 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Gömleğin kollarını kısalt!"
01-01-2014 01:00
Fadl bin Salim (radıyallahü anh) rivayet etmiştir: "Bir gün Hazret-i Ali bir gömlek satın aldı.
Ve giyip baktı.
Kolları uzundu.
Terziye gidip 'Bu gömleğin kollarını biraz kısalt' buyurdu.
Terzi baktı.
Ve cevaben:
'Kesemem, kusurlu olur' dedi.
Hazret-i Ali:
'Ayıbı benim, sen kes' buyurdu.
O da 'peki' dedi
Ve birazcık kesti.
Ama garibine gitti.
Zira Hazret-i Ali'yi tanımıyordu. Ordakilere dönüp 'Hey, bakın görün ki bu kişi deli olmuş' deyiverdi.
Hazret-i Ali bunu işitti.
Ve sevinip:
'Elhamdülillah' dedi.
Herkes şaşırdı.
Ve kendisine:
'Yâ Emîr-el müminin! Bu lüzumsuz ve densiz söze niçin hamd ettiniz?' dediler.
Cevap verip:
'Resulullah'tan işittim. (Bir kimseye deli denilmedikçe imanı tamam olmaz) buyurmuşlardı. Bu kişi, benim imanıma şahit oldu, nasıl sevinmiyeyim' buyurdu."
? ? ?
Amr bin Kays anlatır:
"Bir gün Hazret-i Ali'nin elbisesinde birçok yama görüp 'Ey halife! Bu kadar hazineler elindeyken, yamalı elbise giymek reva mıdır?' dediler.
Hazret-i Ali:
'Müminler bize uysunlar. Kalplerinde kırıklık hasıl olsun. Bize, yamalı giymek de uygun olur' buyurdu
.Müminler işkence görüyorlardı
02-01-2014 01:00
Peygamberimizin muhterem hanımlarından Sevde binti Zem'a (radıyallahü anha), amcasının oğlu Sekran bin Amir ile ilk evliliğini yapmış, İslamiyet'in ilk yıllarında kocasıyla birlikte iman etmişlerdi.
Müslümanlar gariptiler.
Fakir ve kimsesizdiler.
İşkence görüyorlardı.
Hazret-i Sevde, kocası Sekran'la Habeşistan'a hicret ettiler. Mekke'ye dönünce Hazret-i Sekran vefat etti.
Hazret-i Sevde üzüldü.
? ? ?
Vaktiyle bir rüya görmüştü.
Şöyle ki: Rüyasında Peygamberimiz, mübarek ayaklarını Hazret-i Sevde'nin omuzuna koymuşlardı.
Hazret-i Sevde bu rüyasını kocası Hazret-i Sekran'a anlattı.
O, rüyayı dinledi.
"Güzel rüya" dedi.
Ve kendisine "Ey Sevde! Bu rüya, benim yakında öleceğime, senin de Sevgili Peygamberimizle evleneceğine bir işarettir" diye tabir etti.
? ? ?
Hazret-i Sevde, birkaç gün sonra bir rüya daha gördü.
Şöyle ki, kendisi bir yastığa yaslanmış, gökyüzünden inen "Ay" başının etrafında dönmüştü.
Bu rüyayı gördü.
Kocasına anlattı.
Hazret-i Sekran:
"Yâ Sevde! Bu rüyaya göre benim ölümüm yaklaştı. Ben ölünce sen Resulullah'la evleneceksin" dedi.
Birkaç gün geçti.
Ahirete göçtü.
.Teklifi sevinerek kabul etti
03-01-2014 01:00
Efendimizin zevcelerinden Hazret-i Sevde, ilk kocası Hazret-i Sekran'ın vefatında elli yaşındaydı. Onun imanındaki sadakati, bütün zorluklara rağmen İslam dîninden dönmemesi, hatta bu yolda başını ortaya koyması, Efendimizin üzerinde derin bir tesir bırakmıştı.
Zira merhametliydi.
Ona da acıdı.
Yaşlı ve dul olan Hazret-i Sevde'ye evlilik teklif etti. O da bunu sevinerek kabul etti.
Böylece üzüntüsü ve kederi gitmiş, yaratılmışların en şereflisine eş olma saadetine kavuşmuştu.
Öyle ama ya babası?
O, mümin değildi.
Kardeşi de değildi.
Onun İslamiyet'ten aldığı güzel ahlakı, edebi, terbiyesi, çevresinde çok büyük tesir yapmıştı.
Olgun davranışları ve güzel sözleriyle onlara İslamiyet'in üstünlüğünü anlatırdı.
Onun Efendimizle evlendiğini kardeşi Abdullah işitti.
Çok üzülüp kederlendi.
Saçını başını yolmaya başladı.
Üzüntüden başına toprak serpti.
Ancak hidayet erişip de iman edince bu yaptıklarından çok pişman oldu.
Kendini ayıpladı.
Kendinden utandı.
Hatta bu hususta "Kız kardeşim Sevde'nin Resulullah'a nikâhlandığını duyunca saçımı başımı yolduğum, başıma toprak serptiğim zamanki kadar gülünç hâle düştüğümü hatırlamıyorum" demiştir.
www.siirlerlemenkibeler.com
.Resulullaha çok itaatkârdı
04-01-2014 01:00
Hazret-i Sevde'nin iman bütünlüğü, çevresinde bulunan kardeşleri ve yeğenlerine çok tesir etmiş, onların da Müslüman olmalarına sebep olmuştu.
Hepsi iman ettiler.
Müslüman oldular.
Hazret-i Sevde Peygamberimize karşı çok itaatkârdı. Ona karşı edep ve terbiyesinde hiç kusur etmez, emirlerini titizlikle yerine getirirdi.
Hep Onu düşünürdü.
Onu hayal ederdi.
Ondan bahsederdi.
Ona hizmet etmeyi canla başla ister, bunu birinci vazife bilirdi. Çok şakacı ve latifeyi severdi. Çok defa Efendimizi şakalarıyla sevindirmiş ve duasını almıştır.
? ? ?
Hazret-i Sevde, Peygamberimizle birlikte sırası geldiğinde savaşlara da iştirak ederdi.
Uhud Savaşına katıldı.
Erlerin imdadına koştu.
Yaralarını sardı.
Onlara su taşıdı.
Çok hizmetler yaptı. Efendimizin veda haccında bulunmuş, Onun vefatından sonra bir daha hacca ve umreye gitmemiştir.
Çok da mütevazıydı.
Bol sadaka verirdi.
Kendisine gelen hediyeleri fakirlere verir, onların sevinmesinden zevk duyardı.
Resulullahın hanımları bir gün Efendimize gelerek "Yâ Resulallah! Bizim içimizden hangimiz size önce kavuşacak acaba?" diye sordular.
Cevabında:
"Bana ilk kavuşacak olan, kolu uzun olanınızdır" buyurdu.
."Gel seninle sözleşelim"
05-01-2014 01:00
Efendimizin mübarek hanımlarından hazret-i Ümmü Seleme, ilk kocası Ebu Seleme Uhud'da yaralanınca, "Yâ Eba Seleme! Gel seninle sözleşelim. Sen ölürsen ben evlenmeyeyim. Ben ölürsem sen evlenme" dedi.
Ebu Seleme:
"Sen ölürsen ben evlenmem. Ama ben vefat edersem sen evlen" dedi.
Ve el kaldırıp:
"Allah'ım! Ümmü Seleme'ye, benden sonra benden daha hayırlı, onu hor görmeyecek bir koca nasip et" diye dua etti.
Sonra şehit oldu.
Hazret-i Ümmü Seleme dul kalınca Efendimize gelip "Yâ Resulallah! Zevcim şehit oldu, ona nasıl dua edeyim?" diye sordu.
Resulullah:
"Yâ Rabbî! Beni ve onu affeyle. Bana onun ardından, ondan daha hayırlı bir bedel ihsan et" duasını öğretti.
Az zaman geçti.
Önce Hazret-i Ebu Bekir, sonra da Hazret-i Ömer kendisine talip oldular.
Kabul etmedi.
Resul aleyhisselam teklif edince hayır diyemedi.
Gelen dünürcüye:
"Resulullah'a hürmetlerimi arz et. Ancak benim kıskançlığım var, çocuklarım da var, ayrıca nikâhta şahit olacak bir velim yok" dedi.
Efendimiz:
"Allahü teâlâ kıskançlığını giderir. Çocuklarına gelince onlara ben bakarım" buyurdu.
Böylece Resulullah Efendimizin nikâhıyla şereflendi.
.Beni ona sen ver!"
06-01-2014 01:00
Peygamber Efendimizin mübarek hanımlarından Hazret-i Zeyneb (radıyallahü anha), ilk iman edenlerdendir. Resulullah Efendimiz Onu, azatlı kölesi olan Zeyd bin Harise'ye nikâhladı.
İkisi evlendiler.
Ve mutluydular.
Ancak bir sene sonra Hazret-i Zeyd, Hazret-i Zeyneb'in hakkını gözetemediğinden ayrıldılar. Hazret-i Zeyneb, bir azatlı tarafından zevceliğe layık görülmemiş bir duruma düşmesini düşünüp üzülüyordu.
Resulullah ona acıdı.
Zaten herkese acırdı.
Onun şerefini iade etmek için Hazret-i Zeyneb'i nikâh etmek istedi. Bu isteğini biriyle ona iletti.
? ? ?
Hazret-i Zeyneb, bunu işitince pek çok sevindi.
Sevincinden kalktı.
İki rekât namaz kıldı.
Ellerini kaldırıp:
"Yâ Rabbî! Senin Resulün beni istiyor. Eğer Onun zevceliğiyle şereflenmemi takdir buyurduysan, beni ona sen ver" diye dua etti.
Duası kabul oldu.
Bir ayet gelerek:
"Zeyd, onun hakkında istediğini yaptıktan/Zeyneb'i boşadıktan sonra biz onu sana zevce ettik" buyuruldu.
Hazret-i Zeyneb'in nikâhını Hakk teâlâ yaptı.
Ne şeref!
Bunun için Resulullah ayrıca nikâh yapmadı. Hazret-i Zeyneb bununla övünür ve "Her kadını babası evlendirir, beni ise Allahü teâlâ nikâhladı" derdi.
.Yetimler hâmisiz kaldı!..
07-01-2014 01:00
Resulullah'tan sonra halife Hazret-i Ömer, Resulullah'ın hanımlarının her birine "on iki bin dirhem" verirdi. Hazret-i Zeynep bu parayı alırdı.
Hepsini dağıtırdı.
Hem de zevk alırdı.
Yine bir defasında Hazret-i Ömer'in gönderdiği parayı alıp kendisine dua etti.
Eski bir elbisesi vardı.
Onu parçalara ayırdı.
Parçalardan kese yapıp o gelen paraları bu keselere taksim etti ve akrabalarından muhtaçlara, yetimlere, fakirlere dağıtıp o gariplerin dualarını aldı.
Ve çok rahatladı.
Büyük haz duydu.
Sonra ellerini açıp "Allah'ım! Bundan sonra bana Ömer'in hediyesini nasip etme" diye dua etti.
O sene vefat etti.
Resulullah'tan sonra Zevcat-ı tahirattan ilk vefat eden, budur. Tabutu Baki Kabristanına getirilirken kardeşi Ahmed bin Cahş, âmâ hâliyle ağlıyordu.
Hazret-i Ömer onu görüp "Tabuttan uzaklaş. Cemaat seni sıkıştırmasın. Zeyneb'in tabutunu taşıyanlar gitgide fazlalaşıyor" buyurdu.
Ahmed bin Cahş:
"Başüstüne" dedi.
Hemen geri çekildi.
Ve ağlayarak "Yâ Ömer! Bu, her türlü hayır ve bereketi sayesinde kazandığımız kız kardeşimizdir" dedi.
Hazret-i Âişe de:
"O saadetli ve iyi hatun aramızdan gitti. Yetimler ve dullar hâmisiz kaldılar" buyurdu.
.Siz de mi görmüyorsunuz?
08-01-2014 01:00
Hazret-i Âişe, Resulullah'ın hanımlarından Hazret-i Zeyneb'i (radıyallahü anhüm) çok meth ve sena ederdi.
Zira çok severdi.
Onun hakkında:
"Dinî muamelâtta, takva ve sadakatta, sıla-i rahimde, cömertlikte ve fedakârlıkta, Zeyneb'den daha üstün hatun görmedim" buyururdu.
Yine Hazret-i Âişe;
"Allahü teâlâ, Zeyneb binti Cahş'a rahmet eyleye. Hakikaten dünyada onun mertebesinde hiçbir hatun yoktu" buyurdu.
Onu çok seviyordu.
Ve takdir ediyordu.
Ümmü Seleme de "Zeynep, saliha, çok oruç tutan ve hep ibadetle vakit geçiren bir hatundu" buyururdu.
? ? ?
Kadınların yabancı erkeklere görünmemesi hususunda Hazret-i Zeyneb şöyle anlatmıştır:
"İbni Ümmü Mektum, âmâ/kör olup gözleri görmüyordu.
Hane-i saadete geldi.
Resulü görecekti.
Bizden izin istedi.
Resulullah'ın hanımlarından o esnada benden başka Ümmü Seleme ve Meymune de oradaydı.
Resulullah bizlere:
'Çekilin!' buyurdu.
Biz hatunlar:
'Yâ Resulallah! Bu gelen âmâ olup iki gözü de görmez. Niçin çekilelim?' dedik.
Efendimiz bize:
'O görmüyorsa siz de mi görmüyorsunuz?' buyurdular."
.Kimdir bu Baba Haydar?
09-01-2014 01:00
Kanuni Sultan Süleyman han (rahmetullahi aleyh), bir gece rüyasında, ak sakallı, nur yüzlü bir ihtiyarın, sırtını sıvazlayıp "Efendim, Eyüp'teki Baba Haydar, kulübesinde sizi bekliyor" dedi.
Padişah uyandı.
Kendi kendine:
"Kimdir bu Baba Haydar?" dedi. O ara Şeyhül İslam geldi.
Ona sordu.
Şeyhül İslam:
"Eyüp'te hiç bu isimde kimseyi bilmiyorum" deyince, lalasını çağırıp "Hazırlan, Eyüp'e gidiyoruz" dedi.
Eyüp'e vardılar.
İnsanlara sordular.
Tanıyan çıkmadı.
Bu sırada bir çocuk "Siz şu ileride oturan amcayı mı arıyorsunuz?" diyerek köhne bir kulübeyi gösterdi.
Oraya vardılar.
Kapıyı vurdular.
İçeriden "Buyurun Padişahım!" diye ses geldi.
Girip selam verdiler.
Baba Haydar oturuyor, binlerce sinek yüzünü kaplamış, onu gizliyorlardı.
Sultan:
"Hazret! Şu sinekleri kovsan da yüzünü görsek" dedi.
O cevaben:
"Gücünüz varsa siz kovun" buyurdu.
Sultan ne kadar uğraştıysa da kovamadı sinekleri.
Baba Haydar kalktı.
Pencereyi açtı ve:
"Haydi hepiniz dışarı!" deyince, sinekler emir almış gibi bir anda boşalttılar odayı!..
.Ne dilerseniz dileyin!"
10-01-2014 01:00
Kanuni Sultan Süleyman Han, Baba Haydar Semerkandi hazretlerini, kulübesinde ziyarete gitti bir gün. Elini öpmek istediyse de Baba Haydar elini çekti.
Öptürmedi.
Sultan ona:
"Efendim! Benden ne dilerseniz dileyin" dedi.
Büyük zat:
"Sağlığından gayri bir şey istemem" deyince, oturduğu postekinin altına, altın dolu bir kese bırakmak istedi.
O, bunu fark etti.
Ve eliyle iterek:
"Madem çok istiyorsun, şuraya bir mescit inşa ettir de insanlar içinde ibadet etsinler" dedi.
Padişah:
"Başüstüne" dedi.
Cami tamamlandı.
Açılışta Kanuni Sultan Süleyman da vardı. Baba Haydar'a "Efendi hazretleri, buyurun, önce siz girin. Bu mescit sizindir ve sizin için özel yer ayrılmıştır" dedi.
Baba Haydar:
"Mescit benim değil, Allah'ın evidir. Benim için hususi yer de istemem" buyurdu.
Padişah:
"Başüstüne" dedi.
Baba Haydar:
"Benim mekânım, şu kulübedir. Öldükten sonra da beni oraya defnedin, üzerime türbe yapmayın. Bir mezar taşı bana yeter" dedi.
Padişah yine:
"Pekâlâ" dedi.
Baba Haydar Efendi, vefat edinceye kadar bu camide İmamlık yaptı ve insanlara doğru yolu anlattı...
www.siirlerlemenkibeler.com
.Koyunlar benim değil ki!"
11-01-2014 01:00
Allah dostlarından Celalzade Mustafa Çelebi anlatıyor:
"Abdullah bin Ömer (radıyallahü anh), bir gün köle bir çobana rastladı. Çoban koyunları otlatıyordu.
Yanına yaklaştı.
Bir koyuna baktı.
Ve onu gösterip 'Şu koyunu bana sat' dedi.
Çoban:
'Koyunlar benim değil, satamam' dedi.
Abdullah bin Ömer:
'Sen sat, sahibi sorarsa kurt yedi dersin' buyurdu.
Yine 'Olmaz' dedi.
Koyunu satmadı.
Hikmetini sorunca:
'Allahü teâlâ her yerde hazır ve nazırdır. Sahibi görmese de O bizi görmektedir' dedi.
İbni Ömer hazretleri bu cevabı çok beğendi.
Çobanı sevdi.
'Aferin' dedi.
Sonra o çobanı ve o sürüyü sahibinden satın aldı. Çobanı da azat ederek, koyunları o gence hediye etti..."
? ? ?
Yine anlatır ki: "Îsa aleyhisselam, havarileriyle birlikte bir yere gidiyordu. Yolda bir köpek leşi gördüler.
Çok fena kokuyordu.
Havariler iğrendiler.
Hazret-i Îsa'ya:
'Çok pis, buradan uzaklaşalım' dediler.
Hazret-i Îsa:
'Ne kadar beyaz dişleri varmış' buyurdu.
Ona pis demedi.
Dişlerini söyledi..."
.Haydi dersimizi okuyalım
12-01-2014 01:00
Anadolu'da yetişen âlim ve evliyadan Cemaleddin Aksarayi hazretlerinin vefatıyla talebeleri üzüldüler.
Namazını kıldılar.
Sonra defnettiler.
Dersleri yarım kalmıştı.
Ertesi gün toplanıp birlikte kabrine gittiler. Fatiha okuduktan sonra "Hocam! Biz geldik" dediler.
Cevap alamadılar.
Bir daha dediler.
Yine cevap yok.
İkinci gün de kabristana gidip Fatiha okuduktan sonra yine "Hocam biz geldik" dediler.
Cevap beklediler.
Ve lâkin gelmedi.
Üçüncü gün de öyle.
Dördüncü gün kabrin başına geldiklerinde, hocalarının ruhaniyeti tecessüm etti.
Yani göründü.
Ve kendilerine:
"Geldiniz mi yavrularım, hoş geldiniz. Haydi dersimizi okuyalım" buyurdu. Yarım kalan derslerini okutup tamamladı.
Ayrılacaklardı.
Ama gitmeden:
"Hocam biz üç gün arka arkaya buraya geldik ve geldiğimizi size arz ettik. Ama sizden cevap alamadık. Sebebi ne idi?" diye sordular.
Merak etmişlerdi.
Mübarek hocaları:
"Evlatlarım! Üç gün evvel bu kabristana bir mümin uğradı. Bir Fatiha ve üç İhlas-ı şerif okuyup sevabını bizlere bağışladı. Sevap pek çoktu. Ben de nasibimi alabilmek için sıraya girdim. Üç günde ancak bana sıra gelebildi. Onun için size cevap veremedim, kusura bakmayın" buyurdu
.Bu makama nasıl geldin?
13-01-2014 01:00
Cemaleddin Aksarayi hazretleri anlatıyor: "Hasan-ı Basri hazretlerine bir kadın gelerek 'Efendim, benim bir kızım vardı öldü. Bana bir dua öğretin de kızımı rüyada göreyim' dedi.
O, bir dua öğretti.
Kadın teşekkür edip ayrıldı.
Ertesi gün tekrar geldi.
Ama ağlıyordu.
Büyük zat ona:
'Niçin ağlıyorsun?' diye sorunca 'Kızımı rüyada gördüm, cehennemde yanıyordu' dedi.
Büyük zat üzüldü.
Ve hatta ağladı.
O gece rüyasında cennete girdi ve orada muhteşem bir köşk ve önünde bir kız gördü.
Ona yaklaştı.
Ve kendisine:
'Sen hangi peygamberin hanımı veya kızısın?' dedi.
Kız cevaben:
'Ben peygamber hanımı veya kızı değilim. Geçen gün size gelip de, ölen kızını rüyada görmek isteyen kadının kızıyım' dedi.
Büyük veli şaşırdı.
Ve hayret içinde:
'Annen, senin cehennemde yandığını söylemişti. Bu makama nasıl geldin?' buyurdu.
Kız şöyle anlattı:
'Biz beş yüz kişi azap görüyorduk. Bir mümin gelip onbirer kere İhlas, Felâk ve Nas surelerini okuyup sevabını bizlere bağışladı.
O an azap durdu.
Çünkü Hak teâlâ (Ey melekler! Burada azap görenlerin hepsini affettim. Azaplarını durdurun ve birer makam verin) buyurdu. Bana da bu makam verildi."
.Müsadenizle gidebilir miyim?
14-01-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, Rum imparatoru Herakliyus ile mektuplaşırlardı. Hediye gönderirlerdi birbirlerine. Bir gün Herakliyus'tan bazı hediyeler gelir.
Hepsi de kıymetlidir.
Ama biri farklıdır:
Bir "hekim"...
Herakliyus, bir "doktor" göndermiştir. Bu kişi Resulullah'a gider.
Ve "Efendim, İmparator beni size hizmet için gönderdi. Hastalarınıza bedava bakacağım" der.
Efendimiz memnun olur.
"Hoş geldiniz!" buyurur.
Ona bir ev verirler. Her gün nefis yiyecek getirirler.
? ? ?
Adam yer, içer, hasta bekler.
Ama hiç gelen olmaz.
Günler, aylar geçer.
Hiç kimse uğramaz.
Artık canı sıkılmaya başlar.
Resulullah'a gidip "Efendim! Buraya hizmet için geldim. Çok da rahat ettim. Ama bugüne kadar tek bir hasta gelmedi. Müsaadenizle gidebilir miyim?" der.
? ? ?
Efendimiz "Sen bilirsin. Daha kalırsan, sana hizmet ederiz. Gidersen de uğurlar olsun. Ama şunu bil ki yıllarca kalsan sana hasta gelmez" buyururlar.
Doktor hayret edip:
"Neden?" deyince;
"Çünkü benim Eshabım hasta olmaz. Zira dinimiz, bize hasta olmamak yolunu göstermiştir. Eshabım temizliğe çok dikkat eder. Ayrıca acıkmadan sofraya oturmaz, doymadan kalkar" buyururlar.
.Yâ Şeybe, yanıma gel!"
15-01-2014 01:00
Şeybe bin Osman, büyük düşmandı Efendimize. Müşrik saflarında müminlere karşı dövüşüyor, özellikle de Resulullah'ı gözetliyordu devamlı.
Çünkü babasını ve amcasını kaybetmişti o harpte. Onların intikamını alacaktı.
Nihayet bir fırsatını buldu.
Baktı, Efendimiz yalnızdı.
Bundan iyi fırsat olmazdı.
Arkadan sessizce yaklaştı.
Ve içinden "Tamam, şimdi işini bitireceğim!" dedi.
Kılıcını kaldırdı.
Tam vuracaktı.
Birden hızla uzaklaştı oradan. Çünkü bir "ateş çukuru" belirmişti önünde. Bir adım atsaydı, içine düşecekti.
? ? ?
Peygamberimiz onu gördüler ve "Yâ Şeybe! Yanıma gel" diye seslendiler.
Bu ulvi davete icabet etmemek, elinde değildi. Mıknatısa tutulmuş gibi çekildi. Az önce öldürmek için yaklaştığı şahsa, şimdi "köle gibi" yaklaşıyordu.
Çünkü sevmişti Onu.
Hatta âşık olmuştu.
Efendimiz ona bakıp:
"Haydi gel, sen de bizim safta savaş!" buyurdular.
Hiç itiraz etmedi.
Hemen kabul edip:
"Emredersin yâ Resulallah!" dedi. Kılıcını kaldırıp saldırdı kâfirlere. Çünkü o, bir sahabi idi artık. Resulullah'la omuz omuza çarpışıyordu.
Hem kâfirlere karşı.
Öyle kararlıydı ki:
"Önüme babam çıksa, öldürürüm!" diyordu.
.Öldürmek istiyordu, ama
16-01-2014 01:00
Füdale bin Amr adında biri vardı ki iman etmeden önce kin besliyordu Efendimize.
Tek gayesi vardı.
Onu öldürmek!
Kılıcını eteğinin altına gizleyip peşinde dolaşıyor ve ıssız yerleri kolluyordu hep.
Bir gün erken saatte Efendimiz Kâbe-i şerifi tavaf yapıyordu.
Füdale Onu gördü.
Çok sevinip içinden:
"Tam fırsat!" dedi.
Ve arkasından gizlice yaklaştı. Birkaç adım kalmıştı ki Efendimiz birden geri döndüler.
Ve sordular:
"Sen Füdale misin?"
"Evet" dedi.
"Doğru söyle, ne yapmak istiyordun şimdi?"
Füdale şaşırdı.
Gerçeği söyleyemedi.
"Hiçbir şey" deyiverdi.
Efendimiz tatlı tatlı gülümseyip "Vazgeç bu işten. Muvaffak olamazsın!" buyurdular.
Ve hidayeti için dua ettiler.
O anda Füdale'nin kalbi değişti.
Efendimizi sevdi.
İmanla şereflendi.
Ve "Hazret-i Füdale" oldu.
? ? ?
Bir müşrik de bu işe kalkışmıştı.
Gizli gizli Onu takip ediyordu.
Ve bir gün tenhada buldu Efendimizi.
Arkasından sessizce yaklaştı.
Tam üstüne atılacaktı ki birden karardı ortalık.
Zifirî karanlık oldu her yer.
Aslında karanlık filan yoktu.
Günlük güneşlikti.
Ama o, görmüyordu.
Zira "kör" olmuştu...
.Ebu Bekir'i bilir misiniz?
17-01-2014 01:00
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) anlatır:
"Cebrail aleyhisselam Resulullah'a geldi.
Vahiy getirmişti.
Bir müddet geçti.
Efendimiz, Hazret-i Ebu Bekir'i uzaktan görünce 'Yâ Cebrail! Siz melekler göklerde Ebu Bekir'i bilir misiniz?' diye sordu.
Hazret-i Cibril:
'Evet yâ Resulallah! Seni Peygamber gönderen Allahü teâlâya yemin ederim ki Ebu Bekir gökte, yerdekinden daha çok meşhurdur' dedi.
Resûl-i Ekrem:
'Yâ Cebrail! Ebu Bekir, göklerde hangi ismiyle meşhurdur?' diye sordu.
O cevaben:
'Onun göklerdeki adı Halim'dir' diye arz etti."
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), halife iken bir gece tebdil-i kıyafetle şehirde dolaşırken bir evden kadın sesi işitti.
Kulak verip dinledi.
Bir kadın "Erim harbe gitti, biz burada aç susuz kaldık. Halife bunu biliyor mu?" diyordu.
Bunu duydu.
Yüreği sızladı.
Evine döndü. Bir çuval unu sırtladı. Ve gelip çaldı o evin kapısını. Kadın çıktı:
"Kimi aradınız?"
Hazret-i Ömer çuvalı indirip "Bunu al bacım, bir ihtiyacın olursa doğruca bana gel!" dedi ve dönüp gitti.
Kadın seslendi:
"Sen kimsin?"
O ağlayarak "Halife Ömer'im" dedi. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
www.siirlerlemenkibeler.com
.Onları beytülmala koy!"
18-01-2014 01:00
Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) hilafeti zamanında bir gün Bizans'tan elçi gelmişti Medine'ye.
Birkaç gün kaldı.
Halifeyle görüştü.
İşi bitip de döneceği zaman, Halifenin hanımı çarşıdan "güzel koku" alıp cam bir kap içinde elçinin hanımına hediye gönderdi.
Bir müddet geçti.
Karşılığı geldi.
Şöyle ki:
Elçinin hanımı da o cam kabın içini "kıymetli mücevher" ile doldurup bu hanıma göndermişti.
Hazret-i Ömer o günlerde bir akşam eve geldi.
Hanımının elinde onu görünce merak etti.
Alıp baktı.
Ve sordu ki:
"Hanım nedir bunlar?"
O da cevaben:
"Mücevher" dedi.
"Nereden geldi?"
"O elçinin hanımından."
Hazret-i Ömer:
"Onlar senin olamaz, derhal götür beytülmala koy onları!" buyurdu.
Hanımı şaşırdı.
Ve arz etti ki:
"Peki ama bana geldi bunlar. Niçin beytülmala koyayım?"
Hazret-i Ömer sordu:
"Hanım! Sen benim zevcem/eşim olmasaydın sana böyle hediye gelir miydi?"
"Gelmezdi elbet."
Buyurdu ki:
"Öyleyse bunlar senin değil, devlete aittir."
Hanımı ikna oldu.
Mücevherler beytülmala kondu.
."Ne merhametsiz kadınsın!"
19-01-2014 01:00
Hazret-i Ömer halife iken bir gece yabancı bir kervan gelip konakladı Medine'de.
Halife, Abdurrahman bin Avf'a gidip "Gel bu gece şu kervanı bekleyelim. Hırsız ve eşkıyadan zarar görmesinler" buyurdu.
Ve nöbete başladılar.
Ancak gece yarısı bir evden bir "bebek ağlaması" işittiler. Bir türlü kesilmiyordu sesi.
Halife o eve gitti.
Kapıyı vurdu.
Ve çıkan kadına "Niçin ağlatıyorsun bu masumu. Yazıktır, sustur artık!" dedi.
Ve geri döndü.
Ama ses kesilmedi.
Gidip yine ikaz etti.
Bir daha, bir daha... Nihayet son defa gidip "Sen ne merhametsiz kadınsın ki şu masumu devamlı ağlatırsın" buyurdu.
Kadın tanımadı Halifeyi.
"Ey kişi! Bilmeden niçin beni azarlıyorsun. Yavrum aç, onu nasıl susturayım?" dedi.
"Açsa emzir!"
"Sütten kestim, emziremem.
"Peki, niye erken kestin?"
Kadın sinirlenip:
"Allah insaf versin Halifeye. Süt emen bebekler için nafaka vermiyor. Nafaka alabilmek için erken kestim" dedi.
Halife bunu duydu.
Mescide geldi.
Eshab-ı kirama "Sizin halifenize yazıklar olsun! Onun yanlış bir emriyle bir kadın bebeğini erken kesmiş sütten" buyurdu.
Ağlıyordu.
Gözyaşları içinde:
"Kimin bebeği varsa bize bildirsin. Her bebek için nafaka verilecektir" ded
.Niçin böyle söylüyorsun?
20-01-2014 01:00
Bir gün Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Ali'nin atının üzengisini tutana "Aliyyül Mürteza, senin elinde şehit olsa gerektir" buyurdular.
O, bu sözü işitti.
Pek çok üzüldü.
Ağlayarak Hazret-i Ali'nin huzuruna geldi ve saygıyla yalvararak "Yâ Ali! Kanım sana helal olsun. Beni hemen şu an öldür!" dedi.
Hazret-i Ali şaşırdı.
Ve ona sordu ki:
"Niçin böyle söylersin?"
O utandı, sıkıldı.
Ve kendisine "Resulullah bana: 'Ali'nin şehadeti senin elinde olsa gerektir' buyurdular" dedi.
Sözüne devamla:
"Bu yüz karalığı benden meydana gelmeden, ben senin elinle öleyim de, dünyada ve ahirette yüzü siyah olmıyayım" dedi.
Ağlamaya başladı.
Aliyy-ül Mürteza:
"Allahü teâlânın takdir etmiş olduğunu kimse değiştiremez. Ben o şehitlik elbisesini giymek istemez miyim" buyurdu.
O kişi ağlıyordu.
Ali bin Ebi Talip:
"Resulullah bunu bana haber vermişti. Gönlüm hoştur. Sen de gönlünü hoş tut. Bu sırrı kimseye açma. Ben sana öncekinden daha çok iltifat ederim" buyurdu.
Ali bin Ebi Talip şöyle rivayet eder:
"Resûl-i Ekrem Efendimiz 'Yâ Ali! Allahü teâlâdan, seni hilafette öne alsın diye üç kere istedim. Allahü teâlâ kabul etmedi. Ebu Bekir'i öne aldı' buyurdu."
.Harpte esir düşmüştü!
21-01-2014 01:00
Efendimizin muhterem hanımlarından Cüveyriyye (radıyallahü anha) Benî Mustalak gazvesinde esir alınmış, babası kaçarak canını zor kurtarmıştı.
Ancak bir kızı vardı.
İsmi "Berr" idi.
Ve esir düşmüştü.
Esirlerin taksiminde Berr, Hazret-i Sabit bin Kays'a düştü. O da bunu satılığa çıkardığında, babası Haris, kızını almak için bir sürü deve getirdi.
İkisi cins deveydi.
Bu ikisine kıyamadı.
Ve bir yerde sakladı.
Efendimiz kendisine "Falan yerde sakladığın o iki deveyi de getir!" buyurdular.
Haris buna şaşırdı.
Zira gizli saklamıştı.
Hayretler içinde:
"Ben şehadet ederim ki Allah'tan başka İlah yoktur, sen Onun peygamberisin. Yemin ederim ki bunu gizli saklamıştım ve Allah'tan başka kimse bilmiyordu" dedi.
Böylece iman etti.
İki oğlu da iman ettiler.
Başkaları da vardı.
Resulullah Efendimiz develeri alıp, Haris'e kızını geri verdi.
O anda hidayet yetişti.
Berr de Müslüman oldu.
O an yirmi yaşındaydı.
Efendimiz, onu babasından istedi.
Ve kendilerine nikâhladı.
Mehir, dört yüz dirhemdi.
Resulullah Efendimiz onunla evlendikten sonra "Berr" olan ismini "Cüveyriyye"ye çevirdi. İslam tarihinde de bu isimle anılmaya başlandı.
.Onun gibisi yoktur"
22-01-2014 01:00
Eshab-ı Kiram, Efendimiz'in Hazret-i Cüveyriyye'yi nikâhladığını duyunca "Biz, Resulullah'ın ailesinin akrabalarını hizmetçi olarak kullanmaktan hayâ ederiz" dediler.
Hepsini azat ettiler.
Yüzlerce esir vardı.
Hepsi serbest bırakıldı.
Hazret-i Cüveyriyye bu hâli söyleyip övünürdü.
Hazret-i Âişe de:
"Ben Cüveyriyye gibi hayırlı kadın görmedim. Mustalak oğullarından yüzlerce kişi Onun sayesinde esirlikten kurtuldu" demiştir.
? ? ?
Hazret-i Cüveyriyye, Resulullah'la birlikte muhtelif gazvelere iştirak etmiştir.
O, izzet-i iman sahibiydi.
Metanetli bir hatundu.
Çok ibadet ederdi.
Çok da zikrederdi.
Resul aleyhisselam, onun yanına geldiklerinde onu hep zikir yaparken bulurdu.
? ? ?
Kendisi şöyle anlatır:
"Bir sabah camideydim.
İbadetle meşgul idim.
Resulullah uğradı.
Ben 'Sübhanallah' zikrini yapıyordum. Resulullah bir ara dışarı çıktılar. Öğle üzeri tekrar geldiler. Beni aynı zikirle meşgul görünce 'Sen hep böyle mi yaparsın?' buyurdular.
'Evet' dedim.
Gülümsediler.
Ve 'İstersen sana bir dua öğreteyim, onu da oku' buyurup kısa bir dua öğrettiler."
.Ölürüm de dinimden dönmem!
23-01-2014 01:00
Resulullah Efendimizin mübarek hanımlarından Ümmü Habibe (radıyallahü anha), önce Resulullah'ın halasının oğlu Ubeydullah bin Cahş ile evlendi.
Sonra Habeşistan'a hicret ettiler.
Kocası, orada papazlara aldanıp mürted oldu.
Yani dinden çıktı.
Ümmü Habibe'ye:
"Sen de Hristiyan ol" dedi.
O ise kabul etmeyip:
"Ölürüm de Muhammed aleyhisselamın dîninden dönmem!" dedi.
Kocası Onu boşayıp:
"Sürün de öl!" dedi.
Ama kendisi süründü.
Ve zelil olarak öldü.
Efendimiz, Ümmü Habibe'nin dîninin kuvvetini ve başına gelen acı hâli işitti.
Ve ona acıdı.
Habeşistan hükümdarı Necaşi'ye mektup yazıp "Oradaki Ümmü Habibe ile evleneceğim. Nikâhımı yap ve kendisini buraya gönder" diye rica etti.
Necaşi, Efendimizin mektubuna çok kıymet verdi.
Cariyesini gönderdi.
Durumu Ona bildirdi.
Ümmü Habibe bu teklifi seve seve kabul etti. Hatta bunu kendisi için büyük şeref bildi.
Necaşi, kendisine iki gümüş gerdanlık, ayrıca mücevherat, yüzükler ve bilezikler hediye etti.
Nikâhlarını kıydı.
Sonra da haber saldı.
Müslümanları çağırdı.
İkramlarda bulundu.
Hazret-i Ümmü Habibe, böylece imanının mükâfatına kavuşarak orada zengin ve rahat oldu.
.Bu, ne büyük bir şereftir
24-01-2014 01:00
Hazret-i Ümmü Habibe (radıyallahü anha), Resulullah Efendimizin nikâhı ile şereflendi.
Cennette kadınlar beylerinin yanında olacakları için cennetin en yüksek derecesiyle müjdelenmiş oldu.
Ne büyük şeref!
Ümmü Habibe'nin Resulullah Efendimizle evlenmesi, babası Ebu Süfyan'ın da ileride Müslüman olmasını hazırlayan sebeplerden biri oldu.
Şöyle ki:
Mekkeli müşrikler Hudeybiye antlaşmasını bozdular. Sonra endişeye kapılıp anlaşmayı yenilemek istediler.
Bunun için Ebu Süfyan'ı Medine'ye gönderdiler.
Ebu Süfyan, bu niyetle Mekke'den Medine'ye ulaştı ve doğruca kızı Ümmü Habibe'nin evine geldi.
Odasına girdi.
Bir minder gördü.
Ona oturmak istedi.
Ancak o minder, Resulullah Efendimizin minderiydi.
Her zaman ona otururdu.
Onun için kıymetliydi.
Ve çok mübarekti.
Ümmü Habibe validemiz, babasına "Sen Resulullah'ın minderine oturmaya layık değilsin" dedi.
Ve oturmasına mâni oldu.
Ebu Süfyan çok şaşırdı.
Ne diyeceğini bilemedi.
Hiç bunu beklemiyordu.
Kızının dînine bağlılığına ve Resulullah Efendimize olan sevgi ve saygısına hayret etti. Nihayet Mekke'nin fethinde kendi de Müslüman oldu.
.Kardeşini çok mu seviyorsun?
25-01-2014 01:00
Sevgili Peygamberimiz, bir gün evine geldiğinde Hazret-i Muaviye'yi, kız kardeşi Ümmü Habibe validemizin kucağına başını koymuş hâlde gördü.
Çok hoşuna gitti.
Onlara sevgiyle baktı.
Ümmü Habibe'ye "Sen kardeşin Muaviye'yi çok mu seviyorsun?" diye sordu.
O da cevaben:
"Evet yâ Resulallah!" deyince "Onu Allah ve Resulü de çok seviyor" buyurdu.
? ? ?
Hazret-i Ümmü Habibe, kardeşi Hazret-i Muaviye'nin hilafeti zamanında hastalandı.
Hazret-i Âişe'yi çağırdı.
Gelince karşıladı.
Yer verip oturttu.
Ve kendisine "Aramızda münasebetler vardı. Her ne suretle olursa olsun bilmeyerek seni incittiysem ne olur affet" dedi.
Helallik diledi.
Ve dua istedi.
Hazret-i Âişe de (radıyallahü anhüma) ona çok dualar edip "Sen beni hiç kırmadın ve incitmedin ve hep memnun ettin. Hak teâlâ da seni memnun kılsın" buyurdu.
? ? ?
Babası Ebu Süfyan vefat ettikten birkaç gün sonra Ümmü Habibe validemizi gördüler.
Koku sürünmüştü
Ve güzel giyinmişti.
Onlara baktı ve "Bir kadına, üç günden fazla 'matem tutmak' caiz değildir. Ancak kocası için bu müddet dört ay on gündür" hadîs-i şerifini nakletti.
.Kendisiyle görüşmek isteriz
26-01-2014 01:00
Sultan Dördüncü Murad Han, Bağdat seferine giderken, Ceyhan Nehri üzerindeki tarihî Misis Köprüsünü geçip Havraniye köyüne geldiğinde mola verdi.
Bir şey hatırladı.
Yanındakilere:
"Bu yörede Cabbar Dede diye meşhur bir zat olduğunu işitiriz. Çağırın da kendisiyle görüşelim" diye emretti.
"Derhâl" dediler.
Ve gidip çağırdılar.
Cabbar Dede, Sultanın emrini alır almaz derhâl atına binip süratle Sultanın huzuruna geldi. Ancak Cabbar Dede'nin atı ve kamçısı görevlilerin dikkatini çekmişti.
Atı bir kaplandı.
Kamçısı yılan.
O zamana kadar Cabbar Dede'nin üstünlüğünü kabul etmeyenler, gördükleri bu keramet karşısında öyle düşündüklerine pişman oldular.
Sultan Dördüncü Murad Han, Cabbar Dede'ye "Efendi hazretleri, Bağdat'ın fethi bize nasip olur mu?" diye sordu.
Cabbar Dede:
"Bir şartla" dedi.
Murad Han sevindi:
"O şart nedir hocam?"
Cabbar Dede "Padişahım! Havraniye köyünde 'Genç Osman' isminde bir delikanlı vardır. Onu da götürürsen, Bağdat fethedilir" buyurdu.
Sultan Murad Han:
"Emriniz olur" dedi.
Genç Osman'ı buldu.
Yanına aldı ve Cabbar Dede'nin emri üzere Bağdat seferine onu da götürdü. Böylece Bağdat fetholundu
.Siz gidin, geliyorum"
27-01-2014 01:00
Velilerden Cabbar Dede'yi çekemeyen bazı kimseler "Cabbar Dede'nin koyunları ekinlerimize zarar veriyor" diye, karakol kumandanına şikâyet ettiler.
Kumandan emretti:
"Gidin onu getirin!"
Zaptiyeler, Cabbar Dede'nin dergâhına varıp kendisini kumandana götüreceklerini bildirince, "Siz gidin, ben de geliyorum" dedi.
Zaptiyeler ayrıldı.
O Ceyhan ırmağına gitti.
Seccadeyi aldı.
Su üstüne yaydı.
Kendi de üzerine oturup onlardan evvel karakola vardı.
Zaptiyeler şaşırdı.
Kumandan Cabbar Dede'yi çok sevdi.
Kendisine "Köylüler senden şikâyetçi. Koyunların köylünün ekinlerini yiyip onlara zarar veriyormuş, aslı var mı?" diye sordu.
O cevaben:
"İki asker gönder, koyunlarımı onların ekin tarlasına sürsünler. Eğer o ekinleri yerlerse suçlu olduğumu kabul edeceğim" dedi.
Kumandan:
"Peki" dedi.
Ve vazifelendirdiği iki zaptiye, Cabbar Dede'nin koyunlarını alıp köylülerin tarlalarına sürdüler. Ama gördüler ki bir tek koyun bile başkasının tarlasından yemiyor.
Buna şahit oldular.
Ve gelip anlattılar.
Kumandan, Cabbar Dede'nin iftiraya uğradığına hükmedip o köylüleri azarladı.
.Sen bu işlere karışma!"
28-01-2014 01:00
Anadolu evliyasından Beyzade Efendi, bir gün oğlunu yanına alıp çıktı evden.
Bir fakir gördü.
Ve oğluna dönüp "Buna bir kuruş ver" dedi.
O da verdi.
Az sonra bir fakir daha gördü.
"Buna yarım kuruş ver" dedi.
Oğlu da verdi.
Derken bir genç gördü.
Oğluna dönüp "Buna yirmi kuruş ver" dedi.
Oğlu, kalbinden "Babamı da anlamak zor. Sakata, köre yarım kuruş, sapasağlam gence yirmi kuruş" diye düşündü.
Babası anladı.
Oğluna dönüp:
"Sen bu işlere karışma oğlum. O fakirler kendileri için aldılar. Bu gençse bizden aldığını fakirlere dağıtacak" dedi.
Ve yollarına devam ettiler.
? ? ?
Beyzade Efendi, ömreye niyet ettiğinde hanımı hamileydi. Bir gün dışarıdan burnuna kızarmış et kokusu gelince "Efendi! Şu et kızartılan eve git de benim için bir parça isteyiver" dedi.
Beyzade Efendi
"Peki olur" dedi.
Ve gidip o evi buldu.
Komşu kadına durumu söyleyince, kadıncağız "Verirdim ama bu et size caiz değil" dedi.
"Neden?" deyince;
"Üç gündür açız. Çocukların ağlamasına dayanamayınca dışarı çıktım. Sokakta ölmüş bir köpek gördüm. Bir parça kesip eve getirdim. Onu kızartıyorum" dedi. Beyzade Efendi, ömre için ayırdığı parayı bu kadına verip çok duasını aldı...
."Senin de ağzın eğilmiş!"
29-01-2014 01:00
Anadolu velilerinden Seyyid Burhaneddin hazretleri, bir gün çarşıda giderken kaftanının eteği bir tarafa hafif eğilmişti.
Biri bunu gördü.
Genç ve cahildi.
Alay maksadıyla "Hey derviş! Bu ne biçim kaftandır?" dedi.
Mübarek zat:
"Ne olmuş kaftana?" deyince, yılışık bir tavırla "Bir tarafa eğrilmiş" dedi.
Mübarek üzüldü.
Gayesini anlayıp:
"Senin de ağzın eğilmiş" buyurdu. O anda eğildi gencin ağzı. Hatasını anladı.
Yanına yaklaşıp:
"Özür dilerim efendim, ne olur beni affedin" dedi.
Mübarek affedince düzeldi gencin ağzı.
? ? ?
Bir gün de gusül abdesti alıp hizmetçisine "Ecelim yaklaştı. Benim için ocağa su koy. Su ısınınca dışarı çık ve 'Seyyid Burhaneddin vefat etti!' diye seslen" buyurdu.
Ve içeri girdi.
Namaz kılıp:
"Yâ Rabbî! Bana verdiğin emaneti şimdi geri alacaksın" dedi.
Ardından:
"İnşallah beni sabredenlerden bulacaksın" mealindeki âyet-i kerimeyi okudu.
Bir nefes aldı.
Son olarak:
"Yâ Rabbî! Seni ve Resulünü çok seviyorum. Beni bu sevgime bağışla" dedi.
Ve Kelime-i şehadeti söyleyip ruhunu teslim etti..
.Efendimiz çok mütevazıydı
30-01-2014 01:00
Sevgili Peygamberimiz, çok mütevazıydı. Hizmetçisiyle oturup yerdi. Pazardan öteberi alıp torba içinde evine kendi taşırdı.
Kimseye taşıttırmazdı.
Hayvanına ot verirdi.
Devesini bağlardı.
Koyununu sağardı.
Evini süpürürdü.
Onun nazarında efendinin köleye, beyazın da siyaha bir üstünlüğü yoktu.
Kim davet etse, kabul edip giderdi. Önüne konan şey az da olsa, basit ve aşağı görmezdi.
Güler yüzlü idi.
Söylerken gülmezdi.
Üzüntülü görünürdü.
Ama çatık kaşlı değildi.
Heybetliydi.
Ama kaba değildi.
Cömertti.
Ama israf etmezdi.
Mübarek başı önüne az eğikti.
? ? ?
Enes bir Malik (radıyallahü anh) anlatıyor:
"Resulullah'a on sene hizmet ettim. Bana bir defa 'üf' demedi. 'Bunu niçin yapmadın?' buyurmadı.
Bir gün beni bir yere gönderdi.
Kendilerine:
'Vallahi gitmem!' dedim.
Ama gidecektim.
Nitekim hemen çıktım.
Çocuklar sokakta oynuyordu.
Bir ara arkama baktım.
Resulullah'ı gördüm.
Tebessüm ediyordu.
'Yâ Enes! Dediğim yere gittin mi?' diye seslendiler.
Cevap verip:
'Evet yâ Resulallah! Canım sana feda olsun' dedim."
."Peki şahidiniz var mı?"
31-01-2014 01:00
Bir gün Efendimizin yanlarına develi bir köylü geldi. Ardından kalabalık bir grup sökün etti ve Efendimize o köylüyü gösterip:
"Yâ Resulallah! Bu adam hırsız. Bizim devemizi çalmış. Lütfen ondan al, devemizi bize ver!" dediler.
Efendimiz sordu:
"Şahidiniz var mı?"
"Evet var" dediler.
Ve birilerini gösterdiler. Resûl-i ekrem tam onları dinleyecekti ki o köylünün hâli dikkatini çekti.
Ona bakıp:
"Bu kimseler, senin için hırsız diyorlar. Doğruysa develerini geri ver. Yoksa kendini müdafaa et!" buyurdular.
O sırada deve dile gelip "Yâ Resulallah! İzin verirseniz ben söyleyeyim" dedi.
Efendimiz:
"Söyle" buyurdu.
Deve köylüye bakıp:
"Ben bu zatın yanında dünyaya geldim yâ Resulallah! Beni büyüten, budur. Öbürleri iftira ediyorlar" dedi.
Efendimiz köylüye:
"Sen haklı çıktın. Lâkin az önce neler mırıldanıyordun?" diye sordular.
O boynunu büküp:
"Dua ediyordum"dedi.
"Ne diyordun?"
"Yâ Rabbî! Suçsuz olduğumu yalnız sen biliyorsun. Habibinin hürmetine bana yardım et diyordum" dedi.
Efendimiz sevindi.
Öbürlerine dönüp:
"Haydi gidiniz! Dâvânız boş çıktı" buyurdular. İftiracılar mahcup vaziyette terk ettiler orayı.
.Sen kime kulluk edersin?
01-02-2014 01:00
Bir gün Sevgili Peygamberimiz'in yanına bir köylü çıkageldi. Elinde bir kertenkele vardı.
Onu gösterip:
"Şu hayvan seni tasdik ederse ben de tasdik ederim" dedi.
Efendimiz baktılar.
Hayvana sordular:
"Senin Rabbin kim. Kime kulluk edersin?"
Kertenkele:
"Rabbim Allah'tır. Ancak O'na kulluk ederim" dedi.
Tekrar sordular:
"Ben kimim?"
Kertenkele:
"Sen, Allah'ın kulu ve Resulüsün. Mahluklar içinde senden şereflisi yoktur" dedi.
Köylü gayriihtiyari diz çöktü.
Kelime-i şehadeti söyledi.
Ve Müslüman oldu.
Sevgili Peygamberimiz, bir gün Enes bin Malik için "Yâ Rabbî! Bunun malını ve evladını çoğalt. Ömrünü uzun et. Günahlarını affeyle" diye dua buyurdu.
Dua kabul olundu.
Gitgide zenginleşti.
Taşı tutsa "altın" oluyordu.
Mal, mülk, servet.
Ağaçlar, bağlar, bahçeler.
"Yüz" çocuğu oldu.
Yaşı "yüz"ü geçti.
Bir gün ellerini açıp:
"Yâ Rabbî! Habibinin, hakkımda ettiği üç duanın ikisi kabul oldu. Üçüncüsü ne olacak?" diye niyaz etti.
O an bir ses duydu:
Gaipten geliyordu.
"Üzülme! Allahü teâlâ senin bütün günahlarını affetti" diyordu.
.Ehlini kime ısmarladın?
02-02-2014 01:00
Resûl-i Ekrem Efendimiz buyurdular ki:
"Beni Mirac'a götürdüler. Allahü teâlânın huzurunda durdum.
Bana sordu ki:
'Yâ Ahmed! Ehlini kime ısmarladın?'
'Ebu Bekr-i Sıddık'a' dedim.
Hakk teâlâ:
'O, benim kullarımın, senden sonra en sevgilisidir. Benden ona selam götür' buyurdu."
***
Resûl-i Ekrem yine buyurdu ki: "Bir gün Cebrail bana geldi ve 'Yâ Resulallah! Allahü teâlâ sana selam söyler' dedi."
Ve şöyle anlattı:
"Yâ Resulallah! Allahü teâlâ yetmiş dünya büyüklüğünde bir âlem halk etmiştir. Orası, Arş'tan iğne atsan, zemine düşmeyecek şekilde meleklerle doludur.
Hiç durmazlar.
Dinlenmezler.
Allahü teâlâyı tesbih ve tehlil eder, sevabını, Ebu Bekr-i Sıddık'ı sevenlere bağışlarlar..."
***
Enes bin Malik ve Ali bin Ebi Talib şöyle rivayet ederler:
"Allahü teâlâdan herhangi isteği olan, seher vakti kalksın.
Önce abdest alsın.
İki rekât namaz kılsın.
Her rekâtında bir Fatiha ile üç İhlas-ı şerif okusun.
Ve selam versin.
Secdeye gitsin.
Secde hâlinde 'Yâ Rabbî! Şu şu isteklerimi Ebu Bekr-i Sıddık'ın hürmetine yerine getir' diye dua etsin. Hakk teâlâ, hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık'ın hatır ve hürmetine o kimsenin o isteğini verir."
www.siirlerlemenkibeler.com
."Eve ne bıraktın?"
03-02-2014 01:00
Tebük harbine gidileceği vakit Eshap maddi bakımdan hayli sıkıntıdaydı. Bırakın silahı, bineği, ayakkabısı olmayanlar bile vardı.
Resulullah, Eshaba:
"Herkes gücü nispetinde yardımda bulunsun!" diye haber saldı.
Haberi alan koştu.
Kimi altın gümüş getirdi.
Kimi kılıç, kimi deve.
Kimi de bir avuç hurma. Efendimiz bu hurmaya kıymet vermiş ve onu bütün hediyelerin en üstüne koydurmuştu.
Hazret-i Ömer'in o ara malı çoktu. Kalbinden "Bu defa sadakada Ebu Bekir'i geçebilirim" diye düşündü ve malının yarısını getirip Efendimize teslim etti
Resulullah sordu:
"Yâ Ömer! Eve ne bıraktın?"
"Bu kadar da evimde var yâ Resulallah!" dedi.
Az zaman geçti.
Hazret-i Ebu Bekir geldi. Bütün malını getirmişti. Efendimiz ona da sordu:
"Yâ Eba Bekir! Evine ne bıraktın?"
"Allah ve Resulünün sevgisini bıraktım yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz onlara bakıp:
"Aranızdaki fark, cevaplarınız arasındaki fark kadardır" buyurdular.
Hazret-i Ömer:
"Ebu Bekir, her hususta benden ileriydi. Bu defa onu geçebileceğimi ümit etmiştim. Ama yanılmışım. Onu, hiçbir hususta geçemeyeceğimi çok iyi anladım" dedi. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
.Üzülme yâ Resulallah!
04-02-2014 01:00
Bedir harbinde sahabiler savaş için saf tutmuştu. Efendimiz, karşılarında "bin"e yakın kâfir ordusunu gördü.
Müslümanlar azdı.
Üç yüz sekiz kişiydi.
Secdeye kapandı.
Ve secde hâlinde:
"Yâ Rabbî! Vadettiğin zaferi ihsan et. Şu mağrur/kibirli kâfirleri, perişan eyle" diye dua etti.
Allah'a yalvardı.
Çadırda idiler.
Hazret-i Ebu Bekir de hemen başucundaydı.
Bu içli yakarışı işitti.
Üzüldüğünü anladı.
Ona sevgisinden:
"Yâ Resulallah! Kendini bu kadar yorma. O, mutlaka vadinde duracak ve sana zafer verecektir" dedi.
Onu teselli etti.
Efendimiz rahatladı.
O sözlerini bitirdi.
Hazret-i Cibril "beş bin" melekle gelip Resulullah'a selam verdi.
Efendimiz secdedeydi.
Başını secdeden kaldırdı.
Selamını aldı.
Hazret-i Cibril:
"Üzülme yâ Resulallah! Müsterih ol. Ebu Bekir'in sözü üzerine Hakk teâlâ bizi sana yardıma gönderdi" dedi.
Ona müjde verdi.
Efendimiz sevindi.
Gül yüzünde güller açtı.
Hazret-i Cibril devam edip "Biz beş bin silahlı melekleriz ve bu dîni, kâfirlerden korumaya kâfiyiz" diye arz etti. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
.Eyvah! Ben ne yaptım!
05-02-2014 01:00
Halife Hazret-i Ömer, bir gün yeni ve temiz bir elbise giyerek çıktı evinden.
Camiye gidiyordu.
Ama gidemedi.
Zira hazret-i Abbas'ın evinin önünden geçerken yağmur oluğundan "kanlı sular" döküldü üzerine.
Meğer Hazret-i Abbas damda yaralı bir kedi yavrusunu yıkamış ve kanlı suyunu vermişti o oluğa.
Halife eve gitti.
Üstünü değişti.
Derhal emir verip kaldırttı o oluğu oradan.
Aynı yere gelip seslendi:
"Yâ Abbas!"
"Buyur yâ Ömer!"
"O oluğu kaldırttığım için özür dilerim. Başkasına da bir zarar vermesin diye öyle yaptım, beni mazur gör" dedi.
Hazret-i Abbas:
"Yâ Ömer! O yağmur oluğunu oraya kimin koyduğunu biliyor musun?" dedi.
"Bilmiyorum."
"O oluğu oraya, bizzat Efendimiz, hem de kendi mübarek eliyle koymuştu" dedi.
Hazret-i Ömer titredi:
Ne diyeceğini bilemedi.
"Eyvah! Ben ne yaptım?" dedi.
Başladı ağlamaya.
Bin pişmandı yaptığına.
"Yâ Abbas! Sırtıma bas da, o oluğu tekrar eski yerine sen koyuver" dedi.
Hazret-i Abbas:
"Peki olur" dedi.
Ve Halifenin sırtına basarak, o oluğu eski yerine kendi eliyle yerleştirip indi çabucak.
Ooh, elhamdülillah!
Halife rahatlamıştı.
("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
.Resul'ün yolundan ayrılma!
06-02-2014 01:00
Halife Hazret-i Ömer, bir gün Selman-ı Farisi'yi çağırıp:
"Seni İran'a vali tayin ettim. Hemen git, vazifeye başla. Ama Resûl-i Ekrem'in yolundan ayrılma!" buyurdu.
"Başüstüne!" dedi.
Vazifeye başladı.
Ancak bir ara ağrı sardı vücudunu. Tabip, "Şam kilimi" kullanmasını tavsiye edince bir tane alıp serdi evine.
Fakat dedikodu çıktı.
Halifeye şikâyet ettiler.
Halife çağırdı kendisini. Maksadı, hakikati öğrenmekti. Selman-ı Farisi hazretleri doğruca Medine'ye, Halifeye geldi.
Ve huzuruna çıktı:
"Beni emretmişsin."
"Evet yâ Selman! Senden şikâyet var. Nedir o Şam kilimi meselesi?".
Cevaben:
"Ey Halife! Vücudumu ağrı sarmıştı. Doktor 'Şam kilimi kullanırsan geçer' dedi. O kilimi bu sebeple alıp evime serdim" dedi.
Halife dinleyip:
"Peki yâ Selman! Sen de benim bir kusurumu biliyorsan söyleyiver" dedi.
O "Estağfirullah" dedi.
Ve ardından:
"Emriniz üzerine arz edeyim ki zât-ı âlinizin de iki kat elbisesi varmış. Hâlbuki Resulullah'ın tek elbisesi olduğu sizce de malumdur" dedi.
Halife de:
"Evet yâ Selman! Vaktiyle iki elbisem vardı. Ama birini bir muhtaca verdim ve 'Yâ Rabbî! Beni Resulullah'ın yolundan ayırma' diye dua ediyorum" buyurdu.
.Halifenin sarayı nerede?
07-02-2014 01:00
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) halifeyken bir melik ona elçi göndermişti.
Elçi, Medine'ye geldi.
Şöyle bir gezdi.
Ve sordu birine:
"Halifenizin sarayı ne tarafta?"
O kimse:
"Onun sarayı yoktur" dedi.
"Peki nerede bulurum kendisini?"
"Şu saatte âsayiş temini için sahraya çıkmıştır."
"Yalnız mıdır, bekçisi, koruması yok mudur?"
"Hayır yoktur öyle şeyler."
? ? ?
Elçi, hayretler içindeydi. Halifeyi bulmak için çıktı sahraya. Cihanın titrediği Hazret-i Ömer, kuru toprak üstünde uyuyordu bir kenarda.
Elçi onu gördü.
Heybetinden korktu.
Kendi kendine:
"Halife bu olsa gerek" dedi.
Çok sevinmişti.
Yine içinden:
"Şarkta/doğuda ve garpta/batıda bütün insanlar bu zattan korkuyorlar. Şunu şuracıkta öldüreyim de bütün dünya rahata kavuşsun" dedi.
Sessizce yaklaştı.
Ve kılıcını kaldırdı.
Tam vuracaktı ki yerden koca bir "aslan" çıkıp saldırdı üzerine.
Ne yapacağını şaşırdı.
Korkup geri çekildi.
Kılıcı düştü elinden.
O an kalbi değişti.
Gördüğü bu fevkalade şeylerden çok duygulandı. "Şehadeti" söyledi ve Müslüman oldu. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
.Dolunay odasına girmişti
08-02-2014 01:00
Efendimiz'in hanımlarından Hazret-i Safiyye, Hayber'de, neslinin üstünlüğü, güzelliği ve iyi ahlakıyla herkesçe beğenilirdi.
Biriyle nişanlanmıştı.
Sonra bundan ayrıldı.
Başkasıyla evlendi.
Başkası dediğimiz kişi, Hayber'in en meşhur kalesinin kumandanı ve çok zengin olan Kinane bin Hakik idi. Kinane ile evliyken bir gece uyudu.
Bir rüya gördü.
Çok duygulandı.
Rüyasında gökyüzünde bulunan "dolunay" süzülerek yeryüzüne indi ve onun odasına girdi.
Sabah oldu.
Bu rüyayı kocasına anlattı. Kinane sinirlenip "Öyleyse sen, Hicaz'ın Meliki Muhammed'i istiyorsun" dedi.
Ve yüzüne tokat attı.
Gözünü morarttı...
Müslümanlar Hayber'i fethedince Hazret-i Safiyye'nin babası ve kocası öldürülüp kendisi de esir edildi. Esirler bölüşülünce Safiyye hatun Efendimizin hissesine düştü.
O da onu aldı.
Ve âzat eyledi.
İman edince de nikâhına aldı. Böylelikle Hazret-i Safiyye müminlerin annelerinden biri oldu. Bir mevkide düğün yapılıp kavun ve hurma ikram edildi. Efendimiz, gözündeki morartıyı görünce sordu:
"Bu iz nedir?"
O hadiseyi anlattı.
Efendimiz üzüldü.
Hazret-i Safiyye, İslamiyet'le şereflenince çok samimi bir Müslüman oldu...
> www.siirlerlemenkibeler.com
.Resulullah'ın son hanımı
09-02-2014 01:00
Sevgili Peygamberimizin muhterem hanımlarından Hazret-i Meymune önce biriyle evliydi.
Sonra ondan ayrıldı.
Başkasıyla evlendi.
Bu da vefat edince dul kaldı.
Resulullah Efendimiz, Zilkade ayında umre niyetiyle yola çıktı.
Bir mevkiye geldiler.
Hazret-i Abbas'ı gördüler. Hazret-i Abbas:
"Yâ Resulallah! Meymune binti Haris dul kaldı. Onu hanımlığa alsanız olmaz mı?" diye arz etti.
Peygamberimiz:
"Olur" buyurdu.
Ve dünür gönderdi.
Hazret-i Meymune, Resulullah'ın kendisine talip olduğu haberini aldığında deve üzerindeydi.
Çok sevindi.
Sevincinden:
"Deve de, üzerindeki de Resulullah'a feda olsun" dedi.
Ümmül Fadl'ı çağırıp:
"Gereğini yap" dedi.
Ümmül Fadl, ablasıydı. O da bu işi, kocası Hazret-i Abbas'a bıraktı. Böylece Hazret-i Abbas, Hazret-i Meymune'nin nikâhlanmasında vekil oldu.
Resulullah Efendimiz, Mekke'de umreyi tamamlayıp Medine'ye dönerlerken hazret-i Abbas, Efendimizden dört yüz dirhem mehir alarak Hazret-i Meymune'yi kendilerine nikâhladı. (Mehir, nikâh yapılırken erkeğin kadına vereceği bedeldir.)
Düğünleri oldu.
İkramlar yapıldı.
Hazret-i Meymune, Resulullah'ın son hanımı oldu. Peygamberimiz bundan sonra bir daha evlenmediler.
www.siirlerlemenkibeler.com
.Resulullahın gözyaşları!..
10-02-2014 01:00
Efendimiz'in, Hazret-i Mariye'den İbrahim adında bir oğlu dünyaya geldi ve bir köyde sütanneye verildi. Efendimiz, oğlunu ziyaret için sık sık bu köye gider, onu şefkat ve merhametle severlerdi. Bir gün yine gittiğinde ruhunu teslim etmek üzereyken gördü.
Kucağına aldı.
Bağrına bastı.
Saçlarını okşadı.
Sevdi, öptü, vefat edince de "Yâ İbrahim! Ölümüne çok üzüldük. Gözlerimiz ağlıyor, kalbimiz sızlıyor. Fakat Rabbimizi gücendirecek bir söz söylemeyiz" buyurdu.
Mübarek gözleri doldu.
Damla damla yaş aktı.
Bu hâli gören Abdurrahman bin Avf "Yâ Resulallah! Siz de mi ağlıyorsunuz?" dedi.
Resul aleyhisselam:
"Ben sizi ağlamaktan menetmem. Çünkü o, insanın iradesinde değildir. Ama sesli ağlamaktan ve feryat etmekten menederim" buyurdu.
Daha sonra kalktı.
Namazını kıldırdı.
Kabrine defnetti.
Kabrinin üzerine su döktü. Baş tarafına da büyükçe bir taş koydu. Bu ikisi Efendimizin sünneti olarak bugün de devam etmektedir.
O gün güneş tutuldu.
Bunu görenler, Efendimizin oğlu İbrahim'in ölümüne yordular.
Ama Efendimiz:
"Ay ve Güneş, Allah'ın âyetlerinden ikisidir. Kimsenin ölümünden dolayı tutulmazlar" buyurdular.
.Savaş esirleri arasındaydı
11-02-2014 01:00
Hazret-i Reyhane (radıyallahü anha), Efendimizin cariyesiyken Müslüman olan hanımlarındandır.
Efendimiz Hendek Savaşı'ndan sonra Benî Kureyza Yahudilerinin üzerine yürüdü.
Kale muhasara edildi.
Ardından fethedildi.
İçindeki Yahudiler, malları mülkleri, çocukları ve kadınlarıyla birlikte ganimet olarak alınıp Müslümanlar arasında taksim edildi. Hazret-i Reyhane esirler arasındaydı.
Ganimetler dağıtıldı.
Malların taksimi bitti.
Sıra esirlere geldi.
Paylaşmada Hazret-i Reyhane Efendimizin hissesine düştü.
Efendimiz Onu, kendi dîninde kalmak ve Müslüman olmak hususunda cebretmedi.
Serbest bıraktılar.
O da düşündü.
Ve Efendimize:
"Kendi dinimde kalmak istiyorum" dedi.
Efendimiz bu davranışıyla "İslam dînine girmek için zorlama yoktur" hükmünü bizzat tatbik etmişlerdir.
Daha sonra Hazret-i Reyhane'ye "Sen Allah'ın ve Resulünün yolunu tutmak ister misin. Ben böyle münasip görüyorum" buyurdular.
Hazret-i Reyhane:
"Evet isterim" dedi.
Efendimiz sevindiler.
Ve Onu azat ettiler.
Ardından kendileri bizzat mehir vererek nikâhlarına aldılar ve ayrı bir ev açarak hanımları arasına kattılar...
.Tamam, çalışıyor efendim
12-02-2014 01:00
Tokat evliyasından Ali Osman Efendi saatçilik yapıyordu. Bir gün "Eksel Şeyhi" olarak bilinen Behrullah Efendi'nin saati bozuldu.
Bir talebeyi çağırıp:
"Bunu tamir ettir" dedi.
Talebe:
"Başüstüne" deyip Ali Osman Efendi'nin yanına gitti.
Durumu söyleyip:
"Yapar mısın?" dedi.
Ali Osman Efendi:
"Memnuniyetle" dedi.
Ve hemen o gün Behrullah Efendi'ye gitti. Saati tamir edip duvara astı.
Büyük zat sordu:
"Çalışıyor mu?"
"Evet çalışıyor."
"Eline sağlık" dedi ve dönüp saate bir defa baktı.
Saat birden durdu.
Hâlbuki çalışıyordu.
Ali Osman Efendi tekrar indirdi saati. Tamir edip duvara astı.
Behrullah Efendi saate bakınca, saat yine durdu.
Ali Osman Efendi hayretler içinde tekrar yaptı saati. Behrullah Efendi döndü.
Saate baktı.
Saat durdu.
Ali Osman Efendi içinden "Bu zat evliya. Ben şu anda bozuk kalbimi tamir edecek bir kalp ustasının huzurundayım" dedi.
Kalkıp elini öptü.
Ve talebesi oldu.
Arapça, Farsça ve kalp ilimleri de dâhil bütün ilimleri Behrullah Efendiden öğrendi.
Behrullah Efendi:
"Bende ne varsa Ali Osman Efendi aldı götürdü" demiştir.
.O da insan, biz de insanız
13-02-2014 01:00
Ali Osman Efendi (rahmetullahi aleyh), insanlara doğru yolu anlatmak için köy köy dolaşırdı.
Bir gün Ladik'e ders vermek için gidiyordu. Yanında bir talebesi de vardı.
Ama ihlası azdı.
Şeytan ona yanaştı.
Kalbine vesvese verdi.
O anda hocası için "Ne yani, o da insan, biz de insanız" gibi fasit bir düşünce geldi.
Orası bir ormanlıktı.
Âniden bir kurt çıktı.
Bu zata doğru geldi.
Tam önünde durdu.
Ve iki ön ayaklarını havaya kaldırıp arka iki ayağı üzerinde saygılı bir şekilde oturdu. Ali Osman Efendi o talebeye dönüp "Dağdaki hayvanlar anladı da bazıları hâlâ anlayamadı" buyurdu.
Talebe utandı.
Mahcup oldu.
Ve öyle düşündüğüne çok pişman olup tövbe istiğfar etti.
? ? ?
Dinî vecibeleri yerine getirmenin yasak olduğu bir dönemdi. Ali Osman Efendi, Gümüşçakır köyünde sohbet ediyordu.
Jandarma öğrendi.
Acele o köye geldi.
Ve bu zatı tutuklayıp Samsun cezaevine gönderdiler.
Ve bir hücreye koydular.
Hücrede namaz kılıyordu.
Bunu gördüler.
Su vermediler.
Hani abdest alamasın, namaz da kılmasın diye. Mahkemede savcı, bu mübarek zata akla gelmedik hakaretlerde bulundu. Fakat ertesi gün kalp krizinden öldü.
.Büyük bela gelmesin diye!
14-02-2014 01:00
Tokat evliyasından Ali Osman Efendi Erbaa zelzelesi olmamıştı ki bir gün evden çıktı.
Atını çözüp bindi.
Erbaa'dan ayrıldı.
O sırada herkesin Deli Mehmed diye bildiği bir meczup, bu zatın arkasından:
"Tutun, yakalayın onu! Erbaa zelzelesini mühürledi gidiyor!" diye bağırdı.
***
Bu, deli bilinirdi.
Meczup biriydi.
Onun için sözlerini dikkate almadılar. Ama bir süre sonra Erbaa'da çok büyük zelzele oldu.
Bu zelzelede Ali Osman Efendi'nin on dört yaşındaki bir kızı da hayatını kaybetti.
***
Bir müddet geçti.
Bu zat yine geldi.
Kızının vefat ettiği söylenince "Daha büyük bela gelmemesi için evladımızı kurban verdik. Halk, Deli Mehmed'in sözlerine inanmadılar" buyurdu.
***
Talebeleri vardı.
Nasihat yapardı.
En fazla:
"Münakaşa etmeyiniz. Söz dinleyiniz. Kim söz dinlerse o benim öz oğlumdur. Birbirinizi severseniz, beni sevmiş olursunuz" derdi.
Bir gün de:
"Tevekkül nedir?" diye sordular.
Cevaben:
"İnsanlara güvenmemektir. Müslüman, sadece Allah'a güvenir ve her ihtiyacını Ondan ister. Kendi gibi âciz kullardan bir şey beklemez" buyurdu.
.Seni, benden kim kurtarır?
15-02-2014 01:00
İslam'ın ilk günlerinde iman edenler pek az olup müşrikler Resulullah Efendimiz'i öldürmek için fırsat kolluyorlardı. Bir gün Efendimiz bir ağaç altında yatıyordu.
Müşriklerden biri Onu gördü.
Güçlü kuvvetli bir pehlivandı.
Efendimize düşmandı.
İçinden:
"Bu fırsat kaçmaz!" dedi
Kılıcını kavradı.
Sessizce yaklaştı.
Ve kılıcını kaldırıp:
"Seni, benden kim kurtarır?" diye haykırdı.
Efendimiz sakindi.
Soğukkanlılıkla:
"Beni Rabbim kurtarır!" buyurdu.
Adam kılıcını tam savuracaktı ki göğsüne yediği bir darbeyle yere yıkıldı.
Elindeki kılıcı öteye fırladı.
Vuran, Hazret-i Cebrail'di.
Efendimiz kalktılar.
O kılıcı yerden aldılar.
Ve o müşrikin boğazına dayayıp "Seni benden kim kurtarır?" buyurdular.
Müşrik çaresizdi.
Yalvaran gözlerle bakıp:
"Ancak sen kurtarırsın. Ben ettim, sen etme!" dedi.
Kâinatın Sultanı acıdı.
Kılıcı indirdi.
Ve kendisine:
"Kalk, serbestsin!" buyurdular.
Müşrik yerden kalktı.
Ama çok duygulandı.
Kalbi değişti.
Düşmanken dost oldu.
Efendimize inandı.
Kelime-i şehadeti söyleyip Müslüman oldu.
.Efendimiz'i öldürecekti, ama
16-02-2014 01:00
Bir gün, Amir ve Erbed adında iki müşrik, anlaşıp Medine'ye geldiler gizlice.
Bir gayeleri vardı.
Efendimiz'i öldürmek.
Güçleri yeterse tabii...
Oturup konuştular.
Bir plan yaptılar.
Şöyle ki: Amir, Resulullah'ın önüne gelip iman ettiğini söyleyecek ve bazı şeyler sorarak Onu oyalayacak, öbürü arkadan kılıç vuracaktı.
Yapabilirse tabii.
Derken Efendimiz'i gördüler.
Ve planı tatbike koyuldular.
Amir sahte bir edeple yaklaşıp:
"Ben yeni iman ettim" dedi.
Ve bir şeyler sormaya başladı.
Erbed, arkadan geldi.
Ve sessizce yaklaştı.
Kılıcını kaldırdı.
Öylece kalakaldı.
Bir türlü vurmuyordu.
Amir, göz kaş işaretleri yapıyor "Haydi, ne duruyorsun, vursana!" demek istiyordu.
Ama o vurmuyordu.
Sonra ayrılıp ötede birleştiler.
Amir arkadaşına:
"Ne konuşmuştuk. Niye vurmadın?" diye çıkıştı.
Erbed ona döndü.
"Sorma, vuramadım" dedi.
"Niçin vuramadın?"
"Çünkü ne zaman vurmaya niyetlendiysem, Onun yerinde seni görüyordum. Vursaydım seni öldürecektim" dedi.
İkisi de şaşkındı.
Birbirlerine baktılar.
Bir mana veremediler.
Mucizeyi gördüler.
Ama iman etmediler.
Zira bu, nasip meselesiydi...
www.siirlerlemenkibeler.com
.Kuş ve ayakkabı
17-02-2014 01:00
Hakk teâlâ hazretleri, Sevgili Habibi'ni her türlü zarar ve ziyandan korumuştur.
Şöyle ki:
Bir gün Efendimiz, sahrada bazı sahabilerle bulunurlarken abdest alacaklardı.
Ayakkabılarını çıkardılar.
Bir kenara koydular.
Sonra abdest aldılar.
Buraya kadar tamam.
Ancak abdest alıp tam ayakkabılarını giyeceklerdi ki bir kuş, yukarıdan âni bir iniş yaptı.
Ayakkabının birini kaptı.
Ve hızla havalandı.
Eshap bunu gördüler.
Ve çok merak ettiler.
Resûl-i Ekrem de merak edip kuşun peşinden bakıyordu ki ayakkabının içinden bir yılanın yere düştüğünü gördüler.
Kuş, vazifesini yapmıştı.
Âni bir dalış daha yaptı.
Ayakkabıyı yerine bıraktı.
Ve tekrar havalandı.
***
Sa'd bin ebi Vakkas (radıyallahü anh), keskin nişancıydı.
Oku hiç şaşmazdı.
Hedefini bulurdu.
Zira Efendimiz onun hakkında "Yâ Rabbî! Sa'dın okunu hedefinden saptırma" diye dua buyurmuşlardı.
Dua eden Efendimizdi.
Kabul olmaz mı?
Attığını vuruyordu artık.
Uhud cengiydi.
Her oku çekişte:
"Bu, senin okun yâ Rabbî! Senin düşmanlarına atıyorum. Sen isabet ettir" derdi.
O gün her fırlattığı ok, bir kâfiri cehenneme göndermişti.
.Sen şehit olacaksın!"
18-02-2014 01:00
Efendimiz (aleyhisselam), bir gün Hazret-i Ali'ye "Sen, namaz kıldırırken şehit olacaksın" buyurdular.
Öyle de oldu.
Namazda şehit oldu.
Hazret-i Osman'a da:
"Seni, Kur'ân-ı kerim okurken şehit edecekler" buyurdular.
Aynen öyle oldu.
***
Bir gün de Eshab-ı kiramdan dört kişiyi gördüler ve onlara "Sizin en sona kalanınız, yanarak vefat eder" buyurdular.
Aradan yıllar geçti.
Üçü çeşitli şekillerde vefat ettiler.
Sonuncusu Semüre bin Cündeb idi. Yaşı ilerledi...
Soğuk bir kış günüydü.
İyice sokuldu ateşe.
Daha çok ısınmak istiyordu.
Bir ara tutuştu elbisesi.
Ve yanarak şehit oldu.
(Radıyallahü teâlâ anhüm.)
***
Resulullah Efendimiz, sıkıntıyla yaşamayı severdi.
Günlerce az yerdi...
Sert yatakta yatardı.
Bazan bu yatağa, bazan bir hasıra veya keçe üzerine, bazan da kuru toprak üzerine yatardı.
***
Hazret-i Âişe anlatır:
"Bir gece yumuşak yatak serdim.
Daha iyi olur zannetmiştim.
Ama iyi olmadı.
Zira Resulullah o sabah kalktığında üzgündü.
Merak etmiştim.
Sebebini sordum.
'Bu yatağı bir daha sermeyiniz. Bu gece teheccüde kalkamadım' buyurdular.
.Hazret-i Âişe ağlıyor
19-02-2014 01:00
Efendimiz, bir gece Hazret-i Âişe ile baş başa oturuyordu. Bir ara mübarek başını Hazret-i Âişe'nin kucağına koyup yıldızları seyre koyuldu. Âişe-i Sıddîka da dolunayı seyrediyordu.
Fakat o da ne?
Resulullah'ın nur cemali "dolunay"dan daha nurlu ve parlak göründü Hazret-i Âişe'ye.
Duygulanıp ağladı.
Gözyaşları aktı.
Ve Sevgili Efendimizin nur yüzüne damladı.
Efendimiz sordular:
"Sen ağlıyor musun?"
"Evet yâ Resulallah!"
"Niçin ağlıyorsun?"
"Senin cemalini, dolunay'dan daha parlak gördüm de onun için ağladım yâ Resulallah!"
"Şaştın mı buna?"
"Evet yâ Resulallah!"
Resûl-i Ekrem:
"Hiç şaşma yâ Âişe! Çünkü Hak teâlâ Ay ve Güneş'in nurunu da benim nurumdan yaratmıştır" buyurdu.
Âişe-i Sıddîka sordu:
"Siz neye bakıyordunuz yâ Resulallah?"
"Yıldızlara bakıyordum. Eshabımdan biri var ki onun ibadetleri yıldızlar adedince gökyüzüne yükseliyor. Bunu düşünüyordum."
Hazret-i Âişe:
"Bu kişi, babam olabilir" diye düşünerek sordu:
"O kimdir yâ Resulallah?"
Resul-i ekrem:
"Ömer'dir. Ama onun sevapları, babanın sevapları yanında denizde damla bile değildir" buyurdular.
.Efendimiz mahzun olmuştu
20-02-2014 01:00
Hazret-i Hatice (radıyallahü anha), Efendimizle sözlüyken, kendilerine birini gönderip "Etraftan bana 'Sen zengin bir kadınsın. O fakir kimseyle nasıl evleniyorsun?' diyorlar. Bana, çeyiz olarak az bir şey gönderirsen, ben onları kendi malımla çoğaltır, senden gelmiş gibi herkese gösteririm" diye haber saldı.
Efendimiz üzüldü.
Zira hiç malı yoktu.
"Kimden ödünç alayım?" diye düşünürken, Hazret-i Ebu Bekir'i hatırladı. Doğruca onun manifatura dükkânına vardı. Hazret-i Ebu Bekir kapıda karşıladı Efendimizi.
Hürmetle aldı içeri.
Lakin üzgün gördü.
Çok da merak edip "Yâ Muhammed! Sizi düşünceli görüyorum" dedi.
Resûl-i Ekrem:
"Evet yâ Eba Bekir! Hatice'ye, çeyiz olarak bir şeyler göndermem gerekiyor" buyurdu.
O bunu öğrendi.
Onu teselli etti:
"Üzülmeyin, Şam'dan bir kervanım gelmek üzeredir ve hepsi yetmiş devedir. O kervanı, çeyiz olarak Hatice'ye gönderin" dedi.
Az vakit geçti.
O kervan geldi.
Hazret-i Ebu Bekir, kervan başına "Bunu, şehirde sokak sokak dolaştır. Ta ki herkes görsün" diye emretti.
Kervanbaşı:
"Başüstüne" dedi.
Ve emri ifa etti.
Böylece Efendimiz rahatlamış ve Hazret-i Ebu Bekir'e çok dua buyurmuşlardı.
.Devemi kes,?dağıt!"
21-02-2014 01:00
Medine'de kıtlık vardı. Halife hazret-i Ömer, hizmetçiyi çağırıp "Benim deveyi kes, etini halka dağıt!" diye emretti.
Hizmetçi:
"Başüstüne!" dedi.
Emri yerine getirdi.
Ve etin iyi yerinden bir kişilik kebap yaptı ve getirip Halifenin önüne koyuverdi.
Halife onu gördü.
Yüz rengi değişti.
Ve gayet hiddetle "Kaldır bunu önümden bir fakire götür ver" buyurdu.
Hizmetçi emri yerine getirdi.
Ve dönüp sordu:
"Size ne getireyim efendim?"
Buyurdu ki:
"Her gün getirdiğini!"
Hizmetçi içeri girdi.
Getirdi her günkü yemeğini:
Zeytinyağı, tuz, ekmek...
¥ ¥ ¥
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), bir gün bazı Eshapla birlikte bir yere gidiyordu ki birden ağlamaya başladı.
Sordular ki:
"Niçin ağlıyorsun?"
Buyurdu ki:
"Nasıl ağlamayayım. Bir çocuk Fırat Nehrine girip boğulsa, yarın hesabını benden sorarlar."
¥ ¥ ¥
Bir gün de evden çıktı. Yerde bir "saman çöpü" gördü.
Eğilip onu aldı.
İbretle baktı.
Kendi kendine:
"Keşke bir saman çöpü olsaydım. Keşke doğurmasaydı annesi şu Ömer'i. Keşke ücra bir köyde bir Kureyşi olsaydım" diye temennide bulundu...
.Her şeyi sordular!"
22-02-2014 01:00
Abdurrahman bin Avf ile Hazret-i Ömer (radıyallahü anhüma) yolculuğa çıktılar bir gün.
Bir yaz günüydü.
Güneş yakıcıydı.
Sırtında bir su tulumu vardı Halifenin.
Az sonra yoruldu.
Tulumu yere koydu.
Abdurrahman bin Avf, ona doğru döndü:
"Yâ Ömer!"
"Buyur yâ Abdurrahman"
"İzin ver biraz da ben taşıyayım."
"Hayır olmaz".
"Niçin yâ Ömer?"
"Bugün Ömer'in yükünü sen taşırsan, yarın kıyamet gününde günah yükünü kim taşır?" buyurdu.
Arkadaşı:
"O gün sizin yükünüz ağır olmaz. Çünkü daima Resulullah Efendimizin yolundan yürüdünüz" dedi.
O, bunu dinledi.
İçinden ah dedi.
Ve o kederle:
"Ömer ne vakit cehennemden kurtulursa, Resulullah'ın yolunda yürüdüğü o zaman belli olur" buyurdu.
Ne zaman ki vefat etti.
Oğlu rüyada gördü.
Baktı ki çok yorgun.
Ve bitkin bir hâli var.
Çok merak edip:
"Niçin yorgunsunuz babacığım?" diye sordu.
Cevabında:
"Her şeyi ince ince sordular. Bazılarına cevap vermekte zorlandım. Bereket versin Allah'ın merhameti yetişti de kurtuldum evladım, yoksa kurtulamazdım" buyurdu.
."Ebu Bekir nerededir?"
23-02-2014 01:00
Resul aleyhisselam, altmış üç yaşının son günleriydi.
Minbere çıktı.
Eshaba bakıp:
"Ey insanlar! Benim, Ehl-i beytimin ve Eshabımın sevgisi, ümmetimin üzerine kıyamete kadar farzdır" buyurdu.
Sonra seslendi:
"Ebu Bekir nerededir?"
Hazret-i Sıddık:
"Buradayım yâ Resulallah!" dedi.
Buyurdular ki:
"Yanıma gel yâ Eba Bekir!"
O da minbere çıktı. Efendimiz onun yüzünü sinesine çekti. İki gözünün arasından öptü ve çok ağladı. Öyle ki gözlerinin yaşı, üzerlerine akıyordu.
Yüksek sesle:
"Ey Müslümanlar! Bu gördüğünüz, Ebu Bekr-i Sıddık'tır. Muhacir ve Ensar'ın seyyidi ve büyüğüdür. Allahü teâlânın emriyle ben onu dünyada baba yerinde tuttum. Ahirette de sonsuz olarak dost edindim" buyurdu.
Sözüne devamla:
"Herkes beni yalanlarken, o beni tasdik etti. Herkes benden kaçarken o benimle dost oldu. Herkes beni öldürmek isterken o malını, canını, bedenini bana feda etti. Kızı Âişe-i Sıddîka'yı bana nikâh etti" buyurdu.
Ve devam edip:
"Allahü teâlânın, meleklerin ve bütün insanların laneti, buna düşmanlık edenlerin üzerine olsun. Yâ Eba Bekir! Geri dön, yerinde otur" buyurdu.
O da minberden indi.
Yerine oturdu. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alındı.)
.Yâ Ömer, yanıma gel"
24-02-2014 01:00
Resul aleyhisselamın altmış üç yaşının son günleriydi. Minbere çıktı.Ve seslendi ki:
"Ömer bin Hattab nerededir?"
O cevap verdi ki:
"Buradayım yâ Resulallah!"
Buyurdular ki:
"Yâ Ömer, yanıma gel."
O da minbere çıktı.
Yanlarında durdu.
Resulullah onun yüzünü mübarek sinesine bastırdı. İki gözünün arasından öptü. Mübarek gözlerinin yaşı Hazret-i Ömer'in üzerine damladı.
Sonra döndü.
Yüksek sesle:
"Ey Müslümanlar! Bu, Ömer-ibnül Hattab'dır. Muhacir ve Ensar'ın büyüğüdür. Ben onu, Allahü teâlânın emriyle, kendime yardımcı ve müşavir olarak aldım" buyurdu.
***
Sözüne devamla;
"Bu, o kimsedir ki Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerimi bunun lisanı ve kalbi üzerine indirmiştir. Acı da olsa, hakkı kabul eder. Bu o kişidir ki şeytan ondan kaçar. Yarın cennet ehlinin ışığıdır" buyurdu.
Ardından:
"Allahü teâlânın, meleklerin ve bütün insanların laneti, buna düşmanlık edenlerin üzerine olsun. Allahü teâlâ, buna düşmanlık edenlerden uzaktır, ben de uzağım. Yâ Ömer yerine git" buyurdu.
O da minberden indi.
Ve yerine oturdu.
("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
.Osman nerededir?"
25-02-2014 01:00
Resul aleyhisselam, bir gün mescid-i şerifte bulunurken, altmış üç yaşının son günleriydi.
Ayağa kalktı.
Minbere çıktı.
Ve seslendi:
"Osman bin Affan nerededir?"
Hazret-i Osman:
"Buradayım yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz:
"Yâ Osman! Bana yakın gel" buyurdu.
O da yakın geldi.
Buyurdular ki:
"Minber üzerine çık."
Hazret-i Osman minbere çıktı.
Ve Resulullahın yanında durdu. Efendimiz, onu mübarek göğsüne çekti.
İki gözünün arasından öptü.
Sonra o kadar ağladı ki mübarek gözlerinin yaşı akıp Hazret-i Osman'ın üzerine damladı.
Sonra döndü.
Ve yüksek sesle:
"Ey Müslümanlar! Bu, Osman bin Affan'dır. Muhacir ve Ensar'ın büyüğüdür. Ben onu, Allahü teâlânın emriyle iki kızımı vererek, kendime damat seçtim. Üçüncü kızım olaydı, onu da verirdim" buyurdu.
Eshab dinliyordu.
Sözüne devamla:
"Ey Müslümanlar! Bu, o kimsedir ki gökteki melekler bundan hayâ eder. Allahü teâlânın ve bütün lanet edenlerin laneti, buna düşmanlık edenlerin üzerine olsun. Yâ Osman, yerine git" buyurdu.
O da minberden indi.
Ve yerine oturdu.
("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.
.Ali bin Ebi Talip nerededir?
26-02-2014 01:00
Resul Aleyhisselamın altmış üç yaşının son günleriydi. Ayağa kalktı.
Minbere çıktı.
Ve seslendi:
"Ali bin Ebi Talip nerededir?" Hazret-i Ali:
"Buradayım yâ Resulallah!" dedi.
Resûl-i Ekrem:
"Bana yakın gel" buyurdu.
O da minbere çıktı. Efendimiz onun yüzünü mübarek göğsüne bastırdı. İki gözünün arasından öptü. O kadar ağladı ki mübarek gözlerinin yaşı Hazret-i Ali'nin üzerine aktı.
Sonra elini tutup:
"Ey Müslümanlar! Bu, Ali bin Ebi Talip'tir. Bütün Muhacir ve Ensar'ın büyüğüdür. Benim kardeşimdir. Amcam oğludur ve damadımdır. Teni tenimden, kanı kanımdan, tüyü tüyümdendir. Allahü teâlânın aslanı ve kılıcıdır" buyurdu.
Devam edip:
"Allahü teâlânın ve bütün lanet edenlerin laneti, Ali'ye düşmanlık edenlerin üzerine olsun. Allahü teâlâ, ona düşmanlık edenlerden uzaktır. Ben de uzağım. Bu sözlerimi, burada bulunmayanlara ulaştırınız" buyurdu.
Son olarak:
"Ey Müslümanlar! İbadet etmekten yay kirişi gibi incelseniz, dizleriniz kuruyuncaya kadar namaz kılsanız, ama Ehl-i beytimden ve Eshabımdan birine düşmanlık etseniz, cehennem melekleri, sizi cehenneme atarlar" buyurdu. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)
.Böyle bir şey yaparsanız!"
27-02-2014 01:00
Abbas bin Ubade (radıyallahü anh), Medine'den, Müslüman olmak için koşarak gelen ilk on iki kişiden biridir.
Birinci Akabe biatıydı.
Altı Medineli iman etti.
Altı kişi daha aldılar.
İkinci sene on iki kişi olarak Mekke'ye geldiler.
O zamanlar Mekke'de Müslüman olanlara, müşrikler çok eza ve cefa ediyorlardı. Peygamber Efendimizi takip ediyor, kim Onunla konuşursa ona işkence yapmak için fırsat kolluyorlardı.
Medineliler geldiler.
Efendimizle görüştüler.
Konuşup anlaştılar.
Abbas bin Ubade, Peygamber Efendimizle yapılan bu anlaşmayı pekiştirmek istedi.
Yoldaşlarını topladı.
Ve o arkadaşlarına:
"Ey Hazreçliler! Peygamber Efendimizi niçin ve ne maksatla kabul ettiğinizi biliyor musunuz?" diye sordu.
O kahramanlar:
"Biliyoruz" dediler.
Bu cevap üzerine "Siz Onu, hem sulhta hem savaşta kabul edip tabi oluyorsunuz. Mallarınıza zarar gelince, yakınlarınız helak olunca, Onu yalnız ve yardımsız bırakacaksanız, şimdiden bırakınız" dedi.
Onlar dinliyorlardı.
Sözlerine devamla:
"Vallahi eğer böyle bir şey yaparsanız dünyada ve ahirette helak olursunuz. Mallarınızın gitmesine ve akrabalarınızın öldürülmesine rağmen Ona yardım ederseniz, bu, dünyanız ve ahiretiniz için hayırdır" dedi.
.Siz yerlerinize dönün!"
28-02-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, Medine'den Mekke'ye gelerek kendisine biat eden Abbas bin Ubade ve on iki arkadaşıyla konuşup anlaştılar.
Abbas bin Ubade:
"Yâ Resulallah! Siz emredin, yarın sabah Mina'da bulunan kâfirlerin üzerine gidip hepsini kılıçtan geçirelim" dedi.
Efendimiz sevindi.
Ancak onlara:
"Bize, henüz bu şekilde hareket etmemiz emrolunmadı. Siz şimdilik yerlerinize dönünüz" buyurdular.
***
Abbas bin Ubade (radıyallahü anh), Uhud Savaşında Hazret-i Peygamberin mübarek dişinin şehit olduğunu ve Eshab-ı kiramın dağılmakta olduğunu görünce çok üzüldü.
Derhâl ortaya çıktı.
Sahabe-i kirama:
"Ey Müslümanlar! Toplanınız, dağılmayınız! Peygamberimizin etrafına geliniz! Bizim kusurumuzdan Resulullah'a bir zarar gelirse bunun için Rabbimize arz edecek bir mazeret bulamayız!" diye seslendi.
İki arkadaşını aldı.
Kılıçlarını sıyırıp:
"Allah Allah" nidalarıyla önlerine gelen küffarla dövüşmeye başladılar. Peygamber Efendimizin uğrunda, şehit oluncaya kadar kahramanca çarpıştılar.
Nihayet akşam oldu.
Şehit olanlar çoktu.
Onu da kanlar içerisinde, şehit olmuş hâlde buldular.
.Senin bir oğlun olacak!''
01-03-2014 01:00
Abdullah İbn-i Abbas (radıyallahü anh), ömrünün son günlerinde yedi sekiz gün hasta yattıktan sonra vefat etti.
Cenaze namazını Hazret-i Ali'nin oğlu Muhammed bin Hanefiyye kıldırdı ve "Bu ümmetin en büyük âlimi vefat etti" buyurdu.
Herkes üzülmüştü.
Zira ilim ehliydi.
Ve seviliyordu.
Kendisi uzun boylu, güzel, beyaz yüzlü bir zattı. Çok ağlama sebebiyle yanaklarında gözyaşlarının bıraktığı izler görünürdü.
Sevgili Peygamberimiz, bir gün amcası Hazret-i Abbas'ın hanımını görüp "Yakında bir oğlun olacak. Doğunca, onu bana getir" buyurdular.
Kadıncağız:
"Peki" dedi.
Çok sevindi.
Birkaç gün sonra oğulları olunca, onu kucaklayıp Efendimize koştu ve "Buyur yâ Resulallah! Yeni doğan oğlumuz" dedi.
Resulullah Efendimiz onu kucağına aldı.
Bağrına basıp:
"Bu, halifeler babasıdır" buyurdular.
Hazret-i Abbas bunu hanımından işitti.
Efendimize koşup:
"Yâ Resulallah! Oğlumuz hakkında 'halifeler babası' demişsin, öylemi?" diye sordu.
Resul aleyhisselam:
"Evet, dedim" buyurdu.
"Hikmeti ne?" deyince:
"Kıyamete kadar onun zürriyetinden çok halife gelecektir" buyurdular.
.Kur'ân-ı kerimi güzel okurdu
02-03-2014 01:00
Amasya velilerinden Ali Hafız hazretleri, gözü yaşlı bir zattı. Ümmet-i Muhammed'e karşı aşırı merhameti olup ahirette kurtulmalarını düşünürdü.
Onlar için ağlardı.
Çok dua ederdi.
Sohbetlerinde Ehl-i sünnet büyüklerinden nakiller yapar, Kur'ân-ı kerimi çok güzel okurdu.
Mütevazıydı.
Talebelerine:
"Benimle sizin aramızdaki fark, benim yaşlı, sizin genç olmanızdır" derdi.
***
Talebelerine ve sevdiklerine; hanımlarına karşı çok yumuşak davranmalarını, onların hukukunu iyi gözetmelerini, merhametli olmaları gerektiğini sık sık anlatırdı.
Bir gün kapı çalındı.
Bir hanım girdi.
Başı kolu açıktı.
Ali Hafız hazretlerine "Amasya tarihi üzerine bilgi almak için gelmiştim" dedi.
Ali Hafız Efendi:
"Buyurun" dedi.
İstediği bilgileri gayet açık ve teferruatlı bir şekilde anlattı.
Hanım çok memnun oldu.
Teşekkür etti.
Ve ayrılıp gitti.
O giderken, talebeden biri kadının arkasından tükürdü.
Bunu hoş görmedi.
Fevkalade üzüldü.
Ve o talebeye "Neden böyle yaptın. O da Allah'ın bir kulu. O kadın imanlıydı. Allahü teâlâ bizleri benlikten korusun" buyurdu.
.Hepimizin akıbeti budur!
03-03-2014 01:00
Amasya velilerinden Ali Hafız Efendi hazretlerinin talebelerinden biri vefat etti.
Çocukları, durumu Ali Hafız Efendi'ye bildirmek için bir haberciyi dergâha yolladılar. Haberci dergâh kapısına geldiğinde Hoca Efendi onu gördü.
Yanına geldi.
Ve kendisine:
"Ziyaeddin Efendi'nin vefat ettiğini mi haber vereceksin?" buyurdu.
Haberci:
"Evet efendim" deyince:
"Geliyorum" dedi.
Ve gidip teçhiz ve tekfin işlerine yardım etti.
Namazını kıldırdı.
Ve telkinini verdi.
***
Bu zatın üçüncü oğlu Necati, küçük yaşta âni rahatsızlıktan hastaneye kaldırıldı ve ameliyat sonrası kurtarılamadı.
Babası dergâhtaydı.
Çocuk vefat etti.
Ev halkı telaşlandı.
Zira babası bilmiyordu oğlunun vefat ettiğini. Bunu bildirmek için bazı talebeleri, Ali Hafız Efendi'nin yanına gittiler.
Bu haberi vereceklerdi.
Ama diyemediler.
Nasıl diyeceklerdi.
Ali Efendi onlara:
"Hepimizin akıbeti işte bu. Buna hazırlanalım ki bundan kurtuluş yoktur. Necati'nin vefat ettiğini niçin söylemiyorsunuz?" buyurdu.
Oğlunu bizzat kendisi yıkadı, kefenledi ve namazını kıldırıp kabrine defnetti.
.Sen hasta değilsin!"
04-03-2014 01:00
Amasya velilerinden Ali Hafız Efendi zamanında Garip Hafız isminde bir zat vardı.
Bu zatla sık sık görüşürdü. Garip Hafız da mübarek bir zattı.
Allah adamıydı.
Bir âdeti vardı.
Adı gibi garipti.
Şöyle ki, ikindi vaktine kadar ziyaretçi kabul etmezdi.
Bir gün Ali Hafız, talebeleriyle Garip Hafız'ın ziyaretine gitti.
Vakit ikindiden önceydi.
Evine vardılar.
Kapıyı çaldılar.
Talebesi çıktı. Ali Hafız "Evladım! Garip Hafız'a geldiğimizi haber ver" dedi.
O talebe:
"Haberi var efendim, sizi bekliyor" dedi.
İçeriye girdiler.
Sohbet ettiler.
Ancak orada bulunanlar konuşulanlardan hiçbir şey anlayamadılar. Zira onlar birbirlerinin derecesine göre konuşuyorlardı.
¥ ¥ ¥
Ali Hafız hazretleri, bir gün nefes darlığından muzdarip halde yatıyordu ki, sevenleri ziyarete geldi.
O hemen ayağa fırlayıp onlarla çok neşeli bir sohbete girdi.
Misafirler gitti.
Hanımı geldi.
Ve hışımla yanına girip "Efendi! Ben senin hasta olduğuna inanmıyorum" dedi.
Ali Efendi de:
"Hanım! Ne yapayım. Onlar gelince, Allahü teâlâ bana bir şevk veriyor, şifa veriyor, sıhhat buluyorum" dedi.
.Haydi çal çalabilirsenl!"
05-03-2014 01:00
Amasya velilerinden Ali Hafız Efendi'nin talebelerinden biri, Ali Hafız'ı görmeden önce, elinde saz, köy köy dolaşır, saz çalıp türkü söylerdi.
Böyle alışmıştı.
Sesi de güzeldi.
Bir gün, Ali Hafız Efendi'nin ismini duyup yanına gitti.
Huzurunda oturdu.
Aklında arz edeceği bazı sualleri vardı.
Onları soracaktı.
Fakat soramadı.
Çünkü unutmuştu.
? ? ?
Ancak Ali Hafız Efendi, onun soracağı şeyleri biliyordu.
O sormadan cevapladı.
Teker teker anlattı.
Uzun uzun izah etti.
O, bu kerameti görünce Ali Hafız Efendi'nin mübarek bir zat olduğunu anladı.
Onu çok sevdi.
Hayranı oldu.
Talebesi olmak istedi.
Ali Hafız Efendi kabul edince "Ama bir şartım var efendim" dedi.
Büyük zat sordu:
"Nedir şartın?"
"Saz çalmama müsade edeceksiniz."
O zaman:
"Peki oğlum, çal çalabilirsenl!" buyurdu.
Delikanlı sevindi.
Ancak sohbetlerin tesiriyle kalbinden saz çalma arzusu tamamen çıktı.
Çalmak istiyordu.
Ama çalamıyordu.
Zira Ali Hafız Efendi, ona "Çal çalabilirsen" demişti.
.Resulullahı rüyamda gördüm
06-03-2014 01:00
Amasya'da yetişen velilerden Ali Hafız Efendi hazretleri, bir gün sohbet ederken talebeleri, gördükleri rüyaları anlattılar.
O dinliyordu.
Birine bakıp:
"Sen ne gördün?" buyurdu
O talebe:
"Peygamber Efendimizi gördüm" dedi.
Meğer o gece rüyasında güzel surette bir insan görmüş, uyandığında "Bu gördüğüm zat acaba Peygamber Efendimiz miydi?" diye düşünmüştü.
Hocası dinledi.
Bir şey demedi.
Gençlere dönüp:
"Ben Resulullah Efendimizi ömrümde bir kere rüyada gördüm. Onu bir defa gören, Onu görmenin şevkiyle kendinden geçer, ağlar, gözyaşı döker ve bütün ömrü boyunca o lezzeti unutamaz" buyurdu.
O genç bunu duydu.
Çok mahcup oldu.
Ve hata ettiğini anlayıp tövbe istiğfar etti.
***
Bu zat anlatıyor:
"Cebrail aleyhisselam dört bin senede iki rekât namaz kıldı ve kendi kendine;
'Benim kıldığım bu namaz gibi namaz kılan var mı acaba?' diye düşündü.
Kendini beğendi.
Allahü teâlâ ona;
'Muhammed ümmetinin, her türlü noksanla kıldıkları iki rekât namaz, benim indimde, senin bu namazından daha makbuldür' buyurdu."
.Ağaçları niçin buduyoruz?"
07-03-2014 01:00
Amasya'da yetişen velilerden Ali Hafız Efendi, bir gün Şamlar Türbesi'nin etrafındaki ağaçların yan sürgünlerini buduyordu.
Bir talebesi:
"Hocam bu ağaçları niçin buduyoruz?" diye sordu.
Talebeye bakıp:
"Evladım! Bu yan sürgünler budanınca fidan daha çok boy verir. Tez büyüyüp meyve verir. Müslüman da kalbinden nefsinin kötü isteklerini keserse kalbindeki iman nuru kuvvetlenir, meyve verir. Bu fidanları buradan söküp şuraya dikelim" dedi.
Talebesi sordu:
"Niçin hocam?"
"Evladım! Yakında vefat ederim. Vefat ettiğimde beni bu yere defnedersiniz" dedi.
Sonra hastalandı.
Ve vefat etti.
Kendisini o yere defnettiler.
? ? ?
Ali Hafız hazretlerinin vefatından dört sene sonra talebeleri kabrini yaptırmak için açtılar. Bu esnada birkaç kerpiç düştü.
İçerisi göründü.
Merakla baktılar.
Çürümemişti.
Defnedildiği gibi taptaze duruyordu. Hatta alnında ter vardı.
Bir talebesi başından sakalına kadar sıvazladı.
O gece bu talebe rüyasında Ali Hafız'ı gördü.
Ama neşesizdi.
Dargın gibiydi.
Sebebini sordu.
Mübarek zat o talebeye "Âşık, beni incittin" buyurdu.
O zaman hatasını anladı.
Ve tövbe etti.
."Bana salevat okumazlardı"
08-03-2014 01:00
Efendimiz buyurdu:
"Bir kimse ne zaman bana bir salevat getirirse Hakk teâlâ o salevattan bir melek yaratır.
Ve ona emreder ki:
'Senin işin, bu kuluma dua etmektir.'
Melek emri dinler.
Ta kıyamete kadar ona dua eder."
? ? ?
Yine buyurdular ki:
"Ey Eshabım! Kıyamet gününde bir kısım Müslümanlar hesaba çekilirler.
Ve sevapları ağır gelir.
Onlara:
'Siz cennete girin!' denir.
Onlar cennete giderler.
Daha doğrusu gidemezler.
Zira yollarını şaşırırlar."
Eshap merak etti.
Ve sordular:
"Niçin yâ Resulallah?"
Buyurdular ki:
"Çünkü onlar benim ismimi duyarlardı da, bana bir salevat okumazlardı."
? ? ?
Cafer bin Muhammed radıyallahü anh anlatır:
"Efendimiz (aleyhisselam) bir kere hasta olmuşlardı.
Cebrail aleyhisselam ziyarete geldi.
Ve sordu:
'Nasılsın yâ Resulallah?'
'Biraz rahatsızım' buyurdular.
Melek meyve getirmişti.
O meyveleri arz etti.
Efendimiz o meyveleri mübarek eline alır almaz zikre başladılar:
'Allah! Allah! Allah!'
Zikir sesleri rahatça duyuluyordu."
.Biraz mühlet ver bana!
09-03-2014 01:00
Efendimiz'in azatlı kölesi Zeyd bin Harise (radıyallahü anh), kirayla katırcı tutup sefere çıktı bir gün.
Şehirden uzaklaştılar.
Katırcının niyeti bozuktu.
Önce belli etmediyse de sonra asıl yüzünü gösterip Hazret-i Zeyd'i öldürmeye kalkıştı.
Mübarek sahabi:
"Dur! Şuracıkta iki rekât namaz kılayım da sonra öldür!" dedi.
Adam kabul etti.
O namaza durdu.
Selam verip açtı ellerini ve içinden "Yâ Rabbî! Resulünün hürmetine bu adamın şerrinden beni kurtar" diye yalvardı.
O anda biri geldi.
Elinde kılıç vardı.
Vurup öldürdü katırcıyı.
Hazret-i Zeyd sordu:
"Siz kimsiniz?"
Cevaben:
"Ben bir meleğim. Yerim, yedinci kat göktür. Sen dua ettiğinde yerimdeydim. Rabbimin emriyle bir anda geldim. Biz her şekle girer, insanlara böyle yardım ederiz" dedi.
? ? ?
Hakem isminde biri de Efendimiz'le ne vakit karşılaşsa, ağzını gözünü oynatır, maskaralık yapardı.
Bir gün yine karşılaştı.
Ve yine öyle yaptı.
Ağzı gözü oynuyordu. Bu vaziyetteyken Efendimiz geri dönüp "Hep öyle kal!" buyurdular.
Duası kabul oldu.
Adam o hâlde kaldı.
Hem de ömür boyu.
Ağzı gözü oynar dururdu devamlı. Mâni olamıyordu artık.
.Efendimiz'in ismini işitince
10-03-2014 01:00
Eshabtan hazret-i Sefine (radıyallahü anh), Efendimiz'in de hazır bulundukları bir sefere katılmıştı. Ancak bir molada ayrıldı ordudan.
Bir işini hâlledip dönecekti.
Ancak bir terslik oldu.
Esir düştü Rumlara.
Sonra fırsatını bulup kaçtı ve İslam askerlerini aramaya başladı.
O ara bir aslan gördü.
Çok iri ve korkunçtu.
Kükrese yer sarsılırdı.
O hayvana yaklaşıp:
"Ey hayvan! Ben, Muhammed aleyhisselamın eshabındanım. Ordumuzu kaybettim, onu arıyorum" dedi.
Aslan Efendimiz'in ismini duydu.
Bir anda kuzuya döndü.
Mahcubiyeti belliydi.
Dostça yaklaştı ona.
Ayaklarına yüz sürdü.
Sanki özür diliyordu.
Birlikte orduyu aradılar.
Ne zaman ki İslam mücahitleri göründü.
O zaman ayrıldı yanından.
Hem de geri geri.
Ve gayet edeple.
? ? ?
Hudeyd adında bir mücahit de, boynundan derince bir yara almıştı bir savaşta.
Öyle ki, neredeyse başı kopup düşecekti.
Elleriyle başını tuttu.
Ve koştu Efendimiz'e.
Efendimiz onu gördü.
Bu hâline çok üzüldü.
Ve başını mübarek elleriyle tutup yarasını sıvazladılar.
Yara bir anda iyileşti.
Sapasağlam oldu.
Öyle ki, hiç yara almamış gibiydi.
."O gün hâlimiz nice olur?"
11-03-2014 01:00
Aliyyül Mürteza'nın annesi Fatıma hatun bir gün Efendimizi ziyarete gelmişti. Efendimiz Kur'ân-ı Kerim okuyordu. Bir ayette mealen "İnsanlar mahşerde çıplak haşrolunurlar" buyuruluyordu.
Fatıma bunu duydu.
Efendimiz'e dönüp:
"Yâ Resulallah! O gün bizim hâlimiz nice olur?" diye arz etti.
Efendimiz:
"Üzülme! Şu gömleğimi kefen olarak giyersen, o gün açık olmazsın" buyurdular.
Kadıncağız sevindi.
Ve sordu hemen:
"Siz kefilsiniz değil mi?"
"Evet, ben kefilim."
? ? ?
Yine bir âyet-i kerimede "Mezarda Münker Nekir korkunç şekilde gelir, herkesi sorguya çekerler" buyuruluyordu.
O bunu duyunca:
"Yâ Resulallah! Bana da öyle korkunç gelirlerse ne yaparım?" diye arz etti.
Efendimiz:
"Korkma! Sana korkunç gelmezler" buyurdular.
O vakit müsterih oldu...
Aradan yıllar geçti.
Fatıma Hatun vefat etti.
Efendimiz üzüldü.
Namazını kıldırdılar.
Kabrine indirdiler.
Ve "Yâ Fatıma! Sana kefil olduğum hususlar gerçek oldu mu?" diye seslendiler.
Cevap net geldi:
Kendi sesiyle:
"Evet yâ Resulallah! İkisi de gerçekleşti. Kabrim de geniş ve rahat. Rabbim mükâfatını versin sana" diyordu.
.O gün hâlimiz nice olur?"
11-03-2014 01:00
Aliyyül Mürteza'nın annesi Fatıma hatun bir gün Efendimizi ziyarete gelmişti. Efendimiz Kur'ân-ı Kerim okuyordu. Bir ayette mealen "İnsanlar mahşerde çıplak haşrolunurlar" buyuruluyordu.
Fatıma bunu duydu.
Efendimiz'e dönüp:
"Yâ Resulallah! O gün bizim hâlimiz nice olur?" diye arz etti.
Efendimiz:
"Üzülme! Şu gömleğimi kefen olarak giyersen, o gün açık olmazsın" buyurdular.
Kadıncağız sevindi.
Ve sordu hemen:
"Siz kefilsiniz değil mi?"
"Evet, ben kefilim."
? ? ?
Yine bir âyet-i kerimede "Mezarda Münker Nekir korkunç şekilde gelir, herkesi sorguya çekerler" buyuruluyordu.
O bunu duyunca:
"Yâ Resulallah! Bana da öyle korkunç gelirlerse ne yaparım?" diye arz etti.
Efendimiz:
"Korkma! Sana korkunç gelmezler" buyurdular.
O vakit müsterih oldu...
Aradan yıllar geçti.
Fatıma Hatun vefat etti.
Efendimiz üzüldü.
Namazını kıldırdılar.
Kabrine indirdiler.
Ve "Yâ Fatıma! Sana kefil olduğum hususlar gerçek oldu mu?" diye seslendiler.
Cevap net geldi:
Kendi sesiyle:
"Evet yâ Resulallah! İkisi de gerçekleşti. Kabrim de geniş ve rahat. Rabbim mükâfatını versin sana" diyordu.
.Sıkıntı, işkence, çile...
12-03-2014 01:00
Efendimiz (aleyhisselam), bir gün mücessem nur misali Kâbe'ye yürüdü. Orada Rabbine yalvaracak, kulların hidayete gelmesi için dua edecekti.
Peki ya müşrikler?
Onlar kuduruyordu.
Kâbe yanında toplanmış, buna mâni olmanın hesabını yapıyorlardı. Onlara göre, bu gidişe "dur!" demeli, her imkânı kullanıp söndürmeliydi bu yanan meş'aleyi.
Efendimizi gördüler.
Üstüne çullandılar.
Aman Allah'ım, bu ne kin! Bu ne düşmanlıktı. Boğmak, öldürmek niyetindeydiler. Efendimiz zor nefes alıyordu. Hazret-i Ebu Bekir oradan geçiyordu.
Dikkatle baktı.
Evet, bir grup müşrik, Sevgili Efendimizi tartaklıyorlardı.
Bu vahşeti gördü.
Ve süratle gidip:
"Durun! Ne yapıyorsunuz, size âlemlerin Rabbinden âyet getiren birini mi öldüreceksiniz?" diye bağırdı. Müşrikler insafsızdı.
O Resulü bıraktılar.
Ona çullandılar.
Kimi sakalını yoluyor, kimi tekme savuruyordu. O ara Teym oğullarından bazıları yetişip onu bir çarşafın içinde evine götürdüler.
Çok darbe almıştı.
Acıdan bayılmıştı.
Komadan çıktığında, annesi vardı başucunda. Kadıncağız, onda hayat belirtisi görünce sevindi.
Kulağına eğilip sordu:
"Bir isteğin var mı?"
O, zorlukla "Resulullah ne hâldedir, ne yapar, ona da saldırmışlardı" diyebildi ancak. İşte gerçek sevgi bu olsa gerek.
.Sevgiliyi Sevgiliye kavuşturun!
13-03-2014 01:00
Bir cahil köylü, Hazret-i Ali'ye gelerek "Ey halife! Ebu Bekir cennete mi gitti, yoksa Cehenneme mi?" diye sordu.
Hazret-i Ali:
"Bu nasıl sual? Keşke annen seni doğurmasaydı" buyurdu.
Ve ona sordu:
"Sen, onun ne büyük bir zat olduğunu bilmiyor musun?" "Bilmiyorum."
"Peki, onun meziyetlerinden birini olsun duymadın mı?"
"Vallahi duymadım."
"Dinle öyleyse" dedi.
Ve şöyle anlattı:
"O, Resulullah'ın hayatındayken veziri, vefatından sonra da halifesiydi. Peygamberimiz onu baba yerinde tutardı.
Bir gün beni çağırdı.
Koşup gittim.
Bana dedi ki:
'Ey gözümün nuru! Vefatım yaklaştı. Ölürsem, cenazemi sen yıka, sonra Ravda-i mübarekin kapısına götürüp (Yâ Resulallah! Ebu Bekir kapıdadır, içeri girmek için izin ister) diye seslen.
Bak, kapı açılıyor mu?
Açılırsa yanına defnet.
Açılmazsa Baki kabristanına götür' diye rica etti.
Vasıyeti gereğince kendisini tabuta koyup Ravda-i mübarekenin kapısına götürdüm.
Öylece seslendim.
Kapı açıldı ve gaipten 'Sevgiliyi Sevgiliye kavuşturun!' diye bir ses işitildi. Vasiyeti üzere Onu Resulullah'ın arkasına defnettik"
Köylü bunları dinledi.
Halifenin elini öpüp ayrıldı.
Giderken ağlıyordu.
.Vah Ömer!" diye feryat etti
14-03-2014 01:00
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) halifeyken bir çoban, iki arkadaşıyla sürüsünün önünde oturuyordu ki âniden bir kurt gelip saldırdı koyunlara.
O bunu gördü.
"Vah Ömer!" dedi.
Ve başladı ağlamaya.
Arkadaşları sordular:
"Ne oldu, niye ağlıyorsun?".
"Halife Ömer vefat etti."
"Nasıl bildin?"
"Görmediniz mi, kurt nasıl da saldırdı koyunlara."
"Evet gördük" dediler.
"O sağ olsaydı saldırabilir miydi?"
"Katiyen" dediler.
Çoban "Değil saldırmak, bakmaya bile cesaret edemezdi. Senelerdir çobanlık yapıyorum. Böyle bir hadiseye hiç şahit olmadım" dedi.
Öbürleri "Doğru" dediler.
Çok geçmeden Hazret-i Ömer'in vefat haberi ulaştı o köye.
Aynı gün vefat etmişti.
Hatta aynı saatte.
***
Hazret-i Ömer vefat ettiği gün, zifirî bir karanlık kapladı dünyayı.
Çocuklar korkuyla annelerine koşarlardı.
Bir çocuk da koştu annesine:
"Annecim, annecim!"
"Ne var yavrum?"
"Gökyüzü karardı, kıyamet mi kopacak?"
"Hayır, kıyamete daha var."
"Peki, gökyüzü niye kararıp simsiyah oldu?"
Kadıncağız:
"Halife Ömer vefat etti evladım. Gökyüzü belki de onun için kararmıştır" dedi.
."Ömer'in arkadaşıyım"
15-03-2014 01:00
Hazret-i Ömer ile Abdurrahman bin Avf (radıyallahü anhüma), her gece şehri dolaşır, bir yere gelince Hazret-i Ömer az bekle derdi.
Ve bir eve giderdi.
Sonra dönüp gelirdi.
Ömer bin Hattab vefat edince Abdurrahman bin Avf gitti o evi bulup içeri girdi.
Hasta birini gördü.
Pîr-i fani adam karşısında onu görünce şaşırdı ve heyecanlanıp merakla sordu:
"Sen kimsin?"
"Ömer'in arkadaşı."
"Ömer yok mu?"
"Yok, ben geldim."
İhtiyar, zor duyulan bir sesle "O nerede, dün gece sabaha kadar bekledim, gelmedi" deyince:
"O vefat etti" dedi.
O bunu duydu.
"Vah Ömer!" dedi.
Ve başladı ağlamaya.
Hazret-i Abdurrahman:
"Üzülme, ben varım" dedi.
"Ben Ömer'siz yaşayamam" deyince çok üzüldü.
Teselli etmek için:
"Ben onun arkadaşıyım. O nasıl hizmet ediyorduysa, aynısını ben yapayım" dedi.
Ama fayda etmedi.
Zira kabul etmeyip:
"Hayır oğlum, sen onun yaptığını yapamazsın. Bir yardım yapacaksan âmin de şu duama" dedi.
Kaldırdı ellerini.
Ve kısık sesiyle:
"Yâ ilahî! Mademki Ömer gitti, beni de yaşatma" diye yalvardı.
"Allah!" dedi.
Başı yere düştü.
Baktı, ölmüştü. Cenaze hizmetini gördü ve gözyaşlarıyla defnetti.
."Yâ Enes! Kapıyı kapat!"
16-03-2014 01:00
Enes bin Malik (radıyallahü anh) rivayet eder: "Resulullah bir gün Medine'den çıkıp Ensar'dan birinin bostanına girdi.
Ben de girdim.
Buyurdular ki:
'Yâ Enes! Kapıyı kapat!'
Kapatıp geldim.
O an kapı çaldı.
Efendimiz bana 'Yâ Enes! Kapıyı aç. Gelen şahsı cennetle müjdele ve Ona de ki; benden sonra halife olacaktır' buyurdu.
Koşup kapıyı açtım.
Ebu Bekr-i Sıddık girdi.
Emredileni söyledim.
Yine kapı vuruldu.
Resulullah 'Yâ Enes! Kapıyı aç, gelen kişiyi cennetle müjdele ve Ebu Bekir'den sonra halife olacağını haber ver' buyurdu.
Koşup kapıyı açtım.
Ömer-ül Faruk girdi.
Müjdeleri haber verdim.
Yine kapı çalındı.
Resulullah:
'Yâ Enes! Kapıyı aç. Geleni cennetle müjdele. Ebu Bekir ve Ömer'den sonra halife olacak ve mazlum olarak öldürülecektir, sabretsin' buyurdu.
Koşup kapıyı açtım.
Osman bin Affan girdi.
Buyurduklarını söyledim.
Yine kapı vuruldu.
Resûl-i Ekrem 'Yâ Enes! Kapıyı aç. Gelen şahsı cennetle müjdele ve haber ver ki; Ebu Bekir, Ömer ve Osman'dan sonra halife olur. Namaz kılarken öldürülür' buyurdu.
Koşup kapıyı açtım.
Aliyy-ül Mürteza girdi.
Resulullahın buyurduklarını kendisine haber verdim."
."Cennet ehli biri gelir!"
17-03-2014 01:00
Cabir bin Abdullah (radıyallahü anh) rivayet eder: "Eshaptan kalabalık bir cemaatle, bir gün Medine'de Ensar'dan saliha bir hatunun ziyafetinde, Resulullah'la beraber oturmuştuk.
Sofra hazır oldu.
Henüz yememiştik.
Resûl-i Ekrem bize bakıp 'Şimdi cennet ehlinden bir kimse buraya gelir ki benden sonra ümmetim üzerine hak üzere halife olur' buyurdu.
O anda kapı vuruldu.
Koşup kapıyı açtık.
Ebu Bekir içeri girdi.
Yemeye başlamadık.
Efendimiz 'Şimdi, ehli cennetten bir kişi daha gelir ki ümmetimin üzerine Ebu Bekir'den sonra hak üzere halife olur' buyurdu.
Ömer-ibn'il Hattab geldi.
Yine yemeğe başlamadık.
Efendimiz bize:
'Şimdi buraya ehli cennetten bir şahıs daha gelir ki Ömer'den sonra hak üzere halife olur' buyurdu.
O an kapı vuruldu.
Osman bin Affan geldi.
Resûl-i Ekrem yine:
'Ey Eshabım! Bir kişi daha var ki onun da bu yemekte nasibi vardır. Ehl-i cennettir ve Osman'dan sonra ümmetim üzerine hak üzere halife olur. Yemek, o gelince yenecektir' buyurdu.
O an kapı vuruldu.
Koşup kapıyı açtık.
Aliyy-ül Mürteza girdi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz çok sevinip 'Şimdi yemeği koyunuz. Birlikte yiyeyim' buyurdulAR
.Taşların diziliş sırası!.."
18-03-2014 01:00
Resulullah Efendimiz Medine'de, Mescid-i şerifi bina etmek istediler. On binden ziyade taş toplanmıştı.
Resûl-i Ekrem Efendimiz kalktı.
Mübarek ellerine bir taş aldı.
Hazret-i Sıddık'a:
"Sen de bir taş al" buyurdu.
Hazret-i Ömer'e:
"Sen de bir taş al" buyurdu.
Hazret-i Osman'a:
"Sen de bir taş al" buyurdu.
Ve Hazret-i Ali'ye:
"Sen de bir taş al" buyurdu.
Sahabe-i kiram huzurda dururlardı.
Efendimiz, o taşı aldı.
Gereken bir yere koydu.
Hazret-i Sıddık'a:
"Yâ Eba Bekir! Taşını, benim taşımın yanına koy" buyurdu.
O da öyle yaptı.
Hazret-i Ömer'e:
"Yâ Ömer! Sen de taşını, Ebu Bekir'in taşının yanına koy" buyurdu.
O da emri yaptı.
Hazret-i Osman'a:
"Yâ Osman! Sen de taşını, Ömer'in taşının yanına koy" buyurdu.
O da taşını getirdi.
Ve o yere koydu.
Sonra Hazret-i Ali'ye:
"Yâ Ali! Sen de kendi taşını, Osman'ın taşının yanına koy" buyurdu.
O da taşını getirdi.
Emredilen yere koydu.
Efendimiz "Ey Eshabım! Bu taşların diziliş sırası, benden sonra halifelerimin, önce Ebu Bekir, sonra Ömer, sonra Osman, sonra Ali olacağına açık bir delildir" buyurdu.
."Ey genç, sütün var mı?"
19-03-2014 01:00
Abdullah bin Mes'ud (radıyallahü anh), kısa boylu, hafif esmer, ince ve zayıf bir bünyeye sahipti.
Sevgili Peygamberimizin has müşaviri ve hizmetçisiydi.
Hep yanında olurdu.
Sohbetlerini dinlerdi.
Ve dualarını alırdı.
İbni Mes'ud, gençliğinde fakirdi.
Müşriklerden Ukbe bin Ebi Muayt'ın koyunlarını güderdi.
Bir gün koyun güdüyordu.
Efendimiz aleyyisselamla Hazret-i Ebu Bekir'i gördü.
Görür görmez sevdi.
Onlara içi kaynadı.
Efendimiz ona:
"Ey genç! İçmemiz için sütün var mı?" diye sordu.
O da "Yok" deyince Efendimiz, bir koyunun memesini mübarek elleriyle sıvazladı.
Ve bir dua okudu.
Koyunun memeleri süt ile doldu.
Hazret-i Ebu Bekir koştu.
Bir toprak çanak getirdi.
Efendimiz ona süt sağdı.
Önce kendisi içti.
Sonra Hazret-i Ebu Bekir içti.
Sonra da İbni Mes'ud içti.
Üçü de doymuşlardı.
Resûl-i Ekrem sonra:
"Çekil, büzül" buyurdu.
Koyunun memeleri büzüldü.
Ve eski hâlini aldı.
Abdullah bin Mes'ud, Efendimizi çok sevdi ve yanına sokulup "O söylediğin sözden bana da öğretir misin?" dedi.
Efendimiz, onun başını sıvazlayıp "Sen hakkı öğrenebilecek bir çocuksun" buyurdu.
O da şehadeti söyleyip altıncı olarak Müslüman oldu.
.Korktuğumuz başına geldi
20-03-2014 01:00
Eshab-ı kiram bir gün tenha bir yerde toplanıp "Resulullah'tan başka şu Kureyş'e Kur'ân-ı kerimi açıktan dinletebilen kimse olmadı" dediler.
İbni Mes'ud:
"Ben dinletirim" dedi.
Eshab-ı Kiram:
"Biz onların sana bir zarar vermelerinden korkarız. Öyle biri olmalı ki gerektiğinde kendini koruyacak bir kavmi ve kabilesi bulunsun" dediler.
O ise hevesliydi.
"Bırakın gideyim. Allahü teâlâ beni onlardan muhafaza eder" dedi. Ertesi gün oldu.
Kuşluk vaktinde çıktı.
Makam-ı İbrahim'e geldi ve Besmele çekip "Errahmanü allemel Kur'ân..." diyerek okumaya başladı.
Müşrikler duydular.
Birbirlerine "İbni Mes'ud galiba Muhammed'in getirdiği şeyleri okuyor" diyerek üzerine yürüdüler.
Yumrukladılar.
Tekmelediler...
Yüzü gözü kanlar içinde Eshabın yanına döndü.
Eshab-ı kiram;
"Bu akıbete uğrayacağından korkmuştuk. Korktuğumuz başına geldi" dediler.
Ama o pişman değildi.
"İsterseniz yarın sabah bir o kadar daha dinletebilirim" deyip izin istedi.
Eshab-ı kiram;
"Hayır, bu kadarı yeter" dediler.
İbni Mes'ud (radıyallahü anh), bundan sonra da defalarca Kur'ân-ı kerim okumuş ve müşriklere dinletmiştir.
.Ebu Cehil ne hâldedir?"
21-03-2014 01:00
Müşrikler Abdullah bin Mes'ud hazretlerini kızgın kumlara yatırıp işkence yaptılar.
O ise Efendimizin izniyle iki defa Habeşistan'a, sonra Medine'ye hicret etti.
Muaz bin Cebel'e gitti.
Önce ona misafir oldu.
Sonra Mescid-i Nebi'nin yanında küçük bir evde ikamet etti.
Kendisini Resulullah'a adayan bu sahabi, sık sık Resulullah'ın hizmetine koşardı.
Her emrini yapardı.
Yanından ayrılmazdı.
Tanımayanlar, onu Resulullah'ın ailesinin bir ferdi zannederdi.
Resulullah'ın katıldığı bütün gazalarda bulundu.
Bedir'de de vardı.
Ebu Cehil'i o öldürdü.
Şöyle ki: Muaz ve Muavvez kardeşler kılıçlarını çekip Ebu Cehil kâfirine, kımıldayamayacak hâle gelinceye kadar kılıç vurdular ve Efendimize koşup;
"Ebu Cehil'i öldürdük" dediler.
Efendimiz sevindi.
Kesin bilmek istedi.
Eshab-ı Kiram'a:
"Ebu Cehil ne hâldedir, kim gidip bir bakar" buyurarak ölüler arasında onun araştırılmasını emretti.
Gidip aradılar.
Bulamadılar.
Peygamberimiz "Eğer onu tanıyamazsanız dizindeki yara izine bakın. Gençliğimde ben ve o bir ziyafetteydik. Ben ondan biraz büyükçeydim. Sıkışınca onu ittim. Dizleri üzerine düştü. Dizlerinden birisi yaralandı ve bu yaranın izi kaybolmadı" buyurdu...
.İbni Mes'ud içinizdeyse...
23-03-2014 01:00
Eshab-ı kiramdan Ebu Mûsel-Eş'ari hazretlerinin "İbni Mes'ud içinizdeyken bana sormayın" dediğini Buhari yazmaktadır.
Zira büyük âlimdi.
Bir hadîs-i şerifte:
"İbni Mes'ud'un sözüne, bilgisine sarılınız" buyuruldu.
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) Arafat'ta idi.
Yanına biri gelip:
"Ey müminlerin emîri! Kûfe'de mushafları ezbere yazdıran birisi var" dedi.
Hazret-i Ömer kızıp:
"Kimdir o?" dedi.
"Abdullah İbni Mes'ud" deyince kızgınlığı geçti ve "Vallahi bu işe ondan daha layık birini bilmiyorum" dedi.
Ve şöyle anlattı:
"Resulullah Efendimiz bir gece Ebu Bekir'le konuşuyordu.
Ben de yanlarındaydım.
Birlikte dışarı çıktık.
Bir kişi Kur'ân-ı kerim okuyordu.
Efendimiz dinledi.
Sonra bize dönüp 'Kim Kur'ân indiği andaki tazeliğiyle okumaktan hoşlanıyorsa İbni Mes'ud gibi okusun' buyurdu."
? ? ?
Abdullah İbni Mes'ud hazretlerine Resulullah Efendimizden sorulduğunda tir tir titrer ve ter içinde kalırdı. Çünkü Onun hakkında yanlış bir şey söylemekten korkardı.
Ağır ağır konuşurdu.
İhtiyatlı söz söylerdi.
Resul aleyhisselam, bir gün Eshaba hitaben "Siz İbni Mes'ud'un vücutça zayıf olduğuna bakmayın, mizanda hepinizden ağırdır" buyurdular.
.Aklı gitti sandım!..
24-03-2014 01:00
Veysel Karani hazretleri, Resulullahı görmeden sevmiş ve Tabiinin en yükseği olmuştur.
Harem bin Hayyan anlatıyor:
"Üveys'i çok merak ediyor, bir kere olsun görmek istiyordum.
Kûfe'ye gittim.
Buldum onu.
Su kenarında abdest alıyordu.
Yaklaşıp selam verdim.
'Aleyküm selam ey İbni Hayyan!' dedi.
Çok şaşırdım.
Zira ismimle hitap etmişti bana.
'Elhamdülillah iyiyim. Ama siz beni ilk gördünüz, ismimi nereden biliyorsunuz?' dedim.
O cevaben:
'Her şeyi bilen ve gören bildirdi' dedi.
'Resulullah'tan bir hadis okur musunuz' dedim.
'Ben Onu baş gözüyle görmedim ve kendi ağzından hiç hadis işitmedim' buyurdu.
Sonra mealen:
'İnsanları ve cinleri, beni tanımaları ve bana ibadet etmeleri için yarattım' olan ayet-i kerimeyi okudu.
Bir sayha vurdu.
Aklı gitti sandım.
Sonra bana 'Ey Harem! Buraya niçin geldin?' diye sordu.
Cevaben:
'Sizi tanımak için' dedim.
'Bir Mümin Rabbini tanıyınca, O'ndan başkasını tanımasına ne lüzum var?' buyurdu.
Hoşuma gitmişti.
Nasihat istedim.
'Yattığında, ölümü yastığının altında bil, sabah kalktığındaysa karşında' buyurdu.
Başka şey konuşmadı."
.Rabbini bilir misin?"
25-03-2014 01:00
Veysel Karani hazretleri, geceleri ibadet ederdi.
Bazı geceler:
"Bu, kıyam gecesidir" der ve bütün bir gece devamlı kıyamda dururdu.
Bazı geceler:
"Bu, rükû gecesidir" der ve o geceyi rükûda geçirirdi.
Bazı geceler de:
"Bu, secde gecesidir" diyerek o gece sabaha kadar hep secdede kalırdı.
Bir gün ona:
"Namazda huşu nedir?" dediler.
Cevabında:
"Vücuduna iğne batsa, bir şey hissetmemektir" buyurdu.
Bir gün de:
"Nasılsınız?" dediler.
"Bir kul ki sabah kalktığında, akşama sağ çıkar mı çıkmaz mı bilmiyorsa onun hâli nasıl olur?" buyurdu.
? ? ?
Bir gün de, nasihat isteyen bir gence "Sen Rabbini bilir misin?" diye sordu.
"Bilirim" deyince:
"Öyleyse, Ondan başkasını bilmene lüzum yok" buyurdu.
Gencin hoşuna gitti.
Yine nasihat istedi.
Bu defa da:
"Rabbin seni biliyor mu?" diye sordu.
"Elbette" deyince:
"Öyleyse O'ndan başkalarının bilmesine lüzum yok" buyurdu.
Bir gün de:
"Eğer yükselmek istiyorsanız tevazu gösterin, şeref arıyorsanız ibadete sarılın, zengin olmayı istiyorsanız, kanaat edin" buyurdu.
.Beni buradan götürün!"
26-03-2014 01:00
Tabiinin büyüklerinden Veysel Karani hazretleri, Mekke'de hac yapıp sonra Medine'ye gitti.
Orada kendisine:
"İşte, Resulullah'ın türbesi burasıdır" dediler.
O bunu işitti.
Kendinden geçti.
Ve bayıldı.
Ayılınca "Beni buradan götürün. Resulullah'ın medfun bulunduğu bir beldede benim için hayatta kalmanın tadı olmaz" buyurdu.
? ? ?
Rebi' bin Heysem anlatır:
"Üveys'i görmeğe gittim.
Sabah namazını kılıyordu.
Oturup bitirmesini bekledim.
Namazını bitirdi, fakat kuşluğa kadar yerinden kalkmadı. Sonra kalkıp kuşluk namazına durdu.
Öğlen oldu.
Öğleyi kıldı.
İkindi oldu. İkindiyi kıldı. Velhasıl üç gün bekledim. Bir namazı bitirip öbürüne başlıyordu.
Yemedi, içmedi, uyumadı.
Dördüncü gece oldu.
Dua ediyordu.
Kulak verdim.
'Yâ Rabbî! Çok uyuyan gözden ve çok yiyen karından sana sığınırım' diyordu.
Kalbimden:
'Bana bu yeter' dedim ve konuşmadan kalkıp gittim..."
? ? ?
Çocuklar bazen taşa tutarlardı.
Hiç kızmayıp:
"Yavrucaklar, mutlaka taşlamanız gerekiyorsa bari küçük taş atın da ayaklarım kanamasın, abdestim bozuluyor" derdi.
.Hem de hiç görmeden!
27-03-2014 01:00
Veysel Karani hazretleri, Resulullah Efendimizi görmeyi çok arzu ediyordu.
Ama annesi vardı.
Yaşlı ve hastaydı.
O izin vermiyordu.
İzin istediğinde:
"Sen gidersen bana kim bakar?" diyordu.
Efendimiz (aleyhisselam), bazen mübarek yüzünü Yemen taraflarına çevirip:
"Şu yönden rahmet rüzgârlarının estiğini duyuyorum" buyururlardı.
Bir gün de:
"Ümmetim arasında Üveys adında biri var ki mahşer günü ümmetimden çok kimseye şefaat edecektir" buyurdu.
Sahabe-i Kiram:
"Bu zat kimdir yâ Resulallah?" dediler.
Efendimiz:
"Allah'ın kullarından biridir" buyurdu.
"İsmi nedir yâ Resulallah?"
"Üveys'tir."
"O, sizi görmüş müdür?"
"Baş gözüyle görmedi."
Sahabe şaşırıp:
"Yâ Resulallah! O sizi bu kadar çok sever de niçin görmeye gelmez?" dediler.
Efendimiz:
"Bunun iki sebebi var. Birincisi hâllerine mağluptur. İkincisi yaşlı ve hasta bir annesi var, ona bakıyor" buyurdu.
Sahabiler:
"Biz onu görür müyüz?" dediler.
Efendimiz, Hazret-i Ali ile Hazret-i Ömer'e bakarak:
"Siz ikiniz onu görürsünüz" buyurdular.
."Hırkanızı kime verelim?"
28-03-2014 01:00
Efendimiz hayatta iken Eshab-ı kirama "Şu hırkamı Üveys-i Karni'ye veriniz!" buyurdu...
Aradan yıllar geçti.
Hazret-i Ali ile Hazret-i Ömer o hırkayı alarak Yemen'e gittiler.
Oranın halkına:
"Üveys diye birini arıyoruz" dediler.
Onlar:
"Şu tepenin ardında deve güdüyor" deyince oraya gittiler:
"Selamün aleyküm ey çoban!"
"Aleyküm selam, buyurun."
"Adını bağışlar mısın?"
"Allah'ın kulu."
"Hepimiz Allah'ın kullarıyız. Seni burada ne diye çağırırlar?"
"Bana Üveys derler."
Hazret-i Ömer:
"Yâ Üveys! Resulullahın sana selamları var. Mübarek hırkasını sana gönderdiler ve 'Bu hırkayı giysin, ümmetime dua etsin' buyurdular" dedi.
Hazret-i Üveys:
"Bu şerefli emanet bana değil, belki başkasına aittir" dedi.
Hazret-i Ömer:
"Hayır yâ Üveys! Aradığımız sensin" buyurdu.
O zaman aldı.
Öpüp kokladı ve secdeye kapanıp "Yâ ilahî! Bu hırka hürmetine ümmet-i Muhammed'in günahlarını affet" diye yalvardı.
Secde uzun sürdü.
Endişeye kapıldılar.
Hazret-i Ömer "Yâ Üveys!" diye seslenince başını kaldırıp "Yâ Ömer! Keşke az daha bekleseydiniz. Zira Rabbim, bu ümmetin tamamını affediyordu, ama sen çağırınca, bir kısmı kaldı" dedi.
.Günahını küçük görme!
29-03-2014 01:00
Harem bin Hayyan anlatır:
"Veysel Karani hazretleriyle görüştüğüm zaman kendisinden nasihat istedim.
O da cevaben:
'Günahının küçük olduğuna bakma, o günahı işlemekle Rabbine âsi olduğunun büyüklüğüne bak' buyurdu.
Ben kendisine:
'Nereye yerleşmemi tavsiye edersin?' dedim.
Cevaben:
'Şam'a yerleş' buyurdu.
'Orada geçim nasıldır?' deyince 'Rızkından şüphe eden kalplere yazıklar olsun' buyurdu.
Nasihat istedim.
Bana döndü ve:
'Ey ibni Hayyan! Baban öldü. Âdem aleyhisselam, Davud aleyhisselam, Muhammed resulullah öldüler. Halifesi Ebu Bekir öldü. Kardeşim Ömer de öldü, vah Ömer!' dedi.
Ben şaşırdım,
Ve kendisine:
'Ömer ölmedi' dedim.
'Evet, Onun da öldüğünü Rabbim bana bildirdi' dedi.
Sonra bana döndü.
Muhabbetle bakıp:
'Ölümü unutma! Ehl-i sünnetten ayrılma. Allah'ın kullarına emr-i maruf yap!' buyurdu
Duygulandım
Sonra bana:
'Haydi şimdi git! Beni duayla an, ben de seni duayla anayım. Sen bu taraftan git, ben de şu taraftan gideyim' dedi.
Giderken ağlıyordu.
Ben de ağladım.
Ardından bir süre bakakaldım.
Bir daha da haber alamadım..."
.Yarın burada öldürülür!"
30-03-2014 01:00
Bedir harbinden bir gün önceydi. Efendimiz, Eshabın büyükleriyle harp sahasını gezdiler. Ertesi gün, tarihin en ibretli savaşı yapılacaktı o meydanda.
Efendimiz eğildi.
Mübarek parmağıyla bir noktaya işaret ederek "Yarın, filan kâfir burada öldürülür" buyurdular.
Sonra ilerledi.
Tekrar eğildi.
Bir noktayı işaret edip "Burası da, falan kâfirin öldürüleceği yerdir" buyurdular.
Aynen öyle oldu.
Santimi santimine.
Milim şaşmadan.
? ? ?
Osman bin Affan hazretlerinin şehit edildiği gün isyancılardan gözü dönmüş iki kişi vardı ki, hızlarını alamayıp delice Halifenin evine girdiler.
sağa sola saldırdılar.
Kıracak eşya aradılar.
Ve bir asa/baston gördüler ki bu asa, Efendimiz'in hediyesiydi Hazret-i Osman'a.
Birisi o asayı aldı.
Ve kırmaya yeltendi.
Ancak öbürü asayı tanıyıp:
"Dur! Sakın kırma!" dedi.
Öbürü sordu:
"Nedenmiş o?"
"Çünkü Resulullah'ın asasıdır"
Ancak adamın gözü dönmüş, aklı örtülmüştü. Hiç kimseyi dinleyecek hâlde değildi.
Dizine karşı verdi.
Ve kırdı o asayı.
Kırdı ama, şişmeye başladı o dizi. Deve boynu gibi oldu.
Ağrıdan duramıyordu.
Yerleri tırmalıyordu.
Çok çektikten sonra ölüp gitti...
."Bu, yolunu aydınlatır"
31-03-2014 00:00
Bir gün Sevgili Efendimiz yatsı namazını kıldılar bir sahabiyle.
O kişinin evi uzaktı.
Hava ise kapalıydı.
Ona bir hurma dalı verdiler ve "Bu, senin yolunu aydınlatır" buyurdular.
O sahabi aldı onu.
Eve gidinceye kadar o dal fener gibi aydınlattı yolunu.
? ? ?
Ukayl bin Ebi Talip (radıyallahü anh), Peygamberimizle birlikte sefere çıktı bir gün.
Hava aşırı sıcaktı.
Ve çok bunaltıcıydı.
Bir dağın eteğine geldiklerinde, susuzluk had safhaya vardı artık.
Hazret-i Ukayl yürüyemiyordu.
Resulullah'a gelip:
"Çok susadım yâ Resulallah!" diye arz etti.
Efendimiz ona:
"Git şu dağa söyle, sana su versin!" buyurdular.
O tereddüt etmedi.
Dağa doğru dönüp:
"Ey dağ! Resulullah Efendimiz bana su vermeni emrediyor" diye seslendi.
Dağ dile gelip:
"Resulullah'ın emri başım gözüm üstüne. Ancak Ona arz et ki hiç suyum kalmadı" dedi.
Hazret-i Ukayl sordu:
"Niçin suyun kalmadı?"
Dağ yine seslenip:
"Hani bir âyet-i kerime nazil olmuştu, orada 'Ey insanlar! O ateşten korkun ki onu tutuşturanlar müşriklerle taşlardır' buyuruluyordu. İşte orada bahsi geçen o taşlar, benim taşlarım olursa diye ağlamaktan hiç suyum kalmadı" dedi.
."Kabından boşaltmasaydın!"
01-04-2014 01:00
Bir gün fakirin biri, Peygamber Efendimiz'den buğday istedi.
Ekmek yapacaktı garip.
Efendimiz, bir ölçek buğday verip gönderdiler.
Adamcağız o buğdayı aldı. Yarısını öğütüp ekmek yaptı. Bir müddet sonra kalan kısmıyla ekmek yapacaktı ki buğdayın azalmamış olduğunu gördü.
Kap dolu duruyordu.
Yarısıyla ekmek yaptı.
Sonra yine lazım oldu.
Kap yine doluydu.
O buğdayı başka kaba boşaltıp Efendimiz aleyhisselama geldi.
Ve arz etti durumu.
Efendimiz dinleyip:
"Eğer kabından boşaltmasaydın, o buğdayı senelerce yiyecektiniz de yine bitmeyecekti" buyurdular.
? ? ?
Taif seferinden dönülürken gece oldu. İslam askeri karanlıkta yol alıyordu.
Çok yorgundular.
Ve uykusuzdular.
Orduda Efendimiz de vardı ve O da aynı durumdaydı.
Çok yorgundu.
Ve uykusuzdu.
Öyle ki uykusuzluktan mübarek gözlerini zor açıyordu. İşte böyle yorgun ve uykusuz vaziyette giderken, önlerine bir ağaç çıktı birden.
Zifiri karanlıktı.
Resûl-i Ekrem Efendimiz tam ağaca çarpacaktı ki koca ağaç yukarıdan aşağıya doğru yarılıp ikiye ayrıldı. Efendimiz arasından geçip gittiler. Ağaç, o hâlde uzun yıllar kaldı ve ziyaret ediliyor bilenlerce.
."Yâ Rabbî, beni affet!"
02-04-2014 01:00
Hazret-i Ebu Bekir'in bir hizmetçisi vardı ki mutfak masraflarını o görüyordu.
Hazret-i Ebu Bekir sofraya otururken "Bu yemeğin parasını nereden temin ettin?" diye sorardı hemen.
Helaldense yerdi.
Yoksa yemezdi.
Bir akşam eve yorgun gelmişti.
Sofraya oturdu.
Yemeye başladı.
Henüz bir lokma yemişti ki hizmetçi mânâlı mânâlı bakıp "Bir şey sormayacak mısınız?" dedi.
Halife hatırladı.
Yemeği bırakıp:
"Unuttum. Söyle bakalım nereden temin ettin bu yemeğin parasını?"
Hizmetçi:
"Cahiliye zamanımda para karşılığında raksedip oynar, insanları eğlendirirdim. O günlerden kalan bir alacağım vardı, bugün onu tahsil ettim" dedi.
Bu cevabı duydu.
Koştu lavaboya. Parmağını boğazına sokup güçlükle çıkardı o lokmayı. Öyle zahmet çekti ki ev halkı ölüyor zannettiler.
Telaşlandılar.
Yanına gelip:
"Bir lokma için değer miydi bunca zahmete, nerdeyse ölüyordun" dediler.
O cevaben:
"Resulullah'tan işittim 'Haram ateştir' buyurmuştu. Bu zahmet, cehennemde yanmaktan çok hafif kalır" dedi.
Ve el kaldırıp:
"Yâ Rabbî! Beni affet. Ben zayıf bir kulum. Cehennem ateşine dayanamam" diye yalvardı.
.Şunu tanıyor musun?"
03-04-2014 01:00
Bir gün, Hazret-i Ebu Bekir'le Hazret-i Ali (radıyallahü anhüma) mescid-i şerifte otururken biri girdi içeri. Hazret-i Ali'yi görünce birden rengi kaçtı.
Çok mahcup oldu.
Çöküverdi oraya.
Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ali'ye dönüp sordu:
"Yâ Ali! Şu adam seni görünce mahcup oldu. Acaba neden?"
Buyurdu ki:
"Bana borcu var, belki ondandır."
O zaman kalktı.
Onun yanına gitti.
Elini omuzuna atıp sordu:
"Hayırdır, neyin var senin?"
"Yok bir şey yâ Eba Bekir!"
"Ali'yi görünce mahcup oldun!"
"Evet, çok mahcubum."
"Neden?"
"Ona borcum var."
"Ne kadar?"
"Yirmi bin akçe."
"Ödiyemiyor musun?"
"Hayır, ödeme imkânım olsa bir saat bile geciktirmem."
Bu cevapları aldı.
Fevkalade üzüldü.
Onu sevindirmek için "Borcunu öderim, ama bir şartla. Fatiha suresinin yarısını okuyup sevabını bana hediye edeceksin" buyurdu.
Adam çok sevindi.
Dediği gibi yaptı.
Sevabını bağışladı.
Hazret-i Ebu Bekir ona yirmi bin akçe verip "Diğer yarısını da okur musun" buyurdu.
"Okurum" dedi.
Ve okuyup bağışladı sevabını. Hazret-i Ebu Bekir yirmi bin akçe daha verdi. Adam sevinçten uçuyordu...
."Bir şey sormak istiyorum"
04-04-2014 01:00
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) halifeyken her gece şehri dolaşır, bir derdi sıkıntısı olan var mı diye araştırırdı.
Varsa giderirdi.
Ve hep ağlardı.
"Niçin hep ağlarsınız?" dediklerinde derin bir "âh" çekip "Nasıl ağlamayayım, bir koyun Fırat Nehrine girip boğulsa yarın benden sorulur" buyururdu.
? ? ?
Bir gün Hazret-i Huzeyfe'ye rastlayıp "Yâ Huzeyfe! Peygamberimiz, münafıkların listesini sana verdi değil mi?" diye sordu.
"Evet verdi" dedi.
Buyurdu ki:
"Bir şey sormak istiyorum ama doğru söyleyeceksin. O listede ben var mıyım?"
Hazret-i Huzeyfe şaşırdı.
Hiç bunu beklemiyordu.
Ancak Halife ciddiydi:
"Söyle, ben var mıyım?"
"Yoksun yâ Ömer!"
"Doğru mu bu?"
"Vallahi doğru söylüyorum yâ Ömer! Sen listede yoksun."
O, bu cevabı aldı.
Böylece rahatladı.
? ? ?
Vefatından bir yıl sonra bir sahabi onu rüyada görüp "Sizi bitkin gördüm yâ Ömer!" dedi.
"Evet yorgunum."
"Neden yâ Ömer?"
"Ben öleli ne kadar oldu?"
"Tam bir sene."
Hazret-i Ömer:
"Öldüğüm günden şu âna kadar hep hesap veriyordum. İnce ince sordular. Rabbimin rahmeti yetişmeseydi kurtulamayacaktım" buyurdu.
."Bu, bizim Ömer!.."
05-04-2014 01:00
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) bir gün şehri gezerken kendisini sevindiren şöyle bir hadise oldu.
Bir sokağa girdi.
Yürüyüp ilerledi.
Sokağın ilerisinde çok yaşlı ve safca bir kadıncağız evinin önüne çıkmış güneşleniyordu. Kızı, Halifeyi fark edince telaşla seslendi:
"Anneciğim!"
"Söyle kızım"
"Çabuk içeri gir!"
"Neden kızım?"
"Emîr-ül müminin geliyor."
İhtiyar kalkıp içeri girdi.
Ancak merak etmişti Emîrin kim olduğunu.
Pencereyi açtı.
Ve onu bekledi.
Halife ilerleyip tam o evin önünden geçiyordu ki yaşlı kadın tanıdı Hazret-i Ömer'i.
İçinden:
"Bu, bizim Ömer" dedi.
Ve seslendi kızına:
"Kızım! Hani Emîr geliyordu?"
"Evet anne Emîr geliyor."
"Ne emîri kızım, biz ona Ömer derdik. Ne zaman emîr olmuş?" deyiverdi.
Halife bunu işitti.
Çok hoşuna gitti.
Kalbinden "Ömer'i kendisine tanıtan kimdir?" diye düşündü.
Çok merak etmişti.
Başını kaldırdı.
Pencereye baktı.
İçeride ihtiyar kadıncağızı görünce ona doğru seslenip "Doğru dersin ey hatun! Ben, o senin bildiğin Ömer'im!" dedi.
Ve yürüyüp gitti.
Çok sevinmişti.
Öyle ki memnuniyeti yüzünden okunuyordu...
.Sefine adını kim koydu?"
06-04-2014 01:00
Hazret-i Sefine (radıyallahü anh) Sahabe-i güzindendir. Hazret-i Ümmü Seleme'nin kölesidir.
Hazret-i Ümmü Seleme Resulullah'ın hanımlarındandı. Sefine'yi alıp hayatı boyunca Resulullahın hizmetinde bulunması şartıyla azat etti.
O da şartı kabul etti.
Resulullah'a hizmet etti.
Bir gün ondan:
"Sefine adını sana kim koydu?" diye sordular.
Şöyle anlattı:
"Biz Resulullah'la bir seferdeydik.
Bir konak yerinde konakladık. Eşyalarımız ve silahlarımız bir hayli çoktu.
Taşıması da zordu.
Bir kilimimiz vardı.
Resûl-i Ekrem bana bakıp 'O kilimi yere yay ve askerin fazla eşyasını o kilim üzerinde topla!' buyurdu.
Ben de kilimi yaydım.
Üzerine eşyaları yığdım.
Efendimiz baktı.
Ve bana hitaben:
'Kilimin uçlarını bağla ve kaldır götür. Mertçe git ki sen Sefinesin!' buyurdu.
Sefine, gemi demektir.
Ben hemen:
'Başüstüne' dedim.
Dedikleri gibi yaptım.
O ağır yükü sırtladım.
Atlılarla beraber yürüdüm.
Gideceğimiz yere vardım.
Hiç zorluk görmedim.
Bana çok hafif geldi.
O günden sonra on devenin yükünü kaldırır, Resulullahın himmetleriyle on menzillik yere iletirdim. O zamandan beri ismim Sefine'dir."
."Rüya göreniniz var mı?"
07-04-2014 01:00
Eshab-ı kiramdan Hazret-i Sefine (radıyallahü anh) rivayet eder:
"Resul aleyhisselam her sabah namazından sonra mübarek yüzünü Eshabına döndürüp 'Bu gece rüya göreniniz varsa anlatsın' buyururdu.
Gören varsa dinlerdi.
Ve tabirini yapardı.
Rüya gören yoksa uygun bir mevzuda söyleşip kalkarlardı.
Bir gün yine sordular.
Rüya gören yoktu.
Resulullah Efendimiz:
'Ey Eshabım! Bu gece ben acayip bir rüya gördüm' buyurdular.
Ve şöyle anlattılar:
'Gökten bir terazi asıldı.
İki büyük kefesi vardı.
Beni bir kefesine koydular.
Ebu Bekir'i ise diğer kefesine koydular.
İkimizi tarttılar.
Ben Ebu Bekir'den ağır geldim.
Sonra beni çıkardılar.
Yerime Ömer'i koydular.
Ömer ile Ebu Bekir'i tarttılar.
Ebu Bekir ağır geldi.
Sonra Ebu Bekir'i çıkardılar.
Yerine Osman'ı koydular.
Ömer'i Osman ile tarttılar.
Ömer ağır geldi.
Ömer'i çıkardılar.
Yerine Ali'yi koydular.
Osman'ı Ali ile tarttılar.
Osman ağır geldi.
Osman'ı o kefeden çıkardılar.
Sonra Ali'nin zamanından kıyamete kadar gelecek olan bütün ümmeti o kefeye koyup Ali ile tarttılar.
Ali cümlesinden ağır geldi.
Daha sonra o teraziyi gökyüzüne çektiler."
.Allah için ibadet etmek...
08-04-2014 01:00
Abdullah bin Ömer (radıyallahü anh) hayrı hasenatı, köle âzat etmeyi çok severdi.
Her işini Allah için yapardı.
Yüzüğünün taşında "Abedellahe lillah" yazılıydı ki, "Allah'a, Allah için ibadet etti" demektir.
Çok ihlâslıydı.
Dünyayı sevmezdi.
Cabir bin Abdullah, "Hazret-i Ömer ve oğlu Abdullah'tan başka içimizde dünyaya meyli olmayan kimse yoktur" derdi.
? ? ?
Hazret-i Nafi, Hazret-i Abdullah'ın âzatlısıdır. Onu, on bin dirheme satın aldı ve "Seni Allah için âzat ettim" dedi.
Kölelerinden hangisini ibadet ederken görse hemen onu âzat ederdi.
Bazıları:
"Böyle görünerek seni aldatıyorlar" derlerdi.
O, cevaben:
"Hayır için aldanmaktan iyi şey var mıdır?" buyururdu.
Âzatlılarından olan İmâm-ı Nafi (radıyallahü anh), Efendisiyle ilgili olarak "Abdullah bin Ömer, bin kişi âzat etmeyince ruhunu teslim etmedi" demiştir.
Yine o anlatıyor:
"Çok az yemek yerdi.
Ayda bir et yerdi.
Bir de misafir geldiğinde veya Ramazan-ı şerifte et yerdi. Bir şeyi fazla sevmeye başladı mı onu Allah rızası için bir ihtiyacı olana verirdi.
Ve sevinirdi.
Velhasıl o;
'Beğendiklerinizden çıkarıp vermedikçe iyiler derecesine erişemezsiniz' âyet-i celilesiyle amel ederdi."
."İhtiyaçlarını bana bildir"
09-04-2014 01:00
Abdullah bin Ömer'in (radıyallahü anh) canı bir gün balık istemişti.
Kızartıp önüne koydular.
Tam yiyecekti.
Bir fakir geldi.
Henüz bir lokma bile almamıştı ki öylece o fakire verdi.
Hiç yalnız yemezdi.
Mutlaka misafirle yerdi. Misafir yoksa çıkıp arar bulur, onunla sofraya oturur ve birlikte yerdi.
? ? ?
O zamanın zenginlerinden biri Abdullah bin Ömer'e "Her ne ihtiyacın varsa bana bildir" diye mektup yazmıştı.
Mektubu okudu.
Ve cevabında:
"Ben Resulullah Efendimizden işittim. 'Veren el alan elden hayırlıdır' buyurdu. Senden bir isteğim yoktur" diye yazdı.
? ? ?
Abdullah bin Ömer'e bir gün dört bin dirhem para ile kıymetli bir kaftan hediye getirdiler.
Ertesi gün oldu.
Bir dostu, onu hayvanına veresiye yem alırken gördü.
Çok hayret etti.
Evine gitti ve:
"Dün Abdullah'a dört bin dirhem para ile kıymetli bir kaftan hediye gelmemiş miydi?" diye sordu.
Ev halkı:
"Evet gelmişti" dediler.
Bunun üzerine:
"Bugün onu çarşıda gördüm. Hayvanı için veresiye yem alıyordu" diye söyledi.
Ev halkı da:
"Doğrudur. O, dört bin dirhemi fakirlere dağıttı. Kaftanı da aynı gün bir fakire verdi" dediler.
.Abdullah ne iyi insandır"
10-04-2014 01:00
Abdullah bin Ömer (radıyallahü anh) anlatıyor:
"Asr-ı saadette bir gece rüya görmüştüm. Elimde ipekli bir kumaş parçası vardı ve ben cennette nereyi istesem bu ipek sayesinde oraya uçuyordum.
Derken iki kişi geldi.
Beni sıkıca tuttular.
Cehenneme götürdüler.
Çok korktum. O anda yanıma bir melek geldi ve 'Korkma, sana bir şey yapmayacaklar' dedi.
Çok sevindim.
Beni bıraktılar.
Hazret-i Hafsa benim bu rüyamı Resulullah'a anlatmış. Sevgili Peygamberimiz de 'Abdullah ne iyi insandır. Keşke geceleri de namaz kılsa' buyurmuşlar.
Bunu işittim.
Çok sevindim.
O günden itibaren gece namazı kılmaya başladım ve ölünceye kadar buna devam ettim..."
? ? ?
Abdullah bin Ömer hakkında, bir seveni şöyle anlatıyor:
"O Mekke'ye geldiğinde bize misafir olurdu. Geceleri kalkıp teheccüd kılardı.
Bir gece yine kalktı.
Ve beni uyandırıp:
'Kalk namaz kıl ve Kur'ân-ı Kerim'in üçte birini oku' dedi.
Ben de kalktım.
Namaz kıldım.
Ve kendisine 'Sabah yaklaştı, bu kısa zamanda Kur'ân-ı Kerim'in üçte birini okuyup yetiştiremem' dedim.
Bana cevaben:
'Öyleyse İhlas suresini oku. Çünkü bu sure Kur'ânın üçte birine bedeldir' dedi."
. "Alana helal ettim!.."11-04-2014 01:00
Bir gün Abdullah bin Ömer'in (radıyallahü anh) devesi çalındı.
Çok arayıp bulamadı.
"Alana helal ettim" dedi.
Mescide girip namaz kıldı.
Az sonra biri gelip:
"Deven şuradadır" dedi.
Nalınlarını giydi.
Oraya gidecekti.
Birden geri dönüp:
"Helal etmiştim, artık almam" buyurdu.
? ? ?
Bir sahabi anlatıyor:
"Abdullah bin Ömer (radıyallahü anh) ile beraber bir yolda gidiyorduk.
Bir ara ney sesi işittik.
Abdullah durdu.
Kulaklarını parmaklarıyla kapadı.
Duymak istemedi.
Oradan uzaklaştık.
Sonra bana dönüp:
'Ney sesi hâlâ işitiliyor mu?' diye sordu.
'İşitilmiyor' dedim.
O vakit parmaklarını kulaklarından ayırdı.
Merak etmiştim.
Hikmetini sorunca:
'Resulullah da böyle yapmıştı' dedi."
? ? ?
Bir kimse de Abdullah bin Ömer hazretlerinin yanına geldi ve kendisine "Allah için, seni çok seviyorum" dedi.
O kimseye baktı.
Ve cevap verip:
"Ben de seni Allah için hiç sevmiyorum" dedi.
"Niçin?" deyince:
"Çünkü sen, ezanı teganni ederek şarkı söyler gibi okuyorsun" buyurdu.
."Ey Allah düşmanı!.."
12-04-2014 01:00
Yahudilerin başında Esir bin Züram diye biri vardı ki Yahudileri Müslümanların aleyhinde tahrik ediyordu.
Efendimiz, Abdullah bin Revaha'yı çağırdı.
Onu otuz kişiye başkan yaptı.
Ve Hayber tarafına gönderdi.
İbni Revaha gitti.
Durumu tetkik etti.
Neticeyi Efendimize bildirip Esir bin Züram'ın vücudunu ortadan kaldırmak lâzım geldiğini arz etti.
Efendimiz sevindi.
Ve onu bu işle vazifelendirdi.
? ? ?
Abdullah bin Revaha, maiyetindeki otuz kişiyle birlikte hareket ederek, Esir bin Züram'ın yurduna doğru yürüdü.
Nihayet onu buldu.
Medine'ye davet etti.
Esir bin Züram:
"Gelirim" dedi.
Yanına otuz kişi alarak birlikte yola çıktılar. Bir müddet yol gittiler. Esir kâfirinin aklına birtakım şüpheler geldi.
Ve yavaşladı.
Sonra durdu.
Hatta gerilemeye başladı.
İbni Revaha:
"Ey Allah düşmanı! Niçin geriliyorsun?" dedi.
Esir kâfiri de:
"Şüpheye düştüm" dedi.
O zaman iki taraf arasında şiddetli bir cenk başladı.
Hem de kıyasıya.
Boğaz boğaza.
Allah yardım etti.
Esir bin Züram kâfiriyle yanındaki otuz kişinin hakkından gelip hepsini öldürerek cehenneme gönderdiler...
.Kimin huzuruna çıkacağım?
13-04-2014 01:00
Zeynelabidin Ali hazretleri, Resulullah Efendimizin torunu, Hazret-i Hüseyin'in (radıyallahü anh) oğludur. Abdest almaya başlayınca korkardı.
Yüz rengi solardı.
Benzi sararırdı.
Âzâları titrerdi.
Bir yakını:
"Efendim, abdest almaya kalktığınız zaman niçin böyle korkar ve titrersiniz?" diye sordu.
Cevaben:
"Abdest alınca kimin huzuruna çıkacağımı biliyorsun. Nasıl titremeyeyim? buyurdu.
? ? ?
Bir gece namaz kılıyordu. Şeytan, yılan suretinde gelip meşgul etmek istedi kendisini.
Hiç aldırış etmedi.
Yılan da ısırdı.
Namazını bitirip:
"Ey lain! Defol git" dedi.
O an bir ses duydu.
Gaipten geliyordu.
Kulak verip dinledi.
"Sen Zeynelabidin'sin, o sana zarar yapamaz!" diyordu.
? ? ?
Bir gün de sevdiklerine "Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz" buyurdu.
Dinleyenler:
"Yine söyle" dediler.
O zaman da:
"Şimdiden çok Allah diyelim ki son nefeste Allah dememiz zor olmasın" buyurdu.
Bir gün de:
"Akıllı insan kimdir efendim?" diye sordular.
Cevabında:
"Akıllı insan, ölmeden ahiret için hazırlık yapandır" buyurdu.
.Zulmeden melik!..
14-04-2014 01:00
Bir kimse anlatıyor: "Bir gün Zeynelâbidin Ali hazretlerine rastladım. Vaktiyle kendisine zulmeden meliki sordu.
Ben cevaben:
'Bildiğim kadarıyla zulümlerine devam ediyor efendim' dedim.
Çok üzüldü.
Yüz rengi değişti.
Ellerini kaldırıp:
'Yâ Rabbî! Sen o zalime demir ve ateşle azap yap' diye bir beddua etti.
Hac'dan sonra Kûfe'ye vardım.
O zalimi sordum bir dostuma.
Cevaben:
'Önce bıçakla ellerini kestiler, sonra da ateşte yaktılar' dedi.
Ben gayriihtiyari:
'Sübhanallah! O beddua ne çabuk kabul oldu' dedim."
? ? ?
Bir sohbetinde "Kardeşlerim, İslâmiyet'in her emri ve her yasağı, biz kullar için büyük nimettir. Bu nimete şükretmezsek elimizden çıkar" buyurdu.
Dinleyenler:
"Nasıl şükredelim efendim?" dediler.
Büyük zat:
"Emirlerin şükrü, onları yapmakla, haramların şükrüyse onları terk etmekle yapılır" buyurdu.
? ? ?
Bir gün ev halkı ve hizmetçileriyle birlikte sahraya hava almaya çıktılar.
Sofrayı serip tam bir şeyler yiyeceklerdi ki bir ceylan uzaklardan koşarak gelip yanlarında durdu.
Ve yaklaştı sofraya.
Onlarla birlikte yedi.
Sonra da ayrılıp gitti.
.Filanca yavrumu kaçırdı!"
15-04-2014 01:00
Zeynelâbidin Ali hazretleri, bir gün sevdikleriyle sahrada oturuyordu ki güzel yüzlü bir ceylan gelip durdu yanında.
İşaretler yaptı.
Sesler çıkardı.
Yanındakiler "Bu hayvan ne istiyor?" dediler.
Cevaben:
"Filan adam yavrumu kaçırdı... Dünden beri onu emziremedim. Ne olur, bana yardım edin, diyor!" buyurdu.
Ve çağırttı o adamı.
Geldiğinde "Sen bunun yavrusunu kaçırmışsın, git getir de onu emzirsin" buyurdu.
Köylü hayretle gitti.
Yavru ceylanı getirdi.
Ana ceylan yavrusunu emzirince "İstersen bu yavruyu annesine bağışla" buyurdu.
Köylü "Peki" dedi.
Ve getirip verdi.
Anne ceylan, yavrusunu aldı ve sevinç içinde hoplayıp sıçrayarak giderken dönüp dönüp arkasına bakıyordu...
Oradakiler:
"Ne diyor?" dediler.
"Bize teşekkür ve dua ediyor" buyurdu.
? ? ?
Bu zat bir zaman hastalandı. Sevdikleri ziyaretine geldiler.
Onlara sordu ki:
"Niçin geldiniz?"
"Hasta olduğunuzu duyduk ve üzüldük. Çünkü sizi çok seviyoruz" dediler.
Büyük velî:
"Kim beni, Allah için severse mahşer günü Arş-ı âlâ altında gölgelenir. Her kim de dünya için severse o da hesapsız dünya nimetlerine kavuşur" buyurdu.
.Korkma! Seni affettim"
16-04-2014 01:00
Bir gün sevdikleri, Zeynelâbidin Ali hazretlerini ziyarete geldiler. Onları içeri aldı.
Ve kölesine:
"Misafirlerimize yemek getir!" diye seslendi
Mutfak alt kattaydı.
Köle, mutfağa indi.
Ve bir sofra hazırlayıp merdivenden çıkarken yemek dolu sofra kaydı elinden. Altta oynayan küçük oğlunun üzerine düştü ve çok sevdiği çocuğu vefat etti.
Köle çok korktu!
Korkudan titriyor ve nasıl ceza vereceğini düşünüyordu ki "Korkma! Seni affettim" buyurdu.
Sonra da âzat etti.
Yavrusunun teçhiz ve tekfinini yapıp gözyaşları içinde defnetti kabrine.
? ? ?
Bir sohbetinde "Kibirliye şaşıyorum... Zira kibredecek nesi vardır ki? Önce bir damla suydu, sonra bir avuç toprak olacak!" buyurdu.
Bir nefes aldı.
Ve ardından:
"Şunlara da şaşarım ki toprağa koydukları bir çekirdeğin, az zaman sonra koca bir ağaç olduğunu görürler de, 'bu nasıl oluyor?' diye düşünmezler" buyurdu
Vefatından sonra rüyada görüp "Dünyaya geri dönmek ister misiniz?" diye sordular.
Cevabında:
"Tek şey için isterim" buyurdu.
"O nedir?" dediler.
"Ayağıma demirden ayakkabı giyer ve bütün dünyayı kapı kapı dolaşıp (Ey insanlar! Uyanın. Ölüm var, âhiret var... Orada her işinizden ince ince hesap var!) derim" buyurdu.
.Fazilet sahipleri nerededir?
17-04-2014 01:00
Zeynelâbidin Ali hazretleri anlatır: Mahşerde bir melek "Fazilet sahipleri nerededir?" diye seslenir.
Bir grup kalkar.
O kalkanlara:
"Siz cennete gidiniz! denir.
Onlar cennete giderlerken bazı melekler sorar ki:
"Siz kimlersiniz?"
"Biz fazilet ehliyiz."
"Sizin faziletiniz ne idi?"
"Biz, insanların hakaret ve zulümlerine sabreder ve kötülük yapanları affederdik" derler.
Melekler:
"Ne güzel... cennet size afiyet olsun!" derler.
Sonra seslenirler ki:
"Sabır ehli nerdedir?"
Bir grup kalkar.
O kalkanlara:
"Siz de cennete gidin!" denir.
Onlar cennete giderken, bazı melekler onlara sorar:
"Siz kimlersiniz?"
"Biz sabır ehliyiz."
"Siz neye sabrederdiniz?"
"İbadette güçlüğe" derler.
Melekler:
"Ne güzel, haydi siz de cennete gidin!" derler.
Ve seslenirler ki:
"Allah'ın komşuları nerdedir?" Az bir cemaat kalkar.
Onlara:
"Siz de cennete gidin!" denir.
Melekler görüp sorar ki:
"Siz ne amel işlediniz?"
"Biz birbirimizi Allah için severdik" derler.
Melekler:
"Ne güzel, ne güzel... Haydi mükâfat olarak siz de cennete gidin!" derler.
.Bu deve burada ölecek!"
18-04-2014 01:00
Zeynel Âbidin Ali hazretlerinin cins bir devesi vardı.
Kamçısız giderdi.
Ve üstündekini incitmezdi.
Zeynel Âbidin hazretleri vefat edince büyük bir hüzün sardı bu deveyi!
Yemeden içmeden kesildi.
Onun kabri üzerine geldi.
Göğsünü yere koyup inledi!
Hiç kimse bu deveyi mezar başından kaldıramadılar.
Oğlu Muhammed Bâkır hazretleri, oradaki halka "Hiç boş yere uğraşmayın... Bu deve burada ölecek!" dedi.
Hakikaten aradan üç gün geçti.
Deve, o kabrin yanında öldü.
? ? ?
Zeynel Âbidin Ali hazretleri, bir gün "Kim, bir haram karşısında gözünü kapatırsa Cenab-ı Hakk onun gönlünü îmanla doldurur" buyurdu.
Bir gün de:
"Bugün gülerek günah işleyenler, yarın ağlayarak cehenneme girerler!" buyurdu.
Dinleyenler:
"Ya tövbe ederse?" dediler.
"O zaman girmez... Çünkü günahına pişman olup tövbe eden, hiç günah işlememiş gibidir" buyurdu.
Bir kimse vardı.
Zeynel Âbidin Ali hazretlerinin aleyhinde konuşmuştu. O bunu öğrenince üzüldü!
Hemence kalktı.
Onun yanına gitti.
Ve "Hakkımda bazı şeyler söylediğini işittim... Eğer dediklerin doğruysa, Allahü teâlâ beni affetsin. Yok eğer iftiraysa seni affetsin!" buyurdu.
."İmdat yâ Resulallah!.."
19-04-2014 01:00
Eshab-ı Kiram'dan Ukayl bin Ebi Talip ile Resulullah Efendimiz, birlikte sefere çıkmışlardı bir gün.
Sonra mola verdiler.
O esnada karşıdan bir devenin koşarak kendilerine doğru geldiğini gördüler...
Hayvan, can havliyle geldi.
Efendimiz'in önünde çöktü.
Ve dile gelip:
"İmdat yâ Resulallah, beni kurtar!" dedi.
Ardından bir köylü geldi telâşla.
Elinde bıçak vardı.
Efendimiz, ona:
"Ne istersin bu biçare deveden?" diye sordu.
Adam cevaben:
"Yâ Resulallah! Bu, bana itaat etmiyor, âsi oluyor... Keseyim de kurtulayım dedim, kaçtı elimden" diye arz etti.
Deve, dile gelip:
"Yâ Resulallah! İzin verirsen ben arz edeyim mi?" dedi.
Efendimiz:
"Sen söyle" buyurunca:
"Yâ Resulallah! Bu kabile insanları yatsı namazlarını kılmıyorlar. Hâlbuki sen 'Yatsıyı kılmayanlara azap iner!' buyurdun. Ben de bunların arasındayım. O azap bana da gelir diye korktum ve kaçtım o kabileden!" dedi.
Efendimiz köylüye sordu:
"Doğru mu söylüyor?"
Köylü cevap verip:
"Evet yâ Resulallah! Ama söz veriyorum, bundan sonra yatsı namazlarını hiç terk etmeyeceğim" dedi.
Deve dile gelip:
"Tamam! Madem öyle, ben de ona artık isyan etmeyeceğim" dedi.
."Kaldıkları yerden oku!"
20-04-2014 01:00
Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bir gün bir kabileye vardı.
O esnada Yahudiler bir yerde toplanmış Tevrat okuyorlardı.
Resulullah gelince okumayı kestiler....
Bir sessizlik oldu.
Efendimiz sordu:
"Niçin sustunuz?"
Kimseden ses çıkmadı.
Orada bir ihtiyar vardı.
Nurani bir zattı.
Efendimize baktı.
Ve ayağa kalkıp "Ben söyleyeyim mi?" diye arz etti.
Efendimiz ona:
"Peki söyle bakalım, niçin sustular?" buyurdu.
İhtiyar kişi:
"Siz gelmeden önce Tevrat'ta, âhir zaman Peygamberinin üstün vasıflarını okuyorlardı... Ama siz gelince birdenbire sustular" diye arz etti.
Efendimiz memnun oldu!
Ve o yaşlı kimseye:
"Pekâlâ, kaldıkları yerden sen oku!" buyurdular.
İhtiyar, Tevrat'ı aldı.
Ve okumaya başladı.
Ancak Tevrat'ı okurken bir yandan da göz altından hayranlıkla Resulullah Efendimiz'i süzüyordu gizlice...
O sayfayı bitirdi.
Artık dayanamadı.
Efendimiz'e sevgi ve saygıyla bakarak:
"Vallahi o peygamber sensin... Ben şehadet ederim ki sen Allahın Resulüsün!" dedi.
Sonra şehadeti okudu.
Ve ruhunu teslim etti.
Ne güzel son!..
.Ümmet-i Muhammed'in hâli
21-04-2014 01:00
Mahşer gününde, Hakk teâlâ "Yâ Cebrail! Muhammed ümmetinin hâlini Malik'ten öğren" diye emreder.
Melek bu emri alır.
Ve gidip sorar:
Malik "Pek fenadır" der.
Ve perdeyi aralar.
Hazret-i Cibril bakar. Azap çeken müminleri görür. Müminler de onu görürler.
Güzelliğine hayran kalıp "Ey Malik! Bu zat kimdir?" derler.
Malik der ki:
"O, Cebrail'dir. Muhammed aleyhisselâma vahiy getirir."
Onlar, Muhammed ismini işitince "Ey Cebrail! Ne olur, Peygamberimize bizden selâm ilet ve şu hâlimizi Ona bildir" diye feryat ederler.
O da "Pekâlâ" der.
Resulullaha varır.
Gördüğünü haber verir. Efendimiz bu haberi öğrenir.
Arş-ı âlâya varır.
Ve secdeye kapanır:
Rabbimiz "Ey Habibim! Dileğin ne ise iste" buyurur.
Efendimiz:
"Yâ Rabbî! Tek dileğim, günahkâr ümmetimin ateşten kurtulmasıdır" der.
Hakk teâlâ:
"Ey Resulüm! Git, onları ateşten çıkar" buyurur.
Efendimiz emri alır.
Süratle cehenneme varır. Bütün ümmetini ateşten kurtarır. Kâfirler bunu görüp:
"Âah! Keşke biz de ehli îman olsaydık da, biz de bunlar gibi ateşten kurtulsaydık" derler.
Ama nerede!
Onlar, sonsuz kalırlar o ateşte.
."Sen ağlıyor musun?"
22-04-2014 01:00
Efendimiz'le Hazret-i Âişe bir gece baş başa oturuyorlardı. Resûl-i Ekrem, mübarek başını Hazret-i Âişe'nin kucağına koydu.
Yıldızları seyre koyuldu.
Hazret-i Âişe ise dolunayı seyrediyordu.
Resulullah'ın nur cemali, dolunaydan daha nurlu ve parlak göründü kendisine.
Duygulanıp ağladı.
İki damla gözyaşı Efendimiz'in nur yüzüne damladı.
Efendimiz sordu:
"Sen ağlıyor musun yâ Âişe?"
"Evet yâ Resulallah!"
"Niçin ağlıyorsun?"
"Senin cemalini, dolunaydan daha parlak gördüm de onun için yâ Resulallah!"
"Şaştın mı buna?"
"Evet şaştım yâ Resulallah!"
Buyurdu ki:
"Hiç şaşma yâ Âişe! Çünkü Ay'ın ve Güneş'in nurunu da benim nurumdan yarattı Hakk teâlâ."
Hazret-i Âişe sordu:
"Siz neye bakıyordunuz yâ Resulallah?"
Efendimiz:
"Yıldızlara bakıyordum. Eshabımdan biri var ki onun ibâdetleri yıldızlar adedince gökyüzüne yükseliyor. Onu düşünüyordum" buyurdu.
Hazret-i Âişe:
"Bu, babam olabilir" diye düşünüp sordu hemen:
"O kimdir yâ Resulallah?"
Efendimiz:
"Ömer'dir. Ama onun bütün sevapları, babanın sevapları yanında denizde damla bile değildir" buyurdular.
."Mahşer günü size şefaat edecek"
23-04-2014 01:00
Peygamber Efendimiz ve şanlı sahabiler Uhud harbinden dönmüş, Medine'ye giriyorlardı. Kadın ve çocuklar yollara dökülmüş, gazileri karşılıyorlardı. Kebşe Hatun da düşmüştü yollara.
Oğlu Amr şehit olmuştu.
Ama onun derdi başkaydı.
O, Resulullah'ı merak ediyordu.
Ve gördü en nihayet.
Sağ ve selâmetteydi.
Yanına koşup "Yâ Resulallah! Anam, babam, canım sana feda olsun. Seni sağ gördüm ya, başkası dert değil" dedi.
Oğlu Amr'ı sormadı.
Efendimiz ona bakıp "Ey Amr'ın annesi! Sana müjdeler olsun ki oğlun en yüksek mertebeye erişti. Mahşer günü size şefaat edecek" buyurdular.
? ? ?
Bir de Sümeyra Hatun var. Onun da düşündüğü, aynı kişiydi. Yerdeki şehitlere bir göz gezdirip babasını gördü az ileride.
Bir Fatiha okudu.
Seğirtti daha ileri.
Sonra kocasını gördü.
O da şehit olmuştu.
Lâkin derdi bunlar değildi. Onun derdi, Allah'ın Habibiydi. Az ileride iki şehit daha gördü.
Kardeşleriydi bunlar da.
Fatiha okuyup koşturdu.
Nihayet Resulullah'ı gördü uzaktan. Onu sağ görünce unuttu bütün dertlerini.
Sevince garkoldu.
Yanına koşup "Yâ Resulallah! Babam, kocam, kardeşlerim şehit düşmüşlerse de gam değil. Hamdolsun ki seni hayatta buldum. Sana bir şey olsaydı o zaman mahvolurduk" dedi.
.Ben sizin en iyiniz değilim"
24-04-2014 01:00
Peygamber Efendimiz vefat edince Eshab-ı Kiram Hazret-i Ebu Bekir'i söz birliğiyle Halife seçtiler.
O, minbere çıkıp:
"Ey Müslümanlar! Beni halife seçtiniz ama ben sizin en iyiniz değilim" dedi.
Hazret-i Ali:
"Seni Resulullah geçirdi önümüze. Geri çekmek kimin haddine!" dedi.
Hazret-i Sıddık başladı göreve.
Bir yandan da geçim için ticaret yapıyordu.
Sahabenin seçkinleri Halifeye gidip "Senin ticaretle uğraşmana biz razı değiliz" dediler.
Halife onları dinledi.
"Mecburum" buyurdu.
"Beytülmal'dan sana maaş verelim. Hep devlet işleriyle uğraş" dediler ve günlük "İki dirhem" ücret tayin ettiler.
Halife "Bu çok" dedi.
Yarıya indirdiler.
O zaman kabul edip bıraktı ticareti. Ancak aldığı ücretleri harcamaz, bir testiye atıp biriktirirdi.
Derken vefatı yaklaştı.
Kızı Âişe'yi çağırdı.
Testiyi önüne döküp "Ey kızım! Bu paralar beytülmal'dan aldığım ücretlerdir. Ölürsem Ömer'e götür, fukaraya dağıtsın" buyurdu.
Sonra hastalandı.
Nihayet vefat etti.
Hazret-i Âişe o testiyi aldı. Hazret-i Ömer'e vardı ve önüne döküp "Bu paralar, babamın beytülmal'dan aldığı ücretlerdir. Vasiyeti üzerine size getirdim. Fukaraya dağıtınız" dedi.
O da onu aldı.
Ve çok ağladı...
.Vücudumu öyle büyük yap ki!"
25-04-2014 01:00
Efendimiz aleyhisselâm mescid-i şerifte Eshabıyla sohbet ederken Cebrail aleyhisselâm geldi.
Efendimize:
"Yâ Resulallah! Ebu Bekir bu sabah öyle bir ibâdet yaptı ki yetmiş yıllık ibâdete bedeldir" diye arz eyledi.
Efendimiz dinledi.
Hazret-i Bilâl'e:
"Git, Ebu Bekir'i çağır gelsin" buyurdu.
Hazret-i Bilâl kalktı.
"Başüstüne!" dedi.
Ve gidip çağırdı.
Hazret-i Ebu Bekir acele giyinip çıktı evden. Az sonra mescid-i şerife geldi.
Selâm verip oturdu.
Efendimiz sordular:
"Nasılsın yâ Eba Bekir?"
"İyiyim Elhamdülillah."
"Evde ne yapıyordun?"
"Bir şey yapmıyordum."
"Peki bir şey düşündün mü?"
"Evet düşündüm."
"Ne düşündün?"
"Cenneti, cehennemi düşündüm. Allahü teâlânın her ikisini de insanla dolduracağını, cehennemin büyüklüğünü ve azabının şiddetini düşündüm. Burada yanacak olan insanların hâlini tefekkür ettim.
Çok korktum
Hatta titredim.
Kalbimden:
'Yâ Rabbî! Âhirette benim vücudumu öyle büyük yap ki cehennemi yalnız ben doldurayım. Başka kimseye yer kalmasın. Böylece senin takdirin yerine gelmiş olur ve bütün insanlar yanmaktan kurtulur' diye dua ettim" dedi.
."Gömleğini çıkar, üzerime ört!"
26-04-2014 01:00
Hazret-i Ömer bir gün Eshabdan bazısıyla sahrada oturuyordu ki bir köle gelip dikildi karşısına.
"Halife sen misin?"
"Evet benim."
Sırtından gömleğini çıkarıp uzattı Halifeye:
"Nicedir yırtık şu gömleğim. Al da dik şunu çabuk!"
Halife çok şaşırdı.
Kızmadan sordu:
"Sen niçin dikmiyorsun?"
"Elimden gelse dikerdim herhâlde. Hem sen halife değil misin. Millete hizmet etmek asıl vazifendir senin."
Ömer bin Hattab:
"Haklısın" dedi.
Ve başladı söküğü dikmeye. Ancak güneş, kölenin çıplak vücudunu yakmaya başlayınca emretti yine Halifeye:
"Gömleğini çıkar, üzerime ört. Zira vücudum güneşte çıplak durmaya alışık değil" dedi.
Bu isteğini de yaptı.
Az sonra tamir bitmişti.
Kalkıp giydirdi köleye.
Ardından sordu:
"Başka isteğin var mı?"
"Hayır yok" dedi.
"Öyleyse hakkını helâl et."
"Helâl olsun" dedi.
Ve son olarak da:
"Ey Halife! Şunu bil ki yarın mahşer gününde, şarktan ta garba kadar nice aç, çıplak ve düşkünler, haklarını senden alacaktır. Bunu bil de, öyle davran milletine. Halife olmak kolay değildir" dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Halife çok hüzünlenmişti.
O da kalkıp gitti evine.
Yollarda ağlıyordu...
."Öyleyse korkacak bir şey yok!"
27-04-2014 01:00
Efendimiz, bir gün Eshabına "Mümin kabre girince iki sual meleği gelir. Ancak çok heybetli ve korkunçturlar. Onu sorguya çekerler" buyurdu.
Hazret-i Ömer:
"Yâ Resulallah! Kabirde aklımız başımızda olacak mı?" diye sordu.
Efendimiz:
"Evet yâ Ömer, olacak!" deyince "Öyleyse korkacak bir şey yoktur" dedi.
Hazret-i Ali, onun bu sözüne şaştı. Vakta ki Ömer Faruk vefat etti.
Bunu hatırladı.
Kendi kendine:
"Bakalım dâvâsının eri olacak mı?" dedi.
Definden sonra bir kenara oturup gözlerini yumdu.
Kabre teveccüh etti.
Hakk teâlâ kaldırdı gözünden perdeyi. Gördü ki sual melekleri gelip sordular:
"Rabbin kim?"
"Dinin nedir?"
Hazret-i Ömer sordu onlara:
"Siz nereden geliyorsunuz?"
"Yedinci kat gökten."
"Bu mesafe ne kadardır?"
"Yedi bin yıllık yoldur."
"Pekâlâ, siz bu uzun yoldan gelinceye kadar Rabbinizi unuttunuz mu?"
"Unutmadık" deyince:
"Siz, yedi bin yıllık yoldan geldiniz ve Rabbinizi unutmadınız da, ben şimdi biraz önce evimden çıkıp geldim, niçin unutayım?" buyurdu.
Hazret-i Ali:
"Ey kardeşim Ömer! Gerçekten sözünün eriymişsin" dedi ve bir Fatiha okuyup gönderdi ruhuna...
.Allahü teâlâya yemin ederim ki!.."
28-04-2014 01:00
Resûl-i Ekrem Efendimiz "Allahü teâlâya yemin ederim ki âlemin yaratılmasından beri hiçbir Peygamber, ümmetlerinden Ebu Bekr-i Sıddık'tan daha faziletli kimseyle sohbet etmemiştir" buyurdu.
? ? ?
Bir gün de:
"Âlem halk olunalıdan beri, yüz yirmi dört bin Peygamberden hiçbiri, Ömer bin Hattab gibi dîni kuvvetli birisiyle sohbet etmemiştir" buyurdu.
? ? ?
Bir gün de:
"Hiç kimsenin dili, Allahü teâlânın kelamını, Osman'dan çok zikretmemiştir" buyurdu.
? ? ?
Yine bir gün:
"Âlem vücuda geleliden beri, hiçbir bahadırın eli ve kolu, kâfirlerin başına, Ali'nin eli ve kolu kadar kuvvetli kılıç vurmamıştır" buyurdu.
? ? ?
Sahih rivayet ile bildirilen bir hadîs-i şerifte haber verilmiştir.
Resûl-i Ekrem buyurdu ki:
"Birinci gökte seksen bin melek vardır ki Ebu Bekir ve Ömer'i sevenler için istiğfar ederler.
İkinci gökte seksen bin melek vardır ki Ebu Bekir ve Ömer'e düşmanlık edenlere lanet ederler.
Üçüncü gökte de seksen bin melek vardır ki Osman ve Ali'yi sevenlere istiğfar ederler.
Dördüncü gökte de seksen bin melek vardır ki Osman ve Ali'ye düşmanlık edenlere lanet ederler
.Allah'ın sevdikleri kalksınlar!.."
29-04-2014 01:00
Abdullah bin Abbas hazretlerinden bildirilen hadîs-i şerifte Resul aleyhisselâm buyurdu ki:
"Kıyamet günü gelir.
Bir nida edici gelip:
'Allah'ın sevdikleri ayağa kalksınlar!' diye seslenir.
Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali (radıyallahü anhüm) kalkarlar.
Ebu Bekir'e:
'Var, cennet kapısında dur. Allahü teâlânın rahmetiyle, istediklerini cennete koy. İstemediğini cennete koyma!' derler.
O da öyle yapar.
Ömer bin Hattab'a:
'Var, mizan'ın yanında dur! Kimi istersen, Allahü teâlânın bereketiyle sevaplarını ağır getir. İstemediklerini hafif getir!' denilir.
O da öyle yapar.
Osman bin Affan'a:
'Al bu asayı. Kevser havuzunun yanında dur! Kimi istersen havuzdan su içir. Kimi istersen içirme!' denilir.
O da öyle yapar.
Ali bin Ebi Talip'e:
'Bu elbiseyi giy! Allahü teâlâ, bu elbiseyi senin için hazırlamıştır!' denilir."
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) şöyle rivayet etmiştir:
"Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem):
'Beni Mirac'a çıkardıkları gece, Arş'ın ayağında (Ben birim, benden başka İlah yoktur. Adn cennetini ben yarattım. Yarattıklarımdan Resulüm Muhammed'i seçtim. Onu Ali ile kuvvetlendirip yardım ettim) yazılmış gördüm' buyurdu."
."Ali benim gömleğimdir!"
30-04-2014 01:00
Resulullah Efendimiz bir gün Eshab-ı Kirama:
"Ebu Bekir benim görür gözümdür ve işitir kulağımdır. Ömer benim sırtım ve sığınağımdır. Osman benim elimdir. Ali ise benim gömleğimdir" buyurdu.
Yine buyurdu ki:
"Kıyamet günü gelir.
Ümmet-i Muhammed'in seçilmişleri Arş önüne varırlar.
Günahkârların hâllerini görürler.
Çok üzülürler.
Hazret-i Ebu Bekir:
'Yâ Rabbî! Doğru sözlüleri bana bağışla' der.
Duası kabul olur.
Hepsi affolunur.
? ? ?
Ömer-ül Faruk:
'Yâ Rabbî! Adil olanlarını bana bağışla' der.
Duası kabul olur.
Hepsi affolunur.
? ? ?
Osman bin Affan:
'Yâ Rabbî! Hayâ edenleri bana bağışla' der.
Allaha yalvarır.
Duası kabul olur.
Hepsi affolunur.
? ? ?
Ali bin Ebi Talip:
'Yâ Rabbî! Civanmertleri bana bağışla' der.
Allaha niyaz eder.
Duası kabul olur.
Tamamı affolunur.
? ? ?
Efendimiz de 'Yâ Rabbî! Fakirleri bana bağışla' buyurur.
Allaha yalvarır.
Duası kabul olur.
Hepsi affolunur."
Dünyada en güzel şey nedir?
01-05-2014 01:00
Sultan III Mustafa Han, İstanbul'daki Lâleli Camiini yaptırdığı sıralarda, o çevrede Lâleli Baba namında bir Allah dostunun ziyaretine gitti bir gün.
Tam kalkacaktı ki:
"Efendi hazretleri, bu dünyada en güzel şey nedir?" diye sordu.
Lâleli Baba:
"En güzel şey, yiyip içmek ve def-i hacetini rahat bir şekilde yapabilmektir" buyurdu.
Hükümdarın canı sıkıldı.
Ayrılıp saraya döndü.
Ertesi gün şiddetli bir kabızlığa yakalandı. Kıvranıyordu sancıdan. Nihayet anladı hatasını. Lâleli Baba'ya gidip:
"Beni affet" dedi.
Lâleli Baba:
"Seni bu dertten kurtarırsam, karşılığında ne vereceksin?" diye sordu.
"Yaptırmakta olduğum camiyi sana hibe edeyim" dedi.
Mübarek omuz silkti:
"Yetmez!"
Daha neler neler vadettiyse de hep aynı cevabı aldı: "Yetmez!"
Sordu nihayet:
"Peki ne istiyorsunuz efendim?"
"Saltanatını."
"Tamam, saltanatım da senin olsun" dedi.
Büyük veli, dua etti.
Padişah rahatladı.
Lâleli Baba "Tamam mı, şimdi padişah ben miyim?" dedi.
"Evet, padişah sizsiniz" deyince "Bir saltanat ki bir def-i hacete değişiliyor, böyle ucuz saltanat lâzım değil. Caminin adı bize yeter" buyurdu.
Ve o mabede, Lâleli Camii adı verildi.
.Sakın terk-i edepten!..
02-05-2014 01:00
Nâbi Efendi, Osmanlı devletinde yetişen bir şairdir. Kafileyle hacca gitti bir sene.
Devlet ricalinden vekiller, subaylar ve paşalar da vardı.
Nâbi Efendi Resulullahı aşk derecesinde seviyordu.
Bu aşkla Hicaz yollarında uyumadı. Medine uzaktan göründü nihayet. O zaman zirveye çıktı bu muhabbet.
O ara birini gördü.
Yatmış uyuyordu.
Ayakları kıbleye doğru.
Gayriihtiyari bir şiir döküldü dudaklarından. Muhatap, o uyuyan adamdı. Maksat hasıl oldu ve adam uyandı.
Şiirin bir dörtlüğü şöyle:
Sakın terk-i edepten,
Kûy-ü mahbûb-u Hüdâdır bu.
Nazargâh-ı ilâhîdir,
Makam-ı Mustafâ'dır bu.
Gafil adam sordu:
"Ne zaman yazdın bu şiiri?"
"İlk defa söylüyorum. Sizi böyle görünce içimden geldi."
"Aman Nâbi başkası duymasın!"
Vardılar Medine'ye.
Fakat o da ne?
Mescid-i Nebi'de bütün müezzinler, bütün minarelerden bu şiiri okuyorlardı. Şaşırıp sordular bir müezzine:
"Bu şiiri nereden öğrendiniz?"
"Efendimizden."
"Nasıl?"
"Rüyada."
Meğer Resulullah Efendimiz bütün müezzinlerin rüyasına girip bu şiiri okumuşlar ve "Ümmetimden Şair Nâbi Efendi geliyor. Onu, ezandan önce bu şiirini okuyarak karşılayın!" buyurmuşlar.
."Kusurum varsa söyleyiniz!"
03-05-2014 01:00
Allah dostlarından Mustafa bin Süleyman hazretleri, bir gün sohbetinde:
"Kardeşlerim, kim bende bir ayıp kusur görüyorsa lütfen söylesin" diye ricada bulundu.
Çok şaşırdılar.
Ve hep birden:
"Estağfirullah efendim. Sizde kusur görmek bizim ne haddimize" dediler.
O, ricasını tekrarladı.
Ve bütün kalbiyle:
"Kul kusursuz olmaz kardeşlerim. Kusurumu söylerseniz sevinirim" dedi
Bir sessizlik oldu.
Herkes susuyordu.
Derken ordakilerden biri kalkıp "Hocam, ben sizde bir ayıp görüyorum" deyiverdi
Öbürleri şaşırdılar.
Ona "Sus!" dediler.
Büyük zat sevindi.
Ve o kişiye dönüp:
"Söyle kardeşim, kusurum nedir, lütfen söyle ki düzelteyim" dedi.
O kimse:
"Peki efendim" dedi.
Ve büyük bir edeple:
"Efendim, bizim gibi günahkârları sohbetinize kabul ediyor, kıymetli vakitlerinizi bizim gibi liyakatsız kimselere sarf ederek ziyan ediyorsunuz" dedi.
Öbürleri rahatladılar.
Çok da duygulandılar.
Ve hatta ağladılar.
Çünkü onu çok seviyorlardı.
Büyük veli de ağlayıp:
"Estağfirullah, içinizde en günahkâr olan, benim. Evet. Çünkü en yaşlınız benim. Nefes sayısı çok olanın, günahı da çok olur" buyurdu.
."Peki evlâdım, selâmetle git gel!"
04-05-2014 01:00
Allah dostlarından Abdülehad Efendi, bir gün talebelerine "Evlâtlarım! Üsküdar'da görülecek bir işimiz vardır. Hanginiz bu işi yapabilir?" diye seslenir.
Kimseden ses çıkmaz.
Çünkü denizde çok şiddetli fırtına vardır. Dalgalar, sıra dağlar gibi kıyıya çarpar.
Bunun için çalışmaz kayıkçılar.
Talebeler bunun için "peki" diyemezler.
Ama içlerinde biri:
"Başüstüne efendim!" der.
Abdülehad Efendi:
"Peki evlâdım! Selâmetle git gel" buyurur.
Delikanlı koşar.
Ancak yüze yakın kayıkçıdan hiçbiri kalkmaz:
"Delirdin mi sen, baksana şu rüzgâra. Bu fırtınada kim geçer Üsküdar'a?" derler.
Ama o duymaz.
İçinden:
"Bu işi hocam istedi. Rabbim yardım eder" der.
Kendine değil, Rabbine güvenir.
O böyle düşünürken kayıkçılardan biri:
"Haydi gel, gidelim!" der.
Delikanlı sevinçle koşar. Kayığa biner binmez fırtına yavaşlar. Henüz bir ok atımı yol almamışken iyice durur.
Deniz sütliman olur.
Kısa zamanda gidip gelirler. Ne bir üzüntü olur yolda, ne de bir keder. Gelip bilgi verir üstadına. Büyük veli sevinir.
Ve açar ellerini.
"Yâ Rabbî! Aç bu gencin kalp gözünü" diye yalvarır.
Dua ânında kabul olur.
Kalp gözü açılır, evliya olur.
.Kimse kimseyi böyle sevemez!..
05-05-2014 01:00
Yusuf aleyhisselâm Mısır'a sultan olup babasını Mısır'a davet etti. Yakub Nebi dört yüz kişilik kafileyle düştü yollara. Yusuf Nebi, bütün erkânıyla babasını karşılamaya çıktı.
Derken kafile geldi.
Yusuf Nebi uzaktan babasını gördü. Atından yere atladı.
Ve babasına koştu.
O da ona koşturdu.
Birbirlerine kavuştular. Sarmaş dolaş oldular.
Melekler:
"Ey Rabbimiz! Hiç kimse diğerini bu kadar sever mi?" diye sordular.
Hakk teâlâ:
"İzzetim ve celalim hakkı için, benim ümmet-i Muhammed'e olan muhabbetim bundan kat kat fazladır" buyurdu.
Yusuf Nebi bütün halkı topladı ve cemaate:
"Ey insanlar! Siz kimsiniz?" diye sordu.
Bir ağızdan:
"Senin köleleriniziz!" dediler.
Memnun oldu.
Ve babasını gösterip "Ey insanlar! Şu gördüğünüz zat, benim babamdır. Hepinizi onun hürmetine âzat ettim" buyurdu.
Kıyamet günü de öyle olur.
Günahkâr müminler korkuyla bekleşirken, Sevgili Peygamberimiz oraya teşrif eder.
Hakk teâlâdan nida gelir:
"Sizler kimlersiniz?"
Cevap verirler ki:
"Senin kullarınızız."
Hakk teâlâ:
"Hepinizi bu ümmi Peygamber hürmetine âzat ettim" buyurur.
.Ona benden selâm söyle!"
06-05-2014 01:00
Zahidlerden birinin "beş yüz dirhem" borcu olup bir türlü ödeyemiyordu.
Bu üzüntüyle gece yattı.
Rüyada Resulullah'ı görüp:
"Yâ Resulallah! Birine beş yüz dirhem borcum var ödiyemiyorum" dedi.
Efendimiz:
"Yarın Ebül Hasan Kisai'ye git, benim selâmımı söyle. Sana beş yüz dirhem versin. Eğer inanmazsa, ona 'Her gece yüz salevat okurken, dün gece unuttun' de" buyurdu.
O anda uyandı fakir.
Nihayet sabah oldu.
Hemen o zata koştu. Kendini tanıtıp anlattı rüyasını. Ancak Ebül Hasan ona:
"Doğru söylediğini nereden bileyim?" dedi.
Fakir tenbihliydi.
"Resulullah 'Eğer sana inanmazsa her gece yüz salevat okurken, dün gece unuttun diye söyle' buyurdular" dedi.
Ebül Hasan bunu duydu.
Sevinçle doğrulup sordu:
"Bunu Efendimiz mi buyurdu?"
"Evet efendim."
Sevincinden kendini tahtından yere attı ve o sevinçle şükür secdesine vardı.
Secdeden kalktı.
Bin dirhem verip:
"Bu, Resulullah'tan selâm getirdiğin için" dedi.
Bin dirhem daha verip "Bu da, ayak ücretin" dedi.
Beş yüz dirhem daha verip "Bu da, Resulullah'ın emrettiği para. Bir ihtiyacın olursa bana gel" dedi.
Ve iltifatlarla uğurladı kendisini...
.Çok sıkıntıdayım! Yâ Eba Bekir!"
07-05-2014 01:00
Bir gün Hazret-i Ebu Bekir'in yanına biri gelip "Yâ Ebâ Bekir, âcilen on bin akçeye ihtiyacım var" dedi.
Hazret-i Sıddık:
"Bütün servetimi fukaraya dağıttım. Dünyalık hiçbir şeyim kalmadı" buyurdu.
Adam üzüldü ve:
"İyi ama senden başka kimsem yok" deyince:
"Pekâlâ" buyurdu.
Ve bir Yahudi'ye gidip "Bana on bin akçe ödünç verebilir misin?" diye sordu.
Yahudi:
"Üç gün içinde ödersen veririm" dedi.
"İnşallah öderim. Ödeyemezsem sana köle olurum. Ya çalıştırır, ya da satarsın" buyurdu.
Yahudi "Peki, kabul" dedi.
On bin akçeyi ondan aldı.
Götürüp o fakire verdi.
Üç gün geçti.
Ödeyemedi.
Ve köle olmak için gitti Yahudi'ye. Hazret-i Âişe çok ağladı. Onun gözyaşından bir "mücevher" yarattı Hakk teâlâ.
O bunu gördü.
Koştu babasına ve "Babacığım bunu sat, borcunu öde" dedi.
O mücevheri aldı.
Kuyumcuya gitti.
Hakk teâlâ, Hazret-i Cebrail'e "Cennetten on bin altın alıp Ebu Bekir'e yetiş ve elindeki mücevheri satın al" buyurdu.
O, bu emri aldı.
Ve yerine getirdi.
Yahudi altınları görünce şaşırdı. Zira ön yüzlerinde ihlâs, arkalarında kelime-i tevhid yazılıydı.
Çok duygulandı ve Şehadet'i söyleyip Müslüman oldu...
.Yâ Sariye! Dağa, dağa!.."
08-05-2014 01:00
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), ordusunu kâfirler üzerine gazaya göndermişti. Hazret-i Sariye başkumandandı.
Ordu ayrıldı.
O yere vardı.
Bir dağın eteğinde karargâh kurdular. Düşman ordusu ise dağın öbür tarafında olup İslâm ordusunu görmüşlerdi.
Pusu kurdular.
Saldıracaklardı.
Halife Hazret-i Ömer Cuma günü mescide gelip hutbe için minbere çıktı. O anda Hakk teâlâ kaldırdı gözünden perdeyi.
Ordu uzaklardaydı.
Bir aylık mesafeden askerinin gafletini ve düşmanın hilesini görüp "Yâ Sariye! Dağa dikkat et dağa!" diye bağırdı.
O, işitti bu sesi.
Garibine gitti.
Zira bu ses Halifenin sesiydi ve bir aylık mesafeden sesleniyordu kendisine. Derhâl tedbir alıp saldırıya geçtiler.
Allah yardım etti.
Zafere eriştiler.
Nihayet ordu geri döndü. Eshap Hazret-i Sariye'ye sordular:
"Zafer nasıl kazanıldı?"
O da şöyle anlattı:
"Bir Cuma vaktiydi.
Bir ara Halifenin sesini işittim.
'Yâ Sariye! Dağa dikkat et, dağa!' diyordu.
Çok şaşırdım.
'Hayal mi görüyorum?' dedim.
Hayır, hayal değildi. Hazret-i Ömer'in sesiydi bu.
Fırlayıp kalktık.
Dağı arkaya aldık. Yekvücut düşmana hücuma geçtik. Allahü teâlâ yardım etti. Zafere eriştik
."Cennet, bu tastan nurludur!"
09-05-2014 01:00
Hazret-i Ali (radıyallahü anh) bir gün hastalandı.
Hazret-i Ebu Bekir, hazret-i Ömer ve hazret-i Osman (radıyallahü anhüm) ziyaretine vardılar.
Hazret-i Ali kalktı.
Evinde bir tas bal vardı.
Bu tası önlerine götürdü.
Tas beyaz, içindeki bal kızıldı.
İçinde siyah bir kıl vardı.
Hazret-i Ebu Bekir:
"Her birimiz bu üçü hakkında bir misal getirmeyince baldan yemeyelim" buyurdu.
Ve önce kendisi:
"Dîn-i İslâm bu tastan nurludur. İman bu baldan tatlıdır. Dînin hükümleri şu kıldan incedir" dedi.
Hazret-i Ömer:
"Cennet bu tastan nurludur. Cennetin nimetleri bu baldan tatlıdır. Sırat köprüsü bu kıldan incedir" dedi.
Hazret-i Osman:
"Kur'ân-ı azim-üş-şan bu tastan nurludur. Kur'ân-ı kerim okumak bu baldan tatlıdır. Kur'ân-ı kerim'in tefsiri bu kıldan incedir" dedi.
Hazret-i Ali:
"Misafirin nuru bu tastan nurludur. Misafirin sözü bu baldan tatlıdır. Misafiri incitmemek bu kıldan incedir" dedi.
? ? ?
Ebu Zer-i Gıfari (radıyallahü anh) şöyle rivayet eder:
"Resûl-i Ekrem Efendimiz 'Ali, benim ilmimin kapısıdır. Benden sonra onu sevmek imandandır. Ona düşmanlık etmek münafıklıktandır. Ona bakmak rahmettir. Onun muhabbeti ibâdettir' buyurdu."
.Niçin geldin yâ Eba Zer?"
10-05-2014 01:00
Ebu Zer-i Gıfari (radıyallahü anh) rivayet eder:
"Resul aleyhisselâm, bir gün hanesinden çıktı.
Ve yürümeye başladı.
Ben ardınca gittim.
Bir mahale geldiler.
Ben yanına vardım.
Selâm verip oturdum.
Beni görüp 'Niçin geldin yâ Eba Zer?' buyurdular.
Ben sükût ettim.
O anda Ebu Bekir geldi.
Ve Resulullah'ın sağ yanına oturdu.
Sonra Ömer geldi.
Ve Ebu Bekir'in sağ tarafına oturdu. Sonra Osman geldi ve Ömer'in sağ tarafında oturdu. Sonra Ali geldi ve Osman'ın sağ yanında oturdu.
Efendimiz, yerden yedi taş alıp mübarek avuçlarında tuttular.
O taşlar tesbih etmeye başladı.
Sesleri, arı sesi gibiydi.
Sonra onları yere koydu.
Sesleri kesildi.
Taşları yerden aldı.
Ebu Bekir'in eline verdi.
Taşlar tesbihe başladı.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.
Sonra onları aldı.
Ve Ömer'e verdi.
Yine tesbih ettiler.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.
Bu defa Osman'a verdi.
Taşlar tesbih ettiler.
O da yere koydu.
Sesleri kesiliverdi.
En son Ali'ye verdi.
Taşlar yine tesbih etti.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi."
."Yâ Osman! Seni sardılar mı?"
11-05-2014 01:00
Hazret-i Osman (radıyallahü anh), isyancıların evini kuşattıkları günün gecesinde bir rüya gördü.
O sabah uyandı. Abdullah bin Selâm'ı çağırdı.
Ve ona şöyle anlattı:
"Bu gece rüyamda şu pencereden Peygamberimiz'i gördüm.
Bana bakıp sordu:
'Yâ Osman! Seni sardılar mı?'
'Evet yâ Resulallah!' dedim.
Tekrar sordu:
'Seni susuz mu bıraktılar?'
'Evet yâ Resulallah!' dedim.
Bana bir bardak su verdi.
Mübarek elinden alıp içtim.
Soğukluğunu göğsümde hissettim.
Ve suya kandım.
Sonra bana dönüp:
'İstersen seni onlara galip getirelim, istersen iftarı bizim yanımızda yap' buyurdu.
Ben, Resulullah'ın yanında iftar yapmayı tercih ettim."
Hazret-i Osman, rüyada Resulullah'ı gördüğü gün şehit oldu.
Abdullah bin Selâm (radıyallahü anh), onun şehadeti esnasında yanında olanlara:
"Osman bin Affan en son ne dedi?" diye sordu.
Onlar cevaben:
"Allah'ım! Muhammed ümmetinin fitnesini kaldır ve kendilerini birleştir diye dua etti" dediler.
O, buna sevinip:
"Eğer o böyle dua etmeseydi Müslümanlar kıyamete kadar bir araya gelemezlerdi" buyurdu.
.Bu ne büyük nimet yâ Rabbi!
12-05-2014 01:00
Abdullah bin Süheyl (radıyallahü anh), Müslümanlığını gizlediyse de babası fark edip onu hapsetti.
Ve işkence yaptı.
Abdullah çaresizdi.
Efendimiz hicret edince o Mekke'de kaldı. Resulullah Efendimiz ve Müslümanlar Medine'de bir araya gelmiş, gün geçtikçe de güçleniyorlardı.
Müşrikler huzursuzdu...
Bunu hazmedemiyorlardı.
Bir an önce Müslümanları ve İslâmiyeti yok etmek istiyorlardı.
Bu yüzden Bedir Savaşına büyük bir intikam hırsıyla hazırlandılar.
Bu, Abdullah'ın işine yaradı.
Bedeni müşriklerleydi.
Ruhu, Resulullah ileydi.
Küfür ordusu arasında bulunmak istemiyordu ama Resulullah'a kavuşmak için başka da çare yoktu. Sabırsızlıkla o günü bekliyordu...
Günler böyle geçti.
Ve Bedir'e gelindi.
Sayıca Müslümanlardan kat kat fazla olan küfür ordusu Bedir'deki yerini almıştı. Teke tek vuruşmalar bitmiş ve iki ordu birbirine girmişti.
Savaş kızışmıştı.
İşte tam vaktiydi...
İslâm saflarına geçebilirdi artık. Ve geçti de. Artık o, günlerden beri hayaliyle yaşadığı o renkli dünyanın içine girmişti.
Bu, ruhuna gıdaydı
Bu, kalbine şifaydı.
O, şimdi müşriklere karşı Allah'ın Sevgilisinin yanında, Onunla yan yana, omuz omuza savaşıyordu.
Bu, ne büyük nimetti.
Ne üstün saadetti yâ Rabbi!..
.Kabir azabından sana sığınırım"
13-05-2014 01:00
Bera bin Âzib (radıyallahü anh) şöyle anlatıyor:
"Bir gün Resulullah Efendimiz'le beraber Ensardan bir zatın cenazesine gitmiştik.
Resulullah hüzünlüydü...
Mübarek başı öne eğikti.
Mezarın başına oturdu.
Ellerini açtı.
Ve üç defa 'Yâ Rabbî! Kabir azabından sana sığınırım' diye dua etti."
? ? ?
Efendimiz, bir gün de Eshaba şöyle anlattılar:
"Mümin öleceği zaman Allahü teâlâ o kula; yanlarında kefen ve güzel koku bulunan ve yüzleri güneş gibi parlayan melekler gönderir.
Onlar bu müminin ölümünü beklerler. Ruhunu teslim edince gökteki bütün melekler onun için istiğfar ederler.
Affını dilerler.
Ve dua edip;
'Yâ Rabbî! Bu kulun bütün günahlarını affet' derler.
Allah'a yalvarırlar...
Gök kapıları onun için açılır.
Melekler, o mümini çağırıp 'Benden geç!' derler.
Ona iltifat ederler.
Ruhu Allahü teâlânın huzuruna çıktığı zaman melekler 'Yâ Rabbî! Bu, filan kulun ruhudur' derler.
Allahü teâlâ;
'Onu geri çevirin ve onun için hazırladığım mükâfat ve ihsanları kendisine gösterin!' buyurur.
Ruh da kabrine döner.
Oradaki cemaati görür.
Ve ayak seslerini duyar."
.Peygamberimizi sevindiren zat
14-05-2014 01:00
Adiy bin Hâtem (radıyallahü anh), Müslüman olunca Peygamber Efendimiz'in emriyle kendi kabilesine ve çevre kabilelere İslâmiyeti anlatmak ve zekâtlarını toplamak için görevlendirildi.
Ve vazifeye başladı.
Zekâtları topluyordu.
Kendisi anlatır:
"Bir gün Hazret-i Ömer'in yanına kabilemden birkaç kimseyi götürmüştüm.
Hazret-i Ömer bizi karşıladı.
İltifatta bulundu.
Kendisine sordum:
'Beni tanır mısınız?'
Hazret-i Ömer 'Evet yâ Adiy! Kavmin Sevgili Peygamberimize inanmadığı zaman sen iman ettin. İnkâr ettikleri zaman sen tasdik ettin. Yüz çevirdikleri zaman sen vefa gösterdin. Kavmin size zulmettiğinde sabırla karşıladın. İlk zekâtı kabilenden toplayarak Peygamberimizi sevindiren de sen oldun' buyurdu."
? ? ?
Adiy bin Hâtem hazretleri dünyaya hiç kıymet vermez ve çok sadaka verirdi.
Efendimiz (aleyhisselâm) bir mecliste otururlarken Adiy bin Hâtem gelseydi yanında yer verirdi.
İltifatta bulunurdu.
Zira onu severdi.
Ona kıymet verirdi.
O, vakit girmeden namaza hazırlanırdı.
Onun aşk ve şevkle namaza koşması ve zevkle namaz kılması herkesi imrendirirdi.
Yüz yirmi yaşında vefat etti.
.Mümin ol ki selâmette olasın!
15-05-2014 01:00
Hicri 9. senede Tay kabilesine bir sefer düzenlendi. Reisleri Adiy bin Hâtim, Eshabı uzaktan görünce kaçtı... Kız kardeşi Sefane esirler arasındaydı. Resulullah Efendimiz Sefane'ye kardeşi Adiy bin Hâtim'i bulup getirmesini emretti.
Sefane gitti.
Adiy'i buldu.
Sonrasını Adiy bin Hâtim şöyle anlatır: "Medine'ye gelip Resulullah'ı sordum.
'Mescitte' dediler.
Ben de oraya gittim.
Ve selâm verdim.
'Sen kimsin?' buyurdular.
'Adiy bin Hâtim'im' dedim. Beni evine götürdü. İçi hurma lifiyle dolu bir minder getirdi.
Eğilip yere koydu.
Ve 'Otur' buyurdu.
Kendisi yere oturup 'Yâ Adiy! Müslüman ol ki selâmette olasın' buyurdu.
'Benim dinim var' dedim.
Bana baktı.
Ve 'Sen Rakusiyye dinindesin ve kavminin dörtte bir ganimetini yiyorsun. Bu, senin dininde sana helâl değildir' buyurdu.
Çok şaşırdım...
Ve içimden 'Vallahi doğru söylüyor. Bu zat, hakikaten Peygamberdir' dedim.
O ara bana döndü.
Ve 'Yâ Adiy! Seni İslâma girmekten alıkoyan şey nedir?' dedi.
Cevap veremedim.
Onu çok sevmiştim.
İçimden 'Böyle güzel yüzlü, tatlı sözlü kimse yalancı olamaz' dedim ve iman ettim."
.Yâ Rabbi! Bize bir oğul ver ki!.."
16-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin babası, Seyyid Ali isminde hâl ehli bir kimse olup herkese yardım etmesiyle meşhurdu o devirde. Her gün ormana gidip odun keser, onları yüklenip köye getirir ve fakirlere dağıtırdı.
Bir gün yine bir yük odunu yüklenip çaldı bir evin kapısını:
"Odun ister misin anne?"
"Sağol evlâdım, bu gecelik var."
Öbürünü çaldı:
"Odununuz var mı bacı?"
"Var komşu, olmayana verseniz."
Çok da yorulmuştu.
Çöktü bir gölgeliğe...
O esnada hanımı çıkageldi ve bir sepet hurmayı koydu önüne:
"Talebeniz verdi bunları."
Seyyid Ali "Niçin kabul ettin hanım? Biliyorsun evimizde hurma var. Bunları fakirlere dağıt" dedi.
O da "peki" dedi.
Ve ev ev dolaştı.
"Hurma ister misiniz kızım?"
"Sağol teyze, hurmamız var."
Başka kapıyı çaldı:
"Şu hurmayı alır mısınız?"
"Allah razı olsun, bu gecelik var."
Hiç kimse almadı...
Eve dönüp söyledi beyine.
Seyyid Ali "Yâ Rabbî! Bize hayırlı bir oğul ver ki bir ömür boyu hizmet etsin senin kullarına" diye yalvardı.
Hanımı "âmin!" dedi.
Duası kabul oldu.
Rabbimiz onlara bir oğul ihsan etti ki büyüyünce "Emir Sultan" oldu ve ömür boyu hizmet etti Allah'ın kullarına.
.Zelzelenin hikmeti neymiş?
17-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin bir talebesi Bursa'da Şeyhülislâmlık yapıyordu. Bu zat bir gün Ulucâmi'de vaaz ederken Emir Sultan, bir talebeye "Evlâdım, çarşıya git, şu şu şeylerden al getir!" buyurdu.
Genç "Peki" dedi.
Ve çıktı dergâhtan.
Ulucâmi'nin önünden geçiyordu ki içeride Şeyhülislâmın vaaz ettiğini öğrendi.
Ve girdi câmiye.
Vaaz dinleyecekti.
Ancak o içeri girince kuvvetli bir zelzele oldu. Cemaat zor attılar kendilerini dışarıya...
Ama çıkınca şaşırdılar.
Zira dışarıda zelzele yoktu.
Hayat normaldi...
Tekrar câmiye girdiler. Ama zelzelenin devam ettiğini görünce tekrar kaçtılar dışarı.
Çıkınca deprem durdu.
Şeyhülislâm düşündü.
Ve "Ey cemaat! İçeride Emir Sultan hocamızı dinlemeyen biri var. Emir Buhari onu çarşıya gönderdi. O ise gelmiş vaaz dinliyor. O her kimse dışarı çıksın! Yoksa helâk olacağız" diye seslendi.
O, bunu duyup dışarı çıktı.
O çıkınca zelzele durdu...
Çarşıdan alacağını alıp acele döndü dergâha.
Oturdu bir kenara.
Emir Sultan ona baktı.
Ve hiddetle "Ey oğlum! Dünyevi ve uhrevi hangi ihtiyacın karşılanmadı ki başkalarından himmet bekliyorsun. Bu hâl talebeliğe yakışır mı?.." buyurdu
Bu, ders oldu ona...
Elini öpüp özür diledi.
."Bir derdin mi var kardeşim?"
18-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretleri Buhara'da birkaç kişiyle sohbet ediyordu ki yanlarına biri geldi. Perişan bir hâli vardı adamın.
Büyük veli sordu:
"Bir derdin mi var senin?"
"Evet, sormayın."
"Hayrola ne oldu?"
"Küçük bir bahçem var benim. Onun mahsulüyle geçinip gidiyorduk. Ama bu sene şiddetli kuraklık sebebiyle bütün ağaç ve sebzelerim kurudu. Aile efradım da kalabalık. Bu hâlde nasıl geçiniriz?" dedi.
Emir Sultan;
"Üzülme... Allah rızıklara kefildir. Seni de bu belâdan kurtarır" buyurdu.
Adamcağız;
"İnşallah" dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Emir Sultan üzülmüştü. O gece adamın bahçesine gidip "Yâ Rabbî! Bu bahçedeki bütün ağaçlara ve nebatlara canlılık ver. Yeniden hayat bulsunlar" diye dua etti.
Duası kabul oldu.
Ağaçlar canlandı...
Dalları meyve doldu... Ertesi gün bahçe sahibi gelip de vaziyeti görünce çok şaşırıp "Ey Allah'ım! Yoksa Hızır mı geldi bu bahçeye? Hakikati bildir bu biçareye" diye yalvardı.
Başını kaldırdığında Emir Sultan hazretlerini gördü bahçenin öbür ucunda.
Dünü hatırladı.
Kendi kendine;
"Allah rızıklara kefildir" diye mırıldandı. Kalktı ve elini öpmek için ona doğru koştu. Ama göremedi onu.
Kaybolmuştu gözden...
.Yirmi kişiye, yedi yüz kişi!..
19-05-2014 01:00
Penç Kalesi müminler tarafından muhasara edilmişti ki yirmi mücahit, azık getirmek için biraz uzaklaştılar. Az sonra önlerine düşman askeri çıktı.
Hem de yedi yüz kadar.
Yirmi kişiye yedi yüz kişi.
Kâfirler yirmisini de esir alıp on günlük mesafedeki bir kaleye hapsettiler onları. İçlerinden biri şöyle anlatıyor:
"Beni, altı arkadaşımla birlikte bir papazın hizmetine verdiler.
Papaz teklif etti bize:
'Bizim dinimize girin!'
'Hayır, asla!' dedik.
'Kabul ederseniz size eziyet yapılmaz. Hatta hepinizi evlendirir, çok da zengin ederiz' dedi.
Biz yine reddettik.
'Siz bilirsiniz' dedi.
Ve bir daha da bu teklifi yapmadı. Nihayet yortu günü geldi bu kâfirlerin. İçki içip sızdılar. Ben, zincire bağlı halde uyurken 'Emir Sultan geliyooor!' diye bir ses duydum.
Büyük veli geldi.
Zincirlerimi çözdü.
Ve 'Kalkın gidin!' dedi.
Uyandım ki zincirlerim çözülmüş gerçekten. Kalkıp diğer arkadaşları da uyandırdım. Hepsinin zincirini çözüp anlattım olanları.
Sessizce çıktık hapishaneden.
Deniz kıyısına vardık.
Kıyıda bir sandal vardı.
Ona binip acele açıldık denize.
Sağ salim geldik evimize.
Sonra Bursa'ya gittik.
Bu büyük veliyi ziyaret edip Fâtihalar gönderdik mübarek ruhuna."
."Niçin imana gelmezsin?"
20-05-2014 01:00
Bir Hristiyan rahip, Bursa'da bir dağın mağarasında tek başına yaşardı. Emir Sultan hazretlerinin Bursa'ya geldiği sene mağaradan çıkıp bu büyük velinin bulunduğu yere geldi:
"Safâ geldin yâ Emir!"
"Benim emir olduğumu nereden bilirsin ey rahip efendi?"
"Rüyada öğrendim."
"Kimden?"
"Senin büyük ceddinden. O büyük Resul haber verdi."
"Öyleyse niçin iman etmezsin?"
"Ben o büyük Peygamberin huzurunda iman ettim" dedi.
Ve ayrılıp gitti.
? ? ?
Bayezid Han, Bursa'da Ulu Câmi'yi yaptırmaya karar vermişti. Ancak o arsada bir yaşlı kadıncağızın evi vardı ve satmıyordu evini sultana. Bayezid Han çaresizdi. Emir Sultan'a gidip "Âciz kaldık hocam, himmetinize muhtacız" dedi.
Emir Sultan dua etti.
O gece rüya gördü kadın.
Şöyle ki; kıyamet kopmuş, halk mahşer meydanında toplanmış, hesapları görülmüş, Müslümanların hepsi cennete gitmiş, sadece o kalmıştı meydanda...
Melekler sordular:
"Sen de cennete gitmek ister misin?"
"Elbette isterim!"
"Öyleyse sat evini sultana, bırak inadı!" dediler.
O anda uyandı.
Koştu sultana.
Ve "Evim senindir, para da istemem!" dedi.
."Sen bundan başka harbe gitme!"
21-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin Yahya adında bir talebesi, yaşadığı bir hadiseyi şöyle anlatıyor:
"Küffarla cenk yapılacaktı.
Hocama koşup bu cenge katılmak istediğimi arz ettim.
'Olur ama başka harbe girme!' buyurdu.
Ellerini öpüp ayrıldım.
Küffara galip geldik.
Çok da ganimet aldık. Bazı arkadaşlarım gelip 'Yine cenk var. Haydi gel, ona da katılalım' dediler.
'Olmaz' dedim.
'Neden, hem ganimet de alırız.'
'Hocamın izni yok.'
'Canım ne var bunda? Eğlenmeye gitmiyoruz ya... Kâfirlerle savaşa gidiyoruz' dediler.
Onların ısrarıyla kabul ettim.
Hazırlanıp yola koyulduk.
Ama mağlup olduk.
Kimimiz şehit oldu, kimimiz esir.
Ben esir olmuş ve bir zindana konulmuştum. Orada hocamı düşünüp 'Yâ Rabbî! Emir Sultan hürmetine beni buradan kurtar!' diye dua ettim.
Ertesi gün oldu.
Zindanda otururken biri geldi yanıma.
Ve tuttu kolumdan...
'Siz kimsiniz?' dedim.
Baktım ki Bursa'dayım.
Ama hiç şaşırmadım.
Hocamın himmetiydi.
Günlerden cuma idi.
Hocamın kapısına koştum.
Eşiğine yüz sürdüm.
Özür dileyip ellerini öptüm ve bir daha ayrılmadım o kapıdan..."
.Kalas havada kalakaldı!..
22-05-2014 01:00
Hacı Bayram-ı Veli hazretleri, Emir Sultan hazretleriyle görüşmeye gitti bir gün. O gün Emir Sultan'ın harabe evi tamir ediliyordu.
Ustalar çalışıyor, koca koca kalasları yukarı taşıyorlardı. Derken bir kalası aşağı düşürdüler. Altta ise çocuklar oynuyordu.
Emir Sultan bunu gördü.
İçinden dua etti.
Kalas, kalakaldı havada. Bir müddet öylece durdu. Sonra yavaşça süzüldü zemine.
Sessizce.
Ve zarar vermeden.
Hacı Bayram-ı Veli "Kerametinizle çocuklar kurtuldu" diye geçirdi içinden.
Emir Sultan;
"Hayır, Rabbimiz kurtardı" buyurdu.
? ? ?
Emir Sultan hazretlerinin bir talebesi şöyle anlatıyor:
"Ben, gençliğimde ne zaman bir velîyi işitsem hemen hizmetine koşar ve bunu büyük kâr sayardım. Çünkü velî zatların bakışları bile devadır diye biliyordum.
Bir gün de Sinan Halife ismini işitip koştum ve 'Bana dua ediniz' diye rica ettim.
Sordu bana:
'Muradın nedir?'
Dedim ki:
'Nefsimin şerrinden kurtulmak istiyorum.' 'Öyleyse Emir Sultan hazretlerinin nurlu kabrinde dua et. Onun himmetiyle muradına kavuşursun' buyurdu.
'Peki efendim' dedim.
Ve o kabre vardım.
Rabbime yalvardım.
Azgın nefsim yola geldi. Hasıl oldu muradım."
."Sen yakında padişah olursun!"
23-05-2014 01:00
Yıldırım Bayezid Han vefat edince oğlu Çelebi Mehmet, kardeşi Molla Ali'yi çağırıp "Pederimiz vefat etti. Kardeşlerim Mûsa ve Îsa Çelebiler tahta geçmek isterler. Gel ikimiz Allah için hacca gidelim" dedi.
Ve o gece yattı.
Bir rüya gördü.
Emir Sultan hazretleri, ona bir kılıç, bir de at verip "Dinle evlât! Babandan sonra taht sana nasip olacak. Haydi, kılıcını kuşan. Din-ü devlet hizmet bekliyor!" buyurdu.
Uyanıp koştu Molla Ali'ye.
Ve rüyayı anlatıp sordu:
"Nedir bunun tâbiri?"
Molla Ali "Tâbiri şudur ki sen yakında padişah olursun" dedi.
Gerçekten de öyle oldu.
Çelebi Mehmet tahta oturdu.
? ? ?
İznik'te medfun bulunan Eşrefoğlu Abdullah hazretleri, bir gün İbrahim Paşa'nın Bursa'ya gittiğini görüp sordu:
"Yolculuk Bursa'ya mı?"
"Evet efendim."
"Öyleyse sizden bir ricam var. Emir Sultan hazretlerini ziyaret ederseniz "Size, Eşrefoğlu'nun selâmı var" der misiniz?"
"Başüstüne!" dedi.
Ve Bursa'ya vardı.
Büyük velinin ruhuna Fâtiha okuyup "Eşrefoğlu'nun size selâmları var" diye edeble arz etti.
Cevap gecikmedi.
Kabr-i şeriften "Aleyküm selâm!" diye ses geldi. Ama öyle heybetliydi ki duygulanıp bayıldı. Akşama doğru ayılabildi ancak.
.Bu gencin üç günlük ömrü var!"
24-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin bir talebesi, bir gün kitaplarda bir hadîs-i şerif gördü ve içinden "Hocama gideyim. Bu hadis sahih midir, değil mi, öğreneyim" diye düşündü.
Ve huzura vardı.
Tam soracaktı.
Ama o sormadan Emir Sultan hazretleri "O hadis, sahihtir!" buyurdu.
Ve şunu anlattı:
"Bir gün kâfirler Resulullaha gelip 'Eğer hak peygambersen şu Hacer-ül esved'in içinden bir yiğit çıksın ve o yiğit güzel yüzlü, şirin ve sarışın olsun' dediler.
Efendimiz dinledi.
Ve 'Peki' buyurdu.
Kâfirler Beytullahta toplandılar. Efendimiz, taşa işaret buyurdu.
Taş iki parça oldu.
İçinden bir genç çıktı.
Güzel yüzlü, şirin ve sarışındı. Bazısı iman etti, bazısı 'sihir' deyip dalâlette kaldı.
Resûl-i Ekrem;
'Ey Eshabım! Bu gencin üç günlük ömrü var. Onu bir kızla evlendirin ki ondan yüksek bir zürriyet kalsın' buyurdu.
Evlendirdiler.
Üç gün geçti.
Lâkin gencin ölüm haberi gelmeyince Sahabe hikmetini sordular. Efendimiz 'O, vahiy değildi. O haberi Cebrail'den öğrenmiştim' buyurdu.
O an Cibrîl-i emin geldi.
Ve Hak teâlânın 'Ey Habibim! O gencin evine düğün gecesi bir fakir gelip ekmek istedi. O da önündeki ekmeği ona verip aç yattı. Biz de ona otuz sene ömür ihsan eyledik' buyurduğunu bildirdi."
."Bu atın manevi hâlleri var!"
25-05-2014 01:00
Sultan ikinci Murat Han, Emir Sultan hazretleri için bir at satın aldı.
Bu, cins bir attı.
Ama huysuzdu.
Yanına kimseyi yaklaştırmıyordu. Murat Han, büyük veli'ye "Efendim, sizin için bir at aldık. Ama yanına kimseyi yaklaştırmıyor. Birini verseniz de onu size getirse" diye arz etti.
Emir Sultan'ın özel hizmetlerini gören Hacı Baba bunu işitti ve içinden "Keşke hocam bu işi bana verse" dedi.
Büyük velî ona döndü.
Ve "Hacı Baba! Git o ata 'Senin sahibin, Rabbinin emrine itaat ediyor. Sen de sahibine itaat edecek misin?' diye sor" buyurdu.
Hacı Baba gitti.
Ve bunu sordu.
At, başını üç defa öne doğru eğdi. Sanki "Evet" diyordu. Gelip bu hâli arz edince Emir Sultan "Tamam, sen şimdi korkmadan yanına var. Onu al, buraya getir!" buyurdu.
Hacı Baba gitti.
Ve getirdi o atı.
Ama at, bazı adamları görünce onları kovalıyordu. İnsanlar "Bu at kimlere saldırıyor?" diyorlardı.
Bunu araştırdılar.
Gördüler ki bid'at sahiplerine saldırır, Ehl-i sünnet birini görünce sakinleşirdi. Hatta yüzünü ona çevirir, başını öne eğer, sanki selâm verirdi.
Bu hâli öyle meşhurdu ki insanlar "Bu atın manevi hâlleri var" derlerdi. Yani kim doğru imanlıdır, kim ehl-i bid'attır, ayırırdı.
."Mezarımı o yere kazarsınız!"
26-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin bir yayı ile bir oku vardı ve yayına koyduğu bir ok, "kırk ok" olarak çıkar ve bulurdu hedefini. Bir gün Şeyhülislâmla dolaşıyordu.
Okunu getirtti.
Ve ona uzatıp;
"Bunu al, doğuya doğru at! Ok nereye düşerse mezarımı o yere kazarsınız!" buyurdu.
Şeyhülislâm aldı.
Ve çekip fırlattı.
Ok, tam şimdiki türbesinin bulunduğu yere düştü. Vefat edince onu o yere defnettiler.
Ve türbe yaptılar.
Usta şöyle anlatır:
"Türbeyi yaparken büyük veli rüyama girip 'Şurası şöyle olsun, burasını böyle yap!' derdi, ben de öyle yapardım."
? ? ?
İznik'te bu zatı çok seven biri, bu büyük velinin kabrini ziyaret için Bursa'ya geldi ve türbedara "İzin verirseniz bu türbede uzun müddet kalmak istiyorum" dedi.
Türbedar da;
"İstediğin kadar kal" dedi.
Fakat fazla kalmadı.
İki gün sonra ayrıldı.
Türbedar sordu:
"Hani uzun kalacaktın?"
"Evet niyetim öyleydi."
"Peki niçin gidiyorsun?"
"Kavuşmak istediğim bir muradım vardı. Yıllardır dua ediyor, yine kavuşamıyordum. Bunun için uzun müddet kalacağımı zannetmiştim. Ama Emir Sultan hazretlerini vesile ederek dua edince çabucak kavuştum muradıma" dedi.
.Arkadaşlarına selâmımı söyle!"
27-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin çok talebesi vardı. Çoğu fakir olduğu için geçimlerini de kendisi sağlardı.
Uzak yerlerdeki talebeleri her hafta sonu gelir ve ihtiyaçları kadar parayı alıp giderlerdi. Yine bir talebesi gelmişti.
Mübarek zat sordu:
"Kardeşlerimiz nasıllar?"
"İyiler hocam, zât-ı âlinize duacıdırlar."
"Pekâlâ" dedi.
Ve ona 'bir akçe' verip;
"Arkadaşlarına selâm söyle. Bu bir akçeyi iyi muhafaza edin. Biz dünyada olduğumuz müddetçe bu size yeter. Kimseden de bir şey istemeyin!" buyurdu.
Genç talebe;
"Başüstüne" dedi.
Ve ellerini öpüp ayrıldı.
Dönünce gençler sordular:
"Hocamız nasıllar?"
"Çok iyiler. Size selâmları var" dedi.
O böyle deyince hep birden ayağa fırlayıp "Aleyküm selam!" dediler.
Ve sordular yine:
"Bir şey buyurdular mı?"
Talebe, Emir Sultan'ın verdiği o 'bir akçe'yi cebinden çıkardı ve onlara gösterip "Şu akçeyi gönderdiler ve 'Bu, öyle bereketli akçedir ki ne kadar harcasanız tükenmez. Her ihtiyacınızı bu akçeyle alın. Ben hayatta oldukça bu akçe bitmez' buyurdular" dedi.
Hepsi çok sevindi.
Ve yüzleri güldü.
Her şeyi o akçeyle alıyorlardı, yine de tükenmiyordu. Ama ne zaman ki vefat etti Emir Sultan, tükendi o zaman...
.Beni de talebeliğe kabul edin!"
28-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin bir talebesi anlatıyor: "Bir gece rüyamda bir grup insan bir yere gidiyorlardı.
Yaklaşıp sordum:
'Nereye gidersiniz?'
Onlar 'Bursa'ya gidiyoruz. Orada bir evliya zat var, seyyiddir. Sözleri kalpleri temizliyor' dediler.
Rüyada içimden;
'O veliye ben de gideyim. Beni de talebeliğe kabul etmesi için yalvarayım' diye düşündüm.
Ve onlara katıldım.
Bursa'ya vardım ve 'Beni de talebeliğe kabul edin' diye yalvardım. Bana şefkatle bakıp 'Kabul ettik' buyurdular ve yanlarına oturtup mübarek eliyle sırtımı sığadılar.
O ara uyandım.
Ve babama anlatıp;
'Tâbiri nedir?' diye sordum. Babam 'O velinin huzuruna git. Hizmetine girip hayır duasını al. Zira bu, bir ikazdır' dedi.
'Peki babacığım' dedim.
Veda edip çıktım evden.
Yolda bir grup adama rastladım. Rüyadakilere çok benziyorlardı. Sordum ki: 'Nereye gidersiniz?'
'Bursa'ya gidiyoruz. Orada bir evliya zat var. Sözleri, kalpleri temizliyor' dediler.
Onlara katıldım.
Ve Bursa'ya vardım.
Huzuruna girip 'Beni de talebeliğe kabul edin' diye yalvardım.
Bana şefkatle bakıp;
'Kabul ettik' buyurdular.
Yanlarına oturtup mübarek eliyle sırtımı sığadılar."
.Yüzü çok nurlu ve sevimliydi
29-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretlerinin bir talebesi şöyle anlatıyor: "Yaşım küçüktü. Babamla beraber bahçemize kavun karpuz ekiyorduk ama yetişmiyordu. Bir gün bostanda tek başıma oturuyordum ki at üzerinde bir kimseyi gördüm birden.
Yeşil elbiseliydi.
Ve çok sevimliydi.
'Bana biraz tohumluk çekirdek verir misin' dedi. Bir avuç alıp arz ettim. Onları tarlaya saçtı. Tohumlar birden olgunlaştı ve tarlamız bir anda kavun karpuzla doldu... Ben hayret içinde ona bakarken 'Bana bir tane karpuz getir!' dedi.
Koparıp götürdüm.
Karpuzu ikiye böldü.
Yarısını yedi. Kalanını bana verip 'Bunu babana götür. Beni merak ederse ismim Emir Sultan, yerim Bursa'dır. İkinizi de Bursa'ya bekliyorum' dedi.
'Peki efendim!' dedim.
Sonra onu göremedim...
Kaybolmuştu gözden. Az sonra babam geldi. Bostanı görünce 'Tarlaya Hızır mı geldi oğlum?' diye sordu.
Ben cevaben;
'Bilmiyorum, az önce sevimli bir zat gelip tohumluk çekirdek istedi. Bir avuç verdim. Onları tarlaya saçtı. O tohumlar bir anda yetişip kavun karpuz oldular!' dedim.
'Peki kimmiş bu zat?'
'Adı Emir Sultan'mış. Sana selâm söyledi ve (İkinizi de Bursa'ya bekliyorum) deyip gözden kayboldu' dedim.
Babam 'Emri olur' dedi.
Hemen Bursa'ya gittik.
Sohbetiyle şereflendik."
."Bizim için ne diyorlar?"
30-05-2014 01:00
Emir Sultan hazretleri bir gün abdest alıyordu ki şehirden gelen bir talebesini görüp sordu ona:"Nereden geliyorsun?"
"Şehirden efendim."
"Orada bizim için ne diyorlar?"
"Kimyaya mâliktir diyorlar hocam."
"Kimya odur ki akan su 'altın' olur" buyurdu... O anda akan sular 'altın' oldu. Mübarek zat "Bu kelâmımız murad değil, hikâye içindi" buyurdu.
Altın yine 'su' oldu.
***
Yine Emir Sultan hazretlerini çok seven bir tüccar, bu büyük veliye güzel bir sarık hediye etti. Emir Sultan, teşekkür edip bir miktar para verdi kendisine.
Tüccar, parayı aldı.
Ve elini öpüp ayrıldı.
Giderken bir kalabalık gördü ileride. Meğer çok kıymetli bir 'elmas' satılıyormuş orada. Yaklaşıp sordu fiyatını.
"Otuz bin dirhem" dediler.
Parası olsaydı, alacaktı. O esnada gaipten "Cebindeki parayı say!" diye bir ses duydu. Sayınca hayrette kaldı. Zira 'otuz bin dirhem'den de fazlaydı...
O elması satın aldı.
Bir Yahudi tüccar onu görüp "Bunu bana satar mısın?" diye sordu.
"Olur, satarım" dedi.
Yahudi, elması alıp, tam 'yüz otuz bin dirhem' verdi karşılığında.
Tüccar çok sevindi.
Elması verip 'yüz otuz bin dirhem'i aldı ve "Vallahi bu, Emir Sultan'ın bir kerameti" dedi ve bir dergâh yaptırdı onun için.
.Allah için git, onu ikaz eyle!
31-05-2014 01:00
Emir Sultan'ın bir talebesi şöyle anlatıyor:
"Hocam bana 'Balıkesir'e git. Falan câmide bir imam var, ancak itikadı bozuktur. Allah için git onu ikaz eyle!' buyurdu.
'Başüstüne!' dedim.
Sonra da içimden 'yolda ne ile meşgul olayım?' diye sormayı düşündüm.
Düşüncemi anladı.
Ve tespihini uzatıp;
'Bu, benim tespihimdir. Yol boyunca hep zikirle meşgul olursun' buyurdu.
Alıp koydum cebime.
Ama korku düştü içime!
'Ya bu kıymetli tespihi kaybedersem!' diyordum.
Balıkesir'e vardım.
İmamla görüştüm.
Ve ayrıldım.
Akşam vakti bir dere kenarında abdest alıyordum ki ayağım kumlardan kaydı ve tespihi düşürdüm elimden.
Çok aradım, bulamadım.
Çok üzüldüm ve ağladım!
Hocamın tespihiydi çünkü. Gidince ne diyecektim kendilerine? O üzüntüyle Bursa'ya dönüp huzuruna girdim. Bana bakıp 'Yolculuk nasıl geçti oğlum?' diye sordular.
Ben cevaben;
'İyi geçti efendim, ancak derede abdest alırken tesbihi suya düşürdüm' dedim.
Gülümsedi.
Ve 'Biz de seninleydik ve biz onu düşürmedik' buyurdu.
Elini cebine attı.
O tespihi çıkardı ve bana uzatıp 'Al, ömür boyu kullan' buyurdu..."
."Korkmayın! O da âciz bir kul!.."
01-06-2014 01:00
Emir Sultan hazretleri, manevi bir işaretle çıktı Medine'den. Yanında iki de talebesi vardı.
Anadola'ya gidiyorlardı.
Gökte üç kandil belirdi.
Onları takip ederek yürüyorlardı ki az sonra yol ikiye ayrıldı. Biri sağa giderdi, biri de sola.
O ara biri geldi.
Ve "Sakın şu istikamete gitmeyin! Zira o yolda bir yılan var ki yoldan geçenlere saldırıp öldürüyor" dedi.
Ancak Emir Sultan'a yol gösteren üç kandil o yolu gösteriyordu.
Mecburen girdiler o yola.
Az sonra gördüler yılanı.
Yılan değil, bir ejderhaydı sanki!.. Fakat çok sevinçli ve neşeli görünüyordu. Sanki şerefli bir misafir bekliyordu.
Gençler korktu.
Emir Sultan ise;
"Korkmayın! O da Rabbimizin âciz bir kulu. Hakk'a itaatli olana zarar vermez" buyurdu.
Yılan dile geldi.
Ve Emir Sultan'a dönüp "Safâ geldiniz efendim! Günlerdir yolunuzu bekliyordum" dedi.
Gençler şaşırdı.
Ve "Hayret, bu yılan insan gibi konuşuyor" dediler. Yola devam edildi.
Talebeden birinin canı 'hurma' istedi. Tam o anda koca bir 'hurma ağacı' gördü önünde. Üstelik taptaze ve olgun hurmalar vardı üzerinde. Emir Sultan, o talebeye döndü ve "Senin canın hurma istemişti ya işte hurma, ye de şükret!" buyurdu.
.Size mühim bir haberim var!
02-06-2014 01:00
Hakk teâlâ hazretlerinden Efendimize "Ey Habibim! Sana emrolunan şeyi açıkla, insanlara anlat..." diye vahiy geldi.
Efendimiz emri aldı.
Safâ tepesine vardı.
Ve "Ey Kureyşliler! Geliniz, toplanınız, size mühim bir haberim var!..." diye seslendi.
Sesi duyan geldi.
Herkes toplandı ve "Yâ Muhammed! Ne var, bizi neden topladın?" dediler.
Seslendi ki:
"Ey kavmim! Benden hiç yalan söz duydunuz mu?"
"Hayır, duymadık!"
"Peki, 'şu dağın ardında düşman var, bu gece baskın yapacaklar' desem, inanır mısınız?"
"Elbet inanırız. Çünkü sen doğru sözlüsün!" dediler.
O vakit seslendi ki:
"Öyleyse bana inanın. Ben size Allah tarafından gönderilmiş bir peygamberim. Allah birdir, ben de Onun Resulüyüm!"
Derin bir sessizlik oldu.
Sanki şoka girmişlerdi!
Ebu Leheb öfkeden gözleri dışarı fırlamış, ne yapacağını, ne diyeceğini bilemez hâldeydi.
Kudurmuş gibiydi!
Yerden bir taş alıp Allah'ın Resulüne fırlattı. Bir taraftan da "Bizi bunun için mi topladın?" diye böğürüyordu.
Delirmiş gibiydi!
Kavmine dönüp "Sakın hâ, Onun sözüne inanmayın!" diye bağırdı.
.Bilmiyorlar, bilseler yapmazlar
03-06-2014 01:00
Peygamber Efendimizi bizzat Allahü teâlâ yetiştirdi. Nitekim kendisi "Beni Rabbim terbiye etti, yetiştirdi" buyurmuştur.
O, ömründe hiçbir mümine sert bakmamış, kötü söylememiştir.
Hatta kâfirlere bile...
Şöyle ki:
Ona inanmadılar.
Mekke'den sürdüler.
Hatta öldürmek istediler.
Yine de kızmazdı.
Onlar için en fazla "Bilmiyorlar, bilseler böyle yapmazlar" buyururdu.
Lisanında "yok" kelimesi yoktu.
Ondan bir şey isterlerdi.
O şey varsa, verirdi.
Yoksa, cevap vermezdi.
Yine de "yok" demezdi.
Onu sevmek, şereflerin en büyüğüdür.
? ? ?
Efendimiz (aleyhisselâm), bir gün yalnız başlarına bir yerde oturuyorlardı ki müşriklerden Nadr bin Haris Onu gördü.
Hemen kılıcını çekti.
Ve üzerine yürüdü.
Yaklaşınca birden durdu.
Kılıcını yana fırlattı.
Ve hızla geri kaçtı!
Ebu Cehil sordu:
"Yâ Nadr! Ne oldu sana?"
"Sorma, tam Muhammed'i öldürecektim ki 'iki aslan' peydah olup bana saldırdılar. Kaçmasaydım beni parçalayacaklardı!" dedi.
Ebu Cehil güldü.
Ve kaygısızca "Aldırmaa, bu da Onun bir sihridir işte" dedi.
.Ebu Bekir'i imtihan ettim
04-06-2014 01:00
Cebrail Aleyhisselâm, bir gün Hazret-i Ebu Bekir'in Resulullaha olan sevgisini ölçmek için âmâ şekline girip oturdu onun yolunun üzerine.
Hazret-i Ebu Bekir o gün kıymetli bir elbise giyinip çıktı evden. Sonra bir âmâ gördü ki, bir kenarda oturmuş "Yâ İlâhî! Resulünün aşkı için kim bana bir şey verirse onu aziz eyle" diyordu.
Cübbesini çıkardı.
Ve o âmâya verip "Yine söyle" dedi. Hazret-i Cibril duayı tekrar etti.
O da gömleğini çıkarıp verdi.
Ve "Yine söyle!" dedi.
Hazret-i Cebrail dua etti.
O, pabuçlarını ona verdi.
Ve öylece eve gitti. Cebrail Aleyhisselâm aldığı bu şeyleri götürüp Resulullah Efendimizin önüne koydu.
Efendimiz sordular:
"Bunlar kimindir?"
"Ebu Bekir'in yâ Resulallah!"
"Niçin aldın?"
"Âmâ şekline girip yolunun üzerine oturdum ve senin aşkın için bir şeyler istedim ondan. O da bunları verdi."
Efendimiz, Hazret-i Sıddık'ı çağırıp "Yâ Eba Bekir! Bu giyecekler seninmiş" buyurdu.
O, bunlara baktı.
Ve "Ben bunları bir âmâya vermiştim yâ Resulallah!" dedi.
Buyurdular ki:
"O âmâ dediğin, Cebrail'di yâ Eba Bekir! Bunlar senin."
Arz etti ki:
"Ben bunları Allah için vermiştim yâ Resulallah! Geri alamam."
.Kur'ân-ı azîmüşşan Ali iledir
05-06-2014 01:00
Ümm-ü Seleme (radıyallahü anha) rivayet eder:
"Habîb-i Ekrem 'Kur'ân-ı azim-üş-şan, Ali iledir. Ali de Kur'ân-ı azim-üş-şan iledir" buyurdu.
İzahı şöyledir ki Hazret-i Ali, Kur'ân-ı Kerim'in hükmüyle hareket eder. Kur'ân-ı Kerim de onun yol göstericisidir.
? ? ?
Selman-ı Farisi (radıyallahü anh) rivayet eder:
"Resûl-i Ekrem Efendimiz 'Kıyamet günü arş'ın sağında benim için kırmızı yakuttan bir kürsi konur. Arş'ın solunda İbrahim Halilullah için yakuttan bir kürsi konur. Bir kürsi de Ali için konur ki, beyaz incidendir. Siz, iki Halil'in arasında olan Habibi ne zannediyorsunuz?' buyurdu."
Resûl-i Ekrem yine;
"Eğer Ali yaratılmasaydı, dünyada Fatıma'ya münasip kimse bulunmazdı" buyurdu.
? ? ?
Bir gün hazret-i Ali, hazret-i Zübeyr ile gizli konuşuyordu ki Resul-i Ekrem "Yâ Ali! Zübeyr'e sırrını söylersin. Hâlbuki o seninle harp edecektir" buyurdu.
Aradan yıllar geçti.
Deve vakası oldu.
Hazret-i Ali hadîs-i şerifi hatırladı. Hazret-i Zübeyr de muharebeden vazgeçti.
Ve dönüp geri gitti.
Biri, ardından gitti.
Ve onu katledip kılıcını Hazret-i Ali'ye getirdi. Hazret-i Ali kızdı.
Ve çok üzülüp "Zübeyr'in katiline cehennem ateşi müjdeler olsun" buyurd
.Ne bir eksik, ne de bir fazla
06-06-2014 01:00
Hazret-i Ali (radıyallahü anh), bir seferinde Kûfe'den asker istedi. Bir takım söz ve hareketten sonra asker gönderdiler.
Onlar yolda idi.
Hazret-i Ali geldi.
Ve yakınlarına "Kûfe'den iki bin er ve bir kişi geliyor" buyurdu.
Bir sahabi;
"Ben bu sözü hazret-i Ali'den bizzat işittim. Gelen askerleri bir bir saydım. Buyurduklarından ne bir eksik, ne de bir fazlaydı" demiştir.
? ? ?
Resûl-i Ekrem Efendimiz, bir gün Eshab-ı kirama;
"Ben ilmin şehriyim, Ebu Bekir zeminidir, Ömer duvarlarıdır, Osman semasıdır, Ali kapısıdır. Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali hakkında hep hayır söyleyiniz" buyurdu.
? ? ?
Resûl-i Ekrem Efendimiz bir gün de Eshabına;
"Allahü teâlâ, sizin üzerinize namazı, orucu, haccı ve zekâtı farz ettiği gibi Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali'nin sevgilerini de farz etti. Her kim bu dördünden birine düşmanlık ederse onun namazını, orucunu, zekâtını ve haccını kabul etmez" buyurdu.
? ? ?
Resûl-i Ekrem Efendimiz yine bir gün Eshaba "Muhakkak ben ümmetimden 'Lâ ilahe illallah. Muhammedün Resulullah' demelerini istediğim gibi Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali'nin sevgisini de isterim" buyurdu.
.Yay gibi oluncaya kadar...
07-06-2014 01:00
Resûl-i Ekrem Efendimiz (aleyhisselâm) bir gün Eshabına;
"Yay gibi oluncaya kadar ibâdet etseniz, yay kirişi gibi oluncaya kadar oruç tutsanız, dizleriniz kuruyuncaya kadar namaz kılsanız, ehli beytimden veya Eshabımdan birisine düşmanlık etseniz, Allahü teâlâ sizi burnunuzun üzerine sürüyerek cehenneme atar" buyurdu.
? ? ?
Resûl-i Ekrem Efendimiz (aleyhisselâm) yine bir gün de;
"Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Âişe; Allahü teâlânın yakınlarıdır. Ali, Hasan, Hüseyin ve Fatıma; benim yakınlarımdır. Allahü teâlâ, kıyamet gününde kendi âliyle benim âlimin arasını cennet bahçelerinden bir bahçeyle birleştirir" buyurdu.
? ? ?
Resûl-i Ekrem Efendimiz (aleyhisselâm) yine bir gün de;
"Ebu Bekir, benim ümmetimin en iyisi ve en sadığıdır. Ömer, ümmetimin en kıymetlisidir. Osman, ümmetimin en hayâlı ve en çok ikram edenidir. Ali, ümmetimin en nurlusudur" buyurdu.
? ? ?
Resûl-i Ekrem Efendimiz bir gün de "Arş üzerinde 'Lâ ilahe illallah Muhammedün Resulullah, Ebu Bekr-i Sıddık, Ömer-ül Faruk, Osman-ı şehit ve Aliyyül Mürteza' yazılıdır" buyurdu.
? ? ?
"Resûl-i Ekrem Efendimiz 'Yâ Ali! Bu dünyada sonu üzüntü ve ağlamak olmayan hiçbir sevinç ve neşe yoktur' buyurdu."
.Karınları toktu ama ruhları açtı
08-06-2014 01:00
Âmir bin Füheyre (radıyallahü anh), müşriklerden Tufeyl bin Abdullah'ın çobanıydı. Çok yıllar bu müşriklere hizmet etti. Karşılığı sadece karın tokluğuydu.
Karınları toktu.
Ama ruhları açtı.
Nihayet beklenen "İslâm güneşi" doğdu. İslâm'la müşerref olanlar, onun manevi lezzetini tattılar ve bir daha bırakmadılar.
Bu aşka tutulanlardan biri de Âmir bin Füheyre idi.
Fakat köleydi.
Efendisi vardı.
İmanını açıklayamazdı. Zira efendisi izin vermezdi. Buna rağmen dinin emirlerini yerine getirmeye başladı.
Her şeyi göze aldı...
İşkencelere maruz kaldı.
Nihayet olan oldu.
Hazret-i Ebu Bekir geldi.
Onu satın alıp âzât etti.
O ara müşrikler iyice azıtmış ve Müslümanlara her türlü eza ve cefayı yapıyorlardı. Efendimiz ve Hazret-i Ebu Bekir Medine'ye hicret edeceklerdi.
Nihayet ilâhî izin geldi.
İki sadık dost yola çıktılar.
Sevr mağarasına geldiklerinde müşrikler her yerde onları arıyorlardı.
Onlar mağaradaydı.
Orada üç gün kaldılar.
Âmir bin Füheyre, sütlü koyunlarını mağaranın önüne getirir, Peygamber Efendimizin ve Hazret-i Ebu Bekir'in yiyecek ve içeceğini temin ederdi.
Böylece onlarla beraber hicret etme şerefine de kavuştu.
.Seni bir hizmete gönderirim
09-06-2014 01:00
Amr bin Âs (radıyallahü anh), İslâmiyet'i kabul ettikten sonra eski hatalarından dolayı çok pişman oldu.
Ve üzülüyordu.
İslâm'a hizmet etmeyi ve müşriklere karşı savaşmayı şiddetle arzu ediyor, yerinde duramıyordu.
Bir şeyler yapmalıydı.
Resulullaha geldi.
Ve huzuruna çıkıp "Yâ Resulallah! Nice müddettir İslâmiyet'i yıkmaya çalıştım. Sonra İslâm'la şereflendim. Şimdi muradım odur ki İslâm'a geldiğim belli ola" diye arz etti.
Efendimiz sevindiler.
Çok memnun oldular.
Ve ona sevgiyle bakıp "Yakında seni bir hizmete gönderirim" buyurdular.
Buna çok sevindi.
Bir müddet geçti.
Resulullahın emriyle bir bölük askere kumandan olup bir müşrik kabileye vardı. Şiddetli cenk etti ve çok ganimetle Medine'ye döndü.
Efendimizi sevindirdi.
Ve çok duasını aldı.
? ? ?
Bir gün de Efendimize gelip "Yâ Resulallah! Eshap içinde en fazla kimi seviyorsunuz?" diye sordu.
"Âişe'yi" buyurdular.
"Erkeklerden kimi?"
"Âişe'nin babasını."
"Ondan sonra kimi?"
"Ömer'i" buyurdular.
Hazret-i Amr bu cevapları alınca beylik ve emîrliğin, fazilet ve üstünlüğe sebep olmadığını iyi anladı
.Yâ Amr! Silahını al, bana gel!''
10-06-2014 01:00
Amr bin As hazretleri (radıyallahü anh) şöyle anlatıyor:
"Resulullah Efendimiz bir gün bana 'Elbiseni giy, silahını kuşan ve bana gel!' diye haber gönderdi.
'Başüstüne!' dedim.
Ve huzuruna koştum.
Varınca bana bakıp 'Yâ Amr! Seni askerle filan kavmin üzerine göndermek isterim. Allah sana selâmet versin, inşallah bol ganimet ve malla dönersin' buyurdu.
Ben bu emri aldım.
Kendilerine dönüp;
'Ey Allah'ın Resulü! Ben, mal ve para için değil, İslâm'a olan rağbet ve arzumdan dolayı Müslüman oldum' dedim.
Buna sevindiler.
Ve tebessümle;
'Yâ Amr! İyi mal, iyi kimseye ne güzel yakışır' buyurdular.''
? ? ?
Yine Amr bin Âs (radıyallahü anh) naklediyor: "Bir kişi Resulullaha geldi ve 'Yâ Resulallah! Amellerin içinde en kıymetli olanı hangisidir?' diye sordu.
Efendimiz;
'En kıymetli amel, Allahü teâlâya iman edip kalp ile tasdik etmek, Onun yolunda cihad etmek ve Hacc-ı mebrur yapmaktır' buyurdu.
O kişi sordu:
'Başka var mı yâ Resulallah?'
Resul-i Ekrem;
'İnsanlara yumuşak söylemek, fakirlere yemek yedirmek, sevdiği şeyleri seve seve vermek ve güzel ahlâk, kıymetli amellerdendir' buyurdular.''
Asım'ın dediği gibi çarpışırız!"
11-06-2014 01:00
Sevgili Peygamberimiz; Bedir Harbi'nin gecesinde Eshab-ı Kiram'a, harpte hangi usulü takip edeceklerini sordu.
Hazret-i Asım kalktı.
Eline okunu aldı.
Ve "Yâ Resulallah! Kureyş bize yüz metre kadar yaklaşırsa ok fırlatırız. Taş atacak mesafeye gelince taş atarız. Mızrak menziline girince mızrak fırlatırız. Kılıç mehzilinde kılıç vururuz" dedi.
Efendimiz beğendi.
Ve Eshaba dönüp;
"Harbin icabı budur. Asım'ın dediği gibi çarpışacağız!" buyurdular.
Bedir Harbi bu şekilde yapıldı.
Ve zaferle neticelendi.
Çok müşrik öldürüldü.
Ukbe bin Muayt, azılı müşrik olup Mekke'de Efendimizi boğmaya kalkışan bir mel'undu.
Efendimiz hicret etti.
Bu müşrik bunu işitti.
Ve düşmanlığından "Ey Kusva'nın binicisi! Bizden uzaklaştın. Fakat pek yakında beni atlı olarak karşında göreceksin. Mızrağımı senin kanınla sulayacağım" mânâsında beyitler söyledi.
Ama dediği olmadı.
O Server bunu işitti.
Ve ellerini açıp "Allah'ım! Onu yüzükoyun, burnunun üzerine düşür!" diyerek dua etti.
Ukbe bin Ebi Muayt, Bedir'de Kureyş'in yenildiğini anlayınca kaçmak istemişti.
Atına atlayıp sürdü.
Fakat hayvan ürktü ve onu yere çarptı. Resulullahın duası kabul olmuştu
.Ey Asım! Vur şunun boynunu!"
12-06-2014 01:00
Ukbe bin Ebi Muayt kâfiri, Bedir'de Kureyş'in yenildiğini anlayınca kaçıp uzaklaşmak istedi.
Atına atlayıp sürdü.
Fakat hayvan ürktü.
Ve onu yere çarptı.
Abdullah bin Seleme (radıyallahü anh) yetişip onu esir aldı.
Efendimiz, Asım bin Sabit'e döndü ve "Ukbe'nin cezasını ver" buyurdu.
Ukbe bunu duydu.
Ve "Yazıklar olsun size. Şunlar arasında neden bir tek ben öldürülüyorum?" dedi.
Lâkin hiç şansı yoktu.
Resul aleyhisselâm;
"Allah ve Resulüne olan düşmanlığından dolayı" buyurdu.
Ukbe çaresizdi.
Resûl-i Ekrem'e "Yâ Muhammed! Öbürlerini öldürürsen beni de öldür. Onlara eman verirsen bana da eman ver. Onlardan fidye alırsan benden de al. Sen beni öldürürsen çocuklarıma kim bakacak?" dedi.
Âdeta yalvarıyordu.
Resul aleyhisselâm;
"Sen hele cehenneme girmeye bak, onları Allah'a bırak. Ey Asım! Vur şunun boynunu!" buyurdu.
Hazret-i Asım;
"Başüstüne" dedi.
Ve kılıcını kaldırıp boynuna çaldı. Efendimiz, onun için "Allah'ı, Resulünü ve Kur'ân-ı kerimi inkâr eden, Resulünü işkenceden işkenceye uğratan senden daha kötü bir adam bilmiyorum. Allahü teâlâya hamd ederim ki senin ölümünle gözümü aydınlattı" buyurdu.
.Hâfız! Benden bu kadar..."
13-06-2014 01:00
Osman Bedreddin hazretleri dokuz yaşında hafız oldu. Meşhur lakabı "Hafız"dır. Gençliğinde bütün vakitlerini ilme tahsis etti. Zahirî ilimleri öğrendi.
Tefsir, fıkıh, hadis...
Bir gün hocası Mehmet Tahir efendi evine çağırdı onu.
Ve kendisine;
"Hafız! Sana, bütün bildiklerimi öğrettim. Bendeki bilgilerin hepsini aldın. Benden bu kadar. Sana tavsiyem, daha büyük âlim bul, onun derslerine devam et" dedi.
Hafız Osman üzüldü.
Ayrılmak istemiyordu.
Mecburen "Peki" dedi.
Ve eve döndü. İyi de, o büyük âlimi nerede ve nasıl bulacaktı?
Odasında ağlayıp;
"Dertliyim, derdim derin. Derdime derman için sana geldim yâ Mu'în!" diye Rabbine yalvarıyordu.
İşte o, tenha köşesinde kendisini yetiştirecek bir âlim bulması için Rabbine yalvarırken Hak teâlâ onun bu dileğini gönül ehli birine duyurdu.
Ahmed Merami hazretlerine.
Bu zat Buhara'daydı.
Ve evlâd-ı Resul idi.
Câmide ders verirken duymuştu bu içli yakarışı. Bildiğimiz kulakla değil tabii.
Kalp kulağıyla işitmişti.
O gün bıraktı dersleri.
Ve ayrıldı Buhara'dan.
Manevi işareti almıştı çünkü.
Sessizce çıktı yola.
İlâhî iradeyle Erzurum istikametine doğru gidiyordu. Çünkü Osman Bedreddin onu orada bekliyordu.
.Merhaba Hâfız Osman!
14-06-2014 01:00
Seyyid Ahmed Merami hazretleri ince, uzun boylu, beyaz sakallı, sevimli bir zattı.Uzun bir yolculukla vardı Hasan Kale'ye. Oradan da Bevel Kâsım köyüne. Osman Bedreddin işitti bu haberi.
Görmeden onu sevdi.
Bir an önce gidip görmek istiyordu bu büyük velîyi. Ama o, Bevel Kâsım köyündeydi. kendisi Erzurum'da.
Nihayet gitti bir gün.
Ve gördü kendisini.
Ahmed Merami, çok sevdi onu görünce. Sanki tanıyordu daha önce.
Kendi kendine;
"Aradığım bu" dedi.
Ve ismiyle seslendi:
"Merhaba Hâfız Osman Bedreddin! Gözlerim yoldaydı, safâ geldin!"
Hâfız Osman hem şaşırdı, hem de çok sevindi. Çünkü ismiyle hitap etmişti kendisine.
Ne tatlı, ne yumuşak sesi vardı öyle. Kalbine tesir etmiş, sevgisini kalbinin derinliklerinde hissetmişti.
Yanına yaklaştı.
Hürmetle öptü elini.
Ve arz etti ki:
"Ders almak isterim."
Büyük velî;
"Tabii, tâ Buhara'dan kalkıp senin için geliriz de ders vermez miyiz" buyurdu.
Erzurum'dan Bevel Kâsım köyü, üç saatlik yoldu.
Gece yarısı Erzurum'dan çıkıyor, sabah namazı vakti derse yetişiyordu.
Sıcak soğuk, yaz ve kış.
Fırtına, yağmur, tipi...
Aksatmadan devam etti...
.Hak şerleri hayr eyler...
15-06-2014 01:00
Osman Bedreddin, hocasının sohbetine kavuşmak için bir gün çıktı erkenden. Yarı yolda şiddetli bir tipiye yakalandı. Bir adım ilerisini göremiyordu.
Çaresizdi.
Yere çöktü.
Ve annesinden duyduğu bir ilâhîyi söylemeye başladı gayriihtiyari:
Hak şerleri hayr eyler.
Zannetme ki gayr eyler.
Ârif ânı seyr eyler.
Mevlâ görelim n'eyler.
N'eylerse güzel eyler...
O anda bir genç belirdi önünde.
Beyaz bir at üzerindeydi.
Onu atının terkisine bindirdi.
Şerbet ikram etti meşin kırbasından. Sonra erzak torbasını uzatıp "Ye bundan da nasibinde ne varsa" dedi.
O, bir tek hurma aldı torbadan. Bu esrarengiz genç Hızır aleyhisselâmdı.
Bu kanaatkâr hâli hoşuna gitti.
Ve sırtını okşayıp;
"Ey Bedreddin! Nasibin açık, evin bereketli olsun. Haydi in, hocana selâm söyle" buyurdu.
Baktı ki köye gelmişler.
Sıçrayıp indi attan.
Hızır da kayboldu ortadan.
Üstadı da onu düşünüp üzülüyordu ki o esnada çalındı kapısı. Merakla açtı kapıyı. Acaba gelen kimdi? Karşısında onu görünce çok sevindi. Gerçi ona malum olmuştu.
Yine de sordu:
"Hâfız! Kimdi o atlı?"
"Bilmiyorum hocam."
"O, Hızır aleyhisselâmdı."
.Gönüller vatan için çarpıyordu!..
16-06-2014 01:00
Ruslar Erzurum'a saldırmıştı. Bu, gayrete getirdi bütün Erzurum halkını. Yediden yetmişe silahlandılar.
O gece gümbür gümbür davullar çalıyor, halk cihad için harbe çağrılıyordu. Henüz tanyeri ağarmamıştı ki kahraman dadaşlar fırladılar yataktan.
Ve kazma kürek cinsinden ne varsa alarak şehrin orta yerinde toplandılar.
Yaşlısı genci...
Erkeği kadını...
Tek yürek olmuşlardı.
O ara garip bir şey oldu.
Tanyeri yeni yeni ağarıyordu ki bir ezan sesi duyuldu birden.
"Allahü ekber Allahü ekber!"
Aman Allah'ım!
Nasıl bir sesti bu?
Gönüllere işliyordu.
Bir anda doruğuna çıktı herkesin heyecanı. Çünkü Osman Bedreddin okuyordu bu ezanı.
Öyle aşkla ve öyle ihlâsla okuyordu ki dadaşları kendinden geçiriyordu. Hatta Erzurum'un dağı, taşı, tepesi, sanki dile gelmiş, tekrar ediyordu bu sesi.
Öyle bir ezandı ki...
İşiten hayran kalıyordu.
Gönüllere nur taşıyordu.
Ve sanki şüheda ruhlarını cenge çağırıyordu.
"Allahü ekber!" sesleri dalga dalga yayılırken bir cesaret, bir şevk geldi dadaşlara. Heyecan zirvesine çıkmıştı ki mehter vurmaya başladı. Gönüller vatan için çarpıyor, yürekler din için atıyor ve gözler savaş için emir bekliyordu... (Devamı yarın)
.Urun kahraman dadaşlarım!"
17-06-2014 01:00
(Dünden devam)
Nihayet Miralay Bahri Bey'in sesi duyuldu:
"Hücuuum!"
Sanki aslan kesilmişti Erzurum'un dadaşı.
Haykırdı Bahri Bey:
"Urun hâ gardaşlarım, urun kahraman dadaşlarım!"
Allah yardım etti.
Kovdular Moskof'u.
Kurt İsmail Paşa, Ahmed Muhtar Paşa'ya anlatıyor:
"Paşam! O sabah ezanı okuyan fedai, Miralay Bahri Bey'in birliğinden bir yiğitti. Düşmana öyle saldırırdı ki sormayın. Dikkat ettim, elinde silâh bile yoktu. Taşla kovalıyordu düşmanı..."
Paşa merak etti:
"Taşla mı dedin?"
"Evet paşam. Attığı her taş, bir Moskof'u haklıyordu. Gözlerime inanamıyordum. Şaşılacak bir şey daha var paşam.
"Nedir o?"
"Kendisi eğilip de taş almıyordu yerden. Elindeki taşı fırlatınca, yerden ikinci bir taş yükseliyordu elinin hizasına. Taş, havada duruyor, o da onu alıp düşmana vuruyordu.
Gözümle gördüm.
Ve kendi kendime;
'Bu, alelade bir insanın yapacağı iş değil' diye düşündüm."
Ahmed Muhtar Paşa bunları dinleyince, gözyaşlarını tutamadı.
Ağlamaklı bir sesle;
"Bire gardaş! Desene, bu cenkte erenler de bizimle birlikteymiş" dedi.
Ve emretti hemen.
Osman Bedreddin'i, tabur İmamlığına tayin ettiler. O, artık "İmam Efendi" idi.
.Hâfız! Misafirlik üç gündür!"
18-06-2014 01:00
Hâfız Osman Bedreddin, hocasının dergâhına geleli on gün olmuştu ki hocası seslendi bir gün kendisine:
"Hâfız kurban!"
"Buyurun hocam."
"Misafirlik üç gündür. Haydi hizmete başla artık. Bizim bir bostanımız var. Onu sulama sırası sende!"
Hâfız Osman;
"Başüstüne efendim" dedi.
Ve çıkıp bostana gitti.
Baktı ki havuz dolu.
Suyu salıp başladı sulamaya. Ama henüz bir evlek bile sulanmamıştı ki su tükendi.
Hemen koşup;
"Hocam, havuzun suyu bitti" diye arzetti.
O ise gülümseyip:
"Bitmemiştir. Haydi git, gören gözle bak!" buyurdu.
Ayrılıp havuza koştu.
Baktı ki havuz dolu.
Hem de ağzına kadar.
Sulamayı yapıp döndü dergâha. İkindi vakti, hocası seslendi yine:
"Hâfız kurban!"
"Buyurun hocam."
"Bostana git. Biraz patlıcan topla getir! Zira yarın çok misafirimiz gelecek."
"Başüstüne" dedi.
Ve koştu bostana.
Baktı ki patlıcanlar henüz olmamış.
Geri gelip;
"Efendim! Patlıcanlar henüz olmamış" dedi.
Hocası;
"Hâfız kurban! Patlıcanlar olmuş. Haydi git, gören gözle bak!" buyurdu.
Koşup baktı ki gerçekten olmuş patlıcanlar!..
.Ümmetine çok merhametliydi
19-06-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, ümmetine karşı çok merhametli olup onları bir an unutmazdı.
O, dünyaya geldi.
"Ümmetî!" dedi.
Nitekim şöyle anlatılır: Vaktiyle zengin bir adam mükellef bir sofra donatıp gayet fakir bir âlim zatı evine davet etti.
Âlim gelip oturdu sofraya.
Fakat bir türlü yemiyordu.
Eli sofraya gitmiyordu. Ev sahibi üzülüp "Efendim yemeklerimiz helâldir, niçin yemezsiniz?" dedi.
O âlim zat;
"Biliyorum ama benim evde birkaç yetimim var. Onlar evde aç susuz beklerken elim yemeğe varmıyor" dedi.
Adam bunu duydu.
Hemen bir tepsi aldı.
Her yemekten koydurup gönderdi o yetimlere. O zaman âlimin yüzü güldü ve başladı yemeye.
İşte bunun gibi kıyamet gününde Hakk teâlâ, Sevgili Habibi'ni cennete davet eder.
Efendimiz gelirler.
Kapısında dururlar.
Ama içeri girmezler. Daha doğrusu giremezler. Zira mübarek kalbi rahat değildir. Günahkâr ümmetini düşünürler.
Ve el açıp;
"Yâ İlâhî! Beni ümmetimden ayırma. Ya beni onlarla cehenneme gönder, yahut onları benimle cennete ilet" diye niyaz eder.
Hakk teâlâ da;
"Ey habibim! Cenneti senin için halk ettim. Haydi ümmetini al da birlikte cennete girin" buyurur.
.Seni incitenleri bana göster!
20-06-2014 01:00
Beş müşrik, Efendimizi her gördükleri yerde alaya alır, Onu üzerlerdi. Bir gün Hazret-i Cibril geldi.
Ve Efendimize "Yâ Muhammed! Seni incitenleri bana göster" dedi.
Efendimiz etrafa baktı.
Onlardan birini gördü.
Ve onu gösterip "İşte, biri şu!" buyurdu.
O, Velid bin Mugire idi.
Melek, onun bacağına sertçe bir nazar etti.
Ve sordu yine:
"Başka kim var?"
Az sonra Âs bin Vail göründü.
Efendimiz "Biri de şu!" dedi.
Melek, onun da karnına nazar etti. Sonra diğer üçü göründüler.
Birinin gözüne baktı.
Birinin başına baktı.
Birinin de karnına nazar etti ve Efendimize "Müsterih ol yâ Muhammed! Bunlar cezalarını bulacaklar" dedi.
Öyle de oldu...
Velid'in bacağına demir saplandı.
Bacağı deve boynu gibi şişti.
Şiddetli sancıyla ölüp gitti!
Esved'in iki gözü kör oldu.
Cebrail aleyhisselâm bunun kafasını bir ağaca vura vura canını cehenneme yolladı!
Sıra öbür Esved'deydi.
Onun da yüzü karardı.
Ve simsiyah oldu.
Bir gün eve geldi.
Ailesi onu tanımayıp kovdular...
O da kahrından intihar etti.
Haris, tuzlu balık yedi.
Ne kadar su içtiyse de kanmadı.
Çatlayıp helâk oldu
.Fahr-i Kâinat'ın üstünlüğü
21-06-2014 01:00
Sevgili Peygamberimizin hayatı bütün insanlar için rahmet olduğu gibi mematı, yani vefatı da rahmettir.
Bir hadîs-i şerif var.
Resul aleyhisselâm;
"Ey Eshabım! Benim hayatım sizin için nasıl rahmetse ölümüm de rahmettir. Dünyada müşküllerinizi çözer, şüphelerinizi gideririm" buyurmuştur.
Devamında;
"Vefatımdan sonra da haftada iki kere bana amelleriniz bildirilir. İyi amelleriniz için sevinir, dua ederim. Günahlarınız için de Rabbimden af dilerim" buyurdu.
Her Peygamberin dini vefatından sonra unutuldu.
Onun dini unutulmadı.
Günümüze kadar geldi.
Cenab-ı Hakk, bu dini kıyamete kadar bozulmaktan koruyacağını vadetti.
Her peygamber, Allah'ın rızasını istedi. Allahü teâlâ, Habibinin rızasını istedi.
Her peygamber, Allah'ın ismiyle yemin etti. Allahü teâlâ, Habibinin ismine yemin etti.
Hazret-i Mûsa gadaplı idi.
Sert mizaçlıydı.
Allahü teâlâ, Ona yumuşak olmasını emretti.
Ve bir vahiyde;
"Firavun'a yumuşak söyle!" buyurdu.
Peygamberimizse halimdi.
Son derece yumuşaktı.
Kimseye sert söylemezdi.
Allahü teâlâ, Onun sert olmasını istedi.
Ve kendisine;
"Ey Habibim! Kureyş kâfirlerine sert söyle" diye emretti.
."Yâ Muhammed! Bir dua et de!.."
22-06-2014 01:00
Efendimiz (aleyhisselâm) müşriklerin şerrinden Medine'ye hicret edince Mekke'de şiddetli bir kıtlık başladı. İnsanlar kedi köpek yediler.
Çaresizdiler.
Ebu Süfyan'a gidip "Yâ Eba Süfyan! Git, Muhammed-ül emine rica et. Dua etsin de kurtulalım şu âfetten" diye yalvardılar.
Ebu Süfyan koştu.
Resulullahı buldu.
Ve kendisine "Yâ Muhammed! Ne olur, bir dua et de, şu kıtlık belâsı üzerimizden kalksın" diye rica etti.
Efendimiz dua buyurdu.
Hemen yağmur yağdı.
Halk bolluğa kavuştu.
Hâlbuki o müşrikler, etmediklerini bırakmamışlardı kendisine.
? ? ?
Peygamber Efendimiz'in Ehl-i beytini sevmek, her Müslümana vaciptir.
Vefat edeceği zaman Cebrail aleyhisselâm geldi ve kendisine çok müjdeler getirdi.
Efendimiz dinledi.
Ama sevinmedi.
Sevinemedi...
Çünki O, ümmetini düşünüyordu...
Cebrail aleyhisselâma "Yâ Cebrail! Bana ümmetim hakkında müjde ver" buyurdu.
Hakk teâlâ, ümmeti hakkında öyle çok müjdeler verdi ki, mübarek kalbi rahatladı.
Sükûnet buldu.
Müsterih oldu.
Azrail aleyhisselâm o zaman mübarek ruhunu almak için müsaade istedi.
Efendimiz izin verdi.
O da ruhunu kabzetti.
."Ben dua edeyim, siz âmin deyin!"
23-06-2014 01:00
Resulullah Efendimiz (aleyhisselâm) bir gün şehitliğin kıymetini anlatıyordu... Nevfel adlı bir sahabi "Yâ Resulallah! Ben bir dua edeyim, siz âmin deyin" diye rica etti.
Efendimiz kabul etti.
Ve "Peki" buyurdu.
O, ellerini kaldırıp "Yâ Rabbî! Bana şehit olmayı nasip eyle" diye yalvardı.
Efendimiz de;
"Âmin" dediler.
Nevfel duayı almıştı.
İlk cenkte şehit oldu.
Ve defnedildi.
Defin işi bitti. Resulullah Efendimiz parmaklarının ucuna basarak yürüyordu. Eshap merak etmişti.
Sebebini sordular.
Efendimiz "O kadar çok melek toplandı ki ayağımı basacak yer bulamadım" buyurdular.
Ve dönüşe geçildi.
Harbe katılmayan Eshap, mücahitleri karşılamak için yollara dökülmüşlerdi. Nevfel'in hanımı da gelmişti.
Beyini merak ediyordu.
Efendimize koştu.
Ve "Gazanız mübarek olsun yâ Resulallah! Nevfel nerede?" diye sordu.
Efendimiz cevap vermediler.
Eliyle arkayı işaret ettiler
Ve ileri yürüdüler.
Hanım bir şey anlıyamadı.
Arkada Hazret-i Ali vardı.
Ona koşup sordu:
"Nevfel nerede?"
O da aynı işareti yaptı.
Ve ileri yürüdü. (Devamı yarın)
.Buyur yâ Eba Bekir!"
24-06-2014 01:00
(Dünden devam)
Hazret-i Ali'nin ardından Hazret-i Osman geliyordu.
Hatun ona koştu:
"Nevfel nerede?"
O da arkaya işaret etti.
Ve yürüyüp öne geçti.
Kadın, Hazret-i Ömer'i gördü.
Ona koşup sordu:
"Nevfel nerede?"
O da cevap vermedi ve eliyle arkayı işaret edip ileri yürüdü. En arkada Hazret-i Ebu Bekir tek başına geliyordu.
Kadın ona koştu:
"Nevfel nerede?"
Hazret-i Ebu Bekir aynı hareketi yapamadı. Zira arkadan gelen başka kimse yoktu.
Gerçeği söylese Resulullaha uymamış olacaktı.
Daraldı, bunaldı...
Mübarek sakalını eliyle sıvazlayıp olanca sesiyle "Yâ Allaaah!" diye nida etti.
O anda bir toz bulutu göründü uzakta. Sonra kendilerine doğru bir atlının hızla geldiğini gördüler.
İkisi de merak etti.
Acaba gelen kimdi?
Gelen şahıs iyice yaklaşınca Hazret-i Nevfel olduğunu gördüler.
Hem şaşırdılar.
Hem sevindiler.
Hazret-i Nevfel "Buyur yâ Eba Bekir! Beni mi emrettiniz?" dedi.
Ve atından indi.
Hazret-i Sıddık'ın elini öptü.
Resulullaha doğru koştu.
Kadıncağız sevinçten uçuyordu...
.Rabbim bana vahyetti ki
"
25-06-2014 01:00
Resûl-i Ekrem Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir gün Eshabına;
"Allahü teâlâ, Cebrail Aleyhisselâm vasıtasıyla bana vahyetti ki sizin Rabbiniz olan ben, Ebu Bekir'in isteklerini yerine getirdim. Bunların en aşağısı olarak kıyamete kadar onu sevenleri ve onun dostlarını affettim" buyurdu.
Yine Efendimiz:
"Allahü teâlâ; meleklerine, ümmetimin hepsi için umumi olarak, Osman ve Ali için hususi olarak övünür" buyurdu.
Bir gün de;
"Ebu Bekir'in bir günü Ömer'in bütün günlerinden ve kıyamete kadar olan günlerden hayırlıdır. Ömer'in bir günü Osman'ın bütün günlerinden ve kıyamete kadar olan günlerden hayırlıdır. Osman'ın aynı şekilde. Ali'nin bir günü bütün ümmetin kıyamete kadar olan günlerinden hayırlıdır" buyurdu.
Resûl-i Ekrem yine;
"Allahü teâlâ; cenneti yarattığı zamandan bugüne ve bugünden kıyamete kadar her günde Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali'nin dostları için birbirine benzemeyen yedi yüz çeşit rahmet ve saadeti cennette meydana çıkaracaktır" buyurdu.
Yine Resûl-i Ekrem;
"Yâ Ali! Sen Kâbe gibisin. Herkes Kâbe'ye varır. Kâbe hiçbir yere varmaz. Eğer insanlar sana gelip hilafet emrini teslim ederlerse onlardan kabul eyle. Eğer gelmezlerse sen onlara varma!" buyurdu.
."Yiyecek bir şeyin var mı?"
26-06-2014 01:00
Hazret-i Fatıma, Hazret-i Ali'ye altı akçe verip "Bununla çocuklara meyve al" dedi.
Hazret-i Ali çarşıya giderken yolda münakaşa eden iki kişi gördü. Ve sordu birine:
"Meseleniz nedir?"
"Bana borcu var, ödemiyor."
Öbürüne döndü:
"Doğru mu söylüyor?"
"Evet ama ödemeye gücüm yok."
"Peki borcun ne kadar?"
"Altı akçe."
Elindeki altı akçeyi ona verdi ve bir şey almadan eve dönüp olup biteni Hazret-i Fatıma'ya anlattı. Hazret-i Fatıma "İyi yapmışsın" dediyse de üzülmüştü... Zira çocuklar meyve diye ağlıyorlardı!
Ali bin Ebi Talip;
"Ben Efendimize gidiyorum" deyip çıktı evden.
Yolda birine rastladı. O kimse yanındaki deveyi gösterip "Parasını bir ay sonra vermek üzere bunu yüz akçeye alır mısın?" diye sordu.
Hazret-i Ali;
"Olur" deyip deveyi aldı. Birkaç adım gitmişti ki karşısına yine tanımadığı biri çıkıp "O deveyi satıyorsan peşin üç yüz akçeye alırım" dedi.
Deveyi ona sattı.
Üç yüz akçeyi aldı.
Ve Resulullaha vardı. Efendimiz sordu:
"Deveyi kimden alıp kime sattın yâ Ali?"
Hazret-i Ali "Allah ve Resulü daha iyi bilirler" deyince "Yâ Ali! Deveyi sana satan Cebrail, alansa İsrafil'di. Sen o borçlu kişiye yardım ettiğin için Hakk teâlâ sana elli mislini ihsan etti" buyurdu.
."Kızım! Avcunda ne var?"
27-06-2014 01:00
Beşir bin Sa'd hazretlerinin kızı anlatır:
"Annem bir gün bana bir avuç hurma verip 'Bunu babana götür de yesin' dedi.
Hurmayı aldım.
Götürüyordum.
Yolda Resulullah Efendimiz beni görüp 'Kızım! Avcunda ne var?' diye sordu.
'Hurma var yâ Resulallah! Babama götürüyordum' dedim.
Avcunu açtı ve;
'Koy!' buyurdu.
Avcuna döktüm.
O bir avuç hurmayı bir bezin üzerinde dağıttı ve Eshaba 'Geliniz!' buyurdu. Eshabdan çok kimseler yedi.
Hurmalar bitmedi.
Hatta daha da arttı..."
? ? ?
Ebu Mes'ud (radıyallahü anh) da şöyle anlatır: "Bir gün Resulullah Efendimiz yanımıza geldiler.
Selâm verdiler.
Beşir bin Sa'd 'Yâ Resulallah! Allahü teâlâ; bize, sana salevat getirmemizi emretti. Sana nasıl salevat getireceğiz?' diye sordu.
Efendimiz sustu.
Cevap vermedi.
Biz, üzüldüler zannettik. İçimizden 'Keşke böyle sormasaydı!' dedik.
Biraz vakit geçti.
Resulullah geldi.
Ve 'Allahümme salli alâ Muhammed'in ve alâ âli Muhammed. Kema salleyte alâ âli İbrahim ve barik alâ Muhammed'in ve alâ âli Muhammed. Kema barekte alâ âli İbrahim fil âlemin. İnneke hamîdün mecîd deyin' buyurdu."
.En nihayet Kâbe kıble oldu
28-06-2014 01:00
Bera bin Azib (radıyallahü anh) anlatır: "Medine'ye ilk hicret eden, Mus'ab bin Umeyr ile Abdullah İbni Ümmi Mektum idi.
Sonra Hazret-i Ömer hicret etti.
Biraz zaman geçti.
Efendimiz de geldi.
O gün Medinelilerin, Resulullahın teşrifine sevindiği kadar hiçbir şeye sevindiğini görmedim.
Çok sevinmiştik.
Bayram yapmıştık.
Resulullah Efendimiz, on altı ay kadar Mescid-i Aksa'ya doğru namaz kıldı. Ama O, kıblenin Mescid-i Harama doğru olmasını arzu ediyordu.
Sonra emir geldi.
Kâbe, kıble oldu.
Emir geldiğinde ikindi namazını kıldırıyordu. Namazda Kâbe'ye doğru döndüler.
Câmiden çıkıldı.
O sahabilerden biri, yolda başka bir mescitte cemaatle namaz kılanlara rastladı. Vahiy geldiğinden haberdar değildiler.
O bunu fark etti.
Haber vermek istedi.
O an rükûdaydılar.
Onlara seslenip 'Ey Müminler! Resulullah ile beraber Kâbe'ye doğru namaz kıldığıma Allah için şehadet ederim' dedi.
Onlar bunu duydular.
Namazı bozmadan Kâbe-i şerife döndüler.
Kıble değişmeden önce Mescid-i Aksa'ya doğru namaz kılıp vefat eden Müslümanlar için de Allahü teâlâ 'Allah, sizin imanlarınızı boşa çıkarmaz' âyet-i kerimesini gönderdi."
."Önce iman et, sonra harb et!"
29-06-2014 01:00
Bera bin Azib (radıyallahü anh) anlatır:
"Uhud Harbi'nde Sevgili Peygamberimize, yüzü zırhla örtülü bir kişi gelerek 'Yâ Resulallah! Harb edeyim de sonra mı Müslüman olayım, yoksa hemen mi?' diye sordu.
Efendimiz;
'Önce Müslüman ol, sonra harb et!' buyurdu.
O kişi harbe girdi.
Sonra şehit oldu.
Bunun üzerine Efendimiz 'Az iş yaptı fakat çok sevap kazandı' buyurdu."
? ? ?
Yine o anlatır ki: "Resul aleyhisselâm hendek kazıyor ve toprak taşıyordu.
O ara baktım.
Dikkat ettim.
Mübarek karnının beyazlığını ve karnında 'üç taş' bağlı olduğunu gördüm. Bu, üç gün yemek yemediğinin işaretiydi."
? ? ?
Bera bin Azib (radıyallahü anh) yine şöyle anlatır:
"Hudeybiye'de bir kuyu vardı. Biz buraya gelince kuyunun suyunu çekip bir damla bile su bırakmadık.
Tabii susuz kaldık.
Bunu Resulullaha arz ettik. Resulullah Efendimiz kuyunun yanına gelip kenarına oturdu. Sonra içinde biraz su bulunan bir kap istedi.
Getirip arz ettik.
O su ile abdest aldı.
Ağzını çalkalayıp kuyuya döktü ve yavaşça dua etti. O anda su yükseldi. Biz de hayvanlarımız da suya kandık."
."Kalbime az bir kibir gelseydi"
30-06-2014 01:00
Bayezid-i Bistami hazretleri talebeleriyle bir şehre gitmek için yola çıktılar. Tam şehre yaklaşmışlardı ki ahalinin, kendisini karşılamak üzere yollara döküldüklerini gördü. Derhâl çıkınını açtı.
Ekmeğini çıkardı.
Ve yemeğe başladı.
Hem de hızlı hızlı...
Ahali, bunu ona yakıştıramayıp "Allah Allah! Biz bu zatı evliya bilirdik. Meğer ne kaba adammış!" dediler.
Ve dağılıp gittiler.
Talebeleri sordu:
"Efendim niçin böyle yaptınız?"
Büyük velî;
"Kalbime kibir gelmesinden korktuğum için" buyurdu.
Arz ettiler ki:
"Ama yanlış anladılar efendim."
Mübarek onlara dönüp "Olsun, kalbime az bir kibir gelseydi Allahü teâlânın gadabına uğrayabilirdim!" buyurdu
? ? ?
Bu zat, bir sohbetinde sevdiklerine "Bir farzı vaktinde kılmak, bin sene durmadan nâfile ibâdet yapmaktan daha kıymetlidir" buyurdu.
Dinleyenler;
"Her türlü nâfile ibâdetten mi efendim?" diye sordular.
Büyük velî;
"Evet. Her çeşit nâfile ibâdet böyledir. Hattâ bir farzı yaparken bu ibâdetin sünnetlerinden bir sünneti veyahut edeblerinden bir edebi yapmak da, başka nâfileleri yapmaktan kat kat daha kıymetlidir" buyurdu.
."Buna, cennetten döşek getirin!"
01-07-2014 01:00
Mümin kabre konunca Münker ve Nekir meleklerinin suallerine cevaben "Rabbim Allah, dinim İslâm ve Peygamberim Hazret-i Muhammed'dir" der.
Melekler bunu işitir.
"Doğru söyledin" derler.
İşte bu, Allahü teâlânın "Allah, iman edenlere dünyada ve âhiret hayatında o kararlı sözlerinde sebat ihsan eder" buyurduğu sözün mânâsıdır.
Sonra bir kimse gelir.
Yüzü gayet güzeldir.
Ve güzel kokuludur.
O mümine yanaşır.
Ve "Nimetleri devamlı olan Allahü teâlânın cennetiyle seni müjdelerim" der.
O mümin sevinir.
O kimseye döner.
Ve "Allah sana hayırlı karşılıklar versin, sen kimsin?" diye sorar.
Zira merak etmiştir.
O kimse cevap verip;
"Ben, senin dünyadayken yaptığın iyi amellerinim. Sen Allah'ın emirlerine uyup Onun kullarına iyilik ettiğin için Allahü teâlâ seni bu güzel nimetlerle mükâfatlandırdı" der.
O kimse gider.
Başkası gelir.
Ve "Buna, cennetten döşek getirin ve cennetten kabrine bir kapı açın!" der.
Bir döşek getirilir.
Ve bir kapı açılır.
O mümin sevinir.
Ve "Yâ Rabbî! Kıyamet çabuk kopsa da bir an önce aileme ve çocuklarıma kavuşsam" der.
.Rabbin kim, dinin nedir?"
02-07-2014 01:00
Ölen kişi kâfirse; öleceği zaman, çirkin suratlı ve korkunç görünüşlü melekler, ateşten elbise ve katrandan gömleklerle gelirler.
Ve ona lânet ederler.
Gök kapıları kapanır.
Ondan nefret ederler.
Hiçbir kapı onun habis/pis ve kötü ruhunun kendisinden geçmesini istemez.
O ruh geri döndürülür.
Melekler döner.
Ve Rabbimize;
"Yâ Rabbî! Bu, falan kulunun ruhudur, yerler ve gökler bunu kabul etmiyorlar" derler.
Hakk teâlâ;
"Onu geri çevirin ve ona hazırladığım büyük azabı gösterin!" buyurur.
Sonra o kâfirin ruhu mezarına götürülür.
O vakit definden sonra mezarından dağılmakta olan insanların ayak seslerini işitir.
Melekler yine gelir.
Ve o kâfire sorarlar:
"Rabbin kim, Peygamberin kim ve dinin nedir?"
O kâfir şaşırıp kalır.
Ve "Bilmiyorum" der.
Melekler de;
"Evet bilmezsin!" derler.
Ve geri giderler.
Sonra başka biri gelir.
Çirkin elbiselidir.
Ve pis kokuludur.
Karşısına dikilir.
Ve "Allah'ın gadabı ve sonsuz azabı sana hak oldu!" der.
."Ben, senin çirkin amellerinim!"
03-07-2014 01:00
Bir kâfir ölüp kabre girdiğinde çirkin elbiseli ve pis kokulu biri gelir yanına.
Onu görüp iğrenir.
Fena halde bunalır.
Ve o kişiye "Allah senin cezanı versin! Sen de kimsin?" der.
O kimse de;
"Ben, senin dünyadayken yaptığın çirkin ve fena amellerinim. Sen, Allah'a inanmaz, Onun Peygamberini tanımaz ve Müslümanları sevmezdin. İşte bugün Allahü teâlâ bu küfrünün cezasını sana çektirecek!" der.
Sonra bir melek gelir.
Hem kördür hem sağır.
Aynı zamanda dilsizdir.
Bu melek onu yakalar.
Onun için demirden bir tokmak hazırlanır.
Öyle ki, bütün insanlar ve cinler toplansalar onu yerinden kaldıramazlar...
Dağlara vurulsa kül eder...
Bununla ona vurur!
O, ölür ve tekrar dirilir.
Yine şiddetle vurur!
Tekrar ölüp dirilir.
Ve öyle bağırır, öyle feryat eder ki insan ve cinden başka yeryüzündeki bütün canlılar onun bağırmasını işitirler!
Ve bir melek gelir.
Diğerlerine döner.
Ve "Bunun mezarına ateşten iki demir levha getirin ve kabrinden cehenneme bir kapı açın!" der.
O şeyleri getirirler.
Ve kabrine döşerler.
Sonra bu kâfirin kabrinden cehenneme bir kapı açılır.
."Anam babam sana feda olsun!"
04-07-2014 01:00
Bera bin Azib (radıyallahü anh) anlatır:
"Resulullah Efendimiz; hicretin altıncı senesinde umre yapmak için bin dört yüz sahabiyle Mekke'ye gitti.
Müşrikler bırakmadılar.
'Olmaz!' dediler.
Ve mâni oldular.
Bunun üzerine Resulullah Efendimiz; onlarla, ertesi sene umre yapmak için ve üç gün kalmak şartıyla Hudeybiye'de bir andlaşma yaptı.
Metin hazırlandı.
Ali bin Ebi Talip, bu metnin başına 'Bu andlaşma, Muhammed Resulullah ile Kureyş arasında akt olunmuştur' diye yazdı.
Kureyş'in temsilcisi;
'Öyle yazma!' dedi.
Ve Efendimize dönüp 'Biz, senin Resulullah olduğunu kabul etmiyoruz ki. Eğer bunu kabul etseydik seninle harbetmez ve Mekke'ye girmene mâni olmazdık. Ali'ye söyle, (Abdullah'ın oğlu Muhammed) diye yazsın!' dedi.
Sahabe üzüldüler.
Efendimiz ona;
'Beni yalanlasanız da Ben Resulullahım!' buyurdu ve Hazret-i Ali'ye dönüp 'Yâ Ali, Resulullah kelimesini sil. Onun yerine Muhammed bin Abdullah yaz!' buyurdu.
Ali bin Ebi Talip;
'Anam babam sana feda olsun yâ Resulallah! Onu silmeye elim varmıyor' dedi.
Silmek istemedi.
Efendimiz, 'Resulullah' kelimesini mübarek parmağıyla kendileri sildiler. Böylece andlaşma yazılıp taraflarca imzalandı.
.Biz sizi böyle görmek istiyoruz
05-07-2014 01:00
Seyyid Fehim Efendi, genç iken bir bayram gününde çok güzel bir elbise giyip çıktı evden. Kendi de çok güzeldi zaten! Şeyhu adında güngörmüş bir zat, onu böyle görünce üzüldü.
Ve kendi kendine;
"Heyhat! Bir zamanlar Arvas'tan âlimler çıkardı. Şimdiyse güzel gençler çıkıyor, bize ne oldu?" diye mırıldandı.
Genç Fehim bunu işitti.
Ve yaklaştı bu ihtiyara.
"Şeyhu Baba!"
"Buyur oğul."
"Niçin böyle söylersiniz?"
"Ne bileyim, içimden geldi."
"Lütfen söyleyin, nedir sebebi?"
"Oğul, Medresemizde bir müderrisimiz yok. Ben, senin için ümit ederdim ki kendini ilimde yetiştiresin... Bir büyük âlim olup ilme hizmet edesin... Ama görürüm ki sen de süslenmeye meyletmişsin" dedi.
Fehim, aldı mesajı...
Oradan koştu eve.
Çıkardı üstündekileri.
Ve kitaplarını omuzuna atıp çıktı Cizre yoluna.
İlim öğrenmeye gidiyordu. Kısa zamanda büyük bir âlim olup hocasının emriyle Arvas'a geldi yine.
Ve irşada başladı.
İlk sohbette Şeyhu Baba'yı gördü bir kenarda. Bir hayli yaşlanmıştı... Bastona dayanarak gelmiş ve oturmuştu sohbet meclisine.
Sohbet bitince yanına varıp "Biz sizi, işte böyle görmek istiyorduk" dedi.
Seyyid Fehim, memnun olup "Bu işte ortağımsın" buyurdu.
.Kimin kabrini arıyorsunuz?
06-07-2014 01:00
Evliyanın büyüklerinden Seyyid Fehim hazretlerinin, henüz çocukken harikulâde hâlleri vardı...
Biri şöyle mesela:
Bir amcazadesi vardı.
Sıbgatullah Efendi.
Faziletli ve ilim ehli bir kişiydi bu zat. Küçük Fehim, çok severdi bu amcazadesini. Bir gün kabristanda gördü onu.
Koşup yanına gitti hemen.
Gördü ki bir kabir arıyor.
Yanına yaklaşıp sordu:
"Kimin kabrini arıyorsunuz?"
O, aramaya devam ederken "Bu, senin işin değil" dedi.
Lâkin ısrar etti küçük Fehim:
"Lütfen söyleyin. Belki yardımım dokunur."
Mecbur kaldı söylemeye:
"Dedelerimizden Seyyid Muhammed Kutup, altı yüz sene önce bu köye gelmiş. Hatta köye, Arvas ismini ilk defa o vermiş."
"Evet."
"Onun evlâtları bugüne kadar İslâm'a hizmet etmişler."
"O zatın kabrini mi arıyorsunuz?"
"Evet. Bu kabristanda olacak. Ama bilmem ki ne taraftadır?"
Küçük Fehim, az ilerdeki bir kabri gösterip "İşte, şu kabir!" dedi.
O, pek ihtimal vermedi.
Yine de bir teveccüh etti kabre.
O anda Seyyid Muhammed Kutup göründü kendisine!
Hem kendi suretinde...
O, bunu görür görmez "Sübhanallah! Bu çocuk bu yaşta bir bahr-i umman. İleride büyük zat olabilir" dedi.
.Sen Mutavvel'i okumalısın"
07-07-2014 01:00
Seyyid Fehim Efendi, üstadı Seyyid Taha hazretlerini ilk defa Nehri'de gördü ve görür görmez hayran oldu.
O da onu çok sevdi.
Ve "Sen, kabiliyetli ve zeki bir talebesin. Mutavvel kitabını okumalısın" buyurdu.
Genç Fehim arz etti:
"Benim kitabım yok."
"Üzülme, benimkini veririm" buyurdu ve kendi Mutavvel kitabını hediye edip "Muş'un, Âbiri köyünde bir âlim var. Ona git, onunla oku bu kitabı. Bir müşkülün olursa beni düşün" buyurdu.
Seyyid Fehim;
"Başüstüne" dedi.
Ve gitti o âlime. O âlim, Molla Resul'dü. Okumaya başladılar. Bir yere gelince Molla Resul durdu. Anlamamıştı oradaki ibareyi. O düşünürken Seyyid Fehim hatırladı hocasının tembihini.
Gözlerini kapadı.
Ve onu düşündü.
Gördü ki Seyyid Taha hemen önünde oturmuş Mutavvel okuyor. Hem de o cümleyi. Ondan doğrusunu öğrenince izin isteyip hocasından duyduğu gibi okudu o cümleyi.
Molla Resul şaşırdı.
"Şimdi oldu" dedi ve sordu:
"Bu, senin işin değil. Bunu nasıl bildin?"
"Hocamdan kalp yoluyla öğrendim."
"Kim senin hocan?"
"Seyyid Taha."
"Onu ben de görmeliyim?" dedi ve birlikte Nehri'ye geldiler. Onlar yoldayken Seyyid Taha hazretleri, "Fehim, güzel bir hediyeyle geliyor" buyurdu.
.Siz ilimde bahr-i ummansınız"
08-07-2014 01:00
Seyyid Fehim Efendi (rahmetullahi aleyh), üstadını çok sever, bir an ayrılmak istemezdi yanından.
Hep onu düşünürdü.
Ve onu hayal ederdi.
Tek düşüncesi, teveccühüne kavuşmaktı Onun. Ona olan muhabbetinden kapısının eşiğine yatar, orada sabahlardı bazan...
Öyle ki üzerine kar yağar ve vücudu kaybolurdu karların içinde.
Bir gün o eşiğe yattı.
Seyyid Taha o gece kalktı. Abdest almak için dışarı çıkıyordu ki eşikte uzanmış olan Seyyid Fehim'i gördü.
Hemen tutup kaldırdı.
Ve "Ey Fehim! Siz ilimde derin bir bahr-i ummansınız. Bunu, yere sermeye hakkınız yoktur" buyurdu.
Fehim boyun büküp;
"Himmetinize muhtacım" dedi.
O zaman Seyyid Taha muhabbetle kucaklayıp kuvvetle sıktı onu. İşte ne olduysa o anda oldu... Kalbine nur ve feyzler doldu.
Tasavvufta öyle çok yükseldi ki nefis ve şeytan ona zarar yapamıyordu artık.
Kendi kendine;
"Bu, bana kâfi" dedi.
Sabahleyin hocası sordu ona:
"Sen hiç kaplan gördün mü Fehim?"
"Görmedim efendim."
"Hususiyetini biliyor musun peki?"
"Maksadına kavuşmak için hiçbir engel tanımaz ve hiç kanaat etmezmiş diye duymuştum efendim" dedi.
Seyyid Taha;
"Sen de öyle ol, bu yolda edindiğin şeyleri kâfi görme!" buyurdu.
.Kurtlar kuzularla geziyordu
09-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretleri hayattayken herkes huzur içinde yaşıyordu. Vahşi hayvanlar bile yan yana gezerlerdi dağlarda.
Kurtlar kuzularla geziyordu.
Tilkiler de ayılarla...
Hırsızlık olmazdı katiyen.
O devirde bir hırsız vardı.
O şöyle anlatıyor:
"Ben, hırsızların reisiydim.
Yardımcılarım da vardı.
Bir gün Arvas'a düştü yolum.
Baktım, hırsızlığa çok müsait bir yer.
Çünkü hayvanlar tek başlarına dağa gidiyor, yine yalnız olarak ahıra dönüyorlardı.
Araştırdım...
Köyden uzak yerdeydi ahırları.
İçimden 'Buradan müsait yer olmaz' dedim. Ve yanıma beş kişi alıp gece yarısı Arvas'a geldim. Ortalık zifirî karanlıktı. Arvas hududundan içeri adımımızı attık.
Fakat o da ne?...
Hayrette kaldık!
Zira ortalık aydınlandı birden... 'Sübhanallah! Rüya mı görüyoruz? Az önce geceydi, şimdi gündüz oldu' dedik.
Ve huduttan dışarı çıktık.
O an zifirî karanlık oldu yine.
Göz gözü görmüyordu.
Şaşırıp kaldık!
Biz yine 'Herhâlde hayal görüyoruz' diyerek içeriye girdik. Ama huduttan içeri girer girmez gündüz gibi oldu ortalık.
Hayretle birbirimize baktık.
Bu hâl üç kere tekrar etti.
O zaman akıllandık...
Ve bunun, bir ikaz-ı ilâhî olduğunu anladık.
Tövbe edip bu işi bıraktık."
.Ya rüya görüyorum, ya hayal!..
10-07-2014 01:00
Abdullah adında Arvaslı biri anlatıyor:
"Hac için Arvas'tan çıktım bir sene.
Mekke'ye vardım.
Haccımı eda ettim.
O gün bütün paramı kaybettim.
Geri dönemiyordum...
Dertli dertli dolaşırken yeşil bir bahçe gördüm sokaklar arasında.
Ortasında bir de câmi vardı.
Kendi kendime 'Mekke'de böyle yer yoktu. Ya rüya görüyorum ya da hayal' diye düşünüyordum.
O ara biri sordu bana:
'Sen nerelisin?'
'Arvaslıyım.'
'Burayı mı merak ettin?'
'Evet.'
'Burası Evliyalara mahsus bir makamdır. Cuma günü veliler burada toplanır ve ikindi namazını cemaatle kılarlar' dedi.
Sordum hemen:
'İmamları kimdir?'
'Seyyid Fehim' dedi.
Sevinip bekledim.
Grup grup geldi veliler.
Câmi dolunca Seyyid Fehim hazretleri teşrif etti nihayet.
Elini öpüp derdimi arz ettim.
Buyurdu ki:
'İfşa etmezsen olur.'
'Söz veriyorum' dedim.
'Pekâlâ yum gözlerini!'
Yumdum.
Açtığımda kendimi Arvas'ta buldum. Hemen Seyyid Fehim'e koşup öptüm elini.
Buyurdu ki:
-Unutma dediğimi!"
."Dur, çekme tetiği, anlaşalım!"
11-07-2014 01:00
Gürpınar'da Hacı Ali adında, Seyyid Fehim hazretlerini çok seven biri vardı. Van'dan çıkmış köyüne giderken ıssız bir yerde bir hasmıyla karşılaştı.
Adam davrandı tüfeğine.
Kötüydü niyeti...
Hacı Ali "Dur, çekme tetiği, konuşup anlaşalım. Bu husumet bitsin, barışalım!" diye bağırdı.
Ama adam kararlıydı.
Peş peşe bastı tetiğe.
Fakat o da ne?
Ateş almadı tüfek.
Bir daha bastı.
Yine çıt yok...
Ne ses çıkıyordu tüfekten, ne de mermi.
Baktı, göremedi fişekleri yerinde...
Kendi kendine;
"Mermiler yuvalarında yok. Nereye gidebilirler?" diye düşündü.
Ve öfkeyle ayrıldı oradan!
Ali Efendi de bir şey anlamadı.
O da geri dönüp Arvas'a vardı.
Seyyid Fehim hazretlerine geldi.
Mübarek, namaz kılıyordu.
Selâm verince sordu:
"Hacı Ali, korktun mu o dağda?"
"Evet, çok korktum."
Kaldırdı seccadenin ucunu. Fişekleri çıkarıp "Al şunları, o adama götür ver. Zira kul hakkıdır, üstümüzde kalmasın" buyurdu.
Hacı Ali çok şaşırdı...
"Peki efendim!" dedi.
O beş fişeği götürüp teslim etti adama.
O da çok duygulandı.
Tövbe etti yaptığına.
Ve gelip talebe oldu bu Allah adamına.
."Bu zatta melek sıfatı var"
12-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretleri zamanında Van'da maliye müfettişi olan Necati Bey anlatıyor:
"Müks'e gittim bir sene. Kaymakam ve ilçenin bazı mühim zevatını da gördüm orada.
Sanki bir yere gideceklerdi. Sordum:
'Hayrola yolculuk mu var?'
'Evet Necati Bey.'
'Hayırdır, nereye?'
'Biz her sene Arvas'a gider, Seyyid Fehim hazretlerini ziyaret edip duasını alırız.'
'Ben de geleyim' dedim.
Atlara binip düştük yola.
Ama benim içim bir hoştu...
Zira din ile pek ilgim yoktu.
Ayrıca da içkiye müptelâydım. Heybeme iki şişe de içki koymuştum.
Zira içmeden edemezdim.
İyi de bu şişelerle gidemezdik ki o huzura...
Onları Arvas kabristanına gizlice saklayıp gittik o velinin huzuruna.
Daha görür görmez 'Bu zatta melek sıfatı var' dedim içimden...
Bin aşkla sevmiştim onu.
Ellerini hürmetle öptüm ve 'Efendim! Ben de bu yola girmek isterim' diye arz ettim.
Tebessüm edip;
'Şişe ile tasavvuf birlikte olur mu? Git, kabristanda sakladığın o iki şişeyi kır, sonra gel' buyurdu.
'Peki!' dedim hemen.
Gidip birini kırdım.
Öbürünü bıraktım. Huzuruna gelince 'Ey müfettiş! Git, öbür şişeyi de kır gel ki istediğin olsun' buyurdu.
'Peki!' dedim yine.
Gidip kırdım öbürünü de.
Gelip tövbe ettim o büyük velinin önünde."
."Çabuk kalk, uyandır herkesi!"
13-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretleri, birkaç sevdiğiyle her sene Müks'ten Van'a gelir ve kendisini çok seven Ahmed Bey'in evinde kalırdı. Bir sene gittiğinde Ahmed Bey hacda idi. Buna rağmen onun evinde kaldı yine.
Bir gece yarısıydı...
Birini uyandırıp "Kalk... herkesi uyandır! Bu evi hemen terk etmemiz lâzım. Hem Ahmed Bey'in oğullarına da haber verin" buyurdu.
Onlara da haber verildi.
Oğulları huzuruna gelip "Efendim, kusurumuz olduysa affedin. Bizi böyle terk edip gitmeyin. Babamız duyarsa yüreğine iner" dediler.
Büyük velî;
"Siz müsterih olun. Bize fazlasıyla hizmet ettiniz. Sizden razıyım. Ama şimdi acele buradan gitmeliyiz" buyurdu.
Oğulları, çaresiz;
"Peki efendim" dediler.
Ve gece yarısı toparlanıp çıktılar o evden. Ertesi gün oğlu Muhammed Emin "Babacığım, Ahmed Bey'in evlâtları çok üzüldüler. Sabah çıksaydık olmaz mıydı?" diye sordu.
Mübarek zat;
"Oğlum, kimseye söyleme. Ahmed Bey bu gece Mekke'de vefat etti" buyurdu
Oğlu şaşırdı:
"Vefat mı etti?"
"Evet, ev yetim evi olup mirasçılara kaldı. Onları da tanımıyoruz. Kul hakkından kaçınmak için acele çıktık" buyurdu...
Bir ay geçti aradan.
Hacılar döndüler.
Ahmed Bey dönmedi... Onu tanıyanlar "O bir gece Mekke'de vefat etti" dediler.
."Bir yolcu geliyor, bekleyelim!"
14-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretleri Arvas'tan Van'a gelmişti. Mevsim yaz olup bunaltıcı sıcaklar vardı... Bir genç, dağdan kar getirip arz etti Seyyid Fehim'e.
Büyük velî memnun olup sordu:
"İsmin ne senin?"
"Fehim efendim."
Mübarek sevdi bu genci... Ve şefkatle baktı bir an. İşte ne olduysa o anda oldu... Kalbi, bu velînin sevgisiyle doldu. Seyyid Fehim Van'dan Arvas'a dönünce genç Fehim koştu annesine:
"Anne, hazırla heybemi!"
"Hayrola oğlum, nereye?"
"Arvas'a anne."
"Aman oğlum gitme sakın! Baksana şu kışa... Yem olursun kurda kuşa!"
Ama o, vermişti kararını. Heybesini omuzlayıp düştü yola. Gerçekten ölüm saçıyordu yollar!
Fırtına, tipi, kar...
Sonra aç kurtlar!..
Derken bir adam çıktı karşısına: "Nereye delikanlı? İstersen yardım edeyim."
Hiç ilgilenmedi.
Cevap da vermedi.
Nihayet akşam oldu, ezanlar okundu... Seyyid Fehim "Bir yolcumuz geliyor, onu bekleyelim" buyurdu.
Az sonra yolcu geldi.
Kardan adam gibiydi...
Büyük velî sordu: "Yolda rastladığın, Hızır'dı. Niçin yardımını kabul etmedin?"
Arz etti ki:
"Ben zaten sizinleydim... Siz de geliyordunuz yanım sıra... Siz varken bakar mıyım Hızır'a?"
.Bir an önce görmek istiyordum
15-07-2014 01:00
Abdülvehhab adında biri anlatıyor:
"Medrese tahsilini bitirdim. Daha ilerisini kimden okuyabilirim, diye sorup soruşturdum... 'Bitlis'te Abdülcelil Efendi var. Çok büyük âlimdir' dediler.
Bitlis'e gidip sordum.
'Vana gitti, gelir' dediler.
Acele Van'a gittim.
Ve birine sordum.
'Seyyid Fehim Efendi burada. Abdülcelil hoca da Onun yanındadır' dedi.
'Nerede bulabilirim?' dedim.
'Şabaniye Câmiindedir' dedi.
O câmiye yöneldim.
Herkes o câmiye gidiyordu... Kendi kendime 'Sübhanallah, herkes akın akın onu dinlemeye gidiyor. Hakikaten çok büyük âlimmiş. İnşallah beni de talebeliğe kabul eder' diyordum.
Câmiye vardım.
Kürsüde, nur yüzlü bir zat vaaz ediyor, herkes başını eğmiş ve kendinden geçmiş hâlde onu dinliyordu...
İçimden 'Abdülcelil Efendi bu zat olmalı' dedim.
Derken bir genç sordu bana:
'Birini mi arıyorsunuz?'
'Abdülcelil Efendi'yi arıyorum.'
'İşte şu zat!' deyip en geri safta, edeple oturan birini gösterdi...
Sordum ki:
'Peki vaaz eden zat kimdir?'
'Seyyid Fehim hazretleridir.'
O ara ezan okundu. Seyyid Fehim mihraba geçti... İftitah tekbirini alırken cereyana çarpılmış gibi titredim! Altmış sene oluyor, o sesi ne zaman hatırlasam, titriyorum..."
.İster istemez âşık oldu ona
16-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretleri bir sene Van'a gelmiş, oradan da Edremit denen bir nahiyeye gitmişti. Abdest almak için yürüdü çeşmeye...
O esnada bir genç geldi.
Seyyid Fehim, bir baktı ona.
Gencin hâli değişti birden.
Gayriihtiyari âşık oldu...
Kalbi, bu velinin sevgisiyle doldu.
Meğer Ermeni bir papazın oğluymuş.
Aradan aylar geçti.
Seyyid Fehim, Arvas'tan âni olarak geldi yine bu nahiyeye.
Doğruca çeşme başına gitti.
Az sonra biri gelip "Efendim, beni falan Ermeni genci gönderdi. Sizi görmek istiyor. 'Git rica et, kabul ederse buraya getir' dedi. İsterseniz, hemen gidebiliriz" dedi.
Mübarek kabul etti.
Birlikte o eve gittiler.
Ermeni genç bu veliyi görünce çok sevindi.
Ve "Efendim! Öyle zannediyorum ki ecelim çok yakın... Bana dininizi telkin edin lütfen. Zira sizi çok seviyorum... Birkaç ay evvel çeşme başında gördüğümde çok sevmiş ve hakkınızda 'O hangi dindeyse o din hak dindir' demiştim" dedi.
Büyük veli memnun oldu.
Şefkatle nazar etti gence.
Sonra imanı telkin etti.
Ve beklenen oldu... Kelime-i şehadet yankılandı odada... Seyyid Fehim, gencin babasına dönüp "Oğlunuz son nefesinde kâmil bir Müslüman oldu. O şimdi sizin değil, bizimdir" buyurdu.
Ve genci alıp defnetti mezarına.
Müslüman mezarlığına...
.Dön de bir bak şu güzel kadına!"
17-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretlerinin bir talebesi anlatıyor: "Bir gün çıktım köyümden.Arvas'a gidiyordum...
İki köy arasında uzunca bir dere vardı.
İnsanlar o dereden geçip giderlerdi evlerine. Ben Arvas'a giderken biri de Arvas'tan bu tarafa geliyordu.
Derken karşılaştık...
Ve selâm verdik birbirimize.
Yanında hanımı da vardı.
Genç ve güzel bir kadındı...
O esnada şeytan vesvese verip 'Dön de bir bak şu güzel kadına!' dedi.
Şeytana aldandım.
Ve dönüp baktım...
Ama arkadan bakmıştım.
Yüzünü görmedim.
Nihayet vardım Arvas'a. Seyyid Fehim hazretleri beni görür görmez 'Müslüman, harama bakmaz. Arkadan olsa bile!' buyurdu."
***
Seyyid Fehim hazretleri heybetli bir zattı!
Sevimli, nurlu ve vakar sahibiydi... Gölgesini gören "Bu, Allah'ın velisidir" derdi.
Her ilimde mahirdi.
Tefsirde ve hadiste...
Fıkıh ve tasavvufta...
Hatta sanat, ziraat ve siyasette... Van valisi, ona sorardı çözülmez zannettiği meseleleri... Hükümdar olsaydı, Onun gibi bir hükümdar bulunmazdı dünyada.
Ömründe cemaatsiz namaz kılmamış, bir tek teheccüdü kaçırmamıştır.
Bin âlimin yanında o idi mükemmeli.
Bin güzelin yanında o idi en güzeli.
.Ağzından sanki nur çıkıyordu
18-07-2014 01:00
Abdülhakîm-i Arvasi (rahmetullahi aleyh) hazretleri anlatıyor:
"Üstadım Seyyid Fehim hazretleri bir gece sohbet etmişti.
Hiç öyle sohbet olmamıştı daha önce...
Konuştukça sanki nur çıkıyordu ağzından.
Feyz ve bereket saçılıyordu.
Çok istifade ettim...
Tesirini kalbimde hissettim.
Hatta yüksek derecelere çıktığımı zannedip 'galiba bu iş bitti' dedim içimden.
? ? ?
Ertesi gün huzuruna vardım.
Bir elma ağacının altında oturuyordu.
O ağacı gösterip sordu bana:
'Bu, ne ağacıdır?'
'Elmadır efendim.'
'Bu ağacın gövdesi, dalları, her dalında da yüzlerce elma var değil mi?'
'Evet efendim.'
? ? ?
'Peki bir meyve kurdu, bu elmalardan birinin içine, oradan da çekirdeğine girdiğini düşün.'
'Evet efendim.'
'O kurtcağız, o çekirdekten biraz yese ağacın tamamını yemiş sayılır mı?'
'Sayılmaz tabii efendim.'
? ? ?
Bana sevgiyle bakıp;
'Öyleyse bu yolda az bir şey ele geçirince, hemen 'bu iş bitti' dememeli. Ele geçen az bir şeye kanaat etmeyip daha yüksekleri istemelidir' buyurdu.
Hatamı anlamıştım...
'Peki efendim' dedim.
Ve özür diledim."
.Bu zamanda mürşit var mıdır?"
19-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretleri, kendi üstadı olan Seyyid Taha hazretlerini çok severdi.
Öyle ki, daha fazlası mümkün değildi.
Her edindiği şeyi ondan bilirdi.
Bir gün hocası Seyyid Taha, Mektubat kitabından bir mektubun izahını yapıyor, o mektupta da mürşid-i kâmilden bahsediliyordu...
? ? ?
Cemaat çok kalabalıktı...
Seyyid Fehim, en geride ayakta dinliyordu.
Hocası, bir ara başını kaldırıp Seyyid Fehim'i aradı...
Ve seslendi kendisine:
"Ey Fehim!"
Cevap verdi gerilerden:
"Buyurun efendim!"
"Bu devirde hiç mürşit var mıdır?"
Bir an duraklamadan cevap verdi.
Kendi üstadını kastedip;
"Şimdi bulunan gibi hiç gelmemiştir!" deyiverdi.
? ? ?
Ona muhabbeti o kadar çoktu ki yanında hissederdi onu daima...
Ondan uzak değildi.
Her an beraberdi...
Öyle ki, her nefes alışında yanı başında görüyordu onu...
Bir emri olsaydı, tereddüt etmeden hemen getirirdi yerine.
Hatta bu konuda;
"Aramızda ateşten deniz olsa, hocam beni huzuruna çağırsa, hiç tereddüt etmem. Emrine uymak için hemen atlarım o ateşe" derdi.
."Tefsirle uğraşırsan helâk olursun!"
20-07-2014 01:00
Abdülhakîm Arvasi hazretleri şöyle anlatıyor:
"Gençliğimde bir akşam namazını, hocam Seyyid Fehim hazretleriyle birlikte kıldık.
O imam oldu, ben cemaat.
O, Fâtiha okuyordu.
Ben de içimden tefsirini yapıyordum...
Namaz bitince bana döndü ve 'Sen müfessir misin ki tefsire kalkıyorsun? Tefsirle uğraşırsan helâk olursun!' buyurdu."
? ? ?
Seyyid Fehim hazretlerini çok seven ve özel hizmetlerini yapan Hacı Ömer Efendi anlatıyor:
"Bu fakir, yirmi beş sene hizmet ettim bu zata. Mübarek yüzü çok nurluydu...
Çok da heybetliydi!
Yüzüne bakamazdım.
Kendi kendime;
'Yüzünü bir defacık görsem' derdim.
Bunu başarmak için fırsat kollardım.
Bir gün hususi odasına çağırdı beni.
Koşarak gittim.
Hem de içimden;
'İşte tam fırsat... Mübarek yüzünü iyice bir göreyim' dedim.
Ve bakmak için kaldırdım başımı.
Fakat o da ne!.. O anda vücudu öyle çok büyüdü ki yeri göğü kapladı sanki...
Dehşete kapıldım!
Sonra eski hâlinde gördüm yine... İçimden 'Bir kere daha deneyeyim' dedim.
Bu defa da öyle çok küçüldü ki gözle görmek mümkün değildi...
O anda eski hâline geldi yine.
'Özür dilerim' dedim.
Bir daha da teşebbüs edemedim."
.Koyunu kesip etini yedi, ama
21-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretlerinin koyunlarına bakan iki çobandan biri, diğerine "Gel, şu koyunlardan birini kesip yiyelim" dedi.
Öbürü itiraz etti:
"Hayır olmaz!"
"Neden?"
"Sorarsa ne diyeceğiz?"
"Zehirli ot yiyip öldü deriz."
"Ama Allah ona bildirir" dedi.
Böyle dediyse de dinlemedi.
Bir koyunu kesti.
Ve etinden yedi.
Birkaç gün sonra da geldi bu velinin huzuruna. O gelince Seyyid Fehim sordu hizmetçisine:
"Hacı Ömer, kaç türlü veli vardır?"
"Siz daha iyi bilirsiniz efendim."
Buyurdu ki:
"Ey Hacı! Bu veliler; mesela bir zararlı ağaç görseler, bir kısmı dallarını budar, bir kısmıysa gövdesinden keser. Ama öyle veliler de vardır ki onu kökünden söküp ortadan kaldırırlar" buyurdu.
Çoban bunu duydu.
Ve içinden "Tamam, o zararlı ağaç benim. Siz de üçüncü grup velilerdensiniz ve benim zürriyetimi kestiniz" dedi.
Aradan az bir zaman geçti.
Zürriyeti kesildi çobanın.
? ? ?
Bir gün de üstadını ziyarete gitmişti.
Sordu üstadı:
"Fehim, bize ne hediye getirdin?"
"Sizde olmayan, bendeyse çok olan şeylerden getirdim" dedi.
"Neymiş bunlar yâ Fehim?"
"Özür, günah, yokluk ve ihtiyaç efendim" dedi.
.Seyyid Fehim ilimde derya idi
22-07-2014 01:00
Seyyid Taha hazretlerinin oğlu Seyyid Ubeydullah, Seyyid Fehim hazretleriyle umreye giderken Mısır'da mola verdiler.
Ve Câmi-ül ezher medresesine gittiler.
Âlimlerde bir telâş vardı...
Bir şey araştırıyorlardı.
Bir kitabı kapatıp öbürünü açıyorlar ama bir türlü bulamıyorlardı aradıklarını... Onlar girince çalışmaya ara verip Seyyid Fehim hazretlerine sordular:
"Siz okumuş musunuz?"
"Biraz meşgul oldum."
Ona bir kâğıt uzatıp "Mademki ilminiz var, şu meselenin cevabını biliyor musunuz?" dediler. Seyyid Fehim, kâğıdı okuyup "Biliyorum" buyurdu.
Şaşırdılar...
Ve kendisine "Bunun cevabını bulmak için şu anda Câmi-ül ezher, bütün şubeleriyle tatildedir... Reis-ül ulemamız ve yüzlerce âlim, bunu çözmek için seferber olduk. Gece gündüz çalışıyoruz. Henüz bir netice alamadık" dediler.
Seyyid Fehim, cevapladı suali.
Ve geniş izah etti...
Ağızları açık dinlediler.
İlimdeki derinliğini anladılar ve elini öpüp ertesi gün yapılacak toplantıya davet ettiler. Reis-ül ulema ve yüzlerce âlim, ayakta karşıladı kendisini. O gün akşama kadar sualler sorup cevaplarını aldılar.
Sonunda reis ayağa kalkıp;
"Efendi hazretleri! Size minnettarız. Zira bizi büyük bir müşkülâttan kurtardınız. Bendeniz de dâhil bizim bütün ilmimiz, zât-ı âlinizin ilmi yanında denizde damladır. Câmi-ül ezher, size ilelebed medyun-u şükran olacaktır" dedi.
.Her duası kabul olurdu
23-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretlerinin her duası kabul olurdu. Vefatından sonra da Onun hatırı için dua eden, muradına kavuşur.
Bir misal arz edelim:
Hizan'da bir kimse vardı.
Hiç çocuğu olmuyordu.
Yakınları, kendisine "Arvas'ta bir velinin kabri var. Onu ziyaret edip dua eden, muradına kavuşuyor" dediler.
Adam merak etti:
"Kimdir bu veli?"
"Seyyid Fehim. Onu vesile edip dua edersen muradına kavuşursun. Hatta 'oğlan olsun' istiyorsan, öyle dua et" dediler.
Çok sevindi...
Ve Arvas'a gitti hemen.
Bu büyük velinin kabrini ziyaret etti. Dua edip köyüne döndü. Ama üç yıl sonra tekrar geldi ve doğruca Seyyid Fehim hazretlerinin kabrine gitti...
Uzun uzun dua etti.
Sonra dönüşe geçti.
O ara biri geldi yanına.
Ve sordu:
"Siz üç sene önce de gelmiştiniz galiba?"
"Evet, doğru."
"Niçin gelmiştiniz o zaman?"
"Çocuğumuz olmuyordu. 'Çocuğumuz olsun' diye bu kabirde dua etmiştim."
"Oldu mu bari?"
"Evet oldu, ama..."
"Aması ne?"
"Her sene ikiz oğlumuz oldu. Üç senede altı oldu, artık istemiyoruz. Şimdi de 'olmasın' diye dua etmeye geldim" dedi.
Gerçekten bir daha olmadı çocukları.
.Orada dua et, şifa bulursun
24-07-2014 01:00
Bir gün Çatbayır'dan bir kişi trafik kazası geçirmişti.
Fena hâlde yaralandı.
Ölmediyse de korkudan dili tutuldu adamcağızın...
Konuşamıyordu.
Onu sevenler;
"Arvas'ta Seyyid Fehim hazretlerinin kabrine git. Orada dua et, inşallah şifa bulursun" dediler.
"Pekâlâ" dedi.
Ve Arvas'a gitti.
Bu büyük velinin kabri başında okuyup uzun uzun dua etti.
Rabbine yalvardı.
Duası kabul oldu.
Hatta konuşarak gitti câmiye...
Bu hadise, hayrete düşürdü çok insanı.
Zira beş dakikada açılmıştı lisanı.
İmamın bile zihni karıştı hayretinden.
Ve yanlış kıldırdı namazı.
? ? ?
Seyyid Fehim çocukken, bir yakını ile Arvas'ta dolaşıyordu.
Bir evin önünden geçerken o yakını sordu küçük Fehim'e:
"Şu evi görüyor musun?"
"Görüyorum."
"Bu ev, filân zata aittir ve pek sağlamdır" dedi.
Küçük Fehim;
"O evin temelinde vakfa ait taş var. Onun için bu evin sakinleri fazla yaşamazlar" dedi.
Gerçekten de öyle oldu.
Yirmi kişiydi o hane halkı.
Birkaç sene içinde tek tek öldüler.
Bir kimse kalmadı o aileden.
.Hiç durma, acele Hoşab'a git!
25-07-2014 01:00
Abdülhakîm Efendi, Seyyid Fehim hazretlerinin talebesiydi.
Bir gün atına bindi.
Ve Başkale'den çıkıp Arvas'a gitti.
Maksadı, üstadını ziyaret etmekti.
Lâkin Seyyid Fehim hazretleri onu görür görmez "Hiç durma, acele Hoşab'a git!" buyurdu.
"Niçin?" diye sormadı.
"Başüstüne" dedi.
Ve at değiştirip koşturdu Hoşab'a...
Ama merak etmişti.
Yolda giderken;
"Büyüklerin her işi hikmetlidir. Hoşab'a gitmemin de bir hikmeti olsa gerek. Gidince anlarım" diye düşündü.
Nihayet köye vardı.
Gördü ki bir hareket var.
İşkillendi hâliyle...
Sorup soruşturdu.
Öğrendi ki ağanın damı çökmüş. Hayvanları ölüp yirmi koyun "leş" olmuş.
Ağa, kendi kendine;
"Bu işi halktan gizleyip ölen hayvanlarla köylüye bir ziyafet vereyim. Hem leşler değerlenir, hem de itibarım artar" diye düşünmüş.
Çabucak yüzdürmüş leşleri.
Ve yaktırmış ocakları...
Henüz halk toplanmamıştı ki Abdülhakîm Efendi geldi vaka yerine.
Vaziyete vâkıf olup toplattı etleri.
Hoşab deresine döktürdü yemekleri.
Sonra gitti zaptiyeye.
Durumu ihbar edip ağayı hapse attırdı.
Hoşab'a acele gelmesinin hikmeti anlaşılmış oldu böylece.
.Talebesi için ayağa kalkıyordu!..
26-07-2014 01:00
Müküslü Ali Efendi şöyle anlatıyor:
"Seyyid Fehim hazretleri, gençliğinde çıktı bir gün Arvas'tan. Nehri'ye, üstadını görmeye gitti.
Girip oturdu huzurunda. Lâkin o içeri girer girmez üstadı Seyyid Taha ayağa kalktı hemen...
Bir başka talebe de vardı odada.
Bu hâl, garibine gitti.
Zira Seyyid Fehim'in yaşı küçüktü henüz.
Seyyid Taha ise hocası oluyordu.
Hoca, talebesi için ayağa kalkıyordu...
Buna akıl erdiremedi.
'Nasıl olur?' diyordu.
O böyle düşünürken, Seyyid Taha hazretleri ona dönüp 'Kalk da Seyyid Fehim'in koltuğunun altından bir bak!' buyurdu.
Ve bakınca sordu:
'Ne görüyorsun?'
'Cennet nimetlerini görüyorum efendim' deyince 'İşte Seyyid Fehim böyledir' buyurdu."
? ? ?
Seyyid Fehim, hocası Seyyid Taha hazretlerinin himmet ve gayretiyle yükselip bir kâmil-i mükemmil, yani yetişmiş ve yetiştirebilen bir zat oldu.
Hocası, icazet vermek istediğinde "Efendim, bu ağır bir yüktür, kaldıramam" dedi.
Ancak Seyyid Taha;
"Siz, bunu kabul etmekte ihtiyar sahibi değilsiniz. Çünkü bu icazet, nice tasdiklerden geçmiş, başta bizzat Resûl-i Ekrem Efendimiz, sonra cümle Sâdât-ı kiram tasdik etmişlerdir. En son ben de tasdike mecbur kaldım. Siz de kabul etmeye mecbursunuz!" buyurdu.
."Ömürlerimiz pek kısadır!.."
27-07-2014 01:00
Hacı Ağa diye bir aşiret reisi vardı Van'da. Bu, bir gün Seyyid Fehim hazretlerini ziyaret için Arvas'a doğru yola çıktı... Yolda Müküs emiri Şeyhi Bey'e uğradı.
Şeyhi Bey sordu:
"Nereye böyle?"
"Seyyid Fehim hazretlerine."
"Çok iyi... Ben de geçen hafta oradaydım. Sohbetinden çok istifade ettim" dedi.
Hacı Ağa, ertesi gün Seyyid Fehim'in huzuruna vardı. Mübarek sordu:
"Dün gece kimdeydin?"
"Şeyhi Bey'de kaldım efendim."
"Şeyhi Bey bizden bahsetti mi?"
"Evet efendim. Geçen hafta buradaymış. Sohbetinizden çok istifade etmiş" dedi.
Seyyid Fehim;
"Böyle dersiniz ama hiç istifadeniz olmuyor... Eğer istifade etseydiniz ağalığı ve beyliği bırakırdınız... Çünkü bizim yolumuz dervişlikle yürür" buyurdu.
O anda kalbi değişti.
Ve terk etti ağalığı.
Dönüşte Şeyhi Bey'e uğradı ve nakletti Seyyid Fehim'in bu sözünü... Dinleyince onun da değişti kalbi.
O da bıraktı beyliği.
Şeyhi Bey, rüya gördü bir gece... Seyyid Fehim hazretlerine anlatmak için Arvas'a gitti.
Elini öpüp;
"Efendim, rüyada bir mübarek zat geldi ve bana bakarak 'Senin ömrün uzun olacak' dedi" diye arz etti.
Seyyid Fehim;
"Hayır, ikimizin de ömürlerimiz kısa, ecellerimiz yakındır" buyurdu.
O sene Şeyhi Bey vefat etti...
Peşinden Seyyid Fehim hazretleri...
."İstersen yerlerimizi değişelim!.."
28-07-2014 01:00
Seyyid Taha-yı Hakkâri hazretleri, her gün ikindi namazından sonra sohbet eder, ama herkesi çağırmazdı o sohbete...
Çünkü o sohbetler hususiydi.
Yine bir gün ikindi oldu.
Seyyid Taha çıktı evden.
Etrafa bir göz gezdirdi ve Seyyid Fehim'i tâ öteden görüp "Biyâ! Biyâ! Mahbûbî Seyyid Fehim!" diye seslendi.
Yani "Gel, gel, benim en çok sevdiğim Seyyid Fehim!"
O gün oturttu onu önüne.
Ve feyz saçtı gönlüne...
? ? ?
Bir gün de Seyyid Fehim Müks'e gitti ve hocası Seyyid Taha hazretlerine "Efendim, Arvas'tan ayrılmak istiyorum" diye arz etti.
Hocası sordu:
"Niçin ayrılacaksın?"
"Akrabamdan biri beni üzüyor efendim."
Seyyid Taha;
"İstersen yerlerimizi değişelim... Sen Nehri'ye gel, ben Arvas'a gideyim... Arvas'ı boş bırakmak iyi olmaz" buyurdu.
Seyyid Fehim;
"Öyleyse kalayım" dedi.
"İyi olur... Seni üzen her kimse o çıkıp gitsin Arvas'tan!"
Seyyid Fehim;
"Ama akrabamdır efendim. O beni üzse de ben yine sabrederim" dedi.
Seyyid Taha "Hayır, mademki sizi üzüyor, el-mecbur gidecek... Hatta gelip sizden özür dileyecek!" buyurdu.
Az zaman geçti aradan.
O kimse terk etti Arvas'ı.
Sonra gelip özür diledi Seyyid Fehim'den.
.Ölüm, mümine büyük nimettir
29-07-2014 01:00
Seyyid Fehim hazretlerinin vefatı yaklaşınca uzleti tercih etti... Sohbetlerinde 'ölüm'den bahseder "Ölüm, mümin için büyük nimettir" derdi.
Bir cuma ağırlaştı...
Birkaç talebesini çağırıp "Benden sonra oğlum Muhammed Emin hizmete devam etsin... Fakat Resulullahın aşkı onun gönlünü yakar... Bu yüzden fazla yaşamaz" buyurdu.
Üç sene geçti.
Muhammed Emin hacca gitti.
Otuz iki yaşındaydı o zaman.
Haccı eda edip Medine'ye yöneldi. Ravda-i mübareke girdi... Çıktığında 'yanık ciğer kokusu' geliyordu ağzından... Yanında olan Abdülhakîm Efendi "Ciğeri kebap olmuş... Çok yaşamaz" buyurdu.
Gemiyle dönüşe geçtiler.
Tur-i sina'da kavuştu Rabbine...
***
Seyyid Fehim hazretleri de vefatına yakın güçlükle kılabildi ikindi namazını...
Zira tükenmişti tamamen...
Yardımla kalktı secdeden.
Sonra "refik-ül âlâ!" dedi.
Ve kelime-i tevhidi söyleyip vefat etti...
O anda çeşit çeşit ve renk renk yüz binlerce esrarengiz kuş, gök cihetinden gelip Arvas'a süzüldüler...
Havada sıra sıra durup gölge ettiler...
Bu elemi onlar da hissettiler!
Defin bitti, cemaat dağıldı...
Kuşlar, kabir üstünde toplandılar.
Kabirden yeşil bir nur çıktı bu kere...
Yükseldi göklere... Gökten gelen o kuşlar da toplu hâlde gittiler. Geldikleri yere.
.İnsanların en kıymetlisi"
30-07-2014 01:00
Âdem aleyhisselâmın topraktan yapılan bedenine ruh verilince hayat bulup önce Arş-ı âlâya baktı... Orada bir yazı gördü... Lâ ilâhe illallah, Muhammedün Resulullah yazıyordu.
Merak etti.
Ve "Yâ ilâhi! Muhammed kimdir ki ismini kendi isminle yan yana yazmışsın?" diye sordu.
Hak teâlâ "Evlâdından biridir ki Ondan daha kıymetli bir kimse yaratmadım" buyurdu.
Habibullah'ın nuru Onun alnında parlıyordu. Hak teâlâ, meleklere "Âdem'e karşı secde ediniz!" diye emretti...
Bütün melekler secde ettiler.
Beş yüz sene secdede kaldılar...
Başlarını kaldırdıklarında İblis'in secde etmediğini gördüler...
Emre uyduklarına sevinip şükür için bir daha secdeye kapandılar...
Hak teâlâ, İblis'e "Ey mel'un! Sen niçin secde etmedin?" diye sordu.
O da cevap verip;
"Ben ondan hayırlıyım... Beni ateşten, onu ise çamurdan yarattın" dedi.
Gadab-ı ilâhiye düçar oldu!
Huzur-u İlâhiden kovuldu!
Ve Hak teâlâya rica edip "Kıyamet gününe kadar bana mühlet ver" dedi.
Hak teâlâ mühlet verdi.
İblis bu mühleti aldı...
Ve Hak teâlâya "Senin kullarının yoluna oturacağım... Haramları onlara güzel gösterip yollarından saptıracağım... Halis kulların hariç elimizden kurtulan bir kimse olmaz" dedi.
.Seni üzüntülü görüyorum
31-07-2014 01:00
Hazret-i Hafsa (radıyallahü anha), Hazret-i Ömer'in kızı ve Efendimizin muhterem hanımıdır... Önce Hazret-i Huneys ile evliydi. O Uhud'da şehit olunca dul kaldı genç yaşında...
Babası, onu önce Hazret-i Osman'a, sonra da Hazret-i Ebu Bekir'e teklif etti...
Ancak ikisi de;
"Düşüneyim!" dediler.
Bunun için üzülüyordu!
Efendimiz onu gördü.
Hâlini anladı ve kendisine "Yâ Ömer! Seni üzüntülü görüyorum, sebebi nedir?" diye sordular.
Arz etti ki:
"Kızım Hafsa için üzgünüm!"
"Ne oldu Hafsa'ya?"
"Onu, Ebu Bekir'e ve Osman'a teklif ettim, almadılar" dedi.
Efendimiz, üçünü de çok seviyordu...
Onların üzülmesini istemiyordu...
Hazret-i Ömer'e;
"Yâ Ömer! Kızını, onlardan daha iyi birine versem ister misin?" diye sordu.
Hazret-i Ömer şaşırdı... Zira Eshab içinde o ikisinden daha üstün bir kimsenin olmadığını iyi biliyordu...
"İsterim yâ Resulallah!" dedi.
Buyurdular ki:
"Yâ Ömer, kızını bana ver!"
Hazret-i Ömer kulaklarına inanamadı...
Zira Resulullahın kayınpederi olacaktı.
Ve oldu da...
Hazret-i Hafsa da anneleri oldu bütün sahabilerin... Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer ve Hazret-i Osman, daha yakın ve daha sevgili oldular birbirlerine...
.Bize hayırlı yağmur ver!
01-08-2014 01:00
Medine'de müthiş bir kuraklık olmuştu bir zamanlar...
Hiç yağmur yağmıyordu.
Yerden nebat bitmiyordu.
İnsanlar çaresizdi...
Efendimize geldiler.
Ve bu hâli söyleyip;
"Yâ Resulallah, bu kuraklık çok uzadı... Tahammülümüz kalmadı!.. Ne olur, bir dua buyurun da bereketli yağmurlar yağsın!" diye rica ettiler.
Efendimiz;
"Peki olur" buyurdu.
Ricalarını kabul etti.
Mübarek ellerini açtı.
Ve Hak teâlâya "Yâ ilâhi, bize hayırlı yağmur ver!" diye niyazda bulundu.
Hava günlük güneşlikti.
O anda birden karardı...
Gök gürledi, şimşek çaktı!
Ardından rahmet başladı.
Hem bardaktan boşanırcasına...
İnsanlar da kandı suya.
Hayvan ve nebatlar da.
Herkes rahata kavuştu.
Ama yağmur kesilmiyordu...
Aralıksız yağıyordu...
Halk tekrar geldi ve Efendimize "Yâ Resulallah, dua buyurun da yağmur kesilsin, yoksa mahvolacağız!" dediler.
Efendimiz;
"Peki" dedi.
Ve ellerini açıp "Yâ Rabbî, şükürler olsun, biz suya kandık... Başka kullara da ihsan et!" diye dua etti.
O anda yağmur kesildi.
Ve güneş açtı gökyüzünde...
."Bütün alacaklıları çağır!"
02-08-2014 01:00
Cabir bin Abdullah (radıyallahü anh), bir ara çok borçlanmıştı.
Alacaklıları sıkıştırıyordu!
Ne yapacağını şaşırdı!...
Efendimize geldi ve huzuruna girip "Çok borçlandım yâ Resulallah, ödeyemiyorum!" diye arz etti.
Efendimiz sordular:
"Neyin var dünyalık?"
"Bir hurma bahçem var, onun da mahsulü bir öbektir yâ Resulallah, bütün borçlara yetmiyor!" dedi.
Buyurdular ki:
"Bütün alacaklıları çağır!"
O da gidip çağırdı...
Hepsi gelip toplandılar.
Efendimiz, her birine o öbekten ölçüp ölçüp verdiler. Tamamı ödendi borçların... Ama hurma öbeği hiç eksilmedi... Aynen duruyordu....
? ? ?
Efendimiz aleyhisselâm, bir gün mescid-i şerifte Eshabına namaz kıldırıyordu... Namaz dört rekâtlı idi, ancak ikinci rekâtta oturunca selâm verdiler.
Eshap merak etti...
Bir sahabi "yeni vahiy mi geldi yâ Resulallah?" dedi.
Efendimiz "hayır!" buyurdu.
O sahabi, "İkinci rekâtta selâm verdiniz de onun için sormuştum yâ Resulallah!" deyince, Efendimiz kalktılar ve namazı dörde tamamlayıp tekrar selâm verdiler.
Hazret-i Ebu Bekir;
"Efendimizin; o gün yanılıp da iki rekât kıldıkları o namazla, bütün ibâdetlerimi değişir, kârlı çıkarım" buyururdu.
.Tam bir insan azmanıydı!..
03-08-2014 01:00
Kâfirlerin içinde Amr bin Abdud diye biri vardı ki tam bir insan azmanıydı!.. Karşısına çıkacak kimse yoktu o devirde... İşte bu Amr, Hendek Harbi'ne geldi.
Ve dövüşmek için er istedi!
Efendimiz, Hazret-i Ali'ye "Yâ Ali, çık şu Amr'ın karşısına! Allah yardımcın olsun!" buyurdu.
O da "başüstüne!" dedi.
Ve yiğitçe ilerleyip kâfirin karşısına dikildi!... Sonra "Yâ Amr, sen vaktiyle 'Kureyşten her kim benden iki şey isterse muhakkak birini yaparım' demişsin, doğru mu bu?" dedi.
Amr cevap verdi:
"Evet doğrudur!"
"Benim iki isteğim var... Birincisi, iman et de kurtul cehennemden!"
"Geç bunu, öbürünü söyle!"
"Bu cengi bırak da Mekke'ye dön!"
"Bir şartla!" dedi.
"Şartın nedir?"
"Ebu Bekir'in, Ömer'in ve Osman'ın başlarını kesip de öyle geri dönerim!"
Şâh-ı merdan;
"Ey ahmak, ben izin verir miyim ki; onların kılına dokunasın?" diye gürledi!
Amr, sinirlenip;
"Yâ Ali, lâfına dikkat et... Genç olmasaydın şu anda seni öldürürdüm!" dedi ve atından inip savurdu kılıcını!
Hazret-i Ali, kalkanıyla kurtuldu bu korkunç darbeden!
Sonra kaldırdı Zülfikâr'ı... Havada hızla döndürüp şiddetle boynuna çaldı!... Kâfirin miğferli başı bir yana uçarken oluk gibi kan fışkırıyordu devrilen iri vücudundan...
"Tekbir" sesleri sardı dört bir yanı!
Selâmeti kaçmakta buldu kâfirler...
.Ölümün, benim elimden olacak!"
04-08-2014 01:00
Efendimiz, Hayber'de sancağı Hazret-i Ali'ye verip "Yâ Ali, Hayber'i fethetmeden geri dönme!" buyurdu.
Hazret-i Ali;
"Başüstüne!" dedi ve ilerledi... Kaleden, Hâris diye bir bahadır çıktı ve er istedi meydana!... Ali bin Ebi Talip çıktı ve aslan gibi dikildi karşısına!
Zülfikâr, şimşek gibi kalkıp indi...
Haris, kanlar içinde yere serildi!
"Tekbir" sedaları yükseldi o anda!... Bu defa Haris'in kardeşi Merhab geldi... İki zırh giymiş, iki kılıç kuşanmıştı... "Bana Merhab derler. İntikamım korkunç olacak!" diye seslendi....
Şâh-ı merdan;
"Bana da Haydar derler. Ölümün, benim elimden olacak!" diye kükredi ve zülfikârı kaldırıp şiddetle boynuna çaldı!... Vücudu, yukarıdan aşağı ikiye bölündü kâfirin!
Kâğıt gibi yırtıldı kalkanı...
Düşman kaçıyor, mücahitler kovalıyordu...
Kalkanı düştü Mürteza'nın... Eğilip almaya vakti yoktu.
Hayber kalesinin koca 'demir kapısı'nı söküp çıkardı yerinden!.. Bir eliyle onu tutuyor, öbürüyle düşmana kılıç çalıyordu!.. Bu manzara, dehşete düşürdü kâfirleri!
Eman dilediler...
Ve teslim oldular.
Hayber fethedilmişti... Efendimiz, Hazret-i Ali'nin gözlerinden öpüp "Yâ Ali, Allah ve Peygamberi senden razıdır!" buyurdu.
O ise ağlıyordu!...
Efendimiz sordu:
"Yâ Ali, niçin ağlıyorsun?"
"Sevincimden yâ Resulallah!" deyince, "Yâ Ali, ne kadar sevinsen azdır... Zira bütün melekler de senden razıdır!" buyurdular.
.
"Yâ İlâhi! Ali'ye ilim ve hikmet ver"
05-08-2014 01:00
Resulullah Efendimiz, bir gün Hazret-i Ali'ye "Yâ Ali, bin devene... Yemen'e kadı/hâkim olarak gideceksin!" buyurdu.
Hazret-i Ali kalktı.
"Başüstüne!" dedi.
Ve Efendimize dönüp "Ama ben, kendimi bu vazifeye ehil görmüyorum yâ Resulallah!" diye arzetti.
Efendimiz ona baktı.
Göğsünü sıvazladı.
Ve ellerini açıp "Yâ Rabbî! Sen Ali'ye ilim ve hikmet ver... Onu bu işte dirayetli eyle!" diye dua buyurdu.
Ve ardından;
"Haydi git yâ Ali... Yemen halkı seni bekliyor" buyurdular.
Ve tembih ettiler ki:
"Yemen'e varmadan bir tepe üzerinden geçeceksin... O tepede durup 'Ey ağaçlar, ey taşlar!.. Resulullahın size selâmları var!' diye nida eyle!"
Ali bin Ebi Talip;
"Başüstüne yâ Resulallah!" dedi.
Ve çıktı yola...
O tepeye vardı.
Tembihi hatırladı...
Ve yüksek sesle "Ey ağaçlar, ey taşlar! Resulullahın size selâmları var!" diye bağırdı.
Bir şey oldu o anda...
Bir uğultu koptu dağda...
Şöyle ki, etrafta ne kadar taş ve ağaç varsa hepsi birden "aleyküm selâm!" diye cevap verdiler dört bir yandan...
Yer gök inledi bu sesle!..
Kâfirler bu kerameti gördüler.
Topyekûn imana geldiler...
. "Yâ Ali, çık şunun karşısına!"06-08-2014 01:00
Uhud Harbi kızışmıştı!.. Küffarın arasından vücudu zırhlarla kaplı biri öne çıktı...
Ve bütün hiddetiyle "Ey Müslümanlar, karşıma er istiyorum!" diye bağırdı...
Efendimiz onu gördü.
Ve Hazret-i Ali'ye dönüp;
"Yâ Ali, çık şunun karşısına!" buyurdu
Ali bin Ebi Talip;
"Başüstüne yâ Resulallah!" dedi.
Ve çıkıp aslan gibi ilerledi!
Dikildi kâfirin karşısına!
Kâfir, bir hamle yaptı!
Ama işe yaramadı...
Allah'ın arslanı hiç fırsat vermeden zülfikârı hızla kaldırıp kâfirin boynuna şiddetle çaldı!..
Müşrikin çelik zırhı kâğıt gibi yırtıldı...
Kendi de kanlar içinde yere serildi!...
Tekbir sedaları yükseldi gökyüzüne!
Ali bin Ebi Talip, bu harpte on altı darbe almış ve yere düşmüştü...
O ara biri geldi yanına.
Ama tanımıyordu onu.
O kişi, kendisine;
"Kalk yerden yâ Ali... Saldır şu kâfirlere!" diye seslendi.
O da fırladı hemen.
Canlandı yeniden...
Ve hücum edip kaçırttı müşrikleri!
Ancak merak etmişti o kişiyi...
Zira tanımadığı birisiydi....
Harpten sonra olanları Efendimize anlatıp sordu:
"O zat kimdi yâ Resulallah?"
Efendimiz;
"Cebrail'di..." buyurdular.
."Resulullahı merak ediyordum!"
07-08-2014 01:00
Hazret-i Ali anlatıyor:
"Bedir Harbi'nde üç yüz sekiz kişiydik...
İçimizde en cesurumuz, Resulullahtı.
Biz sıkışınca Ona sığınırdık.
Uhud'da da öyle olmuştu...
Bir ara karıştı ortalık... Mücahitler iki ateş arasında kaldılar...
Ve şaşkınlıktan dağıldılar!
Ben de düşman içinde kaldım. Etrafımda tek Müslüman yoktu... Hem çarpışıyor, hem de Resulullahı merak ediyordum.
Gerilerde olamazdı...
'Herhâlde bizim günahımızdan, Hak teâlâ Onu göğe kaldırdı' diye düşündüm.
Kılıcımın kınını kırdım.
Ve daldım düşman içine...
Düşmanı kıra kıra ilerliyordum ki birden Resulullahı fark ettim... Benden daha ileride, tek başına çarpışıyordu...
Derhâl yanına koştum.
Ve siper oldum kendisine..."
? ? ?
Yine Hazret-i Ali anlatıyor:
"Huneyn günü bir ara karıştı ortalık!..
Gaziler şuursuzca dağıldılar...
Resulullah yalnız kaldı.
Buna rağmen atını mahmuzlayıp hücuma geçti! Hem de binlerce düşmana karşı...
Ve tek başlarına...
Hazret-i Abbas ile Hazret-i Ebu Bekir; yüz kadar gaziyle bu manzarayı görüp süratle at koşturdular ve Ona yetişip etrafında halka oluşturdular...
Biri dizginini tuttu.
Diğeri üzengisini.
Böylece hızını kesip Onu düşman içine yalnız bırakmadılar..."
.Yâ Eba Bekir, içimiz serinledi"
08-08-2014 01:00
Hicrette Resulullah Efendimiz; beraberinde Ebu Bekr-i Sıddık ve onun âzâtlı kölesi Âmir bin Füheyre ile yola çıktılar...
Müşrikler peşindeydi...
Onu yakalayacaklardı.
Ve izin vermeyeceklerdi gitmesine... Yakalayana, büyük mükâfatlar vadettiler. Hicret yolu üzerinde bulunan kabileler, bu iş için seferber olmuşlardı...
Müşriklerden Büreyde bin Eslem de bu işin peşindeydi... Kabilesinden yetmiş kişiyle her tarafta Resulullahı arıyordu.
Derken karşılaştılar...
Efendimiz ona sordu:
"Sen kimsin?"
"Büreyde'yim."
Büreyde, serinlik demekti...
Resulullah, Hazret-i Ebu Bekir'e dönüp "Yâ Eba Bekir, içimiz serinledi" buyurdu.
Sordular yine:
"Kimlerdensin?"
"Eslem kabilesinden."
Eslem, selâmet demekti...
Efendimiz "Selâmetteyiz" buyurdular.
Sordular yine:
"Hangi kolundan?"
"Sehm kolundan" dedi.
Sehm; hisse/nasip demekti...
Resulullah "Yâ Eba Bekir, senin nasibin çıktı..." buyurdular.
Büreyde memnundu...
Resulullaha döndü.
Ve "Ya sen kimsin?" dedi.
Efendimiz "Allahü teâlânın Resulü Muhammed'im..." buyurunca, Kelime-i şehadeti söyleyip Müslüman oldu.
Yanındakiler de iman ettiler...
."Allah'a yemin ederim ki..."
09-08-2014 01:00
Cabir bin Abdullah şöyle anlatır:
"Babam Uhud'da şehit olmuştu...
Kız kardeşim vardı.
Bana bir deve verdi.
Ve 'Babamızı bu deveyle taşıyıp filân kabristana defnet' dedi.
Ben deveyi aldım.
Meydana vardım.
Resul aleyhisselâm niyetimi anlayınca, bana bakıp 'Yâ Cabir, Allahü teâlâya yemin ederim ki baban Abdullah da Uhud şehitleriyle birlikte burada gömülecek' buyurdular.
Öyle de oldu..."
? ? ?
Cabir bin Abdullah'ın babası şehit olduğu zaman bir hayli borcu vardı...
Çoğu da Yahudilereydi.
Ve onu sıkıştırıyorlardı!
O, borcunu ödemek istiyordu... Ama malları, borcunu ödeyecek miktarda değildi. Küçük bir hurma bahçesi vardı.
Başka şeyi yoktu...
Bunun için sıkılıyordu.
Resulullaha arz etti...
Efendimiz onu dinledi.
Ve "Yâ Cabir, hurmaları toplayınca bana haber ver" buyurdular.
Bir gün haber verdi...
Efendimiz teşrif ettiler ve "Alacaklıları çağır" buyurdular.
Alacaklılar geldi.
Hepsine verildi.
Ama hurmalar bitmedi... Hatta daha da arttı... Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Cabir'e "Bu hadiseyi Eshaba anlat" diye emir buyurdular.
.Bir kayayı kıramayınca...
10-08-2014 01:00
Hendek Harbi'nde Sahabe-i kiram bir kayayı kıramadılar ve vaziyeti Efendimize haber verdiler...
Efendimiz geldi ve "Bu kayanın üstüne biraz su serpiniz" buyurdu.
Sonra külüngü aldılar.
Ve üç defa vurdular...
Etrafa kıvılcımlar saçıldı ve her taraf aydınlandı... Öyle ki o ışıkta Yemen, İstanbul ve Faris illerini gördü Eshap...
Hikmetini sordular.
Efendimiz "Bu, bu memleketlerin Müslümanlar tarafından fethedileceğine işarettir" buyurdular.
? ? ?
Hazret-i Cabir'in evinde az arpa ile bir oğlak vardı... Onlarla yemek yapıp Resulullah ile birkaç sahabiye ikram etmeyi düşündüler...
Zira bu, az miktardı.
Hepsine yetmezdi.
Hazret-i Cabir, Resulullah'a gelip "Biraz yemeğimiz var yâ Resulallah... Siz ve birkaç kişi buyurun!" dedi.
Resûl-i Ekrem;
"Peki, ben gelinceye kadar yemeği ocaktan indirmeyin... Ekmeği de tandırdan çıkarmayın..." buyurdu.
Ve bütün Eshaba;
"Kalkınız, Cabir'in davetine gidiyoruz..." diye seslendiler.
Yüzlerce sahabi geldi... Hazret-i Cabir bu kalabalığı gördü... Mahcubiyetinden ne yapacağını şaşırmıştı ki Resulullah'ın mucizesiyle yüzlerce kişi o yemekten yedi ve doydular...
Yemekte azalma olmadı.
Aynen duruyordu...
."Beni memnun etmek istiyorsan..."
11-08-2014 01:00
Dıhye-i Kelbi (radıyallahü anh), iman etmeden önce ticaretle meşgul olurdu ve çok zengindi... Kabilesinin de reisiydi... Müslüman olmadan önce de Resulullah Efendimizi severdi.
Ziyaretine gelirdi.
Sohbetini dinlerdi.
Ama iman etmezdi...
Ticaret için gittiği yerlerden her dönüşünde Resulullahı ziyaret eder ve torunları Hazret-i Hasan'a ve Hazret-i Hüseyin'e hediyeler getirir, onları sevindirirdi...
Efendimizse üzülür ve;
"Yâ Dıhye, eğer beni memnun etmek istiyorsan iman et... Şu güzel vücudunu cehennem ateşinde yanmaktan kurtar!" buyururdu.
O, hiç "hayır" demezdi.
Zira Efendimizi severdi.
Cevaben "O da olur yâ Resulallah!" der, Sevgili Peygamberimiz de onun hidayet bulması için dua ederdi.
Bedir Harbi sonrasıydı...
Hazret-i Cibril geldi.
Ve Dıhye'nin iman edeceğini Resulullaha haber verdi...
Aynı gün Dıhye geldi.
Resul aleyhisselâm, üzerindeki hırkayı çıkarıp Dıhye'nin oturması için yere serdi.
Dıhye, onu gördü...
Hemen yerden aldı.
Öpüp yüzüne sürdü.
Sonra başına koydu...
Resulullahın duaları bereketiyle kalbinde iman nuru doğmuş ve parlamıştı...
Seve seve "şehadet"i söyleyip o huzurda Müslüman olmakla şereflendi...
.Dizginlerin artık senin elinde!"
12-08-2014 01:00
Taha-yı Hakkâri hazretlerinin amcası Seyyid Abdullah; üstadı Halid-i Bağdadi hazretlerine bu yeğeninden bahsedip "İstidadı yüksektir" dedi.
O büyük veli de;
"Bir daha geldiğinde onu da getir" buyurdu...
Gelince bir görmede onun bir cevher olduğunu anladı... Ve "Abdülkâdir-i Geylani hazretlerinin kabrine git" buyurdu.
O da "başüstüne" dedi.
Ve geldi bu nurlu türbeye...
Abdülkâdir-i Geylani, kabrinden çıkıp "Ey oğlum, benim yolum büyükse de ehli kalmadı... Sen, Mevlana Halid'e git... O, bu zamanın en büyük âlimidir... Onun hizmetine gir" buyurdu
Emri almıştı dedesinden... Mevlânâ Halid hazretleri, seksen günde onu yetiştirip mutlak icazetini verdi...
Ve Berdesur'a gönderdi...
Atına bindirmek için geldi ve tuttu üzengisini... Seyyid Taha "Estağfirullah!" dedi ve geri çekti kendini.
Binmedi ata...
Lâkin hocası;
"Haydi bin... Bir zamanlar dağdan taş toplatıp dergâha taşıttım... Zor işlerle yordum sizi... Şimdiyse severek tutuyorum üzenginizi" buyurdu.
"Peki efendim" dedi.
Üzengiye basıp bindi ata... Mevlana Halid hazretleri, atının dizginini tuttu ve bir müddet yanında yürüdü...
Sonra dizginleri ona verip "Dizginlerin artık senin elinde... Allah yardımcın olsun... Ona güven, Ona sığın!" buyurdu.
.Böyle veli nadir gelmiştir
13-08-2014 01:00
Seyyid Taha hazretleri, büyük bir veliydi.
İhlâsta Hazret-i Ebu Bekir'e benzerdi, şecaatte Hazret-i Ömer'e...
Hayâda Osman-ı Zinnureyn'e, evliyalıkta Aliyyül Mürteza'ya benzerdi...
Allah'tan çok korkardı!
Öyle ki bu korkunun çokluğundan eğilmişti boyun kemiği...
Heybetinden bakılmazdı yüzüne!
Böyle veli nadir gelirdi yeryüzüne.
Onu gören, âşık olurdu...
Sohbetini dileyense kâmil insan...
Hocasının emriyle Berdesur'a gitti.
Allah'ın kullarını irşat etti.
Sonra Nehri'ye yerleşti.
İnsanlar sohbetine gelirdi akın akın...
Bir ışık kaynağına üşüşen pervaneler gibi herkes her taraftan Nehri'ye koşuyordu...
Oraya giden, nura kavuşuyordu.
Nehri, nur menbaıydı sanki...
Hatta Nehri'ye abdestsiz girilmezdi.
Velhasıl Resulullahın yolu...
İlim, ahlâk ve edep...
Nehri'den yayılırdı hep.
Mektep ve medreseler...
Yüzlerce müderrisler...
Ve binlerce talebeler...
Orada ihyâ oluyordu.
Nehri'ye sanki nur yağıyordu...
Seyyid Taha hazretleri, ne zaman sohbete başlasa dinleyenler kendinden geçiyor, medresesinde her gün kazanlarla yemek pişiyordu...
Yalnız talebe değil, herkes yiyip içiyordu.
Bin yedi yüz hane...
On altı bin Müslüman...
O medreseden yiyip içiyordu o zaman.
.Her hâle "Elhamdülillah" dedi
14-08-2014 01:00
Seyyid Taha hazretleri, talebeleriyle bizzat meşgul olur, her türlü dertlerine derman olurdu onların.
Bütün devlet ricali...
Hatta sultanlar...
Onun emrine muntazırdılar.
İran şahı bile anlamıştı onun büyüklüğünü.
Nitekim Şemdinli yakınında yüz kırk beş pare köyü ona bağışlamıştı...
Bu haberi kendisine verdiler.
Başını önüne eğdi ve;
"Elhamdülillah" dedi.
Şükretti Rabbine.
Yıllar geçti aradan...
İran şahı öldü.
Yerine oğlu geçti...
Ve babasının bu büyük zata hediye ettiği o köyleri geri aldı.
Bunu da Seyyid Taha'ya söylediler.
Yine başını eğdi.
Az tefekkür etti ve;
"Elhamdülillah" dedi.
Şükretti Rabbine.
Yakınları bunu gördü.
Ve merak ettiler...
Kendisine;
"Efendim, hikmeti nedir ki her iki hâlde de 'Elhamdülillah' dediniz ve şükrettiniz?" dediler.
Büyük veli;
"O köyleri verdikleri zaman kalbime baktım. Gördüm ki zerre kadar sevinç eseri yok... Sevinip 'Elhamdülillah' dedim, Rabbime şükrettim... Aldıklarında da kalbime baktım. Gördüm ki hiç üzüntü yok... Yine sevinip hamdettim Rabbime" buyurdu.
."Van için bir mürşit lâzım ama..."
15-08-2014 01:00
Seyyid Taha hazretleri, bir gün talebesinden birine emredip "Van'a git, şu şu işleri hâllet de gel" buyurdu.
Çocuk Van'a gitti.
O işleri hâlletti...
Tam döneceği zaman Van valisi kendisine "Burada kalsanız da Van halkına vâz-ü nasihat etseniz... Size minnettar kalırım" dedi.
Delikanlı cevaben;
"Hocam izin verirse olur" dedi.
"Hocan kim senin?"
"Seyyid Taha."
"Ona benden selâm söyle ve bu ricamı kendisine ilet."
"Peki efendim" dedi.
Ve dönüp valinin ricasını arz etti bu büyük veliye.
Seyyid Taha hazretleri "Van için bir mürşit lâzım... Ama bu iş sana bana nasip olmaz... Öyle zannederim ki bu devlet, senin yakınlarından birine nasip olur" buyurdu.
Talebe merak etti:
"O kimdir hocam?"
"Ben de bilmiyorum... Ama ismi Fehim'dir... O, ileride çok büyük bir veli olur" buyurdu.
Talebe arz etti:
"Benim bir amcazadem var efendim... İsmi de Fehim'dir."
Seyyid Taha;
"Öyle mii... Bir daha geldiğinde onu da getir, bir göreyim" buyurdu.
Gidip bu müjdeyi söyledi amcasına... O da oğlu Fehim'i alıp düştü Nehri yoluna. Seyyid Taha gördü onu.
Anladı beklediğinin o olduğunu...
."Bu işi Seyyid Taha çözer!"
16-08-2014 01:00
Bir zamanlar Irak'ta iki kabile vardı.
Berzenciler...
Ve Hayderiler...
Bir zaman aralarına büyük bir husumet girdi bu iki kabilenin.
Sonra iş büyüdü.
Savaşa doğru gidiyordu...
Nice sözü geçen, itibarlı kimseler girdiler araya...
Ama fayda etmedi.
Çaresizdiler...
Nihayet biri çıkıp;
"Bu işi, ancak Nehri'de bulunan Seyyid Taha hazretleri çözer" dedi.
İki taraf da bunu kabul ettiler.
Ve bir heyet Nehri'ye gitti.
Durumu ona anlatıp;
"Hâl vaziyet işte böyle... Şu an iki kabile savaşmak üzeredir ve bütün ümit sizdedir efendim" dediler.
Bunu hâlletmek dînî bir vazifeydi.
Hem de insani bir görev...
Zira durum kritikti...
Seyyid Taha hazretleri;
"Pekâlâ gidelim" dedi.
Ricalarını kabul etti.
Ve onlarla birlikte Irak'a gitti.
Hadise mahalline yaklaşırken neredeyse savaş başlamak üzereydi.
İki taraf da çok gergindi!
Her an her şey olabilirdi...
Ama Seyyid Taha geldi.
Fitne fesat sona erdi...
Zira iki taraf da çok seviyor ve sayıyorlardı bu büyük veliyi...
Onu hürmetle karşıladılar.
Ve barışıp anlaştılar...
.Siz Allah'ın sevgili kulusunuz"
17-08-2014 01:00
Taha-yı Hakkâri hazretlerinin huzuruna bir gün bir Ermeni geldi ve çocuksuz olduğundan dert yanıp "Siz Allah'ın sevgili kulusunuz... Bu hususta bize dua buyurun..." dedi.
Seyyid Taha;
"Peki olur" buyurdu.
Ve dua etti onlar için... Beş yıl geçti aradan... Aynı adam yine geldi Nehri'ye ve doğruca bu zata gidip;
"Efendim, beş yıl önce çocuğumuz olması için sizden dua istemiştim... Elhamdülillah duanız sayesinde on çocuğumuz oldu... Size müteşekkiriz. Artık dua etmeyin efendim, bu kadar yeter" dedi.
? ? ?
Bir gün de seyyitlerden iki kişi, katırlarına bir sürü hediyeler yükleyip Irak'tan yola çıktılar...
Nehri'ye gidiyorlardı...
Taha-yı Hakkâri hazretlerini ziyaret edip hediye sunacaklardı... Lâkin yolda Musa Bey adında bir zalim durdurdu onları.
Katırlarını aldı...
Yüklerini gasbetti...
İki seyyid çok üzüldüler ve gidip Seyyid Taha hazretlerine naklettiler hadiseyi.
O da çok üzüldü!...
Ve o zalim kişiye;
"Üzdüğün kimseler peygamber evlâdıdır... Onları üzme. Yükler senin olsun... Ama katırlarını iade et" diye haber gönderdi...
Ama aldırmadı adam...
Büyük veli çok üzüldü ve Allah'a havale etti onu!.. O zalim o gece yatmaya hazırlanıyordu ki şiddetli bir ağrı saplandı midesine... Yerleri tırmalıyordu acısından! Sabaha çıkamadı.
.En iyisi, ayrıl sen o hocadan!"
18-08-2014 01:00
Gürpınar'da bir genç, köyünden çıkıp geldi bir gün Seyyid Taha hazretlerinin dergâhına. Sohbetini dinledi.
Çok sevdi bu veliyi.
Seyyid Taha da genci sevdi ve kendi tespihini hediye etti ona... O günlerde gencin köyünde dağdan bir "kurt" gelip saldırdı bu gencin koyunlarına...
Hepsini boğdu!..
Şeytanın işi ne... Bu gence gelip "Sen, o zata talebe oldun ama uğursuz geldi sana... Bak, koyunların telef oldu... Ayrıl o hocadan, köyüne git" diye vesvese verdi.
Genç, aldandı buna...
Aldığı tespihi iade edip köye döndü... Otuz sene sonra Seyyid Taha, dergâhta ikindi namazını kıldırmak için geçti mihraba. Tam tekbir alacaktı ki bir elini şiddetle uzattı ileri!
Hani birini kovar gibi...
Sonra namaza durdu...
Ancak cemaat hiçbir şey anlamadı bundan. Üstelik çok da merak etmişlerdi... Namaz bitince sordular:
"Efendim neydi bu olanlar?"
"Bir mümin ölürken, şeytan gelip imansız gitmesi için vesvese verdi zavallıya... Büyüklere sığınıp şeytanı kovduk... Çok şükür imanla gitti" buyurdu.
"O mümin kimdi efendim?"
"Otuz sene önce bizi seven biriydi."
"Yoksa şu sizin hediye ettiğiniz tespihi iade edip de dergâhı terk eden genç miydi?"
"Evet, o gençti."
"Ama o, sizin kıymetinizi bilmemiş ve sizi terk etmişti" dediler. Cevaben; "Olsun... Birkaç gün de olsa bizi sevmişti ya..." buyurdu.
.Pîrimiz Seyyid Taha hayattadır"
19-08-2014 01:00
Vaktiyle Derviş Bey diye biri, Müküs kaymakamıydı... Bir gün bir suç işledi... Erzincan Müşiri de onu vazifeden aldı ve hapsedilmesi için emir çıkarttı.
Derviş Bey çaresizdi...
Seyyid Fehim hazretlerine gidip "Efendim, vazifeden alındım ve hapsedileceğim... Erzincan Müşirine bir mektup yazsanız da beni affetse" diye arz etti.
Seyyid Fehim de;
"Pîrimiz Seyyid Taha hayattadır. Ona arz et, o hâlleder" dedi.
Derviş Bey Nehri'ye koştu.
Ve arz etti bunu o büyüğe.
Seyyid Taha "Üzülme... İnşallah işin hâllolur" buyurdu ve müşire bir mektup yazıp verdi Derviş Bey'e.
Derviş Bey mektubu aldı.
Ve acele Erzincan'a vardı.
Vakit gece yarısıydı... "Şimdi bir otele ineyim, mektubu yarın arz ederim" dedi.
Bir otele yaklaşırken iki memurun beklediğini gördü kapı önünde... Meğer her otelin önünde iki memur bekliyormuş kendisini.
Sordu memurlar:
"Derviş Bey siz misiniz?"
"Evet, benim."
"Buyurun, müşir bey sizi bekliyor" dediler.
Müşir, Derviş Bey'in boynuna sarılıp; "Seyyid Taha, sekiz gecedir rüyama giriyor ve 'Sana, çok sevdiğim birini gönderiyorum... İşini hâllet' diye emrediyor" dedi.
Ve mektubu aldı.
Açıp okudu... Saygıyla öpüp sürdü yüzüne gözüne... Derviş Bey'i affedip gönderdi eski vazifesine...
.Yine ihtiyacın olursa bana gel!"
20-08-2014 01:00
Taha-yı Hakkâri hazretlerinin dergâhında misafir eksik olmazdı.
Yaz, kış, gece yarısı...
Günün her saatinde...
İaşe işlerine bakan memur, bir gün gelip "Efendim, ambarda unumuz kalmadı. Ne emredersiniz?" diye arz etti.
Seyyid Taha hazretleri;
"Ambar unla dolu!" dedi.
Memur "Özür dilerim efendim, az önce hepsini süpürdüm" diye arz edince "Git, bir daha bak... Ambarda un olacak" buyurdu.
Memur koştu ambara...
Gördü ki un dolu tıka basa...
? ? ?
Hırsızın biri de, bir gece yarısı Seyyid Taha hazretlerinin ambarına girdi... Baktı ki her taraf un çuvallarıyla dolu... Hemen birine yapışıp götürmek için davrandı.
Ama kaldıramadı.
Yarısını boşalttı.
Yine kaldıramadı.
Biraz daha boşaltıp denedi... Bir milim bile oynatamadı yerinden... Çok şaşırdı!.. Zira dolu çuvalı rahat kaldırıyordu önce.
Az daha boşaltıp denedi.
Ama bir şey değişmedi...
Şaşkın hâlde düşünürken Seyyid Taha hazretleri ambara girdi...
Ve yanına yaklaşıp;
"Dur, yardım edeyim" buyurdu.
Ve çuvalı kaldırıp sırtına koydu...
Sonra tebessüm ederek "Al git, şimdilik bu kadar yeter... Bir daha ihtiyacın olursa ambara değil, bana gel" buyurdu.
Hırsız, tövbe etti.
Ve bıraktı bu işi...
.Dünyadan gitmemizin vaktidir!.."
21-08-2014 01:00
Mevlâna Halid-i Bağdadi hazretleri, Taha-yı Hakkâri'ye yazdığı bir mektupta "Şöhret âfettir, dünya adamlarının davetlerine gitmeyiniz" buyurdu.
Sözüne devamla;
"Özür olarak 'Biz derviş kimseleriz... İşimiz, Allah'ın dinine ve Onun kullarına hizmet ve siz devlet erkânına dua etmektir... Davetinize icabet etsek de edebe riayet edemeyiz' deyiniz" buyurdu.
Yine bir sohbette;
"Bizim, Seyyid Taha'dan ve Seyyid Abdullah'tan üstün olduğumuzu zannetmeyin..." buyurdu.
Dinleyenler;
"Ama onları yetiştiren sizsiniz" dediler. "Evet öyledir... Ama biz, büyük bir Sultanın oğlunu yetiştiren hoca gibiyiz... O ikisi, iki cihan Sultanının evlâtlarıdır... Tabii ki bu hocaya üstünlükleri vardır" buyurdu.
? ? ?
Seyyid Taha hazretleri, bir gün ağaçlık bir mevkide talebesiyle sohbet ediyordu... O esnada Şam'dan gelen bir mektubu arz ettiler kendisine.
"Okuyun" buyurdu.
Açıp okudular...
Mektubu dinleyip "Dünyadan gitmemizin vaktidir" buyurdu.
Ve ayrılıp evine gitti...
Hastalanıp ağırlaştı...
On ikinci gününde talebelerini çağırdı.
Hepsiyle vedalaştı...
Son olarak "Seyyid Salih, biraderimdir ve kemâl bulmuş bir velidir" buyurdu.
Ve onu vekil yaptı yerine.
O gün kavuştu Rabbine.
."Ey Kureyşliler! Elimden kurtulamazsınız!"
22-08-2014 01:00
Kureyş'in ileri gelen müşrikleri bir gün Kâbe dibinde oturmuş Efendimizi çekiştiriyorlardı ki biri ayağa fırlayıp;
"Bu ne hâldir yahu!.. Üzerimize ölü toprağı mı serpildi?.. O, tanrılarımıza hakaret ediyor, biz susuyoruz... Ona haddini bildirmeliyiz!" diye seslendi.
O anda Efendimiz geldi.
Bunu fırsat bilip sataştılar...
Önce bir iki lâf, sonra da hakaret... Efendimiz, muhteşem bir vakarla gelip karşılarına dikildiler o kâfirlerin! Müşrikler, korkudan titremeye başladılar!
Efendimiz, onlara;
"Ey Kureyşliler! Sizi imana davet ediyorum. Eğer iman etmezseniz elimden kurtulamazsınız!" diye seslendi.
Cevap veremediler.
Ve çaresizlik içinde;
"Aman yâ Ebel Kâsım, biz sana ne dedik ki! Şeyy yani, sen bizden birisin... İbâdetine devam et... Biz sana nasıl karışabiliriz?" diyerek yalvarmaya başladılar.
Ertesi gün oldu...
Kâbe'ye koştular yine.
Reisleri "Bu iş buraya kadar arkadaşlar! Yetti artık... Onu ilk gördüğümüz yerde öldüreceğiz!" dedi.
Ve sordu onlara:
"Tamam mı?"
"Tamam."
"Söz mü?"
"Söz."
Kötü haber çabuk yayıldı... Hazret-i Fatıma'ya ulaşınca mübarek pek üzüldü!..
Peygamberimiz, ona "Üzülme kızım... Onlar bana bir şey yapamaz" buyurdular.
."Bu işi ben yaparım"
23-08-2014 01:00
Efendimiz aleyhisselâm, bir gün Kâbe'de müşriklerin hidayete gelmesi için dua ediyordu ki Ebu Cehil ve yandaşları yılışık tavırlarla gelip oturdular.
Gayeleri, Onu üzmekti...
Ebu Cehil, az ileride kanlı bir deve işkembesi gördü... Ve onu yandaşlarına gösterip "İçinizde şunu kim alır da şu adam secdeye gittiğinde götürüp omuzunun üzerine koyar?" dedi.
"Şu adam..." dediği, "Sevgili Efendimiz"di. Ukbe kâfiri "bu işi ben yaparım" dedi ve o şeyi sürükleyip bu alçaklığı yaptı... Abdullah bin Mes'ud bunu gördü.
Çarpılmışa döndü!..
Hiç inanamıyordu.
"Hayır, olamaz!" dedi.
İnsan bu kadar süflileşemez... Kaldırmaya yeltense öldürürlerdi... Garipti çünkü... Kimi kimsesi yoktu...
Kabilesi de yoktu.
Üstelik zayıf bünyeliydi.
Derken Hazret-i Fatıma seğirterek geldi ve mübarek babasının üstündeki o şeyi fırlatıp attı...
Efendimiz selâm verdi ve bu alçakların adlarını tek tek sayarak, Allah'a havale etti onları!..
Sonrası malûm...
Bunlar yedi bedbahttı... Yedisi de Bedir'de feci şekilde öldürülüp leşleri atıldı kör bir kuyuya...
Efendimizin bu bedduasını işiten mel'unlar, gülmeyi bırakıp derin bir sessizliğe büründüler!
Yüzlerinin kanı çekildi... Belli ki âkıbetlerini görür gibi olmuşlardı şimdiden
.Hazret-i Ali yumuşak huyluydu
24-08-2014 01:00
Hazret-i Ali (radıyallahü anh), yumuşak huylu olup hiç kızmazdı... Kamber adında bir kölesi vardı ki severek yapardı her hizmetini.
Bir gün odasındayken seslendi ona:
"Kambeer!.."
Cevap gelmedi.
Sesini yükseltti:
"Kambeeer!"
Yine cevap gelmedi.
Hâlbuki Kamber işitiyordu. Bile bile cevap vermiyordu.
Hazret-i Ali merak etti... Zira biraz önce kapının önünde görmüştü onu. Yedi defa çağırıp da cevap alamayınca dışarı çıktı... Çıkar çıkmaz donakaldı hayretten!
Zira Kamber kapının önündeydi ve fütursuzca oturuyordu...
Üstelik korkmadı onu gördüğünde.
Hazret-i Ali sordu:
"Beni duymadın mı?"
"Duyduum."
"Peki niçin cevap vermedin?"
"Sizi imtihan ettim... Cevap vermeyince kızacak mısınız, diye denedim sizi."
"Peki ya netice?"
"Kızmadınız ve kazandınız imtihanı."
Hazret-i Ali sakindi.
"Ey Kamber, dünyalık şeyler için kolay kolay öfkelenmem... Ama seni bu imtihana teşvik edeni kızdırayım da gör" dedi.
Ve ardından;
"Seni âzât ettim, hürsün artık" buyurdu.
Onu bu imtihana teşvik eden "şeytan"dı... Onu âzât ederek şeytanın belini kırmış oldu.
.Dua buyurun da su azalsın"
25-08-2014 01:00
Bir gün bir akarsu taşıp etraftaki ekinlere zarar vermişti... Mağdur insanlar Hazret-i Ali'ye koştular ve "ne olur, bir dua buyurun da su azalsın" dediler.
Hazret-i Ali "peki" dedi.
Ve hazırlanıp çıktı evden...
Resulullah'ın abasını giydi... Onun sarığını sardı... Onun asâsını aldı... Hasan ve Hüseyin'le birlikte geldi o ırmak kenarına.
Elindeki asâ ile suya işaret etti.
Suyun seviyesi düştü biraz...
İkinci işarette biraz daha indi.
Üçüncüde az daha...
Kalabalığa dönüp sordu:
"Bu kadar kâfi mi?"
Onlar bir ağızdan;
"Kâfi yâ Ali" dediler.
Ve teşekkür edip dağıldılar...
? ? ?
Efendimiz aleyhisselâm, bir gün Hazret-i Ali'ye bakarak "Yâ Ali, seninle ben, Harun'la Mûsa gibiyiz" buyurdular.
Nitekim bir harbe gidiliyordu...
Efendimiz, Hazret-i Ali'ye "Yâ Ali, sen Medine'de kal" buyurdu.
O da "başüstüne" dedi.
Ve Medine'de kaldı... Ancak münafıklar, bunu bir fırsat bilip "Muhammed ondan sıkıldığı için Medine'de bıraktı" dediler...
Hazret-i Ali üzüldü!..
Efendimize koşup;
"Yâ Resulallah, münafıklar benim için şöyle şöyle diyorlar!" dedi.
Efendimiz, ona sevgiyle baktı ve "Onlar yalan söylüyor yâ Ali... Sen benimle; Harun'la Mûsa gibi olmak istemez misin?" buyurdular.
.Gel öyleyse kadıya gidelim!"
26-08-2014 01:00
Hazret-i Ali (radıyallahü anh), halife iken zırhını kaybetmiş ve çok aradıysa da bulamamıştı...
Bir gün Kûfe'de idi...
Zırhını bir Yahudi'nin elinde gördü ve "Bu zırh benimdir... Sende ne arıyor?" diye sordu ona.
Yahudi itiraz etti:
"Hayır, bu zırh benim."
Hazret-i Ali "kadıya gidelim" dedi ve birlikte kadıya gittiler... Kadı Şüreyh, Hazret-i Ali'ye sordu:
"Mesele nedir?"
Hazret-i Ali arz etti:
"Bu kişinin elindeki zırh benimdir."
Kadı Şüreyh Yahudi'ye döndü:
"Sen ne diyorsun?"
"Hayır, bu zırh benimdir, şimdi de benim elimdedir" dedi.
Kadı, Hazret-i Ali'ye sordu:
"Şahidin var mı?"
"Âzâtlı kölem Kamber ve oğlum Hasan, o zırhın benim olduğuna şahittirler."
Ama Kadı Şüreyh;
"Oğulun babaya şahitliği caiz değildir, başka şahit göster" dedi.
Yahudi bunları dinledi.
Çok duygulandı...
Ve sesi titreyerek "Müminlerin emiri, beni kendi hâkimine götürdü... Ama kendi hâkimi kendisinin aleyhine hüküm veriyor... Böyle bir adalet ancak hak dinde olur" dedi.
Şehadeti getirdi.
Müslüman oldu ve "Ey müminlerin emiri, bu zırh senindir... Zira senin devenden düşmüştü de ben almıştım..." deyiverdi.
.Ben, Allah için hizmet ediyorum"
27-08-2014 01:00
Ali bin Ebi Talip (radıyallahü anh) vefat edince oğulları Hasan ve Hüseyin onu defnedip geri dönüyorlardı ki bir viranelikte inilti duydular...
Baktılar ki biri yatıyor.
Yaşlı, garip ve hasta...
Üstelik de ağlıyor... Acıyıp sordular ki: "Niçin ağlıyorsun?"
"Derdim büyük gençler."
"Nedir derdin baba?"
"Aah evlâtlar, ben bir yiğidi merak ederim ki bir senedir gelir ve bütün ihtiyacımı görürdü. Ama bugün gelmedi... Ben, onsuz ne yaparım?" dedi.
"Kimdi o yiğit?"
"Bilmiyorum... İsmini sordum, söylemedi. Israr edince de 'İsmimi ne yapacaksın? Ben, Allah için hizmet ediyor, mükâfatını da Ondan bekliyorum' dedi."
"Peki nasıl biriydi?"
"Ben âmâyım çocuklar, tarif edemem... Ama devamlı Rabbini zikrediyor, zikrine melekler de iştirak ediyordu."
İki kardeş ağlamaya başladılar!
Bu defa o merak etti:
"Siz niçin ağlarsınız?"
"Tarif ettiğin kişi bizim babamızdır... Adı da Ali bin Ebi Talip'tir" dediler.
"Ne oldu ona?"
"Bu sabah vefat etti."
O bunu duyunca "beni onun kabrine götürün!" diye yalvardı.
Götürdüler.
Orada açtı ellerini ve ağlayarak "Yâ ilâhi, beni bu kabir sahibine kavuştur. Ben onsuz yaşayamam" diye dua etti. Duası kabul olup vefat etti ve oracığa defnolundu.
.Siz bir kimseye iyilik etseniz...
28-08-2014 01:00
Bir gün Eshabdan birkaç kişi gelerek "Yâ Resulallah, Ali'yi çok seviyorsunuz. Hikmeti nedir?" diye sordular.
Efendimiz;
"Ali'yi çağırın, niçin çok sevdiğimi söyleyeyim" buyurdu.
Bir sahabi kalktı...
"Başüstüne" dedi.
Ve çağırmaya gitti...
O ara Efendimiz "Ey Eshabım, siz bir kimseye iyilik etseniz, o da buna karşılık size kötülük etse, ne yaparsınız?" diye sordu.
Cevap verdiler ki:
"Yine iyilik ederiz."
"Yine kötülük etse?"
"Biz yine iyilik ederiz."
Efendimiz aynı şeyi dördüncü defa sorunca sustular ve başlarını aşağı indirdiler... O esnada Hazret-i Ali geldi... Efendimiz, aynı şeyi ona da sordular:
Hazret-i Ali arz etti ki:
"İyilik ederim."
"Yine kötülük etse?"
"Yine iyilik ederim."
Nihayet yedincide "Yorulmayın yâ Resulallah... O bana mahşere kadar kötülük etse, ben de ona mahşere kadar iyilik ederim" dedi.
Efendimiz sevindi.
Tebessüm ettiler ve eshaba dönüp "şimdi anladınız mı?" buyurdular.
Eshap cevaben;
"Evet yâ Resulallah... Ali'yi neden çok sevdiğinizi şimdi çok iyi anladık... Hakikaten sevginize lâyıkmış... Çünkü aramızda en güzel cevabı o verdi" dediler
.Resulullah'ı çok seviyordu
29-08-2014 01:00
Dıhye-i Kelbi (radıyallahü anh), ticaret için uzak seferlere gider ve dönüşte küçük Hasan ile küçük Hüseyin'e hediyeler getirirdi.
Kendisi çok güzeldi.
Çok da yakışıklıydı.
Cebrail aleyhisselâm, çoğu zaman onun suretinde gelirdi Resulullah'a... Bir gün yine Dıhye suretinde geldiğinde Hasan ve Hüseyin mescidin köşesinde oynuyorlardı...
Birden onu gördüler.
Ve çok sevindiler.
Zira onu Dıhye zannetmişlerdi... Oyunu bıraktıkları gibi koşup kucağına oturdular ve "acaba ne hediye getirdi?" diye minik ellerini Hazret-i Cibril'in ceplerine uzattılar.
Zira Hazret-i Dıhye, cebinden çıkarıp da verirdi hediyelerini.
Lâkin elleri boş çıkınca Resulullah'a karşı mahçup oldu büyük melek!
Oracıktan uzandı cennete.
Bir salkım "üzüm" koparıp verdi birine. Sonra bir "nar" koparıp uzattı ötekine.
Çocukların işi görüldü...
Koştular oyun yerlerine.
Tam yiyeceklerdi ki mescidin kapısında fakir kılıklı bir ihtiyar görünüp "Ne olur, o meyvelerden bana da verin!" diye seslendi o ikisine.
Çocuklar koştular.
Biri üzümü uzattı...
Diğeri ise narı...
Fakir, meyveleri tam alıyordu ki Hazret-i Cibril "Durun, vermeyin! O fakir zannettiğiniz kişi, şeytandır ve cennet meyvesi ona haramdır" diye seslendi.
Bu ikazla geri döndüler...
Şeytan da rezil olarak terk etti o yeri.
."Namazlarını tam kılabildin mi?"
30-08-2014 01:00
Anadolu Evliyasından olup 1697'de İstanbul'da vefat eden Gavsi Ahmed Dede'nin yakınlarından bir delikanlı vardı.
Bu zatı çok seviyordu...
Bu genç, bir yolculuğa çıktı.
Deniz yolculuğuna...
Dönüşte geldi bu zatın huzuruna.
Büyük zat, sevgiyle karşıladı genci:
"Hoş geldin oğlum."
"Hoşbulduk hocam."
"Yolculuk nasıl geçti evlâdım?"
"Hamdolsun hocam, iyi geçti."
"Bir terslik oldu mu?"
"Hayır hocam, olmadı."
"Peki gemide namazlarını tam kılabildin mi?"
Genç, büktü boynunu.
Mahçup bir hâli vardı...
Zira yolculuk esnasında birkaç vakit namazı kazaya kalmıştı...
Büyük veli anladı:
"Yoksa kılamadığın namazlar mı oldu?"
"Evet hocam. Maalesef birkaç vakit namazım kazaya kaldı."
"Neden oğlum?"
"Gemide eşyalarım vardı... Onların yanından ayrılamadım."
"Çalınır diye mi korktun?"
"Evet hocam."
Büyük zat;
"Vâh evlâdım, çok yanlış yapmışsın. Keşke bütün malların çalınsaydı da bir vakit namazın kazaya kalmasaydı... Bana sorarsan, bir vakit namazım kazaya kalacağına bin defa ölmeyi tercih ederim..." buyurdu.
."Yâ Rabbî! Kurtar beni bu sıkıntıdan!"
31-08-2014 01:00
Anadolu velîlerinden Gavsül Memduh hazretleri zamanında adamın biri, ufak altın boncuklardan yapılmış bir 'gerdanlık' almıştı hanımına.
Kadıncağız çok sevinip boynuna taktıysa da o gün kaybetti onu... Ancak kocası çok sinirli bir adamdı!
Akşam eve geldi.
Hadiseyi öğrenince şiddetle tehdit etti kadıncağızı:
"Bul onu, yoksa seni öldürürüm!"
Kadın çaresizdi...
O gece açtı ellerini.
"Yâ Rabbî! Sana sığınıyorum... Kurtar beni bu sıkıntıdan" diye yalvardı.
Gece rüyasında çalındı kapısı. Açtığında nurlu bir zatı gördü eşikte:
"Buyurun, kimi aramıştınız?"
Gelen, Gavsül Memduh hazretleri olup "Bacım, ben komşu köydenim. Sıkıntıda olduğunu öğrendim de geldim" buyurdu.
Kadın sevindi ve;
"Evet, çok sıkıntıdayım" dedi.
Büyük zat:
"Üzülme bacım, bahçedeki tavuğu kes, kurtulursun sıkıntıdan" buyurdu.
Ve gözden kayboldu.
Kadıncağız uyandı.
Bahçeye koşup kesti tavuğu... Gördü ki 'altın gerdanlık' tavuğun kursağında... Sevincinden şükür secdesine vardı.
Sonra da;
"Yâ Rabbî! O velî kulunun hürmetine beni affet... O zatın sayesinde ölümden kurtuldum... Kalplerimizi bu gibi velîlerin sevgisiyle doldur... Böyle büyük zatları eksik etme bu dünyadan" diye dua etti.
."Şu koçu tutup bana getirin!"
01-09-2014 01:00
Seyyit Gazi Dede, birkaç talebesiyle bir yerde otururken önlerinden bir koyun sürüsü geçti... Bu zat, o sürüye baktı ve içlerinden beyaz renkli, uzun boynuzlu ve irice bir koça işaret ederek talebelerine "Şu koçu tutup getirin!" buyurdu.
İki genç, fırladı hemen.
Ve tutup getirdiler onu.
Hocaları "Kesin ve pişirin!" diye emretti bu defa. Gençler, şaşkın hâlde birbirlerine bakıştılar...
İçlerinden;
"Bu koç bize ait değil... Ama hocamız, onu kesip pişirmemizi emrediyor. Hikmeti nedir acaba?" diyorlardı.
Emri yerine getirdiler.
Sofralar kuruldu...
Yemeye başladılar.
Az sonra yaşlıca bir köylü nefes nefese gelip durdu büyük zatın önünde:
"Bereketli olsun hocam."
"Sağol baba..."
"Hocam, az önce buradan bir koyun sürüsü geçti mi?"
"Evet, geçti."
"O sürü benimdir hocam. O sürünün içinde beyaz renkli, uzun boynuzlu, iri bir koç vardı ki onu size vermeyi nezretmiştim... Kesip de talebenizle birlikte yemeniz için size getirecektim" dedi.
"Üzülme baba, biz o işi hâllettik."
"Hâllettiniz mi?"
"Evet, şu sofrada yediğimiz et, bize nezrettiğin koçun etidir. Nezrin yerine geldi... Çünkü biz o koçu kestik, pişirdik ve birlikte yiyoruz işte."
Köylü de şaşırdı bu cevaba, talebeler de...
..."Bu, sana yeter de artar bile!"
02-09-2014 01:00
Anadolu erenlerinden Seyyit Gazi Dede'nin talebesinden biri hacca gitmek istiyordu ama parası yoktu.
Düşündü taşındı.
Ve verdi kararını.
Hocasına söyleyecekti...
Bir gün bu arzusunu hocasına arz edince Seyyit Gazi hazretleri, ona küçük bir cüzdan verip "Bunu al, hacca gidip gelinceye kadar sana yeter... Artanı da iade edersin" buyurdu.
Genç çok sevindi.
"Peki hocam" dedi.
Ve o sevinçle çıktı huzurdan.
Ama cüzdanı açınca şaşırdı...
Zira cüzdanın içinde sadece "bir dirhem" kadar para vardı.
Buna çok üzüldü!
"Herhâlde yanlışlık oldu" diye düşündü içinden... Geri dönüp geldi tekrar hocasının huzuruna.
Hocası onu gördü.
Ve sordu hemen:
"Niçin geri döndün?"
Delikanlı nasıl söyleyeceğini bilemiyordu...
"Şeyy... efendim..."
Hocası anlamıştı:
"Yoksa paranın az olduğunu mu söyleyecektin?"
"Evet hocam."
"Endişe etme evlâdım, o para seni hacca götürür ve getirir. Hatta artar bile..." buyurdu.
Genç, büktü boynunu.
"Peki hocam" dedi.
Ve ayrıldı huzurundan... Hacca gitti ve geldi... O bir dirhem para, yetti ve arttı bile.
Artan parayı takdim etti hocasına...
."Hocam, duanıza çok muhtacız"
03-09-2014 01:00
Kabr-i şerifi Erdek'te bulunan Murat Dede zamanında bir kadının oğlu iftiraya uğradı ve idamına karar verildi... Kadıncağız iki gözü iki çeşme koştu bu zata:
"Hocam, duanıza muhtacız."
"Hayırdır, ne oldu?"
"Oğlum iftiraya kurban gitti... Yarın idam edilecek... Ne olur bir şeyler yapın da kurtarın evlâdımı. O, suçsuz" dedi.
Murat Dede;
"Peki bacım, sen şimdi evine git... İnşallah oğlun kurtulur" buyurdu.
Ve ellerini açıp;
"Yâ Rabbî!.. Bu çocuk gerçekten suçsuzsa onu kurtar. Sevindir bu kadıncağızı" diye yalvardı.
Ve akşam oldu.
O gece vâli, rüyada Efendimizi görüp selâm verdi... Ancak Efendimiz almadı selâmını.
O, üzülüp sordu ki:
"Yâ Resulallah!.. Selâmımı niçin almadınız?"
"Sen, bir mazlumun idamına karar verdin... O genç suçsuzdu, iftiraya uğradı" buyurdular.
O anda uyandı.
Vezirini çağırıp;
"O genci serbest bırak!.. Onun suçu yokmuş, iftiraya uğramış" dedi.
Vezir "başüstüne" dedi.
Ve serbest bıraktı genci.
Genç, hapisten çıktı ve sevinç içinde eve gelip çaldı kapıyı... Annesi oğlunu görünce şükür secdesine vardı.
Ve sevinç gözyaşlarıyla;
"Yâ Rabbî!.. Bu evliya kullarını ne kadar seviyorsun ki onların bir duasıyla kurtardın oğlumu... Sana sonsuz şükürler olsun" dedi.
."Yâ Rabbî! Onlar bilmiyorlar..."
04-09-2014 01:00
Müşrikler, Safâ tepesinde Resulullah Efendimizi üzdüklerinde Hak teâlâ dört melek gönderdi kendisine.
Bir tanesi "Ben, denizlere müvekkelim yâ Resulallah! Emret, seni üzen bu kavmi suya gark edeyim" dedi.
Cevap tek cümleydi:
"Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah!"
İkincisi "Ben, rüzgâra müvekkelim... İzin ver, Mekke'yi içindekilerle birlikte havaya kaldırıp yere çarpayım!" dedi.
Buyurdular ki:
"Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah!"
Üçüncüsü "Ben, Güneş'e müvekkelim... İstersen Güneş'i tepelerine yaklaştırayım. Cümlesi kavrulup helâk olsun!"
Cevap aynıydı:
"Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah!"
Sonuncusu "Ben, dağlara müvekkelim... Arzu edersen Ebu Kubeys dağını kaldırıp Mekke'nin üzerine bırakayım!"
Efendimiz "Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billah!.. Ben bir dua edeyim, siz âmin deyin" buyurdu.
Ve el kaldırıp;
"Yâ Rabbî!.. Onlar bilmiyorlar... Bilseler böyle yapmazlar... Sen onlara hidayet ver" diye yalvardılar.
Melekler "Âmin!" dediler ve "Yâ Resulallah!.. Önceki peygamberler güç durumda kaldıklarında kâfirlere beddua ederler, biz de gidip o kavimleri helâk ederdik... Ama sen bunlara dua ediyorsun" dediler.
Efendimiz, cevaben;
"Hak teâlâ beni rahmet olarak gönderdi... Ben, azap sebebi değil, rahmet vesilesiyim" buyurdula
.Sonunda imanla şereflendiler...
05-09-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, Eshabiyle bir yerde oturuyordu... O ara Mûsa Nebi kavminden bazı kimseler oraya geldiler.
Ona yaklaştılar.
Sonra izin alıp;
"Yâ Muhammed!.. Sen bizlere 'Benim mertebem, diğer peygamberlerden yüksektir' diyorsun, öyle değil mi? dediler.
Efendimiz, onlara;
"Evet" buyurdu.
O kimseler;
"Öyle ama Hak teâlâ Mûsa Nebi'yle konuştu... Bu yüzden Onu, 'Kelimim' diye methediyor" dediler.
Peygamberimiz;
"Evet" buyurdu.
O kimseler "Öyleyse Musa Peygamber'in daha üstün olması gerekmez mi?" dediler.
Efendimiz dinledi.
Ve cevap verip;
"Rabbimiz Ona 'Kelimim' dediyse bana 'Habibim' dedi... Hak teâlâ katında Habib'in derecesi, Kelim'den elbette daha yüksektir" buyurdu.
***
Onlar arz ettiler ki "Ama Allahü teâlâ Onu Tur-i Sina'ya çıkardı."
Efendimiz dinledi.
Ve cevap olarak "Onu Tur-i Sina'ya çıkardıysa beni Arş-ı âlâya çıkardı... O, Hak teâlâ ile Tur-i Sina'da konuştuysa ben Arş-ı âlâda konuştum ve ben, Rabbimi baş gözüyle gördüm..." buyurdu.
Onlar bunu işittiler.
Ve imanla şereflendiler.
.Tek çare, Onu öldüreceğiz!.."
06-09-2014 01:00
Ebu Cehil kâfiri, Resulullah Efendimiz hakkında yandaşlarına "Tek çaremiz var arkadaşlar... Onu öldüreceğiz!" dedi.
Öbürleri şaşırdılar...
Ve şaşkınlık içinde;
"Öldürmek mi?" dediler.
Ebu Cehil;
"Evet arkadaşlar... Çünkü o, tanrılarımızı kötülüyor, dinimize bâtıl diyor, ecdadımızın cehennemde olduğunu söylüyor. Onu öldürmemiz şart oldu!.. Kim bu işi yaparsa ona mükâfat var" dedi.
"Nasıl bir mükâfat?"
"Yüz kızıl tüylü deve, ayrıca altın, gümüş ve daha neler neler... Servete boğacağım o bahadırı!"
Sessizlik sardı ortalığı.
Herkes birbirine baktı.
Peygamberi öldürmek!..
Bu, fevkalâde zor bir işti... Hatta imkânsızdı... Çünkü Onun ölümüyle Kureyş ikiye bölünecek ve kan dâvâları başlayacaktı.
Herkes bunları düşünüyordu...
O ara biri ayağa fırladı ve Ebu Cehil'e dönüp "O dediğin işi ancak Hattaboğlu yapabilir!" diye kükredi...
Bütün gözler ona çevrildi.
Ona hayranlıkla baktılar.
Ve sevinç içinde "Yaşa yâ Ömer! Bu işi ancak sen becerirsin..." diyerek tasdik ettiler kendisini.
Hatta teşvik ettiler.
Kışkırttılar... Ve bir alkış tufanı koptu... Ömer'in cahiliyet damarı kabarmıştı... Kılıcını kavradığı gibi düştü yollara...
Onu 'öldürmek' için gitti.
'Âşık' olarak geri döndü.
."Yâ Resulallah! Karnım çok aç!.."
07-09-2014 01:00
Efendimiz aleyhisselâm evlerinde otururken Hazret-i Ebu Bekir geldi ve "Yâ Resulallah! Çok açım" dedi.
Efendimiz sükût ettiler.
Biraz vakit geçti... Ömer bin Hattab geldi ve "Yâ Resulallah! Karnım çok aç" dedi.
Efendimiz yine sükût ettiler.
Az sonra Hazret-i Ali geldi.
Ve "Çok açım yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz, çok sevdiği bu üç sahabisinin hâline üzüldüler...
Kendileri de çok açtı.
Hazret-i Ali "Muaz bin Cebel'e gidelim yâ Resulallah! Onun bahçesinde bir hurma ağacı var. Meyvesi varsa bize de ikram eder" dedi.
Efendimiz;
"Olur yâ Ali, gidelim!" buyurdular ve kalkıp o eve vardılar.
İçeri girip oturdular.
Efendimiz sordu:
"Yâ Muaz! Hiç hurman var mıdır?"
"Maalesef yâ Resulallah!" dedi. Efendimiz, bahçede kurumuş bir hurma ağacı gördü... Onu Hazret-i Ali'ye gösterip "Yâ Ali!.. Şu ağaca git, ona selâmımı söyle" buyurdu.
O da "başüstüne" dedi.
Ve koştu bahçeye.
Fakat o da ne?.. Ağacın dalları taze hurmayla doldu bir anda... Eve koşup bir sepet aldı, taze hurmayla doldurdu ve Efendimize getirip "Buyurun yâ Resulallah!" diye arz etti.
Hepsi çok sevindiler.
Doyana kadar yediler.
Hurmalar eksilmedi... Hazret-i Muaz, onları konu komşuya dağıttı. Bitmek şöyle dursun azalmadı bile...
.Resulullah çok mütevazıydı
08-09-2014 01:00
Allah'ın Sevgilisi gayet edepliydi ve gayet mütevazı.
Herhangi Müslümanla müsafaha ettiğinde o kişi elini ayırmadıkça mübarek elini ayırmaz, o yüzünü çevirmedikçe yüzünü ondan çevirmezdi...
Sabah namazını mescitte kıldırıp dışarı çıktığında Medine çocukları başına üşüşür; su dolu kaplarını önüne uzatarak mübarek parmağını o sulara daldırmasını isterlerdi.
Bazen de kış olurdu...
Hava soğuk, su soğuk.
Yine de isteklerini yapardı... Küçük bir kız çocuğu, mübarek elinden tutup bir iş için götürseydi, gider ve işini hâllederdi.
Çok da şefkatliydi.
Bir gün Enes bin Mâlik ile bir yere gidiyorlardı. Üzerinde bir paltosu vardı ve Yemen kumaşındandı.
Arkadan cahil bir köylü geldi.
Mübarek yakasından tuttu.
Ve kuvvetle çekti... Öyle ki paltonun yakası çizip iz yaptı mübarek boynunda... Meğer zekât malından bir şeyler istiyecekmiş.
Efendimiz üzüldü!
Ama hiç kızmadı.
Hiç de azarlamadı...
Sadece tebessüm edip bir şeyler verilmesini emretti Eshaba, o kadar...
İşte şefkat budur.
Merhamet bu...
Uhud'da kâfirler, öldürmek maksadıyla vurup bir dişini kırdılar da yine kızmadı.
Aksine acıdılar.
Ve onlar için "Yâ Rabbî!.. Bilmiyorlar... Bilseler yapmazlar... Sen onları affeyle" diye dua buyurdular.
.Sen, şu üç altının hesabını ver!"
09-09-2014 01:00
Hazret-i Ali (radıyallahü anh), bir harpten zaferle döndü... Ganimet olarak çok "mal" ve birkaç çuval "altın"la Resulullah Efendimizin huzuruna geldi.
Selâm verdi ve;
"Yâ Resulallah!.. Duanızla zafer nasip oldu" dedi. Sonra ganimet mallarıyla "altın" dolu çuvalları arz etti kendisine.
Efendimiz sevindi.
Ve çok dua ettiler.
Sonra ganimet taksimine geçildi... Allah'ın Resulü, çuvallar dolusu altınları gazilere avuç avuç dağıttı.
Sıra Hazret-i Ali'ye geldi.
Ona ise "üç altın" verdi.
Hazret-i Ali, her gaziye beşer onar avuç verirken, kendisine "üç altın" vermesinin hikmetini anlayamadı...
O gece rüya gördü.
Mahşer meydanıydı.
Ve herkesten dünyada kazandığı malın hesabı soruluyordu... Melekler "Yâ Ali!.. Sen de şu üç altının hesabını ver" dediler.
Hazret-i Ali terledi...
Ateş bastı vücudunu...
Sıkıldı, bunaldı ve o anda uyanıp "Ooh! Rüyaymış" dedi. Ve sevinip koştu Resulullah'ın huzuruna.
Efendimiz onu gördü.
Çok sevindi...
Ve tebessüm edip "Yâ Ali! Üç altının hesabını veremedin değil mi?" buyurdu.
Ali bin Ebi Talip;
"Evet yâ Resulallah! Senin her yaptığın güzel, her işin hikmetlidir... Canım sana feda olsun" dedi.
Ve sevinç içinde ayrıldı huzurdan...
.Bizden size haber bunlardır"
10-09-2014 01:00
Hazret-i Fatıma (radıyallahü anha) vefat etmişti... Hazret-i Ali ve oğulları, cenaze hizmetini görüp o gece defnettiler kendisini.
Ertesi sabah oldu.
Hazret-i Ali kalktı.
Kabristana gitti ve bir Fâtiha okuyup "Ey mevtalar!.. Bıraktığınız mallar vârislere taksim edildi... Hanımlarınız başkalarıyla evlendi... Evlerinize tanımadığınız kimseler taşındı... Bizden size haber bunlardır" diye seslendi.
O an bir ses işitti...
Kulak verip dinledi.
"Yâ Ali!.. Dünya malından Allah için verdiklerimizin burada faydasını gördük... Dünyada kullandıklarımız kâr kaldı yanımıza... Ama bıraktıklarımızı ziyan ettik" diyordu.
? ? ?
Bir savaşta Hazret-i Ali'nin ayağına ok saplanmıştı... Eshab-ı kiram çok uğraştılarsa da oku çıkaramadılar.
Ve cerrah çağırdılar.
Cerrah baktı ve "Ok kemiğe saplanmış, kolay çıkmaz" dedi.
Hazret-i Ali sordu:
"Peki ne yapacağız?"
"Bayıltmamız lâzım."
"Bayıltmana lüzum yok... Ben namaza durunca çekip çıkarırsın" buyurdu.
Az sonra ezan okundu.
O da namaza durdu...
Cerrah, neşter vurup yardı ayağını ve çıkardı oku... Hazret-i Ali selâm verip sordu:
"Oku hâlâ çıkarmadın mı?"
"Çıkardım, duymadınız mı?"
"Hayır, hiçbir şey hissetmedim!.."
.Yâ Ali, hücum et şunlara!"
11-09-2014 01:00
Müşrikler bir harpte Efendimize hücum etmişlerdi!.. Resulullah Hazret-i Ali'ye seslendi:
"Yâ Ali, hücum et şunlara!"
"Başüstüne" dedi.
Aslan gibi kükredi!
Ve saldırdı kâfirlere... Ancak kılıcı kırıldı o arada... Efendimiz, ona Zülfikârı uzatıp "Al, bununla savaş!" buyurdular.
O da Zülfikârı aldı.
Kaçırttı düşmanı!
Lâkin düşman askeri yine geldiler. Ve Resulullah'a karşı hücuma geçtiler!
Efendimiz seslendi:
"Yâ Ali!.. Bunları def et benden."
Çekti Zülfikârı.
Dağıttı küffarı!
Cebrail aleyhisselâm geldi ve "Yiğitlerden Ali, kılıçlardan Zülfikâr" diyerek methetti Hazret-i Ali'yi.
? ? ?
Hayber'in fethi gecikmişti. Efendimiz sordu:
"Ali nerededir?"
"Gözü ağrıyor yâ Resulallah!"
"Onu bana getirin!" buyurdu.
Gelince mübarek elleriyle meshetti gözlerini. Ânında geçti ağrısı. O vakit "Yâ ilâhi!.. Ali'yi bütün sıkıntılardan emin eyle" diye dua buyurdu.
Sonra bayrağı aldı.
Ve ona teslim edip;
"Yâ Ali!.. Git düşman üzerine. Hayber'i fethetmeden geri dönme. Allah yardımcın olsun" buyurdular.
Hazret-i Ali bayrağı aldı.
"Duanızla yâ Resulallah!" dedi.
Ve gidip fethetti Hayber'i...
.Bir kılıçla cehenneme gönderdi
12-09-2014 01:00
Uhud Savaşı'nda müşriklerin azılılarından Âsım bin Ebi Avf, kudurmuş bir canavar gibi Müslümanlara saldırıyordu!...
Çok da insafsızdı!
Müşriklere döndü.
Ve "Ey Kureyşliler!.. Kavminizi bölen Muhammed'le çarpışmaktan geri durmayınız... Eğer bu harpte Muhammed kurtulursa ben kurtulmayayım" dedi.
Müşriklere böylece bağırarak onları harbe teşvik ediyordu...
Çünkü inanmıyordu.
Yerinde duramıyordu.
Lâkin Ebu Dücane (radıyallahü anh), bu azılı kâfirin dediğini işitti.
Kan sıçradı beynine!...
Onu susturmak istedi.
Çarpışarak ona yaklaştı ve bir kılıç çalıp cehenneme gönderdi!
Böylece verdi cezasını.
O, bu müşrikle meşgulken Mabed bin Vehb adlı müşrik de kılıcını hiddetle kaldırıp Ebu Dücane'ye savurdu!
Ebu Dücane yere çöktü.
Kılıç isabet etmedi.
Ve ölümden kurtuldu.
Sonra aynı hız ve çeviklikle kalktı ve kılıcını kaldırıp kâfirin başına şiddetle çaldı!
Ama kâfir ölmedi.
Bir çukura düştü!
Ebu Dücane hazretleri, derhâl üzerine atlayıp başını kesti!
Sonra o başı eline aldı.
Ve kâfirlere doğru fırlattı...
Bu, Kureyş kâfirlerinin zaten bozulmuş olan morallerini daha da bozmuştu...
."Bu kılıcı benden kim alır?"
13-09-2014 01:00
Ebu Dücane (radıyallahü anh), Uhud'da başına kırmızı bir sarık bağlamıştı ki bu; "Allah ve Resulullah için canını seve seve vermeye hazır bir fedai olduğu" mânâsını taşıyordu...
Efendimiz, elinde tuttuğu ve üzerinde "Korkaklıkta ar, yiğitlikte itibar var" yazısı olan kılıcını aldı.
Havaya kaldırdı.
Ve Eshaba gösterip "Bu kılıcı benden kim alır?" diye seslendi.
Eshap'tan birçokları:
"Ben, ben, ben..." dediler.
Ve almak için ellerini uzattılar.
Ama hiçbirine vermedi...
Sonra yine kaldırdı ve ikinci olarak "Bunu, hakkını vermek üzere benden kim alır?" diye seslenince Eshab-ı kiram sustular.
Ve geri durdular...
Kılıcı hararetle isteyenlerden Zübeyr bin Avvam "Ben alırım yâ Resulallah!" dedi.
Ama ona da vermedi.
Bir hikmeti vardı belli ki...
Zira Hazret-i Ebu Bekir'in, Hazret-i Ömer'in ve Hazret-i Ali'nin istekleri de kabul edilmemişti...
Merak ediyorlardı.
Ebu Dücane sordu:
"Yâ Resulallah! Bu kılıcın hakkı nedir?"
Peygamberimiz "Onun hakkı, eğilip bükülünceye kadar Allah düşmanlarına vurmaktır" buyurdu.
Mesele anlaşılmıştı...
Hazret-i Ebu Dücane "Yâ Resulallah!.. Onu, hakkını yerine getirmek üzere alıyorum" deyince Sevgili Peygamberimiz, elindeki kılıcı ona teslim ettiler...
.Bunda mutlaka bir hikmet var!"
14-09-2014 01:00
Hazret-i Ebu Dücane (radıyallahü anh), çok cesaretli ve kahraman olduğu hâlde harp meydanlarında çok kurnaz davranır ve "harp hîledir" hadîs-i şerifine uymaya çok dikkat ederdi.
Uhud Savaşı idi...
Hazret-i Ebu Dücane, Resulullah'ın; Eshaptan hiç kimseye vermeyip de kendisine verdiği ve üzerinde "korkaklıkta ar, yiğitlikte itibar var" yazısı olan kılıcı eline aldı.
Kırmızı sarığını başına sardı.
Ve harp meydanına yürüdü...
Ama salınarak...
Hem çalımlıydı.
Hem de gururlu.
Bu şekilde yürümesi Eshab-ı kiram arasında hoş karşılanmadı...
Efendimiz onu gördü.
Ve "Bu, bir yürüyüştür ki harp meydanları dışında Allahü teâlânın gadabına sebeptir" buyurdular.
Harp iyice kızıştı!..
Zübeyr bin Avvam (radıyallahü anh), bahsi geçen kılıcın kendisine verilmemesinden dolayı üzgündü...
Bu, elinde değildi.
Kendi kendine;
"O kılıcı Resulullah bana vermedi, Ebu Dücane'ye verdi... Bunda muhakkak bir hikmet vardır... Gidip bir bakayım, Ebu Dücane benden fazla ne yapacak?" dedi.
Bu şekilde düşündü...
Ve onu takibe başladı.
Ebu Dücane hazretleri, beytler okuyor ve müşriklerden kime rastlarsa vurup öldürüyordu...
.Kâfire şiddetli bir kılıç çaldı!
15-09-2014 01:00
Uhud Savaşı'nda müşriklerin en azılılarından Ebu Zül-Kerş diye biri vardı.
İri cüsseliydi...
Ve kuvvetliydi.
Her tarafı zırhlarla kaplıydı...
Sırf gözleri görünüyordu.
Ve "Ben, Ebu Zül-Kerş'im!" diye bağırıp Müslümanlara meydan okuyordu...
Bir ara Ebu Dücane ile karşılaştı.
Ve hemen hücum etti!
Hızla kılıcını savurdu!
Fakat Ebu Dücane, onun bu darbesinden kalkanıyla korundu... Ebu Zül-Kerş'in kılıcı Ebu Dücane hazretlerinin kalkanına girdi ve iyice gömüldü.
Kâfir, kılıcına asıldı.
Ama çıkaramadı...
Sıra Ebu Dücane hazretlerine gelmişti.
Hızla kılıcını kaldırdı.
Ve şiddetle ona çaldı!
Allah'ın izniyle omuzundan tâ uyluklarına kadar kâfiri ikiye biçti!
Sonra her önüne çıkan kâfiri devirerek dağın eteğinde, defleriyle müşrikleri kışkırtan kadınların yanına geldi.
? ? ?
Kendisi anlatıyor:
"Bir kimse gördüm.
Kâfirlere kızıyordu.
Ve onları hararetle harbe teşvik ediyordu...
Üzerine yürüdüm.
Bağırmaya başladı...
Kadın olduğunu anladım ve Resulullah'ın kılıcının şerefini gözetip onu kadına vurmadım...
Bu kadın, Hind idi."
(Radıyallahü anha)
.Onu öldürmek için sözleştiler!
16-09-2014 01:00
Uhud'da Müslümanlar dağılınca müşriklerden Abdullah bin Şihab-ı Zühri, Utbe bin Ebi Vakkas, Abdullah bin Kamia ve Übeyy bin Halef, Resulullah Efendimizi öldürmek istediler.
Bir araya geldiler.
Ve bunun için sözleştiler... Resulullah'ın sancağını Hazret-i Mus'ab bin Umeyr taşıyordu... Bu zat, giydiği zırhtan dolayı Resulullah'a çok benziyordu.
Hep Onun yanındaydı...
Ondan hiç ayrılmıyordu.
Bir ara İbni Kamia kâfiri, Peygamberimize hücum etti!.. Kâfirin önüne Hazret-i Mus'ab ve bazı sahabilerle Nesibe Hatun (radıyallahü anhüm) çıktılar...
Hanım sahabilerden Nesibe Hatun da İbni Kamia'nın üzerine atıldı!
Birçok kılıç vurdu!
Ama öldüremedi.
Zira azılı kâfirin üzerinde iki zırh olduğu için kılıç tesir etmiyordu...
Kâfir İbni Kamia, Nesibe Hatun'a bir kılıç vurarak mübarek omuzunu parçaladı ve Hazret-i Mus'ab'ın üzerine atıldı!
Bir kılıç vurdu!
Sağ kolunu kesti.
Hazret-i Mus'ab sancağı göğsüne bastırdı...
İbni Kamia, Hazret-i Mus'ab'ı mızraklayınca, mübarek yere yıkıldı!
Sancak yere düştü!
O anda bir melek geldi ve sancağı alıp havaya kaldırdı...
Efendimiz, sancağı ondan alıp Hazret-i Ali'ye verdi... İbni Kamia, Hazret-i Mus'ab'ı şehit edince Resulullah'ı öldürdüğünü zannetti!.. Zira Ona çok benziyordu...
.Muhammed'i öldürdüm!.."
17-09-2014 01:00
Uhud Savaşı'nda müşrik İbni Kamia, Hazret-i Mus'ab'ı şehit edince Hazret-i Peygamberi öldürdüğünü zannetti...
Zira Ona çok benziyordu.
O yüzden öyle zannetti...
Müşriklere koşup "Muhammed'i öldürdüm!" diye bas bas bağırmaya başladı. Müşrikler sevinç içerisinde, Müslümanlarsa kan ağlıyordu!... Herkes ne yaptığını bilmez hâle geldi!
Şaşırmışlardı...
Kimi cengi bıraktı.
Kimi çöküp kaldı.
Sevgili Peygamberimizin yanında; yedisi Muhacirlerden, yedisi de Ensar'dan olmak üzere on dört sahabi vardı ve sabır ve sebatla harbediyorlardı...
Biri, Ebu Dücane idi.
Bu sahabi, Resulullah'ın yanından hiç ayrılmamak üzere söz verip biat eden; üçü Muhacir, beşi de Ensardan olan sekiz sahabiden biriydi...
Bunlar çok çarpıştılar.
Canlarını hiçe saydılar!
Yine şehit olmadılar...
Çünkü bunlara, Sevgili Peygamberimiz dua etmişti... Bu arada müşrikler, Resulullah'ı ok yağmuruna tutuyorlardı... Müşriklerden keskin nişancı Mâlik bin Züheyr, Sevgili Peygamberimize nişan alıp bir ok attı...
Hazret-i Talha bunu gördü.
Ok Resulullah'a çarpacaktı...
Süratle bir elini kaldırdı.
Ve o oka karşı tuttu...
Ok, elini parçaladı... Parmakları koptu!
Hazret-i Talha (radıyallahü anh), Uhud'da altmış altı yerinden yara almıştı...
.Vücudunu Ona siper ediyordu
18-09-2014 01:00
Hazret-i Talha gibi Resulullah'ı oklara karşı koruyan ve vücudunu siper eden bir sahabi de Hazret-i Ebu Dücane idi...
Efendimizin üzerine eğilip Ona atılan oklara karşı vücudunu siper ediyor, atılan oklar onun sırtına çarpıp yere düşüyordu...
Azılı bir müşrik vardı.
Abdullah bin Hüneyd.
Çok tehlikeli biriydi...
Bu bedbaht, Peygamber Efendimizi görünce atını mahmuzladı... Tepeden tırnağa kadar zırhlarla kaplıydı.
Başı da miğferliydi.
Avazı çıktığı kadar;
"Bana Muhammed'i gösterin... Ya ben Onu öldürürüm, yahut onun yanında ölürüm!" diye haykırıyordu.
Âdeta kin kusuyordu!
Müminler onu gördüler.
Niyetini anladılar...
Ebu Dücane (radıyallahü anh), onun karşısına çıkıp "Gel ey kâfir! Ben vücudumla Muhammed Resulullah'ın vücudunu koruyan bir kişiyim" dedi.
Ve hızla kılıcını kaldırdı.
Atının bacaklarına çaldı!
Müşrikin atı yere çöktü...
At çökünce kılıcını bir daha kaldırıp "Al, bu da Hareşe'nin oğlundan!" deyip bir vuruşta onu cehenneme gönderdi...
Efendimiz gördüler.
Pek çok sevindiler...
Ve cân-ü gönülden;
"Allah'ım! Hareşe'nin oğlundan (Ebu Dücane'den) ben nasıl razıysam Sen de razı ol" diye dua buyurdular
.Resulullah'a çok hizmet etti
19-09-2014 01:00
Sevgili Peygamberimizin mihmandarı ve Eshab-ı Kiram'ın büyüklerinden Eba Eyyub el Ensari (radıyallahü anh), Akabe Biatında bulunarak Resulullah'ın eşsiz sohbetiyle şereflendi...
Sahabilerden oldu.
ve Ensar'dan oldu.
Hanımı Ümmü Eyyub da (radıyallahü anha) Müslüman olup Sevgili Peygamberimize hizmetle şereflendi... Resul aleyhisselâm, Neccaroğulları'na haber gönderdi...
Onlar da geldiler.
Kılıç kuşandılar.
Ve yola çıktılar...
Resulullah Efendimiz, cuma namazını kılıp Medine'ye geldiklerinde yolun iki tarafını dolduranlar, coşkuyla "Resulullah geldii! Resulullah geldii!" diyorlardı.
Çok seviniyorlardı...
Şiirler söylüyorlardı.
Hatta Kusva'nın yularını tutup "Bize buyur yâ Resulallah!.. Bize buyur yâ Resulallah!.." diyorlardı.
Efendimiz durdu.
Ve onlara dönüp "Deveyi kendi hâline bırakınız! Çünkü o memurdur. Emrolunduğu yere gider" buyurdu.
Çok memnun olmuştu.
Deve, sakince yürüdü.
Neccaroğulları yurduna geldi.
Ve orada çöktü...
Resul aleyhisselâm "Akrabamızdan kimin evi buraya daha yakındır?" diye sordular.
Ebu Eyyub-i Ensari;
"Benim evim yakındır yâ Resulallah... İşte şu evim, bu da kapısı" dedi ve Resulullah'ı evine davet etti.
"Yemeğe otuz kişi davet et!"
20-09-2014 01:00
Hazret-i Ebu Eyyub Ensari anlatır:
"Bir defasında Resulullah Efendimizle Hazret-i Ebu Bekir'e yetecek kadar yemek hazırlayıp huzurlarına götürdüm.
Efendimiz aldı.
Ve bana dönüp;
'Yâ eba Eyyub! Ensar'ın eşrafından otuz kişiyi davet et' buyurdu.
Ben, yemeğin azlığını ve bu kadar kişiye yetmeyeceğini düşünürken emri tekrar ettiler.
Ben kendime gelip;
'Başüstüne' dedim.
Ve otuz kişi çağırdım.
Geldiler ve yediler...
Hepsi de doydular...
Bunun, bir mucize olduğunu anlayıp imanları kuvvetlendi...
Bir daha Resulullah'a biat edip, bağlılıklarını bildirip gittiler.
Resulullah Efendimiz, bu defa 'Altmış kişi çağır' buyurdular.
Ben, bu mucizeyi görünce hiç tereddüt etmeden altmış kişiyi daha Resulullah'ın huzuruna davet ettim...
Hepsi geldiler.
Yemek yediler.
Ve doyup gittiler...
Resulullah Efendimiz, bir daha 'Ensar'dan doksan kişi çağır' buyurdular.
Çağırdım, geldiler.
Onar onar oturdular.
Ve o az yemekten her biri doyasıya yediler ve doydular...
Hepsi de bu büyük mucizeyi görüp iman ve ihlâsları artmış olarak gittiler.
Yemekse hiç azalmadı..."
. Sarımsaklı yemek yaptık!"21-09-2014 01:00
Ebu Eyyub Ensari (radıyallahü anh) anlatır:
"Resulullah'a daima akşam yemeği yapıp götürürdük. Kalanını bize geri gönderirlerdi.
Ben ve zevcem Ümmü Eyyub, Resulullah'ın elinin değdiği yerleri araştırır, oralardan yer ve bununla bereketlenirdik...
Bir gece yine yemek yaptık.
Ama sarımsaklıydı.
Bize geri gönderdi.
O yemekte mübarek elinin izini göremedik ve üzgün olarak huzuruna gidip 'Yâ Resulallah! Babam, anam sana feda olsun... Yemekte elinizin izini göremedim. Yoksa yemediniz mi?' dedim.
Efendimiz;
'Bu sebzede bir koku hissedip yemedim... Çünkü bana melek geliyor, o bakımdan yemedim' buyurdu.
Rahatladım...
Üzüntüm gitti.
Ve kendilerine 'Sizin hoşlanmadığınız şeyden ben de hoşlanmam' dedim.
Bana döndü ve 'Siz ondan yiyiniz!' buyurdu.
Bunun üzerine yedik ve bir daha o yemekten yapmadık..."
? ? ?
Ebu Eyyub Ensari hazretleri, bir hadîs-i şerif hakkında Ukbe bin Âmir'den bilgi alacaktı...
Zira bu hadisi Efendimizden işiten, ondan başkası kalmamıştı.
Bir o hayattaydı...
O da, Efendimizin "Her kim bu dünyada bir müminin kusurunu örterse Cenâb-ı Hak da kıyamet gününde onun kusurunu örter" buyurduğunu nakletti.
."Merhaba yâ Resulallah!"
22-09-2014 01:00
Resul aleyhisselâm, Medine'de bir kuşluk vakti Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık ve Hazret-i Ömer-ül-Faruk ile karşılaştı...
Üçü beraber Ebu Eyyub-i Ensari hazretlerinin evine gittiler.
Ve kapıyı çaldılar.
"Evde yok" denildi.
Sordular ki:
"Nerededir?"
Bahçede çalışmakta olan Ebu Eyyub-i Ensari hazretleri, Resulullah'ın sesini işitti.
Ve koşarak geldi.
Çok sevinmişti...
O sevinçle "Merhaba yâ Resulallah! Hoş geldiniz... Arkadaşlarınızla beraber safâlar getirdiniz" diyerek karşıladı.
Bir hurma ağacı vardı...
Bir salkım kopardı.
Ve getirip arz etti.
Salkımda üç çeşit hurma vardı... Resulullah Efendimiz "Yâ eba Eyyub! Bu salkımdaki kuru hurmaları ayır" buyurdu.
Ebu Eyyub;
"Yâ Resulallah! Emir sizindir... Ancak size hayvan kesip et ikram edeceğim" dedi.
Memnun oldular.
Ve cevap verip;
"Eğer hayvan keseceksen sütlü hayvan kesme!" buyurdular.
O, bu emri aldı.
Ve bir oğlak kesti...
Ümmü Eyyub, o etin yarısını söğüş yaptı.
Diğer yarısını da kızarttı.
Sıcak ekmek de vardı.
İkisini de sofraya getirip;
"Buyurunuz yâ Resulallah!" dedi.
Ve duasını aldı Efendimizin...
."Bir parça da Fatıma'ya götür!"
23-09-2014 01:00
Halid bin Zeyd Eba Eyyub Ensari hazretleri, Efendimizi evine davet etti... Pişirdikleri etli yemekle sıcak ekmeği bir tepsiye koydu ve getirip ikram etti.
Efendimiz sevindiler...
Ve buyurdular ki:
"Yâ Eba Eyyub! Bu ekmekle etten bir parça da kızım Fatıma'ya götür... Çünkü o, çok zamandan beri bu yemeği yememiştir."
Ebu Eyyub der ki:
"Ben bu emri aldım.
'Başüstüne' dedim.
Ve emirlerini ifa ettim...
Sofra kalktıktan sonra Efendimiz aleyhisselâm 'Ekmek, et, hurma... Bu nimetler ne güzel! Bu nimetler şükür ister' buyurdular.
Sonra ağladılar!
Biz de ağladık...
Sonra bize bakıp;
'Allahü teâlâya yemin ederim ki bu nimetler yüzünden yarın kıyamet gününde herkese hesap sorulacaktır' buyurdular.
Ve sofradan kalktılar...
Ellerini yıkadıktan sonra;
'Elinize geçen bu nimetleri yemeye başlarken (Bismillah), doyduğunuz zaman da (Elhamdülillah) diyerek Cenâb-ı Hakk'a şükrediniz' buyurdular.
Az daha oturdular.
Sonra da kalktılar...
Ve 'Yâ eba eyyub! Yarın da sen bize gel' buyurdular.
'Başüstüne yâ Resulallah!' dedim.
Ve davete icabet ettim."
."Akşam namazını niçin geciktirdiniz?"
24-09-2014 01:00
Ebu Eyyub Ensari (radıyallahü anh), çok cömer bir zattı...
Evi herkese açıktı.
Eline geçeni verirdi.
Verince de sevinirdi...
Köleleri ve cariyeleri âzât eder ve onlara çeşitli ihsanlarda bulunurdu...
Sünnet-i seniyyeye çok bağlıydı.
Resulullah'ı çok severdi.
Onun vefatından sonra sık sık Ravda-i mutahhara'ya gidip ağlardı!
? ? ?
Ukbe bin Âmir (radıyallahü anh), Mısır vâlisiydi... Onunla aralarında şöyle bir hadise geçti:
Vâli, bir akşam namazına gecikti.
Cemaat onu bir hayli beklediler.
En nihayet vâli geldi.
Hemen mihraba geçti.
Ve namazı kıldırdı...
Ebu Eyyub Ensari, vâliye "Ey Ukbe! Resûl-i Ekrem'in; akşam namazını geciktirenler hakkında 'Ümmetim, akşam namazını yıldızların gökyüzünü kaplamasına kadar tehir etmedikçe hayır üzeredir' buyurduğunu duymadın mı?" dedi.
Ukbe bin Âmir;
"Duydum" dedi.
Bu defa;
"O hâlde akşam namazını niçin bu kadar geciktirdiniz?" diye sordu.
Vâli cevaben:
"Meşguliyetten" dedi.
Bunun üzerine vâliye;
"Senin bu yaptığını görerek, insanların; 'Resulullah da böyle yapardı' zehabına düşmelerinden korkuyorum" dedi.
O da "haklısın" deyip özür diledi.
."O mezara bir zarar gelirse!.."
25-09-2014 01:00
Ebu Eyyub Ensari (radıyallahü anh), Hazret-i Muaviye'nin İstanbul'un fethi için teşkil ettiği orduya katıldı.
Yaşı hayli ileriydi...
Yine orduya girdi...
Ve cenk için geldi.
Ancak çarpışmalar sırasında hastalanıp yatağa düştü... Hasta yatağından harbin seyrini takip ediyor ve bir an önce iyileşip savaşmayı arzuluyordu.
Ordu kumandanı Yezid bin Muaviye idi.
Kendisini ziyarete gitti.
Ve şifa temenni etti.
Ebu Eyyub-i Ensari (radıyallahü anh), ecelinin yaklaştığını hissederek Peygamber Efendimizin bir hadîs-i şerifini hatırladı.
Şöyle ki:
Resul aleyhisselâm "Kostantiniyye'de, kalenin yanında bir salih mümin defnolunacaktır" buyurmuştu.
Bunu hatırlayıp;
"Vefat edersem cenazemi hemen defnetmeyin... Ordunun gidebileceği yerin en ileri noktasına kadar götürün ve beni oraya defnedin!" diye vasiyet etti.
Sonra vefat eyledi.
Vasiyeti üzerine askerler; onun naaşını elleri üzerinde, ordunun vardığı en uç noktaya kadar taşıyıp tekbir ve dualarla defnettiler. Yezid bin Muaviye çok üzüldü.
Kaysere elçi gönderdi...
Ve "O mezara gelecek en ufak bir zarar, İslâm dünyasında bulunan bütün kiliselerin yerle bir olmasına sebep olur!" diye ihtar etti!
Ve ordu geri döndü.
Şuraya 'nur' indiğini görüyorum"
26-09-2014 01:00
İstanbul'u fethetmek Fatih Sultan Mehmed Han'a nasip oldu. O büyük kumandan; hocası Akşemseddin hazretlerine "Efendim, tarih kitaplarının yazdığına göre Ebu Eyyub-i Ensari'nin mübarek kabri, surların yakınında bir yerdeymiş... Himmetinizle o kabr-i şerifin yerini bulmak arzusundayım" diye arz etti.
Hocası onu dinleyip;
"Sultanım, geceleri şu semtte bir yere 'nur' indiğini görüyorum... Zannım odur ki o nurun indiği yer, o mübareğin kabr-i şerifi olsa gerektir" buyurdu.
Birlikte o yere gittiler...
Büyük veli durdu.
Gözlerini kapadı... Sonra açıp "Ebu Eyyub el-Ensari hazretlerinin ruh-u şerifiyle mülâkat ettim... İstanbul'un fethini tebrik edip 'Beni zulmet-i küfürden kurtardın' buyurarak sevincini belirtti" buyurdu.
? ? ?
Fatih Sultan Mehmed Han, hocası Akşemseddin hazretlerine "Efendim, kabr-i şerifin yerini tayin buyurunuz ki üzerine türbe yapalım" dedi.
O da "peki" dedi.
Ve bir yeri gösterip;
"Burasını kazınız... İki arşın sonra yazılı bir mermer çıkar... Orası, Ebu Eyyub Ensari hazretlerinin kabr-i şerifidir" buyurdu.
Sultan emretti.
O yeri kazdılar.
Buyurduğu gibi yazılı mermer bulundu... Sultan Fatih, ziyadesiyle memnun oldu ve kabr-i şerifin üzerine bir türbeyle bir de câmi-i şerif bina ettirdi.
."Kuş ne diyor, biliyor musun?"
27-09-2014 01:00
Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumi hazretleri (rahmetullahi aleyh), bir gün talebeleriyle bir ağaç altında oturuyordu...
O ara bir kuş hızla geldi.
Ve bu zatın önüne kondu.
Üstelik acı acı ötüyordu...
Sanki bu zata bir şeyden şikâyet ediyordu kendi lisanıyla...
Talebeler bunu gördüler.
Bir mânâ veremediler.
Ve hâliyle şaşırdılar!
Büyük veli sordu onlara:
"Bu kuş ne diyor, biliyor musunuz?"
Gençler büktüler boyunlarını:
"Bilmiyoruz hocam."
Buyurdu ki:
"Bu kuş bir şeyden korkmuş... Bizden yardım istiyor."
Birbirlerine baktılar...
Ve merakla sordular ki:
"Ne olabilir acaba?"
Hocaları;
"Bilmiyorum... Gidin bir bakın, şuralarda ne göreceksiniz?" buyurdu
Talebeler;
"Başüstüne" dediler.
Ve dağıldılar etrafa.
Derken bir kuş yuvası gördüler az ileride...
İçinde dört tane de yavru vardı ve koca bir yılan dolaşıyordu yuvanın etrafında... Koşup anlattılar bunu hocalarına.
"Onu öldürün!" buyurdu.
"Peki hocam" dediler.
Ve gidip öldürdüler!
O anda dertli kuş, sevinç nağmeleri atarak uçup gitti... Sanki teşekkür ediyordu bu Allah dostuna...
.Başı dara düşen, ona koşardı
28-09-2014 01:00
Balıkesir'de yaşayan velilerden Muhyiddin-i Rumi hazretleri, gönül ehli ve keramet sahibi bir mübarek zattı.Sevdiklerinden biri vardı.
Ahmed Efendi...
Bu salih mümin, bir dünya sıkıntısına düşmüştü... Bilemedi ne yapacağını. Akıl danışmak için gidecek kapı belliydi hâlbuki...
Muhyiddin-i Rumi hazretleri.
O da bunu hatırladı.
Ve koştu o kapıya...
Ona soracaktı bu işin hâl çaresini... Ancak kapı önüne geldiğinde çok kimsenin beklediğini gördü.
Onlar da bir ihtiyaç için gelmişlerdi... Adamcağız beklese işine geç kalacaktı.
Ne yapsaydı acaba?
Düşündü taşındı.
"Bugün gideyim, yarın gelir sorarım" diye karar verdi... Tam dönmek üzereydi ki kapı açıldı ve hizmetçi, elinde bir kâğıtla çıkıp ismiyle seslendi ona:
"Ahmed Efendiii!"
Adam, koştu yanına:
"Buyurun!"
"Ahmed Efendi siz misiniz?"
"Evet, benim."
Hizmetçi, elindeki kâğıdı ona verip tekrar içeri girdi...
Adam, merakla kâğıdı aldı.
Okuyunca hayrette kaldı!
Zira o mübarek zat, Ahmed Efendinin danışmak istediği mesele hakkında bilgi veriyor ve "şöyle şöyle yap!" diye yol gösteriyordu kendisine...
Denileni yaptı aynen.
Kurtuldu sıkıntıdan...
.Her şeyin doğrusunu Allah bilir
29-09-2014 01:00
Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumi hazretlerinin bir komşusu vardı ki çok severdi bu veli zatı.
Bu kişi bir gün bu mübarek zatın huzuruna gelip arz etti:
"Hocam duanızı almaya geldim."
Mübarek merak etti:
"Hayırdır, ne için?"
"Bir çocuğumuz olacak da hocam."
"Hayırlı olsun" dedi.
Ve sordu ardından:
"Bir mi, yoksa iki mi?"
Adam şaşırdı:
"Herhâlde bir hocam."
"İki olamaz mı?"
"Olabilir tabii efendim."
Mübarek yine gülümseyip "Her şeyin doğrusunu Allah bilir kardeşim... Hayırlısı olsun" buyurdu.
Adam teşekkür etti.
Ve ayrılıp gitti...
Ancak bu konuşmalardan 'ikiz' bebeklerinin olacağını anlamıştı...
Ertesi gün yine geldi.
Ve "Hocam, ikiz çocuğumuz olursa isimlerini Ali ve Mehmet koymak istiyorum, uygun mu?" diye sordu.
O yine gülümsedi.
Adam, gülümsemesinin sebebini sorunca "İstersen birinin ismi Ali olsun, öbürününki Fatıma" buyurdu.
Adam bir daha şaşırdı!
Ve elini öpüp ayrıldı.
Üç gün sonra doğum oldu.
Hakikaten ikiz doğdu bebekler.
Biri oğlandı, öteki kız...
Ali ve Fatıma koydu isimlerini.
.Sen yine de bir dua et bana!"
30-09-2014 01:00
Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumi hazretleri, bir günkü sohbetinde "Dua almaya bakın" buyurdu.
Ve şunu anlattı:
"Büyüklerden biri, gençliğinde her gördüğü kimseden dua istermiş... Bir gün bir esnaftan alışveriş yapıp ayrılmış.
Ama unutmuş dua istemeyi.
Üç günlük yol gidince hatırlamış ve dua istemek için geri dönmüş.
Esnaf bu kimseyi görmüş.
Ve çok şaşırmış tabii!
Acaba niçin geri döndü?
Olabilecek birçok şeyler düşünmüşse de çıkamamış işin içinden...
Nihayet sormuş kendisine:
'Hayrola arkadaş, niçin geri geldin? Malımda bir bozukluk mu var?'
'Hayır, beğendim malını.'
'Alışverişte bir hata mı oldu?'
'Hayır, her şey tamam.'
'Ee, niye geri döndün öyleyse?'
'Bir şeyi unuttum da...'
'Hayırdır, neyi unuttun?'
'Senden dua istemeyi.'
"Dua mı dedin?"
"Evet, duanı almadım."
Adam, şaşkın bir hâlde 'arkadaş, ben cahil bir kimseyim. Benim duamdan ne olur ki?' demiş.
Büyük zat, 'Olsun, sen yine de bana bir dua et' demiş.
Adamcağız 'peki' demiş ve açmış ellerini 'Yâ Rabbî! Her neyse ver bu kulunun muradını' diye yalvarmış.
O anda açılmış kalp gözü.
Bir duayla kavuşmuş muradına."
.Dünya, âhiretin görüntüsüdür
01-10-2014 01:00
Balıkesir'de yaşayan velilerden Muhyiddin-i Rumi hazretleri, bir günkü sohbetinde "Bu dünya âhiretin hayalidir" buyurdu.
Dinleyenler sordular:
"Hayali mi efendim?"
"Evet, bu dünyada ne görüyorsanız âhiretteki aslının bir sureti, görüntüsüdür" buyurdu.
Yine sordular:
"Yani hocam, bu dünyada olan her şeyin âhirette hakikati mi var?"
"Evet öyle."
"Peki biz, kar ve deniz manzarasını çok seviyoruz hocam... Cennette bunlar da olacak mı acaba?"
Büyük zat;
"Elbette, hem de hakikisi olacak... Fakat cennette böyle şeylere bakmaya vaktimiz olmayacak ki..."
Sordular:
"Neden hocam?"
"Çünkü orada bu dediklerinizden çok daha cazip şeyler olacak... Mesela Peygamber Efendimizin, Eshab-ı Kiram'ın ve Evliyaların emsalsiz sohbetleri olacak... Peygamber Efendimizin sohbeti varken başka şeyler hatıra gelir mi?"
"Gelmez elbette efendim."
"Şimdi anladınız mı?"
"Anladık hocam."
? ? ?
Bir gün de bazı sevdikleri, "Efendim, bize 'dua etmek'ten bahseder misiniz" dediler.
Cevabında;
"Dua ederken Allah dostlarını araya koyun. 'Onların hürmeti için...' diye dua edin, kabul olma ihtimali çok olur" buyurdu.
.Terzilikte en kolay şey nedir?
02-10-2014 01:00
Alaeddin Konevi hazretleri, evliyanın büyüklerindendir...
Konya'da doğdu.
Şam'da vefat etti...
Anlatıldığına göre bir terzi, ziyaretine geldi bu büyük zatın.
Oturup sohbet ettiler.
Terzi, bir ara "Efendim, Azrail aleyhisselâm geldikten sonra tövbe etsek kabul olur mu?" diye sual etti.
O da ona sordu ki:
"Senin mesleğin nedir?"
"Terziyim efendim."
"Peki terzilikte en kolay şey nedir?"
"Kumaş kesmektir."
"Ne zamandan beri kumaş kesiyorsun?"
"Yirmi senedir."
"Pekâlâ, ölüm meleği ruhunu almaya geldiğinde kumaş kesebilir misin?"
Adamcağız biraz düşünüp "Hayır hocam, o kritik anda mümkün değil" dedi.
Büyük veli de;
"Yirmi yıldır yapmakta olduğun bir şeyi o kritik anda yapamazsan, hiç yapmadığın bir şeyi nasıl yapabilirsin, bu mümkün mü?" buyurdu.
Adam ikna olmuştu...
"Haklısınız hocam" dedi.
Mübarek zat;
"Öyleyse tövbeyi son nefese bırakma... Şimdiden yap ki ağzın alışsın... Ölürken de zor gelmesin" buyurdu.
? ? ?
Bir gün de "Allahü teâlânın emirlerine uyan bir mümine, ölümden daha sevinçli bir şey olmaz... Çünkü ölüm, dostu dosta kavuşturan bir köprüdür" buyurdu.
.Ölüm var evlât, ölüme hazırlan!"
03-10-2014 01:00
Ebu Abdullah Mağribi hazretleri, evliyanın büyüklerindendir... 'Tur-i Sina'da vefat etti...
Bir gün bir genç geldi.
Ve nasihat istedi...
Büyük zat, gence;
"Ölüm var evlâdım... Ölüme hazırlan!" buyurdu. Ancak bu nasihat, garibine gitti bu delikanlının...
Kendi kendine;
"Allah Allah! Ölüme hazırlan diyor. Hâlbuki ben daha gencim... Niye böyle söylüyor ki?.. Hele bir yaşlanayım. Ölüme o zaman hazırlanırım" diye düşündü.
Büyük zat gülümsedi.
Ve o gence dönerek;
"Evet evlâdım, henüz gençsin... Ama unutma ki ecel genç ihtiyar tanımıyor" buyurdu.
Ve sordu ona:
"Sen ölenleri görmedin mi evlâdım?"
"Gördüm hocam."
"Çocuk yaşta ölenleri?"
"Onları da gördüm."
"Bebekken ölenler de var."
"Evet, efendim."
"Bak evlât, genç yaşta ölenlerin sayısı, yaşlıyken ölenlerden daha çoktur... Bebekken ölenler de gençken ölenlerden çoktur, bunu biliyor muydun?"
Delikanlı;
"Bilmiyordum" dedi.
Ama etkilenmişti bu sözden.
Beş vakit namaza başladı.
Ve kılıp bitirdi kazalarını...
Çok geçmeden de vefat etti...
Evet, büyük zatın dediği gibi ecel gençken yakalamıştı o delikanlıyı da...
.Bizi sevenler de bizdendir"
04-10-2014 01:00
Ali Semerkandi hazretleri (rahmetullahi aleyh), Ankara'nın Çamlıdere beldesinde yaşayan bir velidir.
Oranın halkını irşad etti.
Ve o beldede vefat etti...
Bir gün şunu anlattı cemaatine:
"Bir kimse, Peygamber Efendimizi gördü rüyasında.
Huzurunda bir grup evliya da vardı... Bir ara gök kapısı açıldı ve elinde ibrik leğen olan bir melek geldi oraya...
Resulullah'tan başlayarak her birinin önüne gelip durdu.
Ve su döktü onlara...
Hepsi ellerini yıkadılar.
O kişi sıranın sonundaydı.
Lâkin sıra ona gelince melek aldı ibrikle leğeni, çıktı gökyüzüne...
Elini yıkayamadı garip.
Ama çok üzülmüştü!
Ne yapacağını şaşırdı!
Efendimize yaklaştı ve 'Yâ Resulallah! Ben, her ne kadar bu mübarek cemaatten değilsem de sizi ve bu evliya zatları çok seviyorum' dedi.
Efendimiz cevaben;
'Bizi seven de bizdendir' buyurdular.
O anda melek tekrar geldi.
Ve ona da su döktü.
O da yıkadı elini.
Ooh, ferahlamıştı...
Resulullah Efendimiz, ona sevgiyle bakıp 'Bizi sevdikçe bizimlesin' buyurdular.
Adam uyandı uykudan.
Çok duygulanmıştı...
Bu rüya bereketiyle o da velilerden oldu tez zamanda."
."Öyle bir beldeye yerleş ki..."
05-10-2014 01:00
Ali Semerkandi hazretleri (rahmetullahi aleyh), İsfehan'da dünyaya gelir. Ankara'nın Çamlıdere beldesinde yaşar.
Hem âlimdir, hem evliya...
Soyu da mübarektir...
Zira Hazret-i Ömer'e dayanır.
Kudüs, Mekke, Medine, Semerkand, Şam ve Irak gibi yerleri dolaşır...
Halka emr-i maruf yapar.
Oralara İslâmiyeti yayar.
En son Çamlıdere'ye varır.
Mübarek kabri buradadır...
Vefat ettiğinde yüz otuz yaşlarındadır.
Bu büyük zat, Mescid-i Haram'da nice yıllar imamlık yapar.
Sonra manevi bir işaretle Medine'ye hicret eder ve Resulullah'ın Ravdasında yedi yıl türbedarlık yapar...
Hizmetle şereflenir.
Bir gece Hazret-i Fatıma (radıyallahü anhâ), rüyasına girip "Hemen Resulullah'ın huzuruna koş... Zira seni manevi evlâtlığa alacak" buyurur.
Bu emirle koşar Ravda'ya.
İki diz üzerine oturur.
Heyecanla bekler.
İçi içine sığmaz...
Bir sevinç, bir heyecan sarmıştır içini...
Biraz sonra Resulullah efendimizin mübarek sesini işitir:
Efendimiz, ona;
"Yâ Ali! Seni manevi evlâtlığa kabul ettim... Öyle bir beldeye yerleş ki ahalisi fakir olsun... Fakirlik sebebiyle bana gelemeyenler sana gelsinler... Sana olan ziyareti, bana yapılmış kabul ederim" buyurur
."Üzülme, dünya malı değil mi?"
06-10-2014 01:00
Ali Semerkandi hazretlerini (rahmetullahi aleyh), Resulullah Efendimiz, manevi evlâtlığa kabul eder.
O bunu, bizzat Resulullah'ın mübarek sesinden duyar.
Ve sevincinden ağlar.
Gözyaşları çağlar!
Artık emri almıştır...
Ravda'dan ayrılıp yollara düşer ve Resulullah Efendimizin tarif ettiği o yeri arar her yerde...
Nihayet Alanya'ya varır.
Görür ki deniz kenarında genç biri oturmuş ağlamaktadır!
Yaklaşıp sorar:
"Evlât niçin ağlıyorsun?"
Delikanlı dönüp bakar ki nur yüzlü bir kimsedir karşısındaki...
Üzüntüyle mırıldanır:
"İncimi denize düşürdüm de onun için ağlıyorum efendim."
Büyük veli;
"Üzülme oğlum, dünya malı değil mi, tekrar yerine gelir" der.
Genç adam sevinir.
Ve hemen sorar ki:
"Amca denize düştü, nasıl geri gelir?"
Ali Semerkandi hazretleri denize döner ve "Ey balıklar! O inciyi bulup bana getirin" diye seslenir...
O an deniz dalgalanır.
Bir hareketlilik başlar.
Öyle ki binlerce balık harekete geçer ve az sonra ağızlarında birer "inci" ile çıkarlar denizin dibinden...
Büyük veli, birinin ağzından bir "inci" alıp gence verir ve buyurur ki:
"İşte böyle gelir..."
."Ben size çobanlık yaparım"
07-10-2014 01:00
Ali Semerkandi hazretleri, âlim ve velidir. Ankara'nın Çamlıdere beldesinde yaşar.Oranın halkını irşad eder.
Ancak halk fakirdir...
Hayvancılıkla geçinirler ve bir çobana ihtiyaçları vardır. Büyük veli bunu sezer ve "Ben size çobanlık yaparım" der.
Onlar sevinirlerse de "Sana verecek paramız yok" derler.
"Olsun, mühim değil" buyurur.
"Parasız yapar mısın yani?"
"Tabii, dua edin kâfi."
Köylüler "tamam" der ve hayvanlarını getirip teslim ederler.
Akşam hayvanlar geri döndüğünde memeleri dolu doludur .
Halk bunu görür.
Ve "Bu zat bize benzemiyor" derler.
HHH
Bir yaz günü, Ankara-Çamlıdere beldesinde kadınlar tarlada çalışmakta, Ali Semerkandi hazretleriyse sığır otlatmaktadır kırlarda...
Ancak namaz vakti geçmek üzeredir.
Mübarek, abdest almak ister.
Ama su yoktur.
Ne yapsın?
Asasını yere vurur.
Ve "Ey su! Çık yerden" buyurur.
O anda gövde kalınlığında bir su çıkar ve süratle akmaya başlar...
Kadınlar telâşlanır ve;
"Bu su da nereden çıktı, ekinler zarar görecek" derler.
Büyük veli bunu işitir ve suya doğru dönüp "Ey su! Şöyle belli belirsiz ak" diye seslenir... O anda suyun hızı kesilir.
Öyle ki aktığı belli belirsizdir...
www.siirlerlemenkibeler.com
."Çekirge âfetine çare nedir?"
08-10-2014 01:00
Ali Semerkandi hazretleri zamanında Bursa'da bir çekirge âfeti zuhur eder. Ve hububata çok zarar verir.
Önüne geçmeye uğraşılır.
Ama netice alınamaz.
Âlim ve velilere haber salınır.
Ve buna çareler sorulur.
Ali Semerkandi hazretlerine de biri gelir.
Durumu kısaca arz eder.
Ve hürmetle sorar ki:
"Hocam çare nedir?"
Mübarek zat, asasıyla çıkardığı 'su'dan ona biraz verir ve "Bu sudan serpin, haşerattan eser kalmaz" buyurur.
Denileni aynen yaparlar.
Hakikaten tesir eder...
Çekirgeler orayı terk eder.
Padişah çok sevinir...
Ve Ali Semerkandi hazretlerini Bursa'ya davet eder.
Gelince bizzat karşılar.
Hürmetle içeri alır.
Oturup sohbet ederler.
Büyük veli sonra "Bana müsaade" der ve gitmek için izin ister.
Padişah "Az daha kalsaydınız hocam" diye teklif eder.
"Mazur görün sultanım" der.
Ve gitmek ister.
Padişah "Pekâlâ, bir emriniz varsa lütfen söyleyin" der.
Büyük zat cevaben "Çamlıdere insanı fakirdir Sultanım... Onlara bir ihsanda bulunsanız... Mesela askerlikten af ve vergiden muaf olsalar" buyurur.
Padişah "Emriniz olur" der.
Ve bir ferman yazdırıp arz eder...
."Ey kurt! Senin maksadın nedir?"
09-10-2014 01:00
Ali Semerkandi hazretleri (rahmetullahi aleyh), sığırları kıra salar...
Az sonra bir kurt gelir.
Ve bir sığıra fena bakar...
Büyük veli seslenir:
"Ey kurt! Maksadın nedir?"
Kurt dile gelir...
Ve "Benim maksadım, o sığırı parçalayıp yemektir" der.
Mübarek zat;
"Şimdi git, yarın gel ye!" buyurur.
Ve o akşam durumu sahibine söyler.
Ama inanmaz adam...
Ertesi gün kurt yine gelir.
Ve o sığıra yakın durur.
Büyük zat, o kurda;
"Ye ama derisini delme!" buyurur.
Kurt da o sığırı yer.
Ama dokunmaz deriye.
Akşam, sırf deri gider geriye.
Adam, bunu görüp deliye döner.
Ve koşup kadıya şikâyet eder.
Kadı, iki tarafı dinleyip geçer zapta.
"Şahidin var mı?" diye sorar bu zata.
Büyük veli;
"Ağaçlar ve taşlar şahidimdir" buyurur.
O böyle der demez etrafta muazzam bir gürültü duyulur...
Öyle ki bayırdaki bütün ağaçlar ve taşlar, yerlerinden kopup mahkeme binasına doğru gelmeye başlar...
Halk, korkudan etrafa kaçar!
Büyük veli bunu görür.
"Durun, gelmeyin!" diye seslenir.
O anda hep birden dururlar...
Köylülerin hepsi görür bunu.
İyice anlarlar evliya olduğunu...
.Bilirsem iman eder misin?"
10-10-2014 01:00
İslâm'ın ilk günleriydi...
Sevgili Peygamberimiz, birkaç Eshabıyla bir yerde oturuyordu...
Sohbet ediyorlardı.
Az sonra oraya bir köylü geldi.
Elinde bir torba vardı...
O torbayı Peygamber Efendimize gösterip "Yâ Muhammed! Bil bakalım, şu torbanın içinde ne var?" diye sordu.
Efendimiz baktılar.
Ve buyurdular ki:
"Bilirsem iman eder misin?"
"Ederim."
Efendimiz sevindi...
Ve o köylüye;
"Sen bugün bir güvercinle iki yavrusunu gördün... Yavruları torbaya atıp giderken anneleri geldi ve kendini onların üstüne attı... Sen, onu da alıp torbaya koydun" buyurdular.
Gerçek de böyleydi...
Köylü çok şaşırdı!
Ve o torbayı açtı.
Evet, bir anne kuş, iki yavrusuna kanat germiş duruyordu torbada...
Bu hâl, duygulandırdı ordakileri.
Köylü, bunu görüp insafa geldi.
Kalbi yumuşadı.
Şehadeti söyledi.
Ve Müslüman oldu...
Efendimiz sevindiler...
Ve Eshaba dönerek;
"Bakın bu anne kuş, yavrularına ne çok merhametli... İşte bir kul da günah işleyip tövbe edince Rabbimizin ona şefkati, şu güvercinin yavrularına olan şefkatinden daha çoktur" buyurdular.
."Eğer o bal, kabında dursaydı!.."
11-10-2014 01:00
Eshabdan bir hanım, bir gün hediye olarak bir kap dolusu "bal" gönderdi Efendimize.
Efendimiz balı aldılar.
Başka kaba koydular.
Ve kabını geri görderdiler.
Ancak ne hikmetse o kap "dolu" olarak ulaştı o hanım sahabiye.
Kadıncağız kabı aldı.
Ama bir şey anlayamadı...
Zira kap "dolu" gelmişti kendisine.
Buna çok üzüldü!
Ve hatta ağladı!
Zira Efendimizin o hediyeyi kabul etmediğini zannetmişti...
Hemen huzura koştu.
Ve merakla sordu:
"Yâ Resulallah! Gönderdiğim hediyeyi kabul etmediniz mi?"
Buyurdular ki:
"Hediyeni kabul ettim."
Hanım şaşırdı ve;
"Ama kap, dolu olarak geri geldi yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz, ona;
"Sana gelen o bal, Rabbimizin özel ihsanıdır" buyurdular.
Bu defa çok sevindi...
Efendimizden özür diledi.
Ve sevinerek geri döndü.
O balı yıllarca yediler.
Bitmek tükenmek bilmedi...
Ama bir gün yanlışlıkla başka kaba aktardılar. O günden itibaren azalmaya başladı.
Ve nihayet bitti.
Peygamberimiz;
"O bal, kabında dursaydı kıyamete kadar yenirdi de yine bitmezdi" buyurdular.
.Esselâmü aleyke yâ Resulallah!.."
12-10-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, bir gün müşriklerden bir kadınla karşılaştı. Kucağında da bebek vardı kadının.
Tam Resulullah'ın yanından geçerken bebek dile gelip "Esselâmü aleyke yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz durdu ve;
"Aleyküm selâm" buyurdu.
Ve sordu o bebeğe:
"Peygamber olduğumu nasıl bildin?"
Bebek cevaben;
"Hak teâlâ bildirdi... Cebrail de yanımdadır... Yâ Resulallah! Dua et, cennette senin hizmetçin olayım" dedi.
Efendimiz kırmadılar ve;
"Peki olur" buyurdular.
Bebek sevindi ve "Yâ Resulallah! Sen Allah'ın kulu ve Peygamberisin... Ne mutlu sana iman edene... Yazıklar olsun seni inkâr edenlere" dedi.
Efendimize baktı.
"Allaah!" dedi.
Ve ruhunu teslim etti.
Kadın, Efendimize düşmandı! Bu olanları görünce kalbi değişti ve Resulullah'a olan düşmanlığı "sevgi"ye dönüştü...
Şehadet'i söyledi.
Müslüman oldu ve;
"Yâ Resulallah! Ben sana düşmandım... Ama şimdi her şeyden daha çok seni seviyorum" dedi.
Efendimiz de;
"Müjdeler olsun! Senin için cennetten kefen getirildi" buyurdular.
Kadın, bütün hücreleriyle "Allaah!" dedi ve ruhunu teslim etti... Namazlarını kılıp aynı kabre defnettiler...
."Ne olur, hakkımı alın ondan"
13-10-2014 01:00
Bir gün Mekke'ye yabancı biri gelmiş ve bir deve satmıştı Ebu Cehil'e. Ama parasını bir türlü alamıyordu...
Kâbe yanına gitti ve müşriklere yalvarıp "Ne olur, hakkımı ondan alın" dedi.
Fakat aldırmadılar.
Hatta alaya aldılar.
Ve ona, Efendimizin evini gösterip "Şu eve git, senin işini o hâlleder" dediler. Bir yandan da sinsi sinsi gülüyorlardı...
Garip, gidip çaldı kapıyı.
Efendimiz açınca;
"Ben, Ebu Cehil diye birine deve sattım... Ancak paramı vermiyor... Bana yardım eder misiniz?" dedi.
Efendimiz "Olur" buyurdu.
Ve birlikte gidip kapıyı çaldılar.
Ebu Cehil Resulullah'ı görünce korkudan titreyerek "Buyur yâ Muhammed! Bana bir emrin mi var?" dedi.
"Evet var" buyurdu.
"Emret, yapayım."
"Ver şu garibin parasını!"
"Derhâl yâ Muhammed!" dedi ve getirip verdi parayı.
Adam, teşekkür etti Efendimize... Sonra Kâbe yanına gidip müşriklere de teşekkür etti. Hemen sordular:
"Aldın mı paranı?"
"Evet aldım" dedi.
Ebu Cehil gelince ona da sordular:
"Yâ Eba Cehil, parayı verdin mi?"
"Evet verdim" dedi.
"Niçin verdin?" deyince;
"Muhammed'in yanında çok korkunç bir canavar vardı... Vermeseydim beni parçalayacaktı!" dedi.
.Beni seç, beni seç" diyorlardı!..
14-10-2014 01:00
Genç ve yakışıklı bir Yahudi, bir gün Resulullah Efendimizin yanına geldi ve mübarek sohbetini dinlemeye başladı.
Dinledikçe hoşlandı...
Çok da duygulandı.
Kalbi İslâma meyletti.
Efendimiz bir âyet-i kerime okudular... O âyette mealen "Müminlere cennette huriler verilecek" buyuruluyordu.
Genç, merak etti...
Ve sordu hemen:
"Eğer imana gelirsem o hurilerden bana da verilir mi ki?"
Efendimiz;
"Verilir" buyurdular.
Delikanlı sordu yine:
"Sen buna kefil misin?"
"Evet, ben buna kefilim, hem de yetmiş tanesine..." buyurdular.
O genç, bunu işitti.
Hemen imana geldi.
Çok geçmeden de vefat etti...
Peygamber Efendimiz gencin namazını kıldılar ve kabrine indirdiler...
Gerekli hizmeti yaptılar.
Ama gecikerek çıktılar kabirden.
Mübarek gömleği de yırtılmıştı...
Eshab bunu gördüler.
Ve sebebini sordular.
Efendimiz şöyle anlattılar:
"Genci kabre indirince cennetten yetmiş huri üşüştüler başına...
Her biri, o gence;
'Beni seç, beni seç' diyordu.
Büyük izdiham oldu...
Aralarından zor sıyrıldım.
Gömleğim de yırtıldı bu arada."
.Başını secdeden kaldır!"
15-10-2014 01:00
Mahşer halkı, hesabın başlaması için Peygamberimize varıp yalvarırlar...
Efendimiz, onlara;
"Rabbim izin verirse ben şefaat ederim" buyurur.
Sonra "Arş-ı âlâ"ya varır.
Ve secdeye kapanır.
Bin sene secdede kalır... Çoklarının haramdan kazandıkları mallar, boyunlarında birer "dağ" gibi halka olur...
Ağlayıp inlerler!
"Vâ veylâ, vâ sebûrâ!" diye feryat ederler.
Zekâtı verilmeyen mallar, "koca bir yılan" olup sahibinin boyunlarına dolanır...
O kimseler bunalıp;
"Bu nedir?" derler.
"Bunlar, dünyada zekâtını vermediğiniz mallardır" denilir.
Bazılarının avret mahallerinden kan, irin ve cerahat akar... Tahammülü imkânsız pis kokuları vardır!
Bunlar da "zina" edicilerdir.
Bir kısmının dilleri böğürlerine sarkmıştır...
Bunlar da "iftira" edenlerdir.
Hak teâlâ buyurur:
"Yâ Muhammed! Başını secdeden kaldır, şefaat et, kabul olunur."
Efendimiz bu hitabı işitir.
Başını secdeden kaldırır.
Ve "Yâ ilâhi! Kulların arasından iyileri ve kötüleri ayır ki bu azaba tahammülleri kalmadı" der.
Duası kabul olur.
Ve Mîzan kurulur.
Böylece ehl-i mahşer izdihamdan kurtulur... Ama bu çileler "cehennem azabı" yanında, denizde "damla" bile değildir...
.Kuru ağaçtan taze hurma...
16-10-2014 01:00
Resulullah Efendimiz, Eshabdan İbni Tiha'yı ziyarete gittiler.
İbni Tiha çok sevindi...
Aynı anda da üzüldü!
Zira ikram edecek hiçbir şey yoktu evinde... Efendimiz, bahçede kuru bir "hurma ağacı" gördüler.
Ve seslendiler:
"Yâ İbni Tiha!"
İbni Tiha koşarak geldi:
"Buyurun yâ Resulallah!"
"Şu ağaçtan biraz hurma toplamamıza izin var mıdır?"
İbni Tiha boynunu büktü:
"O, kuru bir ağaçtır yâ Resulallah!"
Efendimiz "Olsun, sen bana biraz su getir!" buyurdular.
Koşup getirdi.
Efendimiz o sudan biraz içip, kalanı o ağacın dibine döktüler... Kuru ağaç, "hurma" ile doldu bir anda... Hem yediler, hem de herkese dağıttılar...
? ? ?
Bedir'de kılıcı kırıldı Hazret-i Ukaşe'nin.
Hemen koştu Efendimize.
Ve heyecanla "Kılıcım kırıldı yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz etrafa baktı.
Bir "hurma dalı" gördü.
Eğilip onu aldılar ve ona uzatıp "Al, bununla savaş!" buyurdular.
O sahabi hiç şaşırmadı.
"Bununla nasıl savaşılır?" demedi.
O dalı eline aldı.
Ve düşmana daldı.
O dal, keskin bir "kılıç" oldu birden... Ve onlarca başı ayırdı gövdesinden.
.Şahit olun ki onu âzât ettim!"
17-10-2014 01:00
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) anlatır:
"Bir gün kaftanımın içinde küçük bir 'kedi' taşıyordum... Bir gün Resulullah Efendimiz o kediyi gördüler.
Ve sordular ki:
'Nedir bu?'
'Kedicik' dedim.
Bunun üzerine bana 'Ey Ebu Hureyre!' buyurdular."
Ebu Hureyre, "kedicik babası" demektir.
? ? ?
Ebu Hureyre (radıyallahü anh), Yemen'deki Devs kabilesinin ileri gelenlerinden, meşhur şâir Tufeyl bin Amr vasıtasıyla Müslüman olmuştu...
İman edenler toplandılar.
O gün Yemen'den çıktılar.
Ve Medine'ye geldiler.
Ebu Hureyre, bir an önce Efendimizi görmek ve Ona kavuşmak aşkıyla yanıyordu.
İnsanlara Onu sordu.
"Hayber'de" dediler.
Aynı kafileyle Hayber'e gidip Peygamber Efendimizin yanına vardılar. Sevgili Efendimiz, Ebu Hureyre'ye sordu:
"Sen kimlerdensin?"
"Devs kabilesindenim."
"Devslilerden kimi gördümse onda hayır gördüm" buyurdular.
Bunun üzerine Ebu Hureyre iman etti ve Müslüman olduğuna dair Peygamberimize biat etti... Ancak kölesini kaybetmişti.
O ara köle çıkageldi.
Efendimiz onu görüp;
"İşte kölen geldi" buyurdular.
Ebu Hureyre, Efendimize dönüp "Şahit olunuz ki onu Allah için âzât ettim" dedi.
Abdüllatif Uyan
."Allah bir kulunu severse..."
18-10-2014 01:00
Ebu Hureyre (radıyallahü anh), Peygamber Efendimizi gördükten sonra Ondan hiç ayrılmadı... Ticaret, mal, servet gibi meşgalesi yoktu...
Eshabın en fakiriydi.
Ve "Eshab-ı Soffa"dandı.
Bunlar, Mescid-i Nebi'de kalır ve hep ilimle meşgul olurlardı.
Ebu Hureyre (radıyallahü anh), dört sene müddetle hep Efendimizin huzurunda ve yanında bulundu...
İşçilik yapardı.
Geçimini böyle sağlardı.
Yemen'den gelen annesi de onun yanında kalıyordu... Devamlı olarak Efendimizin yanında olduğundan pek çok hadîs-i şerif rivayet etmiştir.
Bir gün Efendimize;
"Yâ Resulallah! Senden işittiklerimi hâfızamda tutamıyorum" dedi.
Resûl-i Ekrem, ona;
"Örtünü uzat" buyurdu.
O da ridasını uzattı.
Efendimiz dua etti ve iki mübarek eliyle üç defa o örtüyü sıvazlayıp "Örtünü göğsüne sür" buyurdular.
O da öyle yaptı...
Ve artık hiç unutmadı.
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) şu hadîs-i şerifi rivayet ediyor:
"Allahü teâlâ bir kulunu severse Cebrail'e emreder ve buyurur ki:
'Sen de onu sev!'
Cebrail de diğer meleklere seslenir ki: 'Allah, filânı seviyor, siz de seviniz!'
Melekler ve insanlar da onu severler."
."Bana gelmenizin sebebi nedir?"
19-10-2014 01:00
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) anlatır:
"Bir gün açlığa dayanamayarak evimden çıkıp mescide gittim.
Bir grup Eshabı da orada gördüm.
Bana sordular ki:
'Sen niçin geldin?'
'Açlıktan' dedim.
'Biz de açlıktan geldik' dediler.
Bunun üzerine hep birlikte Resulullahın huzuruna vardık.
Efendimiz, bize;
'Bu saatte buraya gelmenizin sebebi nedir?' diye sordu.
'Açlıktan yâ Resulallah!' dedik.
Bize bir tabak hurma getirdi.
Ve ikişer tane verdi.
Ben birini yedim.
Diğerini sakladım.
Resulullah Efendimiz, bunu görüp 'Niçin onu da yemedin?' buyurdu.
'Anneme ayırdım' dedim.
'Onu da ye, sana annen için iki tane daha vereceğim' buyurdu."
? ? ?
Ebu Hureyre (radıyallahü anh), geceleri ibâdetle geçirir, sabaha kadar namaz kılar, Kur'ân-ı kerim okurdu.
Hep abdestli bulunurdu.
Herkese de bunu tavsiye eder, Resulullah Efendimizin "Abdestli olan vücut âzâsına cehennem ateşi dokunmaz" buyurduğunu söylerdi sık sık.
Derken yaşı ilerlerdi.
Ve ölüm vakti yaklaştı.
Bir gün evinde ağlıyordu!
Sebebini sorduklarında "Âhiret azığının azlığından ağlıyorum" buyurdu...
.Eshab-ı Soffa'yı çağır, gelsinler!"
20-10-2014 01:00
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) anlatır:
"Bir gün bir sahabi Resulullah Efendimize bir kâse 'süt' hediye getirdi.
Ben de o gün çok açtım.
Resulullah bana döndü ve 'Eshab-ı Soffa'yı çağır!' buyurdu.
'Başüstüne' deyip çıktım.
Giderken kalbimden 'Bu sütün hepsi ancak bana yeter' diye geçmişti.
Eshab-ı Soffa'yı çağırdım.
Yüz kişi kadar geldiler.
Resulullah'ın emriyle o süt kâsesini alıp her birine ayrı ayrı verdim.
Hepsi doyasıya içtiler.
Süt hiç eksilmedi...
Resulullah bana döndü ve 'İkimiz kaldık, sen de iç' buyurdular.
Birazcık içtim.
'Yine iç' buyurdular.
Tekrar içtim.
'Yine iç' buyurdular.
Tekrar içtim.
Öyle ki içecek hâlim kalmadı.
Sonra Resulullah içti..."
? ? ?
Ebu Hureyre (radıyallahü anh) rivayet ediyor: "Bir kişi Peygamberimize gelerek 'Ey Allah'ın Resulü! En evvel kime iyilik edeyim?' diye sordu.
Efendimiz;
'Annene' buyurdu.
'Sonra kime?' dedi.
'Annene' buyurdu.
'Sonra kime?' dedi.
'Annene' buyurdu.
'Sonra kime?' dedi.
Bu defa 'Babana' buyurdu..."
."Ben Müslüman oldum oğlum"
21-10-2014 01:00
Ebu Hureyre (radıyallahü anh), Müslüman olduktan sonra annesinin de Müslüman olmasını çok istiyor ve bunun için çok uğraşıyordu.
Ama o, imân etmiyordu.
O da, çok üzülüyordu.
Kendisi şöyle anlatır:
"Bir gün Sevgili Peygamberimizin huzuruna gidip 'Yâ Resulallah! Annemi İslâm'a davet ediyorum, bir türlü kabul etmiyor... Hidayeti için dua buyurunuz' dedim.
Beni dinlediler.
Ve ellerini açıp;
'Allah'ım! Ebu Hureyre'nin annesine hidayet ver' diye dua buyurdular.
Sevinerek eve koştum.
Ve kapıyı çaldım...
Annem kapıyı açtı.
Onu sevinçli gördüm.
Beni gülerek karşıladı.
Ben tahmin etmiştim...
Nitekim içeri girince;
'Yâ Eba Hureyre! Biliyor musun, ben Müslüman oldum' dedi.
Ve şehadeti söyledi.
Bunu duyup çok sevindim...
Ne yapacağımı şaşırdım!
Hemen Resulullah'a koştum.
Ve bu müjdeyi verip 'Yâ Resulallah! Annemi ve beni müminlerin sevmesi için, bizim de müminleri sevmemiz için dua ediniz' dedim.
Kabul buyurdular.
Ve ellerini açarak;
'Allah'ım! Şu kulunu ve annesini mümin kullarına, müminleri de onlara sevdir' diye dua ettiler..."
."Ceza göreceklerin vay hâline!"
22-10-2014 01:00
Bir sahabi anlatıyor: "Ebu Hureyre, Resulullah'ın bir hadîs-i şerifini rivayet ederken feryat edip bayıldı!
Bir müddet geçti...
Ve kendine geldi.
Ben merakla sordum ki:
'Niçin çok korktun?'
O, bir 'âah!' etti ve;
'Efendimiz aleyhisselâm (Kıyamet günü, Allahü teâlânın, kullarını hesaba çekeceği gündür... Onun emirlerine uymayanlar cezalandırılacak... Ceza göreceklerin vay hâline!) buyurmuştu. Onun için korktum!' dedi.
Duyanlar ziyarete geldi.
Ve büyük kalabalık oldu.
Derken daha da ağırlaştı ve 'Allah'ım! Sana kavuşmayı seviyorum... Beni sana çabuk kavuştur' diye dua etti."
? ? ?
Peygamberimiz aşağı gönüllüydü... Fakirlerle oturur, garipleri arar sorar, bir köle davet etse kabul buyururdu.
Bir gün Ebu Hureyre hazretleriyle çarşıya çıkıp öteberi aldılar.
Ve ücretini ödediler.
Ama biraz fazla verdiler. Satıcı bundan çok memnun oldu. Hatta sevincinden elini öpmek istedi Efendimizin.
Ama izin vermediler.
Ve "Ben, melik de değilim, padişah da değilim... Ben sizin aranızda sadece bir insanım" buyurdular.
Hazret-i Ebu Hureyre;
"Yâ Resulallah! İzin verin torbanızı taşıyayım" deyince de "Herkes kendi yükünü kendisi taşımalıdır" buyurdular.
.İmam namaz kılmıyordu ki!.."
23-10-2014 01:00
Hoca Seyfeddin Efendi, Manisa'nın Kula ilçesinde medfun bulunan bir Hak dostudur... Bir gün çıktı Kula'dan.
Az sonra bir köye vardı.
Namaz için câmiye girdi...
Ama imama uymadı.
Geride yalnız kıldı.
Ancak bu, dikkatini çekti cemaatin. Namazdan sonra geldiler yanına.
"Hoş geldin Efendi."
"Hoş bulduk."
"Kusura bakmazsan bir şey soracağız."
"Estağfirullah, buyurun."
"İmama uymadınız herhâlde?"
"Evet, uymadım."
"Peki ama niçin?"
"İmam namaz kılmıyordu ki..."
Şaşırdılar...
"Ne yapıyordu peki?"
"Süt peşinde koşuyordu..."
"Daha açık konuşur musun?"
"Pekâlâ, imam namaz esnasında sütü çok olan bir ineğin peşine düştü ve bu yüzden namazın erkânını düşünmüyordu... Onun için uymadım ona."
Cemaat, imama geldiler.
"Hoca efendi, sen farzı kıldırırken bir şeyler düşündün mü?"
"Evet, düşündüm..."
"Ne düşündün?"
"Çocuk hasta, ona süt lâzımdı. Cemaatten ineği olan birini gördüm... Düşündüm ki ona tembih edeyim de bize her gün taze süt sağıp getirsin" dedi.
Cemaat dinledi.
Ve Hoca Seyfeddin Efendi'nin elini öpüp talebesi oldular topyekûn
.Ne olur, bana yardım edin!"
24-10-2014 01:00
Hoca Seyfeddin Efendi, Manisa-Kula'da medfun bir Allah dostudur... Bir gün biri geldi bu zatın yanına.
Elini öpüp oturdu.
Ve "Hocam, maddi sıkıntı içindeyim... Ne olur bana biraz yardım edin" diye rica etti.
Mübarek zat;
"Falana git, benim selâmımı söyle... Sana şu kadar borç versin, eline geçince ödersin" buyurdu.
Adam memnun oldu...
"Allah razı olsun" dedi ve hazırlanıp düştü yola. Ama yolda fikrini değiştirip "Niye ödeyecekmişim, hiç de ödemem. Parayı alır, kaybolurum" dedi.
Ve geldi o zengine.
O esnada iki kişi çıkıyordu o evden... Bunlar, Hoca Seyfeddin Efendi'nin gönderdiği kimselerdi ve ondan önce gelip "Filân adama sakın para verme!" demişlerdi o zengin adama.
Onlar çıktılar.
Bu girdi ve "Beni Hoca Seyfeddin Efendi gönderdi... Biraz paraya ihtiyacım var, siz verebilirmişsiniz" dedi.
Zengin onu dinledi.
Ama hiç yüz göstermeyip "Param yok, kusura bakma" dedi.
Adam çok şaşırdı!
Ve kös kös çıkıp o hırsla bu veliye geldi ve "Siz beni o zengine gönderdiniz ama hiçbir şey vermedi" dedi.
Mübarek zat;
"Niyetini değiştirmeseydin verirdi" buyurdu. Adam anladı hatasını... Bin pişmandı öyle düşündüğüne... "Haklısınız" dedi ve özür diledi bu büyük veliden.
.."Ne olur, bana yardım edin!"
24-10-2014 01:00
Hoca Seyfeddin Efendi, Manisa-Kula'da medfun bir Allah dostudur... Bir gün biri geldi bu zatın yanına.
Elini öpüp oturdu.
Ve "Hocam, maddi sıkıntı içindeyim... Ne olur bana biraz yardım edin" diye rica etti.
Mübarek zat;
"Falana git, benim selâmımı söyle... Sana şu kadar borç versin, eline geçince ödersin" buyurdu.
Adam memnun oldu...
"Allah razı olsun" dedi ve hazırlanıp düştü yola. Ama yolda fikrini değiştirip "Niye ödeyecekmişim, hiç de ödemem. Parayı alır, kaybolurum" dedi.
Ve geldi o zengine.
O esnada iki kişi çıkıyordu o evden... Bunlar, Hoca Seyfeddin Efendi'nin gönderdiği kimselerdi ve ondan önce gelip "Filân adama sakın para verme!" demişlerdi o zengin adama.
Onlar çıktılar.
Bu girdi ve "Beni Hoca Seyfeddin Efendi gönderdi... Biraz paraya ihtiyacım var, siz verebilirmişsiniz" dedi.
Zengin onu dinledi.
Ama hiç yüz göstermeyip "Param yok, kusura bakma" dedi.
Adam çok şaşırdı!
Ve kös kös çıkıp o hırsla bu veliye geldi ve "Siz beni o zengine gönderdiniz ama hiçbir şey vermedi" dedi.
Mübarek zat;
"Niyetini değiştirmeseydin verirdi" buyurdu. Adam anladı hatasını... Bin pişmandı öyle düşündüğüne... "Haklısınız" dedi ve özür diledi bu büyük veliden...
."Al şunu da, sıkıntı çekmeyin"
25-10-2014 01:00
Manisa'nın Kula ilçesinde medfun bulunan Şah Süleyman Efendi'nin talebesinden biri evlendi bir gün...
Çok mutluydular...
Ama bir şey vardı...
Maddi sıkıntı çekiyorlardı.
Derken çocukları olacaktı.
Doğum günü de yaklaştı.
Ancak bebeği sarmak için bir "bez parçası" bile yoktu evlerinde.
Hanımı üzülüyordu!
Bir gün beyine "Efendi, ne olur bu hâlimizi arz et Hoca Efendi'ye... Belki bir yardımı dokunur" dedi.
Beyi cevaben;
"Olur hanım, söylerim" dedi.
Ve çıkıp dergâha gitti.
Ama utanıp söyleyemedi...
Birkaç gün böyle söylemek niyetiyle geldi dergâha... Söyleyemeden eve döndü.
Doğum da yaklaştı.
Artık birkaç gün kalmıştı...
Hocası, bu genci çağırıp "Evlâdım, sizin paraya ihtiyacınız yok mudur?" diye sordu kendisine.
Genç sustu.
Ve önüne baktı...
Hocası "Siz yeni evlisiniz evlâdım, belki yakında çocuğunuz da olur" deyip bir kese "akçe" getirdi.
Ve ona uzatarak;
"Al şunu da maddi sıkıntı çekmeyin... Yine bir ihtiyacın olursa bana gel, çekinme" buyurdu.
Delikanlı çok sevindi.
Öptü hocasının elini.
Ve sevinçle ayrıldı huzurundan...
."Cenazeyi defnedemiyoruz!"
26-10-2014 01:00
Anadolu velilerinden Şah Süleyman Efendi'yi sevenlerden biri vefat etti bir gün.
Mevsim de kış ve soğuktu.
Cenaze hizmetleri yapıldı.
Sıra defnetmeye geldi.
Kabristana vardılar...
Ve kazmaya başladılar.
Ancak "su" çıktı altından...
Başka bir yeri kazdılar.
O yerden de "su" çıktı.
Velhasıl kabir için "kuru" bir yer bulamayıp defnedemediler cenazeyi.
Sonunda bu zata koşup;
"Hocam, çaresiz kaldık" dediler.
Mübarek zat sordu:
"Hayırdır, ne oldu?"
"Cenazeyi defnedemiyoruz."
"Neden?"
"Nereyi kazsak altından su çıkıyor."
Şah Süleyman Efendi, onlara kabristanda bir yer tarif edip sordu:
"Filân yeri kazdınız mı?"
"Kazdık hocam."
"Su çıktı mı altından?"
"Evet, orası da sulu."
Büyük veli;
"Orası sulu olmaması lâzım... Gidin bir daha kazın... Ümit ederim ki o yer kuru çıkar" buyurdu.
"Peki efendim" dediler.
Ve gidip orayı kazdılar.
Ama şaşırıp kaldılar!
Zira toprak kupkuruydu...
Hâlbuki bir gün önce kazmışlardı da "su" çıkmıştı altından...
Koşup cenazeyi getirdiler.
Ve o yere defnettiler...
."İsmimi nereden biliyorsun?"
27-10-2014 01:00
Manisa'da yaşayan Darendeli Ömer Rızai hazretlerinin kabr-i şerifi Medine'dedir...
Bir gün Ankara'dan "Şeyh İbrahim" adında bir hoca geldi Manisa'ya.
Bu zatı duymuştu.
Şöyle ki "Ömer Rızai Efendi, keramet ehli bir zattır" demişlerdi ona.
Bunu duyunca merak etti.
Ve tanımak istedi kendisini...
Şehre varıp evini sordu.
"İşte şu ev" dediler.
Gidip çaldı kapıyı...
Bu zatın genç oğlu kapıya çıktı ve ona ismiyle hitap edip "Buyurun İbrahim amca... Babam da şimdi gelir" dedi ve hürmetle içeri aldı onu.
Misafir sordu hemen:
"İsmimi nereden biliyorsun?"
"Babam, az önce evden çıkarken bana 'Şimdi Ankara'dan Şeyh İbrahim adında bir hoca efendi ziyaretimize gelecek... Onu içeri al, ben de az sonra gelirim' diye tembih etti" dedi.
O ara geldi babası...
Onu görünce sevindi ve "Özür dilerim, geciktim" buyurdu.
Şeyh İbrahim sordu:
"Nereden geliyorsunuz hocam?"
"Mekke'den, bir dostum az önce orada vefat etti... Onun cenazesine gitmiştim" buyurdu ve sordu:
"Nasılsınız kardeşim?"
"İyiyim elhamdülillah."
Sonra koyu bir sohbete daldılar... Şeyh İbrahim, sohbetten büyük zevk almış, hiç duymadığı şeyleri öğrenmişti ondan. Sonra izin istedi ve elini öpüp ayrıldı...
."Senin işin o kapıda hâllolur"
28-10-2014 01:00
Ahmed Eğribozi hazretlerinin "Ahmed" isminde çok sevdiği bir talebesi, bir gün abdest suyunu döküyordu ki hocası sevgiyle baktı bu gence:
"Ahmed evlâdım."
"Buyurun hocam."
"Bir isteğin var mı benden?"
"Hayır hocam, sağlığınız."
"Çekinme evlâdım... Bir arzun varsa söyle ki dua edeyim."
Genç sevinip;
"Hocam, ben aslında hâfız olmak istiyorum ama hâfızam çok zayıf, onun için ezberleyemiyorum" dedi.
Hocası açtı ellerini.
"Yâ Rabbî! Kendi kelâmını akıt şu günahsız kulun göğsüne... Tez zamanda hâfız olsun... Vâkıf eyle hem mânâsına dahi" diye yalvardı...
Duası ânında kabul olundu.
Genç, kısa sürede hâfız oldu.
? ? ?
Yine içkiye müptelâ olan "bir genç", açtı ellerini bir gün "Yâ Rabbî! Kurtar beni bu illetten" diye yalvardı.
Sonra uykuya vardı...
Rüyasında bir ses, kendisine "Sen, Ahmed Eğribozi hazretlerine git... Senin işin o kapıda hâllolur" diyordu.
Uyanıp koştu o dergâha.
Büyük veli, genci görüp;
"Bırak şu içkiyi, içme artık" buyurdu.
Genç, "peki efendim" dedi.
O anda içkiye karşı inanılmaz bir nefret duydu kalbinde...
İstese de içemezdi artık.
Tiksiniyordu çünkü...
."Evlenmek istemiyor musun?"
29-10-2014 01:00
Koç Taceddin Baba, Söğüt toprağını nurlandıran bir Allah dostudur... Kabr-i şerifi Söğüt'ün Ortaca köyündedir.
Bir talebesi vardı.
Bir gün çıktı evden.
Dergâha gidiyordu...
Yolda kendi kendine "Ben, en iyisi evlenmeyeyim... Zira yalnız başıma daha çok ibâdet yapar, Allah'a daha yakın olurum" diye düşündü...
Nihayet vardı dergâha.
Ve oturdu bir kenarda.
O esnada hocası talebelerini toplamış, sohbet ediyordu...
O girince sohbeti kesti.
Ve ona doğru dönüp;
"Ey filan! Sen evlenmek istemiyor musun?" diye sordu.
Genç, şaşkın hâlde;
"Evet hocam" dedi.
"Neden evlâdım?"
"Evlenirsem kalbim dünyaya meyleder diye korkuyorum efendim."
O zaman buyurdu ki:
"Yanlış düşünüyorsun."
"Öyle mi hocam?"
"Evet evlâdım. Çünkü evlenmek, Peygamber Efendimizin sünnetidir... Bekâr kalmak yoktur bizim dinimizde... Hem mahşer günü Efendimiz, ümmetinin çokluğuyla iftihar edecektir. Vazgeç bu fikirden" buyurdu.
Talebe dinliyordu.
O, sözüne devamla "Hem evlenmek, dünyaya bağlanmak değildir ki... Asıl marifet, evlenip çoluk çocuk sahibi olup da kalbini onlara bağlamamaktır" buyurdu.
.Su-i zan haramdır evlâdım"
30-10-2014 01:00
Söğüt'te medfun evliyadan Koç Taceddin Baba'nın bir talebesi odasında otururken Ahmed adındaki bir arkadaşı hakkında su-i zanda bulundu...
Kendi kendine;
"Niçin böyle yapıyor, ayıp değil mi, yazıklar olsun ona!" gibi şeyler söyleniyordu ki kapısı çalındı az sonra...
Birden heyecanlandı!
Açtığında hocasını gördü eşikte.
Büyük merak içinde;
"Buyurun hocam" dedi.
Mübarek girdi içeri.
Ancak üzgün görünüyordu.
Oturur oturmaz o talebeye şefkatli bir sesle "Su-i zan haramdır evlâdım, vazgeç bundan" buyurdu.
Genç şaşırdı tabii.
"Peki hocam" dedi.
Hocası devamla;
"Üstelik bu günah kul hakkına da girer. Helâlleşmezsen işin zordur âhirette... Kalkamazsın altından" buyurdu.
Ve ayrılıp gitti...
Hocası çıkar çıkmaz bu delikanlı koştu hemen o arkadaşına.
Nefes nefeseydi...
"Ahmetciğim, hakkını helâl et" dedi.
Çocuk sordu merakla:
"Hayrola ne oldu ki?"
"Şeyy... yok canım bir şey olmadı... Hani hocamız 'sık sık helâlleşin' diyor ya, onun için" dedi.
Arkadaşı da;
"Peki helâl ettim" dedi.
Ooh... kuş gibi hafiflediğini hissetti ve huzur içinde evine gitti.
.Yâ İlâhi! Ümmetime selâmet ver"
31-10-2014 01:00
Mahşer günü Hak teâlâ, meleklere "Cehennemi getirin!" diye emreder... Vazifeli melekler bu emri cehenneme bildirirler.
Cehennem sorar ki:
"Beni niçin çağırıyor?"
"Seninle kâfirlerin cezasını verecek. Sen bunun için yaratıldın" derler ve onu yetmiş bin zincirle tutup çekerler.
Sesi çok korkunçtur!
Sıcağı da pek çoktur.
Bir ara meleklerin ellerinden kurtulur. Gümbürtüsü ve şiddeti bir yıllık yoldan duyulur!
İnsanlar sorar ki:
"Bu ses nedir?"
"Cehennem, meleklerin elinden kurtulmuş, buraya geliyor!" denir.
İnsanlar bu defa;
"Eyvâah!" derler.
Ve oldukları yere yığılırlar! Peygamberlere bile korku gelir ve;
"Nefsî, nefsî!" derler.
Lâkin Peygamberimiz;
"Yâ Rabbî, ümmetime selâmet ver" diye niyaz eder... O anda cehennemden öyle korkunç sesler çıkar ki halk korkudan yüzleri üzerine kapaklanır!
Ümitleri tükenir...
Ve Allah'a yalvarırlar.
İşte o kritik anda Peygamber Efendimiz, aslan gibi ortaya çıkar ve Cehennemi durdurup "Git yerine!.. Tâ ki ehlin sana gelsinler" diye emreder.
Cehennem, hürmetle;
"Emrin başüstüne" der.
Ve oradan uzaklaşır...
Mahşer halkı sevinip "Ne merhametli bir Peygamber" derler.
31.10.2014
"Öyleyse hak Peygambersin!"
01-11-2014 01:00
Resulullah Efendimiz Bedir'den zaferle dönmüş; yetmiş de esir alınmış, ancak esirler hakkında bir vahiy gelmemişti...
Bunun için istişare eylediler.
Ve karar verdiler:
Esirler, fidye karşılığı serbest bırakılacaktı...
Aralarında Resulullah'ın amcası Hazret-i Abbas da vardı...
Efendimiz geldiler.
Ve ona yaklaşıp "Yâ Abbas! Kendin ve oğlun Ukayl için fidye ödemen lâzım" buyurdular.
Hazret-i Abbas;
"Ben müminim... Kureyş, beni zorla Bedir'e getirdi" dedi.
Efendimiz;
"Mümin olduğunu en iyi Allah bilir... Zahirde aleyhimizdesin ve fidye vereceksin" buyurdular.
O zaman dedi ki:
"Benim param yok... Sekiz yüz dirhemim vardı, onu da ganimet olarak siz aldınız." Efendimiz sordu:
"O altınları niçin söylemiyorsun?"
"Hangi altınları?"
"Hani Bedir'e gelirken hanımına verdin de 'Geri dönemezsem şu kadarı senin, şu kadarı da Fadl, Kusem ve Abdullah'ın' demiştin ya... İşte o altınları soruyorum."
Daha da şaşırdı!
Ve hemen sordu ki:
"Yâ Muhammed! O vakit odada ikimizden başka kimse yoktu... Sen bunları nereden biliyorsun?"
"Rabbim bildirdi."
Hazret-i Abbas "Öyleyse hak Peygambersin" dedi ve Müslüman oldu..
.
.. "O günlerde bir ses duydum"02-11-2014 01:00
Hazret-i Âmine der ki:
"Hamile olduğum günlerde bir ses duydum.
Gaipten geliyordu ve;
'Ey Âmine! Sen, son Peygambere hâmilesin' diyordu.
Çok susamıştım.
Bana şerbet sundular... Alıp içtim. Baldan tatlı ve serindi... Pek çok hanımlar bana hizmet ediyordu.
Bir tanesi gelip;
'Ben, Firavun'un hanımı Âsiye'yim' dedi.
Bir diğeri de;
'Ben, Meryem binti İmran'ım, bunlar da cennet hurileri' dedi.
Korkudan terledim!
Terim misk kokardı... Bir ses işittim... 'Onu, batıdan doğuya kadar her yerde gezdirin... Tâ ki cümle âlem Onu ismiyle ve cismiyle tanısın' diyordu."
Hazret-i Safiyye der ki:
"O, doğar doğmaz secde etti... Secdede bir şeyler söylüyordu. Kulak verdim... 'Ümmetî, ümmetî' diyordu.
Sonra başını kaldırdı.
'Lâ ilâhe illallah. İnnî Resulullah' dedi.
Onu yıkamak istedim.
Gaipten bir ses geldi.
Kulak verdim. 'Biz Onu yıkanmış olarak gönderdik' diyordu."
Abdülmuttalip der ki:
"O gece Kâbe-i şerif, makam-ı İbrahim'e doğru secde etti...
Ve bir ses işittim.
Kâbe'den geliyordu...
Ve 'Allahü ekber! Muhammed, beni putlardan temizler' diyordu."
.Bu defa Ebu Bekir'i geçebilirim!"
03-11-2014 01:00
Tebük Harbi'ne gidilecekti...
Efendimiz buyurdu ki: "Herkes bir yardımda bulunsun!"
Eshap bu emri aldı.
Kimi 'altın' getirdi.
Kimileri 'gümüş'...
Kimi de bir avuç 'hurma'...
Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) o ara mali durumu iyiydi.
Malı ve parası çoktu.
Bu yardıma iştirak konusunda kendi kendine "Bu defa ben Ebu Bekir'i geçebilirim" diye düşündü.
Ve malının yarısını verdi...
Efendimiz onu gördüler.
Ve sordular ki:
"Eve ne bıraktın yâ Ömer?"
O da cevaben;
"Bu getirdiğim kadar da evde var yâ Resulallah!" dedi.
Bir müddet geçti...
Hazret-i Ebu Bekir geldi.
Malının hepsini getirmişti...
Efendimiz onu da gördü.
Ve sordular ki:
"Yâ Eba Bekir, eve ne bıraktın?"
O da cevaben;
"Allah ve Resulünün sevgisini bıraktım yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz, her ikisine de baktılar ve "Aranızdaki fark, cevaplarınız arasındaki fark gibidir" buyurdular.
Durum anlaşılmıştı...
Hazret-i Ömer bunu işitti.
Ve kendi kendine;
"Ebu Bekr-i Sıddık'ı hiçbir hususta geçemeyeceğimi çok iyi anladım" dedi.
."Yâ Rabbî! Bize zafer ihsan et!"
04-11-2014 01:00
Bedir Harbi'ydi... Efendimiz, karşısında "bin"e yakın kâfiri görünce derhâl secdeye kapanıp "Yâ Rabbî! Vâdettiğin zaferi ihsan et" diye yalvarmaya başladı.
Dualar ediyordu...
Ve yalvarıyordu...
Hazret-i Ebu Bekir de yanı başındaydı.
Bu hâlini gördü.
Ve çok üzülüp;
"Yâ Resulallah! O, mutlaka vâdinde duracak ve sana zafer verecektir" dedi.
Dediği gibi de oldu...
Cibrîl-i Emin geldi ve;
"Yâ Resulallah! Ebu Bekir'in sözü üzerine Hakk teâlâ bizi sana gönderdi... Beş bin meleğiz ve senin emrindeyiz" diye arz etti.
? ? ?
Resulullah Efendimiz, bir gün gazilere "ganimet" dağıtıyordu...
O sırada bir köylü geldi.
Efendimizin yakasına yapıştı.
Sonra kuvvete çekip;
'Yüklet benim deveme de... Nasılsa şahsi malından vermiyorsun' dedi.
Efendimiz üzüldü!
Ve o köylüye dönüp;
"Senin şu hareketin ne çirkindir... Karşılığında ne yaparım dersin?" buyurdu.
Köylü pişmandı...
Boynunu büküp;
"Herhâlde affedersin... Çünkü sen, kötülüğe hep iyilik edersin" dedi.
O vakit gülümsediler...
Ve Eshabına dönüp;
"Ganimetten buna da bir şeyler verin" buyurdular.
."Haydi, var mısın güreşelim?"
05-11-2014 01:00
Rekâne adında iri cüsseli bir pehlivan sahrada koyun otlatırken Resulullah'la karşılaştı ve kibirle seslendi ki: "Halkı Lât ve Uzzâ'dan ayıran sen misin?"
"Evet benim" buyurdular.
Rekâne sordu:
"Benimle güreşe var mısın?"
"Olur, güreşelim" buyurdu.
Ve onu kaldırıp yere vurdu!
Rekâne güçlükle kalktı ve "Bu olmadı, bir daha güreşelim" dedi.
"Hayhay!" buyurdular.
Ve tekrar kaldırıp yere vurdular.
Sonra bir daha...
Rekâne çarpılmıştı âdeta...
Yenilgiyi kabul edip sordu ki: "Şehre inince halka ne diyeceksin?"
"Doğrusunu derim."
"Doğruyu demesen olmaz mı?"
"Ben Peygamberim... Doğru söylemekle emrolundum."
Rekâne çaresizdi...
"Şu sürümden sana otuz koyun vereyim, mükâfatı bu olsun" dedi.
"Hayır olmaz" buyurdular.
"Peki ne istiyorsun?"
"Müslüman ol da kendini sonsuz cehennemden kurtar."
"Bir mucize gösterirsen, imân ederim" dedi.
"Peki" buyurdular.
Ve bir ağaca seslendiler ki "Ey ağaç! Söyle, ben kimim?"
Ağaç, fasih lisanla;
"Sen, Allah'ın hem kulu hem de Peygamberisin" dedi...
Rekâne bunu duydu ve şehadeti okuyup Müslüman oldu...
Resulullah ona dua buyurdu
06-11-2014 01:00
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh), Ensar'ın büyüklerindendir... Resulullah Efendimiz Medine'ye teşriflerinde on yaşındaydı...
Annesi onu aldı.
Efendimize vardı.
Ve huzuruna çıkıp "Yâ Resulallah! Ensar'dan sana hediye vermeyen kalmadı... Benimse bu oğlumdan başka bir şeyim yok... Bunu kabul edin" dedi.
Kabul buyurdular.
Bunun üzerine;
"Yâ Resulallah! Şu hizmetçiniz Enes'e dua buyurunuz" dedi.
Resulullah "Peki" buyurdu.
Ve mübarek ellerini açıp;
"Yâ Rabbî! Enes'in malını ve evlâdını mübarek ve bereketli kıl... Ömrünü uzun eyle ve günahlarını affet" diye dua buyurdular.
***
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh), yüksek bir ahlâka sahipti...
Son derece nazik, güzel sözlü ve güler yüzlü olup Resulullah Efendimizi canından daha çok severdi.
Sabah erken kalkardı...
Mescide giderdi.
Ve Resûl-i Ekrem'e hizmet için can atardı...
Resulullah'ın sesini duymak ve Ona hizmet, onun için en büyük neşe kaynağıydı...
Yakışıklı ve nuraniydi...
Hem servet sahibiydi...
Ama sade hayat yaşardı.
Şatafattan hoşlanmazdı.
Dünyaya ve dünyalığa ehemmiyet vermez, fakir ve yoksulları gözetir ve onlara gerekli yardımda bulunurdu...
.Kıyamet ne zaman kopacak?
07-11-2014 01:00
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) anlatır:
"Bir gün bir köylü Resulullah'ın huzuruna gelerek 'Yâ Resulallah! Kıyamet ne zaman kopacak?' diye sordu.
Cevaben buyurdu ki:
'Sen, kıyamet için ne hazırladın peki?'
Köylü 'Fazla bir hazırlığım yok ama Allahü teâlâyı ve Resulünü çok seviyorum' dedi.
Efendimiz sevindi...
Ve ona cevaben;
'Öyleyse âhirette sevdiklerinle beraber olursun' buyurdu."
Eshab-ı kiram bu cevaba o kadar sevindiler ki, başka hiçbir şeye bu kadar sevinmiş değillerdir...
? ? ?
Bir gün de Peygamber Efendimizin mübarek hanımlarının evine "üç kişi" gelip Efendimizin ibâdetlerini sordular.
Cevabını dinlediler.
Ama ibadetini "az" gördüler...
Bunlardan birincisi "Bütün gecelerimi namaz kılmakla geçireceğim" dedi.
İkincisi;
"Ben de ömrüm boyunca her gün oruç tutacağım" dedi.
Üçüncüsü de;
"Hiç evlenmeyeceğim" dedi.
O anda Resulullah teşrif etti.
Ve o kimselere;
"Allahü teâlâdan en çok korkanınız benim... Buna rağmen bazen oruç tutuyorum, bazan tutmuyorum... Namaz kılıyorum, uyuyorum, kadınlarla evleniyorum... Kim, benim sünnetimden yüz çevirirse o kimse benden değildir" buyurdular.
."Mümin kardeşinize yardım edin!"
08-11-2014 01:00
Enes bin Mâlik hazretleri rivayet eder:
"Peygamber Efendimiz 'İster zalim olsun, ister mazlum, mümin kardeşinize yardım ediniz' buyurdu.
Bir sahabi kalktı.
Ve Efendimize;
'Yâ Resûlallah! Mazluma yardım ederim, fakat zalim olana nasıl yardım edebilirim?' diye sordu.
Ona döndüler ve;
'Zalimi zulüm yapmaktan alıkorsun... İşte bu, ona yardımdır' buyurdular."
? ? ?
Yine o rivayet eder:
"Efendimiz buyurdu ki: 'Allahü teâlâ (Ey Âdemoğlu! Sen bana yeryüzünü dolduracak günahlarla gelsen, ben de seni yeryüzünü dolduracak bir af ve mağfiretle bağışlarım) buyuruyor.'
? ? ?
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) anlatır:
"Resûlullah Efendimiz, beni bir gün bir yere göndermişti...
'Vallahi gitmem' dedim.
Fakat gidecektim...
Emri ifa için dışarı çıktım.
Çocuklar sokakta oynuyordu.
Bir ara arkama baktım...
Resûlullah ardımca geliyor ve mübarek yüzü gülüyordu.
Bana seslenip;
'Yâ Enes! Az önce dediğim yere gittin mi?' diye sordu.
Ben, sevinçle;
'Evet yâ Resûlallah, gidiyorum. Canım sana fedâ olsun!' dedim."
.Koş, babanı çağır da gelsin!"
09-11-2014 01:00
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) anlatıyor:
"Annem, bir yerden biraz 'un' bulmuş, komşudan da biraz 'süt' alıp bunları yoğurmuş.
Pişirip bana seslendi:
'Yâ Enes! Koş mescide, babanı çağır da birlikte yiyelim.'
'Peki anne' dedim.
Ve koştum mescide... Resûlullah'ı görünce gayriihtiyari Onun önüne varıp 'Annem, sizi yemeğe çağırıyor' dedim.
Resûlullah dinledi.
Ve Eshaba dönüp;
'Kalkınız, Ümmü Süleym'in davetine gidiyoruz!' diye seslendi.
Bütün cemaat kalktı.
Efendimiz önde, biz arkada yürüyerek bizim eve vardık... Efendimiz sordu babama:
'Ne yemeğiniz var?'
Babam cevaben;
'Bilmiyorum yâ Resûlallah!' dedi.
'Hanımın bizi yemeğe çağırmadı mı?' buyurunca babam izin alıp içeri geçti. Annemle konuştu ve geri gelip 'Hanımım, biraz unla biraz süt bulmuş ve bu ikisini yoğurup pişirmiş' dedi.
Efendimiz bize;
'Pekâlâ, o pişirilen yemeği yanıma getiriniz' buyurdular
Derhâl getirdik...
Mübarek ellerini kabın üstüne koydu ve bereket için dua buyurdu.
Gelenler, 'yetmiş' kişiydi...
Hepsi yiyip doydular.
Yemek azalmadı bile...
Efendimiz, o yemeği bana uzatıp 'Bunu annene götür... Yesin ve istediğine dağıtsın' buyurdular."
.Resûlullah'ın üç duası
10-11-2014 01:00
Sevgili Peygamberimiz, Enes bin Mâlik için "Yâ Rabbî! Bunun malını çoğalt, ömrünü uzun et, günahlarını affeyle" diye dua buyurmuşlardı.
Duası kabul oldu.
O günden itibaren Hazret-i Enes'in malı gittikçe çoğaldı ve kısa zamanda zenginledi.
Ömrü de uzun oldu.
Hatta 'yüz' yaşını geçti...
Bir gün açtı ellerini.
"Yâ ilâhi! Habibinin, hakkımda ettiği üç duadan ikisi kabul oldu. Üçüncüsünü bekliyorum" dedi.
Rabbine yalvardı.
Üçüncüsü, günahlarının affedilmesiydi.
O an bir ses duydu...
Gaipten geliyordu...
Kulak verip dinledi.
"Üzülme yâ Enes! Bütün günahların affolundu" diyordu.
? ? ?
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) Tabiinden bazı gençlere;
"Efendimiz aleyhisselâm, Eshabının yanına gelseydi oturan sahabiler ayağa kalkmazlardı" buyurdu.
"Neden?" dediler.
"Çünkü kalkmalarını istemezdi. Onu üzmemek için böyle davranırlardı" dedi.
Bir gün de;
"Efendimiz, başköşeye geçip oturmaz, boş gördüğü yere otururdu" buyurdu.
Bir gün de;
"Resûlullah'a on sene hizmet ettim... Bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona hizmetimden daha çoktur" demiştir.
.Hasta bir kardeşimiz var mı?"
11-11-2014 01:00
Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) anlatıyor: "Sevgili Peygamberimiz, her sabah namazını kıldırdıktan sonra nur yüzünü Eshaba döndürüp sorardı:
'Hasta bir kardeşimiz var mı?'
Varsa ziyaretine giderdi.
Yoksa sorardı yine:
'Cenazesi olan var mı?'
Var denirse yardımına giderdi.
Yoksa tekrar sorardı:
'Bu gece rüya gören var mı?'
Varsa tâbir ederdi."
***
Yine o naklediyor:
"Ensardan bir genç vefat etmişti.
Bu gencin yaşlı bir annesi vardı ki kederinden devamlı ağlıyormuş!
Gerçi biz de üzülmüştük...
Efendimiz de üzülmüşlerdi!
Velhasıl Peygamber Efendimizle ikimiz evlerine taziyeye gittik.
Gencin cenazesi henüz defnedilmemiş, kenarda duruyordu...
Biz içeri girdik.
Gördük ki annesi ağlıyor!
Ve gözyaşları döküyor!
Efendimizi görür görmez ellerini kaldırdı ve yaşlı gözlerle;
'Yâ Rabbî! Habibinin hürmetine oğlumu bana geri ver' diye yalvardı
Duası ânında kabul oldu.
Zira gözlerimle gördüm...
Delikanlı o anda açtı gözlerini...
Ve dirilip ayağa kalktı.
Hatta gelip sofraya oturdu.
Birlikte yemek yedik."
."Bilesin ki hastalıkta şifa vardır!"
12-11-2014 01:00
Ahmed Siyahi hazretleri, Kastamonu velilerindendir... 1874'te doksan beş yaşlarında iken vefat etti...
Bu zatın bir komşusu vardı.
Bu kişi hastalandı bir gün...
Büyük veli onu seviyordu.
Bir akşam ziyaretine gidip;
"Geçmiş olsun" dedi.
Ve sordu ona:
"Hastalığın nasıl oldu?"
Adamcağız;
"Çok şükür hocam, ama belimin ağrısı devam ediyor" dedi.
Büyük zat, ona;
"Allah şifa versin... İnşallah kısa zamanda iyileşirsin... Ama bilesin ki hastalıkta şifa vardır" buyurdu.
Adam şaşırdı:
"Anlayamadım, ne dediniz?"
"Hastalıkta şifa vardır dedim."
Yine anlayamayıp;
"Nasıl şifa var hocam, bunu biraz izah eder misiniz" dedi.
Buyurdu ki:
"İnsan hasta olduğu zaman ne kadar aciz ve ne kadar zavallı olduğunu iyi anlıyor değil mi?"
"Evet efendim."
"Ayrıca ölümü hatırlıyor, günahlardan kesiliyor, Allah'a daha bir yakın hissediyor kendini... Şifa için dua ediyor, yalvarıyor değil mi?"
"Evet efendim."
"Kulluk da insanın Rabbine karşı kendini aciz görmesidir... İşte bu da kalp için şifadır" buyurdu.
.Sakın hâ, öyle bir şey yapma!"
13-11-2014 01:00
Ahmed Hilmi Efendi, Ankara'da doğup İzmit'te vefat etti... İki arkadaş bu zatı ziyaret için yola çıktılar bir gün.
Ancak birinin niyeti bozuktu...
Güya imtihan edecekti onu.
Arkadaşına;
"Gör bak, ona öyle sualler soracağım ki cevap veremeyecek" dedi.
Arkadaşı ikaz etti onu:
"Sakın öyle şey yapma!"
"Nedenmiş o?"
"Onlar Allah adamıdır. İmtihan etmek haddimiz değildir" dedi.
Böyle konuşarak gittiler.
Ve vardılar dergâha.
Büyük veli, öbürüne iltifat ederken bunun yüzüne bile bakmadı.
Bir miktar oturup izin istediler.
Çıkınca, sordu arkadaşı:
"Hani sen, zor sualler sorup mahçup edecektin mübarek zatı, ne oldu?"
"Bir de soruyorsun... Görmedin mi orada olanları?"
"Hayrola, neyi görecektim?"
"Aslanları..."
"Aslan mı? Sen rüya mı gördün?"
"Hayır rüya değil! Vallahi doğru... Ağızlarını açmış, hiddetle bana bakıyorlardı... Saldıracaklardı neredeyse!"
"Ben bir şey görmedim" dedi.
Ve ilâve etti:
"Ben sana demiştim değil mi?"
"Evet, sen haklıymışsın."
"Bir daha böyle bir şeye tevessül etmezsin herhâlde."
"Tövbe, Allah korusun!" dedi.
Bu, iyi bir ders olmuştu ona...
.Ticarette bereket vardır
14-11-2014 01:00
Ahmed Hilmi Efendi, İzmit'te medfun bulunan bir mübarek zat olup kabr-i şerifi "Bağçeşme" kabristanındadır...
Hristiyan bir komşusu vardı.
Bu kişi geldi bir gün bu zata.
Fakirliğinden bahsetti.
Ve ardından;
"Hocam, ne olur bana bir dua edin de zengin olayım" diye rica etti.
Büyük veli elini cebine attı.
Ve bir miktar para çıkarıp;
"Bununla bir şeyler al sat... Ticarette bereket vardır" buyurdu.
Sonra da el kaldırıp;
"Yâ Rabbî! Bu fakir kulunu zengin eyle" diye de dua etti...
Duası kabul olundu.
Ve adam zengin oldu.
Öyle ki gemiler dolusu mal sevk ederdi yabancı devletlere...
Ancak bu nimeti, "bu zatın duasına" borçlu olduğunun farkındaydı adam... Bunun için her gönderdiği malın bir kenarına "bu zatın ismini" yazıyordu.
Hani "bereket" olsun diye.
Ancak bir seferinde unuttu.
Ve isim yazmadı bazı mallara...
Olacak bu ya, o gece de korkunç bir fırtına koptu deniz ortasında!
Mal yüklü gemi battı...
Ve mallar döküldü denize.
İsim yazılmamış olan mallar denizin dibine gömülürken "yazılı olanlar" su üstünde yüzerek çıktılar sahile.
Adam, bu hâli gördü.
Fevkalâde duygulandı.
Ve kalbi dönüp Müslüman oldu.
."Hoş geldin ama boş geldin!"
15-11-2014 01:00
Esen Sofu hazretleri, Söğüt toprağını nurlandıran bir Allah adamı olup kabr-i şerifi Söğüt'ün Borçak köyündedir.
Talebesinden "Ahmed" adında bir genç, İslâm'da hediyeleşmenin önemini okuyordu.
O ara kendi kendine;
"Şu yeni aldığım cübbeyi götürüp hocama hediye edeyim. Hem duasını da alırım" diye düşündü kalbinden.
Acele hazırlandı.
Ve çıktı evden.
Ama heyecan ve telâşeden unuttu cübbeyi almayı... Dergâha vardı ve sevinçle girdi hocasının huzuruna.
Hocası onu görünce;
"Hoş geldin evlâdım ama boş geldin... Hani bizim cübbe?" dedi.
Delikanlı o an uyandı ve;
"Eyvâh, unuttum" dedi.
Hocası bu defa;
"Zararı yok evlâdım. Ama getirseydin dua ederdik" buyurdu.
Genç çok duygulandı.
Ve sarıldı hocasının ellerine.
Hürmetle öptü ve "Hemen eve gidip getireyim efendim" dedi.
Büyük zat cevaben;
"Hayır hayır, şaka söyledim evlâdım... Ama iyi düşünmüşsün, hediyeleşmek sünnettir. Peygamberimiz 'Hediyeleşiniz, sevişiniz' buyuruyor" dedi.
Genç, sordu ki:
"Onlar da hediyeleşir miydi efendim?"
Hocası "Elbette... Eshab-ı kiram hediye getirdiklerinde Efendimiz kabul eder ve kat kat fazlasını verirdi onlara... Ayrıca hediye muhabbeti arttırır" buyurdu.
."Dünyada en şerefli şey nedir?"
16-11-2014 01:00
Allah dostlarından Esen Sofu hazretleri, bir gün talebelerine;
"Şu kâinatta en kıymetli ve en şerefli şey sizce nedir?" diye sordu.
Gençler düşünmeye başladılar.
Az sonra biri kalktı:
"En kıymetli şey Kâbe'dir hocam."
Büyük zat;
"Bilemedin" dedi.
Sonra bir başkası kalktı:
"Hacer-ül evseddir efendim."
"Hayır, değil."
"Cennettir hocam."
"Değil."
"Arş-ı âlâ'dır."
"O da değil."
Hiçbiri bilememişti...
Kendisi cevap verip;
"Kâinatta en kıymetli şey, şu anda Sevgili Peygamberimizin mübarek kabr-i şerifinde, Onun mübarek bedenine temas eden topraklardır" buyurdu.
Ve ekledi:
"Bu nasipli topraklar Arş'tan, Kürsî'den ve cennetlerden daha kıymetli ve şereflidir."
? ? ?
Bir gün de talebelerine "Başarı nedir, biliyor musunuz?" diye sordu.
Gençler bilemediler.
O zaman kendisi;
"Asıl başarı, öldükten sonra yani âhirette işe yarayan şeydir" dedi.
Ve ekledi:
"Başarılı insan, kendisini ateşten koruyandır... Kendisini cehennem ateşinden koruyamayan insan, ne yaparsa yapsın muvaffak olmuş sayılmaz."
."Şu kuşu tutayım mı baba?"
17-11-2014 01:00
Şeyh Molla Mustafa Efendi, Bilecik'e bağlı Gölpazarı ilçesinin Aktaş köyünde medfun bulunmaktadır.
Küçük bir kızı vardı bu zatın.
Bir gün bahçede babasıyla otururken bir güvercin gelip kondu hemen önlerine.
Çocuğun hoşuna gitmişti bu...
Döndü babasına:
"Babacığım, ne tatlı kuş değil mi?"
"Evet yavrum, çok güzel bir kuş."
"Onu tutayım mı babacığım?"
"Olur kızım, tut bana getir."
"Kaçmaz mı benden?"
"Hayır kaçmaz."
Kızcağız yavaşça yaklaştı kuşa.
Uçar diye de çok korkuyordu.
Ama uçmadı...
Yavrucak elini uzatıp rahatça tuttu kuşu.
Ve getirdi babasına...
Annesi de merak içinde bu hâli seyrediyordu pencereden.
Oradan seslendi:
"Efendi, kuş kaçmaz dedin, kaçmadı gerçekten... Sahi nasıl oldu bu iş?"
"Çok mu hayret ettin hanım?"
"Evet ya, çok şaşırdım."
Buyurdu ki:
"Hiç şaşırma hanım."
"Nedenmiş o?"
"Çünkü ben Rabbime itaat ediyorum da onun için kaçmadı."
"Kusura bakma ama anlayamadım."
"Bak hanım, kim Allahü teâlâya itaat ederse mahlûklar da ona itaat eder... Sen Rabbinin emrini dinlemezsen, mahlûkat da seni dinlemez, anladın mı?"
"Evet bey, şimdi anladım."
.Müşrikler kuduruyordu âdeta!..
18-11-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, Kâbe'de namaz kılarken bir grup müşrik de "Ne yapıp edelim, bu yanan İslâm meş'alesini söndürelim!" diyorlardı.
Ama yapamıyorlardı...
Ve bu yüzden kuduruyorlardı!
Ebu Cehil, yandaşlarına dönüp "Yetti gayri... Secdeye gitsin, koşup ayağımla ensesine basacağım!" dedi.
Öbürleri teşvik edip;
"Tabii ya, geç bile kaldın" dediler.
Efendimiz secdeye inince mel'un fırladı ve koşarak yaklaştı arkadan.
Fakat o da ne!
Zınk diye durdu birden.
Ve hızla kaçmaya başladı.
"Niçin kaçıyorsun?" dediklerinde "Onunla aramıza 'ateş deryası' girdi... Bir adım atsaydım yanacaktım" dedi.
Peki ibret almış mıydı?
Hayır, bu bir nasip meselesiydi...
? ? ?
Ebu Cehil yine bir gün yandaşlarına "Yemin olsun ki bugün Onun kafasını taşla ezeceğim!" dedi.
Az zaman geçti...
Efendimiz geldi ve büyük bir vakarla yürüyüp huşuyla namaza durdu... Müşrikler Ebu Cehil'e "Haydi göster kendini!" dediler.
Ebu Cehil kalktı.
Koca bir taşı kucakladı.
Ve arkadan yanaştı. Ancak Efendimiz secdeye inince taşı yere atıp hızla geri kaçtı.
"Ne oluyor?" dediler.
Ebu Cehil perişandı!
"Üstüme büyük bir 'canavar' saldırdı, kaçmasaydım beni parçalayacaktı!" dedi.
."Habib, Kelim'den sevgilidir"
19-11-2014 01:00
Hak teâlâ, Mûsa aleyhisselâma "Bana yakın olmak ister misin?" diye sordu.
"İsterim yâ Rabbî!" dedi.
Hak teâlâ o vakit;
"Öyleyse Habibim Muhammed'e çok salevat söyle" buyurdu.
Mûsa Nebi sordu:
"Yâ Rabbî! Muhammed kim ola ki sana böyle yakındır?"
Buyurdu ki:
"Eğer O olmasaydı kâinatta hiçbir şeyi yaratmazdım."
Sordu yine:
"Yâ Rabbî! Senin katında ben mi daha sevgiliyim, yoksa O mu?"
Buyurdu ki:
"Sen, benim Kelîmimsin. O, Habîbimdir... Elbette Habib, Kelim'den sevgilidir."
***
Kıyamet günü, ümmet-i Muhammed'den bir kişinin hesabı görülür... Günahı ağır gelir ve melekler onu cehenneme götürürler.
O başlar ağlamaya!
Sorarlar ki:
"Niçin ağlıyorsun?"
O kişi cevaben;
"Rabbim beni cehenneme atmaz zannederdim... Çünkü ben, Muhammed ümmetindenim" der.
O an Resûlullah gelir.
Ve cebinden bir kâğıt çıkarıp sevap kefesine bırakır... Kâğıtta o kişinin Efendimize okuduğu bir "salevat-ı şerife" vardır.
Onunla sevap kefesi ağır gelir.
Hak teâlâ "Ey melekler! Kulumu cennete iletiniz" buyurur. Melekler, o kimseyi cennete iletirler
.Lâ ilâhe illallah" deyiniz
20-11-2014 01:00
Ukaz Panayırı insan kaynıyordu... Bir ara bir ses işitildi. Orta yaşta bir zat, "Ey insanlar! Lâ ilâhe illallah deyiniz" diyordu.
Bu, Sevgili Efendimizdi.
Ve halkı İslâm'a çağırıyordu.
Ardınca da biri dolaşıyor ve "Aman hâ, sakın inanmayın!" diyordu.
Bu da Ebu Leheb'di.
O esnada Velid bin Mugire müşrikleri toplayıp "Ey Kureyşliler!" diye seslendi.
Ve hiddetle bağırdı:
"Mekke'ye civar kabilelerden gelenleri Muhammed karşılayıp, tatlı sözleriyle kendine çekiyor, farkında mısınız?"
"Farkındayız" dediler.
Velid o müşriklere;
"Onu, insanların gözünden düşürmeliyiz. Ona öyle bir sıfat bulmalıyız ki insanlar Ondan uzaklaşsın" dedi.
Ama ne diyeceklerdi?
Biri teklif etti:
"Kâhin desek?"
Velid "Hayır olmaz. Çünkü Muhammed'in sözleri kâhinlerin dediklerine hiç benzemiyor" dedi.
"Deli desek?"
"Deli hiç olmaz."
"Sihirbaz desek?"
"Hayır, bu da tutmaz."
Müşrikler;
"En akıllımız sensin yâ Velid! Sen bul, onu söyleyelim" dediler.
Velid düşündü...
Ve onlara dönüp;
"Biz yine sihirbaz diyelim... Fakat O, bildiğiniz sihirbazlardan değil, 'Babil sihirbazıdır' diyelim" dedi.
.Hâlimizi Resulullah'a anlat!"
21-11-2014 01:00
Ebüdderda hazretlerinin babası Uhud Harbi'nde şehit olunca, anne-oğul maddi sıkıntıya düştüler... Öyle ki açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına.
Takatleri tükendi.
Annesi, bir gün Ebüdderda'ya "Oğlum, Resulullah'a git ve bu hâlimizi arz et... O, herkese bir şeyler veriyor. Bize de verir" dedi.
Ebüdderda çocuktu.
"Peki anneciğim" dedi.
Ve koştu mescide.
Efendimiz, Eshabıyla sohbet ediyordu.
Mescitten içeri girdi...
Ve bir yere oturdu.
Efendimiz, onu görünce sohbeti kesip "Bir Müslüman bir sıkıntıya düştüğünde bunu yalnız Rabbine arz eder ve başkasından bir şey istemezse Allahü teâlâ ona kâfidir" buyurdu.
O bunu duydu.
Ve vazgeçti söylemekten.
Eve dönünce annesi sordu:
"Arz ettin mi oğlum?"
"Hayır anne söylemedim."
"Neden yavrum?"
Ebüdderda, Resulullah'tan işittiğini annesine nakledip "İşte bunun için söyleyemedim anne" dedi.
Kadın sevindi...
Ve "Aferin oğlum... Çok iyi yapmışsın. Madem öyle buyurmuş, biz de sabrederiz" dedi.
Ve sabrettiler.
Mükâfatını da gördüler... Zira Hazret-i Ebüdderda, bir müddet sonra o yerin en zengini oldu.
.Seni İslâm'a davete geldim!"
22-11-2014 01:00
Mekke'de, herkesin uykuda olduğu bir saatte bir gölge duvar diplerine sine sine ilerledi... Bir evin kapısını hafifçe tıklattı...
Ve usulca seslendi:
"Bilâl, Bilâl!"
"Kimdir o?"
"Benim, Ebu Bekir."
Hazret-i Bilâl kapıyı açtı. Hazret-i Ebu Bekir sessizce içeri süzüldü:
"Seni davete geldim."
"Ne daveti bu?"
"İslâm dinine davet."
"İslâm dini mi? Bu da ne demek, hem yarın olmaz mıydı?"
"Hayır Bilâl, olmazdı."
"Neden?"
"Çünkü gizlidir. Efendinin bilmemesi lâzım... Bak Bilâl, Cebrail ismindeki melek, aramızdan birine vahiy getirdi... Yani yeni bir din ve Peygamber var bugün... Ben, o Peygambere iman ettim... Senin de iman etmeni istiyorum" dedi.
Ve devam etti:
"Düşünsene... Şu putlardan hiç ilah olur mu? Sonra şu kız çocukları... Neden utanma sebebi olsun? Neden diri diri toprağa gömülsünler?"
Bilâl sordu:
"Bahsettiğin Peygamber kim?"
"Muhammed bin Abdullah" deyince Bilâl'in siyah yüzüne, tatlı bir aydınlık yayıldı o anda...
Kendi kendine;
"Evet, hakikaten Muhammed-ül emin yüksek ahlâklı bir insan... Ebu Bekir yine öyle" dedi ve Kelime-i şehadeti söyleyip imanla şereflendi.
.Sesi bülbülleri imrendirirdi
23-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi (radıyallahü anh), çok mert ve dürüst bir köleydi.
Becerikliydi sonra...
Ticaret işlerini iyi bilirdi.
Efendisi Ümeyye, ticaret kervanlarına onu yollardı ekseriya.
Zira sesi çok güzeldi.
Öyle ki bülbüller imrenirdi...
Develer yorgun ve bitab düştüklerinde onun söylediği yanık ve içli nağmelerle canlanır, âdeta koşmaya başlarlardı yollarda...
On iki kölesi vardı Ümeyye'nin.
Ama Bilâl başkaydı.
Ona güvenir, mühim işlerini ona yaptırırdı.
Bunun için de çok severdi kendisini...
Ancak bu sevgi, beklenmedik bir haberle sona erdi birdenbire.
Ve nefrete dönüştü!
Neydi o haber?
"Bilâl Müslüman olmuş..."
Buna önce inanmadı.
Daha doğrusu inanamadı...
Gerçek olduğunu anlayınca da merhametsiz bir zalim kesildi ona karşı!
Kölesiydi çünkü...
İstediğini yapabilirdi.
Döverdi...
Öldürürdü...
Kime ne?
O zamanki zihniyet böyleydi.
Bir süre eziyetten sonra tehdit etti:
"Muhammed'i inkâr et!"
Cevap tek kelimeydi:
"Ehad."
Yani Allah bir.
."Ölürüm de dinimden dönmem!.."
24-11-2014 01:00
Müşrik Ümeyye, kölesi Bilâl-i Habeşî'nin (radıyallahü anh) Müslüman olduğunu öğrenince deliye döndü!
Ona dayak attı...
İşkenceler etti...
Bir ağaca bağlanmış olarak dövülen bu günahsız insanın patlak dudaklarından kanlar süzülürdü aşağıya!
Zalimin hıncı dinmiyordu.
Çıldıracaktı neredeyse!
"Nasıl olur, benim kölem olsun da bana sormadan Müslüman olsun!" diyordu.
Onu, kızgın kayaların üzerine çıplak olarak yatırıp teklifini tekrarladı:
"Dön dininden!"
Cevap tekti:
"Ehad..."
Yani Allah bir.
Ümeyye kudurdu!... Cayır cayır yanan kaya üzerine yatırdığı Bilâl'in üstüne başka kızgın kayalar yığdı ve tekrar bağırdı:
"Haydi, dön dininden!"
Cevap aynı:
"Allah bir!"
Altta kor gibi taş, üstte kızgın kayalar...
Arasında bir garip mümin...
"Ölürüm de dinimden dönmem!" diyen bir üstün insan.
Ümeyye delirmek üzereydi!
Emretti adamlarına:
"Kum yığın üstüne!"
Sıcak kum, kızgın zeytinyağı gibi döküldü masum vücuduna!
Hareket şansı da yoktu artık.
Çünkü bağlıydı eli ayağı.
Nefesini bile zor alıyordu!
Tam bir ölüm-kalım mücadelesi...
.Allah demen seni kurtarır..."
25-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşî'nin (radıyallahü anh) günleri işkenceyle geçiyor, dakikası yıl gibi geliyordu ona!
Geçmek bilmiyordu saniyeler.
Derken bayıldı!
Efendisi de çekip gitti.
Bilâl-i Habeşi kendine geldiğinde güneş batmış, üstündeki koca kaya gaipten atılmıştı bir kenara...
Ooh, ferahlamıştı...
"Şükürler olsun" diye mırıldandı.
Ümeyye kâfiri, Bilâl'i dininden döndürmek için her türlü işkenceyi deniyor ama muvaffak olamıyordu.
Zira cevap aynıydı:
"Allah bir."
Bir gün yine elbisesini çıkarıp kalın deve ipini sardı boynuna.
Halatın ucunu da Mekke çocuklarının eline verip yerlerde sürükletti vücudunu...
O, yine direniyor ve;
"Allah bir" diyordu.
Bir gün Sevgili Peygamberimiz o yerden geçiyordu.
Bilâl'in hâlini gördü.
Ve pek çok üzüldü!
Zira çıplak olarak kızgın kuma yatırmışlar, üzerine koca bir kaya koymuşlar, Bilâl, o kayanın altında devamlı "Allah!" diyordu.
Bu hâli gördü.
Ve yanına yaklaşıp;
"Sabret yâ Bilâl! Allah demen seni kurtarır" buyurdu.
Ve evine döndü.
Çok üzülmüştü!..
.Bilâl'i ancak sen kurtarırsın!"
26-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi'nin (radıyallahü anh) ağır işkence çektiği günlerde Hazret-i Ebu Bekir Resulullah Efendimizi ziyarete geldi.
Ve selâm verip oturdu.
Efendimiz üzgündü!...
Hazret-i Bilâl'in çektiği işkenceleri Hazret-i Ebu Bekr'e anlatıp "Onu ancak sen kurtarırsın" buyurdu.
Ebu Bekr-i Sıddık;
"Başüstüne" dedi.
Ve Bilâl'in yanına gitti. Ümeyye'ye yanaşıp "Bu zavallıya niçin eza ve cefa ediyorsun?" diye çıkıştı!
Ümeyye cevapladı:
"Kölemdir, kime ne?"
"Sende hiç vicdan yok mu, kaldır şu kayayı üzerinden!"
"Kaldırmam!"
"Öyleyse sat onu bana... Ne fiyat istersen vereyim."
Ümeyye düşündü...
Cazip gelmişti ona bu teklif.
Hemen değerlendirdi.
Ve "Dünya dolusu para versen de yine satmam ama senin kölen Âmir'le onu değişebilirim" dedi.
Hazret-i Sıddîk sevinip;
"Kabul ediyorum" dedi.
Ve kurtardı Bilâl'i o hâlden.
Sonra elinden tutup koştu Resulullah'ın huzuruna ve "Yâ Resulallah! Bilâl'i sizin şerefinize âzât ediyorum" dedi.
Efendimiz çok sevinip dua buyurdular...
.Hiç mescit içinde oynanır mı?
27-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi (radıyallahü anh), bir gün mescit içinde oynamaya başlar... Hazret-i Ömer görüp çok şaşırır! Zira mescitte Resulullah vardır.
Yanına yaklaşıp;
"Yâ Bilâl! Sen ne yapıyorsun, hiç mescitte oynanır mı?" der.
Ama o, dinlemez.
Ona Resulullah'ı gösterip "Mescidin sahibi orada, bana ancak O karışabilir" der.
Bunu, Hazret-i Ömer'e söyler...
Çünkü kendinde değildir.
Hazret-i Ömer gider ve Resulullah Efendimize arz eder durumu. Efendimiz, onu çağırır ve sorar:
"Yâ Bilâl! Az önce ne yapıyordun?"
"Oynuyordum yâ Resulallah."
"Niçin oynuyordun?"
"Sevincimden yâ Resulallah, Rabbime bir ihsanından dolayı teşekkür ediyordum."
"Nedir o ihsan?"
"Yâ Resulallah! Hak teâlâ sana her şeyi verdi, bir şey vermedi."
"Nedir o vermediği?"
"Hidayet yâ Resulallah! İnsanları hidayete getirmek senin elinde olsaydı önce akrabanı imana getirirdin... Onlardan sıra bile gelmezdi bana... Ama bakın, kendi akrabaların seni inkâr ederken Rabbim benim gibi Habeşli bir köleye bu imanı nasip etti... Sana inandım, sevdim, âşığın oldum. Onun için oynuyordum yâ Resulallah!" der.
Ve özür diler.
Resulullah, Hazret-i Ömer'e "Bırak yâ Ömer! Bırak oynasın..." buyururlar.
.Resulullahın müezzini idi
28-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi hazretleri, Resulullah'ın yanından ayrılmaz, yolculuklarda da Onun hizmetini yapardı.
Sonra hicret edildi.
Medine'ye gidildi.
Ve mescit bina edildi. Peygamberimiz, Eshab-ı kirama beş vakit namazı cemaatle bu mescitte kıldırıyordu.
Önceleri namaz vakti gelince "Es-salatü câmia!" denilirdi.
Sevgili Peygamberimiz, Eshab-ı kiramla istişare edip namaz vaktinin bildirilmesi için bir alâmet tespitini arzu buyurdular.
Kimi "Çan çalalım" dedi.
Kimi "Boru çalalım" dedi.
Kimi de "Ateş yakıp yukarı kaldıralım" dedi.
Efendimiz; çanın Hristiyanlara, borunun Yahudilere, ateşin de Mecusilere mahsus olduğunu söyleyerek bunları kabul buyurmadılar...
Abdullah bin Zeyd ve Hazret-i Ömer, rüyada ezan okumasını görüp Efendimize arz ettiler... Efendimiz bunu beğendi ve namaz vakitlerinde ezan okunmasını emir buyurdu.
Hazret-i Bilâl'in sesi gür, çok güzel ve pek tesirliydi... O, ezan okumaya başlayınca, herkes büyük bir aşk ve vecd içinde dinler, kendinden geçerdi.
Duygulanırlardı.
Çoğu da ağlardı!
Peygamber Efendimizin vefatına kadar müezzinlik yaptı.
.Peki, istediğin yere gidebilirsin!"
29-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi hazretleri, Peygamberimizin yaptığı bütün savaşlara katıldı... Bedir Savaşı'nda, önceden kendisine çok eza ve cefa eden Ümeyye bin Halefi öldürdü!
Mekke fethedildi.
Resulullah, ona;
"Ezan oku" buyurdu.
Kâbe'de ilk ezanı o okudu...
Onun tatlı ve gür sesiyle tekbir sedaları dalga dalga Mekke semalarında yayıldı...
Bunu işiten sahabiler sevinçten ağlayıp gözyaşı döktüler!
Vaktâ ki Efendimiz vefat etti.
Artık ezan okumadı...
Onun hasretiyle yanıp tütüyor ve gözyaşı döküyordu! Medine'de duramadı. Şam'a gitmek istedi. Hazret-i Ebu Bekir "Kal, gitme" dedi.
O ise cevaben;
"Yâ Eba Bekir! Sen beni âzât etmemiş miydin?.. Eğer kendin için âzât etmişsen kalayım, Allah için âzât etmişsen izin ver gideyim" dedi.
O zaman kabul etti.
O da Şam'a gidip orada yerleşti.
Sonra Kudüs'e gitti.
Orada yerleşti...
Burada Hazret-i Ömer, Bilâl-i Habeşi'ye ezan okumasını rica etti. Hazret-i Ömer'i kıramayıp ezan okudu...
Eshap bunu duydular.
Gözyaşlarına boğuldular!
Zira o sesi işitince Sevgili Peygamberimizin zaman-ı saadetini hatırlamışlardı.
."Yâ Bilâl! Beni ziyarete gel!"
30-11-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi (radıyallahü anh), Efendimizin vefatıyla Medine'de duramadı.
İzin alıp Şam'a gitti.
Ve oraya yerleşti.
Şam'da bir müddet kaldıktan sonra bir gece yattı ve Peygamber Efendimiz, rüyasına girip "Beni ziyaret etmeyecek misin yâ Bilâl?" buyurdular.
Bu rüyayı gördü.
Medine'ye geldi.
Ve doğruca Peygamber Efendimizin kabr-i şerifine gidip Ravda-i mutahhara'ya yüzünü gözünü sürdü... Resulullah'la geçirdiği günleri hatırladı...
Uzun süre ağladı!
Çok gözyaşı döktü!
Bu sırada Peygamber Efendimizin torunları Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin efendilerimiz (radıyallahü anhüma), boynuna sarılıp bir kere olsun ezan okumasını rica ettiler.
Okumak istemedi.
Onlar ısrar ettiler.
Israrlara dayanamadı...
Ve ertesi gün sabah ezanını okumaya başladı.
Mescid-i Nebi'den Bilâl-i Habeşi'nin sesiyle yükselen o ezanı Eshab-ı Kiram işittiler.
Yerlerinden fırladılar.
Sokaklara döküldüler.
Ve şaşkına döndüler!
Hepsi, Resulullah'la yaşadıkları o saadetli günleri, Bilâl-i Habeşi'nin okuduğu bu ezan-ı Muhammedî sedalarıyla hatırlayıp ağlaştılar!
.Hüngür hüngür ağlıyordu
01-12-2014 01:00
Bilâl-i Habeşi hazretleri, Resulullah'ın vefatından sonra Mekke'ye geldi ve Hasan ve Hüseyin efendilerimizin ısrarı üzerine bir ezan okudu... Cümle Eshap duygulandılar...
Kendi de duygulandı.
Hele "Eşhedü enne Muhammeden Resulullah" derken hüngür hüngür ağlamaya başladı!
Ezana devam edemedi.
Kendini zorladı ve ağlaya ağlaya bitirdi. O gün Eshab, sanki Resulullah'ın bulunduğu günlerden bir gün yaşadılar...
Peygamber Efendimize olan hasret ateşiyle ağlaşarak o günleri yâd ettiler! Bu ezan, Bilâl-i Habeşi hazretlerinin okuduğu son ezan oldu...
Medine'de az kaldı.
Sonra Şam'a döndü.
Ve yolda hastalandı... Evine güçlükle vardı.
Bu hastalıkla ömrünün son günlerini geçirdi.
Son nefeslerini verirken sevinç içinde "Ne güzel, Resulullah'a kavuşacağım" dedi.
"Allah!.." dedi.
Ve vefat etti...
Hazret-i Ebu Bekir, vaktiyle onu kölelikten âzât ettiğinde, Hazret-i Ömer "Seyyidimiz Ebu Bekir, Seyyidimiz Bilâl'i âzât etti" demişti.
Resulullah da;
"Bilâl ne iyi kimsedir... O, müezzinlerin efendisidir" ve "Bilâl, Habeşlilerden ilk Müslümandır" ve "Ey Bilâl! Zengin olarak değil, fakir olarak öl" buyurdular.
.Bir ay sonra ödeyemezsen!.."
02-12-2014 01:00
Asr-ı saadette bir Yahudi, Bilâl-i Habeşi'nin ezanını, istemeyerek de olsa dinlerdi. Dinlememek için kendini zorlar, fakat ister istemez yine dinlerdi.
Ne yapacağını şaşırdı!
Bu işe çareler aradı.
Bir gün Hazret-i Bilâl'in maddi sıkıntı içinde olduğunu öğrendi.
Hemen yanına gitti.
Ve hatırını sorup "Sana istediğin kadar borç veririm. Fakat ödeyemezsen bana köle olacaksın" dedi.
Böylece anlaştılar...
İstediği parayı verdi.
Ancak Bilâl-i Habeşi, borcunu ödeyemedi ve o gece uyku tutmadı... Kendi kendine "Köle olursam artık ezan okuyamam" diye düşünürken kapısı çalındı. Gelen kişi "Seni Resulullah çağırıyor" dedi.
Hemen kalkıp huzura koştu.
Ve edeple beklemeye başladı.
Efendimiz teşrif edip "Yâ Bilâl! Ticaretten dönen filân kervanda, yükleriyle birlikte bana hediye edilmiş üç deve var. Onları al, borcunu öde" buyurdu.
Bilâl-i Habeşi de:
"Başüstüne" dedi.
Ve gidip onları teslim aldı. Develere yem verip sabah ezanını okumak üzere mescide gitti ve o tatlı sesiyle sabah ezanını okudu...
Namazını kıldı.
Ve Yahudi'ye gidip borcunu ödedi. Yahudi şaşkın şaşkın dönüp gitti! O yine hoş sesiyle ezan okuyarak Medine semalarını çınlatmaya devam etti...
.Hey, Abdullah! Başın nerede?"
03-12-2014 01:00
Abdülvehhab Sancaktari (rahmetullahi aleyh), Anadolu Evliyasındandır... Ona "Abdullah" derlerdi o havalide.
Kabr-i şerifi İznik'tedir.
İslâm orduları İznik'i kuşattığında o sancaktardı ve kahramanca savaştı elinde sancakla...
Çok düşman askeri öldürdü!
Bir ara düşman askerleriyle fena hâlde sarıldı etrafı.
Kâfirler, dört bir yandan ok yağmuruna tuttular bu zatı!
Yalnız kalmıştı...
Ve çaresizdi...
Vücuduna onlarca ok saplandı bir anda!
Her yerinden kan fışkırıyordu!
O ise savaşa devam ediyordu.
Derken bir kılıç darbesiyle başı kesildi!
Ama o, savaşı bırakmadı yine.
Başı kesilmiş hâlde savaşıyordu ki seslendi bir arkadaşı:
"Hey, Abdullah! Başın nerede?"
O, bu sesi duydu.
Eğilip aldı başını yerden.
Koltuğuna sıkıştırdı.
Ve tırmandı tepeye...
Zirveye varınca, serildi sıcak toprağa!
Kesik başı koltuğunun altındaydı!
Kanlı elbisesiyle defnedildi o yere!
Zira şehit yıkanmaz.
Kefenlenmez.
Şehidin kefeni, elbisesidir.
Öylece defnedilir.
Ne büyük şeref...
.Cenâb-ı Hak verir de, alır da
"
04-12-2014 01:00
Abdülvehhab Sancaktari hazretlerinin komşularından birinin ufak çocuğu hastalanmıştı bir gün.
Adamcağız, bebeği kucakladığı gibi getirip bıraktı bu zatın kollarına ve "Efendim, dua edin de çocuğumuz iyileşsin" dedi.
O zat gözlerini yumdu...
Ve biraz sonra açıp;
"Kazaya rıza lâzım... Her şey gibi çocuk da bir emanettir. Cenâb-ı Hak verir de alır da... Emaneti alınca sabretmeliyiz. Bağırıp çağırmak kulluğa yakışmaz" buyurdu.
Adam korkuyla sordu:
"Yani yaşamayacak mı demek istiyorsunuz efendim?"
"Hayır, öyle demedim."
"Ama şifa için dua etmediniz?"
"Ben, olabileceği söylüyorum. Allahü teâlânın her yaptığını hoş görmeliyiz... Sabır acıysa da meyvesi tatlıdır. Sabredersek çok sevap kazanırız" buyurdu.
Adamcağız;
"Anladım hocam" dedi.
Ve aldı çocuğu, döndü eve.
Hanımı açtı kapıyı:
"Ne oldu bey?"
"Sabır tavsiye etti."
"Ne demek acaba?"
"Mânâsı açık, takdire razı olacağız."
İkisi de "hayırdır inşallah" deyip neticeyi beklediler.
Çocuk, o gece ruhunu teslim etti! İkisi de çok ağladılar! Ama sessizce ve isyan etmeden... Çünkü tembihliydiler.
.Şu talebeyi götürebilirsiniz!"
05-12-2014 01:00
Çandarlı Hayreddin Paşa, İznik toprağını nurlandıran bir Allah dostudur... Bu mübarek zat, Orhaniye Medresesi'nde talebe iken bir gün Sultan Orhan geldi o medreseye.
Onu kapıda karşıladılar:
"Hoş geldiniz Sultanım."
"Hoş bulduk. Baş müderrisle görüşecektim."
"Namaz kılıyor Sultanım, hemen çağıralım" dediler.
Ama Sultan;
"Hayır, biz bekleriz" dedi.
Evet, yanlış okumadınız...
Bir Osmanlı padişahı medreseye gelmiş, baş müderrisle görüşmek için makamında onu bekliyor...
Hani bugünkü tâbirle cumhurbaşkanı, bir üniversiteye gitmiş, rektörle görüşebilmek için odasında onu bekliyor.
Osmanlıda ilim böyle kıymetliydi...
Derken müderris geldi.
Görüşüp sohbet ettiler.
Ve Sultan, baş müderrise "Hocam, yakında bir gazaya çıkacağız... Bizim, yol boyunca danışacağımız, sorup fetva alacağımız bir âlime ihtiyacımız vardır" dedi.
Baş müderris, Alaaddin Esved hazretleriydi.
"Başüstüne Sultanım" dedi.
Ve talebeleri tek tek süzüp Çandarlı Kara Halil'i işaret ederek "Şu talebeyi götürebilirsiniz" dedi.
Evet, henüz medrese talebesi olan Kara Halil, bütün bir sefer müddetince müşavirlik yaptı Sultana...
Padişah, onun onayını almadan kalkışmadı bir işe...
.İsteyene istediği kadar buğday!..
06-12-2014 01:00
Kutbüddin-i İzniki hazretlerinin, buğday ticaretiyle uğraşan bir talebesi vardı. Bir gün çağırdı o genci.
"Ahmed oğlum."
"Buyurun hocam."
"Bu sene bolca buğday al ve sakla ambarında."
Talebe;
"Başüstüne" dedi.
Ama merak etmişti...
Sordu hemen:
"Hikmetini sorabilir miyim hocam?"
"Evlâdım, öyle zannediyorum ki büyük bir kıtlık olacak seneye. O günlerde ucuza satar, insanların duasını alırsın" buyurdu.
Talebe sevinip;
"İnşallah hocam" dedi.
Ve hocasının elini öpüp ayrıldı.
Buğday bol ve ucuzdu o sene.
Bütün sermayesini buğdaya yatırıp doldurdu ambarını...
Gerçekten de büyük bir kıtlık oldu ertesi yıl... Halk, ekmek için buğday bulamaz oldu.
Olanın da fiyatı el yakıyordu.
Dua almanın tam zamanıydı.
Ambarını açıp "Gelin gelin... İsteyene istediği kadar buğday... Hem de çok ucuza..." diye seslendi
Halk bayram etti sevinçten...
O ise dönmüştü köşeyi.
Paradan mı?
Hayır, duadan...
"Söz dinleyen kazanır" diye boşa dememiş büyükler.
"Peki" diyen, hem dünyada kazanır, hem de âhirette.
.Her işi yalnız Allah için yapın
07-12-2014 01:00
İznik'te medfun bulunan Kutbüddin-i İzniki hazretleri, birkaç ahbabına "Kardeşlerim, her ne yaparsanız yalnız Allah için yapın... Ahmet'e çalışıp da ücretini Mehmet'ten beklemek olmaz" buyurdu.
Sordular:
"Bu, riya mı olur efendim?"
Buyurdu ki:
"Evet, insan kullar için iş yaparsa eli boş kalır âhirette... Nitekim Cenâb-ı Hak, ona 'Ey kulum! Sen bu işi aferin almak için yaptın. İnsanlar da sana aferin dediler. Benden ne istiyorsun?' buyuracaktır."
? ? ?
Bu zat vefat etmişti... Bir sevdiği onu rüyada görüp "Efendim, bize ölüm ve kabir hâllerini anlatır mısınız" diye rica etti.
Büyük veli;
"Bunu sana anlatmak o kadar zor ki" buyurdu.
Adam merak etti:
"Neden efendim?"
"Çünkü sen daha ölmedin ki, sana ben ölümü nasıl anlatayım?... Daha kabre girmedin ki sana kabirden ne bildireyim?" buyurdu.
Ve devam etti:
"Ama şu kadarını söyleyeyim ki ölüm o kadar tatlı, o kadar tatlı ki anlatamam... Kabir de o kadar rahat, o kadar rahat ki ifade edemem... Ama bu rahatlık herkes için değil."
"Kimler için hocam?"
"İmanla ölenler için."
.Korkma, onlar seni göremezler!"
08-12-2014 01:00
Abdurrahman Tırsi hazretleri, İznik'te yaşıyan bir Allah dostu'dur... O devirde bir genç iftiraya uğradı. Yakalanıp cezası verilecekti hemen.
Ne yapsın garip?
Düşündü, taşındı...
Ve gidip sığındı bu zatın hanesine. Derken memurlar geldiler o eve.
Hızlı hızlı çaldılar kapıyı.
Mübarek zat, o gence "Korkma evlâdım, onlar seni göremezler!" dedi.
Sonra açtı kapıyı.
"Buyurun, ne istiyorsunuz?"
"Efendi Baba, bir suçlu arıyoruz, senin evine girdiğini öğrendik" dediler.
Büyük veli sakindi.
"Buyurun girin... Bulursanız alıp götürün tabii."
Adamlar bir hışımla girip aradılar her yeri.
Ama bir şey göremediler... Hâlbuki aradıkları genç oturmaktaydı aynı odada.
Geldikleri gibi döndüler tabii.
? ? ?
Bu zat bir gün talebelerine "Başarı nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
"Bilmiyoruz" dediler.
"Asıl başarı, öldükten sonra işe yarayan şeydir" buyurdu.
Ve izah etti:
"Bir şey âhirette işe yaramayacaksa ona başarı denmez... Başarılı insan, kendisini ateşten koruyandır... Kendisini 'Cehennem ateşi'nden koruyamayan bir insan, ne yaparsa yapsın muvaffak olmuş sayılmaz."
."Ey insanlar! Uyanın gafletten!.."
09-12-2014 01:00
İznik toprağını nurlandıran bir mübarek zat var...
Amasyalı Pîr Mehmed Efendi.
Vaktiyle bu iklimde yaşamış.
Devamlı emr-i maruf yapmış.
Ve İslâm'ın güzel ahlâkını anlatmış bu yörenin insanına.
Bu Allah dostunu vefatından sonra rüyada gördü bir sevdiği.
Ve sordu hemen:
"Hocam hâliniz nicedir?"
Buyurdu ki:
"Burası çok dehşetli yer kardeşim! Aman hâ, emr-i marufu elden bırakmayın... Şu kadar söyleyeyim ki beni tekrar dünyaya gönderseler, tek bir iş yaparım orada... Başka bir şeyle uğraşmam."
Adam merak etti...
Ve sordu hemen:
"Ne iş yaparsınız hocam?"
Büyük veli;
"Giyerim ayağıma demirden bir ayakkabı, alırım elime bastonumu... Bütün dünyayı ev ev dolaşır, kapıya çıkanlara tek bir şey söylerim" buyurdu.
Adam sordu merakla:
"Ne dersiniz hocam?"
"Onlara 'Ey insanlar! Uyanın gafletten... Ölüm var, âhiret var. Dünyada yaptığınız her işten bir bir hesaba çekileceksiniz... Amellerinize göre ya ebedi cennette kalacaksınız ya da sonsuz cehennemde... Orada üçüncü bir yer yoktur' derim" buyurdu.
.Buyurun, kimi aramıştınız?"
10-12-2014 01:00
Amasyalı Pîr Mehmed Efendi'nin çok talebesi vardı ve geçimleri bu zata aitti.
Bu yüzden çok borçlandı esnafa.
Derken hastalandı.
"Ölüm hastalığı"ydı bu!
Haber alan koştu... Onların ne için geldiklerini anlayıp "Yâ Rabbî! Borçlarımı ödemeden canımı alma" diye dua etti.
O anda çalındı kapısı.
Hemen koşup açtılar.
Hiç tanımadıkları biri vardı eşikte:
"Buyurun, kimi aradınız?"
"Pîr Mehmed Efendi'nin evi burası mı?"
"Evet burası."
"Bu zattan alacağı olanlar dışarı çıksın" dedi.
Sevinçle çıktılar.
O meçhul kişi, kuruşuna kadar ödedi hepsinin alacağını. O zaman Pîr Mehmed Efendi'nin yüzü güldü.
"Elhamdülillah" dedi.
Ve ruhunu teslim etti...
O meçhul kişi mi?.. Kaybolmuştu ortadan. Bir daha da gören olmadı.
? ? ?
Bir günkü sohbetinde "Namaz, mühim ibâdettir" buyurdu.
"Nasıl yani?" dediler.
"Şöyle ki, bir ibâdeti terk etmek imanı gidermez ama namaz için hüküm böyle değildir" dedi.
"Onun hükmü nasıldır hocam?"
"Birçok büyük âlim 'Bile bile namaz kılmayan ve namaz vakti geçerken üzülmeyen kimsenin imanı gider' buyuruyor" dedi.
.Bu, yalnız yaşar ve yalnız ölür"
11-12-2014 01:00
Peygamber Efendimiz, bir gün Eshabtan Ebu Zer-i Gıfari hazretlerine bakıp "Bu, yalnız yaşar, yalnız ölür" buyurdular.
Hakikaten öyle oldu.
Ömrü sona erdi.
Yalnız yaşıyordu.
Yalnız olarak da öldü!
Bir tek hanımı vardı yanında...
? ? ?
Efendimiz, bir gün de hanımları hakkında "En cömert olanınız bana önce kavuşur" buyurdular.
Hakikaten öyle oldu.
Kendileri vefat etti...
Vefatlarından sonra hanımlarından ilk önce vefat eden, Hazret-i Zeynep oldu...
Zira mübarek hanımlarının arasında cömertlikte hepsinden ileri olan, bu mübarek hatundu.
? ? ?
Bir gün de Efendimiz aleyhisselâm, Sahabe'den Zeyd bin Sühan hazretlerine bir nazar ettiler.
Ve Eshaba dönüp;
"Bunun âzâsı, kendinden önce cennete girer" buyurdular.
Bu sözün hikmeti neydi?
Bu, o gün anlaşılmadı.
Ve aradan yıllar geçti...
Bu sahabi bir savaşa katıldı.
O harpte eli kopup yere düştü!
Nihayet harp bitti.
Şehitler defnedilirken onun eli de birlikte defnedildi.
."Kolum koptu yâ Resulallah..."
12-12-2014 01:00
Bedir Cengi'nde Hazret-i Muavvez'in kolu bir kılıç darbesiyle kopup yere düştü!
Genç sahabi eğildi.
Kolunu yerden aldı ve Efendimize koşup "Kolum koptu yâ Resulallah" dedi.
Efendimiz, kesik kolu aldı.
Yerine bitiştirip dua etti.
Kol bir anda kaynadı...
Hem öyle sağlam oldu ki öbür kolu zayıf kaldı onun yanında.
? ? ?
Yine Bedir Cengi'nde Hudeyd adında bir mücahit, derin bir yara aldı boynundan!
Ve yara çok derindi!
Başı kopup düşecekti!
Mübarek sahabi, elleriyle başını tutup koştu hemen Resulullah'ın huzuruna.
Efendimiz onu gördü.
Başını elleriyle tuttu.
Ve yarasını sıvazlayınca yara hemen iyileşti. Öyle ki hiç yara almamıştı sanki...
? ? ?
Peygamber Efendimiz, bir gün de amcası Abbas'ın evine gidip onu ve evlâdını yanına oturttu.
Cübbesini çıkardı.
Üzerlerine örttü.
Ve "Yâ Rabbî! Bu, benim amcam ve babamın kardeşidir. Bunlar da benim ehl-i Beytimdir... Şu örtümle onları örttüğüm gibi Sen de Cehennem ateşinden kendilerini ört, koru" buyurdu.
Duvarlardan;
"Âmin, âmin" sesi işitildi.
Hem de defalarca...
.Sen, Allah'ın Peygamberisin"
13-12-2014 01:00
Peygamberimiz, bir gün elinde put bulunan kimseye "Put bana söylerse iman eder misin?" dedi.
Adam cevaben;
"Ben buna elli senedir ibâdet ediyorum. Bana hiçbir şey söylemedi. Sana nasıl söyler?" dedi.
Efendimiz puta sordu:
"Ey put! Ben kimim?"
Puttan ses geldi:
"Sen Allah'ın Peygamberisin!"
Putun sahibi bunu işitti.
Ve hemen iman etti.
? ? ?
Bir kâfir de Sevgili Peygamberimizin huzuruna gelip "Senin peygamber olduğunu ben nereden bileyim?" dedi.
Efendimiz de;
"Şu hurma ağacındaki salkımı çağırsam o da gelse iman eder misin?" buyurdu.
Kâfir cevaben;
"Evet, iman ederim" dedi.
Resulullah hurma salkımını çağırdı... Salkım sıçrayarak geldi.
Resulullah ona tekrar;
"Yerine git" buyurdu.
Salkım yerine çıkıp asıldı.
Bunu gören kâfir iman etti.
? ? ?
Bir kadının da "kel" bir oğlu vardı.
Bir gün onu aldı.
Resulullah'a getirdi.
Efendimiz, elleriyle çocuğun başını sıvazlayınca çocuğun saçları uzamaya başladı
.Bu geyiği âzât et!.."
14-12-2014 01:00
Peygamberimiz aleyhisselâm, bir çayırda giderken üç kere "yâ Resulallah!" sesini işitti.
O tarafa baktı.
Bir geyik gördü.
Ama bağlıydı.
Yanında bir adam vardı.
O da uyuyordu.
Efendimiz yaklaştı ve o geyiğe "Ne istiyorsun?" diye sordu.
Geyik cevaben;
"Yâ Resulallah! Bu avcı beni avladı. Karşıki tepede iki tane yavrum var. Aç susuz bekliyorlar. Beni salıver, gidip onları emzirip geleyim" dedi.
Resulullah sordu:
"Peki sözünde durur musun, emzirip geri gelir misin?"
Geyik cevaben;
"Söz veriyorum... Eğer gelmezsem Allah'ın azabı benim üzerime olsun!" dedi.
Ve süratlice gitti.
Biraz sonra geldi.
Resulullah onu bağladı.
O esnada adam uyandı ve Efendimize "Yâ Resulallah! Bana bir emriniz mi var?" dedi.
Efendimiz;
"Bu geyiği âzât et!" buyurdu.
Adam, geyiğin ipini çözdü.
Ve serbest bıraktı.
Geyik memnundu.
Sevinçten iki ayağını yere vurup "Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve enneke Resulullah" dedi ve zıplayarak gitti.
.Gönlünde bir tek şey vardı
15-12-2014 01:00
Abdullah bin Cahş (radıyallahü anh), Uhud Savaşı'nda Sa'd bin Ebi Vakkas'a dedi ki:
"Yâ Sa'd! Sen dua et, ben 'âmin' diyeyim. Ben dua edeyim, sen 'âmin' de."
O da "olur" dedi.
Ve şöyle dua etti:
"Yâ ilâhi! Bileğime kuvvet ver. En zorlu kâfirleri çıkar karşıma... Hepsini öldüreyim. Sonra gazi olarak geri döneyim."
Abdullah dinledi.
Ve "âmin" dedi.
Sonra kendi dua etti: "Yâ ilâhi! koluma kuvvet ver... En zorlu kâfirlerle dövüşüp hepsini öldüreyim. Sonra şehit olayım... Kâfirler burnumu, kulağımı ve dudaklarımı kessinler! Sen bana 'Burnunu, kulağını ne yaptın?' diye sorunca 'Yâ Rabbî! Onlarla çok günahlar işledim. Onun için huzuruna getirmeye utandım' diyeyim."
Hazret-i Sa'd söz vermişti.
İstemeyerek "âmin" dedi.
Ve kılıçları çekip daldılar düşman içine... Abdullah'ın kılıcı kırıldı
Koştu Resulullah'a...
Resulullah ona bir "hurma dalı" uzatıp "Al, bununla savaş" buyurdu.
O dal, "kılıç" oldu ânında.
Uzun, kalın ve keskin...
Çok geçmeden yaralandı! Vücuduna yüzlerce kılıç inip kalktı ve kanlar içinde yere yıkıldı! Kâfirler koşup burnunu, kulağını ve dudaklarını kestiler!
Duası kabul olmuştu...
Hazret-i Hamza ile aynı kabre defnedildi.
."Baba, sen bu harbe gelme!"
16-12-2014 01:00
Amr bin Cemuh Ensari (radıyallahü anh), bir ayağı özürlü bir sahabiydi. Uhud'a gidileceği zaman oğulları kendisine "Baba, sen bu harbe gelme" dediler.
"Neden?" dedi.
"Çünkü sen özürlüsün, biz senin yerine de savaşırız."
O celâllenip;
"Allah'ın Habibi cenk etsin, ben kadın gibi evde mi oturayım?" dedi.
Hanımına "elveda" dedi.
Tam kapıdan çıkarken;
"Yâ Rabbî! Beni bu cenkten geri döndürme" diye dua etti.
Ve o harpte şehit oldu!
Bir oğlu da şehit olmuştu... Hanımı, devesine binip geldi Uhud'a. Yerde yüzlerce şehit yatıyordu... Kendi şehitlerini bulup onları devesine bindirdi.
Ancak deve yürümüyordu.
Hazret-i Âişe, develerin yürümediğini görüp sordu o hanıma:
"Bu cesetler kimlerdir?"
"Biri oğlum, biri de beyim."
"Peki deve niçin yürümüyor?"
"Bilmiyorum, hiç böyle yapmazdı... Bunda bir iş var" dedi ve koştu Efendimizin huzuruna.
Ve arz etti bu durumu.
Resulullah sordu:
"Beyin evden ayrılırken bir şey demiş miydi?"
"Evet yâ Resulallah, evden çıkarken 'Yâ Rabbî! Cenkten sonra beni evime döndürme' demişti."
Efendimiz;
"İşte bunun için yürümüyor" buyurdu.
."Bana niçin öyle bakıyorsun?"
17-12-2014 01:00
Alaaddin Ali Esved Karahisari hazretlerinin nurlu kabri, İznik'te Eşrefzade Mahallesi'ndedir. Allah korkusundan ağlardı! Bir gece "bir huri"yi gördü rüyasında.
Hayran hayran baktı.
Huri ona sordu ki:
"Bana niçin bakıyorsun?"
"Yüzünüz çok parlak, bu parlaklığı neye borçlusunuz?"
Huri cevaben;
"Dün gece çok ağladın... Senin gözyaşlarını yüzüme sürdüm de onun için" dedi.
? ? ?
Bir gece bu zatın evine hırsız girdi... Ancak götürecek bir şey bulamadı. Tam eli boş dönüyordu ki içeriden seslendi mübarek zat:
"Bir şey mi aramıştın evlat?"
Hırsız şaşırdı!
Kaçamadı da.
Büyük veli geldi ve "Haydi abdest al ve namaz kıl... O zamana kadar bir şey gelirse onu sana veririm" buyurdu.
Hırsız "peki" dedi.
Ve abdest alıp namaza durdu... O sırada kapı çalındı. Gelen, zengin bir kişiydi... Elindeki "kese"yi büyük veliye verip "Bu, size hediyemdir efendim... Lütfen kabul edin" dedi.
Ve dönüp gitti.
Büyük zat, o keseyi gence verip "İşte kısmetin geldi, al bakalım" buyurdu.
Genç, utanarak onu aldı.
Kesede "yüz altın" vardı.
Ertesi gün koştu dergâha... Tez zamanda "kalp gözü" açılıp katıldı erenler ordusuna.
.Kafasına göre konuşanlar!..
18-12-2014 01:00
Alaaddin Ali Esved Karahisari, Anadolu erenlerindendir... Gençliğinde ilim öğrenmek için pek çok meşakkate katlandığını; kitap ve ders notlarını sırtında taşıdığını görenlerden biri sordu:
"Hocam, ilim için bir oraya bir buraya koşup durursunuz... İyi de bu daha ne vakte kadar böyle devam edecek?"
Cevap iki kelimeydi:
"Mezara kadar..."
Böyle dedi ve ardından "Peygamber Efendimiz 'Beşikten mezara kadar ilim öğreniniz' buyuruyor... Hem sonra İslâmiyet ilim dinidir. Bilmeden Müslümanlık olmaz" buyurdu.
? ? ?
Vaaz ve derslerinde daima kitaba bakar, dînî suallere kitaba bakmadan asla cevap vermezdi.
Bir sevdiği;
"Hocam, derslerde hep kitaba bakıp söyler ve dînî suallere kitaba bakmadan cevap vermezsiniz... Hâlbuki bunlar bilmediğiniz şeyler değil ki" dedi.
Büyük zat cevaben;
"Evet, bildiğim şeyler ama İslâmiyet nakil dinidir. Bize nasıl gelmişse aynısını nakleder, ona kendimizden bir şey ekleyip çıkarmayız ve bundan Allah'a sığınırız" buyurdu.
O kimse sordu ki:
"Bu çok mu tehlikeli hocam?"
"Elbette, dînî konularda kafasına göre konuşan ve yazanlar, âhirette çok pişman olacak ve 'Keşke kalemlerimiz ateş olsaydı da onlara dokunmasaydık' diyeceklerdir" buyurdu.
."Acele etmeyin, anlarız ileride!"
19-12-2014 01:00
Davud-i Kayseri hazretleri, gençliğinde memleketinden çıkıp ilim tahsiline gitti. Mısır'da bir medrese bulup başladı ders okumaya.
Ancak eski talebeler onu kıskanıp müderrise koştular ve "Hocam, bu genç ehil birine benzemiyor" dediler.
Müderris onları dinledi.
Ve hiç umursamayıp;
"Acele etmeyin, ileride anlarız" buyurdu.
Ve o gence 'su temini' vazifesini verdi dergâhta. Her gün kuyudan su çekip lâzım olan yerleri dolduracaktı.
Fakat olacak bu ya...
Daha ilk seferde ip koptu.
Ve kova kuyuya düştü.
Su ise çok aşağılardaydı. Diğer talebelere gün doğmuştu... Bunu öğrenince hemen müderrise koşup "İşte hocam, yapacağı buydu" dediler.
Hocaları sordu:
"Ne oldu çocuklar?"
"Kovayı kuyuya düşürdü hocam, hem de ilk seferde."
Kuyu başına geldiler.
Davud-i Kayseri, mahçup ve mahzundu. Kırık kalple "Yâ Rabbî! Bana yardım et" diye dua etti içinden...
Sonra "yâ Allah!" dedi.
Ve uzattı elini kuyuya... Sonrasını tahmin etmişsinizdir... Metrelerce derinlerde olan kovayı alıp çıkardı dışarı.
Diğer talebeler mi?
Mahçup olma sırası onlardaydı... Başları önlerinde özür dilediler kendisinden.
.Dağa çık, soygunculuk yap!.."
20-12-2014 01:00
İznik'te medfun olan Davud-i Kayseri hazretlerinin dergâhına bir genç gelip "Efendim, maddi sıkıntıdayım, ne iş yapsam acaba?" diye arz etti.
Büyük veli;
"Soygunculuk yap!" buyurdu.
Delikanlı çok şaşırdı!
Dağa çıkıp bir harami çetesiyle karşılaştı ve doğruca reislerine gidip rica etti:
"Beni de aranıza alır mısınız?"
"Olur ama bir şartla, ne dersek yapacaksın, itiraz istemem."
"Peki yaparım" dedi.
Az sonra bir kervan yaklaştı... Haramiler birden saldırıp önce mallarını aldılar. Sonra insanları bağladılar tek tek.
Sıra öldürmeye gelmişti!
Çete başı emretti bu gence:
"Haydi, öldür şunları!"
Delikanlı "Yâ Rabbî! Yanlış iş yapmaktan beni koru" diye yalvardı içinden... O anda büyük veli ona görünüp "Çete başını öldür!" diye fısıldadı.
Eh, işareti almıştı...
Gereğini getirdi yerine... Reislerinin hâlini gören adamları, kaçıp toz oldular bir anda. Mal ve canları kurtulan kervan ehli, bu delikanlıya keseler dolusu "altın" verip teşekkür ettiler.
Genç, bir anda zengin oldu.
Ve sevinçle koştu dergâha.
Büyük veli onu görünce;
"Kimseye söyleme, sır kalsın aramızda" buyurdu. Genç "peki efendim" dedi ve bir daha ayrılmadı bu kapıdan...
.Namazdan niçin tat alamıyormuş!
21-12-2014 01:00
Balıkesir toprağını nurlandıran Paşa Sultan hazretlerine, gencin biri sordu: "Hocam, ben namazlarımı muntazam kılıyorum ama hiç lezzet alamıyorum. Sebep nedir acaba?"
Veli zat ona sevgiyle bakıp;
"Rabbini yalnız namazda değil, her zaman hatırla... Yani günah işleme. Günahı terk edersen namazlarından lezzet alırsın" buyurdu.
? ? ?
Allahü teâlâdan korkusu çoktu bu zatın.
Bunun için geceleri uyumaz, ağlardı hep!
Bir gün ona sordular:
"Geceleri niçin uyumazsınız?"
"Uyku tutmuyor ki..."
"Neden efendim?"
Mübarek bir "âah!" çekti ve titrek bir sesle "Kardeşlerim, önünde cennet ve cehennemden başka gidecek yeri olmayan ve bunlardan hangisine gideceğini de bilmeyen bir kimse nasıl rahat yatar, nasıl uyuyabilir?" buyurdu.
? ? ?
Bir gün de bir dostu geldi bu zatın huzuruna. Ancak üzgün görünüyordu. Mübarek zat sordu:
"Senin bir derdin mi var?"
"Evet hocam var."
"Hayrola, nedir derdin?"
"Günahım çok, ahirette hâlim nice olur?"
Mübarek, elini adamın omuzuna koyup "Merak etme... Bu gemi sahile çıkarsa içindekilerin hepsi kurtulur. Sen, bindiğin gemiden düşmemeye bak" buyurdu.
.Her zamanki yerden anneciğim"
22-12-2014 01:00
Ahmed Şemseddin Marmaravi hazretleri, 1400'lü yıllarda Manisa'da yaşadı. Kabr-i şerifi de oradadır.
Bir gün sordular bu zata:
"Hocam, tevekkül nedir?"
Cevabında "İnsanlara güvenmemektir. Müslüman; Allah'a güvenir ve her ihtiyacını Ondan ister. Kendi gibi aciz kullardan bir şey beklemez" buyurdu.
? ? ?
Bu zat, küçük çocuğuna tevekkülü öğretmek için "Evlâdım, senin bir şeye ihtiyacın olursa kapat gözlerini ve Allah'tan iste" dedi.
Hanımına da;
"Çocuğun istediği şeyleri, gözlerini açmadan götürüp önüne koy" diye tembih etti.
Artık çocuk, gözlerini kapayıp bir şeyler istiyor, gözlerini açtığında da önünde buluyordu bu şeyleri.
Olacak bu ya...
Bir gün evde kimse yokken acıktı. Yapacağı şey belliydi... Gözlerini yumup yiyecek istedi Rabbinden. Gözlerini açtığında çeşit çeşit yiyecekler gördü önünde... Bu, gayet normaldi ona göre. Her zaman olduğu gibi başladı yemeğe.
Az sonra annesi geldi.
O yiyecekleri görünce çok şaşırdı! Zira evlerinde olmayan hatta o havalide bulunmayan şeylerdi bunlar.
Merak edip sordu:
"Nereden geldi bu yiyecekler?"
Cevap, masumaneydi:
"Her zamanki yerden anneciğim!.."
.Onu çekemiyordu ama...
23-12-2014 01:00
Ahmed Şemseddin marmaravi hazretleri (rahmetullahi aleyh), Manisa'nın Saruhan Mahallesi, Yiğitbaş Sokak'taki câminin bahçesinde yatıyor.
Yıllarca dine hizmet etti.
İslâmiyeti anlattı insanlara.
Şöhreti ülke sınırlarını aşmıştı.
Hatta Mısır'a ulaşmıştı.
Şöyle ki;
"Arap Molla" adında ilmiyle mağrur bir kimse vardı Mısır'da... Ancak bu kişi, bu zatın itibarını çekemiyordu.
Ve onu haset ediyordu.
Kendisini görmek üzere bir gün çıkıp geldi Manisa'ya...
Yol boyunca düşündü.
Ve "on sual" hazırladı.
Ama en zorlarından...
Güya onları sorup aklı sıra mahçup edecekti bu Allah dostunu.
Gurur ve kibir içinde dergâha geldi.
Ve içeri girip oturdu bir kenara.
Sohbeti dinlemeye başladı.
Fakat o da ne?!..
Dinledikçe yumuşadı kalbi.
Kırıldı kibir ve gururu.
Ona karşı fikri değişti.
Ve kalbindeki o 'haset' duygusu, 'muhabbet'e dönüştü az sonra.
Çünkü büyük veli, sohbetin akışı içinde bütün suallerini cevaplandırmıştı onun...
Hem de en mükemmel şekilde.
Nihayet "hayran bir talebesi" olarak ayrıldı huzurundan.
."Ey filân! Yanlış yapıyorsun!"
24-12-2014 01:00
Ahmed Şemseddin Marmaravi hazretlerinin talebelerinden biri, ondan habersiz medreseden ayrılmayı düşündü bir gün.
Zira şeytan vesvese vermişti ona...
"Başka yerlerde daha bilgili ve daha yüksek hocalar var. O hocaların yanına git" demişti kendisine.
Genç, bu vesveseye kapıldı.
Ve ayrıldı medreseden.
Ancak bir müddet gitmişti ki kulağına bir ses geldi gaipten:
"Ey filân! Yanlış yapıyorsun..."
Bu sesi işitip durdu.
Ses devam ediyordu:
"Hocanın kıymetini bil, ondan sakın ayrılma!.."
Kafası karıştı!..
Gitse mi dönse mi?
Karar veremedi.
Ne yapacağını bilmez bir hâlde devam etti yoluna.
Az sonra bir köye vardı.
Ve orada bir ihtiyar gördü.
Nur yüzlü bir kimseydi.
Ona danıştı bu meseleyi.
O yaşlı zat ona şefkatle bakıp "Geri dön... Ayrılma o dergâhtan" dedi.
Genç, anlamıştı hatasını.
"Peki" deyip geri döndü.
Hocası onu görünce "Evlâdım, iyi ki o ihtiyarı dinleyip geri döndün" buyurdu.
Genç, öptü hocasının elini.
Özür diledi ve bir daha da düşünmedi ayrılmayı...
."Dua et; gözlerim açılsın!"
25-12-2014 01:00
Asr-ı saadette, iki gözü de görmeyen bir kimse vardı...
Onu Resulullah'a getirdiler.
Efendimiz, mübarek tükürüğünden o kimsenin gözlerine sürünce körlük gitti ve görmeye başladı.
Yaşı seksen oldu.
O hâlâ görüyordu...
Hatta iğneye iplik geçiriyordu.
? ? ?
Bir sahabi anlatıyor:
"Ben küçüktüm... Üstüme 'kaynar su' döküldü ve vücudum yandı! Babam, Resulullah'a götürdü beni. Efendimiz, mübarek tükürüğünden alıp yanan yerlere sürdü ve dua buyurdu...
Tesiri ânında görüldü.
Ve o yanıklar iyi oldu."
? ? ?
Bir gün de iki gözü âmâ bir kimse Efendimize gelip "Yâ Resulallah! Dua et; gözlerim açılsın" diye arz etti.
Efendimiz buyurdu ki:
"Kusursuz bir abdest al, sonra 'Yâ Rabbî! Sana yalvarıyorum. Sevgili Peygamberin Muhammed aleyhisselâmı araya koyarak senden istiyorum... Ey çok sevdiğim Peygamberim Muhammed aleyhisselâm! Seni vesile ederek Rabbime yalvarıyorum... Senin hatırın için kabul etmesini istiyorum. Yâ Rabbî! Bu yüce Peygamberi bana şefaatcı eyle. Onun hürmetine duamı kabul et' duasını oku" buyurdu.
O kişi "başüstüne" dedi.
Ve böyle dua edince iki gözü ânında açıldı!
.Bu hurmaları al, kabına koy!
26-12-2014 01:00
Ebu Hüreyre (radıyallahü anh) diyor ki: "Resulullah Efendimize bir miktar 'hurma' getirdim ve 'bereket' için dua buyurmasını istirham ettim.
Beni kırmadı.
Ellerini kaldırdı.
Ve dua edip 'Bunları çantana koy. Ondan almak istediğin zaman elinle içinden al, boşaltıp da yerden alma!' buyurdu.
'Başüstüne' dedim.
Ve çantamı alıp ayrıldım.
Hazret-i Osman zamanına kadar o hurmaları hem yedim, hem yedirdim, hem de avuç doluları sadaka verdim... Ancak Hazret-i Osman şehit olduğu gün o çantayı kaybettim."
? ? ?
Efendimiz, Muaz bin Cebel'i vâli olarak Yemen'e gönderirken Medine'nin dışına kadar uğurladı...
Onunla konuştu.
Nasihat etti ve "Yâ Muaz! Seninle kıyamete kadar artık buluşamayız" buyurdu.
Buyurduğu gibi oldu.
Zira o Yemen'de idi.
Efendimiz Medine'de vefat etti...
? ? ?
Peygamberimiz vefat ederken kızı Hazret-i Fatıma'yı çağırdı.
Gelince kendisine;
"Akrabam arasında bana evvela kavuşan sen olacaksın" buyurdu.
Öyle de oldu...
Zira altı ay geçti.
Hazret-i Fatıma vefat etti... Akrabasından hiç kimse ondan evvel vefat etmedi.
."Seni Resulullah'a götüreceğim!"
27-12-2014 01:00
Efendimiz, Ebu Hüreyre'yi (radıyallahü anh) Medine'de zekât olarak gelen hurmaların muhafazasına memur etmişti.
Vazifeye başladı.
Bir müddet geçti...
Birisi hurma çalıyordu... Onu yakalayıp "Seni Resulullah'a götüreceğim" dedi.
Hırsız ise;
"Fakirim, çoluğum çocuğum çoktur" diyerek yalvarmaya başladı.
O vakit acıyıp bıraktı.
Ertesi gün oldu...
Efendimiz, Hazret-i Ebu Hüreyre'ye "Dün gece bıraktığın adam seni aldattı; yine gelecek" buyurdu.
Ertesi gece yine geldi.
Ve yakalandı... Tekrar yalvarıp "Allah aşkına beni bırak!" dedi.
Ve yine kurtuldu...
Üçüncü gece yine yakalanınca "Beni bırakırsan sana birkaç şey öğretirim; çok faydasını görürsün" dedi.
Bırakınca, hırsız;
"Gece yatarken Âyet-el kürsîyi okursan Allahü teâlâ seni korur; yanına şeytan yaklaşamaz" dedi.
Ve ayrılıp gitti...
Ertesi gün oldu...
Resulullah Efendimiz, Ebu Hüreyre'ye tekrar sorup cevap alınca "Şimdi doğru söylemiş; hâlbuki kendisi çok yalancıdır... Üç gecedir kiminle konuştuğunu biliyor musun?" diye sordu.
"Bilmiyorum" deyince;
"O kimse şeytandı" buyurdular.
."Bu kadın sen olmayasın?!."
28-12-2014 01:00
Resulullah Efendimize, konuşamayan bir çocuk getirdiler. Efendimiz çocuğa sordu:
"Ben kimim?"
Çocuk konuşup;
"Sen Resulullahsın" dedi ve ölünceye kadar da hep böyle düzgün konuştu.
? ? ?
Resul aleyhisselâm bir gün bazı Eshapla bir yerde oturuyordu...
Bir ara onlara döndü.
Ve "Benim gördüğümü siz de görüyor musunuz? Yemin ederim ki evlerinizin arasında ve sokaklarda meydana gelecek fitneleri görüyorum" buyurdu.
Ve öyle de oldu...
Zira seneler geçti...
Hazret-i Osman'ın şehit edildiği günlerde ve sonrasında Medine'de büyük fitneler çıktı... Sokaklarda çok kimselerin kanı döküldü!
? ? ?
Efendimiz, kendi zevcelerinden birinin halifeye karşı isyan edeceğini haber vermişti.
Hazret-i Aişe de oradaydı.
Ve bu sözü işitince güldü.
Efendimiz, kendisine "Yâ Hümeyra! Bu sözümü unutma... Bu kadın sen olmayasın?" buyurdu.
Mecliste Hazret-i Ali de vardı.
Ona da dönüp "Yâ Ali! Bunun işi senin eline düşerse ona yumuşak davran" buyurdu.
Aradan otuz sene geçti...
Hazret-i Aişe, Hazret-i Ali ile harb etti ve ona esir düştü... Ali (radıyallahü anh), Onu saygı ve hürmetle Basra'dan Medine'ye gönderdi.
."Eğer önceden işitseydim!.."
29-12-2014 01:00
Resulullah Efendimiz bir gün "Muaviye hiç mağlup olmaz" buyurmuştu.
Hazret-i Ali (radıyallahü anh) Sıffin Muharebesi'nde bu hadisi işitince "Eğer önceden işitseydim Muaviye ile harbetmezdim" dedi.
? ? ?
Efendimiz aleyhisselâm, kızı Hazret-i Fatıma'nın oğlu Hazret-i Hasen için "Bu oğlum çok hayırlıdır... Allahü teâlâ, müminlerden iki büyük ordunun sulh etmesine bunu sebep yapacaktır" buyurdu.
Öyle de oldu...
Seneler geçti.
Hazret-i Hasan; büyük bir ordu ile Hazret-i Muaviye'ye karşı harb edeceği zaman Müslümanların kanının dökülmemesi için hakkı olan halifeliği Hazret-i Muaviye'ye teslim etti.
? ? ?
Abdullah bin Zübeyr (radıyallahü anhüma), Resulullah Efendimiz'in, hacamat edilirken çıkan kanını içmişti...
Efendimiz onu gördü.
Ve kendisine "İnsanlardan senin başına neler gelecek biliyor musun? Senden de insanlara çok şey gelecek. Cehennem ateşi seni yakmaz" buyurdu.
? ? ?
Sevgili Peygamberimiz, Eshabtan Mâlik bin Rebia'ya "Evlâdın bereketli olsun" diyerek dua buyurmuştu...
Duası kabul oldu.
Ve bu sahabinin "seksen" oğlu oldu.
.Senin bir oğlun olacak!.."
30-12-2014 01:00
Resulullah Efendimiz, Abdullah bin Abbas'ın annesine "Senin bir oğlun olacak. Doğduğu zaman onu bana getir" buyurmuştu.
O çocuk doğdu.
Annesi bu emri hatırladı ve hemen çocuğu kucaklayıp Efendimize getirdi.
Peygamberimiz, bebeğin kulağına ezan ve ikamet okuyup mübârek tükürüğünden ağzına sürdü.
İsmini "Abdullah" koydu...
Ve annesine verip;
"Halifeler babasını al" buyurdu.
Hazret-i Abbas bunu haber aldı.
Ve Efendimize koşup;
"Yâ Resulallah! Siz böyle böyle söylediniz mi?" diye sordu.
Efendimiz de;
"Evet, öyle söyledim... Bu çocuk halifeler babasıdır" buyurdu.
Nitekim Abbasi halifelerinin hepsi "Abdullah bin Abbas"ın soyundandır.
? ? ?
Hazret-i Ali (radıyallahü anh) diyor ki:
Resulullah Efendimiz, beni Yemen'e kadı/hâkim olarak göndermek istedi.
"Peki" dedim.
Ve ardından;
"Yâ Resulallah, ben kadılık yapmasını bilmiyorum" diye arz ettim.
Efendimiz, mübarek elini göğsüme koyup; "Yâ Rabbî! Bunun kalbine doğru şeyleri bildir. Hep doğru söylemek nasip eyle" diye dua etti...
Bu dua bereketiyle "hak üzere" hükmetmekte hiç zorluk çekmedim.
."Sizi tercih ederse alın götürün!"
31-12-2014 01:00
Zeyd bin Harise (radıyallahü anh) çocukken annesiyle bir yere gidiyorlardı ki haydutlar kafileyi basıp Zeyd'i esir aldılar... Sonra da satılığa çıkardılar. Hazret-i Hatice'nin bir yeğeni vardı.
Onu satın aldı.
Ve halasına verdi. O da Resulullah'a hediye etti... Efendimiz de onu âzât edip evlât edindiler.
Lâkin Zeyd'in babası, diyar diyar gezerek oğlunu arıyor, onun hasretiyle yanıyor ve devamlı ağlıyordu!
Efendimizin yanında olduğunu öğrenince çok sevindi... Yanına kardeşini aldı. Cebini de parayla doldurup koştu Mekke'ye...
Resulullah'ı görüp;
"Ey Kureyş'in büyüğü! Duydum ki oğlum yanınızda köleymiş. Ne olur onu âzât et, ne istersen vereyim" dedi.
Efendimiz, ona;
"Kendisine soralım... Sizi tercih ederse alın götürün, para da istemem" buyurdu.
Adam kulaklarına inanamadı!
Zeyd'i çağırdılar.
Efendimiz, onları gösterip Zeyd'e sordu:
"Bunları tanıyor musun?"
"Evet, şu babam, şu da amcam."
Buyurdu ki:
"Seni almaya gelmişler, ne diyorsun?"
Zeyd, Efendimize yaklaştı.
Ve iyice sokulup;
"Ölünceye kadar sizden ayrılmam... Çünkü benim için hürriyet, size köle olmaktır" dedi.
Babası bunu duydu...
Resulullah'a teşekkür edip sevinç içinde memleketine döndü...
.
.
.
|
| Bugün 99 ziyaretçi (149 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
