Ömer bin Abdülazîz hazretleri vefat edince, akrabası taziye için hanımına geldiler. Sabır tavsiye edip; - Bize zevcin Ömer'in fazîletlerinden biraz bahseder misin, dediler. Şöyle anlattı: - O, gece gündüz ibâdet yapıyor, Allahü teâlâdan çok korkuyordu. Bir ömrünü kulların hizmetine vakfetmişti. Allahü teâlâdan hayâ eder, O'nun korkusundan her gece ağlardı. Öyle ki, iki gözü şişerdi ağlamaktan. Sonra bir Âh! eder ve bayılıp düşerdi. Şöyle devam etti: - Bir gece yine iki rekât namaz kılıp, elleri çenesinde tefekküre daldı. Gözyaşları sel olup aktı. Fecir sökene kadar ağladı. Kendisine; - Ne oldu ki bu gece çok ağlıyorsun? diye sordum. Cevaben; - Bu milletin zenginine fakirine sultânlık yapıyorum. Şu memleketin dört bir yanında yaşayan nice dertli, kederli ve nice bîçâre insanların hesapları hep bana sorulacak, dedi. Ve ekledi: - İşte ey hanım, bu hesabın altından kalkamazsam hâlim nice olur diye düşünüp, kederimden ağlıyorum. *** Bir gün de sevdiği insanlara; - Müslüman, Sevgili Peygamberimizi aleyhisselâm canından bile çok sever, buyurdu. - Keşke biz de öyle olabilsek, dediler. - Evet, bu çok mühim, buyurdu. Ve şunları söyledi: - Eshâb-ı kirâm Efendilerimiz aleyhimürrıdvan hepsi böyleydi. Sevgili Peygamberimizi canlarından, mallarından, evlâtlarından daha çok sever, harplerde Onun bir işaretiyle seve seve ölüme atılırlardı. www.gonulsultanlari.c

.

Üçpınarlı Hayrettin Efendi, Balıkesir toprağını nurlandıran velîlerden. Mübârek kabri, Kayabey Mahallesinde, Kayabey Câmiinin avlusundadır. Bir gün genç bir talebesi; "Hocam, bana Peygamber Efendimiz'den anlatır mısınız" diye arz etti. Hocası sordu: "Nesini anlatayım evlât?" "Güzel ahlâkını, üstün hasletlerini, mûcizelerini anlatın hocam. Onu tanımak istiyorum." Buyurdu ki: "Bak evlâdım, her insanı terbiye eden, her şeyi öğreten, yetiştiren biri vardır ki, bunlar da ya anne babasıdır, yâhut da hocası, öyle değil mi?" "Elbette hocam." "Peygamber Efendimiz'i "aleyhissalâtü vesselâm" bizzât Allahü teâlâ yetiştirdi. Nitekim kendileri bir hadîs-i şerîfte; "Beni Rabbim terbiye etti, yetiştirdi" buyuruyor. Bir insan ki, muallimi Allahü teâlâdır, düşün artık. Hayreddin Efendi şöyle devam etti: O, ömründe hiçbir mü'mine sert bakmamış, kötü söylememiştir. Kendisini öldürmek isteyen kâfirler için bile, en fazla; "Bilmiyorlar, bilseler böyle yapmazlar" buyururdu. Onun mübârek lisânında "Yok" kelimesi yoktu evlâdım. Bir kimse kendisinden bir şey istediğinde, o şey varsa verir, yoksa cevap vermezdi. Hiçbir kimse, hiçbir bakımdan, hiçbir şekilde, Onun zerresi bile olamaz. Allahü teâlâ Onu, en mükemmel şekilde yaratmıştır. Onun giydiği elbise, mübârek elinin dokunduğu eşyalar, mis gibi kokar, aradan haftalar geçse de kaybolmazdı güzel kokusu. Onu sevmek, şereflerin en büyüğüdür. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Efendimizi öldürecekti ama...

Peygamber Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm, bir gün yalnız başlarına bir yerde oturuyorlardı ki, müşriklerden Nadr bin Hâris kılıcını çekip yürüdü üzerine. Fakat kılıcını fırlatıp hızla geri kaçtı. Ve Ebû Cehl'in yanında aldı soluğu. Ebû Cehil sordu: "Yâ Nadr, ne oldu sana?" "Sorma" dedi, "Tam Muhammed'i öldürecektim ki, iki arslan peydah olup bana saldırdılar. Kaçmasaydım parçalayacaklardı beni". Ebû Cehil; "Boşver bu da Onun bir sihridir" dedi. BİRİSİ ŞU Beş müşrik, Efendimizi her gördükleri yerde alaya alır, Onu üzerlerdi. Cebrâil aleyhisselâm gelip; "Yâ Muhammed! Seni incitenleri bana göster" dedi. Efendimiz etrâfa bakıp; "İşte, biri şu" buyurdular. O, Velîd bin Mugîre idi. Melek onun bacağına sert bir nazar edip; "Başka kim var?" dedi. Az sonra Âs bin Vâil göründü. Onun da karnına nazar etti. Sonra diğer üçü göründüler. Onların da birinin gözüne, birinin başına, birinin de karnına nazar etti ve; "Müsterîh ol yâ Muhammed! Bunlar cezâlarını bulacaklar" dedi ve öyle de oldu. Velîd'in bacağına sivri bir demir saplanıp deve boynu gibi şişti ve şiddeti sancıyla ölüp gitti. Esved'in iki gözü kör oldu. Cebrâil aleyhisselâm bunun kafasını bir ağaca vura vura canını Cehenneme yolladı. Öbür Esved'in de yüzü birden siyâh oldu. Âilesi tanımayıp kovdular. O da kahrından intihar etti. Hâris tuzlu balık yedi. Ne kadar su içtiyse de kanmadı ve çatlayıp helâk oldu. 

.Ey Kureyşliler! Îmân ediniz!"

Müşrikler, Safâ tepesinde toplanmış, Velîd'in tahta putuna tapınıyorlardı. Abdullah bin Mes'ud radıyallahü anh da uzaktan seyrediyordu onları. O sırada Efendimiz göründü. Müşriklerin şaşkın ve meraklı bakışları arasında gelip, hâkim bir yere çıkarak; "Ey Kureyşliler, Lâ ilâhe illallah deyiniz!" diye seslendiler. Bu cümle, balyoz gibi indi beyinlere. Kin ve öfkeleri kabardı müşriklerin. Velîd, Ebû Cehil'e dönüp; Haddini bildireyim mi? diye göz kırptı. Onun "Olur!" işâretiyle Efendimize küstâhça yaklaşıp; "Yâ Muhammed! Hani sen demiyor muydun, 'Allah insana şah damarından daha yakındır' diye. İşte bak, benim tanrım bana ne kadar yakın. Senin tanrın hani? Sen de Onu göstersene" dedi. Efendimiz sükût ettiler. Velîd cevap alamayınca, savaştan gâlip çıkmış kahraman edâsıyla yoldaşlarının yanına döndü. Ve putlarına hitâben; "Ey tanrımız! Muhammedi öldürmekten başka çâremiz kalmadı. Bize yardım et!" diye yalvardılar. O anda kâfir bir cin, o putun içine girip; "Tamam! Onu öldürün. Ben size yardım ederim!" diye seslendi. Kâfirler hem şaşkın hem de se-vinçliydiler. Şaşkındılar, çünkü putlarından ilk defâ böyle bir ses işitiyorlardı. Sevinçliydiler, çünkü putları yardım edeceğini bildirmişti. Bu sesi Efendimiz aleyhisselâm ile Abdullah bin Mes'ud da duydular. İbni Mes'ud hazretleri; "Yâ Resûlallah, o ses neydi?" diye sordu. Efendimiz aleyhisselâm; "O, bir cindir ki, putların içine girer, halkı peygaberlerin katline teşvîk eder. Ama hangi cin bunu yaptıysa, helâk oldu" buyurdular. Devamı yarın... > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ben Müslümân cinlerdenim"

Efendimiz aleyhisselâm, müşrikleri İslâma çağırdığı esnâda kâfir bir cin, bir putun içine girip, Efendimizi öldürmeye teşvîk etmişti müşrikleri. Ertesi gün, Allahın Resûlü, Abdullah bin Mes'ud ile otururken, bir selâm veren oldu. Efendimiz selâmını aldılar. Ama selâm veren görünmüyordu. Nihâyet o meçhul ses; "Yâ Resûlallah! Ben Müslümân cinlerdenim. Dün, kâfir bir cin, bir putun içine girip sizin aleyhinizde konuşmuş. Ben o cinni yakalayıp öldürdüm. Şimdi sizden bir isteğim var" dedi. Efendimiz aleyhisselâm; "İsteğin nedir?" buyurunca; "Yâ Resûlallah! Yarın müşrikleri yine dâvet edin. Ben de, o putun içine girip sizi methedeyim" dedi. Efendimiz memnun olup; "Peki, öyle olsun" buyurdular. Cin, sevinçle ayrıldı huzûrdan. Ertesi gün, Efendimiz Safâ tepesine geldiklerinde müşrikler yine toplanmış, o puta tapınıyorlardı. Allahın Resûlü, yüksekçe bir yere çıkıp; "Ey insanlar! Lâ ilâhe illallah deyiniz!" diye seslendiler. Müşrikler putlarına dönüp; "Ey tanrımız! Bize Muhammed'i kötüle. Onu mahcûb et!" dediler. O anda putun içindeki Müslüman cin, Efendimiz aleyhisselâmı methetmeye başladı. Bunu duyan müşrikler; "Olmaz olsun böyle tanrı!" diyerek, kendi tanrılarını paramparça ettiler. Hınçlarını alamayıp Efendimize saldırdılar bu defâ. Adamlar kudurmuştu sanki. Sövenler, vuranlar, taş atanlar. Resûlullah Efendimiz, onların bu yaptığına karşı; "Ey Kureyşliler! Siz bana vuruyorsunuz ama, ben sizin Peygamberinizim" buyurdular. Ve ayrılıp evlerine gittiler. > 

.Ümmetine çok merhametliydi

Zünnûn-i Mısrî hazretleri anlatıyor: Peygamber Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem, ümmetine karşı çok merhametli olup, onları bir an unutmazdı. Nitekim doğar doğmaz; "Ümmetî! Ümmetî!" demişti. Vaktiyle zengin bir adam mükellef bir sofra donatıp, gâyet fakîr bir "âlim zât"ı evine dâvet etti. Âlim gelip oturdu sofraya. Ama bir türlü eli yemeğe gitmiyordu. Ev sâhibi buna üzülüp; "Efendim, yemeklerimiz helâldir, niçin yemezsiniz?" deyince, "Biliyorum, ama benim yetîmlerim var. Onlar evde aç susuz beklerken elim yemeğe varmıyor" dedi. Adam bunu duyunca hemen bir tepsiye her yemekten koydurup gönderdi o yetîmlere. O zaman âlimin yüzü güldü ve başladı yemeye. İşte bunun gibi kıyâmet gününde, Hak teâlâ, Sevgili Habîbi'ni Cennete dâvet eder. Ama Efendimiz girmezler, daha doğrusu giremezler. Zîra mübârek kalbi rahat değildir. Günâhkâr ümmetini düşünerek; "Yâ İlâhî! Beni ümmetimden ayırma! Ya beni onlar ile Cehenneme gönder, yâhut onları benimle Cennete ilet" diye niyâz eder. Hak teâlâ hazretleri; "Ey habîbim! Cenneti senin için halk eyledim. Haydi, ümmetini al da birlikte Cennete girin!" buyurur. NÂFİLE HAC Zünnûn hazretleri bir gün de; "Bir mü'min, bir mü'minin yüzüne muhabbetle bakarsa, cenâb-ı Hak onu affeder. Bir Müslümân, bir Müslümânı sevindirirse, Allahü teâlâ o kimseye, on nâfile hac ve umre sevabı verir" buyurdu. Ve ekledi: "Peygamber Efendimiz; "Yaşlıya hürmeti, küçüklere şefkati olmayan bizden değildir" buyuruyor." >

.Fahr-i kâinâtın üstünlüğü

Mısır evliyâsından İbrâhim Desûkî hazretleri anlatıyor: "Fahr-i kâinât'ın aleyhissalâtü vesselâm, hayâtı bütün insanlar için rahmet olduğu gibi, memâtı, yâni vefâtı da rahmettir. Nitekim hadîs-i şerîfte; "Ey Eshâbım! Hayâtım sizin için nasıl rahmetse, memâtım da rahmettir. Dünyada müşkillerinizi çözer, şüphelerinizi gideririm" buyurmuştur." Hadîsin devamında; "Vefâtımdan sonra da haftada iki kere bana amelleriniz bildirilir. İyi amelleriniz için sevinir, duâ ederim. Günâhlarınız için de Rabbimden af dilerim" buyuruldu. Her Peygamberin dîni, vefâtlarından sonra çabucak unutuldu. Sonraki insanlara ulaşamadı. Bozulup, yok oldular. "İslâm dîni" ise günümüze kadar gelmiştir. Hem de hiç bozulmadan, değişmeden, taptâze. Bundan sonra da kıyâmete kadar sapasağlam devam edecektir. Hikmetini sordular. Buyurdu ki: "Çünkü cenâb-ı Hak, bu dîni kıyâmete kadar bozulmaktan koruyacağını vâdetmiştir. Ayrıca her Peygamber, Allahın rızâsını istemiştir, Ama Allahü teâlâ, Habîbinin rızâsını istemiştir. Yine her Peygamber, Allahın ismiyle yemîn etmiştir. Allahü teâlâ ise Habîbinin ismine kasem etmiştir." Şöyle devam etti: "Mûsâ aleyhisselâm tabîaten gadaplı, sert mîzâclı olduğundan, ona "yumuşaklık" emredilmiş, "Fir'avuna yumuşak söyle!" buyurulmuştur. Sevgili Peygamberimiz ise son derece yumuşak huylu olduğu için "sert olması" istenmiş, "Kureyş kâfirlerine sert söyle!" diye emredilmiştir. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Fevkalâde hayâ sâhibiydi

Irak'ta yaşayan velîlerden Züfer bin Hüzeyl hazretleri anlatıyor: Server-i kâinât Efendimiz fevkalâde hayâ sâhibiydi. Kimseyi kırmamaya özen gösterir, hiç kimsenin kusûrunu yüzüne vurmazdı. Meselâ Eshâbından birinin kusûrunu görseydi, yüzüne söylemez, onun da bulunduğu bir mecliste; "Bâzıları şöyle şöyle yapıyor, siz öyle yapmayın!" buyururdu. O kimse hiç rencîde olmadan yanlışını öğrenmiş olurdu böylece. KITLIK BİTTİ Bir gün de şöyle anlattı: Sevgili Peygamberimiz henüz doğmamıştı ki, şiddetli bir kıtlık vardı Arabistan'da. Öyle ki, yeşil bir ot, yeşil bir yaprak görmeye hasretti insanlar. Vaktâ ki Resûlullah dünyayı teşrîf etti, kıtlık bitti. Bolluk ve berekete kavuştu bu yerler. RİCÂ ETTİ Yine o anlatıyor: Efendimiz aleyhisselâm, müşriklerin şerrinden Medîne'ye hicret edince, Mekke'de şiddetli bir kıtlık başladı. Öyle ki, halk kedi köpek yedi. Bunu kendileri de biliyordu. Çâresiz Ebû Süfyân'a gidip; "Yâ Ebâ Süfyân! Git, Muhammed-ül emîne ricâ et. Duâ etsin de kurtulalım şu âfetten" diye yalvardılar. Ebû Süfyân koştu Medîne'ye. "Yâ Muhammed! Ne olur, bir duâ et de, şu kıtlık belâsı üzerimizden kalksın" diye ricâ etti. Efendimiz duâ buyurdular. Hemen yağmur yağdı, halk bolluğa kavuştu. Halbuki o müşrikler etmediklerini bırakmamışlardı kendisine... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ehl-i beyti sevmek vâcibdir

İbrâhim Hayrânî hazretleri bir gün; "Efendimiz aleyhisselâmın hanımları ve kızları, dünya hanımlarının en üstünü, Onun Eshâbı, Peygamberler hâriç bütün insanların en fazîletlisidir. Onun Ehl-i beytini ve Eshâbını sevmek, her Müslümâna vâcibdir" buyurdu. Ve ilâve etti: "Her Müslümân kabre girince, suâl melekleri gelip, önce; 'Rabbin kim?' diye soracak, sonra da; 'Peygamberin kim?' diye suâl edeceklerdir." Şöyle devam etti: "Sevgili Peygamberimiz vefât edeceği zaman, Cebrâil aleyhisselâm gelip, kendisi için birçok müjdeler getirdi. Ama Efendimiz aleyhisselâm; "Yâ Cebrâil! Bana, ümmetim hakkında müjde ver!" buyurdular. Hak teâlâ hazretleri, ümmeti hakkında o kadar müjdeler verdi ki, mübârek kalbi ancak müsterîh olup rahatladı. O zaman Azrâil aleyhisselâm mübârek rûhunu almak için müsaade istedi. İzin verince kabzetti mübârek rûhunu. BU NE HÂL!.. Bir gün de Cebrâil ile Mîkâil aleyhimesselâm, insan sûretinde Resûlullah'ın huzûruna geldiler. Cibrîl aleyhisselâm Resûlullahın mübârek örtüsünü öpüp yüzüne sürünce, Efendimiz sordular: "Yâ Cebrâil, bu ne haldir?" O, edeple arz etti ki: "Mîkâil'den sorun yâ Resûlallah." Efendimiz hazret-i Mîkâil'e sordular. O da şöyle anlattı: "Yâ Resûlallah! Cebrâil kardeşim, hazretinize gelmek için yetmiş defâ izin istedi Rabbimizden. Diğer melekler; "Yâ Cebrâil, niçin bu kadar ısrar ediyorsun?" dediklerinde cevâben; "Mâzur görün ey melekler! Ben Ona âşıkım, görmeden duramıyorum" dedi. 

.Muhammed kim ola ki!..

Cerrâhzâde Muslihiddîn Efendi şöyle anlatıyor: Âdem aleyhisselâm'ın topraktan yapılan bedenine ruh verilince, ilkin dimâğ'a te'sîr edip, önce o hayat buldu. Sonra el, kol ve bacağına yayıldı. Göz'üne ulaşınca başladı görmeye. Önce Arş-ı âlâya baktı. Lâ ilâhe illâllah, Muhammedün Resûlullah yazısını görünce; "Yâ ilâhî! Muhammed kimdir ki, ismini kendi isminle yan yana yazmışsın?" diye sordu. Hak teâlâ hazretleri; "Evlâdından biridir ki, O'ndan daha mükerrem bir kimse yaratmadım" buyurdu. Habîbullahın "Nûr"u, Onun alnında parlıyordu. Hak teâlâ meleklere; "Âdem'e karşı secde ediniz!" diye emreyledi. Cümle melekler secdeye kapandılar. Beşyüz senelik secdeden başlarını kaldırdıklarında, yalnız İblîs'in secde etmediğini gördüler. Emre uyduklarına hamdedip, şükür için bir daha secdeye kapandılar. Hak teâlâ hazretleri; "Ey mel'ûn! Sen niçin secde etmedin?" diye sorunca, "Ben ondan hayırlıyım, beni 'Nâr'dan, Onu ise 'Çamur'dan yarattın" dedi. Böylece gadab-ı ilâhîye dûçar olup, huzûr-u İlâhîden kovuldu. Sonra Hak teâlâ hazretlerine; "Kıyâmet gününe kadar bana mühlet ver" dedi. Hak teâlâ mühlet verdi ona. Bu mühleti alınca; "Öyle ise, kullarının yoluna oturacağım. Harâmları onlara güzel gösterip yollarından saptıracağım. 'Hâlis kullar'ın hâriç, elimizden kurtulan bir kimse olmaz!" dedi. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Niçin üzülüyorsun?.."

Hazret-i Hafsa radıyallahü anhâ, hazret-i Ömer'in kızı, Efendimiz aleyhisselâmın muhterem hanımıdır. Önce hazret-i Huneys ile evliydi. O Uhud'da şehîd olunca, dul kaldı genç yaşında. Babası, onu önce hazret-i Osmân'a teklîf etti, sonra da hazret-i Ebû Bekr'e. Ancak ikisi de; "Bir düşüneyim!" şeklinde bir cevap vermişlerdi kendisine. Bunun için üzülüyordu. O günlerde Efendimiz Onu üzüntülü görüp; "Yâ Ömer! Seni üzüntülü görüyorum, sebebi nedir?" diye sordular. Hazret-i Ömer; "Kızım Hafsa için üzgünüm" dedi. "Ne oldu Hafsa'ya?" "Onu, Ebû Bekr'e ve Osmân'a teklîf ettim, almadılar yâ Resûlallah". Fakat üzülen sâdece o değildi. Hazret-i Ebû Bekr ve hazret-i Osmân da, teklîfi geri çevirdikleri için üzgündüler. Ancak o Server, bu üç sahâbîsini çok seviyor, onların üzülmesine gönülleri hiç râzı olmuyordu. Ona sevgiyle bakıp; "Yâ Ömer! Kızını onlardan daha iyi birine versem, ister misin?" buyurdular. Hazret-i Ömer şaşırdı. Zîra eshâb içinde o ikisinden daha üstün bir kimsenin olmadığını iyi biliyordu. Kendi kendine; "Bunda bir hikmet var" diye düşünüp; "İsterim yâ Resûlallah" dedi. O zaman Efendimiz; "Yâ Ömer! Kızını bana ver!" buyurdular. Hazret-i Ömer kulaklarına inanamadı. Zîra Resûlullah Efendimizle akrabâ olacaktı. Ve oldu da. Kayınpederi oldu Efendimizin. Hazret-i Hafsa da, anneleri oldu cümle sahâbîlerin. Hazret-i Ebû Bekir ve hazret-i Ömer, daha yakın ve daha sevgili oldular birbirlerine... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bize hayırlı yağmur ver!"

Medîne'de müthiş bir kuraklık olmuştu bir zaman. İnsanlar, çâresizlik içinde Efendimize gelip; "Yâ Resûlallah! Bu kuraklık çok uzadı. Mahsûllerimiz mahvoldu. Şimdi de çocuklarımız ölüyor. Duâ buyurun da yağmur yağsın!" diye ricâ ettiler. Efendimiz ellerini kaldırıp; "Yâ ilâhî! Bize hayırlı yağmur ver!" diye duâ buyurdu. O esnâda günlük güneşlik olan hava, birden karardı. Gök gürültüsü, şimşekler, peşinden rahmet boşaldı. İnsanlar da kandı suya, hayvan ve nebatlar da. Ancak bir türlü kesilmiyordu. Üç gün sonra, halk tekrar gelip; "Yâ Resûlallah! Duâ buyurun da yağmur kesilsin, yoksa mahvolacağız" dediler. Efendimiz el açıp; "Yâ Rabbî! Suya kandık. Başka kullara da ihsân et!" diye duâ ettiler. O anda yağmur kesildi. Ve güneş parladı gökyüzünde. NEYİN VAR? Yine Câbir bin Abdullah hazretleri bir ara çok borçlanmış, alacaklıları sıkıştırıyordu. Mübârek sahâbînin bir tek hurma bahçesi vardı, onun da mahsûlü bütün borcunu ödemeye yetmiyordu. Efendimize varıp; "Çok borçlandım yâ Resûlallah! Ödeyemiyorum" diye arzetti. Efendimiz sordular: "Neyin var dünyâlık?" "Bir hurma bahçem var yâ Resûlallah. Ama mahsûlü yetmiyor bütün borçlara." Birlikte o bahçeye geldiler. Bir hurma öbeği vardı ortada. Efendimiz hazret-i Câbir'e; "Bütün alacaklıları çağır!" buyurdu. Hepsi gelip toplandılar. Efendimiz, her birine o öbekten ölçüp ölçüp verdiler. Tamâmı ödendi borçların. Ama hurma öbeği hiç eksilmedi. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Efendimiz mahzun olmuştu

Efendimiz aleyhisselâm, hazret-i Hatîce ile sözlü iken Hatîce vâlidemiz Efendimize; "Etrâftan, sen zengin bir kadınsın. O fakîr kimse ile nasıl evleniyorsun, diyorlar. Bana, çeyiz olarak az bir şey gönderirsen, ben onları kendi malımla çoğaltır, senden gelmiş gibi herkese gösteririm" diye haber saldı. Efendimiz üzüldüler. Zira gönderecek hiç malı yoktu. "Kimden ödünç alayım?" diye düşünürken, hazret-i Ebû Bekr'i hâtırladı. Evet, bu işi ancak o halledebilirdi. Doğruca Onun manifatura dükkânına vardı. Hazret-i Ebû Bekir kapıda karşıladı Efendimizi. Ve hürmetle aldı içeri. Onu üzgün görünce; "Yâ Muhammed! Sizi düşünceli görüyorum" dedi. Efendimiz aleyhisselâm; "Evet yâ Ebâ Bekr, Hatîce'ye, çeyiz olarak bir şeyler göndermem gerekiyor!" buyurunca; "Üzülmeyin, benim ne malım varsa size fedâ olsun. Şam'dan bir kervanım gelmek üzere. Hepsi yetmiş devedir. Tamâmı sizin olsun. O kervanı, çeyiz olarak gönderin Hatîce'ye" dedi. O esnâda kervan da geldi. Hazret-i Ebû Bekir, kervanı ipekli kumaşlarla donatıp, kervanbaşına; "Bunu, şehirde sokak sokak dolaştır. Tâ ki herkes görsün" diye emretti. Kervanbaşı, bu muhteşem kervanı dolaştırdı Mekke'de. Görenler parmaklarını ısırdılar. Yol kenarında iki kişi konuşuyordu: "Şu kervanı görüyor musun. Muhammed'in Hatîce'ye gönderdiği çeyiz kervanıymış." "Yok canım, olamaz." "Evet evet, öyleymiş." Velhâsıl kervanı, hazret-i Hatîce'nin evi önünde durdurdular. Efendimiz aleyhisselâm rahatlamış, hazret-i Ebû Bekr'e çok duâ buyurmuşlardı... > www.gonulsultanlari.com

.Bu ne haldir yâhu!

Kureyşin ileri gelen müşrikleri, bir gün Kâbe dibinde oturmuş Efendimiz aleyhisselâmı çekiştiriyorlardı. Biri ayağa fırlayıp; "Bu ne haldir. Üzerimize ölü toprağı mı serpildi. O tanrılarımıza hakâret ediyor, biz susuyoruz. Olmaz böyle şey. Ona haddini bildirmeliyiz!" dedi. O anda Efendimiz teşrîf ettiler. Ortalık buz gibi oldu bir anda. Bıçak gibi kesildi konuşmalar. Efendimiz önce Hacer-ül esvedi öptü, sonra tavafa başladı. Müşrikler kendilerine gelince, Efendimize sataştılar. Önce bir iki lâf. Sonra ağır hakâretler. Efendimiz aleyhisselâm, muhteşem bir vakarla gelip karşılarına dikildiler o kâfirlerin. O muazzam heybet ve azameti gören az önceki arslanlar(!) uyuz çakala döndü bir anda. Sus pus olup titremeye başladılar. Meydan okudu onlara Efendimiz: "Ey Kureyşliler! Allah hakkı için söylüyorum ki, eğer îmân etmezseniz, sizi koyun gibi keserim. Elimden kurtulamazsınız!" Kimsenin gıkı çıkmadı. Korkudan bu defâ: "Amân yâ Ebel Kasım! Biz sana ne dedik ki, şey yâni, sen bizden birisin. İbâdetine devam et. Biz sana nasıl karışabiliriz" diyerek yalvarmaya başladılar. Ertesi gün kendilerine gelince, Kâbe'ye koştular yine. İntikâm alacaklardı: Başkanları seslendi: "Bu iş buraya kadar arkadaşlar. Yetti artık. Onu ilk gördüğümüz yerde öldüreceğiz, tamam mı?" "Tamam!" Kötü haber, Hazret-i Fâtımaya radıyallahü anhâ ulaşınca, pek üzüldü. Sevgili Peygamberimiz; "Üzülme kızım. Onlar bana bir şey yapamaz" buyurdular. > www.gonulsultanlari.com 

.Sıkıntı, işkence, çile

Efendimiz aleyhisselâm, bir gün mücessem nur misâli Kâbe'ye yürüdü. Orada Rabbine yalvaracak, kulların hidâyete gelmesi için duâ edecekti. Bir grup müşrik de, Kâbe yanında toplanmış, buna mâni olmanın hesâbını yapıyorlardı. Onlara göre, bu gidişe Dur! demeliydi. Her imkânı kullanmalı, söndürmeliydi bu yanan meş'aleyi. Hattâ vücûdunu ortadan kaldırmalıydı Muhammed'in aleyhisselâm. Onlar böyle konuşurken, Efendimizi gördüler tavafta. Eh, fırsatı yakalamışlardı. Koşup üstüne çullandılar. Amân Allahım, bu ne kin! Bu ne düşmanlıktı böyle. Boğmak, öldürmek niyetindeydiler. İki cihânın Sultânı zor nefes alıyordu. O sırada hazret-i Ebû Bekir radıyallahü anh oradan geçiyordu ki, uzaktan itişip kakışmakta olan bir topluluk gördü. Evet, bir grup müşrik, Efendimizi tartaklıyorlardı. Bunu fark edince; "Durun! Ne yapıyorsunuz, size âlemlerin Rabbinden âyet getiren birini mi öldüreceksiniz?" diye bağırdı. Bu sözler, müşriklerin yüzünde bir kamçı gibi şakladı. Efendimizi bırakıp, Ona çullandılar bu sefer. Kimi sakalını yoluyor, kimi tekme savuruyordu. O sırada Teym oğullarından bâzıları yetişip, Onu bir çarşafın içinde evine götürdüler. Mübârek, aldığı darbelerle bayılmıştı. Komadan çıktığında, henüz îmân etmemiş annesi vardı başucunda. Kadıncağız, Onda hayat emâresi görünce, kulağına eğilip; "Bir isteğin var mı?" diye sordu. Mübârek sahâbî, zor duyulan bir sesle; "Resûlullah nicedir, ne yapar, ona da saldırmışlardı" diyebildi ancak. İşte gerçek muhabbet. "Aşk" dedikleri şey bu olsa gerek. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Şunu görüyor musunuz?

Efendimiz aleyhisselâm, bir gün Kâbe'de müşriklerin hidâyete gelmesi için duâ ediyordu ki, Ebû Cehil ve altı arkadaşı, Onu görünce, yılışık tavırlarla gelip, az ilerisinde oturdular. Maksatları, Onu üzmekti. Nitekim Ebû Cehil, az ötede kanlı bir "deve işkembesi"ni yandaşlarına gösterip; "İçinizde şunu kim alır da, şu adam secdeye gittiğinde götürüp omuzunun üzerine koyar?" dedi. "Şu adam" dediği, kendilerine duâ eden Sevgili Efendimizdi aleyhisselâm. Ukbe kâfiri fırlayıp; "Bu işi ben yaparım!" dedi. Ve o kanlı işkembeyi Efendimizin yanına kadar sürükleyip, ardında bekledi ve secdeye gidince, bırakıtı mübârek omuzuna. Sonra da büyük iş başarmış kumandan edâsıyla dönerken, öbürleri kahkahadan kırılıyordu. Bu sırada Abdullah bin Mesud radıyallahü anh bu manzarayı görünce çarpılmışa döndü birden. "Hayır, olamaz!" dedi kendi kendine. İnsan bu kadar süflîleşemez. Kaldırmaya yeltense, öldürürlerdi. Garipti çünkü. Kavmi, kabîlesi yoktu. Üstelik zayıf bünyeliydi. Derken hazret-i Fâtıma radıyallahü anhâ seğirterek geldi ve mübârek babasının üstündeki o şeyi fırlatıp attı. Efendimiz, namâzını tamamlayınca, bunu yapanları, tek tek isimlerini sayarak, Allaha havâle ettiler. Sonrası mâlum. Bunların yedisi de Bedir'de fecî şekilde öldürülüp, leşleri atıldı kör bir kuyuya. Efendimizin aleyhisselâm bu bedduâsını işiten o mel'ûnlar gülmeyi bırakıp, derin bir sessizliğe büründüler. Yüzlerinin kanı çekildi. Belli ki, âkıbetlerini görür gibi olmuşlardı şimdiden. > 

.Müşriklerin ham hayâli

Başta Ebû Cehl'in bulunduğu bir tâlîhsiz güruh, bir gün toplanıp, uzun süre konuştuktan sonra; "Yetti gayri! Onu öldürmekten başka hiçbir çâremiz yoktur!" dediler ve kılıçları çekip Onu aradılar köşe bucak. Kâbe'ye vardıklarında namâzda buldular. Çok sevinip; "İşte Onu yakaladık!" dediler. Ve hep birden hücum ettiler üzerine. Kılıçla vurup işini bitireceklerdi. Tam üzerine çullanacakları anda gözden kayboldu Efendimiz. Müşrikler, şaşkın halde birbirlerine bakıp söylendiler: "Şimdi buradaydı yâhu, ne oldu?" "Evet ya, nereye gidebilir?" "Sanki yer yarıldı da..." O ara Efendimizin sesini duyup, hep birden oraya seğirttiler. Fakat o da ne? Ses, aksi yönden geldi bu defâ. Haydi, o tarafa koştular bu sefer. Ama yine yoktu. Ses öbür taraftan geldi. Oraya koştular, yine yok. Yok, yok, yok! Bir o yana, bir bu yana, başları döndü yorgunluktan. Gülünç duruma düşmüşlerdi. ÖYLE KAL! Hakem isminde bir bahtsız adam da Efendimiz aleyhisselâm ile nerede karşılaşsa, ağzını gözünü oynatır, maskaralık yapardı. Aklı sıra küçük düşürmeye çalışırdı o yüce insanı. Yine bir seferinde ağzı gözü oynak bir vaziyetteyken Efendimiz birden geri dönüp; "Hep öyle kal, emi!" buyurdular. O duâ eder de kabul olmaz mı? Adam, ömrünün sonuna kadar bu halde kaldı. Yâni ağzı gözü oynar dururdu devamlı. Mâni olamıyordu artık. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir şey sorabilir miyiz?

Efendimiz aleyhisselâm, eshâbı ile bir yerde otururken, Mûsâ Nebî kavminden bâzı kimseler gelip; "Yâ Muhammed! Benim mertebem sâir Peygamberlerden yüksektir, diyorsun. Halbuki Hak teâlâ Mûsâ Nebîyle konuştu. Bu yüzden Onu "kelîmim" diye methediyor" dediler. Efendimiz aleyhisselâm; "Rabbimiz Ona kelîmim dediyse, bana "habîbim" buyurdu. Hak teâlâ katında, habîbin derecesi elbette daha yüksektir" buyurdu. Onlar bu defâ; "Ama Allahü teâlâ Onu Tûr-i Sinâ'ya çıkardı" dediler. Efendimiz aleyhisselâm; "Beni de Arş-ı âlâ'ya çıkardı. Mûsâ Nebî Hak teâlâ ile Tûr-i Sinâ'da konuştuysa, ben Arş-ı âlâ'da konuştum ve Rabbimi baş gözüyle gördüm" buyurdular. Onlar bunu işitince, îmânla şereflendiler. ALİ'Yİ ÇAĞIR Bir gün de Efendimiz aleyhisselâm bâzı eshâbla bir yerde otururken, yine Îsâ aleyhisselâmın kavmine mensûb olan kimseler gelip; "Yâ Muhammed! Ben, Peygamberlerin hepsinden Allaha daha yakınım, diyorsun. Halbuki Îsâ Nebî ölüleri diriltirdi. Bu, daha üstün olmayı göstermez mi?" dediler. Efendimiz, bir sahâbîye; "Git, Alî'yi çağır gelsin!" buyurdular. Gelince, Efendimiz onlara; "Alî'ye eski bir kabir gösterin!" buyurdular. Onlar bin yıllık bir kabir gösterdiler. Hazret-i Alî, Efendimizin emriyle, o kabirdeki mevtâyı üç defâ ismiyle çağırdı. Üçüncü nidâda kabirden nur yüzlü bir ihtiyâr çıkıp, kelime-i şehâdeti okuyup, kabrine girdi yine. Bu mûcizeyi gören kişiler, insâfa gelip, müslümân oldular. > www.gonulsultanlari.com

.Lâ ilâhe illallah!

Yâsir radıyallahü anh, iş bulmak ümîdiyle Yemen'den Mekke'ye geldi ve Ebû Huzeyfe ile tanışıp, yanında hizmetçi olarak çalışmaya başladı. Efendisi, onu câriyesi Sümeyye ile evlendirdi. Nihâyet iki de oğulları oldu. Ammâr ve Abdullah. Ebû Huzeyfe ve kabîlesi, Yâsir âilesini çok seviyordu. Ancak Sevgili Peygamberimiz İslâmı teblîğ edince, Yâsir âilesi, bir ağızdan; "Lâ ilâhe illallah! Muhammedün Resûlullah!" dediler hemen. O günden sonra müşriklerin o sahte sevgileri, nefrete dönüştü birden. Ve işkence başladı. Neden? İslâmdan dönsünler, diye. Sıcaktan dilleri damaklarına yapışır, beyinleri fokur fokur kaynar, kırbaç izlerinden süzülen kanlar ayaklarına inerdi?de onlar yine; "Derimizi yüzseniz, etlerimizi dilim dilim kesseniz de, yine dînimizden dönmeyiz!" diye haykırırlardı. Bu nasıl îmândı yâ Rabbî? İLK ŞEHÎD Bu dört sahâbî, ağır işkenceler altında kıvranıyorlardı ki, Efendimiz aleyhisselâm oraya teşrîf edip; "Ey Yâsir âilesi! Az daha sabredin ki, mükâfâtınız Cennet olacaktır! diyerek tesellî ettiler. Az zaman sonra Yâsir radıyallahü anh, işkencelere dayanamayıp mübârek rûhunu teslîm etti. İslâm ilk şehîdini vermişti. Yâsir'den sonra diğer üçünde yoğunlaştırdılar işkenceyi. Ya dönmelilerdi İslâmdan, Ya da ölmeliydiler tek tek. Onlar ölmeyi tercîh ettiler. Nitekim az sonra, Abdullah da şehîd olup, rûhu Cennete uçtu. "radıyallahü teâlâ anhüm" > 

.Dört melek geldi

Müşrikler, Safâ tepesinde Resûlullah Efendimizi üzdüklerinde, Hak teâlâ dört melek göndermişti kendisine. Önce biri tanıttı kendini: "Ben, denizlere müvekkelim yâ Resûlallah. Emret, seni üzen bu kavmi suya garkedeyim". Cevap tek cümleydi: "Lâ havle velâ kuvvete illâ billah!" Yâni kuvvet ve kudret sâhibi, yalnız Allahü teâlâdır. İkincisi tanıttı kendini: "Ben rüzgâra müvekkelim. İzin ver, Mekke'yi, içindekilerle birlikte havaya kaldırıp yere çarpayım". "Lâ havle velâ kuvvete illâ billah!" Üçüncüsü arzetti: "Ben güneşe müvekkelim. İstersen güneşi tepelerine yaklaştırayım. Cümlesi kavrulup helâk olsun". "Lâ havle velâ kuvvete illâ billah!" Sonuncusu tanıttı: "Ben dağlara müvekkelim. Arzu edersen Ebû Kubeys dağını kaldırıp Mekke'nin üzerine bırakayım". "Lâ havle velâ kuvvete illâ billah!" Efendimiz onlara; "Ey melekler! Sizden bir şey istesem yapar mısınız?" buyurdular. Melekler; "Elbette, emredin" dediler. "Pekâlâ, ben bir duâ edeyim, siz Âmin deyin" buyurdular. Ve şöyle duâ ettiler: "Yâ Rabbî! Bilmiyorlar. Bilseler böyle yapmazlar. Sen onlara hidâyet ver". Melekler; "Âmin! Âmin!" deyip sordular: "Yâ Resûlallah! Önceki peygamberler güç durumda kaldıklarında, kâfirlere bedduâ ederler, biz gidip o kavimleri helâk ederdik. Ama sen bunlara duâ ediyorsun". Efendimiz aleyhisselâm; "Hak teâlâ beni rahmet olarak gönderdi. Ben azap sebebi değil, seâdet vesîlesiyim" buyurdular. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Onu öldüreceğiz!

Ebû Cehil kâfiri, Resûlullah Efendimiz hakkında, yandaşlarına; "Tek çâremiz var arkadaşlar! Onu öldüreceğiz!" diyerek, son noktayı koydu. Öbürleri hiç beklemiyordu böyle bir şey. Şaşırıp, hayretle; "Öldürmek mi?" dediler. Ebû Cehil; "Evet arkadaşlar. Çünkü o, tanrılarımızı kötülüyor, dînimize bâtıl diyor, ecdâdımızın Cehennemde olduğunu söylüyor. Onu öldürmemiz şart oldu. Kim bu işi yaparsa, ona mükâfât var" dedi. Sordular: "Nasıl bir mükâfât?" Dedi ki: "Yüz kızıl tüylü deve, ayrıca altın gümüş, daha neler var neler. Servete boğacağım o bahadırı". O sözünü bitirince, derin bir sükût kapladı ortalığı. Herkes birbirinin yüzüne baktı. Peygamberi öldürmek, fevkalâde riskli ve cesâret işiydi. Çünkü Onun ölümüyle Kureyş ikiye bölünecek, kan dâvâları başlayacaktı. Herkes bunları düşünüyordu ki, biri fırladı ayağa ve "O dediğin işi, ancak Hattâboğlu yapar!" diye kükredi. Bütün gözler ona çevrildi bir anda. Ve hayranlıkla bakıp; "Yaşa yâ Ömer! Bu işi ancak sen becerirsin!" diyerek tasdîk ettiler kendisini. Ve bir alkış tufanıdır koptu. Ömer'in câhiliyet damarı kabarmıştı iyice. Kılıcını kavradığı gibi düştü yollara. Öbürleri, yüksek sesle; "Haydi Hattâboğlu, görelim seni! Öldürmeden geri dönme!" diyerek, destek verdiler. Ömer, pür hiddet yola koyulmuştu. Allahın Resûlünü bulacak ve öldürecekti gûya. Henüz bir sokak gitmişti ki, Nu'aym bin Abdullah ile karşılaştı köşe başında. (Devamı yarın.) www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bugün çok açım!

Efendimiz aleyhisselâm, evlerinde otururken hazret-i Ebû Bekir gelip; "Yâ Resûlallah çok açım" diye arzetti. Efendimiz sükût ettiler. Az sonra hazret-i Ömer gelip arzetti. "Yâ Resûlallah karnım çok aç". Ona da bir şey buyurmadılar. Az sonra hazret-i Alî gelip arzetti: "Çok açım yâ Resûlallah". Efendimiz, çok sevdiği bu üç sahâbîsinin hâline çok üzüldüler. Çünkü ikram edecek birşeyleri yoktu. Üstelik kendileri de çok aç idiler. Zîrâ mübârek karnında üç taş bağlı idi ki, üç gündür yemek yemediklerine işâretti bu. Hazret-i Alî; "Muâz bin Cebel'e gidelim yâ Resûlallah. Onun bahçesinde bir hurma ağacı var. Meyvesi varsa bize de ikrâm eder" dedi. Efendimiz aleyhisselâm; "Olur yâ Alî, gidelim" buyurunca, kalkıp o sahâbînin hânesine vardılar. Hoşbeşten sonra Efendimiz; "Yâ Muâz hiç hurman var mıdır? diye sordular. Hazret-i Muâz önüne bakıp; "Mâlesef yâ Resûlallah" dedi. Efendimiz, Hazret-i Alî'ye, bahçedeki meyvesiz bir hurma ağacını gösterip; "Yâ Alî, şu ağacı görüyor musun?" buyurdular. "Evet yâ Resûlallah" dedi. "Ona git, selâmımı söyle!" buyurdu. Hazret-i Alî; "Başüstüne yâ Resûlallah!" deyip fırladı bahçeye. Fakat o da ne? Ağacın dalları tâze hurma ile doldu o anda. Elindeki sepeti tâze hurma ile doldurdu ve Efendimizin huzûruna koşup; "Buyurun yâ Resûlallah!" diyerek arzetti. Hepsi de çok sevinmişlerdi. Doyuncaya kadar yediler. Sonra Hazret-i Muâz onları konu komşuya dağıttı. Bitmek şöyle dursun, azalmadı bile. > www.gonulsultanlari.com

.Mühim bir haberim var!"

Abdurrahmân bin Avf "radıyallahü anh", îmân etmeden önce Yemen'e ticârî seyahatler yapıyor ve genellikle Humeyrî adında bir kimsenin evine misâfir oluyordu. Yine onun evinde misâfir idi ki, Humeyrî mânâlı mânâlı bakıp; "Yâ Abdurrahmân! Sana mühim bir haberim var" dedi. "Hayırdır ne haberi?" "Bir Peygamber çıktı." "Mekke'de mi?" "Evet. Yeni bir din getirdi. Halkı, tek Allaha îmân etmeye çağırıyor. Acele dön, ona sen de îmân et" dedi. Ve birkaç beyit okuyup; "Gidince bu beyitleri o Peygambere oku" diye de tenbih etti. Hazret-i Abdurranmân işini yarıda bırakıp acele Mekke'ye döndü ve hazret-i Ebû Bekr'i buldu önce. Çünkü onun, akl-ı selim sâhibi bir kişi olduğunu biliyordu. Humeyrî'den duyduklarını anlatıp sordu: "Sen ne diyorsun?" Hazret-i Ebû Bekr; "Evet, Humeyrî doğru söylemiş" dedi. "Peki, kim bu Peygamber?" "Muhammed aleyhisselâm. Biz ona îmân ettik. Koş, sen de îmân et!" Ona "Peki" deyip, doğruca Resûlullahın hânesine koştu. Efendimiz onu görür görmez; "Benim nübüvvetime sen de îmân et" buyurdular. O da sordu hemen: "Peki delîlin nedir?" Resul aleyhisselâm; "Humeyrî, bana okuman için sana beyitler söylemedi mi?" buyurdular. Evet, hakîkat apaçık ortadaydı. Önce beyitleri okudu Sonra şehâdet'i. Cân-ü gönülden îmân edip, katıldı sahâbe saflarına. Efendimiz, Humeyrî hakkında; "Çok kimseler vardır ki, beni görmemişler, ama nübüvvetimi tasdîk etmişlerdir" buyurdular. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Resûlullah, mütevâzı idi

Bâbâ Hasan Ebdâlî hazretleri anlatıyor: Allahın Sevgilisi gâyet edebli ve mütevâzıydı. Herhangi bir Müslümânla müsâfaha ettiğinde, o kişi elini çekmedikçe mübârek elini ondan ayırmazdı. Yüzünü çevirmedikçe, O da çevirmezdi. Bir kimsenin yanında oturacak olsa, iki diz üzerine otururdu. Fahr-i kâinât Efendimiz sabah namâzını mescitte kıldırıp dışarı çıktığında, Medîne çocukları başına üşüşür, su dolu kaplarını önüne uzatarak, mübârek parmağını o sulara daldırmasını isterlerdi. Kış dahî olsa, soğuk da olsa, onları kırmaz, isteklerini yerine getirirdi. Küçük bir kız çocuğu mübârek elinden tutup bir iş için götürmek isteseydi, gider işini hallederdi. Çok da şefkatliydi. Mesela bir gün; Enes bin Mâlikle bir yere gidiyorlardı. Üzerinde Yemen kumaşından bir paltosu vardı. Arkadan câhil bir köylü geldi ve mübârek yakasından kuvvetle tuttu. Ve çekti. Öyle ki; paltonun yakası çizip, iz yaptı mübârek boynunda. Meğer zekât malından bir şeyler isteyecekmiş. Efendimiz aleyhisselâm, bu kaba hareketinden dolayı üzüldü. Ama hiç kızmadı. Hiç de azarlamadı. Sâdece tebessüm edip, bir şeyler verilmesini emretti, o kadar. İşte şefkat budur. Merhamet budur. Uhud'da kâfirler Efendimize, öldürmek maksadıyla vurup, bir dişini kırdılar da yine kızmadı. Aksine acıyıp; "Yâ Rabbî! Bilmiyorlar, bilseler yapmazlar. Sen onları affeyle!" diye dua buyurdu. > w

.Bilirsem îmân eder misin?"

Safranbolulu İsmâil Necati hazretleri anlatıyor: İslâmın ilk günleriydi ki, Fahr-i kâinât Efendimiz birkaç eshâbiyle bir yerde oturuyordu. O esnâda yanlarına bir köylü geldi ve elindeki torbayı Efendimize gösterip; "Yâ Muhammed! Bil bakalım, şu torbanın içinde ne var?" diye sordu. Efendimiz; "Bilirsem îmân eder misin?" buyurdular. "Ederim" dedi. O zaman; "Sen bugün bir güvercinle iki yavrusunu gördün. Yavruları torbaya atıp giderken, anneleri geldi ve kendini onların üstüne attı. Sen, onu da alıp torbaya koydun" buyurdular. Köylü şaşırdı. Ve torbayı açtı. Evet, bir anne kuş, iki yavrusuna kanat germiş duruyordu torbada. Bu manzara duygulandırdı ordakileri. Efendimiz eshâbına dönüp; "Bakın bu anne kuş, yavrularına ne çok merhametli. İşte bir kul da günâh işleyip tövbe edince, Rabbimizin ona şefkati, şu güvercinin şefkatinden daha çoktur" buyurdular. Köylü şaşkındı. Şehâdet getirdi. Ve îman etti. YÂ ÂİŞE! Efendimiz bir akşam eve geldiğinde evin içi karanlıktı. Âişe vâlidemiz, kandilin yağının kalmadığını arz etti kendilerine. Efendimiz; "Yâ Âişe! Bir ışık ister misin ki, ona yağ ve fitil gerekmesin?" diye sordular. Hazret-i Âişe; "İsterim" dedi. O zaman tebessüm buyurdular. O anda gündüz gibi oldu evin içi. Hanımlarından kimi ip eğirdi o ışıkta, kimi de dikiş dikti. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hediyeni kabul ettim"

Zeyneddîn-i Hafî hazretleri anlatıyor: Eshâbtan bir hanım, bir gün hediye olarak bir kap bal gönderdi Efendimize. Peygamberimiz aleyhisselâm kabul buyurup, kabını iâde ettiler. Ancak kap, dolu olarak ulaştı o hanıma. Kadıncağız anlıyamadı. Çok üzüldü. Hatta ağladı. Zîra kabul edilmediğini zannetmişti. Derhal Efendimizin huzûruna koşup; "Yâ Resûlallah! Hediyemi kabul etmediniz mi?" diye sordu. Efendimiz; "Hediyeni kabul ettim" buyurdular. "Ama kap, bana dolu olarak geri geldi yâ Resûlallah" deyince; "Sana gelen o bal, Rabbimizin sana özel ihsânıdır" buyurdular. Bu defâ sevindi. Ve geri döndü. O balı, ev halkıyla yıllarca yediler, bitmek tükenmek bilmedi. Ama yanlışlıkla başka kaba aktardılar bir gün. O günden îtibâren azalmaya başladı. Ve tükendi. Efendimiz; "O bal kabında dursaydı, kıyâmete kadar yenirdi de bitmezdi" buyurdular. HURMA DALI Bedir Harbinde kılıcı kırıldı hazret-i Ukâşe'nin. Hemen Efendimize koşup; "Kılıcım kırıldı yâ Resûlallah!" diye arz etti. Efendimiz etrâfa bakıp, yerde bir hurma dalı gördüler. Eğilip aldılar. Ve Ona uzatıp; "Al, bununla savaş!" buyurdular. Mübârek sahâbî; "Bununla nasıl savaşılır?" demedi. Dalı eline aldı. Düşmana daldı. O dal, mükemmel bir "kılıç" oldu hemen. Onlarca başı ayırdı gövdesinden..

.Esselâmü aleyke!

Peygamber Efendimizin bin mûcizesi vardır. Ağaçla taşla konuşur, melekle söyleşirdi. Bir gün; yolda yürürken müşriklerden bir kadınla karşılaştı. Kucağında da yeni doğmuş bir "bebek" vardı kadının. Tam Resûlullah'ın yanından geçiyordu ki, fevkalâde bir şey oldu. Bebek konuştu. Büyük insan gibi; "Esselâmü aleyke yâ Resûlallah!" diyerek selâm verdi Efendimize. Efendimiz durdular; "aleyküm selâm!" buyurdular. Kadın da durdu. Ama çok şaşırmış, hayret etmişti bu olanlara. Efendimiz o bebeğe; "Peygamber olduğumu nasıl bildin?" dediler. Bebek; "Hak teâlâ bildirdi. Cebrâil de yanımdadır. Yâ Resûlallah! Duâ et, Cennette senin hizmetçin ben olayım" dedi. Efendimiz tebessümle; "Peki, olur" buyurdular. Bebek çok sevinip; "Yâ Resûlallah! Sen Allahın kulu ve Peygamberisin. Ne mutlu sana îmân edene. Yazıklar olsun seni inkâr edenlere!" dedi. Yüzü gülüyordu. Efendimize uzun uzun baktı ve "Allah!" deyip, rûhunu teslîm etti. Bu olanlara şâhit olan annesinin kalbinde Resûlullaha olan "düşmanlık", bir anda "sevgi"ye dönüştü. Şehâdet'i söyleyip; "Yâ Resûlallah! Sana düşmandım. Ama şimdi her şeyden çok seviyorum" diye arz etti. Efendimiz; "Müjdeler olsun. Senin için Cennetten kefen getirildi" buyurdular. Kadın çok sevinip, bütün hücreleriyle; "Allah!" dedi. Ve can verdi. Namâzlarını kılıp aynı kabre defnettiler... www.gonulsultanlari.com

.Hakkımı alın ondan!.."

Bir gün, Mekke'ye yabancı biri gelmiş ve bir deve satmıştı Ebû Cehil'e. Ama bir türlü parasını alamıyordu. Kâbe yanına gitti. O müşriklere; "Ne olur, hakkımı ondan alın" diye yalvardı. Fakat aldırmadılar. Hattâ alaya aldılar. Ona, Efendimizin evini gösterip; "Şu eve git, senin işini o halleder" dediler. Bir yandan da sinsi sinsi gülüyorlardı. Garip, bir ümitle gidip çaldı Resûlullahın kapısını. Efendimiz açıp; "Buyurun" dediler. "Şeyy, ben buraların yabancısıyım. Ebû Cehil diye birine deve sattım. Paramı vermiyor. Bana yardım eder misiniz" dedi. Efendimiz; "Peki" buyurdu. Ve birlikte gidip çaldılar kapısını. Ebû Cehil, karşısında Resûlullah Efendimizi görünce, korkudan titreyerek; "Buyur yâ Muhammed" dedi. "Bana bir emrin mi var?" Buyurdular ki: "Evet, var!" "Emret!" dedi. "Ver şu garibin parasını!" buyurdular. "Derhal yâ Muhammed" dedi. Ve koşup getirdi parayı. Adam, teşekkür etti Efendimize. Sonra Kâbe yanına gelip, müşriklere de teşekkür etti. Hemen sordular: "Aldın mı paranı?" "Evet aldım" dedi. Bir müddet sonra Ebû Cehil geldi oraya. Merakla ona dönüp sordular: "Yâ Ebâ Cehil! İşittiğimiz doğru mu?" "Maalesef doğru" "Verdin yâni?" "Evet, mecbûren verdim. Çünkü Muhammed'in yanında çok korkunç bir 'canavar' vardı. Eğer vermeseydim parçalayacaktı beni..." www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kuru ağaçtan hurma!..

Resûlullah Efendimiz, Eshâbtan İbni Tîhâ'yı ziyârete gittiler bir gün. İbni Tîhâ, hem sevindi, hem de üzüldü. Zîrâ ikrâm edecek bir şeyi yoktu. Efendimiz bahçede kuru bir hurma ağacı gördüler. Ve seslendiler: "Yâ İbni Tîhâ!" "Buyur yâ Resûlallah" "Şu ağaçtan hurma toplamaya izin var mıdır?" İbni Tîhâ; "O, kuru bir ağaçtır yâ Resûlallah" dedi. "Olsun, sen biraz su getir!" buyurdular. Koşup getirdi. Efendimiz, o sudan biraz içip kalanı o ağacın dibine döktüler. Kuru ağaç hurma ile doldu bir anda. Hem yediler, hem de dağıttılar. "BENİ SEÇ!.." Yine genç ve yakışıklı bir Yahûdî, Resûlullahın yanına geldi bir gün. O esnâda Efendimiz, bir âyet-i kerîmeyi okudular. Meâlen; "Mü'minlere Cennette hûriler verilecek" buyuruluyordu âyette. Genç sevindi. Ve sordu: "Îmân edersem, o hûrilerden bana da verilir mi?" "Verilir" "Sen kefîl misin?" "Kefîlim, hem de yetmiş tânesine." Genç îmân edip, çok geçmeden vefât etti. Efendimiz namâzını kılıp, kabre indirdiler. Ama gecikerek çıktılar kabirden. Mübârek gömleği de yırtılmıştı. Hikmetini sordular. Buyurdu ki: "Genci kabre indirince, Cennetten yetmiş hûri üşüştüler başına. Her biri; "beni seç, beni seç" diyordu. Büyük izdiham oldu. Aralarından zor sıyrıldım. Gömleğim de yırtıldı bu arada." www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."O doğunca, bana getir!"

Peygamberimiz aleyhisselâm, bir gün amcası hazret-i Abbâs'ın hanımını görüp; "Yakında bir oğlun olacak! Doğunca, bana getir!" buyurdular. Kadıncağız; "Peki" dedi. Birkaç gün sonra oğulları olunca, derhal Efendimize koşup; "Buyur yâ Resûlallah, yeni doğan oğlumuz!" dedi. Efendimiz onu bağrına basıp; "Bu, halîfeler babasıdır!" buyurdular. Hazret-i Abbâs bunu hanımından işitince, Efendimize koşup; "Yâ Resûlallah! Oğlumuz hakkında "halîfeler babası" demişsin, öyle mi?" diye sordu. Buyurdular ki: "Evet öyle dedim" Sordu yine: "Hikmeti ne?" "Kıyâmete kadar bütün halîfeler onun zürriyetinden gelecektir" buyurdular. Hakîkaten Abbâsî devletindeki halîfeler hep Abdullah bin Abbâs'ın soyundandır. İZİN VERİN Fahr-i kâinât Efendimiz aşağı gönüllüydü. Fakîrlerle oturur, garipleri arar sorar, bir köle dâvet etse, kabul buyurur, gönlünü hoş ederdi. Bir gün; Ebû Hüreyre hazretleriyle çarşıya çıktılar. Pazardan öteberi alıp, biraz fazlaca verdiler parasını. Satıcı çok memnun olup, sevincinden elini öpmek istedi Efendimizin. Ancak izin vermeyip; "Ben ne melikim, ne de padişah. Sizin aranızda sâdece bir insanım" buyurdular. Ebû Hüreyre; "Yâ Resûlallah! İzin verin, ben taşıyayım" deyince de; "Herkes, kendi yükünü kendi taşımalıdır" buyurdular. w

.Beni halîfe seçtiniz, ama!.."

Peygamber Efendimiz vefât edince eshâb-ı kirâm hazret-i Ebû Bekr'i ittifakla halîfe seçtiler. Yeni halîfe minbere çıktı. Eshâba hitâben; "Ey Müslümanlar! Beni halîfe seçtiniz, ama ben sizin en iyiniz değilim!" dedi. Hazret-i Alî kalktı. Halîfeye hitâben; "Seni Resûlullah geçirdi önümüze. Geri çekmek kimin haddine!" dedi. Ve hazret-i Sıddîk başladı vazîfeye. Bir yandan da geçim için ticâret yapıyordu. Sahâbenin seçkinleri bir araya gelip, Halîfenin huzûruna çıktılar: "Bir arzımız var." "Buyurun kardeşlerim." "Ey halîfe! Senin ticâretle uğraşmana biz râzı değiliz." "Buna mecburum." "Beytülmal'dan sana maaş verelim. Hep devlet işleriyle uğraş" dediler ve günlük "İki dirhem" ücret tâyin ettiler. Ancak Halîfe; "Bu çok" dedi. "Bir dirhem iki dank"a indirince, kabûl edip bıraktı ticâreti. Ancak aldığı ücretleri harcamaz, bir testiye atıp biriktirirdi. Vefâtı yaklaşınca, hazret-i Âişe'yi çağırdı huzuruna. Geldiğinde, testiyi Onun önüne döküp; "Ey kızım, bu paralar beytülmaldan aldığım ücretlerdir. Ölürsem Ömer'e götür, fukarâya dağıtsın" buyurdu. Sonra hastalandı. Ve vefat etti. Hazret-i Âişe o testiyi hazret-i Ömer'e götürüp önüne döktü. "Ne bunlar?" deyince, "Babamın beytülmal'dan aldığı ücretlerdir. Vasiyyeti üzerine size getirdim. Fukarâya dağıtınız" dedi. O da aldı. Çok ağladı. Ve; "Yâ Ebâ Bekr, senin gittiğin yoldan kim gidebilir? Bize, çok ağır bir yük bırakıp vedâ ettin!" dedi. 

.Bir anlık ibâdet!..

Efendimiz aleyhisselâm mescid-i şerîfte eshâbiyle sohbet ederken Cebrâil aleyhisselâm geldi. Efendimize; "Yâ Resûlallah! Ebû Bekir bu sabah bir ibâdet yaptı ki, yetmiş yıllık ibâdete bedeldir" diye arz etti. Efendimiz dinledi. Ve hazret-i Bilâl'e; "Yâ Bilâl! Ebû Bekr'i çağır, gelsin!" buyurdular. Hazret-i Bilâl; "Başüstüne yâ Resûlallah" dedi ve gidip çağırdı kendisini. Hazret-i Ebû Bekr acele giyinip çıktı evden. Az sonra mescid-i şerîfe geldi ve selâm verip oturdu Efendimizin karşısına. Efendimiz sordular: "Nasılsın yâ Ebâ Bekr?" "İyiyim Elhamdülillâh". "Evde ne yaptın?" "Bir şey yapmadım yâ Resûlallah." "Bir ibâdet, tâat?" "Hayır yâ Resûlallah." "Peki, kalbinden bir şeyler geçirdin mi?" "Evet düşündüm." "Ne düşündün?" "Cenneti, Cehennemi, Allahü teâlânın her ikisini de insanla dolduracağını, Cehennemin büyüklüğünü ve şiddetini düşündüm. Burada yanacak olan insanların hâlini tefekkür ettim. Çok korktum. Hattâ titredim. Kalbimden; 'Yâ Rabbî! Âhirette benim vücûdumu öyle büyük yap ki, Cehennemi yalnız ben doldurayım. Başka kimseye yer kalmasın. Böylece senin takdîrin yerine gelmiş olur ve bütün insanlar yanmaktan kurtulur' diye duâ ettim." "Niçin böyle istedin?" "Kimsenin yanmasını istemiyorum yâ Resûlallah. Ben yanayım, kimse yanmasın. Rabbimden bunu istedim" dedi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yâ Ebâ Bekr, çok sıkıntıdayım"

Bir gün hazret-i Ebû Bekr'in radıyallahü anh yanına biri gelip; "Yâ Ebâ Bekr, âcilen onbin akçeye ihtiyâcım var" dedi. Sıddîk dinledi. Ama cevâben; "Bütün servetimi fukarâya dağıttım. Dünyalık hiçbir şeyim kalmadı" buyurdu. Adam üzülüp; "İyi ama senden başka gidecek kimsem yok ki benim. Ne olur, bir şeyler yap da kurtar beni bu dertten" diye yalvardı. Hazret-i Ebû Bekr; "Pekâlâ" buyurdu. Ve bir Yahûdî'ye gidip; "Bana onbin akçe ödünç verebilir misin?" diye sordu. Yahudi; "Üç gün içinde ödersen veririm" dedi. "Öderim inşallah." "Ya ödeyemezsen?" "Ödeyemezsem sana köle olurum. Ya çalıştırır, ya da satarsın" buyurdu. Yahudi; "Kabul" deyince, "onbin akçe"yi alıp verdi o fakîre. Ancak üç gün içinde ödeyemeyince, köle olmak için gitti o Yahûdî'ye. Ama hazret-i Âişe arkasından çok ağladı. Gözyaşından irice bir "mücevher" yarattı Hak teâlâ. O bunu görünce sevinip, koştu babasına. Mücevheri verip; "Babacığım bunu sat, borcunu öde" dedi. Hazret-i Ebû Bekr kuyumcuya giderken, Hak teâlâ, hazret-i Cebrâil'e; "Cennet hazînesinden 'onbin altın' alıp Ebû Bekr'e yetiş ve elindeki mücevheri satın al" buyurdu. Hazret-i Cibrîl, emr-i ilâhîyi yerine getirdi. Hazret-i Sıddîk altınları Yahudi'ye verince, adam şaşırdı. Zîrâ ön yüzlerinde "ihlâs-ı şerîf", arkalarında "kelime-i tevhîd" yazılıydı. Çok duygulandı. Kalbi nur doldu. "Şehâdet"i söyleyip Müslüman oldu. 

.Hep o cevap verdi

Resûlullah Efendimiz, bir gün eshâbına; "Bugün oruçlu olanınız var mı?" diye sordular. Hazret-i Sıddîk; "Evet yâ Resûlallah, ben oruçluyum" dedi. Sordular yine: "Cenâzede bulunanınız var mı?" Yine O; "Evet, ben bulundum yâ Resûlallah" dedi. "Fakîr doyuranınız oldu mu?" "Ben doyurdum." "Hasta ziyâret eden oldu mu?" "Ben ziyâret ettim." Efendimiz çok memnun oldular ve Ona sevgiyle bakıp; "Ebû Bekir, suâlsiz hesapsız Cennete girecektir!" buyurdular. HİKMETİ NE? Bir gün de Efendimiz eshâbına; "Hanginizin evinde yemek varsa, eshâb-ı soffa'dan birkaçına yemek yedirsin!" buyurdular. Eshâb-ı soffa, hiç dünyâlığı olmayan fakîr sahâbîlerdi. Hazreti Ebû Bekr; "Başüstüne yâ Resûlallah!" dedi ve koştu o fakîrlerin yanına. Kaç kişi varsa, hepsini götürdü evine. Sofraya oturup yemeye başladılar. Ama azalmıyordu. Yendikçe artıyordu. Tam doyuncaya kadar yediler. Yemek, azalacağına çoğalmıştı. Eshâb-ı soffa, teşekkür edip ayrıldılar. Hazret-i Ebû Bekr'in hanımı, yemeğin azalmadığını görünce sordu: "Misâfirler yemek yemediler mi?" Hazret-i Ebû Bekr; "Yediler" buyurdu. "Ama hiç azalmamış". "Evet çoğaldı." "Hikmeti ne acabâ?" "Bilmiyorum ama bu mutlaka Resûlullah Efendimizin bereketidir" buyurdu...

.Ebû Bekr'i imtihan ettim"

Cebrâil aleyhisselâm, bir gün hazret-i Ebû Bekr'in Resûlullaha olan sevgisini ölçmek için "âmâ" şekline girip, oturdu yolunun üzerine. Hazret-i Ebû Bekir, o gün kıymetli elbise giyinip çıktı evden. Az sonra "bir âmâ" gördü ileride. Bir kenarda oturmuş duâ ediyordu. Dinledi. Âmâ kişi; "Yâ İlâhî! Resûl'ün aşkı için kim bana bir şey verirse, onu azîz eyle!" diyordu. Cübbesini çıkardı. Ve o âmâya verip; "Yine söyle" dedi. Cibrîl duâyı tekrar edince, gömleğini çıkarıp verdi bu defâ. Tekrar ricâ etti: "Yine söyle" Cibrîl, duâyı tekrar edince, pabuçlarını çıkarıp verdi bu sefer. Ve öylece gitti eve. Cebrâil aleyhisselâm, aldığı bu şeyleri götürüp Resûlullah Efendimizin önüne koydu. Efendimiz sordu: "Bunlar nedir?" Hazret-i Cibrîl; "Ebû Bekr'e âit yâ Resûlallah" dedi. "Niçin aldın?" "Size olan sevgisini öğrenmek için Onu imtihan ettim. Şöyle ki, âmâ şekline girip yolunun üzerine oturdum. Ve senin aşkın için bir şeyler istedim ondan. O da bunları çıkarıp verdi." Resûlullah Efendimiz, Hazret-i Ebû Bekr'i çağırdılar ve o şeyleri önüne koyup; "Yâ Ebâ Bekr, bu giyecekler sana âitmiş" buyurdular. Hazret-i Ebû Bekr; "Ben bu şeyleri bir âmâya vermiştim yâ Resûlallah!" dedi. Efendimiz; "O âmâ dediğin Cebrâil'di yâ Ebâ Bekr, bunlar senin" buyurdular. Hazreti Sıddîk; "Ben bunları Allah için vermiştim yâ Resûlallah, geri alamam" dedi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yeni vahiy mi geldi?

Efendimiz aleyhisselâm, bir gün mescid-i şerîfte eshâbına namâz kıldırırken dört rekâtlı namâzın ikinci rekâtında selâm verdiler. Eshâbtan biri edeble sordu: "Yeni vahiy mi geldi yâ Resûlallah?" Sevgili Efendimiz; "Hayır" buyurdular. O sahâbî tekrardan; "İkinci rekâtta selâm verdiniz de onun için sormuştum" deyince, Efendimiz kalkıp o namazı dörde tamamladılar. Hazreti Ebû Bekr zaman zaman; "Efendimizin o gün yanılıp iki rekât kıldıkları o namâz ile, bütün ibâdetlerimi değişir, kârlı çıkarım" buyururdu. NAMAZ KAPISI Efendimiz; "Beş vakit namâzını kılanlar, Cennetin namâz adlı kapısından, cihâd edenler cihâd kapısından, sadaka verenler sadaka kapısından, oruç tutanlar da oruç kapısından Cennete çağrılır" buyurdular. Hazret-i Ebû Bekr; Resûli müctebâya; "Bütün kapılardan çağrılan kimse var mıdır yâ Resûlallah?" diye sordu. Efendimiz cevâbında; "Evet, sen onlardansın" buyurdular. ÂCİZ KALDIM Bir gün de; "Kim bana bir iyilik yaptıysa, karşılığını verdim. Yalnız Ebû Bekr hâriç. Onun mükâfâtını Rabbimiz Cennette verecek" buyurdular. Efendimiz bir gün de; buyurdu ki: "Allah'tan başka dost edinseydim, Ebû Bekr'i dost edinirdim" buyurdu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Allah yardımcın olsun!.."

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" halîfe olunca, Eshâb-ı kirâm maaş tâyin ettiler. "Bu ücret fazla!" dedi kabul etmedi. Yarısında anlaştılar. Daha sonra arttırmak istedilerse de, bunu ona söylemek yürek isterdi. İki sahâbî bunu göze alıp giderken hazret-i Osmân onları gördü. Ve durup sordu: "Böyle nereye?" "Halîfeye gidiyoruz, maaşını arttıralım diye teklîf edeceğiz". "Bence gitmeyin!" "Niçin gitmiyelim?" Çünkü kabul etmez. Üstelik de sinirlenip size kızar. Ama kızı Hafsa'ya söylerseniz belki Onu kırmaz" buyurdu. Onlar o zaman; "Peki" dediler. Ve doğruca hazret-i Hafsa'ya gittiler. Durumu anlatıp; "Bizim gönderdiğimizi söyleme" dediler. Hazret-i Hafsa babasına gidip arz etti meseleyi. Ama korkulan oldu. Hem kabul etmedi. Hem de celâllendi. Ve hazret-i Hafsa'ya dönüp; "Kızım seni bana kim gönderdi?" diye gürledi. Hazret-i Hafsa sesi titreyerek; "Söyleyemem babacığım, söz verdim" dedi. "Peki Allah için söyle kızım. O Serverin kaç tâne elbisesi vardı?" "Sâdece iki kat." "Yemeği neydi?" "Arpa ekmeği." "Yaygısı neydi?" "Kaba kumaştan bir yaygımız vardı. Kışın yorganımızdı, yazın minderimiz." Hazret-i Ömer o vakit kızına; "Ey kızım, Resûlullahın yaşayışı böyle iken, başka türlü yaşamak Ömer'e yakışır mı? Git söyle onlara. Bir daha böyle şeyler için seni bana göndermesinler!" buyurdu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Lebbeyk! Lebbeyk!

Hazret-i Ömer radıyallahü anh, nalîfeliği zamanında İslâm askerlerini uzak bir yere cihâda göndermişti. Aradan bir ay kadar geçmişti ki, Cuma günü minberde hutbe okuyordu. Bir ara durdu. Yüksek sesle; "Lebbeyyk!" diye iki defâ bağırdı. Sonra devam etti hutbeye. Ama eshâb merak etmişti. Öyle ya, durup dururken niçin böyle bağırmıştı? Kimse bir şey anlamadı. Nihâyet ordu döndü. Büyük zafer kazanılmıştı. Kumandan Halîfenin huzûruna çıkmış, sevinç ve neş'eyle olup biteni rapor ediyordu. Peki ya Halife? O neş'esiz idi. Hattâ durgun ve gadaplıydı. Suratı asık, kaşları çatıktı. Kumandanı dinlemiyordu bile. Sözünü yarıda kesti. Ve ona sertçe bakıp; "Kumandan! Bırak bunları! O er nasıl boğuldu, sen asıl onu söyle!" buyurdu. Kumandan, hazret-i Ömer'in heybetinden fazlasıyla korktu. Sesi titriyordu. Şöyle anlattı: Bir Cuma vaktiydi efendim. Önümüze bir su çıktı. Suyun derinliğini anlamak için o ere emrettim. "Başüstüne" deyip girdi suya. Meğer su derinceymiş. Er de yüzme bilmiyormuş. Su içinde iki defâ: "Yâ Ömer! Yâ Ömer!" diye bağırdı ve kayboldu suda. Uğraştık, kurtaramadık. Böyle deyip sustu. Halîfe ona hiddetle; "Hemen git, o erin âilesini memnun et!" buyurdu. Kumandan kalktı. "Başüstüne" dedi. Ve âdeta suçlu bir çocuk gibi ayrıldı huzûrdan. Emri yerine getirip de Halîfeye tekmîl verince affedildi... www.gonulsultanlari.com 

.Adâlet böyle olur

iki Yahûdî, hazret-i Ömer'in radıyallahü anh adâletinden konuşurken biri; "Ömer, gerçekten çok âdil bir kişi" dedi. Öbürü karşı çıktı. Hatta tam tersine; "Hayır! Ben Onun âdil olmadığını ispatlıyacağım" dedi ve "doktor" kılığına girip geldi Halîfenin evine. Kapıyı çaldı. Kapı açıldı. Karşısında Halîfenin yeni bâliğ olmuş oğlunu görünce, ona; "Sen hasta mısın?" diye sordu. Delikanlı şaşırdı. Ve ona cevâben; "Hayır hasta değilim" dedi. "Ama benzin soluk, bünyen zayıf" deyince; "Evet, vücûdumda biraz zâfiyet var" dedi. Yahudi sevindi. Ve ona dönüp; "Üzülme, bizim evde bir ilâç var. Ondan içersen bir şeyciğin kalmaz. İstersen gel o ilâçtan sana vereyim" dedi. Çocukcağız; "Pekâlâ" dedi. Ve birlikte yahûdînin evine gittiler. Yahûdî bir bardak "şarab"ı eline tutuşturup; "İşte dediğim ilâç bu, haydi iç" dedi. Çocuk alıp içti. Kendinden geçti. Yahûdî, sarhoş olduğuna iyice kanaat getirince, genç ve güzel kızını müstehcen olarak gönderdi gencin yanına. Ve olan oldu. Çocuk ayıldı. Ve çok pişmân olduysa da artık çok geçti. Yehûdî Halîfeye koşup durumu anlatınca, hazret-i Ömer eve gidip oğluna sordu: İşittiğim doğru mu? Çocuk boyun büküp; "Kendimde değildim" dediyse de; "Yüz sopa vurun!" diye emretti. Eshâb araya girdiler. "Onu affet" dediler. Ancak Halîfe celâllenip; "Din işinde hâtır olmaz" buyurdu. Çocuk, kırkıncı sopada bayıldı, seksenincide vefât etti. Babası çok üzüldü, ağladı, ama pişmân olmadı. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hisseni bana sat!.."

Sa'd bin ebî Vakkâs "radıyallahü anh" Kûfe'de vâli iken ev yaptırmak istedi. Ancak arsanın yarısı bir Mecûsînindi. Onu çağırttı. Geldiğinde; "Hisseni bana sat" dedi. "Satmam" deyince, "Ne istersen vereyim" dedi. Yine "Olmaz" deyince vazgeçti bu işten. Ama yakınları; "Sakın!" dediler. Bâzısı da; "Sen bu yerin vâlisisin. Parasını ver, işi bitir" dedi. Mecusi eve vardı. Hanımına anlattı. Kadın; "Üzülme, Medîne'de bunların âdil bir halîfesi var. Git Ona arzet, O bu işi çözer" dedi. Mecûsî sevindi. Medîne'ye gitti. Orada; "Halîfe nerededir?" diye sordu. "Sahrâya çıkmıştır" deyince, o da sahrâya çıkıp etrâfa şöyle bir baktı. Kimseyi göremedi. Sonra birini fark etti. Gâyet heybetli biri toprak üzerinde uyuyordu. Onu uyandırıp; "Halîfeyi gördün mü?" dedi. O zat doğruldu. "Halîfe benim" dedi. Adam inanmadıysa da anlattı derdini Ona. Hazret-i Ömer kalktı ve birlikte eve gittiler. Seslendi hizmetçiye: "Bana kâğıt getir!" Hizmetçi; "Kağıt yok" deyince, yerde yassı bir kürek kemiği buldu ve üzerine; "Yâ Sa'd! Derhal yanıma gel!" diye yazdı. Mecusiye verip; "Bunu vâliye ver" dedi. Hazret-i Sa'd, kemikteki yazıyı tanıyınca korkudan titredi. Mecûsîye baktı. Yalvaran bir sesle; "Ne istersen yapayım. Yeter ki beni Halîfeye götürme" dedi. Adam bunu görünce Müslüman olup, arsayı vâliye hibe eyledi... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Öldürmek istiyordu!..

Kureyş müşrikleri, hazret-i Hamza'nın "radıyallahü anh" Müslümân olma şokunu henüz atlatamamışlardı ki, bir başkası îmân etmek üzereydi. Kimdi bu zâtı âlî? Kimdi bu tâlihli? Evet, hiç ummadıkları biriydi bu. Onun îmân etmesiyle küfrün dünyası başlarına yıkılacaktı. O kişi Ömer bin Hattâb idi. İri yarı, heybetli. Kızıl, gür saçlı. Ve lügatında "korku" kelimesi olmayan bir yiğit. Henüz îmân etmemişti ki, bir gün çıktı evden. Gâyet öfkeliydi. Ve çok hiddetli. Ağır adımlarla Kâbe'ye doğru yürümeye başladı. Yürürken heybetinden yer sallanıyordu sanki. Bir niyeti vardı. Efendimizle ilgili. Ve çok tehlikeli. Zîra Onu bulup; "Vazgeç bu sevdâdan, dînimize ilişme, bizimle uğraşma, yoksa pişmân olursun!" diyerek Onu ihtar edecekti. Korkutacaktı. Tehdît edecekti. Güya Onun yüzünden Kureyş'te ikilik çıkmış, baba oğlundan, kardeş kardeşten ayrılıyordu. Böyle giderse cemiyette huzur kalmayacaktı. Fakat hayır! O yanılıyordu. Tam aksine cemiyetin hayat bulması, o Peygamberin getirdiği "İslâm dîni"ne uymakla olacaktı. Ama heyhât! O böyle bilmiyordu. O, şu anda dağ gibi heybetiyle Beytullaha doğru yürüyordu. Efendimizi bulacak, Onu ihtar edecekti. Kâbe'ye vardı. Ve Onu gördü. Resûlullah orada yeni nâzil olan "El-Hâkka" sûresini okuyordu. Bir kenara saklanıp dinledi. (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalbi yumuşamıştı...

Ömer bin Hattâb, hiddetle Kâbe'ye gitti bir gün. Resûlullahı bulup îkaz edecekti gûya. Efendimiz aleyhisselâm yeni gelen bir sûreyi okuyordu. El-Hâkka sûresini. Köşeye sinip dinledi. Kendi kendine; "Hele okuması bitsin, o zaman konuşurum" dedi. Dinledikçe hoşlandı. Kalbi yumuşadı. Değişti fikri. İşittiklerine karşı hayranlık duydu. İçinden; "O bir şâir. Zîra bu kadar güzel sözleri ancak bir şâir söyleyebilir" dedi. Böyle düşündü. Ama yanılmıştı. Zîra o böyle düşünürken, Efendimizin okuduğu âyetlerde meâlen; "O şâir değildir. Onun söyledikleri Allah kelâmıdır" buyuruluyordu. Bunu dinledi. Hayrete geldi. Kendi kendine; "Zihnimden geçenleri bildi. Öyleyse o bir kâhin" dedi. Ancak işittiği âyet-i kerîme ile irkildi. Yanılmıştı yine. Zîra o âyette de; "O kâhin sözü değildir. Âlemlerin Rabbinin sözüdür" buyuruluyordu. Zihni altüst oldu. Çok duygulandı. Hattâ ağladı. Îmân etmek istediyse de, etrâfı bırakmadı. Hazret-i Hamza'nın îman etmesinin üzerinden üç gün geçmişti ki, müşrikler acele toplandılar. İstişâre ettiler. Çâre aradılar. "Ebû Cehil" başroldeydi yine. Herkes bir fikir sürdü öne. Ama Ebû Cehil'e göre çâre bir tekti: Onu öldürmek! Yoldaşlarına; "Arkadaşlar! Bundan sonra tek çâremiz var. Onu öldüreceğiz!" dedi... (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com 

.Kimi öldüreceksin?.."

Ömer bin Hattâb, Resûlullahı (gûya) öldürmek için pür hiddet düştü yola. Az sonra Nu'aym bin Abdullah'la karşılaştı. Nuaym mü'min idi. Yeni îmân etmişti. Ama Ömer bin Hattâb habersizdi bundan. Nuaym onu bu halde görünce şüphelendi. Zîrâ silahlıydı. Ve çok hiddetli. Seslendi karşıdan: "Yâ Ömer! Bu hiddet ve bu şiddetle nereye, niçin gidiyorsun?" "Birini öldüreceğim!" "Kimi öldüreceksin? "Kimi olacak, Kureyş arasına tefrika sokan, tanrılarımızı beğenmeyen, bizi hor gören Muhammed'i öldüreceğim!" Nuaym sendeledi. Sonra toparlanıp; "Zor bir işe girişmişsin. Hadi başardın diyelim, o zaman Abdülmuttalip oğullarının elinden nasıl kurtulacaksın, seni sağ bırakırlar mı?" dedi. Ömer'in hiddeti arttı. Öfkesine öfke kattı. Ve cevap verip; "Demek öyle, anlaşılan sen de onlardansın. Öyleyse önce senden başlayayım!" dedi ve sağ eli hızla kılıcının kabzasına gitti. Nuaym korktu. Ve; "Hayır! Ben ecdâdımın dînindeyim. Ama sana garip bir haberim var" dedi Ömer merak etti: "Neymiş o haber?" "Kız kardeşin Fâtıma ile kocası Sa'îd Müslüman oldular. İstersen onlardan başla bu işe." Ömer durdu. Hiç ummadığı bir şeyi işitmişti. Fenâ şaşırdı. Ne diyeceğini bilemedi. Hemen îtirâz etti: "Hayır olamaz!" Nuaym ısrarla; "İnanmazsan git öğren. İşte evleri orada, uzak değil" dedi. Aklı karıştı. Hızla o yöne gitti... (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com

.Beyninden vurulmuşa döndü!

Ömer bin Hattâb, kız kardeşiyle eniştesinin Müslüman olduğunu işitince inanamadı. Nuaym'ın gâyesi, hedef şaşırtmaktı. Yâni onu Efendimizden uzaklaştırmak için zaman kazanmaktı. Oyalama taktiğiydi. Ve taktik tutmuştu. Nitekim Ömer, o an için Efendimiz aleyhisselâmı unutmuş, hızlı adımlarla kız kardeşi Fâtıma'nın evine yönelmişti. Gerçekten de duydukları doğruydu. Îmân etmişlerdi. Hakkı seçmişlerdi. Yeni mü'minlerden Habbâb bin Eret'i evlerine çağırmış, ondan Kur'ân-ı kerîm okumayı öğreniyorlardı. Kapıya geldi. Kulağını verip dinledi. İçeriden Kur'an-ı kerîm seslerini işitince beyninden vurulmuşa döndü. Kendi kendine; "Nuaym doğru söylemiş. Bunlar gerçekten Müslümân olmuşlar" dedi. Fena sinirlendi. Çok hiddetlendi. Ve âdeta kırarcasına kapıyı yumruklamaya başladı. Fâtıma ve Sa'îd, pencereden Onu bu hiddet ve bu kızgınlıkla görünce, çok korktular. Telâşlandılar. Ve şimşek hızıyla kalkıp, Habbâb'ı kilere, Kur'an sayfalarını da başka yere gizleyip, kapıyı açtılar. Heyecanlıydılar. Telâşlıydılar. Bu hallerini gizlemeye çalışıyorlardı. Ama O hakîkati anlamıştı. Hiddetle sordu: "Ne okuyordunuz?" Ne deseler? Ne söyleseler? Zîra Ömer, patlamaya hazır bir yanardağ gibiydi ve cevap bekliyordu suâline: "Size soruyorum ne okuyordunuz?" ........ "Kur'ân okuyordunuz değil mi? (Devamı yarın.) > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ne okuyordunuz?.."

Ömer bin Hattâb, kız kardeşinin hânesine gelip, bütün hiddetiyle sordu: "Kur'ân okuyordunuz değil mi?" Sa'îd yaklaştı. Ve korkarak; "Hayır yâ Ömer, sana öyle gelmiştir" dediyse de, Ömer kükredi: "Peki neydi o duyduklarım?" Saîd önce sustu. Sonra şöyle cevapladı: "Şeyy, aramızda bir mes'ele vardı, onu konuşuy..." Lâfını bitirmemişti ki, Ömer tuttuğu gibi yere çarptı onu. Fâtıma yetişti. Ama bir şey yapamadı. Zîra beyini yerden kaldırmaya uğraşıyordu ki, amansız bir "tokat" patladı yüzünde. Ama ne tokat! Balyoz gibi. Ona öyle geldi. Gözlerinde şimşekler çaktı, neye uğradığını şaşırdı ve dudak kenarından aşağı doğru pembe bir "kan"ın aktığını hissetti. Peki ya Ömer? O da şaşkındı. Fâtıma'yı kanlar içinde görünce birden durgunlaştı. Ne de olsa öz kardeşiydi. Kalbi sızladı. İçi burkuldu. Eli kolu yana düştü. İşte ne olduysa o anda oldu. Fâtıma, îmânından aldığı kuvvetle fırladı ayağa. Artık korkmuyordu. Yüzüne karşı haykırdı: "Niçin yâ Ömer! Niçin Allahtan utanmıyor, mûcizelerle gönderdiği Peygamberine îmân etmiyorsun, niçin? Evet saklamıyoruz, biz İslâmla şereflendik. Başımızı kessen, bizi bu dînden döndüremezsin anladın mı?" Bir an sessizlik oldu. Sanki zaman durdu. O dağ gibi heybetli adam âdeta titriyordu. Dizlerinin bağı çözülüp ilişti bir kenara. Pişmânlık duygusu içini kemiriyordu. (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Doğru mu bunlar?.."

Ömer bin Hattâb, kız kardeşine bakıp; "Şu okuduğunuz sayfayı görebilir miyim?" dedi. Fâtıma sevinçle; "Tabii hemen" dedi. Ve koşup getirdi o sayfayı. "Tâhâ sûresi" yazılıydı onda. Ömer alıp okudu. Bir âyette durdu. Ve düşünceye daldı. Zîra âyette meâlen; "Göklerde, yerlerde ve bu ikisi arasında ve toprağın altında ne varsa, hepsi Allahındır" buyuruluyordu. Sordu hemen: "Doğru mu bu?" "Elbet doğru." "Yâni yerlerde ve göklerde ve ikisi arasında ne varsa, hepsi sizin taptığınız ilâhın mülkü öyle mi?" "Tabii ki." "Doğrusu hayret ettim. Bizim binbeşyüz kadar tanrımız var. Fakat hiçbirinin tek karış yeri yoktur" dedi. Hoşuna gitmişti. Devam etti okumaya: "Allah her gizliyi bilir. O'ndan gayri tapılacak ilâh yoktur, en güzel isimler O'nundur." Başka âyet okudu. Onda da meâlen; "Göklerin ve yerin idâresi O'nun elindedir. Her canlıyı dirilten, öldüren ve her şeye gücü yeten O'dur. O yaptıklarınızı görür, kalbinizden geçenleri bilir" buyuruluyordu. Burada durdu. Kendi kendine; "Bu ne güzel sözler bunlardan daha güzel söz olamaz" dedi. Çok duygulandı. Kalbi nurlandı. O anda Habbâb saklandığı yerden fırlayıp çıktı. Ve heyecanla; "Müjde yâ Ömer! Resûlullahın dün gece ettiği duâ, senin hakkında kabul oldu" dedi... (Devamı yarın) www.gonulsultanlari

."Müjde yâ Ömer!.."

Habbâb saklandığı yerden çıktı ve büyük bir heyecanla; "Müjde yâ Ömer! Dün gece Resûlullah seninle ilgili bir duâ etti" dedi. Ömer sordu merakla: "Nasıl duâ etti?" "El kaldırıp; 'Yâ Rabbî, bu dîni Ebû Cehil bin Hişâm veya Ömer bin Hattâb ile kuvvetlendir!' diye duâ etti. Yâ Ömer, bu ni'met elhamdülillah sana nasîb oldu" dedi. Ömer de şükretti: "Elhamdülillah!" Sevinçten her birinin yüzünde güller açtı. Herkesin içi içine sığmıyor, ne diyeceklerini bilemiyorlardı. Yüzler gülüyordu. Herkes mutluydu. Hazret-i Saîd, hazret-i Fâtıma ve hazret-i Habbâb, "radıyallahü anhüm", bir şey bekliyorlardı Ondan. Ağzının içine bakıp "şehâdeti" söylesin diye sabırsızlanıyorlardı. Vaktiydi gayri. Nihâyet Ömer bin Hattâb; "Peygamber şimdi nerededir?" diye sordu onlara. Oh, çok şükür! Elhamdülillah!.. Az önceki kaba adam gitmiş, yerine temiz yüzlü, cana yakın, tatlı bir insan gelmişti. Düşman gitmiş, Dost gelmişti. Hazret-i Fâtıma büyük bir sevinçle; "O şu anda Erkam'ın hânesindedir" dedi. Ömer Ona döndü. Ve sevgiyle bakıp; "Yâ Fâtıma, beni Ona götürün! Onun huzûrunda Müslümân olayım" dedi. Amân yâ Rabbî! Bu ne güzel söz. Bu ne hoş kelâm. Üç garip Müslümân inanılmaz sevince gark olmuşlardı o an. Hazret-i Ömer Ve hazret-i Habbâb İkisi birlikte yola çıktılar. Resûlullahın huzuruna gidiyorlardı. O esnâda Allahın Sevgilisi, bir avuç Eshâbıyla oturmuş, sohbet ediyordu Erkam'ın evinde... > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ölsek de gam değil!..

İlk Müslümânlar, Erkam'ın evinde bir araya gelmişler; "Âh ah! Kelime-i şehâdeti bir kerecik olsun, şöyle yüksek sesle haykıramadık şu küffâra karşı" diye dertleşiyorlardı. Nihâyet bir gün; "Yâ Resûlallah! Lütfen izin verin çıkalım, kelime-i tevhîdi şu küffâra karşı avaz avaz haykıralım. Bundan sonra ölsek de gam değil" diye arz ettiler. Efendimiz üzüldü. Onları tesellî için; "Ey gönlü kırık mü'minler, gam çekmeyin. O Allah ki, İbrâhim'i Nemrud'un ateşinde yaktırmadı, İsmâil'in boynunu bıçağa kestirmedi. Biz garipleri de müşriklerin şerrinden kurtarır" buyurdu. Yüzler güldü. Gönüller ferahladı. Ardından Efendimiz; "Yâ ilâhî, bu otuzdokuz kişi ki, sana îmân etmiş, hâlis kul olmuşlardır. Bu gariplerin gözyaşları hâtırına bizi kâfirlerin şerrinden koru. Şânı yüce biriyle bu dîne kuvvet ver!" diye yalvardı. Duâ sona erdi. Cibrîl-i emîn geldi. Ve Efendimiz aleyhisselâma; "Ey Allahın Resûlü, dün Kureyş'in büyüklerinden birinin Müslümân olması için yaptığın duâyı cenâb-ı Hak kabul etti. Ömer'i seçip senin emrine verdi. O şimdi sana geliyor. Kalk, kendisini karşıla!" diye müjde verdi. Az zaman geçti. Kapı çalındı. Bilâl-i Habeşî hazretleri kapı aralığından bakınca, korkuyla geri çekilip; "Vây! Ömer gelmiş!" dedi. Bunu öğrenince diğer sahâbîleri de korku sardı o anda. Bu korku niçindi? Efendimiz içindi. O yüzden sahâbîler hemen fırlayıp Resûlullah'ın etrâfında halka oldular. Zîra Ömer, kolay alt edilecek biri değildi. (Devamı yarın) > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Başını koparırım!.."

Hazret-i Hamza; "Korkmayın! Gelen bir kişidir. İyi niyetle geldiyse hoş geldi. Yoksa şu kılıçla başını keserim!" dedi. Sonra kapıya çıktı. Ve gür sesiyle; "Yâ Ömer! Biz Abdülmuttalip oğullarıyız. Biiznillah demiri çiğner havaya püskürtürüz. Bize zafer bulamazsın, hele Resûlullahın kılına dokunamazsın!" diye kükredi. Ömer mahcuptu. Bir sessizlik oldu. Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm kapıya çıktılar ve güler yüzle karşıladılar Ömer İbnil Hattâb'ı. Yine de Eshâb-ı kirâmın elleri hızla kılıç kabzalarına gitti hemen. Zîra durum kritikti. Her şey olabilirdi. O anda Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, Eshâb-ı kirâma; "Ömer'in yanından ayrılınız!" buyurdular. Ve Ona sevgiyle bakıp, dostça kucakladılar. Ve öyle sıktılar ki, sanki kemikleri birbirine geçti. O ara Hazret-i Ömer'in omuzundan kılıcı yere düştü. Dizinin bağı çözüldü. Ve dizüstü yere çöktü. Efendimiz Onu omuzlarından tutarak kaldırıp; "Îmâna gel yâ Ömer!" buyurdular. Ve beklenen oldu. Şehâdet'i okudu. Efendimiz ve Mü'minler çok sevinip, bir ağızdan tekbîr getirdiler. Allahü ekber! Allahü ekber! O anda hazret-i Cebrâil gelip; "Ey Habîbim! Sana, Allah ve mü'minlerden sana tâbi olanlar yetişir!" meâlindeki âyet-i kerîmeyi getirdi. Âyette kastedilen, Hazret-i Ömer'di. Hazret-i Ömer, Efendimize dönüp; "Yâ Resûlallah kardeşlerimiz kaç kişidir" diye sordu. Efendimiz; "Seninle kırk olduk" buyurdular... (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Seninle kırk olduk..."

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" îmâna gelince; "Yâ Resûlallah! Kardeşlerimiz kaç kişidir?" diye sordu. Efendimiz; "Seninle kırk olduk" buyurdular. Memnun oldu. Ve Efendimize; "Yâ Resûlallah! Kâfirler, müşrikler Lât ve Uzzâ putlarına âşikâre ibâdet ederken, biz on sekiz bin âlemin Rabbine niçin gizli ibâdet ediyoruz?" dedi. Bununla yetinmedi. Ve şöyle arz etti: "Yâ Resûlallah! İzin ver bu evden çıkalım, kelime-i tevhîdi açıkça haykıralım. Rabbimize âşikâre ibâdet yapalım, kimden çekiniyoruz?" Efendimiz; "Olur" buyurdu. Şimdi hep birlikte o evden çıkıp Kâbe-i şerîfe gidilecek, orada müşriklerin gözü önünde saf tutup namâza durulacaktı. Kırk kişiydiler. Sevinçliydiler. Evden çıkıldı. Efendimizin sağında Hazret-i Hamza, önünde hazret-i Alî, Onun önünde hazret-i Ömer ve arkada diğer sahâbîler. Ayaklarını pekçe ve kuvvetle yere vurarak heybetle yürüyor ve geçtikleri yerlerden toz bulutu yükseliyordu. Peki ya müşrikler? Onlar haber bekliyordu. Şöyle ki, Ömer bin Hattâb bir gün önce Ebû Cehil'in kışkırtmasıyla galeyâna gelmiş ve Resûlullahı öldürmek için yalın kılıç ve pür hiddet yollara düşmüştü. Ümitliydiler. Sevinçliydiler. Zîra her an için; "Ömer, Resûlullahı öldürmüş" haberini bekliyorlardı ki, uzaktan bir "toz bulutu" gördüler o ara. Biri sevinçle bağırdı: "İşte o geliyor!" "Kim geliyor?" "Ömer geliyor!" Az sonra eşkaller iyice belirdi. Evet, gerçekten de gelen Ömer bin Hattâb idi "radıyallahü anh"... (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Gözünüz erkek görsün!.."

Müşrikler, Ömer bin Hattâb'ın uzaktan yalın kılıç gelmekte olduğunu görünce, bir tanesi; "Gördünüz mü, buna Hattâboğlu demişler!" diyerek sevincini dile getiriyordu. Biri de; "Gözünüz erkek görsün!" diyor, bir diğeri de; "Helâl olsun Ömer'e, bakın âsîleri nasıl da toplamış getiriyor!" diyordu. Ama hayır! Yanılıyorlardı. Nitekim Ebû Cehil bu gelişi beğenmedi ve başını olumsuzca iki yana sallayıp onlara; "Durun, hemen sevinmeyin!" dedi. Onlar şaşırıp; "Niçin?" dediler. "Sizin zannettiğiniz gibi olsaydı Ömer arkada, diğerleri Onun önünde olurdu. Görünen o ki, maalesef o da Müslüman olmuş" dedi. Doğru anlamıştı. Nitekim mü'minler iyice yaklaşmışlardı. Ebû Cehil onlara doğru bir iki adım atıp; "Bu ne hal yâ Ömer?" diye seslendi. Hazreti Ömer durdu. Ve cân-ü gönülden; "Lâ ilâhe illallah!" diye haykırdı. Sonra da bütün hiddetiyle; "Beni bilen biliyor. Bilmeyen de bilsin ki, Hattâboğlu Ömer'im. Karısını dul, çocuklarını yetîm bırakmak isteyen, yerinden kıpırdasın!" diye bağırdı. Müşrikler korktu. Ve donup kaldılar. Ardından çil yavrusu gibi dört yana dağıldılar. Efendimiz ve mü'minlerse bir ağızdan tekbîr getirdiler: Allahü ekber! Allahü ekber! Sonra saf tutup Kâbe'de ilk olarak âşikâre namâza durdular. Efendimiz aleyhisselâm hazret-i Ömer'i alıp Kâbe-i şerîfe girdi. İçerisi put doluydu. Onları gösterip; "Hak gelince bâtıl gider" meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudular. Evet hak gelmiş, bâtıl gitmişti. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Müslümân Olun!.."

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" halîfe iken, bir gün Îran'dan huzûruna bir grup Müslümân geldi. Ve izin isteyip; "Ey halîfe! Îranlı eşkıyâlar yol kesip, Müslümânlara zulüm yapıyorlar" diye şikâyet ettiler. Halîfe onları dinledi. Ve gadablanıp, bir grup asker gönderdi. İslâm askeri, düşmana ilk teklîfi yaptılar: "Îmân edin!" "Hayır etmeyiz." "Öyleyse cizye verin!" "Cizye de vermeyiz." O zaman savaşa tutuştular. Zafer kazanılıp hesapsız ganîmet alındı. Mallar içinde içi "inci mücevher" dolu bir kutu vardı. Buşkumandan o kutuyu eline aldı. Ve bir ere verip; "Bunu Halîfeye götür ve kumandanın zâtınıza hediyesidir de!" diye emretti. Er, başüstüne dedi. Ve Medîne'ye geldi. O esnâda Halîfe, fakîrlere ziyâfet veriyor, hattâ yemekleri bizzat kendisi dağıtıyordu. Bir ara o eri gördü. Ve yanına çağırıp; "Seni kim gönderdi?" diye sordu. Er cevâben; "Başkumandan Mesleme" deyince, koluna girip evine götürdü. İçeride sergi olarak bir minder vardı, bir de kilim. Eri mindere oturttu. Kendi de kilime. Sonra mütevâzı bir sofra geldi ki üzerinde yiyecek olarak sadece şu üç şey vardı: Zeytinyağı, tuz, ekmek. Yemek yendi. Er, o kutuyu cebinden çıkarıp Halîfeye uzattı ve; "Bu, kumandanın size hediyesidir" dedi. Ama O kabul etmedi. Hatta gadaba gelip; "Git Ona söyle, gâzilerin hakkını Ömer'e yollamasın. Yoksa o da yanar, ben de!" buyurdu. www.gonulsultanlari.com

.Hırkasında on yama vardı

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" devrinde çok memleket fethedilmiş ve çok ganîmet alınmışken kendi yaşayışı hiç değişmedi. Arpa ekmeği yerdi. Yamalı giyerdi. Kızı Hazret-i Hafsa radıyallahü anhâ, o haşmetli günlerde babasını ziyârete geldi bir gün. Ancak babasının hırkası dikkatini çekti ve hayret içinde baktı babasına: "Babacığım!" "Söyle kızım" "Hırkanız çok eskimiş, üstelik de yamalı. Hani şöyle yeni bir hırka alsanız diyorum" Babası Onu dinledi. Ve şunu anlattı: Ey kızcağızım, Efendimiz aleyhisselâm vefâtına yakın beni huzuruna çağırıp; "Yâ Ömer! Mahşer günü benim yanımda bulunmayı ister misin?" diye sordu. Ben cevâben; "Çok isterim" dedim. Bunun üzerine bana bakıp; "Öyleyse şu yaşayışını hiç değiştirme!" buyurdu. Bunu anlattı. Sonra Ona; "Şimdi söyle kızım, Resûlullahın bana vasiyyeti böyleyken, eski yaşayışımı değiştirebilir miyim?" diye sordu. Hazret-i Hafsa; "Affet baba" dedi. ESKİ HIRKA Yine Halîfenin sırtında, hurma lifinden ve üzerinde on yama bulunan bir hırka vardı. Bir sahâbî onu gördü. Ve müsaade alıp; "Ey mü'minlerin halîfesi! Bu eski ve yamalı hırkayı çıkarıp şöyle sultânlara yakışan yeni bir hırka alsanız" dedi. Ama O kabul etmedi. Hattâ celâllenip; "Cenâb-ı Hak bize İslâm gibi bir ni'met vermişken, eski ve yamalı hırka giymemizin ne önemi vardır?" buyurdu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kuş, köpek ve zehir

Bir gün Hazret-i Ömer radıyallahü anh evinde otururken biri gelip; "Bizans'tan bir elçi geldi efendim" diye arz etti. Halîfe cevâben; "İçeri alın" dedi. Elçiyi odaya aldılar. Bizans imparatoru bu elçiyle üç hediye göndermişti Halîfeye. Bir kuş, bir köpek. Bir şişe de zehir. Hazret-i Ömer elçiye kuşu gösterip sordu: "Nedir bu?" "Doğan kuşu efendim." "Ne işe yarar?" "Çok yaman avcıdır efendim. Şöyle ki, bugüne kadar pençesinden kurtulan olmadı." Halîfe, adamlarına; "Salın bunu!" buyurdu. Çözüp saldılar. Sonra köpeği gösterdi: "Bu nedir?" "Cins tazı köpeği." "Ne işe yarar?" "O da pek yaman avcıdır efendim. Bugüne kadar elinden kurtulan olmadı." Emretti yine: "Salın gitsin bunu da!" Zincirini çözüp saldılar. Sıra 'zehir'e gelmişti. Sordu yine: "Ne var bu şişede?" "Zehir var efendim." "Ne işe yarar?" "Zerresi bir insanı öldürür. Teb'anızdan bir düşmanınız varsa, bununla onun şerrinden kolay kurtulursunuz efendim." Hazret-i Ömer; "Pekâlâ" dedi. Ve o şişeyi eline alıp; "Tek düşmanım nefsimdir, başka düşmanım yoktur" buyurdu ve şişeyi ağzına yaklaştırdı. Bismillah dedi. Ve içti hepsini. Elçi bunu görünce, hayretinden bayılıp yere düştü. Ayıldığında da Halîfeyi sağ sâlim ve âfiyette görünce, kalbi değişti. Şehâdeti okudu. Müslüman oldu. > www.gonulsultanlari.

.Bir takvâ örneği

Ahlâksız bir kadın, Hazret-i Ömer'in çok sevdiği bir gence musallat olmuştu. Elde edemeyince, bir kocakarıya gidip; "Beni falan genç ile buluştur" diye yalvardı. O kocakarı; "Olur" dedi. Birlikte kadının evine geldiler. Genç o gece yatsı namazını câmide, Halîfenin arkasında kılmış evine dönüyordu. Tam kadının evi önünden geçerken, kocakarı bahçe kapısında Onu görüp seslendi: "Oğlum, bakar mısın" "Buyur anne!" "Koyunu elimden kaçırdım. Yardım et de şunu birlikte yakalayalım" dedi. Delikanlı bahçe kapısından girince, kapı arkasında bekleyen öbür kadın, kapıyı kilitleyip sarıldı gence. Ama O yüz vermedi. Gözlerini kapayıp; "Yâ Rabbî! Sen bu âciz kulunu günâh işlemekten koru!" diye yalvardı. Kadın bu defa; "Dediğimi yapmazsan bağırır çağırırım, herkese rezil olursun!" diye tehdît etti. O yine aldırmadı. Ve cevap olarak; "Âhirette rezil olacağıma şimdi rezîl olayım" deyince, kadın başladı feryâda. Sesi duyan koşup; "Ne var?" dediler. Kadın, delikanlıyı gösterip; "Bu adam zorla bana tecavüze yeltendi!" dedi. Onlar öfkelenip, genci dövdüler. Ve götürüp Halîfeye teslîm ettiler. Halîfe genci tanıyıp; "Bana doğrusunu anlat" buyurdu. Anlatınca da; "O kadını görsen tanır mısın?" dedi. "Tanırım" deyince, şehirdeki bütün yaşlı kadınları getirtti. Genç bir bakışta; "İşte şu!" dedi. Kadın suçunu îtiraf edince, Halîfe gencin alnından öpüp; "Âferin! Bu davranışın, kıyâmete kadar herkese örnek olsun" buyurdu.

.Bir adâlet örneği

Hazret-i Ömer radıyallahü anh halîfe iken bâzı eshâbla Şam'a gidiyorlar ve deveye kölesi Mugîre ile nöbetleşe biniyorlardı. Yolculuk bitti. Şam'a girilecekti. Ancak o an deveye binme sırası hazret-i Mugîre'ye gelmişti. Halîfe deveden indi. Mugîre bindi. Eshâb-ı kirâm; "Ey Halîfe! Deveye siz binseniz. Zîra Şamlılar kölenizi devede görürlerse, Mugîre'yi halîfe zannederler" dediler. Ama kabul etmedi. Hattâ üzülüp; "Kalblerimiz îmân nûruyla aydınlandı. Resûlullaha eshâb olmakla şereflendik. Bu ni'mete kavuşmuşken deveye binmemizin ne önemi var?" buyurdu. Ve şehre girdiler. Hazret-i Ömer; "Ey Resûlün eshâbı! Kimin bende bir hakkı varsa, gelip istesin!" buyurdu. Kölesi öne çıktı. Ve gâyet edeble; "Efendim, mühim bir suçum yokken bir defâ kulağımı çekmiştiniz" dedi. Halîfe memnun oldu. Ve kölesine; "Gel öyleyse yâ Mugîre, sen de benim kulağımı çek şimdi ödeşelim" buyurdu. Eshâb şaşırdı. Ve edeble; "Yâ Emîr-el mü'minîn! Dünyaya sizin gibi âdil bir melik gelmemişken, Onun sizden böyle hak istemesi doğru değil" dediler. Halîfe aldırmadı. Onlara cevâben; "Bugün helâlleşmezsek, âhirette daha güç olur. Yâ Mugîre haydi yanıma gel, sen de benim kulağımı çek" buyurdu. O da geldi. Azıcık çekti. Hazret-i Ömer; "Ya kuvvetli çek, ya da hakkını helâl et!" buyurdu. Hazret-i Mugîre; "Helâl olsun" dedi. www.gonulsultanlari.com

."Hasan'a bin dirhem verin!"

Hazret-i Ömer'in radıyallahü teâlâ anh devrinde bir gazâda çok ganîmet malı alınmış, bunların erlere taksîmi işine bizzât hazret-i Ömer nezâret ediyordu. Hazret-i Hasan geldi. Onu hürmetle karşılayıp; "Hasan'a bin dirhem veriniz" buyurdu. Sonra hazreti Hüseyin geldi. Onu da hürmetle karşılayıp; "Hüseyin'e de bin dirhem verin!" dedi. Sonra kendi oğlu geldi. "Abdullah'a beşyüz dirhem verin!" buyurunca, Abdullah; "Babacığım, Hasan'la Hüseyin'e biner dirhem, bana ise beşyüz dirhem verdiniz. Hikmeti nedir?" dedi. Oğlunu dinledi. Ve Ona cevâben; "Evlâdım, onların babaları hazret-i Alî, anneleri Hazret-i Fâtıma, dedeleri Resûl-i müctebâ'dır. Onların, Ca'fer-i Tayyâr ve Ukayl gibi amcaları, Ümmü Gülsüm ve Rukayye gibi teyzeleri var. Sen kendini onlarla bir mi tutuyorsun?" buyurdu. Hazret-i Abdullah; "Özür dilerim" dedi. Ve yaşlı gözlerle ayrıldı huzurdan. Hazret-i Alî bu konuşmalara vâkıf olunca oğullarını yanına çağırdı. Derhal koşup geldiler. Onlara hitâben; "Resûlullahtan işittim. "Ömer, İslâmın nûru ve Cennetin ışığıdır" buyurmuştu. Gidin, bunu Ona haber verin" buyurdu. Derhal fırladılar. Ve Halîfeye vardılar. Babalarının buyurduğu bu şeyi Ona müjde verince, Halîfe çok duygulandı. Gözleri yaşardı. Hemen bir kâğıt aldı. Üzerine bu müjdeyi yazıp, oğluna verdi ve; "Evlâdım! Öldüğümde, beni bu kâğıtla defnedin kabrime. Orada zor durumda kalırsam, bu senet imdâdıma yetişir de belki kurtulurum" diye vasiyet eyledi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 

.Bana da yeni elbise al!.."

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" halîfe iken bile sıkıntıyla yaşar, elinde avcunda para bulunmazdı. Fakirdi yâni. Meselâ bir bayram gelmişti. Eshâbtan çoğu, çocuklarına bayramlık elbiseler almışken, O kendi oğluna alamamıştı. Bayram sabahı oldu. Her çocuk neşeliydi. O ise mahzun. Derhal babasına koşup; "Babacığım, bana da yeni esvap al, arkadaşlarıma hep alınmış" dedi. Halîfe üzüldü. Ama parası yoktu. "Alırım avlâdım, ama paramız yok ki" dedi. Bu cevapla daha bir mahzun oldu çocuk. Zîra bayramlığı alınamayacaktı. Giydiği elbise mi? Eski ve yamalıydı. Öbür çocuklar bunu fark edip zavallıyı alaya aldılar. O da ağlayarak koştu yine babasına. Halîfe sordu: "Oğlum niçin ağlıyorsun?" "Benimle alay ediyorlar" "Nedenmiş o?" "Elbisem eski diye." Hazret-i Ömer çok üzülüp, beytülmâle bakan memurunu çağırdı huzûruna. Durumu anlattı: Ardından sordu: "Gelecek ayın maaşına mahsûben bana biraz avans verebilir misin?" Memur düşündü. Ve cevâben; "Bir ay yaşayacağınıza dâir bana bir senet verirseniz, olabilir" dedi. "Öyle bir senet veremem" deyince, "Öyleyse ben de avans veremem" dedi. Halîfe sevindi. Ve Onu takdîr etti. Fakat üzülmüştü. Oğluna dönüp; "Yavrum, gördün mü memur amca para vermiyor. Verseydi istediğini alırdım" buyurdu. Bunun üzerine çocuk kesti ağlamayı. Ama bu defâ Halîfe ağlıyordu... > www.gonulsultanlari.


.Örnek devlet başkanı

Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" bir gece tebdîl-i kıyâfetle şehirde dolaşıyordu ki, evin birinden bir kadın sesi işitti. Kulağını verip dinledi. Kadıncağız; "Erim harbe gitti, biz burada aç susuz kaldık. Halîfe bunu biliyor mu" diyordu. Bunu duydu. Yüreği sızladı. Oradan döndü eve. Bir çuval unu sırtladı ve alelacele gelip çaldı o evin kapısını. Kadıncağız çıktı: "Kimi aradınız?" Hazret-i Ömer çuvalı sırtından indirip; "Bunu al bacım, bir ihtiyâcın olursa doğruca bana gel!" dedi ve dönüp gitti. Kadın seslendi ardından: "Ey ihsân sâhibi, sen kimsin?" Ağlayarak cevap verdi: "Halîfe Ömer'im." NEDİR ONLAR? Bir gün Bizans'tan elçi gelmişti Medîne'ye. İşi bitip de döneceği zaman, Halîfenin hanımı "güzel koku" almış ve cam bir kabın içinde elçinin hanımına hediye göndermişti. Zaman geçti. Hediyenin karşılığı geldi. Şöyle ki, elçinin hanımı da o cam kabın içini "mücevher" ile doldurup bu hanıma göndermişti. Hazreti Ömer akşamdan sonra eve gelip de hanımının elinde onu görünce sordu: "Hanım nedir onlar?" "Mücevher" "Nereden geldi?" "O elçinin hanımından" "Derhal beytülmâla koy onları!" "Ama bana geldi" "Hanım! Sen benim zevcem olmasaydın sana böyle hediye gelir miydi?" "Gelmezdi elbet." "Öyleyse onlar devlete âittir" buyurdu ve mücevherler beytülmâla kondu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Niçin ağlatıyorsun bu mâsumu?

Ömer ibnil Hattâb'ın radıyallahü anh halîfelik devrinde bir gece yarısı yabancı bir kervan gelip konakladı Medîne'de. Halîfe onu gördü. Endişelendi. Ve derhal Abdurrahmân bin Avf hazretlerine gidip; "Yabancı bir kervan konaklamış şehirde. Gel bu gece o kervanı bekliyelim de hırsız ve eşkıyâdan bir zarar görmesinler" buyurdu. Birlikte oraya vardılar. Ve nöbete başladılar. Ancak gecenin bir vaktinde bir "bebek ağlaması" işittiler bir evden. Bir türlü kesilmiyordu sesi. Halîfe huzûrsuz oldu. Ve gidip çaldı o evin kapısını. Çıkan kadına; "Niçin ağlatıyorsun bu mâsumu. Yazıktır sustur artık!" dedi. Ve geri döndü. Ama ses kesilmiyordu. Gidip yine îkaz etti. Bir daha, bir daha, nihayet son defâ gidip; "Sen ne merhametsiz kadınsın ki şu mâsumu devamlı ağlatırsın" buyurdu. Kadın tanımadı Halîfeyi. Ve sinirli olarak; "Ey kişi, bilmeden niçin beni azarlıyorsun. Yavrum aç, onu nasıl susturayım?" dedi. "Aç ise emzir" buyurdu. "Sütten kestim, emziremem." "Niye erken kestin peki?" "Allah insâf versin Halîfeye. Süt emen bebekler için nafaka vermiyor. Nafaka alabilmek için erken kestim" Halîfe bunu duydu. Yüreği sızladı. Oradan mescide geldi. Ağlamaktan zor kıldırdı namâzı. Duâdan sonra da; "Sizin halîfenize yazıklar olsun! Onun yanlış bir emriyle bir kadın bebeğini erken kesmiş sütten. Yavrucak sabaha kadar ağladı" buyurdu. Ardından; "Kimin bebeği varsa, bize bildirsin. Her bebek için nafaka verilecektir!" diye emir verdi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com