlerinde. Çünkü içtihadın bu türü, daha önce de geçtiği gibi, bu iki şarta tevakkuf etmiyordu. Meselenin başında geçen, "Ancak eğer hata bir külli hakkında ise, o zaman durum daha da kötü olacaktır. Bu gibi durumlar hakkında âlimin zellesinden sakındı nlmıştır" şeklindeki sözüne uygun düşen de bu kayıtlamadır. Tahkîku'l-menât cüzîyyâttandır. Sar!:; müellif, tahkîku'l-menât sebebiyle meydana gelebilecek hataları —oyla olmasına rağmen— dikkatli olunması gereken âlimin zellesinden saymamaktadır. Çünkü şer'î hükümlerin tatbiki esnasında meydana gelebilecek hatalar üzerine doğacak mefsedet ve haklann zayi olması, küllî esaslar hakkında yapılacak olan hatalara nisbetle daha hafiftir. Çünkü bunlar herkesi ilgilendirirken, uygulama sırasında meydana gelen hatalar sadece ilgili şahsı etkiler.
[246] Yani âlimin zellesi sebebiyle davul çalınır ve herkese duyurulur, anlamında. Bizde de, toplumda üstün yeri olan insanların küçücük kabahatleri, tarih düşmeye veya tarih başlangıcı kabul edilmeye sebep teşkil edecek kadar büyütülür. (Ç)
[247] Bu nasıl doğru olabilir? Müellif, ictihâdda meydana gelen hataların büyük çoğunluğunu, nasslann araştırılması konusunda bütün gücünü ortaya koydu demek sahih olacak kadar bir çaba gösterilmemesine bağlamıştı, îctihâd ise bu çaba üzerine kurulu olmaktadır. Eğer müctehid, nasslann araştırılması ve değerlendirilmesi konusunda bütün gücünü ortaya koymamış ve kendisince ulaşılması mümkün olan sınırın berisinde bir yerde kalmışsa, o zaman ihmal ve kusur göstermiş, içtihadın hakkını vermemiş olur. Dolayısıyla da kesin olarak yergiye hak kazanır. Bizim bu düşüncemizi müellifin bundan sonra gelecek faslın başında geçen, "Çünkü bunlar aslında ictihâddan sâdır olmamıştır..." şeklindeki sözü de teyid eder. Hakarete maruz kalmaması vb. gibi sayılan diğerşeylerin olmaması ise, geçen deliller sebebiyle kabul edilen şeylerdendir.
[248] Yani bütün bunların, ona karşı şeytanla işbirliği yapmak olduğu ve bunun da caiz olmadığı mânâsına.
[250] Hadiste, "Biz zev&kire göre hükmederiz, işin iç yüzünü ise Allah üstlenir" buyurulur. (Ç)
[251] Eğer öyle olsaydı, hükmün bozulması da bozulur ve böylece teselsül meydana gelirdi. Bunun sonucunda hiçbir hüküm uygulanamaz ve maslahatlar kaybolurdu.
[252] Hadiste, "Mehâşî'n-nisâ haram" buyurulmuştur. Mehâş kelimesi, kinaye olarak kadınların arkası anlamında kullanılmıştır, bkz. Nihâye, 1/392. (Ç)
[253] Yani zelle kabilinden olan görüşün tümden atılması ya da ihtilâf mahallinde dikkate alınacak bir görüş kabul edilebilmesi, müctehidin içtihadına ve tartmasına muhtaçtır.
[254] Yani ravinin kendisinden meydana gelen tashif. Bu içerisinde tashif olduğu bilinen bir kitaptan nakilde bulunmadan farklı olmaktadır
[255] Ravi, hadisin devamını ya da sebebini bilmekle birlikte kendince doğru olan bir garaz sebebiyle onu düşürür. Meselâ, zikretmekle yetindiği kısmın şahit olarak kullandığı iddiasına delâlet için yeterli olduğuna inanması gibi. Bazen düşürmüş olduğu sebep ya da kısım yüzünden hadisin mânâsı gizli kalabilir ya da akla ilk bakışta başka bir mânâ gelebilir.
[256] Çünkü bu illetlerden birşey içeren delil, şer'an muteber delil sayılmaz. Bu, illetlerin mahalde bulunduğu kabullenildiği zaman böyledir. Kabul-lenilmeyebilir de ve o zaman sözü edilen kısma raci olmaz. Bu illetlerin onlarda bulunup bulunmadığı konusundaki hilafa mebnî olarak bu delillerin dikate alınıp alınmayacağı konusu, dikkate alınmış hilaf kısmından olur. İbn Seyyid'in bu yeri hilafın vukuuna sebep olarak saymasının sebebi budur.
[257] Hilaf sebeplerinden saymasının izahı olmaktadır.
[258] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/167-174
[259] Deliller bahsinde, cüziyyâtın külliyyâta vurularak değerlendirilmesi gerektiği geçmişti. Dolayısıyla hiçbir cüz'î, külliyi nakzedemez. Meselâ safralı mizaca sahip birine balın zararlı olabilmesi, "onda şifa olduğu" genel esasım ortadan kaldıramaz. Sâri' Teâlâ'nın hilafı hakikat birşey bildirme-yeceği genel esasından hareketle, meselâ bal ile ilgili şifa kaidesi, safralı mizaca sahip olmama gibi bir kayıt getirelerek muhafaza edilir. Ya da bu cüzîyyâtla ne kastedildiği Allah'a ve onu bilen âlime havale edilir.
Müellifin dediklerine şahit olabilecek hususlardan biri de, zamanımızda kendilerini şeriatı anlamada yeterli gören ve ondan istinbâtta bulunmaya kadir olduklarını sanan kimselerin tavırlarıdır. Bunlara göre şeriatta ibâdetler dışında kalan her hüküm değişebilir özelliktedir. Bu düşünceye hizmet etmek üzere de bazı şeyleri delil olarak kullanmaktadırlar: Meselâ ahkâmın zamanla değişebileceği, Rasûlullah'ın: "Size dünyanızla ilgili birşey emredersem, bilin ki ben de bir beşerim..."buyurması, mefsedetin definin maslahatın celbinden evlâ olduğu... ilkeleri gibi. Bu şekilde sözü geçen esasları anlaşılması gerekli şeklin dışında anlayarak, mânâlarını anlamak için ilim ehline müracaat etme ihtiyacı duymayarak, zahiri ve mutlak ifadesi üzere almakta ve bunun sonucunda şeriatın tümünü yıkmakta, ellerinde "şeriatın maslahat için konulmuş olduğu" küllisinden başka hiçbir küllî esas bırakmamaktadırlar. Tabiî maslahattan maksatları da kendi arzu ve heveslerine uygun düşen ve ilk bakışta kendileri için maslahat gibi görünen şeylerdir. Zira bunlar kendi kurun tulannca maksat ve maslahat zannettikleri dışında şeriatın gerçek maksatlarını anlamaktan uzak kimselerdir.
[261] Bu kuruntu, onun yaptığı işte bir tehlikenin olmadığı düşüncesine kapılmasını sağlar. Eğer yaptığı işin gerçekten çok hatalı ve tehlikeli olduğunu bilseydi, o zaman onu yapmazdı. Çünkü aklı başında olan kimse...
[263] Buhârî, Tefsîru sureti 3/1; Ebû Dâvûd, Sünne, 2 ; Dârimî, Mukaddime, 19.
[264] Yani hakikî ve izafî müteşabihliği içine alır. Dolayısıyla ulemânın temas ettikleri mânâ, müteşabihliğin içinde sadece bir kışımı oluşturur.
[265] Meselâ, Allah Teâlâ'nın mahlukâta cismiyette ve onun gerekleri olan hareket vb. gibi konularda benzemekten münezzeh olması sabit, bidüziye ve açık bir esas olmaktadır. Hadiste ise, "Rabbimiz dünya semasına iner..." buyurulmaktadır. Bu, uyulmasından kaçınmamız istenen bir nitelemedir. Eğer biz bu hadisteki "inme" ifadesinden hareket eder ve bunu Allah Teâlâ'ya nisbet edecek olursak, o zaman sözü edilen sabit ve yerleşik esasla tearuz hali doğar. Ancak böyle yapmaz da, bunu muradın ne olduğunu bilen Allah'a havale edersek veya tevil yoluna başvurup, (meselâ, "Rabbimizin melekleri" şeklinde) bir muzâf takdiri ile yine şer'an sabit bir başka asla irca edersek o zaman müşkil kalmaz.
[266] Müellifin el-İ'tisâm'da rivayet ettiği bir hadise işaret olmaktadır. Buna göre Rasûlullah şöyle buyurmuştur: "Kur'ân'ın bir kısmı diğer kısmını tasdik eder. Ondan bildiğinizi kabul edin, alın. Bilmediklerinizi ise, âlimine bırakın."
[267] Müteşâbihliğin sadece itikadı konularda olmayacağı, aksine amelleri de kapsayacağı konusunu müellif el-İ'tisâm'da üçüncü cüzün dördüncü meselesinde genişçe ele almıştır. Oraya bkz. Orada müellif: "Bu mesele, el-Muvâfakât'ta bir başka şekilde izan edilmiştir" demektedir.
[268] Ebû Dâvûd, Sünnet, 1 ; Tirmizî, îmân, 18 ; İbn Mâce, Fiten, 17.
[269] Yani fırkanın millet ile tefsiri.
[271] Çünkü "cemâat" ismine hak kazanan, Rasûlullah'ın ve ashabının yoluna tâbi olandır. "Cemâat" kelimesinin tefsiri hakkında el-İ'tisâm'm üçüncü cüzünün on altıncı meselesine bkz.
[272] el-İ'tisâm'da belirttiği üzere, İbn Abdilberr bu rivayeti tenkit etmiştir. Çünkü İbn Main onun hakkında: "Bâtıldır, aslı yoktur" demiştir. Müte-ahhir bazı âlimler ise: "Sika ravilerden bir gruptan rivayet edilmiştir" demişlerdir. Müellif, el-İ'tisâm'da üçüncü cüzde hadis ve rivayetleri hakkında genişçe durmuştur
[273] Hadiste geçen ve zemmedilen kıyastan maksadın ne olduğunu anlamak için bkz. el-İ'tisâm'ın üçüncü cüzünün yirmi beşinci meselesi.
[274] Bu adam, ganimet taksimi sırasında Hz. Peygamber'e: "Adaletli ol!" demişti. Hz. Peygamber de: "Yazık sana! Ben âdil olmazsam kim âdil olacak?" buyurmuştu. Bunun üzerine Hz. Ömer: "Müsade et, boynunu vurayım yâ Rasûlallah!" deyince Hz. Peygamber: "Bırak onu, çünkü..." buyurmuştur.
[275] Buhâri, Tevhîd, 23; Müslim, Zekât, 143-149 ; Ebû Dâvûd, Sünne, 28.
[276] el-İ'tisâm'da şöyle demiştir: "Köpek gibi sahibi ile birlikte dolaşan bid'at-lerden biri de, —onları bid'at sayanların görüşüne göre— Zahiri mezhebi-ninin kail olduğu görüşlerdir."
[277] Yani mutlaka nassların gözettiği maksatlar üzerinde durmak gerekmektedir ki böylece sûre ve âyetler arasında var gibi gözüken tearuz ortadan kalksın. Zevahir ile hükmetmek, bu sonuca götürür ve hadisin muhtevası içine girer.
[279] Bu görüş, bir fiili yapan kimse eğer yaptığı fiilin haram ya da helâl olduğunu bilmiyorsa, o mü'min değildir şeklindeki görüşleri ile tezat teşkil eder. Dolayısıyla cahilliği asla mazur olmaz hatta, kendisinin islâm'dan çıkmış olduğunu bilmemesi bile kendisini temize çıkaramaz.
[283] Buhârî, Edeb, 58 ; Müslim, Birr, 24.
[284] Nitekim Tirmizî'nin rivayet ettiği bir hadiste Rasûlullah: "Araların kötü olmasından sakının; çünkü o traş edicidir; ilişkileri kazır" buyurmuştur.
[286] Kısmen bkz. İbn Kesîr, 2/196. Ayrıca Tirmizî, îbn Ebî Hatim, Ebû'ş-Şeyh, et-Taberânî, Ebû Nuaym Hilye'de, el-Beyhakî, Şuabul-îmân'da rivayet etmişlerdir.
[287] el-İ'tisâm'da müellif şöyle demektedir: "Tayin üzere belirleme iki yerde olur:
a) Biri burada işaret ettiğimiz yer.
b) Söz konusu fırkanın kendi sapıklığına davet etmesi ve onu avamdan insanların kalblerinde güzel göstermek için çalışması hali. Çünkü böylesi insanların müslümanlara olan zararı tblis'in zararı gibidir. Dolayısıyla mutlaka onların bid'at ehli ve sapık olduklarının açıkça belirtilmesinde zaruret vardır.
[288] Olay, Medâin'de Selmân ile Huzeyfe arasında geçer.
[289] Ebû Dâvûd, Sünne, 10 ; Ahmed, 5/437.
[290] Çünkü o zaman inat yüzünden ya da umut kalmaması sebebiyle tevbe kapısının yüzlerine kapatıldığı şeklinde düşünülebilirler ve böylece kendi-lerin-j mazur göstermek isteyebilirlerdi.
[291] Yani çoğunluğu hakkında. Haricîler gibi olanlar hakkında ise daha Önce Sriçtiği gibi haklarında kesin alâmetler zikrettiği olmuştu.
[292] Yani sahibi ateşte inidir? Ateşte ise devamlı olarak mı orada kalacaktır,yoksa diğer âsî mü'minler gibi bir müddet mi kalacaktır? Bu bid'atın derecesine ve küfrü gerektirip gerektirmediği, büyük mü ya da küçük mü olduğu noktasına raci bir husustur.
[293] İmam Mâlik'in "Tesvîb sapıklıktır" dediği tesvîbin tefsiri konusunda şöyle demişlerdir; Mü'ezzinin, ezan okuduğu zaman eğer cemaat ağırdan davranmışsa, ezan ile ikâmet arasında "Kod kâmeti's-salâh, Hayye ale'l-felâh" demesidir. Zayıf bir görüşe göre bununla müezzinin ezanında: "Hayye ala hayri'l-amel" demesi kastedilmektedir. Çünkü bu sözcük, sünnete muhalefet eden Şia'nın ezana eklemesidir.
[294] Yani bid'at sahibini ateş içine sokan hadisin kapsamına girmez.
[295] Bu ikisi ayrı ayrı şeyler olması hasebiyle, biri diğerini müşkil hale getirmez.
[299] Muhtemelen kardeşler olmalı.
[300] Yani efendisinden çocuk doğuran cariye demek olan ümmü-veledlerin satışlarının caiz olup olmaması hakkında. Çoğunluğun görüşü satışının caiz olmayacağı doğrultusundadır.
[301] Ana-baba bir kardeşlerin, sade ana bir kardeşlere mirasta ortak edilmemesi üzerine, ana baba bir kardeşler: "Haydi farzet ki bizim babamız denizde bir taştı; peki bunlarla analarımız bir değil mi?" demişlerdi. Bu yüzden de taş mânâsına olan kelimeye nisbetle "Haceriyye" meselesi diye adlandırılmıştır.
[302] Yani henüz evlenmeden önce "Eğer falanca ile evlenirsem boş olsun!" demesi gibi.
[305] Daha önce geçti bkz. [4/178],
[306] Yani her ne kadar onlar tevhîd kelimesini söyleseler, namaz kilsalar ve kendilerinin müslüman olduğunu sansalar bile, sahip oldukları hadiste sözü edilen bu özellik. Onların müslümanlardan ayrılmalarını ve fırkalarının ancak kâfirler ile aynı doğrultuda bir yerde bulunduklarını gerekli kılmaktadır. Dolayısıyla vakıada onlar ile kâfirler arasında bir fark yoktur.
[308] Buhârî, Tefsîru sureti 3/1; Ebû Dâvûd, Sünne, 2 ; Dârimî, Mukaddime, 19.
[320] Daha önce geçti bkz. [1/74],
[321] Yani, sahiplerinin isim ve lakaplarının belirtilmesi suretiyle tam olarak belirlenmesi cihetine.
[322] Keşful-Hafâ, 1/420.
[323] Buhârî, Cihâd, 46 ; Müslim, îmân, 49.
[324] Muâz, iki yasak arasında kalmıştı: Biri, ilmin saklanmasının kesinlikle yasak olması. İkincisi ise, bu meselenin Rasûlullah tarafından başkalarına duyurulmasının kendisinden istenmesi. Muhtemelen o, ölümü sırasında kendisine yönelik bu ikinci yasağın kesin olmadığını ya da belli bir hale ait olduğunu düşündü veyahut da illetin gerçekte var olmadığını, varlığının mevhum bulunduğunu anladı ve bu yüzden de ilmi gizleme yasağının kapsamına girmemek için rivayet etti. Arkasından gelen Hz. Ömer hadisi de buna delâlet etmektedir.
Rasûlullah'm Ebû Hureyre'ye müjdelemek üzere izin verdikten sonra: "Öyle ise bırak şunları" buyurması, meselenin yapmak ve terketmek arasında bir genişlik üzere olduğuna ve her iki durum ile birlikte de şer'î maslahatın halel görmeyeceğine delâlet eder. Kaldı ki, "Öyle ise bırak şunları" ifadesinin, haberi mutlak surette tebliğ etmekten yasaklama mânâsını içerip içermeyeceği de tartışılabilir.
[326] Daha önce geçti bkz. [4/182].
[327] Kişinin, karısına: "Eğer seni boşarsam, sen, öncesinde üç talâk olan bir talâk ile boşsun" demesi hali. Şâfiîler bu meselenin hükmü konusunda üç görüş bulunduğunu söylemişlerdir: 1) Devr sebebiyle hiçbir talâk vuku bulmaz. Bu görüş İbn Süreyc'e nisbet edilmekte ve kitaplarında zayıf olduğuna işaret edilmektedir. 2} Üç talâk meydana gelir. 3) Talik edilen şey meydana gelir. Müftâ bih olanı da budur.
[328] Bunlardan maksat Hâricilerdir. Harûra denilen yere yerleştikleri için kendilerine bu ad verilmiştir. (Ç)
[330] Hadis şöyle: "Bu ümmetin içinde -bu ümmetten dememiş- öyle bir kavim titreyecek ki, onların namazlarına bakarak siz kendi namazınızı küçümse-yeceksiniz. Kur'ân'ı okuyacaklar, fakat boğazlarını -yahut gırtlaklannı-geçmeyecek, Dinden okun avı delip geçtiği gibi çıkacaklar. (Hani) avcı, okuna, okun demirine, giriş yerine bakar da acaba oka kandan birşey bulaştı mı, diye nasıl şüphe ederse işte öyle"bkz. Müslim, Zekât, 147. (Ç)
[331] Mücerred "fi" ya da bazı hadislerde olduğu gibi "min" edatlan ile zikredilmiş olması, onların ümmet-i icabet içerisinde kalmaya devam ettikleri sonucunu gerektirmez. Nitekim meselâ, Müslim'de yer alan bir hadiste: "Seyekûnu fi ümmeti selâsûne kezzâben, küllühüm yeddel ennehû nebiy-yun ve ennehû hâtemu'n-nebiyyln: Ümmetim içerisinde otuz yalancı olacak ve hepsi de kendisinin nebi ve peygamberlerin sonuncusu olduğunu iddia edecek" buyurulur. Zarf mânâsı veren bu edatların, küfrü açık olan bu ve benzeri yerlerde delil olarak kullanılarak onların ümmetten olduklarının isbatma çalışılması doğru olmaz. Kaldı ki Ebû Sa'îd el-Hudri rivayetinde: "Bu ümmetin içinde —bu ümmetten dememiş— öyle bir kavim türe-yecek ki..." ifadesi bulunmaktadır. İbn Hacer: "Bu konuda Ebû Sa'îd'e çıkan rivayet yollan arasında farklılık yoktur" demiştir. en-Nevevî ise: "Bunda, sahabenin fıkhı ve lâfızların seçimi konusundaki üstün yeteneklerine delâlet bulunmaktadır" der. Bu ifade de, Ebû Sa'îd'den, Haricîlerin küfre girmiş oldukları ve onların bu ümmetten olmadıkları hakkında bir işaret bulunmaktadır. Ancak müellif, aynı hadisin, Haricîlerin ümmetten olduklarına delil olduğunu ileri sürmüştür. Aradaki fark büyüktür. Belki, onların ümmet-i icabetten değil de ümmet-i daVetten oldukları söylenebilir. Ancak bu, müellifin kasdmdan çok uzaktır. Dolayısıyla üzerine herhangi bir fayda terettüp etmeyecektir.
İbn Battal şöyle demiştir: "Ulemânın büyük çoğunluğunun görüşü, onların müslümanlar cümlesi dışında olmadıkları doğrultusundadır. Çünkü hadiste: "Yetemârâ fı'l-fûk" buyurulmuştur. Metinde geçen "et-temârî" kelimesi, şüphe etmek manasınadır. Temsilde şüphe vaki olduğuna göre, onların dinden kesin olarak çıkmış olmalarına hükmedilemez. Çünkü kat'î olarak müslüman olduğu bilinen bir kimsenin, İslâm'dan çıkması da, 'Yakın, şek ile zail olmaz" kaidesi gereğince aynı kat'îlikte olan bir delil ile olması gerekir."
[332] el-Hattâbî şöyle der; Müslümanlar, sapıklıklarına rağmen Hâricileri İslâmî bir fırka olarak kabul etme konusunda icmâ etmişler ve onların şahitliklerinin kabul edileceğini, kestikleri hayvanın yenebileciğini, onlarla evlenilebileceğini belirtmişlerdir."
Ancak müellif, bu konuda onlardan kâfirlikleri hakkında şüpheye mahal bırakmayacak şeyler zikretmiştir; Yûsuf sûresini inkâr etmeleri, Hz. Muhammed'den {s.a.) sonra bir peygamber gönderileceğini söylemeleri... gibi. Bu konuda bir hüküm verebilmek için yapılacak şey, Haricîlerin hepsini aynı kefeye koymaksızm, onlardan yedi taifenin her birinin görüşlerini teker teker ele almak ve bir değerlendirmeye gitmektir. Bunun sonucunda onlardan, üzerinde icmâ olan ve dinden olduğu zorunlu olarak bilinen esaslardan birini inkâra giden kimseler hakkında —meselâ, Yûsuf sûresini inkâr edenler veya Hz. Muhammed'den sonra bir peygamber geleceğini söyleyenler gibi— kâfir oldukları söylenir. Çünkü bunlar açık küfrü gerektiren şeylerdir. Küfrü gerektirici bir görüş taşımaksızın Hz. Ali'ye isyan eden, ona karşı savaşan, tahkim konusunda ona karşı çıkan, Ömer b. Abdulaziz ile savaşan, dinden çıkmayı gerektirmeyecek ölçüde İsyan ya da büyük günah irtikabında bulunan kimseleri ise, tekfir etmeyiz ve onların kestiklerini yeriz.
Hattâbî'nin naklettiği icmâ'ın bir kayıt getirilmeksizin mutlak surette alınması doğru değildir. Eğer öyle olsaydı, o zaman ne riddet babına ne de kâfirler hakkında hüküm teşrî'ine tümden mahal kalmazdı. Sonra Buhârî şerhi olan Fethu'l-Bârî'de "Hâricilerin öldürülmesi bâbı"ı\âa. onlar hakkında gerçekten güzel bir Özet gördüm. Orada, benim bu görüşüme uygun olarak, onlar hakkında bir kayıt olmaksızın tekfire gitmenin ya da yine bir kayıt getirmeksizin onların kâfir olmadıklarını söylemenin doğru olmayacağı ifade edilmektedir.
[333] Bunlar: "Hayır Allah'tan, şer ise insandandır; Allah, âsîlerin fiillerini irade etmez, bunlar O'nun iradesi dışında oluşur" diyen kimselerdir. Rasû-lullah {s.a.), onlan "bu ümmetin mecûsîleri" olarak nitelemiş.ve onların hastalarının ziyaret edilmesini, cenaze merasimlerine katılınmasmı yasaklamıştır.
[334] Bu da nereden çıkıyor. Haklarında hadiste: "Hepsi de ateştedir" deniyor. Hadis, onların ebedî olarak da, bir süre için olarak da orada kalabileceklerine delâlet edebilir. Müellif, el-İ'tisâm'da (üçüncü cüz, sekinizci mesele) bu iki ihtimalden birisine kesin olarak hükmetmemiştir.
[335] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/174-194
[336] Bu meselenin, Sebeb bahsindeki Dördüncü Mesele (1/191) ile tam bir bağlantısı vardır. Orada şöyle demişti: "Sebeblerin konulması, onları koyanın yani Sâri' Teâlâ'nın o sebeblerin müsebbeblerini kasıdda bulunmuş olmasını gerektirir." Yani Sâri' Teâlâ, sebebleri, sırf müsebbebleri için meşru kılmıştır, başka bir ifade ile sebebin neden olacağı maslahatın elde edilmesi, ya da onun üzerine terettüp edecek mefsedetin defedilmesi için koymuştur. Bu, Sebeb bahsinde Üçüncü Mesele'de geçen mânâdan farklı bir-şeydir. Orada: "Sebeblerin işlenilmesi sırasında mükellefin müsebbeblere yönelik bir kasıd ve iltifatta bulunması gerekmez. Mükelleften istenilen şey sadece konulan hükümler doğrultusunda hareket etmektir" denmişti. (1/189) Her iki sözün de kendine has bir yeri vardır. Müellif, burada "Daha önce, sebebler işlenirken müsebbeblerin dikkate alınmasının gereği de geçmiş ve bu konuda söz edilmiş ve iki nokta arasının cem ve telifi yapılmıştı" derken buna işaret etmektedir. Ancak burada aynı fiilde, maslahat ile mefsedetin tearuzu noktasını da ele almış ve sonra da "bunun içtihada mahal olduğunu" ifade etmiştir. Birazdan şunu söyleyecektir: "Bu, genel olarak sonuçların dikkate alındığını gösteren delillerden olmaktadır. Mesele hakkında husûsî olarak gelen delillere gelince, bunlar çoktur...." Bu ifadeden, meseleden gözetilen asıl maksadın bu olduğu anlaşılmaktadır.
[337] Bu delil, Sebeb bahsinde geçen Dördünce Mesele hakkında getirilen delillerinden ikinci delile çıkar. Şu kadar var ki orada söz, Sâri' Teâlâ'nın vaz'ı açısından idi; burada ise müctehidin dikkate almasının gereği hakkındadır.
[338] Yani, Sâri' Teâlâ'mn koymuş olduğu bir fiilden maslahat beklememiz gerekmez;aksine o fiillerden tesadüfi olarak maslahat gerçekleşebilir de,gerçekleşmeyebilirde.
[346] Yani, bir amelin tearuz halinde iki sonucu olabileceği ve bunlardan birinin gerektirmiş olduğu yasak ya da talep tarafının tercihi için müctehidin yorulmasına gerek bulunduğu noktasına bakılmaksızın, genel olarak ele alınması haliyle ilgili olarak. Müellifin "Bunlar..." ifadesinden, geçen üç delilin de kastedilmiş olması mümkündür. Onun gözünden üçüncü delil sırasında zikrettiği âyetlerde hususîlik üzere delil olmadığı mânâsı anlaşılabilir. Halbuki, "Allah'tan başka yalvardıklarına sövmeyin, ki onlar da bilmeyerek aşırı gidip Allah'a sövmesinler" âyetinde bu hususîlik bulunmaktadır. Çünkü putlara sövmek ve hakaret etmek, müşriklerin
zelil kılınması, şirkin gücünün sarsılması ve zaafa uğratılması, müntesip-lerinin horlanması için bir sebeptir. Ancak meselenin bir başka sonucu daha vardır ki onun dikkate alınması daha önemlidir. Bu, putlara sövme işinin müşriklerin Allah'a sövmelerine sebebiyet vermesidir. Gökler ve yer arası dolusu putlara sövmek,, onların Allah Teâlâ'nın ulûhiyeti hakkında bir kelime ile de olsa sapmalarına denk olamaz. Bu yüzdendir ki, aslında caiz olan ve içerisinde bir maslahat bulunan bu sövme işi, Öbür ta-rafttan böylesine büyük bir mefsedete götürdüğü için yasaklanmıştır.
[347] Aslında onları öldürmek için gerekçe vardı. Bu onların inandıktan sonra tekrar küfre girmeleri, müslümanların aralarını bozmak için çalışmaları ve münafıklık yapmaları idi. Hatta bu münafıkların verdiği zarar müşriklerin verdiği zarardan daha büyüktü. Dolayısıyla müslümanların kendi selametleri için onları öldürmeleri gerekiyordu. Ancak karşıda çok daha büyük bir mefsedet vardı ki o da, İslâm'a girmek isteyenleri tedirgin kılacak, Rasûlullah'ı (s.a.) töhmet altına sokacak, İslâm aleyhine geliştirilecek bir propagandaya imkân vermekti ve bunun zararı, onların hayatta kalmaları sonucu halen maruz kaldıkları zarardan daha büyük ve şiddetli idi. İşte bu yüzden de onları Öldürmeye yanaşmamıştı. Diğer örnekler hakkında da düşünmelisin.
[348] Yani, müslümanhklan köklü olmuş olsaydı. (Ç)
[349] Buhârî, Hacc, 42 ; Müslim, Hacc, 405. Daha önce de geçmişti bkz. [4/62].
[350] Hadis şöyle: Bir defasında biz Rasûlullah (s.a.) ile birlikte mescidde bulunuyorduk. Ansızın bir bedevi çıkageldi ve mescidin içine işemeye başladı. Bunun üzerine Rasûlullah'ın (s.a.) ashabı: "Heey! Heey!" dediler. Rasûlullah (s.a.): "Onun işemesini kesmeyin; bırakın onu!" buyurdu. Ashap da işemesini bitirinceye kadar ona dokunmadılar. Sonra Rasûlullah (s.a.) onu çağırarak kendisine şunları söyledi:
"Şüphesiz ki bu mescidler, ne sidik ne de pislik için uygun yerler değildir. Onlar ancak ve ancak Allah Teâlâ'yı anmak, namaz kılmak ve Kur'ân okumak içindir."
Daha sonra Rasûlullah (s.a.) cemaatten birine emir buyurdu, o da bir kova su getirerek sidiğinin üzerine döktü. bkz. Müslim, Taharet, 98.
[351] îbn Kayyım, İ'Iâmul-muvakkiîn'de buna doksan dokuz örnek getirmiş ve: "Şüphesiz sedd-i zerâi' yükümlülüğün dörtte birini oluşturur. Çünkü yükümlülük ya emirdir ya da nehiydir. Birincisi bizatihi maksûd olan ya da ona vesile olan şeylerdir. Yasak olan ise, ya bizatihi mefsedet olan ya da ona vesile olan şeydir. Dolayısıyla harama götüren yolların kapatılması yani sedd-i zerâi' dinin dörtte biri olmaktadır" demiştir. Burada sözü edilen alış-veriş şeklini de sedd-i zerâi'e örnekler arasında yer vermiştir. Sonra aynı muameleyi hiyel meseleleri arasında da zikretmiş ve şöyle demiştir: "Hiyel yollarına cevaz verilmesi, sedd-i zerâi' ilkesi ile açık bir şekilde çelişki teşkil eder. Sâri' Teâlâ, mümkün mertebe harama giden yolları kapatmak istemekte, hiyelci ise, her türlü çareye başvurarak o yolları açmaya çalışmaktadır. Bu durumda, harama düşmek korkusuyla caizi yasaklayan kimsenin durumu ile, harama ulaşmak için hiyel yollarına başvuran kimsenin tutumu arasında dağlar kadar fark vardır." Daha sonra şöyle der: "İyne yani burada sözü edilen alış-veriş şeklindeki satışlar gibi hiyel yollarını iptal eden kimse, tereddütsüz birinci akdi de iptal etmektedir. Bazıları ikinci akitte ihtilâf olduğunu, birinci akdin ise sahih olduğunu söylüyor. Buna göre mesele, hiyel bahsi ile ilgili olmayıp, sedd-i zerâi' bahsiyle ilgili olmaktadır. Bu belki de şundan: Burada hîle, iki akdin mecmuundan teşekkül etmektedir; zerîa ise, ancak ikinci akit sebebiyle gelmektedir. Görüldüğü gibi, konunun izaha ihtiyacı vardır ve böylece hiyel ile zerîanın mahiyeti arasındaki farkın açıklanması gerekmektedir. Gerçi farklardan birinin şu olduğu görülüyor: Zerianm maksûd olması gerekmemektedir; hiyelin ise mutlaka haramdan sûretâ kurtulmak için kastedilmiş olması şarttır.Hiyel, sadece akitlerde cereyan eder; zerîa ise daha geneldir. Müellifin zerîayı tarifi, aşağıda gelecek olan tarifi ile hiyeli de içine almaktadır. Bu durumda zikrettiklerimiz, aralarındaki farkı oluşturmaktadır. İbn Kayyım, sedd-i zerâi'in gerekliliği ve hiyel yollarının da yasaklanması konusunda yeterince durmuştur.
[352] Zikri geçen şekil, iyne (örtülü riba) satışlarından olmakta, bunlarda akde taraf olanların bu yasak sonucu kastedip etmedikleri bazen açık olmakta, bazen ise açık olmamaktadır. Ancak âdet gereği, insanların bu tür akit-lerle yasak olan o sonucu kastetmeleri yaygın olarak bulunmaktadır. Bu noktadan hareketle şöyle demişlerdir: Borç veren kimse için herhangi bir çıkar sağlayan karz muamelesi yasaktır; isterse bu çıkara yönelik bir kasıt bulunmuş olmasın. Çünkü bu gibi durumlarda kasdın çoğu kez bulunması âdet olmaktadır. Bu durumda kasdın bulunmasına yönelik şart ile, Mâlikîlerin: "Fiili kastetmiş olmasa bile yasaktır" sözleri arasında bir bağdaşmazlık bulunmamaktadır. Çünkü onlara göre mazinne (yani zan ölçüsünde muhtemel bulunabilirlik yeri) yeterlidir. Kasdı az olan şeyin durumu ise bunun aksinedir; çünkü o zaman töhmet zayıf bir ihtimal olacaktır. Meselâ, bir kimse bir aylığına bir dinara iki elbise satarsa, sonra vade dolunca ya da daha önce onlardan birisini bir dinara satın alsa, bu caiz olmaktadır ve bu muamelenin sonucuna bakılmamaktadır; çünkü böyle bir sonucu insanların kastetmiş olması çok enderdir. Nâdir olana ise verilecek ayrı bir hüküm yoktur.
[353] İbn Kayyım, İlâmu'l-muvakkıîn'de şöyle demiştir: Ebû Hanîfe, her ne kadar hiyele cevaz vermekte ise de, iyne satışlarının adem-i cevazı konusunda bir başka yaklaşıma sahip bulunmaktadır. Çünkü semen (biçilen bedel) tam olarak kabzedilmeyince birinci akit tamamlanmış olmamaktadır, ikincisi ise birinci üzerine mebnîdir... Yani birinci satıcınınn, mâlik olmayan bir kimseden birşey satın alması imkânı yoktur. Bu durumda ikincisi fâsiddir. Dolayısıyla mumele, peşin beş dirhemin veresiye on dirhem karşılığında satılması mânâsına çıkmaktadır. Bu ise aynı anda hem ribâ'1-fadl hem de ribâ'n-nesîedir.
[354] Kasdın açıktan bulunması iki şekilde olur:
1) Olayı kuşatan ve kasdın hakikaten bulunduğuna delâlet eden belirtiler
2) Bir de bu tür akdin insanlar arasında çokça yapılmakta olması yoluyla
[356] Yani sûretâ satış akdinin icrası; fakat mebinin sonuçta satıcının mülkiyetinde kalması sebebiyle bir mânâ ifade etmemesi lağv, yani boş ve abes birşeydir. Boş ve abesliğine rağmen böyle bir tasarrufa girişmeleri, onların kötü bir niyetleri olduğunu gösterir. (Ç)
[357] Aslında söz konusu ihtilaf, yasak olana vesile edinme işinin tahakkuk ettiği yer (menât) hakkında olmaktadır. Bu nev'ilerde tahkîkul-menât kabilinden olmaktadır. Nitekim örnekleri geçmişti. İmam Mâlik, aracı kılınan satış akdindeki lağvın varlığını, yasak olan şeye tevessül kasdma delil kılmaktadır. İmam Şafiî ise, menât hakkında bundan daha husûsî bir delil daha aramaktadır. Diyelim ki mesele şöyle tasavvur olunsun: Birisi vade ile bir hayvanı on dirheme satsa ve bir ay sonra onun yerine bir hayvan satın almak için pazara çıksa ve orada sattığı hayvanı satılık olarak bulsa, meselâ piyasa değişmiş olsa ve o hayvanı peşin olarak beş dirheme sa-tın alsa, işte bu örnekte kişinin yasak olan birşeye tevessül kasdmda bulunmadığı gayet açıktır. Böyle bir kasıt olmamasına rağmen bu akid, İmam Mâlik'e göre fâsiddir. Nitekim ed-Derdîr, şerhinde bunun böyle olduğunu söylemiştir. İbn Rüşd de şöyle demiştir: "Bu akdin yapılması halinde, diyânî açıdan yani kişi ile Allah arasında kalan konuda bir günah bulunmaz; çünkü yasak olan birşeyi kastetmiş değildir." O bununla, fesâd hükmünün sadece kazaî yönden hâkimin hükmünün bidüziyelik ar-zetmesi için verildiğini ifade etmek istemiştir.
[358] Müellif, biyeldeki mefsedetin hususiyle şer'î kaidelerin zedelenmesi ya da tümden iptali olduğunu ifade etmiştir; zekâtın iptali gibi. Bunun yasak olacağı aşikârdır. Hibe bu sonuca ulaşmak için bir vesiledir. Şu halde hiyel kavramı, zerîadan daha dar bir muhtevaya sahiptir.
[359] Metinde geçen "sene başı"ndan maksat, çevirdiğimiz gibi senenin dolmasına yakın bir zamandır. Sene dolduktan sonra, zekât vacip olacağından hiyelin bir etkisi olmaz. Sene dolmadan önce zekât yükümlülüğünü düşürmek için nisabın harcanıp tüketilmesi konusunda îmam Muhammed ve Ebû Yusuf ihtilaf etmişlerdir, ikincisi bunun mekruh olmayacağını, çünkü burada başkalarının hakkının iptali bulunmadığını, sadece vacip-lik hükmünün doğmasından kaçınma olduğunu söylemiştir. İmam Muhammed ise bunun mekruh olacağını, çünkü bu tasarrufta fakirlere zarar verme bulunduğunu ve sonuç itibarı ile onların haklarının iptal edildiğini söylemiştir. Bu durumda müellif, sözünü îmam Muhamnıed'in görüşü üzerine bina etmiş olmakta ve yasak olması için hükmün iptaline yönelik hileye başvurulması hususunda açık bir kasdın olması şartını ileri sürmektedir.
[360] Çünkü senenin bitimi sırasında yapılacak hibe, hangi niyetle olursa olsun, sonuçta zekâtın vücubiyetini düşürür. (Ç)
[361] Yani, daha önce de geçtiği gibi, tahkîkul-menât hakkında.
[362] Örnek olarak şunu gösterebiliriz: İmam Mâlik'e göre kadın, velisiz evlenmesi halinde mehre ve mirasa hak kazanır. İmam Mâlik, her ne kadar velisiz nikâhın fâsid olacağı görüşünde ise de, bu konuda vukudan sonrasına nisbetle diğer imamlar arasındaki görüş ayrılıklarını dikkate almış olmakta ve şöyle demektedir: Mükellef, mercûh (zayıf) da olsa bir delile uygun hareket etmiştir. Vukudan sonra fiilin kendi nazarımızdaki üstün (râcih) delil üzerine bina edilmesi, daha büyük bir zarar ve mefsedete neden olmaktadır. Bu itibarla hilafa riayetle, böyle bir nikâhın üzerine bazı hükümlerin terettüp edeceği kabullenilir.
Bu yaklaşım, Şâri'in nazarında fiillerin sonuçlarının dikkate alınması gerektiği esasına mebnî olmaktadır. Dolayısıyla murad, müctehidler arasında var olan görüş ayrılıklarının dikkate alınması ve fiilin mükellef tarafından işlenmesi halinde yani vukudan sonra, müctehidin o fiili her ne kadar kendisine göre mercûh da olsa mevcut kavillerden uygun olanına vurması, ona göre değerlendirmesi ve böylece kendisince râcih olan görüşe göre yasak olarak işlenmiş olan o fiili onaylamasıdır. Böylece bir fiilin işlenmeden Önceki hükmü ile işlendikten sonraki hükmünün farklı olacağı da anlaşılır. Bu, fiillerin sonuçlarına bakmaktır. Çünkü eğer vuku bulmuş fiil, râcih olan yasakçı görüş üzerine bina edilecek olsa, o zaman yasaktan beklenen maslahata denk ya da ondan daha büyük bir mefsedet ortaya çıkacaktır. İşte müctehid bu neticeye bakacak ve vuku bulmuş fiili, ictihâd ve yeni bir değerlendirme ile daha önce mercûh bulduğu başka bir görüş üzerine bina edecektir. Eğer vuku sonrasında fiilin neden olduğu sonuçlar olmasaydı, müctehidin böyle bir değerlendirme ve hükme gitmesi söz konusu olmayacaktı; çünkü o bu konuda farklı düşünmekteydi.
Hilafa riayetten maksadın bu olduğuna sözün sonu delalet etmektedir. Ancak gasb, zina gibi verdiği örnekler sadece bir ön hazırlık mahiyetinde olup, asıl maksadı ifade için getirilmiş değildir.
[363] Meselâ, yünü gasbetmiş olur ve tutar onu eğirir; bu durumda eğirdiği ipi almak fazlalık olur. Kendisinden sadece gasbedilen yünün kıymetini tazmin etmesi istenir.
[364] Dolayısıyla zina eden kadını istibrâ süresince zina eden kimse hesabına ikâmete mecbur etmek, onun nafakasını temine zorlamak, zinadan doğacak çocuğun süt emme ücreti ve nafakasıyla ilzam etmek gibi ilave bir cezaya gidilemez. Çünkü bunlar, Sâri' Teâlâ'nın zina fiiline denk olarak koyduğu cezanın ötesinde şeylerdir.
[367] Bu ifadeden de anlaşılacağı gibi müellifin gasb ve zina hakkındaki sözü giriş mahiyetindedir ve hilafa riayet hakkındaki sözünü ona kıyas edecektir. Sanki o şöyle demiş olmaktadır: İttifakla yasak olan birşeyin işlenmiş olması, o kişiye zulmedilmesi için bir sebep olamaz. Bu durumda başkalarından farklı düşünme sonucunda yasak olduğu görüşüne varan müctehi-de nisbetle, o şeyin işlenmiş olması halinde ise, sıhhat delilinin —her ne kadar kendince mercûh (zayıf) bulunsa bile— dikkate alınması Öncelikli olarak sabit olacaktır. Dolayısıyla müctehidin diğerlerine muhalif görüşü, mükellef hakkında zulme sebep olamaz; o müctehidin mutlaka fiilî duruma ve onun neden olacağı sonuca bakması gerekecektir.
[368] Mescide işeyen bedevi örneğinde olduğu gibi.
[369] Zifaftan önce fâsid, zifaftan sonra İse sahih sayılan nikâh akillerinde olduğu gibi.
[370] Bu hadisler daha önce geçmişti bkz. [4/62]. Bu hadislerde hilafa riayet noktası bulunmamaktadır. Bunlarda sözkonusu olan, beklenti halinde olan daha büyük zararlar sebebiyle yapılması istenilen şeylerin terkedil-m esidir.
[371] bkz. Tirmizî, Nikâh, 14 ; İbn Mâce, Nikâh, 15.
[372] Meselâ, mehir sebebiyle fâsid olan nikâh akitlerini örnek verebiliriz. Meh-rin dörtte bir dinardan daha az biçilmesi, ya da şarap veya hür insan olarak belirlenmesi veya temelden düşürülmesi cihetine gidilmesi gibi hallerde, eğer zifaftan Önce duruma vakıf olunursa, birinci surette dörtte bire iblağ etmemesi halinde, diğerlerinde ise mutlak surette akdin feshi cihetine gidilir. Zifaftan sonra vakıf olunması halinde ise, mezhep dahilinde ve haricinde bulunan mehrin şartiyeti hakkındaki diğer görüşlere istinaden feshi yoluna gidilmez.
[374] İstihsân hakkında çeşitli tarifler yapılmıştır: Biri şöyledir:
"Bir kıyastan, daha güçlü başka bir kıyasa intikal etmektir."" Bir başka tarif: "Kıyasın, kendisinden daha güçlü birşeyle tahsis edilmesidir" şeklindedir. Mahiyeti bu iki tarifle belirlenmiş şekliyle olan istihsana muhalif olan yoktur. Ancak bu halde istihsân, diğer delillere ilave yeni bir delil olmamaktadır.
Bir başka tarif şöyledir: "Müctehidin zihninde çakan, fakat ifade edilmesi zor olan bir delildir." Eğer bu tarifteki deiilden maksat, şüpneye götüren şey mânâsında ise, o zaman onun delil olması bâtıldır. Yok sabit ve tahakkuk etmiş bir delil ise, o zaman diğer şer'î delillerden farklı ilave bir delil olmayacaktır.
Bir başka tarif şöyledir: "İnsanların maslahatına binaen delilin hükmünden vazgeçerek, Örf ve âdetin gereğini almaktır." Faydalanma süresi ve kullanılan su miktarı belli olmayan hamama girmek, su testisinden su içmek gibi icare akitlerinin caizliğini kabul etmek gibi. Genel kural, akde konu olan şeyin bilinmezliği sebebiyle bu akitlerin fasit olmasını gerektirirdi. Bu tarife karşı da şöyle denilir: Eğer dayanılan örf ve âdet, Hz. Peygamber zamanında sabit idiyse, o zaman hüküm istihsân ile değil, sünnetle sabit olmuştur. Yok ihtilafsız sahabe asrında oluşmuş ise, o zaman da icmâ ile oluşmuş demektir. Eğer istihsânın dayanağı, örf ve âdetin dışında nass veya kıyas ise, o zaman da hüküm nass ya da kıyas ile sabit olmuş olur. Nitekim müellifin zikretmiş olduğu karz, ariyye, iki namazın cem'i gibi örneklerde durum böyledir. Keza nass ya da kıyas ile sabit olan diğer ruhsat kabilinden hükümlerde de durum öyledir.
el-Bâcî şöyle demiştir: "İmam Mâlik'in tabilerinin kabul ettiği istihsân, iki delilden daha güçlü olana dönmektir. Meselâ, yaş hurmanın kuru hurma karşılığında satılması genel yasağından ariyye satışının tahsisi gibi. Delil olan işte budur. Her ne kadar buna istihsân diyorlarsa da, mahiyet budur; ıstılah konusunda tartışılmaz, dileyen dilediği ıstılahı kullanabilir."
İbnu'l-Enbârî ise şöyle demiştir: "İmam Mâlik'in mezhebinde sözü edilen istihsândan anlaşılan, zikredilen mânâda olmayıp küllî kıyas içerisinde cüz'î maslahatın kullanılması anlamındadır ve mürsel istidlali kıyas üzerine takdim etmektir. Örneği şudur: Bir kimse muhayyer olmak üzere birşey satın alsa ve sonra ölse, varisleri bu akdi onaylamak ya da feshetmek konusunda ihtilâf etseler, bu durumda Eşheb şöyle demiştir: Kıyas (yani genel kural) akdin feshedilmesini gerektirmektedir. Ancak biz istih-sanen satıcının kabule yanaşmaması halinde akdi onaylamak isteyen kis-mın, reddetmek isteyenlerin paylarını kabul etmeleri halinde akdin ge-Çerli olacağını söylemekteyiz." İbnu'l-Hâcib, üzerinde ihtilâf bulunan bir istihsân tahakkuk etmez demiş ve ondan sonra gelenler de bu konuda ona tâbi olmuşlardır.
[375] Bu örnekler görüldüğü kadarıyla, mürsel istidlalin kıyas (genel kural) üzerine takdimi esasına başvurmak kabilinden olmamaktadır. Zira bunlar nass ile sabit hükümlerdir.
[376] Yani bu Örneklerde, men'i gerektiren genel delilin cüzî maslahat ile tahsisi söz konusudur. îmam Mâlik ve tabileri benzeri bir yaklaşımın sıhhatine bunları delil olarak kullanmışlardır ve bu yaklaşıma "istihsân" adı vermişlerdir. Yoksa burada zikredilen meseleler istihsân altına girmez; çünkü hepsi de hakkında nass bulunan meselelerden olmaktadır.
[377] Ecîr-i müşterekler yani ücret karşılığı herkes için iş yapan terzi, demirci vb. gibi zanaatkarlar aslında emin kimselerdir; dolayısıyla yanlarına bırakılan malların kendi teaddîleri sonucu olmaksızın telef ya da kaybolması halinde Ödememeleri gerekirdi. Ancak, bu hükmün kötüye kullanılabilir olması ve bunun sonucunda insanların haklarının ziyana uğraması endişesiyle tazminle sorumlu tutulmuşlardır. (Ç)
[378] Sarf, paranın para ile mübadelesidir. (Ç)
[379] Eğer bu sözden maksat, zahiri ise, iki delilden daha güçlüsüyle amel etmek sadece bu iki mezhebe mahsus bir özellik değildir. Eğer maksat, âmm (genel) nassın ve kıyasın herhangi bir delil ile tahsis edilmesi ise, o zaman bunun kapsamı içerisine sözünü etmiş olduğu hilafın da sokulması doğru olur. İmam Mâlik, maslahat ile yani delil olarak kabul ettiği mesâlih-i mürsele ile tahsisi kabul etmektedir. Bu konuda usûlcülerin çoğunluğu kendisine muhalefet halindedir. Ebû Hanîfe de, âmm nassı ve kıyası haber-i vâhid ile tahsis etmektedir. Her ikisi de, illeti nakzedilmiş olan kıyasın sahihliğini kabul etmektedirler. İlletin nakzından maksat, illet olduğu iddia edilen vasfın bir yerde bulunmasına karşın hükmün bulunmaması halidir. Buna vasfın tahsisi denilir. Meselâ, niyetini geceden yapmayan kimse hakkında İmam Şafiî: "Oruç, günün ilk başlangıcında onsuz (yani niyetsiz) kalır; dolayısıyla oruç sahih olmaz" der. Böylece o, butlan hükmüne illet olarak, günün ilk başlangıcının niyetten yoksun olmasını göstermiştir. Hanefîler şöyle diyorlar: "İllet nafile orucu ile nakz olmaktadır. Orada illet, hüküm —ki butlan oluyor— bulunmamakla birlikte bulunmaktadır."
Usûlcüler şöyle demektedirler: Nakz, istisnaî olarak bulunursa, kıyasa zarar vermez. Ariyye satışı buna delildir. Çünkü bu satışta yaş hurmanın kuru hurma karşılığında tahminî olarak satılması söz konusudur. Bu ribanın haramlığı illetini nakzetmiş olmaktadır. İllet, mezheplere göre ya tu'm (yenilir olma), ya küt (biriktirilir olma), ya keyl (Ölçülüp tartılabilir olma) ya da mal olmadır. Bu dörtün dışında bir başka ihtimal bulunmamaktadır. Ariyye satışında ise bu sayılanların hepsi mevcuttur. Buna rağmen bu satış haram kılınmamıştır.
İstisnaî olarak bulunmaması halinde ise dört görüş bulunmaktadır:
1) İlleti zedeler ve onu illetlikten çıkarır; bunun sonucunda ister nassla belirlenmiş; ister istinbât yoluyla elde edilmiş olsun kıyas iptal olunur. Hükmün bulunmamasının bir maniden dolayı olup olmaması arasında fark yoktur. Şâfiîlerin çoğu ve iki görüşünden daha açık olanında bizzat İmam Şafiî'nin kendisi bu görüştedirler. Bu yüzdendir ki Hanefîler: "İmam Şafiî'nin kıyası kıyaslar içerisinde en güçlü olanıdır; çünkü onun kıyası nakz hallerinden uzaktır" demişlerdir.
2) Mutlak surette zarar vermez. İmam Mâlik, İmam Ahmed ve İmam Ebû Hanîfe bu görüştedirler.
3) İllet eğer istinbât yolu ile elde edilmişse zedeler, nass ile belirlenmiş ise zarar vermez.
4) Kıyasın genelleştirilmesini engelleyen bir mani olması halinde zarar vermez. İbnu'l-Hâcib, illeti istinbât yoluyla elde edilmiş kıyasın, bir mani olmadıkça tahsis edilemeyeceği görüşünü tercih etmiştir. Eğer illet nass ile belirlenmiş ise, o zaman onun, o nassın hükmüne ters düşen başka bir nass ile tahsisi sahih olur. İllet bulunmakla birlikte hükmün bulunmaması halinde, bir engel takdir olunur. Bunun izahı iki delilin arasını bulmak için illetin tahsisini, aramın tahsisine kıyas etmektir. Konu ile ilgili örnekler için usûl kitaplarına bakınız.
[380] Bu sonuç, İmam Mâlik'in maslahat sebebiyle istihsanda bulunmasına nis-betle açıktır. Ebû Hanîfe'nin sahabeden birinin görüşü ile tahsise gitmesi şeklindeki istihsâna gelince, burada tahsiste sonuca bakmak diye birşey yoktur; burada olan küllî kıyas ya da âmm karşısında cüz'î nass ile olan tahsis söz konusudur.
[381] Burada şöyle denilebilir: Galip olan bir durumun bulunması halinde, acaba kıyasın hükmü, onunla galip olmayanı bir kefeye koymak mıdır ki, bunun sonucunda onun, sonucun dikkate alınması esası üzerine bina edilmiş olan maslahat ile kıyasın tahsisi olduğu söylenebilsin. Yoksa şer'î hükümler, Allah Teâlâ'nın kâinattaki geçerli sünneti doğrultusunda carî olan sürekli ya da yaygın âdetler üzerine mi bina edilir. Bu durumda ikisi arasını eşit tutma gibi bir durum olmaz ki, istihsâna başvurulsun. Kısaca demek gerekirse müellif, sözünü bazen istihsanı "mürsel istidlalin kıyasa takdimi" mânâsında alıyor ve ona göre izahlar yapıyor, bazen de genel anlamda alıyor. Nitekim, baştan beri yaptığı izahlardan bu anlaşılmaktadır.
[382] Kişi evlendiği zaman, bir mefsedetin doğabileceği beklentisi içindedir. Bu, kazanırken harama düşme korkusudur. Bu korku, o kişiyi evlenmekten alıkoymamaktadır. Çünkü bu beklenti halinde olan mefsedetten korunma, sonuç itibarıyla daha büyük mefsedetlere neden olacaktır. Meselâ, o kişi evlenmediği için zinaya düşebilecek, dahası herkes böyle düşünecek olursa evlilik müessesesi ortadan kalkacak ve zarurî olan neslin korunması esasının iptaline yol açacaktır. Dolayısıyla beklenti halinde olunan mefsedet, onun sebep olacağı daha büyük mefsedetler sebebiyle dikkate alınmayacaktır.
[383] Yani, cenazelerin teşyîine katılmamak gibi bazı kifâî farzlara iştirak etmedikleri keza karşılaşacakları bazı kötü şeyler yüzünden cemaati terket-tikleri tarzındaki nakiller gibi. Meselâ İmam Mâlik'in, ortaya çıkan mün-ke-rât sebebiyle cemaati terkettiği söylenir. Ancak araştırma sonucunda onun cemaate çıkmamasının sebebinin, idrar tutamama ve bu yüzden mescidi kirletme endişesi olduğu ortaya çıkmıştır. Böylece onun hakkında nakledilen bu özel durum, daha önce izah edilen hususulara uygun olur.
[384] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/194-211
[385] Müştereklik, eşseslilik demektir. Aynı lâfzın birden fazla mânâya delâlet etmesidir. Meselâ, Türkçe'deki "yüz" kelimesi müşterek bir kelime olmaktadır. (Ç)
[386] Hem hayız hem de temizlik süresi anlamına gelir. (Ç)
[387] Yol kesme ve eşkiyalık. (Ç)
[389] el-Benânî, Cem'u'l-cevâmi' haşiyesinde: "Araştırma sonucu görülmüştür ki, ("veya" anlamına gelen) "ev" kelimesi iki ya da daha fazla şeyden birini ifade içindir" demektedir. Bu mânâlar, sözün gelişinden ve karinelerden doğmaktadır. Buna göre örnekte verilen "ev" kelimesinde müştereklik yoktur.
[390] Bakara 2/282. Çünkü "yudârra" kelimesinde iki "râ" harfinin birbirine idğâm edilerek okunmuş olması müştereklik doğurmaktadır. Yani, bu kelimenin aslı ya "yudârira" idi. Hz. Ömer böyle okumuştur. Bu durumda kâtip ve şahitlerin eksik yazma ve beyanları sebebiyle zarar vermeleri yasaklanmış olur. Ya da "yud&rara" idi. İbn Mesûd da böyle okumuştur. Bu takdire göre de bunların zarara uğratılmalari yasaklanmış olur. Âyetin mânâsı birinci ihtimale göre: "Kâtip de şâhid de zarar vermesin"; ikinci ihtimale göre: "Kâtibe de şahide de zarar verilmesin'' şeklinde olur.
Bu iki mânâyı da toplamış olması bakımından âyette, kelimenin idğâmlı olarak gelmesi îcâzın en güzel örneklerinden biri olur. Her iki mânânın da kastedilmiş olması mümkündür ve dolayısıyla burası, gerçek bir ihtilâfa mahal olmaz.
[391] Birincisi Patır 35/10 ; Âyetin mânâsı şöyle: "Güzel sözler ona yükselir; sâlih amel ise onu o yükseltir" "Yerfauhu I yükseltir" kelimesinde biri gizli merfû fail, ikincisi de mansûb mefûl olmak üzere iki zamir vardır. Bu zamirlerin mercileri hakkında ihtilâf olmuştur: Acaba fail kelim, yani güzel sözler midir yoksa amel midir? Aynı şekilde bariz mefûl zamiri hakkında da ihtilâf edilmiştir: Acaba ondan maksat kelim yani güzel sözler midir, yoksa amel midir? "el-kelim et-tayyib" çoğunluğun tefsirine göre tevhiddir. Sâlih amel ve sözlerden maksat da imanın haricindeki şeylerdir. Bu durumda bunlardan hangisi diğerini yükseltir, güçlendirir, temizler ya da onu makbul kılar.
Böyle bir örneği müşterek olarak isimlendirmesi yerinde değildir. Çünkü müşterekte, iki ya da daha fazla mânâ için ibtidâen konulmuş olma şartı bulunmaktadır. Zamirlerin mercileri konusunda ortaya çıkan ihtimallerin müştereklik diye isimlendirilmesi uygun olur mu?
İkincisi Nisa 4/157. Bu âyetin de Öncesinde "Mâ lehum bihî min ilmin..." ifadesi bulunmakta ve "İsâ" ismi de geçmektedir. Bu durumda "katelühu" kelimesindeki zamirin merci'i İsâ mıdır —ki zahir olan budur ve bu takdire göre mânâ: "Onu kesin olarak Öldürmediler" şeklindedir— yoksa ilim midir? Yani "Mâ katelû'l-ilme yakînen" şeklinde. Bu takdirde kelime mübalağa mânâsına gelen "Kateltu'l-ilme ve'r-re'ye" cümlesindeki "katele" mânâsından olacaktır. Bu mânâ "el-Esâs" da da bildirildiği gibi mecazdır. Buna göre de âyetin mânâsı: "Kesin olarak bilgi sahibi olmadılar, bu konuda bir çaba göstermediler" şeklinde olur.
Yine "yakînen" kaydından önce bir nefî bir de menfî bulunmaktadır. Acaba bu kayıt nefye mi râcidir; yani "Nefy (olumsuzluk) kesin olarak bulunmaktadır" mânâsına. Yoksa menfîye mi racidir; yani kesin öldürme işi, onların katında hasıl değildir; aksine o sadece bir zan halindedir. Bütün bunlar terkip sonucunda ortaya çıkan ihtimaller olmaktadır.
[393] Yani daha önce geçenlerde ihtilâfa sebep olacak şeyler açıktı. Bu örnekte ise açıklamamıştır, üstelik bu gibi âyetlerde ihtilâfa sebebiyet verişi açık da değildir. İzafetin ister zarfa ister faile olması, mânâyı farklılaştırma-makta, sadece hakikat ve mecaz bakımından ayırım olmaktadır. Takdir :
şeklinde olur ve muzâfun ileyh hazfedilerek zarf onun yerine geçerse, o zaman bu hakikat olur. Eğer isnâd zarfa yapılmışsa, o zaman da mecâz-ı aklî olur ve bu dönüşüm mânâda herhangi bir ihtilâfı gerekli kılmaz.
[394] Buhârî, Tevhîd, 35 ; Müslim, Tevbe, 24.
[395] On Üçüncü Mesele'de [4/231] geleceği üzere bu imamlardan her biri, bu konuda bir hadisi delil olarak kullanmış, ancak bu hadisin konuya delil oluşu sadece tek başına mı, yoksa bu sonucu ortaya koyabilmek için başka şeylere ilave edilmesi gerekli mi olduğu açıklık kazanmamıştır. Bu da aralarında ihtilâf etmelerine bir sebep olmuştur.
[396] Bu görüşlerden her birine kail olan kimseler, bir delile dayanmış ve o konuda diğerlerinin delilim dikkate almamıştır. Cebriye ve Kaderiyeciler hakkında bunun böyle olduğu açıktır, iktisâb görüşüne sahip olanlara gelince, bunlar diğerlerinin delillerini dikkate almışlardır.
Bu bir gerçek haber midir? Yani, bunca tevhid delillerinden sonra zor kullanmak (ikrah) tasavvur edilemez. Zahirde ikrah olarak gözüken şey aslında ikrah değildir. Veya bu nehiy anlamında bir haber midir? Yani âyet: "Dinde zor kullanmayın ve insanları onu kabule zorlamayın" mânâsında mıdır? Bu ikinci takdire göre o, "Kâfirler ve münafıklara karşı cihâd et!" âyeti ile mensûh olacaktır ya da cizye vermeyi kabul eden ehl-i kitâb ile tahsis edilmiş olacaktır.
Buradaki isimlerden maksat, olan ve kıyamete kadar olacak olan herşeyin ismi midir? Yoksa diller midir? Yahut, Allah Teâlâ'nm isimleri midir? Veyahut da ulvî-âdî eşyanın isimleri midir? Zira halifelik makamı bunu gerektirmektedir. Burada kullanılan lâfız hem umûmun hem de hususun kastedilmesine elverişlidir ve hususîlik halinde lâfzın mecaz olması gerekmez.
[399] Kıyasın esası, şartları, içtihadın yapılıp yapılamayacağı gibi konular.
[400] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/211-215
[401] Yani, ileri sürülen görüşler, sanki bir esasın örneklendirilmesi gibi şeylerdir. (Ç)
[402] Meşhur bir otun köküne denir. Cennette bir ırmağın adı olmaktadır. Aynı zamanda şarap mânâsına da gelir. (Ç)
[403] Gökten ağaçlar üzerine yağan bala benzer bir nesne. (Ç)
[405] Müellifin, vaz'î lügavî mânânın açıklanması tabiri yerine i'râb ifadesini kullanmış olması açık değildir.
[406] Kİ bu, birinci izahın üzerine kurulmuş olur.
[408] "el-Kar'u" kökü, {kamyı tokmakla çalmak gibi) birşeyi birşeyle çalmak, dövmek manasınadır. Helak edici belâ ve musibetler için de mecazî olarak kullanılmaktadır. Nitekim Kâri'a sûresinde olduğu gibi.
[409] Bazı yazarlara göre, burada söz konusu olan görüş ayrılığı, gerçek bir görüş ayrılığıdır ve gerçekçi temelleri vardır. Şöyle ki: Mefhûmu şer'î bir delil olarak kabul edenler, onun umûm ifade edeceğini söylemektedirler. Onun şer'î bir delil olmadığı görüşünde olanlar ise, ne umûmdan ne de husustan söz edilemez demektedirler. Çünkü mefhûm haddizatında dikkate alınacak birşey değildir ki, onun umûm ya da husus ifade edeceğinden bahsedilsin. Ancak müellifin sözü, mefhûmu şer'i bir delil olarak kabul edenlerle etmeyenler arasında mevcut bulunan görüş ayrılığı hakkında değil, aksine onun delilliğini kabul eden grubun bizzat kendi arasındadır. Nitekim el-Adud, İbnu'l-Hâcib'in şerhinde öyle söylemektedir. İfadesi aynen şöyledir: "Mefhûmun delilliğini kabul edenler onun umûmu olup olmadığı konusunda ihtilâf etmişlerdir. Çoğunluk umûmu olduğu görüşündedir. el-Gazzâlî ise, onun umûmu olmadığını söylemiştir. Tartışma mahalli dikkatle ele alındığı zaman aralarında gerçek bir görüş ayrılığı olmadığı anlaşılır" Müellifin "Umûmunu kabul etmeyenler ise, bununla mantûkun bulunması sebebiyle umûmun sabit olamayacağını kastetmiş olmaktadırlar" sözünden maksadı, —el-Gazzâlî gibi— mefhûmun delilliğini kabul eden kimselerden olup da onun umûmu olduğunu kabul etmeyenlerdir. Bu noktada gerçek bir görüş ayrılığının olmadığı noktası el-Adud şerhi ve haşiyelerinde genişçe ele alınmıştır. Oraya bkz.
[410] Aynı cinsten olan malların peşin mübadelelerinde taraflardan birinin daha fazla olması. (Ç)
[411] Deliller bölümünün On İkinci Mesele'sinde Zeyd b. Sabit ve Rifâ'a b. Râfi'in fetvasıyla Hz. Ömer'in onlarla konuşması geçmişti bkz. [3/69].
[412] Bu sebeple de mütevâtir olan kıraat şeklinde aralarında bir ihtilâfın bulunması söz konusu olmaz.
[414] Daha önce tercümesiyle birlikte geçmişti bkz. [2/83]
[415] Şer'î hükmün farklılığını gerektiren böylesi bir ihtilâfın, gerçek ihtilâf alanlarından sayılmaması nasıl mümkün olabilir? Doğrusu bu dokuzuncu olarak zikrettiği şeyden ne kastettiği tam anlamıyla açık değildir. Çünkü görüş sahipleri her ne kadar tevilin gerekliliği konusunda hemfikir iseler de, murad olunan mânânın belirlenmesi konusunda ciddî ayrılık içerisinde bulunabilmektedirler. Dolayısıyla bu gibi yerlerde müellifin dediği gibi ihtilaftan bahsetmenin yanlış olması isabetli görülmemektedir.
[416] Muvatta, Büyü, 38 (2/671).
[417] İmam Mâlik, bizzat ravisi olmasına rağmen bu hadisin zahirini Medine ehlinin ameline uymadığı gerekçesiyle tatbik etmemiştir. Ebû Hanîfe ve tabileri de aynı şekilde tevil etmişler; meclis muhayyerliğini kabul muhayyerliği olarak anlamışlardır. ez-Zürkânî, el-Muvatta üzerine yazdığı eserinde tarafların delilleri üzerinde yeterince durmuştur.
[418] Bu takdire göre örnek olabilir. Birinci anlamında ise —ki Hanefîlerin vitir hakkındaki görüşlerinin o şekilde olduğu bilinmektedir, çünkü vitir onlara göre vaciptir ve onunla mükellef olan kimse terketmesi halinde günahkâr olur. Hatta onlara göre vitir amelî farzdır ve sahib-i tertip olan kimseler için aynen diğer farzlar gibi kabul edilir. Meselâ böyle birisi sabah namazına dursa ve sonra henüz vitir namazını kılmadığını hatırlasa, sabah namazı bozulmaktadır. O kimsenin aynen diğer farz namazlarda olduğu gibi önce vitri kaza etmesi ve ondan sonra sabah namazını kılması gerekir. Amelî farz mahiyetinde olmayıp da sırf vaciplik hükmünü alan şeyler ise, kendisinde şüphe bulunan zannî delil ile sabit olmuş şeylerdir; sûre okunması, vitirde kunut okunması, bayram tekbirlerinin alınması gibi. Bu gibiler amelî farz gibi kabul edilmezler, şu kadar var ki bunları bilerek terkedenler günahkâr olurlar, sehven terki ise sehiv secdesini gerektirir. Bu durumda Mâlikîler ile Hanefîler arasındaki vitir konusundaki ihtilâf sadece lâfızda kalmayan gerçek bir ihtilâf olmaktadır.
[419] Yani aslında ihtilâf olmadığı halde ihtilaflı zannederek, mevcut bulunan icmâa ters düşebilir.
[420] Yani her ne kadar ileri sürülen hükümler birbirine muhalif olsa da Sâri' Teâlâ'nm kasdını araştırma ve ona ulaşma açısından aralarında birlikten söz edilebilir,
[421] Bu'türden dönüşler fiilen olmuştur. Bir müctehid, diğer bir müctehid ile karşılaşıp kendisinin bilmediği ve fakat onun tarafından kullanılan delillere vakıf olunca daha önceden sahip olduğu kendi görüşünden vazgeçmiştir. Örnek vermek gerekirse, İmam Mâlik, ayak parmaklarının hilal-lenmesi hakkında daha önce bunun bir aşırılık olduğu düşüncesindedir. Kendisine bunu Rasûlullah'ın (s.a.) yapar olduğu haberi ulaşınca, daha önceki görüşünden vazgeçerek onun müstahaplığı görüşüne geçmiştir. Nitekim İmam Ebû Yûsuf da hacim ölçü birimleri olun müd ve sâ' konusunda, İmam Mâlik ile buluşunca daha önceden sahip olduğu görüşünü değiştirerek İmam Mâlik'in görüşüne geçmiştir. Az önce [4/217] İbn Abbâs'm cumhurun, Ensâr"m da Muhacirlerin görüşlerine döndükleri söylenmişti.
[422] Kuşkusuz iki uç arasında gidip gelmek, bizzat Fiilin kendi özelliğidir ve bu müctehidin işinin bir sonucu olmamaktadır. Müctehidin yaptığı şey, kendisini sonuca ulaştıracak olan delilleri araştırmak suretiyle o fiili bu iki uçtan birisine irca etmekten ibarettir.
[423] Aslında bu tek bir kasıttır ve o da delile tâbi olmak suretiyle Sâri' Teâlâ'nm kasdına ulaşmaktır.
[424] Çünkü ikisinden birinin Sâri' Teâlâ'nın kasdına vakıada muhalefet etmesi —ki bu hükmün tek olması ve isabet edenin isabet etmiş, hata edenin de hata etmiş olması esasına göre böyledir— ancak ve ancak ilgili delilin kendisine kapalı kalması sokucunda olur.
[425] Yani bizzat müctehidin kendisine ve ona tâbi olan müntesiplerine nisbet-ledir, vakıaya nisbetle değildir. Aksi takdirde doğrunun birden fazla olması gerekirdi.
[426] O da şudur: Müctehidin içtihadından delil olmaksızın dönmesi caiz değildir. Yoksa musavvibe görüşüne göre mücerred başkalarının isabetli olduğu için dönmesi caiz değildir.
[427] Bazen amel sahibi işin içine hevâ ve heves karıştığının farkında olmayabilir ve kısmen nefsânî arzulara da dayalı olan içtihadında kendisinin isabetli olduğu kuruntusuna kapılabilir.
[428] İcmâ edenlerin adalet sahibi olmaları şart mıdır? konusunda ihtilâf etmişlerdir. Hanefiler bunu şart koşmaktadır. Buna göre icmâ ehlinin bid'at sahibi olmaması gerekmektedir. Hanefiler, bu konuda bid'atinin dâîliğini yapmamasını yeterli görmüşler ve eğer dâîlik yapmıyorsa, bid'ati ile ilgili olmayan diğer alanlarda icmâın oluşumu İçin görüşünün dikkate alınacağını söylemişlerdir.
[429] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/215-225
[430] Yani onların hikmet ve sırlarının.
[431] Bu aşama, şu üç mertebeye dair ilminin tamamlanması sonucunda olur. Onlar şunlardır: 1) Zarûriyyât, 2) Hâciyyât, 3) Tahsîniyyât. Tabiî ayrıca bunların tamamlayıcı unsurları da bulunmaktadır. Kişi bunların şeriatın bütün bâblanndaki yerlerini etraflıca öğrenir ve bunun sonucunda elde ettiği bu bilgi, elinde bir kıstas halini alır ve herşeyi ona vurmak suretiyle bir neticeye varabilir.
[432] Yani tafsili deliller ve cüz'î izafî olan şer'î kaideler.
[433] Şer'î maksatları ve onların esaslarını idrak konusunda ilerler, ilerler ve bir noktada hep bu küllî esaslara tutunmaya başlar ve sanki cüz'î nass-lardan ve şer'î kaidelerden oluşan mahfûzâtı (bilgisi) hafızasından gitmiş gibi bir hal alır. Vakıada onların hâlâ belleğinde olması durumu değiştirmez. Onun bütün himmeti, meseleleri küllî maksatlara ve şeriatın genel esaslarına irca etmekten ibarettir. Öyle ki hüküm istinbâtı esnasında, konu ile ilgili yaklaşımı aleyhine özel bir nassın bulunup bulunmadığına bakmaz. Dahası böyle biri, kendi ulaştığı hükme muhalif bir nass görse, hükmü küllî esasların gerektirdiği şey doğrultusunda verir ve muhalif olan nassa aldırış etmez. Çünkü bu aşamada olan kişi, henüz küllî esaslarla birlikte cüz'î nassları da dikkate alabilecek ve aralarındaki dengeyi kurabilecek noktaya ulaşamamıştır. Bu aşama, ilk ile birazdan gelecek olan üçüncü ve sonuncu aşama arasında ortada bir yeri teşkil eder. Örneği, kişinin kendi görüşünü mutlak surette amel ettirmesi, şayet husûsî bir nassa muhalefet etmesi halinde onu kendi dayandığı küllî bir esasa irca etmesi konusu ile ilgili olarak gelecektir.
[434] Şu nokta akıldan çıkarılmamalıdır. Burada farzedilen konu, ilim talibinin bu mertebeye bizzat kendisinin şeriatın kaynaklarını, içerdiği nassları incelemek suretiyle ulaşması ve bunun sonucunda usûlde müctebid olması haliyle ilgilidir. Usûlü taklit yolu ile öğrenmiş kimselerin ise —ne kadar mümarese kazanırsa kazansınlar— bu mertebe ile ilgili herhangi bir alâkalan yoktur.
[435] Zira zarurî, hâcî, tahsînî ve bunların tamamlayıcı unsurlarını fıkhın her konusu ile ilgili olarak öğrenmiş ve b'u konuda kendisine gizli kapaklı hiç-birşey kalmamıştır. Bunun sonucunda kendisi için Sâri' Teâlâ'nm maksatları tam anlamıyla belirmiş ve ortaya çıkmıştır.
[436] Deliller bölümünde Birinci Mesele'de genişçe ele alınmıştı.
[437] Bir Önceki meselede cüz'î üzerinde durmanın bir mânâsı olmadığı ve onun zaten mevcut olan birşeyin ele geçirilmesi için uğraşmak kabilinden olduğu söylenmişti. Burada ise cüz'înin dikkat nazarına alınmış olduğu ve aslında hâkim konumdakinin de cüz'îyyât olduğu ifade edilmektedir.
[438] Yani istinbât sırasında her ne kadar dikkatinden kaçmış olsa bile, kendisini destekleyen deliller mutlaka bulunur. Karşı taraf bunun her zaman böyle olmadığını ikinci ve üçüncü delil ile ileri sürecektir.
[439] Yani bu mertebede bulunan kimse ictihâd için gerekli bulunan iki rükünden birini kesin elde etmiş, ancak diğerini —ki bu cüz'î nassların da dikkate alınması va onların da değerlendirilmesi olmaktadır— henüz elde edememiştir.
[440] Burada sayılanlar, aslında onların yasak olmalarını gerektiren genel kurallardan istisna edilmiş bulunan tasarruflardır. Daha önce de geçtiği gibi, eğer biz bu kurallara bidüziyelik versek ve hiçbir istisna getirmesek, ya zarurî ya da hâci birçok yerde tıkanmalar meydana gelecek ve korunması istenilen bu esasların ihlâlini sonuç verecektir. Ancak biz her mertebede, o mertebeye uygun düşen şeyleri dikkate aldığımız zaman hem o mertebenin, hem de diğer mertebelerin korunmasını temin etmiş olacağız. Şu halde küllî esasların yanında cüziyyâtın da dikkate alınması ve onlara da itibar edilmesi zorunlu olacaktır.
[441] Daha önce de geçtiği üzere, azimetleri ortadan kaldıran ruhsatlar hâciy-yât kaidesinin zarûriyyât alanında amel ettirilmesi demektir. Bu mertebelerin birbirini tamamladığını ve birbirini kayıtladıklarını biliyoruz
[442] Yani cüziyyât ve onların hususiyetleri üzerinde değerlendirme yapabilecek, delillerin ayrıntılarına inebilecek kadar vukûfiyeti yoktur.
[443] Yani bu mertebeye ulaşmış bir kimse hakkında lehte veya aleyhte hükümde bulunarak onun içtihada ehil olduğunu ya da ehil olmadığını söylemek mümkün değildir. Müellif burada tereddüt göstermektedir. Ancak Deliller bölümünün Birinci Mesele'sinde böyle birinin içtihada kalkışamayacağını açıkça söylemiş ve orada: "Hasılı, küllî esasların dikkate alınması yanında mutlaka cüziyyâtın ve onlara ait özelliklerin de dikkate alınması gerekmektedir..." demişti. Buna da safralı mizaca sahip birinin bal yemesini örnek göstermiş; âyet-i kerîmeye rağmen böyle bir kişinin baldan şifa değil zarar görebileceğini belirtmiş, daha sonra da bunun fıkhın gereği olduğuna ve bu noktadan gafil olmanın hatalı sonuçlara götüreceğine dikkat çekmişti. Buradaki verilen izahatla oradakiler birleştirilince konu daha da açıklık kazanacaktır. Oraya bkz.
[444] Ve batta usûlle ilgili küllî bir sonuca ulaşmışlar, neticede gruplardan biri kıyası muteber görürken, diğeri sadece tafsîlî delilleri esas almış ve onların dışında kıyas vb. delillere itibar etmemişlerdir.
[446] Zira insanların, aynı şeyin maslahat mı yoksa mefsedet mi olduğu konusunda sozbirliği etmeleri mümkün değildir, aralarında mutlaka ihtilâflar belirir. Hal böyle iken maslahat ya da mefsedetin tesbitinde insanların görüşlerinin dikkate alınması isabetli olmaz.
[447] Yani yaptıkları istikra sonucunda Sâri' Teâlâ'nın maksadı olarak görüp kabullendikleri sırları, hikmetleri, maslahat ve mefsedetleri esas almışlardır. Zahirîler ise hikmetlere, sırlara iltifat etmemişler, sadece terkiplerin delâlet ettikleri şeylere bakmışlar, lâfzın dur dediği yerde durmuşlar, Öteye geçmemişlerdir. Maslahat olarak anladıkları şeylere muhalefet olup olmadığına aldırış etmemişlerdir. Onlara göre maslahat kendi anladıkları değil, lâfzın delâlet ettiği şeydir.
[448] Buhârî, Büyü', 73, Şurût, 3 ; Müslim, Itk, 8.
[449] Buhârî, Şurût, 4 ; Müslim, Müsâfirîn, 72; Ebû Dâvûd, Büyü', 69.
[450] Müellifin bu izahına göre sanki bu imamlar fetvalarını küllî esaslardan hareket ederek vermekteler ve cüz'îye bakmanın lâzım olmadığı görüşündeler. Sonra onlardan her birinin küllî esasını tek bir hadisten çıkarmış olması doğru,mudur? Böyle bir ihtimal uzaktır. Burada makul olan izah şekli şöyle olmalıdır: Onlardan her biri kendi rivayet ettiği hadise istinad etmiş, diğerlerinin rivayet ettikleri hadislere ise dayanmamıştir. Bu da ya o hadis kendisine ulaşmadığı için, ya kendine göre o hadis sahih bulunmadığı için veyahut da onları kendi rivayet ettiği hadisle tearuz halinde görüp mevcut pek çok sebepten biri dolayısıyla kendi hadisini onlara tercih etmiş olduğu içindir. İmamlardan her birinin "Onların ne dediklerini bilmiyorum..." demeleri, birinci ihtimali teyid etmektedir. Dolayısıyla konu ile ilgili olarak verilen bu misal yerinde değildir.
[451] Daha önce de geçtiği gibi mertebeler, biribirini tamamlayıcı, biribirini teyid edici, biribirini kayıtlayıcı özellik arzederler.
[452] Yani mutlaka hususiyet arzeden mahallere de —ki bunlar mükelleflerin fiilleri olmaktadır— bakmak gerekmektedir. Bunlar, bu aşamadaki müc-tehid için hep aynı düzeyde değildir; aksine her fiilin kendisine uygun bir hükmü vardır.
[453] Bilindiği gibi İmam Mâlik mürsel maslahatları dikkate almaktadır. Bunlar küllî karşısında cüzinin dikkate alınması demektir.
[454] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/225-234
[455] Yani cihad Medine döneminde getirilmiş yeni bir teşrîdir; daha önce Mekke döneminde genel olarak getirilen bir esasın ayrıntısı ya da tamamlayıcı bir unsuru değildir. Çünkü cihadın sebebi henüz Mekke'de tamamlanmış değildi. Bu açıktır. Şu kadar var ki bu ifade, Deliller bahsinin İkinci Me-sele'sinde geçen sözü ile bağdaşmamaktadır. Orada şöyle demekteydi: "Medine'de meşru kılman cihâd, Mekke döneminde getirilen ve yerleşen iyiliği emretmek ve kötülüğü yasaklamak genel esasının bir ayrıntısıdır..." Ancak bu iki yer arasında bağdaşmazlık olmadığını söylemek de mümkündür. Çünkü cihâddan önce zikretmiş olduğu şeyler, Mekke döneminde meşru kılınmış bulunan şeylerin türlerinden olmakta ve ismen zikredilmiş bulunmaktadır. Şu kadar ki daha sonra Medine'de bunlar meselâ kayıtlanmış, açıklanmış ve onlara ayrıntılar getirilmiştir. Cihâda gelince, her ne kadar o, iyiliği emretme ve kötülüğü yasaklama ilkesi içerisinde mündemiç bulunuyorsa da, bu mahza zihnî bir mündemiçlik olmakta ve Mekke döneminde herhangi bir varlığı bulunmamaktaydı. Diğer zikri ge-Çen örnekler ise böyle değildi; onlar bizzat meşru kılınmıştı, ancak mutlak olmaları hasebiyle kayıtlanmaya, beyan edilmeye muhtaç bulunuyorlardı. İşte bu yüzdendir ki müellif, cihâdın meşruiyetini tamamen Medine döneminde yeni bir teşri olarak saymıştır.
[457] Keffâret vb. yollarla.
[458] Bu ifade izaha muhtaçtır. Çünkü kâh şiddet kâh yumuşaklık, ancak vaaz ve irşâd konusunda (terğîb ve terhîb) söz konusu olur; ictihâdda böyle olmaz. Ancak hükmün husûsî olarak dayanağının tesbitİ mânâsında (tahkikul-menât anlamında) ictihâdda bunun zahir olacağı söylenebilir. Zira bu kabilden olan ictihâd, daha önce de geçtiği gibi kişiden kişiye ve onların hallerine münasip düşecek şekilde farklılık arzetmektedir.
[459] Daha önce geçti bkz. [1/98].
[465] Daha önce geçti bkz. [1/326].
[466] Boşanan kadına bir iyilik (cemile) olmak üzere verilen mal, elbise, hizmetçi gibi şeylerdir. (Ç)
[467] Buhâri, Mezâlim, 20 ; Müslim, Müsâkât, 136 ; Ebû Dâvûd, Akdiye, 31.
[468] Bu gibi hallerde onlar, mevcut yiyeceklerini bir örtü içerisinde toplarlar ve sonra herkese eşit olarak dağıtırlardı. Daha önce geçti bkz. [2/353]. (Ç)
[469] Daha önce geçti bkz. [2/354].
[470] Buhâri, Sulh, 10 (3/170) ; Müslim, Müsâkât, 4 ; Muvatta, Büyü, 15.
[471] Mistah b. Esâse, Hz. Ebû Bekir'in teyzesinin oğlu, yoksul bir muhacirdi. Hz. Ebû Bekir'in kendisine yapmış olduğu yardım sayesinde geçinirdi. Hz. Âişe'ye yapılan iftira kampanyasına katılmış olması sebebiyle, Hz. Ebû Bekir bir daha kendisine İyilik yapmayacağına dair yemin etmişti, bkz. İbn Kesir, 3/276. (Ç)
[473] Şâtıbi, el-Muvâfakât, İz Yayıncılık: 4/
İslam'ın Yorumunda Bilgi Kaynaklarının Değeri ve İçtihadın ...
www.koprudergisi.com/index.asp?Bolum=EskiSayilar&Goster...
Veysel Kasar. Kur'an, biz insanlara, Rabbimizin sonsuz hikmet ve rahmet eseri olan son kitabıdır. Allah, Zatını ve sı
.İslam’ın Yorumunda Bilgi Kaynaklarının Değeri ve İçtihadın İmkanı
Kur’an, biz insanlara, Rabbimizin sonsuz hikmet ve rahmet eseri olan son kitabıdır. Allah, Zatını ve sıfatlarını bize Kur’an’la tanıtmıştır. İnsan nedir? Bu dünyaya niçin gönderilmiştir? Buradan nereye gitmektedir? gibi insan aklının içinden çıkması zor olan soruların, en mukni cevabı Kur’an’la verilmiştir. İnsanî bir hayatın hakiki prensipleri bu kitaptadır. Fıtratın kanunları ile tıpatıp uyuşan bu modelin ismi, İslam’dır. Allah’a teslim olmak manasını taşıyan İslam, bir anlamda, tabiatta hakim olan tekvini kanunlar ile Kur’an’da ifadesini bulan kelami şeriata uygun yaşamanın şeklidir.
İslam dini vahye dayanır, bu sebeple ilahi ve semavi bir dindir. İnsanların karşılaşacağı her türlü meseleyi çözüp hükme bağlayacak zenginliğe sahiptir. Gelişen beşeri şartlarda, farklı tarih ve coğrafyalarda, değişen teknik ve teçhizat içerisinde ortaya çıkabilecek, ilk kaynaklarda bulunmayan durumları da kıyamete kadar çözmeye muktedirdir. Zira İslam, bu problemleri çözmede başvurulacak, usûl denen, genel prensipleri (metodoloji) koymuştur. Özünü Kur’an ve Sünnet’te bulan bu metodolojiye uyularak ortaya konan her mesele, yine ilahîlik ve semavilik vasfını taşır. Ancak, bu prensiplere müracaat edilmeden getirilen çözümler arzi ve beşeridir, semavi ve ilahi değildir.1
Dinin İlk Temel Kaynağı Kur’an
Allah’ın son din olarak gönderdiği İslam’ın anlaşılması ve yorumlanmasında temel iki kaynak vardır: Kur’an ve Sünnet. Kur’an bizim hayat rehberimizdir. Maddi ve manevi hayatımızı ilgilendiren her şey, ehl-i ihtisas sahibi tarafından anlaşılabilecek, kaide, öz ve çekirdekler halinde, Kur’an’da gösterilmiştir. Allah, bu Kitap’ta, “Hiçbir şeyi eksik bırakmadığını” ifade eder. (En’am, 38) Bu bir anayasanın, ferdî, içtimai, beynelmilel konularda temel esasları ortaya koymasına benzer. Anayasanın dili Türkçe olmasına rağmen her kanun için ayrı tüzük, yönetmelik, kanunlar çıkarılması gibi, Kur’an’ın temel esasları da belirli olmakla birlikte fıkıh, kelam, tefsir gibi bilimler bu prensiplerin açılımlarını gösterir.
Diğer yandan insanların ilgilendikleri her mesele aynı açıklıkta yer almayabilir. Çünkü Kur’an Allah’la kul arasındaki kulluk ilişkilerini düzenleyen bir kitaptır. Bir mesele Allah ile kul arasındaki ilişkinin bir tarafını anlatması cihetiyle ve önem derecesine göre orada yer alır. O, beşeriyetin kendi aklı ile bulması mümkün meselelere yer vermekle birlikte, felsefe, tarih, edebiyat; ya da fen, fizik, kimya kitabı gibi görülemez.
Kur’an, diğer şer’i delillerin esasıdır. O, kendisine hiç bir şekilde batılın bulaşmadığı gerçek bir hikmet kitabıdır. Kur’an’da önceki ümmetlerin bilgisi, sonrakilerin haberi, insanların arasındaki meselelerin de hükmü vardır.
Kur’an’ın nüzulünün tamamlandığı 22 yılın ilk 12 yılında inen ayetlere Mekkî, sonraki 10 yılında inen ayetlere de Medenî denir. Mekkî ayetlerin indikleri dönemde Araplar katı bir putperest hayatı yaşamakta idi. Tatbiki hükümler, hak ve vazifeleri anlatan ayetler Mekke’de değil Medine’de nazil olmuştur. Bunun bir hikmeti, risalete muhatap olan çevredeki insanların ameli hükümleri görünce ürkütülmemesidir. Mekki sureler şeriatın temel prensiplerini ihtiva eder. Medeni surelerde ise bu külli kaideler tafsilata kavuşmuş ve takrir edilmiştir.2
Kur’an ayetleri değişik üsluplara sahiptir. Lügatte, mevsuk, kuvvetli fesattan uzak anlamına gelen Muhkem, Kur’an ayetleri hakkında, ıstılahi olarak, “kastedilen manaları göstermeleri kesin, ibareleri ihtimal ve benzetmelerden uzak ifadeler” demektir. Emir ve nehiyleri anlamada bu ayetlere müracaat edilir. Çünkü muhkemin manasını açıklamada başka bir şeye müracaat gerekmez. Muhkemin karşılığı müteşabihtir. Bununla kastedilen de, “lafzından hedeflenen maksat, açıkça anlaşılmayan” ayetlerdir.
Müteşabihlerin Kur’an’da varlık hikmetiyle ilgili alimler şunları söyler. Bu kavramlar maksadı anlamak için meşakkati gerektirir. Meşakkat de sevabı netice verir. Müteşabih lafızlar farklı mezheplerin ortaya çıkmasında amil olmuştur. Bu ayetler tevil ve tercih yollarını öğrenmeye, Arap dilinin inceliklerini araştırmaya sevk etmiştir. Müteşabih lafızlar halkın avamî kısmının vehim ve hayallerini okşayarak onlara mücerred hakikatleri anlatmaya vesile olmuştur. Allah’ın arşa istiva (hakim olması) etmesi, zihinlerdeki, bir padişahın saltanatına kurulmasına benzetilerek anlatılmıştır. Bu ilahî bir tenezzüldür. Allah kelamının beşer idraki ile çakışan noktalarda buluşmasıdır. Aksi halde ilahî kelamın idraki de imkansız olurdu.
Hakikat ve mecaz da iki ayrı üsluptur. Hakikat, başka bir manaya nakledilmeksizin, vaz’edildiği manada kullanılan lafızdır. Mecaz ise, bir alaka sebebi ile vaz’edildiği manadan başka bir manada nakledilen lafızdır. Mecaz çok değişik şekillerde ifade edilmiştir. Bakara, 187’de geçen, “sizin için siyah iplikten beyaz ipliğin ayırdedileceği fecir vaktine kadar” ayetini ilk zamanlarda sahabeler gerçek anlamında kabul ederek yastıklarının yanına siyah ve beyaz birer iplik bırakırmış. Fakat bundan muradın, şafak vaktindeki siyahlık-beyazlık olduğu sonradan açıklanmıştır.
Emir ve nehiy ifade eden kelimeler de Kur’an’da sıkça geçmektedir. Fıkıh usulü bilginleri hangi emrin farz, vacip ve ibaha ifade ettiğini tartışmışlardır.
Kur’an’da, muhtelif manalardan birine kullanılması muhtemel olan müşterek lafızlar vardır. Mesela, Kur’an’da geçen ayn kelimesi, göz, güneş, altın, terazi, diz kapağı, çeşme manalarına gelir. Teşrii hüküm çıkarmada dikkat edilmesi açısından Kur’an’da var olan diğer lafız türlerini isimlerini zikretmekle yetinelim: Müşterek-müevvel; umum-husus; mutlak-mukayyed; mücmel-mübeyyen... Bu lafızları, Arapça’nın halk dilindeki kullanım şekline göre incelemeden, ayetlerin hakiki anlamlarına nüfuz etmek imkansızdır.
Kur’an ve Sünnetin, dinin kaynağı olmalarında dikkate alınması zarurî bir husus da, ayet ve hadislerin vürud sebepleridir. Hangi ayetin, nerede, hangi hadise akabinde nazil olduğu; Hz. Peygamberin hadislerinin ne tür şartlar altında söylendiği, İslam fıkhında ciltler dolusu eserler ile anlatılmıştır. Bunları incelemeden, hadis ve ayetlerin görünüşü ve sadece meallerine bakarak hüküm çıkarmak mümkün değildir.
Kur’an’ın İlk Elden Tefsiri: Sünnet
Sünnet, Hz. Peygamberin yoludur. Bize intikal eden rivayetler ile ortaya çıkar. Onun sözü, fiili, ya da halleri Sünnetidir. Sünnet, rivayetin şekli açısından mütevatir ve mütevatir olmayan olarak iki kısımda incelenir. Mütevatir, yalan üzerinde birleşmesi mümkün olmayan çok sayıdaki kimse tarafından rivayet edilip sübutu kesin, varlığının inkarı mümkün olmayan haberdir. Bunun en güzel örneği Kur’an-ı Kerim’dir. Binlerce Sahabe, Kur’an’ı Hz. Peygamberden (a.s.) işitmiş, ezberlemiş, onun vefatını takiben aradan zaman geçmeden, kitap haline getirilerek binlerce yazılı nüsha zamanımıza kadar ulaşmıştır. Bunlar kesin bilgi kaynakları arasındadır. Mütevatir hadisler azdır. Mütevatir olmayanlar ise, haber-i vahid olarak isimlendirilir ve çeşitli noktalardan, sahih, hasen (sahihlik ihtimali galip), zayıf olmak üzere üç kısımda ele alınır.
Sünnete müracaat etmek Kur’an’ın emridir. Konuyla ilgili bir çok ayet-i kerime vardır. Bu ayetlerde Peygambere itaat Allah’a itaatle eş değerde tutulur, onun verdiği karara gönül rızası ile uymak imanın bir işareti kabul edilir.3 Çünkü sahih sünnet Kur’an’ın ifadesi ile vahye dayanmaktadır: “O hevasından konuşmaz, onun konuşması kendisine yapılan bir vahiy iledir”4 Sünnetin bir kısmı Kur’an’ı açıklar bir kısmı da yeni ahkam koyar. Namaz, hac gibi ibadetler sünnetle açıklığa kavuşmuştur. Sünneti dikkate almadan dini ahkamın bir çoğunu ne anlamak, ne uygulamak mümkündür. Sahabelerden günümüze kadarki bütün ehl-i sünnet alimleri “sünneti devre dışı bırakmanın İslam’ın temellerini sarsmaya yönelik bir gizli niyetten kaynaklandığı” noktasına dikkat çeker. İlk fikir babalığını Yahudi menşelilerin teşkil ettiği Şia hareketleri, hep hadise karşı çıkmıştır. Çünkü mütevatir olması sebebi ile Kur’an’a dil uzatmak ve onu gözden düşürmek mümkün değildir. Mesela, Kur’an-ı Kerim’in yorumunu istenen şekle dökebilmek için onun birinci tefsiri olan sünneti ortadan kaldırmaktır. İlk Mu’tezililer de “mütevatir hadisten başkasını tanımayız” diye yola çıkmıştır.5 Günümüzde bunun karşılığı, “Kur’an’daki saf İslam, Kur’an Müslümanlığı” ya da, “Mealcilik” olmuştur. Sözleri hakikati aksettiriyor gibi görünen bu akımların nihai hedefleri Sahabe, Tabiun ve Etbauttabiin’den oluşan Selef’e olan güvenleri kırıp dinin birinci kaynağı Kur’an’ı beşeri ve arzî yorumlara tabi tutarak, İslamiyeti seküler bir din haline getirmektir. Halbuki mütevatir bir hadiste, Peygamberimizden sonra yaşayan ve ümmetin büyük bir hüccet olarak kabul ettiği Sahabeler ve Tabiin dönemi zatları “en hayırlı nesil” olarak vasıflandırılmış, Kur’an da Sahabeleri onları övmüştür.6
Sünnetin, söz, fiil ve hal gibi kısımları da, farz, vacip ve nafile olmak üzere üç ayrı hüküm halinde incelenir. Farz ve vacip olan sünnete uymak mecburidir, terkinde azap vardır. Fıkıh ve İlmihal kitaplarında bunların örnekleri görülebilir. Nafile sünnetlere uymak menduptur, terkinde azap ve ceza yoksa da, değiştirilmesi bid’a ve dalalettir, büyük hatadır.7
Kur’an’ı ve İslam’ı anlamada önem sırasına göre Kitap ile Sünnet’i takip eden diğer deliller, “akli kaynaklar” olarak da incelenmiştir. Bunlar, İcma’ Kıyas ve İçtihad’dır.
Mü’minlerin Ortak Görüşü: İcma’
Kur’an ve Sünnet’ten sonra hüccet (dini bir delil) olmak bakımından nass’lardan sonra icma’ gelir. Fıkıh terimi olarak icma’, Hz. Peygamberden sonraki bir çağda ameli bir meselenin şer’i hükmü üzerinde, İslam müçtehidlerinin birleşmesidir. İslam alimleri icma’nın hüccet oluşunda ittifak etmişlerdir. Ancak, icma’ yapacak müçtehidlerin vasıflarında farklı görüşler ileri sürülmüştür. Şiiler kendi müçtehid ve imamlarının icmaını, Müslümanların büyük çoğunluğu ise, alimler topluluğunun icma’ını hüccet kabul etmişlerdir. Sahabeler, hakkında nas bulunan konularda icma’ yapardı. Karşılaştıkları yeni konular üzerinde de içtihad ederlerdi. Müçtehid imamlar döneminde ise Ebu Hanife kendisinden önce yaşamış olan Kufe bilginlerinin icma ettikleri hususlara zıt hareket etmemeye gayret ederdi. İmam Malik Medine’lilerin icmaını hüccet sayardı. Fakihler Sahabelerin icma’ ettikleri konuları öğrenmek için çok büyük gayret sarf ederdi.
Hz. Peygamberin, “Müslümanların güzel gördüğü şey, Allah katında da güzeldir,” ve “Ümmetim dalalet üzerinde birleşmez” hadisleri ile8 “Kendisine doğru yol açıkça belli olduktan sonra, Peygamberden ayrılıp mü’minlerin yolundan başkasına uyan kimseyi, yöneldiğine döndürürüz ve onu Cehenneme yaslandırırız. Orası ne kötü bir dönüş yeridir.”9 ayeti, icma’ın meşruiyetine delil gösterilmiştir. Zira bu ayette “mü’minlerin yolundan başkasına uymak, peygamberin yolundan ayrılmak” olarak anlatılmaktadır. Mü’minlerin yolundan başkasına uymak haram olunca, mü’minlerin yoluna uymak vacip olur.10
Fakihlerin çoğunluğuna göre icma’ dini bir delildir. Nitekim Sahabeler de bir çok hususta icma’ etmişlerdir. Sahabeler, bir kadının üzerine halası ve teyzesinin nikahlanamayacağı konusunda icma’ yapmıştır. Bababir erkek ve kız kardeşlerin, öz kardeşler bulunmadıkları takdirde, onların yerine geçmeleri üzerine icma’ ettiler.
İcma’ı kimler yapabilir? İcma’ yetkisi müçtehidlerindir. İyi bir müçtehid de fıkhi meseleleri, bunların delillerini ve hüküm çıkarma yollarını bilendir. Mu’teber icma bu sahada yetkili kimselerin yaptıkları icma’dır. İcma’ için yetkili bir kimsenin itiraz ettiği bir icma’, icma’ olmaktan çıkar. “Bu kaide dışıdır” denemez! Çünkü yetkilisinin görüşü ona iştirak etmemektedir. İcma’ın şer’i dayanağı konusunda alimler, değişik ihtimallere yer vermiştir. Bunlardan kuvvetli olanı, icma’ın kıyas deliline dayanarak şer’i bir hüviyet kazanmasıdır. Çünkü kıyas nass’lardan hareketle yapıldığına göre, nass’dan ayrı sayılmaz. Kıyas kendi başına hüccettir. Öyle ise ona dayanılarak yapılan icma’ da dini bir hüccettir.
İslam’ın anlaşılması ve yorumlanmasında Sahabelerin görüşleri öncelik hakkına sahiptir. Fakihler, Sahabelerin fetvalarını Kur’an ve Sünnetten sonra üçüncü sırada yer alan şer’i birer hüccet olarak kabul etmişlerdir. Bunun akli ve nakli delilleri vardır. Nakli delil olarak Kur’an Sahabelerden Allah’ın razı olduğunu bildirmektedir. “Birinci dereceyi kazanan muhacirler ve ensar ve onlara güzelce uyanlardan Allah razı olmuştur; onlar da O’ndan razı olmuşlardır.”11 Bu ayette, Rabbimiz Sahabelere uyanları övmektedir. Onların yolundan gitmek övülmeyi netice vermiştir. Görüşlerini delil olarak kabul etmek de bir tür onlara uymaktır.
Sahabeler Allah’ın vahyi kendisine inen Hz. Peygamber (a.s)’a en yakın kimselerdi. Onların ihlas, sadakat ve dinin maksatlarını idrak derecelerine ulaşmak imkansızdır. Çünkü nassların inmiş olduğu şart ve durumları görmüşlerdi. Sahabelerin sözlerinin Hz. Peygamber’in bir sünneti olma ihtimali de vardır. Hz. Peygamberin açıkladığı hükümleri anlatırken ona nisbet etmiyorlardı. Görüşleri kıyas ve İçtihada dayansa bile uyulmaya daha layıktır. Çünkü Rasulüllah, “Ümmetimin en hayırlısı, benim gönderilmiş bulunduğum çağdakilerdir” buyurmuştur.12
Akli Bir Metod Olarak Kıyas
Kur’an hükümlerinin açıklanması ve İslam’ın yorumlanmasında kullanılan şer’i bir delil de Kıyas’tır. Fıkhi bir terim olarak kıyas, hakkında nas bulunmayan bir meselenin hükmünü, Kitap ve Sünnet nassı ile hükmü bilinen meseleye göre açıklamaktır. Başka bir tarif ile kıyas, hakkında nass bulunmayan bir meselenin hükmünü, aralarındaki ortak illet (sebep) dolayısıyla, hakkında nass bulunan meselenin hükmüne bağlamaktır.
Buna göre müçtehid tarafından içtihad yapılarak çıkarılan hükümler, kıyas yoluyla Kitap ve Sünnete dayandırılmış olur. Çünkü şer’i hükümler ya doğrudan, ya da dolaylı olarak Kitap ve Sünnete dayandırılır. İslam hukukundaki kıyas insan aklının tabii olarak kabul ettiği bir gerçektir. Kur’an’da aklın eşitlik kanunu en güzel şekilde uygulanmıştır. Benzer şeylerin ayni hükmü aldıkları, benzemeyenlerin de ayrı hükümlere bağlı oldukları ifade edilmiştir.13 Bunun iki örneği şu ayetlerdir:
“Yeryüzünde dolaşıp kendilerinden öncekilerin akıbetlerinin nasıl olduğuna bakmazlar mı? Allah onları yere batırmıştır. Kafirler için de bu akıbetin benzeri vardır.”
“Yoksa kötülük isteyenler, ölümlerinde ve hayatlarında kendilerini, iman edip yararlı işler işleyen kimselerle, bir mi tutacağımızı sandılar? Ne kötü hüküm veriyorlar!”14
Hz. Peygamberin oğulluk edindiği Zeyd b. Harise’den boşanmış olan Zeyneb ile evlenişinin sebebi Kur’an’da şöyle açıklanmıştır: “Zeyd eşiyle ilgisini kestiğinde onu (Zeyneb’i) seninle evlendirdik ki, evlatlıkların eşleriyle ilgilerini kestiklerinde, onların bu eşleriyle evlenmeleri hususunda mü’minlere bir zorluk olmasın”15 Yine, Cenab-ı Hak, ganimetlerin fakir, yetim ve Hz. Peygamberin yakınları ve yolda kalmışlara dağıtılmasının hikmetini, servetlerin, zenginlerin ellerinde dolaşan bir sermaye olmasını engellemek olduğunu, İsrailoğullarına kendi zulümlerinden ötürü bazı helal rızıkların haram kılındığını, içki, kumar ve fal oklarının mü’minler arasında düşmanlık tohumlarını ekmesi sebebi ile haram ilan edildiklerini bildirmiştir.16 Bu ayetlerdeki hükümlerin sebeplerinin zikredilmesi, nassların ta’lili, yani kıyasın zaruretini göstermektedir. Öyle ise hakkında nass bulunmayan benzer hususlar, bu nasslara kıyas edilerek belirli hükümlere ulaşılabilir. Ayni misalleri Hz. Peygamberin hayatından örneklendiren fakihler, Kıyas’ın şer’i bir delil olmasını geniş geniş açıklamışlardır.
Şer’i bir hüküm çıkarmada meşru ve ma’kul bir yol kabul edilen kıyas’ın bazı istisnaları vardır. Bunların ilki, taabbudi olan hükümlerdir. Akşam namazının üç rekat olması, haccın menasikinin şekli, sayısı, mesh üzerine meshetmek, Hz. Peygamberin—özel şartlara bağlı olarak gerçekleşen—evlilikleri... Akıl bu hükümlerin illetini (konuluş hikmetini) anlamamaktadır. Eğer hükmün manası akıl ile bilinemezse—teyemmüm ve namazın rekatlarının sayısı ve şekli gibi—bu kıyas konusu olamaz. Kur’an’da yer alan bu tür nasslara taabbudi hükümler denir. Bunlarda kıyas cereyan etmez. Çünkü kıyasın esası, hükmün illetinin bilinmesidir. Taabbudi hükümlerde ise illeti bilmenin—beşer gücü ile—imkanı yoktur.
Kıyas’ta dikkat edilecek bir çok hususlar vardır. Bunların tamamını ele almak burada mümkün değildir. Ancak, konunun ciddiyet ve mesuliyetine temas etmek kabilinden bir kaçını zikretmekte fayda mülahaza ediyoruz.
Kendisine kıyas yapılan bir nassdaki (asıl) hükmün, fer’a (diğer bir meseleye) tatbik edilebilmesi için hüküm şer’i ve ameli, manası akıl ile kavranılır olmalıdır. Mesela, içki, kumar, murdar hayvan eti ve başkasının malını yeme, aldatma ve rüşvet, haram kılınmıştır. Hüküm ve illetle ilgili çok değişik şartlar tespit edilmiştir. Bunlar göstermektedir ki, Kitap ve Sünnet’in nasih ile mensuh, hass ile ammını ve edebi yönlerini, eski ve yeni ilim ehlinin söylediklerini ve Arap dilinin inceliklerini bilmeden kıyas yapmak imkansızdır ve dinen de çok büyük mes’uliyeti gerektirir. Kıyas yapabilmek için hem metodoloji bilgisi, hem de günün konularının özellikleri (fer’) bilinmelidir.
Kıyas yanında bazı fakihler tarafından Kur’an hükümleri ve İslam’ı yorumlamada kullanılan bir usul de İstihsan’dır. Hanefiler ve Malikiler tarafından kabul edilen İstihsan terim olarak, müçtehidin daha kuvvetli gördüğü bir husustan dolayı bir meselede, benzerlerinin hükmünden başka bir hükme yönelmesidir. İstihsanın esası hükmün, külli bir kaideye aykırı düşmesidir. Onun için öyle bir gerekçe olmalıdır ki, kaidenin dışına çıkmak, ona sarılmaktan şeriata daha yakın olsun! “Allah sizin için kolaylık murad eder; güçlük murad etmez” ayeti ile “Dininizin en hayırlısı, en kolay olanıdır” hadisi istihsanın meşruiyetine delil olarak ifade edilmiştir.17 Tabiplik sıfatı ve muayenenin zarureti sebebi ile doktorun kendine haram olan kadının uzvuna bakması istihsanen caiz görülmüştür. Hakikatte, kadının bütün vücudu mahremdir.
Şer’i delil olarak Hanefi ve Maliki mezhebi imamlarınca nass bulunmayan yerde aslolarak kabul edilen bir mesele de örf’dür. Örf insanların muamelat bakımından sürekli bir şekilde yapageldikleri ve işlerinin düzgün gitmesini sağlayan şeydir. “Müslümanların güzel gördüğü şey, Allah katında da güzeldir”18 hadisi ile “Allah sizin için dinde bir güçlük kılmadı” ayeti buna işaret kabul edilir. Kat’i bir nassa aykırı olan örf şer’i delil kaynağı da kabul edilmez.
Doğru bir İslam yorumuna ulaşmanın metodlarından birisi de mesalih-i mürsele’dir. Bu terim, İslam’ın gayelerine uygun olan ve hakkında muteber veya ortadan kaldırılmış olduğuna dair bir özel delil bulunmayan faydalardır. Şayet, bu maslahatlar hakkında bir delil varsa, bu Kıyas’ın konusuna girer. İlga edildiklerine dair (ortadan kaldırıldıklarını gösteren bir delil) varsa onlar batıl olup, kabul edilmesi, İslam’ın umumi gayesine aykırı düşer. Bu durumda mesalih-i mürsele ortadan kalkar. İstikra’ (tümevarım ve nasslarla sabittir ki, İslam hukukundaki bütün hükümler, insanların maslahatını (fayda ve gayesini) ön plana almıştır. İslam dinince muteber olan bu maslahatlar, dini, canı, aklı, malı, nesli korumak şeklinde özetlenmiştir.
Maliki ile Hanbeli fıkhı usul kitaplarında yer alan bir delil de Zerayi’dir. Vesile anlamına gelen bu kelimeyi, haram ve helale vesile olan şeyler olarak anlamak da mümkündür. Harama vasıta olan haramdır; helale vesile olan da helaldir. Zina haramdır, zinaya vasıta teşkil eden fiiller ve haller de haramdır. Hacca gitmek farzdır. Hacca gidebilmek için insanın gayret sarfetmesi de farzdır. Bu delilde (zerayi’) esas olan, fiillerin sonucunu göz önüne almaktır. Bir fiil sonucu itibari ile hükme bağlanır. Kur’andaki, “Müşriklerin Allah’tan başka yalvardıklarına sövmeyin ki onlar da bilmeyerek aşırı gidip Allah’a sövmesinler”19 buyurularak putlara sövülmesi yasaklanmıştır. Halbuki putlar batıl mabudlar olduklarına göre onlara sövmek caizdir. Bundan maksat, putlara inananların da—yanlış olarak—Allah’a sövmesine sebep olmama hedefidir.
Sedd-i Zerayi’ denen (Vesilelerin yolunu kapatmak) bu delil sünnette geniş uygulama örneklerine sahiptir. Hz. Peygamber savaş esnasında münafıkları “Muhammed arkadaşlarını öldürüyor” kanaatinin yayılmasını önlemek için öldürtmemiştir. Yine savaş sırasında düşman saflarına iltihak edebilirler endişesi ile bazı hırsızların eli kesilmemiştir. Ölüm döşeğinde iken karısını boşayan bir adamın karısı mirastan mahrum bırakılmamıştır. Aksi halde, hanımı ile sürtüşmeli olan, çocuklarına fazla miras malı bırakmak isteyenler bunu adet haline getirebilirdi. Yine Hz. Peygamber kişinin sadaka olarak verdiği şeyi satın almasını yasaklamıştır. Bu, Allah yolunda verilen şeye göz koymak, veya hileli yollarla fakire verilen sadakayı ucuza geri ele geçirme gibi bir duruma vesile olabilirdi. Zerayi’in şer’i bir delil teşkil ettiğini gösteren bu uygulamaların hepsinde, fiiller sonuçlarına göre değerlendirilmiş, kişinin niyetine bakılmamıştır.
Zerayi’ delilinde fayda (maslahat) olan hususların dereceleri vardır. Dinin birinci derecede takip ettiği gayeleri arasında yer alan, dinin, canın, malın, aklın, neslin korunması, zaruriyyat (mutlaka korunması gereken) şeylerdir. İslam dini bunların korunması için çok şiddet göstermiştir. Hatta hayatı tehlikeye düşen bir insan aslen murdar, ya da haram olana bir şeyi ölmeyecek kadar yeyip içmekle mükellef tutulmuştur. Dağ başında aç kalan adamın ölmeyecek kadar domuz eti veya ölmüş hayvan eti yemesi vaciptir.
Maslahat (faydalar)’ın ikinci derecesi, haciyat (ihtiyaçlar)dır. Bunlar yukarda zikredilen beş esasın korunmasıyla ilgili olmayıp güçlüğü kaldırma veya bu beş esas için tedbir kabilindendir. Kolayca kullanılmasını önlemek için şarap satmanın yasak edilmesi, ihtikar (karaborsacılık) kasdıyla mal biriktirmek, çoğu sarhoşluk verenin azını içmenin yasak edilmesi de bu kabildendir.
Maslahatla ilgili karıştırılan bir husus olarak burada, zaruret kavramından söz etmek yerinde olacaktır. Fıkıhta, “Zaruretler yasak olan şeyleri mübah kılar” prensibi kabul edilmiştir. Ancak, buradaki zaruretin ölçüsü nedir? Zaruret, zaruri maslahatı (faydayı) tehdit eden ve ancak başkasının hakkını zedelemeyen bir yasağı işlemekle savuşturulması mümkün olan bir durumda, o şahıs için bu yasağı işlemek vacip olan şeydir. Burada dikkat edilecek husus, zaruret var denilen yerde, başkasının hakkına tecavüz meydana gelmemeli veya İslam’ın, sabır edildiği takdirde, sevap alınacağını bildirdiği bir husus olmamalıdır. Murdar etin yenmesi durumunda olduğu gibi. Çünkü murdar et, zararlı olduğu için haram kılınmıştır. Fakat ölmek, bunları yemekten daha zararlı olduğu için bunların yenilmesi zaruret olmuştur. Bu ise büyük zararın küçük zararla defedilmesi, ehven (daha hafif) olan şerri tercihtir.20 Bunların yenilmesinden doğacak zarar, ölüm tehlikesiyle karşılaşmış olan aç kimseyi, ölümden kurtardığı için hafiflemekte, hatta zarar tamamen de gitmektedir. Konuyla ilgili, “Zararı defetmek, menfaati celbetmekten önce gelir”, “Genel zararı önlemek için özel zarara katlanılır” gibi Mecelle kaideleri de hatırlanabilir.
Yanlış Anlaşılan Bir Terim: İçtihad
Aslında içtihad sıralamada, icma’ ve kıyas’tan önce gelir. Kamuoyunda sıkça gündeme gelen bir kavram olan içtihad reform ile karıştırılmıştır. Reform, orijinali ve aslı bozulmuş olanı tamir etmek, düzene koymaktır. İslam’ın böyle bir sıkıntısı olmamıştır. Orijinal kaynaklar elimizdedir. Mesele, bunları anlamak, değişen zamana göre hayata tatbik etmekte düğümlenmektedir.
İçtihad’la reform arasında ilişki kurmak farklı bir kıyastır. Bu, zıtların hayalde bir araya getirilmesine benzer. Ne yazık ki, İslamî bilimlerin tedvini ve bölümleri hakkında bilgi sahibi olmayanlar, dinin esasıyla ilgili olmayan konularda yapılan bazı yorum, verilen fetva ve yapılan içtihadları cehaletleri sebebi ile “dinde reform” diye sunabilmektedir. Özellikle İçtihada böyle bir rol izafe etmek, İslam’ın, ameli ve hukuki yanını ilgilendiren fer’i hükümlerini anlamak ve hayata tatbik etmek için teşekkül eden fıkıh ilminin esaslarından gafil olmak demektir.
İçtihad, lügatte, maksadı aramak hususunda olanca gücü ile çabalamak demektir. Istılahta ise, bir müçtehidin, şer’i olan fer’i hükümleri tafsili delillerinden, kendisinde zan hasıl olacak şekilde çıkarabilmek için daha fazla araştırmaktan, acz hissedecek derecede gayret sarf etmesi demektir. Bu tariften içtihadda iki önemli unsur bulunduğu anlaşılmaktadır. 1- Hükümleri çıkarıp anlamakla ilgili içtihad, 2- Hükümleri tatbik etmekle ilgili içtihad. Alimlerin çoğunluğuna göre birinci türden içtihad zaman zaman kesintiye uğrayabilir. İkinci tür içtihadın her asırda bulunacağında ittifak vardır. İkinci gruba giren içtihad önceden çıkarılmış olan hükümlerin illetlerini yeni durumlara tatbik etmekten ibarettir.
Şeriatın ibadet ve muamelatla ilgili hükümleri sınırlı, vak’alar ve hadiseler ise sınırsızdır. Bu sebeple mahdut prensip ve hükümleri sınırsız hadiselere tatbik edebilmek için içtihad ve kıyasın zaruriliği şüphe götürmez bir hakikattir. Binaenaleyh içtihad farz-ı kifayedir. Hakkında hüküm bulunmayan ilmi ve dini bir konuda ancak içtihad yaparak söz söylenebilir. Bununla birlikte içtihad bazı prensipler çerçevesinde cereyan eder. Öncelikle, hakkında nass bulunan bir konuda içtihad olamaz. “Dinin zaruriyatı” namaz, zekat, hac gibi kat’i hususlarda içtihad yapılmaz. Bu husus, Mecelle’nin 14. maddesinde, “Mevrid-i nass’da içtihada mesağ yoktur” şeklinde ifade edilmiştir. Bu sebeple, ancak hakkında kat’i bir nass bulunmayan şer’i meselelerde içtihad söz konusu olabilir.
Müçtehidlerin bilmesi gereken hususlardan bir kısmını şöyle özetlemek mümkündür:
1- Kur’an’ın nazil olduğu dil olan Arapça’yı bilmelidir. Kur’an lafızlarının özellikleri ancak Arapça’nın inceliklerine nüfuzla öğrenilebilir.
2- Kur’an ilmine sahip olmalıdır. Kur’an’da 500 kadar ahkam ayeti bulunmaktadır. Müçtehid bunların tamamını lafzi özellikleri ile birlikte bilmelidir.
3- Sünneti bilmelidir. Sünnet de kavli, fiili ve takriri olmak üzere üç kısımdır. Kur’an ayetlerinde olduğu gibi sünnetin de değişik lafzi özellikleri bulunmaktadır, amm-hass, nasih-mensuh gibi özellikleri bilinmelidir.
4- Üzerinde icma’ ve ittifak edilen konuları bilmelidir.
5- Kıyas’ın, bütün özelliklerine vakıf olmalıdır.
6- Hükümlerin hangi maksatlar için verildiklerini bilmelidir. Kur’an ve Hz. Muhammed (a.s.m) alemlere rahmet olarak gönderilmiştir. Bu umumi rahmet içinde emirlerin zaruriyat, haciyat, tahsiniyat olmak üzere üç ayrı kısmı vardır. Mesela, İslam’da güçlük ve sıkıntının kaldırılması, zorluk değil, kolaylığın tercih edilmesi, rahmetin icabıdır. Kur’an’ın teklif ettiği meşakkatler devamlı şekilde yapılması mümkün olan şeylerdir. Sürekli olarak yapılması mümkün olmayanlar daha büyük zararları defetmek amacına yöneliktir. Yeryüzündeki fesadı ortadan kaldırmak için cihadın farz kılınması gibi.
7- Doğru anlayış ve takdir gücüne sahip olmak. Bu anlayış ve ölçü de ‘Mantık’ gibi alet ilimler ile kazanılabilir.
8- İyi niyetli ve sağlam itikad sahibi olmak. Halis niyet, kalbi iman nuru ile aydınlatır. İlmî gerçeklerden başka tarafa meyl ettirmez.21
İçtihad’la İlgili İtiraz Noktaları
İçtihad’ın dini bir hüccet olduğunu ifade ettik. Ancak günümüzde, dinin zaruri olarak bilinmesi gerekli hususlarında büyük bir ihmal söz konusudur. Mesela, gençlerimizin, Allah’a iman konusunda bir çok tereddüt ve istifhamları vardır. İlim yuvası olarak bildiğimiz üniversitelerde Allah’a iman etmekte tereddüt içinde olanların yüzdesi az değildir. (Basında çıkan bir ankette yüzde 40 civarında olduğu ifade edilmişti.) İçtihadi konular ihtilaflıdır ve dinin aslıyla ilgili değildir. Şeriatın yüzde doksan dokuzu herkesin kabul ettiği ve dinin zaruri hususlarından meydana gelir. (Müsellemat-ı dini zaruriyat-ı diniye)—Said Nursi’nin ifadesi ile—bunlar elmas birer sütun gibidir. İçtihada bakan ihtilaflı, fer’i konular ise yüzde on civarındadır. “Doksan elmas sütunu on altının sahibi kesesine koyamaz. Ona tabi kılamaz. Elmasların madeni Kur’an ve hadistir.”22 Bunun manası, on altın için doksan elmastan sarf-ı nazar etmemek gerektiğidir. İnsanların nazari ve ihtilaflı meselelerden daha çok, dinin esas unsurlarını öğrenmeye ihtiyacı vardır. Çünkü çoğunluk ihtilafların inceliklerine tam vakıf olamadığı için, farklı birbirine zıt konuları düşünürken, bilgisizlik sebebi ile dinin kudsiyet ve azameti hakkındaki düşüncesi de yıkılır. Bu sebeple asıl üzerinde durulması gereken hususlar, dinin esaslarıdır. Vakıa bu olmakla birlikte, zaman zaman dinin fer’i konularındaki içtihad tartışmaları asıl bilinmesi ve öğretilmesi gereken zaruriyatı arka plana itmektedir. Üstelik, bu tür içtihad hevesiyle ortaya çıkanların bir kısmı da dinin içinden değil, din hakkında dışardan söz söyleme cür’etini gösterenlerdir. Bu sebeple İslam’ın bazı şeairini değiştirmeye yönelik içtihadlar, içtihad değil birer hıyanettir. Namazda meal okumak, ezanın Arapça aslı yerine terceme kelimelerle okutulması, tesettürün kaldırılması yönündeki teklifler buna örnek olarak verilebilir.
İlmi zihniyet gereği, İslami bir bilgi kaynağı olarak canlı ve faal bir kurum olması gereken içtihad’ın, bazı kötü niyetli insanların elinde İslam’ın asıl gövdesini çürütmeye yönelik bir mecraya kaydırıldığını fark eden Bediüzzaman Said Nursi, konuyla ilgili, “haddini bilmeyenin haddini bildirmek” için kaleme aldığı bir eserde, “içtihad kapısının açık olduğunu, fakat şu zamanda oraya girmek” için bazı manialar bulunduğunu söyler. Bunların bir kısmını mana itibari ile hülasa etmeye çalışalım:
1- İslam büyük bir saray gibidir. Kur’an’ın kabul etmediği bir çok kötülük asrımızda Müslümanlar arasında sür’atle yaygınlık kazanmıştır. Şiddetli bir fırtınayı andıran münkeratın (İslam’a zıt olan her tür adet, yaşantı ve fikirlerin) hücumu sırasında, değil kapıları açmak, pencereleri bile sıkı sıkıya kapatmak gerekir. Çünkü tahripçiler fırsat kollamaktadır!
2- Dinin asıl konuları ihmale uğrarken, nefsani arzuları tatmine yönelik teferruat bazı meselelerde içtihad yapmak, yeni bid’alar çıkarıp İslam’a hıyanet etmektir. Çünkü İslamî şeairi değiştirmeye niyet edenlerin senet ve delili—her fena şeyde olduğu gibi—Avrupa’yı körü körüne taklit etmektir. Yanlış metodla doğruya varılamaz. İslam’ın zaruri hükümlerini bile uygulamayan bu tür insanların istedikleri içtihad ve çıkarmaya çalıştıkları kolaylıklar, dinde laubaliliktir. Laubaliler ise ruhsatla okşanılmaz, azimetle, şiddetle ikaz edilir!
Burada, ancak dini bir basiretle fark edilecek bir durum da, “içtihada arzulu” kimselerin dinle ilgisidir. Acaba herhangi bir konuda içtihada gayret gösteren bu insanlar, dinin zaruri emirlerini harfiyyen yerine getiriyorlar mı? Tam bir takva ile mi hareket ediyor, yoksa ahiret hayatını dünyaya tercih ederek, ruhsatları genişletmeye mi çalışıyorlar? Şayet, bu kişilerin takvası, dini tekamülü, ahireti tercih ve Allah rızasına yakınlıkları ile ilgili verilecek cevap, müspet değil ise, bu içtihad, dinin dışından birisinin dinin surlarında gedik açmaya çalışmasıdır. Bediüzzaman, bu kimsenin yaptığı işi, ağacın gövdesini içinden gelen kuvvet yerine, dıştan zorlamalar ile büyütmeye gayret eden adama benzetir. Evet, her cisimde gelişme meyli vardır. Fakat bu meyil içten gelirse faydalıdır. Dıştan olursa, canlının tahribini netice verir.23
3- Şu zamanda çoğunluk için mergup olan meta’ siyaset ve dünyevi hayatın teminidir. Büyük müçtehid imamlar, Tabiin ve Sahabeler döneminde ise, ilim ehli gibi bütün insanların hedefi, “Arz ve semavat Halıkının emir ve yasaklarını” kelamından öğrenmekti. Toplumun sohbetleri bu minval üzere cereyan ettiği için içtihada kabiliyetli olanlar ortamdan çok istifade ederdi. Günümüzde ise, Batı medeniyetinin manevi baskısı, materyalizmin musallat olması, toplum hayatının ağırlaşması ile fikirler ve kalpler gibi, insanların gayretleri de dağılmıştır. Dört yaşında Kur’an’ı ezberleyen Süfyan ibni Uyeyne, on yaşında fetva verecek seviyeye gelirken, günümüzde bir talebenin ayni noktaya ulaşması için yüz sene tahsil görmesi gerekir. Çünkü zamanımızda, zihinler felsefede boğulmuş, akıllar siyasete dalmış, kalb dünya hayatında sersem olmuş ve içtihaddan uzaklaşmıştır. Zikredilen psiko-sosyal çevre faktörü çok büyük önem arz etmektedir. Günümüzdeki bir alim kendini Asr-ı Saadete yakın dönemdeki kimselere (selef alimleri) benzetip, “Ben de zekiyim; onlar gibi içtihad yaparım” diyemez.24 Ferdi olarak içtihadda iddialı alimlerin bu risklerden kendini kurtarması fevkalade zordur. Özellikle, dünya nimetlerinden istifadeyi artırmak, siyaset cereyanlarına kuvvet vermeye yönelik “içtihadlar”ın şer’i değil, arzi ve beşeri özellikler taşıyacağı açıktır.
Bediüzzaman bir başka eserinde, ferdin yaptığı içtihadın ancak kendisini bağlayacağını ifade ederek, bunu başkaları için dini bir delil olarak takdim edemeyeceğini söyler. Bu ihtiyacın giderilmesi için, dini emirleri tanzim ve uygulamak, manevi anarşiliği ortadan kaldırmak için tam bir fikir hürriyeti içinde çalışan muhakkik alimlerden bir heyetin bulunması gerektiğini söyler. Böyle bir heyetin ümmetin ve alimler çoğunluğunun itimadını kazanmış kimseler olması gerekir. Bu heyetten çıkan hüküm, icma’ kuvvetini de kazanarak şer’i bir düstur (prensip) olabilir ve herkese tamim edilebilir.25
Şeriat semavidir. Onun örtülü hükümlerini ortaya çıkaran içtihadın da semavi olması gerekir. Semavilikten kasd, yapılan içtihadın içine, Allah rızasını aramaktan başka her hangi bir dünyevi kaygının karışmamış olmasıdır. Günümüz içtihadları Ona göre üç noktadan semavi değil arzi özellikler göstermektedir. Bunları Bediüzzaman’ın eserinden tafsili bir iktibasla ele alalım:
a- Bir hükmün illeti ayrıdır, hikmeti ayrıdır. Hikmet ve maslahat tercihe sebeptir, icaba (vacip kılınmaya ) hükmün vücuduna sebep değildir. İllet ise hükmün vücuduna sebeptir.
Hüküm, ameli, fer’i ve şer’i bir konuda, Şariin, (Şeriat koyucunun) mükelleflerin fiillerine ilişkin hitabından ibarettir. Şariin hitabından maksat, Allah tarafından fiillere verilen haram, helal, farz, vacip gibi değerlerdir. Haram, bir işin kesin olarak yapılmamasını; farz da kesin olarak yapılmasını gerektirir. Namaz, zekat, oruç, hacc farz bir hükme konudur. Yetim malı, domuz eti, sarhoşluk veren meşrubat ise haramın konusudur. Bunlara teklifi hükümler denir. Vacip, mendup, mekruh ve mübah teklifi hükmün kısımlarındandır.
Bir işin yapılması ya da yapılmamasını her hangi bir şarta bağlayan hükümlere de vaz’i hüküm denir. Orucun Ramazan hilalinin görülmesine bağlanması gibi. Namaz kılmakta abdestin, nikahın geçerli olmasında şahidin, miras için varisin hayatta olması gerekmesi, namaz için kıbleye dönülmesinin şart olması gibi hükümler de buna girer.
Hikmet,—Şari’ tarafından—bir hükmün verilmesinde gözle görülür bir menfaatin sağlanması veya zararın defedilmesidir. Şari’ emir veya nehyederken bunları kasdetmiş olmalıdır. Hikmet hükmün verilmesinde asıl sebep değildir.
İllet ise, açık ve belirli bir vasıftır, her zaman olmasa da, çoğu hallerde hikmet bu vasıfta gerçekleşir. Bir akar’a ortak olmak, o akar’da şüf’a hakkına sahip olmanın illetini teşkil eder. Şüf’a hakkının hikmeti, ortaklar arasına yabancının girmesinden doğacak olan zararı defetmek, sürekli anlaşmazlıkları önlemektir. Şari’ bu muhtemel zarar ve sıkıntıyı önlemek için şüf’a hakkını kabul etmiştir. Bu zarar ve sıkıntı doğabileceği gibi doğmayabilir de. Bunun için hüküm buna değil, başka bir şeye dayanmalıdır. Bu da ortaklıktır. Bu şüf’a hakkının illetidir. Bu zahir (açık) bir vasıftır, bu açık vasıfta, hikmette zikredilen durumlar her zaman görülmeyebilir de. Bu sebeple fakihler illeti bazı şartlara bağlamışlardır.
İllet, açık ve bir şeyi ispat etmek için elverişli olmalıdır. Nesebin sübutu için illet, karı-kocalık bağının bulunması veya ikrardır. Küçüklük mal üzerinde diğerinin velayet hakkının illetidir. Bunlar zahir vasıftır. İlletin bir diğer vasfı da belirliliktir. Sarhoş etme hamr’ın haram kılınışının illetidir. Çünkü hamr, normal olarak sarhoş edici olup onun bu vasfı değişmez. Yukarıdaki örnekte, şüf’a hakkının illeti, ortaklıktır. Şüf’a hakkı, (hükmünün varlığı) yeni komşudan gelmesi muhtemel zarara bağlanamaz. Bu zarar gelmeyebilir. Bu zarar mazbut (belirli) bir şey değildir. Konuyla ilgili bir başka misal: Yolculukta namazın kısa tutulmasının illeti seferdir. Hikmeti ise meşakkattir. Meşakkat ve sıkıntı olmasa da namaz kısa tutulur. Çünkü Şari’ hükümleri hikmetlere değil, hikmetleri de gerçekleştirecek olan illetlere bağlamıştır.26 Günümüz insanı hükümlere hikmet ve illetin yerlerini değiştirmek suretiyle bakıyor. Bu da, içtihadın semavilik vasfını kaybetmesine sebeptir.
b- Günümüzde insanlar dünya saadetini birinci hedef olarak kabul etmiştir. Hükümleri de ona yöneltiyor. Şeriatın nazarı ise, evvela ve bizzat uhrevi hayata bakar. Dünya saadetine, ahiretin vesilesi olması yönüyle ve ikinci derecede önem verir. Demek ki şu zamanın bakışı şeriatın ruhuna yabanidir. Öyle ise şeriat namına içtihad edemez.
c- Bediüzzaman’a göre ‘yanlış zaruret anlayışı’ da içtihadları arzileştiren bir durumdur. “Zaruret haramı helal derecesine getirir” prensibi umumi değildir. Zaruret, eğer haram yolu ile olmamışsa, haramı helal etmeye sebeptir. Su-i ihtiyarla, gayr-i meşru’ sebeplerle zaruret olmuşsa, haramı helal etmez; ruhsatlı hükümlere vesile ve özür teşkil edemez. Mesela, içkiyle sarhoş olan adamın yaptığı işler aleyhine cereyan eder. Sarhoşken karısını boşasa, geçerlidir; bir çeke imza atsa, parayı öder; birisini öldürse, ceza görür. İçkiye müptela olan bu adam, “içki içmeyince düşünemiyorum, zaruret var içmem lazım” diyemez.
Yanlış zaruret ve ruhsat anlayışı, “dünyevi saadeti hayatın gayesi yapan” Batı medeniyetinin, ruhlarımıza sinmesi sonucudur. Yani, ahiret ve imanı elmas olarak bilen birçok Müslüman, adi birer şişe hükmündeki dünyevi işleri dine tercih etmektedir. Halbuki, küçük bir ihtiyaç ve nefsani dünyevi bir heves, tamah, hafif bir korku, haramı helal haline getiremez. Bu tür saiklerin sevkettiği ruhsat anlayışı ahmakçasına bir cehalet ve hasarettir. Sahibini tokata müstehak eder.27
Batı medeniyeti, insanın asli ihtiyaçları olan yemek-içmek, evlenmek, barınmak, giyinmek gibi sayılı ihtiyaçlarını dörtten yirmiye çıkarmıştır. Tüketimi körüklemekle insanları tiryaki haline getirmiş, görenekle zaruri olmayanlar da zaruri gibi anlaşılır olmuştur. “Haram ve gayr-i meşru zaruret anlayışına” Bediüzzaman’ın verdiği bir misal de kendisiyle ilgilidir:
“Kırk sene evvel bir başkumandan beni bir parça dünyaya alıştırmak için bazı kumandanları hatta hocaları benim yanıma gönderdi. Onlar dediler ki, ‘Biz şimdi mecburuz, ‘Zaruretler mahzurları mübah kılar’ kaidesiyle Avrupa’nın bazı usullerini, medeniyetinin icaplarını taklide mecburuz.’ Ben de dedim: ‘Çok aldanmışsınız. Zaruret su-i ihtiyardan gelse kat’iyyen doğru değildir, haramı helal etmez. Ekmek yemek, yaşamak gibi zaruri ihtiyaçlar haricinde, başka hangi zaruretler var! Gayr-i meşru, su-i ihtiyar ve haram muamelelerden çıkan hareketler haramı helal etmeye vesile olamazlar. Sinema, tiyatro, dans gibi şeylerde tiryaki olmuşsa, mutlak zaruret olmadığı ve su-i ihtiyardan geldiği için haramı helal etmeye sebep olamaz.”28
Zaruret, dinin yasak ettiği bir şeyi yapmaya veya yemeğe mecbur kalmaktır. Bazı fıkıhçılar da bunun ölçüsünü, haramın yapılmaması halinde insanın öleceği veya ölüme yaklaşacağı bir durumun bulunması ile kayıt altına almışlardır.29 Bu da geçici olarak verilen bir ruhsattır. Halbuki bu asır, insanın yaşamak damarına “zaruret fikrini” öyle şırınga etmiş ki, bazen sıradan dünyevi bir zarar bile “zaruret” kılıfına bürünebilmektedir. Bu ise elması şişeye tercih etmektir. Mü’minlerin bu yanlışa sürüklenme sebepleri israf, iktisatsızlık, kanaatsizlik ve hırs yüzünden bereketin kalkmasıyla fakirlik ve geçim sıkıntısının artmasıdır. Bu menfilikler insanlığın “Yaşamak ve hayatı muhafaza” etmek damarını ciddi şekilde yaralamıştır. Dalalet ehlinin sürekli dünyaya dikkatleri çekmesiyle ehl-i din, küçük menfaatler için büyük, dini bir meseleyi feda etmeyi göze alabilmektedir.30Bediüzzaman, Ahir zaman fitnesinde ‘açlığın ehemmiyetli rol oynayacağına’ dair rivayetleri de bu çerçevede değerlendirir. Maişet sıkıntısı dini endişeleri ikinci, üçüncü derecelere atmaktadır. Yaşamak damarı, yüksek dini hisleri bir derece susturarak, dalalet ehline yardım etmektedir!31
Zaruretin bir başka yönü, kötü niyetten ve meşru’ olmayan meyilden kaynaklanan sebepler ile İslam alametlerine (şeair) yönelik “zaruret” kılıflarıdır. “Kur’an ve ezanı tercemesi ile okuyalım ki, ne dediğini anlayalım” gibi mazeretler bazen gündeme gelir. Bu da çok ciddi arızalar taşıyan bir fikirdir.
Öncelikle şunu ifade edelim. İslam’ın işaretleri olan şeair çok değişiktir. Bazısı farzdır, namaz gibi. Kimi kurban gibi vaciptir. Bazıları da sünnettir. Ezan okumak, selam vermek vb. Şeair bütün Müslümanların asırlarca devam ettirdikleri bir gerçektir. Bu sebeple üzerinde Hz. Peygamberden (a.s.m.) günümüze kadar bütün Müslümanların hakkı vardır. Onlara ilişmek umumun hakkına tecavüzdür. Şeairin sünnetten olan en küçüğü bile, şahsi farzlardan daha ehemmiyetlidir.
Şeairin yaşatılması farz-ı kifayedir. Şeair umumun hakkı türünden cemiyete ait bir kulluk vazifesidir. Birisinin yapmasıyla o cemiyetin tamamı istifade ettiği gibi, terkedilmesiyle de herkes mesul duruma düşer. Bu ehemmiyetten dolayıdır ki, farz ibadetlerde olduğu gibi şeairde gizlemek yerine açıktan yapmak daha faziletlidir. Bunlara riya girmez ve herkese ilan edilir. Çünkü, şeairin gösterilmesi, mü’minlere manevi kuvvet verir, inkarcıların moralini bozar. Şeairin ilanı, İslam’ın manen tebliğidir; İman ve Kur’an’ın gerçekliğini insanlara duyurmak, göstermektir.32Onlar üzerinde asr-ı saadetten şimdiye kadarki bütün Müslümanların hakkı vardır. Müslümanları şeairden koparmaya çalışanların da cinayetleri o nisbette büyüktür.33
Şeaire saldıranlar hakkında Müslümanların bazen dehşetli hatalara düştükleri görülür. Bediüzzaman bu durumu, “asrın acip bir hassası” olarak tespit eder. Müslümanların olağanüstü derecede saflığı yüzünden, “dehşetli cani ve binlerce insanın hakkını mahveden adamlardan”, bir tek iyilik görünce, kötülüklerini unutarak onlara taraftarlık gösterdiğini belirtir. Bu ekall-i kalil olan sapık ve azgın kişilerin, safdil taraftar kitlenin marifeti(!) ile, haklı çoğunluğa tahakküm etmesini netice vermektedir. Halbuki, bir insan yalnız kendine yapılan kötülükleri affedebilir. Başkalarının, özellikle umumun hakkından fedakarlık edemez. Aksi halde zulme şerik olmuş olur.34
Bu türden dehşetli zulümlerden birisi Kur’an ve ezanın aslı yerine tercemesinin okutulmak istenmesidir. Bunlar İslamî şeairin en büyük ve mukaddes olanlarıdır. Sübhanellah, Elhamdülillah gibi câmi kelimeler, selamın lafızları, besmele, Maşaallah, Barekallah gibi hayret ve takdir ifadelerinden, takva, tevekkül gibi kelimelere kadar bir çok şey, İslam işaretlerine (şeair) girer. Minareler, mezar taşları, medreseler, çeşmelerdeki kitabeler de, bu manada birer İslam nişanıdır. Bize Allah’ı, Kur’an’ı, İslamiyet gerçeğini hatırlatır. Müslüman isimleri, güzel Türkçe’mize yerleşen bazı deyimler, atasözleri içinde erimiş olan bazı vecizeler de buna dahil edilebilir...
Memleketimizin içinden geçtiği fetret dönemlerinde Kur’an ve ezanın tercümesi sıkça gündeme gelir. Oysa, bunun hiçbir zaruret ve gerekçe ile bağdaşır yanı yoktur. Namazlarda okuduğumuz sureler ve ezandaki Kur’ani lafızlar, zarf oldukları mana ve kavramlara cansız birer elbise değil, insan vücudunu kuşatan, canlı cildi gibidirler. Elbise değiştirilir. Fakat cilt değişmez. Namaz ve ezandaki kelimeler de örfi manalarına birer alem ve nam olmuştur. Bu alemlerde sadece aklın değil, insandaki değişik latifelerin hisse, ders ve feyizleri bulunur. İnsandaki o latifelerin akıl gibi öğrenmeye değil, tekrar etmeye ihtiyacı vardır. Sürekli birer kaynak olan İlahi lafızların değişmesi ile o duyguların da hissesi kaybolur.
Bir başka husus, o mukaddes kelimelerin her birine,—ayet ve hadislerde—ondan yüz misline kadar verileceği bildirilen sevaplar da yok olur. Çünkü insanların terceme şeklindeki tabirleri ruha ulviyet değil, zulmet verir. Öyle ise bunların şer’an değiştirilmesi mümkün değildir. Bu kelimelerin kısa meallerini öğrenmek herkes için çok kolaydır. Ömrünü İslamiyetle geçiren bir kişi kafasına ne kadar malayani kelimeler doldurmaktadır! Halbuki ebedi hayatın anahtarı olan bu kelimelerin manalarını bir iki haftada tamamen öğrenmek mümkündür. Manasını bir defa tekrar etse yeterli olur.35 Demek ki, “manasını anlamak” gerekçesi, bir zaruret değildir. Bu gerekçe ile terceme üzerine yapılacak bir içtihadın, dinin kudsiyetiyle te’lif edilecek bir yanı yoktur.
Bir başka açıdan, Kur’anî lafızların tercemesi, ilahi kelamın camiiyeti sebebi ile de imkansızdır. Bir kelamın, her bir harfi, bazen bir sükun ve hareke bile bir çok manalar ifade eder. Herbir muhataba ayrı ayrı hissesini verir. “Dağları da (zemine) birer kazık yaptık” (Nebe’, 78/7) ayetinde, ami bir insan, şair, edib, coğrafyacı, sosyoloji ilmine aşina bir feylesof ve yerbilimcisinin ayrı birer hissesi vardır. Çünkü Kur’an ezeli bir hutbedir. Asırlar üzerindeki değişik insan tabakalarına birden hitap eder. Ayetlerde herkesin kendi derecesine göre anlayabileceği bir işareti, manası vardır. 20-30 ciltler halinde yazılan tefsirler bunun ispatıdır. Kur’an bu özelliği ile müçtehid imamların olduğu gibi, mürşidlerin, mutasavvıfların, muhakkik alimlerin de en zengin bir kaynağıdır.36 Tercemeyi imkansız kılan bir başka özellik, Kur’an’ın cüz’ünde küllünün görünebilmesidir. Bir kelime, bir sureye, hatta Kur’an’ın tamamına ayine olabilmektedir. Kur’andaki dört temel esas olan tevhid, nübüvvet, haşir, adalet ve ubudiyet gibi asıl hedeflerin Kur’an’ın herbir kelimesine yerleştirildiğini Bediüzzaman, bir çok örnekleri ile İşaratü’l-İ’caz tefsirinde göstermektedir.37 Beşerin eserinde ise küllün özelliklerini cüz’de göstermek imkansızdır...
Kur’an ve İçtihad’da Heyet Çalışmaları
Bediüzzaman ümmetin dini hükümlerde gösterdiği dağınıklık, ihmal ve lakaydlığın bir sebebi olarak Kur’an’a yönelik yanlış bir bakıştan söz eder. Öncelikle, Kur’an ve Kur’an’ın tefsiri olan sünnetin yüzde doksanı zaruri ve nasslar ile belirli hususlardır. İhtilaflı konular ise yüzde ondur. Kıymetçe ihtilaflı meseleler ile diğerleri arasında büyük fark vardır.—Başta da zikrettiğimiz gibi—İhtilaflı meseleler altın ise, ittifak edilenler elmastır; yüz elmas on altının himayesine verilmez. Sürekli ihtilaflı konulara dikkati çekmek, asıl konuları ümmetin gündeminden uzaklaştırmaktadır. Yüzde onluk bir grup, yüzde 90’ı unutmaya sebep olmaktadır. Bu ise, hak mezhepler ve farklı meşrepler arasında taassubu netice verir. Taassub hakikati göstermez, perdeler. Hele, ilmi konuda taassubun dehşetini açıklamaya bile gerek yoktur. Bu hastalık, aklın cerbeze yapmasına da sebeptir. Cerbeze ise hakkı batıl, batılı hak gösterecek kadar insanı şaşırtır.
Öte yandan, “Şeriat kitapları”nın şeffaf bir ayna gibi, içinde Kur’an ve sünneti göstermesi gerekir. İnsanların çoğunluğunu dini amele sevkeden, eserde kullanılan akli bürhan ve delilden çok, kaynağın kudsiyetidir. Müçtehidlerin eserleri okunurken, okuyucu eline aldığı kitapta Kur’an’ı görmeli; müçtehidin kendi dehası yerine, Kur’an ve Sünnetin kudsiyeti ile karşılaşmalıdır. Mesela, İbn-i Hacer’in eserine bakan, “İbn-i Hacer ne demiş?” değil, “İbn-i Hacer Allah’ın emrinden ne anlamış?” gözüyle bakmalıdır. Bediüzzaman bu konuda İmam-ı Azam Ebu Hanife’nin Fıkh-ı Ekber’i ile Ahmed İbn. Hanbel’in Muvatta’ isimli eserini örnek gösterir. Konuyla ilgili bu iki eserin muhteva ve te’lif şekilleri incelenmeye değerdir.
Bu hususun pratik faydası şudur: Özellikle dinin zaruriyat kısmında doğrudan Kur’an ayetlerinin görünmesi, o emri veren Zatı hatıra getirir. Okuyucu ilahi bir huzur atmosferine girer. Kudsi atmosfer, zihni, emre yapışmaya, vicdanı harekete sevkeder. Böylece kalbde hassasiyet oluşur. Böyle bir usulün İslamî eserlerde uygulanması zamana ihtiyaç gösterir. Geçmiş eserlerin tedrici bir şekilde ele alınma zarureti vardır. Bu ancak kuvvetli, ehil, ilmi selahiyete sahip heyetlerce yapılabilir.
Bir yolu da, tehlikeli, insafsız ve zalimane bir usulle, müçtehidlerin haklı ve layık oldukları hürmet ve güveni tenkitle kırıp o perdeyi kaldırmaktır. Geçmişi tenkit, neden insafsız ve zalimanedir? Çünkü imamların hatası ilan edilirse avam, içtihadî olan hatalı görüşlerle, ittifak edilen yüzde 90 arasında yanlış bir irtibat kurarak, dinin kudsiyeti hakkında şüpheye düşer. Halk tabakası, ihtilaflılarla ittifak edilenler arasındaki inceliği bilmeyebilir. Bu usul geçmiş büyükler hakkında su-i zan ve tarafgirlik hissini uyandırır. Kalblerin birliğini, karşılıklı sevgi ve dayanışmayı öldürür. Günümüzün bazı ilahiyatçılar tarafından yapılan budur. Oysa, geçmiş büyük imamların otoritelerini sarsmak suretiyle Kur’an’a ulaşmak, o zatlara karşı büyük bir haksızlıktır. Müslümanların birlik noktalarını pekiştirmeye ihtiyaçları vardır. Teferruattaki farklı anlama tarzları ve farklılık, ittihadı sarsmamalıdır. Allah için sevgi hakim olursa, hakikat aşkı hareketlere hakim olur, ihtilaflar da doğru mecraya girer. Bu gaye unutulunca eneler zihinlere döner ve fasit dairede kalır.38
Geçmiş alimlerin sebep oldukları perdenin ortadan kaldırılmasının bir yolu da tarikat ehlinin yaptıkları gibi o perdenin üstüne çıkarak Kur’an’ göstermek, Kur’an’ın halis malını yalnız Kur’an’dan istemektir. Bir Şeriat aliminin verdiği vaaza göre tarikat ehlinin vaazındaki cazibe ve tatlılığın sebebi de budur. Yerleşmiş bir kaidedir ki, insanların bir şeye gösterdiği teveccüh, çoğunlukla o şeyin mükemmel oluşundan değil, ona duydukları ihtiyaçlarına göredir. Bir saatçinin müderristen fazla maaş almasının sebebi budur. Eğer Müslümanlar dini öğrenmede bizzat Kur’an’a rağbet etselerdi, o Kitab-ı Mübin milyonlarca kitaplara taksim olunan rağbetten fazlasına sahip olur, ihtiyaç neticesi olan yönelişle, nefisler üzerinde bütün manasıyla hakim ve nafiz olurdu. Yalnız okunmasıyla teberrük olunan bir mübarek derecesinde kalmazdı.39
Bediüzzaman Kur’an’ı anlama ve yorumlamada ferdi gayretlere ilaveten, asıl olarak heyet çalışmasını önerir. Çünkü Kur’an bütün ilimlerin çekirdeklerini taşımaktadır. Ferdin anlayışı nadiren kendi meslek ve meşrebinin üstüne çıkabilir. Kişinin kendi meşrebi, uzmanlık alanı tesir ettikçe hakikati saf olarak göremez. Bu sebeple alimlerden kurulu, her biri değişik fen ve ilimde uzman, geniş fikre, ince bir nazara sahip bir heyet böyle bir vazifeye talip olmalıdır. Kur’an’ı tek başına tefsir edecek zat gayet yüksek, kudsi bir dehaya, nüfuzlu derin bir içtihada, sahip olmalıdır. Zamanımızda bu vasıflar da ancak şahs-ı manevi (heyetler)de bulunabilir. Bu heyetin ilmi bir çalışmayı yürütebilecek, samimiyet, ciddiyet, yardımlaşma ve dayanışma gibi uzun süreli gayretlere ihtiyacı vardır. Çünkü toplulukta bulunan bir özellik, fertte görünmez.40
Netice olarak şunu ifade etmek mümkün:
Esas itibari ile fıkıh ilminin konusu olan hüküm çıkarma ve hükümleri başka durumlara tatbik etmek kıyas, icma’, içtihad, istihsan, seddü-zerayi’ gibi delillerin Kur’an’ın gerçek yorumunda mutlaka bilinmesi gerekir. Fıkıh usulü ilminin incelikleri ve geçmiş alimlerin birikimi dikkate alınmadan Kur’an meali ve bazı hadislere bakarak dini hükümler çıkarmak imkansızdır. Bu yol, hem manen mesuliyet getirici hem de tehlikelidir. Dinin karmaşık bir hal almasına sebep olur.
Dinin büyük bir gayret ve incelik gerektiren muamelatla ilgili şer’i meselelerinde içtihad etmekten önce, hiç bir ihtilaf bulunması mümkün olmayan esasları üzerinde durmak gerekir. Müslümanların ikinci konudaki ihmalleri, bilgisizlik ve lakaydlığını ortadan kaldıracak gayretlere ihtiyaç vardır. Diğer fer’i meselelerde problem var ve ıztırari durumlar ortaya çıkıyorsa, ilgili probleme çare niyetiyle yapılacak içtihadlar da ancak geniş bir ilmi bakışa sahip değişik ilim dallarında uzman kişilerin gayretleri ile yapılmalıdır. Fikri dağınık, nazarı felsefeden yara almış şu zamanın insanı, ne kadar zeki ve dahi de olsa, Allah’ın muradını anlamak için selef alimlerinin şartlarından çok farklı bir yerdedir. Ortamın şartları himmet ve gayretleri dağıtmaktadır. İçtihadın semavilik vasfını haiz olabilmesi için dünyevi ve menfi şartlardan kurtulmak, sadece Allah’ın rızasını gözetmek gerekmektedir. Bu yüksek evsaf günümüzde ancak heyet çalışmalarında görülebilir. Ve minellahi’t-tevfik.
1. Canan, İbrahim, Soruşturma 2 - Kur’an ve Sünnet. s. 155-156, İstanbul 1987; Canan, Kütüb-ü Sitte Muhtasarı 2/74 vd., Ankara, 1988.
2. Kılıç, Yusuf, İslam Fıkıh Mezheplerinin Doğuşunu Hazırlayan Sebepler, s. 9, 10, 12, İstanbul 1997.
5. Soruşturma-2, Canan, agm. s. 188.
6. Canan, age. s. 197; ayet için bkz: Tevbe; 100.
7. Nursi, Bediüzzaman Said, Lem’alar, (11. Lem’a) Klt. 1/612.
8. Ahmed b. Hanbel, Müsned, 1/379; İbn Mace, Sünen, Fiten: 8.
10. Ebu Zehra, Muhammed, İslam Hukuku Metodolojisi (Fıkıh Usulü), trc. Abdülkadir Şener. Ankara 1981, s. 171-174.
12. Müslim, Sahih, Fedailü’s- Sahabe: 213, 215; Ebu Davud, Sünen, Sünnet: 9.
13. Ebu Zehra, age., s. 190 -191.
14. Muhammed, (Kıtal), 10; Casiye, 21,
16. Ayetler için bkz: Haşr; 7; Nisa; 160; Maide; 91.
17. Bakara; 185; Hadis için bkz: Ahmed b. Hanbel, Müsned, c . 5, s. 32.
18. Ahmed b. Hanbel, Müsned, c. 1, s. 379; Ayet, Hacc; 78.
20. Karaman, Hayreddin, İslam’ın Işığında Günün Meseleleri-1, s, 171-176, İstanbul 1982.
21. Ebu Zehra, age. s. 325-332; Kılıç, Yusuf, age., s. 175 vd.
22. Nursi, Bediüzzaman Said, Lemeat, Klt. 1/322; Sünühat, Klt. 2/2047.
23. Nursi, Hakikat, Çekirdekleri, Klt. 1/574; Sözler, 27. Söz.
24. Nursi, Sözler, 27. Söz.
25. Nursi, Emirdağ Lahikası, Klt. 2/1847.
26. Ebu Zehra, age. 204-206.
27. Nursi, Sözler, 27. Söz; Emirdağ Lahikası, Klt. 2/1913.
28. Nursi, Emirdağ Lahikası, Klt. 2/1913.
29. Ali Haydar, Şerhu-l Mecelleti Ahkam-i Adliyye 1/34’den Karaman, Hayraddin, İslam’ın Işığında Günün Meseleleri-1, s. 176, İstanbul 1982.
30. Nursi, Lem’alar, 19. Lem’a, Klt. 1/659.
31. Nursi, Kastamonu Lahikası, Klt. 2/1613, 1629, 1656.
32. Nursi, Lem’alar, 11. Lem’a, Klt. 1/609; Şualar, Klt. 1/1002.
33. Nursi, Mektubat, Klt. 1/537.
34. Nursi, Kastamonu Lahikası, Klt. 2/1580.
35. Mektubat, 26. Mkb. 3. Mebhas, 8. Mes’ele, Klt. 1/508.
36. Sözler, 25. Söz. Klt. 1/176.
37. Nursi, İşaratü’l-İ’caz, Klt. 2/1159.
38. Nursi, Tuluat, Klt. 2/2336.
39. Nursi, Sünuhat, Klt. 2/2047.
40. Nursi, Emirdağ Lahikası, Klt. 2/1847.
www.hilafet.com/kitaplar/islam_sahsiyeti/31.htm
Şer'i nasslardan Allah'ın hükmünü çıkarmak/ istinbat etmek, yani ictihad ... bizzat kendilerinin hit
Allah, Muhammed (s.a.v.)'in risaleti ile bütün insanlara hitab etti. Buna işaret eden birtakım ayeti kerimelerde Allahu Teâla şöyle buyurmaktadır.
"Ey insanlar! Rabbinizden size burhan (kesin) bir delil geldi" Nisa: 174
"Ey insanlar! Peygamber Rabbinizden size hak ile geldi" Nisa: 170
"Ya Muhammed! De ki: Ey insanlar doğrusu ben Allah'ın hepiniz için gönderdiği peygamberiyim" Araf: 158
Aynı zamanda Allahu Teâla müminlere ve insanlara hükümleri ile hitab etti.
"Ey insanlar! Rabbinizden sakının; Doğrusu kıyamet gününün sarsıntısı büyük şeydir" Hacc: 1
"Ey insanlar! Sizi tek bir nefisten yaratan Rabbinizden sakının" Nisa: 1
"Ey iman edenler! Yakınınızda bulunan inkârcılarla savaşın; sizi kendilerine karşı sert bulsunlar" Tevbe: 123
"Ey insanlar! Sarhoşken namaza yaklaşmayın" Nisa: 43
"Ey insanlar Allah yolunda yürüdüğünüz zaman iyice araştırın" Nisa: 94
"Ey iman edenler! Allah için adaleti ayakta tutan şahidler olun." Maide: 8
Hitabı duyan kimsenin onu anlaması ve iman etmesi, inanan kimsenin ise yine onu anlaması ve inandığı ile amel etmesi gerekir. Çünkü o, şer'i hükümdür. Bu nedenle Müslüman için aslolan, şariin hitabı olan Allah'ın hükmünü bizzat kendisinin anlamasıdır. Çünkü hitab, doğrudan doğruya şari'den herkese yönelik bir hitaptır. Yalnızca müctehidlere veya alimlere yönelik bir hitap değil, mükellef olan herkese yönelik bir hitaptır. Dolayısıyla hitabın gerektirdiği ameli yapabilmeleri için mükelleflerin bu hitabı anlamaları farzdır. Çünkü hitabı anlamadan hitabın gerektirdiği ameli yapmak mümkün değildir. Şer'i nasslardan Allah'ın hükmünü çıkarmak/ istinbat etmek, yani ictihad mükelleflere genel olarak farzdır. İşte bundan dolayı, mükellefte asıl olan, şariin hitabından Allah'ın hükmünü bizzat kendisinin çıkarmasıdır. Çünkü mükellef bu hitabın muhatabıdır ki o da Allah'ın hükmüdür.
Ancak mükelleflerin vakıası nassları anlamada ve kavramada, öğrenmede, ilim ve cehalet açısından farklılık arzetmektedir. Bu nedenle herkes şer'i delillerden şer'i hükümlerin tamamını istinbat etme hususunda, yani mükellef olanların tamamı müctehid olmada özürlü sayılırlar. Asıl maksat hitabı anlamak ve onunla amel etmektir. Hitabı anlamak yani ictihad bütün mükelleflerin üzerine farzdır. Bütün mükelleflerin eğitimde, idrakta ve anlamadaki farklı seviyelere sahip olmaları, bizzat kendilerinin hitabı anlamada da farklı olmalarına neden olduğu için özürlü sayılmaları, ictihadı farz-ı kifaye haline getirmektedir. İnsanlardan bir kısmı müctehid olduğu zaman diğerlerinden bu farziyet kalkar. Bu nedenle şer'i hükümleri istinbat edecek müctehidleri içlerinde bulundurmaları, yetiştirmeleri Müslüman mükelleflere farzdır.
Bu açıklamalara binaen, mükelleflerin durumları ve şer'i hükümlerin hakikatı, Müslümanların müctehidler ve mukallidler olmak üzere iki gruba ayrıldığını göstermektedir. Herhangi bir konudaki şer'i hükmü doğrudan doğruya delillerden çıkarabilen kişi müctehid sayılır. Bir meseledeki şeri' hükmü bir müctehide sorup öğrenen kimse ise mukalliddir. Soru soran kişinin soruyu öğrenmek ve amel etmek için sorması veya öğrenip başkalarına da öğretmek için sorması veya yalnızca öğrenmek için sorması, soran kimsenin mukallid olmasını değiştirmez. Şer'i hükmü bilip başkasına söyleyebilme imkânına sahip olan fakat müctehid olmayan bir kimse, kendine yöneltilen soruya cevap vermesine rağmen mukallid sayılır. Kendisine soru sorulan kimse ister alim olsun ister ammi olsun, bunların hepsi bu şir'i hükümde başkasının mukallididir. Hatta o hükmü istinbat edeni bilmese dahi. Çünkü mükelleften şahsı taklit etmesi değil, şer'i hükmü alması istenmektedir. Kişinin mukallid olması demek, bizzat kendisi istinbatta bulunmadan başka bir kişi vasıtasıyla şer'i hükmü alması demektir. Yoksa mukallid demek şahsı taklit eden kimse demek değildir. Çünkü söz konusu edilen şey, şahıs (müctehid) değil şer'i hükümdür. Dolayısıyla müctehid ile mukallid arasındaki fark şudur. Müctehid, şer'i hükmü şer'i delillerden bizzat kendisi istinbat eder. Mukallid ise, hükmü istinbat edeni bilsin bilmesin şer'i hüküm olduğuna güvendiği sürece kendisi dışındaki bir kişiden istinbat edilen şer'i hükmü alan kimsedir. İnsanlardan herhangi bir şahsın kendisine ait bir görüşün alınması şer'i taklidden sayılmaz. Veya falan alimin, falan düşünürün, falan filozofun görüşü olması itibarı ile bir görüşün alınması gibi olayların hiçbiri şer'i taklit sayılmaz. Böyle bir olay ancak İslam dışı bir şeyi almak demektir ki bu da şer'an haramdır. Bir Müslümanın böyle yapması helal/doğru olmaz. Çünkü Allah bize kim olursa olsun Muhammed (s.a.v.)'den başkasından hiçbir şeyi almamamızı emretmektedir. Bu nedenle Allahu Teâla ayette şöyle buyurmaktadır.
"Rasül size ne verdiyse onu alın, sizi neden yasakladıysa ondan sakının" Haşr: 7
İnsanların kendilerine ait bir görüşün alınmasını yasaklayan nass vardır. Ubade b. es Samit'ten: Rasulullah (s.a.v.)'i şöyle söylerken işittim:
"Allahu Teâla size ilmi verdikten sonra onu sizden söke söke almaz. Fakat, alimleri bitirerek ilmi sizden söker. Bundan sonra öyle cahil insanlar kalır ki, onlardan fetva istenir, kendi görüşlerine göre fetva verirler. Böylece bunlar saparlar ve diğerlerini de saptırırlar." Kaynak için tıklayınız
Yani bunlar şahsi görüş ve düşünceleri ile fetva verirler ve arkasındakileri yanıltırlar. İstinbat edilen bir görüş istinbat edenin (müctehidin) kişisel görüşü değil şer'i hükümdür. Kişinin kendi şahsi görüşü olarak itibar edilen bir görüşü Rasül bid'at olarak isimlendirmiştir. Sahih bir hadiste Nebi şöyle demektedir.
"Sözün en hayırlısı Allah'ın kitabıdır. Hidayetin en hayırlısı ise Muhammed (s.a.v.)'in hidayetidir. İşlerin en şerlisi ise sonradan ortaya çıkartılandır. Her bid'at ise sapıklıktır" Kaynak için tıklayınız
Hadiste "sonradan ortaya çıkartılanlar" bid'at olarak nitelendirilmiştir. Bid'at, ister ameli olsun, isterse sözlü olsun, hükümlerden; icmaya, Kitab'a ve sünnete muhalif olan her şeydir. Ancak hükümlerin dışında olan davranışlar ve eşyalar bid‘at kavramının kapsamına girmez. Yasaklanan ve kınanan görüşten maksat bunlar değildir. Kınanan yasaklanan şey, bir insanın şahsi görüşünden kaynaklanan hükme göre amel etmektir. Çünkü şer'i hükmün yalnızca şer'i delillerden alınması gerekir. Şer'i delillerin dışındakilerden alınamaz.
Bu açıklamalara göre şeriatın mübah kıldığı taklit, bir meseledeki şer'i hükmü çıkarmaya gücü yetmeyen kimsenin, karşılaştığı meseledeki şer'i hükmü kendisine öğretmesi ve alması için konuyu şer'i hükmü bilen bir kimseye sormasıdır Şer'an mukallid de işte budur.
İçtihad Nədir? Şərtləri nələrdir? | Suallarla İslam
www.suallarlaislam.com/.../ictihad-nədir-sərtlər...
Bu sayfanın çevirisini yap
Ictihad nedir? ... “İctihad” sözünün lüğəvi mənası məşəqqətli, ağır, çətin bir işin öhdəsindən gəlmək ... İctihad insa
İçtihad Nədir? Şərtləri nələrdir?
Mon, 06/07/2015 - 06:32 | sahnaz muxtarzade
“İctihad” sözünün lüğəvi mənası məşəqqətli, ağır, çətin bir işin öhdəsindən gəlmək üçün bütün gücünü sərf edərək səy göstərib çalışmaq deməkdir.
Termin kimi isə, qəti və aşkar dəlillərlə sabit olmayan subyektiv fikirlərə şəri dəlillərlə aydınlıq gətirmək məqsədi ilə bütün gücünü və bacarığını səfərbər etməkdir. Yəni Qur`an, hədis və icma ilə sabit olan şəri dəlillərdən hökm çıxarmaqdır.
Qur`ani-Kərim əzələ baxan və əbədiyyətdən xəbər verən bir dənizdir, sonsuz bir feyz və rəhmət xəzinəsidir. Onun himkət və əsrarı sonsuzdur. Hər əsrin alimləri bilikləri çərçivəsində ondan hissələrini almış və qiyamətə qədər də alacaqlar. Ümmət-i Muhamməd (sallallahu aleyhi və səlləm) də onun bərəkətinə məzhər olmuş, Qur`andan maddi və mənəvi baxımdan faydalanmış və faydalanmaqdadır.
Qur`an-i Kərim –bənzətmədə xəta olmasın– icmal şəklindədir və incə məqamlarla zəngindir. Bir çox prinsip və qaydaları, əsas və üsulları ehtiva edən zəngin xəzinədir.
Uca Allah bir ayədə belə buyurur:
“... elə bir yaş və elə bir quru şey yoxdur ki, açıq-aydın yazıda (Lövhi-Məhfuzda) olmasın!”(“Ənam” surəsi, 6/59).
Bədiüzzaman həzrətləri bu ayəni bu şəkildə təfsir edir:
“Bir fikrə görə, Kitabi-Mübin (Lövhi-Məhfuz) Qur`an`dan ibarətdir. Yaş və quru hər şeyin onda bəyan olunduğu bu ayədə xəbər verilir. Elədirmi? Bəli, hər şey onda əksini tapmışdır. Lakin hər kəs hər şeyi onda görə bilməz. Çünki bu əks olunma müxtəlif dərəcələrdə mövcuddur. Bəzən çəyirdəkləri, bəzən nüvələri, bəzən icmalları, bəzən düsturları, bəzən əlamətləri ya birbaşa, ya işarətlə, ya rəmzi şəkildə, ya üstüörtülü formada, ya da xəbərdarlıq tərzində olur. Ancaq ehtiyac nisbətində, Qur`anın məqsədinə münasib tərzdə və yerinə müvafiq surətdə bu tərzlərin biri ilə mütləq ifadə edilir”.
Əgər bu İlahi xəzinədə bəşəriyyətin qiyamətədək qarşılaşacağı bütün məsələlər açıq-aşkar surətdə, yəni hər kəsin bilavasitə oxuyub anlayacağı formada olsa idi, o zaman müqəddəs Qur`anın səhifələri indikindən min dəfə çox olardı.
İmam Şaraninin sözləri ilə desək:
“Əgər Peyğəmbərimiz (sallallahu aleyhi və səlləm) icmalları Qur`ani-Kərimdə toplu halında, eyni zamanda yığcam şəkildə əksini tapmış elmləri insanların anlayacağı tərzdə açıqlamasa idi, həmin elmlər Qur`ani-Kərim`dəki icmal ifadələrdə bəşəriyyət üçün elə o cür dəgizli qalacaqdı. Eyni ilə bunun kimi, müctəhid din imamları da sünnədə olan icmalları şərh edib onlara aydınlıq gətirməsələrdi, sünnət elə icmal şəklində qalacaqdı”.
Məlumdur ki, Allah`ın nəzərində ən məqbul əməl çətin olanıdır. “İbadətlərin ən fəzilətlisi çətinlikləəda edilənidir” hədis-şərifi də bunun bir dəlilidir. İctihad da çətin araşdırma və dərin incələmək tələb edən yüksək elmdir, ictihad edənlər üçün də müqəddəs vəzifədir. İctihad insanların bütün hal və davranışları ilə əlaqədardır. Buna nail olmaq isə quru bir iddia ilə yox, Peyğəmbərimizə (sallallahu aleyhi və səlləm) tam anlamı ilə varis olmaqla mümkündür.
Müctəhid nədir? İctihad əhli kimdir?
Bütün güc və qüvvətini istifadə etmək. Haqqında qəti hökm olmayan bir məsələdə kitab və sünnəyə əsaslanaraq hökm vermək.
İctihad, cəhd və səy göstərmək, bir mövzuda bütün gücünü və qüvvətini istifadə etmək, mənasına gəlir. Fiqhdə isə, istinbat-ı ehkam üçün, yəni ayə və hədislərdəki dərin mənaları və gizli hökmləri çıxarmaq üçün çalışmaq şəklində təsvir edilir. Bu elmi qüdrətə və bu ilâhî ehsana nail olan zatlara müctəhid deyilir.
İstinbat, quyudan çətinliklə su çıxarmaq deməkdir.
Kâinat kitabı Allah'ın əsəri olduğu kimi, Qur'ân-ı Kərim də O'nun fərmanıdır. Kâinat kitabının su, hava, torpaq kimi maddələrini hər kəs az çox bilməkdə və bunlardan istifadə etməkdədir. Amma eyni kitabın fizika qanunları, şüalar, atomlar, genlər kimi necə gizli məsələləri də vardır ki, bunlar elm adamlarının araşdırmalarına buraxılmışdır. Onlar, bu tükənməz elm xəzinəsini araşdırmağa başlamış, bu uğurda bütün gücləriylə qorxmadan usanmadan çalışmış və sonunda necə möcüzələr kəşf etmişdirlər.
Bənzər bir vəziyyət də Qur'ân-Kərim üçün söz mövzusudur. Qur'ân-ı Kərim'in qəti hökmləri hər kəsə açıq bildirilmişdir və bu təməl məsələlər Bədiüzzamanın ifadəsiylə "bir almaz sütundur" və şəriətin yüzdə doksanını təşkil etmişdir. Bu təməl hökmlərə görə təfərrüat sayıla biləcək bir sıra hökmlərin çıxarılması da fiqh sahəsindəki səlahiyyətli alimlərin cəhd və səyinə buraxılmışdır.
Necə ki Məktubat`da, "Hər müstaid; nəfsi üçün ictihad edə bilər, təşri' edə bilməz." deyilir. Yəni, ictihad səlahiyyətini daşıyanlar bir məsələdə gerçək hökmü tapmaq və onunla əməl etmək üçün ictihad edərlər. Amma gəldikləri bu hökmü təşri' edə bilməzlər, yəni "gerçək sadəcə budur, şəriət mənim anladığım kimidir" deyə bilməzlər.
Cənâb-ı Haqq bu ayə-i kərimə ilə səlahiyyətli alimlərin ictihad etmələrini, digər kəslərin də onlara tabe olmalarını istəməkdədir:
"... Halbuki onlar bu xəbəri Peyğəmbərə və aralarındakı səlahiyyət sahibi kimsələrəgötürsəidilər, onların içərisində hökm çıxarmağa (istinbat-ı ahkâmə) gücü çatanlar əlbəttə onun nə olduğunu bilərdilər." (Nisâ, 4/8)
Bu ayənin verdiyi icazə ilə Qur'ân'da açıq hökm tapılmayan bəzi mövzularda şəxsən Allah Rəsulu (sallallahu aleyhi və səlləm.) ictihad etmişlər. Yenə səhabələrin alimləri də ictihad etmişlər.
Asr-ı səadətdən sonra ictihadın qadağan olduğuna dair bir hökm olmadığına görə, müctəhidlər də yeni məsələlər haqqında ictihad etmişlər və bu ictihadlara tabe olanların çoxalması ilə məzhəblər ortaya çıxmışdır.
XXXXXXXXXX
www.fikirteknesi.com/ictihat-surasi-ictihat-mevzulari-ve-cesitleri/
8 Eyl 2014 - Buna rağmen dünyada ve hayatta neler olacağı meçhuldür. Ciddi itikadi meselelerin ... *Siyasi
.
İÇTİHAT ŞURASI-İÇTİHAT MEVZULARI VE ÇEŞİTLERİ
İçtihatlar, muhtelif tasnife tabi tutulabilir. Bizim tercih ettiğimiz tasnif, mevzularına nispetle yapacağımız taksimi esas alıyor. Buna göre içtihatlar; İtikadi içtihatlar, İbadi içtihatlar, İlmi içtihatlar, Amme hukuku içtihatları ve Kazai içtihatlar olmak üzere beş çeşit olarak tetkik edilecektir.
*İtikadi içtihat
İtikada müteallik mevzularla ilgili içtihatlardır. İtikat mevzuu, itikadi mezheplerle inşa edilmiş, dairesi tamamlanmıştır. İtikada dair yeni içtihat ihtiyacı neredeyse yok gibidir, esasa müteallik olmamak üzere yeni bazı bahisler zuhur etse de, bunlar ana çerçeve içinde halli mümkün olan vakıalardır. İtikadi içtihatlar, mevcut çerçeveyi tahkim eder, yeni meseleleri o çerçeve içinde halleder.
Buna rağmen dünyada ve hayatta neler olacağı meçhuldür. Ciddi itikadi meselelerin zuhuru muhale yakın olsa da, muhal değildir. Meselenin ehemmiyetinden dolayı bu mevzuun boşlukta bırakılması düşünülemez.
*İbadi içtihat
İbadet, müminin Allah’a karşı vazifeleri yekunudur. İslam’da helal olan her iş “ibadet maksadıyla” yapılabilir ve bu maksatla yapıldığında da ibadettir. Ailesinin maişetini helal yoldan kazanmak için çalışan şahıs, bu işi ibadet niyeti ve maksadı ile yaptığında, haza ibadettir. Bunun gibi bir memur, vazifesini, Müslümanlara hizmet için ve Allah rızası için yaptığında tabii ki ibadetle meşguldür. Bütün bunlarla beraber, İslam, bazı ibadetlerin manasını, maksadını ve şeklini bizzat tespit etmiştir, bunlar başka niyetle yapılamazlar, başka niyet ve maksatlarla yapıldığında fasit olur. Namaz, oruç, hac ila ahir…
Tespit edilmiş ibadetler, Allah ile mümin arasındaki vasıtasız münasebetlerdir. “Ancak ibadet etsinler diye…” hükmünün birinci dereceden mevzuu olan bu ibadetler, İslam’ın hakikati olan tevhid ile doğrudan alakalıdır. Ehemmiyetleri, müminlerin, sarahaten Allah’a yönelmelerini mümkün kılmasıdır. Bu ibadetlerin şekilleri, rükünleri, esasları hakkında azami dikkat şarttır.
Bu ibadetler, müminleri aynı safta birleştiren bir hususiyet taşır. İslam cemiyeti bu ibadetler merkezinde inşa edilir. Bu ibadetler üzerindeki anlayış ve tatbikat farklılıkları, ümmetin aynı mücerret ve müşahhas merkezlerde toplanmasına mani olur. Esas ibadetlerde bile vahdeti gerçekleştirememiş bir ümmet, hiçbir mevzuda ve sahada birleşemez.
***
İbadetler, ameli mezhepler tarafından asli kaynaklardan hareketle çerçevelenmiş ve sabitlenmiştir. Ameli mezheplerin zenginliği ve müktesebatı, bu ibadetlerle alakalı çıkması muhtemel ihtilafların önünü kesmiştir. Bu anlayış ve yaklaşımın dışında hareket edenler, nefislerinin ve şeytanın oyuncağı olan reformistlerdir.
İbadetlerin ehemmiyeti, bu hususun sıhhatli ve muhkem bir çerçeveye alınmasını zaruri kılar. İbadetler (ameli meseleler) mevzuundaki içtihat zenginliği, mevzua ait çıkacak ihtilafların hallini kolaylaştırır mutlaka ama bu meseleler aynı zamanda hayatın inkişaf seyrine paralel olarak yeni bahisleri gündeme getirir. İbadetlerin esasına dair sübut bulan meseleler, tatbikat şartları bakımından bazı değişiklikleri ilzam edebilir.
Reformların ve bid’atların birçoğu bu meselede zuhur etmiştir. Bir taraftan reform ve bid’atların temizlenmesi diğer taraftan hayattaki gelişmelerin ortaya çıkardığı yeni hadiselerin halli ve izahı için içtihat şurası ihtiyaçtır.
*İlmi içtihat
İlmi içtihat, ilim adamlarının, ilmi faaliyetlerinde inkişafın önünü açmak, tıkanmaları ortadan kaldırmak, yanlış istikametlere mani olmak içindir. İlmi içtihatlar, hem İslami ilimler için hem de müspet ilimler için mümkün ve lüzumludur.
İlmi içtihat mevzuunun hassasiyeti, ilmin inkişafı ile alakalı olmasıdır. İlmi içtihatlardaki isabetsizlik, ilmin inkişafına mani olur, bu ihtimal büyük bir talihsizlik olur. İlmi içtihatlar, ilmin inkişafına mani olacak şekilde değil, teşvik edecek mahiyette olmalıdır. Lakin terakki ve inkişaf, yalnız başına bir kıymet değildir ve putlaştırılmamalıdır.
İlmi inkişafın nihai maksadı, hakikattir. İlmi faaliyetler hakikat arayış güzergahından çıktığı andan itibaren muhafaza altında değildir. Hakikat arayışı devam ettiği müddetçe ilmi faaliyetler sadece teşvik mevzuudur. Meselenin esas mikyası budur, “hakikat arayışı”…
İlmi faaliyetlerden elde edilen veya edilecek olan “fayda”, nihai maksat değildir ve bu hale getirilmemesine azami dikkat edilmelidir. “Fayda”, ilmi faaliyetlerin hakikat maksadına matuf inkişaf seyrinde, yolda bulduklarıdır. Hakikat arayışındaki terakki devam ettiği müddetçe, elde edilecek fayda, Müslümanların ve insanlığın ihtiyaçlarını fazlasıyla karşılamaya kafidir.
***
İlmi içtihatlar, müspet ilimlerde istikamet tayini için mühim ve elzemdir. Eşyanın tabiatına müdahalelerin olduğu bugünün dünyasında, batı kaynaklı pozitif bilim anlayışı, “yapılabilir olan yapılmalıdır” cinsinden bir hoyratlık içinde. Hiçbir mikyas, hiçbir maksat, hiçbir istikamet kaygısı çekmeyen pozitif bilim, materyalist felsefi altyapıdan hareketle, eşya (varlık) üzerinde ilahlık taslamakla meşgul.
İslam, sadece insan hakları değil, sadece hayvan hakları da değil, sadece bitki hakları da değil, cansız varlıkların bile haklarını tayin eden bir “hukuk anlayışına” maliktir. İnsan yeryüzü tanrısı değil, yeryüzünün kendisine emanet edildiği eşref-i mahluktur. Şerefini muhafaza etmesinin bir ölçüsü tabii ki olacaktır.
*Siyasi İçtihat -Amme Hukuku İçtihadı-
Kazai içtihatlar, devlet teşkilatını tezatsız bir nizama kavuşturmak içindir. Siyasi içtihatlar, “Teşkilatı Esasiye Kanununu” oluşturacaktır. Devletin kuruluşundaki esaslar bağlayıcı değildir ve siyasi içtihatlar için kaynak oluşturmazlar.
Büyük Doğu Devlet Mefkuresi, nizamını siyasi (amme hukuku) içtihatları ile tahakkuk ettirir. Bidayetteki inşa esasları, zarurete mebnidir. Bir şekilde başlanması gerekmektedir ve devlet zarurete mebni kurulmuştur. Devletin esaslarını inşa edecek olan, içtihat şurasının siyasi içtihatlarıdır.
Büyük Doğu, özü itibariyle “vasıta sistem”dir. Vasıta sistem, insanı, cemiyeti, hayatı İslam’a taşımanın vasıtasıdır. Hususiyetle devlet meselesi, uzun bir içtihatlar manzumesine ihtiyaç duymaktadır. Kurulan Büyük Doğu Devleti, kurulduğu anın ihtiyaçlarına cevap vermek ve her şeyi İslam’a taşımak veya İslam’ın hayattaki karşılığı olan her şeyini inşa etmek içindir.
Büyük Doğu Devletinin ikinci kuruluşu, içtihat şurasının siyasi içtihatlarıyla olacaktır. İkinci ve asıl kuruluşun ne kadar süreceği bilinemeyeceği için, Büyük Doğu, “geçiş süreci” mefkuresidir. Geçiş süreci bittiğinde vasıta sistem de bitecek ve “nihai nizam” tesis edilmiş olacaktır. Nihai nizam, Şeriat-ı Ahmediye’nin tam manasıyla tatbik edilmeye başlandığı safhadır. Bu safha başladığında Büyük Doğu vazifesini tamamlamış olarak tarih sahnesine çekilecek, Asr-ı Saadetten beri süregelen silsile avdet edecektir.
Siyasi içtihatlar, “kurucu içtihat”tır, diğer sahalardaki içtihatların hiçbiri kurucu mahiyet taşımaz. Onlar, tamamlayıcı içtihattır.
*Kazai içtihat
Kazai içtihat, kaza teşkilatından gelen anlama ve tatbik etme ile alakalı hususlardaki ihtiyaçları karşılar. Mevcut kanunların ihtiyaçlara cevap vermediği farkedildiğinde, yeni hüküm veya kanun gerektiğinde mesele içtihat şurası önüne gelir.
İçtihat şurası temyiz mahkemesi değildir, bu sebeple mahalli mahkemelerden dava gelmez. Kazai içtihat talep salahiyetinin kimlere tanındığı sabittir, her isteyen kazai içtihat talep edemez.
Kazai içtihatlar, hem hukuk birliğini hem de muhakeme birliğini temin eder,
Kazai içtihatlar, mevcut hukukun inkişaf mecrasıdır. Kanunları Yüceler Kurultayı yapar ama içtihat şurası hukuki esasları tespit eder. Bir mevzuda içtihat mevcutsa, Yüceler Kurultayı aynı konuda kanun yapacaksa, içtihadı, mevzuun zirvesine koyar ve ona uygun kanun çıkarır.
Yeni bir içtihat yapıldığında, mevcut kanunlarda değişiklik yapılması gerekiyorsa, Yüceler Kurultayı bu meseleyi acil işler listesine alır. Yüceler Kurultayı bir şekilde gecikirse, Temyiz Mahkemesi o içtihadın ilk derece mahkemelerinde (mahalli mahkemelerde) doğrudan tatbik edilebilmesi için, şartlarını tespit ve ilan eder.
Benzer Yazılar:
- KAZA TEŞKİLATI-İÇTİHAT ŞURASININ VAZİFELERİ- İÇTİHAT ŞURASININ VAZİFELERİ İçtihat Şurasının iki vazifesi var; içtihat yapmak...
- KAZA TEŞKİLATI-İÇTİHAT ŞURASI- KAZA TEŞKİLATI-İÇTİHAT ŞURASI- Cemiyetin (ümmetin) ve devletin hukuk ihtiyacını karşılamak,...
- KAZA TEŞKİLATININ ANA ŞEMASI KAZA TEŞKİLATININ ANA ŞEMASI Bir sahanın teşkilatını anlatmak veya inşa...
- KAZA (YARGI) TEŞKİLATI-MUKADDİME KAZA (YARGI) TEŞKİLATI-MUKADDİME Büyük Doğu devlet mefkuresinde kaza teşkilatı izah...
- NAKİBU’L EŞRAF-HAKEM MÜESSESELERİ- HAKEM MÜESSESELERİ Hayatın altyapısı hukuk kaidelerinden ibaret değildir, hukuk yalnız...
- NAKİBU’L EŞRAF-ASALET YÜKSEK MERCİ- ASALET YÜKSEK MERCİİ Asalet Yüksek Merciinin iki vazifesi var, devlet...
- NAKİBU’L EŞRAF-HARİCİYE NAİPLİĞİ- NAKİBÜ’L EŞRAF-HARİCİYE NAİPLİĞİ Nikabet Teşkilatı, İslam Ülkelerinin tamamında teşkilatlanabilir, Nakibü’l...
- NAKİBU’L EŞRAF-MEŞAYIH NAİPLİĞİ NAKİBÜ’L EŞRAF-MEŞAYIH NAİPLİĞİ Meşayıh niyabeti, cemiyetin kalbi idare merkezidir. Hayatın...
- NAKİBU’L EŞRAF-TEŞKİLAT, SALAHİYET, VAZİFE- NAKİBÜ’L EŞRAF-TEŞKİLAT, SALAHİYET, VAZİFE Nikabet Teşkilatı, kendi mensuplarıyla tesis edilir....
- NAKİBU’L EŞRAF MENSUPLARININ İSTİHDAMI NAKİBÜ’L EŞRAF MENSUPLARININ İSTİHDAMI Seyyid ve Şerif şubelerinden mürekkep “asil...
- NİKABET TEŞKİLATININ MEVKİİ NİKABET TEŞKİLATININ MEVKİİ Nikabet Teşkilatı devlet cihazının içine girmez fakat...
- NAKİBU’L EŞRAF-MUKADDİME- NİKABET TEŞKİLATI-NAKİBU’L EŞRAF-MUKADDİME Nikabet teşkilatı, Abbasilerden başlayarak İslam Devlet Cihazında...
- BAŞYÜCELİK AKADEMYASI-SALAHİYET VE VAZİFE- BAŞYÜCELİK AKADEMYASI-SALAHİYET VE VAZİFE Başyücelik Akademyası, Üstadın ifade ettiği gibi...
- BAŞYÜCELİK AKADEMYASI-KÜTÜPHANE- BAŞYÜCELİK AKADEMYASI-KÜTÜPHANE Akademya Riyasetine bağlı “kütüphane müdüriyeti”nin en mühim vazifesi,...
- BAŞYÜCELİK AKADEMYASI-TEŞKİLAT ESASLARI- BAŞYÜCELİK AKADEMYASI-TEŞKİLAT ESASLARI Üstad Başyücelik Akademyası’nın üç ana şube halinde...
- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-İHTİYAT HÜKÜMETLERİNİN FAALİYETLERİ- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-İHTİYAT HÜKÜMETLERİNİN FAALİYETLERİ- İcrai hükümetin istişare taleplerine cevap verir,...
- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-İHTİYAT HÜKÜMETLERİ AZALARININ SEÇİMİ- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-İHTİYAT HÜKÜMETLERİ AZALARININ SEÇİMİ Yüceler Kurultayı azalarının insan kaynaklarını...
- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ TEKLİFİMİZ- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ TEKLİFİMİZ- Büyük Doğu Devlet Nizamı, Başyücelik Hükümetini,...
- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ TEKLİFİMİZİN İZAHI- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ TEKLİFİMİZİN İZAHI- Büyük Doğu’da (İdeolocya Örgüsünde) Başyücelik...
- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-MUKADDİME- BAŞYÜCELİK HÜKÜMETİ-MUKADDİME- Büyük Doğu devletinde (Başyücelik devletinde) hiçbir makam milletin...
- YÜCELER KURULTAYI-NAMZET RİYASETİNİN HUSUSİ VAZİFESİ YÜCELER KURULTAYI-NAMZET RİYASETİNİN HUSUSİ VAZİFESİ Namzet riyasetinin, namzetler ile alakalı...
- YÜCELER KURULTAYI-“YÜCE” SEÇİMİ VE NAMZET RİYASETİ- YÜCELER KURULTAYI-“YÜCE” SEÇİMİ VE NAMZET RİYASETİ- Yüceler Kurultayı, azalarını kendisi...
- BÜYÜK DOĞU PLATFORMU-2-NAKİBÜ’L EŞRAF TEŞKİLATI-1- BÜYÜK DOĞU PLATFORMU-2-NAKİBÜ’L EŞRAF TEŞKİLATI-1- Büyük Doğu Platformunda (www.buyukdoguplatformu.com sitesinde),...
- İSLAMCILIK MESELESİ-15-BÜYÜK DOĞU İSLAMCILIK MESELESİ-15-BÜYÜK DOĞU Üstad, temel eserinin (şaheserinin, birinci eserinin) “İdeolocya...
- İSLAMCILIK MESELESİ-14-NECİP FAZIL İSLAMCILIK MESELESİ-14-NECİP FAZIL Yirminci asrın Türkiye’sinde İslamcılık meselesini Necip Fazıl’dan...
www.yeniumit.com.tr/.../hz-omer-donemi-sura-ve-icma-uygulamalari-10...
Bilindiği gibi bu
.
Hz. Ömer Dönemi Şûra ve İcmâ Uygulamaları
Prof.Dr. Beşir Gözübenli
Şûrâyı önemsemeyen bir toplum tam mü'min sayılamayacağı gibi, onu uygulamayan bir cemaat de, kâmil mânâda Müslüman kabul edilmemiştirİslam tarihinde Hz. Ömer (r.a) dönemi, birçok açıdan olduğu gibi İslami ilimlerde metodolojinin gelişme süreci açısından da önemli bir merhaledir. Esasen bu dönem, İslami değerlerin kurumsallaşma süreci kapsamında, özellikle kamu yönetim organlarının kuruluş ve işleyişiyle ilgili konular başta olmak üzere, İslam medeniyetinin karakteristik özelliklerini belirleyen metodolojik bilgiler (fıkıh usulü kaideleri) açısından özel önemi haizdir. Zira bu dönemde, fıkıh usulü kaideleri teorik planda belirginleşmeye başlarken, söz konusu kaideler sadece nazarî planda kalmayıp, sistematik olarak pratiğe de aksettirilmişti.Nitekim fıkıh ve fıkıh usulünün gelişme seyri dikkatlice incelendiğinde, nasslarda belirtilen esasların kapsamı, mükellefiyet şartları ve uygulamada karşılaşılan farklı durumlara dair pek çok fıkhî hüküm ve de bu hükümlere ulaşmayı sağlayan fıkıh usulü kaidesinin dayanağı olarak, Hz. Ömer dönemindeki uygulamalar referans gösterilir. Bilindiği gibi bu dönem, aynı zamanda, özellikle maşeri vicdanın sesine tercüman olmak üzere, bireysel içtihatlardan ziyade, uzmanlar heyetinin içtihadına yönelme anlayışının kurumsallaştırıldığı bir dönem olarak temayüz etmektedir. Öz itibariyle şûra anlayışına dayanan bu içtihat yöntemi, daha sonra geliştirilen icmâ kavramının da temel dinamiklerindendir.Bu çalışmamızda, Hz. Ömer dönemindeki şûra uygulamaları ve bu uygulamaların icmâ kavramının doğuşuna etkileri boyutu incelenecektir.Şûra ve İstişare Kültürünün Dînî Referansları (Kitap ve Sünnet'te İstişare)Şûra, sözlükte, danışmak, istişare ve meşverette bulunmak anlamlarına gelirken; İslami literatürde, yöneticilerin ve özellikle de kamu otoritesinin, kamu görevini yürütürken istişarede bulunmasını ifade eden bir terimdir. Şûra, ele alınan meselenin etraflıca müzakere edilip farklı görüşlerin ortaya konmasına ve maşeri vicdanın desteğini almaya imkan sağlayan usuldür.Her konuyla ilgili, o alandaki uzmanların görüş ve düşüncelerine önem vermenin zorunlu olduğu anlayışının gereği olan şûra müessesesi, aynı zamanda İslâm'daki fikir hürriyetinin de teoriden pratiğe aksetmesini sağlayan rükün (asli unsur) mahiyetinde hayati bir müessesedir. Yani bu müessese, İslam kültürünün aynı zamanda bir istişare kültürü olduğunun göstergesidir.İstişare ve bu kapsamda şûranın İslam kültürünün temel umdelerinden birisi olduğu, konuyla ilgili ayetlerden net bir şekilde anlaşılmaktadır. Nitekim, şûra prensibi, Şûra suresindeki bir ayette (42/38), Müslümanların hayat felsefesini belirleyen unsurlar arasında sayılmaktadır. Söz konusu ayette bu kapsamda, "Rablerine icabet etmek, namazı ikame etmek, işlerinde şûra esasına göre davranmak ve de infakta bulunmak" özellikleri sayılmaktadır. (Şûra sûresi, 42/38).Al-i İmran suresindeki bir ayette ise, savaş stratejisinin belirlenmesi kapsamında, "... Onlarla emr konusunda müşavere et ..." (3/159) buyurulmak suretiyle, kamu yönetimiyle ilgili konularda danışarak karar vermek emir formundaki bir anlatımla bildirilmektedir.Her iki ayette geçen "emr" kavramı, ağırlıklı olarak, kamu yönetimiyle ilgili konuları kapsamaktadır. Zira başka bir ayette, kamu yöneticisi konumundaki kimse, "ulü'l-emr" olarak vasıflandırılmaktadır. (Nisa sûresi, 4/59).Esasen Kur'an-ı Kerim'de, kamu yönetimiyle ilgili konularda istişare etmenin öngörülmesi, sadece şûra ve iştikaklarının yer aldığı ayetlerle sınırlı değildir. Konuyla ilgili doğrudan ve dolaylı olarak hükme medar çok sayıda ayet mevcuttur.Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem) Sünneti incelendiğinde istişare ve şûranın önemiyle ilgili çok sayıda kavli ve fiili sünnetin bulunduğu görülmektedir. Bu hadislerden anlaşıldığına göre Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem), nasslarda net bir belirleme yapılmayan alanlarda, karşılaşılan pek çok durumla ilgili doğru karar verebilmek için istişare etmenin önemli olduğunu çeşitli vesilelerle ve de farklı anlatımlarla açıklamıştır.İstişarenin önemiyle ilgili hadislerden birisinde Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) şöyle buyurmuştur: "İstişare eden pişman olmaz."3Hadis ve siyer kitapları incelendiğinde, Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem) pek çok konuda önemli kararlar vermesi gerektiğinde, ashabından konuyu bilen kimselerle istişare ettiğine dair fiili sünneti anlatan çok sayıda hadis nakledilmektedir. Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem) fiili sünnetini anlatan bu hadisler, istişarenin İslâm'ın değerler sistemindeki yerini göstermesi bakımından başka bir delile ihtiyaç bırakmayacak ölçüde açık ve kesindir.Konuyla ilgili sözlü ve fiili sünnetin boyutlarını anlatma sadedinde, meşhur sahabi Ebu Hüreyre, Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) kadar istişareye önem veren kimse görmediğini söylemiştir.Zira Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) pek çok konuda karar vermeden önce, bay - bayan ayırımı da yapmadan sahabe ile istişare ederdi. Ayrıca bazı durumlarda sadece istişare ile yetinmeyip, ilgili kimselerden biat da alırdı. Bedir, Uhud, Hendek ve Hudeybiye seferlerindeki uygulamaları, başka alanlarda olduğu gibi, bu konuda da, Müslümanlara güzel örnek (model davranış/üsve-i hasene) teşkil eden davranışlar sergilediğinin net göstergeleridir.Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem) istişareleri sadece savaş ve benzeri konulardaki stratejilerin belirlenmesi konularıyla sınırlı olmadığı biliniyor. Nitekim Müslümanların ibadet hayatında son derece önemli bir unsur olan ezan ve kametin vahiy destekli olarak belirlenmesinden önce, bu davetin nasıl olması konusundaki istişareler, bu durumun açık örneklerindendir. Ayrıca Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem), İfk olayında nasıl bir uygulama yapmak gerektiği konusunda, yine sahabeden bazılarıyla istişare etmesi de, O'nun hayat-ı seniyyesinde istişarenin önemi ve istişare edilmesi gereken konuların kapsamı hakkında bir fikir vermektedir. Konuyla ilgili ayetler yanında sözlü ve fiili sünnet dikkate alındığında, istişarenin Müslümanların hayat felsefesinin önemli bir unsuru olduğu net bir şekilde anlaşılmaktadır.Hz. Ömer Dönemi Şûra ve İcmâ FaaliyetleriHz. Ömer Efendimizin dönemi de, birçok açıdan olduğu gibi, İslâm'ın değerler sistemindeki esasların kurumsallaşma süreci açısından özel öneme sahip bir dönemdir. Yaklaşık on yıllık bir zaman dilimini kapsayan bu dönemdeki uygulamalar, İslam tarihi boyunca, bilimsel açıdan (özellikle fıkhî çalışmalarda) genel kabul görmüş temel referanslar arasındadır.Fıkhî çalışmalar açısından bu dönemin en bariz özelliklerinden birisi, şûra içtihadı olarak da vasıflandırılan içtihat yönteminin kurumsallaşmasıdır. Kaynaklarda, Hz. Ömer dönemiyle ilgili bilgi verilirken, bu dönemin hukuki ve siyasi açıdan en önemli özelliklerinden birisinin, işlerin şûra ile yapılması olduğuna dikkat çekilmektedir. Esasen bu uygulamalar, şura ve meşveretle ilgili İslami değerlerin topluma mal edilmesi, toplumun bu değerleri özümsemesi süreci açısından hayati önem arz etmektedir. İşte şura içtihadının kurumsallaşması, sosyal hayatı ilgilendiren her konuda karar alınırken şura ve istişare kültürünün yerleşmesi, alınacak kararların maşeri vicdanda kabul görmesi açısından toplumun bilinçlendirilmesini sağlamak üzere, Kur'an ve Sünnet referanslı ve bu çerçevede hemen hemen bütünüyle Hz. Ebu Bekir dönemi uygulamalarının devamı mahiyetinde olmak üzere, Hz. Ömer'in şûra ve istişare usulleri, geçmişte olduğu gibi günümüz insanı için de önemli mesajlar ihtiva etmektedir. Kaynaklarda konuyla ilgili önemli bilgiler yer almaktadır. Hz. Ömer'in şûra ve istişare usulleriyle ilgili kaynaklarda yer alan bilgiler maddeler halinde aşağıdaki şekilde özetlenebilir:1- Geniş katılımlı istişareler: Kaynaklarda verilen bilgilere göre, Hz. Ömer, toplumu ilgilendiren yeni bir konu ortaya çıkınca, halkı Mescid-i Nebevi'ye çağırıp, iki rekat namaz kıldıktan sonra, minberden hutbe okuyarak konuyu orada hazır bulunanlara açar ve bu suretle geniş katılımlı istişare sürecini başlatırdı. Hatta Hz. Ömer'in bu istişare usulü, sadece yeni çıkan ve herkesi ilgilendiren fıkhi problemlerin çözümüyle sınırlı olmayıp, kendi görevlilerinin veya başkalarının gönderdiği, bu günkü anlatımla resmi veya diplomatik yazışmalarda talep edilen hususlarla ilgili nasıl bir yaklaşım belirleneceği konularını da kapsamaktaydı. Hz. Ömer'in bu istişare yöntemi konusunda, kaynaklarda, özellikle de İmam Ebu Yusuf'un Kitabu'l-Harac isimli eserinde bolca örnek yer almaktadır. (K. Harac,78, 95, 109 vb. rivayetler)Esasen Hz. Ömer'in, hilafetinin ilk yıllarında, sahabilerin (özellikle de fakihlerin) Medine'ye uzak yerlere yerleşmemeleri konusundaki politikasının dayandığı anlayış da, bu şûra veya istişarelerin imkanlar ölçüsünde geniş katılımlı olmasını sağlamaya yöneliktir.4Kaynaklarda yer alan bilgilerden bu istişarelerde, herkesin görüşünü rahat bir şekilde ifade etmesine fırsat tanındığı ve de görüşü olan herkesin, görüşünü açıklamasının hem hakkı, hem de sorumluluğu olduğu bilinciyle hareket ettikleri anlaşılmaktadır.Hatta Hz. Ömer'in bu tutumu sadece istişareleriyle sınırlı olmayıp, başka vesilelerle kendisine yöneltilen eleştirilerde de geçerliydi. Nitekim kaynaklarda yer alan bilgilere göre, O, kendi görüş ve uygulamalarını tenkit eden hiç kimsenin sözünü kesmemeye özen göstermekteydi. (K. Harac, 32 nolu rivayet).Zaten böyle bir istişare ortamında olmasa bile, Hz. Ömer'in verdiği hüküm ve yaptığı uygulamaları konusunda insanların bizzat halifeye, sorgulama mahiyetinde tavırlarla sorular yönelttiği bilinmektedir. Konuyla ilgili şöhret bulmuş çok sayıda örnek vardır.2-Şer'î ameli bir meselenin hükmüne dair şûra (şûra içtihadı): Hz. Ömer'in, kendisinden önce hüküm verilmemiş meselelerde hüküm vermesi gerektiğinde, mutlaka sahabenin fıkıh bilgisiyle temayüz etmiş olanlarıyla müşavere ettiği ve müşaverenin sonucuna göre amel ettiği bilinmektedir. Kaynaklarda yer alan bilgilerden bu şûranın bazan dar kapsamlı olarak gerçekleştiği ve şûra üyelerinin müçtehit sahabilerden oluştuğu anlaşılmaktadır.Şûra içtihadı mahiyetindeki fıkhî çalışmalara katılan ehl-i şûra ise, genellikle muhacirlerden Hz. Osman, Hz. Ali, Abdurrahman b. Avf, Talha b. Ubeydullah, Zübeyr b. Avvam ve Sa'd b. Malik (Ebi Vakkas), ensardan ise Muaz b. Cebel, Übeyy b. Ka'b ve Zeyd b Sabit gibi sahabilerden oluşmaktaydı. Esasen bu içtihat heyeti, Hz. Ebu Bekir Efendimiz zamanındaki heyet idi.Kaynaklarda Hz. Ömer'in içtihadi faaliyetleri esnasında istişare ettiği kimseler hakkında bilgi verilirken, genellikle bu sahabilerin isimleri zikredilmekle birlikte, pek tabiidir ki, istişare ettiği kimseler her zaman bu dokuz kişilik "fetva şûrası" ile sınırlı değildi.3- Şer'î ameli bir mesele olmakla birlikte, önemli siyasi boyutları da olan konulardaki şûra: Bu tür şûranın en önemi örneği Sevad bölgesinde uygulanacak fıkhî hükümlerle ilgili şûradır. Nitekim Sevad bölgesinin fethini müteakip gelişen olaylarda takip edilecek stratejiyi belirlemesi için, bazı sahabilerin Hz. Ömer'e, bu konudaki fikrini uygulamaya koymadan önce geniş çaplı istişare etmesi gerektiği yönde bir tavsiyeleri olduğunda, halife, önce ilk muhacirlerle, sonra da Evs ve Hazreç kabilesinin temsilcileriyle ayrı ayrı olmak üzere günlerce süren istişareler yapmıştı. Kaynaklarda istişareye katılan ilk Muhacirler arasında Hz. Osman, Hz. Ali, Abdurrahman b. Avf, Talha b. Ubeydullah, Zübeyr b. Avvam ve Abdullah b. Ömer'in ismi geçerken, beşi Evs, beşi de Hazreç'in eşrafı ve büyüklerinden olmak üzere Ensardan ise on kişinin yer aldığı bildiriliyor. Günlerce süren konuşmalardan sonra, dinleyenlerin hep birden, "Görüş senin görüşündür; düşündüklerin ve söylediklerin ne kadar güzel!" dedikleri nakledilmektedir. (K.Harac, Rivayet No:66 ve devamı)Konuyla ilgili istişare sürecine dair kaynaklarda yer alan bilgilerden, söz konusu istişare için kendiliğinden görüş bildiren veya görüşüne başvurulan sahabi sayısının, oldukça yüksek rakamlarda olduğu anlaşılmaktadır.Bu kapsamda, Bilal b. Rebah ve az sayıdaki arkadaşının Hz. Ömer'in ve dolayısıyla da çoğunluğun görüşüne muhalefetlerini sürdürmelerine rağmen, bazı araştırmacılar, bu meselede icmâ seviyesinde bir görüş birliği olduğuna dikkat çekerler.4- Hz. Ömer'in, Hz. Ebu Bekir'den farklı düşündüğü durumlardaki içtihat yöntemi ve istişareleri: Hz. Ömer'in, Hz. Ebu Bekir (r.a) dönemindeki uygulamadan farklı bir içtihadı olduğu durumlarda da, kendi içtihadı hakkında yine istişareye başvurduğu biliniyor. Böyle durumlarda genellikle, "Bu meselede Hz. Ebu Bekir'in bir görüşü vardı; bu görüşten farklı olarak benim de bir görüşüm var" diye söze başlayıp, kendi görüşünün günün şartlarına göre daha isabetli olduğu hususunda dayandığı gerekçeleri ortaya koyarak, konuyu yine istişareye açmış olurdu. (K. Harac,Rivayet No:93)5-Hz. Ömer'in kendisinden sonraki halifeyi belirlemek üzere seçtiği şûra ve çalışma şartları:Bilindiği gibi Hz. Ömer, suikasta uğrayıp yaralandığında, kendisinden sonraki halifeyi belirlemek işini, "ehl-i şûra"ya havale etmişti. Ancak, diğer istişare ve şûradan farklı olarak, bu şûranın üyelerinin sayısı sınırlı idi. Bunlar, Hz. Osman, Hz. Ali, Abdurrahman b. Avf, Talha b. Ubeydullah, Zübeyr b. Avvam ve Sa'd b. Malik (Sa'd b. Ebi Vakkas)'tan oluşmaktaydı. Bu altı kişinin dışında bir de, Abdullah b. Ömer'in sadece istişarelere katılmak üzere bulunduğu bilinmektedir. Hz. Ömer sadece bu şûrayı belirlemekle kalmayıp, şuranın çalışma esaslarını da belirlemiştir ki bu esaslara, "emru'ş-şûra" denilmektedir.6- Hz. Ömer'in Yargı Mensuplarına Gönderdiği Talimatlarında Şûra ve İstişare: Hz. Ömer, kadı olarak tayin ettiği görevlilere verdiği sözlü ve yazılı talimatlarda da, hüküm verirken, özellikle de yeni karşılaşılan meseleler konusunda mutlaka istişare ettikten sonra hüküm vermeyi emir formunda bildirip, bu yöntemin daha hayırlı sonuçlar doğuran bir usûl olduğunu, farklı anlatımlarla ifade etmiştir. Kadı olarak tayin ettiği Ebu Musa el-Eşari ve Kadı Şurayh'a hitaben yazdığı talimatlarda, bu içtihat yöntemini net ve de ayrıntılı olarak ifade etmiştir.57- Vali ve amil tayinlerindeki istişare mahiyetli bir uygulaması: Kaynaklardaki bilgilere göre, Hz. Ömer, bir kimseyi vali ve amil olarak tayin ettiğinde, Ensar ve diğer Müslümanlardan bir topluluğu davet edip, öncelikle onun hakkında hüsn-i şehadet ettirir; sonra da onlara uymaları gereken esasları (şartları) bildirirdi. İşte Hz. Ömer'in bu uygulaması da esas itibariyle, şûra ve istişare anlayışının gereği idi. Zira bu uygulama, söz konusu görevlere tayin edilen kimselerin bu görevlere liyakati konusunda geniş katılımlı (maşeri vicdanın kabulüne mazhar olma boyutlu) farklı bir istişare yöntemi idi. (K. Harac, Rivayet No:233)Özet olarak verilen bu bilgiler, Kitap ve Sünnet'teki konuyla ilgili değerlerin hayat felsefesi haline getirildiğinin açık göstergeleridir. Esasen bu durum, Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) tarafından tebliğ edilen mesajın, hayat felsefesi haline getirilerek, Hz. Ebu Bekir Efendimiz döneminde olduğu gibi, Hz. Ömer Efendimiz döneminde de devam ettiğinin net göstergesidir.Hz. Ömer Dönemindeki Şûranın KonusuHükmü nasslarda net olarak belirlenmiş meseleler, içtihadi konular olmadığı için, bu tür konularda hiçbir şekilde yeni/alternatif bir hüküm belirleme söz konusu olamaz. Bu konuda islam âlimleri arasında ittifak söz konusudur. Ancak, hükmü nassla belirlenmiş meselelerin hükmünün, hangi şartlarda uygulanacağı nasslarda belirtilmemiş ise, söz konusu hükmün en güzel bir şekilde uygulanabilmesi konusunda şûra yapılabilir. Bu açıdan hukuki konularla siyasi konular arasında herhangi bir fark da bulunmamaktadır.Esasen, ilk iki halife dönemindeki uygulamalar, Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem) getirdiği mesajın, sahabe tarafından doğru ve de gerektiği gibi anlaşıldığının en önemli göstergelerindendir. Zira Hz. Ebu Bekir Efendimizin hutbesinde ilan ve taahhüt ettiği üzere, toplumun her ferdi, kendisinde, devlet yöneticilerinin gerek hukuki gerek siyasi alandaki uygulamalarını, Kitap ve Sünnet'e uygunluk açısından denetleme yetkisi bulunduğu anlayışında idi. Hatta bu denetleme yetkisinin sadece bir hak değil, aynı zamanda önemli bir sorumluluk olduğu bilinci de yerleşmişti.Konuyla ilgili kaynaklarda yer alan bilgilerden, istişareler esnasında temel hak ve hürriyetlerin kullanılması konusunda hiçbir sınırlandırmanın söz konusu olmadığı anlaşılmaktadır. Bu kapsamda özellikle de, kişilerin fikir hürriyeti ve sahip olunan fikirleri açıklama hürriyetinin haleldar olmamasına itina gösterildiği net olarak anlaşılmaktadır. Aynı zamanda, bay ve bayan ayırımı yapılmaksızın toplumdaki hiçbir ferdin, temel hak ve hürriyetlerinin kamu otoritesince kısıtlanamayacağı anlayışındadırlar. Yöneticiler de yönetilenler de bu anlayışta olunca, şûra için fikri zemin hazır demektir. İşte Hz. Ömer'in "şûra ehli" böyle bir fikri zeminde çalışmakta idi. Şûrada görüşülen her meselede fikir birliği sağlanması esas hedef olmakla birlikte, fikir birliği sağlanamaması halinde çoğunluğun görüşünün uygulamaya esas olacağı açıktır.Hz. Ömer Dönemindeki Şûra ve İcmâ İlişkisiHz. Ömer döneminde şûra konusu olan şer'î ameli meselelerin büyük çoğunluğunda (tamamına yakın bir kısmında), hüküm ittifakla belirlenmiştir. Şûrada yapılan istişareler sonucu oluşan ittifak, o gün böyle bir isimlendirme olmasa bile, terim anlamında "icmâ" mahiyetlidir. Zira Hz. Ömer konuyu geniş katılımlı olarak istişareye açınca, müçtehit seviyesinde olan herkesin görüşünü açıklaması dînî bir zorunluluktur. Ayrıca bu durumdaki alimlerin görüşünü açıklamaya mani bir durum da söz konusu değildir. O günlerde Medine'de bulunmayan sahabiler ise, meseleden haberdar olduklarında görüşlerini açıklamak zorundadırlar. Görüşlerini açıklamamaları ise, şûrada çıkan görüşü kabul etmiş anlamına gelmektedir.Buna göre, Hz. Ömer döneminde istişareye açılan meselelerin hükmü konusunda, herhangi bir farklı görüş bulunmaması, o meselenin hükmü konusunda sahabe icmâsı (en azından sahabenin sukuti icmâsı) mahiyetinde bir ittifak sağlandığı anlamına gelmektedir.Bu bilgilerden, sahabe dönemi icmâ örneklerinin ortaya çıkışında ve klasik icmâ teorisinin meydana gelişinde Hz. Ömer'in şuraya dayalı yönetim anlayışının etkili olduğu kanaatine ulaşıyoruz.Buna göre, Hz. Ömer döneminde istişare ile belirlenmiş hükümlerin önemli bir kısmı, aynı zamanda icmâ ile de sabit olmuş konumundadır. Özellikle haram ve helal hükmü konusundaki şûra içtihatları, icmâ ile sabit olmuş hükümlerdir. Zira sahabiler harama helal, helale haram demenin ne türlü bir dînî sorumluluk olduğunu en iyi bilen alimler idi. O dönemde verilen bazı fetvaların kaynağıyla ilgili sahabilerce yapılan sorgulamalar, bu sorumluluk bilincinin açık göstergeleridir. Nitekim yine bu dönemde, Müslüman erkeklerin, ehl-i kitap muhsan bayanlarla evlenmelerine bir sınırlama getirildiğinde, sahabenin bu sınırlandırma hakkında "haram mı, yoksa yasak mı" şeklindeki sorgulaması konunun uzmanlarının malumlarıdır.Bu kapsamda, Hz. Ömer dönemi içtihatlarında, haramın helal, helalin haram olarak vasıflandırılması mümkün olmadığından, mut'a nikahı türü birlikteliklerin haramlığına dair hükmün de, bireysel bir içtihat değil; konuyla ilgili Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi vesellem) bildirdiği yasağın (haram hükmünün), yeniden te'yidli bir şekilde ifade edilmesinden ibaret olduğu anlaşılmaktadır.Çünkü eğer mut'a nikahının, Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) tarafından nihai olarak haram olduğu bildirilmemiş olsaydı, Allah ve Resulünün haram kılmadığı bir davranışı haram kılmak gibi bir hüküm verdiği için Hz. Ömer sert bir reaksiyona ve de ciddi bir sorgulamaya muhatap olurdu. Oysa ki ne böyle bir reaksiyon ve ne de herhangi bir sorgulama söz konusu olmamıştır. Bütün bunlara rağmen bu meselede yasağın Hz. Ömer döneminde başlatıldığı izlenimi veren bazı kitaplardaki ifadelerin (تَمَتَّعْنَا gibi) ise, mut'a birliktelikleriyle ilgili olmayıp, yazılışları aynı olan temettü' haccıyla ilgili olduğu da yine konunun uzmanlarının malumlarıdır. (Bkz., DİA, Mut'a maddesi).Bu durum, söz konusu hükmün yeni bir yasaklama olmayıp zaten sahabenin tamamına yakın bir kısmının bildiği şer'î bir hüküm konusunda -bazı kimselerin yeterince bilgi sahibi olmadığı fark edilince- bilgisizliğin ortadan kaldırılmasına yönelik olarak, Hz. Ömer'in, daha önceden Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) tarafından açıklanan kesin hükmü tekrarlamasından ibaret olduğunun açık göstergesidir.SonuçŞûra, İslami değerlerin en mükemmel bir şekilde hayata geçmesini sağlamak (ihsan ilkesini gerçekleştirmek) üzere, başvurulması dinen zorunlu olan bir yöntemdir. Hakkında sarih "nass"olan meseleler içtihada konu olamayacağı gibi şûraya da konu olamaz. Bu tür meselelerde, sadece nassın ifade ettiği maksadın bulunabilmesi mülâhazasıyla içtihat ve de şûrâya müracaat edilebilir. Kitap ve Sünnet'te hakkında nass bulunmayan meseleler ise bütünüyle şûrâ sınırları içindedir.İslâm'ın değerler sistemindeki önemli unsurlardan olan şûra ve istişarenin, Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) ve Hz. Ebu Bekir zamanında olduğu gibi, Hz. Ömer zamanında da titizlikle uygulandığı anlaşılmaktadır. Hz. Ömer de, Hz. Ebu Bekir gibi, kendisinden önce hüküm verilmemiş fıkhî meselelerde şûra ehliyle istişare etmeden hüküm vermezdi. Kendi zamanında kadı olarak görevlendirdiği kimselere de, hüküm vermeden önce, mutlaka işin ehli (ehl-i ilm ve's-salah) ile istişare etmeleri talimatını veriyordu.Böylece hem yapılacak iş, maşeri vicdana mal edilip toplumun desteği sağlanmış oluyor; hem de o konuda en mükemmeli bulup uygulama şansı yükseliyordu. Zira şûra, aynı zamanda ihsan, yani her konuda en mükemmeli bulmanın yoludur ve de bu yol, aynı zamanda birçok açıdan toplumu dinamik tutma fonksiyonu ifa etmektedir. Bütün Müslümanlar "ihsan" şuuruyla davranmak, yani her konuda en mükemmeli bulup uygulamak zorunda oldukları için, şûra aynı zamanda dînî bir vecibedir. Hz. Ebu Bekir Efendimizin söz konusu hutbesinde, "fein ahsentü" ifadesinin yer alışı konumuz açısından oldukça önemlidir.İşte Hz. Ömer kendisine yöneltilen fıkhî meselelerde bazen dar kapsamlı, bazen de geniş kapsamlı istişarelerde bulunur ve istişare sonucu ortaya çıkan çoğunluğun görüşüne uyardı. Dar kapsamlı istişareleri, içtihat şûrası ehliyle yaparken, geniş kapsamlı istişareleri konuyla ilgili duyuru yaptıktan sonra toplanan cemaatle yapardı. Bazen bu istişareler günlerce sürerdi. Bu istişarelerde konuyla ilgili ittifak sağlanmışsa, bu ittifak "sahabe icması" (bir kısmı sarih, bir kısmı sukuti icmâ) mahiyetinde bir şer'î delildir. Dolayısıyla, bu tür bir ittifakla ulaşılan şer'î hükümle amel etmek zorunludur.Bütün bu bilgileri dikkate aldığımızda, Hz. Ömer devrindeki şûra içtihatlarının, diğer içtihatlardan farklı olarak, sahabe icması boyutları olabileceği dikkatten uzak tutulmamalıdır. Özellikle de şûrada, şer'î ameli bir meselenin hükmünün haram olduğu konusunda bir ittifak sağlanmış ve de bu hükmü duyan diğer sahabiler, herhangi bir itiraz veya hükmün delili konusunda sorgulama yapmamışlarsa, bu hükümlerin nassa (özellikle de Sünnet'e) dayanan sahabe icmâsı mahiyetinde olduğu kanaatindeyiz.Hz. Ömer'in hukuki ve siyasi konularla ilgili fıkhî meseleleri maşeri vicdana mal etmek üzere istişareye açma yöntemleri de, en mükemmeli bulma, yani ihsanı gerçekleştirme boyutuyla, üzerinde durulması gereken önemli bir konudur. Esasen Hz. Ömer ihsanı gerçekleştirmek için şûra prensibini titizlikle uygulama hususundaki yaklaşımıyla olduğu gibi, aynı zamanda uyguladığı şûra yöntemleriyle her bir meseleye ilişkin en mükemmel şûra çeşidini bulmamız gerektiği noktasında bizlere model olmuştur.
DİPNOTLAR1. Ahzab suresi,33/36; Nisa suresi,4/65.2. Müslim, Sayd 57.3. Taberânî, el-Mucemu's-Sağir, 2, 175.4. İbn Sa'd, Tabakât, 6,8.5. İbn Kayyim, İ'lâmu'l-Muvakkıîn, 1, 51..
İmam Âzam Ebû Hanife'nin İçtihat Sistematiğinde Sünnet ve Hadis
Prof.Dr. Beşir Gözübenli
İmam Âzam Ebû Hanife, geçmişten günümüze en geniş coğrafyada uygulanan fıkhî mezhebin kurucusudur. İslâmî kültürel birikime katkısı en üst düzeyde olan İslâm âlimlerindendir. Bu katkının önemli bir kısmı fıkıh alanındadır. Fıkıh biliminin gerek pratik hayatla ilgili kısmı olan furu’ fıkhı ve gerekse hukuk metodolojisi ve felsefesi de denilen fıkıh usulünün sistematize edilmesinde İmam Ebû Hanife’nin çok büyük payı vardır. Bu çalışmamızda, İmam Ebû Hanife’nin fıkıh usulüne katkısının boyutları hakkında bir fikir vermesi açısından, onun içtihat sistematiğinde genel olarak Sünnetin kaynak oluş derecesi ile hadîs çeşitlerinin hüküm istinbatındaki yerine dair bazı tespit ve değerlendirmelerimiz yer alacaktır. Bu kapsamda, konuya hazırlık açısından İmam Âzam’ın hadîs ilimlerini tahsil süreci hakkında da özet bilgilere yer verilecektir.
Teşriî Bir Kaynak Olarak Sünnet
İslâm kültüründe Kur’ân ve Sünnet iki temel naklî delildir. Peygamberimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) söz, fiil ve takrirlerinden oluşan Sünnetin, Kur’ân-ı Kerim’den sonra İslâm’ın ikinci temel kaynağı olduğu hususunda İslâm âlimleri arasında herhangi bir görüş ayrılığı söz konusu değildir.
Fıkıh usulü kültüründe naklî delillerden hüküm çıkarma kuralları anlatılırken, Kur’ân ve Sünnet’in aynı başlık altında yer aldığı görülmektedir. Bu durum Sünnetin teşrii değerinin en önemli göstergelerindendir. Zîrâ bu sistematik, Sünnetin de vahiy kaynaklı olduğu anlayışının göstergesidir. Herhangi bir konuda naklî delillerden bir şey gelmişse, onunla teklîfî hüküm sabit olabilmesi için esas belirleyici kriter, sübut, delâlet ve iktizânın seviyesidir.
Kur’ân-ı Kerim’in muhtevasının tamamı, yani bütün âyetler sübut yönüyle kat’î olduğundan, fıkıh usulünün bu bölümünde, âyetlerin sübut boyutu inceleme dışıdır. Zîrâ âyetlerin tamamı bize kadar mütevatir olarak ulaştığından sübut yönüyle kesin olup, bu konuda hiçbir şüpheye mahal yoktur. Bundan dolayı fıkıh usulü çalışmalarında âyetlerle ilgili olarak sadece lafızların mânâya delâlet dereceleri ve bir de âyetlerde bildirilen hususun iktiza seviyesi incelenir. Hadîslerle ilgili olarak bunlara ilaveten bir de sübut yönü incelenir. Kur’ân-ı Kerim’le ilgili şâzz kıraatler de sübut yönüyle hadîsler kategorisinde değerlendirilmektedir.
Bu sistematiğin gereği olarak, teklîfî hükümlerin tarifleri yapılırken, bir konunun Kitap ve Sünnet’te bildirilmiş olması arasında ayırım yapılmaksızın, öncelikli olarak ilgili âyetlerin delâlet, hadîslerin ise sübut ve delâlet seviyelerine dikkat çekilir. Bu durum Sünnet’in teşriî değerinin en önemli göstergelerinden biridir.
Rivayet bilimlerine dair kriterler açısından hadîslerin birçok çeşidi olduğu ve fakihlerin her bir rivayet çeşidini, fıkhî kaynak oluşu bakımından aynı düzeyde tutmadıkları bilinmektedir. Sünnetin bir kısmı mütevatir, bir kısmı ahad, bir kısmı da mütevatir ile ahad arası (meşhur) bir seviyedeki hadîs rivayetleriyle bize kadar ulaşmıştır. Ayrıca bu rivayet çeşitlerinin de kendi aralarında derecelendirilmesi söz konusudur. Bu kapsamda mütevatir hadîsler, lafzî mütevatir ve mânevî mütevatir olmak üzere iki kısımdan oluşmaktadır. Ahad hadîslerin ise birçok çeşidi bulunmaktadır. Ahad hadîslerin böyle birçok çeşide ayrılması, bu rivayetlerin farklı kriterlerle gruplandırılmasından kaynaklanmaktadır. Hadîsler konusunda farklı açılardan yapılan tasniflerin ayrıntıları çalışmamızın kapsamı dışındadır. Bu konunun ayrıntıları, genellikle ehl-i hadîs denilen âlimlerce yazılan hadîs usulü ve rivayet bilimleri kitaplarında anlatılmaktadır. Hanefi âlimler ise hadîsleri genellikle mütevatir, meşhur ve ahad şeklinde gruplandırmışlardır.
Ebû Hanife’nin içtihad metodu ile ilgili rivayetler incelendiğinde onun kitap ve sünnet başta olmak üzere konuyu aklî ve naklî boyutlarıyla ele aldığı ve her bir hüküm ile ilgili delillerden nasıl hükme ulaşıldığını tartıştığı ve bir neticeye vardığı görülecektir. Ebû Hanife’nin içtihad sistematiği Hz. Ömer’in yaptığı gibi bir komisyon içtihadı idi. Ebû Hanife’nin değişik ilim dallarında uzmanlardan oluşan bu meclisinde bir gün bir meselede kıraat ilmi ile ilgili talebesi gelmeyince o gelinceye kadar ilgili meselede hüküm vermeyi ertelemesi meşhurdur. Ancak Ebû Hanife’nin fetvalarının nakledildiği İmam Muhammed’in eserlerinde her fetvanın delili zikredilmemiştir. İmam Ebû Hanife’nin vefatından sonra aynı metodolojiyle içtihat yapacak âlimlerin yetiştirilebilmesi için, onun içtihat ilkelerinin netleştirilmesi ihtiyacı ortaya çıkınca, bu büyük imamın talebeleri ve onların yetiştirdiği Hanefi âlimler yoğun bir arayış içine girdiler. Bu kapsamda öncelikle kendisinden nakledilen içtihatlar arasındaki sistematik bütünlüğü sağlayan içtihat ilkelerini tespit edebilmek için, benzeri düzeydeki teklîfî hükümleri çeşitli açılardan karşılaştırma işine ağırlık verdiler. Bu çalışmalarda İmam Ebû Hanife’nin fıkıh akademisinde yetişmiş İmam Ebû Yusuf (v.182) ve İmam Muhammed (v.189) gibi birinci nesil ve İsa b. Eban (v.221) gibi ikinci nesil imamların verdiği bilgiler birinci el kaynak olmuştur. İşte Hanefi fıkıh usulü kitaplarındaki hadîslerle ilgili tasnif ve kriterler, İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğini ortaya çıkarabilmek için yapılan bu çalışmalar sonucu ulaşılan tespitlerdir.
Burada işaret edilmesi gereken önemli bir husus da şudur: Hanefi kültüründe ilk dönemlerde Kur’ân-ı Kerim’in anlaşılmasıyla ilgili teknik ve metodolojik konular fıkıh usulünde incelendiği gibi, hadîslerle ilgili teknik ve metodolojik konular da yine fıkıh usulü kitaplarında incelenmiştir. Hanefi kültüründeki tefsir usulü ve hadîs usulüne dair müstakil kitaplar ise sonraki dönemlerde yetişen bazı âlimlerce farklı mülâhazalar dikkate alınarak yazılmıştır.
Lafzî mütevatirin dışındaki hadîslerin kaynak oluş seviyesi ve şartları konusunda, İslâm âlimleri arasında farklı anlayışlar ortaya çıkmıştır. Bundan dolayı, daha ilk devirlerden beri, özellikle ahad hadîslerin kaynak oluş şartları ve bu konuda belirlenen kriterlere ilişkin tartışmalar, ilim dünyasının gündeminden düşmemiştir.
Bu tartışmaların İmam Ebû Hanife ile ilgili boyutları ise daha ateşlidir. İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğini gerektiği gibi kavrayamamaktan kaynaklanan bazı önyargılar sebebiyle, özellikle mezhep taassubunun etkili olduğu yerlerdeki pek çok insan, onun ilim dünyasına yaptığı katkılardan mahrum kalmıştır. Bilindiği gibi, bazı insanların İmam Ebû Hanife’yi anlamakta zorluk çekmeleri, genellikle onun Sünnet anlayışını netleştirememelerinden kaynaklanmaktadır. İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğindeki Sünnet’le ilgili kriterlerini, kendi anlayış ve ön kabullerine aykırı gören bazı insanlar, bu büyük imamın hadîs bilgisi konusunda bilimsel temellerden uzak sözler bile söylemişlerdir. İmam Ebû Hanife’nin hadîs bilgisi ve Sünnet anlayışı konusundaki bu tür ilim dışı sözlerden, bunları söyleyenlerin kendi mezhepdaşları olan birçok âlimin bile rahatsızlık duyduklarını eserlerindeki açık ifadelerinden anlıyoruz. İmam Ebû Hanife’ye yöneltilen bu tür asılsız isnatlardan rahatsızlık duyan Şafii ve Maliki âlimlerden bazıları kitaplarında, İmam Ebû Hanife’yi savunan bölümler ayırmışlardır. Hattâ bu kapsamda, kendileri Şafii mezhebine müntesip olduğu hâlde İmam Ebû Hanife’yi savunan müstakil kitap yazan âlimler bulunduğunu da ifade etmek gerekir. Meselâ Muhammed b. Yusuf es-Salihi (v.942/h) kendisi Şafii mezhebine müntesip bir âlim olduğu halde, İmam Ebû Hanife hakkında “Ukûdu’l-Cuman fi Menakıbi’l-İmami’l-A’zam Ebî Hanifeti’n-Nu’man” isimli geniş hacimli müstakil bir kitap yazmıştır. Bu kitabın önemli bir kısmı, İmam Ebû Hanife’ye karşı hadîs konusunda yöneltilen asılsız isnatlara verilen ilmî cevaplardan oluşmaktadır.
İmam Ebû Hanife’nin Hadîs İlmini Tahsil Süreci
İmam Ebû Hanife entelektüel birikimi yüksek bir çevrede yetişmiştir. Bu büyük imamın doğup büyüdüğü Kûfe şehri, Abdullah ibn Mes’ud başta olmak üzere, yüzlerce (bin beş yüz civarında) sahabinin yerleşip, ilim meclisleri oluşturarak öğrenci yetiştirdikleri önemli bir merkezdir. Özellikle Hz. Ali’nin (r.a.) hilâfet merkezini buraya taşımasından sonra Kûfe hadîs birikimi yüksek düzeyde âlimlerin bulunduğu bir ilim merkezi hâline gelmişti. Bundan dolayı Kûfe, o dönemdeki hadîs seyahatlerinde en önemli uğrak yerlerinden birisi olmuştur. Kûfe’nin hadîs ilmi açısından önemli bir merkez oluşunda, buraya yerleşen sahabilerin yanında, onların yetiştirdiği tâbiûn âlimlerinin de payı büyüktür. Zîrâ bu âlimlerin farklı ilim merkezlerindeki hadîs üstadlarından sağladıkları birikimleri Kûfe’ye taşımaları, bu şehri hadîs ilmi açısından en önemli merkezlerden birisi hâline getirmişti. Burada Alkame, Mesruk, Esved, Kadı Şurayh, İbrahim Nahai, Hammad b. Ebi Süleyman ve Şa’bi başta olmak üzere yüzlerce tâbiûn âlimi yetişmişti.
İşte İmam Ebû Hanife böyle bir ilim merkezinde yetişmiş, küçük yaşlarda dînî ilimleri tahsile başlamış ve Kur’ân-ı Kerim’i ezberlemiştir. Çağdaşı olan diğer büyük müçtehitler gibi, başlangıçta Ebû Hanife de fıkhî konuların naklî delilleriyle ilgili temel bilimsel donanımını sağlamak üzere, bulunduğu çevredeki hadîs kültürünü almıştır. Ayrıca o çeşitli vesilelerle dışarıdan Kûfe’ye gelen hadîs âlimleriyle de görüşüp, kendi birikimlerini karşılaştırarak ilim ve fikir ufkunu zenginleştirmiştir. Kelâm ilmine ilgi duyduğu dönemlerde itikadî esasların aklî ve naklî temel referanslarına yoğunlaştığı da bilinmektedir.
Ebû Hanife’nin tahsil hayatında en önemli ilim merkezlerinden birisi de Mekke’dir. Klasik tarih kaynaklarında yer alan bilgilerden, bu büyük imamın hiç ihmal etmeden her yıl hacca gitmeye gayret gösterdiğini biliyoruz. Hac seyahatleri esnasında uğradıkları ilim merkezlerinde âlimlerle uzunca görüşmeler yaptığı da bilinmektedir. Bu kapsamda Medine-i Münevvere ve Mekke-i Mükerreme’de ibadet yanında ilmî faaliyetlerle de meşgul olmuştur. Bu büyük imamın, Emevi yönetiminin baskılarından kaçarak Mekke’ye sığındığı ve yine aynı şekilde Abbasi yönetiminde de belirli aralıklarla Mekke’de bulunmayı tercih ettiğini biliyoruz. Hayatının yetişkinlik ve olgunluk çağlarındaki beş yıldan fazla bir süresi Mekke’de geçmiştir. İlmî faaliyetler, ağırlıklı olarak da içtihatlarının dayandığı naklî ve aklî delillerle ilgili tartışmalarla geçen bu dopdolu Mekke hayatı, Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğinin oluşmasında oldukça önemlidir. Zîrâ Hicaz ekolü ve diğer ilim merkezlerindeki ilmî birikime vâkıf olması açısından, bu çok büyük bir imkândır ve İmam Âzam bu imkânı olabildiğince verimli değerlendirmiştir.
Güvenilir tarih kaynaklarında İmam Ebû Hanife’nin özellikle hadîs dersi aldığı hocaları arasında, Ata b. Ebî Rebah, Zeyd b. Ali, Şa’bi, Tavus, İkrime, Katade, Nafi, Zühri, Simak b. Harb ve Hammad b. Ebi Süleyman başta olmak üzere yüz civarında büyük tâbiûn âliminin ismi geçmektedir. Bazı kaynaklarda ise Ebû Hanife’nin yüzlerce tâbiûn âlimiyle görüşüp hadîs aldığı bilgileri yer almaktadır. Ebû Hanife, Kufe’deki tâbiûn âlimlerinin bilgi birikimini elde etmede en fazla, Hammad b. Ebî Süleyman’dan faydalanmıştır. Onun Hammad b. Ebî Süleyman’ın derslerine hiç aksatmadan yaklaşık yirmi yıl kadar devam ettiği bilinmektedir. Hattâ onun bu hocasından iki bin civarında ahkâm hadîsi yazdığı bilgisi de güvenilir kaynaklarda yer almaktadır.
İmam Ebû Hanife, Ehl-i Beyt imamlarının hadîs birikimlerine de vâkıf olmuştu. Bu kapsamda onun Zeyd b. Ali ile uzun süre yakından görüştüğü ve kendisinden hadîs dinlediği bilinmektedir. Onun tahsil hayatında Hammad b. Ebî Süleyman ve Ata b. Ebî Rebah gibi, Zeyd b. Ali de çok özel bir yere sahiptir. Ayrıca tarihî kaynaklarda onun hac esnasında Ehl-i Beyt imamlarından İmam Muhammed Bâkır ve İmam Cafer Sadık ile de görüşüp bazı fıkhî konuları müzakere ettikleri bilgisi yer almaktadır.
Hadîslerin henüz bütünüyle tasnif edilip yazıya geçirilemediği dönemde yetişen Ebû Hanife, sadece belli bir muhitteki ilmî birikimle yetinmeyip, İslâm dünyasının her bölgesindeki ilim merkezlerinde yetişen âlimlerin ilmî birikimlerine de ulaşmayı hedeflemiştir. Bu kapsamda onun Hicaz ekolü imamlarından Malik b. Enes ile olan uzun süreli ilmî müzakereleri, tarih kaynaklarında ayrıntılı denilebilecek ölçüde anlatılmaktadır.
Henüz daha sağlığında iken İmam Ebû Hanife’nin ünü İslâm dünyasındaki ilim merkezlerinde yayıldığından, birçok İslâm âlimi onunla görüşüp, ilmî sohbetler yapmak için vesileler bulmaya çalışıyorlardı. Bundan dolayı onun hac seyahatleri, İslâm dünyasının farklı yerlerindeki ilim merkezlerinde yetişen âlimlerle daha yakından tanışmak için önemli bir vesileydi.
Bütün bunların ötesinde onun çok yönlü yetişmesinde tahsil hayatı gibi, derslerinin de etkili olduğu dikkatten uzak tutulmamalıdır. Zîrâ onun dersleri uzun süreli müzakerelere sahne oluyordu. Bu esnada öğrencilerinin görüşlerini en ince ayrıntılarına kadar dinler, bu görüşlerle kendi görüşünü çeşitli açılardan karşılaştırırdı. Hattâ onun özellikle hayatının son yıllarında, çeşitli ilim dallarında uzman kırk civarında seçkin öğrencisinden oluşan akademi benzeri bir ilmî yapılanma gerçekleştirdiği biliniyor. Bu uzman grup arasında hadîs alanında derinleşmiş birçok öğrencisi de vardı. Görülüyor ki onun aktif tahsil hayatı ömrünün sonuna kadar devam emişti.
Hanefi Fıkhında Sünnet Kaynaklı Hükümlere Dair Bazı Mülâhazalar
Bu başlık altında Hanefî içtihat sistematiğindeki Sünnetle ilgili kriterlerin farklı boyutları olabileceğine dikkat çekmek hedeflendiğinden, birkaç örnek üzerinde değerlendirmelerle yetinilmiştir. Hanefî fıkıh kültüründe Sünnet kaynaklı hükümlerin elde ediliş (istinbat) kuralları, özellikle de deliller arası tearuz görüntülerinin giderilmesinde başvurulan esaslarda, “ihtiyat” ilkesinin hâkim olduğu bilinmektedir. Bu ilke farklı boyutlarıyla netleştirilemediğinde Hanefî içtihat sistematiğinde Sünnetin teşriî konumunu da gerektiği gibi anlaşılamaz. Çalışmamızın bu kısmında “ihtiyat” ilkesinin bazı boyutlarına dikkat çekilecektir.
Hanefî içtihat sistematiğinde bir şeyin farz veya haram olabilmesi için öncelikle o konuda sübutu kat’î bir naklî delil bulunması temel şarttır. Zîrâ sübutu kat’î olmayan naklî delillerin delâlet ve iktiza seviyeleri en üst düzeyde de olsa, onlarla farz ve haram hükümleri sabit olmaz. Teklîfî hükümlere dair bu kriterler İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğindeki ihtiyat ilkesinin gereğidir. İşte bu ilke gereği, Hanefî fıkıh kültüründe ahad hadîslerle farz ve haram hükümleri sabit olmaz; bu tür hadîslerle sabit olabilecek en üst teklîfî hüküm talep boyutlu olarak vacib, uzak durma (keff) boyutuyla ise tahrimen mekruh hükümleridir. O hâlde Hanefî fıkhındaki kaynağı hadîs/sünnet olan haram ve farz hükümlerin hepsi mütevatir hadîslere mi dayanmaktadır? Lafzî mütevatir hadîs sayısı oldukça sınırlı olduğuna göre, “Hanefîler’in bu anlayışının ihtiyat ilkesiyle uyumu nasıl izah edilir?” gibi sorular akla gelmektedir. İhtiyat ilkesinin bazı boyutlarına dair aşağıdaki başlıklar altında verilecek bilgilerin, Hanefî içtihat sistematiğine ilişkin bu ve benzeri sorulara açıklık getirmeye katkı sağlayacağını düşünüyoruz.
a- Sahabe ve Tâbiûn Âlimlerinin İttifakının Manevî Mütevâtir Sayılması
Ebû Hanife ve çağdaşları, şer’î amelî konularla ilgili tâbiûn dönemindeki büyük âlimlerin ittifakının Hz. Peygamber’in (s.a.v.) Sünnetine dayandırıldığı hususunda bir tereddüt taşımamaktaydılar. Özellikle kaynağı Sünnet olan farz veya haram hükümleri konusunda sahabiler arasında ihtilaf olduğuna dair bir bilgi nakledilmemişse, sahabenin de ittifakının bulunduğu varsayılarak, konuyla ilgili lafzî mütevatir hadîs bulunmasa bile, sahabe ve tâbiûnun uygulamaları mânevî mütevatir hadîs gibi kabul edilmiştir. Çünkü bu tür rivayetler tâbiûn döneminin birçok büyük âlimi tarafından titizlikle incelenip, rivayet boyutuyla güvenilirliği kanıtlanmış hadîslerdir.
Özellikle fakih olarak temayüz etmiş sahabilerin Peygamberimiz’den (s.a.v.) naklettikleri dînî mükellefiyet bildiren ifadeleri, sonraki dönemlerde geliştirilen rivayet bilimleri kriterleri açısından ahad olarak kabul edilse bile, İmam Ebû Hanife’nin yaşadığı dönemde sübut bakımından güvenilir rivayetler olarak (mânevî mütevatir gibi) kabul edilirdi. Bu tür rivayetlerin sadece sahabi tabakası ravi sayısı bakımından mütevatir şartlarını haiz değildir; tâbiûn tabakasındaki ravi sayısı bakımından ise mütevatir şartları mevcuttur. Sahabi hadîs olmayan bir sözü hadîs diye nakletmeyeceğinden ve de bu kadar çok sayıdaki tâbiûn âliminin hadîs naklettiği sahabinin hadîs bilgisine de güvenilerek, bu tür hadîsler mütevatir olmasa bile hüküm istinbatında amelî açıdan mütevatir gibi kabul edilmiştir. Hanefi içtihat sistematiğinde bu tür rivayetlere meşhur hadîs denildiğini biliyoruz. Esasen sonraki dönem Hanefî âlimlerce meşhur olarak nitelendirilen hadîslerin hepsi bu kapsamdaki rivayetlerden oluşmaktadır. Bu durum Malikilerdeki “Amel-i Ehl-i Medine” anlayışıyla da büyük ölçüde paralellik arz etmektedir.
İmam Ebû Hanife’nin bu anlayışı tâbiûn âlimlerinin merfu rivayetleriyle de sınırlı değildir. Zira hicrî birinci asrın sonlarında, tâbiûnun büyük âlimlerinin mürsel olarak naklettiği hadîsler, çok sayıda sahabi tarafından nakledildiği kesin olarak bilinen hadîslerden oluşmaktadır. Meselâ Hasan el-Basri, en az üç sahabinin Peygamberimiz’den (s.a.v.) naklettiği kesin olarak bilinen hadîslerin, sahabi ravisi zikredilmeden mürsel olarak nakledilmesinin, kendi dönemindeki âlimler arasında mâruf bir yöntem olduğunu söylemiştir. İmam Ebû Hanife’nin ilim silsilesinde çok önemli bir konumda bulunan tâbiûn imamı İbrahim en-Nahai’den de mürsel hadîslerle ilgili benzeri ifadeler nakledilmektedir. Dolayısıyla o dönemde tâbiûn imamlarının mürsel olarak naklettikleri hadîsler, rivayet zinciri bakımından güvenilirliği kanıtlanmış/şüphe taşımayan hadîslerdir. Bu tür rivayetlerin yaklaşık bir iki asır sonraki hadîs usulü âlimleri tarafından, kendi dönemlerinde geliştirilen kriterlerle zayıf veya ahad rivayetler olarak değerlendirilmesi, Ebû Hanife ve çağdaşı olan büyük âlimlerin içtihatlarına hadîs boyutuyla gölge düşürmez.
Sahabe ve tâbiûn dönemindeki rivayet zinciri bakımından ahad hadîs görünümü arz eden, ancak bildirdiği teklîfî hüküm konusunda, sahabe ve tâbiûn âlimleri arasında görüş birliği bulunan hadîsler de İmam Ebû Hanife’nin içtihat metodolojisinde -lafızdan ziyade mânâ açısından- sübutu kat’î rivayetler gibi sağlam/güvenilir kabul edilirdi.
Örnek: Bayanların âdetli iken namaz kılmalarının ve oruç tutmalarının haram olduğu, temizlendikten sonra ise bu dönemde kılınamayan namazların kaza edilmeyeceği, Ramazan oruçlarının ise kazasının gerektiği hükmü Sünnetle sabit olup, bu konuda sahabe ve tâbiûn âlimlerinin icmaı bulunmaktadır. Yukarıda da belirtildiği gibi Hanefî içtihat sistematiğine göre, bir konuda haram hükmünün sabit olabilmesi için sübut ve delâleti kat’î olan naslarda (âyet veya mütevatir hadîs) haram hükmünün belirtilmiş olması gerekir. Ahad hadîslerle haram hükmü sabit olamayacağı gibi, içtihatla da haram hükmü verilemez.
Hadîs mecmualarında bu konudaki haramlık hükmünün Sünnetten delili olarak, sahabi ve tâbiûn tabakalarında ahad olarak nakledilen bir hadîs gösterilmektedir. Bu hadîs ise bir hanım sahabinin (Fatıma b. Ebî Hubeyş) Peygamber Efendimiz’e (s.a.v.) istihaza kanamasının namaza etkisi konusunu sorduğunda aldığı cevaptır.
Hz. Âişe annemizin anlattığına göre, Fatıma b. Ebî Hubeyş Peygamber Efendimiz’e (s.a.v.) gelerek, “Ey Allahın Resulü! Ben istihaza (özür) kanaması geçiren bir kadınım ve hiç temiz olamıyorum. Namazı terk mi edeyim?” diye sordu. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) de ona “Kur’u (hayız) günlerinde namazı bırak, sonra (hayız günleri bitince) boy abdesti al ve namaz kıl…” buyurdu. (Dârimî, Vudû, 84) Aynı olayla ilgili hadîs başka bir rivayette, “Hayz günlerinde namazı bırak” (Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, VI, 42) şeklinde nakledilmiştir.
Yine aynı olayla ilgili Buhârî ve Müslim’in rivayetlerinde ise Peygamber Efendimiz (s.a.v.), “Hayız gelince namazı bırak; gittiğinde ise temizlik yapıp namazı kıl” (Buhârî, Hayz 8; Müslim, Hayz 62) buyurmuştur.
Bayanların âdet dönemlerinin ibadetlere etkisi konusundaki diğer bir rivayet de hac esnasında bu durumla karşılaşıp çok üzülen Hz. Âişe annemize hitaben Peygamber Efendimiz’in, “Tavaf hariç haccın menasikinin tamamını yerine getir; tavafı ise temizlendikten sonra…” şeklindeki açıklamasıdır. (Müslim, Hac 132)
Bu konulardaki fıkhî görüşlerin dayandırıldığı rivayetlerin sahabe tabakası, ravi sayısı bakımından mütevatir için öngörülen şartları haiz olmasa bile, sahabiye olan güvenden dolayı tâbiûn dönemi büyük âlimlerinin ittifakla naklettikleri bu tür hadîsler, sübut bakımından kat’î rivayetler gibi kabul edilmiştir. Esasen bu konudaki haram hükmünün Sünnetten delili sadece bu rivayete münhasır değildir. Zîrâ yukarıda da ifade edildiği gibi, sadece böyle bir ahad hadîs ile haram ve farz gibi teklîfî hükümler sabit olmaz. Hanımların âdetli oldukları dönemlerdeki ibadet hayatlarına ilişkin hadîsler incelendiğinde, bu hadîslerin sahabi ravileri olan Hz. Âişe annemiz ve Fatıma b. Ebî Hubeyş’in, konuyla ilgili genel esasları bildikleri ve karşılaştıkları problemin genel esaslar kapsamında nasıl çözüleceğini sordukları görülmektedir.
Hanımların âdetli oldukları sürede namazlarını kılamayacakları, oruçlarını tutamayacakları ve hacda tavaf yapamayacakları, temizlendikten sonra bu dönemdeki namazlarını kaza etmeleri gerekmediği, Ramazan oruçlarını kaza edip, haccın farz olan tavafını yapmaları gerektiği bilgisini, sahabenin Peygamberimiz’den (s.a.v.) öğrendikleri ve bu bilgileri hayatlarında uyguladıkları anlaşılmaktadır. Hadîs kaynaklarımızdaki bilgilerden, bu konuda sahabenin ve tâbiûn âlimlerinin icma seviyesinde görüş birliği içinde oldukları da anlaşılmaktadır.
Hanefî fıkhı farklı boyutlarıyla incelendiğinde ibadetlerle ilgili pek çok hükmün Sünnet referansının, bu tür meşhur veya mânevî mütevatir seviyesindeki hadîsler olduğu görülecektir.
b- Kısa Hadîs Metninin Daha Güvenilir Kabul Edilmesi
İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğindeki ihtiyat ilkesine göre, aynı konuya dair uzun ve kısa hadîs metinlerinden kısa olanı tercih edilir. Birden fazla ravi tarafından aynı konuya dair rivayet edilen hadîslerden, kısa olan metin üzerinde ittifak sağlanmış sayıldığından hüküm çıkarmada bu metnin esas alınmasının ihtiyata daha uygun olduğu açıktır. Metinde olduğu gibi senet konusunda da geçerli olan bu içtihat ilkesi, Hanefî fıkıh kültüründe “reddü’z-zaid ile’n-nâkıs seneden ve metnen” şeklinde formüle edilmiştir.
İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiğindeki ihtiyat anlayışının bir gereği olan bu ilke, konuyla ilgili uzun metinlerin hiç dikkate alınmayacağı anlamını ifade etmiyor. Ortak metin daha güvenilir olduğu için bu ilke gereği onunla daha üst bir teklîfî hüküm sabit görülür. Ziyade kısımlar da yine derecesine göre hüküm istinbatında kullanılır.
Örnek :Kuraklık dönemlerinde sahabiler Peygam-berimiz’e (s.a.v.) gelerek, yağmur yağdırması için Cenâb-ı Allah’a dua etmesini istiyorlar. Efendimiz (s.a.v.) de dua ediyor ve Cenâb-ı Allah yağmur yağdırıyor. Hadîs kitaplarındaki bilgilerden bu durumun birçok kez tekrarlandığını anlıyoruz. Bu tür talepler geldiğinde, Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) istiğfar ederek dua ettiği biliniyor. Bu taleplerin birçoğu Efendimiz (s.a.v.) mescitte iken ve bir kısmı da yine hutbe için minberde bulunurken gelmişti ve Efendimiz (s.a.v.) bulunduğu yerde istiğfar ve dua etmekle yetinmişti. Hz. Ömer’in (r.a.) de yağmur duasına çıktığı, ancak bu konuda sadece dua ve istiğfar etmekle yetindiği nakledilmiştir. (Şeybani, Kitabu’l-Asl, I, 398-399.)
Konuyla ilgili bazı rivayetlerde ise, Peygamber-imiz’in (s.a.v.) yağmur duası yapmak üzere musallaya çıktığı, imam olup cehrî kıraat yaparak iki rekât namaz kıldırdığı, Cuma hutbesi gibi hutbe okuduğu, kıyafetinin tersini çevirip giyerek mahviyet içinde dua ve istiğfarda bulunduğu nakledilmektedir. (Buhârî, İstiskâ, 4)
İmam Ebû Hanife, konuyla ilgili rivayetleri hem metin hem de senet bakımından değerlendirip, bütün rivayetlerde dua ve istiğfar unsurunun yer almasını dikkate alıp, yağmur duasında yapılacak şeyin esas olarak dua ve istiğfardan ibaret olduğunu, bazı hadîslerde geçen, namaz, hutbe ve elbiselerin tersinin giyilmesinin müekked bir sünnet olmadığını söylemiştir. (Serahsî, el-Mebsut, II,76-77. Ayrıca bkz., Zahid el-Kevseri, en-Nüket, 202-204.)
c- Yasaklayıcı Delilin Esas Alınması
İmam Ebû Hanife’nin içtihatları incelendiğinde, bir konuda birisi yasaklayıcı diğeri mübah kılıcı iki grup hadîsin bulunması hâlinde, her iki gruptaki rivayetler de bütün yönleriyle eşit seviyede ise yasaklayıcı delilin esas alınmasının daha ihtiyatlı bir içtihat metodu olarak kabul edildiği anlaşılmaktadır. Yasaklayıcı mahiyetteki hüküm bildiren hadîs deliliyle aynı yönde hüküm bildiren umumi lafızlı âyet bulunması hâlinde ise mübahlık bildiren hadîsin hüküm istinbatında kullanılmaması, ihtiyatın ötesinde, âyetin fonksiyonel kılınması açısından ilmî bir zorunluluk olmaktadır.
Aynı şekilde bir konuda dînî mükellefiyet yükleyen hadîslerle, mükellefiyeti kaldırıcı mahiyette hüküm bildiren hadîslerin tearuz etmesi hâlinde de mükellefiyet yükleyici hadîslerin esas alınması ihtiyat ilkesine daha uygundur. Çünkü aksi takdirde birinci durumda delillerin sabit olmaması ihtimalinde, ihtiyata uygun davranışla insanlar sadece bir mübahtan mahrum kalmış olurken, diğer durumda ise dinin yasakladığı bir davranışın işlenmesine sebebiyet verilmektedir. Mükellefiyet yükleyici ve kaldırıcı hadîsler konusunda da durum aynıdır.
Örnek-1: Besmele çekilmeden boğazlanan hayvanların etlerinin yenmeyeceğine dair umum ifade eden sarih âyet (En’âm, 6/121) bulunduğu hâlde, “Boğazlarken besmele çekse de çekmese de Müslümanın kestiği helâldir. Çünkü o zikrederse Allah’ın ismininden başkasını zikretmez.” (Ebû Davud, el-Merâsîl maa’l-esânîd, s.197) şeklindeki hâss lafızlı zayıf bir ahad hadîsin hüküm istinbatında delil olarak alınmaması ihtiyat ilkesinin gereğidir. Âyetin umum ifade ettiği için esas alınmaması hâlinde, mezkûr hadîs de sabit değilse, insanların yenilmesi helâl olmayan etlerden yemelerine sebep olunmuş olur. Kaldı ki mezkûr âyetin esas alınması hâlinde, insanların hiçbir ek zorluğa katlanmaları da söz konusu değildir.
Örnek-2: Hadîs kitaplarında, yağmur, nehir ve kaynak suyuyla sulanan toprak mahsullerinin onda bir oranında öşür mükellefiyetine tâbi olduğuna dair, umumi hüküm ifade eden hadîsler mevcuttur. (Buhârî, Zekât, 55) Bu hadîslerde ürünün çeşidi ve miktarı konusunda herhangi bir tahsis söz konusu değildir. Toprak mahsullerinin öşür mükellefiyetine tâbi olduğuna dair âyetler de herhangi bir tahsis olmaksızın umumi hüküm ifade etmektedir. (Bakara, 2/267; En’âm, 6/141)
Ancak, konuyla ilgili bazı hadîs rivayetlerinde ise hem miktara ilişkin sınırlandırma var, hem de bazı ürünlerin öşürden muaf olduğuna dair açıklamalar yer almaktadır. “Beş veskin altındaki ürünlerde sadaka (yükümlülüğü) yoktur.” (Buhârî, Zekât, 4, 32; Müslim, Zekât, 1, 3, 4, 6.) “Yeşilliklerde/sebzelerde sadaka (yükümlülüğü) yoktur.” (Tirmizî, Zekât, 13)
Yukarıdaki örnekte olduğu gibi bu örnekte de umumi hüküm ifade eden hadîslerin dışındaki hadîsler, ihtiyat ilkesi başta olmak üzere birçok gerekçe ile âyetin umumi hükümlerini tahsis edecek düzeyde görülmemiştir. Bundan dolayı da Ebu Hanife’ye göre, az olsun çok olsun toprak mahsullerinin her çeşidinde öşür yükümlülüğü vardır. Bu içtihat, fakirlerin korunması anlayışı yanında, her türlü mal varlığında zekât/sadaka verme bilincinin canlı tutulması gibi maslahatlar boyutuyla da önem arz etmektedir. Hanefî fıkhındaki içtihatların ilgili âyet ve hadîslerden nasıl çıkartıldığı bütün boyutlarıyla dikkate alınmadan, fıkıh kitaplarındaki bazı hükümlerin, hadîs kitaplarında yer alan bir kısım rivayetlerle uygunluğu, gerektiği gibi fark edilemeyebilir.
Ahkâma Dair Bir Hadîs Hakkında Bazı Mülâhazalar
Bilindiği gibi vakıf kurumu öz itibarıyla, Kur’ân-ı Kerim’de bildirilen temel İslâmî değerlere dayanmaktadır. Ancak vakfın fıkhî esasları Hz. Peygamber’in (s.a.v.) Sünnetiyle tespit edilmiştir. Konuyla ilgili sözlü sünnet, Hz. Ömer’in (r.a.) en verimli tasadduk şeklinin nasıl olması gerektiği konusundaki sorusu üzerine Peygamberimiz’in (s.a.v.) yaptığı tavsiyenin anlatıldığı meşhur bir hadîstir.
Hz. Ömer (r.a.) kendisine ganimet payı olarak düşen Semğ mevkiindeki çok değerli bahçeyi görünce etkilenmiş ve bu malını Allah yolunda sadaka olarak vermek istemiş ve heyecanla Peygamberimiz’e (s.a.v.) gelerek malın özelliklerini anlatıp, bunu en verimli şekilde değerlendirme yollarını sormuştu. Peygamberimiz (s.a.v.) ona, bu malın aslını tutup, meyvesini tasadduk etmesi yönünde şu tavsiyede bulundu: “Onun aslını satılamaz, hibe edilemez, miras bırakılamaz şekilde tasadduk et; ancak meyveleri infak edilsin…” (Buhârî, Vesâyâ, 22, 28)
Görülüyor ki Efendimiz (s.a.v.) malın aslını nasıl tutacağını öğretme sadedinde de söz konusu malın ivazlı (bedelli) veya ivazsız özel mülkiyete konu olamayacak bir hukuki statüye kavuşturulması gerektiğini anlattı. İşte hadîs kitaplarında yer alan bu hadîs, İslâm vakıf hukukunun temelini oluşturmaktadır. Vakıf müessesesiyle ilgili olarak vakıf kurma işleminin lüzumu/bağlayıcılığı, mütevellinin hakları, yetkileri ve sorumlulukları, vakıf malların hukuki statüsü gibi konulara dair içtihatlar hep bu hadîs ve Hz. Ömer’in (r.a) söz konusu hadîs gereği yaptığı uygulamasına dayandırılır.
Müçtehit imamlardan bir kısmı, vakıf kurmak için bir kimsenin malını vakfettiğini söylemesini, yani vakıf kurma yönündeki irade beyanını yeterli görmüşlerdir. Söz konusu irade beyanıyla vakıf kurulmuş ve lüzum/bağlayıcılık özelliğini kazanmış olur; vakfedilen mal vâkıfın mülkiyetinden çıkar. İmam Ebû Yusuf ve İmam Şafii’nin içtihatları böyledir. Hanbelilerin çoğunluğu ve bazı Maliki müçtehitlerin içtihatları da böyledir. Müçtehid imamlardan bazıları ise vakfın sadece irade beyanıyla değil, vakfedilen malın mütevelliye teslimiyle lüzum/bağlayıcılık özelliği kazanacağını söylemişlerdir. İmam Muhammed’in içtihadı ile Malikilerin çoğunluğu ve Hanbelilerin bir kısmının içtihatları da böyledir.
İmam Ebû Hanife’nin içtihadı ise vakıf işleminin yargı kararıyla tescil edilince lüzum/bağlayıcılık ifade edeceği yönündedir. Bu içtihada göre vakfedilen mal, yargı kararına kadar vâkıfın mülkiyetindedir. İmam Ebu Hanife’nin öğrencilerinden İmam Züfer’in içtihadı da böyledir.
İşte İslâm âlimlerinden bir kısmı, İmam Ebû Hanife’nin bu içtihadını, mezkûr hadîse aykırı görüp, aykırılığın sebebini ise bu hadîsin ona ulaşmamış olduğunu zannederek izah etmeye çalışmışlardır. Bu âlimler arasında İmam Ebû Yusuf’un da bulunmuş olması, konuyu daha dikkat çekici hâle getirmektedir. İmam Ebû Hanife’nin hadîs ve sünnet anlayışını tenkit edenlere karşı cevap mahiyetinde, Hanefî âlimlerce yazılan eserlerde de bu iddianın kabul edildiğini görüyoruz. (Zahid el-Kevserî, en-Nüket, 41.)
İmam Ebû Hanife’nin tahsil hayatına bakıldığında böylesine önemli bir konudaki hükme medar meşhur bir hadîsten haberdar olmaması çok zayıf bir ihtimaldir. İmam Âzam Ebû Hanife’nin vakıf kurumuyla ilgili içtihatlarını incelememiz sonucu ulaştığımız kanaate göre, İmamın söz konusu içtihatları bu hadîse aykırı olmak bir tarafa, üstelik harfiyen uyum içindedir. Ayrıca bu içtihatlarından İmamın mezkûr hadîsle ilgili bütün rivayetlere vâkıf olduğu da anlaşılmaktadır. Şöyle ki:
Hz. Ömer (r.a.) malını en verimli şekilde nasıl tasadduk etmesi gerektiği konusundaki istişaresi esnasında, Peygamberimiz (s.a.v.) ona, malın aslını tutup, meyvesini tasadduk etmesi yönündeki tavsiyesinde, söz konusu malın ivazlı veya ivazsız temlik işlemlerine ve de mirasa konu olamayacak bir hukuki statüye kavuşturulması gerektiğini anlatmıştı. Ancak bu hukuki statünün nasıl bir işlemle sağlanacağına dair hadîs metninde bir bilgi yer almamaktadır. Konuyla ilgili rivayetlerde, Peygamberimiz’in (s.a.v.) bu tavsiyesinden sonra, Hz. Ömer’in tasadduk ettiği mal/vakıf için bir mütevelli tayin edip, mütevellinin hak, yetki ve sorumluluklarını şahit huzurunda bir belgeye yazarak mütevelliye teslim ettiği bilgileri yer almaktadır. (Abdurrezzak, Musannef, 10/377; Ebû Davud, Feraiz, 13)
Bu bilgilerden, Peygamberimiz tarafından yapılan tavsiyeye uygun bir tasaddukun ancak tüzel kişilikle geçekleşeceği ve de vakıf tüzel kişiliğinin ancak kamu otoritesi tarafından tanınmasıyla sağlanacağı anlaşılmaktadır. Zîrâ Hz. Ömer kamu otoritesi sıfatıyla böyle bir işlem yapmıştı. Bundan dolayı söz konusu hadîsin farklı bir rivayetinde, Hz. Ömer’in (r.a.) konuyla ilgili bu uygulaması onun bir “yargı kararı- kadiyyetü Ömer” (قضية عمر في ثمغ) olarak vasıflandırılıyor. (Beyhaki, es-Sünenü’s-Suğrâ, 5/77). Hz. Ömer (r.a.) vakfın mahiyetini Peygamberimiz’den öğrendiği gibi, vakıf kurabilmek için gerekli işlemleri de Peygamberimiz’den öğrenmişti. Çünkü Hz. Ömer’in daha önceden bu tür işlemlerle ilgili bilgiye sahip olmadığı anlaşılmaktadır. Görülüyor ki İslâm hukuk tarihinde vakfın bağlayıcı bir işlem olabilmesi için İmam Ebû Hanife’nin kâdînın/hâkimin hükmünü şart koşmasının naklî delilleri, Ebu Hanife’ye ulaşmadığı iddia edilen meşhur vakıf hadisinin ta kendisidir ve de Hz. Ömer’in (r.a.) bu hadis gereği yaptığı uygulamalardır.
İmam Âzam Ebû Hanife’nin günümüzden yaklaşık 13 asır öncesinde vakıf kurumunun tüzel kişilik kazanmasını yargı kararına bağlaması, hukuk tarihçilerinin üzerinde durması gereken önemli bir konudur.
Vakfın bağlayıcı/lâzım olabilmesi için İmam Ebû Hanife’nin, vasiyet veya fiilî durumla özel mülkiyetin izalesini şart koşması da yine konuyla ilgili fiilî sünnet ve sahabi tatbikatına dayanmaktadır. Zîrâ gerek Peygamberimiz (s.a.s.) gerekse sahabenin yaptıkları vakıfların hepsini yukarıdaki işlemlere tâbi tutmadıkları bilinmektedir. İmam Ebû Hanife’nin vakıflarla ilgili içtihadî faaliyetlerinde, vakıflara dair bütün rivayetlerin ortak özelliklerini inceden inceye araştırdığı anlaşılmaktadır. Esasen İmam Ebû Hanife’nin vakıfla ilgili içtihatları, onun borçlar ve eşya hukukuna dair içtihatlarıyla sistematik bir bütünlük arz etmektedir.
Bu itibarla konunun farkı uzantıları dikkate alınmadan, vakıfla ilgili ahkâm hadîsinin İmam Ebû Hanife’ye ulaşmadığını söylemek isabetli olmasa gerektir. Bütün bu durumlar dikkate alındığında, onun ulaşamadığı ahkâm hadîslerinin olabileceği yönündeki iddiaların nazarî ihtimallerden öte gitmediği görülecektir. Bundan dolayı özellikle mukayeseli fıkıh çalışmalarında, hadîs kitaplarında yer alan bazı rivayetlere aykırı gibi görülen içtihatlar değerlendirilirken, acele karar verilmemesi ilmî bir zorunluluktur. Esasen her bir alanla ilgili ahkâm hadîsleri arasındaki sistematik bütünlüğü ortaya çıkarabilmek için müçtehit imamların içtihat ilkelerini bütün boyutlarıyla tanımak gerektiği âşikârdır.
Sonuç olarak, İmam Ebû Hanife’nin içtihat sistematiği değerlendirilirken, bu imamın İslâm kültür tarihinde “İmam Âzam” olarak nitelendirildiği ve bunun Müslümanlar arasında geçmişten günümüze genel kabul gördüğü dikkatlerden uzak tutulmamalıdır. İmam Ebû Hanife’nin yetiştiği çevre, İslamî ilimler sahasında almış olduğu eğitim ve sahabenin âsârına vukufiyeti gibi hususlar, onun ilmî donanımının fevkalâde bir seviyede olduğunu göstermektedir. Hadîs ve Sünnet alanında benimsemiş olduğu bazı prensipler, bir fakîh olarak hadîs ilmine vâkıf oluşunu gözler önüne sermektedir. Hadîsleri hüküm istinbatında delil olarak kullanırken, ‘Sahabenin ve Tâbiûn âlimlerinin ittifakını (icmâlarını) mânevî mütevatir olarak kabul etmesi, kısa ve veciz hadîs metinlerini tercih etmesi ve yasaklayıcı hadîs metnini mübahlığa delâlet eden hadîse takdim etmesi’ gibi hadîs ve fıkıh usulüne kazandırmış olduğu ilkeler, kendine mahsus önemli prensipler olarak dikkati çekmektedir. Bununla birlikte ‘vakıf mülkiyetine dair yargı kararını dikkate alması’ ve bu husustaki hadîsleri vakıfta tüzel kişiliğin hâkim kararıyla gerçekleşeceğine dair yorumlaması da onun hadîs ilmindeki yetkinliğine ayrı bir hususiyet kazandırmaktadır.
*Atatürk Üniv. İlâhiyat Fak. Öğrtm. Üyesi
bgozubenli@yeniumit.com.tr
Hadîs Kaynakları Dışındaki Seçme Kaynaklar
1. Fahruddin Pezdevi, Kenzu’l-Vusul (Keşfu’l-Esrar Şerhi ile birlikte), İstanbu-1307.
2. Şemsuleimme es-Serahsi, Usulu’l-Fıkh, Beyrut-(t.y.).
3. Şemsuleimme es-Serahsi, el-Mebsut, Kahire-1324.
4. Aynî, Bedreddin, Umdetü’l-Kârî, İstanbul- (t.y.).
5. Hamidullah, Muhammad, el-Vesaiku’s-Siyasiyye, Beyrut-1985.
6. Fethullah Gülen, Sonsuz Nur, İstanbul-1994.
7. Şeybani (İmam Muhammed), Kitabu’l-Asl, Beyrut-1990.
8. Zahid el-Kevseri, en-Nüketu’t-Tarife, Kahire-1365.
9. İsmail Hakkı Ünal, İmam Ebû Hanife’nin Hadîs Anlayışı ve Hanefi Mezhebinin Hadîs Metodu, Ankara-1994.
10. Metin Yiğit, Ebû Hanife’nin Usul Anlayışında Sünnet, İstanbul-2009.
11. Ahmet Akgündüz, İslâm Hukukunda ve Osmanlı Tatbikatında Vakıf Müessesesi, Ankara-1988
.
www.haznevi.net › Tasavvuf Araştırmaları
16 Mar 2016 - Yirmi Yedinci Söz İçtihad Risalesi Beş altı sene mukaddem, Arabî bir ... bir kadın sadece b
.
Yirmi Yedinci Söz İçtihad Risalesi
Beş altı sene mukaddem, Arabî bir risalede içtihada dair yazdığım bir mesele, iki kardeşimin arzularıyla, o meseleye dair haddinden tecavüz edenin haddini bildirmek için, şu Söz, o mesele-i içtihadiyeye dair yazıldı.
“Eğer o meseleyi Peygambere ve mü’minlerden ihtisas ve salâhiyet sahibi kimselere havale etselerdi, elbette o kimselerden hüküm çıkarmaya ehliyetli olanlar işin doğrusunu bilirlerdi.” Nisâ Sûresi, 4:83.
İÇTİHAD kapısı açıktır. Fakat şu zamanda oraya girmeye Altı Mâni vardır.
(İçtihad tartışmaları ve içtihad kapısının yeniden açılması ve ihya edilmesi çabaları yeni yapılan ve yapılacak olan modernist ve reformist yorumlara İslami bir kisve bulabilmek ve bir meşruluk verebilmek çabasıdır. Onun için haddinden tecavüz edene haddini bildirmek için bu mesele yazılmıştır ibaresi kullanılmıştır.)
BİRİNCİSİ
Nasıl ki kışta, fırtınaların şiddetli olduğu bir vakitte, dar delikler dahi seddedilir; yeni kapıları açmak, hiç bir cihetle kâr-ı akıl değil. Hem nasıl ki büyük bir selin hücumunda, tamir için duvarlarda delikler açmak, gark olmaya vesiledir. Öyle de, şu münkerat zamanında ve âdât-ı ecânibin istilâsı ânında ve bid’aların kesreti vaktinde ve dalâletin tahribatı hengâmında, içtihad namıyla, kasr-ı İslâmiyetten yeni kapılar açıp, duvarlarından muharriplerin girmesine vesile olacak delikler açmak, İslâmiyete cinayettir.
(Yaşanılan zaman ve toplumun içinde bulunduğu durum atılacak adımları etkileyen ve belirleyen önemli unsurlardan birisidir. Hak söz ile batılın murad edildiği zamanlarda doğru bir hükmün hangi ortamda ve şartlarda hak olduğunun da açıklanması gerekir. Bir tohumu kış zamanında ekmeye çalışmak nasıl onun boşa gitmesine sebep verecekse, uygun toplumsal ortam yoksa tutmayacak ya da yanlış yöne çekilecek projeleri ve fikirleri ortaya atmak da savunulan davaya öyle zarar verecektir.
Bir toplum düşünün ki ,
-kötülükler yani münkerat onda yaygınlaşmış,
-kendi kültür havzasından olmayan yabancılara ait adetler o toplumu istila etmiş,
-yabancı hayranlığı ve onların yaşam tarzı ve alışkanlıkları insanları etkilemiş,
-dinin yasakladığı dinin ruhuna aykırı bidatlar çoğalmış,
-batıl din ve itikatlar, İslam dışı felsefi fikir ekolleri ve oryantalistlerin eserleri revaç bulmuş, rönesans aydınlarının fikirleri dimağları tesirine almış, ruhlarda büyük tahribatlara sebep vermiş,
böylesi bir durumda içtihad kapısını açmak ve gelin dini emir ve yasakları yeniden yorumlayalım, dinimizi daha iyi anlamaya çalışalım demek, İslam’ı yıkmaya çalışanlara koz vermek demektir. Çünkü münkeratın, bidatların, ecnebi yaşam tarzının, batıl fikirlerin insanların ruhlarını etkilediği bir yerde, içtihad yapacaklar bu akımların tesiri altında kaldığından, bunların çabası dini mevcut çağa uydurup, tahrip etmek olacaktır.
Üzerimize büyük bir sel geldiğinde, mevcut delikleri de kapamak gerekirken suyun içeri girip bizi mahvedeceği yeni deliklerin açılmasına imkan sağlamak kendi kendini öldürmek demektir. Fırtınalı havalarda tüm pencereleri kapamak gerekirken kapıları açmak akıl karı değildir. Topluma hakim olan ruh hali fırtınalı bir hava gibi tahrip edici ve sel gibi kasıp kavurucu olursa, o toplumda içtihad yapılamaz.)
İKİNCİSİ
Dinin zaruriyâtı ki, içtihad onlara giremez; çünkü kat’î ve muayyendirler. Hem o zaruriyat, kut ve gıda hükmündedirler. Şu zamanda terke uğruyorlar ve tezelzüldedirler. Ve bütün himmet ve gayreti, onların ikamesine ve ihyâsına sarf etmek lâzım gelirken, İslâmiyetin nazariyat kısmında ve selefin içtihadât-ı sâfiyâne ve hâlisânesiyle, bütün zamanların hâcâtına dar gelmeyen efkârları olduğu halde, onları bırakıp, heveskârâne yeni içtihadlar yapmak, bid’akârâne bir hıyanettir.
(Dinin zaruriyat denilen kısmı yani kesin ve açık olan emir ve yasakları ki muhkem ayetlere dayanırlar, net ve belirlidirler. Üzerlerinde herhangi bir ihtilaf yoktur. Bunlar içtihad konusu olamazlar. Bunlar mümin için yaşamsal gıdalar hükmündedirler. Bunlardan vazgeçilmesi düşünülemez. Su gibi ve diğer alınması gereken gıdalar gibi alınmadıklarında manevi hastalıklara ve hatta manevi ölüme sebep verirler. Bunların yani farzların ve diğer yükümlüklerin terk edildiği ve önemsenmediği ve hatta değersiz addedildiği bir zamanda bütün gayret bunların yeniden ihyasına verilmelidir.
Ayrıca içtihad dinde örtülü olan hakikatları ortaya çıkarmak için gösterilen bir çabadır. İslamiyetin görüş bildirilecek nazariyat kısmında selef alimlerinin görüşleri önümüzde durmaktadır. Bu alimlerin yaptıkları içtihadlar saf ve halis niyetlerle yapılmış olup, bütün zamanların ihtiyaçlarını gidermeye dar gelmeyen bir yapıdadırlar. Bunların içtihadlarından yapılacak çıkarımlarla günümüz meselelerine çözümler bulmak varken, heva ve hevesleri meşrulaştıracak, onlara İslami elbiseler giydirecek ve bidatları, gayri meşru ve İslamiyetin ruhuna aykırı ecnebi adetlerini İslamileştirecek içtihadlara kapı açmak en büyük hiyanettir.
Asıl gayret dini hayatın ihyasına verilmelidir. Öncelik olarak insanların İslam dinini yaşamaya yeniden dönmeleri, farzları yaşayıp, haramlardan kaçan bir takva seviyesine gelmeleri gerekmektedir. İslami hakikatların layık oldukları yüce seviyeye toplum nezdinde çıkmaları sağlanmalıdır. Tüm gayret bu yöne doğru olmalıdır. Binanın temelleri çatlamışken, bunları tamir edip güçlendirmek yerine yeni bir kat daha çıkmaya çalışmak tüm yapının çökmesine zemin hazırlamak demektir.
Çünkü içtihad yapmak isteyenler dinin değişmeyen kısımlarına da el atmak istemekte ve haramları mübah hale getirip, yaşam tarzını tamamen batıya uydurmanın yollarını aramaktadırlar. Modernistlerin düşüncelerinde öne çıkan belli başlı maddeler vardır. Bunlar; Kuran merkezlilik, hadislere şüpheyle bakma, mezhep karşıtlığı, içtihat vurgusu, Kurani ilimlerin yetersizliğinin ifade edilmesi, yeni bir tefsir usulünün gerekliliği fikri, sebeb- i nüzule itibar göstermemek, konulu tefsiri önceleme, lafızdan ziyade manaya önem verme ve aşırı pozitivist yaklaşımdır.
Modernist ya da ıslahatçı yahut reformist düşünürleri aynı kategoride ele alacak olursak mucizeye bakışlarında da farklılık görülecektir. Batının aşırı rasyonel yaklaşımından hareketle mucizeleri ya reddetmişler ya da rasyonel izahlarla tabiatla uyuştuğunu ortaya koymaya çalışmışlardır. Akla uygun görmedikleri ayetleri metaforik ve sembolik bir şekilde açıklamışlardır, Kuran kıssalarının tarihsel gerçekliği tartışılmış, Kuran’da tarihsel yorumun benimsenmesi gerektiği vurgulanmıştır. Naslar o tarihin koşullarına göre yorumlanınca modern fikriyatın Kuran yorumlarına etki etmesi daha kolay olmuştur, yeni zaman, yeni koşullar yeni yaklaşımı gerektirmiştir.
İşte böylesi bir alt yapısı olan modernist İslamcıların ve laik modernistlerin içtihad söylemleri heva ve heves kapılarının açılması ve dinin zamana uydurulması çabasıdır.)
ÜÇÜNCÜSÜ
Nasıl ki, çarşıda, mevsimlere göre birer metâ mergub oluyor, vakit be vakit birer mal revaç buluyor. Öyle de, âlem meşherinde, içtimaiyât-ı insaniye ve medeniyet-i beşeriye çarşısında, her asırda birer metâ mergub olup revaç buluyor. Sûkunda, yani çarşısında teşhir ediliyor, rağbetler ona celb oluyor, nazarlar ona teveccüh ediyor, fikirler ona müncezib oluyor. Meselâ, şu zamanda siyaset metâı ve hayat-ı dünyeviyenin temini ve felsefenin revaçları gibi.
Ve Selef-i Salihîn asrında ve o zamanın çarşısında en mergub metâ, Hâlık-ı Semâvât ve Arzın marziyatlarını ve bizden arzularını, kelâmından istinbat etmek ve nur-u Nübüvvet ve Kur’ân ile, kapatılmayacak derecede açılan ahiret âlemindeki saadet-i ebediyeyi kazandırmak vesâilini elde etmek idi.
İşte, o zamanda zihinler, kalpler, ruhlar, bütün kuvvetleriyle Yerler ve Gökler Rabbinin marziyâtını anlamaya müteveccih olduğundan, içtimaiyât-ı beşeriyenin sohbetleri, muhavereleri, vukuatları, ahvalleri ona bakıyordu. Ona göre cereyan ettiğinden, her kimin güzelce bir istidadı bulunsa, onun kalbi ve fıtratı, şuursuz olarak her şeyden bir ders-i marifet alır, o zamanda cereyan eden ahval ve vukuat ve muhaverattan taallüm ediyordu. Güya her bir şey ona bir muallim hükmüne geçip, onun fıtrat ve istidadına, içtihada bir istidad-ı ihzarî telkin ediyordu. Hattâ o derece şu fıtrî ders tenvir ediyordu ki, yakîn idi ki kisbsiz içtihada kabiliyeti ola, ateşsiz nurlana… İşte, şu tarzda fıtrî bir ders alan bir müstaid, içtihada çalışmaya başladığı vakit, kibrit hükmüne geçen istidadı, nûrun alâ nûr sırrına mazhar olur, çabuk ve az zamanda müçtehid olurdu.
Amma şu zamanda, medeniyet-i Avrupa’nın tahakkümüyle, felsefe-i tabiiyenin tasallutuyla, şerâit-i hayat-ı dünyeviyenin ağırlaşmasıyla efkâr ve kulûb dağılmış, himmet ve inâyet inkısam etmiştir. Zihinler mâneviyâta karşı yabanîleşmiştir. İşte bunun içindir ki, şu zamanda birisi, dört yaşında Kur’ân’ı hıfz edip âlimlerle mübahase eden Süfyan ibni Uyeyne olan bir müçtehidin zekâsında bulunsa, Süfyan’ın içtihadı kazandığı zamana nisbeten, on defa daha fazla zamana muhtaçtır. Süfyan on senede içtihadı tahsil etmişse, şu adam yüz seneye muhtaçtır ki tahsil edebilsin.
Çünkü, Süfyan’ın iptidâ-yı tahsil-i fıtrîsi, sinn-i temyiz zamanından başlar. Yavaş yavaş istidad müheyyâ olur, nurlanır, her şeyden ders alır, kibrit hükmüne geçer. Amma onun naziri, şu zamanda, çünkü zihni felsefede boğulmuş, aklı siyasete dalmış, kalbi hayat-ı dünyeviyede sersem olmuş, istidadı içtihaddan uzaklaşmış. Elbette fünun-u hazırada tevağğulü derecesinde, istidadı içtihad-ı şer’î kabiliyetinden uzaklaşmış; ve ulûm-u arziyede tefennünü derecesinde, içtihadın kabulünden geri kalmıştır. Onun için, “Ben de onun gibi zekîyim, niçin ona yetişemiyorum?” diyemez ve demeye hakkı yoktur ve yetişemez.
(Her asrın ve zaman diliminin kendine özel şartları vardır. O asra, o döneme ait öne çıkan değerler ve herkesi etkisi altına alan yönelimler, akımlar bulunur. Buna o toplumun hakim olan anlayışı denilmektedir. Bu toplumsal kabuller ve hakim olan genel eğilimler toplum fertlerini ve aileleri ve insanların yetişme tarzlarını ve genel eğilimlerini etkiler.
Reform ve Rönesans’ın etkilerinden önce Avrupa’da etkili olan kilise ve onun anlayışı idi. Batıl bir din olan hristiyanlığın yanlışlarına isyan olarak doğan dinde reform hareketleri ve beraberinde gelişen sanat, bilim, tarih, felsefe vb. alanlardaki Rönesans akımı hayatın merkezine insanı oturttu. Daha önce kilise ve hristiyanlık merkezde iken, artık bilim ve insan merkeze oturtuldu. Din ve metafizik dışlandı. Önemsizleştirildi. Eski konumunu kaybetti.
İnsan ve onun dini metinlerden bağımsız özgürce yaşama, hayatı yorumlama, felsefe yapma, bilim inşa etme, dünyayı keşfetme ve yorumlama arzusu merkeze oturtuldu. Avrupa hristiyanlığı yeniden yorumladı, kilisenin etkisini minimize hale getirdi, dogmalarından kurtulunca süreç içerisinde büyük ilerlemeler elde etti. Elbette ki bu bir anda olmadı. Fakat zincirlerinden kurtulan bu güç her geçen gün biraz daha büyüdü. Avrupa sömürgeciliğin de sağladığı ucuz iş gücü ve hammadde temini ile dünyayı sömüren süper güç haline geldi.
İslam dünyası geri kalmışlığın verdiği eziklikle bir kurtuluş çaresi arıyordu. Batı karşısındaki kompleks onları taklit etmeyi doğurdu. Önce askeri alanda batı tarzı reformlar yapıldı. Daha sonra oradan gelen her şey el üzerinde tutulmaya, onların fikirleri, edebi eserleri, yaşam tarzları, dünyayı ve eşyayı yorumlayışları, felsefi akımları kabul görmeye, taraftar bulmaya başladı.
Bu zamanda revaçta olan siyaset ve siyasi akımlar , dünyaya yani medeniyetin getirdikleri şeylere, yapılan yeni icadlara, teknolojiye, sefahata duyulan meyil ve felsefi akımlara, batıdan gelen yeni fikir ve düşüncelere duyulan ilgidir. Önce batı adetleri, sonra kapitalist yaşam şekli, sonra modern hayat tarzı ve şimdilerde post modern yaşam ve hatta daha ilerisi konuşulmakta ve batıdan bunlar ithal edilmektedir.
Böylesi bir toplumsal yapı içerisinde yetişen bireylerin sağlıklı bir şekilde İslami metinleri yorumları beklenemez. Çağdaş yaşam tarzı ve fikir akımlarının etkisi o kadar büyüktür ki İslami camianın büyük çoğunluğunu da etkisi altına almıştır. İçtihad yapacak bir zihin bunlardan kurtulmuş olmalıdır. Bu gün için bu mümkün görünmediğine göre yapılması gereken içtihad faaliyetlerini ertelemek ve içtihadın yapılabileceği sağlıklı zihnin doğacağı İslami bir toplumu inşa etmek için gayret etmektir.
Bugün Süleymaniye medresesinde on binlerce yazma eser orada dururken, tercüme edilmeyi beklerken, ilahiyat camiasının çoğu oryantalistlerin eserlerini okumakta, oryantalistlerin bakış açıları ile İslamı yorumlamaya çalışmaktadırlar. İleri derece de osmanlıca, farsça ve klasik arapça öğrenmek yerine ingilizce ve ileri derece de olmayan bir arapça ile yetinilmektedir. Kendi medeniyet havzalarına yabancılaşmış bu insanlar içtihad yapacağız iddiası ile ortalarda gezmektedirler. Batı felsefesine, oryantalist yaklaşımlara, siyasi akımlara ve dünyaya karşı duyulan ilgi , nefsin tezkiye edilememiş olması, içinde bulunulan kompleksli ve kendi geçmişine karşı güvensiz yapı onları içtihad yapmaya ehliyetsiz hale getirmiştir. Niyetler saf ve temiz, amaç sadece rızay-ı ilahiyi elde etmek olmaktan çıkmıştır. Ne yazıktır ki bu hale müptela olanlar bu durumda olduklarından gafil bir haldedirler. Kendilerinin selefi salihinin saf, temiz, ihlaslı ve sadece rızay-ı ilahiye ve ahirete dönük kalpleri gibi bir kalbe sahip olmak zorunda olduklarından gafildirler. )
DÖRDÜNCÜSÜ
Nasıl ki, bir cisimde, neşvünemâ için tevessü meyli bulunur. O meyl-i tevessü ise—çünkü dahildendir—vücut ve cisim için bir tekemmüldür. Fakat, eğer hariçte tevsi için bir meyil ise, o vücudun cildini yırtmaktır, tahrip etmektir, tevsi değildir. Öyle de, İslâmiyetin dairesine Selef-i Salihîn gibi takvâ-yı kâmile kapısıyla ve zaruriyât-ı diniyenin imtisali tarikiyle dahil olanlarda meylü’t-tevessü ve irade-i içtihad bulunsa, o kemâldir ve tekemmüldür. Yoksa, zaruriyâtı terk eden ve hayat-ı dünyeviyeyi hayat-ı uhreviyeye tercih eden ve felsefe-i maddiye ile âlûde olanlardan olan o meylü’t-tevsi ve irade-i içtihad, vücud-u İslâmiyeyi tahrip ve boynundaki şer’î zincirini çıkarmaya vesiledir.
( Eşyada asıl olan büyümek, gelişmek ve genişlemek yönündedir. Özellikle canlı varlıklar da bu çok daha açık bir şekilde görülür. Bu büyüme, yayılma ve genişleme meyli onun tekamül etme arzusundandır. Doğal bir süreçtir. Fakat ona dışarıdan doğal olmayan bir şekilde müdahale edilse ve normal olmayan bir şekilde ve olağan dışı bir süreçle büyüme ve genişleme sağlanmaya çalışılsa bu o şey için bir tahriptir. Bir ağaç fidanı toprağa ekilir, sulanır ve mevsimlerin geçmesi ile o yavaş yavaş büyür, gövdesi ve dalları kalınlaşır. Ama siz mevsimlerin geçmesini beklemeden, bulduğunuz ağaç parçalarını onun gövdesini yarıp içine koymaya ve onları ona yapıştırmaya çalışsanız bu tahriptir. Büyüme değildir.Aynen bunun gibi içtihad yapmak iddiası ile ortaya çıkanlar selefi salihin zatlar gibi takvalı ve dinin emirlerine tabi ve bu konuda çok hassas olsalar, onların bu arzusu bir terakki ve faydalı bir iş olarak değerlendirilebilir. Ama dini emirleri yerine getirmeyen ve bu konularda tembellik içinde olan ve meyilleri dünya olan, dünya hayatını ahirete tercih etmiş bir şekilde yaşayan ve İslam dışı felsefi akımların, oryantalistlerin etkisi altında kalan bu kişilerin içtihad yapmaları terakki değil tahrip olacaktır. Bu kişilerin iç dünyaları problemlidir. Kalplerinde maraz vardır. )
BEŞİNCİSİ
Üç nokta-i nazar, şu zamanın içtihadâtını arziye yapar, semâvîlikten çıkarıyor. Halbuki, şeriat semâviyedir; ve içtihadât-ı şer’iye dahi, onun ahkâm-ı mesturesini izhar ettiğinden, semâviyedirler.
Birincisi: Bir hükmün hikmeti ayrıdır, illeti ayrıdır. Hikmet ve maslahat ise, tercihe sebeptir; icaba, icada medar değildir. İllet ise, vücuduna medardır. Meselâ seferde namaz kasredilir, iki rekât kılınır. Şu ruhsat-ı şer’iyenin illeti seferdir, hikmeti ise meşakkattir. Sefer bulunsa, meşakkat hiç olmasa da namaz kasredilir. Çünkü illet var. Fakat sefer bulunmasa, yüz meşakkat bulunsa, namazın kasredilmesine illet olamaz. İşte, şu hakikatin aksine olarak, şu zamanın nazarı ise, maslahat ve hikmeti illet yerine ikame edip ona göre hükmediyor. Elbette böyle içtihad arziyedir, semâvî değildir.
( Hikmet diye yapılan açıklamaları illet olarak görüp, bunların üzerinden hareket edip İslami emirleri geçersiz ve zamanı geçmiş gibi gösterme eğilim maalesef görülmektedir. Mesela niye bir erkek dört kadınla evleniyor ama bir kadın sadece bir erkekle evlenebiliyor hikmeti nedir dendiğinde, hikmet olarak neslin karışmaması, çocuğun babasının anlaşılması içindir dendiğinde artık tıp gelişti , çocuğun kimden olduğunu tıp tespit edebiliyor denmektedir. Oysa neslin karışmaması kadının birden fazla erkekle evlenememesi yasağının hikmetlerinden sadece birisidir. Tek hikmet değildir. Pek çok hikmetten birisidir. Kadın ve erkeğin yapıları birbirinden farklıdır. Asıl hikmet bunun fıtrata aykırı oluşudur. İlleti ise Rabbimizin böyle buyurmasıdır. Biz hikmetlerini ister tespit edelim ister etmeyelim ya da hikmet dediğimiz şeyler bir zaman sonra hikmet olmaktan çıksın illet değişmediği için hüküm değişmez.
İçki haramdır, hikmeti akıl melekesini iptal etmesidir, ben bir şişe içiyorum ama hala aklım başında, bundan dolayı bana haram değildir, denilebiliyor. Oysa illet sarhoşluk verecek özelliği taşıyan içecek olmaktır. Kişinin akli melekesini alsın ya da almasın hüküm değişmez. Çünkü alkollü içkiler sarhoş edici özellik taşırlar. Kişinin dirençli olması illeti değiştirmez. Ayrıca zararı sadece bedene ve akla değil nefis ve ruhadır. )
İkincisi: Şu zamanın nazarı, evvelâ ve bizzat saadet-i dünyeviyeye bakıyor ve ahkâmları ona tevcih ediyor. Halbuki, şeriatın nazarı ise, evvelâ ve bizzat saadet-i uhreviyeye bakar; ikinci derecede, âhirete vesile olmak dolayısıyla, dünyanın saadetine nazar eder. Demek, şu zamanın nazarı, ruh-u şeriattan yabanîdir. Öyle ise şeriat namına içtihad edemez.
Üçüncüsü: اِنَّ الضَّرُورَاتِ تُبِيحُ الْمَحْظُورَاتِ ( el-Aclûnî, Keşfu’l-Hafâ 2:35.) kaidesi, yani, “Zaruret haramı helâl derecesine getirir.” İşte, şu kaide ise, küllî değil. Zaruret, eğer haram yoluyla olmamışsa, haramı helâl etmeye sebebiyet verir. Yoksa, su-i ihtiyarıyla, gayr-ı meşru sebeplerle zaruret olmuşsa, haramı helâl edemez, ruhsatlı ahkâmlara medar olamaz, özür teşkil edemez. Meselâ, bir adam, su-i ihtiyarıyla, haram bir tarzda kendini sarhoş etse, tasarrufâtı, ulema-i şeriatçe aleyhinde câridir, mazur sayılmaz. Tatlik etse, talâkı vaki olur. Bir cinayet etse, ceza görür. Fakat su-i ihtiyarıyla olmazsa talâk vaki olmaz, ceza da görmez. Hem meselâ, bir İçki müptelâsı, zaruret derecesinde müptelâ olsa da diyemez ki, “Zarurettir, bana helâldir.”
İşte, şu zamanda zaruret derecesine geçen ve insanları müptelâ eden, bir beliyye-i âmme suretine giren çok umurlar vardır ki, su-i ihtiyardan, gayr-ı meşru meyillerden ve haram muamelelerden tevellüt ettiklerinden, ruhsatlı ahkâmlara medar olup haramı helâl etmeye medar olamazlar. Halbuki, şu zamanın ehl-i içtihadı, o zaruratı ahkâm-ı şer’iyeye medar yaptıklarından, içtihadları arziyedir, hevesîdir, felsefîdir; semâvî olamaz, şer’î değil. Halbuki, semâvât ve arzın Hâlıkının ahkâm-ı İlâhiyesinde tasarruf ve ibâdının ibâdâtına müdahale o Hâlıkın izn-i mânevîsi olmazsa, o tasarruf, o müdahale merduddur.
(Yüksel tahsil yapmak mecburidir, onun için kız öğrenciler başlarını açarak okuyabilirler ya da bir kısım makam ve mevkileri elde etmek için namazları terk edebilirsiniz. Çünkü bu zarurettir ve zaruretler haramları helalleştirir denilebilmektedir. Bu devirde ekonomik olarak güçlü olmak zorundasınız, onun için işletmenize faizli kredi alabilirsiniz ya da piyasa zorunluluğu var daha çok kazanmak zorundasınız ve bundan dolayı karınızdan feragat edip işçilerinize asgari ücretten daha yüksek ücret veremezsiniz denilebilmektedir. )
Meselâ, bazı gafiller, hutbe gibi bazı şeâir-i İslâmiyeyi Arabîden çıkarıp her milletin lisanıyla söylemeyi iki sebep için istihsan ediyorlar.
Birincisi: “Tâ siyaset-i hazıra avâm-ı Müslimîne de o suretle tefhim edilsin.” Halbuki, siyaset-i hazıra, o kadar çok yalan ve hile ve şeytanet içine girmiş ki,vesvese-i şeyâtîn hükmüne geçmiştir. Halbuki, minber vahy-i İlâhînin tebliğ makamı olduğundan, o vesvese-i siyasiyenin hakkı yoktur ki o makam-ı âliye çıkabilsin.
İkinci sebep: “Hutbe, bazı suver-i Kur’âniyenin nasihatleri anlaşılmak içindir.” Evet, eğer millet-i İslâm, İslâmiyetin zaruriyâtı ve müsellemâtı ve malûm olan ahkâmını, ekseriyet itibarıyla imtisal edip yerine getirseydi, o vakit nazariyât-ı şer’iye ve mesâil-i dakika ve nesâyih-i hafiyeyi anlamak için, bildiği lisanla hutbe okunması ve suver-i Kur’âniyenin—eğer mümkün olsaydı—tercümesi belki müstahsen olurdu. Fakat namaz, zekât, orucun vücubu ve katl, zina ve şarabın haramiyeti gibi malûm olan ahkâm-ı kat’iye-i İslâmiye mühmel kalıyor. Avâm-ı nâs, onların vücubunu ve haramiyetini ders almaya muhtaç değiller. Belki, teşvik ve ihtar ile o ahkâm-ı kudsiyeyi hatırlatıp, İslâmiyet damarını ve iman hissini tahrik etmekle, imtisallerine teşvik ve tezkire ve ihtara muhtaçtırlar. Halbuki, bir âmi, ne kadar cahil dahi olsa, Kur’ân’dan ve hutbe-i Arabiyeden şu meâl-i icmâliyeyi anlar ki, “Herkese ve bana malûm olan imanın rükünlerini ve İslâmiyetin umdelerini, hatip ve hafız ihtar ediyor ve ders veriyor, okuyor” der, kalbinde onlara karşı bir iştiyak hasıl olur. Acaba kâinatta hangi tabirat var ki, Arş-ı Âzamdan gelen Kur’ân-ı Hakîmin i’cazkârâne, müfehhimâne ihtarlarına, tezkirlerine, teşviklerine mukabil gelebilsin?
( Osmanlı döneminde cuma hutbelerinin tamamı arapça olarak okunmaktaydı. Hutbe namaz gibi olduğundan ve namazın dili arapça olduğundan hutbede arapça okunurdu. O dönemde tecdidi, dinde yeni içtihadları ve reformu savunanlar hutbenin arapça değilde her milletin lisanına göre okunması gerektiğini ileri sürmeye başladılar. Sebep olarak da insanlar bir şey anlamıyorlar oysa şu zamanda müslümanların hepsinin toplandığı cuma namazı gibi bir anı boş geçirmek olmaz. İnsanları siyasi olarak şuurlandırmak ve kimi Kuran surelerinin anlamlarını öğretip onları bilinçlendirmek gerekir demekteydiler.
Bediüzzaman bu değişim arzusuna karşı çıkmakta ve siyasilerin beyanlarında yalana ve çarpıtmaya çok rastlandığını ve böylesi bir ortamda cuma hutbelerinde siyasi mesele ve görüşler serdedilmeye başlanırsa hakla batılın, yalan ile doğrunun bu yüce makamda birbirine hepten karışacağını ve bunun dini mercilere olan güveni sarsacağını dile getirmektedir. İkinci eleştirisi ise insanlar dini emirlere tam anlamıyla sarılmış ve yasak olanlardan uzaklaşmış olsalar, onlara Kuran’ın hikmetlerinden bahsedebilirsiniz ama bugün insanlar farzlara uyma ve haramları terk etme konusunda uyarılmaya muhtaçtırlar ve zaten genel olarak İslam’ın şartlarını, farz ve haramları bilmektedirler, demektedir.
Burada dini millileştirme ve dönüştürme projesinin ve bunun için içtihad müessesesini kullanarak yapılmak istenilen tahribatın ayak sesleri duyulmaktadır. Cumhuriyetin 1924 -1946 yılları arasında uyguladığı din politikalarının ilk adımları görülmektedir. Hutbelerin ana dilde okunması, ezanın türkçeleştirilmesi, türkçe Kuran ve türkçe ibadet , dilin arapça ve farsça kelimelerden temizlenmesi ve öz türkçeye dönülmesi, harf inkilabı, Buhari türkçe tercümesi , türkçe Kuran meali projesi ve Kuran tefsiri çalışmaları hep bir projenin birlikte düşünülmesi gereken parçalarıdır. Dinde içtihad yapmak isteyenlerin aslında yapacakları tahrifatı içtihad gibi bir İslami kavramın altına saklamaya çalıştıkları görülmektedir. Orjinal metinleri ile bağı koparılmış bir dini yaşam biçimi oluşturulmaya çalışılmıştır. )
ALTINCISI
Selef-i Salihînin müctehidîn-i izâmı, asr-ı nur ve asr-ı hakikat olan asr-ı Sahâbeye yakın olduklarından, sâfi bir nur alıp hâlis bir içtihad edebilirler. Şu zamanın ehl-i içtihadı ise, o kadar perdeler arkasında ve uzak bir mesafede hakikat kitabına bakar ki, en vâzıh bir harfini de zorla görebilirler.
Eğer desen: Sahâbeler de insandırlar; hatadan, hilâftan hâli olmazlar. Halbuki, içtihadâtın ve ahkâm-ı şeriatin medarı, Sahâbelerin adaleti ve sıdkıdır ki, hattâ ümmet “Sahâbeler umumen âdildirler, doğru söylerler” 1 diye ittifak etmişler.
Haşiye-1 İ’câza dair olan Yirmi Beşinci Söz, Kur’ân’ın hakikî tercümesi mümkün olmadığını göstermiştir.Dipnot-1 İbni Hibbân, es-Sahîh 10:477; el-Heysemî, Mecmeu’z-Zevâid 1:153; İbni Hacer, Fethu’l-Bârî 2:181, 6:499.
Elcevap: Evet, Sahâbeler ekseriyet-i mutlaka itibarıyla hakka âşık, sıdka müştak, adalete hâhişgerdirler. Çünkü yalanın ve kizbin çirkinliği, bütün çirkinliğiyle ve sıdkın ve doğruluğun güzelliği, bütün güzelliğiyle o asırda öyle bir tarzda gösterilmiş ki, ortalarındaki mesafe, Arştan ferşe kadar açılmış, esfel-i sâfilîndeki Müseylime-i Kezzab’ın derekesinden, âlâ-yı illiyyînde olan Hazret-i Peygamber aleyhissalâtü vesselâmın derece-i sıdkı kadar bir ayrılık görülmüştür.
Evet, Müseylime’yi esfel-i sâfilîne düşüren kizb olduğu gibi, Muhammedü’l-Emin aleyhissalâtü vesselâmı âlâ-yı illiyyîne çıkaran sıdktır ve doğruluktur. İşte, hissiyât-ı ulviyeyi taşıyan ve mehâsin-i ahlâkiyeye perestiş eden ve şems-i Nübüvvetin ziya-yı sohbetiyle nurlanan Sahâbeler, o derece çirkin ve sukuta sebep ve Müseylime’nin maskara-âlûd muzahrafat dükkânındaki kizbe, ihtiyarıyla ellerini uzatmamak; ve küfürden çekindikleri gibi, küfrün arkadaşı olan kizbden çekinmeleri; ve o derece güzel ve medar-ı fahr ve mübahat ve mirac-ı suud ve terakki ve Fahr-i Risaletin hazine-i âliyesinden en revaçlı bulunan ve şâşaa-i cemâliyle içtimaât-ı insaniyeyi nurlandıran sıdka ve doğruluğa ve hakka—ve bilhassa ahkâm-ı şer’iye rivâyetinde ve tebliğinde—elbette ellerinden geldiği kadar talip ve muvafık ve âşık olmaları kat’îdir, zarurîdir, şüphesizdir.
Halbuki, şu zamanda, kizb ve sıdkın ortasındaki mesafe o kadar kısalmış ki, adeta omuz omuza vermişler. Sıdktan yalana geçmek, pek kolay gidiliyor. Hattâ, siyaset propagandası vasıtasıyla yalancılık, doğruluğa tercih ediliyor. İşte, en çirkin şey, en güzel şeylerle beraber bir dükkânda, bir fiyatla satılsa, elbette pek âli olan ve hakikat cevherine giden sıdk ve hak pırlantası, o dükkâncının marifetine ve sözüne itimad edip körü körüne alınmaz.
( Bu zamanın insanları için yalan söylemek sıradan bir şey halini almıştır. Sıdk ile kizb arasındaki mesafe adeta sıfırlanma noktasına gelmiştir. Hatta dünya sevgisi öylesine güçlüdür ki siyasiler hedeflerine varmak için her yolu meşru görmekte ve yalanı hiç çekinmeden söyleyebilmektedirler. Toplum bunları görmekte ve bunlardan etkilenmektedir. Yalan sıradanlaşmakta ve sanki doğru ile aynı seviyeye gelmektedir. Oysa sahabe asrında bu asla böyle değildi. Selef-i salihin müçtehidleri sahabe dönemine yakın oldukları için görüşleri pak ve hakikata daha açık idi. Bu zamanın toplumu bozuk olduğu için içtihad edeceklerin hakikata bakışları da perdelidir. Toplumsal yapı ve toplumda görülen manevi hastalıklar ve sorunlar bu toplumun çocukları oldukları için onları da ekseriyet olarak etkisi altına almıştır. İnsan yaşadığı coğrafyanın, yetiştiği ailenin, aldığı eğitimin, toplumun ona yüklediği değerlerin, ona miras kalan tarih anlayışının etkisi altındadır. Bunlar hakikat önündeki perdelerdir. Bunlardan başka en önemli perde de kişinin kendi nefsidir. İçtihad edecek kişinin bunlardan arınması gerekir ki muradı ilahiyi bulabilsin. )
Hâtime
ASIRLARA GÖRE şeriatler değişir. Belki bir asırda, kavimlere göre ayrı ayrı şeriatler, peygamberler gelebilir ve gelmiştir. Hâtemü’l-Enbiyadan sonra, şeriat-i kübrâsı her asırda her kavme kâfi geldiğinden, muhtelif şeriatlere ihtiyaç kalmamıştır. Fakat teferruatta, bir derece ayrı ayrı mezheplere ihtiyaç kalmıştır.
Evet, nasıl ki mevsimlerin değişmesiyle elbiseler değişir, mizaçlara göre ilâçlar tebeddül eder. Öyle de, asırlara göre şeriatler değişir; milletlerin istidadına göre ahkâm tahavvül eder. Çünkü, ahkâm-ı şer’iyenin teferruat kısmı, ahvâl-i beşeriyeye bakar, ona göre gelir, ilâç olur.
Enbiya-yı sâlife zamanında tabakat-ı beşeriye birbirinden çok uzak ve seciyeleri hem bir derece kaba, hem şiddetli ve efkârca iptidaî ve bedeviyete yakın olduğundan, o zamandaki şeriatler, onların haline muvafık bir tarzda ayrı ayrı gelmiştir. Hattâ bir kıt’ada, bir asırda ayrı ayrı peygamberler ve şeriatler bulunurmuş. Sonra, Âhirzaman Peygamberinin gelmesiyle, insanlar güya iptidaî derecesinden idadiye derecesine terakki ettiğinden, çok inkılâbat ve ihtilâtatla akvâm-ı beşeriye bir tek ders alacak, bir tek muallimi dinleyecek, bir tek şeriatle amel edecek vaziyete geldiğinden, ayrı ayrı şeriate ihtiyaç kalmamıştır, ayrı ayrı muallime de lüzum görülmemiştir. Fakat tamamen bir seviyeye gelmediğinden ve bir tarz-ı hayat-ı içtimaiyede gitmediğinden,mezhepler taaddüt etmiştir. Eğer, beşerin ekseriyet-i mutlakası, bir mekteb-i âlinin talebesi gibi, bir tarz-ı hayat-ı içtimaiyeyi giyse, bir seviyeye girse, o vakit mezhepler tevhid edilebilir. Fakat bu hal-i âlem o hale müsaade etmediği gibi, mezâhib de bir olmaz.
Eğer desen: Hak bir olur. Nasıl böyle dört ve on iki mezhebin muhtelif ahkâmları hak olabilir?
El cevap: Bir su, beş muhtelif mizaçlı hastalara göre nasıl beş hüküm alır. Şöyle ki: Birisine, hastalığının mizacına göre su ilâçtır; tıbben vâciptir. Diğer birisine, hastalığı için zehir gibi muzırdır; tıbben ona haramdır. Diğer birisine az zarar verir; tıbben ona mekruhtur. Diğer birisine zararsız menfaat verir; tıbben ona sünnettir. Diğer birisine ne zarardır, ne menfaattir; âfiyetle içsin, tıbben ona mübahtır. İşte hak burada taaddüt etti. Beşi de haktır. Sen diyebilir misin ki, “Su yalnız ilâçtır, yalnız vâciptir, başka hükmü yoktur”?
( Burada Üstad Bediüzzaman mezheplerin hikmeti ilahinin sevki ile belli coğrafyalara yayıldığını ve belli kavimler arasında belli bir mezhebin daha etkin olduğunu söylemekte ve bununda o kavimlerin yaşam tarzlarının onları o yöne itmesi ile olduğunu söylemektedir. Yani müçtehidler samimi bir niyetle içtihad yapmışlar ve onların her birinin içtihadı bir müslüman toplumun yaşam tarzına ve manevi yapısına daha uygun gelmiş ve onlarca benimsenmiştir, demektedir. Yaşam tarzı mezheplerin yayılma alanlarını genel itibarı ile belirler. İslam ümmeti farklı milletlerden meydana gelmiş ve geniş bir coğrafyaya yayılmıştır. Bu coğrafyada farklı yaşam tarzları ve alışkanlıklar vardır. Buna görede İslam dairesi içinde olmak şartı ile farklı mezhepler olacaktır, demektedir.)
İşte bunun gibi, ahkâm-ı İlâhiye, mezheplere hikmet-i İlâhiyenin sevkiyle ittibâ edenlere göre değişir. Hem hak olarak değişir ve her birisi de hak olur, maslahat olur. Meselâ, hikmet-i İlâhiyenin tensibiyle İmam-ı Şâfiîye ittibâ eden, ekseriyet itibarıyla Hanefîlere nisbeten köylülüğe ve bedevîliğe daha yakın olup, cemaati bir tek vücut hükmüne getiren hayat-ı içtimaiyede nâkıs olduğundan, her biri bizzat dergâh-ı Kàdıu’l-Hâcâtta kendi derdini söylemek ve hususî matlubunu istemek için, imam arkasında Fâtihayı birer birer okuyorlar. Hem ayn-ı hak ve mahz-ı hikmettir. İmam-ı Âzam a ittibâ edenler, ekseriyet-i mutlaka itibarıyla, İslâmî hükûmetlerin ekserîsi o mezhebi iltizam etmesiyle, medeniyete, şehirliliğe daha yakın ve hayat-ı içtimaiyeye müstaid olduğundan, bir cemaat bir şahıs hükmüne girip, bir tek adam umum namına söyler; umum, kalben onu tasdik ve rapt-ı kalb edip, onun sözü umumun sözü hükmüne geçtiğinden, Hanefî mezhebine göre imam arkasında Fâtiha okunmaz. Okunmaması ayn-ı hak ve mahz-ı hikmettir.
Hem meselâ, madem şeriat, tabiatın tecavüzâtına sed çekmekle onu tâdil edip nefs-i emmâreyi terbiye eder. Elbette, ekser etbâı köylü ve nim-bedevî ve amelelikle meşgul olan Şâfiî mezhebine göre, kadına temasla abdest bozulur, az bir necaset zarar verir. Ekseriyet itibarıyla hayat-ı içtimaiyeye giren, nim-medenî şeklini alan insanlar ittibâ ettikleri mezheb-i Hanefîye göre, mess-i nisvan abdesti bozmaz, bir dirhem kadar necasete fetvâ var.
İşte, bir amele ile bir efendiyi nazara alacağız. Amele, tarz-ı maişet itibarıyla, ecnebî kadınlarla ihtilâta, temasa ve bir ocak yanında oturmaya ve mülevves şeylerin içine karışmaya müptela olduğundan, san’at ve maişet itibarıyla tabiat ve nefs-i emmâresi meydanı boş bulup tecavüz edebilir. Onun için, şeriat onların hakkında o tecavüzâta sed çekmek için, “Abdest bozulur, temas etme. Namazını iptal eder, bulaşma” mânevî kulağında bir sadâ-yı semâvî çınlattırır. Amma o efendi, namuslu olmak şartıyla, âdât-ı içtimaiyesi itibarıyla, ahlâk-ı umumiye namına, ecnebî kadınlara temasa müptelâ değil; mülevves şeylerle, nezafet-i medeniye namına kendini o kadar bulaştırmaz. Onun için, şeriat, mezheb-i Hanefî namıyla ona şiddet ve azimet göstermemiş, ruhsat tarafını gösterip hafifleştirmiştir. “Elin dokunmuşsa abdestin bozulmaz; hicab edip kalabalık içinde suyla istinca etmemenin zararı yoktur; bir dirhem kadar fetvâ vardır” der, onu vesveseden kurtarır.
İşte, denizden iki katre, sana misal… Onlara kıyas et. Mizan-ı Şa’rânî mizanıyla, şeriat mizanlarını bu suretle muvazene edebilirsen et.
dergi.altinoluk.com › ... › 1993 › Temmuz - Fetva Sorumluluğu
Allah neyi helal kılm
.Halil Gönenç Hoca'nın görüşleri... "İctihad Bugün Cemaat Halinde Olmalıdır"
Altınoluk Röportaj
1993 - Temmuz, Sayı: 089, Sayfa: 007
TAŞGETİREN: Efendim Türkiye'de fetvanın konuşulması gerekli bir mesele haline geldiği ve bir güven meselesinin söz konusu olduğu tesbitinden hareketle hocalarımızla görüşmek istedik. Zatıaliniz uzunca bir dönemdir fetva danışılan kişilerden birisiniz. Bu dönem içinde size sorulan sorularda bir artış ve farklılaşma oldu mu? Bunun sizde bıraktığı intiba ve toplumla ilgili değerlendirmelerinizi öğrenebilir miyiz?
GÖNENÇ: Fetva vermek veya başka bir deyişle ifta, herhangi bir meselenin hükmünü açıklamaktır. Hakikatte meselelerin hükmünü beyan eden Allahü Teâlâ'dır. Allah neyi helal kılmışsa helal, neyi haram kılmışsa haramdır. İkinci derecede Peygamber aleyhisselatü vesselam efendimiz müfti olarak yer alır. Üçüncü derecede ise bir şey Kur'an'da ve sünnette beyan edilmemişse müctehid dediğimiz kişiler sıralamada yerlerini alırlar. Müctehid demek İslâm hukukunu çok iyi bilen kişi demektir. Müftinin mutlaka müctehid olması gerekmektedir. Ancak zaman geçtikçe gerçek mânâda müftiler azaldı, hatta hiç kalmadı. Bunun yerine mecazi mânâda müftiler yer aldılar. Mecazi müfti de önceki müctehitlerin fetvalarını nakletmişlerdir. Bunlar zarurete binaen müfti olmuşlardır. Meselelerin çözümünü kitaplara bakarak halletmişlerdir. Bu zamanın müftileri de bu tanımlar gereğince şer'i manada müfti değil, daha ziyade Diyanet İşlerinin taşra teşkilatını idare eden kişiler ve idarecilerdir. Ama bunların içinde nakledebilenler var ise mecazi mânâda müfti sayılabilirler. İslâm'a göre meselelerin hükmünü beyan edebilen müftidir. Resmiyetteki müftilik zaten sonradan çıkmıştır. Peygamber aleyhisselam Muaz'ı (r.a) Yemen'e gönderirken neye göre hükmedeceğini soruyor. O da Kur'an'a göre diyor. Yoksa, sünnete göre, onda da yoksa, ictihad edeceğim diyor. Peygamber efendimiz o zaman Allah'a hamd ediyor. Dolayısıyla müfti kendiliğinden hüküm beyan edemez. Kur'an'a ve sünnete dayanmalıdır. Aksi halde dalâlete sapar. Mamafih kendi hevesine göre hareket edenler olmuştur. Kur'an'ın sarahaten açıkladığı hükümleri kendi heveslerine göre te'vil edenler her dönemde olmuştur. Böyle, hevese göre fetva veren kimselere "müfti-i mâcin" denilmiştir. Bu anlayıştaki insanların mutlaka men edilmesi gerekmektedir.
Şimdi ben otuzdört sene önce müfti oldum. O zamanlar İslâmî hareket zayıf olduğu için fazla soru sorulmaz, sorulsa da basit şeyler olurdu. Daha fazla da ibadetle ilgili şeylerdi bunlar. Günümüzde ise pek çok soruyla karşılaşmaktayım. Bunların çoğunluğu da muâmelâtla ilgili. Bu gelişme karşısında memnun olduğumu ifade edmek isterim. Ticaretten, sosyal hayata, hatta doğum kontrolüne kadar pek çok sahadan sorulara muhatap olmaktayım.
TAŞGETİREN: Hocam size gelen sorulara baktığımızda toplumumuzda İslâm'ı öğrenme arzusunun geliştiğini anlıyoruz. Ama bu gelen sorulardan müslümanların içinde yaşadıkları İslâm dışı şartlarla başlarının dertte olduğunu da anlıyor muyuz? Bu tür soruların ortaya çıkışın da genel hayatı İslâm'ın düzenlememiş olduğu intibaı çıkıyor mu?
GÖNENÇ: Efendim maalesef bu gün İslâmî olmayan bir nizam hakimdir. Bu yüzden İslâm'ı yaşamak isteyen kimseler sıkıntı çekiyorlar. Altı asır önce İtalya'da sigorta meselesi çıkmış ve Avrupa'da yayılmış, dört asır sonra da İslâm alemine intikal etmiştir. Ve o zaman îbn Abidin sigortanın, caiz olmadığını beyan ediyor. Fakat İslâm'da sigortanın alternatifi vardır. Ama ona başvurulmadığı için vatandaş sıkıntı çekmektedir. Vatandaş bu meselesini bize getirince biz de sıkıntıya düşüyoruz.
TAŞGETİREN: Hocam görülüyor ki hem vatandaş hem de fetva veren kişi sıkıntı çekmektedir. Toplumda hakim değer haline getirilen şeyler var. Sigorta, faizli müesseseler, kadınlarla ilgili değer ölçüleri gibi. Basın yayın kuruluşları ve devlet politikasıyla desteklenen bu müesseseler bir hayat tarzı da oluşturuyor. Diyelim ki ticaret yapan bir kişi sigortayla veya bankayla ilişki kurmak zorunda kalıyor. O zaman fetva isteyecek kişi fetva makamına gelirken bir takım ön düşüncelerle geliyor. Yani hoca şuna uygun bir fetva verse gibi bir istek taşıyabiliyor. Bu dış yapı fetva veren kişiyi de etkiliyor olabilir. Acaba böyle bir ikili bekleyiş fetvayı tehlikeye atıyor mu?
GÖNENÇ: Efedim demin de arzettim, fetva bizim işimiz değil Allah'ın işidir. İkinci olarak Peygamberindir. Müfti de bu ikisine dayanmak zorundadır. Şimdi herhangi bir müfti çaresiz durumda kalacak olursa diyebileceği bir şey yoktur. Söz Allah ve Rasûlünün sözüdür. O ancak nakildir. Bir şey haramsa müftinin yapabileceği bir şey yoktur. Ancak bazı şeyler vardır ki zaman ve zemine göre değişmektedir. Müfti bunu gözönüne almak zorundadır. Meselâ sigortadan söz ettik. Mecburi sigorta olursa kişi zaten dinen mesul değildir. İşçiyi, esnafı, memuru zorla bağladığı için kişiler mesul değildir. Müfti burada diyecektir ki "Sizin elinizde bir şey olmadığı için mesul değilsiniz, bilahare devlet size bir şey verecek olursa devlet malından olacaktır. Yani sahipsiz olacağından alabilirsiniz" diyecektir. Şimdi iki çeşit içtihat vardır. Bunlardan biri eskiden yapılmış pek çok görüşten birisini seçmektir. Meselâ Hanefi mezhebine göre insanın vücudundan istifade edilemez. Bugünkü organ nakli, kan nakli gibi hususlar o zamanlar olmadığı için Hanefi mezhebi insan vücudu çok şereflidir, ondan istifade edilemez, demiştir. "O sebeple zorda kalan bir insan ölmemek için de olsa insan eti yiyemez." Şafi mezhebine göre ise şöyledir. Zaruret halinde madem ki domuz eti yenilebilmektedir. Öyleyse herhangi bir kimsenin hayatı söz konusu olursa insan eti yiyebilir demektedir. Şimdi zaman ve zemine göre değişebilen hükümler buradan çıkmaktadır. Yani madem ki, Şafii'ye göre "ölmemek için yenilebilir" o halde bu gün de organ nakli yapılabilir, denilmektedir. Şimdi müfti olan kimse bunun gibi pek çok görüş arasından uygun olan görüşü içtihat yoluyla tercih edebilir. Böyle imkânlar olduğu zaman sıkıntı kısmen zail olur. Ancak bazı meseleler vardır ki hiçbir surette fetva yoktur. Fetva olmayınca biz de susuyoruz tabii. Bu sebeple biz şahsen bir vatandaşın sorusuna karşı ehli sünnette mevcut bir görüş var ise zamanın şartları ve meselenin çözümü için o görüşü naklediyoruz. Mesela altmış yaşında bir hanım birinci hac için gitmek istiyorsa mahremi de yoksa yol emniyeti mevcut olduktan sonra bir kaç hanımla birlikte gidebilir, diyoruz. Aslında bu Hanefiye göre caiz değildir. Ama Şafi ve Maliki'ye göre caizdir. Madem ki birinci hac için Allah'ın evine gitmek istiyor, Rasûlullah'ın toprağına yüz sürmek aşkında, yaşı da bir hayli ileri, bu hususta fetva da mevcut, o halde gitsin diyoruz. Fakat hiç fetva yoksa yani bütün kapılar kapalı ise o zaman bizim kendiliğimizden fetva verecek halimiz yoktur.
TAŞGETİREN: Efendim, daha çok sistemin etkili bir biçimde kendini hissettirdiği muamelat sahasında sıkıntı çıkıyor. Çünkü bütün hukuki, siyasi, ekonomik yapıyı onlar düzenliyor. Bu noktada kolaylaştırıcı fetvalar verile verile, biz bu nizam içinde İslâm'ı şöyle veya böyle uygulayabiliriz gibi bir fikre sevkeder mi?
GÖNENÇ: Benim kanaatim sadece sistem meselesi için değil, bütün meseleler için, eğer dört imamın görüşleri içinde o sıkıntıya verilmiş bir fetva mevcutsa onu söylemek faydalı olur. Mesela bu gün ticari hayatta geçerli olan bir kapora işlemi vardır. Bu işlem Hanefi, Şafi ve Maliki'ye göre caiz değildir. Hanbeli ise kaporanın yapılabileceğini bildirir. Şimdi biz tüccarlara diyoruz ki ya almayacaksınız yahut da mutlaka alacaksınız. Bunun fetvası Hanbeli mezhebinde vardır. Bu fetvaları mevcut kanunlara ve sisteme uyarak değil de kendi nizamımız içinde var ise söylüyoruz.
TAŞGETİREN: Hocam biraz da şöyle bakalım hadiseye. Mevcut sistem bizi sıkıştırıyor, biz de sığınacak bir kapı arıyoruz. Acaba böyle mi?
GÖNENÇ: İslâm nizamı hakim olmadığı için böyle oluyor.
TAŞGETİREN: Peki bu gidişle piyasadaki bu insanlar İslâm düzenini arzularlar mı? Yani benim bu düzen içinde işlerim tıkanıyor, halbuki ben İslâm'ı yaşamak istiyorum, İslâm'a doğru gideyim, diye bir şuur oluşur mu? Yoksa "Biz bu düzen içerisinde de çözüm buluyoruz nasıl olsa" gibi bir düşünceye mi varır?
GÖNENÇ: Her mesele için fetva bulmak zaten mümkün değildir. İslâm hevese tabi olmayan bir nizamdır. Nefis ister ki zina olsun, kumar oynansın, sokaklarda açık bir biçimde gezelim. Bu yüzdendir ki asıl olan hakka yönelmektir. Ve dinin de belli bir hududu vardır ki bizim bunları ihlal etmemiz düşünülemez. İçkinin kumarın zinanın haramlığına kimse dokunamaz. Yani daha önce bir fetva varsa biz onu naklederiz. Bunun dışına çıkmamız düşünülemez.
TAŞGETİREN: Hocam bir kesim var ki mesela kadınlar hususunda hüküm kaydırmalarına gidebiliyor. Bunlar kendilerini din dışı bir bakış olarak görmüyorlar. Yani din içerisinden böyle hükümlere ulaştıklarını söylüyorlar. Sanıyorum bunları bu şekilde hüküm kaydırmalarına yönelten sebep dünyadaki ve Türkiye'deki hakim değer yargılarıdır. Mesela hristiyanlarla yakınlaşmak yönünde bir politik ortam oluşturuluyor, buradan hristiyanların da cennete girebileceği tarzında bir hüküm çıkarılıyor. Demek istediğim hakim değer yargılarının baskılarına bir kez kapı aralandı mı bu defa dinin orasından burasından kırpılıyor gibi geliyor.
GÖNENÇ: Din tahrif ediliyor sizin anlattığınız gibi. Ancak bizim kasdettiğimiz ve tavrımız, söylediklerimizin dışında. Arz ettiğim gibi biz Kur'an ve sünnete ve onların ışığında ehli sünnetin yaptığı şerhlere bağlıyız. Anlattığınız kesimler vesveselerini belli bir yerden alıyorlar. Ben böyle insanlara güvenemem. Maalesef sapık görüşler beyan edenler mevcut. Bir çok kimse de bunlara kanıyor. Bu gibi kimseler İslâm'ı yeterince bilmeyen insanların da aldanmasına neden oluyor. Burada isim zikretmek istemiyorum fakat sapık görüşlerden bir kaçını anlatmak istiyorum. Bu yanlış görüşler arasında şunlar mevcuttur. "Bir kadın hayız halinde tavaf yapabilir, oruç tutabilir, talak meselesi erkeğin işi değildir." Halbuki talakın erkeğe verildiği Kur'an'da açıkça mevcuttur. Sahih hadislerle de bu hüküm açıklanmıştır. Bu gibi kimseler bütün bu nassları görmeyip, "hayır talak işi bir heyet tarafından tasarruf edilir" demektedirler. Daha pek çok meselede böyle sapık fikirler mevcuttur. Yine de benim genel olarak kanaatim bu milletin ecdattan kalan geniş bir kültür mirası vardır. Tarihte buna benzer sapık fikirli kimseler olmuş ve hepsi kaybolup gitmişlerdir. Bunların akibeti de aynı olacaktır.
TAŞGETİREN: Peki hocam şöyle bir soru sormak istiyorum. Bu gün bir İslâm nizamı olsaydıfetvalarda bir farklılaşma olur muydu sizce?
GÖNENÇ: Efendim meşhur bir kaide vardır. Zamanın değişmesiyle hükümler değişiyor. Özellikle örfe bağlı meseleler değişmektedir. Mesela bir zaman erkeklerin başı açık gezmesi doğru değildi. Çünkü herkes başını örtüyordu. Ama şimdi baş açık gezmek adettir. Ve bunun bir sakıncası yoktur. Şimdi bu gibi hükümler değişiyor.
TAŞGETİREN: Mevcut sistem faizli bir ekonomik yapı üzerine kurulu. İslâm nizamı ise böyle bir yapıyı baştan kabul etmiyor. Dolayısıyla İslâm nizamında faizli muameleyle ilgili problemler olmayacaktır. Mesela bu gün enflasyon nisbetinde bir faiz oranının normal olduğunu söyleyen kesimler var. Yani faiz olmadığı için böyle bir problem de gelmez mi fetva merciine? Öyle zannediyorum ki bu günkü müfti İslâm'ın faiz yasağını mevcut sistemin enflasyon baskısı karşısında zorluyor, İslâm nizamında da böyle bir zorlama olur muydu?
GÖNENÇ: Efendim iki çeşit para vardı, İmam Yusuf'a göre. Bir hakiki para ki o altındır. Diğeri ise itibari paradır ki o da devletin değer biçtiği paradır. Ebu Yusuf der ki itibari paranın değeri düştüğü zaman hakiki para nazarı itibara alınacaktır. Şimdi böyle bir durum olursa altın, dolar, mark gibi paraların ortalaması alınıp ona göre verilir diyebiliyoruz. Ama direkt olarak "Ben sana 100 milyon vereceğim. Şu kadar zaman sonra bana 150 milyon olarak ödeyeceksin diyemezsiniz. Bu ancak şöyle olabilir. Borcu olan kimse bu borcunu imkan olduğu halde bir sene geciktirirse bir sene sonra yukardaki söylediğimiz şekilde hesap edilip ödenebilir.
TAŞGETİREN: Peki hocam ideal bir fetva makamının özellikleri nedir? Fetva veren kişide aranan vasıflar nelerdir?
GÖNENÇ: Efendim büyüklerimiz müftinin şartlarını beyan etmişlerdir. Herşeyden önce kitap ve sünnete vakıf olacak. Aynı şekilde herhangi bir meselede icma varsa o bilgiye de sahip olacak. Bir meselede nass varsa ictihad yapılamaz. icma oluşmuşsa yine içtihat yapılamaz. Bir de müslüman olması gerekir. Yani bir papaz da bu bilgilere sahip olabilir ama o itibara alınamaz. Çünkü içtihat da semavidir. O da ancak İslâm terbiyesiyle mümkündür. Peki bu zamanda ne olması gerekir? Bana göre bu zamanda ictihad ferdî değil cemaat halinde olmalıdır. Eskiden bir kişi bu işi yapardı, ama bu gün mümkün değil. O halde yapılacak olan bir memleketteki İslâm hukukçuları toplanacak ve o memleketin meselelerini gözden geçireceklerdir. Böyle yetkili kişiler tarafından yapılacak içtihat hem daha faydalı hem de tatminkar da olacaktır. Diyanet işleri Başkanlığının Din işleri Yüksek Kurulu vardır ama bu tür faaliyetleri maaselef yapmıyor.
TAŞGETİREN: Peki siz daha dar çerçeveli olarak bu tür toplantılar yapıyor musunuz?
GÖNENÇ: Hayır öyle toplantılar yapmıyorum. Ancak İslâm aleminde bu tür toplantılar yapılıyor. Onların yayınlarını takip etmeye çalışıyorum.
TAŞGETİREN: Hocam teşekkür ederiz vermiş olduğunuz kıymetli bilgiler için.
İçtihad'ın Durduğu Yerde İslami Hayat Durur
Hayrettin Karaman
Sayın hocam! isteğimiz içtihat müessesi çerçevesinde bazı konuları konuşmak. Ama öncelikle fıkhın fonksiyonu ve oluşumu noktasından başlamak istiyoruz, İslam hukuku kişi ve toplum ilişkileri içinde canlı bir sosyal olgu olarak mı doğdu? Yoksa İslami ilimlerin İslam toplumundaki sosyal, siyasi, ekonomik ilişkileri tanımlayan bir dalı olarak mı kuruldu?
İslam hukuku önce İslami sosyal hayatın bir parçası, bir bölümü olarak ortaya çıkmıştır. Çünkü İslam geldiği zaman Allah-u Teala'nın peygamberi vasıtasıyla fert ve toplum olarak istediği bazı şeyler oldu. Bunları düşünce. iman ve davranış diye üç gruba ayırabiliriz, İslam insanın inancında bir inkılap yapıyordu, düşüncesini değiştirmesini istiyordu. Bunların kaçınılmaz sonucu olarak düşünce ve inançta değişiklik fert ve toplum hayatında pratik bir takım değişiklikler getirecekti: Hem ferdin Allah'la ilişkisi hem de ferdin toplumla ilişkisi, toplumu temsilen devletin fert ve diğer devletlerle ilişkisinde değişiklikler getirecekti kaçınılmaz olarak. İşte bunları getirmeye başladı ve müslümanlar İslam'a adım attıklarından itibaren, artık puta değil, Allah'a tapacak, Allah'a yalvarıp yakarmaya başlayacak, Allah'tan istimdat etmeye başlayacaklardı. Yeni bir hak ve hukuk kavramı geldi. Bu anlamdaki ilişkiler bu hak ve hukuka göre düzenlenmeye başladı. O halde hukuk bir davranış olarak, amel, tatbikat olarak başladı. Tabii ki bunu İslam düşüncesindeki ilimler açısından da böyle düşünmek gerekir. Önce kelam, tasavvuf, felsefe başlamadı. Bunlara temel teşkil eden düşünce ve inanış başladı. Bu düşünce ve inanışı ilim kalıbına dökülünce mezkûr ilimler doğdu. İslam hukuku için de bunun böyle olduğunu yani İslam'ın getirdiği sosyal, hukuki hayatı sistematize edince İslam hukukunun doğduğunu söyleyebiliriz, buna da fıkıh deniyordu.
Tefsir alanındaki çalışmalar İslami ilimlerin bir dalı haline getirildiklerinde; yani hadis ilmi, tefsir ilmi oluştuğunda, bu alanlarda ciddi bir durgunlaşmanın söz konusu olduğa kanaatindeyiz. Hukuk ilmini de böyle bir tesbit içinde değerlendirilebilir mi?
Tefsir vs hadis hakkındaki yargınıza evet veya hayır demiyorum. İslam hukuku açısından şunu söyleyebilirim ki İslam hukukundaki durağanlık İslam hukukunun ilim haline getirilişiyle başlamadı. Hepimiz biliyoruz ki daha Şafii'den önce tabiun döneminde bizim bildiğimiz meşhur mezhep imamlarının Ebu Hanife'nin, Şafi'nin, Malik'in hocaları zamanında azı yazılı, daha çok şifahi olarak İslam fıkhı sistematize edilmeğe bu sistem içinde, bu düzenleme içinde okutulmaya, aktarılmaya başlandı. Bu ilmi faaliyet içerisinde büyük müçtehidler yetişti. Onların zamanında telifat daha da hızlandı. Ve bugün elimizde bulunan en önemli usul ve furu kitapları bu müçtehit imamlar zamanında yazıldı. İmam Malik'in Muvatta'sı bir hadis kitabı olduğu kadar, bir fıkıh kitabıdır da. imam Şafii'nin er-Risale'si ve el-Umm'u, imam Ebu Hanife'nin, kendi kitapları bulunmamakla birlikte talebeleri Ebu Yusuf ve imam Muhammed'in kitapları bu söylediğim dönemde fıkıh ilmi çalışmalarının semereleridir. Bunların yazıldığı sıralarda biraz önce söylediğim gibi fıkıh donmadı, statik bir hal almadı, dinamizmini devam ettirdi. Ve bu müçtehidlerin tamamı taklidi menettiler, yasakladılar, caiz olmadığını söylediler. Hükmün İslami çözümün kendi sözlerinde değil, onların da yararlandığı kitapta, sünnette aranmasını ısrarla ifade ettiler. Binaenaleyh İmam Şafii'nin talebesi Müzeni, onun fıkhını yazarken, hemen İmam Şafii'nin taklidi menettiğini belirtiyorum. Onu taklit edesiniz diye değil, imam Şafii'nin ne dediğini bilmeniz, anlamanız için yazıyorum, dedi. Fıkhın statik hale gelmesi ilk dönemlerde değil, daha sonra oldu.
O zamanlar belirgin bir şekilde ayrılmış rey ekolüyle hadis ekolü yar. Bunları nasıl değerlendiriyorsunuz? Bunların birbirleri hakkında ithamları da var.
Bu dediğiniz fikri hareketin bir başlangıcı, bir de gelişmesi var. Başlangıçta ehli rey, ehli hadis tabiri değil de, Irak ve Hicaz ehli deniyor. Orada bölgesellik ağır basıyor. Kaynak ve metod ağır basmaya başlayınca isim değişiyor. Ehli rey ve ehli hadis oluyor. Başlangıçta bölge ağır basıyor ve coğrafi özellikler kendisini gösteriyor. Birincisi Irak'ın dışarıyla temasının fazlalığı buna mukabil Hicaz'ın buna kapalılığı, ikincisi ilmi kaynakların farklılığı, İslam ilmi bakımından farklılık. Hadis meselesi söz konusu olunca hadis kemiyet ve keyfiyeti ortaya çıkıyor. Hicaz'da sahabenin çokluğu Hz. Peygamberden fazla hadis ahzetmiş olmalarında rol oynuyor. Peygamber'den nakil Hicazlılar'da daha fazla olduğu için onu kullanıyorlar. Ehli hadis ve rey diye ayrılması biraz daha muahhar dönemde oluyor. Bir önceki nesil çözümde bir bölgede hadis kullanmış, bir bölgede ise rey kullanmış. Ama bu arada hadis yayılmağa devam etmiş. Hicaz'daki hadisler temaslar sonucu Iraklılar'a naklediliyor, Irak bölgesine intikal edince iki tavır düşünülebilirdi: Bir tanesi biz bunu bilmiyorduk, şimdi Öğrendiğimize göre muhalif reyimizi terketmeli hadisle amel etmeliyiz, ikincisi, bizim bölgemizde bilinmeyen bir rivayetle amel etmeyiz, kendi reyimizle amel ederiz. Uygulama bu tavır oldu. Ancak bu hadise, sünnete karşı bir hareket değil, çünkü bunu söyleyen hadisin, sünnetin kaynaklığını reddetmiyor. Ama endirekt olarak oraya varıyor. Bizim bölgemizde bilinmeyen bir hadis ola ki hadis değildir. Genel anlamda bu böyledir.
Ehli. hadis ve ehil rey arasındaki farklılık biraz da hadis olarak gelen rivayetlerin değerlendirmelerinde ortaya çıkmıyor mu? Bildiğimiz kadar genellikle rey ehli, örneğin imam Ebu Hanife, gelen rivayetin senet değerlendirmesi kadar metin tenkidine de önem veriyor. Ve öncelikle metnin Kur'an nasslarıyla uyumuna dikkat ediyor. Oysa İbn Kuteybe'nin Muhtelif U'I-Hadis'inde tanımına şahit olduğumuz ehil hadisin taşıdığı bazı Öncülleri var. Ve ehli hadis bu öncülleri kaimi etmeyen kişileri ve tabii ki Ebu Hanife gibi rey ehlini dışlama konumuna düşüyor.
Ebu Hanife'ye izale edilen her söz ve görüş doğrudan ona ait değildir. Önemli bir kısmı onun başka sözlerinden ve uygulamasından çıkarılmış, Buna göre meselemizde de şöyle derdi kabilinden ona nisbet edilmiştir. Bir rivayet Kur'an ayeti ile, akıl ve his ile, hukuki kaidelerle çelişirse müçtehidlerin farklı uzlaştırma tercih usulleri vardır. Hanefiler de bir kere tahsis görmüş bir ayetin haber-i vahid ile tahsis edilebileceğini (hadisin, ayetin şümulünü daraltabileceğin!) kabul etmişlerdir.
Peygamber (s)'e vahyin inzali ile sosyal alanda yeni bir hukuk alanı açılmış oldu. Gerek Rasulullah döneminde ve gerekse daha sonra bu alanda tartışmalara neden olmuş olan içtihad müessesesinin önemi ve değeri hakkındaki görüşlerinizi alabilir miyiz?
İçtihad hem Hz. Peygamber hayattayken, hem de vefat ettikten sonra varolmuştur. Hz. Peygamberin varlığında başlamıştır, sadece gaybubetinde değil. O varken de bir konudaki istişarede, bir konuda görüş beyan etmek istiyorlarsa, o konuda ashab görüşlerini sunmuştur. Eğer Peygamber vahiy gelmeden kendi görüşünü bildiriyor ve bunu da beyan ediyorsa', sadece başta vahiy olup olmadığını sormuşlar ve reyiyle ortaya koyduğunu öğrenince de karşı görüşlerini söylemişlerdir. Peygamber bulunmadığı bir yerde de bildikleri ayet ve hadislerin ışığında çözümler getirmişlerdir. Vefatından sonra ise halife seçimi, defni gibi beyanı olmayan konularda içtihatlar başlamıştır. Ardı arkası kesilmeden kitap ve sünnetin ışığında çözüm üretilerek İslam yaşanmıştır. İçtihadın durduğu yerde İslarni hayat durur ve yok olur. İçtihadın durduğu yerde İslami hayat toplumun hayatından çıkar. Şu halde içtihad İslami hayat için hayat memat meselesidir. Ölüm kalım meselesidir. İçtihat varsa İslami hayat vardır, yoksa yoktur.
Hayatın belli bir döneminde belli bir toplumda meydana gelen bir probleme o dönemdeki müçtehidler yaptıkları içtihatlarıyla çözüm getiriyor ve hüküm veriyorlar. Buna benzer bir problem diyelim bir asır sonra başka bir toplumda, bir başka zaman ve zeminde meydana geliyor. Bir asır önce yapılan içtihad uygulanmalı mıdır yoksa toplumun şartları, zaman ve zemini gözetilerek yeni bir içtihat yapılabilir mi?
İçtihat konusu, ya eskiden de cereyan etmiş bir konudur ve üzerinde müçtehitlerin fikir beyan ettikleri bir konudur ya da yeni bir konudur; yani öyle bir konu hiç geçmemiştir, görüş beyan edilmemiştir. Bu sözümle şunu söylemiş oluyorum. Bir konuda sizin içtihad edebilmeniz için mutlaka onun yeni bir konu olması gerekmiyor. Bir müçtehid olarak size bir konu geldiğinde şöyle bir yaklaşım içerisinde olamazsınız: Bakıyım bundan önce bu konu görüşülmüş mü, bu konu hakkında bir müçtehid görüş beyan etmiş mi, bir müctehit görüş beyan etmişse bu soru beni ilgilendirmez diyemezsiniz. Bu konu sizi her halükarda ilgilendirir. Müçtehid belki hata etmiştir, icma vaki olmamışsa, ister çoğunluğun, isterse azınlığın görüşü olsun müçtehitler hata etmiş olabilirler. Bir müctehit olarak sizin vazifeniz o konuda o konu hiç ele alınmamış gibi davranmaktır. Başka müçtehidin görüşleri sizi bağlamaz, onu taklit edemezsiniz, edemeyeceğinizden dolayı da içtihat etmeniz gerekir; ikincisi bu. Bir üçüncü sebep de; eskiden de üzerinde durulmuş bir mesele için içtihat etmeniz için bir sebep de şudur: Çözümler daima kitap ve sünnetin evrensel, ebedi ve özel hükümlerine göre olmaz; kitap ve sünnetin evrensel ve ebedi ve fakat genel olan hükümlerini özel hadiselere tatbik suretiyle de olur. Bu tatbiki yaparken de bulunduğunuz zamanın siyasi, ekonomik ve sosyal şartları söz konusudur. Siz bazı şartlarda sarigin maksadını A tatbikatıyla gerçekleştirirsiniz, bir başka şartta da B tatbikatıyla gerçekleştirirsiniz. O halde bu sebeple de yeni baştan içtihad etmeniz gerekir. Bir de sizin önünüze hiç gelip geçmemiş bir hadise gelir onun üzerine içtihad etmeniz gerekir. Şia bunu; meyyiti taklidi men ederek çözmüş. Yani bir müctehit vefat ettikten sonra artık onun kavli kabil-i tatbik ve taklit olmaktan çıkar. Onlara göre öyleyse bir sebepte şudur: Ölüyü taklit caiz olmadığından, siz yaşayan müctehit olarak ki yaşayan müctehit taklit edilir, çözüm üreterek ümmete sunarsınız.
Hz. Peygamber'in Arap toplumunda, o toplumun şartlarında çıkan bir takım problemler karşısında yaptığı içtihatlar vardı, İslamiyet genişledi değişik toplumlar İslam'ı kabul etli. Ve Hz. Peygamber dönemindeki probleme benzer bir problem başka bir toplumda, başka bir zaman ve mekanda söz konusu oldu. Bu durumda Hz. Peygamberin buna benzer bir konuda verdiği hüküm şudur. Öyleyse bu problemin çözümü de budur mu demeli yoksa o toplumun siyasi, ekonomik, sosyolojik şartları da düşünülerek yeni bir içtihadda mı bulunmalı?
Soruyu şu şekilde soruyorsanız cevap vereyim; kitap ve sünnetle hükmü beyan edilmiş bir problem, düzenlemesi, açıklaması yapılmış bir problem şartlar değiştiğinde başka hükümlerle karşılanabilir mi, yoksa Allah ve Resulünün koyduğu hükümler evrensel ve ebedi midir?
Her ayet ve hadisin hükmü evrensel ve ebedi bir çözüm müdür, yoksa muvakkat, geçici, belli şartların zaman ve zeminine bağlı, onlar değişince değişebilen hükümlerde var mıdır? Bu sualin cevabını arayacak müçtehid eğer nassın abedî ve külli olduğu kanaatine varırsa nass bağlayıcıdır, yapacak bir şey yoktur. Ve zaten o, insanlar için de aranan çözümdür, peşinde koşmaları gereken çözümdür. Uyguladıkları zaman insana fert ve toplum olarak gelişme ve mutluluk verecek olan çözümdür. Müçtehid içtihadı sonunda bu hükmün külli ve ebedi olmadığı kanaatine varırsa, o zaman farklı bir çözüm getirebilir, o kitap ve sünnete lafzen aykırı olur ama ilke, amaç, öz yönünden aykırı olmaz. Bu da şeriat olur, din olur. Beşeri bir vaz olmaz, çünkü bunu yaparken hareket noktanız, yine Allah'ın muradıdır. Cenab-ı Hakk'ın muradı bu hükmün değişmesidir diye hükmediyorsunuz, sonra değiştiriyorsunuz, değiştirirken yine murad-ı ilahiye tevâfuk arıyorsunuz. Hz. Ömer'in müellefe-i kuluba zekattan hisse vermemesi, ilgili ayetin lafzına aykırı bir tasarruftur. Aykırılığı da tayin etmemiz gerekir: Ayet mutlaka müellefe-i kuluba hisse vereceksiniz demiyor, bunlara da verilir diyor, ille de müellefe-i kuluba verilsin anlamına gelmez. Hz. Ömer bundan sonra kimse vermesin de demiyor. Kendi bulunduğu şartlar, gereklilikler, ihtiyaçlar içerisinde hüküm veriyor. Bu tasarruf şeriate, dine aykırı bir tasarruf değildir; bilakis o şartlarda verilmesi aykırı bir tasarruftur, onu düzeltiyor.
Çağımızın değişen şartları içinde ön plana çıkan en önemli sosyal olaylardan birisi de işçi-işveren ilişkileridir. Sizin bu konuda önemli çalışmalarınız var. Bu çalışmalarınızda İslam'da işçi-işveren münasebetlerini inceliyorsunuz. Peki bugün içinde yaşadığımız sos-yo-ekonomik sistem içindeki işçi-işveren münasebetlerine nasıl yaklaşıyorsunuz? Bu konudaki problemler karşısında önemli ve kuşatıcı içtihadı çözümlemeler gerekmiyor mu?
Ben bir İslam fıkıhçısıyım. Ben bir partinin başkanı değilim, bir işçi kuruluşunun üyesi değilim. Benim üreteceğim çözümler günün düzeni içerisinde aranan bulunan çözümler hiç bir zaman olamaz. Bir defa ben İslam hukukçusuyum, işçi-işveren münasebetlerini ne zaman ele alsam İslam açısından ele alırım, benim bakış açım, benim misyonum açısından ele alırım. Şimdi soruya gelelim İslam'ın uygulandığı bir toplumda işçi-işveren ilişkilerine İslam'ın çözümü vardır, İslam'ın uygulanmadığı bölgede işçi-işveren münasebetlerine İslam'ın çözümü vardır. Yani ben İslam'ın uygulanmadığı bir bölgedeki işçi-işveren ilişkilerini ele almışsam yine İslam'ın o şarttaki çözümlerini arıyorum demektir, İslam'ın uygulanmadığı bir ülkede müslümanlar vardır. Ve o müslümanlar buldukları imkan çerçevesinde ne kadar buldularsa o kadarını uygulamak durumundadırlar. Fert olarak İslam'ı uygulamanıza imkan veriyorsa içinde olduğumuz şartlar, devlet müslüman değil diye fert olarak siz müslümanlığınızı terk edemezsiniz. Şimdi bir adım atalım. Mesela aile olarak siz müslümanca yaşamanızı terk edemezsiniz. Şimdi siz müslüman bir işçi veya işverensiniz, müslüman işçi ve işveren olarak düzenin İslami olmadığı bir ülkede ne kadar müslümanca işçi-işveren münasebetleri kurabilir, geliştirebilirim sualinin cevabını aramak durumundasınız. Ben de size o cevabı üretmek durumundayım. Bu içtihattır. Bu da düzeni İslami olmayan bir ülkede hayat memat meselesidir. Burada içtihat olmasın müslüman şaşırır kalır ve işçi-işveren ilişkilerinde İslam'dan uzaklaşır. Müçtehidin olmadığı bir yerde bu sefer İslami olmayan düzene uyar. Çünkü kendisine başka bir çözüm verilmemiştir.
Çağımızın değişen şartları içinde ön plana çıkan en önemli sosyal olaylardan birisi de işçi-işveren ilişkileridir. Sizin bu konuda önemli çalışmalarınız var. Bu çalışmalarınızda İslam'da işçi-işveren münasebetlerini inceliyorsunuz. Peki bugün içinde yaşadığımız sosyo-ekonomik sistem içindeki işçi-işveren münasebetlerine nasıl yaklaşıyorsunuz? Bu konudaki problemler karşısında önemli ve kuşatıcı içtihadı çözümlemeler gerekmiyor mu?
Ben bir İslam fıkıhçısıyım. Ben bir partinin başkanı değilim, bir işçi kuruluşunun üyesi değilim. Benim üreteceğim çözümler günün düzeni içerisinde aranan bulunan çözümler hiç bir zaman olamaz. Bir defa ben İslam hukukçusuyum, işçi-işveren münasebetlerini ne zaman ele alsam İslam açısından ele alırım, benim bakış açım, benim misyonum açısından ele alırım. Şimdi soruya gelelim İslam'ın uygulandığı bir toplumda işçi-işveren ilişkilerine İslam'ın çözümü vardır, İslam'ın uygulanmadığı bölgede işçi-işveren münasebetlerine İslam'ın çözümü vardır. Yani ben İslam'ın uygulanmadığı bir bölgedeki işçi-işveren ilişkilerini ele almışsam yine İslam'ın o şarttaki çözümlerini arıyorum demektir, İslam'ın uygulanmadığı bir ülkede müslümanlar vardır. Ve o müslümanlar buldukları imkan çerçevesinde ne kadar buldularsa o kadarını uygulamak durumundadırlar. Fert olarak İslam'ı uygulamanıza imkan veriyorsa içinde olduğumuz şartlar, devlet müslüman değil diye fert olarak siz müslümanlığınızı terk edemezsiniz. Şimdi bir adım atalım. Mesela aile olarak siz müslümanca yaşamanızı terk edemezsiniz. Şimdi siz müslüman bir işçi veya işverensiniz, müslüman işçi ve işveren olarak düzenin İslami olmadığı bir ülkede ne kadar müslümanca işçi-işveren münasebetleri kurabilir, geliştirebilirim sualinin cevabını aramak durumundasınız. Ben de size o cevabı üretmek durumundayım. Bu içtihattır. Bu da düzeni İslami olmayan bir ülkede hayat memat meselesidir. Burada içtihat olmasın müslüman şaşırır kalır ve işçi-işveren ilişkilerinde İslam'dan uzaklaşır. Müçtehidin olmadığı bir yerde bu sefer İslami olmayan düzene uyar. Çünkü kendisine başka bir çözüm verilmemiştir.
Hocam! Müslümanlar genellikle kapitalist veya kapitalizme bağlı sistemlerde yaşıyor. Bu sistemlerde belirleyici olan yerli veya yabancı kapital sahipleri. Kapitalizm laik ve pragmatik bir anlayışa dayanıyor. Kapital sahipleri emeğin değerini diledikleri gibi belirliyor. Ezilen, sömürülen insanların gasbedilen hakları var. Ayrıca bu sistemde işsiz işçilerin veya mevsimlik işçilerin varlığı, düşük maliyeti devam ettirip daha büyük kârlar elde edebilmek için sermaye sınıfının bilinçli politikalarından kaynaklanıyor. Bugünkü müslüman ülkelerdeki işçi-işveren ilişkilerine, bir iş akdinden ziyade, mevcut sistemin en belirleyici unsuru kapital sahiplerince gerçekleştirilen emeğin ve genel nimetlerin gasbı açısından bakılamaz mı?
Batı'da laiklik dinlere ve dindarlara inançlarını yaşama, öğrenme, öğretme ve örgütlenme hak ve hürriyetini getiriyor. Bizde laiklik dini, devletin kontrolü altına sokuyor. Kapitalizmin temelinde egoizm ve kazanç hırsı vardır. Kapitalizm nerede uygulansa (Doğu'da, Batı'da) orada zulüm, sömürü, nimetlerin paylaşılmasında dengesizlik vardır. Kapitalist düzen içinde yaşayan işveren ve işçiler, imkan nisbetinde kendi sistemlerini uygulayarak hem zulmü azaltmalı, hem de örnek ve alternatif sunmalıdırlar.
İslam dünyasının sosyal, siyasi, fikri sorunlarının alabildiğine çeşitlendiği 4. asır da içtihat müessesesinin taklid dönemine girerek içtihat, kapısının kapatılması veya içtihatta bulunabilmek için yerine getirilmesi mümkün olmayacak derecede zor şanların ön koşul olarak onaya konmasının sebep ve sonuçlan nelerdir?
Tabi uzun açıklamalar gereken sorular soruyorsunuz. Ama cevap vereceğim. Bir sosyal değişme ve gelişme var, bunu her zaman müsbet olduğu anlamında söylemiyorum, bir kısmı tekamül anlamında olabilir, bir kısmı bozulma, dejenerasyon anlamında olur. Sosyal değişmenin kültürel, sosyal, siyasal, iktisadi, milletlerarası siyaset boyutunda sebepleri var. Müslümanların böylesine geniş, şümullü sebepleri var. içtihattan taklide geçişi de bu sebepler içinde aramak lazım. Yani içtihattan taklide geçiş umumi gidişten ayrıdır. Umumi gidiş ilerlemeye, gelişmeye, tekamüle yönelik olduğu halde sadece fikir, düşünce, içtihat hayatında geriye bir gidiş söz konusudur. O halde, şimdi umumi olarak İslami hayattan, İslam düşüncesinden uzaklaşmayı getiren sebepler aynı zamanda içtihattan uzaklaşmayı, taklidi getirmiştir. Bunların başında, tabii diğer sebepler de vardır. Bunların başında hilafetin saltanata dönüşmesi ve hilafetin saltanata dönüşmesinin getirdiği baskı ve terör vardır. Yani fikir, düşünce, ifade, vicdan hürriyeti, seçme-seçilme gibi siyasi hak ve hürriyetler konusunda baskı ve terör rejimi gelmiştir, başlıca sebepleri budur. Sonuç, İslam hukukunun, önce amme hukuku esas teşkilatı konusunda hileler yani hiyel ve meharic dedikleri hile-i şeriye dedikleri hileler yoluyla hususi hukuk sahasında toplumun hayatından çıkması, uzaklaşması oldu. Toplum hayatında, toplumun muhtaç olduğu müesseseler, kurumlar, kuruluşlar vardır, boşluğa imkan yoktur. Evvela içtihadın yokluğu İslam hukukunun çözümlerini yok etmiştir, İslam hukukunun çözümleri yok olunca çözüme müesseseye, kuruma, kuruluşa muhtaç toplum bocalar, İslam'ı anlamada çözümün kapısını kapatınca, gayri İslami hukuki çözümler, kapattığınız kapıdan değil, pencereden girer, girmiştir de.
13. yüzyılda İbn Teymiye'nin başlattığı daha sonra Abdulvahhab, Afgani, Abduh, Reşit Rıza'yla kendisini gösteren İslam ülkelerinde ıslahat hareketleri var. Bir de bunların yanı sıra Mısır, Hindistan, Pakistan gibi yerlerde Seyyid Ahmed Han. Ali Abdurrazık gibi insanlar da Batı'nın ilmi fenni gelişmişliği karşısındaki ezilmişlikle, problemlere çözümler üretmeye çalışıyorlar. Bunu yaparken de içtihat müessesesini kullandıklarını söylüyorlar. Bu bağlamdaki içtihat politikası tam anlamıyla İslami bir içtihat politikası mıdır, yani içtihat müessesesi bu anlamda fonksiyonunu muhafaza etmiş oluyor mu? Ve bu çatışmalar Türkiye'de pek bir yaygınlık kazanmamış; bunun sebepler nelerdir?
İçtihat kapısının kapatılması, fıkhın dondurulması müslümanlar için çözüm üretilemez bir döneme girme sonucunu doğurmuştur. Bir hayatı, bir düzeni yaşıyorsanız, düzen sizin değişmelerinize ayak uydurmak durumundadır, İslam da düzenin topluma ayak uydurabilmesi için gerekli sübaplar koymuş, gerekli önlemler almıştır. Bu mekanizmayı çalıştıracak olan içtihat müessesesidir. Bunu kapatırsanız iş biter. Bu problemdi; bu problem başlangıçta bilahere adına İslam'da reform dediğimiz teşebbüse benzer bir çıkışta var. Daha ziyade bu, İbn Teymiye'leri filan aldığınızda, daha ziyade donmuştuk taraftarlarıyla, statik bir çözümsüzlük -çözüm diyemiyorum- taraftarlarıyla yani çözümsüzlüğü çözüm kabul edenlerle klasik içtihat düzeni usulünde ana kaynaklardan çözüm üretme taraftarı olanlar arasında bir mücadele var. Yani bir başka ifadeyle taklit taraftarlarıyla, içtihat taraftarları arasında bir çatışma var. Onların mücadeleleri kendi asırlarında semere vermiştir, ama İslam dünyasında fikir ve tatbikatın yönünü değiştirir mahiyette olmamıştır. Daha ziyade 18. yüzyıldan itibaren İslam dünyası siyasi, ekonomik yönde, askeri yönde gerileyince, zaaflar ortaya çıkınca bu zaaflardan istifade ederek İslam dünyasında müslüman olmayanların sulta kurmaları, sömürge kurmaları, İslam dünyasını sömürmeleri, müslümanların bu zulüm altında ezilmeleri gerçekleşince çok ciddi arayışlar başlamış bu ciddi arayışlar içinde iki yöneliş göze çarpmıştır. Bunlardan bir, İbn Teymiye'lerin başlattığı, kitap ve sünnete, klasik usule dönerek çözüm üretmeyi isteyenler; bir de kendilerince daha köklü bir çözüm diye İslam'ın neyi ihtiva ettiği konusunda yeni bir yorum getirenler ve bu yorum neticesinde kendilerine göre bir çözüm getirenler olmak üzere iki yöneliş olmuştur. Bu ikincilerin yorumu şuydu: İslam din olarak imandır, ibadettir, ahlaktır, İslam'da değişmeyen, evrensel olan, bağlayıcı olan, dinin özünü teşkil eden imandır, ibadettir, ahlaktır. Bunun ötesinde dine yamanmış ya da dinin temas ettiği şeyler dinin özüyle alakalı değildir. Bu iman, ibadet, ahlak özünü korumak ve bunu gerçekleştirmek için siyasette, ekonomide, sosyal hayatta, hukukta şu çağda, şu zeminde neler yapmalı sorusuna verilmiş geçici cevaplardır. Bunların yorumuna göre iman, ibadet ve ahlakta kitap ve sünnete tabi olunur, bunun dışında sosyal ve siyasi rejim, sosyal, siyasi, ekonomik düzen olarak çağdaş ve ileri toplumlarda hakim düzene uyulmalıdır, buna uymamız gerekir Buna uymak İslam'a aykırı değildir ve bizi İslam'dan uzaklaştırmaz. Bunlara bilahare, kelimenin lügat manasından uzaklaşarak reformcular deniyor. Günümüzde de modernistler deniyor. Taklit taraftarlarına muhafazakar deniyordu. Şimdi bence bir değişme oldu, taklit taraftarı kalmadı, ciddi olarak yok, bunlar artık müzelik oldu. Şimdi müceddid dediğimiz İbn Teymiye, Şah Veliyullah, Mevdudi, Seyyid Kutub çizgisini takip edenlere muhafazakar, ihyacı, gelenekçi gibi tabirler kullanılıyor, bunların karşısında olanlara da modernistler deniyor.
Burada modernist, ıslahatçı ve gelenekçi kavramlar biraz iç içe girmiyor mu? Örneğin ihyacı veya ıslahatçı çizgide olan ve yukarıda isimlerini saydığınız kişileri, taklitçi kesim modernistlikle itham ediyor. Taklitçi kesimin tarihi, kültürü tahkik ve tashih etmeksizin yaşatmaya çalışması gelenekçilik olarak değerlendirilebiliyor. Ve ayrıca, modernist bir çizgide olduğunu ifade edebileceğimiz Seyyid Hüseyin Nasr gibi kişiler de gelenekçiliği savunabiliyorlar. Bu tartışmalar yaşadığımız ülke insanlarının tarihinde ne kadar yer tuttu?
Osmanlı'da ancak Meşrutiyet'ten sonra Osmanlı münevverleri bu konuları düşünme, tartışma imkan ve hürriyeti bulabilmişlerdir. Ondan önce de zeminin bu düşünceleri ifadeye pek müsait olduğu kanaatinde değilim. Meşrutiyet döneminden itibaren ise bunlar bizde akis bulmuştur. Sıra H Müstakim, Sebilürreşad gibi dergilerde Afgani'nin, Abduh'un, R. Rıza'nm, Hindistan'da aranan tecdid çözümlerin akislerini bulmanız mümkündür. Yani bizim münevverlerimize bu intikal etmiş ve tartışılmış. Mesela "Buhranlarımız"ı yazan Sadrazam, M. Akif, Elmalılı Hamdi Yazır, Manastırlı ismail Hakkı, izmirli ismail Hakkı vs. Osmanlı münevverleri, bir tecdidin gerekli olduğundan bahsetmişler, klasik usulü kullanarak, kitap ve sünnete başvurarak çözümler üretmenin gerekliliğinden, içtihat kapısının açık olduğundan, içtihatsız İslam'ın olmayacağından, öncelikle başka mezheplerden de istifade edilerek mevcut çözümlerden yararlanmak gerektiğini, mevcut çözümlerin yeterli olmadığı yerlerde yeni çözümler üretmek gerektiğinden bahsetmişlerdir. Bunun semereleri de görülmeye başlanmıştır. Mesela Mecelle ta'dili gündeme gelmiştir. Biraz önce bahsettiğim usul ve çerçevede Mecelle, baştan sona ele alınmış, madde madde ele alınmış. Hangi maddelerin, nasıl ta'dil edilmesi gerektiği müzakere edilmiş, zabıtlar tutulmuştu. Fakat arkadan gelen savaş, savaşın arkasından gelen köklü (radikal) değişim, Osmanlı'ya yansımış olan bu tecdid ve ıslahat hareketlerinin gün ışığına çıkmasını engellemiştir.
Sizin de saydığınız gibi İbn Teymiye, Abduh, Reşid Rıza'nın ekolünde olan insanlar bu yüzyıl içerisinde belli bir aktiviteye mesnet teşkil ettiler. 70'li yıllarda çıkardığınız "Nesil" dergisine bir tepki doğdu. Mezhepsizlik olayı ortaya çıktı. Bu ithamlarla siz de karşı karşıya kaldınız. O günden bugüne belli bir değişiklik oldu ve bu ithamlar azaldı veya etkisini kaybetti. Size yönelik o ithamlar şimdi yapılmıyor. Acaba sizde mi bir değişiklik oldu, yoksa o insanlar da mı bir değişiklik söz konusu oldu?
Ben bu mücadeleyi yürüttüğümde Türkiye'de modernistlerin sesleri ve nefesleri hissedilmiyordu. Öyle bir çözüm olmadığı bir anda Türkiye İbn Teymiye'nin çağını yaşadı çok kısa bir dönem. Yani taklitçilerle içtihat ve tecdidcilerin mücadelesini yaşadı. Eğer araya biraz önce söylediğim savaş ve inkılab fetreti devri girmeseydi bu, Osmanlı'nın son dönemlerinde çözülmüş olacaktı. O fetret sebebiyle biraz gecikti; ertelenmiş oldu. Biz kısa bir dönem bunu yaşadık. Fakat daha sonra öyle bir fırtına, öyle bir kasırga geldi ki bunun karşısında onların reformcu, mezhepsiz diye itham ettiği kişiler muhafazakarlar içerisinde yer aldılar. Yani muhafazakar kategorisine oturdular. Çünkü onlar klasik metodla içtihad yolunda da olsalar kitap ve sünnete, asrı saadet müslümanların örneklerine başvurarak sadece iman, ibadet ve sünnetin devamlı evrensel çözümlerinin olduğuna inanıyorlardı. Bu çözümleri bulup, tesbit etmek, hayata tatbik etmek, değişmesi uygun olan kuralları bulup Allah'ın muradına uygun olarak değiştirmenin gerekliliğine inanmaktaydılar. Dolayısıyla bunlar şeriata inanıyorlardı. Bunlar düzende İslamcıydılar, laik değillerdi. Batının düzenini aynen İslam toplumuna aktararak İslam süzgecinden geçirmeden, içtihad süzgecinden geçirmeden İslam bu sahaya karışmaz diyerek, İslam bu sahayı zaten serbest bırakmış diyerek, aktarılmasının İslam'ın özünü de ortadan kaldıracağını yani o sosyal siyasi ekonomik ve hukuki nizamı benimsediğimizde iman, ibadet ve ahlakın da kalmayacağını, o nizamın onları da cemiyetin hayatından sürüp çıkaracağını iddia ediyorlar ve ileri sürüyorlardı. Böylece bunlar muhafazakar oldular ve modernistlerin karşısında bunlar bulundular. Ve bunların mücadelesi devam ediyor. Yani eski muhafazakarlar çarna çar bunlara sempati duymak, bu kasırga karşısında, bu siperlerin arkasında hayatlarını idame ettirmek durumunda kaldılar. Böyle düşünüyorum ben.
Yakın bir zaman önce vefat eden Fazlur Rahman ihyacı ve modernist iki uç arasında konumu zaman zaman değişen bir yere oturtuluyor. Üzerinde durduğumuz konuyu somutlaştırmak açısından Fazlur Rahman'ın konumu hakkındaki düşünceleriniz nelerdir?
Fazlur Rahman modernisttir, hatta zamanımızda modernistlerin imamlarından biri ve belki de birincisidir. Bizim Türkiye'deki modernistlerin belki de imamıdır. Benim kanaatim böyle ve onun İslam'ı nasıl yorumladığını, kitabı, sünneti nasıl anladığını, İslam toplumunu nasıl bir kültür ve medeniyet yapısına kavuşturmak istediğini, alternatifler içerisinde son çare olarak neyi tercih ettiğini anlamak isterseniz Türkçe'ye tercüme edilen İslam kitabına bakabilirsiniz. Orada bütün açıklığıyla ve gerçekliğiyle görebilirsiniz.
Taklit dönemi başlarında içtihad kapısının kapandığını iddia edenler içtihatta bulunabilmek için yerine getirilmesi mümkün olmayacak çok zor şartlar ileri sürüyorlardı. Acaba gerçekten içtihatta bulunabilmek için o derecede öne sürülen zor şartların yerine getirilmesi gerekli midir?
Taklit döneminde içtihadı adeta imkansız kılmak üzere, sun'i olarak olmayışı ya ileri sürülmüş bir takım şartlar vardır. Bu şartların gerçekte olanla bir alakası yoktur; yani onların müçtehit kabul ettikleri şahıslarda bu şartlar gerçekleşmemiştir. Yani o şartlar gerçek değildir ya da o kişiler müçtehit değildir. İmam-ı Azam Ebu Hanife, imam Şafii, Ahmed b. Hanbel vs. müçtehitse o şartlar geçersizdir. Bir örnek: imam Şafii arkadaşlarına diyor ki "sizin bildiğiniz, benim bilmediğim sahih hadis olursa onu bana aktarın" yani buradan imam Şafi'nin bilmediği sahih hadislerin varlığı ortaya çıkıyor. Sizin sözünü ettiğiniz şartlar diyor ki: "Müçtehit bütün sahih hadisleri bilmek zorundadır." Yani o şartlar abartmalıdır, içtihadı kapalı tutmak, insanların gözünü kapatmak," içtihadı önlemek ve baltalamak için öne sürülmüş şartlardır. Bence ne lazım: Arapça bilmek lazım, çünkü en önemli iki hüküm kaynağı Kur'an-ı Kerim ve sünnet Arapça'dır. Bunları tercüme eden yorum yaparak tercüme eder. Bir nevi içtihat yaparak tercüme eder. Bir müçtehidin içtihadı bir başka müçtehidi bağlamaz; siz aynı kelime aynı cümleden bir başka şey anlayabilirsiniz, anlayabilmeniz için Arapça bilmeniz gerekir. Yeterince kitap, sünnet, siyer bilgisine ihtiyaç vardır. Usul bilmeniz lazımdır o kadar. Bunları yeterince bildiğinizde müçtehid olursunuz.
Türkiye'de ve İslam ülkelerinde İslam hukuku, özellikle de içtihatla ilgili son zamanlarda kayda değer çalışmalar var mıdır?
İslam hukuku konusunda içtihat mahsulü hem ferdi, hem de grup olarak akademi bazında vakıf, cemiyet, kurum bünyesinde çalışmalar devam ediyor. Çünkü her şeye rağmen bütün engellere ve engellemelere rağmen en azından son elli yıldan beri İslam dünyasında düzeni İslamlaştırma temayülü gün geçtikçe güç kazanıyor ve bu sadece teoride kalmıyor, önemli ve çok değerli tecrübeler de ortaya çıkıyor. Dünyanın şurasında burasında çeşitli metodlarla toplumu ve düzeni İslamlaştırma teşebbüslerine şahit oluyoruz. Bu teşebbüsler elbette dondurulmuş bir fıkıhla olamayacağı için ilme ve serbest düşünceye dayalı içtihatların irşadı ve ışığında oluyor. Mesela Mevdudi'nin İslamlaştırma çabalarını çalışmalarını ele alırsak orada bizzat liderin bir alim, bir müçtehit olduğunu görürsünüz. Bu liderin çevresinde de alimler vardır; danıştığı, konuştuğu, istişare ettiği ve aynı zamanda kendisi bir alimdir. İhvan-ı Müslimin hareketini nazar-ı itibara alın, bunlar da düzeni İslamlaştırma yolunda denemeler yapan mücadele veren bir gruptur. Bunların kurmayları içinde de İslami ilimlerde doktora yapmış veya kendini yetiştirmiş alimler vardır. Mesela Abdulkadir Udeh gibi Mukayeseli İslam Ceza Hukuku'nu yazan alimler vardır. Cezayir'deki İslamlaşma hareketine bakın, onun lideri hem İslam ilimlerinde, hem sosyal ilimlerde kendini yetiştirmiş ve etrafında başka alimler vardır. Pakistan'da Mevdudi dışında İslam hukuku, ekonomisi ve siyaseti konusunda ciddi çalışmalar yapan şahıslar, müesseseler vardır. Bunların başında Milletlerarası İslam Üniversitesi ve onların içinde İslam enstitüleri vardır, İran'da gene İslamlaşma hareketi var. Orada da bu hareketi yürüten, devrimi gerçekleştiren bir Ayetullah-ı Uzma'dır. Yani en büyük müctehittir. Onun takipçileri de Ayetullahtırlar. Binaenaleyh İslamlaşma hareketi içtihadı serbest, hür İslamcı düşünceyi getirir. Kaçınılmaz olarak, bunlara ek olarak üniversitelerde, vakıflarda, cemiyetlerde ilmi çalışmaların da ferdi ve cemaati çalışmaların % 90 içtihat mahsulü, taklitten uzak eser ortaya koymuş müesseselerdir. Dolayısıyla çağımız yeniden içtihadın gün ışığına çıktığı, artık kapısının açık mı kapalı mı olduğu tartışmasının geride kaldığı çağdır.
.
gurabayolu.tr.gg/%26%23304%3B%E7tihad-konusunda-sahih-olmayan-...
Takva nedir ve takva sa ... Rey, Kıyas ve batıl İçtihad mudafilerinin davalarını üzerine bina ettikleri hadis, iş
.
www.incemeseleler.com/itikadi.../1548-ictihad-kapisi-kapamismidir.html
İctihad: Şer'î hükmü, şer'î delîlinden çıkarma hususunda olanca ilmî kuvvetini sarfetmek olarak ifade edileb
.
İctihad: Şer'î hükmü, şer'î delîlinden çıkarma hususunda olanca ilmî kuvvetini sarfetmek olarak ifade edilebilir. Peki ictihad kapısı kapanmışmıdır, yoksa hangi şartlar kendisinde bulunan bir kimse bu asırda da ictihad yapabilir?
Sekizinci hicret asrının ortalarına doğru, her dört mezhebe mensup müctehitlerin teşriî ictihatlara artık bir nihâyet verilmesi hususunda mütâbık kaldıkları zannolunmaktadır. Böyle bir hükmün kabulü, islâmiyeti haraketsizliğe mahkûm etmiş bulunur ki, şer’i Muhammedînin ibdâi fikri ile taban tabana zıddır.
Tarih, içtihat kapısının kapanması hususunda iki hâdiseden rivâyeten bahsetmektedir. Meşhur İmam-ı Gazalî’nin müşâhade ve rüyalarından çıkan mânâya göre, artık bu tarihten sonra yeni bir teşriî usulün ibda’ı yani bir mezheb kurulması Allah’ın emri ile men olunmuştur. Diğer bir rivâyete nazaran Sadrı Şeri’a unvanını haiz Abdullah İbnü Mes’ut el Mahbubî, beşinci bir mezheb ibda’ına teşebbüs eylemiş ise de; yine bir rüya sebebiyle bu işten vaz geçmeye mecbur olmuştur.
Rüyasında, kendisini dört kapısı ve bu kapıların üzerinde dört penceresi bulunan gayet muntazam, dört köşe bir mabette gören Sadrı Şeri’a’ya Cebrâil gözükerek, mabedin ahengini ve nizamını bozmadan bir beşinci kapı ve pencereyi açıp açamayacağını sormuş;
Sadrı Şeri’a, buna kudreti yetişemeyeceği cevabını verince Cebrâil kendisine, tasavvur etmekte bulunduğu adlî ıslahatın tahakkuku hâlinde İslâmiyet’te mevcut ahengin de böylece bozulacağını ve binâenaleyh tasavvurlarından vaz geçmesini ihtar eylemiştir. Sadrı Şeri’a, bu andan itibaren ictihat kapısının kapanmış bulunduğuna hükmetmiştir.
Hakîkâte müşabih bulunmak ve muhtemel olabilmek vasıflarını nefsinde cemeden menkibeler de, tarihî hakîkâtlerin menbaı vazifesini görürler. İnsan, ilmine rağmen bazan kemâlden mahrum ve acz içerisinde bulunmaktadır. İhtirasa boyun eğmemiş seciyeler hakîkâten enderdir. Bahis mevzuumuz bulunan tarihçede böyle bir seciyeye sahip olarak yalınız İmam-ı Azam’ı görmekteyiz, ki müşarünileyhin mezar taşına “Hayatını hakîkâta vakfetmiş” ibâresi yazılsa becadır.
Gerek Gazalî ve gerekse Sadrı Şeri’a’nın birer mezhep sahibi olmak, tasavvurlarından feragat etmek sebebini âlî bir kuvvetin tahrikine izafe eylemek lüzumunu duymuş ve bunu yaparken de yeni yeni ihtirasların meydana çıkmasını önleyerek, islâmiyette huzur ve sükûnu temin eylemek gibi büyük bir fikirden mülhem bulunmuşlardır.
İmam-ı Gazali ile Sadri Şeri’a, beşinci bir mezheb ibda’ından feragat eylemekle, uzun zamandan beri istimâl olunan hukuku tasdik eylemiş bulunuyor. Bundan sonra yeni bir mezheb ibda’ edilemeyeceğini ifade etmiş oluyorlardı. İşte ictihat kapısının kapanması hususunun bu iki âlime isnat edilmesi keyfiyetinin esası budur.
Ancak; bu dört imamın vaz etmiş bulundukları kâide ve usullere tebaan yeni yeni meselelerin halline masruf mesaî, nihayet bulmamıştır. Bu gün dahi müftüye arz olunan yeni bir mesele için bir hal tarzı bulunabilmektedir. Dört imam tarafından tesis edilmiş bulunan usullerin, yeni bir meselenin halline kâfi gelmeyeceğini iddia eden müctehit, hem günaha girmiş hem de cehlini göstermiş olur. Hakiki bir İslâm âlimi, kendisine arz olunan her nevi meseleye bir hal şekli bulmakla mükelleftir. Bu müctehidin dikkat edeceği tek nokta, mesâisini dört mezhepten her hangi birisince kabul edilmiş olan usul ve kâidelere istinad ettirebilmektir.
İslâm dini uleması, her ilim adamının, hakâyıkı hukukiye ve adliyye teharrîsi zımmında kendine göre, yeni yeni usul ve kaideler vaz etmekte serbest olacağını kabul etmemektedirler. Hukuk alimlerinin ihtilâfa düşmelerinden, beşer efkârının teşevvüşe uğramasından ve sonu gelmeyecek olan yeni yeni usuller ve mezhepler dolayısiyle, hiç bir lüzum ve zaruret olmadan beyhude münâzaa ve münakâşaların meydana çıkmasından korkmaktadırlar. Ancak; müctehitler, mevcut dört mezhepdeki kâide ve usûllerden arzu ettiklerini istimâl etmekte tamamiyle serbesttirler.
Kısaca ifade edilmek istenirse, dört mezhepde mevcut kâide ve usûller ile mesele halli hususunda ictihad kapusu daimi surette açıktır. Bu dört mezhepde mevcut usûl ve kaideler haricinde usul ve kaideler meydana getirmek, bir beşinci mezhep icad etmek ve bu suretle hukuk ilminde ve ictihatta ihtilâl yaratmak isteyenler için ictihat kapısı ebediyyen kapalıdır.
Sava Paşa kendini ve eserini şöyle anlatıyor:
“Ben hıristiyanım ve dinime mutekidim; fakat hakikî bir hıristiyan, bütün insanlara bîtaraf muamele edendir. İslâm Hukukunu bu zaviyeden tamamen bîtaraf tetkik ettim ve en büyük hürmete şâyân gördüm” demektedir.
SavaPaşa’nın İslâm Hukuku nazâriyatı hakkında bir etüd” adlı kitabından kısaltılarak alınmıştır.
Lügatta ictihad, meşakkatı ve külfeti gerektiren bir işi gerçekleştirebilmek için bütün gücü sarfetmektir. Usulcülerin ıstılahında ise ictihad; insanın daha fazlasını yapmaktan aciz kaldığını hissedeceği bir seviyede, şer'i hükümlerden zannı istenen bir şeyde bütün gücü kullanmaktır. İctihad, hadis ile sabittir. Rasulullah (s.a.v.)'in Ebu Musa el-Eşari'yi Yemen'e gönderince ona şöyle dediği rivayet edilir
"Allah'ın Kitab'ı ile hükmet. Onda bulamazsan Rasulullah (s.a.v.)'in sünneti ile hükmet. Onda da bulamazsan (Kur'an ve sünnete göre) görüşünle ictihad et."
Yine Rasulullah (s.a.v.)'in Yemen'e vali olarak gönderdiği Muaz b. Cebel ile Ebu Musa el-Eşari'ye (r.anhüm) şöyle söylediği rivayet edilir
"Ne ile hükmedeceksiniz? Onlar: Eğer hükmü Kitapta ve sünnette bulamazsak bir işi diğerine kıyaslar ve hakka en yakın olan ile amel ederiz."
İşte bu kıyas, hükmü istinbat etmek için yapılan bir kıyastır ve Nebi (s.a.v.) de onların bu sözlerini ikrar etmiştir, doğrulamıştır. Yine Rasulullah (s.a.v.)'in Muaz b. Cebel'i Yemen'e vali olarak gönderdiğinde ona şöyle dediği rivayet edilir:
"Ne ile hükmedeceksin? Allah'ın kitabı ile. Allah'ın kitabında bulamazsan? Allah'ın Rasülünün sünneti ile. Allah'ın Rasülünün sünnetinde de bulamazsan? Kitap ve sünnete göre kendi görüşümle ictihad ederim dedi. Bunun üzerine Rasulullah (s.a.v.) "Allah'ın Rasülünün elçisini Allah ve Rasülünün sevdiği şeyde muvaffak kılan Allah'a hamd olsun" dedi."
Gün gelecek bütün dünya Hocama selam duracak!
5 İşte bu olay Rasulullah (s.a.v.)'in Muaz'ın ictihad yapmasını ikrar ettiğine dair açık bir ifadedir. İctihada karşı çıkan hiç kimse de olmamıştır. Şer'i delilden istinbat edilen görüş ile hükmedilebileceğine Sahabe de icma etmiştir. Yani Sahabe, hakkında nass bulamadıkları her olay hakkında ictihad yapma hususunda icma etmişlerdir. Bu icma hiç şüphesiz tevatüren bize ulaşmıştır. Ebu Bekir (r.a.)'in KELALE hakkındaki sözü bunun için bir örnektir. Bu konuda Ebu Bekir şöyle diyordu: "Bu meselede ben görüşümü söylüyorum. Görüşüm doğru ise bu Allah'tandır. Hatalı ise benden ve şeytandandır. Allah bundan beridir. Kelale, babası ve çocuğu olmayan (ölen) kimsedir" Bu meselede ben görüşümü söylüyorum sözü, bu benim aklıma dayanan bir görüştür anlamına gelmez. Bu ifade; ben, ayetteki Kelale lafzından anladığımı söylüyorum anlamına gelmektedir. Kelale kelimesi Arap lügatında üç şeye kullanılır.
1. Geride oğlu ve babası olmaksızın ölen kimse.
2. Ölenin geride kalanlarından herhangi birisinin ne babası ne de çocuğu olmayan kimse demektir. (Üvey evlat gibi)
3. Baba ve evlat tarafından akraba olmayan kimseye de "Kelale" denir.
Bu üç anlama göre hangi mana ayetteki "Kelale" kelimesine uyacaktır. Ebu Bekir (r.a.) Allahu Teâla'nın:
"Eğer bir adam bir kelaleye veya bir kadına miras bırakırsa" ayetinde geçen KELALE kelimesini bu üç anlamdan biri ile anlamıştır. Ayette geçen kelimesi 'nin haberidir. Yani, eğer adam kelale ise mirastan pay alabilir. Ebu Bekir'in kelale kelimesinin manasını, ikinci bir ayette geçen;
"De ki Allah Kelale hakkında hüküm bildiriyor. Çocuğu olmayan bir kimse ölünce" Kelale kelimesinden ve bu ayetin nüzul sebebi olarak rivayet edilen hadisten anlamış olabilir. Bu ayetin nüzul sebebi hakkında şöyle bir rivayet vardır: Rasulullah (s.a.v.) hastalanmış olan Cabir b. Abdullah'ı ziyaret etti ve Cabir: "Ben kelaleyim malım hakkında nasıl hüküm vereyim" diye sorması üzerine "bir kimse ölünce" ayeti indi. İşte Ebu Bekir'in açıklamış olduğu bu görüş, kendinden çıkardığı kişisel bir görüş değil bir ictihaddır. Aynı şekilde Ebu Bekir'in ölenin anneannesine miras verip babaannesine miras vermemesi de ictihaddır. Bu olay üzerine Ensar'dan bir kısmı itiraz ederek şöyle dedi: "Sen öyle bir kadına miras verdin ki, kendisi (anneanne) ölmüş olsa idi, kızı ona varis olamazdı. Ve öyle bir kadını da mirastan mahrum bıraktın ki, kendisi (babaanne) ölen olsa idi, çocuğu (baba) onun bütün malına varis olurdu." Bunun üzerine Ebu Bekir mirası bunların ikisi arasında paylaştırdı.
Bir başka örnek: Ebu Bekir'in, muhacirlerle İslam'a istemeyerek girenlere ganimetleri eşit miktarda pay vermesi üzerine Ömer: Yurdunu ve mallarını bırakıp Allah'ın Rasülüne hicret edeni, istemeyerek İslam'a girenle bir tutma deyince, Ebu Bekir: Onlar ancak Allah için Müslüman oldular. Onların ücretini Allah verecektir. Dünyada ise işimiz ancak tebliğdir. Bir başka örnek: Ömer'in dede -babanın babası- hakkında; "Görüşümle hükmediyorum ve bu konuda kendi görüşümü söylüyorum" yani nasslardan anladığımı söylüyor ve ona göre hükmediyorum sözü de ictihada işaret etmektedir. Ömer; ana-baba bir olan iki kardeş ile başka babadan anaları bir olan iki kardeş çocuklar bırakıp ölen bir kadının mirasının taksimi problemi ile karşılaştı. Ömer ana bir iki kardeşe terikenin 1/3'ünü miras olarak verdi. Fakat ana-baba bir kardeşlere bir şey kalmadı. Bunun üzerine ana-baba bir kardeşler Ömer'e; Ey müminlerin emiri! Tut ki babamız eşekti -bir rivayette de taştı- biz aynı anadan değil miyiz? diyerek itiraz etmeleri üzerine Ömer, görüşünden döndü ve onları da 1/3 hisseye ortak etti. Yani onlara da mirastan 1/3 verdi. Aynı olayda bazı Sahabeler başka bir görüşe sahiptirler. Onlar kocaya terikenin (mirasın) yarısını, Ömer'in davranışında ve açık nassta olduğu gibi anaya 1/6, ana bir kardeşlere nass ile amel ederek 1/3 verdiler. Geride ise ana-baba bir kardeşlere bir şey kalmadı. Bu nedenle de onlara terikeden bir şey vermediler. Ömer; babaları farklı olsa da bir anadan olan kardeşlerin aynı baba ve anneden olan kardeşler gibi olduklarını anlamıştır. Anneleri bir olduğu için başka babadan olan kardeşlerin mirasta hakları olduğunu kabul etti. Diğer Sahabeler ise daha farklı anladılar. Her biri nassı anladıkları şekilde ictihad ettiler.
Bir başka misal daha verelim: Semre'nin Yahudi tüccarlardan onda bir olan vergiyi içki olarak aldığı ve onu daha sonra sirke haline getirerek sattığı Ömer'e bildirilince Ömer'in: "Allah Semre'yi kahretsin. Allah'ın Rasülünün şöyle dediğini bilmiyor mu?"
"Allah Yahudilere lanet etti. Onlara iç yağları haram kılınmıştı da onlar onu eritip güzelleştirdiler ve sattılar" demesi ve Ömer'in içkiyi yağa kıyas ederek içkinin haramlılığının, bedelinin de haram kılınmasına işaret olduğunu belirtmesi de bir ictihad örneğidir.
Yine Ali (r.a.)'nin içki içene uygulanacak had ile ilgili olarak söylediği; "Kim bunu içerse sayıklar. Kim de sayıklarsa iftira eder. Kim de iftira ederse ben ona müfteriye uygulanması gereken haddi uygun görürüm" sözü de yine ictihada bir örnektir. Ali (r.a.), içki haddini iftira haddine kıyas etti. Çünkü içki içenin iftira atacağına dair zan vardır. Zira şeriata göre bir şey hakkında zan varsa bunun hükmü bilinip zan edilmeyen şeyin hükmüne uydurulur. İkisi de aynı hükme sahip olur. Örneğin, uykuda kalan kimse kendisinden bir şey çıkacağı zannını, gerçekten kendisinden birşey çıktığına tatbik eder. Böylece bir kimse uyuyunca abdesti bozulmuş sayılmıştır. Yine şeriat biri evlenip kadına dokunursa/cinsî münasebette bulunursa ve sonra da kadını boşarsa boşanmış kadına hamile kadının iddet hükmünü uygular. Adam dokunduğu/münasebette bulunduğu için kadın hamile olmuş olabilir. Bu zan var olduğu için gerçek hamile kadının hükmünü vermektedir. İşte bunların hepsi Sahabenin -Allah onlardan razı olsun- yaptığı ictihadlara ve ictihad hakkındaki icmalarına açık ve kesin örneklerdir.
Bir ictihadın kapsamına giren meselelere hükmü tatbik etmek ictihad değil şer'i hükmü anlamaktır. Çünkü ictihad; ister, zorla bir malı alan gaspçıya, şari tarafından hırsıza uygulanan el kesme cezasının uygulanması gibi külli delilden külli bir hükmün istinbatı şeklinde olsun, isterse; "Sizin için (çocuklarınızı) emzirirlerse onlara ücretlerini verin" şeklinde gelen Allahu Teâla'nın sözüne ve Rasül (s.a.v.)'in Beni Deel'den uzman birisini ücretle kiralamasına veya yine Rasulullah (s.a.v.)'in; "Ücretliye ücretini alnının teri kurumadan veriniz" hadisine göre işini bitirdiği zaman ücretlinin ücretini vermesini gerektiren nassa dayanarak cüzi bir delilden icare hükmü gibi cüzi bir hükmü istinbat şeklinde olsun, nassın ya mantukuna, ya mefhumuna, ya delaletine, ya da nassta geçen bir illete dayanarak hüküm istinbat etmektir. Gerek külli bir delilden külli bir hükmü istinbat olsun gerek cüzi bir delilden cüzi bir hükmü istinbat olsun, bunların hepsi bir delilde bulunan hükmü almak anlamına geldiği için ictihad sayılır. İctihad bir delile dayanarak hükmü anlamada bütün gücü harcamak anlamına geldiği için genel bir delilden genel bir hükmün çıkarılması veya özel bir delilden özel bir hükmün çıkarılması durumu değiştirmez. İstinbat edilen bir hükmün manası ve mündericatı kapsamında bulunan yeni meselelere hükmü uygulamak, ictihad değil, hükmü vakıasına indirmektir. Örneğin Allah ölü etini haram kılmıştır. Bu nedenle başına vurulan bir darbe sonucunda ölen bir ineğin eti yenmez. Çünkü o şer'an boğazlanmadan ölmüş bir hayvandır. Ölü eti ise haramdır. Boğazlanmamış bir ineğin etinden yapılan bir konservenin alımı ve satımı da şer'an haramdır. Bu hüküm istinbat edilmiş bir hüküm değildir. Bu hüküm "ölü eti" kelimesinin kapsamına giren bir hükümdür. Örneğin, Müslümanın veya Ehl-i Kitabın boğazlaması sayılmadığı için dürzinin boğazladığı bir hayvanın eti de yenmez. Dürzinin boğazladığı bir hayvanın etinin haram oluşu da bir istinbat değildir. Bu hüküm, Ehli Kitabın dışındaki kâfirlerin kestiklerinin yenmeyeceği şeklinde bilinen bir hükmün aynı türden bir başka olaya uygulanmasıdır. Yine kadının şura (ümmet) meclisine üye olmasının cevazı ile ilgili şer'i hüküm bir ictihad değildir. Bu hüküm, ancak vekâlet hükmünün uygulanmasıdır. Şura meclisine üye olmak görüşte vekâlet etmektir. Kadının kendi görüşünü temsilen başkasını vekil tayin etmesi veya başkasının görüşünü temsilen kendi vekâlet alması caizdir. Örneğin zekât ancak, şer'an delil olarak itibar edilen şeylere dayanarak, zanna dayalı işaretlerle fakir olduğu bilinen kimselere verilir. Buna dair hüküm de zann ile adaleti bilinen fasık olmayan bir kimsenin şahitliği ile olur. Bir takım araştırmalardan sonra kıblenin hangi tarafta olduğunu bilmek de böyledir. Bütün bunlar, şer'i delillerden hükümlerin istinbat edilmesi olarak sayılan ictihad türünden bir hüküm olmayıp ancak, bilinen hükümlerin cüzi meselelere uygulanması veya cüziyatları anlayıp hükümleri onlara tatbik etmektir. Bu ise ictihad kapsamına değil yargı kapsamına girer. Belli bir şer'i hükmü karara bağladığı için ictihad sayılmaz. Bu ancak daha önceden bilinen bir şer'i hükmün herhangi bir olaya tatbik edilmesidir. Aynı olay gibi bir başka olay olduğunda bu olaya tatbik edildiği gibi ona da tatbik edilir. Onun için bu ictihad sayılmaz. Şer'i hükümler delilinden bilindikten sonra ictihadı değil uygulamayı gerektirir. Şer'i nasslar ise bunun tersine içinden şer'i hükmü almak için ictihadı gerektirir. Bu nedenle muteber olan şer'i ictihad; şer'i nassları anlamada ve şer'i nasslardan hüküm istinbat etmede bütün gücü harcamaktır. Yoksa ictihadın kapsamına giren meselelere şer'i hükümleri uygulamada bütün gücü harcamak ictihad sayılmaz.
İslam'ın şer'i nassları, Müslümanlara ictihadı farz kılmaktadır. Çünkü şer'i nasslar insanoğlunun karşılaşacağı bütün olaylara uygulanacak nitelikte tafsilatlı olarak değil mücmel olarak gelmiştir. Bu nedenle karşılaşılan her olaya şer'i hükmü uygulamak için bu nassları anlamak ve nasslardan Allah'ın hükmünü istinbat etmede bütün gücü harcamak gerekir. Hatta mufassal olarak gelen nasslar bile, gerçek yapısıyla mücmel ve genel olduğu için açıklanmayı gerektirir. Örneğin miras ayeti mufassal olarak gelmiştir. Ancak bu mufassal hükümler hakkında dikkatli bir tafsilata girildiğinde "kelale" ve "hacb" (diğer akrabaları mirastan engelleyen durum) meseleleri gibi birçok mesele cüzi hükümler olmasından dolayı anlamaya ve istinbata/hüküm çıkarmaya muhtaçtır. Bütün müctehidler evladın, ister erkek olsun isterse kız olsun mirasta kardeşlere mani/hucub olduğunu söylerler. Çünkü kelimesi her erkek ve kız hakkında kullanılır. Oysa İbni Abbas, kızın mani/hacb olmadığını söyler. Çünkü İbni Abbas'a göre "veled" kelimesi yalnızca erkek çocuklar için kullanılır. Bu nedenle tafsilata sunulan nasslar bile mücmel olarak gelmiştir. Onlardan hüküm çıkarmak için ictihad yapmaya muhtaçtırlar.
Ancak tafsilatlı olarak gelen bu nasslar, yeni olaylar üzerine uygulanmaya muhtaçtırlar. Fakat burada tatbikten maksat ictihad değildir. Bu tatbikten maksat, tafsilatı gerektirse bile mücmelinden hüküm istinbat etmektir. Çünkü şer'i nasslar genel ve mücmeldirler. Tafsilatlı olarak gelmiş olsalar bile genel ve mücmel olması teşrii nassların tabiatındandır. İster kitap olsun ister sünnet olsun şer'i nasslar düşünme sahası için teşrii nassların en elverişli olanı, genellik için en geniş sahayı kaplayanı ve genel kuralları çıkartmak için kuralların yerleşmesi bakımından da en elverişli toprağa sahip olanıdır. Bütün halk ve ümmetlere teşrii nass olabilecek güçtedir. Düşünme sahası en elverişli olanı olması, insanlar arası her çeşit ilişkilerin tamamını kuşatmasıyla barizdir. Bu ilişkiler ister fertlerin birbiri ile olan ilişkileri olsun, ister devletle idare edilenler arasındaki ilişkiler olsun, ister devletle halklar ve ümmetler arasında ki ilişkiler olsun bunlar ne kadar yenilenirse, çeşitlenirse ve artarsa artsın bu şer'i nasslar bunlarla ilgili hükümler istinbat etmeye ve üzerinde düşünmeye imkân verebilecek güçtedir. Bu nedenle bütün teşrii nasslar arasında düşünme sahası en geniş, en elverişli olanını şer'i nasslar oluşturur. Genellik için en elverişli nasslar olması, mantuk, mefhum, delalet, illetlendirme ve illetlendirme kıyasını kapsamına almasından dolayı cümlelerinde, lafızlarında ve kalıpların üslûbunda açıkça görülmektedir. Bu hususlar kolay, daimi ve her işi kapsayıcı bir şekilde hüküm çıkarma imkânını sağlar.
Genel kuralların yeşermesi için en verimli toprağa sahip olması ise, bu nassların ihtiva ettiği genel anlamların zenginliğinde ve bu genel anlamların tabiatında açıkça görülür. Bu nedenle Kur'an ve hadis, tafsilatlı konularda bile ana hatları ile gelmiştir. Genel hatların tabiatı, külli ve cüzi meseleleri kapsamına alabilecek genel manaları içeriğinde barındırır. Ki anlamlarının zenginliği de zaten buradan kaynaklanmaktadır. Üstelik bu genel manaların delalet ettikleri şeyler, mantıki, farazi ve nazari şeyler değil hissedilebilen ve vakıası olan şeylerdir. Aynı zamanda bunlar yalnızca belirli fertlerin ihtiyaçlarına çözüm getirmeyip insan cinsinin ihtiyaçlarına çözüm getirmektedir. Yani insanın yaptığı bir fiilin türü ne olursa olsun insana ait fiilin hükmünü açıklamaktadır. Bu nedenle birçok hükümlere ve anlamlara uygun bir şekilde gelmiştir. Bunun için genel kaidelerin yeşerebileceği en verimli toprağa sahip nasslar şer'i nasslardır.
Teşrii açıdan şer'i nassların hakikatı işte budur. Bunlara ilave olarak bu nasslar insanoğluna gelmesinden dolayı da bütün ümmetler ve halklar için teşrii kaynağı olarak gelmiştir. Bu nedenle bu şer'i nassları şer'i anlayışla anlayıp her olayın şer'i hükmünü şer'i nasslardan çıkarıp her zaman uygulayabilme imkânını sağlayacak müctehidlerin bulunmasına ihtiyaç vardır.
Olaylar her gün yenilendiği için bir dairede sınırlandırılamaz. Dolayısıyla çıkan her yeni olay hakkında Allah'ın hükmünü bildirecek müctehidlerin bulunması zaruridir. Aksi takdirde yeni çıkan olaylar hakkında Allah'ın hükmü bilinmemiş olur ki bu, caiz değildir.
İctihad ise Müslümanlara farz-ı kifayedir. Eğer onların bir kısmı bu farzı yerine getirirlerse, diğerlerinin üzerinden sakıt olur. Hiçbiri bunu yerine getirmezse, içinde müctehid bulunmayan o asırda yaşayan bütün Müslümanlar günahkâr olmuş olurlar. Bundan dolayı, bir asırda mutlak şekilde bir müctehidin bulunmasından yoksun olması asla caiz değildir. Çünkü dinde fakih olmak ve ictihad yapmak farz-ı kifayedir. Eğer bütün Müslümanlar bunun terki üzerine birleşirlerse, hepsi günahkâr olurlar. Nitekim, bir asırda bütün Müslümanlar bunun terki üzerine birleşirlerse sanki dalalet üzerine birleşmiş olurlar. Başka ifadeyle Allah'ın ahkâmını terk etmek konusu üzerine ittifak etmiş sayılırlar. Bu ise, asla caiz olmaz. Buna ek olarak, şer'i hükümleri bilme yolu ictihaddan geçer. Buna göre, şer'i hükümleri bilme hususunda kendisine dayanılabilecek bir müctehitten bir asrın yoksun olması, şeriatın iptal edilmesine ve şer'i hükümlerin yok olmasına yol açar. Bu ise kesinlikle caiz değildir.
Müctehid, hüküm istinbatında bütün gücünü harcar. İctihadında isabet ederse iki sevap, hata ederse bir sevap alır. Bu konuda Rasulullah (s.a.v.) şöyle demektedir:
"Hakim ictihad eder ve ictihadında isabet ederse iki sevap kazanır, hata ederse bir sevap kazanır"
Sahabe, zanna dayalı fıkhi konularda müctehidin hata etmesi durumunda ondan günahın kaldırılacağında icma etmişlerdir. Ancak farz olan ibadetler, zinanın ve katlin haram olması gibi kat'i konularda ictihadın yapılmayacağında ise şüphe yoktur. Bu nedenle Sahabe, zanni meselelerde ihtilaf ettikleri halde kat'i meselelerde asla ihtilaf etmemiştir.
Müctehid kendi görüşünde hata ihtimali olsa bile kendi ictihadıyla ulaştığı zanni meselelerde isabet etmiştir. Ancak müctehidin isabet etmesi demek, mutlak olarak doğruya isabet ettiği anlamına gelmez. Çünkü bu durum zanni hüküm açısından vakıaya uygun değildir. Çünkü Rasulullah (s.a.v.) müctehidi, "hata eden" olarak isimlendirmiştir. Yoksa müctehidin isabet etmesinden kasıt hatadan tamamen uzak olması anlamına gelmediği gibi isabeti hata karşılığı olarak yapılan bir isabet de değildir. Hatalı olan müctehidi doğruyu söyleyen kimse olarak adlandırmak ise nassın itibarına göre olmuştur. Çünkü nass o müctehidin her halde ecir alacağını bildirmiştir. Yoksa kendisi hiç hata etmemiş anlamına gelmez. Buna binaen her müctehid kendi zannına göre isabetlidir. Nitekim bu isabet etme konusu bir hatanın var olabileceği ihtimalini kaldırmaz. Çünkü, o mutlak doğruluğu bulmuş değil ancak bir doğruluk üzerindedir.
|
|
|
|
Bugün 229 ziyaretçi (283 klik) kişi burdaydı! |
|
|
|
|