ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026
1989 yılı Kelkit lisesinin son sınıfında idim.Teneffüse çıktığımızda beyaz bir kartal aracın içerisinde kitaplar dolu iki kişi pazarlama yapıyordu.. Diğer öğrenciler gibi bende merakla başına gittim.Kimse bir şey almadı. Orda ki satıcılardan biri bana dönerek çakır (gözlerim mavi) ancak sen alabilirsin dedi. Benim de alacak durumum yoktu.Direk bana hitap ettiği için kırılmasın diye babamın yeni gönderdiği harçlığımı ona verip kitapları aldım.
İki ay sonra okul bitti.İstanbul´a Mimar Sinan Üniversitesi Tiyatro Bölümüne ön kayıt olacaktım ve iş bulup çalışacaktım. Bir yakınım iş yerinde Türkiye Gazetesi’nde iş ilanlarına bakar iken Türkiye Gazetesi Mehmet Ağa Tesislerine eleman ilanını gördüm. Müracat ettim. İşe alındım; yemekli, yataklı, maaşlı,SSK´lı, taşradan gelmiş vasıfsız bir işçi için bulunmaz bir iş imkânıydı.
Sezon takvim sezonu olduğu için Kopça servisine verdiler.T üm günümüz ayakta geçiyordu.İş yoğun ve zordu. Bir gün çalışan ertesi gün işe gelmiyordu. Zaten çalışan müdürlerin de alt kademesin de masa sahibi olanlar kendi akrabalarıydı. Bunlardan bize yetkili bir makam gelmez ki düşüncesi ile maaşımı alıp ben de ayrılmaya karar verdim.
İşe girişimin dördüncü günüydü. “Herkes elindeki işi bıraksın salona insin, Enver Ağebey sohbet edecek” dediler. Kendi kendimize söylenmeye başladık, “Ne sohbeti, Enver Ağabey de kim biz dinlemek istemiyoruz” dediysek de gitmek zorunda kaldık. Adet yerini bulsun diye de en arkaya oturdum.
Enver Ağebey sohbete başlar başlamaz, “Arkadaşlar sizler makam, mevki peşinde koşmayın. İşinizi Allah rızası için yapın makam, mevki peşinden gelir” deyip, en arkada oturan beni parmağıyla işaret ederek, arkaya dönen herkesin dikkatlerini bana topladı ve ben de utanıp kafamı öne eğdim.
O andan itibaren işten çıkma düşüncesini kafamdan sildim ve içimde, o ana kadar dinlemek istemediğim Enver Ağabey’e karşı bir sevgi oluştu.
İş yeri yemekli yataklı demiştim. Misafirhane dolu olduğu için yeni girenler mescitte yatıyordu. Aynı gün, gece saat on ikide yaşlı bir amca (sonradan öğrendim ki gece amiri Emekli Albay Yüksel Ekinci) bana seslenerek, yataktan kaldırdı. “Üstünü giyin dördüncü kata çık, bundan sonra sen misafirhane sorumlususun. Şimdi git yukarıda uykuna devam et” dedi.
Gündüz Enver Ağabey’in o sözü; gece de bu görevlendirilme beni çok şaşırttı.
Çalışmaya devam ederken bir gün Enver Ağabey tebessümle, “Sen hangi ağabeyin oğlusun” diyerek, sırtıma vurdu. Heyecandan cevap veremedim. Eğer yaşıyorsa Allah selamet versin; gündüz amirimiz emekli Asb. Bçvş Kemal Karasakal devreye girdi; “Babası abi değil, kendisi Gümüşhanelidir, bir yıllık da evlidir efendim. Askerlik yapmadığı için evini getiremedi. Üç ayda bir on gün izne gönderiyoruz..” dedi.
Enver Ağabey birden hiddetlendi; “İmkânımız varken yeni evli bir insanı ayrı tutmak dinen doğru değil!” dedi. Bana da, “Bugün valizini topla Erzurum´a git. Orhan Ağabey’le çalışmaya devam et” dedi. Ben de, “Efendim ben sizi çok sevdim sizden ayrılmak istemiyorum” deyince, Emir Sultan Hazretlerinin bir sözünü hatırlattılar; “Eğer gönlünde ben varsam uzakta olsan bile yanımdasın, eğer gönlünde ben yoksam yanımda olsan bile uzaktasın” dediler ve eklediler: “Bu gemiden ayrılmayın; bırak müdür olmayı, eleman olmayı, bu gemide fare olmak bile yeterlidir.”
Erzurum´a gittim. İhlas bürosuna uğradım, “Beni Orhan Ağabey’e götürür müsünüz” dedim ve beni götürdüler odasından içeri girdim ki ne göreyim; aman Allahım iki sene önce okul bahçesinde kitap satan ve bana, “Çakır ancak sen kitap alırsın” diyen abi Erzuruma iki ay önce bölge müdürü olmuş. Orhan Abim, “Çakır sen mi geldin” dedi, sıkıca sarıldı. Sarılıp karşılıklı hasret giderirken, o gün bana kitap satan abini anları film şeridi gibi geçti gözlerimden. Ve Enver Ağabey’in beni neden Erzurum’a gönderdiğini daha iyi anladım…
NOT: 2002_2012 yılları arası İhlas’tan ayrılıp kendi işimi yaptım. Namaz kılmayı, Kur’an okumayı unuttum. Maddi ve manevi her şeyimi kaybettim ancak kafama takılan bir şey vardı: Evim Gümüşhane ve Bayburt’a yakın iken Enver Ağabey’in neden beni Erzuruma gönderdiği aklımda soru işareti olarak kalmıştı.
GEMİDEYİM UNUTMA
Seksendokuz yılı kasımn dördü
Bir biletle bindim sizi gemiye
İyi bir kaptandın sürekli derdin
Ayrılanlar yanar sakın unutma…
2002 de indim gemiden önce namaz
sonra kuran okumayı unuttum
Maneviyat dibe vurunca baktım
Maddiyatta bitti battım unutma…
Gemiden ayrılınca daldan dala atladım
Huzuru ha şur da ha burada aradım
Yemekte içmekte tat bulamadım
Bir yıl oldu geldim gemideyim unutma…
Bu dünya sefadan çok cefalıdır senderdin
Azıcık üzülsek bize moral verirdin
Ne oldu da ansızın bizi bırakıp gittin
Gözümüz arkanda yaşlı kaldı unutma…
Yusuf başım derim kaldın aklım da
Beş vakit namaz da dualarımda
Asabı kiramdan Eyüp Sultan da
Zirvelere çıktın sakın unutma…
Ramazan’ı şerif ayı. Evin salonunda teravih namazı kılıyoruz.
Namaz bitti, dua edilmeden önce arkalarına dönüp, “Duadan sonra kimse salondan çıkmasın” dediler.
Dua edildi, aşrı şerif okundu, kalktılar, iki arkadaşı yanlarına alıp salondan çıktılar.
Merakla bekliyoruz. Salon dışındaki odada bir hareketlilik var ama ne olduğunu anlıyamıyoruz.
Bir müddet sonra içeri girdiler, her zamanki gibi yüzlerinden eksik olmayan tebessümleri ile, “Namazdayken bir an düşündüm. Ben şimdi ölsem ne yaparlar? Dini vecibeler yerine getirilir, daha sonra bana ait ne eşya varsa fakirlere dağıtılır. Kendimi ölmüş kabul ettim, eşyalarımı, kıyafetlerimi kendim dağıtayım dedim. Geçin yan tarafa, isteyen istediğini alsın” buyurdular.
Aşağıdaki kendilerine mahsus giyinme dolabında eski-yeni ne varsa boşaltmış, üzerlerindekinden başka kıyafet bırakmamışlardı.
Özel hizmetlerinde görevli arkadaşlar olarak hemen yan tarafa geçtik ve emirleri üzere eşyalarından almakla bahtiyar olduk.
Onlar da, her zamanki gibi, vermekten duydukları zevki tattılar.
Verirken sevinen bir yapıları vardı.
Her zaman ölümü yanlarında bildiler ve hazırlıklıydılar.
Allahü teala derecelerini âli eylesin.
1986 yılında askerlik dönüşü Türkiye Gazetesi İstanbul Bölge Temsilciliğinde Osman Ağaoğlu Abinin yanında çalışmaya başladım.
O yıllarda Akupunktur satışları çok yoğun olarak yapılırdı. Biz de her gün satışlara çıkardık. Bütün arkadaşlar ekipler bölünmüştü. Ekip 1, bizim ekibin ismi idi. Ekip lideri Halil Önür, elemanları da ben, Veli Gündüz ve Mustafa Pehlivan idi. Aylarca her gün bol satışlar yapılır ve insanların şifaya kavuşmasına vesile olurduk.
Bir müddet sonra Osman Ağaoğlu Abi dedi ki:
-Türkiye Gazetesinde ŞİFA BULANLAR köşesi açılacak. Bu köşeye Akupunkturla şifa bulanlara gideceksin röportaj yapacaksın.
Akupunkturla şifa bulan yüzlerce kişi ile görüşüp nasıl şifa bulduklarını gazete de yayınlıyorduk.
Bir ara Hocamıza şoförlük yapan Kayserili Mustafa Usta ve İhsan Çerkeşli Abi ile beraber çalışıyorduk. Osman Abi;
-Şaban yarın sabah Kayseri’ye gidiyorsun dedi.
Benim aklımda hiç evlenme düşüncesi yoktu. Hiçbir birikimim de yoktu. Kayseri’ye gitmeme de gerek yoktu. Çünkü onların bize layık gördüklerine bizim peki dememiz icap ederdi. Her zaman onlar bizi bizden daha iyi düşündüklerini hep bilirdik.
Emir olduğu için yine mesai arkadaşım İhsan Çerkeşli Abi ile birlikte Kayseri’ye gittik, gördük ve tamam dedik.
İstanbul’a dönüştü nişan yüzüğümüzü taktılar. 20 Ağustos 1987’ de düğünümüz oldu.
Düğünden sonra bizim hanım Enver Abi ile ilgili şu gerçeği aktardı:
“Beni görmeye geldiğinde görüşme anında sana kahve ikram edilmedi. Kayseri usullerinde kahve verilirse kız verildi manasına gelir. Tam o sırada Enver Abi babamı arayarak ” pişmiş kahveyi niçin ikram etmediniz “ şeklinde uyarıda bulununca kahve ikram edildi ve Enver Abinin arzusu yerine getirilmiş oldu.
Fatih, Draman’da Ahmet Tuncer Akalın Abimizin inşa ettiği 5 numara ile meşhur olan konutlarda oturmaya başladık.
Enver Abimizi eve yemeğe davet ettik. Aradan 3-5 gün geçtikten sonra Osman Abi hayatımın en güzel haberlerinden birini verdi: ” Enver Abi akşam yemeğine size teşrif edecekler! “
-Yarabbi, dedim. Benim gibi gariban birine layık olmadığımız değeri verip bize iş verdiler, beni evlendirdiler, oturmam için ev verdiler, şimdi de yemeğe evimize teşrif edecekler. Ne büyük saadet ve ne büyük mutluluk…
O anda Rabbime çok şükrettim ve o şükre devam ediyorum.
Enver Abi, Osman Ağaoğlu, Enver yazıcı ve Mehmet Okyay abilerle birlikte teşrif ettiler. Hayatımın en nadide ve güzel günüydü. Çok hayır dua ettiler.
Allahü Teala dereceleri ali şefaatlerine nail eylesin.
Gazeteci Metin Özer, 28 Şubat sürecinde şahit olduğu olayları aktarmaya devam ediyor. Bu kez de İhlas Holding’i ve Enver Abi’yi ihbarlayan muhbirleri kaleme aldı.
Bugüne kadar Enver Abi’ye ve İhlas Holding’e dışarıdan yapılan saldırıları yazdım.
Bunları hiç abartısız, bizzat yaşadığım şekli ile sizler ile paylaştım.
Emin olun, eksiğim var fazlam yok.
Yazdığım konuları da belgeleri ile, isim isim şahitleri ile kaleme aldım.
28 Şubat’ta cuntanın TGRT’ye fiilen nasıl el koyduğunu, İhlas Finans’ın nasıl batırıldığını, uyduruk MİT belgeleriyle İhlas Holding’in nasıl iş yapamaz hale getirildiğini ve herkesin gözü önünde aldığı 9 milyar dolarlıkBursa- Yalova elektrik dağıtım işinin nasıl gasp edildiğini ilk kez bu satırlardan öğrendiniz.
Bugün ise İhlas’ın içerisinden Enver Abi’ye yapılan ihanetleri anlatacağım.
Anlayacağınız Enver Abi, sadece dışarıdan değil içeriden de vuruldu.
Hem de ekmek verdiği gözü dönmüş nankörler tarafından.
Bir yazımda sizlere aktarmıştım.
Rahmetli Yalçın Abim ile (Yalçın Özer) ilgili, cuntanın 3 klasör sözde belge topladığını anlatmıştım.
O klasörlerin ikisi tamamen yazılarından oluşuyordu.
Üçüncü klasör ise telefonları ve kendisine kimlerin gelip gittikleri ile ilgiliydi.
Bir gün Yalçın Abim odama geldi.
Hayretler içerisindeydi.
“Metin, Genelkurmay’da yakın tanıdığım bir paşa var. ’Benim ile ilgili ne iddialar var?’ diye sordum. Korkunç şeyler anlattı. Bana ziyarete gelenleri bile isim isim not etmişler. Hadi telefonları anladım, dinlenmiş ama buraya gelenleri nasıl öğrenmişler?. Burada yabancı birisi de yok. Binaya her gün bir sürü insan girip çıkıyor. Onların arasında kimin bana geldiğini nasıl bilebilirler?” dedi.
Bu bilgilerin içeriden verildiğine karar verdik. O haini bulmak için kolları sıvadık.
O tarihte namaz kıldığı için ordudan atılan subaylar konusu gündemdeydi.
Bu subayların bir kısmı bazı belediyelerde işe başlamıştı.
Genelkurmay sert bir bildiri yayınlayarak, o subayları işe alan belediyeleri resmen tehdit etti.
Bunların hiçbir kamu kurumunda çalıştırılmamasını tavsiye etti.
Sadece kamu kurumları mı?
Özel şirketlerde bile çalıştırılmaması istendi.
O subaylardan herhangi birisi bir yerde işe başladığında hemen oraya telefon gidiyor ve hızla işten çıkartılıyordu. Emin olun; bölücü teröristler, bu subaylar kadar sıkı ve yakından izlenmemiştir.
İzlenmediği için de zaten memlekette bölücülük bu hale geldi.
Bütün suçu namaz kılmak olan bu subayların, evlerine ekmek götürmemesi için ellerinden geleni ardlarına koymadılar.
Adamların bütün yasal haklarına el koyarak ordudan attılar. Atıldılar da yakalarını kurtarabildiler mi?
Aç kalmaları için de inanılmaz bir baskı ve zulüm yaptılar.
Bu subaylar gerçekten helal süt emmiş vatan evlatlarıymış. Onların yerinde başkası olsa, eline silah alıp dağa çıkardı.
Onlar bunu yapmak bir yana, devletlerine ve milletlerine tek kelime kötü söz söylemediler.
Bunları niçin anlattım?
Konunun Enver Abi ile de ilgisi var da onun için. Enver Abi, aç ve açıkta kalan bu subayların bir kısmını, evlerine ekmek götürebilsinler diye İhlas’ta göreve başlattı.
Hepiniz bilirsiniz.
Enver Abi insanları ekmek sahibi yapmayı çok severdi.
Evine ekmek götüremeyen bu subayların durumuna üzülmüş ve onları geri planda bazı bürolarda işe almıştı. Enver Abi’nin nasıl sorguya çekildiğini, Tansiyonunun 20’nin üstüne fırlayıp, nasıl rahatsızlandığını daha önce yazmıştım.
İşte o görüşme sırasında cunta, Enver Abi’nin önüne bir liste koydu.
Listede o subayların isimleri ve nerede çalıştıkları yazıyordu. Enver Abi bunları görünce gözlerine inanamadı.
Tek tek hepsinin isimleri vardı.
Cunta; bunların tamamının, derhal işten atılmasını istedi.
Enver Abi bu olayı anlatırken; “Metin, isim isim liste tutmuşlar. O arkadaşların tamamı göz önünde olmayan yerlerde, pasif görevlerde çalıştırılıyordu. Bunları nasıl öğrenmişler? Çok şaşırdım.” dedi.
Ben de kendisine; “Efendim, Yalçın Abi’m için de benzer durum var. Sanırım içerideki adamları haber veriyor” dedim. Enver Abi buna çok ama çok üzüldü.
Bu şahsı bulabilmek için çok farklı kanallardan çok geniş araştırmalar yaptık.
Sonuçta karşımıza hep aynı isim çıktı.
Sizin de yakından tanıdığınız bir isim.
Sırtını Demirel’e dayayan, Mesut Yılmaz ile iş çeviren ve askere gönüllü muhbirlik yapan hep aynı kişi.
Burada ismini yazmama gerek yok.
Siz onu zaten tanıyorsunuz.
Onun yalan – dolan ihbarlarıyla, Enver Abi tam 3 kez hesaba çekildi.
Tansiyonu 20’nin üstüne çıktı, az kalsın o tarihte beyin kanaması geçirecekti. 9 milyar dolarlık ihaleden komisyon alma hırsıyla, ihalenin iptal edilmesine neden olan da o.
Rahmetli Yalçın Abi’mi askere ihbar eden de o.
Daha bitmedi. Ali Baransel’i şikayet edip Genelkurmay’da sorguya çektiren yine o.
Böyle bir ispiyoncu.
Bütün ihanetlerine rağmen her ay İhlas’tan utanmadan maaşını alan da o.
Yukarıda “Gönüllü muhbir” dedim.
Bunu biraz açmam lazım.
Askerler bunu görevlendirmiş değil. Hatta çok da sevmiyorlar. Bu nankör, kendi kendine ispiyonculuk görevini üstlendi.
Askere bilgi taşıyarak onların güvenini kazanıp, onların gücüyle yarınlarını garantiye almaya çalışan bir zavallı. Ekmek yediği çanağa pisleyecek kadar karaktersiz anlayacağınız.
Hemen aklınıza şu gelecektir :
–Enver Abi’nin bundan haberi oldu mu?
Oldu.
Hatta bunlardan çok daha fazlasından da haberi vardı.
Ben Enver Abi’ye bildiklerimi anlattım.
Ama gördüm ki; Enver Abi benim bildiklerimden çok daha fazlasını biliyordu.
Şimdi hepinizin aklına gelen soruya cevap vereyim. Enver Abi bu muhbiri niçin işten atmadı?
Gerçekten de bu şahıs, İhlas Finans krizine kadar hainlikleri bilindiği halde, işine devam etti.
Hatta bir dediği iki edilmedi, ne isterse verildi.
Maaşı herkesten yüksek tutuldu.
En iyi markalar, makam arabası olarak buna tahsis edildi.
Yaptığı olağanüstü yüksek kişisel harcamalarının tamamı karşılandı. Peki ama neden?
İşin sırrı Enver Abi’de.
Enver Abi ile bir gün telefonda konuşuyordum.
Kendisi çok neşeliydi.
Ben de bundan cüret alarak kendisine, “Efendim, siz bana ‘içinden çıkamadığın bir konu ve mesele olursa bana sor, kurtul’ demiştiniz” dedim.
Enver Abi, “Doğru” dedi.
Arkasından ekledim, “Efendim, ben bu şahsı niçin görevde tuttuğunuzu bir türlü anlayamıyorum. Bunun sırrını çözemedim” dedim.
Enver Abi, “Bak Metin” dedi ve devam etti :
–Bu adamın yaptığı her şeyden haberim var. Bunları bile bile bünyenin içerisinde tutuyorum. İçimizde tutarak daha büyük yanlışlıklara düşmesini engelliyorum. En azından bizlerden çekiniyor. Ben bunu sokağa atarsam, Allah korusun çok daha fena şeyler yapar ve imanı gider. Ben onun imanından olmasını istemiyorum. Onu attığımda onun imanı giderse “ahirette bana bunun hesabı olur” diye çekiniyorum. O yüzden işten atmayacağım. Kendi rızasıyla giderse o başka” dedi.
İşte Enver Abi bu… Hainine bile merhamet eden bir insan.
Yaptığı bütün kötülüklere rağmen, hainin imanını düşünecek kadar mübarek birisi.
Düşmanının imanının gitmemesi için çabalayan bir güzel insan.
Olay bu kadarla da bitmedi!..
Sanırım iki yıl önceydi.
Bu şahsın, Enver Abi hakkında yazdığı iftira ve hakaret dolu yazısını okudum.
Kan beynime çıktı.
O Hızla Enver Abi’yi aradım.
Kısa bir hal-hatırdan sonra Enver Abi’ye konuyu açtım.
“Efendim, bu şahsın yazısını okudunuz mu?” diye sordum. Enver Abi, “Ben okumadım ama arkadaşlar bahsetti” dedi.
Ardından kendisine, “Efendim, bana müsaade edin. Köşemden çok sert bir cevap yazısı yazayım” dedim.
Enver Abi, “Sakın ha!..” diye cevap verdi. Enver Abi, “Bak kardeşim. Şunu unutma. Kimse kimseye bir şey yapmaz. Yapan kendisine yapar. Hayrı da şerri de. Bizler hesap görme makamı değiliz. Hesap görmek Allahü Teala’ya aittir. Onun işine biz karışamayız. Benim de, senin de, bir başkasının da böyle bir yetkisi yok. Ben sadece onu değil, bana yapılanların hepsini Allahü Teala’ya havale ettim. Artık onların işi Allahü Teala ile” dedi.
Arkasından da sinirlenmememi ve sakin olmamı isteyip, uzun uzun dua etti. Enver Abi’nin kendisine yapılan iftira ve kötü sözlere niçin sessiz kaldığını şimdi anladınız mı?
Bunlara karşı tek kelime bile etmemesinin, hatta haklı olduğu konularda kendisini hiç savunmamasının sırrı yukarıdaki cümlede saklı.
Allah dostu olan Enver Abi, bütün meselelerini Allahü Teala’ya havale etti. O yüzden; bazıları mükafatın, bazıları da cezanın en büyüğünü görecek.
Meselenin aslını astarını bilmeden Enver Abi hakkında ileri geri konuşanları boş yere uyarmıyorum. Aman kardeşim; siz siz olun Enver Abi hakkında kötü söz etmeyin!.
Bazıları bizim Enver Abi’yi niçin bu kadar çok sevdiğimizi bir türlü anlayamıyor. Böyle bir insan sevilmez mi kardeşim?
Emin olun sizler de bunları bizzat yaşasaydınız, Enver Abi’yi bizden çok severdiniz.
Biz Enver Abi’yi böyle tanıdık ve böyle sevdik.
Burada bir hatırlatma yapmak isterim.
Ben bu muhbirlerden sadece birini kaleme aldım.
Emin olun bunun gibi daha çok muhbir vardı.
Enver Abi bütün Türkiye’nin tanıdığı bir isim.
Bütün cemiyetlerin içerisinde bulundu.
İyilerden de kötülerden de çok farklı kesimlerden dostlukları oldu.
Kimisi “Enver Bey” olarak, kimisi, “Enver Ören” olarak tanıdı.
Kendisini gerçekten sevenler, “Enver Abi” olarak bildi.
Bütün mesele Enver Abi’yi tanıyabilmekte. Daha doğrusu, doğru tanıyabilmekte.
Hazır yeri gelmişken sizler ile bir dörtlüğü paylaşmak isterim.
Bu dörtlüğün son derece önemli olduğuna da dikkatinizi çekerim. Mevlana Celaleddin-iRumi Hazretleri’nin Mesnevi’sinde bir dörtlük var.
Bu dörtlüğünde mealen buyuruyor ki :
1. Satır : Bütün cemiyetlerde inledim (Ah çektim) 2. Satır : İyiler ile de kötüler ile de beraber oldum. 3. Satır : İyiler de kötüler de beni dostu zannetti. (Herkes beni dostu sandı) 4. Satır : Ama hiç birisi benim kalbime bakmadı. Gönlümün derinliklerindeki esrarı öğrenmedi. İnsanlar buna bakmadan benim dostum olduğunu zannetti.
İşte size Enver Abi!…
Allahü Teala bizleri, Enver Abi’nin kalbine bakanlardan eylesin. Onun gönlünün derinliklerindeki esrarı öğrenmeyi nasip etsin.
Bir şeyler söyleyebilmek için kendimi çok zorladım, fakat bir türlü beceremedim.
Anladım ki..
Sevgili büyüğümüzün ideallerini, insan sevgisini ve engin merhametini kelimelerle anlatmak mümkün değilmiş.
Ne yapmalıydım?
En iyisi, sözü onlara bırakmaktı. Enver abinin, kalplerimize ferahlık veren o tatlı sohbetlerinden bazı cümleler derledim. Şöyle ki: *** -Kim toprak gibi mütevazı olursa, her nimete kavuşur. Bir parça yükselse, su,o toprakta durmaz. Büyüklerin feyz ve bereketine kavuşmak için, toprak gibi mütevazı, rahmete kavuşmak için de toprak olmak lâzımdır.
-İnsan, ölüme hazırlanırsa, huyu güzel olur. En büyük müjde, mümine ölümü hatırlatmaktır. Müminin ölümü, büyük saadettir. Sevgiliye ancak ölümle kavuşur.
-Ölümü hatırlamak, ömrü uzatır, çok yaşama arzusu ise, ömrü kısaltır. Böyle biri, üç şeye hasret gider: Topladığına doymaz, umduğuna kavuşamaz, ahiret yolculuğu için yeterli hazırlık yapamaz. -Mütevazı demek, ölmüş demektir. Ölü olan, kimseyi şikâyet etmez, ölüyü şikâyet eden de olmaz.
-Müslümanın kul hakkından çok korkması lâzımdır. Her Müslümana karşı derin muhabbet ve hürmet içinde olmalıdır. Hiç kimseyi incitmemelidir. ***
-Müslüman, hasreti çekilen insan demektir. Bir kimsenin hasreti çekilmiyorsa, son nefeste imanı tehlikededir.
-Bir Müslüman, başka bir Müslümanın yanına, herhangi bir iş için, rahat gidemiyorsa, çekinerek gidiyorsa, o kendisinden çekinilen Müslümanın son nefesinden korkulur.
-Müslüman, bencil, egoist değildir. Sırf kendini düşünmez. Allahü tealanın kullarına hizmeti, onlara yardım etmeyi birinci vazife bilir. Bunun için güler yüzlü olmaya, insanların itimadını, sevgisini kazanmaya mecburdur.
-Cömert olmayan, vermekten hoşlanmayan, insanların sevgisini kazanamaz.
-İhlaslı olmayanın, yani sırf Allah rızasını gözetmeyenin, yaptığı hizmetlerde insanlardan takdir veya maddi bir karşılık bekleyenin, ihlası zedelenir.
Allahü teâlâ da ihlassız kimseyi muvaffak kılmaz. ***
Enver ÖREN’ i 23 Şubat 2013 Cumartesi günü Hz.Peygamberi evinde misafir eden Hz.Halid’in makamında Eyüp Sultan Camii’nden Allah’ın ona uygun gördüğü makama yolcu ettik. Azmi, ilmi, güler yüzü, alçak gönüllülüğü ve hoş görüsü ile kazandığı insanlar camii avlusunu doldurmuş, sokaklara taşmıştır.
Son yıllarda merhum Turgut ÖZAL’dan sonra gördüğüm en yüksek katılımlı, toplumun tüm kesimlerinin temsil edildiği muhteşem bir cemaat, önde Seyyid Mehmet Said ARVAS hoca efendinin kıldırdığı namaz ve Hz. Halid ile buluşma. Büyük İslam Alimi kayınpederi Hüseyin Hilmi IŞIK efendiye komşu, ebedi istirahatgaha bırakılma ve geride kalan bir hoş seda.
Enver ÖREN’ le dostluğum 1980’li yıllardan başlar.1980 ihtilali ile birlikte özellikle inanç sahibi muhafazakar kitleler üzerinde sürdürülen zulüm-baskılar karşısında ortak akıl belirleme hususunda çok sık birlikte olduk. Ben 39 yaşında ünlü bir sanayici, AMASYALI soba fabrikalarının sahibi, İstanbul Sanayi Odası yönetimindeydim. Enver ÖREN, basın ve iş hayatında 42 yaşında genç bir müteşebbis. Eskilerin güzel bir sözü vardır, “söyle arkadaşını sana kim olduğunu söyleyeyim” derler.
Ben ile Enver ÖREN’nin şahsı ve fiziğinin birbirine benzediği söylenir. Kaynanalar dizisinin ünlü oyuncusu Tekin AKMANSOY’ la bir dost muhabbetinde olduk, bana “Enver abi TGRT’ de size bir dizi yapayım gör, hem de çok ehven şartlarda yaparım” dedi. Beni Enver ÖREN’ e benzetmişti. Renk vermedim bakarız dedim.
Eşim ve çocuklarımla Bursa İnegöl kaplıcalarına gitmiştik. Yolda yürürken bir gurup vatandaş Enver abi Oylat kaplıcalarına mı talipsin diye etrafımı sarmışlardı hiç bozuntuya vermedim. Bir gün Malatya’ lı işadamı Kadir ERİŞ’ in davetinde Sakıp SABANCI, Kamil YAZICI aynı masada oturuyorduk. Beni Enver ÖREN’ e benzetenleri anlattım. Sakıp ağa nüktedan biri idi. Enver abinin alacaklarına sen git, borçlularına onu gönder derdi.
Onun manevi lideri Abdülhakim ARVASİ’ye, Somuncu Baba’ya, Şah-ı Nakşibendi’ye muktesip kayınpederi büyük alim Hüseyin Hilmi IŞIK, benim manevi liderim Şah-ı Nakşibendi’ye bağlı üstaz Fatih dersiamlarından Süleyman Hilmi TUNAHAN’nın damadı Kemal KACAR. İkimizin de maddi alemde dostlarımız aynı.
Merhum Vehbi KOÇ, Sakıp SABANCI, Kamil YAZICI, Hüseyin- İzzet BAYRAKTAR, Asım KİBAR, Muharrem ESKİYAPAN, Kadir ERİŞ, Ahmet KAŞIBEYAZ, Halis TOPRAK, Süleyman-Ahmet ÇETİNSAYA, Seyit-Bircan ERESİN, Yılmaz ULUSOY, Ali POLATayda bir defa birimizin davetlisi olarak bir araya gelir sohbet ederdik.
Bana anılarımı yazmamı telkin eder, kitabımın hazırlanmasında istediği köşe yazarının TGRT’ de,Türkiye gazetesindeki teknik elemanları çalışmalarımı meccanen vereceğini iltifaten söylerdi. Ancak bir şartla İsmail abi derdi, kitabında bana da yer ver. Ben ondan üç yaş küçüktüm, o nazik ve çok terbiyeli bir insandı herkese abi diye hitap ederdi. Sordu kitap yazarsan adını ne koyacaksın?
Kitabımın adını “babana bile güvenme‘’ derim, dedim kızdı. Sende bende babayız biraz ağır kaçtı dedi, haklısın ancak insanların birbirine güveninin azaldığı bir ortamda ihtiyatlı ve dikkatli olmaları için bu sözü kullanırım dedim, güldü. Kaderimiz aynı sende bende en çok ihtiyacımız olduğu zamanda güvendiğimiz bazı yakınlardan büyük zarar gördük derdi.
Bana da kitabınız da yer verecek misiniz? diye bir daha sordu. Kendisine Enver abi senin hakkında bir kitap yazarsam seni senden daha iyi tanıdığımı görürsün dedim güldük. İrtihalinden sonra yazmak kısmet oldu.
İstanbul Balta limanı polis evinde iftar davetim vardı. Enver ÖREN, TGRT başbaşa program yapımcısı Mehmet SOYSAL ve müşterek dostlarımız masalarında yerlerini almış iftar vaktine az bir zaman kalmıştı. Enver abi yanına çağırdı dışarıyı gösterdi, kendi şoförü davetlilerin koruma ve şoförleri deniz kıyısında sohbet ediyorlardı. Onları işaret ederek İsmail abi bize hizmet edenler için yer ayırdın mı? diye sordu. Her zaman ki zarafeti ile bize ikram ettiklerinden onlara da verelim dedi.
12 Eylül sonrasında kurs ve okul talebelerine yardım derneklerini, talebe yurtlarını devlet töreni ile açar ilk konuşmayı ben yapardım. Bakanların, ünlü işadamlarının, on binlerce vatandaşın açılış törenlerine iştirakini Türkiye gazetesi ve TGRT birinci haber olarak verirdi. Bir gün Kenan EVREN dönemin Kültür ve Turizm Bakanı Mükerrem TAŞÇIOĞLU’nu köşke çağırır ve talimat verir. “Söyle o Enver ÖREN’e irtica yuvalarının açılışını haber olarak vermesin sende bakan olarak o açılışlara gitme” der. Bunu haber alan Enver abi bunlar bizim inanç dünyamıza müdahale ediyorlar çok üzülüyorum gazetem ve televizyonumu kapatsalar umurumda değil dedi.
İhtilalcilerin güçlü ismi konsey üyesi dostum Tahsin ŞAHİNKAYA’ nın TBMM’ sinde ki odasına gittim, durumu anlattım ertesi günü korumalarını yanına almayarak birlikte kimseye haber vermeden kurs ve okul talebelerinin İstanbul Beykoz yurduna gittik. Tahsin paşa gerçeği görünce hayretler içerisinde kaldı. Enver ÖREN inandığı bir konuda cesur davranırdı.
Sakıp SABANCI hastaneden çıkmış nekahat dönemini yaşıyordu. İrtihalinden bir hafta önce Enver ÖREN, biz dostlarınla Sakıp SABANCI’ya İhlas Holding binasında yemek verdi. Sanki Sakıp ağaya veda yemeğiydi. Cumartesi günü Enver abiye biz veda ederken Sakıp ağaya uğurlar gibiydik.
Oğlum Hüseyin AMASYALI onun çok sevdiği Abdülhakim ARVASİ Hazretlerinin torunu Ziya ARVAS’ ın kızına talip oldu. Enver abi çok mutlu olmuştu, gelinim Melike’ yi hep sorar artık hısım olduk derdi.
Bugünkü muhafazakar medyada yazı yazanların boy gösterenlerin çoğu Türkiye Gazetesi ve TGRT mutfağından geçmiştir. Özellikle İhlas Finans üzerinden BDDK’ nın yaptırıma gitmesi Enver ÖREN’ i çok üzdü, sağlığı bozuldu, mutsuz oldu, manevi hayatı, çaresizliği ona çok acılar çektirdi.
On binlerce insana ekmek vermek, dine, vatana hizmet etmek gayesi ile ömrünü tamamlayıp ahirete irtihal eden Enver ÖREN beyefendiye dua ve niyazlarımızı sunmak, dostluğumuz gereğidir. Sevenlerine sabır ve uzun ömürler dilerim.
– ” Hep vermeyi düşündüm… Almak aklıma bile gelmedi. Menfaatimi hiç düşünmedim. – Bana en büyük hakaretlerde bulunanları affettim. Elimden gelen iyiliği yine de yaptım. – Ömrümde hiç kimseyi incitmemeyi, herkese karşı güler yüzlü ve tatlı dilli olmayı elimden geldiği kadar yapmaya çalıştım. – Hayatın hayal olduğunu, asıl gâyenin insanların duasını almaya ve Allah-ü Tealâ’nın rızasını kazanmaya bağlı olduğunu anlattım. – Çok zarar ve sıkıntı çektim, ama hiç kimsenin yüzüne vurmadım, sabrettim. – Herkesin fikrine hak verdim. Sabırla dinledim. Sonunda doğru olanı söyledim.”
İşte “Enver Abi”yi özetleyen, kendi kaleminden birkaç cümleydi bu…
Yakından tanıyanlar bilirdi ki sadece sözlerinde değil, gerçek hayatında da bunlardan milim sapma yoktu.
O yüzden sözleri tesir ediyor, bir defa tanıyıp da kısacık sohbetinde bulunan, “Enver Abi”yi bir daha hayatından koparamıyordu.
Gönlünde hiçbir zaman “dünya” yoktu zirâ…
İyi bir Müslüman nasıl olmalı, nasıl yaşamalı, sadece onu anlatıyordu.. “Siz yüzünüzü ahirete dönün. Mü’minin kalbinde dünya değil, sadece Allah-ü Tealâ’nın sevgisi bulunur. İki zıt aynı yerde olmaz… Aman abiler !” diyordu.
***
Çocukla çocuk, gençle genç, yaşlılarla yaşlı…
Miniklerin Enver Amca’sı, büyüklerin Enver Abisi…
“Patron sevilmez” yargısını yıkan insan…
Merhamet timsâli, büyük dâvâ adamı, ehl-i sünnet vel cemaat yolunun mihenk taşı.
***
———————————————————————- Enver Abi’nin ardından…
M.Necati Özfatura
26 Şubat 2013
Mübarek, muhterem Enver Abi’yi yalnız bizler değil, Türkiye ve hatta İslam Dünyasında onu sevenler ve yardım ettikleri de kaybetti… Aşk derecesinde sevdiğim 51 yıllık dostumu ve 13 Ağustos 1974’ten bu yana gazetede teşrik-i mesai ile şereflendiğim dava arkadaşımı kaybetmenin acısını elbette satırlara sığdırmak mümkün değildir. O bir derya idi, Onunla ilgili ciltler dolusu yazılsa azdır. Derya bir bardak içine sığamadığı gibi bu makalem de aynıdır. Ama hatırasına hürmeten ve bereketlenmek için bu yazıyı yazdım…
Her insan Allahü teala tarafından ne iş için yaratıldı ise, o işe vasıta olmaktadır. O işin sebepleri, o kimsenin önüne getirilmektedir. Sebepsiz olarak herhangi bir iş başına getirilmez. Bunun için hadis-i şerifte (Çalışınız, herkes ne için yaratılmış ise, o iş, ona kolaylaştırılır!) buyuruldu. Allahü tealanın ihsan-ı ilahisi ile çok yönlü (eğitim-medya-iş adamı) olarak akla hayale sığmayan son derece büyük ve sayısız hizmetler Enver Abi’ye nasip olmuştur.
ürkiye 1970’ten bu yana siyasi krizler, darbeler ve ekonomik krizler geçirdi. Ve Enver Abi başarılı bir kaptan olarak son derece fırtınalı denizde İhlas Holding’i her türlü zararlardan korumayı başardı. Enver abinin hedefleri, idealleri ve sıfırdan bu hale gelen hizmetleri, kıymetli oğlu Mücahid Ören’e devredilen bu bayrak devam etmenin ötesinde zirvelere tırmanacaktır inşallah…
Enver Abi, İslam ahlakının canlı göstergesi idi. Prof. Dr. Ayhan Songar bir açık oturumda psikiyatri uzmanı olarak Enver Abi’yi şöyle teşhis etti: “Enver abi muhafazakâr kitlenin kendine güven, eziklik kompleksinden kurtulmanın yolunu açtı. Bu yolda O’nu takip edenler O’nun talebesi O ise onların rehberi oldu. Çok sayıda ‘ilk’lere imzasını attı…”
Enver Abi sevgisinin ve başlattığı hizmetlerin çığ gibi artarak; nesilden nesile kıyamete kadar devam edeceğine inanıyorum. Enver Abi’nin sayısız hizmetlerinde yer alanlarla, O’na maddi ve manevi destek olan abi ve ablaları saygı ile, Enver Abi’yi rahmetle yâd ediyorum.
Sayın Cumhurbaşkanı, Başbakan, Meclis Başkanı, Bakanlar ve siyasiler ile iş adamları ve bürokratlar Enver Abi’nin görünen güzel yüzünden ve hallerinden sitayişle bahsettiler. Enver Abi’nin görünmeyen ama görünen güzelliğinin yüzlerce misli manevi güzelliği cennetten bir bahçe olan kabrinde onun sırrı olarak kalacaktır…
———————————————————————-
Alan uygun, veren olgun 10 Mart 2013 Pazar – 00:39 Sene 1993-94 yılları arası… O zaman yine Eskişehir’e bağlı olarak Afyon’da çalışıyoruz. Afyon temsilcimiz o zaman Baki Çakırca Ağabey idi.
Sene 1993-94 yılları arası… O zaman yine Eskişehir’e bağlı olarak Afyon’da çalışıyoruz. Afyon temsilcimiz o zaman Baki Çakırca Ağabey idi. O ayki çalışmalarımız başarılı bulunmuştu, İstanbul’a davet edildik. Randevu saatimizde Cağaloğlu’ndaki merkezde Enver Ağabey bizi kabul etti. Hoşbeşten sonra, Enver Ağabey, Baki Çakırca’ya, TGRT’yi izleyip izleyemediğimizi sordu. O zaman TGRT yeni kurulmuştu, sadece İstanbul, İzmir, Ankara seyredebiliyordu, henüz diğer illerde yoktu. Baki Çakırca, “Afyon genelinin izleyebileceği bir vericimiz yok” dedi. Enver Ağabey, “Afyon’da TGRT’yi herkesin izleyebileceği bir verici kurmak için, ne kadar para gerekiyor?” diye sordu. Baki Çakırca, “Yaklaşık 150-160 bin lira gerekiyor” diye cevap verdi. Enver Ağabey, elini masaya vurarak, “Ben size bu parayı versem kabul eder misiniz?” dedi. Hepimiz şaşırdık, “Efendim, bizim maksadımız sizi ziyaret etmekti demeye kalmadan, “Verdim gitti!” dedi. Sonra da, ”Alan uygun, veren olgun” diye ekledi. Bir hafta sonra Enver Ağabey’e Afyon genelinin TGRT izlemeye başladığı müjdesini verdik.
Alaaddin Soy- Eskişehir
———————————————————————- Derhal bu iki arkadaşa pardösü alın, üşümesinler! 10 Mart 2013 Pazar
O pardösüleri uzun yıllar Enver Ağabey’imizin hediyesi olarak giydik ve sakladık.
1983 yılının bir sonbahar ayında Gördesli arkadaşlar ile Mehmet-ağa’ya Harman’a gelmiştik. Ben ve Ahmet arkadaşım pardösü giymemiştik. Sabah erken saatlerde Mehmetağa’ya ulaşmıştık. İstanbul’un havası biraz sert idi. Bir haber aldık, “Enver Ağabey Tebeşirhane’ye teşrif edecek” dediler. İlk defa Enver Ağabey’i görecektik. Kalbimiz küt küt atıyor. Heyecan hat safhada. Arkadaşlarla birlikte Tebeşirhane’ye gittik ve beklemeye başladık. Bir müddet sonra teşrif ettiler. Enver Ağabey’i, Tebeşirhane’nin sorumlusu Mehmet Çetin Ağabey karşıladı. Hepimiz ile tek tek ilgilendiler, hâl hatır sordular. Pardösüsüz olan ben ve diğer arkadaşıma, “Sizin niçin pardösünüz yok?” diye sordular. Cevap vermedik. Mehmet Çetin Ağebey’e, “Hemen bu ik arkadaşa pardösü alın, üşümesinler” diye talimat verdiler. O pardösüleri yıllarca Enver Ağabey’imizin hediyesi olarak giydik ve sakladık.
Şaban Çakır
———————————————————————- Numan Aydoğan Ağabey’i özledin mi? 10 Mart 2013 Pazar
Bursa İhlas’da 6 yıl görev yaptım. Daha sonra Amerika’ya gittim. Orada Enver Ağabey ile olan bir hatıramı paylaşmak istedim.
Bursa İhlas’da 6 yıl görev yaptım. Daha sonra Amerika’ya gittim. Orada Enver Ağabey ile olan bir hatıramı paylaşmak istedim. ABD’nin New Jersey eyaletinde rahmetli Musa Ağabey’in evinde Enver Ağabey’i ziyarete gitmiştik. Orada bulunan her arkadaşın durumunu tek tek sordu. Sıra bana gelince, “Bursa’dan geldim efendim” dedim. “Numan Aydoğan Ünal Ağabey’i özledin mi” diye sordu. Evet efendim dedim. “Hemen söyleyin Numan Ağabey, Amerika’ya gelsin” dediler. Bir hafta içinde Numan Ağabey Amerika’ya geldi.
Mehmet Ceyran/ Muscat-Umman
———————————————————————- Duydunuz mu bakın bu minik kız ne diyor? 10 Mart 2013 Pazar
Henüz sekiz yaşındaydım. Yıl olarak ya 93 ya da 94’tü. Aylardan nisan, günlerden ayın yirmisi… O gün, doğum günümdü.
Henüz sekiz yaşındaydım. Yıl olarak ya 93 ya da 94’tü. Aylardan nisan, günlerden ayın yirmisi… O gün, doğum günümdü. Annem, doğum günümde beni ve ağabeyimi alıp Mecidiyeköy’de yapılan ve Türkiye’de her zamanki gibi ilklerden olan, öncülüğünü yaptığınız Çocuk Fuarı’na götürecekti. Hediyem ise paha biçilmezdi. Hediyem, sizi görmek olacaktı Efendim! Komşumuz olan ve TGRT’de çalışan bir ağabeyimiz vardı, Allahü teala ondan ve ailesinden razı olsun. O ağabey ve ailesine her zaman dua ediyoruz ve son nefesimize kadar dua edeceğiz. Çünkü, onun vesilesi ile oraya gelebilmiştik.Siz, fuar ile ilgili konuşmanızdan sonra, etrafınızda sizi bekleyen miniklere sevgi saçmaya başlamıştınız. Sıra bana gelmişti. Heyecandan nasıl da titriyordum. Sanki, içimde bir şey vardı da beni zangır zangır titretiyordu. Dışarıdan yüzüm kırmızı mıydı bilemiyorum ama içten içe yanıyordum. Ufacıktım, cılız sesimi duymak için eğilmiş dinliyordunuz. “Bugün benim doğum günüm. Annem hediye olarak sizi görmem için beni buraya getirdi” diyebilmiştim. “Maşâallah” deyip gülmüştünüz. Yüzümü, ellerinizin arasına alıp alnımdan öpmüştünüz. Ne şeref! Ve dâhi bizi de elinizi öpmekle şereflendirmiştiniz. Yanınızda bulunan, protokoldan birkaç kişiyi çağırıp “Bakın, bakın bu minik kız ne diyor!” diye zar zor söyleyebildiğim cümleyi tekrarlatmıştınız. “Bugün benim doğum günüm. Annem hediye olarak sizi görmem için beni buraya getirdi.”
PATRONUM olmuştu… O zamanlar bayağı bir çömezdim, TGRT’de çalışıyordum.
Ben onu bilirdim ama o beni bilmezdi. Bir kez yakından gördüm kendisini… TGRT binasında bir odadaydı… Çay getiren çaycıya “Teşekkür ederim abi” demişti… Hoşuma gitmişti bu tavrı…
– 70’lerde “Işıkçılar Grubu”nun lideriydi… 80’lerde Özal’la birlikte büyüyüp gelişme… 90’larda medyada büyük atak… 2000’lerde zor günler… Doğuş, yükseliş ve çöküş…
– “Işıkçı” tabiri, hareketin önderi ve aynı zamanda Enver Ören’in kayınpederi olan Hüseyin Hilmi Işık’ın soyadından gelmektedir.
– “Her eve Türkiye gazetesi” onun buluşuydu… “İhlas Pazarlama” adı altında Anadolu’daki örgütlenmesi göz kamaştırıyordu… Şu kadarını söyleyeyim: 80’lerin başındaki yükselişiyle bugünün Gülen Hareketi’ne benzer bir etkinlik sağlamıştı.
– Bugün muhafazakâr medyada kalem oynatanların, varlık gösterenlerin birçoğu Türkiye gazetesinden ve TGRT’den geçmiştir… Böyle bir hizmetide vardır yani…
– İnsanı zor durumda bırakacak denli tevazu sahibiydi… İyi bir abiydi… Mutluluk aşılar, huzur verirdi… Ekibini teşvik etme konusunda bir numaraydı… Cömertti… İşini iyi yapardı.
– Cemaat hareketini şirkete dönüştürmüş, şirketini de alabildiğine büyütmüştü… Milliyetçi, mukaddesatçı, gelenekçi, menkıbeci, evliyacı bir din anlayışı vardı… Devletle barışıktı… Siyasi tutumu şuydu: İktidardaki partiye oyna…
– Özellikle İhlas Finans’ın yediği darbe Enver Ören’i çok yıprattı… Sağlığı bozuldu, ortalıktan çekildi, mutsuz oldu, acılar çekti…
Gökyüzü kara bulutlarla kaplı, yağmur yağdı yağacak, Eyüpsultan’a hüzün hakim. Caminin içi dışı dolu. Gençlerin çokluğu göze çarpıyor. Ülkenin dört bir yanından gelenler var. Gençlerden biri ‘İzmir’den geldim’ dedi, diğeri ‘Van’ ve ‘Erzurum’ dedi. Ezana doğru kalabalık arttı. Oğul Mücahid Ören metin. Ölümün bilincinde. Ölüm her canlı için mukadder, kaçış yok. Şişli Belediye Başkanı ilk gelen siyasilerden. Onu Enerji Bakanı Taner Yıldız izledi. Başbakan Erdoğan da en ön safta yerini aldı.
28 Şubat’ın arifesi ve yine acı bir kayıp. Herkesin ‘Enver Ağabey’ diye hitap ettiği Enver Ören’i yitirdik. Hastaydı. Yoğun bakımda yatıyordu. İki yıl önce Necmettin Erbakan, 27 Şubat’ta ayrıldı aramızdan. Kaderin akışı içinde bir hikmeti, bir anlamı vardır muhakkak. Her iki isim de 28 Şubat sürecinin mağduruydu.
Enver Ören sadece bir işadamı ve medya patronu değildi. Maneviyat dünyamızın da dinamiklerinden, kandillerinden biriydi. Hüseyin Hilmi Işık’ın yakınıydı. Hal ehliydi. Seyyid Abdülhakim Hazretleri’nin yolundan gidiyordu. 28 Şubat’ın hedef aldığı isimlerden biriydi. Karanlığı, ülkeyi aydınlığa çıkarmak için çabalayanlar daha derinden hisseder. Nitekim kimi ülkeyi terk etmek durumunda kaldı, kimi ayakta kalabilmek için büyük acılarla boğuştu.
Unutamadığım anekdotlardandır. 28 Şubat’ın soğuk, dondurucu günleri, ülkenin üzerinde kara bulutlar dolaşmakta. Enver Ören, randevu alır, Çevik Bir’le görüşmeye gider. Çevik Bir tanıdığı bir isim aslında. Kuleli’den okul arkadaşı. Ama ayrı dünyaların insanı. Çevik Bir’in irtica diye gözünü kararttığı çetin günler.
Bir, 28 Şubat’ı anlatmış. Duydukları karşısında eli ayağına dolaşmış. Nasıl dolaşmasın ki her kutsal düşman olarak bellenmiş. İhlas, kara listeye alınmış. Enver Ören önündeki sürahiyi devirmiş. Erol Özkasnak’ın üstü ıslanmış. İnanç ve insaf sahibi bir insanın sükûnetini koruması mümkün mü? Değil elbette. Enver Ören, Çevik Bir’e dönmüş “Yapmayı düşündüğünüz şeyler toplumda kaosa yol açar, kan dökülebilir.” şeklinde uyarıda bulunmuş. Bir’in cevabı çok acımasız: ‘3 milyon insan ölse ne olur?’ 28 Şubat’ı özetleyen bir cümle aslında.
Dün Nuri Elibol’un köşesinde okudum. Genelkurmay Başkanı çağırmış ve “Enver Bey’e selam söyle Türkiye Gazetesi’nin içinde irticai yayınların yapıldığı o iki sayfayı kaldırsın. Orada yazılanlar bizi çok üzüyor.” demiş. Elibol, mesajı Enver Ören’e aktarmış. Ören üzülmüş “Biz bu gazeteyi o iki sayfanın hatırına çıkarıyoruz. Sayfaları kaldırmaktansa gazeteyi kapatırız.” demiş.
2012’nin Ramazan ayıydı. Ankara’ya gelmişti. Bağlum’da şeyhi Abdulhakim Arvasi Hazretleri’nin medfun olduğu yalçın mezarlığın hemen yanında kalıyordu. Ziyaretine gidecektik. Nasip olmadı. Rahatsızlandı. Ankara’dan ayrılmak zorunda kaldı. Yıllardır böbreklerinden rahatsızdı. İki defa ameliyat oldu. Sağlığı düzelmedi. Izdırabı hiç bitmedi. Birkaç yıl önceydi. İstanbul’a gelmiştim. Türkiye Gazetesi ve TGRT’nin bulunduğu binaya uğradım. Bir saate yakın konuştuk. Sürekli tebessüm halindeydi. Hastalığını anlatırken bile. “Fethullah Gülen Hocaefendi’yi gördüm rüyamda. Bana ceviz göndermiş.” dedi. “Kuşkusuz bu rüyanın bir mesajı var.” diye ekledi. Duygulandı sonra… Dünyanın dört bir yanında yapılan hizmetlerden övgüyle bahsetti.‘Neden sürekli tebessüm ediyorsunuz?’ diye sormuşlar. Verdiği cevap çok ilginç: “Ben geceleri ağladım, gündüzleri güldüm.” Güleryüz tavsiye edilir. İnancımıza göre tebessüm sadakadır. O tavsiyenin ete kemiğe büründüğü biriydi sanki.
Eyüp Sultan Mezarlığı’nda, hocası ve kayınpederi, büyük İslam âlimi Hüseyin Hilmi Işık’ın yanına defnedilen Enver Ağabey’i ziyaret eden sevenleri, Kur’an-ı kerim okudu; dualar etti. Türkiye’nin birçok şehrinden gelenlerin yanı sıra Türkmenistan, Habeşistan, Bosna, Kosova, Almanya, Sudan, Kazakistan, Hindistan ve Irak gibi ülkelerden ziyaretçiler de vardı. Misafirler, izdihamı önlemek için onarlı gruplar hâlinde kabristana alındı.
Cuma akşamı Hakk’ın rahmetine kavuşan Türkiye’nin ve İhlas Holding ailesinin “Enver Ağabey”i Enver Ören’i sevenleri dün de yalnız bırakmadı. Önceki gün Eyüp Sultan Camii’nden on binler tarafından son yolculuğuna uğurlanan Enver Ağabey’in Eyüp’teki kabri gün boyu ziyaretçilerle dolup taştı. Eyüp Sultan Mezarlığı’nda, Kaşgâri Dergahı’nın hemen yanı başındaki aile kabristanında, hocası ve kayınpederi, büyük İslam âlimi Hüseyin Hilmi Efendi’nin (kuddisesirruh) yanına defnedilen Enver Ağabey’i ziyaret eden sevenleri, Kur’an-ı kerim ve dualar okudu. Türkiye’nin birçok ilinden kabre koşan ziyaretçiler arasında, Türkmenistan, Habeşistan, Bosna Hersek, Kosova, Almanya, Sudan, Kazakistan, Hindistan ve Irak gibi birçok ülkeden gelenler de vardı.
Sadece Türkiye’den değil Hindistan, Irak ve Almanya’nın da aralarında bulunduğu birçok ülkeden gelen ziyaretçiler Kur’an-ı kerim okuyup dua etti.
ÇİÇEKLERLE DONATILDI
Ziyaretlerde herhangi bir izdiham olmaması için misafirler, kabristana 10’arlı gruplar halinde alındı. Dün kabristandaki çalışmalar da devam etti. Enver Ağabey’in kabri, çiçeklerle bezendi.
RESUL İZMİRLİ: “Yönetim Kurulu Başkanımız Enver Ören Bey, bize sesli kasetlerden 90 tane film istiyorum” dedi. Kurdoğlu ve Bişr-i Hafi filmleri ile biz bu işe başladık.
TGRT’nin kuruluşunda aktif görev alan İhlas Görüntülü Sesli Yayınlar Genel Müdürü Resul İzmirli, kıymetli büyüğümüz Enver Ören’in direktifleriyle çekilen TGRT filmlerinde hedefin kendi kültürümüzün güzelliklerini meydana çıkarmak olduğunu söyledi. Resul İzmirli, Altınoluk dergisinin kendisi ile yaptığı bir mülakatta sorduğu, “Yayın muhtevanızın genel çerçevesi hakkında neler söylersiniz?” sorusuna şöyle cevap verdi:
Biliyorsunuz İhlas Holding’ in ses kasetleri vardı ve Türkiye Gazetesi’yle birlikte promosyon olarak veriyorduk. Bu kasetlerin sayısı yüzü geçmişti. Kasetler çıktıkça biz piyasayı takip ediyorduk. Kasetler halk arasında oldukça kabul gördü. Yönetim Kurulu Başkanımız Enver Ören Bey, kabul gören sesli kasetlerimiz için bize ‘bu sesli kasetlerden 3 ay içinde sizden 90 tane görüntülü kaset yani film istiyorum” dedi. Matematiksel olarak bunu başarmak mümkün değil gibi göründü ama bize yabancı olan bu alana girdik Kurdoğlu ve Bişr-i Hafi filmleri île biz bu işi yapabiliriz dedik. Televizyonun gelmesiyle Türk Sineması diğer ülkelere göre daha fazla durgunluk dönemine girdi. Yeşilçamdaki üstü tozlanmış, paslanmış birikimlerle münasebetler kurduk.
Onlar yeni bir firma olarak bizi tanımıyorlardı, biz de onları tanımıyorduk. O piyasanın içine girince orda altın gibi insanlar, kalpler bulunduğunu gördük. Bizim ölçülerimize uymayan filmler çeviren arkadaşlar çok. Onlara buyrun biz de böyle filmler çevirmek istiyoruz dedik. 20 tane ekip kurduk. Kış şartlarına rağmen bir filmin ortaya gelmesi için gerekli olan idari, teknik, sanat personeli hakikaten canla başla çalıştılar. Bu doksan filmin üzerinde 1993 damgası vardır. Belki bu rekorlar kitabına girecek bir hadisedir. Bu vesileyle Yeşilçam piyasasıyla da kaynaştık Hatta çoğu oyuncu demiştir ki “biz değerli din alimlerimizin, evliyaların hayatını canlandırıyoruz. Sanki o alimlerde bizimle birlikteydiler.”
>> TARİHİMİZDEN ALTIN SAYFALAR
TGRT’nin çektiği Kurdoğlu filminde, Venediklilere esir düşen Turgut Reis’i kurtarma mücadelesi, Issız Kule/Habbabe Hatun filminde, İran’da Mecusi Kahtaran emirinin kızının Müslüman oluşu anlatılıyor. Gürbüz Azak’ın Deli Balta’sı ise Tek Başına Bir Ordu…
En sıkıntılı anında karşısında Enver Ağabey’i gören Habil Amca, hem şaşırdı, hem de çok sevindi. O günden sonra borç onun için hiç sıkıntı olmadı…
VECHEDDİN ARVAS, BİZZAT ŞAHİT OLDUĞU BİR OLAYI YAZDI
Enver Ağabey’imizin kayınpederleri muhterem Hüseyin Hilmi Işık’ın arkadaşı Habil Amca (Kalkıcı) Kocamustafapaşa’da otururdu. Eski bir terziydi ve çocuğu olmamıştı. Kendisi gibi yaşlı olan hanımı ile yaşıyordu.
Ara sıra ziyaretine giderdim. Yine bir gün yanındaydım. Bir ara dedi ki:
– Elektrik, su faturalarını ödeyemiyorum. Telefonu borçtan dolayı kestiler. Faturaları Enver Bey’e göndersem ayıp olur mu?
– Neden ayıp olsun Habil Amca, biliyorsunuz sizi çok severler.
Hanım Teyze içeri odaya geçti, faturaları getirmek için… O sırada kapı çaldı, ben koştum açmaya…
Bir baktım kapıda Enver Ağabey!
“Nerede benim kıymetlim, nerede Habil Amcam?” diyerek neşe ile odaya girdiler.
Habil Amca’nın yüzünde büyük bir şaşkınlık…
“Biz de sizden bahsediyorduk Vecheddin oğlumla” dedi.
Enver Ağabey, onun elini tuttu:
– Habil Amcam hakkını helal et, sizi ziyaret etmeye biraz ara verdim. Rahatsızlığım vardı. Ancak gelebildim.
Biraz sohbet ettiler. Kalkarlarken oturdukları koltuğun kenarına bir zarf bıraktılar.
Habil Amca:
“O ne?” dedi.
Bendeniz zarfı Habil Amcaya uzattım. Habil Amca zarfı açıp içinde para görünce beyaz yüzü kızardı.
“Sen bunu kabul etmesen ben çok üzülürüm ama” dedi. “Beni üzmek mi istiyorsun?”
O sırada Hanım Teyze’nin yanında duran mukavva kutuya uzandı:
– Ne var bunda?
Açtı baktı, kırışmış faturalar. Onları tek tek düzelterek üst üste koydu, katlayıp iç cebine attı.
“Habil Amca siz hiç merak etmeyin, bundan sonra da hepsi sizden habersiz ödenecek” dedi. “Otomatik, otomatik!” diye güldü.
Habil Amca ellerini havaya kaldırıp öyle bağrı yanık bir dua etti ki hepimiz ağladık. O dualar ve nice dualar inşallah onun ruhuna yetişecek.
Vecheddin Arvas / İstanbul Habil Amca (Kalkıcı), büyük İslam âlimi Hüseyin Hilmi Işık (solda) ile sık sık görüşür, sohbetini dinlerdi.
—————– Enver Ağabey, Seyyid Kasım Arvas ile…
Seyyidleri çok sever, her vesileyle dualarını alırdı
Enver Ağabey’in, “Evlâd-ı Resul” olan seyyidlere, yani sevgili peygamberimizin torunlarına karşı büyük sevgisi ve saygısı vardı. Büyük İslam âlimleri Seyyid Fehim Arvasi ve Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin günümüzde yaşayan torunlarını hep etrafında toplamıştı. Onların her türlü ihtiyaçları ile yakından ilgilenirdi. Seyyidleri yanından ve yakınından hiç ayırmaz, sofrasını onlarla şenlendirir, dualarını almayı büyük kazanç bilirdi. Enver Ağabey’in ayrılığı, seyyidleri de derinden üzdü.
Enver Ağabey, nasihatlerini sadece sözde bırakmaz, ara ara satırlara da dökerdi. Bu da onlardan biriydi. 20 Ağustos 1992… Enver Ağabey, tarihe şöyle bir not düşüyor; Peygamber Efendimiz “Sallallahü aleyhi vesellem”, muvaffakiyetin 3 şartı vardır buyurmuşlardır;
1- Birlik ve beraberlik içinde olun.
2- Doğru olun.
3- Hedefiniz, Cenab-ı Hakk’ın rızası olsun. Gönderen:?Hasan Birpınar
Enver Ağabey’in ardından
Uğurlarken bir günde,
Bin yıl yaşlandık hepimiz
Bitti Enver’imli yıllar,
Hem öksüz, hem yetimiz !
Yıkıldı ulu çınar,
Kalmadı dünyada gölgesi.
Tamamlayıp hizmetini gitti,
Cennetin gözdesi. Dursun Eker
Dünya müminin hapishanesidir. Ruh, ölünce hapisten çıkar. O gün onun bayramıdır
Enver Ören Ağabeyin son sohbetinden
Bu sayfaları internetten görebilirsiniz
Okuyucularımızdan gelen talepler doğrultusunda, gazetemizde yayınlanan Enver Ören Ağabey’imizin vefatına ilişkin bütün haber, yazı ve fotoğrafların yer aldığı sayfalarımız http://www.tg.com.tr internet adresimize konulmuştur. 23 Şubat 2013 tarihli nüshamızdan itibaren, tasnif edilen sayfalarımıza buradan ulaşabilir, PDF formatındaki bu arşivi bilgisayarınıza yükleyebilirsiniz. Saygılarımızla.
Enver Ağabey, bir gün beni çağırdı ve “Bizim Sayfa”nın mizanpajında değişiklik istedi. “Eğer istediğim gibi olursa, söz, ben de sana bir şiir yazacağım” dedi.
Yıllar önce, herkes gibi beni de kendilerine âşık ettiklerinde, AĞABEYİME başlıklı bir şiir yazmıştım. Bu şiir gazetede çıkınca beni odasına çağırıp çok sevindiğini söyledi ve yine yazmamı istedi. Ben de doğum günlerini, bayramları vesile ederek toplam otuz civarında AĞABEYİME başlıklı şiir yazdım. Bir gün bu şiirleri bir albümde toplayıp kendilerine vermemi istedi. Kurutulmuş çiçeklerle bezediğim bir “Ağabeyime albümü” hazırlayıp kendilerine sundum.
Bizim Sahife’nin sekreterliğini yaptığım yıllarda bir gün beni yanına çağırdı ve sayfanın o güne kadar kalıplaşmış olan mizanpajında değişiklik istedi. “Eğer istediğim gibi olursa, söz ben de sana bir şiir yazacağım” dedi.
O gün yaşadığım sevinci ve heyecanı tarif edemem. Bütün gün ve gece çalışarak istedikleri gibi 2 sayfayı hazırlayıp ertesi gün arz ettim. Çok beğendiler, “Tam istediğim gibi olmuş” deyip teşekkür ettiler.
Aradan bir ay geçmeden, özel kalemden çağrıldım. Zarfın içinde, akrostiş olarak adıma yazılmış “Enver Ören” imzalı bir şiir verildi. Sanki dünyalar benim olmuştu. O şiiri Enver Ağabey’in imzasıyla gazetede yayınladım. Ve öyle sanıyorum ki, “Enver Ören” imzalı başka bir şiir daha yoktur.
Enver Ağabey’imizin bana yazdığı, baş harfleri adımı taşıyan şiir, sayısız ve çok özel sevinçten sadece biridir.
SÖZTUTAN KARDEŞLER HATIRASI
Yıl 1985… Enver Ağabey, Hanefi Söztutan’ın nikâhında, Söztutan kardeşlerle birlikte… Fotoğraftakiler (sağdan sola) merhum Cevdet Yücel Söztutan, Hanefi Söztutan (Enver Abi’ye sarılan), Mehmet Söztutan ve Sadık Söztutan… 6 kardeşten Cafer Söztutan o sırada Sarıkamış’ta öğretmenlik yaptığı, Ömer Söztutan ise okulda olduğu için bu karede yer alamadı.
ENVER AĞABEY’İN MİNİK DAVA ARKADAŞLARI Çocuklara sevgi aşılardı
Enver Ağabey, her nerede olursa olsun, arkadaşların çocuklarıyla da yakından ilgilenirdi. Onları “dava arkadaşlarım” diye taltif eder, her birinde güzel hatıralar bırakırdı. Çocukların Enver Ağabey’e en yakın olabildikleri yerlerden biri de İhlas Yalova Evleri’ydi… Sitenin küçük mescidine minikler her vakit namazında koşarak gider, Enver Ağabey’in üst kattaki ofisinden ineceği merdivenin önüne sıralanırlardı. Merdivenlerde Enver Ağabey görünür görünmez hepsi şimşek gibi ayağa fırlar, hep bir ağızdan şöyle derdi; “Namaz var hayat var, namaz yok, gık !”
Enver Ağabey sonra çocukların her biriyle tek tek ilgilenir, yanaklarını okşar, dua eder, “Maşallah” deyip namaza geçerdi. Bitmedi… Namaz sonrası çocuklar Enver Ağabey’i uğurlamak için yine aynı yerde hizaya geçer, bu kez şöyle uğurlarlardı; “Enver Abi var hayat var, Enver Abi yok, gık !”
Enver Ağabey zaman zaman o basamaklarda oturur, minik dava arkadaşlarıyla uzun uzun sohbet ederdi. Bu sözleri de çocuklara Enver Ağabey öğretmişti. Bu şekilde hem yeni nesille arasındaki duygusal bağı güçlendiriyor, hem de miniklere namaz sevgisini aşılıyordu.
Yıllar geçti…
O miniklerin bir kısmı şimdi üniversite talebesi… Ama o hatıraları unutabilmek ne mümkün…
Mekânın âli olsun Enver Ağabey… Doç. Dr. Abdullah A. Atay
Enver Ağabey, çocukları çok severdi. Yıl 1987… Enver Ağabey ve dava arkadaşları…
Enver Ağabey, 1993 yılında kurduğu TGRT televizyonunun açılış törenine beni de davet etti. Kimler yoktu ki törende; Amerika’dan eski boksör, dünya şampiyonu Muhammet Ali (Clay) bile gelmişti.
TGRT’NİN İLK SUNUCULARINDAN CEMİL CAN BIÇAKÇI ANLATIYOR:
Babamdan sonra ilk defa ölümünden büyük acı duyduğum Enver Ağabey’i defnettik, Eyüp Sultan Kabristanı’nda! Üzüntümüz çok büyük, Allah gani gani rahmet eylesin ve nur içinde yatsın… Bana yıllarca özel televizyonunda anlattırdığı ”Sevgili Peygamberi”’ne kavuştu Enver Ağabey…
Allah vergisi sesimiz biraz da eğitime girince Enver Ağabey bunu duymuş. 1993 yılında kurduğu TGRT televizyonunun açılış törenine beni davet etti. Kimler yoktu ki törende; Amerika’dan eski boksör, dünya şampiyonu Muhammet Ali (Clay) bile gelmişti.. Tam on yıl sürdü TGRT’de bu program. Hâlen iftarlarda benim o yıllarda yaptığım yemek duası yayınlanır.
Program yapımcısı arkadaşlarla tele-vizyonda çalışmaya başladık ve ilk ”Huzura Doğru” programı Londra üzerinden uydu aracılığı ile Türkiye’ye yayımlandı. Ben programda ”Sevgili Peygamberim” köşesini sunuyordum.
O tarihte Yenibosna’daki TGRT tele-vizyon binasında bir kokteyl verildi. Kokteylde arkadan biri geldi bana sarıldı ve bağıran bir sesle; “Cemil Abi dün akşam bizi mahvettin, ağlattın, güldürdün, sen Allah’ın özel bir kulusun” dedi. İrkildim ve döndüğümde Enver Ağabey olduğunu gördüm. Benim de nefesim kesilmişti. Mahcup olmuştum, utanmıştım bu iltifat karşısında. Patron çalışanına ”Abi’ diye hitap ediyordu.
İşte Enver Ören böylesi mütevazı ve yeri doldurulmaz, çok özel bir insandı. Duygularını paylaşmaktan çekinmezdi, o bir patron değildi… Ama gerçekten programdan sonra yer yerinden oynamıştı. Sokakta iltifatlardan yürüyemiyordum, insanlar beni çevirip, ”Müslümanlık bu kadar güzel miymiş, bize ne kadar zor anlattılar; seni hep dinleyeceğiz ve seyredeceğiz” diyorlardı. Özellikle hanımefendilerden gelen mektupları okumaya vakit bulamıyordum!.. Hediyeleri tele-vizyon kanalında çalışan ihtiyaç sahiplerine dağıtıyordum…
O, Sevgili Peygamberine delicesine vurgundu… Her programdan sonra beni odasına davet eder ve ayrılırken cebimi çikolata ile doldururdu… Onu ziyaret ettiğiniz zaman ziyaret süresini kendi belirlerdi. Siz kalkamazdınız. Konuşmanın bir yerinde sandalyesinden kalkar, önündeki çikolata sepetinden dolu bir avuç alır ceketinizin cebini kendi açar ve koyar, siz anlarsınız ki kalkma zamanı geldi ve kalkarsınız… Ben de çocuk gibi onu her ziyaret ettiğimde Enver Ağabey ne zaman cebimi çikolata ile dolduracak diye beklerdim! Sonra veda ederdim kendisine. Hep yüzü gülerdi, en zor zamanlarda bile…
Nur içinde yat sevgili Enver Ağabey; ne mutlu sana, sevgili Peygamberine kavuştun!.. Elektrik mühendisi Emre Çetin (sağda) Enver Ağabey’i tanıdıktan sonra hayatının değiştiğini anlattı. EMRE ÇETİN’İN, ENVER AĞABEY’LE TANIŞMASI Mutluluğumu borçluyum
Ben ilk gördüğümde Enver Ağabey’e sarıldım, o da bana sarıldı; sanki 10 yıldır tanışıyormuşuz gibi…
Kıbrıs’tan döndüğüm 19 Ocak 2007 tarihinde Sabiha Gökçen Havalimanı’na indim. Annem, dayımın oğluyla birlikte beni havalimanında karşıladı. Yola çıktıktan sonra, “Seni, Enver Ağabey ile görüşmeye götürüyorum” dedi. Ben şaştım kaldım; nasıl olacak, ne yapacağım derken, Kuzuluk’taki evlerinin önünde buldum kendimi. Muzaffer Narman, beni karşıladı, “Çok şanslısın” dedi ve yanlarına geçtik. Tabii ki bende hâlâ bir şaşkınlık devam ediyor. Enver Ağabey hâlimizi hatırımızı sorduktan sonra öyle güzel şeyler anlatmaya başladı ki pür dikkat onu dinledik. Sonrasında bana sordu; “Ne iş yaparsın, kimsin?” Ben de kendimi anlattım ve bana dua etti.
Görüşmenin sonuna geldiğimizde ise “Hatıra fotoğrafı çekinelim” dediler. Ben Enver Ağabey’e sarıldım, o da bana sarıldı; sanki 10 yıldır tanışıyormuşuz gibi… Bu nasıl bir inceliktir anlayamadım. Fotoğraf çekilirken,“Gül bakalım” deyip sırtıma hoşca vurdular. Fotoğrafta görüldüğü gibi dişlerimiz gözükecek şekilde güldük. Yanlarından ayrıldığımda ise sevinçten havalara uçuyordum. Günler, aylar, seneler geçti. Okul, askerlik derken evlilik zamanı geldi çattı. Enver Ağabey’e, “Osman Çelik Abi’nin kızı Zehra Hanım’a talibiz efendim, ne buyurursunuz” diye sorduk. “Hayırlı mübarek olsun” dediler. Ne olduğunu anlayamadan 6 ay içinde evlendik. Şimdi çok mutluyuz, elhamdülillah. Bunun tek sebebi ise Enver Ağabey’dir. Nur İçinde yatsın, mekânı Cennet olsun. Emre Çetin Enver Ağabey, Süleyman Türkeş ile.
Enver Ağabey kabul ederse böbreğimi seve seve veririm
Kayınvalidem; böbrek rahatsızlığı çeken Enver Ağabey’e hiç tereddüt etmeden, uygun bulunması ve uyum sağlaması hâlinde seve seve böbreğini verebileceğini söyler. İlk Almanya ziyaretlerinde Enver Ağabey ile görüşen merhum kayınpederim Süleyman Türkeş, kayınvalidemin böbrek nakli ile ilgili düşüncesini anlatır. Enver Ağabey çok duygulanır ve buyururlar ki: ”Türkeş, misafirliğimi kabul edersen, kardeşimizin çorbasını içmeye geleceğiz.” Kabul etmek ne demek, kalabalık bir arkadaş topluluğuyla eve gidilir çorba ve çay faslından sonra iyi niyetlerinden ötürü kayınvalideme teşekkür, dua ve selamlarını ileterek vedalaşır.
Tabii teklifi kibarca reddetmiş ama bu iyi niyeti de yaptığı jestle karşılıksız bırakmamıştır. Allahü teâlâ, Enver Ağabey’imizin mekânını Cennet eylesin ve şefaatine tüm sevenlerini nail eylesin… (Almanya’dan merhum Süleyman Türkeş’in eşi; İsmail (Tuncay) Aydın ve eşi; Ömer Türkeş ve eşi; Fatih Sıngıl ve eşi) adına gönderen: Yunus Şenol.
“1998 yılında düzenlenen ‘Türk Devletleri 1. Ekonomi Zirvesi’nin masraflarını Enver Ören karşıladı. Daha sonra ‘Avrasya Ekonomi Zirvesi’ adını alan bu büyük kuruluşun 16. yılını idrak ediyoruz.”
MARMARA GRUBU VAKFI BAŞKANI AKKAN SUVER
Gerçekten de bir gönül adamı olan Enver Ören’i, 1970’li yıllarda Gökhan Evliyaoğlu’nun, daha sonra “Türkiye” adını alacak Hakikat Gazetesi’ni satın aldığı günlerde tanıdım. Tanışıklığımızın mimarı rahmetli Mehmet Emin Alpkan’dı. Gene dostum merhum Ömer Öztürkmen de Enver Ören’le aramda köprü kurmuştu. Yıllar içinde dostluğumuz pekişti.
1998 yılında tertiplediğimiz ve bir yıl sonra “Avrasya Ekonomi Zirvesi” adını alacak olan Türk Devletleri 1. Ekonomi Zirvesi’nde Enver Ören konuşmacıydı. Türklerin girişimciliği konusunda sunduğu tebliğ ile çalışmamıza büyük bir katkıda bulunan Enver Ören, sponsorluğunu da esirgememişti. Bugün on altıncı yılını idrak ettiğimiz Avrasya Ekonomi Zirveleri’nin, Türkiye gazetesi ve TGRT’de yansıtılmasında Enver Ören’in itinalı ve özenli ilgisi hiç kesilmemiş, aksine artarak sürmüştü. Alparslan Türkeş’in vefatında ise TGRT’de yaklaşık sekiz saat süren bir yayın yapmama imkân sağlayan gene Enver Ören’di.
Türkiye Gazetesi’nde o dönem Marmara Grubu Vakfı etkinliklerine verilen yüksek değer ölçüleri de O’nun eseriydi. Emaneti yüklenen Ahmet Mücahid Ören, aynı sorumluluğu artan bir çizgiyle devam ettirmektedir.
Yıllar rüzgar gibi geçti. Geride kalan seneler içinde Enver Ören bir başarı örneği olarak İhlas Holding’i, deyimi gerekirse öncü bir kuruluş kıldı. Büyük, büyük olduğu kadar önemli işleri gerçekleştiren Enver Ören, uzun yıllar Türk ekonomisinde bir kilometre taşı oldu.
Basın dünyasında, iş dünyasında verimli ve o oranda yenilikçi düşüncesiyle temayüz ederek öne çıkan ve çizgisinde kırık olmadan dünden bugüne intikal eden Enver Ören’e rahmet diliyorum. Mekânı cennet olsun. Nur içinde yatsın.
ZİRVEDE TEBLİĞ SUNDU
Enver Ören, 1998 yılında Marmara Grubu Vakfı’nca tertiplenen Türk Devletleri 1. Ekonomi Zirvesi’nde (daha sonra Avrasya Ekonomi Zirvesi adını aldı), “Türklerin Girişimciliği” konulu tebliğini sunarken. 1980’LERDE ÜLKÜCÜ HAREKETİN YAYIN ORGANIYDI “Yeni Düşünce” dergisini hiç para almadan bastı
Akkan?Suver: Enver Ören’e, dergi basımı ile ilgili borcumu sorduğumda, gülerek öyle bir alacağının bulunmadığını belirtti.
Akkan Suver, anlatıyor: 12 Eylül 1980 sonrasında haftalık Yeni Düşünce Dergisi’ni yayın hayatına soktuğumda, Enver Ören’in emsalsiz desteğiyle karşılaştım. Enver Ören, matbaasını ve arşivini bana açmıştı. Oysa o günlerde gayri resmi olarak sözcülüğünü yaptığım Alparslan Türkeş ve topyekûn MHP hapishanedeydi. Dışarıda ülkücü hareketi, deyim yerindeyse tek başıma temsil ediyordum. Dost sandığım nice insan benden kaçınırken, Enver Ören dostluğunu esirgemedi ve beni desteklemeyi sürdürdü.
Yeni Düşünce’nin zor günlerini benimle birlikte omuzlayanlar arasında olan Enver Ören’i, dergiyi devir etmeden önce ziyaret ettiğimde, kendilerine olan borçlarımı sorduğumda, gülerek öyle bir alacağının bulunmadığını belirtmiş ve büyük bir tevazu içinde, yaptıklarımı övmüştü.
Cuma günleri namazdan sonra Enver Ağabey ile birlikte Türkiye Gazetesi’ne gider, öğle yemeğimizi arkadaşlarla birlikte yerdik. O yemeklerde bulunanların çoğu Hakkın rahmetine kavuştular.
AZERBAYCAN’DA TEMSİLCİLİK AÇILIŞI
1997 yılında, TGRT ve İHA’nın Azerbaycan Temsilciliği açılış merasimini teşrif eden Enver Ağabey ile bir röportaj yaptığını belirten Kemal Demircioğlu, “Sadece Türkiye ve Türk Cumhuriyetleri değil, Orta Doğu ve Afrika da büyük bir ağabeyini kaybetti” diyor.
Mahdum; Enver Ören’in yıllarca Afganistan’daki fakirlere maddi ve manevi yardımlar yaptığını, İhlas Vakfı kanalı ile Afganistan’da her sene 300 civarında büyükbaş hayvan keserek fakirlere dağıttığını söyledi.
Afganistan’da İhlas Vakfı’nın partner vakfı olarak hizmet veren İpekyolu Vakfı ile birlikte Şıbırgan, Meymene, Mezar-ı Şerif ve başkent Kabil’de açılan 7 yurtta barınan öğrencilere ve o bölgede yaşayan muhtaç insanlara sofralar kurularak yemekler yedirildi.
Afganistan’da yaşayan Türklerin kanaat önderi ve Halife Kızılayak’ın torunu Abdulkerim Mahdum, düzenlenen ve geniş katılımın olduğu yemekte yaptığı konuşmada Enver Ören Ağabey’in verdiği hizmetleri anlattı. Onca sene Afganistan’daki fakirlere maddi ve manevi yardımlar yaptığını, İhlas Vakfı kanalı ile burada her sene 300 civarında büyükbaş hayvan keserek fakirlere dağıttığını söyledi. Enver Ören Ağabey’in hizmetlerini devamlı hayırla yâd edeceklerini ifade etti. Abdülkerim Mahdum, Allahü teâlâ’dan Enver Ören Ağabey’imize rahmet , mesai arkadaşlarına sabırlar dileyerek sözlerini tamamladı.
İhlas Vakfı Kurucusu Enver Ören Ağabey’in yıllardan beri maddi ve manevi destek verdiği Afganistan’ın kuzeyinde yaşayan binlerce Türk, Enver Ören için hatimler okudu ve dualar etti.
TÜRKMEN CÜBBESİ GİYDİ
İhlas Vakfı Kurucusu Enver Ören Ağabey’e; Dünya Türkmenleri Eğitim Vakfı ve İpekyol Vakfı Başkanı Mustafa Mahdum (solda) teşekkürlerinin sembolü olarak, İhlas Vakfı Mütevelli Heyeti Başkanı Mehmet Okyay’ın da hazır bulunduğu toplantıda, Türkmen cübbesi giydirmişlerdi.
HAKÎKAT KİTABEVİ YÖNETİCİSİ OSMAN KARABIYIK, ENVER AĞABEY’İ ANLATTI:
Gündüzleri güldü geceleri ise ağladı
Bir arkadaşın maddi sıkıntı içinde olduğu kendisine anlatılınca Enver Ağabey, cebinden çıkardığı zarfı uzatıp, “Hiç açmadım. Fâtih Kolejinden aldığım mâaşımdır” dedi.
İhlâs câmiasını, 1967 senesi. Mart ayının ilk haftasında tanıdım. Bir ömür! Koskoca 46 sene! Sanki bir hayâl gibi geçti ve gitti. Geriye tatlı acı hâtıralar, doğru yanlış ameller kaldı. Tabî’î ki, hepsi İlâhî kayıt altına alındı. Hesâbı da mutlaka görülecek. Öyle inanıyorum. Bu câmiânın kurucusu, her basîret sâhibinin takdîr ettiği, eserleri bütün dünyâya yayılan, birçok insanın doğruyu bulmasına vesîle olan Hüseyin Hilmi Işık “rahmetullahi aleyh”dir. Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinden “rahmetullahi aleyh”, öğrendiği ve edindiği din bilgilerini, yanî islâm dînini, orjinine uygun olarak, bir lisânda neşr eden, insanlığın hizmetine sunan ve bunun için gece-gündüz her türlü istirâhatini fedâ ederek çalışan, bu büyük insanın yanında geceli-gündüzlü tam otuz üç sene geçen bir ömür! İşte Enver Ağabey’in bir başka yönü!
Vefâtından bugüne kadar hakkında çıkan ilânları ve yazıları dikkat ile, her seveni gibi okuyorum. Bazen hüzünleniyor, bazen de ağlıyorum. Enver Ağabey’i her seven ve yazan mutlaka kalbindekini satırlara aktarmaya çalışıyordur. Belki de anlatmaya zorlanıyor, içindekileri satırlara aynen dökemiyordur. Ama, bilinen bir gerçek var ki, her fânî gibi, Enver Ağabey de dünyasını değiştirdi.
Herkes, bir şey söyleyecek ve yazacaktır.
Fakat, bunun en kısa yoldan tarîfi, hadîs-i şerîfde buyurulmuşdur ki: “Müslümân demek, elinden ve dilinden başkalarının zarar görmediği kimse demektir!” Bu hadîs-i şerîfi ayniyle yaşayan bir büyük insan idi Enver Ağabey. Birçok hakkında yazı yazanın, yazılarının özeti bu hadîs-i şerîfde toplanıyor. Birgün demiş idi ki, (Hocam bana buyurdu ki; “Sakın ola ki, senin yüzünden kimse Cehenneme gitmesin.”) Enver Ağabey, sanki bir ömür boyu buna dikkat etti, bunun ızdırâbı ile yaşadı. “Paramı kaybederim, fakat arkadaşımı kaybetmem” dedi. Parasını kaybetti, arkadaşını kaybetmemeye çalıştı. Tabiî ki bunun için, bünyesi de yıprandı. İnşâallah, sıhhatini ve parasını uğruna kaybettikleri, bunun idrâk ve izânı içinde olurlar.
Bir anadolu çocuğu olarak, 1950’li yıllarda İstanbul’a geldi. Çileli bir hayât yaşadı. Gündüzleri güldü, fakat geceleri ağladı. Karşısında bulunan kimseyi kendisine tercîh etti. Bunun binlerce misâli vardır. İş dünyâsı, personelinin borçsuz, patronunun borçlu olduğu bir kimseyi görmemiştir. İşte, Enver Ağabey bu idi.
1974-75 tedrîsât döneminde, Fâtih Kolejinde berâber öğretmenlik yapmak nasîp olmuştu. O zamân da Türkiye Gazetesi vardı ve gazetenin sâhibi idi. Dersten eve yaya gelir, evden Cağaloğlu’na belediye otobüsüyle giderdi. Halkın içinden biriydi. Eğilmedi, dik durdu, hep verdi. Hâfız-ı Şirâzi’nin Timûr Hân’a dediği gibi, belki de vere-vere bu hâle geldi. Anadolu’nun saf ve temiz ezilmiş insanını, aşağılık kompleksinden kurtardı. Yaşanılanları analiz etmeden, serzenişte bulunan birkaç kişinin dışında yüzbinlerin sevgilisi oldu.
Belki de adının yazılmasını istemiyen kendi yaş grubundan bir arkadaşı ekonomik olarak güç durumda kalmıştı. (1978 yılı idi.) Bir arkadaşım ile Cağaloğlu’nda Enver Ağabey’imin odasına gittik. O güç durumda kalan kişinin hâlini yanımdaki arkadaş Enver Ağabey’e anlattı. Enver Ağabey, dikkatle dinledi ve cebinden bir zarf çıkardı. (Hiç açmadım. Fâtih Kolejinden aldığım mâaşımdır. Başka da param yok. Söyle diğer arkadaşlar da müsâit olanlar yardım etsin) dedi. Benim kanım durmuştu. Bir gazete sâhibi, bir okulda biyoloji derslerine gidiyor. Aybaşında aldığı mâaşını güç durumdaki arkadaşına para zarfını hiç açmadan hediye ediyor. Hani, kendileri de anlatırlardı ya! (Îsâr yapın.) Bunu kendi nefsinde yaşıyan bir kişi idi Enver Ağabey.
Yanında bulundurup, senelerce yiyip-içirdiği kişilerin sonradan ihânetlerini bile metânetle karşıladı. Çünkü o, dînini iyi biliyor ve aynen yaşıyordu. Dördüncü halîfe Alî “radıyallahü anh” da ta’yîn buyurduğu vâlîlerinden bile ihânet görmüş idi. Enver Ağabey bunu iyi biliyor, (İnsanoğlu bu! Bugün sever, yarın kötüler) diyordu.
Yıllar geçti, beraber çalışmak da nasîp oldu. Bir ünitenin başına vermişti bizi. İsterdi ki, bilgiler doğru verilsin, karşıdakinin kalbi kırılmasın, insanlar yanmasın. Bir kişinin yanmaması için, bütün servetini verebilecek bir kişi idi. Hani, Îrân orduları başkumandanı Sa’d bin Ebî Vakkâs’a, Hazret-i Ömer’in “radıyallahüanh”(Yâ Sa’d! Keşki Îrân’ı feth etmese idin de, o bir erimi zâyi’ etmese idin) buyurduğu şuurda idi Enver Ağabey. Çünkü, okuduğu ve okutmak istediği eserlerde,bir müslümân dünyâ ve içindekilerden dahâ kıymetlidir, yazıyordu. Kendisini ara-sıra ziyâret eden bir yazar, birkaç kere daha Enver Bey’i ziyâret edersem, herhâlde ben de Müslümân olacağım demek zorunda kalmıştır. Sanki yaşayan İslâmiyet idi o!
Enver Ağabey hakkında şâhit olduğumuz o kadar çok mevzû var ki! İnşâallah bir başka zamân!
Cenâb-ı Hak ona yüksek dereceler ihsân eylesin! Binlerce seveni gibi, acımızı kalbimize gömerek, kadere râzı olduk. Mahdûm-u mükerremi Ahmet Mücâhid Bey’e ve muhterem zevcesi ablamıza ve sevenlerine sabr-ı cemîl niyâz ederim.
77 yaşındaki bir Seyyide Hanım’ın hatırası… 1975 senesinde, Fatih’deki diş polikliniğinde Enver Ağabey’le karşılaşınca çok sevindim. Kendisinden bir isteğim olduğunu söyledim. “Nedir?” dediler. “Kardeşim Yahya Arvas 15 senedir İsviçre’de. Kendisine hasret kaldık. Türkiye’ye gelmesini istiyoruz” dedim. Beni kırmadı. Hemen harekete geçti. İsviçre’de kitabevi işleten İbrahim Acar’ı aradı. Kardeşimle görüşmesini ve Türkiye’ye gelmesi için ikna etmesini istedi ve konuyu yakından takip etti. Kardeşim ilk anda gelmeyi kabul etmedi ama Enver Ağabey’in ısrarlı takibi sonunda Türkiye’ye geldi ve hasretimiz dindi. Enver Ağabey’den Allah razı olsun. Mekânı cennet olsun. Müzeyyen Arvas
Türkiye Gazetesinin ve İhlas Holding’in kurucusu rahmetli Enver Ören’in adına Hindistan’da ilkokul ve medrese yapılıyor.
Hintliler, sağlığı boyunca Hindistan’daki Müslümanları hiç ihmal etmeyen ve çeşitli yardımlarda bulunan Enver Ağabey’i unutmadı. Gazetemizin ve İhlas Holding’in kurucusu rahmetli Enver Ören’in adına Hindistan’da ilkokul ve medrese yapılıyor. Başkent Yeni Delhi’de bulunan büyük veli Nizameddin Evliya Hazretlerinin kabri ile tarihî camisi ve külliyesinin bulunduğu mahallede, Enver Ağabey’in adının verileceği bir ilkokul ve medrese inşa edilecek. Enver Ağabey’in isminin ebediyyen yaşatılacağı bu külliyenin hadimi olan Seyyid Nizami ailesinin sözcüsü Dr. Selim Nizami, “Enver Bey, sağlığı boyunca Hindistan’daki Müslümanları hiç unutmadı.
Her yıl çok sayıda kurbanlık parası yolladı. Her ay külliyedeki kazanlarda kaynatılıp fakirlere dağıtılacak olan yemeklerin malzemelerini temin etti. Bu uzak diyarlarda Türkiye ile bizim gönül bağlarımızı ve kardeşliğimizi canlı tutan Enver Ören’in ismini taşıyacak olan bir ilkokul ve medrese inşa edip çocuklarımızın buralarda meccanen okumalarını sağlayacağız. Rahmetli Enver Ağabey’i hiç unutmayacak ve unutturmayacağız. O’na her vakit dua ediyoruz” diye konuştu. Nizamettin Evliya Hazretlerinin torunlarından olan Aziz Nizami, Dr. Selim Nizami, Hüsrev Nizami ve Seyyid Süheyl Nizami, yapılacak okulun gelecek yıl öğretime açılmasına oy birliği ile karar verildiğini belirtti. Okulda sadece Müslüman çocuklara değil, fakir Hindu çocuklara da Müslüman öğretmenler eğitim verecek.
Enver Ören’in, 15 Kasım 1981’de yayın hayatına başlayan Türkiye Çocuk dergisinin ilk nüshasına yazdığı başyazı, âdeta bir “Muhafazakâr san’at manifestosu” niteliğindedir. İşte o başyazı:
“Başlarken:
Bugün yazısıyla, çizgisiyle, yerli ve bizden olan bir dergiyle karşınıza çıkmış bulunuyoruz.
Hikâye ve kıssalarımızda, doğruluğu, dürüstlüğü, resimli romanlarımızda kahramanlığı, mertliği, Yunus Emre’mizde Allah aşkını gönül sevgisini bulacak, Mimar Sinan’ımızla Türkiye’mizi yeniden imâra kalkacak, geçmiş ve geleceğimizle dergimizde kucaklaşacaksınız.
Bu ma’nevî kültür yanında günümüzün teknik gelişmelerini, buluşlarını, ilmî çalışmalarını merakla takip edecek istikbâl için kendinizi hazırlayacak ve bu arada hem gülecek, hem eğlenecek, hem öğreneceksiniz.
Tarzanlar, şövalyeler, kovboylar ile değil, kendi kahramanlarımız ile heyecanlanacak, kendi duygularınızı yaşayacaksınız.
Zira Türkiye Gazetesi Çocuk dergisi, Türk çocuğunun dergisidir.
Hepinizi sevgi ile selamlar,
Yüce Allah’tan başarılar dilerim…. Enver Ören”
MUHAFAZAKÂRLARIN SESİ
Vefatı dolayısıyla yayınlanan taziye mesajlarında, Enver Ören’in, kurduğu gazete, dergi ve televizyon kanallarıyla inançlı ve muhafazakâr insanların sesinin duyurulmasında öncü olduğu vurgulanmaktadır. İşte o mesajlardan birkaçı:
AK Parti Genel Başkan Yardımcısı Beşir Atalay’ın ifadesiyle, “Enver Ören, Türkiye’de inançlı ve muhafazakâr insanların sesinin duyurulmasında; kurduğu gazeteler, televizyon kanallarıyla öncü rol oynadı.”
Hak-İş Konfederasyonu Genel Başkan Yardımcısı ve Öz Orman-İş Sendikası Genel Başkanı Settar Aslan da benzer bir tespitle, “Türkiye’nin, bu topraklara bağlı entelektüel bakımdan son derece fakir olduğu bir dönemde medya hayatına atılan merhum Enver Ören, ülkemizin ve milletimizin en büyük eksikliklerinden birisi olan ‘muhafazakâr medya’ tespitini isâbetle yapmış ve bu yolda önemli hizmetlerde bulunmuştur. Bugün geldiğimiz noktada, millî-ma’nevî değerlerimizin sesi daha gür bir şekilde çıkıyorsa, bunda kuşkusuz, Enver Bey’in de emeği ve katkısı vardır” diyor.
Manşet gazetesinden Halil Halat; “Enver Ören; yıllarca basını olmayan muhafazakâr kesimin sesi ve soluğu oldu gazetesi ve televizyonu ile… Özellikle gazetesi ile…
Muhafazakâr gazeteci ve yazar yetişmesini o sağladı.
Muhafazakâr kesimin entelektüel yetiştiren fabrikası oldu.
Bu kesim Türkiye gazetesi ile ruh buldu kendinde…” diyor.
Şaban Petek de mesajında, “Bence kendisini, ‘Enver Ören, Müslüman kitleyi içine düştüğü aşağılık psikolojisinden kurtarmıştır’ sözleriyle, en iyi merhum Ayhan Songar anla(t)mıştır” demektedir.
SAĞLIĞINI HİÇE SAYDI
BBP Genel Başkanı Mustafa Destici’nin ifadesiyle, “Gençlik yıllarımızda bizlerin kitap okumasına vesile olan, gelişen Türkiye’ye müteşebbis ruhuyla kimya, elektronik, medya ve kurduğu diğer şirketlerinde binlerce, on binlerce insanımızı istihdam eden Enver Ören; Türk ve İslâm dünyasının meselelerine kıyasıya ilgi duydu, ilgilendi, çözüm yolları için sağlığını hiçe sayarak bu uğurda önemli gayretler gösterdi.”
Sözün özü:
Prof. Dr. Nilüfer Göle, “Türkiye’deki en büyük değişim, Müslümanların mazlumluktan aktörlüğe geçişidir. Sâdece Türkiye’de değil, bölgede ve dünyada kendilerini yeniden konumlandırmaya çalışmalarıdır. Müslümanlar artık mazlum değil küresel aktördür” diyor.
-İşte, bu büyük değişimdeki en büyük pay sâhibi Enver Ören’dir!..
İstanbul Hukuk Fakültesi’nde okuyordum, Yalçın Özer de İstanbul Tıp Fakültesi’nde okuyordu. Her gün onlarca gencin öldüğü bir kaos Türkiye’sindeydik. İki çok yakın arkadaş olarak biz, kavgayı değil kitap ve sohbeti seçmiştik. O günkü üniversite şartlarına rağmen mezun olabildim, Yalçın Özer’se -galiba- altıncı sınıftaydı. Bir gün O’nun haberi olmadan Türkiye gazetesinin sahibi Enver Ören ağabeye gittim. Arkadaşımı anlatarak “iyi yazı yazabilir” dedim. Halbuki tek makalesini bile görmemiştim. Ağabeyimiz “arz edeyim” dedi. Hocaları Hüseyin Hilmı Işık Hazretlerine soracaklardı. Ertesi gün neticeyi aldık. Kabul etmişler ve sütununun ismini de kendileri koymuşlardı: “Ümid”.
Yalçın Özer’in üslubu, hadiseleri tahlil isabeti beğenildi. Kısa süre sonra da başyazar yapıldı. Bir keresinde merhum Ömer Öztürkmen, “rahmetli Erol Güngör’den sonraki en iyi başyazar” demişti. O, sütun dolduran sıradan bir gazeteci değil, okunan bir kalemdi.
Yazı hayatının en olgun çağındayken gazetemizin sahibi, Yalçın Özer’i bir gün apar-topar ailesiyle birlikte ABD’ye yolladı. 28 Şubat 1997’de Post Modern Darbe dedikleri bir askeri isyan harekâtı yapılmıştı. Orduyu teslim almış bir takım zabitler, terör estiriyordu. Hükümet istifaya zorlanmıştı. Sermaye yeşil olan ve kendilerinden olan diye ikiye ayrılmıştı. Kanaat önderleri hain olanlar ve kendilerinden olanlar şeklinde listelenmişti. Yüksek yargı emir altına alınmıştı. Subayların evlerine baskın yapılıyor, evinde dini levha olan veya biblo heykel gibi eşya olmayanalar mimlenip ordudan atılıyordu. Namaz kılanlar, başörtülüler düşman farz ediliyordu, vs. vs.
İsyancı zabitler ülkeyi esir almıştı. Müdebbir bir insan olan Enver Ören, çok sevdiği Yalçın Özer’i bu havada iken Amerikaya kaçırttı. Başına ne geleceği belli değildi. Veya belliydi. Bir faili meçhul cinayet, yahut bir trafik kazası.
Bir kanaat önderinin daha 48 yaşındayken kalemi elinden alınmıştı.
Bir gün Enver Ören ağabeye sordum:
-Efendim, askerler Yalçın Özer’e niçin bu kadar düşman oldular, suçu neymiş?
-Yalçın, “12 Eylül paşaları hırsızdır” diye yazmış. ‘Ya isbat eder veya bedelini öder!’ dediler.
12 Eylülü yapanlardan Tahsin Şahinkaya’nın “dünyanın en zengin generallerinden biri” diye Avrupa’nın çok satan dergilerine kapak olması, onlar için bir anlam ifade etmiyordu. Generaller, mesleki kan davası gütmekteydiler. Arkadaşımız, bir zaman sonra Türkiye’ye döndü. Fakat isyancılar, yazı yazmasına izin vermediler. İhlas Holding’te mecburen farklı bir işte çalışmaya başladı. Ancak o da engellendi. Türkiye’nin değerli bir beyni, genç yaşta üzüntüsünden vefat edip gitti.
28 Şubatın yaptığı zulümler, kitaplara sığmaz.
28 Şubat İsyan Harekâtına katılan sivil-asker herkesin mahkeme önünde hesap vermesi şarttır.
Enver Ören, Yanya’nın Grebene şehrinden mübâdil olarak Denizli’ye yerleşen bir ailenin çocuğudur. Bu sebeple Osmanlıları çok hayırla yâd eder, “Onlar olmasaydı, şimdi belki biz olmazdık” derdi. Demiryolcu ve inşaat ustası babası Nazif Efendi (1902-1953), dindar, dürüst ve cömert bir insandı. Elindekini muhtaçlara borç veya sadaka olarak dağıtır; isimlerini kimseye söylemez; ailesine de, “Düşünmeyin; fazlası gelir” derdi. Gerçekten vefatında borçluları ve sevenleri 10 bin lira toplayıp verdiler ki, senelerce kazanacağından fazla bir paraydı. Anne Melike Hanım da Grebene mübâdiliydi. Sıkıntılara asaleti sayesinde göğüs germiş cömert bir Osmanlı hanımıydı. Nazif Efendi, soyadı kanunu çıktığında Ankara Keçiören’de bir mektep inşaatının başında idi. Bu sebeple Ören soyadını aldı. 6 yaşından beri mahalle câmiinin müdâvimi olan Enver Bey’in güzel sesiyle okuduğu ezanlar işitenleri âdeta büyülerdi.
Zeynülmecâlis
Enver Bey, 15 yaşında iken, babası vefat etti. Ancak baba, oğluna yüksek tahsil yapmasını ve namazını bırakmamasını vasiyet etmişti. Bu sebeple o zamanlar fakir bir Anadolu ailesinin çocuğunun bedava okuyabileceği yegâne mektep olan İstanbul’daki Kuleli Askerî Lisesi’ne gitti. Bunun için yaşını bir yaş küçültmek gerekti. Bu sebeple Eylül 1938 doğumlu olduğu halde, nüfusunda 10 Şubat 1939 tarihi yazılıdır. Sonra Fen Fakültesi’ni bitirdi. Bahriyede yedek subaylık yaptı. Arar gemisi ile hidrobiyolojik araştırmalarda bulundu. 1966’da NATO bursuyla Napoli’ye gitti. İki sene sonra memlekete döndü. Doktorasının bitimine iki ay kala, asistanlığı bırakıp, gazeteciliğe başladı. 1970’de Hakikat (sonraki adıyla Türkiye) gazetesini kurdu. “Hakkı Söylemeyen Hakkın Sillesini Yer” sloganı ile o zamanki siyasî hayatta kendisinden beklenmeyecek kadar mühim rol oynadı. Eve dağıtım sistemini Türkiye’de ilk o tatbik etti. Tiraj rekoru kırdı. Üç ihtilâl geçirdi. Buna rağmen 40 yılı aşkın bir zamandır varlığını ilk sahibiyle sürdürmektedir.
Enver Bey, çocuk yaşta Abdülhakim Arvasi’nin talebeleriyle tanıştı. Arvasi’nin, kıraatini çok beğendiği harb malûlü Sâlim Bey’den Kur’an-ı kerim öğrendi. Arvasi’nin oğlu müftü Mekki Efendi’den ders aldı. Mekki Efendi kendisini çok sevdi; zeynülmecâlis (meclislerin ziyneti) adını taktı. 1954’te hocası olan Hilmi Işık’ın sevgi ve itimadını kazandı. Böylece 47 sene sürecek bir beraberlik başladı. 1968’de hocasının kızı ile evlendi. Hilmi Işık’ın çeşitli dillerde neşrettiği kitapların dünyaya yayılmasına çalıştı. Bunun için, tozsuz tebeşirden akupunktura derken, geniş finansman imkânları hâsıl etti.
“İnsanlara hizmeti” hayat şiarı edindi. Misyonunu gerçekleştirmek uğruna hep ekonomik sıkıntılar çekti; sağlığını kaybetti; ama asla pes etmedi. Bir defasında da şöyle anlattı: Türkiye gazetesi bir ara Mehmed Ali Türksever’in Güneş matbaasında basıldı. Bana “Bu gazetenin arkasında kim var?” diye sordu. Kulağına eğildim. “Allah var!” dedim. İnanmadı; teminat mektubu istedi; bulup verdik. Seneler sonra birkaç gazete patronu ile toplantı hâlinde iken geldi. Gözleri artık görmüyordu. Bastonunu yere vurarak, “Arkamda şunlar var diyen battı. Arkamda örtülü ödenek var diyen (Yeni Ekspres) battı. Arkamda Allah var diyen batmadı, batmaz!” dedi.
KİMSEYİ DÜŞMAN EDİNME!
Gazetenin bir yemeğindeydik. “Size muvaffakiyetinizin sırrını sorsalar, ne cevap verirdiniz?” diye sordum. “Güler yüz, tatlı dil, kimseyi kendine düşman edinmemek” diye cevap verdi. Gerçekten her hal ve şartta, yüzü gülerdi. Fikren uyuşmadığı kimselerle bile arası iyiydi. Sosyal pozisyonuna rağmen, aşırılıklardan uzak, sade bir Müslüman yaşantısından hiç vazgeçmedi. İngilizce, Fransızca, İtalyanca, Rumca, Arapça ve Farsça bilirdi. Teknolojiyi anında takip ederdi. Karşısındaki daha sözünü bitirmeden, ne dediğini anlayacak kadar zekiydi.
Herkes onu iş adamı, gazeteci olarak tanıdı. Ama çok zengin bir manevî dünyası vardı. An’anevî din anlayışı ve politik tavrı sebebiyle bazı kesimler kendisine soğuk dururdu. Memleket şartlarından haberdar olmadıkları için ince siyasetini anlamakta zorluk çekenler, kendisini ve faaliyetlerini doğru değerlendiremedi. Ama güler yüzü, tatlı dili, mütevazılığı, merhameti, en mühimi cömertliğinden dolayı, seveni her zaman daha fazla oldu.
Bilhassa Ehl-i Beyte ve Osmanlılara sevgi ve bağlılığı sonsuzdu. “Evlâda yapılan, babaya yapılmış gibidir” derdi. Napoli’de tesadüfen Sultan Hamid’in sürgündeki zevcesi Behice Sultan ile tanıştığını; her gün yanına gittiğini anlattı. Buna dair hatıralarını bir zaman evvel bir mecmuada neşretmiştim. Mediha Sultan ailesinin zaruret içinde olduğunu işitince, kendilerine maaş bağladı. Bu aileden Fethi Sami Bey, “Enver Bey, gerçek bir Osmanlı evladıdır” derdi. Sultan Hamid’in gelini Andelib Hanım’a çok hizmeti geçti. O da Enver Bey’i manevî evlâdı saydı. Napoli’den dönerken Behice Sultan, “Bizi kendine alıştırdın. Doğurduğum çocukları bile senin kadar sevmedim. Şimdi beni bırakıp gidiyorsun. Hak revâ mı bu?” demişti. Şimdi sevenleri de aynı şeyi söylüyor. Kendisini rahmet ve minnetle anıyoruz.
EHL-İ BEYTE VE OSMANLILARA BAĞLIYDI
Çeşitli vesilelerle buluşma imkanı bulduğumuz Enver Ören’i herkes gazeteci ve işadamı olarak tanırdı. Ama çok zengin bir manevî dünyası vardı. Bilhassa Ehl-i Beyte ve Osmanlılara sevgi ve bağlılığı sonsuzdu. “Evlâda yapılan, babaya yapılmış gibidir” derdi.
Enver Ören, Harun Osmanoğlu ile… Hakikat Gazetesi’nin ilk nüshası (22 Nisan 1970)
Aahh, ahh… Bazen kelimeler boğaza takılır, kalemin ucu âdeta düğümlenir! İşte bu an öyle bir an… Nasıl düğümlenmesin ki, o kalemi elimize veren hocamızı, muhterem büyüğümüzü, Enver Ağabeyimizi kaybettik. Kaybettik!.. Tarifsiz bir keder içindeyiz. Üzüntümüzü ifade edecek kelime bulamadığımız için ‘tarifsiz’ diyoruz.
Enver Abi müstesna bir insandı. Dünyevi kalıplara göre, o patron konumundaydı. Ama hiçbirimiz onu patron olarak görmedik. Zaten o da hiçbir zaman kendisini patron olarak görmedi. O, tastamam bir gönül insanıydı. Bunun içindir ki, “İşimizin en önemli kısmı gönül yapmaktır” derdi. O, insanların gönlünü hoş tutmak için kendisini feda etti. Bilen bilir… Enver Abinin, insanlara yardım etmek; onları sevindirmek, mutlu etmek için nasıl çırpındığına yakinen şahidiz. Ömrünü hayır hasenatta tüketti. Buna şahidiz. Allah indinde de şahitlik ederiz.
Enver Abi, bu ülkede çok ender görülen evsafta bir iş adamıydı. Memlekete sayısız eser kazandırdı. Kurduğu müesseseler binlerce aile için geçim kapısı oldu. Türkiye Gazetesi ve İhlas Holding’in diğer şirketleriyle yolu kesişen herkes, Enver Abi’nin yardımseverliğini cömertliğini, şefkat ve merhametini teslim eder. Türkiye Gazetesi ve İhlas Haber Ajansında yirmi sene idarecilik yaptım. Bize hep şu talimatı veriyordu: “İşe adam alma yetkiniz var, ama işten adam atma yetkiniz yok!” Hakikaten hep böyle oldu…
Enver Abi bir eğitimci idi. Lakin farklı bir eğitimci idi. Bir başöğretmendi. O insanlara sadece maddeten değil, manen de hizmet veriyordu. Bu hizmeti yalnız Türkiye’de değil, ülke sınırları dışında; kıtalararası ölçekte yürüttü. Bu şekilde binlerce, on binlerce insan yetiştirdi. Bu ise, herkesin yapabileceği bir şey değil. Enver Abi bir liderdi. Büyük bir lider… Bu vasfıyla hepimize büyük ufuklar açtı. Hayal bile etmediğimiz şeyleri hayata geçirdi. Onun Türk kültür dünyasına kazandırdığı bilgi hazinesi, belki bugün tam manasıyla biliniyor değil. Ama bir gün mutlaka anlaşılacak ve çok daha iyi değerlendirilecektir.
Enver Ören bir dava adamıydı. Dünyanın her tarafındaki Müslümanlara imkânları dâhilinde daima yardım elini uzattı. Kırım’dan Afganistan’a, Bosna Hersek’ten Sudan’a, Somali’ye; dünyanın en ücra köşelerine kadar, hizmet kervanlarını yolladı. Diyebiliriz ki, Enver Ören garip ve uzak beldelerde; öz yurdundan daha fazla tanınıyor ve biliniyor…
Sayın Hüseyin Çelik’in de dediği gibi: “Bazı insanlara ‘abilik’ sıfatı çok yakışır.” Enver Abiye hakikaten bu sıfat çok yakışıyordu. Ve biz hepimiz onu, diğer sıfat ve vasıfların ötesinde “ENVER ABİ” olarak bağrımıza bastık. En hüzünlü zamanlarında dahi, o güzel yüzünden tebessüm eksik olmadı. Öyle inanıyoruz ki, son nefesini de gülerek verdi. Ve inşallah şimdi cennette sevdikleriyle birliktedir.
Acımız büyük. Ama kader bu… Enver Abiyi çok özleyeceğiz, çok! Başta Mücahid Ören Bey ve Dilvin Ablamız olmak üzere, bütün kederdide aile fertlerine, akrabalarına, İhlas Camiasına ve bütün sevenlerine başsağlığı diliyoruz. Allah rahmet eylesin. Mekânı cennet olsun. İnşallah ahirette de bize şefaatçi olur.
Dün sabah, gazeteyi elime alır almaz “vah!” diyerek hüzünlendim. Birinci sayfada, onun büyük bir resmi vardı ve gözyaşı gibi birkaç kelime: “Acımız büyük. Enver Ağabeyimizi kaybettik!”
Ölümü ona hiç yakıştıramyordum. Bütün üstün meziyetleri, güzellikleri yaşayan ve yaşatan bir kimse idi. Bu bakımdan herkes ona “Enver Ağabey!” diye hitap ediyordu. O kendisinden 15-20 yaş büyük olanların da “Enver Ağabeyi” idi, kendisinden 15-20 yaş küçük olanların da…
30 yıldan fazla bir dostluğumuz vardı. Bu sürenin yaklaşık üçte biri Basın İlan Kurumunda geçti. Sesini yükselterek, öfkelenerek konuştuğunu görmedim. Türkiye gazetesinde yazmamı ısrarla isteyen ilk defa o oldu. Sonra, TGRT’de çalışmamı çok istedi. Ben, daha önceleri bazı dergilerde yazıp-çizen bir adamdım. İsmim, ilk defa onun sayesinde bir İstanbul gazetesinde yer aldı. Türkiye’de yıllarca yazmaya başladım. Ama o, benim Ankara’dan İstanbul’a taşınmamı TGRT programları içinde de yer almamı, her karşılaşmamızda tekrarlayıp duruyordu:
-Arkadaş diyordu devletten ne alıyorsan söyle bana, sana iki mislini vereyim. Senin esas çalışma yerin TGRT olmalı.
Ben de her defasında ona aynı cevabı veriyordum!
-Enver Ağabey! Mesele maaş meselesi değil. Ankara’da, yüksek tahsilde okuyan iki çocuğum var. Onları Ankara’da bırakıp gelemem!
Çocuklar, tahsillerini tamamladılar. Ben de İstanbul’a yerleşmeye karar verdim. Ankara’da, çocuklarım için Kültür Bakanlığı’nın kooperatif evlerine yazılmıştım. İstanbul kararı çıkınca o iki kooperatif dairesini bir milyon liraya sattım. Yeni bir daire satın almak için çıkıp İstanbul’a geldim. Beğendiğim evin fiyatı, 1994 yılında iki milyon lira idi. Benim bu parayı vermem imkansızdı. Peki ne yapabilirdim?
Bana bir milyon lira borç verecek bir akrabam da yoktu. Bu parayı ikiye böldüm. 500 bin lirasını Sivaslı bir iş adamından, yakın arkadaşlarımdan biri olan Hüseyin Yıldırım’dan istedim. Yıldırım, dünden bu güne, bir sözümü iki etmeyen asil bir insandır. 500 bin lira için de: “Elbette” dedi. Sonra Enver Ören’e telefon açtım:
-Enver Ağabey dedim, benim İstanbul’a gelmemi çok istiyordunuz, gelmeye karar verdim. Şimdi İstanbul’dan bir daire satın almak istiyorum. Fiyatı 2 milyon lira. Benim de 500 bin liraya… cümlemi tamamlamadan araya girdi:
-Tamam! Tamam! Dedi. Anladım. Şimdi Ali Tubay’a telefon açıp söyleyeceğim sana hemen 500 bin liralık çek yazıp versin. Hemen git al kendisinden!
Telefonu, kayınpederimin evinden açmıştım. Karım yanı başımda idi.
Gözlerimden sicim gibi yaş boşandı. Karım çok şaşırmıştı.
-Ne oldu? Ne var? Niye ağlıyorsun? Enver Bey olmaz mı diyor?
-Aksine! dedim. Daha cümlemi bile tamamlamadan: “Hemen gel ve istediğin 500 bin lirayı al” diyor. Enver Beyin de birtakım sıkıntıları var. Böyle olduğu halde bana. “Bu parayı ne zaman vereceksin? Nasıl bir teminat gösteriyorsun?” diye sormuyor. Aksine, “hemen” diye cevap veriyor. Beni ağlatan Enver Beyin bu üstün merhameti, bu anlatılmaz cömertliğidir.
Şimdi İstanbul’da oturduğum evi, iki güzel, iki üstün vasıflı dostumun yardımıyla aldım. Ankara’ya döner dönmez emekliliğimi istedim. Aldığım ikramiye üzerine, karımın ve çocuklarımın bütün altınlarını satarak 500 bin liraya tamamladım. Ve iki ay sonra Enver Ağabeyin özel kalemine bir mektupla 500 bin lirayı bıraktım. Teşekkür mektubumda dedim ki: “Enver Ağabey! Ben de, karım da, çocuklarım da size ebediyyen minnettarız! Bin defa teşekkür ederiz!”
O da, parayı aldığına dair bana bir mektup gönderdi. Sadece bana değil binlerce kişiye ağabeylik, babalık yapmıştı. Yaşadığımız müddetçe ona duacı olacağız!
7 Aralık 2012 Cuma günü, namazdan sonraki ziyaretimizin Enver Ören ağabeyimizle son görüşmemiz olduğunu bilemezdik. O gün Güzelşehir’deki evlerinde bir saate yakın baş başaydık…
3 Aralık’ta Amerika’dan Türkiye’ye gelmiştim. Aile efradım ise hâlâ Washington, DC’deydi. Her birini ayrı ayrı sordular. “Geçen gün sohbette niçin yoktun, dâvet mi gelmedi? Bir davet bekleme ve her toplantıya gel. Bir kelime bile öğrenmek kârdır. Ben Cemil Aral’a söylerim, sen de söyle” dediler ve uzaklara bakarak “bana sen lazımsın” diye devam ettiler.
Bir ara şunu arz ettim: “Efendim, sizi şimdi daha iyi anlıyorum, ‘gece ağlayıp gündüz gülüyorum’ demiştiniz. Eskiden kendi kendime derdim ki ‘ne taş kalplisin, herkes ağlıyor senin gözünden yaş gelmiyor!’ Sen misin bunu diyen, dört yıldır gözlerimden yaşın eksik olduğu gün yok.” Bunu söylerken gözlerim doldu. Sonra BKY’ye dair mufassal rapor verdim. “Siz kurdunuz, adını siz koydunuz, 13 yıl oldu. Bu zaman zarfında çok zahmetler çektik ama emanetiniz olan bayrağı yere düşürmedik, ölçülerden zerrece taviz vermedik” dedim. “BKY bir hizmet unsurudur” dediler. Sevgili Peygamberim kitabının yazılmasının hemen hemen bittiğini arz ettim. Bir ara sıkıntılarından bahisle gecede 4-5 kere yataktan kalktıklarını söylediler. “Eğer hahi selamet, derkenarest” dedikten sonra “dikkatli olmak gerekir” buyurdular…
Ağabeyimizi tanımamız, 25 Aralık 1971 tarihini taşır. Tanışmamız, önce mektuplarla olmuştu. Yıllar sonra bunu hatırlatarak “Horhor’dan mektuplar yazardın” dediler. 23 Ocak 2013 günü Mevlid Kandiliydi. Tebrik maili gönderdim. Gelen cevap şöyleydi:
-Sizlerin de Mevlid Kandiliniz mübarek olsun. Allahü teâlâ, iki cihan seâdeti versin. Amin.
Meğer vedamız da mektuplaşarak olacakmış. Sevgili Peygamberimiz’in -aleyhisselam- doğumlarından duyduğumuz sevinç son yazışmamız oldu.
Enver Ören ağabeyimizin 10 Şubat 1939 Doğumlu olduğunu geniş kitle bizim bir yazımızdan öğrenmişti. 10 Şubat 2001’de, 28 Şubat rejimi İhlas Finans’a el koydu. 28 Şubat 1997’den sonra yaşadıkları ıstıraptan ziyade azaptı. Ama, sabrediyor, tevekkül ediyor, tebessüm ediyor ve kazaya rıza gösteriyordu.
Liderdi, müstesna bir aile reisiydi, yumuşak huylu, cömert ve kucaklayıcıydı.
Şahidiz ki Allaha, Peygambere ve Hocasına âşıktı.
Sohbetlerinin özü, Allahın emir ve yasaklarına riayet ve O’nun kullarına hizmeti emreden âyeti kerimeyi hatırlatmaktı. Büyük eserler bıraktı, en büyük eseri yetiştirdiği kadrolardır. İnancımız o ki eserleri, sayın Mücahid Ören’in başkanlığında bu inanmış kadroların gayretiyle büyüyerek devam edecektir. Bir keresinde kendilerine onu demiştim. “Bu millet bir Enver’le düştü bir Enver’le ayağa kalkacak” diye. Doğru demişim. Onlarca ilke imza attı. Onlar, bu topraklara lokomotif olarak yol açma vazifesi yaptı. 22 Şubat 1979’da düğünümüzü teşrif etmişti. 22 Şubat 2013’te ise Enver Ören ağabeyimizin düğünü vardı. Uğurlanırken kendini hizmete adamış bir gönül adamını omuzlarına almak için on binler Eyüp Sultan meydanına aktı.
Enver Ören ağabeyi anlatmak…
Yüzlerce hatıra, malumat ve malzeme.
Cildlerle kitap yapar.
Onlardan bir damla sunduk.
Bir akşam toplantısındaydık, aynı masayı paylaştığımız davetlilerle tanışırken Türkiye gazetesinde olduğumuzdan bahsedince masadakilerden biri, ismini söylemenin yanı sıra Bulgar Cemaat lideri olduğunu da söyledi:
Karaköy’de elektronik ticareti yapmaktaymış. Ardından bir heyecanla sözüne şöyle devam etti: “Ben, Enver Beye dua ediyorum?” Hayret ettim. O, ise şu mealde anlatıyordu:
–Biliyorsunuz Türkiye Hastanesi eskiden Bulgar Hastanesi ismini taşırdı. Cemaatimiz azalınca burayı idare edemez olduk. Bu sebeple de Vakıflar İdaresi’ne iade ettik. Bir tarihte oranın bizde olması hasebiyle Enver Ören Bey, bizlerden tedavi masrafı aldırtmıyor. Bundan dolayı duacıyım.”
Hakikaten çarpıcı bir malumattı. Bu malumatı maille kendilerine ulaştırdım. Bir toplantıda son derecede neş’eli bir halle bu naklettiklerimi dile getirdiler…
Sık sık “ölüm var, ahiret var, hesap var” diye bizleri ikaz ederdi. Fatih’teki evde otururken kışları odun atmak için sobayı açıp da alevleri görünce dalıp kaldığını, cehennemi düşündüğünü zaman zaman söylerdi.
Onlar için kalb kırmamak, gönül yıkmamak, aksine kim olursa olsun Allah’ın kullarını hoşnut etmek vardı. Bir hastaneyi devraldıktan sonra eski işletmecilerine kim, neden hususi bir muamele göstersin?
Fakat Enver ağabey bunu yaparmış…
Türkiye gazetesi, sesli kasetler çıkartmaktaydı. Bunları kurulacak radyoya hazırlık için düşünmüştük. Aynı zamanda gazeteyle de hediye olarak verilmeye başlandı. Bu da tirajı alıp götürdü. O günlerdeydik. Telefonum çaldı. Hattın öbür ucunda bir yazarımız vardı:
Çizgi romanı kasetleştirilip basılırken neden kendisine bir ödeme yapılmadığına dair bize ağır sitemlerde bulundu. Çizgi romanın ödemeleri yapılmıştı. Sese aktarılırken ödeme yapılmaması ise yaşadığımız yoğunlukta gözden kaçmıştı. Gazetede yazmasını bizim teklif ederek kabul ettirdiğimiz, sevdiğimiz bir insandı. Buna rağmen telefon görüşmesi tatsız bitti. Kapattıktan sonra Enver ağabeyi aramış. Biraz sonra haber geldi, bizi istiyorlarmış…
Huzurlarına varınca ‘hadise nasıl oldu, işin esası neydi, O, ne dedi, sen ne cevap verdin?’ gibi sorular sormadılar. ‘Git özür dile, elini öp, yanından da bana telefon et!’ dediler.
15 dakika sonra emirleri ifa olunmuştu.
O ressam ve yazar ağabey bugün de dostumuzdur. BKY’de birkaç da kitabı çıktı. Eğer o gün öyle bir gönül alma olmasaydı belki de köprüler atılmış olacaktı…
Enver Ören ağabey, çok şeyi hoş görebilirdi, kusurları affederdi, fakat namazdan hiç taviz vermezdi. Namaz olmazsa olmazıydı:
Sene 1992, Las Vegas’ta dünya çapında bir TV cihazları fuarı başlayacaktı. Biz de TGRT adına o fuara katılacaktık. Kendilerine geldim, “efendim, bir emriniz var mı?” diye arz ettim. “Şu cihazlara bakın, şu markaya dikkat edin” şeklinde bir tenbihleri olmadı. Bizi çok iyi tanıdıkları halde şunu dediler:
-Namazlarına dikkat et…
Bir gün Enver Ören ağabeyle ikimiz Topkapı Sarayı’nı geziyorduk. Koluma girmişlerdi. Avludan saraya doğru yürürken şunu sordum:
-Efendim, Harekât Ordusu, İstanbul önlerine geldiğinde Paşalar, Abdülhamid Han’a ‘Sultanım müsaade buyurunuz bu sergerdeleri tepeleyelim” diye arz ettiklerinde Padişah “Hayır! Benim yüzümden Müslüman kanı akmasın!” demişti…
Bu kadarını anlatmıştım ki “hata etti buyurdular” dedi.
“Hocamız, bu hususta ne buyurdular?” diyecektik. Fakat cümlenin yarısında maksadımızı anlamış ve sözümüzü keserek cevabı vermişti.
Hocamız merhum Hüseyn Hilmi Işık, Osmanlı Sultanları’na asla toz kondurmazlardı. İstanbul Fatih’teki Darüşşafaka Caddesinde Hocamızın kitaplarını basan Işık Kitabevi vardı. Bu kitabevinin aynı cadde üzerinde bir de deposu bulunuyordu. O depo şimdi Hakikat Kitabevi’dir. ’70’ler bayramlarından biriydi. Anadoludan gelenlerle birlikte bütün arkadaşlar, ayakta olarak bu deponun ancak dört duvarının önünü doldurmuştuk.
Hocamız, mütebessim bir yüzle içeri girdiler, Enver ağabey refakat etmekteydiler. “Maşallah, ıydıniz said olsun” dedikten sonra sağdan başlayarak her birimizle tek tek müsafeha ettiler. Müsafeha ederken her defasında “ve aleykümselam kardeşim” diyorlardı. Bitince ilk sözleri şu oldu:
-Bizim ilk mürşidimiz ana-babalarımızdır. İkinci mürşidimiz Osmanoğullarıdır. Osmaoğulları olmasaydı şimdi kim bilir neydik?
Bunu diyen zat, Abdülhamid Han hakkında az evvel naklettiğimiz “hata etti!” hükmünü vermişti. Üstelik Hocamız, Sultan Abdülhamid Han’ı engin bir muhabbetle severlerdi. Şöyle düşündük:
Abdülhamid Han, “tepeleyin!” talimatı verseydi Harekât Ordusu, darmadağınık edilirdi. Ne var ki Sultan, buna müsaade etmedi. Gelen asiler durdurulmayınca da yerini kaybetti. Bu netice zahiren hataydı. Buyurulan da hadisenin bu zahiri tarafıydı. Sultan, liyakat kaybedildiği için Allahü teâlânın emaneti alacağını anlamıştı.
Abdülhamid Han’ın şehzadelerinden Mehmed Selim Efendi’nin oğlu Abdülkerim Efendinin oğlu Harun Efendi, her cuma gazeteye Enver ağabeyi ziyarete gelirdi. Harun Efendi, büyük oğlu Orhan Efendi, Orhan efendinin oğlu Yavuz Selim Efendi ve Harun Efendinin küçük oğlu Abdülhamid Kayıhan Efendiler 22 Şubat 2013 günü Enver ağabeyin cenaze namazında saf tutmuşlardı…
Enver Ören ağabey, İstanbul Üni. Fen Fakültesinde asistanken NATO’dan araştırma bursu kazanarak Napoli’ye gider. Burada iken bir şekilde Abdülhamid Han’ın sürgünde yaşayan dördüncü ikbali Behice Maan Hanımefendi’nin de Napoli’de ikamet ettiğini öğrenir. Ne var ki Hanım Sultan, dünyaya kapılarını kapatmıştır. 22 Eylül 1967 Günü Konsolosluktan adresini alır. Konsolosluk çalışanları “boşuna gitme, görüşmez” derler. Enver ağabey önce dua eder sonra da “Efendim” diye başlayan bir mektup kaleme alarak Behice Maan Hanımefendi’nin kapısının altından atar. Samimiyetle yazılmış o mektup, çok derin bir anne-evlat muhabbetinin doğmasına vesile olur. Enver ağabey, İstanbul’a dönünce kendisine asistanlık maaşından para yollar. Behice Maan Hanımefendi daha sonra İstanbul’a hicret eder.
Vasiyeti vardır:
-Cenaze namazımı kayınpederin kıldırsın…
22 Ekim 1969’da vefat edince vasiyet, Sinanpaşa Camiî’nde yerine getirilir, defin Yahya Efendi Dergâhındaki Hanedan Kabristanına yapılır.
Türkiye gazetesindeki ilk makalem Pırıltı sütun başlığıyla 9 Kasım 1976 tarihinde intişar etti. “Tiranların Ölümü” isminde bir yazıdır. Yazının çıktığı gün Enver Ören ağabeyle karşılaştık. 26 yaşındaydım, yazıyı 6 saatte kaleme alabilmiştim, ilk defa bir sütunum olmaktaydı, sanki bütün dünyanın önünde imtihan veriyordum. Merakla yüzlerine baktım, tebessüm ederken “olmuş” dediler.
“Olmuş” demek, ‘yürü, yolun açık olsun!’ demekti. “Olmamış” deselerdi, bugün belki de Rahim Er’in elinde kalem olmayacaktı. Zaten bu tavır Enver ağabeyin üslûbuydu. En garipsenebilecek tekliflerimize bile “yapın görelim” derlerdi.
Tabiî ki hatalarımızı da söylerlerdi. Hatayı ikaz üslupları çok farklıydı. Ya bir sohbet meclisinde ortadan konuşurlar, hata sahibi dersini alırdı veya ikili görüşüp sohbet ve nasihat ederlerdi. Doğrudan kabulleri çok kere ya bir arkadaşın diğer bir arkadaşı kırması sebebiyle olurdu yahut eşini incitmesi sebebiyle. Her ikisinde de gerek kendileri ve gerekse bu hususta nakil yaptıkları Hocamız Hüseyn Hilmi Işık Hazretleri çok titizlerdi. Enver ağabeyin daha ilk sohbetlerinde şunu işitmiştik: “Bir duvarda bir arkadaşımızın ismi yazıyorsa oradan ceketinizi ilikleyerek geçin.” Hocamızın “hanımını üzeni sevmiyorum” dediklerini sık dile getirirlerdi.
Enver ağabeyimiz, büyük yükler altındaydı. Fakat O’nu gören şu dünyada hiçbir derdi-tasası yok sanırdı.
Çünkü…
Hocamız, onlara şu ölçüyü vermişlerdi: “Kim, yanına hangi halde gelirse gelsin kapıdan memnun olarak çıkmalı.” En zor anlarımızda bile huzurlarına gittiğimizde kuşlardan hafif bir şekilde geri dönerdik. Orada sanki bu dünyadan çıkardık.
İlk böbrek ameliyatlarını Houston’da oldular. Kendilerine Kuleli Askeri Lisesi’nden beri arkadaşları ve enişteleri olan diş hekimi Faruk Koca Bey de refakat etmekteydi. Bir gün Faruk ağabey oradan bizi aradı. “Bugün senden bahsettiler, bir defasında kendilerine ‘iyi ki bize hatalarımızı söyleyen bir Enver abimiz var’ demişsiniz.”
İnsana ‘şunu yap, şunları yapma’ diyen bir büyüğünün olması kazançtır. Bize ‘Enver ağabey kimlerden hoşlanmazdı?’ diye sorsalar, herhalde en önce cimrileri, kalp kıranları ve sui zanda bulunanları hatırlarız.
Bir gün bir arkadaş yazıhanemize geldi. Az evvel Enver ağabeyin sohbetinden çıkmıştı. Sohbetin saadeti içindeydi. “Bir kimse ömür boyu gayrı müslim olarak yaşasa, fakat cömert biri ise ona son nefesinde Peygamber -aleyhisselam- görünüp kendilerini tanıtarak İslamiyeti tebliğ edecek, kabul edince imânla göçecektir” haberini verdiler, dedi. Sanki aklım başımdan gitmişti. Hemen yanlarına koştum: “Efendim, şu arkadaş bize geldi şöyle dediğinizi anlattı” dedim. “Dahası var” dediler. Merakım, hayrete dönüşmüşken kelimesi kelimesine şu müthiş malûmatı verdiler:
-Cimri bir Müslümanın imânsız ölme ihtimali, cömert bir kâfirin imânla ölme ihtimalinden yüksektir!
Program bir saatti, cevaplanması gereken 5 farklı soru vardı. Şunu dedik:
Bir okyanustan bir fincan su alınıp tahlil edildiğinde o okyanusun bütün değerleri elde edilir. Anlatacağımız hadise, Enver Ören’i “Enver abi” yapan sırrı izah etmeye kâfi gelecektir:
Türkiye gazetesi, 22 Nisan 1970’de kurulmuştur. Matbaası olmayan diğer gazeteler gibi O da Sirkeci’deki Tan Matbaası’nda basılmaktadır. Bizim Anadolu gazetesi de Tan Matbaası’nda basılmakta. Bu gazetenin sahibi Mehmet Emin Alpkan isminde bir alperendir. Konya’nın Taşkent kazasından İstanbul’a gelmiş, işe bakkallıkla başlamış bir mücadele adamı.
Bizzat Enver ağabeyden dinledim:
Bir gün Tan Matbaası’na gider. Orada Mehmet Emin Alpkan’la karşılaşırlar. Alpkan Bey, hangi histen olduğunu bilmediğimiz bir sebeple Enver Beyi matbaadan kovar. Halbuki her ikisi de müşteridir. Enver Ören Bey, münakaşacı bir mizaca sahip değildir. Onun müktesebatında sabır vardır. Hocası, kalbine ölçüyü nakşetmiştir “münakaşa, dostun dostluğunu azaltır, düşmanın düşmanlığını çoğaltır.” Bir şey demeden matbaadan çıkar gider.
İki gazete de neşriyatına devam ederler. Ancak, Bizim Anadolu gazetesi bir zaman sonra ayakta duramayarak kapandı.
Sonrası ise inanılır gibi değil…
Enver Ören Bey, Mehmet Emin Alpkan Beyi “müşavir” bahanesiyle Türkiye gazetesine aldı. Maaş verdi, oda verdi, kâtip verdi, şoför verdi. Bu durum, Alpkan Beyin rahmeti rahmana kavuşmasına kadar devam etti. Vefatından sonra oğlu Kürşat Alpkan, bize şunu dedi. “Enver abi, babama biz çocuklarından daha iyi baktı.” Ne var ki Enver Ören Bey, o imkânları sadece merhum Alpkan’a vermemişti. Vaktiyle Orta Doğu isminde bir gazete çıkartıp bu ülkeye hizmet etmiş İrfan Atagün, Ömer Öztürkmen gibi zatlara da tanımıştı.
Alpkan vak’asından daha ağırını da biliyoruz.
Enver ağabey, bu denli kâmil ahlâk sahibiydi.
Bir gün bize “senede iki kere sizin eve geleceğim” dediler.
Ve bunu 2001 Krizine kadar devam ettirdiler.
Bir ziyaretlerinde evimizin duvarında asılı bir hüsnü hattı görünce şunu demişlerdi “hoş görmeyip de ne yapacaksın?” O levhada “hoş gör” yazmakta.
Daha 30’lu yaşların başında kendisini kovan bir insanı hoş görmüşlerdi.
Bir başka ziyaretlerinde de bir başka levhanın önünde durarak şunu anlattılar: “Hocamız buyurdular ki ‘ben bütün başarılarımı bir söze borçluyum.’ Hattı göstererek o da budur, dediler: Helekel müsevvifun.” Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “yarın yaparım diyen ziyan etti” buyurmaktalar. Yine evimizi bir teşriflerinde yemekten sonra el yıkamak için ayağa kalkıldığında tebessüm ederek bizi gösterip “bunun tatlı inatları vardır” deyince arkadaşlar güldüler. Bunun üzerine sözlerini açıkladılar “fakat bütün başarılı iş adamlarının tatlı inatları vardır.”
Washington, DC’den yazdığımız bir mailde evimizi bir zamandır teşrif etmediklerini hatırlattığımızda “ortalık yangın yerine dönmüştü, etrafımıza bakamadık. Bir ziyaret borcumuz olsun” diye cevap yazmışlardı.
Sene 1987
Gazetede 5. yılımdı.
Fakülteyi bitirmek üzereydim.
Gece çalışıyordum.
İş yerinden bir abimiz, “Okul bitmek üzere seni evlendirelim” dedi.
Ben de bakarız, ederiz diye geçiştirdim.
Israr etti, düşün taşın, yarın akşam kararını ver, dedi.
Ertesi gün işe erken geldim. O zamanki Yazı İşleri Müdürümüz Mehmet Okyay Abinin odasına girdim, masada Enver Abi oturuyor.. Yanında Hüseyin Şener Abi var..
– Gel bakalım damat bey, dedi..
Şaşırdım.
-Seni evlendirmek isteyenler çıkarsa patronum izin vermiyor, dersin. Tekrarlattı:
-Ne diyeceksin?
-Patronum izin vermiyor, diyeceğim.
-Tamam şimdi bizi yalnız bırak, biraz işimiz var, dedi..
Şaşkın vaziyette akşam cevap bekleyen abiye gittim.. -Ben evlenemem, patronum izin vermiyor, dedim.
“Ne yapalım, sağlık olsun” dedi.
….
İki yıl geçti, bir gün bir iş için odasına gittim..
-Sen neden evlenmiyorsun, dedi.
-Patronum izin vermiyor efendim, dedim.
Gülümsedi, “Şimdi izin veriyor” dedi.
Sonra sordu:
Bu işi her şeyiyle bana bırakır mısın?
Ağzımdan gayri ihtiyari, “Bıraktım gitti” çıktı.
-Sen şimdi git, yarın akşam bana uğra, dedi.
Evliliğimin her aşamasıyla ilgilendi.
Evlendikten bir hafta sonra, işe geldiğim gün telefonum çaldı: Açtım Enver Abi..
-İsviçre’deyim.. Akşam 5’te İstanbul’da olacağım İnşallah.. Çorbayı kaynatın, size yemeğe geleceğim. Üç kişi ben getireceğim.. Sen de kimi istersen davet et.
Yemekten sonra; -Hayatında bir defa bana tam teslim oldun, o da evlenirken, dedi.
Yazmak istediğim asla unutamayacağım öyle çok hatıram var ki; yazabilsem roman olur…
Enver Ören ağabeyi’yi yakinen hiç göremedim. Kendileri de benim varlığımdan haberdar değillerdi ama Türkiye’nin her yerinde; sıcak bir tebessüme maddi manevi yardıma muhtaç birilerinin var olduğunu Firasetleriyle biliyorlardı ki; onlara ulaşabilmek için Yayın kuruluşlarını vesile ettiler.
“Türkiye Gazetesi ve TGRT-FM ile öğretmenimiz, hocamız ve ağabeyimiz olarak tanıdık kendilerini…
Saliha abla ve Serpil’le de TGRT-FM aracılığıyla tanışıp can dostları olmuştuk. Sık sık buluşup sevinçlerimizi kederlerimizi paylaşıyorduk.
Serpil ev almış taşınalı epey olmuştu. Mevsim kış ve hava soğuktu. Semt olarakta birbirimize uzaktık bu yüzden defalarca niyetlenmiş ama gitmek kısmet olmamıştı.
Kısmet o güneymiş. 22 Şubat 2013…
Cuma gününe sözleşmiş ve Serpil’in evinde buluşmuştuk. Sevinç ve muhabbetle kucaklaştık. Sunulan ikramlardan sonra dualar ettik herkesi dualarımızda yad ediyorduk.
Saliha abla kalbimden geçenleri hissetmişcesine: “Enver Ören beye’de dua edelim.Rabbim kendilerine acil şifalar versin. Bizim birbirimizi tanımamıza vesile oldu.
Sizin gibi iyi insanları tanıdığım için çok mutluyum.”dedi.
Gözlerim doldu. Enver Ören ağabeyi unutmak mümkün müydü? Güler yüzleriyle, engin merhametleriyle, maneviyatlarıyla hep yanıbaşımızda hep bizimleydil Her üçümüzde yıllardır TGRT-FM nin öğrencileriydik. Dünya ve ahret saadetinin yollarını öğrenmiştik.
Kıymetli büyüğümüz sadece bize değil, bütün dünyaya baba,öğretmen, hoca ve de ağabeyiydiler.
Çeşitli vesilelerle insanları bir araya getirmiş, sevmeyi, sevilmeyi, gülümsemeyi tavsiye ederek “Güler yüz ve tatlı dil iki cihan saadetinize vesile olur.” buyurmuşlardı.
Huzurun ebedi saadetin yollarında insanliğa rehberdiler. Enver Ören ağabeyi tanımak, anlıyabilmek, kıymetli öğütlerini hayata geçirebilmek büyük nimetti.
Rabbime binlerce Hamt ve Senalar olsun ki bizde nasiplilerdendik. Yüz yüze görüşebilmek kısmet olmasa da, TÜRKİYE GAZETESİ ve TGRT-FM ile bizlere ulaşarak her derdimize derman oldular.
Ne zaman yüreğim daralsa, ne zaman öfkelensem, ne zaman nefsimin zulmetine uğrasam hemen bir TÜRKİYE alır bütün satırları okurdum.
Sanki içinde bulunduğum durumdan haberdarmışcasına bana hitap eden nasihat dolu satırlarla karşılaşırdım. Hiç unutmam yine çok bocaladığım bir dönemde,
“Sorun söyleyelim” köşesine bazı sorular göndermiştim. Cevabı gelmekle kalmamış bana “Seadeti Ebeddiyye” ilmihalini hediye olarak göndermişlerdi.
Bu bir hazineydi ve yıllardır yanımdan hiç ayırmadım. Birçok yakınıma alıp hediye ettim.
Hayatta çok ezilmiştim. Fakirlikle imtihan olmuş, hor ve hakir görülmüştüm. Ezik büyümüştüm, güçsüz ve aciz bir kişiliğim vardı. Şahsıma yapılan haksızlıklara karşı koyamıyor kendi kendime kahrederek isyana sürükleniyordum. Enver Ören ağabeyim manevi ellerini uzatarak bana güç verdiler.
Türkiye’mde “Hayatım Roman” köşesiyle bana dertlerimi sevinçlerimi bu köşede paylaşmamı tavsiye ettiler. Bu köşeye yıllarca gözyaşlarımı yazdım. TÜRKİYE’m ve TGRT-FM en iyi arkadaşım olmuşlardı. Hatta bir okuldu benim için. Çok şeyler öğrendim kişilik kazandım. Dini bilgilerim ve kültürüm arttı. Bu sayede haksızlık karşısında konuşabilen, birçokları tarafından takdir edilen, aranılan bir insan olmayı başarabilmiştim. Hayatı öğrenmeme, zorluklarıyla baş etmeme vesile olan Hocamı, öğretmenimi ağabeyimi nasıl aklımdan çıkarabilirim ki… Çok rahatsız olduklarını öğrendiğim günden beri kolum kanadım kırılmıştı. Dış yüzüm gülsede içim kan ağlıyordu.
Tıpkı Enver Ören ağabeyim gibi; Gündüz gülümsüyor geceleri ağlıyordum. Mübarek günde ellerimizi açmış kendilerine dua ederken içimde sebebini bilemediğim bir sızı oluşmuştu. Dostlarıma veda edip evime dönerken içimdeki huzursuzluk devam ediyordu.
Bir halsizlik bir dermansızlık sarmıştı bedenimi. Oturduğum koltukta içim geçmişti. Ani bir sıçrayışla uyandım. yatsı namazımı kılmak için hazırlanmaya koyulduğumda saat 21. 45 şi gösteriyordu sanırım. Oğlum telefonla konuşuyor; “İnnalillahi ve inna ileyhi raciun.” diye mırıldanıyordu. Yanına gittim. Donuk gözlerle yüzüme baktı: “Anacım çok üzüleceksin Enver Ören ağabeyi aramızdan ayrılmışlar deyiverdi. Emir büyük yerdendi seven sevdiğine yürümüştü. Donup kalmıştım. Ağlıyamıyordum.
Birden gülümseyen sıcak bakışları beliriverdi karşımda. Gözlerim bir çağlayan gibi coşmuştu. Yağmur misali çenemden yuvarlanıp zemini ıslatan yaşlara şaşırmamıştım. Bütün ömrümce akan gözyaşlarımın toplamından daha fazlaydı. Benki Ana baba acısı, evlat acısı ve daha birçok sevdiklerimin acısını yaşamış uzun gözyaşları dökmüştüm. ve 57 yaşımdaydım. Gözlerimde bu kadar yaş kalmasına şaşırmıştım. Demek ki sadece gözlerim değil, bütün azalarım ağlıyor, göz pınarlarımdan çağlayan olup akıyordu…
“Ölmeden önce ölünüz” buyurulmuştu. Bunu çok kereler denemiş ama becerememiştim. Sevgi Ören ağabeyim bunu da becermeme vesile oldular. Bedenen aramızdan ayrılarak bu dünyadan tamamen soğumama vesile oldular.
Elbette ki kıymetli büyüğümüz arkalarında bıraktıklarıyla kıyamete kadar gönüllerde ve dualarda yaşıyacaklar. Ama nefes alıp verdiklerini yaşadıklarını bilmek daha bir huzur ve güç kaynağımızdı.
Enver Ören ağabeyim, hocam öğretmenim, yer yüzünde bu bedenin kalmasına ne kadar izin verilmiştir bilmiyorum ama nefesim tükeninceye kadar; sizin emanetlerinize daha çok zaman ayıracağım. Tek dileğim, sizinde dileğiniz gibi; Allahü teala’nın huzuruna ak yüzle çıkabilmek ve ebedi seadette sevdiklerime kavuşabilmek olacaktır. Sizin en büyük dua ve talebiniz insanların kurtuluşa erişebilmeleriydi. Mekanınız cenneti a’lâ olsun. Siz asla unutulamazsınız…
Gazetemizin kurucusu, Türkiye’de olduğu kadar dünyanın çeşitli yerlerinde de sayısız hayır işlerinin bânisi, muhlis insan Enver Ören 22 Şubat’ta Hakk’a yürüdü.
Geçtiğimiz Cumartesi Eyüp Sultan’da on binler Enver Ağabeylerini son yolculuğunda yalnız bırakmadı.
Dâr-ı Bekâ’ya göç edişinin ardından çok sayıda devlet ve fikir adamı Enver Ağabey’in hususiyetlerini kamuoyuyla paylaştılar. Onun basın ve iş dünyamızda nasıl çığır açtığından bahsettiler; yeniliklerin mimarı olduğunu vurguladılar. Bu konuşmaları yapanların tümünün mutabık kaldığı ortak bir nokta, Enver Ağabey’in memleketimizdeki en güler yüzlü insanlardan biri olduğuydu.
Enver Ağabey, insanlara güler yüzle ve iyi niyetle yaklaşmanın ne kadar önemli olduğunu hepimize sadece öğretmedi, bu işin sırrını da verdi. O sır ihlâstır.
Her türlü işimizde muvaffakiyetin esasi unsuru olmasına rağmen, epey bir süre içtimai hafızamızdan silinen ve ne yazık ki gündelik konuşmalarımızdaki ağırlığını kaybeden ihlâsın ne derin bir manayı havi olduğunu, davranışlarıyla, sözleriyle, başardıklarıyla herkese yeniden hatırlattı. İhlâsı kendi pratikleriyle milletimizin kalplerine ve beyinlerine yeniden nakşetti.
Türkiye’de daha çok uzun yıllar boyunca, “ihlâs” denildiğinde Enver Ören akla gelecektir. İsmi, yaratılanı Yaradan’dan ötürü seven Hak dostu, muhlis insanların isimleri arasında hep yâd edilecektir.
Enver Ağabey’in vefatını babam Dr. Nail Erhan’ın haber vermesiyle öğrendim. Cenaze merasiminden önce babamın Enver Ağabey’le ilgili anlattığı bir anekdotu kendi ifadeleriyle sunuyorum:
“Enver Ağabey ile Vakıf Gureba Hastahanesi Başhekimi olduğum sırada 1999’da beni ziyarete geldiği zaman tanışma imkânım oldu. Çaylarımızı içerken sohbet ediyorduk. Ben ona Kuleli Askeri Lisesi mezunu olduğumu, Rahmetli kayınpederi Kimya Hocası Albay Hüseyin Hilmi Işık’ın öğrencisi olduğumu, kendilerinin yazmış olduğu Se’âdet-i Ebediyye adlı 2 ciltlik eserin, tarafından bana hediye edildiğini söyledim. Hocanın kimya derslerinin yanı sıra bize İslamiyeti canla başla nasıl anlattığını, İslam cihatlarını, komutanlarını, bilhassa Hâlid bin Velid’in cihatlarını nasıl o tatlı üslubuyla anlattığını söyledim…
Enver Ağabey heyecanlandı. Bir dakika müsaade istedi, bahçeye çıktı. Arabasının bagajından bir kitap getirip bana uzattı. Hüseyin Hilmi Işık’ın Tam İlmihal Se’âdet-i Ebediyye kitabı.”
Her ikisi de rahmetli oldular. Makamları Cennet olsun. Mücahid Bey’e Allah sabırlar versin.
Enver Ağabey’i Hüseyin Hilmi Işık Hoca’nın yanına defnettik. Yaşarken hayırdan başka bir şey düşünmeyen, ihlâslı olmayı kendisine başlıca düstur edinen Enver Ağabey’i milletimiz her zaman rahmet ve şükranla hatırlayacaktır. Allah rahmet eylesin.
Prof. Dr. Çağrı Erhan Ankara Üniversitesi Öğretim Üyesi cagrierhan@yahoo.com 26 Şubat 2013 Salı
Nuh Albayrak Enver Ören Ağabey’i ve Türkiye’yi anlatıyor -3-
Alışılmış; bol sermayeli gazete kuruluşlarından çok farklı şekilde işe başlayan ve bu millete hizmet aşkından başka hiçbir gayesi olmayan Enver Ağabey’i “Bu da nereden çıktı?” diye dudak bükerek karşılayan ve “Kaç ayda batar?” totosu oynayan medya patronları yanılmışlardı, onların hesabı değil, Allah’ın hesabı tutmuştu. Bilahare bazıları gazetesini basacak kâğıt bulamamıştı ve gönderdiği bilâbedel bobinlerle imdadına yine Enver Ağabey yetişmişti. Bazıları da, bizimle kurduğu ortak şirket sayesinde gazetesini dağıtabilmişti. (Ama daha sonra 3’te bir hissemizi birkaç genel kurulda buharlaştırmaktan da geri durmamıştı.)
Bütün ihtimal hesaplarını alt-üst eden bu gidişat, dönemin patronlarının kafasını da alt-üst ediyordu. O dönem de gazetemizi de basan matbaanın sahibi bu soruyu bizzat Enver Ağabey’e sormaya karar verir. Fısıldayan bir sesle, “Enver Bey, yemin ediyorum bu odadan dışarı çıkmayacak. Allah aşkına söyler misin arkanda kim var…” diye sorar. Her zamanki mütebessim sîması biraz daha aydınlanan Enver Ağabey meraklı patronumuza, “Söz mü” diye takıldıktan sonra daha da şaşırtan cevabı verir:
-Allah var…
Devamını Enver Ağabey şöyle anlatmıştı: “O gün cevabıma pek inanmamıştı. Seneler sonra birkaç gazete sahibi toplantı halindeyken odaya girdi ve elindeki bastonu yere vurarak ‘Arkamda şunlar var, örtülü ödenek var diyenler battı ama arkamda Allah var diyen batmadı’ dedi.”
İHLAS’A GİREN KALPTE KALIR
Enver Ağabey, gazetemizi inşa ettiği “güven”le büyüttükten sonra, daha fazla insanın geçim derdine çare olmak için farklı sektörlere de girdi. Ve gerekirse bir çaycı için bir üst yöneticiyi fedâ ederek de iş yapılabileceğini, çalışana merhametle muamele edilerek bir aile yuvası gibi holdingler kurulabileceğini herkese gösterdi. Enver Ağabey birlikte çalıştığı insanların hem dünyasını, hem de ahiretini düşünür, kararlarını buna göre verirdi. Bu çatının altına bir defa giren, burayı asla unutamadı. Bunun içindir ki, bir vesileyle ayrılanlar, başka yerlerde çok iyi imkanlarla çalışsalar bile, bu kurumdan hep “Bizim…” diye bahsetti. Buna en güzel misal, yıllar önce birlikte çalıştığımız ama ayrıldığından bu yana hiç “ayrılmayan” arkadaşımız Ekrem Çalkılıç’ın dünkü gazetemizde yayınlanan “çınar” ilanıdır. Çünkü, İhlas’taki görev süresi dolup ayrılanlar sadece fiziken ayrılır, Enver Ağabeyin kalbinde baki kalırdı.
BU ÇELME TÜRK MİLLETİNE…
Tebeşir ve defter satarak başlayıp, “Daha çok kişiye iş vermek, daha çok hizmet demek” anlayışıyla kısa sürede 25 binden fazla kişiye ekmek kapısı olmayı başaran Enver Ağabey’in hayalinde yüzbin kişiye iş ve aş vermek vardı. Anadolu’nun mert, çalışkan insanlarından oluşan kurumların Enver Ağabey’in liderliğinde büyümesi bazılarını rahatsız etti ve demokrasi ve insan/çalışan hakları konularında Türkiye’nin çok çok ilerisinde olan bir güzide kurum “yeşil” ve “siyah” gözlüklülerin hışmına uğradı
Şimdi…
“En büyük hedefim yüzbin kişiye iş vermektir” diye çırpınan Enver Ağabey’in ayağına uzatılan çelme, aslında ekmeğine doğru koşan yüzbinleri yere sermedi mi?
Selam olsun “vatansever”lere!..
İŞTE ENVER AĞABEY BU…
Enver Ağabey’in, “Uğruna gençliğimi, hatta sağlığımı fedâ ettim” dediği Türkiye Gazetesi macerasının son 32 yılına bizzat şahit oldum. Üç gündür kırık-dökük anlatmaya çalıştığım şeylerin, Enver Ağabey’in çektiklerinin çok az bir kısmı olduğunu da biliyorum. Buna rağmen, kendi tarifiyle “geceleri ağlayarak” da olsa herkese güler yüzünü esirgemedi. Kendisine dünyayı zindan edenlere beddua etmeyi bırakın, hep dua etti. Bunları yapmak, meyveli ağacı taşlamanın gelenek haline geldiği dünyamızda her kişinin değil, ancak ve ancak “Enver” kişinin harcıdır.
Makamın âli olsun Enver Ağabey…
***
Cefalarla dolu böyle bir hayatta elbette, yol arkadaşı saygıdeğer Dilvin Ablamız başta olmak üzere, bütün yakınlarına da çok büyük fedakârlıklar düştü.
Şimdi ise hicran ateşi…
Değerli aile fertlerine ve bütün sevdiklerine Allah’tan sabr-ı cemîl, sağlıklı uzun ömür ve Cennet’te vuslat temenni ediyoruz. -BİTTİ-
BU GÖZYAŞLARI NADİR AKAR AMA SEBEP OLANI DA YAKAR…
Enver Ağabey’i, bir ömür boyu hep güler yüzlü gördük. Hatta bendenize bu kadar yıldır sadece “Niye gülmüyorsun” diye sitem ederdi. Ama neler çektiğini de biz biliyoruz diyemiyorum; çünkü bildiklerimizin “sadece denizde damla” olduğunu biliyorum. Ama, O herkese hakkını helal etse de O’nu ağlatanların “kamu davası”nda çok zorlanacaklarını düşünüyorum.
Bir hatıra da benden… Aradığımız ev onun çekmecesinden çıktı!
Fatih’te kiralık ev bulmanın Boğaz’da yalı bulmak kadar zor olduğu 80’li yıllarda bir garip pikajöre mi kalmış kiralık ev bulmak. Konudan bir vesileyle Enver Ağabeyin de haberi olmuştu.
Aradan aylar geçti… Bir gün Enver Ağabey çekmecesinden çıkardığı bir zarfı uzatarak, “Bu rada bir adres, bir de anahtar var. Oraya taşın” dedi. Bendeniz şaşkın vaziyette teşekkür edip çıkarken geri döndüm ve “Efendim, bu evin kirası ne kadar ve kime ödeyeceğim” diye sordum. “Sen kirayı boş ver. Otur, rahatına bak” cevabıyla bir kere daha şoklandım… Heyecanla adrese koştum. Fatih’teki hizmet merkezimiz olan Mehmedağa’nın yanıbaşında, boyası badanası yapılmış, pırıl pırıl bir daire. Hemen taşındık. Sadece tapu, vergi gibi angaryalarıyla uğraşmadığımız “kendi dairemiz”de oturuyorduk artık. Derken yaz geldi. Çok iyi tanıdığım sıcakkanlı, arkadaş canlısı “Kayacan” ailesinin, o zamana kadar henüz tanışmadığımız İsviçre’de mukîm üyesi Hüseyin Kayacan aradı ve “Oturduğunuz daire bizim. İsviçre’de görmeden aldık. Şimdi İstanbul’dayız. Rahatsız etmez isek gelmişken görebilir miyiz” dedi. Ev sahibine bakın, Türkiye’de yaşamadığı çok belli…
Asıl şoku evin alınış hikayesini dinledikten sonra yaşıyorum:
Enver Abi, İsviçre’ye geldiğinde, “İstanbul, Fatih’ten bir daire al, anahtarını da bana ver. Ev ihtiyacı olan bir arkadaşa vereceğim” dedi…
Enver Ağabey o kadar yoğun işleri arasında bir vesileyle duyduğu ev ihtiyacımızı aylarca unutmamış ve ilk fırsatta İsviçre’den ‘çözüm ithal etmiş’…
Böyle bir kişi için gel de kendini fedâ etme…
ALBÜMÜMDEN SEÇTİKLERİM
Enver Ağabey, kendisini “uğurlayanlar” ve “karşılayanlar”la birlikte.
ZİKRULLAH AĞABEY DE ‘YETİM’…
Enver Ağabey, Zikrullah Arvas’ı çok severdi ve görünce, takılmadan geçmezdi. Fatih Sofrası’ndaki bir hayırlı buluşmada elini öpmeye çalışırken…
Bir temel atma töreninde merhum Seyyidler Kasım Arvas ve Mazhar Geylani ile…
Cumhurbaşkanı Özal’ın Cağaloğlu’ndaki merkez binamızı ziyaretinden bir kare…
Nuh Albayrak Enver Ören Ağabey’i ve Türkiye’yi anlatıyor -2-
Enver Ören Ağabey, gerçek bir dava adamıydı. Ehl-i sünnet vel cemaate hizmetten başka hiçbir düşüncesi yoktu. O güleryüzlü, yufka yürekli, kadirşinas, olabildiğine mütevazı lider, davasına en ufak bir saldırıda bambaşka biri olurdu. Dini hassasiyetlerin dışında hiçbir sebep O’nu öfkelendiremezdi. Enver Ağabey’e yönelik çirkin ithamların hedefinde de hep Türkiye Gazetesi’nin Bizim Sayfa hizmeti vardı.
***
Türkiye Gazetesi’nin siyasetle ilgisi olmayan dinî yazılarından rahatsız olanlar, aslında samimiyet testini kaybettiklerini de ilan ediyorlardı. Her fırsatta, “Bizim dindarlara saygımız sonsuz” diyenler, 35 yıldır bizzat kendisinden defalarca dinlediğim, “Müslüman Allah’a karşı günah işlemez, ama devlete karşı suç da işlemez. Arkadaşlar, dünyada İslamiyet’in en rahat yaşandığı yer Türkiye’dir. Bu ülkenin, bu devletin kıymetini bilelim” diyen ve ömrü boyunca da bunu uygulayan bir insanın neyinden rahatsız olmuştu? Bizi sadece orta sayfamızda dini kitaplardan alıntı yaptığımız için kara listeye alanların, aslında izlediğimiz istikrarlı çizgimiz sebebiyle örnek göstermesi gerekmiyor muydu?
Yeri gelmişken belirteyim…
Türkiye Gazetesi bu kadar yıl boyunca radikalleşmeden muhafazakâr kalmayı başarmış bir gazetedir. Bilenler bilir, bu hiç de kolay değildir. Birkaç yüz kişilik aktif bir grup, yüzbinlerce makul, lâkin sessiz çoğunluğu bastırır ve siz daha sert, radikal bir yayın yapmanız gerektiği(!) kanaatine varırsınız. Bu karmaşık yolda baskılardan etkilenmemenin tek çaresi, iyi bir kaptanınızın olmasıdır.
SİZ DE Mİ?..
Dini bilgileri yayınlamaktan vazgeçmediği için “Ya bu sayfalar biter ya da İhlas…” şeklinde açıkça tehdit edilen Enver Ağabey, ne hazindir ki, dönemin “dindar siyasetçiler”i tarafından da “Yeterli desteği vermediği” için hedef tahtasına oturtuluyordu. Oysa şimdilerde sayın Başbakan’ın üzerine basarak dile getirdiği “din üzerinden siyaset yapılmasına karşı olma”nın ötesinde bir suçumuz yoktu. Yayın ilkemiz olarak ilan ettiğimiz, İslâmiyet’in, her türlü dünyevî hedefe alet edilmemesi gerektiğine dair hassasiyetimiz, müslümanlığımızın tartışılmasına varan akıl almaz tepkilere sebep oluyordu. İlkeleri konusunda en ufak bir şüphe taşımayan Enver Ağabey’in liderliğindeki Türkiye Gazetesi ise kim karşı çıkarsa çıksın, çoğu zaman yalnız da kalsa, en ufak sapma olmadan yoluna devam ediyordu. Zaten birileri, “dindarlığınız sonunuz olacak” derken, başka birileri de “inananlar burada, siz neredesiniz?” diyorsa, biz değil, bize bunları söyleyenlerin kriterlerini gözden geçirmesi gerekiyordu.
TENKİT VE TAKLİT EDİLDİK
“İlkler zordur. Öncülerin geriden gelenlerde hakkı vardır” sözünü biz, Enver Ağabey’in öncülüğünde yaşayarak öğreniyorduk. Dinî ve millî hassasiyeti esas alan yayınlarla Enver Ağabey sayesinde tanışan bazı muhafazakârlarımız, kendi ölçülerine göre gördüğü eksiklerden dolayı hiç acımadan bizi yerden yere vuruyordu. “Gazetenizde neden spor haberi veriyorsunuz?”, “Televizyonunuzdaki spikerlerin başı neden açık?”, “Neden müzik yayınlıyorsunuz?”… Ve daha neler neler…
İlâhi takdîre bakın ki, bizi en çok eleştirenlerin de yıllar sonra “kanal”ı oluyor, kimin, neyi nasıl yaptığını herkes görüyordu. Fakat aynı tepkiyi onlar almadı. Çünkü sadece “ilk”ler eleştirilirdi… Peki biz, neden mi sustuk? Cevabını hemen vereyim; Bu kurumda görev yaptığım süre boyunca Enver Ağabey’in, gerekçesi ne olursa olsun, hiçbir kişi, kurum, camia veya cemaat aleyhine yayın yapılmaması konusundaki hassasiyetine şahit oldum. Suskunluğumuzun sebebi de buydu. Muhataplarımızın da bize karşı aynı hassasiyeti göstermesini hakeden bu ilkemiz, maalesef, “Nasıl olsa mukabelede bulunmazlar” rahatlığıyla hiç de haketmediğimiz saldırıların peşpeşe gelmesine sebep oluyordu. İyi ki Cenab-ı Hakk’ın katında genel muhasebe eksiksiz tutuluyor…
HASSAS TERAZİ; TÜRKİYE GAZETESİ
Enver Ağabey’in, “Hayatımın anlamıdır” dediği Türkiye Gazetesi, 43 yıldır her bir nüshasında, bilinen basın meslek ilkelerinden çok daha katı kurallara uydu. “Hiçbir kişi ve kurum rencide edilmeyecek. Sansasyonel başlık verilmeyecek. On binlerce tiraj getirecek bile olsa toplumun huzurunu bozacak haberler yayınlanmayacak…”
Bunlar, Türkiye’deki genel gazetecilik geleneğine göre “harakiri” demekti…
Daha neler neler… Diğer yayın kuruluşlarında akla bile gelmeyen Enver Ağabey kuralları…
“Kesinlikle uydurukça kelimeler kullanılmayacak”tan, “sayfalarda hiçbir sebeple okunabilir büyüklük ve netlikte İslâm harfleri yer almayacak”a kadar uzanan kat’i talimatlar…
Sadece Türkiye Gazetesi’nde geçerli olan ve genellikle de mer’i pazarlama prensiplerine göre “pazarlamama” anlamına gelen, uzayıp giden ilkeler. Bunlar, şartlar ne olursa olsun hiç değişmedi. Hatta “iki gün sonra gazeteyi basacak kağıt yok” ifadelerinin sık sık telaffuz edildiği günlerde bile…
GÜVEN VEREN GAZETE…
Bu ülkede, bu ilkelerden hiç sapmadan gazetecilik yapmak ve bu kadar kalın çizgilere rağmen henüz kırılamamış tiraj rekorlarına erişmek… Daha da önemlisi gazetecilikte ulaşılması en zor hedef olan “güven”i oluşturmak ve bunu, fırtınalarla dolu 43 yıl boyunca muhafaza edebilmek… Bugün Allah’ın izniyle hiç kimse, “Türkiye Gazetesi yalan haber yazıyor” diyemez. Bir yayın kurumu için kazanması ve muhafazası çok zor olan en büyük hazine bu olsa gerek…
Öyle kareler var ki, cihana değer
Bir zamanlar, her gün gündem toplantımızı Enver Ağabey’in makam odasında yapıyorduk. Ama son yıllarda çok nadir yaşadığımız bir tablo: Enver Ağabey, Yazı İşleri’ndeki gündem toplantımıza teşrif etmişti…
Dünyadaki en değerli varlığı ile çok mutlu…
İhlas Armutlu Tatil Köyü’nün açılışını Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ile birlikte yapmışlardı…
Merhum Türkeş’in O’nun yanında çok özel bir yeri vardı…
“Ağam, keşke seni çok daha önce tanısaydım…”
Türkiye sevdasının ‘gazete’ye dönüştüğü oda…
Çok sevdiği merhum S.Ahmet Arvasi ve yazarımız Said Arvas ile…
Afganistan Devlet Başkanı Rabbani’nin ziyaretinden bir kare…
Yıl 1987… Büro açılışı için gittiği Tokat’ta arkadaşlarla sohbette…
Enver Ağabey, çok sevdiği dava arkadaşlarıyla öyle bütünleşmiş ki…
İhlas ile çıktı yola… Enver Ağabey, “Hayatımın anlamı” dediği Türkiye Gazetesi’ne bir ömür harcadı. Ne acılar, ne sıkıntılar, ne baskılar gördü de, ilkelerinden milim sapmadı. Elbette bunun bir bedeli vardı. Şimdi 43 yıl geriye gidip, bunları anlatma zamanı…
***
Bir gazete çıkarmak için önce zengin bir sponsor bulunur. Onun parası bitinceye kadar yayına devam edilir… Sonra harcanacak parası olan başka birine satılır veya adı yadigâr kalır, gazete çöplüğündeki yerini alır.
Bir Bab-ı ali klasiğidir bu…
Gelelim Türkiye Gazetesi’ne…
Yıl 1970… Taze demokrasimize ayar üstüne ayar yapılan, dindarlara “yabancı” gözüyle bakılan yıllar… Doktorasını bitirmek üzere iken fakülteden ayrılan genç akademisyen Enver Ören, son asistanlık maaşı ve fakir, ama idealist birkaç arkadaşı ile bir gazete çıkarmaya karar verir. Bu beş temel direkten biri de rahmetli Mahmut Genç amcadır. Mahmut amca o günü, yıllar sonra “Enver abi ‘gazete çıkaracağız’ dedi. Ben de bir yerden kredi filan bulundu zannettim. Meğer 500 Lira ile başlıyormuşuz. Çok şaşırmıştım…” diye anlatır. İşte Hakikat Gazetesi, 22 Nisan 1970 günü bu şartlarda yayına başlamıştır. İlk nüshada yer alan “Önce Demokrasi” başlıklı makalede, “Niye yeni bir gazete?” sorusunun cevabı şöyle ilan edilir:
43 YILDIR GEÇERLİ…
“Hakikat, Millet Meclisi’nin kuruluşunun yarım yüzyılını doldurduğu bir tarihte yayın hayatına atılıyor. Bu bir tesadüf değildir. Böyle mutlu bir günün arefesinde çıkmayı, demokrasiye yürekten bağlı olduğumuz için istedik.
……..
Kaynağımız, dayanağımız Hakk’a bağlılık ve hakikate hizmettir. Bu sebeble görevimizin başında, önce millî hâkimiyeti ve demokrasiyi korumak gelmektedir. Milletin bekâ şartı saydığımız bu rejimi, bugün çok karanlık akıbetlere doğru sürüklemek isteyenler var.
……
Kanaatimizce bu karışık ortamda en büyük sorumluluk basına düşüyor.
……
Milliyetçiliği, Türk milletinin bütünlüğüne ve demokrasi içinde yükselmesine yardımcı bir vasıta saymaktayız. Bunun dışında, bölgesel, ırkçı, bölücü akımları milliyetçilik gibi göstermek, hem çağımızın sosyal adalet ve insancılık anlayışına, hem de bu memleketin yüksek menfaatlerine uymaz. Din ve vicdan hürriyetleri hususundaki düşüncemiz ise açıktır. Türkiye bir Müslüman memleketidir. Ama hemen belirtelim ki, O’nun yeri politikanın dışında ve üstündedir. Bu sebeble, onu şu veya bu şekildeki siyasete âlet etmek veya rejimlerden herhangi birinin kalıbına uydurmaya kalkmak, aldanmaların en büyüğüdür.”
Deklare edilen bu ilkelerin isabet derecesini anlamak için 43 yıl sonra Türkiye’nin neleri tartıştığına bakmak yeterlidir. Peki Türkiye Gazetesi, bu hedeflerinden sapmadan yola devam edebildi mi? Birlikte bakalım…
İslamiyet konusundaki hassasiyet, Türkiye Gazetesi’nin yayın hayatı içerisinde esen fırtınalara rağmen zerre eksilmeden bugüne kadar gelmiştir. Bugün, değişen Türkiye’de “yükselen değer” haline gelen muhafazakârlık eskiden bu kadar ‘cazip’ karşılanmıyordu. Oysa Türkiye Gazetesi, yayına başlarken topu topu 8 sayfasının ikisini, dini bilgilerin yer aldığı “Bizim Sayfa”ya ayırmış ve bu sayfayı her türlü baskı ve tehditlere rağmen yayın hayatı boyunca muhafaza etmişti. Hiçbir siyasi ve ideolojik mesajı olmayan, sadece muteber İslam alimlerinin yazdıklarını nakilden oluşan bu sayfa, sanki “ülkeyi koruma ve kollama görevi”ni düzenleyen 35. maddenin en önemli muhatabıymış gibi sık sık gündeme geldi. Enver Ağabey ise bu sayfaları en önemli görev olarak görüyor ve bütün baskılara karşı duruyordu. Nitekim, 28 Şubat sürecinde “Dini sayfalara son verin” baskısı yapan paşalar, Enver Ağabey’den aldıkları “Gazeteyi kapatırım, ama o sayfaları kaldırmam” cevabıyla irkiliyordu. “28 Şubat sürecinde dik duramadınız” diyenlerin kulakları çınlasın…
***
Gazetelere en çok reklam veren, fakat tirajımızın 1 milyonu aştığı bir dönemde bile bizim gazetemizi boykot eden, sebebi sorulduğunda ise “O sayfaları kaldırırsanız ilan veririz” şartı koşanlara Enver Ağabey’in verdiği cevabı da biliyoruz.
Yıl 1994… İstihbarat Servisimizin cefakâr muhabirleri Enver Ağabey ve çok sevdikleri “Ethem Baba”larıyla birlikte. Bu fotoğraftakilerin kimi göçüp gitti, kimi ağarmış saçları ile hizmete devam ediyor.
Onlar “Hakikat”ten, “Türkiye”ye uzanan yolun yolcularıydı. Kimi menzile vardı, kimi yola devam ediyor… Kalyon hatırası… Değerli yazarlarımız ve Enver Ağabey, hepsi Hakk’a yürüdü…
Enver Ağabey’i çocuklar da çok severdi… O da çocukları…
Osman Yufkayürek’in Gülistan Oteli ve (şimdi benzemese de) tanıdık simalar…
Yazı İşleri ekibimizin bir zamanlar sık sık yaşadığı mutluluk…
O patron değildi… Bir ağabey, bir babaydı… Öyle severdi bizleri…
Ayhan Songar son nefesine kadar gazeteyi bırakmadı, Enver Ağabey de onu…
İhlas Finans olayından sonra gelelim ikinci çetrefilli konuya.
TGRT yazısı yazacağımı duyan bir arkadaş aradı.
“Aman abi, bu konu çok karışık elini ateşe sokma” dedi.
Güldüm.
TGRT konusu benim için bırakın bir ateş olmayı, buzlu su.
O kadar rahatım, o kadar ferahım.
“TGRT” denilince şu meşhur ‘vur patlasın, çal oynasın‘ dönemini kastediyorum.
Enver Abi‘ye yapılan saldırılar iki ana başlıkta yapıldı.
Birincisi; hepinizin bildiği İhlas Finans olayıydı, diğeri de TGRT‘deki sanatçıların ekranda boy gösterdiği dönemdi.
Ana konuya girmeden önce bir şeye dikkatinizi çekmek isterim. Enver Abi’ye kötü söz söylenen her iki konu da, 28 Şubat döneminin eserleri.
O dönem öyle kirli bir dönemdi ki; Enver Abi gibi tertemiz, pırıl pırıl bir insanın üstüne bile çamur sıçrattılar.
Demek ki 28 Şubat olmasaydı; bu güzel insana kimse tek kelime kötü söz söylemeyecekti.
Gelelim konumuza.
Refah-Yol hükümeti henüz düşürülmemişti.
Gerilim zirvedeydi.
Ankara güne kasvetli bir hava ile uyanıyordu.
Gazetelerde irtica manşetleri havada uçuşuyordu.
İşte o günlerde Enver Abi aradı:
–Metin, Ankara’da çok önemli bir görüşmem var. Büroya uğrayamayacağım. Sen havaalanına gel, biraz konuşalım.
Hemen havaalanına gittim. Enver Abi son derece tedirgindi. Kısa bir konuşmadan sonra Enver Abi şehire hareket etti.
Yaklaşık 2 saat sonra tekrar aradı.
Büroya uğramadan havaalanına geçeceğini söyledi.
Etimesgut Havaalanı’na gittim.
Enver Abi son derece düşünceliydi. Yorgun, bıkkın ve bezgin bir haldeydi.
Bana hiç bir şey demedi.
Sonradan öğrendim.
Enver Abi Genelkurmay’da toplantıya alınmış.
İki saat boyunca; İhlas holding, Türkiye Gazetesi ve TGRT ile alakalı hesap sorulmuş.
TGRT’deki ‘Huzura doğru’ ve evliyaların hayatlarının anlatıldığı programlarınirticaya zemin hazırladığını söylemişler.
İki saat boyunca bağırıp çağırmışlar.
Hatta masaları yumruklamışlar.
Daha ötesi TGRT’deki mescidi bile sormuşlar.
Nezaket abidesi Enver Abi’nin gözleri dolmuş ama yine de sesini yükseltmemiş.
Bu programların kaldırılıp TGRT‘nin diğer eğlence Televizyonları gibi olmasını “TAVSİYE” etmişler.
Bunlar yapılmazsa İhlas Grubu‘nun sakıncalı kuruluşlar arasına alınacağını ima etmişler.
“Sakıncalı kuruluş” demek toptan batırılma demek.
Enver Abi’yi havaalanında o halde görünce inanılmaz üzüldüm.
Kahroldum.
Bu güzel insan yine de kimseye bir şeyler demedi.
Enver Abi, Ankara dönüşü hak etmediği davranış ve uğradığı zulüm nedeniyle rahatsızlandı.
Sanırım 3-4 gün evden çıkamadı.
Holdinge bile gidemedi.
Sakın yanlış anlamayın.
Hesaba çekilen tek medya patronu Enver Abi değildi.
28 Şubat’ı destekleyen Aydın Doğan, Dinç Bilgin, Cem Uzan ve Mehmet Emin Karamehmet de sorguya alınıp çeşitli tavsiyelerde bulunulan medya patronlarıydı.
Bunların tamamı zaten o günlerde sorguya çekildiklerini anlattılar.
Cem Uzan geçen hafta çok ilginç bir açıklama yaptı. Uzan;Takvim Gazetesi‘ne bakın ne dedi :
–Bir Pazar günü Londra’daki evimde telefon çaldı. Sekreterim arıyor. Efendim Star’ın bütün telefonlarından sizi arıyorlar. Genelkurmay’dan sizi arıyorlar. Peki dedim. Açtım beni çağırıyorlamış. Atladım gittim Ankara’ya. Çağıran Erol Özkasnak. Medya patronu çağrılıyor. Uyarılma ne, fırça atılıyor. Gerisi için de nokta nokta nokta diyelim tamam mı? Ondan sonrası bana kalsın.
Cem Uzan‘ın o yıllarda ne irtica ile ne de başka bir konuyla suçlandığı yok.
Buna rağmen hakaret, fırça hatta küfür yiyor.
İşte böyle bir toplantı.
Cem Uzan‘a bunu yapanlar, Enver Abi‘ye Allah bilir neler yapmıştır?
O toplantıdan bana da tek kelime anlatmadı, içine attı.
Olup bitenleri çok sonra öğrendim. Ah Enver Abi ah.
Sana ne zulüm yaptılar?
Ne çile çektirdiler?
Medya patronlarıyla yaptıkları görüşmede, dizilerdeki karakterlere hatta onlara verilen isimlere kadar bir dizi tavsiyelerde bulundular. Enver Abi‘ye verilen tavsiye ise; TGRT‘nin çağdaş bir kanal olmasıydı.
Onların çağdaşlık anlayışı, baldır ve bacakların açılması.
Ne kadar kısa etek giyersen, o kadar çağdaş ve ilericisin.
Etek boyun uzadıkça; gerici hatta irticacısın. 28 Şubatçıların cetveli bu.
İşte o toplantıdan 10 gün falan sonraydı.
Telefonum çaldı, arayan Enver Abi‘ydi.
Enver Abi, “Metin, TGRT’yi baştan sona değiştirmek zarureti doğdu. Başına çok iyi bir genel müdür getirmem lazım. Bana iki isim önerdiler ama tam içime sinmedi. Senin aklında kimse var mı?”dedi.
Hiç beklemediğim bir soru.
O şaşkınlıkla, “Efendim, nasıl bir genel müdür arıyorsunuz?” diye sordum.
Enver Abi, “Askerle, devletle, hükümetle ve medya ile arası iyi olan bir isim olmalı” dedi.
Nasıl oldu hala bilmiyorum. Aklıma tek bir isim geldi:
–Efendim RTÜK Başkanı Ali Baransel var. Benim de çok iyi bir dostum. Bu şartla uyan tek insan o.
Enver Abi,Ali Baransel‘in ismini duyunca durakladı; ”Kesinlikle çok iyi bir isim. Ama o RTÜK başkanı. O görevi bırakmaz. Bıraksa da bizde çalışmaz”dedi.
Ben de, “Efendim, ben bu dünyada Enver Abi ile çalışmayacak bir kimseyi tanımıyorum” dedim.
Bu sözüm çok hoşuna gitti.
Ardından sıkı sıkıya tembihi geldi :
–Bu konu ikimizin arasında kalsın. Kimse bunu bilmesin. Ben Ali Baransel ismini biraz düşüneyim. İki – üç gün içerisinde sana kararımı bildiririm.
Ertesi gün akşamdı. Enver Abi aradı.
Müthiş neşeliydi. Çok sevinçliydi.
“Metin Abi, Ali Baransel tamamdır. Ne yap et, ikna et” dedi.
Telefonu kapattım. Kara kara düşünüyorum. Ali Baransel‘i nasıl ikna edeceğim?
Bütün bu görüşme trafiğinde kendisiyle tek kelime bile konuşmadım. RTÜK Başkanlığı’ndan istifa eder mi?
Etse bile bize gelir mi ?
Sabahı zor ettim.
Hemen Ali Baransel’i aradım. ”Gel bir çay içelim” dedi.
Atladım RTÜK‘e gittim.
Kısa bir muhabbetten sonra kıyısından köşesinden konuya girdim.
“Ali Abi” dedim :
–Ömrün bürokratlıkla geçti. Sıkılmadın mı devlet de çalışmaktan. Gel seni TGRT’ye genel müdür yapalım.
Şaka yaptığımı sanıp başladı gülmeye.
“Aman Metinciğim. Ben özel kanallardan korkarım. Burada rahatım. Durduk yere cadı kazanının içerisine niye gireyim?” dedi.
Ben damardan girip, “Abi, ben ciddiyim. TGRT de yalnız başıma kaldım. İkimiz bir arada olursak sırt sırta verirsek medyayı sarsarız.” deyip, uzun uzun Enver Abi‘yi anlattım.
Kafası biraz karıştı. “Ben bunu bir düşüneyim. Hem Enver Bey beni ister mi ?“ dedi.
Ben de , “Abi, orayı bana bırak. Ben Enver Abi’yi ikna ederim” dedim.
Çıktıktan sonra Enver Abi‘yi aradım.
En ince noktasına kadar görüşmeyi aktardım. Enver abi çok sevindi.
“Ha gayret Metin Abi, olacak bu iş galiba” dedi. Ali Baransel‘i akşam evinden, gündüz RTÜK‘ten arıyorum. Sıkı markaj durumundayım.
En sonunda Enver Abi ile görüşmeye ikna ettim.
Benim de zaten derdim bu.
Biliyorum ki; Enver Abi ile yüz yüze gelirse iş bitecek. Enver Abi gibi güler yüzlü, tatlı dilli insanı kim geri çevirebilir? Enver Abi aradı, “Metin, yarın Ankara’ya geliyorum. Direk Bağlum’a geçeceğim. Sen gözden ırak kimsenin göremeyeceği bir restoran ayarla. Ali Baransel ile orda görüşelim. Ben Bağlum’da senden telefon bekleyeceğim”dedi.
Ben de kendisine, “Efendim, siz zaten yoldan geleceksiniz. Yorgun olursunuz. Müsade ederseniz ben Ali Bey’i Bağlum’a getireyim.” dedim.
İnanılmaz sevindi.
Ertesi gün RTÜK‘e geçtim. Ali Bey‘le çıktık.
Ben Ali Baransel‘in arabasındayım. Benim Arabam önden gidiyor. Ali Bey‘e nereye gideceğimizi de söylemedim.
“Ali Abi seni hiç görmediğin bir yere götüreceğim. Neresi olduğunu hiç sorma”dedim.
Ankara’yı çıktık. Bağlum‘a döndük. Ali Abi, “Yav nereye gidiyoruz. Sen beni kaçırıyor musun?” dedi.
O halde Enver Abi‘nin evine geldik.
Enver Abi, güler yüzüyle Ali Bey‘i karşıladı.
Üçümüz birlikte yemek yedik. Sonra ben kendilerini yalnız bırakıp bahçeye indim.
Yaklaşık 3 saat süren bir görüşmeydi.
Dönüşte Ali Baransel‘in bütün fikri değişmişti.
Eşiyle ve dostlarıyla görüşmesi gerektiğini söyledi.
3 gün sonra da görevi kabul ettiğini bana iletti. Enver Abi‘ye haberi verdiğimde nasıl sevindiğini anlatamam.
İşte Ali Baransel böylece TGRT‘ye genel müdür oldu.
Kendisini gerçekten çok severim. Hala da görüşüyorum.
Hasta olmasına rağmen Ankara’dan kalkıp Enver Abi‘nin cenazesine gelmesi de zaten bir vefaydı.
İşte o süreçte; 28 Şubatçıların TAVSİYESİNE uygun ÇAĞDAŞ bir TGRT ortaya çıktı.
Bir yığın hanım sanatçı TGRT ekranlarında boy göstermeye başladı.
Şimdi bazılarınızın aklına şu gelebilir. Enver Bey direnseydi?
Tabi, bekara hanım boşamak kolay.
“Ömrümü bir kişiyi kurtarmaya adadım” diyen Enver Abi, 29 bin İhlas çalışanını tehlikeye atar mı?
Böyle düşünenlere Aydın Doğan‘ı örnek gösteririm.
Merhum Mehmet Ali Birand, Aydın Doğan‘ın her şeyiydi.
Hem gözü hem kulağıydı.
28 Şubat cuntası Birand’ı istemedi. Aydın Bey saniye tereddüt etmeden Cengiz Çandar ile birlikte Birand‘ı kapının önüne koydu.
Oysa Aydın Doğan o süreci destekleyen bir medya patronuydu.
O’nun direnemediği tavsiyeye Enver Abi nasıl dirensin!..
Yine de ikna olmayıp Akit Gazetesi‘ni örnek gösterebilirsiniz. Akit‘in başında benim dostum, arkadaşım olan Hasan Karakaya var.
Keşke Hasan kardeşimin yaşadıklarını bir bilseniz. Kaç kez baskına uğradıklarını, kaç yazarlarının sebepsiz yere hapse atıldığını bir bilseniz. Bu noktada önemli bir ayrıntıya dikkatinizi çekmek isterim.
Ekran gülü denilen hanım hanımcık!.. Sanatçılarımızla ilgili.
Kusura bakmayın, isim veremiyorum.
Bu hanım hanımcık sanatçılarımız maalesef her haltı aleni yaparlar, bunları yazarsan namus abidesi kesilip mahkemeye koşarlar.
Şimdi ben cevabını hepinizin bildiği veya tahmin edeceği bazı sorular soracağım.
1– O dönemde ekranlarda boy gösteren hanım sanatçılarından hangilerinin, 28 Şubat’ın kudretli komutanlarından hangileriyle yakın ilişkisi hatta çok yakın ilişkisi vardı?
2-Bu sanatçılara program yaptırılması için hangi komutantavsiyelerde bulunmuştur?
3–Hangi hanım sanatçımız, dönemin kudretli komutanına Fenerbahçe Orduevi’nin komutanlara ait VIP salonunda özel solo konser vermiştir?
Konser sonrası geceyi orada geçirmiş midir?
4-O dönemde hemen her gazetede haklarında çarşaf çarşaf haberler yayınlanan bu hanım sanatçılar, 28 Şubat’ın bitmesiyle birlikte neden ortadan kayboldu?
Haklarında tek bir haber bile yapılmaz oldu.
Bunun nedeni; o sanatçıların arkasındaki gücün, bugün hapishanede olması olabilir mi?
Buradan bir ayrıntıyı daha sizinle paylaşayım.
O dönemde her ay Genelkurmay‘da özellikle medya ile ilgili düzenli toplantılar yapılıyordu.
Ocak ayının sonunda yapılan toplantıda İhlas Grubu masaya yatırıldı.
Toplantıya katılanların bir kısmı Enver Abi‘nin takiyye yaptığını belirterek İhlas‘ın batırılması gerektiğini savunmuş.
Uzun tartışmalardan sonra bir müddet daha izlemeye almaya karar vermişler.
Bu bilgiyi alır almaz Enver Abi’yi aradım.
Enver Abi zaten konudan haberdardı. 10 ŞubatEnver Abi‘nin doğum günüydü. Enver Abi, apar topar TGRT‘nin hanım sanatçılarıyla doğum günü kutlayıp, o fotoğrafı vermek zorunda kaldı.
Böylelikle onların şerrinden bir süre daha kurtuldu.
Bu mübarek insan ne sıkıntılardan geçti, ne zulümler gördü, ne dertler çekti?
Uğradığı zulümler yetmez gibi bir de TGRT‘den dolayı çamur atıp, zulüm yaptılar.
Bütün bunlara rağmen tek kelime etmedi.
Bu olayın finaline Enver Abi‘nin kendi sözüyle noktayı koyalım. Enver Abi, Ankara’ya geldi.
Refah Partisi‘nin kurmayları randevu almışlar. TGRT‘deki odamda oturuyoruz.
Söz döndü dolaştı TGRT‘ye geldi.
Yanlış hatırlıyor olabilirim. Sanırım Recai Kutan‘dı.
Recai Kutan, “Enver Bey biz sizi severiz. Muhterem kayınpederinizi de tanırız, çok severiz. Ama bu TGRT bizi çok üzüyor. Ne olacak bu TGRT’nin hali?”diye sordu.
Enver Abi, “Recai Bey, siz TGRT‘ye bakmayın Türkiye Gazetesi‘ne bakın. Türkiye Gazetesi benim, TGRT benim değil” dedi.
Enver Abi‘nin sözünden TGRT‘yi sattığını düşünen Recai Kutan, “Ya.. Öyle mi? Hiç duymadık. Kime sattınız?” diye sordu. Enver abi, “Kimseye satmadım, geçici süre devlete verdim” dedi.
Buradaki “devlet”in kim olduğunu açıklamaya gerek yok.
O dönemde 28 Şubat cuntası kendini devlet, hatta devletin de üstünde görüyordu. Kendini devlet görenler, şimdi devletin hapishanesinde yatıyorlar.
Sincan Cezaevinde yatan cuntanın kudretli komutanlarına 1.80cm’lik yataklar vermişler.
Onlar için bu bile çok.
Çünkü onların yatacak yeri yok.
Yeri gelmişken bir parantez açmak isterim.
Ben elinde viskiyle askerimize küfreden entel-dantel liboşlardan değilim.
Ordumuza hakaret eden fanatiklerden de değilim.
Peygamber ocağı kabul ettiğim TSK’ya büyük bir sevgim ve saygım var.
Benim kızgınlığım; o şanlı üniforma altında görev alanının dışına çıkan bir avuç darbecilere.
Komuta kademesinde sayıları 20’yi bile bulmayan o komutanlar; sadece kendilerini değil, silah arkadaşlarını da yaktı.
Bu 20-25 kişiye bakıp TSK’ya laf söyleyenlere, Genelkurmay Başkanı Org.Necdet Özel’i hatırlatırım.
Askerle karavana yiyen Necdet Paşa’nın yanındaki erin bardağına su doldurduğunu hepiniz görmüşsünüzdür.
Böyle bir komutan sevilmez mi?
Bu vesileyle Necdet Paşa’ya sevgi ve saygılarımı sunuyorum.
Bu yüzden Enver Abi’ye laf söyletmediğim gibi askerimize de laf söyletmem.
Abilerin paralarını vererek, ablaların bileziklerini satarak bir gelinlik kız gibi tertemiz kurdukları TGRT, 28 cuntası tarafından kirletildi.
Enver Abi de TGRT’nin kirletildiğine inanıyordu.
Onun için büyüklerle bir sohbet sırasında, “TGRT zehir saçıyor” dedi.
O Yüzden 28 Şubat belası bitince, bir daha TGRT’yi İhlas’ın içine almadı.
Kirletildiğini düşündüğü TGRT’yi apar topar satıp elden çıkardı.
Bu kadar zulüme rağmen, Enver Abi yine de kimseye tek kelime kötü söz etmedi.
İhlas’ta çalışan 29 bin arkadaşına zarar gelmemesi için kendini feda etti.
Bizlere hep güler yüzünü gösterirken, içine attığı zalimlikler organlarına zarar verdi.
Her darbede bir organını kaybetti.
İki kez böbrek nakli geçirdi.
Beli, akciğeri ve karaciğeri zarar gördü.
En sonunda beyin kanaması geçirdi.
Bu da yetmez gibi yoğun bakımda karaciğeri de iflas etti.
Sonunda rahat edeceği aleme göçtü, gitti.
Yetim kalan biz olduk.
Enver Abi, “Biz senin hakkını nasıl ödeyeceğiz?” bunun cevabını ben bilmiyorum.
“Bizim için çektiğin çilenin karşılığını nasıl vereceğiz?” bunu da bilmiyorum.
Enver Abi‘ye; TGRT konusunda iftira atanlara, şüphe duyanlara, ve kalbinden ”acaba” sorusu geçirenlere bir tavsiyem var. Hemen abdest alıp, göz yaşıyla tövbe edin.
Bu mübarek insana bol bol dua edin.
Son yazımdan sonra telefon ve mesaj yağmuruna tutuldum.
Yurtiçi ve dışından yüzlerce kişi aradı.
Çok kişiyi ağlatmışım.
Haklarını helal etsinler.
Amacım kimseyi ağlatmak değil, bu güzel insanın, Enver Abi’nin uğradığı zulümleri gözler önüne sermekti.
O yazının bu kadar etkili olmasının tek nedeni; her kelimeyi aklımla değil kalbimle yazmamdı.
O yüzden de 300 binin üzerinde insana ulaştı.
Şöhretin felaket olduğunu bilen birisi olarak bu rakamın benim için bir önemi yok.
Ancak; Enver Abi’nin yaşadıklarını bu kadar insana aktarabildiğim için sevinçliyim.
Beni arayan arkadaşların tamamı, yazılarıma devam etmemi istedi.
Ben zaten ilk yazıyı yazarken bunu bir seri haline getirmeye karar vermiştim.
O yüzden bugün; ağızlara sakız edilen TGRT’deki ‘Vur patlasın, çal oynasın’ muhabbetini kaleme alacaktım.
Hepinizin ilk kez duyup okuyacağıTGRT olayının perde arkasını aktaracaktım.
Yazacaklarımı okuyanlar, Enver Abi’den bir kez daha özür dilemek zorunda kalacaktı.
Ancak bu yazıyı bir sonraya bırakmak zarureti doğdu.
Çünkü yazdıklarımla ilgili çok sayıda da soru geldi.
Aslında onların cevabı yazımın içerisinde vardı ama mesele tam olarak anlaşılamamış.
O yüzden bunları biraz açmam gerekiyor.
Sorulardan birisi şöyle:
–O dönemde başta Bank Asya olmak üzere Kuveyt Türk ve Al Baraka Türk gibi İslami finans kuruluşları da vardı. 28 Şubat’ta bunlar batmadı da niçin İhlas Finans battı?
Bu sorunun cevabını biraz uzun anlatmam lazım.
28 Şubat operasyonu 3 temel ayak üzerinde yapıldı. Siyaset, tarikat ve ticaret.
Siyasetteki hedef Refah Partisi’ydi. Tarikatteki hedef; Başta Süleymancılar olmak üzere, İsmailağa Cemaati, Menzil Cemaati, İskenderpaşa Cemaati,Nurcular, Fethullah Gülen ve irili ufaklı bütün cemaat ve gruplardı.
Ticaretteki hedef ise başta İhlas Grubu olmak üzere Kombassan, Yimpaş, Petlas hatta Ülker’di.
28 Şubat cuntası büyük balığın peşindeydi.
O dönemde ticaretteki büyük balık, İhlas grubu’ydu. İhlas’ı vurmak için grubun kasası olan İhlas Finans’ı hedef aldılar.
10 Şubat’ta İhlas Finans’a el koyarak İhlas Holding’in kasasını ele geçirdiler.
Bu operasyonla birlikte İhlas Grubu’nu zıpkınladılar ama tekneye çekemediler.
Allah’ın bir lütfu olarak 9 gün sonra, 19 Şubat faciasını yaşadılar.
O fırtınada Allah’a çok şükür tekneleri alabora oldu. 10 Şubat’ta İhlas Finans’a el koyduktan sonra 19 Şubat’ta MGK’daki o beklenmedik olaylar yaşanmasıydı, yaralı İhlas Holding’i bitireceklerdi.
İhlas Holding’i bitirdikten sonra sıra küçük balıklara gelecekti.
Bunlarında başında Bank Asya, Al Baraka Türk ve Kuveyt Türk geliyordu.
Ama İhlas operasyonu bütün bunların önünü kesti.
Bu yüzden başta Bank Asya olmak üzere Al Baraka Türk ve Kuveyt Türk bugün faliyetlerini sürdürüyorlarsa İhlas Grubuna teşekkür etmeleri gerekir.
Hatta kem söz bir yana, saldırılara kendini siper eden Enver Abi’ye bol bol dua etmeliler.
Ben; bu finans gruplarının bugün ayakta olmasından son derece memnunum.
Söz buradan açılmışken bir noktaya özellikle dikkatinizi çekmek isterim. 28 Şubat’ta batırılan İhlas Finans, Kombassan ve Yimpaş’ın ortak bir yönü bulunuyor.
Kombassan ve Yimpaş mütedeyyin insanların birikimleriyle kurulan şirketlerdi. İhlas Finans ise mütedeyyin insanların birikimlerinin tutulduğu bir finans kuruluşuydu. 28 Şubat’ta bu 3 kuruluşun aynı anda hedef almasının tek nedeni; bu kuruluşlara paralarıyla destek veren bu mütedeyyin insanlara mesaj vermekti :
-Sakın paranızı yeşil sermayeye vermeyin, sonra batarsınız!..
28 Şubat cuntası yeşil sermaye olarak adlandırdığı kesimlerin ticareten güçlü olmasını istemiyordu.
Bunun de yolu; buralara destek olan Müslüman vatandaşları bu kuruluşlardan uzak tutmaktı. Maalesef bunda da başarılı oldular.
Bir başka soru da şu oldu :
-Koskoca İhlas Finans, 50 trilyonluk teşviğini alamadığı için batar mı?
Elbette ki batmaz.
Bu sorunun cevabı zaten o yazının içerisinde vardı.
28 Şubat’da asker duyumlu uyduruk yazı,(MİT’ten çıkan “İhlas Grubu’nun zararlı faliyetler yaptığına ilişkin duyumlar alınmıştır.” şeklindeki yazı) İhlas Finans’ı değil İhlas Holding’i içeriyordu.
Ben sadece canlı şahidi olduğun bir teşvik konusunu aktardım.
Konu sadece teşvik değildi.
İhlas’ın bütün faliyetleriydi.
Birazdan da zaten bunu okuyacaksınız. Gelelim konumuza!..
28 Şubat sürecinde REFAH-YOL hükümetinin devrilmesinden hemen sonra, Demirel hükümet kurma görevini Mesut Yılmaz’a verdi. Mesut Yılmaz’ın görevi alır almaz medya patronu Aydın Doğan’ın evine koştuğu o günlerdi. ANAP, DSP ve DYP’den kaçanların içeriden, CHP’nin dışarıdan desteklediği ANASOL-D hükümeti kuruldu.
Başbakan Mesut Yılmaz’dı. Türkbank ve Korkmaz Yiğit olayına kadar bu iktidar görevde kaldı.
Nakit sıkıntısı çeken o iktidar, bazı şehirlerdeki elektrik dağıtım işinin özelleştirilmesine karar verdi.
Açılan ihaleye İhlas Holding’de katıldı. Buryal-Bursa Yalova Enerji Dağıtım Limited Şirketi adıyla kurulan şirket, bu iki ilin enerji dağıtım işini kıran kırana geçen bir pazarlık sonucunda aldı.
İhlas Holding’in tarihindeki en büyük yatırımdı.
İhale sonuçları diğer illerle birlikte Enerji Bakanlığı tarafından onaylandı.
İhalenin alınmasıyla birlikte İhlas Holding ilk kez girdiği enerji alanına çok büyük yatırımlar yaptı.
Çok sayıda insan işe alındı.
Teknolojik cihazlar ve makine alımları yapıldı.
İş sadece bakanlığın devir teslimine kaldı.
İhalenin üzerinden bir yıl geçmesine rağmen bu devir teslim bir türlü yapılmadı.
İşte o günlerdi. Enver Abi beni aradı.
Bu devir teslimin niçin yapılmadığıyla ilgili bir bilgim olup olmadığını sordu.
Enver Abi, “Metin, diğer illeri alanlara devir teslim yapıldı.Hatta bazıları işe bile başladı ama bize bir türlü çağrı gelmiyor” dedi.
Dönemin Enerji Bakanı Cumhur Ersümer’di.
Kendisine gidip İhlas’la ilgili niçin bir davet gelmediğini bir sıkıntı olup olmadığını sordum.
Tabi o sırada geçen yazımda uzun uzun anlattığım, MİT’in duyum yazısından haberim yoktu.
Bakan açık olarak söylemese de tıkanmanın Başbakan Mesut Yılmaz’dan kaynaklandığını ima etti.
Ben de bu bilgiyi Enver Abi ile paylaştım. Enver Abi’de, “Peki o zaman ben Mesut Yılmaz ile görüşeyim” dedi.
Enver Abi, Başbakan Mesut Yılmaz’dan randevu istedi.
Defalarca aramasına rağmen hiç ses çıkmadı.
Sadece şunu soracak;
-Niçin devir teslim yapılmıyor?
Bir ayın sonunda, “Bu hafta belki görüşebilirim” şeklinde gün ve saat verilmeyen bir cevap gelmiş.
Bunun üzerine Enver Abi Ankara’ya geldi.
“Mesut Yılmaz ile görüşürüm” umuduyla her gün bizimle birlikte sabah erken saate büroya geliyor, akşama kadar gelecek bir telefonu bekleyip akşam üzgün halde tekrar dönüyor.
İstanbul’daki bütün işini gücünü bırakıp tam bir haftayı böyle geçirdi. Enver Abi’nin yaşadığı gerilimi, stresi ve üzüntüyü düşünebiliyor musunuz?
Buna rağmen tek kelime kötü bir söz söylemedi ve İstanbul’a geri döndü.
O yıllarda Türkiye Gazetesi’nin Ankara temsilcisi Sebahattin Önkibar’dı. Mesut Yılmaz, Türkiye Gazetesi’nin sahibi Enver Abi’nin telefonuna bile çıkmıyordu ama Türkiye Gazetesi’nin Ankara Temsilcisi Sebahattin Önkibar’la hemen her gün birlikteydi.
Sebahattin Önkibar aynı zamanda TGRT’de program yapıyordu. Mesut Yılmaz, Önkibar’ın programına çıkmaya karar verdi.
Yılmaz’la bir türlü görüşemeyen Enver Abi, kurumun sahibi olarak Başbakan’ı karşılamak hem de fırsat olursa da enerji meselesindeki sıkıntıyı öğrenmek için Ankara’ya geldi.
Başbakan’ın gelmek üzere olduğu haberi gelince hepimiz karşılamak için binanın önüne indik.
Mesut Yılmaz arabadan iner inmez Enver Abi’yi görünce suratının şekli değişti.Yarım yamalak, “İyi akşamlar” dedi. Sebahattin’in koluna girip güle oynaya binaya girdi. Onlar önde, Enver Abi arkada.
Hepimiz donduk kaldık.
Manzaraya bakar mısınız? İhlas Holding’in patronu, Türkiye Gazetesi ve TGRT’nin sahibi olan Enver Bey’e hal hatır bile sormayan Mesut Yılmaz, Enver Abi’nin maaşlı çalışanının kolunda, selam vermediği insanın binasına girip ekrana çıkıyor. Yüzsüzlüğün böylesi!..
Bütün bunları şunun için ayrıntılı olarak anlatıyorum. Bu güzel insanın nasıl bir zulüm yaşadığını, hangi acıları ve hangi çileleri çektiğini herkes bilsin istiyorum.
Bütün bu zulüme, acıya ve baskıya rağmen yüzünden eksik olmayan o gülümsemenin kıymetinin bilinmesini istiyorum.
Neyse, olaya dönelim.
Programın reklam arasında stüdyoya indik.. Aaaa!.. Ne görelim, kapı içeriden kitlenmiş.
Mesut Yılmaz; Enver Abi ile yüz yüze gelmemek için kapıyı kapattırmış, içeride sigarasını tüttürüyor.
Program bitti, geldiği gibi gitti. Sebahattin ile kolkola stüdyodan çıkıp yine Enver Abi ile konuşmadan arabasına bindi ve çekti gitti.
Enver Abi ile tekrar binanın en üst katındaki ofise çıktık. Ben yukarıda sinirden yumruğumu sıkmış haldeyim.
Enver abi’me yapılan bu terbiyesizliği bir türlü hazmedemiyorum.
Ama Enver abi’de ne üzüntüden ne de moral bozukluğundan eser yok. Hala gülümsüyor.
Her zaman yaptığı gibi…
Daha sonra bizzat kendisinden öğrendim ki; Enver Abi geceleri ağlıyormuş.
Sırf bizler üzülmeyelim diye gündüzleri gülüyor, geceleri yalnızken ağlıyormuş.
Ah be Enver Abi Ah.
İhaleden iki yıl sonra, İhlas’ın anasının ak sütü gibi kazandığı enerji ihalesi iptal edildi.
Bunun üzerine mahkeme başvuruldu.
Mahkeme İhlas’ı haklı buldu.
Bu kez mahkemenin kararını Danıştay’a götürdüler.
Danıştay mahkemenin kararını bozarak ihaleyi iptal etti.
Gerekçe neydi biliyor musunuz? RTÜK kanunu.
RTÜK kanunda yer alan, “Medyada yüzde 10’dan fazla hissesi olanlar kamu ihalelerine giremez” hükmü.
İhlas için çalıştırılan bu hüküm, Aydın Doğan için çalıştırılmadı.
İhlas’ın ihalesinin bu maddeyle iptalini duyan Aydın Doğan, ihaleden sonra medyadaki hisse oranını düşürdü ve işi aldı.
İhlas’ın; Aydın Doğan gibi hisse oranını düşürme talebi ise kabul görmedi.
Sonuçta bu dev iş İhlas’ın elinden alındı.
Gelelim işin boyutuna. Tezgah kurulmasa; bugün Bursa ve Yalova’nın Elektrik dağıtım işini İhlas yapıyordu.
Aylık olarak iki şehirden toplam 25 milyon dolar kar edildiğini düşünelim.Yıllık kar 300 milyon dolar, 30 yıllık kar 9 milyar dolar olacaktı. Tam 9 milyar dolar.
İşe alınacak binlerce kişi de cabası. 9 milyar dolarlık bir işi olan İhlas’ın ne mudilere ne de başkasına beş kuruş borcu olmayacaktı.
Hatta İhlas Finans mudileri, bu işten elde edilecek kardan pay alacaklardı.
İhlas Finans’tan alacaklı mudi kardeşlerime, “Enver Abi’yi kötü söz söylemeyin.O’nu bu hale düşürenlere buğz edin” derken bunları kastettim.
Hayatını zulüm altında geçiren bu güzel insana, en azından vefatından sonra zulüm etmeyi bırakın.
Gelelim olayın sonucuna
İhalenin iptal edildiğini Enver abi’yi ben söyledim.
“Ne dedi” biliyor musunuz? -Allah hayırlısını versin.
9 milyar doları elinden alınan Enver abi, ne Mesut Yılmaz’a ne de 28 Şubat cuntasına tek kelime kötü söz söylemedi.
Yıllar sonra bile bu olayın ayrıntılarını anlatıp yakınmadı. Hatta mudiler sıkıştırdığında, benim bu satırlarda anlattığım olayları bile örnek olarak göstermedi. Bu nasıl bir feraset?
Bu nasıl bir tahammül?
Enver Abi’nin; KİR TUTMAYAN CAM GİBİ, KİN TUTMAYAN BİR KALBİ vardı.
Ben böyle bir insanı nasıl sevmeyeyim!..
Yazıma gelen tek tük eleştirilerin birisinde bir kişi, beni Enver abi’nin yalakası olmakla suçlamış.
İtiraf edeyim ki hayatımda aldığım en güzel övgü.
Ah be güzel kardeşim.
Keşke Enver Abi’nin yalakası olabilsem.
Bir Allah dostunun bir Allah adamının yalakası olmaktan daha büyük bir şeref ne olabilir?
İşte bizler Enver Abi’mize bu gözle bakıyoruz. O’nu bu nedenle hesapsız ve çıkarsız olarak seviyoruz.
Gazeteci Metin Özer, Enver Ören ve İhlas Holding’in 28 Şubat sürecinde yaşadığı olayları kaleme almaya devam ediyor. Bugün de hiç bilinmeyen ilginç bir olayı yazdı.
İhlas’ın kurduğu Buryal-Bursa Yalova Enerji Dağıtım Limited Şirketi adıyla kurulan şirket, enerji dağıtım işini kıran kırana geçen bir pazarlık sonucunda almıştı.
Devir teslimin neden yapılmadığını öğrenmek için Ankara’ya giden EnverÖren ağabey’in 1 hafta kapılarda bekletildiğini yazan Özer, Mesut Yılmaz ile ilgili bilinmeyen bir anıyı köşesinde böyle paylaştı.
—————————————————————————————————-
” (…) O yıllarda Türkiye Gazetesi’nin Ankara temsilcisi Sebahattin Önkibar’dı.
Mesut Yılmaz, Türkiye Gazetesi’nin sahibi Enver Abi’nin telefonuna bile çıkmıyordu ama Türkiye Gazetesi’nin Ankara Temsilcisi Sebahattin Önkibar’la hemen her gün birlikteydi.
Sebahattin Önkibar aynı zamanda TGRT’de program yapıyordu.
Mesut Yılmaz, Önkibar’ın programına çıkmaya karar verdi.
Yılmaz’la bir türlü görüşemeyen Enver Abi, kurumun sahibi olarak Başbakan’ı karşılamak hem de fırsat olursa da enerji meselesindeki sıkıntıyı öğrenmek için Ankara’ya geldi.
ENVER ABİ’Yİ GÖRÜNCE SURATININ ŞEKLİ DEĞİŞTİ
Başbakan’ın gelmek üzere olduğu haberi gelince hepimiz karşılamak için binanın önüne indik.
Mesut Yılmaz arabadan iner inmez Enver Abi’yi görünce suratının şekli değişti. Yarım yamalak, “İyi akşamlar” dedi.
Sebahattin’in koluna girip güle oynaya binaya girdi.
Onlar önde, Enver Abi arkada.
Hepimiz donduk kaldık.
Manzaraya bakar mısınız?
İhlas Holding’in patronu, Türkiye Gazetesi ve TGRT’nin sahibi olan Enver Bey’e hal hatır bile sormayan Mesut Yılmaz, Enver Abi’nin maaşlı çalışanının kolunda, selam vermediği insanın binasına girip ekrana çıkıyor.
Yüzsüzlüğün böylesi!..
Bütün bunları şunun için ayrıntılı olarak anlatıyorum.
Bu güzel insanın nasıl bir zulüm yaşadığını, hangi acıları ve hangi çileleri çektiğini herkes bilsin istiyorum.
Bütün bu zulüme, acıya ve baskıya rağmen yüzünden eksik olmayan o gülümsemenin kıymetinin bilinmesini istiyorum.
SONRADAN ÖĞRENDİM Kİ ENVER ABİ GECELERİ AĞLIYORMUŞ
Neyse, olaya dönelim.
Programın reklam arasında stüdyoya indik..
Aaaa!.. Ne görelim, kapı içeriden kitlenmiş.
Mesut Yılmaz; Enver Abi ile yüz yüze gelmemek için kapıyı kapattırmış, içeride sigarasını tüttürüyor.
Program bitti, geldiği gibi gitti.
Sebahattin ile kolkola stüdyodan çıkıp yine Enver Abi ile konuşmadan arabasına bindi ve çekti gitti.
Enver Abi ile tekrar binanın en üst katındaki ofise çıktık.
Ben yukarıda sinirden yumruğumu sıkmış haldeyim.
Enver abi’me yapılan bu terbiyesizliği bir türlü hazmedemiyorum.
Ama Enver abi’de ne üzüntüden ne de moral bozukluğundan eser yok.
Hala gülümsüyor.
Her zaman yaptığı gibi…
Daha sonra bizzat kendisinden öğrendim ki; Enver Abi geceleri ağlıyormuş.
Son yazımda biliyorsunuz Demirel’in mektuplarını yazmıştım.
Orada Demirel’in beni görevden aldırmak için nasıl çabaladığını belge ve şahitleriyle aktardım.
Aradan bir hafta geçti. Güniz Sokak’tan tık çıkmadı. Demirel’in görevden aldırmak istediği tek gazetecinin ben olduğumu sanıyordum.
Yanılmışım.
Demirel, dönemin İHA Genel Müdürü Fevzi Kahraman’ı da görevden aldırmak için Enver Abi’ye telefon etmiş.
Gerçi Fevzi Bey’in olayı biraz daha kapsamlı ve bir ekip çalışması ama yine Demirel işin içerisinde.
Bu arada bir konuya açıklık getirmek isterim. İhlas Finans mudilerinin bir kısmı bana sürekli sorular yöneltiyor.
Sorular hiç bilmediğim ve hayatımda anlamadığın konular.
Ben bu sorulara cevap vermeyince de, “Hah. Tamam. Metin Bey sorularımıza cevap veremedi” deyip mesaj üstüne mesaj yolluyor.
Soruların da hepsi İhlas Finans ile alakalı.
Sevgili arkadaşlar!..
Ben finanstan ne anlarım?
Ben bir gazeteciyim.
Hayatım boyunca da finans işinden hiç çakmadım.
Çakmadığım için de kendi adıma bir şey sahibi olamadım.
Ömrüm cumhurbaşkanları ve başbakanlarla geçti.
Bakanların ‘abi’ dediği bir insanım.
Bu geniş çevreme rağmen halen bir evim bile yok.
18 yaşındaki oğlumdan 4 yaş küçük bir arabam var.
Şahsıma ait ne malım ne de bir mülküm var.
Pardon. Özür dilerim.
Bir mülküm var.
İhlas’ın Kuzuluk’taki tesisinde bir devre mülküm var.
Her ay sonu, “Habervitrini’ni kapatır mıyım, kapatmaz mıyım?” diye papatya falı açıyorum.
Siz böyle bir adama “temettü” sorusu soruyorsunuz.
Allah aşkına ben temettüden ne anlarım.
Siz sorunca işimi gücümü bırakıp Türk Dil Kurumu’nun sözlüğüne bakıp öğreniyorum.
Böyle bir insana hortumculuk sorusu yöneltiyorsunuz.
Siz, “hortum” deyince benim aklıma çocukluğumda bahçeyi suladığım hortum geliyor.
Başka da bir hortum zaten bilmem, hiç de görmedim.
Emin olun o nakarat gibi tekrarladığınız hortumlamadanEnver Abi’nin anladığı benim hortumdan anladığımdır.
Neyse!..
Dönelim esas konumuza..
Ben 28 Şubat’ta yaşadıklarımı aktardıkça okuyanlar büyük şok yaşıyor.
Bizler o şokları canlı canlı yaşadık. 28 Şubat, 12 Eylül gibi sadece tek bir TV kanalının olduğu bir dönem değildi. 12 Eylül’de askerler TRT’yi kuşatıp bildirilerini radyodan okur ve ihtilal yaptıklarını herkese haber verirdi. 28 Şubat’ta çok sayıda özel TV kanalı ve radyo vardı. 28 Şubat cuntası bunu da düşünmüş.
Karargahta planlama yapmışlar.
O süreçte Enver Abi’yi 2-3 ayda bir Ankara’ya çağırıp müthiş baskı yapıyorlardı.
Her toplantıda TGRT’nin “Huzura doğru” programı ve Türkiye Gazetesi’nin orta sayfası masaya yatırılıyor, bunların kaldırılması için nezaket sınırlarının dışına çıkılıyordu. Enver Abi bu baskılardan o kadar bunaldı ki… Sonunda hastalandı.
O baskıları ve içeride konuşulanları ayrıca kaleme alacağım. İnanın siniriniz yerinden oynayacak.
Enver Abi, her seferinde kendini ve kurumunu savunuyor ama nafile.
Cuntacılar bunları dinlemiyor bile.
Yine bu toplantıların birinde Enver Abi dayanamadı patladı:
–Buyrun TGRT’yi size vereyim ama bir şartla; gazetenin orta sayfasına dokundurtmam.
TGRT ile ilgili yazımda zaten bunu ayrıntısıyla aktarmıştım. TGRT’yi veren Enver Abi, gazetesini ve orta sayfayı ancak böyle kurtarabildi.
O yüzden Enver Abi, “TGRT benim değil, Türkiye Gazetesi benim” dedi.
TGRT’nin yayın politikasının değişikliğinde bu alış veriş yatıyordu. TGRT kağıt üstünde İhlas’ın gözükse de politika olarak askerin eline geçti.
İşte o günlerdeydi. TGRT’nin Haber Dairesi’nin başındaki arkadaş beni aradı: -Abi gözün aydın. Ankara’ya 5 kişilik bir takviye yapıyoruz.
“Hayırdır” dedim. Benim böyle bir talebim olmadığını söyledim.
O arkadaş, “Abi bu personel bildiğin personel değil. Bunlar albay. Ankara’da 5 albay görev yapacak. Bunlar TGRT Ankara Temsilciliği kadrosunda olacaklar.” dedi.
Şaştım kaldım.
“Kardeşim albay TGRT’den, televizyonculuktan ne anlar? Ben onları büroya sokmam” dedim.
O arkadaş da, “Abi gözünü seveyim itiraz etme. Hem sen şanslısın. Bize 15 albay geldi” dedi.
Hayda!..
Sanki resmen ihtilal olmuş ve askerler TGRT’yi ele geçirmiş.
Kendimi felaket kötü hissettim.
Dönemin Genelkurmay Genel Sekreteri Erol Özkasnak’ın siyasi literatürümüze soktuğu “Postmodern darbe” böyle bir şeydi.
Kısaca, “Resmen el koyma, fiilen yönet” tarzı bir darbe.
Bir yandan TGRT’de operasyon yapılırken öte yandan diğer medya kuruluşlarına da el atıldı.
Aynı tarihlerde “Andıç skandalı” patladı.
1998’de yakalanan PKK‘nın üst düzey yöneticilerinden Şemdin Sakık‘ın soruşturma zaptına, yalan ifadeler eklendi. Bu ifadelerin yalan olduğu daha sonra resmen belgelendi.
Çevik Bir ve Erol Özkasnak‘ın gönderdiği sahte belgeye göre; Sakık’ın ifadesinde bazı gazetecilerin ve sivil toplum kuruluşlarının “para karşılığı PKK’ya destek verdikleri” iddia edilmişti. Sabah Gazetesi’nin sahibi Dinç Bilginbaşta olmak üzere bazı medya patronları adı geçen gazetecilerin işine son verdi.
Bu gazeteciler arasında Kürt sorununda devletin resmi politikasına uyum göstermeyenCengiz Çandar, Ahmet Altan, Mehmet Altan, Mehmet Barlas, Mehmet Ali Birand gibi önemli isimler bulunuyordu.
Bu kişilerden Cengiz Çandar‘ın yazıları durdurulurken; Mehmet Ali Birand, Sabah’tan atıldı ve Show TV’deki 32. Gün programı askıya alındı.
Belgede adı geçen Akın Birdalise suikaste uğradı. Birdal suikastten ağır yaralı olarak kurtuldu.
O süreçte bizim de 5’i Ankara’da 15’i İstanbul’da nur topu gibi 20 albayımız oldu.
Hemen Enver Abi’yi aradım :
– Efendim, Ankara’da benim kadroma 5 albay geliyormuş. Ben bu işten bir şey anlamadım.
Enver Abi, “Aman abim. Hiç sesini çıkarma. Onlarla da ters düşme. Ne isterlerse ver. Sakın ola sürtüşmeye falan girme” dedi.
Ben de, “Efendim, bu arkadaşlar ne iş yapacaklar, Nerede çalışacaklar?” diye sordum.
Enver Abi, “Günlük işlere ve haberlere karışmayacaklar. Sadece gözlemde bulunacaklar” diye cevap verdi. Enver Abi, “Onlarabir oda ayarla. Orada çalışsınlar, ayrıca buradan bir de altlarına araba verdim” şeklinde konuştu.
Ben de kendisine, “Efendim, bu arkadaşlar bizimle aynı ortamda olmasınlar. Haber merkezinin içerisinde 5 albayın olması farklı söylentilere neden olur. Hoş da görünmez. Madem günlük işlere karışmayacaklar o zaman bizimle birlikte olmalarına da gerek yok. Dışarıda bir büro tutalım” dedim. Enver Abi bu düşüncemi çok beğendi.
Arkasından bu albaylara özel bir büro tutuldu.
Hepsine TGRT’den maaş verildi.
İnanmayanlar TGRT’den maaş bordrolarını isteyebilir.
İstanbul’dakilerin ne iş yaptığını emin olun bilmiyorum.
Ankara’daki albaylarla bir kez bir araya geldim.
Onun dışında ne karşılaştım ne de bir görüşmem oldu.
Karargahta her ay medya kuruluşları için bir değerlendirme toplantısı yapılıyordu.
Sanıyorum bunlar bizimle ilgili her ay rapor hazırlayıp o toplantılara yolladılar. 28 Şubat’ın bitimiyle birlikte geldikleri gibi sessizce gittiler.
İşte böyle bir ortamda Enver Abi’nin yaşadıklarını düşünün.
Zulüm ve baskıları hesaplayın.
Bir konuya dikkatinizi çekmek isterim.
O yıllarda sadece medyada değil hemen her konuda operasyonlar yapıldı.
Cemaatlerin üzerine korkunç bir baskı kuruldu.
Çok sayıda Müslüman sudan sebeplerle gözaltına alındı.
Bunca baskı, bunca zulüme rağmen Enver Abi arkadaşlarını korudu. İhlas ailesinden tek bir kişinin burnu bile kanamadı.
Yıldırımları ve şimşekleri üzerine çekti.
Bir paratoner gibi o saldırıları adeta emdi.
Kanatları altındaki arkadaşlarını elektrik çarpmasından korudu.
Bunu yaparken de yaşadıklarından kimseye tek kelime bahsetmedi.
Yakınmadı ve şikayet etmedi.
Arkadaşları “üzülmesinler” diye içindeki fırtınaları ve yaşadığı dayanılmaz acıları belli etmedi.
Belli etmediği gibi, yüzünden tebessümü de eksik etmedi. Enver Abi’nin sevenleri yazılarımla birlikte yaşananları öğreniyor.
Öğrendikçe gözyaşı döküyor.
O arkadaşlar şunu çok iyi bilsin!.. Enver Abi, sizin bugün döktüğünüz gözyaşını o günlerde her gün döktü.
Ortalıktan el ayak çekildiğinde, Allah-u Teala ile baş başa kaldığında hep ağladı.
Arkadaşlarına, ülkesine ve Müslümanlara bir zarar gelmemesi için sabahlara kadar gözyaşıyla dua etti. İhlas bugün o dualarla ayakta.
BU GÜZEL İNSANIN ARKASINDAN HEPİMİZ NE YAPSAK AZDIR
O’NUN GÖSTERDİĞİ YOLDAN YÜRÜMEK ÜSTÜMÜZE FARZDIR.
Gazeteci Metin Özer bir dönemi aydınlatmaya devam ediyor. Özer, Enver Ören’in bizzat şahit olduğu bugüne kadar bilinmeyen bir korkunç olayı daha kaleme aldı.
Bugün sizlere hepinizi dehşete düşürecek bir olayı açıklayacağım.
Ancak bu konuya girmeden önce bir okuyucumdan gelen soruya cevap vermem gerekiyor.
Soru gerçekten çok güzel.
Yazılarımla birlikte sayısız telefon ve mail aldım.
Bunlardan bir kısmı çeşitli soruları da içeriyordu.
O sorulara dilim döndüğünce cevap verdim.
Okuyucularımdan biri şu soruyu yöneltti :
“Metin Bey, ben 28 Şubat dönemine kadar 20 yıl Türkiye Gazetesi’ne abone oldum. Gazeteyi kesintisiz aldım. O süreçte Sebahattin’in (Sebahattin Önkibar) yazılarına kızdım. Gazetenin aboneliğini iptal ettirdim.
TGRT’nin yayın politikasındaki değişiklikten sonra da Enver Bey’e sinirlendim. O günden bu yana bulunduğum her ortamda Enver Bey hakkında kötü şeyler söyledim.
Sizin yazılarınızı dehşet içerisinde okudum. Ben bunları bilmiyordum. Kimse de söylemedi. Yazılarınızdan sonra ne kadar büyük bir hata yaptığımı anladım. İlk işim Türkiye Gazetesi’ne yeniden abone olmak oldu. Benim sizden öğrenmek istediğim şu;
-Bu yazıları niçin o günlerde yazmadınız?
–O günlerde yazmayarak benim gibi on binlerce kişinin Enver Bey’e kötü söz söylemesine neden olduğunuzu düşünüyor musunuz?
-Bizim günahımızda sizin de vebaliniz var mı?”
Eyvah ki eyvah!..
Allah’a çok şükür ki bu ağır soruya verecek bir cevabım var.
Cevabım olmasa gerçekten yanmıştım.
Cevabım şu;
– Bizim dinimizde ve geleneklerimizde büyüğün yanında küçükler konuşmazlar. Büyüklerin yanında küçüklere susmak düşer. Enver Abi benim büyüğümdü. O’nun konuşmadığı konularda benim konuşmam, yani yazmam edepsizlik olurdu.
-Enver Abi’nin vefatıyla birlikte bu yazıları kaleme aldım. Çünkü önümde büyüğüm kalmadı.
-Bu olayları yaşayan biri olarak bu kez yazmamam edepsizlik olurdu. Ben de bunu yerine getirdim.
O okuyucum zaten Türkiye Gazetesi’ne yeniden abone olarak ilk adımını atmış oldu. Allah-u Teala affedicidir.
Enver Abi konusunda da inşallah tövbesini kabul eder.
Gelelim konumuza…
“Balyoz Harekat Planı” adıyla bilinen darbe girişimini hepiniz biliyorsunuz.
Halen süren davada tam 43 klasörlük belge var.
Savcının çıkardığı belgeler arasında; Fatih Camii’nin bombalanması, 200 bin kişinin tutuklanması ve gerekirse 5 milyon kişinin katledilmesi gibi konular vardı.
Bu belgeleri görenler adeta şok yaşadı.
Bütün Türkiye dehşete düştü.
Dehşete düşmeyenlerden biri Rahmetli Enver Abi’ydi.
Ben ve birkaç arkadaş daha bu belgelere fazla şaşırmadık. Şaşırmak bir yana, bu darbe planını hazırlayanları oldukça insaflı buldum.
En azından 28 cuntasından daha insaflılar!..
Durun!. Hemen şaşırmayın.
Birazdan yazacaklarımı okuyunca, eminim sizler de bana hak vereceksiniz. 28 Şubat sürecinde medya patronları tek tek Genelkurmay’a çağrılıyordu.
Burada kendilerine yapacakları ve yapmayacakları işler TAVSİYE ediliyordu. Türkiye Gazetesi’ne konuşan dönemin Sabah Grubu’nun patronu Dinç Bilgin, kendisine verilen tavsiyeleri anlatmıştı.
Orda anlatmadığı şey; bu tavsiyelerin kendilerine hangi şiddetle tebliğ edildiği.
Bunu da dönemin Star Grubu patronu Cem Uzan itiraf etmişti; “Tavsiye ne ki? Hakaretler ve sinkaflı küfürler havada uçuştu” demişti. Enver Abi de Genelkurmay’a çağrılan medya patronlarından birisiydi.
Sanırım Enver Abi 4 veya 5 kez çağrıldı.
Bunların 2’si diğer medya patronlarının çağrılması gibi normal davetlerdi. Diğer 3’ü İhlas bünyesindeki hainlerin ihbarı sonucunda gerçekleşti.
Neyse bugünkü konumuz farklı.
O rutin davetlerden biriydi.
Ankara’ya gelen Enver Abi oldukça neşeliydi.
Öğleden sonra saat 16.00 civarında Genelkurmay’a geçti.
Geçti ama geçeceğine de bin pişman oldu.
Toplantı yaklaşık 3 saat sürdü.
İçeride dönemin Genelkurmay Genel Sekreteri Erol Özkasnak vardı.
Toplantıda bırakın nezaket sınırlarını, insanlık sınırlarını bile aştılar.
Masayı yumrukladılar.
Bağırtıları karargahın duvarlarında yankılandı. Enver Abi bir mübarek insan.
Hayatında kimseye sesini bile yükseltmemiş biri.
Tek bir kişinin bile kalbini kırmamış bir insan.
Böyle bir insan, hak etmediği bir muameleyi görünce çok şaşırdı. 28 cuntasının elemanları yağdı, esti, gürledi.
Dönemin Refah – Yol hükümetine, yapmasını istediklerini madde madde ilettiklerini söylediler.
Hükümetin bunları ya rızasıylaveya zorla yapacağını biraz da alaycı bir ağızla belirttiler.
Hızlarını alamayıp Enver Abi’yi şaşkına çeviren bombayı patlattılar : -Türbanı sadece kamuda değil sokaklarda da yasaklayacağız.
Bunu duyan Enver Abi’nin tansiyonu fırladı.
Üzüntüden dili damağı kuruyup su istedi.
İçtiği sudan sonra kendine gelen Enver Abi, onlara tarihi bir söz söyledi : -Sakın bunu yapmayın, ülkede iç savaş çıkar.
Dinleyen kim?..
Enver Abi o anları anlatırken, “Adeta çıldırmışlar” dedi.
Arkasından deprem gibi korkunç yıkıcı sözler geldi:
– Enver Bey, biz bir araştırma yaptırdık. Bu ülkede dini vecibelerini eksiz yerine getiren 23 milyon insan var. Gerekirse bunların hepsini katlederiz. Hiç önemli değil. Her şeyi göze aldık.
Enver Abi duyduklarına inanamadı.
“23 milyon insanı katlederiz”
Üzüntü, baskı ve bu tehditten sonra tansiyonu 20’nin üzerine çıktı.
Arabasından tansiyon ilacını getirtti.
“Etmeyin, Yapmayın” dediyse de kendisini dinlemediler.
Cuntacıların yüzlerindeki kararlılık ifadesi, Enver Abi’yi dehşete düşürdü.
O gün Genelkurmay’da bir resepsiyon vardı. Enver Abi toplantıdan sonra resepsiyona geçti.
Geçti ama üzüntüden ayakta duracak hali kalmamıştı.
Akşam saat 22.00 gibi kendisini Enver Yazıcı Abi’nin evine zor attı.
O gün Enver Abi’yi görenler neye uğradığını şaşırdı.
Yüksek tansiyon nedeniyle deyim yerindeyse Enver Abi’nin yüzü mosmor olmuştu.
2-3 dakika dinlendikten sonra ilk müdahaleyi evde bulunan doktor Salih Eken yaptı.
O müdahaleden sonra tansiyonu 16’ya indi. Enver Abi de kendine geldi.
Ama çok üzüntülüydü.
“Sokaklardan türbanın yasaklanması ve 23 milyonun katledilmesi” sözleri kendisini tedirgin etmişti.
Orada iki ellerini yana açıp; “Ya Rabbi, bu ülkenin Müslümanlarına yardım et” diye dua etti.
Ertesi gün Enver Abi büroya geldi.
Odamda otururken bir şey dikkatimi çekti. Enver Abi’nin gözlerinin önü morarmış ve şişmişti. Ağlamaktan dolayı oluşan bir şişlik.
Ben o ana kadar Genelkurmay’da olup bitenlerden habersizdim. Enver Abi’yi o halde görmek inanın beni çok üzdü.
Dayanamayıp sordum :
-Efendim, gözünüz biraz şişmiş. Rahatsız mısınız? Enver Abi bütün gece uyumadığını dua ettiğini söyledi.
Anlaşılan dualarını gözyaşıyla yapmış.
Ardından da yaşadıklarını anlattı. İnanın tüylerim diken diken oldu.
Bir hafta kendime gelemedim.
Varın Enver Abi’nin halini siz düşünün. Enver Abi İstanbul’a dönüşünde rahatsızlandı. Nasıl rahatsızlanmasın?
Bütün bu zulümlere, acılara ve tehditlere rağmen direndi.
Kabus gibi geçen o süreçte kendini; hem ülkesine hem de arkadaşlarına siper etti.
28 Şubat sürecinde bir tek arkadaşının burnu bile kanamadı.
Bizler için kendisini feda edip, gitti.
Kendinizi Enver Abi’nin yerine koyun. Karşınızda 23 milyon insanı katletmek için gözünü karatmış bir güruh var.
Onların yaptıkları baskılar ve tehditler var.
Balyoz Darbecilerinin niçin insaflı olduklarını bu rakamlara bakarak söyledim.
O gün bu ülkenin 23 milyon insanını katletmeyi düşünecek kadar gözünü karartan cuntacılar, bugün 23 metrekarelik bir oda bile bulamıyor. Sincan Cezaevinin 3-5 metrelik odalarında volta atıp, avluya bile özel izinle çıkabiliyor.
O yıllarda orduevlerinde padişah sofraları kurarken şimdi cezaevinin karavanasına kaşık sallıyor.
İlahi adalet böyle bir şey.
Allah-u Teala, Şura Suresi’nde buyurduğu gibi; Kötülüğün cezasını misliyle kötülük olarak veriyor.
Bu onun şaşmaz bir adaletidir.
Bakınca bu büyük fotoğrafın içerisinde; İhlas Finans, TGRT ve Egebank inanın çok küçük ayrıntılar.
Yaşadıklarım ve yazdıklarımda fazlam yok, eksiğim var. Sevgili arkadaşlar!..
Allah rızası için bu mübarek insan hakkında kötü düşünmeyin.
Kötü sözler söylemeyin.
İnanın çok üzülürsünüz.
Bunu kendim için değil sizin için, sizleri düşündüğüm için söylüyorum.
Benim bundan ne kazancım, ne de bir çıkarım var.
Aranızdan birkaç kişi insafa gelip bundan vazgeçerse ne mutlu bana.
Sadece onun hayrına ve dualarınıza talibim.
Başka da bir talebim yok.
GELİN HEP BİRLİKTE AF DİLEYİP TÖVBE EDELİM
BU GÜZEL İNSANI HEP HAYIRLA YAD EDELİM
Gazeteci Metin Özer, bir dönemin perde arkasını aralamaya devam ediyor. Metin Özer bugünkü yazısında; dönemin Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’in hayretler içerisinde okuyacağınız mektuplarını ve perde arkasını yazdı.
Son yazımda Egebank olayını sizlerle paylaşmıştım. Enver Abi’yi haksız yere tutuklamak için kurulan kumpası bütün yönleriyle anlattım.
Bu konudaki bilmediğim ayrıntıyı ise gelen bir telefonla öğrendim: Enver Abi tutuklanacağına o kadar inanmış ki; meğer cezaevi için valizini bile hazırlamış!..
O dönem İhlas Holding’de yönetici olan İsmet Anaç aradı:
“Senin yazınla birlikte yıllardır çözemediğim bir sırrı çözmüş oldum. Allah senden razı olsun” dedi.
Ve şöyle devam etti:
“Tam o tarihlerde Enver Abi bizi aradı, çağırdı. Odasına girdik. Bize masasının hemen yanında bir valiz gösterdi. Valizine; seccadesini, havlularını, çamaşırlarını ve ilaçlarını koymuş… ‘(Bunlar beni tutuklayacaklar. Böyle bir şey olduğunda sizler şu işleri yapacaksınız)’dedi. Başka da bir şey söylemedi. Bizler dışarıya çıktık. Hepimiz Enver Abi’yi kimin, niçin tutuklayacağına bir akıl yürütemedik. 4-5 gün kendimize gelemedik. Daha sonra arayıp tehlikenin geçtiğini söyledi ve işimize devam etmemizi istedi. Senin ele geçirdiğin o raporu okuyunca yıllardır çözemediğimiz bu olayı da çözmüş olduk” deyip uzun uzun dua etti.
* * *
Egebank konusu geçen yazımı okuyan bir mudi arkadaş soru sormuş:
– Hatır için bankaya ortak olunur mu?
Olunur… Hem de bal gibi olunur!
Eğer “hatır” sahibi, o baskıcı döneminin en tepesindeyse, tıpış tıpış olunur!..
Yazımın içerisinde ima etmiştim ama sanırım tam anlaşılamamış.
Ben bu yazıları bizzat şahit olduğum olayların üzerinden kaleme alıyorum. Öyle yapmasam esas hatır sahibinin Demirel olduğunu da açıkça yazardım!..
Bu soru zaten beni çok memnun etti.
28 Şubat’ı yazarken “Demirel’i nasıl anlatayım” diye kara kara düşünüyordum.
O dönemi yazarken Demirel’i pas geçmek hiç işime gelmiyordu.
Hadi itiraf edeyim, elim kaşınıyordu.
Bülent Arınç’ın: “28 Şubat’ın baş aktörü Süleyman Demirel’dir.” dediği bir insanı o dönemden ayırmak olmaz.
İşte bu soru, Demirel’i yazmama neden oldu.
Sizleri tekrar o günlere götüreyim…
* * *
28 Şubat’ın en karanlık günleriydi. Gazetelerde irtica manşetleri havada uçuşuyordu!
Bir sabah kalktım. Hürriyet Gazetesi’ni aldım. Yarım sayfalık bir manşet haber vardı:
“Vay be” dedim. “Müthiş bir gazetecilik başarısı…”
Cumhurbaşkanı’nın Başbakan’a yazdığı özel mektubu ele geçirip yayınlamışlar. Adamları takdir ettim. Hatta bir gazeteci olarak kıskandım!
Ne kadar saf olduğumu daha sonra acı bir şekilde öğrendim.
Arabayla büroya doğru giderken gazetecilik damarım kabardı:
“Madem onlar Demirel’in Erbakan’a yazdığı mektubu ele geçirdiler. Erbakan Hoca mutlaka bu mektuba bir cevap vermiştir. Ben de gidip Başbakan Erbakan’ın cevabî mektubunu alıp, bunu patlatayım.” diye düşündüm.
Fikir hoşuma gitti.
Büroya gelir gelmez Başbakan Necmettin Erbakan’ı aradım.
Hoca: “Öğlen eve gelsin” demiş.
Atladım Balgat’a gittim.
Rahmetli Erbakan’ın salonunu bilenler bilir. Oldukça büyük ve uzun bir salondu. Yerler tamamen halıyla kaplıydı. En dipte klasik oymalı 3’lü bir kanepe vardı.
Odaya girdiğimde Erbakan yeni abdest almıştı. Çoraplarını giyiyordu. O kanepenin ortasında namaza hazırlanıyordu.
Beni görünce gülümsedi. Yan tarafına oturttu.
Uzun uzun iktidarda yaptıklarını anlattı. Sözlerini tamamlayınca da:
“Metin Bey’ciğim. Sebeb-i ziyaretiniz neydi?” diye sordu.
Hemen konuya girdim.
“Hocam, Cumhurbaşkanı Demirel size bir mektup yazmış. Bugünkü Hürriyet Gazetesi’nde var. Ben de sizin bir cevabî mektup yazdığınızı sanıyorum. Uygun görürseniz o cevabi mektubu bana verir misiniz?” dedim.
“Ne mektubu?” dedi.
Müthiş şaşırdım, adeta şoke oldum ve ekledim:
“Sayın Başbakan’ım. Bugünkü Hürriyet Gazetesi’nde yarım sayfa var. Demirel’in size yazdığı mektup…
Rahmetli Erbakan: “Bende mektup falan yok, onlar üfürüyor! Ortalığı karıştırmak için böyle şeyler yapıyorlar… Hem Sayın Cumhurbaşkanı bana mektup yazsa, önce bana gelir. Onlara niçin gitsin? Zaten dün kendisiyle görüştüm böyle bir mektup olsa orada kendi eliyle bana verirdi.” dedi.
İçime bir kurt düştü:
“Hocam, bu işte bir yanlışlık olmasın. Koskoca Hürriyet Gazetesi böyle bir konuda bu kadar aleni bir hata yapmaz.”
Erbakan: “Dur o zaman Mehmet Bey’i (Özel Kalem Müdürü Mehmet Kahraman) arayıp sorayım” dedi.
Az sonra sevgili dostum, arkadaşım Mehmet Kahraman içeriye girdi.
Erbakan:
“Mehmet Bey, Sayın Cumhurbaşkanı’ndan bize gelmiş, bir mektup var mı?” diye sordu.
Mehmet Kahraman da;
“Efendim, yarım saat öncesine kadar yoktu” dedi.
Erbakan bana dönüp:
“Bak gördün mü? Bize gelmiş bir mektup falan yok. Olmayan mektuba ne cevabı vereyim?” dedi.
* * *
Kafamda bin bir soruyla Erbakan’ın yanından ayrıldım.
Akşama kadar bu meseleyi düşünüp durdum.
Akşam saatlerinde Mehmet Kahraman aradı: “Abi o sorduğun mektup şimdi geldi.” dedi.
Hale bakın!..
Ankara’yı bilenler bilir. Cumhurbaşkanlığı ile Başbakanlık arası 5 dakikalık mesafe…
Demirel’in Erbakan’a yazdığı özel mektup, bir gün uzaklıktaki İstanbul’a, Hürriyet Gazetesi’ne gidiyor. Hürriyet Gazetesi o mektubu yayınlıyor. Her şey bittikten sonra mektup muhatabına geliyor!
Her şey açık değil mi?
Demirel, Erbakan’a yazdığı mektubu önce Hürriyet Gazetesi’nde yayınlatıyor. Yayınlandıktan sonra hakaret eder gibi Erbakan’a yolluyor… Kumpasa bakar mısınız?
Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, ülkenin Başbakanına tuzak kuruyor!
Günlerdir 28 Şubat sürecinde Enver Abi’ye kurulan kumpasları anlattım.
Bazılarınız; “Metin Bey, bu kadar da olmaz. Siz her şeyi 28 Şubat’a bağlıyorsunuz” dedi.
Değerli arkadaşlarım.
Cumhurbaşkanının Başbakana kumpas kurduğu bir dönemden bahsediyoruz.
Halkın seçtiği başbakana tuzak kurulduğu bir dönemde, Enver Abi’ye kurulan kumpaslara neden şaşırıyorsunuz?
* * *
Hazır mektup işine girmişken başka bir mektubu size aktarayım. Demirel bir mektup da Enver Abi’ye yolladı.
Bu bölümü okumadan önce derin derin nefes alıp rahatlayın.
Çünkü birazdan sinirleriniz yerinden oynayacak!
Bu güzel ülkemin nasıl yöneltildiğini öğrenince kan beyninize çıkacak.
Yine o yıllarda Enver Abi Ankara’ya geldi. TGRT’deki odamda konuşuyoruz.
Odada ikimiz vardık. Enver Abi çok neşeliydi. Sürekli şakalar yapıp takılıyordu.
O sırada bir telefon geldi.
Baktım özel bir konu, ben dışarıya çıktım.
Kapının önünde o dönem Türkiye Gazetesi’nin Ankara Temsilcisi olan Sebahattin Önkibar bekliyordu.
Elinde sarı bir zarf vardı:
“Hayrola” dedim.
“Cumhurbaşkanı Demirel, Enver Bey’e ulaştırmak üzere bir yazı yollamış. Onu getirdim” dedi.
“Demirel, Enver Abi’ye yolladığı yazıyı sana niçin göndermiş ki? “ dedim.
Kem-küm ettikten sonra:
“Valla bilmiyorum. Ama konu seninle ilgili olabilir. Yeminle, benim bu meseleyle bir ilgim olmadı” cevabını verdi.
“Hayırlısı” deyip içeriye girdik.
Enver Abi benim koltuğumda oturuyor…
Sebahattin ile ben de hemen önündeki koltuğa oturduk. İçeride iki kişi daha var…
Sebahattin: “Efendim, Sayın Cumhurbaşkanı size bir mektup yollamış onu getirdim” dedi.
Enver Abi;
“Hayırdır inşallah Sebahattin… Ben sarı zarflardan korkarım! Ver bakalım” dedi.
O arada Enver Abi bir an duraladı:
“Sebahattin, benim Ankara’ya geleceğimi kimse bilmiyordu. Demirel nasıl öğrenmiş de mektubu sana yollamış?”
Sebahattin Önkibar hemen atıldı:
Enver Abi zarfı yırttı, gözlüğünü taktı ve başladı mektubu okumaya.
O arada zarfa baktım “Cumhurbaşkanlığı forsu” taşıyordu.
Oldukça neşeli olan Enver Abi’nin yüzü, mektubu okudukça değişti.
Birkaç kez, “Allah, Allah” diye mırıldandı.
Mektubu bitirdiğinde felaket üzgündü.
Mektubu masaya fırlattı.
Odada müthiş bir sessizlik var…
Hepimiz ağzından çıkacak sözü bekliyoruz.
Uzun uzun pencereden dışarıya baktıktan sonra:
“Ya Rabbi, nelerle uğraşıyorlar. Ne olacak bizim halimiz?” dedi.
Sonra bana döndü: “Mektup seninle ilgili” dedi.
Dondum kaldım.
Enver Abi yüzümdeki şaşkınlığı görünce;
“Al oku” deyip mektubu bana uzattı.
Mektubu aldım.
Cumhurbaşkanlığı amblemi taşıyan antetli bir A4 kağıtta aynen şunlar yazıyordu:
“Sevgili kardeşim Enver Ören.
Seninle 40 yılı aşkın süren bir dostluğumuz var. Bu süre içerisinde çok sıkıntılar çektik. Çok engelleri aştık. Ben Cumhurbaşkanı oldum sen ise iş âleminde zirveye çıktın. Buralara gelirken dostluğumuz hep sürdü.
Sevgili kardeşim, senin Ankara’da çalıştırdığın Metin Özer isimli şahıs, benim hasmım durumundadır. Metin Özer yüzünden yıllara dayanan dostluğumuzun zedelendiğini görmekteyim.
Adı geçen kişinin bana büyük bir husumeti var. Dostluğumuza zeval gelmemesi için bu kişiyi derhal işten atmanı beklerim. Bunu yaptığın takdirde dostluğumuzun sürdüğüne inanacağım. Sevgili kardeşim, adı geçen şahsı işten attığını da tarafıma ivedilikle bildirmeni rica ederim.
Gözlerinden öperim.
Süleyman Demirel. 9. Cumhurbaşkanı.
İmza…
* * *
“Gariban bir gazeteciyi işten at ve bana bu müjdeyi ivedilikle bildir!”
Buyurun bakalım.
Vay be!..
Ben neymişim be abi…
Meğer Türkiye’nin bir numaralı sorunu olmuşum da haberim olmamış. Utancımdan yüzüm renkten renge girdi… Enver Abi bana döndü:
“Canını sıkma. Birisi istiyor diye ben bir arkadaşını ekmeğinden eden patronlardan değilim. Görevine devam et” dedi.
* * *
Şimdi anladınız mı Enver Abi’yi niçin bu kadar çok seviyorum? Bu ülkede Enver Abi’nin bu yaptığını yapabilecek kaç patron var?
Hikayenin burada bittiğini sanıyorsanız yanılıyorsunuz!..
Sebahattin izin isteyip odasına gitti. Sebahattin gidince Enver Abi çok şey daha söyledi. Onlar bende kalsın.
Aradan 15-20 dakika geçti Sebahattin tekrar geldi.
Tam koltuğa oturmak üzereyken Enver Abi’den muhteşem bir soru geldi:
“Sebahattin, Demirel şimdi beni telefonla ararsa ben ona ne söyleyeyim?”
Sebahattin resmen şok oldu!
Ardından da;
“Estağfurullah efendim. Siz ne söyleyeceğinizi bilirsiniz. Benim haddim değil” dedi. Sebahattin sözünü tamamlamıştı ki, kapı çalındı. Enver Abi’nin Özel Kalem Müdürü içeriye girdi: “Efendim, Sayın Cumhurbaşkanı telefonda. Sizinle görüşmek istiyor.” deyip cep telefonunu uzattı.
Telefonda Demirel vardı.
Kısa bir hal ve hatırdan sonra Demirel hemen konuya girdi.
Benimle ilgili neler söylediğini işitemedim.
Ancak Enver Abi beni kurtarabilmek için en az yarım saat dil döktü.
Enver Abi: “Sayın Cumhurbaşkanım, bu çocuk gariban birisi. Evi bile yok. Bu kışta kıyamette sokağa atarsak Allah muhafaza kim bilir neler yapar? Siz ki barajlar kralısınız. On binlerce insanı iş ve aş sahibi etmiş bir kişisiniz. Gelin bu arkadaşı işten atmayalım. Yıkmak kolay, yapmak zordur. Ben onun kulağını çekerim. Sizden ricam beni bir insanı işinden eden birisi durumuna düşürmeyin” dedi.
O yarım saatlik sürede daha çok şey söyledi ama aklımda kalan bunlar oldu.
En sonunda Demirel, “Peki” dedi ve Enver Abi rahatladı.
“Size de bu yakışır” diyen Enver Abi telefonu kapattı.
Bana döndü, “Oh be! Seni kurtardım…” dedi.
Utancımdan yüzüm kıpkırmızı oldu.
Yanlış anlamayın!..
Utancım; koskoca Cumhurbaşkanı’nın işi gücü bırakıp bir gariban gazeteciyi işten çıkarmak için çabalamasından değil. Utancım; böyle bir kişiye Enver Abi’yi dil döktürmek zorunda bıraktığımdan.
Demirel halen sağ.
Buyursun, “Ben böyle bir şey yapmadım” desin!
Ortada bir mektup, 4 de canlı şahit var…
Benim İhlas’a kurulan tuzaklar ve Enver Abi’ye yapılan zulümleri yazdığım yazılarıma, küçük de olsa inanmayan bir kesim var.
Buyurun…
Bu olayı okuduktan sonra, daha ne diyeceksiniz?
29 bin çalışanının arasında benim gibi bir kişiye bile bir zarar gelmemesi için kendini ortaya koyan bir insandan söz ediyoruz.
Böyle bir insan bilerek veya isteyerek sizlerin zarar görmesini isteyebilir mi?
Tek bir kişi zarar görmesin diye nasıl çabaladığının canlı şahidiyim.
Emin olun benim yaşadığım sadece küçük bir örnek.
Sizler bizim Enver Abi’yi niçin bu kadar çok sevdiğimizi anlamıyor olabilirsiniz.
Bizim yaşadıklarımızı sizler yaşasanız emin olun siz O’nu bizden daha çok severdiniz.
* * *
Yazılarımda hep aynı şeyi vurguluyorum.
Enver Abi; yaşadığı acılardan, uğradığı zulümlerden ve gördüğü baskılardan hiçbir zaman yakınmadı.
Bunları; değer vermediği bu dünyanın olağan akışı saydı.
Şahit olduğum olayları kaleme almasam, çoğunuzun da bunlardan hiç haberi olmayacaktı.
Bunları öğrenen sevenleri sürekli gözyaşı döküyor.
Onlara bir şey daha söyleyeceğim:
Bugün ağlayan arkadaşlarının gözyaşı toplamı, Enver Abi’nin sağlığında döktüğü gözyaşının yanında denizde damla kalır!
Bu güzel insan, gündüz sürekli güldü ama her gece gözyaşı döktü.
“Bizler üzülmeyelim” diye, ağladığını bile göstermedi.
Sağlığında baba gibi bizleri koruyup kollayan Enver Abi artık yok.
İşin aslına bakarsanız Onsuz bu dünyanın da hiç tadı tuzu yok.
Gazeteci Metin Özer, rahmetli Enver Ören’in yaşadığı acı olayları yazmaya devam ediyor.Bu kez Ankara’dan gelen haberi yazdı.
Enver Abi ile ilgili yazılarımdan sonra inanılmaz bir telefon ve mesaj yağmuruna tutuldum.
Sevenleri gerçekten çok üzülmüş.
Ağlayarak dua ettiler.
Türkiye’den ve dışarıdan çok sayıda telefon aldım.
Hemen hepsi Enver Abi’ye yapılan bu zulümlerden habersizdi.
Bunlardan birisi de TBMM Anayasa Komisyonu Başkanı Burhan Kuzu oldu.
Telefonla beni arayan Burhan Kuzu, “Neler olmuş neler. Haberimiz olmamış” dedi.
Burhan Bey, “28 Şubat dönemiyle ilgili her şeyi bildiğimi sanıyordum. Senin yazıları okuduktan sonra hiçbir şey bilmediğimi anladım. Yazılarını okuyan milletvekilleri de aynı şaşkınlık içerisinde. Çok büyük ve önemli bir hizmet yapıyorsun. Bu yazıların tarihe düşülecek önemli notlar” dedi.
Aslında benim yaptığım o süreci ve o süreçte Enver Abi’nin çektiklerini aktarmak.
Bunu yaparken de olup bitenleri bilmeden, Enver Abi hakkında yanlış düşünenleri kul hakkından kurtarmak.
Bunun dışında ne bir amacım ne de bir hesabım var.
Sevinerek söyleyebilirim ki; çok sayıda insan düşüncelerini değiştirmiş durumda.
Bu da beni çok mutlu ediyor.
Gelelim bugünkü konumuza.
Bu çok acı bir konu.
Bu meseleyi sadece Enver Abi ile ben biliyorum.
Sanırım olayı bilen üçüncü bir kişi olmadı.
Bu yüzden sizler de ilk kez öğreneceksiniz. Enver Abi’yi tanıyanlar bilirler. Enver Abi’de ‘yok, yoktu’
Kim ne isterse verirdi.
Dua isteyene dua, para isteyene para, ev isteyene ev, iş isteyene iş verirdi.
Kötü niyetliler zaten en çok da bu özelliğini kullandı. Hüseyin Bayraktar ve Sami Erdem, Enver Abi’ye ısrarla Egebank’a ortak olmasını istedi.
Enver Abi bunları kıramadı.
Gönülsüz de olsa ‘Yok’ diyemediği için Egebank’a ortak oldu. 1994 yılında yapılan bu ortaklıkta, İhlas Holding aktif bir rol almadı.
Ta ki 1998 yılına kadar.
1998 yılının Mayıs ayında, Egebank’ın en büyük ortağı konumunda olan Bayraktar Grubu ve Sami Erdem, İhlas Holding’in bilgisi dışında hisselerinin tamamını Demirel Grubu’na satarak, ortaklıktan çekildi. İhlas Holding ortada kaldı.
Egebank’ı satın alan Süleyman Demirel’in yeğeni Yahya Murat Demirel, İhlas’ı dışarıda bırakmak için yüksek oranlı sermaye artırımına gitti.
Aslında İhlas’ın buna katılacak parası vardı ama Enver Abi sermaye artırımına girmedi.
Sonuçta İhlas Holding’in ortaklığı, yanlış hatırlamıyorsam yüzde 2.15 seviyesine düştü. 1998 yılında Egebank’ı satın alan Demirel, bir yıl içerisinde bankanın içerisini boşalttı.
Bankadan hortumlanan para, 3 katrilyon liraydı. 1999 yılında sonlarında TMSF içi boşaltılan bankaya el koydu.
Aynı tarihte yine içleri boşaltılan; Yurtbank,Esbank, Sümerbank ve Yaşarbank da TMSF’nin kontrolüne geçti.
Bankada araştırma yapan müfettişler 3 katrilyonluk bir yolsuzluk ve hortumlama belirledi.
Egebank’a el konulduktan 9 ay sonra 2000 yılının 28 Eylül’ünde, Yahya Murat Demirel tutuklandı.
İhlas Holding, hortumlama olayına bulaşmadığı gibi Demirel’in aldığı kararlara muhalefet şerhi koymuştu.
Yapılan işlemlerin hiç birisine de katılmamıştı.
Hatta tamamında muhalefet şerhi bulunuyordu.
Buna rağmen bazı İhlas yöneticileri de gözaltına alındı. Yahya Demirel’in tutuklandığı günlerdi.
2000 yılının Ekim ayının başlarıydı. Enver Abi beni aradı.
Kısa bir hal – hatırdan sonra Egebank ile ilgili bildiklerimi anlatmamı istedi.
Aktardım.
İşin doğrusu ben daha çok siyaseti takip ettiğim için, Egebank konusunda çok da bilgili değildim.
Bildiklerimi de söyledim.
Dikkatimi çekti. Enver Abi çok keyifsizdi, canı bir şeye sıkılmıştı. Ama bir şey demedi.
Telefonu kapattı.
Ertesi gün telefonum çaldı.
Arayan Enver Abi’ydi.
Yine Egebank konusunu sordu. Bu kez sesi oldukça değişmişti.
Ben de bildiklerimi aktardım.
“Efendim, sesiniz kötü geliyor. Rahatsız mısınız?” diye sordum.
“Ah Metin Ah. Enver Abi’nin sıkıntılarını bir bilsen” deyip, Peygamber Efendimiz’in (Sallahu Aleyhi ve Sellem) yaşadığı acı ve sıkıntıları anlattı.
“Bu dünyada O’ndan büyük acı ve sıkıntı çeken insan olmadı. O’nun yanında benim sıkıntılarımın zerre önemi yok” dedi.
Telefonu kapattık.
Enver Abi iki gün üst üste Egebank olayını sorunca, içime bir kurt düştü.
“Bu işte bir iş var” deyip büroyu topladım.
Haber müdürüm ve muhabir arkadaşlarımdan işlerini güçlerini bırakıp, Egebank olayının üstüne gitmelerini istedim.
Ben Başbakan’la onlar bakanlarla görüştü.
İki gün sonra Egebank’ın murakıp raporunu ele geçirmeyi başardık.
“Rapor” deyince yanlış anlamayın. Tam 500 sayfa.
Okuyup bitirmem iki günümü aldı. İhlas Grubunu ilgilendiren bölümlerin altını çizdim.
Raporda; “İhlas Grubu Egebank’ta küçük ortak durumundadır. Yapılan usulsüz işlemlerin hiç birisine katılmadığı belirlenmiştir. Bankadan para kaçırma kararlarına da muhalefet ettiği anlaşılmıştır.” İfadesi var.
Bunun dışında tek tek bütün kararlarda İhlas’la ilgili yukarıda yazdığım türden ifadeler yer alıyor.
Hemen Enver Abi’yi aradım.
Rahatsızdı, dinleniyordu.
Buna rağmen telefona geldi.
“Efendim, siz bana Egebank’ı soruyordunuz. Egebank’ın murakıp raporunu ele geçirdik” dedim.
Enver abi inanılmaz heyecanlandı.
“Nasıl, rapor sende mi? Şu anda rapor nerde?” dedi.
Bende, “Önümde, masamda” dedim.
“Bizim için ne diyor?” diye sordu. Ama çok heyecanlıydı.
Ben de yukarıda yazdığım ifadeleri söyledim.
Müthiş keyiflendi.
Birisine seslendi :
-Bana bir kahve getirin. Keyifle içeyim.
“Sen özeti boş ver. Bana raporu oku” dedi.
Bende, “Efendim, rapor 500 sayfa. Okumakla bitmez. Sizi telefonda o kadar tutmayayım” dedim.
Enver Abi, “Metin Abi, bırak beni. Sen oku” dedi.
Başladım okumaya.
40’ncı sayfaya gelmiştim.
Enver Abi, “Haklıymışsın. Bu böyle olmayacak. En iyisi ilk uçağa bin raporu bana getir” dedi.
Telefonu kapatır kapatmaz uçaklarda yer aramaya başladım.
10 dakika geçmişti ki Enver Abi tekrar aradı.
“Metin Abi, uçağı bırak. Sen arabayla gel. Sarıyer’de seni bekleyeceğim. Raporu benden başka kimseye sakın verme. Ben uyumayacağım. Seni bekleyeceğim”dedi.
Saatime baktım. 21.00 civarı.
“Efendim, saat 9’a geliyor. Benim Sarıyer’e gelmem gece 2’yi bulur. Siz uykusuz kalmayın. Ben gelir dışarıda sabah namazına kadar beklerim. Kapıyı öyle çalarım. Namazı da beraber kılarız” dedim.
Sözüm bitti, ardından yüreğimi yakan sözü geldi:
– Metin, ben tam 6 gündür hiç uyumadım. Gözümü bile kırpmadım.
Şok oldum.
Enver Abi, 6 gün hiç uyumamış.
“Hayırdır efendim” dedim.
Enver Abi, “ Seni aradığım gün beni Ankara’dan aradılar. Egebank olayıyla ilgili beni de tutuklayacaklarını söylediler. O günden bu yana hiç uyumadan gelip tutuklamalarını bekliyorum. Geldiklerinde hazır olmak için sabaha kadar bekledim” dedi.
Boğazım düğümlendi.
Enver Abi, “Bu durumdan ne arkadaşlara ne de başka kimseye bahsetmedim. Her kapı çaldığında, ‘geldiler’ deyip ayağa kalktım” dedi.
Enver Abi üzüntümü görünce, “Metin, canını sıkma 6 gün üzüntüden uyumadım. Bugün de sevincimden uyumayayım. Sayende bundan sonra rahat rahat uyurum” dedi.
Telefonu kapattık.
Hale bakın!..
Hükümet üyelerinden birisi Enver Abi’ye, “Seni tutuklayacağız” diye haber gönderiyor.
Enver Abi’ye birkaç kez sormama rağmen o ismi bana söylemedi. Biz o raporun aslını ele geçirmeseydik, oradaki bazı ifadeleri değiştireceklerdi.
İhlas’ı hortumculuğun içerisine sokup belki de Enver Abi’yi tutuklayacaklardı.
Raporun aslı elimize geçince, Allah’a çok şükür bunu yapamadılar.
O günlerde Enver Abi rahatsızdı.
Sık sık hastaneye gidip geliyordu.
Hasta olduğunu bildiğiniz suçsuz bir insana, “Seni tutuklayacağız” demek ne demek?
Bu alenen cinayete teşebbüs.
Hasta yatağındaki bir insana kötü haber verilir mi?
O’nu gerilime ve strese sokacak şeyler söylenir mi?
Eğer bunu yapıyorsan, sen canisin.
Yaptığın iş de cinayete teşebbüstür. Hatta cinayettir. 28 Şubat cuntası Enver Abi’nin malını almış, hükümette canına göz dikmiş.
Ben, “Enver Abi’ye yapılan zulümler” derken bu, bazılarınız bunu anlamak istemiyor.
İşte size somut bir olay.
Bir an kendinizi Enver Abi’nin yerine koyun.
Aynı şartlarda siz ne hissedersiniz.
Dönemin iktidarı, hiçbir yanlış işinin olmadığını raporla belirledikleri Enver Abi’yi yine de tutuklamaya hazırlanıyor.
Bu zulüm değil mi?
Şu görüşmeyi tamamlayayım.
Tam yola çıkacaktım ki Enver Abi tekrar aradı.
“Metin, sen şimdi bu saatte buralara kadar yorulma. O dosyayı çok güvendiğin birisine ver. O getirsin” dedi.
Ben ısrar ettim ama Enver Abi kabul etmedi.
Ardından da, “Metin Abi, sen beni sevindirdin. Allah-u Teala’da seni sevindirsin. Ben sana bir şey vereceğim. İste bakalım. Sana ne vereyim?” diye sordu.
Ben de, “Efendim, ben sizin sağlığınızı ve duanızı isterim. Başka da bir şey istemem” dedim.
Enver Abi, “Onlar tamam. Ben sana başka bir şey vereceğim” dedi.
Ardından uzun uzun dua etti.
Hayatımda böyle bir dua almadım.
Yazmaya başlasam sayfalar yetmez.
Sonra raporu İstanbul’a yolladım. Gece bende uyumadım. Gönderdiğim arkadaşlardan,“Enver Abi’ye teslim ettik” bilgisini aldıktan sonra yatağıma yatabildim.
Bu raporla birlikte Enver Abi’nin tutuklanma riski tamamen ortadan kalktı.
Uğradığı bütün zulümler de olduğu gibi Enver Abi bu konuda da şikayetçi olmadı.
Kendisine yapılan her saldırılarda; Egebank olayında da söylenen kötü söz ve yayınlarda bile bu raporu gündeme getirmedi.
Bir şeye dikkatinizi çekmek isterim.
Bu dördüncü yazım.
Yazılarımda bilinmeyen olayları sizlerle paylaştım.
Her birisi başlı başına büyük sıkıntı ve mağduriyet. Enver Abi gibi Pırıl pırıl, tertemiz insana; hiç hak etmediği muameleleri reva gördüler.
Dişiyle tırnağıyla kurduğu İhlas Holding’i, sıkıntıya soktular.
Oysa İhlas Holding’in tek bir yanlışı bile yoktu. Bu ülkede İhlas kadar devletine ve milletine bağlı ikinci bir kuruluş yoktur.
Buna rağmen İhlas birilerinin hoşuna gitmedi. 28 Şubat sürecinde en ağır darbeyi de maalesef İhlas grubu yedi.
Manevi kayıpları bir kenara koyarsam, sadece maddi olarak 10 milyar dolardan fazla zarara uğrattılar. 10 milyar doların elde olması bir yana; Enver Abi’yi mudilere borçlu bıraktılar.
Rahatsızlığına ve hastalıklarına rağmen delik deşik edilmiş İhlas Holding’i ayakta tutarak, bu borcun 2/3’ünü ödedi.
Son nefesine kadar da kalan borçlarını ödeyebilmek için çabaladı.
Bazı arkadaşlar İhlas Finans’taki paranın nerede olduğunu soruyor.
Bugüne kadar hem mudilere hem de devlete 700 milyon dolardan fazla ödeme yapıldı.
Geri kalanı da Allah’ın izniyle ödenecektir. Mudi kardeşlerim alacakları olan 3-5 bin doları haklı olarak mesele ediyor.
Enver Abi ise; ne elinden gasp edilen 9 milyar dolarlık ihaleden ne de İhlas Finans’a el konulmasından doğan zararlarından tek kelime bahsetmedi.
Hakkı olan teşviklerin ödenmemesine bile itirazı olmadı.
İtiraz bir yana, yakın arkadaşlarına bile dert yanmadı.
Sadece bunlardan mı?
Uğradığı hiçbir zulümden bahsetmedi.
Çünkü Enver Abi, bu dünyada rahat ve huzur olmadığını biliyordu. Enver Abi bu dünyanın sıkıntı olduğunu baştan kabul etmişti.
Hazır yeri gelmişken size bir büyüğümden yeni öğrendiğim Hadis-i Şerif aktarayım.
Mübarek peygamberimiz (Sallahu Aleyhi ve Sellem) buyuruyor ki; İnsanlar rahatlık, huzur ve kavuşmak isterler. Üçü de bu dünyada yoktur. Ahmaklar üçünü de bu dünyada isterler. Ne rahat, ne huzur ne kavuşmak burada yoktur.
İşte Enver Abi bunu baştan kabul etmişti. O yüzden de hayatı boyunca hiçbir konuda şikayetçi olmadı.
Uğradığı zulümleri bu dünyanın doğal akışı saydı.
Neyse konunun sonuna döneyim.
Aradan, 1-1.5 ay geçti. Enver Abi Ankara’ya geldi.
Herkesi çıkardı, odada yalnız kaldık.
“Hediyeni vereceğim” dedi.
Çok şaşırdım. Mübarek insan bunu bile unutmamış.
Ne olduğunu açıklamayayım.
Hayatımda aldığı en güzel hediyeyi verdi.
Maddi değil manevi olarak paha biçilmez bir hediye. Ben böyle bir insanı nasıl sevmeyeyim kardeşim?
Sağ ve ayakta olduğum sürece Enver Abi’ye laf söyletmem.
Zaten vicdan sahiplerinin de söyleyebileceği tek kelime yok.
Kalbi mühürlenmiş olanlara da söylenebilecek bir cümle yok.
Bu yüzden Enver Abi’yi sevenleri daha çok ağlatacağım.
Ama Enver Abi’yi tanımayanları da hep aydınlatacağım.
Gazeteci Metin Özer bir dönemi aydınlatmaya devam ediyor. Özer, Enver Ören’in bizzat şahit olduğu bugüne kadar bilinmeyen bir korkunç olayı daha kaleme aldı.
Bugün sizlere hepinizi dehşete düşürecek bir olayı açıklayacağım.
Ancak bu konuya girmeden önce bir okuyucumdan gelen soruya cevap vermem gerekiyor.
Soru gerçekten çok güzel.
Yazılarımla birlikte sayısız telefon ve mail aldım.
Bunlardan bir kısmı çeşitli soruları da içeriyordu.
O sorulara dilim döndüğünce cevap verdim.
Okuyucularımdan biri şu soruyu yöneltti :
“Metin Bey, ben 28 Şubat dönemine kadar 20 yıl Türkiye Gazetesi’ne abone oldum. Gazeteyi kesintisiz aldım. O süreçte Sebahattin’in (Sebahattin Önkibar) yazılarına kızdım. Gazetenin aboneliğini iptal ettirdim.
TGRT’nin yayın politikasındaki değişiklikten sonra da Enver Bey’e sinirlendim. O günden bu yana bulunduğum her ortamda Enver Bey hakkında kötü şeyler söyledim.
Sizin yazılarınızı dehşet içerisinde okudum. Ben bunları bilmiyordum. Kimse de söylemedi. Yazılarınızdan sonra ne kadar büyük bir hata yaptığımı anladım. İlk işim Türkiye Gazetesi’ne yeniden abone olmak oldu. Benim sizden öğrenmek istediğim şu;
-Bu yazıları niçin o günlerde yazmadınız?
–O günlerde yazmayarak benim gibi on binlerce kişinin Enver Bey’e kötü söz söylemesine neden olduğunuzu düşünüyor musunuz?
-Bizim günahımızda sizin de vebaliniz var mı?”
Eyvah ki eyvah!..
Allah’a çok şükür ki bu ağır soruya verecek bir cevabım var.
Cevabım olmasa gerçekten yanmıştım.
Cevabım şu;
– Bizim dinimizde ve geleneklerimizde büyüğün yanında küçükler konuşmazlar. Büyüklerin yanında küçüklere susmak düşer. Enver Abi benim büyüğümdü. O’nun konuşmadığı konularda benim konuşmam, yani yazmam edepsizlik olurdu.
-Enver Abi’nin vefatıyla birlikte bu yazıları kaleme aldım. Çünkü önümde büyüğüm kalmadı.
-Bu olayları yaşayan biri olarak bu kez yazmamam edepsizlik olurdu. Ben de bunu yerine getirdim.
O okuyucum zaten Türkiye Gazetesi’ne yeniden abone olarak ilk adımını atmış oldu. Allah-u Teala affedicidir.
Enver Abi konusunda da inşallah tövbesini kabul eder.
Gelelim konumuza…
“Balyoz Harekat Planı” adıyla bilinen darbe girişimini hepiniz biliyorsunuz.
Halen süren davada tam 43 klasörlük belge var.
Savcının çıkardığı belgeler arasında; Fatih Camii’nin bombalanması, 200 bin kişinin tutuklanması ve gerekirse 5 milyon kişinin katledilmesi gibi konular vardı.
Bu belgeleri görenler adeta şok yaşadı.
Bütün Türkiye dehşete düştü.
Dehşete düşmeyenlerden biri Rahmetli Enver Abi’ydi.
Ben ve birkaç arkadaş daha bu belgelere fazla şaşırmadık. Şaşırmak bir yana, bu darbe planını hazırlayanları oldukça insaflı buldum.
En azından 28 cuntasından daha insaflılar!..
Durun!. Hemen şaşırmayın.
Birazdan yazacaklarımı okuyunca, eminim sizler de bana hak vereceksiniz. 28 Şubat sürecinde medya patronları tek tek Genelkurmay’a çağrılıyordu.
Burada kendilerine yapacakları ve yapmayacakları işler TAVSİYE ediliyordu. Türkiye Gazetesi’ne konuşan dönemin Sabah Grubu’nun patronu Dinç Bilgin, kendisine verilen tavsiyeleri anlatmıştı.
Orda anlatmadığı şey; bu tavsiyelerin kendilerine hangi şiddetle tebliğ edildiği.
Bunu da dönemin Star Grubu patronu Cem Uzan itiraf etmişti; “Tavsiye ne ki? Hakaretler ve sinkaflı küfürler havada uçuştu” demişti. Enver Abi de Genelkurmay’a çağrılan medya patronlarından birisiydi.
Sanırım Enver Abi 4 veya 5 kez çağrıldı.
Bunların 2’si diğer medya patronlarının çağrılması gibi normal davetlerdi. Diğer 3’ü İhlas bünyesindeki hainlerin ihbarı sonucunda gerçekleşti.
Neyse bugünkü konumuz farklı.
O rutin davetlerden biriydi.
Ankara’ya gelen Enver Abi oldukça neşeliydi.
Öğleden sonra saat 16.00 civarında Genelkurmay’a geçti.
Geçti ama geçeceğine de bin pişman oldu.
Toplantı yaklaşık 3 saat sürdü.
İçeride dönemin Genelkurmay Genel Sekreteri Erol Özkasnak vardı.
Toplantıda bırakın nezaket sınırlarını, insanlık sınırlarını bile aştılar.
Masayı yumrukladılar.
Bağırtıları karargahın duvarlarında yankılandı. Enver Abi bir mübarek insan.
Hayatında kimseye sesini bile yükseltmemiş biri.
Tek bir kişinin bile kalbini kırmamış bir insan.
Böyle bir insan, hak etmediği bir muameleyi görünce çok şaşırdı. 28 cuntasının elemanları yağdı, esti, gürledi.
Dönemin Refah – Yol hükümetine, yapmasını istediklerini madde madde ilettiklerini söylediler.
Hükümetin bunları ya rızasıylaveya zorla yapacağını biraz da alaycı bir ağızla belirttiler.
Hızlarını alamayıp Enver Abi’yi şaşkına çeviren bombayı patlattılar : -Türbanı sadece kamuda değil sokaklarda da yasaklayacağız.
Bunu duyan Enver Abi’nin tansiyonu fırladı.
Üzüntüden dili damağı kuruyup su istedi.
İçtiği sudan sonra kendine gelen Enver Abi, onlara tarihi bir söz söyledi : -Sakın bunu yapmayın, ülkede iç savaş çıkar.
Dinleyen kim?..
Enver Abi o anları anlatırken, “Adeta çıldırmışlar” dedi.
Arkasından deprem gibi korkunç yıkıcı sözler geldi:
– Enver Bey, biz bir araştırma yaptırdık. Bu ülkede dini vecibelerini eksiz yerine getiren 23 milyon insan var. Gerekirse bunların hepsini katlederiz. Hiç önemli değil. Her şeyi göze aldık.
Enver Abi duyduklarına inanamadı.
“23 milyon insanı katlederiz”
Üzüntü, baskı ve bu tehditten sonra tansiyonu 20’nin üzerine çıktı.
Arabasından tansiyon ilacını getirtti.
“Etmeyin, Yapmayın” dediyse de kendisini dinlemediler.
Cuntacıların yüzlerindeki kararlılık ifadesi, Enver Abi’yi dehşete düşürdü.
O gün Genelkurmay’da bir resepsiyon vardı. Enver Abi toplantıdan sonra resepsiyona geçti.
Geçti ama üzüntüden ayakta duracak hali kalmamıştı.
Akşam saat 22.00 gibi kendisini Enver Yazıcı Abi’nin evine zor attı.
O gün Enver Abi’yi görenler neye uğradığını şaşırdı.
Yüksek tansiyon nedeniyle deyim yerindeyse Enver Abi’nin yüzü mosmor olmuştu.
2-3 dakika dinlendikten sonra ilk müdahaleyi evde bulunan doktor Salih Eken yaptı.
O müdahaleden sonra tansiyonu 16’ya indi. Enver Abi de kendine geldi.
Ama çok üzüntülüydü.
“Sokaklardan türbanın yasaklanması ve 23 milyonun katledilmesi” sözleri kendisini tedirgin etmişti.
Orada iki ellerini yana açıp; “Ya Rabbi, bu ülkenin Müslümanlarına yardım et” diye dua etti.
Ertesi gün Enver Abi büroya geldi.
Odamda otururken bir şey dikkatimi çekti. Enver Abi’nin gözlerinin önü morarmış ve şişmişti. Ağlamaktan dolayı oluşan bir şişlik.
Ben o ana kadar Genelkurmay’da olup bitenlerden habersizdim. Enver Abi’yi o halde görmek inanın beni çok üzdü.
Dayanamayıp sordum :
-Efendim, gözünüz biraz şişmiş. Rahatsız mısınız? Enver Abi bütün gece uyumadığını dua ettiğini söyledi.
Anlaşılan dualarını gözyaşıyla yapmış.
Ardından da yaşadıklarını anlattı. İnanın tüylerim diken diken oldu.
Bir hafta kendime gelemedim.
Varın Enver Abi’nin halini siz düşünün. Enver Abi İstanbul’a dönüşünde rahatsızlandı. Nasıl rahatsızlanmasın?
Bütün bu zulümlere, acılara ve tehditlere rağmen direndi.
Kabus gibi geçen o süreçte kendini; hem ülkesine hem de arkadaşlarına siper etti.
28 Şubat sürecinde bir tek arkadaşının burnu bile kanamadı.
Bizler için kendisini feda edip, gitti.
Kendinizi Enver Abi’nin yerine koyun. Karşınızda 23 milyon insanı katletmek için gözünü karatmış bir güruh var.
Onların yaptıkları baskılar ve tehditler var.
Balyoz Darbecilerinin niçin insaflı olduklarını bu rakamlara bakarak söyledim.
O gün bu ülkenin 23 milyon insanını katletmeyi düşünecek kadar gözünü karartan cuntacılar, bugün 23 metrekarelik bir oda bile bulamıyor. Sincan Cezaevinin 3-5 metrelik odalarında volta atıp, avluya bile özel izinle çıkabiliyor.
O yıllarda orduevlerinde padişah sofraları kurarken şimdi cezaevinin karavanasına kaşık sallıyor.
İlahi adalet böyle bir şey.
Allah-u Teala, Şura Suresi’nde buyurduğu gibi; Kötülüğün cezasını misliyle kötülük olarak veriyor.
Bu onun şaşmaz bir adaletidir.
Bakınca bu büyük fotoğrafın içerisinde; İhlas Finans, TGRT ve Egebank inanın çok küçük ayrıntılar.
Yaşadıklarım ve yazdıklarımda fazlam yok, eksiğim var. Sevgili arkadaşlar!..
Allah rızası için bu mübarek insan hakkında kötü düşünmeyin.
Kötü sözler söylemeyin.
İnanın çok üzülürsünüz.
Bunu kendim için değil sizin için, sizleri düşündüğüm için söylüyorum.
Benim bundan ne kazancım, ne de bir çıkarım var.
Aranızdan birkaç kişi insafa gelip bundan vazgeçerse ne mutlu bana.
Sadece onun hayrına ve dualarınıza talibim.
Başka da bir talebim yok.
GELİN HEP BİRLİKTE AF DİLEYİP TÖVBE EDELİM
BU GÜZEL İNSANI HEP HAYIRLA YAD EDELİM
Gazeteci Metin Özer, İhlas Finans olayı ilgili tarihe ışık tutacak ve belge olabilecek çok özel bir yazıya imza attı.
Enver Abi’nin arkasından söylenen bazı olumsuz ifadeleri okuyunca, yıllardır içimde kanayan bir yara olan bu meseleyi kaleme almak istedim.
Birazdan okuyacağınız şeyleri pek çoğunuz ilk kez işiteceksiniz. Hatta, Enver Abi’nin en yakınında olanlar bile ilk kez öğrenecek.
Öncelikle şunu belirtmek isterim:
Ben 2002 yılında TGRT’den yani, İhlas Grubu’ndan tamamen ayrıldım. O zamandan beri de İhlas ile maddi anlamda hiçbir bağım kalmadığı gibi bir alışverişim de olmadı.
Ancak, 25 yıl ekmeğini yediğim Enver Ören’e, bizim tabirimizle Enver Abi’ye hiçbir zaman kopmayacak çelikten bir gönül bağım var.
Bugün bildiğim her şeyi bana öğreten bu güzel insana, aşk derecesinde bağlıyım.
Dolayısıyla burada yazdıklarımın İhlas ile bir ilgisi yoktur.Duyduğum aşkla ilgilidir. Sonuçta bu ifadeler sadece beni bağlar.
Gelelim İhlas Finans olayına!..
İş başındaki REFAH YOL hükümeti, Demirel önderliğindeki 28 Şubat cuntası tarafından görevden uzaklaştırıldı.
29 Mayıs 1999 tarihinde zorlama yöntemlerle ANASOL-M hükümeti kuruldu. O tarihte kurulan 57. Hükümet’teBülent Ecevit’in başında olduğu DSP, Mesut Yılmaz’ın başında olduğu ANAP ve Devlet Bahçeli’nin MHP’si bulunuyordu.
İşte o yıllardı…
Yanlış hatırlamıyorsam 2000 yılının sonlarıydı.
Bir gün Enver Abi’yi aradım.
Son derece canı sıkkın ve morali bozuktu.
“Efendim, sesiniz biraz keyifsiz geliyor. Canınızı sıkan bir şey mi var?” dedim.
Sanki bu sorumu bekliyormuş gibi adeta patladı:
“Metin, iki yıla yaklaştı devletten alacağımızı alamıyoruz. Bizim devletle bir işimiz olmadı. Sürekli yatırım yapıyoruz ve bu yatırımlar nedeniyle yasal olarak teşvik haklarımız var. Bunları ödemiyorlar. Ödemedikleri gibi bize bir gerekçe de göstermiyorlar. Diğer bütün şirketlere ödeme yapılıyor. Sadece bize yapılmıyor. İhlas’tan 29 bin kişi ekmek yiyor. Bir sürü yatırım yaptık. Hakkımız ödenmezse bu çarkı nasıl döndüreceğiz?”
Ben de; “Efendim, kaç lira alacağımız birikti?” diye sordum.
Enver Abi; “Arkadaşlar hesaplamışlar 50 trilyon lirayı aştı. Tabi enflasyonu düşündüğünde bu para, ödenmeyen her gün hızla eriyor.” dedi.
Rakamı duyunca adeta şok oldum. 2000 yılının 50 trilyonu!..
“Efendim” dedim.”Müsaade ederseniz ben bu konuyu Sayın Başbakan’a götüreyim mi?” diye sordum.
Enver Abi, “Bu çok hayırlı bir iş olur. Allah hayırlı iş yapanları çok sever. Bu meseleyi çözersen hem hayır hem de çok büyük dua alırsın” dedi.
O cümle üzerine kollarımı sıvadım.
Dönemin Başbakanı Bülent Ecevit’ten randevu almak için Özel Kalem Müdürü Zeynel Yeşilay’ı aradım : -Zeynel Bey, önemli bir konu var. Sayın Başbakan ile görüşmem gerekiyor.
İki saat sonra Zeynel Bey dönüş yaptı: -Sayın Başbakan yarın saat 14.00’da sizi bekliyor.
Ertesi gün Başbakanlık Özel kalemine gittim. Randevu saatine birkaç dakika kala Başbakan Ecevit bir jest yaparak odasından çıktı ve benim elimden tutup içeri götürdü.
Her zamanki nezaketi ve zarafetiyle hal hatır sorduktan sonra; ”Metin Bey, sizin için ne yapabilirim?” dedi.
Ben de kendisine; “Sayın Başbakan’ım, bugüne kadar size sadece haber ve TV programım için geldim. İlk kez sizden çalıştığım grup için bir şey isteyeceğim. Tatsız bir durum ile karşı karşıyayız. Devletten alacağımız var. Yaklaşık iki yıldır bu ödenmiyor ve bunun nedenini öğrenmek istiyorum” dedim.
Ecevit beni dinledikçe şaşkınlığı artarak; -Metin Bey, emin olun benim böyle bir şeyden haberim yok. Yasal alacaklarınızın ödenmemesi büyük haksızlık!..
Sözlerini tamamlar tamamlamaz Başbakan Yardımcısı Hüsamettin Özkan’ı aradı ve yanına gelmesini istedi.
Birkaç dakika sonra Hüsamettin Özkan odaya girdi.
Ecevit, Özkan’a dönerek; “Hüsamettin Bey, İhlas Holding’in yasal alacakları aylardır ödenmiyormuş. Metin Bey bunun için gelmiş. Bu ödeme niçin yapılmıyor?” diye sordu. Hüsamettin Özkan olaydan haberdar olmadığını, dönemin Ekonomiden Sorumlu Devlet Bakanı Recep Önal ile konuyu görüşeceğini belirtti.
Sonra da beni odasına götürdü.
Çıkmadan Başbakan Bülent Ecevit’e teşekkür ettim ve ayrıldım.
İki gün sonra Hüsamettin Özkan Bey aradı ve gelmemi istedi.
Büyük bir heyecan ile odasına gittim.
“Metin Bey” dedi. “Ortada ciddi bir sıkıntı var.” diye devam etti ve bana bir kağıt uzattı.
Kağıt, Milli İstihbarat Teşkilatı antetliydi. “İlgili kuruma” diye başlıyordu.
O kağıtta şu yazıyordu: -İhlas Holding’in bir takım zararlı faaliyetler içerisinde olduğuna yönelik duyumlar alınmıştır. Bu holding ve bağlı kuruluşları hakkında dikkatli olunması gerekmektedir.
Dehşete düştüm.
İfadeye bakar mısınız?
“ZARARLI FAALİYETLER” ve “DUYUMLAR”
İhlas hangi zararlı faaliyetlerde bulunmuş?
Cevap yok.
Peki bu zararlı faaliyetleri nasıl belgelediniz?
Duyumlarla…
Güler misin, ağlar mısın?
Devletin Milli İstihbarat Teşkilatı, aldığı bir duyumla Türkiye’nin gözbebeği olmuş koskoca İhlas Holding’in ipini çekiyor. Türk Dil Kurumu; duyumu; “Doğruluğu kesin olarak bilinmeyen haber, istihbarat” olarak tanımlıyor.
Nereden alındığı, kimden alındığı ve içeriğinin ne olduğu belli olmayan bu duyum nedeniyle İhlas Holding’e blok uygulanıyor.
Sinirden titreyerek; “Hüsamettin Bey, Allah aşkına böyle rezalet olur mu? Burada suç belli değil. Mesele belli değil. Kabahat belli değil. Sadece bir duyum. Duyum doğru da olabilir, yanlış da olabilir. Böyle bir nedenle koca bir grup mahkum edilir mi?” dedim. Hüsamettin Özkan da yazının ve ifadelerin anlaşılmaz olduğunu ancak yapacağı başka bir şeyin de olmadığını söyledi.
Ben de bunun üzerine konuyu Sayın Başbakan’a tekrar götüreceğimi söyledim.
Kendisi de bu meseleyi tekrar Ecevit’i götürmemem konusunda ricada bulunarak MİT ile bizzat görüşme sözü verdi.
O yazının fotokopisini alıp çıktım.
Kara kara düşünüyorum.
Bu yazıyı Enver Abi’me nasıl vereyim?
Kapıda şoförüm bekliyor.
Dedim ki, “Büroya hiç gitmeyelim. Biraz dolaşalım”
Elimde tekrar tekrar okuduğum bir yazı ve biz Ankara’yı turluyoruz.
Kafamda Enver Abi’yi üzmeden işi biraz daha yumuşatarak anlatmak var. O gel gitler arasında en azından meselenin nedeninin ortaya çıktığını düşünerek büroya döndüm.
Korka korka, çekinerek Enver Abi’yi aradım.
Başbakan Ecevit ile görüşmemden, Hüsamettin Özkan’ın odasından ayrılmama kadar geçen zaman dilimindeki bütün konuşmaları aktardım. Telefonda yazıyı okumamı istedi. Okudum. Tekrar okumamı istedi, bir kez daha okudum.
Adeta şok olmuştu. Duyduklarına inanamadı. Devletine bu kadar bağlı bir insanın nasıl bir zararlı faaliyeti olabileceğini sordu.
Bütün hayatının devletine ve milletine hizmetle geçtiğini anlattı.
Özellikle devletin istihbarat teşkilatının böyle bir yazı yazmasına çok üzüldü, çok kırıldı. Söylediği diğer ayrıntılara fazla girmeyeyim. Onları aktarırsam pek çoğunuz gözyaşına boğulursunuz, tıpkı benim gibi…
Ben de kendisini rahatlatmak için, “Efendim, en azından hakkımız olan alacaklarımızın niçin ödenmediğini öğrenmiş olduk. Hüsamettin Bey zaten MİT ile görüşme sözü verdi. İnşallah o çözer de sorun ortadan kalkar” dedim.
Ancak Enver Abi yaralanmıştı.
Ömrünü harcadığı, kuruşuna kadar vergilerini ödediği devletinin; kendisi hakkında böyle bir olumsuz düşüncesi olması, çok zoruna gitmişti. Devletten alması gereken parada pulda gözü kalmadı.
Hep, o, “zararlı faliyet” sözüne takıldı.
Ben de kendisine bu meselenin peşini bırakmayacağımı belirtip, telefonu kapattım.
İki gün bekledikten sonra Hüsamettin Özkan’ı tekrar aradım.
Henüz konuyu halletmediğini belirtti.
Bu kez aramama sözü verdiğim halde Başbakan Ecevit’i aradım.
Oradan da, randevu alamadım.
En sonunda MİT Müsteşarından randevu istedim.
Defalarca aramama rağmen oradan da bir sonuç çıkmadı.
Bu kez hükümetin MHP’li bakanlarına gittim. Eskiden beri tanıdığım ve çok samimi olduğum bir bakana durumu anlatıp yardımını istedim.
Sağolsun, ilgilendi.
Birkaç gün sonra beni aradı: -O yazının MİT ile falan bir ilgisi yok. Duyum askerden gelmiş.
Böylece bulmaca çözüldü.
28 Şubat cuntası, bir önceki yazımda değindiğim, “zararlı kuruluşlar listesine alırız” tehdidini hayata geçirmiş.
Oysa Enver Abi’ye bunu yapmayacakları konusunda söz vermişlerdi.
Sonradan öğrendik ki, o yazı bütün bakanlıklara gitmiş.
Enver Abi, bu yazının geri çekilmesi için defalarca dönemin Cumhurbaşkanı Demirel’e gitti. Mesut Yılmaz’a ricada bulundu.
Genelkurmay’da o malum komutanlara gitti.
Aylarca uğraştıktan sonra İhlas Finans olayından birkaç ay önce o yazı iptal edildi.
Yanlış hatırlıyor olabilirim.
O para ödendi.
Ancak 50 trilyon lira, yüksek enflasyon nedeniyle 50 bin lira değere düştü. Zulüm bitti mi ?
Bitmedi!..
ANASOL-M iktidarı döneminde; bütün işleri Türkiye’de olan İhlas Holding, devlet eliyle iş yapamayınca, bu kez kendi imkanlarıyla birbirinden çok farklı işlere soyundu.
Yazının da ortadan kalkmasıyla rahatlayan grup, yeni iş sahalarıyla uğraşırken bu defa da şer cephesinin en kapsamlı saldırısına uğradı. Önce fısıltı gazetesi kanalıyla sonra da yüksek sesle İhlas Finans’ın battığı söylentisi çıkarıldı.
Bu şayia dalga dalga bütün Türkiye’ye yayıldı. 28 Şubat cuntasının organize ettiği bu ahlaksız saldırıya, maalesef bir cemaatin, bir kısım üyeleri de destek verdi.
“Bizim şeyhimiz bütün şeyhleri döver” havasındaki bu cemaatin bir kısım üyeleri, goygoyculukta en ön safta yer aldı.
İhlas Finans mudileri şubelere saldırdı.
On binlerce mudi aynı anda paralarını istedi.
Holding merkezinden kamyonlar dolusu para taşındı. Sadece bir haftada 280 milyon dolar ödeme yapıldı.
Ödeniyor, ödeniyor ama bir türlü kuyruk azalmıyor.
En sonunda nakit bitti ve ödemelere son verildi. Ve nihayetinde BDDK 10 Şubat 2001 tarihinde tepeden gelen bir emirle İhlas Finans’a el koydu.
10 Şubat tarihinin çok önemli bir yanı var:
10 Şubat rahmetli Enver Abi’nin doğum günü.
Bu operasyon için Enver Abi’nin doğum günü seçilerek, adeta “Doğum gününde seni bitirdik” mesajı verdiler.
Hem de bunu bir tatil günü olan Cumartesi günü yaptılar.
365 günün içinden bu tarihin seçilmesi çok açık bir mesaj oldu. Ama Allah’a çok şükür bitiremediler.
Bu arada İhlas Finans’a el konulmasını kadeh tokuşturur gibi kafa tokuşturarak kutlayan o cemaatin bir kısım üyelerine bir Arap sözünü hatırlatmak isterim:
–Men Dakka, dukka. Yani, kim çalarsa çalınır veya atasözü olarak ÇALMA KAPIMI ÇALARLAR KAPINI. İhlas Finans ile başlayan İhlas’ı bitirme operasyonu İhlas Holding ile sürecekti.
Ancak bunu yapamadılar. İhlas Finans’ın başına ördükleri belanın bin beteri, hiç beklemedikleri bir anda kendi başlarına geldi. İhlas’a yaşattıkları felaketten sadece ve sadece 9 gün sonra eşi benzeri görülmedik bir gazaba uğradılar.
Cumhurbaşkanı Sezer, 19 Şubat 2001’de dönemin Başbakanı Bülent Ecevit’in yüzüne anayasa kitapçığı fırlatarak Türkiye’nin büyük bir kaosa sürüklenmesine neden oldu.
Tartışma haberi duyulduktan saatler sonra Türkiye tarihinin en ağır ekonomik krizlerinden biri başladı. Kriz doruk noktasına ulaştı. Borsa öldü, repo faizleri yüzde 760’a fırladı. Kriz öncesi 670 bin TL olan dolar Nisan’da 1 milyon 161 bine tırmandı.
19 Şubat krizi tarihe kara bir leke olarak düştü…
Canının derdine düşen 28 Şubat cuntası ve onun maşaları, İhlas’ı bırakıp iktidarı kurtarmaya çalıştı.
Allah zalimleri sevmez ve mazlumların yanındır. Ve cezâu seyyietin, seyyietun misluhâ, fe men afâ ve asleha fe ecruhu alâllâh(alâllâhi), innehu lâ yuhıbbuz zâlimîn(zâlimîne). “Kötülüğün cezası da misli kötülüktür, fakat her kim affedip ıslâh ederse onun da ecri Allah’adır, her halde o zalimleri sevmez” mealindeki Kuran-ı Kerim’in Şura Suresi’nin 40. ayeti bir MGK şurasında resmen zuhur etti.
MGK Şurasında, Şura Ayeti’nde yazdığı gibi gazaba uğradılar.
28 Şubatçılar beklenmedik bir anda olmadık bir meseleden birbirine düştü.
Onları kendi dertleriyle bırakıp dönelim bizim meselemize.
Fırtınanın ortasında bir de tsunamiye yakalanan Enver Abi, bu kez holdingi sağ salim sahile ulaştırmaya çabaladı. Şer cephesi tarafından topa tutulan, her tarafı delik deşik olan ve su alan İhlas gemisini o fırtınadan batırmadan çıkardı.
Bence bu bir keramet.
İddia ediyorum!..
Bugün İhlas Holding’in sapasağlam ayakta durması Allah-u Teala’nın gerçek bir mucizesidir.
Bunu yaparken de elindeki avucuyla İhlas Finans mudilerinin borçlarını ödemeye çalıştı.
Uçağını, helikopterini, arabalarını sattı.
Yetmedi TGRT’yi sattı, o da yetmedi KİA’yı sattı.
Bütün bunları görmezden gelenler, Enver Abi’nin hortumcu olduğunu iddia ediyor.
Hangi hortumcu mescide kapanıp saatlerce, “Ya Rabbi, borçlarımı ödememe yardım et” deyip ağlamıştır?
Vefatından 3-4 ay önce kendisini aradım. Selam verdim, “Metin Abi dua et Enver Abi’n borçlarını ödesin” dedi.
Allah aşkına ben kimim ki? Borçlarını ödeyebilmek için benden bile dua istiyor?
Düşünün yani!..
Yazıktır, günahtır. Ne yapmış Enver Abi?
“Benim borcum yok” deyip kenara mı çekilmiş?
Paraları uçağına yükleyip yurtdışına mı kaçmış?
Veya Cem Uzan gibi Cannes’te partiler verip gününü gün mü etmiş?
Herkes elini vicdanına koysun.
Bugün Türkiye’nin en büyük bankası hakkında “Batıyor” söylentisi çıkarılsa, o banka kesin batar.
Hangi banka; şubelerine hücum eden mudilerin parasını tıkır tıkır ödeyebilir? Hatta bir bankada paranız varsa, 10 milyardan (10 bin lira) fazla para çekmek isterseniz bir gün öncesinden bildirmek zorundasınız. O parayı istediğiniz anda alamazsınız.
Bilinenin aksine bankada para olmaz.
Çünkü bankalar buzdolabı değildir. Bankalar paraların saklandığı kasa da değildir.
Sizlerin paraları bir takım yatırımlarda kullanılır. Elde edilen karın bir kısmı bankaya bir kısmı da paranın sahibine verilir.
İhlas Finans da bunu yaptı. Ama o yatırımların geri dönmesini engellediler. Şer odakları İhlas Holding’i ve Finans’ı kıpırdayamaz hale getirdi.
Yanlış adrese kin ve buğz ederseniz hidayetten mahrum kalırsınız.
Bu da işinizi kolaylaştırmaz, zorlaştırır.
Bu kadar zulüme uğramış bu güzel insanın ardından kötü söz söylemek kimseye hayır getirmez.
Şunu da belirtmek isterim. İhlas mudilerine gerçekten hayranım. Büyük çoğunluğu feraset gösterip fevri davranış içerisinde olmadı. Hiç bir bankanın mudisi, böylesine feraset göstermezdi.
Allah hepsinden razı olsun.
Hepsi pırıl pırıl insanlar.
Onlar için gerçekten üzülüyorum.
İnşallah hepsi alacaklarının son kuruşuna kadar alır (AMİN)
Bir noktaya daha dikkatinizi çekmek isterim. Rahmetli Enver Abi’den sonra oğlu Mücahit Ören babasının mirasına sahip çıkacağını duyurdu.
Miras, sadece kar demek değildir.
Miras, karıyla zararıyla bir bütündür. Bu bakımdan er veya geç alacaklarınızı tam ve eksiz alacağınızdan bir şüphem yok.
Buradan Enver Abi’yi sevenlere de seslenmek isterim. Enver Abi’nin mirası; sadece İhlas Holding’in veya Mücahit Ören’in omuzlarına bırakılmayacak kadar ağırdır.
Bu güzel insanın o mübarek yeşil tabutuna omuz verebilmek için nasıl koşturduysak bu mirasa da aynı şekilde omuz vermek için koşmalıyız. Bunu yapmalıyız ki mahşerde o kutlu sancağın altına girmeye yüzümüz olsun.
Seadet-i Ebediyye yolu otoban değildir.
Bu yol, taşlı dikenli meşakkatli bir yoldur.
Bu yolun hem sağında hem de solunda pusuya yatmış düşmanlar vardır.
Yol boyunca kayalar, uçurumlar ve hatta heyelanlara rastlarsınız.
Önemli olan bütün bu engellerin üstüne basa basa, eli ayağı kanaya kanaya yol almaktır.
Çünkü bu yolun sonunda büyük müjde vardır.
YÜKÜMÜZ ÇOK AĞIR YOLUMUZ ÇOK UZUN
BU YOLDA YÜRÜYENLERE SELAM OLSUN!…
![Halil Uygun - Belçika Enver Abi'li hatıralar (Halil Uygun - Belçika'dan unutulmaz hatıralar) [2005 veya 2006]](https://enveroren.files.wordpress.com/2013/05/150.jpg "(150)")
![Halil Uygun - Belçika Enver Abi'li hatıralar (Halil Uygun - Belçika'dan unutulmaz hatıralar) [2005 veya 2006]](https://enveroren.files.wordpress.com/2013/05/151.jpg "(151)")
![Halil Uygun - Belçika Enver Abi'li hatıralar (Halil Uygun - Belçika'dan unutulmaz hatıralar) [2005 veya 2006]](https://enveroren.files.wordpress.com/2013/05/152.jpg "(152)")
