 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Karargahtaki Tekkeler ve Sûfi Komutanlar
Tarafından af21606311381145 - 19 Kasım 2015 1868 0
Yükümüz ilim, mesleğimiz cihad, rotamız Kabe-i Muazzama, hedefimizse Allah’ın rızası… . Bindiğimiz geminin kamaraları farklı olsa da ezanımız bir, namazda kıraatimiz bir, secdede tesbihatımız bir, musallada durduğumuz saf bir, bizi yok etmek için saldıran düşman da bir… Şam su alınca Bağdat, Bağdat su alınca İstanbul alarm verir. Ya hep kurtulacak, ya hep su alacak gemi…
İnsanı yaşatmak için yaşama zevkinden geçen müminleri taşıyan bu gemi defaatle saldırılara maruz kaldı. Su aldı, büyük çapta hasar gördü, kayıplar verdi fakat batmadı, batırılamadı. Büyük katliamlar yapıldı, anne karnında bebekler süngülendi, iffetler kirletildi, mukaddesât çiğnendi. Fakat ne Kabe yıkıldı, ne de ezan susturuldu. Ne Hz. Nuh’un, ne Musa’nın, ne de Allah Rasulü’nün düşmanları kazandı. Yıllar sonra da gelse mutlak zafer İslam’ın oldu. Kaderin uzun bir çizgi olduğuna ve mutlaka Hakk’ın bir gün muvaffak olacağına inananlar, mağlubiyet anlarında da ufukta istikbalin zafer alaylarını seyretti.
Sahabeyi bu gemi taşıdı, tabiûn da bu gemideydi. İmam-ı Azamlar, Malikler, Şafiler, Gazzaliler, Rabbaniler çağının tanıklarına ve sonraki asırlarda yaşayacaklara bu gemide kalmaya ve bu gemiyi korumaya dair mektuplar gönderdi. Onlara Ümmet’le aynı gemide birlikte yaşamanın Kitab’ı, Sünnet’i, namusu muhafaza etmek ve saldırılara birlikte karşı koymak anlamına geldiğini anlattı.
Allah Rasulü, “Şeytan koyun sürüsüne dalıp onu helak eden kurt gibi, insanın da kurdudur. Nefret edip ayrılanı, daha uzakta bir otlak görüp sürüyü terk edeni, kardeşlerinden uzak bir halde kenarda duranı kapar. Cemaatten ayrılmayın, ümmetin bütününden kopmayın.” (Ahmed, Müsned, V,233) buyurdu. Sahabeyi, Ümmet’ten ayrılması ,”bir bölen” olması için defaatle kışkırttılar. Ebu Zer’e kim bilir kaç defa gelip Hz. Muaviye’ye karşı onu tahrik ettiler; “Hilafet saltanata döndü, hala ne duruyorsun Ebu Zer?” dediler. Fakat Ebû Zer, onların sözünün değil, Allah Rasulü’nün buyruğunun gereğini yaptı. Hz. Muaviye’yi ikaz etmek, gördüğü eksiklikleri gidermek için Şam’a gitti, Hz. Muaviye’ye, “Yapma!” dedi fakat en zor anlarında dahi muhalefetin olayları kitlesel bir harekete dönüştürmesi yönündeki tazyiklerine kapılmadı, tahriklere kanmadı. Devletin içinde istemediği hadiseler olsa da Allah Rasulü’nün ümmetini bölen biri olmadı Ebû Zer. Çölde kaldı, açlık çekti, yalnız yaşadı, yalnız öldü. Fakat ne Yahudi, ne de münafık oyunlarına geldi. Ebu Zer’in Allah Rasulü’nden rivayet ettiği şu hadis, Onun neden böyle davrandığının ve Müslümanların da niçin tahriklere kapılmamaları gerektiğinin esasını teşkil ediyor; “Kim (akidede, amelde, harekette) Ümmet’ten bir karış ayrılırsa ( ya da çok kısa bir zamanda veya tek bir meselede uzaklaşırsa) kendisini İslam’a bağlayan manevi bağın ilmeğini boynundan çıkarır(Ahmed, Müsned, V, 180; Ebû Davûd, Sünnet 29). Sahabe ahlakı, Ümmet’i bölmemeyi, bir bölen olmamayı emreder. Allah rasulü ile Ümmet olma mücadelesi verenler, Ondan sonra da onu korumak için mücadele etti.
Ehl-i Bid’atı Tazim Etmek, İslam’ı Yıkmaktır
Allah Rasulü, gelecekte neyin, nasıl olacağını haber verdiği hadislerin pek çoğunda, Ümmeti’ni yıkan, dağıtan, tahrik ve tazyik lobisine karşı ikaz etti, “Kim bir bidatçıyı tazim ederse, onun üzerinden İslam’ın yıkılmasına yardım eder.” (Taberânî, el-Mu’cemu’l-Evsat, H. No: 6963). Kim gazetesini, mecmuasını, ekranını Sünnet-i Seniyye muhaliflerine açar, bir Sünnet’in inkar edilip, yerine bir bidatın ikame edilmesine destek olur; Kim bidatçıların eserlerini dağıtır, alır, satar, meclislerde onlardan nakillerde bulunur, onlarla yan yana poz verir, itibar kazanmalarına yardımcı olursa avamın onlara itibar etmesine ve İslam’ın yâdının zihinlerden silinmesine vasıta olur.
Tefrikada “Diriliş”, İhanette “İstikbal” Aramak
Olaylar Allah Rasulü’nün haber verdiği gibi gelişti. Kimi Şeytan’ın aşıladığı nefretle büyük bütünden ayrıldı, kimi istikbali İslamsız bir hayatta aradı, kimi gafletine yenilip, sürüden koptu, kimi İslam’ı öğrenmek istedi fakat “Şeriat Mizan”ına sahip olmadığından “hakikat” diye “hurafe”ye sarıldı. Kimi “Kafir”e müttefik, müslümana “muhalif”; düşmana “dost”, dosta “düşman” oldu. Bütünden koptu, tefrikada “diriliş”, ihanette “istikbal” aradı. Kimi Allah Rasulü’nün “bir karış ayrılmayın” uyarısında bulunduğu noktadan bin karış uzaklaştı. Neticede ya Mealcilik’le, Sünnet-i Seniyye’ye ya da Vehhabilik’le müctehid imamlara veya Tekfircilik’le Ümmet’e ya da Batı yandaşlığı ile Müslümanların iktidarına hasım oldu.
Yeni Fetihler İçin Yeni Fatihler
İslam Gemisi’nin yoğun saldırılara maruz kaldığı yıllarda gemiden ayrılıp, İhanet Gemisi’ne binenler, tefrikayı ittihada, beşere köle olmayı Allah’a kulluğa tercih etti. Küfür cephesinden gelen vaatlere kanıp, büyük bütünden kopanlar kökleri sökülen ağaç gibi ortada kaldı. Her şükürsüzlük sendromunu büyük belalar takip etti. Diriliş nesli o belalar mahşerinde yetişti. Boşnaklar, Bosna Savaşı’nda İslam’ın ne olduğunu, Sırplar’ın kendilerini niçin öldürdüklerini ve Batılıların da bu vahşeti neden seyrettiklerini ayne’l-yakîn öğrenme imkanına kavuştu. Ölenlerin acısı, dirilerin yaralarının sarılması yıllar aldı. Düşen Kudüs ancak 90 küsur yıl sonra fethedilebildi. Osmanlı’dan sonra Kudüs’e dönen İslam coğrafyası yeni fetihler için yeni fatihler bekliyor.
Kaç Sistem Çökertti İslam?
Ümmet’in on dört asırlık “cihad rıhle”si yakîn olarak gösterdi ki, İslam Gemisi hasar görecek, kayıplar verecek fakat Kisra gibi, Bizans gibi batıp kaybolmayacak. Ona saldıran korsanlar batacak fakat o hep suyun üzerinde kalacak.
Siyaset uzmanlarının sarsılmaz dediği ideolojiler de sarsılıp, döküldü, enkaz oldu. Kaç ideoloji, kaç sistem, kaç devlet çökertti İslam. Fakat bir Everest Dağı ihtişamıyla o hep ayakta kaldı. “Şüphesiz Şeriatı biz indirdik, koruyucuları da muhakkak biziz” ayetinin tecellisi, Allah’ın kudretinin bir nişanesi olarak, yolu açan, enkazı kaldıran yürüyüşü kesintisiz devam etti İslam’ın. Bazen ateşten denizleri mumdan gemilerle, bazen de dağları mücahid gücüyle ilerleyen gemilerle aştı.
İslam’a saldıran bütün güçler muhteva ya da coğrafya olarak farklı olsa da hepsi ortak bir niteliğe, müşterek bir ideale sahiptir. Kapitalizma mala hükmeden insanı, Komünizma da bizzat malı yüceltir. Neticede her ikisi de malı tarif etme noktasında birbirinden ayrılar fakat malla birinci derecede irtibat kurma hususunda birleşirler. Her ikisi de dünyayı va’deder, hevaya tapar, nefsine ibadet eder, kuvveti üstün tutar.
Midesine tapanlar başlarını hazinelerin ya da hazinedârların eşiğine; Allah’a kul olanlar ise mananın maddeye tecelli remzi olan Kabe-i Muazzama’nın eşiğine koyarlar.
İnsanlığın mücadelesi de başlarını Kabe’nin eşiğine koyup göğe yükselen Müslümanlarla, midesini takdis edip başını mal tapınaklarının avlusuna koyanlar arasındadır. Bu, Hak’la Batıl’ın ya da namuslularla namussuzların mücadelesidir.
Allah Rasulü maddenin karşısında eğilen insanlığı doğrulmaya, sonra da hep doğru halde kalmaya çağırdı. Eşyanın üzerindeki perdeyi kaldırdı ve bütün genişliğine rağmen dünyanın dar olduğunu, insanın da dünyada daralacağını söyledi. Her şeye hazır olun, buyurdu. İnsana, darlıktan nasıl kurtulacağını, genişlik sahibi olanlara da zühdle nasıl rahatlayacaklarını anlattı ve bütün bunların Hicaz İslam Devleti’nde nasıl gerçekleştiklerini hayattan örneklerle resmetti. “Mal ve oğullar dünya hayatının süsüdür.” (Kehf :46) ayetini okudu. Ebedi olanı verip fani olanı almayın. Cenneti çerçöpe değişmeyin! Çağrısında bulundu. Kur’an-ı Kerim de imanları sarsan “mal”ı kıymetlendirirken şöyle buyurdu; “Eğer insanlar tek bir millet haline gelecek olmasaydı, Rahman’ı inkar edenlerin evlerine gümüşten tavan ve üzerinde çıkacakları merdivenler yapardık.”( Zuhruf: 33).
Kur’an-ı Kerîm pek çok surede insanları, helak olan kavimlerin kalıntılarını ziyaret edip onlardan ibret almaya, kendi hanların, hanumanların da bir gün enkaz olacağını suretlerden hareketle anlattı. Müslümanın kalbinde mala karşı sevgi azalınca, onu elinde bulunduran ehl-i dünyaya olan hayranlık da azaldı. Bir anda en zenginleri temsil eden Ebu Cehiller en itibarsız kişiler haline geldi. Allah Rasulü ile değişen sahabe, en sevdikleri malları Allah yolunda tasadduk etti. Onlar , en büyük arazilerini verdiler fakat “Onlara deki, dünya menfaati önemsizdir.” ayeti çerçevesinde bunu da az buldular.
Dünya’ya sahip olmak, ne ona hakim olan İskender’i, ne de Firavunu rahatlattı. Ülkelerinin sınırları genişledikçe yürekleri daraldı. Doydukça açlıkları, yaşlandıkça mal sevgileri arttı. Kur’an ise perdeyi kaldırıp onlara, “Rabbinizin mağfiretine ve genişliği yer ve gökler kadar olan Cennet’e koşun.” (Âl-i İmran: 133) buyurdu.
Yürek Cennetinden Ahiret Cennetine
Müslüman Cenneti kalbinde inşa eder. Sokaklar ne kadar dar olsa, düşmanlar ne kadar güçlü olsa, bütün namlular ona çevrilse de o hafaza meleklerinin himayesinde yürek cennetinde itminan ile dolaşır. Ölüm yürek cennetinden Ahiret Cennet’ine geçiştir. Bu yüzden Bedir’de Allah Rasulü ashabına, “Genişliği yer ve gökler kadar olan Cennet için ayağa kalkın.” buyurdu.
Tasmasız Kölelerden Hür Kullara
Şehvetin tasmasız kölelerine karşı, hürriyeti Allah’a kullukta bulan Hz. Muhammed’in öğrencileri, büyük savaşlar yaptı, babalar oğullarını, oğullar babalarını şehit verdi, fakat sonunda insanlığın namus anıtı oldu. Kan ve barut kokan sokaklara adalet ve merhamet boyası vurdular. Roma’da, Bizans’ta azdıran, kudurtan mal, onların elinde musavatın, kardeşliğin, paylaşmanın adı oldu. Mala kavuştukça dağıttılar, dağıttıkça rahata erdiler. Ev yaparken de, mescid bina ederken de “Allah’ım! Hayat ancak Ahiret hayatıdır.” dediler. Aldanmadılar, aldatmadılar. Allah Azze ve Celle, “Sevdiğiniz mallardan vermedikçe iyiliğin hakikatine eremez, ebrâr/iyiler kadrosuna giremezsiniz.” (Âl-i İmran: 92) buyurunca en sevdiklerini tasadduk ettiler. Tabiûn devrinde bir inhitat hali zahir olunca Hasan Basri (r.a.), “Bir hurma tanesi de olsa Allah’ın rızasına nail olabilmek için sadaka veren herkes bu ayetin muhtevasına dahildir.” Buyurdu; Yol, yeniden açıldı. Ebu Bekir el-Verrâk ise ayeti şöyle tefsir etti, “(Ey Kullarım!) İyiliğime ancak kardeşlerinize iyilikte bulunarak ulaşabilirsiniz.” (Nesefî, Medârik, I, 255). Hedefleri olan Allah’ın rızasına ulaşabilmek için en sevdikleri malı ya da insan cinsinin can yongası dünyayı verdi Müslümanlar.
Sahabe, ehl-i dünya gibi, Ahiret’i verip, dünyayı; hidayeti verip dalaleti almadı (Bakara: 86- 16). Rahip ve hahamların Hz. İsa ve Musa’ya yaptığı gibi Allah Rasulü’ne ihanet etmedi. Ne kadar büyük olsa da her nevi hediyeyi ya da ayartan malları Ahiret’e nisbetle az görüp(Nisâ, 77) geri çevirdi. Çok da görünse dünya malını az, amel-i salihe katkıda bulunun malı ise az da olsa çok gördü.
Sahabenin zühdüne varis olan Müslümanlar, İslam’ın dünya hakimiyeti genişledikçe kendi sorumluklarının daha da arttığını gördüler. Fukaha, müfessir, muhaddisler arasında zuhur eden arifler kadrosunun bir kısmı şehirde halka sürekli nasihat etti, bir kısmı da sınır boylarındaki ribatlara gitti. Bir heybe ve bir asa ile uçsuz bucaksız çöllere girdi. İktidarla şımartan, malla azdıran, cimrilikle yüreğe yoksulluk korkusu düşüren Şeytana (Bakara: 268) karşı “kulluktan ödün vermeyin, tasadduktan geri durmayın, cihadsız yaşamayın, şartlara göre değil Allah’a göre yaşayın Ey Müslümanlar!” çağrısında bulundu.
Devlet başkanları Allah Rasulü’nün siyaset, alimler ilim, arifler de yürek tezkiyesi vazifesine varis oldu.
Allah Rasulü’nün dört temel vazifesi olan ayetleri okumak, ruhları arındırmak, Kitab’ı ve Sünnet’i öğretmek (Cum’a: 2) Ümmet arasında paylaşıldı, dört rükün olarak kabul edildi. Bu bağlamda ulema da şiddetli saldırılara karşı İslam Gemisi’ni korumak için toplanıp acil eylem planı hazırladı. Allah Rasulü’nün “ümmi” bir topluma gönderildiği dikkate alınarak, ideolojik zehirleri kusmadan hakiki anlamda mümin olunamaz hakikatine işaret edildi, ümmet ümmileşerek İslamileşmeye çağrıldı.
Allah Rasulü yürek ve yeryüzü cephelerinde nasıl mücahade ettiyse, insana doğru giden muhabbet yürüyüşünde de yeniden o, esas alındı; Ebû Cehil’in hakaretlerine rağmen yine kapısına davet için giden Peygamber’in insan muhabbeti… Güneşin ekinlere hayat vermesi gibi, muhabbet de mücahadeye can verdi. Ebû Eyyüb el-Ensari’yi o muhabbet, atın sırtında İstanbul’a getirdi. İnsanlığa muhabbeti olan her müslüman, onun kurtuluşu için seferber oldu. Alimler, arifler, fakihler de katıldı cihad-ı asgar ordusuna. “Nasıl olması gerekiyorsa Allah yolunda öyle cihad ediniz.” (Hac: 78) ayetinden hareketle cihad, düşmana karşı, Şeytan’la ve nefisle olmak üzere 3 başlık çerçevesinde yürütüldü.
Şerri ortadan kaldırma ve hayrı hakim kılma mücadelesi olarak da tarif edilen cihatta bazen saflar belli, düşman da meydan yerinde olur. Bazen de durum daha tehlikeli bir hal alır, ne meydan, ne de düşman görünür. Her iki halde de Müslüman cihatla mükelleftir.
Düşman birlikleri yerin üstünde, denizin altında ya da havada olsa radarla izlenir ya da hakkında istihbarat yapılır. Fakat insanı istila eden, damarlarında dolaşan düşman gözükmez. Bu yüzden düşmanın görüldüğü mücahedeye “küçük”, görülmediği nefis cihadına ise “büyük cihad” denir. Şeytan insanın hesap etmediği/edemediği noktalardan da gelir ve hiçbir radara takılmadan icra-i faaliyette bulunur. Bir rivayette şöyle buyrulmaktadır: “Küçük cihattan büyük cihada döndük.” (Deylemî, Beyhaki, Ayrıca Müttakî, Kenzu’l-Ummâl, H. No: 11260-11779).
İslam şehirlerine saldırıldığında kafirlere karşı savaşmak herkese farz-ı ayn, nefisle sürekli savaşmak ise her durumda farzdır. Mısır’da, “Bu iş bitti. İslam bir daha bu topraklarda yenilmez.” diye düşünen Müslümanlara, “Sürekli teyakkuz halinde bekleyen murabıtlar olunuz.” diyen Amr b As, aslında onlara şunu söylemekteydi, “Bir yeri Müslümanlaştırmaktan daha zor olan hem orayı, hem de oradakileri Müslüman olarak koruyabilmektir.”.
Kur’an-ı Kerim ve Sünnet-i Seniyye’cihadın her iki şeklini bir birinin ne aynı ne de gayrı olarak kabul etmiştir. Allah Azze ve Celle, Müslümanlara nereden başlayıp, yola nasıl devam edeceklerini ifade buyururken, “Ey İman Edenler! Günaha düşmeme noktasında sabredin, düşmanla karşılaştığınızda ayaklarınız üzerinde durun, sınır boylarında murabıt olun, Allah’ın adını yükseltin. Bütün bunları yerine getirme noktasında ise hata yapmaktan Allah’tan korkun.” (Âl-i İmran: 200).
Ekran Resmi 2015-11-19 20.32.16Halkalardan Cihad Saflarına
Mutasavvıflar nefisle olan cihada önem verdikleri gibi, İslam düşmanlarına karşı yürütülen mücahadeye de ihtimam gösterdiler. Birini yaparken diğerini terk etmediler. Fakat küçük cihad saflarına, büyük cihad halkalarında terbiye olanlarla katıldılar ve böylece fethin işgale, cihadın da adam öldürmeye dönüşmesine mani oldular.
İki Nazar: Mümin ve Münafık
Müslüman, her ilahi talimata iktida eder. Fakat aynı talimat münafığa taş taşımaktan daha ağır gelir. Ölümü görünce, “Ey Rabbimiz! Neden bizim üzerimize savaşı farz kıldın. Bizi yakın bir süreye kadar geri bıraksan olmaz mıydı?” (Nisa: 77) derler. Çünkü savaş kılıçla bir başka kılıca karşı koymak, ölümle yüzyüze gelmektir.
Kur’an-ı Kerim, “Yeryüzünde bulunanların hepsi fanidir.” der, sonra da , “Artık Rabbinizin nimetlerinden hangisini inkar edebilirsiniz?” diye sorar (26-27). Ölmeyi nimet olarak zikreder. Çünkü Müslümanlar ölümle birlikte ebedi saadete ulaşır. Bu yüzden Yahya b Muaz, “Dostu dosta taşıyan o ölüm ne güzeldir.” der (Nesefî, Medârik, II, 310). Münafık biraz daha dünyada kalmak isterken, Müslüman ölümü en büyük buluşma olarak görür. Bu yüzden gerçek hürriyeti, Hakk’a kullukta arar.
En Büyük Savaş Hazırlığı: Takva
Hz. Ömer, ordu komutanına yazdığı ve müttaki olmayı emrettiği vasiyetinde, “Sen ve seninle birlikte olanlara takvayı kuşanmayı emrediyorum. Zira düşmana karşı yapılan en mühim hazırlık da, en güçlü savaş hilesi de odur. Hasımlarınıza karşı zafer istediğiniz gibi ben de nefislerinize karşı Allah’tan muvaffakiyetinizi istiyorum. Bunu hem bizim, hem de sizin için niyaz ediyorum.” der.
Şehirde ve Sınır Boylarında Cihad
Emevilerle başlayan dünyevileşme sürecinde murabıtlar mücahede bayrağını hiç ellerinden bırakmadı. Bir kısmı şehirlerde kalarak insanları kendilerine şah damarından daha yakın olan Rablerine çağırdı. Bir kısmı da sınır boylarına ve Müslümanların olmadığı diyarlara gidip oralarda cihad etti. Mücahidler, murabıt; murabıtlar da mücahit oldu. Buyüzden her selefi sufi, her sufi de selefidir.
Cihad-ı Ekbere katılanlar, cihad-ı askare de katılınca İslam Ordusu, Fetih Seriyyesine döndü. Asker korkulan değil, beklenen oldu. Şehirlere muhafız, hayata adalet geldi. En büyük “hayır” olan İslam için cihad edenler, insan nazarında en büyük “hayır” olarak görülen mala itibar etmedi. Dükkanları yağmalamadı, evleri talan etmedi.
Sufiler, hayattan kopmadı, ümmetten uzaklaşmadı, tekkelere çekilip “Bana ne!” demedi. Şehid olma arzusuyla cihad saflarının en önlerinde yer aldı, Moğollara, Haçlılara karşı savaştı. Gündüz mücahid, gece abit oldu/Kânû Ruhbanen filleylî, Fürsanen finnehar”.
“Bütün bir alem Allah’ı tesbih ederken, insanlar olarak ondan gafil olmaktan haya ederiz.” dediler. Şakîk-ı Belhî’nin dehşetli bir gecede savaş alanında uyurken görüp uyandırdığı bir murabıtla arasında geçen şu konuşma onların cesaretlerini ve Rablerine olan yakınlığı resmeder:
– Böyle bir mekanda nasıl uyuyabiliyorsun?
– Arşın sahibinin, ondan başka birinden korktuğumu bilmesinden haya ederim.
Bunları söyleyen sufi daha sonra başını yere koyup uyumaya devam eder (Münavî, el-Kevâkibu’d-Durriyye fî Terâcimi’s-Sadâti’s-Sufiyye, I, 141).
Sufilerin namazda başlarına sardıkları sarıklar, cihad meydanlarında yaralarına sargı oldu.
Sufiler günler gibi yılları da ibadetleri merkeze alarak taksim etti. Abdullah b. Mübarek bir yıl cihad eder, bir yıl hacca gider, bir yıl da ticaret yapar kazandığını fukaraya dağıtırdı.
İbn Arabî’nin de ifade ettiği gibi, “Seyahat eden her sufi, aynı zamanda Allah yolunun bir mücahidiydi. Şehirden uzak helak edici çöllerde Allah’ı zikreden kimse yoktu diye sufiler ancak kendilerinin girebileceği çöllere karşı vazifelerini yapabilmek, Allah’ın adının anılmadığı küfür diyarlarında cihad edebilmek için İslam’ı anlatma yolculuklarına çıktı (İbn Arabî, el-Futuhâtu’l-Mekkiyye, II, 33).
Mutasavvıflar bütün zamanlarda insanlığın hiçliğini haykırdı. Hiçliği reddedenlerle de savaştılar. Zaferi orduda, aşkı bedende, hizmeti menfaatte değil kullukta aradılar ve buldular.
Mutasavvıflar hem halleri, hem de eserleriyle insanların hidayetinde büyük rol oynadılar. İmam-ı Rabbanî “Tanrısal Din”in hakim olduğu Hindistan bölgesini yeniden ayağa kaldırdı. Açtığı yolda Diyobendi ve Nedvet’ul-Ulema gibi iki büyük hareketin neşu ü nema bulması yanında, alem-i İslam’ın önemli bir bölümünü tesiri altında alan Nakşibendiyye-Müceddiye kolu da yürüdü.
İnsanlardan üzerinde bir mürşidin sukut sohbeti bazen onlarca kitaptan daha etkili oldu. Hristiyanların İslâmiyet’i kabul etmelerinde en büyük pay kelamcılara değil, sufilere aittir. Bugün de Batıların İslamlaşmasına ne fıkıh, ne de kelam kitapları vesile olmaktadır. Onlar, İbn Arabî ve Mevlana okuyarak İslam’ı tercih etmektedir.
Bir Batılı’nın İslam’a dair yönelttiği sorulara verilen aklî cevaplar onu tatmin etmemekte fakat tasavvufi izahlar bir anda küfürden İslam’a geçmesine vesile olabilmektedir. Moğolların yakıp yıktığı İslam dünyasını ne akıl, ne de kılıç imar etmiştir. Katil Moğolların hidayetinde de, yaraların sarılmasına da büyük pay sufilere aittir.
Namazı, orucu ve fikıh kitaplarından hareketle anlattığınız kaç Batılı Müslüman olur?! Fakat sufilerin namaz ve oruç izahları ya da İslam’ı zevk derecesinde yaşamaları onları teslim alır, diz çöktürür ve imanlarına vesile olur. Bir Batılı’nın riyazi hareketler mecmuası olarak gördüğü namazı, sufi sağ ve solunda kim olduğunu seçemeyecek bir “huşu” ile kılar. Bir fakihin efal-i mükellefin bağlamında değerlendirdiği “Allah-u Ekber”i ise, Allah’tan başka her şeyin neye layıksa o muameleyi görmesinin ilanı olarak söyler. Sufide namaz, Kâinat’ta var olan her şeyle birlikte Allah’a tazimde bulunmak ve şekiller üzerinde bu tazimi kemali edeble arz etmektir:
“Alem, üç unsurdan ibarettir; Cemadât(cansız varlıklar), hayvanât ve nebatât. Cemadâtı temsil eden dağlar Allah’â karşı namazını daima ayakta durarak, kıyam halinde îfa etmektedir. Hayvanların devamlı yere doğru eğilmiş hali namazdaki rükû gibidir. Kökleri toprağın altında bulunan bitkiler de devamlı olarak toprak üzerinde secde eder gibi durmaktadır. İnsanın namazı ise bu üç unsurun ibadetinin bir sentezidir. Biz, dağlar, hayvanlar ve bitkiler gibi ibadet etmekteyiz. Bundan başka, hiç bir varlığın sahip olmadığı, ancak insana has birşey vardır ki, o da teşehhüd veya Allah huzuruna kabuldür. Gerçekten, bir insanla karşılaştığımız zaman selâmlaşırız. Peygamber Efendimiz miraca çıktıklarında Allah huzuruna kabul edildikleri zaman Allah ile selâmlaşmıştır. Peygamberimiz bir hâdisinde: “Namaz müminin miracıdır” buyurmaktadır. Şu halde her müslüman namaz kılarken teşehhüd (ka’de, Allah huzuruna kabul) miktarı oturmaktadır.”.
Namazı ya da diğer ibadetleri ruhsuz ifadelerle aklileştirmeye çalışanların kapattığı davet yolunu, ibadetleri hikmet boyutuyla da idrak eden büyük sufiler yeniden ve bir daha kapanmamak üzere açacaktır.
Tasavvuf ve Harb Meydanları
Mutasavvıflar ya tekkelerini karargah yaparak ya da karargahlarda tekkeler açarak tasavvufla cihadı birlikte yürüttüler. Büyük zaferlere imza atan Osmanlı ordusunun muhteşem zamanları incelendiğinde perde arkasında büyük sufilerin olduğu görülecektir. Devlet-i Aliyye’nin ahir ömründe karargahlar zayıflayınca pekçok tekke karargah olmuştur. Tasavvufun yitiklerine kavuşması, uyuyan Ümmet-i İslam’a cihad çağrısında bulunması için mücahid murabıt yetiştiren dört mürşid ve dört tekkeden örnek vereyim.
Fransızlar, Suriye’yi işgal edince umumi halkada Ümeyye Camiinde İhya Şerhi, er-Risaletu’l-Kuşeyriyye, İbn Acîbe’nin Şerhu’l-Hikemi’l-Ataiyye’sini okutan, hususi halkada ise talebelerini her nevi şeri ilimlerle yetiştiren Bedruddin Hasenî dersleri bırakıp şehir şehir ülkeyi dolaştı, halkı cihada çağırdı. Halkı işgal hükümetine vergi vermemeye, onlarla bilirlikte çalışmamaya, silah tutabilen her müslümana da cihadın farz olduğunu söyledi. Şehid Hasan Harrad dahil pek çok mücahid her günün sabahında onu ziyaret eder, cihada dair talimatları bizzat ondan alırdı. Mısır diyarının müftüsü Muhammed Bahît el-Mutiî, Şam’ı ziyareti esnasında Bedruddin Hasenî’yi tanıyınca etrafındakilere, “Eğer bu allame Mısır’da olsaydı insanlar onu omuzlarında taşırdı.” der (Muhammed Riyad, Alimu’l-Ümmet, 292 vd).
Diğer sufi alimler gibi zahidane bir hayat yaşayan el-Haseni, vefat ettiğinde geride gözü yaşlı talebeler, bir mütevazı ev ve evi dolduran kitaplardan başka bir şey bırakmadı.
Ekran Resmi 2015-11-19 20.32.26Abdulkadir el-Cezâirî
Emîr Abdulkadir el-Cezâirî, bir ilim ve irfan evinde dünyaya geldi. Babasıyla birlikte Hacca gitti. Ardından seyyahlar dilinde “Maşrıku’l-Cenne” olarak şöhret bulan Şam’a geçti. Orada Nakşibendi icazeti aldı. Sonra ceddi Abdulkadir Geylani Hazretleri’nin kabrini ziyaret etmek için Bağdat’a gitti. Orada da Kadiri icazeti aldı. İkinci defa Hicaza gitti. Allah Rasulü ve ashabını ziyaret etti. Muhammed Fasî’den Şazeliyye icazeti aldı. Ruh planındaki cihad eğitimini aldıktan sonra Fransızlarla hesaplaşmak için Cezayir’e döndü. Büyük bir ağacın altında toplanan alimler ve kabile liderleri devlet başkanı ve cihad emiri olarak ona biat etti. On sekiz yıl atın sırtından inmeden cihad etti.
Muhammed b Ali es-Senusî(1859)
İlk sufiler İslam’ın ulaşmadığı noktalara kadar gider, “Buralara adını anmaya geldik Ya Rabbi!” der, mücahade eder, silahlı mukavemet gördüklerinde de muharib güç olurlardı. Cezayir’de dünyaya gelen, Mekke’ye muhacir olan, en son Cağbûb’a defnedilen Allame Muhammed es-Senûsî de sufiler gibi Libya çöllerini tekkelerle doldurup oralarda Allah’ın adını yüceltti. Tekkede müritlerini Efendimiz’in Sünneti üzerine atıcılıkla ve savaş teknikleri noktasında da yetiştirdi. İtalyanlar Libya’yı işgal edince Senûsi tekkeleri askeri karargah, müritler de mücahid oldu. Cihad’ın yükünü çeken iki büyük komutan Ömer Muhtar(1931) ve Ahmed Şerif es-Senûsi Senusî tekkelerinde yetişti.
Ömer Muhtar, Cağbûb’taki tekkeye yerleştiğinde 16 yaşındaydı. Büyük Senûsî meşayıhı elinde yetişti. Her gece iki ya da üç saat uyur, haftada bir Kur’an-ı Kerîm’i hatmederdi.
İtalyanlar Libya’yı işgal edince Ömer Muhtar, tekkeyi karargah yaptı. Günlük azıkları birkaç hurma ve birkaç yudum su olan müritleriyle birlikte yıllarca at sırtından inmeden cihad etti. 1931’de ki bir kuşatmada önce sağ elinden vuruldu, mavzerini sol eline aldı. Sonra diğer eline kurşun isabet etti. 73 yaşında son kuşatmada arslanlar gibi cihad ederken yaralı halde yakalandı, İtalyanlar Çöl Aslanı dedikleri bu büyük veliyi idam etmeden önce hayranlıklarını giderebilmek için onunla fotoğraf çektirme yarışına girdi.
Ömer Muhtar, gece seccadenin üzerinde gözyaşı döken, ümmete merhametiyle bilinen, çölde ise İtalyanlara kan kusturan bir komutandı. Şecaatiyle büyük ruhlu askerlerden, ibadetiyle de kutuplardandı. Allah’ın kitabında ifade buyurduğu sahabe-i kiramın özelliklerini şahsında cem etmişti. Kafirlere karşı şiddeti, Müslümanlara olan merhametiyle maruftu(Esad el-Hatîb, el-Butûletu ve’l-Fida, 178-181).
Emperyalizm geçen asırda en büyük tahribatı ruhlarda yaptı. Müslümanlar Hristiyan olmadı fakat onlar gibi yaşamaya başladı. Hakikatten uzaklaştı, İslam’ı ya Ramazan’da ya da kandillerde hatırladı.
Müslümanlar yüreklerine sızan dünya sevgisi hastalığıyla bedenleri bir yerde, hevaları başka bir yerde savaşan insanlar haline geldi. Tekkelerle savaşan, meşayıhı dar ağacına gönderen ya da göz hapsinde tutanlar, cemiyet hayatından onların izlerini silerek bir anlamda amaçlarına ulaştı, yeni neslin ulu hocalarla irtibatını kopardı.
Tekkeyi kapatanlar gibi, İslam adına tekkeyle savaşan Harici anlayış da iftira arzularını tekkeler üzerinden tatmin etti. Her iki zümrenin eserlerinde tasavvuf çok yemek, çok uyumak, çok keyif yapmak, hayatı hurafeler üzerine kurmak olarak anlatıldı. Hakikatte ise tasavvuf, Allah Rasulü’nün Harbiye okulunda yetişen Halid b Velid, Ebu Ubeyde b Cerrah, Sad b Ebî Vakkas gibi büyük komutanların nefis ve küffarla hesaplaşmayı öğrenip, öğrettiği bir talimgah, bir cihad alanıdır. Orada yetişen büyük murabıtlar şehirlerde İslam’ı tebliğ etti, sınır boylarında İslam yurdunu korudu. Allah adının duyulmadığı küfür diyarlarına İslam’ı taşıyan pek çok komutan sufidir. Nureddin Zengi, Salahaddin Eyyubi, Zahir Baybars, Muhammed Fatih, Abdulkadir Cezairî, Ömer Muhtar, Osman Nîcerî, Ömer Singalî, Şeyh Şamil, İzzeddin Kassam, Bedruddin Hasenî, Şehid Ahmed gibi umera ve ulemadan olan sufiler sahabeye halef, Ümmet’in çocuklarına üsve-i hasene oldu. İslam’a yardım edenlere Allah da yardım etti ve tekkelerin karargah olduğu cephelerde ayaklar sabit kılındı.
Tasavvuf ne Allah’a tevekkül edip yiyiciler kadrosuna dahil olmak, ne de tembel tembel oturmaktır. O ne bir psikoloji, ne de felsefi bir ilimdir. Tasavvuf gözü de, gönlü de kör olmaktan korur. Her ana ait, bir evrad ve ezkarı olan, ilham kapılarını açıp kulu yerden semaya bağlayan, Kur’an ve Sünnet’le insanlığı şeref ehramının zirve noktalarına taşıyan bir ilim ve cihad yoludur.
Batı dünyasının her nevi kanalizasyonu fikir, sanat ve hareket vadilerine boşalan bu yüzden paslanan, çürümeye yüz tutan alem-i İslam’ı yeniden az yiyen, az uyuyan, az konuşan büyük sufiler, ulu murabıtlar tezkiye edecek, onlar ayağa kaldıracak. Moğol ateşini söndüren sufiler fırtınalı denizleri aşıp, kasırgaları geçip gelecek ve Hakk’a memuriyetlerinin bir gereği olarak küfürle hesaplaşacak, bedeller ödeyecek, şehidler verecek fakat her nevi pisliği temizleyecektir.
Müslüman gençler, veliler gibi yaşamanın heyecanıyla onların hayatlarını okumaya, yöntemlerini anlamaya, ibadet keyfiyetlerini yakalamaya ve Allah’tan başkasından korkmanın her şeyi gören ve bilen arşın sahibine karşı işlenen büyük bir cürüm olduğu şuuruna ermeye çalışsın, Müslümanlar yapabileceklerini yapsın ve Allah’ın lutfedeceği büyük diriliş mucizesini beklesin.
Tarafından af21606311381145 - 13 Haziran 2015 2627 2
Ümmet Kur’an-ı Kerim’e hem bugünün hem de yarının sorunlarını çözen bir kitap olarak baktı. Her şeyi önce onda aradı. Okunduğu mekanlarda abdestsiz dolaşmadı. Bir hafız bir meclise girdiğinde yaşına bakmadan Kur’an-ı Kerim’e ihtiramdan hazirun ayağa kalkardı. Dedeler, hafız torunları önünde yürümekten haya ederdi. Namaz sonlarında hafızlar müezzinlikte Kur’an-ı Kerîm okurken, “sırtımız Allah’ın ayetlerine doğru olmasın.” diye yaşlılar bir yönlerini kıbleye, diğer yönlerini ise hafıza karşı duracak şekilde otururdu. Onu okumaya muhatap olanları tebrik, okuyacakları da teşvik etmek için yapılan “hatim merasimleri”ne köyden, kasabadan, kentten insanlar akın eder, “ihtifal-i Kur’an”lar şehrayine dönerdi.
Her alim Kur’an-ı Kerîm’i ayrı bir cihetten incelerdi. Nahiv onu anlamak, belağat onun güzelliklerini ortaya çıkarmak, usûl “ahkam-ı fıkhıyye”yi murad-ı ilahi çerçevesinde istinbat etmek için telif edilmişti. Boşanan aynı zamanda da çocuğunu emziren kadınların nafakasının örfe uygun bir şekilde babaya ait olduğunu bildiren (Bakara: 233) ayet-i kerimenin “ibaresi”nden annenin nafakasının babaya ait olduğu, “المولود له” deki ihtisas ifade eden “ل” harfinden de, çocuğun babaya mülkiyet bakımından değil nesep yoluyla ait olduğu ve bunun “nassın işareti”nden anlaşıldığı söylendi (bk. İbn Kutluboğa, Şerh-u Muhtasari’l-Menar, 99). Müfessirler, usulcüler, fakihler Allah kelamı olan Kur’an’ın harflerine de, hayatlarına dair hükümler çıkarılacak esaslar olarak baktı. Kelimat-ı Kur’an gibi, huruf-u Kur’an da inşaya, inkişafa vasıta oldu. Bazen bir müçtehit tek bir ayete takılıp sabaha kadar ondan pekçok hüküm çıkardı. Tefsirlerde, kıraat ederken nerede durmak gerektiğine, vakıfta, vasılda mananın nasıl olduğuna işaret edildi(bk. Nesefî, Medârik, II, 654). Muhteva itibariyle,
تَنزِيلٌ مِّنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ
“Ona önünden de ardından da batıl gelemez. O, hikmet sahibi çok övülen Allah’tan indirilmiştir.”(Fussilet, 42) kıymetinde olması onu hem bütün kitaplardan ayırdı, hem de rasih alimler gözünde hiçbir kitaba nasip olmayacak derecede büyüttü. Okunmasına ihtifalle başlandı, ezberlenmesi, tefsiri, yaşanması şehr-i ayin tadında oldu.
Ondört Asırdır Kapanmayan Ofis: Kur’an Düşmanları “Ar-ge”si
Kur’an-ı Kerim’in ümmet için rükn-u şedîd olması, onun sarsılmasıyla İslam binasının çökeceğinin vehmedilmesi saldırıların öncelikle ona yönelmesine yol açtı. “Kur’an muarızları” yeryüzünün en uzun ömürlü “ar-ge”si olarak çalıştı. Bir proje elinde kalınca, diğerine sarıldı. 14 asırdır aynı kuruntuyla “Bu olmazsa, diğeri olur.” diyerek yeni iftiralar üretti.
Kur’an-ı Kerim’in talimatları, BM’ye ait bir karar gibi küresel güçlerin müeyyidesi ile değil, yüreklerin inkıyadıyla intişar etti. Sonra da her dönemin hakim güçleriyle hesaplaştı. Cahiliyye’den hesaplaşarak çıktı Kur’an. Diliyle “uydurma” diyenler, yürekleriyle ona iman etti. Hz. Ömer gibi muhalifleri gizli gizli Allah Rasulü’nün Kur’an okuyuşunu dinledi. “Madem insan sözü olduğunu iddia ediyorsunuz benzerini, o olmazsa on suresinin, o da olmazsa bir suresinin mislini getirin !” diye meydan okudu Kur’an. Şairler sustu, Mekke sustu. Müşrikler her sessizliğin ardında bir fırtına koparmak istedi, yeni bir umutla Allah’tan başka nisbeler arandı, bir mekr tutmayınca diğerine tevessül edildi, kalem ve kelam kifayet etmeyince kılıçlar kuşandı, Kur’an’ı susturmak için savaştı Mekke. Savaştı ve kaybetti. Bütün bunlar olurken diğer cepheden Kur’an’ın yüreklere başlattığı yürüyüş devam etti. Gün geldi, kalbiyle teslim olup, diliyle direnenler de onun karşısında diz çöküp iman etti.
Hiçbir asır ne Ebu Cehilsiz ne de cahiliyyesiz kaldı. Farklı zamanlarda, farklı içeriklerde Kur’an’a saldırlar hep devam etti. İbn Kuteybe (v. 276) “Te’vil-u Müşkili’l-Kur’an”ı, Bâkillani, (v. 403) “İ’cazu’l-Kur’an”ı, Kadı Abdulcebbar (v. 415) Tenzihu’l-Kur’an ani’l-Metain’i Ebu Cehil saldırılarını bertaraf etmek için yazdı. Her biri zındıkların saldırılara karşı Kur’an müdafaası yaptı. Zemahşeri, Razi, Beydavi, Nesefi’nin nahvi tahlillere sıklıkla yer vermesi, İ’rabu’l-Kur’an’la alakalı telif edilen eserler de
أَفَلاَ يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَلَوْ كَانَ مِنْ عِندِ غَيْرِ اللّهِ لَوَجَدُواْ فِيهِ اخْتِلاَفاً كَثِيراً
“Eğer o Kur’an, Allah’tan başkası tarafından gelmiş olsaydı onda birçok tutarsızlıklar bulurlardı.” ( Nisa: 82) ayetini tasdik sürecinde kaleme alındı. Ne var ki Kur’an’a saldırılar durmadı ya yeni yeni şüpheler üretildi ya da eski marazlar arşivden çıkarıldı. Geçen asırda Batı Müslümanlar karşısında siyasi, iktisadi bir zafer kazanmasına rağmen iman cephesinde mücadeleyi kaybetti. On üç asırlık mücadelede Nasranilik tevhid dini İslam karşısında büyük bir hezimet yaşadı. Rahbaniliği savunan kilise, rabbanilik diyen, “din ve dünya”yı bir bütün gören İslam’a Anadolu dahil pek çok dindaşının yaşadığı bölgeleri bırakmak zorunda kaldı. Batı böyle bir dinle siyaseten istila ettiği bölgelerde insanları İslam’dan koparıp, Hristiyanlaştıramayacağını bizzat gördü. Oryantalizm Kur’an-ı Kerim ve İslam etrafında şüpheler oluşturarak Müslümanların tesanüdünü, Kur’an’a ittibalarını koparmaya çalıştı.
Kur’an Etrafında Oluşturulan Şüpheler
Kilise, defalarca tahrif ettiği İncil’i, insanların İslam’a geçişini engelleyebilmek, “Dinse aradığınız, bizde de var.” diyebilmek, onları yanlışla oyalayıp, doğrudan alıkoymak için kullandı. Hristiyanlığın İslam hakkında ki sloganik ifadelerini/iftiralarını İslam dünyasında yaymak için yeniden organize oldu. Sömürü ve misyonerlikle yapamadığını, oryantalizm üzerinden gerçekleştirmeye çalıştı. Özellikle Batı kentlerinde lisans, yüksek lisans eğitimi gören gençlere İslam’ı kendi penceresinden anlatarak yerli oryantalizmin önünü açtı. İslam dünyasında Kur’an’ı uydurma, sahabeyi barbar, Müslümanları vahşi bir uygarlığın çocukları olarak gören bir güruh oluşturdu.
Oryantalistler, ibare ve ifadesinde tekrar, geçmiş zaman fiili yerinde gelecek zaman kipi kullanma, müfred yerinde “cem”i, müennes/dişil yerinde müzekker isim zikretme gibi hatalar(!) içeren Kur’an’ın ilahi olmasının iddiadan öte bir anlam taşımadığını söyledi. Bu nokta da pek çok oryantalist Kur’an’ı Allah’tan başkasına nisbet eden, “Kur’an’ın kaynakları” üst başlığında toplanabilecek eserler kaleme aldı(bk. Muhammed Hüseyin, el-Musteşrikûn ve’d-Dirasatu’l-Kur’aniyye, s.118, 120). Tarihi süreç içerisindeki saldırılardan daha kapsamlı olan oryantalist tahrif hareketleri muasır alimlerin reddiyeleriyle tesirsiz hale getirildi.
“Ben de Sizdenim” Konuşmaları
Batılılar işgalci kimliklerinden mütevellid nefretten dolayı Müslümanlar üzerinde istenilen anlamda tesir edemeyince, Müslümanlarla İslam arasındaki irtibatsızlığı yerli oryantalizme havale etti. Onlar da “Siyasi istikrarsızlığa son vermek, ümmeti istiladan ve geri kalmışlıktan kurtarmak, bilimsel çalışmaların önünü açmak” gibi içerden bir dil kullanarak, hamasi konuşmalar yaptı. Ne gariptir ki konumları ve ameliyeleri gereği küresel istilanın devam ve bekasına memur olanlar, millet huzurunda işgal karşıtı konuşmalar yaptı, makaleler yazdı. Bu durum tahrike yol açınca geri kalmışlığın bütün faturası modernistleri reddeden Müslüman halka kesildi. Millet, ifadelerin “halavetin”den kahramanın hakikisiyle sahtesini bir birinden ayırt edemedi.
Öğrencilerin İmanını Sarsan Bir İlahiyatçı: Mustafa Öztürk
Oryantalizm’in Kur’an’la alakalı iftiralarını aynısıyla tekrar eden, yer yer de bunu “kutsala zerre kadar saygısı olan söyleyemez” diyeceğiniz bir üslupla yapan maalesef ki Mustafa Öztürk gibi ilahiyatçılar var. Belki de bunlardan daha vahim olanı ise Öztürk’ün bu yazıları (ya da bir kısmını) hakemli dergilerde yayınlamış olması. Buna göre Türkiye’de “Kur’an uydurmadır.” diyen oryantalist Rudi Paret’i destekleyen başka akademisyenler de var demektir.
Öztürk’ün Kur’an’la alakalı kitaplarını okuyan birkaç öğrenci imanlarının büyük bir sarsıntı içerisinde olduğunu, eğer Öztürk’ün iddia ettiği gibi Kur’an, Ahdi Atik’ten iktibas edildiyse niçin aslıyla değil de kopyasıyla amel etmeye teşvik edildiklerini sordu. Öğrencilerin imanlarını sarsan Öztürk’ün biri, diğerinden iktibas olan kitaplarındaki “Kur’an’da lahn/hata” olduğunu iddia ettiği ifadeleri şu şekilde:
1.ÖZTÜRK’ÜN KUR’AN’DA HATA VAR İDDİASI
“Sırası gelmişken şunu da belirtelim ki dil, üslup ve ifade düzeyindeki mükemmelliğe atfen Kur’an’ın Arapça değil “Rabça” olduğuna ilişkin popüler söylem de gerçeğe tekabül etmemektedir. Çünkü Kur’an’da son derece beliğ ifadeler mevcut olduğu gibi lahn (hata) tartışmasına konu olan sorunlu ibareler de mevcuttur. Diğer bir deyişle, Kur’an’da îcâz olduğu kadar ıtnâb, itâle ve tatvîl de vardır. Azımsanamayacak ölçüde tekrarlar vardır. Keza ayetlerin hecelerinde ses uyumu (seci/nesir kafiyesi) sağlamak için, geçmiş zaman kalıbı yerine şimdiki zaman kalıbı kullanmak, tekil yerine çoğul, dişil yerine eril zamirler kullanmak, bazı özel isimlerin özgün şeklini değiştirmek, kelimelerin sonuna harf eklemek, harf düşürmek ve hatta “üzerine çıktıkları/çıkacakları merdivenler’ şeklinde tercüme edilen وَمَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ ve-meârice aleyhâ yezharûn (43/Zuhruf 33) ibaresinde olduğu gibi manaya katkısı bulunmadığı halde ayet sonuna aleyhâ yezharûn (üzerine çıktıkları/çıkacakları) şeklinde bir ibare eklemek gibi hususiyetler de mevcuttur.” (Mustafa Öztürk, Kur’an ve Tefsir Kültürümüz, 15-16).
Biz bu yazıda Mustafa Öztürk’ün Kur’an’da –haşa- lahn/hata olarak nitelediği yukarıda ki hususlara birer örnek vererek Müslümanların zihinlerinde oluşturulmaya çalışılan şüpheleri izale etmeye çalışacağız.
Kur’an’da Gereksiz İfade Var mı?
Kur’an’ın bir faydadan dolayı anlamı lafız ziyadesiyle ifade etmesi, demek olan itnab, Öztürk’ün iddia ettiği gibi bir hata değil, edebi bir özelliktir. Eğer fazladan bir lafız kullanmak bir amaca mebni değilse buna “tatvil/uzatma” denir (Bekri Şeyh Emin, el-Belâğatu’l-Arabiyye, II, Beyrut, 2004, 184). Faydanın çeşidine göre ise “ıtnab” farklı kısımlara ayrılır. Bunlardan bir tanesi, has olan ifadenin üstünlüğünü ifade edebilmek için “amm” olan bir lafızdan sonra “hâs” ifade tekrar edilir. تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ “Melekler ve Ruh yere iner.” (Kadr: 4) ayetinde tanımları aynı olan fertlerin tamamını içine alan “amm” bir ifadeden sonra الْمَلَائِكَة “el-Melaike” yine bir melek olan Cebrail’in الرُّوحُ “er-Ruh”u şeklinde ayrı bir kelimeyle gelmesi, ذكر الخاص بعد العام /zikru’l-hassı ba’de’l-amm” nevinden bir “ıtnab”tır ve Cebrail’in diğer meleklere rüchaniyetini belirtmeye matuftur (Itnab çeşitleri için bkz, el-Belağatu’l-Vadıha, 251). Ne var ki Öztürk, Kur’an’ın “i’caz”ının bir hususiyeti olan “ıtnab”ı Kur’an’daki hata ve sorunlu ibarelerden biri olarak zikretmektedir.
Ashab-ı Kehf Ayetinde Hata mı Var?!
Öztürk de oryantalistler gibi Kur’an’ı itibarsızlaştırmak için onda, bir faydaya bağlı olmayan uzatmaların olduğunu iddia etmektedir. Nitekim oryantalistler Ashab-ı Kehf’in mağarada kalış süresini kıymetlendiren
وَلَبِثُوا فِي كَهْفِهِمْ ثَلَاثَ مِئَةٍ سِنِينَ وَازْدَادُوا تِسْعاً “Onlar mağaralarında üç yüz yıl kalmışlar ve dokuz yılda buna ilave etmişlerdir.” (Kehf: 25) mealindeki ayetin ثَلَاثَ مِئَةٍ سِنِينَ وَازْدَادُوا تِسْعا yerine ثَلَاثَ مِئَةٍ وتسع سِنِينَ şeklinde olması gerektiğini ileri sürdüler.
Güneş takvimine göre bir yıl 365, kamerî takvime göre ise 354 gündür. İkisi arasında 11 günlük bir zaman farkı vardır. 33 yıllık bir güneş takviminden, kameri takvime göre 1 tam yıllık fark ortaya çıkmakta, bu durum üç yüzyıl üzerinden hesap edildiğinde ise iki takvim arasında 9 yıllık bir farka tekabül etmektedir. Buna göre Kur’an-ı Kerim üç yüz ve dokuz sayılarını ayrı zikrederek birinci de şemsi takvime göre Ashab-ı Kehf’in mağarada üç yüz yıl kaldığını söyleyen Hristiyan kaynaklarına işaret etmekte, dokuz ilavesi ile Arab’ın bildiği fakat Kur’an-ı Kerim’in nüzul zamanında henüz yazılı olarak kullanılmayan kamerî takvimi esas almakta, buna göre de mağarada kalış üç yüz dokuz yıla denk düşmektedir(bkz İbn Âşûr, et-Tahrîr-u ve’t-Tenvîr, VII, 301).
Oryantalistlerin iftiralarını “hüccet” kabul eden Öztürk’ün onların ağzıyla Kur’an’a yakıştırdığı hatalar gerçekte ise okuma-yazma bilmeyen(A’raf: 157-8), ne Tevrat’ı, ne de İncil’i görmeyen bir Peygamber’e inen kitapta olması hasebiyle ilahi bir mucizedir.
Öztürk, i’cazı ile Arab’ın en büyük ediplerini ilzam eden Allah Kelamı etrafında şüpheler oluşturmak için, Kur’an’daki tekrarları hata bağlamında zikrediyor.
Oysa Arap edebiyatına vakıf olanlar, hem ayetlerin i’cazına hem de Kur’an’ın tertibine hayran olur, bundan mahrum olanlar ise onda sadece kelimeleri ve onların oluşturdukları suretleri görür. Edebi ve dini gayeye mebni olarak zikredilen, bazen cümle tamam olduktan sonra gelen ve verdiği mana itibariyle de tekrar edilmemesi halinde ya manada ya da ibarede bozukluk olacağını izhar eden tekrarların hikmeti ancak Kur’ani bir zevke vakıf olan Rabbani alimlerde ortaya çıkar. Bir çiçeğin arıda bala diğer hayvanlarda ise necasete dönüşmesi gibi derin bir Arapça’ya vakıf olanların nezdinde tekrarlar imanın güçlenmesine vesile olur. Bu yüzden saf bir Arapçaya vakıf olan sahabede tekrar, imana vesile olurken, Mustafa Öztürk gibi mübtediler nazarında “hata” olarak addedilmektedir.
Kur’an’da ki tekrarların işlevini şu iki sure bağlamında mülahaza edelim: “Allah Teala Rahman Suresi’nin ikinci ayetinde Rahman’ın Kur’an’ı öğrettiğini عَلَّمَ الْقُرْآنَ, üçüncü ayette ise insanı yarattığını خَلَقَ الْإِنسَانَ kelamıyla ifade eder. Kur’an’ı öğretmeyi, insanı yaratmadan önce zikrederek, kulun bu Kur’an’ı öğrenmek ve ona göre yaşamak için yaratıldığına işaret eder. Surenin baş tarafındaki 12 ayetle sureye bir mukaddime yapar; Allah’ın aleme bir mizan koyduğunu bildirir. Farklı vurgularla “mizan” kelimesini üç defa tekrar ederek inse ve cinne pek çok nimetin hatırlatılacağı ve her biri müstakil bir mevzu bağlamında ele alınacak tekrarlara alıştırır. Nasıl ki her ders, her mesai, her ameliye benzer ifadelerle başlar ve biter. Kur’an da insan için hayati derecede önem arz eden her bir nimeti müstakil bir mevzu bağlamında değerlendirir ve her birinin sonunda ins ve cinne, فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ “Rabbinizin nimetlerinden hangisini yalanlıyorsunuz?” diye sorar.
Mürselat suresinde on yerde tekrar edilen وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ “Vay haline o gün yalanlayanların” ayetinde Allah Teala on farklı mevzudan bahseder ve her birini müstakil bir konu olarak arz eder. فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ Yıldızların ışığı söndürüldüğü zaman (Mürselat: diye başlayan ve وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ “Vay haline o gün yalanlayanların”(Murselat: 15) ayetiyle biten birinci bölüm kıyametten, 16. ve 19. ayetlerden oluşan ikinci bölüm ise önceki milletlerin yok olmaları yanında, Allah’ın hakikati yalanlayanlara karşı değişmez kanunlarının olduğunu bildirir. 20. ve 24. ayetlerden oluşan üçüncü bölüm yaratılıştan ve bunun ilham ettiği takdir ve tedbirlerden bahsediyor(diğer bölümlerin değerlendirmesi için bkz. Seyyid Kutup, Fi Zilali’l-Kur’an, VI, 3789-90).
Allah Teala yaratılışın kodlarını unuttuğundan kendini kaybeden insanı sure içerisinde esasta birbirine bağlı, detayda farklı konularda ibret yolculuklarına çıkarır ve her yolculuğun nihayetinde وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ “Vay haline o gün yalanlayanların” ayetini zikrederek seyahati sonlandırır. Suredeki her bir yolculuğun sonunda, insana Ahiret hatırlatılır, bir uyarı cümlesiyle ona “eşyayı gerçek şekliyle düşün”, denir. Tıpkı yolun ortasına yığılan bir sarhoşu polisin kaldırıp, “niçin eşyanın hakikatini yalanlarcasına, araçlara ait olan bu yolu yatak olarak kullanıyorsun şeklinde uyarması gibi. Sarhoş başka bir sokağa girip, öncekinde olduğu gibi yatarsa polis onu kaldırır ve aynı cümleyle ikaz eder. Allah Telala da dünyaya dalan bu dalışıyla yaratılış amacını unutan insana “kendine gel” der.
Geçmiş zaman/Mazi Fiil Yerinde Muzari Fiil Kullanmak Kur’ani bir Hata mı?
Oryantalistler Kur’an’ın mazi fiil yerinde muzariyi kullandığını, böyle bir kitabın “i’caz”ından söz edilemeyeceğini iddia ederek Müslüman zihinleri iğva etmektedirler. Oryantalistlerin işaret ettiği ayetlerin manalarını idrak etmekten mahrum Öztürk gibi mustağribler de oryantalist etkiyle Kur’an’ın mazi (geçmiş zaman fiili) yerinde, muzari (şimdiki zaman fiili) kullanmasının hata olduğunu iddia etmektedirler. Oryantalistlerin iddialarına mesnet teşkil ettikleri bir ayeti tahlil ederek mevcut halin bir lahin mi olduğunu yoksa Kur’an’ın “i’caz”ına mı delalet ettiğini görelim:
Hz. İbrahim’in oğlu İsmail فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ “Babasıyla birlikte yürüyüp gezecek çağa gelince,
قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى ‘Yavrucuğum! Rüyada seni boğazladığımı görüyorum. Bir düşün, ne dersin’, dedi(Saffat: 102). Kur’an’ın hasımları masum insanların imanlarıyla oynamak için ayette geçen أَرَى “era/görüyorum” fiili yerinde رايت “reaytü/gördüm”, أَذْبَحُ “ezbahu/boğazlıyorum” fiili yerinde de ذبحت “zebahtu/boğazladım” fiillerinin olması gerektiğini iddia etmektedir.
Fiili muzari teceddüd ifade ettiğinden bu kıssada, bir hadisenin olup bitiğini izah etmek için kullanılan fiili maziden daha uygundur. Zira Hz. İbrahim bu rüyayı birkaç defa görmüştür. Nitekim konu ile alakalı Kurtubî şunları nakletmektedir: “Hz. İbrahim terviye gecesi sanki ‘Allah oğlunu kurban etmeni emrediyor.’ diyen birini gördü. Sabah olunca kendi kendine, “Acaba bu rüya Allah’tan mı, yoksa Şeytan’dan mı?” diye düşündü. İkinci gece aynı şekilde rüyayı yine gördü. Sabah olduğunda anladı ki bu rüya Allah’tandır. Bu yüzden bugüne, “Yevm-u Arafa” dendi. Üçüncü gece benzer rüyayı yine gördü, bu defa onu kurban etmeye karar verdi. Bu yüzden bu güne “yevmu’n-nahr” dendi(Kurtubi, el-Cami’u li-Ahkami’l-Kur’an, Beyrut, VI, 68). Hz. İbrahim mazi fiil yerinde “era, ezbahuke/görüyorum, kesiyorum” şeklindeki muzari fiilleri kullanarak, rüyanın bir defaya mahsus bir görme olmadığını, geçmişte gördüğünü, an itibariyle de görüldüğünü, yarın da görme ihtimalinin yüksek olduğunu bildirdi. Bunun için “görüyorum” ifadesini kullandı. Tıpkı bunun gibi sürekli midesi ağrıyan kişi de, “midem ağırdı.” yerine “ağırıyor” şeklinde şimdiki zaman kipini kullanır.
Kur’an-ı Kerim mazi fiil yerinde muzari kullanarak insanları Kur’an’ın içine çeker, nükteleri kavramalarına yardımcı olur. Olayı gözler önünde yaşanıyor gibi anlatır. Görüldüğü gibi Öztürk’ün hata olarak gördüğü mazi fiil yerinde muzari kullanmak oryantalistlerin ve talebelerinin idrakini aşan Kur’an’a mahsus yüksek bir anlatımdır.
Kur’an Niçin Tekil Yerinde Çoğul Kullanır?
Oryantalistler Kur’an’ın zamirler arasında mutabakata riayet etmediğini, bazen cemi/çoğul zamiri müfred bir merciye gönderdiğini ya da tersi bir uygulama yaptığını, bunların da ibare hataları olduğunu iddia etmektedirler.
Önce zındıklar tarafından dile getirilen fakat ulemanın kaleme aldığı reddiyelerde, “Bu tür meseleler Kur’an’da hata olduğuna değil, onun i’cazına işaret eder.” denilerek tafsil ve tasfiye edildi. Bu süreçte, Kur’an’ın derin nükteleri de ortaya çıktı. Ne var ki Öztürk reddiyeler karşısında çürüyen iddialarda şimdi kendisine kariyer arıyor.
مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَاراً فَلَمَّا أَضَاءتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ لاَّ يُبْصِرُونَ “Onların (münafıkların) misali, karanlık gecede ateş yakan kimsenin durumu gibidir. Ateş yanıp da etrafını aydınlattığı anda Allah, hemen onların aydınlığını giderir ve onları karanlıklar içerisinde bırakır (artık hiçbir şeyi) görmezler.” (Bakara: 17) ayetinde “بِنُورِهِمْ binûrihim/onların nuru” terkibindeki “هِمْ/onlar” zamiri lafız itibariyle tekil olan “الَّذِي ”ye dönüyor ki, oryantalistlere göre müfred olan “الَّذِي ellezî”den dolayı ayet “ذَهَبَ اللّهُ بِنُورِهِ zehebellahu bi nûrihi” şeklinde olmalı ya da “الَّذِي ” ismi mevsulü sıla cümlesiyle birlikte “مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِين اسْتَوْقَدُوا نَاراً meseluhum kemeseli’llezîne’stevkadû nâran” şeklinde “cem”i gelmeliydi.
Allah Teala Bakara Suresi’nde münafıkların sıfatlarını saydıktan sonra onların imanlarını küfürle değiştirme hallerini şiddetli karanlık bir gecede ateş yakan, çevresi aydınlanıp ateşin ışığından ve sıcaklığından istifade etmeye başlayan, tam bu esnada ışığı sönen, karanlığa gömülen, çevresindeki bütün herkesin hareketsiz kaldığı bir adama (ya da topluluğa) benzetiyor.
Zamirin niteliği itibariyle kendi gibi müzekker ya da müennes bir isme ya da nicelik olarak müfred, tesniye ya da cemi bir merciye dönmesini dikkate alanlar, bu olmayınca “Kur’an’da hata bulduk” diye yaygara çıkaranlar Allah’ın Kelamındaki i’caz”ı idrak etmekten mahrum mübtedilerdir.
Müfessirler mezkür ayeti aşağıdaki şekilde tahlil ettiler: “ellezî” lafız itibariyle müfred, İsmi mevsullerin “amm” lafızlardan olması cihetiyle de mana yönünden cem’i kabul edilir. Dolayısıyla zamir müfred olduğunda “ellezî”nin lafzına cem’i olduğunda ise manasına döner.
Ateşi yakan kişi tek, ısınan ve aydınlananlar ise çok olduğundan Allah Teala ismi mevsul olan “ellezî”yi “müfred” getirerek, “Ateşi yakan”ın bir kişi olduğunu beyan etmiştir.
Ayette münafıklar(müşebbeh), karanlıkta ateş yakan adama benzetiliyor, Allah Teala da “binûrihim” deki zamiri “hum” şeklinde cemi getirerek doğrudan imanları sönen münafıklara gönderiyor. Zamir müfred olan “ellezi”ye değil de, münafıklara gittiğinden mutabakat problemi söz konusu olmuyor.
Ayette münafıkların bizzat kendileri ateş yakan adama değil, onların halleri ateş yakan adamın hikayesine benzetilmektedir. Benzer şekilde Cuma suresinde de مَثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ يَحْمِلُ أَسْفَاراً“Kendilerine Tevrat yükletilen sonra da onu taşımayanların (onunla amel etmeyenlerin) durumu koca koca kitaplar taşıyan merkebin durumu gibidir (Cuma: 5) denilerek, Tevrat’la amel etmeyen Yahudiler (çoğul) kitap taşıyan eşeğe (tekil) benzetilmiştir.
“الَّذِي ” çoğul anlama delalet eden “cem’” gibi lafzı müfred, manası cem olan bir “mevsufun” sıfatıdır. Sıfat olan “ellezi” mevsufuna delalet ettiğinden, mevsuf hazfedilmiş sadece sıfat kalmıştır.
“Hata var” diye iftira edilen ayette münafıkların imanlarından istifade edememe hallerinin gece karanlığında ateş yakan adama benzetilmesi, “müşebbeh”le, “müşebbehun bih”in irtibatını o derece tesis etmiştir ki “müşebbehun bih”deki zamir doğrudan “müşebbeh” olan münafıklara dönmüştür. Manayı bozmadan, ifadeye rekaket düşürmeden bunu yapabilmek ise ancak Allah Teala’ya mahsus bir durumdur. Allah-u Ekber ve lillahilhamd.
Kur’an Niçin Müzekker/Eril, Yerinde Müennes/Dişil Kullanır?
Oryantalistler, Kur’an-ı Kerim’de müzekker/eril yerinde müennes/dişil kelimeler kullanıldığını iddia etmekte, Öztürk de Kur’an’da ki hatalar(!) bağlamında bu hususu zikretmektedir. Nitekim Kur’an düşmanları تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ “/Tam on gün”(Bakara: 196) ayetinde müzekker-müennes uyumuna riayet edilmediğini iddia etmektedir.
Başlangıç düzeyinde bir Arapça’sı olanlar üçten ona kadar sayıların, madûdları/temyizleriyle bir birine zıt olduklarını, dolaysıyla müennes bir sayının madudunun müzekker olduğunu bilir. Bu malumat çerçevesinde yukarıdaki ayeti okuyanlar “kamile” kelimesiyle “aşere” kelimeleri arasında uyum olmadığını bunun da hata olduğunu iddia etmektedirler. Yani mesele Kur’an’dan değil onu anlayamayan sığ idrakten mütevellittir.
Temettu haccına niyet eden fakat kurban kesemeyen bir hacı adayı üç günü hac mevsiminde Harem’de, yedi günü de döndüğünde olmak üzere toplam on gün oruç tutar. Bu hususu anlatan ayeti kerimede فَصِيَامُ ثَلاَثَةِ أَيَّامٍ “/Üç gün oruç” önceden geçtiğinden dolayı devamda “eyyam” kelimesi bir daha zikredilmez ve ayet تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ şeklinde nazil olur. Yani “madud” olan “eyyam” kelimesi Kur’an’ın az kelimeyle çok şey anlatmasının bir özelliği olarak tekrar zikredilmez. Ayrıca “sıyam” kelimesini duyan herkes de bunun güne mahsus bir ibadet olduğunu anlar. Nitekim bahse medar olan konu da da “kâmiletun” kelimesi “temyiz” değil, “aşere” kelimesinin sıfatıdır. Madud ise yukarıda da ifade ettiğimiz gibi “eyyam” kelimesidir.
“Kâmile” kelimesinin temyiz olduğunu iddia edenler ise ya “madudun” “kamilât” şeklinde cemi ve izafet halinde gelmesi gerektiğini bilmiyorlar ya da Öztürk gibi Arapça alt yapısı olmayanları yanlış bilgilendirip “Kur’an’da hata var” derekesine çekebilmek için bunu kasıtlı yapıyorlar. Meselenin kurgu safhasının oryantalizme ait olması dikkate alındığında tek bir ihtimal kalmaktadır ki o da oryantalistlerin bunu bir plan dahilinde kasıtlı olarak yaptıklarıdır.
Öztürk, oryantalizmin kitapları yerine tefsirlere baksaydı bu ve benzeri yerlerde hata değil, i’caz-ı Kur’an-ı görecek ve yerinden fırlayıp avazı çıktığı kadar “Ne büyüksün Ya Rabbi!” diye bağıracaktı. Oryantalizmin imanlarını sarstığı muzdaripler kudemanın eserlerine dönerlerse Kur’an muarızlarından hata olarak duydukları her meselede meani, beyan, bedi ilimlerinin alanına giren pekçok incelikler olduğuna tanık olacaklar.
2.MÜSLÜMAN ALLAH TEALA İLE ALAY EDER Mİ?!
Kur’an-ı Kerim bütün hamd şekillerini içine alan bir çapta “elhamdü” ifadesi ile başlar. Müslüman, “Rabbine hamdederek Onu tesbih et”(Nasr: 3) emrine muhatap olup; “tesbih” ile Rabbinin şanının yüce olduğunu ilan eder, Onu bütün noksanlıklardan tenzih eder. “Hamd” ile ne kadar kemal varsa Ona ait olduğunu ilan eder. Allah Rasulü de her hayırlı ameliyeye “hamd” ile başlayarak Allah’ı tazim etmeyi telkin etti. Kur’an’ın gölgesinde neş u nema bulan Müslüman da, yürüyüşte, oturuşta, kalkışta, ders anlatışta, makale yazışta hep hamd suretinde olur, bu haliyle kafirden, müşrikten, münafıktan ayrılır. Ne var ki millet evlatlarına bunları anlatmakla memur olan Öztürk, Allah Teala ile alakalı sarfettiği ifadelerle adeta Kur’an’la savaşmakta, Allah ile alay etmektedir. İşte buyrun noktasına, virgülüne dokunmadan Öztürk’ün Allah tasavvuru:
“Allah’ın Mekke döneminde diğer tanrılarla didişmeye pek niyeti yoktu ve bu yüzden elçisine “Sizin dininiz/inancınız size, benim dinim/inancım bana!” demesini tembihliyor, böylece konjoktüre uygun konuşuyordu.” (Öztürk, Kıssaların Dili, 55).
“Ahiret inancına sıkça vurgu yapması, sevgiyi çoğaltmaya çalışması hasebiyle bir ahlak ve adalet tanrısı gibi görünen Allah, müminlerin Medine’ye göç etmeleri ve orada güçlenmeleri üzerine yine konjonktüre uygun olarak savaştan söz etmeye başladı.(…) “Medine’ye hicretten sonra Tanrı Hicaz’da yalnız benim sözüm geçinceye dek “kâfirleri nerede bulursanız orada haklayın!” fermanını saldı ve bu ferman uyarınca müminler vaktiyle sürgün edildikleri Mekke’yi fethettiler.”
“Hülasa kendini “âlemlerin rabbi” olarak tanıtan Allah gerektiğinde sosyal çevreyi dönüştürme aracı olarak, gerektiğinde de temel sosyal fikirlerin önemini gösterme aracı olarak şiddete başvurmaktan kaçınmadı.” (Öztürk, Kıssaların Dili, 56).
Doğrusu bu Tanrı, Karen Armstrong’un ifadesiyle, “son derece zalim, tarafgir, ve katil bir tanrıdır. Orduların tanrısı, Yahava Sabaoth olarak bilinecek olan bir savaş tanrısıdır bu. Kendi gözdeleri dışında hiç kimseye küçücük bir merhamet kırıntısı taşımayan, basit bir kabile tanrısıdır.”( Öztürk, Kıssaların Dili, 53).
Öztürk, sanki Allah Teala’dan değil de insanların uydurduğu tanrılardan bahsediyormuş gibi bir üslup kullanmakta, Allah Teala’nın Yunan tanrılarının kendi aralarında ki mücadelesi gibi Mekke tanrılarıyla “didişme”sinden söz etmektedir. Öztürk Allah Teala için “diğer tanrılarla pek didişmeye niyeti yoktu” derken de cesaret problemi yaşadığına, “konjoktüre” göre davrandığına, şiddet uyguladığına, Karen Armstrong’tan tenkit etmeden yaptığı nakille Rahman ve Rahim olan Allah’ın “son derece, zalim, katil olduğuna” vurgu yapmakta, daha başka tahkir edici ifadeler kullanarak hiçbir müslümanın cesaret edemeyeceği bir üslupla Kur’an-ı Kerim gibi Allah Teala’yı da itibarsızlaştırmaya çalışmaktadır. Kur’an’ın, kullarına asla zulmetmediğini (Fussilet: 46) beyan ettiği Allah Teala, Öztürk’ün literatüründe “zalim”dir.
Müslümanların tenzih ve takdise memur ve mecbur olduğu Allah Azze ve Celle ile alay eden, en bayağı sıfatları ona izafe eden Öztürk’e şu ayet buyuruyor ki; وَلَئِن سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللّهِ وَآيَاتِهِ وَرَسُولِهِ كُنتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ “Onlara soracak olsan mutlaka, “Biz lafa dalıyor eğleniyorduk, hepsi bu!” derler. De ki: “Siz Allah ile, Onun ayetleriyle ve peygamberiyle mi alay ediyorsunuz?” (Tevbe: 65).
Kariyer yapmak için yüksek lisans tezlerini özetleyip makaleye dönüştüren, Allah Teala ile istihza eden cümleleri sarf ederek Kur’an düşmanlarına, “Eğer Allah’la, Onun Kitabı’yla hesaplaşacak Müslüman adı taşıyan birini arıyorsunuz işte icraatlarım ortada, yaptıklarım, yapacaklarımın teminatıdır. Hiçbir oryantalistin söylemeye cesaret edemeyeceği cümleleri kurar, sonra da akademik çalışma diyerek onları heyetlerden geçirir, hakemli dergilerde neşrederim. Birkaç gazeteci ile ekranda bunları tevil eder, hakkımda kadınlara “Kur’an hakkında radikal yorumları olan bir hoca” muhtevalı yazılar yazdırır, bu uğurda mücadele ederim. ama bütün bunlara rağmen Kur’an’ın yakasını bırakmam.” der.
3. KUR’AN’IN KİTAB-I MUKADDES’TEN İKTİBAS OLDUĞU İDDİASI
Allah Rasulü, etrafı dağlarla çevrili bir beldede Mekke’de dünyaya geldi. O doğduğunda insanlar ne Roma okullarını, ne Yunan filozoflarını, ne de Hind felsefesini biliyordu. Kabe’den dolayı Arap Yarımadası’nın çekim merkezi olan Mekke’de okur-yazar olanların sayısı on yediydi. Tevrat ve İncil İbranice olduğundan ümmi olan halk doğal olarak Ehl-i Kitab’ın kültürüne yabancıydı. İnsanlar tarihi ve medeni birikimlerini şifahi olarak paylaşır, nesiller arasında irtibat şiirle sağlanırdı.
Allah Azze ve Celle peygamberini çevresi engin çöllerle sarılı, ümmiliğin hakim olduğu(bk Cum’a: 2; Al-i İmran:75) böyle bir şehirden seçti. Ümmi Peygamber(bk Araf: 157-8) okuduğu ayetlerle Mekkelilere hiç duymadıkları hâdiselerden, gaybî hakikatlerden, iman esaslarından bahsetti. Onu, hayretler içerisinde dinleyen müşrikler Kur’an-ı Kerim’in Allah Rasulü’ne yazdırıldığını iddia ederek vahiy çevresinde şüpheler oluşturup Kur’an-ı Kerim’i engelleyebileceklerini düşündüler. Kur’an’ın Allah Rasulü’ne Rum asıllı Hristiyan köle Cebr en-Nasrânî tarafından yazdırıldığını iddia ettiler. Nevar ki daha sonra Müslüman olan bu köle efendisi tarafından, “Muhammed’e bunları sen öğretiyorsun.” diye dayak yerken “Hayır! Allah’a yemin olsun ki o bana öğretiyor ve yol gösteriyor.” diyerek (Kurtubî, a.g.e., , X, 117) hem iddiaları reddetti, hem de onun etrafında oluşturulmaya çalışılan şüpheleri izale etti.
Müşriklerin Kur’an’ı isnat ettikleri kişi hem bir köle, hem de Rum asıllıydı; yani Arapça’ya yabancıydı. Farz-ı muhal, böyle bir durum söz konusu olsaydı, Cebr, Mekke aristokrasisinin reddettiği bir Peygamber’i etkisiz hale getirmek ve karşılığında hürriyetine kavuşmak için “Evet bunlar bana aittir.” demez miydi?! Ya da “Bu Kitap bana aittir.” dolayısıyla ona değil de bana iman edin çağrısında bulunmaz mıydı?! Sonra Hristiyanlığın öğretilerine bağlı olan bu köle dinini terk edip –haşa- uydurma bir Kitab’a inanır mıydı?! Ayrıca “muallaka-i seb’a(yedi askı)” şairlerinin dahi bir sûresinin benzerini yazmaktan aciz kaldığı bir Kitab’ı, acem bir köle nasıl telif edebilirdi? Uzayıp giden ve cevapsız kalan bu sorular Mekkelilerin iddialarını çürütüp, yok etti.
Kur’an-ı Kerim’in “Lâ ilâhe” derken Allah’tan başka bütün hâkimleri, İslam’dan başka bütün sistemleri reddetmesi; bütün Ebû Cehillerle, bütün Karunlarla, bütün Belamlarla hesaplaşması, cihadın hüküm yalnız Allah’ın oluncaya kadar süreceğini ilan etmesi, Ona iman edenlerin emperyalist devletleri yıkıp parçalamaları, küresel güçleri ürkütmüş ve her devirde onları Kur’an merkezli İslam’ı itibarsızlaştırma çalışmalarına sevketmiştir. Bunun kurgu aşamasında bizzat kendileri, dağıtım-pazarlama ayağında ise adı Hüseyin, adı Mustafa olanlar rol almıştır.
Her asırda İblis’in parlamentosu yıllık planları görüşürken İslam’ı yegane tehlike olarak masaya yatırır, onun rükn-ü esâsîsi olan Kur’an’a karşı yürütülen mücadelede inandırıcılığını yitiren iddialar revize edilir, yalanları müdafaa edemeyen ya da dağıtımda isteksiz olan personelin tasfiye kararı alınır.
Müşrikler, Kur’an’a karşı “Cahiliyye”yi korumak için o günün şartlarında bütün yollara baş vurmuş fakat Allah Rasulü’nün ümmi oluşunu inkar etmemişlerdi. Bu yüzden Kur’an’a hep hariçten kaynaklar aramışlardı. Nevarki Kur’an’a kaynak bulma gayretleri her defasında akamete uğramıştı.
Kur’an okundukça çöl sustu, edebiyat meclisleri itibarını yitirdi, Arab’ın kültür ve medeniyet hafızası olan şairler yenildi. 23 yıllık bir mücadelenin sonunda bütün bir yarımada ümmi peygamberin okuduğu Kur’an’ın etkisiyle hem sîretini, hem de sûretini değiştirdi.
Müşrikler gibi, oryantalistler de sarsıldı Kur’an-ı Kerim karşısında. “Muhammed ümmî olduğu halde bu kadar geniş bir yelpazede, bu kadar farklı konudan nasıl bahsedebilir ve insanlar üzerinde nasıl bu derece müessir olabilir, Kur’an’daki bu ilmi nereden aldı?” diye kendilerine defaatle sorular yönelttiler. Rıhtıma kadar geldiler, ama gemiye binemeyip, iman edemediler. Tarih boyu Kur’an düşmanlarının Onunla olan mücadelesini ve mağlubiyetlerini incelediler. Ulaştıkları bütün sonuçlar onlara; “Kur’an’ın rüchaniyeti onun vahiy, tebliğ eden Hz. Muhammed’in de Allah’ın Resul’u olduğuna delildir.” dedi. Fakat onlar vazifelerine sadakat gösterip delillere rağmen inkarı seçtiler, yeni bir cephe açıp Allah Rasulü’nün okur-yazar olduğunu iddia ettiler. Tarihi veriler onun ümmi olduğunu isbat edince, çaresiz “Biz ne diyorsak odur.” dediler. Bu çerçevede “Kur’an’ın kaynakları” başlığını taşıyan eserler kaleme aldılar. Allah Rasulü’nün Kur’an-ı Kerim’i, Tevrat ve İncil’e bakarak yazdığını iddia ettiler. Ümmiliği inkarla başlayan bu iftirayı o derece ileri götürdüler ki, Arapça’yı tahrif etmek için bir Hıristiyan tarafından hazırlanan “el-Müncid” adlı lügatın ilk baskısının “mim” maddesinde “Muhammed” kelimesi açıklanırken “Efendimiz’in önünde İncil, elinde kalem işlevi gören bir tüy olduğu halde ondan nakilde bulunuşunu (!) gösteren bir resim yayınladılar(bk. Abdulmuhsin el-Matîrî, Da’va’t-Tâînîn, Beyrut, 206, 217).
Kur’an’ın önceki kitaplardan intihal olduğu iddiasına insanları inandırabilmek için, bunu imkansız hale getiren Allah Rasulü’nün ümmi olamayacağını söylediler, bu noktada muasır akademisyenlerden kendilerine şahidler de buldular. Kimi gönüllü, kimi de oynanan oyundan habersiz olan bu taife, ümmiliğin zıddının okur-yazar, cahilin karşıtının ise alim olduğunu temyiz edemeden, “Tabi ki Peygamber okur-yazardı.” diyerek ümmiliği reddetti. Bu reddedişle de oryantalizmin Kur’an’ın vahiy olmadığı yönündeki iddiasına zemin hazırladı. Oysa ki Allah Rasulü hayatının hiçbir devresinde ne bir metin yazdı, ne de yazılı bir metni bakarak okudu(Ayrıntı için bk İhsan Şenocak, Ümmilik, İnkişaf, sy., 9, 12-21).
Allah Rasulü’nün ümmî olduğundan bahseden ayet-i kerimeler Medenî’dir. Sadece okur-yazar olmadığını bildiren ayet mekkîdir(Ankebut: 48). Konu ile alakalı hadislerin tamamı ise Medenî’dir. Bu durum ümmîliğin onun hayatının bütün evrelerini kapsadığını ve değişmez bir vasfı olduğunu göstermektedir.
Mektebe gitmeyen, hiçbir hocadan ders almayan ümmî birinin gelmiş ve gelecek bütün zamanların bilgisinden bahseden Kur’an’ı tebliğ etmesi ve bu Kitab’ın dünyanın en çok okunan kutsalı olması ilim tarihinin en büyük hadisesidir. Bu durumu gölgelemek isteyenler Allah Rasulü’nün ümmî olduğunu reddederek, Kur’an’ın ilahi oluşu etrafında şüpheler oluşturmak istemektedir.
Siyer kitapları, Onun hayatını en küçük ayrıntısına varıncaya kadar nakletmesine rağmen okuduğundan ya da okumayı öğrendiği bir şahsın adından bahsetmemektedir.
Bilgiye ulaşmanın vasıtası olan yazı, Allah Rasulü’nün kaynağının vahiy olması bağlamında değerlendirildiğinde görülecektir ki, ümmîlik Allah Rasulü için bir nakısa değil bilakis onun nübüvvetinin en güçlü şahitlerindendir.
Rudi Paret’i Tasdik Eden Tefsirci
Oryantalist olmanın zorunlu bir sonucu olarak Kur’an’a saldıran Rudi Paret, Kur’an’ın Allah Rasulü tarafından Ahd-i Atik’ten uyarlama olduğunu iddia etmekte, Öztürk de onun bu hezeyanlarına katıldığını belirtmekle yetinmeyip, Paret’in iftiralarını “anılmaya değer tesbitler” olarak nitelemektedir:
“Vakıa, Muhammed daha çok Eski Ahit kıssalarına, özellikle Nuh ve Tufan kıssasına başvurmuş ve bunları -Vahiy Tarihi’nin (Heilsgeschichte) erken döneminden diğer örneklerle insicam içerisinde- nesilden nesle, kavimden kavime tekerrür eden bir ‘ilahi azap’ modeli geliştirmek amacıyla kullanmıştır. Bu esnada Eski Ahit kahramanları asli hüviyetlerinden epey bir bölümünü yitirmişlerdir. Nuh, Lut ve Musa, Muhammed’in kendi şahsının birer numunesi haline gelmişlerdir. Onların karşıtları, yani Nuh ve Lut’un kavimleri, Firavun ve Mısırlılar ise Muhammed’in çağdaşı müşrik Mekkelilerin rolünü üstlenmişlerdir. (….) Muhammed, Kitâb-ı Mukaddes’teki malzemeyi iktibas ederken, Eski-Ahit yazarlarının (Chronisten) edebi hikâyeciliğiyle rekabet etmek gibi bir amaç taşımıyordu. Onun için birinci derecede söz konusu olan ‘içerik’ti.” (Öztürk, Kıssaların Dili, Ankara, 2010, 72-3).
Öztürk, Paret’in Allah Rasulü’nün Kur’an kıssalarını Eski Ahit’ten aldığı, sonra bunları ‘ilahi azab’ modeline dönüştürdüğü, ardından da kendi zamanına uyarladığı yönünde ki iftiraları için, bunlar “anılmaya değer tesbitlerdir” ifadesini yetersiz görüyor ve şunları söylüyor:
“Kur’andaki kıssaların mahiyet ve işlevi bağlamında katıldığımız bu görüşlere itiraz edildiği, dolayısıyla Kur’an kıssalarının tarihî gerçeklikle birebir örtüştüğü fikri benimsendiği takdirde Allah’ın iradesinin farklı zamanlar açısından niçin “Geçmişte öyleydi; şimdi böyle” şeklinde ifade edilebilecek tarzda yansıdığına makul bir izah bulmak gerekecektir.”(Öztürk, Kıssaların Dili, Ankara, 2010, 73).
Evet, Kur’an’ı Kerim’i anlatmaya memur bir zat, ona uydurma diyen bir oryantaliste katıldığını belirtiyor. Eğer Öztürk’te zerre kadar ilim ve fikir namusu olsaydı Kur’an’ın uydurma olduğunu iddia eden oryantaliste katılmadan önce şu hususlara cevap verecek, sonra da bütün bu iddiaların ne kadar ilmi ve tarihi hakikatlere aykırı olduğunu görecekti. Kur’an’ın –haşa” uydurma olduğunu iddia eden Öztürk şunlara cevap versin:
Allah Rasulü ile aynı zaman ve mekanı paylaşan Mekkeli müşrikler, O’nun ümmi olduğunu yani okuma yazma bilmediğini kabul etmiş, bu yüzden Kur’an’ı O’na başkalarının yazdırdığını ileri sürmüşlerdi. Görüşlerine katıldığını söylediğin Paret’in iddia ettiği gibi eğer Allah Rasulü “Kitab-ı Mukaddes”ten iktibas edecek şekilde okuma yazma bilseydi O’nu susturmak için bütün imkanlarını seferber eden müşrikler pekala bunu delil olarak kullanır, mücadelelerini de bu delil üzerine bina etmezler miydi? Muhal farz, bu iddianın bir an için doğru olduğunu düşünelim… Bu durumda Allah Rasulü’nün hangi dillerde okuma yazma bildiği meselesi ortaya çıkmaktadır. Zira oryantalistlerin de itiraf ettiği gibi Ahd-i Atik İslam’dan önce Arapça’ya tercüme edilmemişti. İngilizler, el-Mevsûatu’l-Birîtaniyye’de ilk Ahd-i Atik tercümesinin Abbasi Devleti’nin ilk yıllarında olduğunu belirtmektedirler. (Mahmud Mazî, el-Vahyu’l-Kur’anî fi’l-Manzûri’l-İstişrâkî, İskenderiyye, 1196, 147-8) Kendini muteber bir akademisyen olarak gösteren Öztürk bu durumda Allah Rasulü’nün kimden ve nerede İbranice öğrenip de Tevrat’tan iktibasta bulunduğunu ispat etmesi gerekir. Elinde oryantalist yalanlar dışında ne var?!
Paret’in işaret ettiği, Öztürk’ün de katıldığını belirttiği kıssalar hususunda iki kitap arasındaki kısmi benzerliğin nedeni her ikisinin de Allah’ın vahyi olması hasebiyledir. Eğer benzerlik bir Kitab’ın diğerinden intihal edildiği anlamına gelecekse Tevrat’la İncil arasındaki benzerlik Kur’an’a kıyas edilmeyecek kadar çoktur. Bu durumda Öztürk Hz. İsa için de, İncil’i Tevrat’tan iktibas etti mi diyecektir?!
Eğer Kur’an, Öztürk’ün de iddia ettiği gibi tahrif edilen Tevrat’tan iktibas edilseydi, benzerinin yazılamayacağı yönünde müşriklere meydan okurken(Bakara: 23), Mekkeliler, “İşte meydan okumaya vasıta yaptığın meseleler Tevrat’ta da var” diye onlarla Kur’an’ın karşısına çıkmazlar mıydı? İnsanlar, “Tevrat varken, onun bir kopyası olan Kur’an’a gerek var mı?” diye itiraz etmezler miydi? Madem kıssalar önceki kitaplardan iktibas edildi, o halde Tevrat ve İncil de olmayan Hz. Hûd, Salih ve Şuayb kıssalarını Allah Rasulü nereden aldı?!
Rudi Paret’in Kur’an’ın, Ahd-i Atik’ten intihal olduğu iddiasına katıldığını söyleyen Öztürk; müntesiplerini insanlığı Yahudi adına sömürmeye, kan dökmeye davet eden, şirki meşrulaştıran muharref bir Tevrat’la; Allah’ın hakimiyetine çağıran, göklerin nizamıyla yere müdahale eden, ırka dayalı sistemlere son veren, üstünlük takvadadır diyen, şirkin Allah’a karşı işlenen en büyük terör suçu mesabesinde olduğunu dolayısıyla da asla affedilemeyeceğini ilan eden Kur’an’ı aynı bağlamda değerlendirip, ikincisinin birinciden alıntı olduğunu söylemesi ilmi olduğu kadar vicdani açıdan da cinayettir.
Öztürk, risaletin şahidi olan mucizelerle alakalı da şunları söylemektedir:
“Hissi mucizelerle ilgili rivayetlerin haber-i vahid türünden olması ve kesin bilgi değeri taşımaması gibi teknik konular bir tarafa bu tür rivayetler bize öyle geliyor ki Müslümanların bilhas¬sa Hıristiyanlar ile polemiklerinde Hz. Muhammed’in en azından mucize konusunda Hz. İsa’dan aşağı kalır bir yanı olmadığı fikrine mesnet kılmak için uydurulmuştur.” (Öztürk, a.g.e., 65).
“Evet, Hz. Muhammed’e nispet edilen hissi mucizeler büsbütün uydurmadır.” (Öztürk, a.g.e., 65).
Öztürk, Paret’in Kur’an’ın uydurma olduğu yönündeki hezeyanını onayladığından ya Kelamullah’ı okuma gereği duymuyor ya da “Uydurma olduğundan üzerinde dilediğim gibi tasarruf yetkisine sahibim.” diyor. Eğer Öztürk bütüncül bir nazarla Kur’an-ı Kerim’i okusaydı görecekti ki, Allah Rasulü’ne, verilmeyen hissi mucize değil, “el-mu’cizetu’l-muhlike/ inanmayanların helakine sebep olan mucize”dir. Zira Kur’an-ı Kerim, Allah Rasulü’nün irşad amaçlı pek çok hissi mucizesinden bahsetmektedir: Bedir’de Allah Rasulü’nün attığı toprağın müşriklerin gözlerine isabet etmesi (Enfal: 17), Bedir’de bin(Enfal: 9) ardından üç ve beş bin meleğin gelmesi (Al-i İmran: 124-5), Allah Rasulü’nün bir gece Mekke’den, Kudus’e gitmesi (İsra: 1), Kur’an-ın gelecekten haber vermesi (Rum: 1-4), ayın ikiye yarılması(Kamer: 1-2)hissi mucizeden başka nasıl izah edilebilir?!
Ne gariptir ki ümmetin çocuklarına Kur’an-ı Kerim’i öğretmeye memur birisi, Allah’ın ayetlerine Rudi Paret’in yalanları kadar itibar etmiyor. Allah’ın “var” dediğine “yok”, oryantalistin “var” dediğine ise “işittim ve itaat ettim” diyor.
Öztürk, bir yazımız üzerinde dört “sebbiye” kaleme aldı, aynı içerikte de çekimler yaptı. Dil ve diyalektik itibariyle bütün ameliyeleri ancak en çirkine, en kötüye örnek olabilir, ilmi-fikri muhteva ve edebi kıymet açısından da ancak lise talebelerine, “nasıl bir yazı yazmamaları” noktasına numune teşkil edebilir. Zira Türkçe’de ahlaksız kelimeler sözlüğü yazılsa kaynak olarak “Mustafa Öztürk’ün Feryadı” başlıklı ses kaydı ve kaleme aldığı dört sebbiye kafi gelir.(Millet irfanına zarar vermemek için neşrini uygun görmediğimiz yazılar ilk halleriyle elimizde mevcuttur. Talep edilmesi halinde reşid olanlara gönderilebilir.)
Bütün bunlardan daha da vahimi ise bir ilahiyatçı olarak vazifesi itibariyle de olsa ahlak davası olması gereken Öztürk’ün ahlaksızlığın manifestosu olacak yazılar yazması ve bu halde bir yönüyle de ahlak kitabı olan Kur’an-ı Kerim üzerinde konuşmasıdır. Bu izmihlali ahlaki yürürken ilmi istiklalden bahsetmek mümkün değildir.
İftira, bir edebi tür olsaydı onun şaheseri de Öztürk’ün sebbiyelerinden seçilirdi. Zira İhsansenocak.com’da ki “iletişim kısmında” soyadı “Kadıoğlu” olan bir kardeşimizin mailinin Osmanlıca’da ifade edildiği şekliyle “Kadızade” yazılmasından hareketle maili bize isnat eden ve bu isnat üzerine yalanlar kurgulayan, bizi Kadızadelilerle ilişkilendiren Öztürk; ya yaptıklarının ortaya çıkacağı korkusu ya da birilerinin konuşma ihtimalinden dolayı olsa gerek, “Adana’dan bir öğrencisini aradığım, Mustafa Öztürk’ün sınıfta Kur’an’ı yere vurduğunu söylemesi için ona baskı yaptığım yönünde ekranlarda mazlum edebiyatı yapıyor.”. Kur’an’ın uydurma olduğunu söyleyerek Allah’ın Kitabına saldıran Öztürk aynı şekilde bize de iftira ediyor. Eğer böyle bir durum varsa ekranda karşısında ağladığın kadın sana, “Öğrencini getir, ekranda konuşturalım.” deyince niçin “olur” diyemedin? Haydi buyur ekranlar emrinde, kimi aradığımı ve ne söylediğimi, telefon kayıtlarını yalanlarına amade televizyonlardan ilan et. “Neden” haftalar geçmesine rağmen kiminle konuştuğum noktasında tek cümle etmedin ey müfteri! Öyle görünüyor ki senin başka korkuların var, “bunlar ortaya çıkarsa, halim nice olur” diye endişeleniyor, bu yüzden türünün emsali olmayan iftira cümleleri kuruyorsun. Elhamdülillah biz Allah yolunda mücadele ederken ne birilerinden medet bekler, ne eteklere yapışır, ne de kirli senaryolara tenezzül ederiz. Bu Kur’an müdafaası da tamamen senin söylediklerin ve yazdıklarından hareketle yani kaynakları gösterilerek yapılacaktır. Biz müslümanca hesaplaşırız. Sen diyalektiği oryantalistlerden; sadece Arapça kitaplar okumakla eleştirdiğin bizler de ulemadan, “büyük doğu”dan alırız. Elhamdülillah ilimde de, fikirde de nesebimiz zahirdir. Allah’tan başka ne sığınağımız, ne de medet beklediğimiz merciler var. Sabah akşam kardeşlerimizle mütalaa ettiğimiz kitapları okur, boş vakit bulunca da bir şeyler karalarız. Eğer bunlar birilerinin desteğiyle olabiliyorsa, “Bu Müslüman Beydavi, Nesefi, Hidaye, Menar, Elfiye Şerhi, Belâğat, Muğni’t-Tullab, Müslim okutur. İki tane kardeşimiz gelsin sadece bir gün bu kitapları bir de sen okut. Gör o zaman ilim, yüksek lisans tezlerini özetleyip sonrada makale diye neşretmeye mi benziyor.
Öztürk, resmi manada “vaiz” olmadığımı bildiği halde ısrarla “Vaiz Şenocak” terkibiyle vaizliği tahkir ediyor, kendince şöyle demeye çalışıyor, “Sen hep Arapça eserler okuyan, bense bir yazıda bir ayet yazan, onu da yanlış yazan akademisyenim!.”. Buraya kadar olanı anladık da, asıl anlaşılması gereken mühim mevzu şudur ki, Allah Teala, Kur’an-ı Kerim’de kaç ayette “vaaz” ettiğinden(Nisa:58; Nahl: 90) yani “vaiz” olduğundan, vahyi tebliğ eden peygamberinin “vaiz” (Şuara: 136) kimliğinden bahsediyor. Oryantalizmin Türkiye distribütörü, “vaiz” kavramıyla bize değil, aslında en büyük vaiz olan Allah Azze ve Celle’ye, onun vaiz peygamberlerine hakaret ediyor. Yoksa bizim için “vaiz” olmak, “müezzin” olmak bile büyük bir şereftir. Zira Hz. İbrahim ve İsmail’in cami temizleyicisi olduğu İslam mabedinde(Bakara: 125), süpürgeci olmayı milyon defa, Rudolf Bultmann’la meslektaş olmaya tercih etmeyiz.
Öztürk sebbiyelerinde “çok şey söyledi” gözükerek, söylemesi gerekeni ifade etmekten imtina etti. Oysa yapması gereken çok basitti, “Kur’an’da masal vardır ya da yoktur.” diyecekti veya “Allah kelamında masal olmaz, Allah masal söylemez.” diyenlerin ifadesini “dogmatiklik” (Öztürk, Kıssaların Dili, 98) olarak niteleyen ibarenin kitabında oluş keyfiyetini izah edecekti. Fakat bunların hiç birini yapmadı. Yalan, iftira ve hakaretle başladığı her yazısını yine aynı şekilde bitirdi. Bu cihetle sebbiyelerine dair verilecek en kuşatıcı cevap “Hepsi yalan” olacaktır.
Oryantalizmin Türkiye distribütörü
Öztürk’ün dört sebbiyesinin birinde, tek bir ayet kullanması onu da لا حُكْمَ إِلاَّ لِلّهِ “lâ hükme illâ lillâh” diye yanlış yazması hem kendi seviyesini, hem de onun yazılarına onay verenlerin ilmi ve ahlaki kariyerlerini göstermesi açısından önemlidir. “Vaiz Şenocak Vakası” başlıklı sebbiyesinde “ben de biraz Arapça bilirim” babında latin harflerle yazdığı ibarede ise (“i”nin şapkasını koymasından özenle yazdığı zahir) “cem”i bir mevsufa “müfred” bir sıfat getirerek “Avâmil” düzeyinde bir metin okuyan öğrencinin bile yapmayacağı hataya düştü. “Elhamdülillahillezî ehhele abîdehu’l-fakîra…” diyerek “fakir”in “mevsufu” olan kelimeyi عبيد “ubeyd” yazması gerekirken عبد “abd”ın çoğulu olan عبيد“abîd” şeklinde terkibe aldı fakat manayı doğru verdi, “kulcağız” dedi. (Bu durum bana tercümelerden okuyup da Arapça aslından dipnot gösteren bazı zevatı hatırlattı. Ayrıca ibare tevazu makamında söylendiğinden ve de yaptığı tercümeden kelimeyi mübalağalı ism-i fail olarak okuması da mümkün değil.) Diyeceksiniz ki insan hata yapmaz mı? Elbette yapar. Fakat bir tefsir hocası, bir yazısında tek bir ayet yazıp onu da yanlış yazması bir seviye meselesi değil midir? Bu kıymette bir Arapça’ya sahip olan birinin kalkıp da Kur’an’da lahn/hata var demesi, açıkça ilan eder ki, “Kendisi Oryantalizmin Türkiye distribütörüdür.
Oryantalist Paret’in Kur’an’ın –haşa- uydurma olduğunu belirten görüşlerine katıldığını ikrar eden, ayrıca oryantalizmin Kur’an’la alakalı iftiralarından hareketle Allah’ın kitabında hatalar olduğunu iddia eden Öztürk’ün, bu ifadeleriyle oryantalizmin Türkiye distribütörü olduğuna itiraz etme hakkı var mıdır?
Kur’an’a uydurma diyen Paret’e katılan, Allah’la alay eden, kıssaların hakikat olduğuna inanmaya “dogmatikliktir”(Kıssaların Dili: 99) diyen, Kur’an-ı Kerim’deki ayetlere rağmen Allah Rasulü’ne nisbet edilen “bütün hissi mucizelerin uydurma olduğunu savunan” Öztürk Kur’an’a daha nasıl saldırabilirdi ki?
Kur’an’a hakaret eden bir adamı savunacak kadar Müslüman birkaç gazeteciyi yanına alarak, “Ben Ankara ekolündenim.”; “Arkam sağlam” gibi tavır ve ifadelerle “Kur’an müdafaamızı engelleyebileceğini zanneden Öztürk bilmelidir ki, değil Ankara ekolünü, bütün gazetecileri, onların etkileşim halinde olduğu üst akılları toplasa, hepsi tek safta içtima olsa yine de Kur’an’a “hata” isnat etmelerine müsaade etmeyecek, hesaplaşmadan bir adım bile geri atmayacağız.
Öztürk’ün yazı yazdırdığı, konuşturduğu gazeteciler meseleye vâkıf olmamaları cihetiyle “malul” ve “mazurdurlar.”. Fakat Kur’an-ı Kerim’e her nevi hakareti yönelterek onu itibarsızlaştırmaya çabalayan, bununla alakalı karaladığı kitapları “işportacı tezgahına” çevirdiği ekranlarda teşhir eden, bu haliyle de, “İşte Kur’an’a böyle düşmanlık yapılır.” diye meydan okuyan Öztürk, bütün dünyayı arkasına alsa da Allah’ın Kitabı’na zarar veremeyecektir. Silahı sadece kalem ve kelamdan ibaret olacak Kur’an müdafaası, o tövbe edene, yazılarındaki iftiralardan dolayı, Kitaplarına hakaret ettiği Müslümanlardan özür dileyene kadar devam edecek…
Bize Kur’an-ı Kerim gibi tek bir harfinde hata olmayan bir kitab indiren ve onu tahriften koruyan Allah Azze ve Celle’ye secdeler olsun.
Ne Türk-İslam, Ne Kürt-İslam Sentezi : SADECE İSLAM
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 1276 0
Ne Türk İslam, Ne Kürt-İslam Sentezi
İdeolojiler mevcut sistemlerin yanlışlarına tepki olarak doğdu. Her ideoloji hakikatin tek olduğunu ve onu da sadece kendisinin temsil ettiğini savundu. Karşılıklı inkarlar fikri çatışma alanlarını sıcak tuttu. Eski yeni, doğru yanlış kavgası hiç bitmedi. Her yeni ideoloji, doğrularını eskinin yanlışları üzerine bina etti. Ömrünü tamamlayan ise, medeniyetler mezarlığına çekilerek yarıştan koptu. Değişen sistemler ya da çöken ideolojilerin hiç biri bir daha geri dönemedi. Bu yüzden düşünce tarihçileri, bunlara taraftar olanları “marjinal gruplar” olarak niteledi.
Bu gün Yunalılar ya da Romalılar gibi giyinmeyi, onlar gibi konuşmayı ya da yaşamayı savunan bir topluluk yok, olsa da kabul görmez. Çünkü Batının “ilerlemeci tarih” anlayışına göre bugün, dünden daha yaşanabilirdir. Bu yüzden tarihe ait değerler de hükümsüzdür.
Allah Resulü’nün örnekliğinde teşekkül eden İslam medeniyetinin kök yapısı yirmi üç yılda oluştu. Peygamber yeni dönemin Hamurkarı oldu. Sahabe ilmi, fikri ve hareketi Ondan aldı. Hayatın en detay konularına kadar konuştu, ümmete örnek oldu. Neye, nasıl iman edileceğinden, sofraya nasıl oturulacağına kadar her şeyi O öğretti. Müşrikler bu hususu alay mevzu yapmış bir gün Selman-ı Farisî’ye (radiyallahu anh), “Peygamberiniz size helada oturma keyfiyetine (hırâe) varıncaya kadar her şeyi öğretti.” deyince Selman; “Evet/Ecel” gerek def’i hacet, gerekse de bevlde kıbleye karşı dönmekten de nehyetti.” (Müslim Taharet, 17) buyurdu.
Allah Resulü’nün Batının ancak yüz küsür yıl önce evinde yer ayırabildiği hela ile ilgili detay bilgi vermesi medeniyetin her şubesinin yegane hamurkarı olduğunu gösterir. Selman-ı Farisi de müşriklerin sualine “evet” diyerek bunu ikrar etmiştir: “Evet! İman, fikir ve amelde mutlak mimarımız olan Hz. Muhammed, “el-Hırae” dahil dinimizi yaşamada muhtaç olduğumuz her şeyi bize öğretmiştir.” (Şebbir Osmani, Fethu’l-Mulhim, Daru’l-Kalem, II, 337).
Hayat Onunla Yeniden Başladı
İnsanlar Allah Resulü’ne sahabe olmaya giderken, Onun Şeriatına uymayan her şeyi de tasfiye edeceklerini itiraf etmiş oluyorlardı. Çünkü Kur’an-ı Kerîm, Mekkeli’lerin Arap-İslam Sentezi fikrini çok ağır bir ifadeyle reddetmiş, “Ey Kafirler! Asla sizin taptıklarınıza secde etmem.” ayetiyle başlayan Kafirûn Suresi İslam’la küfrün arasını kalın çizgilerle ayırmıştı. Allah Resulü de davete Mekke Şehir Devleti’nin değişmez, değiştirilmesi dahi teklif edilemez maddesi olan “çok tanrılı hayatın varlığını” reddederek başlamış; Lâ ilahe illellah Muhammed Resulüllah: Allah’tan başka ilah yoktur, Muhammed O’nun Resulü’dür.” demişti. İslam’la hayat yeniden başladı. Sahabe Onu, başlarına konmuş bir kuşu kaçırmamak için dikkat kesilen adamın hassasiyetiyle dinledi: “İşittik ve itaat ettik.” dedi. Üstad Necip Fazıl’ın,
“Aklım fikrim var deme hepsini öldür,
Sana çöl gibi gelen O göldür diyorsa göldür.” dizelerinde ifade ettiği pazarlıksız bir imanla teslim oldu.
Allah Resulü (sallalahu aleyhi ve sellem) tam bir kuşatılmışlık içerisindeydi. Fikri, ahlakî, siyasi pek çok saldırılara maruz kaldı. Evine çekilmek, stratejik bir dil kullanmak için herkesten daha çok ve daha haklı gerekçeleri vardı. Fakat evine çekilmedi. Söze, çok tanrılı bir dine inanan Mekke Devleti’nin değişmez ve değiştirilmesi dahi teklif edilemez anayasal maddesini inkar ederek başladı: “Lailahe illellah Muhammed Rasulüllah”.
Sahabe de Onun izinde yürüdü. Sonra bu teslimiyet onlardan, tabiuna intikal etti. İntikal kuşaklar boyu müteselsilen sürdü ve bize kadar geldi.
Müslümanlar için Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hayatı merkez noktası oldu. Alim, mütefekkir, veli hep Ondan hareketle konuştu, yazdı, yaşadı ve yaşamaya davet etti.
Pusulaya Hz. Muhammed Yazmak
Sünnet, fikri, ilmi ve hareketi dirilten bir muhtevaya sahipti. Müslümanlar, sonraki dönemlerdeki kuşatılmışlığı da Ondan aldıkları iman ve iradeyle aştı. Hamurkâr’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) bereketiyle Bilad-ı İslam’daki her gün batımı, yeni bir gündoğumuyla zail oldu. Moğolların Bağdat’ı işgaliyle bir dönem biterken, Söğüt’te Osmanlı ile yeni bir destan başladı. Sancak aynıydı, sadece karargah değişmişti. Büyük ruhlu alimler Huneyn Sendromu yaşayan ümmete, “Hazır olun! Bu defa Söğüt’ten akınlara başlıyoruz.” çağrısı yapınca, cemiyetin her tabakasından yüzbinler davete icabet etti. Yolunu kaybeden ümmet, “izi” bulabilmek için pusulaya “Asr-ı Saadet” yazdı.
Ebû Hanife, İmam Gazzalî, İmam Rabbanî (rahimehumullah) gibi yeniden İslam’a dönüşü kumanda eden büyük ruhlu alimler de hareket planlarını Sünnet’e göre telif etti. Bunu yaparken bedel de ödediler. İşte İnkılab bayrağı o ödenmiş bedeller üzerinde yükseldi.
Yunan ve Roma’nın çöküşünün, Karl Marks’ın düşünce kabristanlığına defnedilişinin ardından, Onların yalanları üzerine hakikat inşa ettiğini zanneden kaç hokkabaz çıktı ve “Doğru sadece benimkidir.” iddiasında bulundu. Fikir sahnesinden çekilen ideolojilerin ya da ideologların bir daha geri dönememesine bakanlar ya da uçmadaki müştereklikten dolayı kartalın sinekle aynı olduğunu zannedenler, İslam’ı da bu bağlamda değerlendirdi. Onun da ideolojiler gibi düşünce mezarlığına defnedildiğini, bir daha dönemeyeceğini zannetti. Planlar hep bu zan üzerine yapıldı. İllegal yöntemlere başvurarak medreseler kapatıldı, alimler asıldı. Zalimlerin dosyaları cürümle doldu. İslam her gurbeti bütün eksiklikleriyle izale edecek, doğruları ikame edecek bir imanla avdet etti. Sadece İslam dönebildi. Çünkü Kur’an ve Sünnet’in külli kaideleri ve detay hükümleri bütün zaman ve mekanda hüküm ferma edecek bir yapıya sahipti:
Geçenler geçti seni, uçtu pabucun dama,
Çatla Sodom-Gomore, patla Bizans ve Roma!
Öttür yem borusunu öttür, öttür, borazan!
Bit pazarında sattık, kalkamaz artık kazan!
İslam Millet Yapısı: Millet-i Hüsnâ
45İslam, ırka dayalı bütün millet yapılarını reddetti. Allah Resulü, insanları Adnan Oğulları’nın iktidarına değil, iman birlikteliğine dayanan millet yapısına çağırdı. Kur’an, Kureyşli Muhammed’in -Amcası Ebû Leheb’e karşı- Habeşli Bilal, İran’lı Selman, Rum Suheyb, Siyah Zeyd’le oluşturduğu millet örgüsüne; “el-milletü’l-Hüsnâ/en güzel millet” dedi ( Leyl: 6).
Sahabe Allah Resulü’nün imametinde kitapları, sancakları, devletleri, kıbleleri, idealleri aynı olan bir ümmetti. Sa’d b. Ebî Vakkas, İran’lı Selman’la bir ara neseb tartışmasına girip, “Baban kim?” diye sorunca İran’lı Selman’ın “Selman b. İslam/İslam’ın çocuğu Selman” cevabı, sahabenin millet yapısının özeti gibidir. Onlar zahirde babalarının hakikatte ise İslam’ın çocuklarıydı. İslam’la değişip, dünyayı da İslam’la değiştirdiler.
İslam ümmeti üzerine mühendislik çalışması yapanlar, basit bir nazarla onun sair milletlerden ve ideolojilerden ayrılan bu yönünü görebilselerdi, İslam’ın farkını anlayacak ve bu derin yanılgıya savrulmayacaklardı.
Mesela bölgesel dinlerden birine mensup bir Afrikalı Hıristiyan olduğunda sadece şunları yapar: İncil’e göre inanır ve haftada bir kiliseye gider. Kültürü, sanatı ve yaşam değerlerini ise oradan buradan alır. Afrikalı bu Hıristiyan yoluna Yunan aklı, Roma Hukuku ve Hıristiyan ahlakı arasında sıkışan örf ve adetleriyle devam eder. O ne tam bir Avrupalı, ne Afrikalı, ne Hıristiyan, ne de tam bir müşrik olabilir. O, Araftaki kimliksiz adamdır aslında.
Aynı bölgeden başka bir kabile de Müslüman olsa, İslam onun ırk, dil, neseb farklılığına bakmadan bütün hayatına müdahale eder. İslam’la akide, amel, hareket, kültür, sanat yani ferdi ve ictimai yapıyı oluşturan bütün unsurlar değişir. Afrika’daki bu İslam köyü yeme, içme, oturma, kalkma, mahremiyet algısı dahil hayatın hemen her alanında Asya steplerinde ki bir Müslüman köyüyle aynileşir. İslam kesrette vahdeti temin eder.
Hıristiyanlık Afrikalıyı bir puthaneden alıp, bir başka puthane olan kiliseye sokar. Gerisini ise siyaset, kültür, sanat adamlarına ve kabile liderlerine havale eder. Allah Resulü ise hayatının bütün şubelerini kapsayacak şekilde onun dünyasını yeniden inşa eder. Öyle ki o, Asyalı bir beyazla aynı ideallere sahip Afrikalı bir Müslüman olur. Tıpkı Kureyşli Ömer’le Habeşli Bilal b. Rebah’ın kardeşliği gibi…
İslam kendi esasları çerçevesinde ilmî, fikrî, siyasi ve ictimaî zeminini tayin ederken hiç bir ideolojiyle senteze girmez. Abdullah b. Selam Müslüman olduktan sonra Yahudilikte olduğu gibi Cumartesi Gününe ihtiram göstermek istediğinde, Kur’an-ı Kerîm onun bu talebini; “Ey Müslümanlar İslam’a topyekün giriniz.” ayetiyle reddetmişti.
Türkçülüğe de Kürtçülüğe de Hayır
İslam ideolojilere muhtaç olmayacak kadar kamil, onların fikir kalıplarına sığmayacak kadar da azametlidir. Bu yüzden tarihin hiçbir döneminde Arap-İslam, Türk-İslam, Kürt-İslam sentezi gibi terkiplerle anılmamıştır. Böyle bir terkip esas itibariyle kamil olan İslam’a eksiklik isnat etmek anlamına geldiğinden, İslam dışı bir ameliye olarak kabul edilmiştir. İmam-ı Rabbani gibi büyük mürşidler siyaseten dağılan ümmet yapısını tevhid ederken Müslümanları Allah Resulü’nün millet yapısına çağırmışlardır. Akidevî, fikri, ictimaî esasların tayininde olduğu gibi, siyasi müşkillerin izalesinde Hz. Muhammed mutlak itaat merci kabul edilmiştir. Üstad’ın “Sende insan ve toplum sende temel ve bina” ifadesi tam da bu hakikati ifade etmektedir.
Sünnet, bir mütefekkirin sonu gelmez fikrî ve siyasi krizlerde ki “yitik gerçeği” arama ameliyesinde bütün umutlarının tükendiği bir anda, kendisine hayalin de üzerinde bir nizam sunar. Bunun için diyoruz ki her müslümanın, muhafazakar demokratlığa da, İslamcılığa da, Türk-İslam, Kürt-İslam sentezine de paydos deme mecburiyeti vardır. Fikirde, siyasette, ictimaiyatta, sanatta, mimaride sadece İslam… Bu aynı zamanda Lâ ilahe illellah.. demenin gereğidir.
Nedvetü’l-Ulema, Diyobendiler, İhvan-ı Müslimin müctehid imamların izinde Allah Resulü’nü mutlak ittiba merci kabul ederek hareketlerinin usul ve esaslarını belirlediler. Muvaffakiyetleriyle ümmetin bir buçuk asırdır farklı düşünce havzalarında arayıp ta bulamadığı dirilişin sadece Hz. Muhammed’in (sallalahu aleyhi ve sellem) sünnetinde olduğunu gösterdiler. O bir mizandır. Hak ile batılı, iyi ile çirkini, hayırla şerri ayıran bir mizan…
Hamurkâr’ın (arapça sas) Sancağına Doğru
Şimdi Ehl-i Sünnet’e mensup İslamî hareketlerin azimli çalışmalarının neticesi olarak bilad-ı İslam’da Hamurkâr’ın (salallahu aleyhi ve sellem) sancağı yeniden dalgalanıyor. Gündoğumu vakti… İslam bütün varlığıyla geri dönüyor. Mısır’da İhvan-ı müsliminle, Filistin’de Hamas’la, Suriye’de “Hür Ordu”nun mücahitleriyle geliyor. Küfrün şu kadar uzmanla, şu kadar strateji merkezinde geliştirdiği planlar iflas etti. Müslüman gençler, sokaklarda, “Lailahe illellah Muhammed Rasulullah” diye yürüyorlar. Duvarlar da “Hak geldi, batıl zail oldu.” ayeti yazılı. Türkçülüğe de hayır, Kürtçülüğe de hayır. Yaşasın Hz. Muhammed’in millet örgüsü, yaşasın İslam birliği…. Müjdeler olsun bütün ideolojik yalanları hükümsüz kılacak İslam, aleme yeniden nizam vermeye geliyor.
Uzun bir gurbetin ardından ilk Müslümanlık yıllarına dönüyoruz. Arab’ın Acem’e, Türk’ün Kürd’e takvadan başka üstünlüğünün olmadığı yıllara… Ümmet, alem-i İslam’ın farklı noktalarından yeniden Hz. Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’in karargahına İslam’ın emir eri olmak için koşuyor. Yine İdris Bitlisî davet edecek, Sünnet ve Cemaat akidesine bağlı Türk ve Kürtler yek vucud olacak. Bazen Selahaddin’in bazen Yavuz’un ordusunda yeni akınlara çıkılacak.
MUKAVVADAN MÜNEKKİDLER VE MUTASAVVIF MÜZİSYENLERİN ZULMETTİĞİ BÜYÜK VELİ: MEVLÂNÂ
Tarafından af21606311381145 - 29 Ocak 2016 605 0
Aklın ve ruhun fecr-i sadıkı İslâm, ezanı Kur’an-ı Kerîm, Müezzin-i Ekberi ise Hz. Muhammed’tir. Kainattaki bütün mahlukat bu Müezzin-i Ekber’in ezanını derin bir huşu içerisinde dinledi, doğuyu batıyı onunla nur kuşattı, fesad yuvaları sarsıldı. Ebû Cehil’in mabedinde çanlar çalmaya başladı. Bir anda ideolojilerin sesleri karanlığa gömüldü, Endülüs’ten Türkistan’a kadar Safa tepesinden Müezzin-i Ekber’in okuduğu Hakk’a kulluğa çağıran ezanlar duyuldu; “Uyanınız, yalnız Allah Teâlâ’ya ibadet ediniz, ellerinizle yaptığınız putlara secde etmeyiniz, Lailahe illellah Muhammedu’r-Rasûlüllah deyiniz, kurtulunuz”.
Ebû Cehil ilk sarsıntının etkisiyle panikledi, Kureyş’in uluları “acil” koduyla toplandı, İblis’in parlamentosu Dârunnedve’de toplantılar üstüne toplantılar yaptı. Her nasıl olursa olsun Müezzin-i Ekber’in (sav) susturulması kararı çıktı bu toplantılardan… Müslümanlara sokaklar yasaklandı, bu yüzden Müezzin-i Ekber ezanları -bir süre- sadece Dârul Erkam’da okudu. Muhataplarından kimi Hz. Ebû Bekir gibi ilk ezanla, kimi de Ebû Süfyan gibi bin bir ezandan sonra uyandı. Sonunda Ebû Süfyan da inandı fecr-i sadıkın girdiğine, o da anladı insanların uyanmasına Ebû Cehil parlamentosunun engel olmayacağını…
Müezzin-i Ekber (sav), Âleme nûr ve surur veren kulluk çağrılarını hep ilk ezan heyecanıyla okudu. Araba, aceme, çölde vur ha vur su arayan bedevinin bulduğu “su” gibi can verdi ezanlar. “Hz. Adem’in, Musa’nın, İsa’nın, Hz. Muhammed’in (sav) imanıyla mayalanan yer yüzü toprağında İslâm ulu bir çınar, inkar ise yerde kalmaya mahkum ayrık otu gibidir”, dedi ezanlar. Kureyş’ten Hz. Ebû Bekir’le, Habeşistan’dan köle Bilal’i ümmet yapısında bir araya getirerek dünyaya, Müslümanın ülkesi sınır, ufku hudut kabul etmez, imanı ise, en batıdaki mazlumlar gibi, en doğuda Çin’in esaretinde yaşayan Türkistanlı’ları da kuşatır, dedi. Ezanlar, can verdi insanlığın kuruyan damarlarına. 23 yıl sağnak halinde yüreklere yağan yağmurdu fecr-i sadık ezanları… Allah Rasûlü (sav) Kur’an-ı Kerîm’i mürekkeple sahifelere değil, nurla yüreklere yazdı. Hâdiseleri son haliyle düşünmeye, akletmeye çağırdı insanları. Akla ve ruha diriliş aşısı yaptı. Birine “Sen düşün ve yaşa”, diğerine ise “Sen zevk derecesinde yaşa” talimatını verdi. Mücadelede muvazeneyi tesis etti. İnsanlığın en uzun soluklu ezanlarını okurken ne ruhtan akla, ne de akıldan ruha bir pay verdi.
Sadece Onların Sesi Duyuldu48
Ondan (sav) sonra, Ona bağlı büyük müezzinler geldi. Kimi Gazzâlî gibi Meşşai, Batini, kimi de İmam-ı Rabbânî gibi “Tanrısal Din” uykusundan uyanmaya çağırdı muhataplarını. Yüksek yerlerde, yüksek tizden öyle ezanlar okudular ki “Allah Ekber” nidaları diğer bütün çağrıları bastırdı, bir anda âlemde sadece onların sesi duyuldu.
Allah Teâlâ dininin Hakk’a kulluk yolunu açık tutmak için, çağının insanını uyutan sebepleri yakından tespit eden, ona göre ezanlar okuyan büyük müezzinler gönderdi. Allah Rasûlü’nün (sav) ve getirdiği Kur’an-ı Hakîm’in bir mucizesi olarak her dönemde Fahreddin Râzîleri, İmam Rabbânîleri oldu bu yolun.
Felsefe-Kelâm Hesaplaşması
Felsefe, Müezzin-i Ekber’in uyandırdığı İslâm aklıyla (kelâm) zaman zaman büyük hesaplaşmalara girişti. “Kazandı” gibi göründüğü zamanlarda da büyük darbeler alıp kendi karargâhına çekilmek zorunda kaldı. Ne var ki Moğol ve Haçlı istilası sonrasında yaşanan hesaplaşma’dan zaferle çıkan Kelâm alimlerinin üzerine kan, ter sıçradı. Felsefî akıldan bir parça da olsa Kelam’a sirayet etti. Yüzlerce delille Allah’ın varlığını ispat eden kelamcılar, zevk derecesinde bir imana malik olamadı. Müslümanlar kelâmla felsefenin girdiği savaşta büyük acılar çekti, büyük ızdıraplar yaşadı. Kelâm İslâm’a yönelen saldırıları bertaraf etti fakat saldırı sonrasında yaraları saramadı, kalbi teskin edemedi. Varlıkta yokluk yaşadı. Allah Rasûlü’nün (sav) ezanlarıyla uyanan akıl, kelamcılarla Aydınlanma’nın münkir aklından çok önce akılcılık denizinin dibini gördü. Gazzâlî en derin noktalardan Hz. Ali’ye nisbet edilen; “Anlamayı anlamaktan aciz olmak anlamaktır” sözü tekrar etti. Ondan bir asır sonra yani kilisenin, “Atın ağzındaki dişler şu kadar” diye nassına itiraz eden düşünürleri astığı zamanlarda gelen Fahreddin Râzî de ‘Akılların en son geldiği yer, tutukluktur” dedi. Aklın sidre-i müntehasına ulaşan büyük kelâmcılar, mütefekkir aklı Hz. Muhammed’in önünde paspas yaparsa yaratılışın sırrına erer, büyük bilmeceleri çözer dedi. Aklın tutulduğu yerden ötesinde aşk konuşur. Allah, alem, ruh gibi temel meselelere aşkla cevap verilir. Aşka dayalı kelâm sorun çözerken “sorun” olmaz.
Her yerde kelâmcıların sesinin duyulduğu, avam arasında dahi kelâmî mevzuların konuşulduğu bir zamanda Âlem-i İslâm’ın, felsefenin derinliklerine ulaşıp onun, cahillerin “su” zannettiği bir serap olduğunu gören ve oradan yara almadan çıkan bir ulu hocaya ihtiyacı vardı.[1] Bu ulu hoca kelâmcıların yaptığı gibi muhalifleri susturmakla iktifa etmeyecek, fikri bütün düğümleri çözecek, kalbi sekinet ve imanla dolduran bir kelâmın temellerini atacaktı. Mevlanâ Celaleddin er-Rumî böyle bir asırda, bu ödevi yerine getirmek üzere zuhûr etti ve mücadelesinin esaslarını “Mesnevi” diye meşhur olan muhalled eserinde belirtti.
Kelâm, felsefeyi, aşka dayalı kelâm da mücerred kelâmı gölgede bıraktı. Moğollarla gelen hezimeti yaşayan Âlem-i İslâm’a hem taziye, hem teselli oldu Mesnevî. Onlarca delille Allah Teâlâ’nın varlığını isbat eden fakat müminin zevk derecesinde bir imana nasıl malik olacağına dair kayda değer bir çözüm ortaya koyamayanların ortamında da itibar gördü Mesnevi. Yeni kelâmın omurgasını neyin oluşturduğu, zındıklar tarafından daha sonra kendisine nisbet edilecek sözlerin kendi beyanlarına karışması durumunda nasıl bir yol izleneceği, hangi ölçülere uyması durumunda bir sözün Ona ait olacağı gibi hususları ifade noktasında şunları söyledi Mevlânâ:
Men bende-i Kur’anem eğer candârem,
Men hâk-i reh-i Muhammed Muhterem,
Eğer nakl küned cüzin kes ez güftârem,
Bîzârem ezû ve zân sühun bîzârem.
Mevlânâ, Mesnevi mısra mısra Kur’an-ı Hakîm’i anlatır, ben de Kur’an’ın bendesiyim/kölesiyim, Muhammed’i Muhtâr Hz. Muhammed’in (sav) yolunun tozuyum, dedi. Kim benden bundan başkasını nakleder ya da bana isnad ederse; ondan da bîzârım, o sözden de bîzârım” dedi. Sanki Mevlânâ yolunun ney ve sema ile kapatılacağını, Mesnevi’nin mesajının bu iki unsurla gölgeleneceğini görmüştü de, “bîzârem/usandım” demişti. “Ömrümü vererek ortaya koyduğum hakikatimi Muhammed-i Muhtâr’ın yolunun tozu olmamdan başka bir hassasiyetle her kim anlatırsa ondan da bîzarım. Eğer birileri beni ‘ney’e mahkum edip, mesajımı, bendesi olduğum Kur’an vadisinden koparırsa, Mesnevi’nin nağmelerini ‘ney’ sesine kurban ederse; onlardan usandım Allah’ım! Kur’an’a ‘bende’ bir Müslümanın kabrinde Kelamullah’ı okuma yerine ‘ney’ çalan anlayıştan ‘bîzârım’” dedi, Mevlânâ.
Mevlânâ ‘’bişnev/dinle’’ diye başladığı Mesnevi’sinde insanın Cennet’ten dünyaya düşmesini ve tekrar buradan oraya yükselmesini anlatır. Hâdiseyi kamışlıktan koparılan, bir ustanın elinde delinen sonra da neyzenin nefesiyle sürekli inleyen kamışa benzetir. Ney, neyzenin ağzında inleyerek koparıldığı vatanı kamışlığa özlemini, ailesine, arkadaşlarına hasretini dile getirir. İnsan da tıpkı ney gibi, “Oradan hepiniz inin”[2] ayetiyle düştüğü Cennet’i arzular. Onun için dünyada bir güler, on ağlar. Çünkü burası elem ve imtihan yurdudur. Ne var ki insan bu mihnet yurdundan Rabbi’ne ulaşacak. Dünya, Cennet’in zorunlu güzergahıdır. Bu yüzden Allah Rasûlü (sav) son anlarında şifa bulması için kendisine dua eden Hz. Aişe’ye (sav) “Allahümme’r-Refika’l-Ala” diye müdahale eder. Yüce dosta ya da asıl vatanına dönmek istediğini belirtir. Bu yüzden ölüm Mevlânâ’da “Şeb-i Arus/Düğün Gecesidir”. Çünkü ölüm gurbeti bitirir, vuslatın kapısını açar.
Aklı Hz. Ahmed’in Yolunda Kurban Etmek
Mevlânâ, insana hayat hikayesini hatırlatır, kurtulmak için, “Hz. Ahmed’e yapış, aklı onun önünde kurban et, Hasbiyalllahu virdin olsun, kula Allah yeter” der. Dünyayı kuyuya, insanı da ona atılan Hz. Yûsuf (a.s.)’a benzetir, kurtuluşun da Hablullah olan Kur’an-ı Kerîm’e yapışmak olduğunu söyler. Hz. Muhammed’e (sav) muhatab olabilmek için görmek yetmez, hakla batılı ayıracak “basîret” şart, der Mevlâna: “Aynı merada otlayan iki ceylanın yediği birinde ‘misk’ diğerinde ‘gübre’ olur. Ağaçlardan ve çiçeklerden toz alan iki arıdan birinde toz, bal; diğerinde zehir olur.” Ebû Bekir gibi basiretle bakan Allah Rasûlü’nde (sav) “risaleti”, basarla bakan ise Ebû Cehil’de olduğu gibi “sadece insaniyeti” görür.
Vecd Halinde ki Dönüş Sema, Paralısı ise Danstır
Uzaklardan Allah Rasûlü’nü (sav) görmek için yola revan olan, görünce de atının üzerinden düşüp, yere yığılan, orada ruhunu teslim eden sahabi gibi Mevlânâ da vecd halinde varlıklardan habersiz bir muvahhid olarak kendinden geçip semâ etti. Bazen derste, bazen sokakta, bezen evde yakalandı “vecd” sağanağına. Onun “bîzârım” dedikleri içerisinde “semâ’ını” bir sanatsal gösteriye çeviren, dervişliği bir kavuk ve hırkaya indirgeyen Ashâbı arz-ı endam da var. Mevlânâ vecde geldi, döndü. Erbab-ı sanat ise Mesnevi’nin ruhundan habersiz icra- i sanat ya da tahsili ücret için dönüyor. Aradaki fark geceyle gündüz gibi zahir, göremeyen ise kördür.
Mevlânâ insanları, yaşadığı İslâm’ı hayat nizamı olarak tanımaya çağırdı. Mesnevi’de abid bir kulun Allah’a kurbet hallerini, zahidin zühdünü yazdı.
Mevlânâ’nın dünya malına alakasızlığı o derece ileri bir noktadaydıki, kendisine hediye gelince sevinmez bilakis onları Hüsameddin Çelebi’ye verince mesrur olurdu. Ancak evindeki yokluk açlık derecesine ulaşınca oğlu Sultan Veled’in gelen hediyelerden bir miktar ev için ayırmasına müsaade ederdi. Evde yiyecek bir şey olmadığı gün fevkalede sevinir, “Şimdi bu evden Hak’la beraber olmanın kokusunu alıyorum” derdi.
Onunla Sokağa da Muhabbet Geldi
Ma’rûfu emretmeye, münkerden alıkoymaya, yüreklere “sekinet”, bakışlara “muhabbet” aşılamaya adanmış bir hayat yaşadı Mevlânâ. Dar bir sokakta uyuyan bir köpek, yürüdüğü yolu kapatınca, ona rahatsızlık vermemek için durup bekledi.
Mevlânâ ile sokağa “kardeşlik” geldi. Bir gün yol üzerinde biri diğerine, “Ey melun! Bana bir dersen on işitirsin” diye bağıran iki kişinin münakaşa ettiğine tanık oldu. Yanlarına yaklaşıp bire, onla mukabele edeceğini söyleyen adama, “Kardeşim! Söyleyecek sözün varsa bana söyle. Çünkü bana bin söz söylesen de sana bir sözle karşılık vermem” dedi. İkisi de Mevlânâ’nın ellerine kapandı. Hem sözü, hem de haliyle irşad etti. Çünkü o, yaşadığı dünyaya en yüksek tizden Hz. Muhammed’in diriliş ezanlarını okuyordu: “Ve Kûnû ‘Ibâdallahi ihvânâ/Kardeşler olunuz Ey Allah’ın kulları” diyordu.
Soğuk Konya Gecelerinde Buz Tutan Sakallar
Mevlânâ namaz vakti gelince kıbleye döner, yüzünün rengi değişir, geceler boyu ibadet ederdi. Uzun yıllar kendisiyle aynı ortamı paylaşan Sibehsalar, “Onu hiç gece elbisesiyle görmedim. Odasında ne yatak, ne de yastık vardı. Uyku bastırınca oturduğu yerde şekerleme yapardı. Sabaha kadar namaz kılardı.”[3]
Bir şiirinde namazı şu şekilde vasfetmişti:
“Gözyaşıyla abdest alınca namaz ateş gibi hararetli olur.”
Şiddetli soğuğun olduğu bir kış günü namazda öyle ağladı ki gözyaşlarıyla yüzü ve sakalları ıslandı, yanak ve sakalları buz tuttu[4] fakat yine de namazını bozmadı, kıraatini azaltmadı. Çünkü gözünün nuru namazdı. Hayatını Allah Rasûlü’nün (sav) “Seddidû ve Gâribû’’ (Takatiniz nisbetinde ibadet edin ve orta yoldan ayrılmayın)[5] talimatı üzerine kurguladı.
Kâlden hâle, kelimeden manaya, cümle şehrinden kelam şehrine geçti. Beş hasse ile hakikat aramak Mutezile yoludur; ey tuzlu suda yaşayan adam, nereden bilebilirsin ki Ceyhan ve Fırat Nehirlerini, dedi.
Aşktır Köleyi Efendi Yapan
Hicri yedinci asırda esen akılcılık kasırgası ve Moğol istilasıyla sönen yüreklerdeki kora aşkla, imanla üfledi Mevlânâ. Gök gibi gürledi, yağmur gibi boşaldı Doğuya. “Aşk acıyı tatlı, toprağı altın, kederi safa, elemi şifa, zindanı gülistan, hastalığı nimet, kahrı rahmet yapar. Demiri inceltir, taşı eritir, ölüye can verir, köleyi efendi yapar” dedi Mevlânâ.[6]
İnsanlığı dev sorunlarını ancak Muhammed Muhtâr’ın yolunun tozu olan aşk adamlarının çözebileceğini söyledi:
“Biz hak ve hakikatin öğrencileri olan doktorlarız.
Bizi Kızıl Deniz görünce ortadan yarıldı,
Onlar kalbe nabız yoluyla ulaşırlar.
Biz vasıtasız ve aracısız kalbe gideriz.
Çünkü biz ferasetimizle yükseklere bakarız” dedi Mevlânâ.
Rahbanilik Yok, Rabbânîlik Var
Bu dinde “Rabbânîlik” var “Rahbânîlik” yok[7] fakat eline bir tesbih ya da Mesnevi alıp münzevi bir hayat yaşamak da “Rabbânîlik olamaz”, dedi Mevlânâ. Günde beş defa farzı, haftada bir cumayı bir cihetiyle gönüllü, bir cihetiyle de zorunlu ümmet ictiması olarak değerlendirdi. Bu ictimanın öneminden dolayı öz kardeşiyle haftada bir görüşürken, mümin kardeşleriyle günde beş defa bir araya gelir Müslüman. Beş vakit namaz, her Müslümana mensubu olduğu ümmet yapısına sahip çıkmayı emreder.
Hakikati, layık olduğu makama, ruhu aklın seviyesine çıkardı, muvazeneyi yeniden kurdu Mevlânâ. “Eşyaya akıl ve ruh muvazenesinin tesis edildiği noktadan bakın” dedi. Kelâmcıların elinden tuttu, onlar için yeni bahisler, yeni başlıklar açtı. Allah’a ulaşırken aklın yanına aşkı da koyalım dedi. Mesnevi asırlarca udeba meclislerinin baş yapıtı oldu. Sufiler seyr ü sülükte Mesnevi’yi kendilerine azık yaptı.
Büyük Mağdur Olarak Mevlânâ
Mevlânâ’nın dirilten soluklarından korkanlar, onunla insanlar arasına maniler koydu. Şekle, sûrete, çalgı aletlerine bürünen muharref tasavvufla, ruha sekînet, akla istikâmet veren tasavvufun yolunu kestiler. Sûrette halk, hakikatte ise Hak ile olmaya çağıran tasavvufu, bir cübbe, bir hırka, bir neye indirgediler. Allah’ın Kitab’ı ve Rasûlü’nün (sav) Sünneti’ne uymayan herşeyin put olduğunu söyleyen:
“Bizim Mesnevimiz vahdet dükkanıdır,
Onda Allah’tan başka ne görürsen bil ki o puttur” diyen Mevlânâ’yı konser salonlarına mahkum ettiler. Mevlânâ bu beytiyle belli amaçlar doğrultusunda Mesnevi’ye bir takım ilaveler yapılacağını ima ederek, Müslümanlara neyin kendisine ait olduğu belirleme noktasında ölçüler verdi. Tevhide uymayan her ne varsa puttur ve benimle alakası yoktur, dedi. Ne var ki Mevlânâ’dan 366 yıl sonra Mesnevi’nin, içinde garip ifadeler yer alan 7.cüzünün olduğu söylendi. Daha sonra bu cüz İsmail-i Ankaravî (v.1041/1631) başta olmak üzere bazı şarihler tarafından şerh edilerek meşrulaştırıldı.
Pek çok ulu hoca gibi Mevlânâ da eserleri üzerinde oynama yapılabileceğini tahmin ettiğinden talebelerine neyin kendine ait olduğunu belirleme noktasında Kur’an ve Sünnet’i şahit bıraktı.
7.cüz üzerine yapılan münakaşalar Ahmed Cevdat Paşa gibi Şeriat’tan taviz vermeyenlerle, yanlışta hikmet arayanlar arasında uzun yıllar devam etti. Hadiseyi doğru bir şekilde anlayabilmek için muteber alim ya da mürşidlere isnat edilen belli eser ya da ifadelerle nasıl bir oyun oynandığını izah edelim:
Zındıkların Tahrif Hamleleri
İslâm tarihinde meydana gelen fikri ya da ictimâî krizlerin oluşum safhalarında etkin olarak yer alan zındıklar müslüman kimliği altında, özellikle nüfuz sahibi alimlerin metinlerini tahrif etmiş sonra da onlar üzerine tekfir içerikli reddiyeler yazdırmışlardır. Zındıkların böyle bir usûl benimsemelerinin arka planında, insanları onların adlarıyla sapıklığa sürüklemek ve sevenlerinin zihinlerinde şüpheler uyandırmak vardır. Nitekim Ahmed b. Hanbel (sav) ölüm hastalığında iken yastığının altına hileyle sapık akidevi görüşleri ihtiva eden bir metin koymuşlardır. Eğer icâzetli talebeleri Onun sağlam akidesini bilmiyor olsaydı, yastık altında buldukları metinle pekala yanlış bir yol benimseyip günaha saplanabilirlerdi. Aynı şekilde Mecduddin Fîruzâbâdi adına Ebû Hanife’yi ret ve tekfir eden bir kitap uydurup Ebû Bekir el-Hayyâd’a sunmuşlardır. Eseri mutalaa eden el-Hayyâd, Şeyh Mecduddin Fîruzâbâdi’yi yeren bir açıklama kaleme alıp Ona göndermiştir. Fîruzâbâdi, el-Hayyâd’a şunları söylemiştir: “Eğer bu kitap seni günaha sürükleyecekse hiç bekleme onu yak. Zira o, düşmanlara ait olan bir iftiradır. Ben Ebû Hanife’nin büyüklüğünü takdir edenlerden biri olduğum gibi O’nu anlatan bir ciltlik eser de telif ettim.” Zındıklar İmam Gazzâlî’nin “İhyâ”sına da bazı meseleler eklemişlerdir. Bu yüzdendir ki Kadı Iyaz elde ettiği bir İhyâ nüshasının yakılmasını emretmiştir. İmam Şa’rânî, “el-Bahru’l-Mevrûd” adlı kitabının benzer bir kaderi paylaştığını söylemektedir.[8]
Zındıklar tarafından eserleri üzerinde en fazla tahrifat yapılan müelliflerin başında Mevlânâ ve İbn Arabî gelir. İbn Arabî’nin Fütûhât-ı Mekkiyye ve Fususu’l-Hikem adlı eserleri başta olmak üzere pek çok kitabına zındıklar tarafından ilaveler yapılmak istenmiştir. Konu ile alakalı İmam Şa’rânî şöyle bir hadise nakletmektedir: “Yahyâ b. Muhammed el-Mağribî ile karşılaşınca Ona Fütûhât’taki Ehl-i Sünnet akidesine uymayan bazı konulardan sordum. El-Mağribî, İbn Arabî’nin Konya’da kendi el yazısı ile kaleme aldığı metinle karşılaştırdığı bir nüshayı çıkardı; Fütûhât’ı ihtisar ederken gördüğüm ve tereddüt edip metinden çıkardığım yanlış fikirlerin hiç birisi el-Mağribî’nin nüshasında yoktu”.[9]
Ahmed Cevdet Paşa’nın “Mesnevi” Mektubu
Mevlânâ’nın eserlerine de bu noktada ilaveler yapılmış, müstakil bir eser olarak 7. cild uydurulmuştur. Nitekim Mesnevi’nin altı cildinden icâzet alan Ahmed Cevdet Paşa, Âbidîn Paşa’ya yazdığı mektupta, bayağı üslubu ile iştihar eden yedinci cild’in Hz. Mevlânâ’ya ait olmadığını, ondan 363 yıl sonra (1035) kaleme alındığını ifade eder. Bu hususu isbat noktasında da altıncı cildin sonundaki tamamlanamayan hikayeyi, önceki ciltlerde övülen İbn Arabî’nin uydurulan ciltte “Şeyh-i Ekfer” olarak zikredilmesini, Mevlânâ’nın tenkit ettiği Fahruddin-i Râzî’nin (sav) yedinci ciltte dinin reisi olarak geçmesini nazara verir. Ahmed Cevdet Paşa devamla şunları söyler: “Daha önce Dersaâdet’te iki önemli Mesnevîhân vardı ki, biri Hüsameddîn Efendi diğeri ise, Mir’ât-ı Molla dergahı şeyhi idi. Hüsamüddîn Efendi’nin dersini dinlemiştim ve Şeyh Efendiden hayli tedris eylemiştim. Hatta Şeyh Efendi, Dâru’l-Mesnevî’yi inşa etmiş ve 1260 senesi Muharremin 9. günü merasim ile, eski talebelerine Mesnevi’den icâzet verdiğinde bendeniz dahi icâzet alanlar arasında bulunmuştum. O gün Mesnevîhânların mesut bir günü idi ki, Cennetmekan Sultan Abdülmecîd Han Hazretleri, Dâru’l-Mesnevî’ye teşrif ile onları taltif buyurmuştu. İşte o gün bizim aldığımız icâzet, şeş-cihet-i manevî olan altı Mesnevi defterine münhasır idi. Zira Şeyh Efendi, yedinci cildi inkâr edenlerdendi. Hüsameddîn Efendi ise, “Mesnevi yedi cilttir” diyenleri “altı cilttir” deyinceye kadar dövmelidir derdi. Hasılı, bu bir eski Mâceradır. Bazıları “yedinci cilt” isimli manzumenin Mesnevi’yi tamamlayan cüzlerden biri olduğunu iddia etmişlerdir. Mesnevîhân ve Mevlevî meşâyıhı ise, onun enfâs-ı mevleviyeden olduğunu katiyen inkar ederek ondan uzak durmuşlardır. Zira Mevlânâ’nın çağdaşlarından Sipehsalar, telif ettiği “Menâkıp”ta Mesnevî-i Şerîf’in yalnız altı cild olduğunu zikretmiştir. Sadreddîn Konevî Hazretlerinin takriz ettiği Mesnevî-i Şerîf de yalnız altı ciltten ibarettir.[10] Muallim Naci (v.1310/1890) “Esâmi” adlı eserinde yedinci cildin Mevlânâ’ya ait olmadığından dolayı, Ankaravî’nin yedinci cilde ait şerhinin itibar görmediğini söyler.[11]
Mehmed Akif de Mesnevi’nin yedinci cildinin Mevlânâ’ya aidiyetiyle alakalı bir soruya muhatap olduğunda şunları söyler: ‘Ben bu konuda salahiyet sahibi değilim. Fakat lisan itibariyle adı geçen cild Mevlânâ’dan iki yüz sene sonraki zamanlara aittir. Sırf lisan bakımından bile Mevlânâ’nın değildir diyebilirim”.[12] Devlet-i Aliyye zamanındaki meşayıhı kiram da Ahmed Cevdet Paşa’nın farklı vurgularla naklettiği gibi, “Kim Mesnevi’nin yedinci cildi de var diyerek uydurulan bir eseri Hz. Mevlânâ’ya isnad ederse müfteri kabul edilip tedip edilmelidir” derdi. Bütün bunlara rağmen İsmail Ankaravî gibi bazı Mesnevi şarihleri yanlışlarda ya da iftiralarda hikmet arayan bir üslup ve zorlama tevillere yedinci cildi şerhetmiştir.
Tasavvufu tenkit etmek için fırsat kollayan mukavvadan münekkidler, tahkik zahmetinde bulunmadan Mevlânâ ve İbn Arabî ile alakalandırılan her konu ve metin üzerinden tekfire varacak derecede ağır eleştiriler yapmaktadırlar. Bir cildi uydurulabilen ve bu uydurmanın da bazı şarihler tarafından fark edilemeyip şerh edildiği zahirken Mesnevi’de ki, iki ya da üç hikayeyi bahse medar yapıp Hz. Mevlânâ’ya saldırmak insafsızlıktır. Aynı şekilde Mesnevi’de ki bir kaç meseleyi Kur’an-ı Kerîm ve Sünnet-i Seniyye’ye arz edip onlara muvafık değilse reddetme ve bu reddedişle Mevlânâ’yı iftiradan kurtarma cihetine gitmemek de gaflettir.
Tasavvuf Meclislerinden Müzik Şölenine
İşgal, bazen silah, bazen de sanatla olur. Mevlânâ üzerinden tasavvufu müzik şölenine çevirenler, evliya yoluna arzularının kirini dökmektedir.
Eline bir defa bile ney almayan Mevlânâ’yı, Mesnevi yerine çalgı aletleriyle anmak ve anlatmak bir sanat darbesidir. İş bu darbenin etkisinden dolayıdır ki Mevlânâ, neyle arz-ı endamı Mevlevilik zanneden semazen ve neyzenlerin hurafelerine mahkum oldu. İkinci mahkumiyet ise onun sanatsal tasavvuftan “bîzâr” olmasını dikkate almadan, uydurulan ve ona isnat edilen hurafeleri esas kabul edip Mevlânâ’ya şirk isnadında bulunacak kadar ileri giden “hâricî” akılla olmuştur. Her iki tarz da doğu ve batıda İslâm’ı anlatmanın en etkili isimlerinden olan Mevlânâ’yı gereksiz tartışmalara çekip onun Allah’a davet yolunu kesmeye matuftur.
“Rab”, “Mevlânâ” gibi kelimeleri insanlar için kullanmanın şirk olduğunu savunan hâricî anlayış maalesef ki “Kur’an Müslümanlığı” adı altında Kur’an’a kasdetmektedir. “Rab” kelimesi “mutlak olarak kullanıldığında Allah’a mahsus iken, diğer şekillerde ise insanlar için de kullanılmaktadır.”[13] Nitekim Hz. Yûsuf “rab” kelimesini birinde “mütekellim ya’sına”, diğerinde ise “hıtab kafı”na izafe ederek, “Rabbî”[14] ve “ilâ rabbike”[15] “efendi” anlamında kullanmıştır. “Mevla” kelimesi ise Arap dilinde en geniş kullanımı olan kelimelerdendir. Bir tarafta tahrif eden, Mesnevi’nin mesajını gölgede bırakan “neyzenler”, diğer tarafta ise “Mevlânâ” kelimesinin pek çok anlamı olmasına rağmen Allah Teâlâ’dan başka hiçbir varlık için kullanılamayacağını söyleyen ve bu söylem üzerinden şirk ithamında bulunan hâricîler. Mevlânâ her ikisinden de bîzârdır.
Mesnevi’de -Osmanlı ulemâsının belirttiği gibi- sonradan farklı amaçlarla yapılan ilaveler olduğu ve bunların da Mevlânâ’ya ait olmadığı zahir olduğuna göre, Kur’an-ı Kerîm ve Sünnet’i hakem kabul edip, muhalif olanları atmak Mevlânâ’ya sadakatin bir gereğidir. Mektuplarının üçte birini tasavvuf çevrelerine yazan İmam-ı Rabbânî de aynı yöntemi uygulayarak, tekkelerde içerden bir tasfiye, umumi anlamda da bir tecdit yapmıştır.
Bütün meşayıh gibi Mevlânâ da mutlak doğru olarak Kur’an ve Sünnet’i kabul etmiş, buna şahid olarak da “Men bende i Kur’anem eğer candarem” demiştir. O, bu haliyle “Senin kitabına uymayan daha sonradan eserlerime ilave edilen neler varsa, kimler onları bana aitmiş gibi isnat ederse, elindeki neyle kadın-erkek bir arada Mevlevilik zarfı içinde eğlenirse, hakikatimi konser salonlarına kurban ederse, şahid ol ki, ben bunlardan uzağım Allah’ım” demiştir Hz. Mevlânâ!
Muhaddisler hurafeyi reddederken müsamaha göstermediler; her ne kadar bir hadis halk arasında muteber olsa da ona, “zayıf”sa zayıf, “mevzu” ise mevzu demekten imtina etmediler. Rivayet senediyle gelen hadisler dışındaki bütün eserleri de Kur’an ve Sünnet mizanında değerlendirdiler. Tecdid yolunu açık saklayarak eserleri öz-posa ayrımına tabi tuttular.
Mesnevi yazılış gayesi doğrultusunda okunduğunda görülecektir ki, derin uykulara çekilen insanlığa; “Sabah oldu uyan” diyen Müezzin-i Ekber Hz. Muhammed’in (sav) müezzinlerinden Celaleddin’i Rumi’ye ait bir ezandır. İnsanlığın en büyük müezzini Hz. Muhammed’in (sav) buyruklarına tercüman olan bir ezan… Doğunun, batının kentlerinde on binlerin hidayetine vesile olan bir ezan…
[1] Nedvî, Ricâlu’l-Fikr, Dâr Ibn Kesîr, 2007, I, s.371.
[3] Nedvî, a.g.e., I, s.379.
[4] Nedvî, a.g.e., I, s.379.
[5] Ahmed, Müsned, II, 166.
[6] Nedvî, a.g.e., I, s.406.
[8] Abdulvahhab b. Ahmed eş-Şa’rânî, el-Yavâkit ve’l-Cevâhir, Beyrût, 2003, s.16.
[9] Bk. Eş-Şa’rânî, a.g.e., s.16; Eş-Şa’rânî Fütûhât’ı, “Levâkıhu’l-Envâri’l-Kudsiyye” ve “el-Kibrîtu’l-Ahmer” adlarını taşıyan iki ayrı kitapta ihtisar etmiştir.
[10] Ahmed Cevdet Paşa, “Ahmed Cevdet Paşa’nın Âbidin Paşa’ya Yazdığı Mektup”, Mekteb, c.III, yıl.4, sy.33, 1311, s.308-313.
[11] Muallim Naci, Esâmi, Mahmud Bay Matbaası, İstanbul, 1308, s.58.
[12] Mithat Cemal, Ölümünün Ellinci Yılında Mehmed Akif, Ankara, 1986, s.194.
[13] Nesefî, Medârik, I, s.30.
KUR’AN’IN BİR KISMI “MASALDIR” DİYEN İLAHİYAT PRF’Sİ: MUSTAFA ÖZTÜRK
Tarafından af21606311381145 - 23 Mayıs 2015 7992 1
İsrail ordusuna konuşan bir haham, “Kur’an en büyük düşmanımızdır. O, Müslümanların elinde olduğu müddetçe onlarla anlaşmamız nasıl mümkün olabilir ki?” demişti. Geçen asrın başlarında Libya’yı işgale hazırlanan İtalyan askerleri de marş söylerken, “Lanetli bir topluluğu yok etmek, Kur’an’ı ortadan kaldırmak için gidiyoruz.” diyordu. Fransızlar, Cezayir’de sert bir direnişle karşılaşınca, “Müslümanlar Kur’an okumaya devam ettikleri müddetçe onlara karşı nihai bir zafer kazanamayız.” diyerek Kur’an-ı Kerim’i hedef göstermişti. İngilizler askerlerine Mısır’ı işgal gerekçesini üç kelimede şöyle özetlemişti: “Kur’an’ı Kabe’yi ve Ezher’i yok etmek.” (bk Enver el-Cündî, el-Hanceru’l-Mesmûm, s. 29). Yakın tarihte kaç işgal, kaç katliam haçlı ruhunu tahrik eden bu cümlelerle başladı.
Küresel güçler, hayatı ne kadar seviyorsa Kur’an-ı Kerim’i okuyanlar da Allah’ın Kelam’ı en yüce olsun diye şehid olmayı o kadar arzuladı. Onlar, Kur’an, Müslümanlara diriliş ve direniş ruhunu aşıladığından onu yok etmek ya da etkisiz hale getirmek istedi, bunun için ülkeler işgal etti, bunun için öldü, öldürdü.
Aslında Batı, yok etmek istediği Kur’an’ın tesir gücünde bir Kitab’a sahip olamamanın ezikliğini yaşadı. Küresel eşkiyalık sistemini yok edeceğini bildiğinden dolayı hayranlığını izhar edemediği Kurân-ı Kerîm’e muhteşem bir coşku ile iman etmeyi çok arzuladı fakat mevcut sisteminin bekası için imandan istinkaf etti. Yüzbinlerce askerle çıkarma yapıp Müslüman öldürdü, her karış toprağa onlarca mermi yağdırdı. Yine de Kur’an’ın bünyesini, Müslümanlarla oluşturduğu tesanüdü sarsamadı.
Batı, ordularla Kur’an’a galip gelemeyeceğini anlayınca, yöntem değiştirdi; Kur’an etrafında şüpheler oluşturarak siyaseten mağlup etmesine rağmen, kendilerini, “kefere” dedikleri Haçlılardan daha üstün gören Müslümanların akidelerini sarsmayı, şüphelerle enkaza çevirmeyi planladı. Böylece merkezinde Allah’ın ayetlerinin olmadığı siyasi yapının önünü açacak, daha uzun ömürlü olmasını temin edecekti.
Bir Tüfeğe Bir Köy Dolusu İnsan
Batı, bazen bir ülkeyi, bazen de bir kıtayı sömürgeleştirdi; ülkeleri operasyon alanına çevirdi, bir tüfek parasına bir köy dolusu insan satın aldı. Fakat yine de istediği sonucu elde edemedi. Bir İslam ülkesinin tamamını işgal etse de Müslümanların kendisi gibi inanıp, kendisi gibi yaşamasını onlara empoze etmede nakıs kaldı.
Maddi manada refah içinde yaşayan Batı, Müslümanların zihinlerinde; ruhi hastalıklar içerisinde boğuşan ve bu yüzden de kurtarılmayı bekleyen “dünya adamları” olarak algılandı. Ahlak seviyesi itibariyle en menfur şeyden daha nefret edici, en katilden daha şakî görüldü. Bu yüzden her Müslüman baba oğlunu okumak ya da çalışmak için bir Batı ülkesine gönderirken, “Kefere ülkesine gidiyorsun dikkat et, kadınlara aldanma, gece hayatına özenme, okul bitince geri dön.” şeklinde oğluna tembihatta bulundu. Çünkü müslüman zihninde “Batı” kavramının karşılığı insanı, aileden, çocuktan, vatandan, sıladan bütün bunlardan öte Allah’tan koparan tecavüzkar bir siyasi güçtü, böyle tanımayı kendisi de arzuluyordu.
Afrika’daki yerel dinlere mensup insanların bir kısmı, tecavüzcüsüne aşık olan kız gibi, kendilerini sömüren Batı’nın dinine girdi; Müslümanlar ise işgale uğradıkça, askeri darbelerle ülkeleri yarı açık ceza evine döndükçe ya da bir musibete maruz kaldıkça direnme azimleri arttı, hürriyet iradeleri tazelendi.
Batı, Müslümanlar yenilse de İslam’ın yenilmeyeceğini, yenildiğini zannettiği anlarda Kur’an ve Sünnet’ten beslenen Salahaddinlerle, Yavuz Sultanlarla, “Artık bundan sonra emir ve komuta Kur’an-ı Kerim’de” diyerek yeniden zuhur ettiğini defalarca tecrübe etti.
Topraktan Zihinlerin İşgaline
Batı, geçen asırdaki Afrika istilasıyla Hristiyan nüfusun oranını % 7’den %27’ye çıkardı, yerel dinleri eritti fakat Müslümanları kiliseye sokamadı. Bu yüzden kendi sonunu hazırlayacak İslami uyanışın daha sonra olması için Kur’an’la mücadelede sürekli farklı yollar denedi. Müslümanların zihinlerini şüphe ve inkarla zehirlemeyi en selametli mücadele tarzı olarak gördü. Bu yüzden oryantalizme ağırlık verdi. Sömürü ile kabaran direnci, oryantalizmle yok etmeye çalıştı. Hedefine ulaşabilmek için kitaplar, dergiler neşretti, konferanslar verdi. Gizli, açık faaliyetler yürüttü. Mustagribler tarafından idare edilen, Müslüman öğrencileri maddi imkanlarla tesir altına almayı amaçlayan cemiyetler kurdu.
Oryantalizm, her ne kadar doğunun tamamını kapsama alanına alıyor görünse de mücadele zemini itibariyle değerlendirildiğinde, Batı’nın kılıçla başaramadığını yapmak, İslam’ı, Kur’an ve Sünnet etrafında oluşturulacak şüphelerle vurmak iddiasıyla ortaya çıktığı açıktır. Bu yüzden İslam’ın esas bünyesini teşkil eden Kur’an-ı Kerim’e ve Sünnet’e saldırdı. Bağlamından kopardığı, hazifler yaparak saptırdığı mevzular çerçevesinde eserler telif etti, makaleler yazdı. En insaflı oryantalist, zehri en gizli olduğundan daha fazla insanı cezbetti, daha etkili oldu.
Oryantalist çalışmalar tercüme edildikçe ya da şarkiyat merkezlerinde onlarla doğrudan ilişki içerisinde olanların sayısı arttıkça Müslümanlar arasında Kur’an’a ve Sünnet’e şüpheyle yaklaşan insanların sayısı da arttı. Mealci zihniyetin Allah Rasulü’nün yaşadığı, ümmetin de 14 asırdır yaşama mücadelesi verdiği İslam’ı, “uydurulan din”, hevasının arzuladığı İslam’ı da “indirilen din” olarak anlatması gibi, mustagripler de dine hurafe, hurafeye din, dedi. Ne usul, ne füru, ne tefsir hiçbir şey istisna edilmeden her şeye şüphe ile bakıldı, İslam’ın sabiteleriyle oynandı. Klasikleriyle iftihar eden Batı’yı taklit edenler “yeni şeyler söylemek” lazım sloganıyla, kadim olanı reddetti, Ehl-i Sünnet ulemasına ait falan muhalled eser de muteberdir, diyemedi.
Fırka Mezarlığında Hayat Aramak
Batı’dan doğuya intikal eden her şeyin mustagribler tarafından sorgulanmadan alınıp muteber addedildiğini gören Oryantalizm, hedefine ulaşabilmek için Mutezile, Kaderiyye gibi fırkaları ihya etti, sonra da onların görüşlerini Batı’dan Doğu’ya taşıdı. İslami mefhumlar üzerinde ya oynadı ya da içlerini boşalttı. Onlara Arab’ın hiç kullanmadığı anlamaları vererek ayet ve hadislerin nasıl tahrif edileceğini gösterdi. Küresel sömürüyü tehdit eden “Cihad”ı illegal bir ameliye olarak göstererek, eliyle, olmasa diliyle o da olmasa kalbiyle buğz eden Müslümanı hiçbir menfi hadiseye tepki vermeyen varlığa dönüştürmek istedi. Batıyla hesaplaşacak neslin ufkunu daralttı. Zina, riddet gibi suçları umûr-u adiyeden göstererek ahlaki zafiyetin yolunu sonuna kadar açtı. Fıkıh dahil bütün ilimlerin ıstılahlarıyla oynadı. Hiçbir ayete, hiç bir hadise dayanmayan görüşlerle tesettürü tanımladı, hicabı bir bez parçasına çevirdi.
Oryantalizm kemiyet itibariyle az fakat keyfiyet itibariyle çok sayıda Müslümanla doğrudan irtibat kurduğundan ve bütün Müslümanlar tarafından da ne için kurulduğu bilindiğinden tesiri istenilen neticeleri vermedi. Bu yüzden “yerli oryantalizm” şubesini açtı. Müslüman adı taşıyanların görev yaptığı bu şubenin personeli, müsteşriklere ait ifadeleri sanki kendi beyanatı gibi nakletti, bu çerçevede makaleler yazdı. Oryantalistler, “Dinin hasımları” olarak görülürken, yerli şubenin memurları, “Büyük kurtarıcı”, “Hiç kimsenin söyleyemediğini haykıran düşünür.”, “Özgürlük kürsüsü” gibi abartılı ifadelerle yüceltildi, ifsad ameliyeleri “Büyük Islah projesi” olarak takdim edildi.
Cemaleddin Afgani’den günümüze kadar “Büyük muslihler” olarak ortada dolaşanların siyaseten etkin oldukları İslam coğrafyasında Müslümanların sahipsiz halleri, yıkılan şehirleri, işgal edilen ülkelerinin muslihlerin düzenlediği sempozyum ya da tezlerde yer bulamaması, Kur’an’a masal diyen akademisyenlerin, Ümmet’in dirilişi ile alakalı tek bir makale kaleme almaması yerli oryantalizmin hedef saptırma, oyalama, uyutma gibi mekrî ameliyelerde ne kadar başarılı olduğunu göstermiyor mu?
En Karmaşık Telbîs-u İblis
Mustagriblerin İslamî bir ad ile çağrılmaları, “Müslümanların yenilmişliğine çare arıyoruz.” şeklindeki sloganları, İslam’ın sabitelerini inkar etmeyi, “Çağdaş bir zorunluluk”, “Akademik özgürlük” gibi aldatıcı cümlelerle beyan etmeleri, Cennet’i dünyada arayan konfor Müslümanlarını etkiledi. Oryantalistler İslam’ı yok etme, mustagribler/yerli oryantalistler ise ihya etme iddiasında olduğundan öncekilere nisbetle bin kat daha etkili oldular. Mustafa gibi isimleri taşımaları, lisanlarının Müslümanların lisanı olması, Ümmetle aynı soydan aynı boydan gelmeleri, büyük bir yanılgıya yol açtı. Bu yüzden geçen asır tarihin en karmaşık telbis-u İblisine tanık oldu. Dışarıdan sarsılamayan İslamî bünye, içerden büyük bir darbe yedi.
Yerli oryantalizmin memurları Allah Rasulü’nün haber verdiği gibi, “Cehennem’in kapılarına çağıran adamlar” olarak kendilerine icabet edenleri Cehennem’e atmak için çabaladı. Huzeyfe b. Yeman (r. a.) “Sıfhum lenâ/Bize onları tarif et.” deyince, Efendimiz, onları, “Bizim derimizden/milletimizden ve bizimle aynı dili konuşanlardan” (bk. Buharî, Menâkıb, H. no: 3411; Müslim, H. No: 1847) olacaklar şeklinde tanımladı.
Kur’an’a Tarihin En Büyük Saldırısı: “Demitolojizasyon”
Tarihi süreç içerisinde Kur’an’a karşı düzenlenen saldırıların en tehlikesi, Kur’an’da ki kıssaların bir kısmının uydurma olduğu iddiasıdır. Yerli oryantalizm bu ameliye ile Kur’an’ın kutsallığını yok etmek sonra da onu yaşanan değil, müzede ziyaret edilen bir kitap haline dönüştürmeyi hedefliyor.
“Kur’an’da geçen bir kıssanın bilfiil, bir yerde yaşanması zorunlu değildir.” diyen yerli oryantalizm, bu iddiasıyla dileyenin, dilediği sistem muvacehesinde bir kıssayı alıp, almamasının, ona hakikat ya da mitoloji demesinin yolunu açtı.
Mustafa Öztürk’ün “Bilimsel Nesebi”
Allah’ın kitabında, “batılın zıddı ya da vakıaya uygun hüküm” anlamına gelen “hak”(bk. Cürcanî, et-Ta’rifât, 94) kelimesi kıssalar bağlamında, onların vakıaya uygun, yaşanmış olaylar olduğunu bildirmek için kullanılır. Ne var ki Cahiliyye Araplarından sonra Yahudi asıllı Oryantalist Josef Horevitz(1874-1931) “Mebâhisu Kur’aniyye” adlı eserinde Kur’an-ı Kerim’deki kıssalar için “usture/masal/mitoloji” ifadesini kullanarak cahilî iddiayı iftira mahşerinden, şarkiyat enstitülerine taşıdı. Ardından da -sistem gereği- yerli oryantalizm “mitoloji” yakıştırmasına kendi icadıymış gibi akademik çalışmalarda yer verdi. Bu bağlamda Sorbonne’da Emile Durkheim’in danışmalığında İbn Haldun üzerinde tez hazırlayan bir ara Mısır’da Milli Eğitim Bakanlığı da yapan Taha Hüseyin(v. 1973) “Fi’ş-Şi’ri’l-Cahilî” adlı eserinde Kur’an’ın ve İslam’ın temel esasları için tecavüzkar ifadeler kullandı. Kıssalarla alakalı olarak da, Tevrat ve Kur’an’ın Hz. İbrahim ve İsmail’den bahsetmesi, bu iki ismin birer tarihi şahsiyet olduklarını isbat için yeterli değildir, dedi (Taha Hüseyin, fi’ş-Şi’ri’l-Cahili, 26; er-Rûmî, Menhecu’l-Medreseti’l-Akliyye, I, 447). Daha sonra ise Muhammed Ahmed Halefullah hocası Emin el-Hulî’nin nezaretinde 1947 yılında hazırladığı, “el-Fennu’l-Kasasi fi’l-Kur’ani’l-Kerîm” başlıklı tezinde Kur’an’daki kıssaların bir kısmının usture/masal olduğunu, Kur’an’da tarihte hiç yaşanmadık hayali olayların geçtiğini iddia etti. Bu iddialar üzerine Mısır karıştı, ulema, bu anlayışa sahip olanları tekfir etti, tepkiler üzerine şimdiki adı Kahire olan Fuad Üniversitesi tezin reddine, öğrencinin de uzaklaştırılmasına karar verdi. O tarihe kadar sesi çıkmayan Emin el-Hulî Kur’an’daki kıssaların uydurma olduğunu, Halefullah’ın tezindeki her mevzunun gerçeği yansıttığını, ateşe atılsa da bu hususu savunacağını söyledi (Halefullah, a.g.e., 1; eR-Rûmî, a.g.e., 448).
Masalcılarla Tarihselciler Aynı Safta
Mısır’da bu çizgi tarihselci düşünceyle aynı damarda akmıştır. Nitekim, el-Hûlî’nin sistematize ettiği Aişe Abdurrahman, Ahmed Halefullah ve diğer “Edebi Tefsir” ekolü bağlıları tarafından Kur’an’a tatbik edilen ve Kur’an’ın sırf bir edebi ürün olduğunu söyleyerek Allah Rasulü tarafından uydurulduğunu îma eden anlayışın temellendirilmesi noktasında en kapsamlı çalışma Kur’an hakkındaki görüşleri hezeyanlarla dolu olduğundan dolayı Mısır uleması tarafından irtidat ettiğine dolayısıyla hanımıyla akdettiği nikahın fesh olduğuna hükmedilen Nasr Hamid Ebû Zeyd’e aittir. Nasr Hamid’in irtidadına hükmedilince en önemli müdafii Kur’an’a masal diyen Halefullah olmuştur.
Kur’an’a Masal diyen Yerli Bir Oryantalist: Halefullah
Tezinde Kur’an’daki pek çok kıssanın tarihi açıdan bir geçerliliği olmadığını iddia eden Halefullah, İslam’ın kürsüsü olarak iştihar eden Mısır’da Kur’an’da tarihi gerçeklere aykırı anlatımlar olduğunu ileri sürdü.
Kur’an’ın nuzulünden 14 asır sonra Mısır’da Müslüman adını taşıyan biri, Mekke müşriklerinin ağzıyla Kur’an’la mücadeleye girişti: “Onlardan okuduğun Kur’an’ı dinleyenler de vardır. Fakat onu anlamalarına engel olmak için kalplerinin üstüne perdeler, kulaklarına da ağırlık verdik. Onlar her türlü mucizeyi görseler bile yine de ona inanmazlar. Hatta o kâfirler sana geldiklerinde: ‘Bu Kur’an eskilerin masallarından başka bir şey değildir.’ diyerek seninle mücadele ederler.” (En’am: 25). Oryantalizmin yerli şubesi, arkasına küresel eşkıyayı alarak milyonlarca Müslümanın yüzüne baka baka Kur’an’a “masal” deme cüretinde bulundu.
Halefullah imanî olduğu kadar ahlakî bir sorun da teşkil eden teziyle aklın önünde geniş bir alan açmayı, Kur’an’da geçen tarihi her hadiseyi incelemeyi, bundan da rahatsız olmanın “bilimsel özgürlüğe” pranga vurmak anlamına geldiğini söyledi. Ona göre bu durum, amacı öğüt vermek olan Kur’an’a aykırı değildir. Ne var ki Halefullah bu yaklaşımıyla Ehl-i Kitab gibi davranıyor, Kur’an’ın hevasına uyan kısmını alıyor, diğerini ise reddediyor. Nitekim Allah Teala konu ile alakalı şöyle buyurmaktadır: “Peygamberlerin haberlerinden senin kalbini kuvvetlendireceğimiz bilgilerin her birini sana anlatıyoruz. Bunlarda sana yaşanmış olayların bilgisi/hak, müminlere de bir öğüt ve hatırlatma geldi.”(Hûd: 120). Ayetin mealinden de anlaşıldığı gibi Allah Rasulü’nü teselli eden, müminlere öğüt veren her bir kıssa haktır, yani gerçekte yaşanan olayların vahyedilmesidir. Ne var ki Halefullah kıssaların “öğüt” içermeleri ile alakalı kısmı alıyor, “hak” olmalarını reddediyor.
Halefullah’la bir tez çapında ifade imkanı bulan Kur’an’a “masal” deme cüretkârlığı aslında şunu iddia etmektedir: “Tarihi verilerle Kur’an-ı Kerim çatıştığında, tarih esas alınır, Kur’anî olan bilgi terkedilir.”. Beşerî olanı, ilahî olana önceleyen bu anlayış, adı Müslüman olan kişiler tarafından temsil edilmesi itibariyle materyalist bir inkardan daha tehlikeli olmuştur.
Tarih Kitapları mı, Kur’an mı?
Hz. Adem’le başlayan insanlığın tarihi on binlerce yıla dayandığına, m.ö. 3500 tarihinde bulunması itibariyle yazının yaşının da beş bin yıl olduğuna göre, yazılı tarihi esas almak en iyimser ifadeyle insanlık tarihinin 5000 yıl öncesini inkar etmektir. Kur’an-ı Kerim ise yazının henüz bulunmadığı dolayısıyla tarih yazıcılığının olmadığı zamanlardan, o zamanlarda yaşayan peygamberlerden de bahsediyor. Ayrıca tarihi bir olayı nakletmek, tarihçilerin itikadî, siyasî, ictimaî kabullerine göre de değişir. Her tarihçi naklettiği bir hadiseyi ona inancının boyasını dökerek anlatır. İstanbul fethini Bizans ve Osmanlı tarihçilerinin eserlerinden okuduğunuzda, tek ortak noktanın İstanbul’un Osmanlı Devleti tarafından fethedildiğidir. Bunun dışında hemen her konu farklı vurgularla anlatılır. Buna rağmen malum anlayışa göre Kur’an’la tarih çatıştığında yine de tarihi tercih etmek, “bilimsel(!) olmanın” gereğidir. Bu yüzden Halefullah, Allah’ın vahyini esas alıp, insanın yeryüzü serüvenine nisbetle daha dün başlayan tarihi tashih etme yerine; tarihi esas alıp Allah’ın ayetlerini tashih etme cüretinde bulundu. Ne var ki, adı Ahmed olan bir Mısırlı böyle bir kıymete sahip tarihi verileri dikkate alıp, onlarla yer yer çatışan Kur’an’a usture/masal/mitoloji demeyi tercih etti.
İncil’i Esas Alıp Kur’an’a “Masal” Demek
Yahudi asıllı Josef’ten aldığı “Kur’an”a masal isnadında bulunma vazifesini eda ederken, reddiye sağnağına gömülen Halefullah’ın nebbaşlığına soyunan çağdaş İlahiyatçının neyi, nasıl, kimden arakladığını anlayabilmek için nesebinin dayanağı olan Halefullah’ın tezini bir örnek bağlamında muşahhaslaştıralım:
Halefullah, Yahudi ve Hristiyanların Hz. İsa’nın beşikte konuşmasını, (Al-i İmran: 46),“Eğer konuşmuş olsaydı olağan üstü bir hadise olan bu durumun Tevrat’ta nakledilmesi gerektiğini” iddia ederek, reddettiklerini nakleder(Halefullah, a.g.e., 25). Halefullah’ın dikkat çektiği bu ayet, Allah Rasulü zamanında Yahudi ve Hristiyanların yaşadığı toplumda onların yüzüne karşı okundu. İslam’ı reddetme, Kur’an’a itiraz etme noktasında fevkalade bir iştiyak içerisinde olmalarına rağmen bu hususta hiçbir muhalefetleri olmadı.
Fahruddîn er-Razî, kelamcılardan naklen Hz. İsa’nın kundakta iken konuşmasını reddeden Hristiyanlara cevap sadedinde şunları söyler, “Hz. İsa’nın kundakta konuşması Hz. Meryem’in fuhuş iddialarından beraatine delalet etmek içindir. Orada bulunanlar da, Hz. İsa’yı duyanlar da az bir kalabalıktı. Bu tür durumlarda meselenin gizliliği noktasında anlaşmak normaldir. Onlar bunu zikretmeleri durumunda Yahudiler tarafından tekzip edilip yalancılıkla itham edileceklerini hissettiklerinden dolayı sustular ve bütün bunlardan dolayı mevzu, Allah Teala, Rasulü Hz. Muhammed’e haber verene kadar gizli kaldı.” Ayrıca bütün Hristiyanlar da bu durumu inkar etmedi. Nitekim Cafer b. Ebî Talib Meryem Suresi’ni Necaşi’ye okuyunca, Necaşî, “İsa (as) olayıyla bu kelamda zikredilenler arasında bir çekirdek kadar fark yok” dedi (er-Razî, Mefâtîhu’l-Gayb, VIII, 46-7).
Tarih kitaplarının Hz. İsa’nın çocukken konuştuğunu yazmamış olması da hadisenin yaşanmadığına delil olamaz. Çünkü tarih, ferdi planda cereyan eden binlerce hadiseyi yazmadı, yazamadı. Hz. İsa’nın bir çocuk olması hasebiyle konuşması da ferdi bir olay olarak tanıkların zihin dünyasında kaldı, kayda geçmediğinden sonraki kuşaklara intikal etmedi.
Tarih yazıcılığının sübjektifliği, hadisenin İslam’da olduğu gibi rivayet sistemiyle nakledilmiş olmaması ortada iken, garip hadiseleri tarihi hakikat olarak kabul edip Allah’ın ayetlerine tahrif edilen kitaptan ya da masal mecmualarından delil ya da itibar aramak, evhamı yakîn bilgiye tercih etmektir.
İncil üzerinde tarih boyu pek çok insan tasarrufta bulunmuş, bu yüzden hakla batıl bazen aynı cümlede, bazen de aynı sayfa ya da kıssada yer almıştır. Batılıların tarihlerinin önemli bir bölümünün kuruntu, efsane, yalan, propaganda ve biraz da hadiseleri olduğu gibi nakletme ameliyesinden ibaret olduğu zahirken nasıl oluyor da, tarihin bir çocuğun kundakta konuşmasını kayda geçmemesini, onu haber veren Allah’ın ayetinin tekzip edilmesine delil olarak kabul edebiliyorlar?
Hz. Meryem’i Niçin Yakmadılar?
İmran’ın eşi Hanne’nin adanmış çocuğu Hz. Meryem ne nişanlandı, ne evlendi, ne de üzerine bir erkek dokundu. Rahbanî bir hayatı tercih etti ve ömür boyu bu hayata sadakat gösterdi.
Yahudi Şeriatı’na göre, bir din adamının kızı zina ederse ateşte yakılırdı(Sifru’l-Ahbâr, IX, 21). Hz. Meryem’de, Hz. Harun’un soyundan bir din adamının kızı olarak evlenmeden bir erkek çocuk dünyaya getirdi fakat ateşte yakılmadı. Çünkü dünyaya getirdiği oğlu İsa beşikte konuşarak annesi Meryem’in fuhuştan beri olduğunu kanıtladı.
Ahmed Halefullah, Kur’an’ı itibarsızlaştırma projesinin yerli oryantalizm şubesinde çalışan bir mustagrib olarak vazifesini yaptı ve önemli bir bölümünün uydurma olduğu bizzat müntesipleri tarafından itiraf edilen İncil’i esas alarak Kur’an kıssalarına usture/masal dedi. Bu ameliyesiyle Kur’an-ı Kerim etrafında şüpheler oluşturmak için cüretkâr bir adım atmaya kalkıştı. Fakat ileriye gidemedi. Ulemanın reddiyeleri karşısında sükuta büründü. Elinde kalan vazifesini ise Kur’an’ın “half” dediği selefin mirasını zâyi eden zümreye bıraktı.
Müseccel Yobazlardan Öztürk’e “Masal Saldırıları”
Oryantalizmin masasından Mısır’a taşınan, müellifi Halefullah tarafından da savunulamayınca arşive kaldırılan kıssaların uydurma olduğu hezeyanı bugün bir televizyon kanalında da program yapmakta olan Mustafa Öztürk vasıtasıyla ilahiyat kürsülerinde seslendiriliyor.
Küfür cephesinin müseccel yobazlarından şu kadar yıl sonra bir ilahiyat hocası Allah’ın, Kitabında defaetle hakikat olduklarını beyan ettiği(Kehf:13) en güzel dediği(Yusuf:3), müminleri ibret almaya çağırdığı, uydurma olmadığını tasrih ettiği (Yusuf: 111) Kur’an kıssalarına “masal” isnadında bulunuyor. Evet Öztürk aynen şunları söylüyor: “Bizce bu noktada yapılacak en büyük yanlış, Kur’an kıssalarının tümünü birer tarihi hakikat olarak …. mütalaa etmektir.” (Öztürk, Kıssaların Dili, Ankara Okulu Yayınları, 2010, 99). Ne gariptir ki bu hezeyanları Mekke müşrikleri ya da oryantalistler değil bir ilahiyat hocası söylüyor. Bu ilahiyatçıya göre Kur’an-ı Kerim’deki kıssaların gerçekte yaşanmış olaylar olduğuna inanmak yani Mekke müşriklerinin “öncekilerin masalları” şeklindeki hezeyanını reddetmek, “Dogmatiklik, eğer değilse safdilliktir.” (Öztürk, a.g.e., 98).
Aldığı maaş gereği Kur’an-ı Kerim’i anlatmakla mükellef olan birinin oryantalistlerin cephesinden Mekke müşriklerinin ağzıyla Kur’an’a saldırması bu yönüyle ilktir. Bu ilk olma şerefi de (!) Öztürk’e aittir.
Yerli oryantalistlere göre niçin Allah’ın peygamberlerinden bahseden ayetleri “masal” oluyor da, mesela tarihçilerin kitaplarına aldığı haberler “masal” sayılmıyor; tarih kitaplarına, masal mecmuası denmiyor. Eğer bu duruma insanların bir kısmının bu kıssaları tasdik etmemeleri gerekçe gösterilecekse ya da bazılarının onları benimsemediği söylenecekse peki neden herkesin ittifakla kabul etmediği nazariyelere masal değil de nazariye deniyor?!
Herhangi bir mesele ilmi açıdan ne kadar mantığa uymasa da insanlar ona yine de masal demezler. Çünkü bu mesele insanî olduğu kadar ahlakî bir mevzudur da. Bu noktada Mustafa Öztürk’ün, Allah Teala’nın Kur’an’da bildirdiği kıssaları tasdik edip-etmeme muhayyerliği tabiki vardır hatta vahye inanmayabilir de. Fakat ne onun, ne de onun gibilerin anlayamadıkları ya da inanmadıkları ayetlere “masal” deme hakkı yoktur.
Öztürk Kur’an’ı Ne Kadar Biliyor?
Sahabe Kur’an’ı daha çok Allah Rasulü mihrapta iken Onun ağzından dinledi. Erkekler gibi pek çok kadın sahabi de Kur’an’la istidlal edecek seviyeye yükseldi. Bir gün Hz. Ömer hutbede hazirûna mehirde aşırı gitmeyin deyince bir kadın yerinden kalkıp şöyle seslendi, “Ey Ömer! Allah bize veriyor, sense bizi mahrum ediyorsun. Allah Kitabında, ‘Onlardan birine yüklerle mehir vermiş olsanız dahi ondan hiçbir şeyi geri almayınız.’ buyurmuyor mu?” (Nisa: 20). Bunun üzerine Hz. Ömer, “Kadın isabet etti, Ömer yanıldı.” dedi, Başka bir rivayette ise, “Başını öne eğip, şöyle dedi, “Bütün insanlar senden daha fakihtir Ey Ömer!”(Kurtubî, el-Camiu li Ahkami’l-Kur’an, V, 66.).
Mustagriblerden proje adamı olmayanlarının savrulmasının temel nedeni meselelere bütüncül bakamamaları, bir konuda, ilgili diğer ayetlerden habersiz, siyak-sibaktan mahrum bir halde tek bir ayet üzerinden hüküm vermeleridir. Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyenlerin kafir olduğuna hükmeden (bk Maide: 44) “Tekfirci Müslümanlar” meseleyi, Hz. Yusuf’un, Allah’ın indirdiklerine göre yönetilmeyen bir ülkede hazineden sorumlu bakan olmayı talep ettiğini (Yusuf: 55) göz önünde bulundurarak değerlendirselerdi, Müslümanları tekfir etmeyecek, Maide suresindeki ayeti, “Allah’ın indirdikleriyle (onları inkar ederek hükmetmeyenler) kafir olur.” diye anlayacaktı.
“Şefaatçilerin şefaati onlara fayda vermez.” (Müddessîr: 48) ayetinden hareketle şefaati inkar edenler, Google‘da “şefaat” yazıp ayet-i kerime arama yerine siyak-sibak ilmine vakıf olsaydı önceki ayetlerde ölmeden önce ceza gününü yalanlayanlara şefaatçilerin şefaatinin fayda vermediğini (Müddessir, 46-7) görecek, Taha (109) suresinde ki ayeti kerimeye baktığında da Rahman’ın izin verdiği ve sözünden hoşnut olduğu kimseler arasında şefaatin olduğunu görecek, Müddessir süresindeki ayetin kafirler, şefaatin caiz olduğunu bildiren ayetin ise Müslümanlar hakkında olduğunu anlayacaktı.
Ebu Zerr (r.a.) Allah Rasulü’ne önce hangi mescidin yapıldığını sorar, Efendimiz’in “Mescid-i Haram” şeklindeki cevabı üzerine, “sonra hangi mescid” der, “Mescid-i Aksa” cevabını alınca da, üçüncü defa “Kem beynehuma/İkisi arasında ne kadar bir zaman var?” diye sorar; Allah Rasulü de “kırk yıl” buyurur(Müslüm, Mesâcid, H no: 1145). “Hz. İbrahim’le Hz. Süleyman arasında 1000 yıldan daha fazla bir zaman var.” diyerek iki mescidin inşa tarihi arasında 40 yıllık bir zaman olmasının hakikati yansıtmadığını söyleyen ve bu söylem etrafında fırtına koparanlar, Kur’an ve Sünnet arasındaki irtibatı çözebilseydi ya da Kur’an meali müktesabatını biraz da olsa aşabilseydi, hadisi inkar etmeyecek belki de şunları söyleyecekti, “Hz. İbrahim, oğlu İsmail’i eşi Hacer’le birlikte Mekke’ye bıraktığında Kabe-i Muazzama vardı(İbrahim:37), daha sonra ise Kabe’yi büyüyen oğlu İsmail’le mevcut temelleri üzerine yükseltti(Bakara: 127). Yeryüzünde yapılan ilk binanın Kabe olduğu(Al-i İmran: 96), Hz. İbrahim’in İsmail’i Mekke’ye getirdiğinde Kabe’nin temellerinin orada durduğu(İbrahim:37), Al-i İmran Suresi’nde geçen ayette ki “وضع” fiilinin bir şeyi bina etmek, Hz. İbrahim’in oğlu İsmail’le birlikteki ameliyesini konu edinen Bakara Suresi’nde ki ayette geçen “يرفع” şeklindeki fiilin yine ayette zikredilen القواعد /temeller üzerine bir yükseltme olduğu hakikatine vakıf olanlar, Hz. İbrahim’in Kabe’yi yapmadığı, tamir ettiği, Beytullah’ın inşasının da esasta 6 devreye ayrıldığını bilecek böylece iki peygamber arasında bin yıl olmasına bakarak Ebu Zerr’in rivayetini reddetmeyecek, hadiste geçen “kırk yıl” ifadesiyle Kabe ile Mescid-i Aksa’nın ilk olarak yapıldığı tarihlerin kastedildiğini anlayacaktı.
Batı’nın “demitoloji” eskisini pazarlayan Öztürk de, eğer Kur’an’a vakıf olsaydı, Allah Tela’nın cahillerden olmaması için Hz Nuh’a vaaz ettiğini(Hûd: 46), “Allah size ne güzel vaaz ediyor” (Nisâ: 58) mealindeki ayeti ve mevzu ile alakalı diğer Kur’anî beyanları hatırlasaydı Allah’ın en büyük vaiz olduğunu görecek ve “vaaz” etmekten, istihzaî bir ameliye olarak bahsetmeyecekti.
Eğer Öztürk, Kur’an-ı Kerim’i mealler üzerinden değil de Kur’an’ın kendinden okusaydı (belki okuyor da belli etmiyor) “vaaz”ın ne demek olduğunu anlamaya biraz daha yaklaşacak, onunla istihza etmeyecek bilakis Rudolf Bultmann gibi Protestanları taklit etmekten, “vaaz etmeyi” daha önemli görecekti.
Hafız ya da bütüncül okuma derken, bir hocanın rahlesinde sıra kitaplarını okumayan ve bu yüzden sattığı ilacın hangi hastalığa deva olduğunu bilmeyen eczacı gibi Kur’an-ı Kerim’den habersiz hafızları ya da meal muhafızlarını kasdetmediğimiz açıktır.
Mustafa Öztürk, hafız olmadığından ya da Kur’an’ın bir ayetine mana verirken konuyla alakalı diğer ayetleri hatırlayacak bir hafıza ya da okuma disiplinine sahip olmadığından Mekke müşrikleri ya da Josef’in ağzıyla Kur’an’daki kıssaların bir kısmına masal derken Allah’ın Kur’an’da kaç yerde kıssalardan “hak” yani yalan olmayan, gerçekte yaşanmış hadiseler diye bahsettiğini hatırlamıyor ya da hatırlıyor fakat ciddiye almıyor. Kur’an’ın bir kısmına masal diyen kişi için her iki durumda geçerli olabilir. Burada garip olan şu ki Charlie Hebdo, Allah Rasulü’ne hakaret ederken ayağa kalkan Müslümanların bir ilahiyat hocasının Allah’ın ayetlerine masal demesine “akademik özgürlük” diyerek sessiz kalmasıdır. Aslında bu durum Müslümanların ne kadar derin bir ahlakî kriz yaşadıklarını göstermektedir.
“İndirilen Dinciler” Niçin Sessiz?
Konuşmasına “uydurma” diyen birisine öfkelenmek buna mukabil hakikat olduğu bizzat Allah Teala tarafından beyan edilen Kur’an’daki kıssalara masal diyen adamalara müsamaha göstermek, beşer sözünü Allah Kelamından daha âlî görmek anlamına gelir. Sünnet’e ittibayı emreden ayet-i kerimeler fehvasınca Kur’an-ı Kerim’i, Sünnet-i Seniyye’yi dikkate alarak anlamak gerektiğini söyleyen Müslümanları, “uydurulan dine” inanmakla itham edenlerin, ayetlere mitoloji diyen Öztürk’e sessiz kalmaları amaçlarının “Sahih Din” terkibiyle İslami tahrif etmek olduğunu göstermesi açısında dikkati câliptir.
Tahrif edildiği zahir olan bir kitabı esas alarak tek bir ayeti bile değişmeyen Kur’an’ı tashih etmeye kalkışmak, bir alimi dinleyen cemaatin, “Bizim yanımızda tahrif edilen bir kitap var ya da hurafe anlatan bir hocamız mevcut, bu söyledikleriniz onların beyanına aykırı” deyip onu reddetmesine benziyor. Bir alimi hurafeyi esas alıp reddetmek nasıl akla ziyan bir ameliye ise, muharref kitaptaki bir mesele de niçin Kur’an’da yok diye sormak ve bu soru üzerinden Hz. İsa’nın beşikte konuşmasını sorgulamak da o derece yanlıştır. Tarihçilere ait eksik ve sığ verileri dikkate alıp Allah’ın ayetlerine masal demek de insanın sahip olduğu bütün kıymet vasıtalarına ihanettir.
Felsefi metinlerini tercüme edenler külli manada bir tepkiye muhatap olmamak için kavramlar üzerinde oynama yapıp, kelimeleri muhtevasından daha ziyade karşı tarafın bakışına göre değerlendirmiş, bu yüzden “felsefe”yi, “hikmet” olarak tercüme etmişti. Öztürk de “Masal ve Kurân” başlığına milletin büyük bir tepki vereceğini bildiğinden, protestan teolog Rudolf Bultmann tarafından Yeni Ahit’i kurtarmak için kurgulanan mitolojiden arındırma ameliyesi demitolojizasyon kelimesini tercih etti ve yazısına “Demitolojizasyon ve Kur’an” başlığını koydu (bk. Öztürk, a.g.e., 77-8).
Müslüman bir topluma hitap ettiğinden ya da bir takım şeyleri açıktan söyleyecek zamanın henüz gelmediğini düşündüğünden başlıkta “masal” kelimesini kullanmaya cesaret edemeyen Öztürk, yazının içerisinde hatta kitabın önemli bir bölümünde “Kur’an’da masal var” demekten çekinmiyor fakat bunu demitoloji gibi avamın vehle-i ûlada anlayamayacağı kelimelerle ya da, “bir gözün görmüyor.” demeye cesaret edemediği adama, “bir gözünüz görüyor” diyen kişi gibi, “Kıssaların tümünü kurgusal-fiktif anlatı kapsamında mütalaa etmek yanlıştır.” (Öztürk, a.g.e., 99) gibi bir ifadeyle bir kısmının uydurma olduğunu iddia ediyor. Bunu bazen sarahaten bazen de delaleten yapıyor. Yaşanmasına engel olamadıkları ayetleri, “Dinlemeyin bu Kur’an-ı” (Fussilet: 26) diyerek engellemeye çalışanlar nasıl izzet seli önünde çer çöp olduysa, ona masal diyenler de aynı akibete uğradılar ve uğrayacaklardır.
Ne gariptir ki fakültedeki birkaç saatlik dersi azalacak diye bildiri yayınlayanlar Allah’ın ayetlerine masal diyen Öztürk’e karşı sağır, kör ve dilsiz kesildiler. Halbuki Öztürk bu haliyle hem bütün ilahiyatları zan altında bırakmakta, hem de, Kur’an-ı Kerim’de ki kıssalara Mekke müşrikleri gibi “önceki milletlerin masalları”(Furkan:5) diyerek dışardan Kur’an’a saldıran Charlie Hebdo’dan daha tehlikeli adımlar atmakta, daha kalıcı tahribat yapmaktadır.
Esasında bütün mesele iki noktada temerküz ediyor: Öztürk ya bir proje adamıdır; oryantalizmden alınan memuriyeti gönüllü veya ödüllü olarak îfa ediyor, ya da bir hocanın rahlesinde sıra kitaplarını okumadığından yoldan uçuruma, bekadan fenaya savruluyor. En iyimser nazarla Öztürk’ün ikinci maddeye ait olduğunu düşünüyor ve zaman zaman sebbiyelerinde, “Ben de Arapça bilirim, nesebim muhterem bir hocaya dayanır, benden kuşkulanmayın.” amacıyla kullandığı, “Ben Emin Saraç Hoca’dan okurken…” şeklindeki ifadesinin gereğini yapmasını, zaman zaman katıldığı bu yüzden nasipdar olamadığı o derslere düzenli olarak katılıp, Hocamız’dan icazet almasını tavsiye ediyoruz. Böylece hem hatalarını düzeltir, hem Joseflerden özgürleşir, hem de -bize karşı konuşurken yaptığı gibi yanına oturttuğu bir kadının yanında “reddiye” diye “sebbiye” de bulunmaz, “O kadının ya birisinin eşi, ya birisinin annesi olduğunu hatırlar, iffet yarası kapanmaz.” der, “müeddep olmayı öğrenir, ahlak fakülteleri olarak da vazife îfa eden ilahiyatlarda gayri ahlaki” konuşmalar yapmaz.
Kur’an’a “masal” isnadında bulunarak onu itibarsızlaştırmaya çalışmak içinde bulunduğunuz zamanın en büyük münkerlerinden biridir. Allah’ın münkeri nehyetme görevi verdiği her Müslümanın -eğer imanı sorunlu değilse- bu zihniyetle mücadele etmesi zorunludur.
Öztürk’e, birinde küresel eşkıyaya, diğerinde ise içerden İslam’a yapılan hain saldırılara karşı koymak şeklinde iki cephemiz olduğunu hatırlatır; Kur’an’a saldırmaya devam ettiği müddetçe de “menzilimiz”den çıkmayacağını bilmesini isteriz.
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 2845 2
İslam, insanı dünyaya geldiği ilk anda günahsız kabul eder ve ona günah işlemeden nasıl yaşayabileceğinin yolunu gösterir. Fıtratındaki kodlara uygun olarak kadını, kadın, erkeği de erkek olarak kalmaya davet eder.
Kendi olabilen kadın ve erkek, sahip oldukları farklılıklar içerisinde daimi ve izafi görev alanlarında varoluşlarının gereğini ifa ile sorumludur. Onlar, kendileri için aktivitede bulunur ya da önlem alırlar. İmanlarıyla ve amelleriyle önce kendilerinin yol emniyetini alır, sonra da tebliğ ile muhataplarının kurtuluşu için çalışırlar.
Erkek baba, kadın ise annedir. Bu yüzden ne kadın erkektir; ne de erkek kadındır. Fiziki durumları ve algılayışları itibarıyla farklıdırlar. Birbirleri üzerinde bu farklılıkları da hissederler. Bir erkek bir kadına, kadına baktığı gibi bakar. Bir kadın da erkeğe, erkeğe baktığı gibi bakar. Yani hiçbiri kadınlıklarından ve erkekliklerinden mahrum değillerdir.[1] Mahrum olmamalarının hukuki bir kimlik kazanabilmesi ya da memnunlar içerisinde mağdurlar sınıfı oluşmaması için her şeyi en doğru bilen yaratıcıları[2] onlar için mahremiyeti emretmiştir. Bir araya gelişleri belli ölçülerle kayıt altına alınmıştır. Buna göre her ikisi de gözlerini harama bakmaktan korurlar.[3] Kadınlar ziynetlerini açığa çıkarmaz[4], yabancı erkelerle çekici eda ile konuşmaz[5], yürüyüşlerine hayayı egemen kılar[6], açılıp saçılmaz,[7] üçüncü bir şahsın olmadığı yerde yabancı erkekle baş başa kalmazlar. İslam iki farklı cinsten oluşan insan gerçeğini bu çerçevede ele almış ve emirlerini bu gerçeklik üzerine bina etmiştir.
İslam, ailede son sözü söyleyen olması cihetiyle[8] bir adım öne çıkardığı erkeğe kadın üzerinde mutlak otorite vermemiş, onları birbirini tamamlayan iki unsur olarak görmüştür. İslam’ın, kadını sahip olduğu özelliklerle değerlendiren bu bakış açısı mustağriblerin “Tahrîru’l-mer’e(kadını özgürleştirme)” hareketinden ya da bizdeki “hocaya, kocaya, paşaya hayır!” ironisinden çok daha öncedir. “Kadın kadındır.” diyen İslam, bugün kadın haklarından bahseden modernizmden çok daha kıdemlidir.
MODERNİTENİN ÖNCÜLÜK ETTİĞİ “KADINI ÖZGÜRLEŞTİRME HAREKETİ”NİN TEMELİNDE KADINI KENDİSİ GİBİ GÖRMEYEN DİN VE İDEOLOJİLERE BAŞKALDIRI VARDIR.
Çünkü modernite, yegane kadınca yaşam tarzının kendisi tarafından önerildiğine inanır. Bu yüzden kendi anlayışına uymayan yaşam tarzlarını reddeder.
Kadını erkek hegemonyasından kurtarmayı vadeden modernite ataerkil yapıya karşı tepkisini ortaya koyarken ölçüyü kaçırdığından kadını yeni argümanların boyunduruğuna mahkum etmiştir. Koca hakimiyetinden kurtardığına inandığı kadını, sanayi devriminin ağır çalışma şartları ile gelen modern müstemlekeciliğe kurban eder.
İslam geleneği içerisinde kadın probleminin önemli bir yer işgal ettiğini düşünen modernistler, “kadını özgürleştirme” hareketinin gölgesinde kadın lehine(!) orta rezervli bir yenilenmeyi kaçınılmaz çözüm olarak görmüş ve kadınla alakalı içtihatların Kur’an-ı Kerim’in kadın tasavvurunu yansıtmadığını savunmuşlardır. Modernistler, Kur’an-ı Kerim merkezli bir arınma hareketiyle İslam geleneğinde egemen olduğunu iddia ettikleri erkekçe bakış açısının izlerinin silinebileceğini düşünmüşlerdir.
11Osmanlı Devleti’nin son dönemlerinde eş zamanlı olarak –özellikle- İstanbul ve Kahire’de kurulan dernekler vasıtasıyla “kadını özgürleştirme” hareketi kısmen kurumsallaşmıştır. Dernekler tarafından neşredilen mecmualarda İslam toplumunda kadının eve hapsedildiği, gerçekte ise şeriatın –adeta- kadının her yaptığına evet diyen “izinler manzumesi”nden ibaret olduğu vurgulanmıştır. Osmanlı Müdâfâ’a-yı Hukûk-i Nisvân Cemiye’tinin yayın organı olan “Kadın Dünyası” dergisi feminist söylemlerin egemen olduğu önemli yayın organlarından biriydi. Batı yanlısı bir yayın politikası izleyen bu derginin yazarları erkekten yana tavır aldığını düşündükleri İslam ulemasına karşı ortak dayanışma platformu oluşturmuşlardı.
İlerleyen yıllarda “Kur’an’da, ‘hadiste’ Kadın” gibi başlıklar altında geleneği tenkit üzerine ibtina eden ve yeni kadın imajının nasıl olması gerektiğini konu edinen eserler kaleme alınmıştır. Bu tür eserlerde –sıklıkla- ayetlerin siyak ve sibakından kopartılarak işlenmesi, rivayetlerin dar anlamda değerlendirilmesi, ulemanın bazı rivayetleri kadınlar aleyhine yorumladıkları gibi uç iddiaların[9] yer alması güvenilirliklerini tartışılır hale getirmiştir.
Kadının özgür olmasını savunan ve bu savunma ile zımnen de olsa İslam geleneğinde kadının tutsak olduğunu iddia eden modernistler, evini sadece ibâte için kullanan bir kadın modeli önermişlerdir. Bu yüzden fitne olacak durumlarda kadının camide ibadet etmesinin kerahetine işaret eden içtihatları dini ve akli temelden yoksun ve yanlı değerlendirmeler[10] olarak nitelemişlerdir.[11]
Kadının cami merkezli bir ibadet hayatının olması gerektiğini savunanlar, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) ve Raşit Halifeler döneminde cami ile iç içe olan kadının, Emeviler döneminden itibaren cami ile münasebetinin giderek zayıfladığını, cinsiyet eşitliği prensibinden uzaklaşılarak sosyal, siyasal, ekonomik ve dini hayattaki konumlarının tekrar sorun haline getirildiğini iddia etmektedirler.[12]
Bu iddia şu cihetle tarihi gerçeklerle çelişmektedir: Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’de mescidini inşa edince ona yakın olmak isteyen sahabe evlerini mescidin çevresine kurmuştu. Evlerin kapıları da mescide açılmakta idi.[13] Bu yüzden erkekler gibi kadınlar da her ne amaçla olursa olsun evlerinden çıktıklarında öncelikle mescide uğramak zorunda idiler. Bu durum kadınların mescit ortamında daha fazla bulunmalarını temin etti. Kadınların ibadetlerini camilerde yapması gerektiğini savunanların delil olarak ileri sürdüğü “bir kadın sahabinin namazda Allah Resulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) ağzından ‘Kâf Suresi’ni ezberleyecek kadar camide yer alması” meselesi de Medine’deki bu ilk yerleşim şartları çerçevesinde gerçekleşmişti.
Medine döneminin ilerleyen yıllarında mescitle sosyal hayatın münasebeti değişince evlerin mescide bakan kapıları bizzat Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün emriyle kapatılmıştır. Böylece kadınların cami ortamında yer almaları, yeni düzenleme ile sınırlandırılmıştır. Fakat Hz. Ömer (radiyallahu anh) devrinde teravih namazları cemaatle kılınmaya başlayınca halife erkeler için ayrı, kadınlar için de ayrı mekanda farklı imam görevlendirerek onların daha geniş katılımla cemaatle namaz kılmalarına imkan hazırlamıştır. Hz. Ömer’in bu uygulamasında Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in kadınlar için camiyi ibadetten daha çok eğitim için kullanması başlıca etken olmuştur. Nitekim Ebû Said el-Hudrî’den gelen şu hadis bu hususu açıklamaktadır: “(Bir gün) Kadınlar ‘Ey Allah’ın Resûlü, erkeklerden bize meydan kalmıyor /galebenâ aleyke’r-ricâl, bize özel bir gün ayırır mısın?’ dediler. Rasûlüllah onlara bir gün belirledi. Kadınlar o günde Rasûlüllah’ın huzuruna gelir, O da onlara sohbet ederdi.”[14] Kadınların Allah Resulü’ne (sallallahu aleyhi ve sellem) gelip “erkeklerden bize meydan kalmıyor/galebenâ aleyke’r-ricâl, bize özel bir gün ayırır mısın?” demelerinden, ‘erkekler her gün camiye devam ediyor, ilim öğreniyor ve dini meseleleri dinliyorlar. Biz kadınlar zayıfız, onlarla boy ölçüşemeyiz.’[15] gibi bir anlam çıkmaktadır. Allah Resulü’nün bu uygulaması kadınların mescidi genelde ilim tahsil etmek için kullandıklarını bildirdiği gibi beş vakit dahil diğer namazlar için sıklıkla camiye çıktıkları iddiası ile de çelişmektedir.
Kadın sahabilerin cemaate çıkmaları ile alakalı Tahavî şunları söylemektedir: “Kadınların namazgaha gitmeleri İslam’ın ilk yıllarındadır. Bundan gaye ise, düşman nazarında Müslümanları çok göstermektir.”[16] Allah Resulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) camiye girmelerinin helal olmadığını söylediği hayızlı kadınların bayram sabahı namazgaha çıkıp arkada durmalarını teşvik etmesi de, bu “çok görünme” fikrini desteklemektedir. İlerleyen yıllarda Müslümanların kemiyet itibarıyla büyük kalabalıklara tekabül etmeleri kadınların cemaate iştiraklerinin gerekçesini ortadan kaldırmıştır. Ayrıca kadınların mescidi amacı dışında kullanmaları da cemaatten geri kalmalarında etkili olmuştur. Konu ile ilgili Hz. Aişe şöyle demektedir: “Eğer Resülüllah (sallallahu aleyhi ve sellem) kadınların (kendisinden sonra) mescitlerde neler ihdas edeceklerini bilseydi, İsrailoğulları’nın kadınları gibi, o da onların mescitlere girmelerini yasaklardı.”[17]
Mescid-i Nebevi’nin başlangıçta kapılarından hiçbiri kadınlara tahsis edilmemişti. Camiye giden kadınların sayısında artış olunca Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem); “Şu kapıyı kadınlara tahsis etseydik.”[18] buyurmuştur. Allah Resulü’nün bu ifadesi delalet cihetiyle tahsis içermektedir. Nitekim ifadeden kapının kadınlara tahsis edilmesi gerektiğini anlayan Abdullah b. Ömer (radiyallahu anhuma) Efendimiz’in -kıblenin Kabe’ye çevrilmesinden sonra- Beyt-i Makdis yönüne açtırdığı bu kapıdan ölünceye kadar içeri girmemiştir. Eğer diğer sahabiler girdilerse bu ya namaz vakitleri dışındadır ya da onlar Allah Resulü’nden bu konudaki yasaklayıcı hükmü işitmemişlerdir.[19] Daha sonra Hz. Ömer (radiyallahu anh) Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) tarafından kadınlara tahsis edilen bu kapıdan erkeklerin girmesini bütünüyle yasaklamıştır.[20]
resim11x1Müslüman kadının cami merkezli bir ibadet hayatı olması gerektiğini savunanlar, kadınların ibadet etmeleri için evlerinin camilerden daha hayırlı olduğu görüşünün bir temenni ya da konu ile ilgili hadislerin yorum farklılığından kaynaklandığını, bazı rivayetlerin kadınlar aleyhine yorumlandığını[21] dolayısıyla da kadınların camiye mesafeli durmalarını temin eden anlayışın dinî ve aklî temelden mahrum[22] olduğunu ileri sürmektedirler. Evin camiden daha hayırlı olduğunu tasrih eden Ümmü Humeyd hadisinin ise o sahabinin ailevi sorunlarına matuf olduğunu bu yüzden genelleme ifade etmeyeceğini iddia etmektedirler.
Gerçek şu ki kadınlar için evlerin mescitlerden daha hayırlı olduğunu bildiren hadisler yoruma ihtiyaç duyulmayacak derecede açıktır. Bu durum, Allah Resulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) eşleri başta olmak üzere diğer bütün kadın sahabiler tarafından da böyle anlaşılmıştır. Nitekim Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in eşleri, cemaatle kılınan namazın ferdi olana nisbetle 27 derece daha faziletli olduğunu bilmelerine rağmen namazlarını mescit yerine, mescide bitişik olan evlerinde eda etmişlerdir.[23]
Ümmü Humeyd hadisi de iddia edilenin aksine genelleme ifade etmektedir. Kadınların ibadetlerini nerede yapmalarının daha faziletli olduğunu bildiren ilgili hadis şu şekildedir: “Odalarınızda kıldığınız namaz, salonlarınızdakinden, salonlarınızda kıldığınız binalarınızdakinden, binalarınızda kıldığınız da cemaatle kıldığınız namazdan daha faziletlidir.”[24] Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem), Ümmü Humeyd’e “Selâtuki/senin namazın” şeklinde değil de “salatükünne/siz kadınların namazı” diye hitap etmiştir. Konu ile alakalı bir başka rivayet ise şu şekildedir: Ümmü Humeyd, Allah Resulü’ne gelip, Onunla birlikte namaz kılmayı arzuladığını söyler. Bunun üzerine Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) kendisini anlayışla karşıladığını fakat –ona- odasında kılacağı namazın salondakinden, salondakinin binadakinden, binadakinin aile mescidinden, aile mescidindekinin de Peygamber mescidindekinden daha hayırlı olacağını söylemiştir.[25] Ümmü Humeyd’le alakalı bu rivayette de ailevi bir nedene işaret eden herhangi bir unsur mevcut değildir. Konu ile alakalı el-İsabe’deki rivayette ise Ümmü Humeyd bütün kadınlar olarak serzenişte bulunmuş ve “Ey Allah’ın Resulü eşlerimiz seninle birlikte namaz kılmamıza engel oluyorlar.” deyince Hz. Peygamber bütün Müslüman kadınlara hitaben, iç odalarda kılınan namazın diğer bütün mekanlardan daha faziletli olduğunu bildirmiştir.[26]
Asr-ı saadet ve sonrası dönemlerde kadın, -iddiaların aksine- ihtiyaç hissetmesi durumunda cami ortamında yer almış, gerek çocukluk gerekse de yetişkinlik döneminde irşat hizmetlerinden faydalanmıştır. “Eşleriniz camiye çıkmak için sizden izin istediklerinde onlara engel olmayınız.” hadisi de bunda etkili olmuştur. Fakat tarihin hiçbir döneminde kadın, erkek gibi cami merkezli bir irşat ya da ibadet içerisinde yer almamıştır.
Burada göz ardı edilen bir husus var ki, o da Allah Resulü’nün “kadının camiye çıkmak için eş ya da velisinden izin alması” gerektiğini belirtmesidir. Kadının, camiye çıkmasının izne tabi olmasının zımnında daimi ibadet yerinin evi olduğu gerçeği de vardır. Bunun içindir ki eş ya da veli cami ortamının kadın için müsait olmadığı kanaatine sahipse ona izin vermeyebilir.[27]
Müslüman kadını evinden çıkartıp, tahsil ve iş hayatında erkeğin “paydaşı” yapmayı hedefleyen anlayış, onun rahatsız olacağı ortamlarda bulunmasını “fitne” olarak niteleyen ulemaya “eğer fitne iki cinsin bir arada bulunması şeklinde oluyorsa, bunun bedelini sadece kadınlara ödetmek adalete aykırıdır.” diyerek itiraz etmektedir. Onlara göre, kadının “arz-ı endam”ının din adına engellenmesi anlamına gelen bu durum, modern dönemin müslüman kadını tarafından “tecrit” olarak algılanmaktadır. Konu ile alakalı N. Göle’nin, sözlerini naklettiği bir kadın şunları söylemektedir: “(Müslüman erkekler) Sadece haramları öne sürerek kadınları toplumdan soyutlamaya çalışıyorlar. Mesela Müslüman bir erkek, hanımını okula göndermiyor, (hanımı) otobüse binsin istemiyor. Hanımlar açısından haramları öne sürüyorlar… Şayet ben bu durumda Allah’ın emirlerini uygulamama noktasında kalıyorsam, bu erkek için de söz konusudur. Onun da otobüse binmesi sakıncalıdır.”[28]
İslam’ın kadını kadın, erkeği de erkek olarak değerlendiren bakış açısından mahrum olanlar eşitlik adı altında her alanda erkekle boy ölçüşen bir kadın kimliği oluşturmuşlardır. Ne var ki yapay olan bu kimlik, fıtrat realitesine aykırıdır. Nasıl erkek, sahip olduğu özellikler itibarıyla kadınla eşit olamıyorsa; kadın da erkekle eşit olamaz. Çünkü kadın daha duygusal ve kolay incinen, erkekse daha realist ve güçlü yaratılmıştır. “Ay kardeş” diye konuşan erkekle, muhatabına “gel buraya azizim” şeklinde hitap eden kadın tiplerinin garabeti eşitlik iddialarının ne derece havada kaldığını açıkça göstermektedir.
Cuma namazının erkeklere farz olması, bayramın da cuma kimlere farz ise onlara vacip olması, ayrıca vakit namazlarına sadece erkelerin devam etmesi geleneği, mazeretsiz olarak gelemeyenlerin Allah Resulü tarafından sert bir dille ikaz edilmeleri göstermektedir ki, camiye devam etmesi mutlaka gerekli olanlar erkeklerdir. Bu durumda “fitne” ifadesinden hareketle kadınlar gibi erkeklerinde camiye çıkmalarını tartışmaya açmak, camiyi erkek için daimi ibadet yeri olarak belirleyen Kur’an-ı Kerim ve sünnetle çelişmektedir.
İslam kadına ev, erkeğe ise cemiyet merkezli bir hayat öngördüğünden kadının ev dışı ortamlarda bulunmasını arızî kabul etmiştir. Nitekim Kur’an-ı Kerim kadınlara “Evlerinizde vakarınızla oturun.”[29] derken erkeklere “yerin sırtlarında dolaşın ve Allah’ın rızkından yiyin.”[30] diye emretmektedir. Buna göre kadın, merkezi yaşam yeri olan evinden cemiyete beli ihtiyaçlar için çıkar ve çıkarken şu hususlara riayet eder: “Eğer sakınıyorsanız, artık sözü çekicilikle söylemeyin ki kalbinde maraz bulunanlar kötü ümide kapılmasınlar. Sözü ciddi ve güzel söyleyin. Vakar ve haşmetinizle evlerinizde oturun. Cahiliye dönemi kadınlarının kırıla döküle ziynetlerini göstererek yürüdükleri gibi süslenip yürümeyin.”[31] Bu uyarıları dikkate alan fakihler ayetten hareketle şöyle bir hükme varmışlardır: “Allah Teala’nın kadınlara, dışarıya çıkmaya ihtiyaçları olmadığı durumlarda evlerinde oturmalarını emretmesi, boş boş dolaşmalarını da yasakladığı anlamına gelmektedir.” Çünkü kadının ahlakî kriterlere riayet etmeden sokağa çıkması fitneye sebep olur.[32]
Bu ifadelere dayanarak fakihlerin kadınları “fitne” olarak nitelediklerini söylemek maksadını aşan bir yorum olur. Çünkü fakihler bizzat kadınlara “fitne” demiyor, sadece cami vb. mekanlara çıkmalarının fitneye sebep teşkil edeceğini söylüyorlar. Metin ve şerh kitapları bütüncül bir bakış açısıyla okunduğunda bu incelik gözden kaçmayacaktır. Ayrıca İslami literatürde “fitne” sıklıkla “imtihan” anlamında kullanılmaktadır. Nitekim Yüce Allah “Şüphesiz mallarınız ve çocuklarınız sizin için birer fitnedir/imtihandır.”[33] buyurmaktadır. Buna göre fakihlerin “fitne” ifadelerinden kadınların aşağılandığı hükmünü çıkarmak ayete aykırıdır. Ayrıca “fitne” kelimesi ile kadınların aşağılanması hedeflenmiş olsaydı, kadınların ümmetin çoşkusuna ortak olma ve kalabalık görünme gibi gayelerin söz konusu olduğu bayram namazlarında namazgahlarda yer almalarına sınırlama getirilirdi.
Hadislerin Kadınlar Aleyhinde Yorumlandığı İddiası
Modernistler, Müslüman kadının evinde ibadeti camiye tercih etmesinin, ulemanın onu akıl ve din açısından eksik bir varlık olarak tanımlayan bazı rivayetleri Allah Resulü’ne isnat etmesi ve ilgili rivayetleri kadınlar aleyhinde yorumlaması[34] neticesinde oluştuğunu iddia etmektedirler.
Modernitenin buyurgan aklının erkekle esaslı fiziksel farklılığa sahip olan kadını, erkeğin olduğu her yerde var olmaya çağırması, bazı Müslümanları mesnetsiz bir şekilde sahih hadisleri inkar gibi uç açılımlara “evet” diyebilen bir anlayışa esir etmiştir.
Kadını misyon ve vizyon itibarıyla doğru anlayabilmek ancak onu Allah Teala’nın yarattığı koordinatlar çerçevesinde tanımakla mümkündür. Buna göre derin bir haya mevzuu olan kadın annelik vazifesini asıl kabul etmesi şartıyla –her nevi imamlık hariç- cemiyetin bütün noktalarında görev alabilir.[35] Fakat bu, onun erkelerle aynı özelliklere sahip olduğu anlamına gelmez. Hadisenin bu boyutuna vakıf olanlar kadının din açısından eksik olduğunu bildiren hadis-i şerifin İslam’ın özüyle çatışmadığını da göreceklerdir. Nitekim Allah Resulü ilgili hadiste geçen kadının dininin eksikliğinin nedenini; “hayızlı halinde namaz kılmayıp, oruç tutmaması”[36] olarak açıklamıştır.
Kadının hayız hâlinde namaz kılmayıp oruç tutmaması erkeğe nispetle bir eksikliktir. Fakat bu eksiklik zannedildiği gibi kadın adına bir nakısa değildir. Bilakis bu durumda kadın namaz ve orucun haram olmasını dikkate alıp haramı terk ettiğinden sevap kazanmaktadır.[37] Yani bu durum, kadının bir zafiyeti değil bilakis sevap kazanmasına vesile olan nevi şahsına münhasır bir özelliğidir.
Camiler, asr-ı saadetten günümüze kadar tüm Müslümanlar için ibadet yeri olmanın yanında daha bir çok amaç için de kullanılmıştır. Hicretin ilk yıllarında Mescid-i Nebevi etrafında kurulan evlerin kapıları mescide açıldığından, -birçok amaca ilaveten- mescit, bir de geçiş yolu işlevi görmüştür. Bu ve benzeri nedenlerden dolayı ilk yıllarda kadınların mescitle münasebeti sonraki yıllara nispetle daha yoğun olmuştur.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine döneminin ilerleyen yıllarında erkekler için cami, kadınlar için de ev merkezli bir ibadet hayatını teşvik etmiş; özürsüz olarak cemaate gelmeyen erkekleri ikaz ederken, kadın sahabilere evlerinin iç odalarında ibadet etmelerinin kendileri için daha hayırlı olacağını buyurmuştur. Bunun içindir ki, Peygamber Mescidi’nin kadın cemaati gün geçtikçe azalmış, evleri mescide bitişik olan peygamber eşleri de namaz için mescide çıkmamışlardır.
Müslüman kadınlar efdal olan evde ibadeti, mübah olan camide ibadete tercih etmişler, mescit olarak evlerini kullanmışlardır. Fakat dışarıda bulundukları zamanlarda da vakit namazlarını camilerin kadınlara mahsus bölümlerinde eda etmişlerdir.
Hadiseye naklî ve aklî esaslar yerine “erkeğe bedel ödetme” gibi tepkisel olarak yaklaşanlar, konunun eleştirel değerini artırabilmek için mevcut kadın-cami münasebetini var olandan farklı gösterme gayreti içerisine girmişlerdir.
İddiaların aksine, kadın asr-ı saadetin son yıllarına oranla günümüzde camide daha fazla bulunmaktadır. Nitekim teravih namazlarını camilerde kılmakta ve uygun şartlar oluştuğunda da cuma ve bayram namazlarına katılıp ümmetin ortak sevincine tanıklık etmektedir.
Kadınların vakit namazlarını camide kılmaları noktasında ısrarcı davranan, Cuma namazının onlara da farz olduğunu savunanlar[38] nassa aykırı görüş bildirdikleri gibi toplumun sosyolojik durumunu da göz ardı etmektedirler. Günümüzde birçok köyde vakit namazları ya hiç ya da bir iki cemaatle kılınmaktadır. Buna göre erkek cemaat olmayan kırsal kesimdeki bir camiye gelen kadın imamla baş başa namaz kılacaktır. Bu durum, İslam’ın öngördüğü kadın erkek münasebetine aykırı olduğu gibi, kötü niyetli insanların istismarına da zemin hazırlayacaktır.
Batı medeniyetinin kadın sorununu genelleştirip, İslam’la aynileştirmek ne kadar yanlışsa, ondaki sorunlardan kaynaklanan özgürlük arayışlarını, İslam bünyesinde var farz edip, eğitimden ibadete kadar kapsamlı bir tahrîru’l-mer’e projesi yürütmek de o kadar yanlıştır. Bu durum sağlam vücudu ilaçla tahrip etmeye benzemektedir.[39]
[1] İsmet Özel, Sorulunca Söylenen, Şule Yay., İstanbul, 1999, s. 115.
[9] Karen Armstrong, Tanrı’nın Tarihi, Çev: O. Özel, H. Koyukan ve K. Emiroğlu, Ayraç Yayınları, Ankara 1998, s. 211–212.
[10] Bkz: Ebû Muhammed Ali b. Ahmed b. Hazm, el-Muhallâ, Kahire 1969, V, 55; Şemseddin es-Serahsî, el-Mebsud, Beyrut, 1982, II, 20-25; Abdulkerim Zeydan, el-Mufassal fî Ahkâmi’l-Mer’e, Beyrut, 2000, I, 268-269.
[11] Bu makalede İslam, kadına ibadet mekanı olarak nereyi uygun görmektedir. Kadın için daha hayırlı olan cemaatle mi yoksa evinde mi ibadet etmesidir. Bu noktada ulema iddia edildiği gibi ayet ve hadislere rağmen bir sınırlandırmaya gitmiş midir? gibi sorulara cevap arayacağız.
[12] Fıkhın kolaylaştırılmasını talep edenlerin açılımları hep bu şekilde başlar. Allah Resulü’nün kolaylaştırdığı dinin sahabe tarafından bir parça zorlaştırıldığı, tabiunun da dini sahabeden daha zor hale getirdiği ve bu durumun günümüze kadar artarak devem ettiği iddia edilir. İddianın vakıaya aykırı olduğunun en önemli göstergesi hadislerin fıkıh kitaplarında yer alan hükümlere kaynaklık etmesidir.
[13] Bkz. Eb’u Davûd, Tahare 93.
[15] Aynî, Umdetu’l-Kârî, Beyrut, 2001, II, 202.
[16] Aynî, a.g.e., III, 404.
[18] Ebû Davûd, Salât 16.
[19] Mahmud Muhammed Hattab es-Sübki, el-Menhelü’l-Azbü’lMevrûd, Beyrut, ty., IV, 72. Yani böyle bir tahsisten haberdar değillerdir
[20] Bkz. Ebû Davûd, Salât 17.
[21] Bkz: Karen Armstrong, a.g.e., s. 211–212.
[22] Bkz: Ignaz Goldziher, “İslâm’da Eğitim”, İslâmî Araştırmalar Dergisi, Cilt: 2, Sayı: 7, Ankara, 1988, s. 90.
[23] Bkz. Zeydan, a.g.e., I, 212.
[24] Ebu’l-Hasan Ali b. Muhammed b. Esîr, Üsdu’l-Gâbe fî Ma’rifeti’s-Sahabe, Beyrut, 1994, VII, 311.
[25] İbn Abdilberr, el-İstîâb fî Esmai’l-Ashab, Beyrut, 2002, II, 580.
[26]Hadis metni için bkz. İbn Hacer, el-İsabe fî Temyizi’s-Sahabe, Beyrut, 1995, VIII, 383; Konu ile ilgili hadisler için bkz. Ebû Davud, Salat 53; Tirmizî, Reza’ 18; Ahmed, Müsned, II, 297-301, VI, 371.
[27] Zeydan, a.g.e., I, 214.
[28] Nilüfer Göle, Modern Mahrem, İstanbul 1994, s. 123.
[31] Ahzab(33): 32-34; Allah Resulü’nün eşleri ile ilgili nazil olan bu ayetler bütün Müslüman kadınlara hitap etmektedir.
[32]Bkz. Alauddin Ebubekr el-Kâsânî, Bedâiu’s-Senâi’, Beyrut, 1997, II, 338.
[34] Bkz: Savaş, Hz. Peygamber (s.a.v.) Devrinde Kadın, s. 46.
[35] Allah Resulü’nün (sallallahu aleyhi ve selem) uygulamasına baktığımızda kadına toplumsal anlamda ciddi roller yüklendiği görülmektedir. Kadın sahabiler, “ev merkezli” hayatları içerisinde cemiyetin bir çok ünitesinde görev almışlardır. Ümmü Atiye Efendimizle 7 gazveye katıldığını bildirmektedir. Hz. Aişe ve Ümmü Süleym Uhut’ta görev almıştır. Hayber kuşatmasında ordunun içerisinde altı tane kadın sahabi vardır. Nesîbe binti Ka’b Uhut’ta Allah Resulü’ne muhafızlık yapmıştır. Ümmü Haram Kıbrıs’ta şehit düşmüştür.
[37] Aynî, a.g.e., III, s. 403.
[39] Urfa’lı bir taksi şoförünün ilahiyatçı olduğunu öğrendiği bir arkadaşa söylediği şu sözlerin doğruluk payı ne kadar da yüksektir: “Kardeşim! Allah aşkına dinimizle uğraşmayı bırakın!”
Müslüman Burjuva Masalının Sonuna Doğru
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 680 0
MÜSLÜMAN BURJUVA MASALININ SONUNA DOĞRU
Medeniyetin doğurduğu çocuklar şimdi onu boğmak istiyor. İlim, fikir ve harekette “muktedâ bih” olmasını akla ziyan görüyor. Tıpkı bir makama atandıktan sonra müstakim babalarının meclislerinde olmasından hicab duyan sekülarist çocuklar gibi, onlar da küfrün “mani-i terakki” olmakla bühtan ettiği İslam’la yan yana olmaktan rahatsızlık duyuyor.
Bugün İslam coğrafyasının en önemli sorunu, İslam’ı “çağa uyumlu bir ahlak nizamı” olarak gören Müslüman burjuvanın, onu hayatın içinden koparan indirgeyici bakışıdır. Her ne kadar burjuva, İslam’ın kız çocuklarını diri diri toprağa gömülmekten kurtardığı, kadına mirastan pay ayırdığı, onu anne olarak yücelttiği, ırka dayalı üstünlük sistemini hükümsüz kıldığı gibi hayırlı amellerinin olduğunu söylese de modern zamanı idare edecek istidada sahip olmadığını bu yüzden ömrünü tamamlayıp dinler tarihi mezarlığına çekilmesi gerektiğini düşünüyor. Bu düşünceyi bazen iki kadının bir erkek şahide denk olduğunu bildiren ayet-i kerimeyi (Bakara: 282) inkâr ederek, bazen de nassa muhalif bir yaşam tarzını benimseyerek izhar ediyor.
Burjuvaya göre İslam, “Tarihin bir döneminde doğdu, gelişti, muhteşem zamanları oldu sonra ideolojiler gibi durakladı, geriledi ve nihayet ilerleyen zamana ayak uyduramadı, hayattan koptu. Buna mukabil zaman ilerledi, ilerlerken büyük akılları doğurdu. Onlar dünyayı yeniden inşa etti. O büyük akılları referans almak, en makul yoldur. Çünkü aya çıkan, denizaltıyla suyun dibinde giden, bilgi çağını kuran insanı İslam’ın yönetmesini söylemek her şeyden önce akla hürmetsizliktir.”
İrtidâtın Ana Damarı: Tanzimat
Bizde inkar/irtidât/irtica, bir hareket olarak Tanzimat’la başladı. Tanzimat, kısa zamanda küfrünü izhar eden mücrimler kadrosu yetiştirdi. Mücrimler, milletin oluşturduğu büyük yekuna nisbetle azdı; fakat arkalarındaki dış destekle -siyaset, fikir ve sanat dâhil- cemiyetin bütün şubelerinde müessir oldular. Her yola başvurarak inkarı millete aşılamaya çalıştılar.
Anadolu bütün varlığıyla bu irtidât hareketinin karşısında durdu, direndi. Kitabını elinden aldılar, medresesini yıktılar, hocalarını astılar fakat o, yine durduğu yeri terk etmedi. Bir düştüğü yerden bin doğruldu. Millet, jandarma baskınına karşı köy girişlerine, yol boylarına gözcüler koydu, yazın dağlarda, kışın hayvan barınaklarında Kur’an-ı Kerim okumaya devam etti. 1932 ve 1950 yılları arasında minarede Ezan-ı Muhammedî okumak yasaklandı. “Bu yer, bu sema ezansız kalmasın.” diye millet kayıklara binip denizlerde, dağların zirvelerinde ezan okudu.
Tanzimat’la başlayan; muamelâtı Batı’dan alıp, İslam’ı iman, ibadet ve ahlak alanına hapsetme iradesiyle yoluna devam eden fiili irtidat, Müslümanların ekonomik güç kazanmasıyla burjuva irtidâtını doğurdu. İrtidât içinde bir şube olarak ortaya çıkan Müslüman burjuva hareketi, zamanla asla dönüştü ve her nevi marazı içinde barındıracak çapa ulaştı. Kıyafet devrimine karşı, örtüsünü korumak için yıllarca evinden çıkmayan milletin kızları, tesettürün nasıl olması gerektiğini moda tasarımcılarına havale etti.
Din İçerisinde Kayıtsız Alan
Burjuva, İslam’ı modern hayata muhalif olmayacak şekilde yeniden tanımladı. Din içerisinde kayıtsız bir alan oluşturdu. Mahremiyeti çiğnedi, tesettürü değiştirdi. Başörtüsünü de, dış kıyafetini de hevaya göre tasarladı. Sınırlar o kadar aşıldı ki, bir yarışma programında başına bir bez parçası bağlayarak örtündüğünü zanneden bir katılımcıya, “gayr-i uli’l-ırbe / kadına ihtiyacı kalmayan” (Nûr: 31) erkekler arasında zikredilebilecek bir gazeteci, “İşte ben bu kıza döner bakarım.” dedi. Yani bir İslam kadını, ancak eşinin yanında giyebileceği elbiselerle örtündüğünü zannederek sokağa çıktı, sonra da kadınlara meyli olmayan erkekleri dahi cezbetti.
Burjuvanın inkarı cemiyetin bütün şubelerinde müessir oldu; fakat bu inkar camiyi terk edenlerin kiliseye intisabı şeklinde cereyan etmediğinden fark edilemedi.
Batı’nın Fikir-Sanat Çöplüğü
Müslüman burjuva da, Tanzimatçı münkirler gibi iktisatta, siyasette, ictimaiyâtta terk ettiği İslam yerine Batı Medeniyeti’nin esaslarını koydu. Bir farkla ki, Tanzimatçılar bunu İslam’ı topyekün inkar ederek, Burjuva ise sentezi reddeden nasları tevil edip, İslam içinde Batı’ya meşruiyet alanları açarak yaptı. Batı’nın fikir-sanat çarşısında ya da çöplüğünde eski-yeni ayrımına gitmeden her gördüğünü, “Bu benim için yenidir.” diyerek aldı. Faizin haram, uryan dolaşmanın isyan olduğunu anlatmak için kurulan televizyon ve gazeteler banka ve yarı çıplak kadın reklamı verdi.
Her ne kadar Müslüman burjuvanın İslam’a aidiyeti devam etse de, hal ve fiilleri, “Artık İslam, devrini tamamlamıştır. Bundan sonra modern toplumları yönetemez.” kabulünden başka nasıl izah edilebilir? Bu tesbite, “İslam’ın siyasi ve ictimaî alandan dışlanması, Müslüman burjuvanın değil, lâdinî/sekülarist anlayışın ameliyesidir.” şeklinde yapılacak itiraz da yersizdir. Çünkü sekülarist bir hayat içerisinde doğan Müslüman burjuva, babalarının ruhsat olarak yaptığını, bugün hiçbir zorlama olmadan azimet niyetine yapmaktadır.
Pek çok fakülte dergisinde neşredilen makale ve sunulan tebliğlerde seçilen konular, İslam’ın hayatı tayin etmek gibi bir talebinin olmadığını söylemekte… Medine’ye varınca ilk olarak muahât/kardeşlik akdini yapan, Evs ve Hazreç kabileleri arasında süren 120 yıllık “yevm-u buas” harbini bitiren bir Peygamber’e ﷺ aidiyet iddiasında bulunan fakültelerin, pkk sorununun çözümüne dair hal çareleri üretmemesi, tez hazırlamaması, “Artık İslam’ın siyasi çözümler üretme çağı kapanmıştır.” kabulünden başka nasıl izah edilebilir?
Burjuvanın irtidat hareketi, İslam coğrafyasında bugün o derece hâkimdir ki, artık çok az sayıda Müslüman, yaşadığı hayatı sorgulama gereği hissetmektedir. Helal ve haramı ayet ya da hadisler değil, insan ya da kurumların vaz’ ettiği değerler belirlemekte… Batı’nın kültür ajanlığı kadrosunda gönüllü çalışan bazı hocalar da, Ehl-i Sünnet ulemasının, üzerinde ittifak ettiği mevzularda ihtilaf üretip gündem oluşturmakta, millete adeta, “Taharet, namaz, kabir azabı gibi mevzular dururken neden siyasi, ictimai alanda müessir bir din talebinde bulunuyorsunuz ?” demektedir.
Ey İslam Gençliği! İşte sizi bekleyen en büyük tehlike, adı tam olarak tayin edilmeyen bu irtidât hareketidir. Siz dursanız da durmayan, İslam’ı çökertmek için sürekli yeni stratejiler geliştiren büyük bir yekün var karşınızda. Onlar biraz Türâs-ı İslam’dan fakat asıl olarak ondokuzuncu asrın münkir aklından beslendi. Hayatın her şubesinde görebileceğiniz bu gücü ancak ilim, irfan ve amelle durdurabilirsiniz. Silahınız kalem ve kelam olacak.
Sizi kitap, dergi, gazete, televizyon ve internetle İslam’ı sadece bir ahlak nizamı olarak algılamaya çağıran burjuvaya karşı neler hazırladınız? Muzahrafât seli karşısında imanınızı ve fikrinizi nasıl koruyacaksınız? Sizden öncekileri koruyan ilim, fikir ve hareket dağları sizi de muhafaza edecektir. İnkar seli vadileri vurur, yığınları önüne alıp sürükler fakat dağlara zarar veremez. Bu yüzden Gazzali’yi, Razi’yi, İmam Rabbani’yi (rahimehumullah) hale çözüm üretme babında yeniden okuyunuz.
Zor bir zamanda yaşıyorsunuz. Sözünü hüccet olarak kabul ettiğiniz insanların bir kısmı, gün geldi öyle sözler sarfetti ki onları dinlerken inkisar-ı hayale uğradınız. Yeni yol kazalarına maruz kalmamak için, ilim, fikir, ve harekette hakemleriniz olsun. Kelam’da Taftazani’ye, tefsirde Razi’ye, fıkıhta Serahsi’ye, harekette İmam Rabbani’ye, … uyunuz. Okuduklarınızı onların eserlerine arz ediniz. Eğer muvafıksa alın, değilse ait olduğu fikir çöplüğüne iade ediniz. Çünkü onların eserleri Kur’an ve Sünnet’in hasılasıdır. Üstat Necip Fazıl, Sezai Karakoç da her nevi oryantalist müdahaleye karşı korunaklı olan o allamelerin fikir vadisinde neş u nema buldu.
Ey İslam Gençliği! Allamelerin ilim ve fikir vadisinden ayrılırsan yeni inkisar-ı hayaller yaşaman kaçınılmazdır. Çünkü Müslümanların siyaseten nüfuz kazandığı dönemlerde münafıkların sayısında ciddi oranda artış olur. İşte tamda o zamanı yaşıyoruz. Hasan Basri (rahimehullah) kendi dönemindeki münafıklaşmayı sorgularken kesretine dair şöyle der, “Eğer zarfıyla Müslüman olan adamlar Basra sokaklarından çekilse, hakiki Müslümanlar kendilerini virane bir şehirde yapayalnız hisseder.” (Ebu’l-Hasan en-Nedvî, Tesâulât ve Tahâddiyât, 18-19). Bu durum, münafıkların Müslümanların ictimaî hayatında ne derece müessir olduğunu, hayattan ya da düşman hattından çekilmeleri durumunda ise ümmetin varlığının bir anlam ifade etmeyeceğini anlatmaktadır.
Büyük İman ve Fikir Yürüyüşü
48Müslüman! Hasan el-Bennâ’nın, Necip Fazıl’ın, Ebu’l-Hasan en-Nedvî’nin öğrencileri coğrafyamızda büyük iman ve fikir yürüyüşünü başlattığında burjuvanın fitnesiyle oluşacak yeni kopmaların önüne geçebilmek için ilim, fikir ve harekette sancağı sen taşımalısın. İşte o zaman İslamî hayatı itibarsızlaştırmak isteyen burjuva, darbeyi, millet vicdanından önce senden yiyecek. Her mevzuda hacet kapısı olacaksın. Millete, burjuvanın Batıda arayıp da bulamadıklarını, bulmayı hayal dahi edemediklerini sadece İslam’da bulabileceklerini söyleyeceksin.
İmam Eşarî gibi sana da, “Efendim! Şu hususta ne buyurursunuz, falan mesele nasıldır?” diye sorulduğunda, her soranı dinleyecek daha sonrada teker teker bütün mevzularda mukni cevaplar vereceksin. Konuştukça, ideologların yalanlarına kanan müzdaribler ayılacak, “bu kadar mesaili nasıl aklında tutabiliyor” diye seni hayranlıkla izleyecek sonunda da bu, “İnnehu raculun mülhem / kendisine ilham edilen salih kuldur.” diyecekler.
Varlığını İslam’ı akla uydurmaya adayan Mutezile, yıllarca süren saltanatını o kudretli allamenin zuhuruyla kaybetti. Münkir aklın çağdaş mümessili olan müslüman burjuva ise, Mutezileye nisbetle çok daha sığ ve basittir. Eğer evine döner, İmam Rabbani’yi hakem kabul edersen İslam’ı itibarsızlaştırmak isteyen bütün hareketler gibi, onu kıymet ve cazibesi olmayan müflis bir adam rolüne sokmaya çalışan burjuvanın da hezimete uğrayacağını göreceksin.
Bu büyük ödev için her gün, Kur’an-ı Kerim oku. Teheccüt namazına kalk. Üstat Necip Fazıl’ı, Ebu’l-Hasan en-Nedvi’yi, Bediuzaman’ı, Seyyid Kutub’u anla. İslam’ın amel boyutu ile ilgili esasları Mehmed Zahid Kotku, Mahmud Sami, Mahmud Efendi gibi büyük ruhlu mürşidlerden al.
Sen Hakk’ı, burjuva ise batılı temsil ediyor. Madem Hak gelince batıl zail olacak. O halde sen Hak suretinde yeniden ve bir an önce gelmelisin. Yeni neslin İslam diye burjuvanın irtidât vadisine sapmaması için yol boyu kat ettiğin yerlere iman, fikir, amel ve ihlasa delalet eden işaretler koy.
Ali b. el-Medinî, “Allah bu dini riddet yıllarında Ebû Bekir’le, mihnette ise Ahmed b. Hanbel’le korudu.” diyor. Adı konmadık bu riddette de İslam seninle muhafaza edilecek. Burjuva masallarının hükümsüz olduğu çoktan ilan edildi. Şimdi sen bekleniyorsun.
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 1411 1
Akıl, kurallarını kendinin belirlediği bir dünya kurar. Orada saltanatını ilan eder. Mutlak hüküm sahibi olduğunu düşünen akıl, ona “mümin” olması gerektiğini söyleyen vahye ya asi ya da tâbi’ olur. Tâbi’ akıl vahyin nezaretinde olduğundan mesaisini ilahi muradı anlamaya teksif eder. Bir anlamda vahiyde fenâ olur. Asi akıl, modernizmin vahye karşı yürüttüğü iktidar mücadelesinin programcısıdır. Bu mücadelede akıl vahye karşı acziyetini keşfedince en yakınında hissettiği nesneleri aşırı derecede yüceltir, bazen insanları “buzağıya” bazen “taşa” bazen de “atalar dini”ne tapınmaya çağırır.
Vahiy her defasında akla galip gelmesine rağmen “akıl” inadına “münkir” olmaya devam etmiştir.
Kur’an ve Sünnet akla Allah, yaratılış, insan, kainat gibi konuları ancak vahye tabi olursa anlayabileceğini söyler.
Hicri II. asrın başlarında İslam’ın bir taraftan Hindistan’dan Endülüs’e; diğer cihetten Yemen’den İran’a kadar yayılmasını fırsat bilen akıl, bu bölgelerdeki felsefi oluşumları harekete geçirip vahiy karşısında kaybettiği mevzileri geri alabilmek için yoğun bir mücadele içerisine girer. İç bünyede de faaliyet gösterecek kelami ve felsefi mekteplerin oluşumuna zemin hazırlar.
Hicri III. asırda Maturidilik ve Eş’arilik mektepleri stratejik yenilenmeye giden akla ağır darbeler indirir.
Akıl vahye karşı yürüttüğü mücadelede en güçlü desteği Yunan Felsefesinden alır. İslam’da ilk filozof olarak bilinen el-Kindî (v. 873) bir açıdan Mu’tezilî kelamcısı diğer noktadan ise orta derece zekaya sahip felsefe şakirdi olarak akla hizmet eder.
el-Kindî İslam coğrafyasında yaşanan vahiy-akıl mücadelesinde en keskin kırılma noktasını temsil eder. Ona gelinceye kadar iç bünyede gerek kelam gerekse de tasavvufta oluşan bidî’ hareketler başlangıçta Kur’an ve Sünnet kaynaklıydı. Fakat el-Kindî’den sonra harici mekteplerden gelen dış desteği esas kaynak kabul eden felsefi hareket Farsça, Süryanice ve özellikle de Yunanca’dan yaptığı tercümelerle güncellenir.
Bu dönemde Abbasi Halifesi Me’mun’un, Bağdat’ta kurduğu Beytu’l-Hikme (832) felsefi oluşumlara hayli malzeme temin eder.
Tercüme faaliyetlerinin hazırladığı ortam Meşşai felsefesini doğurdu. Bir anda İslam coğrafyasında Aristoteles ve Eflatun’un azad kabul etmez “fikir köleleri” oluştu.
Meşşailiğin inşa ve gelişim devrini de kapsayan IX ve XII yüzyıllar akılla vahiy mücadelesinin en yoğun yaşandığı yıllardır. Aklın iktidar kavgasında Farabî (v. 950) ve İbn Sina (v. 1037), Gazzalî gelinceye kadar düşünce bazında popüler bir hayat sürer.
Müslümanların Batı ile ilk buluşmalarında yaşanan kırılmanın bir uzantısı olan Meşşailiğin zıddına ulema da farklı kültürle münasebeti makul ölçüler çerçevesinde sürdürmüştür. Fethedilen bölgelerde papazlarla İslam alimleri arasında akdedilen münazaralar bunun en kapsamlı yaşandığı meclislerdir.
Büyük alimlerin kontrolünde yürütülen etkileşimde vahiy aklı saltanat hırsından arındırdı, ona vahye tabi olması gerektiğini kabul ettirdi. Müslümanların güçlü olduğu devirlerdeki bu tanışıklık, sağlıklı bir kültürasyon hareketiydi. Çünkü akıl, vahyin ideal konumuna göre şekillendi. Bu etkileşimde Mesşaîler ve Batınîler gibi asimile olanlar, harekete geçen iç savunma mekanizması ile etkisiz hale getirildi.
Müslümanların Batı ile ikinci kapsamlı karşılaşmaları birinciden farklı gelişti. İkincide vahiy, aklın değerlerine göre şekillenmeye zorlandı. Moderniteyi besleyen entellektüel düşüncenin kendi coğrafyasında, tarihsel birikiminde yaşadığını unutan yenilik taraftarı müslümanlar, aklın sınır tanımaz saltanatına “evet” dediler.
Yapıştırma bir bıyık gibi monte ettiğimiz batılılaşma, ilmi ve fikri temellerden yoksun olduğu gibi mantıki gerekçelerden uzaktı. Kendini eleştiriye kapatan akıl işlediği cinayetlere rağmen dünyayı değiştirmede ısrar etti. Bu talepte bulunurken en büyük cesareti yenildiklerini kabul eden mustağrib Müslümanlardan aldı.
Müslümanlar için net bir görüntüsü alınmamış, farklılığı kavranamamış, kapsamlı bir şekilde tahlili yapılamamış modernizm hızlı bir şekilde korunmuş bölgeler inşa etti. Eğitimde Batı tipinde okullar, neşriyatla gazete ve dergiler, fikriyatta ise felsefi akımlarla, kimi müslüman yazarları tesir altına aldı.
Dine ve geleneğe savaş açan, tabiata egemen olma ve maddeden azami ölçüde faydalanmayı kendine hedef seçen modernizm “din” üzerinde yaptırıcı güce sahip olduğunu bu cihetle de dini değiştirme hakkının olduğunu düşündü.
“Modemite” ve onun ideolojisini oluşturan “modernizm”, Hristiyanlığın geleneksel öğretilerini, modern anlayışa göre yorumlayarak, dini Tanrı merkezli bir kavramsaldan, insan merkezli bir kavramsala dönüştürmüştür.
Varoluş nedeni ve varlık alanı itibarıyla aklı mutlak otorite kabul eden toplumlara özgü bir sekülarize hareketi olan modernizm, insanların gözünde maddeyi yüceltmiş, kiliseden kurtardığı biçareleri maddeye köle yapmıştır. Maddi ilmin yeterliliğine inandırılan insanlar vahyi onun önünde engel görünce bütün ilmi ve fikri çalışmalarını dini ya yıkmak ya da etkisiz hale getirmek üzerine bina etmiştir. Dindar ya da az dindar Hristiyanlar dini saldırılardan kurtarabilmek için kutsal gördükleri metinleri tarihsel okumaya tabi tutmuşlardır. Hristiyanlığın modernize edilmesi böylesine bir çaresizlik ortamında oluşup gelişmiştir.
Batı’nın kendi tarihi gelişiminin normal bir seyri olarak dini modernize etmesi hem normal hem de akıllıca (!) bir hareketti. Böylece tahrif edilerek beşerileşen dini daha az bozulmuş hale getirmeyi hedeflemiştir. Batı, kilisenin dogmalarından kurtulmadan terakkinin kapısını aralamanın mümkün olmadığını gördüğünden bunu yapma zorunluluğunu hissetmiştir.
Farklı kabul ve tecrübelere sahip iki medeniyeti aynileştirip, birini özgürleştiren bir hareketin diğeri için de faydalı olacağını iddia etmek doğru değildir. Nitekim muharref kitaplar üzerinde yapılan ayıklama ameliyesi tashih iken saf halini koruyan İslam’a tatbik edilen çalışmalar ise tahriftir.
Tecrübeye dayanan ve sürekli değişen bilimle iman esasları başta olmak üzere değişmez hakikatler içeren Kur’an’ı yorumlamak da, hidayet kitabını asıl fonksiyonundan uzaklaştıracaktır.
Modernitenin ısrarla aklı esas alarak Kur’an yorumlama talebi mevcut haliyle bakıldığında Müslümanların önündeki engelleri kaldırmadan ziyade aklın hakimiyet alanını genişletmeyi amaçlamaktadır.
“İlahi muradı anlamak için yalnız Kur’an’a dönmek gerekir.” şeklindeki çağrıda yukarıdaki hükmü desteklemek için üretilmiştir. Allah Resulü olmadan Kur’an’a dönmek, batıl tevillerin önünü açmaya hizmet edecektir. Ayrıca Efendimiz’i dışlayan hükmün zımnında O’nun –haşa- Kur’an’ı gereği gibi anlayamadığı kabulü de vardır. Bu hiçbir müslümanın söyleyemeyeceği çirkin bir cümledir.
Tarihinin hiçbir devresinde -batıdaki gibi- din bilim çatışmasına şahit olmayan İslam’ın modernize edilmesi kuru bir taklit ve kahredici bir cehaletten başka türlü izah edilemez. Ne varki İslam dünyası bu kahredici cehalete esir olmuştur.
Batı karşısındaki kompleks¬ten kaynaklanan bu durum, farklı şekillerde değişik kurumlarda derinleşerek devam etmektedir. Eğitim, sinema, medya gibi kurum ve sektörler büyük ölçüde modernitenin tesiri altındadır. Bu durum öylesine garip bir hal almıştır ki Batı kendi varlığını tartışırken, bizde kusursuz bir uygarlık olarak görünmektedir.
“İslam modernizmi” adı altında uydurulan paradigmayı kendi zihin¬lerinde evrenselleştiren Fazlurrahman, Muhammet Arkoun, Hasan Hanefi, Nasr Hamid Ebû Zeyd gibi modernistlerin İslam’ı aklın hakimiyeti altında yeniden yapılandırmak istedikleri açıktır. Fakat aklın mağduru olan modern zaman insanı artık her kavramın başına iliştirilen “Modern ve Çağdaş” kelimelerine eskisi kadar saygın bakmıyor. Bu durum İslam ulemasının Kur’an ve Sünnet merkezli ilmi ve fikri açılımıyla vahiyden yana değişecek ve sonuçta ilk olarak Batılılaşma adıyla tanış¬tığımız modernizm; her milletin kendi uygarlığına dönüş sürecinde ya asıl vatanına dönecek ya da ideolojiler makberindeki yerini alacaktır. Fikri temellerini modern kriterlere göre belirleyen çağdaş İslami hareketler de bu süreçten nasibsiz kalmayacaktır.
“… değişim ilkesi kabul edilirse, bu faaliet hiç bir şeyle sınırlandırılamaz; hatta Kur’an’ın kanun koyan ayetleri dahi bu yorumun kapsamı dışına itilemez…”
Modernistler düşencelerin içerisini birkaç ayet ve hadis serpiştirince ya da ev ve işyerlerinde, elbiselerinde İslami birkaç motif hak edince hadisenin İslami olabileceğini düşünüyorlar.
Müslüman modernitiye biraz değiştirerek kendi malı yapacağını düşündü. Fakat merkezi dünyayı alan modernite ile merkezinde ahiret olan İslam’ın aynı yerde bulaşmaları mümkün değildir. Çünkü modernite cenneti dinden kurtulmak olarak görüyor. Onun vaat ettiğiğ sınırsız özgürlük “kul”u beşerin icat ettiği ilahlara köle yapmaktır.
Değişen Müslüman olmuştur.
Latince modernusta türeyen “modern” kelimesi tarihte ilk defa beşinci asrın sonlarında Hristiyanlığın hakim olduğu dönemi, geçmişten yani putperest Romalılar döneminden ayırmak için kullanılmıştır. Daha sonra önemli bir şekilde anlam değişimi içerisine giren kelime kökleri geçmişe dayalı yeni dönemleri ifade etmiş fakat asıl büyük anlam kaymasını modern bilimin inkişafıyla yaşamıştır. Bu anlam değişikliğine, modern olan mazi değil aksine bilimin ortaya koyduğu, bilginin sağladığı sınırsız ilerleme ve gelişme sayesinde ulaşılan sosyal ve ahlaki tekamüle nispetle tespit edilmiştir.
Modernite merkezinde Kilesinin/Tanrının olduğu bir dünyadan merkezinde aklın/insanın olduğu bir düşünme yaşama tarzına geçiştir.
Müslümanlar aslında ne olduğunu iyi bildikleri moderniteye dışardan baktılar. Onun üzerini örttüler. Gerçek kimliğiyle onu görmek istemediler. Yüzleşmeleri durumunda onu kaybetmekten korktular. Çünkü dünya cennetini yitirecelerdi. Modernite dünya cennettir. İslam da dünya fani iman- amel kurtarıcıdır.
*SANAT VE TEKNOLOJİ MODERN İNSANA GÜÇ vermiş insan gerçeği fizik ve metafizik diye iki ayırıp cenneti en mükemmeli dünyada yaşayacağını düşünerek metafziği efsanelerin dünyası olarak nitelemiştir.
Modern insan vahyin yerine aklı tanrının yerine kendini koyduğundan onun yolu doğru karşısındaki yanlıştır. İslam da ahir zaman tasavvuru var. İNSAN HER ŞEYİ ZAMAN İÇERİSİNDE ESKİTMİŞTİR. Fakat modernitet şimdiyi yüceltir. Dolayısıyla ona göre problem bu günde değil geçmiştedir.
Modernite dini telkinleri ehlileştirilmeye muhtaç görür. Dini emirlerden rahatszılık duyar. Mutlak aklın süzgecinden geçirilme modern dünyanın değer yargılarına göre din yorumlanmaladır. Modernistler “çağdaş dünyayı” merkezi alır, dinin sabiteleriniii hayatı esas alarak yorumlar.
Modernite insana her şeye burada sahip olabileceğini anlatır. Onun cenneti bu dünyadadır. En güzel ev, araba, eş vesaire her şey burada. Bunun için ilahi emirler feda edilir. Vicdanlar modern isalmi söylemlerle teskin edilir. Modernite her ikisini yaşamak isteyen Müslüman için hayatı merkeze alarak geniş bir mübahlık alanı oluşturdu. Fazi alarak, tatil yerlerinde gayri İslami yaşam yerlerinde yer alarak da iyi bir müslüaman oalbileceğini söyledi. İnsan tam cenneti kurduğunu ya da yaklkaladığını düşündüğü anda ya çocuğunu kaybetti ya da kıyameti koptu.
Modernistler kendilerine itibar eden kitleyi vicdnane rahatlatabilmek için onları tekzib eden ulemayı da köylü olmak hayata uyum sağlayamamakla itham ettiler.
Çağın değerleri islamla ne kadar uyum sağlar. Pozitivizm ve mataryalizm İslam’la nasıl yan yana durur. Sınırsız özgürlükle insanı maddeye köle yapan batı ile Allah’a kul yapan İslam yan yana olur mu?
Modernitenin kullandığı her kavramda dini ezme vardır.
KALKINMA İLERLEME, GELİŞME, AYDINLANMA, TERAKKİ
Modernite sürekli bir değişim içerisinde gayri iradi olarak insanı dinden uzaklaştırır. Moda veya modacılar yeni insanları değiştirir şekillendirir.
Her şeyi eskiten zaman moderniteyi de eskitti. Dini efsane gören modern insan dinsizlikte istediği dünya cennetini var edemeyince dinin öneünü açtı, fakat geçmişindeki katı inkardan dolayı dinin kurtuluş lduğunu da itiraf edemedi. Efsane olarak gördüğü dini bilimle birlikte anmaya başladı. Pst modern açılımlarlar aslında modernitenin aczi dinin cılız seslerleri hakkını teslim edilmesi çağrısıdır.
Modernizmi alın kiliseye aykalnmasıdır. İhtilal mantığı hem aklı hem de tamir etmeyi düşündüğü dini tahrip etti. Aciz kaldığını görünce postmodern açılmlara yeşil ışık yaktı. Dne kendince müsmaha gösterdi.
Fakat post modern açılımlar aceleye geldiğinden batan gemiyi kurtarma çabalarına benzedeğinden muvazene ve maslahatan mahrumdur.
1:Fazlurrahman, İslami Çağdaşlaşma, İslami Araştırmalar Dergisi, IV, Ekim, 1990, 319.
2:Adnan Aslan, Modernite Dine Alternatif Olabilir mi?, Rıhle, y. 1, s. 3, 22.
SARIKLI SOSYALİSTLER ve MÜSLÜMAN KÜRTLER
Tarafından af21606311381145 - 10 Temmuz 2015 10659 1
Allah Rasulü (s.a.v) insanları İslam’ın hakikatine çağırdı. Münafıklar (sureten) suretine, sahabe ise hakikatine inandı İslam’ın. Cahiliyye örfünden kopan ilk müslümanlar, bir hendeğe düşercesine düştü hakikatin kucağına. Hattab’ın oğlu Ömer olarak gelip, “İslam’ın oğlu Ömer” diye mezun oldular İslam okulundan. Hayata bakışlarıyla annesinden, babasından ayrılan; yeri, yurdu farklı olmasına rağmen ‘Lailâhe illellah Muhammedurrasulullah’ diyenlerle ‘bunyanûn mersus/kenetlenmiş bir yapı’ olan bir nesil yetişti. Mekke müşriklerini rahatsız eden de bu ümmet yapısıydı. Hz. Ebû Bekir’le köle Bilal b. Rabah’ı kardeş yapan İslam’a karşı imtiyazlarını koruyabilmek için savaş kararı aldı Mekke Parlamentosu. Bunun için Bedir’e, Uhud’a gittiler. Müşrikler, Yahudiler, Münafıklar bu yapıyı çökertmek için Hendek muharebesinde güç birliği yaptı, koalisyon kurdu. Medine’de farklı kabilelere mensup olan sahabe arasında “uhuvvet-i İslamiyye” güçlendikçe ırka dayalı cahiliyye yapısının çözülmesi hız kazandı. Bu durumu yarınları adına tehlikeli gören münafıklar önlerine çıkan her fırsatta, İslam’ın ortaya koyduğu Ümmet yapısını hedef aldı.
Allah Rasulü’nün (s.a.v) büyük uğraşılar vererek birleştirdiği yürekleri dağıtabilmek için Yahudiler bir koldan, Münafıklar ise bir başka koldan çalıştı. Bunun için Mureysî Gazvesi’ne münafıklar hiç olmadığı kadar büyük bir sayıyla katıldı. Zafer kazanılınca tedirginlikleri daha da arttı, Ensar-Muhacir kardeşliğini parçalayabilmek için habbeyi kubbe yapma hilesine başvurdular. Bir kuyu başında Sinan b. Veber el-Cuhenî ile Cahcah b Saîd arasındaki kavga, bir anda Ensar-Muhacir mücadelesine döndü. Sinan, “Ya lel-Ensar/Yetişin Ey Ensar”, Cahcah da “Ya LeKureyşin, Ya Le Kinane/Yetiş Ey Kureyş, Kinane! Neredesiniz!” diye seslendi (İbn İshak, et-Tabâkat, II, 64-5).
Ensar ve Muhacirin aşırı tahrik altında birbirleri hakkında sarfettikleri ifadeleri, İslam kardeşliğini parçalama noktasında kullanmak isteyen nifak cephesinin lideri Abdullah b. Übey, Ensar’a, “Hele bir Medine’ye dönelim o zaman en aziz olan (kendisini ve münafıkları kastediyor), en zelil olanı (Allah Rasulü’nü (s.a.v) ve muhaciri kastediyor) Medine’den çıkaracak.” dedi. Ardından da Ensar’a yönelip, “Bunu siz yaptınız! Onları yerlerinize siz yerleştirdiniz, mallarınızı onlarla siz paylaştınız. Bunun tek sorumlusu da sizlersiniz.” (İbn İshak, et-Tabâkat, II, 65) dedi. Tahrikin nihai noktasında ortam o kadar gerildi ki, Allah Rasulü ve muhacir için, “Semmin kelbek ye’kulke/Besle köpeğini yesin seni.” gibi aşağılık cümleler bile kuruldu. Ne varki, Allah Rasulü’nün tesis ettiği Ümmet yapısına en zor şartlarda dahi sadakat gösteren Ensar’ın imanı bu “büyük oyunu” bozdu. Baş Münafık İbn Übey’in hezeyanlarını onunla aynı kabileden olan genç sahabi Zeyd b Erkam Allah Rasulü’ne bildirdi. Efendimiz konuşmaları tetkik etti. Sonunda münafıkları anlatan ve malum hadiseyi tasdik eden “Münafikûn Suresi” nâzil oldu. Münafıkların İslam millet yapısını parçalamak için yaptığı hamlelere karşı geliştirilen Nebevî Müdafaa, benzer durumlara sonraki zamanlarda nasıl karşı konacağı noktasında fevkalade canlı bir tecrübe, tam bir üsve-i hasene oldu.
Babasının Yolunu Kesen Sahabi
Babasının Allah Rasulü ile alakalı sarf ettiği cümlelere muttali olan Abdullah b Übeyy’in oğlu Abdullah, Efendimiz’in huzuruna çıkıp, “Eğer babamı öldüreceksen bunu bana emret, sana başını ben getireyim/İn Kunte failen fe Murnî bihi fe Ene Ehmilu ileyke ra’sehu” der. Abdullah’ın İslam Millet yapısının her nevi ırkı aidiyetten daha güçlü olduğunu resmeden teklifi üzerine Allah Rasulü, (s.a.v) “Hayır babanı öldürmeyi kasdetmedim. Aramızda kaldığı müddetçe onunla iyi geçiniriz.” buyurarak genç sahabiyi teselli etti (Muhammed Rıza, Muhammedun Rasulüllah , 279). Medine’de hiç kimsenin sevmediği kadar babasını seven Abdullah, Ümmet yapısını parçalamayı amaçlayan pederine karşı öfkesine hakim olamaz ve İslam ordusu Medine’ye yaklaştığı sırada Akik vadisinde atından inip babasının yolunu keser, devesini çöktürüp ona, “Kendinden başka ilah olmayan Allah Azze ve Celle’ye yemin olsun ki, ‘İnsanların en azizi Allah Rasulü (s.a.v), en zelili de benim.’ diye ikrarda bulunmadan seni salmam, Medine’ye giremezsin, der( İbn İshak, et-Tabâkat, II, 65; Kurtubi’, el-Camiu li-Ahkâmi’l-Kur’an, XVIII, 84).
Abdullah b. Übeyy, karşısında kılıcını çeken, devesini çökerten oğlu Abdullah’ı bu halde görünce şaşırır. İslam düşmanı bir babanın karşısında, Allah Rasulü’nün (s.a.v) bağlısı bir oğul vardı ve babasını ölümle tehdit ediyordu. Sahabe bu manzarayı hayretle izlerken yanlarına Allah Rasulü gelir ve “Yemin olsun ki, aramızda yaşadığı müddetçe ona iyi davranacağız. Bırak onu/da’hu” buyurdu (İbn İshak, et-Tabâkat, II, 65; Mübarekfurî, er-Rahîku’l-Mahtum, 303).
Kıyafetiyle İslam’ın, Davetiyle Marksistlerin Yanında Yer Alanlar
Bedir’de, Hendek’te, Müreysî’ Gazvesi dönüşünde İslam millet yapısını yıkamayan küfür cephesi hiç boş durmadı, geliştirdiği yeni senaryolarla İslam’ın yürüyüşünü durdurma çalışmalarına devam etti. Bu noktada kıyafetiyle Müslüman, hakikatiyle ise zındık olan pek çok isim tamir adına din tahripçiliği yaptı.
Allah Rasulü (s.a.v), Medine’ye gelenlere bizzat kendisi, gelemeyenlere ise ashabıyla davasını tebliğ etti. Farklı ırklardan yeni bir millet yapısı ortaya çıkardı. Devleti o millet yapısıyla kurdu, Bedir’de zaferi onunla kazandı. Bütün siyaset merkezlerine, zulüm tapınaklarına kulluk çağırısında bulundu. Zalime, tağuta meydan okudu. Uhud’ta ağır darbeler aldıktan, en yakınlarını şehit verdikten, Hendek’te kuşatıldıktan kısa zaman sonra Bizans’a karşı sefer hazırlığına başladı. Hadiseyi maddi mikyasta değerlendirenler, “Muhammed’in Bizans’la hesaplaşma iradesi bir cinnet halidir.” demekteydi. Fakat O tam bir tevekkülle ashabına, “Üzülmeyin, gevşemeyin, eğer inanıyorsanız üstün olan sizlersiniz.”; ”Allah size yardım edince kim size galip olabilir?” ayetlerini okudu. Allah Rasulü (s.a.v) -harb meydanlarında aldığı darbelere rağmen- bütün stratejik planları altüst eden bir iradeyle Bizans üzerine yürüme kararlılığında geri adım atmadı. Bütün insanlığın kurtuluşu için sağına soluna bakmadan yürüdü, atını yeryüzünün en önemli güç merkezlerine sürdü. O, bu meydan okuyuşu başlattığında ashabının en önemli dayanağı imandı. Sahabe imanla eşyanın da insanın da hakikatine vakıf oldu. Bizans’ı, İran’ı asli suretleriyle gördü. Dışı muhteşem, yüreği kokmuş bir uygarlık vardı karşılarında. Bu yüzden ürkmediler. Yürüdüler.
Bir Bizans Projesi Olarak Mescid-i Dırar
Madde planında İslam’ın önünü kesemeyeceklerini anlayan güç merkezleri, İslam’a karşı İslam projesiyle Ümmet yapısını parçalamayı hedefledi. Bunun için “daha içerden bir söylem ve eylem” geliştirdi. Bu çerçevede, yapımında Allah Rasulü’nün (s.a.v) görev aldığı Kuba Mescidi’nin yakınlarında “Mescid-i Dırar” inşa edildi. Bedir’den, Hendek’ten zafer çıkaramayan küfür cephesi, Mescid’i karargah yaparak İslam’a saldırmayı planladı.
Projeyi Cahiliyye devrinde de Hristiyan olan Hazreçli Ebû Amir er-Rahib hazırladı, tatbikinde ise Medineli münafıklar rol aldı. Ehl-i Kitab hakkında geniş malumata sahip olan Ebû Amir, Hazreçliler arasında muteber bir adamdı. Ne var ki Allah Rasulü’nün (s.a.v) Medine’ye gelmesi ve İslam’ın aziz olmasından rahatsız oldu. Efendimiz onu İslam’a davet etti, ona Kur’an-ı Kerim’den ayetler okudu. Fakat Ebu Amir, Müslüman olmaktan imtina etti. Allah Rasulü de (s.a.v) onun için, Medine’den uzak yerlerde, kovulmuş bir halde ölsün buyurdu (Öyle de oldu).
Bedir, büyük bir İslam zaferi olarak kayda geçince Ebû Amir içindeki kini açığa vurdu, İslam’a karşı açıktan cephe aldı. Medine’den kaçıp Mekke müşriklerine sığındı. Orada da boş durmadı, onları Allah Rasulü’ne (s.a.v) karşı tahrik etti. Arap kabilelerinden Kureyş’e uyanlarla birlikte Uhud yılında Medine’ye doğru yola çıktı. Bedir’de Ensar’ı yanına çekmek için onlara hitap etti. Sahabe ne demek istediğini anlayınca, “Allah gözünü kör etsin ey fasık, ey Allah düşmanı!” diyerek ona hakaret etti. Beklemediği bir tepkiyle karşılaşan Ebû Amir şöyle diyerek geri çekilmek zorunda kaldı, “Allah’a yemin olsun ki benden sonra kavmime şer isabet etmiş/Vallahi kad asâbe kavmî ba’dî şerrun.”dedi.
Ebû Amir, Mekke müşriklerinin yardımıyla İslam’ı ortadan kaldıramayacağını anlayınca, Allah Rasulü’ne (s.a.v) karşı yardım alabilmek için Bizans Hükümdarı Heraklius’a gider. Heraklius, kendisine çeşitli vaatlerde bulunur, yanında ağırlar. Bütün bunları teminat olarak gören Ebû Amir, Medine’deki münafıklara Allah Rasulü’nü (s.a.v) geldiği yere göndermek üzere bir ordu ile geleceğini, bunun için de üs olacak bir bina yapmalarını talep eder. Münafıklar Kuba Mescidi’nin yanına bir mescit inşaatı başlar ve Allah Rasulü (s.a.v) Tebük Seferi’ne çıkmadan mescid inşaatı bitirilir. Allah Rasulü’ne (s.a.v), Kuba Mescidi’ne gidemeyecek kadar zor durumda olanların ve hastaların ibadet etmeleri için bir mescid yaptıklarını ve Ondan da orada namaz kılmasını istediklerini bildirirler. Allah Rasulü (s.a.v), “Biz sefer hazırlığındayız, inşallah dönünce gelir, kılarız.” buyurur. Tebük dönüşünde, Medine’ye bir günlük ya da daha az bir mesafenin kaldığı noktada Cebrail, Mescid’in içyüzünü deşifre eden ayetle gelir (bk İbn Kesir, Tefsîru’l-Kur’ani’l-Azîm, I, 169).
Allah Rasulü , Hz. Vahşi ve Ma’n b Adî ile birlikte bir grubu bu mescidi yıkıp, enkazını yakmak üzere gönderdi. Ashab, Mescid-i Dırar’ı yıktıktan sonra Allah Rasulü’nün talimatı gereği yerini çöp ve leşlerin atıldığı bir mezbeleliğe çevirdi. Ebû Amir’de Allah Rasulü’nün ifade ettiği gibi yurdundan uzakta, Şam’da öldü(Nesefî, Medârik, I, 709).
Çağdaş Ebû Amirler ve Mescid-i Dırarlar
Ebû Amir, Bedir Savaşı’nda kendi milletini açıkça küfre çağırınca büyük tepki almış, “Kavmime benden sonra kötü şeyler olmuş” diyerek geri çekilmek zorunda kalmıştı. Allah Rasulü’nün (s.a.v), Bizans’a meydan okuduğu Tebük Seferi sürecinde strateji değişikliğine giden Ebû Amir, Bizans’ı da arkasına alarak münafıkları mescid çevresinde örgütlenmeye çağırdı. Bu noktada o kadar hassas davranıldı ki küfre karargah olacak bir binanın açılışına bizzat Allah Rasulü de (s.a.v) davet edildi. Büyük oyun camide tezgahlanacak, büyük kafirler cami kılıf yapılarak gizlenecekti. Bedir’de kaybedenler, Müslüman gözükerek saf Müslümanları saflarına çekecek, İslam’ı İslam’la vuracaklardı. Müslümanların Ümmet olduklarını günde beş defa ilan ettikleri vahdet merkezi camiler, tefrikaya vasıta olacaktı. Plan tam devreye giriyordu ki, Kur’an-ı Kerim münafıkların masum niyetlerle yaptıklarını iddia ettikleri Mescid’in esasta bir küfür karargahı olduğunu haber verdi: “Kuba Mescid’i çevresinde örgüleşen Ümmet yapısına zarar vermek, içlerinde sakladıkları küfrü güçlendirmek, toplu halde tek bir mescitte namaz kılan Müslümanların kardeşlik yapısını dağıtmak, daha önceden Allah ve Rasulü’ne (s.a.v) karşı savaşanlara üs kurmak için mescid yapıp, ‘Biz bununla sadece namaz, zikir ve müslümanların rahat etmesi gibi iyilikler yapmayı istedik’ diye yemin edenlerin şüphesiz ki yalancı olduklarına Allah şahittir(Tevbe: 107; Meal-tefsir için bk Ebussuud, İrşâd, III, 191; Nesefî, Medârik, I, 709). Kur’an-ı Kerim, Allah Rasulü’ne , İslam’ı çökertmek için namazı, ezanı, zikri kullanan zahirde mescid, hakikatte ise küfre karargah olan bir yerde “namaz için asla durma!” (Tevbe: 108) buyurdu.
Küfür, savaş meydanlarında istediği sonucu alamayınca İslamî değerleri istismar edip Müslümanlar arasına sızdı onları bölen yapılanmaları Mescid-i Dırar’larda şekillendirdi. Bu yüzden Kur’an-ı Kerim yıkılan, yakılan o Mescid’ten bahsetti. Çünkü Mescid-i Dırar Müslümanların kardeşlik yapısını parçalayan en sarsıcı bir yöntem, en bölücü bir stratejiydi. Bu yüzden Müslümanlar ne Mescid-i Dırar’ı, ne de Bizans’la işbirliği içerisinde hareket eden Ebû Amir’i ve içerideki adamlarını unutmamalıydı.
Namazı inkar eden, çevirdiği tiyatrolarla onu aşağılayan, hakim olduğu noktalarda Zerdüştlük propagandası yapan faşist ve marksist bir yapı, Arab’ı, Türk’ü, Kürd’ü kardeş yapan İslam Millet Örgüsü’nü parçalamak için Ebû Amir’in Bedir’de yaptığı gibi apaçık bir küfür diliyle kendi ırkından olan Müslümanları safına çağırdı. İstediği oranda destek bulamayınca Mescid-i Dırar yöntemine başvurdu. Müftülerden, imamlardan, medrese hocalarından, başını örten kadınlardan bir güruhu ikna ederek, kendine taraftar yaptı, onları da sahneye çıkararak, aldatamadığı Müslümanlara, “İşte biz de müslümanız. Geliniz.” dedi.
Kur’an-ı Kerim’i sadece ibadet niyetine okuyanlar, Mescid-i Dırar’ın bu gün hayatın neresine tekabül ettiğini, Ebû Amirler’in kimlerle nasıl bir kirli ittifak içeride olduğunu anlayamadı. Müreysî’ Gazvesi dönüşünde olduğu gibi İslam’la alay eden İbn Übeyler’in karşısına pek çoğunun oğlu çıkamadı. Ümmet yapısı tarihin en ağır darbelerinden birini aldı. Başına sarık saran bazı hocalar faşist yapıyı desteklemek için kürsü, kürsü dolaştı, nutuk attı. Marksist kadınlarla poz verdi, namazla alay eden müseccel mürtede “önder” dedi. Ezanı susturan, medreseleri kapatan, ulemayı darağaçlarına gönderen faşist bir anlayışın, “Ne Mutlu Türküm diyene!” gibi ırkçı bir hezeyanı, Müslümanlar tarafından söylenmiş gibi gösterilerek, bir başka faşist davaya gerekçe arandı; “Ne yapalım onlar da yapıyor” denilerek Kürt ırkçılığı bazı sarıklılardan destek gördü. Allah Rasulü’nün , “Irkçılığa çağıran bizden değildir, ırkçılık için savaşan bizden değildir, ırkçılık üzere ölen bizden değildir.” (Müslim, Ebû Davud) buyruğu Marksistlerin hevaları doğrultusunda tevil edildi, masum Müslüman Kürtler kandırıldı. Yerden biter gibi bir anda imamdan, müftüden sarıklı sosyalist yapı propagandistleri zuhur etti. Bütün sermayesi birkaç sarf ve nahiv kitabı okumaktan ibaret olanlar, Allah Rasulü’nün (s.a.v) Mekke Ordusu’nun meydan okumalarına karşı, kendi akrabalarından Hz. Hamza, Ali ve Ubeyde’yi onların karşısına çıkararak neyi amaçladığını ya da ‘Artık bundan sonra saflar ırk merkezli değil, iman merkezli oluşturulacak.” gerçeğine işaret ettiğini göremedi; Allah’a ve Rasulü’ne hasım olan Marksist yapıya bazı hocalar payanda oldu.
Ebû Amirlerin talimatıyla kurulan çağdaş Mescid-i Dırar’lar Mısır’da da “Allah-u Ekber” dediğinden dolayı mahkum edilen Muhammed Mursi’ye karşı katil Sisi’nin yanında yer aldı. İhvan-ı Müslimîn’e verilen idam kararları altına sarıklılar da imza attı.
Ehl-i Sünnet çerçevesindeki İslamî hareketler her nevi inkar taarruzlarına karşı bir İslam Müdafaa hattıydı. Necip Fazıl, küfür kimliğini açıkça izhar eden yobazlara karşı da, meydanlarda Kur’an-ı Kerim’i öperek Müslümanları Siyonist yapıya hizmet etmeye çağıran müseccel masona karşı da mücadele etti. Müslümanlar bazen kazandı, bazen kaybetti fakat neticede Ümmet siyasi bir şuur elde etti. Her darbe sonrasında saflar ırkî aidiyetlere göre değil, Allah’a ya da Şeytan’a yakınlığa göre belirlendi. Müslümanlar 12 Eylül öncesindeki sağ-sol kavgasında, ağır tahriklere rağmen faşist bir eğilim göstermedi. Her nevi siyasi ahvalde Ümmet çizgisinden ayrılmadı. İslamî hareketin içinde yer alan ne Türkler, ne Lazlar, ne Boşnaklar, ne Arnavutlar, ne Kürtler, ne de Gürcüler İslam’dan başka bir kimlikle ortaya çıkmadı. Laz İslam’ı, Çerkez İslam’ı, Kürt İslam’ı gibi sentez iddiasında ya da Lazların, Gürcülerin, Kürtlerin hakları gibi taleplerin peşinde koşmadı. Çünkü İslam’ın hakim olduğu bir sistemde bir ırkın diğerine tasallutunun olmayacağını Asr-ı Saadet’ten biliyorlardı. Bu yüzden ırkların haklarını talep etmeyi cahiliyye, Ümmet’in gasp edilen dinini dava etmeyi ise vazife telakki ettiler. Diyarbakır’ı Şam’dan, İstanbul’u Bağdat’tan ayrı düşünmediler, “kardeşim” derken aynı dili konuştuğu insanları değil, aynı dine inandığı Müslümanları kasdettiler.
Ebû Amirlerin yeni oyunlar kurduğu, Abdullah b. Ubeyler’in İslam kardeşliğini parçalamak için habbeyi kubbe yaptığı bir zamanda bütün eski ve yeni masalları onların suratına çalacak Zeyd b Erkamlar yeniden çıkacak, kendi ırkından da olsa sarıklı sosyalistlere karşı Ümmet’in safında mücadele edecektir.
Müslüman Arab’ın, Türk’ün, Kürd’ün 14 asırdır omuz omuza durduğu İslam Ümmet safının çizgisi değişmeyecek; Abdullah’ın babası İbn Übey’e karşı, Allah Rasulü’nün yanında durduğu İslam safını kimse bozamayacaktır. Bağrından Taha Hakkarileri, Abdulhakim Arvasileri, Bediuzzamanları, Şeyh Seydaları, Emin Erleri çıkaran toprakların Müslüman Kürt gençleri kudemanın izinde büyük diriliş hamlesini mutlaka başlatacaktır. İşte o zaman sosyalist yobazlar gibi onların meddahlığını yapan sarıklı din tacirleri de ebediyen kaybedecektir.
BATI BAŞKENTLERİNDE GAZZÂLÎ’NİN ÇOCUKLARI
Tarafından af21606311381145 - 25 Ocak 2016 1051 0
Karl Marks adına biri çıkar “Das Kapital”, komünizmaya yeniden hayat verecek şekilde şerh eder, Hristiyanlığı nazara alarak da “din afyondur” derse, Das Kapital çok satan kitaplar listesine girer, komünizma da en popüler ideolocya olur mu?
Birkaç “tarihi vakıa”, olacağını iddia etse de, küresel güçler “mühür bizde, olamaz” derler. Ne var ki onların, komünizma adına verdiği hüküm bir gün kendileri için de söz konusu olacak; küfür şafağında bir gökkuşağı gibi gördükleri idelocyaları kaybolacak. Çünkü anlık zuhûrlar ya da sahte kurtarıcı, sahte peygamber ve sahte veliler bir defalıktır. Saman alevi gibi bir anda insanlık için umut olur, gençleri sokağa döker, tufan gibi bütün şehirleri kuşatır, hayatın sevap ve günahını dosyalar; düşeni kaldırır, kırığı sarar, yaraya merhem olur gibi görünür. İdeolocya rüşveti, talanı, fuhşu önleyemeyince bir daha indirilmemek üzere arşive kaldırılır. Dünya siyaset ve tefekkür tarihinin ideolojiler ve rejimler mezarlığı olması ya da düşen rejimlerin sadece birkaç vefalı oğul tarafından yıldan yıla anılması rafa kaldırılanların aynı zamanda yüreklerden de silindiğinin ispatıdır. Çöken her ideolocya geride günahlar ve mutsuz yığınlar bırakır. Varılmayan ufuklar, sönen umutlar, istismar edilen idealler…
Bir Putu Kırarken, Diğerini Dikmek
“Her yeni eskiyi mahkum eder” kaidesi gereği Karl Marks’ın çapına ulaşan her cins kafada yeninin hâkimiyeti, şehveti uyanır ve her ideolog kendi Das Kapitalini yazar. Onun üzerinden kitleleri kışkırtır; bir putu indirirken, bir başkasını diker. Bu yüzden uygarlıklar tarihi aynı zamanda kırılan ve dikilen putların tarihidir. Tahterevallinin iki ucu gibi, bir put düşerken diğeri yükselir.
Kapitalizma Putu da Sekerât Halinde
Artık Batı’nın sokaklarında eski ihtişamından eser yok. Kapitalizma putu sekerât halinde ölümü bekliyor. Batılılar, yaşadığımız bu iktisâdî ve ruhi kriz ya uygarlığımızın sonu olacak ya da kıtamız dışında büyük bir savaş çıkarıp, muhariplere silah satarak ekonomik dengeyi kuracağız diyorlar. Ya ölecekler ya da yaşamaları için başkalarını öldürecekler. Vahyin terbiyesinden mahrum bir uygarlığın hayat kriterleri canavarlarınkiyle ayniyet arz ediyor.
Şehvetine ve aklına pranga vurduğu için kiliseyi gömen Kapitalizma’nın, eğer hayatta kalma projesi gerçekleşmezse defnedilmek için geri sayım devam edecek. Bir farkla ki kiliseyi modern hayat çökertmişti, Kapitalizma ise kendi putunu kendi kırıyor.
Allah’a secde etmenin manasından mahrum olduğundan dolayı kendisi için yaratılan kıymetli herşeye ya da onların ihtişamına secde eden Batı, girdiği ölüm yolunda ürettiği tanrısıyla birlikte ölecek.
Kilise çökerken, Kapitalizma umut olmuştu. Şimdi ise umutlarının, yerine bir halef bırakmadan intihar edecek olmasına ağlıyor Kilise’nin çocukları. Ortada kalan milyonlar kime sığınacak?!
İslâm, her kriz döneminde yaşanan sarsıntıları alimlerin irşadıyla aştı. Köklerine çekilerek yenilendi Müslümanlar. Öz suyuyla yeniden hayata döndü. Yürekler, evler, şehirler ve sokaklar için can oldu bu öz suyu. Müslümanlar arasında dolaşan, onlar gibi sarık takan fakat akşamdan sabaha kadar hadis uydurup onları pazarlayan zındıkların “kültürler atlası” haline getirdiği Küfe şehrinde seksen üç bin problemi çözen Ebû Hanife’ye İmam-ı Azam; Felsefî, Batinî, Fatimî ve sapık sufilerin İslâm’ın etrafındaki kuşatmalarını yaran Gazzâlî’ye Huccetü’l İslâm; Tanrısal Dinin yüreklerden imanı silmeye çalıştığı Hind Coğrafyasında insanları İslâm’la yeniden telif eden Ahmed Faruk Serhindi’ye “İmam-ı Rabbânî” dendi.
Batı Başkentlerinde Yeniden Gazzâlî
Müslüman Gençler, Batı’nın başkentlerinden birinde hem kendileri, hem de aynı havayı soludukları insanlar için bir umut olsun, imanla inkarın hesaplaşmasında yol göstersin diye “Gazzâlî’yi” konuşmayı teklif etti. Gazzâlî’yi tanıdıktan sonra değişecek yeni hayatın istikâmetine itiraz etmesinler diye çoğu konferansa babasını da getirdi. Çünkü Gazzâlî olmak, Allah’ın rızasına ulaşmak için gerektiğinde herşeyi terk etmek demekti.
Gazzâlî hâla bütün ihtişamıyla “istikâmet üzere” hem aklın, hem de ruhun kapısının nasıl açılacağı, onlardaki sırlara nasıl varılacağını göstermekte. Bu yüzden Vatikan kaldırımlarında dolaşan ateşin zekalı papaz adayları da gizli gizli onu okumakta. Kilise de arayıp da bulamadıkları irfanı onlara Gazzâlî bahşetmişti. Kim bilir kaç kilise şakirdi onunla Müslüman olup engizisyona sevk edilmişti.
Bir zamanlar Batı’da kitapları en az “Kitab-ı Mukaddes” kadar okunan yün eğiren dervişin oğlu Gazzâlî, asırlar sonra yine okunuyor. Bir farkla ki bu defa onu Kant değil, Alman ve Fransız üniversitelerinde Kant okuyan Müslümanlar okuyor.
Künyesi Ebû Hâmid… Adı Muhammed b. Muhammed b. Muhammed el-Gazzâlî… Babası yün eğirmekten vakit buldukça ulemâ meclislerinde kurulan irfan halkalarına devam eder, aşkla halkaya çöker, derin bir dikkatle ulu hocaları dinlerdi. Onların ihlasla İslâm’ı anlatmalarına gıpta eder, “Beni de vâiz ve fakihler kadrosuna al da İslâm’a hizmet edeyim Ya Rabbi!” diye niyazda bulunurdu.
Muhammed b. Muhammed alim olamayacağını anlayınca, dualarını şu şekilde değiştirdi: “Ya Rabbi! Bana vâiz ve fakih çocuklar ver de onlar İslâm’a hizmet etsin.” O bir oğul istedi, Allah Teâlâ muhlis dualarına iki oğulla icabet etti: Muhammed ve Ahmed… Muhammed b. Muhammed dünyalıklarını iki oğlun adanmışlığı için vasıta olarak kullandı. Erken yaşta kendine dünya’dan sefer emri gelince bir taraftan henüz tahsilin başında istikbal vaadeden iki yavrusuna, diğer taraftan ise ahiret haline baktı, ayakları birbirine dolandı. Tam bir metanet içerisinde bir derviş arkadaşına bütün mallarını şöyle diyerek vasiyet etti: “Okuma yazmayı bilmemek içimde büyük bir ukde olarak kaldı. Ben İslâm’a ilimle hizmette muvaffak olamadım. Yapamadığımı oğullarım yapsın istiyorum. Malımın tamamını son kuruşuna kadar oğullarımın tahsili için harca.” Derviş emaneti son kuruşuna kadar harcayıp tüketince iki kardeşe; “Ben fakir bir adamım, malım yok ki size bakayım. Sizin için en doğru tercih bir medreseye intisap etmektir. Medresede ümmet size bakar” der ve onlara gurbet’in yol’unu gösterir.
Berlindeki Gazzâlî meclisinde, “Ebû Hâmid’in babasının hikayesini dinleyen babaların yüzlerinde derin bir ürperti ve haya hali zahir oldu. Gazzâlî’nin babası karşısında utandılar, ‘Ah adanmış hayatlar; biz dünyada çer çöp; Gazzâlî ise hem itibar, hem de ecir kazandı’ dediler. Gazzâlî Tus’tan Cürcan’a gider. Cürcan dönüşü yolunu kesen eşkıya taifesi herşeyini alır. Reisten, “Aldıklarınız arasında tahsil hayatım boyunca elde ettiğim ilmi hasılamın kayıtlarını ihtiva eden defterler var. Onları geri verseniz” deyince, eşkıya başı: “Sen nasıl ilim iddiasında bulunuyorsun ki defterlerini kaybetmen durumunda bütün bildiklerin zail olacak” der. Gazzâlî o anı kıymetlendirirken şöyle der: “Hâzâ reculun entakahullah/Bu Allah’ın konuşturduğu bir adam.” Döner defterlerinde neler varsa hepsini ezberler. Bu hal onu ayaklı bir kütüphane yapar ve eserlerin terkip ve telifinde büyük bir adım olur.
Gazzâlî, hafızasına aldığı metinlerle meselelere muhafız olabilmek için “hafız” da oldu. Bütün müktesebatı flaş belleğe yüklenen eserlere ulaşabilmekten ibaret olan akademisyenlerin, ulemâ kabul edildiği bir ortamda Gazzâlî’yi anlamak elbette güç olacaktır. Onun için Gazzâlî pek çok yerde ilahiyat dışında daha muteberdir. Onu okuyanlar her fasılda Gazzâlî’nin ufkunda dev adımlar atabileceklerini keşfederler.
Gazzâlî Neysabur’a gidip orada ma’kulat alanındaki ilimlerin en büyük isimlerinden olan Cüveynî’nin medresesine intisap eder. Ölünceye kadar Hocası’nın yanında kalır. Bu dönemde, Cüveynî gibi başka büyük alimler var fakat Şeriat’la tasavvufu İslâm ölçeğinde terkip edip tehlikeleri izale edecek derinlikten mahrumlar.
Ehl-i Sünnet’in İlim Karargâhı: Nizamiye
Şeriat’la Tasavvuf’un, menkulâtla bozulan muvazenesini tesis etmek için Bilge devlet adamı Nizâmülmülk devre’ye girer; ilmin “sırat-ı mustakîm” merkezli yeniden yapılanmasıyla bizzat alakadar olur. Şiiler tarafından Mısır’da açılan Ezher’e karşı Nizamiye Medreselerini kurarak kriz döneminin kurtarıcı metinlerini yazacak alimleri burada yetiştirmeyi hedefler. Ehl-i Sünnet’i çökertmek için kurulan ittifakın saldırılarını püskürtecek ilim ordusunu bu karargâh eğitir, bu karargâh idare eder.
Nizamülmülk Gazzâlî’yi keşfedince önünü sonuna kadar açar. Artık o Nizamiye’nin içinde tek başına Nizamiye çapında ilmi bir kudrete malik Ehli Sünnet’in en büyük medresesinin yaşta en küçük ilimde ise en büyük hocasıdır. Bütün öğrenciler tarafından tek başına bütün kuşatmaları yaracak bir ilme sahip bir Allâme olarak görülür.
Düşünce Krizi ve Çıkış Yolu
Ne var ki iki yıl sonra derin bir düşünce krizine yakalanır Gazzâlî. Herşeyi sorgular. Ağzına aldığını yutamaz, suyu içemez hale gelir. Halçaresi için on yıl devam edecek bir yolculuğa çıkar. Şam-ı Şerîf’ten Kudüs’e geçer, oradan Hicâz’a yönelir. Tek başına çağının sorunlarını çözecek ilmi ve fikri derinliğe sahip olan Gazzâlî sorunlar yumağına dönen kalbine yenik düşünce, akıl, alem, ruh, var oluş gibi derin mevzulara dair sadra şifa cevaplara ulaşabilmek için bizzat Allah Rasûlü’nün huzuruna çıkar. Medine’ye gider. Bu halden ancak ona teslim olarak kurtulabileceğini idrak etmenin heyecanıyla, (belki de) Sudanlı’nın yakarışına benzer ifadeler dökülür dudaklarından:
Nasıl ki bağrı yanar gün kızınca sahranın
Benim de ruhumu yaktıkça yaktı hicranın.
Büyük akıllar diz çökünce onları ancak peygamberler ayağa kaldırabilir. Bu yüzden Gazzâlî de, Allah Rasûlü’ne sığındı. Ona kayıtsız şartsız bağlandıktan sonra “İhyâ’yı” yazdı, kendi yüreği gibi insanlığın yüreğini de ihyâ etti. Zamana yenilmeyen bu eseriyle, zamanın öldüremediği nesiller yetiştirdi. Ulemâ bezminde onu okumayan “Ahyâdan/Gerçek anlamda dirilerden” kabul edilmedi.
Gazzâlî, Hac’dan dönünce sevenlerinden ısrarla ders okutmaya dönmesi yönünde davetler aldı. Bir ara sadece “İhyâ” okuttu. Cümleler yazılış gayesi çerçevesinde satırlardan sadırlara iltica etti; “En pak yol mutasavvıfların yolu” dedi. “Eskiden makam için, kazanmak için, şimdi ise Allah yolunda harcamak için okuyoruz” dedi.
Akla Duracağı Yeri Gösterdi
Felsefeye duracağı yeri Gazzâlî gösterdi. “Makâsıdu’l-Felâsife” ile filozofların kodlarını çözdü, anlaşılmamaktan kaynaklanan yalancı itibarlarına son verdi. Mevzuları ulemânın anlayacağı bir dile aktardı. “Tehâfütü’l-Felâsife” de mevzuları en hassas şeri ölçülere arz ederek değerlendirdi. Filozofları üç meselede tekfir etti, on sekiz mevzuda ise Ehl-i Bidat olduklarını söyledi. Felsefe, Gazzâlî’den aldığı ağır darbelerle geri çekilmek zorunda kaldı. Medresenin yolu açıldı. Akıldan korkulmayacağını, aklı bilgi üretme vasıtası olarak ilk defa peygamberlerin kullandığını, Hz. İbrahim kıssasıyla Kur’an’dan anlattı.[1] Usûl kitabı “el-Mustesfâ’ya” mantık ilmine dair geniş malumat vererek başladı.
Haşhaşileri Arşive Kaldırdı
Bu dönemde siyasî tehlikelerin en büyüğü Fâtımiler ve onların ifsada ilmi bir kimlik kazandırmak için kurdukları Ezher’in faaliyetleriydi.
Fâtımiler medreseleri kapattı, kadıları görevden aldı, ulemâ’yı hapsetti. Dayatmalarına rağmen Teravih kıldıran bir imamı şehit etti. İslâm şehirlerinde onları tenkit eden ulemâyı haşhaşilere katlettirdi. Nizamülmülk’ü de oğlu Fahrülmülk’ü de onlar şehit etti. Başbakan düzeyinde iki cinayet işlediler. Bir anda Ehl-i Sünnet coğrafyada, korku imparatorluğu kuruldu. Alimlerin yanı sıra adı Ömer diye, Ebû Bekir diye çocuklar da öldürüldü. Ulemânın korkudan sükût orucuna büründüğü bir zamanda Gazzâlî Batınilere karşı beş tane reddiye kaleme alarak onların belini kırdı. O, bu haliyle “ölümü düğün gecesi kabul edeni hangi güç sindirebilir ki?” diyordu. Ahiretle kendisini tehdit edenlere sistemlerini parçalayacak kurucu eserler yazarak cevap verdi. Gazzâlî ölüm korkusuna yenilmediği gibi ölümüyle de zamana yenilmedi. Vefatının üzerinden asırlar geçti fakat; ders halkasının başında o var gibi kitapları okunmaya devam ediyor. Ölüm tehdidinden ürkmeyen İmam Râzî de, Gazzâlî’nin sekerata soktuğu Batıniliği bir daha çıkmamak üzere düşünce makberine defnetti. İlim dünyası da, siyaset dünyası da onun ilmi hamleleriyle nefes aldı.
İhsan Yolunu Hurafelerden Arındırdı
Ulemânın medreseye çekilmesiyle tekke de, ilim/irfan mecrasından sapmıştı. İhsan üzerine ibtina eden tasavvuf, sapık; Gazzâlî ise gerçek İslâm yolu dediği sufi hayatın önündeki bütün şeri manileri kaldırdı. “Eshâbu’l-Akvâl” dediği satıh üstü kopyacıların yanlış yolda olduğunu “Erbâbu’l-Ahvâl’in” yanında yer alarak gösterdi. Ulemâyı İslâm’ı zevk boyutuyla da yaşamaya davet etti. İhyâ’dan sonra yazılan eserler hem yürekleri, hem de tekkeleri Şeriat’a muhalefet masiyetinden temizledi.
Gazzâlî, durduğu yer bütün herkes tarafından görülsün diye hayatını şekillere aktardı. Ahir ömründe Tus’da bir medrese ve tekke bina ederek ikisinin bir aradanasıl yaşayacağını ve yaşaması gerektiğini gösterdi.
Haçlı seferleri onun zamanında başladı. Çok cepheli bir meydan muharebesinde ağır ruhi darbeler yiyen ümmet, Haçlı saldırılarına karşı Kudüs’e muhafız olamadı. Kudüs düştü. Batı Anadolu’nun, Şam’ın, Kudüs’ün kanını emdi, derisini yüzdü haçlı haydutlar. Ne var ki ulemâ müteessir olmaktan başka pek bir şey yap(a)madı. Sürekli akan Müslüman kanı durdurulamadı. Gazzâlî eserleriyle Kudus’ü fethedecek nesilleri yetiştirdi. Selahaddin Eyyûbî’nin elinde onun kitapları vardı.
Namsız nişansız dervişin iki oğlu da alim oldu. Ahmed hattı müdafa yaptı. Muhammed Gazzâlî ise Âlem-i İslâm’ı nazara alarak sathı müdafada bulundu. Tekke, medrese, cemiyet onunla ihyâ oldu. İhyâ’yı yazdı, çağının tanıkları gibi gelecek nesilleri de ihyâ etti. Elli dört yaşında Rabbine irtihal ettiğinde “İhyâ” ders halkalarında birkaç defa hatmedilmişti. Zamanla bütün şehirlere yayıldı. İlim talebeleri akın akın ona koştu. Kitaplarının etrafında halkalar kuruldu. Onun öğrencileri korkusuz alimler olarak şehirlere güven aşıladı. İslâm yeniden çizgi çizgi, desen desen sokaklarda, çarşılarda, medreselerde inkişaf etti. Ayet ve hadisler sanatçı ruhları tahrik etti, “hakikat” taşa, mermere aksetti.
“İslâm’a karşı İslâm” geliştiren kaba softa, Ebû Hanife’yi sorguladığı gibi Gazzâlî’yi de ağır bir dille tenkit etti. Ebu’l-Hasan adında biri kitabını toplatıp yakmak istedi. Ne ki yakacağı gece rüyasında yanında Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer ve Gazzâlî de olduğu halde Allah Rasûlü’nü görür: “Gazzâlî, Ebu’l-Hasan içeri girince bundan müştekiyim İhyâ’yı yakacak ya Rasûlallah!” der. Allah Rasûlü eseri baştan sona inceledikten sonra Ebu’l-Hasan’ı tecziye eder. Ebu’l-Hasan, beş sopa yiyince, Hz. Ebû Bekir devreye girer ve “Ya Rasûlallah! Bu da İhyâ’yı Şeriat’ı korumak için yakmak istemişti” deyince Efendimiz Ebu’l-Hasan’ı affeder. Ebu’l-Hasan uyanınca tövbe eder, İhyâ okutmaya başlar. O da Gazzâlî’nin öğrenci kadrosuna katılır. Fakat ölene kadar sopaların acısını hisseder.
İmam-ı Gazzâlî İslâm Medeniyetinin Yunan aklı, Batınî sapması ve mistik hareketlerle karşılaşması sürecinde yaşanan sorunları çözmesi için gönderilen ilahi bir armağandı. İslâmî düşünce, asıl kaynağı ile irtibatına zarar vermeden uygarlıklarla nasıl bir irtibat içerisinde hesaplaşacağını ondan öğrendi. Felsefeyi kendi silahlarıyla vurdu. Entellektüel tehlikeyi ebad-ı selasesiyle tanıdıktan sonra, onu tanımadığını ilan etti. İslâm’ın ferde hitap eden Şeriat ve tasavvuf cephesini, en hassas İslâmî ölçülerle yeniden aslına göre terkip etti. Tasavvufla felsefenin iki ayrı dünyaya aidiyetini, birinin gündüzü, diğerinin ise geceyi temsil ettiğini ve bu yüzden aynı karede olamayacaklarını söyledi. İslâm’ı asıl mecrasına çevirdi. İlmi ve fikri zemindeki sapmaları halkın damarlarına karışmadan önledi. Zihinleri arındırdı.
İbn Arabî onun bir bütün olarak anıtlaştırdığı Şeriat-Tasavvuf ehramını yeniden okudu. Hakikati idrakte çok derinlere inince, sidre-i müntehaya keşifle ulaşma noktasında önemli mesafeler kat etti. Ne var ki gördüğü hakikati kelama dökerken zorlandı ya da muhatapları onu anlamada problem yaşadı. İmam-ı Gazzâlî’nin kaideleştirdiği şekilde tasavvufun en güzel anlatımını İmam-ı Rabbânî yaptı. Yaşanan ve yaşanacak mutlak hakikati açık bir lisanla anlattı.
Sokakta, üniversitede, fabrikada “sadece İslâm” diyen Müslüman gençler Gazzâlî devrine benzer bir kuşatılmışlığın içinde olduklarını babalarından daha iyi hissettiklerinden diriliş mücadelesini Gazzâlî ile yürütmek istiyorlar. Projenin mimarı Gazzâlî olursa Kant da öğrenci olur, Hristiyanların zeki gençleri de tekrar İslâmî metinler okur. Siz Gadamer okuyun! Batının başkentlerinde müslüman gençler Gazzâlî’yi yeniden keşfediyor.
Allah Resulü’nün Ebeveyni’nin Uhrevi Durumu
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 1376 0
Ebeveyn-i Resul’ün (Allah Resulü’nün anne-babası) dinî durumu –özellikle- müctehid imamlar devrinden itibaren tartışılan bir konu olmuştur. Konu ile ilgili ayet ve hadislerin açıklamalarında müfessir ve şarihlerin görüş belirtmeleri, Ebu Hanife’nin (rahimehullah) “el-Fıkhu’l-Ekber” adlı akaid risalesinde meseleye yer verdiği düşüncesi, Ebeveyn-i Resul’ün önemini ve tarihi arka planının derinliğini göstermektedir.
Tartışmanın hassasiyeti Hindistan, Mısır, İstanbul gibi ikinci ve üçüncü kuşak ilim merkezlerinde çok sayıda eser telif edilmesine vesile olmuştur.
İlmiye sınıfının hemen her meşrebi konuya duyarlılık göstermiş, Şeyhulislam İbn Kemalpaşa “Risale fî Ebeveyi’n-Nebî” (1), Sufî Alim Abdulahad Nurî Kadızâdeliler’e karşı “Te’dîbu’l-Mutemerridîn”(2) adlı risaleleri kaleme almış, meseleyi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün bir nevi “İsmet”i olarak gören Celâleddin es-Suyutî (v. 911/1505) ise telif ettiği altı risalede Ebeveyn-i Resul’ün ehl-i necât olduğunu delillerle izah etmiştir(3).
Ali el-Karî’nin de içerisinde yer aldığı grup ise Ebeveyn-i Resul’ün cehennemde olduğunu iddia etmektedir. Konu hakkında görüş beyan etmeyip susmayı tercih eden alimler de vardır.
49Ebeveyn’in ehl-i necât olduğunu söyleyen alimler kabullerini delillendirirken farklı usuller kullanmış, bir kısmı; Ebeveyn’in Hz. Adem (aleyhisselam)’e kadar bütün atalarının muvahhit, kendilerinin de Hz. İbrahim’den tevarüs eden akide üzere yaşayan “Hanîfler”den olduklarını; diğer bir kısmı ise onların bütün hayatlarını fetret devrinde geçirdiklerini, bu dönemde yaşayan muvahhitlerin ise azap görmeyeceklerini belirtmektedir. Ebeveyn’in dirilip Allah Resulü’ne inandıklarını daha sonra tekrar vefat ettiklerini söyleyenler de vardır(4).
Konu hakkında farklı görüş beyan eden alimler arasında ilmî düzeyde sert tartışmalar olmuştur. Ebeveyn’in uhrevî durumunu Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün müdafaası bağlamında değerlendiren alimlerden Abdulahad Nurî karşıt görüş sahiplerini şu şekilde tenkit etmiştir: “Ey yolunu şaşıran ve insanları yolundan şaşırtanlar! Nasıl oluyor da Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babaları ve annelerinin nikahsız müşrikler olduklarını, dolayısıyla da çocuklarının veled-i zina olduğunu iddia ediyorsunuz. Siz bu konuda farklı tariklerden rivayet edilen, muhaddis ve alimlerin de itimat ettiği sahih hadisleri hiç duymadınız mı? Yine siz, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün ‘Ben, ancak İslam nikahıyla/meşru evlilikle dünyaya geldim.’ sözüyle kendisini ona dair uydurduğunuz yalanlardan temizlediğini işitmediniz mi?’ Nitekim Allah Tealâ da ‘Allah ve Resulü müşriklerden berîdir.’ ayet-i kermesiyle O’nu iftiralarınızdan uzak tutmaktadır.(5)”
EHL-İ NECÂT OLMADIKLARINI İDDİA EDENLER VE DELİLLERİ
Ebeveyn-i Resul’ün ehl-i necât olmadığını iddia edenler arasında dikkat çeken en önemli isim şüphesiz ki Ali el-Karî’dir. Ali el-Karî konu ile ilgili müstakil bir risale(6) kaleme almış ve Suyutî’yi tenkit etmiştir. Ayrıca XVII. Yüzyıl Osmanlısı’nda etkin olan Kadızâdeliler hareketi ve Kadızâde Mehmed Efendi çevresinde temerküz eden fikrî-ilmî oluşum, bu görüşün kitle bazında temsilciliğini yürütmüştür. Bunlar Ebeveyn-i Resul’ün cehennemde olduklarını, dolayısıyla diğer müşrikler gibi ilahî aftan mahrum olduklarını iddia etmişlerdir.
Ebeveyn’in ehl-i necât olmadığını iddia edenlerin delil olarak kullandığı Kur’anî naslardan ilki; “(Kafir olarak ölüp) cehennem ehli oldukları onlara açıkça belli olduktan sonra akraba dahi olsalar, müşrikler için Allah’tan af dilemek ne Peygamber’e ne de müminlere yakışır.(7)” mealindeki ayet ile bunun nüzul sebebine ilişkin rivayettir. Farklı nuzül sebepleri yanında ayetin Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün annesi veya Ebû Talib(8) hakkında(9) nazil olduğuna dair de bazı zayıf rivayetler vardır.
Ebeveyn’le ilişkilendirilmeye çalışılan bu ayetin sebeb-i nüzülü ile ilgili sahih rivayetler, söz konusu iddiayı geçersiz kılmaktadır. Hz. Ali (radiyallahu anh) tarikiyle gelen bir rivayet şu şekildedir: Hz. Ali, bir adamın müşrik olan ebeveynine dua ettiğine şahit olunca, ona: “Müşrik olarak ölen ebeveynin için mi istiğfar ediyorsun?” diye sorar. Adam: “Hz. İbrahim müşrik olan babasına istiğfar etti. (Ben neden etmeyeyim?)” deyince Hz. Ali hemen durumu Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne arz eder. Hadise üzerine, yukarıdaki ayet (Tevbe Suresi: 113) nazil olur(10).
Buharî’nin rivayet ettiği hadiste ise ayetin sebeb-i nüzulünün Ebû Talib olduğu belirtilmektedir(11). Nitekim Zeccac da müfessirlerin bu ayetin Ebû Talib hakkında indiği hususunda icma ettiklerini bildirmektedir(12).
Ebeveyn’in ehl-i necât olmadığını kabul edenlerin delil olarak ileri sürdükleri ikinci Kur’anî nass ise; “Sen cehennemliklerden sorumlu değilsin.”(13) ayeti ve bu ayetin nüzul sebebi olduğu iddia edilen, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün “Keşke anam-babam ne yaptılar bilebilseydim.” ifadesidir.(14)
Suyutî, sebeb-i nüzul olarak zikredilen söz konusu hadisi muteber hadis kitaplarının rivayet etmediğini, sadece hadisin bazı tefsirlerde munkatı’ senetle yer aldığını, böyle bir hadisle de istidlal edilemeyeceğini belirtmektedir.(15)
Ebû Hayân; Allah Resulü’nün Ebeveyni’nin durumunu bildiğini, dolayısıyla bu tür bir ifade de bulunmasının akla uzak bir ihtimal olduğunu, ayrıca ayetin siyakının “cehennemlikler”le kastedilenlerin Efendimiz’in risaletini inkar eden Yahudi, Hristiyan ve Müşrik Araplar olduğuna delalet ettiğini söylemektedir.(16)
Ebussuud başta olmak üzere çok sayıda müfessir de ayetin nazmının, ‘Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün Ebeveyni’nin durumunu bilmek istemekten alıkonması” şeklinde yorumlanmasını desteklemediğini ifade etmektedir.(17)
Ebeveynin ehl-i necât olmadığını iddia edenlerin delil olarak ileri sürdükleri hadislerin önemli bir bölümü zayıftır. İmam Suyûti Ebeveyn ile ilgili hadislerden sadece Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün istiğfara izin istemesi ile Müslim’in Enes b. Malik (v. 93/711) yoluyla rivayet ettiği babasının uhrevî durumu ile ilgili hadisin sahih; diğerlerinin ise zayıf olduklarını belirtmektedir.(18) Bu yüzden sahih olduğu düşünülen hadislerle yetinecek ve ulemanın onlarla ilgili görüşlerini tahlil edeceğiz.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babası ile ilgili Enes hadisindeki sahabi, Resulü Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem)’e, babasının uhrevî durumunu sormuş, Efendimiz de “Baban cehennemdedir.” diye cevap vermiş, adam dönüp giderken Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) onu çağırtıp; “Benim babam da senin baban da cehennemdedir.” (19) buyurmuştur. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün annesi Hz. Amine hakkında varit olan diğer hadise göre ise Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) annesinin kabrini ziyaret etmiş, orada ağlamış, ağlamasıyla etrafındakileri de ağlatmış, bunun üzerine şöyle buyurmuştur: “Rabbimden anneme istiğfarda bulunmak için izin istedim, bana izin vermedi. Kabrini ziyaret etmek için izin istedim, müsaade buyurdu.”(20)
1. Allah Resulü’nün Babası’nın Uhrevî Durumu
Öncelikle şu husus bilinmelidir ki; Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babasının uhrevî konumu ile ilgili Müslim’in (ö. 261/874) Enes b. Malik (radiyallahu anh) tarikiyle rivayet ettiği hadiste geçen “benim ve senin baban cehennemdedir.” lafzında raviler ittifak etmemişlerdir.
Hammad b. Seleme-Sabit-Enes b. Malik silsilesiyle rivayet edilen Müslim hadisinde Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün, babasının durumunu soran sahabiye; “Benim babam da senin baban da cehennemdedir.”(21) dediği yer alırken; Ma’mer (v.152/769)-Sabit-Enes tarikiyle gelen hadiste ise; “Benim babam da cehennemdedir.” (22) ifadesi yoktur. Ma’mer tarikiyle rivayet edilen hadiste Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) sahabiyi geri çağırıp; “Bir kafirin kabrine uğradığında ona cehennemi müjdele!” buyurduğu nakledilmektedir. Bu son ifade hiçbir şekilde Ebeveyn’in müşrik olduğuna delalet etmez. Ayrıca Ma’mer yoluyla rivayet edilen bu hadis Hammad tarikiyle gelen ve Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babasının cehennemde olduğunu bildiren rivayetten daha sağlamdır. Çünkü Hammad, hafızasının zayıf olmasından dolayı muhaddisler tarafından tenkit edilmiştir. Merviyyâtı içerisinde münker hadisler vardır. Bu tür ifadelerin evlatlığı tarafından kitaplarına gizlice sokulduğu da söylenmektedir. Ayrıca Hammad hadis ezberlemez, sadece yazdıklarını rivayet ederdi. Ezberlememesi, evlatlığının hadis mecmuasına eklediği ifadeleri ayıklayamamasına sebep olmuştur. Seçici olamadığından hataya düşmüştür. Bu yüzden Buharî ondan hiç hadis rivayet etmemiştir. Müslim’in de usuldeki rivayetleri Sabit’le sınırlıdır.
Hadisin diğer senedinde yer alan Ma’mer’in hıfzı hakkında ise olumsuz kanaat belirtilmemiş, rivayet ettiği hadisler münker görülmemiş, Buhârî de Müslim de ondan rivayette ittifak etmişlerdir. Bu cihetle de ona ait rivayet Hammad’ınkinden daha sağlamdır. Ayrıca Bezzâr, Taberanî ve Beyhâkî’nin, İbrahim b. Sa’d-Zührî-Âmir b. Sa’d-Sa’d b. Ebî Vakkas kanalıyla rivayet ettiği hadis de Ma’mer-Sa’d-Enes b. Malik rivayetiyle aynıdır. Bu durumda Ma’mer kanalıyla gelen rivayete itimat edip onu, diğerine takdim etmek gerekir.(23)
Hammad rivayetinde ravi, hadisi kendi anlayışına göre mana üzere rivayet ederken onda tasarrufta bulunmuştur. Hadisin diğer tarikten gelen ifadelerinde yer almayan “benim babam da senin baban da cehennemdedir.” kısmı muhtemelen ravinin tasarrufu ya da Hammad’ın evlatlığının ilavesidir.
Bir an Hammad’ın rivayeti doğru farz edilse, yine de bu hadis Ebeveyn’in kafir olduğuna delalet etmez. Çünkü, cehenneme sadece kafir olanlar girmeyecektir. Günahkar müslümanlar cezalarına göre belli bir dönem cehennemde kalacaktır. Ayrıca cennete gidecekler dahil herkesin üzerinden geçeceği “Sırat Köprüsü” de cehennemin üzerine kurulmuştur. Dolayısıyla cennetlikler de cehenneme uğrayacaklardır. Nevevî’ye ait şu mutaala da faraziyeyi Ebeveyn lehine desteklemektedir: Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün sahabiye ‘benim babam da senin baban da cehennemdedir.’ şeklinde cevap vermesinin nedeni onun irtidat etmesinden endişelenmesi ve ortak musibetten dolayı iyi BİR muamele olarak onu teselli etmesi içindir.(24) Muhammed b. Bahâuddin (ö.956/1549) de el-Kavlu’l-Fasl adlı el-Fıkhu’l-ekber şerhinde mezkür hadisle alakalı Efendimiz, bu ifadeyle dönüp gelen adamın “kalbini hoşnut etmek ve öfkesini gidermek istemiştir.”(25) demektedir.
Nitekim Sa’d b. Ebî Vakkas kanalıyla gelen hadisin Taberânî ve Beyhakî’ye ait rivayetinde, bedevinin müslüman olduğu belirtilmektedir.(26) İbn Mace’nin benzer lafızlarla rivayet ettiği hadiste de Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babasıyla alakalı bir kayıt yer almadığı gibi bedevinin müslüman olduğu nakledilmektedir.(27)
b. Baba Kelimesinin Amca Anlamında Kullanılması
Yine hadis sahih farz edilse de ‘benim babam’ ibaresinde geçen “ebî/babam” kelimesi sahabi için “baba”; Allah Resulü için ise “amca” anlamına gelir. Çünkü naklî deliller sahabinin gönlünü hoş tutmak için ‘ebî/babam’ lafzını kullanan Allah Resulü’nün onunla amcasını kastetmiş olacağına işaret etmektedir. Zira eb/baba kelimesi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) ile alakalı mutlak olarak kullanıldığında ondan Ebû Talib kastedilmektedir.
Ebû Talib Mekke’deki geleneğe uyarak yetişmesine öncülük ettiği, maişetini sağladığı, koruyup kolladığı yeğenine nisbetle kendini baba olarak görür ve Kureyş içerisinde Efendimiz’in babası olarak bilinirdi. Nitekim Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birlikte Şam’a seyahat ettiğinde Rahib Bahira yanına gelip Efendimiz’i kastederek: “Bu kimdir?” diye sormuş Ebû Talib: “Oğlumdur.” cevabını verince, Bahira: “Bu çocuğun babası hayatta olamaz.” demiştir.
Müşrikler Ebû Talib’e, -Allah Resulü’nün Abdullah’ın oğlu olduğunu bildikleri halde-: “Oğluna söyle! İlahlarımıza hakaret etmekten vazgeçsin.” derlerdi. Yine Ona: “Oğlunu bize ver öldürelim, yerine ise sana (yanlarında mevcut olan kişiyi kastederek) bu çocuğu verelim.” dediklerinde, Amca Ebû Talib: “Size evladımı verecek, onu öldüreceksiniz. Bense buna karşılık sizin çocuğunuzun maişetini temin edeceğim öyle mi?!” diyerek karşı çıkmıştır.(28)
c. Allah Resulü’nün Ataları ve Şirk
Kur’an-ı Kerim; “Şüphesiz müşrikler necistir.” buyurmaktadır. Taharet ile necaset, iman ile küfür bir arada bulunmaz. Buna göre, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babasının müşrik olamayacağı gibi Hz. Adem’e kadar atalarında da müşrik yoktur. Ataları arasında yer alan ve Hz. İbrahim’in babası olduğu düşünülen Azer’e gelince O, ya bazı müfessirlerin belirttiği gibi Hz. İbrahim’in amcasıdır, (bu durumda atalarında müşrik olduğu iddiası çürütülmüş olur.) ya da “baba” olduğu farz edilen Azer’in küfrü, Hz. İbrahim’in validesinin rahmine düşmesinden sonradır. Zira Azer’in kafir olması Hz. İbrahim’in risaletini izhar etmesinden sonraya tekabül etmektedir. Bu durumda Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün nurunun Azer’den Hz. İbrahim’e intikali esnasında Azer muvahhit olduğundan nesebe şirk bulaşmamış olur.(29) Fahruddin Razî de Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün atalarının müşrik olmadığını, bu durumun Efendimiz’in; “Ben mütemadiyen temiz babaların sulbünden, temiz annelerin rahmine nakloluna geldim.” hadisine aykırı olduğunu belirtmektedir.
Bütün bu deliller göstermektedir ki; Müslim’de yer alan Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babasının ateşte olduğu ile alakalı kayıt ravinin tasarrufudur.
“Hammad kanalıyla gelen Enes hadisi nasıl terk edilir?” diyenlere; “Sahih bir hadise muarız hadisler var ve onlar çeşitli nedenlerden dolayı tercihe şayan olurlarsa, sahih hadis tevil edilir ve daha üstün olanlar alınır.” ilkesi ile cevap verilir. Ayrıca Müslim’de maktu‘ ve müevvel hadisler olduğu, bazı hadis hafızlarının Sahihayn’da bulunan zaafları derleyen eserler kaleme aldığı da göz ardı edilmemelidir.
İbn Şahîn, Hatib el-Bağdadî, Süheylî, el-Muhibbuddin Ahmed et-Taberî, Nasiruddin b. Münir’in de aralarında yer aldığı çok sayıda muhaddis, Ebeveyn’in diriltilip Allah Resulü’nün risaletine iman ettiklerini söylemektedir.(30) Bu görüşte olan alimlere göre Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün annesinin kabrinde istiğfar etmekten men edildiğini bildiren rivayetler ihya hadisiyle nesh edilmiştir.
Kurtubî de “ihya” hadisi ile “istiğfar”dan men etme rivayetleri arasında bir tearuz olmadığını, çünkü Veda Haccı esnasında varit olan “ihya” hadisinin, Allah Resulü’nün istiğfar etmek için izin istemesinden sonra olduğunu belirtmektedir.(31) Nitekim İbn Şahîn’de “ihya” hadisinin ilgili rivayetlerin nasihi olduğuna dikkat çekmektedir.(32) Ayrıca el-Bağdadî (v. 463/1071) “es-Sabik ve’l-Lâhik”, Darekutnî ve İbn Asakir “Garaib-u Malik” de; “Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün ağlayarak kederli bir şekilde Hz. Aişe’nin Hacun’daki çadırına uğraması, daha sonra çadırdan ayrılıp uzun bir müddet geçtikten sonra sevinçli ve mütebessim bir halde geri dönüp; ‘Annemin kabrine gittim Allah Teala’dan onu diriltmesini niyaz ettim. Annemi diriltti, bana iman etti. Tekrar vefat etti.’”(33) şeklindeki hadisinin belirleyici olduğunu söylemektedir. Suyûtî de “ihya” hadisi ile alakalı hadis hafızlarının değerlendirmelerini naklettikten sonra kendi kanaatini şu şekilde beyan eder: “Bu hadis kesinlikle mevzu değildir.”(34) İbn Kemal de Ebeveyn’le alakalı kaleme aldığı risalede ihya hadisinin mevzu olmadığını belirtir.(35)
Suyûtî Allah Resulü’nün annesinin kabrini ziyaretle ilgili hadisin İbn Mesud, İbn Abbas ve Büreyde tarikleriyle gelen üç rivayetinin de illetli olduğunu söylemektedir. Hakim’in rivayet ettiği İbn Mes’ud hadisi ile alakalı Zehebî; “Muhtasaru’l-Müstedrek”de İbn Maîn’in hadis senedinde yer alan Eyüb b. Hani’yi taz’if ettiğini söylemektedir. Ayrıca bu rivayet Buharî başta olmak üzere diğer hadis mecmualarının rivayet ettiği Allah Resulü’nün Ebû Talib için istiğfar etmesi ve sonrasında istiğfardan men eden ayetin inmesi rivayetine de muhaliftir. Taberanî’nin İbn Abbas’tan rivayet ettiği hadisinde iki illeti vardır: Birincisi sahih hadise muhaliftir. İkincisi ise isnadı zayıftır.
İbn Sa’d ve İbn Şahin’in Büreyde’den rivayet ettiği hadis de sahih rivayete muhalif olması ve yanlış bilgi içermesi cihetiyle illetlidir. Zira hadisin rivayet şekillerinde Allah Resulü’nün Mekke’de annesinin kabrini ziyaret ettiği nakledilmektedir. Halbuki Allah Resulü’nün annesinin kabri Mekke’de değil Medine yakınlarında olan Ebva’dadır.(36) Açıkça görüldüğü gibi istiğfar hadisinin bütün rivayetleri illetlidir.
İbn Abidin (rahimehullah) de ihya hadisinin daha sonra varit olduğunu belirtmekte ve “Bir şeyi görüp iman etmek fayda vermezken Ebeveyn’in ölümden sonra dirilip iman etmeleri onlara nasıl fayda verir?” şeklindeki mukadder bir soruya: “Bu durum Allah Teala’nın Efendimiz’e ikram ettiği hususiyetler cümlesindendir.”(37) şeklinde cevap vermektedir. Muhammed Bahauddin de, ibadet ve muamelatla alakalı bazı hükümlerde olduğu gibi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün Şeriatın genel hükümleri dışında şahsıyla alakalı bir takım hususiyetleri haiz olduğunu, Ebeveyn’in diriltilip iman etmelerinin de bu cümleden kabul edilebileceğini belirtmektedir.(38)
Bazı alimler istiğfar ile ihya hadisini cem etmek suretiyle tearuzu ortadan kaldırmaktadırlar. Buna göre, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve selem) manevi dereceler itibariyle sürekli yücelmiştir. Efendimiz önceden sahip olmadığı makama yücelince ihya hadisesi gerçekleşmiştir.(39)
İstiğfar hadisinin nesh edilmediği farz edilse dahi hiçbir karine Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün validesinin müşrik olduğuna işaret etmez. Çünkü istiğfar, kişinin günah ve ma’siyetten dolayı ceza görmemesi için Cenab-ı Hak’a müracaat etmesidir. Cahiliyye devrinde yaşayan ve oğlunun risaletini göremeyen bir annede ne tür bir kusur tahayyül edilmektedir ki, bununla cezalandırılma imkan ve ihtimalinden dolayı kendisi için istiğfar gerekli olsun? Bu yüzdendir ki Allah Azze ve Celle Onun adına istiğfarı gerekli görmemiş ve yalnız ziyaret edilmesine müsaade etmiştir.
d. Allah Resulü’nün Anne Hasreti
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün validesinin kabri başında ağlaması da, onun şirk ve ma’siyetten dolayı azab gördüğüne işaret etmez. Bu hususta ilk akla gelen Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün, Onu dünyaya getiren, besleyip, büyüten annesinin saadet günlerini görememesinden müteessir olmasıdır.(40) Nitekim Hz. Ömer (radiyallahu anh)’in Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne “Niçin bu kadar çok ağlıyorsunuz?” diye sorması üzerine, Efendimiz’in “Anneme karşı gönlümde oluşan derin tehassür sebebiyle” ağladığını belirtmesi bu hükmü teyit etmektedir.
f. İhya Hadisi İle Amel Etmeyen Alimler
İhya hadisini sahih kabul etmediklerinden dolayı Ebeveyn’in diriltilip Allah Resulü’ne iman etmiş olmalarına itibar etmeyen alimler, Müslim ve benzeri imamların rivayet ettikleri hadisleri zahiri halleri üzere bırakıp, nesh veya te’vil gibi iddialarla onları reddetmemişler; fakat Ebeveyn’in müşrik olduğunu söylemeyi de caiz görmemişlerdir. Onlara göre Ebeveyn’in cehennemlik olduğunu iddia etmek Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne eza verecektir. Nitekim Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ölülere söverek dirilere eza etmeyiniz.” buyurmaktadır. Ona eza edenlerle alakalı Cenab-ı Hak da şöyle buyurmaktadır: “Allah ve Resulünü incitenlere Allah dünyada ve ahirette lanet etmiştir.”(41) Ebû Bekir b. el-Arabi: “Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün atalarını cehennemde olduğunu iddia edenlerin melun olduklarını ifade etmektedir.(42)
İbn Abidin (rahimehullah) ihya hadisinin Taberanî, Ebu Nuaym ve İbn Asâkir’in: “Ben nikahtan meydana geldim. Adem’den ebeveynime gelinceye kadar nesebime zina bulaşmadı(43). Cahiliyye zinasından bana hiçbir şey isabet etmedi.”(44) şeklinde rivayet ettikleri hadisin delaletiyle daha umumi bir boyut kazandığını belirtmektedir. Ona göre Ebeveynin vefat ettikten sonra diriltilmeleri inkar devrinde nikahın olmasına aykırı değildir.(45) Yani ihya sadece “Risalete iman” ile alakalıdır.
Hadisle alakalı muhtemel manaların hiç biri, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün validesi için istiğfar etmekten men edilmesinin Hz. Amine’nin küfrüne delalet ettiğini desteklemez.
EBÛ HANİFE’NİN EBEVEYN HAKKINDAKİ GÖRÜŞÜ
Ebeveyn’in ehl-i necât olmadığını ileri sürenlerin delillerİNden bir diğeri de; Ebû Hanife (rahimehullah)’nin (v.150/767) “el-Fıkhu’l-Ekber” adlı akaid risalesinin bazı nüshalarında Ebeveyn hakkında “Resulullah’ın anne-babası küfür üzere ölmüştür.” ifadesinin yer almasıdır.
Fahru’l-İslâm Pezdevî (v. 482/1089) “Usul”de, Abdulaziz el-Buharî Pezdevî’nin ‘Usul’ü üzerine yazdığı “Keşfu’l-Esrâr” adlı şerhte, İbnü’l-Hatib bir risalesinde, Ebu Hanife’ye nisbet edilen ‘el-Fıkhu’l-Ekber’in gerçekte ona değil, Ebû Hanife Muhammed b. Yusuf el-Buhârî’ye veya Ebû Hanife Nu‘man b. Muhammed el-Mısrî’ye ait olduğunu söylemektedir. Ebû Hanife el-Mısrî’ye isnat edilen risalede ise; “Allah Teala’nın sıfatları, istitaa konusu, kulların fiillerinin Allah’ın yaratmasıyla olduğu ve aslah görüşünün reddi gibi meseleler yer almakta” fakat Ebeveyn-i Resûl hakkında herhangi bir kayıt bulunmamaktadır.(46) İbn Hacer de “el-Fıkhu’l-Ekber”in güvenilir nüshalarında Ebeveyn ile alakalı ifadelerin yer almadığını; söz konusu ibareyi ihtiva eden risalenin Ebû Hanife Muhammed b. Yusuf el-Buharî’ye ait olduğunu söylemektedir.(47) Buna göre eser adının ve müelliflerin künyelerinin aynı olması karışıklığa yol açmış, Ebû Hanife Buharî’nin risalesi Ebû Hanife el-Küfî’nin adıyla meşhur olmuştur.
Risalenin Ebu Hanife’ye aidiyetinin kesin olması durumda şu gerçekler ortaya çıkmaktadır: Abdulaziz el-Buharî ve İbnu’l-Hatîb, Ebu Hanife’ye nisbet edilen risalede Ebeveyn ile alakalı söz konusu ifadelerin olmadığını belirtmektedirler.(48) Abdulahad Nurî’de el-Fıkhu’l-Ekber’in eski bir nüshasını gördüğünü ve onda Ebeveyn ile alakalı şeni ifadelerin yer almadığını ifade etmektedir.
el-Fıkhu’l-Ekber’in yazma ve matbu nüshalarının bir bölümünde Ebeveyn-i Resul’ün durumunu belirten ibarenin “Onlar küfür üzere ölmüştür.” (mâtâ ale’l-küfr…) şeklinde olması ile alakalı Muhammed el-Murteza ez-Zebîdî: “el-İntisâr li Valideyyi’l-Nebiyyi’l-Muhtâr” adlı eserinde şöyle demektedir: “Müstensih ‘mâ mâtâ ala’l-küfr…’ ifadesinde yer alan ‘mâ’ların tekrarını görünce birinin zaid olduğunu düşünüp onu düşürmüştür. Daha sonra ise bu hatalı nüsha yaygınlaşmıştır.”(49) Nitekim eserin ilgili bölümü bu görüşü desteklemektedir. Çünkü Ebû Hanife ibarenin devamında Ebû Talib’in durumunu ‘mâte kafiren…’ (kafir olarak öldü.) şeklinde ayrı bir cümle olarak belirtmiştir. Eğer Ebû Talib ile Ebeveyn’in konumu aynı olsaydı her üçü ile alakalı hüküm iki ayrı cümlede değil tek cümlede belirtilirdi.
Kevserî ayrıca el-Fıkhu’l-Ekber’in aslında yer alan ‘mâ mâtâ ala’l-küfr…’(küfür üzere ölmediler) şeklindeki ibarenin varlık nedeni ile alakalı şunları söylemektedir: “Ebû Hanife bu ibareyle Müslim’de yer alan ‘Benim babam da senin baban da cehennemdedir.’ hadisini rivayet edip, Ebeveyn’in cehennemde olduğunu iddia edenlerin görüşlerini reddetmek istemiştir. Zira kişinin cehennemde olduğu ancak yakîn bir delile dayanarak söylenebilir. Söz konusu hadis ise haber-i ahaddır. Bu konu ameli bir mevzu olmadığından zannî delil olan haber-i ahad ile istidlal edilmez.”(50)
el-Fıkhu’l-Ekber’in bazı nüshalarında yer alan “mâtâ ala’l-küfr …” ifadesi risaleye ya daha sonra sokulmuş veya müstensihler “mâtâ…”nın başında yer alan “ma-i nafiye”yi gereksiz zannedip yazıdan düşürmüşlerdir. Böylece mana tam zıddı bir boyut kazanmıştır. Elimizdeki deliller bu ihtimalin doğruluk payını güçlendirmektedir.
Kevserî, Zebidî’nin bildirdiği “mâ mâtâ…” (küfür üzere ölmediler) şeklinde olan nüshayı görmediğini sadece onu görenden rivayet ettiğini fakat kendisinin Daru’l-Kütubi’l-Mısrıyye’deki iki eski nüshada bunu bizzat müşahede ettiğini, ayrıca bazı dostlarının da “mâ mâtâ..” ve “mâtâ ala’l-fıtra…” lafızlarını Medine-i Münevvere’deki Arif Hikmet kütüphanesinde yer alan iki eski nüshada gördüklerini belirtmektedir.(51)
Biz de Süleymaniye Kütüphanesi’nden temin ettiğimizde bir nüshada söz konusu ibarenin; “Resulullah’ın ebeveyni küfür üzere ölmemiştir.” şeklinde olduğunu tesbit ettik.(52)
“Mâtâ ala’l-küfr …” (küfür üzere öldüler) şeklindeki ibarenin eserde yer aldığının kabul edilmesi ile alakalı Kevserî (rahimehullah): el-Fıkhu’l-Ekber’in bazı nüshalarında Ebeveyn’in durumunun ‘Onlar fıtrat üzere ölmüştür.’ (mâtâ ale’l-fıtra…) şeklinde olduğunu ve “fıtra” kelimesinin kûfî hattının harflerinin karakteri itibariyle kolayca “küfr” kelimesine çevrileceğini dolayısıyla “mâtâ ala’l-küfr ..” ifadesinin aslının “mâtâ ala’l-fıtrâ…” şeklinde olması gerektiğini belirtmektedir.(53) Buna göre okuma hatasından kaynaklanan “Mâtâ ala’l-küfr …” ifadesi yanlış olmasına rağmen zamanla şuyu bulmuştur. Ya da gerçekte Ebu Hanife “mâtâ ala’l-küfr …” şeklinde bir cümle kurmuştur. Bu durumda anlam müfessirlerin “âla fetretin minerrusul…(Peygamberlerin arasının kesildiği dönem)”(54) ayetini “fetret devri” şeklinde tefsir etmeleri gibi “Mâtâ ala’l-küfr …” de “Onlar küfür yani cahiliyye devrinde öldüler.” şeklinde olur.(55)
Ayrıca “Ebeveyn küfür üzere öldü.” şeklindeki bir ifade Ebû Hanife (rahimehullah)’nin ilerde oluşabilecek muhtemel ilave ve tahriflere karşı sözün kendisine ait olup-olmadığının nasıl bilineceği ile alakalı belirlediği, “Kitap ve Sünnet’ten yerini tesbit etmeden hiç kimsenin görüşlerimizi alıp benimsemesi helal olmaz.” şeklindeki ifadesine de aykırıdır. Zira o her konu da Kur’an-ı Kerim ve Sünnet’i zorunlu olarak başvurulması gereken merci göstermiştir. Ebeveyn ile alakalı Kur’an’da ve Sünnet’te yakîn bilgi ifade eden delil yoktur.
Son olarak, ibarenin İmam-ı A‘zam’a ait olduğu kabul edilecek olursa, bu durumda ondan küfr-i hakiki değil, küfr-i hükmî anlaşılır. Zira küfr-i hakikinin varlığına ancak nassla hükmedilir. Ebeveyn-i resul ile ilgili yakîn ifade eden bir nass yoktur.(56) Ebeveyn-i resul aleyhine olan iki hadis ise “haber-i vahid” olduklarından akidevî bir mevzuda delil teşkil etmezler.
Ali el-Kârî Ebeveynin küfür üzere öldüklerini iddia etmiştir. O, bu görüşünü “el-Fıkhu’l-Ekber” üzerine yazdığı şerhde olduğu gibi, konu ile alakalı Suyûtî’ye karşı kaleme aldığı reddiye mahiyetindeki “Edilletü Mu‘takadi Ebî Hanîfe fî Ebeveyi’r-Resûl”(57) isimli risalesinde de savunmuştur. Kadı İyaz’ın “eş-Şifâ bi Ta’rifi Hukuki’l-Mustafa” adlı eserine yazdığı şerhin Daru’l-Kutubi’l-İlmiyye baskısında da; Süheylî’nin Allah Teala’nın, Ebeveyn’i dirilttiğini, iman ettikten sonra tekrar ruhlarını aldığını zikrettiğini, Suyutî’nin de “el-Hasaisu’l-Kübrâ”sında aynı rivayetleri naklettiğini, fakat bunların mevzu olduğunu söyler. Ali el-Kârî söz konusu baskıda konu ile ilgili bir risale yazdığını belirtir; fakat açıkça bir görüş izhar etmez.(58) Hasaneyn Mahluf’un tahkikiyle basılan Şifa şerhinde ise; “Suyutî’nin konu ile ilgili kaleme aldığı üç(59) risalesine reddiye olarak bir risale kaleme aldığını” ifade eder.(60)
Müellifin söz konusu risalesine gerek muasırı gerekse de sonraki dönemlerde yaşayan çok sayıda alim reddiye yazmıştır.(61)
Ali el-Karî risalesinin ilk sahifesinde meselenin yerinin tayini ile alakalı “liennehu min babi’l-İ’tikadiyyât”(62) ifadesini kullanır. O, bu ifade ile sanki her müslümanın Ebeveyn’in küfrüne inanmalarının vacip olduğunu iddia eder. Halbuki iman, kalbin amelidir. Kalbe Allah’tan başka kimse muttali olamaz. Ayrıca itikatla alakalı meselelerin hükümleri ancak kati delillerle sabit olur. Fetret döneminde yaşayanların cehenneme gireceklerine dair kati bir delil yoktur.
51Ali el-Karî risalenin üzerine ibtina ettiği usûlü arz ederken de şöyle demektedir: “Kişinin cennet ya da cehennem ehli olduğuna ancak Kur’anî bir nas, mütevatir hadis ya da imanlı veya kafir olarak öldüğüne dair yapılan icma’ ile hükmedilir.” (66)
Ne varki müellif risalesinde bu usule riayet etmez. Zannî deliller ve zayıf ya da mensuh hadisler üzerine Ebeveyn’in küfür üzere öldükleri hükmünü bina eder.(64)
Saçaklızâde Muhammed el-Maraşî Ebeveyn ile alakalı kaleme aldığı risalesinde Ali el-Karî’nin Ebû Hanife’nin “el-Fıkhu’l-Ekber”indeki Ebeveyn bahsini doğru anlayamadığını belirtmektedir. İmam-ı A’zam’ın söz konusu ifadeyle mecazi anlamda bir küfrü kastettiğini, bunun da Ebeveynin imanına zarar vermeyeceğini söyler. Maraşî bu konuda hakkın Suyûtî’den yana olduğunu, Ali el-Kârî’nin “soğuğun etkisinden dolayı aklının karıştığını” bu yüzden de yanıldığını ifade eder.(65)
Kevserî de el-Kârî’nin “el-Fıkhu’l-Ekber” şerhini hatalı nüsha üzerine yazdığını ve bu ameliyesi ile edebe aykırı hareket ettiğini söyler.(66)
EBEVEYN’İN EHL-İ NECÂT OLDUKLARINI SÖYLEYENLER VE DELİLLERİ
Cumhur Ebeveynin ehl-i necât olduğunu söylemektedir. Bu grupta sahabe, tabiun, müçtehit imamlar, müfessir, muhaddis gibi her kuşaktan ve disiplinden çok sayıda alim yer almaktadır. Bazıları şunlardır: Hz. Ali, Abdullah b. Abbas, Abdullah b. Mesud, Enes b. Malik, Aişe, Fatıma, Mücahid, İkrime, Cafer es-Sadık, Ömer b. Abdülaziz, Ata, İbn Cerîr, İbn Uyeyne, Taberî, Ebû Nu‘aym, Taberânî, İbn Şahîn, Fahreddin er-Râzî, Kurtubî, Takiyyuddîn es-Subkî, Pezdevî, Serahsî, İbn Nüceym, Celaleddin es-Suyutî, İbn Hacer el-Heysemî, Şa‘rânî, Kastallânî, Kadihân, Kâdî ‘İyaz, Kemal Paşazâde, Saçaklızâde (radiyallahu anhum)…(67)
Ebeveyn’in ehl-i necât olduğunu savunan alimler delillerin açık olduğunu, aksi görüş sahiplerinin ilmi usullere yabancı olduklarından farklı kanaat izhar ettiklerini söylemektedirler. Nitekim konu ile alakalı en fazla eser kaleme alan Suyutî, Ebeveynin cehennemde olduğunu iddia edenlerin istidlal usulüne vakıf olmadıklarını müşahhas bir şekilde izah etmektedir. Suyutî, Müslim’in Sahih’inde yer alan hadisi gerekçe göstererek Ebeveyn’in cehennemde olduğunu savunanlara cevap verirken bir ara dört farklı mezhepten dört ayrı muarız belirler ve her birini karşısına alıp ilzâmî sorularla onları ikna eder. Bu çerçevede önce Şafî mezhebine mensup olan muarızı karşısına alır ve ona sahih hadislerde belirtilen bazı hususlara mezhebine ait bir kısım hükümlerin aykırı olduğunu örnekler üzerinden gösterir. Malikî, Hanefî ve Hanbelî mezheblerine müntesib fakihler için de aynı yöntemi kullanır. Onlara da Sahihayn’de yer alan hadislerdeki bazı hususlara aykırı olan mezhep fetvalarını hatırlatır.(68)
Suyutî, devamla muarızlarına; “Sahih hadislere aykırı fetva veren fakihlere niçin böyle yaptıkları sorulduğunda ‘ilgili hadise aykırı başka deliller vardı. Çeşitli hususlardan dolayı onları tercih ettim. Onlara göre de fetva verdim.’şeklinde cevap vereceklerini söyler.(69) Bu aslında kendileri için de bir cevaptır. Müslim’de yer alan (Allah Resulü’nün babasının cehennemde olduğunu bildiren) hadis ondan daha sahih rivayetlerden dolayı terk edilmiştir.(70)
Suyutî, çoğunluğun kabulüne aykırı görüş beyan eden kişiye devamla şöyle der: “Kudema fıkıh bilmeyen alimi, doktor olmayan aktara benzetir. İlaçlar, aktarın yanında durur fakat neye yaradıklarını bilmez. Hadis bilmeyen alim de aktar olmayan doktor gibidir. İlaçların hangi hastalıkları tedavi ettiğini bilir fakat yanında olmadığından hiçbir fayda temin edemez.” (71)
Suyutî rivayetleri nasıl doğru anladığını ifade ederken; “tahdis-i nimette” bulunur ve şöyle der: “Fakat ben Allah’a hamd olsun ki hadis, fıkıh, usul, meanî, beyân gibi alet ilimlerini biliyorum. Hepsi bende mevcuttur. Bu yüzden nasıl konuşacağım, neye göre istidlalde bulunacağım ve nasıl tercih yapacağımdan haberdarım. Fakat saydığım ilimleri bilmeyen kişi için bunu söylemek mümkün değildir. Bu ilimlere sahip olmayan kişi fetva veremez, istidlalde bulunamaz, tercih yapamaz. Sadece kendisine, ‘şu hususta hadis varit oldu mu?’ diye sorulduğunda ‘evet veya hayır’ der. Ya da ‘hafız o hadisin sahih olduğunu bildirdi.’ veya ‘muhaddisler o hadisin hasen veya zayıf olduğunu söylediler.’ diyebilir. Bunun dışında bir şey söylemesi, fetva vermesi caiz değildir.”(72)
EBEVEYN’İ EHL-İ NECÂT KABUL EDENLERİN USULLERİ
Cumhur -yukarıda da işaret edildiği gibi- Ebeveyn’in ehl-i necât olduğunu isbat etmede –esasta- iki farklı usul benimsemiştir.
Ebeveyn’in Fetret Ehli Olduğunu Benimseyenler
Eşarîlere göre fetret döneminde vefat edenler ehl-i necâttırlar. Maturidîler ise: “Kişi düşünecek kadar bir zaman bulamadan iman ve küfre itikat etmeden ölürse ona azap yoktur. Fakat kişi küfrü benimser ya da düşünecek kadar bir zamanı olur da hiçbir şeye inanmadan ölürse hüküm farklı olur.”(73) demektedirler. Maturidîlerin Buhara kolu Eşarîlerin görüşünü benimsemiş ve Ebû Hanife’nin “Hiç kimsenin yaratıcısını bilmeme özrü kabul edilemez.” görüşünü de bi’setten (peygamber gönderildikten) sonrası için yorumlamışlardır.(74) Hanefi fakihlerden İbn Hümam da bu görüşü tercih etmiştir.(75) Yalnız bu görüş küfür itikadı üzere ölenleri kapsamamaktadır.
Eşarî kelamcıların ve Şafi fakihlerin kabulüne göre İslam çağrısı kendisine ulaşmayan kişi mevcut hali üzere ölürse ahirette kurtulanlardan olur.(76) Buna göre İlahi davet kendilerine ulaşmadan vefat eden Ebeveyn ehl-i necâttır ve azab görmeyecektir. Çünkü bunlar İslam davetine karşı direnmedikleri gibi, kendilerine bir peygamber de gelmemiştir. Doğdukları gibi “fıtrat” üzere yaşayıp, vefat etmişlerdir.
“Hz. Musa ve İsa’nın şeriatları fetret döneminde mevcuttu. Bu durumda fetret döneminde yaşayan Ebeveyn nasıl ‘kendilerine İslam daveti ulaşmayan’ kişilerle bir kabul edilebilir?” şeklindeki bir soruya şu şekilde cevap verilebilir: Hz. Musa ve İsa’nın şeriatları kendi milletleriyle sınırlıydı. Bu yüzden Araplar onlara muhatap olmadıklarından gereği gibi amel etmekle de sorumlu değillerdi.(77)
Gazzalî (v. 505/1111) kendisine İslam daveti ulaşmadan ölen kişinin hükmen Müslüman olduğunu söylemektedir. Suyutî başta olmak üzere bir çok alim de kendilerine davet ulaşmadan ölen kişilerin kurtulacaklarını belirtmektedir.(78) Çünkü kişi, peygamberin getirdiği inanılması zorunluluk arz eden konulardan birini tekzip ederse kafir olur. Fetret dönemindekilere İslam daveti ulaşmadığından onlara kafir denemez. Zira kişi tekzip ve inkar etmeden kafir olmaz. İnkar ve tekzip de ancak davetin ulaşmasından sonra mümkündür. Davet de peygamber geldikten sonra olur.(79)
Suyutî, Ebeveynin uhrevî durumu ile alakalı mütalaaları ilk olarak duyduğu Şerefuddin el-Münavî’nin de bu görüşü benimsediğini şu vurgularla nakletmektedir: “Münavî’ye ‘Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün babası cehennemde midir?’ diye sorulunca, soruyu yönelten kişiye sert bir şekilde mukabelede bulundu. Bunun üzerine muhatabı sorusunu: ‘Müslüman mıdır?’ diye değiştirdi. Münavî: ‘Fıtrat üzere vefat etmiştir. Bi’setten önce yaşayanlar azap görmeyecektir.” şeklinde cevap verdi.”(80)
Bu usulü benimseyip Ebeveynin ehl-i necât olduğunu söyleyen alimler şu delillerle istidlal etmektedirler:
Allah Teala şöyle buyurmaktadır: “Biz bir peygamber göndermedikçe (kimseye) azap edecek değiliz.”(81) Buna göre kendilerine Allah Teala’nın emirleri ulaşmayan kişiler azab görmeyeceklerdir.(82)
Aşağıdaki ayet-i kerimeler de fetret döneminde yaşayanların azap görmeyeceklerine delalet etmektedir: “Gerçek şu ki: Halkı habersizken, Rabbin haksızlık ile ülkeleri helak edici değildir.” (83), “Bizzat kendi yaptıklarından dolayı başlarına bir musibet geldiğinde: Rabbimiz! Ne olurdu bize bir peygamber gönderseydin de ayetlerine uysak ve müminlerden olsaydık! diyecek olmasalardı (seni göndermezdik).”(84), “Eğer biz, bundan (Kur’an’dan) önce onları bir azapla helak etseydik, muhakkak ki şöyle diyeceklerdi: ‘Ya Rabbi! Ne olurdu, bize bir elçi gönderseydin de, şu aşağılığa ve rüsvaylığa düşmeden önce ayetlerine uysaydık!’”(85), “Biz hiçbir memleketi, öğüt vermek üzere gönderdiğimiz uyarıcıları (peygamberleri) olmadan yok etmedik. Biz zalim değiliz.”(86) Ayetlere göre Allah Teala peygamber göndermeden, öğüt veren kitaplar indirmeden hiçbir halkı cezalandırmayacaktır. Bu durum insanların Ona karşı “hüccet” bulma yollarını da kapatmaktadır.
Fetret döneminde yaşayanların ehl-i necat olduklarını haber veren pek çok hadis vardır. Onların kıyamet günü imtihana tabi tutulacaklarını, içlerinden itaat edenlerin cennete, isyankarların ise cehenneme gireceklerini bildiren hadislerin bir kısmı şu şekildedir:(87)
Ahmed b. Hanbel (v. 241/855) ve İshak b. Rahûye’nin (v. 238/852) rivayet ettikleri hadis-i şerifte Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Kıyamet günü dört sınıf insan mazeret bildirecektir.(88) Bunlar; hiçbir şey duymayan sağır, ahmak, elden ayaktan düşmüş ihtiyar ve fetret döneminde ölen kişi(ler)dir. Sağır: ‘Ya Rabbi! İslam geldi fakat Ona dair bir şey duymadım; ahmak: ‘İslam geldiğinde çocuklar bana hayvan tersi atmakta idi’; ihtiyar: ‘ben bir şey anlayamadım.’; Fetret döneminde ölen ise: ‘bana peygamberin gelmedi.’ diyecektir. Allah Teala bu kişilerden kendisine itaat edeceklerine dair ahit alacak, daha sonra onlara cehenneme girmelerini emredecektir. Oraya giren kurtulacak, girmeyen ise zorla çekilecektir.” Bezzar’ın Ebû Saîd el-Hudrî (v. 74/693)’den rivayet ettiği hadiste ise Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) kıyamet günü mazeret bildirecek üç sınıf insanı; fetret döneminde ölen kişi, bunak ve teklif çağına gelmeden vefat eden çocuk olarak belirtmektedir.
Hadisler fetret döneminde yaşayanların cehennemde kalmalarının ancak imtihandan sonra kesinleşeceğini bildirmektedir. Bu durum, fetret döneminde yaşayan babasının uhrevî durumunu soran kişiye, Allah Resulü’nün “baban cehennemdedir.” şeklindeki ifadesiyle tearuz etmektedir. Ortaya çıkan işkal şu şekilde aşılabilir: Fetret döneminde yaşayanlar hadislerde de belirtildiği gibi imtihana tabi tutulacak, itaat edenler cennette, asi olanlar ise cehennemde kalacaktır. Allah Resulü babasının uhrevî durumunu soran kişiye onun cehennemde olduğunu söylemesi, babanın imtihanda isyan edip cehenneme gireceğine vahiyle vakıf olmasından kaynaklanabilir. Ya da “baba” Allah Resulü’nün risaleti döneminde yaşamış, İslam daveti kendisine ulaşmış fakat cahiliyye adeti üzerine devam edip, o hal üzere ölmüştür.(89)
Bu hadislere göre kendisine herhangi bir peygamberin daveti ulaşmadan ölen kişi ahirette “ehl-i necât” addedilecektir. Fetret döneminde yaşayan Ebeveynin de, bu bağlamda değerlendirilmelidir.
Fetret döneminde yaşayan Ebeveyn ile önceki peygamberler arasında uzun bir zaman vardır. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nden önce gönderilen en son peygamber Hz. İsa (aleyhisselam) ile Resul-i Ekrem arasında altı yüz küsur senelik bir fetret mevcuttur. Suriye bölgesine, özellikle de batıya doğru yayılan İseviliğin putperest Arapların yaşadığı Arap yarımadasına girememesi fetretin uzun süreli olmasında etkili olmuştur. Yarımadadaki atalar geleneği putperest yapıyı kuşaklar boyu koruyan bir kalkan işlevi görmüştür. Nitekim Medine’de bir ölçüde etkin olan Yahudiliğin Mekke’ye sirayet edememesinin arka planında bu gelenek taassubu vardır. Taassubun da etkisiyle Musevilik ve İsevilikle irtibat kuramayan Mekke, fetretin en yoğun yaşandığı bölgeler arasında yer almıştır.(90) Mekke’nin bu yapısı Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün muazzez Ebeveyni’nin ilahî davetle karşılaşmalarına engel olmuştur. Bu karşılaşma Mekke’de olmadığı gibi Mekke haricinde de gerçekleşmemiştir. Zira Allah Resulü’nün babasının seyahatleri Medine ile sınırlıdır. Hz. Abdullah Ehl-i Kitab’ın merkezi konumunda olan Şam bölgesine hiç seyahat etmemiş, Ehl-i Kitab’la da dinlerini tanıyacak derecede sohbet yapma imkanı bulamamıştır. Vefat ettiğinde yaşının on sekiz olması yukarıdaki bilgileri farklı açıdan tasdik etmektedir. Validesi Hz. Amine’nin de hususi dünyasında masumane bir halde yaşayan ve genç yaşta dul kalan muvahhide bir kadın olması neden Ehl-i Kitab’la tanışamadığının makul bir cevabıdır.
Abdulah b. Abbas: “Yakında Rabbin sana verecek de memnun olacaksın.”(91) mealindeki ayette geçen Allah Resulü’nün memnuniyetinden maksadın, “ehl-i beytten kimsenin cehenneme girmemesi” şeklinde olduğunu belirtmektedir.(92) Nitekim İbn Hacer, Ehl-i beytin tamamının kıyamet günü imtihan esnasında itaat edeceklerini söylemektedir.(93)
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün doğumunu kendisine müjdeleyen Süveybe’yi azad eden Ebu Leheb’in bu hareketinden dolayı her pazartesi günü azabının hafifleyecek(94) olması buna mukabil O’nun dünyaya gelmesine vesile olan Ebeveyn’in cehenneme girmesinin, hiçbir şekilde izahı kabil değildir
Ebeveyn’in Hanîf Olduklarını Söyleyenler
Hz. İbrahim’in tebliğ ettiği tevhit anlayışına dayalı dine tabi olan kişiye hanîf denmektedir. Bazı müfessirler: “Yarattıklarımızdan hakka sarılarak doğru yolu gösteren ve hak ile adaleti gerçekleştiren bir topluluk vardır.”(95) meâlindeki ayetin Allah Teala’nın hiçbir zaman dünyayı hakka çağıran davetçilerden boş bırakmadığına dolayısıyla da Hanîflerin varlığına delâlet ettiğini ifade etmektedirler.(96) Cahiliyye devrinin şirk merkezli dini yapısından kendilerini tecrit eden ve toplumda muvahhit kimlikleriyle bilinen Zeyd b. Amr b. Nüfeyl, Kus b. Sâide, Abdülmuttalib, Amr b. Tarb, Osman b. Hüveyris, Varaka b. Nevfel, Rebâb İbnü’l-Berrâ, Sa‘d b. Ebî Küreyb gibi kişiler Allah’ın birliğine, yaratılış ve dirilmeye, sevap ve cezaya inanmakta, ölmüş hayvan eti yememekte, putlara tapmamakta, bir peygamberin gelmesini beklemekte ve Hanîf dinine inanmaktaydılar.(97)
Allah Teala müşriklerin pislikten (necis) ibaret olduklarını(98) bildirmekte, Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ise tertemiz sülblerden temiz rahimlere intikal ettiğini haber vermektedir. Bu durumda O’nun atalarından bir tanesinin bile müşrik olmaması vacip olur.’(99) Nitekim Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Hz. Adem’den itibaren atalarının meşru evlilikten dünya geldiklerini bildirmektedir. Konu ile ilgili hadisler şu şekildedir: “Beni, Hz. Adem’den itibaren İslâm’ın nikahlı evliliği dünyaya getirmiştir. Nikahsız ilişki yoktur. Cahiliyyenin gayri meşru evliliği bana isabet edememiştir.”(100) , “Allah Teâlâ beni daima tertemiz sülblerden temiz rahimlere aktarmış ve ben, ikiye ayrılan grubun ancak hayırlısı içinde bulunmuşumdur.”(101)
Fahruddin er-Razî de, sahih hadislerin(102) Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün Hz. Adem’den babası Abdullah’a kadar bütün atalarının yaşadıkları dönemlerin en hayırlıları olduklarını, onlardan daha faziletlilerin bulunmadığını, yine Hz. Adem ya da Hz. Nuh’tan Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün bi’setine ondan da kıyamete kadar olan dönem içerisinde dünyanın Allah’a ibadet eden, tevhid akidesine göre yaşayan, namaz kılan insanlardan boş kalmayacağını, onlar vesilesiyle yeryüzünün korunduğunu, olmamaları durumunda dünyanın ve onda yaşayanların helak olacağını bildirdiğini(103) ifade etmektedir.
Allah Resulü’nün dedesi Abdulmuttalib’le alakalı şu rivayetler, onun da hanîf olduğunu göstermektedir. Mekke’de şiddetli kuraklık olduğu zaman halk onunla birlikte dua yapmak için Ebû Kubeys’e çıkarken, Abdulmuttalib Ebû Talib’e Allah Resulü’nü de hazır etmesini emreder. Abdulmuttalib henüz yedi yaşında olan Allah Resulü hürmetine yağmur ister.(104) Abdulmuttab’in yaptığı dua da onun muvahhid olduğu ile alakalı hükmü desteklemektedir: “Ey ihtiyaçları karşılayan, sıkıntıları kaldırıp ferahlatan Allah’ım! Herşeyi öğretilmeden bilen, her nimeti istenilmeden, esirgemeden veren Sensin!(105) Bunlar, Senin erkek kulların ve erkek kullarının oğullarıdır. Şunlar da, Senin kadın kulların ve kadın kullarının kızları ve onların oğullarıdır. Allah’ım! Duamızı kabul buyur! Üzerimizdeki kıtlığı gider! Bize, bolluk ve ucuzluk getirecek yağmuru acele yağdır!” Duanın akabinde -halk yerinden ayrılmadan- gök yarılmışçasına yağmur yağmaya başladı. Mekke vadisi sel sularıyla doldu.(106)
Yine Abdulmuttalib’in, Allah Resulü’nün dadısı Ümmü Eymen’e söylediği ifadeler de torununun risaletinden haberdar olduğuna ve şirkten uzak yaşadığına işaret etmektedir: “Ey Bereke (Ümmü Eymen), oğlumdan gaflet etme! O’nu sidre ağacının yakınında, çocuklarla birlikte buldum. Kitab Ehli olanlar (Yahudiler ve Hıristiyanlar) oğlumun bu ümmetin peygamberi olacağını söylüyorlardı.”(107)
Fahruddin er-Razî’nin de aralarında yer aldığı bir grup alimin belirttiği gibi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün Ebeveynin’in hanîf dini üzere yaşadıkları kuvvetle muhtemeldir. Çünkü tarihi gerçekler Hz. İbrahim ve İsmail’in neslinden Allah’a ibadet eden bir grubun varlığını koruduğunu ve Ebeveyn’in de bu mümin grup içinde yer aldığını göstermektedir. Ayrıca: “O ki, (namaza) kalktığın zaman seni görüyor. Secde edenler arasında dolaşmanı da (görüyor).”(108) mealine gelen ayet-i kerimeler O’nun (sallallahu aleyhi ve sellem) nurunun secde eden bir babadan diğer bir babaya intikal ettiğine delalet etmektedir. Bu itibarla söz konusu ayetler Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün bütün babalarının müslüman olduklarının kanıtıdır.(109)
Hz. İbrahim, oğlu İsmail (aleyhisselam) ile Kabe’nin temellerini yükseltirken amel ve gayretlerinin makbul olması için: “Ey Rabbimiz! Bizden bunu kabul buyur.”(110) şeklinde dua etmişlerdi. Kendileri ve nesilleri için de şöyle niyazda bulunmuşlardı: “Ey Rabbimiz! Bizi sana boyun eğenlerden kıl, neslimizden de sana itaat eden bir ümmet çıkar.”(111) Ayetin ‘neslimizden de sana itaat eden bir ümmet çıkar.’ kısmından da anlaşıldığı gibi Hz. İbrahim, neslinin en azından bir bölümünün muvahhit olarak devam etmesini niyaz etmiştir. Şüphesiz ki bu nesil, Hz. İbrahim’den Abdullah’a kadar devam eden Allah Resulü’nün atalarıdır.(112)
Hz. İbrahim ayrıca Allah Tela’dan neslinden gelecek ve O’na “itaat edecek ümmet”e(113) içlerinden ‘ayetlerini onlara okuyacak, kitap ve hikmeti öğretecek, onları temizleyecek bir peygamber göndermesini’(114) de niyaz etmişti.
Ebeveyn, Hz. İbrahim’in gönderilmesini talep ettiği peygamberin babası olduğuna göre zorunlu olarak “itaat eden ümmet” içerisinde yer alması gerekir.
Allah Resulü’nün annesi Hz. Amine’de hanîf dinine mensuptu. Ümmü Semaa’nın annesinden naklettiği bir rivayet hanîf olan Amine’nin oğlunun peygamber olacağını da bildiğine delalet etmektedir. Delâilu’n-Nubüvve’de Zührî tarikıyle nakledildiğine göre Ümmü Semaa’nın annesi şöyle demektedir: “Amine’nin vefat ettiği hastalığında yanındaydım. O, beş(115) yaşında olan ve baş ucunda duran oğlu Muhammed’in yüzüne baktı ve şu şiiri inşad etti:
Ey başının vurulacağı sabah Allah’ın yardımıyla ölümün şiddetinden
Yüz deve karşılığında kurtulan zatın oğlu!
Allah seni mübarek eylesin.
Rüyada gördüğüm doğru çıkarsa eğer
Sen yücelik ve ululuk sahibi Allah tarafından
İns ve cinne gönderileceksin.
Harem ve hıll bölgelerinde
İslâm’ı tebliğ etmek, hakkı gerçekleştirmek
Ve Baban İbrahim’in dinini tasdik etmek üzere gönderileceksin.
Milletlerle devam edip gelen putlardan.(116)
Fakat, hatıram baki kalacak.
Çünkü geride hayır bıraktım;
Temiz bir oğul dünyaya getirdim.(117)
Şiirde Hz. Amine’nin; Hz. İbrahim’in dininden, Allah tarafından oğlunun peygamber olarak gönderileceğinden ve putlara tapmaktan alıkonduğundan bahsetmesi, tevhid akidesine sahip bir mümine olduğunu göstermektedir.
Ayrıca Zeyd b. Amr, Kus b. Saide gibi hanîflerin tevhit akidesine sahip olmalarının arkaplanında ehl-i kitaptan ve kahinlerden duydukları son nebi ile alakalı bilgiler vardır. Onlar, son nebinin geleceğini duydular, Hz. Amine ise O’nu bizzat vücudunda taşıdı. Hamilelik devrinde ve doğumunda harikuladeliklere tanık oldu. Kendisinden çıkan nurun Şam’ın saraylarını aydınlattığını gördü. Resul-i Ekrem’in varlığını herkesten daha ziyade o hissetti.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün risaletten önceki hayatında Hz. İbrahim’in dini üzere yaşadığına dair yapılan rivayetler de Ebeveyn’in mümin olduklarına işaret etmektedir. Ayrıca Ömer en-Nesefî “İnsanların İbrahim’e en yakın olanı, ona uyanlar, şu Peygamber (Muhammed) ve (ona) iman edenlerdir.”(119) mealine gelen ayeti tefsir ederken Hanîfliğin Hz. İbrahim’den Allah Resulü’nün zamanına kadar -bizzat Resulullah (sallalahu aleyhi ve sellem)’ın kendisiyle beraber- varlığını koruduğuna delâlet etmekte olduğunu belirtmiştir.
EBEVEYN’İN EHL-İ NECÂT OLDUĞUNA İNANMANIN FAYDALARI
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün Ebeveyni’nin ehl-i necât olduğunu kabul etmenin gerek dini gerekse de dünyevi önemli faydaları vardır. Aksi bir kabul, büyük zararlar ihtiva etmektedir. Abdülahad Nûrî bu faydalar bağlamında şunları zikretmektedir:
a. Müslümanların kalplerine sevinç vererek rahatlamalarını temin etmek.
b. Din düşmanlarının istihzalarına engel olmak .
c. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün sevinip göz aydınlığı kabul ettiği şeyle mesrur olmak.
d. Bu kabulün bir mucize ve Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne ait bir özellik olarak O’nun atalarının şeref ve faziletine işaret ettiğini anlamak.
e. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün hoşnut ve razı olacağı bir meseleye rağbet ederek O’na yaklaşmak ve şefaatine nail olmak.
f. Fetva kitaplarında da belirtildiği gibi dini konularda en güzel olanı tercih edip onunla amel etmek.(120)
“Bir kimseye doksan dokuz açıdan küfür, tek bir açıdan iman gerekse bu durumda en doğru olan onun imanına hükmetmektir. Çünkü kişinin küfrünü ispat etmekte hiçbir fayda yoktur.”(121) Buna göre müşrik olduklarına dair kat’i nass olmayan Ebeveyn’in mümin olduklarına hükmetmek en güvenilir yoldur.
Ayrıca Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) Buharî’nin rivayet ettiği şu hadiste “Ölülere sövmeyin.”(122) buyurmaktadır. Ahmed b. Hanbel’in Müsned ve Nesaî’nin Sünen’in de konu ile alakalı naklettikleri hadis ise şöyledir: “Ölülerimize sövmek suretiyle dirilerimize eza etmeyiniz.” Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) ashabına Ebû Leheb gibi küfrün sembol isimleri dışında ki şahısları kötü bir şekilde anmamalarını da telkin etmiştir. Nitekim Bedir muharebesinde öldürülen müşriklere hakaret edilmesini yasaklamıştır.(123) Buna göre fetret döneminde yaşayan ve müşrik olduklarına dair elde tarihi bir kanıt bulunmayan Ebeveyn’in cehennemde olduklarını iddia etmek şüphesiz ki Allah Resulü’nü rahatsız edecektir.
Şerî deliller ve tarihî veriler Ebeveyn-i Resul’ün “ehl-i necat” olduğu yönündedir. Bu yüzden dört müctehit imam bu konuda açıkça görüş belirtme ihtiyacı hissetmemiştir.
Sonraki dönem alimlerinin mesele üzerinde fikir beyan ederken son derece hassas davranmaları, bir kısmının da açıkça görüş beyan etmekten imtina etmeleri, ilerleyen yıllarda konunun ne derece ciddiye alındığını göstermektedir.
Cumhur, Ebeveyn’in “ehl-i necat” olduğu noktasında ittifak ederken; bu durumu temin eden hususun hanîf olduklarından mı yoksa fetret döneminde yaşamalarından mı kaynaklandığı hususunda ihtilaf etmiştir.
Ulema konuyu incelerken meselenin irşad boyutunu da dikkate almış, olumsuz yargıların müslümanlar üzerindeki menfi tesirlerini göz ardı etmemiştir. Nitekim kaleme alınan pek çok risalede meselenin Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nü müdafaa bağlamında değerlendirildiği görülmektedir. Ulema, Ebeveyn’i tekfir etmenin hiçbir fayda temin etmeyeceği gibi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne eza etme cihetiyle de laneti gerekli kılacağı hususuna dikkat çekmiştir.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün Ebeveyni’nin dini durumunun bilinmemesi müminlerin imanına bir zarar vermez. Fakat onların cehennemde olduklarını iddia etmek Resul-i Ekrem’e eza verir. Ayrıca bu durum yakîn bir delil olmayan hususta kimsenin tekfir edilemeyeceği gerçeği ile de çelişir.
Şu ifadeler Ebeveyn’e küfür isnat etmekten sakınmak gerektiğini belirten ve meselenin hassasiyetine işaret eden cumhurun yaklaşımını temsil etmektedir: İbn Kemal: “Müslümana yakışan nasıl olursa olsun Allah Resulü’nün şerefini ihlal edecek ifadelerden dilini korumasıdır. Ebeveynin müşrik olduğunu söylemekte açık bir ihlal vardır.”(124)
İbn Abidin (rahimehullah) şöyle demektedir: “Bazı muhakkik alimlerin belirttiği gibi bu meseleyi üstün bir edep dairesinde işlemek gerekir. Bu, bilinmemesi zarar veren ya da kabir veya mahşerde sorulacak konulardan değildir. Bu yüzden bu meselede hayırdan başka söz sarf etmemek, dilimizi korumak en doğru ve en sağlıklı yoldur.”(125)
Şu ifadeler de Kâtip Çelebî’ye aittir: “…Amma müminlerin avamına lazım olan budur ki, bu konuda dem vurmayıp, söz söylemeyeler. Hüsn-ü zan üzere bulunup vahî ve çürük rivayetlere göre ‘Ebeveyn-i Nebî’nin mümin olması umulur.” diyeler. Terk-i edep edip, kafir ismini vermeyeler. Zira –haşa- bu sözlerle aşağılama kastedilirse büyük hata olur.”(126)
Ebeveyn’in uhrevi durumu ile alakalı İmam A’zam’a isnat edilen söz ise kanaatimizce ona ait değildir. Nasıl olabilir ki?! Ümmetin en büyük imamlarından birisi, müminlerin okuma rağbetini artırmak için adını “el-Fıkhu’l-Ekber” koyduğu bir kitapta bilinmesi zorunluluk arz etmeyen Ebeveyn ile alakalı bir ifade yazsın ve bununla da Allah Resulü’nün ruhaniyetine eza versin. İşte bunun için Hazreti İmam sözlerini bu tür ifadelerden beri kılmak için: “Kitap ve Sünnet’teki yerini tespit etmeden hiç kimsenin görüşlerimizi alıp benimsemesi helal olmaz.” demiştir. Tek başına bu ifade bile sözün ona ait olmadığını isbata kafidir.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nü af talep etmekten alıkoyan ayetlerin (Tevbe(9): 113-114; Kasas(28): 56) iniş sebeplerine bakıldığında onların ya Ebû Talib(127) ya da Ebeveyn dışındakilerle(128) alakalı oldukları açıktır.
Ebeveyn’in ehl-i necât olduğuna işaret eden hadisler, bazı açılardan zaaflar ihtiva etmelerine rağmen çok sayıda olmaları ve birbirlerini desteklemeleri cihetleriyle güç kazanmaktadırlar. Ebeveyn’in ehl-i necat olmadığını iddia edenlerin delilleri ise pek çok açıdan zaaf içeren ahad haberden oluşmaktadırlar.
Ayrıca bilinmelidir ki; Ebeveyn’in müşrik olduklarını iddia etmek Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne eza verecektir. Çünkü diriler ölülerin tahkir ve tezyif edilmeleriyle muzdarip olurlar. Nitekim babası Ebu Cehil hakkında sarf edilen ifadelerden rahatsız olan İkrime Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün huzuruna çıkıp şikayette bulunduğunda Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ölülere söverek dirilere eza vermeyiniz.” buyurmuştur.
İkrime (radiyallahu anh), babası hakkında sarf edilen; “Cehennemliktir” ifadesinden rahatsız olur ve neticede insanlar bundan nehy edilirse; Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün yüksek hatırlarının gereğini yapmak elbette çok daha önceliklidir.
(1): Ahmed b. Süleyman İbn Kemal Paşa, Risale fî Ebeveyi’n-Nebî, (Resâilü İbn Kemâl içerisinde), İstanbul, 1316, s. 87-92.
(2) Abdulahad Nurî, Te’dîbu’l-Mutemerridîn, Süleymaniye Ktp., Fatih, nr. 5293, vr. 279a-321b.
(3): Suyûtî’nin telif ettiği Ebeveyn risaleleri şunlardır:
Mesâlikü’l-Hünefâ fî Vâlideyi’l-Mustafa;
ed-Dürecü’l-Münîfe fi’l-Abâi’ş-Şerîfe;
et-Ta‘zîm ve’l-Minne fî enne Ebevey Resûlillah fi’l-Cenne;
el-Makâmatu’s-Sündüsiyye fi’n-Nisbeti’l-Mustafaviyye;
Neşru’l-Alemeyni’l-Münîfeyn fî İhyâi’l-Ebeveyni’ş-Şerîfeyn;
es-Sübülü’l-Celiyye fi’l-Abâi’l-‘Aliyye.
Bu altı risaleden beş tanesi Meclis-u Daireti’l-Mearif tarafından hicri 1316 yılında Haydarabad da basılmıştır. Et Ta‘zîm ve’l-Minne fî enne Ebevey Resûlillah fi’l-Cenne ise aynı kurum tarafından aynı şehirde 1317’de tab’ edilmiştir. Ayrıca söz konusu risaleler müellifin diğer bazı eserleri ile birlikte “er-Resailu’l-Aşr” adı altında Beyrut da Daru’l-Kutubi’l-İlmiyye tarafından 1989’da da basılmıştır. Farklı yayın evleri tarafından risalelerin müstakil baskıları da yapılmıştır.
(4): Bu üçüncü görüşü ilk iki görüş içerisinde tahlil edeceğiz. Değerlendirmeler için bkz. Nurî, a.g.e., vr. 281a-b.
(5): Nurî, a.g.e., vr. 295a-b.
(6): Ali el-Karî, Edilletü Mu‘takadi Ebî Hanîfe fî Ebeveyi’r-Resûl, Süleymaniye Ktp., Fatih, 5332, vr. 80b-93a.
(8): Ebû Talib ile ilgili rivayet için bkz. Buharî, Cenâiz, 80.
(9): Ayetin nüzul sebepleriyle ilgili olarak bk. Suyutî, Lübâbu’n-Nukûl fî Esbâbi’n-Nuzûl, Beyrut, 1997, s. 164-165.
(10): Bk. Tirmizî, Tefsîr, 10; Nesâî, Cenâiz, 102.
(11): Buharî, Cenâiz, 80; Diğer rivayetler için bkz. Suyutî, Esbâbu’n-Nuzûl, s. 164.
(12): Bedruddin Ahmed Aynî, Umdetu’l-Kârî, Beyrut, 2001, VIII, 262.
(14): Celaluddîn Suyûtî, Mesâliku’l-Hunefâi fî Valildeyyi’l-Mustâfâ, Kahire, 1993, s. 73.
(15): Suyûtî, Mesâlik, s. 73.
(16): Muhammed b. Yusuf Ebû Hayan, el-Bahru’l-Muhît, Beyrut, 1993, I, 538.
(17): Bkz. Ebüsssuud, İrşadu’l-Akli’s-Selîm, Beyrut, 1999, I, 189.
(18): Suyûtî, Mesâlik, s. 73.
(19): Müslim, İman, 88; Ebû Dâvûd, Sünne, 17; Ahmed, Müsned, 119, 268.
(20): Bk. Müslim, Cenâiz, 36; İbn Mace, Cenâiz, 48; Ebû Dâvûd, Cenâiz, 74
(22): Suyûtî, Mesâlik, s. 77.
(23): Suyûtî, Mesâlik, s. 78.
(24): Ebu’l-Fadl İyaz, İkmalu’l-Mu’lim bi Fevaidi Müslim, Beyrut, 2004, I, 591; Yahya b. Şeref Nevevî, el-Minhâc, Beyrut, 1995, II, 67.
(25): Muhammed b. Bahûddin, el-Kavlu’l-Fasl, Beyrut, 1998, s. 424.
(26): Suyûtî, Mesâlik, s. 78.
(27): Suyûtî, Mesâlik, s. 79.
(28): Suyûtî, Mesâlik, s. 81.
(29): Bkz. Kamil Miras, Sahih-i Buhârî Muhtasarı Tecrîd-i Sarih Tercemesi ve Şerhi, Ankara, 1978, IV, 546.
(30): Suyûtî, Mesâlik, s. 85.
(31): Suyûtî, et-Ta’zîm, s. 8.
(32): Ebû Hafs Osman b. Şahin, en-Nâsih ve’l-Mensûh, Beyrut, 1992, s. 284; Suyûtî, Mesâlik, s. 86.
(33): Muhaddisler bu hadisin zayıf olduğunda ittifak etmişlerdir. Hadisin zayıf olduğunu kabul eden Suyutî mevzu olmadığını belirtmektedir. Bkz. Suyûtî, Mesâlik, s. 86; Darekutnî hadisin batıl, İbn Asakir ise münker olduğunu söylemektedir. Bkz. Suyûtî, et-Ta’zîm, s. 7.
(34): Suyûtî, et-Ta’zîm, s. 20.
(35): İbn Kemal, Risale fî Hakki Ebeveyi’n-Nebî, (Resailü İbn Kemal içerisinde), İstanbul, 1316, s. 88.
(36): Suyûtî, et-Ta’zîm, s. 21-23.
(37): Muhammed Emin İbn Abidin, Redddu’l-Muhtar ala’d-Durri’l-Muhtâr, (tahk. Hüsameddin Farfur), Dımaşk, 2000, VIII, 615.
(38): Bahâuddin, a.g.e., s. 426.
(39): İbn Kemal, a.g.e., s. 89.
(40): Tasarruf yapılarak alınmıştır. Bkz. Miras, a.g.e., IV, 536.
(42): Suyûtî, Mesâlik, s. 88.
(43): Ebû Nuaym, Delâilu’n-Nübüvve, I, 57; Beyhakî, es-Sünenu’l-Kübrâ, VII, 190.
(44): Ebû Nuaym, Delâilu’n-Nübüvve, I, 57.
(45): İbn Abidin, a.g.e., VIII, 613.
(46): Nurî, a.g.e., v.r. 302b.
(47): Berzencî, a.g.e., s. 108.
(48): Nurî, a.g.e., v.r. 302b.
(49): İbn Abidin, a.g.e., Dip No: 1, VIII, 614.
(50): Kevserî, a.g.e., s. 7.
(51): Kevserî, a.g.e., s. 7-8.
(52): Ebû Hanife, el-Fıkhu’l-Ekber, Süleymaniye Kütp., Esad Efendi, 1414, vr. 72a.
(53): Muhammed Zahid Kevserî, Kelimet-u ani’l-Alim ve’l-Muteallim, (el-Alim ve’l-Muteallim’in Mukaddimesi) Kahire, ty., s. 7.
(55): Nurî, a.g.e., v.r. 302b.
(56): Bkz. Bahâuddin, a.g.e., s. 423.
(57): Ali el-Karî, Edilletü Mu‘takadi Ebî Hanîfe fî Ebeveyi’r-resûl, Süleymaniye Ktp. Fatih, 5332, vr. 80-93.
(58): Ali el-Kârî, Şerhu’ş-Şifa, Beyrut, 2001, I, 173.
(59): Ali el-Kârî üç olduğunu söylediği Suyûtî’nin risaleleri gerçekte altı tanedir.
(60): Kevserî (rahimehullah) Mahluf’un tahkikiyle çıkan nüshanın daha sahih olduğunu belirtir. Bkz. Berzencî, a.g.e., Dip Not: 1, s. 115.
(61): Berzencî, a.g.e., s. 116.
(62): el-Kârî, a.g.e., vr. 81a.
(63): el-Kârî, a.g.e., vr. 81a.
(64): Ebeveynin muvahhit olduklarını bildiren deliller aynı zamanda Ali el-Karî’ye de cevap olduğundan tekrara düşmemek için müellifin delil ve görüşlerini tahlil etmedik.
(65): Saçaklızade Muhammed el-Maraşî, Risaletü’s-Surur ve’l-Ferah, Süleymaniye Ktp., Kasidecizâde, 726/2, vr. 13a-b.
(66): Kevserî, a.g.e., s. 8.
(67): Nurî, a.g.e., vr. 280b-281a.
(68): Suyûtî, Mesâlik, s. 84.
(69): Suyûtî, Mesâlik, s. 82-84.
(70): Suyûtî, Mesâlik, s. 84.
(71): Suyûtî, Mesâlik, s. 84.
(72): Suyûtî, Mesâlik, s. 84-85.
(73): Bkz. Nurî, a.g.e., vr. 301a.
(74): İbn Abidin, a.g.e., VIII, 615.
(75): İbn Hümam, et-Tahrîr, s. 225.
(76): Suyûtî, Mesâlik, s. 15.
(77): Suyûtî, et-Ta’zîm, s. 42.
(78): Suyûtî, Mesâlik, s. 15.
(79): Berzencî, a.g.e., s. 60.
(80): Bkz. Suyûtî, Mesâlik, s. 16.
(82): İbn Cerîr et-Taberî, Camiu’l-Beyân fî Te’vili’l-Kur’an, Beyrut, 2005, VIII, 50; Abdullah Muhammed b. Ahmed el-Kurtubî, el-Camiu li Ahkâmi’l-Kur’an, Beyrut, 2000, X, 152.
(86): Şuarâ(26): 208-209.
(87): Suyûtî, Mesâlik, s. 22-23; A. Mlf., ed-Dürecü’l-Münîfe, s. 3-4.
(88): Suyûtî, Mesâlik, s. 23-24; A. Mlf., ed-Dürecü’l-Münîfe, s. 3-4.
(89): Bkz. Suyûtî, et-Ta’zîm, s. 51.
(90): Şirk koşmayı içselleştiren Mekke halkı, ilahî dinlere yabancılaşmıştı. İslam davetini duyduklarında hayret etmiş, tevhidi anlamakta güçlük çekmişti: “Allah insanlardan peygamber göndersin(basellahu beşeren resula).” demişlerdi. “İnsandan peygamber olduğunu atalarımızdan işitmedik” dediler. Eğer risaletle ilgili bilgileri olsaydı bu derece derin bir şaşkınlık yaşamayacaklardı.
İbrahim (aleyhissalam)’ın risaletini bilen Araplar onun yaşadığı dönemle sınırlı olduğunu düşünmekteydi. Ayrıca Onunla aralarında üç bin yıl gibi uzun bir süre vardı. Bu süre zarfında dinle alakalı yazılı ve sözlü bütün bilgileri yitirmişlerdi. Nitekim Hz. Amine Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’ne hamile kaldığında Abdullah 18 yaşında idi. Bkz. Suyûtî, Mesâlik, s. 32.
(92): Ehl-i fetret üç kısımdır. Birincisi, Kus b. Saide ve Zeyd b. Amr gibi muvahhid olarak yaşayan fakat bir şeriata tabi olmayanlar. Bu grupta yer alanlardan Tübbe’ ve kavmi gibi bazıları dönemlerinde mevcut olan peygamberlerin şeriatlarına ittiba etmişlerdir. İkincisi, Amr b. Luhay gibi tevhidi reddedip hevasına göre din uyduran helali haram, haramı da helal kabul eden müşrikler. Üçüncüsü, müşrik olmadığı gibi muvahhid de olmayan, bir peygamberin şeriatına ittiba etmeyen fakat kendi adına bir din de uydurmayan ömrünü bütün bunlardan uzak bir halde tamamlayan kişiler. Cahiliyye devrinde her üç gruba dahil çok sayıda insan vardı. Bu gruptan birincisinde yer alanlar hak bir dine inanmış insanlar hükmündedir. İkinci katagoride bulunanlar ise küfürlerinde dolayı azab göreceklerdir. Gerçekte ehl-i fetret kapsamında değerlendirilenler ise üçünü grupta yer alanlardır. İhtilaflı olmakla birlikte bunların da azab görmeyecekler içerisinde değerlendirilmektedirler.
(93): Suyûtî, Mesâlik, s. 23-24
(94): Suyûtî, Mesâlik, s. 36.
(96): Bkz. Kurtubî, a.g.e., VII, 2009; Ebû Hayyân, a.g.e., IV; Şihabuddin Mahmud el-Alûsî, Rûhu’l-Meanî, Beyrut, 2005, V, 118.
(97): Bkz. Ebû Muhammed Abdullah İbn Kuteybe, el-Me‘ârif, Beyrut, 2003, s 35-37; Ahmed Şelebî, et-Tarîhu’l-İslamî, Kahire, 1999, I, 168.
(99): Suyûtî, Mesâlik, s. 40.
(100): Ebû Nu‘aym, a.g.e., I, 57; Suyutî, el-Hasâisu’l-Kübrâ, Beyrut, 2003, I, 63-65.
(101): Bkz. Beyhakî, es-Sünenü’l-Kübra, VII, 190, Ebû Nu‘aym, a.g.e., I, 57; Suyutî, el-Hasâisu’l-Kübrâ, I, 64-67.
(102): Hadisler için bkz. Suyûtî, Mesâlik, s. 41 vd.
(103): Suyûtî, Mesâlik, s. 41.
(104): Muhammed b. Resul el-Berzencî, Sedâdu’d-Dîn ve Sidâdu’d-Deyn fî İsbati’n-Necâti ve’d-Derecâti li’l-Valideyn, Kahire, ty., s. 178.
(105): İbn Esîr, a.g.e., VII, 112.
(106): İbn Sa’d, et-Tabakâtu’l-Kübrâ, Beyrut, 1998, I. 90.
(107): İbn Sa’d, a.g.e., I. 118; Suyutî, eTa’zim ve’l-Minne fî Enne Ebevey Resulillahi el-Cenne, Kahire, t.y., s. 60.
(108): Şuarâ(26): 218-219.
(109): Suyûtî, Mesâlik, s. 40.
(112): Abdullah el-Busnevî, el-Kavlu’l-Celiy bi Necati Ebeveyi’n-Nebi, Kahire, ty., s. 39.
(115): Rivayetlerin en sahihine göre altı yaşındaydı.
(116): Suyutî, el-Hasâisu’l-Kübrâ, I, 135; A. Mlf., Mesâlik, s. 70; A. Mlf. e-Ta’zîm, s. 25.
(117): Suyutî, el-Hasâisu’l-Kübrâ, I, 135; A. Mlf., et-Ta’zîm, s. 25.
(118): Âl-i İmrân(3): 68.
(119): Nurî, a.g.e., vr. 282a.
(120): Nurî, a.g.e., vr. 282a-b.
(121): Nurî, a.g.e., vr. 282b.
(122): Buharî, Cenâiz, 97.
(123): Aynî, a.g.e., VIII, 332.
(124): İbn Kemal, a.g.e., s. 91.
(125): İbn Abidin, a.g.e., VIII, 615.
(126): Kâtib Çelebi, Mîzânu’l-Hak fî İhtiyâri’l-Ehak, (nşr. Süleyman Uludağ- Mustafa Kara, İslâmda Tenkit ve Tartışma Usulü), İstanbul, 1990, s. 86.
(128): İlgili rivayetler için bkz.Buharî, Menâkıbu’l-Ensâr, 40; Tefsîru sure 9/16; 28/1; Müslim, İman, 11; Nesâî, Cenâiz, 102; Ahmed, Müsned, V, 462; , 99, 130131; V, 433, 438.
(129): Tirmizî, Tefsir, 10; Ahmed, Müsned, II, 288; III, 103.
XZXX
Tarafından af21606311381145 - 16 Ekim 2014 693 0
Bir kaosun içerisindeyiz. Kimin neye dayanarak konuştuğu belli değil. Batılı Adamın müdahalesiyle her gün yeni bir anlayış zuhur ediyor. Müslümanlar tarafından kabul görebilmeleri için de başlarına “İslami” kelimesi tutuşturuluyor.Son iki asırdır özelde birbirlerine genelde ise Sünnet ve Cemaat Ehli’ne muhalif olarak ortaya çıkan “İslami” anlayışların ortak buluşma noktası, İslam’ın modernizmin değer yargılarıyla uyuştuğu ve bu yüzden hakim güçle anlaşamama gibi bir probleminin olmadığı hususudur.
Her ne kadar bu anlayış usullerinin bir çoğu var oluş gayelerini ifade ederken Batı’ya karşı olduklarına vurgu yapsalar da gerçekte benimsedikleri anlayış usulleri itibariyle, Batı’nın değer yargılarını temsil etmektedirler. Bu temsiliyet ameliyesinde öylesine ileri gidilmiştir ki, modern dünya ile mutabakat adına Batı’nın birçok şeyine evet denmektedir.
Müslüman modernistlerin yeni kabulleri, Kur’an’ı Kerim başta olmak üzere sair Şer’i delillerle çelişince, “Kur’an’da”, “Kur’an’a Göre”, “Gerçek İslam” vb. başlıklı eserlerle kriz aşılmaya çalışılmaktadır. Yeni anlayış usullerine göre telif edilen eserlerin gerek meşruiyet gerekse de saygınlığını artırabilmek için, Sünnet ve Cemaat Akidesine sahip İslam alimlerinin telifatının, hasılı tahsil etmekten öteye geçemediği iddia edilmekte ve bu yolla onlara karşı olan teveccühün önüne geçilmeye gayret edilmektedir. Bütün bu ameliyeler içerisine bir de mevcut siyasi iradelerin İslam’a menfi bakışları eklendiğinde, sahih geleneğe karşı ilgi ve alakanın niçin aşırı derecede azaldığı daha kolay anlaşılacaktır.
Aydınlanma Felsefesi artığı, “İlerlemeci Tarih Tasavvurunun” etkisiyle bugün ve bugünün insanları dünden ve dünün insanlarından daha ileri ve bilge kabul edilmektedir. Buna göre okuduğu bir metni doğru anlamaktan aciz modernist bir müslüman hiç yüksünmeden “sahip olduğum imkanlar itibariyle ben bugün İmam-ı Azam’dan daha fazla malumata sahibim” diyebilmektedir. Gerçekte fizik, kimya, hendese gibi pozitif ilimler açısından bakıldığında bu anlayış geçerlidir. Nitekim bu gün yaşayan bir mühendis, yüzyıl önce yaşayan bir mühendisten daha bilgilidir. Çünkü bilim yeni icatlarıyla eskiyi ya geçersiz kılmakta ya da geliştirmektedir. Bilimin özünde akıl vardır. Aklın terakkisine paralel olarak o da terakki etmektedir. Fakat İslami ilimler fizik kimya gibi pozitif bilimlerden farklıdır. Çünkü İslami ilimlerin özünde aklın idrak gücünü aşan vahiy vardır. Zahit Kevseri Hazretleri bu noktada şunları söylemektedir: “İlk planda, bu gün yaşayan bir İslam aliminin sair bilginler gibi seleflerinden daha malumatlı olması düşünülebilir. Fakat gerçek bunun tam tersidir. Çünkü İslami ilimlerin kaynağı Allah Rasulü’dür(s.a.v.). Bu yüzden O’nun (s.a.v.) yaşadığı devre doğru gidildikçe ilmin irtifası artmaktadır. Tıpkı ışığın kaynağına doğru yürüdükçe aydınlığın artması gibi.” Bu yüzden İmam Azamla (r.h.a.) boy ölçüşmeye kalkışanların hali, büyük bir fakihin benzetişiyle küçük bebeklerin “ben Koca Yusuf’la güreşirim” demesine benzemektedir.
İslami ifade ve usulleri kullanma yerine Oryantalizmin İslam’ı reddetme esası üzerine inşa ettiği söylemleri içselleştirmeyi tercih eden modernizmin teşviki ve siyasi otoritelerin baskısıyla İslami kaynaklara ulaşmanın yolları büyük oranda kapanmıştır. Bu, bizzat kapatmadan ziyade, ilgisizlik ve liyakatsizlikten doğan bir kapanmadır. Çünkü klasik usulde talebe öncelikle sarf, nahiv, meani, beyan, bedi, mantık gibi “alet ilimlerini” tanır yani okuduğunu doğru anlamanın altyapısını hazırlar sonra da fıkıh, tefsir, hadis gibi ”âli ilimleri” okurdu. Fakat bugün İslami ilimlerle ilgilenenlerin birçoğu böyle bir alt yapıdan yoksundur. Bu yoksun oluş ise selefin eserlerine ulaşmalarına engel olmaktadır. Bu yüzden ”âli ilimlerle” alakalı mütalaları hezeyanlarla doludur.
İslami ilimlerin tecritle karşı karşıya olduğu, modern düşüncenin ise müslüman zihinleri esaret altına aldığı bir vaziyet içerisindeyiz. Şartlar, tedrisatın yanı sıra neşriyat yoluyla da gerçeği arz etme ödevini kuşanmaya çağırmaktadır. İşte bütün uğraşılardan gaye, bu azîm ödevi ifa edebilmektir.
Dış içle, kabuk özle, isim müsemma ile sıkı bir münasebet içerisindedir. Zarf bütünüyle mazrufu değildir, fakat bütünüyle gayrı da değildir. “Her şeyin isminden nasibi vardır.” Biz de öncelikle hadiselere bakışımızı, var oluş gayemizi anlatan, tek kelimeyle fasledici hakikati ortaya koyan bir isim aradık. Madem var oluşumuz İslam’la bir anlam kazanmaktadır. O halde dergimizi anlatacak isimde, İslam’ın içinden doğmalıdır. Bu mecburiyet içinde kaç isimde kendimizi aramadık ki. Önce derginin adı ‘Bedihiyat’ olsun dedik. Arayış içine girdiğimiz sürecin başlarında bulduğumuz bu ilk kelimenin ilham kaynağı İmam Rabbani Hazretlerinin, İslam’ın mahza bedihi hakikatlerden ibaret olduğunu anlatan mektubu idi. Sonra, “ikinci bin yılın müceddidinin söyledikleri doğrudur, İslam, bütünüyle bedihi hakikatler mecmuasıdır” dedik. Fakat, bizler hakikati ifade ederken onun bedâhetine halel getirebiliriz. Ses tonumuz o tizi kaldıramaz da Allah ve Rasul düşmanları acziyetimizi fırsat bilip işte bu kısık ses İslam’dır demek şenaatine tevessül edebilirler. Bu ise, imar adına yapılan büyük bir yıkım olur ki, bu nevi bir sorumluluğun altında eziliriz. Bütün bu saikler “Bedihiyat” adından vaz geçmemize neden oldu. Daha sonra, derginin adını “Mukaddime” koysak acaba o bizi ne kadar anlatabilir ve biz onu hangi çapta temsil edebiliriz diye düşündük. İslami ilimlere bir mukaddime olabilir miydik? Yolların gulyabanilerce tutulduğu bir dönemde, İslam’ın hakikatine nasıl ve nereden hareketle ulaşılabileceğini, onlarca meşreb/mezheb içerisinde kimlerin gerçek kurtuluş yolunu gösterdiğini işaret edebilir miydik? Gördük ki, ilk bakışta iptidailik ifade eden “Mukaddime” tek kurtuluş yolu olan Ehl-i Sünnet-in başlangıcı olması ve bütün İslami ilimlere giriş addedilmesi hasebiyle büyük bir misyona taliptir. Bu yüzden bir dergi adı olarak “Mukaddime”nin kullanılmasını ileriki bir tarihe, yani anlayışımızın İslami ilimlerde kemal bulacağı yıllara havale ettik. Bu arayış süreci içerisinde benzer nedenlerden dolayı tercih ettiğimiz fakat yine benzer nedenlerden dolayı vazgeçtiğimiz daha bir çok isim var. Bütün bu arayış ve vazgeçişlerin nihayetinde derginin adının “inkaşaf” olmasına karar kıldık. “inkişaf” eşyanın perdesini kaldırmak anlamına gelen ‘keşf’ mastarından türemiştir. Keşf edilen/kaldırılan perdenin altından ise, hakikat zuhur eder. İbn Manzur, “keşf”etmenin yukarıdaki anlam örgüsünde kullanıldığına örnek olarak İmam-ı Azam Hazretleri’nin şu bedii ifadesini nakleder; “Şimşek çaktığında bulutu öyle aydınlatır ki, sen onu sanki elbisesini kaldırmış/keşfetmiş gibi bembeyaz görürsün.” Kaldırılan/keşfedilen her perdenin ardında muhakkak ki bir inkişaf vardır. Fakih, müfessir, kelamcı, söz ustası hasılı top yekun İslam uleması Kur’an ve Sünnet’in sırlarını keşfetmeye yani hakikatin inkişafına ‘sebep’ olmaya çalışmıştır. Yazdıkları her makale, okuttukları her ders bir hakikatin inkişafıdır. Bu yüzden İslami ölçülere bağlı kalmak şartıyla ilim, fikir ve sanat adına telif edilen her eser, inkişafın kesintisiz devam ettiğini göstermektedir. Çünkü inkişafa kaynaklık eden Kur’an ve Sünnet bütün zamanlarda yeni kalabildiğinden onlardan inkişaf eden manalar da yeni ve daimi olacaktır. Fakat bu yeni manaların meşruiyet kazanabilmeleri için, Sünnet ve Cemaat Alimlerinin -lâdini tefsirlerin önüne geçebilmek için- tedvin ettikleri İslami anlayış usulune bağlı olmaları mecburidir.
“inkişaf”la hadiselere bakışımız arasındaki münasebete gelince; öncelikle bu kelime, meşhur Mu’tezilî Müfessir Zemahşeri’nin perdeyi kaldıran anlamına gelen “Keşşaf” adlı tefsirinden hareketle tayin edilmiştir. “Keşşaf”, büyük bir doğruya sebep olan büyük bir yanlıştır. İ’tizal anlayışını büyük bir zeka ile Kur’anileştirmeye çalışan Zemahşeri, Beydavi gibi kudretli bir alimin müdahalesiyle öz-posa ayrımına tabi tutuldu ve Sünnileştirildi. Perdeyi kaldırmak/açmak anlamında olan “Keşşaf”, Zemahşeri’nin elinde yanlış yollara açılırken “Beydavi”nin müdahilesiyle sonuna kadar gerçeğe açıldı. Biz de “Beydavi”nin tashih edip, hakkını verdiği o gerçek mana çerçevesinde, İslam’ın yanlış yollara referans olmayacağını, hakikatten doğup yalnız hakikate açılacağını gösterebilmek için yola çıktık
“inkişaf”ın bu vaziyet içinde ne yapacağı ve neye talip olacağı bahsine gelince; bilinmelidir ki; “inkişaf”, küfür idraki tarafından tecrit edilmek istenmesine rağmen bütün zamanlarda var olacak mutlak ve mükemmel hakikatin milyonlarca beyanı içerisinde bir beyandır. Hz Adem’den bu güne sürekli akan İslam şadırvanda küçüçük bir göze olmaya taliptir. Sünnet ve Cemaat anlayışına muhalif, buna mukabil, oryantalist düşünceye muvafık duran modernist anlayışları tenkit etmesi ise, tedafüi/savunmacı bir konumda olmasından değil, sadece şadırvanın gözelerine tıkanan pislikleri temizlemek içindir. Çünkü bu durumdaki bir savunma, milkiyeti üzerinde hak iddia edilen mal sahibinin iddiacı durumuna düşmesine benzer. Bu yüzden müdafaa durumunda olanlar İslam’ın yekünunu temsil eden Sünnet ve Cemaat Anlayışı karşısında mevziî yorumlarla İslami anlayış ikame etmeye çalışan ve fakat yanlış yere merdiven dayadıklarından bir türlü hakikate ulaşamayan düşüncelerdir. Bu yüzden “inkişaf” bir müdafaadan öte, bir hakikat beyanıdır; bir arz ediştir. Unutulan ve tecrit edilen usulun ve o usul çerçevesinde elde edilen top yekün hakikatin arzıdır. Bu arz ediş sürecindeki ifade tonlarında zaman zaman farklılıklar olacaktır. İslam’ın hakkını dava etme noktasında müslümanca tavır alış, neyi emrediyorsa “mücibince amel” edilecektir. Ebu Hanife Hazretlerinin, Muhammed Bakır’a “Haddini bil ki, sana karşı saygımı koruyayım.” ifadesini kullanmak durumunda kaldığımız zaman, -her konuda olduğu gibi bu hususta da- Büyük İmam yolumuzu aydınlatacaktır. Tevazu, İslam’ın halidi bir öğüdüdür. Fakat adam çıkar da alenen hakikate suî kast eylerse ona da, yanlış yaptığını söylemek emr-i bi’l-ma’ruf’tan anladıklarımızın bir gereğidir. Yani, boyundan büyük laf edenlere; yanlış anlamalarının doğru okumayı bilmediklerinden kaynaklandığını, muhakkak İslami ilimler üzerine konuşmak ve bunu mümince yapmak istiyorlarsa usul ve esası oryantilistlerden değil Allah Rasulunden ve Onun yolundan giden Sünnet ve Cemaat alimlerinden öğrenmeleri gerektiğini söylememiz haktan öte bir vazifedir.
Ahmet Şevki’nin “eski diye geleneği inkar edenler, utanmasalar kendilerinden önce yaşadı diye babalarına da inkar edecekler” dediği modernistler; mezheb ve hadis inkarından sonra bugün geldikleri nokta itibariyle Kur’an’ın zaman ve mekan üstü duruşunu da reddetmektedirler. Redde vasıta seçtikleri tarihselcilik ise, onların icat ettiği bir yeni olmaktan öte Batılı Adamın Aydınlanma devri sonrası kullandığı, miadını doldurunca da terk ettiği bir eskidir. İlk defa oryantalistler tarafından Kur’an’a tatbik edilen o eskinin/tarihselciliğin maalesef ki bugün itibariyle binlerce Müslüman markalı bağlısı vardır.
inkişaf dergisi olarak ilk sayımızın “Makalat” bölümünü tarihselciliğin tahlil ve tenkidine ayırdık. Hadisenin fotoğrafını alıp yorumunu yaparken ilmin ahlakına riayet ettik. Fakat bu riayet, tarihselciliğin tahlilli yapılırken tarafsız kalındı şeklinde anlaşılmamalıdır. Evet, Kur’an’ın taraf oluşumuza ihtiyacı yoktur. Fakat imanımızın sahih olabilmesi, Kur’an’ı Kerim’den yana taraf olmamıza bağlıdır. Hala Aydınlanma artığı düşünceleri takip edenler varsın tarafsız kalmaya bilimsel kimlik isnat etsinler. “Ballar balını bulduktan” sonra “kovanımız yağmalanmış.” Ne gam.
“Bedihi Hayat” bölümünde, -dizi halinde- ilim ve aşk sarayının sultanlarından, Devlet-i Âliyye’nin son Kemal Paşazade’si; Ali Haydar Efendi Hazretlerinin hayatı yayımlanacak. “Büyük Doğu Akademya”sında ise, -yine dizi halinde- İslami tefekkürün büyük kurmayı Üstat Necip Fazıl’ın “Mezuniyeti Olmayan Üniversitesi” yer alacak.
Üstadın “kısa ve kalın hatlariyle Batı, ince ve mahrem çizgileriyle de Doğu…”yu anlattığı ve “İdeolocya Örgüsüne bağlı olarak benim en başa alınması gereken verimlerimden biri” olarak nitelediği “Batı Tefekkürü ve İslam Tasavvufu”nu bütün abonelerimize hediye olarak verebilmenin bahtiyarlığı içerisindeyiz.
Yazarından son okuruna, editöründen dağıtıcısına tek gayemiz var; Kainat büyüklüğündeki İslam Atlasında bir nokta olabilmek, belki o nokta gözü, kör olmaktan kurtarır da inkişaf var oluş gayesine erer.
Allah’ın selamı üzerinize olsun.
Diriliş Süleymaniye’den Başlayacak
Tarafından af21606311381145 - 17 Ekim 2014 873 0
Muhteşem bir mirasımız var. Usulden fıkha, kelamdan mantığa kadar büyük bir hazinenin içerisindeyiz. Ne var ki varlıkta yokluk yaşıyoruz. Uzaydaki nehirlerin debisinden bahsederken hemen yanımızdaki Fırat’tan haberimiz yok. Eşyanın gerçek suretini atlayıp,hakikat diye gölgesiyle oyalanıyoruz. Entelektüelimiz Eflatun’un mağaralı tasavvurunda anlattığı adamla ayniyet arz ediyor.Eli kalem tutanlar nezdinde bilgi, Batı üzerinden Onun patentiyle gelirse itibar görüyor. 19. yüzyılın ikinci yarısından sonra İslami İlimleri tahsil eden hocalar “hamele-i din”, Batı’nın anlayış usulüne göre yetişen aydınlar ise “hamele-i ilim” olarak addedildi. Bu tanımlama ile hocaların dogmatizmin köleleri, aydınların ise hür bilginin kaleleri oldukları söylenmek istendi. Nitekim geçen asrın ilk yarısında -belli bir zaman- Ezher Şeyhliği görevinde bulunan Meraği, Ezher mezunu hocaları tahsil için Batı’ya gönderirken “Hamele-i din, hamele-i ilme ayak uydurmalıdır.” diyerek ulemayı dogmatizmin köleleri olmakla itham eden ilk Müslüman ünvanını almıştı!
“Batı klasikleri” var, onlar Batı’nın dimağına şekil veren yapıtlar. Avrupalıya göre klasiklerin her biri birkaç ülkeden daha değerlidir. Churcill’e, “Shakespare ile “Üzerinde güneş batmayan imparatorluk” arasında tercih yapmayla karşı karşıya kalsaydınız ne yapardınız?” diye sorulduğunda tereddüt etmeden, “Devleti verir, Shekper’ı alırdım. Çünkü Shakespare İngiliz halkını yeniden inşa edebilir ama İngiliz halkı bir Shakespare daha çıkaramaz.” demiştir.Cour de la mosquée Süleymaniye, Istanbul, Turquie.
Batı’lı entellektüellerin dimağına yön veren, bu gün ise “hamele-i din” terkibiyle aşağılanan (gerçekte bu meth etmek için kullanıldığında alimler adına iftihar vesilesidir. Şayet dini tahkir vasıtası addedilirse terkip sahibinin istihzadan dolayı küfrüne sebep olur.) ulu hocaların kaleme aldıkları Doğu Klasikleri, onlar nerede? Bir Hukuk şah eseri olarak “Mebsut”u, tefekkür ve akide manifestosu olarak “Şerhu’l-Mevakıf”ı tanınması gereken duruşlarıyla anlayan kaç alimimiz var? İslam adına konuşanların kaçı Gazali’yi kelamcı, mantıkçı, usulcü, fakih kimliğiyle okumuştur?
İslam Düşünce Tarihi üzerine çalışan Müslüman bir araştırmacı Kant’tan, Descartes’tan alıntı yaparken ya da onların düşünce sistemini tahlil ederken gayet veluttur. Bahis Gazali’ye gelince aynı kişiyi aynı derecede ketüm görürsünüz. Batı’ya karşı “bast” halinde olanlar, İslam’a kaşı “kabz” halindedirler. Halbuki Kant’ın düşünce sisteminin temelinde müşahhas örneklere varıncaya kadar Gazali vardır. Ne var ki bizim akademik çalışmalarımızda Gazali’nin adı geçmeden Descartes anlatılır. Kopyacılığı dahi beceremeyen bir ilim adamı gürühuna sahibiz.
Seksen yıl önce İstanbul’da, bu milletin diliyle neşredilen bir mevkuteyi okuyamayan yazardan bu coğrafya adına müsbet açılımlar beklemek birkaç günlük bebekten yürümesini talep etmekten farksızdır. Bu yüzden, hakikati kaybettiğini bilen fakat onu kaybettiği yerde değil de kaybetmesine sebep olan coğrafyada ve onun değer yargılarında arayan anlayış usullerinin mucitlerine, akla ziyan çalışmalar içerisinde olduklarını hatırlatmak mühim bir vazifenin ifası olacaktır.
Oryantalizmin yoğun baskısı altında şekillenen çağdaş İslami projelerin bütün uğraşılara rağmen başarısız olmaları göstermektedir ki, diriliş Harvard’dan ya da Boğaziçi’nden değil Süleymaniye Medresesinden/kütüphanesinden başlayacaktır.Çünkü insanlık tarihinin bütün yeniden oluş hareketleri mazilerine doğru yenilendikçe başarılı olmuşlardır. Bunun içindir ki Koçi Bey IV. Murat’a sunduğu “Islahat Risalesi”nde Sultan’ı, Fatih’in Yavuz’un devrine dönmeye çağırmıştır.
Süleymaniye’ye yani irfana dönmek, onu anlayıp bugüne taşımak şüphesiz ki kolay olmayacaktır. Zira bu milletin çocukları yıllardır farklı bilgi kanallarını kullandılar. Milletin kıymet ölçüleri değişti. Seküler hayatı takvim eden “mezmum bilgi”, “memduh bilgi”nin yerini aldı. İlim, dünyevi getirileriyle değerlendirildi.
Hali ıslah niyetinde olanlar bilmeliler ki “el-mücerreb la yücerreb/denenen bir daha tecrübe edilmez.” Bu durumda ilk olarak yeni neslin zihni, babalarının vaktini tüketen artık fikirlerden temizlenmelidir. Sonra millet hafızasına yeni kayıtlar düşülmelidir. Bu yapılmalı ki yeni kuşaklar Süleymeniye’nin kodlarını tanıyabilsin.
İslam adına binlerce kitabın neşredildiği bir zamanda çağdaş usul ve müellifleri çözümsüzlükle tavsif etmek ne kadar doğru olur diye sorabilirsiniz?
Bu soruyu ben de soruyorum. Ne var ki hadiseninşu boyutu müsbet cevap vermeme mani oluyor. Fransız bir lise talebesi Ronsard’ı tercümansız okur-anlar. Ama bizde bir İslam felsefecisi (ne demekse) gider Augustinus’un, Thomas’ın dilini öğrenir; Bu yapılan esas itibariyle takdire şayan bir gayrettir. Fakat aynı adam Kur’an’ın nazil olduğu dile ve o dil üzerine kurulan medeniyete yabancı kalır. Buhari’yi bir defa okumadan Buhari üzerine tenkitler kaleme alır. Batı’yı tanıdığı kadar kendi medeniyetini bilmeyen müelliflerin eserleri ne kadar çözüm getirebilir!? Ülkemizde İslamcı (ne demekse) etiketi taşıyan bir çok yazarını bu nev’i problemlerle malul oluşu düşündürücü olduğu kadar acı vericidir de!
İslam bir aksiyon dinidir. Söylenenler, öncelikle söyleyenler tarafından inanca ve hayata aktarılmalıdır. Toplum, teorik bilginin nasıl uygulanacağını ilk olarak aydınlarda görmelidir. Sadece konuşma dili yeterli olmaz. Nitekim Allah Rasulü sallellah-u aleyhi ve sellem beyan diliyle olduğu kadar hal diliyle de konuşmuştur. Uman Meliki Cülenda Allah Resulü’nün hal diliyle alakalı şunları söyler: “Bu ümmi peygamber bana rehberlik etti. Zira O, emrettiği bir hayrı önce kendi yaptı. Yasakladığı bir kötülüğü önce kendi terk etti. Yendi fakat taşkınlık etmedi. Kaybedince de kötü söz söylemedi. Ahde vefa gösterdi. Sözünü yerine getirdi. Bütün varlığımla şehadet ederim ki o Allah’ın Resulü’dür.” İslami mefhumların geniş halk kitleleri tarafından benimsenmesinin arka planında hep bu hal dili vardır.
Müslüman bir entelektüel oryantalistten farklı olduğunu sadece yazdıklarıyla değil yaşantısıyla da göstermelidir. Yaşantının söylenenle çelişmesi sözün değerini düşürmekte, çözümsüzlüğü beslemektedir.
Çözümsüzlüğün bir diğer nedeni ise kullanılan ve benimsenen bilim dilinin özgün bir yapı arz eden İslam Medeniyeti’ni ifadede yetersiz kalmasıdır. Bu dil, değişmez hakikatler üzerinde şüphe uyandırmaktadır.
Dilin yanı sıra Modern Batı aklının tesis ettiği yöntemleri alıp, klasik usulünün yerine bina edersek onlardan önce ya da onlara aykırı bir formda yazılan İslami metinler hurafe kabul edilecektir. Her medeniyetin olduğu gibi her ilmin de kendini ifade etme usulü ve onu kullanma hakkı vardır. Bu usullerin yönleri aynı kalmak şartıyla koordinatları zamanla değişebilir. Hal bu iken İslami anlayış usullerini bütünüyle geçersiz kabul edip Batı’ya ait usullere yönelmek içinden çıkılmaz yeni sorunlara davetiye çıkarmaktadır.
Bu gün Müslüman adı taşıyan öyle ilahiyatçılar var ki kaleme aldıkları eserleri oryantalistlerin çalışmalarıyla yan yana koyun, müellif adlarına bakmadan okuyun arada pek de fark olmadığını göreceksiniz. Adına “Tefsiru’l-Kur’an” denen bazı çalışmalar gerçek de “Tahrifu’l-Kur’an” işlevini görmektedir. Oryantalizmin tesbit ettiği itiraz noktaları aynısıyla bazı muasır müfessirlerin çalışmalarında da yer almaktadır. Geçen yüz yılda ulema sadece oryantalistlere reddiye yazarken bu gün onların fikirlerine tercümanlık eden mustağriblere de cevap yetiştirmek zorundadır. Gittikçe genişleyen bir cephe ile karşı karşıyayız.
Kur’an’daki kıssaların hakikatini reddetme cihetiyle Mekkeli müşriklerle müşterek bir bakış açısına sahip olan, yani kıssalara “esatıru’l-evvelin” diyen bir tefsirci Kur’an’a ne kadar inanmaktadır? Şu ifadeler bir Kur’an araştırmacısı olan Taha Hüsyin’e aittir: Kur’an’ın haber verdiği Hz. İbrahim ve Hz. İsmail kıssaları bir takım siyasi ve dini maksatlara mebni gerçekte olmayan olaylardır. Taha Hüseyin’in benimsediği “ilhadi tefsir” anlayışı, oryantalizmin iddialarından ne derece farklıdır!?
Tarafsızlık adına İslam’ın akıl üstü hakikatleri süfli akılla kıymetlendirilme cihetine gidilmektedir. Müslüman entelektüeller için Allah’ın rızasını kazanmak öncelikli vazife ise İslami meselelerin tahlilinde hangi tarafsız oluştan bahsedilebilir!? Dünyada kim tarafsız olabilmiştir!? Bu masalı ortaya atan ideologlar dahi ideolojilerinden yana taraf değiller midir!? Tarafsız olduklarına sürekli vurgu yapan oryantalistler gerçekte oryantalizmi tercih ederek Hristiyanlık lehine İslam aleyhine taraf olduklarını itiraf etmiyorlar mı!? Bu durumda ortada tarafsız kalan tek bir zümre var o da nev zuhur modernist Müslümanlardır.
Bugün İslam dünyasında bilgiyi kullanma ve pazarlama noktasında ciddi problemler yaşanmaktadır. Belli yerlerde ideolojik bilgi havuzları oluşturulmuştur; bilgi oralarda havuz sahiplerinin anlayışlarına göre yeniden üretilmektedir. Ne var ki bu havuzlar karşısında bir Fatih Medresesi, bir Süleymaniye yok.
Modernitenin fideliğini işte bu havuzlar sulamaktadır. Orada yetişenlerin en önemli özelliği red kültürüne sahip olmalarıdır. Geleneği tanımadan reddeden bu anlayışın bu gün güçlü görünmesi ise onun karşısında güçlü bir ilim-irfan havuzu olmayışından kaynaklanmaktadır.
Bütün bu şartlar içerisinde Müslüman entelektüel öncelikle zihninde niçin var olduğunu cevaplamalıdır. Mutlak akılla Kur’an ve Sünnet’i sorgulama cehdine mi gidecek yoksa her ikisinin bildirdiği hakikatten hareketle yeni projeler mi geliştirecek. İkincisini tercih etmesi durumunda irfan elinde güçlü bir balyoz olacak ve onunla Tanzimat’tan bu tarafa üzerine sürekli beton dökülen, Ehl-i Sünnet’in ilim havuzunun üzerinde ki tabakaları kıracak; ta ki inkişaf gerçekleşsin.
Tarafından af21606311381145 - 17 Ekim 2014 476 0
Vahye karşı duran insanlar sokak başlarını tutmuş “kimlik” yoklaması yapıyorlar. Dünya genelinde kurulan gümrüklerde İslami değerlere kota uygulanıyor. Dinin, “vakti geçmiş bir ideoloji” olduğuna inanan ve bu yüzden onu ideolojiler kabristanlığında görmek isteyen münkirler, insanları İslami değerlerin etkin olmadığı bir dünyayı yaşamaya icbar ediyorlar. Bu yüzden kendilerine “size söyleyecek bir çift sözüm var: ‘Allah’tan başka ilah olmadığını kabul ediniz!’” diyen Nuh (aleyhisselam)’a iltifat etmiyorlar.Allah’a davet eden peygamberin yüzüne kapatılan kapılar ardında “dünyadan kâm alan” kavim, “inzar” edildikçe dinden uzaklaşıyor, olacağına imkan vermediği tufanı yalanlamaya devam ediyor. Yüksek direkler üzerinde kurdukları saraylarda yaşayan Ad Kavmi bir taraftan Hud (aleyhisselam)’ı yalancılıkla itham ediyor, diğer taraftan ise yüksek saraylardan yere savurdukları hizmetkarların ölümünü seyrederek keyif alıyor. Nemrut taraftarları, tutuşturulan ateşin başında meclis kurmuş, İbrahim (aleyhisselam)’ın küllerini görmeyi hayal ediyor. Gözlerini hasedin kör ettiği kardeşler, Yusuf (aleyhisselam)’la birlikte insani değerleri de kuyuya attıklarını düşünüyor ve engelsiz bir dünyada kalmanın hayaliyle neşeleniyorlar. Malı alırken farklı, satarken farklı bir tartı kullanan Medyen Halkı dünya ekonomisini ifsat etmeye devam ediyor. Şuayb (aleyhisselam)’ın ıslah çağrılarına “bu çağda senin söylediklerin uygulanır mı?” diyerek karşı çıkıyorlar.
Karşıki dağların eteklerindeki Mısır tanrıları kendilerine secde eden ve adlarına kurban kesen insanları seyrediyorlar. Piramitlerin gölgesinde tahtına kurulan Firavun ilahlık iddiasında ısrar ediyor. Hemen alt tarafta Hz. Musa (aleyhisselam) ile sihirbazların karşılaşmasını izlemek için bir araya gelen mahşeri bir kalabalık var. Hahamlar, rahipler hala elleriyle vahyi tahrif etmeye devam ediyorlar. Bel’amlar ise Allah’ın muradını insanların arzularına göre uyarlayabilmek için yoğun bir gayret içerisindeler.
Ashab-ı Uhdud, tutuşturdukları hendeklerin üst tarafında oturmuş, ateşe attıkları müminlerin yanmalarını seyrediyor, bu akıl almaz işkenceleriyle onları imanlarından vazgeçireceklerini hayal ediyorlar. Baba Firavun da aynı beklenti içerisinde kızı Maşite’ye zulmediyor. İsrailoğulları Hz. İsa (aleyhisselam)’ı taşa tuttukları yerde, İsa diye muhbirin çarmıhtaki cesedini seyrediyor. Sodom-Gomore altın devrini yaşamakta.
Dünyanın kurulduğu ilk günden bu tarafa tapılan bütün putlar farklı formlarda yeniden sahne almışlar. Kimi İranlılara, kimi Çinlilere, kimi de Hintlilere ait. Fetihle birlikte yere serilen putlar sonradan insanların yüreklerinde doğmuş. Yüzlerde görülen karartılar ise gerçekte Mekke’de yıkılan putların gölgeleri…
Kulakları tırmalayan gülüşme sesleri secde halinde iken Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in omuzlarının arasına deve işkembesini koyan Ebu Cehil, Utbe b. Rebîa, Şeybe b. Rebîa, Velid b. Utbe, Ümeyye b. Halef ve Ukbe b. Ebi Muayt’a ait. Fısıltılar, en iffetli kadın Hz. Aişe (radiyallahu anha)’ya en iffetsiz isnatta bulunan münafıklardan geliyor. Yerde gördüğünüz şu işaretler ise Hendek’te savaş meydanından ayrılarak Müslümanlara ihanet eden münafıkların ayak izleri.
Fotoğraflar, görüntüler ve sesler sanki hiç düzelmeyecek bir dünyayı anlatıyorlar. Her karede zulmün renkleri daha koyu duruyor. Böyle bir durumda izmihlâl, yeni hale dönüşür mü? Nil, Firavun’u içine alır, asa yılanları yutar mı? Yanı başındaki kuyudan Yusuf’un sesini alamayan Yakup kilometrelerce ötedeki Mısır’dan Yusuf’un kokusunu hissedebilir mi?
Fotoğrafın yüreğinizi karartan dış görüntüsü umutlarınızı tüketmesin. Zira toprak kararmadan yeşermiyor. Yere ekilen, sonra da üzeri toprakla örtülen tohumlar uzun bir kışın ardından yeşermeye başlıyor.
Belki de Papa XVI. Benedict’in dışa vurduğu genetik İslam aleyhtarlığı, Lübnan’ın yerle bir edilmesi, Irak’ta olanlar, …, bütün bunlar dirilişin ruhu üzerine örtülen toprak işlevi görmekte… Belki de bu siyasi, fikri ve ictimai irade zaafiyeti kesin bir zaferi muştulayacaktır. Hani dervişler “büyük oluş”un sırrını idrak edebilmek için 40 gün kendilerini dünyaya kapatır, sadece Allah’a açarlardı. Ardından da Hacı Bayram-ı Veli gibi büyük hocalar suretinde inkişaf ederlerdi.
İslam, bu çok yönlü kuşatılmışlığı yaracak ve mutlaka hesaplaşmanın galip tarafı olacaktır. Mücadelenin Hira’dan sonraki aşamasına bakarsanız bu yargının ütopya olmadığını göreceksiniz. Hira, zahirde bir geri çekiliştir. Mekke küfürle örtülüyken, kötülük bütün şubeleriyle cemiyette mevcutken geri çekilmek… Fakat geri çekilmeyi “bütün alemler için rahmet olan” Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in gelişi takip ediyor.
Şehir “Rahmet Peygamberi’ne” tecrit uyguluyor, Müslümanlar kendilerini korumaktan aciz bir konumdalar, Kureyş İslam’ın kutsal değerleriyle alay ediyor, “Allah birdir” demek yasak… Kuşatmanın böylesine yoğun olduğu bir ortamda Allah’ın inayetiyle iki farklı açılım gerçekleşiyor. İlki Habeş kralı Necaşi’nin müslüman olması… Mekke’de mustazaf müminler kendilerini korumaktan acizken bölgenin en büyük siyasi iradesi Müslüman oluyor. Bu hadise sanki İslam karşıtlarının en büyük propaganda malzemesi olan “İslam kılıçla yayılmıştır.” iddiasını çürütmek için vuku buluyor. Bilvesile arz edelim: Bu hadisenin verdiği mesaj o kadar açıktır ki; Vatikan’dan başını çevirip Anadolu’ya, Suriye’ye, Irak’a bakan sonra da “bu topraklar bir zamanlar bize aitti. İslam’ın gelişiyle düşman yurdu oldular.” diye hayıflanan Papa XVI. Benedict’in hezeyanlarını ağzından çıktığı o ilk anda tekzip ediyor.
Necaşi’nin Müslüman olması, masa başında tarihi hadiselere arka plan icat eden Papa’ya,İslam’ın “kılıç”la değil, “kelam”la ülkeleri fethettiğini de söylemektedir.
İkinci açılım ise şu şekilde gerçekleşiyor: Kureyş’in İslam karşıtlığı dayanılmaz bir noktaya ulaşınca Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ya Rabbi! Yusuf (aleyhisselam) devrindeki gibi bunlara yedi yıl sürecek bir kuraklık musallat et.” diye Allah’a yalvarıyor. Öylesine dehşetli bir kuraklık belası ile karlılaşıyorlar ki, her şey kökünden yok oluyor. Geride kupkuru bir toprak kalıyor. Hayvan derisi ve kokmuş ölü hayvan etleri yemeye başlıyorlar. Bu esnada Ebu Süfyan yanına eşraftan birkaç kişiyi alarak Efendimiz’in huzuruna çıkıyor ve “sen, Allah Teala’ya itaat etmeyi ve sıla-i rahmi emredersin. Kavmin kuraklıktan helak oldu. Onlar İçin Allah’a dua etsen…” diye ricada bulunuyor.
Kureyş inanmasa dahi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğru söylediğini biliyordu. Bu yüzden darda kaldıkları gün, O’nun duasını talep ediyorlardı.
Bu iki hadise kuşatmanın yarılmasında etkili oldu. Hicaz’da İslami değerler daha da yükselemeye başladı. Dinin karşısında fikri zafiyet içerisine düşen Kureyş, duasıyla bereketlendiği Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’e karşı kılıçlarını kuşanıp Bedir’e, Uhut’a, Hendek’e yürüdü. Aslında fotoğrafın bu kareleri, Kureyş’in hezimetinin belgeleridir. Haçlı savaşları da sebep ve gayeleri itibariyle Kureyş’in saldırılarıyla birebir örtüşmektedir.
Mevcut dünya fotoğrafı Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)in hayatında olduğu gibi İslam’ın lehine yeniden değişecektir. Fakat bunun için Müslümanlar öncelikle Din-i Mübin’in sapasağlam kulpu (urve-i vüska) Sünnet ve Cemaat anlayışı merkezinde bütün felsefi, siyasi ve akidevi hareketleri yeniden okumalı ve buna göre onları öz-posa ayrımına tabi tutmalıdırlar.
İkinci olarak sahip oldukları ideolojik aidiyetlerle iftihar etme yerine, kendisine nesebi sorulduğunda; “İslam’a girdikten sonra neseb falan aramam; ben Selman bin İslam/İslam’ın çocuğu Selman’ım.” diyen büyük sahabinin ifadesinde mündemiç olan dava ruhunu kuşanmalıdırlar.
Selmanlaşan müminler, selefilik gibi tevhit zarfında tefrika üreten hareketleri Ehl-i Sünnet’in doğrularını dikkate alarak tashih edebilirlerse, “Hendek”de olduğu gibi fotoğraf yeniden İslam lehine değişecektir. Selmanlaşan ruhlara armağan edilen ve müşrik, münafık, Yahudi koalisyonundan oluşan kuşatmayı yarıp dağıtan “Saba rüzgarı” yeniden esmeye başlayacaktır. “Saba rüzgarı” hayatın bütün şubelerinde etkin olduğunda dünya fotoğrafı esaslı bir değişikliğe uğrayacaktır.
Allah’ın selamı üzerinize olsun
Tarafından af21606311381145 - 16 Ekim 2014 594 0
Gün boyu salâtîn camilerinin hazirelerini, ecdat yadigârı kütüphaneleri dolaştım. Kanını damarlarımda, davasını yüreğimde taşıdığım ulu hocalarla görüştüm. Mezar taşlarında ve tozlu kitap raflarında tutsak kalan dünyalarına girip oralarda Molla Hüsrev’in usul, Ebussuûd’un tefsir derslerine katıldım. Hocazâde ve İbn Kemal’den mübarek zamanlara ait hatırat dinledim. Sonra da maddesiyle genç, ruhuyla ihtiyar bir adam suretinde “hayali cihan değer” bir zamanın nice güzelliklerini yâd ile tadat ettim: Sabahlara kadar yakacak lambamız, kaloriferli çalışma odalarımız yoktu; fakat bütün yokları nefyedecek güçte irfanımız vardı. İlmin itibarı göz kamaştırırdı. Çocukların hayali bugünkü gibi topçu ya da çalgıcı olmak değil “alim” olmaktı.
İlim, Rıza-i İlahi için tahsil edilirdi; menfaat temin etmek ya da şöhret olmak için okur yazarlık yapmak hatırkârı değildi.
Hafız, imam ya da müftü bir meclise girdiğinde ilme hürmeten hazirun ayağa kalkar; ayakta olanlar duruşlarını değiştirirdi. Sokaklarda da benzer manzaralar görülür: Yaşlı, genç, kadın, erkek kimse alimin önünde yürümezdi.
Mürekkep, kağıt, kitap hasılı ilimle alakalı her malzeme değerliydi. Helaya giren bir alim parmağının ucunda gördüğü mürekkebi taharet suyuna karıştırmamak için def-i hacetten önce dışarı çıkar, mürekkebi akıtır tekrar geri dönerdi. İlme saygısızlık olarak addedildiğinden kağıt yere atılmaz, kitaplar da ya kol altı ya da omuz çantalarında taşınırdı.
Camiler halkın sadece namaz kılmak için ictima ettiği yerler değildi. Bu mübarek mekanlarda çok sayıda insanın katılımıyla akdedilen dersler ictimai hayata yön verdiği gibi, halk meclislerinde konuşulacak meselelere de kaynaklık ederdi.
Uzun kış gecelerinde mahalle halkı belli evlerde toplanır, kavrulan kestaneler ve ikram edilen çaylar eşliğinde ya sohbet eder ya da “Şemâil-i Şerif” türü kitaplar okurdu. “Arkası yarın”larda olduğu gibi konular en can alıcı yerlerde kesilir, dinleyiciler gelecek akşamı iple çekerlerdi.
Münevverler de tekkelerde bir araya gelir, meşreplerine göre Mevlana’nın Mesnevî’sini, Şeyh Attar’ın Mantıku’t-Tayr’ını, İmam Rabbani’nin Mektubat’ını okurlardı. Ebû Talib-i Mekki ve Molla Cami’nin eserleri de mütalaa edilirdi.
İlim meclisleri yanında zikir halkaları ile de maruf olan tekkelerde şeriatı bilen Meşayıh-ı Kiram oturduğundan meşreplerin usuldeki farklılıkları gayedeki birlikteliğe mani olmazdı. Farklılıklar, İslam’ın zenginliği olarak kabul edilir, dağın değişik cihetlerinden doğup zirvede birleşen yollara benzetilirdi.
Camiler vakit namazlarında lebâlep dolar, sair zamanlarda da nafile kılan ya da itikafa niyet eden kişilerden hali kalmazdı.
Dükkanların duvarlarını “er-Rızku alellah” levhası süsler, cemiyetin her köşesine rızkın Allah’tan olduğunu çağrıştıran iman ve teslimiyet içerikli cümleler hak edilirdi.
Evler ilk mektep işlevi görür, çocuk neyin doğru, neyin de yanlış olduğunu ilk olarak evinde öğrenirdi. “Burnunu göstermekten utanan” anneler, kızlar için yegâne model şahsiyetlerdi.
Çocuk okul çağına gelince hazırlıklar başlar, onun için yeni elbise diktirilir, minderi, sırmalı cüz kesesi hazırlanır, elifba cüzü alınır, Âmin alayı eşliğinde ilahicilerin hep bir ağızdan okuduğu: “Tövbe edelim zenbimize / Tövbe illallah, ya Allah / Lütfunla bize merhamet eyle / Aman Allah, ya Allah” duası ve amincilerin “âmin, âmin” niyazlarıyla mektebe götürülür, hocanın huzuruna çıkarılır, besmele çeker “elif” diyerek ilk dersini alırdı.
Köy mektebinde başlayan tahsil hayatı Konya’da, Bursa’da, İstanbul’da devam ederdi. Öğrenme adabı, ilk okunan dersler arasındaydı. İlim talebeleri “nasara, yensuru”yu öğrenmeden önce az uyuyup, çok çalışmayı öğrenirdi. Derste takip edilen metin kitapları birkaç şerhle mütalaa edilir, ders sonrası da halkalar oluşturulup müzakereler yapılırdı. Derse başlarken öğrencilerden alınan takrirler dersin sağlaması gibi olurdu. İcazet alana kadar öğrencilerin saçına aklar düşerdi; fakat mücâz olduklarında da her dersi okutacak bir ehliyete sahip olurlardı.
Tevazu “Her bilenin üzerinde bir bilen olduğu” şuuruyla hareket eden allamelerin en önemli vasfıydı. “Her şeyi ben bilirim.” yaklaşımı içerisinde olanlar itibar görmez, Molla Kasım olarak nitelendirilirdi. İlim fukaralarının ağzı iyi laf yapsa da hakir görülür, cühela alkışlanmazdı.
Anlamadan yaşayana “ham sofu”, yaşamadan anlatana da “fasık” denildiğinden ilim, amel ve ihlastan mürekkep silsile korunur, ancak bunların her birini kamilen îfa eden muteber addedilirdi.
Kitap yazmaya uzunca bir tedris döneminden sonra başlanır, müellifler de hem mücâz, hem de muciz hocalar arasından çıkardı. Canı sıkılan ya da kariyer kazanmak için çabalayanlar kitap yazamaz, yazsa da itibar görmezdi. İlim, kişinin kendini ya da haddini bilmesinin adıydı.
İlimde çıta öylesine yüksek tutulmuştu ki, Tacu’ş-Şeria gibi bir allame “el-Hidaye”yi şerhe, Ebu’l-Berekât en-Nesefî de meşhur tefsiri “Medariku’t-Tenzîl”i telife başladığında ulema “Eyvah! İlim ayağa düştü.” diyerek serzenişte bulunmuştu.
Medreseler Allah’a açık, “kil u kâl”e kapalı yerlerdi. Bu yüzden zeki öğrenciler bir ya da iki defa okudukları metinleri ezberlerdi. Bir mecliste İmam Şafi’nin hıfzettiği kitapların sayısından bahsedilince İmam Serahsî “tahdis-i nimet” babından tam on iki bin kitap ezberlediğini söylemişti.
Yazı içerisinde ya da ders esnasında Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün ve ashabın isimlerinin geçtiği her defasında; “sallallahu aleyhi ve selem” ve “radiyallahu anhum” ifadeleri yazılır ve söylenirdi.
İlmi müzakere ve münazaralarda fevkalade bir derinlik vardı. Bir münazara bazen birkaç gün devam eder, sadece zaruri ihtiyaçlar ve namaz için ara verilirdi.
Kağıdın ve mürekkebin kalitesi belki düşüktü fakat müellifin ve dercettiği bilginin kıymeti fevkaladeydi.
“Söz”e (kavl) önem verilir, söz üzerine yazılan, şerh, haşiye, ta’lik ve tenbihlerde hep murad-ı ilahi aranırdı. Haşviyyattan uzak durulur, sözün masrufunda kalmasına ihtimam gösterilirdi.
“Hâl”de olduğu gibi “kâl” de de edep vardı. Kur’an “Kerim”, Cami “Şerif”, Mekke “Mükerreme”, Medine de “Münevvere” ile telaffuz edilirdi. Besmele, hamdele ve salvele her ders ve ameliyenin değişmez mukaddimesiydi.
Abdest manevi silah kabul edilir, onsuz gezilmezdi. Eser telif edilirken abdestli olmaya riayet edilir hatta bazı alimlerde sadece oruçlu oldukları günlerde yazar ya da yazmak için oruç tutarlardı. . İmam Merğinanî’nin “Kifayetü’l-Müntehî” adıyla önce seksen cilt olarak telif ettiği daha sonra da okunmaz endişesiyle “el-Hidâye” adıyla dört cüzde ihtisar ettiği muazzam ve müdellel fıkıh eserini telif ederken yaptığı gibi müellifler, eserlerine riya bulaştırmamak için huzurlarına getirilen yemeği her gün bir başka öğrenciye ikram eder böylece oruçlu olduklarını da gizlerdi
Yazı ve konuşmalarda esas alınan nasslar, tecdîde kaynaklık eder, gayr-i İslami oluşumlara ait fikirler dikkatle tahlil edilip “öz-posa” ayırımına tabi tutulurdu.
Alimler zor zamanlarda da konuşur, ne tûti kuşu gibi söylenmesi istenileni söyler ne de sözü bol alkışlı zamanlara tehir ederlerdi. Sadece Allah Azze ve Celle’den korktuklarındandır ki gerektiğinde en muktedir devlet başkanlarının yüzüne karşı kapıyı kapatır ya da şeriata aykırı fermanları yırtıp elçilerin suratlarına atarlardı. İslam’ın izzetini korur, inandıkları gibi yaşar, yaşadıkları gibi de yazarlardı. Sahip oldukları makamlar müstakim kalmalarına engel olamazdı. Protokollerde itibar aramak gibi bir kaygıları da yoktu. Tedris ve mütalaadan artakalan zamanlarda halk içerisine çıkar “emr-i bil’maruf” yaparlardı.
Maalesef günümüz insanıyla selefleri arasında hiçbir medeniyette görülmeyecek derinlikte farklılıklar oluşturuldu. Mütevazı ve müstakim alimlerin yerini, mağrur cahiller aldı. Âmin alayları, artık hayatlarımızı değil hayallerimizi süslemekte.
Ruhunu kaybettiğinden dolayı sürekli buhran üreten modern dünyadan kurtulup, hayali cihan değen güzelliklere dönmek, İslam’ın ölümsüz değerlerleriyle iç içe olmak, samur kürkü verip karşılığında bizim olan pöstekiyi almak temennisiyle…
Modern Zamanda İslami Bilincin İnşası
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 811 0
Diyanethaberler.com : Hocam istedik ki ilk söyleşimiz İslamî tefekkür meselesi ve Müslüman düşüncesinin inşası üzerine olsun. Bunlara bağlı kalarak İslamî düşünce geleneğinin doğuşundan günümüze kadar olan seyrini konuşalım istedik. Bu gelenekte büyüklerimiz çok önemli çalışmalarda bulunmuş, medeniyet tarihine büyük katkılar hediye etmiş, muazzam oluşumlar gerçekleştirmişler. Ama bugün o ameliyelerin yerini bir donukluk, kabuklaşma almış. Bunu, kendi alanlarına göre birçok sebebe irca eden düşünürler var. Tüm bu sebepleri içerisine alan, kapsayan asıl amil, etken nedir? İslamî düşünce deyince ne anlamalıyız?
İhsan ŞENOCAK: İslam; önce imandır, sonra tefekkürdür, aksiyondur ve netice itibariyle dava şuurudur. Yani önce iman edeceksin, teslim olacaksın; sonra o teslimiyeti tezekkür edeceksin, ardından ameliye devresi başlayacaktır. Felsefeyle burada ayrılır İslam. Felsefede; önce, düşünme vardır; o felsefi düşünme de kişiyi imana ya ulaştırır ya da bütünüyle ondan uzaklaştırır. Mücerret aklın yol göstericiliğinde kazanılan imanın mazrufu peygamberlerin amentüsünden çok farklıdır. Vahiyden bağımsız hareket eden aklın imanı yaralıdır. Mücerret akıl kurtarıcı olamaz.
İslam’da imandan sonra neden-niçin-nasıl sorularının cevabı aranır. Vahiy akla kılavuz olur, yönünü yolunu gösterir. Vahiy akla; “Öncelikle bütün varlığınla peygamberin getirdiğine teslim olacaksın.” der. Teslimiyetle başlayan tefekkür insanı İmam-ı Gazzali yapar.
94Düşüncenin bir sidre-i müntehası yani son noktası vardır. İnsan akılla son noktaya kadar belki ulaşır fakat ötesine geçemez. Mesafeleri imanla kat ettiği zaman ise sidre-i münteha’nın ötesine geçer. Yüce olana ulaşır. Beş hasse (duyu organları) filozofu en son aklın sidre-i müntehasına götürebilir. Oradan öteye taşıyamaz. Sidre-i münteha’dan ötesine ancak peygamberlerin rehberliğinde yani imanla geçilebilir. İşte, İmam-ı Gazzali, Mevlanâ, İmam-ı Rabbani gibi büyük ruhlu mütefekkirlerin hakikate ulaşmaları, onu kuşanmaları ve insanlara arz etmeleri ardında bu oluş sistemi vardır. İslami tefekkürün mimarları bu tür bir arka plana sahiptirler. Onların dünyalarında filozof o kadar sığdır ki mübtedi bile olamaz. Ancak sidre-i müntehanın eşiğinde derin bir ürperti içinde bekleyen, ne olacağını düşünen bir zavallıdır.
Sidre-i münteha’dan öteye geçenler ak kalemlerle ak yazılar yazarlar. Muhataplarına imandan sonraki süreci nasıl sağlıklı bir şekilde yöneteceklerini öğretirler. Bu merahili (aşamaları), meratibi (basamakları) doğru bir şekilde takip edenler hakiki Müslüman olmanın bahtiyarlığına ereler.
Ehl-i Sünnet cephesinde Allah Resulü (sallalalhu aleyhi ve sellem)’den günümüze sistem bu şekilde işlemiştir. Her Müslüman bu oluşu farklı derinlik ve zenginlikte yaşamaktadır. Farklılık hoca-talebe birlikteliğini tanzim etmede önemli bir unsurdur. Gazzalî sahip olduğu üstün vasıflarıyla mükteda olmuştur. Bunu kabul etmeyenlerin ya da birkaç makaleden başka ilimle irtibatı olmayan kişilerin itirazcı tutumları büyük ruhlu mütefekkirlerin “mükteda” oldukları gerçeğini değiştirmez.
Gazzalî’nin istidatı, müktesebatı, arka planı; ona daha fazla derinlere inme, suyun altında daha fazla kalma imkânı veriyor. Günümüz müfredatıyla yetişen insanlardan aynı şeyi beklemek “teklif-i mâlâyutâk” olur.
İman, tefekkür, amel ve dava şuurundan oluşan İslamî düşünce sistemi Allah Resulü’nden sonra defaatle saldırılara uğramış, tahrip edilmek istenmiştir. Ashab bütün bu saldırılara Kur’an-ı Kerim’i sünnetle tefsir ederek karşı koymuştur. Sahabe ve sonrası dönemde İslam coğrafyasının hızlı bir şekilde genişlemesine paralel olarak yeni düşünceler, hareketler, felsefi mektepler ortaya çıkmıştır. Kirlenen zihinlerde Mutezile, Cebriyye, Kaderiyye… gibi Ehl- Sünnet dışı fırkalar bitmiştir. Bir tarafta zındıklar, münafıklar var, diğer tarafta ise Müslüman ama zihni, kalbi, düşüncesi kirlenenler var.
Bu dönemdeki yapıyı genel anlamda imanı önceleyenlerle aklı imandan öne alanların mücadelesi olarak görebiliriz.
Akılcılar özgün olma yerine mukallit olmayı tercih etmişlerdir. Nitekim İslam dünyasında Kindi ile başlayan o felsefi damar (meşşai hareketi) peripatrisyenlerdeki (Sokrat, Eflatun, Aristo) anlayışı benimsemiştir. Hem de sadece felsefenin yerine hikmet yazarak, felsefenin hiçbir esasını değiştirmeden bunu yapmıştır.
İnsan içinde bozulan kirlenen İslamî düşünce sistemi medresenin kapısına kadar dayanır; medresenin önünü, yolunu kapatır. Zeki talebeleri felsefe tahsili yapma hastalığı istila eder. Bugün nasıl tıp, fizik, kimya revaçta ise o gün de felsefe rağbet görür. Talebeler felsefe öğrenmek için “rıhle” yaparlar.
O zamanlar felsefeciler şifreli konuştuklarından “saklı bilgi ağacı” olarak görülürler, bu yönleri medrese talebelerinin dikkatini çeker. Aslında bütün yaptıkları Eski Yunan düşünce kabristanlığındaki iskeletleri ayağa kaldırmak, onları pudralamaktır. Bunun ötesinde yaptıkları başka bir ameliye yok.
Gazzalî, onlara karşı önce “Makasıd-ul-Felasife”yi yazar. Der ki; “Sizin bu formülleriniz çözülemez, söyledikleriniz de öyle zannedildiği gibi ulaşılamaz malumatlardan ibaret değildir.” Ardından Tehafüt’ü kaleme alır. Onların üç meselede küfre girdiklerini, on sekiz meselede Ehl-i Bid’at olduklarını isbat eder. Gazzalî’nin etkisi onları yerin altına inmek zorunda bırakır. İşte bundan sonra korsan düşünce dönemi başlar. Düşüncede anarşizm tekrar başlar. Farklı ekoller, farklı kimlikler altında tasavvufi oluşumların içerisine sirayet eder. Oralara kendi düşüncelerini aktarma gayreti içerisinde olurlar. Fakat İmam-ı Gazzalî’nin eserleri ve açtığı çığır İslam düşüncesinin o saf ve tabii halini muhafaza eder; iman, tefekkür, ameliye ve dava şuuru.
Günümüzde bu muvazeneyi yitirdiğimiz gibi Gazzalî’nin düşüncesinin üzeri çok kalın tabakalarla örtülmüş, üzerine de beton dökülmüştür. Peki, nasıl oldu bu? Süleymaniye gibi, Fatih gibi, Beyazıt gibi güçlü ilim müesseseleri tarih oldu. Oralardaki dersiamlar, hocalar halef bırakamadan gitti. Önemli bir kısmı da ya küstü ya da farklı metotlarla tecrit edildi. Sonra ilahiyat fakülteleri açıldı. Arada uzun bir fetret dönemi olduğundan ilahiyatlar önceki ilim merkezleriyle iletişim kuramadılar. Bu durum yeni kuşağın Batı düşüncesinden daha fazlı etkilenmesine sebep oldu. Modern dünyanın düşünce sistemi ilahiyata hâkim oldu. Bu sistemin esasında ise tanrı merkezli bir dünyadan, insan merkezli bir dünyaya geçiş vardır. Vahiyden akla, tanrıdan insana doğru bir dönüş var. Batı için bu kabul edilebilir. Zira Batı; bozulmuş dinini ancak böyle daha makul hale getirdi. Hakikati bir noktaya kadar hurafelerden temizledi. Fakat bu sistemi İslam’a uygulamak ona haksızlık olur. Bu sağlam bir vücuda ilaç vererek onu hasta etmektir. Çünkü Kuran-ı Kerîm insan müdahalesinden dolayısıyla da hurafeden korunan bir kitaptır. Hadis-i Şerifler de bütün açıklığıyla ortadadır. Raviler Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e isnat ettikleri kelimeler arasında şüphe etmeleri durumunda ya öyle ya da şöyle ifadesiyle hadiseyi rivayet etmektedirler. Ez cümle, İslam uleması sahabeden, onlarda Allah Resulü’nden bu sistemi aldılar ve bize ulaştırdılar. Zaman zaman bu sistem kirletilmiştir. Ama usuller, ölçüler bellidir. O usuller esas alınarak sürekli bir yenilenme devam etmiştir.
Batı düşüncesinin etkisinde gelişen İslam modernizmi dinin sabitelerini hiçe sayması cihetiyle ciddi bir tehdittir. Bilgi eksikliğinin yanında usulden mahrum olmak yeni nesli korumasız yapmıştır. İnsanlar modernitenin farklı şubeleri arasında savrulmaktadır.
Türkiye’de bir ilmi durağanlık olduğu doğrudur. Bundan daha tehlikesi ise bilgi anarşisi ve sistemsizliktir. Bir ba’su ba’de’l-mevt gereklidir. Dini ilimler inşa ve ihyaya muhtaçtır. Bu yeniden inşa ve ihya nereden başlayacak? Sistemin çöktüğü merkezlerden Fatih’ten, Süleymaniye’den başlayacaktır. İslami ilimleri okumayan, İslam kütüphanesini tanımayan biri, sahih bilgi üretemez. O ancak kabristanlığa dönüştürülen Süleymaniye Kütüphanesi için gözyaşı döker.
Kütüphaneyi besleyecek arka plan olmayınca kütüphaneler kabristanlığa dönüşür. Koca Süleymaniye’de sınırlı araştırmacı var. Süleymaniye gibi kütüphanelerdeki malumatı alacak, onları tahkikle gün yüzünü çıkaracak talebelerin yetiştirilmesi, ihya için atılması gerekli öncelikli adımdır.
Ebuzer Gıffari: Hocam, burada aklımıza bir soru takıldı. Böyle bir sistem, bu kadar keşif ve terakki olmasına rağmen, bugün “islam mani-i terakki, gelişmeye engel” gibi bir söylem var ve bu akademik çevrelerde kanıksanmış durumda. Dahası şu an dinimiz ve tarihimize ait bir hakir görme, küçümseme var. Bunu nasıl açıklayabiliriz?
İhsan ŞENOCAK: “İslam, mani-i terakkidir”, sözü tarihin en büyük yalanlarından birisidir. İslam Hz Âdem’den bu tarafa Tevhit Dini’nin ortak adıdır. Medeniyetin oluşmasındaki muharrik adımları hep peygamberler atmıştır. Hz. Adem (aleyhisselam) çiftçi, Hz. Davut (aleyhisselam) demirci, Nuh (aleyhisselam) marangoz, İdris (a.s) terzidir. Önemli buluşların ardında hep peygamberler vardır. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e peygamberlik geldiğinde Mekke’de okuma-yazma bilenlerin sayısı 15’di. Ama Kuran-ı Kerîm’in “İkra (oku)” emri Müslüman zihinleri okuma noktasında tahrik etmiştir. Ashapta dareyn saadetini temin eden her bilgiyi okumaya dair bir meyil oluşmuştur. Çünkü “oku” emrinin mef’ulu mahzuftur. Yani nesnesi düşürülmüştür. Müslümanlar neyi okumalı? sorusu; “faydalı her ilimi” şeklinde takdir edilmiştir. Çünkü bu durumda mef’ul umumiyet ifade eder. Fani olan dünya ve ebedi olan ahireti selamet yurdu yapacak her bilgi tahsil edilmelidir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) -bir rivayete göre sayıları yedi yüz- olan suffe ehline bütün yokluklara rağmen ilim tahsil etmelerini telkin etmiş, bu durum İslam medeniyetinin hızlı bir gelişme göstermesine zemin hazırlamıştır.
Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ilmi teşvik eden söz ve uygulamaları İslam şehirlerini açık medreseler statüsüne getirmiştir. Birinci aşamada Medine, Mekke; sonra Şam, Kûfe, Bağdat, Mısır, ardından Maveraünnehir, Türkistan bölgeleri, içlerinde binlerce talebe barındıran ilim üsleri olarak temayüz etmiştir. Dördüncü kuşak şehir olarak ilim İstanbul’la anılmıştır.
İlim şehirleri geliştikçe ve çoğaldıkça hem dini ilimlerde hem de beşeri ilimlerde gelişme olmuştur. Bütün bunlar İslam’ın mani-i terakki olmadığını göstermektedir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hiçbir mucizesi olmasa; biz İmam-ı Gazzali’yi, Râzî’yi, Mevlana’yı bilsek; sadece bunlar Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ilmi ne derece desteklediğini ve bunun pratik neticelerinin neler olduğunu göstermektedir. Bir de bu konuya Batı’dan bakalım: Ortaçağda Batılı entelektüeller Arapçayı öğrenmeye çalışmışlardır. Neden? Çünkü onlarda terakki için Gazzali’yi, Razi’yi okuma arzusu dayanılmaz bir boyuttadır. Veya bizden “ötekileri” okuyacaklar: Farabi’yi, İbn-i Sina’yı, İbn-i Rüşd’ü… Bu dönemde Kilise’de papazlar müntesiplerine, gençlere: “Size ne oldu ki, artık elinizde ‘Ahd-i Atik’leri, ‘Ahd-i Cedid’leri göremiyorum. Gazzali’yi, Razi’yi okuyorsunuz.” Şeklinde sitayişlerde bulunurlardı. Eğer İslam mani-i terakki olsaydı; Rönesans’ın, ateşin zekâlarının ellerinde İslam ulemasının kitapları olmamalıydı. Bu durum, İslam’ın terakkinin yegâne sebebi olduğunu göstermektedir. Eğer birileri İslam coğrafyasının son iki asırdır içinde olduğu durumu göstererek bu hükme varıyorsa şunu bilmelidirler ki bu durumun arka planında İslam’ın yaşanmaması vardır. Dolayısıyla bu durumdan İslam’ı sorumlu tutmak zalimlerin suçlarını mazlumlara yüklemekten farksızdır.
Mezalimin de zevali vardır. Tarih bunun örnekleriyle doludur. İslam’ın boynuna asılan bu yaftanın asılsız olduğu iman-tefekkür, amel ve dava şuuruna sahip yeni neslin çalışmalarıyla mutlaka ortaya çıkacaktır. İlim, fikir ve sanatta sahte kahramanların saltanatları sallanıyor. Artık dönemin en büyük edibi, en büyük şairi, en büyük mütefekkiri, fizikçisi, ilim adamı olabilecek çap ve derinlikte Müslümanlar var. Bu durum tarihin en büyük yalanını onu icat edenlerin yüzlerine çarpacaktır.
Ebuzer Gıffari: Hocam, Batı’dan bize tevarüs etmiş olan bireyselcilik ve modernizmin etkilerinden, onların İslam’daki yerlerinden bahseder misiniz? Bu hastalıktan nasıl kurtulabiliriz?
İhsan ŞENOCAK: İslam nazarında insan, Allah Azze ve Celle’nin kuludur. Kullar muhtaç, Allah ğanidir. Kul Allah’a olduğu gibi insanlara da muhtaçtır. İnsan mutlaka cemiyet içerisinde yaşamalıdır. Çünkü o yaratılış itibarıyla medeni bir varlıktır. Onun için Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) bizlere toplum içinde kalmayı telkin eder. İnsanın tek başına dağ başında yaşaması neredeyse imkânsızdır. Ekmeğe ihtiyacı vardır; bunun için fırıncı lazım, elbiseye ihtiyacı vardır; terzi lazım, ayakkabıya ihtiyacı vardır; derici lazım. Tek başına bir dünya yok. Maddi açıdan olduğu gibi manevi açıdan da durum böyledir. Cemiyet içerisinde yaşayan insanlar kendilerinden olduğu gibi birbirlerinden de mesuldürler. Her müslümanın mutlaka ifa etmesi gereken ”emri bil ma’ruf” ödevi vardır. Bu onu münafıktan ayıran en temel vasfıdır. Her Müslüman, malumatına, müktesebatına, makamına, mevkiine göre iyiyi emredecek, kötüden alıkoyacaktır. ”Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak” diye haykıracaktır. Sonra malını paylaşacak; sadaka verecek, zekât verecek. Bilgisini paylaştığı gibi malını da paylaşacak. Kendini kurtardığı gibi cemiyeti de kurtarma gayret ve azmi içerisinde olacak.
Aksiyoner gençlikle, talib-i ilmi farklı programlar çerçevesinde yetiştirmeliyiz. Talib-i ilim ibadet ve beşeri ihtiyaçlar dışında bütün zamanını ilme ayırmalıdır. O, dünyaya kapanacak, hususi dünyasındaki var oluşunun meyvesi ise aksiyoner gençlikle cemiyete yansıyacak, millete duracağı yeri işaret edecek. Bu olmazsa aksiyoner gençlik rüzgârın tesiriyle sürekli farklı istikametlere savrulur.
Aksiyoner gençlik, sahih bilginin ne olduğunu, ehl-i sünnet duruşunun ne anlama geldiğini talib-i ilim vasıtasıyla öğrenecektir. Talib-i ilim daha çok kütüphaneyle, aksiyoner gençlik ise cemiyetle irtibatlı olacaktır.
Var oluşumuz için talib-i ilmin yetişmesine en az aksiyoner gençliğin neş u neması kadar önem vermeliyiz. Çünkü kayıp tarihimize, kütüphanemize bu milleti onlar taşıyacak. Yeni terkip ve tahlillere onlar imza atacak. Modernist açılımların çare olmadığını onlar gösterecektir.
Temel İslami ilimlere vakıf, sarf, nahiv, meani, beyan, bedi, mantık gibi alet ilimlerine muttali ilim talebelerinin fakülte müfredatıyla yetişen talebelere faikıyeti, modernitenin lehine esen rüzgârı ters çevirecektir. İşte o zaman ilim talebeleri İslam ilim geleneğiyle modernite arasında mukayese imkânına sahip olacaktır. Bugün ki talebelerin en önemli sorunu kendi kütüphanesini tanımadığından mukayese imkânından mahrum olmasıdır. Ona uzaydaki nehirden bahsediyorlar; ama hemen yanı başındaki Fırat’tan, Dicle’den söz etmiyorlar. Ona Rimbaud’u oku, Goethe’yi oku, Dilthey’i, Gadamer’i, Fazlurrahman’ı tanı diyorlar; ama Serahsî’nin, Merğinanî’nin, Kemalpaşazade’nin eserlerinden o eserlerin dilinden mahrum bırakıyorlar.
İşte yeni kuşak ilim talebeleri İslami ilimleri esas alarak bütün ilimleri öz posa ayrımına tabii tutacaktır.
Ebuzer Gıffari: Hocam, bu öz-posa ayrımını gösterecek aydın tipi nasıl olmalıdır? İslam’a göre aydın kimdir? Bizde aydın var mıdır?
İhsan ŞENOCAK: Aydın, batı nazarında dinin karanlığından kurtulan adam demektir. Bu yüzden biz “isti’mali fikr” eden adama aydın demeyelim de; mütefekkir diyelim. Mütefekkir Kur’an-ı Kerim ve Sünnet’in tayin ettiği ölçüler ve ulemanın tespit ettiği esaslar muvacehesinde terkip, tahlilde bulunan ve çözüm üreten cins kafadır. Hali doğru okuyan ve hal çaresi sunan yol göstericidir. Daha somut ifadeyle Ebû Hanife’dir, Şafii’dir, Gazzali’dir, İmam-ı Rabbani’dir….
Biz de mütefekkir var mıdır? sorusunun cevabı, günümüz okur-yazarının İslami ilimlerle münasebetinin çapı ve derinliğinin tespitinde saklıdır. Osmanlı açısından sorarsanız orada güçlü şairler, mütefekkirler var; ama aynı zamanda bunların döneminde Ebu Suud, Kemalpaşazade gibi alimler de var. Dolayısıyla fikir-sanat, ilimden beslenmiştir. İlim-sanat hep iç içe yürümüştür. Günümüzde ilmin o güçlü damarını kuruttuklarından büyük mütefekkirler yetiştirme imkânı nadirattan olmuştur.
Mütefekkir derinlemesine değişen, iç dünyasında tecdidi yaşayan adamdır. Bu ölçü çerçevesinde baktığınızda birkaç adam görürsünüz.
Düşüncenin bir amentüsü vardır. Düşüncenin amentüsü değişmez. Onun notları, hamişi değişebilir; ama amentüsü değişmez.
Ebuzer Gıffari: Günümüz Müslümanları değişen hayat tarzı karşısında yeni bir İslami söylem geliştirdiler. Her ortaya çıkan “yeni fikirlere” karşı: “Bu Kuran’da geçer, Hadis’te geçer” gibi bir üslup takınmaya başladılar. “Zaman sana uymazsa sen zamana uy!”, Ne bu deveyi güderim, ne bu diyardan giderim”, “İte dalaşmaktansa çalıyı dolaş” gibi cümleleri kullananlar çoğaldı. Bu söylemler hangi anlayış tarzının neticesinde ortaya çıkıyor?
İhsan ŞENOCAK: Bunlar, modernist müslümanı rahatlatmak için geliştirilen ya da kullanılan söylemlerdir. Birçokları strateji müslümanı olmayı tercih etti. Müslümanca yaşama gayreti yitirildi. Modernist Müslüman, sıcak bir evim, iyi bir işim, dolgun bir maaşım olsun, namazımı da kılayım, cenneti de dünyada yaşayayım istiyor. Modernizmin ahireti olmadığından onun cenneti dünyadır. Ama bizim cennetimiz burada değil, ahirettedir. O cennete haramlarla, şüpheli şeylerle ulaşılmıyor.
Modern müslümanın nassları çağdaş dünyanın değerleri ve kabulleridir. Bu tür söylemler çağdaş dünyanın nasslarından beslendi. Hem dindar olurum, hem faiz alırım diyebiliyor müslüman.
Ebuzer Gıffari: Hocam, bu gün İslam coğrafyasında yaşananların sebebi bu olabilir mi? Mısır’da, Filistinde, Irak’ta, Afganistan’da, Keşmir’de, Çeçenya’da; hâsılı, nokta nokta İslam coğrafyasının her yerinde yaşanılan zulümler bu düşünceye irca edilebilir mi?
İhsan ŞENOCAK: Bu düşünce, sorunların tamamının hâsılasıdır aslında. Bireyselci olmak, dış dünyadan kopmak, modern kabulleri benimsemek, cenneti dünyada aramak… İman, tefekkür, amel, ya da dava şuurundan birinin olmaması sistemin bütünüyle muattal hale gelmesi demektir. Birbiri üstüne konan tuğlalardan birini aldığınız zaman büyük bir gürültüyle hepsinin yere yığıldığını görürsünüz. Böyle bir zeminde muvazene olmaz. Kaos olur. Onun içindir ki Müslümanlar muzdarip kardeşlerine ekmek, tuz göndererek sorumluluklarını yerine getirdiklerini düşünüyorlar. Müslüman devletlerin ameliyelerinin yardım kuruluşlarının faaliyetlerinden farkı yok. Yahudilerinin yıktığı binaları tamir ediyor, ya da aç bıraktıklarına ekmek dağıtıyorlar. Bunu dernekler de yapıyor.
Muvazeneyi kaybedince kimliğimizi, aramızdaki tesanüdü, uhuvveti kaybettik. O kimlik belaları engelleyen aşılmaz bir bentti. Bu, batılı adam tarafından da böyle görülmekteydi. Bu yüzden önce bendlerimizi yıktılar. Fransız Ernest RENAN diyor ki: “Bu İslam, bu Kur’an; Müslümanları öyle etkiledi ki milletler milli kimliklerini kaybettiler. Endonezyalıya nerelisin diye soruyorsun, Müslümanım, diyor. İranlıya nerelisin diye soruyorsun, Müslümanım, diyor. Türk’e soruyorsun, Müslümanım, diye cevap veriyor.” Batılılar, dergi çıkardılar, kitap neşrettiler, kendilerini gizleyerek üniversitelere girdiler. Ümmetin arasına suni sınırlar koydular. Bir ulus-devlet mefhumu yerleştirdiler. Bu ulus-devlet ideali İslam ümmetini parçaladı. Mustağripler kendi ulus-devletini kurmak için uğraştı. Bugün II. Abdülhamid’in duruşunu, söylemini, ameliyesini daha iyi anlıyoruz. Onun bıraktığı noktadan başlamalı. Üstat Necip Fazıl’ın söylediği gibi “Onu anladığımız gün her şeyi anlamış olacağız.”
Ebuzer Gıffari: Son olarak özelde İmamlarımızı genelde gençliğimize ne tavsiye ediyorsunuz?
İhsan ŞENOCAK: Çağımız gençliği İslami ilimleri erbabından okuyamadı. Bu durum onları moda fikirler ya da yeni akımlara karşı korumasız kıldı. Muvazeneyi koruyabilmeleri, Ehl-i sünnet esaslarına göre yaşayabilmeleri için ümmetin genel kabul gören fikirlerini cem eden eserleri hakem kitaplar olarak kabul etmelidirler. Akidede Taftazani’nin Şerhu’l Akaid tercümesini, tefsirde Elmalılı’nın Hak Dini Kur’an Dili’ni, fıkıhta İbn Abidin’in Reddu’l-Muhtar’ını, Fetava-i Hindiyye’yi, hadiste meşhur hadis mecmualarını ve Tecrid-i Sarih tercüme ve şerhini, Üstat Necip Fazıl ve Sezai Karakoç’un fikri eserlerini ilk bilgi kaynakları olarak görmelidirler.
Her tarafa gidebilir, her eseri okuyabilirler, fakat neticede hep İslam’a yani o ilk noktaya dönmelidirler. İslam’a aykırı olan fikirleri İslam kütüphanesinde Ehli Sünnet’in doğruları ile yeniden şekillendirmelidirler. İşte o zaman büyük ödevi doğru bir şekilde ifa edeceklerdir
Bayram hutbesi : Süleymaniye’de İhtişam, Dârulacezede Merhamet
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 453 0
Gün doğar, yeryüzünü kaplayan karanlık örtü zail olur; zulmet gider, nur gelir, gözler güneşin ziyasıyla çiçeği, çimeni görür. Oruç da güneş gibi bir nurdur; Varlığımızı örten karanlık noktaları aydınlatır.
İnsan oruçla tasaffi eder. Tasaffi ettikçe ruh özgürleşir. En uzak gurbetler oruçla en yakın vuslata döner.
Her iftar, müebbed fecrin biraz daha gün doğumuna yaklaşmasıdır. Bayram sabahı bütünüyle kör noktalar kaybolur ve bayram ruhumuz için bir gün doğumu olur. Bu yüzden her müstakim mümin var oluşu için bir ramazan bekler.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’de Receb ayı girdiğinde, Ramazan menziline erebilmek için, اللهم بارك لنا في رجب وشعبان وبلغنا رمضان“Allahım! Receb ve Şaban’ı bizim hakkımızda mübarek kıl, bizleri Ramazan-ı şerife de ulaştır” diye yalvarırdı (Taberânî, el-Mu’cemu’l-Evsat, IV, 189; Beyhakî, Şuabu’l-Îman, III, 375). Bu erişin şükrünü ifa edebilmek için kadim zamanlardan beri minarelere, “Hoş geldin ya şehre ramazan!” mahyaları asılırdı.
Ramazan en sevgiliye doğru bir seyir halidir; o bir seyr u sulûktür. Bayramsa O’na varıştır. Bu yüzden sâlik, bayramda seyir müddetinde yaşadıklarını geride bırakmanın hüznünü yaşar. Bu, mutlak hüzündür. Eğer sâlik seyr halinde yaşadığı sahur bereketini (Müslim, Sıyâm, 9), iftar sofrasında bekleyişini, saf saf olup teravihle yönelişini, mukabelelerdeki arzını, her hasenatın yüzler sevapla kıymetlendirildiği mübarek anlardaki sair ibadetlerini belli semboller olarak anlayıp eda ettiyse bayram ramazandan ayrılış olur. Ruh tekrar gurbete düşer. Bu ise, içerisinde hüsran olan bir hüzündür.
Yanısıra, bir de coğrafyamızın aç çocuklarına, ağlayan annelerine, seyr halinin nura gark olduğu “kadir gecesinde” Hıms’ta, Halep’te, Der’a’da, Arakan'da camilerde ve sokaklarda yaşanan Müslüman katliamına hüzünlendik.
Bayramın diğer yüzü ise seraba surûrdur. Çünkü o, hürriyetin en güzel muştularını söyler. Orucun küfre ve her nev’î öfkeye karşı kalkan (Müslim, Sıyam 30) olup koruduğu ruh onunla güvende olur. Zira ruh, Cennetin kapılarının sonuna kadar açıldığı, cehenneminkilerin kapandığı, şeytanların zincire vurulduğu bir ayın (Müslim, Sıyâm, 1) muhkem surları içindedir.
Bütün uzuvlarla tutulan bir ramazanın bayramı; Süleymaniye’de ihtişam, Dârulaceze’de merhamet, Arakan’da kardeşlik, Şam’da hassasiyet, Türkistan’dan Mağribe uzanan coğrafyada ümmet olmayı hissetmektir. Yani bayram, İslam’ın olmayı emrettiği her noktada onun tayin ettiği ölçüler dahilinde inisiyatif almaktır.
Bayram sabahı yeryüzü, en doğudan batıya doğru güneş karşısında bir dekor gibi açılan namaz saflarına ve Müslüman sevincine tanıklık eder. Normal zamanlarda olmaması gerekenler de yer alır bu dekorda. Bayram sevincine kimlerin, ne surette şahit olacağı hususunda Umm-u Atiye (radiyallahu anha) Allah Resulü’nden nakillerde bulunmuştu. Buna göre fazla elbisesi olanlar olmayanlara verir ve ergenliğe yaklaşan genç kızlar, özel hallerindeki kadınlar, evlerine kapanmış olanlar da bayram namazı için musallaya çıkar. Bir farkla ki özel hallerinde olanlar namaz kılmadan safların en arkalarında durup bu en güzel hayra ve duaya şahit olurlar (Müslim, Salâtu’l-Îdeyn, 2). Bayram sabahı bu büyük sevinç Doğu Türkistan’da başlar sırasıyla İslamabad, Kabil, Bağdat, Şam, Mekke ve İstanbul’da yaşanıp Saraybosna’dan ötelere ulaşır.
Bayram ‘surûrdur’ demiştik. Çünkü bayram sabahında camiler, farklı dil ve renkleri olduğu gibi alimle cahili, hamalla iş adamını aynı safta tevhit eder. İnsan, uzun zamandır görmediği, ya da görmek istemediği ile aynı mekanı paylaşır. Sağında ya da solunda farklı sebeplerle kendine en uzak gördüğü insanlar vardır ve onlara, “es-selam-u aleyküm…” der. Evs’le Hazrec’i, Muhacir’le Ensar’ı, siyahla beyazı birleştiren ilahi irade, her bayram sabahı yeniden tecelli eder: “Sen yeryüzünde olan her şeyi infak etseydin, yine de onların gönüllerini birleştiremezdin, fakat Allah, onların aralarını bulup kaynaştırdı.” (Tevbe (8): 63).
Bayram sabahı camiler, Menaha’daki Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) musallâsına benzer. Erkekler, çocuklar ve en arkada kadınlar… Melekler de bu saflara tanık olmak için yeryüzüne iner. Gelir ve giderler… Aslında onlar Hz. Adem daha yokken varlığımızın kirli noktalarına bakıp hilafetimize şöyle diyerek şerh düşmüşlerdi: “Bizler seni hamdinle tesbih ve takdis ederken yeryüzünde fesat çıkaracak, orada kan dökecek insanı mı halife kılacaksın?” (Bakara(2): 30). Sonra Kur’an-ı Kerîm halkalarında, bayram namazı saflarında ruhlarımızın arınmış bölgelerine baktılar ve ilahi huzura varıp, yeryüzüne inip ademoğlunu görmek, onunla aynı havayı soluklamak için izin istediler (Kadr (97): 4). Hâdise insanın üzerindeki meniye önce necaset gözüyle bakıp tiksinmesi daha sonrada o ete ve kemiğe bürünüp çocuğu olunca onu canından bir parça kabul edip en sevgili görmesine benziyor.
Hz. İbrahim (aleyhisselam) kendisine gelen meleklere selamlaşmadan sonra kızartılmış bir buzağı takdim etmişti (Hûd (11): 69). Bayram sabahı müminler de meleklere, içerisinde her nevi ibadetin yer aldığı ramazaniyelerini yanık bir yürek, münkesir bir gönülle en yüce huzura ulaştırmak üzere teslim ederler. Onlar bizim adımıza namazda, oruçta, sadakada, ahde vefada istikameti alıp götürürler. Yani yaşanan bir İslam’ın haberini taşırlar. İşte o zaman enfüste ve afakta bayram anlamına ulaşır ve müminler şu ayete muhatap olur: “Allah’ın lutfu ve rahmetiyle, işte bunlarla sevinsinler.” (Yunus (10): 58).
ORUÇ MEKTEBİNDE ARAKAN MÜSLÜMANLARI[1]
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 570 0
ORUÇ MEKTEBİNDE ARAKAN MÜSLÜMANLARI[1]
İbadetler bize ümmet bilinci aşılar. Bizi tecritten kurtarır; ümmet olmaya götürür. Bu yüzden namaz,tecritten tevhide bir rıhledir. Şu kadar farklı evden, şu kadar insan günde beş defa safta yek vücut olur. Musalli, namazın ahirinde sağa ve sola selam vererek yek vücut olduğu kardeşlerini murakabe eder.
Hac da, tecritten tevhide bir yürüyüştür. Yeryüzünün farklı köşelerinden “lebbeyk allahumme lebbeyk…” diye yollara düşenler Kâbe-i Muazzama’nın etrafında gecenin karanlığında, gündüzün aydınlığında yağmurda, güneşin altında “bünyanun mersus/birbirine kenetlenmiş bina” suretinde tavaf ederler. Bu, eşi ve benzeri olmayan bir iman ordusunun kesrette vahdeti gerçekleştirdiği bir ameliyedir. Dilleri, renkleri, coğrafyaları, yaş ve cinsiyetleri farklı bir sevad-azam kamil bir ordudan daha mükemmel bir halde ve tamamen hasbi bir şekilde وَإِنَّا إِلَى رَبِّنَا لَمُنْقَلِبُونَ [2]diyerek yürür.
[3] فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ Kainatın Sahibi diğer ibadetler gibi Ramazan-ı Şerifte ki oruçla da müminin ictimaî şuurunu tahkim eder. Bu yüzden Ramazan bize ümmet olduğumuzu, o büyük bütüne dahil olduğumuzu anlatır. Bunun içindir ki hasta ya da yolcu olmayan ramazan orucunu başka bir ayda tutamaz. Mutlaka bu ay içerisinde tutmalı, bir buçuk milyar öğrencisi olan oruç üniversitesine diğer kardeşleriyle birlikte aynı zamanda başlayıp mezun olmalıdır. Alem-i İslam’ın farklı köşelerinde, şu günde, şu saatte imsak vaktinden ta iftara kadar hiçbir Müslüman yemek yemiyor, su içmiyor, duygularını sizinle tevhit ediyor. Müslümanlar lisan-ı halleriyle diyorlar ki; “Ya rab! Bayrama kadar Aliler, Ahmetler, Zeynepler, Fatımalar olarak oruç mektebinde nefsimizi terbiye ediyoruz. Kulluk ödevimizi, yerine getiriyoruz.”
Orucun mazrufunda ki ümmet bilincini muhafaza edebilmek için nefsimizin arzularına mani olmalıyız. İmam Gazzalî (rahmetüllahi aleyh) İhya’da diyor ki: “İftar vakti sofra hazırlandığı zaman menü, kişi ‘lev lem yesum…’ ( eğer oruç tutmasaydı… ) olduğunda nelerden oluşacaksa onlardan oluşmalı.” Yani bir çorba, bir yemek ve birazda ekmek… Eğer sizler sofrayı, yılın diğer zamanlarında yemediğiniz gıdalarla donatır; Ramazan haricinde akşam yemeğinde üç parça yiyecek yiyorken iftarda bu altı, yedi oluyorsa o zaman orucun hikmeti kaybolur. Neden sahurdan iftara kadar yemiyoruz, içmiyoruz, aç kalıyoruz? Hani biz bir cemaat, bir ümmettik. Kardeşlerimizin açlığını, onların zaruretini anlayabilmek için böyle yapacaktık. Namazdaki gibi, imsaktan iftara kadar oruç safında ve iftar sofrasında hep yek vücutolacaktık. Eğer orucun bu anlamı kaybolursa Müslüman, Hz. Muhammed (aleyhisselam)’ın haber verdiği şu tehlike ile yüzleşir. Buyurdular ki;
لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إِلَّا الْجُوعُ وَرُبَّ قَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إِلَّا
“Nice oruç tutanlar ve namaz kılanlar var ki, onların oruçtan ve namazdan nasibi sadece açlık ve uykusuzluktur.” Oruç tutuyorlar fakat akşam sofralarına sair zamanlarda tatmadıkları yemekleri getiriyorlar. Orucun mükafatını sanki sofrada kendilerine takdim ediyorlar. Oruç tutuyorlar fakat şu kadar kötülük sabahtan akşama kadar yine onların dilinde ya da gündeminde varlığını koruyor. Oruç tutuyorlar fakat gözleri ile yine haram seyrediyorlar. İşte bu güruhun oruçtan payına sadece açlık ve susuzluk düşecek.
Allah Rasulü (aleyhissalatüvesselam) Ramazan mektebinde öğrenci olan ehli imanı başka bir hadisi şerifte şu şekilde ikaz ediyor: من صام رمضان إيمانا واحتسابا غفر له ما تقدم من ذنبه [5] “Kim ramazan orucunu imanlı bir halde sadece Allah’ın rızasını umarak tutarsa, onun geçmiş bütün günahları affedilir.” Sadece Müslümanlar oruç tutuyorlar. Bunlar içerisinde imansız bir gürüh olmayacağına, Hz Muhammed(aleyhissalatüvesselam)ın sözleri de hasılı tahsil kabilinden addedilmeyeceğine göre bu hadis nasıl anlaşılmalıdır? Efendimiz neye dikkat çekiyor? Aleyhissalatüvesselam buyuruyorlar ki: “Eğer sizler annelerinizden, babalarınızdan gördüğünüz şekliyle mazrufuna vakıf olmadan ya da daha sağlıklı olalım diye gece sahura kalktıysanız ya da zayıflamak için oruç tuttuysanız ya da bir yerde çalışıyorsunuz; mesai arkadaşlarınızın tamamı oruç tutuyor da, onların yanında mahcup olmamak için oruç tutuyorsanız, o zaman Ramazan’dan payınıza düşen sadece bir ay aç ve susuz kalmaktır.”
Geriye dönmeli ve bize ümmet olmayı, kardeşlik ruh ve şuurunu kuşanmayı anlatan oruca yeniden bakmalıyız.
Ashab-ı Kiram Efendilerimiz ve onlardan sonra gelenler da oruç tuttular. Onlar oruçla nasıl erdiler; oruç onların ümmet şuurlarına neler kattı? Zaman tünelinde yürüyelim ve hadiseyi şu şekilde hulasa edelim: Hz. Muhammed
(aleyhisselâm)ın öğrencileri Efendimizle birlikte oruç tutarken, orucun manasına sadık kaldılar ve Kuran-ı Hakim’in şu ayetine işittik ve itaat ettik dediler:
وَقَاتِلُوهُمْحَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ [6] Yeryüzünde söz de, irade de, idare de Allah’ın olana kadar cihat ettiler. İslam’a yeni özgürlük alanları açtılar. Kâinatın sahibinin en meşakkatli emirlerine dahi “lebbeyk ya rab!” dediler.
Medine’den, Mekke’den yola çıktılar. Eba Eyyub el-Ensarî oldular İstanbul’a kadar yürüdüler. Nice mesafeleri kat ettiler. “Âlem-i İslam’ın ya da yeryüzünün farklı yerlerinde yaşayan insanlar bizi bekliyor, onlara da İslam’ın kardeşlik şuurunu ulaştırabilir miyiz?” diye fevkalede bir gayret sarfettiler. Gittikleriyerlere medreseler, camiler, hanlar yaptılar. Allah Rasulü ile ümmet-i davet arasında köprü, İslam’a kürsü oldular. Sahabenin öğrencileri de onlar gibi yaşadılar. Namaz da, hac da, oruç da ki ümmet bilincinin muktezasınca amel ettiler. Safta, metafta, iftar sofrasında kardeşleriyle yek vücut olduklarını düşündüler. Oruç onlara kardeşleri ile paylaşmaları gerektiğini öğretti. Bunun için cemiyetler, vakıflar kurdular. Bilad-ı İslam’ı, misaki milli olarak kabul ettiler. Devlet-i Aliyye’nin ahirinde İstanbul, ümmet-i İslam’dan yardım talep edince gönderecek parası olmayanlar, temel ihtiyaç maddelerini açık artırmayla satıp mukabilini halifeye gönderdiler.
Şimdi İstanbul için seferber olan kardeşlerimizin yurdunda; Arakan’da acı var. Hindistan ve Bangladeş’le sınır olan Arakan’da kardeşlerimizin üzerine onlarca yıldır sanki gökyüzünden ölüm yağıyor. Devlet-i Aliyye’nin “Halifeye imdat ediniz.” çağrısı onlara ulaştığında Hintli Müslümanlarla birlikte, eğer evlerine iki tane ekmek götürecek paraları varsa yavrularına “halife sizden yardım bekliyor.” deyip yavrularına bir ekmek götürüp, diğer ekmeğin parasını ise İstanbul’a ulaştıranlar muzdarip bir halde. Pek çoğumuzun adını son hadiselerle duyduğu yetimü’l-asr olan bu mazlumlar ne kadar oruç tutuğumuzun da bir göstergesidir.
Hz Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’ın öğrencilerinin (radiyallahu anhum) uçakları, klimalı arabaları yoktu. Ama Arakan’a yakın bölgelere kadar gittiler, oralara İslam’ı götürdüler, insaniyeti öğrettiler. Peki sen modern zaman Müslümanı! Senin tayyarelerin, arabaların, gemilerin var. Fakat kardeşlerinin yaşadığı coğrafyanın adını bilmiyorsun.
Arakan’da ki mazlumlar, acılar mahşerinde bir Hz. Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’ın öğrencilerinden kendilerine tevarüs eden ümmet bilincine, bir de sahipsizliklerinden dolayı onlarca yıldır farklı yoğunlukta devam eden baskı ve katliamlara bakıyorlar. Bangladeş’te mülteci kamplarında bir Arakan’lı kadın yalnızlığını Allah Azze ve Celle’ye arz ederken şöyle diyor: “Ya rab! Bizim için ölüm bütün bu acılardan kurtuluş olacak. O halde kızına tecavüz edilen, vatan cüda olan bir anne olarak senden ölümü istiyorum.” Teravih için evlerinden çıktıklarında, Budistler üzerlerine kurşun yağdırıyorlar. Mülteci kamplarına sığınmaya razılar fakat Bangladeş dahil hiçbir ülke kendilerini kabul etmiyor. Gemiye biniyorlar; “Bizi kabul edecek bir liman var mı?” diye liman liman dolaşıyorlar sonunda denizdeboğuluyor, şehit oluyorlar. Acılarını duyan yok, feryatlarına Allah’tan başka kulak veren yok.
Onlar mülteci kamplarında ya da her gece basılan evlerinde Kur’an’ın şu ayetini okuyor ve diyorlar ki:إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْبُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ7 “Ya Rab! Kur’an’ında Müslümanlardan bahsediyor ve buyuruyorsun ki, Onlarnamazda durdukları gibi, Kabe-i Muazzama’yı tavaf ettikleri gibi, oruç mektebinde ümmet şuurunu yaşadıkları gibi Allah yolunda da yek vücuttular. Siyasette, iktisatta, akidede, amelde yek vücut olan o Müslümanlar nerede? Onları bekliyoruz.” Bizler şu kadar nimetle iftar ederken onlar Hz. Muhammet (aleyhissalatüvesselam)’ın şu hadisini okuyorlar:
مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَتَرَاحُمِهِمْ وَتَعَاطُفِهِمْمَثَلُ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ عُضْوٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِوَالْحُمَّى
[8] “Ya Rasulallah! Hani Müslümanların bir vücut gibi olduklarını haber vermiştin. Vücudun bir organı acı çektiğinde sair organlar sabahlara kadar nasıl uykusuz kalırsa, İslam coğrafyasının bir noktasında ki acının hissedilmesi de her bölgede aynı olacaktı. Nerede Ya Rab! Bizim ızdırabımızı duyup uykuları kaçacak, sıtma nöbetine girecek Müslümanlar…” Onlar Kur’an-ı Kerim ve Sünnet-i Seniyye’nin hasılası mahiyetinde olan fıkıh mecmularını da okuyorlar. Mülteka’nın şerhinde der ki; “Eğer maşrıkta birMüslüman kadını kâfirler esir alsalar mağripteki bütün Müslümanlara o kadını fidye vererek kurtarmak vacip olur.” Kur’an’a, Sünnet’e ve fıkha bakıyorlar sonra bir buçuk milyar Müslüman içerisindeki sahipsizliklerine bir anlam vermeye çalışıyorlar. Onların çözemediği bu müşkil durumun hal yeri mahşer olacaktır.
Namaz, hac ve oruç…. Hepsi ruhumuzu ayni vadiye boşaltıyor; tecritten tevhide götürüyor, bizi büyükbütünle birleştiriyor. İbadetlerimiz ne kadar gayelerine uygun? Tuttuğumuz oruçlar Allah Azze ve Celle katında ne kadar makbul? Bu soruların müsbet cevabı herşeyde önce ümmet bilincimizle alakalıdır.
[1] “Oruç Mektebinde Arakan Okumaları” başlığını taşıyan bu hutbe daha sonra kısmi tasarruflarla yazı diline aktarılmıştır. bkz. www.İhsansenocak.com/hutbeler.
[4] İbn Mace, Sünen, V, 205.
[8] Müslim, el-Birr-u ve’s-Sıla ve’l-edeb, 4685.
Ramazan: Asr-ı Saadette Mücahede; Modern Zamanda Ziyafet
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 534 1
RAMAZAN: ASR-I SAADETTE MÜCAHEDE; MODERN ZAMANDA ZİYAFET[1]
Oruç bir tohumdur. Meyvesi nur olan, irfan olan bir tohum… O tohumu şu kadar gün önce yüreklerinize ektiniz. Allah Resulü (aleyhissalatüvesselam)’ın تسحروا فان فى السحور بركة “Sahur yapınız, çünkü sahurda bereket vardır.” [2] hadisine iktida edip, bir seher vakti, niyetle hakikat yolculuğuna başladınız. Kalktınız, sahurda yeryüzüne çömelip bir sofra kurdunuz. Secdedeki haliniz gibi sanki göklerin kapısına yükseldiniz. Ruhunuzla Kâinatın Sahibi’nin rahmet ve mağfiret diyarına yüceldiniz, ‘urûc ettiniz.
Sahurdaki niyetinizle iman ve ibadet atlasınıza bir tohum ekiyor, günbegün o tohumu oruçlarınızla suluyorsunuz. Bayram gününe ulaştığınız zaman kocaman bir çınar oluyor ve sizlerin yüzünde iman, nur, irfan olarak tezahür ediyor. Oruca bu zaviyeden bakmak lazım. Ancak bu zaviyeden baktığımız zaman orucun hakikatine erebiliriz. Düşünün; İmsakta başlıyorsunuz, ta gurubu şemse kadar, gün batımına kadar bir irade eğitimine giriyorsunuz. “Var” olanları “yok” hükmünde algılıyorsunuz. Hakikatte, hayatta böyle değil mi? Bir takım malların, mülklerin sahibisiniz. Onlarla iftihar ediyorsunuz. Ölüm meleği geldiği zaman hepsini geride bırakıp sefere çıkıyorsunuz. Var olan dünyalıklar sizin için yok oluyorlar. Çünkü öldükten sonra dünyalıklar üzerinde tasarruf hakkınız kalkıyor. İşte oruç ölümdeki o en sahici fotoğrafı hayatta iken gösteriyor. Eşyayı gerçek suretiyle algılamaya davet ediyor.
Sabah namazı, seccadenin üzerinde işrak vaktine kadar evrad ile meşguliyet, işrak namazı derken kahvaltı vakti geliyor. Kahvaltılıklar yerli yerinde, belki önünüzde duruyor. Ama sizin için her biri yok hükmünde. Alamıyor, yiyemiyor, içemiyor, tadamıyorsunuz. Kâinatın Sahibi ruhunuzu alıyor, sabahtan akşama kadar bir kalıbın içerisine koyuyor. Akşam iftarla ruhumuzu kalıptan alıyoruz. Sahura kadar dinlendiriyor, sahurda tekrar aynı kalıbın içerisine koyuyoruz. Bu ameliye otuz gün devam ediyor. Sonra bayram geliyor. Bayramda Kâinatın Sahibine yükselen ruhumuzun kemal halini seyrediyoruz.
Gün doğumu esnasında, güneşin dağların arkasından taptaze haliyle semanın zirvesine doğru yükselişini hayal edin. İşte oruç tuttukça arınan ruhlarımız da dağlar ardından yükselen bir güneş gibi kâinatın sahibine yüceliyor. Yüceldikçe en zorlara bile لبيك اللهم لبيك “ Buyur Allahım buyur!” demeyi öğreniyor. Allah’a doğru yücelen ruhlarımız Ashab-ı Kiram (radiyallahu anhum) gibi, onların muazzez ruhlarının makamlarında سمعنا و اطعنا” İşittik ve itaat ettik Allah’ım!”[3] diyorlar.
Orucun anlam dünyasını doğru bir şekilde mülahaza edebilmek için, ilk sahurunuzda ruhunuza ektiğiniz o hakikat tohumunun manasına sadakat gösteriniz. İşte o sadakati gösterdiğinizde, bütün eğriler yeniden doğru olacaktır.
Bu noktada duralım ve neden Allah-u Teala bu ayda oruç tutmayı bize emretmiştir onu tahlil edelim. Bu tahlil bizi Ramazan-ı Şerifi istirahat ayı gibi gören anlayıştan da kurtaracaktır.
Orucu üç başlık altında değerlendirmek lazım… Ruhun nefse mutlak galibiyeti demek olan oruç; küfrün saltanatının sona ereceğini, imanın yeryüzüne hakim olacağını ve bütün ruhlarda İslam’ın intişar edebileceğini haber veriyor.
1. Oruç, “küfrün saltanatının sona ereceğine işaret eder.” İşte buyrun… Allah Resulü Aleyhissalatü vesselam Medine’de… Hemen yola çıkabileceklerden müteşekkil, nisbeten büyük bir ordu hazırlamış. Hicretin ikinci yılı, Ramazan ayı… Allah Resulü 4 بطرا ورئاء الناس Şımarık bir halde yola çıkan ve ehl-i İslam’ı ortadan kaldırmayı amaçlayan Mekke müşriklerine karşı Bedre gidiyor. Hadiseyi İbn-i Abbas (ra)’dan dinleyelim: Ramazanı Şerif’in on yedisi, günlerden Cuma. Allah Rasülü (asm)ın karşısında büyük bir ordu var. Kuranı Kerim bize Bedirde ki ilahi yardımı anlatırken;ولقد نصركم الله ببدر وانتم اذلة 5] Az idiniz.” buyuruyor. Allah Resulü (sallalalhu aleyhi ve sellem) ellerini kaldırıyor; “Ya Rab! Eğer bu bir avuç Müslüman burada helak olursa yeryüzünde sana ibadet edecek kimse kalmayacak” diye yalvarıyor ve Peygamber’in dualarına göklerden melekler karşılık veriyor. Bedir Ramazan-ı Şerif’in cihad ayı olduğunu anlatıyor.
Moğollar saldırmışlar. Günlerce Bağdat Nehri’nden kan ve mürekkep akmış. Âlemi İslam’ı tarumar etmişler. Sokaklarda dolaşan İslam âlimleri وا إسلاما diye ehli İslam’ın geleceğine ağıtlar yakıyorlar. Acılar mahşerinde yine bir Ramazan günü. İslam orduları Mısır’dan harekete geçiyorlar. Başlarında Sultan Baybars var. Ayn Calut’a geliyorlar. İşte orada, Ramazan Ayı’nda Allah Azze ve Celle ehli islam’a büyük bir zafer nasib ediyor.
O halde, “Ramazan’da sahuru yapın sonra yatınız. Ramazan’da aç ve sususz kalıyorsunuz dolayısıyla bedeninizde bir zafiyet oluşuyor, kendinizi fazla yormayınız. Ramazan’ı bir istirahat ayı olarak addediniz.” nevinden olan telkinler Muhammedî değil hevaîdir. Hz. Muhammed (asm)ın hayatına baktığınız zaman bunların hiçbirini bulamazsınız. Buna mukabil Ramazan tarihine baktığınızda Bedir’i, Ayn Calut’u ve diğer büyük zaferleri görürsünüz. O halde Ramazan yine mağdur, mazlum, biçare ehli imanın kurtuluş ayı olacaktır.
2. Ramazan “İslam’ın galibiyet ayıdır.” Efendimiz (aleyhissalatüvesselam) gözü yaşlı bir halde Mekke’den ayrılmışlar. Yolda Hz. Cebrail kendisini teselli eder. Ve hicretin üzerinden sekiz yıl geçer. Seller gibi bir orduyla aleyhissalatüvesselam Mekke’ye dönüyor… Hani Mekke’de bir taş vardı. Ebu Süfyan o taşın üzerine çıkar, Allah Resulü (aleyhissalatüvesselam)‘a karşı Mekke’yi tahrik eder, kışkırtırdı. Yine aynı taş, yine aynı taşın üzerinde aynı şahıs. Bu defa Mekkelilere, “Muhammed (aleyhissalatüvesselam) seller gibi bir orduyla geliyor. Ona teslim olunuz. İman etmekten başka çıkış yolunuz yok ey Mekke diyor.” Allah Azze ve Celle Ramazan aynının yirmi birinci günü Hz. Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’a Mekke’nin fethini nasib ediyor. Kabe-i Muazzama’nın etrafında 360 tane put var; Aleyhissalatüvesselam efendimiz tavaf ederken وقل جاء الحق وزهق الباطل Hak gelmiştir. Batıl yok olmuştur.”[6] Ayetini okuyor ve elindeki asa ile dokunduğu putu yere seriyor. Artık bundan sonra Mekke putlarla anılmayacak, batıl ne bir şey icad edecek ne de geriye döndürebilecek. Ramazan’daki o büyük fetih sana diyor ki; Bu ay diriliş ayıdır. Önce ruhundaki putları kıracaksın. Sonra bütün bir âlemi kuşatan, saran putların nasıl ortadan kaldırılacağının plan ve projelerini yapacaksın.
3. Ramazan “İslam’ın intişar ayıdır.” Ramazan aynı zamanda ruhların diriliş ayıdır. İslam’ın bütün bir âlemi kuşatış ayıdır. Aleyhissalatüvesselam’ın Ahirete gidişine bir yıl var… Hicretin dokuzuncu yılı… Yine Ramazan… Allah Resulü, Ali bin Ebi Talib(ra)ı Yemen’e gönderiyor. Hz. Ali Yemen’de. İslam’ı, Hz. Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’ı anlatıyor. Ve Yemen Müslüman oluyor. Daha sonra Yemen Peygamber dilindeالايمان يمني İmanın kaynağı Yemendir iltifatına nail oluyor. İrfanın kaynağı Yemen, hikmetin kaynağı Yemen…
Yine bir Ramazan Ayı… Yine hicretin dokuzuncu yılı… Sekizinci yılda kuşatılan fakat muhkem surları aşılamayan, küfürde ısrar eden Taif halkı yollarda… İstikametleri Medine… Sakif kabilesinin kafilesi ise en önde. Medine’ye varıyorlar, Efendimiz (aleyhissalatüvesselam)’ın huzuruna çıkınca, “biz geldik ya Rasulallah, eski düşmanlarınız… Ellerinize, ayaklarınıza kapanmaya geldik. Huzurunda أشهد ان لا اله الا الله وأشهد ان محمدا رسول الله diyerek Müslüman olmaya geldik.”
Ramazan İslam’ın bütün yüreklere harekat düzenlediği bir diriliş ayıdır. Peki neden Ramazan?
Efendimiz (aleyhissalatüvesselam), İbni Mace’nin rivayet ettiği hadisi şerifte buyuruyorlar ki;
للصائم عند فطره دعوة لا ترد Oruç tutanların iftar vaktinde, sofralarının başında geri çevrilmeyen duaları vardır. Allah Resulü, o icabet vaktinde orucun mümin yüreklerde bir ulu çınar olması, küfrün saltanatının sona ermesi, İslam’ın intişar etmesi için kavli ve fiili dualar yaptı. 1400 yıldır iftar vakti ehli imanın elleri de asumana kalkıyor. Yine elleriniz asumana kalkacak. Kalkan elleriniz rahmetin ve yeni fetihlerin kapılarını açacak. Ve siz ey ehli iman! Ey talebe-i ulûm! Ümmete tekrar şunu öğreteceksiniz: Ramazan eğlence ve ziyafet ayı değil; diriliş ve mücahede mevsimidir.
Gündüz sıyam gece kıyam ile Ramazan boyu durmadan yürüyünüz. İlk sahurda yüreğinize ektiğiniz oruç tohumu kadirlerden, teravihlerden, sadakalardan mukabelelerden beslenecek ve bayramda büyük bir ağaç olacaktır.
[1] “Yer sofrasının Gök Kapsında Arzı: Oruç” başlığını taşıyan bu hutbe, üslubu muhafaza edilerek kısmi
tasarruflarla yazı diline aktarılmıştır. bkz. www.ihsansenocak.com
[6] İsra: 81.Somali İçin İnsanlığa Medeniyet Aşısı
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 989 0
Batı, hürriyeti Kurtuba ve İşbiliye medreselerinde okuyan Hristiyanlar vasıtasıyla tanıdı. Kiliseye baş kaldıran Batı intelijansiyası, Allah’la kul arasına kimsenin giremeyeceğini, suretlere ibadet edilemeyeceğini Endülüs’ün muvahhit müminlerinden öğrendi.
Kilisenin hurafelerle doldurduğu zihinler dünyanın döndüğünü, küre şeklinde olduğunu ilk olarak Müslümanların asârında, onların ders halkalarında duydu.
Orta çağ Avrupa’sında İslam algısı, biri zahir diğeri de batın olmak üzere iki sûrette gelişti. Zahirde düşmanlık, batında ise İslam’a karşı bir hayranlık vardı.
Kilise, İslam’dan istifade edebilmek için İspanya’da tercüme heyetleri kurdu. Bu süreçte üniversitelerde asırlarca ders kitabı olarak okutulacak İslamî telifât Arapça’dan Latince’ye tercüme edildi. İntelijansiya Yunan Felsefe’sini Müslümanların telif ve tercüme eserleriyle tanıdı. Papazlar her nevi maniplasyona rağmen Ahd-i Atik’i, Ahdi Cedit’i terk edip hikemiyâtı okuyan Hristiyan gençliğin önüne geçemedi. Bilakis Arapça bilmenin “intelijansiya”ya aidiyetin lazım-ı gayr-ı mufarığı olarak addedilmesi hikemiyât okumalarını her gün daha da artırdı.
Batı, İslamî telifâtı Hristiyan ahlakının gölgesinde okuduğundan onları var eden medeniyet telakkisini anlamaktan dolayısıyla da terakkinin insani boyutundan mahrum kaldı. Devrimler yaptı, hürriyete dair bildiriler neşretti, müesseseler kurdu, özgürlük anıtları dikti. Fakat bütün bunları sadece kendisi için yaptı. Kiliseyi ıslahâta icbar eden Fransa da, usta bir sihirbaz mantığıyla Nev York’ta bir adaya özgürlük anıtı diken böylece deniz yoluyla ülkesine gelen her insana ilk olarak bu anıtı gösterip kendini hürriyetin yegane hamisi olarak anlatmayı amaçlayan ABD de hürriyeti kendi ülkesiyle sınırlı gördü. Güzeli çirkine, iyiyi kötüye tahvil etti.
60 küsür eseri Arapça’dan tercüme eden ve seraba intihal olan ameliyesini kendi ürünüymüş gibi gösteren İtalyan papaz başta olmak üzere Batı’nın kilise korkusuyla İslam adını telaffuz etmekten çekinen kopyacı aydınları mücerret intihallerin Doğu’da olduğu gibi Batı’da da büyük inkişaflara vesile olacağını düşündü. Kısa zamanda görüldü ki, medeniyeti var eden iktisat, siyaset, ahlak ve ilim gibi esas unsurların imanla rabıtasının koptuğu yerde islamî mefhumların durumu, dünyanın en cins kafasına sahip bir adamın vücudundan kopuk başıyla et ve kemik yığınına dönmesine benzemektedir. Bu yüzden bütün çabalar başarısızlığa mahkumdur. Nitekim Fransa’da intelijansiyanın kiliseye karşı kazandığı hürriyet, Afrika’da önce ferdi sonra ictimaî kölelik olarak karşılık bulmuştur. Hak ve hürriyet ihlallerine mani olmak için kurulan müesseseler de en zalim adına en mağdura eza eden kurumlara dönüşmüştür.
Batı’nın hürriyet gibi insaniyetin temel kavramlarını da İslam’dan aldığı fakat Hristiyan ahlakına bağlılığı sebebiyle onları var oluşlarına aykırı bir içerikte kullandığı Afrika ve Asya’dan her gün haber ajanslara akan yüzlerce fotoğrafla sabit olduğuna göre, yeryüzündeki hak ihlallerine son vermek için tekrardan AGK’ten, LAHEY’den, AB’den ya da BM’den medet ummak; ya çeşmenin altına konmayan bir testinin dolmasını beklemek gibi fuzuli ya da bir kadının kendisine tecavüz eden bir ırz düşmanından hakkını müdafaa etmesini talep etmesi gibi sefih bir intizardır.
Batı’nın bugünkü noktaya neleri, nasıl tahrif ederek geldiği ve mazlum milletler coğrafyasında yaşanan acıların bizzat müsebbib ve mübaşiri olduğu bedihî bir hakikattir. Cani, adaleti tevzi eden bir hakim olamayacağına göre, Batı da hallâlu’l-meşâkil olamaz. Bu durumda problemler için tek çözüm mercii kalmaktadır ki o da bütün renk ve çizgileriyle İslam’dır. Mahlukatın hukukunu korumayı taahhüt eden yegane nizam olan İslam, Haremeyn Üniversitesi’nin baş hocası Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yaşadığı asırdan günümüze doğru okunursa, Batı’nın zehirlediği kavramlar da öz anlamları çerçevesinde yeniden anlaşılacak ve O’na inanlar ilimde, fikirde, sanatta ve siyasette tekrar en iyinin, en güzelin, en doğrunun mümessilleri olacaklardır. Temsil makamına ulaşan her bir Müslüman, Haremeyn Üniversitesi’nin Ömer gibi Hukuk, Abadile gibi Eğitim, Halid b. Velid gibi Harbiye, Ebû Hureyre gibi (radiyallahu anhum) İlahiyat Fakültelerinde her nevi mikroba karşı dayanıklı medeniyet aşıları üretecektir.
İslam, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in getirdiği şekliyle anlaşıldığında iktidarını uzatma arzusu gibi beklentiler ardına düşmeyen müminlerde bir irade ahlakı belirecek ve o irade dünyanın müesses siyasî, ictimaî ve iktisadî nizamına esastan müdahale edecek, bütün eğrileri doğru hale getirecektir. Batı’nın madde ve manasını sömürdüğü Somali’de açlıktan yavrusunu kaybeden annenin imdat çığlıklarını o irade duyacak; rical-i devlete medeniyet aşısını o irade yapacaktır.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ana çizgileriyle resmettiği, sahabenin örgüleştirdiği medeniyetin ne olduğunu, dolayısıyla Somali’de ki bir annenin ızdırabının neye tekabül ettiğini BM’nin koridorlarında dolaşanlar değil, vazife hassasiyetinden dolayı gözüne uyku girmeyen devlet başkanı Hz. Ömer’le Medine sokaklarında yürüyenler anlayabilecektir.
Şu hadise bunun nasıl olduğunu ve tekrar nasıl olacağını resmetmektedir: Bir gün Medine’ye içlerinde kadın da olan bir grup tüccar gelir ve gecelemek üzere mescide yerleşir. Hz. Ömer de Abdurrahman b. Avf (radiyallahu anhuma)ya, birlikte bütün bir gece onları beklemeyi teklif eder. İkili hem bekler hem de namaz kılar. Hz. Ömer bir ara grupta ağlayan bir çocuğun sesini işitir. Sese doğru yönelir ve çocuğun annesine: “Allah’tan kork be kadın! Yavrunla güzel ilgilen de ağlamasın/ittekî’l-lahe ve ehsinî ilâ sabiyyiki.” diye sitemde bulunur, daha sonra yerine döner. Hadise üç defa tekrar eder. Hz. Ömer üçüncüde kadına, “Yazık sana, sen ne kötü bir annesin, gece boyu çocuğun rahat etmedi.” der. Kadın onun halife olduğundan habersiz bir halde; “Ey Allah’ın kulu! Sen de beni rahat bırakmadın. Ben onu zorla sütten ayırmaya çalışıyorum fakat o buna direniyor.” der. Hz. Ömer bu ayırmanın gerekçisine sorunca kadın:
– Ömer ancak sütten ayrılan çocuklara hazineden pay veriyor.
– Yazık sana. Onu sütten ayırma hususunda acele etme.
Hz. Ömer (radiyallahu anh)’in nöbeti, kadının yavrusunu sütten kesme çabası, çocuğun ağlaması derken gece sona erdi. Hz. Ömer’de namaz için musallaya geçti, fakat hadise kendisini o derece etkilemişti ki ağlamasından insanlar namazda ne okuduğunu anlayamadı. Selam verince şöyle dedi: “Ey Ömer vay başına geleceklere! Kim bilir bu uygulamadan dolayı kaç Müslüman çocuğun ölmesine sebep oldun.”. Ardından devlet kararlarını halka iletmekle görevli olan memura bütün bir halka çocuklarını sütten ayırma hususunda acele etmemelerini duyurmasını emretti. Bu durumdaki her çocuğu müstakil değerlendirip pay vereceğini söyledi ve bu emri bir yazıyla bütün illere gönderdi.[1]
Allah Resulü’nden tevarüs eden irade ahlakı öyle bir vazife şuuruna zemin hazırladı ki, Kisra ve Mısır gibi iki büyük devleti ayakları altına alan Hz. Ömer gecenin bir saatinde şehrin dışından gelen misafirlerin kapısında bekçilik yaptı. Devlet başkanları korumalar, kalem müdürleri sarmalının şu kadar uzağında bir hayat yaşarken müminlerin emiri milletinin selameti için uykusunu terk etti, ağladı, hayıflandı, sabah olunca da yürürlükte ki yasayı kaldırıp, yerine yenisini koydu ve bir yazıyla da bütün illere ulaştırdı.
“Hürriyet” gibi İslam’dan aldığı her bir kavramın içini boşaltıp onları sadece kendisi için kullanan, “hakkı muhafaza merkezleri” olarak kurduğu müesseseleri menfaatlerini gözetip-kollama araçlarına dönüştüren Batı, Somali’de ölen çocukların sebep planında bizzat katili olduğundan problemin çözüm planında da yer alamayacaktır. Alması durumunda da bu, açlığa çare olup insanca yaşam alanları oluşturmak için değil, birkaç çadır önünde çektireceği ve bilbordlarda teşhir edeceği pozlarla imajını düzeltmek için olacaktır.
[1] İbn Sa’d, et-Tabakâtu’l-Kübrâ, Beyrut, 1998, III, 301; Ali el-Müttakî, Kenzü’l-Ummâl, II, 317.
Kadir Gecesinde Camide Cinayet
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 430 0
Bu başlık, “Muhsin Ertuğrul Sahneleri”nde izleyebileceğiniz bir tiyatronun adı değil… Metin yazarları arasında müseccel İslam düşmanlarının yer aldığı bu mezalim, bütün yeryüzü halklarının seyrettiği bir sahnede, Suriye’de oynanıyor.
Her şey Deyr-i Zor’da birkaç çocuğun duvara, “الشعب يريد اسقاط النظام /Halk rejimi düşürmek istiyor.” yazmasıyla başladı. Polis yaşlarına bakmadan etraftaki bütün çocukları toplayıp gece boyu sorguya aldı. Olmayan bir örgüt icat edip daha sonra da onları, o örgüte isnat etmek için her nevi işkenceye baş vurdu; darb etti, tırnaklarını çekti, yine de istediği yalanı onlardan duyamadı. Müslüman yavruları “Yezid” gibi gören “Nusayrî” iradenin öfkesi yatışmak bilmedi. Bu defa karakola çocuklarının akıbetlerini araştırmak için gelen babalara hiçbir şey sormadan kurşun yağdırdı. Anneler iki acıyı birden yaşadı: Bir tarafta tırnakları çekilen, özgürlük savaşçıları olan yavruları diğer tarafta ise kaybettikleri eşleri…
Nusayrî terörü kısa zamanda birkaç şehir haricinde bütün bir Suriye’yi kuşattı. Her yaştan binlerce Müslüman geride acı hatıralar bırakarak Rabbi’ne gitti. Kimi bu yıl okuldan mezun olacak, kimi yakında evlenecek, kiminin de çocuğu olacaktı. Ne ki zulüm onlarla bayramları arasına girdi.
Şam’da, olayların başladığı tarihten birkaç ay sonra evlenecek bir mühendis kardeşimiz vardı. Kendisine mütevazi bir düğün hediyesi göndermeyi planlıyorduk. Ona ulaşamayınca İshak Karali kardeşim ağabeyini aradı. Ağabey, kardeşinin şüheda kadrosuna dahil olduğunu bildirdi: Bir Cuma yürüyüşünde tutukladılar, öldürüp bir yol kenarına bıraktılar.
Geçenlerde Hıms’tan Halit kardeşim aradı, olayların hangi noktada olduğunu sorunca, telefonların dinlendiği endişesiyle zulmü sadece: “Allah’ım bizi bu cehennemden kurtar, bize merhamet et!” gibi dua cümleleriyle dile getirebildi.
Dünyanın gözü önünde yaşanan bu vahşet ülkenin farklı şehirlerinde aylardır devam ediyor. İnsan haklarını savunmak üzere kurulan kuruluşlar hayvan hukukunu müdafaa için gösterdikleri çabanın öşrünü Suriye’nin mazlum milletinden esirgediler. Polis müdahalelerine karşı etten bariyer oluşturanlar, el ele tutup barış köprüleri kuranlar ne vahşeti gördü ne de feryatları duydu.
Bir zamanlar Sunnî coğrafyadaki İslam gençliğinin,”لا شيعية لا سنيةوحده وحده اسلامية
” /Ne Sünniler ne Şiiler yaşasın İslam ümmetinin birliği” sloganlarıyla kucakladığı Şiiler, kendilerine yapılan insaniyeti unutup; halkına, “’Lâ ilahe illâ esed/Esed’ten başka ilah yoktur.’ söyle.” diye baskı yapan dinsiz idareyi desteklemekte. Son Siyonist saldırıda ümmetin malı ve canıyla yanında yer aldığı Hizbullah da bir takım yalanların ardına sığınıp mezhepsel yakınlık duyduğu Nusayrî Esad’ın tarafında olduğunu ilan etti.
Doğudan ve batıdan destekçileriyle Müslüman katliamına devam eden Nusayrî Esed, çocuklara işkence etmekle başladığı kirli oyunun en son perdesinde, “kadir gecesinde cami cinayeti”ni sahneye koydu. Muhterem Mehmed Savaş Hocamız’ın üstadı Alimi Rabbâni merhum Abdulkerim er-Rifâî adına yaptırılan camide cinayet şebekesi sahur vaktinde en az beş müslümanı şehit etti[1].
Şam’ın büyük mabetlerinden olan bu cami, Suriye’nin en mutedil İslamî hareketi diyebileceğimiz Üstat Usame er-Rifaî’nin görev yaptığı bir irfan merkezi olarak da biliniyor. Üstad’ın vaaz formatındaki Cuma hutbelerini irat ettiği cami, özellikle entelektüel kesimin ilgi odağı…
Katliamın son perdesi, kadir gecesinde ülkenin en mutedil hareketine mensup Müslümanların irşat merkezi olarak da kullandığı camide sahnelendi. Bu, vahşetin “sidre-i münteha”ya ulaştığının resmidir.
Çaresiz bir halde vahşeti seyreden sizler, kardeşlerinizin kurtuluşu için yaptığınız dualara, dinsiz idarenin hak ile yeksan olması için beddualarınızı da ekleyin. Zira her durumda düşmanlarının hidayeti için dua eden Allah Resulü (sallalahu aleyhi ve sellem), Kabe’nin avlusunda ve Hendek’te namaz kılmasını engelleyenlere beddua etmiştir. Sahur vaktinde camiye baskın yapan idare de aynısıyla Ebû Cehil’in misyonunu devam ettirmektedir. Dolayısıyla aynısıyla da mukabele görmelidir.
Beddualar er ya da geç karşılığını bulacaktır… Libya’da, Mısır’da olduğu gibi mazlumlar Esed’in yıkılışını da seyredecektir. Allah Teala Hz. Musa’ya bedduasının kabul olduğunu bildirdikten kırk yol sonra Fravn’u Kızıl Deniz’de helak etmişti. Çağdaş Fravunların kimi zulümde kırkı doldurdu, kimi de kırka yakın gitti. Niyazımız odur ki sünnetüllah Esed Ailesi için de tecelli edecek…
Suriye ziyaretimizde Üstat Usame er-Rifâî’yi saldırının gerçekleştiği caminin bitişiğinde yer alan evinde ziyaret etmiş, Üstat da bir sonraki yıl Samsun’da İfam’ın misafiri olmuştu.
Hoca’yı ve hizmetlerini daha yakından tanıyabilmek için, “Doğu’nun Cenneti’nde Zamanı Aşan Gerçekler” başlığıyla İnkişaf’ta neşredilen yazının ilgili bölümünü dikkatlerinize arz ediyorum:
“Şam’ın büyük mürşidlerinden Abdulkerîm er-Rifai’nin oğlu ve Furkan Akademisi’nin baş hocası olan Şeyh Usame er-Rifai’yi öğrencilerinin refaketinde evinde ziyaret ettik. Sade bir odada Suriye ve Türkiye’deki ilmî faaliyetler hakkında uzun bir konuşma yaptık.
Camilerin mabed olduğu kadar okul da olduğunu söyleyen er-Rifai, irşad çalışmalarını cami merkezli yürütüyor. Hayatı; ilim, ibadet ve İslam’a davet olarak özetleyen Şeyh’in farklı meslek dallarında hizmet veren Müslümanlara yönelik olan çalışması camilerin namaz dışında da faal olarak kullanılmasını temin ediyor. Şeyh ve onunla gönül birlikteliği olan hocaların işrafında yürütülen cami dersleri kişilerin mesleklerine göre planlandığından, katılımcılar sırası geldiğinde ders mevzularının İslam’la münasebetini mukayese ve tahlil ediyorlar.
Şeyh cami derslerinin gayesini; mesleğini müslümanca ifa edebilen mümin mühendis, doktor, öğretmen, tüccar… yetiştirmek olarak açıklıyor.
İslamî ilimleri cami derslerinde tahsil eden mühendis, doktor, tüccar ünvanına sahip öğrenciler içerisinde vaaz-hutbe gibi hizmetleri yürütmenin yanında hatimle teravih kıldırabilen gayretli Müslümanlar da var.
Suriye’nin bir çok bölgesinde etkili olan bu hizmet tarzı aynı şekilde ülke dışında da her geçen gün varlığını hissettirmekte.
Şeyh’in farklı hizmet tarzlarını benimseyen Müslümanlara karşı müsamahakar bir tavır içerisinde olması sözünün tesir gücünü artırdığı gibi, selefi ve modernist fikirlerin etkisinde kalan gençlerin de gerçekle daha çabuk iletişime geçmesine katkı sağlıyor.
Müslümanların yaşadığı akide ve düşünce kirliliğinin ardında oryantalizmin olduğunu söyleyen Şeyh, bu yüzden esaslı tenkitlerin de oryantalizm çevresinde oluşması gerektiğini ifade ediyor.
Müslümanları gelenekçi ve yenilikçi olarak iki farklı şekilde sınıflandırmanın dıştan yapılan bir tanımla olduğunu, bu yüzden zihin kirliliği ve tefrika ürettiğini söyledi.
Abbasiler zamanında zirveye çıkan akide ve düşünce kirliliğinin Kur’an ve Sünnet esas alınarak temizlendiğini söyleyen Şeyh, modernitenin etkisiyle oluşan kaosun da aynı şekilde İslam’ın iki esasına dönerek giderilebileceğini belirtti.
Şeyh’in irşad çalışmalarının önemli bir rüknü ise Cuma hutbeleri… Şeyh’e hutbelerinin içeriğinden sorduğumda; konuşmaların, mustağrib ve müsteşrik ittifakının yol açtığı tahribatın tesbit ve izalesi, maddi ve manevi istiklalin nasıl kazanılacağı, ilahi hükümlerin değişmezliği gibi hassasiyetlerin şekillendirdiği güncel konulardan oluştuğunu ifade etti.
Muasır Sibeveyh: Mehmed Savaş
Şeyh’in babası Abdulkerîm er-Rifaî de (1905-1977) Şam bölgesinde bilinen bir alim ve davetçi. Şeyh, Mehmet Savaş Hocamız’ın, babasının öğrencisi olduğunu; kendisinin de İstanbul’a geldiğinde Üstad’ı ziyaret edip eski günleri yad ettiğini ifade etti. Üstad’ın Şam yıllarını sorduğumda ise şunu söyledi; “Mehmet Savaş 1970’de Türkiye’ye dönünce buradaki ulema; ‘Şam Sibeveyhi’ni kaybetti.’ demişti.”
Üstad Şam’dan ayrıldığında henüz 32 yaşında genç bir ilim adamıydı. Fakat Şam uleması nazarında o, muasır bir “Sibeveyh”di. Hakikaten Hoca, modern zamanların. “Sarıksız Ebussud’u, Sakalsız İbn Kemali”dir. Ulema bezmine ahir zamanda gelen en kudretli beş on muasır fakihden biridir. Fıkhın ruhuna nüfuz eden bir “Fakihu’n-Nefs”tir. Ne var ki Türk ilim dünyası Hoca’yı yeterince tanıyamamıştır. Bunda, Hoca’nın talebelerinin yazı yerine konuşma dilini kullanan müftü-vaizlerden oluşmasının etkisi, azınsanmayacak kadar büyüktür.
Ayrılırken bizi kapıya kadar uğurlayan Şeyh er-Rifai mahcubiyetimizi ifade edince “Bilakis sizi Türkiye kadar yolcu etmeliyim.” diyerek nezaketini gösterdi.”[2]
[1] www.youtube.com/watch?v=IFIyPxKuh2M.
[2] İhsan Şenocak, Doğu’nun Cenneti’nde Zamanı Aşan Gerçekler, İnkişaf Dergisi, Kış/Bahar, 2008-2009, sy. 10, s. 76-7.
Bugün 7 ziyaretçi (60 klik) kişi burdaydı!
Türkiye Düşerse Âlem-i İslâm da Düşer
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 500 0
TÜRKİYE DÜŞERSE ÂLEM-İ İSLAM DA DÜŞER
Allah Resulü’nün ﷺ ashabı diğer peygamberlerin ümmet kadrosundan inandıkları bütün esaslara sadakatleri ile ayrıldı. Ondan aldıkları her şey gibi ümmet olma şuuruna da hafız oldu sahabe. İslam millet örgüsü olduğu gibi muhafaza edildi. Azadlı bir kölenin oğlu Usame’nin komutan olduğu bir orduda Hz. Ömer, nefer olarak görev aldı, rahatsız olmadı. Ne siyah kadının oğlu, ne de köle olmak ayıptı. Devlet Başkanı Ömer, Bilal b. Rebah’a “Efendimiz” diye hitap ediyordu. Camiye kim önce girerse ön safta o otururdu. Allah’ın onlara verdiği “Müslüman” adı diğer bütün aidiyetlerin ötekileştirici boyutlarını ortadan kaldırdı. Hepsinin tek gayesi: Allah’ın yardımcıları olmaktı. Ne Hz. Ebubekir’in ne de Ömer’in taraftarı vardı. Onlar, devlet başkanı olduktan sonrada da, namaz saflarında kardeşleriyle omuz omuza durdu. Hz. Ömer, ihtiyaç halinde görüşlerine müracaat edebilmek için müctehit sahabilerin Medine dışına çıkmasını özel izne bağladı. Zaman zaman da mevzuları minbere taşıyıp bütün ümmetle paylaştı. Onları devletin sivil denetçileri olmaya davet etti: “In raeytüm fiyye ı’vicacen fe kavvmûnî/Eğer bende bir sapma görürseniz, düzeltiniz.” ricasında bulununca sahabe, kılıçlarımızın ucuyla seni doğrulturuz şeklinde cevap verdi. Tebasının hakperestlerden oluştuğunu gören Ömer de Allah’a hamdetti.
Hz. Ömer’in Büyüklüğü, Hz. Halid’i Görevden Almasında
Hz. Ömer, her mevzuda adımlarını, talimatlarına “Lebbeyk” dediği Peygamberi gibi attı. İslam Devlet ehramını da, milletin sinesinde yer bulmayı da Ona ittiba esası üzerine yükseltti. İslam’a hizmette davanın ne kendi, ne de başkası etrafında şahsileşmesine fırsat verdi. Onunla müesses bir yapıya kavuşan İslam Devleti, diğer bütün devlet yapılarından şahsileşmeme özelliğiyle ayrıldı. Ne Halife tekebbür etti, ne de dava şahsileşti. Halid b. Velid hiçbir harbiyenin mezun edemeyeceği kadar büyük bir komutan, bir askeri dahiydi. En alınmaz şehirlerden, en zor cephelerden Medine’ye fetih haberlerini O gönderirdi. Hz. Ömer, davanın bu büyük komutan etrafında şahsileştiğini, insanların zaferleri Halid’le özdeşleştirdiğini görünce, Halid’i görevden aldı. O da devlet başkanının tasarrufuna itiraz etmeden boyun eğdi. Cihad meydanlarının bu büyük komutanını, Ömer’e ittiba daha da büyüttü. Eğer Halid, emrindeki orduyla karara dirense ya da harici unsurların Onun askeri dehasını istismar etmesine fırsat verseydi, belki de Hz. Halid’in üzerinden ümmet bölünüp paramparça olacaktı. Bu durumda Hz. Halid’in zaferlerinin ne kıymeti olurdu? Hz. Halid aldığı nebevi ahlaka sadakat gösterdi, bir bölen olmadı.
Hz. Muaviye İtaat Etmeyince Sistem Parçalandı
Hz. Muaviye de büyüktü. Ummu Habibe’nin kardeşi olması hasebiyle hem ümmetin dayısı hem de Allah Resulü’nün vahiy katibiydi. Fakat bir Vali olarak Devlet Başkanı Hz. Ali’ye direnince etrafında kümelenen insanlar krizi daha da derinleştirerek ümmeti böldü. Hz. Ali ve Muaviye taraftarları oluştu. Cemel’in, Sıffin’in yolu açıldı. Hariçte büyük başarılara imza atan ümmet, içerden kuşatıldı. Bedir’de aynı safta duran sahabe, birbirine kılıç çekti. Bünyanun marsûs çatırdadı.
Muhalefet İyi Niyetli Olsa da Yıkılmaya Mani Olamaz
Ümmet, Allah Resulü’nün ﷺ ufkundan çıkıp davayı şahsileştirince hevalara yenik düştü. Ameller zayi oldu. Müslümandan başkasıyla dostluğunu yasaklayan ayetlere rağmen Yahudi ve Hristiyanlarla ittifaklar yapılınca da ağır yenilgiler alındı. Aslında Ümmet, Uhud’u Hz. Hamza ya da Musab b. Umeyr şehid olunca değil, münafıkların reisi Abdullah b Übeyy üç yüz kişiyle ayrılınca kaybetti. Her ayrılışın ardından ya bir sendeleyiş ya da yıkılış geldi. Muhaliflerin iyi niyetli olmaları yıkılmaya mani olamadı.
Abdulhamid’in Muhalifleri de İyi Niyetliydi
Aslında muhaliflerin önemli bir bölümü, hali ıslah gayesiyle ortaya çıkmıştır. Cerre giden talebeleri İttihat ve Terakki Lokali’nde toplayıp, “Gittiğiniz yerlerde Nehy-i ani’l-münker” yapacaksınız. Bu devrin münkeri de Abdulhamid’tir. Millete ondan sakınmanın yollarını göstereceksiniz.” diyen Mustafa Sabri’de,
“Gölgesinden korkan bir ödlek,
Korkuttu bizi otuzüç yıl Şeriat diyerek” mısralarıyla Abdulhamid’i tahkir eden Mehmed Akif de, Şeyhülislam’ın hastalığını ileri sürüp hal’ fetvasını yazamayacağını söylemesi karşısında, “Ben yazarım” diyen Elmalılı Hamdi de hali ıslah davasındaydı. Fakat hiç birinin iyi niyeti, “hikmet-i hükümet”ten mahrumiyetlerinin yol açtığı tahribatı önleyemedi. Ne Feylosof Rıza gibi kendilerini sarahaten levmetmeleri ne de gizli gizli ağlamaları Sultan Abdulhamid’in gidişiyle durdurulan Medeniyet’i geri getirebildi.
Mesele müessir bir şahıs etrafında şahsileşince, ümmeti bölmek için fırsat bekleyen müfsidler ateşe odun atma yarışına girer. Toz dumanda kardeşlik de, ameli Salihler de yanar kül olur. Bu yüzden millet-i İslam’ın imamet makamında olanlar avamın bir tedbir aldığı yerde bin tedbir, onun bin konuştuğu yerde bir konuşmalıdır. Belki de öfkesini yutmalı, yutamazsa derdini en sadık talebelerinin dahi duymayacağı bir tonda boş bir odanın duvarlarına anlatmalıdır. Ya da öfke onda istihaleye uğrayıp kelamında “muhabbet” olarak zahir olmalıdır.
Dava şahsileşince ufuklar daralır, büyük Müslümanlar da büyük hatalar yapar. Hatib b. Ebî Beltaa Bedir ashabındandı. İyi niyetliydi. Fakat bütün bunlar Allah Resulü’nün gizlilikle yürüttüğü Mekke Fethi ile alakalı hazırlıkları müşriklere bildirmesine mani olamadı. Hatib, bir kadın aracılığıyla gönderdiği mektupla Mekke’liler nezdinde itibar kazanacak, ailesini koruyacaktı. Mekkelileri tedbir almaya çağıran mektubunda, Allah Resulü’nün seller gibi bir orduyla yola çıktığından bahsediyordu. Büyük felaket, Cibril’in hadiseyi Allah Resulü’ne haber vermesiyle önlendi. Kadın, “Hah bostanında” iken Hz. Ali, Zübeyr b Avvam ve daha birkaç sahabi yetişti, mektubu ondan aldı. Heyet mektubu getirince, Allah Resulü huzurda ki Hatib’e “seni bunu yapmaya ne sevketti.” diye sordu; o da ailesi ve dünyalıklarının Mekke’de olduğunu, mektup vesilesiyle müşrikler nezdinde itibar kazanıp müesseselerini korumayı amaçladığını söyledi.
Masum Olmak İhanete Özür Olur Mu?
Hatib’in mektub hadisesinin bir yönüyle masum gibi görünmesi, umumi planda “ihanet” olmasına engel olamaz. Nitekim Hz. Ömer, meseleyi “ihanet” olarak değerlendirip, Allah Resulü’ne ﷺ , “Müsaade buyur şu münafığın boynunu vurayım.” deyince, Allah Resulü ﷺ , Hatib’in Bedir ashabından olduğuna, -belki de- bütün günahlarının affedildiğine dikkat çekti.
Mekkelilere Allah Resulü’nün ﷺ sırrını ifşa eden Hatib, bir devlet tecrübesine sahip olmadığından belki de meselenin siyasi ve askeri sonuçlarını hiç düşünmemişti. Bu yüzden Allah Resulü , Hatib’i bütün yönleriyle değerlendirdi ve affetti. Fakat Kur’an-ı Kerim, Müslümanların davayı şahsileştirmelerinin bir yansıması olarak her asırda yaşanabilecek “ihanet”lere karşı onları uyardı: “Ey İman edenler! Benim ve sizin düşmanlarınızı (onlarla ümmete karşı ittifak kurarak) dost edinmeyin.”(Mümtehine: 1).
Ümmet’in Kaybettiği Yerde Cemaat’te Kaybeder
Allah Resulü’nün ﷺ ufkundan mahrum olmak, Hatib’i (r.a.) büyük bir hataya sürükledi. Şahsi davasını ümmetin maslahatına tercih etti. İslam devletinin sırrını ortaya döktü. Mektupla müşriklere zeytin dalı uzattı: “Peygamber seller gibi bir orduyla geliyor, tedbirinizi alın.” diye yazdı.
Hatib’in mektubu Mekke’ye ulaşsaydı, müşrikler kılıçlarını kuşanacak, Allah Resulü ﷺ ile savaşacak belki Ebu Bekir, belki Ömer, belki de onlarca sahabi şehid olacaktı. Hatib ve ailesi kazanacak fakat ümmet kaybedecekti. Belki de İslam, en ağır darbelerinden birini alacak; belki Fetih, ikinci Uhud olacaktı. Kur’an-ı Kerim bu tür kırılmaları temelden çözmek için Ehl-i Kitap’la dostluğu yasakladı: “Ne Yahudiler, ne de Hıristiyanlar sizden razı olmaz.” buyurdu. “O kafirler birbirlerinin dostudur. Eğer siz kendi aranızda dostluğu tesis edemezseniz yeryüzünde ümmetin yıkılması ve küfrün bütün stratejik noktaları ele geçirmesi ile bir fitne ve fesad oluşur.” ikazında bulundu.
Bu gün yaşananlar, diyalogla “tebliğ” zemininden uzaklaşan Müslümanların Ehl-i Kitab’la dostluk eksenli tehlikeli bir sürece girmelerinin bir sonucu mudur, acaba? Maalesef ki, karşı tarafın siyasi hedefleri, meselenin “teoloji” merkezli yürüdüğünü zanneden cemaat tarafından görül(e)memektedir. Afrikada ki çocukların sofrasındaki ekmeği alacak kadar merhametsiz olan Batılı haydutların Müslümanların açtıkları okullarla dünyaya müdahil olmalarına sessiz kalacaklarını düşünmek en hafif ifadeyle tedbirsizliktir.
Dünyanın farklı bölgelerinde sürekli yeni okullar açmanın heyecanını yaşayan kardeşlerimiz, bu müesseselerin bekası için küresel güçlerin onlardan büyük bedeller isteyeceğini göremedi. Zira bir taraftan okullarda ki eğitim ve finansın temini, diğer taraftan ise yerel siyasi çevrelerle yapılan görüşmeler onları hariçteki tehlikeleri derinliğiyle idrak etmekten alıkoydu.
Hocaefendi’nin öğrencilerinin okul hizmeti için her türlü fedakarlığa hazır olmaları onları, küresel güçlerin istismarına alet etmiş olabilir mi? Fırtınalı bir okyanusta haddinden fazla yük alan bir geminin çaresizliği midir, bu gün yaşananlar? Hariçte ki okulları koruma adına küresel güçlerle yapılan bir işbirliğinin sonucu mudur, Türkiye’de ki son operasyonlar? Acaba cemaat küresel oyuncular tarafından büyük bir tuzağın içine mi çekildi? Elini verdiği yerden kolunu mu alamamaktadır? Eğer böyle bir durum söz konusu ise, milletin bir izmihlale sürüklenmemesi için cemaatin küresel anlamda her türlü bedeli ödeme pahasına da olsa Müslümanların iktidarıyla karşı karşıya gelmeyeceğini açıkça deklare etmesi ve Hocaefendi’nin de bu süreç daha tehlikeli boyutlara varmadan Türkiye’ye dönmesi gerekmez mi? Eğer cemaatten birileri, siyasi çevrelerle siyasi sonuçları düşünülmeden bir takım görüşmeler yaptıysa, Hizmet Grubu bütün bunların hükümsüz olduğunu ilan edip Hz. Halid gibi siyasi otoriteye itaat etmelidir.
Afrika’nın her hangi bir bölgesinde Türkiye tanıtım bürosu gibi hizmet veren okulların muhafazası için Müslümanların iktidarı düşürülürse İran’ın önü açılır, Bilâd-ı Şam bütünüyle cellatlara teslim edilir. Eğer Türkiye düşerse on yaşında İmam Hatib’e giden Ayşeler de, Ahmetler de düşer. Hama’da, Kahire’de umutlar söner. Türkiye düşerse, Arakan’ın, Gazze’nin bir sabah ufukta Osmanlı Donanması’nın geleceğine dair büyüttüğü hayaller de söner. Türkiye düşerse Âlem-i İslam da düşer.
Her şeyin en doğrusunu yalnız Allah Teala bilir.
Ayasofya Ne Zaman ve Nasıl Açılacak?
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 2393 0
Ayasofya ne zaman ve nasıl açılacak?
Ayasofya, Allah Resulü’nün fethini müjdelediği, kendisiyle birlikte askerini de övdüğü Fatih Sultan’ın zafer anıtıdır. Ayasofya, yirmi bir yaşında İslam’ı cihana hakim kılacak iradeyi kuşanan devlet adamının fetih mührüdür. Ayasofya, İslam’a adanmış hayatlara verilen İlahi armağandır; “Feth-i Mübîn”dir. Ayasofya, Akşemseddin ve Molla Gürani gibi Allah Resulü’nün sünnet-i seniyyesine bağlı iki ulu hocanın, irfanın Fatih’in şahsında devletleşme tezahürüdür.
Ayasofya, gemileri karadan yürüten muhkem iradenin Hakk’ı batıldan ayıran son sözüdür. Ayasofya, siyasette Yavuz’u, ilimde Ebussud’u, donanmada Barbaros’u, şiirde Baki’yi, mimaride Sinan’ı yetiştiren mukaddesat merkezidir. Ayasofya, İslam’ın küfre karşı mutlak üstünlüğünü resmetmesi itibariyle; Müslümanların Allah’ın yeryüzündeki halifeleri olduklarını ve dünyaya yeniden adaleti getirecek yegane ümmetin onlar olacağının alametidir. Ayasofya, çan seslerinin kapattığı gök yolunun tekbir sesleri ile açıldığı izzet kubbesidir. Ayasofya, Batı’nın büyük olarak ilan ettiği bütün devlet adamlarının, -yirmi bir yaşında nâil olduğu muvaffakiyet itibariyle- kendisine yaver bile olamayacağı Fatih Sultan’ın açtığı, korunmasını da bir vasiyetle bütün ümmete havale ettiği mesuliyet merkezidir.Ayasofya Vakfiyesi
Ayasofya, Hakk’ın gelmesi ile batılın zâil olacağını bildiren ayet-i kerimenin bütün emperyalizmanın okuyabileceği büyüklükteki serlevhasıdır. Ayasofya, hem bu mana değeri hem de Peygamber-i Zîşan’ın fethedileceğinin müjdesini verdiği şehirde olması hasebiyle, büyüklükte Kabe, Ravza ve Beyt-i Makdis’ten sonra gelir ve asla ne Selimiye ne de Süleymaniye’ye kıyas edilebilir. Ayasofya, bu manevi rabıtasından dolayıdır ki, Hristiyanlığın elinden kurtuluşuna vesile olan Sultan Mehmed’in, onlarca Müslüman komutan içerisinde Fatih olarak isimlendirilmesinin de baş müsebbibidir.
Ayasofya, salih babaların duaları gibi beddualarının da ne kadar tesirli olduğunu, ibadete kapatıldığı günden beri yaşadığımız belalardan tecrübe ettiğimiz yetim mabedimizdir. Ayasofya, ezan sesinden ve musallilerinden mahrum haliyle düşman ordularına teslim edilen “askeri karargah” hükmündedir.
Ayasofya, küfre karşı İslam yurdunu korumak amacıyla örülen muazzam surdaki kilit taşıdır. Ne varki, “Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli” diyen bir milletin medeniyet havzasından sökülüp Batı’nın hayvani uygarlığına teslim edilmiştir.
Maalesef ki Ayasofya, mirasyedi çocuklardan daha sorumsuz bir siyasi iradeyle; Batı’dan alınan “belhüm edal”den daha aşağı bir hayat karşılığında satılmıştır. Ayasofya, düşman ordularının bile yapamayacağı bir hileyle içerden kuşatılıp, İslam’a aidiyetini gösteren her şeyi sökülüp indirilmiş, buna mukabil putperestlere ait şekil ve suretler ortaya çıkarılarak yaşarken öldürülmüştür.
Ayasofya, küfrün onun üzerinden İslam’la hesaplaştığı ve bu yüzden kapatılma talimatını verdiği bir mabettir. En zayıf vicdanları bile tahrik eden “kapatılma teklifi”ne evet diyenler ya millete aidiyetlerini bütünüyle yitirmiş ya da cesaret hasselerini kaybetmiş zavallılardır. Kim bilir belki de böyle bir teklif gelmeden sadece Batı’dan bir “Aferin” alabilmek için bu cinayet işlenmiştir. Eğer Ayasofya’nın kapatılma teklifi, Devlet-i Aliyye’nin siyaseten en zayıf konumda olduğu yıllarda bir sultana sunulsaydı, sultan her nevi bedeli ödemeyi göze alarak bu hain teklifi düşünmeden çöpe atardı.
Ayasofya, Fatih Sultan’la birlikte nasıl kiliseden kurtulduğu, niçin cami olarak açıldığı ve neden ibadete kapatıldığı anlaşılmadan açılmayacaktır. Açılsa da açılamayacaktır. Ayasofya, minberinde fetih hutbeleri okunmasına vesile olan fatihler ve onları dinlemeye müştak Müslümanlar zuhur ettiği gün açılacaktır. Bu gerçekleşmeden Ayasofya’yı açık tutmak da mümkün değildir. Çünkü, maddi manada camileri ancak, “Sadece Allah’tan korkanlar imar edebilirler.” ilahi buyruğu bunu ihtar etmektedir. Camileri fetih ruhunu kuşananlar imar etmeli ki, onlara karşı bir suikast planlandığında çevrelerinde etten hisarlar oluşturup onları muhafaza etsinler.Ayasofya_Mosque_Museum_2_by_muscol
Ayasofya, Devlet-i Aliye’ye nisbetle ancak bir eyalet olabilecek çaptaki Anadolu’da devlet kurmayı, Bağdat’ı, Şam’ı, Kudüs’ü, Kahire’yi istilacılara ya da işbirlikçilere bırakmayı “kurtuluş” olarak ilan eden sahte kahramanların, siyasi yalanların, uydurma tarihi hükümlerin tashih ya da tasfiyesinden sonra açılacaktır. Ayasofya, Batı’ya, “İşte ben müze yaptım, kiliseye çevirme işi de sana aittir.” dercesine mukaddesatımızı peşkeş çeken sahte kahramanların gizli planları deşifre edildiğinde açılacaktır. Ayasofya, vakfiyesi içerisinde Ona ayrı bir bölüm ayıran, hatibinden imamına, kandilcisinden kayyımına, müezzininden temizlikçisine, muvakkitinden evrad okuyucusuna kadar görevlilerin evsaflarını ve vakıftan günlük kaçar akçe alacaklarını tayin eden Fatih Sultan’ın İslam hizmetkarlığı anlaşıldığında açılacaktır. Ayasofya, kapalı olmasından dolayı Allah’ın, meleklerin, peygamberlerin ve bütün mahlukatın lanetinin üzerine boşaldığını gören ve titreyip ayağa kalkan Müslüman gençlerin Fatih Sultan’ın kabri başında dua edip helallik istedikten sonra başlatacağı “Ayasofya Yürüyüşü” ile açılacaktır.
Ayasofya, müzeye çevrilmesinin üzerinden onlarca yıl geçse de zalimlerin dünyadaki zilletlerinden paylarını alabilmesi için, mahzenlerinde saklı bütün ihanet belgelerini deşifre etmek için açılacaktır.
Ayasofya, Ezan’ı susturulan, elindeki Kur’an-ı Kerim’i alınıp yakılan, camileri yıkılan, alimleri asılan bir milletin çilesi bittiğinde açılacaktır.
Ayasofya, Hz. İbrahim’in duası olan Hz. Muhammed’in Mekke-i Mükerreme’yi fethedip Kabe’yi putlardan temizlemesi gibi, Fatih Sultan’ın duası olarak bu milletin içinden zuhur edecek yeni Fatihlerle açılacaktır.
Ayasofya, kalpleri mühürlenen sefihlerin, mühürlerinin bir hüküm ifade etmediği gün açılacaktır. Ayasofya, fetih için İstanbul önlerine gelmeyi, “Bir dervişin sözüne kanıp orduyu Edirne’den İstanbul’a hayal yürüyüşüne çıkarmak” olarak gören Çandarlı Halillerin sözleri itibarsızlaştırıldığında açılacaktır. Ayasofya, İstanbul surlarına İslam bayrağını dikerken üzerine yağan okları Allah’a ulaşma vasıtası olarak gören Ulubatlı Hasan’ın teslimiyetiyle açılacaktır. Ayasofya, çağın her nevi imkanını kullanan Fatih Sultan’ın fiili duasının, çadırda sabahlara kadar niyazda bulunan Akşemseddin’in kavli duasıyla buluşmasıyla açılacaktır. Ayasofya, on bin kişilik düşman birlikleri içerisine on kişilik bir müfrezeyle girebilen akıncı cesaretiyle açılacaktır. Ayasofya, dünyanın yörüngesinde kalması gibi “kalbi mescide bağlı” hayatı namaz merkezli örgüleştiren gençlerin zuhuruyla açılacaktır. Ayasofya, Hakk’a kulluğu Batı’nın sefih yaşam tarzına mahkumiyete değişen, bu yüzden de sadece karnını doyurmayı ya da karnını doyuracak kadar kendisine müsaade edilmesini lutuf kabul edip kölelik andı okumaya devam eden hasta ruhların tedavi edildiği gün açılacaktır. Ayasofya, sanatçı kimliğiyle aşufteler tarafından ekranları, dolayısıyla da evleri işgal edilen bir milletin kız mekteplerinde burnunu göstermekten haya eden Hz. Muhammed’in kadın öğrencileri inisiyatifi ele aldıklarında açılacaktır. Ayasofya, yüzündeki yaşlılık alametlerini bir boya kazanına düşmüşçesine izale eden kadınların değil; her bir alameti Allah’a kavuşma vasıtası olarak görüp sevinen annelerin doğurduğu çocuklar tarafından açılacaktır. Ayasofya, onlarca yıldır mektep sıralarında, anfilerde resmi tarih kayıtlarına göre cüceleri dev, devleri de cüce olarak okuyan bir neslin gerçek tarihle yüzleşmesiyle açılacaktır. Ayasofya, bir mabedin müzeye çevrilmesinin hakikatte onun temsil ettiği dinin de müzelik olduğunun ilanı anlamına geldiğini fark eden bu yüzden maddemize ve manamıza dair kaybettiğimiz her şeyi geri almak için büyük bir hamle başlatacak gençlerin ferasetiyle açılacaktır.
Bu gün içine ancak bir müzeye girilir gibi girilen Ayasofya, cümle kapısından içeriye her adım atışında kubbesinde Fatih’in, fethin ilk gününde getirdiği tekbir sesini duyabilen gençlerin caminin içini ve dışını hıncahınç doldurduğu gün açılacaktır. Ayasofya, kapatanların hesap vereceği mahkemelerin kurulduğu gün açılacaktır. Ayasofya, İslam’ı altı asırlık siyasi ömrünün en az dört asrında ona bayraktarlık yapan bir milletin İslam’la alakasını koparan tasarımcıların tanınmasıyla açılacaktır.
Ayasofya’yı açmaktan daha muhim olan onu açık tutmaktır. Çünkü Ayasofya, İslam cihan hakimiyeti beyannamesinin okunduğu bir zafer kürsüsüdür. Bu itibarla sürekli küfrün taarruzlarının hedefi olacaktır.
“Ayasofya’nın kapılarıyla beraber ruhumuzu da kilitlediler. Her mana, her hikmet, her münasebet, Ayasofya’ya bağlıdır…”. Ayasofya, milletinin kurtulması için dua ettiği tutsak sultanlar gibi zincirleri kırıp dünyamıza dönecektir. İman ve irfan atlasımızın kurtuluşu için Ayasofya yakın bir gelecekte mutlaka açılacaktır.
Ayasofya; Akşemseddin, Akbıyık, Molla Gürani gibi Ulu Hocalar, gemileri karadan çeken murabıt/mücahit askerler ve Fatih Sultan gibi bir iradeyi kuşandığımız gün bir daha kapanmamak üzere açılacaktır.
Karma Hayattan Mahrem Hayata Nasıl Geçilir?
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 8063 3
KARMA HAYATTAN MAHREM HAYATA NASIL GEÇİLİR?universite_amfi
Dünya milletlerinin ırkının kölesi olduğuna inanan Yahudi’nin varlık felsefesi “öteki” olarak gördüğünün ezilmişliğinden beslenir. Siyasi hamleleri de ötekileştirdiği milletleri sömürme üzerine ibtina eder. Yahudilik; “Sapık bir akide”den doğan hasta bir dünya görüşüdür.
Yahudi’deki bu hastalığı görmeden onu insanlığın hizmetinde bir millet olarak kabul etmek, siyasi varlığını meşru addetmek nâmütenahi sorunlara yol açar. Müslüman’ın dünya görüşü “sahih bir akide” üzerine ibtina ettiğinden temsil ettiği dinin, hiçbir millet üzerinde “yan etkisi” olmaz. O, tatbik edildiği bütün millet yapılarına “mutlak fayda” getirir.
Bütün resuller gibi Allah Resülü de İslam’ı tebliğe, zihinleri “sahih akideyi” kabul eder hale getirerek başladı. Mekke’de bütün muhataplarını “muhacir” olarak mezun veren bir akide mektebi kurdu. Sahabe, İslam’ın esası olan kelime-i tevhidinin birinci cüzünü yani “Lâ ilahe…”yi söyleyerek cahiliyyeden kalma bütün hastalıkları kustu. Tevhidi muzahrafattan temizlenen zihinlere emanet etti. Emir ve nehiyler o tertemiz zihinlerde neş u nema buldu. Allah Resulü, önce yürekleri sonra sokakları teslim aldı.
Allah Resulü’nün sahabenin zihin dünyasını beşeri kirlerden tahliye etmedeki muvaffakiyeti akidede kabul edilen İslam’ı, ictimaî alanda örflere mahkum olmaktan kurtardı. İslam Yahudilik ya da Hıristiyanlıkta olduğu gibi uygarlıklara kurban edilmedi. Bu durum namaz kılan fakat açık dolaşan kadın ya da zekat veren fakat faiz alan Müslüman suretlerinin ortaya çıkmasına mani oldu. Kur’an-ı Kerim, “tesettür ilahi buyruktur.” deyince, Medine’de ki kadınlar evlerine kadar açık yürümeyi ilahi emre isyan olarak gördü ve oldukları yerde kapandı. Ayet, “İçkiden vaz geçtiniz değil mi?” dediğinde Medine’deki evlerde su gibi içki tüketilmekteydi. Evindeki içki küpünü alan sokağa çıktı, dökülen küplerden dolayı sokaklar saatlerce içki aktı. Allah Resulü; “Kim ırkçılığa çağırır, onun için savaşır ve o yolda ölürse benden değildir” buyurdu. Önceden ırkının üstünlüğü meselesini konuşmayı bile zaid gören sahabe, başka bir millete aidiyetinden dolayı aşağıladığı siyah Müslümana, “Ey siyah kadının oğlu! Siyah ayaklarınla başımı çiğnemeden secdeden kalkmam.” diye özür beyan etti.
Akaid Rükün, Fıkıh Muhafız
Beşerî hukuk sistemleriyle İslam, tam bu noktada birbirinden ayrılır. ABD’nin 1916-33 yılları arasında yüzlerce adalet sarayı, binlerce hukukçu, on binlerce polisle milyonlarca dolar harcayarak, binlerce insanı hapsederek, yüklü miktarda para cezası keserek yasaklayamadığı içkiyi İslam, üç aşamada önce yüreklerden sonra da bütün bir cemiyetten silip kaldırdı. İmanla ruhları teskin ve tanzim edilen sahabe yasağa, “işittik ve itaat ettik” şeklinde karşılık verdi. Fıkıh cemiyete muhafız, akaitte fıkha rükün oldu.
İnsana ait olan beşeri hukuk sistemleri, onlarca müessesenin katkısı ile vucud bulur yine de uygulamada istenilen netice alınamaz. İslam ise, Hz. Peygamber’e, “sihirbaz, kahin, mecnun” diyen mühürlü yüreklerin önce kilidini açar, içlerini tahliye eder sonra da ayet ve hadisten istinbat edilen ahkam-ı fıkhıyyeyi onların cemiyetine tatbik eder. Bunu yaparken ne de beşeri hukukta olduğu gibi kamuoyu desteği almak için anketler yapar ne de millet içinde ona karşı gayri memnunlar taifesi oluşur.
Batı hukukunun inşa faslında belirleyici olması gereken kilise, kendini manastıra hapsettiğinden cemiyeti tayin vazifesinde görev almaz. İslam’da ise iman üzerine ibtina eden ve imanla korunan her bir hüküm, esas itibariyle Allah’a ve Resulü’ne aittir. Bunun içindir ki Maide suresinde “yol kesenler”le hırsızların cezasından bahseden ayetler (33-38) arasında “takvayı, Allah Teala’ya ulaşmaya vesile aramayı, Onun dinini yüceltmek için yolunda cihad etmeyi” (35) emreden ayet-i kerime yer alır. Kur’an-ı Kerim bu tasarrufla, iki suçu önleyecek hükmün, ancak Allah’a iman eden “muttakiler” toplumunda olabileceğine işaret eder.
İsra Suresi’nde yer alan, ”Beşeriyetin Kurtuluş Beyannamesi” (22-39) de “tevhit çağrısı” ile başlar ve yine “tevhit”le son bulur. İlahi talimatların küfre ait bütün değerleri zihinden tahliyeye davetle başlaması Müslümanın “muvaffikiyet ufkunu” açar. Ona nereye doğru nasıl yürüyebileceğini gösterir. Zihnini tahliye eden Müslümanın, hayatında Arap-İslam, Türk-İslam, Kürt-İslam gibi sentezlere sebep olacak bir maraz kalmaz. Çünkü tahliye, küfrün esaslarını bütünüyle tasfiye eder.
İslamî hükümleri tatbik etmedeki muvaffakiyet yolu, iman-amel sistemini dikkate almaya bağlı olduğundan Müslüman, her durumda buna riayet etmelidir. Aksi ise Beşeri Hukukta olduğu gibi cemiyeti, suç ve ceza denklemine mahkum eden bir kanun devletine dönüştürür. Kanun devletleri, vicdanları manastırlara, manastırları da papazların hevalarına mahkum ettiğinden adaletin tahakkukuna vasıta olamazlar. Ne sokakları koruyabilir, ne de millet malını himaye edebilirler. Bu yüzden her gece sabahlara kadar şu kadar polis sokaklarında devriye atar.
Zina; Milletlerin Felaketi
Kur’an-ı Kerim, hem iman-hukuk birlikteliğine hem de peşpeşe gelen hükümler arasında münasebete riayet eder. Bu yüzden açlık korkusuyla çocuk öldürmeyin (İsra: 31) ayeti ile “Haksız yere cana kıymayın” (33) ayetleri arasında “Zinaya yaklaşmayınız.” talimatını koymuştur.
Neden Allah Azze ve Celle, “Çocuklarınızı öldürmeyin” ve “Cana kıymayın” talimatları arasına, “Zinaya yaklaşmayınız.” buyruğunu koymuştur? İslam’ın beşeri hukuk sistemleriyle ayrıldığı temel hususlardan biri olan bu tanzim, aslında şunu da söylemektedir: “Bir şehvet giderme vasıtası olan zina, insanları ve hatta milletleri yok eden bir felakettir. O kadar büyük bir felakettir ki kaç felaket şekli varsa zina hepsine taliptir. Bu yüzden insanı yaratan ve onu korumanın usul ve esaslarını tayin eden Allah Azze ve Celle, “Zina etmeyiniz” yerine; “Zinaya yaklaşmayınız.” buyurmuştur. Çünkü zina, hem ferdî hem de içtimaî anlamda bir katliamdır.
Zina, ferdî anlamda bir katliamdır, çünkü gayri meşru yoldan kazanılan çocuklar ya kürtajla hakikaten ya da doğduktan sonra hükmen öldürülür. Cami önüne ya da izbe bir yere bırakılan her çocuk hükmen ölüdür. Onlar, varken yokluğa mahkum edilen; “İnsan yığınları içerisinde ki kayıp zavallılardır.” Bu yüzden fıkıh dilinde onlara “Lakît/buluntu” denir. Yani bir eşya gibi kaybedildikten sonra bulunan varlıklardır onlar. Lakît büyür, toplum içine karışır fakat zina mahsulü olması onu hükmen ölü olmaya mecbur eder. Horlanır, hakir görülür. Yaşayan ölü olmaktan, varken yok gibi muamele görmekten kurtulamaz.
Zina, insan soyunu kurutarak en büyük tahribatı toplumda yapar. Neticede insanlar hayvanlar gibi kimliksiz yaşamaya mahkum olur. Fuhuş, yayıldıkça evlenme oranı azalır. Zinakâr bir toplum önce aileyi sonra devleti ve nihayet medeniyet örgüsünü kaybeder. Eski Yunan’ı ve Roma’yı zina çökertti. Çağdaş batının çöküşü de zinadan olacak… İslam ümmetinin kıyamete kadar yaşamasını murad eden Allah Azze ve Celle’nin bu yüzden söze, “Ey İman edenler!” kaydı olmadan doğrudan “Zinaya yaklaşmayınız.” diye başlaması, hem Müslümanla zina kelimesinin yan yana zikredilemeyeceğini hem de ona götüren her nevi sebebin kaldırılmasının bu ümmetin yaşaması için şart olduğunu ihtar etmek içindir.
İmkanı olan evlenecek, evlenemeyenlere de Müslümanlar yardımcı olacak. Çünkü ayet-i kerime, “Aranızdaki bekarları evlendirin…” (Nur: 32) buyurarak “mal sahiplerini” ictimaî şehveti söndürmede göreve davet etmektedir. Bu yüzden Şeriat nazarında muhtaç bir delikanlıyı evlendirmek caminin halılarını değiştirmekten ya da minareler yapmaktan daha mühimdir. Müslümanlar minaresiz camide ya da eski bir halıda namaz kılınca sevapları eksilmez. Fakat şehvetlerine mahkum bekarların çoğaldığı cemiyetlerde “ubudiyetleri” iffet zevkinden mahrum kalır. Bu yüzden Allah Azze ve Celle, “Zinaya yaklaşmayınız.” buyurarak sebep planında zinaya götüren bütün unsurları da kaldırmayı emreder. İslam Devletinde zinaya karşı toplumun bütün şubeleri teyakkuz halinde olmalıdır. Adeta sürekli bir seferberlik durumu vardır. Bunun için okulda, çalışma alanlarında, toplu taşıma araçlarında haremlik-selamlık uygulanır. Bir büroda bir kadının herhangi bir erkeğin mesai arkadaşı olmasına, “Üçüncüsü şeytan olur.” şeklindeki Nebevî tesbitle bakılır ve asla müsaade edilmez.
Şeriat, kadının erkekten, erkeğin de kadından etkilenip-etkilenmemesine bakmadan hükmü geneli dikkate alarak verir. Bu yüzden mahremiyet yasalarına, şehevi tuğyanı olmamasına rağmen Allah Resulü de riayet eder. Mescitte itikafta iken bir gece kendisini ziyaret gelen eşi Safiye (r.a.) ayrılırken onu kapıya kadar uğurlar. Bu esnada oradan geçmekte olan ve Allah Resulü’nü görünce hızlanan iki sahabiye, “Olduğunuz yerde kalınız.” buyurur ve “Bu eşim Safiyye’dir.” buyurur. O iki zat hayretlerini bildirince Allah Rasûlü: “Gerçekten de şeytan insanın damarlarında dolaşır. Ben, şeytanın içinize kötü bir zan atmasından korktum.” buyurarak, Şeriat’ta, kanun koyan ve tatbik makamında olanlar dahil herkesin şüpheye mahal vermeden ilahi talimatlara uyması gerektiğine işaret eder. Beşeri hukukta kanunu tatbik ya da takip makamındaki sorumludan bu derece bir hassasiyet talep edilmez. Fakat Şeriat nazarında kirli elle temizlik yapılmaz, bu yüzden “hakimin” aklına olduğu gibi emanet hassasiyetine de bakılır. Beşeri hukukta ise, zinakârın ahlaki bir davada hakim olmasında hiç bir mani yoktur. Temizlenmenin sadece “temiz ve temizleyici” olma özelliği olan unsurlarla olacağını söyleyen Şeriât ne kadar ulvî ise; necasetle de taharet olacağını savunan beşeri sistemler o derece süflidir.
Karma Eğitim: Milletlerin Yok Oluşu
Tesettür, İslam’ın zinaya giden yolları kapatma noktasında kadına olduğu gibi erkeğe de getirdiği koruyucu hayat kaideleridir. Erkek, vücut yapısını belli edecek darlıkta bir elbise giyemeyeceği gibi kadın da onu güzel gösteren kıyafetleri dışarıda ancak dış elbisenin içerisinde giyebilir.
İslam, iş hayatında olduğu gibi eğitimde de kadın ve erkeğin bir arada olmasına müsaade etmez. Bu durum bütün peygamberlerin hayatında vardır. Nitekim Hz. Musa, Medyen’e geldiğinde çobanlar hayvanlarını sularken onların arasına karışmayan Hz. Şuayıb’ın iki kızına “Neden burada duruyorsunuz?” diye sorduğunda, “Çobanlar sulayıp çekilmeden biz (onların içine sokulup hayvanlarımızı) sulamayız; babamız da çok yaşlıdır.”(Kasas: 23) cevabını almıştı. Vahyin geldiği evde büyüyen Medyenli iki kız bu cevapla, “Karma iş hayatının caiz olmadığını” söylemekteydi. Peygamber kızları, “babalarının yaşlı olmasına” vurguda bulunarak ailenin nafakasını temin etmekten aslında erkeklerin sorumlu olduğunu belirtmekteydi. Çünkü bu vurgu, genç olması durumunda hayvanları su içirme işiyle babanın meşgul olacağı anlamına gelir. Kur’an-ı Kerim’in, kızlardan birinin Hz. Musa’yı çağırmak için gelmesini “utana utana ona yürüyerek gelmesi” (Kasas: 25) şeklinde vermesi, kadınlarla erkeklerin bir arada bulunmalarının zarurî ya da arızi hallere mahsus olduğunu gösterir.
Felsefe’de Haremlik-Selamlık
Hayatlarında peygamberlerden kırıntılar taşıyan filozoflar da zinanın önüne geçebilmek için tedbirler almıştır. Çin’de Konfiçyus adalet bakanı olunca, “alışılmışın dışında giysiler biçen” kişilere ölüm cezası verir. Ülkesinde “haremlik-selamlık” o derece yaygın hale gelir ki, erkekler yolun sağında kadınlar da solunda yürür. İnsan ticaretiyle para kazanan çevreler, bu uygulama karşısında müşteri kaybedince başbakana seksen güzel kadın rüşvet vererek Konfiçyüs’ü görevden uzaklaştırırlar (Paul Strathern, Konfüçyus, 41-2). Çin’de eski hayat tarzı tekrar geri gelir ve sebepler dairesinde zinanın yolları yeniden sonuna kadar açılır.
Kur’an-ı Kerim, erkeklere olduğu gibi kadınlara da gözlerini karşı cinsten korumayı emreder. Şeriat, kadının erkeğe erkeğin de kadına bakmasının haram olduğu bildirir. Allah Resulü, Hz. Ali’ye “gayri ihtiyari olan ve affedilen bir defalık bakıştır. İkinci bakıştan mesulsün” buyurur. Ebû Hureyre’nin rivayet ettiği hadiste de Efendimiz, “Gözlerin zinası bakmaktır.” ikazında bulunur. Bakmak haramsa kadınla erkeğin aynı mekanda ders okumaları, aynı büroda çalışmaları da haramdır.
Hz. Yusuf’la Züleyha arasıdanki yakınlaşmaya da nâmahrem iki insanın aynı ortamı paylaşmaları yol açmıştı. Çünkü aynı ortamı paylaşmakla kazanılan ünsiyet zamanla kadınla erkek arasındaki her nevi mahremiyet duvarını yıkar. Karşıt cinsler arasında birbirine yöneliş başlar. Hz. Yusuf’u bu yönelişten Allah Teala’nın rahmeti kurtarmıştı. İnsanların peygamberler gibi masumiyeti olmadığından ünsiyete sebep olacak birlikteliklerden evleviyetle uzak durmaları gerekir (bk. Yûsuf: 23-4).
Kur’an-ı Kerim, sahabeye manevi anneleri hükmünde olan peygamber eşlerinden bir şey talep ederken “perdenin arkasından istemelerini” emretmektedir(Ahzab: 53). Bu ayete muhatap olan sahabenin kalbi muhakkak ki asrımız erkeklerinin kalbinden daha temizdi. Ashabın perdenin arkasından konuşması onlar adına daha uygunsa, en güzel kıyafetlerin teşhir edildiği bedenlerle erkek ve kızların bir arada eğitim almaları evleviyetle haram olur.
Kur’an-ı Kerim’in beyanına göre, kadınlar gizlemekte oldukları zinetleri (halhal) anlaşılsın diye yürürken ayaklarını yere vurmayacak, çıkan sesi erkeklere duyurmayacaklar. (bk Nur: 31). Halhal sesinin erkeği etkilemesi kadının ayağını yere vurarak yürümesinin haramiyetine sebep oluyorsa, kadının halhal sesinden çok daha etkileyici olan bedeniyle erkeklerle aynı sınıf ortamında durmaları da evleviyetle haram olur.
Bir gün Ümmü Humeyd, İslam kadınları adına Allah Resulü’ne serzenişte bulunmuş ve “Ey Allah’ın Resulü eşlerimiz sizinle birlikte namaz kılmamıza engel oluyorlar.” demişti. Hz. Peygamber de, bütün Müslüman kadınlara hitaben, iç odalarda kılınan namazın diğer bütün mekanlardan daha faziletli olduğunu bildirmişti(Ebû Davûd, Salat 53; Tirmizî, Reda’ 18; Ahmed, Müsned, II, 297-301, VI, 371; İbn Hacer, el-İsabe fî Temyizi’s-Sahabe, Beyrut, 1995, VIII, 383). Başka bir rivayette ise, “Odalarınızda kıldığınız namaz, salonlarınızdakinden, salonlarınızda kıldığınız binalarınızdakinden, binalarınızda kıldığınız da cemaatle kıldığınız namazdan daha faziletlidir.” (İbn Esîr, Üsdu’l-Gâbe, Beyrut, 1994, VII, 311) şeklindedir. Allah Resulü , Ümmü Humeyd’e, “Selâtuki/senin namazın” şeklinde değil de, “salatükünne/siz kadınların namazı” diye hitap etmesi açıkça hükmün bütün kadınlara yönelik olduğunu göstermektedir. Kadınların evlerinde namaz kılmaları Peygamber mescidinde onunla birlikte kılmaktan daha efdal olduğuna göre, eğitim ya da başka amaçla kadınların erkelerle aynı ortamda olmamaları da evleviyetle haram olmalıdır.
Allah Resulü, erkeklerin saflarının en hayırlısının ön, en şerlisinin de arka saf; kadınların en hayırlı safının arka, en şerlisinin de ön saf olduğunu belirtmektedir (Müslim, Salat; Tirmizî, Salat; Ebû Davud, Salat). Allah Resulü bu hadisiyle kadınların mescide gelmeleri durumunda erkeklerle aynı mekanı paylaşmamalarını safların amelin makbuliyetini etkilediğini bildirerek kıymetlendirir. Buna göre, kadın için en şerli saf erkeklerle birlikte olduğu ya da onlara en yakın durduğu saftır. Çünkü erkeğe ne kadar yakın olursa zihni o kadar meşgul olacaktır. Namazda ihtilat caiz olmadığına göre Allah’ı hatırlama duygusunun namaza nisbetle daha zayıf olduğu mekanlarda ihtilat ise evleviyetle haramdır.
Mescid-i Nebevi’nin başlangıçta kapılarından hiçbiri kadınlara tahsis edilmemişti. Camiye giden kadınların sayısında artış olunca Allah Resulü ; “Şu kapıyı kadınlara tahsis etseydik.” (Ebû Davûd, Salât 16) buyurmuştur. Allah Resulü’nün bu ifadesi, delalet cihetiyle tahsis içermektedir. Nitekim hadisten kapının kadınlara tahsis edilmesi gerektiğini anlayan Abdullah b. Ömer (radiyallahu anhuma) Efendimiz’in -kıblenin Kabe’ye çevrilmesinden sonra- Beyt-i Makdis yönüne açtırdığı bu kapıdan ölünceye kadar içeri girmemiştir. Eğer diğer sahabiler girdilerse bu ya namaz vakitleri dışındadır ya da onlar Allah Resulü’nden bu konudaki yasaklayıcı hükmü işitmemişlerdir (Sübki, el-Menhelü’l-Azbü’l-Mevrûd, Beyrut, ty., IV, 72.19). Daha sonra Hz. Ömer (radiyallahu anh) Allah Resulü tarafından kadınlara tahsis edilen bu kapıdan erkeklerin girmesini bütünüyle yasaklamıştır( Ebû Davûd, Salât 17).
İslam, erkeklerin kadınlara ait bir kapıdan içeri girmelerini, kapıda bir ihtilat olmaması için yasaklamıştır. İçeriye girme ve çıkma esnasında dahi ıhtilatı caiz görmeyen bir Peygamber’in şeriatında kadınla erkeğin aynı sınıfta birlikte eğitim almaları da evleviyetle caiz olmaz.
Eğer hayatı tayin ediş, Hz. Adem ve Havva’ya nikahla -evde- aile olmayı öğreten Allah Azze ve Celle’ye değil de hevasına tapan insana bırakılırsa, insan aile kuramaz, ebeveyn olamaz, hayvan gibi bir hayatı yaşamaktan da kurtulamazdı.
Sayısal değerleriyle bir bir mana ifade edebilmek için kamera karşısına geçip “karma eve” teker teker “evet” diyen ve bu halleriyle millet vicdanında paydası büyüdükçe sayısal değeri küçülen sayılar gibi alçalanların mahremiyete itirazlarını dikkate almak, insaniyetin hayvaniyete istihale etmesine müsaade etmek olur.
İnsana, nâmahrem bir kadınla erkeğin bir evde ancak nikahla bir arada olabileceğini öğreterek onu karma bir hayat yaşayan hayvanlardan ayıran Allah Azze ve Celle, eğitimin de nasıl olması gerektiğini Kitabı’nda beyan etmiştir. Kur’an-ı Kerim’in ilahi murada göre cemiyete tatbikine memur olan Allah Resulü de, hem ailevi, hem ictimaî hayatın merkezine mahremiyeti koyarak neyin nasıl olması gerektiğini resmetmiştir. O, fiili sünnetiyle olduğu gibi sözleriyle de sebep planında zinaya götüren ne kadar unsur varsa hepsini ortadan kaldırmıştır.
Allah Resulü, tek bir sınıfta/Ravza’da ayrı zamanlarda on binlerce kadın-erkek sahabiyi yetiştirdiğine göre; on binlerce dersliğin ve yüz binlerce öğretmenin olduğu bir ülkede karma eğitime son vermenin imkansızlığından bahsetmek ya Kur’an-ı Kerim’in iman-hüküm sisteminden mahrumiyetten ya da irade ahlakı zafiyetinden kaynaklanmaktadır. Çaresi ise, Kur’an’ı anlamaya nailiyet ve yitirilen iradeye sahibiyettir.
İlahiyat Fakülteleri’nin İlmi Kıymeti
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 1465 0
İlahiyat Fakülteleri’nin İlmi Kıymeti
Batı, siyasi ve iktisadi menfaatlerini teminat altına alabilmek için diğer medeniyetlerin muhtevasıyla oynadı, muhtemel bir dirilişe engel olabilmek için de onların idrak ve varoluş usullerini ya imha etti ya da kullanılamaz hale getirdi. İmha tufanı, reddi kadîmi besledi. Sömürüye maruz kalan her millet, kendini var eden değerleri sürgüne gönderdi. Bu süreçte Müslümanlar da ilmi ve fikri hasılalarını terk etti. Fıkıh budandı, elde kalan “ilmihal” her mevzuda “yenilik” isteyen mustagribler elinde huşu ve takvadan uzak şekiller mecmuasına dönüştü. Muamelât ve ukubât alanına giren hükümler seküler batı uygarlığının dünyasına ait yasalar esas alınarak değiştirildi.
1924 yılında kurulup 1933 de kapatılan, 49’da tekrar açılan İlahiyat Fakültesi, hem zarfı, hem de muhtevası itibariyle –sanki- imha ameliyesinin teselli faslını üstlenmişti. Millete, “Kapatılan medreseler yerine yeni arayışlar içerisinde olmayın, işte İlahiyat Fakülteleri” denilerek Anadolu’da yeniden ilim ve fikir sarayları kurma hamlelerinin önüne geçildi.
Ali Fuat Başgil’in, “Mevcut programla, bu okullardan alim değil, din münekkidi çıkar.”, endişesi maalesef gerçek oldu. Kifaî derecede fıkıh ve tefsir okumadan, “Fıkıh ve Tefsirde tartışmalı konular” dersi alan her öğrenci, yakîn bir imanla girdiği fakülteden derin şüphelerle mezun oldu.
İslam coğrafyasını etkisi altına alan imha hareketi, en büyük tahribatı bütün medreseleri kapatılan İstanbul’da, en az hasarı ise dağ köyleri medreseye çevrilen Hind kıtasında yaptı. Ulema, her türlü resmi vazifeyi reddedip köylere çekildi, Muhalled ders nizamına göre öğrenci yetiştirdi. İnkar bendlerini ilim ve fikirle patlatacak iki mecra açıldı: Diyobendi Medreseleri ve Nedvetülulema… İslami ilimlere vakıf olduktan sonra diğer medeniyet havzalarını da tanıyan ve hiçbir tesir altında kalmadan eşya ve hadiseye dair kıymet hükmünü veren çağın fakihleri, muhaddisleri, mütefekkirleri bu iki medresede yetişti.
Hayatı İslam’a göre tayin edebilmek için evvela merkezi inşa etmek, merkezde derinleşmek gerekir. İlahiyat’ın merkezi, Kur’an-ı Kerim ve Sünnet’tir. İslami ilimler bu merkezde örgüleşmiştir. Bu merkezde akıl muteberdir fakat kıymeti nisbetinde vazife üstlenir. Ne bir adım önde, ne de bir adım geride durur.
Vahiy Doğruya, Felsefe Yanlışa Götürür
Akıl vahye iktida eder. Çünkü vahiy doğruya, mahza felsefede yanlışa götürür. Fakat felsefe, “neyin doğru olduğunu idrak edebilmek için neyin yanlış olduğunu bilmek gerekir”, faslından bir kıymete sahiptir. Bu yüzden İslam, ne sadece felsefeyle ne de felsefesiz anlaşılabilir. Felsefe, yanlışın müessisi olduğundan hakikati bulduramaz. Bilakis neyin “hakikat” olmadığını gösterir. Kim felsefenin buldurucu olduğunda ısrar ederse, “buldum, bulacağım” zannıyla hem “hakikate” hem de şakirtlerine ihanet eder.
Felsefenin Allah Teala ile rabıta kurma gibi bir önceliği yoktur. Mücerred akıl onu nereye götürürse, oraya gider. Kutsal tanımaz, Vahye karşı buyurgandır. Fakat her nevi tuğyana fikri hüviyet verip, ihtiramda bulunur. Yanlışı tesis etmede ne kadar açılacağını ve nerede duracağını filozof da bilmez. Bu yüzden zihinsel faaliyetlerinde ya da düşünce makberlerinden arakladığı hasılayı aktarmada bir usule riayet etmez. Ne hesap verme korkusu, ne takva, ne de veradan nasibi vardır. Bu yüzden aklını felsefeye kaptıranlar hevalarına göre nassları tevil ederken vicdan muhasebesi yapmaktan mahrumdur.
Şakirtlerin Kıymet Melekeleri
Filozof ya da felsefe şakirtlerinin idrak ve kıymet melekeleri marazlı olduğundan kendilerini ya Peygamberlerle aynı seviyede ya da onlardan daha üstün görürler. İbn Rüşd, din ve felsefeyi aynı memeden süt emen iki kardeşe benzetir. Felsefeye göre, peygamber hakikate, vahiyle doğrudan, filozof ise aşağıdan yukarıya burhanla ulaşır. Farabi’nin filozofun talip, peygamberin de matlup olmasını nazara vererek filozofun peygambere rüçhaniyetine hükmetmesi, felsefenin hikmetsiz nasıl inkara saplandığının resmidir.
İslami ilimler havzasında muvazeneyi sağlayıp merkez olamayan İlahiyat Fakülteleri, felsefenin, öğrencilerini ilim ve irfan vahası kuruyan düşünce çöllerine savurmasına mani olamamıştır. Kelam ve usulden önce felsefeye muhatap olan öğrenci, savrulduğu düşünce çölünden çıkmak için eşya ve hadiseyi İslami bir nazarla tahlil edemez. Çoğu defa Medeniyete giden yolu bulamaz.
Hadisenin bu boyutuna kör kalıp Gazzali örneğinden hareketle felsefe müdafaası yapan Yasin Aktay, felsefeyi hikmet; hikmeti de felsefe zannedip rakip takım lehine tezahuratta bulunan zavallı seyirci konumuna düşmekten kendini alamamıştır. Evvela bilinmeli ki, Gazzali İslami ilimlerde merkezdir. O fakihtir, usulcüdür, müfessirdir, mutasavvıftır, mantıkçıdır. Medreseyi tehdit eden fikri anarşiyi sonlandıran düşünce çölünü vaha vari yeşerten allamedir.
Gazzali bu ameliyesinde muvaffak olabilmek için, yaklaşık iki yıl tasnif ve tedristen arta kalan zamanını felsefi metinleri tanıma ve tanımlamaya ayırmış, öğrenciler için “kifaî derecede felsefe okuma kılavuzu” hazırlamıştır. En zeki talebeleri, filozofların halkalarında öğrenci olmaya zorlayan felsefi metinler, Gazzali tarafından mücerred okumayla çözülmüş, anlaşılmaz olmaktan itibar kazanan felsefe, en büyük darbeyi onun “Makasıdulfelâsife” adlı eseriyle almıştır. Gazzali, meseleyi kıymetlendirirken şunları söylemiştir: “Allah beni iki yıldan daha az bir zamanda sırf okumak yoluyla onların ilimlerinin nihai noktasına vakıf kıldı.” (Gazalî, el-Münkız, 34,35). Gazzali’nin bu süreçte kaleme aldığı “Tahafut”, felsefi muhtevanın İslamî nazarla kıymet derecesini ortaya koymuştur.
İlahiyat’tan Felsefe Mabetlerine
İslami İlimlerde merkez olamayan İlahiyatlar, maalesef ki öğrencileri ne ilmi ne de fikri manada tatmin edemedi. Daha ilk yıllarda öğrenci diplomasını alıp, “Harvard’ta, Cambridge’da” yüksek lisans yapmanın hayalini kurdu. İmkan bulunca da felsefeyi kutsayan, İslami ilimleri aşağılayan oryantalizmin bilgi mabetlerine “rıhleler” yaptı.
126Yusuf Kaplan’ın, “Felsefenin, bir işe yarayabilmesi için, terkedilmesi, yani aşılması, hikmetle buluşabilmesi şarttır.” şeklindeki değerlendirmesi, neden felsefe derslerine keyfiyet ve muhteva ayarı yapılmasının da cevabıdır.
Yerinde okutulmayan ya da İslamî ilimler geleneğinden mahrum olanların elinde tatminsiz öğrenciler yetiştiren felsefe, İslamî ilimleri aşağılayan münkir bir neslin yetişmesine vasıta olmaktadır.
İslam Düşüncesi mi, İslamî Düşünce mi?
İyi derecede İslamî İlimler okumadan felsefeye dalmak fikri anarşiye yol açar. Vahiyle, düşüncenin koordinatlarını tam olarak belirleyemeyen her öğrenci, belli bir zaman sonra İslam’ı da düşünce sistemi olarak görmeye başlar. Her mevzuda “indî” yorum yapar, “bana göre” diye fetva verir. Hakikatte ise İslam, bir düşünce sistemi değil, vahiydir. Bu yüzden Üstad Necip Fazıl, “İslam Düşüncesi” terkibini, ulvi olanın beşeri olana mahkumiyeti şeklinde yorumlar.
İslam, aslı itibariyle münzeldir/indirilmiştir. Düşünce onun esası değil, zamanla ulemanın münzel/vahiyden derin düşünce neticesinde anladığıdır. Bu yüzden Müslümanların zihni hasılalarına, “İslam Düşüncesi” değil, “İslamî Düşünce” yani vahye aidiyeti olan düşünce demek gerekir.
İslamî Düşünce sisteminin kurucusu vahiy; felsefenin ki ise akıldır. Bu cihetle İslami Düşünce felsefeyle aynı bağlamda ele alınamaz. “Tefsire şu kadar ders ayrıldı, felsefeye de bu kadar tahsis edilmeli.” denemez. Felsefi aklın hasılası, İslamî düşünceye rakip olamaz.
Müslümanlar, vahyi koruma ve anlama çerçevesinde diğer medeniyet havzalarında olmayan ilim dalları inşa etti. “İki asıl” olarak şöhret bulan Usûl-u Fıkıh ve Kelam insanlara beşer aklının ulaşabileceği nihai noktaları gösterdi. Kelamcılar, farklı medeniyet havzalarının tenkitlerine ve onların tesiri altında vahyi anlayan sapık fırka mümessillerine niçin ve nasıl iman edileceğini ilzamî bir dille anlattı. Aklın da, kalbinde yolunu aydınlattı. Usulcüler ise tayin ve tesbit ettikleri esaslarla Kur’an ve Sünnet’in her çağın sorunlarını çözecek muhtevada olduğunu gösterdi.
Usul-u Fıkıh, fikir/fıkıh imal etmeyi, Kelam’da; İslamî Düşünce sistemi içerisinde kalarak “hakikat”in nasıl anlaşılacağı ve anlaşılan hakikatin de neye göre korunacağı noktasında esaslar belirledi. Kelam, vahyi muhafaza adına mücerret ya da muharref düşüncenin yakasına yapıştı. Kelamî hasılayı -insaf sahibi her aklı ikna edecek şekilde- bir araya getiren Taftazanî ve Cürcanî’nin Şerhul-Mevakıf ve Şerhul-Makasıd’ı bütün muhtevası mücerred düşünce olan mutezile ve felsefeyi sigaya çekti. Çağının düşünce sistemleriyle hesaplaşan Taftazânî ve Cürcanî onlara ne olduklarını ve nerede durmaları gerektiğini de öğretti.
İslamî Düşünce, felsefeyi hesaba çekme sürecinde onu bütünüyle reddetmemiş bilakis ondan “fevâid” çıkararak akl-ı selimin hizmetine sunmuştur. Dün bu hizmeti yapabilen Kelam, bu gün de –nisbi müdahalelerle- yapabilecek güçtedir. Fakat asıl büyük mütefekkirler, kurucu ve sorgulayıcı akıllar usul ve fıkıh alimleri arasından çıkmıştır. Bu yüzden tefekküre kelamla başlayan Ebû Hanife (rahimehullah) hicri 120’den itibaren alan değiştirip fıkha yönelmiştir. Birinci sınıf akılların kendilerini tatmin edecekleri yegane alan fıkıhtır. Müslümanlar on iki asır dünyayı fakihlerin ictihatlarıyla idare etmiştir. Bu yüzden İslamî muhtevayı imha hareketi öncelikle fıkhı hedef almış ve onu “ilmihal” sınırlarına mahkum etmiştir.
İslamî İlimleri Sürgüne Göndermek
Merkez olamayanları yani İslami ilimlerin dünyasına giremeyenleri, felsefe çölüne çekmek ana dilini henüz öğrenmeyen çocuklara ecnebi lisanı öğretmek gibidir. Bu ne kadar yanlışsa İslami ilimleri sürgüne gönderip, felsefeyi buyur etmek de o kadar hatadır. Lisan öğrenmek esas itibariyle farklı ufuklar tanımak için gereklidir. Fakat kişinin kendi ufkunu tanımadan başka ufuklara açılması, kendi medeniyet havzasından koparılıp Batıya mahkum edilmesi nasıl doğru kabul edilip, müdafaa edilir? Sınırlı düzeyde İslami eğitim alan İlahiyat öğrencisi bu mahkumiyetten kurtulup, Türkiye’nin ve İslam dünyasının geleceği adına ne kadar sağlıklı düşünebilir?
“Neden felsefe okutuluyor?” diye müşteki değiliz. Felsefenin okutulma şekline, muhtevasına, “İslam Felsefesi” terkibiyle bu dersi verenlerin İslam harfleriyle yazılan metinleri okuyamamalarına, bu yüzden Batılıların eserlerine mahkum olmalarına ve nihayet felsefenin yerinin yeniden tayin edilmesi talebine karşı muhafazakar bir tavır alıp, eğitimi mahveden sistemi savunma reflekslerine karşıyız.
Eğer eğitimde başarı fakülte açmak, bina yapmak, tedrisata büyük bütçeler tahsis etmek, mezun öğrenci sayısını artırmaktan başka bir şeyse, o başka bir şey noktasında İlahiyatların ne halde olduğu ortadadır. Buna itiraz edenler, Diyanet’in düzenlediği “yeterlik sınavlarına” gözlemci olarak katılıp, savundukları programdan mezun olan öğrencilerin ne durumda olduklarını görebilirler.
Gayeleri arasında, İslamî eserleri ana çizgileriyle okuyup anlayabilecek öğrenciler mezun etmek de olan bu okullar acaba şu kadar yıllık tedrisat hayatında bunu ne kadar başarabilmiştir? Dışarıdan eğitim almadan mezun olan kaç İlahiyat mezununun kıraatı imamlık için kafidir? Eğer mezunlar İslami ilimlerde yeterli ise neden Diyanet bunları otuz aylık bir eğitime aldıktan sonra kürsüye çıkarıyor? İmam Hatip okullarında Arapça ve Kur’an-ı Kerim öğretilememesinin bir sebebi de kifaî derecede eğitim almadan mezun olan İlahiyatçılar değil midir? Niçin pek çok İlahiyat mezunu vaaz edemez? İlahiyat, neden şu kadar kız öğrencisine tesettürle teberrüc arasındaki farkı anlatamaz?
Maalesef ki savunulan bu programın başarılı olduğu tek bir nokta vardır, o da nasıl Arapça, Kur’an-ı Kerim ve hatta felsefe öğretilemeyeceğini göstermiş olmasıdır. Millet evlatlarına merhamet eden birinin kalkıp bu hali dava etmesi, bu izmihlale dur demesi gerekir.
Ölümü gösterip, milleti sıtmaya razı olmaya çağıran bir anlayışın tarihi tecrübeyi ve medeni birikimi dikkate alarak, bu günün ve yarının ihtiyaçlarını karşılayacak bir İlahiyat müfredatı hazırlaması ne kadar mümkündür? Terör meselesi, Suriye, Mısır, Arakan gibi muzdaribler coğrafyası, bir dine iki mabed tahsisi gibi aktüel konularda fikir beyan etmeyi, alan dışı faaliyet olarak gören, milletin “Şimdi sen konuşmalısın.” dediği zamanlarda, “İşte şimdi susmam gerekir.” diyen bir zümre, ilim ve hikmet mecralarını açacak hamleyi yapabilir mi?
Eski halin devamından yana tavır alanlar, ya mevcut sisteme göre mezun olan öğrenciler arkasında namaz kılmadılar ya da yaz kursuna giden kabiliyetli bir talebe kadar kıraatten anlamadıklarını ilan etmektedirler. Onların Kur’an, tefsir, hadis gibi derslerin felsefe kadar ehemmiyeti olmadığını savunacaklarına ya da maşeri vicdana ilan edilmesi İslam’a zarar verecek küçük hesaplar peşinde olacaklarına ihtimal vermeyiz. “Bizim Allah’la değil batıyla irtibat kurma problemimiz var, o irtibatı da ‘felsefe’ sağlar.”, gibi bir niyet taşıdıklarını da düşünmek istemeyiz.
İlahiyatların İlmî Kıymeti
Mevcut haliyle devam etmesi istenen İlahiyat Fakülteleri İslam dünyasında ilmi hüviyetleriyle ne kadar tanınıyor? Bu okullar şu kadar yıllık tarihinde dünya çapında itibara sahip kaç alim yetiştirdi? Fazlurrahman özel sayısı çıkaran editörler, Hasan Hanefi oturumu düzenleyip Cumhuriyet’e, “İşte aradığımız Hoca” nevinden manşet attıranlar bir buçuk milyarlık İslam alemi için hangi çalışmayı yaptı? Neden her nevi imkana sahip olmalarına rağmen ilmi çalışmalarda referans alınmazlar? Medrese müktesabatı olmayan kaç İlahiyatçı, Kur’an-ı Kerim’in diliyle eser telif edebilir? İslami İlimleri bir Kur’an kursunun ufkuna mahkum etmek isteyen Modernlerin ilmî ve fikrî itirazları eğer onlara aitse İslamî literatürün önemli bir bölümünü mutaala etmiş olmaları gerekirdi. Fakat defaatle müşahade edilmiştir ki pek çoğu üç tane hadisi dahi senediyle okumaktan acizdir. İlmi kıymeti, ünvanıyla sınırlı olan bu modernlerin Ehl-i Sünnet’e itiraz ettikleri mevzularda nesepleri kime dayanır? Bilgi ağaçları kimler? Basit ve sığ ilmi hasılalarını kimlerden arakladılar? Yoksa bütün yaptıkları ve yazdıkları oryantalistlere ait eserlerden kopya almak mıdır? İslam dünyasında itibar görmemelerinin nedeni ikinci el kabul edilmeleri midir?
İlahiyat kontenjanlarının 300’lerden 20’li rakamlara çekildiği, başörtüsünün yasaklandığı, Kur’an-ı Kerim derslerinde marşların okutulduğu 28 Şubat sürecinde odalarına çekilip susmayı tercih edenlerin felsefe derslerine müdahale sonrasında toplu açıklama yapması, neyi neden daha üstün ve ehem kabul ettiklerini göstermesi açısından kayda değerdir.
İlahiyat mezunlarını otuz ay süreyle İslami ilimler eğitimine aldıktan sonra kürsüye çıkaran bir kurumun da değişiklikten rahatsız olduğunu beyan etmesi manidardır.
Fikri muhteva cihetinden en nasipsiz yazıların sahibi olan Hüseyin Gülerce’nin de gayrı memnunlar safına geçip, “Her şey okunmalı.” şeklinde mevzuya müdahil olması, talebeye belli kitaplar dışındaki eserleri okuma yasağı getiren bir topluluğa ait olması açısından değerlendirildiğinde en azından ahlaki bir sorundur. Gülerce’nin İslamî mevzulara dair her yazısı, içinde olduğunu zannettiği dünyaya ne kadar yabancı olduğunu ifade etmesi açısından ayrıca bir öneme sahiptir.
Pek çok sınavdan geçerek İlahiyat Fakülteleri’ne intisap eden öğrencilerin ideal anlamda imam-hatip ya da öğretmen olamamalarının sebebi kendileri değil, onları bu hale mahkum eden zihniyettir. Buna rağmen mustagrip anlayışın dayattığı programı koruma noktasında muhafazakar, türâs-ı İslam’ı idrak hususunda ise modern tavır içerisinde olanlar, YÖK’e baskı yapıp eski hali ibka edenler, fakülte mezunu olduğu halde Kur’an-ı Kerim okumakta zorlanan imama, sınıfta öğrenci karşısında aciz kalan öğretmene, fıkıh öğrenemeden diploma alan öğrenciye neyi, neden savunduklarını izah edebilirler mi?
Bütün bunlara rağmen eski halin devamında ısrar eden gayr-ı memnunlar, İslami ilimlerin öğretimine, İlahiyatların dünyada söz sahibi olabilmelerine dair nasıl bir projeye sahiptirler? Kutsal bir emanet gibi korudukları programla İslam’ı çepeçevre saran fikri ve ictimaî inkarı sarsıp-yıkacak büyük ruhlu ilim adamları yetiştirebilecekler mi? Devrimcilik yalanıyla anarşist düşünceye teslim olan gençlere ictima-i adaletin yegane müessisi Allah Resulü’nün siyerini nasıl bir uslüpla anlatacaklar? Din eğitimi, iletişim, rehberlik dersleri okuyan öğrenciler arasından Gazzali gibi çağının sorunları üzerine gidecek büyük hocalar yetiştirebilecekler mi? Eğer bunlara müsbet ve mukni cevaplar veremeyeceklerse ilim tahsili için fakültelerine intisap eden millet evlatlarına merhamet edip şöyle bir teklifi kabul etmezler mi?
İlahiyatlar ve Din Kültürü Ahlak Bilgisi Bölümleri (DİKAB); “İslami İlimler Fakültesi” ve “Teoloji Fakültesi” olmak üzere ikiye ayrılsın. Modernler ve okuduğu Kur’an-ı Kerim hiçbir kıraat imamı tarafından rivayet edilmeyen kâriler DİKAB da kalsın; fakih, müfessir, kelamcı olmak isteyenler “İslami İlimler Fakültesi”ne gitsin. Önce İslami İlimler havzasında “türas-ı İslam”ı tanısınlar sonrasında ise felsefe okusunlar.
İslami ilimler ne sadece akılla ne de akılsız anlaşılır. Bu iş ne sadece felsefeyle, ne de felsefesiz olur. Çünkü İslam, gündüzse felsefe gece; İslam aksiyonsa felsefe reaksiyon; İslam doğruysa felsefe yalandır. Gündüz geceye, İslam da gerçek kıymetiyle anlaşılabilmek için felsefeye muhtaçtır. Evet, felsefe mutlaka okunmalıdır. Ama neyin gece, neyin reaksiyon ve nihayet neyin de yalan olduğunu öğrenmek için okunmalıdır. Ne varki İlahiyat Fakülteleri kurulurken felsefe esas kabul edildiğinden -ilerleyen yıllarda ki kısmî müdahalelere rağmen- öğrenci İslami İlimlerdeki mahrumiyetinden dolayı çoğu defa gece ile gündüzü, yalanla doğruyu birbirinden ayırt edememiş bu yüzden yalana doğru, doğruya da yalan hükmünü vermiştir.
Beş yıllık fakülte hayatında tefsirden birkaç kısa sure, fıkıhtan birkaç mevzu ve yüz elli iki yüz hadis okumayı İslami ilimler adına yeterli görenler bu kıymet ölçüleriyle aslında ne kadar ibtidai bir malumata sahip olduklarını da izhar ediyorlar. Bu anlayış, çeşitli sınavlardan geçerek başarısını isbat eden ilahiyat öğrencisini mezun olduktan sonra kendisine sorulan sorular karşısında, “Kalellah-u Teala/Allah Teala buyurdu.”, “Kale Rasulullah/Allah Resulü buyurdu.” yerine, “Bana göre…” diye cevap vermeye mahkum etmiştir. Çare ise, İslami İlimleri merkeze alarak milletin ihtiyacına göre bu okulları yeniden yapılandırmaktır. Yani İslami İlimlerin asıl, felsefe grubunun ise tali ders olduğu, Türkiye’yi taşıyacak, dünyayı anlayacak, Kahire’de, Dımeşk’te, Bağdat’ta, Mekke’de okuyan kardeşleriyle Kur’an-ı Kerim’in diliyle ilmi müzakereler yapacak öğrenciler yetiştiren bir fakülte inşa edilmelidir. Bunun hayalini kuran İlahiyat hocalarımızın bu süreçte süküt orucuna bürünmeleri, “alimler birliği” gibi terkiplerle kendilerini duyuran müesseselerimizin de fikir beyan etmemesi eski halin devamına dolaylı yoldan destek sağlamıştır.
New York Tepinirken Ağlar Kahire, Ağlar Şam
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 547 0
New York Tepinirken Ağlar Kahire, Ağlar Şam
Küfür cephesi, tarih boyu büyük saldırı planlarını İslam’ı yok etmek üzerine yaptı. Camiler, medreseler yıkıldı, kütüphaneler yakıldı. Nehirler kan aktı, mürekkep aktı. Ümmet, İslam’ı muhafaza edebilmek için her dönemde, her yaştan şehitler verdi.
Mısır’da Ezher Şeyhi Suriye’de Hassun
Ümmet siyaseten zayıfladıkça, Karunlar ve Belamlar güçlendi. Emperyalistler ordularla yapamadığı tahribatı onlar üzerinden hayata geçirdi. Efendilerle köleler arasında on kuruş taksim edilirken dokuzunu emperyalistler, birinin onda dokuzunu işbirlikçiler/Karunlar, onda birini de bütün halk aldı.
Belamların tahribatı ise, Karunlarınkinden daha kalıcı oldu. Mısır’da Ezher Şeyhi’nin, Suriye’de Hassun’un milletine, darbecilere teslim olma çağrıları yapması ya da Sisi’nin saltanatını temdid için meşruiyet fetvaları vermesi kim bilir kaç müslümanın saf düzenini bozdu, ayağını kaydırdı.
Katillerle, Müslüman katliamı üzerine pazarlık yapan işbirlikçi siyasiler, efendilerinin “demokratik itibarlarını” koruma adına durumdan vazife çıkaran Suud Krallığı ve müştemilatı devletler, bu belamlar vasıtasıyla avam nezdinde kendilerini akladı(!).
Küfür cephesi, bu gün gelinen nokta itibariyle İslam’ı ortadan kaldıramayacağını onlarca defa tecrübe etti. Bu yüzden yeni stratejisini, “Müslümanları bütünüyle yok edemezsek de onları siyasi bütün taleplerinden vazgeçer hale getirmeliyiz.” esası çerçevesinde örgüleştirdi. Yeni hal o derece etkili oldu ki pek çok İslam ülkesinde fıkıh, ibadetle sınırlandırıldı, muamelat ve ukubattan bahsetmek “insanların keyfini bozmak” ya da “fitne çıkarmak” olarak nitelendi. Yaygınlaşan ilmihal kitapları sekülerleşen hayatı garanti altına aldı; Halka, “İşte İslam bu kadardır.” dedi. İslamcılık böyle bir ayrışma içerisinde doğdu. Müvazeneyi kuramadı. İbadet için yaratılanlar bütün himmetlerini iktidarı elde etmeye hasretti. “Mahza siyaset” vurgusu “ubudiyet” alanını zayıflattı. Eğer İslamcılar Allah’ın kendilerini tesmiye ettiği şekilde “Müslümanlar” (Hac: 78) adını kullansalardı, bu sihirbaz oyunu tutmayacak, avam büyük bütün içinde kalacak “ilmihal” müslümanlığını reddedecekti.
Şimdilerde Müslümanlar büyük kayıplar vererek terk etmek zorunda kaldıkları siyasi alana yeniden dönüyorlar. İslam dünyasında yaşananlar, ümmetin şeriatı, amentüsü ve alimi ile dönme kararlılığına modernlerin verdiği tepkidir.
Okulların dünyevileştirdiği gençler, Adeviye’de, Saraçhane’de, şehir meydanlarında, seccadeleri üzerinde Kur’an-ı Kerim okumakta, “Müslümanlara karşı mütevazi, kafirlere karşı vakur, Allah yolunda cihad eden, küfür yobazlarının kınamasından korkmayan bir nesil olarak hem medeniyeti koruma kararlılığı göstermekte, hem de meydan üniversitesinde istikbale hazırlanmakta. Bu fotoğrafın nihai karesinde, ağıtlar fetih marşına, geceler sabaha, kışlar bahara dönecek.
İslam Allah’ın Dini Olmasaydı
Eğer İslam, Allah Teala’nın dini olmasaydı belki de yaşanan fetret dönemleri hiç bitmeyecek, Ezan-ı Muhammedi okunmayacak, Ahmed, Muhammed, Zeynep adı unutulacak, Mekke, Medine virane olacak, İslam, dinler tarihi kitaplarında bir fasıl olarak kalacaktı.
Hz. Musa’ya denizi, İbrahim’e nârı, Davud’a dağları, Süleyman’a rüzgarı musahhar kılan Allah Azze ve Celle bize de merhamet etti, önümüzü açtı.
Firavun, Allah’ın nurunu söndürebilmek için (Tevbe: 32) ev ev, kapı kapı dolaştı, Hz. Musa’yı aradı. “Belki bu Musa’dır.” diyerek Benî İsrail’den kaç çocuk katletti. Fakat Cenab-ı Hakk aradığı Musa’yı sarayına gönderip, ona, kendi eliyle büyüttü.
Hz. Yusuf’un kardeşleri de icma edip onu kuyuya attı (Yusuf: 15). Kervandakiler aldı, değersiz bir paraya, birkaç dirheme köle pazarında sattı. Züleyha, Yusuf’a tuzak kurdu, iftira etti. Fakat bütün bunlar Hz. Yusuf’un rüyasının tahakkukuna mani olamadı. Çocukken görüp babasına anlattığı gibi on bir yıldız, ay ve güneş ona secde etti/selam durdu (Yûsuf: 4). Dahili ve harici tuzaklar ne Hz. Yusuf’un dönüşüne ne de on bir kardeş, anne ve babanın tahiyyesine mani olabildi.
Eşkıya da, Hz. Nuh’un yolunu kesip yakasına yapışıp; “Allah’tan bahsetmek yasak” demişti. Ashab-ı Uhdud, hendekler kazdı, yaşlı, kadın, çocuk demeden yakaladıkları her müslümanı çukurlara attı. Kendileri de yamaçlara oturup alevler içerisinde yanan müminleri seyretti. Allah Resulü’nün başına secde halinde iken devenin eşi atıldı.
Küfür yobazları kalemleri, kürsüleri, makaleleri, kitapları, tiyatroları, ölüm aleti silahlarıyla İslam’ı yok etmek için Müslümanların üzerine öfke kustular. Bütün bunlara rağmen Allah’ın nurunu söndüremediler (Tevbe: 32).
Çağdaş emperyalist dalga, İslam âleminin umudu ve hilafetin ilga edildiği merkez olması hasebiyle önce Türkiye’yi vurmak istedi, hesapladığı oranda yıkım yapamayınca, yön değiştirip Mısır’a uzandı. Şimdi Mısır üzerinden Türkiye’yi vurmanın peşinde.
İslam’a karşı sürekli yeni cepheler açılıyor, bir yangına giderken farklı cihetlerden yeni yangın haberleri geliyor. İsrail, Batı’nın desteğiyle her durumu “arz-ı mevuda/vaat edilen toprağa” vesile yapmanın gayreti içerisinde.
Türkiye ve Mısır, hem tarihi tecrübeleri hem de fikrî, imanî ve amelî yekunları itibariyle İslam dünyasının en önemli iki ülkesidir. Bunların ittifakıyla diğer İslam devletlerine de cesaret gelecek, yıllardır “acaba” diye bekleyenler fevc fevc koşup İslam Birliği içinde yer alacak, böylece Şia’nın yayılmacılığı da engellenecektir.
İran’ın Suriye’yi kendi toprakları gibi savunmasının arka planında, Ehl-i Sünnet’e mensup Müslümanlar arasında akdedilecek İslam Birliğine mani olmak vardır.
Batı, İslam dünyasını içerden çökertmek için taşeron olarak kullandığı İran’ın; Türkiye, Mısır ve Hamas bloğuna karşı yalnızlaştığını fark edince Ehl-i Sünnet bloğunu çökertmek için plan değişikliğine gitti. İsrail’in Esed rejimine attığı birkaç bomba, geçenlerde bir Fransız gazetesinde çıkan “İsrail birliklerinin eğittiği muhaliflere ait özel birlikler Şam’a doğru ilerliyor.” şeklinde ki uydurma haber tamamen “İsrail-İran/Esed düşmanlığını” zihinlerde canlı saklayarak İran lehine kamuoyu oluşturmaya yöneliktir. Mısır’da ki darbe de, iş göremez hale gelen İran ve Hizbullah adına yapılan bir erken müdahaledir.
Sisi’nin haydutları Mısır sokaklarını, Batı’nın yeni planı çerçevesinde kan gölüne çevirdi. Kolunda haç işareti olan keskin nişancıların sıktığı her kurşun, o meşum planın bir parçasıdır.
Mısır’da, Suriye’de, Irak’ta, Lübnan’da en vahşi muharebelerde dahi kurşunlara hedef olmayan mabedlerde katliam yapıldı. Müslümanlar namaz kılmak için girdiği camilerden kefenleriyle çıkarıldı.
Musibetler, Allah’a yönelişin yollarını açtı, insan haklarıyla alakalı metinlerde geçen bütün kavramların Batılıların haklarını korumaya matuf olduğu her Müslümana zahir oldu. Ümmet büyük oranda sun’i ihtilafları unuttu, aynı safta ictima oldu. Gençler şehit kardeşlerinin tabutlarını taşıdıkça “şehadet” özlemleri arttı. Erkekler gibi kadınlar da iki güzelden biri (zafer ve şehadet) için Allah’a niyazda bulundu.
Uhud’da Allah Resulü’ne muhafız olan Hz. Nüseybe, Mısır’da yüzbinlerce örneğiyle ortaya çıktı. İslam kadınları kralların, belamların eğildiği tanklara karşı siper oldular. Mısır’da, Suriye’de destanını meleklerin yazdığı kim bilir kaç Esma vardır? Kim bilir kaçı rüyalarda düğün gecelerinden babalarını haberdar etmiştir?
Batı’nın köleleri ölüm kusmaya devam ettikçe, farklı İslam beldelerinde Müslüman gençler İslam’ın izzet sancağını korumak için ahitlerini yeniliyor. Adeviye adına tutulan nöbetlerde, ümmet, uykusuzluğunu Allah Resulü’nün ““Gecesini Allah yolunda nöbet tutarak geçiren göze ateş dokunmaz.” (Tirmizî, Fedâilu’l-Cihad 12) hadisiyle teselli bularak aşıyor.
New York Tepinirken Ağlar Kahire
İslam coğrafyası şehitlerine ağladıkça, Batılılar amfi tiyatrolarda kendi aralarında ya da vahşi hayvanlarla dövüşen köleleri izlemek için toplanan ataları gibi keyif almakta. Kahire, Şam acı çektikçe ya da Şıa, Müslüman katlettikçe Paris, Londra, New York, iç sorunlarıyla boğuşan ve bu yüzden sömürü sistemleri adına tehdit arz etmeyen bir İslam dünyası görmenin rahatlığı içinde. New York tepinirken Kahire ağıt yakmakta.
Acılar ruhlara muallim olur. Nasıl Allah Resulü ve sahabe hüzünle ayrıldığı Mekke’ye sekiz yıl süren bir gurbetin ardından zafer ayetlerini okuyarak girdiyse, ümmet de siyaseten çekildiği noktalara siyasi bir zaferle dönecektir. Bu Allah Teala’nın vadidir. Geceden sonraki sabah gibi gelecektir.
Bedir, Uhud ve Hendek’te ödenen bedel, sahabeyi Mekke’ye hazırlamıştı. Şehitler onlara niçin yaşadıklarını hatırlattığı gibi, bir şehri niçin fethedeceklerini de anlatmıştı. Bunun içindir ki Allah Resulü zafer ve fetih geldiğinde Rabbi’nin emrine iktida edip hamdetti, tesbih etti, mağfiret diledi (Nasr: 3).
Onlar bütün camileri yıksa, bütün Kur’an-ı Kerimleri yaksa, bütün imam-hatipleri kapatsa yine de Allah’ın nurunu söndüremeyecekler. Firavun’u, Nemrud’u yok eden ilahi karar bunları da ortadan kaldıracaktır.
Zalimler, Hz. Musa’nın gelişine, Hz. Nuh’un tufanda gemiyi yüzdürmesine nasıl engel olamadıysa, her nevi silahla mazlumlara saldırmayı meşru addeden katiller de hedeflerine ulaşamayacaktır. Yakında gök açılacak, yer kaynayacak, sular kabaracak izzet tufanı hem Sisi, Esed, Suud Kralı gibi taşeronları hem de efendileri yutacaktır. Esması, “Hüsna” olan Allah Azze ve Celle mutlaka “Kahhar” ismiyle tecelli edecektir.
Nasıl Uhud ve Hendek Mekke’ye giden yolu açtıysa şehitler de ümmetin ufkunu açacaktır. Bu kirli savaşın mazlumları siyasi fotoğrafları artık propagandalar üzerinden değil de, gerçek olaylar üzerinden okuyacaktır.
Peki bu durumda bize düşen nedir, kardeşlerimiz için neler yapabiliriz? İslam söz konusu olunca “millet-i vahide” olan küfre karşı neden hala gündemimizi tevhid edemedik? Niçin her nevi ameliyeyi ümmetin sorunlarını esas alarak tahlil edemiyoruz? Daha ne zamana kadar ulemayı, evliyayı aşağılayan, İslam diye oryantalist iddialarını servis eden Batı’nın ödüllü kölelerini dinleyeceğiz? İcma edilen hususları tartışma mevzuu yapan, evlerimiz yanarken bize duvarları süslemenin faziletinden bahseden mustagribleri tanımak, en az müsteşrikleri tanımak kadar mühim değil midir?
Bazı ruhlar hastalıktan öte bir yıkıma mahkum olmuş. Bu yüzden ilaç kafi değil. Kur’an ve Sünnet’le bir “ba’su ba’del-mevt/diriliş” hamlesi şart.
Siyasi ve iktisadi kaygılarla, “Ey İman edenler! Yahudi ve nasranileri dost edinmeyiniz.” (Maide: 51) talimatına şerh düşenler onların birbirlerinin dostu olduğunu basit bir nazarla gördükten sonra da, Batı olmadan “olmaz” ısrarlarına devam edecek mi?
Mademki bütünüyle âlem-i İslam mîsak-ı millimizdir, onun her karışını muhafaza etmek söze sadakatin gereğidir. Her Müslüman hem hareket, hem de fikir planında safını belli etmeli, duaların kabul olduğu mübarek vakitlerde ellerini kaldırıp, “Ya Muntekım, Ya Kahhar, Ya Cebbar, Ya Muktedir, Ya Muğis takatimiz kalmadı. Kafirlerden yeryüzünde tek bir tane bırakma.” diye Cenab-ı Hakk’a dua dua iltica etmeli. Allah Resulü’nün “Kim bir kavmin çokluğunu artırırsa onlardandır.” hadisine iktida edip, aile fertleriyle meydanlarda ki ictimalara katılmalı.
İslam Coğrafyasında İstanbul Rüyaları
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 302 0
İslam Coğrafyasında İstanbul Rüyaları
Ayakların birbirine dolandığı, kabirle dünyanın aynı karede ictima olduğu ayrılık anında geride yetimler bırakan bir baba gideceği yer kadar ayrılacağı dünyayı da düşünür. Bu yüzden “yâ hasretâ” ya da “yâ tarabâ” ifadeleri arasında en güvendiği dostunun adını telaffuz eder. Yetimlerini ona vasiyet eder. Rahman olan Allah Azze ve Celle’de insanlığı himaye ve idare etme vazifesini, onlar üzerine “şahit” olarak tayin ettiği Müslümanlara vermiştir. Çünkü insanlığı en hassas şeriat ölçülerine göre idare etmek için gerekli olan şefkat ve merhamete sadece onlar sahiptir.
Sonu Gelmeyen İhtiraslara Ramazan Ayarı
Şefkat, merhamet ve adalet gibi vasıfların duymak, görmek, koklamak gibi bir hasseye tahavvül edebilmesi için de ona namazı, orucu emretmiştir.
Nefis, yıkar, çalar, zimmete geçirir. Devlet kontrolünün sarsıldığı, büyük çapta yağmaların yaşandığı zamanlarda nefsin buyrukları nass olur. Ramazan ise nefse merhamet ayarı yapar. Oruçla, ruh nefse, akıl şehvete meydan okur. Sonuçta nefis, ruh karşısında büyük bir yenilgiye mahkum olur, idlal ve iğvanın saltanatı sarsılır.
Müslüman Ramazan’da sahurdan iftara kadar bekçi ya da muhafızın olmadığı bir manevi murakabe altındadır. Allah emretti diye, kendi malından ağzına bir lokma koymaz. Kendi malını yemeyen millet malı yer mi?
Allah emretti diye imsaktan iftira kadar hanımıyla birlikte olmaz. O emretti diye helaline yaklaşmayan, namahreme bakar, zina yapar mı?
Yazda da, kışta da Allah Azze ve Celle’nin talimatı gereği iftira kadar su içmez. Kendi suyunu içmeyen su savaşları planlar, her nevi fesadın esası olan içkiyi içer mi?
Uzun yaz günlerinde açlığın susuzluğa karıştığı iftar öncesinde mükellef bir sofra başında bekleyen müslümana orucu bozması karşılığında büyük mükafatlar vaad edilse, güneş batmadan yani müezzin Allah-u Ekber demeden o, bir lokma yemez. Allah Azze ve Celle, müsaade etmedi diye kendi malından bir lokma almayan, devlet malı yer mi?
Oruç müslümana açlığı tattırır, ızdırabı öğretir. İnsan aç kaldıkça açları daha iyi anlar. O, bir mülteci kampında, bir Afrika çölünde, bir aş evinde ya da yetimhanede yapılan ziyaretten çok daha fazlasını öğrenir oruç mektebinde. Oruç tuttukça sadakayı artırır. Açlığı yaşadıkça, aş evleri açmanın önemini anlar.
Fukara ile Aynı Dili Konuşmak
Hz. Yusuf Mısır’daki kıtlık yıllarında zahire ambarları emrinde olmasına rağmen üç günde bir yemek yerdi. Nedeni sorulduğunda ise şöyle demişti, “Tok karınla zahire almak için gelen aç insanların hali anlaşılmaz. Onlarla aynı duyguyu yaşamak, aynı dili konuşmak için üç gün bekliyorum.”
Allah Resulü de, açlarla aynı duygu dilini konuşabilmek, aynı hali yaşayabilmek için, evinin değişmesine, değiştirilmesine müsaade etmemişti. Devlet başkanıydı oysa. En zengin o olmalı, en müreffeh ev Ona ait olmalıydı. Fakat günler geçti evinde ocak kaynamadı. O ve ailesi su ve hurma yedi. İrtihal ettiğinde de zırhı, ekmeklik un için aldığı arpa karşılığında bir Yahudi’de rehindi.
Oruç mektebinde yetiştirdiği ashabı da Onun gibi yaşadı. Açlara sadaka vermeye parası olmayanlar Medine’nin sıcak günlerinde hamallık yaptı, para kazandı, sadaka verdi.
Hz. Ömer, Medine’ki “açlık yılında”, günlerce kendini ihmal etti, açlıktan guruldayan midesine, “Ne kadar ses verirsen ver, bu ümmet doymadan sen de doymayacaksın.” dedi.
Yılda tam bir ay oruç mektebinde açlık ve susuzlukla merhamet ve şefkat tahsil eden bu ümmet, şehirlerde sebiller yaptı; çöllerde yol boylarında su kuyuları açtı. En işlek caddelere, cami önlerine sadaka taşları koydu. Külliyeler içerisine aş evleri inşa etti.
Malezya’da ders çıkışı evine doğru yürüyen bir kardeşimizin yolunu kesen Afrikalı dört Müslüman selamdan sonra, Ona hitaben; “Sen Türk müsün? diye sordu.
Bu alakakanın sebebini öğrenebilir miyim?
Bizim köye Osmanlı bir çeşme yaptırdı. Teşekkür etmek istedim.
Vasat ümmet olmasının bir gereği olarak zimminin de, hayvanın da hakkını Müslümanlar korudu. İstanbul fethinden sonra Fransa’da toplanan Haçlı Ordusu’nu yola çıkmadan durduran İstanbullu rahipler, “Ne olur İstanbul’a gelmeyin. Biz Osmanlı idaresinde eskisinden daha huzurluyuz. Bizans mahkemelerinde göremediğimiz adaleti Osmanlı-İslam mahkemelerinde bulduk.” demişlerdi.
Karıncayı Komşu Kabul Edince
Allah Resulü’nün “İttekullahe fî hazihi’l-behâimi’l-mu’ceme… Bu dilsiz hayvanların hukukunu koruma noktasında şeriat ölçülerine riayet edin.” buyruğunu dinleyen sahabe, merhameti hayvanların dünyasına da taşımıştı. Onun öğrencilerinden Adiyy b. Hatim eline ekmek alır belli noktalarda onları yere ufalardı. Neden böyle yaptığı kendisine sorulduğunda, “İnnehünne Cârâtun lenâ… Onlar komşularımız, Üzerlerimizde hakları var.” demişti.
Onun öğrencileri hayvan komşularının haklarını korumak için seferber oldu. Yolda kalan kediler için vakıf kurdu. Fukaha kışın kar bastığında, “Sokakta aç kalan kedi hangi kapıya iltica ettiyse ev halkının onu himaye etmesi farzdır.” dedi.
Batı’da Hayvan Mahkemeleri, Doğu’da Yahudi Hakkı
Batılılar ondokuzuncu yüzyıla kadar insanlığın yüz karası olan “hayvan mahkemelerinde” gavurlara zarar veren hayvanları yargıladı. Köpek, kedi, fare suç(!) durumuna göre bazen idama bazen müebbed hapse mahkum oldu.
Romalılar, arenalarda kendilerinden olmayan insanları arslanlara parçalatırken, Medine’de sahabe Peygamber’den müslümana karşı Yahudi’nin hakkını savunan tam on bir ayet dinledi. On bir ayet İslam düşmanı bir millete mensub olan bir Yahudi’nin hakkını müdafaa etti.
Yahudi Masum, Tu’me Mahkum
Tu’me adında dışıyla İslam’a mensub olan birisi Ensar’dan bir müslümanın zırhını çalmıştı. Kendisinden şüphelenildiğini hissedince, un çuvalı içine sakladığı zırhı bir Yahudi’ye emanet verdi. Kendisine sorulduğunda ise zırhı almadığına dair yemin etti. Zırh, Yahudi’nin evinde çıkınca Tu’me ve adamları yanlışta ısrar etti, Allah Resulü’ne gidip yalan beyanda bulundu. Her meselede fitne başı olan fakat bu hadisede masum olan Yahudi, zırhı kendine Tu’me’nin verdiğini anlatamadı, kimseyi ikna edemedi. Allah Resulü Tu’me’nin masumiyetine hükmedecekti ki, Cebrail mevzuya dair on bir ayet getirdi. O güne kadar hiçbir millete ait hiçbir mahkeme salonu böyle bir davaya tanıklık etmemişti. Bir tarafta davalı İslam düşmanı bir Yahudi, karşı da ise davacı bir Müslüman vardı. Ortada ise davacı lehine uydurma deliller…. Her şeye rağmen sonuç, “İslam düşmanı Yahudi’nin masumiyetine, Tu’me’nin sırkat haddinden mahkûmiyetine” diye çıktı.
Rabiatu’l-Adeviyye’de Şuheda, Tahrîrde Kutlama
Bu ümmet on iki asır dünyaya şahit ve hafız oldu. Müslümanlar gibi zimmiler de onların idaresinde itminana erdi. Hayvanın da insanın da haklarını onlar korudu.
Hayvan mahkemelerinde kedileri, köpekleri müebbed hapse mahkum edenler, Müslümanlara bakarak şehirlerine merhamet ayarı yapmak istedi. Kısa zamanda pek çok şehirde hayvan sever dernekler kuruldu. Batı, hayvanı yüceltti fakat medeniyet ufku olmadığından İnsanı kahretti. Hayvan hakları savunucuları yetiştiren kurumların yüz katı büyüklüğünde kitle imha silahları üreten fabrikalar kurdu. Londra’da bir köpek katledildiğinde televizyonları saatlerce yayın yaptı, kendi silahlarıyla katledilen Müslümanlar, bulunan toplu mezarlar, yapılan darbeler, bültenlerinde üçüncü dördüncü sırada haber değerine layık görüldü. Rabiatu’l-Adeviyye’de şehitler taşınırken, Tahrîrde kutlama yapıldı.
Kendi malından bile dilediği gibi tasarrufta bulunamayacağından habersiz bir güruhun yönettiği dünyada, fakirler tarihin hiçbir döneminde bu günkünden daha kötü bir durumda olmadı. Yemekte sınır tanımayan bu şehvetperestlerin iktidarında artık ahir zamana gelindi. Mazlumları, “Müslümanlar mı geliyor?” diye bir umut sardı. Anneler, yetimler, Bilad-ı Şam’da mustazaflar, Patini’de murabıtlar, Sincan’da mazlumlar “vasat ümmet”in dönüşünü bekliyor. Bütün bir İslam coğrafyasında alimler, veliler, “İstanbul Başkent oldu.” rüyaları görüyor. Ümmet, Afrika çöllerini su kuyuları ile donatan devletin yüreklerdeki iman ve hakikat çekirdeklerini sulayacak hamlesini bekliyor. Somali’de ki Türk Büyükelçiliği’ne emperyalistler adına yapılan son saldırı, bu hamleyi engellemek içindir.
Dünyada kan, var, göz yaşı var. Kitabullah gibi, vicdanlar da müslümanı, yeniden yeryüzünün muhafızı olmaya, yeniden sorumluluk alamaya çağırıyor.
Ulu Canlar Rabiatü’l-Adeviyye’de
Tarafından af21606311381145 - 19 Ekim 2014 404 0
Ulu Canlar Rabiatü’l-Adeviyye’de
Her Ramazan yaşadığınız dünyadan, hasretini çektiğiniz bir başka dünyaya doğru bir seyir başlar. Patanani’den, Sincan’dan, Somali’den, Şam’dan, şehirden, dağ köyünden hareket eden müminler yol boyu “ezelden ebede” yürüyen muazzam iman kafilesiyle karşılaşır ve ona katılırlar. Bu, bir sıla yürüyüşüdür. Yürüdükçe tarih yakınlaşır, yürüdükçe Kudüs, İstanbul, Salahaddin, Yavuz Sultan yakınlaşır. Uğrak yerleri; Menaha’da, Şam’da, Eyüb Sultan’da ulu ruhlar beyat alır.
Hepsinde Besmele, Hepsinde Hamdele
Ebed yürüyüşünün yol kenarlarında, Muhammed Ümmeti’nden önce kendilerine oruç farz kılınan Müslümanların bereket ve kanaat sofraları var. Oruçlu her gece Hz. İbrahim’e, İsmail’e, İshak’a, Yakub’a, Musa’ya, İsa’ya meclis arkadaşı olur. Her gece bir başka sofrada sahur yapar. Hz. Musa, İbrahim, İsmail ve diğer nebilerin sofralarına da misafir olur. Eytâm, fukara ve gurebanın en önde olduğu; hepsinde “besmele”, hepsinde “hamdele”nin olduğu sofralara… İftarda ise bütün sofralar birleşir, baş köşede Allah Resulü, yanıbaşında enbiyayı kiram, devamında ise sırasıyla sahabe, ulema, evliya… Efendimiz ellerini kaldırır ve bütün zamanlarda yaşayan müslümanlar adına tadarruda bulunur: “Allahumme leke sumtu/ Allahım sadece seninin rızana muhatab olabilmek için oruç tuttum.” Onun duasından sonra yer gök hareketlenir, melekler müminlerin “amin”lerini semaya taşır.
Ezrak’ta Musa, Herşa’da Yunus b. Metta
Aslında bütün zamanların müslümanları her mecliste, her yönelişte bu muazzam kafileyle beraberdir. O sofralara oturur, o sofralarda peygamberleri dinler, Allah Resulü’nün duasına amin der. Namazda onlarla aynı safta durur, tavafta aynı metafta döner, Arafat’ta aynı yerde vakfe yapar. Allah Resulü de, Medine-Mekke arasında ilerlerken ashabına vadi vadi Peygamberlerle birlikte yürüdüğünü söylememiş miydi? Ezrak vadisine geldiğinde, “Ke enni enduru ila Musa…/ Musa’yı, Herşa’da ise Yunus b. Metta’yı gördüğünü, her ikisinin de “lebbeyk” çağırdığını bildirmemiş miydi?
Rabiatü’l-Adeviyye ve Hama
Ruh, beden hapishanesinden çıkar, Ramazan boyu Bedir’de melekler, Uhud’la şehidler, Hendek’te “sabâ rüzgarı” ile yek vucut olur. Sokak sokak, meydan meydan mücahitler, murabıtlar ve musallilerle saf tutar. Sincan’da gözleri dolar, Hama’da cihad eder, Rabiatü’l-Adeviyye’de, “Sisi Sisi, Mürsi Reisî/Sisi Sisi, Reis Mursi” diye haykırır.
Ruh, gün ağarıp mukabele meclisleri kurulduğunda, kuşluk vaktinde, ikindi sonrasında, seherde her ayette, her surede nebilere, sıddıklara, şehidlere ders arkadaşı olur. Patani’de, namlular alnına doğrultulduğunda Hz. Musa direniş güncesinden fasıllar okur ona. Firavun bütün birlikleriyle Müslümanlara savaş açtığında bir “asa” ile nasıl ayakta kaldığını, nasıl zulme direndiğini sonrasında ise yeryüzü kuvvetlerinin hükümsüzlüğünü ilan edebilme adına aynı “asa” ile sihri nasıl imha ettiğini, denizi nasıl yardığını, Tih vadisinde taşı yarıp on iki pınar çıkardığını tahkiye eder.
SAVAŞ ALETLERİNİN MÜSLÜMAN MAHALLELERİNDE ÖLÜM KUSTUĞU, KORKUNUN, UMUTLAR ÜZERİNE BİR KEZZAB GİBİ DÖKÜLDÜĞÜ HAMA’DA, HZ. MUSA FİRAVUN’A MEYDAN OKUDUĞU GÜNLERDEN BAHİSLER ANLATIR VE MAZLUMLARA, “TEREDDÜDE MAHAL YOK, İMAN VE TEVEKKÜLÜNÜZ TAM OLSUN. BİR ASA BULUN, SİSTEMİ YIKACAK BİR ASA. SONRASINDA İSE SABIRLA, DİRENİŞE DEVAM EDİN. HARUN’LA BENİM DUAM KABUL OLDUKTAN TAM KIRK YIL SONRA FİRAVUN DENİZDE BOĞULMUŞTU.” DİYEREK SÖZLERİNE BİR ARA NOKTASI KOYAR.
Bir tarafta modern dönem ölüm aletleri, diğer tarafta ise Asayı Musa ve Musa’nın nasihatleri. Manzara, İslam’ın dönüşünün ölüm aletleriyle değil, Allah’ın nusretine muhatab olan şahadete tutkulu ruhlarla olacağını göstermekte. Belki hiç beklenmedik bir anda, belki de hiç hesab edilmedik bir zamanda.
Hz. İbrahim’le Doğu Türkistan’da Put Kırmak
Doğu Türkistan’da camileri, okulları, evleri kurşunlanan, günde kaç defa ölümle yüzleşen Müslümanlara Kur’an-ı Kerim, Hz. İbrahim’e dair ayetler okur. Mao’nun putlarını nasıl kıracaklarını, sonrasında patlayan öfke damarlarından boşalan muzahrafata karşı nasıl korunacaklarını anlatır İbrahim. Her şeyi yakan ateşin onu nasıl yakmadığını, yakamadığını çağın İbrahimlerini de yakamayacağını söyler, teselli verir. Hz. İbrahim onlara, “Mao’nun putlarını kırmaya devam edin, Nemrudlara direnin, İsmaillerinizi adayın, adayışınıza sadakat gösterin, İbrahim’i koruyan Allah Azze ve Celle sizi de himaye edecektir.” der.
Tahammül iradesi tükenen, bu yüzden kurtulma umudunu kaybeden Arakan’lı çocuklar bu Ramazan Hz. Yunus b. Metta ile birlikteydi. Ormanda, çadırda, yol kenarlarında, namaz kılar yedikleri baskınlarda ona dair ayetleri okudular. Hz. Yunus onlara duanın, balığın, denizin ve gecenin karanlığını yarıp, nasıl İlahi Huzur’a vardığını anlattı. Hz. Yunus, bütün çadırlara, bütün mültecilere konuştu: “Dayanın! Allah Azze ve Celle’den sabır ve selamet niyaz edin. Unutmayın ki, İslam coğrafyasında yaşananlar, Peygamberiniz Hz. Muhammed’in Uhud’ta maruz kaldığı belayânın bir benzerdir. Bu bir temizlik harekatıdır. Bu temizlikle, direnenle, teslim olan, müslümanla münafık birbirinden ayrılacak. Daha bir zamana kadar acı çekecek, şehitler vereceksiniz fakat yakında İslam Devleti’nin şafağı sökecek, işte o zaman ümmet özgürleşecek, işte o zaman her bir münafık yüzündeki ihanet mühründen tanınacak. İşte o zaman aranızda ne Karun, ne Belam kalacak.”
Bizimkiler Rabiatu’l-Adeviyye’de
Bu Ramazan ulu Ruhların ictima yeri Kahireydi. Ev, dükkan, üniversite sanki Mısır sokaklarına döküldü, Ramazan boyu on binler ümmetin hakkını müdafaa etmek için Rabiatü’l-Adiviyye meydanına aktı. Yol boyu Amr b. As, Leys b. Sa’d, İmam Şafii, İbn Hacer, Aynî, Yavuz Sultan, Hasan el-Benna, Seyyyid Kutup ve daha kudemadan on binler İslam Sancağı’nın dalgalanışını seyretti. Şehidlerin cenaze namazına katıldı. Ubade b. Samit ise en önde Mukavkıs’ın sarayında ki azametiyle, Mısır Fatihi Amr b. As’ın fetih iradesini okuyordu: “Sisi ve onu besleyip de ümmetin üzerine salan Siyonistler! İyi biliniz ve belleyiniz ki, Mısır Müslümanlarındır. Yakın bir gelecekte darağaçları sizin için kurulacak.”
Günlerdir meydanlarda bekleyen “İhvan”dan kardeşlerimizin anneleri, Hz. Yakub’un arkasında yüzleri kışlaya doğru olduğu halde şu ayeti okudu: “Ya beniyyezhebu… Ey oğullarım! Gidin de Yusuf’u ve kardeşini arayın. Allah’ın rahmetinden umut kesmeyin.” (12/87). Mısır’da anneler katillere çocuklarını sordu, ay boyu meydanda yavrularının yollarını gözledi. Ellerine kelepçe vurulup götürülen yavrularının; Ahmed’in, Ali’nin, dili koptuğundan son nefeslerini verirken şehadeti ilaç kutusu üzerine yazan Muhammed’in… Hz. Yakub da onlara, “Göz yaşlarınızı ciğerinize dökün, sesinizi yükseltip hüzün ve kederinizi kirletmeyin. Sisi’ye cariye olmak istediğini ilan eden Kıpti kadınlara inat, iman ve iffetinizle direnin. Zeynep Gazali’ye yol arkadaşı olun. Zalimler sadece vakarınızı görsün, recanızı ise Allah’a arz edin. Korkmayın, zindanlarda, namaz saflarında şehit verdiğiniz çocuklarınızı, yarın hiç bir emaneti zay etmeyen Allah Azze ve Celle’nin huzurunda bulacaksınız. ”
Değiştiren, bir halden başka bir hale alıp götüren namazlarıyla Medyen’i sallayan Hz. Şuayıb da oradaydı. Kaç defa milyonlara imamlık yaptı, teravih, teheccüd kıldırdı. Onunla kılınan namazdan sonra iradeler daha muhkem bir hal aldı. Sesler daha gür çıktı, başlar daha dik durdu. “Müslüman Kardeşler” hep bir ağızdan, Sisi ve efendilerine, “Bütün taptıklarınız ayaklarımız altında” diye meydan okudu.
Rabiatü’l-Adevviyye meydanında bir an sanki zaman durdu, nefesler tutuldu. “O geliyor” dendi, yol açıldı. Mahşeri kalabalık arasında önce nur desen yüzleriyle Sıddık, Faruk, Zinnureyn, Aliyyu’l-Murteza, Seyyiduşşeheda, Bedir ashabı ve veda hutbesinde Onu dinleyen on binler göründü. Tekbir, tehlil, “Ya Lebbeyk” sesleri birbirine karıştı. İnsanlar, yeryüzünün semavât ile olan en muhteşem sılalarından birine tanıklık etmekteydi. İlmi ezelide bütün insanlığın selameti vazifesi için tayin edilen (3/110) ümmet, baş kumandanıyla geliyordu. Nerede olduğunu ve nerede aranması gerektiğini bildiren bir gelişti bu. Sanki, “Beni şarkı meclislerinde değil, İla-i Kelimetüllah meydanlarında bekleyin” diyordu. O görününce selatu selamlar dünyanın en büyük korosuyla söylendi… Tekbir ve tehliller arasında kürsüye buyurdu. Ayet ayet Kur’an-ı Kerim Ona tercüman oldu. “Mücahadesiz cennete girmek yok (3/142), eğer sabreder ve takvayı kuşanırsanız dünya zalimleri bir araya gelse de size zarar veremeyecek (3/120), Bedir ruhuyla bütünleşin ki Allah Azze ve Celle de sizi meleklerle teyid etsin.” (3/123) buyurdu.
Allah Resulü, konuşmasının devamında, “Peygamberlerle birlikte cihad eden fakat gevşemeyen, korkmayan, teslim olmayan Rabbani Müslümanlardan bahsetti.” (3/147). Yahudilerin iktidarı geçici, bundan sonra sözle korku salmaktan, incitmekten başka size bir zarar veremez, Onlara zillet mührü basıldı. Sizinle savaşmazlar. Savaşsalar da karşınızda duramazlar.” (3/111/112) müjdesini verdi.
Ramazan boyu gazeteler, televizyonlar ümmeti tedirgin edecek haberler yaptı. Ajanslar yalanları, doğru diye servis etti. Analistler, stratejistler bunları esas alıp konuştu. Yeni katliamlar planlandı.
Taksim’deki ayyaş meclislerini, aşufte çadırlarını, “mazlumların karargahı” olarak gösteren CNN ve BBC Mısır’daki katliamları “çatışma” diye verdi. ABD, cunta ittifakı belgelendi, Pentagon’un savaş gemileri Mısır açıklarında konuşlandı. Suud, efendilerinin talimatları doğrultusunda müştemilat devletlerle cuntacılara on iki milyar dolar yardım yaptı. İslam coğrafyasındaki kuşatma her gün daha da daraldı. İstanbul’da tencereciler, Kahire’de Sisi, Riyad’ta Kral, emperyalist planlara sadakat yemini yaptı. Ez cümle küfrün gönüllü işbirlikçileri hatırı sayılır bir güce ulaştı. Medyanın, “Tağutlar size karşı büyük bir ordu hazırladı, geri çekilin” yönündeki haber niteliğindeki telkinleri, Müslümanların imanlarını artırdı ve “Allah bize yeter o ne güzel vekildir.” dediler( 3/173). Sahurda, iftarda, gün ortası Kur’an-ı Kerim sofralarında kulluk ahitlerini yenilediler, niyazda bulundular: “Ey Rabbimiz! Yüreğimizi sabırla doldur; bize direnme gücü ver; kafir kavme karşı bize yardım et.” (2/250).
Patani’de, Arakan’da, Sincan’da, Şam’da, Bağdat’ta, Kahire’de Ramazan boyu Müslüman kardeşler Nebiler sofrasında, Hz. Muhammed’in okulunda Kur’an-ı Kerim dinledi. Direnme ve irade ahlakına dair yeni bahisler öğrendi. Kaldırım taşı sökmeden, molotof atmadan, millet malına zarar vermeden Firavun’u devirme, Nemrud’u kahretme, Ebu Cehil’i etkisiz hale getirme iradesini kuşandı. Bayram sonrası büyük diriliş hamlesi başlayacak.
YAVUZ SULTAN SELİM: İRAN’A, EVİNE DÖN – ÂLEM-İ İSLAM’A: TOPARLANIN, GELİYORUZ!
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 911 0
ÂLEM-İ İSLAM’A: TOPARLANIN, GELİYORUZ!
10647202_1503211963257794_6890314935695408323_n
Yavuz Sultan Selim, Ehl-i Sünnet’i himaye ve “İttihad-ı İslam”ı tesis etme ödevlerine memur olması itibariyle “matlûb” bir devlet başkanıdır. Siyasette olduğu gibi, velayette de ehramın zirve noktasıdır. Eğer Fatih Sultan, Allah Resulü’nün methine muhatab olmasaydı şüphesiz ki Devlet-i Aliyye’nin en ulu Sultanı o olurdu.
Yavuz Sultan, hayatının her aşamasında ilahi himayeye muhatab olan, Hz. Musa gibi korunan bir devlet başkanıdır. Hz. Musa, gördüğü bir rüyadan hareketle Benî İsrail’e mensup bütün erkek çocukları katleden Firavun’un iktidar yıllarında doğmuş, onun sarayında büyümüştü. Yavuz da, babası Bâyezid’ın “veliyyulahd” olarak atadığı büyük oğlu Ahmed’in müstakbel devlet başkanlığı, kardeşler arasında zuhur edecek muhtemel bir taht kavgasıyla siyasi bir krize mahkum olmasın diye doğacak erkek çocuklarının boğulmasını emrettiği bir zamanda dünyaya gelmişti. Yavuz’a kadar emri titizlikle yerine getiren ebe, Yavuz Sultan dünyaya gelince vicdan muhasebesine tutulur, Bâyezid’in emrini yerine getirme noktasında tereddüt yaşar. Boğmak için Yavuz’u defaatle kucağına alır fakat her defasında sevgisi kalbine akar, ahiretteki hesabı düşünür, elleri titrer ve “Allah’a yemin olsun ki bunu öldüremeyeceğim.” der, vazgeçer. Annesiyle anlaşıp babası Sultan Bâyezîd’e çocuğun kız olduğunu söyler. Bâyezîd de adını, “Selime” koyar. Yavuz sarayda uzun zaman “Selime” olarak bilinir. Ne var ki büyüdükçe kendisinde zahir olan erkek alametleri, kız kardeşlerinin ondan korkması, zaman zaman onları tokatlaması ve her durumda şecaat arz etmesi görenlerde, “Bu nasıl bir kız?” diye merak uyandırır.
Selime’den Sultan Selim’e
Bâyezîd, bir bayram günü bütün kızlarını toplar, ilgili saray memuruna onlara helva ve meyva ikram etmesini emreder. Bu esnada, bütün kızların “Selime/Yavuz”dan tedirgin olduğunu, onun kız elbisesi içerisinde herkese meydan okuduğunu görür ve taaccüb eder. Selime, mutad hareketlerine devam ederken, bir anda bir arı zuhur eder ve diğer kızlar etrafında dönmeye başlar. Kızlar, arıdan korkar, kaçar. Selime ise, elini uzatır ve uçan arıyı yakalar. Hadise karşısında Bâyezîd’ın hayreti daha da artar. Çevresindekilere, “Bu, kız olamaz.” der. Tam bu sırada ebe söze girip, “Evet Sultanım! Bu kız değil, erkektir.” der. Bâyezîd ebeye, “Peki neden emrime muhalefet ettin, niçin onu öldürmedin.” deyince; ebe, “Alemlerin Rabbinden korktum. Seni de, kendimi de masum bir çocuğu öldürme vebalinden kurtardım.” şeklinde karşılık verir. Bunun üzerine Bâyezid; “Allah Teala’nın takdir ettiği mutlaka olacak, bundan kaçış yok.” der ve terbiyesiyle ilgilenilmesini ayrıca ona erkek kıyafetleri giydirilmesini emreder. Adını da Selim olarak değiştirir (Dahlan, el-Futuhâtu’l-İslamiyye, II, 139-140).
Annesinin kucağında, sandukanın içerisinde, Nil’in sularında, Firavun’un sarayında korunan Hz. Musa, asırlar boyu devam eden Firavnî düzeni yıkmıştı; Yavuz Sultan’da sarayda, “Selime” adıyla korunacak, sultan olacak, sekiz yıllık saltanat hayatında seksen yılda başarılamayacak icraatlara muhatab olacak; Ehl-i Sünnet coğrafya’sını sarıp kuşatan Şia çemberini kırıp parçalayacak, İslam birliğini yeniden tesis edecekti. Osman Gazi ile başlayan ikinci sahabe dönemi, onunla bütün bir ümmeti kucaklayan bir yapıya kavuşacaktı. Bu yüzden Hz. Musa’yı himaye eden “kudret eli” onu da korudu.
Ümmetin Umudu, Hakk’ın Matlûbu
Bâyezîd yaşlanınca planladığı gibi devlet idaresini en büyük oğlu Ahmed’e bırakıp çekilmek ister; vezirlerini ve devlet adamlarını çağırıp onlara Ahmed’in “Veliyyulahd” olduğunu söyler fakat buyruğunu icrada muvaffak olamaz. Ne Bâyezid’in, ne de Şehzade Ahmed’in istediği olur. Mülkün sahibi, saltanatı sarayda “Selime” adıyla koruduğu Yavuz’a nasib eder. Çünkü o, ümmetin umudu; Hakk’ın matlubûdur. İran’da, Irak’ta, Anadolu’da Şia’nın baskısı altındaki bütün mazlumlar onun İslam Ordusuyla muhteşem yürüyüşünü beklemektedir. Parçalanmış ümmet yapısı onunla yeniden yekvucut olacaktır.
Ehl-i Sünnet’in En Zor Zamanları
Bâyezid zamanında İslam ümmeti tarihinin en zor zamanlarını yaşamaktaydı. Endülüs medeniyeti göz göre göre tarih olmuş, binlerce Müslüman zorla Hristiyan yapılmış, direnenler ise şehid edilmişti. Endülüs’e, ne Memlükler, ne de Şah İsmail tehdidi altındaki Osmanlı ciddi anlamda yardım yapabilmişti. İslam, şarktan Şia, garptan da Haçlılar tarafından kuşatılmış, boğulmak üzereydi. Şah İsmail idaresinde yürütülen Ehl-i Sünnet’i çökertme hareketi ise, tahrib gücü itibariyle Haçlılarınkinden daha yıkıcıydı. Ehl-i Sünnet’e mensub Müslümanların yaşadığı şehirler Şah tarafından işgal ediliyor, Şialaşmaya direnenler ağır cezalara çarptırılıyordu. Mazlum halk can ve ekmek korkusuyla kalabalıklar halinde Ehl-i Sünnet’i terk edip Rafizi oluyordu.
Şah İsmail, istila ettiği bölgelerdeki Sünnî alim ve devlet adamlarına hiçbir vicdanın kabul edemeyeceği şekil ve surette zulmetmekteydi. Mesela Şah Şirvan, mağlub bir halde, yanına getirildiğinde onu canlı canlı büyük bir kazana koydurup, pişirdi, etini de askerlerine yedirdi. İlahlık iddiasında bulundu, askeri zorla kendisine secde ettirdi. Devlet adamı, ulema ve halktan çok sayıda müslümanı öldürdü. Manzara o derece dehşet vericiydi ki, Müslümanlarda, acem yurdunda Ehl-i Sünnet’e mensup tek bir alim kalmayacak diye bir endişe hakim olmuştu. Şah, nebbaşlık yaptı; Ulema ve Meşayıh’ın kabirlerini açtırıp çıkan kemikleri yaktırdı. Adamları -Trabzon’un nüfusunun on bin olduğu bir zamanda- Anadolu’da elli bin Müslüman katletti. Bâyezid’in vezir-i a’azam’ı Ali Paşa, Şah İsmail’in adamlarıyla girdiği bir savaşta şehid oldu. Ez cümle Şah, söndürülemeyen bir ateş gibi İslam coğrafyasını yakıp kavuruyordu (Dahlan, el-Futuhâtu’l-İslamiyye, II, 136-143 ).
Müslümanların İslam’ın geleceğine dair umutlarının tükendiği, Ehl-i Sünnet olmanın suç kabul edildiği bir zamanda Yavuz, devlet başkanı oldu. Trabzon valisi iken Şah İsmail’in gerek kendi şiirleri, gerekse de alevi şair ve propagandistlerle Anadolu’da büyük bir nüfuz kazandığını gözlemlemiş, kendi çapında önleyici tedbirler almış, zaman zaman da akınlar düzenleyip, zaferler kazanmıştı. Şimdi, bütün bu tecrübeyi, muazzam bir iman ve iradeyle İslam Çağı’nın başlamasına vesile kılacaktı.
Ulema, Şah İsmail’e karşı cihadın farz olduğunu bildiren bir fetva kaleme alınca Yavuz Sultan, Ebu Eyyüb el-Ensarî Hazretleri ve Meşayih’ın türbelerini ziyaret edip, dört yüz alimin huzurunda cihad fetvasının okunmasının ardından İstanbul’dan Şah’a karşı sefere çıktı. Yolda yakalanan Şah’ın casusu Kılıç’la, İslam düşmanına karşı savaşmanın farz olduğunu bildiren fetvayı, bir harb ilanı olarak Şah’a gönderdi.
Mazlum Müslümanlar Yavuz Sultan’ın muzafferiyeti için dua ederken, Şialar da bütün fırkalarıyla Şah’ın etrafında toplanmış, kimi casusluk yaparak, kimi Şah’ın ordusuna adam toplayarak, kimi de Alevi Türkmenler gibi Yavuz’un komuta ettiği Osmanlı-İslam ordusunu iaşesiz bırakmak için güzergah üzerindeki her şeyi yakıp harabeye çevirerek ona yardımcı olmaktaydı. Yavuz’un iman ve iradesiyle ilerleyen ordu iaşeyi ancak deniz yoluyla Trabzon üzerinden temin edebildi( Osman Turan, T. C. H. Mefküresi Tarihi, II, 74).
Çaldıran’da Bir Şecaat Abidesi
İslam ordusu Erzurum’a kadar ulaştı fakat Şah, Yavuz’un karşısına çıkmaya cesaret edemedi; Osmanlı ordusu içerisindeki Türkmen Aleviler vasıtasıyla askeri kışkırtıp Yavuz’u İstanbul’a dönmeye zorladı. Şii eşkiyalar, Yavuz Sultan’ın çadırı önünde tezahüratta bulunup, gece de çadırına ok attılar. Allah Azze ve Celle’nin bir şecaat abidesi olarak yarattığı Yavuz, derhal çadırından çıkıp, atına bindi, askerin içine girip şunları söyledi: “Zayıflar, aile hasretine dayanamayanlar geri dönsün. Erkek olanlar benimle gelsin. Yalnız da olsam giderim.” (Turan, a.g.e., II, 74). Bu konuşma üzerine asker toparlandı. Bu arada Şah’a ikinci bir mektup yazarak onu tahrik etti; “Ülkeler sultanların namusudur. Sultanlar yabancıların memleketlerine izinsiz girmesine müsaade etmez.” Nihayet iki ordu, Tebriz yakınlarında Çaldıran ovasında karşılaştı (23 Ağustos 1514). İslam Ordusu, her yerde Şah İsmail ve ordusunu aramaktan yorgun düşmesine rağmen büyük bir zafer kazandı. Şah kaçtı, zevcesi esir oldu. Yavuz Sultan, Tebriz’e girdi, Şah’ın yıktığı medrese ve camileri yeniden yaptırdı. Ehl-i Sünnet’i vesayet altına alan Şia tehdidini büyük oranda ortadan kaldırdı.
Yavuz Sultan Tebriz’de uzun süre kalıp bütün bölgeyi Osmanlı coğrafyasına katmak istedi fakat Şah İsmail’le ittifak halinde olan Memluk sultanının saldırıları üzerine, “Ol mülhidi yok etmeden İran’dan ayrılmak zorunda kaldı.” (Reisu’l-Küttâb Hüseyin, Bedâyi’ul-Vakayi, 435a).
Safevi-Memlüklü Koalisyonu
İslam’a karşı organize edilen Haçlı saldırılarını durduran, garpta yeni İslam şehirleri inşa eden Osmanlı, bütün İslam aleminin muhafızıydı. Ne var ki onun bu konumu Müslüman halk nezdinde surûra sebep olurken, Safevi Devleti gibi, Memlükler’i de endişelendirmekteydi. Batı’da küffara karşı cihad eden Osmanlı İslam Devleti, doğuda Safevi-Memlüklü koalisyonunun tehdidi altındaydı. Koalisyon, Anadolu’da müşterek katliamlar yaptı. Yavuz Sultan, Osmanlı’nın küfür diyarında ilerlemesine mani olan bu duruma çare bulabilmek için ulema meclisinde Memlükler’in siyasi hamlelerini müzakereye açtı. Alınan karar gereği önce Bursa Kadısı Memlükler’e elçi olarak gönderildi fakat hükümdar tam bir diplomatik nezaketsizlik göstererek elçiyi hapsetti. Yavuz Sultan, hadise üzerine, ulemayı tekrar toplayıp Memlükler’e karşı seferin caiz olup olmadığını sordu, fetva istedi. Zenbilli Ali Cemali Efendi, “Mülhidlere yardım eden cezalandırılır.” şeklinde fetva verdi. Bunun üzerine Yavuz, ikinci büyük sefer için İstanbul’dan ayrıldı. Meselenin ciddiyetini anlayan Memlük Hükümdarı Sultan Gavri barış görüşmeleri için elçi gönderdi. Yavuz, Mısır elçisine Gavri’nin Mercidabık’ta (24 Ağustos 1916) hazır olmasını söyleyip, yola devam etti.
Sâhibu’l-Haremeyn’den, Hâdimu’l-Haremeyn’e
Yavuz Sultan, Mercidabık ve Ridaniye (26 Mart 1517) zaferleriyle Hilafet’in kapısını araladı. Mısır’ın fethiyle bütün Arap ülkeleri Osmanlı Devleti’ne dahil oldu, İslam birliği yeniden kuruldu. Mekke ve Medine emiri de mukaddes şehirlerin anahtarını Sahibu’l-Haremeyn ünvanı ile Yavuz’a teslim etti. Fakat Yavuz, “Sâhibu’l-Haremeyn” ünvanını sûi edeb olarak telakki etti ve onu, “Hâdimu’l-Haremeyn” olarak değiştirdi.
Kendini, İslam’ım emir eri olarak kabul eden Yavuz Sultan, İttihad-i İslam’ı tesis ettikten sonra ikinci hamle olarak bütün himmetini cihana İslam’ı hakim kılma noktasında topladı. Bu çerçevede Avrupa’nın fethi için hazırlıklara başladı. Böylece Osmanlı, yeniden asıl mecrası olan küffara karşı cihad vadisine yöneldi.
Yavuz Sultan’ın kendini bütün yeryüzü İslam yurdu oluncaya kadar cihadla mükellef gördüğünün en güzel ifadesi, Rodos seferine teşvik edilme sürecinde söylediği şu cümlede saklıdır: “Cihangirliğe alışmış iken siz himmetimi küçük bir adanın fethine hasretmek istiyorsunuz.” (Turan, a.g.e., II, 79).
Yavuz Sultan, İslam’a adanmışlığın sembolüdür. Bir gün Şeyhulislam Zenbilli Ali Cemali’ye, “Bütün dünyayı fethetmekten ya da İslamlaştırmaktan hangisi daha makbuldür.” diye sormuş, “Müslüman yapmak makbuldür.” cevabını alınca, vezirine, bütün Hristiyanların Müslüman, kiliselerin de cami yapılması emrini verir. Şeyhulislam, emirden haberdar olunca Yavuz’a, fetvanın bu şekilde yorumlanamayacağını zira icbari olarak din değiştirmenin caiz olmadığını (Bakara: 256) ayrıca bu durumun Fatih’in ahidnamesine de aykırı olduğunu söyler.
Ümmet’in Medâr-ı İftiharı
Yavuz Sultan, İslam’ı çepeçevre saran çok yönlü kuşatmayı yarıp, dağıttı. İran’ı tabi sınırlarına çekilmek zorunda bıraktı. İslam âlemini tek sancak altında topladı. Onun bu hamleleri şarkta büyük bir sevince sebep olurken, Kuzey Afrika’da da makes buldu. Kabileler, devletçikler, İstanbul’a gelip Osmanlı hakimiyetine girdiklerini bildirdi. Cezayir’de Hızır Reis/Barbaros Hayreddin Paşa, Yavuz adına para bastırıp hutbe okuttu. Daha sonra Cezayir Beylerbeyliği’ni bırakıp İstanbul’a geldi, bir nefer olarak Osmanlı donanmasına katıldı. Barbaros, bu ameliyle dünyaya, “ümmeti himaye etme gibi ulvi bir vazifeye memur olan Osmanlı Donanması’nda nefer olmak bir devlete başkan olmaktan daha mühimdir.” mesajını verdi.
Yavuz Sultan, mazlum ümmete umut oldu. İslam coğrafyası onunla özgür sabahlara doğdu. Mekke, Medine, Bağdat, Şam ve İstanbul onun zaferiyle bayram yaptı. Fakihler, müfessirler, muhaddisler onun muvaffakiyetiyle şükür secdelerine kapandı. Onu tebcil eden şiirler inşad edildi. Şah’ın gadrine uğrayan Hâce-i İsfehanî Farsça ve Çağatayça kaleme aldığı şiirlerinde onunla iftihar etti:
“Ey sevinç haberi getiren elçi! Muzaffer sultana şunu söylemeni dilerim: Ey alemin Padişahı! Sen Mustafa’nın Şeriatı’nı dirilttin; dünya senin minnetin altında kaldı. Şeriat, Sultan Selim’in devleti sayesinde yoluna girdi.
Bu gün Allah’ın ve Muhammed’in halifesi gibi kudsi sıfatlar ancak sana layıktır. Şah İsmail’i kahramanlık gününde çökertmez ve başını almazsan Kıyamet günü eteğine yapışırım. Ey Dinin Yardımcısı! Gel ve putları kır. Rum tahtına acem ülkesini de kat.”(Hüseyin, Bedâyi, 426b).
Yavuz Sultan, bütün bunları sekiz yıla sığdırdı. Bu haliyle onlarca kerameti yanında herkese her an zahir olacak bir “tayy-i zaman” kerameti izharında da bulundu. Yavuz Sultan’a karşı hayranlığını gizlemeyen Yahya Kemal, “Ezân-ı Muhammedî” de İslam’ın bütün cihana hakim olamamasını onun erken yaşta vefatına bağlar:
Emr-î bülendsin ey Ezân-ı Muhammedî
Kâfî değil sadâna Cihân-ı Muhammedî
Sultan Selîm-i Evvel’i râm etmeyüp ecel
Fethetmeliydi âlemi şân-ı Muhammedî.
Yavuz Sultan, İslam cihan hakimiyetinin yeni bir halkası olacak büyük bir sefer için Ebû Eyyüb el-Ensarî’yi ziyaret eder ardından yola revan olur fakat hastalık müsaade etmez, geri döner. Son anlarında yanında Yasin-i Şerif okuyan nedimi Hasan Can’a, “Bu ne haldir.” diye sorar, Hasan Can’ın, “Şimdi Hakk’a teveccüh etme vaktidir.” demesi üzerine, “Hasan Can! Bunca zamandan beri beni kiminle biliyordun. Cenab-ı Hakk’a teveccühümüzde bir kusur mu fehm eyledin.” der ve Hasan Can, “Selamun Kavlen… Yasin: 58) ayetine gelince ruhunu teslim eder.
Siyasi ve iktisadi birlikteliğini kaybeden, her gün yeni bölünmelerle savrulan İslam ümmeti, ABD işgalleriyle oluşan kaosta zaman zaman büyük çaplı Şia tehlikesine maruz kaldı. Irak’ta başlayan Şia katliamları, Suriye’de vaka ı adiye haline geldi. Adı Ömer, adı Osman diye küçücük çocukların boğazları kesildi.
Bu gün İran’ın Irak, Suriye ve Lübnan üzerinde kurduğu hakimiyet, Bâyezid zamanında Şah İsmail’in kuşatmasıyla ayniyet arz etmektedir. Dinî olmaktan daha ziyade siyasi bir teşekkül gibi faaliyet gösteren Şia, İran’ın siyasi gücünü de arkasına alarak hakimiyet alanını her nevi cinayete başvurarak genişletme kararlığı içerisindedir. Reyhanlı’da patlayan bombalar, Irak ve Suriye’de İran’a itidal çağrısı yapan Türkiye’ye, “Ülke sınırları içerisine çekil” mesajı vermektedir. Şimdilik Pkk kartını oynayamayan İran, seçime doğru daha spekülatif hamlelerde bulunabilir.
Yavuz Sultan Çağına Doğru
Anadolu’yu Rumeli’ye bağlayan köprüye “Yavuz Sultan Selim” adının verilmesiyle oluşan rahatsızlık ve akabinde yaşanan hadiseler, yapılan hakaretler, atılan iftiralar Yavuz Sultan adının bu gün hala ne kadar derin siyasi manalar taşıdığını göstermektedir. Yavuz Sultan ismi İran’a; “Artık Bâyezid dönemi bitti; Yavuz çağına girildi. Dolayısıyla Ehl-i Sünnet coğrafyasındaki katliamlara son ver ve derhal tabii sınırlarına çekil” demekte; İslam Âlemi’ne de, “Yakında İstanbul İttihad-ı İslam çerçevesinde önemli adımlar atacak, hazır ol.” mesajı göndermektedir.
İslam coğrafyasını Şia vesayetinden kurtaran ve tek bir sancak altında toplayan Yavuz Sultan, bu fevkalede ameliyelerinden dolayı Devlet-i Aliyye’nin perdelenmesiyle birlikte oluşan yeni dönemde ya muhtelif iftiralara maruz kaldı ya da nisyana terk edildi. Nitekim Cumhuriyet’in erken yıllarında İstanbul imar planı çizilirken yollar Sultan Selim Camii ve Türbesi’nin önünden ya da yakınından geçmeyecek şekilde hazırlandı. Çünkü Yavuz Sultan, sürekli canlanan bir tarih, bir irade ahlakı, bir şecaat abidesi, bir fitne imha istidadı, bir İttihad-ı İslam çağrısıdır. Ümmetin yeniden toparlanması onun manevi imametiyle olacaktır. Bu yüzden, şarktan garba kadar bütün Müslümanların çektiği acıları yüreğinde taşıyan, ömrünü onların selameti davasına adayan; “Bana, ’Sen, şuna buna niçin sataştın?’ diyorlar. Farkında değilim. Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evlâdım yanıyor, îmânım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, îmânımı kurtarmaya koşuyorum. Yolda biri beni kösteklemek istemiş de, ayağım ona çarpmış; ne ehemmiyeti var? O müthiş yangın karşısında bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder mi? Dar düşünceler, dar görüşler!.. “Ben, cemiyetin îmânını kurtarmak yolunda dünyamı da fedâ ettim, âhiretimi de…” diyen Bediuzzaman, bu hususta ona ittiba etmiş, “Elhasıl, Sultan Selim’e biat etmişim, onun ittihad-ı İslamdaki fikrini kabul ettim.” demiştir (Tarihçe-i Hayatı, 67).
Osmanlı’yı bütün şekil ve ruh haliyle muhafaza eden cemaatin imamı Mahmud Efendi de, her Pazar sabahları “diriliş sohbetleri”ni Sultan Selim Camii’nde yapmış ve her defasında sarahaten, “Bizler dedemiz Sultan Selim’in manevi ordusunda birer neferiz.” diyerek onun müebbed imametine işaret etmiştir.
Yavuz Sultan Selim adının beklenen iman, fikir ve siyaset inkılabının muharrik ismi olması, küfür cephesini rahatsız ettiği kadar Müslümanlara ufuk vermekte, neyi, nasıl yapmaları gerektiği noktasında onlara yol göstermektedir. Garpzedelerin İstanbul nazım planıyla kör bir noktaya hapsettiği Yavuz Sultan Selim, bu gün bir köprüyle Anadolu’yu Rumeli’ye, yakın bir gelecekte ise Üsküb’ten Cava Adaları’na kadar uzanan İslam Âlemi’ni birbirine bağlayan yürek yollarının adı olacaktır. İşte o zaman küfür cephesinin mevcut nazım planlarıyla itibarsızlaştırdığı şekil ve suretler bütün ruh ve manalarıyla yeniden İslam Âlemi’nin alâmat-ı farikası olacaktır.
Mihrapta İmam, Şam Tugaylarında Komutan
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 485 0
İhaneti bilmez dağlar; ahde vefa yazar lügatlarında. Mücahitlerle bazen omuz omuza savaşır, bazen de siper olurlar onlara.
Her bir dağ, yeni bir “Cibril Soluğu” dur; Mümin yüreklere cesaret aşısı yapar. Vakarlı duruşlarıyla yalnız başına da olsa ayakta kalınabileceğini söylerler. Kendileriyle halvet olan Ulu Hocalara dağları aşma, dağlara alışma azmi verirler. Öyle ki, bir medrese, bir sokak, bir mahalle harab olur, şehir viraneye döner, boşalan sınıfların sıralarına şuheda isimleri yazılır, yazı tahtalarını şehit öğrencilerden oluşan listeler doldurur, ağyarı kıyamet gibi bir korku sarıp sarmalar fakat Ulu Hocalarda inhitattan tek bir nokta zahir olmaz.
Dağ, evini, okulunu, mahallesini terkedene sığınak, sevdiklerini cennete gönderene ise yar olur. Söz de dinler, söze de gelir; sır da verir uzağı da yakın kılar. Bunun içindir ki, Hz. Ömer (radiyallahu anh) minberde hutbe irad ederken kilometrelerce ötedeki İslâm askerleri komutanına; “dağa, dağa yönel ey Sariye!” diye seslenir. Yeri gelir dağlar, Medineyle, Halifeyle hasbihal ederler.
Kainattaki herşey gibi dağlar da Allah’ı zikreder. Bazen bir dervişin cezbesiyle coşar, bazen de bir ananın yüreğiyle ağlarlar. Bedir’de güler, Uhut’ta hicranı yaşarlar. Zalimlere, vefasızlara tahammülleri yoktur onların. Yârı, ağyâra tercih edenlerin çağrılarını değil, ağıtlarını bile duymazlar.
Dağlar, Vahye yoldaş olanlara sırdaş olur: “Muhakkak ki biz akşam-sabah Davud’la birlikte tesbih eden dağları O’nun emrine vermiştik.“ (Sad: 18).
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ümmet kadrosuna dahil olan ulemanın da dağlarla ünsiyeti vardı. Ne Yusuf Hemedani’yi, ne Necmeddin-i Kübra’yı ne de İmam Şamil’i yalnız bırakmışlardı. Yedi Tepeli şehrin sırtında gemileri yürüten ecdad dünün, Şam’ın dağlarındaki mücahitler ise bugünün şahitleridir ki onlar, büyük muzdariblerin ne duasına ne de yürüyüşüne cevabsız kaldı.
Yıllar önce Baas kadroları Hama katliamıyla sevinmişti. Müslümanlar bir daha kendilerine gelemeyecek, camilerde eski cemaat, okullarda kadim şuur, gençlikte ise o pazarlıksız iman olmayacaktı. Binlerce yıl sürecekti saltanatları. Bu gün zahir oldu ki Hama, onlarca yıl sonra başlayacak büyük destana konulan bir ara noktasıymış. Şimdi Şam’da, el-Gûtetu’l-Garbiyye’de, Zebedânî’de Tecemmu-u Ensâri’l-İslam; Lazikiye’de, Cebel-i Ekrad’ta Ketibet-u Selahaddin, Cebhetu’t-Türkmen; Hımıs’ta Ketâibu’l-Faruk; Haleb’te Livau’t-Tevhid; Hama’da Kal’atu’Madık, Der’a’da Ketibet-u İmam-ı Nevevî birlikleri yeni destanlar yazıyor.
Siz bu satırları okurken medreselerini terkeden Ulu Hocalar, mihrablarını bırakan imamlar tugay komutanları olarak Hama’da, Der’a’da, Hımıs’ta destana yeni notlar düşüyorlar. Oğlunu görünce, “Yavrum! Başında şeriat bayrağının dalgalandığını görüyorum.“ diyen annelerin “Cihad, cihad, cihad“ sözleri yankılanıyor Bilad-ı Şam’da. Kimi şehadeti kuşandı, kimi ise sırasını bekliyor.
Onlar Ulu Hocalar… Evleri tarandı, yakınları katledildi, malları yağmalandı, dağlarda ekmeksiz-susuz kaldılar, defalarca sabır ve samimiyetleri ölçüldü fakat gevşemediler, zaafiyet göstermediler.
Önce sadece gösteri yaptılar, haklarını istediler. Ne var ki varlıklarını gereksiz gören rejim, üzerlerine kurşun yağdırdı. Kendilerini koruyabilmek için müdafaa birlikleri oluşturdular. Şartlar Hür Suriye Ordusunu ortaya çıkardı. İzmihlal endişesi, bir anda yerini ba’su ba’de’l-mevte bıraktı. Yeni bir hal zahir oldu. Sanki göklerin kapıları açıldı ve melekler önlerinde olduğu halde rejimin alaylarını, tugaylarını mağlub ettiler.
Bilad-ı Şam’da Ulu Hocalar her sabah güne başlarken dularında iki güzelden birini, ya zaferi ya da şahadeti istiyorlar. Dağlar bir buçuk yıldır dualarına amin dedi. Yakında Kur’an-ı Hakim’in şu ayeti tecelli edecek: “O topluluk yakında bozulacak ve onlar arkalarını dönüp kaçacaklardır.” (Kamer: 45)
İslam’ı topyekün ortadan kaldırmak için Medine‘ye yürüyen Ebû Cehil ve avanesinin hezimetini müjdelemişti bu ayet. Kılıçların kuşanıldığı gün dağlar, Ebû Cehil’in zafer naralarını değil, ağıdını dinlemişti. Ne çoklukları, ne de gelişmiş harp malzemeleri engelleyebildi hezimetini. Yakında da haber ajanslarından Esed ordusunun, İran askerlerinin ağıtlarını duyacaksınız. Bir buçuk yıl önce başlayan diriliş, zaferle noktalanacak. Çünkü analar, kadınlar, gençler ve Ulu Hocalar dağlara, dağlar da onlara söz verdi; hüküm yalnız Allah’ın oluncaya kadar Bialad-ı Şam’da omuz omuza cihada devam edecekler. Hama’nın, Hımıs’ın en büyük camilerinde ders veren Şeyh Ebu Ratibler, Ebu Aliler yeni zaferlere imza atacak. Sultan Baybarsların, Selahaddin-i Eyyubilerin ruhu Suriye’de yeni üsler bulacak.
Kesintsiz devam eden hava taarruzuna karşı dağlar Ulu Hocalara kol kanat germeye devam edecek.
Hz. Davud’la konuşan, Hz. Ömer’e yakınlaşan dağların taş olması aldatmasın sizi. Modern çağ insanının taşlaşan kalplerinden daha yumuşaktır onlar. Dostturlar, muhafızdırlar, hizmetkardırlar. Ulu Hocaları, kıyamda ayaklarından, secdede alınlarından öperler.
Her bir cephe bin olacak, yüreklerden ötelere yollar açılacak ve Ebû Ali’ler, Ebû Talha’lar komutasındaki iman tugayları Şam’a, Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)‘in sancağını taşıyacaklar. Allah’ın mülkünde söz ve hüküm yalnız Allah’ın olacak. Hem şimdi kudema bezminden, “Ulu Hocalar” da Şam semalarına karargah kurmuştur, onlara dua ediyorlardır. Belki de Göklerin Habercisi (sallallahu aleyhi ve sellem) de oradadır; imamlığın sadece mihrabta namaz kıldırmak olmadığını gösteren tugay komutanı ulu hocalara ümmetin baş kumandanı olarak talimatlar veriyordur.
Bilad-ı Şam Büyük İslam İnkılabına hazırlanıyor
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 859 1
Onlarca yıl Nusayri zulmüne maruz kaldılar. Malları talan edildi, camilerdeki ders halkaları tehdit olarak algılandı. Çocukları yüksek binaların tepelerinden yollara savruldu. Anne karnındaki çocukları katledildi. Hama’da on binlercesi şehid oldu.
Son olaylar üzerinden ise bir buçuk yıl geçti. Butî’nin cennetlik olduğunu yeminle tevsik ettiği(!) Hafız Esed’in oğlu Beşşar, masum insanların üzerine bomba yağdırmaya devam ediyor. Halkın hak arama mücadelesi karşısında, hadiseyi yeniden düşünmesi gereken Beşşar, tam zıddı bir ameliyeyle içerde ve dışarıdaki hakperest müslümanları silahla susturmakta ısrar ediyor.
Rejimin katliam ajandasını bilen Müslümanlar yola, “her şeye hazırız.” diyerek çıkmışlardı. Bir anda Özgür Suriye Ordusu oluştu. İslam gençliği ÖSO’nun tugaylarına koştu. Arkasına İran, Rusya ve emperyalizmayı alan Beşşar babası ve amcası gibi zafer kazanacağını düşündü fakat her gün yeni yenilgi haberleri aldı. Taburları, tugayları düştü, şehirlerde hakimiyeti kaybetti. Elinde bir hava gücü kaldı. Onunla vurmaya devam ediyor.
Şam, Halep, Hımıs, … şimdilerde insanlık tarihinin, en şeni’ katliamlarından birine tanıklık ediyor. Çocuklar, kadınlar, yaşlılar feryat ediyor. Okullar, çarşılar boşalmış. Atölyeler, fabrikalar çalışmıyor. Şu fikir inhitatına bakın ki, tek bilgi kaynağı İran ve Hizbullah olan bazı Müslümanlar, bu vahşete duyarsız kalmakla yetinmiyor, mazlumları da Amerikancı olmakla itham ediyor. Şu mısra sanki tam bu hadiseyi izah etmek için söylenmiş: “Sorsalar mağdurunu gaddar kendin gösterir.”
Müslümanlara hitap eden gazete ve televizyonları idare eden yazar-çizer taifesinin bir kısmı, açıkça Esed’ten yana tavır alarak sadece zarfıyla İslam’la alakası olduğunu bir kez daha tescil eden İran’ı tezkiye etmeye devam ediyor. Hiçbir hadiseyi küçümseme amacımızın olmadığını, bütün bir alem-i İslam’ı misak-i milli olarak kabul ettiğimizi ilanen söyleyelim ki, bilad-i İslam’da birkaç şehit için nümayişler düzenleyenlerin bir kısmı, günde yüzlerce kişinin şehit olduğu Suriye cihadına karşı sükut orucuna büründü; hissetmiyor, görmüyor, duymuyor, konuşmuyorlar. Kur’an-ı Hakim’in ifadesiyle, sağır, dilsiz ve kör oldular. Diğer bir grup ise hakikati tahrif ediyor, gaddarı mazlum; mazlumu da gaddar olarak gösteriyor. Camileri bombalayan, ulema, avam ayırımı yapmadan Müslüman’ın ya boğazını kesen ya da onu kurşuna dizen İran, Beşşar ve Hizbullah’ı hakperset; mazlum ümmetin, yıkılan camilerin, ırzına geçilen kadınların hesabını soran, Allah Azze ve Celle’nin adını yücelten Özgür Suriye Ordusu’nu ise Amerikancı olarak haber yapıyor: “Müşkül budur ki, suret-i haktan zuhur ede.”
Hakikat, ancak içerdekiler tarafından bu derece çarpıtılabilir. Hz. İsa adına İseviliği tahrif edenler, şimdi İslam adına hakikati tahrif etmekle meşgul. En zor zamanlarda dahi kardeşlerinin yanında yer alan, varını onlarla paylaşan, kıtalar arası yardım kafileleri düzenleyen bu ümmet, evi bombalanan muzdariplere, eşi ve çocuklarını kaybeden biçare kadınlara, yavrusuna süt bulmayan babalara karşı kayıtsız kaldı, onları acılarıyla baş başa bıraktı.
Suriye’de kardeşlerimiz acılar mahşerinde kaç bin defa bir buçuk milyarlık ümmeti hesaba katarak, “Bizi kurtarın/bize yardım edin!” diye çağrıda bulundu fakat çığlıkları İran severlerin dehlizlerinde ya da onları Ehl-i beyt olarak tanıtan taifenin sütüdyolarında kayboldu. İslamcılar daha önemli(!) bahisleri olduğundan haber bültenlerinde, manşetlerinde onlara yer ayıramadı. Ya da 500 ölümlü bir katliamı bir trafik kazası çapında haber yaptılar. Onlar aslında bu tavırlarıyla kendileri katında hangi sözün daha bağlayıcı olduğunu gösterdiler. Kur’an’ın, “Size ne oldu da Allah yolunda ve ‘Rabbimiz! Bizi, halkı zalim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir sahip gönder, bize katından bir yardımcı yolla!’ diyen zavallı erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz!” (Nisâ 75) çağrısına mutaassıb bir Ayetullah’ın sözü kadar önem atfetmediler.
Düşünceleri Ehl-i Sünnet dışı havzalarda teşekkül edenler, “Bu bizim mücadelemiz değil” dedi. Hımıs’ta, “komutanımız Hz. Muhammed” diye yürüyen İslam gençliğine emperyalizmadan aidiyet noktaları buldular(!). Beşşar’ın lojistiğinde onunla birlikte “Bunları ABD sokağa çıkardı.” diye kulis yaptılar. Yani yıllarca “En büyük cihad zalim sultanın yanında hakkı söylemektir.” diyenler, “Esed’ten başka ilah yoktur.” diyen Şebbiha’yı İslam gençliğine tercih etti. Müslümanları Amerikancı olmakla itham etti.
Okuma yazma bilmeyen, dağlarda yıllarca çobanlık yapan, köyündeki kızlara şebbihanın tecavüz ettiğini, Esed’in askerlerinin köy camisini tankla yakıp yıktığını duyunca, koyunlarını bırakıp, Özgür Suriye Ordusu’nun saflarına katılan, cihad ederken şehid düşen genç mi Amerikancı?
Kötürüm dedesinin gözleri önünde 18 Suriye askerinin ırzına geçtiği, yaşadıklarının etkisinden kurtulamayıp gazla kendisini yakan Hama’lı kız mı Amerikancı?
Şam’da Ebû İsa komutasındaki Liva-u Sukuri’ş-Şam (Şam şahinleri tugayı)’nın bir bölüğünde nöbet bekleyen, kendisine hangi taburdan olduğu sorulduğunda, “Nereye ait olmamızın ne önemi var. Biz, İslam’ın askerleriyiz. Allah’ın dinini yüceltmek için cihat ediyoruz.” diyen genç mi Amerikancı
Haleb’in, Şam’ın minberlerinde şehadeti anlatan mücahit imamlar mı; Okullarını terk edip Özgür Suriye Ordusu saflarına katılan muazzez İslam gençleri mi, kim Amerikancı?
Liva-u Sukuri’ş-Şam komutanına gelip cihad etmek için tabura alınmasını isteyen silah yetersizliğinden talebi karşılanamayınca yere kapanıp ağlamaya başlayan, bir müddet sonra toparlanıp komutana, “Neden cennete girmeme engel oluyorsun? Vallahi Cennetin kokusunu alıyorum.” diyen, ısrarları üzerine kendisine bir silah temin edilen ve ilk çatışmada şehit olan 15 yaşındaki genç mi Amerikancı?
Gayeleri Allah Azze ve Celle, düsturları Kur’an-ı Kerim, komutanları Hz. Muhammed, idealleri büyük İslam inkılabı, yaşadıkları ise kah Bedir, kah Uhud… onlar mı Amerikancı?
Onlar Kadisiye’de değiller fakat anaları Allah Resulü’nün övgüsüne muhatab olan büyük İslam kadını Hz. Hansa gibi… Kadınları, kızları ölüme meydan okuyor; erkeklerinin şehadetleriyle iftihar ediyorlar. Bilad-ı Şam’da Umm-u Halid’ler, Ümm-u Ali’ler destanlar yazıyor.
Umm-u Davud adında bir İslam kadını… Ziyaretçilerine oğullarının şahadetlerini anlatıyor, o konuşuyor dinleyenler ağlıyor. Onda ise tek damla yaş yok, tam bir teslimiyet hali… Kendisine, “bütün bunlardan elem duymuyor musun?” diye sorulduğunda? “Elbette acı çekiyorum… Anneyim ben, yüreğim yanıyor fakat ağlarsam mücahitlerin moralleri bozulur, ecrim azalır. Bu yüzden sabrediyorum. İntizar halindeyim. Her an bana da sefer emrinin gelmesini ve yavrularımla Cennet-i A’la’da bulaşmayı özlüyorum.”
Belki de Ümm-u Davud hiç okula gitmedi. Cihadın ne olduğunu bir kitaptan da öğrenmedi. İman ve amel-i salih ona öyle bir makam verdi ki bizzat kendisi kitap oldu. Şimdi siretiyle okumasını bilene İslam’ın ne olduğunu ve nasıl anlaşılması gerektiğini öğretiyor.
Bilad-ı Şam’da şehirlerin en uğrak yeri makberler… Makberlerde bölük bölük içtimalar var. Defin esnasında gençler Abdullah b. Cahş (radiyallahu anh) gibi dua ediyor: “Ya Rabbi! Şahadeti, kardeşimize nasip ettiğin gibi bize de ikram et, bizi o büyük devletten mahrum etme!”
Müslümanların yaşadığı mahallelerde dükkanlar kapalı, açık olanlarda ise hemen hemen satacak mal kalmadı. Rejim, hava bombardımanında ekmek fırınlarını ilk vurulacak hedefler arasında gördüğünden milyonluk şehirlerde vurulmamış birkaç fırın var. Halk temel besin kaynağı olan ekmeğe dahi ulaşmakta güçlük çekiyor. Bir kişiye yetecek bir çorbayı altı kişi yiyor. Yine de sofralardan hamdederek kalkıyorlar.
Türkiye’de birilerinin varlıklarından rahatsızlık duyduğu konteyner kent… Her bir konteynerda ayrı bir acı, ayrı bir hikaye var. Kimi eşini, kimi oğlunu, kimi bütün bir ailesini kaybetmiş. Kimi tecavüze uğramış, şuurunu yitirmiş. Kiminin korkudan dili tutulmuş. Evleri, mülkleri yerle bir olmuş.
Konteyner kentte ak sakallı bir ihtiyar… Yüzünde iman ve tevekkülün izleri var. Bir kenarda oturmuş elinde tesbih evradıyla meşgul oluyor. Yanına varıp selamdan sonra halini soruyorsunuz. Yaşadıklarını ve yaşananları anlatıyor. Sonra müftehir bir eda ile oğullarının şahadetinden bahsediyor. Allah ve Resul davası için geride kalan çocuklarını da meydana gönderdiğini söylemeyi ihmal etmiyor. Akla gelebilecek muhtemel sorulara cevap babında ise şunları söylüyor: “Muhallefundan değilim. Şehit yavrularımın emanetleri olan kadın ve çocukları himaye etmek için buradayım.”
Konteyner kentte bir Perşembe günü… Çocuklara çikolata ve helva dağıtılıyor. On yaşlarındaki bir kız çocuğuna da helva uzatıyorlar. Israrlara rağmen geri çeviriyor. Sonra öğreniliyor ki muazzeze kız, nafile oruç tutuyor.
Bir tarafta ‘idealimiz İslam inkılabı’ diyen gençler, dört şehid anası Umm-u Halid, konteyner kentteki aksakallı derviş, on yaşında, kampta nafile oruç tutan kız çocuğu; karşıda ise yüzde sekizlik bir kemiyetle Müslümanlara hükmeden, camileri yıkan, ulema, avam ayırımı yapmadan Müslüman katleden rejim, İran ve Amerika’nın işgal ettiği yerlerde hep kazançlı çıkan İran severler, Sizce kim Amerikancı?!
Müslüman! Sen kimden tarafsın? Eğer ümmetten tarafsan, ‘bizi kurtarın!’ diye feryat eden kardeşlerin için, Türkiye’ye iltica edenler için ne yaptın?
Bütün cepheler dağılsa da, maaşlı aydınlar gürühu doğruya yanlış, yanlışa doğru etiketi vursa da, bilad-ı Şam büyük bir inkılaba hazırlanıyor.
Emperyalizmden İran’a, “Düşman Kalalım, Sen Müslüman Dostlar Kazan!”
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 982 0
Emperyalizmden İran’a, “Düşman Kalalım, Sen Müslüman Dostlar Kazan!”
Ümmetin siyasi, ve ictimai manada yek vücut olduğunun muşahhas sureti olan Osmanlı’nın mirasına sahip çıkan bir Türkiye ile İran’ın karşı karşıya geleceği malumdu. Bu malumiyet belli çevrelerin hakikati tahrif ameliyelerine rağmen, bu gün o derece zahir olmuştur ki, en basit nazarla dahi iki devlet arasındaki derin ihtilafı görmek mümkündür.
Aynı idealleri taşıdığımızı zannettiğimiz, bütün olanlara rağmen kucakladığımız İran gördük ki bir yüzüyle ümmet coğrafyasında, diğeriyle ise şer cephesinde. Yani sahnede farklı, mahfilde farklı bir İran var. Surette ABD ve İsrail’le derin bir anlaşmazlık içerisinde olan fakat ABD’nin işgal ettiği yerlerde her nasılsa sürekli kazanan, kendisine atiyyeler verilen bir İran…
Emperyalizma kendi menfaatleri çerçevesinde kurduğu dengeyi koruyabilmek için, elini sahnede Ehl-i Sünnet Müslümanların yaşadığı devletlere, mahfilde ise İran’a uzatmakta. Fakat zaman zaman da iki yüzlülüğünü örtememekte. Emperyalizma, geçen asırda Anadolu’yu, Mısır’ı, Şam’ı, Hindistan’ı işgal etti fakat Şii nufusun yoğun olduğu yerlere neredeyse hiç müdahil olmadı. (Ehl-i Sünnet tarafından ehl-i kıble olarak görülen ve İslam dairesi içerisinde kabul edilen Şiilere emperyalizmanın müdahil olmaması her Müslüman için sevindirici bir durumdur.) Çünkü Batı için asıl tehlike İslam coğrafyasındaki büyük çoğunluğu temsil eden Ehl-i Sünnet’tir. Bu yüzden emperyalizma planlarını azınlık olan Şiilere yeni yayılma alanları hazırlamak ve Ehl-i Sünnet Müslümanlarını farklı değerler merkezinde yeni parçalara ayırabilmek esası üzerine tasarlamaktadır. Bunun için hemen her kesimden müslümanın nefretini kazanan ABD ve İsrail, İran’la düşman görünerek, İran’ın Ehl-i Sünnet Müslümanları nezdinde itibar kazanmasını temin etmektedir. Yani emperyalizma icraatlarıyla İran’a, “sürekli düşman kalalım ki sen yeni dostlar kazan.” demektedir.
İran ve Şia ile alakalı bu değerlendirme Müslümanların mevcut algılarına aykırı olduğundan bazı zihinlerde idrak sıkıntısına yol açabilir. Bu yüzden hadiseyi örnekler bağlamında muşahhaslaştıralım:
ABD, zahirde İran’a nisbetle Ehl-i Sünnet Müslümanların çoğunlukta olduğu devletlere daha yakın duruyor. Ne var ki aynı ABD işgal ettiği Irak’tan çekilirken yönetimi İran’la her nevi birlikteliği olan Şiilere bıraktı. Lübnan, İran devrimini desteklemek için kurulan Hizbullah’ın kontrolünde. Suriye’de iktidar onlarca yıl önce azınlık olan Nusayriler’e teslim edilmişti. En zalim idarecilerin dahi yapmaya cüret edemeyeceği katliamları Batı, Nusayriler eliyle yaptı. Dün Hama, Hıms yerle bir edildi. Bugün aynı azınlık kendisini iş başına getiren emperyalizmanın gizli, İran’ın ise açık desteğiyle Müslüman katliamına devam ediyor.
Ehl-i kıble nazarıyla baktığımız Şia hakkında böyle bir mütaala, “ümmet bilincine ne kadar uygun?” diye sorabilirsiniz. Aslında bu soruyu, yazıyı yazmadan önce ben de kendime sordum. Fakat bina çökerken çatlayan duvarlara mücamele yapmanın büyük kayıplara yol açacak olması beni bu satırları yazmaya icbar etti. İsterseniz hadiseye Şam’da, Halep’te ya da Hama’da “Özgür Suriye Ordusu” saflarında savaşan mücahitler zaviyesinden bakalım. Geçen yıla kadar onların araba, ev ve işyerlerinin camlarında Hizbullah lideri Nasrallah’ın posterleri asılıydı. Şii olduğuna bakmadan onun zaferiyle iftihar ederlerdi. Hatta Butî’nin duasından etkilenip, “Ya Rab! beni Nasrallah’ın bedeninde bir parça yap” diye dua edenler de vardı. Fakat aynı Nasrallah, aynı Müslümanları Lübnan’da mülteci, kendi topraklarında ise mukim olarak hunharca katletti. Şimdi onlar, muzaffer olması için dua ettikleri “Hizbullah”a “Hizbuşşeytan”, Nasralllah’a “Nasrallat” diyorlar.
Ehl-i Sünnet Şia’yı her şeye rağmen tarihin hemen her döneminde defalarca kucakladı. Yakın dönemde Ehl-i Sünnet’e mensup bazı alimler, “Mukaren Fıkıh” kapsamında Şia fıkhını da okuttu. Son dönemde telif edilen İslam fıkhı kitaplarının bir kısmında Şia fıkhı’na yer verildi. Mustafa es-Sibaî (rahimehullah) akademik hayatı boyunca gerek dersleriyle, gerekse de eserleriyle rıza-i ilahi için bu yaklaşımı destekledi. Fakat Merhum, Şii alimlerin gerçek hayatta, ittihad-i İslam gündemli meclislerdeki konuşmalarının zıddına davrandıklarına şahit olunca yine ilah-i rıza için desteğini çekti. Hoca, Şia’nın söz-amel farklılığına müşahhas bir örnek olarak 1953 yılında Sur şehrindeki evinde ziyaret ettiği Şii alim Abdulhüseyin Şerefuddin’den bahseder. Evde, ittihad-ı İslam için neler yapılabileceği konuşulur. Belli esaslarda anlaşma sağlanır. Bu çerçevede her iki taraftan alimlerin birbirlerini ziyaret etmeleri ve bu yakınlaşmayı temin edecek eserlerin telif edilmesi kararlaştırılır. Sibaî bu çerçevede bir takım girişimlerde de bulunur, Beyrut’ta farklı kesimlerden Şia’nın önde gelen isimlerini ziyaret eder. Ne var ki bir zaman sonra ittifakın müessisi kabul edilebilecek Abdulhüseyin’in, Ebu Hureyre (radiyallahu anh) hakkında sövgülerle dolu bir kitap neşrettiğini görür. Sıbaî’nin başlattığı, Şia ile Ehl-i Sünnet’in ittihad-ı İslam ameliyesi öncekilerde olduğu gibi yine Şiilerin sözlerine muhalif amelleriyle inkıraza uğrar (Sibaî, es-Sünne ve Mekânetuha fi’ş-Şeriati’l-İslamiyye, Beyrut, 1985, s. 8-10).
Şia, amel planında muahede esaslarını değil, gizli ajandasını esas aldı. Muhammed Takî el-Kummi adındaki Şii bir alim 1945 yılında Kahire’de “Dâru’t-Takrib beyne’l-Mezahibi’l-İslami”yi kurdu. Kurumun amacını, Ehl-i Kıble’yi tevhit etmek olarak açıkladı. Sunni alimlerin bir kısmı da zahirde iyi niyet taşıyan bu kurum içerisinde görev alarak katkı sağladı. Dâru’t-Takrib’in yayın organı olan “Risaletü’l-İslam” mecmuası Ezher Rektörü Mahmud Şeltut’un verdiği bir fetva ile kurumun gizli ajandasını deşifre etti. Sahabeye sövmekten vazgeçmeyen Şia, Ezher Rektörü olan Şeltut’a; “İmamiyye ya da İsna Aşeriyye Şiası olarak anılan Caferiyye mezhebinin hükümleriyle amel etmek Ehl-i Sünnet mezheplerinde olduğu gibi caizdir. Müslümanlar bunu bilmeli ve bazı mezhepler hakkında taassuptan kurtulmalıdırlar.” (Mahmud Şeltut, Fetva Tarihiyye, Risaletü’l-İslam, XI, 1378/1959 s. 227) şeklinde fetva verdirmeyi başardı. Pek çok Şii, bu fetvayı kitaplarının ilk sayfalarına aldı. Fetvanın etkisiyle bazı sunni gençler şiî oldu.
İran devriminden sonra İslam gençliği, şiileri,”لا شيعية لا سنية وحده وحده اسلامية”
“Ne Sünniler ne Şiiler yaşasın İslam ümmetinin birliği” ifadesiyle kucakladı.
Hadiseye dair hükmü, realite yerine, sadece emperyalizmanın surette İran’la kesintisiz bir krizi tercih etmesine bakarak tayin edenler, ray değiştirdi. Şia’nın gizli ajandası çerçevesinde yaptığı ihanetlere bakmadan onu desteklemeyi tercih etti. Filozofların Yunan Felsefesine ait metinleri Arapçaya aktarırken “felsefe” kelimesini “hikmet” olarak tercüme etmeleri gibi, onlar da, Şia’yı Ehl-i Beyt olarak isimlendirdi. İran’dan etkilenen yazar-çizer taifesi Suriye’deki İran destekli katliama ya sessiz kalarak ya da bizzat İran’ın dolayısıyla da katil Esad’ın yanında yer alarak destek oldu. Hama,’da, Hımıs’ta, Şam’da her gün yüzlerce Müslüman şehit olurken, Suriye davası Filistin, Arakan ya da Somali için oluşan komuoyu desteğinin çok gerilerinde kaldı. Mazlumlarla dayanışma için düzenlenen mitinglerde Suriye gündeme bile alınmadı. Bütün bunların arkasında Türkiye’deki İran sever yazar-çizer taifesinin önemli bir rolü vardır. Ehl-i Sünnet sabır ve temekkün okuludur. İhtilali benimsemez. Dolayısıyla meşru otoriteye başkaldıranlar desteklenemez diyen Müslümanlara gelince, onlar, emperyalizmanın düzenli bir şekilde Müslüman katletme görevi karşılığında kendisine iktidar verdiği Esad rejimini hangi esaslara dayanarak meşru addetmektedirler?!
Allâh Resulü (s.a.v.) Arakan ve Bilad-ı Şam İçin Ne Buyurdu ?
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 536 0
ALLAH RESULÜ (sallallâhu aleyhi ve sellem)
ARAKAN VE BİLAD-I ŞAM İÇİN NE BUYURDU?
Allah Resulü (sallallâhu aleyhi ve sellem) ruhumuzun mihrabında Kur’an-ı Hakim’in şu ayetini okuyor: وَإِنْ تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا (Nur: 54) “O’na itaat ederseniz yegane hakikate ulaşırsınız.”. O’nu dinliyor, sahabe gibi كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم sanki hep Ona bakıyoruz. “Her şeyin en doğrusunu Allah ve Resulü bilir.” diyen ashab ile aynı safta duruyor, her emrine “lebbeyk” diyoruz. Evde, okulda, sokakta, fabrikada, hasılı her noktada O’nun riyasetinde olmanın heyecanını yaşıyoruz. O konuşuyor şuurumuz şekilleniyor, O konuşuyor önceliklerimiz değişiyor.
Maddenin kıymet ölçüsünü de O (sallâllahu aleyhi ve sellem)’den öğrendik. O, en zenginle en fakiri ubudiyet safında bir araya getirdi; Abdurrahman b. Avf ve Ebû Bekir (radiyallahu anhuma) gibi zenginler varlık da, Ashab-ı Suffa gibi fukara olanlar da yokluk da imtihan edildiklerini öğrendi. Birinci guruba dahil olanlar vererek şükretti, ikincidekiler ise sabrederek ubudiyete devam etti.
O (sallâllahu aleyhi ve sellem), Medeniyet’i anlattı: Medine’de Allah için tasadduk eden ve Allah için alan izzetli fakirler oluştu. O konuştukça verenlerin alanlar üzerindeki teklifi kalktı. Kapitalist yapılanma tamamıyla devre dışı kaldı.
Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) ikram etmeyi imanla irtibatlandırdı: َ وَمَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَلْيُكْرِمْ ضَيْفَهُ “Allah’a ve ahirete iman eden misafirine ikram etsin.” (Buhari, Edeb 31). İman, ashabı akide de olduğu gibi içtimaiyatta da ümmetle ittihada çağırdı.
Zaman zaman zuhur eden şiddetli ihtiyaç durumlarında yiyeceğinin tamamını ikram eden zenginlerle fakirler fakr safında buluşup “وَاللَّهُ الْغَنِيُّ وَأَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ “Allah zengin siz ise fakirsiniz.” (Muhammed 38) ayetine tefsir oldu.
Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) cemiyetin her noktasında imamdı. Fakr-ı ihtiyariyi tercih edip büyük muzdaribler kadrosuna dahil olarak da Ashab-ı suffe’ye imam oldu. Suffe O’nunla teselli buldu. Buyurdular ki: “Rabbim Mekke vadisini benim için altın yapmayı teklif etti. Fakat ben, ‘Hayır Ya Rabbi! Bir gün tok bir gün aç olayım. Aç kaldığımda sana tadarruda bulunayım, seni hatırlayayım. Doyduğumda ise şükredeyim, hamdedeyim’, dedim.”(Tirmizi, 2347; İbn Mace 4117; Muhamed Taki el-Osmanî, Tekmile, IV, 23).
Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem)’in ikramda bulunmayı imanla ilişkilendirmesi ve fakrı ihtiyar etmesi, sahabedeki infak duygusunu öylesine muhkem hale getirdi ki, ashabın zenginleri, sofralarındaki yemeği fukaraya ikram edip pek çok geceyi aç geçirirdi. Hadis mecmularında, “Medine’de bir gece yürüyüşü”ne çıkarsanız sokaklarda onlardan nicesini görürsünüz. Ümmete îsarda da imam olan Allah Resulü de bir gece açlıktan uyuyamamıştı. Dışarıya çıktığında Hz. Ebu Bekir ve Ömer (radiyallahu anhuma)’yı da görünce, sorar onlara; مَا أخْرَجَكُمَا مِنْ بُيُوتِكُما هذِهِ السَّاعَةَ ؟ “Nedir bu saatte sizi evlerinizden dışarıya çıkaran?”, Şeyhan قَالا : الجُوعُ يَا رسول الله “Açlık Ya Resulellah” diye cevap verir. قَالَ : وَأنَا ، وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ ، لأخْرَجَنِي الَّذِي أخْرَجَكُما Allah Resulü hayatım kudretinde olan Allah’a yemin olsun ki beni de sizi evden çıkaran açlık buraya getirdi.” (Müslim Et’ıme 3; Eşribe 20) buyurur.
Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) konuşuyor. Medine hızla yeni kimliğini kuşanıyor, Yesrib’ten Medine olmaya doğru ilerliyor. Gün be gün münafıklar azalıyor, müşterek gayeleri İslam’ı yaşamak olan sahabe çoğalıyor. İman, muazzam bir dekor gibi bütün yürekleri sarıp sarmalıyor.
Muhacir, İslam’a göre bir hayat yaşamak için evlerini, ensar da aynı ideal uğruna onlarla mülklerini/gelirlerini paylaşmıştı.
Şehir büyüdükçe sahabe müşterek gayeye daha ziyade sadakat gösterdi. Maddiyat onları dünyevileştiremediği gibi idealleri uğrunda fedakarlık yapmaktan da alıkoymadı. Suffa’da kalanların sayısı zaman zaman Mescid’e namaz için gelenlerden daha fazla oldu; fakat şehir usanmadan yemeklerini onlarla paylaştı. Akşam namazından sonra Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) ashaba döner مَنْ كَانَ عِنْدَهُ طَعَامُ اثْنَيْنِ فَلْيَذْهَبْ بِثَالِثٍ وَمَنْ كَانَ عِنْدَهُ طَعَامُ أَرْبَعَةٍ فَلْيَذْهَبْ بِخَامِسٍ أَوْ سَادِسٍ
“Kimin evinde iki kişiye yetecek kadar yemek varsa yanında üçüncüyü, kimin de dört kişiye yetecek kadar varsa beşinci ya da altıncıyı alıp götürsün.” Buhari Menakib 22; Müslim, Et’ıme 15; Eşribe 32) buyururdu. Mescit ikram edenle edilenin buluşma noktasıydı.
İki örnek çerçevesinde hadiseyi müşahhaslaştıralım. Mikdad b. Esved (radiyallahu anh) rivayet ediyor: وَقَدْ ذَهَبَتْ أَسْمَاعُنَا وَأَبْصَارُنَا مِنْ الْجَهْدِ فَجَعَلْنَا نَعْرِضُ أَنْفُسَنَا عَلَى أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَلَيْسَ أَحَدٌ مِنْهُمْ يَقْبَلُنَا
Açlıktan neredeyse kulak ve gözlerimizin duyma ve görme yeteneğini kaybedeceği bir halde Allah Resulü’nün ashabından oluşan bir grubun yanına vardık ve halimizi onlara arz ettik. Kendilerine yetecek kadar yiyecekleri dahi olmadığından ikram teklifimizi kabul edemediler. Allah Resulüne vardık. Halimizi O’na da arz ettik. Bizi alıp evine götürdü. Bir ne görelim ensardan birisinin ödünç olarak verdiği üç tane keçi… Buyurdular ki: احْتَلِبُوا هَذَا اللَّبَنَ بَيْنَنَا ‘Bu keçileri dördümüz için sağın ve sütü aramızda paylaştırın.’ Biz sütü sağıyor ve her birimiz kendi payına düşeni içiyor, Allah Resulü’nün hissesini ise saklıyorduk. Efendimiz namaz dönüşü uğrayıp sütünü içiyordu. Bir gece ben sütümü içmiştim. Şeytan gelip zihnimi karıştırdı: “Peygamber yatsıdan sonra Ensar’ın evlerine gider, onlar da O’na ikram eder, Ensar’ın yanında yiyip içer. مَا بِهِ حَاجَةٌ إِلَى هَذِهِ الْجُرْعَةِ O’nun bu bir yudum süte ihtiyacı yok” dedi. Ben de bu telkinin etkisiyle Allah Resulü için ayırdığımız sütü içtim. Bu defa Şeytan içime vesvese düşürdü: “Allah seni affetsin Mikdad! Ne yaptın? Peygamber’in payına düşen sütü mü içtin? O gelir, sütü bulamaz ve sana فَيَدْعُو عَلَيْكَ فَتَهْلِكُ فَتَذْهَبُ دُنْيَاكَ وَآخِرَتُكَ
beddua eder sende helak olursun, dünyan gider ahiret için yaptığın ameller de ibtal olur.” dedi. Arkadaşlarım uykuya dalmış, bense derin endişeler içerisinde beklerken Allah Resulü geliverdi ve her zaman olduğu gibi bizi selamladı. Daha sonra mescide gidip gece namazı kıldı. Sonra sütü koyduğumuz yere yöneldi. Kabın üzerindeki örtüyü açtı, fakat içinde bir şey bulamadı. Ardından başını semaya doğru kaldırdı. Tam bu esnada şeytanın ifadeleri hatırıma geldi. Şimdi beddua edecek ben de helak olacağım dedim. Buyurdular ki اللَّهُمَّ أَطْعِمْ مَنْ أَطْعَمَنِي وَأَسْقِ مَنْ أَسْقَانِي “Allah’ım beni yedireni rızıklandır; beni içerini içir.” Efendimiz sütü sormadığı gibi içenle alakalı da olumsuz bir ifade kullanmadı.
Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) ’e süt ikram edemeyen Mikdad (radiyallahu anh) yemek ikram edebilmek için keçilerden birini kesmeğe karar verir, bunun için bıçağı alıp keçilerin olduğu yere gider. Fakat tam bu esnada Efendimiz’in bir mucizesiyle karşılaşır. فَإِذَا هِيَ حَافِلَةٌ وَإِذَا هُنَّ حُفَّلٌ كُلُّهُنَّ Daha henüz sağdıkları en semiz keçinin memesi süt doludur. Diğeri, diğeri hepsi aynı şekilde, sanki memeleri sütten patlayacaktır. Kesmekten vazgeçer, sütü sağar ve Allah Resulü’ne ikram eder. (Bkz. Müslim Et’ıme 15; Eşribe 32).
Yine Medine’de bir gece… Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem): “Evinde iki kişiye yetecek kadar yiyecek olan üçüncüyü, …. götürsün.” çağrısında bulunuyor. O gece kendisi on, Ebu Bekir (radiyallahu anh) ise üç kişiyi misafir etti. Ebu Bekir misafirleri oğlu Abdurrahman’a teslim edip, “Benim Allah Resulü ile birlikte işim var.” deyip mescide geri döndü. Yatsı namazını kıldı. Uyuyuncaya kadar Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) ile birlikte kaldı. Gecenin ilerleyen saatlerinde evine döndü. İlk olarak eşi Ummu Ruman’a misafirleri sordu. Yemediklerini öğrenince oğlu Abdurrahman’ın bir ihmali olduğu düşündü ve يا عنثر “Ey sefih, ey cahil” diye bağırmaya başladı. Hz. Ebû Bekir eve dönünceفاختبأت bir yere saklandığını söyleyen Abdurrahman babasının yemin etmesi üzerine çıkıp yanına gitti ve misafirlerin hane reisi olmadan yemek yemeyeceklerini söylediklerini ve bu noktada ısrar ettiklerini nakletti. Yemek getirildi. Ebû Bekir de misafirlerle birlikte sofraya oturdu. Oğlu Abdurrahman diyor ki فأيم الله ما كنا نأخذ من لقمة الا ربا من أسفلها أكثر منها Allah’a yemin olsun ki aldığımız her lokmanın yeri alttan doğru, alınan lokmadan daha çok olacak şekilde artmaktaydı. Biz doyduğumuzda kapta öncesinden daha fazla yemek vardı. Ebû Bekir tabağa baktı, bir de ne görsün yemek olduğu gibi duruyor, ya da öncesinden daha fazla olmuş. Eşi Ümmu Ruman’a hitaben, “Ey Beni Firas’ın kardeşi! Nedir bu harika durum?” diye sordu. Ummu Ruman da hazırladığı yemeğe baktı şu itirafta bulundu: لهى الآن أكثر منها قبل ذلك بثلاث مرار “O tabak şimdi, yemekten önceki haline göre tam üç kat daha fazla.” Ebû Bekir bereketi görünce dönüp bir lokma daha aldı. Sonra yemeği Allah Resulü’ne götürdü. O yemek on iki komutanın idaresindeki on iki bölük sahabiye ikram edildi onlar da doyuncaya kadar yedi(Bkz. Müslim Et’ıme 15; Eşribe 32; Muhammed Takî el-Osmanî, Tekmilet-u Fethi’l-Mülhim, IV, 44 vd.; Musa Şahin Laşin, Fethu’l-Mun’im, VIII, 274 vd.).
Medine’de evler de, mallar da ümmetin müşterek ideallerine hizmet etti. Her gece azığı olanlar, olmayanlar için usanmadan sofralar kurdu, olanı paylaştı. Bir grup sahabinin Mikdad b. Esved ve arkadaşlarını ağırlayacak kadar yiyecek bulamadığı bir zamanda Efendimiz ailesinin nafakasını muhtaçlarla paylaştı. Ebû Bekir, Allah Resulü ile önemli bir mevzuda özel bir görüşmesinin olduğu gece de evinde misafir ağırladı. Onların ikramdaki hasbiliklerine Allah Azze ve Celle ikramla mukabelede bulundu. Sağılan keçilerin memeleri kısa zamanda sütle doldu. Tabaklar yendikçe arttı, iki tabak yemek hem misafirleri hem on iki bölük mücahidi doyurdu. Maddi imkanların yetersiz kaldığı yerde sahabe Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) ’in mucizelerine şahit oldu. O’nun mucizesiyle gelen “bereket” ashaba, malın vererek azalmayacağını öğretti. İki tabağın on iki bölüğe yeteceğini, bir anda henüz sağılan keçilerin memelerinin sütle dolacağını gördüler.
Ravza’yı ve ashabı günümüz bağlamında değerlendirirsek şunlar söylenebilir: Türkiye’de mescitlerimize gelen aç insanların sayısı belki bir yekün teşkil etmiyor. Fakat ümmet coğrafyasında, mülteci kamplarında aç on binler var. Onlar gelemiyor. Çünkü emperyalizma ümmet coğrafyasında sun’i hudutlar tayin etmiş. Bu yüzden ötelerden sadece ümmetin fakr u zaruret haberleri geliyor.
Allah Resulü (sallâllahu aleyhi ve sellem) akşam namazlarından sonra geri dönse bize neler söylerdi. Söyledikleri, şunları söyleyeceğine delalet ediyor: “Evinde iki kişiye yetecek kadar azığı ya da mukabilinde parası olanlar kendilerini üç kişi farzedip üçüncünün parasını Bilad-ı Şam’a, Arakan’a, Doğu Türkistan’a, … göndersin.”
Mudar kabilesi perişan bir halde mescide gelince onlar için hutbe akdeden Allah Resulü’nü bu gün Ravza’da dinleseydik mutlaka şunları da söylerdi: Allah’a ve ahirete iman edenler, Arakan’da ki mustazaflara, Haleb ve Hımıs da ki mücahitlere yardım etsin. Halep’te yavrusu için süt bulamayan babaya imdat etsin.”
Mazlum coğrafyadaki mustazaflara malınızdan gönderirken “yarın ne olur?” diye endişe etmeyin. Ümmetini, ümmetine sahip çıkmaya davet eden Peygamber-i Ekber’in buyruklarını dinleyen sahabeye semadan “bereket” yağmıştı. Kur’an-ı Hakim’in buyruğuna kulak verir, وَإِنْ تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا (Nur: 54) Allah Resulü’nün çağrılarına itaat edersek yine sağılan keçilerin memeleri sütle dolacak, yine tabaktan aldıkça yiyecek artacak.
Dün misafire ikrama, komşuya sahip çıkmaya çağıran Peygamber (sallâllahu aleyhi ve sellem) bu defa, “Allah’a ve ahirete iman edenler Haleb’in mücahitlerine, Arakan’ın mustazaflarına sahip çıksın.” çağrısında bulunuyor.
Not : “Allâh Resulü’nün Seferberlik Çağrısı” başlığını taşıyan bu hutbe daha sonra kısmi tasarruflarla yazı diline aktarılmıştır. Hutbe’yi izlemek için bkz.http://www.ihsansenocak.com/VideoPlay.aspx?ID=135
Tarafından af21606311381145 - 16 Ekim 2014 693 0
Bir kaosun içerisindeyiz. Kimin neye dayanarak konuştuğu belli değil. Batılı Adamın müdahalesiyle her gün yeni bir anlayış zuhur ediyor. Müslümanlar tarafından kabul görebilmeleri için de başlarına “İslami” kelimesi tutuşturuluyor.Son iki asırdır özelde birbirlerine genelde ise Sünnet ve Cemaat Ehli’ne muhalif olarak ortaya çıkan “İslami” anlayışların ortak buluşma noktası, İslam’ın modernizmin değer yargılarıyla uyuştuğu ve bu yüzden hakim güçle anlaşamama gibi bir probleminin olmadığı hususudur.
Her ne kadar bu anlayış usullerinin bir çoğu var oluş gayelerini ifade ederken Batı’ya karşı olduklarına vurgu yapsalar da gerçekte benimsedikleri anlayış usulleri itibariyle, Batı’nın değer yargılarını temsil etmektedirler. Bu temsiliyet ameliyesinde öylesine ileri gidilmiştir ki, modern dünya ile mutabakat adına Batı’nın birçok şeyine evet denmektedir.
Müslüman modernistlerin yeni kabulleri, Kur’an’ı Kerim başta olmak üzere sair Şer’i delillerle çelişince, “Kur’an’da”, “Kur’an’a Göre”, “Gerçek İslam” vb. başlıklı eserlerle kriz aşılmaya çalışılmaktadır. Yeni anlayış usullerine göre telif edilen eserlerin gerek meşruiyet gerekse de saygınlığını artırabilmek için, Sünnet ve Cemaat Akidesine sahip İslam alimlerinin telifatının, hasılı tahsil etmekten öteye geçemediği iddia edilmekte ve bu yolla onlara karşı olan teveccühün önüne geçilmeye gayret edilmektedir. Bütün bu ameliyeler içerisine bir de mevcut siyasi iradelerin İslam’a menfi bakışları eklendiğinde, sahih geleneğe karşı ilgi ve alakanın niçin aşırı derecede azaldığı daha kolay anlaşılacaktır.
Aydınlanma Felsefesi artığı, “İlerlemeci Tarih Tasavvurunun” etkisiyle bugün ve bugünün insanları dünden ve dünün insanlarından daha ileri ve bilge kabul edilmektedir. Buna göre okuduğu bir metni doğru anlamaktan aciz modernist bir müslüman hiç yüksünmeden “sahip olduğum imkanlar itibariyle ben bugün İmam-ı Azam’dan daha fazla malumata sahibim” diyebilmektedir. Gerçekte fizik, kimya, hendese gibi pozitif ilimler açısından bakıldığında bu anlayış geçerlidir. Nitekim bu gün yaşayan bir mühendis, yüzyıl önce yaşayan bir mühendisten daha bilgilidir. Çünkü bilim yeni icatlarıyla eskiyi ya geçersiz kılmakta ya da geliştirmektedir. Bilimin özünde akıl vardır. Aklın terakkisine paralel olarak o da terakki etmektedir. Fakat İslami ilimler fizik kimya gibi pozitif bilimlerden farklıdır. Çünkü İslami ilimlerin özünde aklın idrak gücünü aşan vahiy vardır. Zahit Kevseri Hazretleri bu noktada şunları söylemektedir: “İlk planda, bu gün yaşayan bir İslam aliminin sair bilginler gibi seleflerinden daha malumatlı olması düşünülebilir. Fakat gerçek bunun tam tersidir. Çünkü İslami ilimlerin kaynağı Allah Rasulü’dür(s.a.v.). Bu yüzden O’nun (s.a.v.) yaşadığı devre doğru gidildikçe ilmin irtifası artmaktadır. Tıpkı ışığın kaynağına doğru yürüdükçe aydınlığın artması gibi.” Bu yüzden İmam Azamla (r.h.a.) boy ölçüşmeye kalkışanların hali, büyük bir fakihin benzetişiyle küçük bebeklerin “ben Koca Yusuf’la güreşirim” demesine benzemektedir.
İslami ifade ve usulleri kullanma yerine Oryantalizmin İslam’ı reddetme esası üzerine inşa ettiği söylemleri içselleştirmeyi tercih eden modernizmin teşviki ve siyasi otoritelerin baskısıyla İslami kaynaklara ulaşmanın yolları büyük oranda kapanmıştır. Bu, bizzat kapatmadan ziyade, ilgisizlik ve liyakatsizlikten doğan bir kapanmadır. Çünkü klasik usulde talebe öncelikle sarf, nahiv, meani, beyan, bedi, mantık gibi “alet ilimlerini” tanır yani okuduğunu doğru anlamanın altyapısını hazırlar sonra da fıkıh, tefsir, hadis gibi ”âli ilimleri” okurdu. Fakat bugün İslami ilimlerle ilgilenenlerin birçoğu böyle bir alt yapıdan yoksundur. Bu yoksun oluş ise selefin eserlerine ulaşmalarına engel olmaktadır. Bu yüzden ”âli ilimlerle” alakalı mütalaları hezeyanlarla doludur.
İslami ilimlerin tecritle karşı karşıya olduğu, modern düşüncenin ise müslüman zihinleri esaret altına aldığı bir vaziyet içerisindeyiz. Şartlar, tedrisatın yanı sıra neşriyat yoluyla da gerçeği arz etme ödevini kuşanmaya çağırmaktadır. İşte bütün uğraşılardan gaye, bu azîm ödevi ifa edebilmektir.
Dış içle, kabuk özle, isim müsemma ile sıkı bir münasebet içerisindedir. Zarf bütünüyle mazrufu değildir, fakat bütünüyle gayrı da değildir. “Her şeyin isminden nasibi vardır.” Biz de öncelikle hadiselere bakışımızı, var oluş gayemizi anlatan, tek kelimeyle fasledici hakikati ortaya koyan bir isim aradık. Madem var oluşumuz İslam’la bir anlam kazanmaktadır. O halde dergimizi anlatacak isimde, İslam’ın içinden doğmalıdır. Bu mecburiyet içinde kaç isimde kendimizi aramadık ki. Önce derginin adı ‘Bedihiyat’ olsun dedik. Arayış içine girdiğimiz sürecin başlarında bulduğumuz bu ilk kelimenin ilham kaynağı İmam Rabbani Hazretlerinin, İslam’ın mahza bedihi hakikatlerden ibaret olduğunu anlatan mektubu idi. Sonra, “ikinci bin yılın müceddidinin söyledikleri doğrudur, İslam, bütünüyle bedihi hakikatler mecmuasıdır” dedik. Fakat, bizler hakikati ifade ederken onun bedâhetine halel getirebiliriz. Ses tonumuz o tizi kaldıramaz da Allah ve Rasul düşmanları acziyetimizi fırsat bilip işte bu kısık ses İslam’dır demek şenaatine tevessül edebilirler. Bu ise, imar adına yapılan büyük bir yıkım olur ki, bu nevi bir sorumluluğun altında eziliriz. Bütün bu saikler “Bedihiyat” adından vaz geçmemize neden oldu. Daha sonra, derginin adını “Mukaddime” koysak acaba o bizi ne kadar anlatabilir ve biz onu hangi çapta temsil edebiliriz diye düşündük. İslami ilimlere bir mukaddime olabilir miydik? Yolların gulyabanilerce tutulduğu bir dönemde, İslam’ın hakikatine nasıl ve nereden hareketle ulaşılabileceğini, onlarca meşreb/mezheb içerisinde kimlerin gerçek kurtuluş yolunu gösterdiğini işaret edebilir miydik? Gördük ki, ilk bakışta iptidailik ifade eden “Mukaddime” tek kurtuluş yolu olan Ehl-i Sünnet-in başlangıcı olması ve bütün İslami ilimlere giriş addedilmesi hasebiyle büyük bir misyona taliptir. Bu yüzden bir dergi adı olarak “Mukaddime”nin kullanılmasını ileriki bir tarihe, yani anlayışımızın İslami ilimlerde kemal bulacağı yıllara havale ettik. Bu arayış süreci içerisinde benzer nedenlerden dolayı tercih ettiğimiz fakat yine benzer nedenlerden dolayı vazgeçtiğimiz daha bir çok isim var. Bütün bu arayış ve vazgeçişlerin nihayetinde derginin adının “inkaşaf” olmasına karar kıldık. “inkişaf” eşyanın perdesini kaldırmak anlamına gelen ‘keşf’ mastarından türemiştir. Keşf edilen/kaldırılan perdenin altından ise, hakikat zuhur eder. İbn Manzur, “keşf”etmenin yukarıdaki anlam örgüsünde kullanıldığına örnek olarak İmam-ı Azam Hazretleri’nin şu bedii ifadesini nakleder; “Şimşek çaktığında bulutu öyle aydınlatır ki, sen onu sanki elbisesini kaldırmış/keşfetmiş gibi bembeyaz görürsün.” Kaldırılan/keşfedilen her perdenin ardında muhakkak ki bir inkişaf vardır. Fakih, müfessir, kelamcı, söz ustası hasılı top yekun İslam uleması Kur’an ve Sünnet’in sırlarını keşfetmeye yani hakikatin inkişafına ‘sebep’ olmaya çalışmıştır. Yazdıkları her makale, okuttukları her ders bir hakikatin inkişafıdır. Bu yüzden İslami ölçülere bağlı kalmak şartıyla ilim, fikir ve sanat adına telif edilen her eser, inkişafın kesintisiz devam ettiğini göstermektedir. Çünkü inkişafa kaynaklık eden Kur’an ve Sünnet bütün zamanlarda yeni kalabildiğinden onlardan inkişaf eden manalar da yeni ve daimi olacaktır. Fakat bu yeni manaların meşruiyet kazanabilmeleri için, Sünnet ve Cemaat Alimlerinin -lâdini tefsirlerin önüne geçebilmek için- tedvin ettikleri İslami anlayış usulune bağlı olmaları mecburidir.
“inkişaf”la hadiselere bakışımız arasındaki münasebete gelince; öncelikle bu kelime, meşhur Mu’tezilî Müfessir Zemahşeri’nin perdeyi kaldıran anlamına gelen “Keşşaf” adlı tefsirinden hareketle tayin edilmiştir. “Keşşaf”, büyük bir doğruya sebep olan büyük bir yanlıştır. İ’tizal anlayışını büyük bir zeka ile Kur’anileştirmeye çalışan Zemahşeri, Beydavi gibi kudretli bir alimin müdahalesiyle öz-posa ayrımına tabi tutuldu ve Sünnileştirildi. Perdeyi kaldırmak/açmak anlamında olan “Keşşaf”, Zemahşeri’nin elinde yanlış yollara açılırken “Beydavi”nin müdahilesiyle sonuna kadar gerçeğe açıldı. Biz de “Beydavi”nin tashih edip, hakkını verdiği o gerçek mana çerçevesinde, İslam’ın yanlış yollara referans olmayacağını, hakikatten doğup yalnız hakikate açılacağını gösterebilmek için yola çıktık
“inkişaf”ın bu vaziyet içinde ne yapacağı ve neye talip olacağı bahsine gelince; bilinmelidir ki; “inkişaf”, küfür idraki tarafından tecrit edilmek istenmesine rağmen bütün zamanlarda var olacak mutlak ve mükemmel hakikatin milyonlarca beyanı içerisinde bir beyandır. Hz Adem’den bu güne sürekli akan İslam şadırvanda küçüçük bir göze olmaya taliptir. Sünnet ve Cemaat anlayışına muhalif, buna mukabil, oryantalist düşünceye muvafık duran modernist anlayışları tenkit etmesi ise, tedafüi/savunmacı bir konumda olmasından değil, sadece şadırvanın gözelerine tıkanan pislikleri temizlemek içindir. Çünkü bu durumdaki bir savunma, milkiyeti üzerinde hak iddia edilen mal sahibinin iddiacı durumuna düşmesine benzer. Bu yüzden müdafaa durumunda olanlar İslam’ın yekünunu temsil eden Sünnet ve Cemaat Anlayışı karşısında mevziî yorumlarla İslami anlayış ikame etmeye çalışan ve fakat yanlış yere merdiven dayadıklarından bir türlü hakikate ulaşamayan düşüncelerdir. Bu yüzden “inkişaf” bir müdafaadan öte, bir hakikat beyanıdır; bir arz ediştir. Unutulan ve tecrit edilen usulun ve o usul çerçevesinde elde edilen top yekün hakikatin arzıdır. Bu arz ediş sürecindeki ifade tonlarında zaman zaman farklılıklar olacaktır. İslam’ın hakkını dava etme noktasında müslümanca tavır alış, neyi emrediyorsa “mücibince amel” edilecektir. Ebu Hanife Hazretlerinin, Muhammed Bakır’a “Haddini bil ki, sana karşı saygımı koruyayım.” ifadesini kullanmak durumunda kaldığımız zaman, -her konuda olduğu gibi bu hususta da- Büyük İmam yolumuzu aydınlatacaktır. Tevazu, İslam’ın halidi bir öğüdüdür. Fakat adam çıkar da alenen hakikate suî kast eylerse ona da, yanlış yaptığını söylemek emr-i bi’l-ma’ruf’tan anladıklarımızın bir gereğidir. Yani, boyundan büyük laf edenlere; yanlış anlamalarının doğru okumayı bilmediklerinden kaynaklandığını, muhakkak İslami ilimler üzerine konuşmak ve bunu mümince yapmak istiyorlarsa usul ve esası oryantilistlerden değil Allah Rasulunden ve Onun yolundan giden Sünnet ve Cemaat alimlerinden öğrenmeleri gerektiğini söylememiz haktan öte bir vazifedir.
Ahmet Şevki’nin “eski diye geleneği inkar edenler, utanmasalar kendilerinden önce yaşadı diye babalarına da inkar edecekler” dediği modernistler; mezheb ve hadis inkarından sonra bugün geldikleri nokta itibariyle Kur’an’ın zaman ve mekan üstü duruşunu da reddetmektedirler. Redde vasıta seçtikleri tarihselcilik ise, onların icat ettiği bir yeni olmaktan öte Batılı Adamın Aydınlanma devri sonrası kullandığı, miadını doldurunca da terk ettiği bir eskidir. İlk defa oryantalistler tarafından Kur’an’a tatbik edilen o eskinin/tarihselciliğin maalesef ki bugün itibariyle binlerce Müslüman markalı bağlısı vardır.
inkişaf dergisi olarak ilk sayımızın “Makalat” bölümünü tarihselciliğin tahlil ve tenkidine ayırdık. Hadisenin fotoğrafını alıp yorumunu yaparken ilmin ahlakına riayet ettik. Fakat bu riayet, tarihselciliğin tahlilli yapılırken tarafsız kalındı şeklinde anlaşılmamalıdır. Evet, Kur’an’ın taraf oluşumuza ihtiyacı yoktur. Fakat imanımızın sahih olabilmesi, Kur’an’ı Kerim’den yana taraf olmamıza bağlıdır. Hala Aydınlanma artığı düşünceleri takip edenler varsın tarafsız kalmaya bilimsel kimlik isnat etsinler. “Ballar balını bulduktan” sonra “kovanımız yağmalanmış.” Ne gam.
“Bedihi Hayat” bölümünde, -dizi halinde- ilim ve aşk sarayının sultanlarından, Devlet-i Âliyye’nin son Kemal Paşazade’si; Ali Haydar Efendi Hazretlerinin hayatı yayımlanacak. “Büyük Doğu Akademya”sında ise, -yine dizi halinde- İslami tefekkürün büyük kurmayı Üstat Necip Fazıl’ın “Mezuniyeti Olmayan Üniversitesi” yer alacak.
Üstadın “kısa ve kalın hatlariyle Batı, ince ve mahrem çizgileriyle de Doğu…”yu anlattığı ve “İdeolocya Örgüsüne bağlı olarak benim en başa alınması gereken verimlerimden biri” olarak nitelediği “Batı Tefekkürü ve İslam Tasavvufu”nu bütün abonelerimize hediye olarak verebilmenin bahtiyarlığı içerisindeyiz.
Yazarından son okuruna, editöründen dağıtıcısına tek gayemiz var; Kainat büyüklüğündeki İslam Atlasında bir nokta olabilmek, belki o nokta gözü, kör olmaktan kurtarır da inkişaf var oluş gayesine erer.
Allah’ın selamı üzerinize olsun.
Diriliş Süleymaniye’den Başlayacak
Tarafından af21606311381145 - 17 Ekim 2014 873 0
Muhteşem bir mirasımız var. Usulden fıkha, kelamdan mantığa kadar büyük bir hazinenin içerisindeyiz. Ne var ki varlıkta yokluk yaşıyoruz. Uzaydaki nehirlerin debisinden bahsederken hemen yanımızdaki Fırat’tan haberimiz yok. Eşyanın gerçek suretini atlayıp,hakikat diye gölgesiyle oyalanıyoruz. Entelektüelimiz Eflatun’un mağaralı tasavvurunda anlattığı adamla ayniyet arz ediyor.Eli kalem tutanlar nezdinde bilgi, Batı üzerinden Onun patentiyle gelirse itibar görüyor. 19. yüzyılın ikinci yarısından sonra İslami İlimleri tahsil eden hocalar “hamele-i din”, Batı’nın anlayış usulüne göre yetişen aydınlar ise “hamele-i ilim” olarak addedildi. Bu tanımlama ile hocaların dogmatizmin köleleri, aydınların ise hür bilginin kaleleri oldukları söylenmek istendi. Nitekim geçen asrın ilk yarısında -belli bir zaman- Ezher Şeyhliği görevinde bulunan Meraği, Ezher mezunu hocaları tahsil için Batı’ya gönderirken “Hamele-i din, hamele-i ilme ayak uydurmalıdır.” diyerek ulemayı dogmatizmin köleleri olmakla itham eden ilk Müslüman ünvanını almıştı!
“Batı klasikleri” var, onlar Batı’nın dimağına şekil veren yapıtlar. Avrupalıya göre klasiklerin her biri birkaç ülkeden daha değerlidir. Churcill’e, “Shakespare ile “Üzerinde güneş batmayan imparatorluk” arasında tercih yapmayla karşı karşıya kalsaydınız ne yapardınız?” diye sorulduğunda tereddüt etmeden, “Devleti verir, Shekper’ı alırdım. Çünkü Shakespare İngiliz halkını yeniden inşa edebilir ama İngiliz halkı bir Shakespare daha çıkaramaz.” demiştir.Cour de la mosquée Süleymaniye, Istanbul, Turquie.
Batı’lı entellektüellerin dimağına yön veren, bu gün ise “hamele-i din” terkibiyle aşağılanan (gerçekte bu meth etmek için kullanıldığında alimler adına iftihar vesilesidir. Şayet dini tahkir vasıtası addedilirse terkip sahibinin istihzadan dolayı küfrüne sebep olur.) ulu hocaların kaleme aldıkları Doğu Klasikleri, onlar nerede? Bir Hukuk şah eseri olarak “Mebsut”u, tefekkür ve akide manifestosu olarak “Şerhu’l-Mevakıf”ı tanınması gereken duruşlarıyla anlayan kaç alimimiz var? İslam adına konuşanların kaçı Gazali’yi kelamcı, mantıkçı, usulcü, fakih kimliğiyle okumuştur?
İslam Düşünce Tarihi üzerine çalışan Müslüman bir araştırmacı Kant’tan, Descartes’tan alıntı yaparken ya da onların düşünce sistemini tahlil ederken gayet veluttur. Bahis Gazali’ye gelince aynı kişiyi aynı derecede ketüm görürsünüz. Batı’ya karşı “bast” halinde olanlar, İslam’a kaşı “kabz” halindedirler. Halbuki Kant’ın düşünce sisteminin temelinde müşahhas örneklere varıncaya kadar Gazali vardır. Ne var ki bizim akademik çalışmalarımızda Gazali’nin adı geçmeden Descartes anlatılır. Kopyacılığı dahi beceremeyen bir ilim adamı gürühuna sahibiz.
Seksen yıl önce İstanbul’da, bu milletin diliyle neşredilen bir mevkuteyi okuyamayan yazardan bu coğrafya adına müsbet açılımlar beklemek birkaç günlük bebekten yürümesini talep etmekten farksızdır. Bu yüzden, hakikati kaybettiğini bilen fakat onu kaybettiği yerde değil de kaybetmesine sebep olan coğrafyada ve onun değer yargılarında arayan anlayış usullerinin mucitlerine, akla ziyan çalışmalar içerisinde olduklarını hatırlatmak mühim bir vazifenin ifası olacaktır.
Oryantalizmin yoğun baskısı altında şekillenen çağdaş İslami projelerin bütün uğraşılara rağmen başarısız olmaları göstermektedir ki, diriliş Harvard’dan ya da Boğaziçi’nden değil Süleymaniye Medresesinden/kütüphanesinden başlayacaktır.Çünkü insanlık tarihinin bütün yeniden oluş hareketleri mazilerine doğru yenilendikçe başarılı olmuşlardır. Bunun içindir ki Koçi Bey IV. Murat’a sunduğu “Islahat Risalesi”nde Sultan’ı, Fatih’in Yavuz’un devrine dönmeye çağırmıştır.
Süleymaniye’ye yani irfana dönmek, onu anlayıp bugüne taşımak şüphesiz ki kolay olmayacaktır. Zira bu milletin çocukları yıllardır farklı bilgi kanallarını kullandılar. Milletin kıymet ölçüleri değişti. Seküler hayatı takvim eden “mezmum bilgi”, “memduh bilgi”nin yerini aldı. İlim, dünyevi getirileriyle değerlendirildi.
Hali ıslah niyetinde olanlar bilmeliler ki “el-mücerreb la yücerreb/denenen bir daha tecrübe edilmez.” Bu durumda ilk olarak yeni neslin zihni, babalarının vaktini tüketen artık fikirlerden temizlenmelidir. Sonra millet hafızasına yeni kayıtlar düşülmelidir. Bu yapılmalı ki yeni kuşaklar Süleymeniye’nin kodlarını tanıyabilsin.
İslam adına binlerce kitabın neşredildiği bir zamanda çağdaş usul ve müellifleri çözümsüzlükle tavsif etmek ne kadar doğru olur diye sorabilirsiniz?
Bu soruyu ben de soruyorum. Ne var ki hadiseninşu boyutu müsbet cevap vermeme mani oluyor. Fransız bir lise talebesi Ronsard’ı tercümansız okur-anlar. Ama bizde bir İslam felsefecisi (ne demekse) gider Augustinus’un, Thomas’ın dilini öğrenir; Bu yapılan esas itibariyle takdire şayan bir gayrettir. Fakat aynı adam Kur’an’ın nazil olduğu dile ve o dil üzerine kurulan medeniyete yabancı kalır. Buhari’yi bir defa okumadan Buhari üzerine tenkitler kaleme alır. Batı’yı tanıdığı kadar kendi medeniyetini bilmeyen müelliflerin eserleri ne kadar çözüm getirebilir!? Ülkemizde İslamcı (ne demekse) etiketi taşıyan bir çok yazarını bu nev’i problemlerle malul oluşu düşündürücü olduğu kadar acı vericidir de!
İslam bir aksiyon dinidir. Söylenenler, öncelikle söyleyenler tarafından inanca ve hayata aktarılmalıdır. Toplum, teorik bilginin nasıl uygulanacağını ilk olarak aydınlarda görmelidir. Sadece konuşma dili yeterli olmaz. Nitekim Allah Rasulü sallellah-u aleyhi ve sellem beyan diliyle olduğu kadar hal diliyle de konuşmuştur. Uman Meliki Cülenda Allah Resulü’nün hal diliyle alakalı şunları söyler: “Bu ümmi peygamber bana rehberlik etti. Zira O, emrettiği bir hayrı önce kendi yaptı. Yasakladığı bir kötülüğü önce kendi terk etti. Yendi fakat taşkınlık etmedi. Kaybedince de kötü söz söylemedi. Ahde vefa gösterdi. Sözünü yerine getirdi. Bütün varlığımla şehadet ederim ki o Allah’ın Resulü’dür.” İslami mefhumların geniş halk kitleleri tarafından benimsenmesinin arka planında hep bu hal dili vardır.
Müslüman bir entelektüel oryantalistten farklı olduğunu sadece yazdıklarıyla değil yaşantısıyla da göstermelidir. Yaşantının söylenenle çelişmesi sözün değerini düşürmekte, çözümsüzlüğü beslemektedir.
Çözümsüzlüğün bir diğer nedeni ise kullanılan ve benimsenen bilim dilinin özgün bir yapı arz eden İslam Medeniyeti’ni ifadede yetersiz kalmasıdır. Bu dil, değişmez hakikatler üzerinde şüphe uyandırmaktadır.
Dilin yanı sıra Modern Batı aklının tesis ettiği yöntemleri alıp, klasik usulünün yerine bina edersek onlardan önce ya da onlara aykırı bir formda yazılan İslami metinler hurafe kabul edilecektir. Her medeniyetin olduğu gibi her ilmin de kendini ifade etme usulü ve onu kullanma hakkı vardır. Bu usullerin yönleri aynı kalmak şartıyla koordinatları zamanla değişebilir. Hal bu iken İslami anlayış usullerini bütünüyle geçersiz kabul edip Batı’ya ait usullere yönelmek içinden çıkılmaz yeni sorunlara davetiye çıkarmaktadır.
Bu gün Müslüman adı taşıyan öyle ilahiyatçılar var ki kaleme aldıkları eserleri oryantalistlerin çalışmalarıyla yan yana koyun, müellif adlarına bakmadan okuyun arada pek de fark olmadığını göreceksiniz. Adına “Tefsiru’l-Kur’an” denen bazı çalışmalar gerçek de “Tahrifu’l-Kur’an” işlevini görmektedir. Oryantalizmin tesbit ettiği itiraz noktaları aynısıyla bazı muasır müfessirlerin çalışmalarında da yer almaktadır. Geçen yüz yılda ulema sadece oryantalistlere reddiye yazarken bu gün onların fikirlerine tercümanlık eden mustağriblere de cevap yetiştirmek zorundadır. Gittikçe genişleyen bir cephe ile karşı karşıyayız.
Kur’an’daki kıssaların hakikatini reddetme cihetiyle Mekkeli müşriklerle müşterek bir bakış açısına sahip olan, yani kıssalara “esatıru’l-evvelin” diyen bir tefsirci Kur’an’a ne kadar inanmaktadır? Şu ifadeler bir Kur’an araştırmacısı olan Taha Hüsyin’e aittir: Kur’an’ın haber verdiği Hz. İbrahim ve Hz. İsmail kıssaları bir takım siyasi ve dini maksatlara mebni gerçekte olmayan olaylardır. Taha Hüseyin’in benimsediği “ilhadi tefsir” anlayışı, oryantalizmin iddialarından ne derece farklıdır!?
Tarafsızlık adına İslam’ın akıl üstü hakikatleri süfli akılla kıymetlendirilme cihetine gidilmektedir. Müslüman entelektüeller için Allah’ın rızasını kazanmak öncelikli vazife ise İslami meselelerin tahlilinde hangi tarafsız oluştan bahsedilebilir!? Dünyada kim tarafsız olabilmiştir!? Bu masalı ortaya atan ideologlar dahi ideolojilerinden yana taraf değiller midir!? Tarafsız olduklarına sürekli vurgu yapan oryantalistler gerçekte oryantalizmi tercih ederek Hristiyanlık lehine İslam aleyhine taraf olduklarını itiraf etmiyorlar mı!? Bu durumda ortada tarafsız kalan tek bir zümre var o da nev zuhur modernist Müslümanlardır.
Bugün İslam dünyasında bilgiyi kullanma ve pazarlama noktasında ciddi problemler yaşanmaktadır. Belli yerlerde ideolojik bilgi havuzları oluşturulmuştur; bilgi oralarda havuz sahiplerinin anlayışlarına göre yeniden üretilmektedir. Ne var ki bu havuzlar karşısında bir Fatih Medresesi, bir Süleymaniye yok.
Modernitenin fideliğini işte bu havuzlar sulamaktadır. Orada yetişenlerin en önemli özelliği red kültürüne sahip olmalarıdır. Geleneği tanımadan reddeden bu anlayışın bu gün güçlü görünmesi ise onun karşısında güçlü bir ilim-irfan havuzu olmayışından kaynaklanmaktadır.
Bütün bu şartlar içerisinde Müslüman entelektüel öncelikle zihninde niçin var olduğunu cevaplamalıdır. Mutlak akılla Kur’an ve Sünnet’i sorgulama cehdine mi gidecek yoksa her ikisinin bildirdiği hakikatten hareketle yeni projeler mi geliştirecek. İkincisini tercih etmesi durumunda irfan elinde güçlü bir balyoz olacak ve onunla Tanzimat’tan bu tarafa üzerine sürekli beton dökülen, Ehl-i Sünnet’in ilim havuzunun üzerinde ki tabakaları kıracak; ta ki inkişaf gerçekleşsin.
Tarafından af21606311381145 - 17 Ekim 2014 476 0
Vahye karşı duran insanlar sokak başlarını tutmuş “kimlik” yoklaması yapıyorlar. Dünya genelinde kurulan gümrüklerde İslami değerlere kota uygulanıyor. Dinin, “vakti geçmiş bir ideoloji” olduğuna inanan ve bu yüzden onu ideolojiler kabristanlığında görmek isteyen münkirler, insanları İslami değerlerin etkin olmadığı bir dünyayı yaşamaya icbar ediyorlar. Bu yüzden kendilerine “size söyleyecek bir çift sözüm var: ‘Allah’tan başka ilah olmadığını kabul ediniz!’” diyen Nuh (aleyhisselam)’a iltifat etmiyorlar.Allah’a davet eden peygamberin yüzüne kapatılan kapılar ardında “dünyadan kâm alan” kavim, “inzar” edildikçe dinden uzaklaşıyor, olacağına imkan vermediği tufanı yalanlamaya devam ediyor. Yüksek direkler üzerinde kurdukları saraylarda yaşayan Ad Kavmi bir taraftan Hud (aleyhisselam)’ı yalancılıkla itham ediyor, diğer taraftan ise yüksek saraylardan yere savurdukları hizmetkarların ölümünü seyrederek keyif alıyor. Nemrut taraftarları, tutuşturulan ateşin başında meclis kurmuş, İbrahim (aleyhisselam)’ın küllerini görmeyi hayal ediyor. Gözlerini hasedin kör ettiği kardeşler, Yusuf (aleyhisselam)’la birlikte insani değerleri de kuyuya attıklarını düşünüyor ve engelsiz bir dünyada kalmanın hayaliyle neşeleniyorlar. Malı alırken farklı, satarken farklı bir tartı kullanan Medyen Halkı dünya ekonomisini ifsat etmeye devam ediyor. Şuayb (aleyhisselam)’ın ıslah çağrılarına “bu çağda senin söylediklerin uygulanır mı?” diyerek karşı çıkıyorlar.
Karşıki dağların eteklerindeki Mısır tanrıları kendilerine secde eden ve adlarına kurban kesen insanları seyrediyorlar. Piramitlerin gölgesinde tahtına kurulan Firavun ilahlık iddiasında ısrar ediyor. Hemen alt tarafta Hz. Musa (aleyhisselam) ile sihirbazların karşılaşmasını izlemek için bir araya gelen mahşeri bir kalabalık var. Hahamlar, rahipler hala elleriyle vahyi tahrif etmeye devam ediyorlar. Bel’amlar ise Allah’ın muradını insanların arzularına göre uyarlayabilmek için yoğun bir gayret içerisindeler.
Ashab-ı Uhdud, tutuşturdukları hendeklerin üst tarafında oturmuş, ateşe attıkları müminlerin yanmalarını seyrediyor, bu akıl almaz işkenceleriyle onları imanlarından vazgeçireceklerini hayal ediyorlar. Baba Firavun da aynı beklenti içerisinde kızı Maşite’ye zulmediyor. İsrailoğulları Hz. İsa (aleyhisselam)’ı taşa tuttukları yerde, İsa diye muhbirin çarmıhtaki cesedini seyrediyor. Sodom-Gomore altın devrini yaşamakta.
Dünyanın kurulduğu ilk günden bu tarafa tapılan bütün putlar farklı formlarda yeniden sahne almışlar. Kimi İranlılara, kimi Çinlilere, kimi de Hintlilere ait. Fetihle birlikte yere serilen putlar sonradan insanların yüreklerinde doğmuş. Yüzlerde görülen karartılar ise gerçekte Mekke’de yıkılan putların gölgeleri…
Kulakları tırmalayan gülüşme sesleri secde halinde iken Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in omuzlarının arasına deve işkembesini koyan Ebu Cehil, Utbe b. Rebîa, Şeybe b. Rebîa, Velid b. Utbe, Ümeyye b. Halef ve Ukbe b. Ebi Muayt’a ait. Fısıltılar, en iffetli kadın Hz. Aişe (radiyallahu anha)’ya en iffetsiz isnatta bulunan münafıklardan geliyor. Yerde gördüğünüz şu işaretler ise Hendek’te savaş meydanından ayrılarak Müslümanlara ihanet eden münafıkların ayak izleri.
Fotoğraflar, görüntüler ve sesler sanki hiç düzelmeyecek bir dünyayı anlatıyorlar. Her karede zulmün renkleri daha koyu duruyor. Böyle bir durumda izmihlâl, yeni hale dönüşür mü? Nil, Firavun’u içine alır, asa yılanları yutar mı? Yanı başındaki kuyudan Yusuf’un sesini alamayan Yakup kilometrelerce ötedeki Mısır’dan Yusuf’un kokusunu hissedebilir mi?
Fotoğrafın yüreğinizi karartan dış görüntüsü umutlarınızı tüketmesin. Zira toprak kararmadan yeşermiyor. Yere ekilen, sonra da üzeri toprakla örtülen tohumlar uzun bir kışın ardından yeşermeye başlıyor.
Belki de Papa XVI. Benedict’in dışa vurduğu genetik İslam aleyhtarlığı, Lübnan’ın yerle bir edilmesi, Irak’ta olanlar, …, bütün bunlar dirilişin ruhu üzerine örtülen toprak işlevi görmekte… Belki de bu siyasi, fikri ve ictimai irade zaafiyeti kesin bir zaferi muştulayacaktır. Hani dervişler “büyük oluş”un sırrını idrak edebilmek için 40 gün kendilerini dünyaya kapatır, sadece Allah’a açarlardı. Ardından da Hacı Bayram-ı Veli gibi büyük hocalar suretinde inkişaf ederlerdi.
İslam, bu çok yönlü kuşatılmışlığı yaracak ve mutlaka hesaplaşmanın galip tarafı olacaktır. Mücadelenin Hira’dan sonraki aşamasına bakarsanız bu yargının ütopya olmadığını göreceksiniz. Hira, zahirde bir geri çekiliştir. Mekke küfürle örtülüyken, kötülük bütün şubeleriyle cemiyette mevcutken geri çekilmek… Fakat geri çekilmeyi “bütün alemler için rahmet olan” Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in gelişi takip ediyor.
Şehir “Rahmet Peygamberi’ne” tecrit uyguluyor, Müslümanlar kendilerini korumaktan aciz bir konumdalar, Kureyş İslam’ın kutsal değerleriyle alay ediyor, “Allah birdir” demek yasak… Kuşatmanın böylesine yoğun olduğu bir ortamda Allah’ın inayetiyle iki farklı açılım gerçekleşiyor. İlki Habeş kralı Necaşi’nin müslüman olması… Mekke’de mustazaf müminler kendilerini korumaktan acizken bölgenin en büyük siyasi iradesi Müslüman oluyor. Bu hadise sanki İslam karşıtlarının en büyük propaganda malzemesi olan “İslam kılıçla yayılmıştır.” iddiasını çürütmek için vuku buluyor. Bilvesile arz edelim: Bu hadisenin verdiği mesaj o kadar açıktır ki; Vatikan’dan başını çevirip Anadolu’ya, Suriye’ye, Irak’a bakan sonra da “bu topraklar bir zamanlar bize aitti. İslam’ın gelişiyle düşman yurdu oldular.” diye hayıflanan Papa XVI. Benedict’in hezeyanlarını ağzından çıktığı o ilk anda tekzip ediyor.
Necaşi’nin Müslüman olması, masa başında tarihi hadiselere arka plan icat eden Papa’ya,İslam’ın “kılıç”la değil, “kelam”la ülkeleri fethettiğini de söylemektedir.
İkinci açılım ise şu şekilde gerçekleşiyor: Kureyş’in İslam karşıtlığı dayanılmaz bir noktaya ulaşınca Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ya Rabbi! Yusuf (aleyhisselam) devrindeki gibi bunlara yedi yıl sürecek bir kuraklık musallat et.” diye Allah’a yalvarıyor. Öylesine dehşetli bir kuraklık belası ile karlılaşıyorlar ki, her şey kökünden yok oluyor. Geride kupkuru bir toprak kalıyor. Hayvan derisi ve kokmuş ölü hayvan etleri yemeye başlıyorlar. Bu esnada Ebu Süfyan yanına eşraftan birkaç kişiyi alarak Efendimiz’in huzuruna çıkıyor ve “sen, Allah Teala’ya itaat etmeyi ve sıla-i rahmi emredersin. Kavmin kuraklıktan helak oldu. Onlar İçin Allah’a dua etsen…” diye ricada bulunuyor.
Kureyş inanmasa dahi Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğru söylediğini biliyordu. Bu yüzden darda kaldıkları gün, O’nun duasını talep ediyorlardı.
Bu iki hadise kuşatmanın yarılmasında etkili oldu. Hicaz’da İslami değerler daha da yükselemeye başladı. Dinin karşısında fikri zafiyet içerisine düşen Kureyş, duasıyla bereketlendiği Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’e karşı kılıçlarını kuşanıp Bedir’e, Uhut’a, Hendek’e yürüdü. Aslında fotoğrafın bu kareleri, Kureyş’in hezimetinin belgeleridir. Haçlı savaşları da sebep ve gayeleri itibariyle Kureyş’in saldırılarıyla birebir örtüşmektedir.
Mevcut dünya fotoğrafı Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)in hayatında olduğu gibi İslam’ın lehine yeniden değişecektir. Fakat bunun için Müslümanlar öncelikle Din-i Mübin’in sapasağlam kulpu (urve-i vüska) Sünnet ve Cemaat anlayışı merkezinde bütün felsefi, siyasi ve akidevi hareketleri yeniden okumalı ve buna göre onları öz-posa ayrımına tabi tutmalıdırlar.
İkinci olarak sahip oldukları ideolojik aidiyetlerle iftihar etme yerine, kendisine nesebi sorulduğunda; “İslam’a girdikten sonra neseb falan aramam; ben Selman bin İslam/İslam’ın çocuğu Selman’ım.” diyen büyük sahabinin ifadesinde mündemiç olan dava ruhunu kuşanmalıdırlar.
Selmanlaşan müminler, selefilik gibi tevhit zarfında tefrika üreten hareketleri Ehl-i Sünnet’in doğrularını dikkate alarak tashih edebilirlerse, “Hendek”de olduğu gibi fotoğraf yeniden İslam lehine değişecektir. Selmanlaşan ruhlara armağan edilen ve müşrik, münafık, Yahudi koalisyonundan oluşan kuşatmayı yarıp dağıtan “Saba rüzgarı” yeniden esmeye başlayacaktır. “Saba rüzgarı” hayatın bütün şubelerinde etkin olduğunda dünya fotoğrafı esaslı bir değişikliğe uğrayacaktır.
Allah’ın selamı üzerinize olsun
Tarafından af21606311381145 - 16 Ekim 2014 594 0
Gün boyu salâtîn camilerinin hazirelerini, ecdat yadigârı kütüphaneleri dolaştım. Kanını damarlarımda, davasını yüreğimde taşıdığım ulu hocalarla görüştüm. Mezar taşlarında ve tozlu kitap raflarında tutsak kalan dünyalarına girip oralarda Molla Hüsrev’in usul, Ebussuûd’un tefsir derslerine katıldım. Hocazâde ve İbn Kemal’den mübarek zamanlara ait hatırat dinledim. Sonra da maddesiyle genç, ruhuyla ihtiyar bir adam suretinde “hayali cihan değer” bir zamanın nice güzelliklerini yâd ile tadat ettim: Sabahlara kadar yakacak lambamız, kaloriferli çalışma odalarımız yoktu; fakat bütün yokları nefyedecek güçte irfanımız vardı. İlmin itibarı göz kamaştırırdı. Çocukların hayali bugünkü gibi topçu ya da çalgıcı olmak değil “alim” olmaktı.
İlim, Rıza-i İlahi için tahsil edilirdi; menfaat temin etmek ya da şöhret olmak için okur yazarlık yapmak hatırkârı değildi.
Hafız, imam ya da müftü bir meclise girdiğinde ilme hürmeten hazirun ayağa kalkar; ayakta olanlar duruşlarını değiştirirdi. Sokaklarda da benzer manzaralar görülür: Yaşlı, genç, kadın, erkek kimse alimin önünde yürümezdi.
Mürekkep, kağıt, kitap hasılı ilimle alakalı her malzeme değerliydi. Helaya giren bir alim parmağının ucunda gördüğü mürekkebi taharet suyuna karıştırmamak için def-i hacetten önce dışarı çıkar, mürekkebi akıtır tekrar geri dönerdi. İlme saygısızlık olarak addedildiğinden kağıt yere atılmaz, kitaplar da ya kol altı ya da omuz çantalarında taşınırdı.
Camiler halkın sadece namaz kılmak için ictima ettiği yerler değildi. Bu mübarek mekanlarda çok sayıda insanın katılımıyla akdedilen dersler ictimai hayata yön verdiği gibi, halk meclislerinde konuşulacak meselelere de kaynaklık ederdi.
Uzun kış gecelerinde mahalle halkı belli evlerde toplanır, kavrulan kestaneler ve ikram edilen çaylar eşliğinde ya sohbet eder ya da “Şemâil-i Şerif” türü kitaplar okurdu. “Arkası yarın”larda olduğu gibi konular en can alıcı yerlerde kesilir, dinleyiciler gelecek akşamı iple çekerlerdi.
Münevverler de tekkelerde bir araya gelir, meşreplerine göre Mevlana’nın Mesnevî’sini, Şeyh Attar’ın Mantıku’t-Tayr’ını, İmam Rabbani’nin Mektubat’ını okurlardı. Ebû Talib-i Mekki ve Molla Cami’nin eserleri de mütalaa edilirdi.
İlim meclisleri yanında zikir halkaları ile de maruf olan tekkelerde şeriatı bilen Meşayıh-ı Kiram oturduğundan meşreplerin usuldeki farklılıkları gayedeki birlikteliğe mani olmazdı. Farklılıklar, İslam’ın zenginliği olarak kabul edilir, dağın değişik cihetlerinden doğup zirvede birleşen yollara benzetilirdi.
Camiler vakit namazlarında lebâlep dolar, sair zamanlarda da nafile kılan ya da itikafa niyet eden kişilerden hali kalmazdı.
Dükkanların duvarlarını “er-Rızku alellah” levhası süsler, cemiyetin her köşesine rızkın Allah’tan olduğunu çağrıştıran iman ve teslimiyet içerikli cümleler hak edilirdi.
Evler ilk mektep işlevi görür, çocuk neyin doğru, neyin de yanlış olduğunu ilk olarak evinde öğrenirdi. “Burnunu göstermekten utanan” anneler, kızlar için yegâne model şahsiyetlerdi.
Çocuk okul çağına gelince hazırlıklar başlar, onun için yeni elbise diktirilir, minderi, sırmalı cüz kesesi hazırlanır, elifba cüzü alınır, Âmin alayı eşliğinde ilahicilerin hep bir ağızdan okuduğu: “Tövbe edelim zenbimize / Tövbe illallah, ya Allah / Lütfunla bize merhamet eyle / Aman Allah, ya Allah” duası ve amincilerin “âmin, âmin” niyazlarıyla mektebe götürülür, hocanın huzuruna çıkarılır, besmele çeker “elif” diyerek ilk dersini alırdı.
Köy mektebinde başlayan tahsil hayatı Konya’da, Bursa’da, İstanbul’da devam ederdi. Öğrenme adabı, ilk okunan dersler arasındaydı. İlim talebeleri “nasara, yensuru”yu öğrenmeden önce az uyuyup, çok çalışmayı öğrenirdi. Derste takip edilen metin kitapları birkaç şerhle mütalaa edilir, ders sonrası da halkalar oluşturulup müzakereler yapılırdı. Derse başlarken öğrencilerden alınan takrirler dersin sağlaması gibi olurdu. İcazet alana kadar öğrencilerin saçına aklar düşerdi; fakat mücâz olduklarında da her dersi okutacak bir ehliyete sahip olurlardı.
Tevazu “Her bilenin üzerinde bir bilen olduğu” şuuruyla hareket eden allamelerin en önemli vasfıydı. “Her şeyi ben bilirim.” yaklaşımı içerisinde olanlar itibar görmez, Molla Kasım olarak nitelendirilirdi. İlim fukaralarının ağzı iyi laf yapsa da hakir görülür, cühela alkışlanmazdı.
Anlamadan yaşayana “ham sofu”, yaşamadan anlatana da “fasık” denildiğinden ilim, amel ve ihlastan mürekkep silsile korunur, ancak bunların her birini kamilen îfa eden muteber addedilirdi.
Kitap yazmaya uzunca bir tedris döneminden sonra başlanır, müellifler de hem mücâz, hem de muciz hocalar arasından çıkardı. Canı sıkılan ya da kariyer kazanmak için çabalayanlar kitap yazamaz, yazsa da itibar görmezdi. İlim, kişinin kendini ya da haddini bilmesinin adıydı.
İlimde çıta öylesine yüksek tutulmuştu ki, Tacu’ş-Şeria gibi bir allame “el-Hidaye”yi şerhe, Ebu’l-Berekât en-Nesefî de meşhur tefsiri “Medariku’t-Tenzîl”i telife başladığında ulema “Eyvah! İlim ayağa düştü.” diyerek serzenişte bulunmuştu.
Medreseler Allah’a açık, “kil u kâl”e kapalı yerlerdi. Bu yüzden zeki öğrenciler bir ya da iki defa okudukları metinleri ezberlerdi. Bir mecliste İmam Şafi’nin hıfzettiği kitapların sayısından bahsedilince İmam Serahsî “tahdis-i nimet” babından tam on iki bin kitap ezberlediğini söylemişti.
Yazı içerisinde ya da ders esnasında Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’nün ve ashabın isimlerinin geçtiği her defasında; “sallallahu aleyhi ve selem” ve “radiyallahu anhum” ifadeleri yazılır ve söylenirdi.
İlmi müzakere ve münazaralarda fevkalade bir derinlik vardı. Bir münazara bazen birkaç gün devam eder, sadece zaruri ihtiyaçlar ve namaz için ara verilirdi.
Kağıdın ve mürekkebin kalitesi belki düşüktü fakat müellifin ve dercettiği bilginin kıymeti fevkaladeydi.
“Söz”e (kavl) önem verilir, söz üzerine yazılan, şerh, haşiye, ta’lik ve tenbihlerde hep murad-ı ilahi aranırdı. Haşviyyattan uzak durulur, sözün masrufunda kalmasına ihtimam gösterilirdi.
“Hâl”de olduğu gibi “kâl” de de edep vardı. Kur’an “Kerim”, Cami “Şerif”, Mekke “Mükerreme”, Medine de “Münevvere” ile telaffuz edilirdi. Besmele, hamdele ve salvele her ders ve ameliyenin değişmez mukaddimesiydi.
Abdest manevi silah kabul edilir, onsuz gezilmezdi. Eser telif edilirken abdestli olmaya riayet edilir hatta bazı alimlerde sadece oruçlu oldukları günlerde yazar ya da yazmak için oruç tutarlardı. . İmam Merğinanî’nin “Kifayetü’l-Müntehî” adıyla önce seksen cilt olarak telif ettiği daha sonra da okunmaz endişesiyle “el-Hidâye” adıyla dört cüzde ihtisar ettiği muazzam ve müdellel fıkıh eserini telif ederken yaptığı gibi müellifler, eserlerine riya bulaştırmamak için huzurlarına getirilen yemeği her gün bir başka öğrenciye ikram eder böylece oruçlu olduklarını da gizlerdi
Yazı ve konuşmalarda esas alınan nasslar, tecdîde kaynaklık eder, gayr-i İslami oluşumlara ait fikirler dikkatle tahlil edilip “öz-posa” ayırımına tabi tutulurdu.
Alimler zor zamanlarda da konuşur, ne tûti kuşu gibi söylenmesi istenileni söyler ne de sözü bol alkışlı zamanlara tehir ederlerdi. Sadece Allah Azze ve Celle’den korktuklarındandır ki gerektiğinde en muktedir devlet başkanlarının yüzüne karşı kapıyı kapatır ya da şeriata aykırı fermanları yırtıp elçilerin suratlarına atarlardı. İslam’ın izzetini korur, inandıkları gibi yaşar, yaşadıkları gibi de yazarlardı. Sahip oldukları makamlar müstakim kalmalarına engel olamazdı. Protokollerde itibar aramak gibi bir kaygıları da yoktu. Tedris ve mütalaadan artakalan zamanlarda halk içerisine çıkar “emr-i bil’maruf” yaparlardı.
Maalesef günümüz insanıyla selefleri arasında hiçbir medeniyette görülmeyecek derinlikte farklılıklar oluşturuldu. Mütevazı ve müstakim alimlerin yerini, mağrur cahiller aldı. Âmin alayları, artık hayatlarımızı değil hayallerimizi süslemekte.
Ruhunu kaybettiğinden dolayı sürekli buhran üreten modern dünyadan kurtulup, hayali cihan değen güzelliklere dönmek, İslam’ın ölümsüz değerlerleriyle iç içe olmak, samur kürkü verip karşılığında bizim olan pöstekiyi almak temennisiyle…
Modern Zamanda İslami Bilincin İnşası
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 811 0
Diyanethaberler.com : Hocam istedik ki ilk söyleşimiz İslamî tefekkür meselesi ve Müslüman düşüncesinin inşası üzerine olsun. Bunlara bağlı kalarak İslamî düşünce geleneğinin doğuşundan günümüze kadar olan seyrini konuşalım istedik. Bu gelenekte büyüklerimiz çok önemli çalışmalarda bulunmuş, medeniyet tarihine büyük katkılar hediye etmiş, muazzam oluşumlar gerçekleştirmişler. Ama bugün o ameliyelerin yerini bir donukluk, kabuklaşma almış. Bunu, kendi alanlarına göre birçok sebebe irca eden düşünürler var. Tüm bu sebepleri içerisine alan, kapsayan asıl amil, etken nedir? İslamî düşünce deyince ne anlamalıyız?
İhsan ŞENOCAK: İslam; önce imandır, sonra tefekkürdür, aksiyondur ve netice itibariyle dava şuurudur. Yani önce iman edeceksin, teslim olacaksın; sonra o teslimiyeti tezekkür edeceksin, ardından ameliye devresi başlayacaktır. Felsefeyle burada ayrılır İslam. Felsefede; önce, düşünme vardır; o felsefi düşünme de kişiyi imana ya ulaştırır ya da bütünüyle ondan uzaklaştırır. Mücerret aklın yol göstericiliğinde kazanılan imanın mazrufu peygamberlerin amentüsünden çok farklıdır. Vahiyden bağımsız hareket eden aklın imanı yaralıdır. Mücerret akıl kurtarıcı olamaz.
İslam’da imandan sonra neden-niçin-nasıl sorularının cevabı aranır. Vahiy akla kılavuz olur, yönünü yolunu gösterir. Vahiy akla; “Öncelikle bütün varlığınla peygamberin getirdiğine teslim olacaksın.” der. Teslimiyetle başlayan tefekkür insanı İmam-ı Gazzali yapar.
94Düşüncenin bir sidre-i müntehası yani son noktası vardır. İnsan akılla son noktaya kadar belki ulaşır fakat ötesine geçemez. Mesafeleri imanla kat ettiği zaman ise sidre-i münteha’nın ötesine geçer. Yüce olana ulaşır. Beş hasse (duyu organları) filozofu en son aklın sidre-i müntehasına götürebilir. Oradan öteye taşıyamaz. Sidre-i münteha’dan ötesine ancak peygamberlerin rehberliğinde yani imanla geçilebilir. İşte, İmam-ı Gazzali, Mevlanâ, İmam-ı Rabbani gibi büyük ruhlu mütefekkirlerin hakikate ulaşmaları, onu kuşanmaları ve insanlara arz etmeleri ardında bu oluş sistemi vardır. İslami tefekkürün mimarları bu tür bir arka plana sahiptirler. Onların dünyalarında filozof o kadar sığdır ki mübtedi bile olamaz. Ancak sidre-i müntehanın eşiğinde derin bir ürperti içinde bekleyen, ne olacağını düşünen bir zavallıdır.
Sidre-i münteha’dan öteye geçenler ak kalemlerle ak yazılar yazarlar. Muhataplarına imandan sonraki süreci nasıl sağlıklı bir şekilde yöneteceklerini öğretirler. Bu merahili (aşamaları), meratibi (basamakları) doğru bir şekilde takip edenler hakiki Müslüman olmanın bahtiyarlığına ereler.
Ehl-i Sünnet cephesinde Allah Resulü (sallalalhu aleyhi ve sellem)’den günümüze sistem bu şekilde işlemiştir. Her Müslüman bu oluşu farklı derinlik ve zenginlikte yaşamaktadır. Farklılık hoca-talebe birlikteliğini tanzim etmede önemli bir unsurdur. Gazzalî sahip olduğu üstün vasıflarıyla mükteda olmuştur. Bunu kabul etmeyenlerin ya da birkaç makaleden başka ilimle irtibatı olmayan kişilerin itirazcı tutumları büyük ruhlu mütefekkirlerin “mükteda” oldukları gerçeğini değiştirmez.
Gazzalî’nin istidatı, müktesebatı, arka planı; ona daha fazla derinlere inme, suyun altında daha fazla kalma imkânı veriyor. Günümüz müfredatıyla yetişen insanlardan aynı şeyi beklemek “teklif-i mâlâyutâk” olur.
İman, tefekkür, amel ve dava şuurundan oluşan İslamî düşünce sistemi Allah Resulü’nden sonra defaatle saldırılara uğramış, tahrip edilmek istenmiştir. Ashab bütün bu saldırılara Kur’an-ı Kerim’i sünnetle tefsir ederek karşı koymuştur. Sahabe ve sonrası dönemde İslam coğrafyasının hızlı bir şekilde genişlemesine paralel olarak yeni düşünceler, hareketler, felsefi mektepler ortaya çıkmıştır. Kirlenen zihinlerde Mutezile, Cebriyye, Kaderiyye… gibi Ehl- Sünnet dışı fırkalar bitmiştir. Bir tarafta zındıklar, münafıklar var, diğer tarafta ise Müslüman ama zihni, kalbi, düşüncesi kirlenenler var.
Bu dönemdeki yapıyı genel anlamda imanı önceleyenlerle aklı imandan öne alanların mücadelesi olarak görebiliriz.
Akılcılar özgün olma yerine mukallit olmayı tercih etmişlerdir. Nitekim İslam dünyasında Kindi ile başlayan o felsefi damar (meşşai hareketi) peripatrisyenlerdeki (Sokrat, Eflatun, Aristo) anlayışı benimsemiştir. Hem de sadece felsefenin yerine hikmet yazarak, felsefenin hiçbir esasını değiştirmeden bunu yapmıştır.
İnsan içinde bozulan kirlenen İslamî düşünce sistemi medresenin kapısına kadar dayanır; medresenin önünü, yolunu kapatır. Zeki talebeleri felsefe tahsili yapma hastalığı istila eder. Bugün nasıl tıp, fizik, kimya revaçta ise o gün de felsefe rağbet görür. Talebeler felsefe öğrenmek için “rıhle” yaparlar.
O zamanlar felsefeciler şifreli konuştuklarından “saklı bilgi ağacı” olarak görülürler, bu yönleri medrese talebelerinin dikkatini çeker. Aslında bütün yaptıkları Eski Yunan düşünce kabristanlığındaki iskeletleri ayağa kaldırmak, onları pudralamaktır. Bunun ötesinde yaptıkları başka bir ameliye yok.
Gazzalî, onlara karşı önce “Makasıd-ul-Felasife”yi yazar. Der ki; “Sizin bu formülleriniz çözülemez, söyledikleriniz de öyle zannedildiği gibi ulaşılamaz malumatlardan ibaret değildir.” Ardından Tehafüt’ü kaleme alır. Onların üç meselede küfre girdiklerini, on sekiz meselede Ehl-i Bid’at olduklarını isbat eder. Gazzalî’nin etkisi onları yerin altına inmek zorunda bırakır. İşte bundan sonra korsan düşünce dönemi başlar. Düşüncede anarşizm tekrar başlar. Farklı ekoller, farklı kimlikler altında tasavvufi oluşumların içerisine sirayet eder. Oralara kendi düşüncelerini aktarma gayreti içerisinde olurlar. Fakat İmam-ı Gazzalî’nin eserleri ve açtığı çığır İslam düşüncesinin o saf ve tabii halini muhafaza eder; iman, tefekkür, ameliye ve dava şuuru.
Günümüzde bu muvazeneyi yitirdiğimiz gibi Gazzalî’nin düşüncesinin üzeri çok kalın tabakalarla örtülmüş, üzerine de beton dökülmüştür. Peki, nasıl oldu bu? Süleymaniye gibi, Fatih gibi, Beyazıt gibi güçlü ilim müesseseleri tarih oldu. Oralardaki dersiamlar, hocalar halef bırakamadan gitti. Önemli bir kısmı da ya küstü ya da farklı metotlarla tecrit edildi. Sonra ilahiyat fakülteleri açıldı. Arada uzun bir fetret dönemi olduğundan ilahiyatlar önceki ilim merkezleriyle iletişim kuramadılar. Bu durum yeni kuşağın Batı düşüncesinden daha fazlı etkilenmesine sebep oldu. Modern dünyanın düşünce sistemi ilahiyata hâkim oldu. Bu sistemin esasında ise tanrı merkezli bir dünyadan, insan merkezli bir dünyaya geçiş vardır. Vahiyden akla, tanrıdan insana doğru bir dönüş var. Batı için bu kabul edilebilir. Zira Batı; bozulmuş dinini ancak böyle daha makul hale getirdi. Hakikati bir noktaya kadar hurafelerden temizledi. Fakat bu sistemi İslam’a uygulamak ona haksızlık olur. Bu sağlam bir vücuda ilaç vererek onu hasta etmektir. Çünkü Kuran-ı Kerîm insan müdahalesinden dolayısıyla da hurafeden korunan bir kitaptır. Hadis-i Şerifler de bütün açıklığıyla ortadadır. Raviler Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e isnat ettikleri kelimeler arasında şüphe etmeleri durumunda ya öyle ya da şöyle ifadesiyle hadiseyi rivayet etmektedirler. Ez cümle, İslam uleması sahabeden, onlarda Allah Resulü’nden bu sistemi aldılar ve bize ulaştırdılar. Zaman zaman bu sistem kirletilmiştir. Ama usuller, ölçüler bellidir. O usuller esas alınarak sürekli bir yenilenme devam etmiştir.
Batı düşüncesinin etkisinde gelişen İslam modernizmi dinin sabitelerini hiçe sayması cihetiyle ciddi bir tehdittir. Bilgi eksikliğinin yanında usulden mahrum olmak yeni nesli korumasız yapmıştır. İnsanlar modernitenin farklı şubeleri arasında savrulmaktadır.
Türkiye’de bir ilmi durağanlık olduğu doğrudur. Bundan daha tehlikesi ise bilgi anarşisi ve sistemsizliktir. Bir ba’su ba’de’l-mevt gereklidir. Dini ilimler inşa ve ihyaya muhtaçtır. Bu yeniden inşa ve ihya nereden başlayacak? Sistemin çöktüğü merkezlerden Fatih’ten, Süleymaniye’den başlayacaktır. İslami ilimleri okumayan, İslam kütüphanesini tanımayan biri, sahih bilgi üretemez. O ancak kabristanlığa dönüştürülen Süleymaniye Kütüphanesi için gözyaşı döker.
Kütüphaneyi besleyecek arka plan olmayınca kütüphaneler kabristanlığa dönüşür. Koca Süleymaniye’de sınırlı araştırmacı var. Süleymaniye gibi kütüphanelerdeki malumatı alacak, onları tahkikle gün yüzünü çıkaracak talebelerin yetiştirilmesi, ihya için atılması gerekli öncelikli adımdır.
Ebuzer Gıffari: Hocam, burada aklımıza bir soru takıldı. Böyle bir sistem, bu kadar keşif ve terakki olmasına rağmen, bugün “islam mani-i terakki, gelişmeye engel” gibi bir söylem var ve bu akademik çevrelerde kanıksanmış durumda. Dahası şu an dinimiz ve tarihimize ait bir hakir görme, küçümseme var. Bunu nasıl açıklayabiliriz?
İhsan ŞENOCAK: “İslam, mani-i terakkidir”, sözü tarihin en büyük yalanlarından birisidir. İslam Hz Âdem’den bu tarafa Tevhit Dini’nin ortak adıdır. Medeniyetin oluşmasındaki muharrik adımları hep peygamberler atmıştır. Hz. Adem (aleyhisselam) çiftçi, Hz. Davut (aleyhisselam) demirci, Nuh (aleyhisselam) marangoz, İdris (a.s) terzidir. Önemli buluşların ardında hep peygamberler vardır. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e peygamberlik geldiğinde Mekke’de okuma-yazma bilenlerin sayısı 15’di. Ama Kuran-ı Kerîm’in “İkra (oku)” emri Müslüman zihinleri okuma noktasında tahrik etmiştir. Ashapta dareyn saadetini temin eden her bilgiyi okumaya dair bir meyil oluşmuştur. Çünkü “oku” emrinin mef’ulu mahzuftur. Yani nesnesi düşürülmüştür. Müslümanlar neyi okumalı? sorusu; “faydalı her ilimi” şeklinde takdir edilmiştir. Çünkü bu durumda mef’ul umumiyet ifade eder. Fani olan dünya ve ebedi olan ahireti selamet yurdu yapacak her bilgi tahsil edilmelidir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) -bir rivayete göre sayıları yedi yüz- olan suffe ehline bütün yokluklara rağmen ilim tahsil etmelerini telkin etmiş, bu durum İslam medeniyetinin hızlı bir gelişme göstermesine zemin hazırlamıştır.
Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ilmi teşvik eden söz ve uygulamaları İslam şehirlerini açık medreseler statüsüne getirmiştir. Birinci aşamada Medine, Mekke; sonra Şam, Kûfe, Bağdat, Mısır, ardından Maveraünnehir, Türkistan bölgeleri, içlerinde binlerce talebe barındıran ilim üsleri olarak temayüz etmiştir. Dördüncü kuşak şehir olarak ilim İstanbul’la anılmıştır.
İlim şehirleri geliştikçe ve çoğaldıkça hem dini ilimlerde hem de beşeri ilimlerde gelişme olmuştur. Bütün bunlar İslam’ın mani-i terakki olmadığını göstermektedir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hiçbir mucizesi olmasa; biz İmam-ı Gazzali’yi, Râzî’yi, Mevlana’yı bilsek; sadece bunlar Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ilmi ne derece desteklediğini ve bunun pratik neticelerinin neler olduğunu göstermektedir. Bir de bu konuya Batı’dan bakalım: Ortaçağda Batılı entelektüeller Arapçayı öğrenmeye çalışmışlardır. Neden? Çünkü onlarda terakki için Gazzali’yi, Razi’yi okuma arzusu dayanılmaz bir boyuttadır. Veya bizden “ötekileri” okuyacaklar: Farabi’yi, İbn-i Sina’yı, İbn-i Rüşd’ü… Bu dönemde Kilise’de papazlar müntesiplerine, gençlere: “Size ne oldu ki, artık elinizde ‘Ahd-i Atik’leri, ‘Ahd-i Cedid’leri göremiyorum. Gazzali’yi, Razi’yi okuyorsunuz.” Şeklinde sitayişlerde bulunurlardı. Eğer İslam mani-i terakki olsaydı; Rönesans’ın, ateşin zekâlarının ellerinde İslam ulemasının kitapları olmamalıydı. Bu durum, İslam’ın terakkinin yegâne sebebi olduğunu göstermektedir. Eğer birileri İslam coğrafyasının son iki asırdır içinde olduğu durumu göstererek bu hükme varıyorsa şunu bilmelidirler ki bu durumun arka planında İslam’ın yaşanmaması vardır. Dolayısıyla bu durumdan İslam’ı sorumlu tutmak zalimlerin suçlarını mazlumlara yüklemekten farksızdır.
Mezalimin de zevali vardır. Tarih bunun örnekleriyle doludur. İslam’ın boynuna asılan bu yaftanın asılsız olduğu iman-tefekkür, amel ve dava şuuruna sahip yeni neslin çalışmalarıyla mutlaka ortaya çıkacaktır. İlim, fikir ve sanatta sahte kahramanların saltanatları sallanıyor. Artık dönemin en büyük edibi, en büyük şairi, en büyük mütefekkiri, fizikçisi, ilim adamı olabilecek çap ve derinlikte Müslümanlar var. Bu durum tarihin en büyük yalanını onu icat edenlerin yüzlerine çarpacaktır.
Ebuzer Gıffari: Hocam, Batı’dan bize tevarüs etmiş olan bireyselcilik ve modernizmin etkilerinden, onların İslam’daki yerlerinden bahseder misiniz? Bu hastalıktan nasıl kurtulabiliriz?
İhsan ŞENOCAK: İslam nazarında insan, Allah Azze ve Celle’nin kuludur. Kullar muhtaç, Allah ğanidir. Kul Allah’a olduğu gibi insanlara da muhtaçtır. İnsan mutlaka cemiyet içerisinde yaşamalıdır. Çünkü o yaratılış itibarıyla medeni bir varlıktır. Onun için Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) bizlere toplum içinde kalmayı telkin eder. İnsanın tek başına dağ başında yaşaması neredeyse imkânsızdır. Ekmeğe ihtiyacı vardır; bunun için fırıncı lazım, elbiseye ihtiyacı vardır; terzi lazım, ayakkabıya ihtiyacı vardır; derici lazım. Tek başına bir dünya yok. Maddi açıdan olduğu gibi manevi açıdan da durum böyledir. Cemiyet içerisinde yaşayan insanlar kendilerinden olduğu gibi birbirlerinden de mesuldürler. Her müslümanın mutlaka ifa etmesi gereken ”emri bil ma’ruf” ödevi vardır. Bu onu münafıktan ayıran en temel vasfıdır. Her Müslüman, malumatına, müktesebatına, makamına, mevkiine göre iyiyi emredecek, kötüden alıkoyacaktır. ”Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak” diye haykıracaktır. Sonra malını paylaşacak; sadaka verecek, zekât verecek. Bilgisini paylaştığı gibi malını da paylaşacak. Kendini kurtardığı gibi cemiyeti de kurtarma gayret ve azmi içerisinde olacak.
Aksiyoner gençlikle, talib-i ilmi farklı programlar çerçevesinde yetiştirmeliyiz. Talib-i ilim ibadet ve beşeri ihtiyaçlar dışında bütün zamanını ilme ayırmalıdır. O, dünyaya kapanacak, hususi dünyasındaki var oluşunun meyvesi ise aksiyoner gençlikle cemiyete yansıyacak, millete duracağı yeri işaret edecek. Bu olmazsa aksiyoner gençlik rüzgârın tesiriyle sürekli farklı istikametlere savrulur.
Aksiyoner gençlik, sahih bilginin ne olduğunu, ehl-i sünnet duruşunun ne anlama geldiğini talib-i ilim vasıtasıyla öğrenecektir. Talib-i ilim daha çok kütüphaneyle, aksiyoner gençlik ise cemiyetle irtibatlı olacaktır.
Var oluşumuz için talib-i ilmin yetişmesine en az aksiyoner gençliğin neş u neması kadar önem vermeliyiz. Çünkü kayıp tarihimize, kütüphanemize bu milleti onlar taşıyacak. Yeni terkip ve tahlillere onlar imza atacak. Modernist açılımların çare olmadığını onlar gösterecektir.
Temel İslami ilimlere vakıf, sarf, nahiv, meani, beyan, bedi, mantık gibi alet ilimlerine muttali ilim talebelerinin fakülte müfredatıyla yetişen talebelere faikıyeti, modernitenin lehine esen rüzgârı ters çevirecektir. İşte o zaman ilim talebeleri İslam ilim geleneğiyle modernite arasında mukayese imkânına sahip olacaktır. Bugün ki talebelerin en önemli sorunu kendi kütüphanesini tanımadığından mukayese imkânından mahrum olmasıdır. Ona uzaydaki nehirden bahsediyorlar; ama hemen yanı başındaki Fırat’tan, Dicle’den söz etmiyorlar. Ona Rimbaud’u oku, Goethe’yi oku, Dilthey’i, Gadamer’i, Fazlurrahman’ı tanı diyorlar; ama Serahsî’nin, Merğinanî’nin, Kemalpaşazade’nin eserlerinden o eserlerin dilinden mahrum bırakıyorlar.
İşte yeni kuşak ilim talebeleri İslami ilimleri esas alarak bütün ilimleri öz posa ayrımına tabii tutacaktır.
Ebuzer Gıffari: Hocam, bu öz-posa ayrımını gösterecek aydın tipi nasıl olmalıdır? İslam’a göre aydın kimdir? Bizde aydın var mıdır?
İhsan ŞENOCAK: Aydın, batı nazarında dinin karanlığından kurtulan adam demektir. Bu yüzden biz “isti’mali fikr” eden adama aydın demeyelim de; mütefekkir diyelim. Mütefekkir Kur’an-ı Kerim ve Sünnet’in tayin ettiği ölçüler ve ulemanın tespit ettiği esaslar muvacehesinde terkip, tahlilde bulunan ve çözüm üreten cins kafadır. Hali doğru okuyan ve hal çaresi sunan yol göstericidir. Daha somut ifadeyle Ebû Hanife’dir, Şafii’dir, Gazzali’dir, İmam-ı Rabbani’dir….
Biz de mütefekkir var mıdır? sorusunun cevabı, günümüz okur-yazarının İslami ilimlerle münasebetinin çapı ve derinliğinin tespitinde saklıdır. Osmanlı açısından sorarsanız orada güçlü şairler, mütefekkirler var; ama aynı zamanda bunların döneminde Ebu Suud, Kemalpaşazade gibi alimler de var. Dolayısıyla fikir-sanat, ilimden beslenmiştir. İlim-sanat hep iç içe yürümüştür. Günümüzde ilmin o güçlü damarını kuruttuklarından büyük mütefekkirler yetiştirme imkânı nadirattan olmuştur.
Mütefekkir derinlemesine değişen, iç dünyasında tecdidi yaşayan adamdır. Bu ölçü çerçevesinde baktığınızda birkaç adam görürsünüz.
Düşüncenin bir amentüsü vardır. Düşüncenin amentüsü değişmez. Onun notları, hamişi değişebilir; ama amentüsü değişmez.
Ebuzer Gıffari: Günümüz Müslümanları değişen hayat tarzı karşısında yeni bir İslami söylem geliştirdiler. Her ortaya çıkan “yeni fikirlere” karşı: “Bu Kuran’da geçer, Hadis’te geçer” gibi bir üslup takınmaya başladılar. “Zaman sana uymazsa sen zamana uy!”, Ne bu deveyi güderim, ne bu diyardan giderim”, “İte dalaşmaktansa çalıyı dolaş” gibi cümleleri kullananlar çoğaldı. Bu söylemler hangi anlayış tarzının neticesinde ortaya çıkıyor?
İhsan ŞENOCAK: Bunlar, modernist müslümanı rahatlatmak için geliştirilen ya da kullanılan söylemlerdir. Birçokları strateji müslümanı olmayı tercih etti. Müslümanca yaşama gayreti yitirildi. Modernist Müslüman, sıcak bir evim, iyi bir işim, dolgun bir maaşım olsun, namazımı da kılayım, cenneti de dünyada yaşayayım istiyor. Modernizmin ahireti olmadığından onun cenneti dünyadır. Ama bizim cennetimiz burada değil, ahirettedir. O cennete haramlarla, şüpheli şeylerle ulaşılmıyor.
Modern müslümanın nassları çağdaş dünyanın değerleri ve kabulleridir. Bu tür söylemler çağdaş dünyanın nasslarından beslendi. Hem dindar olurum, hem faiz alırım diyebiliyor müslüman.
Ebuzer Gıffari: Hocam, bu gün İslam coğrafyasında yaşananların sebebi bu olabilir mi? Mısır’da, Filistinde, Irak’ta, Afganistan’da, Keşmir’de, Çeçenya’da; hâsılı, nokta nokta İslam coğrafyasının her yerinde yaşanılan zulümler bu düşünceye irca edilebilir mi?
İhsan ŞENOCAK: Bu düşünce, sorunların tamamının hâsılasıdır aslında. Bireyselci olmak, dış dünyadan kopmak, modern kabulleri benimsemek, cenneti dünyada aramak… İman, tefekkür, amel, ya da dava şuurundan birinin olmaması sistemin bütünüyle muattal hale gelmesi demektir. Birbiri üstüne konan tuğlalardan birini aldığınız zaman büyük bir gürültüyle hepsinin yere yığıldığını görürsünüz. Böyle bir zeminde muvazene olmaz. Kaos olur. Onun içindir ki Müslümanlar muzdarip kardeşlerine ekmek, tuz göndererek sorumluluklarını yerine getirdiklerini düşünüyorlar. Müslüman devletlerin ameliyelerinin yardım kuruluşlarının faaliyetlerinden farkı yok. Yahudilerinin yıktığı binaları tamir ediyor, ya da aç bıraktıklarına ekmek dağıtıyorlar. Bunu dernekler de yapıyor.
Muvazeneyi kaybedince kimliğimizi, aramızdaki tesanüdü, uhuvveti kaybettik. O kimlik belaları engelleyen aşılmaz bir bentti. Bu, batılı adam tarafından da böyle görülmekteydi. Bu yüzden önce bendlerimizi yıktılar. Fransız Ernest RENAN diyor ki: “Bu İslam, bu Kur’an; Müslümanları öyle etkiledi ki milletler milli kimliklerini kaybettiler. Endonezyalıya nerelisin diye soruyorsun, Müslümanım, diyor. İranlıya nerelisin diye soruyorsun, Müslümanım, diyor. Türk’e soruyorsun, Müslümanım, diye cevap veriyor.” Batılılar, dergi çıkardılar, kitap neşrettiler, kendilerini gizleyerek üniversitelere girdiler. Ümmetin arasına suni sınırlar koydular. Bir ulus-devlet mefhumu yerleştirdiler. Bu ulus-devlet ideali İslam ümmetini parçaladı. Mustağripler kendi ulus-devletini kurmak için uğraştı. Bugün II. Abdülhamid’in duruşunu, söylemini, ameliyesini daha iyi anlıyoruz. Onun bıraktığı noktadan başlamalı. Üstat Necip Fazıl’ın söylediği gibi “Onu anladığımız gün her şeyi anlamış olacağız.”
Ebuzer Gıffari: Son olarak özelde İmamlarımızı genelde gençliğimize ne tavsiye ediyorsunuz?
İhsan ŞENOCAK: Çağımız gençliği İslami ilimleri erbabından okuyamadı. Bu durum onları moda fikirler ya da yeni akımlara karşı korumasız kıldı. Muvazeneyi koruyabilmeleri, Ehl-i sünnet esaslarına göre yaşayabilmeleri için ümmetin genel kabul gören fikirlerini cem eden eserleri hakem kitaplar olarak kabul etmelidirler. Akidede Taftazani’nin Şerhu’l Akaid tercümesini, tefsirde Elmalılı’nın Hak Dini Kur’an Dili’ni, fıkıhta İbn Abidin’in Reddu’l-Muhtar’ını, Fetava-i Hindiyye’yi, hadiste meşhur hadis mecmualarını ve Tecrid-i Sarih tercüme ve şerhini, Üstat Necip Fazıl ve Sezai Karakoç’un fikri eserlerini ilk bilgi kaynakları olarak görmelidirler.
Her tarafa gidebilir, her eseri okuyabilirler, fakat neticede hep İslam’a yani o ilk noktaya dönmelidirler. İslam’a aykırı olan fikirleri İslam kütüphanesinde Ehli Sünnet’in doğruları ile yeniden şekillendirmelidirler. İşte o zaman büyük ödevi doğru bir şekilde ifa edeceklerdir
Bayram hutbesi : Süleymaniye’de İhtişam, Dârulacezede Merhamet
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 453 0
Gün doğar, yeryüzünü kaplayan karanlık örtü zail olur; zulmet gider, nur gelir, gözler güneşin ziyasıyla çiçeği, çimeni görür. Oruç da güneş gibi bir nurdur; Varlığımızı örten karanlık noktaları aydınlatır.
İnsan oruçla tasaffi eder. Tasaffi ettikçe ruh özgürleşir. En uzak gurbetler oruçla en yakın vuslata döner.
Her iftar, müebbed fecrin biraz daha gün doğumuna yaklaşmasıdır. Bayram sabahı bütünüyle kör noktalar kaybolur ve bayram ruhumuz için bir gün doğumu olur. Bu yüzden her müstakim mümin var oluşu için bir ramazan bekler.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’de Receb ayı girdiğinde, Ramazan menziline erebilmek için, اللهم بارك لنا في رجب وشعبان وبلغنا رمضان“Allahım! Receb ve Şaban’ı bizim hakkımızda mübarek kıl, bizleri Ramazan-ı şerife de ulaştır” diye yalvarırdı (Taberânî, el-Mu’cemu’l-Evsat, IV, 189; Beyhakî, Şuabu’l-Îman, III, 375). Bu erişin şükrünü ifa edebilmek için kadim zamanlardan beri minarelere, “Hoş geldin ya şehre ramazan!” mahyaları asılırdı.
Ramazan en sevgiliye doğru bir seyir halidir; o bir seyr u sulûktür. Bayramsa O’na varıştır. Bu yüzden sâlik, bayramda seyir müddetinde yaşadıklarını geride bırakmanın hüznünü yaşar. Bu, mutlak hüzündür. Eğer sâlik seyr halinde yaşadığı sahur bereketini (Müslim, Sıyâm, 9), iftar sofrasında bekleyişini, saf saf olup teravihle yönelişini, mukabelelerdeki arzını, her hasenatın yüzler sevapla kıymetlendirildiği mübarek anlardaki sair ibadetlerini belli semboller olarak anlayıp eda ettiyse bayram ramazandan ayrılış olur. Ruh tekrar gurbete düşer. Bu ise, içerisinde hüsran olan bir hüzündür.
Yanısıra, bir de coğrafyamızın aç çocuklarına, ağlayan annelerine, seyr halinin nura gark olduğu “kadir gecesinde” Hıms’ta, Halep’te, Der’a’da, Arakan'da camilerde ve sokaklarda yaşanan Müslüman katliamına hüzünlendik.
Bayramın diğer yüzü ise seraba surûrdur. Çünkü o, hürriyetin en güzel muştularını söyler. Orucun küfre ve her nev’î öfkeye karşı kalkan (Müslim, Sıyam 30) olup koruduğu ruh onunla güvende olur. Zira ruh, Cennetin kapılarının sonuna kadar açıldığı, cehenneminkilerin kapandığı, şeytanların zincire vurulduğu bir ayın (Müslim, Sıyâm, 1) muhkem surları içindedir.
Bütün uzuvlarla tutulan bir ramazanın bayramı; Süleymaniye’de ihtişam, Dârulaceze’de merhamet, Arakan’da kardeşlik, Şam’da hassasiyet, Türkistan’dan Mağribe uzanan coğrafyada ümmet olmayı hissetmektir. Yani bayram, İslam’ın olmayı emrettiği her noktada onun tayin ettiği ölçüler dahilinde inisiyatif almaktır.
Bayram sabahı yeryüzü, en doğudan batıya doğru güneş karşısında bir dekor gibi açılan namaz saflarına ve Müslüman sevincine tanıklık eder. Normal zamanlarda olmaması gerekenler de yer alır bu dekorda. Bayram sevincine kimlerin, ne surette şahit olacağı hususunda Umm-u Atiye (radiyallahu anha) Allah Resulü’nden nakillerde bulunmuştu. Buna göre fazla elbisesi olanlar olmayanlara verir ve ergenliğe yaklaşan genç kızlar, özel hallerindeki kadınlar, evlerine kapanmış olanlar da bayram namazı için musallaya çıkar. Bir farkla ki özel hallerinde olanlar namaz kılmadan safların en arkalarında durup bu en güzel hayra ve duaya şahit olurlar (Müslim, Salâtu’l-Îdeyn, 2). Bayram sabahı bu büyük sevinç Doğu Türkistan’da başlar sırasıyla İslamabad, Kabil, Bağdat, Şam, Mekke ve İstanbul’da yaşanıp Saraybosna’dan ötelere ulaşır.
Bayram ‘surûrdur’ demiştik. Çünkü bayram sabahında camiler, farklı dil ve renkleri olduğu gibi alimle cahili, hamalla iş adamını aynı safta tevhit eder. İnsan, uzun zamandır görmediği, ya da görmek istemediği ile aynı mekanı paylaşır. Sağında ya da solunda farklı sebeplerle kendine en uzak gördüğü insanlar vardır ve onlara, “es-selam-u aleyküm…” der. Evs’le Hazrec’i, Muhacir’le Ensar’ı, siyahla beyazı birleştiren ilahi irade, her bayram sabahı yeniden tecelli eder: “Sen yeryüzünde olan her şeyi infak etseydin, yine de onların gönüllerini birleştiremezdin, fakat Allah, onların aralarını bulup kaynaştırdı.” (Tevbe (8): 63).
Bayram sabahı camiler, Menaha’daki Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) musallâsına benzer. Erkekler, çocuklar ve en arkada kadınlar… Melekler de bu saflara tanık olmak için yeryüzüne iner. Gelir ve giderler… Aslında onlar Hz. Adem daha yokken varlığımızın kirli noktalarına bakıp hilafetimize şöyle diyerek şerh düşmüşlerdi: “Bizler seni hamdinle tesbih ve takdis ederken yeryüzünde fesat çıkaracak, orada kan dökecek insanı mı halife kılacaksın?” (Bakara(2): 30). Sonra Kur’an-ı Kerîm halkalarında, bayram namazı saflarında ruhlarımızın arınmış bölgelerine baktılar ve ilahi huzura varıp, yeryüzüne inip ademoğlunu görmek, onunla aynı havayı soluklamak için izin istediler (Kadr (97): 4). Hâdise insanın üzerindeki meniye önce necaset gözüyle bakıp tiksinmesi daha sonrada o ete ve kemiğe bürünüp çocuğu olunca onu canından bir parça kabul edip en sevgili görmesine benziyor.
Hz. İbrahim (aleyhisselam) kendisine gelen meleklere selamlaşmadan sonra kızartılmış bir buzağı takdim etmişti (Hûd (11): 69). Bayram sabahı müminler de meleklere, içerisinde her nevi ibadetin yer aldığı ramazaniyelerini yanık bir yürek, münkesir bir gönülle en yüce huzura ulaştırmak üzere teslim ederler. Onlar bizim adımıza namazda, oruçta, sadakada, ahde vefada istikameti alıp götürürler. Yani yaşanan bir İslam’ın haberini taşırlar. İşte o zaman enfüste ve afakta bayram anlamına ulaşır ve müminler şu ayete muhatap olur: “Allah’ın lutfu ve rahmetiyle, işte bunlarla sevinsinler.” (Yunus (10): 58).
ORUÇ MEKTEBİNDE ARAKAN MÜSLÜMANLARI[1]
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 570 0
ORUÇ MEKTEBİNDE ARAKAN MÜSLÜMANLARI[1]
İbadetler bize ümmet bilinci aşılar. Bizi tecritten kurtarır; ümmet olmaya götürür. Bu yüzden namaz,tecritten tevhide bir rıhledir. Şu kadar farklı evden, şu kadar insan günde beş defa safta yek vücut olur. Musalli, namazın ahirinde sağa ve sola selam vererek yek vücut olduğu kardeşlerini murakabe eder.
Hac da, tecritten tevhide bir yürüyüştür. Yeryüzünün farklı köşelerinden “lebbeyk allahumme lebbeyk…” diye yollara düşenler Kâbe-i Muazzama’nın etrafında gecenin karanlığında, gündüzün aydınlığında yağmurda, güneşin altında “bünyanun mersus/birbirine kenetlenmiş bina” suretinde tavaf ederler. Bu, eşi ve benzeri olmayan bir iman ordusunun kesrette vahdeti gerçekleştirdiği bir ameliyedir. Dilleri, renkleri, coğrafyaları, yaş ve cinsiyetleri farklı bir sevad-azam kamil bir ordudan daha mükemmel bir halde ve tamamen hasbi bir şekilde وَإِنَّا إِلَى رَبِّنَا لَمُنْقَلِبُونَ [2]diyerek yürür.
[3] فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ Kainatın Sahibi diğer ibadetler gibi Ramazan-ı Şerifte ki oruçla da müminin ictimaî şuurunu tahkim eder. Bu yüzden Ramazan bize ümmet olduğumuzu, o büyük bütüne dahil olduğumuzu anlatır. Bunun içindir ki hasta ya da yolcu olmayan ramazan orucunu başka bir ayda tutamaz. Mutlaka bu ay içerisinde tutmalı, bir buçuk milyar öğrencisi olan oruç üniversitesine diğer kardeşleriyle birlikte aynı zamanda başlayıp mezun olmalıdır. Alem-i İslam’ın farklı köşelerinde, şu günde, şu saatte imsak vaktinden ta iftara kadar hiçbir Müslüman yemek yemiyor, su içmiyor, duygularını sizinle tevhit ediyor. Müslümanlar lisan-ı halleriyle diyorlar ki; “Ya rab! Bayrama kadar Aliler, Ahmetler, Zeynepler, Fatımalar olarak oruç mektebinde nefsimizi terbiye ediyoruz. Kulluk ödevimizi, yerine getiriyoruz.”
Orucun mazrufunda ki ümmet bilincini muhafaza edebilmek için nefsimizin arzularına mani olmalıyız. İmam Gazzalî (rahmetüllahi aleyh) İhya’da diyor ki: “İftar vakti sofra hazırlandığı zaman menü, kişi ‘lev lem yesum…’ ( eğer oruç tutmasaydı… ) olduğunda nelerden oluşacaksa onlardan oluşmalı.” Yani bir çorba, bir yemek ve birazda ekmek… Eğer sizler sofrayı, yılın diğer zamanlarında yemediğiniz gıdalarla donatır; Ramazan haricinde akşam yemeğinde üç parça yiyecek yiyorken iftarda bu altı, yedi oluyorsa o zaman orucun hikmeti kaybolur. Neden sahurdan iftara kadar yemiyoruz, içmiyoruz, aç kalıyoruz? Hani biz bir cemaat, bir ümmettik. Kardeşlerimizin açlığını, onların zaruretini anlayabilmek için böyle yapacaktık. Namazdaki gibi, imsaktan iftara kadar oruç safında ve iftar sofrasında hep yek vücutolacaktık. Eğer orucun bu anlamı kaybolursa Müslüman, Hz. Muhammed (aleyhisselam)’ın haber verdiği şu tehlike ile yüzleşir. Buyurdular ki;
لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إِلَّا الْجُوعُ وَرُبَّ قَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إِلَّا
“Nice oruç tutanlar ve namaz kılanlar var ki, onların oruçtan ve namazdan nasibi sadece açlık ve uykusuzluktur.” Oruç tutuyorlar fakat akşam sofralarına sair zamanlarda tatmadıkları yemekleri getiriyorlar. Orucun mükafatını sanki sofrada kendilerine takdim ediyorlar. Oruç tutuyorlar fakat şu kadar kötülük sabahtan akşama kadar yine onların dilinde ya da gündeminde varlığını koruyor. Oruç tutuyorlar fakat gözleri ile yine haram seyrediyorlar. İşte bu güruhun oruçtan payına sadece açlık ve susuzluk düşecek.
Allah Rasulü (aleyhissalatüvesselam) Ramazan mektebinde öğrenci olan ehli imanı başka bir hadisi şerifte şu şekilde ikaz ediyor: من صام رمضان إيمانا واحتسابا غفر له ما تقدم من ذنبه [5] “Kim ramazan orucunu imanlı bir halde sadece Allah’ın rızasını umarak tutarsa, onun geçmiş bütün günahları affedilir.” Sadece Müslümanlar oruç tutuyorlar. Bunlar içerisinde imansız bir gürüh olmayacağına, Hz Muhammed(aleyhissalatüvesselam)ın sözleri de hasılı tahsil kabilinden addedilmeyeceğine göre bu hadis nasıl anlaşılmalıdır? Efendimiz neye dikkat çekiyor? Aleyhissalatüvesselam buyuruyorlar ki: “Eğer sizler annelerinizden, babalarınızdan gördüğünüz şekliyle mazrufuna vakıf olmadan ya da daha sağlıklı olalım diye gece sahura kalktıysanız ya da zayıflamak için oruç tuttuysanız ya da bir yerde çalışıyorsunuz; mesai arkadaşlarınızın tamamı oruç tutuyor da, onların yanında mahcup olmamak için oruç tutuyorsanız, o zaman Ramazan’dan payınıza düşen sadece bir ay aç ve susuz kalmaktır.”
Geriye dönmeli ve bize ümmet olmayı, kardeşlik ruh ve şuurunu kuşanmayı anlatan oruca yeniden bakmalıyız.
Ashab-ı Kiram Efendilerimiz ve onlardan sonra gelenler da oruç tuttular. Onlar oruçla nasıl erdiler; oruç onların ümmet şuurlarına neler kattı? Zaman tünelinde yürüyelim ve hadiseyi şu şekilde hulasa edelim: Hz. Muhammed
(aleyhisselâm)ın öğrencileri Efendimizle birlikte oruç tutarken, orucun manasına sadık kaldılar ve Kuran-ı Hakim’in şu ayetine işittik ve itaat ettik dediler:
وَقَاتِلُوهُمْحَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ [6] Yeryüzünde söz de, irade de, idare de Allah’ın olana kadar cihat ettiler. İslam’a yeni özgürlük alanları açtılar. Kâinatın sahibinin en meşakkatli emirlerine dahi “lebbeyk ya rab!” dediler.
Medine’den, Mekke’den yola çıktılar. Eba Eyyub el-Ensarî oldular İstanbul’a kadar yürüdüler. Nice mesafeleri kat ettiler. “Âlem-i İslam’ın ya da yeryüzünün farklı yerlerinde yaşayan insanlar bizi bekliyor, onlara da İslam’ın kardeşlik şuurunu ulaştırabilir miyiz?” diye fevkalede bir gayret sarfettiler. Gittikleriyerlere medreseler, camiler, hanlar yaptılar. Allah Rasulü ile ümmet-i davet arasında köprü, İslam’a kürsü oldular. Sahabenin öğrencileri de onlar gibi yaşadılar. Namaz da, hac da, oruç da ki ümmet bilincinin muktezasınca amel ettiler. Safta, metafta, iftar sofrasında kardeşleriyle yek vücut olduklarını düşündüler. Oruç onlara kardeşleri ile paylaşmaları gerektiğini öğretti. Bunun için cemiyetler, vakıflar kurdular. Bilad-ı İslam’ı, misaki milli olarak kabul ettiler. Devlet-i Aliyye’nin ahirinde İstanbul, ümmet-i İslam’dan yardım talep edince gönderecek parası olmayanlar, temel ihtiyaç maddelerini açık artırmayla satıp mukabilini halifeye gönderdiler.
Şimdi İstanbul için seferber olan kardeşlerimizin yurdunda; Arakan’da acı var. Hindistan ve Bangladeş’le sınır olan Arakan’da kardeşlerimizin üzerine onlarca yıldır sanki gökyüzünden ölüm yağıyor. Devlet-i Aliyye’nin “Halifeye imdat ediniz.” çağrısı onlara ulaştığında Hintli Müslümanlarla birlikte, eğer evlerine iki tane ekmek götürecek paraları varsa yavrularına “halife sizden yardım bekliyor.” deyip yavrularına bir ekmek götürüp, diğer ekmeğin parasını ise İstanbul’a ulaştıranlar muzdarip bir halde. Pek çoğumuzun adını son hadiselerle duyduğu yetimü’l-asr olan bu mazlumlar ne kadar oruç tutuğumuzun da bir göstergesidir.
Hz Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’ın öğrencilerinin (radiyallahu anhum) uçakları, klimalı arabaları yoktu. Ama Arakan’a yakın bölgelere kadar gittiler, oralara İslam’ı götürdüler, insaniyeti öğrettiler. Peki sen modern zaman Müslümanı! Senin tayyarelerin, arabaların, gemilerin var. Fakat kardeşlerinin yaşadığı coğrafyanın adını bilmiyorsun.
Arakan’da ki mazlumlar, acılar mahşerinde bir Hz. Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’ın öğrencilerinden kendilerine tevarüs eden ümmet bilincine, bir de sahipsizliklerinden dolayı onlarca yıldır farklı yoğunlukta devam eden baskı ve katliamlara bakıyorlar. Bangladeş’te mülteci kamplarında bir Arakan’lı kadın yalnızlığını Allah Azze ve Celle’ye arz ederken şöyle diyor: “Ya rab! Bizim için ölüm bütün bu acılardan kurtuluş olacak. O halde kızına tecavüz edilen, vatan cüda olan bir anne olarak senden ölümü istiyorum.” Teravih için evlerinden çıktıklarında, Budistler üzerlerine kurşun yağdırıyorlar. Mülteci kamplarına sığınmaya razılar fakat Bangladeş dahil hiçbir ülke kendilerini kabul etmiyor. Gemiye biniyorlar; “Bizi kabul edecek bir liman var mı?” diye liman liman dolaşıyorlar sonunda denizdeboğuluyor, şehit oluyorlar. Acılarını duyan yok, feryatlarına Allah’tan başka kulak veren yok.
Onlar mülteci kamplarında ya da her gece basılan evlerinde Kur’an’ın şu ayetini okuyor ve diyorlar ki:إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْبُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ7 “Ya Rab! Kur’an’ında Müslümanlardan bahsediyor ve buyuruyorsun ki, Onlarnamazda durdukları gibi, Kabe-i Muazzama’yı tavaf ettikleri gibi, oruç mektebinde ümmet şuurunu yaşadıkları gibi Allah yolunda da yek vücuttular. Siyasette, iktisatta, akidede, amelde yek vücut olan o Müslümanlar nerede? Onları bekliyoruz.” Bizler şu kadar nimetle iftar ederken onlar Hz. Muhammet (aleyhissalatüvesselam)’ın şu hadisini okuyorlar:
مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَتَرَاحُمِهِمْ وَتَعَاطُفِهِمْمَثَلُ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ عُضْوٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِوَالْحُمَّى
[8] “Ya Rasulallah! Hani Müslümanların bir vücut gibi olduklarını haber vermiştin. Vücudun bir organı acı çektiğinde sair organlar sabahlara kadar nasıl uykusuz kalırsa, İslam coğrafyasının bir noktasında ki acının hissedilmesi de her bölgede aynı olacaktı. Nerede Ya Rab! Bizim ızdırabımızı duyup uykuları kaçacak, sıtma nöbetine girecek Müslümanlar…” Onlar Kur’an-ı Kerim ve Sünnet-i Seniyye’nin hasılası mahiyetinde olan fıkıh mecmularını da okuyorlar. Mülteka’nın şerhinde der ki; “Eğer maşrıkta birMüslüman kadını kâfirler esir alsalar mağripteki bütün Müslümanlara o kadını fidye vererek kurtarmak vacip olur.” Kur’an’a, Sünnet’e ve fıkha bakıyorlar sonra bir buçuk milyar Müslüman içerisindeki sahipsizliklerine bir anlam vermeye çalışıyorlar. Onların çözemediği bu müşkil durumun hal yeri mahşer olacaktır.
Namaz, hac ve oruç…. Hepsi ruhumuzu ayni vadiye boşaltıyor; tecritten tevhide götürüyor, bizi büyükbütünle birleştiriyor. İbadetlerimiz ne kadar gayelerine uygun? Tuttuğumuz oruçlar Allah Azze ve Celle katında ne kadar makbul? Bu soruların müsbet cevabı herşeyde önce ümmet bilincimizle alakalıdır.
[1] “Oruç Mektebinde Arakan Okumaları” başlığını taşıyan bu hutbe daha sonra kısmi tasarruflarla yazı diline aktarılmıştır. bkz. www.İhsansenocak.com/hutbeler.
[4] İbn Mace, Sünen, V, 205.
[8] Müslim, el-Birr-u ve’s-Sıla ve’l-edeb, 4685.
Ramazan: Asr-ı Saadette Mücahede; Modern Zamanda Ziyafet
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 534 1
RAMAZAN: ASR-I SAADETTE MÜCAHEDE; MODERN ZAMANDA ZİYAFET[1]
Oruç bir tohumdur. Meyvesi nur olan, irfan olan bir tohum… O tohumu şu kadar gün önce yüreklerinize ektiniz. Allah Resulü (aleyhissalatüvesselam)’ın تسحروا فان فى السحور بركة “Sahur yapınız, çünkü sahurda bereket vardır.” [2] hadisine iktida edip, bir seher vakti, niyetle hakikat yolculuğuna başladınız. Kalktınız, sahurda yeryüzüne çömelip bir sofra kurdunuz. Secdedeki haliniz gibi sanki göklerin kapısına yükseldiniz. Ruhunuzla Kâinatın Sahibi’nin rahmet ve mağfiret diyarına yüceldiniz, ‘urûc ettiniz.
Sahurdaki niyetinizle iman ve ibadet atlasınıza bir tohum ekiyor, günbegün o tohumu oruçlarınızla suluyorsunuz. Bayram gününe ulaştığınız zaman kocaman bir çınar oluyor ve sizlerin yüzünde iman, nur, irfan olarak tezahür ediyor. Oruca bu zaviyeden bakmak lazım. Ancak bu zaviyeden baktığımız zaman orucun hakikatine erebiliriz. Düşünün; İmsakta başlıyorsunuz, ta gurubu şemse kadar, gün batımına kadar bir irade eğitimine giriyorsunuz. “Var” olanları “yok” hükmünde algılıyorsunuz. Hakikatte, hayatta böyle değil mi? Bir takım malların, mülklerin sahibisiniz. Onlarla iftihar ediyorsunuz. Ölüm meleği geldiği zaman hepsini geride bırakıp sefere çıkıyorsunuz. Var olan dünyalıklar sizin için yok oluyorlar. Çünkü öldükten sonra dünyalıklar üzerinde tasarruf hakkınız kalkıyor. İşte oruç ölümdeki o en sahici fotoğrafı hayatta iken gösteriyor. Eşyayı gerçek suretiyle algılamaya davet ediyor.
Sabah namazı, seccadenin üzerinde işrak vaktine kadar evrad ile meşguliyet, işrak namazı derken kahvaltı vakti geliyor. Kahvaltılıklar yerli yerinde, belki önünüzde duruyor. Ama sizin için her biri yok hükmünde. Alamıyor, yiyemiyor, içemiyor, tadamıyorsunuz. Kâinatın Sahibi ruhunuzu alıyor, sabahtan akşama kadar bir kalıbın içerisine koyuyor. Akşam iftarla ruhumuzu kalıptan alıyoruz. Sahura kadar dinlendiriyor, sahurda tekrar aynı kalıbın içerisine koyuyoruz. Bu ameliye otuz gün devam ediyor. Sonra bayram geliyor. Bayramda Kâinatın Sahibine yükselen ruhumuzun kemal halini seyrediyoruz.
Gün doğumu esnasında, güneşin dağların arkasından taptaze haliyle semanın zirvesine doğru yükselişini hayal edin. İşte oruç tuttukça arınan ruhlarımız da dağlar ardından yükselen bir güneş gibi kâinatın sahibine yüceliyor. Yüceldikçe en zorlara bile لبيك اللهم لبيك “ Buyur Allahım buyur!” demeyi öğreniyor. Allah’a doğru yücelen ruhlarımız Ashab-ı Kiram (radiyallahu anhum) gibi, onların muazzez ruhlarının makamlarında سمعنا و اطعنا” İşittik ve itaat ettik Allah’ım!”[3] diyorlar.
Orucun anlam dünyasını doğru bir şekilde mülahaza edebilmek için, ilk sahurunuzda ruhunuza ektiğiniz o hakikat tohumunun manasına sadakat gösteriniz. İşte o sadakati gösterdiğinizde, bütün eğriler yeniden doğru olacaktır.
Bu noktada duralım ve neden Allah-u Teala bu ayda oruç tutmayı bize emretmiştir onu tahlil edelim. Bu tahlil bizi Ramazan-ı Şerifi istirahat ayı gibi gören anlayıştan da kurtaracaktır.
Orucu üç başlık altında değerlendirmek lazım… Ruhun nefse mutlak galibiyeti demek olan oruç; küfrün saltanatının sona ereceğini, imanın yeryüzüne hakim olacağını ve bütün ruhlarda İslam’ın intişar edebileceğini haber veriyor.
1. Oruç, “küfrün saltanatının sona ereceğine işaret eder.” İşte buyrun… Allah Resulü Aleyhissalatü vesselam Medine’de… Hemen yola çıkabileceklerden müteşekkil, nisbeten büyük bir ordu hazırlamış. Hicretin ikinci yılı, Ramazan ayı… Allah Resulü 4 بطرا ورئاء الناس Şımarık bir halde yola çıkan ve ehl-i İslam’ı ortadan kaldırmayı amaçlayan Mekke müşriklerine karşı Bedre gidiyor. Hadiseyi İbn-i Abbas (ra)’dan dinleyelim: Ramazanı Şerif’in on yedisi, günlerden Cuma. Allah Rasülü (asm)ın karşısında büyük bir ordu var. Kuranı Kerim bize Bedirde ki ilahi yardımı anlatırken;ولقد نصركم الله ببدر وانتم اذلة 5] Az idiniz.” buyuruyor. Allah Resulü (sallalalhu aleyhi ve sellem) ellerini kaldırıyor; “Ya Rab! Eğer bu bir avuç Müslüman burada helak olursa yeryüzünde sana ibadet edecek kimse kalmayacak” diye yalvarıyor ve Peygamber’in dualarına göklerden melekler karşılık veriyor. Bedir Ramazan-ı Şerif’in cihad ayı olduğunu anlatıyor.
Moğollar saldırmışlar. Günlerce Bağdat Nehri’nden kan ve mürekkep akmış. Âlemi İslam’ı tarumar etmişler. Sokaklarda dolaşan İslam âlimleri وا إسلاما diye ehli İslam’ın geleceğine ağıtlar yakıyorlar. Acılar mahşerinde yine bir Ramazan günü. İslam orduları Mısır’dan harekete geçiyorlar. Başlarında Sultan Baybars var. Ayn Calut’a geliyorlar. İşte orada, Ramazan Ayı’nda Allah Azze ve Celle ehli islam’a büyük bir zafer nasib ediyor.
O halde, “Ramazan’da sahuru yapın sonra yatınız. Ramazan’da aç ve sususz kalıyorsunuz dolayısıyla bedeninizde bir zafiyet oluşuyor, kendinizi fazla yormayınız. Ramazan’ı bir istirahat ayı olarak addediniz.” nevinden olan telkinler Muhammedî değil hevaîdir. Hz. Muhammed (asm)ın hayatına baktığınız zaman bunların hiçbirini bulamazsınız. Buna mukabil Ramazan tarihine baktığınızda Bedir’i, Ayn Calut’u ve diğer büyük zaferleri görürsünüz. O halde Ramazan yine mağdur, mazlum, biçare ehli imanın kurtuluş ayı olacaktır.
2. Ramazan “İslam’ın galibiyet ayıdır.” Efendimiz (aleyhissalatüvesselam) gözü yaşlı bir halde Mekke’den ayrılmışlar. Yolda Hz. Cebrail kendisini teselli eder. Ve hicretin üzerinden sekiz yıl geçer. Seller gibi bir orduyla aleyhissalatüvesselam Mekke’ye dönüyor… Hani Mekke’de bir taş vardı. Ebu Süfyan o taşın üzerine çıkar, Allah Resulü (aleyhissalatüvesselam)‘a karşı Mekke’yi tahrik eder, kışkırtırdı. Yine aynı taş, yine aynı taşın üzerinde aynı şahıs. Bu defa Mekkelilere, “Muhammed (aleyhissalatüvesselam) seller gibi bir orduyla geliyor. Ona teslim olunuz. İman etmekten başka çıkış yolunuz yok ey Mekke diyor.” Allah Azze ve Celle Ramazan aynının yirmi birinci günü Hz. Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’a Mekke’nin fethini nasib ediyor. Kabe-i Muazzama’nın etrafında 360 tane put var; Aleyhissalatüvesselam efendimiz tavaf ederken وقل جاء الحق وزهق الباطل Hak gelmiştir. Batıl yok olmuştur.”[6] Ayetini okuyor ve elindeki asa ile dokunduğu putu yere seriyor. Artık bundan sonra Mekke putlarla anılmayacak, batıl ne bir şey icad edecek ne de geriye döndürebilecek. Ramazan’daki o büyük fetih sana diyor ki; Bu ay diriliş ayıdır. Önce ruhundaki putları kıracaksın. Sonra bütün bir âlemi kuşatan, saran putların nasıl ortadan kaldırılacağının plan ve projelerini yapacaksın.
3. Ramazan “İslam’ın intişar ayıdır.” Ramazan aynı zamanda ruhların diriliş ayıdır. İslam’ın bütün bir âlemi kuşatış ayıdır. Aleyhissalatüvesselam’ın Ahirete gidişine bir yıl var… Hicretin dokuzuncu yılı… Yine Ramazan… Allah Resulü, Ali bin Ebi Talib(ra)ı Yemen’e gönderiyor. Hz. Ali Yemen’de. İslam’ı, Hz. Muhammed (aleyhissalatüvesselam)’ı anlatıyor. Ve Yemen Müslüman oluyor. Daha sonra Yemen Peygamber dilindeالايمان يمني İmanın kaynağı Yemendir iltifatına nail oluyor. İrfanın kaynağı Yemen, hikmetin kaynağı Yemen…
Yine bir Ramazan Ayı… Yine hicretin dokuzuncu yılı… Sekizinci yılda kuşatılan fakat muhkem surları aşılamayan, küfürde ısrar eden Taif halkı yollarda… İstikametleri Medine… Sakif kabilesinin kafilesi ise en önde. Medine’ye varıyorlar, Efendimiz (aleyhissalatüvesselam)’ın huzuruna çıkınca, “biz geldik ya Rasulallah, eski düşmanlarınız… Ellerinize, ayaklarınıza kapanmaya geldik. Huzurunda أشهد ان لا اله الا الله وأشهد ان محمدا رسول الله diyerek Müslüman olmaya geldik.”
Ramazan İslam’ın bütün yüreklere harekat düzenlediği bir diriliş ayıdır. Peki neden Ramazan?
Efendimiz (aleyhissalatüvesselam), İbni Mace’nin rivayet ettiği hadisi şerifte buyuruyorlar ki;
للصائم عند فطره دعوة لا ترد Oruç tutanların iftar vaktinde, sofralarının başında geri çevrilmeyen duaları vardır. Allah Resulü, o icabet vaktinde orucun mümin yüreklerde bir ulu çınar olması, küfrün saltanatının sona ermesi, İslam’ın intişar etmesi için kavli ve fiili dualar yaptı. 1400 yıldır iftar vakti ehli imanın elleri de asumana kalkıyor. Yine elleriniz asumana kalkacak. Kalkan elleriniz rahmetin ve yeni fetihlerin kapılarını açacak. Ve siz ey ehli iman! Ey talebe-i ulûm! Ümmete tekrar şunu öğreteceksiniz: Ramazan eğlence ve ziyafet ayı değil; diriliş ve mücahede mevsimidir.
Gündüz sıyam gece kıyam ile Ramazan boyu durmadan yürüyünüz. İlk sahurda yüreğinize ektiğiniz oruç tohumu kadirlerden, teravihlerden, sadakalardan mukabelelerden beslenecek ve bayramda büyük bir ağaç olacaktır.
[1] “Yer sofrasının Gök Kapsında Arzı: Oruç” başlığını taşıyan bu hutbe, üslubu muhafaza edilerek kısmi
tasarruflarla yazı diline aktarılmıştır. bkz. www.ihsansenocak.com
Somali İçin İnsanlığa Medeniyet Aşısı
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 989 0
Batı, hürriyeti Kurtuba ve İşbiliye medreselerinde okuyan Hristiyanlar vasıtasıyla tanıdı. Kiliseye baş kaldıran Batı intelijansiyası, Allah’la kul arasına kimsenin giremeyeceğini, suretlere ibadet edilemeyeceğini Endülüs’ün muvahhit müminlerinden öğrendi.
Kilisenin hurafelerle doldurduğu zihinler dünyanın döndüğünü, küre şeklinde olduğunu ilk olarak Müslümanların asârında, onların ders halkalarında duydu.
Orta çağ Avrupa’sında İslam algısı, biri zahir diğeri de batın olmak üzere iki sûrette gelişti. Zahirde düşmanlık, batında ise İslam’a karşı bir hayranlık vardı.
Kilise, İslam’dan istifade edebilmek için İspanya’da tercüme heyetleri kurdu. Bu süreçte üniversitelerde asırlarca ders kitabı olarak okutulacak İslamî telifât Arapça’dan Latince’ye tercüme edildi. İntelijansiya Yunan Felsefe’sini Müslümanların telif ve tercüme eserleriyle tanıdı. Papazlar her nevi maniplasyona rağmen Ahd-i Atik’i, Ahdi Cedit’i terk edip hikemiyâtı okuyan Hristiyan gençliğin önüne geçemedi. Bilakis Arapça bilmenin “intelijansiya”ya aidiyetin lazım-ı gayr-ı mufarığı olarak addedilmesi hikemiyât okumalarını her gün daha da artırdı.
Batı, İslamî telifâtı Hristiyan ahlakının gölgesinde okuduğundan onları var eden medeniyet telakkisini anlamaktan dolayısıyla da terakkinin insani boyutundan mahrum kaldı. Devrimler yaptı, hürriyete dair bildiriler neşretti, müesseseler kurdu, özgürlük anıtları dikti. Fakat bütün bunları sadece kendisi için yaptı. Kiliseyi ıslahâta icbar eden Fransa da, usta bir sihirbaz mantığıyla Nev York’ta bir adaya özgürlük anıtı diken böylece deniz yoluyla ülkesine gelen her insana ilk olarak bu anıtı gösterip kendini hürriyetin yegane hamisi olarak anlatmayı amaçlayan ABD de hürriyeti kendi ülkesiyle sınırlı gördü. Güzeli çirkine, iyiyi kötüye tahvil etti.
60 küsür eseri Arapça’dan tercüme eden ve seraba intihal olan ameliyesini kendi ürünüymüş gibi gösteren İtalyan papaz başta olmak üzere Batı’nın kilise korkusuyla İslam adını telaffuz etmekten çekinen kopyacı aydınları mücerret intihallerin Doğu’da olduğu gibi Batı’da da büyük inkişaflara vesile olacağını düşündü. Kısa zamanda görüldü ki, medeniyeti var eden iktisat, siyaset, ahlak ve ilim gibi esas unsurların imanla rabıtasının koptuğu yerde islamî mefhumların durumu, dünyanın en cins kafasına sahip bir adamın vücudundan kopuk başıyla et ve kemik yığınına dönmesine benzemektedir. Bu yüzden bütün çabalar başarısızlığa mahkumdur. Nitekim Fransa’da intelijansiyanın kiliseye karşı kazandığı hürriyet, Afrika’da önce ferdi sonra ictimaî kölelik olarak karşılık bulmuştur. Hak ve hürriyet ihlallerine mani olmak için kurulan müesseseler de en zalim adına en mağdura eza eden kurumlara dönüşmüştür.
Batı’nın hürriyet gibi insaniyetin temel kavramlarını da İslam’dan aldığı fakat Hristiyan ahlakına bağlılığı sebebiyle onları var oluşlarına aykırı bir içerikte kullandığı Afrika ve Asya’dan her gün haber ajanslara akan yüzlerce fotoğrafla sabit olduğuna göre, yeryüzündeki hak ihlallerine son vermek için tekrardan AGK’ten, LAHEY’den, AB’den ya da BM’den medet ummak; ya çeşmenin altına konmayan bir testinin dolmasını beklemek gibi fuzuli ya da bir kadının kendisine tecavüz eden bir ırz düşmanından hakkını müdafaa etmesini talep etmesi gibi sefih bir intizardır.
Batı’nın bugünkü noktaya neleri, nasıl tahrif ederek geldiği ve mazlum milletler coğrafyasında yaşanan acıların bizzat müsebbib ve mübaşiri olduğu bedihî bir hakikattir. Cani, adaleti tevzi eden bir hakim olamayacağına göre, Batı da hallâlu’l-meşâkil olamaz. Bu durumda problemler için tek çözüm mercii kalmaktadır ki o da bütün renk ve çizgileriyle İslam’dır. Mahlukatın hukukunu korumayı taahhüt eden yegane nizam olan İslam, Haremeyn Üniversitesi’nin baş hocası Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yaşadığı asırdan günümüze doğru okunursa, Batı’nın zehirlediği kavramlar da öz anlamları çerçevesinde yeniden anlaşılacak ve O’na inanlar ilimde, fikirde, sanatta ve siyasette tekrar en iyinin, en güzelin, en doğrunun mümessilleri olacaklardır. Temsil makamına ulaşan her bir Müslüman, Haremeyn Üniversitesi’nin Ömer gibi Hukuk, Abadile gibi Eğitim, Halid b. Velid gibi Harbiye, Ebû Hureyre gibi (radiyallahu anhum) İlahiyat Fakültelerinde her nevi mikroba karşı dayanıklı medeniyet aşıları üretecektir.
İslam, Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in getirdiği şekliyle anlaşıldığında iktidarını uzatma arzusu gibi beklentiler ardına düşmeyen müminlerde bir irade ahlakı belirecek ve o irade dünyanın müesses siyasî, ictimaî ve iktisadî nizamına esastan müdahale edecek, bütün eğrileri doğru hale getirecektir. Batı’nın madde ve manasını sömürdüğü Somali’de açlıktan yavrusunu kaybeden annenin imdat çığlıklarını o irade duyacak; rical-i devlete medeniyet aşısını o irade yapacaktır.
Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ana çizgileriyle resmettiği, sahabenin örgüleştirdiği medeniyetin ne olduğunu, dolayısıyla Somali’de ki bir annenin ızdırabının neye tekabül ettiğini BM’nin koridorlarında dolaşanlar değil, vazife hassasiyetinden dolayı gözüne uyku girmeyen devlet başkanı Hz. Ömer’le Medine sokaklarında yürüyenler anlayabilecektir.
Şu hadise bunun nasıl olduğunu ve tekrar nasıl olacağını resmetmektedir: Bir gün Medine’ye içlerinde kadın da olan bir grup tüccar gelir ve gecelemek üzere mescide yerleşir. Hz. Ömer de Abdurrahman b. Avf (radiyallahu anhuma)ya, birlikte bütün bir gece onları beklemeyi teklif eder. İkili hem bekler hem de namaz kılar. Hz. Ömer bir ara grupta ağlayan bir çocuğun sesini işitir. Sese doğru yönelir ve çocuğun annesine: “Allah’tan kork be kadın! Yavrunla güzel ilgilen de ağlamasın/ittekî’l-lahe ve ehsinî ilâ sabiyyiki.” diye sitemde bulunur, daha sonra yerine döner. Hadise üç defa tekrar eder. Hz. Ömer üçüncüde kadına, “Yazık sana, sen ne kötü bir annesin, gece boyu çocuğun rahat etmedi.” der. Kadın onun halife olduğundan habersiz bir halde; “Ey Allah’ın kulu! Sen de beni rahat bırakmadın. Ben onu zorla sütten ayırmaya çalışıyorum fakat o buna direniyor.” der. Hz. Ömer bu ayırmanın gerekçisine sorunca kadın:
– Ömer ancak sütten ayrılan çocuklara hazineden pay veriyor.
– Yazık sana. Onu sütten ayırma hususunda acele etme.
Hz. Ömer (radiyallahu anh)’in nöbeti, kadının yavrusunu sütten kesme çabası, çocuğun ağlaması derken gece sona erdi. Hz. Ömer’de namaz için musallaya geçti, fakat hadise kendisini o derece etkilemişti ki ağlamasından insanlar namazda ne okuduğunu anlayamadı. Selam verince şöyle dedi: “Ey Ömer vay başına geleceklere! Kim bilir bu uygulamadan dolayı kaç Müslüman çocuğun ölmesine sebep oldun.”. Ardından devlet kararlarını halka iletmekle görevli olan memura bütün bir halka çocuklarını sütten ayırma hususunda acele etmemelerini duyurmasını emretti. Bu durumdaki her çocuğu müstakil değerlendirip pay vereceğini söyledi ve bu emri bir yazıyla bütün illere gönderdi.[1]
Allah Resulü’nden tevarüs eden irade ahlakı öyle bir vazife şuuruna zemin hazırladı ki, Kisra ve Mısır gibi iki büyük devleti ayakları altına alan Hz. Ömer gecenin bir saatinde şehrin dışından gelen misafirlerin kapısında bekçilik yaptı. Devlet başkanları korumalar, kalem müdürleri sarmalının şu kadar uzağında bir hayat yaşarken müminlerin emiri milletinin selameti için uykusunu terk etti, ağladı, hayıflandı, sabah olunca da yürürlükte ki yasayı kaldırıp, yerine yenisini koydu ve bir yazıyla da bütün illere ulaştırdı.
“Hürriyet” gibi İslam’dan aldığı her bir kavramın içini boşaltıp onları sadece kendisi için kullanan, “hakkı muhafaza merkezleri” olarak kurduğu müesseseleri menfaatlerini gözetip-kollama araçlarına dönüştüren Batı, Somali’de ölen çocukların sebep planında bizzat katili olduğundan problemin çözüm planında da yer alamayacaktır. Alması durumunda da bu, açlığa çare olup insanca yaşam alanları oluşturmak için değil, birkaç çadır önünde çektireceği ve bilbordlarda teşhir edeceği pozlarla imajını düzeltmek için olacaktır.
[1] İbn Sa’d, et-Tabakâtu’l-Kübrâ, Beyrut, 1998, III, 301; Ali el-Müttakî, Kenzü’l-Ummâl, II, 317.
Kadir Gecesinde Camide Cinayet
Tarafından af21606311381145 - 20 Ekim 2014 430 0
Bu başlık, “Muhsin Ertuğrul Sahneleri”nde izleyebileceğiniz bir tiyatronun adı değil… Metin yazarları arasında müseccel İslam düşmanlarının yer aldığı bu mezalim, bütün yeryüzü halklarının seyrettiği bir sahnede, Suriye’de oynanıyor.
Her şey Deyr-i Zor’da birkaç çocuğun duvara, “الشعب يريد اسقاط النظام /Halk rejimi düşürmek istiyor.” yazmasıyla başladı. Polis yaşlarına bakmadan etraftaki bütün çocukları toplayıp gece boyu sorguya aldı. Olmayan bir örgüt icat edip daha sonra da onları, o örgüte isnat etmek için her nevi işkenceye baş vurdu; darb etti, tırnaklarını çekti, yine de istediği yalanı onlardan duyamadı. Müslüman yavruları “Yezid” gibi gören “Nusayrî” iradenin öfkesi yatışmak bilmedi. Bu defa karakola çocuklarının akıbetlerini araştırmak için gelen babalara hiçbir şey sormadan kurşun yağdırdı. Anneler iki acıyı birden yaşadı: Bir tarafta tırnakları çekilen, özgürlük savaşçıları olan yavruları diğer tarafta ise kaybettikleri eşleri…
Nusayrî terörü kısa zamanda birkaç şehir haricinde bütün bir Suriye’yi kuşattı. Her yaştan binlerce Müslüman geride acı hatıralar bırakarak Rabbi’ne gitti. Kimi bu yıl okuldan mezun olacak, kimi yakında evlenecek, kiminin de çocuğu olacaktı. Ne ki zulüm onlarla bayramları arasına girdi.
Şam’da, olayların başladığı tarihten birkaç ay sonra evlenecek bir mühendis kardeşimiz vardı. Kendisine mütevazi bir düğün hediyesi göndermeyi planlıyorduk. Ona ulaşamayınca İshak Karali kardeşim ağabeyini aradı. Ağabey, kardeşinin şüheda kadrosuna dahil olduğunu bildirdi: Bir Cuma yürüyüşünde tutukladılar, öldürüp bir yol kenarına bıraktılar.
Geçenlerde Hıms’tan Halit kardeşim aradı, olayların hangi noktada olduğunu sorunca, telefonların dinlendiği endişesiyle zulmü sadece: “Allah’ım bizi bu cehennemden kurtar, bize merhamet et!” gibi dua cümleleriyle dile getirebildi.
Dünyanın gözü önünde yaşanan bu vahşet ülkenin farklı şehirlerinde aylardır devam ediyor. İnsan haklarını savunmak üzere kurulan kuruluşlar hayvan hukukunu müdafaa için gösterdikleri çabanın öşrünü Suriye’nin mazlum milletinden esirgediler. Polis müdahalelerine karşı etten bariyer oluşturanlar, el ele tutup barış köprüleri kuranlar ne vahşeti gördü ne de feryatları duydu.
Bir zamanlar Sunnî coğrafyadaki İslam gençliğinin,”لا شيعية لا سنيةوحده وحده اسلامية
” /Ne Sünniler ne Şiiler yaşasın İslam ümmetinin birliği” sloganlarıyla kucakladığı Şiiler, kendilerine yapılan insaniyeti unutup; halkına, “’Lâ ilahe illâ esed/Esed’ten başka ilah yoktur.’ söyle.” diye baskı yapan dinsiz idareyi desteklemekte. Son Siyonist saldırıda ümmetin malı ve canıyla yanında yer aldığı Hizbullah da bir takım yalanların ardına sığınıp mezhepsel yakınlık duyduğu Nusayrî Esad’ın tarafında olduğunu ilan etti.
Doğudan ve batıdan destekçileriyle Müslüman katliamına devam eden Nusayrî Esed, çocuklara işkence etmekle başladığı kirli oyunun en son perdesinde, “kadir gecesinde cami cinayeti”ni sahneye koydu. Muhterem Mehmed Savaş Hocamız’ın üstadı Alimi Rabbâni merhum Abdulkerim er-Rifâî adına yaptırılan camide cinayet şebekesi sahur vaktinde en az beş müslümanı şehit etti[1].
Şam’ın büyük mabetlerinden olan bu cami, Suriye’nin en mutedil İslamî hareketi diyebileceğimiz Üstat Usame er-Rifaî’nin görev yaptığı bir irfan merkezi olarak da biliniyor. Üstad’ın vaaz formatındaki Cuma hutbelerini irat ettiği cami, özellikle entelektüel kesimin ilgi odağı…
Katliamın son perdesi, kadir gecesinde ülkenin en mutedil hareketine mensup Müslümanların irşat merkezi olarak da kullandığı camide sahnelendi. Bu, vahşetin “sidre-i münteha”ya ulaştığının resmidir.
Çaresiz bir halde vahşeti seyreden sizler, kardeşlerinizin kurtuluşu için yaptığınız dualara, dinsiz idarenin hak ile yeksan olması için beddualarınızı da ekleyin. Zira her durumda düşmanlarının hidayeti için dua eden Allah Resulü (sallalahu aleyhi ve sellem), Kabe’nin avlusunda ve Hendek’te namaz kılmasını engelleyenlere beddua etmiştir. Sahur vaktinde camiye baskın yapan idare de aynısıyla Ebû Cehil’in misyonunu devam ettirmektedir. Dolayısıyla aynısıyla da mukabele görmelidir.
Beddualar er ya da geç karşılığını bulacaktır… Libya’da, Mısır’da olduğu gibi mazlumlar Esed’in yıkılışını da seyredecektir. Allah Teala Hz. Musa’ya bedduasının kabul olduğunu bildirdikten kırk yol sonra Fravn’u Kızıl Deniz’de helak etmişti. Çağdaş Fravunların kimi zulümde kırkı doldurdu, kimi de kırka yakın gitti. Niyazımız odur ki sünnetüllah Esed Ailesi için de tecelli edecek…
Suriye ziyaretimizde Üstat Usame er-Rifâî’yi saldırının gerçekleştiği caminin bitişiğinde yer alan evinde ziyaret etmiş, Üstat da bir sonraki yıl Samsun’da İfam’ın misafiri olmuştu.
Hoca’yı ve hizmetlerini daha yakından tanıyabilmek için, “Doğu’nun Cenneti’nde Zamanı Aşan Gerçekler” başlığıyla İnkişaf’ta neşredilen yazının ilgili bölümünü dikkatlerinize arz ediyorum:
“Şam’ın büyük mürşidlerinden Abdulkerîm er-Rifai’nin oğlu ve Furkan Akademisi’nin baş hocası olan Şeyh Usame er-Rifai’yi öğrencilerinin refaketinde evinde ziyaret ettik. Sade bir odada Suriye ve Türkiye’deki ilmî faaliyetler hakkında uzun bir konuşma yaptık.
Camilerin mabed olduğu kadar okul da olduğunu söyleyen er-Rifai, irşad çalışmalarını cami merkezli yürütüyor. Hayatı; ilim, ibadet ve İslam’a davet olarak özetleyen Şeyh’in farklı meslek dallarında hizmet veren Müslümanlara yönelik olan çalışması camilerin namaz dışında da faal olarak kullanılmasını temin ediyor. Şeyh ve onunla gönül birlikteliği olan hocaların işrafında yürütülen cami dersleri kişilerin mesleklerine göre planlandığından, katılımcılar sırası geldiğinde ders mevzularının İslam’la münasebetini mukayese ve tahlil ediyorlar.
Şeyh cami derslerinin gayesini; mesleğini müslümanca ifa edebilen mümin mühendis, doktor, öğretmen, tüccar… yetiştirmek olarak açıklıyor.
İslamî ilimleri cami derslerinde tahsil eden mühendis, doktor, tüccar ünvanına sahip öğrenciler içerisinde vaaz-hutbe gibi hizmetleri yürütmenin yanında hatimle teravih kıldırabilen gayretli Müslümanlar da var.
Suriye’nin bir çok bölgesinde etkili olan bu hizmet tarzı aynı şekilde ülke dışında da her geçen gün varlığını hissettirmekte.
Şeyh’in farklı hizmet tarzlarını benimseyen Müslümanlara karşı müsamahakar bir tavır içerisinde olması sözünün tesir gücünü artırdığı gibi, selefi ve modernist fikirlerin etkisinde kalan gençlerin de gerçekle daha çabuk iletişime geçmesine katkı sağlıyor.
Müslümanların yaşadığı akide ve düşünce kirliliğinin ardında oryantalizmin olduğunu söyleyen Şeyh, bu yüzden esaslı tenkitlerin de oryantalizm çevresinde oluşması gerektiğini ifade ediyor.
Müslümanları gelenekçi ve yenilikçi olarak iki farklı şekilde sınıflandırmanın dıştan yapılan bir tanımla olduğunu, bu yüzden zihin kirliliği ve tefrika ürettiğini söyledi.
Abbasiler zamanında zirveye çıkan akide ve düşünce kirliliğinin Kur’an ve Sünnet esas alınarak temizlendiğini söyleyen Şeyh, modernitenin etkisiyle oluşan kaosun da aynı şekilde İslam’ın iki esasına dönerek giderilebileceğini belirtti.
Şeyh’in irşad çalışmalarının önemli bir rüknü ise Cuma hutbeleri… Şeyh’e hutbelerinin içeriğinden sorduğumda; konuşmaların, mustağrib ve müsteşrik ittifakının yol açtığı tahribatın tesbit ve izalesi, maddi ve manevi istiklalin nasıl kazanılacağı, ilahi hükümlerin değişmezliği gibi hassasiyetlerin şekillendirdiği güncel konulardan oluştuğunu ifade etti.
Muasır Sibeveyh: Mehmed Savaş
Şeyh’in babası Abdulkerîm er-Rifaî de (1905-1977) Şam bölgesinde bilinen bir alim ve davetçi. Şeyh, Mehmet Savaş Hocamız’ın, babasının öğrencisi olduğunu; kendisinin de İstanbul’a geldiğinde Üstad’ı ziyaret edip eski günleri yad ettiğini ifade etti. Üstad’ın Şam yıllarını sorduğumda ise şunu söyledi; “Mehmet Savaş 1970’de Türkiye’ye dönünce buradaki ulema; ‘Şam Sibeveyhi’ni kaybetti.’ demişti.”
Üstad Şam’dan ayrıldığında henüz 32 yaşında genç bir ilim adamıydı. Fakat Şam uleması nazarında o, muasır bir “Sibeveyh”di. Hakikaten Hoca, modern zamanların. “Sarıksız Ebussud’u, Sakalsız İbn Kemali”dir. Ulema bezmine ahir zamanda gelen en kudretli beş on muasır fakihden biridir. Fıkhın ruhuna nüfuz eden bir “Fakihu’n-Nefs”tir. Ne var ki Türk ilim dünyası Hoca’yı yeterince tanıyamamıştır. Bunda, Hoca’nın talebelerinin yazı yerine konuşma dilini kullanan müftü-vaizlerden oluşmasının etkisi, azınsanmayacak kadar büyüktür.
Ayrılırken bizi kapıya kadar uğurlayan Şeyh er-Rifai mahcubiyetimizi ifade edince “Bilakis sizi Türkiye kadar yolcu etmeliyim.” diyerek nezaketini gösterdi.”[2]
[1] www.youtube.com/watch?v=IFIyPxKuh2M.
[2] İhsan Şenocak, Doğu’nun Cenneti’nde Zamanı Aşan Gerçekler, İnkişaf Dergisi, Kış/Bahar, 2008-2009, sy. 10, s. 76-7.
|
| Bugün 146 ziyaretçi (238 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
