Takdim

Takdim

Elimizde bulunan bu kıymetli risaleyi ilk yayına hazırlayan değerli büyüğümüz, edebiyle edip sıfatını alan, edipliğiyle de sadr ilmini satırlara dökerek, bizlere hazreti Pir’lerin inci-mer­can sohbetlerini ab-ı kevser tadında sunan Fehmi Kuyumcu ağabeyimizi rahmetle yadediyor ve bizlerden isteği olan şu satırları tekrar ediyoruz:

“Rabbim! Duâcı eyle ihvana göğü, yeri
Kıl onlara belî denilen ahdinin eri
Ve ilâ ruhi müridan, siz hep gelin beri
Alın hatmeye Fehmi’yi, gülşan olsun yeri”

Bu risale yayınlandığında Halidi kolunun Erzincan Şube­si Dergahı’nın tek irşad yetkilisi, “Vekil-i Mustafa”sı, zamanın imamı ve Hızrı, Reyhan kokulu es-seyyid Abdurrahim Reyhan (kuddise sırruhu) hazretleriydi.

İhvanlara vakfettiği 68 yıllık dünya hayatını, 1998 yılının Ramazan ayının 25.inci günü gecesi tamamlayarak, “vuslat burağı”na binerek Hakk’a yürüdü.

“Ve ilâ rûhi kutbil arifân, gavsul âzam, feridüz zaman, can-ı canân, ıtr-ı reyhân, el harisu alâ müridân, sultanı aşi­kan, sahibül hikmeti vel edebi vel irfân, deruni vefa, ihvana sefâ, Mirat-ı Mustafa (s.a.v), şeyhinel kâmilil mükemmilil es-seyyid eş-şeyh şâhı Abdurrahim Erzincanî (kuddise sır­ruhu)” el-kabı ile “Altın Silsile-i Şerif”in son altın halkasında yerini alır.

“Evlâd-ı Muhammed Sanî, vârisi Musa Bayburdî
Oldur gönüller sultanı Abdurrahim Erzincanî”

el-kabı ile de Küçük Silsile-i Şerifde kutlu sırlarlarla yade­dilen Abdurrahim Reyhan hazretlerini satırlarda anlatmak, an­cak “himmet-i evliya” ile olur.

Abdurrahim Reyhan hazretlerinin sohbetleri “Gülden Bül­büllere (Tasavvuf Sohbetleri)” adı altında ve dört kitap halinde yayınlanmış olup, bu sohbet serisinin devamı Pirlerin himmet­leri ile devam edecektir.

Abdurrahim Reyhan hazretleri sevenlerini ve seveceklerini yetim bırakmayarak, Halidiye kolunun Erzincan şubesi “vela­yet tahtı sultanlığı”na, zahirde ve batında “Şemail-i Şerifi”ni temsil eden evladı, Avni Reyhan Efendi hazretlerini “Reyhanî Sanî” görevlendirerek, Erzincan şübesinin başka kollarda na­dir görülen “tek irşad yetkisi” geleneğini sürdürmüştür.

Abdurrahim Reyhan (k.s) hazretlerinin “Allah’a şükür, çok şükür. Zamanımızda battal tarîkatlar da var, küfrî tarîkatlar da var. Allah onlardan bizi korumuş, muhafaza etmiş” du­asını tekrarlayarak, Hazreti Pir’lerin himmeti üzerimize daim olsun, yolumuzu anlamak ve yaşamak nasip etsin. Amin.

(*) Eserin tıpkı basımı yapılmış olup, rahmetli Fehmi Kuyumcu ağabeyimizin kendine has imla ve anlatım tarzı aynen muhafaza edilmiştir. Sadece dizgi yanlışlıkları düzeltilmiştir.

Risâletpenah Efendimiz Aleyhisselâm
Hazret-i Ebubekir Sıddîk (Radıyallahüanh)
Selman-ı Fârisî (Radıyallahüanh)
Kasım bin Muhammed (Kuddisesırrıhü)
Caferi Sâdık (Kuddisesırrıhü)
Bayezid-i Bistâmî (Kuddisesırrıhü)
Ebu’l-Hasan Harkânî (Kuddisesırrıhü)
Ebu Ali Fârimedî (Kuddisesırrıhü)
Yûsuf-ı Hemedânî (Kuddisesırrıhü)
Abdülhâlik Gücdüvânî (Kuddisesırrıhü)
Arif Rivegerî (Kuddisesırrıhü)
Mahmud İncir Fağnevî (Kuddisesırrıhü)
Ali Ramitenî (Kuddisesırrıhü)
Muhammed Baba Semâsî (Kuddisesırrıhü)
Seyyid Emir Külâl (Kuddisesırrıhü)
Şâh-ı Nakşibendî (Muhammed Bahâeddin) (Kuddisesırrıhü)
Alâüddîn Attar (Kuddisesırrıhü)
Yâkub Çerhî (Kuddisesırrıhü)
Ubeydullah Ahrâr (Kuddisesırrıhü)
Muhammed Zâhid (Kuddisesırrıhü)
Derviş Muhammed (Kuddisesırrıhü) 
Hâce-gî Emkengî (Kuddisesırrıhü)
Muhammed Bâkibillâh (Kuddisesırrıhü)
İmam-ı Rabbânî (Ahmed Farukî Serhindi) (Kuddisesırrıhü)
Muhammed Masum (Kuddisesırrıhü)
Şeyh Seyfeddin (Kuddisesırrıhü)
Seyyid Nûr (Kuddisesırrıhü)
Mazhar-ı Canı Cânan (Kuddisesırrıhü)
Abdullah Dehlevî (Kuddisesırrıhü)
Hâlid-i Bağdadî (Mevlânâ Ziyâeddîn) (Kuddisesırrıhü)
Seyyid Abdullah (Kuddisesırrıhü) (*)
Seyyid Tâhâ-yı Hakkâri (Kuddisesırrıhü)
Seyyid Sıbgâtullah Arvâsî (Kuddisesırrıhü)
Abdurrahman-ı Tâgî (Kuddisesırrıhü)
Muhammed Sâmî-il Erzincânî (Kuddisesırrıhü)
Muhammed Beşir Sânî’yil Erzincanî (Kuddisesırrıhü)
Dede Paşa (Dede Musa Bayburdî) (Kuddisesırrıhü)
Abdurrahim Reyhan (Abdurrahim Erzincanî) (Kuddisesırrıhü)

(*) Seyyid Abdullah Hazretleri, Büyük Silsile-i Şerifte sayılmış, Küçük Silsilede ise gösterilmemiştir.

Kategori: Dede Paşa Hazretleri Sohbetler


.

1. Bölüm - DEDE PAŞA HZ. (K.S.) SOHBETLER

1. Bölüm

DEDE PAŞA HZ. (K.S.) SOHBETLER

   Şerefli ve faziletli altın zincirin, yani silsile-i şerifimizin her halkasının mübarek ismi şerifleri; ilmi ledün sultanı, hatem-il enbiya ve Habib-i Kibriya efendimizden başlayıp elkaba geçen en sonuncusu Dede Paşa Hazretleri ile tamamlanmış,  böylece Büyük ve Küçük Silsile-i Şeriflerde tamamen sayılan ve kendisindeki nispet ve veraseti bir evvelkinden alıp bir sonra gelene devreden pirlerimiz, bu devr-i teslim sırasına bağlı olarak, ayrı bir ahenk içindeki ilahi renkleri ile yine ayrı ve özel bir rayiha belirtici manevi ıtırları içinde, taze güllerden destelenmiş bir zarafet buketi halinde gösterilmiştir.

    Liva-yı Hamd sancağı altında özel kıt’asının başındaki yerlerini alacak bu gerçek kumandanların, Cemal Cennetinde Cemâlullahı bağlılarına ayın ondördü gibi ışıklı yüzlerinden seyrettirecek olan bu Rabbani vesilelerin, bu benzersiz devlet sahiplerinin bir dizisi- zamanımıza kadar belli olan isimleriyle- satıra alınmıştır.

    Bu altın zincirin kıyamete kadar zuhur ede ede tamamlanacak olan diğer altın halkalarından biri ve şu anda belli olanı, zamanı gelince kendisine ayrılan yere ismi yazılıverecek, elkaba alınacak bulunanı da şüphesiz ki cümlemizce malumdur.

    Dede Paşa hazretlerince hilâfeti şarkta- garpta açıkça belirtilen, vazife ve selahiyeti pek çok seçkin ihvan içinde tekiden emredilen, bunlara ilâveten yine dört bucaktaki hal sahiplerine manen zuhuratı gösterilen; veraset ve nispet arzının- bizim şubede tek olarak devam edeceği bildirilen- tasarrufu ortak ve çeyrek kabul etmez şehzadesi, mülk ve devletinin idaresinde nispetin devr-i teslime kadir olan amirlerinden başka yerin, emir ve imdadından beri tutulmuş bulunanı Reyhan kokulu Abdurrahim Efendi Hazretleridir.(K.S.)

    Mensubu bulunmakla iftihar ettiğimiz Halidi kolunun Erzincan Şubesi Dergahındaki – imdad edilmemişlerin asla takat getiremeyeceği- hizmetine ahlâk-ı safiyesi ile şevkle devam eden bu nispet yürütücümüze layık müritler olmaklığımıza, yukarda isimlerini sıraladığımız büyüklerin her birinin himmetlerini ayrı ayrı niyaz ederiz.

   Canım feda olsun Resulullaha 
   Bizi kabul etti işbu dergaha
   Emreyledi şeyhim Muhammed Şah’a
   Çıkardı zulmetten bedraya bizi

   Pir-i Tagi ile hem Seyyid Taha 
   Kabulü sebebdir Onlar bu raha 
   İltica edelim Sıbgatullah’a 
   Kendi boyası ile boyaya bizi
 

   Baisi hayatım Pir-i Sami’dir 
   Şefi-i usatım Pir-i Sami’dir 
   Dilimde evradım Pir-i Sami’dir 
   O’dur cezbeyleyen buraya bizi

 
   “Mürşid-i Sakaleyn Hazreti Sani 
   Hadim-i dergah-ı Hazreti Sami 
   Muhammed Beşir-i Erzincani 
   Kavuşturur bab-ı ulyaya bizi
 

   Ve ila ruh-i sultan-ı evliya 
   Bi mahremi sırrı esrar-ı enbiya 
   Dede Paşa yakın olmuş Mevlaya 
   Alır safayı kalb-i insana bizi”
 

   Nesep ve akrabalık ile, ilim ve maharetle, kuvvet ve cesaret ile, mal ve varlık ile, makam ve şöhret ile, hasılı, maddi ve fiziki hiçbir kuvvet ile elde edilmesi mümkün bulunmayan, sadece Allah’ın ilm-i ezelide seçip ihsanda bulunduğu manevi fütuhat ve ilahi kemal ile kazanılan ve beşer üstü hizmetlerin, sabır üstü çilelerin misilsiz örneğini teşkil eden şubemizin son ve som altın halkası, merhamet ve mahviyet madeni, feyiz ve hikmet okyanusu, velayet ve hilâfetin ufku Dede Paşa Hazretlerinden bir ölçüde bahsederek O’nun emir ve tavsiyelerine gerekli yeri vereceğiz.


.

2. Bölüm

2. Bölüm 

  Nüfusa kayıt tarihi 1300 ise de, 1294 veya 1295 Bayburt doğumlu (milâdi 1878 veya 1879). Bayburt ve Aşağı Lori (şimdiki yazıbaşı) köyünde İzni Ağalar diye anılan misafirperver, fukara ve zayıflar dostu, yerleşmiş tabiriyle “hanedan” bir soydan Hacı Hüseyin Efendi ile kendilerine Seyyidler denilen bir aileye mensup Gülhanım’ın kutlu izdivacından doğmuş(*). İptidai ve rüşdiyeyi bitirdikten sonra, 18-19 yaşlarındayken Beşir Efendi Hazretlerine bağlanarak bütün ömrü boyunca her zevki, her işi bırakıp şeyhine ve tarikatına hizmetten başka her gayeden yönünü ve gönlünü çevirmiş, yaz ve kış, gece ve gündüz şeyhi ile tebliğde gezmiş, geniş arazi ve emlâk sahibi olduğu halde dünya malı ve alayişine meyletmeyerek mevcut serveti ile mükemmel sıhhatini ve çok güzel olduğu bilinen sesi ile sair bedeni kabiliyetlerini münhasıran rabıtasının emrine ve hizmetine feda etmiş..

Mali, bedeni ve ameli bütün varlık ve kuvvasını, ibadet huzur ve üstün gayreti içinde eritip, eşsiz tevazu ve erişilmez mahviyet örtüsü ile gizlemek suretiyle 80 yıla yakın bir altın çağ boyunca dergahın hizmetinde canını vakfetmiş, kendine has benzersiz hizmet ve fedakarlıkların numunesi olmuş.. Yaptığı hizmeti başkaları görüp duymuşsa anlatmış; değilse kademi iktizası kimseye pek bahsetmediğinden, ekseriyeti bilinmeyen gayretler olarak kalmış.. Misaller vererek, izahlar yaparak anlatılması mümkün değil..  Yalnız şöyle bir benzetme ile vakıanın özüne yaklaşılabilir:  Kainatı aydınlatacak bir ihlas, bütün alemleri ısıtacak bir aşk ve yaratıkların tamamını rikkat ve muhabbete gark edecek bir teslimiyet! Öyle bir yokluk sahasına ulaşmış ki, Miraçta peygamberimizin Cenab-ı Hakk’a takdim ettiği makbul hediyesine eş olan bir mahviyetin kemaline kavuşmuş. Ahir kelam ve kelamın ahiri budur..

   Mahviyetin sonu, velayetin de sonudur.

   İlim, keramet, nazar, feyiz ve himmet, üstün ve mükemmel nisbet zatında tekmil olduğu halde bunların alet olduğunu ima ve işaret ederek:

   - Gaye Allah’dır.

buyurmuştur. 

   Hali, fiili ve ameli ile sünnet ve şeriatın ıtrından ibaret bir duruma gelmiş; sadakatı onu sireten olduğu gibi sureten de Hazreti Sıddık’a benzetmiş, her hal ve davranışı O’nu Sıddık-ı Ekber Efendimize eş etmiş.

   Gayeleri islamın zaferi, Müslümanların saadet ve selameti olan bu dede ve torun yan yana gelse birbirinden ayırt etmek güçtür. Bir sahabe efendimiz kalkıp da geriden bakacak olsa, uzunca olan hafif öne eğik, 30-35 kilo gelebilecek vücudunu aniden görse:

   -Ya Ebabekir,

diye seslenmekten kendini alamayacağı şüphesiz.. Peygamberinin ayak izine basmaktan gayrı amele itibar etmeyen ilk ve son iki halka..

(*) Bor’da bir sohbette Seyyid olan şeyhini öven bir genç mühendise baba ve anasının her ikisinin de ayrı şecerelerle Seyyidlerden olduğunu ifade ederek Seyyidliğe maneviyatta ulaşmanın makbuliyetini ima etmiştir. Abdurrahim Reyhan Hz.leri de hem baba, hem ana tarafından Hüseynilerden olduğunu kaydetmiştir.

    Çok sık okuduğu birkaç dörtlük şöyledir:

   “Bugün bir dilbere eyledim ülfet
   Halin görmek için çok ettim minnet
   Yüzünü görenlere hazırdır cennet
   Yandım ateşine tazeden taze

   Her türlü ateşle olursun abad
   Ruz u şeb ciğerin eylersin kebab
   Nadanlar elinden içmezsin şarab
   Cananın elinden tazeden taze

   Öyle bir dilbersin her şey yakışır
   Seni gören bülbüller durmaz şakışır
   Pek büyük mürşidsin herkes yapışır
   Damenin ulyaya tazeden taze”

   Bir kimsenin beyanı aynen kendisini, iç alemini aksettirir. Bir şahsın sözü, ilmini irfanını gösterdiği gibi, ihlas ve insanlık derecesi ile manevi mertebesini de aksettirir. Bu bakımdan, ilmi ile amil ve irfanı ile kamil olanların bile nimetinin kırıntılarını toplamaya can atacağı bir ulu devlet sahibi olan Dede Paşa Hazretlerini, kendi üstün beyanları ile tanımaya çalışmak en sıhhatli çare olacaktır.

   İşte bu sebeple, yıllar boyu dört bucakta banda alınan sohbetlerinden her biri bir bahsi şerheden bölümleri nakletmek suretiyle ihvana lazım olan bilgileri asıl kaynaktan aynen sunuyoruz. Onun beyanı dışındaki yazılar da yine Onun sohbetlerinin özünü ve manasını taşımaktadır. Buradaki her kaydın ona göre değerlendirilmesini ve bu kitabın tamamının kelime kelime nispet yürütücümüze (Abdurrahim Reyhan Hazretleri (K.S.)) okunduğunu, Onun tasvibinden sonra kat’i şekline girdiğini de belirtmeliyiz.


.

3. Bölüm

3. Bölüm

   “Tekkelerde olan alemi dil söylemekten acizdir. Emin olun cennetin alemi tekkelerde mevcut idi. Kapıdan içeri girerdin, bir misk rayihası kendini istiab ederdi (kaplardı). Su içerdin kevser, yemek yerdin cennet taamı, yedikçe dimağına bir hayat gelirdi benim sultanım. Biz sözünü söylesek de özünden haberimiz yok. O tekkede meşayihin sohbeti de acaip garaip bir hal ile olurdu. Çünkü o zamanda meşayih ne söylerse o ihvanın kalbinde olan halini kendisine söyler ki, işte halin budur, dermanı da budur.. Biraz gönlüne şek (şüphe) gelen bir ihvanı da hemen ikaz eder gözünü açar, halinin hakikati ne ise o halin hakikatini gösterirdi. Mürid o anda ikaz olup anlardı ki, haa evet bu yaylanın yolu böyle gidermiş. Elhamdülillah şimdi zaman tebdil oldu sultanım.” 

   “Şimdi, mürşid-i kamiller müridini halinden haberdar etmiyorlar. Niye? Senin benim selamet saadetim için. Yaramazlar şerrinden, yaramazlığın künhünden (tamamından) muhafaza için. Şimdi şu zamanda zahir adabı kaldırılmıştır. Zahir adabının takat tahammulü çok zordur beylerim. Şimdi şu zamanda hal yoktur amma meşakket mihneti de yoktur. Şimdi – seyri ilallah makamına kadar- seyr i süluku sokakta ikmal ettiriyorlar. Hal idaresi çetündür.

Onun için bu bir Allah’ın fazlı, keremidir. Şimdi, insanların muhalifi olan nefsü şeytandır.

Rabıta nuru olan yere şeytan yaklaşamaz. Mürşid i kamil, müridin iki küreği arasındaki şeytanın hulül yeri, üfürme yerini kapatır. Senin nefsin de yarıya kadar su dolu tenekeye düşen bir fareye benzer. Ne kadar iktidarı olsa da, mürşidini tanıyan mürid için hükmü tesirsiz kalır. 

Sıfatı hayvaniye de yine aynı fareye benzermiş. Issız kalıp karanlığın olmasını bekler ki, çıkıp da nimetlerden yesin (harama düşsün, çalıp çırpsın). Seni göreyim; eyvahını unutma, rabıtanı unutma. Ten mezbeleliği battallıktır. Hizmetini ihmal etmezsen bir tesiri yoktur. Anasır zıddiyet ise mürşidin emrindedir.” 

   “Şimdi mürşidler, yemeği pişirmiş, kaşık elinde:

   -Gel yavrum, nimetini ye, diye nezaketle, ikramla ve lütufla müridine her halinde şefkat ve merhamet göstermektedir.”

    “Mürşid gerektir bildire

    Hakkı sana hakkel yakın”

   “Sana mürşid her halini hakkel yakin bildirir. Sen bil, bilme bu böyledir. Senin nefsinin, şeytanının, sıfatı hayvaniyenin mürşide karşı vallahi hiçbir kıymeti yoktur. Ama biz niye böyle eza cefa çekeriz? İnsanların çekmiş olduğu cefa alacak olduğu nimet karşılığıdır. Senin nimetinin bahası, kıymeti olmaz ki. Allah’a baha olmaz. Mürşidi kamil kendi reyiyle halife olmaz. Bu Allah’ın emri, Peygamberin emridir. Onların emri ile oldu ise, kudret ve selahiyetleri de lutfedilmiştir. İnsanlara Allah’ın en büyük lütfu şüphesiz, mürşidi kamildir. Allah’a ulaşmak için böyle bir lütfa uymaktan başka çare yoktur.”

   “Böyle bir sultana evlad olmuşuz
   Daha bundan büyük ne şanımız var.”

     “Bizim kendi bildiğimiz bizi yarı yolda bırakır. Sade kendi bildiğimizle çalışmayıp tarikatımızın usülüne uyalım. Tarikatımızın dört aleti vardır.

   1-Muhabbet,

   2-ihlas,

   3-Edep,

   4-Teslimiyet.

   İşin başında bu dört aleti mürşidde tekmil ve tamam etmek lazım. Varis-i Enbiya olan mürşid bu dört aleti tamamlayandan memnun razı olur. Bu sefer bu dört alet Risaletpenah Efendimize akseder. Bu dört aletin her birisinde müride bir nimeti vardır. Bu nimetlere layık olanlara nimetini lütfetmek de mürşide vacip olur.”   

   Bir asırlık hizmet, ihtisas ve mahareti ile vasıl olduğu yüce velayet ve ilahi yakınlık neticesinde görülüp duyulmamış marifetlerin sahibi bulunan Dede Paşa Hazretlerinin kendi tasarrufundaki muhabbet-i Mevla vemuhalefet-ul heva kaidesine uygun olarak önce muhabbet ile başlayıp, giderek artan ve kemale doğru yükselen şeriat ve sünnet uyumunu kazanmış haldeki tarikatın; muhabbet, ihlas, edep, teslimiyet şeklindeki dört kapısı ve şeriat, sohbet hatme, rabıta gibi dört tane de hem temel, hem yüceltici sütunu bulunan muhteşem sarayına davet ile kabul edilmenin hikmet ve işleyiş kaidelerini yine kendi sohbetinden sunalım:            

   1. MUHABBET: Muhabbetin menşei Rasulullah Efendimizdir. Kainat, Cenab-ı Allah’ın Habibine olan muhabbetinden yaratılmıştır. Tarikatın alet saydığı muhabbet, Allah’a ulaşmanın basamakları, vasıtaları olan mürşide muhabbet ile başlayıp Peygamber Efendimiz’e muhabbet ile büyüyerek Cenab-ı Allah’ı sevme şekli ile kemale erer. Bu üç muhabbetin birbirine ziyanı yoktur. Ancak, hikmet icabı seyri bu sıraya göredir. Mürşidin muhabbeti üzerine muhabbetin olmasın. Onun emrinin ve hizmetinin itaatçısı ol.

   Mürşid-i Kamil seni ayrılmış olduğun alemi ulyaya götürecek. Bu sebeble Adem aleyhisselamın ilk oğlu olsan da dünyanın sonuna kadar ömrün olsa, bu zamanın tamamında şeyh efendin ve ailesine kölelik yapsan, yine şeyh efendinin hakkını ödeyemezsin. Bu hakkın dünyada bahası, karşılığı yoktur. Çünkü Allah’ın bahası olamaz.

   Cenab-ı Allah buyurmuştur ki, kulum beni sev, beni seveni sev, kullarıma da beni sevdir. Mürşid-i Kamil bu emir gereğince vasıta olur da müride Resulullah Efendimizi ve Allah’ı sevdirir. Kendiliğinden sevgi olmaz. Sevilen sevdirmeyince seven sevemez. Bir kalbe sevgi tohumunun ekilip yavaş yavaş geliştirilmesi lazımdır.

   Mürşidinin muhabbeti az çok dimağında olsun. Derununda olsun. O muhabbet neticede seni hakikate ulaştırır. Mürşidinin muhabbeti derununda olursa onun kadrini bilmiş olursun. Onun kadrini bilirsen O da senin derdinin dermanı olur.

   Evladını severken de ki : “Bu şeyhimin torunu”.. Malını severken de ki: “bunu bana şeyhim himmet etmiş”.. Hasılı neyi seversen şeyhinin ismiyle sev.

   Rabıtanın muhabbetini şöyle derununda canı gönülden biraz muhafaza et. Belki o muhabbet arta arta on dakika, yirmi dakika olur. Öyle öyle zaman gelir ki, o rabıtan geçer gözünün içine. Bu sefer gözünün her gördüğü rabıtan olur.

   “Kande baksam gözüme ol dilber-i rana görünür.”
   Muhabbet tekmil olunca fenafişşeyh olursun.

     Muhabbetten murad Muhammed hasıl olmaktır 
     Muhammed’den murad şahım visale vasıl olmakdır

     Rızaya inkıyad eyle otur sabrın bucağında
     Sabırdan bil garaz her bir belayı hamil olmakdır

     Otur zulmet bucağında saadet kevkebin gözle
     Saadetten murad şahım şekavet zail olmakdır

     Özün bir pire teslim et müdavim ol kapısında 
     Meşayihten murad şahım mürebbi kamil olmakdır

     Hakikat alimi ol men aref  sırrından ol agah
     İlimden bil garaz her bir cihetle amil olmakdır

     Olup kaim seherlerde çalış zikre devam eyle
     Zikirden bil garaz her bir murada nail olmakdır       

     Sakın ümmi olan şeyhin sözüne aldanıp kanma
     Pir-i Sami gibi her bir uluma şamil olmakdır

     İhlas ile Hakk’a ulaşmanın yolu bil ki azizim
     Hazreti Sani’nin erlerine kail olmakdır

     Bu alemde muhabbet, ihlas, teslim i istersen ey can
     Dede Paşa dergahına adab ile dahil olmakdır

     Süluk ehlinden ol Salih umurun şeyhe tefviz et
     Mürid olan kamu müşkillerini sail olmakdır.”

     2. İHLAS : Tarikatın ihlası, şeyhini ilim ve kemalde büyük görmektir. Şeyhini ne kadar büyük görürsen o kadar fazla feyiz alırsın. Çünkü tarikatın düsturu böyledir. Zannı kadar feyiz alacaksın. Şeyhini ilimde İmam-ı Azam, velayetde de kutbul aktab bilmek, tarikat ihlasının adabıdır.

   “Seni ehl-i vefa gördüm, gel! ”  denilinceye kadar o nisbette halis, safi ve deruni iman lazımdır.

   “ Her ne gelse dildardan icabet eylemen ihlasın alametidir.”

   De ki tuttuğum bu el beni Allah’a ulaştıracak. Ne emrederse onda bir menfaatim var, ne buyurursa mutlaka bir hikmeti var..

     “Habib-i Kibriyanındır bu dergah
       Kasem olsun inan Vallahi Billah
       Neden münkir olalım Allah Allah
       Sultan-ı Enbiya varisi geldi.”

     3.EDEP: Meşayih, insanların evveline, ahirine, zahirine, batınına sahiptir. Meşayihin nihai hizmeti Allah’a kavuşturmaktır. Bunun içindir ki, senin de O’na tazim ve hürmetin ona göre olmalıdır. Baba ve ana hakkı şeriatın emridir. Anan baban seni yüksek âlemlerden bu aşağılık dünyaya getirmeye sebeb olmuş ise de, burada seni kendi başına terk etmiş, tekrar Allah’a kavuşturmaya iktidarları olmadan bu berzah âlemine bırakmışlardır.

   Lakin, mürşid hakkı böyle değildir. Mürşid ise ruhun, kalbin, nefsin ve anasırın (vücudu teşkil eden su, ateş, hava ve toprak maddelerinin) amiridir. Onların noksanını giderip Allah indinde makbul etmeye kadirdir. Mürid mürşidine emanettir. Bu emaneti Allah’a ulaştıran mürşidin hakkı ise, her şeyin ilerisinde ve üstündedir. Bu sebeple de mürid mürşidine azami derecede hürmet ve itaat etmek, layıkıyle edep ve hizmette bulunmakla mükellef tutulmuştur.

   Bu zamanda zahir adabını kaldırdılar. Onun için, halk içinde yapılması gereken adabı kalben yapmak, yalnız iken veya mani yokken yapabileceğin adabı da takatin nispetinde yapabilmek şarttır. Kalben yapılan adaba bir ihsan vardır ki, kalbe nefs u şeytan alakadar olamaz. Çünkü onların kalb haline gücü yetmez.

   Bir insanın gafletle gördüğü hizmet başka; huzur ile şuurlu ve edebine riayetle gördüğü hizmet başkadır. Bir insan; hali, fiili, ameliyle kendini bir kavme benzetirse o kavimle haşrolacaktır. Ruh edebi, Risaletpenah Efendimizden alıp öğrenmiştir. Bu dünyada kendisini Peygambere, velilere benzeten müridin edebinin sevabının adedi olur mu? Bu nimetin kadrini ve ilmini âlimler bilmez.

   Tarikat halini sorma muhaddisten, müderristen
   Hakikat ilmini ders Hüda’sından alandan sor.

   Edep antikaya benzer. Onun kıymetini ancak o alet ile Allah’ın azamet ve kudretine malik olan mürşidler bilir. Onlar müridlerinin bu antikaya malik olmasını istediklerinden, zahir ve batında, yani kulak ve ruha bu antikayı anlatırlar.

   Daima mürşidine hürmetli ol. Mürşidinin memleketine karşı ayağını uzatma. Oraya karşı tükürme. Arkanı dönme. Kıbleye karşı tazim ettiğin gibi şeyhine tazim etmek, adapta bulunmak edebin hulasa kelamıdır.

   4.TESLİMİYET: İnsanların evveli ilm-i ezeli, ahiri de rü’yetullahtır. Zahiri şeriat, batını da teslimiyettir. Sabır teslimiyet demektir. Her nimet teslimiyetten vücuda gelir. Mürid her şeyi şeyhinden alır, şeyhine verir. Nimete malik olmak teslimiyete bağlanmıştır. Teslim olan mürid şeyhine emanettir.

   Teslimiyet kail olmaktır. Bu itikatle o kapıyı beklemektir. Birgün o kapı sana açılacaktır. O kapı Allah kapısıdır.

   “Özün bir pire teslim et müdavim ol kapısında
   Meşayihten murad şahım mürebbi kamil olmaktır”

   Teslimiyet sebat ile olur. Sebat eden zafere malik olur.

   Bize Allah’ın lütfu mürşid-i kâmildir. Mürşide teslim olan bu lütfa erer. Dervişliğin yani müridliğin en büyük kârı bu ki, Allah kapusunda her bir derdinin dermanı mürşid-i kâmile teslim olmuştur. Çünkü mürşid-i kâmil, bizim yaratılışımızın icabı, bize alettir. Mürşid-i kâmilin hakikatı; Cenab-ı Hak azametiyle ete kemiğe bürünüp, mesela mürşid şeklinde sana görünür. Halbuki hakikati Cenabı Allah’ın azameti kudretidir. Aletsiz kemalat olmaz. Kemalatın aleti de mahviyettir. Bir mürşid-i kâmilin evladı, bendesinin karşısında bir hâkikat aynası olursa, o aynaya baka baka noksanını görüp ikmal etmesi gibi, röntgen çekince nasıl doktor derdin arazını görüp anlarsa, hâkikat aynasının karşısına durup orda kendine bakan mürid de illetini, derdini tanır.

   “Günden güne derdim artar
    Varsam Lokmana Lokmana”

   Tarikatın sohbetinin nihayeti yoktur, nimetinin nihayeti yoktur, halinin nihayeti yoktur. Tarikatın en yüksek adabı noksanını bilip “eyvaah!..” demektir. Sen o kapıda öyle bir zincirle bağlısın ki, o zinciri kırmayasın. Allah kapısı olan o kapının senin için açılacağından şüphen olmasın. Mürşid-i Kamil seni kendi velayetine rabtetmiştir. Velayetin zinciri kopmaz; öyle çalış ki, o zincir seni çeke çeke maksadına ulaştırsın.

   “Hak’ka kul ol, kul, olasın makbul
     Hak’ka kul olanın cümlesi makbul.”


.

4. Bölüm

4. Bölüm

Tarikatımızın rükün veya temelleri:

   1. ŞERİAT : Şeriat, Allah’ın koymuş olduğu fermanıdır; farzları ifade eder. Sünnette ise; hem farz, hem vacip, hem de sünnet vardır. Tarikat ise sünnettir. Onun için tarikatı olanın şeriatı da vardır. Farz, lisan ile açıktan tebliğ ister. Vacip ise, Cenabı Allah’ın Habibi ile kendi arasındaki bir iltifattır.

   İlim Allah’ı bilmektir. “İlim bir noktadır” fermanı, yaradılıştaki noksanımızı bilmeye işarettir; hâkikatımız da rabıtamızdır. Çünkü rabıtamız şeriattır. Mecaz olan şeriat şerre götürür. Amma mürşidi olanların hali güzel olduğundan, bu güzellik seni Allah’ın hâkikatında olan güzelliğe götürür.

   Şeriat, “emri bil mağruf- nehyi anil münker” dir. Şeriat, emre muhalif davranana had, yani dayak cezası verir. Nefs emre muhalif olunca mürşid-i kâmil onun başından aşağıya doğru şeriat kamçısı ile vurarak isyan eden nefsi cezalandırır.

   Bu devirde şeriatı ve sünneti layıkıyla tamamlayıp Peygamber Efendimiz’e ve Cenab-ı Allah’a makbul olmanın imkanı yoktur. Tarikatın tavassutu ile bu noksan ikmal edilir. Şeriat ile tarikat birleşirse, insanlar rızayı kazanıp hakikatine malik olurlar.

   “Şeriat tortsuz yağdır tarikat mumsuz baldır
    Dost için niçin balı yağa katmayalar”

Tarikatı olanın şeriatı, şeriatı olanın da tarikatı vardır. Her ikisi de Allah’ın emridir.

Bir müride, bir müslümana üç şey şarttır.

   - Murakebe
   - Muvazene
   - Müşahede

   Murakebe şeriattır, şeriat ise şarttır.

   Muvazene, daima elinde bulunan şeriat terazisi ile fiilini tartmak, şeriatın kabul ettiği işi yapıp, kabul etmediğini terk etmektir.

   Şeriat, velayet makamıdır. Onun için, mürşid-i kâmil şeriattır. Edille-i şeriye (kitap, sünnet, icma-ı ümmet ve kıyas-ı fukaha) mürşidde mevcuttur. Edille-i şeriye, muhabbet, ihlas, edep ve teslim ile olur. Mürşid-i kâmilin kalbinde şeriatın ve Kuran-ı Mübin’in hem zahir, hem de batın manası mevcuttur.

   Bir insanın kalbinin sağ kulağında ilham isimli bir melek, sol kulağında da vesvas isimli bir şeytan oturur. Şeriat ehli olanın ilham meleği o kalbe hizmet eder. Şernas olanın kalbindeki şeytan o kalbe ihanete başlar.

   Şeriat Allah’ın emri, tarikatta Allah’ın emridir. Öyle bir emirdir ki, Cenabı Hazreti Allah’ın lütfu şeriatın nimetine tarikatsız malik olunmaz. Amma tarikatın faziletine de şeriatsız malik olunmaz. İllaki ikisi birbirine mutabık olsun beylerim.

   Bir insan tarikat ile şeriatı bir araya getirip takdir ederek hizmet görürse hâkikate malik olur. Hakikate malik olan ise marifetullaha dahil olur.

   2.SOHBET: Bizim tarikatımızın sıhhati sohbettir. Bizim tarikatımızın sıhhati hatmemizdir. Bizim tarikatımızın sıhhati rabıtadır.

   Sohbet kalpten zuhur eder. Kalbin sahibi ise neticede Allah’tır. Öyleyse sohbeti Mürşid-i Kâmil buyurur, Rasulullah Efendimiz buyurur. Neticede bizzat Allah buyurur. Kalb Allah’ın harika sarayıdır. Kalbden zuhur eden sohbeti Cenabı Allah’ın zatı yapar. İlm-i ezelide ruh sohbeti işitip demirin mıknatısı çektiği gibi celbetmiştir. Peygamber Efendimiz saadetli zamanında sahabe efendilerimize sohbet etmişlerdir. Mürşid-i Kâmil’in ruhu Risaletpenah Efendimiz’in sohbetini celbeder. Risaletpenah Efendimiz’in ruhu ise esma ve sıfat yaratılmadan Cenabı Hakk’ın zatından bizzat sohbeti celbetmiştir. Onun için sohbet Allah’ın kudret lisanından zuhur eden kelamdır. Onun için sohbet irşad ve sıhhattir.

   Tarikat sahipleri, zahir ve batın Onlarda mevcut olduğundan, söylemiş olduğu kelamı daima ruha söylerler. Ruh o sözden fevkalade lezzet ve kuvvet alarak tedricen (yavaş yavaş) hakikatine malik olur.

   Sohbet, Cenab-ı Allah’ın Habibine teberrükü, Habibinden de ümmetine teberrüktür. Onun için sohbet hem farz, hem vacip, hem de sünneti müekkededir. Sohbet, söyleyenin reyi ile olmaz. Çünkü “söyledendir söyleden” sırrı ile sohbeti sahibinden alan, söylenmesi icap edeni tamamiyle söyler.

   “Bu demi Ahmed başa tac eyledi
    Bu dem ile seyr-i mirac eyledi”

   Sohbet, satırdan değil, sadırdan hâsıl olur. Sadr ise, ruh kemaline malik olunca hâsıl olur. Sadrın sahibi ise sohbetin sahibi olan Rasulullah Efendimiz ve Allah’ın zatıdır.

   Zahir, caiz-maizdir diye ağız ile konuşurlar. Ağzından çıkanı da kulakları işitmez. Evliyaullah’ın sohbeti ise candan gelir. Can ise Canandandır. Canandan gelen sohbet ise hâkikate malik eder. Mürşid-i Kâmilin sohbetini o mürşidin sahibi söyler. Zahirde onun lisanından zuhur eder ama “Söyledendir söyleden”.

   Ruh, o sedaya âşıktır. İlmi ezelide o sedayı Risaletpenah Efendimizden Allah’ın kudret lisanı ile Habibine adalet buyrulan iltifattan işitmiştir. O sedayı duyduğu gibi onu hemen celbeder. Ve zamanı gelince de sohbetini yapar. Bakarsın ki, hiç iğrapta mahalli olmayan birisi bu sohbeti işitmiş de yâre sadık ise, oradaki Müslümanların şerefi, o sohbeti hatıra getiriverir. Söyleyenin ne kârı var benim sultanım. Pir-i Sami Hazretleri:

   - Bizim Salih de söyler, söyle Salih, buyurmuştur.

   Bizim tarikimiz tarik-i şeriat, tarik-i sohbettir.

   “ Bizi söyleyin de su i halimizi söyleyin” buyurmuşlardır. Madem ki mürşidden bahsediyorsun, istersen kötü halini söyle (haşa).

   Sohbet alettir, yani ruha hayat aletidir. Ruh, sohbetin hem zahirine, hem batınına, hem de batnesine aşina olarak dinler ve hakikatine malik olur. Bir insan kırk gün bir âlim ile konuşsa âlim olur, zalim ile konuşsa zalim olur. Madema ki, ruh daima nefse tebliğde bulunursa, nefs kırk günün içinde tamamiyle ruha yâr olur. Nefsin bir manası da hayattır. Nefs hakikatı kabul ettiği gibi olur hayat, hem de nefis, yani güzel olur sultanım.

   Sohbette bir iltifat olmasa tarik-i şeriat, tarik-i sohbet buyurmazlar. Hatta Risaletpenah Efendimiz buyurur ki: “Ümmet-i ashabım, sizler yarım saat Müslüman olun. Derler ki: “Ya Rasulullah, anamız babamız size feda olsun, biz Müslüman değil miyiz?  Bize islamın ne olduğunu emir buyur.” Buyururlar ki: “Yarım saat birbirinize sohbet edin.” Bunlar bize Allah’ın lütfu, hem saadet, hem nimet, hem de sıhhattir gardaşlarım.

   “Gam odur ki, gele dünya, gide din
     Gam o değil, gide dünya, gele din.”

   Allah’ın fazlına şükürler olsun, emin olun, siz unutun unutmayın bu sohbetlerin umumunu ruh celbediyor. Zamanı gelince o sohbetleri sahibi sana da söylettirecek. Ama ne ile? Bir hüsn-ü zan ile. Biz ne ile söylüyoruz? Kendi kemalimiz, ilmimiz ile değil, sizin kemaliniz, sizin şerefiniz.. Bu kadar cemaat burada niye toplandı? Veliler şerefini kaybetmezler. Öyleyse ne kadar da olmasa ruhum hâkikattir. Öyleyse hâkikatim size, mürşid-i kâmilin şerefi ne ise size söylüyor. İşte mürşid-i kâmilin şerefi sohbettir.

   Sohbet müridin noksanını ikmal eder, her nezafetini tekmil eder ve sahibine kavuşturur. Muhabbet meclisi, sürur bayramı sohbettedir; sohbet muhabbettir. Rabıta müridi bozulur da,  sohbet müridi bozulmaz. Mürşid-i kâmil şeriat sohbetini herkese, umuma yapar. Amma tarikat sohbetini iki, üç, nihayet dört müride yapar. Cüz akıl, tarikat sohbetini kavrayamaz. Mürşid-i kâmilin sohbeti Kur’an-ı mübin’in asıl tefsiridir. Hâkikat tefsiri budur.

   Bir nefes merdan-ı Hüda dinlemek, bilmem ne kadar nafile ibadetten hayırlıdır. Merdan-ı Hüda sohbeti insanların düşmanını öldürüp onların hâkikatını meydana getirir.

   3. HATME ( İ HACEGAN) : Bizim tarikatımızın dört rüknü vardır:

   Bizim tarkimiz tarik-ı şeriattır.
   Bizim tarikimiz tarik-ı sohbettir.
   Bizim tarikimiz tarik-ı hatme’dir.
   Bizim tarikimiz tarik-ı rabıtadır

   Bizim tarikatımızın sıhhati hatme’dir. Bizim tarikatımızın nimeti hatme ile tamamlanır. Hatme, sohbet ve rabıtanın da aletidir. Büyük hatmemizde 360, küçük hatmemizde ise 333

hatim sevabı vardır. Bizim tarikatımızın zikir meclisi hatmedir. Hatmede zikir, fikir, rabıta, sohbet ve türlü nimet mevcuttur.

   4. RABITA : Rabıta Rab’tandır. Terbiye edicidir. Cenabı Allah’tan adalet buyrulan Rahim ve Rahmanı ile, bunun selahiyeti ile, rabıta ruhun hakikatını meydana getirir. Onlarda öyle bir ihsan, adalet var ki, onlar seni her bir habasetten (pislikten) beraat ettirir. Her bir noksanını ikmal eder. Her bir nezafetini tekmil ederek sahibine kavuşturur. Allah’ın ihsanı hududunda seni ihya, inşad edip sevindirecek iltifata mazhar ederek cemale kavuşturur.

   Kurtuluş, işte mürşidin, rabıtandır. Şuğlün (gönlü ve kalbi meşgul eden düşünce ve gailelerin) olur, huzursuz olursun, ne olursan ol şeyhinin muhabbetini unutma ki şeyhin de seni unutmasın.

   “Unutma beni unutmam seni
     Unutursan beni unuturum seni”

    Bir mürid şeyhini unutursa nefs ve şeytan onu baştan çıkarmaya başlar. Neticede öyle bir hale getirir ki, Allah muhafaza etsin.

   Gaflet, rabıtanı unutmak; sadakat ise rabıtanı unutmamaktır.

   Mürşidi kâmilin hatırlandığı yerde zerre miktarı, zahir ve batınında, muhalif olmaz. Çünkü onlara Allah, zahir ve bâtınını bildirmiştir. Hatta şu ayeti kerimenin manasına onlar aşinadırlar:

   “Vel evveli vel ahiru vezzahiru vel bâtın.”

   Mürşidi kâmilin vücudu Rasulullah Efendimiz’in kabri şerifidir. Hem de bu vücut beytullahtır. Onun için mürşidi kâmilin elinden tutan bir müslümanın günahı, kul hakkı dahil affolur.

   “İlmi ledünni bir verak, pirimde ol şan gizlidir.”

    “Rabıta, rabıta, aman rabıta, heman et rabıta.. Müptedi âleminde (ilk zamanlarda) müridin hayatı mematı ( ölümü) rabıtadır.

    Müptedi zamanında ilmin noktası mürşittir. Senin rabıtan şeriattır. Rabıtanın şerefini muhafaza et. Şeriatın nurunu muhafaza et. Aklına geldikçe rabıtana muhabbetini unutma.

   “Emri bil maruf”u unutma. Şeriat terazisi elinde olsun, daima fiilini tart. Hem de ne söyleseler inan, amenna, Allah her şeye kadirdir, de..

   İlmin noktası rabıtadır. Senin müşkülün rabıtanda hallolur. Rabıtaya malik olunca, mürşidi kâmil Allah kapısıdır. Allah kapısı açılınca sen geçersin kâmilin kalbine.. Bu sefer sultan olursun. Sultandan mana ise mürşidi kâmil hakikattir; Allah’ın afaktaki tecelliyi suri ve enfüsteki tecelliyi manevisini görürsün. Allah’ın rızasını kazanırsın. Bu sefer, bu vasıta ile Hâlik’ının hâkikatına dahil olursun. Yani Allah’ın sıfat-ı hâkikatına malik olduğun gibi, Allah’ın hâkikatı, beşeriyetini kendi azametine alır. Bu defa, adeta senin hizmetini Allah işler. Bundan sonra Allah’ın zatında mahvolursun. Pervanenin ruhunu ateşe bahşettiği gibi, Allah’ın zatından alır, Allah’ın zatına teslim edersin.

  “Ve enibu ilallah”

fermanında, sizler biz azimüşşanın hakikatına malik olmak için, Habibime biat edin. Habibimin emri olan, varisi olan velilerime de biat edin buyurulmuştur. Vakti saadette Habibine biat eden sahabe efendilerimiz, vakti saadetten sonra da Sıddık-i Ekber Efendimize hilafeti verip biat ettiler.. Böyle böyle, Şah-ı Nakşibend Efendimize, İmam-ı Rabbani Efendimize hilafet lütfedildi. Onlar Barigahı Muhammediye makamına dahil olunca, ilmi ezelide, esma sıfat halk olmadan evvel, o makam ne gibi bir makam ise, işte o makama dahil oldular. O makamdan  beşeriyetlerinin kabı ne kadar nuru hakikat almışsa, tamamiyle kablarını doldurdular ki, artık onun şerhini dil söylemekten acizdir. Onun için :

  “Tarikat halini sorma muhaddisten müderristen.”

  Daha henüz Cenab-ı Allah esma-sıfatı halk etmezden evvel, Habibiyle beraber, noksan sıfattan beri olarak Habibini ihya (diriltip), inşad (sevindirdiği) ettiği makam. O makama Şah-ı Nakşibend Efendimizden başka dört evliyaullah daha dahil olmuş ise de hiçbiri kabul olmamış. Noksanlık yapmışlar. Lakin Şah-ı Nakşibend Efendimiz fevkalade kabul olmuş. İşte bizim tarikatımızın dersini o makamda Hazreti Fahri Alem Efendimiz Hazretleri Şah-ı Nakşibend Efendimize emir buyurmuştur. Malum.. Onun için bizim tarikımız tarik-i nazenindir. Yani nazenin ki, misli yoktur. Bizim tarikimize teşbih hiçbir tarik yoktur. Amma Nakşi tarikatları çok çeşitli. Aşikare çekenler, kalben çekenler benim sultanım. Kalben çekenleri de yüz, iki yüz, beş yüz ve neticede bin tesbih benim sultanım. Başka tarikin, başka kolun usülü ayrı. Bizim kolumuzda başka esma çektirmezler. Kalben Allah Allah.. Allah lafzında ise bütün esma mevcuttur.

   Bizim tarikimizin (kolumuzun) usulü hiçbir tarikde yoktur. Bizde nafile ibadet yoktur. (on iki yıllık ibadete bedel olan) evvabin namazı ile (yatsıdan sabaha kadarki bütün ibadete bedel olan) teheccüd namazından başka.. yatıp kalkmadan da, yatsıdan sonra kılacaksan, (böyle kılınca da) tamamıyle kılmış olursun.

   Hiçbir tarikte bizim tarikimizin usulü yoktur. Hiçbir tarikin guslü yoktur. Eğer bir müridin mukadderatı, tarikata hakikaten bağlı ise onun guslünden sonra, o vücutta zamanıyle işlemiş olduğu masiyetten (günahlardan) hasıl olan zulmeti o su ile birlikte akıp gider. Allah o vücudu temiz, tahir eder. Göbekten yukarısını da Allah boyası ile o vücudu boyarlar (sıbgatullah). Artık o vücut boyandıktan sonra ona hariçten hiçbir şeyin tesiri olmaz. Dahili de öyle bir hale gelir ki, hariçten iktidar alamaz. Hariçten iktidar alamayan bir vücudun dahilinden hasıl olan melanetinin de bir kıymeti yoktur. İşte bizim tarikimizin usülü böyledir. El tuttuğun andan itibaren de geçmiş günahların, kul hakkı dahil, affolmuştur. Seni göreyim bir daha günah işleme benim sultanım. Günah işleyen bir müridi atarlar sahrayı melamete; sahrayı melamet süfliyettir, çok meşakkattir. Artık orda çok cefa, zahmet çeker. Eğer tevbe edersen ne ala, tevbe etmezsen azabını görürsün. Tarikatın azabı da dünyada olur benim efendi şahım. Namazda sehvine secde ederler, hem namazın tamamlanması, hem de ceza olarak. Cezanı çekmezsen mesul olursun. Sehiv secdesi ile hem cezadan kurtulur, hem de namazın noksanını tamamlarsın. Sahrayı melamet de böyledir. Cenabı Allah: “ La yuhibbullahil battalın” buyurmuştur. Yani battal (tembel) olanlara bizim muhabbetimiz olmaz diye emretmiştir.

   “Eğer talib isen yare
   Sakın aldanma ağyare”

   Şayet bir mürid, tarikatta noksanlık yapmazsa harçlığını cebine korlar, gıdasını melekler önüne getirir, vücudunda da bir arıza olmaz. Göreyim seni noksanlık yapma. Şayet noksanın olursa, yahut fevkalade bir himmet ile derecen artacaksa, bu sefer meşakkat, mihnet olur. “Yapma noksan, çekme mihnet” benim sultanım.

   İnsan insanın rahmanı, insan insanın şeytanıdır. Yaramazlar şerrinden Allah cümlemizi muhafaza buyursun.

   “Ey birader gir sadakat mülküne
    Yakışır sıdk u sadakat mü’mine
    Bahusus derviş olan sadık gerek
    Ta ki olsun ehli sıdkla müşterek.”

   Bizim tarikimizin usulü, rabıtandır, rabıtandır, rabıtan gardaş beylerim. Buyururlar ki “elif ko ba niste”. Yani elif oku da ba yı okuma. Yani sana ne emredilmişse ona devam et, hizmetini emir hududunda gör. Emrolundu ki, evvabin, teheccüd kıl, onu kıl. İşrak kılma emrolundu, onu kılma. Daha gerisi bu ki, Allah Allah demeye devam et ki bir an evvel kalbin Allah desin.

   Gönlünde olan halin tarikata, şeriata uygun ise, emin ol ki senin dermanın da odur. Çünkü herkesin hizmette bir usulü, hali var. Rabıtaya oturduğun zaman da de ki, Şeyh Efendimizin vücudu Ravza-i mutahharadır: de ki Beyt-i Hâkikattır. Çünkü insanların zannı nasılsa Cenab-ı Allah nimetini öyle verir. Çünkü bize Allah’ın lütfu mürşidi kâmildir.

   Mürid için lazım olan mürşidi kâmile muhabbet; oldukça tarikatın, şeriatın şerefine yakışmayan hallerden kaçmak, halü harekatını tarikatının şerefine tabi tutmaktır.

   “Beklerim kapusunu boynumu eğip giryanı zar
   Umarım ki rahmeder bu ahıma efganıma.”

   Müridlik acizliktir. Herkesi yüksek, nefsini de alçak görmektir. Kimsenin ayıbını görmemektir.

   “Methe layık pirimiz, zemme layık nefsimiz var.”

   Çünkü aynaya bakınca herkes kendi şeklini görür. Allah’ın en sevgili kulu, acizliğini bilen, kendini zelil ve fakir bilendir. Bu acizlikle aynaya bakarsan Allah da ona göre ihsan eder.

   “Mir’atı Muhammed’den Allah görünür daim.”

Onun için :

   “Kapunda kul var sultandan içeru.”

   Toprakta, toprağın altında bir ihsan var ki, bütün nebatat (bitkiler) topraktan meydana gelir. Onun için, toprak gibi mahviyet sahibi olmak lazım. Toprak ahlaka işarettir benim sultanım.

   Müridde cezbe hali olur. Bu hal iradeyle olmaz ama o hali kendi iradenle tebdile bak. Mürşidler bu hali tebdil ederler ama o zaman bunun aksi sende zuhur eder. Yani o aşkın bir de kabız hali olur. Böyle hallerde aklınla müşavere et. De ki, akıl gel buraya, ben beşerim, gafilim. Sen ruhdan iktidar alırsın. Ben ise anasır zıddiyetinden iktidarımı alırım. Anasırı zıddiyet ise berzahtır. Ruhdan zuhur eden nurun ala nurdur. Acaba ben bu işi işlersem, yahut işledim de sonunda ne ile beraat ederim? Ne zamanki onu noksan bilerek sahibine teslim edersen, sahibi senin derdinin dermanı olur.

   İşte böyle, mürşidi kâmil, müridi kendi haliyle terbiye eder.

   “Pehlivan-ı cihan basar basılır
   Bu meydandır bunda merdaneler var.”

   Hâkikaten sen bir pehlivan-ı cihansın, yıkıldın diye pehlivanlığı senden çekip almazlar. Bugün yıkılır yarın yıkarsın. Şart, şeriat terazisi elinde olsun.

   Bir insanın gönlüne bir hatara gelir, az bir zamanda onu defederse çok büyük feyiz alır. Bir müddet sonra beraat ederse yine feyiz alır. Çok bekler de ondan beraat ederse, o da menfaatlidir.

   Zaman icabı hariçten, hariç olanlardan dinimize, tarikatımıza karşı akseden düşmanlıktan gönlümüze ağırlık gelmesin. Zamana tabi olalım. Sen kendi derununda olan İslamiyetini sakla, unutma, Tarikatının şerefini unutma. Her nerede darda kalırsan, düşman karşısına gidersen korkma. Kalbinden , böyle usulca, “Medet ya hazreti pir, medet ya hazreti pir” de.. Onun yüzüne karşı, kalben, “Medet ya hazreti pir” de, ona hiç duyurma. Bu şekilde nefes et onun gözüne. Bu onun gözünü kör eder mutlaka.. Siz Hazreti Pir’i unutmayın, O elini değil, başını uzatır benim sultanım.

   Kalbinde bir muhalif hal zuhur ederse yahut senin için zahirde seni fesada verecek bir muhalif hal zuhur ederse efendim, sahibine dayan.. Medet ya hazreti pir, de; aman ya Rasulullah, de; yahut, aman ya Rabbi, de. Bunların hangisi kolay gelirse, gönlünden onu söylemeye devam et. Bunların üçünün de birbirine farkı yoktur. Çünkü esmadan kuvvet alan medet ya hazreti pir, der; sıfattan kudret alan aman ya Rasulullah der, zattan iktidar alan da, aman ya Rabbi, der. O bizim elimizde değildir. Hangisi zorlamadan dile gelirse ona devam et. İcap eder, bir muhabbet, bir sevgi, gönlüne bir rahatlık gelirse onun için de, ondan da Allah’a sığın. Bu nefs tarafından bir hiledir, benim neyim var ki, ben neyime güvenirim. Dışım zulmete gark olmuş, içerim de ten mezbeleliği diye düşünüp “ Aman ya Rabbi, estağfirullah” de.

   Mürşidi kamil müridin miraç merdivenidir.Bir müridi, mürşidi kâmil hakikat beşiğinde yatırır. Sol memesinin dört parmak üstünde bir sır memesi var, terbiyet memesi.. O memeden müride günde bir kere süt emzirir. O süt tecelliyi zatiyi celbedecek cazibedir.. O sütü emen bir vücud, neticede şüphesiz Cenab-ı Allah’ı görecektir. Fenafillah makamına kadar iki yaşında bir sabi (körpe çocuk) olan mürid, fenafillah olunca, Allah’ın kudretinden bir ilme mahir olur. Onun için beylerim, rabıtamızı unutmayalım. Her nerede olsak “ aman ya Rabbi” yi unutmayalım. Aman dediğimiz zamanda, rabıtamızın yüzüne bakarak: “Ene şehri Medine’tün bab-ı Ali’yyun” gibi, rabıtamızın yüzüne bakarak diyelim ki, rabıtamız bizden kelamımızı alıp hemen Risaletpenah efendimize teslim ede. Risaletpenah efendimiz de Hakikat’e teslim ede. Hakikat kapısından mana, nimetin izharına bir seddir, engeldir. Kendisini fiili, ameli ile tanıtanı o kapıdan içeri alırlar.

   Tarikatın esrarı, mürid her şeyi rabıtasıyla yaparsa, “Vettegullahe lealleküm tuflihun” fermanın gereğince, onun her yediği, içtiği onun için rahmeti celbeder.

   “Canım gurban olsun gadir bilene”

   Sen mürşidi kâmilin muhabbetini derununda sakladığın zamanda demek mürşidin gadrini bildin. Bu sefer mürşidi kâmil de senin her derdinin dermanı olur.

   Mürşitsiz müşkil hallolmaz. Bizim bu yürümemiz ile de Allah’a ulaşılmaz. Mürşidin varsa, o senin koluna girip yürümeye iktidarın olmasa da, seni menziline ulaştırır.

   Mürşidi olmayanların ekserisi tarikata muhalif olup inkar ederler. Alim ise adaba muhalif olur, ilmine mugayir olur. Yok cahil ise, onun da hakikatini söndürür. Tarikat Resulullah efendimizin emridir. Onu inkar eden münkir olur. Battal olanlara Allah’ın muhabbeti olmaz.

   Tarikatın karı, kemali rabıtadır. Mübtedilerin derdinin dermanı rabıtadır. Rabıtası sağlam olan, yani mürşidi kamilin emrine muhalif işi olmayanın berzah ile alakası yoktur. Berzah denizin girdabına benzer. Çok mahir bir kaptan ister ki kurtarsın.

   Himmet, hizmete rabtolunmuştur. Hizmet şarttır. Hizmet amelen de hizmettir, bedenen de hizmettir, malen de hizmettir, hangisi olsa hizmettir. Hizmet rü’yettir.

   “Baba himmet, oğul hizmet.”

   Evliyaullahda havf, hüzün olmaz, sual, hesap olmaz. Evliyaullah daima Allah ile beraberdir. Çünkü Allah, onda celis olmuştur. Cebrail, İsrafil, Mikail, Azrail ve Hızır aleyhisselam evliyaullahın emrindedir. Evliyaullah müridin zahirini, batınını, evvelini, ahirini, derdini, dermanını, vücudunda kaç kıl olduğunu bilir. Allah onlara bildirmiştir. Ona göre halimizi idare edelim şahzadelerim..

   Mürşidin bir milyar müridi olsa, hepsi de ayrı ayrı yerlerde bulunsa, mürşid onların her birinin her halini bilir.

   Bir müridin mürşidine, rabıtasına inkıyad olursa (emrine uyarsa, yani sebatı olursa) emin olun mürşid müride sahip olur. Onun noksanını bildirip, bir vesileyle işaret verir.    

   Bu bir ihsanı ilahi ki, bir nimettir ki, hatır ile, para ile olmaz. Bu bir merhameti ilahidir. Merhamet buyurur da bir mürşide evlad olursun. Velayetinde varis olursun. Evliyaullah vefat etse yine o nisbeti, feyzi müridine adalet buyurur. Mürid ölse de, yine feyzi alır. Müridin terakki, terfii feyiz iledir.

   Ruh gayrimahluktur. Amma evliyaullahın hizmetine geçip terbiyesine girmedikten sonra kemaline, iktidarına malik olmaz. Ruh, evliyaullahın sohbetini dinlemedikten sonra halinden haberdar olamaz. Ruhun hakikatına malik olunca, beşeriyet, noksan sıfat, ten mezbeleliği ve anasır zıddiyeti zail olur. Akıl mecazdan külle geçer. Yine kuldur amma, Allah’tan iktidar alan bir kul olur..

   “Zikri fikri ibadet ile varılmaz bu yola
   Hizmetinde daim ol şeyhin rızasın dile.”

   İşte bu hallerin tamamı mürşidin rızasına bağlanmıştır. Rabıtanın nuru ve sayesini celbeden mürid bir ihsana erer. Bu lütfun aleti, sermayesi de rabıtadır.

   “Ve rabitu vettegullahe leallekum tuflihun.” ayeti kerimesi rabıta ayetidir. Rabıtanın ra’ sı ru’yetullah, ra’yı çeken elif de Allah’a karşı aciz olup da “aman ya rabbi” demektir. Onun için, rabıta ile yediğin yemek, gördüğün hizmet seni rü’yetullaha götürür.

   “Külli şey’in sebeba.” fermanı gereğince, rabıta, nimet ve feyzin, cemalin vasıtasıdır.

   İnsanlar, hülusunun barını (meyvesini) yer. Baktığını, gördüğünü mürşidin bilirsen, rabıta feyzi alırsın. Sende bu hal bir mürşid muhabbeti meydana getirir. Bu muhabbet ile hem imtihandan beraat eder, hem de feyze nail olursun.

   Rabıtası olmayan, rabıtaya münkir olan, ten mezbeleliğine mağlup olan müslümanlar da zannederler ki, ben de Cenabı Hazreti Allah’ın emir buyurmuş olduğu, vaat buyurmuş olduğu nimetlerine malik olacağım. Hakikat sahipleri buna buyurur ki: Heyhaaat!..

   Hakikaten beyler, iyi yiyin, iyi giyinin, saltanatlı olun, çok zengin olmaya çalışın. Allah namerde muhtaç etmeye, Habibi hurmetine adayı bedkare muhtaç etmeye.

   Emin olun, rabıtası olan, Cenabı Allah öyle buyurur, rabıtası olan her halinde felaha dahildir. Evet, mürşid ile görülen hizmet- bu biraz zahire muhaliftir amma- mürşid ile görülen hizmet insanı irşad eder, şadan eder. İhvanın birisi yemin etti ki “Evet her cigara içende feyz alırım, rabıtayla içerim, hikmetullah, o tütün bana, vücuduma bir safa getirir. Acaib bir muhabbetim olur. Öyle halim olur ki, zannederim ki karşımda hazreti mürşidim cigara içiyor, dahası ben kendimi unuturum benim sultanım.

   Elhemdulillah şimdi biz birbirimizin mürşidiyiz. Böyle olunca senin kârın benim, benim kârım da senindir. Onun için müridin birbirine karşı noksanı olmaz. Şimdiki zamanımız zahirde biraz müşkilatlı, muhalif görünür ama, ihvanlar için çok yüksek, selametli bir gündür. Bizim mürşidle rimiz müridi şu zamanda fenafillah makamına dahil olsa bile ona halini bildirmezler, bir perde çekip örterler halini. Çünkü bu zamanda hal idaresi çok çetindür. Fahr-i alem efendimiz buyurur: Derler ki , ya Resulullah insanlar ne ile zengin olur? Buyurur ki: Temkin iktisatla.. Tarikatta da temkin iktisat şarttır.

   “Bir yüzü nurudur biri narıdır
   Ariflerin bu bir büyük kârıdır”

   Nurundan mana seni feyze garkeder, narı ile de vücuduna  bir celal çeker ki, o nuru senin kalbine yerleştirinceye kadar.. Sen aldığın, görmüş olduğun hizmetten zerre miktarı bir varlığa düşmeyerek onu tamamiyle illetsiz, kılletsiz, zilletsiz noksansız sahibine teslim eder. Bir yüzü narından mana odur. Bir yüzü nuru ki, sana feyzeder. Sen o feyzi hazmedeceksin.. Amel varlığına düşenler olur. “Yevme layenfeu” buyururlar. Diğer müritlerde olan hallere haset eder, “Bunların daha alası bende olmalıydı” der, neticede münkir olur. Yahut kendisine bir hal gelir de o ufacık hale aldanıp hilafet dava eder. Mürşide hezeyan sözler söyler. Böyle olanların içini dışına çevirirler de münafıklığı aşikare çıkar. Zaten böylelerine Hazreti Pir keyfine hareket ederdi Allah muhafaza etsin..

   Bunlar bize birer alettir. Az çok temkin şarttır. İcabeder ki, nefs insanlara neler düşünüp ne tuzaklar kurar. Bu tuzakları fiile getirmezsen, kalbinde tülu eden bir muhalif haline de “Aman Ya Rabbi, estağfurullah” dersen, “medet hazreti pirim, yetiş imdadıma“ dersen, mürşidi kamilin ayaklarına (kalben) sarılıp rica edersen, korkma..

   “Mana zarar ayni ila gayrikum
   Uksumi billahi ve ayatihi”

   Yani mürşidi kamile ettiğin rica Allah’tan başka bir yere gitmez, Allahın zatına gider. Çünkü mürşidi kamil Allah kapısıdır. Biz cemalullahı mürşidi kamilin yüzünden göreceğiz. Her bir Allah’ın rızasını mürşidi kamilin rızasıyla kazanacağız beylerim. Mürşidi kamil, müridin yeyip içtiğine nazar buyurmadan yedirip içirmezmiş. Bazen de müridin damağına lezzet veren bir yemeğe de bir himmetleri olurmuş: O yemeği yemek bir meşakkat olurmuş ki , o yemeğin lezzetinden nefs gıda almasın diye benim sultanım.

   İbadetin ruhu zikrullah, zikrullahın ruhu da mahviyettir. Mahviyet müride alet olunca, o mürid mürşide emanet olur. Güneşin nuru nasıl insanları her taraftan kuşatıp ihata ederse, bu sefer, mahviyet sahibi müridi de mürşidi kamilin rabıta nuru ihata eder. Mürşidi kamil, rabıta nuru ile müridin maneviyatını ihata edince, daha dünyadan, yani topraktan, afaktan, şeytandan, yaramazlar şerrinden bir kötülük aksetmez.

   Bir evliyaullahın bir günlük ameli, bir milyar müridi olsa, her biri ömrünün sonuna kadar hep günah işlese, hepsini tartar. Bir evliyaullah, bir nefeste bu mahlukatın nefesinin adedince Allah der. Onların hiç huzursuz hali olmaz. Onların huzuru bu aleme yeter. Onların nuru, feyzi altı ciheti ihata eder. Onlar göğün direği, yerin mıhıdır. Ama Allah, herşeyi vasıta ile halkeder. Evliyaullahın iktidarı, bu devirde kendinde değil.. Resulullah Efendimiz ne emrederse onlar o hizmeti görürler. Emretmezse hiçbir şey yok. İsterse evladını ateşe atsınlar. Yalnız, müridin idaresi başka, Allah’ın emri böyle beylerim.

   “Yüzünde yazılı seb’el mesani”

   Seb’el mesani fatihayı şeriftir. Fatihayı şerifin manası ne ise, mürşidi kamil evladına o manadan himmet buyurup feyiz verir. Başka tarikatlarda yoktur bu; evvelinde yirmibeş defa estağfirullah dersin, beş defa Elham okur makamlarına (ders tarifindeki şekli ile) hiybe edersin, bu hiçbir tarikte yoktur.

Bizim tarikimizin rabıta tarifesi böyledir:

   Hazreti Pir bir altın kürsü üzerinde oturmuş, mübarek yüzünden adeta ayın onüçü-ondördü gibi olan cemalinden, ayın o şuleli zamanındaki gibi bir nur hasıl olup seni ihata etmiş. O mübarek yüzünün nuru seni ihata etmiş, her nefes aldıkça o nur kalbine gidiyor, nefesini dışarı verdikçe de bir siyah zulmet çıkıp senden uzaklaşıyor. Nefsini de bir uyuz it şeklinde atmışsın önüne, şeriat kamçısı ile başından aşağı vurup terbiye ediyor. Kalbini de bir altın tabak içinde tutmuş, mübarek iki kaşı arasından baş parmağın kalınlığında akmakta olan o feyzi ilahi o kalbini temiz, tahir, safi ediyor. Sen de aynı o mübarek cemali seyrederek tesbihini çekiyorsun. Çünkü cemalullahı o yüzden göreceksin. Tesbihini de o yüze bakarak çek ki, o yüz, Allah kapısıdır.

Kategori: Dede Paşa Hazretleri Sohbetler


.

5. Bölüm

5. Bölüm

   Hiçbir kitapta yazılmayan, hiçbir ağızdan işitilmeyen ve bütün zamana latif ıtrı sinmiş bu gülün ruhlara hayat veren kokusundan bir nefes aldıktan, sohbetlerinin lüzum görülen bazı bölümlerinin naklinden sonra, yeniden Paşa Hazretlerinin siyretine yöneliyoruz:

   Gençliğini, servet ve zamanını, bütün mevcudiyetini tarikatı ve o tarikatın mürşidine feda etmiş, fedakarlıkta bulunduğu Şeyh, öyle bir mürşid ki, Paşa Hazretleri şöyle buyurur:

   “Kutbul irşad, gavsı azam ve kutbul aktab makamlarının üçü de zatının tapusudur. Bu sebeple de, bu en büyük üç makamı uhdesinde bulundurduğundan “müceddid” gelecek idi, ama hikmetullah, müceddid zahirden zuhur etti. Hazreti Pir’in saye ve kemali öyle bir hadde ulaşmıştı ki, insan ve cinlerin mürşidi olduğundan “ mürşidi sakaleyn” ve bütün mahlukatın rızıklarının taksim edeni bulunduğundan da “kasım-ül erzak” ünvanlarının sahibi idi. Süleyman aleyhisselamın tasarruf ve saltanatına batında ulaşmış bir Allah eri idi.”

   Kırkbeş yıl, yaz kış, gece gündüz Şeyhine hizmet etmiş, Keleriç köyündeki malları ile servetini tarikatine sarfetmiş, seyyidlik şeceresini, soy varlığı hasıl etmesin diye, bir duvarın deliğine sokup üzerini çamurla sıvayıp kaybetmiş, iki sene gece gündüz  Şeyhinin koluna kolu bağlı vaziyet teslimiyet örneği vermiş, öyle bir riyazete tabi tutulmuş ki, ışıldayan iki gözünden başka vücudunda maddi bir eser kalmamış, ihvanların dertlerini giderip çilelerini yüklenmeyi vird edinmiş bir mürşidliğin seyri ile “İki aslan bir posta sığmaz, ya sen Erzincan’dan çık, yahut ben çıkayım” diye icazet almış ki bu hal, Şeyhi ile aynı derece ve makama gelenlere lütfedilen bir icazet şekli olarak kullanıla gelen bir ifade imiş.. Öyle bir tasarrufa ulaşmış ki, Piri Sami hazretleri: - Beşir Efendi teveccüh yapsa, bütün ihvanın bize olan rabıtası kendisine meyleder, onun için sağlığımda bu dergahta ona teveccüh yaptıramam. , buyurmuştur.

   “Himmeti evliya bize yar iken
   Şahı Nakşibendi ser hünkar iken
   Muhammed Beşir’le Dede Paşa var iken
   Kabe kavseyn’e dek seyranımız var”

   Usulüne asla ve kat’a bid’at karışmayan bir yolun böyle bir mürşidinin yetmişsekiz yıllık bağlısı ve hizmet ve nisbet yürütücüsü Dede Paşa hazretleri, böyle bir mürebbi tarafından – içinde bulunduğumuz zamana hükmetmek ve gelecek olan mübarek devre emaneti devretmek üzere- yetiştirilen marifet ve velayet sultanıdır. Öyle bir sultan ki, gayesi kulluk.. Öyle bir sultan ki, tebaına hizmet etmek onun için iftihar vesilesi olmuş. Öyle bir makam ve dereceye ulaşmış ki, orada, o iklimde tarikatı, bağlıları ve yakınları ile bütün müslümanların çilesini yüklenip onların yürüyeceği istikameti tayin etmiş ve bütün insanların hidayetine yol açacak hizmet ve gayrete işaret edip himmette bulunmuştur. En büyük mürşidlere has olan bu delaletini sezip de o yolda hizmet edenlere Cenabı Hak yardımcı olsun.

   Müceddidin zahirden gelmesi ile Mehdi hazretlerinin teşrifi arasındaki zamana ait olan keyfiyetler hakkında hiçbir büyüğün bahsini bile etmediği öyle haller vardır ki, içinde bulunduğumuz bu zamanda, o hallerin bilinmesi ile pek çok müşkil hallolmuş ve pek çok lüzumsuz çekişmelere hacet kalmamıştır. Sadece Paşa hazretlerinden duyulan bu hükümlerden bazıları kısaca şunlardır:

   - Müceddid zahirden gelince, dini hükümleri yıkar. Onun için maneviyat idaresi de bazı yeni tedbirlerle bazı tasarruflarda bulunmuştur.

    - Her şey zamana göredir, bu zamanda zahir adabı kaldırılmıştır.

    - Evliyaullahın müridlerinin idaresi dışındaki selahiyeti alınmış ve bu selahiyetin tamamı Resulullah Efendimizin zatında toplanmıştır.

    - Seyri süluk kaldırılmış, esasında, ayrı ve özel bir usule tabi tutularak zahir gözünden gizlenmiştir.

    - Bu zamanda hal gizlenmiştir. Hal idaresi pek çetin olduğundan, pek müstesna bazı ahvalin dışında, kaldırılmıştır.

    - Bu devirde, evlat ve ailede olan imani ve tatbiki noksanlıklardaki mesuliyet de kaldırılmıştır. (Bir defa ikaz etme ile devamlı gayret etmek ise şarttır.)

    - Bu devirde İslam için yapılan en küçük hizmet, İslam hükümlerine muhabbet hududundaki birleştirici her gayret, Allah ile olun emrinin sırrına mazhar kılınmış, bu irade, hizmet ve gayretler, Resulullah Efendimizin saadetli zamanındaki tebligatına yapılmış yardımdan sayılmıştır.

   - Şimdi siyaset zamanıdır, siyaset ise şarttır. Allah’ın, Habibinin ve velilerin de siyaseti vardır. Siyasetimiz İslam siyasetidir.

   - Mehdi hazretlerine asker yetiştirenler bu devrin cihadını yapıyorlar.

   - Bugünkü müslümana kalsan olmaz, amma, Allah’ın izniyle olacak

   - Evliyaullahın büyük çoğunluğu Türkiye’dedir.

   - İslam aleminin reisi Türkiye’dir ve Türkiye olacaktır.

   - Bu devir mezhep devri değil, meşrep devridir.

   - Teheccüd namazı kılma gibi bizim kola ait usuller de ayrıdır.

 
    “Kadiri tarikatında tevbe guslü yoktur.Kadiri’den ders almak isteyenlere gusül de yaptırırız ki, her iki tarikin feyzine nail olsunlar benim sultanım.” buyuran bu şefaat madenini anlatmak ne mümkün. Geçmiş ve halihazırdaki her büyüğün ahvalini iki-üç kelamın içinde bildiren, zamanımızdaki tarikat büyüklerinin makam ve mertebelerini, delaletlerden anlayanlara hemen belirten, velayet ve büyüklük davacılarını da yakınlarına, yine delaletlerle, tanıtan; zahir ve batın alimlerini, o misilsiz mahviyet üslubu içinde ve her halükarda hapteden bu yüce mertebeyi nasıl ve ne şekilde ifade edelim.

    “Bizi, bizim vefatımızdan sonra anlarsınız, kılıç kınında iken kesmez ama, o kından sıyrılınca turnalar hangi göle konarmış görürsünüz”, buyurmasının hikmeti her geçen gün biraz daha açıklık kazanmıyor mu?

   “Alimler, mevlit sahipleri, Resulullah Efendimizi methetmişler. Lakin Resulullah

Efendimiz onların ifade ettikleri gibi midir? Onlar halkın hazmı nisbetinde anlatmışlar. Halbuki Risaletpenah Efendimiz, her an Allah’ın  zatı iledir, her zaman mirac-ı şeriftedir, benim sultanım.”

   İşte tıpkı bunun gibi Paşa hazretlerini hem bizim anlatabilmemiz imkansız, hem de anlatan olsa bile hazmımız mümkün değil. Bu sebeble O’nun velayetini herkesin idrakine ve bağlılarının muhabbetine havale ederek çeşitli konulardaki sohbetlerinden bir kısmını atasözü denilen kısa ve veciz beyanlar halindeki kibar kelamları arasında ve daime kendi ifadeleriyle aynen sunuyoruz:

   “Benlik berzahından azad olmuşuz
   Her bir sohbetinde irşad olmuşuz
   Böyle bir sultana evlad olmuşuz
   Daha bundan büyük ne şanımız var.”        
                                                          

   - “Bismillahi hayrer razıgin”
   -   Destur ya hazreti Pirim

   Elhamdülillah, siz nimetin akıl kabul etmez bir hali zamanına rastladınız. Siz eski tekkelerin zamanında meşayih huzurunda, haddinize mi düşmüş ki, zerre miktarı bir noksanlık yapaydınız! Az kaldı ki nefsimi Nuri Efendi döğecekti. O zamanlar, eski ihvanlar yenilerini yanına çekip, dersini, hizmetini nasıl yaptığını sıkı bir kontrole tabi tutardı. Bize Hazreti Pir emir buyurdu ki, Dede sen teheccüdün evvelki iki rekatında beşer “Kulhüvallahü” oku, ikinci iki rek’atın evvelinde yedi,nihayetinde de beş “Kulhüvallahü” oku. Nuri Efendiye böyle kıldığımı anlatınca, üzerime yürüyüp:

   Sen tarikata bid’at mı sokuyorsun?

diye beni döğecekti de,

   Efendim, senin mi özünü tutayım, yoksa Hazreti Pir’in sözünü mü tutayım?

diye yakamı elinden zor kurtardım, benim sultanım.

   O devirde çok kıymetli ihvanlar vardı. Gerek Tercan’da, gerek Bayburt’ta. Gelirlerdi de kasem ederim, sabaha kadar Dergah-ı Şerifi tavaf ederlerdi, kış, soğuk, ne olursa olsun, benim efendim. Öyle anlaşılmalı ki, hatme okunacak, sohbet olacak, olur ki, başka misafir gelir.. Hazreti Pir tabii onun gönlünü memnun edecek! Elhasıl Hazreti Pir teşrif buyurup da bütün ihvanlar yattıktan sonra, kalkar, Dergah-ı Şerifin etrafını tavaf edip öyle ihvanlık yaparlardı.( Paşa Hazretleri bizzat yapmayı vird edindiği bu amelini ihvanlar diye başkalarına mal ediyor.) Şimdi ise Elhamdülillah, o ihvanlardan şimdiki ihvanlar çok yüksektir. Niye mi? Onların zamanında ebem de yapardı. Çünkü zerre miktarı haram lokma yoktu. Gidersin çarşıya her taraf ihvan.. Bir muhabbet alemindesin. Dönüp gelince, bir sohbet buyrulur. Bütün evdekiler de zaten ihvan, muhabbet sahibi..Gelirsin Dergah-ı Şerife ki zaten cennet, tevbeler olsun, suyu, yemeği, Vallahi cennet taamı.. Benim sultanım. Şimdi o sözlerin hiçbiri olmadığı gibi, çok selametli bir zamandır.

   - Hulusunuz hududunda şadan, irşad olasınız..

   - Kişinin çektiği kendi amelidir, ameli!.

   - Talibi Allah olanların noksanı olmaz.

   - Can vermeyince canan alınmaz.

   Gurban olurum evliyanın kemaline. Bazı haller var ki, akıl ermez, emin ol benim şahım. Geçmiş zaman, bunu nefsim gözümle görmüşemdir. Gümüşhane’ye gidiyoruz.. Öyle uzun bir yılan ki, acaip bir hal ile geliyor, öyle kalın bir mübarek. Geldi, yola inmedi, az bir mesafe kalınca, böyle yarıya kadar dikildi. Hazreti Pir geçene kadar öyle ayakta durdu.. Evliyaullahın hali başka. Böyle nice acaip garaip haller görmüşümdür. Kanaat buyurun, bazı köyde, davar gelir, sığır gelir, o hayvanların bazısı gelip Hazreti Piri şöyle koklanır. Sonra; yazın üzüm zamanı bütün bağlar- dan köpekler hiç çıkmazdı. Hazreti Pir’in bağına ise, bekleyen olsun olmasın hiçbir köpek yaklaşmazdı. Hatta bizlere tembih ederdi ki, sakın bağda gördüğünüz yılanı öldürmeye teşebbüs etmeyin. Olur ki onlar cin taifesindendir, bir hizmeti vardır. Bunların hepsi Allah’ın bir ihsanı benim sultanım.

   - İnsanlar yare sahip olursa ağyare mağlup olmaz

   - Müridin kedisi bile müriddir

   - Müridin kedisi, köpeği mahlukatın mafevkidir.

   Tarikatın nehyettiği (yasakladığı) bir kısım haller var. Küfür söylemek, mazluma zulmetmek, yetime gadretmek ( haksızlık yapmak ). Bunlar tarikat yoluna sed olur (engel olur). Öyle günah var ki, onu mürşid kabul etmez. Allah muhafaza etsin; kendine reva görmediğin bir hali Müslümanlara reva görmek. Yani şunun bunun ırzına ihanet etmek. Zinayı mürşidler asla kabul etmezler. Hatta şeriatta bir kıl kavli vardır ki, mazeret hududunda kadın ile erkek kendi aralarında üç defa birbirlerini helallığa kabul ettiklerini ikrar ve tasdik ederler. Bunu alimler kabul ediyor. Amma şart ki, mazeret hududunda olacak. Lakin bizim tarikatımızın mürşidleri, böyle mazeret hududunda olsa da kıl kavlini kabul etmezler.

   -“Verir kullarına mühlet velakin eylemez ihmal”

   - İnsanlar; hali, fiili, ameliyle kendini ebnayı cinsinden tefrik eder.

   - Mazlumun ahı, tahtından indirir şahı

   Nefis habistir (kötü, pis), şeytan habistir. Habisten mana, bir rivayetle şirke teşbih bir haldir. Bir insan tedric ile tedric ile (yavaş yavaş) şirki kabul eder. Malum ya, bir zatın, bir hocanın birisine sormuşlar:

   -  Efendim namaz kılmayan bir insan kafir olur mu?

Demiş:

   -  Oğlum, namazı kimler kılmazlar, tabiî ki gavurlar kılmaz. Öyle ise namaz kılmayan kendisini gavurlara teşbih etmiş, onlara benzetmiştir. Namaz kılmayan gavur olmaz ama onlarla beraber yanar.

   Buyururlar ki, mü’minler iman sahibidir. İman sahibi olanlara Cenabı Allah cehennemi haram kılmıştır. Onlar cehenneme gitse cehennemin ateşi söner. İmanı olanlar böyledir beylerim.


.

6. Bölüm

6. Bölüm

   - Ayak turabınızım
   - Pabucunu öperim
   - Yarabbi elimizi mürşidimizin eteğinden kesme
   - Mürşidi olmayanın mürşidi şeytandır
   - Başımız ağır, kulağımız sağır.

   Nefis, firavundan alçak bir gavurdur. Firavun yedi göbek sayar. Lakin nefis fırsatını bulunca hiçbir şeyi dinlemez. Nefis yarasaya benzer. O gündüzleri saklanır, görünmez. Gece olunca, karanlıkta çıkar, gaflet arar. İnsanlar günah işler de günahıyla iftihar ederse ona gaflet derler. Yoksa kul kusursuz olmaz. Günah işler de “aman ya rabbi sen beni affet” derse… Ehli aşk buyurur:

   “Aman lafzı ismi şerifinle müsavidir
   Anın çün aşıkların kârı amandır ya Rasulullah.”

   Günahını bilen için bu günah ona alet olur. Tevbe eder, bir daha işlememeye gayreti olur, derununda ( içinde ) bir yara olur, o günah aklına geldiğinde, o yara sızlamaya başlar. Bu sefer bütün vücudu o yarayı duymaya başlar. “eyvaah!” der. Bunun içindir ki buyururlar:

   “Tevbesi makbul olan şey ne gerek ki günah ola”

   Böyle bir acı ile, bütün azadan yekvücut olarak bir “ Aman ya Rabbi!” sedası zuhur ederse, işte bu günah alet olur.( Alet olsun diye de günah işlenmeyeceği bilinmelidir.)

   - Tarikat noksanı sıkıntı ve meşakkatle tamam olur.

   - Kişinin çektiği kendi amelidir, ameli

   - Bizim tarikatımız günahkarlar tarikatıdır, günahı olmayan ( günahım yoktur diyen) bize gelmesin.

   - Kim benim günahım yoktur derse bu günah ona yeter.

   İnsanlar nasıl ki haftada en az bir kere banyo yapar; kirlenmiştir, vücudu rahat etsin, temizlensin diye benim sultanım. Aynen bunun gibi; zikir, fikir de senin tamamiyle vücudunun zahir- batın nezafetini, nezaketini meydana getirecek bir alettir. Böyle olmasa Cenabı Allah: “Kullarım beni zikredin” ferman buyurmazdı.“Kullarım, siz kalbinizi zikrullahla tathir edin (temizleyin)”, “Kullarım her bir amelinizin nihayetinde, yine zikriniz, fikriniz olsun” buyrulmuştur. İbadetin ruhu- hakikatı, zikir- fikirle meydana gelir, benim efendim. Çünkü rabıta ile olan zikrullahta bir adalet vardır. Nasıl buğulanıp puslanmış bir ayna silinince kemalini kazanırsa, kalp de zikrullah ile kemaline ulaşır. Çünkü öyle olmasa, Cenabı Allah “Festagim- kema umurte”ayeti kerimesini ferman buyurmazdı. İstikamet, Cenabı Allah’ın lütfu, her işinde doğruluk, zikri fikirle, rabıtayla yapılan zikirle olur.

   - İbadetin ruhu zikrullah, zikrullahın hakikatı da mahviyettir.

   - Mecaz hakikate köpüdür.

   - İcazetsiz zikir laklaka i lisandır.

   - Nimetin başında Bismillah, ahirinde de Elhamdülillah demekle şükrü eda edilir.

   Evliyaullah yekvücuttur. Darda kalsalar hepsi birleşir. Ama, tabii, her birinin mesneti (makamı vazifesi) ne ise o mesnete göre hizmet görürler. Onun için, onların ismi olsun da, sohbet ne olursa olsun. Şart, onların ismi olsun, benim sultanım. Allah’ın keremine şükür, sen tarikatın usülünü biliyorsan, ihvanların gençlerine sor, sual et. Nasıl tesbih çekiyorsun? Ne okuyorsun? İcabeder bu da bir hizmettir. Çünkü tarikimizin noksanı olmasın benim efendim. Hazreti Ali Efendimiz öyle buyurur: Bir müslümana bir harf öğretmek, din hududunda Beytullah ı tazeden yapmış kadar bir ecri vardır. Biz birbirimizin varisiyiz. Tarikatin kadrini bilenler şöyle derler: Derler ki, şeyhimin eteğinden elimi kesme. Bundan büyük dua yoktur. Çünkü eğer o duan kabul olursa, senin bütün Allah’tan istediğin o duada mevcuttur. Şeyhin senden razı olursa, emin ol ki, senin daha noksanın olmaz.

   - Methi nakış nakkaşa racidir.

   - Veliler birbirinin varisidir.

   - Mürşidler yekvücuttur.

   - Mürşidi Kamil Allah kapısıdır.

   - Yarabbi! Elimi mürşdimin eteğinden kesme.

   Namazların en hülasalısı bizim tarikimizde teheccüd namazı ile evvabin namazıdır. Teheccüd namazı kılan bir müslümanın her bir noksanı ikmal olur. Gece sabaha kadar kılınan namazın umumunun ecri o dört rek’at namzda mevcut. Evvabin nazmı da ismiyle müsemma (tevbe eden- lerin namazı demektir), bütün kazaların ( kaza namazlarının) hepsi o namazda mevcuttur. Onun için buyururlar ki, nafile ibadet ile uğraşacağına , sana farz olan zikrullah ibadetine çalış da bir an önce kalbin Allah desin. Kalb, vücudun padişahıdır. Kalbin Allah der de müstakim olursa ki, padişah müstakim olursa ahali de müstakim olur. Daima aklına geldikçe Allah Allah de. Bir müddet buna devam et. Öyle öyle kalb uyanır. Kalb Allah Allah deyince de gerisine karışma.

   Şahı Nakşibend Efendimiz, “Bütün tarikatlerin nihayet kârı, kemalini tarikatımızın başında topladık” buyurmuştur. Çünkü bütün tarikatler cehri (açık) zikir yapar, netice de kalbe iner, başlar kalbden zikretmeye. Amma bizim tarikimiz, Elhemdülillah, fevkalade, Allah’ın zatına layık olacak bir hal ile, noksanını tekmil ede ede, temizliğini tamam eder de sahibi o kalbe nüzul eder. Daha buyurmuş ki:

   “Kasre nüzul eder o sultan gecelerde”

   - Elif ko ba niste ( elif de ba deme, yani; emre uy)  

   - El emru fevkal edeb ( emir edebin üzerindedir.)

   - El emri fevkalade

   - Bizim tarikimiz, tariki nazenindir

   - Öyle zikret ki, Allah: Lebbeyk kulum, buyursun.

   - Tarikatın kârı, kemali rabıtadır.

   Hikmetullah, zaman öyle olduğundan, senin o şuğül ile çekmiş olduğun tesbihi, senin mürşidin alır velayetine. Velayetinde; kendisinin çekmiş olduğu tesbihin huzuru nasıl ise, o tesbihi; adediyle, tamamiyle, huzuruyle nura, feyze gark eder. Ondan sonra teslim eder Risaletpenah Efendimize. Çünkü Risaletpenah Efendimizin şefaati olmazsa hiçbir şey olmaz, benim sultanım.

   Bu defa Risaletpenah Efendimiz de kendi nübüvvetiyle o zikrullahı tekmil eder. Cenab-ı Allah’ın yed-i kudretine (kudret eline) teslim der ki, işte Allah’ı satın alacak baha, Allah’ın bahası bu şuğülle çektiğin zikrullahtır, efendi şahım. “Fezkuruni” fermanı ile Cenab-ı Allah’ın : Kulum beni zikredin ki, ben de sizi zikredeyim hali tekamül ediyor. Böyle böyle Allah’ı satın alacak hazine birikmiş olur, beylerim! Allah cümlemize nasip buyursun.

   İnsanlarda beş letaif var. Letaif, lütfun cem’idir. Kalb, ruh, sır, hafi ve ahfa insan vücudunda bir mihrap şeklinde.. Kalb gözü ki, can gözü ki açıldığı zaman insanlar dünya hizmetini bu gözle görür. Bu iki kaşın arasındaki can gözü hakikatı görür, cananı görür.. Ten gözleri de hizmet gördüğü zaman can gözünden bir hakikat onlara akseder. Karşısında bir nokanlık görse kapaklarını yumar. Bu kapaklar şeriattır. Allah’ın yasaklarına ait bir hizmeti asla ve kat’a o gözler daha görmezler.

   Kalbde olan hayatı Cenabı Allah kendi zatı, kendi kudreti ile ruhtan adalet buyurmuş. “Velegatkerremna”fermanı, insanların sırrından zuhur eder. Esrarı hakikate, tecelliyi suri, tecelliyi manevi de hafiden görünür. Tecelliyi zati ise ahfadan görünür. Bu nimetler tamamiyle iktidarına malik olunca, kalb, sahibini hanesine davet eder. Davete icabet şarttır. “ Şerefil mekan bil mekin”dir. Her şey şerefini insanlardan alır. Bu sefer Cenabı Allah kerem edip de o gibi bir iltifat mazhar olunca, kalb sahibine reca eder. Yarabbi! Senin vaadin var, Yarabbi! Öyleyse hanene adalet buyur.. Bu sefer Cenabı Allah kasrına nüzul eder. Allah cümlemize nasip buyursun.

   Horasan’da halı dokurlar. Halbuki adını işitmişiz, boyunu cismin gördüğümüz yok. Amma, Elhemdulillah, bu nimetlerin hepsi bizde mevcuttur.

   İnsanlarda aklı cüz var, aklı kül var, aklı nur var. İnsanlarda iradeyi cüz var, iradeyi kül var var, iradeyi nur var. İnsanlarda ruhu revani var, ruhu sultani var, ruhu nurani var. Bunların hepsi insanlarda mevcut. Bunların hepsinin zahirde bir ismi var. Maneviyatta da o isme göre o vücutta bir hali mevcut. İnsanlar ismini tebdil ettikçe, bu sefer hali de tebdil olur. İradeyi cüz bizim elimizdeki aletimiz. İradeyi cüz üç yaşındaki bir çocuk gibidir. Hükmü iradeyi kül’e geçince olur otuz üç yaşında bir genç, benim sultanım. Bu kemal ne ile olur? Buyururlar :

   “Kulluğa bel bağlarısan
   Şâm ü seher ağlarısan
   Sular gibi çağlırsan
   Tez bulunur umman sana”

   Küçük su kendi hali ile akıp da denize karışamaz. Bir büyük suya karıştığı gibi, şüphesiz denize ulaşır. Çünkü küçük suyu kum çeker, güneş hararetinden kurur, bir işe çevirirler, alâ meratibin. Bunlar birer teşbihtir, kıyastır benim sultanım. “Yarabbi! Ceddimizi nura garkettiğin gibi bizi de nimetine, nuruna ulaştır!. Amin…”

   - “Olsa tevfikin refik rahı selamet gösterir.”

  - Ne kadar şanslıyız ki, Müslüman olarak dünyaya gelmişiz. Müslüman ana-babanın sulbünden gelmişiz, ne kadar şükretsek azdır ki mürşidimiz var.

   - Zahirdeki her şeyin batında teşbihi var, temsili var.

   - Zahirde geçme beni geçerim seni, maneviyatta birbirine bağlıdır.

   - Mürşidi Kamil Allah kokar, Allah tadı, lezzeti verir.

   Edilleyi şer’iyye (kitap, sünnet, icmayı ümmet ve kıyası fukaha) mürşidi kamilde mevcuttur. Edilleyi şer’iyyenin hakikatı: Muhabbet, ihlas, edeb, teslim ile olur. Niye? Şeriatı sevmeyen bir adam şeriattan feyizyab olabilir mi? Şeriatı Allah’ın kelamıdır diye kabul etmeyen bir müslüman Allah’dan feyizyab olabilir mi? Şeriatı adab etmeyen bir müslüman feyizyab olabilir mi? Şeriata umurunu teslim etmeyen bir müslüman şeriattan nasıl feyizyab olur? İşte beyim, hali, fiili, ameliyle kendisini bir kavme teşbih (benzetme) böyledir.

   - İlimden mana Allah’ı bilip Allah’ı bulmaktır.

   - Yeme içme müridiyiz.

   - Yine horoz mu imam?

   - Alem iyi de bir ben kötüyüm, ben iyi olursam alem de olur iyi.

   - Mukallid kelamı.

   - Büyüklük sinde ( yaşta ) değil, ilimdedir.

   - Mestlerinden öperim.

   Bidayette takva devri vardı, sonradan fetva devri açıldı, şimdi ise siyaset devridir. Şart ki, siyasetimiz İslam siyaseti olsun.

   Cenabı Allah’ın siyaseti var. Habibinin de siyaseti vardı. Habibi islamın siyaseti hududunda, zamanına göre siyasetini adalet buyurmuştur. Evliyaullahın da bir siyaseti vardır, siyaset ise şarttır.

   Bizim yaramaz fiillerimiz ittifaksızlığımızdandır, yani birbirimize zıddiyetimizdir. Müslümanların bu zamanda mezhebe değil meşrebe tabi olmaları lazımdır. Düşmana karşı, hariç milletlerin zulmüne karşı, Cenabı Allah’ın fermanı hududunda ittifak (uyuşup- anlaşma), ittihad (birleşme) olursa, Müslümanlarla hiç kimse muharebe edemez. Hiçbir Müslüman da küffara mağlup olmaz. Müslümanlar noksan yaparlar da noksanlıkları sebebiyle mağlup olurlar.

   Bütün revhaniyet ( vefat etmiş velilerin ruhu) Müslümanların yardımcısıdır. Amma bize niye yardım etmiyorlar? Onda bir hikmet var. Hele bir aklına vur, hele olan işlere bir bak ne halde? Her biri tahsil görüp insan olacak, memur olacak, memleketi idare ettirecek.. Allah göstermesin, tabancası, bombası hep iki yanında, karşısına gelen müslümanı vurur, öldürür. Hükümetin sahibi malum ya, hükümeti böyle mi idare ettirir? Zamaniyle olan hükümet böylemi idi? İslamın şerefi, şeriatın hükmü böyle mi olur? Vakti saadette hükümet işi böyle mi imiş? Gele gele kaldık ne bileyim böylelerin eline!..

   Müslümanlar birbirinin düşmanı olmuş, eskiler şarkı söylerdiler:

   “ Biz Türküz pek şanlıyız, alemde irfanlıyız”

İşte bilmem neyiz! Askere böyle dedirirlerdi;

   “…Koca Türk kavmi

   Öyle şanlı Türk ki…”

   Amma Allah muhafaza etsin askerin çoğu harpten firar etti. Gözümüzle binlercesini gördük. Rus yerinden kalktı mı mevzileri bırakıp kaçarlardı..

   Müceddid batından gelirse dini tecdid eder, kuvvetlendirir. Şimdi ise müceddid zahirden gelmiş. Zahirden gelen müceddid şeriatı ortadan kaldırmaya çalışırmış. Daha demeye hacet yok. Hükümetlerin hali, fiilini.. Mekteplerde ne okutulur? Şeriata dair bir kelam var mı?

   Veliler kendi reyiyle iş görmezler. Cenabı Hakk’a tevekkül olurlar. Huzuru Peygamber Efendimize gider rica ederler. “Ya Resulullah, filan işi işleyelim mi?” Ne emir buyurulursa o işi öyle yaparlardı.

   Umumi harbten sonra velilerin umumu Resulullah Efendimize rica etti ki:

   - Ya Resulullah, kerem buyur, Müslümanlık Türkiye’de kafirlerin işgalinden kurtulsun.

Emir buyurdu ki:

   - Hayır, burası da küfrün idaresinde kalacak. Değilse, İslamın şerefini muhafaza edemezler.

   Velilerin umumu tekrar tekrar yalvardılar ki:

   - Ya Resulullah, kerem buyur, bu iradeyi kaldır..

   Bunun üzerine Risaletpenah Efendimiz, velilerin ricasını kabul buyurup kafirlerin def’ini emretti amma, velilerin de umumunun selahiyetini kendilerinden çekip aldı. Adil Sultan hazretlerinin teşrifine kadar velilerin selahiyeti şimdi kendilerinde değil. Peygamber Efendimiz  günlük emrini Kutbül Aktab’a emir buyurur.. O da emrindeki velilere tebliğ eder.

   Nefsim duymuşumdur, Hazreti Pir buyurdu ki;

   - İhvanlar, bir bela Müslümanların üzerine geliyor. Bu belanın def’i için gelin Allah’a sığınıp reca edelim. Kırk kişi itikafa girelim, Allah bu belayı başımızdan kaldırsın.

Üç- beş mürid bu emre icabet etti. Vakti saatı tamam olduktan sonra , geldiler, Efendim emrinize uyalım dedilerse de , buyurdu ki:
   - O bela artık makamına dahil oldu..

   Herkes başının çaresine baksın benim sultanım. İşte böyle, müceddit zahiren zuhur etti. Halbuki Hazreti Pir’in mücedditlik emri çıkmıştı. İfadem neyin üzerine? Müslümanların ittihat, ittifakı olmazsa, revhaniyet yardımı olmaz. Müslümanlar küfre galip gelemez. Böyle böyle herkes bir baş çeker. Şeriatı istemeyen Müslüman Şeriatın feyzinden istifade edebilir mi? Allah’ın emrine kail olmayan Allah’ın yardımına nail olabilir mi? Ala meratibin..

   Allah cümlemizi habibine bağışlaya, aklımızı fazlu tevfikine mutabık, muvafık eyleye…

   Murakebe, şeriattır.

   Muvazene, şeriat terazisi ile fiilini tartmaktır. Onun kabul etmediğini terk etmektir.

   Müşahede ise şeriata inanmaktır, benim sultanım..

   “İnnemel müşrikine necisun”

fermanı, müşrikler pistir buyurur. Böyle pislere uyanın halini Allah ıslah ede.. Şirki İslamiyet üzerine tercih edene Allah’ın adaleti o kavimlerle haşretmek olur, benim sultanım. Allah aldanmış, yanılmışlardan etmesin..

Kategori: Dede Paşa Hazretleri Sohbetler


.

7. Bölüm

7. Bölüm

     - “Aklımızı fazlu tevfikinden ayırma” diye dua ederiz.

    - “Hikmetin başı Allah’ tan korkmak, kötülüklerin başı da dünyayı sevmektir.”

    - Muhalif kelam

    - Alaturka kelam

    - Sevilen sevdirmeyince seven sevemez.

    O neye benzer? Mecnunun Leylasına , yahut Kerem’in Aslı’sına. Onlar sevenlerinden kaçarlar. Sevenler de peşlerin de dolaşır durur, fırsatını bulamaz, elde edemez, zamanını geçirir…

   Bizim tarikimizde rüya ile amel etmezler. ( Rüya ile amel eden diğer tarikleri de hicvetmezler.) Bazı müridler hal görür, başka başka lütuflar olur. Bunların hepsi bir iltifattır. Denize nispetle bir damladır, mürşidi kamilin bir ihsanıdır. Ufacık bir damla yahut bir parça su görmekle denize ulaşmış değildir. Bizim tarikatımızda müridi halinden haberdar etmezler. Yalnız, rüyada bir iltifat var ki, müridin rüyası halinden haber verir amma, bizde rüya ile amel etmezler. Senin mürşidin her halinden haberdardır. Her halin onun reyi iledir, efendim. Onun için, içinde dışında olan her fiilin ona ayandır. Hazreti Pir buyurmuştur ki:

    -Topraklar olsun o mürşidin başına ki, müridin her bir kılından haberdar değildir.

    Nefsimin başından geçmiştir. Bir rüya gördük de onu valide efendimize anlattık. Hazreti Pir valide efendimize buyurmuş ki:

    - Müridin hayatı mematı mürşidin elindedir, reyiyledir, müridin hali, rüyası da mürşidin reyiyledir, benim sultanım.  
 

   - Müridin hayatı- mematı müşiddir.

    - Mürid mürşide emanettir.

   - Rüya görene aittir.

   - Bizim tarikimizde rüya ile amel etmezler.

   - Bazı rüyalar haldir, tabire lüzum yoktur.

   - Hakikat rüyasını tabir edecek yeryüzünde iki- üç kişi vardır.

   Şeriatın nehyi (yasağı) günah-ı kebair ( büyük günah) amma, hayalete gelince onun temsili var. Şeriatta ar olmaz, bir insan rüyasında anasıyla rüyalansa, ne dersin kafir olur mu? İşte hayalet böyledir. Anasıyla rüyalanınca, ruhu, tecelliyi maneviyi görmüş olur. Alemi manada ruhu, Hazreti Risaletpenah Efendimizin tamamiyle nübüvvet cemalini görmüş olur. İnsanlar mahremiyle, namahremiyle rüyalansa, sıfatı hayvaniyesinden beraat eder, nefsine arif olur.

 
   Tefekkürde bir ihsan var ki, tefekkürün sevabını melekler yazamazlar. Allah kendi kudretiyle tefekkürün ücretini verir. Allah’ın feyzi tefekkürdedir. “ Biz bir gizli hazineyiz” fermanı var ya, işte gizli hazine, buyrulanı satın alan Allah’ın feyzidir. Allah’ın feyzi birikir birikir de  bir feyiz hazinesine malik olursun. Allah’ın bahası Allah’ın feyzidir. Allah feyzini sende cem edince, zatını da cem eder. Allah’ın zatını verip, Allah’ın zatını satın alırsın. İnsanlar tecelliyi zatiyi Allah’ın zatı ile görür, beşeriyeti ile olmaz, benim sultanım. 

   Bir yerde Resulullah Efendimizin resmi olsa orası olur Ravza-i Mutahhara. Bir mürşidi kamilin resmi olan yer de olur dergah-ı şerif, beyim. Çünkü bir mürşidi kamilin resminde sıfatı zatiyeden bir iltifat vardır.

   Bir evde Beytullah’ın resmi olursa, şeriat o resme ne der? Allah’ın evidir, ne diyecek? Mürşidi kamile bak, ne buyururlar:

   “Beytullah Halil’in binasıdır, mürşid ise Celil’in, yani Allah’ın binasıdır.” Celil’in binası mı büyüktür, Halil’in binası mı? Öyleyse mürşidi kamilin fotoğrafı o Beytullah’tan büyüktür. Nasıl ki, Beytullah’ın fotoğrafından evin nur dolarsa, mürşidi kamilin fotoğrafından da bu sefer evin feyiz ve ru’yetullah dolar. Yalnız ne var ki, buraları derin göldür, burada her hafsala yüzemez.
 

   Her nimetin bir külfeti, her külfetin bir nimeti vardır. Sen de, o resmin bulunduğu yerde adabına oldukça uyman icap eder, şehzadem!

   - Mürşidi kamilde Allah celis olmuştur.

   - Mürşidler ölmez.

   - Mürşidin vücudu Ravza-i Mutahhara’dır.

   - Mürşidi vücudu Beytullahtır.

   - Müridin haccı şeyhini ziyarettir. 

   Tarikatta bir usul var ki, bir de zımni amel var. Evet, ayağını ayağının üstüne at, fesini eğ, nasıl oturursan otur, kalben başın eşikte olsun, birr.. İkincisi de, kalk orada olan cemaatın birinin elini öp, yüzüne bak, eğer yaşı senden büyük ise, ya Rabbi! de, bu zat seni benden evvel tanımıştır, bu zata beni bağışla, de! Senden küçük ise de ki, ya Rabbi! Bunun günahı benden azdır, buna beni bağışla, de!

    “Zülf-i Leyla yollarında varsam selmana selmana”

   Selman ki, şundan bundan istemektir.

    Hatmenin de zımni okunması vardır. Mazaret hududunda, insan yalnız olur, ihvanlardan ayrı kalıp tek başına bir yerde yaşar, bir işi için uzak bir yere gider veya çok yorgun ve bitap düşer, ala meratibin.. Bunun gibi hatme yapmak ister. Gözünü yumar, “euzübesmele” çeker, yirmibeş “istiğfar” söyledikten sonra, şeyhefendisinin de dahil olduğu bir halakaya gönülden iştirak eder. Şeyhefendim “rabıtayı şerif” buyurdu, “ Fatihayı şerif” buyurdu, “selavatı şerif” dedi, “ya Baki entel Baki, ya Baki entel Baki, ya Baki entel Baki, ya Baki entel Baki, ya Baki entel Baki” ve “selavatı şerif” buyurdu diye rabıta eder gibi hayal ederek, her birinde birer an veya bir zaman duraklayarak gönlü ile bu meclise iştirak eder ve sonunda da: Şeyhefendim Silsileyi Şerifi de okuyup aşri şerifi de okudu, diyerek bir Fatihayı Şerif okur, tamamiyle hatme yapmış olur, hatme sevabı ve feyzi alır. Tek şartı: Hastalık gibi, tek ve yalnız kalma gibi, çok yorgunluk ve bitab düşme gibi mazeret hallerine mahsus olmasıdır.

 
   Onun için şehzadelerim; bu tarikatı aliye öyle bir iltifattır ki, esrarı gizlidir, bilinmez. Lakin zerre miktar hukuku da zayi olmaz. Derununda ne gibi bir tarikat muhabbeti şartsa, mürşidine nasıl bir muhabbet hasıl olsa, 60 sene hayırsız ömürden hayırlıdır. O gibi kalbi bir sevgi ile öyle bir lütfa mazhar olursun ki, Cenabı Allah’tan feyiz alırsın. Senin ruhuna yahut beşeriyetine Allah buyurur ki:

 
   -Kulum iste ki halkedeyim.
 

   - Hizmet, amelen de hizmettir, bedene de hizmettir, malen de hizmettir, herhangisi olsa hizmettir. Hizmet Allah içindir, Allah emek zayi etmez.

    - Gönül ayakta.

    - Ya Rabbi!  Alim, Kadirsin,  Padişahlar padişahısın.

    - Kusura nazar buyurmayın. 

   Bir evliyaullah görmüş olduğu hizmeti Allah’ın azameti, Allah’ın kudretiyle görür, kendi beşeriyeti ile görse, bak ne buyururlar:

    “Gördüler beni kim hali perişan
    Cem oldu Eflatun, Aristo, Lokman
    Derdime el vurdu bir bir tabiban
    Dediler derman yok buna ne çare”

 Ne temsil buyurur? Bir zat Lokman Hekim Hazretlerine gelip der ki:

    - Ya Lokman! Benim bu derdime bir çare, sen bilirsin, bittim, daha tahammülüm kalmadı!..

 Buyurur ki:

   - Oğlum! Senin derdinin dermanı bizde yoktur.

 Bu zat der ki: 

   - Eeee.. Lokman Hekim bile bizim derdimize çare yok diyorsa, ormana gideyim de bir an evvel vahşi hayvanlar beni telef etsin. Ben de bu mihnet ve meşakketten kurtulayım.. Giderken sürü- den bir kara koyun ayrılır, bir kayanın kovuğundan da bir kara yılan çıkar. Yılan koyunun südünü emer, çıkıp kayanın üstüne kusar. Adam der ki: “Daha ormana gitmeme lüzum kalmadı. Bu zehirli sütü içip de öleyim.” O yılanın kustuğu sütü içince illeti, derdi ne ise vücudundan ayrılır, anadan doğmuş gibi olur. Bu sefer gelir : 

   - Ya Lokman! Senin derdinin dermanı yok demiştin, bak ben iyi oldum, der. Lokman Hekim:  

   - Oğlum ben nerden bulayıdım kara koyunu, nerede bulayıdım kara yılanı da o koyunu rızasıyla ona sütü emdirip gene yılanın rızası ile o sütü kusturup, senin rızan ile de sana içtireydim!..  

   Amma mürşidi kamilde bu iktidar, bu selahiyet mevcuttur. Mürşidi kamilde bir Allah’ın lütfu var ki, masnuat (yapılanlar), mahlukat (bütün canlılar), cemadat ( cansız yaratıklar) neden ibaret ise, mürşidi kamilde onların vücudunun hakikatı var. Mürşidi kamil Hak’tan alır ilacı, benim sultanım. Böyle afaktan (gözle görülen alemden), çiçekten almaz, hakikattan alır!. 

   Bir Sohbet-i Saadet hatırımıza gelir: Hazreti Allah buyurur ki: “ Ver beni de al beni” yine “Kulum beni zikret ki ben de seni zikredeyim” , bir de buyurur ki: “Kulum benim yed-i kudretim senin yedinin (elinin) üzerindedir” . Bunu Resulullah Efendimize Allah buyurur. Kurban olayım buyuranlara!. 

   “Bu demi Ahmed başına tac eyledi 
   Bu dem ile seyri mirac eyledi 
   Bu dem ile yedi kez hac eyledi 
   Dem bu demdir dem bu demdir dem bu dem”
 

   Ehl-i aşka sormuşlar: “Dem nefestir, nefesin hakikatini bize tanıt” Buyurmuş ki:

    “Gel beru Bab-ı Aliye Sail ol”

 Yani: bir tarikata dahil ol,   

    “Hanedan-ı Mustafa’ya kail ol”

 Yani,Mürşide bağlanıp Peygamber Efendimize evlat ol.

    “Bu günü yarına koyma akil ol

    Dem bu demdir dem bu demdir dem bu dem.”

    Allah’ın emri de böyledir. Peygamber Efendimizin emri de böyledir. Sıddık-i Ekber Efendimizin emri de böyledir. Umum Pirlerimizin emri de böyledir. Çünkü niçin: Senin tuttuğun el, kendi mürşidinin elini tutup ondan emir almıştır. Öyle öyle Sıddık-i Ekber Efendimize.. Peygamber Efendimiz buyurmuştur ki:

    Yar-ı Gâr’ım (mağara arkadaşım) ! Senin elinden tutan benim elimden tutmuş olur, benim elimi tutan ise şüphesiz Cenabı Allah’ın kudret elini tutmuş olur.Benim sultanım! Onun için, bir mürşidin reddi Allah’ın reddi, bir mürşidin kabulü de Allah’ın kabulüdür. 

   Gerek büyük İrşadi Efendimize, gerek İrşadi Baba Efendimiz Hazretlerine komşuları hakaret ederlerdi. Öyle iken onlar buyururlardı ki: “Komşular, emin olun, madem ki bizler bir köydeniz, az çok insaniyet hududunda; ahlak sahibi olun. Birbirinizle has geçinin, oldukça; namazınızı kılın. Eğer sizin bir taneniz cehenneme giderse; Allah’a kasem ederim ki, sizin yerinize ben yanacağım”. 

   Evliyaullah öyledir, ona göre temkinimizi alalım, benim sultanım! 

   Kırkların piri, dünyayı bu odanın içindeki heyet kadar görür. İrşada memur olanlar bir elinin içi kadar görür. Kutbu’l-aktab olanlar ise tırnağının üstünde görür. Onların hakikat vücudu yanında dünya öyle küçük kalır. 

   Bir meşayihin zahirde hiç ilmi olmasa, o bir Allah’ın keremidir. Allah ona ilhamı hakikat vermiştir. Bu ilhamı hakikat ile Kur-an’ı Mübin’in zahir manasına malik olur, konuştuğu kelam cemiyete ağırlık vermez. Batın manasına malik olmakla da Risaletpenah Efendimiz Hazretlerinin nübüvvetinden bir hakikat, bir kemalat vardır ki, hazmedenlere onun sohbetini yapar. Batne manasına gelince, Allah’ın kudretinden alıp Allah’ın kudretine teslim eder, benim sultanım! 

   Rasulullah Efendimiz evliyaullaha ferman buyurmuştur ki: Velilerim, siz memuriyetiniz hududunda benim varisim, benim vekilimsiniz, memuriyetiniz hududunda, Allah indinde ben nasılsam sizler de öylesiniz. Ben nasıl nazlıysam, sizin nazınız da öyledir. Benim recam Allah indinde nasıl geri çevrilmezse, sizinki de öyledir. Allah’tan en temenni etseniz onu halkeder..  

   Mürşidi kamil Allah’ın lütfu ile insanların geçmişini, halini, geleceğini bilir, ona göre müridini idare ettirir. Geçen geçmiştir, hal mürşidin elinde, reyindedir. Mürşidi kamilin asıl efendiliği ise geleceğedir. Alemi Ulya’ya, Cemalullaha kavuşturmaktır. Onun için, bir ihvanın bir işi için Hazreti Pir’den recada bulunan Nuri Efendi’ye celal ile: 

   - Sen biliyor musun, o istediğin şey o adam hakkında şer midir, hayır mıdır? 

   - Bilmem efendim, deyince 

   - Öyle ise sükut et! Senin nene lazım? buyurmuştur.  Yani, senin istediğin, senin reca ettiğin o talibin eline geçerse, o talibin hakikatını mahveder, buyurmuştur. 

   Onun için mürşidin yanında hem dilini hem kalbini muhafaza etmek lazımdır.


.

8. Bölüm

8. Bölüm

    - Bir mürşidin bir milyar müridi olsa, hepsine de bir anda ölüm vaki olsa, hepsine de şeytan musallat olsa, şüphesiz hepsini de şeytanın şerrinden kurtaracaktır mürşid.

    - Mürşidler birbirlerinin varisleridir.

    -Peygamber Efendimiz bütün hak mezheplerin ameli ile amel etmiştir.

    - Göz müridi.. Söz müridi.. Öz müridi…

   İnsanlarda vekkar (vekar) şarttır. Amma, zahiri ile kalbinde vekar bulunursa, Hikmetullah, Allah’ın ihsan buyurmuş olduğu kudreti, azametinden, iltifatından dur (uzak) olur. Bu sefer, Allah muhafaza etsin, hüküm geçer nefsin eline! 

   Lakin, zahirinde vekarı olur da maneviyatında haki (toprak gibi mütevazi) gönüllü olursa, Cenabı Allah’ın lütfu keremiyle bu defa zahiri halk ile olur, batını Allah ile olur.
 

   - Tevazu fetheder Fettah babını, 

   - Kim düşmedi ayağa, o çıkmadı başa bade. 

   - Biz var sen yok, sen var biz yok. 

   - Göz odur dağın ardını göre, akıl odur başa geleceği bile.                                                               

   İnsaniyet şerefi tamamiyle zahir olursa ( meydana çıkarsa) insanların adil sultanı da o olurmuş. İnsaniyet şerefi ise, ahlak, tevazu, hurmet ve mahviettir. Bu sıfatların dördü bir vücutta tekmil olunca; muhabbet, ihlas, edeb ve teslimin hakikatı da hasıl olurmuş ki, bunlar ruha alet olurmuş. Ruh ise ağyarı sevmez daima Allah’ı severmiş. Daima nimetini hakikatten alırmış. Daima da Huzurullahda bulunurmuş. Daha onun sıfatı hayvaniyesinden zerre miktarı o vücutta eser kalmazmış. Teslimiyet hasıl olur ki, saadet selametine malik olurmuş. 

   Aşıkların, sadıkların, velilerin kelamı daima alettir. Eğer kelamlardaki manaya aşina olursak, müşkülümüzü hallederiz. Bu da masraf sahibinin gelirine benzermiş. Gelir fazla olursa masrafını rahatça idare edermiş. 

   “İhtiyarsız olmuşam sen şuha mail çare ne 
   Olmadı zail derdi gamı nettimse dilden çare ne    

   Bir mürüvvetsiz giderse bir mürüvvetsiz gelir 
   Gelmemiş mülk-i hüsne sultan-ı adil çare ne

   Kaküli hemderhamin canana dil vermiş Said
   Kabil-i hal olmadı nettimse bu müşkül hale çare ne”

   Benim efendim! Evet benim sevgim, muhabbetim var ama, ihtiyarımda değil. Kârımı zararımı hissedip, zuhur edenlerin hepsinin bir nimet olduğunu bilmediğimden, mihnet meşekkat sahibi oluyorum. 

   Levim hali insanlarda devam eden mürüvvetsizliktir. Levim hali, bir masiyete ( günaha, isyana) götürecek.. Bir de sana lazım olmayan halleri getirir. Hasılı levim halinden sohbet olmaz. 

   Mülkü hüsne adil sultandan mana ise, tamamıyle rabıtasına malik olmaktır. Tarikatı aliyenin kârı ,kemali rabıtadır.

   - Levim halinden sohbet olmaz. 

   - Kabız âbidden fâsık aşık iyidir. 

   - Âşıklar havaya söylemezler.

   - Her muhitin müridi ayrıdır.

   “Muradın gül ise şâyed 
   Biya gülzarı dervişân”
 

   “Der” Allah kapısıdır, “vav” vav-ı atıfedir, “ya” emirdir, harf-i nidâdır, “şın” aşktır, “şın” ı çeken  “elif ” Allah’a aşkdır (dervişan kelimesinin asli harflerle yazılışındaki harfler manalandırılıyor.) Allah’ın merhametini vücuda getiren aşkdur benim sultanım! “ Erhamurrahimin” hakikatından insanlara nimet celbeden aşktır. Nihayetindeki “nun” da rü’yetullahtır. İnsanların aşkı var ise şüphesiz neticede rü’yetullaha mazhar olacaktır. Dervişin mânası hududunda harflerine böyle mâna verirler, benim şahım!

   - Bir gönülde Allah olursa gayrullah olmaz.

    - Mürit her şeyden berat etmiş iradesizdir.

    - Diriye dirilik lazımdır.

    - “Aşıklar ölmez

        Yerde çürümez

        Yanmayan bilmez

        Ateşi aşka”

   Sohbette bir adalet var ki, her ne zuhur ederse himmettir. Bir kelamı on kere söyle, yüz kere söyle.. Yani her söylemende ecri bir iken iki olur, iki iken dört olur, dört iken onaltı olur, ola ola olur.. Çünkü sünneti şeriftir. Peygamber Efendimiz zamanı gelmiş ki bir kelamı tekrar etmiş. Bu kelamda bir adalet var ki, her tekrarında feyzin, rahmetin tekmili de ona göre olur, benim sultanım!.

   Şeriatta büyüğüne karşı “fevka seftin nebi” fermanı var. Büyüğüne karşı temkin etmek şarttır, Amma küçüğün büyüğe sohbet etmesi de sünneti şerifdür. “ Kellimini ya Hümeyra” Hadisi şerifi vardır benim sultanım!

   - Sohbetin tekrarı sohbetin sıhhatıdır.

   - Sohbet tahkir olunmaz.

   - Herkesin kelamı kabiliyetine göredir.

   - Sohbet bazen katı yerden kazma ile çıkar gelir, bazen de ruh kendi söyler.

   İnsanların nimeti ne ile davacı olur benim sultanım? Eğer nimeti Allah’ın düşmanına teslim edersen o nimet davacı olur. Düşman nefs ü şeytandır. Şeytan mel’un, merdut, nefis zalimdir. Amma nasıl zalim!. Firavundan eşed bir gâvurdur. Firavunun kabul etmediğini o kabul eder. Fırsatına düşse; Allah’ın nehyetmiş olduğu her şeyi irtikap eder.

“Nefsim bana yâr ol düşme teşvişe 
   Hep fasiddir bu kurduğun endişe 
   Sürüsün yedirmez kurt ile kuşa 
   Piri Âzam gibi bir sultanımız var”

   Piri Âzam kimdir? Risaletpenah Efendimiz. Piri Âzam kimdir? Varisleri.. Gerek zahir gerek batın.. 

   İnsanlara lâzım olan “Emri bil maruf nehyi anil münker” dir. Alimler de zaten bunu emrederler. Kur’an-ı Kerimin bütün manası; Farz, vacip, sünnet, müstehab, mübah, haram, mekruh, müfsid yani; “ef’ali mükellefin” içinde mevcuttur. 

   Bir müjdemiz var ki biz birbirimize varisiz, eğer onların cinsinden olursak. Onların cinsi şöyle ki, Onlar daima “Allah birdir, şeriki yoktur, Peygamber Efendimiz de habibi ve şefaatçımızdır.” derler. Her manasıyla “Lailahe illallah Muhammedür-Resulullah” buyururlar. İşte bunu unutmamak lazımdır. Amma şart ki, inadınla amelini terk etmeyesin. Zaruret hududunda olan eksiklik ikmal olur. Evliyaullahın bir nefesteki ameli gavurların bile günahını tartar. Çünkü onlar nüshai kübra alemine dahil olmuşlardır. Onların nefsi nefesidir. Nefes ise hayattır. “Nun” Allah’ın nimetine “fe” Allah’ın feyzine, “sin” Allah’ın kula adalet buyurmuş olduğu selamete işarettir ki,, hem Allah’ın feyzine mahrem olur, Hem Allah’ın fazlına malik olur, hem de selamete malik olur, beyim! Onun için sizi göreyim yavrum, bu bir fırsattır. Malum ya, buyururlar: 

   “Her saati nimet bil 
   Fırsatı ganimet bil 
   Gizlice ibadet kıl” 

   Farz ibadetin gizlisi olmaz. Farz ibadetin riyası da olmaz. Riya olsa bile Allah’ın emridir; zaruri işleyeceksin. Farz ibadetinde senin riyan cihadı ekber olur. Nefs ile muharebe edersin. Mağlup olursan bu sefer şehit sevabı alırsın. Niye? Allah’ın emrine biat ettin. Allah’ın emrinde benim efendi şahım; Nefsin sana mel’aneti, emin ol sana alettir. Allah’ın kudretine malik olanların noksan sıfatı daima “Aman yarabbi!” olur. Hak olan yerde batıl olmaz. Allah bize kendi esma nurundan bir nur vermiş ki, Habibine adalet buyurduğu velayetinden hissemizi alalım.. Allah bize kendi nurundan öyle bir nübüvvet nuru vermiş ki, Habibinin nübüvvetinden hisse alalım.. Allah bize kendi zatının nurundan bir nur vermiş ki, Allah’ın kudretinden, azametinden hisse alalım.. Benim şahım!

   - Nefsine arif olan nefesine de arif olur.

    - Vatana muhabbet imandandır. Vatan ise; vücudumuz, evimiz, bir rivayette kabrimizdir.      

   Cenabı Allah, memur olanları, ilmiyle amil olanları, bir de zengin olup da servetini hazmeden Müslümanları dört kelimeyle methetmiş. Servetini hazmetmek demek, zengin olanın fukara gönüllü olması demektir, beylerim!
 

   Fakr (fakirlik), “ El- fakru fahri” fermanı, bir ızdırarla (çaresizlik) bir ihtiyar (seçme). Izdırarı : Allah’ın emri, fukara olmuş! İhtiyarı ne? Kalb fakirliği. Evliyaullahta her ikisi de mevcuttur.
 

   - Allah dilerse düşman elinden dost lokması yedirir.

    - Niyazın aleti abdesttir.

    - Fakirlik kalb fakirliğidir.

    - Fakirlik mahviyettir, fenafillah olmaktır.

    - Tasdiki bir iken bin olur.

   Nasılsa Acemistana dervişin birinin yolu düşmüş. Bir evin duvarına yaslanmış. İbret, hayret hali kendisini kaplamış. Temkin olduktan sonra beşeriyetine malik olmuş. Bakmış ki, acem ayaklarını pencereden uzatmış. Ayakkabılarının altında Çariyar Efendilerimizin üçünün ismini yazmış. Hemen teberi almasıyla aceme bir tane vurduğu gibi gebertir. Tutup götürürler mahkemeye.. Acem mustantığı sorar: 

   - Hele ay kişi! Sen ne gayretinen bu kişiyi vurdun? 

Derviş der ki: 

     - Ay efendi! Ben o kişiyi niye vurmayayım? Getirmiş de düşmanlarımın ismini benim  başımın üstüne sarkıtmış.. 

   Hakimler müşavereden sonra derler ki: 

   - Madem ki düşmanlarından kurtulmak için bu fiili işledi öyleyse beratı gerekir. 

   İşte bu zaman böyle siyasetlerin zamanıdır şehzadelerim!
 

   - Gayet ince siyaset lazımdır. 

   - Cenabı Hakk’ın, Habibinin ve velilerinin de siyaseti vardır. 

   - Siyaset şarttır. 

   - Şark temsili.

   Hafızı Şirazi Hazretleri ki bir evliyaullahtır. Böyle iken meyhanecilik yaparmış. Çünkü, Şiraz halkı bütün içkiye müptela olmuş. Daha başka bir çare olmadığından, kendisi hususi bir meyhane açmış. Sebebi; milleti o içkiden halas etmek. Gelene içki verir. Hizmetçilere emreder ki: Şu içkiden doldur! Kendisi de bardağına bir tükürür.. Tükürüğü abı hayat.. O içkiyi bir kere içen:
 

   - Daha ben bu zıkkımı bir daha içmem! diye bardağı kaldırıp atar. Böyle böyle Şiraz halkını o felaketten kurtarır, benim şahım! Evliyaullah öyledir, evliyaullahın siyaseti böyledir, beylerim.

Kategori: Dede Paşa Hazretleri Sohbetler



.

9. Bölüm

9. Bölüm

    - İmamlar yattı

    - Mürşidler adam oynatır.

    -Mürid olana müjdeler olsun!

    -Mürşidi olanın müşküli olmaz.

   Bir erkeğin nuru ailesidir, ev halkıdır. Kadın bir göl gibidir. Erkeğin hayatı karısıdır. Kadın şeriat ehli olursa, tarikat ehli olursa, onun her hali nur olur. Çünkü o haneye melekler gelir, feriştahlar gelir, veliler gelir; onların geldiği yer de hakikaten nur olur. 

   O hanenin efendisi dışarıda ne kadar zahmet, meşakkat ve şuğul ile olsa da, eve gelip o nuru içtiği gibi derdinin dermanını bulmuş olur. Her keyifsizliğin şifası içtiği o nurdur. İşte bu hal hanımının şeriat, tarikat sahibi olmasıyla hasıl olur. Şu buyrulan bize bir hakikat aletidir: 

   Kuralım halkayı zikri 
   Kamu bir edelim fikri 
   Edelim hamd ile şükrü 
   Bu meydan-ı muhabbettir
   Bu bir iyd-ı meserrettir
 

   İnsanların hanımı hakikaten şeriat- tarikat sahibi olursa, emin olun, bunların her günü sürur bayramıdır. 

   Amma eğer muhalif olursa gene acaba erkeğin şerefine mani olabilirler mi? Mani olamaz ama: “Hayrü’n-nas menyenfeunnas” buyurur, sonra da : “Şerrü’n-nas menyedurrun nas” buyururlar. Elbette bunda bir felaket de var ki, “hayrü’n-nas”ı da “şerrü’n-nas”ı da tefrik ederler (ayırırlar), Çünkü, “şerrü’n-nas” olanlar şeytanla beraber olurlar, “Hayrü’n-nas” olanlar da Allah ile beraber olurlar, benim efendim!
 

   - Kadınlar bize emanettir.

   - Kadınlar hem nur, hem de nardır.

    - “Kellimini ya Humeyra!” buyurmuştur.

   Hakikaten her şey zamana göredir. Bu zaman cennet alemidir. Bu zamanı biz muhalif görmeyelim. Çünkü cennette insanlar öyledir; erkekler kadınlar hepsi bir makamdadır. Cennette olan alem ne demektir? Hakikaten tarikatın var ise, halinden de haberdar değil isen, bir kadın görünce de ki: mürşidim bana bu şekilde görünür! Gördüğün zamanda birinci bakmanda mes’ul olmazsın. İkinci bakmanda da: Bak bu kirpikler, bu kapaklar şeriattır. Şeriat kapaklarını kapatınca şeriata hadim oldun.. Bir insan şeriata hizmetçi olursa, elbette Allah’ın bir lütfuna mazhar olur. 

   Sonra insanlar hulusunun bârını (meyvesini) yer. Ben ki, seni mürşidim görürsem, sen benim mürşidim olursun. Hem de senden tamamiyle feyz alırım. Bu vasıtayla bende bir mürşid muhabbeti meydana gelir. Bu sefer iktidar aldığı kuvvete yalvarır, der ki: “Şahım sen beni imtihan ediyorsun! Amma ben aciz bir kulum. Benim haddim midir senin imtihanından beraat edeyim! Bana himmet buyur, sen beraat ettir!” diye niyaz edersin efendim. 

   Şayet tarikatın kemaline malik olmuşsan: “Âlem kamu bir yüzdürür”. Emin ol ki, böyle şeklen şeyhini görürsün. Kimi görürsen gör! Onun için buyurmuştur ki: “Alem iyi de bir ben kötüyem”. Ben ne ile iyi olurum? Alemi bir yüzle görürsem iyi olurum. Niyazi Hazretleri buyurur: 

   “Alem kamu bir yüzdürür
   Gören onu hayran imiş” 

   Yine buyurur ki:

    “İşit Niyazi’nin sözün
   Bir nesne örtmez Hakk yüzün
   Hakk’tan ayan bir nesne yok
   Gözsüzlere pinhan imiş.”
 

   - Padişah dinlemez! 

   - Onun bildiği “ho” ile “lo”. 

   - “Dağ kuşu dağda, bağ kuşu bağda.”

   Cenabı Allah buyurur: “Kulum sen eğer nimetini takdir eder şükrünü yaparsan, biz azimü’ş-şan senin nimetini artırırız.” Yok eğer nimetini takdir etmezsen Allah muhafaza etsin.

    Cenabı Allah bütün mü’min olanların kalbine rahmet nazarı ile nazar buyurur, bazı kalb o rahmeti tebdil eder. Bu neye benzer? Nisanın yedisinde bir yağmur yağarmış. Dürr hayvanı (istiridye) bu yağmura ağzını açar bir damla düşünce; bu olurmuş inci! Mâr hayvanı (yılan) da o yağmurdan bir damla yutunca, onun tıyneti icabı; olurmuş zehir, ağı! Benim sultanım. Teşbih buyurulan şekilde, Allah’ın günde bir defa buyurduğu rahmet nazarını herkes kabiliyeti hududunda; ya saadete, yahut da şekâvete tebdil edermiş. Buna buyururlar: 

   “Verdi kâfirin muradın ya senin vermeye mi”
 

   Sen eğer saadet selamet hududunda Allah’a niyaz etsen, yüzünü göğe tutup yalvarsan, hiç imkânı var mı ayı görmeyesin..

   Aman ya Rabbi!. Aman ya Rabbi! Hayre’n-nasırin.. Ya Rabbi.. Amin, amin, amin.. Ey âmediler sairin..

   - Ziyaretiniz Mekke, Medine ziyareti ola.. 

   - Ye Pirim ye!. 

   - İnsanlar temkin, iktisatla zengin olur.. 

  Elhamdülilah, mürşidi kamil olanların benim sultanım, müridleri bile sualden hesaptan beridirler.. Allah’a şükür!

    Onların mesnetine ( derecesine, memuriyetine) göre mürşidin hizmeti hangi şehirde ise; çünkü, Hakikat şehri var, Canan ili var, Bülbüller şehri var, Güller şehri var,Şan şehri var; böyle dokuz şehir sayarlar.. Mürşidinin hizmeti hangi şehirde ise, o şehirde ne gibi bir rütbesi var ise, o rütbesiyle beraber, ayni askeriye ve mülkiye gibi; Nakşi tarikatler askeriye, Cehri tarikatler mülkiye, benim sultanım.. Onların ne hesabı var, ne suali var. Onlar darı beka’ya göçtüğü günü, mürşidi hangi şehirde ise kendisi de o şehirde.. Onu artık dil söylemekten acizdir. O şehrin ne kadar kıymeti var ki, elhamdülillah, o şehirler yine yeryüzünde emin ol.. Yani vücutları sabit. Yani mahşerde o şehirler tamamiyle meydana gelir. O şehirlerin umum halkı sualden hesaptan beridirler.. Cenabı Allah lütfedip de mahşer hesabını gördüğü zaman, onlar mest ü hayran halinde, Allah’ın cemalinden mest olmuş halde. Ne zamana kadar? Ne zaman herkes makamına dahil olduktan sonra tabii! Allah’ın o da bir âlemi. O yeni âlemde onlar da kullara olan iltifat hududunda kulluklarını yapacak. Ama orda dünya gibi değil, dünyadan ne götürmüşsen sermayen o. Çünkü dünya ahiretin mezrası, benim sultanım. Salih Baba buyurur: 

   “Eriştim âhir bir mürşide onu hızr-ı zaman gördüm
    Demi enfası Mesiha Muhammed’den nişan gördüm”            

  - Toprak nereden alınmışsa kabir orasıdır. 

   - Dünya muradı o toprakları ziyarettir. Asıl murat Kabe’nin sahibini ziyarettir. 

   Mevlana Halidi Bağdadi Hazretlerinin bir temsili vardır. Mübareğin paşazade bir müridi var. Nasılsa bu zatı muhterem, ne kadar ali cenap, ne kadar sevgili bir mürid amma bir türlü paşalığından vazgeçemiyor. Paşa oğlu olduğunu hiç unutmuyor. Ne gibi bir bahis açılsa, ben filan paşanın oğluyum diyor. 

   Ahiri, Mevlana Halid Hazretleri bunu reddediyor. Ama zahirde olan bir hal. Bütün halifeleri gelip ayaklarına sarılıyor. Gün başına bir halifesi varmış mübareğin. Diyorlar ki: Efendim, ya bizi de reddet, yahut da paşazadeyi kabul buyur. Buyurur ki: Ben sizi bu tahtıma rabtettim, buyurun nereye giderseniz gidin. Eğer paşazadenin kabulunü istiyorsanız, bir hayvana ters binsin, bir işkembeyi boynuna sarsın, bir takımını ağzına, iki takımını da ellerine aldığı ciğerleri sallayıp: 

   - Ben paşazadeyim, ben paşazadeyim diye çarşı ve meydanda bağırarak dergaha gelirse onu da kabul ederim.. Bu şekilde dergaha gelen paşazade de artık paşalığından vazgeçiyor elhamdülillah. 

   Şahı Nakşibend Efendimiz buyurur ki: Bir mürid ameliyle terfi eder, hizmetiyle terfi eder, amma lakin mahviyetle yapmış olduğu terfiini hiçbir hizmetiyle yapamaz. Eyvahını, amanını unutmamak lazım. Kuddusi Baba buyurur: 

   “Ben anladım işim bitmez 

   Sana yalvarmadan gayrı” 

   Onun için müridin kârı: Aman Ya Rabbi, Aman Ya Rabbi, sen beni kurtar, Aman Ya Rabbi sen beni affet, benim sultanım. 

   ( soy varlığında oluğu gibi, amel varlığında olsun, ilim ve hizmet varlığında olsun her türlü varlık hasıl edici hallerden Allah’a sığınıp aman’a sarılmayı emir buyurmuştur.) 

   -“Korktuğunuzdan emin umduğunuza nail olasınız.”

   - Kabiliyet dad-ı Hak’dır, neylesin mürşidi kamil. 

   - Ameliyle bir kulu cennete koymaz, fazlu keremiyle koyarlar.

   Bir talibin hizmetine devamı şarttır. Ama özrü oldu da terk etti, beis (zararı) yoktur. Özrü olmadan, kasten terk etti ise zarar eder. Tarikattan çıkmaz ama zarar eder. Ne gibi zarar eder? Bu şark temsilidir, derler ki:

    “Kızan küser payını keser” 

O gün alacak olduğu feyzinden, rahmetten biraz hafif olur benim sultanım. Amma, özrü hududunda tesbihini çekmedi, mürşidi onun tesbihini çeker. Gene o tesbihin terfii ne ise, nimeti ne ise tamamiyle o müride ihsan eder hiç şüphe etme. Sonra şuğullu tesbih çekmişsin, senin ruhun meşayihin ise, meşayih senin her hizmetini huzur ile görür. Hikmetullah, meşayihde de celal var, cemal var. Cenabı Hak buyurur: 

   “Ettayyibuni rittayyibat” 

Bu cemal terbiyesidir. Bir de buyurur: 

   “El habisune lil habisat” 

Bu da celal terbiyesi. Mürşidi kamilde hem celal terbiyesi var hem cemal terbiyesi var. Bazı vücutta celal terbiyesi olur, bazı vücutta da cemal terbiyesi olur. Bazı vücutta da kah celal kah cemal olur. Ala meratibin say da say. Bizim tarikimizin usulü başkadır. İnsanlar ameliyle, hizmetiyle terfi eder lakin mahviyetle yapılan terfi aliyyulaladır benim sultanım.
 

   - Sigara haramsa yakıyorum, helalse içiyorum.

   - “Kuş var et yer, kuş var eti yenir.” 

   Müslümanlara hizmet görüyorsan korkma, insanların az çok hizmeti şarttır. Buyurur: 

   “Baba himmet oğul hizmet” 

   Müslümanlara hizmet hududunda sana akseden muhalif kelamlar için buyurur: 

   “Attığın taşlar başına dokunur bir bir senin” 

   Benim sultanım. Şer işlersen deftere yazılır amma müridin, tarikat ehlinin hizmeti deftere yazılmaz. O hizmet Allah’ın yed-i kudretine (kudret eline) teslim olur. Yed-i kudrette büyüye büyüye öyle bir adalet, öyle bir lütuf, öyle bir ihsan olur ki, artık o mürid için adeta gözenin (pınar) suyunu nasıl kurnadan akıtmak için künk lazımsa, o amel ona, o suya künk olur ve gelir kurnadan akar. Akmaktan mana ise, kalbine feyzi ilahi, Cenabı Hakkın azametiyle akar, dolar. Kalb ise nüsha-i kübradır. Cihanın suları kalbe dolsa yine kalbin hararetini söndüremez. Öyle ki, kalbde aşkın vücudu var. Diyelim ki aşıklar cehenneme gitse, cehennemin ateşi söner. Çünkü aşk ateşin mafevgidir (amiri). Onun için: 

   “ver beni de al beni” 

Allah’ın zatına karşı da teşbih vardır. Ver beni de al beni, işte bu teşbihtir. 

   “fezkuruni” 

fermanı ile Cenabı Allah, kulum sen beni zikret ki ben de seni zikredeyim, buyurmaktadır. Ona göre nimetimizi, takdir ederek hizmetimize devam edelim, benim sultanım.


.

10. Bölüm

10. Bölüm

   - Müslüman şapka giyse şapkası olur Müslüman.

   - İnsanlar yare sahip olursa ağyare mağlup olmaz.

   Efendim, Aaaaaaaah beğim, ne edeyim, bu zamanda red yoktur. Bir mürid, şeyhini zemmeder, şeyhini hicveder, şeyhine muhalefet yaparsa asi olur. Bu sefer haliyle kendi kendini ayırır tarikattan. Şeyhinin muhabbeti derununda olur, tasdikinde noksanlığı olmazsa o başka. Takriri, tasdiki olur, muhabbeti olur da günahı bu yeri göğü doldurmuş olsa da yine korkulmaz. Bizim tarikimiz günahkarlar tarikatıdır. Günahını günah olarak bilip de Aman Ya Rabbi estağfirullah diyen hiç günah işlememiştir benim sultanım. Şart ki günahını bilip “aman”ına sarılsın. Şart ki muhabbet, ihlas, edeb ve teslimine uysun. Buyurur:

   “Canım kurban olsun kıymet bilene”

Günahını hüner kabul edenler ise, Allah muhafaza buyursun şeytana alet olur..

   - Yarabbi, bizi bize bırakma.

   - En doğrumuz orak gibi doğru.

   - İşte keşkülü, eyvallahı da içinde.

   - İnsan insanın şeytanı, insan insanın rahmanıdır.

   - Nimet bilene, görene, köre ne?

   - İnsanlar ben bilirim davasında yanılır, sen bilirsin duasında ise âli olurlar.

   Bir müridin hayatı mematı mürşididir. Mürşidin reyi ve rızası olmadan hiçbir kimseden müride fayda olamaz. Şeyhinin rızası ve emri olmayan bir hizmetten, bir virdden müride zerre miktarı bir hayır gelmez, Hiçbir kimseden de feyiz ve himmet ulaşamaz. Yunus Emre Hazretlerine Hızır aleyhisselam buyurmuş:

   - Yunus, senin şeyhinin feyzi benden gelir, öyle olduğu halde bana ikram ve itibar etmiyorsun!

Yunus Hazretleri buyurmuş ki:

   - Benim feyzim bana şeyhimden gelir..

Tarikatın aslı ve usulü böyledir benim sultanım.

   - Dünya, deniler (alçaklar) için deni, âli adamlar için de âlidir.

   - “Şeref-ül mekan bil mekindir” (Yerin şerefi orada oturanın şerefine bağlıdır.)

   - Nimetin, ayetin en hulasalı manası ahirinde olur.

   - Şeyhinin üzerine muhabbetin olmasın.

   Ya gardaşlarım, bir zaman gelecek ki, bu kelamların ne olduğuna, ne gibi nimet olduğuna malik olacaksınız. Elhamdülillah Cenabı Allah’ın, Habibinin hatırası için, bize olan şefkat merhametini biz işitsek, bütün servetimizi şükrane sadakası dağıtırız. Ama tabii, Cenabı Allah bize o nimeti bildirmez ki. Biz bilsek benim Efendi şahım, bu sefer Allah göstermesin Cebriye-Kaderiye mezhebine geçeriz.

   - Cenabı Hak sular gibi aziz, şekrler gibi leziz, nimetler gibi kadirli kıymetli etsin.

   - Kadrinizden ziyade nimete malik olasınız.

   - Piri olanın gamı olmaz

   - Altınını boz keyfini bozma

   Evliyaullahın sohbeti; berrak, tertemiz ve devamlı akan bir çeşmeye benzer. Bu çeşme temizlik ve hayatın kaynağıdır. Dede Paşa Hazretlerinin sohbetinin, ilminin ve kemalinin nihayeti yoktur. Bütün davranış ve halinde olduğu gibi, kelamları da ayet, hadis mealidir, Kur’an ve sünnet ıtrıdır. Beşer suretinde yaratıldığı halde, kendisine meleklerin secde ettiği Adem aleyhisselamdaki safiyet, peygamberler atası İbrahim aleyhisselamdaki sehavet ve teslimiyet, Musa aleyhisselamdaki şecaat, İsa aleyhisselamdaki velayet, Muhammed aleyhisselamdaki mahviyet ve makbuliyetin sahibi olduğu halde, Eyyub aleyhisselamın sabrı ve Nuh aleyhisselamın sebatı ile böyle bir cebir devresinde, Piri Hz. Sıddık’ın şefkati, Hz. Ömer’in hizmet ve gayreti, Hz. Osman’ın hilmi ve Hz. Ali Efendimizin velayeti ile fiilen 77 veya 78 sene hizmet görmüş misilsiz bir Allah eri’dir. Böyle bir velayet ufkunu, maddi ve beşeri hadiselerle, kifayetsiz tarihi nakillerle anlatmaya çalışmak lüzumsuz olur.

   “Zahir batını olmuş ayniyle Sıddık-ı zaman
   Adalet devletinde Ömer ve hayada Osman
   Ebu Turab’dır bir adı velayette Eba Hasan
   İsmi şerifine demişler Dede Paşa Sultan”

   Sürur, feyiz, bereket ve üstün nimetlerle dolu olarak bir asra yaklaşmış mübarek ömrü 4 eylül 1973 yılında tamamlanmış; etrafındaki dağları küçülterek biraz geriye çeksek, “Kuyi mahbubu Hüda”ya yardılışı fevkalade benzeyen ve bu benzeyişinin yanında batınen de layık ve muvafık bulunmuş olacak ki, Osmanlılar devrinde Medine-i Münevvere’nin vakfı yapılan, manen de bütün şark vilayetlerine bedel olduğu her vesile ile tekrar edilip duran Erzincan’ın Terzibaba Kabristanı girişinde, soldaki hüzün, huşu ve himmet iklimi ile gölgelenmiş, yumuşak çakıllı yolun az ilerisinde; burada da hala şeyhefendisinin ayak ucunu kollayıcı ve kendi kademini aksettirici, mütevazi, şefkat ve şefaat dolu bir tebessümle karşılatıcı kabri şerifine, bütün bağlılarının gönülleri ile birlikte tevdi edilmiştir. Salih Baba sanki O’nun için buyurmuş:

   “Aç basiret gözünü bak bu cihana müddei
   Var mıdır dünyada bir can kamil insandan leziz”

   “Yaradılış toprağı nereden alınmışsa kabir de orasıdır” buyurmuştur. Dertlilerin, bağlıların, kıymetini bilenlerin niyaz ve tevessül kapısı olan bu Ravza öyle bir lütfu, öyle bir kerem ve merhameti sinesinde bulunduruyor ki, oradan yalnız insanlar değil bütün mahlukat nasipleniyor. Bu nasibin bir numunesini 1979 yazında dört- beş ihvanla şöylece müşahede ettik:

   Sıcak bir yaz günü, kabri şerifi ziyarete varınca, yedi adet beyaz, mor ve karışık renkli koyunun yüzlerini sanki bir film sahnesi gibi kabrin taş duvarlarına yapıştırmış, kimi yatar vaziyette kimi de ayakta lakin bariz bir huşu ve sukunetle, kimi güneşte kimi de gölgede, bir minyatür levhasındaki eski dervişan teslimiyetiyle ve geviş getirme gibi bir uzvi- tabii fiilden de sakınarak, öylece durduğunu, adeta kendi aralarında bir hatme rabıtasında imiş gibi uzun müddet hareketsiz kaldıklarını gördük. Hemen yanlarına çömelip onların âlemini bozmamaya çalışarak ziyaretimizi ikmale uğraştık. Bu arada yanımıza gelen kabristanın bekçisi:

   - Ne kadar uğraşsam nafile; bu hayvanları en gölgelik yere, en fazla ve taze otu olan bölgeye götürsem de biraz sonra topluca bu kabre gelip şu gördüğünüz vaziyette, güneşe de aldırmadan duruyorlar..demiştir.

   Dergahta bu vaziyeti anlattığımızda ise Abdurrahim Reyhan Hazretlerinin:

   - Koyunlar masum meleklerdir. Onların gözünde gayb perdesi olmadığından üstün kemal ve yüce velayeti görürler, buyurmuştur.

   Sohbetinde inci, mercan dediler,
   Lütfa erenler ona: “Can, Can” dediler.

    Dedim yurdunu Bayburt kılmış Sübhan!
    “Vatanı O’nun Erzincan” dediler.. 

   Talibe ihsanı çokdur Rahman’ın,
   “Kail olmuş O’na piran” dediler..

   Yar olmayan uzaklaşır Mevla’dan,
   “Pek elim ateşi hicran” dediler..

   Muhabbet besleyeni alır semtine,
   “Sevenini sever Yezdan” dediler..

   Kendi gül, sünbül, Reyhan’dır kokusu,
   “O ıtrı duymayan pişman’ dediler..

   Keramet üstü harikadır zatı,
   Kemali, şanı: “Adabı Furkan” dediler..

   Habibinin zülfü, varisi olmuş,
   “Mülke Rabbani bir ihsan” dediler..

   Nasıl vasıl olalım ona deyince:
   “Kul olsun ona cümle ihvan” dediler..

   Fehmi; halin yaman senin! dedim de,
   “Gafil, Paşa yüce Sultan” dediler..


.

11. Bölüm

11. Bölüm

Sultan-il evliyâ ve bi mahremi sırrı esrâr-ı enbiyâ elkabı, keramet üstü bir zuhurat olarak vekiline lütfedilen bir ihsan olduğu gibi, kendi tekke arkadaşlarından birine ihsan edilen zuhurattaki: “Cânı cânan, âşık-ı Yezdan, kurb-u Sultan, kutb-ül ârifan” elkabı da yine bir hakikat ifadesi ile pırlanta nurunu taşımaktadır. Yine mübarek kabri şerifine yazılmak üzere hali­fesine vâki zuhuratın mahsulü bulunan şu dörtlük de candan bağlı olanların gönüllerine işlenmiştir:

“Dede Paşa’dır mahlası 
Cemii evliyâ hâsı 
İrşâd etmiştir çok nâsı 
O idi zamanın gavsı”

Buradaki gavs ibaresinden murat ise, bilindiği gibi, evliya­ullahın başkanı, başı manasınadır..

Rıdvanullahi tealâ aleyhim ecmain.

Dede Paşa Hazretleri, daha hacca teşrifinden önce, muh­telif vesilelerle resen ve şifahen vekilinin kim olduğunu işaret etmiş, garptaki bazı kimselere açıkça beyan ettiği gibi, rüya ve hâl olarak da göstermiştir. Şarkta ise, hilâfet meselesinin künhüne vâkıf olan eskilerle birlikte, eski ve yeni ihvanın ta­mamı da, aynı şekilde hâl, îmâ, işaret ve aşikâre beyanlarla mutmain olarak, tabii ve zaruri bir ittifak hâlinde, Abdürrahim Reyhan Efendi Hazretlerinin hilâfet ve vekâletinde öz ve söz birliği bulunduğunu, kesin olarak Paşa Hazretlerinin bu husu­su sarahata kavuşturduğunu ifade ve teyid etmişler ve “bu iş soy veraseti ile değil hâl ve kemâl veraseti ile olur, hizmet lâyıkını bulur ve buldu” demişlerdir.

“Ne mâl iledir ne câh iledir
Beyim ululuk kemâl iledir”

buyuranlar, işin özünü söylemişlerdir. Daima Paşa Anne’nin yanında olmak kaydıyla, ilk defa Necati Saltabaş’a bu hakikati emreden Dede Paşa Hazretleri, sonradan, Ahmet Yalçıntaş ve Muharrem Gül’ün birlikte bulundukları bir mecliste aynı emri­ni tekrarlamış ve yine Abdürrahim Reyhan hazretlerine gerek yalnız, gerekse pek çok ihvanın huzurunda halifeliğini lisanen tebliğ edip tekiden bildirerek teveccüh ve sohbet yapmasını da emretmiştir. Büyük meşayihlerin yazılı belgeden ziyade şifahi emirle hilâfet tebliğinde bulundukları bir vakıadır. Hattâ Paşa Hazretlerinin hayatta iken tekiden emretmesi sebebiyle, Ab­dürrahim Reyhan Hazretlerinin pek çok kereler teveccüh yaptı­ğı da herkesin bildiği bir gerçektir. Bilinmesinde fayda vardır ki, bizim kolda teveccühü irşada ehil olanlardan başkasına emret­mezler. Hâlidi kolunun asıl kaidelerinden biridir bu..

Dede Paşa Hazretlerinin beyanı ile sabittir ki, bizim kolda irşâd halifesi tektir, ortak ve müşaviri yoktur.

Yine aynı beyana göre, bizim kolun irşâd halifesi mutlak surette mürşidi kâmildir.

Yine bu büyükler büyüğünün tekiden tesbitine göre, bizim kolun benzersiz irşâd sisteminde, müridana huzursuzluk veren, zıddiyet aksettiren zahir erbabı ile tarifçilerin, kendi aklî rey ve tefsirine göre hükümler veren kâl erbabının rolü ve yeri yoktur. Çünkü onlar, kendileriyle birlikte uyanları da helake sürüklerler. Ariflerin müşterek beyan ve tesbitleri ile anlaşılmıştır ki:

“Tekmil olmayan kemâl hâsıl edemez.”

Paşa Hazretlerinin sohbetlerinden süzülen yukarıdaki tes­bitlerden sonra, gene onun bir cehrî tarik halifesinin sorusu üzerine, halifenin nasıl tayin olunduğuna dair bir sohbetini ay­nen banttan satıra naklediyoruz:

- “Evliyaullah asla şeriatsız olmaz. Bir evliyaullah hilâfete geçtiği zamanda ona Allah emreder, Habibi emreder, bütün velîler Onun hilâfetine karar verip imza verirler. Yani rey verir­ler, imza verirler ki, evet, bu sultan bihakkın irşada memurdur, velîdir diye benim sultanım. O bir Cenabı Allah’ın lütfü, Habi­binin eridir. Bir evliyaullah irşada memur olunca, beşeriyetiyle irşâd vazifesini yapamaz. O bir Cenab-ı Allah’ın kudret ve aza­metinin tecellisi ile olur. İrşâda memur olanlar Allah’ın kudreti. Allah’ın azameti ile müridanı idare ettirirler.”

“Hüner akran içinde her cihetten faik olmaktır.”

- Mürşidler insanın yüzüne değil özüne bakar.

“Oy desinler, desinler, dilini dişini yesinler 
Kolordunun önünde kız oynatır desinler”

Nutku pâkindir efendim bana bürhandan leziz 
Ziri hâkindir efendim bana dermandan leziz

Yusuf-u Kenan hüsnün aklımı yağma ider 
Dişlerin dürrü mücevher sohbetin candan leziz

Ârifin her bir kelâmı bir mücevher kanıdır 
Canlara verir hayatı âbı hayattan leziz

Ehli nefsin sözleri aklı maaşdan gelir 
Ehli irfanın kelâmı dürri mercandan leziz

Aç basiret gözünü bak bu cihana müddei
Var mıdır dünyada bir can kâmil insandan leziz

Salih’em şeyhim Muhammed Pîrî Sami’dir benim 
Oldurur dünya ve mâfîhâda bana candan leziz

“Tevessül edip bizi bağlamıştır Peygambere 
Pirimiz Muhammed Beşir Erzincanî’den leziz

Çok meşayih gelip geçse de yoktur bir eşi 
Hazreti şeyhimiz Dede Paşa Sultan’dan leziz”


.

12. Bölüm

12. Bölüm

 Paşa Hazretleri “Şarka mürşidi kâmil tohumu ekilmiştir”, “Silsilei şerifimizi teşkil eden pirlerimizi bir tetkik edin, her biri nasıl yüksek bir kemâlin sahibidirler görürsünüz” buyur­muştur. Yine Paşa Hazretlerinin kelâmı kibarıdır ki, “Herkes hulûsunun bârını yer...” Bu çerçeve içinde düşününce, neyin nereden niçin geldiği anlaşılacaktır. “Nefsî nefsî” diyenlerle tekmil olmayanların bu nisbette herhangi bir hisselerinin bu­lunmadığı, bu üstün nisbetin “ümmetî va ümmetî” çilesi çe-kenlere hâs bir nimet sahası olduğu idrak edilebilir.

 Bizim şubemizin nisbetini yürütmeye memur edilen Ab­dürrahim Reyhan Hazretleri, Paşa Hazretlerinin Şeyhefendisi Muhammed Beşir Erzincani Hazretlerinin âlim ve fâzıl büyük oğlu Hüseyin Efendi ile hâl, keşif ve keramet sahibesi ve sa­lihâtı nisvandan (hâlis müslüman kadınlardan) Tübî Hanımın oğulları olup 1930 yılında Karakaya köyünde doğmuştur. Aşa­ğıdaki kendi beyanlarından süzülebileceği gibi, nasıl bir him­met yağmuru içinde gelişen bir seyirle kemallendirildiği anla­şılacaktır. Biz bu üstün hâl ve seyirleri aynen nakledip satıra dökmekle yetiniyoruz.

“Annem çok kuvvetli rabıta sahibi idi. Her gözünü yumuş­ta dedemle (Piri Sânî Muhammed Beşir Efendi Hazretleri) görüşürmüş. Bize hamile iken çok hikmetli rüyalar görmüş.. Meselâ bir rüyasında melekler tarafından yerden göğe kadar kurulan bir merdivenden çıkarılarak bütün semavat âlemi ve cennetler gezdirilmiş ve kendisine “Bu iltifatlar size, karnınız­da taşıdığınız çocuk dolayısiyle melâikeyi kirâmın ikramlarıdır” denilmiştir.

 Yine annemin anlattığına göre, ben Paşa Hazretlerinden ders aldıktan bir müddet sonra, siyahlar giyinen uzun boylu ve vakur bir zatın boz renkli atını duvardan içeri atlatıp beni kucaklayarak terkisine aldıktan sonra yine atını duvardan dı­şarıya atlatıp götürdüğünü görmüş ve bu hadiseden korkup endişeye düşmesi üzerine hatiften bir sedanın:

 - Korkma, o Hızır aleyhisselâmdır, oğlunu hediyesi ile be­raber getirecektir, görülmemiş bir post ile birlikte iade edecek­tir.. demesi üzerine sakinleşmiştir.

 (Burada ifade edilen görülmemiş posttan mana, hilâfet ve mânevi veraset olduğu açıktır.)

 Babam annemden bu rüya ve hâlleri kimseye anlatmama­sını istermiş. Beş erkek ve iki kız olmak üzere yedi evlât sahibi olan babam, en çok bizi severdi. Bizi okutmayı, zahirî ilim sahi­bi yapmayı çok isterdi. Ama ömrü buna vefa etmedi.

 Kendimi bilmeğe başladığım yıllarda içimde öyle bir his varda ki, sanki daha önce büyümüş, her şeyi görüp öğrenmiş, sonra tekrar küçülmüşüm.

 İçimde bir mürşidin kudsiyetini idrak eden, onun sevgisini, aşkını, hasretini duyan bir cihet, böyle bir his vardı. Dedemin zamanına yetişememiş olmama çok üzülür, ağlardım. Sanki Dedemin büyüklüğünü, makamının kudsiyetini, kemalâtını ta­mamen müşahede etmişim gibi ona âşıktım, yangındım. Ona ulaşamamaktan üzgün ve bitkindim.

 Ondört yaşımda iken babam vefat etmişti. Bu yaşlarda Hacı Abdurrahman Efendi’den ders aldım. Bu zât zamanının meşhur âlim ve meşayihi idi. Bunu inkâr etmemekle beraber, kendisine tam bir bağlılığım da oldu diyemem. Yani dedeme olan hasretimi, içimdeki boşluğu gideremedi.

 Paşa Hazretleri ile hiç görüşmeden önce bir rüya görmüş­tük: Hacı Abdurrahman Efendi’nin bağını ihvanlardan saf­derûn, tevekkel birisi bekliyormuş. O bağa gidiyorum. Bekçi bize üzüm yememizi teklif ediyor. Bağa giriyorum ki üzüm çubukları yapraklarını tamamen dökmüş, üzüm çoksa da ça­murlu ve çürümüş hâlde, yenebilecek durumda olanını bul­mak imkânsız.

 - Artık bağlar bozulmuş, yenecek üzüm kalmamış diyo­rum.. Bu esnada birden yanımda görünen babam elimden tu­tup beni Abdurrahman Efendi’nin bağından çıkarıp dedemin bağına götürerek buyuruyor:

 - Oğlum, sana yalan söylüyorlar, (kim demiş bu bağ bo­zulmuş diye? Bir de bakıyorum ki, her taraf yemyeşil, terü taze duruyor. Zümrüt gibi, çiğdem gibi seyrek yeşil yapraklar arasında taptaze, olgun ve sıhhatli üzümler görülüyor. Babam diyor ki: - Hani bağlar bozulmuş, yenecek üzüm kalmamış diyor­dun.. Bak dedenin bağında istediğinden âlâ ve ihtiyacından fazla üzüm var.. Bundan sonra babamın felâketten sonra yap­tırdığı evine gidiyoruz. Evde Paşa Hazretleri ile babamı görü­yorum. Gürleyen sesini duyup kelâmlarını anladığım dedemi ise göremiyorum.

 Böylece, nisbetin devamına işaret eden üzümle ilgili rüya ve hâllerin görünmesi başlayıp çok kereler ayrı ayrı şekillerde devam ediyor.

 Bu arada, babamın vefatında bir akşam evimize kısa bir ta­ziyet ziyaretinde bulunan ve daha sonra bir daha görmediğim Dede Paşa Hazretlerinin çok büyük bir zât olduğu, tevazuu, ke­mâlâtı, sohbetleri, beyitleri, aşkı, muhabbeti bütün ihvanlar ve büyüklerimiz arasında söylenir, tekrarlanır olmuştu. Kendisine içimizde bir sevgi belirmekle beraber, mürşid olduğu ve inabe verdiği hususlarında kesin bir bilgim yok idi.

 1957 senesinin sonbahar aylarında bir rüya gördüm:

 Haydarpaşa iskelesinden bir vapura koyun doldurmuşuz. Bunların sevk ve idaresi Dede Paşa hazretlerine aitmiş. Bu ko­yunlar bir anda boyları, renkleri, giyimleri ve güzellikleri bir çırpıda, tepeden tırnağa bembeyaz elbiseler giymiş, adedi be­lirsiz nûr gibi, huri gibi birer kız hâline geliyorlar. Bunları, Paşa Hazretleri ile birlikte Karaköy tarafına getirdik. Paşa Hazretleri orada emretti ki:

 - Şimdi bunları Galata köprüsünden Eminönü tarafına ge­çireceğiz. Ben önden yürüyüp onları çağıracağım. Onlar pe­şimden gelecekler. Sen geride kalanları toparla getir.

 Yürüyoruz.. Galata köprüsü dolu doluya. Bazan bembeyaz renkte bir koyun sürüsü, bazan beyaz giysiler içinde huri gibi, melek gibi mûnis, güzel kızlar şeklinde görünüyorlar. Böylece Eminönü tarafına geçtik. Ben de uyandım.. Uyanır uyanmaz Paşa Hazretlerine bir gönlüm aktı, bir muhabbet duydum ki, hemen gidip kendisine kavuşmak arzusu, dayanılmaz bir his hâlinde belirdi. Yani öteden beri dedeme duyduğum sevgi, aşk, muhabbet, iştiyak aynen bu tarafa çevrildi. Fakat bu da­yanılmaz arzuyu çeşitli sebepler ve mecburiyetler dolayısıyla üç ay gizlemek zorunda kaldık.

 Aradan üç ay geçtikten sonra bir gün işittik ki Dede Paşa Hazretleri Erzincan’a gelmiş ve bizim bulunduğumuz yere, teş­rif etmek üzere imiş. Bu haberi duyunca elimdeki çay bardağı­nı tutamaz oldum. Rahatsızlandığımı beyan ederek meclisten ayrıldım. Ne olduğunu kelimelerle anlatamayacağım bir hâl ile evimize koştum. Evin içine girmedim. Merek dediğimiz, hay­vanlarımızın otunu, samanını, yemini koyduğumuz yere ken­dimi attım. Orada tepindim, çarpındım, yuvarlandım, ağladım, haykırdım, sızlandım. Üstüm, başım, elim, yüzüm ot saman ve toza bulanmıştı ama biraz sakinleşmiş, durulmuştum. Kalktım, üstümü başımı çırpıp fırçaladım. Elimi, yüzümü yıkadım. Bir abdest tazeledim. Yavaş yavaş biraz önce ayrıldığım ve şim­di Paşa Hazretlerinin bulunduğu Muharrem Efendinin evine gittim. Heyecanım hâlen geçmemiş olmakla beraber şuurum biraz yerine gelmişti.

 Hâşa bir bilgim olduğundan değil; sanki birisi bana tarif etmiş gibi Paşa Hazretlerinin bulunduğu odaya girmeden üç ihlâs bir fatiha okudum. Önce Peygamber Efendimizin sonra sırası ile Şâh-ı Nakşîbendî hazretlerinin, pirlerimizin ruhuna hediye ettim ve yavaş yavaş Paşa Hazretlerinin bulunduğu odanın kapısını araladım. Bir ayağımı içeri attım, diğer ayağım dışarda, boyu beş metreden fazla olan odanın kıble tarafında­ki peykenin üzerinde oturan Paşa Hazretlerini görür görmez oracığa, kapı aralığına düşüp bayılmışım. Daha gerisini hatır­lamıyorum. O zaman Paşa Hazretleri beni bizzat kucaklayıp kaldırmış, odaya almış. Bir süre sonra gözümü açtığımda ilk defa bedenen Paşa Hazretlerinin huzurunda idim. Mübarek, iki bardak çay getirtmiş. Birisi kendisi için biri benim. Şekerini bizzat karıştırarak, bir annenin evlâdına, çocuğuna içirdiği gibi çayımı mübarek elleri ile bana içirdi. Bu arada Paşa Hazretleri­nin elbiseleri, oda, bardak, kaşık, her şey gayet açık bir lisanla zikre başladılar. Bunu apaçık görüyor ve duyuyordum. Ora­da tekrar kendimden geçtim. Yatsıya kadar bir kendime gelip bir geçiyordum. Nihayet yatsı namazı kılındı. Hatme okundu. Dersimizi aldık ve evimize döndük. Boy abdestini alıp tevbe namazına durduk. Sağ tarafımdaki duvara yaslanmak istemi­şim. Birden duvar ortadan kalktı. Orada Paşa Hazretlerinin ol­duğunu hissettim. Sonra nurdan vücudunu gördüm. Bizim de vücudumuz nura nûr oldu. Ortada vücut, ceset, madde diye bir şey kalmadı. Her yer, her şey nûr oldu, nûr içinde kay­bolduk. Bu durumda nasıl oldu bilmiyorum, namazda ne oku­dum, eksik mi fazla mı okudum bilmiyorum. Tövbe namazımı Paşa Hazretleri ile birlikte kıldık. Sonra yatağa doğru yönel­dim. Başım batıya yüzüm kıbleye gelmek üzere yatağa girdim ama hemen uzanmadım. Heyecan ve şaşkınlığın verdiği zor­lukla her gün yatmadan önce okuma itiyadımda olduğum üç ihlâs bir fatihayı okudum. Bir de baktım ki Paşa Hazretleri yine duvardan zuhur etti. Fakat görünüşü zahirde bildiğimiz bir gö­rünüş değil. Bütün vücudu değil yalnız omuzdan yukarısı gö­rünüyor ama o mübarek azametli sakallarının her bir telinden hasıl olan ziya; ayın, güneşin ışığını kapatacak kadar parlak.. Bir türlü yatamıyorum. Yatsam uyuyamıyorum. Gözümü ka­patsam da, açsam da ayını nurdan cemali görüyorum.

 O geceden sonra bir yıl süre ile nerede olursam olayım; gözümü kapatır kapatmaz Paşa Hazretleri o manevi vücudu ile güzelliği, haşmeti ve heybeti ile hep karşımda..

 Paşa Hazretlerinden ders aldıktan hemen sonra şöyle bir rüya görüyorum: Dedem, Paşa Hazretleri ve babam üçü bir arada bulunmakta iken dedem bize hitabederek buyuruyor ki: de bize kabristanlara gezdirdiler. Piri Tâgî Hazretlerinin Gavs-ı Âzam (hazretlerinin, Abdulkâdir Geylânî ile Şah-ı Nakşîbendî hazretlerinin bir arada gösterilen kabri şeriflerini ziyaret ettir­diler.

 Bunlar olup biterken; ne uyku halindeyim, ne de uyanık durumdayım. Tarif edilemeyen, ikisinin ortası bir hâldeyim. Sonra sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar uyusam, hiç uyumamış gibi abdestime sahip oluyorum. Bu arada Paşa Hazretleri, bizim tahsilimiz için, binbaşı rütbesinde, sıhhatli as­lan gibi bir hoca tahsis buyurdu. Bana Arabî ve Farisî dersleri ile ledünnî ilmini okutturdu.

 Efendim böyle, bir yanda kabristan ziyaretleri, bir yandan Peygamber Efendimizin isimlerimi nûr şeklinde aksettiren lev­halar. Arabî, farisî, ledünnî dersleri ile meşgul olup giderken, öyle bir hâl oldu ki; Allah’ı görecekmişim gibi bir his, bir bekle­yiş içine girdim ve haşa haşa estağfurullah bütün bunların hâ­likı, yaratıcısı Paşa Hazretleri imiş gibi geldi. Kendilerine buna göre bir sevgi, bir hayranlık, bir bağlılık ve huşu duyduk..

 Peygamber Efendimizin ismi şerifleri yazılı levhaları uzun süre seyredip onların nuru ile ihata olmamız sonunda, Pey­gamber Efendimize de bir yakınlığımız oldu, sevgimiz arttı, ondan da istimdad taleb edebilir olduk.

 Neticede öyle bir an geldi ki; her an Allah’ı görecekmişim gibi bir his içimi doldurdu..

 Bir kuşluk vakti evimizde yalnızdım. Yüzüm Erzincan’a dönük olarak oturuyorum. Her an biri gelecekmiş, ilk seste, ilk harekette Allah’ı görecekmişim gibi kesin bir kanaat içinde o anı bekliyo­rum. Bir anda altı cihet lâfzai celâlle doldu. Bunlardan hâsıl olan nurun içinde kaldım. Vücudum yok oldu. Lâfzai celâllerde yok oldu. Bu nûr dermayasında ne kadar kaldım bilemiyorum.

 Bu arada Paşa Hazretleri ile sayısız defalar bir araya geldik. Hatta bir defasında, uyku ile uyanıklık arasında iken Paşa Haz­

 - Yavrum, bizi hayatta iken görmediğine niçin bu kadar üzülüyorsun? Bak, Dede Paşa hayatta.. Onu görmüş olmanın bizi görmekten hiçbir farkı yoktur.. Buna inan ve artık üzül­meyi bırak.. Diyerek bağlanacağımız kapıyı bize açıkça işaret ediyor..

 Üzüm ve bağ ile, nisbet ile ilgili bir müşahedemizde şöyle cereyan etti:

 Dedemin veya Paşa Hazretlerinin olan büyük bir üzüm bağı oluyor.. Bu bağda büyük bir çadır kurulmuş. Paşa Hazretlerine ait bârigâh (çadır). Çadırın içerisinde mekânı, makamı varmış, orada yatar kalkarmış. Ziyarete gittim ki, çadırın önünde bir aslan var. O aslan ağzını açtığı zaman değil bir insan, bir köyü bir kasabayı bile yutacak cesamette. Mübarek Paşa Hazretleri bana buyuruyor ki:

 - Bağdan üzüm al ye..

 - Efendim, nasıl üzüm alayım, bu aslan hemen insanı yutar di­yorum..

 Bu sefer buyuruyor ki:

 - Bizden gafil olursan o aslan seni yutar, bizden gafil ol­mazsan da bir şey yapamaz.

 Hâl olarak müşahede ettiğimiz bu âlemdeki aslan nefsi emmaremiz, üzüm de Paşa Hazretlerinin nisbetine işarettir.

Geceleri hiç uyuyamıyorum. Ama sabahleyin bütün gece uyumuş gibi dinç kalkıyorum. Mübareğe öyle gönlüm aktı ki; ne mal, ne iş, ne hayat, hiçbir şeyin önemi yok. Tek arzum onu görmek ve onunla olmak..

 Bir seneden sonra başka şeyler başladı. Gözümün önüne, siyah zemin üzerine Peygamber Efendimizin ismi şerifleri ya­zılı büyük büyük levhalar getirmeye başladılar. Bu levhalardan da kuvvetli bir nûr neşrolmakta ve bizi ihata etmekte idi. Bu nûr ihatasında vücudumuz ortadan kayboluyor, nura garko­luyorduk. Bir zamanda böyle devam etti. Daha sonra bir süre retleri geldi. Ön iki dişini tepemden başıma geçirdi. Vücudum yok oldu, Paşa Hazretleri de yok oldu. Artık biz Paşa Hazretleri olmuştuk. Paşa Hazretleri ile buna mümasil pek çok beraber­liklerimiz oldu.

 Bir gece yatsı namazından sonra yatağa girdim. Henüz uyumamıştım. Birden hayretle müşahede ettim ki, etrafımda­ki her şey, bütün eşya, mekân Allah’ı zikrediyor. Bütün dün­ya bir levha hâlinde önüme getirildi. Dağlar, sular, denizler, ağaçlar, bütün canlı ve cansız mevcudat açık bir lisanla Allah’ı zikrediyor... Bu arada bizim vücudumuzda o kadar büyüyor ki, bir vehme, bir korkuya düşüyorum. Ve derhal Paşa Haz­retlerinin velâyetine sığınıyorum. Mübarek Paşa Hazretlerinin velâyeti... Bizim bulunduğumuz yerin karşısına düşen dağda bir şelâle vardır. Şelâleden akan su, bir dere oluşturarak bize doğru akar. Açık şuurumuzla müşahede ediyoruz ki Paşa Haz­retlerinin vücudu, o dere yatağından çıkıyor, Erzincan ovasını, memleketi, bütün dünyayı dolduruyor, ihata ediyor ve büyü­ye büyüye bize doğru geliyor. Tam bize temas edince bizim vücudumuza geçiyor ve kayboluyor. Neden sonra kendimize geliyoruz.

 Bir gün, öğle ile ikindi arası. Hanzar köyündeki Ekrem Ocaklı Beyin konağında idik. Paşa Hazretleri, başına bir çe­şit haller gelen bir kişi ile meşgul bulunuyor ve bu arada bir somyanın üzerinde oturuyordu. Vücudu birden öyle büyüdü ki; iki kaşımın arasındaki mesafe mağrip ve meşriki yuttu. Bu mesafeyi görmek, idrak etmek imkânsız. Bunu apaçık, bu zâhir gözümüzle gördük...

 Bunların hiçbirinden Paşa Hazretlerine bahsetmedik. Zira her şeyin ondan olduğuna, bu halleri onun da benimle birlikte yaşadığına, hiçbir şeyin onun bilgisi dışında cereyan etme­diğinle öyle itikadım vardı ki bundan kendilerine bahsetmek lüzumsuz ve abes olurdu.

 Daha çok acayip şeyler gördük. Meselâ, bir defasında; masa üstüne örtülen bir masa örtüsünün saçaklarını teşkil eden her bir ipliğin ucunda birer ağız olduğunu, bu ağızların içinde net olarak görülen dillerin, devamlı olarak Allah’ı zikret­tiklerini açıkça gördük. Ama bu gibi hâllere lüzumundan fazla kıymet vermedik, bunlardan asla gurur duymadık Allah’a şü­kür.

 Paşa Hazretleri bize çok iltifat ederlerdi. Bilhassa ilk za­manlar, her huzuruna çıkışımda ayağa kalkarlardı. Bunu ben hiçbir zaman hazmedemez, bu gibi iltifat ve itibardan huzur duymaz, bilâkis ezilir, ağlar mahvolurdum. Hatta bir defasın­da Erzurum’da bir evde misafir bulunuyorduk. İkindi namazı kılınacaktı. Paşa Hazretleri sırtındaki cübbeyi çıkartıp bize giy­dirdi, başındaki sarığı çıkarıp bizim başımıza sardı ve namazı bizim kıldırmamızı emretti. Ben bu iltifat karşısında ezilmiş, mahcubiyetten bitkin bir hâle gelmiştim. Bunu hisseden Paşa Hazretleri:

 - Benim efendim, neden böyle yapıyorsun? Sen bizim bü­yüğümüzsün, demesi üzerine, gayri ihtiyarî mübareğin yüzü­ne karşı:

 - Etme, etme, etme! diye bağırmışım. Bunun üzerine na­mazı kendileri kıldırdılar.

 Bu hadisede bize manevi bir terbiye vermenin, manevi bir geçitten geçirmenin gerçekleştiğini hissettim. Bu gibi hâller pek çok defa tekrar etti. Zahirde çok hoş görünen bu hâllerin hiç birini hiçbir yerde mevzu etmedik. Zira bu hâllerin hepsi­nin Paşa Hazretlerince lüzumlu görülen, terakkinin gereği olan lütuflar serisi olduğunu idrak ediyordum.

 Bir gün, Karakaya köyünden yukarıya, dağları aşarak Vey­sel Karani Hazretlerinin dergâhına heybe ile bir emaneti gö­türüyorum. Heybeyi sırtlayınca, Zeki isimli bir kimse arkam­dan yetişip bana sataşarak gitmeme mâni olmaya çalışıyor.

 Heybeyi yere bırakıp o şahsın sataşmasını bertaraf edip, onu bitap bir hâlde bırakıp yoluma devama başlıyorum ki bu anda yeniden yetişip arkamdan bana sarılıyor. Tekrar heybeyi bıra­kıp onu çiğnercesine bir kırpalama ile yere serip yeniden iler­liyorum. Böyle böyle zirveyi aştıktan sorara artık bir daha peş­limden gelemeyip kayboluyor, Bu arada geçtiğim arazi, köyler ve görülen her şey altından yapılmış vaziyette. Veysel Karani hazretlerinin dergâhına varıp bir de bakıyorum ki o güne kadar hiç gidip görmemiş, hiç tanımamış olduğum Aşağı Lori Köyü­nün meydanı ve Paşa Hazretlerinin konağı. Emaneti oraya tes­lim ediyorum. Köy, meydan, konak ve bütün arazi altından.

 Hâl olarak gayet net ve canlı gördüğüm bu zuhurattan sonra, merak ederek heybe ile geçtiğim yerleri görmek için hususi olarak yaya ve yalnız, zâhirde ve bedenen gezerek tet­kik ettiğimde, hâl içinde altından yapılmış olarak gördüğüm bütün arazi, köy ve çevrelerin aynen o boyut ve şekillerde fa­kat toprak ve taş olarak ve tabii vaziyetinde olduğunu, Paşa Hazretlerinin köyü ile konağının da köyün ortasında ve o mey­danda aynı şekilde ve surette bulunduğunu müşahede ettim.

 Bir defasında Paşa Hazretleri, başıma tarifi mümkün olma­yan dünyada emsali görülmemiş, kıymeti hiçbir ölçü ile ifade edilemeyen, çok parlak ziya neşreden bir taç giydirdi. Zâhirde değil, rüya da değil. Ne uykudayım ne de tam uyanığım, yarı şuurla hissediyorum. Ama bir taç giydiğime katiyetle eminim. Bu taç zikir tacı imiş...

 Paşa Hazretleri bana:

 - Ders almak isteyipte bizi bulamayanlara, bizimle görü­şünceye kadar derslerini tarif edin. Bizimle görüşme imkânını bulduklarında derslerini tazelerler, demişti. Bu, bize teveccüh yapma emri verilinceye kadar devam etti. Ondan sonra bizim ders tarif ettiklerimizin derslerini tazelemek lüzumunu duyma­dılar.

 Bir gün Erzurum’dayız. Paşa Hazretlerinin mahdumlarından Hacı Hüsameddin Efendi bir beygire iki sepet üzüm yükleyip satışa getirmiş. Ebat olarak birbirinden hiçbir farkı olmayan bu sepetlerden biri bizim, diğeri Paşa Hazretlerinin imiş. Yapılan tartı sonunda Paşa Hazretlerine ait sepet, bizimkinden onbeş kilo fazla geliyor. Bunu hayretle gören Hüsameddin Efendi da­yanamayıp soruyor:

 - Paşam bu sepetler aynı büyüklükte, içindeki üzümler de aynı bağdan toplandı. Nasıl oluyor da size ait sepet onbeş kilo fazla geliyor?

 Paşa Hazretleri cevap verdi:

 - Arada onbeş yıl var. Onbeş yıl sonra o sepetin ağırlığı da tamamlanacak..

 Aradan yıllar geçti ve bir gün Paşa Hazretleri buyurdu ki:

 - Sizin artık hilâfet zamanınız geldi. Sohbet ve teveccüh yapmaya ehil oldunuz. Beş kişilik bir talip bir araya geldiğinde teveccüh yapacaksın.

 Bu kesin emri önce yalnızken şahsımıza bildirdiğinde, yu­karıda bahsettiğimiz üzüm, sepet, tartı farkı hadisesinin üze­rinden, tam onbeş sene geçmişti.

 Paşam bilâhere bu sohbet ve teveccüh emrini Pişkidağlı Ahmet Efendi, Muharrem di, Necati Efendi ve Hacı validemi­zin huzurlarında da tekrarlamıştır. “İnşallah Hazreti Pirin tacını başına örteceksin” diye dualar etmiştir.

 Fakat ben o günlerde sıkılarak, utanarak düşünürdüm. Bü­yük hizmetler yapmış biri değildim. Esaslı bir bilgim, tahsilim yoktu. Bu durumda hiçbir şey istemeğe, beklemeğe hakkım, yüzüm olamazdı. Ümit dahi etmiyordum. Paşa Hazretlerinin âciz bir hizmetkârı olmak, ümit ve temenni edebileceğim en son, en yüksek mertebe idi.

 Fakat her şeye rağmen, teveccüh tarifesi elimize verilmiş ve derhal bir nüsha yazdırıp, getirmemiz emrolunmuştu. Emre itaatsizlik edilemezdi. Derhal gidip 24 saat içinde, tarifenin bir kopyasını yazdırdım. Aslını getirip iade ettim. Ama içim bir türlü rahat olamıyor gösterilen lütfa kendimi hiçbir şekilde lâyık gö­rememekten, verilecek vazifelerin ifasında muvaffak olamamak korkusundan dolayı huzursuz oluyordum. O güne kadar dinle­yebildiğimiz sohbetlerden, Reşahat kitabından okuyabildiğimiz kadarından edindiğimiz bilgiye göre; tasavvuf yolundaki taliplere pek çok hizmetler düşüyor, bir hayli meşakkatin çekilmesi ge­rekiyor.. Biz ise ne hizmet ettik, ne meşakkat gördük, ne letaif çektik. Sadece bin tesbihlik bir ders verdiler, bilâhere onu da “çekme, kazaya kalsın, sen işinle meşgul ol” buyurdular. Halbuki etrafımızda pek çok âlimler, tahsilliler, hizmeti geçmişler ve letaif çekenler var. Onlar dururken bu kadar büyük bir vazifenin şahsı­mıza tevcih edilmesi bir nimet midir, yoksa bir mihnet midir karar veremiyor, başaramamak korkusu ile Paşam Hazretlerine iltica ediyor, yalvarıyordum. Bu hisler içinde bocalayıp, yakardığım sı­rada Paşa Hazretlerinin odasında başbaşa yalnız bulunuyorduk. Teveccüh tarifesini kendilerine sunmuştum. Kitabı elimden aldı. Sağ tarafındaki yastığın üzerine koydu. Ben önünde çöktüm. Beni affetmesi için derûnumdan yalvarmaya devam ediyordum. O mübarek gözlerini gözlerime dikerek:

 - Benim Efendim, neden bu kadar korkuyor, çekiniyorsun? Ben de senin gibiyim. Ben de aldığım bir emri ifa ediyorum. Bu vazifenin sana tevcihi, Hazreti Pirin (Muhammed Beşir Efendi Hazretlerinin) emridir. Bu hizmeti, bu nimeti veren sana onun kolaylığını da verecektir şüphesiz, dedikten sonra beni ikna ve tatmin etmek için şu izahatı lütfetti:

 “- Efendim, halife üç yönden gelir. Birinci de insanın zâhir ilmi olur. Tarikatın rüknünü, âdâbını öğrenir anlar. Ona zâhir­den emir verirler. Sen halifesin derler.”

 İkinci şekilde, insan sofu meşrep olur. Zikir ve ameli ile te­mayüz eder, çok emeği geçer, bir âlim olur. İlmi ile amel eder.

 Böylece geçen emeği ve ibadeti karşılığında ve tarikatın rükün ve âdâbını da anlamış olması kaydı ile yine zâhiren hilâfet emri verilir.

 Üçüncüsü ise, kişi âşık meşrep olur. Bunu ne ilmine ba­karlar, ne de ameline.. Bunların vazife emri ise mâneviyyat­tan, bizzat Resûlullah Efendimizden gelir..” buyurunca bizi bir cezbe almış ki kendimize hâkim olmamız imkânsız. Yaptığımız vücut hareketleri ve çırpınmalarla çıkardığımız ses ve odada husule getirdiğimiz sarsıntı; dışarıda bulunan Hacı Valide’mizi hayret ve dehşete düşürmüş. Bu hal ne kadar sürmüş, daha neler olmuş gerisini hatırlamıyorum.

 Bir gün öğle vakti Paşa Hazretlerini ziyaret için hanei saa­detlerine gittim. Giderken içimde huşu ile karışık bir korku, bir çekingenlik vardı. Yanımda Ahmet Efendi (Pişkidağlı), Muhar­rem Efendi (Efe) gibi bir büyüğüm olsa idi onlardan cesaret alabilirdim. Olmayınca tek başıma içimi bir korku kapladı. Kapı önünde kararsız dolandım durdum. Sonra öğle ezanı okundu. Çarşı camiine gidip öğle namazını kıldım. Camiye gitmekte bir gayem de, benimle Paşa Hazretlerini ziyarete gelecek birilerini bulmaktı. Namazdan sonra etrafa bakındım ama aradığım gibi birine rastlayamadım. Çarnâçar, üzgün ve korkak evin yolunu tuttum. O şahı rahatsız etmek, incitmek, uykuda ise uyandır­mak endişe ve korkusu ile birkaç defa kapı önüne geldim, geri çekildim, dolandım, bekledim. Ne kapıyı vurabiliyorum, ne bırakıp gidebiliyorum. Üçüncü defa kapı önüne geldiğimde, birden kapı açıldı ve Paşa Hazretleri ile yüzyüze geldik. Ben büyük bir suçluluk hissi içinde boynumu büküp öylece kal­dım. Mübarek o zaman boynuma sarıldı, elimden tuttu:

 - Yavrum, Yavrum! Neden çekingen davranıyorsun? Sen ne zaman gelirsen gel. Bu kapı sana daima açıktır. Diyerek beni içeri aldı. O da namazı yeni kılmış, ama yemeğini yeme­miş. Hacı Validemiz yemek getirdi, masaya koydu. Mübarek somyada oturuyor. Masayı ve yemeği önüne getirdik. Hacı Valide bana da bir sandalya verdi, oturup birlikte yememizi söyledi. Ben Paşa Hazretlerinin huzurunda, onunla birlikte yemek yemek ne haddime, buna nasıl cesaret ederim? Hacı anne beni ısrarla sandalyeye oturttu ama yemeğe uzanmaksa aklımın ucundan bile geçmiyor. Hacı Anne yememiz için de­vamlı ısrar ediyor. Ama mübarek Paşa Hazretlerinin hiç aldır-dığı yok. Öyle bir azametli ki, beşeriyeti ortadan kalkmış, tarif edilmez bir heybet belirmiş. Valide tekrar israr edince Paşa Hazretleri Valideye:

 Canım ne ısrar edip duruyorsun? Kendi hâline bırak.. de­mesi üzerine ben sanki ağaç yıkılır gibi sandalyeden aşağı devrildim. Gözlerimden yaşlar boşandı, ağladım, üzüldüm. Çünkü bütün bunlara ben sebep olmuştum. Biraz sonra Salim Efendi geldi. Onun içeri girmesi ile Paşam Hazretlerindeki o azamet gitti, heyeti asliyesine rücu etti. Biz de bu suretle selâ­mete çıkmış olduk. Paşa Hazretleri Valideye seslendi:

 - Bak, şimdi bunlara bak. Buraya yemek ilâve et de yesin­ler, dedi.

 Bir gün ikindi namazından çıkmıştık. Paşa Hazretleri bana, Piri Sami Hazretlerinin ve Beşir Efendi Hazretlerinin türbe-i şe­riflerini ziyarete gideceğini bildirip, benim de birlikte gitmek isteyip istemediğimi sordu. Boynumuzu bükerek kabulümüzü ima ettik. Piri Sami Hazretlerinin kabri şerifine yaklaştığımızda Paşa Hazretleri önce kabre doğru ağır ağır, dura dura ilerliyor. Biz de arkasından onu takib ediyoruz. Önce mezarı aşağıdan tazim ile ziyaret etti. Sonra kancalı zincirini açıp kabrin üzeri­ne çıktı, ayaklık kısmına gelip oturdu. Biz biraz geride, ayakta durarak olanları takib ediyorduk. Biraz sonra ben de başımı mezar taşına koydum. O anda Paşa hazretlerinin cemali beni ihata etti. Başımın göğe değdiğini, cemâl sıfatının bütün âlemi kapladığını açık gözle aynen müşahade ettim.

 Bunlara mümasil çok çeşitli hâl ve zuhuratlarla dolu uzun bir süre fenafişşeyh hâli ve onun mestliği devam etti. Üzeri­mizde en fazla tesiri olan ve diğerlerine göre çok daha uzun süre devam eden de fenafişşeyh hâli oldu.

 Fenâfirresûl hâli, âlemi çok az kaldı. Bu dönemde kendi vücudumuz Peygamber Efendimizin vücudu olmuş gibi, aza­larım onun azaları imiş gibi hâller içinde ve Paşam Hazretle­rine olan hudutsuz sevgim, bu defa Peygamber Efendimize intikal etmiş vaziyette devam etti. Resâlullah Efendimizin nuru da daima tecelli edip bizi ihata eder vaziyette idi. Böyle olunca yani nur tecellî edince; görenin de görülenin de, sair eşya ve mevcudatın da cismi kalmıyor...

 Daha sonra yeni bir dönem.. Boğum boğum salkım, sal­kım, deste deste rengârenk mercanlar görüyoruz. Bu mercan­lardan hâsıl alan nûr deryasında kayboluyoruz. Sonra incecik, sayısız, renkte ipek pırıl pırıl kordelâlar bütün âfâkı ihata edi­yor. Her rengin nuru ayrı ayrı müşahede edilebiliyor... Des­te deste ipek kumaşlar ve her kumaşın ayrı renkteki sayısız nurundan hâsıl olan bir nûr kümesi içerisinde yok olma hâli.. O nûr mekânı vücudumuzu ihata edip kendi akisleri içinde kaybediyor. Sekir âleminde zaman zaman çeşitli nûr tecellileri görünüp kayboluyor.

 Birkaç defa da hitap işittik. Hepsi de Paşa Hazretlerinin sesi ile:

 - Abdurrahim, Abdurrahim, Abdurrahim diyen; çok yük­sek tonajlı ve beşer sesi ile mukayese edilemeyen, gürleyen bu sesin teysirini tarif etmek mümkün değil..

 Bir defasında da, orta irilikte bir mandanın sadece gözleri; koca bir âlem oldu. Cenab-ı Hakkın kudreti o gözlerden tecelli etti. Ayrıca bir saman çöpünden, bir ağaçtan azamet ve kud­retin tecellisini aşikâre gördüm. Bunlar rüya değil apaçık gör­düğüm hâller.

 Bazan öyle bir tecelli oluyordu ki nazar edilen kimsede; bir iki bazan üç gün cezbe ve sekir hâli devam ediyor. Bazan da o nazarın dokunduğu kimselerin; temizlenip, affa uğradığını müşahede ediyorum. Bu hâller de her zaman değil, ara sıra belirip yine kayboluyor.

 Erzincan ovasında, bizim, Keleriç Köyünün kıblesinde bir Şıhlı köyü var. Bir gün bizim köyden bu Şıhlı köyüne geçe­cekmişiz. Bu köye dibi bucağı olmayan öyle büyük bir nehir akıyormuş ki, bu nehre düşen veya akıntısına kapılan mutlaka boğulup kaybolurmuş. Nehrin kıyısında tanıdığımız ve tanı­madığımız pek çok kimse birikmiş, karşıya geçmek istiyorlar. Fakat hiçbiri buna muvaffak olamıyor. Bu sırada Paşa Hazret­leri bize buyuruyor ki:

 - Ben bu nehrin karşısına geçeceğim. Sen de izime basa­caksın. Eğer aynen izime basarsan, beraberce geçeriz, İzimi saptırırsan suya kapılırsın.

 Onun geçtiği yerlerden izine basarak sahile çıktım elham­dülillah.

 Şimdi hatırladığım bir hal daha var ki, şuurlu bir hâl içinde, aşikâre, zahiren aynen yaşanmış gibi: Karşımda öyle yüksek bir dağ görüyorum ki, dimdik yamaçlarının ortasında sivrilmiş, üzerinde bir tek çöp, bir kıl dahi yok, çırılçıplak. Dağın etekleri ise insanı yutuverecek görünümde büyük bir bataklık. Bu yük­sek, çıplak ve yalçın dağa çıkmak mecburiyeti varmış. Koca dağı kucaklayıp kavrayabildim. Tırmana tırmana zirvesine çı­kıp inmeyi başardım. Sonra o dağ bir kız oldu. Paşa Hazretleri “Bu kız, sultanlığa işarettir” buyurmuştur.

 Bunlara benzeyen ve benzemeyen birçok hâller tecelli etti, Çok zevkli hâller..

 Sekir hâlinden fariğ olunca bir kısmını seçemiyorum. Özü ruhuma aksetmiş, tadı damağımda, özelliği ve güzelliği içime sinmiş olan bu hadiselerin bir kısmını tam bir düzen içersinde ayırdedemiyorum veya hatırıma getirmiyorum.

 İşte böyle... Yallar boyu Paşa Hazretleri, bu âcize defalarca gözümüz ve şuurumuz açık olarak o mübarek cemâl sıfatını da göstermiştir, celâl sıfatını da.. Celâl sıfatına, insanın bin tane yüreği olsa dayanmaz. Cemâl sıfatı ise, artık ne bileyim... Ne doymak mümkün, ne tariflere sığar...

 Şimdi bunlar geldi geçti.. Çok gerilerde kaldı.. Ama şimdi biz ne durumdayız efendim? Her türlü hatadan, gururdan, ben­likten Allah’a sığınırım. Ne ilmimiz, ne âmelimiz ne de hizmeti­miz itibariyle bir kıymetimiz yok. Ama ne yapalım, bir emirdir verilmiş. İhsanlarına şükür. Amelim havf-i reca, makamım da (Salih Baba’nın deyimi ile): “Şemsi Hûda zerresiyem.” Yani işim, korkmak, yalvarmak. Bütün ihvan için korkmak, onların havfini çekmek, onlar için kaygılanmak, onlar için yalvarmak... Makamım ise kâinatta bir zerre...

Gelin dergâhına dervişler 
Kılalım zevk ü cünbüşler
Hûda’nındır cemî işler
Bu meydanı muhabbettir
Şefîimiz Muhammed’dir 

Kuralım halka-i zikri
Kamu bir edelim fikri
Kılalım hamd ile şükrü
Bu meydanı muhabbettir
Tarik ehline iffettir 

Teveccühe gelin ihvan
Kuruldu halka-i Rahman
Açıldı ravza-i rıdvan
Bu meydanı muhabbettir
Bu bir uzma-i nimettir.

Erişti Hazreti Sami
İçirdi bizlere câmı
Kamu mestetti ağlâmı
Bu meydanı muhabbettir
Sülük ehline hayrettir 

“Muhammed Beşir’i amed
Ki oldur vârisi Ahmed
Eder bizi makbul ümmet
Bu meydanı muhabbettir
Dü çeşmi nûru Ahmeddir

Erişti Hazreti Dede
İçirdi bizlere bade
Mir’at olmuştur Hazret’e
Bu meydanı muhabbettir 
Dahi sırrı nübüvvettir

Erişti Sidreden cânan
Beraberinde ıtri Reyhan
Dayansın işbu Erzincan
Bu meydanı muhabbettir 
Bu bir iyd-ı meserrettir” 

Peygamber Efendimizden bu yana feyiz, himmet, nisbet ve bereketlerine tâlib olduğumuz şerefli pirlerimizle onların kemâl ve cemâl âlemlerindeki en seçkin vâsıflarının mâlik ve vârisi olarak lütuf ve kerem sahasının misilsiz bezledicisi bu­lunan Dede Paşa Hazretleri ile nazenin tarikatını, kendine hâs sohbetlerin aydınlığında göstermeye çalıştık. 

Dede Paşa Hazretlerinin vârisi, manevi meyvesi ve bâtınî eseri olan halifesinin de, himmetler demeti, lütuflar şelâlesi, kendi seyrine dair olan zuhuratlar tablosundan bir kısmını da, yine kendi ifadesine sadık kalarak fotoğraflar şeridi şeklinde takdim ettik. 

“Muhammed Beşir’e bende olmuşuz
Dede Paşa gibi sultan bulmuşuz
Abdurrahim Han’dan ferman almışız
Tarik-i Nakşi’de seyranımız var” 

Üçüncü ve son kısma da, bütün ders, vird ve hatme tarifle­ri ile büyük ve küçük silsile-i şerifleri dercettik.(*) 

Tekrarında fayda vardır ki, bu kitapta yazılanların tamamını merciine arz edip tasvibini aldık. 

Cenab-ı Hak cümlemizi Habibine bağışlayıp rızasına mu­vafık ve mutabık eylesin. Cümlemizin elini şeyhimizin eteğin­den kesmesin... (Amin)


.

Önsöz

Önsöz

Abdurrahim Reyhan hazretleri, Allah yolunun büyük velilerinden. Maneviyat ikliminin harman oldugu Erzincan´da dünyaya tesrif buyurdular. Altin silsilenin günümüzdeki halkasi. Fikirleri, düsünceleri tasavvuf denizine tasiyan ve bu büyük denizde yoguran, yorumlayan kisacasi insanlari Allah yoluna çagiran gönüller sultani.

Insanoglunun yaradilis gayesi Allah´a kulluk etmektir. Yasadigimiz bu dünya bizler icin bir imtihan dünyasidir. Her kulun vazifesi, sadece ve sadece Allah´in rizasini kazanmak olmalidir. Yeryüzünde Cenab-i Allah´in veli kullari coktur. Kainat var oldukca her zaman da Allah´in sevgili kullari da var olacaktir. Önemli olan Allah dostlarini arayip bulmak ve o zatlarin irsat halkasindan gecmektir.

Bugün insanoglu stres ve bunalim cemberinin icerisine düsmüstür. Hergün ülkemizin bir kösesinde ummadigimiz haberlerle sarsiliyoruz. Aileler arasi problemler, cinnet geciren insanlar, bosluga düsmüs genclik. Kisacasi insanligin gönlü koskoca bir boslukta. Tip bütün gücüyle ilerlemesine, teknolojinin hizla devlesmesine ragmen gelecekten umutsuz dünya dönüyorken bizlerin durdugu bir toplum oluveriyoruz. Insanligin acil gönül doktorlarina ihtiyaci var. Recete belli, yeter ki tedavi olmaya gercekten niyet edelim.

Her asirda oldugu gibi bu asrimizda da Allah dostlari, Mürsid-i Kamillerin varligini kabul etmeyenler bulunmaktadir. Bu insanlarin kalyleri körelmis, gönülleri mühürlenmis bilge gecinirken cehalet hastaligina yakalanmislardir. Onlar icin söylenecek pek fazla sözümüz yok. Cenab-i Allah´in onlarin kalp gözlerini acmasini dilemekten baska. Kûfeli Ebu Hasim Sûfi demislerdir ki; “Dagi igne ucu ile kökten kazimak, gurur ve kibir denen cirkin huyu gönülden atmaktan daha kolaydir.”

Gurur ve benlik hastaligina yakalanmis olanlar maalesef Reyhan hazretleri anlayamadilar. Belki biz de anlayamadik. Ama en azindan anlamaya calistik. O´nun manevi havasini bir parca olsun yakalamaya calistik. Ne kolay o kutlu kervanda yürümek. Ne kolay rüzgarla yarismak. Reyhan hazretlerinin kervani yolunu devam ederken bu kervanda yerimizi her seye rahmen almaliydik. Kacirdik kutlu yürüyüsü, yazik oldu bizlere.

Reyhan hazretleri 68 yillik ömrünü Allah yoluna adadi. Kendileri kücük bir beldenden bütün dünyaya acildi. Yüzbinlerce insani irsat halkasini katti. Il il, ilce ilce dolasti. Dar´ül Beka´ya tesrif buyurana kadar gözünün yasi hic kurumadi. Vücuduna müptela olmus hastaliklari hic umursamadi. Bir pergel misali döndü, döndü hic durmadi. O´nu anlayanlar kadar, anlamayanlar da oldu.

Efendi hazretleri, Naksibendi Tarikatinin Halidiye koluna mensuptur. Sarkin ve Garbin Mevlana´si Dede Pasa hazretlerinin irsat halkasinda yetismis ve Dede Pasa hazretlerinin halifesi olarak irsat vazifesine baslamistir. Reyhan hazretlerinin Irsat halkasi genislemis, büyümüs ülkenin her kösesinde yüz binlerce insan kendilerine talebe olmuslardir.

Tasavvuf renkli rüyalar görmek degil hakikate erme metodudur. Abdurrahim Reyhan hazretleri, sikintili bir dönemde tasavvuf denizinde yüz binlerce insani yüzdürmüstür. Kendileri bir sohbetinde buyuruyor ki “Bizim kapimiz tüm insanlara acik. Özellikle günahi oldugunu bilenler bize gelsin.” Hazret´in kapisina sarhos gelenler ayik gider, ickiye tövbe ederdi. Hircin gelenler muhlis giderdi. Mürsid-i Kamil´in hikmetinden sual olunur mu?

Gönül sultanlari yollarina devam ediyor. Alimler, arifler kol kol geliyor. Zaman ise hizla geciyor. Biz bu zamanin neresindeyiz, ben neresindeyim bilemiyorum? Dalindan kopmus yaprak misali rüzgar önüne almis bir o tarafa bir bu tarafa savuryor. Siz gittiniz ben burdayim Efendim. Yüregim kücük bir kus gibi kanat cirpiyor. Sizi anlatmakta zorluk cekiyor. Sizi anlatmakta zorluk cekiyorum.

Benim Efendim. Benim sultanim, gül bahcelerinde Reyhanim, gönüllerde ucsuz bucaksiz bir derya siz, kabul buyurursaniz bir damla da ben olayim.

Bu kitabin hazirlanma asamasinda bana yardimci olan esim Belgin TUYGUN´A tesekkürü ayri bir borc bilirim.

Ünal TUYGUN

.

SENIN ADIN PİR-İ SAMİ OLSUN

 SENIN ADIN PİR-İ SAMİ OLSUN

 Pir-i Sami hazretleri 1848 yilinda Erzincan´in Selüke (Yesilcay) Köyü´nde dünyaya gelmistir. Daha cocuk yaslarda kendini ilme vermis, dönemin alimlerinden ders almaya baslamistir. Erzincan alimlerinden uzun süre ders aldiktan sonra Istanbul´a gitmis, Istanbul´da dönemin medreselerinde ilim tahsil etmis ve icazet diplomasi alarak Erzurum´un Hinis ilcesinde bulunan medreseye müderris olarak tayin edilmistir. Hinis´ta müderris olarak görev yaparken günlerden bir gün beldeye tasavvuf alimlerinden Abdurrahman Tagi hazretlerinin geldigini duymus, sohbetini dinlemek maksadiyla Tagi hazretlerinin sohbet ettigi eve gitmistir. Tagi hazretlerinin sohbetinden etkilenen Pir-i Sami hazretleri Hinis´taki memuriyetini birakarak Bitlis´in Güloymak ilcesindeki Tagi hazretlerinin dergahinda hizmete karar vermistir.

Pir-i Sami hazretleri 1848 yilinda Erzincan´in Selüke (Yesilcay) Köyü´nde dünyaya gelmistir. Daha cocuk yaslarda kendini ilme vermis, dönemin alimlerinden ders almaya baslamistir. Erzincan alimlerinden uzun süre ders aldiktan sonra Istanbul´a gitmis, Istanbul´da dönemin medreselerinde ilim tahsil etmis ve icazet diplomasi alarak Erzurum´un Hinis ilcesinde bulunan medreseye müderris olarak tayin edilmistir. Hinis´ta müderris olarak görev yaparken günlerden bir gün beldeye tasavvuf alimlerinden Abdurrahman Tagi hazretlerinin geldigini duymus, sohbetini dinlemek maksadiyla Tagi hazretlerinin sohbet ettigi eve gitmistir. Tagi hazretlerinin sohbetinden etkilenen Pir-i Sami hazretleri Hinis´taki memuriyetini birakarak Bitlis´in Güloymak ilcesindeki Tagi hazretlerinin dergahinda hizmete karar vermistir.

 Abdurrahman Tagi hazretleri 1247 yilinda Sirvan´da dogmustur. Dönemin en büyük alimlerindendir. Bulundugu dönemde bir cok insani irsat etmis, bir cokta halife yetistirmistir. Tagi hazretlerinin ild halifesi Pir-i Sami hazretlerindir.  

Pir-i Sami hazretleri Islami sahada kendini iyi yetistirmesine, müderris olmasina ragmen Abdurrahman Tagi hazretlerini tanidiktan sonra ilminin yeterli olmadigini anlamis, Tagi hazretlerinin dergahina kosmustur. Ancak Tagi hazretleri, Sami Efendi´yi ilk önce dergahina kabul etmek istememistir. Sami Efendi´yi adeta bir imtihana tabi tutmustur.

 Pir-i Sami hazretleri, Tagi hazretleriyle tanismasini söyle anlatmaktadir:

 - Tagi hazretleri Hinis´a geldiklerinde kendilerini dinlemek icin gittim. Sohbet ediyordu, sohbet süresince ben ayakta kaldim. Efendi´nin yanindakiler; “Erzincanli hoca ayakta kaldim. Efendi`nin yanindakiler; “Erzincanli hoca ayakta kaldi” diye Tagi hazretlerini sürekli uyarmalarina ragmen bana otur demedi. Tabi cok agrima gitti. Sohbet esnasinda bir soru da ben kendilerine sordum. O kadar güzel cevap verdi ki zatina hayran kaldim. 

Tagi hazretleri Hinis´tan ayrildiktan sonra icime bir ates düstü. Artik uyku bile uyuyamiyordum. Kalktim Güroymak´a gittim. Tagi hazretlerinin dergahinin kapisinda saatlerce bekledim. Beni kabul etmediler. Tagi hazretlerinin damadi geldi yanima. Dedi ki; “Siz nicin geldiniz?” Bende dedim ki; “Efendim Allah sevgisini ögrenmek icin buradayim.” Oysa Tagi hazretleri beni damadi araciligi ile imtihan ediyormus. Neyse Tagi hazretleri beni kabul etti. Ve bana dedi ki “Senin ilminde var amelinde. Bu zordur, var git isine, colugunu cocugunu magdur etme.” Ben de Tagi hazretlerine boynumu büktüm.

  Pir-i Sami hazretleri, artik Tagi hazretlerine talebe olmustur. Gece gündüz dergahta bir hizmetci gibi calismakta gün gectikce tasavvufun kaynagi ulasmakdir. Tagi hazretleri, bir yil sonra Pir-i Sami hazretlerini yanina cagirir ve der di “Artik siz halifem oldunuz. Erzincan´a gidiniz ve irsat görevine baslayiniz.”

 Tagi hazretlerinin binlerce müridi vardi. Sami hazretlerinin kisa bir sürede halife olmasi dergahtaki insanlar arasinda büyük sikinti meydana getirde. Birkac kisi Tagi hazretlerine üzüntülerini belirttiler.

 - Efendim biz yillardir bu kapidayiz. Ama Sami Efendi yeni geldi halifeniz oldu.

 Tagi hazretleri tebessümle cevap verdi:

- Erzincanli Hoca buraya gelirken sobasinin ici odunla zaten doluydu. Bize sadece atesi yakmak kalmisti, onu yaktik.

Aslinda Sami hazretleri halife olduguna cok da sevinmemisti. Cünkü halife olmasi Tagi hazretlerinden ayrilmasi manasina da geliyordu. Tagi hazretlerinin huzuruna cikti ve dede ki:

- Efendim, ben bu kapida kalmak istiyorum. Beni göndermeyiniz.

Tagi hazretleri gülümsedi, Sami Efendi`yi kucakladi ve gür bir sesle dedi ki:

- Bundan sonra senin adin Pir-i Sami olacak. Erzincan´a gidiniz, büyük bir dergah aciniz. Bu dergahta öyle bir sevgi atesi olacak ki bu ates yüzyillar boyu dünyayi aydinlatacak.

Pir-i Sami hazretleri mürsidinin sözlerini gözyasi akita akita dinliyordu. Dergahin önünde Sami hazretlerini ugurlamak icin toplanmis binlerce mürit vardi. Bu bir ayrilik mi. Hayir-

Dervislerden biri kosarak bir at getirdi dergahin önüne. Pir-i Sami hazretleri bir kez daha sarildi mürsidinin eline beni gönderme dercesine. Mürsit, Sami Efendi´ye ata binmesini isaret etti. Pir-i Sami hazretleri istemeye istemeye ata bindi. Ancak at ayaklarini sürtüyor, gitmek istemiyordu. Tagi hazretleri tuttu atin yularini ati cekerek götürdü.

Pir-i Sami hazretleri; “Aman efendim etme.” diyor Müritler saskin; “Bu nasil is? Koskoca Tagi hazretleri bir halifesinin atinin yularindan tutmus götürüyor.”

Tagi hazretleri, Sami hazretlerini bu sekilde sehrin cikisina kadar götürdü. Kendisi köyüne döndü. Dergahin kapisinda bekleyen müritlerin saskinligini anlamisti. Dedi ki:

- Sizler diyorsunuz ki, mürsidimiz Sami Efendi´nin atinin yularini nicin tuttu? Sizler diyorsunuz ki; “Sami Efendi atin sirtinda mürsidimiz yayan yürüdü.” Siz de gördünüz Sami Efendi´nin ati bile bu kapidan gitmek istemiyordu. Sami Efendi bu dergahtan cok manevi feyz aldi. Biraz daha kalsa bizim dergahtaki manevi feyzden size bir sey kalmayacakti.

Tagi hazretleri Sami hazretlerinin ulu bir mertebeye ulastiginin mesajini veriyordu.

Pir-i Sami hazretleri Erzincan´a döndükten kisa bir süre sonra dedsinin maddi yardimiyla büyük bir dergah kurdu. Ünü kisa zamanda Erzincan merkezinde ve ilcelerinde degirmenler kurdu, kendi adina bir vakif acti. Halkin büyük ilgisi bir kisim insanlari rahatsiz etti. Hazret´le ilgili iftira kampayalari baslattilaar. Ancak halk bic birine itibar etmedi. Binlerce talebe yetistirdi. Yoksullari, fakirleri vakfi kanaliyla korurdu ve kolladi. 64 yillik ömrünü insanliga hizmetle geciren Allah´in sevgili kulu, 1912 yilinda ölümsüzlüge dogru yürüyüse gecti. Vasiyeti üzerine kabri dergahin bahcesine kazildi. Vefat haberini alan on binlerce bahlisi cenazesinde gözyaslariyla saf tuttu

Yetis ey kestibanim, büsbütün deryada yangin var.

Degil derya yalniz, cümle hep sahrada yangin var.

Eristi Sami-i sultan, beraber dilber-i ruhan.

 Degil yalniz Erzincan, Yemen, San´a´da yangin var.

 Pir-i Sami hazretleri yerine dört halife birakti. Bu halifelerden iki tanesine irsat vazifesini verdi. Halifelerinin biri kayinbiraderi Abdurrahman Efende, digeri ise Pir-i Sami hazretleri´nin ilk müridi olan Muhammed Besir Efendi´dir.

Pir-i Sami hazretleri´nin darü´l-bekaya tesriflerinden sonra Besir Efendi irsat makamina oturmustur. Abdurrahman Efendi ise Keleric (Karakaya) beldesinde dergahini acmis ve irsat vazifesine baslamistir. Pir-i Sami hazretlerinin bagilan iki kol olarak devam etmistir.


.

İKİ ASLAN BİR POSTA SIĞMAZ

İKİ ASLAN BİR POSTA SIĞMAZ 

Sami hazretleri, Besir Efendi´ye halifelik icazeti verdigi vakit “Iki aslan bir posta sigmaz, ya sen baska yere git; ya da ben baska yere gideyim” diye buyurmuslardi. Hazret, Besir Efendi´nin kendi mertebesine ulastigi mesajini vermistir. Besir Efendi, Hazret´in emri üzerine Otlukbeli ilcesinde büyük bir dergah acti. Insanlari aydinlatmaya basladi.

Besir Efendi Erzincan´in Kürpesük, yeni adiyla Saztepe köyünde 1865 yilinda dünyaya gelmistir. Keleric, bugünkü adiyla Karakaya beldesine yerlesmis, hayatinin bir bölümünü burada gecirmistir.

Pir-i Sami hazretleri dünyasini degistikten sonra Otlukbeli ilcesinden Erzincan´a gelmis, irsat görevine Erzincan´a devam etmistir. Erzincan´in Ruslar tatfindan isgal edilmes üzerine Eskisehir iline muhacir olarak gitmis, bu ilde irsat görevine devam etmistir. Erzincan´in düsman isgalinden kurtulusdan sonra yeniden Erzincan´a dönmüs, hizmetine kaldigi yerden devam etmistir. 1932 yilinda dünyasini degisen Besir Efendi de dört halife birakmistir. Bu halifeler Katip Nuri Efendi, Nazim Hoca, Hidayet Efendi ve Dede Pasa hazretleridir. Irsat görevini sadece Dede Pasa hazretlerine vermistir.

Sami hazretleri, Besir Efendi´ye halifelik icazeti verdigi vakit “Iki aslan bir posta sigmaz, ya sen baska yere git; ya da ben baska yere gideyim” diye buyurmuslardi. Hazret, Besir Efendi´nin kendi mertebesine ulastigi mesajini vermistir. Besir Efendi, Hazret´in emri üzerine Otlukbeli ilcesinde büyük bir dergah acti. Insanlari aydinlatmaya basladi.

Besir Efendi Erzincan´in Kürpesük, yeni adiyla Saztepe köyünde 1865 yilinda dünyaya gelmistir. Keleric, bugünkü adiyla Karakaya beldesine yerlesmis, hayatinin bir bölümünü burada gecirmistir.

Pir-i Sami hazretleri dünyasini degistikten sonra Otlukbeli ilcesinden Erzincan´a gelmis, irsat görevine Erzincan´a devam etmistir. Erzincan´in Ruslar tatfindan isgal edilmes üzerine Eskisehir iline muhacir olarak gitmis, bu ilde irsat görevine devam etmistir. Erzincan´in düsman isgalinden kurtulusdan sonra yeniden Erzincan´a dönmüs, hizmetine kaldigi yerden devam etmistir. 1932 yilinda dünyasini degisen Besir Efendi de dört halife birakmistir. Bu halifeler Katip Nuri Efendi, Nazim Hoca, Hidayet Efendi ve Dede Pasa hazretleridir. Irsat görevini sadece Dede Pasa hazretlerine vermistir.


.

ŞARKIN VE GARBIN MEVLANA´SI

ŞARKIN VE GARBIN MEVLANA´SI

 Veliler Kervani yoluna devam ediyor. Pir-i Sami hazretlerinin kolu boy boy geliyor. Dede Pasa hazretleriyle de Anadolu´ya yayiliyor. Gönlüne Allah sevgisi düsmüs bir kere, caresiz bu yolda nasibini kismetini arayacak. Uzun uzun yollar, inisli cikisli daglar, azgin sular. Ama caresi yok gececek buralari Dede Pasa hazretleri. Cünkü bu yol gönül sultanina gider.

 Dede Pasa hazretleri Bayburt´un Pulur nahiyesine bagli Asagi Lori Köyü´nde 1879 yilinda dünyaya geldi. Babasinin adi Hüseyin Efendi, annesinin adi Gül Hanim´dir. Cumhuriyetin ilanindan sonra, soyadi kanununa göre aile Bastürk soyadini almistir. Dede Pasa hazretlerinin asil adi Musa Bastürk´tür. Ancak bu büyük Allah dostu, Dede Pasa hazretleri olarak anila gelmektedir.

 Dede Pasa hazretlerinin su anda hayatta olan oglu Nurettin Bastürk´le hazret hakkinda derin bir sohbete daliyoruz. Nurettin Efendi, ilerlemis yasina ragmen hafizasi taptaze babasini anlatirken duygulu anlar yasiyor. Sarkin ve Garbin Mevlana´si sayilan Dede Pasa hazretleri oglunun dilinden naklediyorum:

 - Efendim, babam okumayi cok severdi. Ilk önce sibyan mektebine gitmis. Bu okulda cok basarili imis. Okul disinda da Bayburt´a bagli Yukari Aksüt Köyü´nde Kitapsiz Haci Mustafa Efendi diye bir zattan ders almis. Bu zat babamin zekasina hayret edermis. Sürekli bu cocuk bir baska diye sagda solda söylermis. Zaten Dede Pasa adinida bu hoca efendi koymus.

 Babam sibyan mektebini bitirdikten sonra Bayburt´ta Rüstiye´ye baslamis. Burayi da basariyla okumus. Daha sonra dedem Istanbul´da ki Da´ül-Ülya adli okula kaydini yaptirmis. Ama dedem vefat edince babam okulu birakmis ve köye dönmüs. Cunku bizlerin köyde büyük bir arazisi vardi. Bunlarla ilgilenmesi gerekiyordu.

 Dede Pasa hazretleri köydeki arazi isiyle mesgul olmaktadir. Ancak ne care ki gönlündeki ates baska o sürekli okumak istiyor. Isterden firsat buldukca Bayburt´ta bulunan hocalardan fikih dersleri aliyor.

 Günlerden bir gün köye gönlündeki atesi söndürecek belki de daha da alevlendirecek Pir-i Sami hazretlerinin halifesi, Seyh Besir Efendi geliyor. Gerisini Nurettin Efendi´den nakledelim:

 Babam derki ki; “Bir gün köyümüze bir Naksibendi seyhinin geldigini söylediler. Ben gitmemistim.” Gelen seyh, Pir-i Sami hazretlerinin halifesi Seyh Besir Efeni imis. Efendi hazretleri, köyümüzde bir evde misafir olmus. Bu evde Hazret sohbet ediyormus. Sohbette bulunanlardan biri Besir Efendiye demis ki: “Efendim bizim bir Dede´miz var, oda sohbete katilsin mi?” demisler. Hazrette gelmesini söylemis. Besir Efendi dede ismini duyunca yasli biri zannetmis. Babam gidince Besir Efendi sasirmis. Bir de ne görsün dede dedikleri 19 yasinda bir delikanli.

 Dede Pasa hazretleri tasavvuf cihaninin büyügüne kostu. Sohbetini dinledi, etkilendi. El tuttu, mürit oldu. Besir Efendi köyden ayrilip, memleketi Erzincan´a döndü. Dede Pasa´yi bir sevgi hasreti sardi. Isi gücü birakti. Agladi olmadi, güldü olmadi. Ici icine sigmadi. Bir hasret basladi ki sormayin. Isi gücü birakan Dede Pasa hazretleri Seyhi Besir Efendi´ye kostu, hic ayrilmamacasina. Köydeki arazileri dayilarina birakip Besir Efendi´nin Erzincan´daki dergahina hizmete kosuyor.

 Seyhine bagliligina ve hizmetini oglu Nurettin Efendi´den nakletmeye devam edelim:

 - Babam Besir Efendi´ye baglandiktan sonra dünya islteriyle ugrasmamis. Seyhi Besir Efendi´nin dergahinda sürekli ders almis. Dergahin her türlü hizmetine kosmus. Arasira babam köyüne dönermis. O zaman sartlar cok sikintili, vasita yok, at var ama daglar asmak cok zor oluyormus. Bizim köyden Hazret´in Tercan´daki tekkesine sürekli gider gelirken cok tehlikeli olaylar yasamis. Mesela bir keresinde Firat´i gecerken suya kapilmis. Su hayli sürüklemis babami. Yine bir kac defa da eskiyalar yolunu kesmis.

 Bir de Ruslar Erzincan´a geliyorlar, harp basliyor. Babam da astegmen rütbesinde Halit Pasa komutasinda Kop Dagi´nda savasa katiliyor. Daha sonra da Zile´ye muhacir olarak gidiyor. Yani Babam, sürekli Zile´den Kirsehir´e giderek, seyhinden feyz almaya devam ediyor. Erzincan´in düsman isgalinden kurtulusunun ardindan, Babam Zile´den seyhi Kirsehir´den Erzincan´a dönüyorlar. Seyh Besir Efendi Erzincan´da bulunan Mecdiye Kebir Mahalesinde bir tekke insa ediyor. Ancak Cumhuriyetin ilanindan sonra tekkeler yasaklaniyor.

 1932 yillinda Seyh Besir Efendi ötelere sefer etti. Vasiyeti üzerine Terzibaba Mezarligi´nda topraga verildi. Seyh Besir Efendi hazretleri, yerine Dede Pasa hazretlerini halife olarak birakdi. Pasa hazretleri, Bayburt´un Asagi Lori Köyü´ne dönerek burada irsat görevine basladi. Emir var Altin Silsile devam edecek. Nurettin Efendi´yle sohbetimize devam edelim:

- Köyde 50 kisinin kalacagi büyüklükte bir konagimiz vardi. Bu konagin yaninda bir konak daha yaptirdi. Gelen giden coktu. Tarikat ile ilgili ibadetler gizli yapilirdi. Bu dönemde 1939 yilinda Erzincan´a beraber gittik. Besir Efendi hazretlerinin iki oglu da bu depremde rahmetli olmuslardi. Babam Erzincan´in bu durumuna cok üzüldü, günlerce agladi.

 Seyh Besir Efendi hazretlerinin baglilari Dede Pasa hazretlerine intisap etmislerdir. Pasa hazretleri, bazen Erzincan´a geliyor, bazen Ankara, Istanbul´a gidiyordu. Köyü ise binlerce bahlisinin toplandigi bir mekan haline gelmisti.

 Pasa hazretlerinin oglu Nurettin Efendi o dönemin cok sikintilar icerisinde gectiginden bahsediyor, ama bu sikintili günlere ragmen Dede Pasa´nin hizmetlerini hic aksatmadigini söylüyor ve devam ediyor:

 - Babami her gün yüzlerce insan ziyaret ederdi. Ben on bes yasindaydim. Said Nursi hazretleri babami ziyarete geldi. Ilk defa da bir kendisini Ankara´da ziyarete gittik. Türkiye´nin her yerinde baglilari vardi. Benim sahit oldugum önemli konulardan biri de sudur. Babam bir sohbetinde “Yakinda tek partiden kurtulacagiz. Yeni bir parti var. Bu parti iktidar olacak ve Islam adina da cok büyük faydalari olacak. Ama ömrü de kisa olacak.” dedi.

 Dede Pasa hazretleri´nin ilk hanimi Sefike Hatun 1957 yilinda vefat etmis, ikinci izdivacini 1962 yilinda Havva Hatun´la yapmistir. Doksan yili asan bir ömrünü Allah yolunda hizmete adayan Pasa hazretleri 4 Eylül 1973 tarihinde Hak´ka vasil oldu. Son aninda dudaklari durmadan kipirdiyor, Rabbi´nin ismini aniyordu. Aile efradini yanina cagirdi ve dedi ki:

 “Cagirdilar gidiyorum. Beni Terzibaba Mezarligi´nda Seyhimin yaninda bir yerde topraga veriniz.”

 Dede Pasa hazretleri vasiyeti üzerine seyhinin yanina götürüldü.

 “Bizim bizim vefatimizdan sonra anlarsiniz. Kilic kininda iken kesmez ama o kindan siyrilinca turnalar hangi göle konar görürsünüz.”

 Pasa hazretleri, yerine Abdurrahim Reyhan hazretlerini halife olarak birakti. Altin Silsile Reyhan hazretleriyle dünyaya yayildi. Dede Pasa hazretlerinin buyurdugu gibi vefatindan sonra kilic kinindan cikmisti.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

ZAMAN DİLSİZ OLMA ZAMANIDIR

ZAMAN DİLSİZ OLMA ZAMANIDIR

Naksibendi tarikati Buharali Bahauddin Naksibend (1218-1389) tarafindan kurulmustur. Bu tarikat üc koldan Hz. Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem)´e ulasir.

BIRINCI KOL:

Hz. Ali (kerremallahu vechehu) (ö.660)

Imam Hüseyin (radiyallahu anhu) (ö.680)

Zeynel Abidin (radiyallahu anhu) (ö.694)

Imam Muhammed Bakir (radiyallahu anhu) (ö.733)

Cafer-i Sadik (radiyallahu anhu) (ö.765)

IKINCI KOL:

Hz. Ebubekir (radiyallahu anhu) (ö.634)

Selman-i Farisi (radiyallahu anhu) (ö.655)

Kasim bin Muhammed (ö.720.21)

Cafer-i Sadik (ö.765)

Ebu Yezid Bestami (ö.875)

Ebu Hasan Harakani (ö.1028.85)

ÜCÜNCÜ KOL:

Hz. Ali (kerremallahu vechehu) (ö.660)

Hasan Basri (ö.728.29)

Habib Acemi (ö.767)

Davut Tai (ö.800.801)

Maruf Kerhi (ö.815)

Seriy Sakuti (ö.867)

Cüneyd-i Bagdadi (ö.910)

Ebu Ali Rutburi,

Ebu Ali Katip (ö.933),

Ebu Osman Magribi (ö.983)

Ebu Kasim Kürkani (ö.1058).

Altin silsile Reygamberimizden günümüze kadar devam ederek gelmistir. Erzincan´in manevi ikliminde Altin silsilenin halkalerini olusturan dört müstesna isim karsimiza cikmaktadir.

Piri Sami hazretleri (1848-1912)

Muhammed Besir hazretleri (1865-1932)

Dede Pasa hazretleri (1879-1973)

Abdurrahim Reyhan hazretleri (1930-1998)

Pir-i Sami hazretleri´nin kabri Terzibaba Mezarligi yolu üzerindedir. Kabrin bulundugu alan tamamiyla mezarliktir. Bu büyük mezarlik, mübaregin adiyla anilmaktadir. Besir Efendi hazretleriyle Dede Pasa hazretleri`nin kabirleri Terzibaba Mezarligi´nda yan yanadir.

Acizane bu kitapta hayatini anlatmaya calistigimiz Abdurrahim Reyhan hazretlerinin kabri de Besir Efendi ve Dede Pasa hazretlerinin kabirlerinin bulundugu alanda dir.

Tarikatlar yüzyillar boyunca insanligi aydinlatan ilim merkezleri olmuslardir. Insanlarin gönüllerine Allah sevgisini naks eden tarikatlar, Osmanli Imparatorlugu döneminde büyük görevler üstlenmislerdir. Cihan Devleti konumuna gelen Osmanli Impartorlugunu, 600 yil ayakta tutan manevi dinamiklerdir. O manevi degerler, her asirda oldugu gibi bugün de vardir. Dün Ahmet Yesevi, Haci Bektas-i Veli, Yunus Emre, Mevlana gercegi ne ise; bugün asrimizda Abdurrahim Reyhan hazretleri gercegi odur.

Günümüzde sahte seyhler, sahte dervisler türedi diye feryat ediyoruz. Yok öyle degil tarihin her döneminde din tüccarlari var olmustur, var olacaktir.

Iste size yüzyillar öncesinden bir örnek:

Esref oglu Rumi hazretleri yüzyillar evvel yazmis oldugu “Müzekki-n Nüfüs” adli eserinde diyor ki; “Imdi zaman azdi. Kardeslerin halleri döndü. Hirsizlik, azginlik, serkeslik ve münafiklik cogaldi. Mesayih kalmadi. Beyler zalim oldular. Kadinlar rüsvet yer oldulaar. Müderrisler fasik oldular. Tefsir ve hadis medreselerde okunmaz oldu. Fakihler ve din ilmini bilen kisiler az kaldi. Vaizler dünya icin mescitlerde vaaz edip, akce derer oldular. Ilimle beyler kapisinda ragbet bulamayan Danismentler, seyhlik tarikini tutup yüz gülerek halkin dünyasini alir oldular. Ve agzindan Mesayihin o hale münasip sözlerini ezberleyerek mescitlerde söylemeye ve insanlara kendilerini sevdirmeye calisir oldular. Takip denilenlerde arifler donunu giyerek zikir meclislerinde konusmaya ve riyakarligi basladilar.”

Din sahtekaarlari gercek Allah doslarinin sanini düsürmez. Aksine yükseltir. Dün öyleydi bugün de böyledir. Yeter ki Allah´in sevgili kullarini gercekten aramaya niyet edelim.

Bu asir bircok hastaligi tasiyor bünyesinde. Hangi ilaci verirseniz verin. Hastalik azalacagi yerde daha da cogaliyor. Allah´in sevgili kullarindan Cafer-i Sadik Hazretleri, kendi müritlerinden dostlarindan ayrilarak bir magarada inzivaya cekilmis. Uzaklasmis insanlardan. Bunun üzerine müritleri muhipleri Hazret´in kapisina varmis. Demisler ki. “Efendim kerem buyur, yine bizim aramiza gel, bize nasihat eyle. Mübarek nefesin bereketiyle ola ki bu bizim ölü gönüllerimiz dirilir. Bizim necatimiza sebep olursunuz.” Hazret gelenlere söyle cevap verdi. “Bu zaman agzi acmayip dilsiz gibi olacak zamandir.”

Hazret´in isaret buyurdugu zaman öyleyse, varin bu zamani siz degerlendirin.

Hazret´in isaret buyurdugu zaman öyleyse, varin bu zamani siz degerlendirin.


.

O ATEŞ YÜZYILLAR BOYUNCA SÖNMEYECEK

O ATEŞ YÜZYILLAR BOYUNCA SÖNMEYECEK 

 Erzincan sehrinde yetisen Erzincan´in manevi harmaninda savrulan kalbi Allah sevgisiyle doldurulmus, Allah yolunun essiz kahramani, seyyid, seyh, mana alemeninde bir gönül eri. Erzincan´dan dünyaya acilan bir maneviyat elecisi Abdurrahi Reyhan.

Veliler halkasi kol kol devam ediyor ve günümüze kadar geliyor. Abdurrahim Reyhan, Naksibendi tarikatinin Halidiye koluna mensuptur. 1912 yilinda ötelere sefer eden Pir-i Sami hazretleri Erzincan Halidiye kolunun ild halkalarindan biridir. Abdurrahim Reyhan hazretleri, bugün bu halkanin son temsilcisiydi.

Reyhan hazretleri Erzincan´in Keleric, bügünkü adiyla Karakaya beldesinde dünyaya gelmislerdir. Hazret´in hayatini anlatmadan önce dodugu belde hakkinda kisa bir bilgi vermek istiyorum. Cünkü Karakaya beldesi tarih sahnesinde tasavvuf acisindan büyük bir yer tutmaktadir.

Keleric (Karakaya), Erzincan merkezine 25 km uzaklikta, kuzey kismi daglarla cevrili bir alanda yer almaktadir. Beldenin baslica gecim kaynagi tarim ve hayvancilik olmakla beraber,üzümü meshurdur. Belde ekonomik yönden gariptir. Anadolu´nun geri kalmis, unutulmus köylerinden biridir. Köy diyorum cünkü 1987 yilindan sonra belediyelik oldu.

Hicri 1052, miladi 1642 yilinda Keleric (Karakaya) beldesi, halveti tarikatinin en önemli merkezlerinden biri olmustur. Evliyanin büyüklerden Pir Muhammed Buhaeddin, Keleric´te dogmustur. Dogum tarihi ve ölüm tarihi bilinmemektedir. Rivayete göre Erzincan´da meydana gelen büyük bir depremde sehit olmustur. Tarihi kaynaklar kabrinin Keleric´te oldugundan bahseder.

Pir Muhammed Buhaeddin Erzincani hazretleri zamanin alimlerinden okumus, ilimde büyük bir mertebeye ulasmis, meshur bir müderris olmustur. Gördügü bir rüya üzerine tasavvuf deryasina dalmis halveti tarikatinin büyük velilerinden Seyyid Yahya Sivani hazretlerinin dergahina kapanmis ve halifesi olmustur. Halife olarak Keleric´e dönmüs, burada büyük bir medrese acmistir. Yani Keleric Köyü Halveti tarikatinin o dönemdeki en büyük merkezi durumundadir. Köyün tarihsel sürecine baktigimizda yüzyillar boyunca tasavvufun merkezi odugunu görürüz.

Abdurrahman-i Tagi hazretlerinin Pir-i Sami hazretlerine; “Git Erzincan´da dergahini ac. Orada öyle ocak yanacak ki; o ates yüzyillar boyunca hic sönmeyecek.” diye buyurmustur. Emir yerini bulmustu. Ocaktaki ates öyle bir yaniyordu ki; gönülleri yakip kavuruyordu. Altin silsile gönüller sultani Abdurrahim Reyhan Efendi hazretlerine geliyordu.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

SÖZE BAŞLADIK

SÖZE BAŞLADIK

 Reyhan hazretleri, 1930 yilinda Erzincan´in Keleric beldesinde dünyaya geldi. Babasi Hüseyin Efendi, annesinin adi Tubi Hatun´dur. Hüseyin Efendi´nin babasi, yani Reyhan hazretlerinin dedesi Seyh Besir Efendi hazretleridir.

Hüseyin Efendi Keleric Köyü´nde dogmus, babasi Seyh Besir Efendi tarafindan yetistirilmis alim bir zattir. Hanimi Tubi Hatun, Erzincan´in Tercan ilcesinin Humlar Köyü nün saygin ailelerindendir. Hüseyin Efendi iki defa evlenmistir. Ilk hanimi amansiz bir hastaliga yakalanmis ve evliliklerinin birinci yilinda vefat etmistir. Bu hanimindan cocugu olmamistir. Birinci haniminin vefati üzerine Tubi Hanim´la evlenen Hüseyin Efendi´nin bes erkek iki kiz olmak üzere yedi evladi olmustur.

Hüseyin Efendi bir süre babasi Seyh Besir Efendi ile birlikte Tercan´daki ve Otlukbeli´nde ki dergahta kalmis, dergahin hizmetinde bulunmus ve evlendikten sonra Keleri´e yerlesmisdir. Burada ciftcilikle ugrasmis, ayni zamanda köy halkina Kur´an ve Fikih konularinda dersler vermistir. Ruslarin Erzincan´i isgaliyle babasi Besir Efendi ile birlikte muhacir olarak Kirsehir´e gitmislerdir. Daha sonra Keleric´e tekrar gelen Hüseyin Efendi, 1944 yilinda vefat etmistir. Kabri Karakaya beldesinde Seyhlik Mezarligi´ndadir.

Abdurrahim Reyhan hazretlerinin hayati hakkinda bilgi almak icin sevgili dostum Ertugrul ile birlikte Keleric beldesine gidiyorum. Hazret´in cocukluk arkadaslarini ariyorum. Ancak bir cocugunun Hakki´in rahmetine kavustugunu ögreniyorum. Yine umudumu yitirmiyorum. Tüm köyü karis karis ariyorum. Köyde bana yardimci olan kardesimiz Muhittin amca diye birinden bahsediyor. Hemen evine gidiyoruz. Muhittin Amca´nin yanina götürdü. Elini öpmek icin egildigimizde bir fark etmedigini hissediyoruz. Yanimizdaki arkadas kulagima egilerek; “Amcanin gözleri görmüyor.” dedi.

- Selamün aleyküm Muhittin amca.

- Ve aleykümselam, hos geldiniz.

- Efendim ben Reyhan hazretlerinin hayatini yaziyorum. Siz onun cocukluk arkadasiymissiniz..

- Siz nerelisiniz?, nereden geldiniz?

- Ben Erzincanliyim.

Yasli adam sustu. Hissediyorum. Hafizasini yoklu yordu. Bizlere bir sey anlatmak icin düsüncelere dalmisti. Derin bir ah cekti ve basladi söze:

- O cok farkliydi. Biz cocuklar cok yaramazlik yapardik Reyhan Efendi bizlerle oyun oynamazdi. Bizlerin oyunlarina katilmazdi. Bundan dolayi fazla anlatacak bir seyim yok. Cünkü O´nun bizim dünyamiz apayriydi. Askerde de beraberdik. Erzurum´da birlikte yaptik. Birlikte yaptik derken O´nun bölügü bizden uzakti. Ama ara sira görüsüyorduk. Askerdeyken de fazla konusmazdi. Orada bile kitap okurdu. Hazret okula gitmemisti. Medrese tahsili vardi. Buna ragmen mübaregi cavus yapmislardi. Depolarin cogunu O´na teslim etmislerdi. Bu önemli bir görevdi.

Hazret`in cocukluk arkasi tüm hafizasini yoklamasina ragmen bizlere yeterince bilgi veremedi. Elini öptük, yanindan ayrildik. Muhittin amca bizlere Hazret´i anlatacak birkac isim verdi. Köyde bu zatlari aramaya basladik. Muhittin amcanin verdigi isimlerden Salih amcanin evini bulduk. Evinin önünde cocuklar oynuyordu. Cocuklardan ev sahibinin evde olup olmadigini, bakmalarini rica ettik. Cocuklardan bir tanesi eve girdi. Birkac dakika sonra genc bir hanim kapinin önüne cikti. Bizleri buyur etti. Ben söze basladim:

- Bacim biz Salih amca ile görüsmek istiyoruz. Evde mi acaba?

- Evin altindaki bagda, gelin sizi götüreyim.

Cocuklar merakli bir sekilde etrafimiza toplandilar. Genc hanim ve cocuklarla birlikte Salih amcanin yanina gittik. Ilerlemis yasina ragmen Salih amca bagda calisiyordu. Bizi yanina götüren:

- Baba, bu bey sizinle görüsmek istiyormus.

- Öyle mi, hos geldiniz. Sizleri taniyamadim, bizim köyden misiniz?

- Yok bu köylü degilim. Abdurrahim Reyhan hazretleri hakkinda arastirma yapiyorum. Sizin Hazreti yakindan tanidiginizi söylediler.

- Buyurun oturun, kizim hele bir kilim getir.

Salih Amca, Hazret´in ismini duyunca cok heyecanlandi. Az önce bizi Salih amcaya götüren hanim kosarak bir kilim getirdi. Kilimin üzerine oturduk ve söze basladim:

- Salih amca önce kendinizden bahseder misiniz?

- Delikanli ben seksenbes yasindayim. Bu köyde dogdum, bu köyde ölecegim. Bir cok imkan oldu genc vakitlerimizde. Özellikle altmisli yillarda köyümüzden bir cok kisi Almanya´ya gitti. Bende gidecektim, gitmedim. Daha sonralari da devlet dairelerinde is imkani dogdu, ise girmedim. Niye diye sorarsaniz. Rahmetli babam bana dedi ki “Oglum bu köyde bir evimiz var. Arazimiz de fazla yoktur. Ama cok iyi calisirsan hic kimseye muhtac kalmazsin.” Bende babamin sözünü tuttum. Hakikaten de hicbir zaman sikinti cekmedim. Aha bunca yillik hayatimda hic sikayetci olmadim. Simdi bakiyorum da devlet dairesinde calisani da, tüccari da hep yok yok diyorlar.

- Reyhan hazretleri ile birlikte mi büyüdünüz?

- Yok birlikte büyümedik. Ben O´ndan yaklasik sekiz on yas büyügüm. Evlerimiz birbirine yakinki. Köyümüze Seyh Abdurrahman Efendi vardi. Kur´an okumaya birlikte giderdik. Cok zekiydi. Derlerini eksiksiz yapardi.

- Sizin Hazret´in savdici oldugunuzu duydum.

- Dogrudur. Abdurrahim Efendi´nin dügünü olacagi vakit, demis ki “Benim savdicim, Salih Efendi olsun.” Akrabalari geldi, bana savdic olmami teklif ettiler. Ben de cok memnun oldum. Hemen kabul ettim. O zaman yanimizdaki Piskidag Köyü´nde Halil Ibrahim Efendi´nin kizini aldi Reyhan Efendi. Gelini o köyden getirdik. Sade bir dügün oldu. Müzik, oyun gibi seyler yoktu. Büyüklerimiz sohbet yapti, Kur´an okundu, ilahiler söylendi.

 Salih Efendi´nin yanindan tesekkür ederek ayriliyoruz. Salih Efendi bizlere cok sey anlatmak istiyor, ancak ilerlemis yasi, eskiye dönmesine mani oluyor. Karakaya beldesinde mahalle mahalle dolasiyoruz ve nihayet Hazret´in evinin bulundugu mahalleye geliyoruz. Evi yakindan inceliyoruz. Yillara meydan okurcasina dimdik ayakta dururyor. Köyde bize yardimdi olan arkadas söze basliyor:

- Az ötede Pir-i Sami hazretlerinin ara sira kaldigi bir ev var. Bu ev tek odali bir yer. Yüzelli yildir ayakta duruyordu. Fakat 1992 depreminde hasar aldi Belediyede burayi onardi, korumaya aldi. 

Kategori: Şerefli Hayatı


.

O´NU BİZLER DE ANLAYAMADIK

O´NU BİZLER DE ANLAYAMADIK

Hazret´in evini inceledikten sonra yanindaki evin Abdurrahim Reyhan hazretlerinin akrabalarina ait oldugunu ögreniyoruz. Söz konusu evin kapisini vuruyoruz. Kapiyi orta yasli bir hanim aciyor. Bize buyurun diyor, derdimizi anlatiyoruz:

 - Teyzecigim, ben Reyhan hazretleri ile ilgili arastirma yapiyorum. Siz akrabasiymissiniz. Bize yardimci olun.

 - Ben Efendi hazretlerinin kardesinin hanimiyim. Kocam, Efendi hazretlerinden iki yil önce vefat etti. Hazret´i ben nasil anlatayim, cok alim bir zatti. Akrabaliktan öte hocamdi. Bana Kur´an-i Kerim´i O ögretti.. Bütün köy sahittir, bir karinca bil incitmemistir.

 Teyze ile sohbetimiz devam ederken genc bir hanim bizlere ayran getirdi. Ayran ikram eden hanima “Sizin Reyhan hazretleri ile ilgili anlatacaklariniz var mi?” diye sordum. Elindeki ayran tepsisini bir kenara birakarak söze basladi:

- Tubi Hatun Reyhan hazretlerine hamile iken cok ilginc acayip haller vuku bulmus. Cok hikmetli rüyalar görürmüs. Mesela bu rüyalardan bir tanesi bize nakledigi sekli ile anlatayim. Tubi Hanim, rüyasinda melekler tarafinden yerden göge kadar kurulan bir merdivenden cikartilarak bütün semavat alemi ve cennet gezdirilmis ve kendisini “Bu iltifatlar size karninizda tasidiginiz cocuk dolayisiyla Cenab-i Hak´kin ikramidir.” denilmistir.

 Bu kisa bilgileri veren akrabalarinin yanindan ayrilirken teyze ve yanindakiler adeta dert yaniyor. “Ah evladim ah, O´nu bizlerde anlayamadik, köyümüzdeki bir cogu da anlayamadi. Anlayamaklari bir seyi nasil anlatsinlar.” Abdurrahim Reyhan hazretleri bir sohbetinde kendisinden söyle bahsediyor:

 - Annem anlatmisti, Ben bir gün bahcede oynarken siyahlari giymis, uzun boylu, vakur bir zatin boz renkli atini evimizin duvarindan iceriye sokmus, beni kucaklayarak terkisine aldiktan sonra almis götürmüs. Bu zat beni götürüken annem cok korkmus ve paniklenmis. O anda bir ses duymus. “Korkma bu Hizir Aleyhisselam´dir. Oglunu hediyesiyle beraber getirecek. Görülmemis bir post ile birlikte sana iade edecektir.” Söz konusu hadiseyi aksam annem babama anlatmis. Babam da bundan kimseye bahsetmemesini söylemis.

- Annem anlatmisti, Ben bir gün bahcede oynarken siyahlari giymis, uzun boylu, vakur bir zatin boz renkli atini evimizin duvarindan iceriye sokmus, beni kucaklayarak terkisine aldiktan sonra almis götürmüs. Bu zat beni götürüken annem cok korkmus ve paniklenmis. O anda bir ses duymus. “Korkma bu Hizir Aleyhisselam´dir. Oglunu hediyesiyle beraber getirecek. Görülmemis bir post ile birlikte sana iade edecektir.” Söz konusu hadiseyi aksam annem babama anlatmis. Babam da bundan kimseye bahsetmemesini söylemis.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

ANNEMIN TÜM İŞLERİNE YARDIM EDERDİ

ANNEMIN TÜM İŞLERİNE YARDIM EDERDİ

Reyhan hazretleri sekiz yasindan itibaren babasi Hüseyin Efendi´den Kur´an-i Kerim dersleri almaya basladi. Hüseyin Efendi, iyi bir marangozdu... Köyde kapi pencere ve buna benzer seyler yapiyor, ayni zamanda köyün insanlarina Kur´an-i Kerim dersleri de veriyordu.

 Kücük Abdurrahim, diger cocuklar gibi oyun oynamiyor, babasi Hüseyin Efendi´ye islerinde yardim ediyor, merakli bakislarla babasinin yaptiklarini izliyordu. Hüseyin Efendi´nin bes erkek iki kiz olmak üzere yedi evladi vardi. Ancak, en cok Abdurrahim Efendi´yi severdi ve O´nun büyük bir alim olmasini cok arzu ediyordu.

Abdurrahim Reyhan hazretleri´nin hayatta olan kardesi Efrail Efendi´den, Hazret hakkinda bilgi almak üzere randevu aliyoruz. Aksam namazindan sonra kendisiyle bulusuyoruz.

 - Aileniz ve Hazret hakkinda bize bilgi verirmisiniz?

 - Efendim, ben 1939 dogumluyum. Babam Hüseyin Efendi 1944 yilinda vefat etmis. Ben cok kücük oldugum icin babami hatirlamiyorum. Ben, kardeslerin en kücügüyüm.

 Babamin vefati üzerine evin tüm yükü annem ve Abdurrahim Efendi´min üzerindeydi. Agabeyim cok merhametliydi. Babamin vefati üzerine gece gündüz calismaya basladi. Henüz on dört yasinda olmasina ragmen büyük isler basarirdi. Calisma derken, bagimiz tarlamiz vardi. Buralari ekerdi ve evimizi gecindirecek kadar mahsul de cikarirdi.

 - Bos zamanlarini nasil degerlendiridi?

 - Bos zamani olmazdi. Sürekli calisirdi. Calismanin disinda da köyümüzde seyh Abdurrahman Efendi vardi, O´nun sohbetine giderdi. Zaten kendisi yasitlariyla oturmazdi. Hep büyüklerle konusurdu. Ben iyi hatirliyorum Hazret 17 yasindaydi ama, görüsüp konustuklari hep 50 – 60 yasindaki kisilerdi. Bir de unutmadan söyleyeyim, agabeyim iyi bir insaat ustasiydi, iyi bir marangozdu. Tüm Köylüler gelir, islerini agabeyime yaptirilardi.

 Ailemize cok düskündü. Annemin bütün islerine yardim ederdi. Annem yük olmasin diye kendi elbisesindeki yirtiklari bile kendi dikerdi. Ben ve diger kardeslerim yemek secerdik. O´nun su yemek olsun, bu yemek olsun dedigini hic duymadik. Bizim oralarda ekmek tandirda piserdi. Tandirda pisen ekmegin kenarlari sert olur, ekmegin sert bölgelerini kendisi alir, yumusak kisimlarini bize verirdi.

 - Hazret´in kücükken saglik sorunlari var miydi?

 - Yok.. Öyle ciddi bir saglik problemi yoktu. Annemin anlattigina göre kücükken agir bir zatüre gecirmis. Bir defasinda da elini akrep sokmus.. Zehirleniyormus hic telaslanmadan parmagini keserek akmasini saglamis. Bir de Tercan´a gittiginde büyük bir tehlike atlatmis.

 - Hangi yillarda?

- Agabeyim bagimizdan cikan mahsulleri ilcelere götürür satardi. Askerden önceydi zannediyorum 18 yaslarindaydi. Tercan´a gittiginde büyük bir firtinaya yakalanmis. O zaman mallari trene yükleyip Tercan´a götürürlerdi. Orada akrabalarimiz vardi. Onlar da yardim ederlerdi agabeyime. Iste o zamanda mallari götürmüs, pazarda mallari sattiktan sonra, Erzincan´a gelecekmis. Siddetli bir firtina baslamis, firtinayla birlikte bir de dolu saganagi bastirmis. En yakin köye siginmis. Az kalsin donuyormus. Köylüler almis ve uzun bir süre bakmislar.

 Köyümüzde kahve gibi yerler yoktu, köy odalari vardi. Agabeyimi her gün cagirilardi... Gel bizimle otur derlerdi... Cünkü agabeyim cok güzel kitap okurdu... Makamiyla okurdu. Bu dedigim zamanlar Abdurrahim Efendi 13 –14 yaslarindaydi.

 Annem her bayramda bir cocuguna elbis alirdi. Cünkü hepimize birden elbise alacak imkani yoktu. Hatirliyorum elbise sirasi Abdurrahim Agabeyimdeydi. Ancak benim boynumu büktügümü görünce kendi elbisesinden feragat etti. O bayram da elbise bana alindi. Cok merhametliydi... Köyde hicbir kimsenin kalbini kirmamistir.

 Reyhan hazretleri, gece gündüz, demeden calisiyor, kardeslerinin gecimini sagliyor, gece yarilarina kadar ibadet ediyor ama gönlünde bir bosluk var... Cözemedigi duygular kapliyor icini...

 Hazret, Dede Pasa hazretlerini ilk kez 1944 yillinda yani babasinin vefatinda görüyor. Daha sonra, 1957 yilinda Pasa hazretlerini rüyasinda görüyor. Bu rüya Reyhan hazretlerinin Pasa hazretlerine giden yolun ilk adimini teskil ediyor.

 Reyhan hazretleri gördügü rüyayi bir sohbetinde söyle dile getiriyor:

 - Istanbul´dayiz, Haydar Pasa Iskelesi´nden kalkan bir vapura bir koyun doldurmusuz... Bunlarin sevk ve idaresi Dede Pasa hazretlerine aitmis... Bu koyunlarin, renkleri, giyimleri bir hos... Tepeden tirnaga bembeyaz bir elbise giymisler... Birkac saniye sonra bu koyunlar huri misali birer kiz haline geliyorlar... Bunlari Pasa hazretleriyle birlikte Karaköy tarafina getirdik. Pasa hazretleri orada emretti ki;

- Simdi bunlari al, Galata Köprüsü´nden Eminönü tarafina gecirecegiz... Ben önden yürüyüp, onlari cagiracagim, onlar da pesimden gelecekler... Sen de geride kalanlari toparla getir.

 - Yürüyoruz... Galata Köprüsü´nün üzerindeyiz... Önümüzdeki koyun sürüsü, bazen beyaz elbiseler icerisinde huri gibi, melek gibi kizlar seklinde görünüyorlar... Bu sekilde Eminönü tarafina gectik. Ben uykudan uyandim... O anda Pasa hazretlerine bir gönlüm akti, bir muhabbet duydum ki hemen gidip kendilerini bulmak arzusu bende dayanilmaz bir his haline aldi.

 Hazret uzun bir süre rüyanin etkisinde kalmisti. Kac defa niyet etmisti gördügü rüyayi dostlarina anlatmaya ama bir türlü cesaret edememisti... Sürekli odasina cekiliyor, gizli gizli agliyormus. Artik O´nun dünyasinda Dede Pasa hazretleri vardi...

 Günlerden bir gün, veliler sultani Dede Pasa hazretleri, Karakaya Beldesine tesrif etti. Artik bulusma zamaniydi. Hasret bitiyordu. Belde halki yollarda dökülmüs, ilahilerle Pasa hazretlerini karsiliyorlardi... Reyhan hazretleri karsilayanlar arasinda yoktu. Niye mi? Hazretin kendisinden nakledelim...

 - Pasa hazretlerinin gelecegini duydugumda, bana bir hal oldu... Anlayamadim... Hemen evime döndüm. Ama evin icerisine girmeye de cesaret edemedim, evimizin yaninda merek dedigimiz, hayvanlarin otunu samanini koydugumuz yere kendimi attim. Agladim, sizladim... Tarif edemeyecegim duygular yasadim. Belli bir süre sonra sakinlesmistim. Abdest alip, Hazreti ziyaret etmek icin yola koyuldum... 


.

TUTTU O MÜBAREK ELİ

TUTTU O MÜBAREK ELİ

Uzun bir yolun baslangici icin, yürüyordu, Abdurrahim Reyhan... Az önceki heyecani azalmisti. Yüregi kücük bir kus gibi pir pir ucuyordu... Pasa hazretlerinin misafir oldugu evin bahce kapisindan iceri girdi. Sürekli dua okuyor, heyecanini yenmeye calisiyordu. Ama olmadi... Reyhan hazretleri bu karsilasmayi söyle anlatiyor;

- Pasa hazretlerinin bulundugu odanin kapisini actim. Bir ayagim odadan iceride bir ayagim kapi disindaydi. Yani henüz iceriye girmemistim. Efendim hazretlerin odanin sol kösesinde oturuyordu. Zatini görür görmez bayilmisim...

Gözlerimi actigimda Pasa hazretlerinin huzurundaydim. Iki bardak cay geldi. Pasa hazretleri cayin birine seker atti ve karistirdi. Bir annenin cocuguna baktigi gibi kendi elleriyle cayi bana icirdi. Bu arada odada bulunan her sey Allah Allah diyerek zikre basladi. Odada olan bitenleri görünce yeniden kendimden gectim.

Ne yapilirsa yapilsin, su mecrasina akar... Suyun önüne ne kadar büyük setler yaparsaniz yapiniz, o bir yerlerden kendine yer bulup gidecektir. Reyhan hazretleri Seyh Seyyid Besir Efendi´nin torunudur. Seyyidler kervani yürüyecektir. Ta sonsuza kadar. Ve... Her sey aslinda döner...

Hazret, Dede Pasa´nin huzurunda bir kösede derin bir uykuya dalmisti. Yatsi vakti hocanin ezan sesiyle uyandi...

Pasa hazretlerinin arkasinda namzini kildi. Namaz bitttikten sonra, kisa bir sohbet etti... Sohbetin ardindan gür bir sesle

- Gel Abdurrahim gel dedi...

Abdurrahim Reyhan tiredi... Dizlerinin üzerinde sürüne sürüne yanina geldi.

- Buyurun Efendim...

- Uzat elini...

Hazretin eli titredi... Ve tuttu o mübarek eli...

- Hazreti Piri Seyh Efendi olarak kabul ettin mi?

- Evet Efendim...

- Öyleyse gönül halkamiza hos geldin... Benim Sultanim...

Reyhan hazretleri, O günü yani hasretin bittigi günü doya doya yasadi. Artik Pasa hazretlerinin müridi, Naksi Tarikatinin bir mensubu olmustu. Abdurrahim Reyhan, Pasa hazretlerinden ders aldiktan sonra, müsaade istedi ve bulundugu evden ayrildi. Evine vardiginda ev halkiyla hic konusmadi. Sessizce odasina cekildi. Odada degisilik haller zuhur etti... Reyhan hazretleri, kendi odasinda yasadiklarini anlatiyor:

- Abdest alip namaz kildiktan sonra odanin duvarina yaslanmak istedim ama duvar birden yok oldu. Duvarin yerine Pasa hazretlerinin vücudu aldi. Pasa hazretlerinin vücudu nur halindeydi, benim vucudumda nur haline geldi. Yani vücudumuz kalmadi. Oda bir nur seklini aldi. Bu durum birkac dakika devam etti.

Daha sonra uyumak üzere yatagima uzandim. Az önce yasadigim olayin saskinligiginin etkisinden bir türlü kurtulamiyordum. Üc Ihlas bir Fatiha okudum. Bir de baktim ki Pasa hazretleri yine duvarda zuhur etti. Fakat görünüstü zahirde bildigimiz görünüs degil. Pasa´min bütün vücudu sakalinin her telinden bir nur parliyor.

Reyhan hazretleri o gece hic uyumadi. Sabaha kadar Pasa hazretlerinin kendilerine gösterdigi kerametleri dolu dolu yasadi. Sabah ezaninin okunmasiyla birlikte camiye gitti. Namazini kildi, evine döndü. Bir türlü uyuyamiyordu. Pasa hazretleri Karakaya beldesinden ayrilmis Abdurrahim Efendi mahzun kalmisti. Günlük yasantisina devam ediyor. Üzüm bahcesinde calisixordu. Ancak Pasa hazretlerinin hayali gözünün önünden hic gitmiyordu.

Karakaya beldesinden ayrilan Pasa hazretleri, Erzincan´da misafir olarak kaliyordu. Reyhan hazretleri birkac gün sonra Pasa hazretlerinin kaldigi evde kendilerini ziyaret etti. Mübarek büyük biri odada toplanmis, ihvanlara sohbet ediyordu. Reyhan hazretleri bir kösede oturdu, sohbeti dinlemeye basladi. Hazret´in sohbetinin konusu, günümüz meseleleriydi. Reyhan hazretlerini görünce sohbetin konusunu degistirdi.

Dede Pasa hazretleri buyurdu ki;

- Benim efendim, Muhammed Besir Efendi tam 45 yil yaz, kis, gece, gündüz seyhine hizmet edermis. Karakaya beldesindeki mallarini, servetini tarikata sarfetmis. Seyyid´lik seceresini soy varligi hasil etmesin diye bir duvarin deligine sokup, üzerine camurla sivayip kaybetmis.

Sohbetin konusu, Seyh Besir Efendi olunca Reyhan hazretleri ilk önce sasirmis, daha sonra da bu sohbet kanaliyla kendisine mürsidinden bir mesaj geldigini anlamisti. Reyhan hazretlerinin gönlü öylesine akmisti ki mürsidine adeta isi gücü birakarak, dünyadan elini etegini cekmisti. Hemen her gün Erzincan´da birkac mürit arkadasiyla Pasa hazretlerinin sohbetine katiliyordu.

Abdurrahim Reyhan hazretleri anlatiyor;

- Bir öglen yakti Pasa hazretlerini ziyaret icin hane-i saadetlerine gittim. Giderken icimde bir husu ile karisik bir korku, bir cekingenlik vardi. Yanimda Ahmet Efendi ve Muharrem Efendi gibi bir büyügüm olsaydi onlardan cesaret alabilirdim. Onlar olmayinca tek basima icimi bir korku kapladi. Kapinin önünde dolandim durdum. Iceri giremedim.

Öglen ezani okundu, Carsi Camii´ne gidip namazimi kildim. Camiden sonra Pasa hazretlerini ziyarete gidecek tanidigim kisiler aradim ama kimseyi bulamadim. Yine tek basima Pasa´mi ziyaret etmek üzere yola düstüm. Pasa´min kapasinin önüne gelince yine icimi bir heyecan kapladi. Kapinin önünden bir defa gectim olmadi, ikinci defa gectim olmadi. Ücüncü defa kapinin önüne geldigimde, kapi acildi ve Pasa hazretleriyle yüz yüze geldik. Ben büyük bir sucluluk hissi icinde boynumu büküp öylece kaldim. O zaman mübarek boynuma sarildi, elimden tuttu ve buyurdu ki;

- Yavrum, yavrum... Neden cekingen davraniyorsun? Sen ne zaman gelirsen gel, bu kapi sana daima aciktir.

Dedi ve beni iceri aldi. Oda namazi yeni kilmis, yemegini ise henüz yememisti. Haci validemiz yemek getirdi, masaya koydu. Efendim somyada oturuyordu. Masayi kendisine yaklastirdik. Validemiz bana bir sandalye verdi, oturup birlikte yemek yememizi söyledi. Benim Pasa hazretlerinin huzurunda onunla yemek yemek ne haddime, buna nasil cesaret ederim. Haci Anne ben israrla sandalyeye oturttu. Ama yemege uzanmak aklimin ucundan bile gecmiyordu. Ama mübarek Pasam hazretleri hic aldiris etmiyordu. Valide bir defa daha israr edince, Pasa hazretleri valideye;

- Canim ne israr edip duruyorsun. Kendi haline birak demesi üzerine ben sanki agac yikilir gibi sandalyeden asagi devrildim. Gözlerimden yaslar döküldü. Agladim üzüldüm. Cünkü olanlara ben sebep olmustum.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

ARADA ON BEŞ YIL VAR

ARADA ON BEŞ YIL VAR

Zaman su misali akip gidiyordu. Reyhan hazretleri sanli seyhin yanina her gün gidip geliyordu. Sanli seyh bazen Bayburt´ta bazen Istanbul´da bazen de Ankara´da bulunuyor, irsat görevini yerine getiriyordu. Reyhan hazretleri bazen Pasa hazretlerinin gezilerinde bulunuyor, hizmetine kosuyordu. Günlerden bir gün Pasa hazretleri Erzincan´in Refahiye ilcesinin Hanzar Köyü´nde sohbette bulunmak üzere gidiyor. Köy halki köyün girisinde toplanmis Pasa hazretlerini karsilamak icin bekliyorlardi.

Pasa hazretleri köye geldi ve köyün en büyük konaginda sohbete basladi. Sohbet sonrasinda Pasa hazretlerinden bir keramet hasil oldu. Köy halkinin hayrete düstügü hadiseyi Reyhan hazretleri söyle anlatiyor;

- Efendim sohbeti bitirdikten sonra bunalim gecirmis tuhaf hareketleri olan bir zati getirdiler. Pasamin dua etmesini istediler. Pasam sahisla ilgilenirken vücudu birden öyle bir büyüdü ki iki kasinin arasindaki mesefa magrib ve mesriki yuttu. Bu mesafeyi görmek, idrak etmek imkansiz. Bunu bu zahir gözümüzle gördük.

Reyhan hazretleri, tasavvufi sahada gün gectikce ilerliyor Pasa hazretlerinin kendisine ögrettikleriyle her gün yeniden daha da yogruluyordu. Bir gün yine Pasa hazretleriyle Erzurum´a gitmislerdi. Erzurum´da büyük bir cemaat tarafindan karsilanmis ve bir evde düzenlenen sobet toplantisina katilmislardi. Toplantidan sonra ikindi namazini kilmak icin Pasa hazretleri ve yanindakiler ayaga kalkmislardi. Namazi Pasa hazretleri kildiracakken görevi Reyhan hazretlerine vermisti. Hadisenin gerisini Reyhan Efendi´den aktaralim;

- Pasam hazretleri bizlere cok iltifatlar ederdi. Her huzuruna ciktigimda ayaga kalkardi. Ben bunu hicbir zaman hazmedemez, ezilir, mahvolurdum. Erzurum´da ikindi namazina kalkmistik, Pasa hazretleri sirtindaki cübbeyi cikarip bana giydirdi. Basindaki sarigi da cikarip basima sardi. Benim namazi kildirmami emretti. Ben bu iltifat karsisinda ezilmis, mahcubiyetten bitkin hale gelmistim. Bunu hisseden Pasa hazretleri: “Benim efendim neden böyle yapiyorsun, sen bizim büyügümüzsün.” Demesi üze rine, gayr-i ihtiyari mübaregin yüzüne karsi “Etme, etme” diye bagirmisim. Bunun üzerine namazi kendileri kildirdilar.

Bir gün Pasa hazretleri´nin müritlerinden Haci Hüsamettin Efendi bir beygire iki sepet üzüm yükleyip, pazarda satmak icin götürüyor. Bu üzüm sepetlerinden biri Pasa hazretlerine, digeri ise Reyhan hazretlerine aittir. Pazarda üzüm bir toptanciya satiliyor. Iki sepette ayni büyüklükte olmasin ragmen, Pasa hazretlerinin üzüm sepeti, Reyhan hazretleri´nin üzüm sepetinden 15 kilogram fazla cikinca Hüsamettin Efendi hayret ediyor. Pazardan sonra Pasa hazretlerine dayanamayip soruyor.

- Pasam, iki sepette ayni büyüklükte, nasil oluyor da size ait sepet 15 kilogram fazla geliyor.

Pasa hazretleri cevap veriyorlar;

- Arada 15 yil var. 15 yil sonra o sepetin agirligi da bizim sepetin agirligina denk gelecek.

Yillar Reyhan hazreteri icin dolu dolu gecti. Pasa hazretleri´nin isaret buyurdugu gibi, 15 yil sonra Reyhan hazretleri´nin üzüm sepeti Pasa hazretler´nin üzüm sepetindeki agirliga gelmisti. 1957 yillinda Pasa hazretlerine mürit olan Reyhan hazretleri 1972 yillinda Pasa hazretlerinin halifesi olmustu.

Reyhan hazretleri bir rüya gördü.

- Bir gece Pasa hazretleri basima tarifi mümkün olmayan, dünyada emsali görülmemis, kiymeti hicbir ölcüyle ifade edilmeyen müthis bir tac giydirdi. Zahir de degil, rüyada degil; ne uykudayim ne de tam uyanigim, yari suurla hissediyorum. Bu tac zikir taci imis. 


.

SEN BU OCAKTA PİŞTİN

SEN BU OCAKTA PİŞTİN

Reyhan hazretleri mürsidine öyle bir baglanmisti ki, Dünyayi gözü görmüyordu. Her gün birkac gönül dostuyla mürsidini ziyarete gidiyordu. Mürsidi her gün bir baska ile gidiyor, Reyhan hazretleri de yanindan ayrilmiyordu. Bir gün Pasa hazretleri, Reyhan hazretlerini yanina cagirdi, dedi ki;

- Abdurrahim, evladim, sen bu ocakta pistin artik hilafet zamaniniz geldi. Sohbet ve teveccüh yapmaya ehil oldunuz. Bes kisi bir araya geldiginizde teveccüh yapacaksiniz.

Reyhan hazretleri bunun üzerine;

- Efendim ben cok hizmet yapmis degilim. Fazla bir bilgim yok. Ben sizin kapinizin aciz bir hizmetkariyim. Beni affedin.

Pasa hazretleri kizdi.

- Bu bir emirdir, bu emrede uymak zorundasiniz.

Pasa hazretleri, Reyhan hazretlerine hilafet emrini verdigi zaman huzurunda Pasa hazretleri´nin baglilari da bulunuyordu. Reyhan Efendi, mürsidinden teveccüh dersinin bilgilerini yeniden dinledi. Boynunu bükerek huzurdan ayrildi. O gece sabaha kadar uyuyamadi. Verilen görevin agirligini duyuyordu. Kendi kendine kararina verdi. Yarin mürsidinin huzuruna cikacak ve kendisini affetmesini rica edecekti. Sikila sikila köyünden Erzincan´a Pasa hazretleri´nin huzuruna geldi. Heyecani doruklara yükselmis, bir türlü kapinin tokmagini calamiyordu. Zor sartlar altinda kapiyi acti, iceriye girdi. Pasa hazretleri somyanin üzerinde oturuyordu. Kostu yanina gitti, diz cöktü ve dedi ki;

- Efendim beni affediniz, bu görev cok agir bir görev.

Mübarek buyurdu;

- Neden bu kadar korkuyorsun? Ben de senin gibiydim, ben aldigim emri ifa ediyorum. Bu vazifenin sana tevcihi, Hazret-i pirlerin Muhammed Besir Efendi hazretlerinin emridir. Bu hizmeti, bu nimeti veren yaninda kolayligini da verecektir süphesiz.

- Ama Efendim benim ilmim yok, alim degilim. Bu yükün altindan ben nasil kalkarim.

- Abdurrahim; bu vazifeyi baskasina vermek benim elimde degil. Ben iyi dinle halife üc yönden gelir. Birincisi, insanin zahir ilmi olur, tarikatin rüknünü, adabini ögrenir, anlar. Ona zahirden emir gelir. Sen halifesin derler. Ikinci, insan sofi mesreb olur. Zikir ve amali ile temayüz eder, cok emegi gecer. Ibadetler karsiliginda ve tarikatin rükün ve adabini da anlamis olmasi kaydiyla yine zahiren hilafet emri verilir. Ücüncü sekli ise, kisi asik mesrep olur, bunun ne ilmine bakarlar nede ameline. Bunlarin vazife emri ise maneviyattan bizzat Resulullah Efendimizden gelir.

Pasa hazretleri, Reyhan hazretlerinin endiselerini bir bir gidermis ve buyurmustur ki; “Bu görevi size veren, ilmi de verir. Gidiniz ve irsat görevinize baslayiniz.”

Kutlu kervan hizla yoluna devam ediyordu. Pasa hazretleri sagliginda altin silsilenin halkasini yerine takmisti. Reyhan hazretleri köyüne döndü. Ancak mürsidinin verdigi vazifeyi bir türlü yerine getiremiyordu. Az konusuyor, az gülüyor, cok agliyordu. O günleri komsusu olan yasi doksani asmis Zennure Teyze´den dinliyoruz.

Zennure Teyze´nin evi Reyhan hazretlerin´nin evinin tam karsisinda, evin bahcesinden iceriye girdigimizde kendisiyle bahcede karsilasiyoruz. Kendimi tanittim, derdimi anlattim. Elindeki isi birakti, koyu bir sohbete daldik.

- Anacigim, kac yildir bu köydesiniz.

- 1915 yilindan beri buradayiz ogul.

- Reyhan hazretlerini sizin cok iyi tanidiginizi söylediler.

- Nasil tanimam ki ogul. Karsi komsum. Babasi Hüseyin Efendi benim hocamdi. O zamanlar evlerimiz yan yana idi. Ban ve köyümüzdeki tüm cocuklara Kur´an-i Kerim´i Hüseyin Efendi ögretmistir. Bu gün gibi hatirliyorum; Kur´an-i Kerim derslerini ögle namazlarindan sonra yapardik, günlük programimiz öyleydi.

Hüseyin Efendi ve ailesi seferberlik yillarinda Ruslarin Erzincan´a geldigi dönemlerde muhacir olarak gittiler. Bizlerde o zaman muhacir olarak gittik. Erzincan´in düsman ilgalinden kurtulusundan sonra biz ve Hüseyin Efendiler köyümüze döndük. Rahmetli dedemin iki evi vardi. Bu evler birbirine bitisikti. Dedem bu evlerin birini Hüseyin efendiye vermisti, digerinde de biz oturuyorduk. Bizim evle Hüseyin Efendi´nin evinin arasinda kücük bir delik acmislardi. Misafir gelinde benim annemle Hüseyin Efendi´nin hanimi birbirleriyle haberlesirlerdi. Hüseyin Efendi Kur´an-i Kerim´i ögretir, yarinki gün imtihan ederdi. Yanlis okuyunca burayi yanlis okudun der, güzel okuyunca pek memnun olurdu.

- Reyhan hazretlerinin kücüklügünü hatirlar misiniz?

- Tabi cok iyi hatirliyorum. Cok sessiz bir cocuktu. Cok caliskandi. Okumayi asiri derecede severdi. Mahallenin cocuklari cok yaramazlardi, cok haylazlardi ama Efendi´nin cocuklarla oyun oynadigina hic sahit olmadim, zaten kücükken de adi “Efendi” ydi. Babasi Hüseyin Efendi sürekli derdi ki; “Ben hayir görürsem bu cocuktan görürüm.”

- Evet cok iyi biliyorum. Bendi Dede Pasa hazretlerinin müridiydim. Bir gün duydum ki Pasa hazretleri yerine Abdurrahim Efendi´yi halife tayin etmis. Köyde hepimiz cok memnun olduk. Ancak Abdurrahim Efendi, “Ben bu yükü kaldiramam” diyerek cok agladi dolandi.

Biliyorsunuz Efendi ciftlikle ugrasiyordu. Halife oldugu dönemlerde degisik haller yasadi. Bizler duyuyorduk, görüyorduk sürekli tek basina daga cikardi. Sabah erkenden gider, aksam hava kararirken gelirdi. Halife oldugunda Efendi´nin haniminin bana anlattigi bir hadiseyi size nakledeyim isterseniz.

- Dinliyorum anacigim, dinliyorum.

- Evladim, su yukarida Abdurrahim Efendi´nin bir üzüm bagi vardi. Halife olduktan sonra sürekli o baga gidermis ve sabahtan aksama kadar orada otururmus. Bir gün Efendinin kayinvalidesi kizina demis ki; “Kizim Abdurrahim sürekli baga gidiyor ve devamli orada kaliyor, bunda bir is var. Bizim de burada bir cok isimiz var, git cagir da bu isleri yapalim”. Bunun üzerine efendinin hanimi yola koyuluyor ve üzüm bagina gidiyor. Reyhan hazretleri üzüm baginin bas tarafinda bagdas kurmus oturmaktadir. Hanimi diyor ki; “Efendi sen sürekli buraya gelip oturuyorsun evde bir sürü isimiz var.”

Hazret cevap veriyor, “Siz beni burada bosuna mi oturur sanirsiniz. Gel yanima otur ve gözlerini kapat. Ben ac dedigimde de acarsin. Hazret´in esi gözlerini birkac saniye kapatir ve Hazret´in gözlerini ac ve etrafina bak demesi saskina dönen Hazret´in esi, kosarak evine gelir ve annesine gördüklerini anlatir.

Anacigim gittim Efendi´ye senin söylediklerini söyle dim, beni dinledi ve bana gözlerimi kapatmami söyledi. Dedigini yaptim. Gözlerimi actigimda bizim üzüm baginin etrafindaki kavak agaclari birkac saniye “Allah Allah” diye zikir ediyorlardi.

Pasa hazretleri yerine Reyhan hazretlerini halife olarak tayin etmistir ama yillarca Pasa hazretlerinin talebesi olan diger kisiler hayal kirikligina ugramistir. Hazret´in emrine itiraz edemiyorlardi ama icten ice de Reyhan hazretlerinin halife olmasina tepki gösteriyorlardi.

Pasa hazretlerinin müritlerinden ve Reyhan hazretlerinin halife olmasina birinci dereceden sahit olan, Pasa hazretleri ötelere sefer ettikten sonra Reyhan hazretlerine intisab eden Üzümlü´lü Haci Eyüp Akkas ile koyu bir sohbete daliyoruz.

- Haci agabey bize Reyhan hazretlerini anlatir misin?

- Ah, ah nasil anlatayim, bilmemki. Ucsuz bucaksiz bir deryayi benim gibi bir garibe soruyorsunuz. Benim anlatacaklarim o büyük deryada bir zerre olamaz.

Delikanli ben 65 yasindayim. 34 yasimda idim Pasa hazretlerini tanima serefine nail oldum. Reyhan hazretlerini de 1970 yilinda Pasa hazretlerinin yaninda gördüm. Daha dogrusu, Pasam hazretleri´ni ziyarete gidiyordum yolda Piskidag´li Ahmet Efendi, Haci Muharrem Efendi ve Reyhan Efendi de yürüyorlardi, ilk önce orada gördüm. Ayni aksam da Hüsamettin Efendi´nin evinde Pasa hazretlerinin sohbeti vardi bende o eve gittim. Pasa hazretleri sohbet ediyordu. Sabah yolda gördügüm kisi yani Abdurrahim Efendi de beyit okuyordu. Bir ara su misralari söyledi hic unutmuyorum,

Gizleme görmüsem sende gülümü

Ister güldür ister bidar et beni.

Abdurrahim Efendi´nin beytindeki misralarina karsilik Pasam hazretleri boynunu büktü, elini gögsüne koydu ve su cevabi verdi; “Ah gardas. Benim efendim, benim sultanim, benim sehzadem. Bu sizin hakkiniz. Bu dünyada vermeseler ahirette verecekler.”

Naks-i cemalinden kesmem gözümü

Sende buldum madenimi özümü.

Pasam hazretleriyle Abdurrahim Efendim bir muhabbete dalmislardi ki sormayin gitsin. Tabi o aksam olanlara ben bir anlam verememistim, daha sonra anladim.

- Neyi anladiniz, Pasa hazretlerinin halifesi oldugunu mu?

- Evet yeni halife olmustu. Ancak, Hazret´in halife olmasini bazilari kabullenememisti. Ben bizzat bu sahislarla sahit oldum.

- Nasil yani?

- Pasam hazretleri, Hüsamettin Efendi´nin evinde oturuyordu. Birden oturdugu somyadan hareketlenmeye basladi. Buyurdu ki; “Iste geldi. Bekliyorduk geliyor.” Bir de baktik ki Hafiz efendi odaya girdi. Odaya girer girmez Pasam hazretleri´nin ayaklarina kapandi ve söze basladi; “Efendim ben yillardir kapinizin baglisiyim geldim ki hirkanizi ban veresiniz.”

Pasam buyurdu ki; “Kurban benim elimde mi hirkayi sana vermek. Hazret-i Pir´in emriyle görev Abdurrahim Efendi´ye verildi. Benim elimde olsa ogullarima veririm. Sana niye vereyim. Seni ogullarimdan daha mi cok seviyorum.

Hafiz Efendi, aldigi cevap karsisinda porsudu, küstü. Bende icimden – bu adam Pasamin ölümünü istiyor – diye kizmaya basladim. Yine Hazret´in sohbeti vardi. Bende sohbete gittim. Pasam cok güzel bir sohbet ediyordu. Sohbeti birden kesti be buyurdu ki;

- “Biz hazirlikli olalim. Bir gelenimiz olur.” Pasa hazretlerinin gelen olur ifadesinden birkac dakika sonra Piskidagli Ahmet Efendi odaya girdi. Pasamin elini öptükten sonra, dedi ki;

- Gönül sultanim, konuyu nasil acayim bilmem ki, beni Abdurrahim Reyhan Efendi gönderdi. Bana rica etti, dedi ki;

- Git Pasa hazretlerine rica ette beni bu görevden azat etsin.

O anda Pasam hazretleri cok celallendi, Ahmet Efendi´ye kizdi.

- Ne konusuyorsun benim efendim, bu görevi ona ben mi verdim? Git kendisine söyle, ders versin sohbet yapsin. Reyhan Efendi mürsit´tir. Mürsid-i kamildir. Kimsenin eli oralara erismez.

Reyhan hazretleri, Pasa hazretleri´nin sagliginda halife olmus, irsat makamina oturmustu. Bir süre görevine tam olarak baslayamadi. Buna ragmen yüzlerce insan Reyhan hazretlerini mürsit olarak kabullenmis, sik sik ziyaretine gidiyorlardi.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

SENDE BENİM İZİME BASACAKSIN

SENDE BENİM İZİME BASACAKSIN

Mevsim kis, Karakaya Köyü´ne lapa lapa kar yagiyor. Cocuklar yagan karin coskusuna kapilmis, birbirlerine kar topu yapip atiyorlardi. Köyde sessizlik ve huzur hakimdi. Insanlar farkinda midir bilmem, beldede manevi bir hava rüzgarin etkisiyle Dünyaya yayilmaya hazirlaniyor. Hazirlik var gönüllere sefer icin.

Reyhan hazretleri o güzel kis günü gece yarisina kadar ibadet etti. Bir ara gözleri yavas yavas süzüldü. Oldugu yerde uykuya daldi. Bir rüya gördü. Rüyayi Hazret´ten dinleyelim;

- Erzincan ovasinda bizim Keleric Köyü´nün ötesinde Sihli (Uluköy) var. Bir gün bizim köyden bu köye gidecekmisiz. Bu köyde dibi bucagi olmayan öyle büyük bir nehir akiyor ki. Bu nehre düsen akintiya kapilip mutlaka bogulup kaybolurmus. Nehrin kiyisinda tanidigimiz veya tanimadigimiz pek cok kimse birikmis, karsiya gecmek istiyorlar. Fakat hic biri buna muvaffak olamiyor. O sira Pasa hazretleri buyurdu ki; “Ben bu nehrin karsisina gececegim. Sen de izime basacaksin. Eger aynen izime basarsan beraber geceriz. Izime basmazsan suya kapilirsin.”

Onun gectigi yerden izine basarak karsiya ciktim Elhamdülillah.

Hazret gördügü rüyanin etkisiyle uyandi. Kücücük odasindaki sac soba gürül gürül yaniyordu. Üzerine hirkasini aldi ve disari cikti. Gündüz yagmaya baslayan kar gece daha hizli bir sekilde devam ediyordu. Köyün etrafini saran daglar beyaz gelinlik giymis gibi Hazret´e tebessüm ediyordu.

Ve sabah ezani okunuyordu. Reyhan hazretleri abdest aldi, evinin yüz metre ilerisinde ki camiye dogru yürümeye basladi. Köyün insanlari yavas yavas camiye dogru ilerliyorlardi. Hazret karsidan gelen Ibrahim efendi ve yanindakilere gür bir sesle sordu;

- Pasa hazretlerini gördünüz mü?

- Sey anlayamadik.

- Pasami, Pasami görmediniz mi?

- Yoo biz kimseyi görmedik.

- Yazik yazik cok yazik. Az önce buradaydi, ama demek siz derin uyukudaydiniz.

Hazret yoluna devam etti. Konustugu köylüler söylediklerine hicbir anlam verememislerdi. Hic cevap vermeden arkasindan camiye dogru ilerlediler. Hazret´e bir isaretti, gördügü rüya.

Yillar aylar cabuk geciyordu. Reyhan hazretlerinin iki odali kücük evi Türkiye´nin her yerinden gelen misafirlerle dolup tasiyordu. Bir gün Pasa hazretleri müritlerinden Mustafa Efendi´yi yanina cagirdi ve buyurdu ki;

- Evladim. Bu gün Keleric Köyü´ne git, Abdurrahim Efendi´ye söyle teveccüh yapsin.

Mustafa Efendi ayni gün Keleric Köyüne gitti. Abdurrahim Efendi´ye, Pasa hazretlerinin emrini teblig etti. Ancak Abdurrahim Efendi “Pasa hazretleri varken benim teveccüh yapmak ne haddime” cevabini verdi. Mustafa Efendi cavabi alarak Pasa hazretlerinin yanina gitti.

- Üstadim. Abdurrahim Efendi´nin yanina gittim. Teveccüh yapmasi konusundaki emrinizi ilettim. Emri alir almaz cok agladi ve ben yapamam dedi.

Pasa hazretleri aldigi cevaba hic sasirmamisti. Gözleri dolu dolu oldu, oturdugu somyadan kalkti ve pencereye dogru yürüdü pencereden disari dogru bakarken buyurdu ki; “Ah benim efendim ona da öyle demek yakisirdi.”

Pasa hazretleri´nin irsat halkasina her gün birkac kisi katilmak istiyordu. Kendilerine mürit olmak isteyenlere “Siz Keleric Köyü´nde Abdurrahim Efendi´ye gidiniz.” tavsiyesinde bulunuyordu. Reyhan hazretleri, kendisine gelenlere bizzat ilgileniyor, sohbet ediyordu. 1973 yilinda Pasa hazretlerinin vefat haberi Abdurrahim Efendi´ye ulasti. Hazret Erzincan´a geldi. Mürsidini kaybetmenin acisi bütün vücudunu sarmisti, dolayisiyla agladi...

Kategori: Şerefli Hayatı


.

O KADAR TEVAZU SAHİBİYDİ Kİ

 O KADAR TEVAZU SAHİBİYDİ Kİ

 Gün agariyordu. Reyhan hazretleri köyüne döndü. Aylardir bembeyaz örtüye bürünmüs daglardaki kar erimis, cicekler acmaya baslamisti. Uzun süredir sessiz akan irmagin sulari cosmus, dereden tasiyordu.

Hazret mürsidinin vefati üzerine bu aciyla kahrolmus, agladigini, üzüldügünü kimse duymasin, bilmesin diye uzaklara, cok uzaklara gitmisti. Gittigi yerlerde acisini gizledi. Bir gece rüyasinda Dede Pasa hazretlerinin “Ben sana emir vermedim mi?” mesaji üzerine köyüne döndü.

Üstadim köye dönmesi baglilarinda büyük bir sevinc yaratti. Basta Erzincan olmak üzere bütün illerden akin akin insanlar kendisini ziyarete geldi. Kendisini ziyaret eden Asim Efendi´den dinleyelim;

- Efendimin köydeki evi iki odali kücücük bir yerdi. Türkiye´nin her yerinden akin akin ziyaretci geliyordu. Pasa hazretleri ötelere sefer edince, Pasanin müritleri de Reyhan hazretlerine intsab etmislerdi. O zaman tekke veya misafirhane yoktu. Ama buna ragmen Allah´in hikmeti tüm gelenlere o kücük ev yetiyordu. Araba bugünkü gibi yoktu. Bundan dolayi büyük sikintilar oluyordu. Tabi bir minibüs vardi; ama o da sürekli gidip geliyordu.

Kendileri o kadar tevazu sahibiydi ki, sürekli bizim mahcup ederdi. Bizlere kendisi hizmet etmeyi cok severdi. O bize hizmet ettiginde biz ezilir büzülür ama hicbir sey söyleyemezdik. Cünkü bir sey söyler onu incitiriz diye cekinirdik.

Sohbetimize Keleric Köyünde ikamet eden Hazreti Pir in müridanlarindan Ibadi Oktay Bey´le devam ediyoruz;

- Ibadi Bey, siz Hazret-i Pir´in ilk müritlerindensiniz degil mi?

- Mürit olabildiysek evet.

- Siz Hazret-i Pir´in köylüsüsünüz, o zaman ki köyün durumu hakkinda bize bilgi verir misiniz?

- Bizim köy cok farkli. Adeta tasavvuf denizi. Tarih sahnesinde bizim köyden büyük din alimleri yetismis. Özellikle Naksi Tarikatinin dogudaki merkezlerinden birirdir. Ben Efendi hazretlerini cok iyi taniyordum. Ancak kendisinden uzun yillar ders almadim. 1983 yilinda ders aldim. Kiz kardesim Hazret´in baglilarindandi. Birkac kez Efendime benden bahsetmis, efendi ise “Gelecek ama zamani var” diye buyurmus. Efendi hazretleri, Pasa hazretlerinin yerine halife olunca bizim köyde de kabullenemeyenler oldu. Cünkü, köyümüzde Abdurrahman Efendi, Mehmet Efendi, Kara Vaiz gibi naksi seyhleri vardi. Ama bu kabullenme uzun sürmedi.

Naksi Tarikatinin Halidiye kolu Reyhan hazretleriyle kutlu yoluna bütün ihtisamiyla devam ediyordu. Ancak bazi gönül gözleri körlenmis insanlar Hazret´in bu göreve layik olmadigini söylüyor, ilmini deneme tavrina giriyorlardi. Yine bazi insanlar, tarikatin, tasavvufun tarih öncesinde kaldigini izaha calisiyorlar, bu dönemde evliya olmaz diyorlardi.

Bir gün Hazret, bahcesinde yetistirdigi meyveleri pazarda satmaya götürdü. Pazarin bir kösesine meyve kasalarini indirdi ve satmaya basladi. Bir müsteri:

- Amca bu üzümler Cimin üzümü mü?

- Yok kardesim, bu Cimin üzümü degil, Cimin´in biraz ötesindeki Keleric Köyü´nün üzümü.

- Haa. Evet orayi duymustum. Gecenlerde bizim bir ögretmen arkadas bahsetti. Orada bir naksi seyhi varmis. Sen tanir misin?

- Tanirim, tanirim tabi.

- Nasil biri? Insanlar akin akin ona gidip sohbetini dinliyorlarmis. Bizim arkadasta onun yanina gitmis. Sordum nasil biri diye, anlatti. Dedi ki “Ümmi, okuma yazmasi yokmus. Ayyaslar, sarhoslar kapisina gidiyor. O kapiya giden tüm kötü aliskanliklarini birakiyormus.”

- Olur benim efendim.

- Yok, yok bey amca ben böyle seylere inanman. Neyse sen su üzümden üc kilo ver de gideyim.

- Buyur kardesim. Insallah yolunuz Keleric´e düsünce bize de misafir olursunuz.

Hazret o günde ailesinin rizkini kazanmis köyüne geri dönmüstü. Baginda yetistirdigi meyve ve sebzeler onun tek gecim kaynagiydi. Baginda yetistirdigi sebzeleri kasalara bizzat kendisi yerlestirirdi. Sebzeleri kendi arasinda ayirt eder, en iyisini satardi. Tüm köy halki sahittir ki; onun sattigi sebzelerde bozuk hic olmazdi. Hazret´in sirtinda sebze tasimasi talebelerinin cok agirina giderdi. Üzülürlerdi, ama onun kirilmamasi icin kendisine bir sey söylemezlerdi. Kendisi fakir olmasina ragmen gelen misafirlere cok hizmet eder ve gelenlerden hicbir sekilde hediye kabul etmezdi. Bir gün buyurdu ki; “Buraya gelenler bana hediye getirmesinler. Hediyeler beni rahatsiz ediyor. Benim icin en güzel hediye Allah sevgisiyle dolu bir kalp, gönül dolusu muhabbettir.”

Reyhan hazretlerinden pazarda üzüm alan kisi birkac hafta sonra ögretmen arkadasinin israri üzerine Keleric Köyü´ne gelir ve Hazret´in evinin icine girdiginde arkadasina:

- Oda kalabalik, dedigin zat kim?

Diye sorar.

- Bak iste sobaya odun atan zat.

- Ben bu bey amcayi görmüstüm ama nerde? Hah, tamam simdi hatirladim, pazarda üzüm satiyordu.

Efendi hazretleri, sobaya odun attiktan sonra ögretmen ve yanindaki arkadasina hosgeldiniz dedi, buyurdu ki; “Bak iste gördünüz mü, Kelericte misafirimiz oldunuz.”

Keleric Köyü Türkiye´nin her yerinden gelen insanlarin ugrak yeri olmustu. Bu kücük köy binlerce insanin hafizasina yerlesmisti. Bir cok kisi hastaliklarina care olarak Hazret´in kapisini caliyordu. Anca bu sebeple gelen insanlara, “Sifa Allah´tan, siz doktora gidiniz.” tavsiyesinde bulunuyordu. Hangi hastaliktan sikayetle gelinirse gelinsin o hastalara dua ediyor, Cenab-i Allah´tan saglik diliyordu. O kapidan ayrildiktan sonra bir cok hastanin sagligina kavustugu bir gercekti. Sagligina kavusanlar o kapidan ayrilmiyorlardi. Hazret, sayende iyilestik diyenlere; “Bizde bir sey yok efendim. Onu sahibi iyilestirmistir.” diyordu.

Yine bir gün, yasli bir kisiyi ogullari Hazret´in evine getirdiler. Hazret güler yüzle kapida karsiladi onlari. Ikramda bulundu ve yasliya sordu;

- Efendi, ogullarin hasta oldugunu söylediler. Nedir dersin?

- Benim derdim hicbir seye benzemez. Keske bir yerim agrisa. Efendi ben aklimi unutuyorum. Evden cikiyorum, carsiya gidiyorum ne alacacagimi unutuyorum. Camiye gidiyorum camiden ciktiktan sonra evimi bulamiyorum.

Hazret tebessüm etti ve cevap verdi;

- Ne mutlu sana. Her seyi unutuyorsun ve bundan dolayi da üzülüyorsun. Ah keske bizde senin gibi olsak, su dünyada ki bos seyleri hep unutsak. Sadece Allah´i hatirlasak.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

HİÇ KERAMETİNİZİ GÖRMEDİK

HİÇ KERAMETİNİZİ GÖRMEDİK

 Ülke zor ve sikintili yillar icerisindeydi. Hazret-i Pir´in halkasi genisledikce bu köyde neler oluyor diye birileri hareketlenmeye basladi. Sag-sol kavgalari iyice siddetlenmis, her gün ülkenin bir yerinden aci haberler geliyordu. Hazret, dönem sIkIntIlarini sohbetlerinde dile getiriyor, usta bir doktor edasiyla problemlerin tedavisi icin gerekli receteyi net ve acik yaziyordu.

Buyurdu ki;

“Zayif vücüt en kücük hastaliklar karsisinda bile yenik düser ve o hastalik gün gectikce ilerler. Vücüt direnemez, caresiz kalir. Günüzdede insanlarin inanc yönü zayifliyor. Maneviyat ikinci plana itiliyor. Cocuklarimiza inanclarimizi ve kültürümüzü yeterince ögretmiyoruz. Bosluga düsüyorlar. Bosluga düsmüs bir insani da her türlü sIkIntI ve bela bulur. Vücuda müptela olmus hastaliklar, tedavi edilmezse hem topluma hem de ahirette kendisine dert olur. Samimi bir kalp yaptigi her iste Allah´in rizasini ararsa insanlara karsi merhametle ve mütevazi olursa, insanlar arasinda kavga olmaz.”

Bazi hocalar, Hazret´in etrafinda insanlarin toplanmasindan rahatsiz oluyor, adeta cekememezlik örnegi sergiliyorlardi. Hazret´in ilmini denemek maksadiyla ziyaretine gidiyor, kasitli sorular soruyorlardi. Efendi hazretleri günlük sohbetindeyken orada bulunanlardan biri dedi ki;

“Efendim siz mürsitsiniz. Tamam da biz hic kerametinizi görmedik.”

Hazret-i Pir buyurdu ki;

- Benim kerametim var demedimki. Siz benden keramet beklersiniz, daha cok beklersiniz. Ben sadece Allah´in dinini yaymak icin calisiyorum. Bu kapiya gelenlerde o niyetle geliyor. Asirlar önce sizin sordugunuz sorunun aynisini Sah-i Naksibendi hazretlerine sormuslar. O dönemin insanlari da mürsitlerden keramet beklerdi. Bir gün Sah-i Naksibendi hazretleri´nin talebeleri Hazret´e diyorlar ki; “Efendim sizde nicin bu kadar az keramet zuhur ediyor?” Hazret soranlara bu cevabi veriyor, “Omuzlarimizdaki bunca günah yüküne ragmen ayakta durabilmekten daha büyük keramet mi ariyorsunuz?”

Abdurrahim Reyhan hazretleri´nin bu cevabi karsisinda soru soran ezildi, büzüldü öyle bir mahcup oldu ki tarifi imkansiz. Soru soranin onca insan icinde mahcup oldugunu anlayan Hazret-i Pir buyurdu ki;

- Bizler yani hepimiz tek bir gaye icin yasiyoruz. Hepimizin amaci Allah´a kulluk. Sizi buraya getirende sizinle sohbet etmemize imkan saglayanda sadece O. Eger kainatin efendisi istemezse kim ta uzaklardan bu garip köydeki ümmi Abdurrahim´in yanina gelir?

Keramet görmek isteyenler aslinda cok büyük bir keramet karsilarinda ama göremiyorlar ya da görmek istemiyorlar. Asirlar boyu kol kol gelen veliler kervanina katilmak yerine muhalefet etmeyi tercih ediyorlar. Öyle ya bu da bir imtihan. Bu imtihani da her insan kazanamaz. Efendiden keramet umanlar kerametini görmüyordu: Ummayanlar ise cok sey görüyor ve gördüklerini anlatmaktan adeta zorluk cekiyordu.

Iste keramet.

Hafiz Fikri Hoca ile konusmaya basliyoruz.

- Hafiz Amca, Hazret´i ne zaman tanidiniz?

- 1970 yilinda kendileriyle tanisma serefine nail olduk. Bizim köyden benimle birlikte alti kisi efendinin müridiydi. Bizim köye geldiginde bizde kalirdi. Köyümüzde bizim evde sohbet ederdi.

- Hazretten zuhur eden bazi haller gördünüz mü?

- Öncelikle sunu söyleyeyim ki ben Efendiyle birlikte bir cok il, ilce gezdim. 1975 yilindan sonra Hazret diger illerdeki baglilarini ziyaret ederdi. Tabi gittigi yerlerde büyük bir ilgi görürdü. Ben kendisiyle o kadar yer gezdim; hicbir kimsenin mübarege karsi hürmette kusur ettigini görmedim.

Gene bir gün bir-iki araba yola cikmistik. Ben Hazret´in arabasindaydim. Efendi Erzincan´dan her ayrildiginda cok üzülürdü. Iste arabada giderken buyurdu ki; “Hafiz söyle”. Bende eli kulaga attim, Sökmüs cadirlarini adli bir uzun hava vardi, onu söyledim. Mübarek cok severdi bu türküyü; duygulandi, agladi. Yine bir gün Nigde´nin Bor ilcesine gitmek üzere arabayla yola ciktik. Bana yine buyurdu ki, “Hele Hafiz söyle”. Eli kulaga attim söylemeye basladim. Arabada rahmetli Mehmet Karakaya Bey´de vardi. Bunu bir aglama tuttu, iste o anda da olanlar oldu. Araba saga-sola yalpaladi, soförün iradesinden cikti. Ödüm koptu. Araba sanki cildirdi. Biz panikledik, efendi ise sanki hicbir sey olmamis gibi sakince oturuyordu.

- Enteresan.

- Ha bir de bizim evde acayip bir hal yasadik.

- Nasil?

- Efendi yine bizim köye tesrif buyurmustu. Her zaman oldugu gibi köylüler bizim eve akin etti. Sohbet ediyordu, bir bölümde buyurdu ki; “Allah ve Resülünün yoluna sIkI sIkIya sarilalim. Alimlere, ariflere dil uzatmayalim. Onlarin yasatilarini örnek alalim. Naksibendi hazretlerinin bir müridi varmis, bu mürit, arkadaslariyla sohbet ederken aniden ölmüs. Bu müridi de Sah-i Naksibendi hazretlerinin tüm baglilari cok severmis. Müritler cok feryat etmis, aglamislar. Naksibendi hazretleri bu duruma cok üzülmüs, ne olmussa belli bir süre sonra öldü denilen mürit hayata geri dönmüs.” Hazret yukaridaki konuyu tam bitirmisti ki, odada bulunan Ciminli Haci Eyyüp, Allah deyip yere yikildi.

- Ne oldu efendim cezbelendi mi?

- Yok evladim, yok. Haci Eyyüp öldü.

- Öldü mü?

- Vallahi öldü. O sohbette olan 15-20 kisi vardik. Bu 15-20 kisiden pek cogu da hayatta. Haci Eyyüp´ün agzi kilitlendi, gözleri disari düstü. Basladik aglamaya. Ne yapiyorsak Haci Eyyüp´ten ses yok.

- Belki kalp krizi gecirmistir.

- Belki ama ben cok ölü gördüm, yanimdakiler de öyle.

- Eeee, sonra ne oldu?

- Ne olacak, Haci Eyyüp odanin ortasinda yatiyor, Biz aglayip sizliyoruz. Reyhan hazretleri hic orali degil. Seste cikarmiyor. Ben dedim ki, Ne yapacagiz Haci Eyyüp öldü. Hazret dedi ki, “Kos bir bardak su getir ve Haci Eyyüp´e icir”; Ben de kostum bir bardak su getirdim ama Haci Eyyüp´ün disleri kilitlenmis, nasil su icer diye icimden söyleniyorum. Suyu getirdim, tam Haci Eyyüp´ün agzina dökecektim ki, Haci Eyyüp hop dedi dogruldu.

- Allah, Allah...

- Sohbette bulunanlar acayip derecede sevindi. Haci Eyyüp´e sordum ki ne oldu? Dedi ki, “Ne oldu ki gardas hicbir sey olmadi.” Bir ara Hazret´e döndüm; tebessüm ediyordu.

Hazret´in sohbeti esnasinda cok degisik haller cereyan ederdi. Soruldugunda, “Pasa hazretlerinin himmetidir.” derdi.

Yine bir gün mübarek sohbet ederken bir kisi öyle bir aska geldi ki, aman Allah oturdugu yerden firladi. Odanin ortasinda öyle dönüyor ki, ayaklari yerden yarim metre kadar kesildi. Hadise birkac saniye böyle devam etti. Orada bulunanlar hayret ederek, dediler ki; “Efendim bu adam ucuyor.”

Hazret buyurdu ki;

“Ne olmus, ne var bunda. Kuslar da ucar, kuslari ucuran Cenab-i Allah seni, beni ucuramaz mi?”

Kategori: Şerefli Hayatı


.

BİZİM SOBAMIZ YANMIYOR

BİZİM SOBAMIZ YANMIYOR 

Reyhan hazretleri´nin damadi. Muzaffer Neyruz anlatiyor;

- Erzincan´da Bugday Meydani´nda Yunus Efendi´nin dükkaninda oturuyoruz. Iceriye simsiyah sakalli, edeple yürüyen bir kisi geldi. Dükkanda oturanlardan birinin kulagina egildim ve “Bu kim?” diye sordum. Dedi ki, Naksi Seyhi Abdurrahim Reyhan Efendi.

- Ben ismini duymustum. Ancak ilk kez kendisini görüyordum. Hemen yanina gittim, kendimi tanittim.

- Efendim, hosgeldiniz.

- Hos bulduk evladim. Siz kimlerdensiniz.

- Ben aslen Üzümlü´lüyüm. Erzincan´da ögretmen olarak görev yapiyorum.

- Cok güzel. Insanlara ilim ögretmek büyük bir hizmet. Cenab-i Allah hizmetini daim etsin. Cenab-i Allah zihin acikligi versin.

Bizlere dua ettikten sonra dükkandan ayrildi. O anda gönlüme bir ates düstü. 1973 yili idi, kendilerini tanima serefine nail olduk. Zaten zatini tanidiktan önceki yillari hic yasamamis sayiyiorum. Gönlüme ates düstükten birkac gün sonra, Efendi´nin köyüne gittim. Kendilerini ziyaret ettim ve dedim ki, “Efendim kabul buyurursaniz size talebe olmaya geldim, irsat halkaniza dahil olmak istiyorum.”

Buyurdu ki,

“Bu kapi muhabbet kapisidir. Bu kapi cile kapisidir. Naksi tarikatinin temeli tövbe, uzlet, zühd, takva, kanaat ve teslimiyettir. Bizim halkamiza katilanlar, Allah´i anmak, asiri arzu ve hevesleri birakmak, dinin emirlerine uymuk, Allah´in bütün yarattiklarina iyilik yapmak, hayir islerine kosmak zorundadir. Hazirsaniz bize katiliniz.”

Layik görürseniz ben hazirim dedim. Buyurdu ki;

- Gel otur söyle karsima ve elini uzat. Dede Pasa hazretlerini mürsit olarak kabul ettin mi?”

- Ben de kabul ettim, dedim.

Hazret bana ders tarifinde bulunduktan sonra elini öpüp duasini aldim. Köyden ayrildim. O gece rüyamda Hazret´i gördüm. Sabaha kadar degisik duygular yasadim. Sahah oldu, can atiyorum Hazret´i görmek icin. O zaman simdiki gibi araba pek fazla yok. Köye gidip gelmekte sIkIntI cekiyoruz.

Zaman icerisinde bizim arkadaslarla 8-10 kisilik bir grup olusturduk. Bazen bir minibüs veya taksi tutup köye gidip geliyorduk. Hazret´in evi kücüktü, kücük olmasina ragmen evin bir odasini da köye tayin olan cami hocasina vermisti. Sohbet ettigi oda dar geliyordu. Bazen bahcede oturuyorduk. Bazen sabahlara kadar sohbet ederdi. Bizler uyku nedir bilmez, kendilerini büyük bir heyecanla dinlerdik.

Bir kis günüydü. Bir taksi tuttuk ve kendisini ziyarete gittik. Sohbette basladi, saatler ilerledikce odada ki sobada sogumustu. Kalkti sobaya odun atti. Ancak odunlar tutusmadi. Bunun üzerine Salih Baba divanindan,

Yetis ey kestibanim, büsbütün deryada yangin var.

Degil derya, yalniz cümle hep sahrada yangin var.

Beyitini okudu ve buyurdu ki;

- Ah hocam, ah. Her yerde yangin var da bir bizim sobamiz yanmiyor ne hikmetse...

- Erzincan disindan gelenler cok olur muydu o dönemlerde?

- Hem de cok, hic yer kalmazdi. Biz bazi zamanlar kalabalik etmeyelim diye erken kalkardik. Zaman sonra evin yanina bir bina insa edildi. Binanin yapiminda bizzat kendisi calilsti. Hatta cok enteresan bir sey oldu. Binanin üzerine toprak lazimdi topragin bulundugu yerde bayagi uzakti. Bizler böyle düsünürken, köye sel geldi. Gittik köyde hicbir zarar yok. Ama ihtiyacimiz olan toprak selle birlikte yapilacak binanin tam önüne gelmis. Aldik kullandik.

Bina bittikten sonra büyük bir rahatlik oldu. Ama gel gör ki, gelenler bu yapilan binaya bile sigmiyordu. Ben sahsen Hazret´in müptelasi olmustum. Iki günde bir mutlaka köydeydim. Bazen araba olmazdi otobüsle Cimin´e giderdim, Cimin´den Keleric Köyüne yürüyerek giderdim. Zor olurdu tabi ama oda ayri bir zevkti.

- Hazret´i ziyarete en cok hangi bölgelerden insanlar gelirdi?

- Her ilden her ilceden insanlar ziyaretine gelirdi. Kendi köyünden müridi yok denilecek kadar azdi. Zaten dar bagda, bahcede calismaktan canlari cikardi. Hazret´le ilgili bir hatirami anlatayim isterseniz.

- Tabi buyurun.

- Hazret´in kücük bir üzüm bagi vardi. Kendileriyle baga gitmek üzere yola ciktik. Yolda yürürken birden Hazret´in ayakkabilari dikkatimi cekti. Ayakkabi dedigim simdi giyidigimiz türden degil, bizim oralarda Trabzon lastigi derler. Iste bu lastik ayakkabinin bir tanesinin önü yirtilmis ve yirtilan yere üzerinde cicek olan bir basma bezi dikmis. Görünce cok üzüldüm. Efendi benim ayakkabisina baktigimi görünce, yüzüme bakti tebessüm etti.

Bir aksam üzeriydi, yine Keleric Köyü´ne gittik. Evden iceriye girdigimizde sofra kurulmus, sofranin etrafinda disaridan gelmis misafirler vardi. Hazrette yemegini yemis olacak ki minderde oturuyordu. Gittik elini öptük, bize de sofraya oturun dedi. Biz yemek yedik diyecektik ama edepsizlik olur diye diyemedik ve sofraya oturduk. Ben yemek yemeye baslamistim ki, “Efendim sizde buyurun, bir kasik alinda elinizin feyzi degsin” dedim. O anda efendi bir cezbelendi ki kasik elinde Allah Allah diyerek kapiya kadar kostu. O ani tarif etmem imkansiz. Hadise birkac saniye sürdü ama o birkac saniyede hepimiz su gibi olmustuk.


.

BU YOL KELERİC`E GİDER

BU YOL KELERİC`E GİDER

 Halka büyüdükce büyüyordu. Yeni yapilan bina ihtiyaca cevap vermiyordu. Isik sacan fenere kosan kelebekler misali insanlar o mütevazi köye kosuyordu. Erzincan otobüs terminalinin önünde taksi soförleri Hazret´i ziyarete gelenleri ezberlermis -Keleric´e gider, Keleric´e gider- diye bagiriyorlardi. Bazi insanlar yani baslarindaki tasavvuf alimin görmüyor, nasibi olanlar cok uzaklardan konusulardi.

Niye insanlar bunu ziyarete geliyor anlamiyoruz?

Biz kendisini taniriz, ilmi yok.

Bu fakir bir ciftcidir.

Ama demiyorlardi ki bu zata bu kadar insan geliyorsa vardir hikmeti. Niye demiyorlar ki bizim yanimiza kimse gelmiyor. Parasi olanlar, toplayin arkanizda yüz binlerce insani öyle bir toplayin ki size tam teslim olsunlar. Ya büyük ilmi oldugunu iddia edenler, sizler ne duruyorsunuz ki? Bir isaret ediniz, insanlar sizin yaninizda yer alsinlar...

Ah, ah size ne diyeyim?

Aman Yarabbi. Hazret´in mübarek tabutunu on binlerce insan tasirken sagliginda Efendi´yi elestiren, bizim memleketimizde en iyi tanidigi bir zat, mübaregin cenazesinde, “Efendi´nin cenazesinin önüne gecmeyiniz. Geride kaliniz” diyerek Efendi´nin tabutunun önüne gecmeye calisanlari engelliyordu. O manzarayi unutamiyorum.

Efendi hazretleri, insanlara hizmet etmeyi cok severdi. Sofrasindan fakir-fukara hic eksik olmazdi. O fukaralara kendi elleriyle hizmet etmekten büyük zevk alirdi. O kadar merhametliydi ki bir gün yanina bir fakir geldi:

- Benim sagligim bozuldu. Calisamiyorum. Cocuklarim ac, evime ekmek götüremiyorum, dedi.

Fakirin konusmasindan mübarek cok etkilendi, gözlerinden yaslar bosaldi. Buyurdu ki:

- Allah´in rizasini kazanmak isteyen, bu garibin ailesine sahip ciksin.

Yetimleri evlendirmeyi, talebelerini dertlerine ortak olmayi, yeni evlilere hediye almayi ve almis oldugu hediyeyi kendisi bizzat götürmeyi severdi.

Ve bir gün, kalb gözü kapanmis, vücudunu münkirlik kaplamis bir kisi Hazret´i güvenlik güclerine sikayet etti. Hazretin evine baskin yaptilar. Mübarek o anda büyük bir kalabaliga sohbet ediyordu.

Görevli sordu:

- Abdurrahim Reyhan hanginiz?

- Benim

- Bizimle birlikte geleceksiniz. Tabi burada bulunanlarda.

- Nicin gelecekmisiz?

- Hakkinizda sikayet var.

Efendi hazretleri ve yanindakiler Emniyete götürüldü. Ifadeleri alindiktan sonra, ertesi gün mahkemeye sevk edildiler. Mahkemeye sevk edilenlerden Gazeteci Mehmet Buyruk Bey´den hadiseyi dinleyelim.

- Mehmet Bey, Hazret´le birlikte sizde göz altina alindiniz mi?

- Evet.

- Sikayet sebebi neydi?

- Iftira, Hazret´i anlamamis bir zavallinin isi

- Mahkemede neler oldu?

- Tutuksuz yargilandik. Iki mahkeme gördük Hakim tek tek ifademizi aldi. Siz hepiniz birbirinizle anlasmissiniz dedi.

- Bizde yok öyle bir sey dedik. Seyh Besir Efendi hazretlerinin oglu Ahmet Buyruk Bey´inde mahkemede ifadesi alindi. Ahmet Efendi´ye hakim sordu.

- Sizin babaniz Seyhmis, dogru mu?

- Evet. O zamanlar Cumhuriyet ilan edilmisti, tekke ve zaviyeler vardi. Bizim de tekkemiz vardi. Ama Cumhuriyet ilan edildikten sonra kapandi. Zaten 1932 yilinda babam dünyasini degisti.

Mehmet Buyruk, anlatirken o günlerin heyecaniyla bir sigara daha yakti. Derin bir nefes cektikten sonra konusmasina devam etti.

Mahkemede suclamalara karsi savunmamizi verdik, Hakim mahkemeyi bir hafta sonra erteledi. Bir hafta sonra Cuma günü ikinci mahkemeye girdik. Hakim sorular sordu, bizler cevapladik. Cuma selasi okunuyordu, Hakim dedi ki; “Sizler inancli insanlarsiniz. Cuma namazina gidersiniz. Gidin ögleden sonra saat 13:30 burada hazir olun”

- Enteresan.

- Namazdan sonra gittik. Hakim, sucumuz olmadigina karar verdi ve tahliye etti.

- Konu kapandi mi yani?

- Evet dava kapandi. Hazret´e karsi büyük hürmet gösterdiler. Ifadesi alinirken, kendisini incitecek hicbir kelime söylemediler.

Dava bitmesine bitmisti. Ancak Efendi hazretleri ciddi bir kontrol ve gözetim altina alinmisti. Sürekli takip ediliyordu. Sikintili bir dönem baslamisti yani. Ama bu sikintilar onun hizmetlerini hic etkilemedi. Bu hadiseden kisa bir süre sonra, rahatsizlandi. Hemen müritleri tarafindan hastaneye kaldirildi.

Muzaffer Nevruz anlatiyor;

- O aksam, yatsi namazini kildiktan sonra Efendim rahatsizlandi. Hastaneye götürdük. Apantisi patlamis. Ama Erzincan´da ki doktorlar iki bucuk saat hastaligi anlayamadilar. Hemen Erzurum Arastirma Hastanesine götürdük. Ameliyata aldilar. Bütün ic organlari iltihap almisti. Doktorlar hayret ettiler. Bu haliyle nasil yasayabiliyor diye.

- Hazret´in vücudunu bir cok hastalik müptela olmustu. Basta seker hastaligi olmak üzere, böbrek yetmezligi, gut hastaligi ve kalp rahatsizligi.

Allah dostlari, veliler hasta olabilir, fakir olabilir onu alaya alanlar, kücümseyenler bulunabilir. Akrabalari, cocukleri kendisine saygisizlik edebilir. Bu o mübarek zatin velayetini zedelemez. Aksine makamini yükseltir. Kadi Riyazi (R.A.) Sifa-i Serif adli eserinde, Nebi ve Velilerin mazur kaldigi hallerin hikmetini söyle aciklamistir;

“Allah-ü Teala´nin Peygamberlerini ve dostlarini cesitli belalarla imtihan etmesi önce onlarin makam ve derecesinin yükselmesi icindir. Sonra bu onlarda ki sabir, riza, sükür, teslim, tevekkül, tehfiz, dua ve Hak´ka tazarru hallerinin ortaya cikamasina bir sebeptir. Onlar bu halleri yasadikca kendilerini disinda imtihan edilenlere rahmet ve belaya ugrayanlara sefkat konusunda basiretleri kuvvetlendirilir. Hem bu haller, baskalari icinde bir uyari ve bir cesit ögüttür.

Böyle insanlar, baslarina gelen mihnetlerde onlarin halini düsünüp teselli bulurlar. Sabir konusunda onlara uyarlar. Bir de su var, kullara gelen sikinti ve belelar kendilerinden meydana gelen gaflet ve sair hatalari temizler. Onlarin Allah´in huzuruna tertemiz olarak cikmalarini temin eder. Bu sayede ecirleri daha cok dereceleri daha yüksek olur.”

O Allah Dostu, Gönül Sultaninin bunca hastaligina ragmen, üzüldügü, sizladigi, sikayet ettigi duyulmamistir. Bir gün agrilari iyice cogalmisti ama buna ragmen sohbet etmek icin kürsüye cikti. Konusmakta zorluk cekiyordu. Dudaklari kurumus, böbreklerindeki rahatsizlik dolayisiyla su icemiyordu. Masanin üzerine su icinde islak bir bez koymuslardi, sohbet arasinda bu bezi dudaklarina sürdü ve dedi ki;

- Vay beni, Kerbela´ya döndük.

Hazret, rahatsizliklarina üzülmüyor ama müritlerine sohbet edememekten büyük üzüntü duyuyordu. Diger illerde ki baglilari kendi illerine Hazret´i davet ediyordu. Doktorlar seyahat etmemesi gerektigini söylüyor, fakat o bunu ragmen irsat vazifesini sürdürüyordu. 


.

ERZİNCAN`A BÜYÜK BİR BIİNA YAPALIM

ERZİNCAN`A BÜYÜK BİR BIİNA YAPALIM 

 Karakaya beldesinde, Hazret´in evinin yanina yapilan binada artik ihtiyaca cevap vermiyordu. Gelen misafirlerin ayakta veya acikta kalmasi herkesi asiri derecede üzüyordu. Üstelik köye gelen misafirlerin gidis ve dönüslerde ulasim yönününden büyük sikintilar yasaniyordu. Efendim talebelerinden bir gurup toplanarak kendisini ziyarete geldiler. Iclerinden biri söze basladi;

- Efendim, bizlerin bir sikayeti yok. Yalniz sehir disindan gelen baglilariniz, köyünüze gidip gelmekte sikinti cekiyorlar. Yer problemi had safhaya ulasti, uygun görürseniz Erzincan´da ikamit etseniz diyoruz.

- Haklisiniz.

- Emir buyurursaniz Erzincan´da büyük bir bina yapalim.

- Yok, yok. Sizi böyle bir sikintiya sokamam.

Hazret köyde bulunan tarlasini bagini satti, binanin yapimina basladi. Baslangici kendilerinin, bitirilmesi ise talebelerinin maddi destegiyle saglandi. Hazret dogdugu, büyüdügü köyden ayrilarak Erzincan´da yapilan bu binaya yerlesti.

Hazret-i Pir´in müridanlarindan Mustafa Tablu Beyle sohbetimize devam ediyoruz;

-Abdurrahim Efendi hazretlerinin 1978 senesinde tanidiniz zannediyorum.

- Dogrudur. Ülkede belli düsüncelerin ayrildigi bir dönemde kendilerini tanima serefine nail olduk. O dönemler sikintili dönemlerdi. Ülke büyük sikintilari gebeydi. Kisacasi hepimizin ihtiyaci olan tek bir sey vardi, oda maneviyat.

Hazret´in kendilerini tanimadan önce kendi aramizda dini sohbetlerde bulunurduk. Ancak kendilerini tanidiktan sonra baska bir dünya oldugunu gördüm. 1980 yilinda ben Bursa´ya yerlestim. Bursa´da yalnizlik cekmedim. Cünkü bü bölgede Hazret´in baglilari coktu. Zaten Hazret-i Pir 12 Eylül gecesi yani ihtilalin oldugu aksam Bursa´ya gelmislerdi. Büyük bir kalabalik bizim evde toplanmisdik. Gece yarisina kadar sohbet etti, bizler dinledik.

- Ihtilal oldugunu siz mi kendilerine haber verdiniz?

- Evet, ben haber verdim.

- Ihtilalle ilgili herhangi bir sey söyledi mi?

- Dogrusunu isterseniz hatirlamiyorum. Ama cok iyi hatirliyorum ki, 12 Eylül davalarinin basladigi günün aksami Hatme yapti. O siki yönetime ragmen Hatme cok kalabalikti.

Halka hizla büyümüs, Türkiye´nin her bucagina dal dudak salmisti. Hazret bir ilden bir ile sürekli seyahat ediyor, irsat görevine hic ara vermiyordu. Gittigi her yerde bir bayram sevinci yasaniyor, ayrilma vaktinde ise müridani hüzün kapliyordu. Gerci hemen hemen her ilde kendisinin tayin ettigi vekiller vardi. Her biri alim olan vekiller, Hazret adina ders veriyor, Hatme veriyorlar.

Islam tarihinde bir cok alim her yerde bir anda olamayacagindan talebelerin suallerini cevap veremeyecek lerinden ve daha bir cok nedenden dolayi cesitli bölgelerde kendi adlarina vekiller tayin etmislerdir. Bir b. Kuhayf anlatiyor, “Hazreti Ömer´e (R.A.) geldim ve –Ey Mü´minlerin Emiri, sana biat yapmaya geldim- dedim. O da bana

- Sen benim gönderdigim emirime biat etseydin. Bizzat bana biat etmis olurdun. Bunu bilmiyor muydun? dedi.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

BİZ BU ARABAYLA ERZİNCAN´A GİDELİM

BİZ BU ARABAYLA ERZİNCAN´A GİDELİM

 Seyh Besir Efendi hazretlerinin torunlarindan ve Hazret´in baglilarindan Necmi Buyruk Bey´le konusuyoruz. Necmi Buyruk, Hazret´le birlikte bir cok ile gidenlerden.

- Necmi Bey, Hazret´le birlikte bir cok ile gidenlerden.

- Cok, bir yere gittik. Özelikle Erzincan´a geldiklerinde benim arabamla Hazret´i gidecegi yere götürürdüm. Sabahin erken saatinde mübaregin evinin kapisinin önünde olurdum.

- Niye?

- Abdurrahim Efendi baska bir arabayala gitmesin diye. Gerci biraz bencilce düsünüyorum ama onunla olmak icin en iyi yol bu idi bana göre. Bir gün Bayburt´a gittik Efendi hazretleriyle. Kendisinin yanina gittik. Adam, Hazret´i görünce cok duygulandi. Mübarek buyurdu ki;

- Hepimiz bir gün ölecegiz. Sen; Allah yolunda büyük hizmetler ettin. Insallah cektigin acilar günahlarina keffaret olur. Insallah Peygamber Efendimiz sefaat ederl. Ölümden korkma. Insaallah senin makamin cennettir. Biliniz ki, tüm veliler sizden memnun ve razidirlar.

Hasta yatagindan dogruldu;

- Siz de benden razi olunuz dedi.

- Hastanin bu cevabi Efendi´mi etkiledi. Agladi ve buyurdu ki, “Biz sizden zaten raziyiz.” Ziyaretimizi yaptiktan sonra o evden ayrildik. Arabaya binecektik ki Bayburt´lu bir mürit geldi.

- Efendim, sizi Erzincan´a arabamla ben götüreyim. Bende sizinle Erzincan´a gelecegim.

- Gel evladim. Ancak ben geldigim arabayla döneyim. Siz de aracinizla bizi takip edersiniz.

Arabamiz hareket etti. Söz konusu aracta bizi arkamizdan takip etti. 50-60 kilometre yol gitmistik ki, benim arac bozuldu. Ne yaptimsa calistiramadim. Arkamizdan bizi takip eden diger aracin sahibi de arabamin tamiri icin cok ugrasti. Fakat araba bir türlü calismadi. Bunun üzerine Hazret buyurdu ki,

- Biz bu arabayla Erzincan´a gidelim, sizde arabayi yaptirin gelin.

Eee, mürit gönülden arzulamis bir kere. Mürsid-i Kamil samimi bir kalbi hic reddeder mi? Bayburt´ta söz konusu zatin arabasina binse Hazret, Necmi Buyruk´u üzecek, ama diger arkadas ta benim arabama Hazret binmedi diye burkulacak. Bak ne güzel araba bozuldu iste!

Abdurrahim Reyhan hazretleri, Erzincan´a geldikten birkac gün sonra yeniden Bayburt´a gitti. Bu sefer gidis sebebi birkac gün önce ziyaretine gittigi müridinin cenaze namazina katilmakti. Evet o güzel insan Hak´ka kavusmustu. Cenazesi kalabalik oldu. Hastayi ziyaretinde duygulanan, aglayan Hazret, cenazesinde hic aglamadi. Aksine yüzü gülüyordu.


.

ALTIN SİLSİLE

ALTIN SİLSİLE 

 1. Kainatin Efendisi (S.A.V.)

2. Hz. Ebu Bekir (R.A.)

3. Hz. Selman-i Farisi (R.A.)

4. Hz. Kasim bin Muhammed (R.A.)

5. Hz. Cafer-i Sadik (K.S.)

6. Hz. Bayezid-i Bistami (K.S.)

7. Hz. Ebu´l-Hasan Harakani (K.S.)

8. Hz. Ebu Ali Farimedi (K.S.)

9. Hz. Yusuf-i Hemedani (K.S.)

10. Hz. Abdulhalik Gücdüvani (K.S.)

11. Hz. Arif Rivegeri (K.S.)

12. Hz. Mahmud Incir Fagnevi (K.S.)

13. Hz. Ali Ramiteni (K.S.)

14. Hz. Muhammed Baba Semmasi (K.S.)

15. Hz. Seyyid Emir Külal (K.S.)

16. Hz. Sah-i Naksibendi (Muhammed Bahaeddin (K.S.)

17. Hz. Alaüdin Attar (K.S.)

18. Hz. Yakub-u Cerhi (K.S.)

19. Hz. Ubeydullah Ahrar (K.S.)

20. Hz. Muhammed Zahid (K.S.)

21. Hz Dervis Muhammed (K.S.)

22. Hz. Hace-gi Emkengi (K.S.)

23. Hz. Muhammed Bakibillah (K.S.)

24. Hz. Imam-i Rabbani (Ahmed Faruki Serhendü) (K.S.)

25. Hz. Muhammed Masum (K.S.)

26. Hz. Seyh Seyfeddin (K.S.)

27. Hz. Seyyid Nur (K.S.)

28. Hz. Mazhar-i Can-i Canan (K.S.)

29. Hz. Abdullah Dehlevi (K.S.)

30. Hz. Halid-i Bagdadi (Mevlana Ziyyaeddin) (K.S.)

31. Hz. Seyyid Abdullah (K.S.)

32. Hz. Seyyid Taha-yi Hakkari (K.S.)

33. Hz. Seyyid Sibgatullah Arvasi (K.S.)

34. Hz. Abdurrahman-i Tagi (K.S.)

35. Hz. Muhammed Sami-il Erzincani (K.S.)

36. Hz. Muhammed Besir Sani-yil Erzincani (K.S.)

37. Hz. Dede Pasa Bayburdi (K.S.)

38. Hz. Abdurrahim Reyhan Erzincani (K.S.)

Reyhan hazretleri altin silsilenin 38. Sirasini olusuruyor. Hazret, Hatmede altin silsilenin mübarek ve muhtesem isimler okundugunda sürekli aglardi. Müritlerine ders verdigi zaman mürsidin Dede Pasa hazretleri oldugunu söyler. Kendisinden hic bahsetmezdi. O kadar metevazi idi ki kendisine gösterilen hürmetten rahatsiz olur, “Biz de bir sey yok” dedi. Meclisinde bir hal meydana geldiginde, Pasa hazretlerinin himmetidir derdi.

Bircok din adamlari tasavvuf alimleri cübbe giyer, sarik takardi. Efendi hazretleri takim elbise giyer, basinada örme bir takke bulunurdu. Hazret´in müridi Alaaddin Efendi dedi ki:

- Hazret siz niye basiniza sarik takmiyor, cübbe giymiyorsunuz?

Cevap verdiler:

- Cübbe giyip, sarik takayim da bizi alim mi sansinlar, sarigi ve cübbeyi alimler, arifler takar. Basa sarik baglamak zor istir, zor. Bir gün Ebu´l-Hasan Harakani hazretlerine sordular.

Sofi nasil olunur?

Dedi:

- Cübbe ve seccadeyle görenek ve adetle olunmaz. Yok olmakla olunur.

Hatta bir gün, bir grup insan kendilerini ziyarete gelmislerdi. Ve ne gariptir ki gelenlerin yaslari cok gencti. Tümünün basinda da beyaz sarik vardi. Reyhan hazretleri, cübbe ve sarigin alimlere mahsus bir kiyafet oldugunu söyledi.

Hatta bir gün, bir grup insan kendilerini ziyarete gelmislerdi. Ve ne gariptir ki gelenlerin yaslari cok gencti. Tümünün basinda da beyaz sarik vardi. Reyhan hazretleri, cübbe ve sarigin alimlere mahsus bir kiyafet oldugunu söyledi.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

ZİKİR HALINDELER

ZİKİR HALINDELER 

Bir Ramazan aksamiydi. Hazret´in evinde insanlar oturuyordu. Boyunlar bükük, eller duada, kalpler Allah´a yönelmis.

Ya Rabbi bizi affet!

Ya Rabbi bizi affet!

Ya Rabbi bizi affet!

Ve Gönüller Sultani, Allah´in sevgili kulu huzur halindeler. Belki de ötedeler kim bilir. Salonun isiklari sanki nurdan billur, sobada mese odunu yaniyor, gürül gürül... Hani soba da olmasa salonda cit cikmayacak. Belli bir zaman dilimi böyle devam etti. Sessizligi Hazret gür bir ses ile bozdu:

“Zahirde insan derdim artsin diye gitmez doktora, derdinden kurtulmak icin gider. Bu tasavvuf kelaminda manevi dert anlatiliyor. Bizde bu derdin artmasi gerekiyor artik artar dert cogalir. Neticede dert onu bitirir; varligindan geciri.

Bizim tarikatimiz sohbet tarikatidir. Buraya muhabbetle iyiniyetle sohbete geldiginiz. Her bir insan maddi manevi müskülleri sohbette cözülür. Sohbette rahatlik vardir, sohbette ferahlik vardir. Sohbet bir taraftan maddi sikintilari giderir, bir taraftan da manevi dertleri artdirir. Sohbet insanin, Allah´a olan sevgisini, Allah´a olan insan inancini, Allah´a olan ihlasini artdirir. Biz Allah´a neyle yaklasacagiz? Itaat, ibadet, sevgiyle yaklasacagiz. Itaatsiz, sevgisiz Allah´a yaklasilmaz.

Bir insanda Allah korusun, Allah sevgisi olmazsa itaat edemezse, ibadet etmezse Allah´tan uzaklasiyor uzaklasdikca karanliklara düsüyor. Mihnete, mesakkate düsüyor. Allah´a yaklasdikca ferahliyor, rahatliyor, aydinliga ulasiyor. Buda ruh oluyor, ceset no´lacak? Ceset cürüyüp gidecek. Bizde önemli olan ruh, Allah´a itaat etmekle. Allah´i zikir etmekle, ruh Allah´a yaklasir, Allah´in göndermis oldugu Kur´an´a inanip tabii olmakla. Allah´in bize göndermis oldugu Peygamberine inanmakla yaklasir.”

Sustular

Yine huzur halindeler

Salon eski sessizligine büründü.

Tasavvufun özüne inmisti salonda bulunanlar, yürekler bir kalpler ayni gönüllerdeki sevgi zorluyor, sevgiliye kavusmak icin Hazret huzur halinde iken bir nida.

Huuuuu!

Müridandan Dursun Efendi cezbelendi. “Allah, Allah...”

Dursun Efendi, cezbelenerek salonun ortasini dogru kosmaya basladi

Hazretten cevap:

- Sen sus

- Nazar, nazar, nazar

Dursun dayi, bayburt´ta yasayan Hazret´in baglilarindan bir sevgi yolu dervisi, o aksam Hazret “Sen sus” dedi ya. Degis o degis, Dursun dayi yillardir kim ne derse “Sen sus” diyor. Cezbe karsisinda karate ne ki.

Erdogan Bayram Hazret´in evine gidiyor. Alt katda salonda ihvanlar toplanmis oturuyor. Bayram, salona girince orada bulunanlardan Pasa hazretlerinin Hayrettin Basturk yanindakilerine soruyor:

- Bu adam kim?

- Bu ünlü karatecidir

Bastürk´ten güzel cevap:

- Cevbe karsisinda karate ne ki...

Saat hayli ilerlemisti. Erdogan Bayram´in kendisini telefonla aradim. Abdurrahim Efendi hakkinda kendisiyle sohbet etmek istedigimi söyledim. Gerci saat hayli ilerlemisti. Bunun icin “Bana yarim saat ayirin. Yeterli olacak” dedim. “Olur” dedi. Evine gitdim, sohbete basladik. O yarim saat gecenin ücnü bulmustu.

- Karate ustasi cezbeye yenildi mi?

- Hemde nasil

- Hazreti cok iyi tanidiginiz söyleniyor

- Estagfurullah, dilimiz döndügünce size bir seylerler anlatmaya calisacagim. Ben cocuzklugumdan beri kendilerini tanirim. Babam, Seyh Besir Efendi´in torunlarindandir. Abdurrahim Efendi sürekli bize gider gelirdi. Yasimiz büyüdükten sonra hayli zaman Hazret´e mürit olmadim. Ama kendisi akrabam olma hasebiyle sürekli görüyordum.

1985 yiliydi. Benim karate salonum Hazret´in evinin tam yolu üzeriydi. Ben her gün ise tam saat 12:00´de giderdim. Hazrette o saatlerde camiye gitmek icin evden cikardi. Hemen her gün karsilasirdik. Ve her gün halimi hatirimi sorardi. Yine bir gün ayni yolda karsilastik. Dedi ki:

- Dogan ne büyük aileyiz. Her gün sokakta karsilasiyoruz.

Bu söz karsisinda dondum kaldim. Sanki basimdan kaynar sular döküldü. Niye mi? Cünkü Hazret´i binlerce insan anlamisti. Biz yakin akraba olarak o kapida degildik. Bu hadiseden sonra sürekli ise gider gelirken kendisine görünmemek icin cok caba harcadim. Zannediyorum, bir hafta sonra miydi neydi? Yine ayni yol güzergahinda karsilastik. Egildim elini öpmek icin bana garip garip bakti dedi ki;

- Aaaaaa yegenim, Dogan sen misin. Taniyamadim üstelik biyikta birakmissin.

Sasirdim, cünkü aradan bir hafta gecmisti, üstelik biyigim da vardi. Allah Allah dedim ki: “Efendi ikinci defa mesaj gönderdi bana” hala anlamiyorsun.

- Neyi anlamiyorsun?

- Neyi olacak. Herkes ona giderken. Ben öz akrabasinin o kapida olmadigimi. Hemen o gün karar verdim. Ve kendilerinin evine gittim. Iceri girer girmez, Hazret dedi ki:

- Bayram yegenim, hos geldin

- Hos bulduk Efendim. Ben Zatinizdan ders almaya geldim.

Gayet memnun oldu. Ve bana ders tarifinde bulundu. O gün bügün Zatinin kapisinda bekci olmaya calisiyoruz iste.

- O kapida yasadigin hatiralar coktur mutlaka. Bize bazilarini anlatirsan memnun olurum.

- Cok sey gördüm. Cok sey yasadim. Mesela bir gün Hazret´in evinin bulundugu binaya ikinci ek bir bina yapilacakti. Binan projesini cizen mühendise deprem sartlarina göre yapilmasi talibatini verdi. Ve proje hazirlandi. Binanin yapimina basladi. Abdurrahim Efendi´de calisan ustalara bizzat yardim ediyordu. Bir gün ustalar degisti. Yeni ustalar gelmisti. Hazret de elinde keserle yeni gelen ustalara “söyle yap, böyle yap” diye tarif ediyordu. Usta sinirlenerek dedi ki:

- Ihtiyar, ver o elindeki keseri, git otur. Sen ne anlarsin bu isten.

Efendim bir sey demedi. Gitti karsidan insaati seyretti. O sira söz konusu usta iskeleden yere düstü. Hepimiz kostuk, adamin yanina tamam dedik. Adam öldü. Efendi´de kostu yanina geldi. Adam yasiyordu. Belli ki birkac yeri kirilmis sürekli bagiriyordu.

- Oy anam ölüyorum, ölüyorum.

Hazretten cevap:

- Ölüyorsan öl.

- Ah hicbir yerim kipirdamiyor. Ölmem bir sey degilde, cocuklarim var.

Hazret yine cevap verdi:

- Sen öl cocuklarinin Allah gibi sahibi var.

Adama, Efendim´de yardim etti. Insaatin arkasindaki Hazret´in evine adami götürdük. Tesadüf ya, disardan Hazret´i ziyarete gelmis, bir doktor vardi. Aninda ustaya müdahale etti. Ve günlerce Hazret, bir cocuga bakar gibi ustaya kendi evinde bakti. Tüm masraflarini karsiladi. Alacagi yevmiyelerin üc katini kendisi verdi. Ayrica kendisine ait elbiselerinden bir bölümünü de ustaya verdi. Ama orda ilginc bir sey oldu.

- Ne gibi?

- Usta elbiseleri alip kapiya cikinca müritler, ustanin etrafini cevirdi. Ve Efendi´nin ustaya vermis oldugu elbiselei adeta acik artirmaya aldilar. Biri diyor su ceketi bana ver, ben sana üc ceket en iyisinden alayim. Digeri su sapkapi bana ver, sana bes sapka parasi vereyim. Neticede Efendi´nin ustaya verdiklerini müridan paylasti. Ve usta sevine sevine gitti. Garibim olanlara bir anlam veremedi.

- Üsad, bir de kücük bir cocuktan sopa yemissiniz?

- Kim dedi?

- Ates olmayan yerden duman tütmez. Bircok yerde dinledim. Üstelik diyorlar ki ünlü karateci kirk bes yasindaki adam bir cocuktan sopa yedi.

- Yok canim.

- He vallah.

- Anlatayim bari ben ve Besir Efendi´nin torunu Necmi Buyruk, Hazret´i görmek icin Ankara´daki vakif binasi yeni yapilmis. Bahcenin cevre düzenlemesinde müridan calisiyordu. Binanin icine girdik. Hazret oturuyordu. Etrafi kalabalikti. Bizi görünce cok sevindi. Ve yanindakilere yegenlerim diyerek tanitti. Tabi biz bu duruma keyif olduk. Cay icmek amaciyla binanin alt katina indik. Bu arada binanin icinda bulunan herkes bahcede calisiyordu. Biz icerde cay iciyorduk. Bir ara bahceye cikmak istedik. Baktik ayakkabilarimiz yok. Necmi espriyi patlatti:

- Bak bizim de ayakkabilarimiz calimaya gitmis.

Ayakkabilar olmayinca yine salona geri döndük. Necmi´yle sigara iciyorduk. O sira iceriye 3-4 yaslarinda bir cocuk girdi. Ve yanimiza geldi. Ben adini sordum. Dedi ki:

- Muhammed.

Necmi Buyruk´ta, adini sordu. Cocuk yeni konusmaya baslamis olmali kekeleyerek tekrar etti.

- Muhammed.

Necmi Buyruk, cocugun ismini tekrarlayinca cocuk Buyruk´un suratina bir tokat atti. Tokati yiyen Buyruk, sinirlenerek cocugun bogazina yapisiyordu ki ben devreye girdim.

- Dur ne yapiyorsun?

Bu cocuk dememle cocuk döndü bir tokatta bana atti. Ama ne tokat! Bunca yillik karateciyim, böyle tokat yemedim.

- Eeeeeee sonra

Beni ve Necmi´yi iyi tokatladi ki sorma. Necmi sinirleniyordu. Ama ben dedim ki bu iste bir is var. Ses cikarma, o sirada bir adam geldi. Karsimizdaki koltuga oturdu. Cocuk ona kostu. Ben dedim ki, simdi de ona tokat atar. Ama öyle olmadi. Gitti hizla adamin gözlüklerini cikardi. Yanagindan öptü. Ve kapiya dogru gitti. Tam kapidan cikarken, Abdurrahim Efendi hazretleri iceri girdi.

Oysa bizim onlardan daha cok calismamiz lazimdi. Efendi hazretleri bizi cezalandirdi. Hem de bir cocuk vasitasiyla o cocuk muydu, degil miydi. Iste bu da isin bilinmeyen yanidir


.

SAKALIMI KESMESELERDİ

SAKALIMI KESMESELERDİ 

Abdurrahim Reyhan hazretleri, sohbet toplantilarina büyük önem veriyordu. 12 Eylül Ihtilalindan sonrada hic aralik vermeden sohbet toplantilarina devam etti. Bir gün Istanbul´da bir talebesi Hazret´in yanina geldi ve dedi ki:

- Efendim yarin aksam bize gelseniz. Bizim semtteki talebelerinizi de davet etsem. Bizlere sohbet yapsaniz. Sartlar malum sIkI yönetim var. Zatinizi toplu olarak ziyarete gelemiyoruz.

- Hay Hay, siz cagirirsiniz da biz gelmiz miyiz? Hizmet olsun da, nerede olursa olsun.

Daveti yapan taleve sevincle Hazret´in huzurundan ayrildi ve semtindeki Hazret´in baglilarini yarinki sohbet icin cagirmaya basladi. O aksam büyük bir kalabalik söz konusu evde toplandi. Hazret tesrif buyurdu. Namaz kilindi, sohbet yapildi, tam Hatme okunurken evin dis kapisi hizli bir sekilde calinmaya basladi.

- Acin kapiyi.

- Kimsiniz.

- Ac kardesim, biz polisiz.

Ev sahibi kapiyi acti.

- Hayrola.

- Sikayet var, evde toplanti varmis.

Güvenlik kuvvetleri Hazret ve yaninda bulunanlari karakola götürdüler. Oradan sonra SIkI yönetim Komutanligi´na, ifade ifade ifade...

Adin ne?

Niye toplandiniz?

Anlat bakayim

Sohbet halkasinda bulunanlar teker teker sorguland ve on gün göz altinda tutuldu. Göz alti süresince orada bulunan görevliler Hazret´e karsi gayet saygili davrandilar. Ancak Hazret´in sakalini da kesmeyi ihmal etmediler. Hazret devletine, milletine o kadar bagliydi ki o günlerle ilgili özel sohbetlerde bile kendisinden kötüleyici bir kelime duymamistir. Bir gün konu ile ilgili dedi ki:

- Bizi tutuklayanlar da görevlerini yapiyorlardi. Bizim icin bir cok iftira atmislar. Demisler ki bunlar sucu bucu. Üstelik birde bizler icin Iran yanlisi demisler. Olacak is degil. O hadisede beni en cok üzen sey, sakalimi kesmeleridir. Keske ölseydim de sakalimi kesmeselerdi.

Efendi serbest birakildiktan sonra sessiz sedasiz Erzincan´a geldi. Erzincan´daki evinden disari cikmadi. Kimsecikler Onun Erzincan´da oldugunu bilemedi. Adeta gizlendi. Neye mi? Cünkü sakallarinin kesilmesi kendilerini hayli üzmüstü. Bu hali ile cikarsa, o talebeler “Bunu size nasil yaptilar” der üzülürlerdi. Hazret cok ince düsünürdü. Cok hassasti. Ve her zaman derdi ki:

- Ihvana saglik, ihvana ömür. Onlara bir sey olmasin, ne olacaksa bana olsun.

Bu hadiseden kisa bir süre sonra yine insanlari irsat etmek icin yollara düstü. Bir gün Bursa´da, bir gün Konya´da, bir diger gün Avrupa ülkelerinde idi. Bulundugu yerler de basin yayin kuruluslari etrafini cevirmisti. Hazret böyle seylerden hoslanmazdi. Ve hic orali da olmazdi. Bir gün ulusal dergi muhabiri kendisi ile görüsmek istemisti.

Malum dergi

Niyeti iyi degil

Ama Hazret kendilerini kabul etti. Hos geldiniz dedi. Ikramda bulundu dedi ki:

- Niyetiniz halis ise ne istiyorsaniz sorunuz. Bizim cevaplandiramayacagimiz bir sey olamaz.

Gönüller Pirinin tavrindan muhabir cok etkilendi. Hicbir sey sormadi. Cayini ictikten sonra gayet edepli bir sekilde huzuru terk etti. O ayrildiktan sonra orada bulunanlara buyurdu ki:

- Bizi anlamayanlar da olacak. Bizi sevmeyenlerde olacak. Ama biz bizi anlayanlari da anlamaya, bizi sevmeyenleri de sevmeye mecburuz.

Her seyin basi edep. Mürsidi Kamil´in verdigi mesajin inceligine bakin. Artik kalbimizde kavgayi kaldiralim.

Hepimiz bir gün ötelere sefer edecegiz. Makamimiz, mevkimiz ne olursa olsun. Hepimiz omuz omuza yatacagiz. O halde bu hirs niye?, bu öfke niye? niye birbirimizi anlamakta zorluk cekiyoruz? Niye birbirimizi sadece Allah icin sevmiyoruz?

Bagdatli Ebu Said hazretleri terzi dükkaninda oturmus, bir gömlek dikiyor. Diktigi yer bitince söküyor, yeniden dikiyor, söküp dikiyor, söküp dikiyor.

- Nedir bu yaptigin is? Ayni yeri nicin durmadan söküp dikiyorsun?

Cevap veriyor.

- Nefsimin beni ugrastirmamasi icin ben nefsimi ugrastiriyorurum.

Vay bize

Nefsimizin kölesi olmusuz. Dümeni kirilmis bir gemi misali büyük bir denizde bir o tarafa bir bu tarafa savruluyoruz. Aglamayi unutmusuz. Gözlerimiz bir cöle dönmüs. Vücudumuzun her yeri zingir zingir titreyecegi yerde tas olmusuz. Allah´in sevgili kullarini anlamakla kalmayip iftira atmisiz. Susmamisiz hep konusmusuz. Dogru benim bildigim demisiz. Hep yanlislarda kalmisiz. Arkamizda bir hos seda birakmayi hic hesap etmemisiz.

Insaf!

Hazret irsat görevini hic aksatmiyordu. Sürekli takip altinda olmasina hic mi hic aldiris etmiyordu. Kendisine atilan haksiz iftiralara ise bazen üzülüyor, ama iftira atanlara karsilik vermiyordu. Aksine onlar icin dua ediyordu.

Buyurdular ki:

- Hic kimseyi incitmeyiniz. Sizin kalbinizi haksiz olarak biri kirarsa o kalbinizi Cenab-i Allah tamir eder. Siz kötü söze, kötü söze cevap vermeyiniz.

Bir aci haber dagladi yürekleri

Reyhan hazretleri Kayseri´deki baglilarinin daveti üzerine Kayseriýe gitmisti. Hazret´in Kayseri´de sohbet edecegini duyan diger illerdeki baglilari yollara düsmüs akin akin Kayseri´ye gidiyorlardi. Kayseri´de bayram var. Ama ne bayram Hazret emir buyurdu ki:

- Ben Kayseri´ye gidiyorum. Diger illerdeki arkadaslar gelmesin.

Gönül ferman dinlemez. Müridanin yüregindeki sevda cosmus. Mecnun´un Leyla´ya aski ne ki bu sevginin yaninda, dört gönül eri bindiler otomobile, yola koyuldular. Erzincan´dan ayrilirken arkadaslari ile vedalastilar. Dördününde yüzü gülüyordu. Kemal Temel Hoca arkadaslarina seslendi.

- Fazla oyalanmayalim, sonra gec kaliriz.

Araba hareket etti. Erzincan sinirini henüz gecmemislerdi. Tomruk yüklü kamyon bir hisimla carpti müridanin bulundugu taksiye, dört gönül eri oracikta can verdi. Bir anda sarsildi ihvan... Döküldü yollara Erzincan...

Kemal Temel Imam-Hatip Lisesi´nin müdürüydü. Hifzi Buyruk, Sümerbank´tan emekli. Cihat Özdemir Erzincan Belediyesinde idareciydi. Mehmet Cankut Kitapevi sahibiydi. Dördü de, mal-mülk, mevki-makam icin degil sadece ve sadece Allah´in sevgili kulu Abdurrahim Reyhan hazretlerinin sohbetini dinlemek ve orada yapilacak teveccühe katilmakti. Sefere cikmislardi. Öyle bir sefer ki...

Kemal Temel, Hifzi Buyruk, Cihat Özdemir, Hazret´in eski baglilarindandi. Mehmet Cankut ise; Hazret´e intisap edeli sadece sekiz ay olmustu. Ancak o sekiz aylik ates bazilarinin kirk yilligina bedeldi.

Mü´min icin ölüm, bu fani dünyadan edebi ve sonsuz bir aleme gecistir. Bu gönül erleri Azrail´e;

- Hos geldiniz, dediler

Üstad Necip Fazil Kisakürek bir siirinde ölümü ne güzel anlatiyor;

“Ölüm güzel sey, budur perde ardindan haber

Hic güzel olmasaydi ölür müydü Peyhamber?

O dem ki perdeler kalkar, perdeler iner

Azraile hos geldin diyebilmekte hüner.”

Aci haber ulastirildi Kayseri iline. Kayseri´de bulunan cemaati bir hüzün kapladi. Insanlar birbirine sarilip aglamaya basladi. Gönüllerde deprem var. Hazret huzur halindeler. Kimsede cesaret yok söylemeye. Herkes birbirinin üzerine atiyor, kazayi sen söyle, sen söyle diye. Sonunda biri kalkti, gitti mübaregin yanina, diz kirdi, boyun büktü ve dedi ki;

- Efendim Erzincan´dan buraya gelmek icin yola cikan araba kaza yapmis. Arabada bulunan Kemal Hoca, Hifzi Efendi, Cahit Efendi ve Mehmet kardesimiz vefat etmisler.

Sok haber!

Aninda gözyasi...

Gönüller sultani gözyasina boguldu. O agladi, yaninda bulunan yüzlerce insan agladi. Hazret´i simdiye kadar kimse böyle görmemisti. Buyurdu ki;

- Hayatimda bundan daha büyük bir aci yasamadim.

Dört güzel insan binlerce mü´minin dualariyla Terzibaba Mezarlinda topraga verildi. Müridanin gönlünde ise hep kalacak...

Kategori: Şerefli Hayatı


.

HATIRALAR DİLE GELSİN

HATIRALAR DİLE GELSİN

Kolay degil anlatmak, kelimeler kipirdamaz. Cümleler kurulmaz saatlerce anlatsak anlatilanlar bir ceviz kabugunu dolduramaz. O zamanin kutbunu hangi güzel sözle izah etsek. Onun gibi ucsuz bucaksiz bir deryayi bardaga doldumaya calisiyorum siz gülün halime.

Seyyid Taha hazretleri genc müridi ve Halifesi Seyyid Fehim Arvasi hazretlerine hitap ediyorlar.

- Söyle Fehim bu devirde mürsid icin ne dersin?

Seyyid Fehim hazretleri cevap veriyorlar.

- Yemin ediyorum ki bu devirdeki mürsidin üzerine mürsid gelmedi.

Baska söz ne hacet.

Iki türlü ilim vardir. Biri okumayla kazanilir. Digeri? Ikincisi zor bir soru. Cöz cozebilirsen akil denen nesneyi terazinin hangi kefesine koyarsan koy tartmazsin. Bas agrisina ilac buldum diye sevinenler, bas agrisini durdururken önemli kökleri kurutuyorlar da farkinda degiller.

Alisilmis tablo farkli üslup. Günlerden bir gün, bir tasavvuf profesörü, yaninda dört asistaniyla birlikte Hazret´i ziyarete gelir.

Kapidan iceri girerler.

Profesör tarikat edebini biliyor, yanindakiler de öyle.

- Hazret söhretinizi cok duyduk. Erzurum´a gidiyorduk. Orada toplantimiz var. Erzincan´dan gecerken ugrayalim, sohbetini dinleyelim dedik.

Lafa bak söhretmis. Söhret denen nesneyi Hazret pit pazarinda satiliga cikardi da bizim Erzincan´da kimse dönnüp yüzüne bakmadi.

Hazretten gelenlere cevap:

- Hos geldiniz, sefalar getirdiniz.

Hazret kisa sohbet etti ve sustu. Profesör tam bir saat tasavvuf sahasinda anlatti, anlatti durdu. Anlatilirken su kitapta bu yazildi o kitapta su konu bahsediliyordu diyor, sürekli ilim döküyordu. Bir ara Hazret´e hitaben sordu.

- Bu konularda siz ne buyuruyorsunuz?

Hazret´in verdigi cevaba bakin

- Hocam, sizin anlattiklarinizin aynisini gecenlerde bir takvim yapraginda okumustum.

Gönül eri Allah kuluna soru soranlara bak ne güzel cevap veriyor. Imam-i Sübhani Ahmet Amis Efendi hazretleri.

Buyuruyorlar ki:

- Siz Ümmi Seyhin lezzetini bilmezsiniz. Hic tortu karistirmadan her seyi aslindan, anasindan söyler. 

Kategori: Şerefli Hayatı


.

RAHAT HAZIR OL

RAHAT HAZIR OL 

Gönüller Sultani sohbette salonda her zamanki muazzam kalabalik, basinda foter sapkasi. Bu bölgede ilk defa görülmüs bir zat kalabaliga yara yara geldi Hazret´in tam karsisindaki kanepeye oturdu, sohbeti dinlemeye basladi.

Mübarek buyuruyordu:

- Alemlerde cok gizlilikler var, insan da bir alemdir. Bizde cok gizli seyler var bir kere insanlarda alti letaif makami var cok kiymetli manevi makamlar bunlarda öyle bir yetki var ki insanin kücücük kalbi acilinca, bütün dünyada ne varsa kalbinde seyrediyor.

Foter sapkali durup duruken:

- Efendi bir sigara icebilir miyim?

Buyurdular:

- Tabi icebilirsin, ancak burada olmaz.

- Ben burada sigara icmek istiyorum.

- Disarida icseniz

- Siz benim bur da sigara icmeme müsaade edersiniz de yanindakiler koymuyor.

Hazret buyurdu:

- Bir sigara verin icsin.

Garip adam sigarasini icti. Sigarasi biter bitmez. Hazret´in üzerine küfür ederek yürüdü. Orda bulunanlar aninda üzerine cullanmak istediler.

Hazret müdahale etti:

- Durun, birakin adami. Allah´ini seven bu adama dokunmasin.

Emir üzerine müridan adami serbest birakti. Hazret sordu:

- Bize niye kiziyorsun, sen kimsin, biz sana ne yaptik?

- Nasil kizmam bana bir cin musallat olmus, her gün beni perisan ediyor-

- O dedigin cinle bizim alakamiz ne?

- Sizle alakasi olmaz olur mu. Cin gidiyor bu seferde her gece rüyamda sizi görüyor, korkuyor uyaniyorum.

- Bak kardesim bundan sonra hic korkmayacaksin.

O günden bir süre sonra bu zat Hazret´in baglilardan biri oldu. Efendi hazretleri ötelere sefer ettiginin ikinci yilinda türbenin karsisinda ben ve müridandan Enver Bey oturmus sohbet ediyoruz. Karsidan gayet ciddi, sik giyimli elinde canta olan fotör sapkali bir zat türbenin merdivenlerden Mübaregin kabrinin yanina yürüdü.

O anda Enver Bey bana hitaben:

- Aaaa bu bizim Muhsin, vallahi Muhsin.

- Hangi Muhsin.

- Bundan üc yil önce Efendi´ye bagiran Muhsin. Gözlerimiz türbede.

Muhsin Efendi´nin kabrine egilerek bagirdi.

“Rahat, Hazir ol.”

Öyle bagirdi ki ortalik inledi. Enver Bey yerinden kalkti ve Muhsin´e dogru yürüdü.

- Muhsin ne yapiyorsun öyle.

- Ne yapayim Efendi´min yaninda iki tane gönül askeri tam iki yildir hazir ol vaziyetinde bekliyor, geldim rahat komutu verdim.

Sessizce gelen Muhsin, Salih Baba divanindan bir beyiti yüksek sesle okuya okuya türbeden uzaklasti. Muhsin mi garip, biz mi garibiz? Muhsin divane de biz mi deliyiz? Hazret buyurdu:

- Alemde cok gizlilikler var, insanda bir alem. Aklini kullanmayana akil ne lazim. Akilli olup ömrümüzün hepsini dünyaya verecegimize, deli olup hatta deli görünüp manevi dünya ile ugrasmak daha iyi degil mi?

Sirtimizdan su benlik hirkasini bir cikarabilsek dervislik hirkasini bir giyebilsek yükümüzün ne kadar agir ve zor oldugunu görürdük.



.

HER ŞEY UCUZA GİDİYOR

HER ŞEY UCUZA GİDİYOR

 Cüneyd Bagdadi´nin müridi Ebu Cafer Fergani bir gün seyhinin önünden gidiyordu.

 Ebu Cafer yaya seyh at üstünde yagmurlu bir gün, yol camurlu. Ebu Cafer´in gönlünden sunlar gecti:

 - Seyh at üstünde giderken benim camur ve balciktaki halimi ne bilsin? Bir saat gidiyorlar seyh birden bire atindan inip Ebu Cafer´e binmesini emrediyor. Ebu Cafer telas ve istirap icinde:

 - Yapamam seyhim, sizi yaya yürütmek hic olur mu? Fakat Seyhin emri üzerine binmeye mecbur oluyor. Seyh Ebu Cafer´in sirtindaki heybeyi de yüklenip önünde yürümeye basliyor. Ebu Cafer geride at sirtinda iki büklüm utancindan erimis. Ata adeta cesedini tasitarak gelmekte, nihayet yerlerine variyorlar.

 Seyh soruyor:

 - Fergani at üstünde nasildin?

 - Aman Seyhim, halimi anlatamam.

 Seyh olayi özetliyor:

 - Iste sen omuzlarinda benim heybem, camur ve balcikta ilerlerken ben at sirtinda, senin simdi at sirtinda gecirdigin hal icindeyim. Hangisi hafifmis bu mu, evvelki mi? Bu menkibeden iki seyi anliyoruz. Birincisi dervislik hirkasinin yukarida da bahsettigin gibi ne kadar zor oldugunu, ikincisi ise büyük velinin müridanin icinden ne geciyorsa onu aninda okudugunu. Bir örnek bizde.

 Abdurrahim Reyhan hazretlerini ziyarete bir kisi gelmisti. Bu gelen kisiye bakti bakti, buyurdu ki:

 - Sizin kalbinizden iyi seyler gecmiyor. Bu kapiya kötü niyetle gelinmez. Adam yildirim hiziyla odayi terk etti.

 Bu devir öyle bir devir ki dil haya ediyor, konusmaya. Asrin tüm hastaliklarini toplasaniz bir araya ve tüm hastaliklara tek tek ilac receteleri yazsaniz, tedavi edecek doktoru bulamazsiniz.

 Niye mi?

 Cünkü hastalik organlarda degil organlarin tam icerisinde kalbin, beynin, yüregin, sinir sisteminin madde yönünü görebilirsiniz.

 Ya mana yönünü, mana yönü bir bilmece degil mi?

 Her sey ucuza gidiyor din bile bu asir öyle bir asir ki tarifi gercekten zor. Biktik artik her gün gazetelere boy boy manset olan din bezirganlarindan artik üfürükcüden, falcidan ve biktik artik sahte seyhlerden, din pazara mi cikti ne oluyor bize neyi kaybettik bulamiyoruz?

 Yahut nerede yanlis yaptik ta bunlari hak ettik. Basi agriyan en iyi doktoru arayip buluyor da tüm hastaliklarin ilacinin recete sahibini niye ayni titizlikle arayip bulmuyor. Yazik, cok yazik! Nuru, sokak lambalariyla karistiriyoruz. Ve bizi aydinlatiyor diye hizla ona dogru kosuyoruz. Durun gitmeyin, o sokak lambasi sizi sadece birkac yil aydinlatir, sonu karanlik sonu karanlik.

Kategori: Şerefli Hayatı


.

ŞİMDİ GÖZYAŞI ZAMANI

ŞİMDİ GÖZYAŞI ZAMANI 

Her zaman her asirin sani vardi, söhreti ihtisami vardir. Tarih zamana kagit üzerinde meydan okur, karalar bir seyler kendince, zaman vardir, bir hos sedadir. Öyle bir zaman gelir ki, o zamanin tüm saniyelerine hüzün hakimdir zaman vardir, zamanenin insanlarindandir. Bir zaman süreci vardir, her noktasi zülümle inler ve zaman vardir. Insanlarin gözyaslari dinmez bu bizim yasadigimiz zaman yani simdi göz yasi zamanidir.

Birkac dakika olsun bugün kendi halimize aglayalim. Asrin sokoklara yayilan pisliklerini gözlerimizden akan yaslari önüne katarda götürür, belki. Belki de kendi göz yasimizda bizler boguluruz.

Aglayalim, aglayalim,

Farkinda olmadan gülünen halimize!

Ve kosalim sevgililer sevgilisine.

Ilmin ve bilimin dar cercevesine sigmayan tasavvuf deryasi, Reyhan hazretlerini cok yakindan tanima serefine nail olmus Murat Bahardir Akkoyunlu Bey´le sohbetimize devam ediyoruz. Akkoyun´lu benim bir göz yasi dökelim diyenlerden. Kendileri bir fikir adami, iyi bir hatip il il dolasir, konferanslar verir. Ne mi anlatir?

Allah ve Resulünü.

- Efendim asrin hastaligina nasil cözüm bulacagiz.

- Kolay hem de cok kolay

- Tek kelimeyle izah ediniz.

- Maneviyat.

- Reyhan hazretlerini nasil tanidiniz?

- Ben kendilerini 1974 senesinde tanidim. O sene ben nisanlanmistim ve dügün masrafi görüyorduk, bir kuyumcu dükkanina girdik, ziynet esyasi almak icin, Dükkan sahibinin tezgaha cikarmis oldugu mallara bakiyorduk. O sirada bir zat girdi iceri Onu görür görmez icimde tuhaf duygular olust, göz göze geldik, Hazret´in o gözlerini hic unutamam.

Kendileri dükkandan ayrildiktan sonra dükkan sahibine o zatin kim oldugunu sordum. Hakkinda genis bir bilgi aldim. O günden birkac gün sonra kendilerini ziyaret ettim.

- Talebe mi oldunuz?

- Hayir olmadim. Zaten Ankara´da ikamet ediyordum.Nisan icin Erzincan´daydim, ancak belirli günler Erzincan´a gelirdim. Geldigim gün kendisini ziyarete giderdim. O zamanlar icimde bir duygu vardi ama dogrusunu isterseniz o duyguyu ben de cözemiyordum, gözleri bakisi beni cok etkilenmisti. O gözler hicbir zaman aklimdan cikmadi.

O zamanlar yani seksenli yillarda Hazret´in baglisi simdiki kadar cok degildi. Ancak birakin o zamanlar Hazret´i ziyaret etmek, yanindakileri bile ziyaret etmek, bana büyük haz verirdi.

- Cok mu farklilardi?

- Hem de cok yani edep erkan, muhabbet, tebessüm, yaklasim farkli, cok farkliydi, cok nazik insanlardi. Hem disaridan gelenlere karsi, hem de kendi aralarinda cok büyük bir muhabbet vardi. Mesela esnaf müridanlarin dükkanlarina giderdim oturus müsteriye hürmet cok güzeldi.

Hazret´e karsi o kadar saygililardi, sohbette o kadar güzel otururlardi ki hepsi bir hiza bunlari söylerken hicbir sey yapmacik degildi. Her sey cok tabiiydi.

- Burada Reyhan hazretlerine talebe oldunuz herhalde.

- Kendisini ziyaret ediyordum ama talebe olmadim. Tasavvuf ne, tarikat ne hepsini biliyorum ama ders almadim.

- Ne zaman ders aldiniz?

- Anlatayim bir gün Ankara´dayim; isim, gücüm, evim orada bir gün bir arkadasim bana dedi ki.

- Ankara`da büyük bir alim var Naksi Seyhi. Gel zati ziyaret edelim kendisine mürit olalim.

Cok israr etti kiramadim birlikte gittik ve el tuttuk, mürit olduk ancak icim rahat degil, her gün her an Abdurrahim hazretlerini görüyorum. Hani dükkanda gözleri beni cok etkilemisti ya. O gözler sürekli karsima cikiyor, sonunda dayanamadim. Erzincan´a geldim, Efendi´nin huzuruna ciktim ve dedim ki:

- Efendim kabul buyurursaniz size mürit olmaya geldim.

Buyurdu ki:

- Niye oradakini birakiyor da bize geliyorsun?

Cok sasirdim hayrete düstüm.

- Neden sizin Ankara´da bir baskasindan ders aldiginizi bildigi icin mi?

- Hayir hayir ona hayret etmedim. Asil hayret ettigim baskalari kolundan ceke ceke götürüyor Seyhinden ders almaya bizde ayagimizla gelmisiz, niye geldin diyor. Allah biliyor icimden de kizdim.

Buyurdu ki:

- Orada derslerini düzenli olarak yapiyor muydun?

- Evet Efendim.

- Ne kadar ders yapiyorsun.

- Her gün

- Allah Allah. Peki niye orayi birakip da bize geliyorsun.

- Efendim benim muhabbetim buraya

Böyle deyince, simdi oldu dedi ve bana ders verdi, dedi ki:

- Siz Pasa´nin elini tutmussunuz. Pasam size kücükken nazar etmis sizi öteye beriye birakmayan o nazar.

Bir tuhaf oldum. Pasa hazretleriyle bizim akrabaligimiz vardir. Pasa beni yanina cagirir severdi. Hatta ben de sakkallariyla oynardim. Yan odadaki kadinlar beni kizdirir, ben de küfür ederdim, Pasa hazretleri beni yanina cagirdi tövbe de tövbe de bir daha küfür etmeyeceksin dedi. Ben de tamam derdim, ama odadakiler beni yine kizdirlar yine küfür ettim, Pasa hazretlerinin yanina gittim ve dedim ki:

- Ne yapayim kizdiriyorlar iste.

Buyurdu ki:

- Sen onlara uyma; tut bakayim elimi.

- Elini tuttum.

Buyurdu ki:

- Ben cehenneme gidersem sen beni tutup cikaracaksin, sen gidersen ben seni tutup cikaracagim tamam mi.

- Tamam.

- Yani emanet sahibini buldu mu diyorsunuz?

- Evet buldu. He sahi yeni aklima geldi Hazret beni müridanliga kabul ettikten sonra Buyurdu ki:

- Bin tesbih cek. Neyse senin elin alisiktir bes bin tesbih cek.

- Bas üstüne Efendim dedim ve konusmami sürdürdüm. Hocam her gün Delail-i Hayrat okuyordum. Okumaya devam edeyim mi Hazret kizdi.

Buyurdu ki:

- Senin ne isin var öyle seylerle.

Hazret bunu söylerken sert idi. O zaman sunu anladim ki Hazret bana bildiklerimi unutturacak yani her sey yeniden basliyordu.

- 1981 yilinda baglandiniz.

- He gardas kapiya baglandiktan sonra icimi bir huzur kapladi, sorma gitsin. Efendim beni cok defa imtihan etmistir. Mesela ben sürekli Hayat´üs-Sahabe adli dört ciltlik bir eser var, Yusuf Kan Dehlevi´nin yazdigi bu kitabi sürekli okuyorum. Bu kitabi okumaktan da keyif aliyorum, ama bir gün kendi kendime dedim ki bu kitabi okuyorum ama bu kitap hakkinda birde Hazret´in fikirlerini alayim diye aklimdan gecirdim

Aradan birkac ay gecmisti. Efendimi görmek icin Erzincan´a gittim. Efendim sohbet ediyordu. Sohbeti dinledikten sonra namaza kalktik. Hic yapmadigim bir seydi, Hazret´in karsidaki dolabindan cübbesini almaya. Ben kendilerine götürecektim dolabi actim bir de ne göreyim! Cübbenin yaninda dört ciltlik Hayat´üs-Sahabe adli kitap duruyor. Efendim namazi kildiktan sonra cübbesini aldim götürdüm dolaba koydum. Bir de baktim ki az önce gördügüm kitaplar yok olmustu.

- Müthis, tek kelimeyle müthis!...

Baska yok mu?

- Olmaz olur mu? Cok enteresan seyler basima geldi. Mesela bir gün Hazret sohbet ediyordu, sohbetin konusu da Musa Aleyhisselam´la Hizir Aleyhisselam arasindaki bir meseleydi. Icime bir vesvese düstü. Aklimdan Efendim´de hikaye anlatiyor. Söyle kitabin ortasindan anlatsa biz de dinlesek. Sohbet bitti. Ben yukarida oturma salonu gibi bir yer vardi. Oraya ciktim oturdum. Birden kütüphane ilisti gözüme. Söyle elime attim, bir kitap aldim. Yani rasgele bir kitap... Tesadüf mü dersiniz, Kur´an-i Kerim tefsiri cikti. Yine rasgele bir sayfa parmek hareketiyle actim. Actigim sayfada Hizir Aleyhisselam ile Musa Aleyhisselam arasindaki mesele Kur´an-i Kerim´de anlatiyor.

O anda kafamda simsekler cakti. Kendi kendime dedim, oglum Murat yine baltayi tasa vurdun. Hazret Kur´an´dan sohbet ediyor biz, icimizden hikaye anlatiyor diye giciriyoruz. Isi ihtimal meselelerine vurdum. Olmaz böyle bir sey. Tesadüfen bir kitap alacaksiniz, bu kitap Kur´an-i Kerim tefsirlerinden bir cilt olacak, yine bir sayfa cevireceksin, Hazret´in anlattigi benim de hikaye dedigim bölüm cikacak.

- Hazret ülkemizdeki siyasi durumlari nasil degerlendirirdi?

- Siyasetten uzak durmamizi söylerdi. Particilik yapmamamiz konusunda sik sik ikaz ederdi. Zaten her partiye mensup müridan vardi. Rahmetli Turgut Özal icin söyle buyurmustu:

- Allah (c.c.) nur gölünde yatirsin.

- Evet su garip bizzat sahit olmustur. Siyaset yapmazdi. Ama ülkemize, milletimize hizmet edecek kisilere de kendileri degerlendirirdi. Yani ülkemizde olup bitenlere kayitsiz kalmazdi. Ben on alti yil Hazret´in yaninda bulundum; en cok ahlakina hayrandim. Agzindan tek kötü laf duymadim. Giybet hic duymadim, kendisine hakaret edildigini, iftira edildigini duydum, gördüm.

- Bu konuda sahit oldugunuz bir meseleyi insallah lütfederseniz.

- Mesela bir gün Istanbul´dayiz, Hazret sohbet etti. Sohbetten sonra hatme yapilacakti.

Buyurdu ki:

- Naksibendi Tarikati hakkinda bilgisi olmayan, tarikattan dersi olmayanlar lütfen alt katta cay salonunda istirahat buyursunlar.

O sirada birisi ayaga kalkti:

- Niye bölücülük yapiyorsunuz, niye oturamayiz? Diye Hazret´e bagirmaya basladi. O zatin tepkisini olgunlukla karsiladi ve buyurdu ki:

- Sohbetimize katildiniz, dinlediniz Allah hepinizden razi olsun. Ancak bu bir kuraldir intisapli olmayanlar katilamaz. Askeriye´de topcusu var, tankcisi var, piyadesi var degil mi? Topcunun, tankcinin yaptigini piyade yapabilir mi? Bir piyade askere “al su tanki sür” derler mi? Demezler. Ne olmasi lazim? O piyadenin tank konusunda uzman olmasi ve o sinifa dahil olmasi gerektir. Bu da ona benzer. Kardesim bu bölücülük degil bu ayri bir mektep.

Efendim bizlere sürekli derdi: “Bölücülük yapmayin, tefrikacilik yapmayin. Tarikatcilik yapmayin, tarikat baskadir tarikatcilik baskadir” derlerdi.

Buyurdu ki:

Bir baska mürsidin müridiyle karsilastiginiz vakit o arkadasin mürsidini arkadasiniza övün ki onun kendi mesrebine ve mürsidine karsi muhabbetinin daha fazla artmasina sebep olasiniz.

Sonuc olarak sunu belirteyim ki Hazret bir mürsit degil de bir müritti. Kimseye eyvallahi yoktu. Cok mütevazi yasardi bizler onu anlayamadik.

Kategori: Şerefli Hayatı



.

BU YOLDA ÖLÜRÜM YA

BU YOLDA ÖLÜRÜM YA

Kosuyoruz, yürümeyi biraktik. Vallahi kosuyoruz. Isik hizi neyse onunla yarisacagiz. Biliyorum, simdi diyeceksiniz ki isik hiziyla kosulur mu hic? Kosulmaz elbet, ama biz kosuyoruz. Hani anlatilan bir menkibe var. Karinca yola cikmis gidiyormus ona sormuslar:

- Nereye gidiyorsun?

Karinca cevap vermis:

- Hacca. Gülmüsler:

- Bu ayakla mi?

Karinca Kabe yolunda bir adim daha atmis:

- Gidemesem bile bu yolda ölürüm ya. Demis.

Uyanin! Karinca Hacca gitti. Hatta defalarca. Biz de kosuyoruz, isik hiziyla yarisacagiz. Isik ne? Aydinlik yani. Bütün güzel cümlelerin üzerinde toplandigi mürsid-i kamil Abdurrahim hazretleri.

Yoksa o isiga yetisemez miyim?

Yetisemezsem de O´nun yolunda ölemez miyim?

Peki dediginiz olsun, kabul ettim dediklerinizi. Ama karincanin dedigi gibi bu yolda ölürüm ya. Kelimeleri ard arda dizmekle ben de biliyorum onu anlatamayacagimi. Cünkü Mürsid-i Kamil, Hazret´i Peygamberin ahlaki ile ahlaklanmayi kendisine gaye addetmis bir kimsedir.

O Peygamber varisidir.

O seyyidler kervanin asrimizdaki dalidir.

Ve o

Altin silsilenin altin halkasidir.

Hazret´in baglilarindan Abdullah Özdil Bey samimi bir yürekle diyor ki: “Bir cogumuz Reyhan hazretlerinden makam istedik, ama onda olan bir gercek vardi ki maalesef onu istemedik.”

- Abdullah Bey acalim bu konuyu.

- Izah edeyim ben kendilerinin ismini 1979 senesinde Erzurum´da ögrenci iken duydum. Bir cok arkadasim da kendilerinin baglilarindan idi. O arkadaslarim Hazret´ten sik sik bahsederdi. Icimde Efendi hazretlerine karsi büyük bir muhabbet vardi. Ancak nasip oldu, 1987 senesinde kendilerine intisap etmek varmis. Niye 1985 veya baska bir yil degil diye düsünebilirsiniz? Demek ki her seyin zamani var, o zaman benim senin elinde olan bir sey degil.

Efendim cok farkliydi. Insanlari kendisine dogru cekerdi. Hepimiz bir seyler isterdik kendisinden ama asil istememiz gerekeni istemedik diye düsünüyorum. Ben cok rastlamisimdir yüzlerce insan kendisini ziyaret eder dertlerini acardi. Biri derdi Kooperatif isleri bozuldu efendim dua edin bir diger hastayim dua edin vay efendim cocugum üniversiteyi kazanmadi himmet edin. Hazret´te bu gibi konulara egilir, ilgilenir ve derdi ki, hasta olan doktora gitsin, herkes isini saglam yapsin. Gelenleri geri cevirmez; dua ederdi, Hazret´e cesitli sikintilarini anlatan insanlarin kisa süre sonra sikintilarinin cözüldügü cok görümüstür.

- Yani istekler hep dünya üzerine mi?

- Yok öyle de degil; hakikaten maneyi arayan insanlarda var. Ben kendimi yargiliyorum, degerlendirmem de kendi ölcümde; kendi nefsimde biz ondan isteyecegimizi isteyemedik.

- Bu gün Hazret´in huzurunda olsaniz ne isterdiniz?

- Dünya adina hic

bir sey Allah ve Resül adina her sey.

Yani tam teslimiyet.

- Aynen öyle.

- Siz Adapazari´nda ikametgah ediyorsunuz ve biliyoruz ki Adapazari´na geldiginde sizde misafir olurdu. Ziyaretlerinde kalabalik olur muydu?

- Cok, hem de cok kalabalik olurdu. Izmit ve cevresinde özellikle Adapazari´nda Hazret-i Pir´in cok baglisi vardi. Tesrif ettiklerinde sohbet etmeyi hic ihmat etmezdi. Mübarek hatmeye ve sohbete cok büyük bir önem verirdi. Ilginc, Hazret cemaatin durumuna göre sohbet ederdi. Cemaatin anlayacagi sekilde sohbet ederdi. Bir de Efendim kendisine asiri hürmet ve hizmet edilmesinde hoslanmaz ama müritlerine hizmet edilmesinden büyük memnunluk duyardi. 1994 senesi idi, sanirim. Hazret hanimi ve torunlari ile bizlere tesrif etmislerdi. Tabi Hazret´in tesrifiyle o bölgedeki müridanlar bize akin etti. Her gün ziyaret var, bir gün bizim hanima dedim ki, “Hazret´in hanimina rica et yarin Efendimi piknige götürelim.” Haci Anne konuyu Hazret´e arzetmis mübarek buyurmus ki: “Benim o kadar param yok ki bu kadar ihvani piknige götüreyim. Onlar gelmezse ben rahatsiz olurum.” Ama buna ragmen Haci Anne cocuklari kirmayalim demis.

Sahil kenarinda bir balik lokantasina gittik Hazret, hanimi ve torunlari var bir de bizim hanim ve cocuklar var masaya oturduk ancak Efendi hazretlerinin yüzü cok asik: Sanki beni müridandan niye ayirdiniz dercesine. Masaya yemekler getirilmeye basladi, servis yapiliyor ama Hazret´in üzgün hali bizi rahatsiz ediyordu. Biz müridana haber vermemisdik. Müridan da ariyor arastiriyor bir de ne görelim, 40-50 kisilik bir grup cika geldi. Bizim masamizdan yüz metre uzaklikta bizi seyrediyorlar hemen yanimizda bir masa hazirlattik ve geldi oturdular Hazret bir memnun oldu, bir memnun oldu ki sormayin.

Abdullah Özdil Beyle yaptigimiz bu güzel sohbeti burada tamamlayarak kaldigimiz yerden yolumuza devam ediyoruz. Hatirlari kafamiza karistiriyor ve bir seyler bulmaya calisiyoruz dedim ya koskoca bir okyanusu bir kovaya sigdirma gayreti icerisindeyim. Hazret´le ilgili bir cok tespitte bulunuyor gönül insanlari. Nedir bu tesbitler?

- Ahlak

- Edep

- Tevazu

- Ve ucsuz bucaksiz bir ilim, yani ilm-i ledün


.

Abdurrahim Reyhan Hazretlerinin Kendi Dilinden Hayatı

Abdurrahim Reyhan Hazretlerinin Kendi Dilinden Hayatı

Ab­durrahim Reyhan Hazretleri, Paşa Hazretlerinin Şeyhefendisi Muhammed Beşir Erzincani Hazretlerinin âlim ve fâzıl büyük oğlu Hüseyin Efendi ile hâl, keşif ve keramet sahibesi ve sa­lihâtı nisvandan (hâlis müslüman kadınlardan) Tübî Hanımın oğulları olup 1930 yılında Karakaya köyünde doğmuştur. Aşa­ğıdaki kendi beyanlarından süzülebileceği gibi, nasıl bir him­met yağmuru içinde gelişen bir seyirle kemallendirildiği anla­şılacaktır. Biz bu üstün hâl ve seyirleri aynen nakledip satıra dökmekle yetiniyoruz.

“Annem çok kuvvetli rabıta sahibi idi. Her gözünü yumuş­ta dedemle (Piri Sânî Muhammed Beşir Efendi Hazretleri) görüşürmüş. Bize hamile iken çok hikmetli rüyalar görmüş.. Meselâ bir rüyasında melekler tarafından yerden göğe kadar kurulan bir merdivenden çıkarılarak bütün semavat âlemi ve cennetler gezdirilmiş ve kendisine “Bu iltifatlar size, karnınız­da taşıdığınız çocuk dolayısiyle melâikeyi kirâmın ikramlarıdır” denilmiştir.

Yine annemin anlattığına göre, ben Paşa Hazretlerinden ders aldıktan bir müddet sonra, siyahlar giyinen uzun boylu ve vakur bir zatın boz renkli atını duvardan içeri atlatıp beni kucaklayarak terkisine aldıktan sonra yine atını duvardan dı­şarıya atlatıp götürdüğünü görmüş ve bu hadiseden korkup endişeye düşmesi üzerine hatiften bir sedanın:

- Korkma, o Hızır aleyhisselâmdır, oğlunu hediyesi ile be­raber getirecektir, görülmemiş bir post ile birlikte iade edecek­tir.. demesi üzerine sakinleşmiştir.

(Burada ifade edilen görülmemiş posttan mana, hilâfet ve mânevi veraset olduğu açıktır.)

Babam annemden bu rüya ve hâlleri kimseye anlatmama­sını istermiş. Beş erkek ve iki kız olmak üzere yedi evlât sahibi olan babam, en çok bizi severdi. Bizi okutmayı, zahirî ilim sahi­bi yapmayı çok isterdi. Ama ömrü buna vefa etmedi.

Kendimi bilmeğe başladığım yıllarda içimde öyle bir his varda ki, sanki daha önce büyümüş, her şeyi görüp öğrenmiş, sonra tekrar küçülmüşüm.

İçimde bir mürşidin kudsiyetini idrak eden, onun sevgisini, aşkını, hasretini duyan bir cihet, böyle bir his vardı. Dedemin zamanına yetişememiş olmama çok üzülür, ağlardım. Sanki Dedemin büyüklüğünü, makamının kudsiyetini, kemalâtını ta­mamen müşahede etmişim gibi ona âşıktım, yangındım. Ona ulaşamamaktan üzgün ve bitkindim.

Ondört yaşımda iken babam vefat etmişti. Bu yaşlarda Hacı Abdurrahman Efendi’den ders aldım. Bu zât zamanının meşhur âlim ve meşayihi idi. Bunu inkâr etmemekle beraber, kendisine tam bir bağlılığım da oldu diyemem. Yani dedeme olan hasretimi, içimdeki boşluğu gideremedi.

Paşa Hazretleri ile hiç görüşmeden önce bir rüya görmüş­tük: Hacı Abdurrahman Efendi’nin bağını ihvanlardan saf­derûn, tevekkel birisi bekliyormuş. O bağa gidiyorum. Bekçi bize üzüm yememizi teklif ediyor. Bağa giriyorum ki üzüm çubukları yapraklarını tamamen dökmüş, üzüm çoksa da ça­murlu ve çürümüş hâlde, yenebilecek durumda olanını bul­mak imkânsız.

- Artık bağlar bozulmuş, yenecek üzüm kalmamış diyo­rum.. Bu esnada birden yanımda görünen babam elimden tu­tup beni Abdurrahman Efendi’nin bağından çıkarıp dedemin bağına götürerek buyuruyor:

- Oğlum, sana yalan söylüyorlar, (kim demiş bu bağ bo­zulmuş diye? Bir de bakıyorum ki, her taraf yemyeşil, terü taze duruyor. Zümrüt gibi, çiğdem gibi seyrek yeşil yapraklar arasında taptaze, olgun ve sıhhatli üzümler görülüyor. Babam diyor ki:

- Hani bağlar bozulmuş, yenecek üzüm kalmamış diyor­dun.. Bak dedenin bağında istediğinden âlâ ve ihtiyacından fazla üzüm var.. Bundan sonra babamın felâketten sonra yap­tırdığı evine gidiyoruz. Evde Paşa Hazretleri ile babamı görü­yorum. Gürleyen sesini duyup kelâmlarını anladığım dedemi ise göremiyorum.

Böylece, nisbetin devamına işaret eden üzümle ilgili rüya ve hâllerin görünmesi başlayıp çok kereler ayrı ayrı şekillerde devam ediyor.

Bu arada, babamın vefatında bir akşam evimize kısa bir ta­ziyet ziyaretinde bulunan ve daha sonra bir daha görmediğim Dede Paşa Hazretlerinin çok büyük bir zât olduğu, tevazuu, ke­mâlâtı, sohbetleri, beyitleri, aşkı, muhabbeti bütün ihvanlar ve büyüklerimiz arasında söylenir, tekrarlanır olmuştu. Kendisine içimizde bir sevgi belirmekle beraber, mürşid olduğu ve inabe verdiği hususlarında kesin bir bilgim yok idi.

1957 senesinin sonbahar aylarında bir rüya gördüm:

Haydarpaşa iskelesinden bir vapura koyun doldurmuşuz. Bunların sevk ve idaresi Dede Paşa hazretlerine aitmiş. Bu ko­yunlar bir anda boyları, renkleri, giyimleri ve güzellikleri bir çırpıda, tepeden tırnağa bembeyaz elbiseler giymiş, adedi be­lirsiz nûr gibi, huri gibi birer kız hâline geliyorlar. Bunları, Paşa Hazretleri ile birlikte Karaköy tarafına getirdik. Paşa Hazretleri orada emretti ki:

- Şimdi bunları Galata köprüsünden Eminönü tarafına ge­çireceğiz. Ben önden yürüyüp onları çağıracağım. Onlar pe­şimden gelecekler. Sen geride kalanları toparla getir.

Yürüyoruz.. Galata köprüsü dolu doluya. Bazan bembeyaz renkte bir koyun sürüsü, bazan beyaz giysiler içinde huri gibi, melek gibi mûnis, güzel kızlar şeklinde görünüyorlar. Böylece Eminönü tarafına geçtik. Ben de uyandım.. Uyanır uyanmaz Paşa Hazretlerine bir gönlüm aktı, bir muhabbet duydum ki, hemen gidip kendisine kavuşmak arzusu, dayanılmaz bir his hâlinde belirdi. Yani öteden beri dedeme duyduğum sevgi, aşk, muhabbet, iştiyak aynen bu tarafa çevrildi. Fakat bu da­yanılmaz arzuyu çeşitli sebepler ve mecburiyetler dolayısıyla üç ay gizlemek zorunda kaldık.

Aradan üç ay geçtikten sonra bir gün işittik ki Dede Paşa Hazretleri Erzincan’a gelmiş ve bizim bulunduğumuz yere, teş­rif etmek üzere imiş. Bu haberi duyunca elimdeki çay bardağı­nı tutamaz oldum. Rahatsızlandığımı beyan ederek meclisten ayrıldım. Ne olduğunu kelimelerle anlatamayacağım bir hâl ile evimize koştum. Evin içine girmedim. Merek dediğimiz, hay­vanlarımızın otunu, samanını, yemini koyduğumuz yere ken­dimi attım. Orada tepindim, çarpındım, yuvarlandım, ağladım, haykırdım, sızlandım. Üstüm, başım, elim, yüzüm ot saman ve toza bulanmıştı ama biraz sakinleşmiş, durulmuştum. Kalktım, üstümü başımı çırpıp fırçaladım. Elimi, yüzümü yıkadım. Bir abdest tazeledim. Yavaş yavaş biraz önce ayrıldığım ve şim­di Paşa Hazretlerinin bulunduğu Muharrem Efendinin evine gittim. Heyecanım hâlen geçmemiş olmakla beraber şuurum biraz yerine gelmişti.

Hâşa bir bilgim olduğundan değil; sanki birisi bana tarif etmiş gibi Paşa Hazretlerinin bulunduğu odaya girmeden üç ihlâs bir fatiha okudum. Önce Peygamber Efendimizin sonra sırası ile Şâh-ı Nakşîbendî hazretlerinin, pirlerimizin ruhuna hediye ettim ve yavaş yavaş Paşa Hazretlerinin bulunduğu odanın kapısını araladım. Bir ayağımı içeri attım, diğer ayağım dışarda, boyu beş metreden fazla olan odanın kıble tarafında­ki peykenin üzerinde oturan Paşa Hazretlerini görür görmez oracığa, kapı aralığına düşüp bayılmışım. Daha gerisini hatır­lamıyorum. O zaman Paşa Hazretleri beni bizzat kucaklayıp kaldırmış, odaya almış. Bir süre sonra gözümü açtığımda ilk defa bedenen Paşa Hazretlerinin huzurunda idim. Mübarek, iki bardak çay getirtmiş. Birisi kendisi için biri benim. Şekerini bizzat karıştırarak, bir annenin evlâdına, çocuğuna içirdiği gibi çayımı mübarek elleri ile bana içirdi. Bu arada Paşa Hazretleri­nin elbiseleri, oda, bardak, kaşık, her şey gayet açık bir lisanla zikre başladılar. Bunu apaçık görüyor ve duyuyordum. Ora­da tekrar kendimden geçtim. Yatsıya kadar bir kendime gelip bir geçiyordum. Nihayet yatsı namazı kılındı. Hatme okundu. Dersimizi aldık ve evimize döndük. Boy abdestini alıp tevbe namazına durduk. Sağ tarafımdaki duvara yaslanmak istemi­şim. Birden duvar ortadan kalktı. Orada Paşa Hazretlerinin ol­duğunu hissettim. Sonra nurdan vücudunu gördüm. Bizim de vücudumuz nura nûr oldu. Ortada vücut, ceset, madde diye bir şey kalmadı. Her yer, her şey nûr oldu, nûr içinde kay­bolduk. Bu durumda nasıl oldu bilmiyorum, namazda ne oku­dum, eksik mi fazla mı okudum bilmiyorum. Tövbe namazımı Paşa Hazretleri ile birlikte kıldık. Sonra yatağa doğru yönel­dim. Başım batıya yüzüm kıbleye gelmek üzere yatağa girdim ama hemen uzanmadım. Heyecan ve şaşkınlığın verdiği zor­lukla her gün yatmadan önce okuma itiyadımda olduğum üç ihlâs bir fatihayı okudum. Bir de baktım ki Paşa Hazretleri yine duvardan zuhur etti. Fakat görünüşü zahirde bildiğimiz bir gö­rünüş değil. Bütün vücudu değil yalnız omuzdan yukarısı gö­rünüyor ama o mübarek azametli sakallarının her bir telinden hasıl olan ziya; ayın, güneşin ışığını kapatacak kadar parlak.. Bir türlü yatamıyorum. Yatsam uyuyamıyorum. Gözümü ka­patsam da, açsam da ayını nurdan cemali görüyorum.

O geceden sonra bir yıl süre ile nerede olursam olayım; gözümü kapatır kapatmaz Paşa Hazretleri o manevi vücudu ile güzelliği, haşmeti ve heybeti ile hep karşımda..

Paşa Hazretlerinden ders aldıktan hemen sonra şöyle bir rüya görüyorum: Dedem, Paşa Hazretleri ve babam üçü bir arada bulunmakta iken dedem bize hitabederek buyuruyor ki:

- Yavrum, bizi hayatta iken görmediğine niçin bu kadar üzülüyorsun? Bak, Dede Paşa hayatta.. Onu görmüş olmanın bizi görmekten hiçbir farkı yoktur.. Buna inan ve artık üzül­meyi bırak.. Diyerek bağlanacağımız kapıyı bize açıkça işaret ediyor..

Üzüm ve bağ ile, nisbet ile ilgili bir müşahedemizde şöyle cereyan etti:

Dedemin veya Paşa Hazretlerinin olan büyük bir üzüm bağı oluyor.. Bu bağda büyük bir çadır kurulmuş. Paşa Hazretlerine ait bârigâh (çadır). Çadırın içerisinde mekânı, makamı varmış, orada yatar kalkarmış. Ziyarete gittim ki, çadırın önünde bir aslan var. O aslan ağzını açtığı zaman değil bir insan, bir köyü bir kasabayı bile yutacak cesamette. Mübarek Paşa Hazretleri bana buyuruyor ki:

- Bağdan üzüm al ye..

- Efendim, nasıl üzüm alayım, bu aslan hemen insanı yutar di­yorum..

Bu sefer buyuruyor ki:

- Bizden gafil olursan o aslan seni yutar, bizden gafil ol­mazsan da bir şey yapamaz.

Hâl olarak müşahede ettiğimiz bu âlemdeki aslan nefsi emmaremiz, üzüm de Paşa Hazretlerinin nisbetine işarettir.

Geceleri hiç uyuyamıyorum. Ama sabahleyin bütün gece uyumuş gibi dinç kalkıyorum. Mübareğe öyle gönlüm aktı ki; ne mal, ne iş, ne hayat, hiçbir şeyin önemi yok. Tek arzum onu görmek ve onunla olmak..

Bir seneden sonra başka şeyler başladı. Gözümün önüne, siyah zemin üzerine Peygamber Efendimizin ismi şerifleri ya­zılı büyük büyük levhalar getirmeye başladılar. Bu levhalardan da kuvvetli bir nûr neşrolmakta ve bizi ihata etmekte idi. Bu nûr ihatasında vücudumuz ortadan kayboluyor, nura garko­luyorduk. Bir zamanda böyle devam etti. Daha sonra bir sürede bize kabristanlara gezdirdiler. Piri Tâgî Hazretlerinin Gavs-ı Âzam (hazretlerinin, Abdulkâdir Geylânî ile Şah-ı Nakşîbendî hazretlerinin bir arada gösterilen kabri şeriflerini ziyaret ettir­diler.

Bunlar olup biterken; ne uyku halindeyim, ne de uyanık durumdayım. Tarif edilemeyen, ikisinin ortası bir hâldeyim. Sonra sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar uyusam, hiç uyumamış gibi abdestime sahip oluyorum. Bu arada Paşa Hazretleri, bizim tahsilimiz için, binbaşı rütbesinde, sıhhatli as­lan gibi bir hoca tahsis buyurdu. Bana Arabî ve Farisî dersleri ile ledünnî ilmini okutturdu.

Efendim böyle, bir yanda kabristan ziyaretleri, bir yandan Peygamber Efendimizin isimlerimi nûr şeklinde aksettiren lev­halar. Arabî, farisî, ledünnî dersleri ile meşgul olup giderken, öyle bir hâl oldu ki; Allah’ı görecekmişim gibi bir his, bir bekle­yiş içine girdim ve haşa haşa estağfurullah bütün bunların hâ­likı, yaratıcısı Paşa Hazretleri imiş gibi geldi. Kendilerine buna göre bir sevgi, bir hayranlık, bir bağlılık ve huşu duyduk..

Peygamber Efendimizin ismi şerifleri yazılı levhaları uzun süre seyredip onların nuru ile ihata olmamız sonunda, Pey­gamber Efendimize de bir yakınlığımız oldu, sevgimiz arttı, ondan da istimdad taleb edebilir olduk.

Neticede öyle bir an geldi ki; her an Allah’ı görecekmişim gibi bir his içimi doldurdu..

Bir kuşluk vakti evimizde yalnızdım. Yüzüm Erzincan’a dönük olarak oturuyorum. Her an biri gelecekmiş, ilk seste, ilk harekette Allah’ı görecekmişim gibi kesin bir kanaat içinde o anı bekliyo­rum. Bir anda altı cihet lâfzai celâlle doldu. Bunlardan hâsıl olan nurun içinde kaldım. Vücudum yok oldu. Lâfzai celâllerde yok oldu. Bu nûr dermayasında ne kadar kaldım bilemiyorum.

Bu arada Paşa Hazretleri ile sayısız defalar bir araya geldik. Hatta bir defasında, uyku ile uyanıklık arasında iken Paşa Haz­retleri geldi. Ön iki dişini tepemden başıma geçirdi. Vücudum yok oldu, Paşa Hazretleri de yok oldu. Artık biz Paşa Hazretleri olmuştuk. Paşa Hazretleri ile buna mümasil pek çok beraber­liklerimiz oldu.

Bir gece yatsı namazından sonra yatağa girdim. Henüz uyumamıştım. Birden hayretle müşahede ettim ki, etrafımda­ki her şey, bütün eşya, mekân Allah’ı zikrediyor. Bütün dün­ya bir levha hâlinde önüme getirildi. Dağlar, sular, denizler, ağaçlar, bütün canlı ve cansız mevcudat açık bir lisanla Allah’ı zikrediyor... Bu arada bizim vücudumuzda o kadar büyüyor ki, bir vehme, bir korkuya düşüyorum. Ve derhal Paşa Haz­retlerinin velâyetine sığınıyorum. Mübarek Paşa Hazretlerinin velâyeti... Bizim bulunduğumuz yerin karşısına düşen dağda bir şelâle vardır. Şelâleden akan su, bir dere oluşturarak bize doğru akar. Açık şuurumuzla müşahede ediyoruz ki Paşa Haz­retlerinin vücudu, o dere yatağından çıkıyor, Erzincan ovasını, memleketi, bütün dünyayı dolduruyor, ihata ediyor ve büyü­ye büyüye bize doğru geliyor. Tam bize temas edince bizim vücudumuza geçiyor ve kayboluyor. Neden sonra kendimize geliyoruz.

Bir gün, öğle ile ikindi arası. Hanzar köyündeki Ekrem Ocaklı Beyin konağında idik. Paşa Hazretleri, başına bir çe­şit haller gelen bir kişi ile meşgul bulunuyor ve bu arada bir somyanın üzerinde oturuyordu. Vücudu birden öyle büyüdü ki; iki kaşımın arasındaki mesafe mağrip ve meşriki yuttu. Bu mesafeyi görmek, idrak etmek imkânsız. Bunu apaçık, bu zâhir gözümüzle gördük...

Bunların hiçbirinden Paşa Hazretlerine bahsetmedik. Zira her şeyin ondan olduğuna, bu halleri onun da benimle birlikte yaşadığına, hiçbir şeyin onun bilgisi dışında cereyan etme­diğinle öyle itikadım vardı ki bundan kendilerine bahsetmek lüzumsuz ve abes olurdu.

Daha çok acayip şeyler gördük. Meselâ, bir defasında; masa üstüne örtülen bir masa örtüsünün saçaklarını teşkil eden her bir ipliğin ucunda birer ağız olduğunu, bu ağızların içinde net olarak görülen dillerin, devamlı olarak Allah’ı zikret­tiklerini açıkça gördük. Ama bu gibi hâllere lüzumundan fazla kıymet vermedik, bunlardan asla gurur duymadık Allah’a şü­kür.

Paşa Hazretleri bize çok iltifat ederlerdi. Bilhassa ilk za­manlar, her huzuruna çıkışımda ayağa kalkarlardı. Bunu ben hiçbir zaman hazmedemez, bu gibi iltifat ve itibardan huzur duymaz, bilâkis ezilir, ağlar mahvolurdum. Hatta bir defasın­da Erzurum’da bir evde misafir bulunuyorduk. İkindi namazı kılınacaktı. Paşa Hazretleri sırtındaki cübbeyi çıkartıp bize giy­dirdi, başındaki sarığı çıkarıp bizim başımıza sardı ve namazı bizim kıldırmamızı emretti. Ben bu iltifat karşısında ezilmiş, mahcubiyetten bitkin bir hâle gelmiştim. Bunu hisseden Paşa Hazretleri:

- Benim efendim, neden böyle yapıyorsun? Sen bizim bü­yüğümüzsün, demesi üzerine, gayri ihtiyarî mübareğin yüzü­ne karşı:

- Etme, etme, etme! diye bağırmışım. Bunun üzerine na­mazı kendileri kıldırdılar.

Bu hadisede bize manevi bir terbiye vermenin, manevi bir geçitten geçirmenin gerçekleştiğini hissettim. Bu gibi hâller pek çok defa tekrar etti. Zahirde çok hoş görünen bu hâllerin hiç birini hiçbir yerde mevzu etmedik. Zira bu hâllerin hepsi­nin Paşa Hazretlerince lüzumlu görülen, terakkinin gereği olan lütuflar serisi olduğunu idrak ediyordum.

Bir gün, Karakaya köyünden yukarıya, dağları aşarak Vey­sel Karani Hazretlerinin dergâhına heybe ile bir emaneti gö­türüyorum. Heybeyi sırtlayınca, Zeki isimli bir kimse arkam­dan yetişip bana sataşarak gitmeme mâni olmaya çalışıyor. Heybeyi yere bırakıp o şahsın sataşmasını bertaraf edip, onu bitap bir hâlde bırakıp yoluma devama başlıyorum ki bu anda yeniden yetişip arkamdan bana sarılıyor. Tekrar heybeyi bıra­kıp onu çiğnercesine bir kırpalama ile yere serip yeniden iler­liyorum. Böyle böyle zirveyi aştıktan sorara artık bir daha peş­limden gelemeyip kayboluyor, Bu arada geçtiğim arazi, köyler ve görülen her şey altından yapılmış vaziyette. Veysel Karani hazretlerinin dergâhına varıp bir de bakıyorum ki o güne kadar hiç gidip görmemiş, hiç tanımamış olduğum Aşağı Lori Köyü­nün meydanı ve Paşa Hazretlerinin konağı. Emaneti oraya tes­lim ediyorum. Köy, meydan, konak ve bütün arazi altından.

Hâl olarak gayet net ve canlı gördüğüm bu zuhurattan sonra, merak ederek heybe ile geçtiğim yerleri görmek için hususi olarak yaya ve yalnız, zâhirde ve bedenen gezerek tet­kik ettiğimde, hâl içinde altından yapılmış olarak gördüğüm bütün arazi, köy ve çevrelerin aynen o boyut ve şekillerde fa­kat toprak ve taş olarak ve tabii vaziyetinde olduğunu, Paşa Hazretlerinin köyü ile konağının da köyün ortasında ve o mey­danda aynı şekilde ve surette bulunduğunu müşahede ettim.

Bir defasında Paşa Hazretleri, başıma tarifi mümkün olma­yan dünyada emsali görülmemiş, kıymeti hiçbir ölçü ile ifade edilemeyen, çok parlak ziya neşreden bir taç giydirdi. Zâhirde değil, rüya da değil. Ne uykudayım ne de tam uyanığım, yarı şuurla hissediyorum. Ama bir taç giydiğime katiyetle eminim. Bu taç zikir tacı imiş...

Paşa Hazretleri bana:

- Ders almak isteyipte bizi bulamayanlara, bizimle görü­şünceye kadar derslerini tarif edin. Bizimle görüşme imkânını bulduklarında derslerini tazelerler, demişti. Bu, bize teveccüh yapma emri verilinceye kadar devam etti. Ondan sonra bizim ders tarif ettiklerimizin derslerini tazelemek lüzumunu duyma­dılar.

Bir gün Erzurum’dayız. Paşa Hazretlerinin mahdumlarından Hacı Hüsameddin Efendi bir beygire iki sepet üzüm yükleyip satışa getirmiş. Ebat olarak birbirinden hiçbir farkı olmayan bu sepetlerden biri bizim, diğeri Paşa Hazretlerinin imiş. Yapılan tartı sonunda Paşa Hazretlerine ait sepet, bizimkinden onbeş kilo fazla geliyor. Bunu hayretle gören Hüsameddin Efendi da­yanamayıp soruyor:

- Paşam bu sepetler aynı büyüklükte, içindeki üzümler de aynı bağdan toplandı. Nasıl oluyor da size ait sepet onbeş kilo fazla geliyor?

Paşa Hazretleri cevap verdi:

- Arada onbeş yıl var. Onbeş yıl sonra o sepetin ağırlığı da tamamlanacak..

Aradan yıllar geçti ve bir gün Paşa Hazretleri buyurdu ki:

- Sizin artık hilâfet zamanınız geldi. Sohbet ve teveccüh yapmaya ehil oldunuz. Beş kişilik bir talip bir araya geldiğinde teveccüh yapacaksın.

Bu kesin emri önce yalnızken şahsımıza bildirdiğinde, yu­karıda bahsettiğimiz üzüm, sepet, tartı farkı hadisesinin üze­rinden, tam onbeş sene geçmişti.

Paşam bilâhere bu sohbet ve teveccüh emrini Pişkidağlı Ahmet Efendi, Muharrem di, Necati Efendi ve Hacı validemi­zin huzurlarında da tekrarlamıştır. “İnşallah Hazreti Pirin tacını başına örteceksin” diye dualar etmiştir.

Fakat ben o günlerde sıkılarak, utanarak düşünürdüm. Bü­yük hizmetler yapmış biri değildim. Esaslı bir bilgim, tahsilim yoktu. Bu durumda hiçbir şey istemeğe, beklemeğe hakkım, yüzüm olamazdı. Ümit dahi etmiyordum. Paşa Hazretlerinin âciz bir hizmetkârı olmak, ümit ve temenni edebileceğim en son, en yüksek mertebe idi.

Fakat her şeye rağmen, teveccüh tarifesi elimize verilmiş ve derhal bir nüsha yazdırıp, getirmemiz emrolunmuştu. Emre itaatsizlik edilemezdi. Derhal gidip 24 saat içinde, tarifenin bir kopyasını yazdırdım. Aslını getirip iade ettim. Ama içim bir türlü rahat olamıyor gösterilen lütfa kendimi hiçbir şekilde lâyık gö­rememekten, verilecek vazifelerin ifasında muvaffak olamamak korkusundan dolayı huzursuz oluyordum. O güne kadar dinle­yebildiğimiz sohbetlerden, Reşahat kitabından okuyabildiğimiz kadarından edindiğimiz bilgiye göre; tasavvuf yolundaki taliplere pek çok hizmetler düşüyor, bir hayli meşakkatin çekilmesi ge­rekiyor.. Biz ise ne hizmet ettik, ne meşakkat gördük, ne letaif çektik. Sadece bin tesbihlik bir ders verdiler, bilâhere onu da “çekme, kazaya kalsın, sen işinle meşgul ol” buyurdular. Halbuki etrafımızda pek çok âlimler, tahsilliler, hizmeti geçmişler ve letaif çekenler var. Onlar dururken bu kadar büyük bir vazifenin şahsı­mıza tevcih edilmesi bir nimet midir, yoksa bir mihnet midir karar veremiyor, başaramamak korkusu ile Paşam Hazretlerine iltica ediyor, yalvarıyordum. Bu hisler içinde bocalayıp, yakardığım sı­rada Paşa Hazretlerinin odasında başbaşa yalnız bulunuyorduk. Teveccüh tarifesini kendilerine sunmuştum. Kitabı elimden aldı. Sağ tarafındaki yastığın üzerine koydu. Ben önünde çöktüm. Beni affetmesi için derûnumdan yalvarmaya devam ediyordum. O mübarek gözlerini gözlerime dikerek:

- Benim Efendim, neden bu kadar korkuyor, çekiniyorsun? Ben de senin gibiyim. Ben de aldığım bir emri ifa ediyorum. Bu vazifenin sana tevcihi, Hazreti Pirin (Muhammed Beşir Efendi Hazretlerinin) emridir. Bu hizmeti, bu nimeti veren sana onun kolaylığını da verecektir şüphesiz, dedikten sonra beni ikna ve tatmin etmek için şu izahatı lütfetti:

“- Efendim, halife üç yönden gelir. Birinci de insanın zâhir ilmi olur. Tarikatın rüknünü, âdâbını öğrenir anlar. Ona zâhir­den emir verirler. Sen halifesin derler.”

İkinci şekilde, insan sofu meşrep olur. Zikir ve ameli ile te­mayüz eder, çok emeği geçer, bir âlim olur. İlmi ile amel eder. Böylece geçen emeği ve ibadeti karşılığında ve tarikatın rükün ve âdâbını da anlamış olması kaydı ile yine zâhiren hilâfet emri verilir.

Üçüncüsü ise, kişi âşık meşrep olur. Bunu ne ilmine ba­karlar, ne de ameline.. Bunların vazife emri ise mâneviyyat­tan, bizzat Resûlullah Efendimizden gelir..” buyurunca bizi bir cezbe almış ki kendimize hâkim olmamız imkânsız. Yaptığımız vücut hareketleri ve çırpınmalarla çıkardığımız ses ve odada husule getirdiğimiz sarsıntı; dışarıda bulunan Hacı Valide’mizi hayret ve dehşete düşürmüş. Bu hal ne kadar sürmüş, daha neler olmuş gerisini hatırlamıyorum.

Bir gün öğle vakti Paşa Hazretlerini ziyaret için hanei saa­detlerine gittim. Giderken içimde huşu ile karışık bir korku, bir çekingenlik vardı. Yanımda Ahmet Efendi (Pişkidağlı), Muhar­rem Efendi (Efe) gibi bir büyüğüm olsa idi onlardan cesaret alabilirdim. Olmayınca tek başıma içimi bir korku kapladı. Kapı önünde kararsız dolandım durdum. Sonra öğle ezanı okundu. Çarşı camiine gidip öğle namazını kıldım. Camiye gitmekte bir gayem de, benimle Paşa Hazretlerini ziyarete gelecek birilerini bulmaktı. Namazdan sonra etrafa bakındım ama aradığım gibi birine rastlayamadım. Çarnâçar, üzgün ve korkak evin yolunu tuttum. O şahı rahatsız etmek, incitmek, uykuda ise uyandır­mak endişe ve korkusu ile birkaç defa kapı önüne geldim, geri çekildim, dolandım, bekledim. Ne kapıyı vurabiliyorum, ne bırakıp gidebiliyorum. Üçüncü defa kapı önüne geldiğimde, birden kapı açıldı ve Paşa Hazretleri ile yüzyüze geldik. Ben büyük bir suçluluk hissi içinde boynumu büküp öylece kal­dım. Mübarek o zaman boynuma sarıldı, elimden tuttu:

- Yavrum, Yavrum! Neden çekingen davranıyorsun? Sen ne zaman gelirsen gel. Bu kapı sana daima açıktır. Diyerek beni içeri aldı. O da namazı yeni kılmış, ama yemeğini yeme­miş. Hacı Validemiz yemek getirdi, masaya koydu. Mübarek somyada oturuyor. Masayı ve yemeği önüne getirdik. Hacı Valide bana da bir sandalya verdi, oturup birlikte yememizi söyledi. Ben Paşa Hazretlerinin huzurunda, onunla birlikte yemek yemek ne haddime, buna nasıl cesaret ederim? Hacı anne beni ısrarla sandalyeye oturttu ama yemeğe uzanmaksa aklımın ucundan bile geçmiyor. Hacı Anne yememiz için de­vamlı ısrar ediyor. Ama mübarek Paşa Hazretlerinin hiç aldır-dığı yok. Öyle bir azametli ki, beşeriyeti ortadan kalkmış, tarif edilmez bir heybet belirmiş. Valide tekrar israr edince Paşa Hazretleri Valideye:

Canım ne ısrar edip duruyorsun? Kendi hâline bırak.. de­mesi üzerine ben sanki ağaç yıkılır gibi sandalyeden aşağı devrildim. Gözlerimden yaşlar boşandı, ağladım, üzüldüm. Çünkü bütün bunlara ben sebep olmuştum. Biraz sonra Salim Efendi geldi. Onun içeri girmesi ile Paşam Hazretlerindeki o azamet gitti, heyeti asliyesine rücu etti. Biz de bu suretle selâ­mete çıkmış olduk. Paşa Hazretleri Valideye seslendi:

- Bak, şimdi bunlara bak. Buraya yemek ilâve et de yesin­ler, dedi.

Bir gün ikindi namazından çıkmıştık. Paşa Hazretleri bana, Piri Sami Hazretlerinin ve Beşir Efendi Hazretlerinin türbe-i şe­riflerini ziyarete gideceğini bildirip, benim de birlikte gitmek isteyip istemediğimi sordu. Boynumuzu bükerek kabulümüzü ima ettik. Piri Sami Hazretlerinin kabri şerifine yaklaştığımızda Paşa Hazretleri önce kabre doğru ağır ağır, dura dura ilerliyor. Biz de arkasından onu takib ediyoruz. Önce mezarı aşağıdan tazim ile ziyaret etti. Sonra kancalı zincirini açıp kabrin üzeri­ne çıktı, ayaklık kısmına gelip oturdu. Biz biraz geride, ayakta durarak olanları takib ediyorduk. Biraz sonra ben de başımı mezar taşına koydum. O anda Paşa hazretlerinin cemali beni ihata etti. Başımın göğe değdiğini, cemâl sıfatının bütün âlemi kapladığını açık gözle aynen müşahade ettim.

Bunlara mümasil çok çeşitli hâl ve zuhuratlarla dolu uzun bir süre fenafişşeyh hâli ve onun mestliği devam etti. Üzeri­mizde en fazla tesiri olan ve diğerlerine göre çok daha uzun süre devam eden de fenafişşeyh hâli oldu.

Fenâfirresûl hâli, âlemi çok az kaldı. Bu dönemde kendi vücudumuz Peygamber Efendimizin vücudu olmuş gibi, aza­larım onun azaları imiş gibi hâller içinde ve Paşam Hazretle­rine olan hudutsuz sevgim, bu defa Peygamber Efendimize intikal etmiş vaziyette devam etti. Resâlullah Efendimizin nuru da daima tecelli edip bizi ihata eder vaziyette idi. Böyle olunca yani nur tecellî edince; görenin de görülenin de, sair eşya ve mevcudatın da cismi kalmıyor...

Daha sonra yeni bir dönem.. Boğum boğum salkım, sal­kım, deste deste rengârenk mercanlar görüyoruz. Bu mercan­lardan hâsıl alan nûr deryasında kayboluyoruz. Sonra incecik, sayısız, renkte ipek pırıl pırıl kordelâlar bütün âfâkı ihata edi­yor. Her rengin nuru ayrı ayrı müşahede edilebiliyor... Des­te deste ipek kumaşlar ve her kumaşın ayrı renkteki sayısız nurundan hâsıl olan bir nûr kümesi içerisinde yok olma hâli.. O nûr mekânı vücudumuzu ihata edip kendi akisleri içinde kaybediyor. Sekir âleminde zaman zaman çeşitli nûr tecellileri görünüp kayboluyor.

Birkaç defa da hitap işittik. Hepsi de Paşa Hazretlerinin sesi ile:

- Abdurrahim, Abdurrahim, Abdurrahim diyen; çok yük­sek tonajlı ve beşer sesi ile mukayese edilemeyen, gürleyen bu sesin teysirini tarif etmek mümkün değil..

Bir defasında da, orta irilikte bir mandanın sadece gözleri; koca bir âlem oldu. Cenab-ı Hakkın kudreti o gözlerden tecelli etti. Ayrıca bir saman çöpünden, bir ağaçtan azamet ve kud­retin tecellisini aşikâre gördüm. Bunlar rüya değil apaçık gör­düğüm hâller.

Bazan öyle bir tecelli oluyordu ki nazar edilen kimsede; bir iki bazan üç gün cezbe ve sekir hâli devam ediyor. Bazan da o nazarın dokunduğu kimselerin; temizlenip, affa uğradığını müşahede ediyorum. Bu hâller de her zaman değil, ara sıra belirip yine kayboluyor.

Erzincan ovasında, bizim, Keleriç Köyünün kıblesinde bir Şıhlı köyü var. Bir gün bizim köyden bu Şıhlı köyüne geçe­cekmişiz. Bu köye dibi bucağı olmayan öyle büyük bir nehir akıyormuş ki, bu nehre düşen veya akıntısına kapılan mutlaka boğulup kaybolurmuş. Nehrin kıyısında tanıdığımız ve tanı­madığımız pek çok kimse birikmiş, karşıya geçmek istiyorlar. Fakat hiçbiri buna muvaffak olamıyor. Bu sırada Paşa Hazret­leri bize buyuruyor ki:

- Ben bu nehrin karşısına geçeceğim. Sen de izime basa­caksın. Eğer aynen izime basarsan, beraberce geçeriz, İzimi saptırırsan suya kapılırsın.

Onun geçtiği yerlerden izine basarak sahile çıktım elham­dülillah.

Şimdi hatırladığım bir hal daha var ki, şuurlu bir hâl içinde, aşikâre, zahiren aynen yaşanmış gibi: Karşımda öyle yüksek bir dağ görüyorum ki, dimdik yamaçlarının ortasında sivrilmiş, üzerinde bir tek çöp, bir kıl dahi yok, çırılçıplak. Dağın etekleri ise insanı yutuverecek görünümde büyük bir bataklık. Bu yük­sek, çıplak ve yalçın dağa çıkmak mecburiyeti varmış. Koca dağı kucaklayıp kavrayabildim. Tırmana tırmana zirvesine çı­kıp inmeyi başardım. Sonra o dağ bir kız oldu. Paşa Hazretleri “Bu kız, sultanlığa işarettir” buyurmuştur.

Bunlara benzeyen ve benzemeyen birçok hâller tecelli etti, Çok zevkli hâller..

Sekir hâlinden fariğ olunca bir kısmını seçemiyorum. Özü ruhuma aksetmiş, tadı damağımda, özelliği ve güzelliği içime sinmiş olan bu hadiselerin bir kısmını tam bir düzen içersinde ayırdedemiyorum veya hatırıma getirmiyorum.

İşte böyle... Yallar boyu Paşa Hazretleri, bu âcize defalarca gözümüz ve şuurumuz açık olarak o mübarek cemâl sıfatını da göstermiştir, celâl sıfatını da.. Celâl sıfatına, insanın bin tane yüreği olsa dayanmaz. Cemâl sıfatı ise, artık ne bileyim... Ne doymak mümkün, ne tariflere sığar...

Şimdi bunlar geldi geçti.. Çok gerilerde kaldı.. Ama şimdi biz ne durumdayız efendim? Her türlü hatadan, gururdan, ben­likten Allah’a sığınırım. Ne ilmimiz, ne âmelimiz ne de hizmeti­miz itibariyle bir kıymetimiz yok. Ama ne yapalım, bir emirdir verilmiş. İhsanlarına şükür. Amelim havf-i reca, makamım da (Salih Baba’nın deyimi ile): “Şemsi Hûda zerresiyem.” Yani işim, korkmak, yalvarmak. Bütün ihvan için korkmak, onların havfini çekmek, onlar için kaygılanmak, onlar için yalvarmak... Makamım ise kâinatta bir zerre...

Gelin dergâhına dervişler 
Kılalım zevk ü cünbüşler 
Hûda’nındır cemî işler 
Bu meydanı muhabbettir 
Şefîimiz Muhammed’dir

Kuralım halka-i zikri 
Kamu bir edelim fikri 
Kılalım hamd ile şükrü 
Bu meydanı muhabbettir 
Tarik ehline iffettir

Teveccühe gelin ihvan 
Kuruldu halka-i Rahman 
Açıldı ravza-i rıdvan 
Bu meydanı muhabbettir 
Bu bir uzma-i nimettir.

Erişti Hazreti Sami 
İçirdi bizlere câmı 
Kamu mestetti ağlâmı 
Bu meydanı muhabbettir 
Sülük ehline hayrettir

“Muhammed Beşir’i amed 
Ki oldur vârisi Ahmed 
Eder bizi makbul ümmet 
Bu meydanı muhabbettir 
Dü çeşmi nûru Ahmeddir

Erişti Hazreti Dede 
İçirdi bizlere bade 
Mir’at olmuştur Hazret’e
Bu meydanı muhabbettir 
Dahi sırrı nübüvvettir

Erişti Sidreden cânan 
Beraberinde ıtri Reyhan 
Dayansın işbu Erzincan 
Bu meydanı muhabbettir 
Bu bir iyd-ı meserrettir”

Peygamber Efendimizden bu yana feyiz, himmet, nisbet ve bereketlerine tâlib olduğumuz şerefli pirlerimizle onların kemâl ve cemâl âlemlerindeki en seçkin vâsıflarının mâlik ve vârisi olarak lütuf ve kerem sahasının misilsiz bezledicisi bu­lunan Dede Paşa Hazretleri ile nazenin tarikatını, kendine hâs sohbetlerin aydınlığında göstermeye çalıştık.

Dede Paşa Hazretlerinin vârisi, manevi meyvesi ve bâtınî eseri olan halifesinin de, himmetler demeti, lütuflar şelâlesi, kendi seyrine dair olan zuhuratlar tablosundan bir kısmını da, yine kendi ifadesine sadık kalarak fotoğraflar şeridi şeklinde takdim ettik.

“Muhammed Beşir’e bende olmuşuz 
Dede Paşa gibi sultan bulmuşuz 
Abdurrahim Han’dan ferman almışız 
Tarik-i Nakşi’de seyranımız var”

Tekrarında fayda vardır ki, bu kitapta yazılanların tamamını merciine arz edip tasvibini aldık. 

Cenab-ı Hak cümlemizi Habibine bağışlayıp rızasına mu­vafık ve mutabık eylesin. Cümlemizin elini şeyhimizin eteğin­den kesmesin... (Amin)