 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Sancağı taşımazsam!.."
03-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Eshâb-ı kirâmın meşhurlarından Sâlim Mevlâ Ebû Huzeyfe (radıyallahü anh); Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün gazâlara katıldı.
Müseylemet-ül-kezzâb kâfirine karşı yapılan “Yemâme” gazâsına da katıldı.
Çok gayret etti.
Ve şehit düştü!
Sancaktar, hazret-i Sâlim idi.
Eshâb-ı kirâm ona;
"Yâ Sâlim! Senin başına bir zarar gelmesinden korkarız" dediler.
Hazret-i Sâlim;
"Eğer sancağı taşımayacak olursam, Kur'ân ehlinin en bedbahtı olurum" buyurdu.
Sonra sancağı kaldırdı.
Ve düşmana daldı.
Kâfirler, şiddetle hücûm edip, hazret-i Sâlim'in sancak tutan kolunu bir kılıç darbesiyle kestiler.
Sâlim "Allaaah!” diye bağırdı.
Harp meydanı inledi!
Ama sancağı düşürmedi.
Öbür eliyle tuttu.
Bir kılıç darbesiyle o kolunu da kestiler.
Fakat İslâm sancağı yine yere düşmedi.
Çünkü hazret-i Sâlim, bütün vücûdu ve kesik kollarıyla sancağa sarılmıştı!
Küffâr saldırıyordu.
O ise sancağı bırakmıyordu.
Sanki hazret-i Sâlim'e vurulan her kılıç darbesi, onun, sancağa daha “Sıkı” yapışmasını ve daha bir “Kuvvet”le dik durmasını sağlıyordu!
Mücâhitler geldiler.
Sancağı aldılar.
Hazret-i Sâlim (radıyallahü anh), işte o zaman yere düştü ve Şehâdet şerbetini içti!..
."Beni ona götürün!"
04-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Hazret-i Sâlim (radıyallahü anh), kâfirlerin en şiddetli kılıç darbeleri altında şehit düşerken;
“Vemâ Muhammedün illâ resûl" âyet-i kerîmesini okuyordu.
Eshab ona koştular.
Gördüler ki, kanlar içinde.
Ve bu âyet-i kerîmeyi okuyor.
Eshâba Ebû Huzeyfe'yi sordu.
Cevâben;
“O şehid oldu” dediler.
O bunu duydu.
"Beni, onun yanına götürün" diye mırıldandı.
Vasiyetini yaptı.
Ve şehâdete erişti.
Eshâb-ı kirâm onu, Ebû Huzeyfe ile beraber, birinin başı diğerinin ayağının yanında olduğu hâlde defnettiler.
● ● ●
Hazret-i Ömer, onu çok severdi.
Ona husûsî muhabbeti vardı.
Ayrıca ona hürmet ederdi.
Onun hakkında;
"Sâlim hayatta olsaydı hilâfeti Şûrâ’ya havâle etmez, hiç düşünmeden yerime onu halîfe seçerdim" buyurmuştur.
Güzel Kur’ân okurdu.
Resûl aleyhisselâm;
"Kur’ân-ı kerîmi şu dört kimseden dinleyiniz; Abdullah İbni Mes'ûd, Sâlim Mevlâ Ebû Huzeyfe, Übey bin Kâ’b ve Muâz bin Cebel" buyurdular.
Kendi de zevkle dinlerdi.
Zîra sesi çok güzeldi.
Hazret-i Ömer der ki:
Resûlullahın huzûrunda hazret-i Sâlim zikredildiğinde (Sâlim, Allahü teâlâyı çok severdi. Eğer Allah'tan korkusu olmasaydı, bu sevgisi sebebiyle yine Ona isyân etmezdi) buyururdu.
.Tam bir İslâm kahramanı...
05-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Hicretten önce İslâmiyeti ilk kabul eden Medîneli Sahâbîlerden Sehl bin Hanîf (radıyallahü anh), tam bir İslâm kahramanıydı. Çok güzel ata binerdi.
Ve gâyet iyi ok atardı.
Onu herkes severdi.
Hattâ saygı duyarlardı.
Atına bindiği zaman gidişi, duruşu, herkesin dikkatini çekerdi. Sevgili Peygamberimiz de hazret-i Sehl'in bu hâlini beğenirdi.
Uhud cenginde O da vardı.
Büyük yararlık gösterdi.
Sevgili Peygamberimizi çok sever, Onun uğrunda her şeyini fedâ ederdi.
Uhud gazâsında bir ara, Müslümanlar zor durumda kaldı.
Ve geri çekildiler.
Dağılır gibi oldular.
O ise sebât etti.
Ve hep Resûlullahı düşündü.
Canla başla Onu korumaya çalıştı
Vücûdunda onlarca ok yarası varken savaşa devam etti.
Savaş şiddetlendi!
İki taraf birbirine girdi.
O, yine Efendimizi düşünüyordu.
Etrâfında “Pervâne” oldu.
Müşriklere karşı ok attı.
Hattâ müşrikleri kendi üzerine çekmek için bir taktik uyguladı.
Ortaya çıktı.
Ve o gür sesiyle;
"Sehl’i nişan alınız, oklarınızı Sehl’e atınız" diye haykırdı!
Ve devamlı ok attı.
Nihâyet oku bitti.
Efendimiz bunu fark ettiler.
Ve eshâba dönüp;
“Sehl'e ok yetiştirin. Çünkü o, Sehl'dir, çok iyi ok atar" diye seslendiler.
.Bunu kabul buyurun efendim!"
06-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Resûlullah Efendimiz Tebük harbi için eshâbından yardım isteyince, eshâbın zengin olanları, güçleri nisbetinde yardımda bulundular.
Hazret-i Sehl bunu işitti.
Üzülüp kederlendi!
Zîra kendisi fakîrdi.
Yardım edemeyecekti.
Hemen evine gitti.
Çocuklarının ihtiyaçları için ayırmış olduğu bir avuç “Hurma” vardı.
O hurmayı aldı.
Ve Resûlullahın huzûruna vardı.
O hurmayı uzatıp;
"Ey Allahın Resûlü! Evimizde bundan başka yiyecek bir şeyimiz yoktur. Bu hurma, benim ve kızımın yardımlarıdır. Lütfen kabul buyurunuz ve bize bereketle duâ ediniz" diye yalvardı.
Efendimiz ona baktı.
Ve sevinip duygulandı.
O bir avuç “Hurma”yı bizzat kendi mübârek elleriyle alıp, diğer bütün hediyelerin üstüne koydu.
Ve bereket için duâ etti.
Münâfıklar bunu gördüler.
Ve onu küçümsediler.
Hattâ daha ileri gidip;
"Allahü teâlânın, Sehl bin Hanîf'in bir avuç hurmasına ihtiyâcı yoktur" diyerek onu kınadılar.
Aşağıladılar.
Alay konusu yaptılar.
Aralarında gülüştüler.
Münâfıkların bu davranışı üzerine, Allahü teâlâ, meâlen;
“Sadaka husûsunda, gücünün yettiğinden başkasını bulamayan fakîrlerle eğlenenlere, pek acıklı azap vardır" âyet-i kerîmesini gönderdi...
.Hırsızın tövbesi!..
07-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Osmânlılar zamânında Anadolu'da yetişen evliyânın en büyüklerinden Seyyid Sâlih hazretlerinin evine, hırsızın biri, gece gelip evi soymaya karar verdi.
O gece “Ay” çıkmamıştı.
Ortalık zifirî karanlıktı.
Hırsız bahçe duvarından içeri atladı, fakat o anda bahçenin birdenbire “Gündüz” gibi aydınlandığını gördü.
Ve hayret etti!
Nasıl olabilirdi?
Kendisini görürler korkusuyla hemen kendini dışarı attı!
Fakat o da ne?
Ortalık yine karardı.
Zifirî karanlık oldu.
Tekrar bahçeye girdi.
O içeri girer girmez ortalık bir anda yine aydınlandı.
Yine dışarı çıktı.
Sonra tekrar girdi.
Şaşkın vaziyetteydi.
Nihâyet evin penceresine baktığında Seyyid Sâlih hazretlerini gördü.
“Nûr” gibi parlıyordu.
Hırsıza hitâben;
"Buyurun, ne isterseniz vereyim. Bir şey almaya geldiyseniz söyleyin” buyurdu.
Hırsız şaşırdı.
Ne diyeceğini bilemedi.
Onun “Güneş” gibi parlayan mübârek yüzünü görüp, tatlı sözünü işitti.
Kendisine hayrân kaldı.
Yaptığına pişmân oldu.
Kalbi değişti.
Huzûruna gitti.
Ve candan tövbe etti.
Ondan sonraki günlerde Onun derslerine giderek ilim öğrenmeye başladı. Talebelerinden oldu ve çok istifâde etti.
."Ne derse yapar mısın?"
08-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Tâhâ hazretlerinin oğlu Ubeydullah, babasının yerine geçen amcası Seyyid Sâlih hazretlerine talebe olmayıp, diğer halîfesi Seyyid Fehîm hazretlerine tâbi olmak istedi.
Ama O, istemedi.
Buna râzı olmadı.
Ve kendisine;
“Muhterem babanız, yerine Seyyid Sâlih hazretlerini tâyin ettiler. Bu sebeple siz de, biz de, onun sohbetine gidip, ona tâbi olmamız lâzımdır” buyurdu.
Lâkin o, kabul etmedi.
Hemen îtiraz etti.
Bunun üzerine Seyyid Fehîm Arvâsî, ona;
"Mübârek hocamızın kabr-i şerîfine gidip soralım. Ne buyururlarsa yapar mısın?" buyurdu.
O da; "Yaparım” dedi.
Birlikte kabre gittiler.
Bunu soracaklardı.
Henüz bir şey dememişlerdi.
Tâhâ-i Hakkârî hazretlerinin;
"Ey Fehîm! Ubeydullah'ı, kardeşim Sâlihe götür” dediğini şittiler.
Ubeydullah işi anladı.
Babasının emrine uydu.
Ve oradan ayrılıp, süratle amcasının huzûruna koştu.
Amcası kendisine sarıldı.
Ve muhabbetle sıktı.
O anda Ubeydullah'a o kadar muhabbet geçti ki, amcası “Ubeydullah'ın muhabbet ateşi, kemiklerimi eritti” buyurdu.
● ● ●
Bir gün bir talebesi, Seyyid Sâlih hazretlerine gelerek;
“Âhirette en çetin şey nedir efendim?” diye sordu.
O da cevâbında;
“Kul hakkıdır, ama (Kul hakkı) deyince yalnız maddî haklar gelmesin hâtırına. Mümini çekiştirmek, gıybet ve sû-i zan, hattâ mümine sert bakmak bile (Kul hakkı)dır” buyurdu.
.En zor iş nedir?
09-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Sâlih hazretleri bir zaman hastalandı.
Bu, son hastalığıydı.
Talebelerini toplayarak her biriyle vedâlaştı.
Herkesle helâlleşti.
Vasiyetini bildirdi.
Kabriyle ilgili olarak da;
"Kabrimi, ağabeyim Seyyid Tâhâ hazretlerinin kabr-i şerîfinin ayak ucuna kazın. Bizden sonra Seyyid Fehîm'e tâbi olun” buyurdu.
Kur’ân-ı kerîm okunuyordu.
“Allah!” deyip vefât etti.
Ve sevdiklerine kavuştu.
Vasiyetini aynen yaptılar.
Kabrini, hocasının ayak ucuna kazdılar.
Şimdi bu iki kabrin üç “Taşı” vardır.
Yâni Seyyid Tâhâ hazretlerinin kabrinin ayak ucundaki taş, Seyyid Sâlih hazretlerinin baş taşıdır.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
“Bu dinde en zor iş, doğru yolu bulduktan sonra hep o yolda kalmak, sebât etmek ve o yoldan hiç ayrılmamaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hud sûresinde, Efendimize;
(Emrolunduğun doğru yolda yürü, o yoldan ayrılma!) meâlindeki âyet-i kerîme inince, Efendimiz aleyhisselâm; (Hud sûresi, sakalıma ak düşürdü) buyurdular.”
● ● ●
Bir gün de;
“Kardeşlerim! İki şey olmasaydı, dünyâda yaşamaya değmezdi" buyurdu.
“Onlar nedir?” dediler.
Buyurdu ki:
“Biri, seher vakitlerinde tövbe istiğfâr etmek, öbürü Allah dostları ile beraber olmaktır.”
.Gavs’ın üzerine yağmur yağmaz!..”
10-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Sıbgatullah Hizânî hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:
-Abdürrahman Tâgî, henüz hocamızın talebesi olmak şerefine kavuşmamıştı ki, hocamızın, zamânın Gavsı olduğu hakkında tereddüdü vardı.
Bir gün kitaplardan, Gavslık alâmetlerini okuyup huzûruna gitmeyi ve bu alâmetlerin onda olup olmadığını anlamak istedi.
Gavs ne demektir?
Öğrenmek istiyordu.
Nihâyet bir kitapta;
“Gavs’ın üzerine yağmur yağmaz” ibâresini gördü.
O esnâda bir talebe gelip;
“Hocam Sıbgatullah hazretleri, sizi evlerine dâvet ediyor” dedi.
Buna memnun oldu.
Ve birlikte çıktılar.
Seyyid Sıbgatullah, talebeleriyle bir tepe üzerinde beklemeye başladılar.
Mevsim ilkbahardı.
Gökte bulut yoktu.
Nihâyet misâfirler geldi.
Ve bir sohbet başladı.
O anda masmâvi olan gökyüzünde “Bulutlar” birikmeye, “Şimşek”ler çakıp gök gürlemeye; derken şiddetli bir “Yağmur” başladı.
Hem de ne yağmur.
Abdürrahman Tâgî, kitaplardan okuduklarını hâtırladı ve dikkatle Sıbgatullah hazretlerini tâkip etti.
Gördü ki, gökten inen yağmur tâneleri, mübârek Seyyidin üzerine inmeden etrâfına meyledip yere düşüyor, hiç Onun üzerine yağmıyordu.
Herkes ıslandı.
O, hiç ıslanmadı.
Her şey ortadaydı.
Abdürrahman Tâgî bu hâli görünce kalbi değişti.
Ve hocamızın büyüklüğünü kabul ederek en önde gelen talebelerinden oldu...
."Bizden ne kötülük gördün?"
11-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Sıbgatullah Hizânî hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:
Molla Abdülgafûr isminde hocamızın büyüklüğüne inanmayan biri vardı.
Namazı edâ ederdi.
Sonra çıkıp giderdi.
Bir gün, câminin kapısında birden hocamla karşılaştı.
Hocam o kişiye;
“Ey Molla Abdülgafûr, sen bizden ne kötülük gördün ki, arkamızdan aleyhimizde konuşup gıybetimizi yaparsın?” diye sordu.
O, hiç cevap vermedi.
Hattâ kolundan tutup;
“Bunca insanı aldatıp peşinde koşturduğun yetmez mi ki, beni de onların arasına katmak istersin” diyerek hocamı itmeye başladı.
Biz bunu gördük.
Hocam kolunu çekti.
Ve ona öyle bir celâlli baktı ki, Abdülgafûr, yıldırım isâbet etmiş çınar ağacı gibi birden yere yığıldı!
Bir müddet öyle kaldı.
Sonra kendine geldi.
Ve hürmetle hocamın elini öpmeye başladı.
Biz çok şaşırdık.
O (Nefret) hâli gitmişti.
Yerine (Sevgi) gelmişti.
Hocamın elini öperken;
“Ne olur efendim beni affediniz, yaptıklarıma pişmân oldum. Sizin büyüklüğünüzü anlayamadım” diyordu.
Hepimiz hayret ettik!
Ve Abdülgafûr'a;
“Ne oldu ki, böyle birden değiştin?” diye sorduk.
O, bize cevâben;
“Gavs bana öyle celâlli bakınca başım Arş’a kadar yükseldi, oradan yere düştüm, bu kerâmeti görünce nasıl pişmân olmam?” dedi.
.Canı pahasına kendini siper etti!
12-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Sıbgatullah hazretleri, bir gün talebeleriyle sohbet ediyordu.
Bir ara onlara;
"Filân tepeye çıkalım da, orada sohbet edelim, ne dersiniz?” buyurdu.
Talebeler sevindiler.
Ve birlikte yola çıktılar.
Tepenin eteklerine gelince, talebelerden bâzıları önden yürüyüp oturulacak yerleri, hocaları tepeye çıkıncaya kadar düzeltmek istediler.
Seyyid Sıbgatullah, oğlu ve yakınları ve Abdürrahmân Tâgî arkadan geliyordu.
Yukarıya doğru yavaşça tırmanıyorlardı.
O anda garip bir şey oldu.
Önden giden talebelerden birinin ayağının altından koca bir taş aşağıya yuvarlanmaya başladı.
Gittikçe de hızlanıyordu.
Yapacak bir şey yoktu.
O koca taş, hocaları Seyyid Sıbgatullah hazretlerinin ve diğerlerinin üzerine doğru hızla iniyordu.
Korkuya kapıldılar!
Ne yapacaklarını şaşırdılar.
Abdürrahman Tâgî, hocasına zarar gelsin istemiyordu.
Taş ise hızla geliyordu.
Tam Hocasına çarpacaktı ki hemen kendini öne attı.
Böylece koca taşın, hocasına çarpmasına mâni olacaktı.
Cenâb-ı Allah yardım etti.
Ve taş, hikmet-i İlâhî tam önlerindeki bir kayaya çarptı.
Ve arkasında kaldı.
Tehlike de ortadan kalktı.
Seyyid Sıbgatullah hazretleri, Abdürrahman Tâgî'nin, canı pahasına yaptığı bu hareketten, son derece memnun olmuştu.
.“Gelin, Efendimizden bahsedelim..."
13-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Sıbgatullah hazretleri anlatır:
Bizim yolumuzun esâsı, (Sohbet) ve (Muhabbet)tir.
Sohbet muhakkak lâzımdır.
Zîra sohbet; dünyâ bağlılıklarını keser ve insana hakîkî (Îmân)ı kazandırır.
İşin başı, sohbettir.
İnsan sohbetle yücelir.
Eshâbın, birbirlerine;
“Gelin, Efendimizden bahsedelim de îmânımız tâzelensin” sözlerindeki îmândan maksat, sohbettir.
Yâni “Bir miktar sohbet edelim de îmânımız kuvvetlensin” derlerdi.
● ● ●
Komşu kasabadaki talebelerinden biri hastalanmıştı.
Ölüm döşeğinde iken;
"Ey mübârek hocam, himmetinizi istirham ediyorum" diyerek hocasından yardım istedi.
Zîra Onu çok seviyordu.
Ve büyük biliyordu.
Seyyid Sıbgatullah hazretleri, o anda talebeleriyle sohbet ediyorlardı.
Bir ara sohbeti yarıda kesip, Abdurrahman Tâgî'yi, o talebesine gönderdi.
O da bu emri aldı.
Ve hemen yola çıktı.
Kısa bir zaman sonra o hasta talebenin evine vardı ve onu, iyileşmiş, oturuyor gördü.
Sıhhate kavuşmuştu...
Bu zât bâzen konuşurdu.
Bâzen de sükût ederdi.
Bu büyüklerin hâlini bilmeyenler;
“Acabâ niçin konuşmuyor, bize bir şey anlatmıyor?” derlerdi.
O büyükler de onlara;
"Bizim sükûtumuzdan istifâde edemeyen, konuşmamızdan da istifâde edemez” buyururdu.
."Din kitapları kalksa da!.."
14-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Şeyh Hâlid isminde bir “Âlim” vardı ki, Şark vilâyetinin adliye müfettişliğini yapardı.
Bütün zâhirî ilimlerde, İbni Hacer ve Seyyid Şerîf Cürcânî hazretleri kadar âlim olduğunu söylerdi.
Aslında öyle değildi.
Ama o, böyle inanıyordu.
Hattâ “Bütün din kitapları ortadan kalksa, ben bu ilimleri yeniden ihyâ ederim” derdi.
İşte bu Şeyh Hâlid, Seyyid Sıbgatullah hazretlerinin ismini ve nâmını işitmiş, görmek istiyordu.
Niyeti, Onu imtihan etmekti.
Kitapları karıştırdı.
Zor suâller hazırladı.
Bunları o büyük velîye sorup güya Onu zora sokacaktı.
Şeyh Hâlid geldiğinde, Seyyid Sıbgatullah, onu karşıladı.
İltifatlarla içeri aldı.
Misâfir edip ağırladı.
Başköşeye oturttu.
Ve sohbet esnâsında bu mağrûr Şeyh’in hazırladığı bütün suâlleri, teker teker cevaplandırdı.
Mağrûr şeyh utandı!
Ve bu büyük velîye;
"Ey üstâdım, beni affediniz, tövbe ettim” diyerek elini öptü.
Ve müfettişliği terk edip Seyyid Sıbgatullah hazretlerinin önünde diz çöktü.
Onun “Talebe”si oldu.
Seyyid Sıbgatullah hazretleri ata bineceği zaman derhâl koşar ve sırtıma bassın diye eğilirdi.
O ise buna üzülürdü.
Ve onu bundan meneder, böyle yapmamasını tembîh ederdi.
Ama onun elinde değildi.
Zîra Onu çok seviyordu.
Ve bu büyük velîye teveccühüyle evliyâlıkta yüksek makamlara ulaştı.
.Pişman olmamak için!..
15-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyyid Sıbgatullah hazretleri bir günkü sohbetinde;
“Kardeşlerim! Namazlarınızı vaktinde kılın ki, kıyâmet günü pişmân olmayasınız!” buyurdu.Ve ilâve etti:Efendimiz aleyhisselâm;“Bir namazı vaktinde kılmayarak kazâya bırakan ve edâ etmeden önce vefât eden kimsenin mezarına, Cehennemden yetmiş pencere açılır ve kıyâmete kadar azap çeker” buyurmuştur.● ● ●Sevdiği bir talebesi anlatıyor:Hocamız bir gün oturuyordu.Biz de yanında oturuyorduk.Bir ara tebessüm ettiler.Biz bu hâli görünce merak ettik.Ve kendilerine;“Tebessüm etmenizin hikmeti neydi efendim?” diye sorduk.Zîra merak etmiştik.Büyük velî bize baktı.Yine gülümseyerek;“Bir talebemiz, Botan Çayı'nda başını yıkadı, saçını tararken tarak saçına takıldı. Canı acıyınca bizden yardım istedi. Onun için tebessüm ettim” buyurdu.● ● ●Bu zât yine bir sohbetinde;“Birinin çok nâdide inci mücevherleri olsa, bunları koyacak bir yer bulamaz. Üstelik hırsız çalmasın diye de türlü çâreler arar, hattâ bu yüzden uykusu bile kaçar, öyle değil mi?” buyurdu.Dinleyenler;“Evet efendim” dediler.Büyük velî;“İşte, (Îmân)ımız da böyle çok kıymetlidir, onu korumak için tir tir titremeliyiz!” buyurdu.
.“Bu, cennet kokusudur...”
16-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İbrâhim Gülşenî hazretlerinin oğlu Ahmed Hayâlî, babasından otuz yedi sene sonra vefât etti.
İbrâhim Gülşenî'nin türbesine defnedildi.
Kabrini kazıyorlardı.
Güzel bir koku yayıldı.
Gönül ehli olanlar;
“Bu koku Cennet kokusudur” dediler.
Birisi o kabre indi.
Çıkıp şöyle anlattı:
İbrâhim Gülşenî'nin kabrini açtım.
Aradan (otuz yedi) sene geçmesine rağmen cesedi, gömüldüğü gibi taptâze duruyordu.
Selâm verdim.
“Aleyke selâmullah!” diye cevap verdi.
Ahmed Hayâlî'nin cesedini kabre koyup çıktım.
Üzerimdeki bütün yorgunluk gitmişti.
● ● ●
İbrâhim Gülşenî hazretlerine bir gün talebeleri;
"Efendim, kabirdeki ölülerin azap veyâ nîmet içinde oldukları bilinir mi?" diye sordular.
“Bilinir” buyurdu.
Ve şöyle anlattı:
Allahü teâlânın sevdiklerinden biri, bir kabre uğradığında, kabirdekinin azap içinde olduğunu gördü.
Aradan bir müddet geçti.
Tekrar aynı kabristana geldi.
O kabre uğradı.
Ve teveccüh etti.
Önce gördüğü azâbın kaldırılmış olduğunu gördü.
Hayret ederek düşünceye daldı!
O anda gâipten “can kulağı”na bir hitap geldi.
Merak edip dinledi.
“Bu mevtânın küçük bir çocuğu vardı, annesi onu Kur’ân-ı kerîm öğrenmeye gönderdi. Çocuk Besmele’yi öğrenince babasının azâbı kaldırıldı” diyordu.
.Bu şeyh büyükleniyor!"
17-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Bir gün Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri sohbet ediyordu.
Mecliste biri vardı.
Onun hâtırından;
"Bu şeyh de çok büyükleniyor” diye geçirdi.
Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri, bu hâli Allahü teâlânın yardımıyla sezdi.
Düşüncesini anladı.
Üzüldü tabii.
Ve ona dönüp;
"Benim bu hâlim, Allahü teâlânın kibriyâ sıfatının, yâni Onun büyüklüğünün tecellîsidir” buyurdu.
● ● ●
Halktan biri de vardı.
Seyfeddîn-i Fârûkî hazretlerinin büyüklüğünü inkâr ediyordu.
Bir gece rüyâsında, bir grup gece bekçisi gelip, onu şiddetli bir şekilde dövdüler!
O kimse şaşırdı!
“Suçum nedir?” dedi.
Onlar da cevâben;
"Allahü teâlânın sevgili kulu olan Muhammed Seyfeddîn hazretlerinin üstünlüğünü inkâr ediyorsun” dediler.
Bu korkuyla uyandı!
Yaptığına tövbe etti.
Onu sevdi.
Ve talebesi olmakla şereflendi.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Âhirette en zor şey nedir efendim?” diye sordular.
Büyük zât cevâbında;
“Kul hakkıdır. Çünkü Allahü teâlâ kendisiyle ilgili günahları affedebilir, ama kul hakkını affetmez. Alacaklı olsanız da helâlleşin, âhirete bırakmayın. Zîra hiç belli olmaz, belki de o haklıdır” buyurdu.
.Kadın için en üstün amel...
18-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri, bir sohbetinde;
“Kendinizi, vermeye alıştırın, vermeye alışmayanların, son nefeste işi zordur” buyurdu.
Sordular ki:
“Niçin zordur efendim?”
Cevâbında;
“Vermeye alışık olmadıkları için ruhlarını da zor verirler. Ölüm meleği, onların ruhlarını, yaş keçeden diken söker gibi çekip alır” buyurdu.
● ● ●
Bir hanım vardı.
Bir gün bu zâta gelerek;
“Efendim, ben, Allah’ın rızâsını kazanmak istiyorum, ne yapayım?” diye sordu.
Büyük zât cevâben;
“Beyinin rızâsını kazan” buyurdu.
Ve şunu anlattı ona:
Fâtıma vâlidemiz, bir gün Resûlullah Efendimizin hânesine gelip ağlamaya başladı!
Efendimiz sordular:
“Kızım niçin ağlıyorsun?”
Arz etti ki:
“Babacığım, bu sabah zevcim Alî ile konuşuyorduk. Bir kelimem yüzünden kırıldı bana, ben de çıkıp buraya geldim.”
Buyurdular ki:
“Hemen geri dön kızım, beyinden özür dile. Bir hanımın beyi ondan râzı değilse, Allah da râzı olmaz.”
Böyle buyurdu.
Ve sordu ona;
“Ey kızım! Kadın için en üstün amel nedir biliyor musun?”
Hazret-i Fâtıma sordu:
“Nedir babacığım?”
Efendimiz;
“Kocasına itâat etmektir. Beyini râzı eden kadına müjdeler olsun. Onun bu hâli, bin yıllık ibâdetten üstündür” buyurdu.
.Uhud’da yaşı küçüktü...
19-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Sehl bin Sa'd (radıyallahü anh), Uhud Savaşı sırasında yaşı küçük idi.
Onun için bu savaşa katılamadı.
Diğer yaşı küçük Sahâbîler gibi Medîne'de kalmıştı.
Efendimiz bu harpde yaralandı.
Bu haber Medîne'ye ulaşmıştı!
Onun için herkes üzgündü!
O da çok üzüldü!
Düşündü taşındı.
Ve hemen Uhud'a koştu.
Kendisi o günü şöyle anlatır:
Resûl-i ekrem’in yaralandığını duyduk.
Bu habere çok üzüldük!
Ve hemen Uhud’a koştuk.
Kızı hazret-i Fâtıma bir kalkan içinde “Su” getirdi.
Babasının kanlarını sildi.
Bir hasır parçasını yaktı.
Küllerini yaralara koydu.
Bunları bizzat gördüm.
● ● ●
Sehl ibni Sa'd (radıyallahü anh), hicretin beşinci senesinde yapılan Hendek Savaşı'nda da yaşı küçük idi.
Onun için harbe katılamadı.
Çünkü henüz on yaşındaydı.
Ama boş durmadı.
Eshap hendek kazıyordu.
O da yardımcı oldu.
Sevgili Peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
● ● ●
Kendisi şöyle anlatıyor:
Hendek'te Peygamberimizle hep beraberdim.
Onlar hendek kazıyordu.
Biz küçük yaştakiler de omuzlarımız üzerinde toprak taşıyorduk.
Bir ara Resûlullah’ın;
“Yâ Rabbî! Muhâcirler ile Ensâr’ı mağfiretine kavuştur” dediğini işittim.
.Uhud’da yaşı küçüktü...
19-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Sehl bin Sa'd (radıyallahü anh), Uhud Savaşı sırasında yaşı küçük idi.
Onun için bu savaşa katılamadı.
Diğer yaşı küçük Sahâbîler gibi Medîne'de kalmıştı.
Efendimiz bu harpde yaralandı.
Bu haber Medîne'ye ulaşmıştı!
Onun için herkes üzgündü!
O da çok üzüldü!
Düşündü taşındı.
Ve hemen Uhud'a koştu.
Kendisi o günü şöyle anlatır:
Resûl-i ekrem’in yaralandığını duyduk.
Bu habere çok üzüldük!
Ve hemen Uhud’a koştuk.
Kızı hazret-i Fâtıma bir kalkan içinde “Su” getirdi.
Babasının kanlarını sildi.
Bir hasır parçasını yaktı.
Küllerini yaralara koydu.
Bunları bizzat gördüm.
● ● ●
Sehl ibni Sa'd (radıyallahü anh), hicretin beşinci senesinde yapılan Hendek Savaşı'nda da yaşı küçük idi.
Onun için harbe katılamadı.
Çünkü henüz on yaşındaydı.
Ama boş durmadı.
Eshap hendek kazıyordu.
O da yardımcı oldu.
Sevgili Peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
● ● ●
Kendisi şöyle anlatıyor:
Hendek'te Peygamberimizle hep beraberdim.
Onlar hendek kazıyordu.
Biz küçük yaştakiler de omuzlarımız üzerinde toprak taşıyorduk.
Bir ara Resûlullah’ın;
“Yâ Rabbî! Muhâcirler ile Ensâr’ı mağfiretine kavuştur” dediğini işittim.
.Bu elbise kefenim olacak!”
20-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Sehl ibni Sa'd (radıyallahü anh), kendisine soru sormak için mürâcaat edenleri samîmî olarak dinlerdi.
Sözlerini kesmezdi.
Bir şey sorarlardı.
Sevgili Peygamberimizden duyduğu hadîsleri aşkla, şevkle, içten gelen bir saygı ve edeple anlatırdı.
Bâzen çok duygulanırdı.
Kendini tutamazdı.
Ve gözyaşları dökerdi...
● ● ●
Kendisi şöyle anlatıyor:
Bir kadın, Sevgili Peygamberimize gelip, yanında getirdiği ve kendi eliyle dokumuş olduğu güzel bir elbiseyi uzatarak; “Yâ Resûlallah! Bunu, sizin için elimle dokudum, ne olur kabul ediniz” dedi.
Efendimiz onu kırmadı.
O hediyesini kabul etti.
Ve hemen içeri girdi.
O elbiseyi üzerine giydi.
Sonra dışarı çıktı.
O anda ziyâretine gelenlerden biri, bu elbiseyi görünce; “Yâ Resûlallah! Bu ne güzel elbise, bunu bana verir misiniz?” dedi.
Efendimiz içeri girdiler.
O elbiseyi çıkardılar.
Ve o kimseye verdiler.
Diğerleri ona sitem edip; “Bilirsin ki, hazret-i Peygamber bir şey isteyeni reddetmez, niçin istedin?” dediler.
Ama o pişmân değildi.
Öyle söyleyenlere;
“Ben, bu elbiseyi giymek için istemedim, aksine ben ölünce, bu elbise kefenim olacak” dedi.
Bir süre sonra vefât etti.
Onu, o elbise ile kefenlediler.
Ve kabrine defnettiler...
.İnsanların eline bakma!"
21-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Sehl ibni Sa'd (radıyallahü anh) rivâyet ediyor:
Sevgili Peygamberimize biri geldi.
Ve kendisine;
“Yâ Resûlallah! Allahü teâlânın ve insanların, beni sevecekleri bir işi bana öğretir misiniz” dedi.
Resûl aleyhisselâm;
“Peki” dediler.
Ve o kimseye dönüp;
“Dünyâdan yüz çevir ki, Allah seni sevsin. İnsanların eline bakma ki, insanlar seni sevsin” buyurdular.
● ● ●
Resûl aleyhisselâm zamânında “Kuzman” isminde biri vardı.
Hayber Savaşı’na iştirak etmişti.
Çok iyi dövüşüyordu.
Ve yararlılıklar gösteriyordu.
Mücâhitler onu gördüler.
Ve kendisini takdîr ettiler.
Onun bu hâlini Resûlullaha da sitâyişle anlatıp;
“Onun yaptığı bu hizmeti biz yapamadık" dediler.
Efendimiz onları dinlediler.
Ve hemen ardından;
"Fakat o adam Cehennemliktir” buyurdular.
Eshap, bu sözü işittiler.
Ve çok hayret edip;
"Yâ Resûlallah! Bir kişi hazret-i Peygamberin safında, Onunla omuz omuza, çarpışır da nasıl Cehennemlik olur?" dediler.
Efendimiz sükût etti.
Kuzman yaralandı.
Ve acısına dayanamayıp intihar etti.
Eshâb-ı kirâm, Kuzman'ın intihar ettiğini Peygamberimize haber verdiler.
Efendimiz cevâben;
"İnsanlar içinde öyleleri vardır ki, Cennetlik gibi görünürler fakat Cehennemliktirler. Öyle insanlar da vardır ki, Cehennemlik gibi görünürler fakat Cennetliktirler" buyurdu.
.Cehennem korkusu!..
22-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Resûl-i ekrem Efendimiz, bir gün bir topluluğa nasîhat ediyordu.
Dünyânın boş, gerçek hayâtın âhirette olduğunu anlatmak için onları bir koyun ölüsünün yanına götürdü.
Ve onlara;
"Şu gördüğünüz koyun ölüsünün, sâhibi yanında bir kıymeti var mı?" diye sordu.
Orada olanlar;
"Yoktur" dediler.
Efendimiz de;
"Nefsim yed-i kudretinde olan Allahü teâlâya yemîn ederim ki, dünyânın, Allahü teâlâ katında sivrisinek kanadı kadar bir kıymetli olsaydı, ondan kâfirlere bir yudum su içirmezdi" buyurdular.
● ● ●
Sevgili Peygamberimiz, bir gün de eshâbı ile oturuyordu.
Onlara hitâben;
"Ey eshâbım, ümmetimden yediyüz bin kişi Cennete girecektir. Bâzısı bâzısının elinden tutacak, sondakiler girmedikçe öndekiler de girmeyecek. Yüzleri, Bedir gecesindeki dolunay gibi olacaktır" buyurdular.
Ardından;
“Cehennemden bir kıvılcım bu dünyâya gelse, onun harâretinden bu dünyâ erir, yok olur” dediler.
Eshâb-ı kirâm dinlediler,
Ve çok duygulandılar.
Aralarında bir “Genç” vardı.
Cehennemden çok korkardı!
O da çok duygulandı.
Efendimiz onu gördü.
Ve hemen kucağına aldı.
Genç kendinden geçti.
Az sonra da vefât etti.
Efendimiz;
"Bunun techîz ve tekfînine bakın. Zîra Cehennem korkusu onun ödünü patlatmıştır!" buyurdular.
.Sepet örüp satardı...
23-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh), Müslüman olup kölelikten kurtulduktan sonra geçimini sağlamak için ince hurma dallarını toplardı.
Onlardan sepet örüp satardı.
Böyle para kazanırdı.
Ve bol sadaka verirdi.
Resûlullahın yakınlarındandı.
Çoğu geceler huzûrunda bulunur, saatlerce baş başa sohbetinde kalır, çok istifâde ederdi.
Eshâb-ı kirâm (aleyhimürrıdvân) Efendilerimiz tarafından da çok sevilip hürmet görürdü.
Zîra dünyâdan kaçardı.
Paraya rağbet etmezdi.
Çok ibâdet ederdi.
Şöyle ki, ayakta duramayacak hâle gelinceye kadar namaz kılardı.
Yorulunca otururdu.
Bu defâ diliyle zikrederdi.
Dili de yorulurdu.
Bu defâ tefekkür ederdi.
Allahü teâlânın büyüklüğünü, kudretinin sonsuzluğunu, Cehennemin şiddetini düşünüp ağlardı.
● ● ●
Resûl aleyhisselâm, bir gün eshâb-ı kirâmına;
"Bir miktar tefekkür etmek, bin sene ibâdetten hayırlıdır" buyurmuşlardı.
O, bunu biliyordu.
İbâdette yoruluyordu.
Bu defa tefekkür ediyordu.
Böyle dinleniyordu.
Sonra kendi kendine;
"Ey nefsim! İyi dinlendin, şimdi kalk, Rabbine ibâdet et" derdi.
Diline de;
“Ey lisânım! Sen de Allahü teâlânın zikrine başla" derdi.
."Ziynet Kâbe'ye yakışır"
24-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh), Müslüman olunca “Kinde” kabîlesinden bir hanımla evlendi.
Evlendiği kadının evine girdiği zaman duvarlarına süs eşyalarının asılmış olduğunu gördü.
"Ziynet ve süs, ancak Kâbe-i şerîfe yakışır" dedi.
Ve eve girmedi.
Süsleri kaldırdılar.
O zaman girdi.
Bu defâ da hayli eşya görüp;
“Bunlar kimin içindir?" diye sordu.
"Senin ve hanımın içindir" dediler.
Bu cevâbı aldı.
Ve o kimselere;
"Resûlullah bana; (Evinde, yolcunun ihtiyâcından fazla şey bulundurma) diye tavsiye etti" dedi.
Sonra bir hizmetçi gördü.
"Bu hizmetçi kimin?" dedi.
"Senin ve hanımınındır" dediler.
Cevâbında;
"Resûlullah Efendimiz bana; (Evinde nikâhlı zevcenden başka kadın bulundurma) buyurdu" dedi.
Ve onu gönderdi.
Sonra hanımına;
"Sen bana, emrettiğim şeylerde itâat edecek misin?" diye sordu.
Hanımı da;
"Ben seninle, itâat etmek üzere evlendim" dedi.
Bu cevâbı aldı.
Çok memnun oldu.
Ve namaza kalktı.
Hanımına da; “Sen de kalk!” dedi.
Çok ibâdet edip gözyaşı döktü!
Hanımıyla gâyet zâhidâne bir hayat sürdüler. Eshâb-ı Suffe ile beraber, Resûlullahın önünde (İslâm ilimleri)ni öğreniyordu...
.Dört kişi var ki!..
25-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Selmân-ı Fârisî hazretleri; senelerce fakîrlik ve kölelik içerisinde çektiği sıkıntıları, Vahiy pınarının berrak sularından kana kana içip gideriyordu.
Ehl-i Suffe’dendi.
O Resûle yakındı.
Nitekim hazret-i Âişe;
"Selmân, geceleri uzun zaman Resûlullahın sohbetinde bulunurdu. Neredeyse Resûlullahın yanında bizden fazla o kalırdı" buyurmuştur.
● ● ●
Resûl aleyhisselâm;
"Allahü teâlâ bana dört kişiyi sevdiğini bildirdi ve bu dört kişiyi sevmemi emretti. Bunlar; Alî, Ebû Zer, Miktad ve Selmân" buyurdular.
Medâyin şehri alındı.
Bir vâli gerekiyordu.
Hazret-i Ömer düşündü.
Selmân-ı Fârisî hazretlerini oraya vâli tâyin etti.
İlmi, basîreti, vazîfesindeki adâleti ve nezâketiyle Medâyin halkı tarafından çok sevilip sayıldı.
Çok îtibâr gördü.
İslâmiyet yayıldı.
Selmân-ı Fârisî, Hazret-i Ömer zamânında Medâyin vâlisiyken “otuz bin kişiye” hutbe okuduğu zaman, üzerinde iki parçadan müteşekkil bir (Hırka)sı vardı.
Başka elbisesi yoktu.
Ne zaman ki, Vâli oldu.
Ona maaş tâyin ettiler.
Maaşını aldığı zaman ondan hiçbir şey harcamaz, hepsini fakîrlere dağıtırdı.
Topraktan çanak yapardı.
Üç dirheme satardı.
Biriyle malzeme alır, birini sadaka verir, bir dirhemiyle de geçinirdi...
.İki yüz elli yıllık ömür!..
26-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Selmân-ı Fârisî hazretleri, tavanı olmayan bir evde yaşardı.
Medâyin'de Vâli idi.
Şam'dan birisi geldi.
Yanında bir çuval incir vardı.
Selmân-ı Fârisî'yi tek bir hırka ile görünce işçi zannedip;
(Gel, şunu taşı!) dedi.
O, hiç îtiraz etmedi.
Çuvalı yüklenip başladı yürümeye.
Onu tanıyanlar;
"Sen ne yapıyorsun, bu kişi Vâlidir" dediler.
Adam bunu öğrendi.
Ve çok üzüldü!
Hemen kendisine;
"Kusûrumu bağışlayın, tanımadım, çuvalı indirin" dedi.
Hazret-i Selmân;
“Hayır, niyet ettim, dediğin yere kadar götüreceğim" dedi.
Adamın evine kadar götürdü.
● ● ●
Bir vakit hastalandı.
Kendisini ziyârete gelen Sa'd bin Ebî Vakkas'a dünyâdan ayrılacağını söyledi.
Ayrıca, bütün servetinin bir Tas, bir Leğen, bir Kilim ve bir Hasırdan ibâret olduğunu söyledi.
Medâyin'de vefât etti.
İki yüz elli yaşındaydı.
Hanımı anlatır ki:
Vefâtına yakın bana;
“Evde biraz misk olacak, onu suya koy ve başımın etrâfına saç, zîra yanıma melekler gelecek” dedi.
Dediği gibi yaptım.
Sonra dışarı çıktım.
Az sonra odadan;
“Esselâmü aleyke ey Allahın Velî’si ve Resûlullahın arkadaşı!” diyen bir ses duydum.
İçeri girdiğimde rûhunu teslim etmişti.
."Hangimiz önce vefât edersek!.."
27-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Saîd bin Müsseyyeb (radıyallahü anh) anlatıyor:
Selmân-ı Fârisî, bana;
“Ey kardeşim! Hangimiz evvel vefât edersek, vefât eden, kendini hayatta olana göstersin” dedi.
Ben sordum ki:
“Bu mümkün müdür?”
O, cevâben;
“Mümkündür” dedi.
Memnun oldum.
O, ardından;
“Müminin rûhu bedeninden ayrılınca istediği yere gidebilir. Kâfirlerin rûhu ise Cehennemde, Siccîn denen bir yerde hapsedilmiştir” dedi.
Bir müddet yaşadı.
Sonra vefât etti.
● ● ●
Yine o mübarek anlatır:
“Bir gün kaylûle yapıyordum.
Yâni öğleden evvel uyuyordum.
Hazret-i Selmân'ın geldiğini gördüm.
Çok sevindim.
Bana selâm verdi ve;
“Tevekkül et, zîra tevekkül güzel haslettir” dedi.
Hazret-i Alî de Onun hakkında;
“Selmân-ı Fârisî, evvelkilerin ve sonrakilerin ilmini bilen, bitmez tükenmez bir denizdir” buyurmuştur.
● ● ●
Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh) hakkında, Muhâcirlerle Ensâr arasında;
“Selmân sizden mi, yoksa bizden mi?" diye bir ihtilâf çıktı.
Sevgili Efendimiz;
"Selmân bizdendir, yâni Ehl-i Beyt’tendir" buyurdu.
Hadîs-i şerîfte;
"Cennet üç kişiye âşıktır. Alîyy-ül-Mürtezâ, Ammâr bin Yâser ve Selmân-ı Fârisî" buyuruldu.
.Üç şey beni ağlatır!.."
28-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh) gâyet az yerdi.
Bir sofrada, fazla yemesi için ısrâr edildi.
O yine yemedi.
Ve Efendimizin kendisine;
"İnsanların âhirette çok açlık çekecek olanları, dünyâda iken doyuncaya kadar yemek yiyenlerdir" buyurduğunu haber verdi.
Çok da cömert idi.
Vermeyi çok severdi.
Gelirinin çoğunu dağıtırdı.
Elinin emeğiyle geçinirdi.
Fakîrleri doyururdu.
Onlarla sofraya otururdu.
Onlarla beraber yerdi.
Kendisi çok ihtiyarlamıştı.
Öyle ki, elleri titrerdi.
Yine de kendi işini kendi görür, kimseye gördürmezdi.
Halk, yanına koşup;
"İzin ver, taşıyalım" derlerdi.
O ise kabul etmezdi.
Ve o kimselere;
"Hayır, ben götürürüm" derdi.
Hâlbuki o yerin Vâlisi idi.
Emrinde binlerce kişi vardı.
● ● ●
Kendisi bir gün;
"Üç şey beni ağlatır. Birincisi, Resûlullahın vefâtını düşününce ağlıyorum. İkincisi, kabirden kalktığımda hâlim ne olur, onu bilmediğim için ağlıyorum" buyurdu.
Dinleyenler;
"Üçüncüsü nedir?" dediler.
Cevâbında;
"Öldüğümde Cennete mi giderim, yoksa Cehenneme mi? Eğer ki Cehenneme gidersem hâlim nice olur, bunları düşündükçe ağlıyorum" buyurdu.
."Kanaat etseydin!.."
29-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Selmân-ı Fârisî hazretleri (radıyallahü anh), gâyet fakîrâne bir hayat yaşardı.
Ebû Vâil diyor ki:
Bir dostumla birlikte Selmân'ın ziyâretine gittik.
Karnımız da açtı.
Bize arpa ekmeğiyle tuz getirdi.
Biz yemeye başladık.
Ama arkadaşım;
“Şu tuzun yanında biraz da kekik olsaydı” dedi.
Selmân-ı Fârisî çıktı.
Matarasını rehin verdi.
Ve biraz kekik alıp getirdi.
Biz yiyip doyduk.
Arkadaşım duâ etti.
Duâdan sonra;
“Bize verdiği nîmete kanaat ettiğimiz Allahü teâlâya hamdü senâ ederiz” dedi.
Selmân bunu dinledi.
Ve şaka yollu;
“Eğer kanaat etseydin, benim matara rehin olmazdı” buyurdu.
● ● ●
Kendisine;
“Niçin güzel elbise giymiyorsun?" dediler.
Cevâbında;
"Kölenin, güzel elbiseyle ne münâsebeti olabilir. Ama Cehennemden kurtulursa, kendisine çok güzel ve hiç eskimeyecek elbiseler giydirilecektir" buyurdu.
● ● ●
Selmân-ı Fârisî hazretlerine bir gün birisi, durup dururken hakâret edip kötü şeyler söylemişti.
Ona döndü ve;
"Eğer âhirette günahlarım ağır gelirse, senin söylediğinden daha kötüyüm. Yok, sevaplarım ağır gelirse, senin bu sözlerinin bana hiç zararı olmaz" buyurdu.
.Bunda şaşacak ne var?"
30-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Selmân-ı Fârisî (radıyallahü anh), öleceği vakit ağladı!
Yakınları geldiler.
Ve sebebini sordular.
Cevâbında;
"Dünyâdan ayrıldığım için ağlamıyorum” buyurdu.
Yakınları;
“Niçin ağlıyorsun?” dediler.
Buna cevâben de;
Resûl-i ekrem, bana;
“Dünyâdan ayrılırken, sermâyeniz bir yolcunun yol azığından fazla olmasın” buyurmuştu. Ben bu tavsiyeye uyamadım, onun için ağlıyorum" dedi.
● ● ●
Bir gün, misâfiriyle bir yere gidiyorlardı.
Bir ara acıktılar.
Yiyecek bir şey de yoktu.
Selmân-ı Fârisî hazretleri, ileride bir geyik ile bir kuş gördü.
Onları yanına çağırdı.
Hiç îtiraz etmediler.
Hemen yanına geldiler.
O iki hayvana;
"Bu kimse benim misâfirimdir, sizi bu arkadaşıma ikrâm etmek istiyorum" buyurdu.
Boyunlarını büktüler.
Yâni, “Pekâlâ” dediler.
O zât çok hayret etti!
Ve kendisine;
"Ey efendim! Siz geyik ve kuşu çağırdınız. Hiç îtiraz etmeyip ve kaçmayıp yanınıza geldiler, ben hayret ettim" dedi.
Selmân-ı Fârisî de;
"Bunda şaşacak ne var? Bir kimse Allahü teâlânın emirlerine itâat eder, isyân etmezse, Onun mahlûkları da ona itâat eder, isyân etmezler" buyurdu.
.Hatasını anladı, ancak!..
31-01-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Anadolu'yu aydınlatan evliyânın meşhurlarından Mustafa Safî Efendi, Bolu'ya, insanları irşâd için geldiğinde, orada meşhur biri vardı.
Hâfız Kavvâm Efendi.
Kendini beğenirdi.
Safî Efendi’yi sevmezdi.
Hattâ onu kötülerdi.
Hakkında “dedikodu” yapardı.
Onun bu uygunsuz davranışını, Mustafa Safî Efendi duydu.
Ve hâliyle üzüldü.
Onu huzûruna çağırıp nasîhat etti.
Böyle şeyleri yapmaktan vazgeçmesini ona tembîh eyledi.
Ancak o, vazgeçmedi.
Bildiğinden şaşmadı.
Aleyhinde konuştu.
Dedikodusunu yaptı.
Ama bir gün geldi.
Tam o mübârek zâtın aleyhinde konuşuyordu ki, dili ağzından çıkıp acı acı bağırmaya başladı.
Oradakiler korktular.
Ve bu hâle şaştılar!
“Bu ne hâldir?” dediler.
Ama o anlamıştı.
Hatâsını bilmişti.
Suçunu îtiraf edip;
“Mustafa Safî Efendinin aleyhinde konuştuğum için, ondan gelen mânevî bir ok, bana isâbet etti. Gidin, beni affetmesini söyleyin” dedi.
Gidip bunu söylediler.
“Çok pişmân” dediler.
Ve affedin diye ricâ ettiler.
“Yoksa ölecek” dediler.
Mustafa Safî Efendi;
"Evliyâullahın terbiyesi bâzen böyle olur. Onun vefât etmesi, hakkında daha hayırlıdır” buyurdu ve o gün öldü.
.Ben kimim ki efendim?"
01-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Anadolu'da yetişen evliyânın meşhurlarından Mustafa Safî Efendi’nin türbesi inşâ ediliyordu.
Bu işle meşgul olanlar, bu büyük zâtın kabri yanında, ona karşı lâzım olan edebi tam göstermiyorlardı.
Ayaklarını uzatıyorlardı.
Edepsizce oturuyorlardı.
Yine bu kabir yanında ayaklarını uzatıp oturdukları sırada, Safî Efendi’nin rûhâniyeti onlara gözüktü.
Acı acı tebessüm etti.
Ve onlardan birine bakıp;
"İbrâhim Bey! Sen artık büyüdün de, bizi tanımaz ve saymaz mı oldun?” buyurdu.
O, bu büyük zâtı gördü.
Kelâmını işitti.
Ve yerinden fırlayıp;
“Amân efendim, ben kim oluyorum ki, sizi saymayayım” dedi.
Ve uzun uzun ağladı!
Çok gözyaşı döktü!
Ayaklarına kapanıp, affını istedi.
O mübârek zât da;
“Peki, affettim” dedi.
Ve gözden kayboldu.
O kişi, kendinden öyle geçmişti ki, ancak affedildiğini öğrenince kendini toparlayabildi.
Artık bu hâdiseden sonra, türbenin yanına yaklaşırken tâ uzaktan ayakta durarak edep gösterirlerdi.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Efendim, dünyâ ve âhirette saadete ne ile kavuşulur?” diye sordular.
Cevâbında;
“İki şeyle kavuşulur. Biri, bir Allah dostunu tanıyıp onu sevmek, ikincisiyse, dosdoğru kılınan bir namazdır” buyurdu.
.Hele yarına kadar sabret!..”
02-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Evliyânın büyüklerinden Pîr Muhammed Erzincânî hazretlerinin köyünde bir kadıncağızın ineği akşam evine dönmedi.
Kadın, ineğini, Şeyh Muhammed hazretlerinin talebelerinden birinin aldığını zannetti.
Onlara sû-i zan etti.
Hattâ dergâha gitti.
Bâzı sözler sarf etti.
Bunun üzerine Pîr Muhammed Erzincânî hazretleri, kadına hitâben;
"Ey Hâtun! Senin sığırın sağdır, dağda kalmıştır, hele yarına kadar sabret” buyurdu.
Dediği gibi de oldu.
Tam seher vaktiydi.
Gerçek ortaya çıktı.
Kadıncağız etrâfı gözlerken baktı ki, karşıki dağdan bir “Aslan”, kendi “Sığır”ını önüne katmış getiriyor.
Gözlerine inanamadı.
Aslan, o sığırı, sâhibinin yanına kadar getirip geri gitti.
Pîr Muhammed Erzincânî hazretleri oraya geldi.
Sığırı görünce;
"Ey hayvan! Nerede kaldın? Bize ve talebelerimize sû-i zan edilmesine sebep oldun” diyerek sitem etti.
Sâhibi de oradaydı.
O sığır dile gelip;
"Sâhibim insafsızdır. Sütümü sağdığı zaman buzağıma bir şey bırakmıyor, ben de daha fazla otlamak için geciktim” dedi.
Kadın bunu işitti.
Aklı başından gitti.
Çok pişmân oldu.
Ve Şeyh Muhammed hazretlerinden özür diledi.
Mübârek zât ona;
"Ey Hâtun! Ben sağ oldukça bu olanları kimseye söyleme” diye tembîh etti...
.Takdîr böyleymiş...
03-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Evliyânın büyüklerinden Pîr Muhammed Erzincânî hazretleri bir yaz günü sabah namazından çıktılar.
Talebelerine;
"Erzincan'a inmek dileriz. Sevdiklerimizden arzu edenler bizimle gelsin” buyurdu.
Kırk talebesi vardı.
Onları aldı.
Erzincan'a vardı.
Ve talebelerine;
“Allahü teâlâ bu beldeye yakında bir zelzele takdîr etmiştir. Bu belânın geri çevrilmesi için yalvaralım. Umulur ki, içimizden birinin duâsı kabûl olur da halk kurtulur” buyurdu.
Ve ibâdete başladılar.
Bir müddet geçince;
"Kardeşlerim! Şu anda kalbime; (Ey Pîr Muhammed! Eğer bu belânın geri çevrilmesini istersen bizim yanımıza gelmelisin) diye ilham olundu” buyurdu.
Mutlu görünüyordu.
Ve yüzü gülüyordu.
Onlara dönerek;
“Şimdi kim bizimle berâber şehâdet şerbetini içmek isterse burada kalsın. İstemiyenlere de izin veriyoruz, dışarı çıksınlar” buyurdu.
Yedi talebesi kaldı.
Diğerleri çıktılar.
O gece “zelzele” oldu.
Câmi-i Kebîr yıkıldı!
Yedi talebesiyle birlikte Pîr Muhammed Erzincânî hazretleri, “Şehit”lik şerbetini içtiler.
Câmiden başka hiçbir yerde bir zarar olmadı.
Ahâli bunu öğrendi.
Çok üzüldüler!
Ve takdîre râzı olup;
“Allahü teâlânın takdîri böyleymiş” deyip Pîr Muhammed Erzincânî hazretleriyle yedi talebesini defnettiler...
."Efendi burada değil ki!.."
05-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Müştak Kâdirî hazretlerinin Erzurum'da konağı ve meyve bahçeleri vardı.
Bir zaman İstanbul'a gitti.
O sırada Erzurum'daki evinin bahçesinde meyveler olgunlaşmıştı.
Bahçıvan bunu gördü.
Olgunlaşanları topladı.
Ve kendi kendine;
"Müştak Efendi burada olsaydı şu tâze meyvelerden ona takdîm ederdim, o da bana bahşiş verirdi” diye düşündü.
O anda bir “Ses” oldu.
Müştak Efendi geldi.
Ve ona selâm verdi.
Hâlini hatırını sordu.
Bahçıvan, topladığı meyvelerden getirip takdîm etti.
Müştak Baba, sedef çakısını çıkardı.
Bir iki meyve soydu.
Onları âfiyetle yedi.
Sonra koynundan bir avuç “Altın” çıkarıp bahçıvana verdi.
Sonra da geldiği gibi gitti.
Ama çakısını unutmuştu.
Bahçıvan onu gördü.
Çakıyı alıp eve koştu.
Kapıya çıkan hanımına;
"Efendi hazretleri, çakıyı bahçede unutmuş, onu getirdim” dedi.
Hanım şaşırdı!
Hayretler içinde;
"Nasıl olur, Efendi hazretleri burada değil ki. Geçen gün İstanbul'a gitmişti, sen de biliyorsun” dedi.
Ve çakıyı alıp sakladı.
Üç ay sonra Müştak Efendi dönüp de hanımı bu hâdiseyi ona anlatınca;
"Bunlar olağan şeylerdir hanım. O çağırdı, ben de gönlü hoş olsun diye geldim, o kadar” buyurdu.
.Bu ne hâldir?.."
06-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Nasûhî Efendi, Allah adamlarındandır.
Sakız Adası zaferinden sonra dergâhın borçlarını ödemekle meşguldü ki, Sakız’ı fetheden Hüseyin Paşa dergâha geldi.
Ve tevâzu gösterdi.
Saygı ve hürmetle bu büyük Velî’yi konağına dâvet etti.
Nasûhî Efendi dâvetini kabul etti.
Paşa’nın konağına vardı.
Paşa, saygıyla ayağa kalktı.
“Buyurunuz” dedi.
Hürmetle içeri aldı.
İltifâtlarda bulundu.
Mübârek zât, Paşa’nın bu hâl ve hareketine hayret etti!
Kalbinden;
"Bu ne hâldir?” dedi.
Bir mânâ veremedi.
Çünkü Paşa, Nasûhî Efendi’ye daha önce böyle yakınlık göstermez, iltifat etmezdi.
Şimdi böyle ilgilenmesi dikkatini çekti.
Sebebini soracaktı.
Ama lüzum kalmadı.
Zîra kendisi anlattı.
Nasûhî Efendi'ye dönüp;
"Efendi hazretleri! Bize niçin yabancı gibi bakıyorsunuz? Sakız önündeki şiddetli muhârebede bize zaferi müjdeleyen siz değil miydiniz?" dedi.
Gerçekten de öyle olmuştu.
Nasûhî Efendi, muhârebe ânında donanma komutanı olan Hüseyin Paşa’nın bulunduğu kalyona, kerâmet olarak gelmiş, kendisine zaferi müjdelemişti.
Ve gözden kaybolmuştu.
Paşa bunu biliyordu.
Ertesi sabah geldi.
Dergâhın borçlarını sorup hepsini ödedi.
Ayrıca ne gibi ihtiyaçları varsa onları da temin etti ve bu büyük Velî’nin elini öpüp ayrıldı..
.Doktorlar âciz kaldılar!..
07-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Nasûhî Efendi’nin devrinde yaşayan Îsâ Efendi’nin kızı hastalandı.
Hastalık o dereceye ulaştı ki, artık ümit kesmişlerdi.
Îsâ Efendi, Nasûhî Efendi’yi çok severdi.
Büyüklüğünü bilirdi.
Sevdiği birini çağırdı.
Ve kendisine;
"Nasûhî Efendi’ye git, selâmımı söyleyip hâlimi arz et. Biricik kızımın şifâsı için duâ buyursun” dedi.
O da Üsküdar’a gitti.
Dergâhına vardı.
Ve geliş maksadını arz etti.
Nasûhî Efendi, o gelene;
"Îsâ Efendi’ye selâm söyle. Cenâb-ı Hak kerîmdir, şifâ ihsân eder” buyurdu.
O kimse geri geldi.
Îsâ Efendi’nin dergâhına vardığında, kendisine, hastanın kalkıp çorba içtiğini ve kendine geldiğini, iyileştiğini söylediler.
Çok sevinip Îsâ Efendi’nin huzûruna girdi...
Elini öpüp oturdu.
Onu neşeli gördü.
Nasûhî Efendi hazretlerinin selâmını teblîğ edip, hastanın iyileşeceğine dâir müjdesini bildirdi.
Dergâhta bir “Bayram” havası vardı.
Ve herkes seviniyordu.
Îsâ Efendi’nin kızı iyileşti.
Bu defâ Nasûhî Efendi’nin ergenlik çağına ulaşmış olan kızı hastalandı.
Gittikçe ağırlaştı!
Doktorlar âciz kaldılar.
İlâçlar kâr etmedi.
Nasûhî Efendi;
“Gerekli hazırlıkları yapın, kızım vefât edecek” buyurdu.
O gece kızı vefât etti.
Ertesi günü defnedildi...
.Kızınıza isim koymak için geldik...”
08-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Allah dostlarından Nasûhî Efendi’nin sevenlerinden birinin bir kız çocuğu oldu.
Hanımıyla birlikte çocuğa “Fâtıma” ismini koymayı düşündüler.
Bu sırada Nasûhî Efendi kapıyı çaldı.
Ev sâhibi çıktı.
Hürmetle karşıladı.
Saygı ile elini öpüp;
“İçeri buyurun!” dedi.
Nasûhî Efendi içeri girip;
"Oğlum! Biz, sizin kızınıza isim koymak için geldik” buyurdu.
Ev sâhibi içeri geçip durumu hanımına söyledi.
O da çok sevindi.
"Ne iyi olur” dedi.
Çok da duygulanıp;
“Biz aramızda (Fâtıma) olsun dedik ama Nasûhî hazretleri ne derse o olsun” dedi.
Bebeği getirdiler.
Nasûhî Efendi’nin kucağına verdiler.
O da muhabbetle aldı.
Sağ kulağına “Ezân” okudu.
Sol kulağına da “İkâmet”.
Çocuğa “Fâtıma” ismini verdi.
Ve onlara;
"Allah bilir ya, sizin gönlünüzden de Fâtıma ismi geçiyordu değil mi?” buyurdu.
Bu hâdise üzerine ona olan muhabbetleri kat kat arttı.
● ● ●
Bir kişi bu zâta gelip;
“Efendim, ibâdetlerimin kabul olacağını ümit etmediğim için ibâdet yapmakta bâzen gevşek davranıyorum” dedi.
Büyük velî ona;
“Biz kuluz, kabul olacağını bilsek de bilmesek de ibâdet yapmalı ve peşinden istiğfâr edip kabul olması için yalvarmalıyız” buyurdu.
."Bu, son vaazımdır!.."
09-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Nasûhî Efendi, 1718 senesi şâban ayının son haftası, vaazında;
"Bu makamda son vaazımdır” buyurdu.
Ve cemaate vedâ etti.
Dergâhlarına geldi.
Onlara da vedâ etti.
O hafta hastalandı.
Ramazân-ı şerîfin ilk günleriydi.
Bir gece evden çıktı.
Bahçesinde dolaşıyordu.
Hanımı onu görüp;
"Efendi! Bu gece vaktinde bahçede niçin gezinip durursun?" diye sordu.
O da hanıma baktı.
Ve tebessüm edip;
"Allah bilir ama bu bayramı burada geçirsem gerektir. Kendime yer arıyorum” buyurdu.
Hanımı bunu duydu.
Ve çok kederlenip;
“Efendi, niçin böyle söyleyip de yüreğimizi yakarsın” dedi.
Büyük velî cevâben;
"Takdîr-i ilâhî böyle” dedi...
Aradan günler geçti.
Mübârek zât ailesini topladı.
Yerine, oğlu Alâeddîn Efendi’yi tâyin etti.
Vasiyetini bildirdi.
Talebelerinden Şâmî Ahmed Efendi, vefât edeceği gün kendisini ziyârete gelip yanına oturdu.
Hâlini hatırını sordu.
Hürmetlerini arz edip;
"Efendim, bir şeyler yiyip ilâç alsanız” dedi.
Büyük velî cevâben;
“Oğlum! Allah bilir ya, biz inşallah bu gece dergâh-ı izzete mülâkî oluruz” buyurdu.
Ve o gece vefât etti...
."İsteyen bizimle gelsin!"
10-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Nasûhî Efendi (rahmetullahi aleyh), bir ara üç gün müddetle, sevenlerinden birinin dâveti üzerine hava değişikliği için Çamlıca civârındaki Bulgurlu'ya gitti.
O kişi şöyle anlatıyor:
Yatsı namazını kıldı.
Gece yarısı kalktı.
Teheccüd namazı kıldı.
Tekrar yatmadı.
Yanında bulunanlara;
“Bize bugün Üsküdar'a gitmek gerekiyor. Hizmeti yerine getirdikten sonra inşallah yine geliriz. Arzu eden bizimle gelebilir” buyurdu.
Sabah namazını kıldık.
Ve Üsküdar’a yola çıktık.
Yolda, karşıdan biri geldi.
Nasûhî Efendi’yi gördü.
Ve Ona şöyle arz etti:
Efendim, ben duâcınız da size geliyordum. Sebebi şu ki; Üsküdar'da bir mağarada tek başına yaşıyan bir zât var. Bana; (Dünyâ hayâtım bitmek üzeredir. Vefât edersem techîz ve tekfînimi Nasûhî Efendi yapsın) dedi.
Kendisi çok bitkindi.
Ve zor konuşuyordu.
Son olarak da;
(Vefâtımı ve vasiyetimi ona bildirmene lüzum yok. Ona Allahü teâlâ bildirir) dedi.
Ben yine işgüzarlık yapıp geldim.
Bu gecenin son üçte birinde vefât etti.
O böyle anlattı.
Ve öyle de oldu.
Nasûhî Efendi hazretleri, talebeleriyle birlikte Bülbülderesi’ne geldi.
Kabrini kazdırdı.
Cenâzesini yıkadı, kefenledi. Namazını kılıp kabre koydu ve telkînini de kendisi verdi
.İnsanları irşâd ediyordu...
11-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Büyük velîlerden Şeyh Şâbân-ı Velî hazretlerinin torunu olan Nasûhî Üsküdârî hazretleri, İslâmiyete tam uyardı.
Haramdan kaçardı.
Allah’tan korkardı.
Şüpheli korkusuyla mübahların çoğunu terk ederdi.
Dünyâyı sevmezdi.
Ve ona meyletmezdi.
Çok da ağlardı!
Allahü teâlânın korkusundan gözünden yaş eksik olmazdı!
Osmânlı yiğitleri Sakız Adasını Venediklilerden almak için çarpıştıkları günlerdi.
Nasûhî Efendi, o ara Üsküdar'daki dergâhında insanları irşâd ediyordu.
Bir gün yine dergâhdaydı.
Elhamdülillah dedi.
Talebeler sordular ki:
Niçin hamdettiniz efendim?
Onlara cevâben;
"Elhamdülillah, Osmânlı askeri, Sakız Adası'nı düşmandan geri aldılar. Ada, ehl-i İslâma nasîb oldu” buyurdu.
Talebeler bunu işittiler.
Ve o târihi bir yere kaydettiler.
Birkaç gün geçti.
Fetih haberi geldi.
Sakız Adası'nın fethine katılan bâzı gâziler gelip, fetih sırasında, eli kılıçlı, başı sarıklı, fakat asker kıyâfetinde olmayan pek çok “Yiğit”le birlikte Nasûhî Efendi’yi de düşmanla çarpışırken gördüklerini söylediler.
Soruldu ki:
“O, hangi gündü?”
“Filân gündü” dediler.
O günün târihini söylediler.
Târih tam tutuyordu.
İkisi de aynı gündü...
.“Nedir bu hâlin yâ Sevbân?.."
12-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Hazret-i Sevbân (radıyallahü anh) köle idi.
Resûl-i ekrem kendisini satın alıp âzâd ettiği vakit; “Seni âzâd ettim, ama gönlümüz beraberdir. Sen, bizim Ehl-i Beytimizden sayılıyorsun" buyurmuştu.
O, buna çok sevindi.
Ve hizmete devam etti.
Resûl-i ekreme olan bu sevgisinden dolayı defâlarca zarar gördü.
Bir gün bir Yahûdî geldi.
Ve Resûl-i ekreme;
"Yâ Muhammed!" diye hitâb etti.
Hazret-i Sevbân ona;
"Niçin yâ Resûlallah demedin?" deyip onunla dövüştü.
Hattâ yaralandı!
Hazret-i Sevbân;
"Peygamberimizin mübârek ismini, hürmetsiz söylemeyi günah kabul ederim" derdi.
● ● ●
Hazret-i Sevbân, bir gün Resûl-i ekremin huzûruna geldi ve mübârek yüzüne bir süre baktı.
Resûl aleyhisselâm;
“Yâ Sevbân, nedir bu hâlin? Bir yerin mi ağrıyor?" diye sordu.
Hazret-i Sevbân;
"Anam babam sana fedâ olsun yâ Resûlallah! Şuna üzülürüm ki, ben öldüğümde Cennete girsem bile sizin dereceniz pek yüksek olacağı için sohbetinizde bulunamayacağım. Bu endîşe beni perîşan ediyor!" dedi.
O, bu sözü söyledi.
İki âyet nâzil oldu.
Âyetlerde meâlen; "Allahü teâlâya ve peygamberlere îmân edenler, âhirette sevdikleriyle beraber olacaklardır" buyuruldu.
O, bunu duydu.
Sevincinden uçacak gibi oldu...
..
Resulullahın huzurunda Müslüman oldular...
13-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Süheyb-i Rûmî (radıyallahü anh) Eshâbın büyüklerindendir.
Efendimizin;
"Bir kimse Allah'a ve âhiret gününe inanıyorsa, bir ananın evlâdını sevmesi gibi Süheyb'i sevsin" hadîs-i şerîfiyle metholundu.
● ● ●
Ammâr bin Yâser (radıyallahü anh), Hazret-i Erkam'ın evinin önündeydi.
Hazret-i Süheyb'i gördü.
Ve ona sordu ki:
"Burada ne yapıyorsun?”
Hazret-i Süheyb dedi:
"Sen ne yapıyorsun?”
Hazret-i Ammâr da;
"Ben içeri gireceğim ve Hazret-i Muhammed'in sözlerini dinleyip bildirdiği dîne gireceğim ve Müslüman olacağım" dedi.
Hazret-i Süheyb;
"Ben de aynı niyetle geldim, haydi birlikte girelim" dedi.
Ve birlikte içeri girdiler.
Efendimizle görüştüler.
Ve Müslüman oldular.
● ● ●
Peygamber Efendimiz İslâmiyeti tebliğden önce de Hazret-i Süheyb ile konuşur ve birbirlerini severlerdi.
Hazret-i Süheyb îmân etti.
İşkencelere mâruz kaldı.
Zîra kimi kimsesi yoktu.
Müşrikler de zâten garip ve kimsesi olmayan zavallılara çok işkence ederlerdi ekseriyâ!
Onun da kimsesi yoktu.
Akrabâsı yoktu.
Dayanağı yoktu.
Onun için müşrikler ona çok zulmeder, konuşamayacak hâle getirinceye kadar döverlerdi!..
.Süheyb kazandı..."
14-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Hazret-i Süheyb (radıyallahü anh), hicret için Mekke’den çıktı.
Bin türlü sıkıntılar çekti.
Nihâyet Medîne’ye vardı.
Ve doğruca Efendimize gitti.
Zîrâ çok özlemişti.
Mübârek huzûruna gelince;
"Yâ Resûlallah! Hicret etmek için yola çıktığımda, müşrikler beni yakaladılar. Onlara bütün servetimi teklîf ettim ve bütün malımı vererek kendimi ve ailemi kurtarıp huzûrunuza geldim" diye arz etti.
Efendimiz Onu dinledi.
Ve çok memnun oldu.
Cevap olarak;
"Süheyb kazandı! Süheyb kazandı!" buyurdular.
Zîra çok sevinmişlerdi.
O ara bir vahiy geldi.
Onun hakkındaydı.
Efendimiz, Eshâba;
"İnsanlardan bir kısmı, Allahü teâlânın rızâsını isteyerek Ona ibâdet yolunda canlarını fedâ ederler" meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudular.
● ● ●
Bir defâsında Resûlullah Efendimizin de bulunduğu bir mecliste tâze hurma ikrâm edilmişti.
Hazret-i Süheyb de vardı.
Ve o hurmadan yiyordu.
Hâlbuki gözü ağrıyordu.
Bunun için yememeliydi.
Efendimiz ona baktı.
Ve latîfe (şaka) olarak;
"Yâ Süheyb! Gözlerinde rahatsızlık var, yine de hurma yiyorsun" buyurdu.
Hazret-i Süheyb;
"Yâ Resûlallah! Gözümün birisinin yarısı sağlamdır, onun hakkını yiyorum" dedi.
Efendimiz ve orada bulunanlar hoşlanıp tebessüm ettiler.
."Efendim, duâ buyursanız..."
15-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Allah adamlarından ve evliyânın büyüklerinden Necmeddîn-i Kübrâ hazretleri, çok kimselerin hidâyetine vesîle oldu.
Cengiz askeri geldi.
Hârezm’e hücûm etti!
O vakit talebelerine;
"Memleketinize gidiniz. Şarktan (fitne ateşi) geliyor. Her tarafı yakıp yıkacaktır. İslâmiyete bu kadar zararlı fitne görülmemiştir” dedi.
Müminler üzüldüler!
Ve huzûruna gelerek;
"Efendim, duâ buyursanız da bu belâ Müslüman memleketlerinden uzaklaşsa” dediler.
Ama duâ etmedi.
Sebep olarak da;
"Bu, kazâ-i mübremdir, duâ bunu gidermez” buyurdu.
Talebeleri Horasan'a gitti.
Kâfirler şehre girdiler.
O da cihâda çıktı.
Savaşıp “Şehit” oldu.
Bir kâfirin saçını tutmuş, aslâ bırakmıyordu.
Şehâdetinden sonra da kimse o saçı elinden alamadı.
Sonunda saçı kestiler.
O kadar yüksek bir zâttı ki, Allahü teâlânın aşkıyla kendinden geçmişken bir kimseye teveccüh etse, onu “Evliyâ”lık derecelerine yükseltirdi.
● ● ●
Bir gün bir tüccar, onu görmek maksadıyla Necmeddîn-i Kübrâ hazretlerinin hânegâhına geldi.
Büyük velîyi gördü.
Huzûrunda oturdu.
Necmeddîn-i Kübrâ hazretleri ona bir teveccüh edip, “Evliyâ”lık mertebesine ulaştırdı.
Sonra da talebe yetiştirmesi için “İcâzet” verip memleketine gönderdi...
.Allah katında kıymetli olmak...
16-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Necmeddîn-i Kübrâ hazretleri, bir gün “Eshâb-ı Kehf” hakkında sevdikleriyle sohbet ediyordu.
Bir talebesi vardı.
O, kalbinden;
"Acabâ bu devirde sohbeti köpeğe tesîr eden kimse var mıdır?" diye düşündü.
Kalbinden geçirdi.
Büyük velî bunu anladı.
Etrâfına bakındı.
Tam o esnâda uzaklardan bir “Köpek” çıkageldi ve bu büyük “Velî”ye yaklaşıp kuyruğunu sallamaya başladı.
Necmeddîn-i Kübrâ'nın mübârek nazarı o köpeğe isâbet etmişti.
Köpek derhâl değişti.
Bir hâllere girdi.
Kendinden geçti.
Ve bu Allah adamının etrâfında “Pervâne” gibi dönmeye başladı...
● ● ●
Bu zât bir gün, bâzı gençlerle sohbet ediyordu.
Bir ara onlara;
“Siz Allah katında kıymetli olmak ister misiniz?” diye sordu.
O gençler çok sevinip;
“İsteriz hocam” dediler.
Büyük velî;
“Öyleyse Allahü teâlânın kıymet verdiğine kıymet verin. Hakîkî Müslüman, Allahü teâlânın emirlerine kıymet verir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Kendinizi hiçbir Müslümandan üstün ve kıymetli bilmeyin, bilâkis her Müslümanı kendinizden daha üstün ve kıymetli tutun” buyurdu.
Ve ekledi:
“Her Müslümanı görünce kendi saadetinizi, onun duâsını almakta bilin ve kendinizde hakkı bulunanların (Köle)si gibi olun” buyurdu.
.İmân eden filozof!..
17-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Evliyânın büyüklerinden Muhyiddîn-i Arabî hazretlerinin sohbetine, bir gün inkârcı bir felsefeci gelmişti.
Bu adam, peygamberlerin mucizelerini inkâr ediyor, filozof olduğu için her şeyi felsefeyle çözmeye kalkışıyordu.
Soğuk bir kış günüydü.
Ortada, mangal vardı.
İçi, kor ateşile doluydu.
Filozof söze başlayıp;
"Avâmdan bâzı insanlar, İbrâhim aleyhisselâmın ateşe atıldığını, fakat yanmadığını söylerler. Bu mümkün mü? Zîra ateş her şeyi yakar. Çünkü yakma özelliği vardır” dedi.
Muhyiddîn-i Arabî;
"Allahü teâlâ Enbiyâ sûresinin 69. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Biz ateşe, İbrâhîm'e serin ve selâmet ol dedik) buyurmaktadır” dedi.
Sonra mangalı aldı.
Onun eteğine boşalttı.
Eliyle de karıştırdı.
Bu hâli gören filozof donup kaldı!
Şaşkın vaziyette olanları seyrederken mübârek zât eteğindeki kor ateşleri eliyle avuç avuç alıp tekrar mangala doldurdu!
Sonra ona;
"Sen de elini sok!” dedi.
Filozof elini uzattı.
Ve hızla geri çekti.
Az daha eli yanıyordu.
Kafası allak bullak oldu.
Ne diyeceğini, ne söyleyeceğini bilemedi.
Muhyiddîn-i Arabî;
"Ateşin yakıp yakmaması, Allahü teâlânın dilemesiyledir” buyurdu.
Filozof insafa geldi.
“Kelime-i şehâdeti” söyledi.
Ve Müslüman oldu.
.Yerin yuttuğu adam!..
18-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Evi, Muhyiddîn-i Arabî hazretlerinin türbesine çok yakın olan Ahmed Halebî, gözleriyle gördüğü şu kerâmeti anlattı:
Bir gece, Muhyiddîn-i Arabî hazretlerini sevmeyenlerden biri, elinde ateşle türbeye yaklaştı.
Maksadı belliydi.
Orayı yakacaktı.
Sonra da kaçacaktı.
Nihâyet ateşi attı.
Ancak ateş ânında sönüverdi.
Adam şaşırdı. Ve kaçmaya başladı.
Ancak ayaklarının altında âniden bir çukuraçıldı.
Ve içine düşüp kayboldu.
Gözlerimle gördüm.
Ev halkı meraklandı.
Ve aramaya çıktılar.
Ben gördüklerimi onlara anlattım.
Gelip gömüldüğü yeri kazmaya başladılar.
Ve başını buldular.
Çıkarmak istediler.
Ama, uğraşmaları boşa gitti.
Zîra çıkmıyordu.
Onlar çekiyorlardı.
O, daha çok batıyordu.
Nihâyet kurtaramayacaklarını anlayınca, kazdıkları yeri tekrar toprakla doldurup, yorgun ve perîşan bir hâlde bırakıp gittiler.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Efendim, anne babanın, çocuklarına karşı en mühim vazîfesi nedir?” diye sordular.
“Dînini öğretmektir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hadîs-i şerîfte;
(Ey Eshâbım! Her biriniz bir sürünün çobanı gibisiniz. Nasıl ki, çoban sürüsünden mesulse, siz de emriniz altındakileri Cehennem ateşinden korumalısınız) buyuruldu.
.Günâhına tövbe et!"
19-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Anadolu Velîlerinden Muhammed Saîd hazretleri; Cizre Ulucâmi’de vaaz ve nasîhatlere başladı. Pek çok kimse Onun sohbetlerinde hidâyete geldi.
Alkolik biri vardı.
Bu zâta geldi ve;
"Efendim, tövbe edeceğim, fakat içkiden bir türlü kurtulamıyorum. Zîra bu, irâdemin dışında” dedi.
Büyük zât kalktı.
Ve bir nazar edip;
"Her günahtan tövbe et ve yapmamaya azmet. O zaman içkiyi de içemeyeceksin” buyurdu.
O kişi bu defâ;
"Kendimi tutamıyorum” deyince,
Mübârek ciddîleşip;
"İç içebilirsen!” buyurdu.
Bu söz, ona öyle çok tesîr etti ki, hemen tövbe etti.
Öğle saatleriydi.
Meyhâneye gitti.
Yine içecekti.
Lâkin ne zaman kadehi eline alsa, kadehin içinde Muhammed Saîd hazretlerinin kamasının ucunu görüyordu.
Meyhâneciyi çağırdı.
Bardağı değiştirdi.
Olmadı bir daha.
Üç defâ değiştirdi.
Her seferinde bardağın içinde Muhammed Saîd hazretlerinin kamasının ucu duruyordu.
Sonunda meyhâneden çıktı ve doğruca Onun vaaz verdiği câmiye gitti.
Büyük zât onu gördü.
Ve tebessüm ederek;
"Üç kere yetmedi mi? Bardağını bir daha değiştirseydin kamayla iki parça olurdun” buyurdu.
O da kuvvetli tövbe etti ve ömrünün sonuna kadar bu tövbesini bozmadı...
.Otuz iki yaşında şehit edildi!..
20-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Büyük âlim ve velî Muhammed Sıddîk Arvâsî, Seyyid Fehîm Arvâsî hazretlerinin oğludur.
“Otuz iki” yaşında Ermeniler tarafından şehit edildi.
Abdülmecid Efendi der ki:
Benim yazım düzgündü.
Hocamız Abdülhakîm Efendi, Muhammed Sıddîk'ın hilâfetnâmesini bana yazdırdı.
Bunu yazdırdıktan sonra bizimle hiç ilgilenmedi.
Bir hafta böyle geçti..
Muhammed Sıddîk Efendi;
“Herhâlde benim bir kabâhatim oldu” diye üzülüyordu.
Başını kaldıramıyordu.
Mahcup bir hâli vardı.
“Ne hatâ yaptım?” diyordu.
Abdülhakîm Efendi, bana;
"Muhammed Sıddîk'a söyle, yarın atına binsin ve buralardan gitsin” buyurdu.
“Peki efendim” dedim.
Ve kendisine bunu söyledim.
O da atına bindi.
Aynı gün yola çıktı.
Ve ayrılıp gitti.
Çevkan Suyu’nun yanına vardı.
O sırada Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, ardından gidip onu geri çağırdı.
Koluna girdi.
İki âşık gibi beraber yürüyerek geri geldiler.
Herkes onlara bakıyordu.
Muhammed Sıddîk'a hilâfetnâmesini verip, onunla halkın gözleri önünde çok fazla ilgilendi.
Çok iltifatlar etti.
Ve uğurlayıp gönderdi.
Ona, önce gösterdiği sert muâmeleye temasla;
"Her şeyi tamamdı, ancak kalbinde, (Seyyid Fehîm Arvâsî hazretlerinin oğluyum) diye bir nokta vardı, onu da sildik” buyurdu.
.Birinci Dünyâ Savaşı çıkmıştı!..
21-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Büyük âlim ve velî Muhammed Sıddîk Arvâsî hazretleri Van'da müftü idi.
O sırada Birinci Dünyâ Savaşı çıktı.
Bir gün Mejingir (Yukarı Kaymaz) köyünde Mejingir Suyu kenarında kollarını sıvadı.
Abdest alıyordu.
Sağ ayağını yıkadı.
Solu yıkayacaktı.
Ermeniler onu gördü.
İki kişiydiler.
Saklandıkları yerden çıktılar.
Ve ateş edip Muhammed Sıddîk Efendi’yi vurdular.
Atılan kurşun, sağ omuzundan girdi.
Sol böğründen çıktı.
Vurulduğunu hissetti.
Hemen belindeki silâhı çekti.
Ve bir Ermeni'yi öldürdü.
Öbürünü de yaraladı.
Yetişen Müslümanlar da o yaralıyı öldürdüler.
Muhammed Sıddîk hazretleri birkaç saat sonra şehit oldu.
O ara nasîhat etti.
Vasiyetini yaptı.
Kabr-i şerîfi, Mejingir köyündedir.
Fehmi Efendi adında fazîlet sâhibi bir oğlu vardı.
O da 1969 senesinde vefât etti.
Kabri, babasının kabri yanındadır.
Kerâmet sâhibi bir velî idi.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Efendim, duânın kabul olacağı anlar var mıdır?” diye sordular.
Cevâbında;
“Elbette vardır. Farz namazlardan sonra, Kâbe-i şerîfi ilk görünce ve mümin mümini görünce, yapılan duâlar kabul olur. Onun için müminle karşılaşınca selâm veriyoruz. Zîra selâm, en büyük duâdır” buyurdu.
.Kullara yardım edin!"
22-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Anadolu'da yetişen meşhur Velîlerden Misâlî Baba, Osmânlı Sultânlarından Dördüncü Murâd Hân ile görüşmüştür.
Bağdat Seferi sırasında ziyâretine gelen Sultâna, kış mevsiminde koynundan, yeni açılmış tâze bir “Gül” çıkarıp vermesi sebebiyle “Gül Baba” lâkabıyla anılmaktadır.
Kabr-i şerîfi, Niğde'dedir.
Güllüce köyündedir.
Köy, ismini ondan almıştır.
Yakınındaki kubbeli türbede, misâfirlerin aydınlanması için konulan gaz lâmbaları ve gaz yağı, bir gece biri tarafından çalınmak istendi.
Hırsız bunları aldı.
Ama çıkıp gidemedi.
İçeride mahpus kaldı.
Zîra tam çıkacağı sırada türbe kapısı âniden kapandı.
Açmak için çok uğraştı.
Ama bir türlü açamadı.
Aldığı şeyleri yerine koydu.
Kapı, kendiliğinden açıldı.
Tekrar niyetini bozdu.
Onları tekrar aldı.
Yine çıkamadı.
Zîra kapı kapanmıştı.
Bu sefer akıllanıp aldıklarını yerine koydu.
Pişmân olup tövbe etti.
Kapı tekrar açıldı.
Şaşkın vaziyette çıkıp gitti!
● ● ●
Misâlî Baba bir sohbetinde;
“Kardeşlerim! Allahın kullarına yardım edin” dedi.
Ve ekledi:
“Hadîs-i şerîfte Peygamber aleyhisselâm; (Bir mümin kardeşinin bir ihtiyâcını karşılamak için giden kimseye, her adımı için yetmiş sevap verilir ve yetmiş günâhı affolunur) buyuruyor.”
."Askere pilav yap!.."
23-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Osmânlı Sultânı Dördüncü Murâd Hân, Bağdat Seferine giderken Misâlî Baba'nın bulunduğu köyün yakınında bir yerde ordusunu istirahate çekmişti.
Bu sırada çevreyi dolaşan Sultân, Misâlî Baba’nın köyüne uğradı.
Bir “Kulübe” gördü.
Gidip kapısını çaldı.
Kapı hemen açıldı.
Ve Sultânı, nûr yüzlü bir mübârek zât karşılayıp tebessüm ederek içeri aldı.
Onun, velîlerden olduğunu fark eden Sultân, hürmetle huzûrunda oturup bir müddet sohbetini dinledi.
Duâsını da aldı.
Ve ayrılıp gitti.
Ancak Misâlî Baba, Sultâna birkaç avuç “Bulgur” ve bir torba da “Saman” verdi.
Sultân “Bunlar nedir?” deyince;
“Bulgur ordun için, saman da atların için” dedi.
Sultân bunları aldı.
Ordusuna döndü.
Aşçıbaşını çağırıp;
“Bu bulgurla askere pilav yap!” diye emretti.
Bulgur “Pilav” olurken gitgide artıp o kadar çoğaldı ki, kazanlar dolusu olup bütün orduyu doyurdu.
Saman da atlara yetti.
Sultân, Misâlî Baba'nın bu kerâmeti üzerine yine huzûruna gitti.
Ona bâzı hediyeler verdi.
Misâlî Baba, Sultânın hediyesine karşılık, elini koynuna sokup yeni açılmış bir “Gül” çıkardı.
Sultâna verdi.
Ama gül mevsimi değildi.
Sultân bunu da gördü.
Misâlî Baba’nın duâsını aldı, elini öptü ve ayrıldı. Misâlî Baba'nın duâsı bereketiyle tarihte benzeri az görülen bir zafer kazandı.
.Huzûr ve âfiyet nedir?
24-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Hirat'ta yetişen âlim ve velîlerden MevlânâCâmî hazretleri; şöhret ve îtibâr kazanmaktan kaçardı.
Halkın övmesine ve yermesine ehemmiyet vermezdi.
Dâima namazda oturur gibi otururdu.
İnsanlar ona giderdi.
Kederlerini unuturlardı.
Ferahlık duyarlardı.
Misâfirsiz yemek yemezdi.
Hizmetçileri ile otururdu.
Onlarla yemekten zevk alırdı.
● ● ●
Bir kimse Mevlânâ Câmî'ye;
“Bana öyle bir şey öğretin ki, kalan ömrümde onu yaparak Rabbimin rızâsını kazanayım” dedi.
Cevâbında;
"Hocam Sadüddîn-i Kaşgârî'ye de aynı suâli sordular. Mübârek sağ elini kalbinin üzerine götürüp (Bununla meşgûl olun) dedi.
Yâni kalbinizden (Kötü huyları) çıkarıp, (İyi huyları) yerleştirin demek istedi” buyurdu.
● ● ●
Mevlânâ Câmî hazretleri, bir gün birine;
"Ne iş yapıyorsun?" diye sordu.
O kimse de;
"Hamdolsun huzûr ve âfiyetteyim. Dünyâyı terk edip bir köşeye çekildim, Cenâb-ı Hak'ın zikriyle meşgûl oluyorum” dedi.
Mevlânâ Câmî;
“Huzûr ve âfiyet bu değildir” buyurdu.
Adam şaşırdı.
Ve hemen sordu ki:
“Ya nedir efendim?”
Büyük velî cevâben;
“Huzûr ve âfiyet, nefsin itmînâna kavuşmasıdır. Nefsini îmâna getir de, ister bir köşede otur, ister insanların arasında ol” buyurdu.
.Bir bakışa, bir tokat!..
25-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Mevlânâ Câmî hazretlerinin bir talebesi anlatır:
Bir gün hocamın mübârek cemâlini ve tatlı sohbetini arzulayarak huzûruna gitmek için yola koyuldum.
Yolda karşıma, fevkalâde güzel bir kadın çıktı.
Gayriihtiyârî baktım.
İstemeyerek gördüm.
Bu, günah değildi.
Ama güzelliği kalbime işlemişti.
İkinci defâ bakmanın günah olacağını bile bile başımı çevirip bir daha bakmak istedim.
İşte o anda, bir “El” belirdi.
Ve şiddetli bir “Tokat” vurdu bana!
Öyle ki; canım yandı!
Gözümden kan aktı.
Ama hak etmiştim.
Çünkü haram işlemiştim.
Yabancı bir kadına bakmanın cezâsını hemen görmüştüm.
Kan durduktan sonra hocamın bulunduğu mescide gittim. Yanındakilere nasîhat ediyordu.
Bir kenara oturdum.
Dinlemeye başladım.
Hocam bana baktı.
Sonra cemaate döndü.
Ve buyurdu ki:
“Birisi buraya gelirken güzel bir kadıngörmüş. İkinci defâ bakayım derken o anda bir “El” belirip, kendisine şiddetli bir “Tokat” vurmuş! Tokadın dehşetinden gözünden “Kan” akmış!
O esnâda gâipten; “Bir bakışa bir tokat, ikinciye ikinci tokat” diye bir ses duymuş.
● ● ●
Hocam bunu anlattı.
Sonra bana baktı.
Ve gülümseyerek;
“İnsan, harama bakmaktan gözünü korumalı ki, ona 'el' uzatmasınlar” buyurdu.
.Feyiz nûr demektir..."
26-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Osmânlı Devleti'nin ilk şeyhülislâmı ve büyük velî Molla Fenârî hazretleri, Bursa’da kadı iken bir dâvâda Sultân Yıldırım Bâyezid Hân’ın şâhitliğini kabul etmedi.
Sultân sordu ki:
“Sebep nedir?”
Büyük velî;
“İslâmiyetin aradığı şâhitlik şartlarından biri sizde yoktur” buyurdu.
Yine sordu ki:
“O hangi şarttır?”
Büyük velî;
“Cemâate gelmiyorsunuz. Dînimizde, cemâatle namaz kılmayı terk edenin, mahkemede şâhitliği makbûl değildir” buyurdu.
Sultân bunu dinledi.
Kendisine hak verdi.
Ve hemen sarayının yanına bir “Câmi” inşâ ettirerek, beş vakit namazı, hep cemâatle kılmaya başladı.
● ● ●
Bir gün de bâzı gençler bu zâta geldiler.
Ve sordular ki:
“Dînimizi nereden öğrenelim?”
Buyurdu ki:
“Dîninizi Allah dostlarından, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından öğreniniz. Bu büyüklerin kitâbını okuyan, hem dînini doğru olarak öğrenir, hem de feyiz alır.”
Sordular ki:
“Feyiz nedir efendim?”
Buyurdu ki:
“Feyiz, nûr demektir.”
Ve daha açıklayıp;
“Yâni bu kitapları okuyanın kalbi temizlenir, nûrlanır ve parlar. Çünkü o büyüklerin kalbindeki feyizler kitaplarına sinmiştir. Okuyanlar, satırlar arasında onları görür ve o feyizlerden istifâde ederler” buyurdu.
.Gözlerini kaybeden vezir!..
27-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Bursa'da müderrislik ve kadılık yapan Molla Fenârî hazretleri, ipekçilik yaparak nafakasını temin ederdi.
Kazandığı paralarla çok hayrât ve hasenâtta bulunurdu.
Ömrü sona yaklaştı.
Gözlerine perde geldi.
Sultânın bir vezîri vardı.
İsmi, Hacı İvaz Paşa idi.
Bu vezîr, bir konuda Molla Fenârî'ye kızmış ve gözleri görmez olunca, hırsından; "Dilerim o âmâ ihtiyarın namazını ben kıldırayım” demişti.
O, bunu duydu.
Ve buyurdu ki:
"Ol kimse câhildir. Cenâze namâzını kıldıramaz. Rabbimden ümîdim şudur ki; bana (Şifâ) buyurup, onu (Âmâ) eyliye ve onun namâzını (Ben) edâ edeyim.”
Bir müddet geçti.
Gece bir “rüyâ” gördü.
Efendimiz ona;
“Tâhâ sûresini tefsîr et" buyurunca;
“Yüksek huzûrunuzda, Kur’ân-ı kerîm’i tefsîr etmeye gücüm olmadığı gibi gözlerim de görmüyor” dedi.
Server-i âlem, mübârek hırkasından bir parça (Pamuk) çıkarıp mübârek (Tükürüğü) ile ıslattıktan sonra gözlerinin üzerine koydu.
Molla Fenârî uyandı.
Pamuğu, gözlerinin üstünde buldu.
Usulca onu aldı.
Ve görmeye başladı.
O pamuğu saklayıp;
“Ben öldüğümde, bunları gözlerimin üzerine koyun” diye vasiyet etti.
Bir müddet geçti.
O vezîr “Kör” oldu.
Sonra vefât etti.
Cenâze namazını Molla Fenârî hazretleri kıldırdı.
.Zekî ve celâlli Şehzâde!..
28-02-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Osmânlı âlimlerinden, büyük velî Molla Gürânî hazretleri zamânında Şehzâde Mehmed (Fâtih), bu sırada Manisa'da emîr idi.
Babası İkinci Murâd Hân, oğlunun yetişmesi ve eğitilmesi için pek çok âlimi ona hoca olarak göndermişti.
Şehzâde zekî ve celâlliydi!
Yâni ele avuca sığmıyordu.
Onun için giden hocalar, onu bir türlü derse yanaştıramadılar. Bu sebeple Pâdişah, bu oğlunu yetiştirecek “Heybet”li bir muallim arıyordu.
İşte Molla Gürânî’de bunlar vardı.
Hem heybetliydi!
Hem de vakûr idi.
Sultân, Onun bu hâlini görünce, bu iş için onu tâyin etti.
Onu iyi bir eğitimden geçirmesini söyledi.
“Gerekirse dövebilirsin” dedi.
Ve Manisa'ya gönderdi.
Molla Gürânî geldi.
Ve vazîfeye başladı.
Şehzâde Mehmed'in (Fâtih'in) yetişmesi için gerektiği şekilde davrandı.
Hırçınlık yaparsa, vakûr ve sert tutumuyla, onu yatıştırırdı.
Hattâ bir gün ders yapıyordu.
Şehzâdeye sertçe bakıp;
“Darabtühu te'dîben" dedi.
Ona da bunu tekrarlattırdı.
Bu ibâre, “Terbiye için onu dövdüm” mânâsına geliyordu ki, bu tutum karşısında Şehzâde Mehmed derslere devam edip kısa zamanda Kur’ân-ı kerîmi hatmetti.
Ve ilim öğrendi.
Pâdişah buna sevindi.
Çok memnûn oldu.
Ve hocası Molla Gürânî hazretlerine bol miktarda (Mal) ve (Para) hediye gönderdi..
.Doğru ve açık sözlü zat...
01-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Molla Gürânî hazretleri; heybetli, vakûr ve sarsılmaz bir ilim haysiyetine sâhipti!
Uzun boylu, gür sakallıydı.
Doğru ve açık sözlüydü.
Vezîrleri adlarıyla çağırırdı.
Sultânın huzûruna girince yüksek sesle selâm verirdi.
Bir arefe günüydü.
Sultân, Molla Gürânî'ye bir haberci göndererek;
"Yârın bayramı kutlamak üzere teşrîf eder misiniz” diye ricâda bulundu.
O, bu haberi aldı.
Ve o haberciye;
"Yağışlı günlerdir, her yer çamur. Gelirsek, kılık kıyâfet değiştirmek îcâb eder. Yarın bizi bağışlasınlar. Biz uzaktan duâ ederiz. Bayramı uzaktan kutlayalım” dedi.
Haberci geri döndü.
Bunu Sultâna iletti.
Pâdişah, haberciye;
"Biz, ancak onların gelmesiyle bayram yaparız. Her şeye rağmen gelmelerini bekliyoruz” dedi.
Ve üzerlerinin çamur olmaması için, sarayın selâmlığına kadar atıyla girmesine izin verildi.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
“Kendinizi hiç kimseden üstün görmeyin. Allah dostları kendilerini hiç kimseden üstün görmezler ve böyle olduğuna inanırlardı” buyurdu.
Sordular ki:
“Açıkça günah işleyen fâsıklardan da mı üstün görmezlerdi efendim?”
Büyük velî;
“Evet, bir Müslümanı görünce; (Benim saadete kavuşmaklığım, bu kardeşimin kalbini kazanmakla ve duâsını almakla olabilir) diye düşünürlerdi” diye cevap verdi.
.Sen kendi hâline ağla!.."
02-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Molla Gürânî hazretleri vefât ettiği sene, iyice halsizleşti.İstanbul'daki konağına göçüp yatak hazırlanmasını istedi.Kuşluk namazını kıldı.Kıbleye dönerek sağ yanı üzerine yattı.O gün kendisinden Kur’ân-ı kerîm ve kıraat ilmi öğrenen hâfızların toplanmasını istedi.Yanında toplandılar.Talebelerine;"Üstünüzde olan hakkımı ödeme zamânı bugündür. İkindi vaktine kadar üzerime Kur’ân-ı kerîm okuyunuz” dedi.Hâfız talebeleri;“Başüstüne” dediler.Ve okumaya başladılar.Vezîr Dâvud Paşa, Molla Gürânî hazretlerinin hâlini görünce ağlamaya başladı!Molla Gürânî baktı.Ağladığını görünce;"Niye ağlarsın ey Dâvud!" dedi.Dâvud Paşa;"Sizi böyle zayıf görünce kendimi tutamadım” dedi.Molla Gürânî;"Sen kendi hâline ağla! Ben, dünyâda huzur içinde yaşadım. Rabbimden ümîdim odur ki, son nefesimde de selâmette olurum” dedi.Rahat görünüyordu.Sonra o vezîrlere;"Bâyezid Hân'a selâm söyleyin. Adâlet üzere olup kulları himâye etsin. Namâzımı kıldırsın ve borçlarımı, defnimden önce ödesin" dedi.Öğle namazı oldu.Namazı, îmâ ile kıldı."İkindiye ne kadar var?" dedi.O esnâda müezzin “Allahü ekber” diye ezâna başlayınca, o da "Lâ ilâhe illallah" diyerek vefât etti.
.Haydi kalk artık!.."
03-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Muhammed Mâsum-i Fârûkî hazretlerinin büyük oğlu Muhammed Sıbgatullah, henüz altı aylıkken şiddetli bir “hastalığa” yakalandı.
Hekimler âciz kaldı.
Çâre bulamadılar.
Ölecek zannettiler.
Nihâyet nabzının atması bile hissedilemez olmuştu.
Ebeveyni cenâze hazırlıklarına, başladılar.
Bu haber İmâm-ı Rabbânî hazretlerine ulaşınca hemen torununun yanına geldi.
Örtüsünü kaldırdı.
Yüzüne dokundu.
Ve tebessüm ederek,
"Bâbâ! Annene-babana yaptığın naz yetişir. Onları üzdüğün yeter. Haydi kalk artık. Kalk ki, rahat bir yemek yesinler ve huzurla uyusunlar” buyurdu.
O, bunları buyurdu.
Çocuk gözlerini açtı.
Ve ağlamaya başladı!
Sonra hareketlendi, mırıldandı ve etrâfa gülücükler saçtı.
Velhâsıl tamâmen iyileşti.
İmâm-ı Rabbânî, oğlu Muhammed Mâsum'a;
"Siz, bunun öleceğini sandınız, ben ise bu evlâdımı, yetişip kemâle gelmiş, olgunlaşmış, sakalları beyazlamış, binlerce insan huzûrunda oturmuş istifâde ediyor görüyorum” buyurdular.
● ● ●
Muhammed Sıbgatullah hazretlerine;
“Dünyâ sevgisinden kurtulmak nasıl olur efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Bunun için âhirette işe yarayan işlere yapışmak, yâni İslâmiyetin (İyi) olarak bildirdiği işleri yapmak lâzımdır” buyurdu.
.Çil yavrusu gibi dağılan fitneciler!..
04-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
O sırada kadı evde yoktu.
Âniden bir “Gürültü” koptu.
Kavga sesleri geldi.
Yaklaşık “Bin kişi” kadar olduğu tahmin edilen bir kalabalığın, (Kadı)nın evini yağmaya geldikleri anlaşıldı.
Kadı’nın ailesi çok korktular!
Ağlamaya başladılar.
O anda o hırçın kalabalık, birden geri çekilmeye başlayıp, birbirlerine girdiler.
Ağlama ve feryât sesleri yükseldi.
Çoğunun başı kesilip yere düştü.
Çil yavrusu gibi dağıldılar.
Ve gözden kayboldular.
İyi de, kimdi bunlar?
Maksatları neydi?
Meğer zamânın Kadısı’nı çekemeyen “Fitneci” insanlar toplanmış, karışıklık çıkarmak ve Kadı Efendi’ye zarar vermek için gelmişler.
Onlardan biri geldi.
Ve şöyle anlattı:
“Biz Kadı Efendi’nin evine yaklaştığımızda, beyaz sakallı, heybetli ve nûrâni bir (Zât) gördük. Elinde uzun bir (Kılıç) vardı. Onu her sallayışında onlarca (Baş) yere düşüyordu, Kaçanlar kurtuldu, gerisi telef oldu.”
Merak edip sordular:
“Kimdi o zât?”
“Tanımıyorum” dedi.
“Nasıl biriydi?” dediler.
O zaman târif etti.
Evet, târife göre; o şahsın kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretleri olduğu anlaşıldı. Hâlbuki kendisi o sırada evinde namaz kılıyordu.
.Sütten beyaz ve kardan soğuk pınar!..
05-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Bir kimse şöyle anlatır:
Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretleri (rahmetullahi aleyh); bir zaman Kâbil'e gelmiş, benim evimde misâfir kalıyordu.
Benimse ayaklarımda “Nikris” denen bir rahatsızlık vardı.
Bu sebeple doktorlar soğuk su içmemi yasaklamışlardı.
Mevsim yaz idi.
Hava çok sıcaktı.
Harâret oluyordu.
Kayyûm-i zaman hazretleri bir gün bana dönüp;
“Öyle pınarlar vardır ki, suyu kardan soğuk olur. Bu yakınlarda böyle bir pınar var mı?” diye sordu.
Ben cevâben;
“Yoktur efendim” dedim.
Bana bir baktı.
Ve tebessümle;
“Görmeden cevap verme, kalk, o pınarı ara” buyurdu.
Olmadığını biliyordum.
Lâkin emirlerine uymuş olmak için aramaya çıktım.
Daha kapıdan çıkar çıkmaz bir “Pınar” gördüm az ileride.
Hemen oraya koştum.
Yerden kaynıyordu.
Sütten beyazdı.
Kardan da soğuk.
Eğilip avcumla içtim.
Gâyet nefis su idi.
Evden bir kap getirdim.
Doldurup kendilerine arz ettim.
Ve merak içinde;
“Efendim, burada hiç böyle bir su yoktu. Bu, zât-ı âlinizin himmetiyle hâsıl oldu” dedim.
Allahü teâlâya şükretti.
Bu pınara, “Nûr pınarı” ismini verdi.
O pınar, uzun yıllar öylece aktı.
."Perîşân olduk efendim!.."
06-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretlerinin zamânında Hindistan'da büyük bir “Kıtlık” vâki oldu.
Ve uzun zaman devam etti.
Aynı zamanda “Vebâ” salgını da başgösterdi.
İnsanlar bunaldı.
Huzurlarına gelip;
"Efendim, bu (Kıtlık) ve (Vebâ) salgınından perîşan olduk! Duâ buyursanız da bu belâdan kurtulsak" diye ricâ ettiler.
Ona yalvardılar.
Büyük velî;
"Sabredin!" buyurdu.
O günden sonra ne zaman gökte bir “Bulut” görülse, insanlar Kayyûm-i Zamanın huzûruna gelip;
"Havada bulut var, acabâ yağmur yağacak mı?" derlerdi.
O zât da dinleyip;
"Bu bulutta yağmur yok” derdi.
Ama bir gün geldi.
Ve etrâfındakilere;
"Gökyüzündeki bulutu görüyor musunuz?” diye sordu.
İnsanlar baktılar.
“Evet, gördük” dediler.
Ancak o bulut, yağmur bulutuna benzemiyordu.
Hiç ümitlenmeyip;
“Bundan yağmur yağmaz” dediler.
Büyük velî, onlara;
"Bu, her tarafı yağmurla dolduracak bir buluttur” buyurdu.
Gerçekten öyle oldu.
Bulut gittikçe büyüdü.
Ve her tarafa yayıldı.
Derken gök gürültüsü, ardından rüzgâr, şimşek ve nihâyet bir “Yağmur” başladı.
İnsanlar da doydu suya.
Hayvanlar da.
Üç gün üç gece yağdı.
“Kıtlık” da bitti, “Vebâ” da...
.Şehit olmak için...
07-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretlerinin kıymetli oğlu Meyan Şeyh Ehlullah, “Sıtma” hastalığına yakalandı.
Bir sene geçti.
Ama iyileşmedi.
Doktorlar âciz kaldıklarını söylediler.
Büyük velî üzüldü.
Bir gün dergâha geldi.
Ve talebe arasına girip;
"Sevgili oğlumun hastalığı çok uzadı, üstelik de gittikçe ağırlaşıyor. Hastalığı kendime çekip, bundan sonraki ağrılarını ben yüklenmek istiyorum” buyurdu.
Vaktâki böyle buyurdu.
Çocuk sıhhat buldu.
İyileşip ayağa kalktı.
Bu defâ kendisi hastalandı.
İki sene kadar hasta yattı.
Sonra şifâya kavuştu...
● ● ●
Bir gün bâzı sevdikleri;
“Efendim, kıyâmette Cehennemin acı azâbından halâs olmak için acabâ neler yapmamız lâzımdır?” diye sordular bu büyük velîye.
Cevâbında;
“Önce îtikadı düzeltmeli, sonra fıkıh bilgilerini öğrenip yapmalıdır. Yâni farzları, vâcipleri, hattâ sünnet ve müstehapları yapmak, helâli ve haramı gözetmek ve İslâmiyet hudûdunun dışına taşmamak lâzımdır” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de;
“Efendim şehid olmak için ne yapalım?” diye sordular.
Cevâbında;
“Ehl-i Sünnet âlimlerini ve evliyâları seven ve İslâma hizmet eden mümin, yatağında ölse bile şehiddir” buyurdu.
.Şeytan senden ümîdini kesti!..”
08-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretlerinin muhlis talebelerinden olan “Gülendam” isimli bir zât şöyle anlatır:
Şeytan bana çok musallat olurdu.
Lüzumsuz hayâl ve düşüncelerle beni meşgul ederdi.
Beni günâha sürüklerdi.
Ama ben istemiyordum.
Ve çok üzülüyordum!
Bir gün can kulağıma;
“Sen, Kayyûm-i zaman'ın talebesisin. Bu derdini niçin ona açmıyorsun? Ona arz edersen kurtulursun” diye bir ses geldi.
Bir gece teheccüde kalktım.
Ve bunu Ona arz ettim.
Hocam beni dinledi.
Bu hâlime acıdı.
Ve şefkatle bakıp;
“Korkma, şeytan senden ümîdini kesti” buyurdu.
O anda kalbimde bir ferahlama hissettim ve o günden sonra bir daha musallat olmadı.
● ● ●
Kayyûm-i zaman'ın talebelerinden birisi huzûruna gelip; "Efendim, bizim bahçede bir ağaç var, meyve vermiyor” diye arz etti.
Büyük velî;
“Pekâlâ” buyurdu.
Ve asâsını ona verip;
"Bunu o ağacın gövdesine dokundur, inşallah meyve verir” buyurdu.
O talebe, asâyı aldı.
Ağaca dokundurdu.
Kendisi bu hususta;
"Allahü teâlâ hocamın hürmeti ve asâsının bereketiyle ağacı meyveyle donattı ve bu hâl, bütün şehirde darb-ı mesel oldu, herkes ondan bahsederdi” demiştir.
.O, Kur’ân-ı kerîmin yaşayan şeklidir!"
09-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullahın halîfelerinden Sûfi Abdüllatif-i Kâbilî anlatır:
Üstâdım Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretlerini çok görmek istiyordum.
Bir gün bu arzum şiddetlendi.
Yerimde duramıyordum.
Ancak ben Kâbil'de idim.
O ise Serhend şehrindeydi.
Birden hâtırıma geldi ki:
Yüksek babası Muhammed Mâsum hazretleri, bir talebesinin dâveti üzerine bir anda Serhend'den Kâbil'e gelmişti.
Bunu hâtırladım.
Hocam da büyük velîydi.
O da gelebilirdi.
Bu zavallı âşığı şereflendirirdi.
Bu lütuf, onun kereminden beklenir, diye düşündüm.
Bu düşünce içinde çarşıya doğru gidiyordum ki, birden hocamı gördüm.
Gülerek geliyordu.
Ellerine kapandım.
Ve hürmetle öptüm.
O da benim alnımdan öptü.
Ayaküstü bir müddet sohbet ettik.
Sonra gözden kayboluverdi.
● ● ●
Bir gün bâzı gençlere;
“Kendinize, Peygamber Efendimizi örnek alın. Çünkü Onun her sözü, her hâli İslâmiyettir” buyurdu.
Gençler dinliyordu.
O ise devam edip;
“Onun herhangi bir sözüne, hattâ oturuşuna, kalkışına, bakışına îtiraz etmek, küfürdür. Çünkü O, açık duran bir Kur’ân-ı kerîmdir. Kur’ân-ı kerîmin yaşayan şeklidir. Cenâb-ı Hakkın râzı olmadığı bir söz, bir fiil, bir hareket ve bir bakış, Onda olmaz” buyurdu.
."Hamuru getirin!.."
10-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i zaman Muhammed Sıbgatullah hazretleri henüz gençken babası Muhammed Mâsum hazretleri hacca gidiyordu.
Yanlarında talebelerinden bir kısmıyla Muhammed Sıbgatullah da vardı.
Kâfilenin ekmek ve su ihtiyaçlarını temin vazîfesi ona verilmişti.
Bir müddet gittiler.
Sonra mola verdiler.
Hizmetçiler, Sıbgatullah'a;
"Hamur hazır, fakat etrâfta çalı çırpı olmadığı için ateş yakıp ekmek pişiremiyoruz. Arkadaşlar da acıktı, şimdi ne yapacağız” dediler.
O, hizmetçilere;
"Hamuru getirin!” buyurdu.
Koşup getirdiler.
Hamuru eline aldı.
"Kimse gelmesin, ben bunları şu tümseğin arkasında pişirip getireyim” dedi ve oraya gitti.
Orada başını açtı.
Bir parça hamur aldı.
Başına koyunca çabucak pişiverdi.
Bir daha koydu.
Onu da pişirdi.
Bir daha, bir daha, böylece bütün hamuru pişirip ekmek yaptı. Bitmesine az kalmıştı.
Talebeden biri;
“Gidip bakayım, ekmeği ne ile pişiriyor?” deyip yanına geldi.
Bu vaziyeti gördü.
O ise başını örttü.
Ve hiçbir şey belli etmeden “sıcak ekmekleri” ve artan “hamuru” alıp babasının yanına geldi ve "Odun kâfi gelmedi, hepsini pişiremedim efendim" dedi.
Babası gülümsedi.
Ve ona tebessümle;
“Şu arkadaş gelmeseydi odun yetişecekti değil mi?" buyurdu.
.Sen bu yemeği ye!"
11-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i Zaman Muhammed Sıbgatullah hazretlerini çok seven bir kimse, ağır bir hastalığa yakalanmıştı.
Doktora gitti.
İlâç kullandı.
Ama şifâ bulamadı.
Bir akşam derdini arz etmek ve kendisinden duâ istemek üzere bu büyük velînin yüksek huzûruna geldi.
Kayyûm-i zaman o sırada yemek yiyordu.
Onu da içeri aldı.
Sofraya buyur etti.
Ve tebessüm ederek;
“Tam üzerine geldin, ne iyi ettin, bu yemeklerin hangisinden yemek istersin?" buyurdu.
Adam yemeklere baktı.
Hepsi de ona yasaktı.
Zîra doktor, ona;
“Şu şu yemekleri yeme!” demişti.
Cevap olarak;
"Efendim, hepsinden de yemek isterim. Çünkü hepsini de çok seviyorum. Ama ne yapayım ki, doktor bana perhiz verdi” dedi.
Tesadüf bu ya.
Doktor da oradaydı.
Perhizi de o vermişti.
Büyük velî doktora dönüp;
"Bu yemekler ona zarar verir mi?" diye sordu.
Doktor, edeple;
"Tıp bilgimize göre zarar verir, hattâ öldürebilir” diye arz etti.
Büyük velî, hastaya;
"Sen, bu yemeklerden ye, hastalığına şifâ olur inşallah” buyurdu.
Adam çok sevinip;
“Başüstüne” dedi.
Oturup iştahla yedi.
Ve tamâmen iyileşti.
.Son pişmanlık fayda vermez!..
12-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Muhammed Sıbgatullah zamanında iyi kalpli biri, çıkar evinden. Bir dostunu ziyârete gider. Yolda yorulur ve acıkır.
Bir fırından “Ekmek” ister.
Ancak parasını evde unutmuştur.
Fırıncıya;
“Üzerime para almamışım, sonra versem olur mu?” der.
Fırıncı, inanmaz.
Üstelik içinden;
“Bıktım bu yalancılardan” der.
Bir ekmeğin içine (Zehir) doldurur, bu zavallıya verir.
Bir şeyden haberi yoktur garibin.
Zehirli ekmeği alıp ayrılır.
Az ilerde rastlar “Genç” birine.
Askerliği bitmiş, dönüyormuş evine.
Gencin çok aç olduğunu öğrenir.
Ekmeğini ona verir.
Ve yoluna devam eder.
Genç ise ekmeği yer, eve gider.
Gider, ama başlar zehrin tesîri.
Zangır zangır titrer her yeri.
Ev halkı merak ve telâş içindedir.
Zîra genç, ölüm döşeğindedir.
Ne yapacaklarını bilemezler.
Genç, son nefeslerini verirken;
“Yolda ekmek aldım birinden, ne olduysa onu yedikten sonra oldu” diye mırıldanır.
Genç, o fırıncının oğludur.
Fırıncı, bunu duyunca başlar dövünmeye.
“Eyvâh, o zehri ben koymuştum ekmeğe, ben ne ettim. Oğlumu kendi elimle zehirledim” der.
Bin pişmândır yaptığına.
Ama ne fayda.
Ne kadar pişmân olsa, ne kadar üzülse de içten.
Artık faydasızdır.
Geçmiştir iş işten.
.O şimdi yok, gözü n'eyleyeyim!"
13-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Tâbiîn’in büyüklerinden Kâsım bin Muhammed (rahmetullahi aleyh), çok alçak gönüllü idi.
Bir gün bir (Köylü) geldi.
Huzûruna girdi.
Ve kendisine;
"Sen mi daha çok biliyorsun, yoksa Sâlim bin Abdullah mı?" diye sordu.
O da cevâben;
"Sâlim çok bilir” dedi.
Başka şey söylemedi.
● ● ●
Kâsım bin Muhammed hazretleri anlatıyor:
Resûlullah Efendimizin eshâbından birinin gözleri (Kör) oldu.
Ziyâretine gittiler.
Sebebini sordular.
O da cevâbında;
“Ben, bu gözlerle Sevgili Peygamberimizin güzel yüzünü görmekle şerefleniyordum. O, şimdi yok. Allaha yemîn ederim ki, Yemen'de, Tübâle beldesinin geyiklerinden birinin güzel gözlerini verseler, artık istemem” dedi.
● ● ●
Kâsım bin Muhammed hazretleri diyor ki:
Bir gün, halam Hazret-i Âişe'nin yanına vardım.
Ve kendisine;
“Ey Anacığım! Bana, Peygamber Efendimizin mübârek kabrini açar mısın” dedim.
O da bana;
“Peki açayım” dedi.
Ve hücre-i seâdeti açtı.
Üç kabir gördüm.
Pek yüksek değillerdi.
Yerle beraber de değillerdi.
Peygamberimizin kabr-i şerîfi, hepsinden ilerideydi. Hazret-i Sıddîk'ın başı, Fahr-i Kâinat’ın mübârek sırtı hizasında; Hazret-i Ömer'in başı, Resûlullah’ın ayağı hizasındaydı.
."Bildiğini saklamak câiz değildir”
14-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Tâbiîn’in büyüklerinden Kâsım bin Muhammed hazretleri, (Fıkıh) ilminde de yüksek bir âlimdi.
Yine de korkardı!
Yâni bir şey sorulsaydı.
Hemen fetvâ vermezdi.
Ve o soranlara;
“İnsanın, Allahı bildikten sonra Câhil yaşaması, bilmediği şeyde fetvâ vermesinden hayırlıdır” buyururdu.
Ona bir mesele sorarlardı.
“Bilmiyorum!” derdi.
Başka şey sorarlardı.
Yine bilmiyorum derdi.
Onlar ısrâr ederdi.
O zaman da;
“Vallâhi ben her şeyi bilmiyorum. Bilseydim sizden saklamazdım. Bildiğini saklamak câiz değildir” derdi.
● ● ●
Kâsım bin Muhammed hazretleri şöyle anlatıyor:
Âdetim üzere, bir gün sabah namazını kıldıktan sonra halam Hazret-i Âişe’yi ziyârete gittim.
Kuşluk kılıyordu.
Kulağımı Ona verdim.
Zamm-ı sûre olarak;
(Allah lütfedip, bizi kavurucu azaptan korudu) meâlindeki âyet-i kerîmeyi tekrar tekrar okuyor, ağlıyor ve yine aynı âyeti okumaya devam ediyordu.
Biraz bekledim.
Namazı bitmedi.
Az daha bekledim.
Yine bitmedi.
Yapacak bir işim vardı.
Onu halledip de geleyim, dedim.
İşimi bitirip döndüğümde yine aynı hâlde, aynı âyet-i kerîmeyi tekrar tekrar okuyup ağlamakta olduğunu gördüm...
.Kitapların yanıyor!.."
15-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Sultân Hasan'ın devlet adamlarından iki kişi İbrâhim Gülşenî hazretlerini ziyârete geldiler.
Onları içeri aldı.
Hâl hatır sordu.
Sonra birine bakıp;
"Niyet ettiğin şey güzeldir, fakat buradaki malından değil, köyden gelecek olandan ver” dedi.
Sonra öbürüne baktı.
Ve kızgın olarak;
"Niçin gusletmeden buraya geldin? Kalk git, gusül abdesti al da öyle gel!” buyurdu.
İkisi de şaşırdılar.
Meğer birincisi; kendi yerine, hacca vekîl gönderecekmiş. Düşündüğü bir kimsenin bu işi yapıp yapamayacağı hakkında tereddüt ediyordu. Vereceği paranın helâlden olup olmadığında da şüphesi vardı.
Adam bu kerâmeti gördü.
Sultân Hasan'a gitti.
Ve olanları anlattı.
Sultân, İbrâhim Gülşenî hazretlerinin büyüklüğünü daha iyi anladı ve onu memnun etmek için Kadı Hasan'la bâzı hediyeler gönderdi.
Kadı Hasan geldi.
Hediyeleri arz etti.
Ancak büyük velî, hediyeleri kabul etmedi.
Kadı, kabul etmesi için ısrâr ediyordu ki;
"Kadı Efendi! Isrârı bırak da çabuk evine koş, kitapların yanıyor!" buyurdu.
Kadı hızla eve koştu.
Gördü ki, ev yanıyor.
Su döküp söndürdü.
Meğer mangaldan sıçrayan kıvılcımla kütüphânesi yanmağa başlamış.
Az gecikseydi evi de yanacaktı.
Kitapları da...
."Bu, Cennet kokusudur..."
16-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
İbrâhim Gülşenî hazretlerinin oğlu Ahmed Hayâlî, babasından otuz yedi sene sonra vefât etti.
Babasının türbesine defnedildi.
Kabrini kazıyorlardı.
Güzel bir koku yayıldı.
Gönül ehli olanlar;
“Bu koku Cennet kokusudur” dediler.
Birisi o kabre indi.
Çıkıp şöyle anlattı:
İbrâhim Gülşenî'nin kabrini açtım.
Aradan (otuz yedi) sene geçmesine rağmen cesedi, gömüldüğü gibi taptâze duruyordu.
Selâm verdim.
“Aleyke selâmullah!” diye cevap verdi.
Ahmed Hayâlî'nin cesedini kabre koyup çıktım.
Üzerimdeki bütün yorgunluk gitmişti...
● ● ●
İbrâhim Gülşenî hazretlerine bir gün talebeleri;
"Efendim, kabirdeki ölülerin azap veyâ nîmet içinde oldukları bilinir mi?" diye sordular.
“Bilinir” buyurdu.
Ve şöyle anlattı:
Allahü teâlânın sevdiklerinden biri, bir kabre uğradığında, kabirdekinin azap içinde olduğunu gördü.
Aradan bir müddet geçti.
Tekrar aynı kabristana geldi.
O kabre uğradı.
Ve teveccüh etti.
Önce gördüğü azâbın kaldırılmış olduğunu gördü.
Hayret ederek düşünceye daldı!
O anda gâipten “can kulağı”na bir hitap geldi.
Merak edip dinledi.
“Bu mevtânın küçük bir çocuğu vardı, annesi onu Kur’ân-ı kerîm öğrenmeye gönderdi. Çocuk Besmele’yi öğrenince babasının azâbı kaldırıldı” diyordu.
.“Bunda bir sır var!..”
17-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Fakîr biri oltayla balık tutuyordu bir gün.
Pâdişah da oradan geçiyordu.
Bu garibe;
“Oltana ilk takılan şey ne olursa, sana onun ağırlığınca altın vereceğim” dedi.
Oltaya bir kemik takıldı.
Ortası da delikti.
Hükümdâr;
“Ne yapalım, şansın bu kadarmış” dedi.
Ve saraya geldiller.
Sultân, adamlarına;
“Bu balıkçıya, elindeki kemiğin ağırlığınca altın verin!” dedi.
“Başüstüne” dediler.
Ve o kemiği alıp, terâzinin bir kefesine koydular.
Öbür kefeye de altın liralar koymaya başladılar.
Bir, beş, on.
Yirmi, elli, yüz...
Hayret, kemiğin bulunduğu kefe, yerinden oynamıyordu.
Görünüşte üç beş altın zor tartardı.
Altın koymaya devam ettiler.
Kefe doldu. Altınlar taştı.
Ama "kemik" tarafı bir milim bile oynamadı.
“Bunda bir sır var” dediler.
Bir âlim zât çağırıp;
“Bu işin sırrı nedir?” dediler.
Âlim, şöyle bir bakıp;
“Bu kemik, açgözlü bir insanın göz çukurudur. Bunu tartmak için bütün hazîneyi koysanız, tartamazsınız” dedi.
“Neden?” deyince de;
“Çünkü bu, doymaz. Bunu ancak bir avuç toprak doyurur” dedi.
Hemen koştular.
Bir avuç toprak getirip öbür kefeye koydular.
Kefe ânında yukarı kalktı!..
."O abdest suyunu sakla!"
18-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Kayyûm-i cihan Muhammed Seyfullah hazretleri bir gün abdest aldı.
Ve hizmetçisine;
“Bu abdest suyunu sakla, şifâ için ihtiyaç olacak” buyurdu.
Az sonra kapı çalındı.
Huzûruna birini getirip;
"Bu kimseyi yılan soktu, ölmek üzeredir" dediler.
Hizmetçisine;
“O suyu getir!” buyurdu.
Getirince, o suyu alıp yılanın soktuğu yere eliyle sürdü. Biiznillah adam şifâya kavuştu.
● ● ●
Muhammed Seyfullah hazretlerinin cenâzesini yıkayan kimse şöyle anlatmıştır:
Yıkama işi bitti.
Yüzüyle işâret yapıp ayaklarını gösterdi.
Bakınca gördüm.
Az bir yer kuru kalmış.
Orayı da yıkadım.
Sonra namazını kılıp kabrine indirdik.
Mübârek yüzünü kıbleye karşı çevirecektim.
Ama kendisi çevirdi.
Yüzünde, görülmedik bir (Nûr) parlıyor ve gittikçe artıyordu ki, akıl onu anlayamaz.
● ● ●
Muhammed Seyfullah hazretlerinin kabr-i şerîfi, Rûşenî Hindî Mescidi yanındadır.
Vefât etmeden bir gün önce sevdikleriyle buraya geldi.
Bir yere oturdu.
Uzun sohbet etti.
Sonra orada olanlara;
"Burası yakında, kâmil ve mükemmil bir zâtın mekânı olacak” buyurdu.
Az sonra vefât etti.
Ve o yere defnedildi.
.Tabipler âciz kaldılar!..
19-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Bir defâsında Timur Şah hastalandı.
Bir türlü çâre bulunamadı.
Nihâyet Kayyûm-i Cihan hazretlerine haber gönderip;
"Tabipler tedâvîsinden âciz kaldılar, zât-ı âlinizin himmetini beklemekteyiz” dediler.
Kayyûm-i Cihan;
“Çâresi var” buyurdu.
“O nedir?” dediler.
"Esferze bitkisinden bir miktar ilâç yapıp üç gün yutsun, inşallahü teâlâ şifâ bulur” buyurdu.
Tabipler bunu duydu.
Ama akıllarına yatmadı.
Ve söz birliğiyle;
"Onun hastalığı soğuk sebebiyle olmuştur. Eğer (Esferze) bitkisinden yapılan ilâç verilirse ölümüne sebep olur. Ama mâdemki, Kayyûm-i Cihân böyle buyurmuş, bir tecrübe edilsin” dediler.
Ve harekete geçtiler.
Timur Şâh'ın tabîbi meşhurdu.
Diğer doktorlara;
"Hayır, tecrübe etmeyelim. Bu ilâç fayda yerine zarar verir, hattâ ölümüne sebep olabilir. Bunu tecrübe etmek bir canla oynamaktır” dedi.
Şaşırıp kaldılar.
Durum bu zâta bildirildi.
Mübârek zât kalktı.
Biraz "Esferze” otu aldı.
Kendi eliyle ilâç hazırlayıp Timur Şah'a gönderdi ve "Hiç endîşelenmeyin. Bu ilâcı üç gün kullanırsa inşallah sıhhate kavuşur” buyurdu.
Timur Şâh onu kullandı.
Biiznillah şifâ buldu.
Bu hâle, kendisi ve bütün tabipler hayret ettiler.
Kayyûm-i Cihan hazretlerinin ilim ve mârifet sâhibi bir velî olduğunu anlayıp sohbetine katıldılar
.“Sen fakirsin!..”
20-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Büyük âlim, velî ve mücâhit İbrâhim bin Şehriyâr hazretleri, “Kâzerûnî” ismiyle meşhur oldu.
Cömert bir zâttı.
Kerem sâhibiydi.
Misâfirperverdi.
Maddî yönden zayıftı.
Babası, ona;
“Oğlum! Sen fakîrsin, gelen misâfirleri ağırlamaya gücün yok. Bunda acz içine düşmeyesin” dedi.
Kâzerûnî onu dinledi.
Ama cevap vermedi.
Derken ramazan geldi.
Cömertliğiyle tanınmış olduğundan bir gün kalabalık bir misâfir topluluğu geldi evine.
Ancak mübârek zâtın evinde ikrâm edecek bir şey yoktu.
“Ne yapsam?” diye düşündü.
O anda biri gelip;
“Lütfen bunu alın” dedi.
“O nedir?” deyince de;
“Ekmek, muz ve incir. Misâfirlere ikrâm edersiniz” deyip geri gitti.
Hâlbuki o kimseyi tanımıyordu.
Babası bunu gördü.
Ve oğluna;
"Gücün yettiği kadar insanlara ikrâm et, korkma, Hak teâlâ seni yalnız bırakmaz” deyip memnûniyetini bildirdi.
● ● ●
Bir gün, bu velî zâta;
“Efendim, Allahü teâlânın sevdiği kullar nasıl olur?” diye sordular.
Büyük zât cevâben;
“Hâdiselerin değişmesi, onların ahlâklarını değiştirmez. Başkalarının ayıplarına bakmaz, dâima kendi ayıp ve kusurlarını görürler. Kendilerini hiçbir Müslümandan üstün bilmez, hepsini kendinden üstün görürler” buyurdu.
.Efendim ne oldu, merak ettik?"
21-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Büyük âlim ve velî olan “Kâzerûnî” hazretleri zamânında mücâhitler, Rumlarla savaşırken zor durumda kalmışlardı.
Ne yapsınlar? Hemen hocaları Kâzerûnî'nin rûhâniyetinden yardım istediler.
O anda mescitteydi.
Âniden ayağa kalktı.
Ve âsâsını eline aldı.
Hızla mescitten çıktı.
Atına atlayıp süratle uzaklaştı. Bu esnâda mücâhitler heybetli bir “Süvârî”nin, tozu dumana katmış geldiğini gördüler.
O süvârî hızla geldi.
Düşman içine daldı.
Ve darmadağın etti.
Bu hâl, Müslümanların kalplerine kuvvet verdi.
Nihâyet hocalarının yardımıyla düşmana gâlip geldiler.
Kâzerûnî hazretleri de mescide döndü.
Ve yerine oturdu.
Talebeleri ona;
“Efendim ne oldu? Bir an mescitten çıkıp kayboldunuz. Sonra geldiniz, merak ettik” dediler.
Mübârek yorgundu.
Onlara cevâben;
"İslâm ordusu Rum diyârında küffârla çarpışıyordu. Yardım istediler, imdâda gittim” buyurdu.
Çok hayret ettiler!
O günü ve saatini kaydettiler.
İslâm ordusu döndü.
Bu hâli sorduklarında şöyle anlattılar:
“Kâfirlerle savaşıyorduk.
Bir ara zor durumdaydık.
Hocamızdan yardım istedik.
Hemen imdâdımıza yetişti.
Onun gelmesiyle moral bulduk.
Böylece küffâr hezîmete uğradı.
Ve biz gâlip geldik.”
.Hemen tövbe et!.."
22-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Zamânın devlet adamlarından Ebül Fadl adında biri, bir gün Ebû İshak Kâzerûnî hazretlerini ziyârete gitti.
Şeyh hazretleri, ona;
“Şarabı bırak, tövbe et!” dedi.
Sonra nasîhat etti.
Adam şaşırdı!
Ve cevap verip;
"Bırakamam efendim. Çünkü ben, hükümdârımız Fahr-ül Mülk'ün şarap arkadaşıyım, o râzı olmaz” dedi.
Kâzerûnî hazretleri;
"Olsun, sen yine de bırak. Eğer hükümdâr ısrâr ederse beni hâtırla” buyurdu.
O zaman;
“Peki efendim” dedi.
Ve tövbe etti.
Bir müddet sonra hükümdâr, bir ziyâfet tertip edip devletin ileri gelenleriyle birlikte (Ebül Fadl'ı) da dâvet etti.
Ziyâfette (Şarap) da vardı.
Ebül Fadl hükümdâra;
“Ben şarabı bıraktım” dedi.
Hükümdâr ise;
“İçeceksin” dedi.
Ebül Fadl, kalbinden Kâzerûnî hazretlerini düşünüp; "Efendim himmetinizle beni bu sıkıntıdan kurtarın” dedi.
O an bir (Kedi) belirdi.
Birden çıktı ortaya.
Ve masaların üstüne atılıp sürahi, bardak, tabak, ne varsa hepsini devirip kayboldu.
Şaraplar ve yiyecekler dökülüp saçıldı.
Ebül Fadl ağlıyordu!
Hükümdâr sordu:
“Niçin ağlıyorsun?”
O da bu olanların Kâzerûnî hazretlerinin bir kerâmeti olduğunu anlatınca, hepsi insafa geldi. Onlar da şarabı bıraktılar ve Kâzerûnî hazretlerinin huzûrunda tövbe edip (Talebesi) oldular.
.Onun şeytan olduğunu nasıl bildin?”
23-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Bir gün Gavs-ül âzam Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, sıcağın tesiriyle pek fazla susamıştı.
Ama içecek “Su” yoktu.
Zîra çölün ortasındaydı.
Hak teâlâ ona bir “Bulut” gönderdi.
O buluttan bir “Yağmur” boşandı.
Kana kana içip ferahladı.
O ara bir “Işık” belirdi.
O buluttan bir “Ses” duydu.
Kendisine hitâb ediyordu.
Kulak verip dinledi ki;
“Ey Abdülkâdir! Ben, senin hâlıkınım. Bütün haram şeyleri, sana helâl kıldım” diyordu.
O, bu sesi işitti.
Ve hiddetlenip;
“Kezzebte yâ kezzâb!” buyurdu.
Yâni “Yalan söylüyorsun ey yalancı” dedi.
Zîra ona böyle hitâb eden, “Şeytan”dı.
Şeytan bu defâ;
“Ey Abdülkâdir! Sana benim vesvesem hiç tesir etmedi. Hâlbuki ben bu yolla, nice tasavvuf ehlini aldatıp doğru yoldan çıkarmıştım” dedi.
Oğlu merak edip;
“Babacığım, onun şeytan olduğunu nasıl bildin?” diye sordu.
Gavs-ı âzam;
“Çok kolay” buyurdu.
“Nasıl kolay babacığım?”
Oğluna bir baktı.
Ve ona şefkatle;
“Evlâdım! O melun bana; (Ey Abdülkâdir! Her günâhı sana helâl kıldım) dedi. Hâlbuki bu dînin sâhibi olan Resûlullah Efendimiz bile her haramdan kaçmıştı. Allahü teâlâ haramı Ona bile helâl kılmazken bana helâl kılar mı? İşte bundan anladım” buyurdu.
.Eğer bu kitap ıslanırsa!.."
24-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Mâlikî Mezhebinin kurucusu olan Mâlik bin Enes (rahmetullahi aleyh), dokuz yüz âlimle sohbet etti.
Yüz bin hadîs-i şerîfi yazdı.
On yedi yaşındaydı.
Ders vermeye başladı.
Dersinde bulunanlar, hocalarının derslerinde bulunanlardan daha çoktu.
Sonra bir kapıcı tuttu.
Zîra çok kişi geliyordu.
Önce talebelerine.
Sonra herkese izin verirdi.
Onlar da içeri girerlerdi.
Helâya üç günde bir girer;
"Helâda çok bulunmaktan hayâ ediyorum” derdi.
● ● ●
(Muvattâ) kitâbını yazmaya başladı.
Nihâyet yazma işi bitti.
Ama (İhlâs)ından şüphe etti.
Ve kitâbı suya koyup;
"Eğer ıslanırsa, bu kitap bana lâzım değil” dedi.
Hiçbir yeri ıslanmadı.
İmâm-ı Mâlik hazretlerinin, Peygamber Efendimize karşı olan sevgi, saygı ve edebi (Sınırsız)dı.
İsmi anılsaydı.
Rengi değişirdi.
Yüzü sararırdı.
Bu hâl, orada olanlara garip gelir, hikmetini anlayamazlardı.
Bir gün bu husus sorulduğunda;
"Benim gördüğüm kişileri siz de görseydiniz, bu hâlimi beğenir, hoş karşılardınız” dedi.
İnsanlar merakla;
“Kimi gördünüz?” dediler.
“Muhammed bin Münkedir'i gördüm. Ona ne zaman bir hadîs-i şerîf sorulsaydı, hemen ağlamaya başlardı!” buyurdu.
.Tevâzu eden, yükselir
25-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Mâlikî mezhebinin kurucusu olan Mâlik bin Enes (rahmetullahi aleyh), bir gün mescide geldi.
Ve sohbete başladı.
Tevâzudan bahsedip;
"Allah için tevâzû edeni, Allahü teâlâ yükseltir” hadîs-i şerîfini rivâyet etti.
Cemaatte halîfe Hârun Reşid de vardı.
Hazret-i İmâma bir katır, bir deve, bir merkep ve beş yüz altın gönderdi.
İmâm, altınları aldı.
Hayvanları geri verdi.
Sebebini sorduklarında;
“Resûlullahın toprak altında bulunduğu bir yerde hayvana binmem” buyurdu.
● ● ●
İmâm-ı Mâlik hazretleri;
“Resûlullahı rüyâda görmediğim hiçbir gece geçmedi” buyurmuştur.
Fetvâ vermede acele etmezdi.
Bâzen de “Bilmiyorum" derdi.
Sebebini sorduklarında;
“Bilmiyorum demek, âlimlerin zînetidir” buyururdu.
Halîfe, Hârun Reşid idi.
Bir gün bu İmâma gelip;
"Senin kitaplarını çoğaltıp her yere göndereceğim. Herkesin bunlara uymasını ve senin mezhebinde olmalarını emredeceğim” dedi.
Ama O, uygun görmeyip;
“Öyle yapma” dedi.
Çünkü hadîs-i şerifte; “Ümmetimin âlimlerinin ihtilâfı rahmettir” buyuruldu dedi.
Ve ilâve edip;
“Âlimlerin ihtilâfı, Allahü teâlânın bu ümmete rahmetidir. Hepsi hidâyet üzeredir. Müslümanları bu rahmetten mahrum bırakma” buyurdu.
.Halîfe özür diledi...
26-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Halîfe Hârun Reşid, İmâm-ı Mâlik hazretlerinden, her gün evine gelip, oğulları Emîn ile Me'mun'a ders vermesini istedi.
Ama o, kabul etmedi.
Sebebini de bildirdi.
Ve kendisine;
“Ey halîfe! Uygun olanı, çocuklarınızın bizim eve gelmesidir. İlmi azîz eden, kıymet veren, azîz ve kıymetli olur, zelîl eden ise zelîl olur. İlim bir yere gitmez, ilmin yanına gelinir” buyurdu.
Halîfe bunu duydu.
Çok pişmân oldu.
Derhâl özür diledi.
Ve her gün çocuklarını bu büyük İmâm’a göndererek, Onun evinde kendisinden ders aldırttı.
● ● ●
Halîfe Ebû Câfer Mensûr, İmâm-ı Mâlik hazretlerine geldi.
Ve kendisine;
"Ey İmâm! Resûlullahın huzûrunda duâ ederken, yüzümü kıbleye mi döneyim yoksa Resûlullaha mı yönelteyim?" diye sordu.
Hazreti İmâm dinledi.
Ve cevâbında;
"Ey mü’minlerin emîri! Yüzünü Resûlullahtan başka tarafa çevirme. Çünkü O, Allahü teâlâ katında dileklerimiz için biricik vesîlemizdir. Yüzünü Resûlullaha dön de öyle duâ et” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de hazret-i İmâma geldiler.
Ve kendisine;
“Allahü teâlânın, bir kulundan râzı olduğu nasıl anlaşılır efendim?” diye sordular.
İmâm cevâben;
“İbâdet etmek tatlı, günah işlemek acı geliyorsa, Allahü teâlâ o kimseden râzıdır” buyurdu.
.Kalk, hemen yola çık!.."
27-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Anadolu'da yetişen evliyâdan Mecdüddîn Şeyh Îsâ hazretleri rahmetullahi aleyh, bir gece rüyâ gördü.
Kendisine;
“Kalk, hemen yola çık" denildi.
Sesi duyup uyandı.
Kendi kendine;
“Bunda bir hikmet var” dedi.
Ve hemen kalktı.
Giyinip dışarı çıktı.
Ve yola düştü.
Ama nereye gidecekti?
Onu da bilmiyordu.
O anda Trakya istikâmetine gitmekte olan bir kervan gördü.
Ve o kervana katıldı.
Malkara kasabasına vardığında, vaktiyle Bursa'da iken kendisinden ilim öğrendiği bir Hocası’nın, oralı olduğunu hâtırladı.
Ziyâret etmek istedi.
Kalbine öyle geldi.
Sorup soruşturdu.
Nihâyet evini buldu.
Meğer bu hocası, bir haftadan beri ağır hasta olup, son anlarını yaşamaktaymış ve bir hafta evvel kendi yakınlarına;
“Vefât edersem, cenâze namazımı talebem Şeyh Îsâ kıldırsın” diye de vasiyet etmiş.
Kapısını çaldı.
Ve içeri girdi.
Hocasını gördü ki, tam da vefât etmek üzere. Şeyh Îsâ hazretleri içeri girince hocası gözlerini açıp;
"Evlâdım Îsâ, nerede kaldın, bir haftadır seni bekliyorum" dedi.
Herkesle helâlleşti.
Ve rûhunu teslim etti.
Şeyh Îsâ hazretleri, hocasının namazını kaldırıp defnettikten sonra yurduna döndü.
.Geceleri uyumayan zat!..
28-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Doğu Anadolu'da yetişen evliyânın meşhurlarından Seyyid Mehmed Emîn Efendi’nin rahmetullahi aleyh mübârek kabri, Doğu Bâyezid'de aile kabristanındadır.
Geceleri, parmaklarından sızan 'Işık’la yazı yazardı.
Bu kerâmetini görenler;
“Biz bu ışıkta satırları sayardık” demişlerdir.
Zaif yapılı bir zâttı.
Soğuktan sakınırdı.
Ekseriyâ evinde otururdu.
Hep ilimle meşgûl olurdu.
Kimseyle görüşmezdi.
Sebebi sorulunca da;
"Herkes fasulyeden, patatesten söz ediyor, Allah’tan Peygamberden bahseden yok” derdi.
Geceleri uyumazdı.
Bunu merak ettiler.
Oğlundan sordular.
Oğlu, cevâbında;
“Ben zâten babamı hiç yatakta görmedim ki” dedi.
● ● ●
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri kuddise sirruh, Doğu Bâyezid'e akrabâ ziyâreti ve irşâd için her gidişinde Seyyid Mehmed Emîn Efendi'nin evinde misâfir olurdu.
Konuşurlardı.
Sohbet ederlerdi.
Bir defâ yine gitti.
O gün Mehmed Emîn Efendi’nin bir oğlu dünyâya geldi.
Ona muhabbetinin çokluğundan, bu bebeği kucağına alıp, ismini kendi ismi gibi “Abdülhakîm” koydu ve kendisine hayır duâlar etti.
● ● ●
Bu zât bir gün;
“Allahın kullarına yardım etmek çok sevaptır ve din kardeşine yardım edenin yardımcısı, Allahü teâlâdır” buyurdu.
.Sedirin altındaki aslan!..
29-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Doğu Anadolu evliyâsından Seyyid Mehmed Emîn Efendi’nin zamânında Seyyid Muhammed Berzencî, müftü olarak Doğu Bâyezid'e tâyin olunmuştu.
Şehrin eşrâfı ona gidip;
“Hoş geldiniz” dediler.
Müftü efendi sordu:
"Bu şehirde âlim ve âriflerden kimler var acabâ?"
Onlar da Seyyid Mehmed Emîn'den bahsettiler.
Ancak Onun büyüklüğünü bilmediği için, bir müddet “hoş geldine” gelmesini bekledi.
Ama o, gelmedi.
Bu defâ kendisi ona gitti.
Selâm verip, kendini tanıttı.
Sonra da hoş geldine gelmediği için sitemde bulundu.
Ancak bu, büyük zâta ağır geldi.
Müteessir oldu.
Ama belli etmedi.
“Buyurun oturun” dedi.
Müftü Efendi oturur oturmaz büyük bir dehşet ve korku içinde zangır zangır titremeye başladı!
Rengi “Kül” gibi oldu.
Mehmed Emîn Efendi’nin hanımı Seyyide Medîne Hanım, kerâmetiyle bunu sezdi.
Kendisi alt kattaydı.
Oradan efendisine;
"Şeyh Efendi! Misâfiriniz çok korkuyor, onu teskîn ediniz” diye seslendi.
Meğer Mehmed Emîn Efendi hazretlerinin oturduğu sedirin altında, bir “Aslan” saldırmaya hazır vaziyette işâret bekliyormuş.
Mübârek zât kalktı.
Ve eliyle işâret etti.
Aslan da kayboldu.
Sonra misâfirini teskîn etti, rahatlattı. Ancak bu kerâmet, irâdesi dışında vukû bulmuştu.
."Vay hâlimize!.."
30-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Irak evliyâsından Mekârim en-Nehr hazretleri, bir gün Cehennem azâbını anlatıyordu.
Herkes korkup ağlamaya başladı!
Lâkin orada Müslüman olmayan “Yabancı” biri vardı.
O, hiç umursamadı.
Ve aslâ etkilenmedi.
Kendi kendine;
"Bu, bir korkutmadır. Yoksa gerçekten kimseyi yakacak bir ateş değildir” diye düşündü.
Büyük velî bunu sezdi.
Ve ona, mânâsı "Onlara, Rabbinin azâbından bir kıvılcım dokunsa, elbette (Vây hâlimize, biz zâlimlerden olmuşuz) derler” olan âyet-i kerîmeyi okudu.
O an garip bir şey oldu.
İnkârcının rengi soldu.
Titremeye başladı ve,
"İmdât, imdât!" diye bağırdı.
O anda adamın burun deliklerinden siyah dumanlar çıkıyordu.
O, bunu gördü.
Ve çok korktu!
Büyük zât bu defâ, Duhan sûresinden, mânâsı; "Ey Rabbimiz! Bizden azâbı kaldır. Şüphe yok ki biz müminlerdeniz” olan âyet-i kerîmeyi okudu.
Adam rahatladı.
Korkusu kalmadı.
Sonra ayağa kalktı.
Ve Mekârim hazretlerinin ayaklarına kapandı ve iman edip hâlini şöyle anlattı:
“Sizin anlattıklarınızı inkâr edince, içimde bir (Ateş) koru hissettim.
İçime (Duman) doldu.
Boğulacak gibi oldum.
O sırada (İşte bu, yalanladığınız ateştir, yoksa siz inkâr mı ediyorsunuz) meâlindeki âyeti işittim. Sâyenizde kalbim açıldı ve imân etmekle şereflendim.”
."Karanlıkta kalmıştık!"
31-03-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:40
Irak evliyâsından Mekârim en-Nehr rahmetullahi aleyh hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatıyor:
Bir gün Mekârim hazretlerinin yanındaydım.
Allahü teâlâya olan sevgi ve muhabbetten konuşuyordu.
Bir aralık;
“Kalbi, Allahü teâlânın aşkıyla yanan âşıkların nûru gizlense, her yer karanlık olur” buyurdu.
Ne zaman ki, o böyle dedi.
O anda kandiller söndü.
Zifirî karanlık oldu.
Şaşırıp kaldım.
Karanlıkta kalmıştık!..
Mekârim hazretleri, bir müddet sessizce beklediler.
Biraz sonra;
“Allahü teâlânın âşıklarının nûru ortaya çıkınca, bütün kandiller pırıl pırıl yanar” buyurdu.
O böyle söyledi.
Kandiller tekrar yandı.
Mescit aydınlandı.
Etrâf pırıl pırıl oldu
● ● ●
Bir sevdiği de şöyle anlatıyor:
Mekârim hazretlerinin yanındaydım. İçeri yabancı biri girdi.
Ve büyük velîye yaklaşıp;
“Efendim, mânevî sırlara âşina olan bir kimsenin alâmeti nedir?” diye sordu.
Büyük zât cevâben;
“Bunun alâmeti şudur ki, yanına hiç tanımadığı biri gelse, onun Hıristiyan olduğunu anlar ve belindeki zünnârı görür” buyurdu.
Adama bir hâl oldu.
Feryat edip düştü!
Sonra kalkıp Mekârim hazretlerinin ellerine kapanıp hürmetle öptü ve belindeki zünnarı kesip imanla şereflendi.
.Hep abdestliydi...
01-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:37
Bağdat evliyâsının büyüklerinden Mârûf-i Kerhî hazretleri; abdesti bozulunca hemen tâzeler, bir an bile abdestsiz durmak istemezdi.
Dicle kenarında uyudu bir gün.
Uyanınca teyemmüm etti.
Yanındakiler gördü.
Ve ona sordular ki:
“İşte Dicle efendim, su varken niçin teyemmüm ettiniz?”
Merak etmişlerdi.
Mübârek zât onlara;
“Dicle'ye kadar ömrüm var mı bakalım. Zîra ecel âni gelir” buyurdu.
Ve ekledi:
"Dicle'ye, teyemmüm alıp da gideyim" diye düşündüm. "Bu arada ölürsem, abdestsiz ölmeyeyim" dedim.
● ● ●
Bir gün de Ramazan-ı şerîf hâricinde “nâfile oruca” niyetlenmiş olarak çarşıya gidiyordu.
Bir ara “Sebil su” yâni Allah için parasız su dağıtan bir kimseyi gördü yolun kenarında.
Onu görünce durdu.
Adam duâ ediyor ve;
"Bu sudan içenlerden Hak teâlâ râzı olsun" diye bağırıyordu.
Bu güzel duâyı işitti.
Ve gidip o sudan içti.
Bir yakını görünce;
“Siz oruçlu değil miydiniz efendim?” diye sordu.
Cevâbında;
“Evet, oruçluydum, ama nâfile oruca niyet etmiştim. Şimdi sebilcinin duâsını işitince orucu bozdum. Belki o duâsı kabul olur da Hak teâlânın rızâsına kavuşurum diye ümitlendim” buyurdu.
.Kuş gibi hafifleyen cenâze!
02-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Bağdat’ta yaşayan Mârûf-i Kerhî hazretleri; hayâtı müddetince müslim gayrimüslim, herkese iyilik ederdi. Bunun için vefâtını duyan gayrimüslimler üzüldüler.
Cenâzesine geldiler.
“O, bizdendi” dediler.
Ve cenâzeyi kendi kabristanlarına götürmek istediler.
Karşı taraf râzı olmadı.
Onlarsa inatla direttiler.
Münâkaşa gittikçe sertleşiyordu ki, yakınlarından biri, araya girip “Durun! Bu hususta, kendisinin vasiyeti vardı” dedi.
“Nedir?” dediler.
O yakını dedi ki:
“O, sağlığında (Cenâzemi kim yerden kaldırırsa, bilin ki, Mârûf onlardandır) demişti bize.”
Yahûdîler bunu duydular.
Ve cenâzeye sarıldılar.
Ama kaldıramadılar.
Hristiyanlar denedi.
Onlar da kaldıramadı.
Ama Müslümanlar tutunca “kuş gibi” hafifledi cenâze. Kolayca kaldırıp "İslâm” mezarlığına defnettiler.
● ● ●
Bu zât, bir gün de sevdiklerine “Varlık ve yokluk zamanları, hâlinizi değiştirmesin. Hattâ yokluk zamânında neşeniz, varlıkta da sıkıntınız artsın!” buyurdu.
Sebebini sordular.
Cevâbında;
“Allahü teâlânın sevdikleri böyledir. Fakîrlikte rahat ve sâkin, zenginlikteyse sıkıntılı olurlar. Hattâ rahatlık zamânında sıkıntı ararlar. Çünkü onlar, sıkıntılardan zevk alırlar” buyurdu.
.Duânızı almaya geldim!"
03-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Bağdat evliyâsından Mârûf-i Kerhî hazretleri zamânında; bir Hristiyan, Müslüman komşusuna;
“Komşu, biliyorsun çocuğumuz olmuyor. Beni, bir din adamınıza götür. Onun duâsıyla belki bu arzumuza kavuşuruz” diye ricâ etti.
O da “Peki” dedi.
Ve Mârûf hazretlerine götürdü onu.
Hazret-i Mârûf, onu dinleyince hemen ellerini kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Bu kuluna hayırlı bir evlât ver ki, o çocuğun vesîlesiyle bunlar da îmân edip, sonsuz Cehennemden böylece kurtulsunlar!” diye duâ etti.
Duâsı kabul oldu.
Ve bir erkek evlâdı oldu Hristiyanın.
Büyüyünce onu bir râhibe götürüp “Bunu, dînimize göre yetiştir” dedi.
Râhip “Peki” dedi.
Ve çocuğa dönüp;
“Ben ne dersem aynısını söyliyeceksin! Tanrı üçtür” dedi.
Çocuk îtiraz edip;
“Hayır, Allah birdir ve bütün insanlar Onun kullarıdır” dedi.
Râhip tekrar etti:
Hayır, tanrı üçtür diyeceksin.”
“Diyemem! Tanrı üçtür diyenler Cehennemde yanar.”
Râhip insafa geldi.
Ve şehâdeti söyleyip Müslüman oldu.
Sonra çocuğun evine gittiler.
Çocuğun bu hâlini babasına anlatınca; adam, hazret-i Mârûf'un yıllar önce yaptığı duâyı hatırlayıp; “Vallâhi bu iş, Mârûf-i Kerhî hazretlerinin bir kerâmetidir” dedi ve îmân etti.
Onu, annesi tâkip etti.
Böylece hepsi Müslüman olup, ebedî Cehennemden kurtuldular...
.Duânızı almaya geldim!"
03-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Bağdat evliyâsından Mârûf-i Kerhî hazretleri zamânında; bir Hristiyan, Müslüman komşusuna;
“Komşu, biliyorsun çocuğumuz olmuyor. Beni, bir din adamınıza götür. Onun duâsıyla belki bu arzumuza kavuşuruz” diye ricâ etti.
O da “Peki” dedi.
Ve Mârûf hazretlerine götürdü onu.
Hazret-i Mârûf, onu dinleyince hemen ellerini kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Bu kuluna hayırlı bir evlât ver ki, o çocuğun vesîlesiyle bunlar da îmân edip, sonsuz Cehennemden böylece kurtulsunlar!” diye duâ etti.
Duâsı kabul oldu.
Ve bir erkek evlâdı oldu Hristiyanın.
Büyüyünce onu bir râhibe götürüp “Bunu, dînimize göre yetiştir” dedi.
Râhip “Peki” dedi.
Ve çocuğa dönüp;
“Ben ne dersem aynısını söyliyeceksin! Tanrı üçtür” dedi.
Çocuk îtiraz edip;
“Hayır, Allah birdir ve bütün insanlar Onun kullarıdır” dedi.
Râhip tekrar etti:
Hayır, tanrı üçtür diyeceksin.”
“Diyemem! Tanrı üçtür diyenler Cehennemde yanar.”
Râhip insafa geldi.
Ve şehâdeti söyleyip Müslüman oldu.
Sonra çocuğun evine gittiler.
Çocuğun bu hâlini babasına anlatınca; adam, hazret-i Mârûf'un yıllar önce yaptığı duâyı hatırlayıp; “Vallâhi bu iş, Mârûf-i Kerhî hazretlerinin bir kerâmetidir” dedi ve îmân etti.
Onu, annesi tâkip etti.
Böylece hepsi Müslüman olup, ebedî Cehennemden kurtuldular...
.Kul, günah işlemeyerek yükselir...
04-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Bağdat velîlerinden Mârûf-i Kerhî hazretleri bir gün genç birine “Öldükten sonra unutulmamayı istiyorsan, günah işleme” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Kim, mümin kardeşinin bir ayıbını örterse, Allahü teâlâ da mahşerde onun günahlarını örter.”
● ● ●
İnsanlar, duâ etmek için onun kabrine giderlerdi. Kendi de talebesi Sırrî'ye “Duâ ederken beni vesîle eyle” buyurmuştur.
Bu zâtın dayısı, kadı idi.
Bu, bir gün yeğenini gördü.
Merak edip dikkatle baktı.
Gördü ki, bir “köpek” var.
Ona, ekmek yediriyor.
Hattâ kendi yediği ekmekten, eliyle bölüp bölüp yediriyordu.
Sevgiyle yaklaşıp sordu:
“Böyle ne yapıyorsun?”
“Ekmek yiyorum dayıcığım.”
“Ama köpeğe de yediriyorsun.”
“Evet, birlikte yiyoruz.”
Dayısı sinirlendi!
“Köpekle birlikte yemekten utanmıyor musun sen?”
“Bilâkis Rabbimden utandığım için bu zavallıya da yediriyorum.”
Dayısı bir şey anlamadı.
O esnâda bir “kuş” belirdi.
Hazret-i Mârûf ona seslendi.
Kuş gelip elinin üstüne kondu.
Sonra utanır gibi, iki kanadıyla örtmeye çalıştı yüzünü.
Hazret-i Mârûf;
“Bir kul Allah'tan hayâ ederse, ondan hayvanlar bile utanır, hayâ eder” buyurdu.
Dayısı bunu görüp daha da şaştı.
O da yeğeninden utanıp, uzaklaştı.
.Bir yetîme oyuncak alacağım"
05-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Bağdat evliyâsından Mârûf-i Kerhî hazretlerinin talebesi Sırrî-yi Sekatî hazretleri “rahmetullahi aleyh” şöyle anlatıyor:
Ben bir gece hocam Mârûf-i Kerhî hazretlerini rüyâda gördüm.
“Arş-ı âlâ”nın altındaydı.
Kendinde değildi.
Hayran ve şaşkın hâldeydi.
Hareketsiz duruyordu.
Hak teâlâ meleklere sordu:
“Bu zât kimdir?”
Melekler dediler ki:
“Yâ İlâhel âlemîn! Sen bizlerden daha iyi bilirsin.”
Hak teâlâ;
“O, Mârûf'tur ki, benim muhabbetimden böyle hayran ve mest olmuştur, beni görmeden kendisine gelemez” buyurdu.
● ● ●
Yine Sırrî-yi Sekatî hazretleri şöyle anlatıyor:
Bir bayram günüydü.
Hocam Mâruf-i Kerhî’yi gördüm.
Yerlerden “hurma” topluyordu
Çok merak ettim.
Ve sordum ki;
“Bunları niçin topluyorsunuz?”
Buyurdu ki:
“Bir yetîm çocuk var. Ona oyuncak alıp garibi sevindireceğim.”
Kendisine;
“O işi ben yapayım” dedim.
“Peki, sen yap” buyurdu.
Hemen çarşıya gittim.
Bir iki oyuncak aldım.
Ve getirip yetîme verdim.
O yetîmciğin “sevincini” hiç unutamıyorum.
O çocuk sevinince, kalp gözüm açıldı.
“İlâhî nurlar”la doldu kalbim.
.Gözyaşları seccâdeyi ıslatırdı...
06-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Medîne’de yetişen velîlerden Muhammed bin Münkedir hazretleri, Tâbiîn’dendir.
Hadîs âlimi ve evliyâdır. Her gece ibâdet eder, Rabbine boyun bükmekten zevk alırdı.
Bir gece yarısı, köşesinde namaz kılıyordu ki, birden ağlamaya başladı.
Gözyaşları akıyordu.
Seccâdeyi ıslatıyordu.
Evdekiler uyanıp koştular yanına:
“Ne oldu? Niçin ağlıyorsun?”
Cevap yok.
“Hasta mısın?”
“Hayır.”
“Bir yerin mi ağrıyor?”
“Yok, hayır”
“Öyleyse niye ağlıyorsun?”
Mübârek zât gözyaşlarını silerken zorlukla konuştu:
“Geceleyin bir âyet-i kerîme okudum da o âyetin dehşetinden kendimi tutamadım! Onun için ağlıyorum” dedi.
“O, hangi âyet?”
“Şu âyet” dedi.
Ve okudu. Bu âyette, meâlen; "O gün, günahkârlar, hiç ummadıkları bir anda Cehennemin şiddetli azâbını göreceklerdir" buyuruluyordu.
Gözleri yaşlıydı!
Onlara dönerek;
“O gün Allahın yardımı olmazsa bizi kim kurtarır o azaptan? Söyler misiniz, kim kurtarır?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün bu zâta “Güzel huy nedir efendim?” diye sordular.
“Cömertliktir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hadîs-i kudsîde (Bu din, cömertlikle ve güzel huyla tamam olur. Bu dîni, her gün bu ikisiyle tamamlayınız!) buyuruldu.”
.Kardeşim, hesap var âhirette!"
07-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Medîne’de yetişen velîlerden Muhammed bin Münkedir hazretleri kumaş ticâreti yapıyordu. Bir gün dükkânı çırağına bırakıp kendisi bir işe gitti.
Döndüğünde çırağın, ucuz bir kumaşı pahalıya sattığını öğrendi.
Çok üzüldü tabii.
O kimseyi aradı.
Nihâyet bulup “Ya bu satıştan vazgeç, ya paranın üstünü al, ya da gel, sana pahalı kumaştan vereyim” buyurdu.
Adam şaşırdı:
“Mühim değil arkadaş.”
“Hayır, çok mühim.”
“Neden?”
“Çünkü dînimizde, haram, ateştir. Boğazımızdan haram lokma girsin istemiyorum” dedi.
Adam sordu:
Az bir fiyat farkı için, ne bu hassâsiyet arkadaş?”
“Kardeşim! Hesap var âhirette. Bu dünyâda ‘kul hakkı’ndan kurtulmak kolaydır. Ama âhirette zordur, çâresi olmaz” dedi.
Ve ilâve etti:
“Orada altın gümüş geçmez. Az bir kul hakkı için nice sevaplar verilip günahlar yükleniliyor, değer mi?”
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiği bir gence “Sevinçli hâllerinde İslâmiyetten ayrılma. Sıkıntılı zamanlarında Allah’tan ümîdini kesme ve hiç üzülme” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Allahü teâlâ bir âyet-i kerîmede meâlen (Her sıkıntıdan sonra bir ferahlık ve kolaylık vardır) buyuruyor.
.Âhirette bunu sana sormazlar!"
08-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Basra’da yaşayan Muhammed bin Vâsi’ hazretleri, Tâbiîn’in büyüklerindendir.
Dünyâya zerre kadar îtibâr etmez, insanlar, nasîhatlerinden çok istifâde ederlerdi.
Bir gün biri geldi.
Bu büyük velîye;
“Efendim, bana ‘kazâ ve kaderi’ anlatır mısınız” dedi.
Cevâben mezarlığı gösterdi ona.
Ama o, anlamadı.
Bu defâ da ona;
“Bu konu, geniş ilim ister. Kabirdekiler şimdi bununla hiç meşgul değiller. Hem âhirete gidince bunu sana sormazlar” buyurdu.
● ● ●
Muhammed bin Vâsi’ hazretleri bir gün, kendisinden nasîhat isteyen bir gence;
“İnsanlara karşı dilini muhâfaza etmek, altını muhâfaza etmekten daha zordur” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Âhiret'te, Cennete giden bir kimsenin orada ağlaması ne kadar garipse, Cennete gideceği meçhul olan bir kişinin burada gülmesi de o kadar gariptir.”
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
“Kardeşlerim! Vaktiyle öyle mübârek zâtlar vardı ki, başını, hanımıyla bir yastığa koyardı. Ama sabaha kadar uyumaz, sessiz sessiz ağlar; yastığı, gözyaşından ıslanırdı!” buyurdu.
Ve ekledi:
“Yirmi yıl, geceleri böyle ağlardı da hanımının bundan haberi olmazdı!”
.Muvaffak olmanın sırrı nedir efendim?”
09-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Basra’da yaşayan Muhammed bin Vâsi’ hazretleri, bir gün sohbetinde “Kardeşlerim! Bu dünyâ, küçük ve dardır. Bunun için burada, sıkıntı, keder vardır. Dünyâ işleri için sıkılan kimsenin gönlü, dünyâya dönük demektir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Gönlünü âhirete çeviren, rahat eder. Çünkü ona giden yol, çok geniş ve sonsuzdur.”
Sonra sordu onlara:
“Kavgalar, ekseri dar yerlerde olur, öyle değil mi?”
“Evet efendim.”
“Neden? Çünkü herkes, kendini ön plâna çıkarır. Herkes, kendi menfaatini kayırır ve herkes, dünyâ malına, ben sâhip olayım der. Böyle düşünenlerin, sıkıntısı çok olur” buyurdu.
Ve ekledi:
“Ama verenler dâima rahat ve huzurlu olurlar.”
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine “Peygamberler, kulları Allahü teâlâya yaklaştıran vâsıta ve sağlam iptirler. Evliyâlar da öyledir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Efendimiz aleyhisselâm, hadîs-i şerîfte (İslâmiyeti iyi bilip, bildiğiyle amel eden âlimler, peygamberlerin vârisleridir) buyurdu.”
● ● ●
Bir gün de “Muvaffak olmanın sırrı nedir efendim?” diye sordular.
Cevâben;
“Üç şeydir; niyeti düzeltmek, günah işlememek ve âmirlere itâat etmektir” buyurdu.
.Namazda kendinden geçerdi!..
10-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Mekke’de yaşıyan Müslim bin Yesar hazretleri, Tâbiîn-i izâmdan olup çok ibâdet yapardı.
Kalbini “Allah sevgisi” sarmış, “kul” olmanın tadına varmıştı.
Namazı öyle güzel kılardı ki, görenler hayran olur, ibret alırlardı bu büyük velîden.
Namaza durduğunda her şeyi unuturdu.
Sanki bu dünyâdan çıkardı.
Her şeyden habersiz olurdu.
● ● ●
Bir gün Basra'da bir câmiye girdi.
Ve namaza durdu.
Birden “zelzele” oldu.
Ve bir direk yıkıldı.
Kubbe de çöktü.
Cemaat, can havliyle dışarı kaçtılar.
Müslim bin Yesar hazretleriyse duymadı bu olanları.
Devam etti namazına.
Daha sonra cemaat, kendisini kurtarmaya geldilerse de, sağ sâlim namaz kılarken gördüler kendisini.
Şaşırdılar.
Ve beklediler.
Selâm verince;
“Geçmiş olsun efendim” dediler.
O hayretle sordu:
“Hayırdır, bir şey mi oldu?”
Dediler ki:
“Zelzele oldu, direk yıkıldı, kubbe çöktü, duymadınız mı bunları efendim?”
Büyük velî;
“Hayır, duymadım, ne zaman oldu bunlar?”
“Az önce efendim.”
“Hiçbir şey duymadım. Ben namaza durunca böyle olurum” buyurdu.
.Kâbe'yi görünce yapılan duâ...
11-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Mekke’de yetişen velîlerden Müslim bin Yesar hazretleri bir sohbetinde “Kâbe'yi ilk görünce yapılan duâ kabul olur” buyurdu.
Hikmetini sordular.
“Çünkü Kâbe-i şerîf çok kıymetli bir yerdir. Ama müminin kalbi daha kıymetlidir. Zîra Kâbe, kul yapısıdır. Kalp ise Allah'ın kudretiyle var olmuştur. Onun için bir mümini görünce yapılan duâ kabul olur” buyurdu.
Sordular:
“Nasıl duâ edelim efendim?”
Buyurdu ki:
“En güzel duâ, selâm vermektir. Selâm verince ona duâ edilmiş olur. O da selâmı alınca, selâm verene duâ eder.”
● ● ●
Müslim bin Yesar hazretleri, Allah korkusundan titrerdi!
Ve devamlı ağlardı!
Sevdikleri ona;
“Allah'ın lütfu boldur, niçin bu kadar çok korkuyorsun?” dediler.
Buyurdu ki:
“Bir kimse bir şeyden korkarsa, ondan kurtulmak için çalışır, öyle değil mi?”
“Evet, öyledir.”
“Bir kimse de bir şeye kavuşmak isterse, o da bunun için çalışır, değil mi?”
“Elbette efendim.”
Buyurdu ki:
“İşte benim korktuğum şey, Cehenneme girmektir ki, bu ateşten kurtulmak için ne kadar gayret etsem azdır. En çok istediğim şeyse Cennete girmektir ki, buna kavuşmak için de ne kadar çalışsam azdır.”
."Ey insanlar! Bu dünyâ vefâsızdır!"
12-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Mekke’de yetişen âlimlerden Müslim bin Yesar hazretleri, bir gün sevdiği kimselere;
“Kardeşlerim! Büyük olsun, küçük olsun, her günahtan kaçının. Zîra Rabbimizin gadabı, günahlar içinde gizlidir ve bilemeyiz ki, hangisindedir?” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Rabbimizin rızâsı da sevaplar içinde gizlidir. Bunun için her hayırlı işi yapmalı ki, Rabbimizin rızâsını kazanabilelim.”
● ● ●
Bu zât vefât edince; bir sevdiği onu rüyâda görüp;
“Efendim, âhiret âlemi nasıl bir yer?” diye sordu.
Cevâbında;
“Vallâhi âhiret dehşetli bir yer! Buraya hazırlıksız gelen, çok pişmân oluyor” dedi.
Ve ardından;
“Yemînle söylüyorum ki; burada, o dünyânın (malı) ve (parası) geçmiyor. Burada yalnız (hâlis amel) geçiyor. Buraya îmanla gelen, azaptan kurtuluyor” buyurdu.
● ● ●
Müslim bin Yesar hazretlerinden bir gün nasîhat istediler.
Onlara;
“Akıllı insan; dünyâya kıymet vermez, ona aldanmaz. Dünyâya kıymet verenin her işi üzüntülü, karışık ve zor olur” dedi.
Ve ardından;
“Dünyâ, zehir gibidir, gâfil olanlar onu yer. O da o gâfilleri mahv-u perîşan eder. Ey insanlar! Bu dünyâ vefâsızdır, sıkıntıyla doludur” buyurdu.
.Her işte Allah’tan kork ve titre!
13-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Basra’da yetişen fıkıh ve hadîs âlimlerinden Sâlih bin Beşîr hazretleri, Tâbiîn’dendir.
O devrin halîfesi Mansur, bu zâta; “Bana bir nasîhat edin de saltanat işlerini ona göre yapayım” diye ricâ etti.
Büyük zât;
“Ey halîfe! Sana tavsiyem şudur ki, Allah'ın kullarına merhametli ol. Ahlâkını Resûlullahın ahlâkıyla süsle. Her işinde Allah'tan kork. Adâleti elinden bırakma” dedi.
Ve ardından;
“Ey halîfe! Milletine zulüm yapmaktan kork, onlara acı, yoksa Peygamberimiz senden dâvâcı olur” buyurdu.
Bu nasîhat, halîfeye tesir etti.
Ve ona, bir kese “altın” verdi.
Ancak o, kabul etmedi. Elinin tersiyle itti keseyi! Mansur, bunu görünce başladı ağlamaya!
Hem de gözyaşıyla...
● ● ●
Sâlih bin Beşîr hazretleri; Kur’ân-ı kerîmi hüzünle okur, azap âyetlerine gelince korkar, sesi titrerdi. Bir gün yine Kur’ân-ı kerîm okuyordu.
Benzi sarardı birden.
Evdekiler sordular:
“Niçin korktunuz?”
“Bir âyet-i kerîmeden.”
“Hangi âyet efendim?”
Filân âyettir ki, bu âyette meâlen “Onlar; Cehenneme girince çok büyük bir pişmânlığın içine düşerler ve o zaman (Eyvâh bize, vâh bize! Keşke biz de ibâdet etseydik Rabbimize) derler” buyuruluyor.”
Bunu söyledi.
Peşinden bir “âh!” edip yere düştü.
Nabzına baktılar, ölmüştü...
.Benim altınla işim yoktur!"
14-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Medîne’de yaşayıp orada vefât eden Safvân bin Süleym hazretlerini, zamânın halîfesi iyi tanır ve çok severdi bu zâtı.
Bir gün onun bulunduğu şehre gelmişti. Vâliyle şehri gezerken bir mescitte birini bu zâta benzetti.
Ve vâliye sordu:
“Şu direğin yanındaki kimdir?”
“Ona Safvân bin Süleym derler.”
Tahmininde yanılmamıştı.
Hizmetçiye bir kese “altın” verip “Bunu, şu direğin yanında oturan zâta götür ver” dedi.
O da “peki” dedi.
Ve elinde keseyle ona yaklaşırken büyük velî durumu sezdi ve acele kalkıp namaza durdu.
Hizmetçi yanına gitti.
O, namaz kılıyordu.
Oturup bekledi.
Fakat o mübarek zat, bir namazı bitirince hemen öbürüne başlıyordu. Hizmetçi, bir fırsatını bulup hemen keseyi o zâta uzattı ve “Efendim, bunu Halîfe hazretleri size gönderdi” dedi.
Mübârek zât sordu:
“Neymiş o?”
“Gâliba ‘altın’ efendim.”
“Benim altınla işim yok. Başkasına göndermiş olmasın?”
Hizmetçi sordu:
“Sizin adınız Safvân değil mi efendim?
“Evet, ama sen git bir daha sor. Kime gönderdiğini iyice öğren” buyurdu.
Hizmetçi sormaya gitti.
O da pabuçlarını giydi.
Ve acele çıkıp gitti...
.Kıyâmette ağlamamak için!..
15-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Medîne’de yaşayıp orada vefât eden Safvân bin Süleym hazretleri, çok namaz kıldığından ayakları şişer, namazlarda ağladığından, seccâdesi ekseriyâ “ıslak” olurdu!
Bir gün yakınları geldiler
“Niçin çok ağlarsınız?” dediler.
“Kıyâmette ağlamamak için” buyurdu.
Sordular:
“O gün ağlanacak mı efendim?”
“Evet, yalnız iki kısım insan ağlamaz. Bunlar; Allah korkusuyla haramdan sakınanlar ve Allah korkusuyla gözyaşı dökenlerdir!” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir gün birine “Sen, son nefeste îmânla gitmeyi garanti etmek ister misin?” diye sordu.
“Çok isterim” dedi.
O vakit kendisine;
“Öyleyse Allah dostlarını çok sev. Ehl-i sünnet âlimlerini, Allahın velî kullarını sevenler, mutlaka îmânla âhirete giderler” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bir “genç” geldi.
Bu zâtın huzûruna girdi.
Ve kendisine;
“Bu dünyâda en büyük bayram nedir efendim?” diye sordu.
Büyük velî;
“En büyük bayram, günah işlemediğimiz gündür” buyurdu.
Bir gün de bir genci;
“Kıyâmet günü, Allahü teâlâ, kuluna (Ey kulum! Hep zâhirini, dışını süsledin. Benim nazar ettiğim kalbini, gönlünü temizlemek için hiç uğraşmadın) buyuracak” diye îkaz etti.
.Üç hocam da îmânsız gitti!"
16-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Kûfe’de doğup Basra’da vefât eden Süfyân-ı Sevrî hazretleri, Tebe-i tâbiîn’dendir. Hiç abdestsiz gezmez, “ölüm”den söz olunca korkusundan tâkatsiz kalırdı! Annesi, buna hâmileyken komşunun turşusunun tadına bakmıştı biraz.
Hani bir lokmacık.
Onu ağzına aldı.
Hazret-i Süfyân, karnında ona “ağrı” vererek “îkaz” etti hemen.
O anda aklı başına geldi.
Komşusuna seslenip;
“Hakkını helâl et” dedi.
Kadın şaşırdı;
“Ne oldu ki?”
“Turşunun tadına baktım.”
“Olsun, ne var bunda.”
“Hayır, sen helâl et.”
Kadın “helâl ettim” dedi.
O zaman ağrısı gitti...
● ● ●
Hazret-i Süfyân, henüz gençliğinde sırtı “kambur” olmuştu.
Dostları, merak edip;
“Bu genç yaşta niçin kambur oldunuz efendim?” dediler.
Cevâbında;
“Üç hocadan ders aldım. Üçü de derin âlimdi. Ama son nefeslerinde îmânsız gitti üçü de. Onları böyle görünce, korkumdan omurga kemiğim eğildi!” dedi.
● ● ●
Bir gün bâzı gençler bu zâta gelerek “Bizlere nasîhatiniz nedir efendim?” dediler.
O gençlere;
“Haram işlemeyin, kalp kırmayın, kendinizi beğenmeyin. Her işinizi ihlâsla yapıp insanlardan bir şey beklemeyin” buyurdu.
.Ey Allah korkusundan ölen kul!"
17-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Kûfe’de doğup Basra’da vefât eden Süfyân-ı Sevrî hazretleri; bir arkadaşıyla Mekke'ye gidiyor, yol boyunca gözyaşıyla ağlıyordu.
Beytullaha vardılar.
Bir genci gördüler ki, sararmış, solmuş bir hâldeydi.
Yüzü, çok “nûrlu” idi.
Onlar bakarken, genç adam aşk-ı ilâhîyle "Allah!" diye bağırdı.
Ve yere düştü birden!
Hemen yanına koştular.
Ama yetişemediler.
Nefes almıyordu.
Vefât etmişti.
Meğer gençte "Allah korkusu" o kadar çokmuş ki, etrâfa yanık “ciğer kokusu" yayıldı hemen!
Bu hâl, çok tesir etti Süfyân-ı Sevrî hazretlerine.
Gıbta etti bu hâline.
Cesedinin başında;
“Ey Allah korkusundan vefât eden mübârek kul! Bugüne kadar on defâ hac yaptım. Bunların sevâbını sana hediye ettim. Sen de şu hâlinin sevâbını bana ver!” diye seslendi.
● ● ●
Süfyân-ı Sevrî hazretleri, evliyânın büyüklerindendir.
Herkese karşı şefkatliydi.
Hattâ hayvanlara bile.
Bir gün çarşıya çıkmıştı.
Kafeste bir “kuş” gördü.
Acıdı bu hayvancağıza.
Zîra kafes kuşu değildi.
Onu satın aldı.
Ve serbest bıraktı.
O kuş, her gece bu zâtın penceresine gelip konar, namaz kılarken onu seyrederdi.
.Müminler Cennete girdiğinde...
18-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Basra’da vefât eden Süfyân-ı Sevrî hazretleri anlatır:
Müminler Cennete girdiğinde çok parlak bir “nûr” görürler.
Cemâl-i ilâhînin nûru zannedip ona tâzim olarak secdeye kapanırlar.
Ancak öyle değildir.
Melekler, onlara;
“Başınızı kaldırın! Bu nûr, Hak teâlâya âit bir nûr değildir” derler.
Sorarlar ki;
“Ya nedir?”
Melekler “Bu nûr; bir hûrinin, sâhibinin yüzüne güldüğü vakit hâsıl olan nûrdur” derler.
● ● ●
Süfyân-ı Sevrî hazretlerinin sevdiği bir “genç” de şöyle anlatıyor:
Bir seher vaktinde zemzem kuyusunun yanında bulunuyordum ki, biri gelip su içti.
Birâzını bırakıp gitti.
Kalanını ben içtim.
Tadı, “bâdem ezmesi” gibiydi.
Kim olduğunu bilemedim.
Zîra yüzü örtülüydü.
Yine bir seher vakti o kişi geldi.
Yine su içti.
Kalanını bırakıp gitti.
Kalanını ben içtim.
Tadı, “bal şerbeti” gibiydi
Üçüncü gün yine geldi.
Su içip gitti.
Kalanını ben içtim.
Lezzeti, “şekerli süt” gibiydi.
Onun kim olduğunu merak ettim.
Bir daha gelmişti.
Eteğinden tuttum.
Ve “Siz kimsiniz efendim?” diye sordum. Cevâben “Adım, Süfyân-ı Sevrî'dir. Ama bunu kimseye söyleme” buyurdu.
."İçinizde ölüme hazır kim var?"
19-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Basra’da yaşayan Süfyân-ı Sevrî hazretlerine, bir gün;
“Efendim, Peygamber Efendimiz, meâlen (Çok et yenen hâneden, Rabbimiz nefret eder) buyurmuş. Burada kastedilen hâneden murat nedir?” diye sordular.
Büyük velî;
“Bu ev, içinde gıybet yapılan hânedir” buyurdu.
Bir gün de dostlarına;
“Kardeşlerim! İnsanlar bir meydana toplansa ve bir kimse onlara (Ey insanlar! İçinizde bugün akşama çıkacağını bilen var mı?) diye sorsa, buna doğru cevap verecek kimse çıkar mı?” diye sordu.
“Çıkmaz” deyince;
“Aynı insanlara bu defâ (Peki, içinizde ölüme hazır olan var mı?) diye sorulsa, yine cevap veren çıkmaz. Bu, size garip gelmiyor mu?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine “Bir Müslüman, dînimizin her emrine uysa, ama gönlünde biraz “dünyâ sevgisi” olsa, o kul mahşer gününde çok mahcup hâle düşer!” buyurdu.
“Niçin?” dediler.
Çünkü o kimse, mahşer ehli arasından çıkarılır ve bir melek, o kimseyi göstererek;
“Bu, falan oğlu filândır ve kalbinde (dünyâ sevgisi) vardır. Hâlbuki Hak teâlâ, ona hiç kıymet vermemiş ve sevmemiştir.
İşte ey ehl-i mahşer! Hak teâlânın hiç sevmediği dünyâyı, bu kişi bir ömür boyu sevmiş ve kıymet vermiştir” diye nidâ eder.
O kimse utanır!
Çok mahcup olur.
Ve “Âh! Yer yarılsa da içine girsem” diye temennî eder.
.Hidâyete kavuşan doktor!
20-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Basra’da vefât eden Süfyân-ı Sevrî hazretleri, bir gün âniden hastalandı.
Bir “doktor” getirdiler.
Ancak Hristiyandı.
Bu zâtın ismini duymuş, evliyâdan bir kimse olduğunu öğrenmişti.
“Tıp ilmi” üzerinde konuştular.
Fakat Hazret-i Süfyân, o doktora öyle ince bilgiler verdi, öyle detaylar söyledi ki, ağzı açık dinledi.
Bunları bilmiyordu.
Ve hiç duymamıştı.
“Bu kadar ince bilgileri nasıl biliyor?" diye de hayranlık duydu ve muâyene etti bu büyük velîyi.
Ancak yine hayrette kalıp “Amân efendim! Bu hâlde nasıl yaşıyorsunuz?” dedi hemen!
Mübârek zât sordu:
“Ne var ki, hâlimde?”
“Korkudan, ciğerleriniz parça parça olmuş! Böyle bir ciğerle bir gün bile yaşamanız tıbben imkânsız. Senelerdir tabiplik yapıyorum. Böyle bir hâdiseye ilk defâ rastladım” dedi.
Büyük velî;
“Tıp ilmi doğru söyler. Ama Cenâb-ı Hak her şeye kâdirdir. Yaşatmak dilerse yaşatır” buyurdu.
Hristiyan tabip düşündü.
İtiraz edemedi bu söze.
Kalbine hidâyet ışıkları doldu ve “Mâdemki, böyle bir ciğerle, yıllardır sıhhatle yaşadınız, öyleyse dîninizin hak olduğuna inandım” dedi.
“Şehâdeti” söyledi.
Ve Müslüman oldu.
Zamânın hükümdârı bunu işitince “Ben; 'doktor' hastaya gitti biliyordum. Meğer 'hasta' doktora gitmiş!" demekten kendini alamadı.
.Rabbimiz bir kulunu severse...
21-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Kûfe’de doğup Basra’da vefât eden Süfyân-ı Sevrî hazretlerinin, ölüm hastalığında çok karnı ağrıyordu.
Bu sebeple, sık sık abdesti bozuluyordu.
Ama her defâsında tekrar abdest alır, en ufak bir gevşeklik göstermezdi bu hususta.
Abdestli ölmek istiyordu.
Hep buna duâ ediyordu.
Bunun için bir dakika bile abdestsiz bulunmazdı. Bu yüzden, “altmış defâ” abdest aldı bir gece.
Ve vefâtı yaklaştı.
Yakınlarını çağırıp;
“Vakit tamam, beni yere indirin!” dedi.
Derhâl yere indirdiler.
Ve bu durumu, dostlarına söylemek için dışarı çıktıklarında, yüzlerce sevdiğinin kapıda toplanmış olduğunu gördüler. İnsanlar içeri giriyorlardı ki, Hazret-i Süfyân “Allah!” dedi ve rûhunu teslim etti.
O an bir “Ses” duyuldu.
Ses gâipten geliyor ve;
“Takvâ sâhibi Süfyân, Rabbine vâsıl oldu!” diyordu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde “Rabbimiz bir kuluna acır ve onu severse, ona iki şey verir. Birincisi; sevdiği bir kulunu, meselâ bir evliyâ zâtı tanıtır ve onun vâsıtasıyla onu kendine çeker” buyurdu.
Sordular ki:
“İkincisi ne efendim?”
Cevâbında;
“İkincisi de ona, hayırlı bir iş, bir meslek nasîb eder. Allahın; bir kulunu sevdiğinin alâmeti; onun, hayırlı işlerle meşgul olmasıdır” buyurdu.
.Resûlullahın misâfiri kimdir?"
22-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Ahmed bin Hadraveyh hazretleri, Belh şehrinde yaşayan velîlerdendir. Doksan beş yaşında Belh'te vefât etti. Bu büyük zât, birkaç “din adamı” ile birlikte Hacca gitti bir sene.
Haccı edâ ettiler.
Medîne’ye geldiler.
Mescid-i Nebîye varınca, yol arkadaşları “Acıktık, gidip bir şeyler yesek mi?” dediler.
Onlara hayretle sordu:
“Biz şu an neredeyiz?”
“Mescid-i Nebî'deyiz.”
“Yâni Resûlullahın misâfiriyiz, burada yiyecek düşünülür mü? Merak etmeyin, O, bizi aç bırakmaz. Biz ibâdetimize bakalım” buyurdu.
Onlar “peki” dediler.
Yine de bir ara gittiler.
Bir şeyler yiyip geldiler.
Ama yatsıdan sonra, bir “Medîneli” geldi yanlarına.
Ve onlara bakıp;
“İçinizde Resûlullahın misâfiri olan kimdir?” diye sordu.
Birbirlerine baktılar.
Hepsinin nâmına bu büyük zât cevap verdi:
“Hepimiz Onun misâfiriyiz.”
“Şu anda hanginizin karnı aç?”
“Ben açım.”
“Tamam, ben de seni arıyorum. Az önce Peygamberimizi gördüm rüyâda. Bana, (Mescide git. Orada, benim bir misâfirim var, karnı açtır. Onu al, karnını doyur) buyurdular” dedi.
Sonra koluna girdi.
“Haydi, buyur” dedi.
Birlikte gittiler. Büyük velî, orada kaldığı müddet zarfında hiç “yemek” düşünmedi artık. O zâtın evinde yiyip ibâdet etti devamlı...
.Tövbe eden genç hırsız!
23-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Belh şehrinde yaşıyan velîlerden Ahmed bin Hadraveyh hazretlerinin hânesine hırsız girdi bir gece.
Ama etrâfa baktı.
Bir şey bulamadı.
Üzüntülü ve ümitsiz hâlde geri dönüp gidiyordu ki, büyük velî seslendi arkasından:
“Dur, gitme hemen!”
Zîra “eli boş” olarak döndüğüne üzülmüştü!
Hırsız da şaşırdı.
Öylece donup kaldı.
Mübârek zât, ona merhamet ve şefkatle bakıp;
“İstersen, şurada abdest al, biraz namaz kılalım. Sabah bir şey gelirse onu sana veririm, götürürsün” buyurdu.
Genç hırsız şaşkındı!
“Peki” dedi mecbûren.
Ve abdest alıp durdu namaza.
Sabaha kadar bu zâtla birlikte ibâdetle meşgul oldu o evde.
Derken sabah oldu.
Ve kapı çalındı.
Açtığında, “çok zengin” bir kimseyi gördü eşikte.
Zengin adam, bu velîye “ikiyüz elli altın” hediye etti.
O da altınları aldı ve hırsıza uzatıp;
“Al, bunlar senin” dedi.
Bu ihsân karşısında ne söyleyeceğini bilemeyen genç hırsız, bütün yaptıklarına tövbe etti.
Beş vakit namaza başladı.
Dört dörtlük Müslüman oldu.
Hattâ bu zâtın sohbetleriyle evliyâlığın yüksek derecelerine kavuştu.
Bir şey çalmak için girmişti bu eve.
Ama "kendi kalbini" çaldırdı bu zâta...
.Allah için evlenmek istiyorum"
24-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Belh şehrinde yaşayan Ahmed bin Hadraveyh hazretleri, evliyânın büyüklerindendir. Hâl ehli bir zât olup kerâmetleri vardı.
Belh şehrinde yaşayıp İbrâhim Edhem hazretleriyle sohbet etti.
Belh emîrinin kızı vardı.
Adı Fâtıma idi.
Çok güzel ve “ihlâs” sâhibiydi.
Ayrıca sâliha bir hanım olup bu zâtın Hak dostlarından olduğunu öğrenmişti. Biriyle haber gönderip; “Beni babamdan iste!” diye ricâda bulundu kendisine.
Kabul etmeyince üzüldü!
Bir yakınına ricâ etti.
Ve onunla kendisine;
“Ben seninle, nefsim için değil, Allah için evlenmek istiyorum. Seni ben, yol kesici değil, Hak yolunu gösteren bir rehber biliyordum, yoksa yanılıyor muyum?” diye haber gönderdi.
Büyük velî haberi aldı.
Çok duygulandı!
Maksadını anladı.
Ve gidip istedi bu kızı babasından. Babası, memnûniyetle verdi kızını bu “Allah dostu”na.
Ve evlendiler.
Sonra hanımını alıp Nişâbur'a yerleşti...
● ● ●
Bir gün bu zâta “Efendim, Sırat köprüsünden rahat geçebilmek neye bağlıdır?” diye sordular.
Cevâbında;
“Dünyâda İslâma uymakta kılı kırk yararcasına titiz davrananlara, Sırat köprüsü o nisbette geniş ve rahat olacak. Aksine gevşek ve sorumsuz davrananlara da o nisbette dar ve sıkıntılı olacaktır” buyurdu.
.Bu, ne büyük bir şeref..."
25-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
O devrin evliyâsından Yahyâ bin Muâz-ı Râzî hazretleri, bir gün Ahmed bin Hadraveyh hazretlerini ziyârete geldi.
Uzaktan gelmişti.
Bu eve yerleşti.
Hanımı Fâtıma, buna o kadar sevindi ki, o zâtın şerefine birçok koyun kesip ziyâfet verdi o yörenin halkına.
Evini, şamdanlarla donattı.
Hizmetçisine emredip;
“Merkebi de kesin!” dedi.
O da emri getirdi yerine.
Beyi bunu öğrenince;
“Yâ Fâtıma, merkebi niçin kestiriyorsun?” diye sordu.
O da cevap verip;
“Kerem sâhibi bir Allah dostu, kerem sâhibi bir Allah dostunu ziyârete gelmiş. Bu, ne büyük bir şeref. Biz insanlar bayram yaptığımız gibi köpekler de bayram etsin istedim, onun için” dedi
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde “Fütüvvet yâni mertlik; düşmanlık edene iyilik yapmak, seni sevmeyene ihsânda bulunmak, sevmediğinle de tatlı konuşmaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Az konuşun, az uyuyun ve az gülün. Zîra çok kahkaha, kalbi öldürür.”
● ● ●
Bir gün de sohbetinde “Kim Allahü teâlâya itâat ederse Allahın mahlûkları da ona itâat ederler” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Büyüklerden biri “Günah işlediğimi, atımın bana olan huysuzluğundan anlıyorum” buyurmuştur.
.Henüz çok gençsin evlâdım!.."
26-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Nişâbur’da yaşayan velîlerden Ebû Osmân-ı Hayrî hazretleri, hocası Ebû Hafs'a ilk gittiğinde, yaşı henüz küçüktü.
Huzûrunda edeple diz çöküp “Efendim, ben okumak istiyorum” dedi.
Hocası, onu süzüp;
“Evlâdım! Sen henüz çok gençsin, seni okutamam” buyurdu.
O, bu cevâba çok üzüldü!
Ne diyeceğini bilemedi.
Yerinden kalktı.
Ve arka arka çıktı huzurdan.
Ama bir türlü gidemiyordu.
Ayrılmak istemiyordu.
Dönüp dönüp o kapının eşiğine bakıyor ve;
"Şu eşiğin dibine bir çukur kazıp içine uzansam, beni çağırıncaya kadar orada beklesem" diye düşünüyordu.
Ebû Hafs, bunu sezdi.
Düşündüğünü anladı...
Ve ona şefkatle bakıp;
“Gel bakalım küçük talip!” diye seslendi.
Ebû Osmân çok sevindi.
Ve o gün derse başladı.
Sevinçle girdiği o dergâhtan, yıllar sonra "büyük bir âlim" olarak çıktı.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Kardeşlerim! Müslüman; almayı değil, vermeyi düşünür. Onu kârlı bilir. Alınca değil, verince sevinir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Böyle olan kimse, eceli geldiğinde rûhunu da kolay verir. Rûhu, tereyağından kıl çeker gibi çıkar da haberi bile olmaz.”
.Cömertlik öyle bir haslettir ki..."
27-09-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:36
Nişâbur’da yaşıyan velîlerden Ebû Osmân-ı Hayrî hazretlerinin genç bir talebesi, “kötü arkadaşlara” uyup derse gelmez olmuştu.
Lâkin suçunu biliyor, görünmek istemiyordu hocasına.
Bir gün âniden karşılaştı.
Ve saklanacak yer aradı.
Ama yoktu öyle bir yer.
Azarlayacak diye çok korktu!
Ama düşündüğü gibi olmadı.
Mübârek, tebessümle yaklaştı gence.
Eliyle başını okşayıp;
“Nerelerdesin evlât? Kendini özlettin” buyurdu.
Genç, boynunu büküp;
“Affedin hocam” dedi.
Büyük velî sevindi ve;
“Gördüğüme çok sevindim oğlum, seni özlemiştim. İnsan sevdiğini hep görmek istiyor” buyurdu.
Onu seviyordu.
Kendisine acıyıp;
“Terk et o arkadaşları! Onlar; aslan ve kaplandan daha zararlıdır sana. Bizden ayrılma!” buyurdu.
Delikanlı;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve tuttu bu sözünü.
Ayrıldı o arkadaşlardan.
Ayrılmadı hocasından.
Dergâhın en sâdık müdâvimi, o idi artık.
● ● ●
Bu zât bir gün cemaatine;
“Cömert olun. Cömertlik öyle bir haslettir ki, insanın bütün kötü huylarını örter, göstermez” dedi.
Ve ekledi:
“Hasislik de öyle bir huydur ki, bütün güzel yanlarını örter, göstermez
.Çocuğundan ümîdini kesen Hristiyan!..
28-09-2023 02:00 | Güncelleme : 28-09-2023 01:17
Nişâbur’da yaşayan velîlerden Ebû Osmân-ı Hayrî hazretlerinin zamânında zengin bir Hristiyanın bir “oğlu” vardı.
Çocuk bir gün hastalandı.
Ve günden güne ağırlaştı!
Adam, göstermedik tabip bırakmadı o havâlide.
Ancak devâ bulunamadı hastalığa.
Çocuktan ümîdini kesmişti ki, bu “büyük zâtı” tavsiye ettiler ona.
Çâresizdi artık!
“Pekâlâ” dedi.
Sevindi, ümitlendi.
Bu niyetle evden çıkmak üzereydi ki, çalındı kapısı âniden. Açtığında bu zâtı gördü eşikte.
Çok da şaşırıp;
“Buyurun hocam, hoş geldiniz” dedi.
Büyük velî girdi içeri:
“Oğlunuz için gelmiştim.”
“Sağolun hocam, ben de size gelecektim.”
Mübârek zât sordu:
“Neyi var çocuğun?”
“Bilmiyorum hocam, çâresiziz!”
Mübârek zât kalktı.
Hastanın yanına vardı.
Çocuk “son nefeslerini” alıyordu.
Elini çocuğun alnına koyup “Korkmayın, hummâya tutulmuş, geçer” buyurdu.
Adam sevinçle haykırdı:
“Yâni kurtulacak mı oğlum?”
“İnşallah, mühim bir şeyi yok.”
O anda çocuk açtı gözlerini.
Ve fırlayıp kalktı ayağa.
Bu hâli gören Hristiyan, sevincinden "Kelime-i şehâdeti” söyleyip îmânla şereflendi.
Üstelik en yakın “talebesi” oldu bu büyük zâtın.
.Meleklerin imrendiği müminler...
29-09-2023 02:00 | Güncelleme : 29-09-2023 01:20
Nişâbur evliyâsından Ebû Osmân-ı Hayrî hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatır:
Bir gün Ebû Osmân-ı Hayrî hazretleri, sınır boylarındaki Müslümanların ihtiyaçları için halktan yardım istedi. Kimse bir şey veremeyince üzüldü!
Ben de üzüldüm!
Yatsıyı kılmıştık.
Hocamın yanına vardım. İçinde “ikibin dirhem” olan bir keseyi kendilerine verip “Efendim, bunları istediğiniz yere harcayınız” dedim.
Çok sevindi.
Çok duâ etti.
Ve sabah sohbetinde “Dün gece İbni Nüceyd sınır boyundaki Müslümanların ihtiyâcı için iki bin dirhem getirip bizi çok sevindirdi" dedi.
Ben üzüldüm!
Ayağa kalktım.
“Onlar annemindi hocam. Ondan habersiz getirmiştim” deyip geri aldım.
Akşamdan sonra huzûruna yalnız girip dirhemleri tekrar takdîm ettim ve “Efendim, bunlar benim, ama size verdiğimi başkası bilmesin” diye arz ettim.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine “Bir araya geldiğinizde İslâmiyetten konuşun, yâhut açın bir ilmihâl kitâbı okuyun” buyurdu.
Hikmetini sordular.
Onlara döndü ve;
“Allah rızâsı için üç beş kişi bir araya gelir de Allahtan ve Peygamberden bahsederlerse gökteki melekler onlara imrenirler” buyurdu.
.O, artık size bir zarar veremez!"
30-09-2023 02:00 | Güncelleme : 30-09-2023 01:54
Daha çok Bağdat’ta yaşayan Da'lec bin Ahmed hazretleri, büyük âlim ve velîlerdendir.
Kabr-i şerîfi, Bağdat'tadır.
O devirde biri vardı.
Üzerdi seyyitleri.
Bu evlâd-ı Resûl kimseler, bir gün bu zâta geldiler ve
“Hocam! Filân kimse bizi çok üzüyor!” diye şikâyet ettiler.
Mübârek zât önüne baktı.
Sonra başını kaldırıp;
“Rahat olun. O artık size zarar yapamayacak!” buyurdu.
Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar.
İşte ne olduysa ondan sonra oldu.
O gece evi başına yıkıldı adamın!
Zor kurtardı canını.
Ancak bu üzücü hâdise, biraz düşündürdü o kimseyi.
Kendi kendine;
“Bu, bana bir îkaz-ı ilâhîdir” dedi ve büyük bir “pişmânlık” duydu onlara yaptıklarına.
Tövbe etti.
Ve bir daha incitmedi kimseyi...
● ● ●
Bir gün bâzı sevdiklerine; “Haramlardan kaçınmak, iki türlüdür. Birinci kısmı, yalnız Allahü teâlânın hakkı olan günahlardan kaçınmaktır. İkinci kısmı, insanların hakları da bulunan günahlardan kaçınmaktır” buyurdu.
Dinleyenler;
“Hangisi daha mühim efendim?” dediklerinde;
“İkinci kısmı daha mühimdir. Zîra Hak teâlâ hiçbir şeye muhtâç değildir ve çok merhametlidir. Kullar ise pekçok şeye muhtâç oldukları gibi cimridirler” buyurdu.
.Böyle gizlenmenize sebep nedir?”
01-10-2023 02:00 | Güncelleme : 01-10-2023 01:46
Ekseri Bağdat’ta yaşayan Da'lec bin Ahmed hazretleri, büyük hadîs âlimidir.
Zengin olup malı ve serveti pek çoktu.
Ama “dünyâ sevgisi”nin zerresi bile yoktu kalbinde.
İhtiyâcı olana cömertçe dağıtır, fakîrler çekinmeden gelip ihtiyaçlarını arz ederlerdi kendisine.
Bir gün câmiye girdi.
Namaza duracaktı.
O esnâda bir kimseyi mahcup bir hâlde görüp merak etti.
Elbisesine bürünmüştü.
Birinden gizleniyor gibiydi.
Yanına yaklaştı.
Ve kendisine;
“Böyle gizlenmenize sebep nedir?” diye sordu.
Adam utanarak;
“Size beş bin akçe borcum var efendim” deyiverdi.
Mübârek zât üzüldü!
Ve sordu o kişiye:
“Bunun için mi sıkılıyorsun?”
“Evet efendim.”
“Öyleyse helâl ettim, düşünme artık onu. Para için üzülmeye değer mi?” buyurdu.
Ve koluna girip;
“Haydi gel, bize gidelim” dedi.
Beraberce eve gittiler.
Birlikte yemek yediler.
Ayrıca kendisine “beş bin” akçe hediye edip “Seni üzdüm, hakkını helâl et” buyurdu.
Adam şaşkındı!
Sevinç içinde;
“Siz helâl edin efendim. Allahü teâlâ mükâfatını kat kat ihsân eylesin” dedi
.Sen kendi nefsine bak!..”
02-10-2023 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 01:55
Sultân Behâeddîn Veled anlatır:
Babamla bir gün Hüsâmeddîn Çelebi'nin bağına gidiyorduk.
Babam beni aldı.
Ve bir katıra bindirdi.
Kendisi, yürüyordu.
Babam önde gidiyordu.
Ben ardından gidiyordum.
Bir ara, babam Mevlânâ hazretlerinin mübârek vücûdunu, Allahü teâlânın izniyle büyük bir (Nûr)’un kapladığını gördüm.
Etrâfa ışık saçıyordu.
Aynen (Güneş) gibi.
Buna hayrân kaldım.
Çok da duygulandım!
Aklıma, babamın büyüklüğünü inkâr edenler geldi.
Ve kalbimden;
“Böylelerine şaşıyorum, niçin anlamıyorlar, böyle mübârek bir zâtı nasıl tanımıyor ve inkâr ediyorlar?” diye düşünüyordum.
O ara babam geriye döndü.
Ve bana seslendi:
“Ey Behâeddîn!”
“Buyur babacığım.”
“Sen babanı inkâr edenleri bırak da kendi nefsine bak” dedi. Ben cevâben;
“Peki babacığım” dedim.
Ne düşündüğümü anlamış.
Babam tekrar;
“Sakın (ucb) ve (kibir) hastalığına yakalanmayasın” buyurdu.
Mahcup olmuştum!
Özür dileyecektim.
Babam, yine bana döndü.
Ve son olarak;
“Herkes (yaya) yürürken sen (binek) üzerindesin. Bu kadarcık gönül yüksekliği, insanı (ucb)a, yâni kendini beğenmeye götürebilir, amân dikkat et” buyurdu...
."Sert insan, yalnız kalmaya mahkûmdur!"
03-10-2023 02:00 | Güncelleme : 03-10-2023 01:54
Horasan bölgesinde yetişen velîlerden Ebû Bekr-i Ebherî hazretleri bir gün bir dağın eteğinde oturmuş talebesiyle sohbet ediyordu.
Namaz vakti geldi.
Abdest almak için yakındaki çeşmeye gittiler.
Ancak çeşme akmıyordu.
Çocuklar heyecânlandı.
Ve arz ettiler ki:
“Hocam ne yapacağız?”
“Telâş etmeyin!”
“Ama namaz geçiyor.”
“Haklısınız” buyurup ayağa kalktı.
Çeşmeye döndü.
Ve yüksek sesle;
“Ey su!.. Allah’ın izniyle ak ki, abdest alalım” diye seslendi.
O anda aktı çeşme.
Abdest alıp namazlarını kıldılar.
Talebeler;
“Hocam! Akmayan suyu akıttınız!” dediler.
Hiç önemsemedi.
Ve onlara hitâben;
“Hâşâ!.. Biz âciz bir kuluz. Cenâb-ı Hak kuvvet ve fırsat vermedikçe, kullar hiçbir şey yapamazlar. Suyu akıtan, Allahü teâlâdır. Biz sâdece duâ ettik” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiği bir gence “Evlâdım! İnsanların kaybettiğini bulmaya çalış!” buyurdu.
Delikanlı sordu:
“O nedir ki, efendim?”
Cevâbında;
“Sevgi ve muhabbettir. Sertlikle bir yere varılamaz. Sert insan, yalnız adamdır ve yalnız kalmaya mahkûmdur” buyurdu.
.Gören, âşık olurdu o zâta...
04-10-2023 02:00 | Güncelleme : 04-10-2023 01:29
Horasan’da yetişen velîlerden Ebû Bekr-i Ebherî hazretleri, “gönül ehli” bir velîdir.
Bu zât bir gün çıkar evden. Bir bezzaz (manifatura) dükkânının önünden geçerken bir çocuk onu görüp âşık olur.
Babası yoktur dükkânda.
Ama o, bunu düşünmez.
Düşer bu velînin peşine.
Dükkânı ve her şeyi unutmuştur.
Sanki mıknatısa tutulmuştur.
Birazdan gelir babası. Onu göremeyince sorar komşulardan:
“Nerede bizim çocuk?”
“Bir ihtiyarın peşinden gitti.”
“Ne yöne gittiler?”
“Şu tarafa...”
Hışımla çıkar ve hızla gidip yetişir.
Tutup çeker oğlunu.
Bağırır, çağırır, döver!
İte kaka geri getirir dükkâna.
Mübârek zât, görür bu hâli.
Çok üzülür! Ertesi gün kıymetli bir hediye alır, adamın dükkânına varır.
“Selâmün aleyküm!”
“Aleyküm selâm!”
“Efendi, bu gece hiç uyuyamadım. Çocuk, benim yüzümden dayak yedi. Sizi de üzdüm” buyurur ve takdîm eder hediyeyi.
Adamcağız şaşırır!
Ne diyeceğini bilemez.
“Amân efendim ne zahmet ettiniz” der. Mahcûbiyetten terler.
Çok duygulanmıştır!
Eli ayağına dolaşır.
Gözleri yaşarır.
“Efendim, kabalığı ben ettim, siz özür dilersiniz” der.
Hayran olur ahlâkına.
“Talebesi” olur.
Ve hiç ayrılmaz yanından...
.Allah dostlarını üzenler!..
05-10-2023 02:00 | Güncelleme : 05-10-2023 00:40
Mekke’de yaşayıp orada vefât eden, büyük velî Ebû Bekr-i Kettânî hazretlerinin sevenlerinden biri, kalbini kırmıştı bu zâtın.
Af da dilemedi.
Ancak o günden îtibâren kaybetti her şeyini.
Edindiği ilim, hikmet.
Feyiz, nûr ve bereket.
Hepsi silinip gitti kalbinden.
Gâyesiz, maksatsız bir insan oldu.
Anlamadı bu hâle neden düştüğünü.
Tâ ki, bir rüyâ görene kadar.
O rüyâda, bir “hazîne” önünde buldu kendisini.
Her yan “altın gümüş” doluydu.
Ve kendisine âitti bütün bunlar.
Ama baskısız, damgasızdı.
“Bu altınlar geçmez" diye düşündü.
“Götürüp damgalattırayım da, geçer akçe olsunlar" dedi.
Bu düşünceyle çıktı.
Bir "darphâne" gördü ileride.
Yürüdü oraya doğru.
Fakat o da ne?!
Yaklaşınca, Kettânî hazretlerinin dergâhı olduğunu gördü o binânın. Girdiğinde bu zâtı gördü içeride. Elinde mühür, “damgasız” altın ve gümüşleri damgalıyordu. Şaşkın ve hayretler içinde uyandı uykudan!
Anlamıştı hatâsını.
Koştu hemen huzûruna.
Özür dileyecekti kendisinden. Ancak o, iltifatla karşıladı kendisini.
“Hoş geldiniz kardeşim.”
“Hoş bulduk efendim.”
“Damgasız altın gümüş geçer mi piyasada?”
“Geçmez hocam” dedi.
Ellerine yapışıp özür diledi.
Ve kavuştu kaybettiği derecelere..
.Allah korkusuyla günah işlememek!..
06-10-2023 02:00 | Güncelleme : 06-10-2023 01:32
Mekke’de yaşıyan Ebû Bekr-i Kettânî hazretleri bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, biri sordu:
“Efendim takvâ nedir?”
“Allah korkusuyla günah işlememektir!” buyurdu.
Ve şunu anlattı ona:
Büyüklerden biri, rüyâsında bir “genç” gördü. Fevkalâde güzel, 'nûr’lu ve yakışıklıydı. Sordu ki:
“Sen kimsin?”
“Takvâ'yım.”
“Nerede bulunursun?”
“Allah'tan korkanların kalplerinde.”
“Peki, yüzün neden çok parlak?”
“Allah korkusuyla ağlayanların gözyaşlarını yüzüme sürerim, o sebeple” diye cevap verdi.
● ● ●
Bir gün de bir genç gelip “Efendim, hiç huzûrum yok, ne yapayım?” diye dert yandı bu zâta.
Ona cevâben;
“Öyleyse İslâmiyeti öğren ve tatbîk et. İslâma uyan, dünyâda da huzurlu olur, âhirette de” buyurdu.
● ● ●
Biri de; “Efendim, ben şehit olmak istiyorum. Acabâ nasip olur mu?” dedi.
Ona da cevâben;
“Üzülme. Namazını kılan ve altmış yaşını geçen Müslüman, şehit olarak ölür” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de “Cehenneme girmemenin yolu nedir?” dediler.
Cevâbında;
“Doğru îmân ve îtikat sâhibi olmaktır. Zîra îtikadı bozuk olan bir kimse, dînimizin bütün emirlerini yapsa da, tövbesiz öldüyse, Cehenneme girmeme ihtimâli yoktur” buyurdu
.Mümine soğuk durmak, felâkettir!”
07-10-2023 02:00 | Güncelleme : 07-10-2023 00:49
Mekke’de yaşayan Ebû Bekr-i Kettânî hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Gençlik senelerimdi.
Komşumuz bir Müslüman vardı, ama ona kalbimde “soğukluk” duyardım.
Yâni onu sevmezdim.
Sebebini de bilmezdim.
“Mümine soğuk durmak, felâkettir” diye biliyordum. Ne kadar uğraştıysam da kurtulamadım bu düşünceden.
“Hediye muhabbeti arttırır” diye de işitmiştim.
Kıymetli hediyeler aldım.
Götürdüm takdîm ettim.
Yine o “soğukluk” gitmedi. Bu defâ onu evime dâvet ettim. Çeşitli ve leziz yemekler ikrâm ettim.
Yine gitmedi soğukluk.
Kendi kendime;
“Ey nefsim, o mümine niçin soğuk duruyorsun? Bu hâl, kibirdendir, vazgeçmezsen mahvolursun!” dedim.
Hiç fayda etmedi.
Bu defâ; “Ey nefsim! Yoksa sen kendini ondan üstün mü görüyorsun? Çabuk tövbe et ki, Cenâb-ı Hak bu hâlinden râzı değil” dedim.
Yine değişmedi kalbim.
O müminin evine gittim.
Yine yemeğe dâvet ettim.
O “soğukluk” gitmedi kalbimden...
Bir akşam yattım.
Seher vakti kalktım.
İki rekât namaz kılıp “Yâ Rabbî! Kalbimde bu mümine karşı muhabbet ihsân eyle” diye yalvardım.
Çok ağladım!
Çok gözyaşı döktüm! Çok şükür, duâm kabul oldu. O soğukluk gitti, ferahladım.
.Bir garibin istediği bulamaç aşı!
08-10-2023 02:00 | Güncelleme : 08-10-2023 01:33
Kûfe’de yaşayan Ebû Muhammed Cerîrî hazretlerine bir gün talebeleri; "Efendim, sizi üzen, unutamadığınız bir hâdise var mıdır?" diye sordular.
Şöyle anlattı:
Bir gün mescidimize, hâlinden “garip” olduğu anlaşılan biri geldi. Abdest alıp namaz kıldı.
Sonra başını eğdi.
Ve tefekkür eyledi.
O gün Halîfe, akşam yemeğine bizi dâvet etmişti. O kimseye “Biz dâvete gidiyoruz, sen de gelmek ister misin?” dedim. “Hayır, siz bana bir tas bulamaç aşı getirin yeter” dedi.
İçimden;
“Herhâlde bizimle olmak istemiyor” diye düşünüp ısrâr etmedim ve istediği yemeği de getirmedim. Ancak o gece rüyâmda Peygamber Efendimizi gördüm.
Yanlarına koştum.
Konuşmak istedim.
Ama iltifat etmediler.
Çok üzülüp; “Yâ Resûlallah! Mübârek yüzünüzü niçin benden çeviriyorsunuz?” dediğimde; “Dostlarımızdan biri senden bulamaç aşı istedi, ama sen vermedin” buyurdular.
Ağlayarak uyandım!
Ve mescide vardım.
O kişi, başı önünde tefekkür ediyordu. Kendisine “Ey efendim! İstediğiniz şeyi şimdi getiriyorum” dedim.
Başını kaldırdı.
Tebessüm etti.
Ve “Peygamberimiz söylemeseydi getirmeyecektin” dedi ve çıkıp gitti.
Sonra ne kadar aradımsa da bulamadım. Kırk yıldır buna üzülüyorum!
.Duâ, belâ gelmeden yapılır!.."
09-10-2023 02:00 | Güncelleme : 09-10-2023 01:37
Kûfe’de yaşayan Ebû Muhammed Cerîrî hazretlerine, bir genç gelip; "Tasavvuf nedir efendim?" diye sordu.
Cevâbında;
"Tasavvuf, sulhu olmayan bir cenktir” buyurdu.
Genç dedi ki:
"Anlamadım."
Büyük velî bu defâ; "Yâni her an, her nefes, nefsinle muharebe etmektir” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, ameline güvenenleri îkaz edip uyarır, hattâ onlara "Kim ameliyle kurtulacağını zannederse, yanılır. Çünkü Peygamber Efendimiz (Sizden hiçbirinizi, ameli kurtaramaz) buyurmuştur" derdi.
Bir gün biri geldi.
Ve nasîhat istedi.
Ona "Kim Allahü teâlânın ihsânına güveniyorsa, korktuğundan emîn, umduğuna nâil olur” buyurdu.
● ● ●
Talebelerinden birisi anlatıyor:
Ebû Muhammed Cerîrî'nin vefâtı senesi, Karamita sapıklarıyla yapılan muharebede ben de vardım.
Nihâyet savaş bitti.
Yaralıları dolaştım.
Ebû Muhammed Cerîrî hazretlerini gördüm. Yarası çoktu, zâten yüz yirmi yaşındaydı.
“Ey efendim! Allahü teâlânın bu belâyı üzerimizden def etmesi için duâ eder misiniz” dedim.
Dudağı kıpırdadı.
Kulağımı verdim.
“Duâ, belâ gelmeden yapılır. Geldikten sonra, râzı olmaktan ve sabretmekten başka çâre yoktur” dediğini duydum.
.Asıl dert, günah işlemekti!"
10-10-2023 02:00 | Güncelleme : 10-10-2023 01:36
Herat’da doğup orada vefât eden Abdullah-ı Ensârî hazretleri, büyük hadîs âlimidir.
Neseb-i şerîfi, “Ebâ Eyyûb-el Ensârî" hazretlerine dayanır.
Bunun için "Ensârî" ismiyle meşhur olmuştur.
Dört yaşında ilim tahsîline başladı.
Bütün din ilimlerine vâkıf oldu.
"Üç yüz bin”den ziyâde hadîs-i şerîf ezberledi.
Bütün vaktini ilimle geçirirdi.
Yemek yemeye vakti yoktu.
Annesi, lokma lokma yedirirdi eliyle.
Hadîs-i şerîf toplamak için diyâr diyâr dolaşır, nice sıkıntılara katlanırdı.
Bir gün çıktı evden.
Ders notlarıyla bir yere gidiyordu.
Yolda, çok şiddetli bir “yağmura” tutuldu.
Ama ne yağmur!
Şakır şakır yağıyordu.
Ders notları ıslanacaktı.
O notları sînesine çekti.
Onları kavradı ve rükû vaziyetinde yürümeye devam etti.
Çünkü o notlar, kendi canından daha kıymetliydi.
● ● ●
Kendisi anlatıyor:
Kışın, cübbem yoktu.
Hele bizim diyârda havalar çok soğuk olurdu.
Evimde tek bir “hasır” vardı.
Bir de “kerpiç”...
Bir de yorgan olarak kullandığım bir tâne “keçem” vardı.
O da kâfi gelmiyordu.
Başıma çeksem, ayağım açılırdı.
Ayaklarıma çeksem, başım.
Ama bunlar, dert değildi.
Asıl dert, günah işlemekti!..
.Hanımınıza karşı iyi huylu olunuz!"
11-10-2023 02:00 | Güncelleme : 11-10-2023 01:19
Herat’ta doğup orada vefât eden Abdullah-ı Ensârî hazretleri bir gün sohbetinde;
“Bir hakîkî mürşidin sohbetine kavuşmak, nîmetler içinde en büyük olanıdır” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
“Çünkü o büyüklerin bir şefkatli nazarı, kalpteki karartı ve pasları temizler de ondan” dedi.
Ve ardından;
“Kâbe, Mina, Arafat her zaman bulunsa da, böyle mübârek bir zât her zaman ele geçmez. Bu yolda ilerleten vâsıta, böyle kâmil bir zâta sevgi ve itâattir. Ama o mürşidin kalbi incitilirse, bundan büyük felâket olmaz” buyurdu.
● ● ●
Bir sohbetinde de;
“Hanımınıza karşı yumuşak, iyi huylu olunuz! Peygamber Efendimiz böyle olan kimseleri methediyor” buyurdu.
Sordular:
“Nasıl methediyor efendim?”
Cevâbında;
“Efendimiz, bir hadîs-i şerîfte; (Îmânı en kuvvetli olanınız, ahlâkı en güzel ve zevcesine karşı en yumuşak olanınızdır) buyuruyor” dedi.
● ● ●
Bir gün de bir genç “Bana bir nasîhat eder misiniz efendim” diye ricâ etti.
Büyük zât ona;
“Kızarsan, öfkeni yen! Zîra hadîs-i şerîfte, Resûlullah Efendimiz (Kuvvetli olmak başkasını yenmek değildir. Kuvvetli olmak, kahraman olmak, kendi öfkesini yenmektir) buyurdu” diye cevap verdi.
.Haydi bizim hâneye gidelim"
12-10-2023 02:00 | Güncelleme : 12-10-2023 01:01
Kazvin’de doğan Alî bin Ömer Harbî hazretleri, Allah adamlarındandır.
Kerâmetleri vardı.
Kalpleri okurdu.
Bir kişi, bu zâtın sohbetine giderken yolda kendi kendine "Huzûruna varınca, (Efendim, zât-ı âlinizin yediği yemekten bana da ikrâm eder misiniz?) diye arz edeyim" dedi.
Bu düşünceyle vardı.
Oturup sohbet ettiler.
Nihâyet sohbet bitti, büyük velî, bu kimsenin eline yapışıp “Haydi bizim hâneye gidelim” buyurdu.
Ve eve vardılar.
Sonra üzerinde “yufka” ve “hurma” bulunan bir sini getirip; “Biz bunlardan yeriz kardeşim. Haydi, birlikte yiyelim” buyurdu.
Yiyip kalktılar.
Adam mahcuptu! "Âh, keşke öyle düşünmeseydim" diyordu içinden.
● ● ●
Biri de anlatıyor ki: Ben, Alî bin Ömer Harbî hazretlerinin arkasında ilk defa namaz kıldığımda bir şey dikkatimi çekmişti.
Şöyle ki;
Çok elbisesi vardı, hem de süslü, sırmalıydı. İçimden; “Bu nasıl zühd ve takvâ ehlidir ki, süslü ve sırmalı elbise giyiyor?” dedim.
Öyle biliyordum.
Yâni Allah adamları, dünyâya düşkün olmadıkları için “Eski elbise” giyerler zannediyordum.
Ve namaz bitti.
Mübârek zât bana bakıp; “Sırmalı elbise giymek, zühdü ve takvâyı bozmaz” buyurdu.
Utancımdan yerin dibine geçmiştim!
.Mümine, güzel şeyler yakışır"
13-10-2023 01:52 | Güncelleme : 13-10-2023 01:52
Kazvin’de doğan Alî bin Ömer Harbî hazretleri zamânında bir kimse vardı ki, zâhid olup, “dervişâne” elbiseler giyerdi.
Bu kişi, Alî bin Ömer Harbî hazretlerinin, nefis “yemekler” yiyip, kıymetli “elbiseler” giydiğini işitti birinden.
Aklı yatmadı bu işe.
Bu, ters geldi ona.
Kendi kendine "Bu nasıl Allah adamı ki, güzel yemekler yiyip, kıymetli elbise giyiyor? Zühd sâhibi olan böyle yapar mı?" diye düşündü.
Bu fikirle gitti.
Ve oturdu sohbete.
Sohbet esnâsında büyük velî ona doğru döndü ve;
“Sübhânallah! Bir şey günah değilse, hiç kerîh görülür mü? Güzel yiyip güzel giymenin, zühdle ne ilgisi var? Bilâkis mümine, güzel şeyler yakışır” buyurdu.
● ● ●
Biri de şöyle anlatıyor:
Bir gün çok acıkmıştım.
Yiyecek bulmak için dışarı çıktım.
Ancak param yoktu.
“Belki birileri para düşürmüştür” diye düşünerek, yollara dikkatlice baka baka gidiyordum ki, Alî bin Ömer Harbî’ye rastladım.
O zât beni gördü.
Bana doğru geldi.
İyice yaklaştı.
Ve kulağıma eğilip; “Sâhibi bilinmeyen parayı kullanmak câiz olmaz” dedi.
Ve bir kese verip;
“Al, bunları harca” buyurdu.
O paraları uzun zaman kullandım.
Kullandıkça artıyordu...
.Yapılacak en mühim iş nedir?"
14-10-2023 01:36 | Güncelleme : 14-10-2023 01:36
Kazvin’de yaşayan Alî bin Ömer Harbî hazretlerinin sevdiği biri şöyle anlatıyor:
Bu zâtı görmek için evine gittim.
İltifat ederek içeri aldı.
Oturup, sohbet ettik.
O esnâda bir kimse hediye olarak çok miktarda “elma” ve “kayısı” getirip takdîm etti bu büyük velîye.
Onlardan bana ikrâm etti.
Sonra hepsini bir talebesine verip “Bunları fukarâya dağıt!” buyurdu.
Talebe gelince sordu:
“Hepsini dağıttın mı?”
“Evet hocam, dağıttım.”
“Şimdi rahat ettim” buyurdu.
Çok duygulanmıştım!
O anda; “Ne cömert bir insan, hayâtımda böylesini görmedim” diye geçirdim içimden.
● ● ●
Bir gün de bâzı sevdikleri; “Îmân etmek nasıl olur efendim?” diye sordular bu zâta.
Cevâbında;
“Îmân etmek için Kelime-i şehâdeti söylemek lâzımdır. Bu kelimenin mânâsına doğru inanmak için de Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi inanmalıdır” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
“Yapılacak en mühim iş, îmânını Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi düzeltmektir” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“Sonra ne mühimdir efendim?”
Cevâbında;
“Îmândan sonra en mühim emir, beş vakit namazdır. Beş vakit namaz kılmak, her Müslümana farz-ı ayndır ve kılmamak büyük günahtır” buyurdu.
.Doğru kılınan bir namaz..."
15-10-2023 01:36 | Güncelleme : 15-10-2023 01:36
Bağdat’ta yaşayan Abdurrahman Tafzuncî hazretleri; Evliyâ-yı kirâmdan olup yüksekçe bir kürsüde vaaz verir, sohbetini, âlim ve velî herkes zevkle dinler, istifâde ederdi.
Her duâsı kabul olurdu.
Bir gün yanına biri gelip;
“Efendim! Benim bir hurma bahçemle ineklerim var. Ama onbir senedir bir tek hurma olmadı. İneklerim yavru yapmadı. Duâ etseniz de genişe çıksa elim. Zîra bu ikisinden başka bir servetim yoktur” diye ricâ etti.
Büyük velî duâ etti.
İnekleri yavruladı.
Hurma bahçesi de öyle bol hurma verdi ki, o yerin “en zengini” oldu.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde; “Namaz çok mühim ibâdettir. Nitekim Resûlullah Efendimiz; (Namazını kılmayanlar, kıyâmet günü Allahü teâlâyı kızgın olarak bulacaklardır) buyuruyor” dedi.
Ve ardından;
“Namaz kılmak, Allahın büyüklüğünü düşünerek, O'nun karşısında kendi âcizliğini anlamaktır. Bunu anlayan kimse hep iyilik yapar. Hiç kötülük yapamaz” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta “Bize namazın üstünlüklerinden bahseder misiniz efendim” dediler.
Cevâbında;
“Doğru kılınan bir namaz, peygamberlerin sünneti, meleklerin sevdiği, yerin ve göklerin nûru, bedenin kuvveti, rızkın berekâtı ve duânın kabulü, ölüm meleğine şefâatçı ve kabirde ışık, Münker ve Nekir’e cevaptır” buyurdu.
.Bütün mahlukat zikrediyordu...
16-10-2023 01:35 | Güncelleme : 16-10-2023 01:36
Bağdat’ta yaşayan Abdurrahman Tafzuncî hazretleri, büyük velî idi.
Bir gün ıssız “bir çöle” çıktı.
Allahü teâlâyı zikre başladı.
Ve “Ey vahşî hayvanların, kendi lisânlarıyla tesbîh ettiği Rabbim! Seni, bütün noksanlıklardan tenzîh eder, bütün kemâl sıfatlarıyla tesbîh ederim” dedi.
O an bir hareket başladı.
Vahşî hayvanlar geldiler.
Ve yanında tesbîhe başladılar. Hepsi, kendi diliyle zikrediyor, avazları Arş'a yükseliyordu.
Daha sonra;
“Ey bütün kuşların kendi lisânlarıyla tesbîh ettiği Rabbim! Seni, bütün noksanlıklardan tenzîh eder, bütün kemâl sıfatlarıyla tesbîh ederim” dedi.
O an bir hareket başladı.
Rengârenk kuşlar gördü.
Dört bir yandan akın ettiler.
Başı üstünde toplandılar ve gökyüzünü “bulut gibi” örtüp kendi lisânlarıyla zikre başladılar.
Az daha geçince;
“Ey bütün rüzgârların tesbîh ettiği Rabbim! Seni tesbîh ederim” dedi.
O anda her taraftan “tatlı rüzgârlar” esip Hak teâlâyı kendi lisânlarıyla zikre başladılar.
Daha sonra;
“Yâ Rabbî! Şu dağlar, şu tepeler seni nasıl zikrediyorlarsa ben de seni öyle tesbîh ederim” dedi.
O anda etrâftaki dağlar sallanıp üzerlerinden koca koca kaya parçaları yuvarlandı aşağıya.
Ve zikrediyorlardı.
“Allah!” diyorlardı.
Yer gök bu tesbîhle inliyordu...
.Sana vasiyetimdir ey oğul!"
17-10-2023 01:23 | Güncelleme : 17-10-2023 01:23
Bağdat’ta yaşıyan Abdurrahman Tafzuncî hazretlerinin vefâtı yaklaştığı zaman oğlu, kendisine vasiyette bulunmasını istedi.
O da “Peki” dedi.
Ve ona hitâben;
"Ey oğlum! Sana vasiyetim şudur ki; Şeyh Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerine karşı her zaman saygı ve hürmetini muhâfaza edip emirleri üzere hareket edesin ve hizmetinden aslâ ayrılmayasın" dedi.
Bunları söyledi.
Sonra vefât etti.
Babası vefât edince; oğlu, Şeyh Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerinin yanına geldi. Şeyh hazretleri, ona ikrâmda bulundu.
Ona “hırkasını” giydirdi.
Öz kızıyla evlendirdi.
Artık o, hep âlimlere mahsus olan bu “hırkayı” giyerdi.
● ● ●
Bir gün sevdiklerine;
“Kardeşlerim! Bir namazı vaktinde bile bile kılmayan; yâni bir namazın vakti geçerken o namazı kılmadığı için hiç üzülmeyen, dînden çıkar veyâhut ölürken îmânsız gider!” buyurdu.
Dinleyenler;
“Îmânsız mı gider efendim?” dediklerinde;
“Evet, bir vakit namazı geçirenin hâli böyle olursa, ya namazı hâtırına bile getirmeyen kimseler ve namazı vazîfe tanımayanlar ne olur? Namaza önem vermeyenin dînden çıkacağını, dört mezhebin bütün âlimleri söz birliği ile bildirmişlerdir” buyurdu
."Müminin firâsetinden sakınınız!"
18-10-2023 02:35 | Güncelleme : 18-10-2023 02:35
Abdülhâlık Goncdüvânî hazretleri, bir gün talebesiyle sohbet etmektedir ki, bir ara kapı açılır.
Bir genç gelir.
Ve edeple oturur diz üzeri. Mübârek zât, bir nazar eder gence.
İç âlemini görür hemence.
Evet, genç “Hristiyan”dır.
Belinde "zünnar" vardır.
Bu genç, az sonra ayağa kalkıp edeple arz eder bu zâta:
“Bir şey sorabilir miyim?”
Büyük velî “Sor” buyurur.
O genç sorar:
“(Müminin firâsetinden sakınınız! Çünkü o, Allah’ın nûruyla bakar) sözü, hadîs midir?”
“Evet, hadîs-i şerîftir.”
“Peki, sırrı nedir bunun?”
“Sırrı odur ki; belindeki zünnarı atasın ve Müslüman olasın.”
Genç, renk vermemeye çalışır;
“Allah korusun, o bende yok” der.
Mübârek zât;
“Hırkanı çıkar!” buyurur.
Genç kızarır, bozarır.
Çıkarmaya mecbur kalır.
Ve "zünnar" çıkar ortaya.
Üzülür, renkten renge girer!
Mahcûbiyetten terler.
İşte o anda değişir kalbi.
Atar “zünnar”ını üzerinden.
Şehâdeti okur.
Küfürden kurtulur.
Büyük zât talebelere; “Evlâtlarım! O, maddî zünnarını atıp açık şirkten kurtuldu. Biz de kalbimizdeki kibir zünnarını kesip, gizli şirkten kurtulalım” buyurur.
O anda bütün talebeye bir hâl olur.
Çıkıp gider kalplerinden kibir, gurur.
Tertemiz olurlar.
"Gizli şirk"ten kurtulurlar...
.Hazreti Hızır'ın mânevî evlâdı!
19-10-2023 02:00 | Güncelleme : 19-10-2023 01:14
Silsile-i aliyyeden Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri, evliyâ-yı kirâmın en büyüklerindendir. Babası da mübârek bir zât idi.
Hızır aleyhisselâm ona gelirdi.
Oturur sohbet ederlerdi.
Bir gün yine öyle oldu.
Hazret-i Hızır geldi ve “Yakında bir oğlun olacak. İsmini Abdülhâlık koy!” dedi.
Abdülhâlık beş yaşındaydı.
Babası, ilim öğrenmesi için Buhâra'ya gönderdi bu oğlunu. Hocası, Hâce Sadreddîn isminde bir zâttı.
Bunun üstün hâllerini gördü.
Aklı almadı.
Zîra öyle suâller soruyordu ki, âciz kalıyordu cevâbında.
Bir gün çağırdı onu.
Yanına geldiğinde;
“Ey oğlum! Sana cevap vermekten âciz kalıyorum. Zîra bu sordukların, kalp ilmiyle ilgilidir. İnşallah böyle yüksek bir zâta kavuşursun” dedi.
O günden îtibâren kâmil rehber aradı.
Hızır aleyhisselâm bir gün gelip “Zikir” tâlim etti ona ve “mânevî evlâtlığa” kabul etti.
Tasavvufta “üstad” oldu kendisine.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdikleriyle bir aradayken onların yüzlerine sevgiyle tek tek baktı ve
“Size niçin böyle baktım, biliyor musunuz?” diye sordu.
“Bilmiyoruz” dediler.
Büyük Velî;
“Mü’minin yüzüne sevgiyle bakmak, ibâdettir. Ayrıca mü’minin yüzüne muhabbetle bakanın kalbi temizlenir” buyurdu.
.İnsan, ilimle azîz olur...
20-10-2023 02:00 | Güncelleme : 20-10-2023 02:01
Silsile-i aliyyeden Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri kuddise sirruh anlatıyor:
Yaşım, yirmi ikiydi.
Bir gün Hazret-i Hızır yanıma geldi ve Yûsüf-ü Hemedânî adında bir velîye götürdü beni.
Cemâlini gördüm.
Çok sevdim o zâtı.
Çok istifâde ettim.
Vefâtı yaklaştı.
Beni yanına çağırdı.
Ve vasiyet olarak;
“Ey oğul! Sana vasiyetim şudur ki; ilim, edep ve hayâ üzere olasın. İslâm âlimlerinin eserlerini okuyup, onların sözlerini gönlüne sindiresin. Çalışıp fıkıh, tefsîr ve hadîs öğrenesin. Zîra insan; ilimle azîz olur” buyurdu.
Çok hoşuma gitti.
Sözüne devamla;
“Sana yakışacak şey; edep, hayâ ve tevâzudur. Zîra su, yükseklerden aşağıya doğru akar. Dünyâ düşkünleriyle arkadaş olma ki, onlar seni felâkete sürükler” buyurdu.
Bunlar son sözleriydi.
Bana istikâmet çizdi.
Vasiyetini tuttum.
Ve hiç ayrılmadım
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde;
“Îmân, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine uygun, devamlı ve sâbit olmalıdır” buyurdu.
“Nasıl yâni?” dediler.
O, daha açıklayıp;
“Yâni bir an ayrılmayı düşünmemelidir. (Üç yıl sonra Müslümanlıktan çıkacağım) diyen kimsenin, o andan îtibâren îmânı gider, Müslümanlıktan çıkmış olur” buyurdu.
.Bu eller ancak kalem tutar!"
21-10-2023 01:43 | Güncelleme : 21-10-2023 01:43
Irak’ta yetişen Abdülkâhir Sühreverdî hazretleri anlatıyor:
Gençliğimde henüz ilim tahsîline başlamamıştım ki, bir gün karnım çok acıkmıştı.
Ama hiç yiyecek yoktu evimizde.
Az ilerde çalışan birilerini gördüm.
Hemen yanlarına gittim.
Gördüm ki, her birinin elinde birer “tokmak”, pirinç dövüyorlar.
Yanlarına yaklaştım.
“Beni de ücretle çalıştırır mısınız” diye ricâda bulundum.
Bana şöyle bakıp;
“Önce ellerini görelim” dediler.
Uzattım ellerimi.
Dikkatle baktılar ve.
“Evlât! Kusûra bakma, bu eller ancak kalem tutar” dediler.
Bana bir kese “altın” verip
“Git, ilim tahsil et” dediler.
O andan îtibâren, ilim tahsil etme arzusu doldu içime.
Tahsîle başladım.
Ve bütün ilimlere vâkıf oldum, Allahü teala onlardan râzı olsun.
● ● ●
Abdülkâhir Sühreverdî hazretlerinin ziyâretine üç Yahûdî ile üç Hristiyan geldi bir gün.
Onlara “Süt” ikrâm etti.
Onlar içerken, içinden;
“Yâ Rabbî! Bunlara hidâyet nasîb eyle” diye duâ etti...
Onlar o sütü içtiler.
Hidâyete geldiler.
Her biri, şehâdeti okudu.
Ve Müslüman oldular.
Kendileri de anlamadı ne olduğunu.
Bir dakika içinde, sonsuz “Cehennem”den kurtulmuşlard
.Tövbe ediyorum efendim!"
22-10-2023 01:55 | Güncelleme : 22-10-2023 01:56
Irak’ta yetişen Abdülkâhir Sühreverdî hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatıyor:
Bir gün Abdülkâhir Sühreverdî hazretleriyle çarşıda dolaşıyorduk.
Bir kasap dükkânının önünden geçiyorduk.
O, birden durdu.
Ben de durdum.
Bana, dükkândaki bir eti göstererek “Şu et bana (ben leşim) diyor” buyurdu.
Kasap da duydu bunu.
Ve üzüntüden bayıldı!
Ayılınca, bize;
“Evet, o et gerçekten leşti’ dedi.
Yâni “Besmelesiz” kesilmişti.
Sonra bu zâta;
“Tövbe ediyorum ve bir daha böyle bir şey yapmayacağıma söz veriyorum” dedi.
● ● ●
Abdülkâhir Sühreverdî hazretlerinin yeğeni, Şihâbüddîn Ömer-i Sühreverdî şöyle anlatıyor:
Bir gün amcamın yanına biri geldi.
Bir de buzağı getirmişti.
Onu bir ağaca bağlayıp;
“Efendim, kabul ederseniz bu hayvanı size nezr etmiştim” dedi.
Amcam buzağıya baktı.
“İyi ama bize nezrettiğin, bu hayvan değil” buyurdu.
Adam şaşırdı!
Amcama bakıyordu.
O ara bir kişi geldi.
Onun da yanında bir buzağı vardı.
Amcama dönüp;
“Efendim, bir karışıklık oldu, size nezredilen buzağı, o değil, işte budur” dedi.
Onu bırakıp, öbürünü alıp gitti...
.Kibirli adamın feci sonu!
23-10-2023 01:14 | Güncelleme : 23-10-2023 01:15
Şirvan’da doğan Abdülmecid Şirvânî hazretleri; Tokat’ta mütevâzı bir hayat sürer, insanları irşâd ederdi.
Bir gün bu şehre makam sâhibi biri gelir. İnsanlar, ziyâretine gidip “Hoş geldiniz” derler.
Ancak adam kibirlidir.
Asık suratla sorar ki;
“Bu şehrin ahâlisi bu kadar mı?”
“Evet” derler.
“Başka kimse yok mudur?”
“Takvâ sâhibi bir zât var ki, pek dışarı çıkmaz, ilimle uğraşır” derler.
Adamın sinirleri gerilip
“Gidin, zorla getirin ki, cezâsını yanınızda vereyim, beni karşılamamak neymiş, ona göstereyim” der.
Onlar der ki:
“Lâyık olan, sizin ona gitmeniz ve elini öpüp duâsını almanızdır.”
O, daha da hiddetlenip
“Tamam, yarın gideyim de cezâsını vereyim” der.
Onlar bunu duyar.
Bu zâta koşarlar ve “Efendim, çok zâlim biridir. Gitmezseniz, size zarar verebilir” derler.
Büyük velî, onlara;
“O bize değil, kendine zarar verir” buyurur.
Ertesi gün olur.
Adam kibirle çıkar yola. Bu “Allah dostu”nun dergâhına gidecek, onu cezâlandıracaktır gûya.
Ancak tersi olur.
Zîra atı huysuzdur.
Kendisi gururludur.
At huysuzlanıp adamı yere vurur. Bir Allah adamını uğratmak isterken zarara, tepe taklak olup, kendi girer mezara.
.Kapıyı bulamayan hırsızın tövbesi!
24-10-2023 01:52 | Güncelleme : 24-10-2023 01:53
Hindistan Evliyâsından Abdülvâhid-i Lâhorî hazretleri zamânında adamın biri, bir gece hırsızlığa çıktı.
Rastgele bir eve girdi.
Ancak bu ev, bu büyük velîye âitti.
Bakındı etrâfa.
Bir “hırka” gördü.
Bu zâtın hırkasıydı.
Hemen aldı onu.
Zâten başka da bir şey bulamamıştı alacak. Kendi kendine “Fakîr bir eve gelmişim" dedi.
Ve çıkmak için kapıya yöneldi.
Ancak kapı nerede?
Dört taraf duvardı.
“Allah Allah, ben az önce şuradan girmiştim. Kapı vardı orada, şimdi yok olmuş” dedi.
Çâresizlik içindeydi!
Bıraktı elindeki hırkayı.
O zaman gördü kapıyı.
Sevinmişti.
Ama akıllanmamıştı.
“Kapıyı bulmuşken hırkayı da alıp çıkayım" dedi.
Dönüp hırkayı aldı.
Kapı yine kayboldu.
Şaşkına döndü adam! Dört döndü evin içinde. Yine yok olmuştu koca kapı. Çâresizlik içinde kıvranırken büyük velî seslendi:
“Kapıyı bulamadın mı evlât? Hırkaya ihtiyâcın varsa, al götür. Ama izinsiz alırsan, tabii ki kapıyı bulamazsın” buyurdu.
Hırsız mahcuptu!
Hırkayı bıraktığı gibi hızla çıktı kapıdan. Ancak bu hâdise, tövbesine sebep oldu. Sabah koştu bu zâtın mescidine. Elini öpüp “talebesi” olmakla şereflendi.
.Bu gece gökten para yağmış!"
25-10-2023 01:38 | Güncelleme : 25-10-2023 01:44
Horasan’da yaşıyan Abdürrahîm İstahrî hazretleri, üstün bir velîydi. İlim öğrenmek için çok çalıştı.
Kalbi, hüzünle doluydu.
Halka neşeli görünürdü.
Bâzen av elbiselerini giyip “tek başına” avlanmaya giderdi dağlara.
Ama niyeti “av” değildi.
Kendini böyle gizliyordu.
Bir gün av köpeğini alıp ava çıktı yine.
Bir kişi de onu tâkip ediyordu.
Dağ eteğine varınca köpeğini salıp kendini “zikre” verdi.
O, Rabbini zikrediyordu.
Dağlar da iştirak ediyordu.
Öyle ki; dağlardaki bütün ağaçlar, taşlar ve vahşî hayvanlar, ona iştirak edip hep zikre başladılar.
“Allah, Allah!..”
Yer gök, bu seslerle inliyordu.
● ● ●
Babasından “yirmi bin akçe” kalmıştı. “Onbin”ini, dağıttı fakîrlere.
Kalan on bin akçeyi doldurdu bir torbaya, çıktı dama.
Sonra o akçeleri torbadan “avuç avuç” alıp saçtı dört bir yana.
İnsanlar sabah uyandılar.
Şaşırıp kaldılar!
Zîra yerler “parayla” dolmuştu.
Birbirlerine;
“Bu gece gökten para yağmış” diyorlardı gayriihtiyârî.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Dünyâda en zor iş nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“En zor iş, hakkı bâtıldan, yâni doğruyu yanlıştan ayırmaktır” buyurdu
.Hangi yemeği istiyorsunuz?"
26-10-2023 02:00 | Güncelleme : 26-10-2023 01:24
Horasan velîlerinden Abdürrahîm İstahrî hazretleri bir ramazanda Abadan'a gitmişti.
Onu gören herkes, iftar için yemek getirdiler kendisine.
Ancak sabah oldu.
O yemeklerin hiçbirine el sürmediğini gördü insanlar.
Bu hâli görünce;
“Bu zât, bir Allah adamı” dediler birbirlerine.
O da bunu anladı.
Terk etti Abadan'ı.
Sehl-i Tüsterî hazretlerinin memleketine gitti ve bu büyük velînin sohbetine katıldı.
Sehl-i Tüsterî ona;
“Hangi yemeği istiyorsan hazırlasınlar” buyurdu.
“Öyleyse ekşili olsun” dedi.
İstediği gibi pişirip arz ettiler.
İftar vaktini bekliyordu ki, kapı önünde bir “ihtiyar” gördü.
Bir lokma bile yememişti.
Çömleği o ihtiyara verdi.
Sâdece “Su ile” iftar yaptı.
Ve yarınki oruca niyetlendi.
Üç gün üst üste böyle oldu.
Üçünde de getirilen yemeği ikrâm etti başkalarına.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde; “Yumuşak huylu olmaya çalışın, böyle olan kimselere büyük müjdeler var” buyurdu.
“Nasıl bir müjde?” dediler.
Büyük velî;
Hadîs-i şerîfte; “Allahü teâlâ yumuşak huylu olanları sever ve onlara yardım eder. Sert ve öfkeli olanlara ise yardım etmez” buyuruldu diye cevap verdi.
.Yoksa o, Hazreti Hızır mıydı?"
27-10-2023 01:46 | Güncelleme : 27-10-2023 01:46
Anadolu velîlerinden Abdürrahîm Tırsî hazretlerinin bir arzusu vardı gençliğinde. Hızır aleyhisselâmı görmek...
"Onu bir görebilsem" diye sızlanır dururdu. Hocası, Eşrefzâde Rûmî hazretleriydi.
Biliyordu onun bu arzusunu.
Bir gün çağırdı onu:
“Abdürrahîm!”
“Buyurun hocam.”
“Pazara git de, biraz elma al bize!”
“Başüstüne” dedi.
Sepetini aldı.
Ve düştü yola.
Elmayı alıp dönüyordu ki, yanına bir derviş gelip sordu:
“Ey genç! Ne var sepetinde?”
"Elma var" dedi.
Ve açtı sepetini, gösterdi.
Derviş bir “elma” aldı.
Ve devam etti yoluna.
Genç Abdürrahîm buna bir mânâ veremedi. Dergâha varıp koydu elma sepetini hocasının önüne.
Eşrefzâde sepete baktı.
Ve Abdurrahîm'e;
“Bu elmaların biri eksik” dedi.
O an hâtırladı yolda olanı.
Ve arz etti aynen hocasına.
Sordu hocası:
“Niçin yapışmadın eteğine?”
Abdürrahîm'in kalbine bir “ateş” düştü:
Ve sordu hemen:
"Yoksa o, Hazreti Hızır mıydı?"
Hocası tebessümle;
“Evet ya, o gördüğün Hızır idi. (Görsem görsem) derdin de (Bilsem) demezdin. İşte gördün, ama bilemedin” buyurdu.
Genç Abdürrahîm, o günden sonra "Görsem ve bilsem" diye duâ eder oldu artık. (Devamı yarın)
.Sen bu geceyi yaylada geçir!"
28-10-2023 01:26 | Güncelleme : 28-10-2023 01:26
(Dünden devam)
Anadolu velîlerinden Abdürrahîm Tırsî hazretlerinin hocası Eşrefoğlu Rûmî hazretleri, çağırdı bir gün onu.
“Abdürrahîm!”
“Emredin hocam.”
“Sen bu gece yaylaya git, geceyi orada geçir.”
“Başüstüne” dedi.
Ve gitti yaylaya.
Bir gün evvel sepetinden “elma” alan zât (Hızır aleyhisselâm) oradaydı.
Hemen yapıştı ellerine.
Ve yalvardı:
“Bana duâ edin efendim.”
Hızır aleyhisselâm;
“Ey Abdürrahîm, hizmetinde olduğun zâtın kıymetini bil! Onun duâsını almaya bak!” dedi.
Ve gözden kayboldu.
Abdürrahîm Tırsî, o günden sonra daha iyi bildi hocasının kıymetini. Daha bir “kuvvetle” sarıldı hizmetine...
● ● ●
Abdürrahîm Tırsî hazretleri bir gün talebesiyle sohbet ediyordu.
Ancak talebeden birinin suratı “asıktı” nedense.
Bu hâl dikkatini çekti.
Mevzûyu değiştirip;
“Müminin alâmeti, güleryüzlü olmaktır çocuklar. Münâfığın alâmetiyse çatık kaş ve asık surattır. Elhamdülillah hepimiz mümin olduğumuza göre asık surat bize yakışmaz” buyurdu.
Sonra yana döndü.
Ve belli etmeden baktı o talebeye.
O asık suratı gitmişti.
Tebessüm ediyordu.
"Elhamdülillah" deyip devam etti önceki dersine...
.Hangi şehzâde tahta geçmeli?"
29-10-2023 01:15 | Güncelleme : 29-10-2023 01:16
Anadolu velîlerinden Abdürrahîm Tırsî hazretleri; Sultân İkinci Bâyezid Hân’la ailece görüşürlerdi.
Bir gün Sultânın hanımı, bu zâtın muhterem hanımına “Ne olur, Efendi’ye söyle de, Bâyezid'den sonra oğlum Korkut'un pâdişah olması için duâ buyursun” dedi.
Hacı Hanım; “Olur, söylerim” dedi.
Ve o akşam, arz etti bunu beyine.
Ancak bir cevap alamadı.
Daha sonra yine hâtırlatmışsa da, her defâsında beyi sükût etmişti. O da üstelemedi.
"Vardır bir hikmeti" dedi ve bir gece Efendimizi gördü rüyâda. Resûlullahın huzûrunda bir meclis kurulmuş, “pâdişahlık” meselesi konuşuluyordu. Beyi Abdürrahîm Tırsî de meclisteydi.
Nihâyet biri sordu:
“Yâ Resûlallah! Sultân Bâyezid'den sonra şehzâdelerden hangisinin tahta geçmesi münâsiptir?”
Birden dikkat kesildi.
O da bunu merak ediyordu.
Efendimiz; “Abdürrahîm’in murâdı, Sultân Selîm'dir” buyurdular.
Rüyânın burasında uyandı.
Sabah bunu beyine anlatıp;
“Efendi, biz nicedir Bâyezid'den sonra Korkut'un pâdişah olması için ricâ eder dururuz. Ama bir cevap alamayız. Meğer senin murâdın, Selîm'miş. Neden söylemezsin bunu bize? Hem Selîm'i istemenizin hikmeti ne ola ki?” dedi.
Büyük velî, ona;
“Ey hocamın kızı! Şehzâde Korkut'tan evlât gelmez. Âl-i Osmân'ın nesli yok mu olsun? Bâyezid'den sonra Selîm pâdişah olacak” dedi.
.Bir isteğin varsa yardım edeyim"
30-10-2023 01:35 | Güncelleme : 30-10-2023 01:36
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretleri, Osmân ibni Affan hazretlerinin evlâdından bir büyük velîdir.
Kerâmetleri çoktur.
Ona “vahşî hayvanlar” bile dokunmazdı.
Duâsıyla sükûnet bulur, durulurdu denizdeki korkunç dalgalar!
● ● ●
Bir gün hizmetçisine;
“Bir isteğin varsa, sana yardım edeyim” buyurdu.
Hizmetçi de;
“Efendim, Kur’ân-ı kerîmi ezberlemek istiyorum, ama hâfızam çok zayıf olduğu için ezberleyemiyorum” diye arz etti.
Ona buyurdu ki:
“Peki, yaklaş!”
Yaklaşınca, mübârek eliyle göğsünü meshedince, açıldı hâfızası hizmetçinin. Ve ezberine girdi Kitâbullah baştan sona kadar.
Bir anda “hâfız” oldu.
Sevinçten uçuyordu artık.
● ● ●
Bu mübârek zât, bir sohbette bâzı sevdiklerine;
“Muhammed aleyhisselâmın güzel huyları pek çoktur. Her Müslümanın bunları öğrenmesi, bunlara göre yaşaması ve ahlâklanması lâzımdır” buyurdu.
Cemaat sordu ki:
“Hikmeti ne efendim?”
Cevâbında;
“Bunu yapanlara, dünyâda ve âhirette, felâket ve sıkıntılardan kurtulmak ve o İki Cihan Efendisinin şefâatlerine kavuşmak nasip olur” buyurdu.
.Ona söyle, kendi işine baksın!"
31-10-2023 01:21 | Güncelleme : 31-10-2023 01:22
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretleri, bir gün hizmetçisine;
“Filânca adaya git. Orada bir mescit göreceksin. İçerideki kimseye benden selâm söyle ve (Sen kendi işine bak, kimseye karışma!) diye söyle” dedi.
Ve buyurdu ki:
“Gözünü kapat ve aç!”
Hizmetçi gözünü kapayıp açınca, bir anda o adada buldu kendisini.
Mescidi görüp girdi içeri.
İçeride bir “ihtiyar” vardı.
Ona yaklaşıp “Ben Musul'dan geliyorum. Adiyy bin Müsâfir hazretleri size selâm söyledi ve (Ona söyle, kendi işine baksın. Gayrinin işine karışmasın) buyuruyor” dedi.
O, bunları duydu.
Başladı ağlamaya!
Sordu hizmetçi:
“Niçin ağlıyorsunuz?”
“Şimdi bir Müslümana sû-i zan ediyor ve (O kişi niçin böyle yapıyor ki?) diyordum içimden. O anda seni gördüm karşımda. Cenâb-ı Hak senden ve o büyük velîden râzı olsun. O zâta selâm ve hürmetlerimi arz et” dedi.
Hizmetçi;
“Olur söylerim” dedi.
Sonra gözünü yumup açtı. Musul'da, Adiyy bir Misâfir hazretlerinin yanında buldu kendini. Adamın selâmını arz etti büyük velîye.
● ● ●
Bir genç de, bu büyük velîden nasîhat istemişti.
Ona cevâben;
“Ey evlâdım! Dost düşman, herkesi güler yüz ve tatlı dille karşıla. Hiç kimseyle münâkaşa etme, herkesin özrünü kabul et. Kusur ve kabâhatlerini affedip zararlarına karşılık yapma!” buyurdu.
."Ey hayvanlar, önümden çekilin!"
01-11-2023 01:50 | Güncelleme : 01-11-2023 01:51
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretlerinin huzûruna bir sevdiği geldi.
Ve kendisine;
“Efendim, bugün uzun bir yolculuğa çıkacağım, duânızı almaya geldim” diye arz etti.
O zât da ona;
“Selâmetle git. Yolda önüne vahşî hayvanlar çıkarsa, (Ey hayvanlar! Adiyy bin Müsâfir'in emriyle önümden çekilin) diye seslen. Eğer denizde yolculuk yaptığında deniz kabarırsa, (Ey deniz! Adiyy bin Müsâfir'in emriyle sâkin ol) diye seslen” buyurdu.
O kimse;
“Peki efendim” dedi.
Bu zâtın elini öptü.
Ve hemen çıktı yola...
Gerçekten “ıssız” bir yerden geçiyordu ki, vahşî hayvanlar çıktı önüne.
Bu zâtın tembîhini hâtırlayıp;
“Ey hayvanlar! Adiyy bin Müsâfir'in emriyle çekilin önümden!” diye bağırdı.
Hemen itâat ettiler.
Ve çekilip gittiler.
Hem de başları önlerinde, büyük mahcûbiyet içinde ve geri geri.
Sonra gidip bindi bir gemiye.
Bir müddet yol aldılar.
Sonra bir “fırtına” koptu.
Dalgalar, dağlar gibi yükselince hâtırladı yine o büyük zâtın tembîhini.
Gemileri neredeyse batıyordu ki, "Ey deniz! Adiyy bin Müsâfir'in emriyle sâkin ol!" diye seslendi.
O anda deniz sâkinleşti.
Rüzgâr durdu.
Dalgalar duruldu.
O da kurtuldu tehlikeden, yolcular da...
."İbâdet nedir efendim?”
02-11-2023 02:00 | Güncelleme : 02-11-2023 01:23
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretlerinin huzûruna bir Müslüman geldi.
Ve kendisine;
“Efendim, bana gâipten bir şey gösterir misiniz” diye ricâ etti.
Büyük velî;
“Peki” dedi.
Ve ardından;
“Gözlerini aç kapat!” buyurdu.
O kimse kapattı gözlerini. Açtığında “melekler âlemi”ni görüyordu. Hattâ iki omuzundaki “kirâmen kâtibîn” meleklerini, amel defterini ve o defterde kaydedilmiş olan günahlarını satır satır görüyordu artık.
Üç gün böyle geçti.
Ama dayanamadı bu hâle.
Sonunda sıkıldı.
Ve bu zâta gelip;
“Efendim, ben eski hâlimden memnûnum, lütfen beni eski hâlime döndürün” diye ricâ etti.
Büyük velî;
“Peki” dedi.
Ve ardından;
“Gözlerini kapat aç!” buyurdu.
O da kapattı ve açtı.
Gördü ki, eski hâline dönmüş.
Sevinip şükretti Rabbine.
● ● ●
Bu zâta bir gün bâzı gençler gelip sordular ki: “Efendim, ibâdet nedir?”
Cevâbında;
“İbâdet, bizi ve bütün kâinâtı yoktan var eden ve her an varlıkta durduran, görünür görünmez kazâ ve belâlardan koruyan ve her an çeşitli nîmetler ve iyilikler ihsân eden Allahü teâlânın emir ve yasaklarını yerine getirmektir” buyurdu.
.İlim bir hazînedir, anahtarı ise sorup öğrenmektir
03-11-2023 01:35 | Güncelleme : 03-11-2023 01:35
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretlerini sevenlerden biri anlatıyor:
Bir yolculuk esnâsında yolum bir dağ başına uğradı.
Gece dağda konakladım.
Az sonra “vahşî hayvanlar” geldi ve yanımda oturdular.
Bana dokunmadılar.
Çok hayret ettim!
Kendi kendime;
“Yoksa Adiyy bin Müsâfir hazretleri mi var yakınlarda?” diye düşündüm gayr-i ihtiyârî.
Zîra bu hâl, o zâta mahsus kerâmetti.
Nitekim o zâtın sesini duydum o ara.
Düşüncem doğruymuş meğer.
Çok yorgun, aç ve susuzdum.
Bu büyük velî geldi.
Ayağını yere vurdu!
Baktım, “tatlı su” fışkırdı o yerden.
Bir daha vurdu!
Bir “nar ağacı” çıktı bu defâ.
Bana dönüp;
“Bu nîmetler Allahın izniyle senin için çıkmıştır. Ye, iç ve ona şükret” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
“Her şeyden önce İslâmiyeti öğrenin. İlim bir hazînedir. Anahtarı ise sorup öğrenmektir. Yâni İslâmiyeti öğrenip başkalarına öğretmek, günahlara keffârettir” buyurdu.
Dinleyenler;
“Yâni günahlarımız mı affedilir efendim?” dediler.
Büyük zât;
“Evet, hadîs-i şerîfte; (İlim öğretmek, günahlara keffârettir) buyuruldu” diye cevap verdi.
"Şükretmek nasıl olur efendim?”
4 Kasım 2023 01:35 | Güncelleme :4 Kasım 2023 01:35
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretleri, sevdiği bir kimseyle uzun bir sefere çıkmıştı bir gün.
Bir çeşmenin başında mola verdiler. Orada oturan hem “kör”, hem “kötürüm” bir genç, dikkatlerini çekti.
Adiyy bin Müsâfir hazretlerinin yanındaki kimse acıdı bu gence.
"Bu velî zât şu gence bir duâ etse, bi-iznillah sıhhate kavuşur" diye geçirdi içinden...
Adiyy hazretleri anladı bunu.
Ve o kimseye;
“Ederim, ama bir şartla” buyurdu.
O kimse mahcup olmuştu!
Sordu hemen:
“Şartınız nedir efendim?”
Büyük velî;
“Kimseye söylemeyeceksin” buyurdu.
“Başüstüne, söylemem” dedi.
Büyük velî kalktı.
İki rekât namaz kıldı.
Ve ellerini kaldırıp duâ etti.
Sonra kalkıp mübârek eliyle gencin vücûdunu sıvazladı ve “Haydi, Allahın izniyle kalk!” buyurdu.
Genç, fırladı ayağa.
Sapasağlamdı artık.
Gözleri açılmış, ayaklarına can gelmişti. Bir anda kurtulmuştu bu dertlerinden...
● ● ●
Bâzı gençler bu zâta gelerek; “Allahü teâlâya şükretmek nasıl olur efendim?” diye sordular.
Büyük velî cevâben;
“İslâm’ın beş şartını yerine getiren kimse, Allahü teâlânın nîmetlerine şükretmiş olur” buyurdu.
. İyi huylu olanlara büyük müjde...
5 Kasım 2023 01:28 | Güncelleme :5 Kasım 2023 01:28
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretlerine bâzı sevdikledi;
“Kerâmet nasıl bir şeydir efendim?” diye sordular.
Büyük velî sordu:
“Görmek mi istiyorsunuz?”
“Evet efendim.”
“Allahü teâlânın öyle kulları vardır ki, şu dağlara bir işâret etse, dağlar o anda birleşir” dedi.
O anda dağlar birleşti.
Sonra ayrıldılar tekrar.
Sordu onlara:
“Yine ister misiniz?”
Dediler ki:
“Hem de çok isteriz.”
“Pekâlâ” dedi ve
“Allah'ın öyle kulları vardır ki, bir işâret etseler, şu ağaçlar secdeye kapanırlar” buyurdu.
O anda bir hareket oldu.
Bütün ağaçlar secdeye kapandı.
Sonra doğruldular yine...
● ● ●
Bir gün de bâzı gençlere;
“İyi huylu olmaya bakın, çünkü iyi huylu olanlara büyük müjdeler var” buyurdu.
Sordular:
“Hangi müjdeler efendim?”
“Hadîs-i şerîfte; (İnsan, güzel huyu sebebiyle Cennetin en yüksek derecelerine kavuşur. Nâfile ibâdetler, insanı bu derecelere kavuşturamaz. Kötü huy, insanı Cehennemin en aşağı çukurlarına sürükler) buyuruldu” diye cevap verdi.
.
İyi huylu olmak için...
6 Kasım 2023 01:13 | Güncelleme :6 Kasım 2023 01:13
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretleri, bir gün yanına sevdiği birini alarak kabir ziyâretine gitti kabristana.
Bir mezar başında durdu.
Ve yanındakine;
“Bu mevtâ, bizden yardım istiyor. Zîra kabrinde azap var. Duâ etmemiz için bize yalvarıyor” buyurdu.
Yanındaki de mübârekti.
Kalp gözü açık birisiydi.
Nitekim kabre teveccüh ettiğinde siyah bir “duman”ın çıktığını gördü.
Adiyy hazretleri duâ etti.
Affedilmesi için yalvardı.
O anda “duman” dağıldı.
Büyük velî;
“Çok şükür, Cenâb-ı Hak bu mevtânın günahlarını affetti. Zîra az önce azap görürken şimdi azaptan kurtuldu” buyurdu.
Sonra hitâb etti ona.
“Ey Hüseyin, hâlin nasıldır?” diye sordu.
Kabirden ses geldi:
Kulak verdiler.
“Ey Adiyy bin Müsâfir! Çok şükür sâyenizde azâbım kaldırıldı. Hâlim iyidir. Size çok teşekkür ederim” diyordu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “İyi huylu olmak için bize ne tavsiye edersiniz efendim?” dediler.
Cevâbında;
“İyi huylu olmak için, iyi huylu kişilerle arkadaşlık etmelidir. Çünkü insanın ahlâkı, arkadaşının huyu gibi olur. Ahlâk, hastalık gibi sârîdir, yâni bulaşıcıdır” buyurdu.
.
Kötü insan nasıl olur efendim?”
7 Kasım 2023 01:33 | Güncelleme :7 Kasım 2023 01:34
Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretleri, bir gün bir kimseyle sefere çıkmıştı. Bir müddet sonra çok dikenli bir yerde yürümeye mecbur oldular.
Ancak ayağında ayakkabı yoktu bu büyük zâtın. Yol arkadaşı üzüldü!
Ve kendi kendine;
"Benim ayakkabım var, yine de ayaklarım rahatsız oluyor. Bu zatsa yalın ayak yürüyor, rahatsız olmuyor mu?” diye düşündü.
O anda açıldı kalp gözü.
Ve o gözle baktı bu kere.
Gördü ki; ayakları yere temas etmiyor.
'Nûr’dan bir şey üstünde yürüdüğünü görüp merakı zâil oldu...
● ● ●
Adiyy bin Müsâfir hazretleri bir sohbetinde “Kim ölüme hazırsa, öldüğünde kabri (Cennet bahçesi) olur. Kim de ölümü hiç hâtırlamıyorsa, onun kabri (Cehennem çukuru) olur buyurdu.”
Ve şöyle devam etti:
“Ey insanoğlu! Biri sana (Ne mübâreksin!) dese, başkası da (Ne kötü adamsın!) dese, birinci sözden daha çok hoşlanıyorsan, bil ki, kötü birisin. Çünkü iyi insan; kendini iyi bilmez, her işini kusurlu, noksan ve bozuk görür” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hattâ o, kendini her müminden fenâ bilir. Aynaya baktığında kendinden iğrenir.”
Sordular:
“Kötü insan nasıl olur efendim?”
Buyurdu ki:
“Kötü insan; kendini iyi görür, amellerini beğenir. Biri onu övse sevinir, kötülerse üzülür.”
.
Yâ ilâhî, bizi ateşte yakma!"
8 Kasım 2023 01:25 | Güncelleme :8 Kasım 2023 01:26
Ahmed bin Mesruk hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Horasan'da yetişen bir velîdir.
Haramdan çok sakınır, bu yüzden birçok mübahı da terk ederdi.
Onu gören, “Evliyâ” olduğunu anlardı.
Her işte Allahü teâlânın rızâsını düşünür ve
"Yâ ilâhî! Bizi ateşte yakma" diye yalvarırdı.
Kalbini “Allah sevgisi” sarmıştı.
Sevdiklerine;
“Bir muhabbet, Allah için değilse o sevgi, onun için öldürücü zehirdir” buyururdu.
● ● ●
Bir gün sevdiği bâzı gençler;
“Efendim gençlerin ibâdet yapması neden daha çok kıymetlidir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Gençlik çağında; insana musallat olan şeytan, nefis ve kötü arkadaş, o kişiye ibâdet yaptırmak istemez. Genç kimse buna rağmen namazlarını kılarsa, çok kıymetli olur ve yaşlı kimsenin yaptığı ibâdetten kat kat fazla sevap kazanır” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiği bâzı gençler;
“İslâmiyeti öğrenmek herkese farz mıdır efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Evet, îmân bilgilerini, sonra farzları ve haramları öğrenmek her Müslümana farzdır. Zîra Peygamberimiz aleyhisselâm; (İlim öğretmek, sadaka vermek gibidir. Âlimlerden ilim öğrenmek, teheccüd namazı kılmak gibidir) buyuruyor” diye cevap verdi.
.
"Şimdi anladım ki, sizin dîniniz hakmış"
9 Kasım 2023 02:00 | Güncelleme :9 Kasım 2023 01:16
Horasan’da yetişen velîlerden Ahmed bin Mesruk hazretleri anlatıyor:
Bir kimseyi gördüm ki, çok düzgün konuşuyor ve tasavvuftan bir şeyler anlatıyordu.
Dinledim.
Tatlı bir ifâdeyle anlatıyor, dinleyenleri hayran bırakıyordu.
Sözlerini bitirdi.
Sonra da bize;
“Şimdi her biriniz, kalbine geleni bana söylesin” dedi.
Kalbime baktım. Gördüm ki, bu adam mü’min değil, Yahûdî.
Ama nasıl diyecektim?
O, herkese sorup cevâbını alıyordu.
Sıra bana gelince; “Kusûruma bakmayın, benim kalbime, sizin Yahûdî olduğunuz geldi” dedim.
O ise, başını eğdi.
Ağlamaya başladı!
Sonra başını kaldırıp; “Sen doğruyu söyledin. Ben, gerçekten Yahûdî dînindeydim. Ama şimdi anladım ki, sizin dîniniz hakmış” dedi.
Sordum ki;
“Nasıl anladınız?”
“Kalbimden, (bunlar, Yahûdî olduğumu anlarlarsa, dinleri haktır) dedim. Sen bilince dîninizin hak olduğunu anladım” dedi.
Tekrar bana;
“Sen, gönül gözüyle bakıp iç hâlimi gördün ve bana sonsuz saâdetimi kazandırdın” dedi.
Çok sevindim.
Ve kendisine;
“Müminde ferâset nûru vardır. Zîra bizim peygamberimiz (Müminin ferâsetinden sakınınız! Zîra o, Allah'ın nûruyla bakar) buyuruyor” dedim.
.
"İstiğfârın açmadığı kapı yoktur!”
10 Kasım 2023 02:00 | Güncelleme :10 Kasım 2023 01:14
Bağdat'ta vefât eden büyük velîlerden Ahmed bin Mesruk hazretlerinin bir talebesi vardı.
O, bir gün yolculuğa çıktı.
Bir müddet sonra yoruldu.
Ve bir ağaç altına oturdu.
Bir şeyler yedikten sonra uzanıp uyudu oracıkta.
Fakat o da ne?
Ayakları kıbleye doğruydu.
Uyur uyumaz rüyâ gördü.
“Hocasını” görmüştü.
Mübârek, heybetle geldi.
Ve bu talebeye;
“Kalk, toparlan!” buyurdu.
Genç, doğruldu rüyâsında.
Ancak anlamamıştı.
Ne hatâ ettiğini düşünüyordu ki, hocası ona bakıp; “Evlâdım! Hiç kıbleye karşı ayak uzatılır da yatılır mı?” diye çıkıştı!
O anda uyandı.
Hatâsını anladı.
Zîra baktı ki, ayakları kıbleye doğruydu.
Hemen toparlanıp tövbe etti ve dönüşte, vardı hocasına.
Bu şeyi anlatacaktı.
Mübârek, ona bakıp;
“Müslüman, gafletle yaşamaz evladım, mümin, yatarken de edeplidir!” buyurdu.
Delikanlı sarıldı hocasının ellerine.
Ömür boyu bu hatâyı yapmadı artık.
● ● ●
Bir gün de bâzı dostları;
“Efendim, isteklerimize kavuşmak için, bize neleri tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Büyük velî cevâben;
“Tövbe ve istiğfâr edin. Çünkü tövbe ve istiğfârın açmadığı kapı yoktur” buyurdu.
.
"Ey Ahmed, al da iç ellerinden!"
11 Kasım 2023 01:19 | Güncelleme :11 Kasım 2023 01:19
Horasan velîlerinden Ahmed Nâmıkî Câmî hazretlerinin, gençliğinde “kötü” arkadaşları vardı.
Her gün “içki” içerlerdi.
Bir mahzende, “şarap”la dolu kırk “küp” vardı ve her gün sırayla biri gider, şarap getirirdi o mahzenden.
Bir gün de Ahmed Nâmık'a geldi sıra.
Merkebine binip gitti mahzene. Ama kırkı da “boş”tu küplerin. Şaşkın hâlde bağ evine yönelip, oradaki küplerden yükledi merkebe.
Fakat o da ne?
Merkep gitmiyor.
Kendi kendine "Neler oluyor?" diye düşünürken “Ey Ahmed! İlişme hayvana. Zîra biz yürütmüyoruz onu” diye bir ses duydu.
Pişmânlık girdi kalbine.
Ve secdeye kapanıp;
“Tövbe yâ Rabbî! İçmeyeceğim artık. Ama emir buyur, merkebim yürüsün de arkadaşlara mahcup olmayayım” dedi.
O an yürüdü hayvan.
Nihâyet eve geldi. Şarapları ortaya koyup kendisi çekildi kenara.
Onlar seslendiler:
“Haydi gel de içelim.”
“Ben tövbe ettim, içmeyeceğim.”
“Bırak şakayı da gel sofraya.”
“Hayır, içmeyeceğim.”
O esnâda “Ey Ahmed! Al da iç ellerinden” diye bir ses duydu.
Bu emirle alıp içti.
Ama çok şaşırdı.
Zîra içtiği, şarap değil, “bal şerbeti” idi.
Tekrar doldurdu.
Onlara da verdi.
Onlar da içip şaşkına döndüler! Zîra içtikleri, “şerbet” olmuştu. Hepsi de tövbe ettiler ve ellerine birer “odun kütüğü” alıp, kırdılar şarap küplerinin tamâmını.
.
“Senin bir derdin mi var?”
12 Kasım 2023 01:17 | Güncelleme :12 Kasım 2023 01:18
Horasan velîlerinden Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri, büyük bir velî olup, herkese karşı çok merhametliydi.
Cömertti sonra.
Ve iyilikseverdi.
Herkese iyilik yapıyordu.
Derdi olan, ona gidiyordu.
O devirde “sâlih” ve “zengin” bir kimse vardı ki, sonraları fakîrleşti.
Bütün malı ve serveti gitti.
Ama bu durumu kimselere diyemiyor, kimseden de bir şey isteyemiyordu. Bir gün câmide oturuyordu.
Yanına bir “pîr-i fâni” geldi.
Bu, Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleriydi.
Selâm verip sordu:
“Senin bir derdin mi var?”
“Evet, ama kimseye açamıyorum.”
Kulağına eğilip;
“Falan yerde Ahmed Nâmıkî diye biri var. Ona git, o sana yardımcı olur” diye fısıldadı.
Adamcağız sevindi.
“Peki efendim” dedi.
Ertesi gün kalktı ve gitti târif edilen o adrese.
Aynı şahsı gördü karşısında.
O büyük velî idi kapıyı açan.
Ona anlattı derdini.
Büyük velî;
“Üzülme, bir kapı kapanırsa başkası açılır” buyurdu.
Sonra ona bahçedeki bir “taşı” gösterip;
“Her sabah gel, şu taşın altından ihtiyâcın kadar para al. Fazlasını alırsan kesilir” buyurdu.
“Peki efendim” dedi.
Ve teşekkür edip ayrıldı. Artık her gün gidip, o taşı kaldırıyor, günlük ihtiyaç kadar "parayı” oradan alıyordu...
.
Büyükler imtihan edilmez!"
13 Kasım 2023 01:58 | Güncelleme :13 Kasım 2023 01:58
Herat'ta, Abdullah Zâhid diye biri vardı ki, her gün oruç tutar, çok ibâdet yapardı.
Bunun için herkes tarafından sevilirdi.
Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri Herat'a gidince Abdullah Zâhid'in içini merak sardı.
Hanımına, “Herat'a biri gelmiş, velî diyorlar. Gidip bir göreyim, gerçekten velî midir, öğreneyim” dedi.
Hanımı îkaz etti onu:
“Bu niyetle gitme!”
“Nedenmiş o?”
“Çünkü o, gerçekten velîdir. Allah dostlarının yanına imtihan için gitmek uygun olmaz” dedi.
Ancak o:
“Sen bu işlerden anlamazsın” dedi ve gidip vardı huzûra. Sohbetten sonra büyük velî sordu ona:
“Sana bir şey desem, yapar mısın?”
“Günah değilse yaparım.”
“Günah değil. Şu karşıki kasaptan bir kuzu budu al. Bakkaldan da biraz yağ , biraz da pekmez alıp evine götür. Oturup hanımınla birlikte âfiyetle yiyin” buyurdu.
O, dudak büküp;
“Ben otuz senedir gündüzleri bir şey yemiyorum” dedi.
Mübârek zât ona;
“Sen dediğimi yap. Yemekten sonra da bizi vesîle edip duâ et. İnşallah murâdına kavuşursun” dedi.
Pek aklına yatmadı.
Ama yine “peki” dedi.
Ve o şeyleri yiyip açtı elini; “Yâ İlâhî! Bu zâtın hürmetine kalp gözümü aç. Şehrin dört yanında ne varsa göreyim” diye duâ etti.
O anda açıldı kalp gözü.
Artık her şeyi görüyordu...
.
"Büyükler imtihan edilmez!"
13 Kasım 2023 01:58 | Güncelleme :13 Kasım 2023 01:58
Herat'ta, Abdullah Zâhid diye biri vardı ki, her gün oruç tutar, çok ibâdet yapardı.
Bunun için herkes tarafından sevilirdi.
Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri Herat'a gidince Abdullah Zâhid'in içini merak sardı.
Hanımına, “Herat'a biri gelmiş, velî diyorlar. Gidip bir göreyim, gerçekten velî midir, öğreneyim” dedi.
Hanımı îkaz etti onu:
“Bu niyetle gitme!”
“Nedenmiş o?”
“Çünkü o, gerçekten velîdir. Allah dostlarının yanına imtihan için gitmek uygun olmaz” dedi.
Ancak o:
“Sen bu işlerden anlamazsın” dedi ve gidip vardı huzûra. Sohbetten sonra büyük velî sordu ona:
“Sana bir şey desem, yapar mısın?”
“Günah değilse yaparım.”
“Günah değil. Şu karşıki kasaptan bir kuzu budu al. Bakkaldan da biraz yağ , biraz da pekmez alıp evine götür. Oturup hanımınla birlikte âfiyetle yiyin” buyurdu.
O, dudak büküp;
“Ben otuz senedir gündüzleri bir şey yemiyorum” dedi.
Mübârek zât ona;
“Sen dediğimi yap. Yemekten sonra da bizi vesîle edip duâ et. İnşallah murâdına kavuşursun” dedi.
Pek aklına yatmadı.
Ama yine “peki” dedi.
Ve o şeyleri yiyip açtı elini; “Yâ İlâhî! Bu zâtın hürmetine kalp gözümü aç. Şehrin dört yanında ne varsa göreyim” diye duâ etti.
O anda açıldı kalp gözü.
Artık her şeyi görüyordu...
.
"Sen duâ et, şifâsını biz veririz"
14 Kasım 2023 01:44 | Güncelleme :14 Kasım 2023 01:44
Horasan velîlerinden Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri bir gün evden çıktı, o anda kalbine; "Gitme, dertli bir mümin sana geliyor" diye ilham olundu.
Az sonra geldi misâfirler.
Anne, baba ve çocukları.
Adamcağız “Bizim bir derdimiz var da onu size arz edecektik” dedi.
“Hayırdır, nedir derdiniz?”
“Efendim, Allah bize bir erkek evlât verdi, ama doğuştan âmâdır.”
“Tabîbe gösterdiniz mi?”
“Gösterdik, ama çâre olmadı. Mecbûren size geldik. Bir duâ etseniz de açılsa gözleri evlâdımızın.”
Büyük zât;
“Buna gücüm yetmez. Zîra ölüleri diriltmek ve kör gözleri açmak, Îsâ Nebî'ye âit bir mûcizedir” dedi.
Adam üzüldü!
O, bunu sezince;
“Bir bakayım” buyurdu.
Sevinerek verdiler kucağına.
Büyük velî, iki baş parmağını çocuğun gözlerine sürüp “Allah'ın izniyle açılın!” buyurdu.
O an açıldı gözleri.
Babası çok sevinip;
“Bağışlayın efendim, önce 'Bu işe gücüm yetmez' dediniz. Sonra duâ ettiniz. Hikmeti neydi?” diye sordu.
Büyük velî ona;
“Evet, önce öyle dedim. Ama Hak teâlâ kalbime (Ey Ahmed! Ölüleri Îsâ mı diriltmişti? Körleri, dilsizleri, O mu iyi etmişti? Bütün bunları biz yapmış, Onu da sebep kılmıştık. Bu çocuğun şifâsı için de seni sebep kıldık. Sen duâ et, şifâsını biz veririz) diye ilham eyledi. Onun için duâ ettim” buyurdu...
.
"Öfke ânında akıl örtülür!"
15 Kasım 2023 01:28 | Güncelleme :15 Kasım 2023 01:28
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, büyük velîlerden ve evlâd-ı Resûl'dendir.
Henüz dünyâya gelmemişti ki, dayısı, bir gece rüyâsında Resûlullah Efendimizi gördü.
Efendimiz ona;
“Ey Mansur! Yakında hemşirenin bir oğlu olacak. Adını Ahmed koyun ve onu iyi yetiştirin. Zîra o, Hak teâlâ katında yüksek bir zât olacaktır” buyurdu.
Kırk gün geçti.
Bu zât doğdu.
Gençliğinde Allah'tan çok fazla korkuyordu! Öyle ki; çok ağlamaktan, gözyaşları iz yapmıştı yüzünde! Namaza durduğunda benzi sararır, kendinden geçerdi âdeta.
Orta boylu, nûr yüzlüydü.
Buğday benizliydi.
Alnı açık ve genişti.
Hem güler yüzlüydü.
Konuştuğu zaman sözleri kalplere tesir eder, kötü yolda olanlar hidâyete kavuşurdu. Uzakta olanlar da yanındaymış gibi çok rahat işitirlerdi sohbetini.
Hattâ yavaş ve alçak sesle de konuşsa, yanındakiler gibi işitirlerdi aynen.
Kulağı az işiten ve sağır olanlar bile işitir ve anlarlardı onun kerâmetiyle...
● ● ●
Bir günkü sohbetinde;
“Kardeşlerim! Şeytan insanı iki yerde küfre düşürür. Bunların biri öfke, diğeri şehvettir. Öfke ânında akıl örtülür, şuur çalışmaz. İnsan ne dediğini, ne yaptığını bilemez. Şehvet de böyledir” buyurdu.
.
"Bu, Allah'ın işine îtiraz etti!"
16 Kasım 2023 02:00 | Güncelleme :16 Kasım 2023 01:27
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin yeğeni Hasan Alî şöyle anlatıyor:
Bir gün dayımın evindeyken hiç tanımadığım biri geldi. Dayımla “gizli bir şeyler” konuştular.
Sonra o kişi izin alıp gitti.
Merak edip sordum:
“Dayıcığım, o zât kimdi?”
“Dört kutuptan biriydi.”
“Niçin gelmiş dayıcığım?”
“Bu kişi deniz kenarında oturur. Geçen gün zihninden bir düşünce geçirince kutupluk vazîfesi alındı kendisinden. Hatâsını anlayıp tövbe etti. Bizden duâ almaya gelmiş. Duâ ettik. Sevinerek gitti.”
“Ne düşünmüş ki?”
“Denize yağmur yağdığını görünce, içinden (Çöllerdeki insanlar bir damla suya muhtaçken denize yağmur yağıyor) diye düşünmüş” dedi.
Merakım zâil oldu.
Dayımdan ayrıldım.
Ve o zâtı gördüm. Yanıma gelip “Bir şey ricâ etsem yapar mısın?” dedi.
“Yaparım” dedim.
Bir urgan çıkardı.
Ucunu bana verdi ve “Şu ipi boynuma geçir ve beni yerlerde sürükleyerek (Ey insanlar! Bu, Allahü teâlânın işine îtiraz etti. İşlediği suça karşılık bu cezâ az bile) diye bağır” dedi.
Bunu yapmak zordu.
Ama söz vermiştim.
Tam dediğini yapacaktım ki, kalbime “Yapma yâ Hasan Alî! Çünkü o, tövbe etti ve affedildi. Gökteki melekler bile onun için ağladılar. Allahü teâlâ da ondan hoşnut oldu” diye ilhâm geldi.
Bunun üzerine yapmadım dediğini.
.
Müslüman merhametli olur...
17 Kasım 2023 01:27 | Güncelleme :17 Kasım 2023 01:27
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, çok merhametliydi.
Hattâ hayvanlara bile.
Nitekim bir “köpek” cüzzam hastalığına yakalandı bir vakit.
O hâliyle çok çirkindi.
Ve iğrenç görünüyordu.
Kapılardan kovuluyordu.
Hayvancağız en son bu büyük zâtın kapısına gelip yattı.
Vücûdu, yara bere içindeydi.
Seyyid hazretleri, onu gördü.
Hâline acıdı.
Ona, şehir dışında bir “gölgelik” yaptı.
Ve tedâvîsi için çalıştı.
Tam kırk gün uğraştı.
Sonunda sıhhate kavuştu hayvan.
İnsanlar bunu görüp;
“Efendim, acabâ hikmeti neydi ki, bir hayvan için bu kadar ilgi gösterdiniz?” dediler.
Cevâben;
“Müslüman merhametli olur. Zîra dînimiz iki temele dayanır. Bunlardan biri, Rabbimizin her emrine tâzim ve hürmet etmek, ikincisi de; Onun mahlûklarına karşı merhametli olmaktır” buyurdu.
● ● ●
Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, paltosuyla otururken, kedi gelip uyudu paltonun eteğinde.
Az zaman geçti.
Namaz vakti geldi.
Kalkacak olsa uyanırdı kedicik. Onu uyandırmaya gönlü râzı olmadı. Kendisi uyansın diye bekledi.
Uyanmayınca paltosunun o kısmını kesip gitti câmiye.
Geldiğinde kedi uyanmıştı.
Kestiği parçayı yerine dikti yine
.
"Kusûrum varsa lütfen söyleyin!"
18 Kasım 2023 01:11 | Güncelleme :18 Kasım 2023 01:12
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri bir gün sevdiklerini toplayıp;
“Kardeşlerim! Benim bir hatâm varsa, lütfen söyleyin ki, onu düzelteyim” buyurdu.
Onlar dediler ki;
“Estağfirullah efendim, biz sizde hiç kusur görmüyoruz.”
Bir sessizlik oldu.
Sonra biri kalktı.
Ve izin isteyip; “Efendim, müsaadeniz olursa, bendeniz, sizin bir kusûrunuzu söylemek istiyorum” deyiverdi.
Ordakiler şaşırdılar.
Birbirlerine bakıştılar.
Zîra üzülmüşlerdi.
Büyük zât sevindi.
Ve gülümseyerek; “Söyle kardeşim. Söyle ki, o hatâm neyse düzelteyim” buyurdu.
O kimse de;
“Efendim, sizin yegâne kusûrunuz şu ki; bizim gibi günahkâr ve âsi kulları huzûrunuza kabul ediyor, kıymetli vakitlerinizi bizim gibilere sarf edip ziyân ediyorsunuz” dedi.
O vakit rahatladılar.
Ve onu takdîr ettiler.
Büyük zât dinledi.
Ve onlara dönüp; “Kardeşlerim! İçinizde günâhı en fazla olan benim, ama siz hüsnü zan ediyorsunuz” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde; “Başarının üç şartı vardır” buyurdu.
Dinleyenler sordular:
“Onlar nedir efendim?”
Büyük velî cevâben;
“Sevgi, itâat ve ihlâstır. İhlâsla yapılan, âhirete gider. İhlâssız yapılansa dünyâda kalır” buyurdu.
.
"Benim pek çok kusurum vardır..."
19 Kasım 2023 01:12 | Güncelleme :19 Kasım 2023 01:12
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında “hayâsız” biri vardı ki, bu büyük velîyi sevmezdi.
Kötü şeyler söylerdi.
Dedikodu yapardı.
O tevâzu ettikçe de, arttırırdı bu hakâretlerini.
Bir gün yine bu zâtın aleyhinde bir “mektup” yazdı.
Ve bir talebesine verip;
“Bunu, hocana götür” dedi.
O talebe mektubu aldı.
Götürüp hocasına verdi.
O da, talebesine;
“Aç oku” buyurdu.
Talebe okudu mektubu.
Baktı ki, baştan sona hakâretlerle dolu bir mektup.
Hem ağza alınmayacak cinsten.
Ancak hiç üzülmedi mübârek zât.
Gâyet sâkindi.
Talebesine;
“Kâğıt kalem getir” dedi.
Ve cevap olarak;
“Ey kıymetli efendim! Buyurduğunuz gibi benim pek çok kusurum vardır. Hakkımda yazdığınız şeylerin hepsi doğrudur. Ne yapayım ki, hatâlarım benliğime işlemiş. Sizin de yazdığınız gibi işlerimin çoğu günah. Ama gayret ediyorum. Siz de duâ buyurun da düzeleyim inşallah” diye yazdı.
Ve gönderdi bu kişiye.
Adam bu cevâbı okudu.
Ve insafa geldi.
Utanıp pişmân oldu yaptığına.
Tam anladı onun büyüklüğünü.
Huzûruna koşup özür diledi.
Ve elini öpüp, “talebesi” olmakla şereflendi.
.
"Bana bir duâ yazar mısınız?"
20 Kasım 2023 01:29 | Güncelleme :20 Kasım 2023 01:30
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında, dertli ve hasta olanlar bu zâta gelir, arz ederlerdi dertlerini. O da hastalara bir duâ yazar, kullananlar şifâya kavuşurdu tam olarak.
Ama kalemle değil.
Parmağıyla yazardı.
Bir gün bir “hasta” geldi.
“Efendim, çok hastayım, bana bir duâ yazar mısınız” diye ricâ etti.
Büyük velî, bir “kâğıt” aldı.
Parmağıyla bir duâ yazdı.
Ve o kimseye verdi.
Adam biiznillah şifâya kavuştu.
Ancak bir “şüphe” geldi kalbine.
Şöyle ki;
"Kâğıtta hiç yazı, âyet yok, buna rağmen nasıl tesir etti" diye düşünüyordu kendi kendine.
Aynı kâğıdı aldı.
Tekrar ona vardı.
Ama maksadı, imtihan etmekti.
Büyük velîye;
“Efendim, tekrar hastalandım, şu kâğıda bir daha yazsanız” deyip uzattı kâğıdı.
O da kâğıdı aldı.
Şöyle bir baktı.
Ve o kimseye;
“Biz buna daha önce yazmışız, tekrar yazmaya lüzum yok” buyurdu.
Adam perîşandı!
“Peki efendim” dedi.
Ve çıktı huzurdan.
Çok pişmândı yaptığına.
Kendine kızıyor ve "Ey ahmak! Allah adamları hiç imtihan edilir mi?" diyordu kendi kendine.
.
"O mübârek zâtı yormayın!”
21 Kasım 2023 01:17 | Güncelleme :21 Kasım 2023 01:18
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında bir adam işitti bu büyük velînin ismini.
Görmeden sevdi kendisini.
Ve ziyâretine gitti hemen.
O esnâda büyük zât, bir câmide nasîhat ediyordu ilim ehli zevâta.
O da girdi içeri.
Ön safta oturdu.
Dinledikçe muhabbeti çoğaldı bu büyük velîye.
Zîra çetin suâller soruyorlar, o da tatminkâr ve doyurucu cevaplar veriyordu her birine.
Hayran kaldı ilmine.
Düşündü ki;
"İyi ki, gelmişim.”
Ancak âlimler; bıkmadan, usanmadan sorunca, onlara; “Yeter artık, ne kadar fazla soruyorsunuz. Mübârek zâtı yormayın!” dedi.
O, bunu duydu.
Ve kendisine;
“Hayır hayır, mâni olma! Ben sağken sorsunlar, zîra bu dünyâ fânidir” buyurdu.
O, “dünyâ fânidir" deyince heyecâna kapıldı bütün cemaat.
Cereyana tutulmuş gibi!
Kimi bayılıp düştü!
Kimi geçti kendinden.
Ayılınca kalp gözleri açılmıştı birçoğunun. Bir anda evliyâ olmuşlardı...
● ● ●
Bu zât, bir gün bâzı sevdiklerine;
“Ben gıybet etseydim annemin babamın gıybetini yapardım” buyurdu.
Dediler ki:
“Niçin efendim?”
Buyurdu ki:
“Hiç olmazsa onların günahlarını alırdım. Onlara bir iyiliğim dokunurdu.”
.
"Bir çocuğum olur ve yaşarsa..."
22 Kasım 2023 01:23 | Güncelleme :22 Kasım 2023 01:23
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında bir kadının doğan çocukları ölüyordu.
Hem de doğar doğmaz.
Onun için üzülüyordu!
Nihâyet adak yapıp “Yâ Rabbî! Bir çocuğum olur ve yaşarsa, onu Hazret-i Seyyid'in hizmetine vereceğim” dedi.
Bir sene geçti.
Ona, bir “kız evlâdı” verdi Hak teâlâ.
Ama sevinemedi kadıncağız.
Zîra sırtı kamburdu.
Ayakları da sakat.
Büyüyünce, diğer çocukların “alay konusu” olmuştu zavallı.
Bir gün Ahmed Rıfâî hazretleri bu beldeye gelmişti. Onu, köyün dışında karşıladı köylüler.
Bu kadın da vardı.
Çocuk da yanındaydı. Sakat kız, bu büyük velînin yanına sokuldu ve fırlayıp öpüverdi elini.
Sonra da ağladı!
Ve bu büyük zâta;
“Efendim, ben doğuştan kambur ve topalım. Arkadaşlarım benimle alay ediyorlar. Duâ edin de bu hâlden kurtulayım” diye yalvardı.
Günahsızın sözü tesir etmişti ona.
Ağlayıp gözyaşları aktı yanaklarına!
Başını şefkatle okşadı.
Sırtını, ayaklarını sıvazladı.
Ve içinden;
"Yâ Rabbî! Şu günahsız yavruya şifâ ver, kurtar onu bu dertlerden" diye duâ etti.
O anda bir kerâmet zuhur etti.
Kızın kamburluğu gitti.
Sakatlığı düzeldi.
Normal hâle geldi.
Kerâmeti yaratan, Allahü teâlâdır.
.
"Bu yazı 'nûr' ile yazılmıştır!”
23 Kasım 2023 02:00 | Güncelleme :23 Kasım 2023 01:51
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin talebeleri, birbirlerini çok severlerdi.
Hele iki talebesi vardı.
Aşk derecesindeydi onlarınki.
Birbirlerinde fâni olmuşlardı.
Hiçbir dünyâlık menfaat düşünmeksizin severlerdi birbirlerini.
Fî sebîlillah.
Yâni Allah için.
Öyle ki;
Bu “sevgi” tesiriyle kendilerinden geçiyorlardı bâzen.
Bu, Allah vergisiydi.
O, dilediğine verir.
Bir gün biri el açıp;
“Yâ Rabbî! Âhirette Cehennem ateşine girmeyeceğimize dâir, yüce katından bize bir berât gönder” diye yalvardı.
Öbürü “âmin” dedi.
O anda bir şey oldu.
Beyaz bir “kâğıt” indi gökten.
Sevinçle o kâğıdı aldılar.
Ancak yazı yoktu kâğıtta.
Koşup hocalarına gösterdiler.
Seyyid hazretleri ona baktı.
Kalkıp şükür secdesi yaptı.
Secdeden kalkıp;
“Sana binlerce şükrolsun yâ İlâhî! Talebelerimin, Cehennemden âzât olunduğuna dâir, dünyâdayken vesîka verdin” dedi.
Sevinçten ağladı.
Gözyaşları aktı.
Talebeler merak edip;
“Efendim, bu kâğıtta herhangi bir yazı yok ki” dediler.
Büyük zât, onlara;
“Yazı var, ama görünmez. Çünkü bu yazı 'nûr' ile yazılmıştır” buyurdu.
.
"Korkma, sana bir şey yapmaz!"
24 Kasım 2023 02:00 | Güncelleme :24 Kasım 2023 01:13
Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin bir talebesi şöyle anlatıyor:
Hocamızın mübârek huzûruna, bir kimse geldi.
Ve hocamıza;
“Efendim, bendeniz tarlada meşgulken bir aslan geldi ve öküzüme saldırıp yedi. O öküzden başka da hayvanım yok. Şimdi ne yapacağım?” diye dert yandı.
Hocam, bana;
“Git, o aslanı çağır gelsin. Korkma, sana bir şey yapmaz!" buyurdu.
Ama ben korkuyordum!
O anda cesârete gelip;
“Başüstüne” dedim.
Tam aslana gidiyordum.
Ama lüzum kalmadı.
Zîra aslan kendi geldi.
Ve hocamıza yaklaştı.
Yüzünü yere koydu.
Doğrulup edeple oturdu.
Ben uzaktan seyrediyordum.
“Suçlu insan” gibiydi.
Mahcûbiyetten önüne bakıyordu.
Ben böyle bir şeyi ilk defâ görüyordum ömrümde.
Hocam, ona döndü.
Ve büyük hiddetle;
“Ey hayvan! O öküzü ne hakla yedin? Bir tek öküzü varmış bu kimsenin. Buna zarar vermeye hakkın var mıydı? Çabuk terk et burayı! Bir daha şikâyet istemiyorum senden” diye bağırdı.
Koca hayvan başını eğdi.
Hürmetle ayağa kalktı.
Ve geri geri uzaklaştı.
O günkü hâdiseyi hiç unutamıyorum.
. ."Bu yaptığın zulümden vazgeç!"
25 Kasım 2023 01:25 | Güncelleme :25 Kasım 2023 01:25
Ahmed Sarban hazretleri, Hayrabolu'da doğdu, orada vafat etti.
O devirde bir vâli vardı.
Fakîr halka zulmederdi.
İşte o günlerde bu zât geldi o beldeye. Halk onu görünce hemen etrâfını sarıp “Tam zamânında geldiniz efendim” dediler.
Büyük velî sordu:
“Hayrola, ne oldu?”
Köylüler vâlinin zulümlerini anlatıp “Ne yapmamızı tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Celâllendi mübârek!
Çatıldı kaşları hemen.
“İçinizde cesur biri var mı?” diye de sordu onlara.
Bir genç ileri çıkıp;
“Emredin hocam, ne gerekiyorsa ben yaparım” dedi.
Mübârek sevindi.
Ve buyurdu ki: “Pekâlâ, sen şimdi o vâliye git ve (Bu yaptığın zulümden vazgeç! Yoksa sen bilirsin!) diye söyle ona.”
Genç, “peki hocam” dedi
Ve vâlinin karşısına geçip;
“Ey vâli! Bu yaptığın zulümden vazgeç, yoksa sen bilirsin” dedi.
Vâli fenâ hâlde korktu!
Titremeye başladı!
Ve “Hayhay, bundan sonra kimseden ağır vergiler almayacağım. Aldıklarımı da iâde edeceğim” dedi.
Köylü çıkıp gitti.
Vâli ise içinden;
“Allah Allah! Kimdi bu adam?” dedi.
Kalktı, düştü genç köylünün ardına.
Çünkü onu, bir “Allah adamı”nın gönderdiğini tahmin etmişti.
Gidip buldu bu büyük zâtı.
Elini öpüp “talebesi” oldu aynı gün.
.
Senin kıymetini bilemedim!.."
26 Kasım 2023 01:22 | Güncelleme :26 Kasım 2023 01:23
Ahmed Sarban hazretleri, Hayrabolu'da doğdu.
Bu zâtın “huysuz” bir hanımı vardır.
Geçimsiz mi geçimsiz.
Ziyârete gelenleri azarlar.
“Siz bu heriften ne bekliyorsunuz?” der ve kovalar.
Talebeler bu hâle üzülür!
Aralarında konuşur ve;
“Ne hikmeti var ki, hocamız bu kadının derdini çekiyor?” derler.
Büyük zât bunu anlar.
Çağırır onları yanına.
Ve “Evlâtlar! İyi huyluyla geçinmek mârifet değil ki. Asıl hüner, huysuzlarla geçinmektir. Huysuz hanımıyla iyi geçinen, çok sevap kazanır” buyurur.
● ● ●
Ne zaman ki, bu zât hastalanır ve vefât eder. Hanımı, ancak o zaman anlar beyinin kıymetini.
Bin pişmândır yaptıklarına.
Başını mezar taşına koyar.
“Âh!Ben ne yaptım? Ben, senin kıymetini nasıl bilemedim” der.
Çok gözyaşı döker!
Ama nâfile.
Çünkü tren kaçmıştır.
Büyük velînin kabri, doğum yeri olan Hayrabolu'dadır...
● ● ●
Bir gün bâzı dostları;
“Efendim, duâlarımızın indallah kabul olması için bizlere ne tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Büyük velî cevâben;
“Büyükleri vesîle ederek duâ edin. Yâni (Filân evliyânın hürmetine) diyerek duâ edin. O zaman kabul olur duâlarınız” buyurdu.
.
Biz âhirete dâvet aldık!"
27 Kasım 2023 01:25 | Güncelleme :27 Kasım 2023 01:25
Abdülehad Nûrî hazretleri, İstanbul’da yetişen büyük velîlerdendir.
Hâl ehli olup kerâmetleri anlatılır halk arasında.
Bu zât, Peygamber Efendimizden mânevî emir alıp, Midilli’ye gider.
Orada yetmiş kişi vardır.
Hepsi de gayrimüslimdir.
Bu zâtı görünce kalpleri değişir, hepsi îmânla şereflenirler.
Sonra İstanbul’a döner.
Sultânahmet, Bayezit ve başka büyük câmilerde vaaz edip halkı irşâd eder.
Nihâyet vefâtı yaklaşır.
O da dersleri bırakır,
Kendini ibâdete verir.
Derken hastalanır bir gün.
Hekimler ilâç verirler.
Ama o, hiçbirini kullanmaz.
Sorarlar ki:
“Niçin ilâç almazsınız?”
Buyurur ki:
“İlâç fayda vermez artık.”
“Neden efendim?”
“Çünkü biz âhirete dâvet aldık.”
Hastalık gittikçe ağırlaşır. Çok geçmeden Rabbine kavuşur.
Gaslini yapan kişi der ki:
“Garip şeyler gördüm.”
Derler ki:
“Ne gördün?”
“Ne tarafa çevirmek istesem kendiliğinden dönüyordu” der.
● ● ●
Bir gün sevdikleri, bu zâta; “Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği kullar kimlerdir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Allahü teâlânın en çok râzı olduğu kimse, Onun kullarını üzmeyen, yük olmayan, bilâkis onları ferahlatıp sevindirendir” buyurdu.
.
"Kelime-i tevhîd bir bütündür"
28 Kasım 2023 01:12 | Güncelleme :28 Kasım 2023 01:15
İstanbul’da yetişen Velîlerden Abdülehad Nûrî hazretlerinin talebesinden bir Sâdık Efendi vardır.
Bu kişi, Beytullaha gitmek ister bir ara.
İzin alıp düşer yollara.
Ama bir şey çeker dikkatini.
Şöyle ki;
Her tehlike ânında Abdülehad Nûrî hazretlerini görür yanında.
Nihâyet Kâbe’ye varır.
Fakat o da ne?
Hocası da yanındadır.
Şaşkınlığı daha artar!
Gerekli ziyâretleri yapar.
Geri dönüp hocasına varır.
Öğrenir ki, hacca gitmemiş.
Evinde oturmaktadır...
● ● ●
Bir gün de sevdikleriyle birlikte Boğaz'a giderler. Sohbet sırasında birisi, “Efendim, eski velîler toprağı altına çevirirlermiş” der.
Mübârek zât, yerden bir avuç "toprak" alıp, o kişinin avcuna koyar.
O anda toprak "altın" olur.
Böyle söyleyen utanır!
Ama bir faydası olur.
Sevgisi artar bu zâta...
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “Efendim, bir kimse sâdece (Lâ ilâhe illallah) dese fakat (Muhammedün Resûlullah) demese, o kimse Müslüman olur mu?” diye sordular.
Cevâbında;
“Olmaz. Çünkü kelime-i tevhîd bir bütündür. Herkes Allah diyor. Kâfirler de zorda kalınca Allah diyorlar. Ama Muhammed aleyhisselâmı peygamber tanımıyorlar. O zaman îmân olmuyor” buyurdu.
.
Selâmetle git gel evlâdım..."
29 Kasım 2023 01:30 | Güncelleme :29 Kasım 2023 01:30
İstanbul’da yetişen velîlerden Abdülehad Nûrî hazretleri bir gün talebelerine şöyle seslenir:
“Üsküdar'da görülecek bir işimiz vardır. Hanginiz bu işi yapar?”
Talebeden ses çıkmaz.
Çünkü denizde çok şiddetli “fırtına” vardır. Öyle ki, dalgalar, “sıra dağlar” gibi kıyıya çarpar.
Bu yüzden çalışmaz kayıkçılar.
Talebeler bunu bilir, hemen “peki” diyemezler.
Ama içlerinde bir genç,
“Başüstüne hocam” der.
Büyük zât memnun olur.
“Peki, selâmetle git gel” buyurur.
Delikanlı koşar hemen.
Ama “yüz”e yakın kayıkçı vardır.
Hiçbiri kalkmaz yerinden.
“Delirdin mi sen, baksana şu rüzgâra!” derler.
Ama o, duymaz hiçbirini.
Kendi kendine "Bu işi hocam istedi. Rabbim yardım eder” der.
Kendine değil de
Rabbine güvenir.
Üstâdının himmet edeceğini bilir.
O böyle düşünürken bir kayıkçı;
“Haydi, gidelim!” der.
Delikanlı sevinçle koşar.
O anda fırtına yavaşlar.
Ve tamâmen durur.
Deniz sütlimân olur.
Kısa zamanda gidip gelirler. Ne bir üzüntü olur yolda, ne de keder.
Gelip bilgi verir üstâdına.
Mübârek zât memnun olur.
Ve açar ellerini “Yâ Rabbî! Aç bu gencin kalp gözünü” diye yalvarır.
Duâ ânında kabul olur.
Kalp gözü açılır gencin.
Evliyâ olur...
.
Yâ Rabbî! Şifâ ver bu çocuğa"
30 Kasım 2023 02:00 | Güncelleme :30 Kasım 2023 01:08
İstanbul’da yetişen velîlerden Abdülehad Nûrî hazretleri zamânında bir kadı, yâni hâkim vardı.
Evi, bu velînin evinin yanındaydı.
Ve onu çok seviyordu.
Bir gün nefes nefese geldi bu zâta:
“Hocam duânıza muhtâcız.”
“Hayrola, ne oldu?”
“Oğlumuz tâuna yakalandı. Duâ edin de kurtulsun.”
Büyük velî;
“Ben âciz bir kulum. Allahın dediği olur” buyurdu.
Sonra el kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Hastalığı da veren sensin, şifâyı da. Şifâ ver bu çocuğa” diye duâ etti.
Sonra buyurdu ki:
“Oğlunuz iyileşti.”
Kadı Efendi şaşırdı!
“İyileşti mi efendim?”
“Evet, evde dolaşıyor.”
Kadı, sevinçle koştu evine.
Gördü ki, oğlu iyileşmiş.
Şükretti Rabbine...
● ● ●
Bir talebesi de çalışıp kadı oldu.
Tâyin ettiler onu bir yere. Oraya gitmek için bindi gemiye.
Sonra bir fırtına, bir rüzgâr.
Ne yapacağını şaşırdı insanlar.
Feryat figan sesleri sardı gemiyi.
O sırada yetişti büyük velî.
“Ey insanlar! Deniz de bir mahlûktur, emredileni yapar” buyurdu.
Sonra kalktı.
Ve nidâ etti ki:
“Ey fırtına, ey rüzgâr! Sakin olun ki, kurtulsun insanlar.”
O anda durdu rüzgâr.
Kurtuldu yolcular...
.
"Kötü arkadaştan sakın evlâdım!"
1 Aralık 2023 01:14 | Güncelleme :1 Aralık 2023 01:14
İstanbul’da yetişen velîlerden Abdülehad Nûrî hazretleri devrinde vezîrlerden biri, bir kese "altın" alıp hediye etti bu büyük velîye.
Sonra da böbürlendi.
İçinden “Bu kadar kıymetli hediyeyi kimse veremez" dedi.
Büyük velî bunu sezdi.
Ve o vezîre;
“Bu altınlarla mı bize minnet ediyorsun. Bunlar, bizim gözümüzde topraktan farksızdır” buyurdu.
Sonrası mâlûm.
Altınlar "toprak" oldu.
● ● ●
Bu büyük zât, bir gence “Kötü arkadaşlardan sakın evlâdım! Onlar, Allahın merhametini ileri sürüp seni aldatırlar” buyurdu.
Genç, anlayamadı.
Ve büyük zâta;
“Allahü teâlâ merhametli değil mi efendim?” diye sordu.
Cevâbında;
“Elbette merhametlidir. Ama azâbı da çok şiddetlidir. Kâfirleri ve günah işleyenleri yakar” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bâzı dostlarına;
“Emr-i mâruf, yâni dîne hizmet etmek kime nasîb olursa, çok sevinsin, çok şükretsin” buyurdu.
Dostları;
“Bu iş, çok mu sevaptır efendim?” dediklerinde;
“Elbette. Bir beldede küfre karşı emr-i mâruf yapılırsa, Allahü teâlâ o beldenin hak ettiği azâbı tehir eder. Emr-i mâruf yapılmayan beldeye ise azâb-ı İlâhî gelir” buyurdu.
.
"Oğlum meleklerle konuşurdu!"
2 Aralık 2023 01:19 | Güncelleme :2 Aralık 2023 01:19
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretlerinin kalbi, “Allah aşkıyla” yanıyor, ne duâ etse kabul oluyor, kuşlar, hayvanlar hizmetine koşuyorlardı.
Henüz anne karnındayken bile garip hâlleri görülürdü.
Nitekim annesi;
“Ona hâmileyken her gün evimize semâdan (nûr) iner, oğlum meleklerle konuşurdu” demiştir.
Derken doğum vakti geldi.
Ebenin eli ona dokundu.
Kadın, titremeye başladı. “Neler oluyor?” derken, annesi “Korkma, abdestin yoksa ondan olmuştur!” deyip ferahlattı onu.
Gerçekten yokmuş.
O dünyâya geldi.
Hirat şehrine mis gibi bir “koku" yayıldı. Annesinin sütünü bâzen emerdi.
Bâzen de almaz, oruç tutardı.
Büyüdükten sonra da yemezdi.
Konuşmaya başlayınca, ilk “Lâ mevcude illallah” dedi.
Yedi yaşına girdi.
Her gün oruç tutardı.
Dört beş günde bir “lokma” ekmek yer, o yaşta “teheccüde” kalkar, uzun uzun namaz kılardı.
Annesi çok ısrâr etse de karyolada yatmazdı hiç.
Yerde yatardı.
Annesi bir gün “Evlâdım! Sen henüz çocuksun, niçin bu kadar çok riyâzet yapıyorsun?” dedi.
Annesine bakıp;
“Anneciğim! Bu, elimde değil, ben, Rabbimin muhabbetinde yanmak, kavrulmak istiyorum. Bana, böyle yaşamak daha tatlı geliyor” dedi.
.
“Müminleri sevindir...”
3 Aralık 2023 01:28 | Güncelleme :3 Aralık 2023 01:29
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretlerinin babası, Şâh Abdürrahîm adında sâlih bir Müslümandı.
Bir gün hastalandı.
Ve gittikçe de arttı.
Midesine kuvvetli bir “ağrı” girmiş, ev halkı endîşeye kapılmıştı bu yüzden!
Komşular öğrendiler.
Ve ziyâretine geldiler.
Onun “çok hasta” olduğunu görünce, tesellî eylediler.
Alaaddîn küçüktü.
Henüz beş yaşındaydı.
Gelenler ona bakıp; “Alaaddîn, senin duân kabul olur. Haydi bir duâ et de, Hak teâlâ babana şifâ ihsân eylesin” dediler.
Alaaddîn, başını olumsuzca yukarı kaldırıp “Şimdi duâ etmenin faydası olmaz” dedi.
Hayretle birbirlerine bakıştılar!
Ve merakla sordular:
“Neden Alaaddîn?”
“Çünkü çok geç. Resûlullah Efendimizi görüyorum. Cennette babamı bekliyorlar. Melekler de ellerinde Cennet elbiseleriyle babamı götürmeye geliyorlar” dedi.
O anda babası “Allah” dedi.
Ve rûhunu teslim etti.
● ● ●
Bir genç, nasîhat istedi bu zâttan.
Cevâben buyurdu ki:
“Müminleri sevindir.”
Genç adam;
“Bu iş çok mu sevaptır efendim?” dediğinde;
“Evet, Peygamberimiz; (Allahü teâlânın, farzlardan sonra en çok sevdiği iş, bir mümini sevindirmektir) buyuruyor” diye cevap verdi.
.
"Yemek hâlâ pişmedi mi anne?"
4 Aralık 2023 01:35 | Güncelleme :4 Aralık 2023 01:35
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretlerinin babası vefât edince maddî sıkıntıya düştüler.
Annesi, kimseye belli etmedi bu sıkıntılarını.
Alâüddîn sâdece “Su” içer, üç günde, bir lokma “Ekmek” yerdi.
Bir gün açlıktan bunaldı.
Ve annesinden yiyecek bir şey istedi.
Evdeyse yemek yoktu.
Pişecek şey de yoktu.
Kadıncağız, tencereyi “Su” ile doldurup koydu ateşe. Yemek pişirir gibi göründü.
Alâeddîn akşama doğru seslendi:
“Anne! Yemek hâlâ pişmedi mi?”
“Hayır oğlum, pişmedi.”
O ise çok acıkmıştı.
Tencerenin kapağını açtı ve “Anneciiim, pilâv pişmiş!” diye bağırdı sevinçle.
O da koştu hemen.
Gördü pişen pilâvı.
Çok hayret edip, anladı oğlunun “kerâmeti” olduğunu.
Kendi kendine;
"Bunu âbime götüreyim. Onun yanında yetişsin" dedi. Âbim dediği, Ferîdüddîn Genc-i Şeker hazretleriydi.
O, Alaaddîn'i görünce;
“Ablacığım, bunun yetişmesi için üç sene kâfi gelir” dedi.
O da çok sevindi.
Ve ona arz etti ki:
“Âbicim, Alâeddîn'e dikkat edin. Yoksa yemek yemeyi unutup açlıktan ölebilir, diye korkuyorum!”
Âbisi tebessüm edip;
“Korkma, ben onu mutfak işine veririm!” buyurdu.
Ama o, yemezdi yine.
Dayısının yanında üç sene kaldı.
İyi yetişip “mutlak icâzet” aldı...
.
Alâüddîn-i Sabîr'e teslim olun”
5 Aralık 2023 01:18 | Güncelleme :5 Aralık 2023 01:19
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretlerinin en büyük talebesi Şemseddîn-i Türkî idi. Bu zât, Kalyar fâciasından yedi sene sonra “on kişiyle” birlikte Acühan beldesine geldi. Maksadı, Ferîdüddîn Genc-i Şeker hazretlerini görmekti.
Görüşüp tanıştılar.
Genc-i Şeker hazretleri, Şemseddîn-i Türkî'ye “Siz gidip Alâüddîn-i Sabîr'e teslim olun” buyurdu.
Onlar “peki” dediler.
Ve o gün yola çıktılar.
Kalyar'a geldiklerinde Alâüddîn-i Sabîr hazretleri, aşk-ı ilâhîyle kendini ve her şeyi unutmuştu.
Kendine geldi.
Ve yanında Şemseddîn-i Türkî'yi görünce, hocasını kastederek “Rabbimin güneşi semâdadır, benim güneşimse yerde” dedi.
Ve ardından;
“Ey Şemseddîn! Kalk, Anber şehrine git ki, orada müminlerle kâfirler harb ediyor. Senin yardımınla fetih müyesser olur. Aynı gün ben de âhirete göçerim” buyurdu.
O, bunu duydu.
Ve ağlayarak;
“Efendim, siz vefât ederseniz biz yetîm kalırız. Hem o gün yanınızda kimse bulunmazsa cenâze hizmetinizi kim yapar?” dedi.
Büyük velî cevâben;
“O kolay” dedi. Şemseddîn gidip harbe girdi. Zaferden sonra geri döndü. Kalyar'a vardığında Alâüddîn-i Sabîr hazretleri Rabbine kavuşmuştu.
Onu yıkamak istedi.
Lâkin lüzum kalmadı.
Zîra gâipten bâzı kimselerin bu hizmeti yaptığını fark etti. Her iş kendiliğinden yapılıyor, ama yapanları göremiyordu.
.
"Bu, bir Müslüman mezarı olmalı!"
6 Aralık 2023 01:20 | Güncelleme :6 Aralık 2023 01:20
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretleri “rahmetullahi aleyh” vefât edince orada bâzı hâdiseler vukû buldu
Şöyle ki;
Bir zaman sonra mübârek kabri kaybolup belirsiz hâle geldi.
Aradan yıllar geçti.
Bir gün kâfirlerden biri o yerlerden geçiyordu ki, bu yeri çok “parlak” ve “nûrlu” gördü ileriden.
Merak edip yaklaştı.
Mezar kalıntıları gördü.
Kendi kendine;
“Bu, bir Müslüman mezarı olmalı" diye düşündü.
Zâten sevmezdi Müslümanları.
Eline bir “demir” parçası aldı.
Hırsla vurdu kabir yerine.
O yerden bir “delik” açıldı.
Adam şaşırıp kaldı.
Merak edip başını soktu o deliğe.
Ama bir daha çıkaramadı.
Bir müddet öyle kaldı.
Sıkıntıdan bunaldı.
Yapacak bir şey yoktu.
Bu vaziyette öldü.
O gece, Alaaddîn-i Sabîr hazretleri, sevenlerinden birinin rüyâsına girdi.
Ve o kimseye;
“Burada bir köpek var. Gel, onu uzaklaştır buradan!” buyurdu.
O kimse uyandı.
Hemen oraya koştu.
Birinin öldüğünü, başının da bir “deliğin” içinde kalmış olduğunu gördü.
Başını delikten çıkardı.
Ama korkup geri çekildi!
Zîra başı, “köpek başı” gibiydi.
Bir “Fâtiha” okudu büyük velîye.
Sonra üzerine mükemmel bir “Türbe” inşâ ettirdi.
.
"Beş şeyi yapmayan kimse..."
7 Aralık 2023 02:00 | Güncelleme :7 Aralık 2023 01:29
Kâfirlerden bir “zâlim”, bir grup askeriyle Hindistan evliyâsından Alâeddîn Sabîr hazretlerinin dergâhını yıkmaya geldi bir gün.
Zîra bilmiyordu bu zâtın büyüklüğünü.
Emrette askerlerine;
“Çabuk yıkın şurayı!”
O anda askerlerin gözleri “Kör” oldu.
Hemen anladı hatâsını.
Vazgeçti yıkma fikrinden.
Ve gelip özür diledi Hak'ın bu “Velî”sinden.
O affedince açıldı askerlerin gözleri.
Ve toptan “talebesi” oldular bu büyük velînin.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde; “Kardeşlerim! Beş şeyi yapmayan kimse, beş şeyden mahrum olur” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“Onlar nedir efendim?”
Cevâbında;
“Malının zekâtını vermeyen, malının hayrını göremez. Uşrunu vermeyenin tarlasında bereket kalmaz. Sadaka vermeyenin vücûdunda sıhhat kalmaz.
Duâ etmeyen, arzusuna kavuşamaz. Namaz vakti olunca kılmak istemeyen kimse de son nefeste Kelime-i şehâdet getiremez” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği ibâdet nedir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Allahü teâlânın en sevdiği ibâdet, Müslümanların birbirlerini sevmesidir ki, bu haslet, îmânın da şartıdır zâten” buyurdu.
.
Dergâhı yıkmaktan vazgeçin!"
8 Aralık 2023 02:00 | Güncelleme :8 Aralık 2023 01:30
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretleri zamânında, Hindistan'da Ganj Nehri'nin üzerine bir “kanal” yapılması düşünülmüştü.
İstişâreler yapıldı.
Sonra karar verildi.
Ve başladı hazırlıklar.
Önce bir plân yaptılar.
Bu plâna göre, bu zâtın dergâhından geçiyordu kanal. Bunun için de yıkılması gerekiyordu dergâhın.
Müslümanlar râzı olmadılar.
Karara da mâni olamadılar.
Bir ingiliz mühendise verilmişti inşaat.
Yâni o yaptıracaktı.
Ve çalışma başladı.
Çadırını, dergâhın yakınına kurdu mühendis.
Dergâhın yıkımına bir gün kalmış ve o gece yatağına yatmıştı ki, çok fecî bir vaziyette uyandı sabahleyin.
Şöyle ki:
Çadırın direğine bağlanmıştı.
Üstelik de baş aşağı vaziyette.
Hâlbuki giren de olmamıştı çadırına.
Yardımcıları gelip çözdüler bağlarını.
Ve tahmin ettiler bu işin sebebini.
Kendisine;
“Bu dergâhın sâhibi evliyâ bir zât olup, Allah katında çok îtibârı vardır. Dergâhı yıkmaktan vazgeçin. Zîra bu, o velîden size bir îkazdır” dediler.
O da kabul etti.
Düzeltti plânını.
Yıkmadı dergâhı.
Evet, bu büyük zâtlara kim zarar vermek istemişse, muhakkak kendisi zarar görmüş ve pişmân olmuştur yaptığına...
.
"Saygısızlık yapanlar, cezâsını görürler!"
9 Aralık 2023 01:27 | Güncelleme :9 Aralık 2023 01:27
Hindistan evliyâsından Alâüddîn-i Sabîr hazretlerinin vefâtından sonra bir İngiliz, adamlarıyla birlikte Kalyar beldesini gezmek için gelmişti bir gün.
Bu büyük zâtın kabrini gördü.
Ayakkabılarıyla girmek istedi.
Türbedâr onu görüp;
“Pabucunuzu çıkarıp öyle girin!” diye îkaz etti.
İngiliz öfkelendi:
“Nedenmiş o?”
“Çünkü burası, Allah dostu bir evliyâ zâtın kabridir. Edepli girmek gerekir.”
“Ya edepli girmezsem?”
“Bu zâta saygısızlık yapanlar, muhakkak cezâ görürler, benden söylemesi” dedi.
Ancak o, aldırmadı.
Üstelik de sinirlendi.
Kırbacını kaldırıp tam vuracaktı ki, o esnâda şiddetli bir “ağrı” saplandı midesine!
Fecî hâlde kıvranıyordu!
Ve ağrı gittikçe artıyordu.
Artık dayanamadı.
Sordu adamlarına.
“Bu, neden olabilir?”
Onlar insaflı idi.
“Burası, Alâüddîn-i Sabîr adında çok yüksek bir evliyânın kabridir. Hizmetçi sizi îkaz etti, dinlemeyip saygısızlık yaptınız” dediler.
Sordu ki:
“Ne yapmam lâzım?”
“Pişmânlık duyarsanız kurtulursunuz” dediler.
Ancak inat etti adam.
Pişmânlık duymadı.
Adamlarına; “Beni buradan uzaklaştırın!” dedi. Alıp uzaklara götürürken yolda ölüp gitti. Hem de bağıra bağıra...
.
Dîne faydalı olmak için...
10 Aralık 2023 01:23 | Güncelleme :10 Aralık 2023 01:24
Alî bin Heytî hazretleri, Irak'ta yaşıyan büyük velîlerdendir.
Yedi yaşındaydı...
Açıldı kalp gözü.
Bu zât, Ebül Vefâ hazretlerinin en çok sevdiği talebesi ve o devrin kutbuydu.
Yâni her canlıya rızık gönderilmesi, dertlerin, belâların giderilmesi, hastaların şifâ bulması, onun vâsıtasıyla oluyordu.
Yâni "kutb-u aktab" idi.
Kutb-ül aktab, her devirde bulunması lâzımdır.
Onsuz olmaz.
Biri ölse, yerine başkası getirilir. Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri de onu över; saygı, hürmet ve edep gösterirdi kendisine.
Sebebini sordular.
Cevâbında;
“Bütün evliyâlar, bizim sohbetimizden feyiz aldılar. Biz de ondan feyiz alırız” buyurdu.
O da Gavs-ı âzam'a hürmet eder, Ona giderken gusül abdesti alırdı.
Talebelerine;
“Gavs-ül âzam'a çok saygılı olunuz. Kalbinizi her kirden pâk ediniz, temizleyiniz ki, Sultânın huzûruna gidiyoruz” derdi.
Hattâ Onun kapısında beklerken tir tir titrer, ‘gir’ demeden içeri girmezdi.
● ● ●
Bâzı sevdikleri;
“Efendim, Müslüman nasıl olur?” diye sordular.
Büyük velî, cevâbında;
“Müslüman; güleryüzlü, tatlı sözlü olur. 'Güler yüz' ve 'tatlı söz'ün, dînimizin yayılmasında mühim yeri vardır. Zîra böyle olmayan insanlar, dîne fazla faydalı olamazlar” buyurdu.
.
Dünyâda en zor iş nedir?"
11 Aralık 2023 01:54 | Güncelleme :11 Aralık 2023 01:56
Irak’ta yaşayan velîlerden Alî bin Heytî hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün bir yere gidiyordu.
Kavga edenlere rastladı.
Yanlarına gidince, onlardan birinin öldürülmüş olduğunu gördü.
Ancak kim öldürdü?
Bu, belli değildi.
Zîra her biri;
“Ben öldürmedim” diyordu.
Suçu diğerine atıyordu.
Oradakilere:
“Bu kimseyi hanginiz öldürdünüz?” diye sordu.
Kimseden ses çıkmadı.
Cevap gelmeyince;
“Siz söylemezseniz, ölünün kendine sorarım” buyurdu.
Yine söylemediler.
O da ölüye yaklaşıp;
“Söyle bakalım, seni kim öldürdü?” diye sordu.
O an ölünün gözleri aralandı.
Doğrulup diz üzeri oturdu.
Ve kavga edenlerden birini göstererek “İşte şu adam, boğazımı keserek beni öldürdü” dedi.
Yine cansız oldu.
Ve toprağa düştü.
Bu kerâmeti yaratan, Allahü teâlâdır.
Onun her şeye gücü yeter.
● ● ●
Bir gün sevdikleri bu zâta;
“Dünyâda en zor iş nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“En zor iş, hakkı bâtıldan ayırmaktır. Yâni hangisi doğru, hangisi yanlış? Kim sevilir, kim sevilmez? Bunu ayırabilmektir. Bunu da, ancak mürşid-i kâmiller anlar” buyurdu.
.
Misafir kabul eder misiniz?"
12 Aralık 2023 01:29 | Güncelleme :12 Aralık 2023 01:30
Irak’ta yaşayan velîlerden Alî bin Heytî hazretleri, bir gün Irak'ın bir köyüne gitti, bir evin önünde durdu.
Ve kapıyı çaldı.
Kapı açılınca;
“Kabul ederseniz misâfir geldim” buyurdu.
Ev sâhibi onu tanımıyordu.
“Buyurun” deyip içeri aldı.
Hoşbeşten sonra, bu zât pencereden bir tavuğu gösterip;
“Şu tavuğu benim için keser misiniz” buyurdu.
Ev sâhibi;
“Hayhay” dedi.
Ve gidip kesti o tavuğu.
Bu velî de yanındaydı.
“Bak bakalım, tavuğun kursağında ne var?” buyurdu.
Adam bakınca, hayretten donakaldı!
Zîra bir "altın gerdanlık" çıkmıştı kursaktan.
Ev halkı bunu öğrendiler.
Büyük sevince gark oldular.
Meğer ev sâhibinin kızınınmış bu altın gerdanlık.
Bir gün evvel kaybetmiş.
Beyi de çok kızıp;
“Bu gerdanlığı bul, yoksa seni öldürürüm!” demiş hanımına.
Hanım, çok arayıp bulamamış.
O da öldürmeye karar vermiş.
Ama şimdi bulununca, kadıncağız “ölümden” kurtulmuş.
Sevinmeleri bunun içinmiş.
Büyük velî, onlara;
“Bu durumu Allahü teâlâ bana bildirdi. Sizleri bu felâketten kurtarmak için acele yola çıkıp yetiştim” buyurdu.
Ve ayrıldı o evden...
.
"Bu kötü hâlden bizi kurtarın!"
13 Aralık 2023 02:05 | Güncelleme :13 Aralık 2023 02:05
Irak’ta yaşıyan velîlerden Alî bin Heytî hazretlerini “rahmetullahi aleyh”, bir grup âlim ziyârete geldiler bir gün.
Onları içeriye aldı.
İltifatlarda bulundu.
Oturup sohbet ettiler.
Âlimler, onun sohbetinden ve hikmetli sözlerinden çok istifâde etmişlerdi.
Ama birkaçı hâriç.
Onlar huzursuz oldu.
Sevmediler bu zâtı.
Nitekim kalkıp gittiler az sonra.
Bu büyük velî, anlamıştı bunların niçin gittiklerini.
Ama üzülmüştü bu hareketlerine!
Ertesi gün o gidenleri tek tek ziyâret etti evlerinde.
Kapılarını çalıyordu.
Yüzlerine bakıyordu.
Ve geri dönüyordu.
Bütün sır, o bakıştaydı zâten.
O bakışla, bütün bildiklerini unuttular.
Yıllarca tahsil edip, dirsek çürütüp öğrendikleri dînî bilgiler, onun bir nazarıyla silinmişti bir anda.
Ya Kur’ân-ı kerîm?
Onu da unuttular.
Tam câhil oldular.
Ve anladılar hatâlarını.
Ama olan olmuştu bir kere.
Huzûruna gidip özür dilemekten başka çâreleri yoktu.
Toplanıp vardılar kapısına.
Saygı ve hürmetle;
“Affedin efendim! Bu kötü hâlden bizi kurtarın” dediler.
O, yine merhamet etti.
Onları içeri alıp yemek yedirdi.
Âlimler, ilk lokmayı alır almaz kavuştular eski bilgilerine.
Onun büyüklüğünü de anlamış oldular böylece...
.
Uyurken nasıl sevap kazanılır?
14 Aralık 2023 02:00 | Güncelleme :14 Aralık 2023 01:45
Irak’ta yaşayan velîlerden Alî bin Heytî hazretleri, bir gün bir yere giderken bir hurma ağacının altında oturdu.
Yorulmuş ve acıkmıştı.
Yiyecek bir şeyi yoktu.
Üstelik hurma mevsimi de değildi.
Ama oraya oturur oturmaz canlandı o hurma ağacı.
Birden yeşillendi.
Ve meyve verdi.
Tâze hurmalarla doldu ağaç. Bu hâli kendisi de görüp çok mahcup oldu!
Utancından yüzü kızardı! Tam yemek için kalkıyordu ki, lüzum kalmadı kalkmasına.
Dallardan biri eğildi ona.
O da, otururken uzandı.
Ve alıp yedi o hurmadan.
Sonra devam etti yoluna...
● ● ●
Bu zât, bir gün bâzı gençlere; “Gece uyurken ibâdet sevâbına kavuşmak ister misiniz?” diye sordu.
Dinleyenler;
“İsteriz, ama uyurken nasıl sevap kazanılır efendim?” dediler.
Cevâbında;
“Eğer gece yatmadan evvel bir miktar ilmihâl kitâbı okuyup, İslâmiyetten bir iki mesele öğrenirseniz, sabaha kadar ibâdet yapmış gibi sevap alırsınız” buyurdu.
● ● ●
Bâzı sevdikleri de;
“Feyiz almak nasıl olur efendim?” diye sordular ona.
Cevâbında;
“Allah dostları, yâni velîler, feyiz gelmesine vâsıtadır. Yâni o büyükler; menbadan, kaynaktan gelen suyu veren musluk gibidirler” buyurdu.
.
Derhâl çıkıp gidin buradan!"
15 Aralık 2023 01:38 | Güncelleme :15 Aralık 2023 01:38
Irak’ta yaşıyan Alî bin Heytî hazretleri zamânında Acem Şâhı, Müslümanlarla savaşmak gâyesiyle her türlü tedbiri aldı.
Ordusunu topladı.
Müslümanların pâdişahı bunu öğrenince Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerinden mânen yardım istedi. Büyük zât o anda Alî bin Heytî hazretleriyle sohbet ediyorlardı.
Bu haberi aldı.
Sohbeti bıraktı.
Ve Alî bin Heytî’ye; “Hemen kalk! Düşman tarafına birini gönder ki, düşman askerini Bağdat'a sokmasın” buyurdu.
Alî bin Heytî bu emri aldı.
“Başüstüne hocam” dedi.
Hemen eve gitti ve hizmetçisine; “Çabuk Acem askerlerinin olduğu yere git! Bir çardak altında 'üç kişi' göreceksin ki, onlar, Acem Şâhı'nın kumandanlarıdır. Onlara; 'Kalkıp gidin buradan! Zîra Alî bin Heytî böyle istiyor' de. Eğer 'gitmeyiz' derlerse; 'Benden söylemesi, gerisini siz bilirsiniz!' de ve geri dön!” buyurdu.
Hizmetçi “Peki” dedi.
Ve hemen çıktı yola.
O yere gidince bir çardakta “üç kişi” gördü gerçekten.
Onlara yaklaştı.
Ve “Derhâl çıkıp gidin bu yerden! Zîra Alî bin Heytî hazretleri böyle emrediyor!” dedi.
Onlar, bu ismi duydular.
“Peki peki” dediler.
Hiç îtiraz etmediler.
Daha doğrusu edemediler. Askerlerine “Geri dönüyoruz!” tâlîmâtı verdiler. Ve acele Bağdat'ı terk ettiler.
.
Canım tâze hurma istiyor"
16 Aralık 2023 01:39 | Güncelleme :16 Aralık 2023 01:39
Irak’ta yaşıyan velîlerden | | |
