ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

"Değiştirilmemiş bir namaz kalmıştı"

2 Aralık 2013 01:00

A -

A +

Bid'at; sünnete yani Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği din bilgilerine ters düşen, din câhillerinin, boş kafalarından çıkan i'tikât, amel ve sözler demektir. Allahü teâlâ, kullarını kendisine ibâdet etmek için yarattı. İbâdet, insânın Rabbine, mâbûduna, hakîr, âciz, muhtaç olduğunu göstermesidir. Bu da, her aklın, her nefsin ve âdetlerin güzel ve çirkin dediklerine uymayıp, Allahü teâlânın güzel ve çirkin dediklerine teslîm olmak, Onun gönderdiği Kitâba ve Peygamberlere inanmak, bunlara tâbi olmak demektir.

Bir insân, bir işi, Allahü teâlânın izin verdiğini düşünmeden, kendi görüşü ile yaparsa, cenâb-ı Hakka kulluk yapmamış, Müslümânlığın îcâbını yerine getirmemiş olur. Bu iş, inanmakta ve inanılması lâzım olduğu söz birliği ile bildirilmiş olan şeylerden ise, bu inanışı, küfre sebep olan Bid'at olur. Bu iş, i'tikâtta olmayıp da, yalnız dinden olan sözde ve işte kalırsa, fısk, büyük günâh olur. Hadîs-i şerîfte;

(Bir kimse, dinde bir şey meydâna çıkarırsa, bu şey red olunur) buyuruldu.

Bu hadîs-i şerîf gösteriyor ki, dinden olmayan bir i'tikât, bir söz, bir iş, bir hâl ortaya çıkarılır ve bunun din, ibâdet olduğuna inanılırsa, yâhut İslâmiyetin bildirmiş olduklarında bir fazlalık veyâ noksanlık yapılırsa ve bunu yapmakta sevâp beklenirse, bu yenilikler, değişiklikler, Bid'at olur. İslâmiyete uyulmamış, ona îmân edilmemiş olur.

Dinde, ibâdette olmayıp, âdette olan yenilikler, yani yapılırken sevâp beklenilmeyen değişiklikler, bid'at olmaz.

Bir gün eshâb-ı kirâmdan Enes bin Mâlik hazretlerini ağlarken görenler, ağlamasının sebebini sorunca cevaben;

"Resûlullah efendimizden öğrendiğim ibâdetlerden, değiştirilmemiş bir namâz kalmıştı. Şimdi, bunun da elden gittiğini görüyor, bunun için ağlıyorum" buyurmuştur.

Yani şimdiki insânların çoğu, namâzın şartlarını, vâciblerini, sünnetlerini, müstehablarını yerine getirmiyor, mekrûhlarından, müfsitlerinden, bid'atlerinden sakınmıyorlar. Onun için ağlıyorum demek istemiştir.

Bid'at sâhipleri, Peygamberlerin, evliyânın, sâlih, sâdık mü'minlerin büyüklüklerini anlayamayanlardır. Onların yollarını bırakıp, kendi kısa görüşlerine, nefislerine, beğendiklerine göre ibâdetleri değiştiriyorlar. Saâdet yolunu bırakıp, şekâvete, felâkete atılıyorlar. Enes bin Mâlik hazretlerinin ağlamasının sebebi, namâza ilâveler yaparak ve bâzı yerlerini azaltarak değiştirenleri görmesidir. Böylece, sünneti yani İslâmiyeti değiştiriyorlar. Sünneti değiştirmek ise, bid'attir. Bir hadîs-i şerîfte;

(Bir ümmet, Peygamberi öldükten sonra, dinde bid'at yaparsa, buna benzer bir sünneti kaybeder) buyuruldu ki, küfre sebep olmayan bir bid'at yapılırsa, bunun cinsinden bir sünneti terk ederler demektir.

Netice olarak Bid'at, Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin zamânlarında bulunmayıp da, dinde, sonradan meydâna çıkarılan, uydurulan inanışlara, sözlere, işlere, şekillere ve âdetlere denir. Bunların hepsini din diye, ibâdet diye uydurmak veyâ dînin ehemmiyet verdiği şeyleri dinden ayrıdır, din buna karışmaz demek, hep bid'attir.

.

"Bid'atlerin hepsi, dalâlettir"

3 Aralık 2013 01:00

A -

A +

Dinimizin emir ve yasaklarında yapılan her değişiklik, bid'attir, doğru yoldan ayrılmaktır. Bu konuda, İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"En mesût, en kazançlı kimse, dinsizliğin çoğaldığı bir zamânda, unutulmuş sünnetlerden birini meydâna çıkaran ve yayılmış bid'atlerden birini yok eden kimsedir. Peygamber efendimizin zamânından uzaklaştıkça, sünnetler örtülmekte, yalanlar çoğaldığı için, bid'at yayılmaktadır. Bir kahramân lâzımdır ki, sünnete yardım edip, bid'ati durdursun. Bid'ati yaymak, dîn-i islâmı yıkmaktır. Bid'at çıkarana ve işleyenlere hürmet etmek, onları büyük bilmek, İslâmiyetin yok olmasına sebep olur. Hadîs-i şerîfte;

(Bid'at işleyenlere büyük diyen, Müslümânlığı yıkmaya yardım etmiş olur) buyurulmuştur.

Bunun ne demek olduğunu iyi düşünmelidir. Bir sünneti meydâna çıkarmak ve bir bid'ati ortadan kaldırmak için, son gayretle çalışmak lâzımdır. Her zamân, hele Müslümânlığın çok zayıfladığı bu zamânda, İslâmiyeti kuvvetlendirmek için, sünnetleri yaymak ve bid'atleri yıkmak lâzımdır. Bid'atlerden bâzılarına, hasene yani güzel ismi verilmiş ise de, bid'atlerden hiçbirini güzel görmüyorum. Hepsini karanlık ve bulanık görüyorum.

Müslümânlığın zayıfladığı bu zamânda, selâmet bulmak, Cehennemden kurtulmak, sünnete yapışmakla; dîni yıkmak ise, nasıl olursa olsun, herhangi bir bid'ate kapılmakla olduğunu görüyorum. Bid'atlerin her birini, İslâm binâsını yıkan bir kazma gibi, sünnetleri ise, karanlık gecede yol gösteren, parlak yıldızlar gibi anlıyorum.

Eski zamânlarda, İslâmiyet kuvvetli olduğundan, bid'atlerin zulmeti belli olmuyordu ve belki de, o zulmetlerden bâzıları, İslâmiyetin her tarafı kaplayan kuvvetli ziyâsı arasında, parlak sanılıyordu. Bunun için, güzel deniliyordu. Hâlbuki, bu bid'atlerde de, hiçbir parlaklık ve güzellik yok idi. Şimdi ise, Müslümânlık zayıflamış, kâfirlerin âdetleri, hattâ kâfirlik alâmetleri, Müslümânlar arasına yerleşmiş, moda olmuş olduğundan, her bir bid'at, zararını göstermekte, kimsenin haberi olmadan, Müslümânlık sıyrılıp gitmektedir.

Zamânımızda bid'atler, dünyâyı kapladığından, karanlık bir gece gibi görünmektedir. Sünnetler çok azalmakta, nûrları da, bir karanlık gecede, tek tük uçan ateş böcekleri gibi parlamaktadır. Bid'at işlenmesi çoğaldıkça, gecenin karanlığı artmakta, sünnetin nûru azalmaktadır. Sünnetin işlenmesi ise, karanlığı azaltmakta, bu nûru çoğaltmaktadır. İsteyen, bid'at karanlığını çoğaltsın, istiyen de sünnetin nûrunu arttırsın. Şunu iyi biliniz ki, şeytân fırkasının sonu felâkettir. Allahü teâlânın fırkasında olan, saâdet-i ebediyyeye erecektir."

Netice olarak, Peygamber efendimizin bir hadîs-i şerîflerinde buyurdukları gibi:

(Allahü teâlâdan korkunuz! Sözümü iyi dinleyiniz ve itâ'at ediniz! Ben öldükten sonra gelecekler, çok ayrılıklar göreceklerdir. O zamân, benim ve halîfelerimin yolumuza sarılınız! Dinde yeni ortaya çıkan şeylerden kaçınınız! Çünkü bu yeni şeylerin hepsi bid'attir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, doğru yoldan ayrılmaktır.)

Fitne çıkarana Allah la'net etsin!"

1 Aralık 2013 01:00

A -

A +

Müslümân, fitne çıkarmaz, içinde yaşadığı devlete karşı isyân etmez, fitneye karışmaz, kanûnlara karşı gelmez. İmâm-ı Rabbânî hazretleri bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Yavrum; fitnelerin yayıldığı, fesâtların çoğaldığı zamânlar, tövbe ve istiğfâr zamânıdır. Kenâra çekilmeli, fitnelere karışmamalıdır. Fitneler çoğalıyor. Gün geçtikce yayılıyor. Peygamber efendimiz;

(Kıyâmet yaklaştıkça, fitneler çoğalır. Gece başlarken karanlığın artması gibi olur. Sabâh evinden mü'min olarak çıkan çok kimse akşam kâfir olarak döner. Akşam mü'min iken, gece safâlarında îmânları gider. Böyle zamânlarda, evinde kapanmak fitneye karışmaktan hayırlıdır. Kenârda kalan, ileri atılandan hayırlıdır. O gün oklarınızı kırınız, silâhlarınızı, kılınçlarınızı bırakınız! Herkesi tatlı dil ile, güler yüzle karşılayınız! Evinizden çıkmayınız!) buyuruyor. Bir hadîs-i şerifte de;

(Yeryüzünü küfür kaplamadıkça ve her yerde küfür ve kâfirlik yapılmadıkça, hazret-i Mehdî gelmez) buyuruldu.

Bundan anlaşılıyor ki, hazret-i Mehdî çıkmadan evvel, küfür ve kâfirlik her tarafa yayılacak, İslâm ve Müslümânlar garîb olacaktır. Peygamber efendimiz, âhir zamânda, Müslümânların garîb olacaklarını haber vermiş ve;

(Herc, fitne zamânında yapılan ibâdet, Mekke'den Medîne'ye benim yanıma hicret etmek gibidir) buyurmuştur.

Fitne ve fesât zamânında, polisin, askerin ufak bir hareketi, rahatlık ve sükûnet zamânlarında yapacakları hareketlerinden kat kat daha kıymetli olduğunu herkes bilir. Fitne yok olduğu zaman gösterecekleri kahramanlıkların kıymeti yoktur. O hâlde ibâdetlerin en kıymetlisi ve kabûl olunanı, fitnelerin yayıldığı zamânlarda yapılanlardır. Kıyâmet günü, makbûl olanlardan, kurtulanlardan olmak istiyorsanız, Allahü teâlânın râzı olduğu, beğendiği iyi işleri yapınız! Sünnet-i seniyyeye, yani Resûlullah efendimizin yoluna sarılınız! Bu yola uymayan hiçbir şey yapmayınız! Eshâb-ı Kehf, her tarafı fitne kapladığı zaman, bir hicret yapmakla, yüksek dereceye kavuştular. Siz, Muhammed aleyhisselâmın ümmetisiniz. Ümmetlerin en iyisi olan ümmettensiniz. Ömrünüzü, oyun ve eğlence ile ziyân etmeyiniz! Çocuklar gibi, top oynamakla vaktinizi elden kaçırmayınız!"

Müslümânlar bu nasîhatlere uymalı, din câhillerinin isyâna teşvîk eden, fitneyi körükleyen zararlı, uydurma kitâplarına aldanmamalıdır. Müslümân devlet olsun, kâfir devlet olsun, âdil olsun, zâlim olsun, kendi devletine isyân etmeye, vatandaş kanı dökmeye, birbirine saldırmaya cihâd değil, fitne, fesât çıkarmak denir. Peygamber efendimiz;

(Fitne çıkarana Allah la'net etsin!) buyurdu.

Netice olarak Müslüman, fitne çıkarmaz ve sebep de olmaz. Zira Ehl-i sünnet âlimleri, siyâsete karışmamış, hükûmette vazîfe almamış, yazıları ile, sözleri ile hükûmet adamlarına nasîhat vermişler, onlara hak ve adâlet yolunu göstermişlerdir. Bâzı câhil din adamları, Ehl-i sünnet âlimlerinin yolundan ayrılarak, devlet işlerine karışmış, asıl vazîfeleri olan öğrenmek ve öğretmek saâdetini ihmâl ederek, kendilerine de, Müslümânlara da faydalı olamamışlardır.

"İlim, kendi haddini bilmektir"

11 Haziran 2013 01:00

A -

A +

llahü teâlâ, insanları eşit olarak değil, birbirinden farklı olarak yaratmıştır. Her insanın aklı, anlayışı, kabiliyeti farklıdır. Hatta insanların akılları değişik, anlama kâbiliyyetleri farklı olduğundan, herkes yaratıcıyı aradığında, Onu kendi tabîatına, ilim ve idrâkına uygun bir tarzda düşünmüş ve kendi anlayışına göre de tarîf etmiştir. Çünkü insan, aklının aczi ve noksanlığı sebebi ile anlamadığını, bilmediğini, bildikleri gibi zannetmiş, mantıklı düşündüğünü sanmış ve bu sebeple, haddini aşarak dalâlete düşmüştür. Halbuki mantık, insan düşüncesini doğruya, hakîkata ulaştırmada bir vâsıtadır. Hakikatın kendisi değildir. Nitekim kendi düşüncesinin doğruluğuna çok güvenen veya kendi fikrini çok beğenenler, umumiyetle en büyük hatâya düşen kimseler olmuşlardır. Halbuki;

"Kişinin noksanını yani haddini bilmesi kadar irfân olamaz" denilmiştir.

Her insan, kendisine verilen kabiliyet ve özellikler kadar sorumludur. Herkes, her işi yapamaz. Çünkü herkesin kabiliyeti farklıdır. Peygamber efendimiz;

(Herkes, bir iş için yaratılmıştır) buyurmuştur.

Kişinin, sahibine, yaratanına karşı edebli olması lâzımdır. Edeb; kişinin her konuda haddini bilip, sınırı aşmaması, insanlara iyi muâmelede bulunması, Peygamber efendimizin buyurduğu ve davrandığı gibi hareket etmesi demektir. Kısaca edeb; haddini bilmek, sınırı aşmamaktır.

İSLÂMİYETİN TEMELİ

İslâmiyyetin temeli, müslümanın özelliği; her zaman, her yerde, herkese karşı güler yüzlü, tatlı dilli olmak, haddini bilmek, eliyle ve diliyle hiç kimseyi incitmemektir. Hikmet ehli;

"Haddini bil kanâat et, çok konuşma rahat et" buyurmuştur.

Her ülkenin iktisâdi buhranlarının temelinde israf yatar. Bugün fertlerde, özel ve kamu kuruluşlarında ve hayâtın her safhasında salgın bir hastalık hâline gelen israf, cömertlik ve görgü değil, aksine görgüsüzlük, nîmete karşı nankörlük, haddini aşmak ve her türlü eşyâ ve gıdâ maddesini lüzumsuz kullanmaktır. Ömer bin Abdülazîz hazretleri, oğlunun bin dirheme bir yüzük taşı satın aldığını haber alınca, hemen bir mektup yazarak, o yüzük taşını satmasını ve bin kişinin karnını doyurmasını emreder. Ayrıca iki dirhemlik bir yüzük kullanmasını ve yüzüğün üzerine de;

"Allahü teâlâ haddini bilene merhamet eylesin" diye yazmasını emreder.

İnsanın şerefi, kıymeti, ilim ve edeb ile ölçülür. Edeb ise, haddini, sınırını, hududunu bilmektir. Bir insanın, kendi vazifesini, kendisinin ve başkalarının haklarını, sınırlarını bilmesi, benim sınırım nedir, nerede başlamakta ve nerede bitmektedir diye düşünmesi lâzımdır.

BİR SINIRI VARDIR

Her insanın, çalıştığı işyerinde, evlilikte, cemiyette ve her yerde bir sınırı vardır. İşte insan, kendisi için çizilen bu sınırları bilir ve bu sınırlar içinde kalıp, haddini aşmazsa, geçici olan bu dünyâ bile kendisi için Cennet olur. Bütün üzüntüler, bütün sıkıntılar, bütün kavgalar, hep sınır tecavüzünden yani haddini aşmaktan kaynaklanmaktadır.

Evli bir hanım, kendi sınırını bilir, haddi aşmazsa, evi ona Cennet olur. Aynı şekilde bir erkek de, kendi sınırını bilir, benim sınırım bu kadardır der ve o sınır içinde konuşur, hareket ederse, orası kendisi için Cennet olur. Bu sınır yani insâna haddini bildiren ölçü, dinini bilmektir. Dinini bilmeyen, öğrenmeyen, ne sınır tanır, ne de edeb. Behâ-üddîn-i Buhârî hazretlerine;

-Sizin yolunuzun esası nedir? diye suâl edildiğinde;

-Bizim yolumuzun başı da, ortası da, sonu da edebdir buyurmuştur.

Edebsiz bir kimse, Allahü teâlânın dostu olamaz. Edeb, kulluğunu bilip isyân etmemek, kendisi için takdir edilene rızâ göstermek, kimsenin hakkına tecavüz etmemek kısacası haddini bilmektir.

Netice olarak, en kıymetli ilim, haddini bilmektir. Bütün kavgalar, dünyayı paylaşmaya çalışmaktan ve haddini bilmemekten meydana gelmektedir. İnsan cömert olursa herkes onu sever ve onunla kimse kavga etmez. Hasis, cimri insanlar, etrafına bir şey vermeyip, dünyâyı hep kendilerine almaya uğraştıklarından huzûrsuzdurlar, sevimsizdirler ve insanlar, onlarla devamlı mücâdele ederler. Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"İlim, kendi haddini bilmek; tasavvuf ise, kalbi temizlemektir."

Âlimlerin sözü kalblere tesir eder

7 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, her şeyi bir sebeple yaratmaktadır. Bir şey istenince, o şeyin sebebini gönderir ve bu sebebe tesîr ihsân eder. Din Büyüklerinin, evliyânın sözleri de, insanın kalbine tesîr eder.

Sırrîyi Sekatî hazretleri bir gün câmide vaaz ederken, oradan geçmekte olan Sultânın adamlarından birisi;

"Şuraya bir uğrayalım" deyip içeri girer. Sırrîyi Sekatî hazretleri;

"Mahlûklar içerisinde en âciz ve zayıf olanı, insândır. Bununla berâber, Allahü teâlânın emirlerine insan kadar isyân edip yüz çeviren mahlûk da yoktur. Eğer insan iyi olursa, melekler ona gıpta eder imrenirler. Eğer kötü olursa, şeytanın bile kendisinden nefret edip, kaçtığı, şerli bir kimse olur. Ne kadar hayret edilir ki, bu kadar zayıf ve âciz olan insânoğlu, kendisine her nîmeti veren, her ân varlıkta durduran, yaşatan, kudret ve azâmet sâhibi olan Allahü teâlâya karşı gelmekte ve isyân etmektedir..." diye anlatmaktadır.

Bu kişi, bu sözlerin tesiri ile, ağlaya ağlaya kendinden geçer ve sonra evine gider. Hiç konuşmaz, yemez, içmez, hep ağlar. Ertesi gün Sırrîyi Sekatî hazretlerinin sohbetine gider, dikkatle dinler. İsmi Ahmet olan bu kişi, üçüncü gün tekrar gelir ve;

-Efendim, sizin söyledikleriniz bana çok tesîr etti. Kabûl ederseniz, sizin talebeniz olmak istiyorum der ve kabûl edilir. Az zamanda yüksek derecelere kavuşur ve Sırrî-yi Sekatî hazretlerine;

-Efendim, beni günâh karanlıklarından kurtarıp, huzûr ve saâdete kavuşturdunuz. Bunun için Allahü teâlâ size bol bol mükâfâtlar ve hayırlı karşılıklar ihsân buyursun der.

Bir gün Sırrîyi Sekatî hazretlerine biri gelip;

-Efendim, beni talebeniz Ahmet gönderdi. Rahatsız olduğunu size bildirmemi söyledi der. O da gelen kimse ile talebesi Ahmet'in bulunduğu yere gider. Şehrin dışında, sahrada çukur bir yerde yattığını ve ölmek üzere olduğunu görür. Bu sâdık talebesinin başını kaldırıp dizine koyar, yüzünün tozlarını siler. Ahmet gözünü açıp hocasını görünce çok sevinir ve huzûr içerisinde rûhunu teslim eder. Defin için şehre geri gelirlerken, bir kalabalıkla karşılaşırlar ve onlara nereye gittiklerini sorarlar. Onlar da;

-Biz şehirde; "Her kim, Allahü teâlânın velî kullarından birinin cenâzesinde bulunmak isterse, Şûnîzîye kabristanına gitsin" diye bir ses duyduk. Onun için yola çıktık derler. Hep birlikte o talebeyi Şûnîzîye kabristanına defnederler.

Netice olarak İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Bir din âlimi, gençlere din öğreteceği zamân, bunlara önce, İslâm düşmanları ve câhil din adamları tarafından şırınga edilen, yanlış propagandaları, iftirâları anlayıp, anlatıp, onların temiz ve körpe kafalarını bu zehirlerden temizler. Zehirlenen rûhlarını tedâvî eder. Sonra, yaşlarına, anlayışlarına göre, İslâmiyeti ve meziyetlerini, faydalarını, emirlerindeki, yasaklarındaki hikmetleri, incelikleri ve insanlığı saâdete ulaştırdığını, onlara yerleştirir. Böyle bir din âliminin bakışları, rûhlara işler, sözleri, kalblere tesîr eder. Âhıreti düşünen âlimin sözleri, yazıları, aklı, vicdânı olan herkesi yola getirir."

Akıl, doğruyu bulabilir mi?

4 Haziran 2013 01:00

A -

A +

İnsâna ihsân edilen akıl, Peygamberlerin rehberliği olmadan, her doğruyu bulabilir mi ve her konuda hüccet, delil olabilir mi? Bu hususta islâm âlimlerinin büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Akıl, dünyâda kaldıkça, bu bedene de bağlı kalır ve bu bağlılıktan kurtulamaz. Vehim, her zamân, aklın etrâfında, hayâl dâimâ yanında bulunur. Gadab yani kızgınlık ve şehvet yani nefsin arzûları, hep onunla berâber kalır. Hırs ve menfaat, onu yalnız bırakmaz. İnsanlığın, lüzûmlu alâmeti olan, şaşırmak ve unutkanlık, ondan hiç ayrılmaz. Bu dünyânın hâssası, özelliği olan yanılmak ve iyiyi kötü ile karıştırmak, ondan sıyrılmaz. O hâlde akla, herşeyde nasıl inanılır?

Aklın vereceği karârlar ve emirler, vehmin karışmasından ve hayâlin tesîrinden kurtulamaz ve unutkanlık tehlikesi, şaşırmak ihtimâlinden korunamaz."

BUNUN İÇİN DE...

Aklın ilerlemesi ve temizlenmesi, ancak Allahü teâlânın beğendiği şeyleri yapmakla olabilir. Bunun için de, Peygamberlerin sözlerini, haberlerini öğrenmek lâzımdır. Onlar haber vermedikçe, akıl ilerleyemez ve temizlenemez. Bâzı kâfirlerde ve fâsıklarda görülen, parlaklık alâmetleri, kalbin temizliği değil, nefsin parlaklığıdır. Nefsin parlaması da, yolu şaşırtmaktan, zarar ve ziyândan başka birşey ele geçirmez. Böylelerinin, bilinmiyen bâzı şeyleri haber vermelerine, İstidrâc denir. Yani bunları yavaş yavaş felâkete, azâba sürüklemek içindir. Allahü teâlâ, hepimizi böyle belâlardan korusun. Peygamberlerin en büyüğü hürmetine, bizi böyle şeylerden korusun!

Peygamberlerin bildirdikleri hükümler, hep rahmettir, iyiliktir. Yoksa, bu emirler ve teklîfler, zındıkların sandıkları ve söyledikleri gibi, külfet, eziyyet, işkence değildir ve akla aykırı da değildir. Bunların sık sık söyledikleri;

"Kullarına zor ve yorucu şeyler emredip de bunları yaparsanız Cennete girersiniz demek insâf mıdır, merhamet midir? Birşey emir etmemeli idi. Herkesi, kendi başına bırakıp, istedikleri gibi yiyip içmeli, gezip eğlenmeli, yatıp kalkmalı idi. Merhamet ve iyilik böyle olur" gibi lâfları, ne kadar ahmakçadır. Bunlar, hiç de düşünmüyor mu ki, iyilik edenlere, teşekkür etmek yani sevindiğini bildirmek, aklın istediği bir şeydir. İslâmiyetin hükümleri, bütün ni'metleri, iyilikleri yaratan, gönderen Allahü teâlâya karşı, şükrün nasıl yapılacağını göstermektedir. O hâlde, ilâhi hükümler, teklîfler, aklın istediği birşeydir. Bundan başka, dünyânın, hayâtın düzeni, bu teklîfleri yapmakla olur. Allahü teâlâ, herkesi kendi başına bıraksaydı, kötülükten, karışıklıktan başka birşey olmazdı. Allahü teâlânın harâm etmesi olmasaydı, nefisleri, keyifleri peşinde koşanlar, başkalarının mallarına, cânlarına, ırzlarına saldırır, fenâlıklar, karışıklıklar hâsıl olur, saldıran da, karşısındakiler de, zarar görür, helâk olurlardı.

Şunu da söyliyelim ki, Allahü teâlâ, herşeyin sebepsiz, şartsız mâliki, hepimizin sâhibidir. Bütün insanlar, Onun mahlûku, kullarıdır. Kullarına verdiği her emri ve herşeyi istediği gibi kullanması, hep yerindedir ve faydalıdır."

NETİCE OLARAK...

Netice olarak, Allahü teâlâ, Peygamberler vasıtası ile, neyin iyi ve neyin kötü olduğunu bildirmeseydi, insânları sadece akılları ile başbaşa bırakmış olsaydı, o zamân insânların râhatı yani medeniyyet olmaz, insanlık, canavarlık şeklini alırdı. Bugün bile, Allahü teâlâyı inkâr eden, islâmiyeti beğenmiyen, câhilliğin verdiği cesâret ve taşkınlıkla öğünen cemiyetlerin kanûnlarında, Allahü teâlânın emirlerinden çoğunun yer almış olduğu göze çarpıyor. Bütün insanların, Allahü teâlâdan ve gönderdiği emirlerden uzaklaşdıkça, geçimsizlik, sefâlet, işkence, sıkıntı ile kıvrandıkları görülmektedir. Fen âletleri, medenî vâsıtalar, akllara hayret verecek şekilde ilerlediği hâlde, dünyâdaki huzûrsuzluğun, insanlıkdaki sıkıntının azalmadığı, arttığı göze çarpıyor. Allahü teâlâ, insanların saâdetlerine sebep olan şeyleri emretti, felâketlerine sebep olanları da yasak etti. Dinli olsun, dinsiz olsun, bir kimse bilerek veyâ bilmiyerek, bu emir ve yasaklara uyduğu kadar, dünyâda râhat ve huzûr içinde yaşar. İnanırsa, âhırette de, ebedi saâdete kavuşur.

"Yolumuzun temeli sohbettir"

13 Kasım 2012 01:00

A -

A +

Sohbet, bir kere de olsa, berâber bulunmak demektir. Hazânetür-rivâyâtta diyor ki: "Din âliminin bir saat kadar sohbetinde bulunmak, yediyüz sene ibâdet etmekten daha hayırlı olduğu Mudmerâtta yazılıdır." Hazret-i Alî'nin, bizzat Resûlullah efendimizden işiterek bildirdiği hadis-i şerifte; (Kırk gün içinde bir âlim meclisinde bulunmayan bir kimsenin kalbi kararır. Büyük günâh işlemeye başlar. Çünkü ilim kalbe hayât verir. İlimsiz ibâdet olmaz. İlimsiz yapılan ibâdetin faydası olmaz!) buyuruluyor. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki: "EN LÜZUMLU ŞEY!.." "Dünyâ hayâtı pek kısadır. Bunu en lüzumlu şeyde kullanmak gerekir. Bu en lüzumlu şey de, kalbini toparlamış olanların yanında bulunmaktır. Hiçbir şey sohbet gibi faydalı değildir. Resûlullah efendimizin Eshâbı, sohbet ile, başkalarından dahâ üstün oldular. Peygamberlerden başka herkesten, hattâ Veysel Karânî'den ve Ömer Mervânî'den dahâ üstün oldular. Hâlbuki Veysel Karânî ile Ömer bin Abdül'azîz bin Mervân son dereceye yükselmişler ve sohbetten başka kemâlâtın hepsine varmışlardı. Bunun için, hazret-i Muâviye'nin yanılması, Resûlullahın sohbeti bereketi ile, o ikisinin doğru işlerinden dahâ hayırlı oldu. Bunun gibi, Amr ibni Âs'ın yanlış bir işi, o ikisinin şuûrlu işinden dahâ üstün oldu. Çünkü bu büyükler, Resûlullah'ı görmekle ve melekle birlikte bulunmakla, vahyi ve mu'cizeleri görmekle, îmânları görerek inanmak oldu. Bu saydığımız üstünlükler, bütün başka üstünlüklerin temelidir, kaynağıdır. Eshâb-ı kirâmdan başkası bunlara kavuşamamıştır. Veysel Karânî, sohbetin bu üstünlüklerini bilseydi, hiçbir şey onu sohbetten alıkoyamazdı. Bu üstünlüğe kavuşmak için her şeyi bırakırdı. Veysel Karânî hazretleri gönlü olduğu hâlde, Rusûlullah efendimizin yanında olmadığı için, yanında olanlardan en aşağıdakinin derecesine yükselemedi. Bunun için de, onun dağ kadar altın sadaka vermesi, bir avuç arpa sadakalarının sevâbı gibi olamadı. Hiçbir şeref, sohbet şerefi gibi olamaz!" Muhammed Ma'sûm hazretleri Mektûbât kitabında buyuruyor ki: "İnsanın Allahü teâlânın rızâsına kavuşmasına mâni olan en büyük perde, onun nefsidir. Nefsin aradan kalkması kitâp okumakla, işitmekle olmaz. İnsân-ı kâmilin sohbeti lâzımdır. Bu sohbet nasîb olmazsa, uzaklardan kalb ona bağlanırsa, çok sevilirse, onun kalbinden, feyzler, bereketler, muhabbet miktârınca, tâlibin kalbine akarak kemâle kavuşur. Hadîs-i şerîfte, (Kişi sevdiği ile berâberdir) buyuruldu. Evliyâ ile dünyâ menfaati için sohbet eden, bereketlerine kavuşamaz. Sohbet, insanı nefis ve şeytân şerrinden korur. Sohbetten istifâde için, inanmak, sevmek ve teslîm olmak lâzımdır." Huzeyfe-i Mer'aşî hazretleri, sık sık; (Sohbet az da olsa, tesir eder) hadîs-i şerifini okur ve dünyâ ehlinin sohbetinden kaçınırlarmış. Uzlette yani bir kenara çekilip hiç kimse ile görüşmemekte şöhret vardır ve şöhret de âfettir. Sohbet, Allahü teâlânın rızâsı ve Ondan, Onun sevdiklerinden bahsetmek için birlikte olmaktır. Hadis-i şerifte; (Fıkıh ilmi meclisinde bulunmak, bir senelik ibâdetten dahâ hayırlıdır) buyuruldu. Abdurrahmân Tâgî hazretleri, sohbetin fazîleti ile ilgili olarak buyuruyor ki: "HAYRET EDİYORUM" "Yolumuz sohbet yoludur. İnsanlara hayret ediyorum niçin sohbeti istemezler, niçin sohbet meclisine katılmazlar, niçin Allah adamlarının yanında bulunmazlar? Halbuki sohbet ehlinin ev sâhibi Allahü teâlâ, teşrîfâtçısı hazret-i Ali, sâkîsi yâni su dağıtanı Hızır aleyhisselâmdır. Şâyet sohbet etmek için yedi kişi bir araya gelse, yüksek makamlara erişirler ki, aralarında bir Allah dostunun varlığı umulur. Kur'ân-ı kerîm okumak ve sohbet, evlerden zulmeti giderir. Sohbet peşinde koşmayı severim. Nerede sohbet ehli varsa oraya gitmek isterim." Netice olarak, âhiret adamları ile, sâlihlerle görüşmeli, sohbet etmelidir. Sâlih kimse bulamayan, bunların kitâplarını arayıp, bulmalı, bunları okumalıdır. Çünkü din büyüklerinin kitaplarını okumak da, sohbetin yarısıdır. Bid'at sâhipleri ile, fâsıklarla arkadaşlık etmemeli, bunlarla oturmamalı, sohbet etmemelidir. Bahâeddîn Buhârî hazretlerinin buyurduğu gibi: "Bizim yolumuzun temeli sohbettir!"

"Sohbet peşinde koşmayı severim"

6 Ocak 2013 01:00

A -

A +

Sohbet; berâber olmak, birlikte, bir arada bulunmak anlamına gelmektedir. İnsanın, derece bakımından kendinin üstünde veya altında yahut akranı ile bir araya gelip, Allahü teâlânın ve Peygamber efendimizin beğendiği, hoşnud olduğu şeyleri konuşması da, sohbettir. Kişinin kendinden üstün olanla berâber olmasının hakîkati, o zâta hizmettir. Aşağısında olanla sohbetin gereği, onun hâllerinden bir noksanı gördüğünde onu îkâz edip, kusûrundan haberdâr etmektir. Aynı seviyede olan sohbet arkadaşlarının sohbetlerinin hakikati ise, başkalarının, yabancıların yanında birbirlerinin kusûrlarını görmezlikten gelmektir. Sohbet; Peygamber efendimiz veya Onun vârisleri ile, bir kerre de olsa, berâber bulunmak demektir. Hazânetür-rivâyâtda buyuruluyor ki: "Din âliminin bir sâat kadar sohbetinde bulunmak, yediyüz sene ibâdet etmekten dahâ hayırlı olduğu Mudmerât'ta yazılıdır. Resûlullah efendimiz; (Kırk gün içinde bir âlim meclisinde bulunmayan bir kimsenin kalbi kararır. Büyük günâh işlemeye başlar. Çünkü ilim kalbe hayât verir. İlimsiz ibâdet olmaz. İlimsiz yapılan ibâdetin faydası olmaz!) buyurmuştur." EN BÜYÜK ENGEL!.. Muhammed Ma'sûm hazretleri buyuruyor ki: "İnsanın Allahü teâlânın rızâsına kavuşmasına mâni olan en büyük hicâb, perde, onun nefsidir. Nefsin aradan kalkması kitâp okumakla, işitmekle olmaz. İnsân-ı kâmilin sohbeti lâzımdır. Bu sohbet nasîb olmazsa, uzaklardan kalb ona bağlanırsa, çok sevilirse, onun kalbinden, feyizler, bereketler, muhabbet miktârınca, tâlibin kalbine akarak kemâle kavuşur. Zira hadîs-i şerîfte; (Kişi sevdiği ile berâberdir) buyuruldu." İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Sohbeti ganîmet bilmelidir. Sohbetin üstünlüğü bütün üstünlüklerin ve kemâllerin üstündedir. Eshâb-ı kirâm, Resûlullah efendimizin daha ilk sohbetinde öyle şeyler kazanmışlardır ki, ümmet arasındaki velîlerin, bunlara en sonda kavuştukları bilinmektedir. Bunun içindir ki, Tâbiîn'in yani Eshâb-ı kirâmı görenlerin en üstünü olan Veysel Karânî hazretleri, hazret-i Hamzâ'yı şehid eden hazret-i Vahşî'nin, Resûlullah efendimizin bir kerecik sohbetinde bulunmakla yükseldiği mertebeye yetişememiştir. Çünkü sohbetin fazîleti bütün fazîletlerin ve kemâllerin üstündedir." Ebû Ali Sakafî hazretleri; "Bir kimse âlimlerin sohbetinde bulunur, fakat onlara hürmet etmezse, onlardaki feyiz ve bereketlerden mahrûm kalır. Onlardaki nûrlar kendisinde aslâ zuhûr etmez, görünmez" buyurmuştur. Ebü'l Hayr el-Akta hazretleri de; "Şerefli bir insan olabilmek için; edeb sâhibi olmak, farzları edâ etmek, sâlihlerle sohbet etmek ve fâsıklardan, açıkça günah işleyenlerden uzak durmak lâzımdır" buyurmaktadır. Şâh-ı Nakşibend Muhammed Behâeddîn-i Buhârî hazretleri buyurdu ki: "Bizim yolumuz, Allahü teâlânın gösterdiği kurtuluş yoludur. Çünkü bu yol, sünnete uymak ve Eshâb-ı kirâma tâbi olmaktır. Bu sebeble bizim yolumuzda az zamanda çok kazanç elde edilir. Fakat sünnete uymak ve riâyet etmek, sabır ve tahammül ister. Biz bizim yolumuza girenleri istersek cezbe, çekme ile, dilersek bir başka usûlle terbiye ederiz. Çünkü rehber olan âlim, bir tabibe, doktora benzer. Hastanın hastalığını, derdini tesbit eder ve ona göre ilâç verir. Bizim yolumuzda yalnız kalmak değil, sohbet esastır. Biz sonda ele geçecek şeyleri başa yerleştirdik." "YEDİ KİŞİ BİR ARAYA GELSE!" Netice olarak, Abdurrahmân Tâgî hazretlerinin bir sohbetinde, sohbetin fazîleti ile ilgili olarak buyurduğu gibi: "Yolumuz sohbet yoludur. İnsanlara hayret ediyorum niçin sohbeti istemezler, niçin sohbet meclisine katılmazlar, niçin Allah adamlarının yanında bulunmazlar? Halbuki sohbet ehlinin ev sâhibi Allahü teâlâ, teşrîfâtçısı hazret-i Ali, sâkîsi yâni su dağıtanı Hızır aleyhisselâmdır. Şâyet sohbet etmek için yedi kişi bir araya gelse, yüksek makamlara erişirler ki, aralarında bir Allah dostunun varlığı umulur. Cehrî, açıktan Kur'ân-ı kerîm okumak ve sohbet, evlerden zulmeti giderir. Onun için sohbet olunan evin sâhibi bildiği sûreleri açık olarak okusun. Sohbet peşinde koşmayı severim. Nerede sohbet ehli varsa oraya gitmek isterim. Mümkün mertebe, hiçbir sohbet ehlinin sohbetini kaçırmak istemem."

Sâlihlerle sohbet etmek

12 Mart 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, insanlarda kendine yaklaşmak ve kendini tanımak istidâdını, kabiliyetini yaratmıştır. Bu istidâdın, kabiliyetin miktârı herkeste başkadır. Bu sebeple her Müslümanın, kendisine verilen kabiliyet miktarınca, Allahü teâlânın rızâsını, sevgisini kazanmak için çalışması lâzımdır.

Bunun için öncelikle doğru bir îmâna sahip olmalı, itikâdını ehl-i sünnet itikâdına göre düzeltmelidir. Sonra farzları, vâcipleri yapmalı, harâmlardan, şüphelilerden kaçınmalı ve her zamân Allahü teâlâyı zikretmelidir. Hadîs-i şerîfte;

(Cennettekiler, en çok, dünyâda Allahü teâlâyı zikretmeden geçirdikleri zamânlar için üzülürler) buyuruldu.

EN LÜZUMLU ŞEY!..

Bunun için, boş zamânlarda hep Kelime-i tevhidi çokça okumalıdır. Bundan sonra kalan zamânlarda, âhıret adamları ile, sâlihlerle görüşmeli, sohbet etmelidir. Sâlih kimse bulamayan, bunların kitâplarını arayıp, bulmalı, bunları okumalıdır. Mürtedlerle, bid'at sâhipleri ile, fâsıklarla arkadaşlık etmemeli, bunlarla oturmamalıdır. Harâm işleyenlere fâsık denir. Din câhilleri ile, dünyâya düşkün olanlarla görüşmemelidir. Bunlarla görüşmek, insanın bâtınını yani kalbini, rûhunu harâb eder. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Dünyâ hayâtı pek kısadır. Bunu en lüzûmlu şeyde kullanmak gerekir. Bu en lüzûmlu şey de, kalbini toparlamış olanların yanında bulunmaktır. Hiçbir şey sohbet gibi faydalı değildir. Resûlullah efendimizin Eshâbı, sohbet ile, başkalarından dahâ üstün oldular. Peygamberlerden başka herkesten, hattâ Veysel Karânî'den ve Ömer Mervânî'den dahâ üstün oldular. Hâlbuki Veysel Karânî ile Ömer bin Abdül'azîz bin Mervân son dereceye yükselmişler ve sohbetten başka kemâlâtın hepsine varmışlardı. Bu büyükler, Resûlullahı görmekle, melekle birlikte bulunmakla, vahyi ve mu'cizeleri görmekle, îmânları görerek inanmak oldu. Bu saydığımız üstünlükler, bütün başka üstünlüklerin temelidir, kaynağıdır. Eshâb-ı kirâmdan başkası bunlara kavuşamamıştır. Veysel Karânî, sohbetin bu üstünlüklerini bilseydi, hiçbir şey onu sohbetten alıkoyamazdı. Bu üstünlüğe kavuşmak için her şeyi bırakırdı."

Birleşik kaplar gibi, mü'minler bir araya geldiği zaman istese de istemese de Allahü teâlânın sevgisi mutlaka kalbden kalbe geçer. Ancak, üç kişi bundan istifâde edemez:

Birincisi; Allahü teâlâya inanmayan, inkâr eden kâfirler.

İkincisi; üstadları Peygamber efendimize kadar silsile yolu ile ulaşan hocasını inkâr edenler.

Üçüncücü; üstadları Peygamber efendimize kadar silsile yolu ile ulaşan hocasını imtihân etmeye, denemeye kalkanlar.

Bu üç sınıfın kalbine aşk, muhabbet giremez, kalbleri kararır. Bunlar etrafına zarar verir. Hatta kabirlerinden bile zulmet gelir. Onun için Peygamber efendimiz, ilk zamanlar eshâb-ı kirâma kabir ziyâretini yasak etmiş, daha sonra Müslümanlar da vefât ettikten sonra serbest bırakmıştır.

Okunacak kitaplara da çok dikkat etmelidir. Çünkü kitabın içindekilerden daha çok yazarı mühimdir. Kalbden çıkanlar kalblere tesir eder. İtikâdı bozuk olan insanların yazdığı kitapları okuyanlar, yazarından etkilenip itikâdı bozulabilir. Din Büyükleri;

"Pis borudan şifâ gelmez" buyurmuşlardır. Vücûdumuzun gıdâsını almakta dikkat ettiğimiz gibi rûhumuzun gıdâsını almakta da dikkat etmeliyiz, hatta daha çok dikkatli olmalıyız. Rûhun gıdâsı ilimdir, dindir, ibâdetlerdir. Bedene bozuk gıdâ alan ölür, fakat rûha bozuk gıdâ alan, îmânını kaybeder. Yemeğin nasıl ki temiz olmasına dikkat ediyorsak, okuyacağımız kitabı da iyi seçmeliyiz. Yazan, yazdığından önemlidir.

AZ BİR ZAMAN BİLE!..

Netice olarak, evliyanın, sâlihlerin sohbetinde bulunmak, zikirden ve diğer nâfile ibâdetden dahâ faydalıdır. Eshâb-ı kirâm, birbirlerini görünce, biraz benimle otur. İmânımı tâzeleyeyim derlerdi. Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri;

"Evliyâ yanında geçen az zamân, faydalıdır yüz yıllık takvâdan" buyurmuştur.

Muhammed Pârisâ hazretleri, Risâle-i kudsiyye kitâbında buyuruyor ki:

"Yûsuf-i Hemedânî hazretlerine, kâmil, olgun bir rehber bulamazsak, ne yapalım dediler. Her gün onların kitâplarını okuyunuz buyurdu. Şimdi, selâmete, saâdete kavuşmak için, İmâm-ı Rabbânî hazretlernin Mektûbât kitâbını okumalıdır."

"Sâdıklar ile berâber bulununuz!"

2 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın sevgisine kavuşmak için çalışana sâlih denir. Bu sevgiye kavuşmuş olana ârif veyâ velî denir. Başkalarının da kavuşmalarına vâsıta olana mürşid, bunların üçüne de sâdık denir.

İslâmiyete uyan kimseye Müslümân denir. Allahü teâlâ, Müslümânların, birbirlerini sevmelerini, inkâr edenleri de sevmemeyi emretti. Bunun için, Hubb-i fillah yani Allahı sevenleri sevmek ve Buğd-i fillah yani Allahü teâlânın düşmanlarını sevmemek, îmânın şartı oldu.Tövbe sûresinin 119. âyetinde meâlen;

(Ey îmân edenler! Allahü teâlânın râzı olmadığı işlerden sakınınız ve sâdıklar ile berâber bulununuz!) buyurulmuştur.

Bu âyet-i kerîme, sâdıklarla, sâlihlerle yani iyi kimselerle berâber olmayı emretmektedir. Dînimiz, âlim, evliyâ ile berâber bulunmayı, Resûlullah efendimizin yolunu bunlardan öğrenmeyi istemektedir. Peygamber efendimiz;

(Sâlihler düşünüldüğü, zikedildiği zamân, Allahü teâlâ merhamet eder) buyurmuştur. Hazret-i Ebû Bekir;

"İnsanlara ihsân etmek ve sâlihler ile berâber bulunmak fazilettir" buyuruyor. Hazret-i Alî ise;

"En iyi rehber sâlih amellerdir. Arkadaşın iyisi, güzel huydur. Terbiye edicilerin en iyisi ölümdür" buyurmuştur.

GAM, KEDER VE ÜZÜNTÜ!..

Ahmet Siyâhî hazretleri, oğluna hitaben yaptığı nasihatte buyuruyor ki:

"Ey oğul! Dünyâya sarılmış ona gönül vermiş olanlarla bulunma. Onlarla sohbet ve berâberlik gam, keder ve üzüntü getirir. Bu, tecrübe ile sâbittir. Onlar senden faydalanırlar ise de sen onlardan faydalanamazsın. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymayan, nefsinin arzu ve isteklerine uymuş kimselerle berâber olma. Böyle kimseler gizli düşman olup, insanın yüzüne karşı dalkavukluk yaparlar, gıyabında, arkadan ise aleyhinde bulunurlar. Onların yanına gelerek oturmalarına bakıp aldanma. Maksatları senden mânen faydalanmak olmayıp dünyâlık maksatlarına, mal ve mevki elde etmeye seni vesîle, âlet etmek içindir. Bir kusur ettiğinde, hakkında kötülük düşünenlerin ve düşmanlarının en azılısı olurlar. Zamânındaki insanları tecrübe ettiğinde, onlarda bundan başka bir özellik bulmayacaksın.

Ey oğul! Sana sadâkat, bağlılık iddiasında bulunanların, yaptıkları iyilikleri başına kaktıklarını görürsün. Çünkü sadâkat ve bağlılık adına yaptıkları az bir iyilik karşılığında ağır, pek fazla bir hizmet ve karşılık beklerler, çok şey ümit ederler. Bu ümitlerine bir defa olsun müsaade etmezsen derhal, gösterdikleri sevgi, sadâkat ve bağlılıklarını bırakırlar. Çok defa onların isteklerinden yakanı kurtaramaz, arzularının hâsıl olması yolunda boşuna dînini ve şerefini fedâ etmiş, yüz suyu dökmüş olursun.

Ey oğul! Eğer sana hakîkî dost arkadaş lâzım ise, Allah için sevenlerle beraber ol. Böyle kimselerden dostluk ve kardeşlik bağı kurduğun kimseye, muhtaç olduğunda ihtiyacından fazla malın varsa ver. Yahut onu kendinle beraber tut veya kendine tercih et. Beraber olduğunuzda ve arkasından ayıplarını ört ve gizle. Kusuru olduğunda sabır ve tahammül et. Hayatta iken ve vefat ettiğinde onu hayırla an.

Herkese bilhassa sana karşı olanlara yumuşaklık, alçak gönüllülük, güler yüzlülük ile davranmaya gayret et.

Sana, Rabbinden alıkoyan dünyalığa makam ve mevkiye kalbinin meyletmemesini tavsiye ederim. Çünkü nefis, hevâ, nefsin arzu ve istekleri, şeytan ve dünya, insanın dört düşmanı olup, herbirine karşı kullanılacak harb âletleri vardır.

SONSUZ OLARAK ÖLMEK!..

Nefsin silahı tokluk, hapishanesi açlıktır. Hevânın silahı, çok konuşmak; sükût, konuşmamak ise, onun zindanıdır.

Dünyânın silahı insanlarla fazla berâber olmak, onlar arasında fazla bulunmak, çâresi yalnızlık ve onlardan uzak kalmaktır. Şeytanın silâhı gaflet yâni Allahü teâlâyı unutmak; ona karşı tedbîr, Allahü teâlâyı anmak ve hatırlamak, Onun büyüklüğünü düşünmektir. Zikir, Allahü teâlâya kavuşmakta en kısa yoldur."

Netice olarak, dünyâya düşkün olanlarla arkadaşlık etmek, onlarla görüşmek, öldürücü zehirdir. Bu zehirle öldürülen kimse, sonsuz olarak ölür. Onlarla görüşmekten, arslandan kaçar gibi, hattâ dahâ çok kaçmalıdır. Arslan insanın yalnız cânını alır. Bu da, âhırette faydalı olur. Dünyâya düşkün olanlarla berâber olmak ise, insanı sonsuz felâkete ve zarara sürükler.

.

Tasavvuf, İslâmiyete uymaktır

28 Ocak 2013 01:00

A -

A +

Her Müslümânın, kalbinden bütün kötü huyları çıkarıp, iyi ahlâkı yerleştirmesi lâzımdır. Birkaçını çıkarıp, birkaçını yerleştirmekle, insan güzel huylu olmaz. Tasavvuf, insanı bu kemâle kavuşturan yoldur. Böyle olmayan yola, tasavvuf denmez. Her ilmin, her sanatın sahteleri, bozukları olduğu gibi, dinden, İslâmiyetten, İslâmiyetin güzel ahlâkından haberleri olmayan sahtekârlar, yalancılar, kendilerini tarîkatcı, şeyh diye takdim etmişlerdir. Bunlara aldanmamalı, kitaplarını okumamalı, tuzaklarına düşmemelidir. Tasavvuf ilmi, kalb ile yapılması ve sakınılması lâzım olan şeyleri ve kalbin, rûhun temizlenmesi yollarını öğretir. Buna İlm-i ahlâk, İlm-i ihlâs da denir. Tasavvuf, kalbi kötü huylardan temizlemek ve iyi huylarla doldurmak demektir. Tesavvuf, iyi ahlâk edinmek ve İslâmiyete uymaktır. Allahü teâlâdan başka şeyleri kalbden çıkarıp bütün âzânın Muhammed aleyhisselâma uymasıdır. Tasavvuf, Muhammed aleyhisselâmın yolunda, izinde yürümek demektir. Yani, her sözünde, her işinde, her şeyde İslâmiyete yapışmaktır. "VESİLE ARAYINIZ!.." Tesavvuf yolunu iyi bilen ve isteyene yol gösteren âlim aramayı da İslâmiyet emretmektedir. Çünkü Mâide sûresinde meâlen; (Ona kavuşmak için vesîle arayınız!) buyurulmuştur. Hadîs-i şerîflerde de buyuruldu ki: (Âlimler, Peygamberlerin vârisleridir.) (Evliyâ ol kimselerdir ki, Onlar görülünce, Allah hatırlanır.) (Her şeyin hâsıl olduğu yer vardır. Takvânın elde edildiği yer, âriflerin kalbleridir.) (Bâtın ilmi, Allahü teâlânın esrârından bir sırdır!) Merec-ül-bahreyn kitabında diyor ki: "Tasavvuf büyüklerinin hepsi, Ehl-i sünnet idi. Bid'at sâhiplerinden hiçbiri, Allahü teâlânın ma'rifetine yaklaşamamıştır. Vilâyet nûrları, bunların kalblerine girmemiştir. Amelde ve i'tikâdda olan bid'atin zulmeti, vilâyet nûrunun kalbe girmesine mâni olur. Kalb, bid'at pisliklerinden temizlenmedikçe ve Ehl-i sünnet i'tikâdı ile süslenmedikçe, hakîkat güneşinin ışıkları oraya giremez. O kalb, yakîn nûru ile aydınlanamaz." İslâmiyetin hükümlerine yapışmak, bir ağaç dikmek gibidir. Evliyâya hâsıl olan ilimler, bu ağacın meyveleri gibidir. Evet, ağaç dikmekten maksat, meyve elde etmektir. Fakat, meyve kazanmak için, ağaç dikmek şarttır. Yani, îmân olmazsa ve İslâmiyetin emirleri yapılmazsa, tasavvuf ve evliyâlık hâsıl olamaz. Böyle iddiâda bulunanlar, zındıktır, dinsizdir. Böyle kimselerden, arslandan kaçmaktan dahâ çok kaçmalıdır. Arslan, insanın yalnız canını alır. Bunlar ise, dînini ve îmânını alır. İmâm-ı Mâlik hazretleri; "Fıkıh öğrenmeyip, tasavvuf ile uğraşan, dinden çıkar, zındık olur. Fıkıh öğrenip tasavvuftan haberi olmayan, bid'at sâhibi yani sapık olur. Her ikisini edinen, hakîkate varır" buyurmuştur. Fıkhı doğru öğrenen ve tasavvufun zevkini alan, kâmil insan olur. Tasavvuf büyüklerinin hepsi kemâle gelmeden önce bir fıkıh âliminin mezhebinde idi. Tesavvufcunun mezhebi yoktur demek, mezheblerin hepsini bilir, hepsini gözetir, evlâ olanı, ihtiyâtlı olanı yapar demektir. Seyyid Emir Hamza hazretleri, talebelerine vasiyetinde buyuruyor ki: "KİMSEYE YÜK OLMAZLAR!" "Tasavvuf ehli olanlar, Resûlullah efendimizin sünnetine yâni İslâmiyete uyarlar. Harâm işlerden ve harâm yemekten sakınırlar. İnsanların yükünü çekip, kimseye yük olmazlar. Şöhretten sakınırlar. Müslümanlara acıyarak, onlara yumuşak davranırlar. Dâimâ Allahü teâlâdan korkarlar ve günahlarının affedilmesi için yalvarırlar. Gıybet etmezler. Dünyâya, dünyânın rahatlığına ve zînetine güvenmezler. Sâlihlerin ve Eshâb-ı kirâmın yolunda ve onların ahlâkı üzere olurlar. Büyükleri inkâr etmezler ve bid'at ehline uymazlar. Bunlar Ehl-i sünnettir. Hak üzere olan cemâattir. Sakın onların sevgisini kalbinizden çıkarmayınız. Çünkü onların sevgisi, Allahü teâlânın ve Resûlünün râzı olmasına sebeb olur." Netice olarak tasavvuf, insanı, Rabbine yaptığı ibâdetlerde lâzım olan ihlâsa ve insanlara karşı lâzım olan güzel ahlâka kavuşturan yoldur. İnsana bu yolu, Mürşid-i kâmil öğretir. Her ilmin mütehassısları vardır. İnsan, bir ilmi, bunun mütehassısından öğrenir. Tasavvuf ilminin mütehassısı, insân-ı kâmildir. Başka ilmlerin mütehassıslarına kâmil denmez

"Tasavvuf, herkesin yükünü çekmektir"

5 Şubat 2013 01:00

A -

A +

Rehber yani mürşîd, insanı Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşturan vâsıtadır. Maksat, Allahü teâlâdır. Rehberden feyiz almak için, rehberi sevmek, bildirdiği şekilde hareket etmek kâfidir. Rehber ile bulunanların, îmânları kuvvetlenir. İslâmiyete uymak isteği hâsıl olur. Rehberin sözleri, hâlleri, hareketleri, ibâdetleri hep islâmiyete uygun olur. Böylece ona uyan, onu dinleyen, Resûlullah efendimize uymuş olur. Böyle olmayan kimse, rehber olamaz. Doğru yolda olmayıp, sözde rehber geçinenler, talebesini doğru yoldan saptırır, zararlı olurlar. Bugüne kadar gelen rehberlerin, mürşîdlerin büyüklerinden olan Behâeddîn Buhârî hazretleri buyuruyor ki: "ŞÖHRET ÂFETTİR!.." "Bizim yolumuz sohbettir, beraber olmaktır. Yalnızlıkta şöhret vardır. Şöhret ise âfettir. Hayır ve bereket cemiyyette, bir araya gelmektedir. Bu da sohbet ile olur. Sohbet, bir kimsenin arkadaşında fânî olmasıyla, arkadaşını kendine tercih etmesiyle hâsıl olur. Bizim sohbetimizde bulunan kimseler arasında, bâzılarının kalblerindeki muhabbet tohumu, başka şeylere bağlılığı sebebiyle gelişmez, büyümez. Biz böyle kimselerin kalblerini başka şeylere olan bağlılıktan temizleriz. Bizim sohbetimizde bulunanlardan bâzılarının da kalblerinde, muhabbet tohumu yoktur. Biz böyle olanların kalblerinde muhabbet hâsıl etmek için çok himmet ederiz, yardımcı oluruz. İnsanlara rehber olan, onları irşâd eden, doğru yolu gösteren âlimler, usta bir avcıya benzerler. Usta avcılar, ince mahâretlerle vahşî bir canavarı tuzağa düşürüp yakalarlar, sonra avladıkları o vahşî hayvanı terbiye edip, ehlileştirirler. Bunun gibi, Allahü teâlânın insanlar için rehber olarak yarattığı evliyâ kulları da, hikmet ehli olup, güzel tedbirler ile, huylarına göre talebeleri gereği gibi muâmele ederek, teslimiyyet makâmına ulaştırırlar. Sonra sünnet-i seniyyeye yani İslâmiyete tâbi olmalarını sağlayarak, maksada ulaştırırlar. İnsanlara rehber olan zâtlar, herkesin kâbiliyetine ve istidâdına göre muâmele ederler. Eğer talebe yeni ise, onun yükünü üzerlerine alıp, ona hizmet ederler. Allahü teâlâ Dâvûd aleyhisselâma; (Ey Dâvûd! Beni taleb eden birini gördüğün zaman, ona hizmetçi ol!) buyurulduğu gibi, bu büyükler de, çok hizmet ve himmet gösterirler ki, tâlibde bu yola girme arzûsu, kâbiliyeti meydana gelsin. Bizim yolumuzda olan bir kimse, bu yola tam uyup, bunun aksine bir iş yapmamalıdır ki, işin netîcesi meydana çıksın. Sünnet-i seniyyeye yani İslâmiyete uymaktan ibâret olan yolumuza uyarak, işlerde ve amellerde dikkatli davranmalıdır ki, yolumuzda olanlarda ehlullahın tam bir mârifetine kavuşma saâdeti hâsıl olsun." Nasîruddîn Mahmûd Çırağ-ı Dehlî hazretleri bir sohbetinde şöyle buyurmuştur: "İşe yeni başlayan bir talebe, vakit sâhibidir. Vakit sâhibi, içinde bulunduğu vakti bir daha ya bulurum, ya bulamam deyip, vaktini fırsat bilip, değerlendiren, onu farzları yerine getirdikten sonra, Kur'ân-ı kerîm okumak, nâfile namaz kılmak, Allahü teâlâyı anıp hatırlamakla geçiren kimsedir. İşte, tasavvuf yolunda ilerleyen kimse böyle vakitlerini muhâfaza ve mâmur ederse, hâl sâhibi olması umulur. Mânevî ilimlere ve hâllere böyle gayretler, çalışmalar netîcesinde kavuşulur." "HİÇBİRİSİ UYGUN DEĞİL!.." Netice olarak, insanları irşâd edecek, onlara yol gösterecek rehberlerin, hem insanlara doğru olarak İslâmiyeti öğretmeleri, hem de insanlardan gelecek olan sıkıntılara tahammül etmeleri ve onların yükünü çekecek durumda olmaları lâzımdır. Evliyâdan Nasîruddîn Mahmûd hazretlerinin vefâtı yaklaşınca, kendisine; -Efendim, talebeleriniz arasında kıymetliler vardır. Onlardan birini yerinize tâyin ederseniz, bu yolun eski âdet ve gelenekleri, şimdiye kadar olduğu gibi, devâm etmiş olur, diye arz ederler. Nasîruddîn Mahmûd hazretleri de, bu vazîfe için uygun görülenlerin listesini ister. Getirilen listedeki isimlere baktıktan sonra; -Şüphesiz bunlar, dînini sevenlerdir. Fakat korkarım ki, hiçbirisi diğerinin yükünü omuzlarında taşıyamazlar buyururlar. Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerinin buyurduğu gibi: "Tasavvuf, herkesin yükünü çekmek ve kimseye kendi yükünü çektirmemektir."

Rehber, ehl-i sünnet âlimleridir

5 Kasım 2012 01:00

A -

A +

İnsanın diğer varlıklardan en büyük farkı, rûhunun bulunması, düşünebilmesi, bütün olayları aklı ile muhâkeme edebilmesi, karar vermesi, bu kararı uygulayabilmesi, iyilik ve kötülüğü ayırabilmesi, hatâ işlediğini anlayabilmesi, bunun için pişmanlık duyması ve benzeri gibi üstünlüklerdir. İnsan, kendisine verilen bu özellikleri, kendi başına ve hiçbir rehber, yol gösterici olmadan, kullanamamış, kendi başına doğru yolu bulamamış ve Allahü teâlâyı tanıyamamıştır. İnsanlık târîhi incelendiği zaman, insanların önlerinde, Allahü teâlânın gönderdiği bir rehber olmadan kendi başlarına gittiklerinde, hep yanlış yollara saptıkları görülmüştür. Bu sebeple Allahü teâlâ, insanlara rehber olarak Peygamberler göndermiştir. Bu Peygamberlerin yani rehberlerin sonuncusu, Muhammed aleyhisselâmdır ve Onun vârisi olan Ehl-i sünnet âlimleridir. Herkese doğru yolu gösteren ve Muhammed aleyhisselâmın dînini, değişmeden, bozulmadan öğrenmemize rehber olan, Ehl-i sünnet âlimleridir. DALÂLETTEN KURTULMAK İÇİN İnsanı dalâletten, kötü yoldan ilim ve âlimler kurtarır. Rehber olmadan doğru yola kavuşulamaz. Bunun için, Ehl-i sünnet âlimlerini ve bunların yazdığı doğru din kitâplarını arayıp, bulmak lâzımdır. Mûsâ aleyhisselâmın bile, ilmin en yüksek derecesinde olduğu, Allahü teâlâ ile konuşmak şerefine kavuştuğu ve Allahü teâlânın muhabbet şerbetinden içtiği hâlde, ilim edinmek için, Hızır aleyhisselâmın talebesi olan Yûşa aleyhisselâma geldiği, Kehf sûresinde bildirilmektedir. Mûsâ aleyhisselâm mantık ilminin üstâdı iken, Hızır aleyhisselâmdan ilim öğrenmeye gitti. İnsan için, ilim öğrenmekten, âlimlerin sohbetinde bulunmaktan dahâ kıymetli başka birşey bulunabilir mi? Dînimiz ilme kıymet vermeyi, âlimlere hürmet etmeyi ve Allah yolunda olanlarla berâber bulunmayı emretmektedir. Bunun için, kıymetli ömrü faydasız şeylerle geçirmemelidir. Hadîs-i şerîfde; (Doğru ilim sâhibi olan ve ilmi ile amel eden bir âlim ile Peygamberler arasında bir derece fark vardır. Bu bir derece, peygamberlik makâmıdır) buyuruldu. İtikât, îmân ve amel edilecek fıkıh, ilmihâl bilgilerini doğru olarak öğrendikten, bunlara uygun hareket ettikten sonra, Allahü teâlânın sevgisine kavuşturan yolda ilerlemek lâzımdır. Böylece zulmânî ve nûrânî konaklar aşılabilir. Bu konakları aşarak yükselebilmek için, yolu bilen, yolu gören, yol gösteren, kâmil yani yetişmiş ve mükemmil yani yetiştirebilen bir rehberin idâre etmesi ile olabilir. Böyle bir rehberin bakışları, kalb hastalıklarına şifâ verir. Onun kalbini bir kimseye çevirmesi, kötü, çirkin huyları insandan siler, süpürür. Bunun için önce, bir rehber aranır. Allahü teâlâ, ihsân ederek, böyle bir rehberi tanıtırsa, bunu tanımayı en büyük nimet bilmeli, ondan ayrılmamalıdır. Abdullah-i Ensârî hazretleri buyuruyor ki: "Yâ Rabbî! Dostlarını nasıl yaptın ki, onları tanıyan, sana kavuşuyor. Sana kavuşamıyacaklar, onları tanıyamıyor." VERÂ VE TAKVÂ Netice olarak, bir rehber buluncaya kadar, rehbere kavuşturması için, Allahü teâlâya yalvarmalıdır. Bu yolda gözetilmesi lâzım olan şartları da öğrenmek ve bunlara riâyet etmek lâzımdır. Bu şartların en başta geleni, nefse uymamaktır. Bu da, verâ ve takvâ ile olur. Verâ ve takvâ, harâmlardan sakınmak demektir. Harâmlardan sakınabilmek için, mubâhların lüzûmundan fazlasını terketmelidir. Çünkü mubâhları, yani yasak olmıyan şeyleri, alabildiğine yapan kimse, şüpheli olanları işlemeye başlar. Uçurum kenârında yürüyen, içine düşebilir. Allahü teâlânın sevgisine kavuşabilmek için verâ ve takvâ sâhibi olmak şarttır. Çünkü insanın işleri, yâ emredilen, yâhut yasak edilen şeylerdendir. Melekler de, emredilenleri yapmaktadır. Sadece emredilenleri yapmak, insanı ilerletseydi, melekler de, ilerlerdi. Melekler, yasakları, harâmları yapamıyacak şekilde yaratıldıkları için, harâm işleyemezler, emredilenleri yaparlar ve yaratıldıkları makamda kalırlar. İlerlemek, yükselmek, yasaklardan, harâmlardan sakınmakla olabilmektedir. Bütün bunlar, her bakımdan yetişmiş, olgun ve olgunlaştırabilin bir rehberden öğrenilir. Bu zamanda rehber ies, ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarıdır.

"Bid'at işleyenin, ibâdeti kabûl olmaz"

Ahıretteki sayısız ve sonsuz saâdetler ve çok acı, nihâyetsiz felâketler karşısında dünyânın gelip geçici zevk ve acılarının hiçbir değeri yoktur. Bunu çok iyi anlayan sâlih kimseler, günlerini boş yere geçirmemişler, oyun ve eğlenceye sarf etmemişlerdir. Zira zevk ve safâ yeri, Cennettir. Burada, Allahü teâlânın râzı olduğu, beğendiği şeyleri yapmak, sâlihlerle berâber bulunmak için gayret etmelidir.

Dünyâ ehline, âhireti düşünmeyenlere ve dünyânın süslerine göz ucu ile dahî bakmamalı, imrenmemelidir. Dünyâ sevgisini ve onu sevenleri, hakir, değersiz ve öldürücü zehir kabul etmelidir. Emri altındakilere, çoluk, çocuğa dinini doğru olarak öğretmeli, onlara iyi şekilde muâmele etmeli, hoş tutmalıdır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

ÖNCE İ'TİKÂDI DÜZELTMELİ..

"Dünyâ ve âhıret saâdetlerine kavuşmak için, dünyâ ve âhıretin efendisine uymak lâzımdır. Ona uymak için, ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine uygun olarak, önce i'tikâdı düzeltmek lâzımdır. Bundan sonra, o büyüklerin Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden anlayıp bildirdikleri helâl, harâm, farz, vâcib, sünnet, mendûb, mubâh bilgilerini öğrenmek ve bütün işlerini bunlara uygun olarak yapmak lâzımdır. Bu iki i'tikâd ve amel kanatları elde edildikten sonra, eğer ezelde mes'ûd olmuş ise, mukaddes âleme uçmak nasîb olur. Bu iki kanat olmadan yükselmek olamaz. Bu alçak dünyâ, arkasından koşmaya değmez. Bunun, malının, mevkisinin değeri yoktur ki özenilsin. Değerli, kıymetli şeyleri aramalıdır."

Vaktiyle bir çocuk, Zünnûn-i Mısrî hazretlerinin yanına gelip;

-Bana büyük miktârda para mîrâs kaldı. Bunu sizin hizmetinizde sarf etmek istiyorum der. Zünnûn-i Mısrî hazretleri;

-Bülûğ ve reşîd, erginlik çağın geldi mi? diye sorunca, çocuk;

-Hayır cevabını verir. Bunun üzerine Zünnûn-i Mısrî hazretleri;

-Senin paranı harcamak uygun olmaz, rüşd oluncaya kadar sabret buyurur.

Çocuk reşîd, delikanlı olunca hazret-i Zünnûn'un hizmetinde bulunmaya başlar ve bütün parasını fakirlere dağıtır... Bir gün bu genç, Zünnûn-i Mısrî hazretlerini sevdiğini, talabesi olduğunu söyleyenlerin yiyecek gibi önemli bir ihtiyâçlarını karşılamak için borç para almak mecburiyetinde kalınca, kendi kendine;

"Keşke daha fazla param olsaydı da, bu yolda harcasaydım" diye söylenir. Zünnûn-i Mısrî hazretleri, bu gencin o söylediklerini işitince, gencin daha olgunlaşmadığını anlar ve genci yanına çağırarak;

-Falan attara git, falan ottan üç dirhem versin der. Genç gidip söylenileni alıp getirir. Zünnûn-i Mısrî hazretleri;

-Bunları havanda ez, yağda hamur hâline getir, ondan üç boncuk yap ve hepsini iğne ile delerek bana getir buyurur.

Genç söylenilenleri aynen yapıp getirir. Zünnûn-i Mısrî hazretleri üç boncuğu eline alır, biraz oğuşturur ve duâ eder. O üç boncuğun her biri hiç kimsenin görmediği birer mücevher olur ve gence dönerek;

-Bunları al pazara götür ve değerini öğren gel buyurur.

Genç pazara gider, bunların her birine yüz bin dirhem altın verildiğini öğrenir. Durumu da, olduğu gibi gelip bildirir. Bunun üzerine Zünnûn-i Mısrî hazretleri, gence hitaben;

-Bunları havana koy, ez, ufala ve suya at gitsin. Şunu bil ki, bizi sevme iddiasında olanlar ve bize talebe olmak isteyenler, ekmek bulamadıkları için aç değildir, dünyâyı istedikleri için açtırlar buyurur.

Bunun üzerine genç, tövbe eder ve kalbinden, gönlünden dünyâ sevgisini çıkarır ve gözünde dünyânın hiçbir değeri kalmaz...

SERMAYEYİ KAPTIRMAMAK İÇİN

Netice olarak, bir kimsenin dünyâ ticâreti, âhıret ticâretine mâni olursa, bu kimse bedbahtır, zavallıdır. Bir çömlek almak için, altın kupa verene ne denir? Dünyâ, saksı parçası gibidir. Hem kıymetsizdir, hem de çabuk kırılır. Âhıret ise, altından kupa gibidir ki, hem çok kıymetlidir, hem de dayanıklıdır, kırılmaz, hattâ hiç tükenmez. Dünyâ ticâretinin âhırete yaraması için ve Cehenneme sürüklememesi için, çok uğraşmak lâzımdır. İnsanın sermâyesi, dîni ve âhıretidir. Bu sermâyeyi kaptırmamak için, çok uyanık olmak lâzımdır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi:

(Dünyâ sizin için yaratıldı. Siz de âhıret için yaratıldınız! Âhırette ise, Cennetten ve Cehennem ateşinden başka yer yoktur.)

"Senden isteyip de verdiğin..."

17 Mart 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın sevdiklerini araya koyarak, onların hâtırı ve hürmeti ile duâ etmenin câiz olduğu, hadîs-i şerîflerde bildirildiği hâlde, bazı itikâdı bozuk kimseler;

"Peygamberlerin ve Evliyânın rûhlarından şefâ'at isteyen, bunların mezârını ziyâret edip, bunları vesîle ederek duâ eden kâfir olur" diyorlar.

Halbuki Peygamber efendimizin, Medîne'deki Bakî Kabristânı'nı ve Uhud şehîtlerini ziyâret etmeye gittiği, kabirdekilere selâm verdiği ve onlarla konuştuğu, kitâplarda yazılıdır. Peygamber efendimiz duâ ederken;

(Allahümme innî es-elüke bi-hakkıssâilîne aleyke) yani;

(Yâ Rabbî! Senden isteyip de verdiğin kimselerin hâtırı için Senden istiyorum!) der ve böyle duâ ediniz buyururdu.

Hazret-i Alî'nin annesi Fâtıma binti Esed vefât ettiğinde, Resûlullah efendimiz kendi mübârek elleri ile, mezâra koyunca;

(Yâ Rabbî! Annem Fâtıma binti Esed'i mağfiret eyle, günâhlarını affeyle! İçinde bulunduğu yeri genişlet! Peygamberinin hakkı için ve benden önce gelmiş, Peygamberlerin hepsinin hakkı için bu duâmı kabûl et! Sen, merhametlilerin en merhametlisisin) diye duâ etmişlerdir.

"ÖLDÜKTEN SONRA DA!.."

Câmi'ul-ezher ulemâsından şeyh Alî Mahfûz, El-ibdâ kitâbında;

"Evliyâyı kirâm öldükten sonra, dünyâ işlerinde tasarruf ederler demek, meselâ hastaları iyi eder, boğulacakları kurtarır, düşman karşısında olana yardım eder ve kaybolan şeylere kavuşturur demek, doğru değildir. Fakat Allahü teâlâ, evliyâsı arasından dilediklerine, sağ iken ve öldükden sonra, ikrâm ederek, onların kerâmeti ile hastayı iyi eder, boğulmak üzere olanı kurtarır, düşman karşısında olana yardım eder, kaybolan şeyi buldurur. Böyle olmasını akıl kabûl eder. Kur'ân-ı kerîm de bunları haber veriyor" demektedir.

Hadîkat-ün-nediyye kitâbında diyor ki:

"Mü'minler, uykuda olduğu gibi, öldükten sonra da mü'mindir. Peygamberler de, uykuda olduğu gibi, öldükten sonra da Peygamberdirler. Çünkü mü'min olan ve Peygamber olan, rûhdur. İnsan ölünce, rûhu değişmez. Böyle olduğu imâm-ı Abdullah Nesefî'nin Umdet-ül akâid kitâbında yazılıdır. Bunun gibi, evliyânın da, uykuda iken olduğu gibi, öldükten sonra da evliyâlıkları gitmez. Buna inanmayan câhildir, inâtçıdır. Evliyânın öldükten sonra da kerâmet sâhibi olduklarını, ayrı bir kitâbımda isbât ettim."

Muhammed Hâdimî hazretleri Berîka kitâbında diyor ki:

"Evliyânın kerâmet göstermesi, haktır, doğrudur. Velî, Allahü teâlâya ve sıfatlarına, mümkün olduğu kadar ârif olan Müslümân demektir. Tâ'atleri, ibâdetleri çok yapar. Günâhlardan ve nefsine, şehvetlerine uymaktan çok sakınır. Allahü teâlânın, âdetinin ve fen kanûnlarının dışında olarak yarattığı şeylere Hârik-ul'âde şeyler denir. Hârik-ul'âde şeyler, sekizdir ve bunlardan birisi de kerâmettir. Kerâmet, müttekî, ârif-i billah olan bir mü'minin elinde hâsıl olan hârik-ul'âde şey demektir. Bu kimse velîdir. Peygamber değildir. Mu'tezile fırkasında olanlar kerâmetlerin hepsini inkâr ettiler ve mu'cize ile karışır, Peygambere inanmak güç olur dediler. Hâlbuki, bir velîden, kerâmet görülünce, kendisinin Peygamber olduğunu söylemez. Kerâmetini göstermek istemez. Peygamberler ve velîler öldükten sonra da, bunlar vâsıtası ile Allahü teâlâya yalvarmak câizdir. Böyle duâ etmeye, tevessül ve istigâse etmek denir. Çünkü bunlar ölünce, mu'cizeleri ve kerâmetleri devâm eder."

Mâlikî mezhebinin büyüklerinden Alî Echûrî hazretleri;

"Velî, dünyâda iken, kınındaki kılıç gibidir. Ölünce, kınından çıkan kılıç gibi olup, tasarrufu, tesîri kuvvetlenir" buyurmaktadır.

"BUNLARIN HÜRMETİNE..."

Netice olarak, Resûlullah efendimizi hayâtta iken de, vefâtından sonra da, vesîle ederek duâ etmek sahîhdir ve câizdir. Bunun gibi, evliyâyı ve sâlihleri vesîle ederek duâ etmenin câiz olduğunu hadîs-i şerîfler göstermektedir. İmâm-ı Gazâlî hazretleri;

"Diri iken tevessül olunan, vesile edilen, feyiz alınan kimseye, öldükten sonra da tevessül olunarak feyiz alınır" buyuruyor.

Peygamberler ve velîler öldükten sonra da, bunlar vâsıtası ile, bunların hatırı ve hürmetine diyerek Allahü teâlâya yalvarmak câizdir. Böyle duâ etmeye, Tevessül, vesile ve istigâse etmek denir. Çünkü bunlar ölünce, mu'cizeleri ve kerâmetleri devâm eder.

.

Kalbe nûrun gelebilmesi için...

18 Mart 2013 01:00

A -

A +

Evliyâ ölünce, feyiz vermesi bitmez, hattâ artar. Fakat, nâkıs, henüz yetişmemiş olanların, kendilerini kemâle erdirecek, olgunlaştıracak kadar, meyitten feyiz almaları pek az olur. Velîden, öldükten sonra alınan feyiz, diri iken alınan kadar olsaydı, Medîne'de yaşayan Müslümânların, bu zamâna gelinceye kadar, hepsinin Resûlullah efendimizin kalbinden feyiz, nûr alarak, Eshâb-ı kirâm derecesinde olmaları lâzım gelirdi. Kimsenin rehber aramasına lüzûm kalmazdı. Çünkü rehberden feyiz alabilmek için, feyiz alan ile feyiz veren arasında bağlılık lâzımdır. Rehber ölünce, bu bağlılık kalmaz. Fenâ ve bekâ makamlarına kavuştuktan sonra, bâtınları arasında bağlılık hâsıl olup, kabirden de, çok feyiz alınabilir ise de, bu feyiz de, diri iken alınan feyiz kadar olamaz. İrşâd-üt-tâlibîn kitabında buyuruluyor ki:

ÂLİM VEFÂT EDİNCE...

"Büyük bir âlim vefât edince, feyiz vermesi kesilmez, hattâ artar. Fakat kalb hastalıklarına şifâ olan bakışları ve sözleri devâm etmediği için, bir insanın meyyit ile olan bağlılığı, diri ile olan gibi olamaz. Meyyitin rûhâniyyetinden feyiz almak az olur. Fenâ ve Bekâ makamlarına yükselen dirilerin, meyyit ile irtibâtları, diri iken olduğu kadar değilse de, çok olur ve bunlar meyitten çok feyiz alırlar. Fakat, diri iken dahâ fazla alırlar. Çünkü diriler, yanındakilerin İslâmiyetin hükümlerine yapışmalarını sağlar. Bütün hâlleri ve sözleri ile kalblerine tesîr ederek, muhabbetin, sevginin artmasına, böylece dahâ çok feyiz almalarına sebep olurlar."

Görülüyor ki, bir mürşid, bir rehber aramak lâzımdır. Temiz bir Müslümân, evliyâ diri iken ve kabirde iken de, rûhlarından feyiz alır ise de, diri olan evliyâ, bunun yapması lâzım olan vazîfeleri söyler, hatâlarını düzeltir, feyiz alması kolaylaşır ve çok olur. Ölüler ise bir şey söyleyemez, yol gösteremez, kusûrlarını bildiremez. Bu sebeple feyiz alması azalır veyâ tamamen durur.

İlhâm ve rüyâ ile meyitten ders almak da olamaz. Çünkü ilhâmlara ve rüyâlara, vehim, hayâl ve şeytân karışabilir. Karışmamış olanları da, tevîlli, tâbîrli olabilir. Bunların tâbirini, yorumunu da, herkes yapamaz. Doğrular, eğrilerinden ayırt edilemez. Kazanç kıymetli ise de, zarar da, o derece tehlikelidir. Böyle olmakla berâber, hakîkî âlim bulunmadığı zamânlarda, mürşit, rehber geçinen câhillere aldanmayıp, vefât etmiş olan evliyânın rûhlarından feyiz almaya çalışmalıdır. Buna kavuşmak için de, Ehl-i sünnet i'tikâdında olmak, İslâmiyetin hükümlerine uymak, hakîkî âlimlerin kitâplarını okumak ve bu kitapları okuyanlarla sohbet etmek şarttır.

Küçük çocuk, en çok anasını sever ve ona sığınır. Aklı başına gelince, babasına dahâ çok güvenir, buna sığınır ve bundan faydalanır. Mektebe, okula veyâ sanata başlayınca, hocasına, ustasına sarılır, bunlardan faydalanır. Allahü teâlânın âdeti böyledir. Rûhun kazançları da, bunun gibi, önce ana, baba ve âlim, sonra da Resûlullah efendimiz vâsıtası ile alınmaktadır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Resûlullah efendimiz vefât edince, Eshâb-ı kirâm, sıra ile dört halîfeyi seçtiler. Halîfe seçmek, yalnız dünyâ işlerini düzene koymak için değildi. Bâtınlarını kemâle getirmek için de seçmişlerdi."

KAVUŞUR VE KAVUŞTURUR!..

Netice olarak, ehl-i sünnet âlimlerinin, evliyanın, îmâm-ı Rabbânî hazretleri gibi zâtların kitaplarını, hayatlarını okuyarak anlayan bir kimse, hem din bilgilerini öğrenir, hem de bu zâtları tanıyarak, kalbi onlara meyleder, bağlanır. Onların bütün dünyâya saçtığı nûrları alıp, olgunlaşmaya başlar. Ham bir karpuz, güneşin ışıkları karşısında zamânla olgunlaştığı, tatlılaştığı gibi yetişerek kâmil, olgun bir insan olur. Bu dünyâ ve hayât görüşünde değişiklikler olduğunu hisseder. Hâller, zevkler, tatlı rüyâlar görür. Din büyüklerini rüyâda ve uyanık iken de görmeye, bunlarla konuşmaya başlar. Nefsi de gafletten kurtulup, namâzın tadını duymaya, ibâdetlerden zevk almaya başlar. Günâhlardan, harâm olan şeylerden, kötü huylardan nefret duyar. İyi huylar onun âdeti olur. Herkese iyilik eder, milletine, insanlara faydalı olur. Saâdet-i ebediyyeye kavuşur ve başkalarını da kavuşturur.

Kibriyâ, Allahü teâlâya mahsustur

19 Mart 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, kullarına gönderdiği kitâpların hepsinde, kibri, gururlanmayı kötülemiş ve yasak etmiştir. Kur'ân-ı kerîmde, Nahl sûresinin 23. âyetinde meâlen;

(Allahü teâlâ, kibirli olanları elbette sevmez!) buyurulmaktadır.

Müslüman, kibirli değil, tevâzu sahibi, alçak gönüllü olur, kimseye tepeden bakmaz.

Vaktiyle Manisa'da yetişen Ahmed Şemseddîn hazretlerinin kerâmetleri, Mısır'a kadar ulaşır. Arab Molla isminde, ilmiyle mağrur bir zât, Ahmed Şemseddîn hazretlerini imtihân etmek maksadıyla Mısır'dan Manisa'ya gelir. Ahmed Şemseddîn hazretlerini çekemeyenler, Arab Molla'ya, o zâtın aleyhinde pek çok sözler söylerler. Bu hâl, Arab Molla'nın nefsini, gururunu okşar ve onlara;

"ONU BANA BIRAKIN!.."

-Siz onu bana bırakın. Onun hakkından ben gelirim ve evliyâlık, şeyhlik ne imiş ona gösteririm der.

Kendini beğenen, benlik dâvâsıyla mağrur olan Arab Molla, ertesi gün Ahmed Şemseddîn hazretlerinin dergâhına gider. Kapıda iki talebe kendisini karşılar ve;

-Ey Molla! Ahmed Şemseddîn hazretleri sizi bekliyor derler. Arap Molla geleceğinden hiç kimseye bahsetmemiş ve bu talebelerle de daha önce hiç karşılaşmamıştır. Bu hâle şaşırır ve dayanamayıp;

-Siz kimi karşılarsınız. Ben ziyâret edeceğimi bildirmemiştim der. Onu karşılayan talebeler;

-Siz Mısır'dan gelen Arab Molla değil misiniz? diye sorarlar. O da şaşkınlıkla;

-Evet diyebilir ve talebelerin îkazıyla dergâhtan içeri girer, kendisini bekleyen Şeyh Ahmed Şemseddîn hazretlerinin huzûruna varır.

O sırada Ahmed Şemseddîn hazretleri birkaç talebesiyle sohbet etmekte, onlara İslâmiyetin güzel ahlâkından bahsetmektedir. Molla Arab'ın oturması ile sözüne devam ederek;

-Ey dostlarım, kibirden sakınınız. Peygamber efendimiz;

(Kalbinde zerre kadar kibir olan Cennete giremez) buyurdu. Kibir, Allahü teâlânın kullarına hakâret, aşağılık gözü ile bakmaktır. Kendini herkesten üstün görmektir. Ebû Hâşim Sûfi hazretleri;

"Dağı iğne ile kazıp yerinden yok etmek, kalpden kibri söküp atmaktan daha kolaydır" demektedir buyurur.

Bu nasîhatlere rağmen Arab Molla'nın nefsi, Ahmed Şemseddîn hazretleri ile yarışmak ister ve;

-Ey Şeyh, sizin erbaîninizi, kırk gün çile çekmenizi, nefsinizi yola getirmekteki gayretinizi çok medhettiler. Birlikte erbaîne, kırk gün çile çekmeye girsek ne dersiniz? diye sorar. Ahmed Şemseddîn hazretleri;

-Hay hay, biz misafirimizi kırmayız buyurur. Arab Molla;

-Ancak benim bir şartım var. Yemek içmek serbest, fakat dışarıya, helâya çıkmak yasak olacaktır der. Ahmed Şemseddîn hazretleri;

-Kabul, her şartınızı kabul ediyorum deyince, birlikte bir hücreye girerler.

Ahmed Şemseddîn hazretleri, kendisine kuzu dolması getirilmesini ve misafirine de ne isterse verilmesini söyler. Arab Molla sadece birkaç zeytin ile yetinir. Ahmed Şemseddîn hazretlerinin kuzu dolmasını yemesini seyreder ve biraz sonra dayanamaz dışarı çıkar, diyerek de, için için güler. Ancak zamânın su gibi geçmesine, Ahmed Şemseddîn hazretlerinin leziz yiyecekleri birbiri ardı sıra bitirmesine rağmen, Molla Arab'ın beklediği ân bir türlü gelmez. Bir, iki, üç ve nihayet dördüncü gün o nefis yiyecekleri yiyen sanki Ahmed Şemseddîn hazretleri değil de kendisiymiş gibi, kendisini dışarıya zor atar. İhtiyâcını gördükten sonra dışarıda kendisini bekleyen talebelere;

-Yahu! Ben iki üç zeytin tanesiyle dayanamadım. Bu zât bunca yemeği nasıl yiyor ve nasıl duruyor? diye söylenir. Talebeler;

-Bu hâl, kuru ilim sahibi ile, öğrendiği ilimle, ihlâsla amel edenlerin, evliyânın arasındaki farktır cevabını verirler.

Allahü teâlâyı nasıl bilirsin?"

24 Mart 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın var ve kuvvet, kudret sâhibi olduğunu bilmek için, onun büyüklüğünü ve sıfatlarını öğrenmek lâzımdır. Her şeyden, her mahlûktan Allahü teâlâya giden bir yol vardır. Çünkü her mahlûkun kendisi ve sıfâtları Onun kudretinin eseridir. Bu eserlerin sâhibini bulan uyanık bir kimse, o gizli yolu ve o mânevî bağı görür, anlar, böylece Ona îmân etmekle şereflenir.

Vaktiyle Abdullah bin Mübârek hazretleri, bir yere giderken, geçtiği yol üzerinde, koyunlarını otlatan bir çoban çocuk görür. İlim öğrenecek yaşta koyunların peşinde koşan bu çocuğun hâline acır ve;

"Zavallı, çocuklukta çobanlık yaparsa, büyüdüğünde Allahü teâlâya nasıl ibâdet yapar ve Onun mârifetine nasıl erişir?" der ve kendi kendine;

"Gideyim, ona Allahü teâlâyı tanımakta bir mesele öğreteyim" diyerek, çocuğun yanına gelir. Ona;

-Evlâdım, Allahü teâlâyı bilir misin? buyurur. Çocuk da;

-Kul, sâhibini nasıl bilmez? der.

-Allahü teâlâyı ne ile biliyorsun?

-Bu koyunlarımla.

-Bu koyunlarla, Onu nasıl bilirsin?

-Bu birkaç koyun çobansız işe yaramaz. Bunlara su ve ot verecek, kurttan ve diğer tehlikelerden koruyacak birisi lâzımdır. Bundan anladım ki, kâinat, insanlar, cinler, hayvanlar ve canavarlar ve bu kanatlı kuşlar bir koruyucuya muhtaçtır. Bu binlerce çeşit mahlûkatı korumaya kâdir olan, ancak Allahü teâlâdan başkası değildir. İşte bu koyunlarla Allahü teâlâyı, böylece bildim.

-Allahü teâlâyı nasıl bilirsin?

-Hiçbir şeye benzetmeden bilirim.

-Böyle olduğunu nasıl anladın?

-Yine bu koyunlardan.

-Nasıl?

-Ben çobanım. Onların koruyucusuyum. Onlar benim korumam ve tasarrufumdadırlar. Onlara dikkatle bakıyorum. Ne onlar bana benzerler, ne de ben onlara benzerim. Buradan, bir çoban koyunlarına benzemezse, sâhibimiz, yaratıcımız, koruyucumuz olan Allahü teâlânın da elbette kullarına benzemeyeceğini anladım.

Çocuğun bu cevabı üzerine Abdullah bin Mübârek hazretleri;

-İyi söyledin. İlimden bir şey öğrendin mi? buyurur. Çocuk;

-Ben bu sahrâlarda, nasıl ilim tahsîl edebilirim, der.

-Peki başka ne öğrendin?

-Üç ilim öğrendim. Gönül ilmi, dil ilmi ve beden ilmi.

-Bunlar nelerdir, ben bunları bilmiyorum.

-Gönül ilmi şudur ki, bana kalb verdi ve mârifet ve muhabbet yeri eyledi ki, bu kalb ile Onu bileyim, seveyim. Onun sevdiklerine gönülde yer vereyim, sevmediklerine yer vermeyeyim ve böylelerinden uzak olayım... Dil ilmi şudur ki, bana dil verdi ve dili zikretmek, Onun ismini söyleme yeri eyledi. Bununla Onu hatırlatanları dile getirmeyi, Ondan bahsetmeyen sözden onu korumayı, böyle sözden uzak olmayı îmâ etti... Beden ilmi şudur ki, bana beden vermiştir ve onu kendine hizmet yeri eylemiştir. Böylece Ona hizmet olan her şeyi yaparım, hizmet olmayan şeyi ise bedenimden uzaklaştırırım...

Bunun üzerine Abdullah bin Mübârek hazretleri;

-Ey çocuğum! Evvelki ve sonraki ilimler, senin bana bu öğrettiklerindir! dedikten sonra;

-Ey oğul, bana nasîhat et, buyurur.

-Ey efendi! Âlim olduğun yüzünden belli oluyor. Eğer ilmi Allah rızâsı için öğrendiysen, insanlardan istemeyi, beklemeyi bırak. Yok, dünyâ için öğrenmişsen, Cennete kavuşamazsın, der...

İMAN ŞÖYLE OLMALIDIR Kİ!..

Allahü teâlânın varlığına kuvvetli îmân şöyle olmalıdır ki, ateşin yaktığına, yılanın zehirleyip öldürdüğüne yakîn üzere inanıp kaçtığı gibi, gönlünden tâm olarak, Allahü teâlâyı ve sıfatlarını büyük bilerek inanmak, Onun rızâsına, cemâline koşmak, gadâbından, azâbından kaçmak ve îmânı, mermer üzerine yazılan yazı gibi sağlam olarak gönlüne yerleştirmektir.

Netice olarak, insanları var eden ve varlıkta kalabilmeleri için lâzım olan her nimeti gönderen, Allahü teâlâdır. İnsan, nefes almadan, bir ân yaşayamaz. Bunun için Allahü teâlâ, havayı her ân ciğerimize kadar gönderiyor. Su da her yerde vardır. Gıdâ maddelerini insanlar hazırlıyor. Bebekleri ve hayvan yavrularını her ân, muntazam hava alarak yaşatan bir sonsuz kuvvet sâhibinin var olduğunu, Peygamberler haber veriyor. Bu kuvvet sâhibi, her insanda sayısız uzuvlar, organlar yaratmakta ve bunları muntazam çalıştırmaktadır. Bu sebeple Allahü teâlânın varlığı, sonsuz ilmi, kudreti ve merhameti güneş gibi meydândadır.

"Ana-babasına âsî olan mel'ûndur!..

25 Mart 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın rızâsı, dînine bağlı olan ana-babanın rızâsında ve gadâbı da, dînine bağlı olan ana-babanın gadâbındadır. Peygamber efendimiz;

(Cennet anaların ayağı altındadır) buyurmuştur. Bu hadis-i şerifi, ehl-i sünnet âlimleri;

"Cennet, kişiye dînini, îmânını öğreten ananın, babanın rızâsındadır" diye açıklamışlardır.

Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma vahyederek;

(Yâ Mûsâ! Ana-babasını râzı eden, beni râzı etmiş olur. Ana-babasını râzı edip bana âsi olan kimseyi dahî iyilerden sayarım. Ana-babasına âsi olan, bana mutî olsa bile, onu fenâlar tarafına ilhâk ederim) buyurmuştur.

CENNETTE İKİ KAPI AÇILIR

Îmânı olanlardan Cehennemden en son çıkacak olanlar, Allahü teâlânın yolunda olan anasının, babasının İslâmiyete uygun olan emirlerine âsî olanlardır.

Ana-babasını râzı eden kimse için, Cennette iki kapı açılır. Ana-babası râzı olmayan kimse için de Cehennemde iki kapı açılır. Bir kimsenin ana-babası zâlim dahî olsalar, onlara karşı gelmek, onlarla sert konuşmak câiz değildir. Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma;

(Yâ Mûsâ! Bir kimse, ana-babasına karşı gelirse, onun dilini kes ve herhangi bir azâsıyla ana-babasını gücendirirse, o azâsını kes!) buyurmuştur.

Ana-baba, evlâdını çağırdığı zamân herhangi bir işle uğraşsa bile, hemen onu terk edip, derhal ana, babanın emrine koşmalıdır. Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma hitaben;

(Yâ Mûsâ! Günâhlar içinde bir günâh vardır ki benim indimde çok ağır ve büyüktür. O da, ana-baba, evlâdını çağırdığı zamân, emrine muvâfakat etmemesidir) buyurmuştur.

Ana-baba, evlâdına kızıp bağırsa bile, onlara yine de bir şey söylememelidir. Ananın, babanın duâsını almak için, emrettikleri veya istedikleri işleri çabuk ve güzel yapmalıdır. Yapılan işi, beğenmeyip gücenmelerinden ve bedduâ etmelerinden korkmalıdır. Ana-baba, darılsalar bile, yine de onlara karşı sert söylememelidir. Hatta hemen ellerini öperek öfkelerini teskin etmelidir. Ananın, babanın kalblerine geleni gözetmelidir. Zîrâ evlâdın saâdeti ve felâketi, onların kalblerinden doğan sözdedir.

Ana-baba hasta, ihtiyâr ise, onlara yardım etmelidir. Evlât, saâdetini, onlardan alınacak hayır duâda bilmelidir. Eğer onları incitip, bedduâları alınırsa, kişinin dünyâ ve âhıreti harâb olur. Atılan ok tekrâr geri yaya gelmez. Bu sebeple onlar hayâtta iken, kıymetini bilmelidir. Peygamber efendimiz;

(Ana-babaya iyilik etmek, nâfile namâz, oruç, hac ve ömreye gitmek fazîletlerinden dahâ fazîletlidir. Ana-babasına hizmet edenlerin ömrü bereketli ve uzun olur. Ana, babasına karşı gelip, onlara âsî olanların ömürleri bereketsiz ve kısa olur. Anasına, babasına âsî olan mel'ûndur) buyurmuştur.

Gaflet ve şaşkınlığa kapılarak ana, babasının kalbini kıran kimse, derhâl onların rızâsını almaya çalışmalı, yalvarmalı, minnet eylemeli ve her ne pahasına olursa olsun onların gönlünü almalıdır. Zira ana-babanın evlât üzerinde hakları çok büyüktür. Bunu dâimâ göz önünde tutarak, ona göre hareket etmelidir.

"ONLAR İÇİN NE YAPAYIM?"

Peygamber efendimize bir kişi gelerek;

-Yâ Resûlallah, benim anam, babam ölmüştür. Onlar için ne yapmam lâzımdır, diye arz edince, bu kimseye cevaben;

-Onlara dâimâ duâ eyle! Onlar için Kur'ân-ı kerîm oku ve istigfâr et, buyururlar. Peygamber efendimize tekrar;

-Yâ Resûlallah, bundan fazla yapılacak bir şey var mı? diye arz edilince;

-Onlar için sadaka verin ve hac eyleyin! buyurdular. Orada bulunanlardan birisi;

-Anam, babam çok şefkatsizdir, onlara nasıl itâat edeyim, deyince, Resûlullah efendimiz, o kimseye cevaben;

-Anan seni dokuz ay karnında gezdirdi. İki sene emzirdi. Seni büyütünceye kadar koynunda besledi ve sakladı, kucağında gezdirdi. Baban da seni büyütünceye kadar birçok zahmetlere katlanarak seni besledi. İdâre ve mâişetini temîn eyledi. Sana dînini, îmânını öğrettiler. Seni İslâm terbiyesi ile büyüttüler. Şimdi nasıl olur da, şefkatsiz olurlar? Bundan dahâ büyük ve kıymetli şefkat olur mu? buyurdular.

Netice olarak, ana-babaya itâat etmeli, rızâ ve duâlarını almaya çalışmalıdır. Ana-babanın, itâat lâzım olmayan emirleri için de, özür dilemeli, bahâne ileri sürmeli, hafîf ve yumuşak söylemeli, kalblerini kırmamalıdır...

"Haram olan emirlerine itâat etmeyiniz!"

26 Mart 2013 01:00

A -

A +

Ananın, babanın, kadın kocasının ve hiç kimsenin, İslâmiyete uymayan emri dinlenilmez, yapılmaz. Fakat, böyle durumlarda da, anaya, babaya ve herkese, yine tatlı dille söylemeli, hiç kimseyi incitmemeli, kalbini kırmamalıdır. Ana-baba kâfir ise bile, evlâdın, onları kiliseden, meyhâneden, sırtında taşıyarak bile, geri getirmesi lâzımdır. Fakat böyle yerlere götürmesi lâzım değildir.

Anaya, babaya itâat ve ihsân etmelidir. Mubâh olan ve günâh olmayan şeylerdeki emirlerini yapmalıdır. Kadının da, kocasının günâh olmayan emirlerini yapması, günâh olanları ise yapmaması lâzımdır. Her memûr ve ast için de durum böyledir.

Hiç kimseye, günâh işlemeyi emrettiği için, karşı gelinmez, isyân edilmez. Mubâh olan işler için verdikleri emirleri yapmak, vâcib değil ise de, câizdir. Tâat olan işlerdeki emirlerini yapmak vâcibdir. Yapması câiz olmayan emirlerine karşı isyân etmemeli, yumuşak, tatlı dil ile özür dilemelidir. Ana-baba ve âmir, müdür, en kötü günâhı, hattâ küfrü bile emretse veyâ kendileri kâfir ise, onlara karşı gelmek, yine câiz olmaz.

İSYAN ETMEK CAİZ DEĞİLDİR

Ana-baba âciz ve fakîr iseler ve gayr-i müslim bile olsalar, nafakaları, çocuğa vâcibdir. Dedeler, nineler de, ana-baba gibidir. Ana-baba, gayr-i müslim olsalar da, hizmet etmek, ihsânda bulunmak vâcibdir. Küfre teşvîk edenlerine gidilmez.

Anaya, babaya, ilim öğreten üstada, ustaya ve içinde yaşadığı ülkenin hükûmetine isyân etmek, karşı gelmek câiz değildir. İslâmiyetin yasak ettiği bir şeyi emrederlerse, isyân etmemeli, suç ve günâh işlememelidir. Siyer-i Kebîr şerhinde buyuruluyor ki:

"Ana-babaya iyilik etmek, onları zarardan ve sıkıntıdan korumak farz-ı ayndır. Cihâda gitmek ise, farz-ı kifâye olduğundan, ana-babadan izin olmadıkça harbe gitmek helâl olmaz. Ana-baba kâfir de olsalar, onlara iyilik etmek, hizmet etmek farzdır. Ticâret, hac ve ömre için ana-babadan izinsiz sefere gitmek câizdir. İlim öğrenmek için gitmek de öyledir. Zîrâ bunlarda, harb gibi, ölüm tehlikesi olmadığından, ayrılık hüzünleri, kavuşmak ümîdi ile zâil olur.

Ana-babanın ve üstâdın, ustanın günâha sokacak olan emirlerine itâat lâzım değildir. Meselâ, hırsızlık, birini öldürmek, yol kesicilik için veyâ zinâ için bir kadını bir yere gönderirlerken, orada buna mâni olabilecek bir adam bulunsa, fakat bu adamın mâni olmasına anası, babası izin vermese, bunları dinlemeyip mâni olması lâzımdır. Zîrâ, günâha mâni olmak, farz-ı ayndır. Ana-babaya itâat ise, günâh olmayan emirleri için, farzdır. Ana-babanın farzı terk ettirmesi günâh olduğundan bu emirleri yapılmaz. Nisâ sûresi 59. âyetinde meâlen; (Ey mü'minler! Peygamberime ve sizden olan, âmirlerinize itâat ediniz!) buyuruldu. Günâh olmayan emirlere itâat lâzımdır. Peygamber efendimiz bir yere ufak bir askerî birlik göndermişti. Başlarına da bir kumandan tayîn etmişti. Âmirleri, bunlara kızıp, büyük bir ateş yaktırdı ve;

-Bu ateşe giriniz, bana itâat farzdır dedi. Askerlerin bazısı;

-Girelim, dedi. Bir kısmı da;

-Biz ateşten kurtulmak için Müslümân olduk, girmeyelim, dedi ve girmediler. Peygamber efendimiz bunu haber alınca;

(Eğer itâat edip girselerdi, Cehennemde ebedî kalırlardı) buyurdu. Bir hadîs-i şerîfte; (Üzerinize âmir tayin edilen Müslümân, her kim olursa olsun, harâm ile emretmedikçe, ona itâat ediniz! Harâm olan emirlerine itâat etmeyiniz!) buyuruldu. İtâat etmemek başkadır. İsyân etmek, karşı gelmek başkadır. Bu iki şeyi birbirine karıştırmamalıdır."

SERT SÖYLEMEK UYGUN OLMAZ

Gayr-i müslim olan âmirlerin, din düşmanlarının İslâmiyete uygun olan emirleri, İslâmiyete uymak niyeti ile yapılır.

Netice olarak, ananın, babanın, üstâdın, ustanın ve içinde yaşadığı ülkenin hükûmetinin harâm olan şeyleri emretmeleri hâlinde, bunlara isyân edilmez, karşı gelinmez. Bu emirleri, dinde günâh olmayacak ve kanûnunda suç olmayacak şekilde yapılır. Meselâ bir adama anası evlenme derse veyâ falanca kızı almayacaksın yâhut âileni bırakacaksın derse veyâ falanca âlime gidip dînini öğrenmeyeceksin derse, bu sözleri İslâmiyetin îcâb ettirdiği bir sebep ile değil ise, itâat îcâb etmez. Fakat, yine de sert söylemek, karşılık vermek câiz değildir...

"Halkın işi gücü, fitne, fesat olunca..."

31 Mart 2013 01:00

A -

A +

İnsanları sıkıntıya sokmak, belâlara, musibetlere düşürmek, huzurlarını bozmak, fitne çıkarmaktır. Fitne, fesat çıkarmak ise, harâmdır. Haksız yere adam öldürmekten dahâ büyük günâhtır. Hadîs-i şerîfte;

(Fitne, uykudadır. Bunu uyandırana Allah lanet etsin!) buyuruldu.

Fitne çıkarmak, ortalığı karıştırmak, felâkete sebep olmaktır ki, harâmdır, büyük günâhtır. İnsanların rahatını, huzûrunu bozmak da, fitne çıkarmaktır ki, harâmdır. Bekara sûresinin 217. âyetinde meâlen;

(Fitne çıkarmak, öldürmekten daha kötüdür) buyurulmuştur. Hadîs-i şerîfte;

(Fitne çıkarmayınız! Söz ile çıkarılan fitne, kılıç ile olan fitne gibidir. Zâlimlere, fâcirlere milleti çekiştirmekten, yalan ve iftirâ söylemekten hâsıl olan fitne, kılıç ile yapılan fitneden dahâ zararlıdır) buyuruldu.

"FİTNECİLERLE DOST OLMA!.."

Tâc-ül-Ârifîn Seyyid Ebü'l-Vefâ hazretleri;

"Dünyâya aşırı düşkün, mağrur ve fitneci kimselerle dostluk kurup onların bulunduğu yerlerde dolaşmayın. Bunlarla birlikte olanın gideceği yer Cehennemdir" buyurmuştur.

İmânı olan, ibâdetlerini yapıp günâhlardan kaçınan bir kimsenin, yalan, dedikodu, iftirâ, alay gibi hareketlerle Müslümânları incitenlerle konuşmaması, böylelerini sevmemesi lâzımdır. Ahmed Siyâhî hazretleri, oğluna -aslında hepimize- nasihat olarak buyuruyor ki:

"Ey oğlum! Selâmeti, kurtuluşu istikâmet ve doğruluktan başka bir şeyde, Allahü teâlânın rızâsına kavuşmayı Resûlullah efendimize tâbi olmak, ona uymaktan başka bir yolda arama. Kendini hiç kimseden faziletli, üstün zannetme. Birisi senin hakkında nemmâmlık, koğuculuk ve hasetçilik yaparsa, ona mâni olmak için kendini zahmete sokma, onun işini Allahü teâlâya bırak. Çünkü bu yolda öyle Allah adamları vardır ki, Allahü teâlânın izni ile fitne fesat sebebini göz açıp kapayıncaya kadar söküp atarlar. Sen kıymetli ömrünü Resûlullah efendimizin sünnet-i seniyyesine uymakla geçir. Allahü teâlânın emirlerini yerine getirmekte kınayanın kınamasından korkma. İbâdet ve tâatin güçlüklerine karşılık ecir ve sevâba kavuşacağını düşünerek sabır ve tahammül et, nefsini dâimâ hesâba çek. Vakitlerini dînin emirlerine uymakla kıymetlendir. Çok önemli olan vakit sermayeni kıymetlendirmeye gayret eyle. Çünkü geçen zaman bir daha geri gelmez. Yarına çıkıp çıkmayacağın ise belli olmadığından yarını beklemek, yarın yaparım demek, üzüntü ve pişmanlığa yol açar. O halde sakın, sakın elinde bulunan vaktini mâlâyâni, dünya ve âhirete faydası olmayan Allahü teâlânın râzı olmadığı, beğenmediği şeyler ile zâyi etme. İçinde bulunduğun anda Allahü teâlânın râzı olduğu beğendiği şeylere sarıl. Tevâzu ve alçak gönüllülükte toprak gibi, başkasına fayda vermekde meyveli ağaç gibi, cömertlikte akan nehir gibi, ihsân ve iyilik yapmakta deniz gibi, mâlâyâni, faydasız şeyleri konuşmamakta, sükût ve susmakta cansız varlıklar gibi, ayıpları örtmekte karanlık gece gibi olmaya çalış. Kalbin görmemesi, kalb katılığından hasıl olacağından, dâimâ günahların için ağlayıp sızla, âh et. Nazargâh-ı ilâhî olan kalbi, haramlara ve Allahü teâlânın yasak ettiği şeylere yöneltmekten sakın. Akrabâyı ziyâret ve onlara iyilik etmeyi ihmâl etme. Âhiret kardeşlerini, iyi arkadaşlarını arttırmaya çalış. Her zaman onlarla sohbet lâzımdır. Evliyânın büyükleri;

'Allahü teâlâ ile beraber olunuz. Buna gücünüz yetmezse, Allahü teâlâ ile beraber olanlarla olunuz ki, sizi Allahü teâlâya kavuştursunlar' buyurmuşlardır."

"SALİHLERLE SOHBET ET"

Mimşâd ed-Dîneverî hazretleri;

"Sâlihlerle sohbet etmek, onlarla berâber bulunmak kalpte iyilik meydana getirir. Bozuk kimselerle sohbet etmek ve onlarla berâber bulunmak kalpte fesat ve kötülük meydana getirir" buyurmuştur.

Netice olarak, fitne, fesat çıkarmak, dedikodu yapmak, gıybet etmek, laf taşımak, insanların huzûrunu bozmak, harâmdır, günahtır. Fitneye sebep olmak veya mâni olmamak, dedikoduya, gıybete devam etmek, Allahü teâlânın ihsân ettiği nimetlerin elden çıkmasına ve gadâbının harekete geçmesine sebep olur. A'meş lakabı ile meşhûr olan Süleymân bin Mihrân hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Halkın işi gücü, fitne, fesat olunca, şerliler, kötüler, onların başlarına geçer."

Nefis üstünlük hülyâsından kurtulmadıkça...

1 Nisan 2013 01:00

A -

A +

İnsanın birçok istekleri, bedeninden ve tabîat kanunlarından ileri gelmektedir. İnsan hayatta oldukça, bu isteklerden kurtulamaz. Sıcak olunca, beden serinlemek ister. Soğukta da, ısınmak duygusu hâsıl olur. Bedenin, yaşayabilmek için lâzım olan ihtiyâçları istemesi, kulluğa ters düşmez. Bu istekler, nefsin istekleri değildir, nefisle ilgileri yoktur. Tabiat kanunlarından hâsıl olan istekleri, yasak edilmemiştir. Bunları istemek, nefse uymak olmaz. Bu istekleri yapmak mubâhtır. Çünkü nefis, ya mubâhların fazlasını ister yâhut, şüpheli ve harâm şeyleri ister. Yaşamak için Zarûrî lâzım olan şeylerin de nefisle ilgileri yoktur. Halbuki nefsin her isteği, Allahü teâlânın yasak ettiği şeylerdir. Her işi, sâhibi olan ve bütün iyiliklerin sâhibi bulunan Allahü teâlâya karşı gelmektir. Hep, kendi can düşmanı olan şeytâna uymaktadır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben yazdıkları mektupta buyuruyorlar ki:

ORTAKLIĞA DA RAZI OLMAZ!

"Memûrlarınız arasında, fitne koparmak, fesât çıkarmak isteyen, bozuk rûhlu kimseler bulunduğundan şikâyet ediyorsunuz. Kıymetli yavrum! İnsanların nefs-i emmâresi mevki almak, başa geçmek sevdâsındadır. Onun bütün arzûsu, şef olmak, herkesin, kendisine boyun bükmesidir. Kendinin kimseye muhtâç olmasını, başkasının emri altına girmesini istemez. Nefsin bu arzûları, ilah olmak, mâbûd olmak, herkesin kendine tapınmasını istemek demektir. Allahü teâlâya şerîk, ortak olmayı istemektir. Hattâ nefis, o kadar alçaktır ki, ortaklığa râzı olmayıp, âmir, hâkim, yalnız kendi olsun, her şey, yalnız onun emri ile olsun ister. Hadîs-i kudsîde, Allahü teâlâ buyuruyor ki:

(Nefsine düşmanlık et! Çünkü nefsin, benim düşmanımdır.)

Demek oluyor ki, nefsi kuvvetlendirmek, onun, mal, mevki, rütbe, herkesin üstünde olmak, herkesi aşağı görmek gibi isteklerini yapmak, Allahü teâlânın bu düşmanına yardım ve onu kuvvetlendirmek olur ki, bunun ne kadar fecî, korkunç bir suç olduğunu anlamalıdır. Allahü teâlâ, hadîs-i kudsîde buyuruyor ki:

(Büyüklük, üstünlük, bana mahsûstur. Bu ikisinde, bana ortak olmak isteyen, büyük düşmanımdır. Hiç acımadan, onu Cehennem ateşine atarım.)

Görülüyor ki, mal, mevki, rütbe, şeflik gibi dünyâ zînetlerini, nefse uyarak değil, Allahü teâlânın emirlerini yapmak, yaptırmak ve millete, Müslümânlara hizmet etmek için istemelidir. Bu niyet ile istemek ve bunları yapmak ibâdet olur.

Allahü teâlânın dünyâya düşman olması, dünyânın bu kadar alçak olması, nefsi, isteklerine kavuşturduğu, nefsi kuvvetlendirdiği içindir. Allahü teâlânın düşmanı olan nefse yardım eden de, elbette Allahın düşmanı olur.

Peygamber efendimiz, fakîrlikle öğünmüştür. Çünkü fakîrlik, nefsin isteklerini yaptırmaz, onu dinlemez, burnunu kırar. Peygamberlerin gönderilmesi ve İslâmiyetin emirleri, yasakları, hep, nefsi kırmak, ezmek içindir. Onun taşkınca isteklerini önlemek içindir. İslâmiyete uyuldukça, nefsin istekleri azalır. Bunun içindir ki, İslâmiyetin bir emrini yapmak, nefsin isteklerini yok etmekte, kendi düşüncesi ile yapılan binlerle senelik riyâzet ve mücâhededen dahâ kuvvetli tesir etmektedir. Riyâzet, nefsin isteklerini yapmamak, mücâhede, nefisle uğraşmaktır, nefsin istemediği şeyleri yapmaktır.

Nefis, yoldan çıkıp, inâda başlarsa, kelime-i tevhidi söyleyerek îmânı tâzelemelidir. Peygamber efendimiz;

(Lâ ilâhe illallah diyerek îmânınızı yenileyiniz!) buyurdu. Bunu her zamân söylemek lâzımdır."

ÖLÜM GELMEDEN!..

Netice olarak nefis, şehveti ve gadabı aşırı çalıştırdığı için, buna uymak insana tatlı gelir. İslâmiyete uymak ise, bu arzûları frenlediği, sınırlandırdığı için, insana acı, zor gelmektedir. Bunun için insan, İslâmiyete uymak istemez. Nefse uymak ister. Saâdete kavuşmak istemez, felâkete sürüklenmek ister. Bu sebeple nefis temizlenmedikçe ve şeflik, üstünlük hülyâsından kurtulmadıkça, felâketten kurtulmak imkânsızdır. Herkesin sonsuz ölüme gitmeden önce, nefsini bu hastalıklardan kurtarmayı düşünmesi lâzımdır. Din Büyükleri, kelime-i tevhidin; insanın içindeki ve dışındaki, bütün yalancı mâbûdları koğduğu için, nefsi temizlemekte, en faydalı, en tesirli ilâç olduğunu bildirmişlerdir.

.

Dünya hayatı, hayâldir

7 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Dinler, Allahü teâlânın kullarına rahmetidir, ihsânıdır. İlâhî dinlerin sonuncusu ve bozulmamış olanı olan İslâmiyete inanan ve uyan bir kimse, Allahü teâlânın ihsânına kavuşur, mesûd olur. İnanmayan ise, bu saâdetten mahrûm kalır.

Üzerinde yaşadığımız bu dünyâya, milyarlarca insan gelmiş ve bir müddet yaşadıktan sonra, hepsi de ölüp gitmişlerdir. Bunların bâzıları zengin, bâzıları fakîr, kimisi güzel, kimisi çirkin ve kimi zâlim, kimisi de mazlum imiş. Bu insânların o hâllerinin hepsi de, geçmiş ve unutulmuştur. Bunlardan bir kısmı inanmış, îmân etmiş, geri kalanları ise, inanmamış, inkârı, küfrü tercih etmiştir. İnanan ve inkâr edenlerin hepsi, yâ sonsuz yok olacak yâhut kıyâmet kopup, tekrâr dirilip inanmayanlar sonsuz azâb çekecek, inananlar ise sonsuz nimetlere kavuşacaktır. Her iki hâlde de, inanmış olanlara hiç azâb, hiç sıkıntı yoktur. İnanmayan, inkâr ederler ise, sonsuz azâb çekeceklerdir. İnanmış olarak, îmân ile ölenler, şimdi râhat ve huzûr içindedirler. İnkâr edip îmânsız olarak ölenler ise, sonsuz olarak ateşte yanmak ihtimâli, korkusu içindedirler.

OYUN VE EĞLENCE!..

Şu ânda hayatta olan her insân da, birkaç sene sonra, bunlardan birisinde yani yâ îmân ile veya îmânsız olarak ölenlerden olacaktır. Geçmiş seneler nasıl bir hayâl oldu ise, her insânın da, bütün ömrü, bütün hayâtı, çalışmaları, didinmeleri hep bir hayâl, bir rüyâ gibi olacaktır. O zamân insân, acaba bu iki kısmın hangisinden olmak ister? Hiçbirinden olmak istemem deme hakkı yoktur çünkü buna imkân yoktur. Çâresiz olarak, bunlardan birisi ile olacaktır. Sonsuz olarak ateşte yanmayı, ihtimâl bile olsa, hangi insân ister?

Dünyâya düşkün olmak, hayâl peşinde koşmaktır. Çünkü dünyâ lezzetlerinin zararları, faydalarından dahâ çoktur, elde kalmaz, çabuk giderler. Bunlara kavuşmak ise, çok güçtür. Faydası hiç olmayanlara la'b yani oyun ve lehv yani eğlence denir. Hadîs-i şerîfte;

(Dünyâlık olan şeyler, mel'ûndur. Allah için olan şeyler, Allahü teâlânın râzı olduğu şeyler, mel'ûn değildir) buyuruldu.

Dünyâlık olan şeylerin, Allahü teâlâ indinde hiç kıymeti yoktur. İslâmiyete uyarak kazanılan ve kullanılan rızık, dünyâlık olmaz, dünyâ ni'meti olur. Hadîs-i şerîfte;

(Dünyâlık olan şeylerin Allah indinde sivrisinek kanadı kadar kıymeti olsaydı, kâfire bir yudum su vermezdi) buyuruldu.

Dünyâ peşinde koşan kimse, şüpheli şeylere, sonra mekrûhlara, sonra harâmlara, hattâ küfre dalar. Geçmiş ümmetlerin, Peygamberlerine inanmamalarına sebep, dünyâya düşkün olmaları idi. Dünyâ muhabbeti, sevgisi, şarâba benzer. Bundan içen, ancak ölüm zamânında ayılır. Mûsâ aleyhisselâm, Tûr dağına giderken, birinin çok ağladığını görünce, Allahü teâlâya;

-Yâ Rabbî! Kulun, senin korkundan ağlıyor diye arz eder. Cenâb-ı Hak;

-Kan ağlasa dahi, onu affetmem. Çünkü o, dünyâya düşkündür, buyurur.

Dünyâ hayâtı çok kısadır ve her günü geçip hayâl olmaktadır. Her insanın sonu ölümdür. Bundan sonrası da, yâ dâimî azâb veyâ ebedî ni'metlerdir. Bunların vakitleri ise, herkese süratle yaklaşmaktadır.

Bunun için her insânın, kendine merhamet etmesi, aklından gaflet perdesini kaldırması, bâtılın bâtıl olduğunu görerek, ondan kurtulmaya çalışması lâzımdır. Hakkın hak olduğunu görerek, ona tâbi olmalı, sarılmalıdır. İnsânın vereceğin karâr, çok büyük ve çok mühimdir. Vakit ise, çok azdır. Her insân, muhakkak ölecektir. Öldüğü vakti düşünmeli, başına geleceklere hazırlanmalıdır.

AKLINI BAŞINA TOPLA!..

Her insânın, başına gelecekleri düşünmesi, ömrü tükenmeden, aklını başına toplaması gerekir. Çünkü etrâfında gördüğü, konuştuğu, sevdiği, korktuğu kimselerin hepsi, birer birer ölüdüler. Birer hayâl gibi, gelip gittiler. Bunları iyi düşünmeli ve ona göre hazırlanmalıdır.

Netice olarak dünyâ hayâtı, geçip gitmekte, hayâl olmakta ve insân, sevdiklerinden ayrılmaktadır. Azîz Mahmûd Hüdâyî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Ey oğul! Dünyâ ve dünyâ nîmeti hayâldir. Gök kubbesi altında hiçbir şey aynı hâl üzere kalmaz, hep değişir. Onun için dünyâ malına, makâmına ve dünyâ hayâtına güvenme. Biz bu dünyâda misâfiriz, yolcuyuz. Sonunda ayrılıp gideceğiz. Sıkıntın varsa üzülme. Biraz sonra ne olacağımız belli değildir.

"İhlâsın, en aşağı mertebesi..."

8 Nisan 2013 01:00

A -

A +

İslâmiyetin temeli üçtür. Bunlar; ilim, amel ve ihlâstır. İlim, ehl-i sünnet âlimlerinin kitâplarından öğrenilir. Öğrenilen bu ilimle amel edilir. İlim ve amel de, ihlâs elde etmek içindir. İhlâs, ilmin ve amelin Allah rızâsı, Allah sevgisi ile olması, mal, mevki, şöhret için olmamasıdır. Bu üçüne sâhip olan Müslümâna, İslâm âlimi, bunların yükseklerine müctehid denir. Biri noksan olup da, kendini din adamı tanıtana bid'at sâhibi veyâ zındık denir. Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden yanlış mânâ çıkarana, bid'at sâhibi, kendi düşüncelerine Kur'ân, hadîs diyene de, zındık denir.

Hakîkî Müslümân olmak için, ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek, ibâdetlerini doğru ve ihlâs ile yapmak lâzımdır.

"NİÇİN GELMEDİN?"

İhlâs sâhibi, kibirlenmez, kendini büyük bilmez. Fahreddîn-i Râzî hazretleri, Herata gittiği zaman, orada bulunan âlimler, sâlihler ve devletin ileri gelenleri, onun ziyâretine gelirler, kendisine pekçok hürmette bulunurlar. Bir gün Fahreddîn-i Râzî hazretleri, yanındakilere;

-Acabâ görüşmediğimiz kimse kaldı mı? diye sorar. Hizmetinde bulunanlar;

-Evet sâlih bir zât var, o gelmedi, derler.

-Ben âlim ve Müslümanların imâmı olayım, herkesin bana hürmeti vâcib olsun da, o kimse beni niçin ziyâret etmesin, diye söylenir.

Bu durumu, o sâlih zâta ulaştırırlar. Fakat o zât hiç cevap vermez. Şehrin ileri gelenlerinden birisi, Fahreddîn-i Râzî hazretleri ile o sâlih zâtı bir yemeğe dâvet eder. Her ikisi de bu dâveti kabûl ederler. Ziyâfet bir bahçede verilir. Orada Fahreddîn-i Râzî hazretleri, o sâlih zâta;

-Niçin ziyâretime gelmediniz diye sorar. Sâlih zât;

-Ben fakîr bir kimseyim. Bu sebeple, ziyâretinize gelip gelmemem, sizin şerefinizi ne arttırır, ne de ondan bir şey eksiltir cevabını verir. Bunun üzerine Fahreddîn-i Râzî hazretleri;

-Bu söz, edeb sâhiplerinin yâni ehl-i tasavvufun sözüdür. İşin içyüzünü bana anlatınız da merâkım gitsin der. O sâlih zât;

-Seni ziyâret hangi bakımdan vâcibtir diye suâl edince;

-Ben âlim olduğum için Müslümanların hürmet etmeleri lâzım olan birisiyim der. Bunun üzerine o sâlih zât;

-Mademki, ilminle iftihâr ediyorsun, övünüyorsun ilmin neticesi, mârifetullahdır yani Allahü teâlâyı tanımaktır. Sen Allahü teâlâyı nasıl tanıdın ve matlûbuna nasıl yol buldun? diye sorar. Fahreddîn-i Râzî hazretleri;

-Yüz bürhân, delîl ile ilim ve yakîn elde ettim der. Sâlih zât;

-Bürhân, delil, şüpheyi gidermek içindir. Allahü teâlâ benim kalbime öyle bir nûr verdi ki, onun olduğu yerde şüphe bulunmaz. Nerede kaldı ki, bürhân ve hüccete, delile ihtiyaç duyulsun, buyurur.

Bu söz, Fahreddîn-i Râzî hazretlerine çok tesir eder ve hemen o sâlih zâtın elini öpüp tövbe eder, o zâta tâbi olur ve çok yüksek mertebelere ulaşır. Ondan sonra meşhur Tefsîr-i Kebîr adlı eserini yazar. Bu sâlih zât, Necmüddîn-i Kübrâ hazretleridir. Fahreddîn-i Râzî hazretleri, bu hâdiseden sonra Necmüddîn-i Kübrâ hazretlerinin sohbetlerinde bulunur ve ondan çok istifâde eder.

Aliy-yül-havâs hazretleri buyuruyor ki:

"İhlâsın, en aşağı mertebesi, kişinin kendi amellerinde, tıpkı fazla yük yükletilen ve o yükün ağırlığından yorgun düşen, başını önüne eğmiş, düşünceli düşünceli yürüyen, sırtındaki yükün kime ait olduğunu ve nereye kadar taşıyacağını bilmeyen bir yük hayvanı gibi olmasıdır. İşte bu yolda yürüyen kişiler, bu ihlâs ve vefâ yükünü taşır, karşılığında bir ücret beklemez ve kendisinde de, diğer yük hayvanlarından bir üstünlük hissetmez ve düşünmez."

HER SÖZLERİ ALLAH İÇİN

Netice olarak, Müslümanın bütün hareketleri, işleri, sözleri, okuması, dinlemesi, hep Allah rızâsı için olmalıdır. Onun dînine uygun olmasına çalışmalıdır. Böyle olunca, insanın her âzâsı, organı ve kalbi Allahü teâlâyı zikreder, hâtırlar. Yahyâ bin Mu'âz hazretleri ilâç içmişti. Hanımı;

-Odada biraz dolaş deyince;

-Gezmeye, dolaşmayı bir sebep göremiyorum. Otuz senedir hesâp ediyorum. Allah rızâsı için olmayan bir harekette bulunmadım buyurur. Böyle olan zâtlar, din için niyet etmedikçe hareket etmezler. Yemeleri, ibâdete lâzım olan aklı ve kuvveti bulmaları niyeti iledir. Her sözleri, Allah içindir, başka niyetleri harâm bilirler.

İmânı çaldırmamak için, uyanık olmalıdır!..

9 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Tarih boyunca, Allahü teâlâyı, gönderdiği Peygamberleri ve dinleri kabul etmeyen, inkâr edenler, ilâhi dinleri ortadan kaldırmak için uğraşmışlardır. Zamanımızda da bu hâl, aynı şekilde devam etmektedir. Bunlar, bütün gayretlerine rağmen, gençlerin, Müslümânlığı merâk edip araştırmaya başlamasına bile tehammül edememektedirler. Bunun için, çıkardıkları dergilerde, gazetelerde ve televizyonlarda, İslâmiyetin mukaddes olarak bildirdikleri şeylerle alay etmekten geri kalmıyorlar.

Halbuki Müslümânlar, birbirlerine olduğu gibi herkese hürmet eder ve herkesin yardımına koşarlar. Din yolunda ve dünyâ işlerinde sıkıntıda görünce kurtarırlar. Ramazân-ı şerîfe, oruç tutanlara, câmilere, ezâna, namâz kılanlara, Allah yolunda yürüyenlere sevgi ve saygı gösterirler. Kur'ân-ı kerîm okunurken, sessizce ve saygı ile dinlerler. Kur'ân-ı kerîmi her kitâbın üstünde bulundurup, üstüne bir şey koymazlar. Çalgı ve içki âlemlerinde, oyun arasında, eğlence yerlerinde okumazlar. Uygunsuz okunurken, susturamazlar ise, dinlemeyip uzaklaşırlar. Kur'ân-ı kerimi, yapraklarını, satırlarını, kelimelerini ve bütün muhterem, mübârek isimleri, yazıları, hakîr ve aşağı yerlerde görünce, kalbleri sızlayıp hemen kaldırırlar. Kul ve hayvan haklarını gözetirler. Gayr-i müslimlerin de mallarına, canlarına ve ırzlarına saldırmazlar. İslâmın güzel ahlâkı ile yaşıyarak herkesin sevgi ve saygısını toplarlar.

YA DİN DÜŞMANLARI!..

Din düşmanı olanlar ise, Kur'ân-ı kerîmi ve bütün mübârek ismleri, yazıları, hürmetten, kıymetten düşürmeye çalışır. Bunları, Allahü teâlânın yasak ettiği yerlerde ve şekillerde okurlar, okuturlar. Müslümânlığın aşağı gördüğü, pis dediği şeyler arasına yazarlar. Paketlerde, eğlence masalarında, örtü olarak kullanılmaları ve horlanılmaları, yerlerde sürüklenmeleri için, dergilere, kâğıt parçalarına, gazetelere basarlar. Temsillerde, mizâhlarda, komedilerde, karikatürlerde, filmlerde, televizyonlarda, radyolarda, Müslümânlarla, din büyükleri ve Allahü teâlânın emirleri ile alay ederler. Bütün buralarda Müslümân olarak pis, gülünç bir serseriyi gösterirler. Müslümânları ve Müslümânlığı tahkîr ederek, onu sevimsiz ve nefrete şâyân olarak tanıtırlar. Müslümân büyüklerine ve Müslümânlığın büyük tanıdığı şeylere çirkin isimler takarlar.

Müslümânlar, bu gibi gösterileri, sözleri, yazıları, gazeteleri görmeye, dinlemeye gitmemeli, almamalı ve okumamalıdır. İmânlarını çaldırmamak için, çok uyanık olmalıdır. Bir din âlimini beğenmeyen veyâ bir din kitâbını kusûrlu, hatâlı bulan bir kimse, eğer namâz kılıyor, oruç tutuyor, harâmlardan sakınıyor ise, bu kimsenin sözü veyâ yazısı incelenmeye, o âlim veyâ kitâp üzerinde durulmaya değer. Din kitâbına, din adamına, dil uzatan kimse, ibâdet yapmıyor ve harâmdan sakınmıyor ise, onun sözünün bir iftirâ, bir din düşmanlığı olduğunu anlamalı ve inanmamalıdır.

Din adamlarını, din kitâplarını lekelemek, bugün din düşmanlarının âdeti ve silâhı olmuştur. Âlimin kıymetini ancak âlim anlar. Gülün kıymetini bülbül, altının ayârını kuyumcu, incinin hâlisini de ancak kimyâger anlar.

Müslümân, Allahü teâlânın yasak ettiği, zararlı şeyleri almaz, kullanmaz, dinlemez, okumaz ve bakmaz. Kimseye kötülük yapmaz. Kendine zarar verene karşılık yapmaz, sabreder. Ona tatlı dil, güler yüz ile nasîhat verir.

İSLAM GÜNEŞİ BATMAZ!..

Müslümân, Allahü teâlânın emrettiği iyi şeyleri öğrenmek, öğretmek ve yapmak için uğraşır. Fen bilgilerini gayr-i müslimlerde de olsa araştırır. Târih boyunca, insanlığın üstün bir varlık olduğunu düşünemeyenler, İslâm dînine düşmanlık etmiş, gençleri aldatmaya uğraşmış ve hiç ummadıkları bir zamânda yıkılıp, o, sımsıkı sarıldıkları dünyâ zevklerini bırakıp gitmişlerdir. Çoğunun ismi unutulmuş, nâm ve nişanları kalmamış, fakat İslâm güneşi nûrunu dünyâya yaymaya devâm etmiştir...

Netice olarak, inkâr edenler, dünyânın dışı tatlı, içi acı, dışı yaldızlı, içi zehirli ve başlangıcı hoş, sonu boş olan rahatlığına, güzelliğine sarılıyorlar. İnanan, îmân edenler ise, Kur'ân-ı kerîmin emirlerine yani Peygamberi efendimizin yoluna sarılmalı ve bu ışıklı yolda ilerlemeye durmadan çalışmalıdır.

Doğru yolda gidenleri sevmek

14 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Doğru yolda gidenleri sevmek, onlarla tanışmak, görüşmek, onlar gibi olmaya özenmek, din büyüklerinin sözlerini işitmek, kitâplarını okumak, Allahü teâlânın ni'metlerinin en büyüklerindendir ve Onun ihsânlarının en kıymetlilerindendir. Peygamber efendimiz;

(El-mer'ü me'a men ehabbe) buyurmuştur ki anlamı;

(Kişi, dünyâda ve âhırette sevdiği ile berâber olur) demektir.

Bunun için din büyüklerini sevenler, onların bildirdikleri şekilde inanıp, amel edenler, dünyâda olduğu gibi, âhırette de onlarla berâber olur.

ESKİ BÜYÜKLERİN SÖZLERİ...

Allahü teâlâ, insanları doğru yola, bu din büyüklerinin sözleri, yazıları ile çağırıyor. Kullarını, kendisine yaklaşmak saâdetine, onların aracılığı ile ulaştırıyor. Allahü teâlânın beğendiği şeyleri öğrenmek, onlar vâsıtası ile kolaylaşıyor. Bu sebeple, o din büyüklerinin, ehl-i sünnet âlimlerinin gönderilmesi, elbette rahmettir, iyiliktir. O büyüklerin riyâzetleri, ibâdetleri, bütün sözleri ve ictihâdları, Kur'ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere uygun idi. Hamdûn-ı Kassâr hazretlerine;

-Eski büyüklerin sözleri, bizim sözlerimizden daha tesirliydi. Bunun hikmeti nedir? diye suâl edilince, cevâbında;

-Onlar, Allahü teâlânın rızâsı, İslâmiyetin izzeti, yükselmesi ve nefislerinden kurtulmaları için konuşurlardı. Biz ise nefsimiz için, dünyâlık ele geçirmek ve insanlar tarafından kabûl görmek için konuşuyoruz. Böyle olunca, elbette sözlerimiz kimseye tesir etmez buyurmuştur.

Din büyüklerinin sözleri, kalb hastalıklarına ilâçtır. Onların, acıyarak bakışları, mânevî hastalıklara şifâdır. Talebelerini bir bakışla, dünyâ ve âhırete düşkün olmaktan kurtarırlar. Çok kıymetli, yüksek himmetleri, yardımları; kendilerini sevenleri, kötülüklerden, mânevî çukurlardan çıkararak, ilâhî ni'metlere kavuşturur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Allah adamları, kalb hastalıklarının tabipleri, doktorlarıdır. Bâtın, kalb hastalıklarının giderilmesi, bu büyüklerin tedâvîsi ile olur. Bunların sözleri ilâçtır, bakışları şifâdır. Onlarla berâber bulunanlar kötü olmaz. Onlar Allah adamlarıdır. Onlarla yağmur yağdırılır. Onlarla rızık gönderilir. Bâtın, kalb hastalıklarının en kötüsü ve kalb bozukluklarının başı, kalbin Hak teâlâdan başka şeylere bağlanmasıdır. Bu bağlılıktan, büsbütün kurtulmadıkça kalb selâmet bulamaz. Çünkü Allahü teâlâ, hiçbir yerde ortak istemez. Zümer sûresi 3. âyetinde meâlen;

(Biliniz ki, Allahü teâlâ için olan din, yalnız Onun için olan hâlis dindir) buyuruldu. Hele, şerîki, ortağı daha üstün tutmak, hayâsızlığın, alçaklığın sonu olur. Allahü teâlâdan başka şeyleri, Ondan dahâ çok sevmek, Onun sevgisi hiç gibi kalmak, ne büyük hayâsızlıktır! Hadîs-i şerîfte;

(Hayâ, îmânın bir parçasıdır) buyuruldu ki, bu hayâ bildirilmektedir.

Kalbin hastalıktan kurtulmasının, yani Hak teâlâdan başka şeylere bağlılığı kalmamasının alâmeti, işâreti, kalbin mâsivâyı büsbütün unutmasıdır. Hiçbir şeyi hâtırlayamamasıdır. Bir şeyi düşünmek için zorlansa, hiç düşünemez. Böyle bir kalbin herhangi bir şeye bağlılığı olamaz. Allah adamları yani velîler, kalbin bu hâline fenâ demiştir. Bu yolda birinci adım budur. Sonsuz olan nûrların görünmesi ve mârifetlerin, hikmetlerin gelmesi, bu zamân başlar. Fenâya kavuşmadıkça, hiçbir şey ele geçemez."

DİN HIRSIZLARINA ALDANMA!

Netice olarak, dünyâda rahata, âhırette de sonsuz saâdete kavuşmak için, ehl-i sünnet âlimlerini sevmek ve onların bildirdiği doğru yolda bulunmak lâzımdır. Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri i'tikâttan, îmândan kıl kadar ayrılanların, kıyâmette azâbdan kurtulmaları imkânsızdır. Böyle olduğu, Kur'ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîfler ile, din büyüklerinin basîretleri yani kalb gözleri ile görmeleri ile anlaşılmaktadır. Yanlışlık ihtimâli yoktur. Bu din büyüklerinin kitâplarında bildirdikleri doğru yoldan kıl kadar ayrılanların sözleri ve yazıları, zehirdir. Hele dünyâlık toplamak için, dîni âlet ederek kitap yazanların hepsi, din hırsızıdırlar ve bunları okuyanların îmânlarını çalarlar. Bunlara aldananlar, kendilerini Müslümân sanıp namâz kılarlar ise de, îmânları çalınmış, gitmiş olduğundan namâzları ve hiçbir ibâdetleri, iyilikleri kabûl olmaz, âhırette de işe yaramaz.

Dünyalık için âhiretini vermek!..

15 Nisan 2013 01:00

A -

A +

İster ehl-i sünnet olsun, ister bid'at sâhibi olsun, dînini dünyâ çıkarlarına âlet eden, yani dünyâlığa kavuşmak için dîninden veren câhillere yobaz denir. Hiçbir dîne inanmadığı hâlde, Müslümânları aldatarak îmânlarını yok etmek, islâmiyeti içerden yıkmak için, Müslümân görünenlere zındık denir. Bid'at sâhiplerine, Müslüman görünerek din düşmanlığı yapanlara ve bunların yolunda olanlara mezhepsiz, dinde reformcu denir. Böyle kimseler, dünyâlık ele geçirmek için, dinlerini, âhıretlerini satmışlardır. Dinlerini dünyâya satanlar hakkında, Bekara sûresinin 16. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Câhiller, ahmaklar, dünyâdaki zevk ve lezzetlere kavuşmak için, dinlerini, îmânlarını verdi. Âhiretlerini satıp, dünyâyı, şehvetlerinin istediklerini aldılar. Kurtuluş yolunu bırakıp, helâke koştular. Bu alışverişlerinde birşey kazanmadılar. Bunlar, ticâret ve kazanç yolunu bilmedi. Çok ziyân etti) buyurulmaktadır.

İslâm ile küfür birbirinin zıddı oldukları, bir arada bulunamayacakları gibi, âhiret de, dünyânın zıddıdır. Dünyâ ile âhiret, bir arada bulunamaz. Âhireti kazanmak için, dünyâyı terk etmek yani dünyâya düşkün olmamak lâzımdır. Dünyâ, Allahü teâlânın beğenmediği, yasak ettiği şeyler demektir. Resûlullah efendimiz;

(Dünyâya düşkün olmak, günâhların başıdır) buyurmuştur.

BİD'AT SAHİBİNDEN UZAK DUR

Muhammed Ma'sûm Fârûkî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Î'tikâdı ve ameli bozuk olan kimse ile görüşmemeli, bid'at sâhibi ile sohbet, arkadaşlık yapmamalıdır. Yahyâ bin Mu'âz Râzî hazretleri buyuruyor ki: 'Üç sınıf kimse ile sohbet etme: Gâfil olan âlimler ile ve hep dünyâ kazancını düşünen hâfızlar ile ve din câhili olan şeyhler ile...' Şeyh olarak tanınan bir kimsenin sözleri, işleri, hareketleri, ahkâm-ı islâmiyeye uygun olmaz ise, sakın, sakın, ona yaklaşma! Hattâ, onun bulunduğu şehirden, köyden kaç! O, gizli, sinsi bir hırsızdır. İnsanın dînini, îmânını çalar. İnsanı şeytânın tuzağına düşürür. Hârikalar, kerâmetler gösterse, dünyâya bağlı olmadığı görünse de, arslandan kaçar gibi, ondan uzaklaş! Tasavvuf yolunun mütehassıslarından Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri buyuruyor ki: 'Tasavvuf ehli olduğunu söyleyenler çoktur. Bunlar içerisinde, yalnız Resûlullaha tâbi olanlar doğrudur. Kur'ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere tâbi olmayan kimseyi, Allah adamı sanmayınız! İnsanı, Allahın rızâsına, sevgisine kavuşturan yol, kitâba ve sünnete bağlı olanların gittikleri yoldur.' Sözleri, işleri ve ahlâkı, Resûlullahın yoluna uygun olmayan kimseyi velî, Allah adamı zannetmeyiniz! Yahûdîler, papazlar ve Berehmen denilen Hind din adamları da, çok tatlı konuşur, kötülüklerden uzak görünürler. Bunların sözlerine, görünüşlerine aldanmamalıdır. Dünyâya düşkün olmadığına ve hârikalar göstermesine aldanmayınız! Ebû Ömer Sülemî hazretleri diyor ki: Ahkâm-ı islâmiyyeye uymayan her söz, her hâl, zararlıdır. Tasavvuf, ahkâm-ı islâmiyyeye uymaya çalışmaktır. Doğru ile yalancıyı ayıran tek nişan, Resûlullaha uymaktır. Ona uygun olmayan zühd, tevekkül, tatlı sözlerin hiç kıymeti yoktur. İslâmiyete uygun olmayan zikirlerin, fikrlerin, zevklerin ve kerâmetlerin hiç faydası olmaz..."

Ümm-i Habîbe vâlidemiz, daha önce Ubeydullah bin Cahş ile evli idi. Beraberce Habeşistân'a hicret ettiler. Kocası orada papazlara aldanarak, dünyâ malına kavuşmak için dininden döndü. Ümm-i Habîbe vâlidemizi de dinden çıkararak zengin olmaya zorladı ise de O;

"Muhammed aleyhisselâmın dînini ve sevgisini, bütün dünyâya değişmem" diyerek bu teklifi reddetmiştir. Kocası, Onun aç kalıp sürünerek ölmesini beklerken kendisi ölmüştü.

İNSANOĞLU ÂCİZDİR!..

Netice olarak, hem dîne sarılmak, hem de dünyâya düşkün olmak, bir insanda birlikte bulunamaz. Dünyâlık ele geçirmek için dînini vermek, aklı olanın yapacağı bir şey değildir. Zira dünyâ ni'metleri geçicidir ve ömürleri de pek kısadır. Bunları ele geçirmek için dînini vermek ahmaklıktır. İnsanların hepsi âcizdir. Allahü teâlâ dilemedikçe, kimse kimseye fayda ve zarar yapamaz. İnsana Allahü teâlâ kâfîdir. Hadîs-i şerîfte buyurulduğu gibi:

(Dünyâda harâm edilmiş olan şeyler mel'ûndur. Ancak Allah için yapılan şeyler kıymetlidir.)

Dünya işi, âhireti kazanmaya mâni olmamalı

16 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Bir kimsenin dünyâ işleri, yani mal, mülk, makam, şöhret, evlât ve nafakasını temin için çalıştığı işler, âhiret için çalışmasına mâni olmamalıdır. Münâfıkûn sûresinin 9. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Mallarınız ve çocuklarınız, Allahü teâlâyı, hâtırlamanıza mâni olmasın!) buyuruldu.

Bir gün halîfe hazret-i Ömer, ticâretle meşgûl olanlara hitaben;

"Ey tüccârlar! Önce âhiret rızkını kazanın! Sonra dünyâ rızkına çalışın!" buyurmuştur.

Din işlerinde, ibâdetlerde, harâmlarda, dînini seven ve kayıranlara uymalı, dînini dünyâya değişen, ibâdete harâm, bid'at karıştıran, Müslümânlıktan haberi olmayanların yanına, sesine, sözüne yanaşmamalıdır. İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki:

SAKSI VE ALTIN KUPA

Bir kimsenin dünyâ ticâreti, âhiret ticâretine mâni olursa, bu kimse zavallıdır. Bir çömlek almak için, altın kupa verene ne denir? Dünyâ, saksı parçası gibidir, hem kıymetsiz, hem de çabuk kırılır. Âhiret ise, altından kupa gibidir, hem çok kıymetli, hem de dayanıklıdır, kırılmaz. Hattâ hiç tükenmez. Dünyâ ticâretinin âhirete yaraması için ve Cehenneme sürüklememesi için, çok uğraşmak lâzımdır.

Çarşıda, işte Allahü teâlâyı zikir, tesbîh etmeli, her ân Onu hâtırlamalıdır. Dili ve kalbi boş kalmamalıdır. İyi bilmelidir ki, o ânda kaçırdığını, bütün dünyâyı verse, bir dahâ eline geçiremez. Gâfiller arasındaki hâtırlamanın sevâbı çok olur. Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

(Gâfiller arasında Allahü teâlâyı zikreden kimse, kurumuş ağaçlar arasında bulunan yeşil fidân gibidir ve ölüler arasındaki cânlı gibidir ve harbde kaçanlar arasında, arslan gibi döğüşenler gibidir.)

Peygamber efendimiz bir kerre de buyurdu ki:

(Çarşıya giderken, lâ ilâhe illallah, vahde hü lâ şerîke leh, le hül mülkü ve le hül hamdü, yuhyî ve yümît, ve hüve hayyün lâ yemût, bi yedihil-hayr, ve hüve alâ külli şey'in kadîr diyen kimseye, çok sevâb yazılır.)

Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri buyurdu ki:

"Pazarda çok kimse vardır ki, sofîler halkasında oturanlardan daha kıymetlidir. Öyle kimseler tanıyorum ki, pazarda her gün üçyüz rekat namâz kılmakta ve otuz bin tesbîh okumaktadır."

Dînine, ibâdetine yardım niyyeti ile dünyâya çalışanlara, hep böyle sevâb vardır. Yalnız para kazanıp, dünyâ malı toplamak için çalışanlar, sevâptan mahrûm kalır. Hattâ bunlar, câmide, namâzda iken de, kalbleri dükkânın hesabındadır, fikirleri, düşünceleri dağınıktır.

Dünyâ işlerine çok düşkün olmamalıdır. Meselâ, çarşıya herkesten önce gidip, herkesten sonra çıkmamalı. Tehlikeli ve uzun yollara gitmemelidir. Mu'âz bin Cebel hazretleri buyuruyor ki:

"Şeytân, pazarda, yalan, hîle, hıyânet ve yemîn ettirerek Müslümânları günâha sokmaya çalışır. Önce gidip, geç çıkanlara dahâ çok asılır."

Peygamber efendimiz de bir hadîs-i şerîflerinde;

(Tüccârın, esnâfın en kötüsü, erken gidip, geç dönenlerdir) buyurmuştur.

Sabâh namâzını kılmadan ve kitâp okuyup birkaç şey öğrenmeden işe gitmemeyi âdet edinmelidir. İhtiyâcı kadar dünyâlık kazanınca, âhireti kazanmakla meşgûl olmalıdır. Çünkü âhiret hayâtı sonsuzdur, ona ihtiyâç dahâ çoktur ve âhiret ticâretinde iflâs etmek üzeredir. İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe hazretlerinin hocası ticâret yapardı. Her gün, iki habbe kazanınca eşyâyı toplar pazardan çıkardı. Din büyüklerinin hepsi, ihtiyâcı kadar kazanınca, ibâdetle, ilim öğrenmekle meşgul olurdu.

ŞEYTAN'IN HÎLESİ!..

Şeytân, insânı kandırmak, ibâdet yaptırmamak için, hîle olarak;

"Şimdi dünyâyı kazanmak için çalış da, rahata kavuş, ileride rahat rahat, huzûr içinde ibâdet edersin" diyerek ibâdet yapmaya mâni olmaya çalışır. Buna cevâp olarak;

"Ecel benim elimde değildir. Herkesin ömrünü Allahü teâlâ ezelde takdîr etmiştir. Belki yakında ölürüm. İbâdet vazîfelerini vaktinde yapmalıyım" demelidir. Zira hadîs-i şerîfte;

(Helekel-müsevvifün) buyuruldu ki, bugünkü vazîfelerini yarına bırakanlar zarar ettiler, demektir.

Netice olarak ibâdetler, Allahü teâlâ emrettiği için yapılmaktadır. Evet, Allahü teâlâ, kullarının ibâdetlerine muhtâç değildir. Fakat kullar, ibâdet yapmaya muhtâçtırlar. Bu sebeple insânın dünyâda kaldığı müddetçe meşgul olduğu işler, ibâdetleri yapmaya, âhireti kazanmaya mâni olmamalıdır.

Nefsine değil, aklına uyan kurtulur

21 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, insanların ve hayvanların, yaşayabilmeleri ve üremeleri için, onlarda iki kuvvet yaratmıştır. Bunlardan biri, muhtâç oldukları, lezzet aldıkları şeyleri istemek, onlara kavuşmak kuvvetidir ki bu kuvvete, şehvet denir. İkincisi ise, yaşamalarına zarârlı olan, canlarını yakan şeylerden kaçmak, bunlara karşı savunmak kuvvetidir ki bu kuvvete de, gadab denir.

Allahü teâlâ, insanlarda şehvet ve gadab kuvvetlerini yaratmış, insanların muhtâç oldukları şeylere kavuşmaları, bulduklarını kullanabilmeleri ve korktuklarına karşı savunabilmeleri için, bu iki kuvveti ihsân etmiştir. En lüzûmlu olan havayı her yerde yaratmış, ciğerlerine kadar kolayca girmesini ihsân etmiş, ikinci derecede lüzûmlu olan suyu, her yerde bulmalarını ve kolayca içmelerini de ihsân etmiştir. İhtiyâç maddelerini elde etmeleri ve elde ettiklerini kullanabilecekleri hâle çevirmeleri için, insanları çalışmaya mecbûr kılmıştır. İnsanlar çalışmazlarsa, muhtâç oldukları, gıdâ, elbise, mesken, silâh, ilâç gibi şeylere kavuşamazlar. Yaşamaları, üremeleri çok güç olur. Bir insan, muhtâç olduğu bu çeşitli maddeleri yalnız başına yapamayacağı için, birlikte yaşamaya, iş bölümü yapmaya mecbûr olmuşlardır.

NEFİS SINIR TANIMAZ!..

Allahü teâlâ, insanlara merhamet ederek, seve seve çalışabilmeleri, çalışmaktan usanmamaları için, insanlarda üçüncü bir kuvvet dahâ yaratmıştır ki bu kuvvete, nefs-i emmâre denir. Bu kuvvet, şehvetlere kavuşmak ve gadab edilenlerle dövüşmek için insanı zorlar. Fakat insanın nefsi, bu işinde bir sınır tanımaz. Yaptığı işler, hep aşırı, hep zarârlı olur. Meselâ hayvan susayınca, temiz suyu kolayca bulur, içer, doyunca, artık içmez. İnsanın nefsi, doyduktan sonra da içirir. Sığır aç olunca, çayırda otlar, doyunca, yatar, uyur. İnsan aç olunca, çayırda otlayamaz. Bulduğu otlar arasında seçim yapması, seçtiğini soyup, temizleyip, pişirmesi lâzımdır. Nefis, bu yorucu, usandırıcı işleri seve seve yaptırır. Fakat, hoşuna gideni, doyduktan sonra da yedirir.

Allahü teâlânın merhameti sonsuz olduğundan, nefsin insanı felâkete sürüklemesine mâni olmak için, hem nefsin arzûlarına uymayı sınırlayan, hem de nefsi temizleyip aşırı, taşkın olmaktan kurtaran emirler ve yasaklar göndermiştir. Peygamberleri ile gönderdiği bu emir ve yasakların toplamına, İlâhî dinler veyâ İslâmiyet denir.

Bir insan, işlerini yaparken, İslâm dînine uyarsa, nefsi, emmârelikten kurtulup, mutmainne olur. Bu zamân, şehveti ve gadabı faydalı olarak çalıştırır. Nefs-i emmâre, şehveti ve gadabı aşırı çalıştırdığı için, buna uymak insana tatlı gelir. İslâmiyete uymak ise, bu arzûları firenlediği, sınırlandırdığı için, insana acı, zor gelmektedir. Bunun için insan, İslâmiyete uymak istemez, nefse uymak ister. Saâdete kavuşmak istemez, felâkete sürüklenmek ister.

Allahü teâlânın merhameti sonsuz olduğundan, insanlarda, saâdeti felâketten, doğruyu eğriden ve faydalıyı zarârlıdan ayırabilen bir kuvvet de yaratmıştır. Bu çok kıymetli kuvvet, 'akıl'dır. Şaşmayan, yanılmıyan akla, akl-ı selîm denir. Akl-ı selîm sâhibi olan kimse, nefsine uymaz, İslâm dînine uyar. Aklı dinlemeyen kimse ise, nefsine uyar. İslâm dînine uymak istemez. İslâm dînine uyana, Müslümân denir.

GAFLETTEN UYANANLAR...

Netice olarak Allahü teâlâ, bütün insanlara, îmân etmelerini emretti. İnsanlar arasından dilediklerine merhamet edip, bunların akla uyarak îmân etmelerini nasîb eyledi. Bu kullarının kalblerini îmân ile doldurdu. Akıllarına uymayıp, nefislerine uyarak, Allahü teâlânın dâvetini kabûl etmeyenlerden, dilediklerini kendi taşkın, azgın hâllerinde bırakmakta, dilediklerini de, yine ihsân ederek, dilediği zamânda hidâyete kavuşturmakta, kalblerini îmân ile doldurmaktadır. Doğru yolu aramayıp, nefslerine uyarak îmân etmeyenlere, azıp can yakanlara ise, Cehennemde sonsuz olarak azâb edeceğini haber verdi. Kendi hâllerinde bıraktıklarından, gafletten uyanarak doğru yolu arayanları da, merhamet ederek hidâyete kavuşturacağını vâdetmektedir. Ankebût sûresinin son âyetinde meâlen;

(Nefislerine uyanlardan, doğru yolu arayanları, saâdete ulaştıran yollara kavuştururuz) buyuruldu.

Peygamberlik, çalışmakla ele geçmez

22 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Peygamberler, insanları, Allahü teâlânın beğendiği yola kavuşturmak, doğru yolu göstermek için gönderilmişlerdir. Zaten Peygamberlere inanmak, îmânın şartlarındandır. Resûl, lügat, sözlük olarak, gönderilmiş zât ve haberci demektir. İslâmiyette resûl demek, yaratılışı, huyu, ilmi, aklı, zamânında bulunan bütün insanlardan üstün, kıymetli, muhterem bir zât demektir.

Peygamberlerin hiçbir kötü huyu, beğenilmeyecek hâli yoktur. Çünkü Peygamberlerde İsmet sıfatı vardır. Peygamber olduğu bildirilmeden önce ve bildirildikten sonra, küçük ve büyük hiçbir günâh işlemezler.

RESÛLLER VE NEBÎLER

İslâmiyeti içeriden yıkmak isteyenler, Muhammed aleyhisselâm Peygamber olmadan önce, heykellerin önünde kurban keserdi diyerek iftirâ etmektedirler. Peygamberlerde, Peygamber olduğu bildirildikten sonra ve Peygamber olduğu yayılıncaya, anlaşılıncaya kadar, körlük, sağırlık ve benzerleri ayıp ve kusûrlar da olmaz. Her Peygamberde yedi sıfatın bulunduğuna inanmak lâzımdır. Bunlar; emânet, sıdk, teblîğ, adâlet, ismet, fetânet ve emnül-azldır. Peygamberler, Peygamberlikten azledilmezler. Fetânet, çok akıllı, çok anlayışlı demektir.

Yeni bir din getiren Peygambere resûl denir. Yeni din getirmeyip, insanları, önceki dîne dâvet eden Peygambere nebî denir. Emirleri teblîğ etmekte ve insanları, Allahü teâlânın dînine çağırmakta, resûl ile nebî arasında bir ayrılık yoktur.

Peygamberlere îmân etmek, aralarında hiçbir fark görmeyerek, hepsinin sâdık, doğru sözlü olduğuna inanmak demektir. Onlardan birine inanmayan kimse, hiçbirine inanmamış olur.

Peygamberlerin mübârek gözleri uyurken, kalb gözleri uyumaz. Peygamberlik vazîfelerini görmekte, Peygamberlik üstünlüklerini taşımakta, bütün Peygamberler müsâvîdir, eşittir. Peygamberlerde bulunması gereken sıfatlar, hepsinde vardır. Peygamberler, Peygamberlikten azledilmez, atılmaz. Velîlerden ise, evliyâlık alınabilir.

Peygamberler insandan olur, cinden, melekten insanlara Peygamber olmaz. Cin ve melek, Peygamberlerin derecelerine yükselemez.

Peygamberlerin, birbirleri üzerinde, şerefleri, üstünlükleri vardır. Meselâ ümmetlerinin çok olması, gönderildikleri memleketlerin büyük olması, ilim ve mârifetlerinin çok yerlere yayılması, mûcizelerinin dahâ çok ve devâmlı olması ve kendileri için ayrı kıymetler ve ihsânlar bulunması gibi üstünlükler bakımından, âhir zamân Peygamberi Muhammed aleyhisselâm, bütün Peygamberlerden dahâ üstündür. Ülül'azm olan Peygamberler, böyle olmayanlardan ve Resûller, resûl olmayan nebîlerden dahâ üstündürler.

Peygamberlerin sayısı belli değildir. 124 binden çok oldukları meşhûrdur. Bunlardan 313 veyâ 315 adedi Resûldür. Bunların içinden de, altısı dahâ yüksektir. Bunlara Ülül'azm Peygamberler denir. Ülül'azm Peygamberler, Âdem, Nûh, İbrâhîm, Mûsâ, Îsâ ve Muhammed Mustafâ'dır (aleyhimüsselâm.)

İbrâhîm aleyhisselâm, "Halîlullah"tır. Çünkü bunun kalbinde, Allahü teâlânın sevgisinden başka, hiçbir mahlûkun sevgisi yoktu. Mûsâ aleyhisselâm, "Kelîmullah"tır. Çünkü Allahü teâlâ ile konuştu. İsâ aleyhisselâm, "Kelimetullah"tır. Çünkü babası yoktu. Yalnız "OL" kelime-i ilâhiyyesi ile anasından dünyâya geldi. Bundan başka, Allahü teâlânın hikmet dolu kelimelerini, vaaz vererek, insanların kulaklarına ulaştırırdı.

ÂDEMOĞULLARININ EN ÜSTÜNÜ

Âdemoğullarının en üstünü, en şereflisi, en kıymetlisi ve mahlûkların yaratılmasına sebep olan Muhammed aleyhisselâm, "Habîbullah"tır. Onun Habîbullah olduğunu, büyüklüğünü, üstünlüğünü gösteren şeyler pek çoktur. Kıyâmette, herkesten önce kabirden O kalkacak, mahşer yerine önce gidecek ve Cennete herkesten önce girecektir.

Netice olarak Peygamberlik; çalışmakla, açlık, sıkıntı çekmekle ve çok ibâdet yapmakla ele geçmez. Allahü teâlânın ihsânı, seçmesi ile olur. Allahü teâlâ, insanların dünyâdaki ve âhiretteki işlerinin düzgün, faydalı olması ve zararlı işlerden koruyup, selâmete, hidâyete, rahata kavuşmaları için, Peygamberler vâsıtası ile dinler göndermiştir. Peygamberler, düşmanları çok olduğu ve alay ettikleri, üzdükleri hâlde, Allahü teâlânın, inanmak ve yapmak için olan emirlerini insanlara teblîğ etmekte, bildirmekte, düşmanlardan korkmamış, göz kırpmamışlardır...

Kıyâmet gününe inanmak lâzımdır

23 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Her insanın hayâtı; dünyâ, kabir ve âhıret hayâtı olmak üzere üç safhadır. Âhıret hayâtı da, Cennet ve Cehennem olarak iki kısımdır. Cennet, ni'metlerin, Cehennem ise azâbların olduğu yerdir ve her ikisi de sonsuzdur. Dünyâ hayâtı geçici olduğu gibi, kabir hayâtı da geçicidir. Kıyâmetin kopması ile, sonradan yaratılan her şey son bulacak, sonsuz olan âhıret hayâtı başlayacaktır.

Kıyâmet günü vardır. O gün, elbette gelecektir. Kıyâmet kopacağı zamân, yıldızlar yerlerinden ayrılıp dağılacak, gökler parçalanacak, yeryüzü ve dağlar da parça parça olacak, hepsi yok olacaklardır. Bu yok oluş, Sûrun ilk işâreti ile olacaktır. Sûrun ikinci nefhasında, her şey tekrâr yaratılıp, insanlar, mezârdan kalkacak, mahşer yerinde toplanacaktır. Böyle olacaklarını Kur'ân-ı kerîm açıkça bildirmektedir. Müslümânların bütün fırkaları, bunu söz birliği ile haber vermiştir.

"HER ŞEY YOK OLACAKTIR"

El-hâkka sûresinde, bir âyet-i kerîmede meâlen;

(Sûra bir kerre üfürülünce, yeryüzü ve dağlar, yerlerinden kaldırılıp silkilecektir. O gün kıyâmet kopacak, gök yarılacak ve dağılacaktır) Tekvîr sûresindeki bir âyet-i kerîmede meâlen;

(Güneşin karardığı, yıldızların yerlerinden ayrılıp döküldükleri ve dağların dağılıp saçıldıkları zamâna...) İnfitâr sûresindeki bir âyet-i kerîmede meâlen;

(Göğün yarıldığı ve yıldızların dağılıp yok oldukları zamân...) Kasas sûresinin son âyetinde meâlen;

(Her şey yok olacaktır. Yalnız O kalacaktır) buyurulmuştur. Kur'ân-ı kerîmde, bunlar gibi, dahâ nice âyetler vardır.

Kıyâmette, bütün mahlûklar, yok olup, tekrâr yaratılacak, herkes mezârdan kalkacaktır. Allahü teâlâ çürümüş toz olmuş kemikleri yine diriltecektir. O gün, terâzi kurulacak, herkesin hesâp defterleri uçarak, iyilere sağ taraflarından, kötülere sol taraflarından gelecektir. Cehennem üzerindeki Sırât köprüsünden geçilecek, iyiler geçip Cennete gidecek, Cehennemlikler, Cehenneme düşecektir. Bunların böyle olacağını, Peygamber efendimiz haber vermiştir. Kabûl etmek, inanmak lâzımdır. Hayâle kapılarak şübheye düşmemelidir. Allahü teâlâ, Haşr sûresi 7. âyetinde meâlen;

(Resûlümün getirdiklerini alınız!) yani her söylediğine inanınız buyuruyor.

Peygamberlik makâmı, aklın üstündedir. Peygamberlerin doğru sözlerini, akla uydurmaya çalışmak, Peygamberliğe inanmamak, güvenmemek olur. Âhıret işlerinde, Peygamberlere, akla danışmadan tâbi olmak, uymak lâzımdır. Peygamberlik makâmı, aklın hudûdunun, çerçevesinin dışında, üstündedir.

Âhırette, dünyâdaki işlerden suâl ve hesâp vardır. Âhırete mahsûs olan bir terâzi ve Sırât köprüsü denilen bir geçit vardır. Bunları Peygamber efendimiz haber vermiştir.

Kıyâmet günü ölülerin kabirlerinden nasıl çıktıklarını bilmek, anlamak isteyen, bahâr mevsiminde tabiatın nasıl canlandığına baksın. Bitkiler, Allahü teâlânın emri ile, nice yerleri yarıp, topraktan dışarı çıkmakta, kurumuş ağaçlar yeşermekte, çiçek açmaktadır. Bunun gibi, kıyâmet günü ölüler de, kabirlerinden, başı üzerindeki toprağını silkerek kalkacaktır.

Kıyâmet günü Allahü teâlânın izni ile, iyiler, kötülere şefâat edecek, araya gireceklerdir. Peygamber efendimiz;

(Şefâatim, ümmetimden, günâhı büyük olanlaradır) buyuruyor.

Cennet ve Cehennem vardır. Kıyâmet günü, hesâptan sonra, birçokları Cennete gönderilecek, birçoğu da, Cehenneme sokulacaktır. Cennetin sevâbı, ni'metleri ve Cehennemin azâbı ebedîdir, sonsuzdur. Bunlar, Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirilmektedir.

ZERRE KADAR ÎMÂNI OLAN...

Netice olarak, kıyâmet gününe, öldükten sonra tekrar dirilmeye ve âhıretin sonsuz olduğuna inanmak lâzımdır. Dünyâda iken inanmayan, inkâr eden ve bu hâl ile ölenler, mahşer günü hesâptan sonra, Cehenneme girecek, Cehennemde ve azâbda ebedî, sonsuz kalacaklardır. İnanan, îmân edip bu hâl ile ölen mü'minler de, Cennette ve Cennet ni'metlerinde sonsuz kalacaklardır. Günâhı, sevâbından çok olan mü'minlerin, Cehenneme girip, günâhlarına karşılık, bir müddet azâb görmeleri câiz ise de, bunlar, Cehennemde sonsuz kalmayacaklardır. Kalbinde zerre kadar îmân bulunan bir kimse, Cehennemde sonsuz kalmayacak, rahmet-i ilâhiyyeye kavuşarak Cennete girecektir.

Gerçek tevekkül sahipleri...

28 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Tevekkül, meşrû sebeblere yapışarak, bütün işleri Allahü teâlâya ısmarlamak, Ona güvenmek, teslim olmak anlamındadır. Kalbin, her işte Allahü teâlâya îtimâd etmesi, güvenmesi demektir. Muhammed Bâkî-billah hazretleri buyuruyor ki:

"Tevekkül, sebebe yapışmayıp, tembel oturmak değildir. Çünkü böyle olmak, Allahü teâlâya karşı edepsizlik olur. Müslümanın meşrû olan bir sebebe yapışması lâzımdır. Sebebe yapıştıktan ve çalışmaya başladıktan sonra tevekkül edilir. Allahü teâlâ sebebi, istenilen şeye kavuşmak için, bir kapı gibi yaratmıştır. Bir şeyin hâsıl olmasına sebeb olan işi yapmayıp da, sebepsiz olarak gelmesini beklemek, kapıyı kapayıp pencereden atılmasını istemeye benzer ki, edebsizlik olur. Allahü teâlâ ihtiyâçlarımıza kavuşmak için kapıyı yaratmış ve açık bırakmıştır. Bizim vazifemiz, kapıya gidip beklemektir. Sonrasını O bilir."

KALBİN ALLAHA GÜVENMESİ...

Ebû Saîd-i Harrâz hazretleri, sebeplere yapıştıktan sonra her şeyi Allahü teâlâdan bekler ve;

"Tevekkül, kalbin Allah'a güvenmesidir" buyururdu.

***

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, Mesrûk bin el-Ecdâ hazretlerinden alarak şöyle bir hâdise nakletmektedir:

"Çölde yaşayan bir bedevînin bir merkebi, bir köpeği, bir de horozu vardı. Horoz kendilerini sabah namazı için uyandırır, köpek bekçilik yapar, merkeb de yüklerini taşırdı. Bu bedevi, tevekkül sahibi, her şeyi hayra yoran bir kimseydi. Bir gün tilki, horozu alıp götürür. Âile fertleri üzülse de; 'Belki hakkımızda hayırlısı budur' der. Bir müddet sonra kurt merkebi parçalar ve yine 'Belki hayırlısı budur' der. Bir müddet sonra köpek de ölür ve adam yine; 'Belki hakkımızda hayırlısı budur' der. Bir sabah kalktıklarında görürler ki, etraflarındaki komşular, eşkıyâlar tarafından esir alınıp götürülmüşler. Gece komşuların hayvanları gürültü yaparak yerlerini belli edince, eşkıyalar da onların yerlerini kolayca tesbit ederler. Bunların hayvanı olmadığı için, eşkıyalar karanlıkta bunları fark edemezler ve böylece de kurtulurlar. Adamın dediği gibi, bunların hakkında hayırlısı, hayvanların ölmesi imiş. Allahü teâlânın gizli lütuflarını ve ihsânlarını bilen ve O'na tevekkül eden; O'nun işinden râzı olur, şikâyetçi olmaz."

***

Hamdûn-ı Kasâr hazretlerine;

-Tevekkül nedir? diye sorulunca;

-On bin dinar paran olsa, bir dinar da borcun olsa, bu borcun üzerinde kalmasından ölmeden önce emin olmamandır. Aynı şekilde on bin dinar borcun olsa, bunu ödeyecek hiçbir şey de bırakmasan, Allahü teâlânın o borcunu ödeyecek bir vesile vermesinden ümid kesmemendir, buyurmuştur.

***

Ahmed bin Hanbel hazretlerinin yevmiye ile çalışan bir işçisi vardı. Akşam talebesine;

-Bu işçiye ücretinden fazla ver, diye tenbih eder. Talebe, o işçiye, ücretinden fazla para verir fakat işçi almaz ve gider. Ahmed bin Hanbel hazretleri talebesine;

-Arkasından yetiş ve ver, şimdi alır buyurur. Gerçekten de o işçi verilen fazla parayı alır. Talebesi, bunun sebebine Ahmed bin Hanbel hazretlerine suâl edince;

-Ücretini almadan önce, böyle bir fazlalık hatırından geçiyordu. Şimdi ise bu düşüncesi kalmadı. Alması tevekkülünü bozmayacağı için aldı cevabını vermiş ve;

"Tevekkül, bütün işlerinde Allahü teâlâya teslim olmak, başa gelen her şeyi O'ndan bilip katlanabilmektir" buyurmuştur.

SEBEBE YAPIŞTIKTAN SONRA...

Bişr-i Hafî hazretleri buyuruyor ki:

"Allahü teâlâya tevekkül ettim diyen kimsenin; cenâb-ı Hakk'ın, kendisi hakkındaki muâmelesine, yâni takdîr ettiği şeylere, başına gelen sıkıntı ve musîbetlere de râzı olması lâzımdır. Aksi takdirde, yalan söylemiş olur."

Netice olarak tevekkül; sebeplere yapıştıktan sonra, Allahü teâlâdan başkasına güvenmemek ve O'ndan başkasından korkmamaktır. Ebû Yâkûb Nehrecûrî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Gerçek tevekkül sâhibi, her şeyi Allahü teâlâdan bekler, başkasına eziyet ve sıkıntı vermez. Başına gelen belâ ve musîbetlerden dolayı kimseden şikâyetçi olmaz. Mahrum kaldığı şeyler sebebiyle de kimseyi kötülemez. Çünkü o, hayrın da, şerrin de, Allahü teâlâdan olduğuna îmân etmiştir.

İnsanları incitmek haramdır!..

29 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Kalb, carullahtır yani Allahü teâlânın komşusudur. Allahü teâlâya kalb gibi yakın bir şey yoktur. Bu sebeple kalbin incitilmesinden kaçınmak lâzımdır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Kalb, Allahü teâlânın komşusudur. Allahü teâlâya kalbin yakın olduğu kadar hiçbir şey yakın değildir. Mü'min olsun, âsî olsun, hiçbir insanın kalbini incitmemelidir. Çünkü, âsî olan komşuyu da korumak lâzımdır. Sakınınız, sakınınız, kalb kırmaktan pek sakınınız! Allahü teâlâyı en ziyâde inciten küfürden sonra, kalb kırmak gibi büyük günâh yoktur. Çünkü, Allahü teâlâya ulaşan şeylerin en yakın olanı kalbdir. İnsanların hepsi, Allahü teâlânın köleleridir. Herhangi bir kimsenin kölesi döğülür, incitilirse, onun efendisi elbette gücenir. Her şeyin biricik mâliki, sâhibi olan efendinin şânını, büyüklüğünü düşünmelidir. Onun mahlûkları, ancak izin verdiği, emir eylediği kadar kullanılabilir. İzni ile kullanmak, onları incitmek olmaz. Hattâ, onun emrini yapmak olur."

İMANIN GİTMESİNE SEBEP!..

Allahü teâlâyı, Peygamber efendimizi sevmemiz lâzım olduğu gibi, Eshâb-ı kirâmı yani ilk Müslümanları da sevmemiz, onlara düşmanlık etmememiz, incitmememiz emredilmiştir. Zira hadîs-i şerîfte;

(Onlara düşmanlık bana düşmanlıktır. Onları incitmek, beni incitmektir. Beni incitmek de, Allahü teâlâya eziyyet etmektir) buyurulmuştur.

İnsanları dara düşürmek, sıkıştırmak ve incitmek haramdır. Hattâ, mü'minin kalbini incitmek, Kâbe'yi birkaç kerre yıkmaktan daha büyük günâhtır. Anaya, babaya karşı gelmek, sert konuşmak, kalblerini incitmek harâmdır. Nizâmeddîn Evliyâ hazretleri;

"Kalb kırmak, Allahü teâlânın lütfunu incitmektir. Hiç kimseye kötü söylememeli ve lânet etmemelidir. İnsanların kabahatlerini açıklamamalıdır" buyurmuştur.

Hakîm-i Tirmizî hazretlerine;

-Îmânın gitmesine en çok sebep olan günah nedir? diye sual edilince, cevabında buyurur ki:

-Üç günah vardır: Birincisi; îmân nîmetine kavuştuğuna şükretmemek. İkincisi; îmânın gitmesinden korkmamak. Üçüncüsü; müminleri incitmek ve onlara eziyet etmek. Biliniz ki, Peygamber efendimiz;

(Haksız yere bir Müslümanı incitmek, Kâbe'yi yetmiş defa yıkmaktan daha büyük günahtır) buyurdular.

İnsanları incitmek, onların kalblerini kırmak değil, onlara yardım etmek, yardımcı olmak lâzımdır. Zira Allahü teâlâ;

(Benim kullarıma yardım edene, ben fazlasiyle yardım ederim) buyuruyor.

Elinden yardım geldiği hâlde, yardımı esirgeyen insan, Allahü teâlânın indinde sevgili bir kul olabilir mi? İnsanların kalbini kırmak ise, Allahü teâlânın gadabını üzerine çekmek demektir. Bundan çok kaçınmalıdır. İnsan kalbi, Allahü teâlânın sevgisinin tecelli ettiği bir yerdir. Oraya dokunmak, çok tehlikelidir. Hele o kalbde, Allahü teâlânın korkusu ve Allahü teâlânın sevgisi varsa, onu incitmekten, son derece kaçınmalıdır.

Bir Müslümâna kötü gözle bakmak, onu çekiştirmek, ona iftirâ etmek, kalbini kırmak harâmdır. Bunların her biri ayrı ayrı büyük günâhtır. Müslümâna kin beslemek de günâhtır. Bunların her biri Kur'ân-ı kerîmde yasak edilmiştir.

Kâfirin malını almak, kalbini kırmak, Müslümânın malını almaktan dahâ büyük günâhtır. Hayvan hakkı, insan hakkından, kâfirin hakkı da, hayvan hakkından dahâ büyük günâhtır.

GAYR-İ MÜSLİM DE OLSA!..

Ölen bir kimsenin kemiklerini kırmak, açıkta bırakmak, yakmak, gayr-i müslim de olsa câiz değildir. Çünkü bunları, diri iken incitmek harâm olduğu gibi, ölülerini incitmek de câiz olmaz.

Allahü teâlâyı en ziyâde inciten, küfürden sonra, kalb kırmak gibi büyük günâh yoktur. Bu sebeple kâfir bile olsa, hiç kimsenin kalbini kırmamalıdır. Zira kalb kırmak, Allahü teâlâyı incitmek demektir.

Netice olarak, iyi olsun, kötü olsun hiçbir insanın kalbini incitmemeli, kırmamalıdır. Zira Allahü teâlâyı en çok inciten, küfürden, inkârdan sonra, kalb kırmak gibi büyük günah yoktur. Ahmed Yesevî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Kâfir bile olsa, hiç kimsenin kalbini kırma! Zira kalb kırmak, Allahü teâlâyı incitmek demektir."

Hiç kimseye bedduâ etme!

30 Nisan 2013 01:00

A -

A +

Bedduâ, bir kimsenin kötülüğünü, Allahü teâlânın af ve merhametinden mahrum olmasını, ihânet edenlerin veya kötülüklerin gerektiği cezâya çarptırılmasını istemek demektir.

Müslümân, hayırlı olur, herkese iyilik eder. Kendisine kötülük yapanlara iyilikle karşılık verir. Şayet iyilik yapamazsa, hiç olmazsa sabreder. İnsanlara eziyet, zulüm yapmaz, bedduâ etmez ve kimsenin de kendisine bedduâ yapmasına sebep olacak işlerde bulunmaz. Zira zulüm, günâh, iyi niyetle işlenirse, yine günâh olur. Böyle işleri yapmamak sevâptır. Hadis-i şerifte;

(İnsanlara zulmeden, Kıyâmette bunun azâbını çekecektir) buyuruldu.

Gayr-i müslimlere zulmeden de, yaptığı zulmün cezasını çekecektir. Dürr-ül-muhtârda;

"Gayr-i müslime zulmetmek, Müslümâna zulmetmekten dahâ fenâdır. Hayvana zulüm, işkence etmek ise, gayr-i müslime zulmetmekten dahâ fenâdır" buyurulmaktadır.

Başkasının hakkına tecâvüz edildiği zaman, karşı taraf güçlü ise karşılık verir. Eğer gücü yetmiyorsa, bedduâ eder. Zulme uğrayanın yaptığı bedduâ ise, muhakkak kabul olur. Zira hadis-i şerifte;

(Ananın, babanın çocuğuna olan ve mazlûmun, zâlime olan bedduâları, reddolunmaz) buyurulmuştur.

"O BENİM OĞLUMDUR!.."

Atâ bin Yesâr hazretleri anlatır:

"Yolculuk yapmakta olan bir kervân, bir yerde mola vermişti. Fakat bu sırada bir merkebin sesi onların uyumalarına mâni oldu. Bunun üzerine bu sesin geldiği tarafa doğru gittiler. Sesin geldiği yere varınca kıldan yapılmış çadır içerisinde, yaşlı bir kadınla karşılaştılar. O kadına;

-Bu merkep sesi nereden geliyor. Onun sesinden bir türlü uyuyamadık? dediklerinde, kadın;

-O merkep gibi ses çıkaran benim oğlumdur. Hayatta iken bana hep eşek diye hitâb ederdi. Allahü teâlâya onu eşek yapması için bedduâ ettim. Onun için böyle her gece sabaha kadar merkep gibi ses çıkarır dedi. Bunun üzerine kervan sâhipleri o kadına;

-Bizi onun kabrine götür, onun kabirdeki hâline bir bakalım dediler. Kabre gidip, açıp baktıklarında, boynunun eşek boynu gibi olduğunu gördüler."

Dilimizi bedduâya değil, hayır duâya alıştırmalıyız. Şems-i Tebrîzî hazretleri, Peygamber efendimizin güzel ahlâkını örnek alıp, bütün işlerini, âdetlerini, ahlâkını Ona uydurmaya gayret ederdi. Şâyet bir kimseden rahatsız olsa;

"Yâ Rabbî! Bu kimsenin malını ve çocuklarını çok eyle" derdi. Çünkü, Peygamber efendimiz de böyle duâ ederdi. Resûlullah efendimizin bedduâ etmek âdetleri değildi. Şems-i Tebrîzî hazretleri;

"Eğer bir kimse bana âhiretim ile ilgili bir defâ iyilik edip, dünyâ ile ilgili binlerce kötülük etse, ben onun bir defâ yaptığı iyiliğe nazar ederim. Çünkü iyi ahlâk bunu icâbettirir" buyururdu.

Rebî bin Heysem hazretleri de, kimseye bedduâ etmezdi. O, her şeyi Rabbinden bilir, Ondan gelene sabreder, tevekkülünü bozmazdı. Bir gün namaz kılarken, yirmi bin dirhem değerindeki atının çalındığını görür. Fakat ne namazı bozar ve ne de üzülür. Yanında bulunanlar;

-Nasıl oldu bu iş, yazık oldu atına! diye kendisini teselli etmek isteyince, onlara;

-Atın yularını çözerken çalan adamı görmüştüm der. Onların;

-O halde niçin mâni olmadınız? demeleri üzerine;

-Atımdan daha sevimli olan bir şey ile, yâni namaz kılmakla meşguldüm. Onu kaçıramazdım der.

Adamlar hırsıza bedduâ etmeye başlayınca, Rebî bin Heysem hazretleri;

-Hayır, bedduâ etmeyin. Ben atımı ona hediye ettim. Sadakam olsun buyurur.

KÂFİR DE OLSA!..

Zâlimden başkasına bedduâ etmek harâmdır. Zâlime, zulmü kadar bedduâ etmek câiz olur. Zâlime de bedduâ etmemek, sabretmek ve hattâ affetmek dahâ iyidir.

Sadaka vermek, belâyı önler ve ömrü uzatır. Onun için sadaka vermek iyidir. Fakat kabûl olan duâ, kaza ve kaderi değiştirir. Ölümü mukadder ise gecikebilir. Eğer bir kimse de, bilhassa akrabalardan, anne-baba ve yakınlarından bedduâ alırsa, ömrü kısalır.

Netice olarak, kâfir de olsa, fâsık da olsa hiç kimsenin bedduâsını almamalıdır. Çünkü hadis-i şerifte;

(Kâfir olsa da, mazlûmun bedduâsı reddedilmez) buyurulmuştur.

"Kabir, arkamdan şöyle seslendi!.."

5 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

İnsanın, dünya, kabir ve âhıret olmak üzere üç hâli vardır. İnsan, Allahü teâlâya ibâdet ederse, dünyâda işlerini kolaylaştırır, kabirde ona acır ve âhırette de günâhlarını affeder.

Kabir, dünya ile âhıret arasında bir geçittir. Kabirde azâb vardır ve dünyâ azâbları gibi geçicidir, âhıret azâbları cinsindendir. Ömer bin Abdülazîz hazretleri, bir cenâzeyi defnettikten sonra oradan ayrılmaz. Yanındakiler, beklemesinin sebebini sorunca cevaben buyurur ki:

"-Kabir bana arkamdan, lisân-ı hâl ile şöyle seslendi:

-Ey Ömer bin Abdülazîz! Dostlarını ne yaptığımı hiç sormuyorsun dedi. Ben de;

-Söyle ne yaptın dedim. Bana;

-Onların kefenlerini yırttım, vücutlarını parçaladım etlerini yedim dedi. Tekrar şöyle seslendi:

-Ey Ömer bin Abdülazîz! Bana o dostlarının mafsallarını ne yaptığımı hiç sormuyorsun deyince;

-Ne yaptın? diye sordum. Bana;

-Onların ellerini kollarından ayırdım. Kollarını, pazularından, pazularını omuzlarından, kalçalarını uyluklarından, uyluklarını dizlerinden, dizlerini ökçelerinden, ökçelerini ayaklarından ayırdım dedi ve şöyle devam etti:

-Sen, kabirlere uğradığın zaman, dünyada iken zengin olanlara, 'zenginliğinizden ne kaldı', fakirlere de 'fakirliğinizden ne kaldı' diye sor. Yine onlara, dünyâda güzel güzel konuştukları dillerini sor. Ne oldu o konuşan dillere, niçin susuyorlar? Dünyânın güzelliklerini seyrettikleri gözlerine ne oldu, niçin şimdi bakmıyorlar, görmüyorlar? Hani nerede o nâzik bedenleri, nerede o güzel yüzleri. Bu çukurun kurtları onlara ne yaptı. Etlerine ne oldu. Niçin o yüzler toprak olmuş. Nerede o güzellikler. İşte onların uzuvları tamamen ortaya çıkmış, paramparça olmuş. Halbuki dünyada güzel bir hayatları vardı. Dünyaya dalıp, sâlih amel yapmadılar, âhireti unuttular. Fakat ölüm, kendilerini yakalayıverdi. Dostlarından ayrıldılar. Buraya, şu sessiz sedâsız yere geldiler. Vücutları çürüdü. Başları boyunlarından ayrıldı, âzâları parça parça oldu. Göz bebekleri yanaklarına akıp gitti. Ağızları kan ve irinle doldu. Kurtlar, böcekler, bedenleri üzerinde gezer oldu. Bir müddet sonra, kemikleri de çürüdü. Onlar, dünyadaki rahatlıklarını bırakıp, bu dar yere geldiler. Arkalarında bıraktıkları çocukları yetim kaldı...

Öyleyse, ey yarın bu kabirlerin sâkini olacak insan! Seni şu fâni dünyada aldatan nedir? Sen dünyâda devamlı kalacağını mı sanıyorsun? Elinde bir senedin var mı? Görmüyor musun, ölüm her gün birisine geliyor! Yoksa susuzluktan, terlere boğan o korkudan sana rahatlık ve teselli veren bir şey mi var? Keşke sen, o sert toprak üzerindeki hâlini bilseydin!

Ey insan! Rüyâda çeşit çeşit lezzetlere ve zevklere kavuşan bir insan gibi, dünyânın şu geçici faydalarıyla seviniyor, küçük ve basit işlerle uğraşıyorsun.

Ey gaflette olan insan! Gündüzün yanılma ve gaflet, gecen uyku içinde geçiyor. Sonunda pişman olacağın işleri yapıyorsun. Hayvanlar da dünyâda böyle yaşar!.."

Ömer bin Abdülazîz hazretleri, kabrin, lisân-ı hâl ile söylediği bu sözleri naklettikten sonra, ağlamaya başlar ve şöyle buyurur:

"HER CANLI ÖLÜYOR!.."

"Dünyâ ne kadar aldatıcıdır. Dünyâda üstün, kıymetli, makam ve mevki sâhibi olmak, hiç fayda vermiyor. Genç olan ihtiyarlıyor. Her canlı sonunda ölüyor. Birkaç günlük dünyâ hayatındaki geçici lezzetlere sarılıp, âhireti unutan, aldanmıştır. Hani, nerede bizden önce bu dünyâda yaşayanlar. Halbuki büyük şehirler kurmuşlar, derin kanallar kazmışlar ve barajlar yapmışlardı. Sıhhatlerine, güç ve kuvvetlerine aldandılar ve günahlar işlediler. Neticede toprak, onların bedenlerini yedi, vücutları kurtlara azık oldu..."

Ömer bin Abdülazîz hazretleri, bunları söyledikten sonra oradan ayrılır ve bir hafta sonra da vefât eder...

Netice olarak, her insân ölümü tadacaktır. Ölmek, dünyâ hayâtından ayrılmak demektir. Ölümden evvelki hayata dünya hayatı, ölümden sonraki hayata âhıret hayâtı denir. Âhıret hayâtı da; mezârdan kalkıncaya kadar kabir hayâtı, tekrâr dirildikten, Cennete veyâ Cehenneme gidinceye kadar kıyâmet hayâtı, sonuncusu da Cennet ve Cehennem hayâtı olmak üzere üçe ayrılmaktadır. Cennet ve Cehennem ise sonsuzdur, âhırette bu ikisinden başka bir yer de yoktur...

Bu dünyada herkes yolcudur

6 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Bu dünyada herkes yolcudur hem de âhıret yolcusudur. Hiç kimse kalıcı değildir. Bunun için dünyâya her gelen, istese de, istemese de, gitmektedir. Zaten doğmak, dünyaya gelmek, gitmenin yani ölümün habercisidir. Sa'dî-i Şîrâzî hazretleri;

"Ey kardeş! Bu dünyâ kimseye kalmaz. Gönlünü, her şeyi yaratan Allahü teâlâya bağla. Sana bu kâfidir. Dünyâ mülküne güvenip bel bağlama. Çünkü bu dünyâda senin gibi birçokları yaşamış ve sonunda ölüp gitmiştir. Diyelim ki en sonunda ölüm vardır ve bu can ölüm yolunu tutacaktır. O hâlde ister taht üzerinde can vermişsin, ister toprak üzerinde ne fark eder?" buyurmuştur.

Dünyâ ile âhıret, doğu ile batı gibidir ki, birine yaklaşan, ötekinden uzak olur. Bir kimse, ibâdetini yapmaz ve geçiminde, kazancında Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını gözetmezse, dünyâya düşkün olmuş olur. Allahü teâlâ herkesin kalbini bundan soğutur, bunu kimse sevmez.

DÜNYA, âHIRETİN TARLASI!

Ölümden önce olan her şeye dünyâ denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyâdan sayılmaz, âhıretten sayılırlar. Çünkü dünyâ, âhıret için tarladır. Âhırete yaramayan dünyâlıklar, zararlıdır. Harâmlar, günâhlar ve mubâhların fazlası böyledir. Dünyâda olanlar İslâmiyete uygun kullanılırsa, âhırete faydalı olurlar. Hem dünyâ lezzetine, hem de âhıret ni'metlerine kavuşulur.

Mal iyi de değildir, kötü de değildir. İyilik, kötülük, onu kullanandadır. O hâlde, mel'ûn olan, kötü olan dünyâ, Allahü teâlânın râzı olmadığı, âhıreti yıkıcı yerlerde kullanılan şeyler demektir. Kendini ve Rabbini unutup, lezzetlerine, şehvetlerine düşkün olanlar, yolda hayvanının süsü ile, palanı ile, otu ile uğraşıp, arkadaşlarından geri kalan yolcuya benzer. Çölde yalnız kalıp, helâk olur. Rebî bin Haysem hazretleri anlatır:

"İnsan ölüm zamanından önce nasıl yaşarsa, rûhunu o hâl üzere teslim eder. Ben mala, paraya karşı çok ihtirâslı ve insanları çok çekiştiren bir adamı hastalandığında ziyâret etmiştim. Son anlarını yaşıyordu. Yanında otururken, onun duyup okuması için Lâ ilâhe illallah kelime-i tevhîdini okuyordum. O ise, her defasında para saymakla meşgul oluyordu."

İnsan, ne için yaratılmış olduğunu unutup, dünya zînetlerine aldanır, âhıret hazırlığı yapmazsa, ebedî felâkete sürüklenir. Çünkü dünya sevgisi âhırete hazırlanmaya mâni olur. Kalb, dünyâyı düşünmekle, Allahı unutur. Beden, onu elde etmeye uğraşarak ibâdet yapamaz olur. Abdullah-ı Dehlevî hazretleri buyuruyor ki:

"Ölüm başımızın ucunda, kıyâmet çok yakın. İşe yarar hangi ameli işledik. İyiler Cennete girip, Cennet nîmetlerine ve Hakkın dîdârına kavuşurlar. Bizim gibi gâfiller, elli bin senelik hesâb gününde, bizi hesâba çektirecek, bırakmayacak şeylerle meşgûlüz. Düşünmek lâzımdır ki, yarın elde hasret, ziyân kalmasın. Allah katında kıymetli kulların yaptıkları gibi, seher vaktinde kalkıp, gözlerden hasret gözyaşları akıtmayı, mücâhede ve can çıkarırcasına gayretle ibâdet ve kullukta bulunmayı Hak teâlâ nasîb eylesin."

Âmir bin Abdullah hazretleri vefâtına sebeb olan hastalığa tutulduğu zaman ağlıyormuş. Kendisine;

-Niçin ağlıyorsun, ölümden mi korkuyorsun? dediklerinde, cevaben;

-Benden daha çok ağlamaya lâyık kim var? Dünyâ hırsıyla veya ölüm korkusuyla ağlamıyorum. Fakat yolun uzunluğundan ve azığın azlığından ağlıyorum. Gecelerimi hep Cennete kavuşma ümidiyle ve Cehenneme düşme korkusuyla geçirdim. Şimdi hangisine gideceğimi bilmiyorum. Sıcak günlerde oruç tutmaktan, uzun gecelerde namaz kılmaktan mahrum kalacağım için ağlıyorum. Çünkü dünyâ, kederler, üzüntüler yeridir. Âhiret ise, cezâ ve mükâfat yeridir buyurmuştur.

SONSUZ KURTULUŞ İÇİN!..

Netice olarak her insân, âhıret yolcusudur. Bu dünyanın kendisi de, dünya hayatı da, malları, mülkleri de, hep geçicidir ve insanı aldatıcıdır. İnsânın bugün sahip oldukları, yarın başkasının eline geçmektedir. Âhırette ele geçecekler ise sonsuzdur ve bunlar, dünyâda iken kazanılır. Dünyâdaki bu birkaç günlük hayât, eğer dünyâ ve âhıretin en kıymetli insanı olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olarak geçirilirse, saâdet-i ebediyyeye kavuşulur, sonsuz kurtuluş umulur. Ona uymadıkça, her yapılan hayır, iyilik burada kalır, âhırette ele bir şey geçmez.

"İnsan, keyif sürmek için yaratılmadı"

13 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

İnsânın yaratılması, sâhibini, yaratanını tanıması, Ona kulluk etmesi içindir. Vezzâriyât sûresinin 56. âyetinde meâlen;

(İnsanları ve cinni, yalnız bana ibâdet etmeleri için yarattım) buyuruldu.

İbâdet de, kalbin ve rûhun kırıklığı, kendini aşağı bilmesidir. İnsanın yaratılması, kendini hakîr bilmesi, aşağı görmesi içindir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Bütün varlıkların hülâsası, özü olan insân, eğlence için, oyun için, yiyip içmek, gezmek, keyif sürmek için yaratılmadı. Kulluk vazîfelerini yapmak için, Rabbine itâat, tevâzû, kuvvetsizliğini, ihtiyâcını göstermek, Ona sığınmak ve yalvarmak için yaratıldı. Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği ibâdetlerin hepsi, insanlara faydalı şeylerdir. İnsanlara yaradığı için emredilmiştir. Yoksa, hiçbir ibâdetin Allahü teâlâya faydası yoktur. Candan teşekkür ederek, minnet ile ibâdet yapmalı, tâm teslîm olarak, emirleri yapmaya ve yasaklardan kaçınmaya çalışmalıdır. Allahü teâlâ hiçbir şeye muhtâç olmadığı hâlde, kullarını emir ve yasaklar vermekle şereflendirdi. Her şeye muhtâç olan, biz kulların, bu büyük ihsâna, bol bol teşekkür etmemiz, bunun için de, emirleri yapmaya, cândan sarılmamız lâzımdır.

"YAZIKLAR OLSUN!.."

İyi biliyorsun ki, dünyâda biri, mevki, rütbe sâhibi olsa, emrinde bulunanlardan birine, mühim bir vazîfe verse, bu vazîfenin yapılmasında, emir verene de fayda olduğu hâlde, bu işçi, bu vazîfeye ne kadar çok ehemmiyet ve kıymet verir. Bu vazîfeyi, bana büyük bir zât verdi diye öğünür ve seve seve, zevk ile yapmaya çalışır değil mi? Yazıklar olsun! Allahü teâlânın büyüklüğü, yüksekliği, bu kimsenin büyüklüğü kadar değil midir de, İslâm dîninin istediklerini yapmaya, böyle çalışılmıyor. Allahü teâlânın emirleri vazîfe bilinmiyor ve vazîfe mukaddesdir, önce vazîfe, sonra namâz gibi şeyler deniyor. Hâlbuki, Allahü teâlânın emirleri birinci vazîfe olmak lâzımdır.

Utanmak ve gaflet uykusundan uyanmamız lâzımdır. Allahü teâlânın emirlerini yapmamak, iki sebepten ileri gelir:

1- Allahü teâlânın emirlerine, yasaklarına inanılmamışdır. Bu ibâdetler, çöldeki insanların sağlam olması içindir. Bugün spor, fizikoterapi, masaj, namâzın işini görmekte, duşlar, banyolar, plâjlar, abdestten dahâ modern temizlemektedir denilmesidir.

2- Allahü teâlânın emirlerine ehemmiyet vermemektir. Bu emirlerin büyüklüğünü, mevki sâhibi kimselerin büyüklüğünden aşağı görmektir. Her iki sebeple de, ibâdet etmemenin çirkinliğini düşünmemiz lâzımdır.

Yalancılığı çok defa görülmüş olan birisi, düşman bu gece, filan yerden baskın yapacak dese, idâreciler, akıllılar, karşı koyma güçlerini düşünmez mi? O kimsenin yalancı olduğunu bildikleri hâlde, tehlike bulunan işlerde, tedbîrli, uyanık bulunmak lâzımdır demezler mi?

"BU, NASIL BİR ÎMÂNDIR!"

Muhammed aleyhisselâm, tekrâr tekrâr, açıkça, âhıretin sonsuz azâblarını bildiriyor. Buna inanmıyorlar. İnanılsa da, tedbîr, kurtulma çâresi düşünmüyorlar. Hâlbuki Peygamber efendimiz, kurtuluş yolunu da göstermektedir. O hâlde, Muhammed alehisselâmın sözlerine, bir yalancının sözleri kadar kıymet vermemek, nasıl bir îmândır? Îmânım var demek, Müslümânım demek, insanı kurtarmaz. Kalbin inanması, yakîn hâsıl etmesi lâzımdır. Hâlbuki, yakîn nerede? Zan, vehim bile değil. Çünkü, tehlikeli zamânlarda vehmedilen şeye karşı da, tedbîr almak, akıl îcâbıdır. Hucürât sûresinin 18. âyetinde meâlen;

(Allahü teâlâ, yaptıklarınızı hep görmektedir) buyurulduğu hâlde, harâmları, yapıyorlar. Hâlbuki, herhangi bayağı bir kimse, bu çirkin işleri görecek olsa, belki görmek ihtimâli olsa, yapmaktan vazgeçerler. Bu hâlin iki sebebi olabilir:

Yâ, Allahü teâlânın verdiği habere inanmıyorlar. Yâhut da, Allahü teâlânın görmesine ehemmiyet vermiyorlar. Harâmları, bu iki sebep ile işlemek, îmânı mı, kâfir olmayı mı gösterir?"

Netice olarak, insanları dünyâya, yalnız yiyip içmek ve giyinip süslenmek için göndermediler. İstediklerimizi toplamak, sevdiğimiz şeylerle keyiflenmek ve oynayıp zevklenmek için yaratılmadık. İnsanların yaratılması, Allahü teâlâya karşı aşağılığını, gücü yetmezliğini, muhtâç, zavallı olduğunu göstermeleri içindir. Kulluk da, bu demektir.

Hiç kimsenin ameli zâyi olmaz

14 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın kullarına olan ihsânları ve teklifleri, herkese eşit değildir. Meselâ, bâzı mü'min kullarına zenginlik verir, ona hac yapmasını emreder. Bâzı mü'min kullarına fakîrlik verip, ona hac yapmasını emretmez. Kimine, güç, kuvvet ve sıhhat verip, oruç tutmasını emreder. Kuvveti ve sıhhati müsâit, uygun olmayanların da sonra tutmalarına izin verir. Kimi kullarına nisâp miktârı, zenginlik ölçüsüne ulaşacak kadar mal ihsân edip, zekât vermelerini ve fakîr olan akrabâlarının nafakalarına yardım etmelerini emreder. Kimi kullarına da fakîrlik verip, zekât alacak hâlde bırakır. Bütün bunlar Allahü teâlânın adâlet-i ilâhiyyesine tam muvafıktır, uygundur.

CEZÂ VE MÜKÂFAT...

Allahü teâlâ, kimi kullarına çok ihsân eder. Onlar da ni'mete şükredip, şükredenler derecesine kavuşurlar. Kimi kullarına da, az ihsân eder. Onlar da sabrederler, sabredenler derecesine ulaşırlar. Allahü teâlâ, hiçbir kulunun amelini zâyi etmez, boşa çıkarmaz. Herkes yaptığının karşılığını alır. Allahü teâlâ, zerre kadar iyilik yapana, karşılığını verecektir. Kimsenin iyiliği karşılıksız kalmayacaktır. Zilzâl sûresinin 6, 7, ve 8. âyetlerinde meâlen;

(O gün, insanlar amellerinin karşılığını görmek için, fırka fırka hesâp yerine giderler. Kim zerre miktârı kadar hayır işlemiş ise, onun mükâfatını görür. Kim de zerre miktârı bir kötülük işlemiş ise, onun cezâsını görecektir) buyurulmuştur.

Mü'min ve kâfir herkes kıyâmette, dünyâda yapmış olduklarını görür. Zerre kadar iyilik eden iyiliğinin karşılığını bulacaktır. Hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlâ, iyilik edenlere, karşılığını elbette verecektir) buyuruldu.

Bir gün seyyid Emîr Külâl hazretleri, sevenlerine hitaben buyurur ki:

"Ey dostlarım, biz arzu ederiz ki, siz bizden âhireti, âhirette kurtulmayı taleb ediniz. Nefsinizin isteklerini terk ediniz ki, âhirette utanıp, mahcûp olmayasanız. Eğer şükrederseniz, Allahü teâlâ size her istediğinizi ihsân eder. Bu dünyâda ne yaparsak, âhirette onun karşılığını bulacağız."

Vüheyb bin Verd hazretlerine;

-Ölümden bahseder misiniz? diye arz edilince, onlara;

-Bir insan vefât edince, dünyâda amelini yazmakla vazifeli iki melek onunla berâber olur. O kimsenin amelleri iyi ise, o melekler kendisine derler ki:

"Allahü teâlâ sana büyük hayırlar versin. Biz senin yanında bulunmakla çok rahatız. Dünyâda hayırlı ameller işledin. Şimdi de hayırlı şeylere kavuştun."

Sonra melekler bunun rûhunu semâvât, gök ehli ile tanıştırırlar. Onlar da onu tebrik edip;

"Allahü teâlâ, kavuşmuş olduğun bu nîmetleri mubârek etsin" derler.

Dünyâda hep kötülük işleyen kimse de vefât edince, dünyâda iken onun amellerini yazan iki melek yine onunla berâber olur. Fakat o, kötü amellerinin karşılığı olarak azâb görmekte olduğundan, onun yanında olmakla rahatsız olurlar ve derler ki:

"Sen, burada dünyâda yaptığın kötülüklerin karşılığını görüyorsun."

Sonra melekler onu kötü amelli kimse diye tanıtırlar. Diğerleri de bundan tiksinirler. Oraya hep kötülük işleyerek gelmiş olan kimse, bu karşılaştığı hâle çok üzülür, yaptığı kötülüklere çok pişman olur. Tekrar dünyâya gelip sâlih ameller işlemek ister. Lâkin, artık bu pişmanlık ona fayda vermez, buyurur...

ZERRE MİKTARI DA OLSA...

Muhammed bin Ka'b el-Kurezî hazretlerinden; (Kim zerre miktarı hayır yapmışsa, onu görür. Kim de zerre mikdarı şer işlemişse onu görür) meâlindeki Zilzâl sûresinin 7 ve 8. âyet-i kerîmelerinin tefsiri sorulunca buyurur ki:

"Kâfir olan bir kimse hayırdan zerre miktarı bir iş yapsa karşılığını dünyâdan ayrılmadan önce kendisinde veya ehlinde veya malında bulur. Karşılığını dünyâda görmesi kendisi için bir hayır değildir.

Mümin kişi de şerden, kötülükten zerre miktarı bir iş yapsa, âhirete gitmeden onun cezâsını kendisinde, ehlinde ve malında görür. Böyle olması kendisi için şer değildir."

Netice olarak Allahü teâlâ, herkese, ne yapmış ise, çalışmasının, tercihinin karşılığını elbette verir. Herkes istediğini yapar, yaptıklarının karşılığını da bulur. Erginlik çağına ulaşmış, aklı başında olan her erkek ve kadın, yaptıklarından, tercihlerinden, kendisi sorumludur, dünyâda da, âhırette de bunların karşılığını görür...

"Bid'atlerin hepsi yoldan çıkmaktır"

19 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Bid'at demek, Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin zamânlarında bulunmayıp da, dinde, sonradan meydâna çıkarılan, uydurulan inanışlara, sözlere, işlere, şekillere ve âdetlere denir. Bunların hepsini din diye, ibâdet diye uydurmak veyâ dînin ehemmiyet verdiği şeyleri dinden ayrıdır, din buna karışmaz demek bid'attir. Bid'atlerin bâzıları küfürdür. Bâzıları da büyük günâhtır.

İslâm âlimlerinin çoğu, amelde bid'atleri ikiye ayırmıştır:

1- Sünnete muhâlif olmayanlara yani birinci asırda aslı bulunanlara, Bid'at-i hasene demişlerdir.

2- Aslı bulunmayanlara da bid'at-i seyyie demişlerdir...

"SÜNNET-İ HASENE"

İmâm-ı Rabbânî hazretleri ise, aslı bulunanlara, bid'at ismini bulaştırmamıştır. Bunlara Sünnet-i hasene demiştir. Mevlid okumak, minâre, türbe yapmak böyledir. Bid'at ismini, yalnız aslı bulunmayanlara vermiştir. Peygamber efendimiz buyurdu ki:

(Bir zaman gelecek ki, ümmetimde Müslümânlığın yalnız adı kalacak. Mü'min olanlar, yalnız birkaç İslâm âdetini yapacak. İmânları kalmayacak. Kur'ân-ı kerîm yalnız, okunacak. Emirlerinden, yasaklarından haberleri bile olmayacak. Düşünceleri yalnız yiyip içmek olacak. Allahü teâlâyı unutacaklar. Yalnız paraya tapınacaklar. Kadınlara köle olacaklar. Az kazanmak ile kanâat etmeyecekler. Çok kazanınca doymayacaklar.)

İmâm-ı Kurtubî hazretleri buyuruyor ki:

"İslâmın unutulması, Îsâ aleyhisselâm gökten inip, öldükten sonra olacaktır. Daha önce, Müslümânlar garîb olacak, Kur'ân-ı kerîme uyulmayacak ise de, büsbütün unutulmayacaktır."

Ma'rifetnâme kitabında ise;

"Kıyâmet alâmetleri çoktur. Câmiler çok, cemâat az olacak. Binâlar yüksek, elbiseler ince, kadınlar emîr olacak. Erkekler kadınlaşacak" denilmektedir.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri Mektûbât kitabında buyuruyor ki:

"En mes'ûd, en kazançlı kimse, dinsizliğin çoğaldığı bir zamânda, unutulmuş sünnetlerden birini meydâna çıkarandır ve yayılmış bid'atlerden birini yok eden kimsedir. Peygamber efendimizin zamânından uzaklaştıkça, sünnetler örtülmekte, yalanlar çoğaldığı için, bid'at yayılmaktadır. Bid'ati yaymak, dîn-i islâmı yıkmaktır. Bid'at çıkarana ve işleyenlere hürmet etmek, onları büyük bilmek, İslâmiyetin yok olmasına sebep olur. Hadîs-i şerîfte;

(Bid'at işleyenlere büyük diyen, Müslümânlığı yıkmaya yardım etmiş olur) buyurulmuştur.

Bunun ne demek olduğunu iyi düşünmelidir. Bir sünneti meydâna çıkarmak ve bir bid'ati ortadan kaldırmak için, son gayretle çalışmak lâzımdır. Her zamân, hele Müslümânlığın çok zayıfladığı bu zamânda, İslâmiyeti kuvvetlendirmek için, sünnetleri yaymak ve bid'atleri yıkmak lâzımdır. Eskiden gelen İslâm âlimleri, bid'atte bir güzellik görmüş olacaklar ki, bunlardan bâzılarına, hasene yani güzel ismini vermişlerdir. Bid'atlerden hiçbirini güzel görmüyorum, hepsini karanlık ve bulanık görüyorum. Peygamber efendimiz;

(Bid'atlerin hepsi dalâlettir, yoldan çıkmaktır) buyurdu.

KARANLIK BİR GECE GİBİ!..

Müslümânlığın zayıfladığı bu zamânda, Cehennemden kurtulmak, sünnete yapışmakla; dîni yıkmak ise, nasıl olursa olsun, herhangi bir bid'ate kapılmakla olduğunu görüyorum. Bid'atlerin her birini, İslâm binâsını yıkan bir kazma gibi, sünnetleri ise, karanlık gecede yol gösteren, parlak yıldızlar gibi anlıyorum. Zamanımızda Müslümânlık zayıflamış, kâfirlerin âdetleri, hattâ kâfirlik alâmetleri, Müslümânlar arasına yerleşmiş, moda olmuş olduğundan, her bir bid'at, zararını göstermekte, kimsenin haberi olmadan, Müslümânlık sıyrılıp gitmektedir. Bid'atler dünyâyı kapladığından, karanlık bir gece gibi görünmektedir. Sünnetler çok azalmakta, nûrları da, bir karanlık gecede, tektük uçan ateş böcekleri gibi parlamaktadır. Bid'at işlenmesi çoğaldıkça, gecenin karanlığı artmakta, sünnetin nûru azalmaktadır. Sünnetin işlenmesi ise, karanlığı azaltmakta, bu nûru çoğaltmaktadır. İsteyen, bid'at karanlığını çoğaltsın, şeytân fırkasını kuvvetlendirsin! İsteyen de sünnetin nûrunu arttırsın. Şeytân fırkasının sonu ise, felâkettir, ziyândır."

Netice olarak, Müslümânlardan, doğru yoldan ayrılanlara, Bid'at sâhibi denir. Doğru yol, Muhammed aleyhisselâmın ve Onun dört halîfesinin yoludur ve bu yoldan ayrılmamak lâzımdır.

"İslâmiyet garîb olarak başladı"

20 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Peygamber efendimize Peygamber olduğu bildirildiği zamân, insanlar, doğru yoldan ayrılmış, ilâh diye, kendi elleri ile yaptıkları putlara tapmakta idi. Bu sebeple Peygamber efendimizin bildirdiklerine inanmadılar, inkâr ettiler, inananlara da zulüm, işkence yaptılar. İşte İslâmiyetin başlangıcında, insanların çoğu, Müslümânlığı bilmedikleri, onu yadırgadıkları gibi, âhir zamânda da insanlar, dinden, İslâmiyetten uzaklaşırlar ve dîni bilenler azalır. Bunun için Peygamber efendimiz;

(İslâm dîni garîb olarak başladı. Son zamanlarda da garîb olacaktır. Bu garîb insanlara müjdeler olsun! Bunlar, insanların bozduğu sünnetimi düzeltirler) buyurmuştur.

Sünnet, Resûlullah efendimizin sözleri, bütün ibâdetleri, işleri, i'tikâtları, ahlâkı ve bir şey yapılırken görünce, mâni olmayıp susması demektir. Bir hadîs-i şerîfte;

(Ümmetim arasına fesât yayıldığı zaman, sünnetime yapışan için yüz şehît sevâbı vardır!) buyurulmuştur.

ALLAH DİYEN KALMAYACAK!

Nefse, bid'atlere ve kendi aklına uyarak İslâmiyetin bildirdiği hududun, sınırın dışına çıkıldığı zamân, Resûlullah efendimizin sünnetine, Onun getirdiği dine uyana, kıyâmet günü yüz şehît sevâbı verilecektir. Çünkü fitne, fesât zamânında İslâmiyete uymak, inkâr edenlerle harbetmek gibi güç olacaktır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitâben buyuruyor ki:

"Size ve diğer dostlara söyleyeceğim en birinci nasîhat, sünnet-i seniyyeye yapışmak ve bid'atlerden kaçınmaktır. İslâm dîni, garîb olmaya, zayıflamaya başladı. Müslümânlar, kimsesiz kaldı. Bundan sonra da, daha garîb olur gider. O dereceye gelir ki, yeryüzünde Allah diyen kimse kalmaz. Kıyâmet, dünyâdaki iyi insanlar kalmayıp, her yeri kötülük kapladığı zaman kopar, buyuruldu.

Bid'at karanlıklarının ortalığı kapladığı böyle bir zamanda, bid'atlerden bir bid'atin ortadan kalkmasına sebep olmak ve unutulmuş sünnetlerden bir sünneti meydâna çıkarmak, pek büyük bir ni'mettir. Peygamber efendimiz buyuruyor ki:

(Unutulmuş bir sünnetimi meydâna çıkarana yüz şehît sevâbı vardır!)

Bu işin büyüklüğünü, bu hadîs-i şerîften anlamalıdır. Fakat, bu işi yaparken, gözetilecek mühim bir incelik vardır. Bir sünneti meydâna çıkarayım derken, fitne uyanmasına sebep olmamalı, bir iyilik, çeşitli kötülüklere, zararlara yol açmamalıdır. Çünkü Müslümânlığın zayıf, garîb olduğu bir asırdayız.

Bu zamanda Müslümânlar kimsesiz kaldı. Din düşmanları her taraftan saldırıyor. Bugün, İslâma hizmet için bir lira vermek, başka zaman verilen binlerce liradan dahâ çok sevâptır. İslâma yapılacak en büyük hizmet, Ehl-i sünnet kitâplarını, îmân ve İslâm kitâplarını alıp, köylere, gençlere dağıtmakla olur. Hangi tâlihli kimseye bu hizmeti nasîb ederlerse, çok sevinsin, çok şükretsin. İslâma hizmet etmek her zaman sevâptır. Fakat, İslâmın zayıf olduğu bu zamanda, Ehl-i sünnet i'tikâdını yaymaya çalışmak, kat kat daha çok sevâptır. Resûlullah efendimiz, Eshâb-ı kirâmına karşı;

(Siz öyle bir zamanda geldiniz ki, Allahü teâlânın emirlerinden ve yasaklarından onda dokuzuna uyup, onda birine uymazsanız, helâk olursunuz. Azâb görürsünüz! Sizden sonra, öyle bir zaman gelecek ki, o zaman, emirlerin ve yasakların yalnız onda birine uyan kurtulacaktır) buyurmuştur."

BİR ZAMAN GELECEK Kİ!

İbni Mâcenin bildirdiği hadîs-i şerîfte;

(Bir zaman gelecek, elbisenin rengi, zîneti solduğu gibi, yeryüzünde İslâmiyet de solup kalkacak. Öyle olacak ki, namâz, oruç, hac, sadaka unutulacak. Kur'ân-ı kerîmden yeryüzünde bir âyet kalmayacak) buyuruldu. İmâm-ı Kurtubî hazretleri;

"İslâmın unutulması, Îsâ aleyhisselâm gökten inip, öldükten sonra olacaktır. Dahâ önce, Müslümânlar garîb olacak. Kur'ân-ı kerîme uyulmayacak ise de, büsbütün unutulmayacaktır" buyurmuştur.

Ma'rifetnâme kitabında ise;

"Kıyâmet alâmetleri çoktur. Câmiler çok, cemâat az olacak. Binâlar yüksek, elbiseler ince, kadınlar emîr olacak. Erkekler kadınlaşacak" denilmektedir.

Netice olarak, İslâmiyetin ve Müslümânların garîb olduğu bir zamandayız. Böyle zamanlarda, İslâmiyeti kuvvetlendirmek için yapılan az bir yardıma, ufak bir harekete, o kadar sevâp verilir ki, başkaları, bütün ömrünü ibâdetlerle geçirse, bu sevâbı alamazlar.

İmâm-ı a'zam da insandı ama...

21 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Zamanımızda kendilerine din adamı süsü veren bâzı kimseler, din büyüklerini gözden düşürmek ve böylece, kendi câhilliklerini örtmek için, "onlar da bizim gibi insândı" diyerek bu din büyüklerini hafife almaya çalışmaktadırlar. Bu hafife almaya çalıştıkları din büyüklerinden birisi de, İmâm-ı a'zam hazretleridir. İşin içyüzünü bilmeyenler de, bunların sözlerine maalesef kanmaktadırlar. Mir'ât-ül-kâinât kitâbında, İmâm-ı a'zam hazretleri hakkında şu bilgiler verilmektedir:

"İmâm-ı a'zamın dedeleri, İran'ın Fâris denilen şehrindendir. Babası Sâbit, Kûfede hazret-i Alî ile buluşup, İmâm, buna ve evlâdına hayırlı duâ buyurmuştu. İmâm-ı a'zam, Tâbi'înin büyüklerinden olup, Eshâb-ı kirâmdan Enes bin Mâlik hazretlerini ve dahâ üç veyâ yedisini gördü. Bunlardan hadîs-i şerîfler öğrendi. İmâm-ı Hârizmî'nin Ebû Hüreyre'den haber verdiği hadîs-i şerîfte;

(Ümmetimden Ebû Hanîfe adında biri gelecektir. Bu, kıyâmet günü, ümmetimin ışığı olacaktır) buyuruldu. Bir hadîs-i şerîfte;

(Nu'mân bin Sâbit adında ve Ebû Hanîfe denilen biri gelecek, Allahü teâlânın dînini ve benim sünnetimi canlandıracaktır) ve;

(Her asırda, ümmetimden yükselenler olacaktır. Ebû Hanîfe, zamanının en yükseğidir) buyuruldu.

Bu üç hadîs-i şerîf, Mevdû'ât-ül-ulûm kitâbında ve Dürr-ül-muhtârda da yazılıdır."

"O, ÜMMETİMİN IŞIĞIDIR"

Dürr-ül-muhtârın önsözünde diyor ki:

"Hadîs-i şerîfte; (Âdem aleyhisselâm benimle öğündüğü gibi, ben de ümmetimden, ismi Nu'mân ve künyesi Ebû Hanîfe olan biri ile öğünürüm. O, ümmetimin ışığıdır) buyuruldu."

İbni Hacer-i Mekkî hazretlerinin Hayrât-ül-hisân kitâbındaki hadîs-i şerîfte;

(Dünyânın zîneti, yüzelli senesinde kaldırılır) buyuruluyor.

Büyük fıkıh âlimi Abdülgaffâr Kerderî hazretleri;

"Bu hadîs-i şerîfin, İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe'yi bildirdiği açıktır. Çünkü yüzelli senesinde vefât etmiştir" dedi.

Hanbelî âlimlerinden allâme Yûsuf, Tenvîr-üs-sahîfe kitâbında, Endülüs'te Lizbon kâdısı hâfız allâme Yûsüf ibni Abdülberr'den alarak diyor ki:

"Ebû Hanîfe'ye dil uzatmayınız ve ona dil uzatanlara inanmayınız! Allaha yemîn ederim ki, ondan dahâ üstün, ondan dahâ verâ sâhibi ve ondan dahâ bilgili kimse bilmiyorum. Hatîb-i Bağdâdî'nin sözlerine aldanmayınız! Onun, âlimlere karşı taassubu vardır. Ebû Hanîfe'ye, İmâm-ı Ahmed'e ve talebelerine dil uzatmıştır. İslâm âlimleri Hatîb'e cevâp yazmışlar, onu ayıplamışlardır."

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, İhyâ kitâbında, İmâm-ı a'zamı âbid, zâhid, ârif-i billah diye övmektedir.

Hazret-i Alî buyurdu ki:

"Size, bu Kûfe şehrinde bulunan Ebû Hanîfe adında birini haber vereyim. Onun kalbi, ilim, hikmet ile dolu olacaktır. Âhir zamânda, birçok kimse, onun kıymetini bilmeyerek helâk olacaktır."

İmâm-ı Muhammed Bâkır bin Zeynel-âbidîn Alî bin Hüseyn hazretleri, Ebû Hanîfe'ye bakıp;

-Ceddimin dînini bozanlar çoğaldığı zaman, sen onu canlandıracaksın. Sen korkanların kurtarıcısı, şaşıranların sığınağı olacaksın! Sapıkları doğru yola çevireceksin! Allahü teâlâ yardımcın olacak! buyurmuştur.

Hadîs âlimlerinden Abdülhak-ı Dehlevî hazretleri, Sırât-ı müstekîm kitâbında diyor ki:

"İmâm-ı Sâfi'înin delîl olarak aldığı bazı hadîs-i şerîfleri, İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe delîl olarak almamıştır. Bunu gören mezhebsizler, İmâm-ı a'zamı lekelemek için fırsat olarak kullanmışlar, Ebû Hanîfe hadîslere uymamıştır yaygarasını basmışlardır. Hâlbuki, İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe hazretleri, o mes'eleye delîl olarak dahâ sahîh ve dahâ kuvvetli başka hadîsler bulmuş ve bu hadîsleri almıştır."

"İYİ Kİ ONU TANIDIM!.."

Abdullah ibni Mübârek hazretleri diyor ki:

"Fıkıh ilminde Ebû Hanîfe gibi mütehassıs görmedim. Büyük âlim Mis'ar, Ebû Hanîfenin karşısında diz çökerek, bilmediklerini sorar öğrenirdi. Bin âlimden ders aldım, fakat, Ebû Hanîfe'yi görmeseydim, Yunan felsefesinin bataklığına kayacaktım."

İmâm-ı Ebû Yûsuf hazretleri buyuruyor ki:

"Hadîs ilminde Ebû Hanîfe gibi derin bilgi sâhibi olan kimseyi görmedim. Hadîs-i şerîfleri tefsîr etmekte onun gibi bir âlim yoktur."

Netice olarak, büyük âlim ve müctehid Süfyân-ı Sevrî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Bizler, Ebû Hanîfe'nin yanında, doğan kuşu yanındaki serçeler gibi idik. Ebû Hanîfe, âlimlerin önderidir.

"Kalbini hırs kutusu yapma!"

26 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Hırs; bir şeye karşı aşırı düşkünlük, şiddetli istek anlamındadır. Rûhun kuvvetlerinden birisi de şehvettir ki, kendine tatlı gelen şeyleri ister. Bunun orta miktârına iffet, nâmûs denir ki, insan, tabiatının muhtâç olduğu şeyleri, İslâmiyete ve insanlığa uygun olarak yapar. Bunun lüzûmundan fazlasına şereh yani hırs ve fücûr denir ki, helâlden olsun, harâmdan olsun, her istediğini, başkalarının zararına da olsa elde etmeye çalışır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(İki aç kurt bir koyun sürüsüne girdiği zaman yaptıkları zarardan, mal ve şöhret hırsının insana yapacağı zarar daha çoktur.)

(Âdemoğlu helâk olsa, ihtiyârlasa bile, onda hırs ve emel, istek yine kalır.)

HELAL-HARAM DEMEDEN!..

İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki:

"Hırslı insan, helâl harâm demeden her istediğine kavuşmak, başkalarının zararına da olsa, beğendiği şeyleri toplamak, ister. Hırs veya tamah, kalb hastalıklarındandır. Hırs ve tamahkârlığın en kötüsü insanlardan bir şeyler beklemektir."

Abdullah İsfehânî hazretleri de;

"İbâdetlerden lezzet alamamanın sebeplerinden biri de harâm ve şüpheli yemeklerdir. Eğer yenilen lokma şüpheli ise, ondan, hırs, şehvet, haset, adâvet, düşmanlık ve riyâ doğar" buyurmuştur.

İnsanın bedeni, birbirine zıt olan dört maddeden meydana gelmiştir. Bu maddelerin her biri, başka şeyler istemekte ve başka şeylerden kaçınmaktadır. İnsanın şehvânî istekleri, işte bu bedenindeki maddelerden doğmaktadır. Gadab etmesi, öfkelenmesi, herhangi bir şeyi istememesi de, hep bu bedenindeki maddelerden ileri gelmektedir. Bu konuda İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Nefis itminana kavuşunca yani îmân edince, İslâmiyete karşı gelemez, baş kaldıramaz. Bütün varlığı ile, Rabbine dönmüştür, Ona tutulmuştur. Onun rızâsını kazanmaktan başka, hiçbir düşüncesi yoktur. Ona itâat ve ibâdet etmekten başka bir düşüncesi yoktur. Önce, mahlûkların en kötüsü olan nefis, şimdi itmînân kazanmış ve Allahü teâlâyı râzı ederek, Âlem-i emrin latîfelerinden üstün olmuştur. Arkadaşlarının şefi olmuştur. Zaten Peygamber efendimiz;

(Câhillikte en ileride olanınız, İslâm âlimi olunca, en ileriniz olur!) buyurmuştur.

Bundan sonra, insanda İslâmiyete uymamak, başkaldırmak gibi şeyler görülürse, bunlar cesedi meydâna getiren maddelerden hâsıl olur. Gadab, şehvet, hırs gibi aşağı düşünceler bu maddelerden ileri gelmektedir. Bir şeye düşkün olmak, cimrilik, bayağı işler hep onlardan doğmaktadır. Hayvanlarda nefis yoktur. Hâlbuki bu kötülükler, hayvanlarda daha çok vardır. Resûlullah efendimiz;

(Küçük cihâddan döndük, cihâd-ı ekbere geldik!) buyurması, çok kimselerin dediği gibi nefisle cihâdı değil, belki cesed ile cihâdı bildirmiştir. Çünkü nefisleri itmînâna kavuşmuş, Rablerinden râzı olmuş, Rableri de o mubârek nefislerden râzı olmuştur. Bu nefisler İslâmiyetten ayrılamaz, Rablerine karşı başkaldıramazlar. Cesedi meydâna getiren maddelerin İslâmiyete uymuyor görünen arzûları ve başkaldırmaları, dahâ iyisini yapmayı istememeleridir. İzin verilen şeyleri yapmalarıdır. Azîmeti yani en iyisini terk etmeleridir. Yoksa, harâm işlemeyi ve farzları, vâcibleri terk etmeyi istemezler."

"BENİM İKİ KÖLEM VAR!.."

Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri şöyle anlatır:

"Mevki ve makam sâhibi, varlıklı, zengin bir kimse, büyüklerden birisine;

-Sana iyilikte bulunabilirim. Arzu ve ihtiyaçlarını bana bildirebilirsin der. O zât da;

-Sen, bana böyle söylüyorsun ama, benim iki tâne kölem var. Ben onlara hâkimim ve onlar benim emrim altındadır. Sen ise, bu ikisinin hâkimiyeti altındasın. Onlar sana hükmediyorlar. Ben, o iki şeyi kahrettim. Seni ise, o ikisi kahretti. O iki şeyden birisi şehvet, diğeri ise hırstır. Şehvet; nefsin, aşırı ve zararlı istekleridir. Hırs; azgınlık, kızgınlık, sonu gelmeyen arzu demektir. Yâni sen, benim kölelerimin kölesisin. Kölelerimin kölesi olan birine ihtiyaçlarımı bildirip, ondan fayda ve menfaat beklemem doğru olur mu? buyurur."

Netice olarak hırs, dinimizin menettiği kötü huylardandır. Ebû Halîm Habîb bin Sâlim Râî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Kalbini hırs kutusu ve mideni harâm kabı yapma! İnsânoğlu bu ikisinden helâk olur. Bu ikisine dikkat eden kurtulur."

"Ümmetimin yolu çok uzundur..."

27 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Müslümanlar, merhamette, tıpkı bir bedenin uzuvları gibi olmalıdır. Nasıl ki, bedenin herhangi bir uzvu rahatsızlandığında bütün uzuvlar perişan oluyorsa, hasta olan uzuv iyileşince rahatlıyorsa Müslümanlar da, içlerinden birisi rahatsız olduğu zaman, o kimse bu rahatsızlıktan kurtuluncaya kadar rahatsızlık duymalıdırlar. Peygamber efendimiz bir gün, bir yerde oturuyorlardı. Yanlarında da, hazret-i Ebû Bekr, hazret-i Ömer, hazret-i Osman ve hazret-i Ali vardı. Resûlullah efendimiz birden ağlamaya başladılar. Hazret-i Ebû Bekir, Resulullah efendimize ağlamalarının sebebini sual edince, cevaben;

-Nasıl ağlamayayım ki, ümmetimin yolu çok uzundur. Omuzlarında ise çok ağır günâhlar vardır. Onların günâhları yağmur ve kar tanelerinden, deniz köpüğünden ve ağaçların yapraklarından da fazladır, buyurdular. Hazret-i Ebu Bekir;

"KALBİNİZİ FERAH TUTUNUZ!"

-Ya Resûlallah! Kalbinizi ferah tutunuz! Müslümanların yüklerini hafifletmek için, onların günâhlarının yarısını ben üzerime alacağım! diye arz etti. Bu cevabı alan Resûlullah efendimiz hazret-i Ömer'e dönerek;

-Ebû Bekir'in dediklerini işittin! Peki sen ümmetimin günâhkârları hakkında ne diyorsun? buyurunca hazret-i Ömer;

-Ya Resûlallah! Ben Ebû Bekr'in yaptığı gibi yapamam! Yalnız Müslümanların günâhlarının üçte birini yüklenirim, diye arz etti. Peygamber efendimiz hazret-i Osman'a da aynı suali yöneltince, O da;

-Ya Resûlallah ben de Ömer'in yaptığı gibi yapamam. Fakat Müslümanların günâhlarının dörtte birini yüklenirim, diye arz ettiler. Peygamber efendimiz daha sonra hazret-i Ali'ye döndüler ve aynı suali Ona da sordular. O da;

-Ya Resûlallah, ben Sırat köprüsünün kenarında duracağım. Ümmetinin günâhkârlarının ateşe düşmelerine mâni olacağım. Eğer onların durumu çok sıkışırsa, kendimi onlar için fedâ edip ateşe atacağım, diye arz etti. Resûlullah efendimiz, hazret-i Ali'nin cevabından da memnun olup teşekkür ettiler ve oradan ayrılıp hazret-i Aişe vâlidemizin yanına gittiler. Ona da durumu anlattılar ve;

-Ya Âişe! Sen mü'minlerin annesisin, annenin çocuklarına şefkatli olması lâzımdır! Peki sen ümmetimin günâhkârları için ne yapacaksın? diye sual ettiler. O ânda hazret-i Fâtıma da orada idi. Bunun için hazret-i Âişe vâlidemiz;

-Ya Resûlallah! Fâtıma'nın huzûrunda bir şey diyemem, diye arz ettiler. Hazret-i Fâtıma da;

-Ey Babacığım! Annenin huzûrunda kızın konuşması uygun olmaz, diye cevap verdi. Onun bu cevabı üzerine hazret-i Âişe vâlidemiz;

-Ya Fâtıma! Allaha yemin ederim ki, senden önce bu konuda bir şey söyleyemem, dedi. Bunun üzerine hazret-i Fâtıma Peygamber efendimize dönerek;

-Ey Babacığım! Mîzânın kurulacağı yere gelip, ümmetinin hesâbını takip etmek için orada duracağım. Ümmetinin günâhları sevaplarından ağır gelirse, oğlum Hasan'ın zehirle kirlenmiş gömleğini onların sevâp kefesine koyacağım. Şâyet sevap kefeleri yine de ağır gelmezse, bu sefer oğlum Hüseyin'in kanla kirlenmiş gömleğini ilâve edeceğim, diye arz etti. Resûlullah efendimiz, tekrar hazret-i Âişe vâlidemize dönerek;

-Ey mü'minlerin annesi! Sen ne diyorsun, sen ne yapacaksın? diye sual ettiler. Hazret-i Âişe vâlidemiz cevap vermeden odasına girdi ve secdeye kapanıp ağlayarak;

"Ya Rabbî! Sen, beni mü'minlerin annesi yaptın, kalbime evlât şefkati koydun ve onların sevgisini gönlüme yerleştirdin. Sen bilirsin ki, bir ana, çocuğunun Cehenneme girmesine râzı olamaz. Bunun için onları benimle Cennete gönder! Yoksa beni de onlarla Cehenneme koy!" diye duâ etti.

"BU NE HÂLDİR?"

Hazret-i Aişe validemizin bu yalvarışının akabinde, Cebrâil aleyhisselâm gelerek Peygamber efendimize;

-Bu ne hâldir yâ Resûlallah! Allahü teâlâ;

(Âişe-i Sıddıka'ya de ki, O'nu, Cehenneme göndermem benim keremime yakışmaz. Çünkü O, Habîb'imin zevcesidir. Çocukları, annelerinden ayırmak da câiz değildir) buyurdu diye bildirdi.

Netice olarak, Resûlullah efendimizin ve Onun Eshâbının, mü'minlere karşı şefkati, merhameti işte böyle idi. Peygamber efendimizin ve Onun vârislerinin, bu söz ve nasihatlerini hiçbir zaman unutmamamız ve bu şefkate, bu merhamete lâyık olmaya çalışmamız lazımdır. Aksi hâlde, mahrûm kalır ve perişân oluruz.

"Onun hürmetine duâmı kabûl et!"

28 Mayıs 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, yaratmasında, belli şeyleri, belli şeyler için sebep kılmıştır. Bu sebeplere yapışan, o sebebin neticesindeki şeye kavuşur. Hastalıkların tedavisinde ilâcı, açlığın giderilmesinde bir şeyler yemeyi sebep kıldığı gibi, duâları kabûl etmekte de, sevgili kullarını vesile kılmıştır. Allahü teâlâ, Mü'min sûresinin 60. âyetinde meâlen;

(Duâ ediniz, kabûl ederim, isteyiniz, veririm) buyuruyor.

Duânın kabûl olması için şartlarına uymak lâzımdır. Allahü teâlâ, her şeyi bir sebeple yaratmaktadır. İnsan bu sebebi kullanıp, o şeye kavuşur. Allahü teâlâ, evliyâ kullarının hâtırı için, âdetini bozarak, bunlar duâ edince veyâ bunları vesîle edilerek duâ edilince, istenileni verir. Ebû Hüreyre hazretlerinin bildirdiği hadîs-i şerîfte;

(Saçı sakalı karışmış çok kimseler vardır ki, hangi kapıya gitseler kovulurlar. Allaha yemîn etseler, istedikleri şeyi ihsân eder) buyurulmuştur. Yanî sözlerine kulak asılmayan nice kimseler görürsünüz ki, bunlar, bir şey için yemîn etseler, Allahü teâlâ bu sevgili kullarının hâtırı için, o şeyi hemen yaratır. Bu hadîs-i şerîfe dayanarak, Berîka ve Hadîka kitâblarında, söylenilmesi yasak olan sözler bahsinde;

"BİR ŞEY İSTERKEN..."

"Yâ Rabbî! Şu Peygamberin veyâ ölü yâhut diri sâlih, velî, âlim kulunun hürmeti, senin ona ihsân ettiğin kıymeti hürmetine senden istiyorum" demenin câiz yani helâl olduğu, Bezzâziyye fetvâsında yazılıdır. Münye ve başka kitaplarda da bildirildiği gibi, böyle duâ etmek müstehabdır. Ebül Abbâs Ahmed hazretleri talebelerine;

"Allahü teâlâdan bir şey isteyeceğiniz zamân, imâm-ı Muhammed Gazâlî hazretlerinin hürmeti için isteyiniz!" buyururdu.

Peygamber efendimiz, gazâlarında ve sıkıntılı zamânlarında, muhâcirlerin fakîrleri hürmetine Allahü teâlâdan yardım dilerdi. Askeri, ordusu olduğu hâlde, muhâcirlerin fakîrlerini vesîle ederek duâ ederdi.

Bir gün iki gözü de görmeyen bir kimse, Resûlullah efendimize gelerek:

-Yâ Resûlallah, duâ et, gözlerim açılsın dedi. Resûlullah efendimiz ona;

-Kusûrsuz bir abdest al! Sonra yâ Rabbî! Sana yalvarıyorum. Sevgili Peygamberin Muhammed aleyhisselâmı araya koyarak, senden istiyorum. Ey çok sevdiğim Peygamberim hazret-i Muhammed! Seni vesîle ederek, Rabbime yalvarıyorum. Senin hâtırın için kabûl etmesini istiyorum. Yâ Rabbî! Bu yüce Peygamberi bana şefâatçı eyle! Onun hürmetine duâmı kabûl et, duâsını okumasını söyledi. O zât abdest alıp gözlerinin açılması için böyle duâ etti ve hemen gözleri açıldı.

Ali bin Muvaffak hazretleri şöyle anlatır:

"Bir sene hacca gitmiştim. Arefe gecesi, Minâ'da uyudum. Rüyâmda; gökten üzerlerinde yeşil elbiseler bulunan iki meleğin indiğini gördüm. Birisi diğerine;

-Bu sene, Kâbe-i muazzamayı kaç kişinin ziyâret ettiğini biliyor musun? diye sordu. Diğeri;

-Bilmiyorum! dedi. Soran melek;

-Altı yüz bin kişi ziyârette bulundu dedi. Yine;

-Kaç kişinin haccı kabûl oldu, biliyor musun? diye sordu. Diğeri yine bilmediğini söyleyince, soruyu soran melek;

-Altı kişinin haccı kabûl oldu dedi. Sonra, her iki melek gökyüzüne doğru yükselip, kayboldular. Ben korku ile uyanıp çok üzüldüm. Altı kişinin haccı kabûl olunca, benim bu altı kişi arasında olmam pek zor, diye düşündüm. İnsanların çok olmasına rağmen, pek azının haccının kabûl olmasının üzerinde düşünmeye başladım. Bu düşünce ile uyuyakaldım. Önceki gördüğüm iki melek, yine aynı sûretleri üzere geldiler. Biri diğerine;

"ONLARIN HACCINI KABUL ETTİ"

-Bu gece, Allahü teâlânın ne ile hükmettiğini biliyor musun? dedi. Diğeri;

-Bilmiyorum! dedi. Bunun üzerine soruyu soran;

-Allahü teâlâ altı kişiden her birine, yüz bin kişi verdi. Onların haccını, bu altı kişinin yüzüsuyu hürmetine kabûl etti dedi. O sırada ben sevinçle uyandım."

Netice olarak kitaplarda; mazlûmların, sıkıntıda olanların, sâlihlerin, misâfirin, oruçlunun iftâr vaktindeki duâsı, anasına babasına itâat ve hizmet edenlerin, ana babasının, hocasının, Müslümânın arkasından yapılan duâ, sabreden hastanın duâsı, mübârek zamânlarda, mübârek yerlerde, namâzlardan sonra, Peygamber efendimizin ve evliyânın kabirleri yanında, onları vesîle ederek, onların hatırı ve hürmetine yapılan duâlar çabuk kabûl olunur buyurulmaktadır.

Edeb ve sevgi, kalbleri birleştirir

2 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Edeb; güzel hâllere, huylara sâhip olmak, utanılacak hareketlerden sakınmak, her hususta haddini bilip, sınırı gözetmek hâlidir. Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde;

(Rabbim beni en güzel edeble, edeblendirdi) buyurmuştur.

Kişinin sözleri, hareketleri, insanlarla olan muâmeleleri, oturması, kalkması kısacası bütün davranışları, ya kendi nefsine veya Allahü teâlânın bildirdiğine, emrettiğine göredir.

Kendi nefsine göre hareket edenler, kibirli, kaba, egoist olurlar, kendilerine de, çevresindekilere de zarar verirler. Bunlar kırıcı olurlar, herkesi incitir ve üzerler. Böyle kimseler sevilmez hatta nefret edilir. Kalblerinde merhamet olmadığı için canavardan, en korkunç hayvandan daha zararlı olurlar. Bunların insanlıktan, merhametten, iyilikten söylemesi, kendi menfaatlerine, hayvânî, şehvânî arzularına kavuşmak için birer tuzaktır. Şems-i Tebrîzî hazretleri;

"Âdemoğlunun edebden nasîbi yok ise insan değildir. Âdemoğlu ile hayvan arasındaki fark budur. Gözünü aç ve gör ki bütün Allahü teâlânın kelâmının mânâsı, âyet âyet edebden ibârettir" buyurmuştur.

CENAB-I HAKKIN RIZASI...

Allahü teâlâya îmân edip, Onun emirlerine göre hareket edenler ise, her hareketlerinde, cenâb-ı Hakkın rızâsını gözetirler. Büyüklerine hürmet ederler, küçüklerine şefkatle yaklaşırlar. Kalbleri, Hak teâlânın evi kabul ettikleri için, kimsenin kalbini kırmazlar, insanları incitecek hareketlerden, sözlerden sakınırlar. Yemelerine, içmelerine, oturmalarına, giyimlerine dikkat ederler. Başkalarını tiksindirecek, mahcup edecek söz ve hareketlerden sakınırlar. Çok bilmeyi değil, doğru bilgileri öğrenmeyi ve bunlarla amel etmeyi tercih ederler. Zira edeb ve sevgi, kalbleri ayırmaz, birleştirir. Yûnus Emre hazretlerinin;

"İlim meclislerinde aradım kıldım taleb, ilim geride kaldı, ille edeb, ille edeb" beytindeki ölçüyü kendilerine rehber edinirler.

Hazret-i Ali buyuruyor ki:

"Şerefül insan bil ilmi vel-edeb, lâ bil mâl-ı vel haseb. Yani insanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Malı ve baba ve dedeleri ile değil!"

Abdullah bin Menâzil hazretleri;

"İnsanlar edebe, ilimden çok daha fazla muhtaçtır" buyurmuştur.

Edeb, bendenin, vücûdun kendisini Hak teâlânın irâdesine tâbi etmektir. Hakkı kendi irâdesine tâbi etmemektir. Hak teâlânın fermânına muntazır, hazır olmaktır.

Bu din, edeb dînidir, tevâzu dînidir. Câhil olan, cesûr olur. Kendini âlim sanır. Hâlbuki, âlim olan tevâzu gösterir. Tevâzu göstereni Allahü teâlâ yükseltir. Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî hazretleri;

"En büyük edeb, ilâhî hududu muhâfaza etmek, gözetmek, Allahü teâlânın emirlerine uymak, yasaklarından sakınmaktır" buyurmuştur.

Ebû Hafs-ı Haddâd hazretleri Allahü teâlâya ve Onun kullarına karşı edeb hakkında buyuruyor ki:

"Allahü teâlâya karşı edeb, onun emirlerini ihlâs ile yerine getirmek, Ondan korkmak, çekinmek. Bir belâ ve sıkıntı sırasında insanlara güzel muâmele, genişlik zamânında yumuşaklık ile, nefsin yoksulluğa düşmekten çekindiği zamanlarda cömertlikle davranmak, gücü yettiği zaman affetmek, insanlara merhamet ve şefkat göstermek, fazîletli olmak, gelmeyene gitmek, kötülük yapana iyilik yapmak ve bütün Müslümanlara hürmet etmektir. Çünkü Müslümanlardan her biri, mutlaka Allahü teâlânın bir lütfuna mazhardır. O bir Müslümanın duâsı, insanı Allahü teâlânın rahmetine kavuşturur."

Muhammed Ma'sûm hazretleri, sevenlerine her zaman;

"Çocuklara dinlerini öğretmekte, edeb ve terbiye vermekte kusûr etmeyiniz!" diye tembihlerde bulunurdu.

İYİ BİR MÜMİN OLMAK

Süleymân bin Cezâ hazetleri de;

"Oğluna ve kızına edebi, Kur'ân-ı kerîm okumasını, onlara lâzım olan bilgileri öğret! Çocuklarını küçük iken okut! Her şeyden evvel, Allahü teâlânın râzı olduğu, emrettiği şeyleri öğret! İyi bir mü'min olmaları için gayret et! Büyüdükten sonra, edeb zor olur" buyurmuştur.

Netice olarak İslâm dîni, edeb ve güzel ahlâk dînidir. İslâm âlimleri, terbiyede ve güzel ahlâkta, bizzat öğrendikleri ile amel ederek, yaşayarak, İslâm dîninin mümessili, temsilcileri olmuşlardır. İslâmiyeti dünyâya böyle tanıtmışlardır. İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Din büyüklerinin yolu, baştan sona edebdir."

İnsânın sûreti değil, sıfâtı önemlidir

3 Haziran 2013 01:00

A -

A +

İnsânın sûretine, şekline Beden denir. İnsanın kalbindeki kuvvete, hâle, huya, Hulk denir. İnsânın kalbinde, iyi, güzel şeyler yerleşmiş ise, bu kimseden güzel sözler işitilir ve güzel hareketler görülür. Eğer kalbe, kötü düşünceler, bozuk şeyler yerleşmiş ise, o kimseden kötü şeyler meydana gelir ve böyle kimseye kötü ahlâklı denir. Kötü ahlâk, kalbin hastalıklarıdır. Bunların tedâvîleri güçtür. İlâçlarını iyi bilmek ve iyi kullanmak lâzımdır. Hulk, yani huy, kalbdeki meleke ve kalbdeki arzû, hâl demektir. İnsanın i'tikâdı, sözleri, hareketleri, hep bu kuvvetten hâsıl olmaktadır. İnsânın ihtiyârî, kendi irâdesi ile yaptığı hareketleri, huyunun eserleridir.

HUYU GÜZEL OLANA...

İnsân, beden, vücut yapısına yani sûretine göre değil, söylediği sözlere, yaptığı işlere yani onda meydana gelen iyi ve kötü sıfâtlara göre değerlendirilir. Bir insânın vücûdu ne kadar güzel, yakışıklı olursa olsun, huyu, davranışları yani sıfâtları kötü ise, buna kötü kimse denir. Huyu, ahlâkı güzel olana da, iyi, güzel kimse denir.

Rükneddîn Ebü'l-Feth hazretleri, Mecma'ul-Ahbâr adlı eserinde buyuruyor ki:

"Kesin olarak bilinmelidir ki insân, sûret ve sıfât olmak üzere iki şeyden ibârettir. Hüküm sıfata göredir, sûrete göre değildir. Hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlâ, sûretlerinize ve amellerinize bakmaz, kalblerinize bakar) buyruldu.

Sıfâtın hükmü, ancak âhirette görünür. Çünkü orada her şeyin hakîkatı zâhir olur, açığa çıkar. İnsânın dünyâdaki bu sûreti, geçicidir ve âhirette herkes kendi sıfâtına uygun şekilde haşrolunur. Nitekim Bel'am-ı Bâurâ, o kadar ibâdetiyle birlikte, köpek sûretinde haşrolunacaktır. Nitekim onun hakkında A'râf sûresinin 176. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Onun hâli köpeğe benzer) buyruldu.

Bunun gibi zulmeden, başkasının malına, canına tecâvüz eden, kendini kurt sûretinde; kibirli olan, kaplan sûretinde; bahîl, cimri ve harîs olan da, kendini domuz şeklinde bulacaktır. Kâf sûresinin 22. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Şimdi senin perdeni açtık! Artık bugün gözün keskindir) buyrulması, bunu göstermektedir.

İnsân, bu kötü sıfatlardan temizlenmedikçe, hayvanlar sırasında yer almaktadır. A'râf sûresinin 179. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(İşte onlar, hayvanlar gibidir; doğrusu daha sapık ve aşağıdırlar) buyruldu.

NEFSİN TEMİZLENMESİ

Nefsin tezkiyesi, temizlenmesi ise, ancak Allahü teâlâya sığınmak ve Ondan yardım istemekle mümkündür. Yûsuf sûresinin 53. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Ben nefsimi temize çıkarmıyorum. Çünkü nefis, gerçekten kötülüğü şiddetle emreder. Ancak Rabbimin koruduğu nefis müstesnâdır. Çünkü Rabbim Gafûrdur, Rahîmdir) buyruldu.

Allahü teâlânın ihsânı ve yardımı olmadıkça, nefis tezkiye olmaz, temizlenemez. Nûr sûresinin 21. âyet-i kerîmeside meâlen;

(Eğer üzerinize Allahın ihsânı ve rahmeti olmasaydı, içinizden hiçbiri ebediyyen, günah kirinden temize çıkamazdı. Fakat Allah dilediğini temize çıkarır) buyruldu.

Bu ihsân ve rahmetin alâmeti, ayıplarının kendine gösterilmesidir. Bütün kâinâtın yanında yok hükmünde olduğu ilâhî azâmetin nûrundan bir şuâ, bir nûr onun kalbinde parlasa; bütün dünyâ büyüklükleri, onun nazârında toprak hükmünde olur. Kalbinde dünyâ ehlinin kıymeti kalmaz. Bu hâl kalbini kaplayınca; dünyâ ehlinin tutulduğu hayvânî sıfatlarından nefret eder ve onların yerine, melek ahlâkının sıfâtlarının görünmesini ister. Zulüm, gadap, kibir, bahillik, cimrilik ve hırs yerine; af, hilm, yumuşaklık, tevâzu, cömertlik ve îsâr yani kendi muhtaç olduğu şeyi başkasına vermek hâli hâsıl olur. Bütün bunlar, âhireti isteyenlerin hâlleridir.

Allahü teâlâyı, Onun sevgisini, rızâsını taleb edenlerin hâlleri ise, bunlardan daha yüksektir.

(Allahın ahlâkı ile ahlaklanınız) hadîs-i şerîfi, bunların hâline uygundur. Herkesin anlayışı bu hâle erişemez."

Netice olarak, insânın sûreti değil, kalbi ve kalbindeki düşüncelerin bedenine yansıyan davranışları, işleri, bunları ne niyyetle yaptığı yani sıfâtı önemlidir. Allahü teâlâ, insânın bedenine, elbisesine, hayrât ve hasenâtına, malına, rütbesine bakarak sevâb vermez. Bunları ne düşünce ile, ne niyyetle yaptığına bakarak, sevâb verir veyâ azâb yapar.

"Benden gördüğünüz gibi yapınız!"

9 Haziran 2013 01:00

A -

A +

İbâdetlerde yapılan değişikliklere Bid'at denir. İbâdet yaparken bid'at işlemek harâmdır ve ibâdetin bozulmasına sebep olur. Resûlullah efendimizden ve Eshâb-ı kirâmdan rivâyet edilmeyen, nakledilmeyen din bilgilerine bid'at denir. Hadîs-i şerîfde;

(İbâdetleri benden ve eshâbımdan gördüğünüz gibi yapınız! İbâdetlerde değişiklik yapanlara bid'at ehli denir. Bid'at sâhipleri, muhakkak Cehenneme gidecektir. Bunların hiçbir ibâdetleri kabûl olmaz) buyuruldu.

Selef-i sâlihîn zamânında, ibâdetlerde bulunmayan şeyleri, sonradan ibâdetlere karıştırmak Bid'at işlemek olur. Bid'at işlemek büyük günâh olup, hiçbir ibâdetin kabûl olmamasına sebeptir ve adam öldürmekten dahâ büyük günâhtır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri;

"Bugün, dünyâyı bid'at kaplamış, sünnetler kaybolmuştur. Bugün, sünnetleri bulup yapışmak ve bid'at deryâsından kurtulmak, imkân hâricinde kalmıştır. Bid'atler, âdet hâlini almıştır. Hâlbuki, âdetler ne kadar yerleşmiş ve yayılmış olsalar ve ne kadar güzel görünseler de, din ve ahkâm-ı islâmiyye olamaz. Küfre sebep olan ve harâm olan şeyler, âdet hâlini alsalar, helâl ve câiz olmazlar" buyurmaktadır.

İbâdetlere faydalı şeyler ilâve ediyoruz demek doğru değildir. Böyle sözler, din düşmanlarının yalanlarıdır. Bir değişikliğin faydalı olup olmayacağını yalnız İslâm âlimleri anlar. Bu derin âlimlere Müctehid denir. Müctehidler kendiliklerinden bir değişiklik yapmazlar. Bir ilâvenin, değişikliğin bid'at olup olmayacağını anlarlar.

BİD'AT SAHİBİ İLE...

Muhammed Ma'sûm-ı Fârûkî hazretleri buyuruyor ki:

"Bid'atten çok sakınmalıdır. Bid'at sâhibi ile arkadaşlık etmemeli, onunla görüşmemelidir. Bid'at, emir olunmayan şeyi veyâ emri değiştirerek, ibâdet olarak yapmak demektir. Emri yapmamak, bid'at olmaz. Fısk, günâh olur. Fâsık, ibâdet yaptığına değil, suçlu olduğuna inanmaktadır. Bid'at işlemek, en kötü fısktır, adam öldürmekten de dahâ büyük günâhtır. Çalgı, ney ile Kur'ân, salevât, ezân ve ilâhî okumak ve böyle zikir yapmak da bid'attir. Ba'zı bid'atler, küfre sebep olurlar. Bid'at işleyen ve başkalarının işlemesine sebep olan kimseyi din adamı sanmamalı, ona birşey sormamalı, onun din kitâplarını okumamalıdır."

İnsanları Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşturan yol insanın kalbidir. Kalb, yaratılışında temiz bir ayna gibidir. İbâdetler, kalbin temizliğini, cilâsını arttırır. Günâhlar kalbi karartır. Muhabbet yolu ile gelen feyizleri, nûrları alamaz olur. Sâlihler bu hâli anlar, üzülür. Günâh işlemek istemezler. İbâdetlerin çok olmasını isterler. Her gün beş kerre namâz kılınması yerine, dahâ çok kılmak isterler. Günâh işlemek nefse tatlı, faydalı gelir. Bütün bid'atler, günâhlar, Allahü teâlânın düşmanı olan nefsi besler, kuvvetlendirir. Birgivî vasıyetnâmesi şerhinde buyuruluyor ki:

"Ehl-i sünnet mezhebini ve bu âlimlerin bildirdiğii i'tikâdı öğrenip, i'tikâdını buna göre düzeltmek her müslümâna farzdır. Bunu herkes öğrenmelidir, câhil kalmamalıdır. Zîrâ, islâmiyete uymayan i'tikâdın büyük zararı vardır. Zamânımızda bid'atler her tarafa yayıldı. Ehl-i sünnet vel-cemâ'at i'tikâdını bilen az kaldı. Bu câhillik bütün dünyâyı kapladı. İlmi ile amel eden âlimlerin sözlerine güvenilir. Çok kimseler vardır ki, ilimden mahrûmdur. Fakat, âlim şekline girmiş, şöhret sâhibi olmuşlardır. Bunların şekillerine ve şöhretlerine aldanmamalıdır. Yarım din adamı, din yıkar, yarım dokdor, beden yıkar, sözü meşhûrdur. Zamânımızda, birçok câhil, şeyh ve mürşid adı ile ve büyük din âlimi adı ile, müslümânları aldatıyor. Allahü teâlâ, müslümânları bunlara aldanmaktan korusun! Bu sapıklardan çok sakınmalıdır. Din adamı geçinen herkesin sözüne ve kitâbına uymamalıdır. Fıkıh kitâbından alınmamış, modaya göre verilmiş olan fetvâlara, kararlara uymamalı, ehlini arayıp bulup, ondan sormalı, doğrusunu öğrenmelidir."

Netice olarak, islâm âlimlerinin bu nasihatlerine ve nakli esas alarak naklettikleri bilgilere, her müslümânın, kulak vermesi gerekir. İtikâdı ve ameli, nakli esas alan bu âlimlerin kitaplarından öğrenmeli, bid'at ehlinin yazdığı kitâpların yaldızlı reklâmlarına, şaşırtıcı propagandalarına aldanmamalıdır.

"Bizim için ne getirdin?"

10 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Dünyâda olanlar, islâmiyyete uygun kullanılırsa, âhırete faydalı olurlar. Hem dünyâ lezzetine, hem de âhıret ni'metlerine kavuşulur. Hadis-i şerifde;

(Allahdan korkun da, istediğiniz şeylere kavuşmak için, iyi sebeplere yapışın. Kötü sebeplere yanaşmayın! Kudretinde ve irâdesinde bulunduğum Allahü teâlâya yemîn ederim ki, hiçbir kimse, ezelde ayrılmış olan rızkını tamâm almadıkça, dünyâdan âhırete gitmez) buyuruldu.

Dünyâyı anlıyan, ondan sakınır. Ondan sakınan, nefsini tanır ve nefsini tanıyan da, Rabbini bulur. İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki:

"Bir kimsenin dünyâ ticâreti, âhıret ticâretine mâni olursa, bu kimse bedbahttır, zavallıdır. Bir çömlek almak için, altın kupa verene ne denir? Dünyâ, saksı parçası gibidir. Hem kıymetsizdir, hem de çabuk kırılır. Âhıret ise, altından kupa gibidir ki, hem çok kıymetlidir, hem de dayanıklıdır, kırılmaz. Hattâ hiç tükenmez. Dünyâ ticâretinin âhırete yaraması ve Cehenneme sürüklememesi için, çok uğraşmak lâzımdır. İnsanın sermâyesi, dîni ve âhıretidir. Bu sermâyeyi kaptırmamak için, çok uyanık olmak lâzımdır."

BİR MECZUP

Hakîm Senâî hazretleri, Sultan Mahmûd Gaznevi döneminde yaşamış ve şiirle meşgûl olurmuş. Sultan Mahmûd Gaznevi, Hindistan seferine giderken, Hakîm Senâî hazretleri de, Sultan için yazdığı bir kasîdeyi, Sultana götürüyormuş. Yolda bir meyhânenin önünden geçerken içerden bir takım konuşmalar işitmiş ve dikkatini çektiği için bekleyip dinlemiş. Bir meczup, meyhaneciye;

-Bir kadeh daha doldur. Sultan Mahmûd'un körlüğü için içeyim diyormuş. Meyhaneci;

-Bu sözü doğru söylemedin. Yiğit ve büyük bir Sultan için neden böyle söylüyorsun deyince, meczup;

-Çünkü o, Allahü teâlânın verdiklerine şükretmiyor. Bunca devlete sâhipken, bir memleket daha istiyor demiş. Meczup, meyhaneciye;

-Bir kadeh de Hakîm Senâînin körlüğü için doldur demiş. Meyhaneci;

-Hakîm Senâî iyi huylu, bilgili, fazîletleri ile tanınmış bir şâirdir. Neden böyle dersin? demiş. Bunun üzerine meczup kimse;

EĞER O, BİLGİLİ OLSAYDI

-Eğer o, bilgili, yiğit bir kişi olsaydı, dünyâda ve âhirette faydası olan bir işle uğraşırdı. O hergün bir şeyler alırım ümidiyle Sultanın yanına gidiyor. Saçma sapan sözlere, şiir adını vermiş. İşe yaramaz şeylerle ömrünü zâyi ediyor. Akıllı ve bilgili olan, ömrünü ziyân eder mi? Belki neden yaratıldığını düşünürdü. Eğer kıyâmet gününde ondan; "Ey Senâî! Bizim huzûrumuza ne getirdin?" diye sorsalar acaba ne mâzeret beyân edecek deyivermiş.

Bu konuşmaları işiten Hakîm Senâî hazretleri, kendinden geçmiş ve gönlü dünyâdan soğumuş. Sultanları övmek için yazdığı kasîdeleri toplayan Dîvânını da suya atmış. Daha sonra Hak yoluna girip, ibâdetle meşgûl olmaya başlamış, dünyâ ve dünyâlıkla ilgili şeylerden de tamamen uzaklaşmıştır.

Bâyezîd-i Bistâmî hazretleri vefât ettikten sonra, büyüklerden biri kendisini rüyâda görür ve;

-Allahü teâlâ sana ne muâmele eyledi diye sorar. O da cevaben;

-Beni toprağa koydukları zaman; "Ey Bâyezîd! Bizim için ne getirdin?" diye bir ses duydum. Ben de, "Yâ Rabbî! Sana lâyık hiçbir iyi amel yapamadım. Huzûruna lâyık hiçbir şey getiremedim, ama şirk de getirmedim" dedim buyurur.

Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerini vefâtından sonra rüyâda gören bir kimse;

-Size orada ne yaptılar diye sorarar. O da;

-Âhiret işi, bizim dünyâda zannettiğimizden daha zormuş cevabını verir.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben;

"Dünyânın ve dünyâda olanların, ne kıymetleri vardır ki, insan bunları ele geçirmek için, kıymetli ömrünü tüketmiş olsun! Ölmeden önce, âhırete yarayan birşey yaparsan, ne güzel! Yoksa işin harâbtır!" buyurmuştur.

Yahyâ bin Muâz-ı Râzî hazretlerini öldükten sonra rüyâda gören bir kimse;

-Sana orada nasıl muâmele ettiler deyince;

-Bana, dünyâdan ne getirdin? diye sordular cevabını vermiştir.

Netice olarak, bir kimse öldüğü zaman, geride kalanlar, acaba ölen kimse ne bıraktı derler. Melekler ise, acaba ölen kimse, dünyâdan âhırete ne götürdü derler. Bunun için, dünyada ne bıraktığımız değil, âhırete ne götürdüğümüz önemlidir. Hadis-i şerifde buyurulduğu gibi:

(Dünyâya, burada kalacağınız kadar, âhırete de, orada kalacağınız kadar çalışınız!)

"Gözlerini fedâ ettiğin için"

16 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Fedâkârlık; verdiği sözü yerine getirebilmek için, canından, malından, makamından ve nefsinin sevdiği şeylerden vazgeçebilmektir. Vefâ; sözünde durmak, ahde vefâ ise; verdiği sözü yerine getirmek anlamındadır.

Îmân etmek, İslâmiyyeti kabul etmek, Allahü teâlâya söz vermek demektir. Bu sözde durabilmek için, nefsin isteklerini, arzularını terk etmek lâzımdır. Nefsin istekleri terk edilmedikçe, verilen sözde durulmuş olmaz. Fedâkârlık yoksa, orada vefâ da olmaz. Allahü teâlânın rızâsı için, nefsin istekleri, fedâ edilmelidir. Çünkü insanın nefsi, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymak istemez.

Dinimizde bildirilen ibâdetleri yerine getirmek, yasaklardan sakınmak, Rabbimizin emridir. Bu emirler de, sırf Allahü teâlânın rızâsı için yapılır. Bu sebeple ibâdetlerde niyetin önemi büyüktür. İslâmiyyette niyyet o kadar mühimdir ki, İslâmiyyetin emrettiği bir şey, dünyâ menfaâti için yapılınca sahîh ve makbûl olmuyor. Dünyâ işi sayılıyor. Herhangi bir dünyâ işi de, âhıret menfaâti için yapılınca, ibâdet hâlini alıyor. Düşüncesini temizleyen ve niyyetini düzelten bir kimse, yimekte, içmekte ve her türlü dünyâ işlerinde âhıret faydasını gözeterek, sevâb kazanmak fırsatını elden kaçırmaz. İnsanlar bütün işlerinde, hattâ ibâdetlerinde, dünyâ menfaâti, maddî kazanç aramaya alıştırılırsa, menfaâtperestlik, egoistlik hâsıl olur. Hâlbuki İslâmiyyet, nefislerin böyle kötü isteklerini yatıştırmayı, maddîcilikten fedâkârlık etmeyi, menfaâti hakîr görmeyi, ahlâkın ve rûhun temizlenmesini, yükselmesini istemektedir. Peygamber efendimiz;

(Allahü teâlâ, âhıret için yapılan iyiliklere dünyâda da mükâfât verir. Fakat, yalnız dünyâ için yapılan işlere âhırette hiç mükâfât vermez) buyurmuştur.

"ESAS HASTA BENMİŞİM!.."

Bir zaman Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin gözlerinde bir ağrı meydana gelir. Doktor çağrılır. Gelen doktor Hıristiyandır. Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin gözlerini muâyene eder ve;

-Gözlerinize su değdirmeyeceksiniz der. Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri;

-Su değdirmesem nasıl abdest alırım? deyince doktor;

-Gözleriniz size lâzımsa su değdirmeyeceksiniz cevabını verir.

Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri, öğle namazı vakti girince, su ile abdest alır, namazını kılar ve namazdan sonra da bir miktâr uyur. Uyandığında gözlerinde hiç ağrı kalmadığını anlar ve;

"Ey Cüneyd! Sen Allahü teâlâ için gözlerini fedâ ettiğin için, Allahü teâlâ da senden o ağrıyı aldı" diye bir ses işitir. Doktor, bu hâli görünce;

-Esas ağrıyan göz benimki imiş. Hakikatleri göremeyen benmişim der ve Müslüman olur...

NASIL TÖVBE ETTİ!..

Ebû Osman Mağribî hazretleri, önceleri nefsinin istekleri peşinde koşan bir kimse imiş. Çok zengin olup, ava da meraklıymış. Sadık bir av köpeği varmış. Geceleri süt içmeden yatmazmış. Bir gece yine süt içmek istemiş. Sütü fazla ısıttığı için soğumaya bırakmış. Fakat beklerken uyuyakalmış. Sadık av köpeği de yanında imiş. Uyandığında sütü içmek için kaba uzanmış fakat köpek üzerine saldırıp sütü içmesine mâni olmuş. Buna bir mânâ veremeyip, süt kabına tekrar uzanmış. Köpek yine hırlayıp saldırmış. Bu hâl üç defâ tekrar edince, köpek hemen fırlayıp, süt kabının içine başını sokmuş ve bir miktar içip kenara çekilmiş. Ve biraz sonra da ölmüş. Meğer Ebû Osman Mağribî hazretleri uyurken, büyük bir yılan süt kabının içine başını sokup zehirini akıtmış. Köpek de sâhibinin sütü içmesine, bunun için mâni olmak istemiş, mâni olamayınca da efendisine sadâkatinden dolayı sütü kendisi içmiş ve efendisi için kendisini fedâ etmiş...

Ebû Osman Mağribî hazretleri, bu durumu anlayınca, köpeğin bu sadakatinden ve efendisi için kendisini fedâ etmesinden çok etkilenmiş. Bundan kendisine ders çıkartarak, hemen tövbe etmiş ve bütün malını cenâb-ı Hakkın rızâsı için muhtaçlara dağıtarak, Allahü teâlânın sevdiklerinden olmaya çalışmış ve olmuştur da...

Netice olarak vefâ yani verdiği sözde durmak, nefsin isteklerinden vazgeçmekle yani fedâkârlık yapmakla mümkündür. Vefâ, fedâkârlıkla vardır. Vefâ olmadan fedâkarlıktan ve fedâkârlık olmadan da vefâdan söz etmek mümkün değildir. Hakiki kul olabilmek için, nefsi ve isteklerini fedâ etmek, bunlardan vazgeçmek şarttır.

Varlıkların en üstünü insandır

17 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Kâinatta var olan varlıklar; cansızlar, nebâtât ve hayvânât olmak üzere üç cinse ayrılmaktadır. Hayvân cinsinin en kıymetlisi, en şereflisi insândır. Her cinsin çeşitleri arasında, yaratılışlarına göre üstünlük sıraları vardır. Fakat bunların birçok sıfatları ortaktır. Meselâ mercan, cansızlardan taşa benzer. Fakat, canlılar gibi ürer, büyür. Hurma ağacı ve sinek kapan otu, hayvân gibi his ve hareket etmektedir. Hurma ağaçlarından bir kısmı erkek, bir kısmı da dişidir. Erkek ağaç, dişi tarafına eğilmekte ve erkek ağaçtan, bir madde dişiye gelmeyince, dişide meyve meydana gelmemektedir. Hadîs-i şerîfte;

(Halanız olan hurma ağacına saygı gösteriniz! Çünkü, ilk hurma ağacı, Âdem aleyhisselâmın çamuru artıklarından yaratıldı) buyurulmuştur.

HAYVANLARIN ÜSTÜNLERİ

Hayvân cinsinin en aşağı çeşidi süngerlerdir. Bunlar beyazdır ve denizlerde yaşarlar. İrâdeli, istekli hareketleri vardır. Sularda yaşayan binlerle basit hayvân vardır. Her çeşitten dahâ üstün başka çeşitler yaratılmıştır. Kitaplarda, bunların üstünlük sıraları bildirilmektedir. Yaratılan her canlıda, başka başka gıda elde edecek ve kendini savunacak organlar vardır. Kimisine ok, kimisine diş, kimisine pençe, kimisine boynuz, kimisine kanat, kimisine sürat, tilki gibi olanlara da hîle verilmiştir. Yaratılan her canlının korunması sağlanmıştır. Yaşamaları için, insan aklını şaşırtan şeyler ilhâm olunmuştur. Bal arısı mühendis gibi, altı köşe petek yapar. Silindir yapsaydı aralarında boşluk kalırdı. Altıgen prizmalar arasında yer kaybı olmuyor. Dörtgen olsaydı, hacimleri daha az olurdu. Bunu insanlar okumakla, öğrenmekle anlar, öğrenmeyen anlayamaz. Arının altı köşe petek yapmasını, Allahü teâlâ ilhâm etmektedir. İlhâma şimdi içgüdü denmektedir.

Hayvânların en üstünleri, insana en yakın olanları at, maymun, fil ve kuşlardan papağandır. Maymunun ve filin zekâsı, çok insandan aşağı değildir. Darwin, hayvânların üstünlük sırasını yazmış ve en üstününün maymun olduğunu bildirmiştir. Bunu okuyan bazı fen yobazları, Darwin'in;

"Hayvânların birbirine döndüğünü, yüksele yüksele, sonunda insan olduğunu" yazıyor demişlerdir. Böyle demekle, Âdem aleyhisselâmın topraktan yaratıldığını inkâr ederek, Müslümânları aldatmaya çalışmışlardır. Hâlbuki Darwin, kitâbında, hayvânlar birbirine döner demiyor.

"Yaratılışlarında bir tekâmül, bir üstünlük sırası vardır" demektedir. Aşağı derecedekilerin, üstündekilere gıdâ, yem olduklarını yazıyor. Bu hâli İslâm âlimleri daha önce görmüşler, anlamışlar ve yazmışlardır. Darwin 1882 senesinde ölmüştür. Halbuki hayvânların üstünlük sırasını ve en üstünlerini bildiren, İslâm âlimlerinden 1570 senesinde vefat eden Alî bin Emrullah'tır. Darwin'in, bu yazılarını, İslâm âlimlerinin kitâplarından aldığı anlaşılmaktadır.

"SEN OLMASAYDIN!.."

Netice olarak insan, hayvanların üstünde yaratılmıştır ve kendi aralarında da üstünlük sıraları vardır. Ayrıca insanlar arasında, çalışarak maddede ve ahlâkta yükselmek farkları da vardır. Bazı insanlar, çalışarak birçok âletler yapmış, bazıları ise, bununla birlikte, aklî ilimlerde, fende, teknikte ilerlemişlerdir. İnsânların en üstünleri, teknikte, ilimde, fende yükselmekle birlikte, ahlâkta da ilerlemiş, evliyâlık ve Allahü teâlâya yakınlık denen, insanlığın en yüksek derecesine varmışlardır. Bunlar, aşağıdaki insanları irşâd, terbiye ederek yükseltirler. Bunların en yüksekleri Peygamberlerdir. Bunlar, Cebrâîl aleyhisselâm ismindeki bir melekle, Allahü teâlâdan emir ve haber almakla şereflenmişlerdir. Bu meleğin getirdiği emir ve haberlere vahiy denir. Peygamberler, kendilerine gelen vahiyleri insanlara bildirmişler, insanlara yükselme yolunu göstermişlerdir. Peygamberlerin gösterdiği bu yükselme ve ilerleme yoluna din denir. İnsanların yükselerek vardıkları dereceler, meleklerin derecesinden daha yukarıdır. Peygamberlik makâmı da, Nebîler, Resûller, Ülül'azm ve Hâtem-ül enbiyâ olmak üzere dört derecedir. Bu en yüksek derece, Muhammed aleyhisselâma mahsûstur.

(Sen olmasaydın, sen olmasaydın, hiçbir şeyi yaratmazdım!) iltifâtı ile, insanların, meleklerden daha üstün olduğuna vesîka olmuştur.

"Şükrederseniz, nimetleri artırırım"

18 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâya ve gönderdiği nimetlere şükretmek, insanlık îcâbıdır. Aklın lüzûm gösterdiği bir vazîfedir, bir borçtur. Çünkü her nimeti, her iyiliği yaratan, gönderen, hep Odur. Cenâb-ı Hak hâtırlatmazsa, kuvvet ve kolaylık vermezse, kimse kimseye iyilik ve kötülük yapamaz. Allahü teâlâya şükretmek, Onun dinini kabûl etmek, emrettiklerini yapmak, yasak ettiklerinden de sakınmak demektir. Nisâ sûresinin 147. âyetinde meâlen;

(Allahın nimetlerine şükreder ve îmân ederseniz, Allah size niçin azâb etsin?) buyurulmaktadır.

Nimetin kıymeti bilinmeyince, hakkı gözetilmeyince elden gider. Şükredilince ve hakkı gözetilince elde kalır ve artar. İbrâhîm sûresinin 7. âyetinde meâlen;

(Şükrederseniz, verdiğim nimetleri elbette artırırım) buyurulmaktadır.

Peygamberlerin bildirdikleri emir ve yasaklar, insanlar için birer rahmettir, iyiliktir. Bu emir ve yasaklar, inkâr edenlerin sandıkları ve söyledikleri gibi, külfet, eziyet, işkence olmadığı gibi, akla da aykırı değildir. İyilik edenlere, şükretmek yani, sevindiğini bildirmek, aklın istediği bir şeydir.

MEDENİYET OLMAZDI!..

Dinin bildirdiği hükümler, bütün nimetleri, iyilikleri yaratan, gönderen Allahü teâlâya karşı, şükrün nasıl yapılacağını göstermektedir. Ayrıca dünyânın, hayâtın düzeni, cenâb-ı Hakkın bu emirlerini yapmakla ve yasak ettiklerinden de sakınmakla mümkün olur. Eğer Allahü teâlâ, herkesi kendi başına bıraksaydı, kötülükten, karışıklıktan başka bir şey olmazdı. Allahü teâlânın harâm etmesi olmasaydı, nefisleri, keyifleri peşinde koşanlar, başkalarının mallarına, cânlarına, ırzlarına saldırır, fenâlıklar, karışıklıklar hâsıl olur, saldıran da, karşısındakiler de, zarar görür, helâk olurlardı. Memleketlerin imârı, insanların rahatı, yani medeniyet olmaz, insanlık, canavarlık şeklini alırdı.

Bütün insanların, Allahü teâlânın emir ve yasaklarından uzaklaştıkça, geçimsizlik, sefâlet, işkence, sıkıntı ile kıvrandıkları hep görülmüş ve görülmeye de devam etmektedir. Teknoloji, akıllara hayret verecek şekilde ilerlediği hâlde, dünyâdaki huzûrsuzluğun, insanlıktaki sıkıntının azalmadığı hatta arttığı görülmektedir. Allahü teâlâ, insanların saâdetlerine sebep olan şeyleri emretti. Felâketlerine sebeb olanları yasak etti. Dinli olsun, dinsiz olsun, bir kimse bilerek veyâ bilmeyerek, bu emir ve yasaklara uyduğu kadar, dünyâda râhat ve huzûr içinde yaşar. Bu hâl, faydalı ilâcı kullanan herkesin dertten kurtulması gibidir. Bunun için Kur'ân-ı kerîme uygun olarak çalışan, dinli dinsiz herkes muvaffak olur. Fakat âhırette, saâdete kavuşabilmek için Kur'ân-ı kerîmin bildirdiklerine îmân etmek ve bunlara uymak lâzımdır.

Ali Havâs Berlisî hazretlerine Müslümanın karşılaşabileceği tehlikeler sorulduğunda;

"Aklın âfeti, devamlı ve lüzumsuz çekişme yapmasıdır. Îmânın âfeti, inkârdır. Amelin âfeti, tembelliktir. İlmin âfeti, iddiâ sâhibi olmaktır. Sevginin âfeti, şehvet yolunu tutmasıdır. Tevâzûnun âfeti, tahkîr olunacak derecede kendini aşağı tutmaktır. Sabrın âfeti, Allahü teâlâdan başkasına şikâyette bulunmaktır. Zenginliğin âfeti, hırstır. Azizliğin, büyüklüğün âfeti, böbürlenmektir. Cömertliğin âfeti, isrâftır. Arkadaşlığın âfeti kavgadır. Anlayışın âfeti, münâkaşadır. Allahü teâlâya duâ etmenin âfeti, baş olmaya meyilli olmaktır. Zulmün âfeti, yayılmasıdır. Adâletin âfeti, intikâm hâlini almasıdır. Hürriyetin âfeti, sınırları aşmaktır" buyurmuştur.

KİM HÂLİNİ DÜZELTİRSE!..

Avn bin Abdullah hazretleri de;

"Allahü teâlâ âhiret için çalışanın dünyâ işlerine kâfi gelir, dünyâsı husûsunda ona yardımcı olur. Kim Allahü teâlâya karşı hâlini düzeltirse, Allahü teâlâ onunla insanlar arasını düzeltir, güzel yapar. İçini düzeltenin, Allahü teâlâ dışını da düzeltir, güzel yapar" buyurmuştur.

Netice olarak; bir kimse, Allahü teâlânın ihsan ettiği nimetlerin kıymetini bilir, buna göre yaşarsa yani kendinde bir değişme olmazsa, bu kimseye verilen nimetler, onda hep kalır hatta artar. Bu hâl, bir insan için olduğu gibi bir cemiyet ve bir millet için de aynıdır. Nitekim Ra'd sûresinin 11. âyetinde meâlen buyurulduğu gibi:

(Bir millet, kendini bozmadıkça, Allah onların hâllerini değiştirmez.)

Berât; temize çıkmak demektir

23 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Berât veya berâet, sözlük anlamı itibariyle, temize çıkarmak, bir şahsın, hakkında iddia edilen suçtan uzak olduğunun veyâ işlediği söylenilen suçun gerçekte suç olmadığının anlaşılması anlamındadır. Ayrıca berât, kurtuluş vesîkası anlamına da gelmektedir. Peygamber efendimiz buyurdu ki:

(Âhirette pek çok kimse, hesâba çekilmeden Cennet'e girerler. Onlar için mîzân, terâzi kurulmaz. Onlara verilen sayfalar üzerine; "Lâ ilâhe illallah, Muhammedün resûlullah. Bu filânın oğlu filânın Cennet'e girmesinin ve Cehennem'den kurtulmasının berâetidir" yazılır.)

DÜNYADA VERİLEN BERÂT!..

Abdullah ibni Ömer hazretleri bir gün Resûlullah efendimizin huzûruna gelince;

(Kıyâmet günü herkesin berâtı, yani kurtuluş vesîkası, her işi ölçüldükten sonra verilir. Abdullah'ın berâtı ise, dünyâda verilmiştir) buyururlar. Sebebi sorulduğunda;

(Kendisi verâ ve takvâ sâhibi olduğu gibi, duâ ederken "Yâ Rabbî! Benim vücûdumu, kıyâmet günü o kadar büyük eyle ki, Cehennemi yalnız ben doldurayım. Cehennemi insanla dolduracağım diye verdiğin sözün böylece yerine gelmiş olsun da, Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden hiç kimse Cehennemde yanmasın" diyerek din kardeşlerini kendi canından dahâ çok sevdiğini göstermişdir) buyurdu.

Bir hac zamânında, Ebû Amr ez-Zücâcî hazretlerinin yanına birisi gelerek;

-Haccımı yaptım. Berâtımı ver. Senin arkadaşların, berâtımı almam için beni sana gönderdiler deyince, Ebû Amr ez-Zücâcî hazretleri, o kimseye şaka yapıldığını anlar ve ona, Kâbe'yi işâret ederek;

-Git oraya ve yâ Rabbî! Bana berâtımı ver, de! buyurur. Bir süre sonra o kimse, elinde bir kâğıt ile geri döner. Kâğıdın üzerinde yeşil hat, yazı ile;

"Bismillâhirrahmânirrahîm. Bu falan oğlu falanın Cehennem'den berât kâğıdıdır" yazılıdır.

Her sene, Şa'bân ayının 15'inci Berât gecesinde o senede olacak şeyler, ameller, ömürler, ölüm sebepleri, yükselmeler, alçalmalar, yani her şey Levh-i mahfûzda yazılır. Kur'ân-ı kerîm, Levh-i mahfûza bu gece indi. Resûlullah efendimiz, bu gece, çok ibâdet, duâ eder ve;

(Berât gecesini ganîmet, fırsat biliniz! Çünki, belli bir gecedir. Şa'bânın on beşinci gecesidir. Kadir gecesi, çok büyük ise de, hangi gece olduğu belli değildir. Bu gece, çok ibâdet yapınız. Yoksa, kıyâmet günü pişmân olursunuz!) buyurmuştur.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri vefât etmeden altı ay önce, Berât gecesini, kendi husûsî odasında ihyâ eyler. O gece yarısı, kıymetli hanımının bulunduğu odaya gelir. Hanımı;

-Efendim, bu gece ecellerin ve amellerin takdir edildiği gecedir. Kimbilir Allahü teâlâ kimin defterine ölecek ve kimin defterine yaşayacak! diye kaydetti deyince, İmâm-ı Rabbânî hazretleri;

-Niçin tereddüt ve şüphe ile söylüyorsun? Ya isminin, dünyâda yaşayacaklar sahifesinden silindiğini görenin hâli nice olur? buyurur ve İmâm-ı Rabbânî hazretleri, o sene vefât eder.

Atâ bin Yesâr hazretleri buyuruyor ki:

"Şâban ayının on beşinde, yâni Berât gecesinde o yıl içinde ölecek olanların listesi Azrâil aleyhisselâma verilir. Bu arada ev yapan, ağaç diken ve yeni evlenen nice kimseler vardır ve isimleri bu listededir. Fakat onlar bunu bilmezler."

ALLAHÜ TEALAYA SIĞINMALI

Yapılan duâların, şartlarına uygun yapıldığında kabul olacağı kitaplarda bildirilmekte ve duânın müstecâb olduğu zamanlar ise şöyle sıralanmaktadır:

"Receb ayının ilk Cumâ gecesi olan Regâib gecesi, Şâban ayının on beşinci yani Berât gecesi ve günü, mübârek geceler, Cumâ günü, hatîb minberde iki hutbe arasında oturduğu vakitten namaz kılıncaya kadar, her gecenin son üçte birinde yani seher vaktinde, Allah yolunda cihâd ederken, her namazdan sonra, Kur'ân-ı kerîmi okuduktan sonra, yağmur yağarken, Kâbe-i muazzamayı görünce, zemzem suyu içince yapılan duâ müstecâbdır. Musîbete uğrayanın o andaki duâsı da müstecabdır."

Netice olarak berât, temize çıkmak, kurtulmak anlamındadır. Berât gecesi gibi kıymetli gecelerde, duâ ederek, yalvararak, tövbe ederek, günahlardan kurtularak, berâtımızı almamızı nasib eylesin Rabbimiz. Muhammed Rebhâmî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Berât gecesinde çok duâ etmeli, kötü sondan, îmânsız ölmekten Allahü teâlâya sığınmalı, Cehennem ateşinden kurtuluş berâtı, bereket, rahmet, mağfiret ve âfiyet dilemelidir."

İnsan, mahlukların tam ortasındadır

24 Haziran 2013 01:00

A -

A +

İnsanların dereceleri, bütün mahlûkların tam ortasındadır. İslâmiyete uyanlar, yükselirler, meleklerden üstün olurlar. Nefislerine ve kötü arkadaşlara uyarak, İslâmiyetten uzaklaşanlar ise, alçalırlar.

İnsan, rûhu tarafından meleklere, bedenin yapısı bakımından hayvânlara benzemektedir. Rûh tarafını kuvvetlendiren kimse, meleklerden de üstün olur. Çünkü beden, insanı meleklikten uzaklaştırmakta, hayvânlara yaklaştırmakta iken, bu alçalmaya karşı koymuş ve yükselmiştir. Melekte, hayvânlaştırıcı bir beden yoktur. İyilikleri, meleklik ile birlikte yaratılmıştır.

AKIL IŞIĞI VERİLDİ

Bir kimse, bedeni kayırır, nefsi kuvvetlendirirse, hayvânlardan aşağı olur. Allahü teâlâ, A'râf sûresinin 178. ve Furkan sûresinin 44. âyetlerinde meâlen;

(Hattâ onlar, hayvânlardan dahâ aşağıdırlar) buyurarak, böyle kimselerin kötülüklerini bildirmektedir. Çünkü hayvânda akıl yoktur. Meleklere benzeyen rûhları da yoktur. Şehvetlerine uymaları suç olmaz. İnsanlara akıl ışığı verilmiş olduğundan, nefislerine uymaları, doğru yoldan sapmaları çok çirkin olur.

Hayvânların yaşayabilmeleri için, kendilerine lâzım olan teneffüs edecek hava, yiyecek, içecek, giyecek, barınacak, eş olacak şeylerin hepsi hâzır olarak yaratılmıştır. Bunlar arasında, yaşamaları için, en çok lâzım olanı havadır. Havasızlığa birkaç dakîkadan fazla dayanamazlar. Hemen ölürler. Hava, aramakla, bulmakla, zahmet çekmekle ele geçecek bir şey olsaydı, bunu arayacak kadar zamân bile yaşayamazlardı. Bu derece acele lâzım olan, bu çok lüzûmlu maddeyi, Allahü teâlâ, her yerde bulunacak ve mahlûklarının ciğerlerine kadar, kendiliğinden, kolayca girecek şekilde yaratmıştır. Yaşayabilmek için su, bu kadar acele lâzım değildir. İnsan ve hayvânlar, suyu arayıp bulacak zamân kadar yaşayabilirler. Bunun için, suyu bulmak îcâb etmektedir. Hayvânlarda akıl bulunmadığı ve birbirlerine yardımcı olmadıkları için, yiyeceklerini ve giyeceklerini hâzırlayamazlar. Bundan dolayı, yiyeceklerini pişirmeleri, hâzırlamaları lâzım değildir. Ot, leş yerler. Tüy, yün, kıl ile ısınırlar. Korunma âletleri, kendilerinde yaratılmıştır. Birbirlerine muhtâç değildirler.

İnsanlar ise, bütün bunları hâzırlamaya, düşünmeye mecbûrdur. Ekip biçmedikçe, ekmek yapmadıkça doyamazlar. İplik, dokuma ve dikicilik yapmadıkça giyinemezler. Korunmaları için de, akıllarını, zekâlarını işletmeleri, fen bilgisi öğrenmeleri, sanâyi kurmaları lâzımdır. Her hayvânda bulunan bir çeşit üstünlük, insanda bir araya getirilmiştir. İnsanın, kendisinde yaratılan bu üstünlükleri meydâna çıkarması için, aklını kullanması, fikrini yorması, çalışması lâzımdır. Saâdet ve felâket kapılarının anahtarı, insanın eline verilmiştir. Yükselmesi veyâ alçalması, kuvvetini sarf etmesine ve çalışmasına bırakılmıştır. Aklını, fikrini işleterek, saâdet yolunu görüp, bu yolda yürümeye çalışırsa, içinde yaratılmış olan yükseklikler, kıymetler eline geçer. Ufuktan ufka yükselerek, meleklere, Allahü âlânın rızâsına, sevgisine kavuşur. Yok eğer, nefsin zararlı arzûlarına uyarak, yaratıldığı gibi, hayvânlık derecesinde kalırsa, işi tersine dönerek, alçala alçala, esfel-üs-sâfilîne düşer. Felâketten felâkete, Cehenneme kadar sürüklenir.

AKIL, RÛH VE KALB

İnsan, yaratılışta iki taraflıdır. Ona hidâyet, üstünlük tarafını tanıtabilmek ve bunu kuvvetlendirmeye çalışmasını sağlamak için, bir rehber, bir üstâd lâzımdır. Bazı çocuklar, nasîhatle, yumuşak sözle ve mükâfât verilerek yola gelir. Bazısı ise, sert ve acı sözle ve cezâ vererek terbiye kabûl eder. Rehber, üstâd mâhir olup çocuğun yaratılışının nasıl olduğunu anlamalı, onu şefkatle, tatlı veyâ acı tesir ederek terbiye etmeli, yani yetiştirmelidir. Böyle mâhir ve müşfik bir rehber olmadıkça, çocuk ilim ve ahlâk edinemez, yükselemez. Rehber, yani ilm ve ahlâk sunan zât, çocuğu felâketten kurtarıp, saâdete kavuşuurur.

Netice olarak insan, birçok bakımdan başka hayvânlara, hattâ bazı sıfatları bitkilere ve cansız maddelere benzer ise de, insanı hayvândan ve diğer varlıklardan ayıran, akıl, rûh, kalb gibi belli husûsî insanlık sıfatlarıdır. İnsandaki insanlık şerefi, kendisine ihsân edilen bu özelliklerinden gelmektedi

.

Kıyâmet günü vardır

25 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâyı tanımak ve Ona inanmak, yalnız lâfla olmaz. İmânın altı şartı olan Âmentünün manasına kalb ile inanmakla olur. Bu altı şarttan birisi de Kıyâmet gününe, yani öldükten sonra dirilmeye inanmaktır. Allahü teâlânın gönderdiği dinleri bilhassa İslâmiyeti inkâr edenlerlerden bazıları;

"Cennet ni'metlerinin, kuş etleri, meyveler, süt, saf bal, köşkler gibi, bedene tatlı gelen şeyler oldukları bildirilmiştir. Bunlar ise, şehveti, hayvânî arzûları yerine getirecek şeylerdir. Rûhun saâdeti, insanın yüksekliği, aklın beğendiği şeyler olduğuna göre, Cennette bunlar unutulacak, hayvânî zevkler, rûhun zevklerini örtecektir. Bu hâl, dünyâdaki yüksek insanların, Peygamberlerin, velîlerin, âlimlerin, Cennette, en aşağı insan, hattâ hayvân derecesine düşeceklerini göstermez mi? Bundan başka, bedenin zevk, lezzet alabilmesi için, önce elem, acı duyması lâzımdır. Beden sıkılmayınca, bir şey istemez. Meselâ, açlık acısı olmayınca, yemek, içmek lezzeti anlaşılmaz. Yorgunluk, uykusuzluk sıkıntısı olmadan, rahatlık ve uyku lezzeti anlaşılmaz. Cennette hiçbir sıkıntı olmayacağı için, bedenin bu lezzetleri duymasına da imkân yok demektir" demektedirler.

İBNİ SÎNÂ BİLE!..

İbni Sînâ bile, Şifâ ve Necât kitâplarında, Kıyâmet gününü anlatmış ise de, Muâd ismindeki kitâbında, inanmadığını açıklamaktadır. Nasîrüddîn-i Tûsî de, Tecrid kitâbının bazı yerlerinde tekrâr dirilmeyi anlatıyor ise de, başka yerlerde de, aksini bildirmektedir. Bunlar gibi Müslüman görünmelerine rağmen, âhıreti, yeniden dirilmeyi inkâr edenler olmuştur. Ehl-i sünnet âlimleri ise, bunlara cevap olarak, söz birliği ile bildiriyorlar ki:

"Kıyâmet günü, bu beden tekrâr var olacaktır. Fakat, Cennet ni'metlerini, lezzetlerini yalnız bedenin lezzeti zannetmek yanlıştır. Dünyâda yükselmeye başlayan bir rûh, bedenden ayrılınca, kıyâmete kadar, her ân, yükselmeye devâm eder. Cennette beden, sonsuz kalabilecek özellikte, dünyâdakinden bambaşka özellikte var olacaktır. Yükselmiş olan rûh, bu cesed ile birleşerek kıyâmet hayâtı başlayacaktır. Cennette, bedenin ve rûhun ayrı ayrı ni'metleri, lezzetleri olacaktır. Yüksek olanlar, Cennette de rûhun lezzetlerine ehemmiyet vereceklerdir. Rûhun lezzeti, bedenin lezzetlerinden farklı ve kat kat fazla olacaktır. Rûhun lezzetlerinin en tatlısı, en yükseği de, Allahü teâlâyı görmek olacaktır. Yüksek insanların, âriflerin, dünyâda iken, rûh Cennetine girmeleri, âhıretteki rûh lezzetlerinden bir kısmına kavuşmaları câizdir denildi. Bedenin Cennetine dünyâda kavuşulamaz. Cennet lezzetleri, dünyâ lezzetleri gibi değildir. Hattâ, dünyâ lezzetlerine hiç benzemezler. Allahü teâlâ, Cennetteki lezzetleri, dünyâda işiterek anlayabilmemiz için, dünyâda onlara benzeyen lezzetler yarattı. Böylece, o lezzetlere kavuşmak için çalışmamızı emretti.

Cennet lezzetlerinin tadını alabilmek için, önce acı, sıkıntı çekmek lâzım değildir. Çünkü Cennetteki bedenin yapısı, dünyâdaki gibi değildir. Dünyâdaki beden, yok olacak bir hâlde yaratıldı. Yaklaşık olarak yüz sene dayanacak kadar sağlamdır. Cennetteki beden ise, sonsuz kalacak, hiç yıpranmayacak sağlamlıktadır. Aralarındaki benzerlik, insan ile, aynadaki hayâli arasındaki benzerlik gibidir.

İnsan aklı, kıyâmetteki varlıkları anlayamaz. Akıl, his organları ile duyulanları ve bunlara benzeyenleri anlayabilir. Cennet ni'metlerini, lezzetlerini, dünyâdakilere benzetmek, onlar üzerinde mantık, fikir yürütmek insanı, çürük, yanlış netîcelere götürür. Bilinmeyen şeyleri, bilinen şeylere benzeterek, fikir yürütmek, bâtıldır."

O GÜN, GELECEKTİR!..

Netice olarak, Kıyâmet günü vardır. O gün, elbette gelecektir. O gün, gökler parçalanacak, yıldızlar dağılacak, yeryüzü ve dağlar, parça parça olacak ve yok olacaklardır. Kur'ân-ı kerîm, bunları haber veriyor ve Müslümânların bütün fırkaları da, buna inanıyor. Buna inanmayanın îmânı gider. Kıyâmette, bütün mahlûklar, yok olup, tekrâr yaratılacak, herkes mezârdan kalkacaktır. Allahü teâlâ çürümüş toz olmuş kemikleri yine diriltecektir. O gün, terâzî kurulacak, herkesin hesabı görülecektir. Bunları Peygamber efendimiz haber vermiştir. Kabûl etmek, inanmak lâzımdır.

"Seni benden uzaklaştıran nedir?"

30 Haziran 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, kullarının günâhlarını affedicidir. Zümer sûresinin 53. âyetinde meâlen;

(Muhakkak ki, Allahü teâlâ Gafûrdur, yani çok mağfiret edicidir. Rahîmdir, yani çok merhametlidir) buyurulmuştur.

Mensûr bin Ammâr hazretleri, şöyle bir hâdise nakletmektedir:

"Ensârdan Sa'lebe bin Abdurrahmân adlı bir genç, bir günah işler, korku ve utancından Medine'yi terk eder. Dağda yaşamaya başlar. Resûlullah efendimiz bu genci defalarca sorar fakat cevap alamaz. Nihâyet Cebrâil aleyhisselâm gelerek o gencin bulunduğu yeri bildirir. Peygamber efendimiz de, hazret-i Ömer ve Selmân-ı Fârisî hazretlerine;

-Gidin Sa'lebe bin Abdurrahmânı getirin buyurur.

"BİZ ONU ARIYORUZ!.."

Hazret-i Ömer'le Selmân-ı Fârisî hazretleri, o genci ararken Züfâfe adında bir çobanla karşılaşırlar ve;

-Buralarda dağda yaşayan bir genç biliyor musun? diye sorarlar. Çoban da;

-Gece yarısı olunca, şu taraftan elini başına koyup ağlayarak, feryat eden bir genç var deyince hazret-i Ömer;

-Biz onu arıyoruz der.

Çoban, bunları gencin olduğu yere götürür. Gece yarısına doğru, genç aynı şeyleri söyleyerek gelir. Hazret-i Ömer gence yaklaşınca;

-El-Emân, el-Emân, ateşten kurtuluş ne zaman der. Hazret-i Ömer;

-Ben Hattâb oğlu Ömer'im deyince genç;

-Resûlullah efendimiz benim günahımı biliyor mu? diye sorar. Hazret-i Ömer;

-Bilmiyorum. Ancak dün akşam seni bulmak üzere bizi gönderdi der. Genç;

-Yâ Ömer, beni Resûlullah efendimizin huzûruna, o namaz kılarken götürün diye ricâda bulunur.

Hazret-i Ömer, gencin arzûsunu kabul eder. Medine'ye gelirler ve Resûlullah efendimiz namaza durunca mescide girerler. Genç, Resûlullah efendimizin namazda okuduğu Kur'ân-ı kerîmi işitince, bayılarak düşer. Resûlullah efendimiz, namazı bitirdikten sonra hazret-i Ömere;

-Sa'lebe bin Abdurrahmân'ı ne yaptınız? buyurunca;

-Ey Allahın Resûlü! Sa'lebe buradadır cevabını verirler. Sa'lebe'yi ayıltarak huzûra getirirler. Resûlullah efendimiz ona;

-Yâ Sa'lebe seni benden uzaklaştıran nedir? diye sorduklarında, Sa'lebe;

-Günahımdır diye cevap verir. Peygamber efendimiz ona;

-Ben size, Allahü teâlâ hatâ ve günahları bağışlar diye öğretmedim mi? buyurunca, o da;

-Evet yâ Resûlallah! der. Resûlullah efendimiz ona;

-(Ey Rabbimiz, bize dünyâda iyi hâl ver, âhırette ihsânda bulun ve Cehennem azâbından koru) meâlindeki Bekâra sûresinin 201. âyet-i kerîmesini oku buyurur. Sa'lebe;

-Yâ Resûlallah! Günahım bundan büyüktür deyince, Resûlullah efendimiz;

-Bilakis Allahın kelâmı en büyüktür buyurur.

Bundan sonra Resûlullah efendimiz onu evine gönderir. Sa'lebe evine gider ve hastalanır. Üç gün hasta yatar. Selmân-ı Fârisî hazretleri Resûlullah efendimize gelerek;

-Yâ Resûlallah! Sa'lebe yapmış olduğu şeyden dolayı hastalandı der. Resûlullah efendimiz;

-Kalkınız Sa'lebe'ye gidelim buyurur ve giderler. Resûlullah efendimiz gencin başını kucağına alınca, genç, başını mübârek kucağından çeker. Resûlullah efendimiz;

-Niçin başını kucağımdan çektin? diye suâl edince;

-Yâ Resûlallah, başım günahla doludur, sizin mübârek kucağınıza lâyık değildir der. Resûlullah efendimiz;

-Ne arzu ediyorsun? diye buyurunca;

-Rabbimin mağfiretini der. Bunun üzerine Resûlullah efendimiz;

"RABBİN SELAM EDİYOR.."

-Cebrâil aleyhisselâm şimdi geldi ve (Ey kardeşim, Rabbin sana selâm ediyor ve "Şayet kulum yer dolusu günâh ile bana gelse, ben de onu yer dolusu mağfiret ile karşılarım" buyuruyor dedi) buyurur. Resûlullah efendimiz böyle buyurunca, o genç öyle bir ah çeker ki, hemen rûhunu teslim eder.

Resûlullah efendimiz, bu gencin, gaslini, techîz ve tekfinini yapar, cenâze namazını kılar ve sonra kabre götürüp defnederler. Kabir dönüşü, Peygamber efendimizi parmaklarının ucuna basarak yürüdüğünü gören Eshâb-ı kirâm;

-Yâ Resûlallah! Siz niçin ayak parmaklarınızın ucuna basarak yürüyorsunuz? diye sorduklarında Peygamber efendimiz;

-Sa'lebe'yi karşılayan melekler o kadar çoktu ki, onların kanadına basmayayım diye bu şekilde yürüyorum buyurur..."

Netice olarak, Allahü teâlânın kudreti büyük olduğu gibi affı da çoktur. Allahü teâlânın affı ve merhameti o kadar çoktur ki, cezâyı, azâbı hak edenlere azâb vermekte acele etmiyor ve tövbe edenleri de affediyor...

İnsanı üstün kılan özellik

1 Temmuz 2013 01:00

A -

A +

Biyologlar, insan ile hayvan arasındaki farkı, yalnız madde bakımından inceliyor. Hâlbuki, insan ile hayvanlar arasında en büyük fark, insanın rûhudur. İnsanlarda rûh vardır. İnsanlık şerefi hep bu rûhdan gelmektedir. Bu rûh, ilk olarak, Âdem aleyhisselâma verildi. Hayvanlarda bu rûh yoktur. Maddîcilerin, felsefecilerin bu rûhdan haberleri olmadığı için, insanı maymuna yakın sanabilirler. İnsanın şekli, yapısı, maymuna benzese de, insan insandır. Çünkü rûhu vardır. Maymun ise hayvandır. Çünkü bu rûhdan ve rûhun hâsıl ettiği üstünlüklerden mahrûmdur. Görülüyor ki, insan ile hayvan, tamâmen ayrıdır.

Her maddede ağırlık ve hacim gibi ortak özellik olduğu gibi, o maddeye mahsûs olup, onu tanıtan özellikleri de vardır. Meselâ, her maddenin belli özgül ağırlığı vardır. Her sıvının kaynama ve donma sıcaklıkları, katı cisimlerin belli ergime sıcaklığı, ışınların belli dalga boyları vardır.

CANLILARIN HUSÛSÎ SIFATLARI

Bunun gibi, canlıların da, belli husûsî sıfatları, özellikleri vardır. Meselâ, yüksük otu, kalbe tesiri ile tanınır. Atın, binicisine itâati, koşma özelliği meşhûrdur. Atta bu özellik olmasa, ona eşek gibi yük vurulurdu.

İnsan, birçok bakımdan başka hayvânlara, hattâ bazı sıfatları bitkilere ve cansız maddelere benzer ise de, insanı hayvândan ayıran, belli husûsî insanlık sıfatları da vardır. Ona insanlık şerefi, bu özelliğinden gelmektedir. Bu özellik nutuk, yani rûhun idrâk, kavrama, düşünme kuvvetidir. Söz söylemeye de nutuk vermek denir ise de, burada, bu mânâda değildir. Dilsiz kimse, söylemez. Fakat yine insandır. Çünkü nutuk sâhibidir. Yani anlayışlıdır ve düşünür. Tûtî kuşu, yani papağan, söyler. Fakat, insan değildir. Çünkü nutku, anlayışı, aklı, fikri, düşünmesi yoktur.

İşte, iyi huyları kötülerinden, iyi işleri, fenâlarından ayıran, bu nutuktur. Allahü teâlâ, bu özelliği insana verdi ki, bununla yaratanını anlasın. Kalb ve rûh, bu kuvveti ile, yani nutuk, akıl ni'meti ile yerleri, gökleri inceleyerek, Allahü teâlânın varlığını ve yüksek sıfatlarını anlar. Sonra, emirlerine ve yasaklarına, yani İslâmiyete uyarak dünyâ ve âhıret saâdetine kavuşur. Felâketlerden kurtulur. Zâriyât sûresinin 56. âyetinde meâlen;

(İnsanları ve cinni, bana ibâdet etmeleri için yarattım) buyuruldu.

Bu âyet-i kerîmedeki (ibâdet etmeleri için) ifâdesi, (beni tanımaları için) demektir. Yani, Allahü teâlâyı tanımak, inanmak için yaratıldık.

İnsanların hayvânlara benzeyen tarafları, hayvânî rûhdan ileri gelen şehvânî ve gadab kuvvetleridir. Bunun ikisi de, insan rûhu için kıymetli değildir. Bu kuvvetler, hayvânlarda da vardır. Hattâ hayvânlarda, insandan dahâ kuvvetlidir. Meselâ, öküz ve eşek insandan dahâ fazla yer ve içer. Domuz ve kuşlar, insandan dahâ fazla şehvetlidir. Arslan, manda ve fil, insandan dahâ kuvvetlidir. Kurt ve kaplan, insandan dahâ çok dövüşür, parçalar. Fâre, kedi, köpek, karanlıkta da görür. Uzaktan, çabuk koku alırlar...

KALB VE RUH KUVVETİ

Bütün bu kuvvetler, insan için şeref olamaz. Bunlar, şeref sayılsaydı, isimleri geçen hayvânlar, insandan dahâ şerefli, dahâ üstün olurlardı. İnsanın şerefi, rûhunun iki kuvvetinden gelmekdedir. Kalb ve rûh, ilim, nutuk kuvveti ile, fazîletleri, üstünlükleri anlayacak, amelî kuvveti ile, bunlara sarılacak, kötülüklerden sakınacaktır.

Gözün akla değil, aklın göze bağlı olmasını savunanlar olmuştur. Hâlbuki akıl, duygu organları üstünde bir kuvvettir ve hissedilen şeylerin doğrusunu, yanlışını ayıran bir hâkimdir. İnsanlar, göze tâbi olsaydı, insanlık şerefi, gözün kuvveti ile ölçülseydi, kedi, köpek ve fârenin insandan dahâ şerefli, dahâ kıymetli olması lâzım gelirdi. Çünkü bu hayvanlar, karanlıkta da görüyor, insan ise göremiyor. His organları, aklın âletleridir. Kumandan, hâkim ise, akıldır.

Netice olarak, insanın üstünlüğü, ona ihsân edilen rûhu ve bu rûhda bulunan anlama, idrâk etme, düşünme gibi özellikleri sebebi iledir. Rûhun bu özellikleri sebebi ile insan, diğer canlılardan üstün olduğu gibi, rûhunu kuvvetlendirir, onun gıdâsını verirse, meleklerden de üstün olabilir. Çünkü insanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Malı, makamı, nesebi ile değil!

.

"Herkes, yanında bulunandan verir"

2 Temmuz 2013 01:00

A -

A +

Kötülük eden kötülük, iyilik eden de iyilik görür. Herkes, ne yapmış ise onun karşılığını bulur. Kötülük edene iyilik yapmak, iyi huyların en üstünüdür, olgun olmanın alâmetidir. A'râf sûresinin;

(Affet ve ma'rûfu emret) meâlindeki 198. âyet-i kerîmesi nazil olduğu zaman, Peygamber efendimiz, Cebrâîl aleyhisselâmdan bu âyet-i kerimenin açıklamasını istemiştir. Cebrâîl aleyhisselâm da;

"Rabbimden öğreneyim" diyerek gitmiş ve tekrâr geldiğinde;

"Allahü teâlâ; (Senden uzaklaşana yaklaş! Senden esirgeyene ihsân et! Sana zulmedenleri affet!) emrini verdi" buyurmuştur.

"İYİ HUYLU OL!.."

Bir gün Peygamber efendimiz, Ebû Hüreyre hazretlerine;

-İyi huylu ol! buyurur. Ebû Hüreyre hazretleri de;

-İyi huy nedir yâ Resûlallah? diye arz edince Resûlullah efendimiz;

-Senden uzaklaşana yaklaşıp nasîhat et ve sana zulmedeni affet ve malını, ilmini, yardımını senden esirgeyene bunları bol bol ver! buyurmuşlardır.

Kendisine iyilik etmeyene hediye vermek, ihsânın en üstün derecesidir. Kötülük edene ihsânda bulunmak ise, insanlığın en yüksek derecesidir. Bu sıfatlar, düşmanı dost yapar. Peygamber efendimiz;

(Kendinden uzaklaşanlara yaklaşmak, zulmedenleri affetmek, kendini mahrûm edenlere ihsân etmek, güzel huylu olmaktır) buyurmuştur.

Abdullah ibni Abbâs hazretlerine bir kimse sövüp hakaret etmişti. Buna karşılık olarak, o kimseye;

"Bir ihtiyâcın varsa, sana yardım edeyim" buyurur. Adamcağız başını öne eğerek ve utanarak özür diler.

Îsâ aleyhisselâm, Yahûdîlerin yanından geçerken, kendisine çok kötü şeyler söylediler. Onlara iyi ve tatlı cevaplar verdi. Yanında bulunanlar;

-Onlar, size kötülük yapıyor, siz onlara iyi söylüyorsunuz dediklerinde;

-Herkes, başkasına, yanında bulunandan verir cevabını vermişlerdir

Abdullah bin Hubeyk hazretleri, Allahü teâlânın sonsuz ihsânına rağmen günah işlemekte ısrar edenleri;

"Sana iyilik edene bile kötülük ediyorsun. Kötülük edene nasıl iyilik edebilirsin" diyerek, gafletten uyandırırdı.

Câfer-i Sâdık hazretleri, oğluna nasihat ederek buyurur ki:

"Ey oğlum, Allahü teâlânın kitâbını okuyucu, iyilikleri emredici, kötülüğü nehyedici, sana gelmeyene sen gidici, seninle konuşmayanla konuşucu ol! İsteyene ver. Gıybetten, koğuculuktan sakın. Çünkü söz taşımak, insanların kalbinde düşmanlığı arttırır. İnsanların ayıplarını görme, insanların ayıplarını gören, onların hedefi olur."

Ebû Hafs-ı Haddâd hazretleri, Allahü teâlâya ve O'nun kullarına karşı edeb hakkında şöyle buyururdu:

"Allahü teâlâya karşı edeb, onun emirlerini ihlâs ile yerine getirmek, Ondan korkmak, çekinmek. Bir belâ ve sıkıntı sırasında insanlara güzel muâmele, genişlik zamânında yumuşaklıkla, nefsin yoksulluğa düşmekten çekindiği zamanlarda cömertlik ve kerem ile davranmak, gücü yettiği zaman affetmek, insanlara merhamet ve şefkat göstermek, fazîletli olmak, gelmeyene gitmek, kötülük yapana iyilik yapmak ve bütün Müslümanlara hürmet etmektir."

Süfyân-ı Sevrî hazretleri bir nasihatinde buyurdu ki:

"Boş yere, sebepsiz konuşma. Senin olmayan şeyi alma. Kalan ömrün için, acaba dînime ve âhiretime bir zarar gelir mi diye kork, bunun hüzün ve endişesi içerisinde ol. Allahü teâlâya tâatta bulunan sâlih bir Müslümana buğzetme. Büyük, küçük herkese merhametli ol. Akrabân ile alâkayı kesme. Sana gelmeyene, sen git. Akrabân, seninle alâkayı kesse de, sen kesme. Sana zulmedeni affet. Peygamberler ve şehîdlerle berâber olursun."

"SANA ZULMEDENİ AFFET!.."

Ahmed-i Bedevî hazretleri, Abdül'âl ismindeki talebesine hitaben şu vasiyette bulunmuştur:

"Ey Abdül'âl! Allahü teâlânın kullarından birine bir musîbet gelse, bunun için sakın sevinme! Gıybet ve dedikodu yapma! İnsanlar arasında söz taşıma! Sana eziyet vereni, zulmedeni affet! Kötülük yapana iyilik et! Sana vermeyene ver."

Netice olarak herkese iyilik yapmalı, kötülük edenlere, kötülükle karşılık vermemelidir. Halîm, selîm kimse, dâimâ neşeli, rahat olur. Kendisini herkes medheder. Câfer-i Sâdık hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Üç şey vardır ki, Müslümanları çok aziz, şerefli eder:

1- Kendisine zulmedeni affetmek.

2- Kendisine bir şey vermeyene iyilikte bulunmak.

3- Kendisini aramayanları, arayıp hâllerini sormak."

..

Her kemâlinbir zevâli vardır

7 Temmuz 2013 01:00

A -

A +

Kemâl; olgunluk, mükemmellik, eksiksiz olma anlamlarına gelir. Olgunlaşmış, kemâle ermiş olana da, kâmil denir. Zevâl ise; yok olma, sona erme anlamındadır.

Allahü teâlâ, Hâlıktır yani yaratandır ve bâkidir, sonsuzdur. Yaratılanların hepsi ise mahlûktur ve fânidir yani yok edilmek üzere yaratılmışlardır. Bu dünyâda, her mahlûk için bir kemâl, olgunluk ve bir de zevâl yok olma zamanı vardır. Cenâb-ı Hak, ezelde böyle dilemiş ve böyle yaratmıştır. Bunu hiç kimse değiştiremez, değiştirmeye gücü de yetmez.

Cennet ve Cehennem mahlûk olmasına rağmen, Allahü teâlâ bu ikisini sonsuz kalacak şekilde yaratmış ve her ikisini de doldurmayı vâdetmiştir. Dünyâdaki bedeni, ölüm denilen zevâl ile son bulan insân, yeniden diriltilip, bu iki yerden birinde sonsuz olarak kalacaktır. Bunun için, "Dünya fâni, âhıret bâki" denmiştir. Peygamber efendimiz de;

(Dünyâ sizin için yaratıldı. Siz de âhıret için yaratıldınız! Âhırette ise, Cennetten ve Cehennem ateşinden başka yer yoktur) buyurmuşlardır.

"ÖLÜM SİZE VÂDOLUNMUŞTUR"

İnsân, bedenen kemâle erdiği, yaşlanıp olgunlaştığı zaman, ölüm denen zevâl yani yok olma ile karşı karşıyadır. Hayvanlar, bitkiler ve bütün canlılarda da durum aynıdır. Cansız varlıklar yani bütün yıldızlar ve gezegenler için de, bu akıbet yani son, kaçınılmazdır. Bütün mahlûklar, kemâle erdiği, kendileri için verilen süre tamamlandığı ândan itibaren, zevâlden, yok olmaktan kurtulamazlar.

Muhammed bin Kutbüddîn-i İznîkî hazretleri, Miftâh-ul Cennet isimli kitabında buyuruyor ki:

"Ey biçâreler, siz ölümden kaçarsınız. Filân öldü, ben dahî onun yanında bulunacak olursam, bana dahî, bulaşır dersiniz. Ve bulaşıcı hastalık filân mahalleye geldi diyerek, başka yere kaçarsınız.

Ey biçâreler, nereye kaçarsınız! Ölüm size vâdolunmuştur. Ecel ileri gitmez! Hak teâlâ size, eceliniz geldiğinde, göz açıp yumuncaya kadar vakit vermez. Takdir olunandan ne fazla ve ne de eksik olur.

Hak teâlâ, emrini, her nerede hükmettiyse, o kişi, malını ve evlâdını cümleten bırakıp, o mahalle gider. Ve toprağı olan memlekete varmayınca, canını almaya emrolunmaz.

Herkes, eceli geldiğinde ölür. A'râf sûresi 33. âyetinde meâlen;

(Ecelleri geldiği zamân, onu az zamân ileri ve geri alamazlar) buyuruldu.

Hak teâlâ, sizin günde ne kadar nefes alıp verdiğinizi bilicidir. Ve levh'e yazmıştır. Melekler, gözetirler, vakti gelince, melek-ül-mevte, ölüm meleğine haber verirler."

Cenâb-ı Hak, dünyâyı ve dünyânın içindeki bütün güzellikleri zevâl yani yok edilmek üzere yaratmıştır. Akıllı bir kimse, geçici ve yok edilmek üzere yaratılan bu güzelliklere aldanmaz, bunlar için zamanını harcamaz. Peygamber efendimiz;

(Dünyâya, burada kalacağınız kadar, âhırete de, orada kalacağınız kadar çalışınız!) buyurmuştur.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki;

"Fırsatı ganimet, vakitleri ise çok kıymetli ni'met bilmelidir. Modaya, âdetlere uymakla ele bir şey geçmez. Yalan sözlerden, kaçamak davranışlardan ancak zarar ve ziyân ele geçer. Peygamber efendimiz;

(Helekel-müsevvifûn) buyurdu. Yani sonra yaparım diyenler helâk oldular. Bugünkü ömrü vehim ve hayâl için harcamak ve hayâl olan şeyleri ele geçirmek için, mevcût olanları elden kaçırmak çok çirkin bir iştir. Elde bulunan şeyi, en ehemmiyyetli, en kıymetli şey için kullanmak gerekir."

ÂHİRET BÂKÎ, DÜNYA FÂNİ

Akıllı kimse, zevâl üzere yaratılmış olanlara tutulup kalmaz, bunlara gönül bağlamaz. Zira Resûlullah efendimiz;

(Dünyâ, geçilecek bir köprü gibidir. Bu köprüyü tamîr etmekle uğraşmayın. Hemen geçip gidin!) buyurmuştur.

Fudayl bin İyâd hazretleri, sevdiklerine sık sık;

"Dünyânın tamâmı altından olsaydı, yine yok olurdu. Âhiret ise, çanak, çömlek gibi topraktan olsaydı, yine bâkî, sonsuz olurdu. Akıllı kimse, geçici olan dünyâyı, altın da olsa reddeder. Bâkî, sonsuz olan âhireti, çanak çömlek gibi topraktan da olsa kabûl eder. İşin aslı, âhiret bâkî, sonsuz ve altın gibi kıymetlidir. Dünyâ ise, fâni ve çanak, çömlek gibi kıymetsizdir" buyururdu.

Netice olarak, dünyâ ve içindekiler, kendileri için takdir olunan vakit tamam olunca, kemâle erince, "Her kemâlin bir zevâli vardır" hükmü gereğince, zevâl yani yok olmakla karşı karşıyadır...

.

"Bir kimse, dilini tutarsa..."

14 Temmuz 2013 01:00

A -

A +

Dil, büyük bir nimettir. İyiliği de kötülüğü de büyüktür. Cennete de, Cehenneme de götürür. Cirmi küçük, cürmü ise büyüktür. Îmân ve küfür dildeki ifadeden anlaşılır. Dil ile, ya hak veya bâtıl konuşulur. İnsanda bulunan diğer uzuvların sahası, dil gibi geniş değildir. Bir kimse Peygamber efendimize;

-Ya Resûlallah! Cennet'e götürecek bir ameli bana öğret diye arz edince, Resûlullah efendimiz;

-Aç kimseleri doyur, susuz olana su ver, Allahü teâlânın emirlerini insanlara öğret, haram ve yasak olan kötü şeyleri de insanlardan menet. Bunlara gücün yetmezse, hayırlı, güzel olmayan sözlerden dilini sakındır buyurmuştur.

Diline sahib olan kimse dünyada düşmanlarından, âhirette ise, ateşten kurtulur. Hadîs-i şerîfte;

(Ya hayır söyle veya sus. Susan kurtulur) buyurulmuştur

DİL, ŞÜKRETMEK İÇİNDİR

Faydasız konuşmak, münâkaşa etmek, alay etmek, söz taşımak, yalan söylemek, lânet etmek ve gıybet etmek gibi fiiller, hep dil ile olmaktadır. Halbuki Şeyh Sa'dî-i Şîrâzî hazretleri;

"Dil; şükretmek içindir. Rabbini bilen, dilini gıybet için kullanmaz. Kulak; Kur'ân-ı kerîm ve nasîhat dinlemek içindir. Bâtıl ve boş sözler için değildir. İki göz; Allahü teâlânın kudret ve san'atını görmek içindir. Eşin dostun ayıbını görmek için değildir" buyurmaktadır.

Bir kimse, Eyyûb-i Sahtiyânî hazretlerine;

-Bana nasîhatte bulununuz deyince, cevabında;

-Diline sâhib ol, az konuşmaya dikkat et buyurmuştur.

Zünnûn-i Mısrî hazretlerine;

-Kalbini en güzel koruyan kimdir? diye sorduklarında;

-Diline en çok hâkim olan cevâbını vermiştir.

Dil, yırtıcı bir hayvan gibidir, serbest bırakılırsa sahibini parçalar. Sükût eden, hataya düşmekten, yalandan, dedikodudan, söz taşımaktan, kendini övmekten, boş konuşmaktan ve daha birçok dil âfetlerinden kurtulur.

Çok konuşanın dili sürçer, kalbi kararır. Kalbi kararan da, hata üstüne hata yapar ve kalb kırar da farkında bile olmaz. Diline sahip olan, dinini korur.

Çok konuşan hata eder. Eshâb-ı kirâm hep hayır konuştukları halde, yanlış konuşmak için değil, belki boş bir söz söyleriz diye sükût ederlerdi. Bunun için hazret-i Ebu Bekir, ağzına taş koyar ve;

"Başa gelen bütün felâketler bundan gelir" buyururdu.

Bişr-i Hâfî hazretleri de buyurdu ki:

"Dünyâda azîz olmak, âhırette de selâmette olmak isteyen, diline sâhib olsun."

Diline sahip olmayanı, şeytân her sahada oynatır. Büyük bir uçurumun kenarına getirip, yüzüstü yuvarlar, felâkete sürükler. Dile ahlâk dizgini vurulursa, dünyâ ve âhiret saâdetine kavuşur. Başıboş bırakılırsa zarardan zarara girer. Uzuvlarımızdan en çok isyân edeni dildir. Kolaylıkla istediği tarafa gider. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(Her sabah, bütün uzuvlar, yalvararak dile derler ki: Bizim hakkımızı gözetmekte, Allahdan kork, kötü söz söyleme, bizi ateşte yakma! Bizim dine uyup uymamamız senin sebebinledir. Sen doğru olursan biz de doğru oluruz. Sen eğri olursan biz de eğri oluruz.)

Eshâb-ı kirâmdan Ukbe bin Âmir hazretleri, Resûlullah efendimize;

-Dünyâ ve âhirette kurtuluş ne ile olur yâ Resûlallah? diye suâl edince, Peygamber efendimiz;

-Dilini muhâfaza eyle. Zarûret olmadıkça evinden çıkma. Günahlarını hatırlayıp, ağla. Kurtuluş bunlarla olur buyurmuştur.

CEHENNEME GÖTÜRÜR!..

Peygamber efendimize, Cehenneme girmeye sebep olan şeylerin başlıcası nelerdir diye suâl edildiği zaman cevaben;

(Diline ve şehvetine hâkim olmamaktır) buyurmuşlardır.

Ali el-Masîsî hazretleri, fazla konuşmayı sevmez, çok konuşanın hatâ yapacağını bilir, dilin âfetinin, çok konuşmakta olduğunu bildirir ve;

"Allahü teâlâ her şey için iki kapı, dil için ise dört kapı yapmıştır. Dudaklar iki kapı, dişler de iki kapıdır" buyururdu.

Netice olarak susmak, dilini korumak, açık bir hikmet ve güzel bir haslettir. Dilin susması kalbin susmasına, kalbin susması da kişinin Rabbini tanımasına sebep olur. İnsanın selâmeti, dilini korumasındadır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi:

(Bir kimse, dilini tutarsa, Allahü teâlâ onun utanacak şeylerini örter. Gadabını tutarsa, kıyâmet günü, Allahü teâlâ azâbını ondan çeker. Bir kimse Allahü teâlâya yalvarırsa, onun duâsını kabûl eder.)

Affedilmek için, affetmeli

28 Temmuz 2013 01:00

A -

A +

Affetmek, büyüklüğün alâmetidir ve Allahü teâlânın sıfatlarındandır. Kişinin, kendisine karşı yapılan hata ve kusurları bağışlamasına, affetmek denir. Herhangi bir kimsenin, hakkını almaya gücü yettiği halde, o kimseyi affetmesi iyidir. Çünkü hakkını almaya gücü varken affetmek, nefse dahâ güç gelir. Hadîs-i şerîfte;

(Mûsâ aleyhisselâm: Yâ Rabbî! Kullarının en kıymetlisi kimdir? dedikte, gücü yettiği zamân affedendir, buyuruldu) buyurulmuştur.

Zulmedeni affetmek merhametin, kendisine iyilik etmeyene hediyye vermek ihsânın, kötülük edene ihsânda bulunmak da, insanlığın en yüksek derecesidir. Bu sıfatlar, düşmanı dost yapar. Îsâ aleyhisselâm;

(Diş kıranın dişi kırılır. Burnu, kulağı kesenin, burnu kulağı kesilir demiştim. Şimdi ise, kötülük yapana karşı, kötülük yapmayınız. Sağ yanağınıza vurana sol yanağınızı çeviriniz diyorum) buyurmuştur.

ADALETİN YÜKSEK DERECESİ

Muhyiddîn ibni Arabî hazretleri buyuruyor ki:

"Kötülük edene iyilik yapan kimse, nimetlerin şükrünü yapmış olur. İyilik edene kötülük yapan kimse, küfrân-ı ni'met etmiş olur."

Bir kimsenin, kendisine zulmedenden, hakkı kadar hakkını almak, intisâr olur. Affetmek, adâletin yüksek derecesi, intisâr ise, aşağı derecesidir.

Affetmek, bazan zâlimlere karşı aczi gösterebilir. Zulmün artmasına sebep olabilir. İntisâr, her zamân zulmün azalmasına, hattâ yok olmasına sebep olur. Böyle zamânlarda, intisâr etmek, affetmekten dahâ efdal, dahâ sevâb olur.

Zâlimden hakkı kadar geri almak, adâlet olur. Fakat gücü yettiği hâlde affetmek, güzel ahlâktır. Resûlullah efendimiz, bir kimsenin zâlime bedduâ ettiğini görünce;

(İntisâr eyledin! Affeyleseydin, dahâ iyi olurdu.) buyurmuştur.

Bir hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki:

(Üç şey kendisinde bulunan kimse, Cennete dilediği kapıdan girecektir: Kul hakkını ödeyen, her namâzdan sonra onbir defa ihlâs sûresini okuyan, kâtilini affederek ölen.)

Resûlullah efendimizin mübârek torunu hazret-i Hüseyin, bir gün misâfirleri ile sofrada oturmuşlar yemek yiyorlardı. O sırada kölesi bir kap sıcak yemekle gelirken ayağı yere takılıp, elindeki yemeği hazret-i Hüseyin'in mübârek başına döker. Hazret-i Hüseyin, terbiye maksadı ile kölesinin yüzüne sertçe bakınca, kölesi, Âl-i imrân sûresinin 134. âyet-i kerimesindeki;

(Gadab etmezler) meâlindeki kısmını okur. Hazret-i Hüseyin;

-Gadabımı terk ettim, buyurunca, kölesi, âyet-i kerimenin;

(İnsanlardan kusûrlu olanları affederler) meâlindeki kısmını okur. Hazret-i Hüseyin;

-Affettim cevabını verince kölesi, âyet-i kerimenin;

(Allahü teâlâ ihsân edenleri sever) meâlindeki kısmını okur. Bunun üzerine hazret-i Hüseyin;

-Allah için seni kölelikten azâd ettim, istediğin yere gidebilirsin, buyurur.

Resûlullah efendimiz buyuruyor ki:

(Kıyâmette bir kimseyi hesâba çekerler ki, çok günâh işlemiş, hiç iyilik yapmamış. Sen dünyâda hiç iyilik yapmadın mı? derler. Hayır, yalnız çırağıma derdim ki, "Fakîr olan borçluları sıkıştırma! Ne zamân ellerine geçerse, o zamân vermelerini söyle. İstediklerini yine ver. Boş çevirme!" Allahü teâlâ buyuracak ki: "Ey kulum! Bugün sen fakîr, muhtâçsın! Sen dünyâda benim kullarıma acıdığın gibi, bugün biz de sana acırız." Onu affeder.)

Ahnef bin Kays hazretleri buyurdu ki:

"Bir kimse bana düşmanlık etse, ona üç halden biriyle karşılık veririm. Bu kimse benden yaşlı ise ona saygı duyar, karşılık vermem. Benden küçük ise onun için kötü muâmele yapmaya tenezzül etmem. Akranım ise ona af ve iyilikle muâmele ederim."

"KIZDIĞIN ZAMAN!.."

Netice olarak Allahü teâlâ, kullarının günâhlarını affedicidir. Müslümânlar da, birbirlerinin kusûrlarını, kabâhatlerini affetmelidir. Müslüman, Allahü teâlâ katında kıymeti olan ve Onun sevdiği insan demektir. Bunun için Müslümanların hatalarını görmemek, onlara kin tutmamak ve kusurlarını affetmek lazımdır. Allahü teâlânın bizi affetmesini istiyorsak, biz de Onun kullarını affetmemiz lazımdır. Yani, affedilmek için affetmek lazımdır. Affetmek, Allahü teâlânın sıfatlarındandır. Ahmed Rıfâî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Kızdığın zaman affa sarıl. Çünkü affetmek sûretiyle yapacağın hatâ, cezâ vermek sûretiyle yapacağın hâtadan daha iyidir."

.

Bütün nimetler, külfet karşılığıdır

5 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın, insanlara gönderdiği Peygamberler, Peygamber olmalarına rağmen, emredilen sebeplere yapıştılar, sıkıntılara katlandılar, zahmetler çektiler. Eyyûb aleyhisselâm, insanları Allahü teâlâya îmân ve ibâdet etmeye çağırdı. Bu uğurda pekçok zahmet çekti. Sonra malı, evlâdı ve bedeni ile imtihân edildi. Ama bu sıkıntılara göğüs gerdi. Sabrı, kullukta kusûr etmeyip şikâyette bulunmayışı, bütün insanlara örnek oldu.

Hiçbir şey yapmadan, zahmet çekmeden, yan gelip ağzını havaya açarak kısmetini beklemek, İslâmiyyette yoktur. Allahü teâlâ Necm sûresinin 39. âyetinde meâlen;

(İnsana [âhirette] ancak dünyâda çalışarak [ihlâs ile] yaptığı işler fayda verir) buyurmuştur.

DÜNYA, SIKINTI YERİDİR

Allahü teâlâ, dünyayı, zahmet, sıkıntı yeri olarak yaratmıştır. Burada her şey, belli bir sebebe bağlı olarak verilmektedir. Bu sebeplere yapışmayan ve bu sebeplerin getirdiği sıkıntılara, zahmetlere katlanmayan, arzu ettiği nimete kavuşamaz. Âlim olmak isteyen, ilim öğrenmenin sebeplerine yapışmaz ve bu sebeplerin getirdiği sıkıntılara, zahmetlere katlanmazsa, cehaletten kurtulamaz. Dinimiz hem çalışmayı, sebebe yapışmayı, zahmet çekmeyi ve hem de duâ etmeyi bildirmektedir. Önce sebebe yapışmak, sonra duâ etmek lâzımdır. Zira Peygamber efendimiz;

(Çalışmadan duâ eden, silâhsız harbe giden gibidir) buyurmuşlardır.

Âhırette sonsuz ni'metlere kavuşmak isteyenin, îmân sâhibi olması lâzımdır. Îmân ettikten sonra da, îmânın gereği olarak bu îmânın emrettiklerini yerine getirmesi, yasak ettiklerinden de sakınması lâzımdır. Seyyid Ebü'l-Vefâ hazretleri buyuruyor ki:

"Her kim mevlâsına kavuşmak isterse, yolunun üstünde kendisini bekleyen zahmet ve meşakkatlere sabredip, göğüs germelidir. Meselâ keten bitkisi, zahmet ve meşakkatlere sabredip göğüs gerer, sonunda da kâğıt olur, üzerine Allahü teâlânın ismi yazılır. Muazzez ve mükerrem olur. Allahü teâlânın isminin azîzliğini ve bereketini görmez misin ki; keten önce toprağın altına habsolunur. Sonra yeryüzüne çıkıp büyüdükten sonra koparılır, vatanından olur, gurbet acısı çeker. Sıcağa bırakılır, güneşin harâretinde kalır, dövülür ve posası ayrılır. Sonra daha temiz hâle gelmesi için tarağın dişlerinden geçirilir. Eğirilir, bükülür, en sonunda ibrişim gibi olup, insan eliyle kumaş yapılır.

Bütün bunlar oluncaya kadar, haddi ve hesâbı olmayan eziyet çeker, meşakkatlere katlanır. Burada da kibirli olduğu sürede, o kibir gidinceye kadar sıkılır. Bu elemden parça parça olup, lüzumsuz oluncaya kadar kurtuluş yoktur. Lüzumsuz olunca da çöplüğe atılır. Ayaklar altında sürünür. Kâğıt imâl edicisi onu o hâlde yerlerde sürünürken görür ve kâğıt yapmak için alır. Temizce yıkadıktan sonra, yepyeni, bembeyaz, pırıl pırıl kâğıt yapar. Kâğıdın üzerine Allahü teâlânın ismi, Kur'ân-ı kerîm, hadîs-i şerîf yazılır. Keten, öyle hadsiz ve hesapsız eziyet ve meşakkatler çeker ki, anlatmakla bitirilemez.

Bunun gibi, talebenin de böyle sıkıntı çekmesi lazımdır. Keten o kadar zahmet ve meşakkat yüzü gördükten sonra kâğıt olup, üzerine yazı yazılarak nasıl değeri artıp ellerde dolaşıyorsa, talebe de zahmet ve meşakkatler çekerek, o yollardan geçtikten sonra azîz olup, derecesi yükselir."

"EY NEFSİM!.."

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, kendi nefsine hitaben buyuruyor ki:

"Ey nefsim; belki inandığını fakat sıkıntıya gelemeyeceğini söyleyeceksin. Fazla sıkıntıya dayanamayanların, az bir zahmetle bu sıkıntıyı önlemeleri lâzım geldiğini, Cehennem azâbından kurtulmak için, dünyâda zahmete katlanmanın farz olduğunu, demek ki bilmiyorsun. Bugün dünyânın bir miktar zahmetine dayanamazsan, yarın Cehennem azâbına ve âhiretteki zillet ve alçaklığa ve kovulmaya nasıl dayanacaksın!"

Netice olarak, her nimet, bir külfet karşılığıdır. Zahmet çekilmeden, nimete kavuşulamaz. Bir işin zahmeti ne kadar çoksa, rahmeti de o kadar çok olur. İbâdet zahmetine katlananlar, sonunda sonsuz nimetlere kavuşacaktır. Hazret-i Alî'nin buyurduğu gibi:

"Uğraşmadan, çalışmadan Cennete kavuşacağını zanneden kimse, hayâle kapılıyor. Çalışarak kavuşacağım diyenin de kendini yorması, ibâdet meşakkatlerini yüklenmesi lâzımdır.

İnsanı neticeye, sabır ulaştırır

6 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Sabır; yüzü ekşitmeden başa gelen dert ve musîbeti yudum yudum içine sindirebilmektir.

Sabır; emirleri yapmakta, yasaklardan sakınmakta, başa gelen belâ ve musîbetlerde tahammül etmek, katlanmaktır. Abdullah Mürteiş hazretleri;

"Bütün işlerin netîcesinin sıhhatli ve faydalı olabilmesi için iki şart vardır: Sabır ve ihlâs" buyurmuşlardır.

Sabır, dinin yarısı, namaz ise dinin direğidir. Bu ikisine yapışan, hedefine ulaşır, maksadına kavuşur. Peygamber efendimiz;

(Sabreden, zafere kavuşur) buyurmuşlardır.

Peygamber efendimiz, Arabistân yarım adasında, sert, inâtçı insanlar arasında geldiği hâlde, çok güzel idâresi, cefalarına, eziyetlerine sabretmesi sebebi ile, onları yumuşaklığa ve itâate getirmiştir. Böylece çoğu dinlerini bırakıp Müslümân olmuş ve dîn-i islâm yolunda babalarına, oğullarına karşı harb etmişlerdir. Onun uğrunda mallarını, yurtlarını fedâ edip, kanlarını akıtmışlar. Hâlbuki, böyle şeylere alışık değillerdi.

KURTULUŞA ERENLER...

Ebû Ali Dekkâk hazretlerine; Sabır nedir? diye sual edilince cevaben buyurur ki:

"Sabır, ismi gibidir. Zira sabır, ilaç olarak kullanılan tadı acı bir ağacın adıdır. Sabırlılar dünyâ ve âhiret izzetine konarak kurtuluşa erdiler. Çünkü onlar Allahü teâlâdan O'nunla olma şerefine nâil olmuşlardır. Allahü teâlâ bunun için, Tûr sûresinin 4. Âyetinde meâlen;

(Şüphe yok ki Allah sabredenlerle berâberdir) buyurmuştur.

Sabrın târifi ve sınırı takdire îtirâz etmemektir. Şikâyet yollu olmaksızın başa gelen musîbetleri açıklamak sabırsızlık olmaz."

İsmâil Fakîrullah hazretleri;

"Tevekkül etmek, teslim olmak, sabretmek ve rızâ göstermek, Allahü teâlâya varan yolun esaslarıdır" buyurmuştur.

Yahyâ bin Muâz-ı Râzî hazretleri;

"Kıyâmet günü fakirlik ve zenginlik tartılmayacak, fakirliğe ne ölçüde sabredilmiş ve zenginliğe ne ölçüde şükredilmiş ise, o hesâb edilecek" buyurmaktadır.

Abdülkâdir Geylânî hazretleri buyurdu ki:

"Kulun Allahü teâlâyı sevmesinde samîmi olup olmadığı, başına belâ ve musîbet geldiği zaman ortaya çıkar. Bela ve musîbet geldiğinde sabır hâlini muhâfaza edebiliyorsa, o gerçekten Allahü teâlâyı seviyor demektir. Musîbet ve fakirlik zamânında sebat gösterebilmek bu sevgiye delil ve alâmet yapıldı. Birisi Peygamber efendimize;

-Ben seni seviyorum deyince;

-Fakirlik için bir elbise hazırla buyurdu. Bir başkası gelip Peygamber efendimize;

-Ben Allahü teâlâyı seviyorum deyince;

-Belâ için elbise hazırla buyurdu.

Halinizden şikâyette bulunmayın. Sabredin, feryad etmeyin. Allahü teâlâya, rızâsı için yapılan sabırlar ve tahammüller, aslâ karşılıksız kalmaz. Onun için bir ân olsun sabrediniz, mutlaka, senelerce bu sabrın mükâfâtını görürsünüz. Ömrü boyunca kahraman lakabıyla meşhûr olan, bu lakabı, bir ânlık cesâreti netîcesinde kazanmıştır."

Ahmed Yekdest Cüryânî hazretleri;

"Dünyânın esâsı mihnet, sıkıntı üzere kurulmuştur. Sıkıntının ise sabretmekten başka reçetesi, katlanmaktan başka kurtuluş yolu yoktur" buyurmaktadır.

Molla Abdurrahmân Câmî hazretleri de;

"İhtiyarlık, gençliğin sonu ve netîcesidir. Netice ise, başa bağlıdır. Gençliğini iyi geçirenin, ihtiyarlığının da iyi geçeceği umulur" buyuruyor.

"KULLUK BÖYLE OLUR!"

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Her gün insanın karşılaştığı her şey, Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile var olmaktadır. Bunun için, irâdelerimizi Onun irâdesine uydurmalıyız! Karşılaştığımız her şeyi, aradığımız şeyler olarak görmeliyiz ve bunlara kavuştuğumuz için sevinmeliyiz! Kulluk böyle olur. Allahü teâlâ, Hadîs-i kudsîde buyuruyor ki:

(Kazâ ve kaderime râzı olmayan, beğenmeyen ve gönderdiğim belâlara sabretmeyen, benden başka Rab arasın. Yeryüzünde kulum olarak bulunmasın!)

Netice olarak, neticeye sabırla ulaşılır. Zira sabır; bütün hayırların, iyiliklerin anahtarıdır. Dünyaya geldiğimiz andan itibaren, her menzile sabırla ulaşılmaktadır. Çocuğun büyümesi ve eğitimi, sabretmeye bağlıdır. İyi bir insan, iyi bir Müslümün olmak, sabırla ele geçer. Din Büyüklerinin buyurduğu gibi:

"Sabır bütün hayırların, sıdk kurtuluşun ve şükür de bereketin anahtarıdır. Kimde bu hasletler bulunursa, o, en yüksek mânevî mertebelere kavuşur."

.

Îmânı olan, Cehennemde kalmaz

11 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Mü'minlere mükâfât ve ni'met için hâzırlanmış olan Cennet ve kâfirlere azâb için hâzırlanmış olan Cehennem, şimdi vardır. Her ikisini de, Allahü teâlâ, yoktan var etmiştir. Kıyâmette her şey yok edilip, tekrâr yaratıldıktan sonra ebedî olarak varlıkta kalacaklar, hiç yok olmayacaklardır. Suâl ve hesaptan sonra, mü'minler Cennete girince, burada sonsuz kalacaklar, Cennetten hiç çıkmayacaklardır. Kâfirler de, Cehenneme girince, Cehennemde sonsuz kalacaklar, ebedî olarak azâb çekeceklerdir. Bunların azâblarının azaltılması câiz değildir.

(Onların azâbları hafîfletilmeyecek, onlara hiç yardım olunmayacaktır) meâlindeki âyet-i kerîme meşhûrdur.

TÖVBE EDENLER...

Günâhı çok olan bir mü'min, son nefesi boğazına gelmeden evvel, tövbe ederse, kurtulması çok umulur. Çünkü Allahü teâlâ, tövbeyi kabûl edeceğini vâdetmiştir. Eğer tövbe etmek şerefine kavuşamadı ise, onun işi, Allahü teâlânın irâdesine kalmıştır. İsterse günâhlarının hepsini affederek Cennete sokar, isterse Cehennem ateşi ile veyâ sıkıntılar ile günâhları kadar, azâb yapar. Fakat sonunda kurtularak, yine Cennete girer. Çünkü âhırette merhamete kavuşamayan, yalnız kâfirlerdir. Zerre kadar îmânı olan, rahmete kavuşacaktır. Eğer günâhlarından dolayı önceleri rahmete kavuşamazsa, sonunda Allahü teâlânın lütfu, inâyeti ile kavuşacaktır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Bir kimse, dinde inanılması lâzım olan şeylerden, bir tânesine bile inanmamış veyâ şüphe etmiş ise veyâ beğenmemiş ise îmânı gider, kâfir olur, Cehennemde ebedî kalır. Bir kimse, Kelime-i tevhîd söyleyip, bunun manâsını kabûl eder, Muhammed aleyhisselâm, Allahü teâlânın Peygamberidir, her sözü doğrudur, güzeldir deyip, ona uygun olmayanlar yanlıştır, fenâdır diye inanırsa ve son nefesinde de öyle ölüp, âhırete, bu îmân ile giderse, bu kimse, kâfirlere mahsûs olan âdetlere ve bayramlara katılır, kâfirlerin mukaddes bildikleri günlerinde ve gecelerinde, onların yaptıklarını yaparsa Cehenneme girer. Amma, kalbinde zerre kadar îmânı olduğu yani bildirilenlere kısaca inandığı için Cehennemde sonsuz kalmaz. Kısaca inanmış olmak için, dinde inanılması lâzım olan şeylerden birini işitince, şüphe etmeden inanmak lâzımdır. Demek ki, kalbinde îmân varken, zarûret olmadığı hâlde bile kâfirlerle düşüp kalkan, onların bayramlarına, paskalyalarına uyanların cenâze namâzlarını kılmalıdır. Bunların, îmânları sâyesinde Cehennemden çıkacaklarına inanmalıdır. Fakat, hiç îmânı olmayanlara, Muhammed aleyhisselâmın bir sözünü ve âdetini bile beğenmeyenlere, af ve mağfiret yoktur

Hülâsa, kâfirlerin âdet ve merâsimlerine katılanda, zerre kadar îmân varsa, yanî kalbinden Kelime-i tevhîdin manâsına, kısaca inanmış ise ve îmânı gideren bir iş ve sözde bulunmadı ise Cehennem azâbına girecek ise de, Cehennemde ebedî kalmayacaktır.

Îmânı olanlardan büyük günâh işleyen ve tövbe etmeden ölenlere gelince, Allahü teâlâ, bu günâhları isterse affeder, isterse günâhı temizleninceye kadar, Cehennemde azâb eder. Cehennem azâbı ister sonsuz olsun, ister bir zamân olsun, küfür için, küfür sıfatları ve bulaşıklıkları içindir. Küfürden, inkârdan kaçınan, îmân sâhiplerinin yaptıkları büyük günâhlar, ya îmânları hürmetine, cenâb-ı Hakkın merhameti ile veyâ tövbe etmeleri ile veyâ şefâate kavuşmaları ile af olunur. Böyle af olmayanlar, dünyâ sıkıntıları ve dertleri ile veyâ son nefeste cân verirken, çekecekleri zahmetler ile temizlenir. Bunlarla da temizlenmezse, bazıları kabir azâbı çekmekle affa kavuşur. Bazıları ise, kabir azâbı ve sıkıntıları ve kıyâmet gününün şiddetleri ile af olunup, günâhları biter ve Cehennem azâbı ile temizlenmeye lüzûm kalmaz...

KÂFİRLERİN YÜZLERİ!..

Kalbinde zerre kadar îmânı bulunanı, günâhlarının çokluğu sebebi ile Cehenneme soksalar da, günâhları kadar azâb edip, sonunda, Cehennemden çıkarılır ve onun yüzünü siyâh yapmazlar. Kâfirlerin yüzleri ise, siyâh yapılır..."

Netice olarak, kalbinde zerre kadar îmânı bulunanı, günâhlarının çokluğu sebebi ile Cehenneme soksalar da, günâhları kadar azâb edip, sonunda, Cehennemden çıkarırlar. Hadis-i şerifte buyurulduğu gibi:

(Kalbinde zerre kadar îmânı olan, Cehenneme girmez.)

.

İbâdetin devamlı olanı makbuldür

12 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Namâzın ve bütün ibâdetlerin nasıl yapılacağını, yaparken nelere uyulacağını Allahü teâlâ Peygamberine bildirmiştir. Peygamber efendimiz de, bunları, öğrendiği gibi Eshâbına bildirmiş ve kendi de yapmıştır. Farzları, vâcibleri ve harâmları, Peygamber efendimiz bile değiştirmemiştir ve değiştiremez. Din imâmlarımız bunların hepsini Eshâb-ı kirâmdan görerek ve işiterek anlamışlar ve kitâplarına yazmışlardır.

Allahü teâlâya îmândan sonra, ibâdetlerin, üstünlüklerin en kıymetlisi, Ehl-i sünnet i'tikâdında olmaktır. Ehl-i sünnet demek, inanmakta, ibâdetlerde ve insanlara karşı yapılan işlerde, Muhammed aleyhisselâmın sünnetine, yoluna, Eshâb-ı kirâma, Tâbi'înin ve dahâ sonra gelen İslâm âlimlerinin söz birliğine uymaktır. Bunların yolunu, fıkıh ve ilmihâl kitâplarından okuyup öğrenmek lâzımdır. Müslümânların çoğu nefislerine ve kısa akıllarına, kendi görüşlerine uyarak, bu yoldan ayrılmışlar, bid'at ehli olmuşlardır. Bezzâziyyede buyuruluyor ki:

FIKIH ÖĞRENMEK...

"Kur'ân-ı kerîmden bir miktâr ezberledikten sonra, fıkıh öğrenmek lâzımdır. Çünkü Kur'ân-ı kerîmin hepsini ezberlemek farz-ı kifâyedir. Lâzım olan fıkıh bilgilerini öğrenmek ise, farz-ı ayındır. Farzlardan sonra ibâdetlerin en kıymetlisi, ilim ve fıkıh öğrenmektir."

Muhammed Şeybânî hazretleri;

"Her Müslümânın harâmları, helâlleri bildiren iki yüzbin fıkıh bilgisini öğrenmesi lâzımdır" buyurmuştur.

Bir kimse Peygamber efendimize gelerek;

-Ya Resûlallah ben yalnız Ramazan orucunu tutar, farz olan beş vakit namazı kılarım. Bunlara da başka bir şey ilâve etmem. Zekat verecek ve hacca gidecek bir şeyim de yok. Aacaba bu hâl ile vefât ettiğim zaman benim yerim neresi olur? diye sorar. Peygamber efendimiz o kimseye tebessüm ederler ve;

-Bu hâlinle âhırette benimle beraber olursun buyururlar.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Her şeyden önce, Ehl-i sünnet vel-cemâ'at âlimlerinin bildirdiği, kitâplarında yazdığı itikâdı öğrenmek ve îmânını buna göre düzeltmek lâzımdır. Ondan sonra, fıkıh ahkâmını öğrenmeli, farzları yapmaya sarılmalı, helâle, harâma dikkat etmelidir. Farzların yanında, nâfile ibâdetlerin, hiç kıymeti yoktur. Zamânımızın Müslümânları, farzları bırakıp, nâfile ibâdetlere sarılıyor, nâfile ibâdetleri yapmaya ehemmiyet verip, farzları meselâ beş vakit namâz kılmayı, Ramazân-ı şerîf ayında, oruç tutmayı, zekât vermeyi, uşur vermeyi, helâli, harâmları öğrenmeyi hafîf ve ehemmiyetsiz görüyorlar.

Zekât niyyeti ile fakîre bir altın vermek, yüzbin altın sadaka vermekten dahâ sevâptır. Çünkü zekât vermek, farzı yapmaktır. Zekât niyyeti olmadan verilenler ise, nâfile ibâdettir. Farz ibâdetin yanında nâfile ibâdetlerin hiç kıymeti yoktur. Deniz yanında, damla kadar bile değildir."

Nâfile ibâdetlerin sevâbına kavuşabilmek için, îmânda, farzlarda kusûr olmamak, günâhlara tövbe etmek ve ibâdet olarak yapmaya niyyet etmek şarttır. Rıyâd-un-nâsıhîn kitabında buyuruluyor ki:

"Bütün ibâdetlerin kabûl olması, helâl lokmaya bağlıdır. O hâlde, mü'minler helâl kazanmaya çalışmalıdır. Harâmdan ve şüphelilerden kaçınmalıdır." Resûlullah efendimiz;

(Allahü teâlâ güzeldir. Yalnız güzel yapılan ibâdetleri kabûl eder. Allahü teâlâ, Peygamberlerine emrettiğini, mü'minlere de emretti ve buyurdu ki: Ey Peygamberlerim! Helâl yiyiniz ve sâlih, iyi işler yapınız! Mü'minlere de emretti ki: Ey îmân edenler! Sizlere verdiğim rızıklardan helâl olanları yiyiniz!) buyurmaktadır.

HELÂL KAZANMAK...

Ahmed bin Abdullah İsfehânî hazretleri buyurdu ki:

"Büyüklerden çoğu buyurdu ki: İbâdetler on kısımdır. Dokuz kısmı helâl kazanmaktır. Bir kısmı da bildiğimiz bütün ibâdetlerdir."

Netice olarak Allahü teâlâ, yapılan amellerde, ibâdetlerde, kullarının kalblerindeki ihlâsa ve Allah korkusuna bakar. Allah rızâsı için yapılmayan hayrât, hasenât ve ibâdetler, kabûl edilmez. Amellerin, ibâdetlerin kabûl olması yani sevâb verilmesi için, hem şartlarına uygun olması, hem ihlâs ile niyet edilmesi ve hem de devamlı olması lâzımdır. Bir seferinde Peygamber efendimize, hangi amelin daha kıymetli olduğu sual edilince, cevaben;

(Devamlı olan ameldir) buyurmuşlardır.

.

Şükredince ni'metler artar

13 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Şükür, bütün ni'metleri İslâmiyete uygun olarak kullanmak demektir. Ni'met, insana faydalı olan şey demektir. Allahü teâlâya şükretmek ise, Onun dinini kabûl etmek, emrettiklerini yapmak, yasak ettiklerinden de sakınmak demektir. Cehennemden kurtulmak için, itikâtta ve amelde, Muhammed aleyhisselâma uymaktan başka çâre yoktur. İyilik yapana teşekkür edileceğini, herkes bilir. Bu, insanlık îcâbıdır. İyilik edenlere hürmet edilir, nimet sâhipleri, büyük bilinir. Bunun için, her nimetin hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâya şükretmek, insanlık îcâbıdır, bir vazîfe ve bir borçtur. Nisâ sûresinin 147. âyetinde meâlen;

(Allahın nimetlerine şükreder ve îmân ederseniz, Allah size niçin azâb etsin?) buyurulmaktadır.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

KULLARINA "IYÂLİM" DEDİ!..

"Allahü teâlânın, bir kuluna, faydalı, güzel işler yapmayı, çok kimsenin ihtiyaçlarını sağlamasını nasib etmesi, çok kimsenin ona sığınması, bu kul için pek büyük bir nimettir! Allahü teâlâ, kullarına ıyâlim demiş, çok merhametli olduğu için, herkesin rızkını, nafakasını kendi üzerine almıştır. Allahü teâlâ, bu ıyâlinden birkaçının rızıkları, nafakaları için ve bunların yetişmeleri, râhat yaşamaları için bir kulunu görevlendirirse, bu kuluna büyük ihsân etmiş olur. Bu büyük nimete kavuşup da, bunun için şükretmesini bilen kimse, çok tâlihli, pek bahtiyârdır. Bunun kıymetini bilip, şükretmek, kendi sâhibinin, Rabbinin ıyâline hizmet etmeyi saâdet ve şeref bilmek ve Rabbinin kullarını yetiştirmekle övünmek, akıl icâbıdır."

İyilik edenlere, şükretmek yani, sevindiğini bildirmek, aklın istediği bir şeydir. Dinin bildirdiği hükümler, bütün nimetleri, iyilikleri yaratan, gönderen Allahü teâlâya karşı, şükrün nasıl yapılacağını göstermektedir. Ayrıca dünyânın, hayâtın düzeni, cenâb-ı Hakkın bu emirlerini yapmakla ve yasak ettiklerinden de sakınmakla mümkün olur. Eğer Allahü teâlâ, herkesi kendi başına bıraksaydı, kötülükten, karışıklıktan başka bir şey olmazdı. Allahü teâlânın harâm etmesi olmasaydı, nefisleri, keyifleri peşinde koşanlar, başkalarının mallarına, cânlarına, ırzlarına saldırır, fenâlıklar, karışıklıklar hâsıl olur, saldıran da, karşısındakiler de, zarar görür, helâk olurlardı.

Allahü teâlâ, insanların saâdetlerine sebep olan şeyleri emretmiş ve felâketlerine sebep olanları da yasak etmiştir. Dinli olsun, dinsiz olsun, bir kimse bilerek veyâ bilmeyerek, bu emir ve yasaklara uyduğu kadar, dünyâda râhat ve huzûr içinde yaşar. Bu hâl, faydalı ilâcı kullanan herkesin dertten kurtulması gibidir. Bunun için Kur'ân-ı kerîme uygun olarak çalışan, dinli dinsiz herkes muvaffak olur. Fakat âhırette, saâdete kavuşabilmek için Kur'ân-ı kerîmin bildirdiklerine îmân etmek ve bunlara uymak lâzımdır. Avn bin Abdullah hazretleri;

KIYMETİ BİLİNMEZSE!..

Bir kimse, Allahü teâlânın ihsan ettiği nimetlerin kıymetini bilir, buna göre yaşarsa yani kendinde bir değişme olmazsa, bu kimseye verilen nimetler, onda hep kalır hatta artar. Bu hâl, bir insan için olduğu gibi cemiyet ve milletler için de aynıdır. Nitekim Ra'd sûresinin 11. âyetinde meâlen;

(Bir millet, kendini bozmadıkça, Allah onların hâllerini değiştirmez) buyurulmuştur.

Netice olarak, nimetin kıymeti bilinmez, hakkı gözetilmezse elden gider. Şükredilir, hakkı gözetilirse elde kalır ve artar. Sûre-i İbrâhîmin 7. âyetinde meâlen buyurulduğu gibi:

(Ni'metlerimin kıymetini bilir, şükrederseniz, yani emrettiğim gibi kullanırsanız, onları arttırırım. Kıymetlerini bilmez, bunları beğenmezseniz, elinizden alır, şiddetli azâb ederim.)

.

Nazlanmak değil, naz çekmek gerekir

18 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Dinimiz, almayı değil vermeyi emretmektedir. İnsanların sıkıntılarına katlanmak, kahırlarını çekmek, yardımlarına koşmak, müşkillerini halletmek, hep vermektir yani fedakarlıkta bulunmaktır. Zaten dinimizde esas olan, nazlanmak değil, naz çekmek yani yük çekmektir. İnsanların yükünü çeken, olgunlaşır, istifade etmeye başlar. Yükselen, olgunlaşan insanlar, hep vererek yükselmiş ve olgunlaşmışlardır. Bu sebeple insan, hayatta iken kendini vermeye alıştırmalıdır. Hadîs-i şerîfde;

(Şu üç şey için yemin ederim: Sadaka vermekle asla mal eksilmez. Öyle ise sadaka verin! Zulüm gördüğü şahsı, Allah rızası için affeden, dünya ve âhirette aziz olur. Öyle ise affedin! İsteme kapısını açana da, Allah fakirlik kapısını açar) buyurulmuştur.

RIZIKLARINI KESMEMİŞ

Herşeyi yaratan, veren, ihsân eden Allahü tealadır. İnsanlar, isyân ettiği, emirlerini dinlemediği halde rızıklarını kesmemiş yine vermiştir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Bütün mahlûklara her nimeti, iyilikleri veren yalnız Allahü teâlâdır. Herşeyi vareden, varolmak nimetini veren Odur. Her ân, varlıkta durduran da Odur. İnsanları sıkıntıdan kurtaran, duâları kabûl eden, belâlardan kurtaran hep Odur. Öyle bir Rezzâktır ki, kullarının rızıklarını, günâhlarından dolayı kesmiyor. Affı ve merhameti o kadar boldur ki, günâh işleyenlerin yüz karalarını meydâna çıkarmıyor. Hilmi o kadar çoktur ki, kullarının cezâlarını vermekte acele etmiyor."

Peygamber efendimiz bir hadis-i şeriflerinde;

(Allahü teâlânın ahlâkı ile huylanınız!) buyurmuştur. Meselâ, Allahü teâlânın sıfatlarından biri Settâr'dır. Yanî günahları örtücüdür. Müslümânın da din kardeşinin ayıbını, kusûrunu örtmesi lâzımdır. Allahü teâlâ, kullarının günâhlarını affedicidir. Müslümânlar da, birbirlerinin kusûrlarını, kabâhatlerini affetmelidir. Allahü teâlâ kerîmdir, rahîmdir. Yanî lutfü, ihsânı boldur ve merhameti çoktur. Müslümânın da cömert ve merhametli olması lâzımdır. Abdullah-ı Ensârî hazretleri buyurdu ki:

İYİLİK EDENE

"Sana iyilik eden kimsenin esiri olursun. Ona karşı boynun bükük olur. Kendisine iyilik ettiğin kimseye karşı ise, tam tersi olur. Onun için, dâima herkese iyilik etmeli, faydalı olmaya çalışmalıdır. Nitekim bir hadîs-i şerîfte; (Veren el, alan elden üstündür) buyrulmuştur."

Ebü'l-Hüseyin Nûrî hazretlerini, kendi zamanında yaşıyan birkaç evliyâ ile beraber, hasetçinin biri, halifeye şikayet etmişti. İşin aslı araştırılmadan bunların idâm edilmesi emredildi. Onlardan birisi idâm edilmek üzere çağrılınca, Ebü'l-Hüseyin Nûrî hazretleri, hemen ileri atılıp;

-Önce beni idâm edin dedi. Cellâd;

-Kılınç, kendisine koşulacak bir şey değildir. Niçin acele ediyorsun? Sana henüz sıra gelmedi deyince, Ebü'l-Hüseyin Nûrî hazretleri;

-Bizim yolumuz îsâr yâni arkadaşını, kendine tercih etme, fedâkârlık yoludur. En kıymetli ve tatlı şey candır. Ben kendimi fedâ edip, bir kaç sâniye de olsa bu kardeşlerimin yaşamasını arzu ediyorum cevabını vermiştir. Bu hâli gören halife, onların durumunu tekrar tahkik ettirir ve bunların Allah adamı olduğunu anlayıp, özür diler ve serbest bırakır.

Bir kimse, kırıldığı kimselere iyilik edebiliyorsa, onlara hediye verebiliyorsa, rahat eder, huzûrlu olur. Din büyükleri;

"Kalbi en fazla nurlandıran şey; kızdığınız kimseye dua etmektir" buyurmuşlardır.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki:

"İnsanlar, üç kısımdır: Bir kısmı, gıdâ gibidir. Herkese, her zamân lâzımdır. İkinci kısmı, ilâç gibidirler. İhtiyâç zamânında lâzım olurlar. Üçüncü kısmı, hastalık gibidir. Bunlara ihtiyâç olmaz. Fakat, kendileri insanlara müsallat olurlar, bulaşırlar. Bunlardan kurtulmak için, müdârâ etmek lâzımdır."

Netice olarak mümin, gıda gibi olmalı, her zaman ona ihtiyaç duyulmalıdır. Vermeye alışan, yük çeken kimse, gıda gibi olur. Yüzü dünyaya dönük olan yani almaya alışan kimse, herkesle kavgalı olur. Yüzü ahirete dönük olan ise, herkesin yükünü çeker yani hep verir ve herkesle de barışık olur. Zaten vermiyen, fedakârlıkta bulunamıyan, kısacası Cömert olmayan kimse, insanların sevgisini kazanamaz. Veren kimse, her zaman itibarlı ve aziz olur. Almaya, istemeye alışan kimse de, zillete düşer.

.

Nefsini seven, onun kulu olur

19 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Hep, kendi isteklerinin arkasında giden bir kimse, kendi keyfine, arzûsuna esîr demektir. Bu kimse, kendi nefsinin kölesidir ve hep, mel'ûn şeytânın emirlerini, isteklerini yapar.

Nefsinin kötü arzûlarına, zevklerine kavuşmak için çalışıp para kazanmak ve çalışırken helâli harâmdan ayırmamak, başkalarının haklarına saldırmak, onlara olan borçlarını ödememek, dünyâya düşkün olmayı gösterir. Dünyâya düşkün olmak ise, büyük günâhtır.

İnsânın, Allahü teâlânın ma'rifetine kavuşmasına mâni olan en kuvvetli düşman, nefsin arzûlarıdır. Bu arzûlar bitmez ve tükenmez. Hepsi de çok zararlıdır.

"Maksûdun, mâbûdundur" sözü meşhûrdur. Câsiye sûresinin 23. âyetinde meâlen;

(Nefsinin arzûlarını ilâh edinen kimseyi gördün mü?) buyurularak, bu hâl haber verilmektedir.

Bir insanın maksûdu, arzûsu, teveccüh ettiği, özendiği, sağ kaldıkça ele geçirmek istediği ve ele geçirmek için, her türlü zillete, alçalmaya katlandığı, hiç vaz geçmediği şey ise, bu maksûdu, o kimsenin mâbûdu olur ve bu hâli ibâdet olur. Çünki ibâdet, zilletin, alçalmanın son derecesidir.

MAKSADA KAVUŞMAK

Allahü teâlâdan başka mâbûd tanımamak için, Ondan başka maksûd olmamak, Ondan başka murâd olmamak lâzımdır. Bunun için de; "Lâ ilâhe illallah" derken, Ondan başka maksûd, mâbûd olmadığını bilmek lâzımdır.

Bir kimse, maksadına kavuşmak için, Allah göstermesin dinin dışına çıkarsa, farzlardan birini bırakır, bir harâm işlerse, meselâ namâzı, orucu bırakır veyâ içki içerse, bu maksûdu, onun mâbûdu, ilâhı olur. Maksûdu için dinin dışına çıkmazsa, onu ele geçirmek için, harâm işlemezse, din, o maksûdu reddetmez, menetmez ve onu maksûd bilmez. Onun maksûdu yalnız Allahü teâlâdır ve Onun dinini gözetmektir, der. O maksûda karşı, o kimsede, yaratılış îcâbı, bir arzû hâsıl olmuştur. Fakat, bu arzûsu, dine olan arzûsunun miktârına yetişememiştir.

Maksadı dünyâ olan bir kimse, herkese sıkıntı verir ve her şeyden şikâyet eder. Herkese sıkıntı veren kimse, kibirlidir. Zaten herkesi şikayet etmesi, kibirinden, kendisini beğenmesindendir. İnsanın kendini beğenmesi de, kibirdendir. Bir kimsenin kendini beğenmesi, kendini sevdiği içindir. Kendini seven ise, başkasını sevemez.

KENDİNİ BEĞENMEZ

Tevâzu sahibi olan bir kimse, kendini beğenmez, kibirlenmez, insanlara tepeden bakmaz. Bunun için, herkesi sever ve herkes de onu sever. Mütevâzi demek, ölmüş demektir. Ölü, kimseyi şikâyet etmez, ölüyü şikâyet eden de olmaz.

Kim toprak gibi mütevâzi olursa, her nimete kavuşur. Bir parça yükselse, kendinde birşeyler vehmetse, su o toprakta durmaz. Din Büyüklerinin, evliyânın feyizlerine, kalblerindeki nûrlara ve bereketine kavuşmak için toprak gibi mütevâzi olmak lâzımdır. Rahmete, berekete kavuşmak için, toprak veyâ toprak gibi olmak lâzımdır.

Bedendeki hastalıkları tedâvi etmek gerektiği gibi, kalbdeki, kibir, ucûb, riyâ gibi hastalıkları da tedâvi etmek lâzımdır. Zira;

(Kalblerinde hastalık vardır) meâlindeki âyet-i kerîmede bildirilen kalb hastalığına yakalanmış olanların, hiçbir ibâdeti ve tâ'ati fayda vermez, belki zarar verir buyurulmaktadır.

(Çok Kur'ân-ı kerîm okuyanlar vardır ki, Kur'ân-ı kerîm bunlara la'net eder) hadîs-i şerîfi meşhûrdur.

Kalb hastalıklarının mütehassısları olan tesavvuf büyükleri de, önce hastalığın giderilmesi için yapılacak şeyleri emir buyururlar. Kalbin hastalığı, Hak teâlâdan başkasına tutulması, bağlanmasıdır. Belki, kendisine bağlanmasıdır. Çünki herkes, herşeyi kendisi için ister. Çocuğunu sevmesi, kendini sevdiği içindir. Malı, mevkiyi, rütbeyi hep kendisi için ister. Onun mâbûdu, tapındığı şey, kendi nefsidir. Nefsinin istekleri arkasında koşmaktadır. Kalb, bu bağlılıklardan, bu hastalıklardan kurtulmadıkça, insanın kurtulması çok güç olur.

Netice olarak kulun dileği ve isteği, nefsinin istekleri değil, sâdece sâhibi ve sâhibinin yani Allahü teâlânın dileği, istekleri olmalıdır. Başka, hiçbir dileği, isteği bulunmamalıdır. Böyle olmazsa, kulluk bağını koparmış, kulluktan kaçmış olur. Nâzi'ât sûresinin 40. âyetinde meâlen;

(Kim Rabbinin azâmetinden korkup, kendini nefsinin arzûlarından menederse, varacağı yer şüphesiz Cennettir) buyurulmuştur.

.

Mazlûmun âhı yerde kalmaz

20 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Dünyâya milyarlarca insan gelmiş ve bir müddet yaşadıktan sonra, hepsi de ölüp gitmişlerdir. Bunlardan bâzıları zengin, bâzıları fakîr, kimi güzel, kimi çirkin, kimi zâlim, kimi de mazlûm imiş. Ama o hâllerinin hepsi de, geçmiş ve unutulmuştur.

Mazlûm, zulüm görmüş, zulme uğramış, hâlim, selim, sakin, sessiz kimse demektir. Zâlim ise, zulmeden kimseye denmektedir.

Ezilmenin, zulme uğramanın verdiği mahcubiyet, boyun büküklüğü, kalbin kırıklığı, mazlûmun duâsının kabülüne, zâlimin de felâketine sebep olmaktadır. Hadîs-i şerîfde;

(İnsanlara zulmeden, Kıyâmette bunun azâbını çekecektir) buyuruldu.

Aklı olan bir kimse, zevklerini Allahü teâlânın gösterdiği yoldan temîn eder. İslâmın güzel ahlâkı ile süslenir. Herkese iyilik eder. Kendisine kötülük yapanlara iyilikle karşılık verir. İyilik yapamazsa, hiç olmazsa sabreder, bölücü olmaz, yapıcı olur. Böylece, kendisi de, hem zevklerine, hem de râhata, huzûra kavuşur. Hem de, âhıretin sonsuz azâblarından kurtulur.

İMAN ETMEK

Bütün râhatlıkların, saâdetlerin başı, îmân etmekte, müslümân olmaktatır. Îmân etmek de, çok kolaydır. Îmân etmek için, bir yere para vermek, mal vermek, zor bir iş yapmak, birisinden izin almak gibi, bir şey yapmak lâzım değildir. Hattâ, îmânlı olduğunu kimseye bildirmek, belli etmek bile lâzım değildir. Îmân, îmân edilecek şeyleri öğrenip, bunlara kalbinden inanmak demektir. Îmân eden, Allahü teâlânın emirlerine teslîm olur, kimseye zulmetmez.

Vaktiyle zâlimin biri, Din Büyüklerinden birine zulmedermiş. Bu zâta;

-Efendim, buna bedduâ etseniz dediklerinde;

-O, bana değil, kendine düşmanlık etmektedir. Kendine yaptığı bu zarar, ona yetişir. Ayrıca bir zarar ilâve edemem buyurmuştur. Hadîs-i şerîfde buyuruldu ki:

(İnsan, kendine zulmedene bedduâ eder. Böylece, hakkını, dünyâda almış olur. Belki, zâlimin hakkı da, kendine geçmiş olur.)

Hazret-i Ömer Irak memleketlerinden birine cihâd için ordu göndermişti. Bir gün Medîne'de otururken, birdenbire;

-Efendim buradayım, buradayım! diye seslenir.

Hiç kimse neden böyle seslendiğini anlayamaz. Nihâyet ordu zaferler kazanarak döner. Kumandan hazret-i Ömere kazandıkları zaferleri anlatmaya başlayınca hazret-i Ömer;

-Bunları bırak, kendisine zorla suya gir dediğin kimsenin hâli ne oldu, diye sorar. Kumandan;

-Yâ Emîr-el mü'minîn! Bu işte benim kötü bir niyyetim yoktu. Bir suya ulaştık. O sudan geçmek için derinliğini öğrenmek istedik. O kimseyi soyup, suya koyduk. Hava soğuktu. Yâ Ömer, yâ Ömer diye feryâd eyledi. Sonra şiddetli soğuk sebebiyle vefât etti, dedi.

Komutanın anlatdıklarını dinleyenler, dahâ önce hazret-i Ömerin Lebbeyk, Lebbeyk diye söylemesinin, "ey Ömer, nerdesin" diye seslenmesine cevâb olduğunu anladılar. Hazret-i Ömer, o kumandana;

-Eğer bundan sonra üsûl olarak kalmayacağını bilseydim, senin boynunu vururdum, der ve haydi şimdi git, o mazlûmun diyetini âilesine ver. Bir dahâ böyle bir şey yapma buyurur.

Peygamber efendimiz, bir hads-i şeriflerinde;

(Gayr-ı müslime zulmedenden, Kıyâmet günü, onun hakkını ben istiyeceğim) buyurmuştur.

NİÇİN YEMEDİN?

Bir zaman iftirâ sebebiyle Zünnûn-i Mısrî hazretlerini hapsettiler. Günlerce aç kaldı. Bir kadın iplik parası ile hazırladığı yemekten ona gönderdi. Zünnûn-i Mısrî hazretleri o yemekten yemedi. Kadın bunu işitince, üzüldü ve;

-Helâl para ile yaptığımı biliyorsun, niçin yemedin? dedi.

-Evet yemek helâldi. Fakat zâlimin tabağı içinde getirdiler buyurdu. Yemeği zindancıların tabağında getirmişlerdi.

İbn-i Vefâ hazretleri de buyurdu ki:

"Bir zâlime kalben meyleden kimseyi fitne ateşi sarar. Böyle kimse, ancak Allahü teâlânın yardımı ile kurtulur."

Netice olarak dünyâ hayâtında insân, ya zâlim veya mazlûm olmaktadır. Malına, mülküne, canına, namusuna tecavüz edilen mazlûmdur. Kalbi kırılan, mazlûmdur. Hakları gasbedilenler, mazlûmdur. Dövülen, hakaret edilenler, mazlûmdur. İtilen, kakılan, hor görülen, ezilen, kıymet verilmeyenler, hep mazlûmdur. Zâlim cezâsız kalmayacağı gibi, mazlûmun da âhı hiçbir zaman yerde kalmaz. Çünkü hadis-i şerifde;

(Üç kimsenin duâsı muhakkak kabûl olur: Mazlûmun, misâfirin ve ana babanın) buyurulmuştur

.

İnsanların iyisi de, kötüsü de

25 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Hakîkî ilim, insana aczini, kusûrunu ve Rabbinin büyüklüğünü, üstünlüğünü bildirir. Yaratanına karşı korkusunu ve mahlûklara karşı tevâzusunu arttırır. Kul haklarına ehemmiyet verir. Böyle ilmi öğretmek ve öğrenmek farzdır. Buna İlm-i nâfi yani faydalı ilim denir. Böyle ilim, kişinin ihlâs ile ibâdet etmesine sebep olur.

İlmin kıymetli, şerefli olması, sâlih, doğru niyete bağlıdır. Cehâletten ve nefsinin hevâsından kurtulmak için öğrenmek lâzımdır. İmâm olmak, müftü olmak, din adamı tanınmak için öğrenmemek lâzımdır.

İlmi, bununla amel etmek, başkalarına öğretmek ve bunları ihlâs ile yapmak lâzımdır. Amel ve ihlâs ile olmayan ilim zararlıdır. Hadîs-i şerîfde;

(Allah için olmayan ilmin sâhibi Cehennemde ateşler üzerine oturtulacaktır) buyuruldu.

Dünyâlık ele geçirmek için ilim öğrenmek, yani dîni dünyâya vesîle etmek, altın kaşıkla necâset yemeye benzer. Dîni dünyâ kazancına âlet edenler, din hırsızlarıdır. Hadîs-i şerîfde;

(Din bilgilerini dünyâlık ele geçirmek için edinenler, Cennetin kokusunu duymayacaklardır) buyuruldu.

FEN BİLİMLERİ

Fen bilgilerini dünyâ menfeati için öğrenmek câizdir, hattâ lâzımdır. Hadîs-i şerîfde;

(Bu ümmetin âlimleri iki türlü olacaktır: Birincileri, ilimleri ile insanlara faydalı olacaktır. Onlardan bir karşılık beklemiyeceklerdir. Böyle olan insana denizdeki balıklar ve yeryüzündeki hayvânlar ve havadaki kuşlar duâ edeceklerdir. İlmi başkalarına faydalı olmayan, ilmini dünyâlık ele geçirmek için kullananlara kıyâmette Cehennem ateşinden yular vurulacaktır) buyuruldu.

Yerde ve gökte bulunan mahlûkların hepsinin tesbîh ettiklerini Kur'ân-ı kerîm haber veriyor.

(Âlimler, Peygamberlerin vârisleridir) hadîs-i şerîfindeki âlim, Resûlullah efendimizin yolunda olan, Onun yoluna uyan din âlimi demektir. İslâmiyete uyan âlim, etrâfına ziyâ saçan ışık kaynağı gibidir. Hadis-i şerifde;

(Âlimler devlet adamlarına karışmadıkça ve dünyâlık toplamak peşinde olmadıkça, Peygamberlerin emînleridir. Dünyâlık toplamaya başlayınca ve hükûmet adamlarının arasına karışınca, bu emânete hıyânet etmiş olurlar) buyuruldu.

Emânetçinin kendisine bırakılan mâlları muhâfaza etmekte, korumakta emîn olması lâzım geldiği gibi, din âliminin de, islâm bilgilerini bozulmaktan muhâfaza etmekte, korumakta emîn olması lâzımdır. Resûlullah efendimiz, Kâ'beyi tavâf ederken kendisine;

-Hangi insan dahâ kötüdür? diye sorulur. Cevaben;

-Kötü olanı sorma! İyi olanları sor. Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür buyurmuştur. Çünkü âlimler, bilerek günâh işlemektedir. İsâ aleyhisselâm;

(Kötü âlimler, su yolunu kapayan kaya gibidir. Su, kayadan sızıp geçemez. Akmasına da mâni olur) buyurmuştur.

KÖTÜ DİN ADAMI

Kötü din adamı, kanalizasyona benzer. Görünüşte, sağlam, san'at eseridir. İçi ise, pislik doludur. Hadîs-i şerîfde;

(Kıyâmet günü azâbların en şiddetlisi, ilmi kendisine faydası olmıyan din adamınadır) buyuruldu.

Ka'b-ül-Ahbâr hazretleri buyuruyor ki:

"Âhir zamanda öyle âlimler gelecek ki, herkesi zühde yani şüphelilere düşmek korkusuyla mübahların çoğunu terketmeye dâvet edecekler. Fakat kendileri zühdden uzak olacaklar. İnsanları korkutacaklar, fakat kendilerinde korkudan hiçbir iz bulunmayacak. İnsanların, makam mevki sâhiplerinden uzak kalmalarını isteyecekler, fakat kendileri onlardan ayrılmayacaklar. Sözleri ile dünyâyı kötüleyecekler, fakat zenginlere yaklaşacaklar. Yoksul ve fakirlerden uzak kalacaklar. İslâmiyetten bildiklerine, öğrendiklerine aykırı hareket edecekler. Yakınlarını başkalarının yanında görseler, darılacaklardır. Böyle âlimler, kötü ve Allahü teâlânın sevmediği âlimlerdir."

Netice olarak insanların iyisi, ilmi ile amel edip, insanlara faydalı olanlardır. İnsanların kötüsü de, ilmi ile amel etmeyip, dini dünyâ menfaatlerine âlet edenlerdir. İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Âlimlerin iyisi, insanların en iyisidir. Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür. İnsanların saâdeti ve felâketi, âlimlere bağlıdır. Büyüklerden biri şeytânı boş oturuyor görüp, sebebini sormuş. Şeytân demiş ki: Bu zamânın sapık âlimleri, bizim işimizi yapıyor. İnsanları yoldan çıkarmak için, bize iş bırakmıyorlar."

.

Kişinin, amellerini beğenmesi

26 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Bir kimsenin, ayıplarını görmeyip kendini beğenmesine ve yaptığı ibâdetleri, iyilikleri beğenerek, bunlarla övünmesine, Ucub denir ki, kötü huylardandır.

Ucub, insanı kibre sürükler, günâhlarını unutmaya sebep olur ve böylece de o kimsenin kalbi kararır.

Ucub sâhibi, Allahü teâlânın azâbını unutur. Başkalarından istifâde etmekten mahrûm kalır ve kimse ile meşveret edemez, danışamaz. Hadîs-i şerîfde;

(Üç şey, insanı felâkete sürükler: Buhl, hevâ ve ucb) buyuruldu.

Buhl yanî cimri kimse, Allahü teâlâya ve Onun kullarına karşı olan hakları, vazîfeleri ödemekten mahrûm olur. Hevâsına, nefsinin arzûlarına uyan ve ucub sâhibi olan yanî nefsini beğenen kimse, muhakkak helâka, felâkete düçâr olur. İmâm-ı Gazâlî hazretleri;

"Bütün kötülüklerin başı, kaynağı üçtür: Hased, riyâ, ucub. Kalbini bunlardan temizlemeğe çalış!" buyurmuştur.

Ucub sâhibi, kendini ve yaptıklarını beğenen kimse, hep ben, ben der. Toplantılarda baş tarafta bulunmak ve her sözünün de kabûl olunmasını ister. Hadîs-i şerîfde;

(Günâh işlemezseniz, dahâ büyük günâha yakalanmanızdan korkarım. O da, ucubdur) buyuruldu.

Günâh işliyenin boynu bükük olur ve tövbe edebilir. Ucub sâhibi ise, ilmi ve ameli ile mağrûr olur, egoist olur. Tövbe etmesi güç olur. Günâh işliyenlerin iniltileri, Allahü teâlâya, tesbîh çekenlerin övünmesinden iyi gelir. Ucbun en kötüsü, hatâlarını, nefsinin hevâsını beğenmektir. Hep nefsine uyar, nasîhat kabûl etmez. Başkalarını câhil sanır. Böyle ucbun ilâcı çok güçtür. Sultan Behâeddîn Veled anlatır:

"Babamla bir gün Hüsâmeddîn Çelebi'nin bağına gidiyorduk. Babam beni bir katıra bindirdi. Kendisi, diğer talebelerle yaya gidiyordu. Ben babamın tam arkasında idim. Bir ara babam Mevlânâ hazretlerinin mübârek vücûdunu, Allahü teâlânın izniyle büyük bir nûrun kapladığını gördüm. Etrâfa güneş gibi ışık saçıyordu. Hemen hatırıma, babamın büyüklüğünü inkâr edenler geldi ve;

-Böylelerine şaşıyorum, niçin kötü düşünüyorlar? diye düşünürken, babam geriye dönerek;

KENDİ NEFSİNİ

-Ey Behâeddîn! Sen babanı inkâr edenleri bırak da, kendi nefsini yola getir. Sakın ucub ve kibir hastalığına yakalanmıyasın. Herkes yaya yürürken, sen binek üzerindesin. Bu kadarcık gönül yüksekliği, insanı ucba, kendini beğenmeye götürür, nefsinin ve şeytanın eline düşürür. Onlara hizmet ettirir buyurdu."

Bir kimsenin, yaptığı ibâdetlerin, iyiliklerin kıymetini bilerek, bunların elden gitmesini düşünerek korkması, üzülmesi, ucub olmaz. Bunların, Allahü teâlâdan gelen ni'metler olduğunu düşünerek, sevinmek de, ucub olmaz. Allahü teâlâdan gelen bu ni'metleri, kendisinin kazandığını sanarak sevinmek, kendini beğenmek, ucub olur.

Ucubdan kurtulmak için, her şeyin Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile meydâna geldiğini, akıl, ilim, ibâdet etmek, mâl ve mevki gibi kıymetli ni'metlerin, Allahü teâlânın lutfu, ihsânı olduklarını düşünmek lâzımdır.

Eshâb-ı kirâmdan ba'zıları, Huneyn gazâsında, askerin çokluğunu görerek;

"Artık biz hiç mağlûp olmayız" dediler. Bu sözler Resûlullah efendimizin mubârek kulağına gelince, üzüldüler. Bunun için, harbin başlangıcında nusret-i ilâhî yetişmeyip, mağlûbiyyet başladı. Sonra, Cenâb-ı Hak merhamet ederek, zafer nasîb eyledi.

YOK ETMEYİNİZ

Dâvud aleyhisselâm, duâ ederken;

"Yâ Rabbî! Evlâtlarımdan birkaçının namâz kılmadığı hiçbir gece yoktur ve oruç tutmadığı hiçbir gün geçmemiştir" demişti. Buna karşılık Allahü teâlâ;

(Ben dilemeseydim, kuvvet ve imkân vermeseydim, bunların hiçbiri yapılamazdı) buyurdu.

Dâvud aleyhisselâmın bu sözü, gayret-i ilâhiyyeye dokundu, târîh kitâplarında yazılı olan sıkıntıların başına gelmesine sebep oldu. Tâhâ-i Hakkârî hazretleri;

"Amellerinizi ucub ile yani kendinizi beğenerek, ibâdetleri kendinizden bilerek örtüp yok etmeyiniz" buyurmuştur.

Netice olarak ucub, kişinin kendini ve yaptığı ibâdetleri, iyilikleri beğenerek, bunlarla övünmesidir ki, kötü huylardandır. Ömer bin Abdülazîz hazretleri, hutbe okurken kalbine ucub yani kendini beğenme hâli gelirse hutbeyi yarıda keser, yazı yazarken bu hâl olursa o kâğıdı yırtar ve;

"Allahım nefsimin şerrinden sana sığınırım" buyururdu.

Öleceğini bildiği hâlde sevinen.."

27 Ağustos 2013 01:00

A -

A +

Akil, bâliğ olup îmânı olan erkek, kadın her müslümana, Mükellef denir. Mükellef olanların ise, ölümü çok hâtırlaması sünnettir. Çünkü ölümü çok hâtırlamak, emirlere sarılmaya, günâhlardan sakınmaya sebep olur ve harâm işlemeye cesâreti azaltır. Zira Peygamber efendimiz;

(Lezzetleri yıkan, eğlencelere son veren ölümü, çok hâtırlayınız!) buyurmuştur.

İslâm âlimlerinden ve evliyâdan bazıları, ölümü, hergün bir kerre hâtırlamayı âdet edinmişlerdi. Bahaeddîn-i Buhârî hazretleri, hergün yirmi kerre, kendini ölmüş, mezâra konmuş düşünürdü. Bişr-i Hâfî hazretleri, sevenlerine hep;

"Ölümü hatırladığın zaman, dünyânın güzelliği ve şehvetleri senden gider" buyururdu.

YOK OLMAK...

Ölmek, yok olmak değildir. Varlığı bozmıyan bir iştir. Mevt, ölüm, rûhun bedene olan bağlılığının sona ermesi, bedenden ayrılmasıdır. Mevt, insanın bir hâlden başka bir hâle dönmesidir. Bir evden, bir eve göç etmektir.

İmâm-ı Gazâli hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Keyfine göre yaşa! Fakat bu yaşaman uzun sürmiyecek, birgün elbette öleceksin. Gece gündüz düşündüğün, sımsıkı sarıldığın lezzetlerden elbette ayrılacaksın. Dünyânın nesini seversen sev, hepsine vedâ edeceksin! Elinden geleni yap! Fakat unutma ki, her yaptığının hesâbını vereceksin!

Allahü teâlâya yemîn ederim ki, Îsâ aleyhisselâmın İncîlinde okudum; bir kimseyi tabuta koyduktan mezâra bırakıncaya kadar; Allahü teâlâ ona kırk süâl soracaktır. Bunlardan birincisi;

(Ey kulum! Yaşadığın kadar hep dünyâ için süslendin, herkesin beğenmesi, hürmet etmesi için birçok şeyler öğrendin. Benim emrettiğim şeyleri de öğrendin mi, istediklerimi yapıp, harâm ettiklerimden kaçındın mı?) olacaktır.

Allahü teâlâ sana her gün soruyor:

(Başkaları için neye bu kadar uğraşıyorsun? Görmüyor musun ki, tepeden tırnağa kadar benim iyiliklerimle, ihsânlarımla örtülüsün?)

Fakat sen bunu duymuyorsun. Çocuk oyuna dalıp etrafını görmediği gibi, dünyâ zevkleri, nefsin arzûları seni sağır ve kör eylemiş!"

Muhammed Ma'sum hazretleri buyuruyor ki:

"Yazıklar olsun, ömür geçti. Bir hayırlı iş yapmadım. Dünyânın vefâsız, yalancı olduğu, şimdi anlaşıldı. Hayâtı, hayâl oldu. Fitneleri, dertleri bitmedi. Ahbâb, arkadaşlar, öldüler, gittiler. Bu hâlleri görüp de, gafletten uyanmıyor, ibret almıyor, pişmânlık duymuyor ve tövbe etmiyoruz. Gaflet devâm ediyor, günâhlarımız artıyor. Allahü teâlâ, Tevbe sûresinin 127. âyetinde meâlen;

(Görmüyorlar mı ki, her sene, bir iki kerre, dertlere, belâlara yakalanıyorlar. Yine tövbe etmiyor, pişmân olmuyorlar) buyurdu.

Bu nasıl îmândır? Nasıl müslümânlıktır? Ne kitâptan, ne sünnetten nasîhat alınıyor. Ne de, başa gelen dertlerden, hâdiselerden ibret alınıyor. Uzun seneler, berâber yaşadıkları, birlikte gezip dolaştıkları, yiyip içtikleri, yatıp kalktıkları ahbâblarını, arkadaşlarını düşünsünler. Sevdiklerinin, birlikte eğlendiklerinin, yardımcılarının ne olduklarını görmüyorlar mı? Hiçbirinden birşey kaldı mı? Onlardan haber verenler var mı? Ömürlerinin harmanını rüzgâr götürdü."

Abdülazîz bin Ebû Revvâd hazretlerine;

-Nasıl sabahladın? diye sorulunca, ağlamaya başlar.

-Niçin ağlıyorsun? denilince de;

-Ölümü unutmuş, üstelik günahları da çok olan kimsenin hâli nasıl olur. Ecel, süratle geliyor, ömür her gün eksiliyor. Akibetin Cennet mi, Cehennem mi, ne olacağı bilinmiyor. Ya Cehennem olursa, hâlimiz ne olur? cevabını vermiştir.

Peygamber efendimiz de, uzun bir hadis-i şerifin başında;

(Bir insanın rûhu vucûdundan ayrılınca, bir nidâ gelir ki, ey insan oğlu, sen mi dünyâyı terkeyledin, yoksa dünyâ mı seni terkeyledi? Sen mi dünyâyı topladın, yoksa dünyâ mı seni topladı? Sen mi dünyâyı öldürdün, yoksa dünyâ mı seni öldürdü?) buyurmaktadır.

BİLDİĞİ HALDE...

Netice olarak, Allahü teâlânın bir hadîs-i kudsîde buyurduğu gibi:

(Ölümün geleceğini bildiği hâlde sevinen, hesâba çekileceğini bildiği hâlde mal biriktirme hırsı ile yanıp tutuşan, yalnız başına mezara gireceğini bildiği hâlde gülüp oynıyan, dünyanın yok olacağını bildiği hâlde dünyaya sımsıkı sarılan, âhıreti bildiği hâlde, dünya ile huzûr bulmaya çalışan kimselere şaşılır.)

.

İyiler, iyilikleri ile giderler

1 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Ömer bin Abdülazîz hazretleri, iyi, güzel, sâlih insanlardan idi. Bu zât, hazret-i Ömer'in kız tarafından torunudur ve Emevi halifelerindendir. Dedesi gibi çok âdildi ve "İkinci Ömer" nâmı ile tanınmıştır. Âlim ve velî bir zât idi.

Bir gün Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin hizmetçisi huzûruna gelir ve;

-Efendim, tuhaf bir rüyâ gördüm der. Halîfe;

-Ne gördün anlat deyince hizmetçi;

-Efendim, rüyâda Cehennemi gördüm. Cehennemlik olanların üzerine kükreyip duruyordu. Sonra Cehennem üzerinde Sırat köprüsü kuruldu. Sırayla önce Abdülmelik bin Mervân, sonra Velîd bin Abdülmelik daha sonra Süleyman bin Abdülmelik geldi ve Sırat köprüsünü geçemeyip Cehenneme düştüler der. Halîfe;

-Devam et deyince hizmetçi;

-Sonra da seni getirdiler der demez, Ömer bin Abdülazîz hazretleri bir ah çeker, düşüp bayılır. Hizmetçi, yüksek sesle;

-Vallahi efendim, senin selâmetle Sırat köprüsünü geçtiğini gördüm dediyse de halîfe, bayıldığı için hizmetçisinin sesini işitemez.

ONU ÇEKEMEDİLER!..

Ömer bin Abdülazîz hazretleri, âdil olmasına, sulh ve sükûnu temin etmesine rağmen, Onun idâresini çekemeyenler vardı. Bunlar, ehl-i bid'atten Hâricîler ve menfaati zedelenenlerdi. Halîfenin hayâtına kıymak için çâreler ararlar. Nihâyet hizmetçisini bin altınla kandırarak, bu mübârek zâtı zehirletirler. Ömer bin Abdülazîz hazretleri zehirlendiğini anlayınca hizmetçisini çağırır ve;

-Ben sana bir fenalık, kötülük yapmadığım hâlde bu ihâneti bana niçin yaptın. Doğru söyle ki, seni affedeyim der. Hizmetçi, yaptığı bu çirkin harekete çok pişman olup, üzülür. Ağlayarak, yavararır, yerlere kapanır ve;

-Yâ Emir-el-müminîn! Bana bin altın vermek sûretiyle bu ihâneti yaptırdılar der. Halîfe altınları getirterek, devlet hazînesine gönderir ve hizmetçiyi affeder.

Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin hastalığı ağırlaşınca doktor çağırırlar. Doktor;

-Bu zehir içmiştir. Hayâtı hakkında teminât veremem deyince Halîfe;

-Sâde bana değil, zehir içmemiş olanların hayatı hakkında da teminat verme! buyurur. Doktor;

-Zehir içtiğinin farkında mısın? der. Halîfe;

-Evet, mîdeme inince anladım buyurur. Doktor;

-Tedâviye hemen başlayalım deyince Ömer bin Abdülazîz hazretleri;

-Hayır. İlâcı, kulağımın arkasında olsa uzanıp onu almam. Rabbime kavuşmam, benim için daha güzeldir buyurur.

Ölüm döşeğinde, bir ara ağlamaya başlar. Yanındakiler;

-Niçin ağlıyorsun. Allahü teâlânın yardımı ile nice sünnetleri ihyâ ettin. Adâletin ise çok yüksekti deyince, onlara cevâben buyurur ki:

-Ben, Allahü teâlânın huzûruna bütün milletin hesâbını vermek üzere çıkacak değil miyim? Herkese âdil olarak davranabildiğimden emin değilim. Yaptığım kusûrlar da ayrı. Tabiî ki ben bundan dolayı korkuyorum ve ağlıyorum. Bir ara;

-Beni oturtun buyurur. Oturunca;

-Allahım, ben o kimseyim ki, bana emirlik verdin. Ben kusûr ettim. Yanlış işleri yapmaktan beni nehyettin. Ben ise isyân ettim diye üç defa söyler ve sonra da;

"Lâ ilâhe illallah. İbâdete lâyık olan ancak Allahü teâlâdır" diyerek başını göklere çevirir, dikkatle bakar ve;

-Ben öyle kimseleri görüyorum ki onlar ne insan ne de cindir der ve biraz sonra da rûhunu teslim eder.

Vefâtından önce şöyle vasiyet eder:

NUR YÜZLÜ...

"Ey Meymûn bin Mihrân! Velid mezara konduğunda oradaydım. Yüzünü açıp baktım, yüzü simsiyahtı. Ben de mezara konduğum zaman yüzümü açıp bakınız!"

Vefât edince vasiyeti gereği yüzünü açıp bakarlar ve yüzü, parlak, nûrlu, aydınlıktır. Vefât etmeden önce yakınları;

-Beytülmâldan âilene bir şeyler vasiyet et, senden sonra onlar sıkıntıya düşmesinler deyince, onlara buyurur ki:

-Çocuklarım şu iki tip insanlardan birisi olacaktır: İyi, sâlih insan veya kötü şerîr insan. Sâlih insan olurlarsa, Kur'ân-ı kerîmin A'raf sûresi, 196. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Ey Resûlüm! Müşriklere de ki; size karşı benim yardımcım, Kur'ân-ı kerîmi indiren Allahtır ve O bütün sâlihlere de yardımcıdır) buyurulan âyeti yetişir. Kötü insan olurlarsa, o takdirde ben onları, günah işlemeleri için güçlendiremem.

Netice olarak iyiler, iyilikleri ile beraber giderler, geride iyiliklerinin izini bırakırlar. Kötüler de, kötülükleri ile giderler ve geride kötülüklerinin izini bırakırlar.

.

Hak ve vazifeler karşılıklıdır

2 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Hak, kelimesinin birçok anlamı vardır. El-Hak, Allahü teâlânın isimlerindendir. "Hak şerleri hayr eyler" sözündeki Hak, bunu ifade etmektedir. Hak kelimesi, İslâmiyyet, doğru, gerçek anlamlarında kullanıldığı gibi, alacak, pay, hisse anlamlarına da gelmektedir. Kul hakları, hayvan hakları denince, bu anlamda kullanılmaktadır...

Bir kimsenin, başkası üzerinde hakkı var demek, o kimsede alacağı, hissesi, payı var demektir. Ele geçen her nimet, bir külfet karşılığında olduğu gibi, her hak da, bir vazife karşılığında hak olmaktadır. Bir öğretmenin, öğrencisine verdiği ödevleri istemesi hakkıdır. Ancak öğretmen, öğrencisine, o ödevleri yapacak bilgileri vermişse yani öğretmen vazifesini yerine getirmişse, o zaman öğrencisinden isteme hakkına sahip olur.

EDEPTEN NASİBİ YOKSA!

Ana-baba, evlâdına dinini öğretmiş, edeb, terbiye vermiş, çocuğunu güzel yetiştirmiş yani ana-babalık vazifesini yerine getirmiş ise, evlâdından saygı beklemesi hak olmaktadır. Zaten çocuğa edeb öğretilmemiş ise, o çocuktan değil edeb, insanlık sıfatlarının bile yerine getirilmesi beklenemez. Zira Şems-i Tebrîzî hazretleri;

"Âdemoğlunun edepten nasîbi yoksa, insan değildir. Âdemoğlu ile hayvan arasındaki fark budur" buyurmaktadır.

Karı-koca arasında da haklar vardır. Fakat bu haklar, erkeğin ve kadının kendi üzerlerine düşen vazifeleri yerine getirmesi şartına bağlıdır. Vazife yerine getirilmemiş ise, karşı taraftan hak talabinde bulunamaz. Mesela, kadın kocasından habersiz babasının evine gitse, uzun süre orada kalsa, kocasından nafaka hakkını taleb edemez. Erkek de, kendisine yüklenen vazifelerini yerine getirmeden, hanımından, kadınlık vazifelerini yerine getirme hakkını taleb edemez.

Herhangi bir yerde âmir olan kimse de, çalıştırdığı kimselerin çalışma şartlarını hazırlamadan, ne iş ve o işi nasıl yapacaklarını öğretmeden, göstermeden, onlardan üretim bekleme hakkını taleb edemez. Çalışan bir kimse de, işini yapmazsa, vaktinde gelmezse, o işle alâkalı ücreti isteme hakkını taleb edemez.

İnsanlara saygı, hürmet göstermeyen, onları hakir gören, iten, onlara zulmeden, o insanlardan, insanlık haklarını taleb edemez. İnsanca davranış beklemesi, kendinin hakkı olduğu gibi, diğerlerinin de hakkıdır. İnsan, kendi üzerine düşen vazifeyi yerine getirmemiş ise, karşısındakinin yerine getirmesini beklemesi ve bu benim hakkımdır demesi uygun olmaz, insanlığa sığmaz.

İnsan, sosyal bir varlıktır yani toplu olarak, cemiyet hâlinde yaşamak mecburiyetindedir. Bu sebepten, insanlar arasında, karşılıklı olarak haklar ve vazifeler vardır. Dinimiz bunlara kul hakları demektedir ve çok önemlidir. Ahmed bin Mesrûk hazretleri, insanların haklarına çok saygı gösterirdi. Sebebi sorulunca;

"Müminlerin hakkına saygı, Allahü teâlânın hakkına saygıdandır" buyururdu.

İnsanın, kendisine karşı da vazifeleri vardır. İnsana ihsân edilen, akıl, beden, göz, kulak, el, ayak gibi organların, insan üzerinde hakları vardır. İslâm âlimleri bunları uzun uzun yazmışlar ve açıklamışlardır. Ebû Hamza Bağdâdî hazretleri, kendisinden nasîhat isteyen birisine;

"Haklar iki türlüdür. Biri nefsinin hakkı, ikincisi insanların hakkıdır. Nefsini günahtan meneder ve âhiretteki selâmetini talep edersen, hakkını îfâ etmiş olursun. İnsanlar, senin kötülüğünden emin olur, sen de onlar için kötülük istemezsen, haklarını edâ etmiş olursun. Kötülüğünün sana da halka da zarar vermemesi için çalış. İşte bunun için Hakkın hakkını ödemek ile meşgûl ol!" buyurmuştur.

FIKIH İLMİNDE ZALİM!..

Fıkıh ilminde, başkasının hakkına saldıran kimselere zâlim denir. Bunun için evde, sokakta, iş yerinde ve insanların bulunduğu her yerde, karşılıklı haklar ve vazifeler vardır. Bu haklara tecavüz edenler, zâlimlerden olmaktadır. Hak sahipleri ile, bire bir görüşüp helallaşmadıkça da, bu günah, tövbe ile affolmuyor.

Netice olarak, bütün insanların ve hayvanların hakkını gözetmek, Müslümânların haklarına riâyet etmek şarttır. Hadîs-i şerîfte;

(Müslümânın Müslümân üzerinde beş hakkı vardır: Selâmına cevap vermek, hastasını yoklamak, cenâzesinde bulunmak, dâvetine gitmek ve aksırıp elhamdülillah diyene, yerhamükellah diyerek cevâp vermek) buyuruldu.

Dünya, zevk için yaratılmadı!..

3 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Dünya, zevk için, lezzet için yaratılmadı. Âhiret, bunun için yaratılmıştır. Dünya ile âhiret, birbirinin zıddıdır, tersidir. Birini sevindirmek, ötekinin gücenmesine sebep olur. Yani birinde zevk aramak, ötekinde elem çekmeye sebep olur. Dünyada nimetleri, lezzetleri çok olanlar, bunlara lâzım olan şükrü yapmazlarsa âhirette çok acı çekeceklerdir. Dünyada tehlikelerden sakındığı, çalıştığı hâlde çok acı çeken müminler, âhirette çok lezzetlere kavuşacaktır. Bunun için Peygamberler ve Onların yolunda gidenler, hep dert ve belâ içinde yaşamışlardır. Hattâ;

(Belâlar, mihnetler, en çok Peygamberlere, sonra evliyâya, sonra bunlara benzeyenlere gelir) buyurulmuştur.

Îmân nimeti ile şereflenenler, dünyâda, birkaç gün dert, belâ çekmeselerdi, Cennetin lezzetlerinin kıymetini anlayamazlardı ve ebedî nimetlerin kıymetini bilemezlerdi. Açlık çekmeyen, yemeğin lezzetini anlayamaz. Acı çekmeyen de, rahatlığın kıymetini bilemez.

DERT VE BELÂ OLMASAYDI!

Dertler, belâlar, sıkıntılar, câhiller için sıkıntı ise de, Peygamberlere ve Onların yolunda olanlara, sıkıntı, eziyet değildir. Çünkü seven, sevdiğinin her şeyini sever. Din büyüklerine, sevdiklerinden gelen her şey, tatlı olmaktadır. Bunlar, nimetlerden lezzet aldıkları gibi, belâlardan da lezzet duyarlar. Dünyâda dert ve belâ olmasaydı, bunların gözünde, dünyânın hiç değeri olmazdı. Dünyânın acı hâdiseleri olmasaydı, onu boş, abes görürlerdi.

Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin birkaç tane hastalığı vardı. Bu hastalıklar sebebiyle namazlarını özürlü kılardı. Bunu bilen dostlarından biri dayanamayıp;

-Efendim! Herkes hastalıktan kurtulmak için sizden duâ istiyor. Cenâb-ı Hak da duâlarınızı reddetmiyor. Her gelen, şifâya kavuşarak huzûrunuzdan ayrılıyor. Hâlbuki sizdeki hastalıkları biliyoruz. Duâ buyurup da bu dertlerden kurtulsanız olmaz mı? diye sordu. O da;

-Onlar hastalıktan kurtulmak için duâ istiyorlar. Biz ise, Allahü teâlânın verdiği bu dert ve belâlardan, O gönderdiği için râzıyız. Dert ve belâlar, kemend-i mahbûb olduğundan Allahü teâlâ, bu dertleri sevdiği kullarından dilediklerine verir. Bu sebeple dertlerin bizden gitmesini değil, gönderilmesini isteriz buyurdu. Hammâd bin Müslim hazretleri de;

"Allahü teâlâdan başka her şeyin sevgisinin yok olmasını isteyen, Ondan gelen her şeye, dert ve belâlara râzı olmalıdır" buyurmuştur. Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri ise;

"Eğer Allahü teâlâ kullarına, hiç dert ve elem vermemiş olsa veya çok az vermiş olsaydı, insanlar Ona ibâdet etmekten ve Onu zikretmekten gâfil olurlardı. İnsanın, dünyâ ve âhiret saâdetine, Allahü teâlânın rahmetine kavuşabilmesi için, ibâdet ve tâatten ve zikirden geri kalmaması şarttır. Buna göre herkes Allahü teâlânın rahmetine muhtâçtır. İyi düşününce, dert ve sıkıntıların, aslında birer nîmet ve insanı Allahü teâlâya çeken birer kemend oldukları anlaşılır" buyurmaktadır.

Mûsâ aleyhisselâm, çok ızdırap çeken bir hastayı görünce;

"Yâ Rabbî! Bu kuluna merhametinle muamele eyle!" diye duâ eder. Allahü teâlâ da;

(Rahmetime kavuşması için, gönderdiğim sebepler içerisinde bulunan bir kuluma, nasıl rahmet edeyim. Çünkü, onun günâhlarını, bu hastalıkla affedeceğim. Cennetteki derecesini, bununla arttıracağım) buyurmuştur.

GAFLETTEN UYANMAK İÇİN

Allahü teâlâ, acıdığı kullarını dert ile, hastalık ile, gafletten uyandırır. Çünkü sıhhatin hep yerinde olması, Allahü teâlâyı unutmaya, Ona isyân etmeye, harâm işlemeye sebep olmaktadır. Bunun için hadîs-i şerîfde;

(Müminlerde, üç şeyden biri bulunur: Kıllet yani fakirlik, illet yani hastalık, zillet, yani itibârsızlık) buyurulmuştur.

Netice olarak bu dünya, imtihân yeridir. Burada hak, bâtıl ile; haklı, haksız ile karışıktır. Allahü teâlâ, dünyada, dostlarına sıkıntılar, belâlar vermeseydi, yalnız düşmanlarına verseydi, dost, düşmandan ayrılır, belli olurdu. İmtihânın faydası kalmazdı. Dünyayı imtihan yeri olarak yaratmıştır ve herkes bu imtihandan geçecektir. Hadis-i şerifte:

(Şüphe edilen altını, ateşle muâyene ettikleri gibi, Allahü teâlâ, insanları dert ile, belâ ile imtihân eder. Bazısı, belâ ateşinden hâlis olarak çıkar. Bazısı da, bozuk olarak çıkar) buyurulmuştur.

Önemli olan, son nefestir

8 Eylül 2013 01:00

A -

A +

İnsanın, işine göre, ömrü ve rızkı değişir. İyiler kötü, kötüler iyi olarak değişebilir. Böylece herhangi bir kimse, ölümüne yakın, îmân edip iyi işler yaparak, son nefeste îmân ile gidebilir. Bir başkası da, inkâr edip, kötü amel işleyip, îmânsız olarak gidebilir. Bunun için, Resûlullah efendimiz her zamân;

(Allahümme, yâ mukallibelkulûb, sebbit kalbî, alâ dînik) duâsını okurlardı ki anlamı;

(Ey büyük Allahım! Kalbleri iyiden kötüye, kötüden iyiye çeviren, ancak sensin. Kalbimi, dîninde sâbit kıl, yânî dîninden döndürme, ayırma!) demektir.

Eshâb-ı kirâm, Peygamber efendimizin böyle duâ ettiğini işitince;

-Yâ Resûlallah! Siz de, kalbinizin dönmesinden korkuyor musunuz diye arz ettiklerinde;

-Mekr-i ilâhîden, beni kim te'mîn eder? buyurmuşlardır. Çünkü hadîs-i kudsîde;

(İnsanların kalbi Rahmânın kudretindedir. Kalbleri, dilediği gibi çevirir) buyurulmuştur.

"SANA NE OLDU?"

Mansûr bin Ammâr hazretleri şöyle bir hâdise anlatır:

"Benim tanıdığım bir kimse vardı. Beni ziyârete arzu ile gelir, ibâdetini yapar, geceleri teheccüd namazı kılardı. Gözünden yaş eksik olmazdı. Epey bir zaman onu görememiştim. Araştırdığımda hasta olduğunu öğrendim. Evine gidip kapısını çaldım. İçeri girince, evin ortasında perişan bir halde yattığını gördüm. Yüzü siyahlaşmış, dudakları şişmiş, gözleri masmâvi olmuştu. Kendisine;

-Ey kardeşim, Lâ ilâhe illallah, de, bunu dilinden bırakma dedim. Gözlerini bana dikip kızgın kızgın baktı. Sonra gene kapattı. Tekrar aynı sözü söyledim ve;

-Eğer Lâ ilâhe illallah demezsen, senin cenâzeni yıkamam, namazını kılmam dedim. Tekrar gözlerini açıp;

-Ey kardeşim Mansûr, bu Kelime-i tevhîd ile benim arama bir engel kondu deyince, 'Lâ havle velâ kuvvete illâ billahil aliyyil azîm' dedim. Sonra ona;

-Ey arkadaş! Sen namaz kılıyordun, oruç tutuyordun, geceleri teheccüd kıldığını söylüyordun ne oldu bu ibâdetlerin? diye sorunca;

-Evet bunları yapıyordum. Fakat Allah için değil, insanlar görsün diye, gösteriş olarak yapıyordum. Kendi başıma evime çekilince, kapıyı kapatıp, perdeyi çeker şarap içerdim. Rabbime isyân edip, günâh işlerdim. Bir müddet bu hâl üzere devâm ettim. Ben bu kötü halde iken bir hastalığa yakalandım. Ölmek üzere iken çocuklarıma;

-Beni evin ortasına çıkarın ve elime Kur'ân-ı kerîmi verin, dedim. Kur'ân-ı kerîmi alıp, okuya okuya Yâsîn sûresine geldim ve;

-Yâ Rabbî! Bu Kur'ân-ı kerîm hürmetine bana şifâ ver, bu ağır hastalıktan kurtar. Bir daha günâh işlemeyeceğim diye duâ ettim. Duâm kabûl olunup hastalıktan kurtuldum. Fakat iyileşince, tekrar eski hâlime dönüp yine günâhla ve isyân ile vakit geçirmeye başladım. Şeytan beni yine saptırdı. Tövbemi bozdum ve günahlara daldım. Bir müddet sonra yine şiddetli bir hastalığa yakalandım. Neredeyse ölecektim. Yine evin ortasına çıkarmalarını ve Kur'ân-ı kerîmi elime vermelerini söyledim. Önceki gibi duâ ettim ve hastalıktan yine kurtuldum. Ama yine tövbemi bozdum ve günâhlara daldım. Şiddetli hastalığa bir daha yakalandım. Duâ etmek için beni evin ortasına çıkarmalarını söyledim. Bu amansız hastalıktan kurtulmak için duâ edince gaibden bir ses, defâlarca tövbemi bozduğumu ve artık kurtulamayacağımı söylüyordu...

Bunları anlatınca, ibret ve dehşet içinde yanından ayrıldım. Evinden biraz uzaklaşınca, öldü haberini aldım. Allahü teâlâdan sonumuzu hayır eylemesini dileriz. Nice kimseler çok namaz kılıp, oruç tuttuğu halde şeytana ve nefsine uyup sapıtmıştır!"

İMÂN SELAMETİ...

Mü'min ve kâfir, son nefeste belli olur. Birçok kimse, bütün ömrünce kâfir kalıp, sonunda îmâna kavuşabilir. Bütün ömrü îmân ile geçip, sonunda tersine dönen de olur. Kıyâmette, son nefesteki hâle bakılır. Bunun için İmâm-ı Rabbânî hazretleri talebelerine sık sık;

"Kendinizi, son nefeste îmân selâmetine kavuşmanızı düşününüz! İcâzetnâme, diploma ve mürîdler, talebeler o ânda işe yaramaz" buyururlarmış.

Netice olarak, insanın iyiliği, kötülüğü, Cennetlik veya Cehennemlik olacağı, son nefeste belli olur. Çünkü Peygamber efendimiz;

(Bir kimse, bütün ömrünce Cehennem ateşine götürecek günâhlar yapar. Bu kimse, ömrünün son günlerinde, Cennete götürecek iyilikler yaparak, Cennete gider) buyurmuştur.

"Topraktan yaratıldık, toprağa karışacağız"

9 Eylül 2013 01:00

A -

A +

İlk insan olan Âdem aleyhisselâm topraktan yaratılmıştır. Bütün insanların bedenleri de, toprak maddelerinden meydâna gelmektedir. Fakat insanlar, ettir, kemiktir, toprak değildir. Cin de, ateşten meydâna gelmiş ise de, ateş ve hava değildir. İnsan bedeninde bulunan maddeler, topraktan, sudan ve havadan gelmektedir. Canlıların ihtiyâç maddeleri, bu üç kaynaktan hâsıl olmaktadır. İnsan çürüyünce, hâsıl olan maddeler, yine bu üç yere dağılıyor. Kıyâmette tekrâr dirilmek, bu maddelerin veyâ benzerlerinin tekrâr bir araya gelmeleri ile olacaktır. Ahmet Cevdet Pâşa, Kısas-ı Enbiyâ kitabında diyor ki:

KIYÂMETE KADAR!..

"Bu âlem, yani her şey yok idi. Allahü teâlâ, bunları yoktan var etti. Bu âlemin, kıyâmete kadar insanlarla mâmûr olmasını istedi. Âdem aleyhisselâmı topraktan yaratıp, Onun çocukları ile âlemi süsledi. İnsanlara dünyâda ve âhırette rahat yaşamak, saâdete kavuşmak için lâzım olan şeyleri bildirmek için, içlerinden bâzılarını Peygamber yaparak şereflendirdi. Bunlara yüksek mertebe vererek, başka insanlardan ayırdı. Bu Peygamberlere, Cebrâîl aleyhisselâm ismindeki bir melek ile emirlerini ve yasaklarını bildirdi. Bunlar da, bu emirleri, Cebrâîl aleyhisselâmın getirdiği gibi ümmetlerine bildirdi. Peygamberlerin birincisi, Âdem aleyhisselâm, son geleni, Muhammed aleyhisselâmdır. Bu ikisinin arasında, çok Peygamber gelip geçmiştir. Bunların adedini, ancak Allahü teâlâ bilir."

Mâlik bin Dînâr hazretleri bir hâtırasını şöyle anlatır:

"Bir gün toprakla oynayıp bâzan gülen bâzan ağlayan bir çocuğa rastladım. Önce çocuğa selâm vermek istedim. Fakat nefsimin kibrinden selâm veremedim. Hemen nefsime;

'Ey nefis! Peygamber efendimiz büyüklere de küçüklere de selâm verirdi' diyerek çocuğa selâm verdim. Çocuk;

-Ve aleyküm selâm, ey Mâlik bin Dînâr! diye cevap verdi. Hayret içinde kalarak çocuğa;

-Sen beni hiç görmediğin hâlde nasıl tanıdın? diye sordum. Çocuk;

-Rûhlar âleminde benim rûhumla senin rûhun karşılaştı. Orada bizi Allahü teâlâ karşılaştırdı dedi. Çocuğa;

-Akıl ile nefis arasında ne fark var? diye sorunca, çocuk;

-Nefsin seni selâmdan menetti. Aklın ise seni selâm vermeye teşvik etti diye cevap verdi.

-Sen neden toprakla oynuyorsun? diye sordum. Çocuk;

-Topraktan yaratıldık, yine toprağa karışacağız dedi. Ben yine;

-Seni bâzan ağlarken, bâzan gülerken görüyorum. Sebebi nedir? diye sordum.

-Rabbimin azâb edeceğini hatırladığım zaman ağlıyorum. Rahmetini hatırladığım zamansa tebessüm edip, gülüyorum dedi.

-Ey oğul! Senin hangi günâhın var ki ağlıyorsun? diye sorunca, çocuk;

-Ey Mâlik bin Dînâr! Böyle söyleme. Zîrâ ben, annem ateş yakarken, küçük odun olmadan, büyüklerin tutuşmadığını gördüm, diye cevap verdi..."

İbn-i Şihâb-üz-Zührî hazretleri anlatır:

"Bir gün Ubeydullah bin Abdullah Utbe'nin yanına gittim. Sinirli bir hâli vardı. Kızmasının sebebini sordum, bana;

-Az önce bir yere uğradım. Selâm verdim, selâmımı almadılar. Doğrusu hayret ettim dedi. Bunun üzerine ona;

-Buna hiç hayret etme. Nedense bâzı kimseler, kötü bir huy olduğu halde, kibirden sakınmıyorlar. Halbuki, topraktan yaratıldı, yine ona dönecek dedim."

Abdullah bin Dînar hazretleri, bir talebesine hitaben;

"Ey oğlum! İnsanın üç şeyi vardır: Rûhunu Azrâil aleyhisselâm alır. Hayır veya şer ne ise; ameli kendisine kalır. Bedenini de kurtlar yer ve toprak çürütür" buyurur.

SULTAN, NASİHAT İSTEDİ!

Sultan Süleymân Han, İran seferi sırasında Pîr Ali hazretleri ile tanışır ve kendisinden nasihat talep eder. Bunun üzerine bu zât buyurur ki:

"Gittiğin, hükmettiğin yerlere adâlet tohumu ek, böylece her iki âlemde mahcûb olmazsın. Mazlûmların nefesi kılınç gibidir, mülkünü virân ederler, buna sebep olma. Şunu da hatırında iyi tut ki, şu anda toprağın altında, senin gibi binlerce hükümdâr yatmaktadır. Çünkü bu dünyâ, fânidir, geçicidir."

Netice olarak, ismine dünya denilen bu yer, bu mekân geçicidir. İster âmir, ister memur, ister sultan, ister fakir, isterse zengin olsun herkes buradan geçmektedir. Ölümsüz olan Allahü teâlâdır ve Onun dilediği olur. Onun dilediği, takdir ettiği zaman gelince, her canlı, bir tohum tanesi gibi toprağa düşmekte ve toprağa karışmaktadır.

"Biz de, onun istediğini istiyoruz"

10 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlâ, insanları yarattığı gibi, insanların işlerini de, O yaratıyor. İyi ve kötü şeylerin hepsi Onun takdîri, dilemesi iledir. Fakat, iyi işlerden râzıdır, beğenir, kötülerden ise râzı değildir, beğenmez.

Şecâatin, yiğitliğin, kahramanlığın temeli, Allahü teâlânın takdîrine râzı olmak, Ona tevekkül etmek, Ona güvenmek demektir. Muhammed Ma'sûm hazretleri;

"Belâlar, dertler, Allahü teâlânın irâdesi ve ezeldeki takdîri ile gelmektedir. Onun takdîrine râzı olmak ve teslîm olmak lâzımdır" buyurmuştur.

Mâlik bin Dinâr hazretleri şöyle bir hâdise anlatır:

"O, ÖYLE İSTİYOR!.."

"Bir gün Râbia-i Adviyye hazretlerinin yanına gitmiştim. Abdestini almış, kalan sudan birkaç yudum da içmişti. Dikkat ettim, testinin bir tarafı kırıktı ve çok eski bir hasırda oturuyordu. Kerpiçten bir de yastığı vardı. Bunları görünce çok üzüldüm, içim yandı ve;

-Ey Râbia! Zengin arkadaşlarım var. Kabûl edersen sana onlardan bir şeyler alayım dedim. Bana dönerek;

-Yâ Mâlik! Bana da, onlara da rızkı veren Allahü teâlâdır. O, fakirleri fakir olduğu için unutup, zenginleri de zengin olduğu için hatırlıyor ve yardım mı ediyor sanıyorsun? dedi. Ben de;

-Hayır, hiç öyle olur mu? dedim. Bunun üzerine bana;

-Mâdemki Rabbim benim hâlimi biliyor, benim hatırlatmama ne lüzum var. O, öyle istiyor, biz de Onun istediğini istiyoruz diye cevap verdi."

Ebû Süleymân Dârânî hazretleri şöyle nakleder:

"Başa gelen her şeye râzı olmak hâline kavuşanlar, irfan sâhipleri, âriflerdir. Allahü teâlâ önce gelen peygamberlerden birine vahyederek şöyle bildirdi:

Cebrâil aleyhisselâm yeryüzüne indiğinde ibâdet ile meşgûl olan bir kimseyi gördü ve hoşuna gittiği için;

-Yâ Rabbî! Bu kimse ne iyi dedi. Allahü teâlâ da;

-Ey Cibrîl! Levh-i mahfûza bak buyurdu. Cebrâil aleyhisselâm Levh-i mahfûzda o kimsenin Cehennemlikler arasında yazılı olduğunu gördü. Allahü teâlâya;

-Yâ Rabbî! Bu işin hikmeti nedir? diye sordu. Allahü teâlâ;

-Ben yaptığım işlerden kimseye karşı sorumlu değilim. Hiç kimse kullarım hakkındaki ilmime akıl erdiremez buyurdu. Cebrâil aleyhisselâm;

-Yâ Rabbî! İzin verirsen o kimseye gidip durumu bildireyim dedi. İzin verilince, o kimsenin yanına gitti ve;

-Senin yaptığın ibâdetleri Allahü teâlâ kabûl etmedi. Levh-i mahfûzda senin Cehennem ehli arasında olduğunu gördüm deyince, o kimse düşüp bayıldı. Cebrâil aleyhisselâm onun ayılmasını bekledi. Ayılınca şöyle mırıldanıyordu:

-Ey benim Allah'ım! Sana hamdederim. Bütün hamdeden kulların sana nasıl hamdediyorsa ben de öyle hamd ederim. Sonra Cebrâil aleyhisselâma dönerek;

-O bizim Rabbimizdir. Bütün ilmi, kudretinin kemâli, rahmeti ve şefkati ile benim hakkımda öyle uygun görmüş. Ona yine hamd ederim. O beni benden daha iyi bilir dedi ve secdeye kapandı. Secdede ce-

nâb-ı Hakkı tesbih etmeye başladı. Bu durumu Cebrâil aleyhisselâm Allahü teâlâya arz edip o şahıs hakkında üzüldüğünü bildirdi. Cebrâil aleyhisselâma, Allahü teâlâ tarafından tekrar Levh-i mahfûza bakması bildirildi. Bu defâ Levh-i mahfûzda o kimsenin Cennetlik olduğu yazılıydı. Cebrâil aleyhisselâm, cenâb-ı Hakktan hikmetini suâl ettiğinde;

-Kullarım işlerime akıl erdiremezler buyurdu. Cebrâil aleyhisselâm bu durumu yine bildirmek istedi ve izin verildi. O zâtın yanına gidip;

-Müjdeler olsun sana! Yerin Cennet oldu dedi. O kimse bu sözlere hiç şaşmadı ve eski hâlini hiç bozmadı. Eskisi gibi yine hamd ve cenâb-ı Hakk'ı tesbih etmeye devâm etti..."

SÂLİH İNSANLAR...

Ahmed-i Zerrûk hazretlerine, bir kimse;

-Yolunuzun esâsı nedir? diye sorunca, cevaben buyurur ki:

-Yolumuzun esâsı beştir.

1- Gizlide ve açıkta Allahü teâlâdan korkmak, harâmlardan, yasak ettiklerinden sakınmak.

2- Söz ve hareketlerde Sünnet-i seniyyeye uymak.

3- İnsanlardan bir şey beklememek.

4- Fakirlikte ve zenginlikte Allahü teâlânın takdirinden râzı ve hoşnud olmak.

5- Genişlikte ve darlıkta Allahü teâlâya yönelmek.

Netice olarak, kul için, sâhibinin, yaratanının işinden, yaptıklarından, kısaca takdirinden râzı olmaktan başka çâre yoktur. Nefsi îmân edip, küfürden, inkârdan kurtulanlar, Allahü teâlânın kazâ ve kaderinden râzı olurlar. Allahü teâlâ da, onlardan râzı olur. Bunlar, sâlih, evliyâ kullardır.

"Şiddet ve belâlara sabrederler"

15 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın kullarına olan ihsânları ve teklîfleri herkese eşit değildir. Bâzı mü'min kullarına zenginlik verir, ona hac yapmasını emreder, bâzılarına da fakîrlik verip, onlara hac yapmasını emretmez. Kimine, güç, kuvvet ve sıhhat verip, oruç tutmasını emreder, kuvveti ve sıhhati müsâit olmıyanların da sonra tutmalarına izin verir. Kimi kullarına nisâp miktârı mal ihsân edip, zekât vermelerini ve fakîr olan akrabâlarının nafakalarına yardım etmelerini emreder. Kimi kullarına da fakîrlik verip, zekât almaya müstehak kılar. Bütün bunlar Allahü teâlânın adâlet-i ilâhiyyesine uygundur. Kimi kullarına çok ihsân eder, onlar da ni'mete şükredip, şükredenler derecesine kavuşurlar. Kimi kullarına da, az ihsân eder, onlar da sabrederler ve sabredenler derecesine ulaşırlar. Allahü teâlâ, hiç bir kulunun amelini zâyi etmez.

Eshâb-ı kirâmdan Ebû Sa'îd-il Hudrî hazretleri şöyle nakleder:

"Biz muhâcirlerin fakîrleri ile oturuyorduk. Bâzılarının elbiseleri üzerlerini örtemediği için, birbirlerini siper ederlerdi. Birisi de Kur'ân-ı kerîm okuyordu. O sırada Resûlullah efendimiz gelip, yanımızda durdu. Kur'ân-ı kerîm okuyan da sustu. Resûlullah efendimiz selâm verdi ve;

-Siz ne yapıyorsunuz diye süal etti. Biz de;

-Kur'ân-ı kerîm okunuyordu, onu dinliyorduk dedik. Bunun üzerine buyurdu ki:

-Allahü teâlâya hamd olsun ki, ümmetimden sâlihler, fakîrler ve kendine yakın kıldığı bir zümre yarattı. Onları kendine çok yakın kılması sebebiyle bana onlarla birlikte bulunmaya sabretmemi emir etti. Nitekim Kehf sûresinin 28. âyetinde meâlen;

(Sabâh akşam Rablerinin rızâsını dileyerek, Ona yalvaranlarla berâber sen de sabret. Dünyâ hayâtının güzelliklerini isteyerek, gözlerini o kimselerden ayırma. Bizi anmaktan gâfil kıldığımız ve işinde aşırı giderek hevesine uyan kimseye uyma) buyurdu."

İNSANI ÖLDÜRMEZ

Şecâ'atin, kahramanlığın temeli, Allahü teâlânın takdîrine râzı olmak, Ona tevekkül etmek, Ona güvenmektir. Harpten kaçmak, insanı ölümden kurtarmaz, ömrü uzatmaz. Düşman karşısında kalmak da, insanı öldürmez, yok etmez. Ecel, ileri ve geri gitmez. İnsanın ömrü değişmez. Çok olur ki, kaçmak ölüme sebeb olur. Düşmana karşı dayanmak da, zafere ve selâmete kavuşturur. Peygamber efendimiz;

(Sabreyliyen, belâdan kurtulur) buyurmuştur.

Mâlını, mevkisini kaybettiği için veyâ düşman eline esîr düştüğü için intihâr edenlerde, şecâ'at değil, korkaklık vardır. Şecâ'at sâhibi olan dertlere, belâlara göğüs gerer, dayanır, sabreder. Allahü teâlâ hadîs-i kudsîde;

(Ey Âdem oğulları! Bir kimse benim kazâma râzı olmaz ve benim tarafımdan gelen belâlara sabretmez, verdiğim ni'metlerime şükretmez, ihsân ettiğim dünyâ ni'metlerine kanâat etmezse, başka bir Rab arasın. Ey Âdem oğlu! Bir kimse benim belâma sabrederse, benden râzı olmuş olur, yanî rubûbiyyetimi tasdîk etmiş olur) buyurdu.

Ahmed Rıfâî hazretlerine, sâlih, iyi bir kul nasıl olur? diye sorulunca, cevaben buyurur ki:

"Sâlih müslümanlar, Allahü teâlânın hükmüne boyun eğerler, gelen şiddet ve belâlara sabrederler, aza kanâat ederler. Allahü teâlâdan başkasından korkmazlar ve kimseden bir şey beklemezler. Ancak Allahü teâlâdan isterler. İnsana, yüksek makamları veren, aşağı düşüren azîz ve zelîl edenin Allahü teâlâ olduğunu bilirler. Sâlih müslümanlar, Peygamber efendimizin sünnetine tam uyarlar. Onların korkusu, son nefes içindir. Onlar, az konuşurlar. Öfkelerini tutarlar, şehvetlerini yenerler. Nefislerinin arzûlarını yapmazlar. Allahü teâlâyı unutturacak bütün engelleri ortadan kaldırarak, hep Onunla berâber olmaya bakarlar. Böylece nefislerini alçaltıp, rûhlarını yükseltirler.

NEFSE ZOR GELEN

Nefse, Allahü teâlânın kazâ ve kaderine rızâ göstermek kadar zor gelen bir şey yoktur. Çünkü kadere râzı olmak, Allahü teâlânın hükmüne boyun eğmek, nefsin isteklerine zıttır. Nefis bunları istemez. Saâdete kavuşmak, nefsin rızâsını terk edip, Allahü teâlânın rızâsına koşmakla mümkündür. Saâdete kavuşanlara müjdeler olsun."

Netice olarak Ahmed bin Hanbel hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Her şey için bir kerem, bir asâlet, bir cömertlik vardır. Kalbin keremi ise, Hâlıktan, Yaratandan râzı olmak, kadere rızâ göstermektir."

"Pişman olmadan önce, tedbirini al!"

16 Eylül 2013 01:00

A -

A +

İhtiyârlamadan önce gençliğin, hasta olmadan önce sıhhatin, sıkıntı çekmeden önce râhatlığın ve ölmeden önce hayâtın kıymetini bilmelidir. İmâm-ı Gazâlî hazretleri, nefsine nasihat olarak buyuruyor ki:

"Kışın muhtâç olacağın şeylerin hepsini, niçin yazdan hâzırlayıp hiç geciktirmiyorsun ve bunları elde etmek için, Allahü teâlânın merhametine, ihsânına güvenmiyorsun? Hâlbuki Cehennemin zemherîri, kışın soğuğundan az değildir ve ateşinin sıcaklığı, temmuz güneşinden aşağı değildir. Bunların hâzırlığında, hiç kusûr etmiyorsun da, âhıret işlerinde gevşek davranıyorsun. Bunun sebebi nedir? Yoksa âhıret ve kıyâmet gününe inanmıyor musun ve kalbindeki bu küfrü, kendinden de mi saklıyorsun? Bu ise, ebedî felâketine sebebtir.

İNKÂR ETME

Dünyânın ni'metlerine, lezzetlerine alışmışsın ve kendini onlara kaptırmışsın! Cennete ve Cehenneme inanmıyorsan, bâri ölümü inkâr etme! Bu ni'met ve lezzetlerin hepsini senden alacaklar ve bunların ayrılık ateşi ile yanacaksın! Bunları istediğin kadar sev, istediğin kadar sıkı sarıl ki, ayrılık ateşi, sevgin kadar çok olur.

Dünyâya niye sarılıyorsun? Bütün dünyâ senin olsa ve dünyâdaki insanların hepsi sana secde etse, az zamân sonra sen de, onlar da toprak olacaksınız! İsimleriniz unutulacak, hâtırlardan silinecek. Geçmiş pâdişâhları hâtırlayan var mı? Hâlbuki sana dünyâdan az birşey vermişler. O da bozulmakta, değişmektedir. Bunlar için, sonsuz Cennet ni'metlerini fedâ ediyorsun.

Bir kimse, kıymetli ve sonsuz dayanıklı bir mücevheri verip, bununla, kırık bir saksı satın alırsa, ona nasıl gülersin? İşte dünyâ, alınan saksı gibidir. Onu kırıldı bil ve ebedî cevheri, elinden çıktı bil ve sana pişmânlık ve azâb kaldı bil!"

İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Cehennemden kurtulmak istiyen, helâl ve harâmları iyi öğrenmeli, helâl kazanıp, harâmdan kaçınmalıdır. İslâmiyetin sâhibinin yasak ettiği şeylerden sakınmalıdır. İslâmiyetin hudûdunu aşmamalıdır. Gaflet uykusu ne zamâna kadar sürecek, kulaklardan pamuk ne vakit atılacak? Ecel gelince, insanı uyandıracaklar, gözleri kulakları açacaklar. Fakat, o zamân pişmânlık işe yaramıyacak. Rezîl olmaktan başka, ele birşey geçmiyecektir. Hepimize ölüm yaklaşıyor. Âhıretin çeşit çeşit azâbları, insanları bekliyor. İnsan öldüğü zamân, kıyâmeti kopmuş demektir. Ölüm uyandırmadan ve iş işten geçmeden önce uyanalım! Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını öğrenip, şu birkaç günlük ömrümüzü, bunlara uygun geçirelim. Kendimizi âhıretin çeşitli azâblarından kurtaralım! Tahrîm sûresinin 6. âyetinde meâlen; (Ey îmân edenler, kendinizi ve çoluk çocuğunuzu öyle bir ateşten koruyun ki, onun tutuşturucusu insanlarla taşlardır) buyuruldu.

GENÇLİK ÇAĞI

Gençlik çağı, nefsin kaynadığı, şehvetlerin oynadığı, insan ve cin şeytânlarının saldırdığı bir zamândır. Böyle bir çağda yapılan az bir amele pekçok sevâb verilir. İhtiyârlıkta dünyâ zevkleri azalıp, güç kuvvet gidip, arzûlara kavuşmak imkânı ve ümîtleri kalmadığı zamânda, pişmânlıktan, âh etmekten başka birşey olmaz. Çok kimselere bu pişmânlık zamânı da, nasîb olmaz. Bu pişmânlık da, tövbe demektir ve yine büyük bir ni'mettir. Çokları bu günlere de kavuşamaz."

Netice olarak herkesin, fırsat elinde iken âhirete hazırlanması lâzımdır. Emevî halîfelerinden Süleymân bin Abdülmelik, Mescid-i harâmda iken, onun yanına, üzerinde yazı bulunan bir taş getirilir. Taşın üzerindeki yazıyı okumak için Vehb bin Münebbihi getirip, okuttururlar. O taşta şöyle yazmaktadır:

"Ey Âdemoğlu! Sen, eğer ecelinin devamlı yaklaşmakta olduğunu iyi bilseydin, uzun emel sâhibi olmaktan vazgeçer, sâlih amellerini artırıp, çoğaltmaya bakar, dünyâya düşkünlüğünü bırakırdın. Şüphesiz sana yarın nedâmet ve pişmanlık gelecektir. Çoluk çocuğun ve en yakın hizmetçilerin seni toprağa teslim edecekler. Sonra da ayrılıp gidecekler. Artık dünyâya dönüşün olmayacak. Amellerinle başbaşa kalacaksın. İyi amellerini artırma imkânı bulamayacaksın. İyi amel yapıp, kabre gelmişsen ne mutlu sana! Günahlarla yüklü gelmişsen, yazıklar olsun sana! Öyleyse kıyâmet günü için şimdiden hazırlık yap. Pişman olmadan önce, tedbirini al!"

Her insanın, başına gelecekleri düşünmesi lâzımdır...

17 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Dünyâ hayâtı çok kısadır. Her günü geçip hayâl olmaktadır. Her insanın sonu ölümdür. Bundan sonrası da, yâ dâimî azâb veyâ ebedî ni'metlerdir. Bunların vakitleri de, herkese süratle yaklaşmaktadır.

Bu sebeple her insânın, kendine merhamet etmesi, aklından gaflet perdesini kaldırması, bâtılın bâtıl olduğunu görerek, ondan kurtulmaya çalışması ve Hakkın hak olduğunu da görerek, ona tâbi olması, sarılması lâzımdır. İnsânın kendisi için vereceği karâr, çok büyük, çok mühim ve vakit de, çok azdır. Dünyâya gelen her insân, muhakkak ölecektir. Bunun için insânın, öldüğü vakti düşünmesi, başına geleceklere hâzırlanması gerekir.

Şunu hiç kimse unutmamalıdır ki, Hakka tâbi olmadıkça, ebedî, sonsuz azâbtan kurtulmak mümkün değildir. İş işten geçtikten sonra pişmân olmanın faydası olmaz. Son nefeste hakkı tasdîk etmenin, îmân etmenin bir faydası olmadığı gibi, bu zamandaki îmân da, kabûl olmaz. Ancak Müslümân olanın, ölüm ânında, günâhlarına tövbe etmesi, kabûl olur.

Her insânın, başına gelecekleri düşünmesi, ömrü tükenmeden, aklını başına toplaması lâzımdır. Zira etrâfında gördüğü, konuştuğu, sevdiği, korktuğu kimselerin hepsi, birer birer ölmekte ve birer hayâl gibi, gelip gitmektedirler. Şems-i Tebrîzî hazretleri, bir gün dostlarına, sevenlerine şöyle nasîhatte bulunur:

"Âhireti terk edip, dünyâya tâlib olanlara, mal kazanıp zengin olmaktan başka çâre yoktur. Âhirete tâlib olanlara da, ibâdet yaparak,?İslâma hizmet ederek gayretle çalışmaktan başka çâre yoktur. Allahü teâlânın tâliblerine, Ona kavuşmak arzusu içinde olanlara, mihnet, meşakkat, dert ve belâlara katlanmaktan başka çâre yoktur.

İlmi taleb edenlere, yâni âlim olmak isteyenlere, herkesin gözünde hakîr olmak ve yalnız, kimsesiz, garip kalmaktan başka çâre yoktur. Çünkü, kim ilim öğrenmek arzusunda olursa, onun üzüntüsü çok olur. Onu rencide ederler. Huzûra kavuşması için her türlü derde, belâya sabretmesi lâzımdır.

Her kim kendini üstün görürse, onun sonu zillete düşmektir. Hesapsız, sonunu düşünmeden malını sarf edenler, fakir olurlar. Her kim fakirliğe sabreder, kanâatkâr olursa, sonunda zenginliğe ulaşır.

Herkesin, kendisinde bulunan iki şeyden birisini öldürüp, diğerini diri tutmaya çalışması lâzımdır. Öldürmesi, kontrol altında tutması gereken, nefsidir. Çünkü nefsi kontrol etmedikçe, rahata ermek düşünülemez. Diri tutması lâzım gelen şey de, gönüldür. Çünkü gönlü ölü olanların mesût ve bahtiyâr olması düşünülemez."

Ali bin Muhammed hazretleri, kendisinden nasihat isteyen bir gence hitaben buyurur ki:

"Ey oğul, körpe ve tâze olan şu gençliğinle gururlanma. Her şeye gücünün yetmesi, seni aldatmasın. Senden önce, gençlerin pekçoğu saçı sakalı ağarmadan bu dünyâyı terk etti. Genç ve tâze bir fidanken göçüp gittiler. Sen de, sonu harâb olacak olan bir evi yani dünyâyı tamir etmeye çalışma!"

Netice olarak her insânın, ebedî, sonsuz ateşte yanmanın, ne büyük bir azâb ve sonsuz ni'metler içinde yaşamanın da, ne büyük bir ni'met olduğunu iyi düşünmesi lâzımdır.

Bunlardan birini seçmek, şimdi insânın?elindedir. Herkesin sonu, bu ikisinden biri olacaktır. Bundan kurtulmak imkânsızdır. Bunu düşünmemek ve tedbîr almamak ise, büyük câhillik ve cinnettir.

Dînimizde ve cemiyette selâmlaşmanın önemi

22 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Dinler, Allahü teâlânın kullarına rahmetidir, ihsânıdır. Bu dinlerin en sonuncusu İslâmiyettir. İslâmiyete inanan ve emirlerine uyan, yasaklarından sakınan, Allahü teâlânın ihsânına kavuşur, mes'ûd olur. İnanmayan, bu saâdetten mahrûm kalır.

İslâm, lügat, sözlük anlamı itibari ile boyun bükerek teslîm olmak ve kurtulmak demektir. İslâm Arapça bir kelimedir. Nefsini teslîm etmek, boyun eğmek, selâmete ulaşmak ve aynı zamanda sulh, barış anlamlarına da gelir. İmâm-ı a'zam hazretleri; "Allahü teâlânın emirlerine teslîm olmak ve boyun eğmek" diye târîf etmiştir. İslâmiyette, Îmân ve İslâm birdir. Muhammed aleyhisselâmın Allahü teâlâdan vahiy olunarak getirdiği haberlerin hepsine kalb ile inanmaya Îmân ve İslâm denir.

Îmân etmek, çok kolaydır. İmân etmek için, bir yere para vermek, zor bir iş yapmak, birisinden izin almak gibi, bir şey yapmak lâzım değildir. Hattâ, îmânlı olduğunu bildirmek, belli etmek bile lâzım değildir.

İmân, imânın altı şartını öğrenip, bunlara kalbinden, gizlice inanmak demektir. İmân eden, Allahü teâlânın emirlerine teslîm olur bunları seve seve yapar. Böylece, hakiki bir Müslümân olur. Kısacası, her mü'min Müslümândır, her Müslümân da, mü'mindir.

İslâmiyet, insanın rahîm, gafur yani merhametli, affedici olan ve doğru yolu gösteren Allahü teâlâya, kendini teslîm etmesidir. İslâmiyet, insanlar ile sulh, barış, saâdet içinde berâber bulunmak ve Allahü teâlânın emirlerine teslîm olmaktır. Bütün Müslümânlar, birbirinin kardeşleridir. İnsanlık, ancak İslâmiyet sâyesinde felâketlerden ve vahşetten kurtulabilir.

İbâdet, züll ve zillet demektir. Yani insânın Rabbine, mâbûduna, hakîr olduğunu, âciz, muhtâç olduğunu göstermesidir. Bu da, her aklın, nefsin, âdetlerin güzel ve çirkin dediklerine uymayıp, Rabbin güzel ve çirkin dediklerine teslîm olmak, Allahü teâlânın gönderdiği Kitâba ve Peygamberlere inanmak, bunlara tâbi olmak demektir. Bir insan, bir işi, Rabbinin izin verdiğini düşünmeden, kendi görüşü ile yaparsa, Rabbine kulluk yapmamış, Müslümânlığın îcâbını yerine getirmemiş olur.

Bir gün İbrâhim bin Edhem hazretleri deniz kenarında oturmuş, elbisesinin söküğünü dikmektedir. Memleketin vâlisi yanındakilerle birlikte oradan geçerken İbrâhim bin Edhem hazretlerini görür ve;

"Bak şu dünün hükümdârına! Böyle yapmakla acaba eline ne geçti?" diye düşünür. İbrâhim bin Edhem hazretleri, Allahü teâlânın izni ile onun kalbinden geçenleri anlar ve elindeki iğneyi denize atar. Sonra da;

-Balıklar iğnemi getirin deyince, bir balık, iğneyi getirir. İbrâhim bin Edhem hazretleri iğneyi balığın ağzından aldıktan sonra vâliye dönüp;

-Elime bu iğne geçti! buyurur. Yâni yüzümü Allahü teâlâya çevirince, sadece Belh'e değil, bütün varlıklara sultan oldum demek ister.

Netice olarak İslâmiyet, Allahü teâlânın emirlerini yaparak, yasaklarından sakınarak, cenâb-ı Hakka teslîm olmak demektir. Bir Müslümân, emirlere uyar, yasaklardan sakınır ve herkese de merhametle yaklaşırsa yani İslâmiyete teslîm olursa, bütün varlıklara sultan olur

Kalbe feyzin, nurun gelmesi için...

23 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Feyz; Peygamber efendimizin mübârek kalbinden, evliyânın kalbleri vâsıtasıyle akıp gelen mânevî bilgilere, nûrlara verilen isimdir.

İnsânın bedenini besleyen gıdâlar olduğu gibi, rûhunu besleyen gıdâlar da vardır. Rûhun ve kalbin gıdâsı ise, Allahü teâlâya îmândır, itâattır ve Ona muhabbettir, sevgidir.

Allahü teâlâ, iyi insanı sever. Allahü teâlânın sevgisini kazanmak için çalışana, sâlih, iyi insan denir. Bu sevgiyi kazanmış olanlara evliyâ, başkalarının da iyi insan olması için çalışan velîye mürşid denir. İyi insan olmak için, Allahü teâlâya, Peygamber efendimize ve bütün insanlara karşı iyi olmak lâzımdır. Bir kimsede bu üç iyilikten biri bulunmazsa, buna iyi insan denilemez.

İyi, sâlih olabilmek için, böyle olanların yolunda, terbiyesi altında olmak lâzımdır. İnsânları Allahü teâlânın sevgisine, rızâsına kavuşturanlara mürşid, rehber denir. Rehber, insân-ı kâmil yani olgunlaşmış ve olgunlaştırmaya ehil, herkese, vatanına, milletine hayırlı, faydalı, olgun bir Müslümân demektir. Böyle zâtların sohbetlerinden, kitaplarından feyiz, nûr yayılır. Bunlardan feyiz, nûr gelmesi ve insânın bu nûrları alabilmesi için, İslâmiyeti bilmesi ve tatbîk etmesi, bildiklerine uyması şarttır. İslâmiyete uymak için de, önce doğru bir itikât, imân sâhibi olmak, harâmları öğrenip bunlardan sakınmak, farzları yapmak, yemesine, içmesine, kul ve hayvan haklarına dikkat etmek lâzımdır. Çünkü İslâmiyeti bilmeyen ve bildiklerine uymayan kimseye, feyiz, nûr gelmez.

Eğer bir mü'min, bir harâma müptelâ olmuş, tutulmuşsa, harâmla meşgûlse, içki içiyor, kumar oynuyor veya uygun olmayan harâm olan bir şey yapıyorsa, alışverişlerinde harâma, helâle dikkat etmiyorsa, bu kişinin vücûduna giren harâm, buhar olur, vücûdun her tarafına dağılır.

Böylece rehber olan zâtların kitaplarından, sohbetlerinden aldığı feyiz, nûr, kalbinde bir miktar kalabilir ise de hemen gider. Din büyüklerinin kitaplarından veya sohbetlerinden gelen o feyzin, o kalbe girebilmesi için, o buharın, o bulutun olmaması lâzımdır. Âhir zamanda insanların harâmdan sakınması çok zor olduğu için, böyle zâtların sohbetlerini çok güzel dinleyebilirler, kitaplarını okuyabilirler fakat kapıdan çıkınca, o feyizlerden, nûrlardan hiçbir şey kalmaz, her şey biter. Rehber, mürşid olan büyük zâtların kalbindeki feyizlerinden istifâde edebilmek için, harâmdan uzak durmak şarttır. Feyzin, nûrun gelebilmesi için, öncelikle sevgi şart ise de, gelen feyizden istifade edebilmek için harâmdan sakınmak lâzımdır. Sevmek, bardağı musluğun altına koymak demektir. Fakat harâmlar sebebi ile, bardağın ağzı kapanmıştır. Bardağın içine su dolması için kapağının açılması lâzımdır. Bardağın yani kalbin kapağını açmak ise, harâmlardan sakınmakla mümkün olur.

Netice olarak, bir kimsenin kalbine, mürşidin, rehberin yani Din Büyüklerinin sohbetlerinden ve kitaplarından feyiz, nûr gelmesi, sevgi ile, muhabbet iledir. Kişinin gelen feyizlerden, nûrlardan istifade edebilmesi ise, harâmlardan sakınmakla mümkündür.

"Kolaylaştırınız güçleştirmeyiniz!"

24 Eylül 2013 01:00

A -

A +

İslâmiyette, zorluk güçlük yoktur. Allahü teâlâ, kullarına, yapılması ve sakınılması zor, imkânsız olan şeyler emretmemiştir. Çünkü insan, zayıf, nâzik yaratılmıştır. Zaten Peygamber efendimiz de;

(Kolaylaştırınız, güçleştirmeyiniz!) buyurmuştur.

Ancak bu hadîs-i şerîfi, ehl-i sünnet alimleri;

"Câiz olmasa da, kolayınıza gelen şeyleri yapınız demek değildir. Bir mesele üzerinde çeşitli ictihâtlar varsa veyâ mubâh olan bir şeyi yapmakta çeşitli yollar bildirilmiş ise, bunlar arasından kolayını seçiniz, İslâmiyetin izin verdiği kolaylıkları yapınız demekir" diye açıklamışlardır.

Zaten dinde güçlük göstermeyiniz demek, kolayınıza geleni yapınız demek değildir. İslâmiyetin izin verdiği, câiz olan kolaylığı yapabilirsiniz demektir. Meselâ, hasta olduğu veyâ çok soğuk olduğu için ayakları yıkamak güç olunca, mest üzerine mesh edilir. Çünkü, İslâmiyet buna izin vermiştir. Fakat kolaylık olsun diye ayakları yıkamadan mest giyilmez. Çünkü İslâmiyet bu kolaylığa izin vermemiştir. Hasta olan, başkasının yardımı ile ve soğuk ise, suyu ısıtıp da yıkar. Mestlerini bundan sonra giyer. İslâmiyet, bu kolaylığa da izin vermiştir.

Din âlimlerinin sözlerine ehemmiyet vermeyip, fıkıh kitaplarının gösterdiği kolaylıkların dışına çıkmak, câiz değildir. İslâmiyeti, kendi aklına, kendi görüşüne göre çevirmek isteyenlere "dinde reformcu" denir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Allahü teâlânın ni'metlerinin en kıymetlisi, bütün emirlerinde kolaylık göstermesidir. İslâmiyetin bütün isteklerinde tam kolaylık gözetilmiştir. Meselâ yirmidört sâat içinde, yalnız onyedi rekat namâz kılmayı emir buyurmuştur. Bunu kılarken de, en kolay olanı okumayı kabûl etmektedir. Ayakta kılamayanın, oturarak kılmasına izin vermiştir. Oturarak kılamayan, yatarak kılabilir.

Rükü ve secdeleri yapamayan, îmâ ile, işâret ile kılabilir demiştir. Abdest almak için su kullanamayana, toprak ile teyemmüm etmesine izin vermiştir. Zekât için de, malın yalnız kırkta birini fakîrlere ayırmıştır. Ömründe bir kerre hac etmeyi farz etmiştir. Sayılamayacak kadar çok şeyleri helâl etmiş, izin vermiştir. Yiyecek, içecek ve kumaşlardan çoğunu mubâh etmiş, pek azını harâm kılmıştır.

Zararlı olan içkiyi yasak etti ise de, buna karşılık çeşitli faydalı şerbetleri mubâh etmiştir. İpekli kumaşlardan bir kısmını erkeklere harâm etmiş ise de, buna karşılık süslü, renkli sayısız kumaşları helâl eylemiştir.

İnsâfsız, taş yürekli bir kimse, bu kadar çok kolaylığı, güç ve ağır yük görürse, kalbinin bozuk olduğunu göstermiş olur.

Birçok işler vardır ki, sağlam insanlar bunları kolay yaptığı hâlde, hasta kimselere güç gelir. Kalbin hasta, bozuk olması demek, Peygamberlerin getirdikleri bilgilere, tâm inanmaması demektir."

Netice olarak İslâmiyet, kolay olanları emrettiği gibi, herkesin hâline uygun kolaylıklar da bildirmiştir. Her emrin, bir azimet, zor olan ve bir de ruhsat kolay olan tarafı vardır. Herkes, kendi durumuna göre bunlardan birisini tercih eder. Ama kendi kolayına geldiği gibi yapamaz.

Kibir alçaltır tevâzû yükseltir

29 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Tevâzû eden, Allahü teâlâ indinde büyük olur. Kibirlenen ise küçülür. Kibir kötü, tevâzû ise iyi, güzeldir. Bütün Peygamberler, her işlerinde, tevâzû göstermiştir. Peygamber efendimiz;

(Allah rızâsı için tevâzû edeni, yani kendini Müslümânlardan üstün görmeyeni, Allahü teâlâ yükseltir) buyurmuştur.

Ehl-i sünnet âlimleri buyuruyor ki:

"Allahü teâlâ ilim, kudret gibi bütün sıfatlarından kullarına biraz ihsân buyurmuştur. Yalnız üç sıfatı kendine mahsûstur. Bu üç sıfattan hiçbir mahlûkuna vermemiştir. Bu üç sıfatı, kibriyâ, ganî olmak ve yaratmak sıfatlarıdır. Kibriyâ, büyüklük, üstünlük demektir. Ganî olmak, başkalarına muhtaç olmamak, her şey Ona muhtaç olmak demektir."

Kibirlenmek, Allahü teâlânın sıfatına, hakkına tecâvüz etmek olur. Kullara kibirlenmek yakışmaz, en büyük günâhtır. Hadîs-i kudsîde;

(Azamet ve kibriyâ bana mahsûstur. Bu iki sıfatta, bana ortak olmak isteyenlere, çok acı azâb ederim) buyuruldu.

Ömer Halvetî hazretleri talebeliği yıllarında hocasının dergâhına odun taşırmış. Bir gün yine erkenden dağa gider ve ormanda yemyeşil çimenli bir yer bulup;

"Buradan daha güzel namaz kılacak bir yer yoktur" diyerek orada birkaç rekat namaz kılar. O sırada gönlüne;

"Elhamdülillah, nice kimseler vardır ki, şu ânda gaflet uykusundadır. Onlar ne ibâdet eder, ne Allahü teâlânın emirlerine uyar, ne de harâmlardan sakınırlar. Biz ise çok şükür gücümüz yettiği kadar ibâdet yapıyoruz" düşüncesi gelir.

Sonra kalkıp bir müddet gezinir. Birden kulağına Allahü teâlâyı zikreden sesler gelir. Bu sesler çok hoşuna gittiği için hemen sesin geldiği tarafa yönelir ve baş aşağı durmuş bir kimsenin Allahü teâlâyı zikrettiğini görür. Yanına yaklaşıp, selâm verir ve böyle durmaktaki maksadını sorar. O kimse;

-Devamlı ayakta Allahü teâlâyı zikrediyordum. Fakat vücûdum buna alıştı. Sonra rükû üzere daha sonra da secdede zikretmeye başladım. Vücûdum bunlara da alıştı ve zikirden lezzet alamaz oldum. Şimdi de, ibâdet edenler ve hamdedenler zümresine katılmak için, bu şekilde zikretmeyi, hamdetmeyi bedenime lâyık gördüm. Her gün yatsı namazını kıldıktan sonra buraya gelir, bu hâlimle Rabbimi zikrederim cevabını verir.

Ömer Halvetî hazretleri, bunları işitince, kendini beğenme hâlini hatırlayıp, tövbe eder ve;

"Allahü teâlânın zikreden nice sâlih kulları varmış" diyerek pişmanlık içinde hocasının dergâhına döner. Hâlini hocasına anlatmak ister fakat hocası o sırada talebelere sohbete başlar. Daha sonra olanları da şöyle anlatır:

"Hocam bir müddet sohbetle meşgûl oldu. Benim hâlimi anlamış olacak ki;

-Bâzı insanlar vardır ki, hemen kendisinin yetiştiğini ve çok ibâdet ettiğini söyler. Bir, iki rekat namaz kılmakla övünür, mânevî dereceler ümîd ederler. Halbuki öyle Hak âşıkları vardır ki, onlar akşamdan sabaha başları üzere durup Allahü teâlâyı zikrederler buyurdu."

Netice olarak, Müslümana kibirlenmek, büyüklenmek değil, alçak gönüllü, tevâzû sâhibi olmak yakışır. Hadîs-i şerifte buyurulduğu gibi:

(Allah için tevâzû edeni, Allahü teâlâ yükseltir.)

.

"Geçen gece ölüleri düşündüm"

30 Eylül 2013 01:00

A -

A +

Ölmek, yok olmak değildir. Varlığı bozmayan bir iştir. Ölmek, rûhun bedene olan bağlılığının sona ermesi, bedenden ayrılmasıdır. Ölmek, insanın bir hâlden başka bir hâle dönmesidir. Bir evden, bir eve göç etmektir. Ölmek, dünyâ hayâtından ayrılmak demektir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri;

"İnsan, bu dünyâda kalmak için yaratılmadı. Dünyâda iş yapmak, çalışmak için yaratıldık. Çalışmalıyız! Çalışıp, kazanıp da ölen bir kimse için korkacak birşey yoktur. Hattâ, böyle ölmek, bir devlet ele geçirmektir. Ölüm bir köprü gibidir. Sevgiliyi sevgiliye kavuşturur. Ölmek, felâket değildir. Öldükten sonra başına gelecekleri bilmemek felâkettir" buyurmaktadır.

İnsân, daha önce yok idi. Önce bir bebek oldu. Şimdi de, hasta olmak, ölmek korkusundadır. Nihâyet ölecek, çürüyecek ve toprak olacaktır. Hayvânlara, böceklere gıdâ olacaktır. Meymûn bin Mihran hazretleri anlatır:

"Ömer bin Abdülazîz hazretleri ile berâber bir kabristana uğradık. O, kabirleri görünce ağlamaya başladı ve;

-Ey Meymûn! Şu gördüğün kabristanda yatanlar, babalarım, dedelerim, tanıdıklarımdır. Bunların hepsi gelip geçtiler. Lâkin şimdi sanki dünyâya hiç gelmemişler, dünyâ lezzetlerini hiç tatmamışlardır. Şu anda toprak altında yatıyorlar ve cesetlerini kurtlar yemektedir.

Hem böyle söylüyor, hem de ağlamaya devam ediyordu. Sonra buyurdu ki:

-Vallahi burada, kimin azâbda olduğunu, kimin Allahü teâlânın azâbından emin olduğunu bilemiyorum."

Âlimlerden birisi Ömer bin Abdülazîz hazretlerini ziyâret eder. Onun, çok ibâdet etmekten yüzünde ve rengindeki değişikliği görerek;

-Bu ne hâldir? der. Ömer bin Abdülazîz hazretleri;

-Sen beni ölümümden bir kaç gün sonra mezârımda ziyâret etsen, gözlerimin çıkıp, yanaklarımın üzerine aktığını, dudaklarımın dişlerimi kapayamadığını, ağzımın açık kalıp oradan irin ve cerahatin akmakta olduğunu, karnımın şişip göğsümün üzerine geldiğini, bağırsaklarımın döküldüğünü, burun deliklerinden irin ve kurtların çıktığını görmekle şimdi gördüğünden çok daha feci bir manzara ile karşılaşırdın der.

Başka bir zaman Ömer bin Abdülazîz hazretleri buyurur ki:

"Geçen gece ölüleri düşündüm. En samîmi bir dostun ölse, onu üç gün sonra mezarında görsen, oradan çıkarsan. Vücûdunda dolaşan kurt ve böcekleri, akan irinleri, pis kokular arasında kurtların kendisini nasıl parçaladığını, kefeninin bozulduğunu, vücûdunun pis hâle geldiğini görüp kendisinden nefret ederdin."

İnsân ölünce, rûhu bedenden ayrılır. İnsanın dünyâda yaptığı iyi işleri, îmânı ve güzel ahlâkı, nûrlar, ışıklar, bostanlar şeklini alırlar. Câhilliği, sapıklığı, kötü huyları da, ateşler, karanlıklar şeklinde görünürler. İmânlı ve iyi huylu rûh, ni'metleri Cennete kendi götürmektedir. Kâfir ve fâsık rûhlar da, ateşleri, azâbları, kendisi birlikte götürür.

Netice olarak ölmek, yok olmak değil, dünyâ evinden, âhıret evine göç etmektir. Herkese ölüm yaklaşmakta ve âhıretin çeşitli azâbları, insânları beklemektedir. İnsan öldüğü zamân, kıyâmeti kopmuş demektir. Ölüm uyandırmadan, uyanmak lâzımdır.

"Günâhlarla dolu dünyâdan kurtuldum"

1 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Dinimizin kötülediği, Kur'ân-ı kerîmde kötü denilen dünyâ, harâmlar ve mekruhlardır.Ölümden önce olan herşeye dünyâ denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyâdan sayılmaz, âhıretten sayılırlar. Çünkü dünyâ, âhıret için tarladır. Âhırete yaramıyan dünyâlıklar, zararlıdır. Harâmlar, günâhlar ve mubâhların fazlası böyledir. Dünyâda olanlar, islâmiyete uygun kullanılırsa, âhırete faydalı olurlar. Hem dünyâ lezzetine, hem de âhıret ni'metlerine kavuşulur.

Kötülenen dünyâ, Allahü teâlânın râzı olmadığı, âhıreti yıkıcı yerlerde kullanılan şeyler demektir. Kendini ve Rabbini unutup, lezzetlerine, şehvetlerine düşkün olanlar, yolda hayvanının süsü ile, palanı ile, otu ile uğraşıp, arkadaşlarından geri kalan yolcuya benzer. Çölde yalnız kalıp, helâk olur. İnsan da, ne için yaratılmış olduğunu unutup, dünyâ zînetlerine aldanır, âhıret hâzırlığı yapmazsa, ebedî felâkete sürüklenir.

Dünyâ sevgisi, âhırete hâzırlanmaya mâni olur. Çünkü kalb onu düşünmekle, Allahı unutur. Beden, onu elde etmeye uğraşarak ibâdet yapamaz olur.

Dünyâ ile âhıret, doğu ile batı gibidir ki, birine yaklaşan, ötekinden uzak olur. Bir kimse, ibâdetini yapmaz ve geçiminde, kazancında Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını gözetmezse, dünyâya düşkün olmuş olur. Allahü teâlâ, herkesin kalbini bundan soğutur, bunu kimse sevmez.

Dünyâ kelimesinin din bilgisindeki mânâsı, en zararlı, kötü şey demektir. Küfre, inkâra sebep olan şeyler, harâmlar, mekrûhlar, dünyâ demektir. Mubâhlar, islâmiyete uymaya mâni olunca, dünyâ olurlar. Muhabbet, sevmek, berâber olmayı istemek, bundan zevk, lezzet duymak demektir. İnsan sevdiğini hiç unutmaz. Küfrü, inkârı, harâmları, mekrûhları sevmek, beğenmek küfür olur. Farzları, sünnetleri, beğenmemek de küfür olur, dünyâ olur.

Dünyâyı seven kalb, hastadır. Kalbin temiz olması, dünyâyı sevmekten kurtulması demektir. Kalb hastalığının ilâcı, islâmiyete uymak ve Allahü teâlâyı çok hâtırlamak, kalbe yerleştirmektir.

Ebü'l-Hüseyin Mâlik hazretleri şöyle anlatıyor:

"Hayr-ı Nessâc hazretlerinin vefâtı ânında yanında idim. Akşam namazı vaktiydi. Vefât edeceği zaman kapıya doğru işâret ederek;

-Allahü teâlâ sana, benim canımı almayı, bana da namaz kılmayı emretti. Şu anda namaz vaktidir. Ben, bana emrolunanı yapayım. Ondan sonra da sen, sana emrolunanı yaparsın buyurdu.

O zaman biz, Hayr-ı Nessâc hazretlerinin Azrâil aleyhisselâm ile konuştuğunu anladık. Sonra abdest alıp, namazını kıldı. Yatağına uzandı, gözlerini kapadı ve Kelime-i şehâdet getirip rûhunu teslim etti. Vefâtından sonra kendisini rüyâda görüp;

-Allahü teâlâ sana nasıl muâmele eyledi? diye sordular.

-Bana bundan sormayın, fakat ben, harâmlarla ve günâhlarla dolu alçak dünyâdan kurtulup rahata kavuştum buyurdu."

Netice olarak dünyâ, Hak teâlânın sevmediği, harâmlar, mekruhlar demektir. Allahü teâlânın sevmediği şeyleri sevmek, günâhların başıdır. Hadîs-i şerîfde buyurulduğu gibi:

(Dünyâ mel'ûndur ve dünyâda olan şeylerden Allah için yapılmıyanlar mel'ûndur.)

Zilhicce ayının fazileti

6 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Receb, Şa'bân ve Ramazân ayları gibi Zilhicce ayının da fazîleti çok büyüktür. Rivâyet edildiğine göre, hazret-i Âdem'in tövbesi Muharrem veyâ Zilhicce ayında kabûl buyurulmuştur. İbni Abbâs hazretlerinin rivâyet ettiği bir hadîs-i şerîfe göre, Zilhicce ayının onuna kadar olan günler de, Ramazân-ı şerîfin günleri gibi ayrı ayrı fazîlet ve kıymettedirler. Ayrıca onuncu gün için de şöyle buyurulmuştur:

(Zilhiccenin onuncu günü Kurban Bayramı günüdür. Her kim, o gün bayram namâzından gelip kurbanını boğazlayıncaya kadar bir şey yemeyip, kurbanının böbreklerini yerse ve iki rekat namâz kılarsa, o kimsenin kurbanının kanı yere düşmeden, kendi günâhı ve ana-babasının günâhları, ehlinin, evlât ve akrabâlarının günâhları sevâba çevrilir.)

Zilhicce ayının son günü ve Muharrem ayının birinci günü oruç tutan, o senenin tamâmını oruç tutmuş gibi fazîlete mazhar olur. Hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlânın ibâdet edilmesini en çok sevdiği günler, Zilhicce ayının ilk on günleridir. O günlerde tutulan bir günlük oruç, bir senelik oruca eşittir. Gecelerini ibâdetle geçirip ihyâ edenlerin ecir ve sevâbı, Kadir gecesini ihyâ etmek gibidir) buyuruldu.

Kim, Zilhicce ayının ilk on günü içinde fakirlere yardım etse, Peygamberlere hürmet etmiş olur. Bu on gün içinde, kim bir hasta ziyâret etse, Allahü teâlânın dostlarının hâtırını sormuş ve ziyâret etmiş gibi olur. Bu on gün içinde yapılan her ibâdet, diğer günlerde yapılan ibâdetlerden çok dahâ üstün ve pek fazla sevâba vesîle olur. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:

(Allahü teâlâ ibâdetler içinde, Zilhiccenin ilk on gününde yapılanları daha çok sever. Bu günlerde tutulan bir gün oruca, bir senelik nâfile oruç sevâbı verilir. Gecelerinde kılınan namaz, Kadir gecesinde kılınan namaz gibidir. Bu günlerde çok tesbih, tehlil ve tekbir ediniz!)

Zilhicce ayının ilk on günü içinde din ilmi meclisinde bulunan kimse, Peygamberler toplantısında bulunmuş gibi olur. Abdullah ibni Abbâs hazretlerinin haber verdiği hadîs-i şerîfte;

(Hiçbir ibâdetin kıymeti, Zilhicce ayının ilk on gününde yapılan ibâdetlerin kıymeti gibi olamaz) buyuruldu.

Her hafta saç, sakal ve bıyık tıraş etmek, tırnak kesmek, koltuk, kasık temizlemek sünnettir. İbni Âbidînde;

"Zilhicce ayının ilk on günü, bu sünnetleri geciktirmemelidir. Hadîs-i şerîfte; (Kurban kesecek kimse, Zilhicce ayı girince, saçını kesmesin ve tırnak kesmesin!) buyurulması, emir değildir. Bunları, kurban kesinceye kadar geciktirmek müstehabdır. Dahâ fazla geciktirmek ve hele kırk gün uzatmak günâh olur" denilmektedir.

Kurban keseceklerin, Zilhicce ayının birinci gününden, kurban kesinceye kadar, saçını, sakalını, bıyığını ve tırnağını kesmemesi müstehabdır. Fakat vâcib değildir. Bunları kesmesi günâh olmaz ve kurban sevâbı azalmaz.

Netice olarak Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, bâzı aylara, gece ve günlere kıymet vermiş, bu gece ve günlerdeki yapılan duâ ve tövbeleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Kullarının çok ibâdet yapması, duâ ve tövbe etmeleri için bu zaman dilimlerini sebep kılmıştır...

.

İslâmiyetin emirlerinde zorluk yoktur

8 Ekim 2013 01:00

A -

A +

İslâm dîni, yeryüzünün her noktasında bulunan her milletin, hiçbir güçlük, hiçbir zorluk olmaksızın uyabilecekleri, dünyâ ve âhiret saâdetine kavuşturan bir dindir. İnsanlara ebedi saâdet yolunu gösteren İslâmiyetin esâsı, temeli, kolaylık, hafiflik ve kulları zahmetten, yorulmaktan kurtarmaktır. Çünkü insanlar, zayıf, nâzik yaratılmıştır.

Bedenin hastalığı, İslâmiyyetin emirlerinin yerine getirilmesini güçleştirdiği gibi, kalb hastalığı da, İslâmiyyete uymayı güçleştirmektedir. Zira Şûrâ sûresinin 13. âyetinde meâlen;

(Müslümân olmalarını istemekliğin, kâfirlere çok güç gelmektedir) buyurulmaktadır.

Görünen uzuvların kuvvetten düşmesi, ibâdeti güçleştirdiği gibi, kalbde îmânın zayıflaması da güçleştirmektedir. Yoksa, İslâmiyyetin her emrinde kolaylık vardır. Nisâ sûresinin 27'nci âyetinde meâlen;

(Allahü teâlâ, emirlerinin hafîf olmasını diledi. Çünkü, insanlar zayıf yaratıldı) buyuruldu.

Dinde harac, zorluk yoktur, demenin manâsı; Allahü teâlâ kolaylık emretmiştir, demektir. Yoksa, herkes, hoşuna giden şeyleri yapsın, nefsine zor gelen şeyleri yapmasın, ibâdetleri rahat, kolay ve keyfine göre değiştirsin demek değildir. Abdülganî Nablüsî hazretleri buyuruyor ki:

"İbâdetleri iktisâd üzere, yani ne az, ne de pek aşırı olmayarak, orta miktârda yapmak lâzımdır. Bekara sûresinin 185. âyetinde meâlen;

(Allahü teâlâ, sizin için kolaylık istiyor. Güç işleri yapmanızı istemiyor) buyuruldu. Bunun için, hastanın ve yolcunun oruç tutmamasına izin verdi. Bize ağır ve sıkıntılı işler yapmayı emretmedi. İnsan iki işten birini yapmak karşısında bulunursa, bunlardan hafîf ve kolay olanını yapması dahâ doğrudur. Peygamber efendimiz, birinin mescidde saatlerce namaz kıldığını işitti. Mescide gelip, bunu omuzlarından tutarak;

(Allahü teâlâ, bu ümmetten kolay işler yapmasını istiyor. Güç işleri beğenmiyor) buyurdu."

Allahü teâlâ, bu ümmete kolay şeyleri emretti. Hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlâ, emrettiği şeyleri yapmanızı sevdiği gibi, izin verdiği şeyleri yapmanızı da sever) buyuruldu.

Zarûret zamânında, dînin emirlerini yapmaya azîmet denir. Bazan, azîmet olanı yapmak dahâ iyidir. Meselâ, ölüm ile korkutulan kimsenin, îmânını gizlememesi böyledir. Öldürülürse, şehîd olur. Bazan ruhsat olanı yapmak, dahâ iyi olur. Yolcunun oruç tutmaması böyledir. Yolcu, orucu tutarak hastalanır, ölürse günâha girer.

Allahü teâlânın sevdiği ruhsat, kendi emirlerini yaparken zarûret hâline düşenler için, bildirmiş olduğu kolaylıkları yapmaktır. Yoksa, emirleri yapmaktan kurtulmak ve aklına göre kolaylık aramak câiz değildir.

Netice olarak, İslâm dîninin temeli, kolaylık, hafîflik ve insanları zahmetten kurtarmaktır. Allahü teâlânın ni'metlerinin en kıymetlisi, bütün emrilerinde kolaylık göstermesidir. İslâm dîninde, insanın yapamayacağı bir şey aslâ emredilmemiştir. Kendilerine hac farz olmayanlar, hacca gitmedikleri için, sorumlu olmazlar. Allahü teâlâ, kullarına yapabilecekleri şeyleri emretmiştir. İnsanları zayıf yarattığı için, her emrinde kolaylık göstermiştir.

Kıymetli zaman dilimleri fırsattır

13 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Mubârek geceler, İslâm dîninin kıymet verdiği gecelerdir. Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, bâzı gecelere kıymet vermiş, bu gecelerdeki, duâ ve tövbeleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Kullarının çok ibâdet yapması, duâ ve tövbe etmeleri için bu geceleri sebep kılmıştır. Kıymetli geceye, kendinden sonra gelen günün ismi verilir. Önceki günü öğle namâzı vaktinden, o gecenin fecrine kadar olan zamândır. Yalnız, Arefe ve üç kurban günlerinin geceleri böyle değildir. Bu dört gece, bu günleri takîp eden gecelerdir. Bu gecelerde, kazâ namâzları kılmalı, Kur'ân-ı kerîm okumalı, duâ, tövbe etmeli, sadaka vermeli, Müslümânları sevindirmeli, bunların sevâplarını ölülere de göndermelidir. Böyle gecelere saygı göstermek, günâh işlememekle olur.

Arefe gecesi, Zil-hicce ayının dokuzuncu ve onuncu günleri arasındaki gecedir. Arefe günü bin îhlâs okumak çok sevaptır. Hadis-i şerifte;

(Arefe günü bin İhlâs okuyanın bütün günâhları affolur ve her duâsı kabûl olur. Hepsini Besmele ile okumalıdır) buyuruluyor.

Arefe, Zil-hiccenin dokuzuncu günüdür. Başka günlere Arefe denmez.

Zilhicce ayının sekizinci gününe Terviye günü denir. Hadis-i şerifte;

(Bir Müslümân, Terviye günü oruç tutarsa ve günâh söylemezse, Allahü teâlâ, onu elbette Cennete sokar) buyuruldu.

Terviye günü, İbrâhîm aleyhisselâmın, gördüğü rüyânın, Rahmânî mi, Şeytânî mi olduğunu tefekkür etmekle, düşünmekle geçirdiği gün olarak anlatılmaktadır.

İbrâhim aleyhisselâm, daha önce bir "oğlum olursa, Allah yoluna kurban edeceğim" diye adakta bulunmuştu. İbrâhim aleyhisselâm, hazret-i Hacer ve oğlu İsmâil aleyhisselâmı ziyâret için Mekke'ye geldiği sırada, üç gün üst üste gördüğü bir rüyâ üzerine İsmâil aleyhisselâmı kurban etmek istedi. Tam kurban etmek üzereyken, Allahü teâlâ İbrâhim aleyhisselâma rüyâsına sadâkat, bağlılık gösterdiğini bildirerek kurbanlık bir koç ihsân etti. Böylece İsmâil aleyhisselâm, kurban edilmekten kurtuldu...

***

Arefe günü sabâh namâzından, bayramın dördüncü günü ikindi namâzına kadar, yirmiüç vakitte hâcıların ve hacca gitmeyenlerin, erkek kadın herkesin, cemâatle kılsın, yalnız kılsın, farz namâzda veyâ bu bayramdaki farzlardan birini, yine bu bayram günlerinden birinde kazâ edince, selâm verir vermez, Allahümme entesselâm demeden önce bir kerre;

"Allahü ekber, Allahü ekber. Lâ ilâhe illallah. Vallahü ekber, Allahü ekber ve lillahil-hamd" diyerek teşrik tekbiri okuması vâciptir.

Teşrik tekbiri, Cuma namâzlarından sonra da okunur. Bayram namâzından sonra okumak müstehaptır. Cenâze namâzından sonra okunmaz. Câmiden çıktıktan veyâ konuştuktan sonra okumak lâzım değildir.

Netice olarak, Cuma, Arefe, Bayram, Kadir, Berât, Mi'râc, Aşûre, Mevlid ve Regâib gecelerinde ibâdet etmek çok sevâptır. Rıyâd-un-nâsıhîn kitâbında deniyor ki:

"Büyük İslâm âlimi, imâm-ı Nevevî hazretleri, gecenin oniki kısmından bir kısmını, bir sâat kadar ihyâ etmek, bütün geceyi ihyâ etmek olur diyor. Yaz ve kış geceleri için hep böyledir. Fıkıh kitâplarında, sâat demek, bir miktâr zamân demektir."

.

"Altı kişinin haccı kabûl oldu"

14 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Bütün ibâdetlerin kabûl olması için, o ibâdetlerin bildirilen şartlarına uymak ve Allahü teâlânın rızâsı için yapmak lâzımdır.

İnsanların beğendiği ibâdeti, Allahü teâlâ da beğenir zannetmek, yanlıştır. Böyle olsaydı, Peygamberlerin gönderilmesine lüzûm olmazdı. Herkes, hoşuna gittiği gibi ibâdet eder, Allahü teâlâ da, onu beğenirdi. Hâlbuki, ibâdetlerin kabûl olması için insanların hoşuna gitmesi, dinleyicilerin çok olması değil, insanların aklı ermese, faydalarını anlamasalar bile, İslâmiyete uygun olması lâzımdır.

Şeytân, ibâdet edenleri kandırmak için, hîle olarak;

"Senin ibâdetlerin hep kusûrludur, riyâ karışıktır. Böyle ibâdetlerle müttekî olamazsın. Allahü teâlâ, Mâide sûresinde; (Allah, yalnız müttekîlerin ibâdetlerini kabûl eder) buyuruyor. Senin ibâdetlerin kabûl olmaz. Boşuna uğraşıyorsun. Boş yere, sopa yiyen hayvân gibi, eziyet çekiyorsun" der. Buna karşılık o kişi;

"Ben, Allahü teâlânın azâbından kurtulmak ve emrine uymak için ibâdet ediyorum. Benim vazîfem, emri yerine getirmektir. Kabûl olup olmayacağı, Onun bileceği şeydir. Şartlarına uygun olan ve farzları yapılan ibâdetin sahîh olması muhakkaktır" demelidir.

Farzları terk etmek büyük günâhtır. Bu günâhlardan kurtulmak için ibâdetleri yapmak lâzımdır. İbâdet yapmadan Cennete girmek için duâ etmek günâhtır. Hadîs-i şerîfte;

(Aklı olan kimse, nefsine uymaz ve ibâdet yapar. Ahmak olan, nefsine uyar, sonra Allahın rahmetini bekler) buyuruldu.

Âhıret için lâzım olan şeyleri, geçici, fâni olan bu dünyâda hâzırlamak lâzımdır.

Ali bin Muvaffak hazretleri, başından geçen bir hâdiseyi şöyle anlatır:

"Bir sene hacca gitmiştim. Arefe gecesi olunca, Minâ'da Hîf Mescidinde uyudum. Rüyâmda; semâdan üzerlerinde yeşil elbiseler bulunan iki meleğin indiğini gördüm. Birisi diğerine;

-Bu sene, Kâbe-i muazzamayı kaç kişinin ziyâret ettiğini biliyor musun? diye sordu. Diğeri;

-Bilmiyorum! dedi. Soran melek;

-Altı yüz bin kişi ziyârette bulundu dedi. Yine;

-Kaç kişinin haccı kabûl oldu, biliyor musun? diye sordu. Diğeri yine bilmediğini söyleyince, soruyu soran melek;

-Altı kişinin haccı kabûl oldu dedi. Sonra, her iki melek havaya doğru yükselip, kayboldular.

Ben korku ile uyanıp çok üzüldüm. Altı kişinin haccı kabûl olunca, benim bu altı kişi arasında olmam pek zor, diye düşündüm. Arafât'tan ayrılıp Meş'ar-i Haram'a geldim. Geceyi orada geçirdim. İnsanların çok olmasına rağmen, pek azının haccının kabûl olmasının üzerinde düşünmeye başladım. Bu düşünce ile uyuyakaldım. Önceki gördüğüm iki melek, yine aynı sûretleri üzere geldiler. Biri diğerine;

-Bu gece, Allahü teâlânın nasıl ve ne ile hükmettiğini biliyor musun? dedi. Diğeri;

-Bilmiyorum! dedi. Bunun üzerine soruyu soran;

-Allahü teâlâ altı kişiden her birine, yüz bin kişi verdi. Onların haccını, bu altı kişinin yüzüsuyu hürmetine kabûl etti dedi. O sırada ben sevinçle uyandım."

Netice olarak, amellerin, ibâdetlerin kabûl edilmesi yani o yapılan ibâdete sevâp verilmesi için, hem şartlarına uygun olması, hem de ihlâs ile niyet edilmesi lâzımdır.

Hakiki bayrama kavuşabilmek

15 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Îyd, bayram demektir. Her yıl, ramazân ayında ve Arefe gününde günâhlar affedildiği, Müslümânlar sevindikleri, sürurlarının, neşelerinin tekrâr geldiği için Îyd denilmiştir. Bayram, affa uğramaktır. Bayram, günahlardan kurtulma günüdür. Mü'minin bayramı, günahlarının affedildiği, îmânla öldüğü, Cennette Allahü teâlânın rûyetine kavuştuğu ve Peygamber efendimizi gördüğü gündür. Hakiki bayram, Rabbimizin huzûruna, yüz akıyla çıkabilmektir.

Bir bayram günü, insanların neşeyle eğlendiklerini gören hazret-i Ali;

"Günâh işlemediğimiz gün de, bizim bayramımızdır" buyurmuştur.

Sırrî-yi Sekâtî hazretleri anlatır:

"Bir bayram günü Ma'rûf-i Kerhî hazretlerini hurma toplarken gördüm ve;

-Bunları ne yapacaksın? diye sordum.

-Şu çocuğu ağlarken gördüm ve niçin ağladığını sordum. Bana yetim olup anne ve babasının olmadığını, arkadaşlarının yeni elbiseleri ve oyuncakları olup kendisinin olmadığını söyledi. Şimdi bunları toplayıp satacağım, ağlamayıp oynaması için ona oyuncak satın alacağım dedi. Bunun üzerine;

-Bu işi bana bırak deyip çocuğu alıp götürdüm. Yeni güzel elbiseler ve oynaması için bir oyuncak aldım. Çocuk o zaman memnûn oldu. Bundan sonra kalbime bir nûr geldi, kalbim parladı ve hâlim bambaşka oldu."

İmâm-ı Şâfiî hazretlerinin talebelerinden biri anlatır:

"Bir bayram günü İmâm-ı Şâfiî hazretleri ile berâber mescidden çıktık. Bir mesele hakkında sohbet ediyorlardı. Evlerinin kapısına gelince, bir hizmetçi kendisine bir kese altın getirip, efendisinin selâmı olduğunu ve bunu kabûl buyurmasını ricâ etti. İmâm-ı Şâfiî hazretleri keseyi kabûl etti. Biraz sonra biri gelip;

-Bu gece bir çocucuğum oldu ama ihtiyaçlarını giderecek hiç param yok. Sizden Allah rızâsı için biraz para istiyorum dedi. İmâm-ı Şafiî hazretleri keseyi hiç açmadan, olduğu gibi o şahsa verdi. Halbuki biliyordum ki, kendisinin de hiç parası yoktu."

Ana-babanın dualarını almak için vesilelerden biri de bayramlardır. Bayramlarda, ana-babaya çeşitli hediyeler alıp, bayramları tebrik edilerek, elleri öpülmeli, duâları alınmalı, haklarını helâl ettirmelidir. Ana-baba hayatta ise, rızâsını almak için uğraşmalıdır. Zira ana-babasını râzı eden kimse için, Cennette iki kapı açılır. Arada kırgınlıklar varsa bu vesile ile giderilmelidir. Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma buyurdu ki:

(Yâ Mûsâ, günahlar içinde bir günah vardır ki benim indimde çok ağır ve büyüktür. O da, ana-baba evlâdını çağırdığı zaman emrini dinlememesidir.)

Netice olarak Allahü teâlâ, Muhammed aleyhisselâmın ümmetine, nice mübârek günler, geceler ihsân etmiştir. Ramazan ve Kurban Bayramları da bu ihsânın içindedir. Bunları fırsat, ganimet bilerek, Rabbimizin rızâsına kavuşmayı talep etmeli ve bunun gayreti içinde olmalıdır. Mübârek günleri, bayramları vesile ederek, varsa dargınlıkları gidermeli, kul hakkı varsa helâlleşmelidir. Büyükler ziyâret edilmeli, gönülleri ve duâları alınmalıdır. Vefât etmiş olanları da unutmamalı, kabirlerini ziyâret ederek veyâ bulunduğu yerden duâ etmelidir. Bayramınız mübârek olsun...

"Anneme söz verdim"

20 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Ahd, söz vermek; ahde vefâ ise, sözünde durmak, sözünü yerine getirmek demektir. Hadis-i şerifte;(Verdiği sözde durmayıp cayan kimse için, kıyâmet günü bir sancak dikilir ve; "Dikkat olunsun bu sancak falan oğlu falanın ahde vefâsızlık alâmetidir" denilerek teşhîr edilir, gösterilir) buyuruldu.

Bir gün Abdülkâdir Geylânî hazretlerine;

-Bu yola adım attığınızda, temeli ne üzerine kurdunuz? Hangi ameli esas aldınız da böyle yüksek dereceye ulaştınız? diye sorulunca, cevabında buyururlar ki:

-Temeli sıdk ve doğruluk üzerine attım. Aslâ yalan söylemedim. Yalanı kâğıda bile yazmadım ve hiç yalan düşünmedim. İçim ile dışımı bir yaptım. Bunun için işlerim hep rast gitti. Çocuk iken maksadım, niyetim, ilim öğrenmek, onunla amel etmek, öğrendiklerime göre yaşamaktı. Küçüklüğümde Arefe günü çift sürmek için tarlaya gittim. Bir öküzün kuyruğundan tutunup, arkasından gidiyordum. Hayvan dile geldi ve dönüp bana;

-Sen bunun için yaratılmadın ve bununla emrolunmadın dedi. Korktum, geri döndüm. Evimizin damına çıktım. Gözüme, hacılar gözüktü. Arafat'ta vakfeye durmuşlardı. Anneme gidip;

-Beni Allahü teâlânın yolunda bulundur. İzin ver, Bağdad'a gidip ilim öğreneyim. Sâlih zâtları ve evliyâyı bulup ziyâret edeyim dedim.

Annem sebebini sordu, gördüklerimi anlattım. Ağladı, kalkıp babamdan mîrâs kalan seksen altının yarısını kardeşime ayırdı. Kalanını bana verip, altınları elbisemin koltuğunun altına dikti. Gitmeme izin verip, her ne olursa olsun doğruluk üzere olmamı söyleyip, benden söz aldı.

-Haydi Allah selâmet versin oğlum. Allahü teâlâ için ayrıldım. Artık kıyâmete kadar bir daha yüzünü göremem dedi.

Küçük bir kâfile ile Bağdat'a gitmek üzere yola çıktım. Hemedan'ı geçince, altmış atlı eşkıyâ çıkageldi. Kâfilemizi bastılar, kervanı soydular. İçlerinden biri benim yanıma geldi;

-Ey derviş! Senin de bir şeyin var mı? diye sordu.

-Kırk altınım var dedim.

-Nerededir? dedi.

-Koltuğumun altında dikili dedim. Alay ediyorum zannetti. Bir başkası geldi, o da sordu ve gitti. İkisi birden reislerine gidip, bu durumu söylemişler. Reisleri beni çağırttı. Kâfileden aldıkları malları taksim ediyorlardı. Yanına gittim.

-Altının var mı? dedi.

-Kırk altınım var dedim.

Elbisemin koltuk altını sökmelerini söyledi. Söküp, altınları çıkardılar.

-Neden bunu söyledin? dedi.

-Annem, ne olursa olsun yalan söylemememi tembih etti. Doğruluktan ayrılmayacağıma söz verdim. Verdiğim sözde durmam lâzım dedim. Eşkıyâ reisi, ağlamaya başladı ve;

-Bu kadar senedir ben, beni yaratıp, yetiştiren Rabbime verdiğim sözü bozuyorum dedi. Bu pişmanlığından sonra tövbe edip, haydutluğu bıraktığını söyledi. Yanındakiler de;

-İnsanları soymakta, yol kesmede sen bizim reisimiz idin, şimdi tövbe etmekte de reisimiz ol dediler. Sonra, hepsi tövbe ettiler. Kâfileden aldıkları malları sâhiplerine geri verdiler...

Netice olarak, erkek olsun, kadın olsun, herkesin, her sözünde, her işinde, Allahü teâlânın emirlerine uyması ve yasak ettiklerinden sakınması, verdiği sözü tutması, yalan söylememesi, doğruluktan ayrılmaması lâzımdır.

İnsan, kıymet verdikleri ile ölçülür

20 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Bir insanın kıymeti, değeri, kendisinin kıymet, değer verdiği şeylerle ölçülür. Bir kimse neye değer vermişse, onu elde etmek için çalışır. Bu kimsenin bütün gayreti, çalışması hep bu yönde olur. Sadece yeme ve içmeye kıymet verenin değeri de, o kadar olur. Kim neye kıymet veriyorsa, kendi kıymetini de ortaya çıkarmış oluyor. Kutbüddîn Kâki hazreleri buyuruyor ki:

"Çok yemek yiyen, nefsinin kölesi olur. Bedeni ayakta tutacak kadar ve ibâdette kuvvetli olacak kadar yemek ile yetinmelidir. Normal ve basit giyinmeli, süsten, gösterişten uzak olmalıdır. Süslü elbiseleri gösteriş için giyen, kendini aşağılamak yolunda silâhlı bir soyguncu gibi olur. Az uyumalıdır. Değersiz ve kıymetsiz dünyâ işlerine gönül vermek şöyle dursun, bunları konuşmaktan, böyle şeylerden bahsetmekten bile çok sakınmalıdır.

Dînin emirlerini yerine getirmekte çok gayretli olmalıdır. Zîrâ gayret olmayınca, ilerlemek de olmaz. Bu yolda ilerlediğini söyleyen fakat dînin emir ve yasaklarına uymakta gevşek davranan kimse, yalancıdır."

Allahü teâlâ, her şeyi bir sebeple yaratıp, göndermektedir. Yüksek, kıymetli şeylere kavuşmak isteyen kimse, bunlara kavuşturan sebeplere yapışır, gayretini bu yöne kullanır. Cenâb-ı Hakkın rızâsına talib olan bir kimse, kötü şeylere ve nefsine tâbi olmaktan kendini korur. Abdullah bin Hubeyk hazretleri buyuruyor ki:

"Sana zarar verecek şeylerden sakın. Âhiret saâdetini harâb eden şeyler için üzül. Yarın sana fayda vermeyecek şey için sevinme!"

İnsan ne ile meşgûl olursa, gönlü ona kayar. Bunun için Din Büyükleri;

"Dünyâ işleri ile çok uğraşmakta, dünyâ işlerine gönül bağlamak korkusu vardır" buyurmuşlardır.

Ebû Bekr-i Ebherî hazretleri buyuruyor ki:

"Her sınıf insanın, ulaşmak için gayret ettiği bir gâyesi, himmeti vardır. Sâlihlerin himmeti, Allahü teâlâya isyân etmeden, Onun râzı olduğu işleri yapmaktır. Âlimlerin himmeti, sevâbın artmasına gayret etmektir. Âriflerin himmeti, kalplerinde Allahü teâlânın büyüklüğünü bulundurmak, Allahü teâlâyı hatırlamaya mâni olan şeyleri terk etmektir."

İnsan, nefsini ne kadar aşağılarsa, Allahü teâlâ indinde kıymeti o kadar yükselir. Kendine kıymet verenin, Allahü teâlâ katında kıymeti olmaz. İnsanın kıymeti, îmân ile, ilim ve edeb iledir. Nitekim;

"Şerefül insan bil ilmi vel-edeb, lâ bil mâl-ı vel haseb" buyurulmuştur ki;

"İnsanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Malı ve baba ve dedeleri ile değil" demektir.

Netice olarak insanın kıymeti; sevdiği, değer verdiği, tercih ettiği şeylerle belli olur ve kıymeti, bu değer verdikleri ile ölçülür. Her mahlûkun, kendi yaratılışı ile alâkalı olarak istekleri ve bu istekleri elde etmek için bir gayreti olur. Nefsin de gayreti, yaratılanların en cahili olması sebebi ile, kendini mahvetmek üzerinedir. Bir kimse, nefsine tâbi olursa, kadir ve kıymeti de nefsi kadar yani nefsinin kıymet verdikleri kadar olur. Bunun için insan, nefsine ve nefsinin talep ettiklerine tâbi olmayıp, isteklerini, taleplerini çok yüksek, kıymetli şeylere çevirmelidir.

.

İnsan, kıymet verdikleri ile ölçülür

21 Ekim 2013 01:00

A -

A +

"Sana zarar verecek şeylerden sakın. Âhiret saâdetini harâb eden şeyler için üzül. Yarın sana fayda vermeyecek şey için sevinme!"

İnsan ne ile meşgûl olursa, gönlü ona kayar. Bunun için Din Büyükleri;

"Dünyâ işleri ile çok uğraşmakta, dünyâ işlerine gönül bağlamak korkusu vardır" buyurmuşlardır.

Ebû Bekr-i Ebherî hazretleri buyuruyor ki:

"Şerefül insan bil ilmi vel-edeb, lâ bil mâl-ı vel haseb" buyurulmuştur ki;

"İnsanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Malı ve baba ve dedeleri ile değil" demektir.

Allah için yapılanlar işe yarar

22 Ekim 2013 01:00

A -

A +

İslâmiyetin emrettiği ibâdetlerin, insana dünyâda da faydası varsa da, bu ibâdetler menfaâti için yapılmaz. Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde bu husus açıkça bildirilmektedir. Şûrâ sûresinin 20. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Âhıreti kazanmak için çalışanların kazançlarını arttırırız. Dünyâ menfaati için çalışanlara da, ondan veririz. Fakat, âhırette bunların eline bir şey geçmeyecektir) buyuruldu.

Hadîs-i şerîfte de;

(Allahü teâlâ, âhiret için yapılan iyiliklere dünyâda da mükâfât verir. Fakat, yalnız dünyâ için yapılan işlere âhırette hiç mükâfât vermez) buyurulmuştur.

Allahü teâlânın kullarını râzı eden, cenâb-ı Hakkı râzı etmiş olur. Allahü teâlânın râzı olması için önce kulların râzı olması lâzımdır. Öncelikle anne, baba, hoca, arkadaş, patron gibi üzerimizde daha çok hakkı onların râzı olması lâzımdır.

Dünyâyı ele geçirmek için âhireti vermek ve insanlara yaranmak için Allahü teâlâyı bırakmak, ahmaklıktır. Namazda iken, göğsünü kıbleden çevirenin, namazı bozulduğu gibi, yüzünü Allahü teâlânın rızâsından çevirenin de, hem dünyâsı hem de âhireti bozulur.

İbadetlerin ve dünya işlerinin faydalı olması, yalnız Allah için yapmakla, Allah için kazanmakla ve yalnız Allah için vermekle, kısacası, ihlâs sâhibi olmakla olur. İhlâs, yalnız Allahü teâlâyı sevmek, yalnız Allah için sevmek ve Allah için vermektir. Çünkü bütün kötülükler, bütün hırlaşmalar, hep almak üzerinedir. İyiliklerin tamamı, vermek üzerinedir. Menfaâte, karşılığa dayanan iyilik, iğrençtir. Dünyayı ele geçirmek için âhireti vermek ve insanlara yaranmak için Allahü teâlâyı bırakmak, ahmaklıktır. Sonu olan bir şeyi elde etmek için, sonsuz olanı vermek akıl işi değildir.

Cömert olmayan, vermekten hoşlanmayan, insanların sevgisini kazanamaz. Allahü teâlânın rızâsını gözetmeyenin, yaptığı hizmetlerde, insanlardan takdir veya maddi bir karşılık bekleyenin ihlâsı zedelenir. Allahü teâlâ, ihlâssız kimseyi muvaffak kılmaz. Almayı, vermekten daha tatlı gören kimse, Allahü teâlânın sevgili kulu yani evliyâsı olamaz.

Şunu hiçbir zaman unutmamalıdır ki, herkes bu dünyâda istediğini yapmakta serbesttir. Fakat bu yaptıklarının karşılığını da, muhakkak bulur. İbni Ebiddünyâ hazretleri şöyle nakleder:

"Bir gün hazret-i Ömer kabristâna gelip, oradaki mevtalara selâm verince, bir kabirden;

-Yâ Ömer! Dünyâda yaptıklarımızın karşılığını bulduk sesi işitilir."

Netice olarak, Allahü teâlânın rızâsı için yapılan hizmette vermek vardır, almak değil. Hizmet yolunda yapılanların karşılığını, dünyâda almak yoktur. Zira bunun karşılığı, âhirette alınacaktır. Eğer bir kimse, âhirette çeşitli mükâfatlara kavuşmak istiyorsa, dünyâda fedakârlıkta bulunması, vermesi, hizmet etmesi ve bunların karşılığını da dünyâda beklememesi lâzımdır. Çünkü bunların karşılığını, dünyada almak olmaz. Bunların karşılığını almak, âhirette olacaktır. Zira zerre kadar iyilik eden, iyiliğinin karşılığını mutlaka bulacaktır. Çünkü hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlâ, iyilik edenlere, karşılığını elbette verecektir) buyuruldu.

.

"En çok ibâdet edenimiz sendin!"

27 Ekim 2013 01:00

A -

A +

İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe hazretleri, Tâbiînden olup İslâm âleminde Eshâb-ı kirâmdan sonra yetişen evliyânın ve âlimlerin en büyüklerindendir. Ehl-i sünnetin reisi ve Hanefî mezhebinin kurucusudur. İsmi, Nûmân bin Sâbit bin Zûtâ'dır. Ebû Hanîfe künyesiyle ve İmâm-ı A'zam lakabıyla meşhûr olmuştur. Kûfe'de doğmuş ve Bağdât'ta vefât etmiştir. Kabri Bağdât'ta olup, ziyâret yeridir.

Eshâb-ı kirâmdan Enes bin Mâlik, Abdullah bin Ebî Evfâ, Vâsıle bin Eskâ, Sehl bin Sâide ve Ebü't-Tufeyl Âmir bin Vâsile hazretlerini görerek onların sohbetlerinde bulunmuş ve bu zâtlardan hadîs-i şerîf dinlemiştir.

Enes bin Mâlik hazretlerinin sohbetinde bulunmasını kendisi şöyle anlatır:

"Küçük yaşlarda babamla berâber bir âlimin meclisinde bulundum. Meclisin orta yerinde oturan âlim zât şöyle diyordu:

-Resûlullah efendimizden işittim, buyurdu ki:

(Kardeşinin başına gelen bir musîbetten dolayı sevinme! Allahü teâlânın ona âfiyet verip, seni o musîbete mübtelâ kılması mümkündür.) Ben;

-Bu zât kimdir? diye sordum.

-Resûlullahın hizmetiyle şereflenen Enes bin Mâlik'tir diye cevap verdiler."

İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe hazretleri, Eshâb-ı kirâmdan İbn-i Abbâs'ın ilmini Mekke fakîhi Atâ bin Ebî Rebâh ve İkrime hazretlerinden, hazret-i Ömer ve onun oğlu hazret-i Abdullah'tan nakledilen ilimleri Abdullah bin Ömer'in âzâdlısı hazret-i Nâfî'den öğrendi. Böylece, Eshâb-ı kirâmdan İbn-i Mes'ûd ve hazret-i Ali hazretlerinden nakledilen ilimleri de buluşup görüştüğü Tâbiînden öğrendi. İlimde hiç kimseye nasîb olmayan yüksek bir dereceye ulaştı. Tasavvuf ilmini de Silsile-i aliyye denilen evliyânın büyüklerinden Câfer-i Sâdık hazretlerinden öğrendi ve tasavvufta yüksek derecelere ulaştı.

İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe hazretleri, ulûm-ı âliyye denilen yüksek din ilimlerinde en üstün derecede âlim idi. Kelâm ilminde ve îtikâd bilgilerinde Ehl-i sünnetin reisidir. Tefsîr ilminde müfessirlerin başı, üstâdı derecesindeydi. Hadîs ilminde ise büyük bir muhaddis ve derin ilim sâhibiydi. İmâm-ı Şâfiî hazretleri;

"Fıkıh ilminde mütehassıs olmak isteyen, Ebû Hanîfe'nin kitaplarını okusun" buyururdu.

Cenâzesini yıkayan Hasan bin Ammâre hazretleri;

"Allahü teâlâ sana rahmet eylesin! Otuz senedir gündüzleri oruç tuttun. Kırk sene gece sırtını yatağa koyup uyumadın. En fakihimiz, en çok ibâdet edenimiz sendin! En iyi sıfatları kendinde toplayan sendin!" buyurmuştur.

İslâm âlimleri, İmâm-ı A'zam hazretlerini bir ağacın gövdesine, diğer âlim ve velîleri de bu ağacın dallarına benzetmişler, onun her bakımdan büyük ve üstün olduğunu, diğerlerinin ise bir veya birkaç bakımdan büyük kemâlâta, olgunluklara, üstünlüklere erdiklerini belirtmişlerdir.

Netice olarak İmâm-ı A'zam hazretleri, Allahü teâlânın rızâsından başka bir düşüncesi olmayan büyük bir âlimdi. Dinden soranlara İslâmiyeti dosdoğru şekliyle bildirir, tâviz vermez, bu yolda hiçbir şeyden çekinmezdi. Onun kitaplarına, ders halkasına ve fetvâlarına herhangi bir siyâsi düşünce, güç, nefsânî arzu, menfaat, şahsî dostluk ve düşmanlık gibi unsurlar aslâ girmemiştir.

Evliyâlıkta kerâmet şart değildir

28 Ekim 2013 01:00

A -

A +

Müslümân olmak için, dünyâya yani harâmlara kıymet vermemek lâzımdır. Dünyâyı hâtırlamayı kalbinden çıkaran Müslümâna sâlih, Allahü teâlâdan başka her şeyi hâtırlamayı kalbinden çıkaran Müslümâna da, velî, evliyâ denir.

Evliyâ, her şeyi öğrenir, bilir. İslâmiyetin hükümlerine uymakta, dünyâ işlerinde aklını kullanır. Hesâbını yapmakta, san'atında, ticâretinde hiç hatâ yapmaz. Fakat, aklındaki düşünceler, kalbine sirâyet etmez, bulaşmaz.

Bir velîden, çok kerâmet meydâna gelmesi, onun üstünlüğünü göstermez. Evliyânın birbirinden üstünlüğü, Allahü teâlâya dahâ yakın olmalarına bağlıdır. Dahâ yakın olan bir velî, pek az kerâmet sâhibi olabilir. Allahü teâlâdan dahâ uzak olan bir velî, dahâ çok kerâmet, hârika gösterebilir.

Bu ümmetin sonradan gelen evliyâsında, o kadar çok kerâmetleri olanlar görülmüştür ki, Eshâb-ı kirâmın hiçbirinde, bunun yüzde biri bile, meydâna gelmemiştir. Hâlbuki, evliyânın en yükseği, en aşağı derecede olan bir sahâbînin derecesine yetişemez.

Görülüyor ki, evliyâyı ve onların üstünlüğünü anlayabilmek için, kerâmetlerine, hârikalarına bakmak, câhillik, kısa görüşlülük olur. O kimsede, o büyüklerin yollarına katılabilmek kâbiliyetinin az olduğunu gösterir. Peygamberlerin ve velîlerin feyiz ve bereketlerine, ancak onlara uymak kâbiliyetinde olanlar kavuşabilir. Kendi düşüncelerine, hayâllerine uyanlar, kavuşamaz. Hazret-i Ebû Bekir, uymak kâbiliyeti sebebi ile, Peygamber efendimize bir şey sormadan inanıverdi. Ebû Cehil'de bu kuvvet bulunmadığından, o kadar alâmet ve mucizeler gördüğü hâlde, Peygamberliğe inanmak saâdeti ile şereflenemedi.

Allahü teâlânın mü'minlerin kalblerine gönderdiği nûrlar, feyizler, ibâdetleri ve takvâsı çok olanlara gelmektedir. Bunların feyiz almak kâbiliyetleri artar. Feyizler, Resûlullah efendimizin mübârek kalbinden yayılmaktadır. Gelen feyizleri almak için, Resûlullah efendimizi sevmek lâzımdır. Sevmek de, Onun ilmini, güzel ahlâkını, mu'cizelerini, kemâlâtını öğrenmekle hâsıl olur. Resûlullah efendimiz de, onu görüp severse, feyiz alması çoğalır. Bunun için, sohbetinde bulunup, güzel yüzünü görenler, tatlı sözlerini işitenler, dahâ çok feyiz aldılar. Eshâb-ı kirâm, bu sebeple, çok feyiz alıp, kalbleri dünyâ sevgisinden temizlenerek, ihlâs sâhibi oldular. Kavuştukları nûrlar, feyizler, evliyânın kalblerinden dolaşarak, zamânımıza kadar geldi.

Ebû Ali Sakafî hazretleri;

"Bir kimse âlimlerin sohbetinde bulunur, fakat onlara hürmet etmezse, onlardaki feyiz ve bereketlerden mahrûm kalır. Onlardaki nûrlar kendisinde aslâ zuhûr etmez, görünmez" buyuruyor.

Abdullah bin Menâzil hazretleri de;

"Kendisinden ilim öğrendiği zâtta ayıp ve kusûr arayan, onun ilminden, feyiz ve bereketinden faydalanamaz" buyurmuştur.

Netice olarak, velî, evliyâ olmak için, bir insandan hârikaların, kerâmetlerin meydâna gelmesi şart değildir. Peygamberlerin, peygamber olduklarını isbat etmeleri için mu'cize göstermeleri lâzımdır. Bununla berâber, evliyânın hemen hepsinde, kerâmet görülmüştür. Kerâmet göstermeyen velî pek azdır

İnsanın yaratılmasından maksat

29 Ekim 2013 01:00

A -

A +

İnsanın yaratılmasından maksat, kulluk vazîfelerini yerine getirmek içindir. Vezzâriyât sûresiniin 56. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(İnsanları ve cinni, yalnız ibâdet etmeleri için yarattım) buyurulmuştur.

İbâdet, kalbin ve rûhun kırıklığı, kendini aşağı bilmesidir. İnsanın yaratılması, kulluk vazifelerini yaparak, kendini hakîr bilmesi, aşağı görmesi içindir.

Her mahlûkun bir yaratılış maksâdı olduğu gibi insan da, bu dünyâda bir gâye için yaratılmıştır. O da, Allahü teâlânın rızâsını kazanmaktır. Allahü teâlânın rızâsını kazanmak da, Onun kullarına iyilik etmekten, o kullara vermekten, fedakârlıkta bulunmaktan ve bu kulların duâsını almaktan geçer.

Din Büyüklerinden biri, kardeşini rüyâda görür. Kardeşi Cennette olmasına rağmen üzüntülüdür. Sebebini sorduğunda;

-Kıyâmete kadar, böyle üzüleceğim. Çünkü Cennetteki yüksek derecemi gösterdiler. Böyle güzel derece yoktu. Oraya gitmek istedim.

"Bunu oraya bırakmayınız! Orası, Allah için bırakanlarındır" diye bir ses işittim.

-Allah için bırakmak nasıl olur dedim.

-Sen bir gün, bu malım Allah rızâsı için helâl olsun demiştin, sonra sözünde durmamıştın. Sen sözünde dursaydın, burası da senin olacaktı dediler, dedi.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Bütün varlıkların hülâsası, özü olan insân, eğlence için, oyun için, yiyip içmek, gezmek, yatmak, keyif sürmek için yaratılmadı. Kulluk vazîfelerini yapmak, Ona sığınmak ve yalvarmak için yaratıldı.

Allahü teâlâ, kullarına ıyâlim demiş, çok merhametli olduğu için, herkesin rızkını, nafakasını kendi üzerine almıştır. Allahü teâlâ, bu ıyâlinden birkaçının rızıkları, nafakaları için ve bunların yetişmeleri, rahat yaşamaları için bir kulunu görevlendirirse, bu kuluna büyük ihsân etmiş olur. Bu büyük nimete kavuşup da, bunun için şükretmesini bilen kimse, çok tâlihli, pek bahtiyârdır. Bunun kıymetini bilip, şükretmek, kendi sâhibinin, Rabbinin ıyâline hizmet etmeyi saâdet ve şeref bilmek ve Rabbinin kullarını yetiştirmekle öğünmek, akıl îcâbıdır.

İnsanın yaratılmasından maksat, yağlı ve lezîz yiyecekler, güzel ve nefis elbiseler, mal ve mülk toplamak, oyun ve eğlence için değildir. Yaratılmasından maksat, Allahü teâlâya karşı gönlü kırık, boynu bükük olmak ve yalvarmak içindir."

Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri de;

"İnsanın yaratılmasından murâd, kulluk yapmasıdır. Kulluğun özü de, her hâlükârda Allahü teâlâyı unutmamaktır" buyurmuştur.

Netice olarak insân, dünyâda kalmak için değil, sâhibine, yaratanına kul olmak için yaratıldı. Allahü teâlânın rahmeti, şefkati dünyâda müminlere ve inkâr edenlere birlikte yetiştiği ve herkesin çalışmasına ve iyiliklerine dünyâda karşılığını verdiği hâlde, âhırette inkâr edenlere merhamet olunmayacaktır. Çünkü Kur'ân-ı kerîmin Hûd sûresinin, 16. âyetinde meâlen;

(Dünyâda yaşamayı ve eğlenmeyi isteyenlerin çalışmalarının karşılığını bol bol veririz. Bir şeyi esirgemeyiz. Bunlara âhırette yalnız Cehennem ateşi verilecektir. Emekleri âhırette boşa gider. Yalnız dünyâ için yaptıkları işlerine, âhırette bir karşılık hâsıl olmaz) buyurulmuştur.

Hicret, sene başlangıcı oldu

3 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Hicret; sözlük anlamı itibariyle, bir yerden başka bir yere göç etmek anlamındadır. İslâm tarihinde, Resûlullah efendimizin Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye göç etmesine Hicret denmektedir.

Peygamber efendimiz 53 yaşında iken, Allahü teâlânın izni ile Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye hicret eyledi. Safer ayının 27. Perşembe günü sabah erken evinden çıkarak, öğleden sonra hazret-i Ebû Bekr'in evine geldi. Birlikte Sevr dağındaki mağaraya gittiler. Bu dağın yolu çok bozuk idi. Peygamber efendimizin mübârek ayakları kanadı. Mağarada üç gece kalıp, Pazartesi gecesi yola çıktılar. Bir hafta yolculuktan sonra Eylül ayının 20. ve Rebî-ul-evvel ayının 8. Pazartesi günü Medîne'de Kubâ köyüne geldiler. Rebî-ul-evvelin 12. Cumâ günü Medîne'yi şereflendirdiler.

Mekkeli müşrikler, Resûlullah efendimize ve Eshâb-ı kirâma karşı olan düşmanlıklarını günden güne artırarak Müslümânları muhâsara ettiler. Eshâb-ı kirâmın bâzısı, önce Habeşistâna, daha sonra da Medîne-i münevvereye hicret etti. Böylece, Mekke-i mükerremede, hazret-i Ebû Bekir ile hazret-i Alî'den başka kimse kalmamıştı. Hazret-i Ebû Bekir hicret için birkaç kere izin istemiş, fakat Peygamber efendimiz;

(Sen benimle berâber hicret edersin) buyurarak izin vermemiş ve Allahü teâlâdan, hicret için, izin bekliyordu.

Mekkeli müşrikler, Ebû Cehil'in teklifi üzerine Resûlullah efendimizi öldürmeye karar verirler. Kâtilin belli olmaması için de, her kabîleden on iki kadar kimse toplayarak çarşambayı perşembeye bağlayan gece, Resûlullah efendimizin evinin etrâfını kuşatırlar. O ânda Allahü teâlâ hicret etmesi için emir verir ve hazret-i Alî'yi kendi yatağına yatırıp, Yasîn sûresinin 8 âyet-i kerîmesini okuyarak, sabâh olmadan çıkıp, müşriklerin arasından geçip gider. Öğleye kadar, anlaşılamayan bir yerde kalıp, öğle vakti, hazret-i Ebû Bekr'in evine gelirler. O gece, hazret-i Ebû Bekir ile birlikte evden çıkarak, Sevr dağındaki mağaraya giderler. Mağarada üç gece kaldıkdan sonra, Rebî'ul evvel ayının ilk pazartesi günü çıkıp, denize yakın yoldan deve ile Medîne'ye doğru yolcu olurlar. Bir hafta yolculukla, Eylül ayının 21. ve Rebî'ul-evvel ayınan 8. pazartesi günü, Medînede Kubâ köyüne gelirler. Eylülün 23. gününü de burada geçirip, Rebî'ul-evvelin 12. Cuma günü Medîne'ye hareket ederler ve aynı gün vâsıl olurlar.

Hazret-i Ömer halîfe iken, o seneki Muharrem ayının birinci günü, yanî hicretten 70 gün evvel, Müslümânların Hicrî kamerî sene başlangıcı oldu. Müslümânlar arasında sene târihleri, hazret-i Ömer'in emri ile başladı. Târih başlangıcının, hicret senesi Muharrem ayının birinci günü olması, Eshâb-ı kirâmın söz birliği ile de, kabûl edildi. Mîlâdın 622 senesinde, Allahü teâlânın emri ile, Mekke'den Medîne'ye yapılan bu yolculuğa Hicret denir.

Netice olarak, Muharrem ayı, Kur'ân-ı kerîmde kıymet verilen dört aydan biridir. Muharrem ayının birinci gecesi, Müslümânların kamerî yılbaşı gecesi ve birinci günü de, Müslümânların kamerî senesinin, birinci günüdür.

Hicrî yeni yılınız mübârek olsun..

"Allahü teâlâ bize yetişir"

4 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Tevekkül, kalbde hâsıl olan bir hâldir. Allahü teâlânın lütuf ve ihsânının pekçok olduğuna îmân etmekle hâsıl olur. Bu hâl, kalbin vekîle güvenmesi, Ona inanması ve Onunla rahat etmesidir. Böyle bir insan, dünyâ malına gönül bağlamaz, dünyâ işlerinin bozulmasından üzülmez. Allahü teâlânın, rızkı göndereceğine güvenir. Âl-i îmrân sûresinin 173. âyet-i kerimesinde meâlen;

(Allahü teâlâ bize yetişir. O, çok iyi vekîldir) buyurulduğunu iyi anlayıp, her şeyi Allahü teâlâ yapar, Ondan başkası bir şey yapamaz, Onun rahmetinin, iyiliğinin sonsuz olduğuna inanan bir kimse, sebeplere değil, Allahü teâlâya güvenir. Rızık takdîr edilmiş, ayrılmıştır, vakti gelince bana yetişir der. Allahü teâlâ, bana, kendi büyüklüğüne, merhametine yakışacak işleri yapar der. Bâzı kimseler, buna inanır ammâ, içinde bir korku bulunur. Çok kimse, bir şeye inanırlarsa da, tabîatları, îmânlarına uymayıp, evhâm ve hayâllere uyar. Hattâ bu hayâllerin yanlış olduğunu bildiği hâlde, yine bunlara tâbi olur. Meselâ, tatlı yerken, başka biri tatlıyı pis bir şeye benzetirse yiyemez. Bu sözün yanlış olduğunu bildiği hâlde, yine yiyemez. Ölü bulunan bir odada, yalnız yatamaz. Ölünün taş gibi olup hareket edemeyeceğini bildiği hâlde, yatamaz.

Görülüyor ki, tevekkül için, hem kuvvetli îmân, hem de kuvvetli kalb lâzımdır. Böylece, kalbinde şüphe kalmaz.

Huzeyfe-i Mer'aşî hazretleri, İbrâhim bin Edhem hazretlerine hizmet ederdi. Bunun sebebini soranlara, yaşadığı şu hâdiseyi anlatmıştır:

"Mekke'ye giderken çok acıkmıştık. Kûfeye gelince, açlıktan yürüyemez oldum. İbrâhim bin Edhem hazretleri bana;

-Açlıktan kuvvetsiz mi kaldın? dedi. Ben de;

-Evet dedim. Hokka, kalem, kâğıt istedi. Bulup getirdim ve kâğıda;

'Bismillâhirrahmânirrahim. Her şeyde, her hâlde sana güvenilen Rabbim! Her şeyi veren sensin. Sana her ân hamd ve şükreder, Seni bir ân unutmam. Aç, susuz ve çıplak kaldım. İlk üçü, benim vazifemdir. Elbette yaparım. Son üçünü sen söz verdin. Senden bekliyorum' diye yazıp, bana verdi ve;

-Dışarı çık ve Allahü teâlâdan başka hiç kimseden bir şey umma ve ilk karşılaştığın kimseye bu kâğıdı ver dedi. Dışarı çıktım. İlk olarak, deve üstünde biri ile karşılaştım. Kâğıdı ona verdim. Okudu, ağlamaya başladı ve;

-Bunu kim yazdı? dedi.

-Câmide birisi dedim. Bana bir kese altın verdi. İçinde altmış dinar vardı. Bunun kim olduğunu etraftakilere sordum;

-Nasranî yâni Hıristiyandır dediler... İbrâhim bin Edhem hazretlerine bunları anlattım.

-Keseye elini sürme. Sâhibi şimdi gelir, buyurdu. Az zaman sonra Nasrânî, İbrâhim bin Edhem hazretlerinin huzûruna geldi ve;

-Bu yazıyı yazan siz misiniz? dedi. Ondan 'Evet' cevâbını alınca;

-Çok düşündüm, böyle bir yazıyı yazanın Allahü teâlâya olan tevekkülü, ancak hak olan bir dinde olur. Parayı verdiğim kimseyi tâkip ederek huzûrunuza geldim. Bana İslâmiyet'i anlatır mısınız? diyerek, kelime-i şehadeti söyledi ve Müslüman oldu."

Netice olarak, itimat, güven ve rahatlık tam olmadıkça, tevekkül tam olmaz. Çünkü tevekkül, kalbin, her işte, Allahü teâlâya i'timat etmesi, güvenmesi demektir.

.

"Sizi Allahü teâlâya ısmarladım"

5 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Resûlullah efendimiz, hicretin 11. yılı, Safer ayında hastalanırlar. Hastalığın artması üzerine Medîneli Müslümânlar çok üzülür ve Mescid-i şerîfin etrâfında pervâne gibi dolaşmaya başlarlar. Bu hâl, Resûlullah efendimize haber verilir. Merhamet buyurarak, sıkıntıya katlanıp mescide teşrif ederler ve minbere çıkarak buyururlar ki:

(Ey Eshâbım! Benim ölümümü düşünüp telâş ediyormuşsunuz. Hiçbir Peygamber, ümmeti arasında sonsuz kaldı mı ki, ben de sizin aranızda sonsuz kalayım? Biliniz ki, ben Rabbime kavuşacağım. Size nasîhatim olsun ki, Muhâcirlerin büyüklerine saygı gösteriniz.

Ey Muhâcirler! Size de vasiyyetim şudur ki, Ensâra iyilik ediniz! Onlar size iyilik etti. Evlerinde barındırdı. Geçinmeleri sıkıntılı olduğu hâlde, sizi kendilerinden üstün tuttular. Mallarına sizi ortak ettiler. Her kim, Ensâr üzerine hâkim olur ise, onları gözetsin, kusûr edenleri olursa affetsin...

Allahü teâlâ, bir kulunu dünyâda kalmak ile, Rabbine kavuşmak arasında serbest bıraktı. O kul, Rabbine kavuşmak istedi.)

Bu sözlerinden, Peygamber efendimizin yakında vefât edeceğini anlayan hazret-i Ebû Bekir;

-Canımız sana fedâ olsun yâ Resûlallah! diyerek ağlar. Resûlullah efendimiz, Ona, sabır ve katlanmak lâzım geldiğini emrederler. Daha sonra Resûlullah efendimiz buyururlar ki:

(Ey Muhâcirler ve ey Ensâr! Vakti belli olan bir şeye kavuşmak için acele etmenin faydası yoktur. Allahü teâlâ, hiçbir kulu için acele etmez. Bir kimse Allahü teâlânın kazâ ve kaderini değiştirmeye, irâdesinden üstün olmaya kalkışırsa, Onu kahır ve perîşan eder. Allahü teâlâya hîle etmek, Onu aldatmak isteyenin işleri bozulup, kendi aldanır.

Biliniz ki, ben sizlere karşı raûf ve rahîmim. Siz de bana kavuşacaksınız. Kavuşacağınız yer, Kevser havuzunun başıdır. Cennete girmek, bana kavuşmak isteyen, boş yere konuşmasın.

Ey Müslümânlar! Kâfir olmak, günâh işlemek, ni'metin değişmesine, rızkın azalmasına sebep olur.

İnsanlar, Allahü teâlânın emirlerine itâat ederse, hükûmet başkanları, âmirleri, vâlileri onlara merhamet ve şefkat eder. Fısk, fücûr, taşkınlık yapar, günâh işlerlerse, merhametli başkanlara kavuşamazlar.

Benim hayâtım, sizin için hayırlı olduğu gibi, ölümüm de hayırdır ve rahmettir. Eğer bir kimseyi haksız yere döğmüş veyâ fenâ bir söz söylemiş isem, bana aynı şeyi yaparak hakkını almasına, birinizden haksız bir şey almış isem, geri istemesine râzıyım ve helâlleşmeye hâzırım. Çünkü dünya cezâsı, âhıret cezâsından pek hafîftir. Buna katlanmak daha kolaydır.)

Peygamber efendimiz, namâz kılındıktan sonra tekrâr minbere çıkıp, vasiyet ve nasîhatten sonra;

(Sizi Allahü teâlâya ısmarladım) diyerek odasına çekilirler.

Netice olarak, Peygamber de olsa hiçbir insân, dünyâda bâkî değildir. İnsân, Allahü teâlâyı, Onun emir ve yasaklarını unutur, dünyâ zevklerine dalarsa, dertleri, üzüntüleri artar, çeşitli güçlüklerle karşılaşır. Eğer insân, Allahü teâlânın emirlerini yapar, yasaklarından sakınırsa, kısaca yüzünü âhırete çevirirse, dünyâda rahat, huzûrlu olur, âhırette de ebedî saâdete kavuşur.

"Biz âhiret için çalışıyorduk"

10 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Ölümden önce olan her şeye dünyâ denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyâdan sayılmaz, âhıretten sayılırlar. Dünyâ, âhıret için tarladır. Âhırete yaramayan dünyâlıklar, zararlıdır. Harâmlar, günâhlar ve mubâhların fazlası böyledir. Dünyâda olanlar İslâmiyete uygun kullanılırsa, âhırete faydalı olurlar. Hem dünyâ lezzetine, hem de âhıret ni'metlerine kavuşulur.

Kötü olan dünyâ, Allahü teâlânın râzı olmadığı, âhıreti yıkıcı yerlerde kullanılan şeyler demektir. Kendini ve Rabbini unutup, lezzetlerine, şehvetlerine düşkün olanlar, arkadaşlarından geri kalan yolcuya benzer. İnsan da, ne için yaratılmış olduğunu unutup, âhıret hâzırlığı yapmazsa, ebedî felâkete sürüklenir.

Dünyâ sevgisi, âhırete hâzırlanmaya mâni olur. Çünkü kalb, onu düşünmekle, Allahı unutur. Beden, onu elde etmeye uğraşarak ibâdet yapamaz olur. İmân ile küfür birbirlerine zıt olduğu gibi, âhıret de, dünyânın zıddıdır, dünyâ ve âhıret bir araya getirilemez. Âhıreti kazanmak için, dünyâyı yani harâmları terk etmek lâzımdır. Dünyâyı terk etmek, iki türlüdür:

Birisi, bütün harâm olan şeylerle berâber, mubâhları da, yani günâh olmayan lezzetlerin çoğunu da bırakıp, yaşamak için zarûrî olan miktârını kullanmaktır.

İkincisi, dünyâda harâm ve şüpheli şeylerden kaçıp mubâhları kullanmaktır.

Hâmid-i Aksarâyî hazretleri, bir gün zirâatla uğraşan talebelerinden birine bir miktâr tohumluk buğday verir ve;

-Evlâdım bu tohumluk buğdayların yarısını, tarlanızın bir kısmına kendiniz için, diğer kısmına da, kalan tohumluk buğdayları bizim için ekiniz buyururlar.

Talebe, emredildiği şekilde tohumluk buğdayları eker... Ekinlerin yetiştiği mevsimde, hocası ile tarlaya giderler. Talebenin kendisi için ektiği taraftaki ekinler, çok güzeldir. Hocası için ektiği tarafta ise, hiçbir şey bitmemiştir. Hâmid-i Aksarâyî hazretleri, talebesine dönerek;

-Evlâdım, bu tarladaki ekinlerin hangisi bizim, hangisi sizindir, diye sorunca, talebe son derece utanır ve kendisi için ektiği tarafı göstererek;

-Bu taraftakiler sizindir efendim der. Bunun üzerine Hâmid-i Aksarâyî hazretleri, güzel yetişmekte olan ekinlere bakarak;

-Biz âhiret için çalışıyorduk. Acabâ hangi günahımızdan dolayı dünyâmız mâmûr olmaya başladı? deyip, üzüntüsünü dile getirir. Hocasının üzüldüğünü gören talebe, hakîkati söyleyerek üzüntüsünü giderir.

Âhıret işleri, dünyâ işlerine benzemez. Bu dünyâ, yok olmak için yaratıldı, yok olacaktır. Âhıret, sonsuz kalmak için ve sonsuz kalacak şekilde yaratıldı. Sonsuz kalacak şey ile çabuk yok olacak şey arasında ne kadar fark varsa, dünyâ ile âhıret yapısı ve işleri arasında da o kadar fark vardır.

Netice olarak dünya ile âhıret, doğu ile batı gibidir ki, birine yaklaşan, ötekinden uzak olur. Bir kimse, ibâdetini yapmaz ve geçiminde, kazancında Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını gözetmezse, dünyâya düşkün olmuş olur. Allahü teâlâ herkesin kalbini bundan soğutur. Hadis-i şerifte buyurulduğu gibi:

(Yalnız dünyâ için çalışana, yalnız kaderinde olan kadar gelir. İşleri karışık, üzüntüsü çok olur.)

"Mü'minler birbirlerini severler"

11 Kasım 2013 01:00

A -

A +

İslâmiyeti kabul edip, emirlerini yapıp, yasaklarından sakınan kimseye, Müslümân denir. Allahü teâlâ, Müslümân olanların, birbirlerini sevmelerini emretti. Bunun için, Hubb-i fillah yani Allahü teâlâyı ve Onu sevenleri sevmek ve Buğd-ı fillah yani Allahü teâlâya ve Onun sevdiklerine düşman olanları sevmemek, îmânın şartı oldu. Tövbe sûresinin 72. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Mü'minlerin erkekleri ve kadınları birbirlerini severler) buyurulmuştur.

Allahü teâlâ, sevgili Peygamberini, insanların en güzeli, en iyisi, en sevimlisi olarak yarattı. Her iyiliği, her güzelliği, her üstünlüğü Onda topladı. Eshâb-ı kirâmın hepsi, Ona âşık idiler. Hepsinin kalbi, Onun sevgisi ile yanıyordu. Onun ay yüzünü, nûr saçan cemâlini görmeleri, lezzetlerin en tatlısı idi. Onun sevgisi uğruna canlarını, mallarını fedâ ettiler. Onu canlarından, mallarından, kısaca, her sevilenden dahâ çok sevdiler. Onu aşırı sevdikleri için, Onu sevenleri yani birbirlerini de çok sevdiler. Eshâb-ı kirâmın hepsinin birbirlerini çok sevdiklerini Kur'ân-ı kerîm haber vermektedir.

Allahü teâlâyı seviyorum diyenlerin, Eshâb-ı kirâm gibi olmaları lâzımdır. Seven bir kimse, sevdiğinin sevdiklerini de sever. Sevdiğinin düşmanlarına düşman olur. Bu sevmek ve düşmanlık, bu kimsenin elinde değildir, kendiliğinden hâsıl olur.

Eshâb-ı kirâm, dinimizin emrettiği gibi birbirlerini kardeş bilirler ve çok severlerdi. Abdullah ibni Ömer hazretleri bir gün Resûlullah efendimizin huzûruna geldiğinde, kendisine çok iltifât edip;

(Kıyâmet günü herkesin berâtı, yani kurtuluş vesîkası, her işi ölçüldükten sonra verilir. Abdullah'ın berâtı ise, dünyâda verilmiştir) buyurmuştur. Peygamber efendimize, bunun sebebi sorulduğunda;

(Kendisi vera ve takvâ sâhibi olduğu gibi, duâ ederken "Yâ Rabbî! Benim vücûdumu, kıyâmet günü o kadar büyük eyle ki, Cehennemi yalnız ben doldurayım. Cehennemi insanla dolduracağım diye verdiğin sözün böylece yerine gelmiş olsun da, Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden hiç kimse Cehennemde yanmasın" diyerek din kardeşlerini kendi canından dahâ çok sevdiğini göstermiştir) buyurdu.

Hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîkın da böyle duâ etdiği Menâkıb-i çihâr yâr-ı güzîn kitâbında yazılıdır.

Tebük gazâsında ağır yaralanan Eshâb-ı kirâmdan birkaçı çok susamıştı. Bir Müslümânın getirdiği bir bardak su, hangi yaralıya verildi ise;

"Önce, su istediğini işittiğim din kardeşime ver" diyerek birbirlerine gönderdikleri ve suyu içmeye sıra gelmeden herbirinin şehîd olduğu, İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin Kimyâ-yı se'âdet kitâbında ve diğer kitâplarda yazılıdır. İşte, Resûlullah efendimizin Eshâbı, birbirini bu kadar çok seviyordu.

Netice olarak sevmek demek, sevdiğinin yolunda bulunmak demektir. Dünyâda birbirini sevenlerin rûhları, dünyâda birbirlerini cezbettiği gibi, kıyâmette de birbirlerini cezbederler. Hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlânın bazı kulları vardır. Bunlar, Peygamber değildir. Peygamberler ve şehîtler, kıyâmet günü bunlara imrenirler. Bunlar, birbirini tanımayan, uzak yerlerde yaşayan, Allah için birbirini seven mü'minlerdir) buyuruldu.

"Sakın büyüklenme!"

12 Kasım 2013 01:00

A -

A +

İnsânın dışında şeytân bulunduğu gibi, içinde de vardır. İnsanın içindeki şeytânı, onun kudretinin, enerjisinin taşkınlığıdır. Enerji artınca, insanda kibir ve yükseklik hâsıl olur. Kötü sıfatların en aşağısı da, bu kibir sıfatıdır. Kibir, kendini büyük bilmek, üstün görmektir.

Allahü teâlâ ilim, kudret gibi bütün sıfatlarından kullarına biraz ihsân buyurmuştur. Fakat, yalnız üç sıfatı kendine mahsûstur. Bu üç sıfatı, kibriyâ, ganî olmak ve yaratmak sıfatlarıdır.

Kibriyâ, büyüklük, üstünlük demektir. Ganî olmak, başkalarına muhtaç olmamak demektir. Bu sebeple kibirlenmek, Allahü teâlânın sıfatına, hakkına tecâvüz etmek olur. Kullara kibirlenmek yakışmaz, en büyük günâhtır. Hadîs-i kudsîde;

(Azamet ve kibriyâ bana mahsûstur. Bu iki sıfatta, bana ortak olmak istiyenlere, çok acı azâb ederim) buyuruldu.

Bunun içindir ki, din âlimleri, tasavvuf büyükleri, her zamân, Müslümânlara tevâzu, alçak gönüllü olmayı emir buyurmuştur. Zira kibirli olanı, Allahü teâlâ sevmez. Bütün Peygamberler, her işlerinde, tevâzu göstermiştir.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, Mişkât-ül-envâr kitâbında diyor ki:

"Kalb, meleklere mahsûs bir evdir. Gadab, şehvet, haset, kibir gibi kötü sıfatlar, uluyan köpek gibidirler. Köpeklerin bulunduğu yere melekler girmez. Hadîs-i şerîfte;

(Köpek ve resim bulunan eve melekler girmez) buyuruldu. Bu hadîs-i şerîfteki evin kalb olduğunu ve köpeğin de, kötü huylar demek olduğunu söylemiyorum. Açık mânâlarına inanmakla berâber, yukarıdaki mânâları da ilâve ediyorum."

Sa'dî-i Şîrâzî hazretleri şöyle anlatır:

"Bir âlim, yere yıkılmış bir sarhoşun yanından geçerken, kendi hâlini düşünerek böbürlenir. Sarhoşa göz ucuyla bile bakmaya tenezzül etmez. Âlimin bu hâlini fark eden sarhoş, başını kaldırarak bu âlim kimseye hitaben;

-Ey ilim sâhibi olan iyi zât! Kavuştuğun bu nîmete şükret! Sakın büyüklenme! Zîrâ kibirden mahrûmiyet hâsıl olur. Birini zincire vurulmuş görürsen gülme! Zira o hâl, senin de başına gelebilir. Mukadderâtın belli olmaz. Belki bir gün sen de sarhoş olup yerlerde sürünebilirsin der."

Hazret-i Ömer, Şâm'a gelince, Ebû Ubeyde bin Cerrâh hazretleri karşılar. Halîfe, su kenârından geçerken mestlerini çıkarır, ayaklarını suya sokar. Bunun üzerine Ebû Ubeyde hazretleri;

-Yâ halîfe! Böyle ne yapıyorsunuz? Bütün Şâmlılar Müslümânların halîfesini görmek için toplandılar, sana bakıyorlar. Bu yaptığını beğenmeyecekler deyince, hazret-i Ömer;

-Yâ Ebâ Ubeyde! Senin bu sözün, burada toplananlar için çok zararlıdır. İşitenler insanın şerefini, vâsıtaya binerek gitmekte ve süslü elbise giymekte sanacaklar. Şerefin, Müslümân olmakta ve ibâdet yapmakta olduğunu anlamayacaklar. Biz aşağı, bayağı insanlardık. Allahü teâlâ Müslümân yapmakla bizleri şereflendirdi. Allahü teâlânın verdiği bu izzetten, bu şereften başka şeref ararsak, Allahü teâlâ bizi yine zelil, her şeyden aşağı eder buyurdu.

Netice olarak kibir, kendini başkalarından üstün görmektir ki, kötü bir huydur, harâmdır. Allahü teâlâyı unutmanın alâmetidir. Hadîs-i şerîfte;

(Kalbinde zerre kadar kibir bulunan kimse Cennete giremez) buyurulmuştur.

Allahü teâlânın kullarına iyilik etmek

17 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın en çok sevdiği amel ve ibâdet, kim olursa olsun, Onun kullarına hizmet, iyilik etmektir. Allahü teâlânın mahlûklarına karşı merhametli ve şefkatli olan, daima merhamet ve şefkatle karşılanır. Eden kendine eder. İyilik eden de kötülük eden de kendine eder. Bir insân, acaba ben Rabbimin indinde makbul müyüm, değil miyim, ben duâ alabiliyor muyum, diye kendisine sormalıdır.

Allahü teâlâ, çoluk, çocuk edinmekten münezzeh olduğu hâlde kullarına ıyâlim demiştir. Kullarına yardım edenleri çok sever. Evliyânın büyüklerinden olan Ubeydullâh-ı Ahrâr hazretleri, önceleri çok fakir imiş. Bu fakirlik dönemlerinde bir lokantanın önünden geçerken bir fakiri açlıktan ölecek hâlde görmüş. Parası da olmadığı için, lokanta sâhibine;

-Param yok ama başımda şu sarığım var. Bu sarığımı sana versem, sen de kesip bez yapıp lokantada kullansan, bunun karşılığında da, şu fakire bir çorba versen olur mu? demiş. Lokantanın sâhibi;

-Olur, niye olmasın demiş ve fakire çorbayı vermiş.

Bu hâdiseden sonra, Ubeydullâh-ı Ahrâr hazretlerine, Allahü teâla çok büyük servet vermiş. Fakat bu serveti, kendisi için değil, Allahü teâlânın kulları için kullanmış.

Ubeydullâh-ı Ahrâr hazretleri gençlik yıllarında medresede dört arkadaşı ile kalıyormuş ve evliyâlık hallerinden de hiç haberi yokmuş. Sadece ilim öğreniyormuş. Bir gün arkadaşları çok hasta olmuş. Doktor gelmiş, Ubeydullâh-ı Ahrâr hazretlerine;

-Hemen bu odayı terk et, çünkü bunlar bulaşıcı bir hastalığa yakalanmış, sana da bulaşır ve sen de ölürsün demiş. O ise;

-Kader böyle ise ölürüm deyip, arkadaşlarını bırakmamış, gece gündüz onların hizmetlerini yapmış, katiyyen odayı terk etmemiş. Bir sabah uyandığında, bütün vücûdunun değiştiğini ve nûra gark olduğunu görmüş. Hemen ellerini açıp;

"Ya Rabbî, arkadaşlarıma şifâ ihsân eyle" diye duâ etmiş ve arkadaşları da iyi olmuş. Böylece Ubeydullâh-ı Ahrâr hazretlerinin, arkadaşlarına hizmetin karşılığı olarak kalb gözü açılmış ve evliyâ kullar arasına girmiştir.

Netice olarak, Allahü teâlânın varlığına inanan bir kimse, Onun emirlerini yapmaya, yasaklarından sakınmaya titizlikle çalışır. Hiç kimseye kötülük yapmaz. Kendisine kötülük yapanlara, sabırla karşılık verir, münakaşa etmez. Günâhlarına, yaptığı kusûrlara tövbe eder. Verdiği sözü tutar, sözünün eri olur. Her iyiliği Allahü teâlânın rızâsı için yapar. Kimsenin malına, canına, nâmûsuna göz dikmez. Çalışırken, alışveriş ederken, kimsenin hakkını yemez. Herkese iyilik eder. Şüpheli şeylerden kaçınır. Makâm sâhiplerine, zâlimlere yaltaklanmaz. İlim ve ahlâk sâhiplerine saygı gösterir. Arkadaşlarını sever ve onlara kendini sevdirir. Kötü kimselere nasîhat verir, onlara uymaz. Küçüklerine merhametli ve şefkatli olur. Misâfirlerine ikrâm eder. Kimseyi çekiştirmez, keyfi peşinde koşmaz, zararlı ve hattâ faydasız bir şey söylemez. Kimseye sert davranmaz. Cömert olur. Mâlı ve mevkiyi herkese iyilik etmek için ister. Riyâkârlık, ikiyüzlülük yapmaz. Kendini beğenmez. Allahü teâlânın her ân kendisini gördüğünü ve bildiğini düşünerek hiç kötülük yapmaz...

"Bağlı olanı aç, açık olanı kapa!"

18 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Huy, kalb ile rûhun melekesi, yanî alışkanlığı demektir. Bu alışkanlık ile insân, düşünmeye lüzûm kalmadan iş yapar. Yerleşmiş olan huya meleke, geçici olan huya ise hâl denir. Meselâ gülmek, utanmak, birer hâldir. Cömertlik, cesâret, birer melekedir. Ahlâk, yanî huy deyince, meleke anlaşılır. Bâzan hayır işlemek huy değildir. Her zamân hayır işlerse, cömert huylu denir. Her zamân, fakat kendini zorlayarak yaparsa, yine cömert huylu olmaz. Kolaylıkla, seve seve yaparsa, huy denir.

Huy, iyi veyâ kötü iş yapmaya sebep olur. Yâhut da, iyi ve kötü olmayan şeye sebep olur.

Birincisine fazîlet veyâ iyi ahlâk denir. Cömertlik, şecâat yanî yiğitlik, yumuşaklık böyledir.

İkincisine rezâlet veyâ kötü ahlâk denir. Hasîslik, cimrilik ve erkekler için korkaklık böyledir.

Üçüncüsüne fazîlet de, rezâlet de denmez, sanat deniliyor. Terzilik, çiftçilik böyledir.

Resûlullah efendimize;

-Cennete girmeye sebep olan şeylerin başlıcası nelerdir? diye suâl edilince;

-Allahü teâlâdan korkmak ve iyi huylu olmaktır buyururlar.

-Cehenneme girmeye sebep olan şeylerin başlıcası nelerdir? denilince de;

-Diline ve şehvetine hâkim olmamaktır buyururlar.

Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde de;

(Bir kimse, dilini tutarsa, Allahü teâlâ onun utanacak şeylerini örter. Gazabını tutarsa, kıyâmet günü Allahü teâlâ azâbını ondan çeker. Bir kimse, Allahü teâlâya yalvarırsa, kabûl eder) buyurmuşlardır.

Bir kimse, İbrâhim bin Edhem hazretlerinden nasîhat isteyince;

-Bağlı olanı aç, açık olanı kapa! buyururlar. Nasihat isteyen kimse;

-Efendim, bu sözünüzü anlayamadım deyince;

-Kesenin ağzını aç, cömert ol, açık olan dilini de tut konuşma diyerek izah buyururlar.

Allahü teâlâ her şeyden önce aklı yaratmıştır ve ona ilim, zekâ, doğruluk, cömertlik, tevekkül, korku, ümît hasletleri vermiştir. İşte, bu akılla şereflenenler, yaratılışlarındaki gâyeyi, yanî cenâb-ı Hakkın varlığını tasdîk ederek, Onun rızâsına kavuşurlar. Hadîs-i kudsîde;

(Bütün dinler içinde, bu dîni seçtim. Bu din, cömertlik ile ve güzel huy ile tamâm olur. Bu dîni, her gün, bu ikisi ile tamâmlayınız!) buyuruldu.

Hadîkada buyuruluyor ki:

"Zamânımızda verâ ve takvâ sâhibi olmak güçleşti. Şimdi, kalbini, dilini ve uzuvlarını harâmlardan koruyan, insanlara, hayvanlara zulmetmeyen, ücretsiz olarak bir iş yaptırmayan, herkesin elindekini onun helâl mülkü bilen kimse, takvâ sâhibi olur."

Hazret-i Alî buyuruyor ki:

"Huşû olmayan namâzda hayır yoktur. Lüzumsuz söz terk edilmedikçe, tutulan oruçta hayır yoktur. Cömertlik olmayan malda, zenginlikte hayır yoktur. Devâmlı olmayan ni'mette hayır yoktur. İhlâsla yapılmayan duâda hayır yoktur."

Netice olarak, insan yalnız iken, başkasını düşünmeden, işlerinin iyi veyâ kötü olduğunu anlatan ilme İlm-i ahlâk denir. İnsan yalnız olduğu zamân da, bu işleri, bildiği gibi yapar. Meselâ yumuşak huylu, cömert, hayâlı insan, yalnızken de, başkaları yanında da, hep öyledir. Allahü teâlâ kerîmdir, rahîmdir. Yanî lütfu, ihsânı boldur ve merhameti çoktur. Müslümânın da, cömert, merhametli olması ve dilini koruması lâzımdır.

"İslâmın ağır yükünü sen taşıdın"

19 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Eshâb-ı kirâm yani ilk Müslümanlar, birbirlerini çok sever ve hürmet ederlerdi. Birbirlerini kardeş bilir, birbirlerine iyilik, yardım etmeyi mukaddes vazîfe kabûl ederlerdi. Fetih sûresinin son âyetinde meâlen;

(Resûlullah ve Onunla birlikte olanlar, birbirlerini her zamân çok severler ve her zamân kâfirlere düşman olurlar!) buyurulmuştur.

Hazret-i Ali, hazret-i Ebû Bekr'in vefâtında, Onun hakkında;

"Yâ Ebâ Bekr! Sen, Resûlullahın sevgilisi, arkadaşı, dert ortağı, sırdaşı ve müşâviri idin. Önce îmâna gelen sensin. Senin îmânın, hepimizin îmânından dahâ sâf oldu. Senin yakînin, dahâ kuvvetli, Allahtan korkun dahâ büyük oldu. Herkesten zengin, herkesten dahâ cömert idin. Resûlullaha en şefkatli, en yardımcı, sendin. Resûlullah ile sohbetin, hepimizin sohbetinden dahâ iyi idi. Hayır sâhiplerinin birincisi sensin! Senin iyiliklerin, hepimizinkinden çoktur. Her iyilikte ileridesin. Resûlullahın huzûrunda, senin derecen en yüksek oldu. Ona en yakın, sen oldun. İkrâmda, ihsânda, güzel huylarda, Ona en çok benzeyen, sen oldun. Resûlullaha herkes yalancı derken sen, doğru söylüyorsun, inandım dedin. Sen, Onun kulağı ve gözü gibi idin. Allahü teâlâ seni, Kur'ân-ı kerîmde Sıdk ile şereflendirdi. Resûlullaha, en sıkıntılı zamânlarında yardımcı oldun. Sulhda, Onun huzûrunda, harplerde, Onun yanında idin. Onun ümmetinin halîfesi, Onun dîninin koruyucusu idin. Câhiller dinden çıkarken, sen İslâma kuvvet verdin. Herkes şaşırdığı zamân, sen kükremiş arslan gibi ortaya çıktın. Herkes dağılırken, sen Muhammed Mustafâ'nın yolunu tuttun. Eshâbın az konuşanı ve en belîği, edîbi sen idin. Her sözün, her buluşun doğru, her işin temizdi. Gönlün herkesten kuvvetli, yakînin hepimizden sağlam idi. Her işin sonunu, önceden görür, geri kalmışları İslâma sokarak aydınlatırdın. Mü'minlere şefkatli, affedici baba idin. İslâmın ağır yükünü sen taşıdın. Sen, rüzgârların oynatamayacağı bir dağ gibi idin. İşin doğruluktu, ilimdi. Sözün mertçe, doğruyu bildirmek idi. Bozuk inançların kökünü kazıdın. Güçlükleri, Müslümânlara kolaylaştırdın. Küfür ve mürtetlik ateşini söndürdün. İslâma, îmâna sen kuvvet oldun. Göklerde, melekler arasında, senin derecen çok büyüktür. Muhâcirler ve Ensâr arasında, senden ayrılık yarası çok derindir" buyurur ve çok ağlarlar. Daha sonra;

"Allahü teâlânın kazâ ve kaderine râzı olduk. Yâ Ebâ Bekr! Resûlullahtan ayrılık acısından sonra, bize senin vefâtından dahâ acı bir musîbet gelmedi. Sen mü'minlere sığanak, dayanak ve gölge idin. Münâfıklara karşı çok sert idin. Allahü teâlâ, seni Muhammed aleyhisselâmın huzûruna kavuştursun! Bize, senden ayrılma acısı için sabırlar ve ecirler versin! Bizleri, senden sonra, azmaktan, sapıtmaktan korusun" buyurur. Eshâb-ı kirâmın hepsi, sessizce, hazret-i Alî'nin sözlerini dinler ve ağlarlar.

Netice olarak, İslâm bilgilerinin kaynağı, Eshâb-ı kirâmın sözleridir. Eshâb-ı kirâmı kötülemek, İslâmiyeti kötülemek olur. Hâlbuki Eshâb-ı kirâmın hepsi, Peygamberlerden başka, gelmiş ve gelecek bütün insanların hepsinden, her bakımdan dahâ üstündürler.

.

"Kalb huzûru ile ibâdet yapamamaktadır"

24 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Harâm işlemekten ve harâm yemekten çok sakınmak lâzımdır. Harâm lokma yemek, kalbi karartır, hasta eder ve yapılan duâ kabûl olmaz. Resûlullah efendimiz;

(Bir kimsenin üzerindeki elbisesinde harâmdan bir tel iplik olsa, o elbise ile kılınan namâz ve yapılan duâlar kabûl olmaz) buyurdu.

Bütün ibâdetlerin başı, helâl lokma kazanmak ve çoluk çocuğuna helâl lokma yedirmektir. Hads-i şerîfde;

(Harâm yiyenlerin ne farzları, ne de sünnetleri kabûl olmaz) buyuruldu.

Peygamber efendimiz, hazret-i Aliye hitaben;

(Ya Ali, harâm yimek îmânı zayıflatır, kalbi karartır) buyurmuşlardır.

İbrâhim bin Edhem hazretleri, başından geçen bir hâdiseyi şöyle anlatır:

"Bir gece Mescid-i Aksâ'da kalmak istedim. Câmi vazifelilerinin beni görmemeleri için içeride bulunan hasırların arasına gizlendim. Zira beni görürlerse içeride kalmama izin vermezlerdi. Gece, geç vakit olunca kapı açıldı ve içeriye tanımadığım bir zât girdi. Yanında derviş kıyâfetli kırk kişi daha vardı. O yaşlı zât mihrâba geçti, iki rekat namaz kıldıktan sonra öbürlerine döndü. İçlerinden biri;

-Bu gece, burada tanımadığımız, bizden olmayan biri var dedi. Mihrâbda bulunan, tebessüm etti ve;

BUNLARI DUYUNCA

-Evet İbrâhim bin Edhem var, kırk gündür kalb huzûru ile ibâdet yapamamaktadır dedi. Bunları duyunca, gizlendiğim yerden çıktım. Mihrâbda bulunana;

-Evet doğru söylüyorsunuz. Lütfen bunun sebebini de bildiriniz dedim. O zât, bana dönerek;

-Filân zaman Basra'da hurma satın almıştın. Bu sırada yere bir hurma tanesi düştü. Sen o hurmayı kendi hakkın zannederek aldığın hurmaların içine koydun. Onu yediğin için kırk gündür ibâdetlerinden tad alamıyorsun dedi.

Ertesi gün hurmayı satın aldığım zâtın yanına gittim. Olanları anlatıp kendisinden helâllık diledim. O da hakkını helâl etti ve;

-Mâdem ki bu iş bu kadar hassastır. O hâlde ben şimdiden sonra hurma satmayı bıraktım dedi. Sonra dükkânını kapattı. Vakitlerini ibâdetle geçirmeye başladı, nihâyet o da Allahü teâlânın sevgililerinden oldu."

Din Büyükleri harâmdan ve bilhassa harâm lokma yemekten çok sakınmışlardır. Veheb ibni Verd hazretleri, nereden geldiğini anlamadan birşey yemezdi. Birgün annesi, buna bir bardak süt vermişti. Sütü nereden aldığını ve parasını nereden verdiğini ve kimden aldığını sordu. Hepsini anlayınca;

SÜTÜ İÇMEDİ...

-Bu koyun nerede otlamış dedi. Müslümânların hakkı bulunan bir yerde otlamıştı. Sütü içmedi. Annesi;

-Oğlum! Allah sana rahmet etsin, iç! dedi.

-Ona günâh işlemekle rahmetine kavuşmak istemem, dedi sütü ve içmedi.

Bişr-i Hâfî hazretlerine;

-Ne yiyip, nereden geçiniyorsun? dediklerinde;

-Herkesin yediği yerden ammâ, yiyip de gülen ile, yiyip de ağlıyan arasında çok fark vardır buyurur. Din Büyükleri;

"Kırk gün şüpheli lokma yiyenin kalbi kararır ve lekelenir" buyurmuştur.

Netice olarak müslümân, yediğine içtiğine çok dikkat etmeli, harâm lokma yememelidir. Hadis-i şerifde buyurulduğu gibi:

(Bir kimse, hiç harâm karıştırmadan, kırk gün helâl yerse, Allahü teâlâ, onun kalbini nûr ile doldurur. Kalbine, nehirler gibi hikmet akıtır. Dünyâ muhabbetini, kalbinden giderir.)

.

"Haram yiyene, Cenneti haram etmiştir"

25 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Her Müslümânın, kendini iyi yetiştirmesi, helâli, harâmı öğrenmesi, ibâdetlerini yapması, helâl kazanıp, helâl lokma yemesi lâzımdır.

Eshâb-ı kirâmdan Zeyd bin Erkam hazretleri şöyle nakletmektedir:

"Hazret-i Ebû Bekr'in bir hizmetçisi vardı. Ömrünün sonlarında her akşam iftâr vaktinde yemek getirirdi. Hazret-i Ebû Bekir, hizmetçisinin getirdiği yiyecekleri, nereden, nasıl ve kimden satın aldığını, onun sanatının, mesleğinin ne olduğunu sormadan, o yemekten bir lokma ağzına koymazdı. Bu hizmetçi bir akşam yine yemek getirdi. Hazret-i Ebû Bekir, suâl etmeden, araştırmadan, elini uzatıp, bir lokma yemekten alır. Hizmetçisi;

-Efendim, size ne oldu ki, bu akşam sormadan, araştırmadan yiyeceklere el uzattınız diye sorar. Gözleri yaş ile dolan hazret-i Ebû Bekir;

-Açlık bana sıkıntı verip, sabırsızlandırdı. Böylece bu hâl başıma geldi. Şimdi söyle, bu akşamki yiyecekleri nereden getirdin, kimden aldın diye sorar. Hizmetçisi de;

-Efendim, câhiliyye vaktinde, raks ve oyun oynardım. Bir gruba raksettim. Onların da hoşuna gitmişti. Bana, şimdi elimizde bir şey yoktur. Vaadimiz olsun ki, elimize para, yiyecek geçerse, sana bir şeyler veririz demişlerdi. Ben bugün onları gördüm. Halleri iyi, elleri de dolu idi. Ben de onlara önceki sözlerini, vaatlerini hâtırlattım. Onlar da ellerindeki yiyeceklerden bana verdiler ve ben de size getirdim, der.

Hazret-i Ebû Bekir bunları işitince çok üzülür, ağlar ve yiyecekleri önünden kaldırır. Parmağını boğazına sokarak yediği lokmayı çıkartır. O lokmayı çıkartmak için kendini o kadar zorlar ki, yüzü güverir ve kararır. Yüzünün şeklinin değişikliğini görenler, bir miktâr su içmesini ve bu üzüntüden kurtulacağını söylerler. Sıcak su getirtirler. İçer ve bir kerre dahâ kay eder. Yediği lokmadan midesinde bir şey kalmayıncaya kadar buna devam eder. Bu hâli görenler;

-Yâ Sıddîk, bu kadar kendinize sıkıntı vermeniz ve zahmete girmeniz, yediğiniz o bir lokmadan dolayı mıdır deyince;

-Evet o bir lokmadandır. Çünkü Resûlullah efendimizden işittim, buyurdular ki; (Allahü teâlâ, yediği harâm olan kimselere Cenneti harâm etmiştir.) Sonra ellerini kaldırıp; 'Yâ Rabbî, yediğim lokma için elimden geleni yaptım. Damarlarımda bir şey kaldı ise affet. Bu zayıf kulun, Cehennem azâbına dayanamaz' diye duâ eder..."

Hazret-i Ömer de, Beyt-ül mâla âit zekât develerinin sütünden, yanlışlıkla verilip içtiği zamân, böyle yapmıştır. Abdullah bin Ömer hazretleri;

"Kambur oluncaya kadar namâz kılsanız ve kıl gibi oluncaya kadar oruç tutsanız, harâmdan kaçınmadıkça, kabûl edilmez, faydası olmaz" buyurmuştur.

Ebül-leys-i Semerkandî hazretleri de;

"Üç kimsenin duâsı kabûl olmaz: Harâm yiyenin, gıybet edenin, hased edenin" buyurmuştur.

Netice olarak, Din Büyükleri harâmlardan kurtulmak için, mubâhların ve helâllerin çoğunu bile terk etmişlerdir. Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretlerinin buyurduğu gibi:

"Harâm yiyenlerin yedi âzâsı, organı, istese de, istemese de günâh işler. Helâl yiyenlerin âzâsı, ibâdet eder, hayır işlemesi kolay ve tatlı gelir."

.

İstiğfârı, temiz kalble söylemelidir

26 Kasım 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın gadabı, günâhlar içinde saklıdır. Bu sebeple bir günâh işlenince hemen tövbe, istiğfâr etmelidir. Her günâhın tövbesi kabûl olur. İmâm-ı Gazâlî hazretleri;

"Şartlarına uygun yapılan tövbe, muhakkak kabûl olur. Tövbenin kabûl edileceğinde şüphe etmemelidir. Tövbenin şartlarına uygun olmasında şüphe etmelidir" buyurmaktadır.

Allahü teâlâ, nice kimselerden, bir günâh sebebi ile intikâm almıştır. Bunun için her mü'minin günâh işlemekten çok korkması lâzımdır. Ufak bir günâh işleyince, hemen tövbe, istiğfâr etmeli, yalvarmalıdır. Rıyâd-un-nâsıhîn kitabında;

"Tövbe, istiğfâr kalb, dil ve günâh işleyen organ ile birlikte olmalıdır. Kalb pişmân olmalı, dil, duâ etmeli, yalvarmalı. Organ da günâhdan çekilmelidir" buyuruluyor.

Nasr sûresinde meâlen;

(Bana istiğfâr edin. Duâlarınızı kabûl ederim, günâhlarınızı affederim) buyuruldu.

Görülüyor ki Allahü teâlâ, günâh işleyen kullarının çokça istiğfâr etmesini emrediyor. Muhammed Ma'sûm hazretleri;

"Bu emre uyarak, her namâzdan sonra yetmiş kerre istiğfâr ediyorum, yani Estağfirullah diyorum. Siz de bunu çok okuyunuz! Her birini söylerken mânâsını 'Beni affet Allahım' olarak düşünmelidir. Okuyanı ve yanındakileri, dertlerden, sıkıntılardan, hastalıklardan kurtarır. Çok kimse okudu, faydası hep görüldü" buyurmaktadır.

Erkek olsun, kadın olsun, her insanın, her sözünde, her işinde, Allahü teâlânın emirlerine, yani farzlara uyması ve yasak ettiklerinden, harâmlardan sakınması lâzımdır. Bir farzın yapılmasına, bir harâmdan sakınmaya ehemmiyet vermeyenin îmânı gider, kâfir olur. Kâfir olarak ölen kimse, kabirde azâb çeker, âhırette Cehenneme gider. Affedilmesine, Cehennemden çıkmasına imkân ve ihtimâl yoktur. Kâfir olmak çok kolaydır. Her sözde, her işte kâfir olmak ihtimâli çoktur. Küfürden kurtulmak da çok kolaydır. Küfrün sebebi bilinmese dahî, her gün bir kerre istiğfâr edilse yani Estağfirullah dense, muhakkak affolur. Bunun için;

"Yâ Rabbî! Bilerek veyâ bilmeyerek küfre sebep olan bir söz söyledim veyâ iş yaptım ise, nâdim oldum, pişmân oldum. Beni affet" diyerek tövbe edilse, Allahü teâlâya yalvarılsa, muhakkak affolur, Cehenneme gitmekten kurtulur. Cehennemde sonsuz yanmamak için, her gün muhakkak tövbe, istiğfâr etmelidir. Bu tövbeden dahâ mühim bir vazîfe yoktur. Kul hakkı bulunan günâhlara tövbe ederken, bu hakları ödemek ve vaktinde kılınmayan namâzlara tövbe ederken, bunları kazâ etmek lâzımdır.

Netice olarak herhangi bir kimse, istiğfârı ve bütün duâları, mânâlarını düşünmeden ve temiz bir kalb ile söylemeden, yalnız ağız ile söylerse, hiç faydası olmaz. Ağız ile üç kerre söyleyince, temiz olan kalb de söylemeye başlar. Günâh işlemekle kararmış olan kalbin söylemesi için, ağız ile, istiğfârı çokça söylemek lâzımdır. Namâz kılmayanın ve harâm lokma yiyenin kalbi, kararır, simsiyâh olur. Böyle olan kalblerin de söylemeye başlaması için, ağız ile en az yetmiş kerre istiğfâr söylemelidir. Hadîs-i şerîfte;

(Kıyâmette, amel defterinde çok istiğfâr bulunanlara, müjdeler olsun!) buyurulmuştur.

.

"Şeytan da sizden şikâyetçi"

8 Aralık 2013 01:00

A -

A +

İmân ile küfür birbirlerine zıt olduğu gibi, âhıret de, dünyânın zıddıdır. Dünyâ ve âhıret bir araya getirilemez. Âhıreti kazanmak için, dünyâyı yani harâmları, günâhları terk etmek lâzımdır. Resûlullah efendimiz;

(Lâ ilâhe illallah diyenler, dünyâyı dinden üstün tutmadıkça, Allahü teâlânın gadabından, azâbından kurtulurlar. Dîni bırakıp, dünyâya sarılırlarsa, bu kelime-i tevhîdi söyleyince, Allahü teâlâ, onlara, yalan söylüyorsun! buyurur) buyurmuştur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, buyuruyor ki: "Dünyâ, seni, Allahü teâlâdan uzaklaştıran şeyler demektir. Kadın, çocuk, mal, rütbe, mevki düşüncesi, Allahü teâlâyı unutturacak kadar aşırı olursa, dünyâ olur. Çalgılar, oyunlar, mâlâya'nî ile yani faydasız, boş şeylerle vakit geçirmek, hep bunun için dünyâ demektir. Peygamber efendimiz; (Dünyâ ile âhıret birbirinin zıddıdır, birbirine uymaz. Birini râzı edersen, öteki gücenir) buyurmuşlardır. Allahü teâlânın sevmediği bu dünyânın arkasında koşmamalıdır! Ne sattığını ve buna karşılık neyi aldığını düşünmelidir! Dünyâyı ele geçirmek için âhıreti vermek ve insanlara yaranmak için Allahü teâlâyı bırakmak alçaklık ve ahmaklıktır. Din ile dünyâyı birlikte kazanmak imkânsızdır. Âhıreti kazanmak isteyenin, dünyâdan vazgeçmesi lâzımdır. Bu zamânda, dünyâyı tamâmen terk etmek, kolay değildir. Hiç olmazsa, hükmen terk etmek, yani terk etmiş sayılmak lâzımdır. Bu da, her işte İslâmiyete uymak demektir. Dünyâyı yani nefsin arzûlarını, böyle hükmen de terk edemeyen kimse, münâfık demektir. Îmânlı olduğunu söylemesi, âhırette kendisini kurtaramaz." Bir gün Tâbiînin büyüklerinden olan Hasan-ı Basrî hazretlerine, talebeleri ve sevenleri gelerek, kendilerine vesvese veren şeytânı;

-Efendim; Şeytânla başımız dertte, biz ondan gâyet incindik. Hep bizi yaramaz işlere teşvik ediyor. 'Elinize geçen dünyâyı sıkı tutun, size lâzım olacak' diyor ve bizi hayır işler yapmaktan alıkoyuyor diye şikâyet ederler. Hasan-ı Basrî hazretleri, talebelerinin bu şikâyetleri karşısında tebessüm ederler. Talebeleri;

-Efendim, gülmenizin sebebi, hikmeti nedir dediklerinde, Hasan-ı Basrî hazretleri, cevaben;

-Şikâyetçi olduğunuz Şeytan da, biraz önce buradaydı. O da sizden şikâyetçi. Hatta bana;

"Şu talebelerine ve seni sevenlere nasîhat eyle de benim hakkıma tecâvüz etmesinler. Kendi haklarına râzı olsunlar. Ne zaman ki Hak teâlâ beni huzûrundan kovdu, dünyâyı ve Cehennemi bana mülk olarak verdi. Cenneti ve kanâati ise, kendisine înanan ve itâat edenlere verdi. Şimdi bunlar, kendilerine verilenleri bırakarak benim mülküme, benim sahâma girmek istiyorlar. Ben de onların îmânlarını almayınca dünyâyı kendilerine vermiyorum" dedi, der ve;

Eğer sizler, şeytanın vesvesesinden kurtulmak ve bundan emîn olmak istiyorsanız, dünyâyı yani harâmları, günâhları terk edin ve dünyâ sevgisini gönlünüzden çıkarın, buyurur. Netice olarak, âhıretin büyüklüğünü anlayan, dünyâya kıymet vermez ve sevmez. Dünyâ ile âhıret birbirinin zıddıdır, birini sevindirirsen öteki incinir. Dünyâya kıymet veren, âhıreti gücendirir.

.

Dünyâyı seven kalb, hastadır

9 Aralık 2013 01:00

A -

A +

Küfre, inkâra, isyâna sebep olan şeyler, harâmlar, mekrûhlar, günâhlar, dünyâ demektir. Mubâhlar, islâmiyete uymaya mâni olunca, dünyâ olurlar.

Muhabbet, sevmek, hep berâber olmayı istemek, berâber olmaktan zevk, lezzet duymak demektir. İnsân sevdiğini hiç unutmaz. Muhabbetin yeri kalbdir. Kalb, yürek denilen et parçasında bulunan bir kuvvettir. Bu kuvvete gönül denmektedir. Küfrü, inkârı, harâmları, mekrûhları sevmek, beğenmek, farzları, sünnetleri de beğenmemek, küfür olur, dünyâ olur. Müslümân olmak için, dünyâ sevgisini kalbden çıkarmak lâzımdır. Dünyâyı hâtırlamayı kalbinden çıkarana Sâlih Müslümân denir.

Dünyâyı seven, hâtırlayan kalb, hastadır. Kalbin temiz olması, dünyâ denilen şeyleri sevmekten, hâtırlamaktan kurtulması demektir. Kalb hastalığının ilâcı, İslâmiyete uymak ve Allahü teâlâyı çok zikretmek, yani ismini ve sıfatlarını hâtırlamak, kalbe yerleştirmektir.

Dünyâyı anlayan, ondan sakınır. Ondan sakınan, nefsini tanır. Nefsini tanıyan, Rabbini bulur. Mevlâsına hizmet edene, dünyâ hizmetçi olur. Dünyâ insanın gölgesine benzer. Kovalarsan kaçar. Kaçarsan, seni kovalar. Dünyâ, âşıklarına mihnet yeridir. Lezzetlerine aldanmayanlara, ni'met yeridir. İbâdet edenlere kazanç yeridir. İbret alanlara hikmet yeridir. Onu tanıyanlara selâmet yeridir. Ana rahmine nisbetle, Cennet gibidir. Âhırete nisbetle çöplük gibidir. Hadîs-i şerîfte;

(Âhiretin sonsuz olduğuna inanan kimsenin, bu dünyâya gönül bağlaması, çok şaşılacak şeydir) buyuruldu.

Bu dünyâ, âhıretin tarlasıdır. Burada tohumlarını ekmeyip yiyenler, böylece bir tohumdan kat kat meyve kazanmaktan mahrûm kalanlar, ne kadar tâlihsiz ve ahmaktır. Kardeşin kardeşten kaçacağı, ananın evlâdını tanımayacağı o gün için, hâzırlanmıyorlar. Böyle kimseler, dünyâda da, âhırette de zarardadırlar ve sonunda pişmân olacaklardır.

Aklı başında olan, bu dünyâyı fırsat bilir. Bu kısa zamânda, yalnız dünyâ lezzetleri ile zevklenmek için değil, belki bu fırsatta, tohum ekmek ve bir hayırlı iş, yani Allahü teâlânın beğendiği işi yaparak, âyet-i kerîmede bildirilen kat kat fazla meyveleri toplamak istemelidir. Cenâb-ı Hak, bu kısa zamânda yapılacak, hayırlı işlere ve ibâdetlere sonsuz ni'metler ihsân edecektir. Peygamberine tâbi olmayan, İslâmiyeti beğenmeyenlere de, sonsuz azâb yapacaktır.

Dünyâlık toplamak için, dîni âlet edenler, din hırsızıdır. Dinlerini dünyâ menfeati için satanlar hakkında, Bekara sûresinin 16. âyet-i kerîmesinde meâlen;

(Câhiller, ahmaklar, dünyâdaki zevk ve lezzetlere kavuşmak için, dinlerini, îmânlarını verdi. Âhıretlerini satıp, dünyâyı, şehvetlerinin istediklerini aldılar. Kurtuluş yolunu bırakıp, helâke koştular. Bu alışverişlerinde bir şey kazanmadılar. Bunlar, ticâret ve kazanç yolunu bilmedi. Çok ziyân etti) buyurulmaktadır.

Netice olarak, İslâmiyeti öğrenmeyen, emir ve yasaklarına uymayan ve bunları öğrenip yapmak için çalışmayan, nefsinin istekleri peşinde koşan, dünyâyı seven Müslümânın kalbi hastadır. Müslümân olmayan kimsenin kalbi ise, ölüdür ve hakikatleri göremediği için kalb gözü de kördür.

.

"Namazını güzel kılıyor musun?"

10 Aralık 2013 01:00

A -

A +

İbâdetlerin en kıymetlisi ve İslâm dîninin temeli, her gün beş vakit namâz kılmaktır. Namâz kılmakla hâsıl olan kurb-ı ilâhî yani Allahü teâlânın sevmesi, başka ibâdetleri yapmakla nâdir nasîp olur. Her gün, beş vakit namâzı, dünyâ işlerini düşünmeden, cemâ'atle, ta'dîl-i erkân ile, abdesti dikkatli alarak ve müstehab olan vakitlerinde kılmalıdır.

Namâzın sahîh olması için, abdest almak, kullanılan suyun temiz olması, namâzı vaktinde, kıbleye karşı kılmak, namâzdaki âyetleri, tesbîhleri, duâları doğru okumak ve dahâ nice şartları, vesîleleri bilmek ve yapmak lâzımdır. Her ibâdetin de böyle şartları, vesîleleri vardır. Hadîs-i şerîfte;

(Allahü teâlâ, her gün beş vakit namâz kılmayı emretti. Güzel abdest alıp, bu beş namâzı vakitlerinde kılan, rükû ve secdelerini iyi yapanları, Allahü teâlâ, af ve mağfiret eder) buyuruldu.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki:

"Nice abdest alanlar vardır ki, abdestlerini güzel almazlar. Nice namâz kılanlar vardır ki, namâzlarını huşû ile kılmazlar. Eğer kendilerini karınca ısırmış olsa, namâzı bırakıp o karınca ile meşgul olurlar. Hâlbuki, Allahü teâlânın azametini bilenlerin, namâzda ellerini ve ayaklarını kesmiş olsalar hiç direnmezler. Zîrâ onların ibâdetleri Allahü teâlâ içindir."

Rebâh bin el-Hirevî hazretleri şöyle anlatır:

"Îsâ bin Yûsuf hazretleri, bir mecliste sohbet etmekte olan Hâtim-i Esam hazretlerine uğrar ve;

-Ey Hâtim! Sen namâzını güzel kılıyor musun? diye sorar. Hâtim-i Esam hazretleri;

-Evet cevabını verince;

- Nasıl kılıyorsun? deyince, Hâtim-i Esam hazretleri;

-Rabbimin emrine uyarak, korku ile kalkıyorum, emredildiği şekilde niyet ederek namaza başlıyorum. Rabbimi büyük bilip tekbir alıyorum. Tecvid kaidelerine uyarak ve tefekkürle yani okuduklarımın anlamlarını düşünerek okuyorum. Huşû ile rükû ve tevâzu ile secde ediyorum. Teşehhüdde şartlarına uyarak oturuyorum. Peygamber efendimizin emrettiği gibi selâm veriyorum ve selâmı Allah için yapıyorum. Namazımın kabûl olunmayacağından korkarak, korkuyla nefsime dönüyorum. Ölene kadar bu hâli muhâfaza ediciyim, cevabını verir. Bunun üzerine Îsâ bin Yûsuf hazretleri;

-Sen namazını güzel kılıyorsun buyurur."

İmâm-ı Taberânî hazretlerinin Evsât kitabında şöyle bildirilmiştir:

"Bir mü'min namâzını güzel kılar, rükû ve secdelerini tamâm yaparsa, namâz sevinir ve nûrlu olur. Melekler, o namâzı göğe çıkarır. O namâz, namâzı kılmış olana, iyi duâ eder ve sen beni kusûrlu olmaktan koruduğun gibi, Allahü teâlâ da, seni muhâfaza etsin, der. Namâz güzel kılınmazsa, siyâh olur. Melekler o namâzdan iğrenir. Göğe götürmezler. O namâz, namâzı kılmış olana, fenâ, kötü duâ eder. Sen beni zâyi eylediğin, kötü hâle soktuğun gibi, Allahü teâlâ da, seni zâyi eylesin, der."

Netice olarak, namâz kılarken, Allahü teâlâ ile kul arasındaki perdeler kalkar. Beş vakit namâz kılan, her gün beş kerre yıkanıp temizlenen kimse gibi, günâhlardan temizlenir. Her gün beş vakit namâzı doğru olarak kılana yüz şehît sevâbı verilir. Bunun için namâzları, emredildiği şekilde ve şartlarına uyarak kılmalıdır.

.

Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri

15 Aralık 2013 01:00

A -

A +

Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, tanınmış büyük evliyâdandır. Asıl adı Muhammed, lakabı Celâleddîn, ünvânı Mevlânâ'dır. Babası, Sultân-ül-Ulemâ, "Âlimlerin Sultânı" ismiyle meşhûr Muhammed Behâeddîn Veled hazretleridir. Soyu hazret-i Ebû Bekr'e ulaşır. Annesi sâlihâ ve evliyâ bir hanım olan Mü'mine Hâtun, İbrâhim Edhem hazretlerinin neslindendir. Milâdi 1207 ve hicrî 604 senesi Rebîulevvel ayının altıncı günü Horasan'ın Belh şehrinde doğdu. Milâdi 1273 hicrî 672 senesi Cemâziyelâhir ayının beşinci günü Konya'da vefât etmiştir. Kabri, Konya'nın en meşhur ziyâret yerlerindendir.

Mevlânâ Celâleddîn, küçük yaşta ilim tahsîline başladı. Âlim ve evliyâ bir zât olan babasının terbiye ve himâyesinde yetişti, mânevî olgunluklara kavuştu. Henüz beş yaşında iken kendisinde birtakım olağanüstü hâller görülmüştür.

Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, olgun, âlim ve velî bir Müslüman idi. Onun çeşitli din, mezheb, meşreb sâhibi kimseleri kendisine hayran bırakan merhameti, insan sevgisi, tevâzuu, gönül okşayıcılığı gibi üstün vasıfları, İslâm dîninin emrettiği güzel ahlâkından bâzı nümûnelerdir. Onda, bunlardan başka İslâm ahlâkının diğer hususları da kemâl derecede mevcuttu. Bunların hepsini saymak, İslâmiyeti tamam olarak anlamak ve anlatmakla mümkün olur. Hazret-i Mevlânâ'yı yalnız bir mütefekkir, şâir gibi düşünmek ve o şekilde anlamaya çalışmak, aslı bırakıp, herhangi bir özelliği içinde sıkışıp kalmaya benzer. Bu ise, en azından hazret-i Mevlânâ'yı çok eksik ve yarım anlamaya, hattâ hiç anlamamaya sebeb olabilir. Nitekim hazret-i Mevlânâyı, sözlerini, yolunu anlamanın anahtarını, kendisi bir rubâisinde şöyle dile getirmektedir:

Ben sağ olduğum müddetçe Kur'ân'ın kölesiyim.

Ben Muhammed Muhtâr'ın yolunun tozuyum.

Benim sözümden bundan başkasını kim naklederse,

Ben ondan da bîzârım, o sözlerden de bîzârım.

Talebelirinden Muhammed Hâdim şöyle anlatır:

"Hazret-i Mevlânânın yanında kırk yıl hizmet ettim. Husûsî odasında ne yatak, ne de yastık gördüm. Bir gece bile, yatıp uyumak ve istirâhat etmek için yanını yere koyup yattığını da bilmiyorum. Mevlânâ hazretleri ezân sesini duyduğu zaman, ya dizleri üzerine oturur veya ayağa kalkarak, ezân bitinceye kadar o vaziyetini hiç bozmazdı. Bütün ömründe hiç ayağını uzatmamış ve yatmamıştır."

Netice olarak Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, tasavvuf deryâsına dalmış bir Hak âşığıdır. İlmi, sözleri ve nasîhatleri bu deryâdan saçılan hikmet damlalarıdır. O, bir tarîkat kurucusu değildir. Yeni usûller ve ibâdet şekilleri ihdâs etmemiştir. Ney, tambur gibi çeşitli çalgı âletleri çalınarak yapılan törenler, ilk defâ 15. asırda ortaya çıkmıştır. İlk mevlevî bestelerinin bestelenmesi de aynı zamâna rastlar. Bu târih, Mevlânâ hazretlerinin yaşadığı devirden 3-4 asır sonradır. Onun Mesnevî'sinde geçen ney kelimesi, bâzı kimseler tarafından çalgı âleti olan ney şeklinde düşünülüp anlaşıldığı için, yanlış olarak, kendisinin ney çalıp dinlediği sanılmıştır. Halbuki Mevlânâ hazretleri, ney ve başka hiçbir çalgı çalmamış ve dinlememiştir.

.

Hazret-i Mevlânâ ve ney...

16 Aralık 2013 01:00

A -

A +

Allahü teâlânın aşkı ile dolmuş, evliyânın büyüklerinden olan Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, ney ve başka hiçbir çalgı çalmamış, mûsikî dinlememiş ve raks yâni dans etmemiş, oynamamış, dönmemiştir. Mesnevî'de 24 bin, Dîvân'da 48 bin beyit bulunmaktadır. Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, Mesnevî'sini nazım yani şiir şeklinde yazarak, düşmanların değiştirmesine imkân bırakmamıştır.

Mevlânâ hazretlerinin Mesnevî'sinden başka; Dîvân-ı Kebîr, Fîhi Mâfih, Mektûbât, Mecâlis-i Seb'a gibi kıymetli eserleri de vardır. Mesnevî'sine her memlekette, birçok dillerde şerhler, açıklamalar yapılmıştır. Bunlardan en kıymetlisi, Mevlânâ Câmî hazretlerinin kitabı olup, bunu da birçok kimse ayrıca şerh etmiş, açıklamıştır. Bunların içinde de, Süleymân Neş'et Efendinin şerhinden elli altı sayfası, yalnız dört beytin şerhi, açıklaması olup, 1847 tarihinde Sultan Abdülmecîd Han zamânında, Matba'a-i Âmire'de basılmıştır. Bu kitapta, Mevlânâ Câmî hazretleri buyuruyor ki:

"Mesnevî'nin birinci beytinde;

Dinle neyden, nasıl anlatıyor, ayrılıklardan şikâyet ediyor denilmektedir.

Ney, İslâm dîninde yetişen kâmil, olgun, yüksek insan demektir. Bunlar kendilerini ve her şeyi unutmuştur. Zihinleri her ân, Allahü teâlânın rızâsını aramaktadır.

Ney, Fârsçada, 'yok' demektir. Bu Büyükler de, kendi varlıklarından yok olmuştur.

Ney denilen çalgı, içi boş bir çubuk olup, bundan çıkan her ses, onu çalan kimseden hâsıl olmaktadır. O Büyükler de, kendi varlıklarından boşalıp, kendilerinden, Allahü teâlânın ahlâkı, sıfatları ve kemâlâtı zâhir olmaktadır.

Neyin üçüncü mânâsı, kamış kalem demektir ki, bundan da, insan-ı kâmil kasdedilmektedir. Kalemin hareketi ve yazması kendinden olmadığı gibi, kâmil insanın hareketleri ve sözleri de, hep Allahü teâlânın ilhâmı iledir..."

Ayrıca Sultan İkinci Abdülhamîd Han zamânında Ankara Vâlisi olan Âbidin Paşa, Mesnevî Şerhi'nde, ney'in insan-ı kâmil yani yetişmiş, olgun bir veli olduğunu, dokuz türlü ispat etmektedir.

Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, ney ve herhangi bir çalgı çalmak, dinlemek, oynamak, zıplamak, dönmek şöyle dursun, yüksek sesle zikir bile yapmazdı. Nitekim Mesnevî'sinde;

Pes zi cân kün, vasl-ı cânânrâ taleb,

Bî leb-ü bî gâm mîgû, nâm-ı Rab! buyuruyor. Yâni;

"O hâlde, sevgiliye kavuşmayı, cân u gönülden iste. Dudağını ve damağını oynatmadan, Rabbin ismini, kalbinden söyle!" demektir.

Netice olarak, Mevlânâ hazretlerinin, insânlara İslâmiyeti anlatıp, sevdirdiği usûle, metoda, yola, Onun ismini çağrıştıran Mevlevîlik adı verilmiştir. Mevlevîlik, sonraları câhillerin eline düşdüğünden, ney'i çalgı sanarak, ney, dümbelek gibi şeyler çalmaya, dans etmeye, oynamaya, dönmeye başlamışlar, ibâdete harâm karıştırmışlardır. Dînimizin ve Celâleddîn-i Rûmî hazretlerinin beğenmediği bu oyun âletleri, tekkelerden toplanarak, o tasavvuf üstâdının türbesine konunca, şimdi türbeyi ziyâret edenlerden bir kısmı, bunları, onun kullandığını zannederek aldanmakta ise de, Mesnevî şerhlerini okuyarak, o hakîkat güneşini yakından tanıyanlar, elbette aldanmamaktadı

.

Bugün 475 ziyaretçi (1192 klik) kişi burdaydı!