Resulullah Kur’anı açıkladı

Kur’an-ı kerimde, (Resulüm, sana indirdiğimiz Kur’anı insanlara açıkla) buyuruluyor. (Nahl 44) İmam-ı Şaranî hazretleri de buyuruyor ki: Kur’an-ı kerimde, namazların kaç rekat olduğu, rükû ve secdede okunacak tesbihler, vakit namazları ile bayram ve cenaze namazlarının nasıl kılınacağı, namazı bozan şeyler, zekât nisabı, zekatın hangi maldan verileceği orucun ve haccın farzları, oruç kefareti, hukuk bilgileri, kedi köpek etinin yenilip yenilmeyeceği gibi birçok husus açıkça bildirilmemiştir. Yani hiçbir âlim, bunları Kur’an-ı kerimden bulup çıkaramazdı. Bunları peygamber efendimiz açıklamıştır. (Mizanül kübra) Yalnız Kur’an diyen müsteşriklere [oryantalistlere] soruyoruz. Kur’an-ı kerimde (Meyte ve kan size haram kılındı) buyuruluyor. (Maide 3) Meyte, boğazlanmadan ölen veya öldürülen yani leş olan hayvandır. Bir müsteşrik, bu âyete bakarak balık yemenin haram olduğunu söyler. Ona göre sadece delil Kur’andır. Hâlbuki Allahü teâlâ (Bir işte anlaşamazsanız, bu işin hükmünü öğrenmek için Kur’ana ve sünnete bakın!) buyuruyor. Balık kesilmeden yenir mi diye Kur’ana bakınca müsteşrik yenmeyeceğini anlar. Dalak kandır. Müsteşrik, âyete bakınca bunun da haram olduğunu anlar. Fakat sünnete bakılınca istisna olarak balık ve dalağın helal olduğu görülür. Hadis-i şerifte, (Size iki meyte ve iki kan helal kılındı. İki meyte balıkla çekirgedir, iki kan ise, karaciğerle dalaktır) buyurulmuştur. (İbni Mace, Ebu Dâvud)  Yine Peygamber efendimiz, (Denizin suyu temizdir, meytesi helaldir) buyurarak deniz meytelerinin helal olduğunu bildirmiştir. (Ebu Dâvud, Abdürrezzak) Buna da açıklık getirilmiş, her meyte değildir. Mesela kendiliğinden ölüp su yüzüne çıkan balığın da yenilmeyeceği hadis-i şerifle bildirilmiştir. (Dare Kutni)  Aslan, kaplan, kurt, maymun ve köpek gibi yırtıcı hayvanlarla, atmaca, kartal, doğan ve şahin gibi yırtıcı kuşların etlerinin haramlığı da hadis-i şerifle bildirilmiştir. (Müslim) (Yemîn ederim ki, ben size ancak Allahın emrettiğini emrediyor, nehyettiğini nehyediyorum) buyurdu. (Taberânî), zaten onun sözleri vahiydir. (Necm 4) Kur’ana, İslâma uymak için, Peygamber efendimize uymak gerekir. Peygamber efendimize uymak için de İslâm âlimlerine uymak gerekir. Kur’an-ı kerimde (Bilmiyorsanız âlimlere sorun) buyuruluyor. (Nahl 43) Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Âlimlere tâbi olun!) [Deylemî], (Âlimler yeryüzünün ışıklarıdır. Benim ve diğer peygamberlerin varisleridir.) [Ebu Nuaym], (Âlimler rehberdir.) [İ. Neccar], (Âlim, Allahın güvendiği kimsedir.) [Deylemî] Tahtavi hazretleri, buyuruyor ki: (Kur’an-ı kerimdeki, (Allahın ipine sarılın!) emri, (Fıkıh âlimlerinin, mezheb imamlarının bildirdiklerine uyun) demektir.) [Dürr-ül muhtar haşiyesi] Nasıl kanunlar, Anayasadan ayrı kabul edilmezse, sünnet, yani hadis-i şerifler de Kur’an-ı kerimden ayrı değildir. Onun açıklamalarıdır. Nasıl, tüzükler, yönetmelikler, kanunlara aykırı kabul edilmiyorsa, icma ve kıyas-ı fukaha da sünnete aykırı değildir. Kıyas, Kur’an-ı kerimin ve hadis-i şeriflerin açıklamasıdır. Sünneti Kur’an-ı kerimden ayrı, kıyası [âlimlerin ictihadlarını] hadis-i şeriflerden başka göstermeye çalışanların, sapık olduğu Mektubat-ı Rabbanî’de yazılıdır

Prof. Dr. Ramazan Ayvallı


   
Kur’ân-ı kerîm’deki sûre ve âyetlere dâir
 

Bilindiği gibi, Kur’ân-ı kerîm “sûre”lerden; sûreler de “âyet”lerden meydana gelmektedir.

 “Âyet”, sözlükte, “alâmet, işâret, nişân, ibret, tanınmaya sebep olan emâre” ma’nâlarına gelir. Bu bakımdan, Allahü teâlânın varlığını ve birliğini anlamak husûsunda, kâinât da bir âyettir. Nitekim Bakara Suresinin 164. âyet-i kerimesinde geçen “âyet” bu ma’nâda kullanılmıştır.

Bir terim olarak ise “Âyet”, “Kur’ân-ı kerîmdeki sûreleri meydana getiren, başı ve sonu belli olan cümle veya cümleciklerden her biri”ne denir. Âyet-i kerîmelerin son kelimesine “fâsıla” denir. Âyet-i kerîmeleri birbirinden ayırdığı için, “fâsıla=ayırıcı” denilmiştir. Son harfine de “fâsıla harfi” denilir.

Âyetlerin tâyini, yerlerinin belirlenmesi kıyâsla, akılla yapılamaz. Âyet-i kerîmelerin sûreler içindeki yerleri “tevkîfî”dir, ya’nî vahiyle, Peygamber Efendimizin bildirmesiyle bilinir. Cebrâil aleyhisselâm, Peygamber Efendimize geldiğinde, bu âyetlerin hangi sûreye konulacağını söylerdi. Peygamberimiz de vahiy kâtiplerine, âyetin yazılacağı yeri bildirir, onlar da ona göre yazarlardı. Kur’ân-ı kerîm, “Mushaf” hâline getirileceği zaman da, bu tertibe uyulmuş, bütün müslümanlar bu husûsta ittifâk etmişlerdir.

Sûrelerin tertibi, yani mushaftaki sırası da, âlimlerin çoğunluğuna göre tevkîfî (Resûlullah Efendimizin bildirmesiyle)dir. Bu sıra da değiştirilemez. Bunun için namazda bu sıraya uymadan okumak mekrûh kabûl edilmiştir.
Kur’ân-ı kerîm’in ilk inen âyetleri, “Alak” sûresinin ilk beş âyetidir. İnmesi, takrîben 23 sene devâm eden bu İlâhî Kitâb’ın, son gelen âyet-i kerîmesinin hangisi olduğunda ihtilâf edilmiştir. Çoğunluk, “Mâide” sûresinin 3. âyeti olduğunu kabûl etmiştir.


Âyetlerin sayısı
Kur’ân-ı kerîmde “114 sûre” ve “6236 âyet” vardır. Kur’ân-ı kerîm, indirildiği zamankinden bir harf bile eksik veya fazla değildir. Bugün dünyada basılı ve yazılı olan “Mushaf”ların tamamında bulunan sûrelerdeki âyetlerin toplamı 6.236’dır.
Kitaplarda bazı farklı rakamlar verilmişse de bu farklılık, büyük bir âyetin, birkaç küçük âyet sayılmasından veya birkaç kısa âyetin, bir büyük âyet kabul edilmesinden, yahût 114 sûreden 113’ünün başlarındaki “Besmele”nin müstakil birer âyet sayılıp sayılmamasından ileri gelmiştir. Ba’zı âlimler, bu besmeleleri ayrı birer âyet kabûl etmişlerdir. Ba’zıları da, “Neml” sûresinin içinde geçen “Besmele” hâriç, diğerlerini müstakil âyet saymamışlardır. Meselâ İmâm Şâfiî, her sûre başındaki besmeleyi, o sûreden bir âyet sayarken, İmâm-ı A’zam ile İmâm Mâlik o sûreden âyet saymazlar.
Sûrelerin başlarında bulunan harfleri, ba’zı âlimler başlı başına birer âyet sayarken, diğerleri ise müstakil bir âyet saymıyordu. İşte bunlar rakamlara tesir ediyor.

Âyet çeşitleri
Âyetler çeşitli bakımlardan tasnife tâbi tutulmuştur. Ba’zı âyetlere “mücmel (ma’nâsı izâha muhtâç olacak şekilde kapalı)”, ba’zılarına da “mübeyyen veya müfesser (ma’nâsı açıklanmış)” denilmiştir.
Yine Mekke devrinde (Hicretten önce) gelen sûre ve âyet-i kerîmelere “Mekkî”, Medîne döneminde (Hicretten sonra) gelen sûre ve âyet-i kerîmelere de “Medenî” denir. Umumiyetle 86 sûrenin Mekkî, 28 sûrenin de Medenî olduğu kabûl edilir.

Mekkî sûrelerde, genellikle îmân konuları, geçmiş ümmetlerin kıssaları yer alır. Medenî sûrelerde ise hükümler ve cihâdla ilgili emirler bulunur.

Kezâ sûre ve âyet-i kerîmeler, indikleri yer ve zamana göre de, “arzî-semâvî (Peygamber efendimiz yeryüzünde veya gökte ya’nî mi’râcda iken inenler)”, “hazarî-seferî (hazarda veya seferde iken inenler)”, “nehârî-leylî (gece ve gündüz inenler)”, “sayfî-şitâî (yazın veya kışın inenler)” diye de sınıflandırılır. Ayrıca hükmü, daha sonra kaldırılma bakımından, “nâsih ve mensûh âyetler” diye de kısımlara ayrılırlar.
Bizzât Kur’ân-ı kerîmde (Âl-i İmrân: 7), âyetlerin bir kısmının “muhkem (hüküm bildiren ve ma’nâya delâleti müctehid âlimler için açık olan)”, bir kısmının da “müteşâbih (ma’nâsı kapalı olup, te’vîl edilen ya’nî müctehidlerce, meşhûr olmayan manâ verilen)” olduğu bildirilmiştir.
Büyük İslâm âlimi İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
“Muhkem âyetler, İslâmiyet bilgilerinin ve ahkâmın kaynağıdır. Müteşâbih âyetler ise hakîkatlerin ve sırların hazînesidir. El, yüz, ayak vb. Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde vardır. Bunların hepsi “müteşâbihât”tandır. Bunlar gibi, sûrelerin başında bulunan harfler de “müteşâbihat”tandır. Bunların ne demek olduğu, yalnız ulemâ-ı râsihîn denilen büyüklere bildirilmiştir.”

Sûrelerin sayısı
“Sûre”nin sözlük ma’nâsı, “yüksek rütbe, mevkı’, şeref, binânın bir kısmı veya katları ve bir şehri kuşatan sur” demektir. “Sûre”, “Kur’ân-ı kerîmde âyetlerden oluşan, biri diğerinden ayrı bölümler”in adıdır.
Kur’ân-ı kerîmde, tekrâr belirtelim ki, 114 sûre vardır. “Tevbe” sûresi hâriç, her bir sûre besmele ile başlamaktadır. Birkaç satır olan sûreler olduğu gibi, 40-50 sahife tutan sûreler de vardır. Ancak tek bir âyetlik sûre yoktur. En kısa sûre “Kevser”, en uzun sûre “Bakara” sûresidir.
Sûreler, isimlerini, ihtivâ ettikleri garip bir kelimeden veya ifâde ettikleri ma’nâdan alırlar. Bu bakımdan ba’zı sûrelerin birden fazla ismi vardır. Meselâ, Fâtiha sûresi için yirmi kadar isim verilmiştir. İnşâallah bundan sonraki makalemizde de Kur’ân-ı kerîm’den bahsetmek istiyoruz.


 “Kur’ân” kelimesi, “okumak ve toplamak” ma’nâlarına gelen “karae” kelimesinden türetilmiş bir isimdir.

Kur’ân-ı kerîmin tarifi
“Kur’ân-ı kerîm”in çeşitli açılardan bir çok târifi yapılmıştır. Bunlar birleştirilerek şöyle bir târif de yapılabilir:

“Allahü teâlânın, Cebrâil aleyhisselâm vâsıtasıyla, son Peygamber Muhammed aleyhisselâma, 23 senede, Arapça olarak indirdiği, bize kadar ilk nâzil olduğu şekilde tevâtürle (ya’nî her asırda, yalan söylemeleri mümkün olmayan büyük insan gruplarının bildirmeleriyle) gelen ve mushaflarda yazılı olup, okunması ibâdet olan, hiç bir kimsenin bir benzerini getiremediği ve getiremiyeceği son ilâhî kitaptır.”
Kur’ân-ı kerîmin kitap hâlinde yazılmış şekline de “Mushaf-ı şerîf” denir.

Kur’ân-ı kerîm ve diğer semâvî kitaplar
Allahü teâlâ, dünyada bütün insanlara acıyor, onlara, ebedî saâdet yolunu, sonsuz ni’metlere kavuşturucu yolu gösteriyor. Nitekim ilk insan ve ilk Peygamber olan Âdem aleyhisselâmdan beri, her bin senede bir “resûl” vâsıtasıyla insanlara yeni bir din göndermiştir. Her asırda, en temiz bir insanı “nebî” yaparak, bunlarla dinleri kuvvetlendirmiştir. Allahü teâlâ, peygamberlerine “semâvî kitaplar” göndermiş ve bu kitaplarda dînin emir ve yasaklarını bildirmiştir. Bu kitapların küçük olanlarına “suhuf”, büyük olanlarına da “kitap” denilir. Bu kitaplardan bilinenleri 100 suhuf ve 4 kitaptır. Bunlardan 10 suhuf Âdem aleyhisselâma, 50 suhuf Şît aleyhisselâma, 30 suhuf İdris aleyhisselâma, 10 suhuf İbrâhim aleyhisselâma, Tevrât, Mûsâ aleyhisselâma, Zebûr Dâvud aleyhisselâma, İncîl İsâ aleyhisselâma, Kur’ân-ı kerîm ise Muhammed aleyhisselâma gönderilmiştir.
Bu semâvî kitaplardan -Kur’ân-ı kerîm hâriç- diğerleri tahrif edilmiştir. Kur’ân-ı kerîm ise, ilk indirildiği gibi, hiç değiştirilmeden, bozulmadan, zamanımıza kadar gelmiştir. Kıyâmete kadar da böyle olacağı Kur’ân-ı kerîmde bildirilmiştir. Muhammed aleyhisselâma gönderilen Kur’ân-ı kerîm, ilâhî kitapların sonuncusudur.

Kur’ân-ı kerîmin muhtevâsı

Kur’ân-ı kerîmdeki bilgiler üç kısımdır:

1.ni, Allahü teâlâ hiçbir kuluna bildirmemiştir. Meselâ Allahın zâtının hakikatini kimse bilemez.

2. kısım bilgileri, yalnız Muhammed aleyhisselâma bildirmiştir. Bu yüce Peygamberden (ve onun vârisi olan râsih âlimlerden) başka kimse bunları anlıyamaz. Müteşâbih âyetler böyledir.

3. kısım bilgileri, Peygamberine bildirmiş ve ümmetine öğretmesini emretmiştir. Bu ilimler de ikiye ayrılır: Birinciler, geçmiş insanların hâllerini bildiren (Kısas=kıssalar) ve dünyada, âhırette yaratmış olduğu ve yaratacağı şeyleri bildiren haberler (Ahbâr)dır. Bunlar, ancak Resûlullahın bildirmesi ile anlaşılır. Akılla, tecrübeyle anlaşılamaz. Bunlarda değişiklik (nesh) olmaz. 3. kısım bilgilerin ikincileri, akıl, tecrübe ve Arabî ilimlerle anlaşılabilir. Kur’ân-ı kerîmden ahkâm çıkarmak ve fen bilgilerini anlamak böyledir. Bu 2. kısım bilgiler de ikiye ayrılır. Birincisi, “İmân bilgileri”, ikincisi de “Ahkâm bilgileri”dir. İmân bilgilerinde hiç değişiklik olamaz. Her peygamberin, her ümmetin inanışı hep birdir; inanışları arasında hiçbir ayrılık yoktur.

Ahkâm bilgileri, Allahü teâlânın emirleri ve yasaklarıdır. Yapılması ve sakınılması emredilen ahkâmda değişiklik olabilir. Ancak bu değişikliği, peygamberleri vâsıtasıyla yalnız Allahü teâlâ yapmıştır.

Ahkâm bilgileri başlıca şu kısımlara ayrılır:
1- İbâdet bilgileri: Namaz, oruç, zekât, hac, kurban, cihâd gibi.
2- Münâkehât bilgileri: Evlenme, boşanma, nafaka gibi.
3- Muâmelât bilgileri: Ticâret (alış-veriş), kiralama, vekâlet gibi.
4- Ukûbât bilgileri: Cezâ hukuku gibi.
5- Devletler hukuku ile ilgili hükümler: Savaş esirlerinin durumları, gayr-i müslimlerle ilgili hükümler gibi.
6- Mîrâsla ilgili bilgiler.

Âyet ve hadîs farkı
Kur’ân-ı kerîm sûrelerden; sûreler de âyetlerden meydana gelir. “Âyet”, sözlükte, “alâmet, işâret, nişân, ibret, tanınmaya sebep olan emâre” ma’nâlarına gelir. Bu bakımdan, Allahü teâlânın varlığını ve birliğini anlamak husûsunda “kâinât” da bir “âyet”tir.
Terim olarak ise “Âyet”, “Kur’ân-ı kerîmdeki sûreleri meydana getiren, başı ve sonu belli olan cümle veya cümleciklerden her biri”ne denir. Âyetlerin tâyini, belli edilmesi kıyâsla, akılla yapılamaz. Tevkîfîdir, ya’nî vahiyle, Peygamber efendimizin bildirmesiyle bilinir.
Kur’ân-ı kerîmin üslûbu, hiçbir insan sözüne benzemez. Ondaki “i’câz”, “te’kîd”, “hazif”, “takdîm”, “te’hîr”, “teşbîh”, “istiâre”, “tevriye”, “tecnîs” vb. edebî san’atların üstünlüğü, hayret vericiliği başka hiçbir sözde, şiirde yoktur. Hattâ, ma’nâsı Allahü teâlâdan, lafızları Peygamber efendimizden olan “hadîs-i kudsî”lerde bile yoktur.
Peygamber efendimizin binlerce hadîs-i şerîfi, orijinal lafızlarıyla ezberlenip, yazılmış ve nakledilmiştir. Aslında hadîs-i şerîflerin manası da vahiydir, ancak hadîs-i şerîfin lafzı vahiy değildir. Fakat âyetin hem lafzı, hem de manâsı vahiydir.
İnşâallah bu konuda başka makaleler de yazmak istiyoruz.

   
Kur’ân-ı kerîmin i’câzı (eşsizliği)
 

Arapların, “Câhiliye Devri”nde parlak bir edebiyâtları vardı. Güzel söz söylemeye çok ehemmiyet verirlerdi. Nesir ve şiir zirvede idi. Aralarından çeşitli şâirler yetişti. Birbirleri ile şiir yarışı yaparlar ve kazananlarla öğünürlerdi. Öyle iken Arab edîbleri, Kur’ân-ı Kerîm karşısında âciz kaldılar. Velîd bin Muğîre, Lebîd, el-A’şâ, Ka’b bin Züheyr gibi şâirler, Kur’ân-ı Kerîm hakkında takdirlerini belirtip âcizliklerini ifâde etmişler, Ümeyye bin Halef yerden toprak alıp saçına-başına saçmış; Utbe bin Rebîa, hayret ve dehşete düşerek; “Ondan öyle şeyler işittim ki, ömrümde benzerini işitmiş değilim. Bu sözler ne şiir, ne sihir, ne de kehânettir” demiştir.

Kabe’nin duvarına yazdılar
O zamandaki bütün güçlü Arap şâirleri, Kur’ân-ı Kerîm karşısında secdelere kapanıyor ve bunun sebebini soranlara da; “Zannetmeyin ki biz Muhammed’e inandığımızdan eğiliyoruz. Bizi secde ettiren, şu sözlerdeki eşsizliktir” diyorlardı.
Yine meşhûr şâir Lebîd bin Rebîa, Peygamber Efendimizin, Allah kelâmıyla insanlara meydan okuduğunu duyunca, işittiği şeylere karşılık vermek maksadıyla ba’zı beyitler yazarak Kabe’nin kapısına astı. O zamanlar Kabe’nin kapısına bir şey asmak ancak büyük Arap şâirlerinden bir kaç kişiye mahsûs bir imtiyâzdı.
Müslümanlardan biri, Lebîd’in bu beyitlerini görünce dayanamadı ve Kur’ân-ı Kerîmden ba’zı âyetler yazarak, Lebîd’in şiirlerinin yanına astı. Ertesi gün Lebîd, Kabe’ye uğradı. Daha henüz müslüman olmamıştı. Kur’ân-ı Kerîm âyetlerini görünce, beyninden vurulmuşa döndü ve “Allaha yemin ederim ki, bunlar, insan sözü değildir. Ben artık müslümanım” diye haykırdı.
Bu büyük Arap şâiri, Kur’ân-ı Kerîmin belâğatı karşısında aczini i’tirâf ederek derhâl şiir yazmayı bıraktı.
Bir gün Hz. Ömer, Lebîd’e:
“Ey Lebîd! Bana biraz şiirlerinden okur musun?” dedi.
Lebîd, Bakara sûresini okudu ve şu sözleri ilâve etti:
“Allahü teâlânın bana, Bakara ve Âl-i İmrân sûrelerini öğrettiğinden beri, artık şiir yazmıyorum.”
Bunun gibi yüzlerce meşhûr Arab şâiri, şiir yazmayı bırakmış ve Kur’ân-ı Kerîm karşısında âcizliklerini belirtmişlerdir.
Dün öyle olduğu gibi, bugün de Batılı ilim adamları hayranlıklarını gizleyememişlerdir.

Batılılar da gizleyemedi!
Batılılardan bazıları, Kur’ân-ı Kerîm hakkında şu itirâflarda bulunmuşlardır:

“Kahramanlar” kitâbının yazarı Prof. Dr. Carlyle diyor ki: “Kur’ân-ı Kerîm okundukça, onun alelâde, gelişi-güzel bir edebî eser olmadığını hemen hissedersiniz. Kur’ân-ı Kerîm, kalpten gelen ve başka kalplere hemen nüfûz eden bir eserdir. Diğer bütün eserler, bu muazzam eser yanında çok sönük kalırlar. Kur’ân-ı Kerîmin göze çarpan ilk karakteri, onun doğru ve mükemmel bir yol gösterici, dürüst bir rehber olmasıdır. İşte bence Kur’ân-ı Kerîmin en büyük meziyeti budur. Bu meziyet, diğer bir çok meziyetlere de yol açmaktadır.”
Bartelemi Sentier de, “Muhammed’in Hayâtı” adlı eserinde şöyle diyor: “Kur’ân-ı Kerîme, Arap dilinin kıyâs kabûl etmez şaheseri gözüyle bakılabilir. Şeklin düzgünlüğü ve güzelliği, bütün âlemin sözbirliği ile belirttiği gibi, konusunun büyüklüğüne eştir. Fikirlerden önce kalpler ona sarılır.”
Bernart Smith ise, aynı ismi taşıyan “Muhammed’in Hayâtı” adlı eserinde: Kur’ân-ı Kerîm, Muhammed’in dâimî mu’cizesidir ve hakîkaten Kur’ân bir mu’cizedir” sözlerini söylemiştir.
[Muhammed aleyhisselâmın hak Peygamber olduğunu bildiren şâhidler, mu’cizeler pek çoktur. Ona tâbi’ olan, onun izinde giden ümmetinin Evliyâsında hâsıl olan kerâmetler de, hep onun mu’cizeleri sayılmaktadır.
Onun mu’cizeleri, zamân bakımından üçe ayrılmıştır:
1) Mübârek rûhunun yaratılmasından, Peygamberliğinin bildirildiği zamâna (yani bi’setine) kadar olanlardır. Bunlara, “İrhâsât” ya’nî, “başlangıçlar” denir.
2) Bi’setten vefâtına kadar olan zamân içindekilerdir. Bu mu’cizelerin üç bin kadar olduğu bildirilmiştir.
3) Vefâtından kıyâmete kadar olmuş ve olacak şeylerdir.]

‘Bizi kendine çekiyor’
Prof. Dr. Edward Monte’nin şu sözleri de çok dikkat çekicidir: “Allahü teâlânın birliğini en temiz, en yüksek, en inandırıcı ve başka bir dîn kitâbının üstün gelemeyeceği bir dil ile anlatan kitâp, Kur’ân-ı kerîmdir.”
Dünyanın sayılı edebiyatçılarından olan Alman Goethe’nin, “Doğu-Batı Dîvânı” adlı eserindeki şu sözlerine de kulak verelim:
“Kur’ân-ı Kerîmin içinde pek çok tekrarlar vardır. Onu okuduğumuz zaman, bu tekrarlar bizi usandıracak sanılıyor, fakat biraz sonra bu kitâp, bizi kendisine çekiyor. Bizi hayranlığa ve sonunda büyük saygıya götürüyor.”
Gaston Kar da diyor ki: “İslâm dîninin kaynağı olan Kur’ân-ı Kerîmde, cihân medeniyetinin dayandığı bütün temeller bulunmaktadır. O kadar ki, bugün bizim medeniyetimizin Kur’ân-ı Kerîmin bildirdiği temel kurallardan kurulduğunu kabûl etmemiz gerekir.”
İngiliz râhibi Beowerth-Simith ise, “Muhammed ve Muhammed’e Bağlı Olanlar” adlı eserinde demiştir ki: “Kur’ân-ı Kerîm üslûp temizliği, ilim, felsefe ve hakîkat mu’cizesidir.”
Bu misâlleri çoğaltmamız mümkündür. Ancak bu sözler, mukaddes kitâbımız Kur’ân-ı kerîmin üstünlüğü, yüksekliği ve eşsizliği hakkında, insâf sâhibi kişilere gerekli işâreti vermektedir. Bu bakımdan biz bu makalemizde, bu sözlerle yetinip diğer bazı makalelerimizde, inşâallah konuyu başka yönlerden ele almak istiyoruz.








Kur’ân-ı kerîm’in üslûbu ve muhtevası

Kur’ân-ı kerîm, nazm-ı ilâhîdir. “Nazm”, sözlükte “incileri ipliğe dizme”ye denir. Kelimeleri de, inci gibi, yan yana dizmeye nazm denilmiştir. Şiirler birer nazmdır. Fakat Kur’ân-ı kerîm şiir değildir. Nesir de değildir. Onu hiçbir edebî esere benzetmek mümkün değildir. Çünkü ilâhî kelâmdır. Üslûbu ve belâgatı karşısında okuyan herkes hayran ve âciz kalmıştır. Bir kelimesi çıkarılsa veya bir kelime eklense, lafzındaki ve ma’nâsındaki güzellik bozuluyor. Bir kelimesinin yerine koymak için, başka kelime arayanlar bulamamışlardır. Kur’ân-ı kerîm, Arab şâirlerinin şiirlerine benzemiyor. İşitenler ve okuyanlar, tadına doyamıyorlar. Yorulsalar da usanmıyorlar. Onu okumanın ve dinlemenin, nice sıkıntıları giderdiği sayısız tecrübelerle anlaşılmıştır. Kur’ân-ı kerîmi dinlemekle, nice azılı İslâm düşmanlarının kalbleri yumuşamış, îmâna gelmişlerdir. Müşriklerin ileri gelenleri bile, Kur’ân-ı kerîmin üslûbuna hayran olarak, Kur’ân-ı kerîmi dinlemekten kendilerini alamamışlardır.

Nitekim İbn-i İshak şöyle anlatıyor:
Bir gece, Resûlullah efendimiz, evinde namaz kılarken, Ebû Süfyân, Ebû Cehil, Ahnes gibi müşrikler, gizlice bir köşeye yerleşerek Kur’ân-ı kerîmi dinlemeye başladılar. Kur’ân-ı kerîmin te’sirine kendilerini kaptırarak sabaha kadar orada kalıp dinlediler. Sabahleyin tan yeri ağarınca, kimse görmesin diye yerlerinden kalkıp giderken yolda karşılaştılar. Hayretle birbirine bakıp, “Sakın bir defa daha böyle bir şey yapmayalım, şâyet halk bizi görürse içlerine şüphe düşer” deyip evlerine gittiler.

Ertesi gece, bir öncesi gibi gidip dinlediler. Sabahleyin tekrar karşılaştılar. Yine “Dinlemeyeceğiz” dediler. Üçüncü günü tekrar karşılaştılar. Bunun üzerine, “Bu böyle gitmez” deyip bir daha yapmamaya and içtiler. Sabahleyin Ahnes, Ebû Süfyân’a gidip; “Muhammed’den işittiklerin hakkında fikrin ne?” diye sordu. O da; “Öyle şeyler işittim ki, onları anlıyor, ne murâd edildiğini de biliyorum. Fakat öyle şeyler de işittim ki, ne ma’nâsını anlayabildim, ne de ne murâd olunduğunu bildim” dedi. Ahnes de, “Ben de öyleyim” dedi. Beraberce gidip Ebû Cehil’in fikrini sordular. O da, dedi ki:

“Biz ve Abd-i Menâfoğulları (Hâşimoğulları) yarış hâlindeyiz. Onlar yedirdiler, biz de yedirdik. Onlar taşıdılar, biz de taşıdık. Onlar hediye verdi, biz de verdik. Bineklerimiz bir hizâda gidip atbaşı beraber olunca, onlar, “Gökten vahiy gelen Peygamber bizden” dediler. Biz onun gibisine ne zaman erişebiliriz? Vallahi ona asla inanmayız, onu tasdik etmeyiz.”
İşte Kureyşliler, Kur’ân-ı kerîm karşısında böyle şaşkın idiler. Onun te’sirinden kurtulamıyor, fakat kabilecilik vb. sebeplerle İslâma girmiyorlardı.

Kur’ân-ı kerîm’in öğretilmesi
Bilindiği gibi İslâm ilimlerinin temeli Kur’ân-ı kerîmdir. Allahü teâlânın kelâmı, sözlerin en yücesi, dünya ve âhiret saâdetinin kaynağıdır. Onun başka sözlere üstünlüğü, Hadîs-i şerîfte buyurulduğu gibi, Cenâb-ı Hakk’ın bütün mahlûkâta üstünlüğü gibidir.
Bu sebeple müslümanlar ondört asırdan beri, Kur’ân-ı kerîmin nûrunu dünyanın her tarafına yaymaya çalışmışlar, bu uğurda can vermişlerdir. Fethettikleri yerlere muzaffer ordularıyla birlikte, yanlarında Kur’ân-ı kerîm hâfızları ve muallimleri oldukları hâlde girmişlerdir. Asr-ı saâdette gönderilen vâlilerin vazîfelerinden biri de Kur’ân-ı kerîmi öğretmekti.

Kur’ân-ı kerîmin öğretilmesi ile bizzât Peygamber efendimiz meşgul olmuş ve “Sizin en hayırlınız Kur’ân-ı kerîmi öğrenen ve öğreteninizdir” buyurmuştur.
Yine Resûlullah efendimiz: “Herhangi bir topluluk, Allah’ın mescidlerinden birinde bir araya gelip, Allah’ın kitabını okur ve aralarında onu müzâkere ederlerse [onu okumayı öğrenmek için yardımlaşırlarsa], hiç şüphesiz onların üzerine Allah katından huzûr ve sükûn iner. Allahü teâlânın rahmetine garkolurlar ve melekler onları çepeçevre kuşatır. Hak teâlâ, onları, sevgili kulları arasında anar” buyurmuştur.

Peygamber efendimizin teşvikleri ve öğretmesi neticesinde Eshab-ı kirâmdan pek çok hâfız yetişmiştir. Bunlar arasında, dört halife, Übey bin Ka’b, Mu’âz bin Cebel, Ebüd-derdâ, Zeyd bin Sâbit, Temîm-i Dârî, Abdullah bin Mes’ûd, Sâlim Mevlâ Ebû Huzeyfe vb. çok ilerledi. Hattâ Resûlullah efendimiz, bir hadîs-i şerîfinde:
“Kur’ân-ı kerîmi şu dört kişiden alınız, öğreniniz: Abdullah bin Mes’ûd, Übey bin Ka’b, Mu’âz bin Cebel, Sâlim Mevlâ Ebû Huzeyfe” buyurmuştur.

Resûlullahın huzûrunda yetişen Eshâb-ı kirâm, fetihlerle beraber çeşitli şehirlere yayılarak Kur’ân-ı kerîmi müslümanlara öğrettiler. Ebû Mûsâ el-Eş’arî Basra’da, Abdullah bin Mes’ûd Kûfe’de, Zeyd bin Sâbit ve Übey bin Ka’b Hicaz bölgesinde, Ebüd-derdâ ve Muâz bin Cebel Şam’da Kur’ân-ı kerîm öğretimi ile meşgûl olan meşhûr sahabîlerden ba’zılarıdır. Böylece Kur’ân-ı kerîm dünyada en çok okunan, öğretilen ve ezberlenen kitap olmuştur. Daha sonra bu öğretim, Küttâb, Dâr-ül-kurrâ ve Dar-ül hadîslerde sistemleştirilmiştir.

Kur’ân-ı kerîm’in muhtevâsı
Âlimler, âyet-i kerîmeleri muhtevâ yönünden şu şekilde sınıflandırmışlardır:
Yaklaşık 1000 âyet-i kerîme “emr”e dâir, 1000 âyet-i kerime “nehy”e dâirdir. 1000 âyet-i kerîme “va’d (müjde veren)”, 1000 âyet-i kerîme “vaîd (korkutucu)”, 1000 âyet-i kerîme “ahbâr (haberler) ve kıssalar”, 1000 âyet-i kerîme “ibretler”, 500 âyet-i kerîme “ahkâm”, 100 âyet-i kerîme “tesbîh ve duâ”, 60 âyet-i kerîme “nâsih ve mensûh” hakkındadır.
Makalemizin hacmi, bu konuda geniş bilgi vermeye müsâit değil. Şu kadarını ifâde edelim ki, bu hususlar, “Usûl-i Tefsîr” ve “Ulûmü’l-Kur’ân”a dâir kitaplarda çok geniş bir şekilde ele alınmaktadır. Geniş bilgi almak isteyenler, oralara mürâcaat edebilirler.
 

   
Kur’an-ı kerim değiştirilemez
 

Reşat Halife ve onun izinde gidenler, Kur’an-ı kerime itimadı sarsmak için Tevbe suresinin son iki âyeti fazla diyorlar. Kur’anın değiştiğini söyleyen kâfir olmaz mı?

CEVAP: Böyle bir şeyi Müslüman yaparsa kâfir olur, kâfir zaten kâfirdir, tekrar kâfir olmaz. Emirler yasaklar Müslüman içindir.
Önce Kur’an-ı kerimin bugünkü hale nasıl geldiğini bildirelim:
Yemame savaşında, Kur’an-ı kerimi hıfzedenler [ezberleyenler] şehid olup azalmaya başlayınca, Hz. Ömer, halife Hz. Ebu Bekr’e, Kur’an-ı kerimin yazılıp Mushaf haline gelmesini tavsiye etti. Hz. Ebu Bekir de, Resulullahın kâtibi olan Zeyd bin Sabit’e sureleri ayrı ayrı yazdırdı. Sonra, Eshab-ı kiramın ittifakı ile bir heyet tarafından bir mushaf yazıldı. Hz. Osman zamanında bu mushaftan, 6 adet daha yazılarak vilayetlere gönderildi. Bugün bütün İslam ülkelerinde mevcut olan Kur’an-ı kerimlerin tertibi ve şekli bu mushafa tam uygundur. O zamandan beri de bir tek harfi değişmemiştir. (Mirat-ı kâinat)

Kur’an-ı kerimin değiştiğini söylemek birkaç yönden küfür olur:

1- Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimi hiç kimsenin değiştiremeyeceğini ve bunu bizzat kendisinin koruyacağını bildiriyor: (Rabbinin sözü doğruluk ve adaletle tamamlandı. Onun sözlerini [Kur’anı] değiştirebilecek [hiçbir şey, hiçbir kuvvet] yoktur.) [Enam 115]
(Kur’anı biz indirdik, elbette yine onu biz koruyacağız.) [Hicr 9]
(Kur’an, eşi benzeri olmayan bir kitaptır. Ona önünden, ardından [hiçbir yönden, hiçbir şekilde] bâtıl gelemez [hiçbir ilave ve çıkarma yapılamaz. Çünkü] O, kâinatın hamdettiği hüküm ve hikmet sahibi Allah tarafından indirilmiştir.) [Fussilet 41-42] [Kur’anı Allah indirdiği için, onu bozabilecek birisinin çıkamayacağı açıkça bildiriliyor. Diyelim ki 19’cu, Tevbe suresindeki iki âyeti veya başka âyetleri çıkarıp “Tam Kur’an” diye bir kitap bastırsa, piyasaya sürülünce, hile meydana çıkar ve hiç itibar görmez.]

Bu üç âyet-i kerimeye rağmen, Kur’an değişti demek çok büyük, çok çirkin bir iftira olur.

2- Kur’an-ı kerimi hâşâ Resulullah değiştirdi diyenler de çıkıyor. Bu, âlemlere rahmet olarak gönderilen son resul için çok çirkin iftiradır. Üzerinde durmak bile gerekmez. Bir âyet meali:
(Eğer o [peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]
Resulullah değiştirdi diyen bu âyeti de inkâr etmiş olur.

3- Daha çok Rafıziler, “üç halife ile eshab değiştirdi” diyorlar. Üç halife, âyet-i kerimelerle övüldüğü gibi, eshabın tamamı da övülmektedir. Hepsinin cennetlik olduğunu bildiren bir âyet-i kerime meali:
([Eshab-ı kiramın] hepsine hüsnayı [Cenneti] vâdettik.) [Hadid 10]
Hepsi cennetlik olan bu kıymetli insanlara nasıl iftira edilebilir ki?

4- Mucize olması bakımından da değiştirilemez. İki âyet meali şöyledir:
(Kulumuza [peygambere] indirdiğimizden [Allah’tan geldiğinden] bir şüpheniz varsa, iddianızda doğru iseniz, Allah’tan gayri şahitlerinizi [bilginlerinizi] de yardıma çağırıp, haydi onun benzeri bir sure meydana getirin! Bunu yapamazsınız, asla yapamayacaksınız da.) [Bekara 23, 24]
(De ki: Bu Kur’anın bir benzerini ortaya koymak üzere insanlar ve cinler toplanıp, birbirine destek de olsalar, yemin olsun ki yine de benzerini ortaya koyamazlar.) [İsra 88] (14 asırdır, din düşmanları, Allahı yalancı çıkarmak için uğraşmışsa da yapamadılar. 19’cular da bunu yapamaz.]

Kur’ân-ı kerîmdeki bazı ilmî hakikatler
 

Kur’ân-ı kerîmdeki fen ile anlaşılabilen bilgileri anlatan âyetlere, fen bilgilerine, fenne uygun mânâ vermek câiz ve lâzımdır. Bunu da ancak, hem din, hem de fen ilimlerinde mütehassıs olanlar yapabilirler.

Kur’ân-ı kerîmde, her çeşit ilim verileri objektif bir şekilde zikredilmiş ve bu ilimlerin konuları ve meseleleri, nâzil olduğu çağdaki anlayışa göre değil de, her çağın anlayışına hitap edecek şekilde ifâde edilmiştir.
İşin doğrusu şu ki, fen adamları, İslâm kitaplarını okuyunca, Kur’ân-ı kerîmin her tecrübeyi, her buluşu, daha önceden haber vermiş olduğunu görüp hayran kalıyorlar.

Fenni iyi bilen bir fen adamı, Allahü teâlânın varlığını inkâr edemez. Bazı fen adamlarının dinsiz olmalarına ise, hıristiyan papazlarının ve câhil halkın bâtıl inanışları ve yanlış anlayışları sebep olmuştur. Hıristiyanlığın akla ve ilme aykırı hükümlerini okuyan bazı ilim adamları şüpheye düşmektedirler.
İnsaflı fen adamları, eğer İslâm âlimlerinin, Kur’ân-ı kerîmden çıkardıkları, fenle ilgili bilgileri, bunların inceliğini, doğruluğunu okuyup anlasalar, hepsi de hakîkati görüp, seve seve müslüman olurlar.

“Size gökten rızık indiren O’dur”
Bugünkü makalemizde de, Kur’ân-ı kerîmdeki bazı ilmî hakikatlere değinmek istiyoruz.
1- Mü’min sûresinin 13’üncü âyet-i kerîmesinde meâlen, “Size, [varlığına ve birliğine delâlet eden] âyetlerini, mu’cizelerini gösteren, size gökten rızık indiren O’dur. Bu âyetlerden, işâretlerden Allaha inananlardan başkası ibret almaz” buyurulmuştur.

Buradaki, “gökten rızık indiren” ta’bîri, çok kerreler Mûsâ aleyhisselâm ve kavmi, çölde yolunu kaybettiği zaman, gökten inen “Kudret helvâsı” denilen ve bugün de susuz yerlerde peydâ olan “Manna” adlı şekerli maddeye işâret olabilir diyenler çıkmıştır. Fakat tefsîr kitaplarında, âyet-i kerîmenin, “Size gökten rızık indiren” kısmı, “Size gökten rızkınızın sebebi yağmur ve gayrilerini [kar, rutûbet] indiren Allahü teâlâdır” şeklinde tefsîr buyurulmuştur. Çünkü Allahü teâlâ, bizim rızkımızı hakîkaten semâdan indirmektedir.

Proteinler nasıl oluşuyor?
Bugün en büyük fen adamları, dünyada albüminlerin, proteinlerin nasıl meydana geldiğini şöyle îzâh etmektedirler:
“Yağmurlu günlerde yıldırım ve şimşeklerin tesîrleri ile havadaki oksijen ve azot birleşerek renksiz azot monoksit gazını meydana getirmekte, bu gaz tekrar oksijenle birleşerek, turuncu renkli azot dioksit, diğer taraftan yine yıldırım ve şimşeklerin tesîri ile havadaki rutûbet ve azottan, amonyak meydana gelmektedir.
Azot dioksit ise, rutûbetin tesîriyle nitrik aside dönüşmekte, bu sefer nitrik asit ile amonyak, yine havada bulunan karbonik asitle birleşerek amonyum nitrat ve amonyum karbonat hâsıl olmakta, meydana gelen bu tuzlar, yağmurla yer yüzüne inmektedir.
Yer yüzünde bu tuzlar toprakta bulunan kalsiyum tuzları ile birleşerek kalsiyum nitratı meydana getirmekte, bu tuz da bitkiler tarafından emilerek onların yetişmesine sebep olmaktadır. Bu nebâtâtı yiyen insanlarda ve hayvanlarda, o maddeler muhtelif proteinlere [ki bunların arasında albüminler de vardır] dönüşmekte ve bu hayvanların etlerini, sütlerini, yumurtalarını yiyen insanları beslemektedir.
O hâlde, insanların rızkı, Kur’ân-ı kerîmde bildirilmiş olduğu gibi, semâdan gelmektedir.”
2- Müslüman olan ünlü deniz araştırmacısı Fransız Kaptan Cousto şöyle anlatıyor:
“1962 senesinde Alman ilim adamları, Aden Körfezi ile Kızıldeniz’in birleştiği Mendeb Boğazında, Kızıldeniz’in suyu ile Hind Okyanusu’nun suyunun birbirine karışmadığını bildirmişlerdi.

Biz de, Atlas Okyanusu ile Akdeniz’in sularının birbirine karışıp, karışmadığını tetkîk etmeye başladık. Önce Akdeniz’in kendine hâs sıcaklığı, tuzluluğu ve yoğunluğu ile ihtivâ ettiği canlıları tesbît ettik. Aynı çalışmayı Atlas Okyanusu’nda tekrarladık. İki su kütlesi binlerce seneden beri Cebel-i Târık Boğazı’nda birleşiyordu. Bu vaziyette, iki su kütlesinin karışması ile tuzluluk, kesâfet [yoğunluk] gibi unsurların birbirine eşit, hiç olmazsa yakın olması îcâb ediyordu.
Hâlbuki her iki denizin en yakın kısımlarında bile deniz suyu kendi özelliğini koruyordu. Yani, iki denizin birleşme noktasında bir su perdesi, iki deniz suyunun birbirine karışmasına mâni oluyordu.
Bu hâli anlattığım Prof. Dr. Maurice Bucaille; bunda şaşılacak bir şey olmadığını, İslâmın kudsî kitabı Kur’ân-ı kerîmin bunu açık bir şekilde yazdığını söyledi. Hakîkaten bu hâl, Kur’ân-ı kerîmde dosdoğru açıklanıyordu. Rahmân sûresinin 19. ve 20. âyetlerinde meâlen buyuruluyor ki:

“Hak din İslâmiyeti seçtim”
“İki denizi birbirine kavuşmak üzere salıvermiştir. Aralarında bir engel vardır, birbirlerine geçip karışmıyorlar.”
Âyet-i kerîmenin, tesbit ettiğim engeli, on beş asır önce beyân etmesi karşısında; “Bu âyetin ilmî bir mu’cize ve Kur’ân-ı kerîmin mutlaka Allahü teâlânın kelâmı” olduğuna inandım. Hak din olan İslâmiyeti seçtim. İslâm dîni, manevî gücü ile bana kaybettiğim oğlumun acısına dayanma sabrını verdi.”
Kâinatın yaratılışını tesâdüflerde arayanlar insâfa gelmelidirler.



Yanlış anlamak şüphe hasıl eder
 

Kur’ân-ı kerîmin manâsını yalnız Muhammed aleyhisselâm anlamış ve hadîs-i şerîfleri ile bildirmişdir. Kur’ân-ı kerîmi tefsîr eden Odur. Doğru tefsîr kitâbı da, Onun hadîs-i şerîfleridir. Din âlimlerimiz, uyumıyarak, dinlenmiyerek, istirâhatlarını fedâ ederek, bu hadîs-i şerîfleri toplayıp, tefsîr kitâblarını yazmışlardır. Bu tefsîr kitâblarını da anlıyabilmek için, otuz sene durmadan çalışıp, yirmi ana ilmi, iyi öğrenmek lâzımdır. Bu yirmi ana ilmin kolları, seksen ilimdir. Ana ilimlerden biri, “Tefsîr” ilmidir.

Bu ilimlerin ayrı ayrı âlimleri ve çok kitapları vardır. Bugün kullanılan bazı arabî kelimeler, fıkıh ilminde başka manâya, tefsîr ilminde ise dahâ başka manâya gelmekdedir. Hattâ aynı bir kelime, Kur’ân-ı kerîmdeki yerine, aldığı edâtlara göre, başka manâlar bildirmekdedir.
Bu geniş ilimleri bilmiyenlerin, bugünkü Arapçaya göre, yaptıkları Kur’ân tercümeleri, Kur’ân-ı kerîmin manâsından bambaşka birşey oluyor. Kur’ân-ı kerîmin manâsından, rumûzundan, işâretlerinden, herkes îmânının kuvveti kadar, birşey anlıyabilir.

Tefsîr, anlatmakla, yazmakla olmaz. Tefsîr, din büyüklerinin kalblerine doğan bir nûrdur. Tefsîr kitâbları, bu nûrun anahtarıdır. Çekmeceyi anahtarla açınca, mücevherler meydana çıktığı gibi, o tefsîrleri okumakla, kalbe bu nûr doğar.
Seksen ilmi iyi bilenler, tefsîrleri anlayıp, bizim gibi din câhillerine bildirmek için, çeşidli derecedeki insanlara göre, binlerle kitâb yazmışlardır. Yeni yazılan Türkçe tefsîrlerin, en kıymetlisi sanılanlarında bile, şahsî düşünceler bulunmakta, okuyanlara zararı, fâidesinden çok olmaktadır. Hele islâm düşmanlarının, bid’at sâhiblerinin, Kur’ân-ı kerîmin manâsını bozmak için yaptıkları tefsîr ve tercüme kitapları, birer zehirdir. Bunları okuyan genç zihinlerde, bir takım şüpheler, itirâzlar hasıl oluyor.

Zâten din bilgisi az olanların, islâmiyyeti öğrenmek için, tefsîr ve hadîs-i şerîf okuması uygun değildir. Çünkü, Kur’ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfi yanlış anlamak veya şüphe etmek insanın îmânını giderir.
Yalnız Arapça bilmekle, tefsîr ve hadîs anlaşılmaz. Arapça bilenleri, din âlimi sanan, aldanır. Beyrut ve başka yerlerde ana dili Arapça olan, Arap edebiyâtını iyi bilen, çok papaz var. Fakat, hiçbirinin islâmiyetden haberi yok.


 
Kur’anı kerimdeki mecazlar
 

Her kelimenin belli bir manası vardır. Buna hakiki manası denir. Bir kelime, kendi hakiki manasında kullanılmayıp da, bir bağlantısı, ilişkisi bulunan başka bir manada kullanılınca, bu kelimeye Kinaye veya Mecaz denir. Kinaye, bir şeyi, açık anlamı başka olan kelimelerle anlatmaktır.
Kur’anı kerimde mecazi ifadeler çoktur. Müteşabih âyetler vardır. Bunlara görünen manayı vermek çok yanlış olur. Bilhassa Allahü teâlâ ile ilgili mecazlar, müteşabih olanlar daha önemlidir.
Allahü teâlâ hiçbir mahluka, yani hiçbir şeye benzemez. Çünkü, Kur’anı kerimde buyuruluyor ki:
(Leyse ke mislihi şeyün=Onun benzeri hiçbir şey yoktur.) [Şura 11]

(Sübhanekellahümme=Allahım, Seni noksan sıfatlardan tenzih eder, kemâl sıfatlar ile tavsif ederim.) [Yunus 10]
Peki Allahü teâlâ hiçbir şeye benzemediği halde, sanki benzediğini bildiren âyetlere ne denecek o zaman? Onlara müteşabih âyetler denir. Bunlardan bazısının meali şöyledir:

(Kıyamet günü yeryüzü Allahın kabzasında olur, gökler de sağ eliyle dürülür.) [Zümer 67]
(Yahudiler, Allah’ın eli bağlıdır, dediler. Hayır, Allah’ın iki eli de açıktır.) [Maide 64]
(Allah’ın eli onların ellerinin üzerindedir.) [Fetih 10]
(Doğu da Batı da Allah’ındır. Nereye dönerseniz Allah’ın yüzü oradadır.) [Bekara115]
(Allah Arş’a istivâ edendir. Nerede olsanız, O sizinle beraberdir.) [Hadid 4]
(Allah yerin ve göklerin nurudur.) [Nur 35]

Bu âyetlerde bildirilen el, yüz ifadeleri, bir mahlukun eli veya yüzü gibi sanılabilir. Halbuki Allah hiçbir mahluka benzemez. İstiva kelimesi oturmak sanılırsa Allah mahluklara benzetilmiş olur ve yukarıdaki âyetlere aykırı olur. Nerede olursanız sizinle beraberdir ifadesi de mecazidir. Çünkü O mekandan münezzehtir. Son âyette Allah nur sanılır. Halbuki nur da yaratıktır. Kur’anda tevil gereken Kinaye, Mecaz ifade eden birçok âyet vardır. Birkaç örnek daha verelim:

Cima için lems=dokunmak kelimesi kullanılmıştır. (Kadınlara dokununca gusledin, su yoksa teyemmüm edin) [Maide 6], Kadınlar için libas=giysi kelimesi kullanılmıştır. (Kadınlar size, siz de onlara libassınız) [Bekara 187]
Zâlim köylüler için (zâlim köy) denmiştir. (Nisa 75), (Köy halkına sor) yerine, (köye sor) denmiştir. (Yusüf 82) Böyle ifadeler Türkçede de vardır. Mesela, (Şu sınıf tembel, şu sınıf çalışkandır) gibi. Sınıftan maksat öğrencilerdir.
Resulullaha, (Vahfid cenaheke lil mü’minin=Kanadını müminler için indir) buyuruluyor. (Hicr 88) [Resulullahın tek kanadı mı var? Elbette mecazdır. Yani şefkat et, tevazu göster demektir.]

(Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak], gölge ile sıcak [cennetle cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere [inatçı kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22 Celaleyn, Beydavi] Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidayete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın) buyuruluyor. Demek ki kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi) 


İşittirmek kabul ettirmek demektir.
 

Vehhabiler, ruhun ölmediğini söyledikleri halde, Resulullah da ölüdür, işitmez, ‘şefaat ya resulallah’ diyen kâfir olur diyorlar. Mecazı bilmiyorlar. Bu konudaki birkaç âyetl kerime meali şöyledir:
(Savaşta öldürülenleri siz değil, Allah öldürdü. Attığın zaman da, sen değil, Allah attı.) (Enfal 17) Birileri, ötekileri öldürüyor, Allah, ben öldürdüm diyor, Resulullah atıyor, sen atmadın ben attım buyuruyor. Aşağıda da kabirdekilere sen değil, ben işittiririm buyuruyor.
(Kâfirler, sağır, dilsiz, kör oldukları için doğru yola gelmezler.) [Bekara 18], (Kâfirler sağır, dilsiz ve kör oldukları için, akıl edemezler, düşünemezler.) [Bakara 171] Yani hakkı işitmedikleri için sağır, doğruyu söylemedikleri için dilsiz, gerçeği görmedikleri için kör, denilerek hidâyete kavuşmadıkları bildirilmiştir. Buradaki işitmek, kabul etmek demektir. (Beydavi)

(Bu dünyada kör olan, ahirette de kördür.) [İsra 72] (Bu âyette de yaşayan ve ölen kâfirlere kör deniyor. Yoksa dünyadaki körler ahirette kör olmayacaktır.
(Sağırlara işittiremezsin. Körleri ve sapıkları doğru yola eriştiremezsin.) [Zuhruf 40] Bu âyette işittiremezsin demek, sen hakkı kabul ettiremezsin demektir. Kabirlerdekilere işittiremezsin demek de, inatçı kâfirlere işittiremezsin, yani hakkı kabul ettiremezsin demektir. (Beydavi)

(Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak], gölge ile sıcak [cennetle cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere [inatçı kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22 Celaleyn, Beydavi] Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidâyete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın), yani vazifen kâfirleri hidayete kavuşturmak değil, sadece tebliğdir buyuruluyor. Demek ki kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi)
(Kâfirlerin gözleri değil, göğüslerindeki kalbleri kördür.) [Hac 46] Cenabı Hak burada kâfirlerin gözleri değil, basiretlerinin kör olduğunu açıkça bildiriyor. Yani öteki âyetleri de açıklamış oluyor. Yukarıdaki âyetlerde sadece onlar kör, sağır ve dilsiz diye geçiyordu. Bu âyette ise kör demek, maddi gözün olmadığı, kalblerinin kör olduğu yani kâfir oldukları bildiriliyor. O halde kör denilince baş gözü anlaşılmadığı gibi, ölü veya kabirdekiler denilince de, mezardaki ölü anlaşılmamalıdır.

(Sen, ölülere işittiremezsin; arkalarını dönüp giden sağırlara da daveti duyuramazsın. Körleri sapıklıklarından vazgeçirip doğru yola getiremezsin; ancak âyetlerimize inananlara duyurabilirsin.) [Neml 80, 81 Rum 52 53] Burada diri olup, gözü kulağı ve beyni olan kâfirler ölüye benzetiliyor, (Ölüleri [kâfirleri] imana kavuşturamazsın) deniyor. (Ölülere, sağırlara işittiremezsin) ifadesinden sonra, (Sen ancak âyetlerimize iman edeceklere işittirebilirsin) buyuruluyor. Kâfirlerin işitmeyeceği, yani hakkı kabul etmeyeceği, ancak iman edeceklerin işitecekleri, yani kabul edecekleri açıkça bildirilmektedir. Eğer gerçekten kabirdekilerden maksat ölü olsa idi, ölü de işitmeseydi iman edenlere işittirebilirsin ifadesi yersiz ve yanlış olurdu ve kâfir ölü işitmez, mümin ölü işitir anlamı çıkardı. Halbuki Buhari’deki hadisi şerifte kâfir ölü de işitir buyuruluyor.


Kur’an-ı kerimin benzeri
 

Sual: İsra suresinin 88. âyetinde, (De ki, insanlar ve cinler birbirlerine yardımcı olarak, bu Kur’anın bir benzerini ortaya koymak için bir araya gelseler, yemin olsun ki, yine de benzerini ortaya koyamazlar) deniyor. Amerika’da, Gerçek Furkan adında bir kitap yayınlandığına göre, Kur’andaki ifadenin yanlışlığı meydana çıkmadı mı?

CEVAP: Herhangi bir kitap yazılabilir; ama benzeri yapılamaz. Benzeri demek, (Onun yerini tutabilecek, aynı vasıflara haiz bir eser) demektir. Bir örnek verelim: Yumurta ikizleri olan ikiz kardeş, birbirinin benzeridir. Birini diğerinden ayırmak zor olur. İkiz kardeşe benzeyen bir robot yapılsa, bu, insan gibi iş yapsa, yürüse, konuşsa, gülüp ağlasa, canı ve diğer özellikleri olmadığı için, ikiz kardeşe benzerliği olmaz. Gözü olsa da, insan gibi göremez; kulağı olsa da, insan gibi işitemez. Yapma olduğu her bakımdan sırıtır; hatta böyle bir robot, sıradan bir insana bile benzemez. Buna rağmen, sırf kuru inadından dolayı, biz tam insanın benzerini yaptık demek, ilme ve akla zıt olur. Bu iddiasına, kendi bile inanmaz.

Bunun gibi, Arapça cümleleri kafiyeli ve vezinli olarak yazmakla da, Kur’an-ı kerimin benzeri yapılmış olmaz. Benzeri sayılabilmesi için, aynı icaz ve belagatın bulunması lazımdır. Ancak bu özelliklere sahip bir kitaba, benzeri denebilir. Bugüne kadar, böyle benzeri bir kitap yazılmamıştır, yazılması da mümkün değildir.
İslam âlimleri de buyuruyor ki:

Kur’an-ı kerim, Muhammed aleyhisselamın mucizelerinin en büyüğüdür ve insan sözüne benzemez. 1400 yıldan beri, dünyanın her tarafında bütün İslam düşmanları el ele vererek, mallar, servetler dökerek uğraştıkları halde, Kur’an-ı kerimin bir âyeti gibi söyleyemediler. Şimdi de, bütün güçleri ile çalıştıkları halde söyleyemiyorlar. Hele o zaman Araplarda, şiir, edebiyat, fesahat ve belagat, her şeyden ileri gidip, en güvendikleri başarıları olduğu halde, Kur’an-ı kerim karşısında, bir şey söyleyemediler. Kur’an-ı kerime böyle galebe çalamayınca, çokları insafa gelip Müslüman oldu


 
Kur’ân-ı kerîm şifâdır
 

Hz. Ebû Sa’îd-i Hudrî, 30 kişilik bir seriyye kumandanlığına getirilmişti. Yolda Müslüman olmayan bir Bedevî grubuna rastladılar ve onlara misâfir olmak istedilerse de kabûl edilmediler.
Müslümanlar onların yakınlarında istirahat ederlerken, bu Bedevîlerin reisleri hastalandı. Oradakiler, reislerini kurtarmak için birçok çârelere başvurdularsa da, şifâ hâsıl olmadı. Bedevîlerden bazıları, “Şu karşıda istirahat eden kâfileye gidip, akrep sokmasına karşı yapılacak tedâviyi soralım. Belki bilen vardır” dediler.
Birkaç kimse Eshâb-ı kirâma gelip hallerini arz ettiler. Ebû Sa’îd-i Hudrî hazretleri dedi ki:
- Siz bizim talebimizi önce reddettiniz, bizi misâfir kabûl etmediniz. Hastanızı tedâvi ederim. Fakat, buna karşılık olarak sizden bir sürü koyun alırız.
Onlar da kabûl ettiler. Reisin yanına vardılar. Ebû Sa’îd-i Hudrî, yedi defa Fâtiha sûresini okudu. Okuma biter bitmez, reis hemen ayağa kalktı. Artık üzerinde hiçbir hastalık eseri kalmadı. Bedevîler, Eshâb-ı kirâma anlaştıkları sürüyü verdiler. Ebû Sa’îd-i Hudrî hazretleri, “Bu sürüyü aramızda paylaşalım” diyen Eshâba dedi ki:
- Hayır! Peygamber efendimize bu hâdiseyi anlatırız, koyunları da kendilerine arz ederiz. Nasıl emir buyururlarsa öyle hareket ederiz.
Sefer dönüşünde, bu hâdiseyi anlattılar. Peygamberimiz;
- Fâtihanın bu kadar tesîrli bir duâ olduğunu sana kim öğretti? buyurarak taltif ettiler. Sonra doğru hareket ettiklerini açıkladılar.
Hz. Ebû Sa’îd-i Hudrî şöyle anlatır: “Bir gün, Peygamberimiz Eshâbına bir şeyler taksim ediyorlardı. Bir adam gelip, “Yâ Resûlallah! Adâlet üzere hareket et!” demez mi?!. Peygamberimiz de, “Ben adâlet etmezsem, kim eder?” buyurdu.
Bu hâdise esnasında Hz. Ömer de orada idi. Bu adama çok kızdı ve Resûlullaha dedi ki:
- Yâ Resûlallah! Müsâade buyurursanız, şu adamın cezasını vereyim.
Resûlullah ona dönerek buyurdu ki:
- Hayır, bırak! Onun birtakım arkadaşları olacak ki, onlar sizin namazlarınızı, oruçlarınızı beğenmeyecek. Fakat onlar, bir ok, yayından nasıl çıkarsa, dinden öyle çıkacaklardır.
Bu esnâda, “İnsanlar içinde öyleleri vardır ki, sen zekâtı dağıtırken, seni kaşla gözle muâheze ederler” âyet-i kerîmesi nâzil oldu.


Kur’an-ı kerimin mucize oluşu
 

Sual: Diğer kutsal kitaplar, Allah tarafından gönderildiği halde, niye Kur’an gibi mucize değildir?

CEVAP: Kur’an-ı kerim, Muhammed aleyhisselamın mucizesidir. Allahü teâlâ, âlemlere rahmet olarak gönderdiği sevgili Peygamberine bu mucizeyi verdi ve kıyamete kadar devamlı kıldı.
Musa aleyhisselam zamanında, sihir yani büyü zirvedeydi, Allahü teâlâ Musa aleyhisselama, kâfirlerin sihirlerini bozacak, yaptıklarını yutacak şekilde, asasının ejderha olması mucizesini verdi.
Hazret-i İsa zamanında, tıp zirvedeydi. Hemen her hastalığın çaresi biliniyordu. İsa aleyhisselama, her hastalığı tedavi etme, ölüleri diriltme mucizesi verilmişti.

Peygamber efendimiz zamanında ise, edebiyat zirvede idi. Kur’an-ı kerim, mucize olarak indi. Âyetleri dinleyen, okuyan şairler hayret içinde kalıyorlar, bu insan sözü değil, diyorlardı. Kur’an-ı kerim, 23 senede, parça parça indi. Diğer semavi kitapların hepsi, bir anda indi, insan sözüne benziyordu ve lafızları mucize değildi. Onun için çabuk bozuldu, değiştirildi.

Kur’an-ı kerimde icaz ve belagat vardır. Yani az söz ile ve pürüzsüz ve kusursuz olarak, çok şey anlatılmaktadır. Harfleri ve kelimeleri, Arap harflerine ve kelimelerine benzediği halde, sözler ve cümleler, onların sözlerine ve şiirlerine ve hutbelerine hiç benzemiyor. Kur’an-ı kerimin yanında, onların sözleri, cam parçalarının elmasa benzemesi gibidir. Dil uzmanları bunu pek iyi görüp, hakkı teslim ediyorlar.

Kur’an-ı kerimde, bir vezin ve kalıp vardır. Bazı kelimeler çıksa veya eklense bu ölçü bozulur. Ehli, bunu hemen fark eder. Aruz vezni ile veya hece vezni ile yazılan şiirlerde de, ölçü ve kafiye vardır. Bunlar değişince, şiir değişmiş olur. Hazret-i Mevlana, yazılarının değişmemesi için, eserlerini şiir ile yazmıştır. Kur’an-ı kerimde, bu vezin olduğu için ve ayrıca Allahü teâlânın koruması altında olduğu için, değiştirilmesi mümkün olmaz. Diğer kitaplar için, böyle bir vaat yoktur. Onların, vezinleri de yok idi. İnsan sözü gibi idi. Bu bakımdan kolayca değiştirildi. Şu hatıra gelebilir: Niye Allahü teâlâ, o kitapları öyle indirdi de, Kur’an-ı kerimi farklı indirdi? Mülk Onundur, dilediğini dilediği gibi tasarruf eder, buna hiç kimse karışamaz. Musevilere iç yağını haram edip, Müslümanlara serbest bırakmıştır. Niye bırakmıştır? Hiç kimse, Allahü teâlâya, niye böyle yaptın diye sual soramaz. Hazret-i Âdem zamanında evlilik farklı idi. Niye değiştirdin demeye de hakkımız yoktur. Yaratıcının işine karışamayız.

Bir insan, Kur’an-ı kerimi ne kadar çok okursa okusun bıkmıyor, usanmıyor. Arzusu, hevesi, sevgisi ve zevki artıyor. Halbuki, Kur’an tercümelerinin ve başka şekillerde yazmalarının ve diğer bütün kitapların okunmasında, böyle arzu ve lezzet artması olmuyor. Usanç hasıl oluyor. Yorulmak başka, usanmak başkadır. Allahü teâlâ, niye aynı özelliği diğer kitaplara vermemiştir denilemez. Geçmiş insanların hallerinden birçok şey, Kur’an-ı kerimde bildirilmektedir. İleride olacak şeyleri bildirmektedir ki, bunlardan çoğu zamanla meydana çıkmış ve çıkmaktadır. Kimsenin hiçbir zamanda, hiçbir suretle bilemeyeceği ilimlerdir. Bu özellikleri, Allahü teâlâ, diğer kitaplara vermemiştir.
Misyonerler, (Madem İncil Allah kelamı ise, niye Allah onun değişmesine izin verdi de Kur’anın değişmesine izin vermiyor) diye soruyorlar. Yukarıda açıklandığı gibi, bu Allah’ın takdirine kalmış bir şey. Kur’an-ı kerime verdiği özellikleri diğer kitaplara vermemiştir. Dilediğini hidayete kavuşturur, dilediğini dalalette bırakır. Kimine oğlan verir kimine kız. Kimine de, hiç vermez. Allahü teâlânın takdirine kimse bir şey söyleyemez.


   
Ebedilik sıfatı
 

Sual: Kur’an-ı kerimde, kâfirlerin Cehennemde, müminlerin Cennette ebedi kalacağı bildiriliyor. Böyle olunca, Allahü teâlâdan başka şeyler için de ebedilik sıfatı kullanılmış olmaz mı?

CEVAP: Bunların var olmaları, varlıkta durmaları, kendilerinden olmadığı gibi, ebedi olmaları da, kendilerinden değildir. Bunları ebedi yapan Allahü teâlâdır. Allahü teâlâ, “Ol!” derse var olur, “Yok ol!” derse yok olur. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
Mahlûkların yok olacaklarına inanmak, yoktan var edildiklerine inanmak gibi imanın şartıdır. (Arş, Kürsi, Levh, Kalem, Cennet, Cehennem ve Ruh denilen mahlûklar yok olmayacak, sonsuz var olacaklardır) ifadesi, bunlar yok olamaz demek değildir. Allahü teâlâ, var etmiş olduğu şeylerden, dilediklerini tekrar yok edecek, dilediklerini de, yalnız kendi bileceği fayda ve sebeplerden dolayı, hiç yok etmeyecek, bunlar ebedi, yani sonsuz var olacaklardır demektir. Allahü teâlâ, dilediğini yapar ve istediğini emreder. Demek ki, âlem yani her şey, Allahü teâlânın dilemesi ve kudretiyle vardır. Var olmaları için ve varlıkta kalmaları için, Allahü teâlâya muhtaçtır; çünkü baki olmak demek, varlığın her an devam etmesi demektir. Başka bir şey olmak demek değildir. Hem var olmak, hem de varlıkta kalabilmek, Allahü teâlânın iradesi, dilemesiyle olur. (3/57)

Prof. Dr. Ramazan Ayvallı


   
Kur’ân-ı kerîm’deki sûre ve âyetlere dâir
 

Bilindiği gibi, Kur’ân-ı kerîm “sûre”lerden; sûreler de “âyet”lerden meydana gelmektedir.

 “Âyet”, sözlükte, “alâmet, işâret, nişân, ibret, tanınmaya sebep olan emâre” ma’nâlarına gelir. Bu bakımdan, Allahü teâlânın varlığını ve birliğini anlamak husûsunda, kâinât da bir âyettir. Nitekim Bakara Suresinin 164. âyet-i kerimesinde geçen “âyet” bu ma’nâda kullanılmıştır.

Bir terim olarak ise “Âyet”, “Kur’ân-ı kerîmdeki sûreleri meydana getiren, başı ve sonu belli olan cümle veya cümleciklerden her biri”ne denir. Âyet-i kerîmelerin son kelimesine “fâsıla” denir. Âyet-i kerîmeleri birbirinden ayırdığı için, “fâsıla=ayırıcı” denilmiştir. Son harfine de “fâsıla harfi” denilir.

Âyetlerin tâyini, yerlerinin belirlenmesi kıyâsla, akılla yapılamaz. Âyet-i kerîmelerin sûreler içindeki yerleri “tevkîfî”dir, ya’nî vahiyle, Peygamber Efendimizin bildirmesiyle bilinir. Cebrâil aleyhisselâm, Peygamber Efendimize geldiğinde, bu âyetlerin hangi sûreye konulacağını söylerdi. Peygamberimiz de vahiy kâtiplerine, âyetin yazılacağı yeri bildirir, onlar da ona göre yazarlardı. Kur’ân-ı kerîm, “Mushaf” hâline getirileceği zaman da, bu tertibe uyulmuş, bütün müslümanlar bu husûsta ittifâk etmişlerdir.

Sûrelerin tertibi, yani mushaftaki sırası da, âlimlerin çoğunluğuna göre tevkîfî (Resûlullah Efendimizin bildirmesiyle)dir. Bu sıra da değiştirilemez. Bunun için namazda bu sıraya uymadan okumak mekrûh kabûl edilmiştir.
Kur’ân-ı kerîm’in ilk inen âyetleri, “Alak” sûresinin ilk beş âyetidir. İnmesi, takrîben 23 sene devâm eden bu İlâhî Kitâb’ın, son gelen âyet-i kerîmesinin hangisi olduğunda ihtilâf edilmiştir. Çoğunluk, “Mâide” sûresinin 3. âyeti olduğunu kabûl etmiştir.


Âyetlerin sayısı
Kur’ân-ı kerîmde “114 sûre” ve “6236 âyet” vardır. Kur’ân-ı kerîm, indirildiği zamankinden bir harf bile eksik veya fazla değildir. Bugün dünyada basılı ve yazılı olan “Mushaf”ların tamamında bulunan sûrelerdeki âyetlerin toplamı 6.236’dır.
Kitaplarda bazı farklı rakamlar verilmişse de bu farklılık, büyük bir âyetin, birkaç küçük âyet sayılmasından veya birkaç kısa âyetin, bir büyük âyet kabul edilmesinden, yahût 114 sûreden 113’ünün başlarındaki “Besmele”nin müstakil birer âyet sayılıp sayılmamasından ileri gelmiştir. Ba’zı âlimler, bu besmeleleri ayrı birer âyet kabûl etmişlerdir. Ba’zıları da, “Neml” sûresinin içinde geçen “Besmele” hâriç, diğerlerini müstakil âyet saymamışlardır. Meselâ İmâm Şâfiî, her sûre başındaki besmeleyi, o sûreden bir âyet sayarken, İmâm-ı A’zam ile İmâm Mâlik o sûreden âyet saymazlar.
Sûrelerin başlarında bulunan harfleri, ba’zı âlimler başlı başına birer âyet sayarken, diğerleri ise müstakil bir âyet saymıyordu. İşte bunlar rakamlara tesir ediyor.

Âyet çeşitleri
Âyetler çeşitli bakımlardan tasnife tâbi tutulmuştur. Ba’zı âyetlere “mücmel (ma’nâsı izâha muhtâç olacak şekilde kapalı)”, ba’zılarına da “mübeyyen veya müfesser (ma’nâsı açıklanmış)” denilmiştir.
Yine Mekke devrinde (Hicretten önce) gelen sûre ve âyet-i kerîmelere “Mekkî”, Medîne döneminde (Hicretten sonra) gelen sûre ve âyet-i kerîmelere de “Medenî” denir. Umumiyetle 86 sûrenin Mekkî, 28 sûrenin de Medenî olduğu kabûl edilir.

Mekkî sûrelerde, genellikle îmân konuları, geçmiş ümmetlerin kıssaları yer alır. Medenî sûrelerde ise hükümler ve cihâdla ilgili emirler bulunur.

Kezâ sûre ve âyet-i kerîmeler, indikleri yer ve zamana göre de, “arzî-semâvî (Peygamber efendimiz yeryüzünde veya gökte ya’nî mi’râcda iken inenler)”, “hazarî-seferî (hazarda veya seferde iken inenler)”, “nehârî-leylî (gece ve gündüz inenler)”, “sayfî-şitâî (yazın veya kışın inenler)” diye de sınıflandırılır. Ayrıca hükmü, daha sonra kaldırılma bakımından, “nâsih ve mensûh âyetler” diye de kısımlara ayrılırlar.
Bizzât Kur’ân-ı kerîmde (Âl-i İmrân: 7), âyetlerin bir kısmının “muhkem (hüküm bildiren ve ma’nâya delâleti müctehid âlimler için açık olan)”, bir kısmının da “müteşâbih (ma’nâsı kapalı olup, te’vîl edilen ya’nî müctehidlerce, meşhûr olmayan manâ verilen)” olduğu bildirilmiştir.
Büyük İslâm âlimi İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
“Muhkem âyetler, İslâmiyet bilgilerinin ve ahkâmın kaynağıdır. Müteşâbih âyetler ise hakîkatlerin ve sırların hazînesidir. El, yüz, ayak vb. Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde vardır. Bunların hepsi “müteşâbihât”tandır. Bunlar gibi, sûrelerin başında bulunan harfler de “müteşâbihat”tandır. Bunların ne demek olduğu, yalnız ulemâ-ı râsihîn denilen büyüklere bildirilmiştir.”

Sûrelerin sayısı
“Sûre”nin sözlük ma’nâsı, “yüksek rütbe, mevkı’, şeref, binânın bir kısmı veya katları ve bir şehri kuşatan sur” demektir. “Sûre”, “Kur’ân-ı kerîmde âyetlerden oluşan, biri diğerinden ayrı bölümler”in adıdır.
Kur’ân-ı kerîmde, tekrâr belirtelim ki, 114 sûre vardır. “Tevbe” sûresi hâriç, her bir sûre besmele ile başlamaktadır. Birkaç satır olan sûreler olduğu gibi, 40-50 sahife tutan sûreler de vardır. Ancak tek bir âyetlik sûre yoktur. En kısa sûre “Kevser”, en uzun sûre “Bakara” sûresidir.
Sûreler, isimlerini, ihtivâ ettikleri garip bir kelimeden veya ifâde ettikleri ma’nâdan alırlar. Bu bakımdan ba’zı sûrelerin birden fazla ismi vardır. Meselâ, Fâtiha sûresi için yirmi kadar isim verilmiştir. İnşâallah bundan sonraki makalemizde de Kur’ân-ı kerîm’den bahsetmek istiyoruz.


 “Kur’ân” kelimesi, “okumak ve toplamak” ma’nâlarına gelen “karae” kelimesinden türetilmiş bir isimdir.

Kur’ân-ı kerîmin tarifi
“Kur’ân-ı kerîm”in çeşitli açılardan bir çok târifi yapılmıştır. Bunlar birleştirilerek şöyle bir târif de yapılabilir:

“Allahü teâlânın, Cebrâil aleyhisselâm vâsıtasıyla, son Peygamber Muhammed aleyhisselâma, 23 senede, Arapça olarak indirdiği, bize kadar ilk nâzil olduğu şekilde tevâtürle (ya’nî her asırda, yalan söylemeleri mümkün olmayan büyük insan gruplarının bildirmeleriyle) gelen ve mushaflarda yazılı olup, okunması ibâdet olan, hiç bir kimsenin bir benzerini getiremediği ve getiremiyeceği son ilâhî kitaptır.”
Kur’ân-ı kerîmin kitap hâlinde yazılmış şekline de “Mushaf-ı şerîf” denir.

Kur’ân-ı kerîm ve diğer semâvî kitaplar
Allahü teâlâ, dünyada bütün insanlara acıyor, onlara, ebedî saâdet yolunu, sonsuz ni’metlere kavuşturucu yolu gösteriyor. Nitekim ilk insan ve ilk Peygamber olan Âdem aleyhisselâmdan beri, her bin senede bir “resûl” vâsıtasıyla insanlara yeni bir din göndermiştir. Her asırda, en temiz bir insanı “nebî” yaparak, bunlarla dinleri kuvvetlendirmiştir. Allahü teâlâ, peygamberlerine “semâvî kitaplar” göndermiş ve bu kitaplarda dînin emir ve yasaklarını bildirmiştir. Bu kitapların küçük olanlarına “suhuf”, büyük olanlarına da “kitap” denilir. Bu kitaplardan bilinenleri 100 suhuf ve 4 kitaptır. Bunlardan 10 suhuf Âdem aleyhisselâma, 50 suhuf Şît aleyhisselâma, 30 suhuf İdris aleyhisselâma, 10 suhuf İbrâhim aleyhisselâma, Tevrât, Mûsâ aleyhisselâma, Zebûr Dâvud aleyhisselâma, İncîl İsâ aleyhisselâma, Kur’ân-ı kerîm ise Muhammed aleyhisselâma gönderilmiştir.
Bu semâvî kitaplardan -Kur’ân-ı kerîm hâriç- diğerleri tahrif edilmiştir. Kur’ân-ı kerîm ise, ilk indirildiği gibi, hiç değiştirilmeden, bozulmadan, zamanımıza kadar gelmiştir. Kıyâmete kadar da böyle olacağı Kur’ân-ı kerîmde bildirilmiştir. Muhammed aleyhisselâma gönderilen Kur’ân-ı kerîm, ilâhî kitapların sonuncusudur.

Kur’ân-ı kerîmin muhtevâsı

Kur’ân-ı kerîmdeki bilgiler üç kısımdır:

1.ni, Allahü teâlâ hiçbir kuluna bildirmemiştir. Meselâ Allahın zâtının hakikatini kimse bilemez.

2. kısım bilgileri, yalnız Muhammed aleyhisselâma bildirmiştir. Bu yüce Peygamberden (ve onun vârisi olan râsih âlimlerden) başka kimse bunları anlıyamaz. Müteşâbih âyetler böyledir.

3. kısım bilgileri, Peygamberine bildirmiş ve ümmetine öğretmesini emretmiştir. Bu ilimler de ikiye ayrılır: Birinciler, geçmiş insanların hâllerini bildiren (Kısas=kıssalar) ve dünyada, âhırette yaratmış olduğu ve yaratacağı şeyleri bildiren haberler (Ahbâr)dır. Bunlar, ancak Resûlullahın bildirmesi ile anlaşılır. Akılla, tecrübeyle anlaşılamaz. Bunlarda değişiklik (nesh) olmaz. 3. kısım bilgilerin ikincileri, akıl, tecrübe ve Arabî ilimlerle anlaşılabilir. Kur’ân-ı kerîmden ahkâm çıkarmak ve fen bilgilerini anlamak böyledir. Bu 2. kısım bilgiler de ikiye ayrılır. Birincisi, “İmân bilgileri”, ikincisi de “Ahkâm bilgileri”dir. İmân bilgilerinde hiç değişiklik olamaz. Her peygamberin, her ümmetin inanışı hep birdir; inanışları arasında hiçbir ayrılık yoktur.

Ahkâm bilgileri, Allahü teâlânın emirleri ve yasaklarıdır. Yapılması ve sakınılması emredilen ahkâmda değişiklik olabilir. Ancak bu değişikliği, peygamberleri vâsıtasıyla yalnız Allahü teâlâ yapmıştır.

Ahkâm bilgileri başlıca şu kısımlara ayrılır:
1- İbâdet bilgileri: Namaz, oruç, zekât, hac, kurban, cihâd gibi.
2- Münâkehât bilgileri: Evlenme, boşanma, nafaka gibi.
3- Muâmelât bilgileri: Ticâret (alış-veriş), kiralama, vekâlet gibi.
4- Ukûbât bilgileri: Cezâ hukuku gibi.
5- Devletler hukuku ile ilgili hükümler: Savaş esirlerinin durumları, gayr-i müslimlerle ilgili hükümler gibi.
6- Mîrâsla ilgili bilgiler.

Âyet ve hadîs farkı
Kur’ân-ı kerîm sûrelerden; sûreler de âyetlerden meydana gelir. “Âyet”, sözlükte, “alâmet, işâret, nişân, ibret, tanınmaya sebep olan emâre” ma’nâlarına gelir. Bu bakımdan, Allahü teâlânın varlığını ve birliğini anlamak husûsunda “kâinât” da bir “âyet”tir.
Terim olarak ise “Âyet”, “Kur’ân-ı kerîmdeki sûreleri meydana getiren, başı ve sonu belli olan cümle veya cümleciklerden her biri”ne denir. Âyetlerin tâyini, belli edilmesi kıyâsla, akılla yapılamaz. Tevkîfîdir, ya’nî vahiyle, Peygamber efendimizin bildirmesiyle bilinir.
Kur’ân-ı kerîmin üslûbu, hiçbir insan sözüne benzemez. Ondaki “i’câz”, “te’kîd”, “hazif”, “takdîm”, “te’hîr”, “teşbîh”, “istiâre”, “tevriye”, “tecnîs” vb. edebî san’atların üstünlüğü, hayret vericiliği başka hiçbir sözde, şiirde yoktur. Hattâ, ma’nâsı Allahü teâlâdan, lafızları Peygamber efendimizden olan “hadîs-i kudsî”lerde bile yoktur.
Peygamber efendimizin binlerce hadîs-i şerîfi, orijinal lafızlarıyla ezberlenip, yazılmış ve nakledilmiştir. Aslında hadîs-i şerîflerin manası da vahiydir, ancak hadîs-i şerîfin lafzı vahiy değildir. Fakat âyetin hem lafzı, hem de manâsı vahiydir.
İnşâallah bu konuda başka makaleler de yazmak istiyoruz.

   
Kur’ân-ı kerîmin i’câzı (eşsizliği)
 

Arapların, “Câhiliye Devri”nde parlak bir edebiyâtları vardı. Güzel söz söylemeye çok ehemmiyet verirlerdi. Nesir ve şiir zirvede idi. Aralarından çeşitli şâirler yetişti. Birbirleri ile şiir yarışı yaparlar ve kazananlarla öğünürlerdi. Öyle iken Arab edîbleri, Kur’ân-ı Kerîm karşısında âciz kaldılar. Velîd bin Muğîre, Lebîd, el-A’şâ, Ka’b bin Züheyr gibi şâirler, Kur’ân-ı Kerîm hakkında takdirlerini belirtip âcizliklerini ifâde etmişler, Ümeyye bin Halef yerden toprak alıp saçına-başına saçmış; Utbe bin Rebîa, hayret ve dehşete düşerek; “Ondan öyle şeyler işittim ki, ömrümde benzerini işitmiş değilim. Bu sözler ne şiir, ne sihir, ne de kehânettir” demiştir.

Kabe’nin duvarına yazdılar
O zamandaki bütün güçlü Arap şâirleri, Kur’ân-ı Kerîm karşısında secdelere kapanıyor ve bunun sebebini soranlara da; “Zannetmeyin ki biz Muhammed’e inandığımızdan eğiliyoruz. Bizi secde ettiren, şu sözlerdeki eşsizliktir” diyorlardı.
Yine meşhûr şâir Lebîd bin Rebîa, Peygamber Efendimizin, Allah kelâmıyla insanlara meydan okuduğunu duyunca, işittiği şeylere karşılık vermek maksadıyla ba’zı beyitler yazarak Kabe’nin kapısına astı. O zamanlar Kabe’nin kapısına bir şey asmak ancak büyük Arap şâirlerinden bir kaç kişiye mahsûs bir imtiyâzdı.
Müslümanlardan biri, Lebîd’in bu beyitlerini görünce dayanamadı ve Kur’ân-ı Kerîmden ba’zı âyetler yazarak, Lebîd’in şiirlerinin yanına astı. Ertesi gün Lebîd, Kabe’ye uğradı. Daha henüz müslüman olmamıştı. Kur’ân-ı Kerîm âyetlerini görünce, beyninden vurulmuşa döndü ve “Allaha yemin ederim ki, bunlar, insan sözü değildir. Ben artık müslümanım” diye haykırdı.
Bu büyük Arap şâiri, Kur’ân-ı Kerîmin belâğatı karşısında aczini i’tirâf ederek derhâl şiir yazmayı bıraktı.
Bir gün Hz. Ömer, Lebîd’e:
“Ey Lebîd! Bana biraz şiirlerinden okur musun?” dedi.
Lebîd, Bakara sûresini okudu ve şu sözleri ilâve etti:
“Allahü teâlânın bana, Bakara ve Âl-i İmrân sûrelerini öğrettiğinden beri, artık şiir yazmıyorum.”
Bunun gibi yüzlerce meşhûr Arab şâiri, şiir yazmayı bırakmış ve Kur’ân-ı Kerîm karşısında âcizliklerini belirtmişlerdir.
Dün öyle olduğu gibi, bugün de Batılı ilim adamları hayranlıklarını gizleyememişlerdir.

Batılılar da gizleyemedi!
Batılılardan bazıları, Kur’ân-ı Kerîm hakkında şu itirâflarda bulunmuşlardır:

“Kahramanlar” kitâbının yazarı Prof. Dr. Carlyle diyor ki: “Kur’ân-ı Kerîm okundukça, onun alelâde, gelişi-güzel bir edebî eser olmadığını hemen hissedersiniz. Kur’ân-ı Kerîm, kalpten gelen ve başka kalplere hemen nüfûz eden bir eserdir. Diğer bütün eserler, bu muazzam eser yanında çok sönük kalırlar. Kur’ân-ı Kerîmin göze çarpan ilk karakteri, onun doğru ve mükemmel bir yol gösterici, dürüst bir rehber olmasıdır. İşte bence Kur’ân-ı Kerîmin en büyük meziyeti budur. Bu meziyet, diğer bir çok meziyetlere de yol açmaktadır.”
Bartelemi Sentier de, “Muhammed’in Hayâtı” adlı eserinde şöyle diyor: “Kur’ân-ı Kerîme, Arap dilinin kıyâs kabûl etmez şaheseri gözüyle bakılabilir. Şeklin düzgünlüğü ve güzelliği, bütün âlemin sözbirliği ile belirttiği gibi, konusunun büyüklüğüne eştir. Fikirlerden önce kalpler ona sarılır.”
Bernart Smith ise, aynı ismi taşıyan “Muhammed’in Hayâtı” adlı eserinde: Kur’ân-ı Kerîm, Muhammed’in dâimî mu’cizesidir ve hakîkaten Kur’ân bir mu’cizedir” sözlerini söylemiştir.
[Muhammed aleyhisselâmın hak Peygamber olduğunu bildiren şâhidler, mu’cizeler pek çoktur. Ona tâbi’ olan, onun izinde giden ümmetinin Evliyâsında hâsıl olan kerâmetler de, hep onun mu’cizeleri sayılmaktadır.
Onun mu’cizeleri, zamân bakımından üçe ayrılmıştır:
1) Mübârek rûhunun yaratılmasından, Peygamberliğinin bildirildiği zamâna (yani bi’setine) kadar olanlardır. Bunlara, “İrhâsât” ya’nî, “başlangıçlar” denir.
2) Bi’setten vefâtına kadar olan zamân içindekilerdir. Bu mu’cizelerin üç bin kadar olduğu bildirilmiştir.
3) Vefâtından kıyâmete kadar olmuş ve olacak şeylerdir.]

‘Bizi kendine çekiyor’
Prof. Dr. Edward Monte’nin şu sözleri de çok dikkat çekicidir: “Allahü teâlânın birliğini en temiz, en yüksek, en inandırıcı ve başka bir dîn kitâbının üstün gelemeyeceği bir dil ile anlatan kitâp, Kur’ân-ı kerîmdir.”
Dünyanın sayılı edebiyatçılarından olan Alman Goethe’nin, “Doğu-Batı Dîvânı” adlı eserindeki şu sözlerine de kulak verelim:
“Kur’ân-ı Kerîmin içinde pek çok tekrarlar vardır. Onu okuduğumuz zaman, bu tekrarlar bizi usandıracak sanılıyor, fakat biraz sonra bu kitâp, bizi kendisine çekiyor. Bizi hayranlığa ve sonunda büyük saygıya götürüyor.”
Gaston Kar da diyor ki: “İslâm dîninin kaynağı olan Kur’ân-ı Kerîmde, cihân medeniyetinin dayandığı bütün temeller bulunmaktadır. O kadar ki, bugün bizim medeniyetimizin Kur’ân-ı Kerîmin bildirdiği temel kurallardan kurulduğunu kabûl etmemiz gerekir.”
İngiliz râhibi Beowerth-Simith ise, “Muhammed ve Muhammed’e Bağlı Olanlar” adlı eserinde demiştir ki: “Kur’ân-ı Kerîm üslûp temizliği, ilim, felsefe ve hakîkat mu’cizesidir.”
Bu misâlleri çoğaltmamız mümkündür. Ancak bu sözler, mukaddes kitâbımız Kur’ân-ı kerîmin üstünlüğü, yüksekliği ve eşsizliği hakkında, insâf sâhibi kişilere gerekli işâreti vermektedir. Bu bakımdan biz bu makalemizde, bu sözlerle yetinip diğer bazı makalelerimizde, inşâallah konuyu başka yönlerden ele almak istiyoruz.








Kur’ân-ı kerîm’in üslûbu ve muhtevası

Kur’ân-ı kerîm, nazm-ı ilâhîdir. “Nazm”, sözlükte “incileri ipliğe dizme”ye denir. Kelimeleri de, inci gibi, yan yana dizmeye nazm denilmiştir. Şiirler birer nazmdır. Fakat Kur’ân-ı kerîm şiir değildir. Nesir de değildir. Onu hiçbir edebî esere benzetmek mümkün değildir. Çünkü ilâhî kelâmdır. Üslûbu ve belâgatı karşısında okuyan herkes hayran ve âciz kalmıştır. Bir kelimesi çıkarılsa veya bir kelime eklense, lafzındaki ve ma’nâsındaki güzellik bozuluyor. Bir kelimesinin yerine koymak için, başka kelime arayanlar bulamamışlardır. Kur’ân-ı kerîm, Arab şâirlerinin şiirlerine benzemiyor. İşitenler ve okuyanlar, tadına doyamıyorlar. Yorulsalar da usanmıyorlar. Onu okumanın ve dinlemenin, nice sıkıntıları giderdiği sayısız tecrübelerle anlaşılmıştır. Kur’ân-ı kerîmi dinlemekle, nice azılı İslâm düşmanlarının kalbleri yumuşamış, îmâna gelmişlerdir. Müşriklerin ileri gelenleri bile, Kur’ân-ı kerîmin üslûbuna hayran olarak, Kur’ân-ı kerîmi dinlemekten kendilerini alamamışlardır.

Nitekim İbn-i İshak şöyle anlatıyor:
Bir gece, Resûlullah efendimiz, evinde namaz kılarken, Ebû Süfyân, Ebû Cehil, Ahnes gibi müşrikler, gizlice bir köşeye yerleşerek Kur’ân-ı kerîmi dinlemeye başladılar. Kur’ân-ı kerîmin te’sirine kendilerini kaptırarak sabaha kadar orada kalıp dinlediler. Sabahleyin tan yeri ağarınca, kimse görmesin diye yerlerinden kalkıp giderken yolda karşılaştılar. Hayretle birbirine bakıp, “Sakın bir defa daha böyle bir şey yapmayalım, şâyet halk bizi görürse içlerine şüphe düşer” deyip evlerine gittiler.

Ertesi gece, bir öncesi gibi gidip dinlediler. Sabahleyin tekrar karşılaştılar. Yine “Dinlemeyeceğiz” dediler. Üçüncü günü tekrar karşılaştılar. Bunun üzerine, “Bu böyle gitmez” deyip bir daha yapmamaya and içtiler. Sabahleyin Ahnes, Ebû Süfyân’a gidip; “Muhammed’den işittiklerin hakkında fikrin ne?” diye sordu. O da; “Öyle şeyler işittim ki, onları anlıyor, ne murâd edildiğini de biliyorum. Fakat öyle şeyler de işittim ki, ne ma’nâsını anlayabildim, ne de ne murâd olunduğunu bildim” dedi. Ahnes de, “Ben de öyleyim” dedi. Beraberce gidip Ebû Cehil’in fikrini sordular. O da, dedi ki:

“Biz ve Abd-i Menâfoğulları (Hâşimoğulları) yarış hâlindeyiz. Onlar yedirdiler, biz de yedirdik. Onlar taşıdılar, biz de taşıdık. Onlar hediye verdi, biz de verdik. Bineklerimiz bir hizâda gidip atbaşı beraber olunca, onlar, “Gökten vahiy gelen Peygamber bizden” dediler. Biz onun gibisine ne zaman erişebiliriz? Vallahi ona asla inanmayız, onu tasdik etmeyiz.”
İşte Kureyşliler, Kur’ân-ı kerîm karşısında böyle şaşkın idiler. Onun te’sirinden kurtulamıyor, fakat kabilecilik vb. sebeplerle İslâma girmiyorlardı.

Kur’ân-ı kerîm’in öğretilmesi
Bilindiği gibi İslâm ilimlerinin temeli Kur’ân-ı kerîmdir. Allahü teâlânın kelâmı, sözlerin en yücesi, dünya ve âhiret saâdetinin kaynağıdır. Onun başka sözlere üstünlüğü, Hadîs-i şerîfte buyurulduğu gibi, Cenâb-ı Hakk’ın bütün mahlûkâta üstünlüğü gibidir.
Bu sebeple müslümanlar ondört asırdan beri, Kur’ân-ı kerîmin nûrunu dünyanın her tarafına yaymaya çalışmışlar, bu uğurda can vermişlerdir. Fethettikleri yerlere muzaffer ordularıyla birlikte, yanlarında Kur’ân-ı kerîm hâfızları ve muallimleri oldukları hâlde girmişlerdir. Asr-ı saâdette gönderilen vâlilerin vazîfelerinden biri de Kur’ân-ı kerîmi öğretmekti.

Kur’ân-ı kerîmin öğretilmesi ile bizzât Peygamber efendimiz meşgul olmuş ve “Sizin en hayırlınız Kur’ân-ı kerîmi öğrenen ve öğreteninizdir” buyurmuştur.
Yine Resûlullah efendimiz: “Herhangi bir topluluk, Allah’ın mescidlerinden birinde bir araya gelip, Allah’ın kitabını okur ve aralarında onu müzâkere ederlerse [onu okumayı öğrenmek için yardımlaşırlarsa], hiç şüphesiz onların üzerine Allah katından huzûr ve sükûn iner. Allahü teâlânın rahmetine garkolurlar ve melekler onları çepeçevre kuşatır. Hak teâlâ, onları, sevgili kulları arasında anar” buyurmuştur.

Peygamber efendimizin teşvikleri ve öğretmesi neticesinde Eshab-ı kirâmdan pek çok hâfız yetişmiştir. Bunlar arasında, dört halife, Übey bin Ka’b, Mu’âz bin Cebel, Ebüd-derdâ, Zeyd bin Sâbit, Temîm-i Dârî, Abdullah bin Mes’ûd, Sâlim Mevlâ Ebû Huzeyfe vb. çok ilerledi. Hattâ Resûlullah efendimiz, bir hadîs-i şerîfinde:
“Kur’ân-ı kerîmi şu dört kişiden alınız, öğreniniz: Abdullah bin Mes’ûd, Übey bin Ka’b, Mu’âz bin Cebel, Sâlim Mevlâ Ebû Huzeyfe” buyurmuştur.

Resûlullahın huzûrunda yetişen Eshâb-ı kirâm, fetihlerle beraber çeşitli şehirlere yayılarak Kur’ân-ı kerîmi müslümanlara öğrettiler. Ebû Mûsâ el-Eş’arî Basra’da, Abdullah bin Mes’ûd Kûfe’de, Zeyd bin Sâbit ve Übey bin Ka’b Hicaz bölgesinde, Ebüd-derdâ ve Muâz bin Cebel Şam’da Kur’ân-ı kerîm öğretimi ile meşgûl olan meşhûr sahabîlerden ba’zılarıdır. Böylece Kur’ân-ı kerîm dünyada en çok okunan, öğretilen ve ezberlenen kitap olmuştur. Daha sonra bu öğretim, Küttâb, Dâr-ül-kurrâ ve Dar-ül hadîslerde sistemleştirilmiştir.

Kur’ân-ı kerîm’in muhtevâsı
Âlimler, âyet-i kerîmeleri muhtevâ yönünden şu şekilde sınıflandırmışlardır:
Yaklaşık 1000 âyet-i kerîme “emr”e dâir, 1000 âyet-i kerime “nehy”e dâirdir. 1000 âyet-i kerîme “va’d (müjde veren)”, 1000 âyet-i kerîme “vaîd (korkutucu)”, 1000 âyet-i kerîme “ahbâr (haberler) ve kıssalar”, 1000 âyet-i kerîme “ibretler”, 500 âyet-i kerîme “ahkâm”, 100 âyet-i kerîme “tesbîh ve duâ”, 60 âyet-i kerîme “nâsih ve mensûh” hakkındadır.
Makalemizin hacmi, bu konuda geniş bilgi vermeye müsâit değil. Şu kadarını ifâde edelim ki, bu hususlar, “Usûl-i Tefsîr” ve “Ulûmü’l-Kur’ân”a dâir kitaplarda çok geniş bir şekilde ele alınmaktadır. Geniş bilgi almak isteyenler, oralara mürâcaat edebilirler.
 

   
Kur’an-ı kerim değiştirilemez
 

Reşat Halife ve onun izinde gidenler, Kur’an-ı kerime itimadı sarsmak için Tevbe suresinin son iki âyeti fazla diyorlar. Kur’anın değiştiğini söyleyen kâfir olmaz mı?

CEVAP: Böyle bir şeyi Müslüman yaparsa kâfir olur, kâfir zaten kâfirdir, tekrar kâfir olmaz. Emirler yasaklar Müslüman içindir.
Önce Kur’an-ı kerimin bugünkü hale nasıl geldiğini bildirelim:
Yemame savaşında, Kur’an-ı kerimi hıfzedenler [ezberleyenler] şehid olup azalmaya başlayınca, Hz. Ömer, halife Hz. Ebu Bekr’e, Kur’an-ı kerimin yazılıp Mushaf haline gelmesini tavsiye etti. Hz. Ebu Bekir de, Resulullahın kâtibi olan Zeyd bin Sabit’e sureleri ayrı ayrı yazdırdı. Sonra, Eshab-ı kiramın ittifakı ile bir heyet tarafından bir mushaf yazıldı. Hz. Osman zamanında bu mushaftan, 6 adet daha yazılarak vilayetlere gönderildi. Bugün bütün İslam ülkelerinde mevcut olan Kur’an-ı kerimlerin tertibi ve şekli bu mushafa tam uygundur. O zamandan beri de bir tek harfi değişmemiştir. (Mirat-ı kâinat)

Kur’an-ı kerimin değiştiğini söylemek birkaç yönden küfür olur:

1- Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimi hiç kimsenin değiştiremeyeceğini ve bunu bizzat kendisinin koruyacağını bildiriyor: (Rabbinin sözü doğruluk ve adaletle tamamlandı. Onun sözlerini [Kur’anı] değiştirebilecek [hiçbir şey, hiçbir kuvvet] yoktur.) [Enam 115]
(Kur’anı biz indirdik, elbette yine onu biz koruyacağız.) [Hicr 9]
(Kur’an, eşi benzeri olmayan bir kitaptır. Ona önünden, ardından [hiçbir yönden, hiçbir şekilde] bâtıl gelemez [hiçbir ilave ve çıkarma yapılamaz. Çünkü] O, kâinatın hamdettiği hüküm ve hikmet sahibi Allah tarafından indirilmiştir.) [Fussilet 41-42] [Kur’anı Allah indirdiği için, onu bozabilecek birisinin çıkamayacağı açıkça bildiriliyor. Diyelim ki 19’cu, Tevbe suresindeki iki âyeti veya başka âyetleri çıkarıp “Tam Kur’an” diye bir kitap bastırsa, piyasaya sürülünce, hile meydana çıkar ve hiç itibar görmez.]

Bu üç âyet-i kerimeye rağmen, Kur’an değişti demek çok büyük, çok çirkin bir iftira olur.

2- Kur’an-ı kerimi hâşâ Resulullah değiştirdi diyenler de çıkıyor. Bu, âlemlere rahmet olarak gönderilen son resul için çok çirkin iftiradır. Üzerinde durmak bile gerekmez. Bir âyet meali:
(Eğer o [peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]
Resulullah değiştirdi diyen bu âyeti de inkâr etmiş olur.

3- Daha çok Rafıziler, “üç halife ile eshab değiştirdi” diyorlar. Üç halife, âyet-i kerimelerle övüldüğü gibi, eshabın tamamı da övülmektedir. Hepsinin cennetlik olduğunu bildiren bir âyet-i kerime meali:
([Eshab-ı kiramın] hepsine hüsnayı [Cenneti] vâdettik.) [Hadid 10]
Hepsi cennetlik olan bu kıymetli insanlara nasıl iftira edilebilir ki?

4- Mucize olması bakımından da değiştirilemez. İki âyet meali şöyledir:
(Kulumuza [peygambere] indirdiğimizden [Allah’tan geldiğinden] bir şüpheniz varsa, iddianızda doğru iseniz, Allah’tan gayri şahitlerinizi [bilginlerinizi] de yardıma çağırıp, haydi onun benzeri bir sure meydana getirin! Bunu yapamazsınız, asla yapamayacaksınız da.) [Bekara 23, 24]
(De ki: Bu Kur’anın bir benzerini ortaya koymak üzere insanlar ve cinler toplanıp, birbirine destek de olsalar, yemin olsun ki yine de benzerini ortaya koyamazlar.) [İsra 88] (14 asırdır, din düşmanları, Allahı yalancı çıkarmak için uğraşmışsa da yapamadılar. 19’cular da bunu yapamaz.]

Kur’ân-ı kerîmdeki bazı ilmî hakikatler
 

Kur’ân-ı kerîmdeki fen ile anlaşılabilen bilgileri anlatan âyetlere, fen bilgilerine, fenne uygun mânâ vermek câiz ve lâzımdır. Bunu da ancak, hem din, hem de fen ilimlerinde mütehassıs olanlar yapabilirler.

Kur’ân-ı kerîmde, her çeşit ilim verileri objektif bir şekilde zikredilmiş ve bu ilimlerin konuları ve meseleleri, nâzil olduğu çağdaki anlayışa göre değil de, her çağın anlayışına hitap edecek şekilde ifâde edilmiştir.
İşin doğrusu şu ki, fen adamları, İslâm kitaplarını okuyunca, Kur’ân-ı kerîmin her tecrübeyi, her buluşu, daha önceden haber vermiş olduğunu görüp hayran kalıyorlar.

Fenni iyi bilen bir fen adamı, Allahü teâlânın varlığını inkâr edemez. Bazı fen adamlarının dinsiz olmalarına ise, hıristiyan papazlarının ve câhil halkın bâtıl inanışları ve yanlış anlayışları sebep olmuştur. Hıristiyanlığın akla ve ilme aykırı hükümlerini okuyan bazı ilim adamları şüpheye düşmektedirler.
İnsaflı fen adamları, eğer İslâm âlimlerinin, Kur’ân-ı kerîmden çıkardıkları, fenle ilgili bilgileri, bunların inceliğini, doğruluğunu okuyup anlasalar, hepsi de hakîkati görüp, seve seve müslüman olurlar.

“Size gökten rızık indiren O’dur”
Bugünkü makalemizde de, Kur’ân-ı kerîmdeki bazı ilmî hakikatlere değinmek istiyoruz.
1- Mü’min sûresinin 13’üncü âyet-i kerîmesinde meâlen, “Size, [varlığına ve birliğine delâlet eden] âyetlerini, mu’cizelerini gösteren, size gökten rızık indiren O’dur. Bu âyetlerden, işâretlerden Allaha inananlardan başkası ibret almaz” buyurulmuştur.

Buradaki, “gökten rızık indiren” ta’bîri, çok kerreler Mûsâ aleyhisselâm ve kavmi, çölde yolunu kaybettiği zaman, gökten inen “Kudret helvâsı” denilen ve bugün de susuz yerlerde peydâ olan “Manna” adlı şekerli maddeye işâret olabilir diyenler çıkmıştır. Fakat tefsîr kitaplarında, âyet-i kerîmenin, “Size gökten rızık indiren” kısmı, “Size gökten rızkınızın sebebi yağmur ve gayrilerini [kar, rutûbet] indiren Allahü teâlâdır” şeklinde tefsîr buyurulmuştur. Çünkü Allahü teâlâ, bizim rızkımızı hakîkaten semâdan indirmektedir.

Proteinler nasıl oluşuyor?
Bugün en büyük fen adamları, dünyada albüminlerin, proteinlerin nasıl meydana geldiğini şöyle îzâh etmektedirler:
“Yağmurlu günlerde yıldırım ve şimşeklerin tesîrleri ile havadaki oksijen ve azot birleşerek renksiz azot monoksit gazını meydana getirmekte, bu gaz tekrar oksijenle birleşerek, turuncu renkli azot dioksit, diğer taraftan yine yıldırım ve şimşeklerin tesîri ile havadaki rutûbet ve azottan, amonyak meydana gelmektedir.
Azot dioksit ise, rutûbetin tesîriyle nitrik aside dönüşmekte, bu sefer nitrik asit ile amonyak, yine havada bulunan karbonik asitle birleşerek amonyum nitrat ve amonyum karbonat hâsıl olmakta, meydana gelen bu tuzlar, yağmurla yer yüzüne inmektedir.
Yer yüzünde bu tuzlar toprakta bulunan kalsiyum tuzları ile birleşerek kalsiyum nitratı meydana getirmekte, bu tuz da bitkiler tarafından emilerek onların yetişmesine sebep olmaktadır. Bu nebâtâtı yiyen insanlarda ve hayvanlarda, o maddeler muhtelif proteinlere [ki bunların arasında albüminler de vardır] dönüşmekte ve bu hayvanların etlerini, sütlerini, yumurtalarını yiyen insanları beslemektedir.
O hâlde, insanların rızkı, Kur’ân-ı kerîmde bildirilmiş olduğu gibi, semâdan gelmektedir.”
2- Müslüman olan ünlü deniz araştırmacısı Fransız Kaptan Cousto şöyle anlatıyor:
“1962 senesinde Alman ilim adamları, Aden Körfezi ile Kızıldeniz’in birleştiği Mendeb Boğazında, Kızıldeniz’in suyu ile Hind Okyanusu’nun suyunun birbirine karışmadığını bildirmişlerdi.

Biz de, Atlas Okyanusu ile Akdeniz’in sularının birbirine karışıp, karışmadığını tetkîk etmeye başladık. Önce Akdeniz’in kendine hâs sıcaklığı, tuzluluğu ve yoğunluğu ile ihtivâ ettiği canlıları tesbît ettik. Aynı çalışmayı Atlas Okyanusu’nda tekrarladık. İki su kütlesi binlerce seneden beri Cebel-i Târık Boğazı’nda birleşiyordu. Bu vaziyette, iki su kütlesinin karışması ile tuzluluk, kesâfet [yoğunluk] gibi unsurların birbirine eşit, hiç olmazsa yakın olması îcâb ediyordu.
Hâlbuki her iki denizin en yakın kısımlarında bile deniz suyu kendi özelliğini koruyordu. Yani, iki denizin birleşme noktasında bir su perdesi, iki deniz suyunun birbirine karışmasına mâni oluyordu.
Bu hâli anlattığım Prof. Dr. Maurice Bucaille; bunda şaşılacak bir şey olmadığını, İslâmın kudsî kitabı Kur’ân-ı kerîmin bunu açık bir şekilde yazdığını söyledi. Hakîkaten bu hâl, Kur’ân-ı kerîmde dosdoğru açıklanıyordu. Rahmân sûresinin 19. ve 20. âyetlerinde meâlen buyuruluyor ki:

“Hak din İslâmiyeti seçtim”
“İki denizi birbirine kavuşmak üzere salıvermiştir. Aralarında bir engel vardır, birbirlerine geçip karışmıyorlar.”
Âyet-i kerîmenin, tesbit ettiğim engeli, on beş asır önce beyân etmesi karşısında; “Bu âyetin ilmî bir mu’cize ve Kur’ân-ı kerîmin mutlaka Allahü teâlânın kelâmı” olduğuna inandım. Hak din olan İslâmiyeti seçtim. İslâm dîni, manevî gücü ile bana kaybettiğim oğlumun acısına dayanma sabrını verdi.”
Kâinatın yaratılışını tesâdüflerde arayanlar insâfa gelmelidirler.



Yanlış anlamak şüphe hasıl eder
 

Kur’ân-ı kerîmin manâsını yalnız Muhammed aleyhisselâm anlamış ve hadîs-i şerîfleri ile bildirmişdir. Kur’ân-ı kerîmi tefsîr eden Odur. Doğru tefsîr kitâbı da, Onun hadîs-i şerîfleridir. Din âlimlerimiz, uyumıyarak, dinlenmiyerek, istirâhatlarını fedâ ederek, bu hadîs-i şerîfleri toplayıp, tefsîr kitâblarını yazmışlardır. Bu tefsîr kitâblarını da anlıyabilmek için, otuz sene durmadan çalışıp, yirmi ana ilmi, iyi öğrenmek lâzımdır. Bu yirmi ana ilmin kolları, seksen ilimdir. Ana ilimlerden biri, “Tefsîr” ilmidir.

Bu ilimlerin ayrı ayrı âlimleri ve çok kitapları vardır. Bugün kullanılan bazı arabî kelimeler, fıkıh ilminde başka manâya, tefsîr ilminde ise dahâ başka manâya gelmekdedir. Hattâ aynı bir kelime, Kur’ân-ı kerîmdeki yerine, aldığı edâtlara göre, başka manâlar bildirmekdedir.
Bu geniş ilimleri bilmiyenlerin, bugünkü Arapçaya göre, yaptıkları Kur’ân tercümeleri, Kur’ân-ı kerîmin manâsından bambaşka birşey oluyor. Kur’ân-ı kerîmin manâsından, rumûzundan, işâretlerinden, herkes îmânının kuvveti kadar, birşey anlıyabilir.

Tefsîr, anlatmakla, yazmakla olmaz. Tefsîr, din büyüklerinin kalblerine doğan bir nûrdur. Tefsîr kitâbları, bu nûrun anahtarıdır. Çekmeceyi anahtarla açınca, mücevherler meydana çıktığı gibi, o tefsîrleri okumakla, kalbe bu nûr doğar.
Seksen ilmi iyi bilenler, tefsîrleri anlayıp, bizim gibi din câhillerine bildirmek için, çeşidli derecedeki insanlara göre, binlerle kitâb yazmışlardır. Yeni yazılan Türkçe tefsîrlerin, en kıymetlisi sanılanlarında bile, şahsî düşünceler bulunmakta, okuyanlara zararı, fâidesinden çok olmaktadır. Hele islâm düşmanlarının, bid’at sâhiblerinin, Kur’ân-ı kerîmin manâsını bozmak için yaptıkları tefsîr ve tercüme kitapları, birer zehirdir. Bunları okuyan genç zihinlerde, bir takım şüpheler, itirâzlar hasıl oluyor.

Zâten din bilgisi az olanların, islâmiyyeti öğrenmek için, tefsîr ve hadîs-i şerîf okuması uygun değildir. Çünkü, Kur’ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfi yanlış anlamak veya şüphe etmek insanın îmânını giderir.
Yalnız Arapça bilmekle, tefsîr ve hadîs anlaşılmaz. Arapça bilenleri, din âlimi sanan, aldanır. Beyrut ve başka yerlerde ana dili Arapça olan, Arap edebiyâtını iyi bilen, çok papaz var. Fakat, hiçbirinin islâmiyetden haberi yok.


 
Kur’anı kerimdeki mecazlar
 

Her kelimenin belli bir manası vardır. Buna hakiki manası denir. Bir kelime, kendi hakiki manasında kullanılmayıp da, bir bağlantısı, ilişkisi bulunan başka bir manada kullanılınca, bu kelimeye Kinaye veya Mecaz denir. Kinaye, bir şeyi, açık anlamı başka olan kelimelerle anlatmaktır.
Kur’anı kerimde mecazi ifadeler çoktur. Müteşabih âyetler vardır. Bunlara görünen manayı vermek çok yanlış olur. Bilhassa Allahü teâlâ ile ilgili mecazlar, müteşabih olanlar daha önemlidir.
Allahü teâlâ hiçbir mahluka, yani hiçbir şeye benzemez. Çünkü, Kur’anı kerimde buyuruluyor ki:
(Leyse ke mislihi şeyün=Onun benzeri hiçbir şey yoktur.) [Şura 11]

(Sübhanekellahümme=Allahım, Seni noksan sıfatlardan tenzih eder, kemâl sıfatlar ile tavsif ederim.) [Yunus 10]
Peki Allahü teâlâ hiçbir şeye benzemediği halde, sanki benzediğini bildiren âyetlere ne denecek o zaman? Onlara müteşabih âyetler denir. Bunlardan bazısının meali şöyledir:

(Kıyamet günü yeryüzü Allahın kabzasında olur, gökler de sağ eliyle dürülür.) [Zümer 67]
(Yahudiler, Allah’ın eli bağlıdır, dediler. Hayır, Allah’ın iki eli de açıktır.) [Maide 64]
(Allah’ın eli onların ellerinin üzerindedir.) [Fetih 10]
(Doğu da Batı da Allah’ındır. Nereye dönerseniz Allah’ın yüzü oradadır.) [Bekara115]
(Allah Arş’a istivâ edendir. Nerede olsanız, O sizinle beraberdir.) [Hadid 4]
(Allah yerin ve göklerin nurudur.) [Nur 35]

Bu âyetlerde bildirilen el, yüz ifadeleri, bir mahlukun eli veya yüzü gibi sanılabilir. Halbuki Allah hiçbir mahluka benzemez. İstiva kelimesi oturmak sanılırsa Allah mahluklara benzetilmiş olur ve yukarıdaki âyetlere aykırı olur. Nerede olursanız sizinle beraberdir ifadesi de mecazidir. Çünkü O mekandan münezzehtir. Son âyette Allah nur sanılır. Halbuki nur da yaratıktır. Kur’anda tevil gereken Kinaye, Mecaz ifade eden birçok âyet vardır. Birkaç örnek daha verelim:

Cima için lems=dokunmak kelimesi kullanılmıştır. (Kadınlara dokununca gusledin, su yoksa teyemmüm edin) [Maide 6], Kadınlar için libas=giysi kelimesi kullanılmıştır. (Kadınlar size, siz de onlara libassınız) [Bekara 187]
Zâlim köylüler için (zâlim köy) denmiştir. (Nisa 75), (Köy halkına sor) yerine, (köye sor) denmiştir. (Yusüf 82) Böyle ifadeler Türkçede de vardır. Mesela, (Şu sınıf tembel, şu sınıf çalışkandır) gibi. Sınıftan maksat öğrencilerdir.
Resulullaha, (Vahfid cenaheke lil mü’minin=Kanadını müminler için indir) buyuruluyor. (Hicr 88) [Resulullahın tek kanadı mı var? Elbette mecazdır. Yani şefkat et, tevazu göster demektir.]

(Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak], gölge ile sıcak [cennetle cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere [inatçı kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22 Celaleyn, Beydavi] Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidayete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın) buyuruluyor. Demek ki kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi) 


İşittirmek kabul ettirmek demektir.
 

Vehhabiler, ruhun ölmediğini söyledikleri halde, Resulullah da ölüdür, işitmez, ‘şefaat ya resulallah’ diyen kâfir olur diyorlar. Mecazı bilmiyorlar. Bu konudaki birkaç âyetl kerime meali şöyledir:
(Savaşta öldürülenleri siz değil, Allah öldürdü. Attığın zaman da, sen değil, Allah attı.) (Enfal 17) Birileri, ötekileri öldürüyor, Allah, ben öldürdüm diyor, Resulullah atıyor, sen atmadın ben attım buyuruyor. Aşağıda da kabirdekilere sen değil, ben işittiririm buyuruyor.
(Kâfirler, sağır, dilsiz, kör oldukları için doğru yola gelmezler.) [Bekara 18], (Kâfirler sağır, dilsiz ve kör oldukları için, akıl edemezler, düşünemezler.) [Bakara 171] Yani hakkı işitmedikleri için sağır, doğruyu söylemedikleri için dilsiz, gerçeği görmedikleri için kör, denilerek hidâyete kavuşmadıkları bildirilmiştir. Buradaki işitmek, kabul etmek demektir. (Beydavi)

(Bu dünyada kör olan, ahirette de kördür.) [İsra 72] (Bu âyette de yaşayan ve ölen kâfirlere kör deniyor. Yoksa dünyadaki körler ahirette kör olmayacaktır.
(Sağırlara işittiremezsin. Körleri ve sapıkları doğru yola eriştiremezsin.) [Zuhruf 40] Bu âyette işittiremezsin demek, sen hakkı kabul ettiremezsin demektir. Kabirlerdekilere işittiremezsin demek de, inatçı kâfirlere işittiremezsin, yani hakkı kabul ettiremezsin demektir. (Beydavi)

(Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak], gölge ile sıcak [cennetle cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere [inatçı kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22 Celaleyn, Beydavi] Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidâyete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın), yani vazifen kâfirleri hidayete kavuşturmak değil, sadece tebliğdir buyuruluyor. Demek ki kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi)
(Kâfirlerin gözleri değil, göğüslerindeki kalbleri kördür.) [Hac 46] Cenabı Hak burada kâfirlerin gözleri değil, basiretlerinin kör olduğunu açıkça bildiriyor. Yani öteki âyetleri de açıklamış oluyor. Yukarıdaki âyetlerde sadece onlar kör, sağır ve dilsiz diye geçiyordu. Bu âyette ise kör demek, maddi gözün olmadığı, kalblerinin kör olduğu yani kâfir oldukları bildiriliyor. O halde kör denilince baş gözü anlaşılmadığı gibi, ölü veya kabirdekiler denilince de, mezardaki ölü anlaşılmamalıdır.

(Sen, ölülere işittiremezsin; arkalarını dönüp giden sağırlara da daveti duyuramazsın. Körleri sapıklıklarından vazgeçirip doğru yola getiremezsin; ancak âyetlerimize inananlara duyurabilirsin.) [Neml 80, 81 Rum 52 53] Burada diri olup, gözü kulağı ve beyni olan kâfirler ölüye benzetiliyor, (Ölüleri [kâfirleri] imana kavuşturamazsın) deniyor. (Ölülere, sağırlara işittiremezsin) ifadesinden sonra, (Sen ancak âyetlerimize iman edeceklere işittirebilirsin) buyuruluyor. Kâfirlerin işitmeyeceği, yani hakkı kabul etmeyeceği, ancak iman edeceklerin işitecekleri, yani kabul edecekleri açıkça bildirilmektedir. Eğer gerçekten kabirdekilerden maksat ölü olsa idi, ölü de işitmeseydi iman edenlere işittirebilirsin ifadesi yersiz ve yanlış olurdu ve kâfir ölü işitmez, mümin ölü işitir anlamı çıkardı. Halbuki Buhari’deki hadisi şerifte kâfir ölü de işitir buyuruluyor.


Kur’an-ı kerimin benzeri
 

Sual: İsra suresinin 88. âyetinde, (De ki, insanlar ve cinler birbirlerine yardımcı olarak, bu Kur’anın bir benzerini ortaya koymak için bir araya gelseler, yemin olsun ki, yine de benzerini ortaya koyamazlar) deniyor. Amerika’da, Gerçek Furkan adında bir kitap yayınlandığına göre, Kur’andaki ifadenin yanlışlığı meydana çıkmadı mı?

CEVAP: Herhangi bir kitap yazılabilir; ama benzeri yapılamaz. Benzeri demek, (Onun yerini tutabilecek, aynı vasıflara haiz bir eser) demektir. Bir örnek verelim: Yumurta ikizleri olan ikiz kardeş, birbirinin benzeridir. Birini diğerinden ayırmak zor olur. İkiz kardeşe benzeyen bir robot yapılsa, bu, insan gibi iş yapsa, yürüse, konuşsa, gülüp ağlasa, canı ve diğer özellikleri olmadığı için, ikiz kardeşe benzerliği olmaz. Gözü olsa da, insan gibi göremez; kulağı olsa da, insan gibi işitemez. Yapma olduğu her bakımdan sırıtır; hatta böyle bir robot, sıradan bir insana bile benzemez. Buna rağmen, sırf kuru inadından dolayı, biz tam insanın benzerini yaptık demek, ilme ve akla zıt olur. Bu iddiasına, kendi bile inanmaz.

Bunun gibi, Arapça cümleleri kafiyeli ve vezinli olarak yazmakla da, Kur’an-ı kerimin benzeri yapılmış olmaz. Benzeri sayılabilmesi için, aynı icaz ve belagatın bulunması lazımdır. Ancak bu özelliklere sahip bir kitaba, benzeri denebilir. Bugüne kadar, böyle benzeri bir kitap yazılmamıştır, yazılması da mümkün değildir.
İslam âlimleri de buyuruyor ki:

Kur’an-ı kerim, Muhammed aleyhisselamın mucizelerinin en büyüğüdür ve insan sözüne benzemez. 1400 yıldan beri, dünyanın her tarafında bütün İslam düşmanları el ele vererek, mallar, servetler dökerek uğraştıkları halde, Kur’an-ı kerimin bir âyeti gibi söyleyemediler. Şimdi de, bütün güçleri ile çalıştıkları halde söyleyemiyorlar. Hele o zaman Araplarda, şiir, edebiyat, fesahat ve belagat, her şeyden ileri gidip, en güvendikleri başarıları olduğu halde, Kur’an-ı kerim karşısında, bir şey söyleyemediler. Kur’an-ı kerime böyle galebe çalamayınca, çokları insafa gelip Müslüman oldu


 
Kur’ân-ı kerîm şifâdır
 

Hz. Ebû Sa’îd-i Hudrî, 30 kişilik bir seriyye kumandanlığına getirilmişti. Yolda Müslüman olmayan bir Bedevî grubuna rastladılar ve onlara misâfir olmak istedilerse de kabûl edilmediler.
Müslümanlar onların yakınlarında istirahat ederlerken, bu Bedevîlerin reisleri hastalandı. Oradakiler, reislerini kurtarmak için birçok çârelere başvurdularsa da, şifâ hâsıl olmadı. Bedevîlerden bazıları, “Şu karşıda istirahat eden kâfileye gidip, akrep sokmasına karşı yapılacak tedâviyi soralım. Belki bilen vardır” dediler.
Birkaç kimse Eshâb-ı kirâma gelip hallerini arz ettiler. Ebû Sa’îd-i Hudrî hazretleri dedi ki:
- Siz bizim talebimizi önce reddettiniz, bizi misâfir kabûl etmediniz. Hastanızı tedâvi ederim. Fakat, buna karşılık olarak sizden bir sürü koyun alırız.
Onlar da kabûl ettiler. Reisin yanına vardılar. Ebû Sa’îd-i Hudrî, yedi defa Fâtiha sûresini okudu. Okuma biter bitmez, reis hemen ayağa kalktı. Artık üzerinde hiçbir hastalık eseri kalmadı. Bedevîler, Eshâb-ı kirâma anlaştıkları sürüyü verdiler. Ebû Sa’îd-i Hudrî hazretleri, “Bu sürüyü aramızda paylaşalım” diyen Eshâba dedi ki:
- Hayır! Peygamber efendimize bu hâdiseyi anlatırız, koyunları da kendilerine arz ederiz. Nasıl emir buyururlarsa öyle hareket ederiz.
Sefer dönüşünde, bu hâdiseyi anlattılar. Peygamberimiz;
- Fâtihanın bu kadar tesîrli bir duâ olduğunu sana kim öğretti? buyurarak taltif ettiler. Sonra doğru hareket ettiklerini açıkladılar.
Hz. Ebû Sa’îd-i Hudrî şöyle anlatır: “Bir gün, Peygamberimiz Eshâbına bir şeyler taksim ediyorlardı. Bir adam gelip, “Yâ Resûlallah! Adâlet üzere hareket et!” demez mi?!. Peygamberimiz de, “Ben adâlet etmezsem, kim eder?” buyurdu.
Bu hâdise esnasında Hz. Ömer de orada idi. Bu adama çok kızdı ve Resûlullaha dedi ki:
- Yâ Resûlallah! Müsâade buyurursanız, şu adamın cezasını vereyim.
Resûlullah ona dönerek buyurdu ki:
- Hayır, bırak! Onun birtakım arkadaşları olacak ki, onlar sizin namazlarınızı, oruçlarınızı beğenmeyecek. Fakat onlar, bir ok, yayından nasıl çıkarsa, dinden öyle çıkacaklardır.
Bu esnâda, “İnsanlar içinde öyleleri vardır ki, sen zekâtı dağıtırken, seni kaşla gözle muâheze ederler” âyet-i kerîmesi nâzil oldu.


Kur’an-ı kerimin mucize oluşu
 

Sual: Diğer kutsal kitaplar, Allah tarafından gönderildiği halde, niye Kur’an gibi mucize değildir?

CEVAP: Kur’an-ı kerim, Muhammed aleyhisselamın mucizesidir. Allahü teâlâ, âlemlere rahmet olarak gönderdiği sevgili Peygamberine bu mucizeyi verdi ve kıyamete kadar devamlı kıldı.
Musa aleyhisselam zamanında, sihir yani büyü zirvedeydi, Allahü teâlâ Musa aleyhisselama, kâfirlerin sihirlerini bozacak, yaptıklarını yutacak şekilde, asasının ejderha olması mucizesini verdi.
Hazret-i İsa zamanında, tıp zirvedeydi. Hemen her hastalığın çaresi biliniyordu. İsa aleyhisselama, her hastalığı tedavi etme, ölüleri diriltme mucizesi verilmişti.

Peygamber efendimiz zamanında ise, edebiyat zirvede idi. Kur’an-ı kerim, mucize olarak indi. Âyetleri dinleyen, okuyan şairler hayret içinde kalıyorlar, bu insan sözü değil, diyorlardı. Kur’an-ı kerim, 23 senede, parça parça indi. Diğer semavi kitapların hepsi, bir anda indi, insan sözüne benziyordu ve lafızları mucize değildi. Onun için çabuk bozuldu, değiştirildi.

Kur’an-ı kerimde icaz ve belagat vardır. Yani az söz ile ve pürüzsüz ve kusursuz olarak, çok şey anlatılmaktadır. Harfleri ve kelimeleri, Arap harflerine ve kelimelerine benzediği halde, sözler ve cümleler, onların sözlerine ve şiirlerine ve hutbelerine hiç benzemiyor. Kur’an-ı kerimin yanında, onların sözleri, cam parçalarının elmasa benzemesi gibidir. Dil uzmanları bunu pek iyi görüp, hakkı teslim ediyorlar.

Kur’an-ı kerimde, bir vezin ve kalıp vardır. Bazı kelimeler çıksa veya eklense bu ölçü bozulur. Ehli, bunu hemen fark eder. Aruz vezni ile veya hece vezni ile yazılan şiirlerde de, ölçü ve kafiye vardır. Bunlar değişince, şiir değişmiş olur. Hazret-i Mevlana, yazılarının değişmemesi için, eserlerini şiir ile yazmıştır. Kur’an-ı kerimde, bu vezin olduğu için ve ayrıca Allahü teâlânın koruması altında olduğu için, değiştirilmesi mümkün olmaz. Diğer kitaplar için, böyle bir vaat yoktur. Onların, vezinleri de yok idi. İnsan sözü gibi idi. Bu bakımdan kolayca değiştirildi. Şu hatıra gelebilir: Niye Allahü teâlâ, o kitapları öyle indirdi de, Kur’an-ı kerimi farklı indirdi? Mülk Onundur, dilediğini dilediği gibi tasarruf eder, buna hiç kimse karışamaz. Musevilere iç yağını haram edip, Müslümanlara serbest bırakmıştır. Niye bırakmıştır? Hiç kimse, Allahü teâlâya, niye böyle yaptın diye sual soramaz. Hazret-i Âdem zamanında evlilik farklı idi. Niye değiştirdin demeye de hakkımız yoktur. Yaratıcının işine karışamayız.

Bir insan, Kur’an-ı kerimi ne kadar çok okursa okusun bıkmıyor, usanmıyor. Arzusu, hevesi, sevgisi ve zevki artıyor. Halbuki, Kur’an tercümelerinin ve başka şekillerde yazmalarının ve diğer bütün kitapların okunmasında, böyle arzu ve lezzet artması olmuyor. Usanç hasıl oluyor. Yorulmak başka, usanmak başkadır. Allahü teâlâ, niye aynı özelliği diğer kitaplara vermemiştir denilemez. Geçmiş insanların hallerinden birçok şey, Kur’an-ı kerimde bildirilmektedir. İleride olacak şeyleri bildirmektedir ki, bunlardan çoğu zamanla meydana çıkmış ve çıkmaktadır. Kimsenin hiçbir zamanda, hiçbir suretle bilemeyeceği ilimlerdir. Bu özellikleri, Allahü teâlâ, diğer kitaplara vermemiştir.
Misyonerler, (Madem İncil Allah kelamı ise, niye Allah onun değişmesine izin verdi de Kur’anın değişmesine izin vermiyor) diye soruyorlar. Yukarıda açıklandığı gibi, bu Allah’ın takdirine kalmış bir şey. Kur’an-ı kerime verdiği özellikleri diğer kitaplara vermemiştir. Dilediğini hidayete kavuşturur, dilediğini dalalette bırakır. Kimine oğlan verir kimine kız. Kimine de, hiç vermez. Allahü teâlânın takdirine kimse bir şey söyleyemez.


   
Ebedilik sıfatı
 

Sual: Kur’an-ı kerimde, kâfirlerin Cehennemde, müminlerin Cennette ebedi kalacağı bildiriliyor. Böyle olunca, Allahü teâlâdan başka şeyler için de ebedilik sıfatı kullanılmış olmaz mı?

CEVAP: Bunların var olmaları, varlıkta durmaları, kendilerinden olmadığı gibi, ebedi olmaları da, kendilerinden değildir. Bunları ebedi yapan Allahü teâlâdır. Allahü teâlâ, “Ol!” derse var olur, “Yok ol!” derse yok olur. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
Mahlûkların yok olacaklarına inanmak, yoktan var edildiklerine inanmak gibi imanın şartıdır. (Arş, Kürsi, Levh, Kalem, Cennet, Cehennem ve Ruh denilen mahlûklar yok olmayacak, sonsuz var olacaklardır) ifadesi, bunlar yok olamaz demek değildir. Allahü teâlâ, var etmiş olduğu şeylerden, dilediklerini tekrar yok edecek, dilediklerini de, yalnız kendi bileceği fayda ve sebeplerden dolayı, hiç yok etmeyecek, bunlar ebedi, yani sonsuz var olacaklardır demektir. Allahü teâlâ, dilediğini yapar ve istediğini emreder. Demek ki, âlem yani her şey, Allahü teâlânın dilemesi ve kudretiyle vardır. Var olmaları için ve varlıkta kalmaları için, Allahü teâlâya muhtaçtır; çünkü baki olmak demek, varlığın her an devam etmesi demektir. Başka bir şey olmak demek değildir. Hem var olmak, hem de varlıkta kalabilmek, Allahü teâlânın iradesi, dilemesiyle olur. (3/57)


   
Kur’an-ı kerimde sayı yok mu?
 

Bazı kimseler; (üç ihlas okumak, 33 kere sübhanallah demek, on gün oruç tutmak gibi sayı bildiren şeylerin hepsi uydurmadır, Kur’anda sayı bildiren hiçbir şey yoktur) diyorlar. Halbuki gerek ayet-i kerime ve gerekse hadis-i şeriflerde sayı bildirilmiştir. Birkaç örnek verelim. Kur’anı kerimde mealen buyuruluyor ki [özet olarak]:
(Kurban kesemeyen kimseye, hac esnasında 3 gün ve döndüğünde 7 gün olmak üzere, 10 gün oruç tutmak gerekir.) [Bakara 196]

(Ölen kimselerin hanımları, [evlenmeden önce] 4 ay on gün iddet bekler.) [Bakara 234]
(Boşanan kadınlar, [evlenmeden önce] 3 aybaşı hali bekler.) [Bakara 228]
(Yeminin kefareti, ailenize yedirdiğinizin ortalamasından 10 fakiri yedirmek veya giydirmek yahut bir köle azat etmektir. Bulamayan 3 gün oruç tutmalıdır.) [Maide 89]
(Ay halinden kesilen kadınlar ile henüz ay hali görmeyenlerin iddetleri 3 aydır; hamilelerin iddeti, doğuma kadardır.) [Talak 4]

(Bir iyiliğe 10 katı sevap, bir kötülüğe ise misli kadar ceza verilir.) [Enam 160]
(Kur’anı peygamber uydurdu diyenlere “Haydi siz de onun gibi 10 sûre getirin” de.) [Hud 13]
Görüldüğü gibi, Kur’an-ı kerimde sayılar vardır. Niye 4 değil de 3 gün oruç, niye 11değil de 10 fakir demeye kimsenin hakkı yoktur. Allahü teala dilediği gibi emreder. Hadis-i şeriflerde de buyuruluyor ki:
(3 gece ateşlenen, günâhlarından anadan doğduğu gün gibi temizlenir.) [Deylemî]
(Ayda üç gün oruç tutan, ayın hepsini oruçlu geçirmiş gibi olur.) İbni Asakir
(Meste mesh müddeti, misâfir için 3 gün, 3 gece; mukîm için bir gün bir gecedir.) [Tirmizî]
(Bismillâhillezî lâ yedurru .... duâsını sabah 3 kere okuyana akşama kadar, akşam okuyana da, sabaha kadar hiç belâ gelmez.) [İbni Mace]

(Bir gün ilim öğrenmek, 3 ay oruç tutmaktan daha hayırlıdır.) [Deylemî]
(Her namazdan sonra; 3 kere “Estagfirullahelazim ellezi la ilahe illa huv el-hayyel-kayyume ve etubü ileyh” okuyanın, bütün günahları affolur.)
(Namaz sonunda, 3 kez Sübhane Rabbike ayetini okuyan çok sevaba kavuşur.) [Taberânî]
(Sabah-akşam 7 kez, “Hasbiyallahü la ilahe illa hu, aleyhi tevekkeltü ve hüve Rabbül-arşil-azim” okuyan dünya ve ahiret sıkıntılarından kurtulur.) [İbni Sünni]
(Cuma namazından sonra, 7 kere “İhlas ve Muavvizeteyn” okuyan, bir hafta kazadan, belâdan ve kötü işlerden korunur.) [İbni Sünni]

(Sabah veya akşam namazını kıldıktan sonra, 7 defa “Allahümme ecirni minennar” diyen, o gün ölürse cehennemden korunur.) [Nesâî]
(Cuma günü 80 salevat getirenin, 80 yıllık günahı affolur.) [Dare Kutni]
(Her namazdan sonra 33 sübhanallah, 33 elhamdülillah, 33 Allahü ekber sonra, “La ilahe illallahü vahdehü la şerike leh lehül-mülkü ve lehül-hamdü ve hüve ala külli şeyin kadir” diyen kimsenin deniz köpüğü kadar günahı olsa da affedilir.) [Müslim]

 
MUCİZELERİN EN BÜYÜĞÜ

Sual: Peygamber efendimizin mucizelerinin en büyüğü nedir?
CEVAP
Kur’an-ı kerimdir. Bugüne kadar gelen bütün şairler, edebiyatçılar, Kur’an-ı kerimin nazmında ve manasında aciz ve hayran kalmışlardır. Bir âyetin benzerini söyleyememişlerdir. İ’cazı ve belagati insan sözüne benzemiyor. Yani, bir kelimesi çıkarılsa veya bir kelime eklense, lafzındaki ve manasındaki güzellik bozuluyor. Bir kelimesinin yerine koymak için, başka kelime arayanlar bulamamışlardır. Nazmı Arap şairlerinin şiirlerine benzemiyor.

Geçmişte olmuş ve gelecekte olacak nice gizli şeyleri haber vermektedir. İşitenler ve okuyanlar, tadına doyamıyorlar. Yorulsalar da, usanmıyorlar. Okuması veya dinlemesi, sıkıntıları giderdiği sayısız tecrübelerle anlaşılmıştır. İşitenlerden kalblerine dehşet ve korku çökenler, bu sebepten ölenler bile görülmüştür. Nice azılı İslam düşmanları, Kur’an-ı kerimi dinlemekle, kalbleri yumuşamış, imana gelmişlerdir. İslam düşmanlarından ve muattala, melahide ve karamita denilen müslüman ismini taşıyan zındıklardan Kur’an-ı kerimi değiştirmeye, bozmaya ve benzerini söylemeye çalışanlar olmuş ise de hiçbiri, arzularına kavuşamamıştır.

Bütün ilimler ve tecrübe ile bulunamayacak güzel şeyler ve iyi ahlak ve insanlara üstünlük sağlayan meziyetler ve dünya ve ahiret saadetine kavuşturacak iyilikler ve varlıkların başlangıcı ve sonu hakkında bilgiler ve insanlara faydalı ve zararlı olan şeylerin hepsi Kur’an-ı kerimde açıkça veya kapalı olarak bildirilmiştir. Kapalı olanlarını, erbabı anlayabilmektedir.

Semavi kitapların hepsinde, Tevrat’ta, Zebur’da ve İncil’de bulunan ilimlerin ve esrarın hepsi Kur’an-ı kerimde bildirilmiştir. Kur’an-ı kerimde mevcut ilimlerin hepsini ancak Allahü teâlâ bilir. Çoğunu sevgili Peygamberine bildirmiştir.

Kur’an-ı kerimi okumak çok büyük bir nimettir. Allahü teâlâ, bu nimeti Habibinin ümmetine ihsan etmiştir. Melekler bu nimetten mahrumdurlar. Bunun için, Kur’an-ı kerim okunan yere toplanıp dinlerler. Bütün tefsirler, Kur’an-ı kerimdeki ilimlerden çok azını bildirmektedirler. Kıyamet günü, Peygamber efendimiz minbere çıkıp Kur’an-ı kerim okuyunca, dinleyenler bütün ilimlerini anlayacaklardır.

Mucize olarak onlara Kur’an yetmez mi?

Kur’an-ı kerim misli olmayan büyük bir mucizedir. Aşağıda beyan edeceğimiz gibi, içinde en derin ilmi ve fenni bilgiler, bütün dünyada bugüne kadar yapılmış medeni kanunlara numune teşkil edecek ilmi ve hukuki esaslar, eski tarihe ait birçok bilinmeyen malumat, insanlara verilebilecek en büyük ahlak esasları, nasihatler, dünya ve ahiret hakkında en mantıki izahat esasları ve bunlara benzer, o zamana kadar hiçbir kimsenin bilmediği, bilemediği, tasavvur bile edemediği hususlar vardır. Bunlar, kimsenin söyleyemeyeceği yüksek bir ifade ile beyan edilmiştir.

Peygamber efendimiz ümmi idi. Yani kimseden bir şey okumamış, öğrenmemiş, hiç bir şey yazmamıştı. Âyet-i kerimede mealen buyuruluyor ki:
([Ey Muhammed “aleyhisselam”! Bu Kur’an-ı kerim sana indirilmeden önce] Sen daha önce bir kitaptan okumuş ve elinle de onu yazmış değildin. Eğer öyle olsaydı bâtıla uyanlar şüpheye düşerlerdi.) [Ankebut 48]
[Müşrikler, Kur’an-ı kerimi, başkasından öğrenmiş veya önceki semavi kitaplardan almış derlerdi. Yahudiler de, Onun vasfı Tevrat’ta ümmi olarak bildirilmiştir, bu ise ümmi değil diye şüpheye düşerlerdi.]

Kur’an-ı kerim, Allahü teâlâ tarafından vahiy edilen muazzam bir eserdir. Şimdi bunu tetkik edelim:
Bir yeni peygamber zuhur edince, onun etrafında toplanan halk, ondan mucizeler bekler. Gerek Musa aleyhisselam, gerek İsa aleyhisselam peygamberliklerini ispat etmek için mucizeler göstermek zorunda kaldılar. Hakikatte bu mucizeler, ancak Allahü teâlânın emir ve müsaadesi ve yaratması ile meydana geldi. Bizim gibi insan olan Peygamberler, kendiliklerinden mucize yapamazlar. Mucize, ancak Allahü teâlâ tarafından yaratılır. Peygamberler ancak, Allahü teâlânın yarattığı mucizeleri insanlara gösterirler.

Allahü teâlâ, Peygamber efendimize en büyük mucize olarak (Kur’an-ı kerimi) vahiy etmiştir. Kur’an-ı kerim, mucize olduğu muhakkak olan en büyük kitaptır. Halbuki insanlar, Muhammed aleyhisselamdan, semadan bir kitap indirilmesini veya bir dağı altuna çevirmesini istiyorlardı. Âyet-i kerimelerde mealen buyuruluyor ki:
(“Ona Rabbinden (başkaca) mucizeler indirilmeli değil miydi?” derler. [Ey habibim] Sen onlara de ki, mucizeler Rabbimin katındadır. [Allahü teâlânın kudreti ve iradesi ile olur. Ne zaman ve nasıl isterse öyle yaratır. Bunları yapmak benim elimde değildir.] Doğrusu ben ancak Onun azabını size tebliğ edici, haber vericiyim. Kur’an gibi bir kitabı sana indirmiş olmamız, onlara [mucize olarak] yetmez mi? Elbette inanan kavim için, onda rahmet ve ibret vardır.) [Ankebut 50,51]

O halde, Muhammed aleyhisselamın en büyük mucizesi, Kur’an-ı kerimdir. (Bu Allah kitabı değildir, onu Muhammed yazmıştır) diyebileceklere karşı da, Allahü teâlâ, yukarıda meal-i şerifini bildirdiğimiz, Ankebut suresinin kırksekizinci âyetinde cevap vermiştir. Böyle şüphelere mahal bırakmamıştır.

Allahü teâlâ, Muhammed aleyhisselamın ümmi, yani okuma yazma öğrenmemiş olduğunu bildirmiş ve bu sebepten Kur’an-ı kerimin ancak Allahü teâlâ tarafından vahiy edilebileceğinin anlaşılmasını dilemiştir.

Allahü teâlâ, Nisa suresinin 82. âyetinde mealen, (Hâlâ Kur’an üzerinde gereği gibi düşünmeyecekler mi? Eğer Allah’tan başkasından gelmiş olsaydı, onda birçok tutarsızlık bulurlardı) buyurulmuştur. Allah kelamı olmadığını öğrendiğimiz bugünkü (Kitab-ı mukaddes)de, Tevrat ve İncillerde pek çok ihtilaflar vardır. Bu da, bunların asılları bozularak sonradan, insan eliyle yazılmış olduklarını ispat etmektedir.

Şimdi, Kur’an-ı kerimin büyük bir mucize olduğunu beraber görelim.

Bir kitabın mucize olması için, onun çok belagatli bir lisanla yazılmış olması, kimsenin o zamana kadar bilmediği, duymadığı hakikatleri, hikmetleri ortaya koyması ve eserin hiçbir kimsenin yapamayacağı bir tarzda tertip edilmiş bulunması lazımdır.

Kur’an-ı kerimin lisanının belagati hakkında çok misal verilmiştir. Bu husus, esasen bütün dünya tarafından kabul edilmiştir. Kur’an-ı kerimin belagatini inkâr eden tek insan yoktur.

Kur’an-ı kerimde, o zamana kadar hiç bilinmeyen hususlar zikredilmiş midir? Bunu tetkik edelim:

Bugün dünyamızın nasıl meydana geldiği hakkında büyük ansiklopedilerde ve fen adamlarının kitaplarında şu malumat vardır:


(Milyarlarca sene evvel, bütün kâinat [Evren] bir tek parçadan ibaret idi. Bu tek parçanın ortasında birdenbire büyük bir infilak oldu ve bu tek parça birçok parçalara ayrıldı. Parçaların her biri başka bir cihete doğru gidiyordu. Nihayet, bu parçaların bazıları birbirleriyle birleşerek muhtelif seyyareler [gezegenler] ve ayrı ayrı galeksiler [saman yolları], güneşler ve peykler [aylar] meydana getirdiler. Artık Fezada [uzayda] bu ilk patlamaya karşı bir mukavemet kalmadığından, bu seyyareler ve uydular ve bunların içinde bulundukları galeksiler fezada kendi mahreklerinde [yörüngelerinde] devr etmeye [dönmeye] ve yüzmeye devam ettiler. Dünya, içinde güneşin de bulunduğu bir galeksidir. Kâinatta sayılamayacak kadar çok galeksiler vardır. Kâinat, gittikçe genişleyen bir manzume [sistem]dir. Galeksiler yavaş yavaş dünyadan uzaklaşmaktadır. Çünkü, Kâinat, genişlemektedir. Bir kere, süratleri ziyanın süratine varırsa, artık öteki galeksileri görmemize imkan kalmayacaktır. Şimdiden, daha kuvvetli teleskoplar yapmaya mecburuz. Zira, bir müddet sonra, onları göremiyeceğimizden korkmaktayız) diyorlar.


Kendileri ile görüştüğümüz fen adamlarına, (Bu neticeye ne zaman vasıl oldunuz?) dediğimiz zaman, (Şöyle böyle 50-60 seneden beri, bütün dünya fen adamları bu kanaatlerde birleşmiştir) demektedirler. 50-60 sene, dünya hayatında çok kısa bir fasıladır.

Şimdi hemen bu hususta âyet-i kerimelerde ne buyurulduğuna bakalım:
(İnkâr edenler, gökler ve Erd küresi birbirlerine yapışık iken onları ayırdığımızı bilmezler mi?) [Enbiya 30]

(İnkâr edenlere bir delil de, gecedir. Biz, ondan gündüzü sıyırıp çekeriz de onlar karanlıklara gömülürler. Güneş, kendisi için belirlenen yerde akar (döner.) [Yasin 37,38]

Demek oluyor ki, Allahü teâlâ, fen adamlarının ancak 50-60 sene evvel meydana çıkarabildikleri dünyanın yaratılışını bundan tam 1400 sene evvel insanlara bildirmiştir.

Şimdi yine fen adamlarına dönelim:
Biyologlar: (Bugün hayatın nasıl meydana geldiğini şöyle açıklıyoruz: Dünyanın ilk havasında amonyak, oksijen ve karbonik asit vardı. Yıldırımların tesirleri ile bunlardan amino-asitler meydana geldi. Milyarlarca sene evvel, ilk defa su içinde protoplazma husule geldi. Bunlardan ilk amibler meydana çıktı. Hayat suda başladı. Sudan karaya çıkan canlılar, havadan amino-asitleri alarak proteinli bünyeler meydana getirdiler. Görüldüğü gibi, bütün canlılar sudan gelmektedir ve ilk canlılar suda teşekkül etmiştir) diyorlar.

Şimdi, âyet-i kerimelerde ne buyurulduğuna bakalım:
(İnkâr edenler, bütün canlıları sudan yarattığımızı bilmezler mi?) [Enbiya 30]

(İnsanı sudan [meniden] yaratarak erkek ve kadın akrabalar yapan Allah’tır.) [Furkan 54]

(Yerin yetiştirdiklerinden, insanların kendilerinden ve henüz mahiyetini bilmedikleri şeylerden bütün çiftleri yaratan Allahü teâlâ her türlü ayb ve noksandan münezzehdir.) [Yasin 36]

Burada, nebatatı ve hayvanatı tetkik edenlere ve bunların yanında (Bilmedikleri şeyler) buyurarak, insanların ancak zamanla ve yavaş yavaş bulabildikleri, atom enerjisi gibi, yeni kaynakları inceleyen ilim adamlarına imalar, işaretler vardır. Nitekim âyet-i kerimede mealen buyuruluyor ki:
(Gökleri ve yerleri yaratması, renklerinizin ve lisanlarınızın ayrı olması, Onun varlığının âyetlerinden [işaretlerinden]dir. Doğrusu burada âlimler [anlayış sahipleri] için ibret vardır.) [Rum 22]

Demek oluyor ki, (lisan ve renk farklarında) henüz bizim bugün daha bilemediğimiz bazı incelikler vardır. Bunlar zamanla meydana çıkacaktır.

Şimdi, dünyanın sonu hakkındaki malumatımızı tetkik edelim. Fen adamları, (Dünyanın muhakkak sonu gelecektir. Nitekim, kâinatta bazen bir seyyare parçalanıp ortadan kaybolmaktadır. Bizim tetkiklerimize göre, dünyamız, önceden kat’i olarak hesap edemediğimiz bir zaman sonra, muvazenesini kaybederek param parça olacaktır) demektedirler. Halbuki bunu Kur’an-ı kerim bize 1400 sene evvel bildirmiştir. Âyet-i kerimelerde mealen buyuruluyor ki:
(Yer dehşetle sarsıldıkça sarsıldığı, yeryüzü ağırlıklarını dışarıya çıkardığı zaman.) [Zilzal 1,2]

(Size, [varlığına ve birliğine delalet eden] âyetlerini, mucizelerini gösteren, size gökten rızk indiren Odur. Bu âyetlerden, işaretlerden Allah’a inananlardan başkası ibret almaz.) [Mümin 13]

Buradaki (gökten rızk indiren) tâbiri, çok kereler Musa aleyhisselam ve kavmi, çölde yolunu kaybettiği zaman, gökten inen (Kudret helvası) denilen ve bugün de susuz yerlerde peyda olan Manna adlı şekerli maddeyi işaret olabilir denilmiştir. Halbuki bu açıklama yanlıştır. Tefsir kitaplarında, âyet-i kerimedeki (Size gökten rızk indiren) mealindeki kısım, (Size gökten rızkınızın sebebi yağmur ve gayrilerini [kar, rutubet] indiren Allahü teâlâdır) şeklinde tefsir buyurulmuştur. Çünkü Allahü teâlâ, bizim rızkımızı hakikaten semadan indirmektedir.

Bunu biraz izah edelim. Bugün, en büyük fen adamları, dünyada albüminlerin, proteinlerin nasıl meydana geldiğini şöyle izah etmektedir: (Yağmurlu günlerde yıldırım ve şimşeklerin tesirleri ile havadaki oksijen ve azot birleşerek renksiz azot monoksit gazını meydana getirmekte, bu gaz tekrar oksijenle birleşerek, turuncu renkli azot dioksid, diğer taraftan yine yıldırım ve şimşeklerin tesiri ile havadaki rutubet ve azottan, amonyak meydana gelmektedir. Azot dioksid ise, rutubetin tesiriyle nitrik aside dönüşmekte, bu sefer nitrik asit ile amonyak, yine havada bulunan karbonik asitle birleşerek amonyum nitrat ve amonyum karbonat hasıl olmakta, meydana gelen bu tuzlar, yağmurla yer yüzüne inmektedir. Yer yüzünde bu tuzlar toprakta bulunan kalsiyum tuzları ile birleşerek kalsiyum nitratı meydana getirmekte, bu tuz da nebatat [bitkiler] tarafından mass edilerek [emilerek] onların yetişmesine sebep olmaktadır. Bu nebatatı yiyen insanlarda ve hayvanlarda, o maddeler muhtelif proteinlere, [ki bunların arasında albüminler de vardır] tehavvül etmekte ve bu hayvanların etlerini, sütlerini, yumurtalarını yiyen insanları beslemektedir.)

O halde, insanların rızkı, Kur’an-ı kerimde bildirilmiş olduğu gibi, semadan gelmektedir.

Şimdi bir de Musa aleyhisselam zamanında tanrılık iddiasında bulunan Firavun’un, (ibret için) ne olduğuna bakalım:
“(Ey Firavun!) Senden sonra geleceklere ibret olman için, bugün senin bedenini (cansız olarak) kurtaracağız. İşte insanlardan bir çoğu, hakikaten âyetlerimizden gafildirler.” [Yunus 92]

Firavun, eski Mısır hükümdarlarına verilen isimdir. Mısır’a hakim olan 26 firavun sülalesi vardı. Her sülalede çeşitli firavunlar asırlarca hükümdarlık etti. Musa aleyhisselam zamanındaki firavun, tanrılık iddiasında bulundu. Kendisine secde etmeyenlere ve Musa aleyhisselama inananlara işkence ve zulümler yaptı. Bu firavun dört yüz sene yaşamış, bir defa baş ağrısı görmemişti. Eğer bir defa başı ağrısaydı, bu saygısızlık hatırına gelmezdi.

Musa aleyhisselam, Mısır’a gelip Firavunu dine davet etti. Firavun kabul etmedi. Yanındaki veziri Hâmân’a sordu. O da; “Musa, büyük sihirbazdır. Bizi aldatıp, memleketimizi elimizden almak istiyor.” dedi. Böylece Firavunun imana gelmesine mani oldu ve iman eden hanımı Âsiye’nin de şehid olmasına sebep oldu.

Musa aleyhisselamın mucizelerine Firavun inanmadı, kâfirlerin suları kan oldu, kurbağa yağdı, cilt hastalıkları oldu. Üç günlük karanlık devam etti. Firavun bu mucizeleri görünce korktu. Musa aleyhisselam ile inananların Mısır’dan gitmesine izin verdi. Sonra Firavun bu iznine pişman oldu. Askerlerle arkasına düştü. Kızıldeniz’in Süveyş kısmında askerleri ile birlikte boğuldu.

Firavunun, Musa aleyhisselama ve ona inanan kimselere karşı yaptığı işler hakkında Bekara, Kasas, Tâhâ, Şuarâ, Tahrim, Gâfir (Mü’min), A’râf, Yunus, Zuhruf, Duhan, İsrâ, Sâffât, Ankebut surelerinde bilgi verilmektedir.

Üç bin seneden fazla bir zaman önce ölen bu Firavunun cesedi, mumyalanmış olarak değil, ibret-i âlem için mumyasız olarak korunmuştur, tam bir ibret vesikası olarak vücudu hiç bozulmamış, etleri çürümemiş ve tüyleri dahi dökülmemiş şekilde ve secde eder vaziyette bulunmuştur. Firavunun bozulmamış bu cesedi şimdi Londra’daki British Museum’da teşhir edilmektedir.

Son olarak, Kur’an-ı kerimin Muhammed aleyhisselamın en büyük mucizesi olduğuna dair, herkesin bildiği bir olayı, bir hakikati burada tekrar hatırlatalım:

Müslümanlığı tercih edenlerin arasında denizaltı araştırmaları ile bütün dünyanın yakından tanıdığı, dünyanın en meşhur denizaltı kâşiflerinden Fransız ilim adamı Kaptan Kusto yer alıyor.

Televizyonda yayınlanan Yaşayan Deniz programı ile okyanusların sırlarını bir bir gözler önüne getiren Kaptan Kusto, İslam dinini tercih etmesine asıl sebep olan vak’anın, Atlas Okyanusu ile Akdeniz sularının birbirine karışmadığını tespit ettikten sonra, bunun 1400 sene önce dünyaya indirilen Kur’an-ı kerimde beyan buyurulduğunu görmesi olduğunu bildirdi.

Kaptan Kusto, İslam dinini tercih etmesine sebep olan hadiseyi şöyle anlattı:
(1962 senesinde Alman ilim adamları, Aden körfezi ile Kızıldeniz’in birleştiği Mendeb boğazında, Kızıldeniz’in suyu ile Hind Okyanusunun suyunun birbirine karışmadığını bildirmişlerdi. Biz de, Atlas Okyanusu ile Akdeniz’in sularının birbirine karışıp, karışmadığını tetkik etmeye başladık. Evvela, Akdeniz’in kendine has sıcaklığı, tuzluluğu ve kesâfeti ile ihtiva ettiği canlıları tespit ettik. Aynı tetkikatı Atlas Okyanusunda tekrarladık. İki su kütlesi binlerce seneden beri Cebelitarık boğazında birleşiyordu. Bu vaziyette, iki su kütlesinin karışması ile tuzluluk, kesâfet gibi unsurların birbirlerine müsavi, hiç olmazsa yakın olması icap ediyordu. Halbuki, her iki denizin en yakın kısımlarında bile deniz suyu kendi hassasını koruyordu. Yani, iki denizin birleşme noktasında bir su perdesi iki deniz suyunun birbirine karışmasına mani oluyordu. Bu hâli anlattığım [İslamiyet'i seçerek müslüman olan] Profesör Maurice Bucaille, bunda şaşılacak bir şey olmadığını, İslam’ın kudsi kitabı Kur’an-ı kerimin bunu açık bir şekilde yazdığını söyledi. Hakikaten bu hâl Kur’an-ı kerimde açıklanıyordu. Bunu öğrenince Kur’an-ı kerimin (Allahü teâlânın kelamı) olduğuna inandım. Hak din olan İslamiyet’i seçtim.)

Birbirine karışmayan iki denizin bulunduğu hususunda birkaç âyet-i kerime vardır:
(Birinin suyu tatlı ve susuzluğu giderici, diğerinin ki tuzlu ve acı iki denizin arasına bir engel, aşılamaz bir serhat koyan Odur.) [Furkan 53]

(İki deniz, birbirine bitişik iken, [Rabbinizin koyduğu engel ile] birbirine karışmaz.) [Rahman 19, 20]

(....iki deniz arasına perde koyan...) [Neml 61]

(İki denizden biri tatlıdır, harareti keser, içimi kolaydır. Diğeri de tuzludur, boğazı yakar.) [Fatır 12]

Yukarıdaki bilgileri, (Kur’an-ı kerimde bildirilen şeyler, fen bilgilerine uymuyor, Muhammed “aleyhisselam” arkadaşlarıyla kendi yazdı) diyenlere cevap olarak yazıyoruz.

İslam âlimleri, tefsir ilminin mütehassısları, âyet-i kerimeleri, zamanlarındaki fen bilgilerine göre tefsir etmişlerdir. Biz burada, Kur’an-ı kerimin her asırdaki fen bilgilerine uygun olduğu gibi, en yeni keşiflere de muvafık olduğunu göstermek istiyoruz. Her âyet-i kerimenin birçok, hatta sonsuz manası vardır. Çünkü, Allahü teâlânın bütün sıfatları gibi, kelam sıfatı da sonsuzdur. Bu manaların hepsini, ancak Kur’an-ı kerimin sahibi, yani Allahü teâlâ bilir. Bunların çoğunu sevgili Peygamberine bildirmiştir. Bu mübarek Peygamberi de, münasip gördüklerini Eshabına haber vermiştir. Yukarıda verdiğimiz malumat, o manalar deryasından birkaç damla olabilir kanaatindeyiz.

Şimdi biz, bütün bu fen adamlarına, (Acaba bu hakikatleri bundan tam 1400 sene evvel, okuma yazma öğrenmemiş olan bir zat düşünebilir miydi?) diye soracak olsak, onlar: (Böyle şey olur mu? Bugün, bu hakikatlere varmak için, insanlar sayısız kitaplar okumuşlar, sayısız tecrübeler yapmışlar ve ancak asırlardan sonra, bu hakikatlere varmışlardır. Bu tecrübeleri yapabilmek için, uzun seneler okumak, muazzam laboratuvarlar kurmak, birçok hassas aletleri hazırlamak ve kullanmak icap eder) diyeceklerdir.

O halde, okuma yazma öğrenmemiş olan ve tamamen cahil bir muhitte yetişen bir zatın, böyle muazzam ilmi hakikatleri kendiliğinden bulup ortaya koyması düşünülebilir mi? Elbette ki düşünülemez. O halde, Kur’an-ı kerimin Muhammed aleyhisselam tarafından yazıldığı iddiasını yapmak hiçbir bakımdan doğru değildir. Bugün, birçok gayretlerden sonra, elde edilen hakikatleri bize 1400 sene evvel bildiren bir kitab, ancak Allahü teâlânın Kitabı olabilir. Böyle muazzam bir kudret, insanlarda olamaz. Ancak Allahü teâlâda vardır. Yukarıdaki hususları dikkat ile okuyan herkes, buna inanacaktır. Buna inanmamak taassup, inatçılık ve cahillik olur. Muhammed aleyhisselam Kur’an-ı kerim surelerini neşr ederken, ancak Allahü teâlânın kendisine vahiy ettiği sözleri nakil ediyor, bunları O da, diğer insanlarla birlikte öğreniyordu.

Resulullah efendimiz hakkında, bütün dünyanın ancak hürmet duyduğunu ve mutaassıp birkaç papazdan başka hiç kimsenin aleyhinde hiçbir söz söylemediğini bir kere daha tekrar edelim. Aşağıda Almanya’da Stuttgart şehrinde 1888 [h.1305] senesinde, neşr edilmiş olan Kürschner ansiklopedisinin (Muhammed ve İslam dini) hakkındaki yazısını beraber okuyalım. Bu yazıyı bir ansiklopediden almamız, bu gibi kitapların, tamamen her hususu yanlış yazamayacaklarına göre, bazı hususları doğru yazmak mecburiyetinde kalmaları sebebi iledir. Bizi burada asıl alakadar eden kısım, Peygamber efendimizin ahlakı ve meziyetleri hakkında kullanılan sözlerdir. Daha bundan yüz sene evvel, İslam dini hakkında hıristiyan ilim adamlarının neler düşündüğünü de bildirdiği için, bu parçayı tamamen tercüme ederek sizlere sunuyoruz:

(Muhammed “aleyhisselam”ın künyesi, Ebülkasım bin Abdullahdır. İslam dininin müessisidir. 20 Nisan 571 tarihinde Mekke’de doğmuştur. Küçük yaşından beri ticaret ile meşgul olmuş, çok seyahatler yapmış, halk ile temas etmiş, her şeyi öğrenmeye heveslenmiştir. Daha genç yaşında, zengin bir tüccardan dul kalmış olan ve işlerini takip için kendisini yanına almış bulunan, Hatice ile evlenmiştir.

610 senesinde, kendisinin Peygamber olduğuna ve Allah tarafından kendisine vahy geldiğine inanmış ve tek Allah mefhumunu, birçok putlara tapan Araplara tebliğ için, büyük bir gayret ile faaliyete geçmiştir. Muhammed “aleyhisselam”, Allah tarafından bu vazifenin kendisine verildiğine bütün kalbi ile inanıyordu. Mekke halkının büyük kısmı kendisinin aleyhinde olduğu, fikirlerini şiddet ile red ettiği, hatta kendisini öldürmek istedikleri halde, mücadelesini, faaliyetini durdurmadı. Nihayet, kendisine karşı çıkanların fazla tazyiki üzerine, 622 senesinde Mekke’den ayrılarak Yesrib [Medine] şehrine gitti. Müslümanlar bu harekete (Hicret) adını verirler ve takvimlerini bu tarihe göre başlatırlar.

Muhammed “aleyhisselam”, Medine’de birçok taraftar buldu. Bir putperestlik dini olan eski Arap dinini tamamen ıslah, onlara Allah’ın bir olduğunu ispat etmek istiyordu. Muhammed “aleyhisselam”ın bildirdiğine göre, hak din olan İbrahim “aleyhisselam”ın dininde bildirdiği esaslar ile, Musa ve İsa’nın “aleyhimesselam” bildirdikleri dinlerin esasları birdi. Fakat sonradan bu dinlerin içerisine bozuk itikadlar, inanışlar karıştırılarak tahrif edilmiş, yahudilik ve hıristiyanlık şeklini almıştı. Muhammed “aleyhisselam”, bütün bu dinlerin birbirinin temadisi, devamı olduğunu ve en temizlenmiş şeklinin ise, ancak İslamiyet olduğunu herkese anlatıyordu.

(İslam) demek, (kendini tamamen teslim etmek) demektir. İslam dininin kitabı, Kur’an-ı kerimdir. Diğer dinlerin kitaplarında yalnız manevi hususlardan bahis olunurken, Kur’an-ı kerimde aynı zamanda, içtimai, iktisadi ve hukuki hükümler de mevcuttur. İnsanlara dünyada neler yapmaları lazım geldiği hakkında, hatta medeni kanun şeklinde olan hükümler çoktur. Aynı zamanda, nasıl ibadet edileceği, nasıl oruç tutulacağı, vücudun nasıl yıkanacağı hakkında emirler bulunduğu gibi, diğer insanlara ve başka dinden olanlara karşı nasıl hüsn-i muamele edileceği hakkında da malumat vardır. Kur’an-ı kerim, müslüman olmayan zalim hükümetlere karşı mücadeleyi emreder. Bütün esası tek Allah’a ibadet etmektir. Dini resimleri, heykelleri men eder. Şarabı ve domuz etini yasaklar. Musa ve İsa’yı da “aleyhimesselam”, Peygamber olarak kabul eder. Fakat, bunların derecelerinin son Peygamber olan Muhammed “aleyhisselam”dan daha aşağı olduğunu bildirmiştir.

İslam dinini kabul edenler ve Onun emirlerine uygun olarak yaşayanların ahirette, içinde dünya zevkleri, nehirler, meyveler, ipekli sedirler bulunan Cennete gideceklerini ve orada kendilerine genç ve güzel huriler verileceğini müjdeler.

Muhammed “aleyhisselam”, gayet güzel huylu, güler yüzlü, kibar tavırlı ve çok dürüst bir zat idi. Daima hiddet ve şiddetten kaçmış, hiçbir zaman zulüm yapmamıştır. Müslümanların daima iyi huylu, güler yüzlü olmasını istemiş, Cennete iyi huy ve sabır ile gidileceğini bildirmiştir. Doğru sözlülüğü, merhameti, fakirlere yardımı, misafirperverliği, şefkati, daima Müslümanlığın esas temelleri olduğunu beyan etmişti. Daima kanaat ile yaşamış, debdebe ve gösterişten kaçınmıştır. Müslümanlar arasında hiçbir sınıf farkı tanımamış, en fakir bir müslümanın bile hatırını saymıştır. Büyük bir zaruret olmayınca, zora başvurmamış, bütün meseleleri tatlılık ile, anlaşma ile, nasihat ve izah ile hal etmeye uğraşmış ve çok kereler bunda muvaffak olmuştur. 630 tarihinde tekrar Mekke’ye dönerek, bu şehri kolayca feth etmiş ve çok kısa zaman içinde, yari vahşi Arapları, dünyanın en medeni insanları hâline getirmiştir.

İslam dini, her birinin hakkını tanımak şartı ile, bir erkeğin dörde kadar kadınla evlenmesine izin vermektedir. Muhammed “aleyhisselam”, 8 Haziran 632 tarihinde vefat etmiştir.) (Kürschner Ansiklopedisi)

Ansiklopedinin bu yazısını okuduğumuz zaman, şu kanaate varıyoruz:
Bunu hazırlayan tarihçi, İslam dininin Allahü teâlânın dini olduğuna tam inanmasa bile, bu dinin mükemmel bir din olduğunu ve tek Allah’a inanmayı emrettiğini, vahşi Arapları medeni yaptığını kabul etmekte, hele Peygamber efendimizden, pek büyük bir meth ve sena ile bahsetmektedir. İşte, ne mükemmel bir insan olduğunu bütün dünyanın tasdik etmek mecburiyetinde kaldıkları Muhammed aleyhisselama, son derece dürüstlüğü ve sadakati sebebi ile, en büyük düşmanları, azgın kâfirler dahi (Muhammed-ül-emin) [Kendine güvenilir Muhammed] derlerdi. Bu kudsi vazifeyi, her türlü müşkilata rağmen, devam ettirdi.



Âyet-i kerimelerde mealen buyuruluyor ki:

(Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik.) [Enbiya 107]

(De ki, ey insanlar, ben, Allah’ın hepiniz için gönderdiği Resulüyüm.) [Araf 158]

(Rabbinin sana verdiği nimetlerle mecnun değilsin. Senin için bitmeyen, sonsuz mükafat vardır. Elbette sen en büyük ahlak üzeresin.) [Kalem 2-4]

(Biz seni bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik; fakat insanların çoğu bunu bilmez.) [Sebe 28]

(Alemlere [Cin ve insanlara ilahi azap ile] korkutucu [uyarıcı] olarak Furkanı [Kur’anı] kuluna [Muhammed aleyhisselama] indiren [Allah’ın şânı] ne yücedir.) [Furkan 1]

(De ki, insanlar ve cinler birbirlerine yardımcı olarak, bu Kur’anın bir benzerini ortaya koymak için bir araya gelseler, yemin olsun ki, yine de benzerini ortaya koyamazlar.) [İsra 88]

(Muhammed “aleyhisselam”, kendi arzusu ile konuşmaz. [Çünkü O, tevhidi ilan ve şirki yok etmek ve dini yaymak ile emr olunmuştur.] Onun [din işlerinde] konuşması ancak vahiydir.) [Necm 3,4]

(De ki, ben de ancak sizin gibi bir insanım. (Şu var ki) bana İlahınızın sadece tek bir ilah olduğu vahiy olunmuştur. [Zatında benzeri, sıfatlarında şeriki, ortağı yoktur.] Rabbine kavuşmak isteyen bir kimse, amel-i salih, faydalı iş işlesin ve Rabbine kulluk etmekte hiç şerik [ortak] koşmasın.) [Kehf 110]

Bütün bu zikrettiğimiz hususlar, beyan ettiğimiz hakikatler, tertibindeki ilahi nizam, Kur’an-ı kerimin dünyanın en büyük mucizesi olduğunu, inansın inanmasın herkese gösteriyor.

Âyet-i kerimelerde mealen buyuruluyor ki:
(Allah, Resulünü, hidayet ve hak din, İslamiyet’le gönderdi. İslam dinini, diğer dinler üzerine üstün kıldı. [Muhammed aleyhisselamın hak] Peygamber olduğuna şahid olarak Allah yeter.) [Feth 28]

(Müşrikler istemeseler de, İslam dinini diğer bütün dinlerden üstün kılmak için resulü Muhammed aleyhisselamı, [sebeb-i hidayet olan] Kur’an ve İslam dini ile birlikte gönderen Allahü teâlâdır.) [Saf 9]
 



KURANI KERİİMİN MUCİZE OLUŞU

Sual: Kur'an-ı kerimin mucize oluşunu açıklar mısınız?
CEVAP
Peygamber efendimiz, kimseden bir şey öğrenmemiş, hiç yazı yazmamış iken ve geçmişlerden ve etraftakilerden haberi olmayan insanlar arasında hâsıl olmuş iken, Tevrat’ta ve İncil’de ve bütün başka kitaplarda yazılı şeyleri bildirdi. Geçmişlerin hallerinden haber verdi. Her dinden, her meslekten ileri gelenlerin hepsini huccet ve burhanlar söyleyerek susturdu. En büyük mucize olarak Kur'an-ı kerimi ortaya koydu. Allahü teâlâ, Resulüne buyuruyor ki:
(Sen bundan [Kur'an-ı kerim gelmeden] önce bir kitap okumuş ve onu yazmış değildin. Eğer öyle olsaydı bâtıl yoldakiler, [Kur'anı başkasından öğrenmiş veya önceki semavi kitaplardan almış] derler ve [Yahudiler de, Onun vasfı Tevratta ümmidir, bu ise ümmi değil diye] şüpheye düşerlerdi.) [Ankebut 48]

Kur'an-ı kerimde kimsenin yapamayacağı, söyleyemeyeceği şeyler sayılamayacak kadar çoktur. Birkaçı şöyle:

1- İcaz ve belagattır. Yani az söz ile pürüzsüz ve kusursuz olarak, çok şey anlatmaktır. Bütün şairler, edebiyatçılar, Kur'an-ı kerimin nazmında ve manasında aciz ve hayran kalmışlar, bir âyetin benzerini söyleyememişlerdir. İcazı ve belagati insan sözüne benzemez. Yani, bir kelimesi çıkarılsa veya bir kelime eklense, lafzındaki ve manasındaki güzellik bozulur. Bir kelimesinin yerine koymak için, başka kelime arayan bulamamıştır.

2- Harfleri ve kelimeleri, Arap harflerine ve kelimelerine benzediği halde, âyetler, yani sözler ve cümleler, onların sözlerine ve şiirlerine hiç benzemiyor. Kur'an-ı kerimin yanında onların sözleri, cam parçalarının elmasa benzemesi gibidir. Dil mütehassısları bunu pekiyi görmektedir.

Allahü teâlâ, her asırda en az bir kişiyi Peygamber olarak göndermiş, ona çeşitli mucizeler vermiştir. Mesela, Hazret-i Musa zamanında sihir, büyücülük çok ilerlemişti. Hazret-i Musa asasını yere koyup büyük bir ejderha olmuş, sihirbazların ellerindeki aletleri, ipleri yutmuştur.

Hazret-i İsa zamanında tıp çok ileri idi. Hazret-i İsa mucize olarak, körleri iyi etmiş, ölüleri diriltmiştir.

Bizim Peygamberimizin zamanında ise edebi söz ve yazı sanatı çok ileri idi. Yarışmada birinci olan şiir, yazı ve konuşmalar Kâbe duvarına asılırdı. Kur'an-ı kerim gelince bunlar indirilip yerine, gelen âyetler kondu. İnatçı kâfirler hariç herkes Kur'an-ı kerimin Allah’ın kelamı olduğuna inandı.

Kur'an-ı kerimde, (Bu Kur'an, Allah kelamıdır. İnanmıyorsanız, bir âyeti kadar siz de söyleyin! Söyleyemezsiniz) buyuruluyor. Bütün düşmanlar el ele verip, yıllarca uğraştıkları halde onun benzerini bugüne kadar söyleyemediler. Söylemek de mümkün değildir.

3- Bir insan, Kur'an-ı kerimi ne kadar çok okursa okusun bıkmıyor, usanmıyor. Arzusu, hevesi, sevgisi ve zevki artıyor. Hâlbuki Kur'an-ı kerimin tercümelerinin ve başka şekillerde yazmalarının ve diğer bütün kitapların okunmasında, böyle arzu ve lezzet artması olmuyor. Usanç hâsıl oluyor. Yorulmak başkadır, usanmak başkadır.

4- Geçmiş insanların hallerinden birçok şey Kur'an-ı kerimde bildirilmektedir.

5- İleride olacak şeyleri bildirmektedir. Bunlardan çoğu meydana çıkmış ve çıkmaktadır.

Mesela, Rum suresinin 3. âyetinde mealen, (Rumlar, en yakın bir yerde mağlup oldu. Hâlbuki onlar, bu mağlubiyetten sonra birkaç yıl içinde [on yıla varmadan] galip gelecektir) buyuruldu.

Bu âyet, Rum Kayseri Herakliusun on yıldan az zamanda, İran şahı Husrev Perviz ordusuna galip geleceğini önceden haber vermektedir. Aynen vaki oldu.



Kur’an-ı kerim mahluk değildir

Sual: Kur’an-ı kerim neden mahluk değildir?
CEVAP
Muteber kitaplarda buyuruluyor ki:
(Mutezile diyor ki: "İnsan, ihtiyari, yani istekli hareketlerini kendi yaratır. Allahü teâlâ, kullarına faydalı işler yapmaya mecburdur. İyilere sevap, kötülere azap vermesi gerekir. Allah’ın sıfatları yoktur. Kur'an, harf, kelime ve sestir. Bunlar ise, mahluk, sonradan yaratılmıştır. İnsan iyi, kötü, bütün işlerini kendi yaratır. Allahü teâlâ, kötü şeyleri, günahları yaratır demek, doğru değildir." Mutezilenin bu sözleri yanlıştır. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(Sizi de işlerinizi de yaratan Allahü teâlâdır.) [Saffat 96]

İş sahibi, işi yaratan değil, bu işi yapandır. İnsan mahluk olduğu gibi, küfrü, imanı, ibadeti ve isyanı da mahluktur.) [Milel ve nihal]

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki,
(İmam-ı a'zam Ebu Hanife ile imam-ı Ebu Yusuf, Kur’an-ı kerim mahluk mu, değil mi diye altı ay konuştuktan sonra sözbirliğine vardılar ve Kur’an-ı kerime mahluk diyenin kâfir olacağını bildirdiler. Kelam-ı nefsiyi gösteren, kelam-ı lafziyi anlatan harfler, kelimeler, sesler, elbette mahluktur, hadistir. Bütün mahluklar içinde, Allahü teâlâya en yakın olan, en kıymetli olan, Kur’an-ı kerimin harfleri ve kelimeleridir. Kelam-ı lafzi ve kelam-ı nefsi ise ezeli ve kadimdir.) [c.3/89]

Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimi, harf ve kelime olarak gönderdi. Bu harfler mahluktur. Bu harf ve kelimelerin manası, kelam-ı ilahiyi taşımaktadır. Bu harflere, kelimelere Kur'an denir. Kelam-ı ilahiyi gösteren manalar da Kur'andır. Bu kelam-ı ilahi olan Kur'an mahluk değildir. Allahü teâlânın, başka sıfatları gibi, ezeli ve ebedidir. Kur’an-ı kerim, Allahü teâlânın kelamıdır, mahluk yani, sonradan yaratılmış değildir. Zât-ı ilahinin sıfatıdır. Kur’an-ı kerim, bu kelimelerden, seslerden çıkan manalardır. Kelimeler, sesler, kelam-ı ilahi değildir. İnsanın kelamı da kalbdedir. Sözlerimiz bunu meydana çıkaran tercümandır.

Her dirinin kemali, üstünlüğü, kelam sıfatı iledir. Kelam sıfatı olmazsa, kusurlu olur. Allahü teâlâ da, diri olduğu için, kelam sahibi olması gerekir. Bütün peygamberler, bütün kitaplar, Allahü teâlânın kelam sıfatı vardır, dedi. Musa aleyhisselamın ağaçtan işittiği kelime ve ses, kelam-ı ilahi idi. Hafızın sesi ise kelam-ı ilahi değildir. Bu sesin sadece manaları, kelam-ı ilahidir. Allahü teâlâ, mahlukların sözünü harfsiz, sessiz işitir. Harfsiz, sessiz olan kendi kelamını, Arabi dil ile indirdi. Kelam-ı ilahide bir değişiklik olmadı.

İnsan çeşitli elbise ile, çeşitli surette görünür, fakat insanda bir değişiklik olmaz. Allahü teâlânın kelamı, mahlukların kelamı gibi, kelime ve sese muhtaç değildir. Fakat bu kelime ve sesler değiştirilirse, kelam-ı ilahi değiştirilmiş, bozulmuş olur. Kur’an-ı kerim, bu kelimelere, bu sese mahsustur. Allahü teâlâ, kelamını bu kelimelere, seslere kendi yerleştirmiştir. (Emali şerhi)



Kur'an-ı kerim Allah kelâmıdır

Bağdat valisi Sırrı paşa (Sırr-ı Furkan) kitabının, İstanbul'da [hicri 1312] de basılan, birinci cild, üçüncü baskısı, yetmişbeşinci sayfasında buyuruyor ki:

Bu kitabımı yazmadan bir sene önce, Diyar-ı Bekr şehrinde, bir Cuma günü, şehrin ileri gelenleri ile oturuyorduk. Arabi dilinde ve din bilgisinde derinliği ile tanınmış olan meşhur Keldani papazı Abdi Yesu da aramızda idi. Misafirim olan Musul valisi Muhammed Reşid paşaya yanımdakileri takdim ederken, Abdi Yesu için de (Arab edebiyatında pek derindir) demiştim. Bunun için belagat üzerinde çok konuşuldu. Sonraları dilden, kavimciliğe geçildi. Bu sırada, vaktiyle, Beyrutlu bir İsevi ile aramızda geçen bir konuşmayı, bunlara anlattım: Herkes kendi kavminin büyükleri ile öğünür. Siz de Arab oğullarısınız. Size sorsalar ki, büyük devlet kurmak, ilim, sanat ve belagat bakımından en büyük adamınız kimdir? Ne cevap verirsiniz, demiştim. Beyrutlu Hıristiyan da, hemen: Muhammed aleyhisselam demeye mecburuz demişti, dedim ve Abdi Yesu’ya dönerek, size sorsaydım, ne derdiniz, dedim.

Abdi Yesu — Evet, büyük devlet kurmak, medeniyete hizmet bakımından, Arabın en büyük, en meşhur adamı Odur derim. Fakat, Muhammed aleyhisselamın, Arabın en fasih konuşanı olduğunu kabul etmem. Çünkü, bunu gösterecek bir eseri yoktur. Kur’anı gösterirseniz, Kur’an Onun sözü değildir diyorsunuz. Kur’anın çok fasih, pek belig olması, Onun fasih ve belig olmasını göstermez. Evet O, belig ve fasih idi. Fakat, Onun gibi, başkaları da vardı. Mesela, Ali’nin sözleri gösteriyor ki, bu da, Onun gibi fasih ve belig idi. İslamiyet'ten önce Ümri-ül Kays ve Kus bin Saide’nin şöhretlerini hepimiz biliyoruz. Hatta, Kus bin Saide’nin hutbesini, Muhammed aleyhisselam da beğenmişti, dedi.

Bu sözü dinleyenler, birbiri ile konuşmaya, bir gürültü sezilmeye başladığından, ayağa kalkıp, şimdilik kimseden yardım istemiyorum. Lütfen rahat olunuz, dedim. Herkes sustu. Şöyle cevap verdim:
Şu anda, din hissimizi, taassubumuzu bir yana bırakıp, ilmi ve ciddi konuşalım! Kur'an-ı kerim için siz ne dersiniz? Kur'an-ı kerim kimin sözüdür?
A.Y. — Kur’anı, Muhammed “aleyhisselam” arkadaşları ile yaptı.

S.Paşa — Geçenlerde, valilik emrim okununca, siz Arabca bir dua yapmıştınız. O duayı başkası yazıp size verdi deseler, susar mısınız?
A.Y. — Susmam, ben yaptığımı söylerim.

S.P. — Niçin?
A.Y. — Çünkü bu duayı ben hazırladım.

S.P. — Hakkınız var. Beş beytli bir gazel yazan kimse bile, bir beytinin çalındığını görse, çalanın cezalanmasını ister. Herkes eseri ile öğünür, değil mi?
A.Y. — Evet.

S.P. — Sizin o duanızdan daha güzeli yapılabilir mi?
A.Y. — Evet, yapılabilir.

S.P. — Sizin duanızla, Kur'an-ı kerim arasında fesahat, belagat bakımlarından fark var mı?
A.Y. — Elbet, hem de pekçok.

S.P. — Arab edibleri ve dost ve düşman ilim adamları uğraşarak, Kur'an-ı kerim gibi söyleyememeleri, Kur’anı yazanlar için büyük bir şeref olmaz mı?
A.Y. — Elbet olur.

S.P. — Böyle, yüksek bir eseri, sahibi başkasına bağışlar mı? Muhammed aleyhisselam, (Bu Kur’an, Allah kelamıdır. İnanmıyorsanız, bir âyeti kadar siz de söyleyiniz! Söyleyemezsiniz!) derdi. O kadar düşman oldukları, elele verip uğraştıkları halde söyleyemediler. Kimisi belagati, icazı görür görmez iman etti. Kimisi, insan bunu söyleyemez diyerek, ister istemez tasdik etti. Muhammed aleyhisselam, bunu birkaç kimse ile birlikte yapmış olsaydı, düşmanlar da bir araya gelerek, bunun gibi yapabilirdi. Çünkü, Müslümanlarda olduğu gibi, kâfirler arasında da, kuvvetli edib, fasih kimseler vardı. Sonra, bununla meydan okurken, malı, mülkü, mevkisi ve hükümeti yoktu ki, yardımcılarını bunlarla susturdu denilsin. Kur'an-ı kerim, Tevrat, Zebur ve İncil gibi, topluca meydana konmadı ki, yardımcıları, bu eserlerin böyle kıymetli olacağını önceden düşünememişlerdi, sonradan pişman oldularsa da, iş işten geçmişti denilsin. Kur'an-ı kerim yavaş yavaş yirmiüç senede indi. Her âyet gelince, herkes hayran kalıyordu. Yardımcıları olsaydı, ne kadar sabırlı, fedakâr olsalar da, kendi eserlerinin, böyle şan ve şerefini görüp de, yirmiüç sene seslerini çıkarmaz, susabilirler mi idi?
A.Y. — Sözün doğrusu, Kur’anı, Muhammed “aleyhisselam”, yalnız kendi yapmıştır.

S.P. — Kur'an-ı kerimi siz, nasıl buluyorsunuz?
A.Y. — Çok fasih, pek belig, hikmet dolu.

S.P. — Demek, bunu yapan hakim olmalı.
A.Y. — Evet.

S.P. — Demek ki, Muhammed aleyhisselam hakim idi.
A.Y. — Şüphesiz hakim idi.

S.P. — Yalan söyleyen hakim olur mu?
A.Y. — Olmaz.

S.P. — Muhammed aleyhisselamın hakim olduğunu söylüyorsunuz ve hakim, doğru söyler diyorsunuz. Zaten, bütün Hıristiyanların, Onun doğru olduğunu bilmesi lazımdır. Çünkü, Mardin köylerinden birinde bulunan “Deyri Zaferan” adındaki büyük kilisede, nasaranın Arabi yazılmış tarihi mukaddes kitabından birinde, (Muhammed aleyhisselama peygamberliğinden evvel herkes, emin olan Muhammed derdi. Çünkü, doğruluğu ile meşhur idi) okumuştum. İşte, o doğru sözlü Muhammed aleyhisselam, bize haber verdi ki, (Kur'an-ı kerim, insan sözü değildir. Allah kelamıdır). Buna ne dersiniz? Hayır inanmam derseniz, Onun hakim olduğuna da inanmamış olursunuz. Hakim idi, sözünde duruyorsanız, Onun sözüne de inanmanız lazım gelir.
A.Y. — Doğrusunu istiyorsanız, Muhammed “aleyhisselam” Peygamber idi. Fakat yalnız Arabların Peygamberi idi.

S.P. — Teşekkür ederim. Şüphe bulutları sıyrılıp, hakikat ışıkları parlamaya başladı. Hakim yalan söylemez dediniz. Peygamber hiç yalan söyler mi? O hiç söylemez. Öyle ise, Muhammed aleyhisselamın bütün insanlara, her millete de Peygamber olduğuna inanmanız lazımdır. Çünkü, O bize; (Ben bütün insanların ve Cinnilerin hepsinin Peygamberiyim) diye haber veriyor. Buna ne dersiniz?

Birkaç saniye durduktan sonra, kalkıp gitti ve bir daha yanıma gelmedi.

(Herkese Lazım Olan İman) kitabının (Müslümanlık ve Hıristiyanlık) ve (Kur'an-ı Kerim ve İnciller) ve (İslam Dini ve Diğer Dinler) kısımlarında ve (Cevap Veremedi) kitabında Hıristiyanlık dini üzerinde geniş bilgi vardır.


Kur’an-ı kerim değişmemiştir

Sual: İbni Sebeciler, “Kur’anı ilk üç halife değiştirdi” diyorlar. “Ben bir resulüm” diyen Reşat Halife de, Tevbe suresinin son iki âyeti değişti diyor. Bunlara nasıl cevap verebiliriz?
CEVAP
Kur’an-ı kerime inanan insan böyle bir iddiada bulunamaz. Çünkü Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(Rabbinin sözü doğruluk ve adaletle tamamlandı. Onun sözlerini [Kur’anı] değiştirebilecek [hiçbir şey, hiçbir kuvvet] yoktur.) [Enam 115]

(Kur’anı biz indirdik, elbette yine onu biz koruyacağız.) [Hicr 9]

(Kulumuza [Resule] indirdiğimizden [Allah’tan geldiğinden] bir şüpheniz varsa, iddianızda doğru iseniz, Allah’tan gayri şahitlerinizi [bilginlerinizi] de yardıma çağırıp, haydi onun benzeri bir sure meydana getirin! Bunu yapamazsınız, asla yapamayacaksınız da.) [Bekara 23, 24]

(De ki: Bu Kur’anın bir benzerini ortaya koymak üzere insanlar ve cinler toplanıp, birbirine destek de olsalar, yemin olsun ki yine de benzerini ortaya koyamazlar.) [İsra 88] [14 asır geçtiği halde, birçok din düşmanı, hâşâ Allahü teâlâyı yalancı çıkarmak için uğraşmışsa da bunu yapamadılar.]

(Eğer Kur’an, Allah’tan başkasından gelmiş olsaydı, içinde pek çok tutarsızlık [tenakuz, çelişki] bulunurdu. Bunu düşünemiyor musunuz?) [Nisa 82]

(Kur’anı kendisi uydurdu mu diyorlar? De ki: O halde Allah’tan gayri çağırabildiklerinizi [yardıma] çağırın da siz de onun gibi uydurulmuş on sure getirin.) [Hud 13]

(Eğer o [peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]

(Kur’an, eşi benzeri olmayan bir kitaptır. Ona önünden, ardından [hiçbir yönden, hiçbir şekilde] bâtıl gelemez [hiçbir ilave ve çıkarma yapılamaz. Çünkü] O, kâinatın hamd ettiği hüküm ve hikmet sahibi Allah tarafından indirilmiştir.) [Fussilet 41-42] [Kur’anı Allah indirdiği için, onu bozabilecek birisinin çıkamayacağı açıkça bildiriliyor.]

Kur’an-ı kerim, Resulullah efendimizin en büyük mucizesidir. İçinde bütün dünyada bugüne kadar yapılmış medeni kanunlara örnek teşkil edecek ilmi ve hukuki esaslar, eski tarihe ait birçok bilinmeyen malumat, insanlara verilebilecek en büyük ahlak esasları, nasihatler, dünya ve ahiret hakkında, o zamana kadar hiçbir kimsenin bilmediği, bilemediği, tasavvur bile edemediği hususlar vardır. Bunlar kimsenin söyleyemeyeceği bir ifade ile beyan edilmiştir. Müşrikler, mucize isteyince de buyuruldu ki:
(Kur’an gibi [eşsiz] bir kitabı sana indirmemiz, [mucize olarak] yetmez mi?) [Ankebut 51]

“Bu Allah’ın kitabı değildir” diyebileceklere karşı da, böyle şüphelere yer bırakılmamıştır. Allahü teâlâ, Resulünün böyle bir kitap yazacak kudrette olmadığını ve Kur’anı kendisinin vahiy ettiğini teyit etmektedir. Esasen Resulünün özellikle ümmi, [okuma yazma öğrenmemiş] olmasını ve bu sebepten Kur’anın ancak Allah tarafından vahiy edilebileceğinin anlaşılmasını istemiştir. Bir âyet meali:
([Ey Resulüm, bu Kur’an sana indirilmeden önce] Sen bir kitaptan okumuş ve elinle onu yazmış değildin. Eğer öyle olsaydı müşrikler, [Kur’anı başkasından öğrenmiş veya önceki semavi kitaplardan almış] derler ve [Yahudiler de, Onun vasfı Tevrat’ta ümmidir, bu ise ümmi değil diye] şüpheye düşerlerdi.) [Ankebut 48]

Bu eşsiz mucize olan Kur’an-ı kerime uyabilmek için, Kur’anın muhatabı olan Peygamber efendimize uymak ve şerefli sözlerini [hadis-i şeriflerini] kabul etmek lazımdır.
Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(Resule itaat eden, Allah’a itaat etmiş olur.) [Nisa 80]

(De ki, “Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin!”) [Al-i İmran 31]

(De ki, “Allah’a ve Peygambere itaat edin! Eğer [uymayıp] yüz çevirirlerse, [kâfir olurlar.] Elbette Allah kâfirleri sevmez.) [Al-i İmran 32]
 


Kur’an-ı kerim değiştirilemez
Sual: Tevbe suresinin son iki âyeti fazla diyen, Kur’anın değiştiğini söyleyen kâfir olmaz mı?
CEVAP
Böyle bir şeyi Müslüman yaparsa kâfir olur, kâfir zaten kâfirdir, tekrar kâfir olmaz. Emirler yasaklar Müslüman içindir.

Önce Kur’an-ı kerimin bugünkü hâle nasıl geldiğini bildirelim:
Yemame savaşında, Kur'an-ı kerimi hıfzedenler [ezberleyenler] şehid olup azalmaya başlayınca, Hazret-i Ömer, halife Hazret-i Ebu Bekir’e, Kur'an-ı kerimin yazılıp Mushaf haline gelmesini tavsiye etti. Hazret-i Ebu Bekir de, Resulullahın kâtibi olan Zeyd bin Sabit’e sureleri ayrı ayrı yazdırdı. Sonra, Eshab-ı kiramın ittifakı ile bir heyet tarafından bir mushaf yazıldı. Hazret-i Osman zamanında bu mushaftan, 6 adet daha yazılarak vilayetlere gönderildi. Bugün bütün İslam ülkelerinde mevcut olan Kur'an-ı kerimlerin tertibi ve şekli bu mushafa tam uygundur. O zamandan beri de bir tek harfi değişmemiştir. (Mirat-ı kâinat)

Kur’an-ı kerimin değiştiğini söylemek birkaç yönden küfür olur:
1- Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimi hiç kimsenin değiştiremeyeceğini ve bunu bizzat kendisinin koruyacağını bildiriyor:

(Rabbinin sözü doğruluk ve adaletle tamamlandı. Onun sözlerini [Kur'anı] değiştirebilecek [hiçbir şey, hiçbir kuvvet] yoktur.) [Enam 115]

(Kur'anı biz indirdik, elbette yine onu biz koruyacağız.) [Hicr 9]

(Kur’an, eşi benzeri olmayan bir kitaptır. Ona önünden, ardından [hiçbir yönden, hiçbir şekilde] bâtıl gelemez [hiçbir ilave ve çıkarma yapılamaz. Çünkü] O, kâinatın hamd ettiği hüküm ve hikmet sahibi Allah tarafından indirilmiştir.) [Fussilet 41-42] [Kur’anı Allah indirdiği için, onu bozabilecek birisinin çıkamayacağı açıkça bildiriliyor. Diyelim ki 19 cu, Tevbe suresindeki iki âyeti veya başka âyetleri çıkarıp Tam Kur’an diye bir kitap bastırsa, piyasaya sürülünce, hile meydana çıkar ve hiç itibar görmez.]

Bu üç âyet-i kerimeye rağmen, Kur’an değişti demek çok büyük, çok çirkin bir iftira olur.

2- Kur’an-ı kerimi hâşâ Resulullah değiştirdi diyenler de çıkıyor. Bu, âlemlere rahmet olarak gönderilen son Resul için çok çirkin iftiradır. Üzerinde durmak bile gerekmez. Bir âyet meali
(Eğer O [Peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]
Resulullah değiştirdi diyen bu âyeti de inkâr etmiş olur.

3- Daha çok Rafıziler, üç halife ile eshab değiştirdi diyorlar. Üç halife, âyet-i kerimelerle övüldüğü gibi, eshabın tamamı da övülmektedir. Hepsinin Cennetlik olduğunu bildiren bir âyet-i kerime meali:
([Eshab-ı kiramın] hepsine hüsnayı [Cenneti] vaad ettik.) [Hadid 10]
Hepsi Cennetlik olan bu kıymetli insanlara nasıl iftira edilebilir ki?

4- Mucize olması bakımından da değiştirilemez. İki âyet meali şöyledir:
(Kulumuza [Peygambere] indirdiğimizden [Allah’tan geldiğinden] bir şüpheniz varsa, iddianızda doğru iseniz, Allah’tan gayri şahitlerinizi [bilginlerinizi] de yardıma çağırıp, haydi onun benzeri bir sure meydana getirin! Bunu yapamazsınız, asla yapamayacaksınız da.) [Bekara 23, 24]

(De ki: Bu Kur'anın bir benzerini ortaya koymak üzere insanlar ve cinler toplanıp, birbirine destek de olsalar, yemin olsun ki yine de benzerini ortaya koyamazlar.) [İsra 88] [14 asırdır, din düşmanları, hâşâ Allahü teâlâyı yalancı çıkarmak için uğraşmışsa da yapamadılar. 19 cular da bunu yapamaz.]

Kur’an-ı kerime şerh koymak

Sual: İbni Sebeci, (İbni Abbas anlatır: Ömer, hutbesinde dedi ki: Hepiniz biliyorsunuz ki, Allah recm âyetini gönderdi. Hepimiz bu âyeti ezberledik. Ayrıca, Resulullah recm cezasını tatbik etti, biz de tatbik ettik. Benim endişem şudur: Aradan uzun zaman geçince, bazıları, "Kitabullah’ta recm cezası yoktur” diyerek inkâr edebilir. Eğer insanlar, "Ömer Allahü teâlânın kitabına ilavede bulundu" demeyecek olsalardı, recm âyetini yazardım) mealindeki olayı anlattıktan sonra, “Bak Ömer dedikodudan korkmasa idi, Kur’ana ilaveler yapacakmış. Kur’ana ilave yapabilecek birisi, nasıl Müslüman olur?” diyor. Bu konuya bir açıklık getirir misiniz?
CEVAP
Bu olay anlatıldığı gibi mi, yoksa değişik mi? Böyle kabul ederek cevap veriyoruz:
1- Hutbede bildirildi dendiğine göre, demek ki eshab-ı kiramın hemen hepsi orada idi. Çünkü Cuma namazı ayrı camilerde değil, tek camide kılınıyordu. İbni Sebecilerin kendisini sevdiklerini söyledikleri İbni Abbas hazretleri bunu rivayet ediyor. O da orada idi. Hazret-i Ali de orada idi. Hiç kimse bu söze itiraz etmediğine göre, olay aynen Hazret-i Ömer’in dediği gibidir. Burada itiraz edilecek bir husus yoktur. İbni Sebeci’nin itiraz etmesi onun art niyetli olduğunu gösterir.

2- Hazret-i Ömer’in recm âyetini yazardım demesi, Kur’ana ilave değildir. Hazret-i Ömer, (Kur'an-ı kerimin sonuna haşiye olarak, dip not olarak durumu izah eden bir açıklama koyabilirdim, ama, bunu istismar edecek olanlar, bak Ömer Kur'ana ilave yaptı derler diye bu açıklamayı koymadım) demek istemiş olabilir. Çünkü Hazret-i Ömer, şu mealdeki âyeti bilmiyor muydu: (Eğer O [Peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]

Âlemlere rahmet olarak gönderdiği Habibine böyle buyuran Allahü teâlâ Hazret-i Ömer’e ne yapmaz ki? Hazret-i Ömer’in böyle bir şeyi düşünmesi bile imkansızdır.

Aynı zihniyetteki kimseler, (Ömer’in böyle bir şerh koyma düşüncesi, Kur’ana gölge düşürmez mi) diye sorabilirler. Hayır asla mahzuru olmazdı. Çünkü Hazret-i Ali, âyetlerin altına Resulullah efendimizin yaptığı açıklamaları koyardı. Hatta bundan dolayı İbni Sebeciler, (Hazret-i Ali’nin Mushaf’ı ayrıdır) derler. Ayrı bir Mushaf yok, açıklamalı Mushaflar vardır. Hazret-i Ali açıklama koyunca suç olmuyor da, Hazret-i Ömer koyarsa niye suç olsun ki?

Hepsi Cennetlik olan eshab-ı kiram yanlış iş yaparsa ortada din mi kalır? Çünkü, Kur’anı da, hadisleri de onlar bildirdiler. Onun için böyle sualleri gündeme getirmek bile yersizdir.

Âmentü   İlâhî Kitap Kavramı ve Kitaplara İman   İlâhî Kitaplar   Tevrat   Zebur   İncil   Kur'an   Kur'an'ın Nüzûlü   Kur'an'ın Muhtevası   Kur'an'ın Mûcize Oluşu   Kur'an'ı Diğer Kutsal Kitaplardan Ayıran Özellikler   Kitablara İman Deyince Neyi Anlıyoruz?   İlâhî Kitablar Kaça Ayrılır, İsimleri Nelerdir?   Diğer İlâhî Kitablarla Kur'an Arasındaki Fark Nedir?   ; FONT-STYLE: ITALIC;">KUR'AN-I KERİM'İN YÜKSEK BELAGATINA ÖRNEKLER   - Kur’an’ın belagatını görmek için, Arapça edebiyatını, belagatını; bedi’, beyan ve meani gibi ilimlerini çok iyi bilmek gerekir. Bize düşen -kimya, fizik, astronomi, tıp konusunda uzman olan kimselere itimat ettiğimiz gibi, bu konuda da- Abdulkahir Cürcanî,  Sekkakî, Zemahşerî, Bakıllanî, Gazalî, M. Sadık Rafiî, Bediuzzaman Said Nursi gibi işin uzmanı olan kimselere itimat etmektir. - Kur’an’ın semavî kimliğini belirleyen en önemli unsurlardan biri belagattır. Ancak uzmanlar Kur’an'ın sadece belagat yönünden değil, kırk yönden mucize olduğunu söylüyorlar. Kur’an’ı elinde bulunduran Hz. Muhammed (a.s.m)’in okuma yazması olmayan ümmî bir zat olması, Kur’an’da geçmiş kavimlerin hayatlarından söz etmesi, Rum suresinde olduğu gibi, İranlılara yenik düşen Bizanslıların birkaç yıl içerisinde onlara galip geleceğini bildiren ve zamanla tasdik edilen ayetlerin varlığı; Fetih suresinde -iki yıl önce- Mekke’nin fethedileceğine dair ayetlerin varlığı gibi geleceğe dair bilgiler ihtiva etmesi; son iki asırda meydana gelen fennî keşiflerin ortaya koyduğu kevnî/ontolojik, kozmik gerçeklere işaret eden ayetlerin varlığı; şimdiki medenî dünyanın hala ulaşamadığı evrensel ahlakî değerleri ders vermesi; koyduğu hükümlerinde adalet ölçüsünün en incesini göz önünde bulundurması, dünya ve ahiret mutluluğunun yol haritasını çizmesi, gerçek insanlığı öğreten prensiplere sahip olması gibi hususlar Kur’an’ın İlahî menşeli ve semavî kimliğini ortaya koymaktadır. Bilindiği gibi kelimeler manalara, edebî sanatlara zarf olurlar. Esas olan manadır, sanattır. Hepimiz Türkçe bildiğimiz halde kendi öz dilimizle yazılmış bir edebî şaheserin benzerini niçin yazamıyoruz. Demek ki, hüner kelimelerde değil onu çok iyi kullanan ediplerin ilminde, sanatındadır. Arapça’nın Kur’an hakikatlerinin ifadesinde müstesna bir özelliği vardır. Özelikle kalp ve his alemine ait kelimeler onda çok zengindir. Bununla birlikte hiçbir Arap edibi de Kur'an'a misil getirememiştir. Zira, Kur’an'da Arapça’nın çok ötesinde bir kutsiyet vardır. Taklit edilemeyen, işte o kutsiyettir. Bu ise, Kur’an'ın Allah kelamı olmasında saklıdır. Belağat ilminin dahileri bu manayı çok iyi kavramışlar, bundan da öte tatmışlar, zevk etmişlerdir. Biz ise aynı manayı Allah’ın bir diğer kitabı olan Kâinat kitabından misaller getirmekle bir derece anlayabiliyoruz. Elementler birer harf kabul edilirse, bu elementlerden insanlar bir takım eserler yaparlar. Allah ise aynı elementlerden insan yapar, hayvan yapar, ağaç yapar. İşte burada elementler ötesi bir ilahi sanat, bir ilahi kudret ve irade söz konusudur. İşte taklit edilemeyen de budur. Eğer denilse: Kur'an'ın i’cazı, onun belağatıdır. Halbuki belağattan gelen Kur'an'ın i’cazını ancak gerçek anlamda Arap edebiyatına vâkıf derin ilim adamları anlar. Halbuki, her seviyedeki insanların, Kur'an'ın i’cazından pay alma hakları vardır? Elcevap: Kur'an-ı Hakim'in her tabakaya karşı bir nevi i'cazı vardır. En azından onlara bir şekilde varlığını hissettirir. Meselâ: Belağat ve fesahat ehli olan kimselere karşı harikulade belağattaki i'cazını gösterir. Şiir ve hitabet ehli olanlara karşı alışılmışın dışında yepyeni bir üslupla ortaya çıkar ve i'cazını gösterir. Öyle ki adı geçen üslup herkesin hoşuna gittiği halde hiç kimse onu taklit edemiyor. Zaman aşımına uğrayıp yaşlanmayan o üslup, her zaman tazeliğini ve güzelliğini muhafaza etmektedir. Yine Kur'an, kâhinlere ve gaybden haber veren insanlara karşı, hiç bir zaman tekzibe uğramamış gaybden verdiği haberleriyle i'cazını gösterir. Yine toplum ve siyaset bilimcilerine karşı, vaz'ettiği kudsî düsturlarının harikalığında saklı olan i'cazını gösterir. Evet Kur'an'dan çıkan o büyük şeriat nizamı, bir i'caz sırrını gösterir. Kâinatın esrarını çözmeye ve Allah'ı tanımaya çalışan bilim adamlarına karşı, ortaya koyduğu kudsî İlâhî hakikatleriyle i'cazını gösterir, ya da onun varlığını hissettirir. Ehl-i tarikat ve velayete karşı, Kur'an bir deniz gibi sürekli dalgalanan âyetlerinin esrarındaki i'cazını gösterir ve hakeza... Kırk tabakaya karşı ayrı ayrı birer pencere açar, i'cazını gösterir. Öyle ki, yalnız kulağı bulunan ve bir derece Kur'an'ın mânâsını anlayan insanlara karşı da Kur'an'ın bir i'caz yönü vardır. Evet, Kur'an'ın okunması ile onun başka kitaplara benzemediğini o kulak sahibi tasdik eder. Ve şöyle der: "Ya bu Kur'an bütün dinlediğimiz kitapların aşağısındadır; bunu, en azılı bir düşman bile demez, diyemez. Çünkü böyle bir ihtimal yüz derece muhaldir. O halde, Kur'an, bütün kitapların üstündedir. Öyle ise, mucizedir."( bkz. Mektûbat, s.165-66.) Meallerden anlaşılması mümkün olmayan Kur’an’ın belagatı hakkında bir fikir vermesi için aşağıdaki ayeti iki ayeti misal olarak arz edeceğiz. Birinci örnek: "Yemin olsun ki, onlara Rabbinin azabından ufak bir esinti dokunsa, şüphesiz 'Eyvah bize! Gerçekten biz zâlim kimselermişiz.' diyecekler."(Enbiyâ, 21/46) Kur'an, bu cümlede, azabı dehşetli göstermek için, en azının tesir derecesini en şiddetli bir tarzda ifade etmiştir.   ولئن مستهم نفحة من عذاب ربك (Onlara, Rabbinin azabından ufak bir esinti dokunsa) cümlesinde yer alan altı kelimenin her birisi "azlığı" ifade etmekle, Kur'an'ın "az bir azap ile çok korkutma" maksadına hizmet etmişlerdir. İlk kelime olan “in”lâfzı "faraza, eğer" anlamında olup, şek/şüphe ifade eder. Şek ifade etmekle de "azlığı" gösterir. İkinci kelime “messe" fiilidir. Bu kelimenin anlamı "hafif dokunmak"tır. Yine azlığı ifade eder. Üçüncü kelime “Nefhatun" lafzıdır. Bu kelime üç yönden "azlığı" ifade ediyor.    a. Anlamı bir kokucuk olduğu için azlığı ifade eder.    b. Sarf ilmi açısından kelimenin yapısı, "İsm-i merre" dir. "Biricik" anlamında olup "azlığı" gösteriyor.    c. Kelimenin sonundaki "tenvin", tenkir ve taklil içindir. O da "azlığı" ifade ediyor. Dördüncü kelime,"tab'iz"i, yani: bir şeyin bir parçasını, az bir kısmını ifade eden "min" lafzıdır. Beşinci kelime "azab” lafzıdır. "Nekâl" ve "ikâb"a nisbeten hafif bir cezadır. Azlığı gösteriyor. Altıncı kelime "Rabbike" lafzıdır. Allah'ın Cebbar, Kahhâr, Müntakim isimleri yerine, şefkati gösteren bu kelimenin gelmesi "azlığı" ifade etmek içindir. Bu kayıtların işaretleri çerçevesinde âyetin meali, şöyle verilebilir: "(Resulüm!) Eğer o inkârcılara, senin şefkatli Rabbinin azabının ufak bir parçasından, görünmeyecek kadar küçük bir kokucuk, bir defaya mahsus, faraza azıcık dokunu verse; zâlimler mahvolduk, diyecekler."  Buı ayetin belagatını değerlendiren Bediüzzaman'ın ifadesiyle: "âyette geçen kelimelerin her birisi, âyetin asıl maksadına kuvvet veriyor." (Muhâkemat, s.93-94; Sözler, s.386-87). İkinci örnek:  و مما رزقناهم ينفقون   “Kendilerine verdiğimiz şeylerden Allah yolunda harcarlar.” (Bakara, 2/3) âyet-i kerimesi de konumuzun bir başka misâlidir. Bu cümlede yer alan kelimeler ve cümlenin kendi düzeni; zekât ve diğer sadaka çeşitlerini ihtiva eden "infâk" in makbul olmasının şartlarını nazara verecek şekildedir: - Sadakaya muhtaç olmayacak şekilde sadaka vermek gerekir. Ayette geçen ve "Bir bölümü" ifade eden "مما" lafzındaki "من"kelimesi bu şartı ifade ediyor. - Makbul bir sadaka, Ali'den alınıp Veli'ye verilen cinsten olmayıp, kişinin bizzat kendi malından olması gerekir. Âyette geçen"رزقناهم" lâfzı bu şartı gösteriyor. - Sadakanın üçüncü şartı, minnet etmemektir. İkinci maddede yer alan ve bütün malların asıl sahibinin Allah olduğunu gösteren "رزقناهم" daki, tekil birinci şahıs için kullanılan "نا" zamiridir. Yüce Allah bu âyetin bu işareti ile manen buyuruyor ki : "Ben size rızık veriyorum. Benim malımdan benim kullarıma bir şeyler verirken, minnet etmeye hakkınız yoktur." - Sadakanın bir diğer şartı da sadakayı kötü yerlerde değil iyi ve gerekli ihtiyaç yerlerinde kullanan kimselere verilmesidir. Sefahete sarf edenlere sadaka vermek makbul değildir. İşte bu şarta "ينفقون" lâfzı işaret ediyor. - Beşinci şart sadakayı Allah namına vermektir. Bunu,  "رزقناهم" lâfzı ifade ediyor. Bu işaretin lisanı ile Allah buyuruyor ki : "Mal benimdir, benim namımla vermelisiniz" Demek ki bu âyet, zenginlerin mal sahibi değil sadece birer veznedar olduklarını onlara hatırlatıyor. Ayrıca "ما" kelimesi sadakanın maldan olduğu gibi, ilim, zekâ, akıl, güç ve nasihat gibi şeylerden de verilebileceğini gösteriyor.(bk. Sözler, s.387-88.) Şankîtî de söz konusu âyette yer alan ve teb'izi ifade eden "min" harf-i cerrine dikkat çekmiş ve normal şartlarda kimsenin ailesini mağdur duruma düşürecek şekilde infak edemeyeceğine işaret etmiştir. Buna delil olarak da "Eli sıkı olma; büsbütün eli açık da olma. Sonra kınanır, (kaybettiklerinin) hasretini çeker durursun."( İsrâ, 17/29), "(o kullar), harcadıklarında ne israf ne de cimrilik ederler, ikisi arasında orta bir yol tutarlar." (Furkan, 25/67.) mealindeki âyetleri göstermiştir.(bk. eş-Şankîtî, Muhammed Emin, Advâu'l-Beyân fi İdâhi'l-Kur'an, ilgili âyetin tefsiri.) İlave bilgi için tıklayınız: Mucizeler ve Kur'an-ı Kerim'in mucizevi yönünü anlatır mısınız?   Kur'an’ın mucizelik yönleri kırk tanedir deniliyor. Ne demektir, nasıl anlamak gerekir?