ehlisunnnetde - RAHİM ER 2015

Aynanın karşısına geçip kendisiyle mi konuşur, yoksa başını iki elinin arasına alıp derinden derine düşünür mü bilemeyiz ama ülkemiz bir kısım aydınlarının kendilerini vicdani kabullerle hesaba çekmesi şarttır. Aydınlarda yükselen bir nefret dili seyri görülmekte.

Demokrasi kültüründe tenkit, tamamlayıcı unsurlardan biridir. Ne var ki aydın zehirlenmesinde tenkit, eleştiri, yerme değil nefret dili üzerinden husumet ve fikri kan dâvâsı görülmekte. Bunun siyaset ve medya tarafı hırçınlık ve hazımsızlık; sosyal medya yansıması ise gayrı insanilik şeklinde tecelli etmekte...

Yeren, tenkit eden kimse, tekliflerini de taşımalıdır. İftira değil, dedikodu değil, karalama da değil, tenkitle boşaltılan yere teklifle yeni alternatif değerler ikame edebilmek!

Tenkit, tahlilin söze bürünmüş halidir. Tenkidin berisi nemelazımcılıksa, aman sendecilikse, memleketi sen mi kurtaracaksın? boş vermişliğiyse ötesi hasımlıktır, husumettir, düşmanlıktır. Bu hasımlık, husumet ve düşmanlığa nefret diliyle varılmak istenmekte. Nefret dili, fikri kan dâvâsının adıdır. Ötekileştirme, psikolojik lince uğratma, itibarsızlaştırma çabası. Sevmede bencil ihtirasın cahilce tezahürü "ya benimsin ya hiç kimsenin!" sözüyle beslenen katliamdır. Aydın olmaya, kanaat önderliğine veya siyasi rehberliğe yönelip de derin denizlere açılmada yetmezliğin taassuplaşmasıyla doğan çarpıklıksa nefret dilidir. Peşin hüküm kaynaklı, öfke tetiklemeli tek kişilik tiyatro oyunudur. Keskin sirkenin küpüne ziyan vermesi gibi nefret dili kullananlar, kendi memleketinin fikri sermaye, din, tarih, geleneğiyle kavgalı olanlar, güya aydınlar, sözde mürekkep yalamışlar ve fakat aslında türlü ideolojilerle yabancılaştığının farkında olmayanlar da esasında kendilerine zarar vermekteler.

Nefret dili üzerinden konuşan kıt akıllı çağ budalaları, yakalandıkları psikolojik illetin farkında değillerdir. Hedeflerine oturttukları bazı isimleri boyunlarından, evet, hiç mübalağa değil aynen ifade edeceğiz, kör testereyle kesseler tatmin olmayacak denli kin ve nefret doludurlar.

Bunlar kendi yanılma paylarını hatırlamak istemezler. Fikri sabit sahipleridir. Doğru yalnızca dedikleridir. Kendileri gibi düşünmeyen, konuşmayan ve çalışmayan herkes, nefret kırbacına da öfke taşlamasına, ihanet kuşatmasına da layıktır. Nefret dili, kini putlaştırmadır. Bir devletteki sağlıklı toplum işaretlerinden biri de nefret dili yüzdesine bağlı olsa gerek. En sağlıklı millet nefret dili yüzdesinin sıfır olduğu millettir.

.Her Kürtçe konuşan Kürt değil!

2015-12-30 02:00:00

A -

A +

Şimdilerde bir çok vatandaş, güneydoğuda çıkartılan yangının bütün Kürtlerle alâkalı olduğunu sanmakta. Böyle bir hüküm, yüzde yüz hatalıdır. Devletin adı Selçuklu Sultanlığı, Devleti âliyye ve Türkiye Cumhuriyeti olduğu bütün zamanlarda Payitaht'a en bağlı unsurlardan biri Kürtlerdir. Öyle ki uzak olmayan zamanlara kadar bazı Türk aşiretler, "Ferman padişahınsa dağlar bizimdir!" diye devlete meydan okurken Kürtler, Ulü'l Emr'e tam tâbilerdi. Bu muhabbetin sebebi şudur. Bir asır öncesinde tasnif, kavmiyetçilik üzerinden değil, imân üzerinden yapılmaktaydı. Cemiyette Müslim ve gayrı Müslim vardı. Türk, Kürt ve başka etnik aidiyetler ön palanda değildi. Kürtler, Türkler ve İslâm dışı olmayan herkes o "Müslim" yahut "Ümmeti Muhammed" tasnifinin içindeydi, onlara "İslam milleti" denirdi. Fransız İhtilalinden gelen dip dalgayla İttihad ve Terakki'nin rakip gibi mücadele metodlarının erken Cumhuriyette de devamıyla bu değerler terk edilerek "ne mutlu Türküm!" sloganı ve benzer anlayışlara varıldı. Köprüler atıldı. Halbuki Hilafet makamı, Türk kadar Kürde ve İslâm milletinden her ferde aitti. Hilafetin askıya alınmasıyla alt kimlikli kavimler arasında yabancılaşma başladı.

24 Nisan 1915 Tarihli kararla Ermenilerin göçe tabi tutulmasındaki değerlendirme yanlışlarından biri de şudur. Sanılır ki Ermeniler, Vilayat-ı Şarkiye'den, doğu illerimizden alınıp yurt dışına sürgüne gönderilmiştir. Hayır, öyle değildir! Yer değiştirme, kendi hudutlarımız dahilinde yapılmıştır. O gün Suriye de Lübnan da İstanbul'un vilayetleridir. Hükûmet, isyan eden, Müslümanlara zulmeden, yakan-yıkan Ermenileri, yaşadıkları yerlerden alıp daha sakin şehirlere yerleştirme zarureti hissetmiştir. Hasım hâline gelmiş teb'ayı birbirinden uzaklaştırmak mevzubahistir. Bu talihsiz hadise tatbik edilirken Ermeniler, asırladır aynı iklimi paylaştıkları komşularıyla iç içedirler. Tehciri yaptıracak memurların bunların hepsinin kim olduğunu bilmesi mümkün değildir. Görgü şahitlerinin anlattıklarına göre bu Ermeniler'den bir kısmı, göç kararından yakayı kurtarmak için kendilerini Alevi veya Kürt diye göstermiştir. Bazı Ermeniler, böylece kimlik değiştirerek yerlerinde kaldıkları gibi gitmekten kurtulamayan bazıları da kızlarıyla dul kadınları, evlendirilmeleri için Kürt aşiretlere bırakmışlardır.

Bölgede bir gizlenmiş kimlik gerçeği vardır. Devlet, bu gizliliğe vâkıftır. Asli unsurlarla kendilerini öyle gösteren taklitçiler karıştırılmamalı. Bölücülerin bazıları, tarihin o köklerinden gelmektedir. Bölge itibariyle Kürtçe konuştuklarından kamuoyu onları Kürt zannetmektedir.

Genelleme yapmamak lazım. Her Kürtçe konuşanı Kürtçülük peşinde koşan bölücü zannetmek çok yanlış olur. Dağda mağlup olunca terörü şehirlere taşımaya çalışıyorlar. Bunda da başarılı olamazlarsa iç savaş çılgınlığına yöneleceklerdir. Onlara öfke duyanlar, sakın ola ki tuzağa düşmemeli. Bu toprakların Türk, Kürt, Ermeni Rum, Alevi ve her aidiyeti birlikte yaşamaya devam edecektir.

.TEHLİKELİ TIRMANIŞ!

2015-12-28 02:00:00

A -

A +

HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş, Diyarbakır'da yapılan DTK/Demokratik Toplum Kongresi'nde tüyler ürpertici bir konuşma yaptı:

-Bu direniş, zaferle sonuçlanacak, herkes halkın iradesine saygı duyacak, gelecek yüzyılda bir Kürdistan olacak, öz yönetim de olacak, özerklik de olacak, federal devlet, belki bağımsız Kürt devleti de olacak. Bölgede Türkiye bir güçtür, İran da bir güçtür. Irak ve Suriye yapay devletlerdir. Neden Kürtler de bir güç olmasın?

Bunları derken kuracakları devletin gerici değil laik olacağından da söz etti, emniyet güçlerimize saldırırken bertaraf edilen militanları da "şehidlerimiz" diye andı.

Selahattin Demirtaş, çok kere sorumsuz konuştu, erken konuştu. 6-7 Ekim olaylarında halkı sokağa çağırınca Diyarbakır'da 53 vatandaş canından oldu. Bir terör hadisesinde "katil devlet" dedi. Tahir

Elçi öldürüldüğünde polisi katil ilân etti.

Bu defa ise görüldüğü gibi öz yönetim, özerklik, federal devlet ve bağımsız devletten dem vurmaktadır. Bunları diyen politikacı, bir yıl evvel cumhurbaşkanı adayı olarak seçimlere girmiş, beş ay evvel de "Türkiye partisi" olma vaadiyle HDP'ye oy istemişti.

Anlaşılan o ki yüzdesi küçük bir Marksist-Leninist Kürtçü zihniyet için bir asırlık bir proje söz konusudur. PKK/KCK, hendek kazılması, bölgedeki katliam ve terör bunlara göre "şanlı direniştir". Bu direnişle adım adım bağımsızlığa gidilecektir. Bağımsızlığa giderken Kuzey Suriye ile de birleşilerek Irak Kürdistanı aksine seküler sosyalist bir Kürt devleti kurulacak ve bu devlet, İran ve Türkiye ile denk ağırlıkta bölge devleti olacaktır.

Bunlar, Selahattin Demirtaş'ın dünkü cumhurbaşkanı adayının, dünkü Türkiye partisi vaadinde bulunan TBMM mensubu ve Türk vatandaşı bir insanın, DTK'nın HDP'nin ve silahlı militanların da hayali. Bu hayali hakikat yapmak için Kandil'deki hezimetten sonra terörü güneydoğuya taşıdılar. O hendek kazmalar, mayın patlatmalar, cami, hastane, kütüphane yakmalar, kepenk indirtmeler, polis, subay, doktor, bebek öldürmelerle benzeri her şey "şanlı direniş"tir. Her yola başvurmaktalar. İran'dan destek alıyorlar, Rusya ve bazı AB üyesi malum devletlerden de. Sosyalistlikleri Rusya'nın, laiklikleri Batının işine yaramakta.

İçerde bu itiraflar yaşanırken güneyimizde PYD, güya "demokrat Arap güçler"le birlikte ve güya DAEŞ ile mücadele ederek Fırat'ın batı yakasına dayandı. Türkiye'nin müttefiki Amerika da bu ilerleyişe havadan destek vermektedir. Hileye, tuzağa, oyuna dikkat etmeli. Bir yandan güney hudutlarımızda Bayır-Bucak Türkmenleriyle ve diğer yandan da Kuzey Irak Kürdistanıyla irtibatımız koparılmaya çalışılıyor. Hem Batı ve hem de Rusya, muhafazakâr Kürtlerin değil, cami yakan Kürtçülerin yanında. Demek ki Arap Baharı yalan Kürt Baharı doğruymuş. Kuzey Irak petrolünün Kürt topraklarından Akdeniz'e akması ABD-AB-Rusya-HDP/PKK stratejik ortaklığı olduğu görülmekte.

Halbuki coğrafyanın genleriyle oynamak tehlikelidir.

Ham hayal ve çıkarcı dostlukların sonu hüsrandır.

.MOSKOVA HEZEYANI

2015-12-25 02:00:00

A -

A +

HDP eş başkanı Selahattin Demirtaş, Amerika'nın başşehri Washington'dan sonra Rusya'nın başşehri Moskova'yı da ziyaret etti. Bir partinin önemli dünya merkezlerinde büro açması mümkündür. O partinin genel başkan veya temsilcilerinin bir başka devlette temas ve görüşmelerde bulunması da normaldir. Partilerin Türkiye'ye kapanıp kalması doğru olmaz. İş seyahatleri, iş adamlarına türlü kazançlar temin ettiği gibi bu gibi ziyaretler de partilere ufuk kazandırır.

Yeter ki... Evet; yeter ki yerli ve millî kalınsın. Hele hele içinde yaşadığı millet ve mensubu olduğu devlet oralarda şikâyet konusu yapılmasın. Uluslararası planda kuyumuz kazılmasın.

Selahattin Demirtaş, 1 Haziran 2015'e kadar HDP'yi Türkiye partisi yapma iddiasındaydı. Bundan dolayı o tarihte 80 milletvekili bulabildiler. Daha öncesindeyse Cumhurbaşkanlığı seçiminde Cumhurbaşkanı adayı olmuştu. Gelin görün ki bugün aynı isim Moskova'da Türkiye aleyhine konuşmuştur.

Bu ziyarette Moskova'ya büro açma talebi olduğu gibi PYD ve PKK'ya destek arayışı da var. Selahattin Demirtaş, orada şu gün Türkiye'ye karşı düşman politikalar güden, Bayır ve Bucak Türkmenleriyle Suriyeli sivilleri, ılımlı muhalifleri vuran Rusya'nın dışişleri bakanı Sergey Viktoroviç Lavrov'la görüştü. Lavrov ile Demirtaş'ın görüşmeleri iki kademede gerçekleşti. Rus dışişleri bakanının Tiflis asıllı bir Ermeni olması da gözden kaçmamalı.

HDP eş başkanının basına açık kısımda dediği yüz kızartıcı bir sorumsuzluk örneğidir. Nitekim Başbakan Ahmet Davutoğlu, o sözler için "tam bir ihanet ve tam bir rezalet!" diyerek tarihe kayıt düştü. Selahattin Demirtaş, o görüşmede "Türkiye'nin Rus uçağını düşürmesi yanlıştı" dedi. Aklı sıra böyle konuşunca Rusları taleplerine razı edecektir. Bu cümle bir bakanla olan konuşma üzerine sarf edildi. Kim bilir Putin veya Medvedev'le görüşebilse neler derdi?

Defalarca ilân edildiği gibi şartlar mecbur edince Türkiye, meşru müdafaa hakkını kullanmıştır. Uçak düşürmenin aslı ve esası bundan ibarettir. Siyasi irade bu cesareti göstermeseydi devletimizin itibarı ağır yara alırdı. Bir Türkiye partisi lideri, Ruslarla ağız birliği ederek işte bu hadiseyi kınamakta, dolayısıyla Türkiye aleyhine konuşmaktadır. Aynı şahıs, Rus jetlerinin Suriye'de bebekler dahil sivilleri katletmesini ise görmüyor. Tıpkı PKK'nın yaptıklarını bir gün olsun görmediği gibi. PKK'dan sonra bugün Rusya ile de ağız birliği içindeler. Demek ki Rusya, Türkiye'nin bazı şehirlerini işgale kalkışsa bu zihniyet, alkış tutmasa bile dert de etmez.

Selahattin Demirtaş, basın önünde tek damla ter dökmeden bunları deme fütursuzluğunu işledi. Kapalı kapılar ardında neler söylediği ise şimdilik bilinmiyor. O görüşmelerin zaptını dışişlerine verir mi? Uzak ihtimal!

Abdullah Öcalan, Selahattin Demirtaş için "uluslararası proje" demişti.

Bir proje, bir proje adam eliyle tehlikeli şekilde tırmandırılmakta.

.ÇAĞDAŞ YOBAZLIK

2015-12-23 02:00:00

A -

A +

Orhan Pamuk, Nobel kazandığında bir tebrik yazısını biz kaleme almıştık. Yazının gazetede çıktığı gün bir faks aldım. Şöyle diyordu: "İkiniz birlikte cehenneme gidin!" Orhan Pamuk'la dünya görüşlerimizin ne kadar uyuştuğu dert değildi. Eserleri Türkçeydi, ödül töreninde Türkçe konuşmuştu, en güzeli Nobel kazanan ülkeler listesine Türkiye de girmişti. Bunlar tebrike değmez miydi? Ama bir yobazlığa muhatap olmuştuk.
Bir vakitler "inkılap yobazlığı" vardı. Ona sonra "devrim yobazlığı" dendi. Ardından "sol yobazlık" geldi. Sol yobazların bir kısmı öncekilerin devamıydı bir kısmı ise yeni sürgünlerdi. Aslında yobaz ve yobazlık uzunca bir dönem samimi Müslümanlara sürülmek istenen projelendirilmiş kara çalmaydı. Bir linçti, yozlaşmış kalemler bu iftirayla saldırıyorlardı. Her inanç aidiyeti ve hayat tarzında olduğu gibi bazı muhafazakâr kimseler de ifrata kaçabilirdi. Bu kaba softalarla aziz İslâm dinini buluşturmak hiç şüphesiz ki abes bir davranıştı. Buna rağmen iftira sağanağı dinmedi. Şimdilerde o illetli düşünce biçiminin çok gerilerde kalmış olmasını arzu ederdik.
Çağdaşlıkla yobazlığın yan yana olması bir paradokstur. Süt ve mürekkebin karışımı olmaz. Karışırsa o sıvı ne süt ve ne de mürekkeptir. Kendini çağdaş, uygar ve ilerici gösterenler aslında mahiyet itibariyle bu kavramlarla alâkalı değildir. Kendilerini bir zamanlar da inkılapçı, devrimci, sol diye gösterirlerdi. Bunlar esasında öz vatanlarının yabancısıdır. Yaşadıkları iklimin yer altı ve yer üstü değerlerine muhabbetleri yoktur. Ne talihsizliktir ki kelimeler değişti, takvim değişti, insanlar değişti ancak öz değişmedi.
Bu yobazlığa yakalanmış olanlar ya inkâr eder veya linç ederler. "Biz ve öteki" taassup dolu tavırlarıdır. Eğer bir kişi, kendi dünya görüşlerinde değilse mimaride resimde, edebiyatta, sanatta, ilimde ortaya ne koyarsa koysun dönüp bakmazlar. Onu ademe yani yokluğa mahkûm ederler. O kadar ki ismi geçmesin diye aleyhine bile yazmaz ve konuşmazlar. Veya baş tâcı ettikleri, yere-göğe sığdıramadıkları bir mütefekkir, yazar yahut sanat adamı, ideolojik taassuptan kopup da yerli ve millî çizgiye gelince bu defa onu da yok sayarlar. Bunun en tanınmış misali Necip Fazıl'dır. Üsluplarının biri budur. Diğeri de memnun olmadıkları takdirde manşetlerle ve ekranlarla küçümsemek, sarsmak, incitmek ve linç etmek.
Bu tavır "ya bizdensin ya yoksun!" demektir. Tahammül yoktur, hoşgörü yoktur, çeşitliliğe rıza yoktur. Onları en iyi Mao komünizmi anlatsa gerek. Çin’de yakın tarihe kadar herkes aynı tek tip askerî kıyafeti girer, Mao’yu okur ve dünyaya öylece bakabilirdi. Burada da öyle. Bunlar kendilerine layık gördüklerini başkasına çok görürler. A.H.Tanpınar'ı bile ne kadar sonra keşfedebildiler. Muhafazakâr zannederek adından söz etmiyorlardı.
Bu çağdaş yobazlık, Tek Parti Zihniyetinde millete uzun seneler boyu zulmetti. 28 Şubat, o zihniyetin yeni bir var olma biçimiydi. Bin yıl sürecek dediler. 10 yılda enkaza döndü. O darbe günlerinde üniversitede, kışlada, adliyede, medyada, hatta özel sektörde çağdaş yobazlık karabasanlar gibi ülkenin üstüne çöktü... Şimdilerde gerilemiş fakat tükenmemiştir. Fırsat peşindeler.
Bu sebeple ortalığa dökülen nefret dili kimseyi şaşırtmasın. Onlar için Ara Güler diye bir marka olmak değil, gettonun aynı mahallesinden olmak önemlidir. Bir kimse Nobel kazansa bile bu çağdaşgiller gibi düşünmüyorsa, yerli değerleri reddetmiyorsa o ödülün kıymeti yoktur. Onlar için düne kadar övdükleri Ara Güler artık ölmüştür. Aziz Sancar ise hiç doğmamıştır.
Hezeyan da böyle bir şey olsa gerek.
Hiç oralı olmamak lazım.
Varsın cüceler, dev aynaları önünde kendilerini kandırıp dursunlar.

.Örgüt, kendi mezarını kazıyor

2015-12-22 02:00:00

A -

A +

Bölücü terör örgütü dağda mağlup edildi. Katliamlar yaparak Barış Süreci'ne ihanet etmesinin bedeli ödetildi. 40 yıldan bu yana verilen mücadelenin en kararlı, en şümullü ve ağır olanı yapıldı ve yapılmakta. Kandil saltanatları bitirildi. Mağara sarayları başlarına yıkıldı. Kandil baronları şimdi Tahran gibi şehirlerdeler.

Dağda hezimete uğrayınca kavgayı şehirlere taşıyacaklarını söylemişlerdi. Şimdi yapıkları bu. Şehirlerde hendekler kazıp mahalle mahalle mevzi kazanma peşindeler.

1970'lerde komünist örgütler bunu yaparlardı. "Kurtarılmış bölge"ler elde ederek komünleşiyorlardı. Onlar da "halk mahkemeleri" kurmuşlardı. PKK'nın tecrübesi de '70'lerden. Aynı Rusçu komünist kökten gelmekte. Onların gerillacı taktiklerini uygulamaktalar. Ama köprülerin altından çok sular aktı. Bugün ne polis, dünkü polis, ne asker dünkü asker. Bugün dağda ve şehirde militanlarla mücadelede en tecrübeli nizami ordu Türk ordusu ve en tecrübeli polis Türk polisidir.

Örgüt dağları kaybetti. Şehirleri mahalleleri haydi haydi kaybedecektir. Bir ham hayal peşindeler. Kendine körü körüne inanmış bir avuç militanla hedefine varması muhaldir.

Bunun bir kaç sebebi var:

Birinciyi söyledik; emniyet kuvvetlerimiz güçlü, donanımlı, millî silahlara sahip ve kıyas kabul etmez üstünlükte. İkincisi, Cumhurbaşkanlığı ve Hükümet olarak çok kararlı, tavizsiz ve sonuna kadar gitme azminde bir siyâsî irade mevcut. Diğer taraftan; hendekler kazılıp, mahalleler enkaz yığınına döndükten sonra Kürt halkı buraları terk etmektedir. HDP sözcüleri dahil örgüt, bu göçü engellemeye çalışıyor. Zira taban eriyor. Ancak kimse onları dinlememekte. Bu netice de diğer sebebi ortaya koymaktadır.

Türkiye, mutlak çoğunlukla siyâsî irade ve emniyet kuvvetlerinin yanındadır. Halbuki PKK ve partisi var olan desteği de yitirmekte. Sadece içerde değil dışarda da yalnızlaşıyor. Mesut Barzani daha geçen hafta "PKK ev KCK Kürtlerin düşmanıdır!" dedi. Geriye PYD kalıyor. PYD'nin PKK'yla bağları koparma mecburiyeti vardır. ABD'nin ona silah yardımı yapması, bunu temin için olabilir.

Bugün seçim olsa HDP yerini koruyamaz. Bunu gördükleri için Sur, Nusaybin gibi bazı ilçelerin bazı mahallerini çıldırmış bir ruh hâliyle ele geçirme peşindeler. Kargaşa ve istikrarsızlık en büyük umutları. Bu sadece oralarda değil Okmeydanı gibi yerlerde de benzer akılsızlıklar içindeler.

Fakat hepsi boşuna. Devlet, PKK'ya Barış Süreci ile dağdan inmesi için bir şans tanıdı kıymeti bilinmedi. İki yüzlü davranıldı. Millet de 2015'te HDP'ye Türkiye Partisi olma yolunu açtı. Ama o da bunu değerlendiremedi. Bu küflü zihniyetin varlığını devam ettirmesi mümkün değildir. PKK Sur'da Nusaybin'de yahut Okmeydanı veya Beykoz'da yollara hendek kazarken aslında kendi mezarını kazmakta.

Olanlar, bugüne kadar olduğu gibi hayalperest Kürt çocuklarına olacak.

Baronlar, yabancı başkentlerde, yabancı bankalardaki milyon dolarlarla lüks içinde yaşayıp giderler. Kürt analarınınsa göz pınarları kurur.

İşte bu sebeple doğup büyüdükleri yerleri terk edip gidiyorlar.

Evlatlarının istikbalini eşkıyadan kaçırıyorlar.

Ne millet ve ne de devlet onları yalnız bırakmayacak.

Mevlid-i Şerif Kandiliniz mübarek olsun.

.Örgüt, kendi mezarını kazıyor

2015-12-22 02:00:00

A -

A +

İşte bu sebeple doğup büyüdükleri yerleri terk edip gidiyorlar.

Evlatlarının istikbalini eşkıyadan kaçırıyorlar.

Ne millet ve ne de devlet onları yalnız bırakmayacak.

Mevlid-i Şerif Kandiliniz mübarek olsun.

.TRT’Yİ TEBRİK

2015-12-17 02:00:00

A -

A +

TRT, eskiden anayasa teminatı altındaydı. Radyo-televizyon yayını yapmak, Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu'nun tekelindeydi. Devrin TRT'si 10 bin kişinin çalıştığı hantal bir devâsâ devlet dairesi halini almıştı. Zaman zaman ideolojik katılıklara büründüğü de oluyordu. Derken bir çok kanala kavuştu fakat seyredilmiyordu. Özel televizyonlar gelince onlarla da hakkıyla rekabet edemez oldu. O ideolojik saplantılara bulaştığı dönemlerde Türkçe ile de kavgası vardı. Bizler de ideoloji yapan, kanalları fazladan personelle dolu olan, gönlü gönlümüze, Türkçesi Türkçemize uymayan TRT'yi sık sık tenkit ederdik...

O TRT şimdi yok!

Söz konusu TRT çok gerilerde kaldı.

Zaten bahsedilen yıllarda bu çarpıklık sadece TRT'de değildi. Kızılay bile THY bile neredeyse aynı vaziyetteydi. TSK daha mı farklıydı? DDY neydi? PTT köhnememiş miydi? Daha çok misal verilebilir.

Şimdilerde devlet, topyekûn derlenip-toparlanırken, yerli ve millî olma şuuru bu toprağın ruhuna aşılanırken Kızılay, PTT, TSK, DDY, THY, Yeşilay vs vs ayağa kalkarken TRT de derin bir uykudan uyandı, silkinti ve milletiyle buluştu.

TRT bugün yerli ve millî bir ekran ve ses. Son yayına giren TRT World oldu. Gayet profesyonel bir kanal olmuş. Uluslararası çapta İngilizce yayın yapan diğer devletlerin kanalların bir eksiği yok. TRT Kürdî ve TRT Arabî'den sonra İngilizce yayın da hayata geçmiş oldu. Farsça, Boşnakça, Yunanca, Bulgarca, Sırpça, Arnavutça, Rusça, Almanca, Fransızca, Çince, Hintçe, Urduca yayın yapan televizyon kanallarımız da olmalı.

TRT tarihteki dram, zafer ve hüzünlerimizi yeni nesillerin hafızalarına kazandırmalıdır. Unutulmamalı! Cumhurbaşkanı, TBMM Başkanı, Başbakan ve hiç kimse unutmamalı ki 13 senedir öze dönüşe dair verilen canhıraş mücadele bazı özel tv'lerin bazı dizileriyle yerle bir edilmektedir. Yerli ve millî olanlar, yerli ve millî istikbâl için ter dökerken, o diziler bu ülkenin kadın, kız ve çocuklarını evlerde kuşatarak yozlaştırmaktadır. Hatta yalnızca bu ülkenin değil, bizim dünkü geniş hudutlarımızı içine alan bütün coğrafyanın.

TRT son senelerde güzel eserlere imza atmakta. Diriliş Ertuğrul ile Filinta'yı fırsat buldukça takip ediyorum. Haklarında geniş konuşmak lazım. Az emek verilmemiş. Eksikler de var. Fakat niyet ve istikametler düzgün. Bunlar, daha da büyük çalışmaların habercisidir diye düşünebiliriz.

Nitekim...

Üstelik zekice bir zamanlamayla "Büyük Sürgün Kafkasya" çıkageldi. Ahıska Türkleri’nin sürgünü içimizde onulmaz bir yaraydı. Tıpkı Kırım Tatar Türklerinin sürgünü gibi. Büyük Sürgün Kafkasya, heyecanlı, gerilimi yüksek ve seyirciyi ekran başında tutan bir dizi film. Mutlaka sineması da olmalı. Her üç filmde de tiplemeler, kıyafet mekân, senaryo güzel. İlk ikisinde Türkçe zaman zaman yalpalamakta. Ama her şeye rağmen artılar daha fazla. Padişahı rûy-i zemine ve Halife-i Müslimîn Kanuni'ye, Hürrem Sultan'a iftira eden, tarihi kirleten filmlerden değil.

Yerli ve millî eser verenler, bilmeliler ki tesirleri tahminlerinin ötesindedir. Bu iklimin mayasında vefa ve kadirşinaslık vardır. Burada toprak, hizmet edenlerin terlerini öperek kabul eder.

Bu vesileyle çeyrek asır öncesinin dar imkânlarına rağmen "Kuruluş- Osmancık" diye derin izler bırakan bir film yapmış olan Yücel Çakmaklı’yı rahmetle yâd ediyoruz. Mesut Uçakan, Osman Sınav, İsmail Güneş, Özhan Eren ve bugün ekranlarda imzası olan, kalbi yerli ve millî duygularla atan her yönetmenden bize bizi anlatacak, bizi dünyaya anlatacak dünya çapında eserler bekliyoruz.

Marifet iltifata tâbidir, iltifatsız meta zâyidir. Bu gibi çalışmalara TRT de Kültür Bakanlığı da olanca varlığıyla destek olmalıdır. Bir film de bir kitap da bir köprü ve havalimanı denli değerlidir.

Sanat da kurşun gibi kalbe işler.

Kurşun, öldürür.

Sanat, diriltir.

.AKBABA

2015-12-16 02:00:00

A -

A +

Kevin Carter, Güney Afrika Johannesburg doğumlu bir fotoğrafçıydı. 1994 yılında Pulitzer Ödülü'nü aldığında 34 yaşındaydı. Ama ne hazindir ki ödül almasına sebep olan fotoğraf karesi, 3 ay sonra hayatının son bulmasına da sebep oldu...

Adı geçen fotoğrafçı, 1994'te bir gün Sudan'daydı. Sudan açlık içindeydi. İşini yaparken bir şey dikkatini çekti. Havada bir akbaba dolaşıyordu. Bir havaya bir etrafına baktı. Yerde açlıktan bir deri bir kemik kalmış bir kız çocuğu gördü. 6 yaşlarında kadar olan çocuk zenciydi. Fotoğrafçı, bir kenarda durup Akbaba'yı takip etti. Yeminin varlığını sezmiş hayvan, biraz sonra süzülüp çocuğun 50 metre kadar arkasına kondu. Saldıracağı münasip ânı bekliyordu.
Aç çocuk, mecalini toplayıp 1.5 km uzaklıktaki Birleşmiş Milletler Yardım Çadırı'na ulaşmaya çalışıyordu. Fakat ne mümkün! O bir buçuk kilometre, o kadar uzaktı ki. Bitmiş, tükenmişti. O ân orada aslında bir trajedi sahnedeydi. Aç çocuk çadıra kavuşmaya uğraşıyordu. Aç akbaba, çocuğu parçalayacağı ânı kolluyordu. Fotoğrafçı Kevin Carter ise, onları aynı kareye sığdırmaya çalışıyordu. Bir süre uğraştı ve hedefine vardı.
Fotoğrafı çekmişti. O ân kendini belki de mağrur bir komutan gibi hissetti.

Deklanşör sesinden olsa gerek akbaba havalanıp gitmişti. Kevin Carter da ödül hayalleriyle çocuğu orada öylece bırakıp gitti.
Çok gitmemişti ki birden irkildi. "Ben ne yaptım?" diye avucuyla alnına vurmaması mümkün müydü? Bir ağacın dibine çömelerek hüngür hüngür ağlamaya başladı. Çocuğu kurtarabilirdi. Bunu yapmamıştı. Öldüğüne şahit mi oldu, yaşayacağına dair ümidi mi kalmadı bilinmez. Dönüp çocuğa gidebilecekken, gitmeyip yoluna devam etti. Memleketine dönünce eserini yarışmaya yolladı. Evet; tahmin ettiği gibi maksadına nail olmuştu. Fotoğraf Pulitzer Ödülü'ne layık görüldü. Kevin bir ânda dünyada şöhret oldu. Para sahibi de oldu.

Ne var ki ne aldığı ödül, ne ulaştığı şöhret, ne para, onu vicdan âzâbından kurtaramadı. Ödüle kavuşmasından 3 ay sonra 27 Temmuz 1994'te Johannesburg'un bir kenar mahallesinde çalışır vaziyetteki kamyonetinin içine bahçe hortumuyla egzoz gazı vererek kendini zehirleyip intihar etti.
Müntehir, arkada bir küçücük mektup bırakmıştı. Vicdan âzâbının eriyip kalemine mürekkep olduğu satırlarda şöyle diyordu:
-Çocuğu kurtarabilirdim. Makinamı bırakıp çocuğu kucağıma alarak yardım çadırına götürebilirdim. Fakat ben, çocuğu değil gazeteciliği düşündüm. Halbuki insanlığımı düşünmeliydim...

Bu meşhur bir vak'adır. Herkes tarafından az-çok bilinir. Peki öyleyse bugün neden ondan bahsettim?
Haberler, Rusya'nın Suriye'de muhaliflerle Türkmenlere misket bombaları attığını vermekte. Ekrandan "Baba, babaaa!!!" diye feryat eden yürek paralayıcı çocuk sesleri işitilmekte. Misket bombası, bir bomba ve içinde yer alan çok sayıdaki küçük bomba demek. Önce esas bomba infilak edip hedefi tahrip etmekte. Sonra onun içindeki zalim misket bombaları. Onları, Ruslar yani Putin mi veya Suriye yani Esad mı attırıyor? Ne fark eder. Neticede emri alan pilotlar sivillerin başına ateş yağdırmakta. Bombalar yağarken çocuklar çığlık çığlığa "babaaaa!!" diye feryat ediyorlar. Siviller ve hele hele günahsız çocuklar ölmekte!

Hiç şüpheniz olmasın ki o bombaları atan, o katliamları yapan pilotlardan bazıları, yarın evlerine-yurtlarına dönünce intihar edeceklerdir. Vicdan azabı, başta pilotlar olmak üzere hayatı Putin ve Esad askerlerine zehir edecek ve onlar, çâreyi ölümde arayacaklar. Vietnam’da, Afganistan'da, Irak'ta çok örnekleri var.
Hatta belki Vladimir Putin ve Beşar Esad da intihar eder.
Adolf Hitler, intihar etmedi mi?
Bomba yağdıran uçaklar da Suriyeli kimsesiz çocukların akbabasıdır.

.BUGÜNLERİ ANLAMA REHBERİ

2015-12-14 02:00:00

A -

A +

Irka, soya dayalı alt kimlikler hep vardı ve en saf şekliyle de örfü, âdeti, dili ve töresiyle yaşayıp gidiyordu. Fransız ihtilalinin çıkardığı sosyal sarsıntıyla bizim düşüşe geçme takvimimiz buluşunca imparatorluk coğrafyasında kavmiyetçi akımlar kendini göstermeye başladı. Mora isyanı, Yunanlıların önce muhtariyet/otonomi sonra da 1829 İstiklâliyle noktalandı. Bunu Bulgarlar ve diğer gayrı müslim anasır/unsurlar takip etti. Müslüman anasır arasındaki tefrika geç ve zordur çünkü "ümmet" fikri kalblere işlemiştir.

Kavmiyetçi cereyanların kendini göstermesi ve sosyal ve siyâsî çalkantılar, beraberinde değişik kurtuluş tekliflerini de getirdi. Fransız ihtilali 1875 ve Tanzimat Fermanının ilânı da 1839 olduğuna göre o günkü haritamızda çok yakınımızda olmasına rağmen aynı kıtadaki bir devlette esen böyle bir rüzgârın topraklarımıza ulaşmakta etkisini göstermesi çok da hızlı olmamıştır.

Fransız ihtilalinin imparatorluğun mevcudiyetine belki de en büyük tesiri kavmiyetçilik denilen millî sonraki adıyla milliyetçi akımlardır. Devrin münevveri bunun ne denli tehlikeli olduğunu derhal fark eder. Zira imparatorluk Türkiyesi yekpâre Türk ırkından mürekkep değildir. O vakte değin devlet hayatımızda nüfus yapılanması "Müslim" ve "gayrı Müslim" diye ayrılmıştır. Bu tasnif, asla keyfî değildir ve hukuk dahilinde idare esasına dayanmaktadır.

Ne var ki Tanzimat ve bilahare 1856 Islahat Fermanı, baştan aşağı bir tavizler manzumesi olduğu halde gidişata da gelen tehlikeye de çâre üretilememiştir. Bundan dolayıdır ki devrin kanaat önderleri, reçete olarak kendilerine yakın dünya görüşleri inşaına koyulmuşlardır. Ümmetçilik/İslâmcılık, Osmanlıcılık, Türkçülük, garpçılık/garplılaşma... gibi.

Bu meyanda II. Meşrutiyet'ten itibaren Sosyalistlik, çok cılız da olsa Cumhuriyetçilik gibi akımlar da başlar. O günlerde sosyalist "Amele Partisi"nin bugünkü ifadeyle İşçi Partisinin var olduğu günümüzde
herkesçe bilinmez.

Ümmetçilik, İslâmcılık, Osmanlıcılık, Türkçülük, garpçılık esas itibariyle Osmanlı devletinin bünyesinde mevcutken, bunlar, devlet katında da millet nezdinde de hiç bir zaman bir ideolojik dünya görüşü olarak revaç bulmamıştır. "Ümmet-i Muhammed", "İslam Milleti" denirdi. Ancak bu mânevî boyutlu ıstılahlara günümüzdeki anlamlar yüklenmezdi. Osmanlıcılık görüşü ise ümmetçilik, bir kimlik olarak ortaya çıkıp da gayrı müslim teb'anın/vatandaşların bunun dışında kalma tehlikesine binaen "Osmanlı milleti" diyebilmek için gündeme gelmiştir. Bu fikrin bâniî fikir adamları "Osmanlı milleti" diye yazıp söylerler.

Türkçülük akımı, Kürtçülük akımına mukaddemdir. Kürtçülükten önce Türkçülük fikri gelmiştir. Ve gariptir ki bu fikri ortaya atan, ideoloğu Diyarbekirli bir Zaza olan Ziya Gökalp'tir. Düşünceleriyle Cumhuriyete ve Mustafa Kemal'e hayli tesir etmiştir. Bugün buradan bakıldığında öyle görülüyor ki Türkçülük, içine düşülen çâresizliğe binaen Osmanlı milleti diyerek birlikte tutulmaya çalışılan gayrı Müslim unsurları da Ümmet diyerek kopması arzulanmayan Müslim unsurları da terk edip o gün için henüz böyle tabirler lügatimizde olmadığı için telaffuz edilmese de "milli devlet", "üniter devlet"e doğru bir gidiştir. İttihad-ü Terakki'ye bu fikrin partileşmesi denebilir. O arada yabancılar da Selanik-Manastır-Dersaadet üçgeninde Alman ve İngiliz ağırlıklı olarak faal vazife yapmaya başlamıştır. İttihatçılar zamanında daha sonra 1917'den itibaren Sovyetlerde kuvvetli bir şekilde uygulama biçimi bulacak olan Parti Devleti hayat bulmuştur. Bu bizde ilktir. Parti "merkez-i umumisi" hakim unsurdur. Nitekim merkez-i umumi, kâtib-i umumî/genel sekreter Ziya Gökalp'in nüfuzu altındadır. İttihad-ü Terakki'nin 1918'de inkıraz bulması, çökmesiyle bu fırka bakiyelerinin teşkilatlandırmasıyla Müdafaa-i Hukuk Cemiyetleri meydana gelmiş, bunlar da CHF/Cumhuriyet Halk Fırkasına inkılab etmiştir.

CHF, Cumhuriyet Halk Partisidir. 1923-1950 arası devlet, tam mânâsıyla parti devleti, idare tek adam idaresidir. 1808 tarihli Sened-i ittifak'tan Çözüm Süreci'ne ve Musul'a kadar yakın tarihe değin her vak'a, metin ve tarih yapıcı kuşatıcı bir şekilde bilinmezse bugünler anlaşılmaz. Sözler, derinliksiz sataşmadan öteye geçemez.

Kürtler, ancak bu zaviyeden bakılarak anlaşılabilir. Bugün Kürtler, "ateist Kürtler" ve "dindar Kürtler" diye ikiye ayrılmıştır. Türkiye Kuzey Suriye'de devlet kurdurma, Kuzey Irak'ı devlet olarak tanıma mevkiine gelmiştir. Bunların sebepleri, niçinleri ve nasılları, fikirlerin derinlemesine okunması, tarih yapıcı şahıs biyografilerinin bütün teferruatıyla bilinmesiyle mümkündür.

.FATİHPAŞA CAMİİ

2015-12-11 02:00:00

A -

A +

Bıyıklı Mehmet Paşa, cennet mekân Yavuz Sultan Selim Han'ın en mümtaz kumandanlarından biridir. Bayburt, Erzincan ve daha bir çok şark vilayetinin fatihidir. Bölgenin sözü dinlenir Kürt ileri gelenlerinden İdris-i Bitlisî, kimin tayini mevzubahis olunca Yavuz'a bölgenin Şii Safevilerden fethinde serdar olarak Bıyıklı Mehmet Paşayı tayin etmesini tavsiye etmiştir.

Her ne kadar "fetih" desek de Diyarbekir, muharebe yapılmadan sulhen teslim olmuştur. Diyarbekir, Safeviler için büyük kayıp oldu. Safeviler devrinde Diyarbekir, harabeye dönmüştü. Bıyıklı Mehmet Paşa, hummalı bir imar faaliyeti başlattı. Şehirdeki ilk Osmanlı eseri, halkın kubbelerindeki kurşundan dolayı "Kurşunlu Cami" de diyeceği cami oldu. Camie irad getirsin diye yanına bir de hamam yaptırdı. Burası zamanla "Kürtler Hamamı" diye anıldı. Evliya Çelebi, onu anlatırken "duvarları koklansa misk-ü amber kokar" der. 19. Asrın başlarına kadar gelebilmiş, sonra yıkılmıştır.

Diyarbekir'li şehri fetheden Bıyıklı Mehmet Paşa'ya duyduğu muhabbetten dolayı yaptırdığı esere "Fatihpaşa Camiî" demiştir. Buradaki inceliği gözden kaçırmamak lâzım. Diyarbekir, fetihten evvel Şii Safevilerin elindedir. Fakat Safevilerle halk itikad uyuşmazlığı yaşamaktadır. Diyarbekir, işgal altındadır. Üstelik Safeviler, şehre bakmamaktadırlar. Bu sebeple Bıyıklı Mehmet Paşa, kurtarıcı olarak görülmüştür. "Fatih Paşa" denmesi bundandır.

Fatihpaşa Camiî, bilhassa son cemaat mahalli ve kubbeleriyle üstün bir mimari eserdir. Her ne kadar henüz öyle bir tescil olmasa da Dünya Kültür Mirasının zenginliklerinden biridir.

Hâtırası ve mimarisi emsalsiz bu cami, ne yazık ki bu hafta içinde PKK'lılar tarafından kundaklanarak yakıldı. 5 Aralık 2015 Günü Polis Memurumuz Mustafa Katırlı, Fatihpaşa Camiî şadırvanında abdest alırken teröristler, ateş açarak O'nu şehit ettiler. Militanların camie mevzilendikleri görüldü. Teröristler kuşatmaya alındılar, çatışma çıktı. Kurtuluş ümitleri kalmayınca camiî ateşe vererek kaçtılar. Yangını söndürmek için gelen itfaiyeye de ateş açarak söndürmeyi engellediler.

Yerli halkın, bölge halkının kendilerini aldatan bu İslâm, imân, tarih, kardeşlik ve medeniyet düşmanlarını iyi tanımaları lazım. Eminiz ki devlet, Fatihpaşa Camiîni, Kürtler Hamamı ve külliyesiyle birlikte eskisinden daha iyi şekilde onaracaktır.

Fakat herkes konuşurken namuslu konuşmalı. Benim teröristim iyi, başkasının teröristi kötü gülünçlüğüne düşmemelidir. Taliban Afganistan'da, DAEŞ Irak ve Suriye'de tarih tahripkârlığı yaparken onları lanetleyip, PKK cami yakarken bunu gizleyerek devlet yaptı demek altından kalkılmaz ağır bir vebaldir.

Herkes şunu görmeli ki bölücü örgüt fırsat bulduğunda bütün topraklarımızdaki Selçuklu, Beylikler ve Osmanlı eserlerini kazıyacaktır. Vehhabilerin Arabistan’da yaptıklarını tekrarlayacaklar.

93 Harbi'nde Ruslar, Karadeniz’in kuzeyinde ve doğusunda, I. Dünya ve İstiklâl Harbi yıllarında Yunanlılar Ege'de, Ermeniler Doğu'da cami yakmışlardı. Şimdi de eli kanlı terör örgütü cami yakmakta. Aklıselim sahibi Müslüman Kürd'ün bu vahşeti soğukkanlı bir biçimde değerlendirmesi gerekir.

Kalbinde zerrece imânı olan, cami yakar mı?

Hatta herhangi bir mâbedi yakar mı yıkar mı?

.AKDENİZ'DE BOĞULAN BATI AHLAKIDIR

2015-12-10 02:00:00

A -

A +

Akdeniz'in soğuk ve derin suları mültecilere mezar olmaya devam etmekte. Suriyeli aileler, dünyanın gözü önünde dram kelimesinin yetmeyeceği kadar ağır facialar yaşamaktalar. Altı aylık bebeğe varıncaya kadar çocuklar, kadınlar, analar-babalar, boğularak ölmekteler. Hemen her gün bu haberleri duyma azabını yaşamaktayız...

Bu mazlumlar, evlerinde, yerlerinde-yurtlarında hayatlarına devam ederken neden hayatlarını tehlikeye atmaktalar? Bunun sebebini herkes bilmekte:
Batı, kandırdı, Esad saldırdı!..

Düne kadar Beşar Esad, başlarına varil bombaları yağdırmaktaydı. Bundan dolayı kaçıp komşu ülkelere sığınıyorlardı. Şimdi Rusya, çok daha şiddetli şekilde bomba yağdırmakta. Suriyeli siviller, bu sebeple her yolu değerlendirerek kaçıp kurtulmaya çalışmaktalar.

Suriye'de aynı zamanda bir mezhep temizliği, daha doğrusu inanç soykırımı yapılmaktadır. Şia Beşar Esad, Şia İran ve Ortodoks Rusya ile iş birliği yaparak Suriye'den Sünni nüfusu kaçırtmaktadır. Manzara şudur. Şia İran, Şia rejim ve onlara askerlik yapan Putin Rusyası!.. Bunlar öldürmekte, Katolik Avrupa ise Türkiye'yi geçerek karadan gelen veya denizi aşarak geçenleri botlarını delerek veya sınırlarda durdurarak geri atmaya çalışmaktalar. Bu facia, aynı zamanda psikolojik ve hatta kısmî bir Haçlı seferidir. Bir tarafta iş birliği yapanlar var, diğer tarafta hudutlarına tel örgü çekenler.

Akdeniz'de boğulan aslında bu zavallı insanlardan ziyade batı ahlâkıdır. Batı hiçbir gün "buna ben sebep oldum! diyerek gelip Beşar Esad'ın elini tutmadı. Aksine işi seyrine bıraktı. Ne günkü mülteciler, Avrupa'ya da geçmek istediler o zaman rahatları bozuldu. Bu batı, dün Esad'ın elini tutmadığı gibi bugün de Putin'in elini tutmamakta. NATO'nun bir kaç gemiyi Sarayburnu açıklarına göndermesini iş yapmak sayıyorlar.

Arap Baharı, Suriye'ye gelmese, 50 senedir zulüm altında ezilen bu insanlar, demokrasi vaadleriyle ayaklandırılmasaydı böyle bir akıbete uğramayacaklardı. Bugün Suriye nüfusunun hemen hemen yarısı mülteci konumundadır.

Yaşanan vahşetin, cinayetin, zulmün sorumlusu topyekûn batıdır, vahşi kapitalizmdir, çifte standartlı batı ahlâkıdır. Vatikan, zerre kadar rahatsız oldu mu? Bir iki basit kınama cümlesi dışında bir şey dedi mi? Şu bebekler boğulurken hangi vicdanlar haykırdı? Batılı STK'lar kınamalar yayınlıyor mu? Yürüyüş yapan var mı? Putin, Kuzey kutbunda 3 Beyaz ayıya, Esad, Akdeniz'de 3 Fok balığa zulmetseydi aynı batı, dünyayı velveleye verirdi. Söz konusu Müslümanlar olunca görmezden gelmekteler. Çünkü sahneye önce DAEŞ tiyatrosu kondu, ilk sahnede İslam kafa kesen din diye gösterildi, sonra zulüm başladı. Şimdi ikinci perdedeyiz. Üçüncü perde Mal Paylaşılması Sahnesidir.

.KAYIP NESİLLER!..

2015-12-04 02:00:00

A -

A +

"Kayıp nesiller" Türkiye'nin en temel problemlerinden biridir. Kendi ailesine, evine ait olanı kaybetmek demektir. Bu kayıpla yabancılaşma yaşanır. Yabancılaşan nesillerin beyni yıkanmış, mankurtlaşmıştır..

Türkiye'nin son iki asırlık tarihi, bu anlamda kayıp yıllar, kayıp nesiller ve yabancılaşma tarihidir. İki yüzyıl boyunca bu topraklarda yetişen bir kısım nesiller, zihnen işlenmiş ve bize dair ne varsa onlara ya düşman edilmiş, ya onlardan uzaklaştırılmış veya yabancılaştırılmıştır.

Bu nesiller, bir dönem münevverdir, bir dönem aydındır, bir dönem entelektüeldir.

Bir dönem Tanzimatçıdır, bir dönem Jön Türk'tür, bir dönem Meşrutiyetçidir, bir dönem Tek Partici'dir, bir dönem Kemalisttir, bir dönem sosyalisttir.

Soğuk Savaş döneminde Marksist ideoloji türevleri moda olunca o nesiller, bugün insanı derin hayretlere düşürecek kapılanmalar yaşadılar. Bir kısmı Rusçu komünist, bir kısmı Maocu komünist, bir kısmı, Arnavutçu komünist oldu. Taksim'de yapılan işçi veya talebe yürüyüşlerinde Marx, Engels, Lenin, Stalin, Che Guevara, Castro, Ho Chi Minh gibi değişik türden sosyalist ideolog veya eylemcilerin resimleri, Rus ve Çin bayraklarıyla birlikte iftiharla taşınıyordu.

Son iki asırda devlet, önce mali bakımdan sonra fikren sonra da gaye olarak fakirleşince doğan boşluğu ideolojiler doldurmuştu.

Bu ideolojiler madde öncelikli olduğu için şurada dile getirilenlere "materyalist cephe" denebilir. Ancak çok fazla söz edilmese de bugün şu tesbiti yapmak gerekir ki "İslamcı" denen cephede yaşananlar da zarar-ziyan itibariyle diğerlerinden çok farklı değildi. Cumhuriyet idaresi, dinden, tarihten ve teamülden tevarüs ettiği Sünni esas varlığı eğitimden kaldırınca bunun yerini Mısır ve diğer Orta Doğu ülkeler menşeli fakat arkasında Masonların, İngilizlerin olduğu "dini ideolojiler" aldı. Cemaleddin Efganiler, Abduhlar, Reşit Rızalar, Mevdudiler, kâinata, bütün yeryüzüne ve bütün insanlığa Resul olarak gelmiş Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- "İslam Peygamberi" diyen Hamidullah vs bunlardandır. Bu yüzden İslâm pınarından su içmek isteyen saf gençler yıllar ve yıllar boyu itikadi zehirlenmelere maruz kaldılar.

Topraklarımızdaki çınarlaşmış itikadi yapı sağlam olduğu için güneyden gelen selefi, Vehhabi, doğudan ve Orta Doğudan gelen reformcu akımlara 1979'da bir de Humeyni rüzgârı eklendiği hâlde kayıp, derin ve kalıcı olmadı. Bundan dolayıdır ki bir dönem modalaşan "İslamcılık", "devrimci Müslümanlık" özentisi tutmamış ve kısa sürede biterek bu topraklar yeniden kendi ağırbaşlı Müslümanlığıyla yoluna devam eder olmuştur. DAEŞ'in ülkemizde yer tutamaması da bundandır.

Halbuki "materyalist" yelpazedeki nesillerde bir değişim ve dönüşüm olmadı. Komünizm dünyada çöktüğü için bugün pek telaffuz edilmese de yerini başka arayışlara bıraktı. Sosyalist Kürtçülük de aynı çıkış menşelidir. Keza kendilerine aydın , ilerici, çağdaş aydın vs diyenler de aslında yine aynı o eski yolun mensuplarıdır. Bugün bunların televizyonları, gazeteleri, dergileri var. Oralarda konuşulanlar, yazılanlar hayret vericidir. Bugün Türkiye ile Rusya arasında bir uçak düşürme ihtilafı yaşanmakta. Bu medya unsurlarında Türkiye aleyhine yazılıp çizilenler Rusya'da aleyhimize yazılanlardan daha ağır.

Halbuki bunlar, bu devletin vatandaşı. Ancak zihinleri öylece şartlanmış. Bir bölümü kayıptır ve şifası da mümkün değildir. Yapılması gereken gelecek nesilleri tehlikeden korumaktır. Bu da yalnızca tablet bilgisayar ve akıllı tahtayla değil, yerli ve millî bir eğitimle olur. Çatı eğitim kurumumuzun adı Tanzimat ve Meşrutiyet dönemlerinde Maarif Nezaretiydi, Cumhuriyette Maarif Vekaleti adını aldı, sonra Millî Eğitim Bakanlığı oldu. Ama tabeladaki değişiklik, muhtevaya aksetmedi.

Yoksa yabancılaşmış kayıp nesiller, bugün sanki Rusya vatanlarıymış gibi Putin'i kendilerine daha yakın hissetmezlerdi. Bir kısım nesiller de dağlarda ve şehirlerde askere ve polise silah çekmezdi. Diğer bir kısım nesiller kendilerine duyulan itimat ve muhabbeti paramparça ederek Paralel Devlet projesinin malzemesi olmazlardı.

Materyalistler, bölücü örgüt ve paralel örgüt...

Bugün devleti uğraştıran bu üç unsurdur.

Onlar, kayıp yılların kayıp nesilleridir.

Devletin Tek Parti sorumsuzluğunda ana caddeden ayrılması, bugün çok ağır bir bedel olarak karşımıza çıkmıştır.

.ÜÇÜNCÜ DÜNYA HARBİ

2015-12-03 02:00:00

A -

A +

Dedelerimizin "Harb-ı Umumi" demiş oldukları I. Dünya Harbi, numara verilerek başlatılmamıştı. II. Dünya Harbi de öyle oldu. Bu harplerden önceki asırlarda dünyanın değişik bölgelerinde harpler yaşanmıştı. Yeryüzü savaşlarla ilk defa Harb-ı Umumi'yle tanışmadı. II. Dünya Harbi'ne gelince bu savaş, ilkinin devamı, ardçı sarsıntısı mahiyetindedir. Bunlar, 20. asrın, sıcak harpleridir. Belki de son sıcak harplerdir.

II. Dünya Harbi'nden sonra dünya, bu defa yine ismi daha sonra konacak olan "Soğuk Savaş" ile tanıştı. Soğuk Savaş, mücadele biçimiyle bir ilkti. Kullandığı araçlar da ilkti. Yerküre iki kutba ayrılmıştı. Bir yanda ABD, diğer yanda SSCB vardı. Öbür devletler, bu iki merkez etrafında kümelenmişti. Soğuk savaşta atom bombası değil onun elde bulundurmanın verdiği nüfuz kullanılıyordu. Uzay çalışmaları, tıp, spor, ideoloji, eylem, gösteri, propaganda... savaş aletleriydi.

Bu savaş, 45 yıl sürdü. 1990'dan bu yana ise dünya, tek kutupludur. SSCB'nin dağılması üzerine sanıldı ki rakipsiz kalan diğer süper güç, alıp başını gidecek. Aksine rakipsizliğin verdiği rehavet ve emniyet hissi, yanlış icraatlara yol açtı.

Bugün Suriye mes'elesi yüzünden ekranlarda, sokakta bize şu soruluyor: "Üçüncü Dünya Harbi çıkar mı?" Soruda kasdedilen sıcak harp. Suale şöyle cevap veriyoruz:

-Zaten Üçüncü Dünya Harbi’nin içindeyiz. Bundan sonra harpler, böyle cereyan edecek. Elektronik, teknoloji, harbin ana unsurları olacak. Orduların meydanlarda buluşup göğüs göğüse vuruşma devirleri bitti.

Yeni silahlar; internetten İHA'ya, cep telefonundan doğalgaza... uzamakta. Bu tank, top gibi klasik silahların devrinin kapandığı anlamına gelmez. Fakat şimdi akıllı tanklar, akıllı toplar, akıllı bombalar devrindeyiz.

Rusya'nın yeniden süper güç olma rüyasıyla Suriye üzerinden dünyaya açılması Üçüncü Dünya Harbi'nde bir perdenin sahneye konmasıdır. Uçak düşürmemiz harbin günlüklerinden biridir. Fark edilmeli ki Soğuk Savaş'ta İkinci Dönem başladı. SSCB'den sonra varlığı sorgulanan NATO şu ân yeniden devrede. Batı, Rusya'ya üstünlük kaptırmamak için NATO'yu harekete geçiriyor. Moskova ise fütursuzluk içinde. Ancak bu yola girildikten sonra gidişat da akıbet de önceden kestirilemez. Washington, büyük bir basiretsizlikle Suriye'yi Rusya'ya kaptırdı. Şimdi geri koparma peşinde. Suriye ise Putin kibrinin altında kalacağa benzer. Hangi ev sahibi evine silahla saldıran bir saldırgandan özür diler. Moskova, uçağını kaybetmiş olmayı yol kazası sayıp olgunlukla karşılasaydı bugün iki ülke ve NATO ile Rusya münasebetleri böylesine diken üstü olmazdı.

Türkiye-Rusya ticari anlaşmalarının bırakınız iptal edilmesini askıya alınması bile Rus ekonomisini kötü günlere sürükler. Artık komünizm döneminde değiliz. Rus halkı hürriyet, lüks ve rahatı tattı. Asıl sarsılacak olan Rusya’dır. Putin böyle bir sarsıntı üzerine yerini koruyamaz. Vladimir Putin, bir bu tehlikeyi düşünmeli bir de tarihi hatırlamalı. Âlim-evliya yatağı Afganistan, Sovyetlere mezar olduğu gibi, Sahabeyi kiram yurdu Şam-ı Şerîf de Rusya Federasyonuna mezar olabilir.

Her harbin bir veya daha fazla kaybedeni vardır. Soğuk Savaşı, SSCB kaybetmişti. "Yeni nesil" Üçüncü Dünya Savaşı'nın da kaybedenleri olacaktır. Veya; Mihail Gorbaçov'un elde tuttuğunu Vladimir Putin hesapsızca harcayacaktır.

.TÜRKİYE'YE KISKAÇ HAREKÂTI!

2015-12-02 02:00:00

A -

A +

Rusya Federasyonu, Ermenistan'ın fiili garantörüdür. Hudutlar ve gümrükler Rus asker ve polisinin denetiminde. Bu hâl, Rusların Ermenilere olan muhabbetlerinden değil, millî menfaatleri sebebiyledir. Böylece Rusya, güney Kafkasya’da en uç noktaya kadar sarkmış olma imkânını elinde tutmaktadır. Ermenistan-Azerbaycan-Dağlık Karabağ-Türkiye-Kapı açılması... gibi aşılamayan mes'elelerin arka planındaki saklı güç Rusya’dır. Rusya olmasa biz, Ermenistan'la yaşadığımız problemleri daha bir kolaylıkla çözebiliriz. I. Dünya Harbi öncesi Ermenileri kışkırtıp Kürt ve Türk Müslüman Osmanlı ahalisine saldırtan Ruslar, hâlâ aynı yoldalar.

Ruslar geçen asrın başlarında Kars, Ardahan, Sarıkamış ve o çevreyi boşaltıp çekilmek zorunda kalınca tabiatiyle Ermenistan dahil şark vilayetlerimiz üzerinden Akdeniz ve sıcak iklime inemedi. Bunun üzerine rejim değişse de gaye değişmediği için SSCB döneminde Mısır ve Suriye'ye el attı. Suriye, Hafız Esad ile birlikte bir doğu bloku peykine döndü.

SSCB/Sovyet Sosyalist Birlikleri, dağılınca Rusya'nın Orta Doğu, Akdeniz ve Suriye'deki de etkisi kırıldı. Ne var ki ufuksuz Batı, bu Rusya’ya altın tepsi içinde fırsatlar sundu.

Suriye'ye o ne olduğu meçhul Arap Baharı gelip de iç harp çıkınca Rusya Federasyonu 2012'den başlayarak Tartus'taki deniz üssünü ayağa kaldırmakla kalmadı, Lazkiye, Hama ve Humus'ta da kara üsleri açtı. Son olarak bu yakınlarda Palmira'da üs kurdu. Tartus, artık Rus savaş gemileriyle üs ağırlıklı bir şehir olmuş vaziyette. Gemilerden birinin "Büyük Petro" adını taşıması çok manidardır. Büyük Petro, Osmanlı ecdadımızın "Deli Petro" dediği çarları. Bu çar, milletine Akdeniz'e, oradan sıcak denizlere inmelerini vasiyet etmiştir.

Bugün varılan noktada Suriye'nin parçalanması kaçınılmazdır. Zaten parçalanmamış hangi parçası kaldı? Doğacak -ismi her ne olacaksa- Nusayri Devleti, güneyimizdeki yeni
Ermenistan olacaktır. Bu devlet, bugün Baas rejiminde olduğu gibi hatta daha fazlasıyla Rus hakimiyetine girer. Rusya, garantör olur. Ermenistan’daki gibi veya ona yakın şekilde hudutlar, hava sahası ve gümrükler Ruslar tarafından korunur. Putin Rusyası, bugün işte bu projeyi sür'atle hayata geçirme gayretinde. Görünüşteki kızgınlıklarına aldanmamalı. Hava sahamızı bizi tahrik için ihlal etmiş olmaları çok kuvvetle muhtemeldir. Onlar böyle bir ihlalin sonucunu biliyorlardı. İhtilaf çıksın istediler. Mağdur rolü oynayıp istikbaldeki Nusayri Devletini şekillendirerek Orta Doğu ve Akdeniz’e iyiden iyiye çöreklenme hesabındalar. Suriye limanlarındaki savaş gemileriyle Hind Okyanusundan Atlantik’e kadar bütün denizlerde nüfuz sahibi oldular.

Bu manzaranın akıbetini görmemek mümkün değil. Rusya, Ermenistan ve Nusayri Devletiyle Türkiye'yi kuzeyden ve güneyden ablukaya almış olacaktır. Bir de PYD devletleşirse ve hele bir de sırtını Rusya’ya veya batıya yaslarsa coğrafya bütünüyle aleyhimize döner. Öyle ise Ankara, Irak, İran, Suriye, Türkiye Kürdü demeden Osmanlı zamanında olduğu gibi bütün Kürtlere sahip çıkmalıdır.

Biz, kardeşlerimize sahip çıkamayınca, birileri onları bize karşı kullanmakta.

Çözüm süreci, yeniden düşünülmeli.

Dört başı mamur şekilde tekrar gündeme gelmeli.

.AB DÖNEMECİ

2015-12-01 02:00:00

A -

A +

Pazar günü Brüksel'de hem Avrupa ve hem de Türkiye için gayet önemli bir zirve yapıldı. Toplantıda Başbakan Ahmet Davutoğlu, AK/Avrupa Konseyi Başkanı Donald Tusk ve ABK/Avrupa Birliği Komisyonu Başkanı Jean Claude Juncker, iki tarafı temsil eden isimler oldu. Masada Türkiye ve AB olmak üzere iki taraf olduğu hâlde temsil mevkiinde üç kişi yer almıştı. Çünkü Avrupa, bu toplantıda hem Avrupa Birliği ve ve hem de Avrupa Konseyi olarak temsil edilmiştir. AK ve AB her ne kadar iç içe geçmiş iki Avrupa kurumuysa da birbirinden farklı teşekküllerdir. AK 1949'da kurulmuştur. AB'nin merkezi, Brüksel iken AK'nin Strazburg'tur. Türkiye AK'nin 1949'daki kurucu üyelerinden biridir. Meşhur AİHM/Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, bir Avrupa Konseyi Mahkemesidir. Gariptir ki Avrupa, bir kurumunda Türkiye ile kurucu ortakken diğer kurumunda O'nu 1959'dan beri bekletmektedir.

Hem AB ve hem de AK mümessilinin zirvede yer almasını "AB'nin zirveye atfettiği ehemmiyetin yüksekliği" diye okumaktayız. Nitekim Zirve Beyannamesinde "taraflar, üyelik sürecinin yeniden canlanmasına karar vermiştir" denmektedir. Ümit kalmamış bir üyelik sürecinin yeniden hayat bulması için AB'yi akıllandıran hangi sebeptir, nedir, ne olmuştur, kimin başına taş düşmüştür? Daha üç ay evvel Türkiye'nin AB ortaklığı aleyhine Norveç radyosuna konuşan J.C. Juncker değil miydi? Evet; O'ydu. Fakat AB, iki sebepten dolayı sür'atle akıllanmak zorunda kalmıştır:

Bunlardan biri DAEŞ, diğeri mülteci seferidir...

DAEŞ'in batılı devletlerden en az biri tarafından kurulduğunu söylersek isbat etmekte zorlanırız. Ancak bunun böyle olduğunu ileride tarih yazabilir. DAEŞ, farklı niyet ve maksatlarla kurulmuş ve fakat tıpkı Taliban'da olduğu gibi kontrolden çıkmıştır. Paris katliamı, bütün Avrupa’yı sallamıştır. Fransa'da psikolojiler bozulmuş, Brüksel "paranoya" yaşamıştır. AB'deki bu akıllanmanın içinde Sünni ana eksendeki Türkiye'nin "orta yol İslâm"ına muhtaçlıklarını geç de olsa fark ve idrak etmiş olmalarını ümit ederiz. DAEŞ ve diğer selefi ve Vehhabi çıkışların sunduğu İslâm, Türkiye'nin Asr-ı Saadet odaklı Selçuklu ve Osmanlı asırlarıyla birlikte 10 asır boyunca yaşadığı, hukuk adalet, insan hakları ve çok kültürlülüğe dayalı gerçek İslâm değildir. Bu sebeple AB ve dünya, ya DAEŞ'le didişip duracak veya bizde tarihi seyri içinde uygulamasını bulan ehli sünnet imâna teveccüh gösterecektir.

Mülteci seferleri ayrı sebebtir. Vurdumduymazlık, kapılardan kovmak, tel örgü çekmek, çelmelemek, tekmelemek, botlarını batırmak, açlığa terk etmek Suriyeli talihsiz mültecileri yıldırmamıştır. Onlar için ölümden öte köy yoktur. Türkiye 50 binden başlayıp 2 milyon 500 bine dayanan mültecileri barındırırken, bunu ne şikâyet ve ne de Nobel sebebi saydı. 3-5 bin kişi Avrupa hudutlarına geldiğindeyse bu Avrupa Attila orduları, memleketlerini basmış gibi saç-baş yolar oldular.

Zirve'de Türkiye'ye iltifatın arka planında bu mecburiyetler vardır. AB karakaşımıza hayran değil. Beyannamedeki yazılı taahhütlerine nazaran mülteciler için ve başlangıç rakkamı olarak 3 milyar Avro'yu Ankara'ya teslim edeceklerdir. İkinci olarak Türk vatandaşları Ekim 2016'dan itibaren Avrupa'ya vizesiz girebilecektir. Üçüncü haber de "İktisadi ve Mali siyaset" başlığını taşıyan 17. Faslın 14 Aralık'ta açılacak olmasıdır. Diğer hususlar teferruattır.

Bakalım AB ve AK ne kadar samimi; yarın bu imzalar unutulacak mı yoksa kararlı bir şekilde yola devam mı edilecek? Aynı hey'et, 6 ay sonra Ankara'ya dönüp "üye ülkeler ödeme yapmıyorlar, parayı toplayamadık!" diyerek ipe un serebilir. Bunlara alışkınız. Avrupa, Türkiye'nin de Almanya ve Fransa kadar bir Avrupa memleketi olduğunu içine sindirmedikten sonra bu yol uzundur, kaygandır, dönemecin alınması kolay değildir.

.TERÖR CİNAYETİ!

2015-11-30 02:00:00

A -

A +

Bir memlekette eğer o memleketin Başbakanına inanılmayacaksa kime inanılır? Başbakan sn Ahmet Davutoğlu, net bir dille açıkladı ki ilk şehit düşen polisimizle Diyarbakır Baro Başkanı Tahir Elçi'ye sıkılan kurşunlar, aynı tabancadan çıkmıştır. Tabanca, merhum Elçi'nin cesedinin yanında bulunmuştu. Balistik inceleme, aksi iddiayı ortadan kaldıracak şekilde bu sonucu vermektedir.

Menfur cinayetin seyir şeklinin şöyle olduğu anlaşılmaktadır:
Baro Başkanı, dört mezhebi temsil eden Dört Ayaklı Minare önünde bir basın açıklaması yapacaktır. Açıklama, silah sıkılması, hendek kazılması ve insan ve tarihî eserlerin ziyan görmesi aleyhinedir. Bu sivil çıkışı haber alan örgüt, militanlarına sn Elçi'yi katletme talimatını vermiştir. Militanlar, ticarî bir taksiyle basın açıklamasının yapılacağı yere giderken polisler, şüphe üzerine arabayı durdurmuşlardır. Aracın durmasıyla militanların bir polisimizi katletmesi ve bir polisimizi de ağır yaralamaları bir olmuştur. Demek ki cinayet işlemek üzere tam hazırlık içindelermiş. Diğer dikkat çekici olan husus şu ki teröristler, bu cinayetler üzerine kaçıp kaybolmamışlardır. Önlerine çıkan engeli aştıklarını düşünerek aynı hızla basın açıklamasının yapıldığı yere varmışlar, Baro Başkanının emniyeti için orada olan sivil polislerle militanlar arasında çatışmalar çıkmış, bir militan kargaşadan istifadeyle hedefteki kişi olan Tahir Elçi'yi vurup öldürmüş, gazetecilerden de yara alanlar olmuştur.

Burada sorulacak soru şudur: -PKK neden Tahir Elçi'yi öldürsün?

Merhum Tahir Elçi, aslında uzlaşmacı, itidalli bir üslup sahibi iken bir buçuk ay kadar evvel birdenbire kendisiyle ters düşercesine PKK'nın terör örgütü olmadığı gibi tuhaf bir açıklama yapmış ve bu sözleri büyük tepkilere yol açmıştı. Bu sebeple gündemdeki bir isimdi. Terör, örgütlerinin çok ses getirecek cinayetler işleyerek doğacak karanlık havadan istifade etmeleri eskiden beri kullandıkları bir yoldur. Rusçu, Maocu, mezhepçi, türlü örgütler, tâ 1970'lerden beri ses getiren cinayetler işleyegeldiler. Nihat Erim, Abdi İpekçi, Gün Sazak, Kemal Türkler, Uğur Mumcu, Özdemir Sabancı gibi aralarında siyasetçi, iş adamı, gazeteci ve sendikacıların olduğu bir çok ismi katletmişlerdir. Bu ferdi cinayetlere paralel olarak yakın geçmişte 1977 Taksim ve 2015 Suruç ve Ankara cinayetleri gibi bir çok toplu katliamlar da vardır. Bunlardan çoğu faili meçhuldür. Son ikisinin DAEŞ tarafından işlendiği bilinmektedir.

Terör örgütleri, insafsız cinayetlerle kendilerinden söz ettirir, ayakta olduklarını güçlü olduklarını isbat etmeye çalışırlar. Bu sebeple toplumda karşılığı olan isimleri hedef alırlar. Tahir Elçi'nin kendisiyle çelişircesine yaptığı açıklama hafızlarda tazedir. Bu sırrı ailesi aralayabilir. Belki terör örgütünden aldığı tehditle böyle konuşmaya mecbur kalmıştı. Buna rağmen hayatını kurtaramadı.

Bölücü örgüt, devletin tavizsiz davranması üzerine Kandil'de hezimete uğradı. Bunun üzerine örgüt elebaşıları terörü şehirlere yayacaklarını duyurdular. Bu suikastle hem istedikleri zaman cinayet işleyebildiklerini ve hem de şehirlere inmiş olduklarını isbat gayretindeler.

Zamanlamaya da mutlaka dikkat etmek gerekir.

ASALA'dan Dev Sol, Dev Yol, TİKKO, DHKP, DAEŞ'e kadar nasıl ki bu örgütleri destekleyen, besleyen üst akıl ve merkezler varsa PKK'yı da destekleyen, himaye eden, besleyen üst akıl, akıllar ve Sömürgeci Başkentler var. Kandil'in PKK'ya dar edilmesiyle hava sahamızı ihlal eden Rus jetinin düşürülmesi eş zamanlıdır. Bu sebeple örgüte ses getiren suikastlerle şehre indiği haberinin ilânında ona cesaret veren bir üst aklın düşünülmesi ihmal edilemez. Bu işte belki el Muhaberat, Esad rejimi, İsrail ve Mossad vardır ama asıl hatırlanacak unsur, bir ânda öfke küpüne dönmüş Putin Moskova'sı ve Rus istihbaratıdır.

Devletin tam teyakkuzda olması gerekmekte. Benzer ses getirecek cinayetler işlenmesine fırsat verilmemeli.

HDP'nin ise aklıselimden yana tavır almak yerine hâlâ "katil devlet" söyleminde devam etmesi ayrı bir büyük sıkıntıdır.

Bütün sözlerin özeti bir cümledir:
Büyük Türkiye, Cihan Devleti Türkiye olma niyetimize bedel ödetilmek istenmekte.
Fakat kimse unutmasın ki Türkiye, böylesi terör, eylem, suikast ve cinayetlerle mücadelede de çok tecrübe sahibi olmuştur.
Kutlu yürüyüş, tâviz vermeden devam edecektir.

.OSMANLI TÜRKİYESİ-ÇARLIK RUSYASI KAPIŞMASI

2015-11-27 02:00:00

A -

A +

Ruslarla Türkler, benzer kutuplardır. Birbirlerini çekmek yerine itmeleri bundandır. Tarihte imzaları, mekânda eserleri, zamanda solukları vardır. Kuzey-güney hattındaki toprakların iki devi, Ruslar ve Türklerdir.

Devlet-i âli Osman ile Rus Çarlığı'nın yaptığı muharebeler toplandığında çeyrek asır tuttuğu görülür. Bu bir mekânın iki güçlü millete dar gelmesi keyfiyetidir. Türkler, İslâm öncesi Çinlilerle komşu iken İslâm sonrası da Ruslarla komşu oldular. İslâm öncesi Çinlilerle çarpışan Türk kılıcı, İslam sonrası Ruslarla çarpışır oldu. Haçlı muharebeleri bir ân için bir kenara bırakılırsa Karadeniz-Akdeniz-Hazar Denizi üçgeni, uzun asırlar boyu Osmanlı, Çarlık ve Acem devletleri güç mücadelesinin amansızca yaşandığı bir sahadır.

Yukarı Asya'ya medeniyet mührünü vuran dört millet vardır. Türkler, Çinliler, Acemler ve Ruslar. "Yukarı Asya" dememizin sebebi, İslâm Medeniyeti merkezli Arap kavmi gerçeğini ayırmak içindir. Endülüs'e kadar uzanır ki ayrı bahistir.

Yukarı Asya bu dört kavmin yoğurduğu topraklardır. Türkler, İslâm sonrasında Hindistan Babüroğulları, Büyük Selçuklu, Anadolu Selçuklu ve Muhteşem Osmanlı devirleriyle sancak yükseltmiştir.

Önce Babürler, sonra Osmanlı Devleti, İngiliz kıskançlık ve entrikalarıyla zamana veda etti. Osmanlı Devletiyle Çarlık Rusyası’nın sonları âdeta eş zamanlıdır. I. Dünya Harbinde kaderleri, sanki iç içe geçti.

Çarlık Rusyası'nın 1917'de Sovyetler Birliği olarak değişime uğramasından sonra Osmanlı Devletinin benzer akıbeti yaşaması sadece 6 yıl sonradır.

Şaşılası gidişata bakmalı ki bu iki milletin yeniden yükselişi de benzerdir ve yakın tarihlidir. SSCB 1989'da yıkılınca devletteki yeni dönüşümün adı Rusya Federasyonu oldu. Türk Milletinin tarih içindeki devletler zincirinin unvanı "Devlet-i Ebed Müddet"tir. 1923'te sancılı bir değişim yaşayan Türkiye, sırtındaki ağır Kemalsit ideolojiye rağmen 1950 Yekinmesi, 1983 Silkinişi ve 2002 Hamlesiyle Osmanlı Türkiyesi oldu. 1989'da komünist ideolojiyi terk ederek yeni bir yola giren Ruslar, 10-15 yıllık bir yalpalamadan sonra toparlandı. Şimdi yeniden Çarlık Rusyası doğmuştu. Bu sırada dünya lider sıkıntısı yaşarken Türkler, Recep Tayyip Erdoğan ve Ruslar, Vladimir Putin adında iki lider çıkartmışlardı. Olanlar, zamanın, mekânın, sosyolojinin ve tarih seyrinin eseriydi. Mâşeri vicdan liderleri, liderler vakti iyi keşfetmişlerdi.

Bütün bunlarla Turgut Özal zamanından başlayarak Türkiye-Rusya İlişkileri yeni bir renk kazandı. Artık muharebe değil, ticaret yapılıyordu. İki millet de ön yargılardan kurtulmaktaydı. Büyük projelere imza atılmaktaydı. Türkiye, iş adamlarıyla Rusya’yı âdeta inşa ediyordu. Ama; bu güzel gidişatın ilânihaye devam etmesi mümkün değildi. İki milletin tarih sahnesine çıkıp bir kere daha gürbüzleşmesinden sonra kapışmamaları mümkün değildi. En nihayetinde bu coğrafya, bu iki deve dar gelecekti. Arap Baharı, bu kapışmayı çabuklaştırdı. Cereyan eden hâdiseler, "Harbi Umumi"nin muhasebesini görmektir. Eğer ilk harpte haklar adil bir şekilde pay edilseydi bugün Irak, Filistin Suriye vs mes'eleleri olmayacaktı. O günkü adaletsizlik, sonrasında peş peşe gelen Amerikan hatalarıyla birlikte Ruslar, Deli Petro'nun vasiyetini infaz etme talihini yakaladılar. Hiç hakları olmadığı hâlde Akdeniz'e, Suriye'ye girip oraya buraya saldırırken "biz buradayız!" diye meydan okumaktalar. Düşürülen uçak, o meydan okumaya okkalı bir ihtardır. Türkiye, "ben zaten buradayım!" demiştir.

Osmanlı Türkiyesi ile Çarlık Rusyası, ilk kapışmasını yaşadı. Dileriz son kapışma olsun. Ne var ki bu iki devlet, büyüdükçe coğrafya onlara yetmeyecektir. Hayat hükmünü, kader fermanını ifa etmekte. Savaşı önleyecek tek sebep kuvvetli olmaktır. Kuvvet caydırıcıdır. Namık Kemal bu sebeple öyle demişti: "Hazır ol cenge ister isen sulh-ü salâh!"

.HAYDİ HOCA!..

2015-11-25 02:00:00

A -

A +

Hoca, kabine listesini "24 Kasım Öğretmenler Günü" Külliye'ye arz etti. Bunu bilhassa mı yaptı, başka sebeplerden dolayı mı seyir böyle gelişti bilmiyoruz. Bilhassa yapılmamış olsa bile güzel bir tevafuk. Bir Öğretmen Başbakan, kurduğu Hükümeti, öğretmenler gününde ilân etmiş oldu.

Yeni Hükümete baktığımızda şöyle düşündük: "Hükümette devamlılık!" Hani bizim de sıkça temas ettiğimiz "devlette devamlılık" diye bir mefhum vardır. Onun gibi ama öyle değil. Devlette devamlılık esastır, hükümetlerse geçicidir. Ne var ki bu defa öyle olmadığı görülüyor.

Kabinede ilk AK Parti Hükümetinden bu yana devam eden bakanlar bile mevcut. Erdoğan mühürlü Hükümet vasfı muhafaza edilmiş. Bir çok denge göz önüne alınmış. 1948 doğumludan 1978 doğumluya kadar değişik yaşta bakanlar görülmekte. Kamuoyunun tanımadığı isim çok az. Çevre, Maliye ve Gümrük Bakanları yeni. Diğer Bakanlar, ya Bakan olarak veya partide ön saflarda yer almış olarak veya diğer partilerden gelseler bile tanınmış isimler. Ayrıca bölge dengelerine de özen gösterilmiş. Gümülcine'den Urfa'ya, Trabzon’dan Adana'ya kadar bakan mevcut. Gelecek kabinelerde yurt dışı bölgelerini temsilen Bakanlar olacağını da şimdiden söyleyebiliriz. Kabinede eğitim seviyesi yüksek. Artık ortaokul, lise mezunlarını kabinelerde görmek çok zor. Giderek, yüksek lisans ve doktoralılar öne geçer. AK Parti iktidarlarında ilk defa 5 Başbakan yardımcılığı devrede. İki hanım bakanın aynı kabinede yer alması ise Türkiye'de ilk. Birinin başörtülü diğerinin başaçık olması da bilerek yapılmış bir uygulama olsa gerek.

Bir musibet bin nasihatten evlâdır.

AK Parti, 7 Haziran dersine iyi çalıştı.

Özensiz listeler terk edildi, 3 Dönem engeli ısrarından vazgeçildi. Tecrübe, pahalıdır. Tecrübe sahibi isimlerin birden kenara çekilmesi yerine arkadan gelenlerin onlarla aynı çatı altında vazife yapıp tecrübe kazanmaları doğru olandır. Şartlar bunu getirdi; kabine onun ifadesi.

Hoca, kabineyi açıklamadan önce kısa; "efradını câmi, ağyarını mâni" bir konuşma yaptı. Şöyle diyordu:

-Verdiğimiz her sözü yerine getireceğiz. Yeni bir anayasa yapmak için adımlar atacağız. Birinci vazifemiz milletimizi temsil etmektir, ikinci vazifemiz milletimize hizmettir, üçüncü vazifemiz milletimizin geleceğine sahip çıkmaktır. İlk Bakanlar Kurulu toplantısında arkadaşlarıma talimat vereceğim. Kim olursa olsun her vatandaşımızı kucaklayacak, Hazreti Mevlana'dan ilhamla bu topraklara sevgi aşılayacağız...

Yukarıdan beri "64. Hükümet" demediğimiz herhalde fark edilmiştir. Çünkü; bu sayı, gerçeği ifade etmemekte. Mademki devlette devamlılık esastır o halde Sultan Alparslan'dan bu yana olmasa bile Osman Gazi'den bu yana kaç Hükümet gelmişse sayılıp, bugün Hoca'nın kurduğu bu Hükümet ona göre isim almalı. Kara Kuvvetleri, İtfaiye, Polis, Postane, Kızılay vs vs tarihin derinliklerinden gelsin, fakat Hükümet etmeye dün başlamışız gibi bir rakam telaffuz edilsin. Bunda bir yanlışlık yok mu?

Hükümetimiz hayırlı olsun; hizmeti çok, eseri bol olsun.

Allah da insanlar da çalışmalarından memnun kalsın...

Haydi Hoca!

İş çok, hayat kısa, dünya küçük!..

.ORASI ÇANAKKALE

2015-11-24 02:00:00

A -

A +

Asılsız haberler çıkartıp bununla yönlendirmeler yapmak psikolojik savaşın bir parçasıdır. Türkmendağı'yla alâkalı propagandaya dayanan haberlerin gündemimize girmesi fevkalade düşündürücüdür. "Türkmendağı düştü, Türkmenler hududumuza dayandı!" haberinin yalan olduğunu Türkmen yiğitlerin ağzından duyarak ferahladık.

Bayır-Bucak, hudutlarımızın biraz ötesi. Türkiye Türkçesi konuşmaktalar. Bu insanların bizimle, dinleri, dilleri soyları, kültürleri birken bu denli hata nasıl işlenir? Asılsız haber, resmî makamlar tarafından neden ânında yalanlanmadı? Türk haber ajansları orada muhabir bulundurmuyor mu? Eğer Bayır-Bucak'ta bizden muhabirler yoksa bu bir ayıp, var olup da doğru haber alamıyorsak bu daha büyük ayıptır.

Türkiye ve İslâm âlemi bir asırdır dünyayı ve birbirini batılı haber ajanslarının verdiği haberlerle okumakta. Emperyalizm tek yönlü çalışmıyor.

Neyseki Türkmen yiğitleri, gerçeği haber verdiler.

Türkmen tümen komutan yardımcısı Alparslan Çelik'in şu yiğit haykırışına bakınız:

-Türkmendağı düşmedi, düşmeyecek de! Herkes haddini bilsin! Biz, Sultan Alparslan'ın Anadolu topraklarına girdiği tarihten beri buradayız. Son nefesimize kadar vatanımız için mücadele vereceğiz. Burası ikinci Çanakkale’dir. Kanımız aksa da zafer İslâm'ın! Allah var, keder yok!

Diğer Türkmen kumandanlar da aynı cümlelerle konuştular. Bunlar alnı öpülesi bahadırlardır. Sanki kahraman ecdat, cennet mekânlarından doğrulmuş, beyanat vermekteler. "Urus" "Acem", Nusayri ve taşeron Hizbullah, onlara havadan ve karadan ateş yağdırırken Türkmen bahadırlar, böylesine bir cesaretle konuşabilmekteler.

Şuna dikkat etmeli ki bu mücadelenin aslını, esasını "burası ikinci Çanakkale’dir!" sözü kadar hiç bir söz özetleyemez.

Emperyalist devletler, menfaat paylaşma noktasında anlaşmış görünüyorlar. Kürt kantonları birleştirilmek ve Türkmen vatanıyla irtibatımızı koparmak suretiyle Orta Doğu ile kara yolumuz kapatılmak istenmekte.

Yeni Hükümetin bir numaralı gündem maddesi Türkmen vatanı, Türkmendağı, Türkmenler ve Türkiye'nin buradaki millî emniyetidir.

Suriye'nin 95 sene evvel "Şam Vilâyeti"miz olduğunu dünyaya hatırlatma vaktidir. Her karış toprağı öncelikle bizi alakadar eder.

Türkmenlere askerî yardım, insan yardımı ve para yardımı yapmalıyız. Onlar uçaksavarları, tanksavarları vs satın alacak yerleri bulurlar.

"En iyi müdafaa taarruzdur!" deyimi bir hakîkattir.

Ankara sömürgeci başkentlere diplomatik taarruza geçmenin yanısıra iktisadî, ticarî, siyasî bütün kollardan baskı yapmalıdır. Buna rağmen netice alınamazsa Türkiye, Türkmenlere kendi vatanlarında "KSTC/ Kuzey Suriye Türkmen Cumhuriyeti"ni ilân ettirerek derhal bu devleti tanımalıdır.

Türkmendağı, Bayır-Bucak, ikinci Çanakkale...

Çanakkale kaybedilirse vaziyet vahim olur.

Asla akıldan çıkmamalı ki bu bir parti değil, devlet mes'elesidir. Türkiye böyle bir mes'elede iktidarı ve muhalefetiyle kenetlenmeli, tek yürek ve tek bilek olmalı!

Biz, Çanakkale'de 253 bin şehit verdik.

53 bin şehit de İkinci Çanakkale'de vermeyelim.

Düşman, Türkiye'ye duyduğu kin ve düşmanlıkla Türkmenlerine saldırmakta. Türkmenler, İkinci Çanakkale'de Türkiye'yi müdafaa etmekte, Türkiye için ölmekteler.

.TÜRKMENDAĞI

2015-11-23 02:00:00

A -

A +

Elimiz yazmaya bile varmıyor; "Türkmendağı düştü!" Haberi, yüreğimize hançer gibi saplanmakta. Adana'da MİT tırlarını durdurup Bayır-Bucak Türkmenlerine yardım götüren yiğitlere silah doğrultanlarla bu hain talimatı verenler, Türkmendağı'nın düştüğü haberini işitince acaba ne hissediyorlar? Acaba hangi yalanın, hangi mazeretin arkasına sığınıyorlar?

MİT tırlarını o gün durdurmanın, görevli şahısları engellemenin bedeli işte şimdi ortaya çıktı. O suçu işleyenler hakkında bundan böyle savaş hukukuna göre ek bir iddianame hazırlanması gerekmektedir.

Ek iddianamede "düşmana yardım ve destek olma" isnadı yer almalıdır. Eğer; Suriye Türkmenlerine, muhaliflere Türkiye'nin sevk ettiği yardımlar, en baştan itibaren sekteye uğramadan yapılabilseydi, bugün Suriye'de manzara başka türlü olacak ve şimdi bu acıyı yaşamayacaktık.

Türkmenleri ve Hür Suriye Ordusu'nu kalbden tebrik ediyoruz.

Bugüne kadar çok iyi dayandılar...

Geçen ay BM'deki Obama-Putin müzakeresinin hemen ertesi günü Rus uçakları IŞİD'i vurma bahanesiyle Suriye'ye girdi. Fakat ilk ândan itibaren Moskova, DAEŞ'i değil ılımlı muhalifleri, Hür Suriye Ordusu'nu ve Türkmen köylerini vurmaya başladı. Osmanlının "Moskof" dediği bir kere daha Moskofluğunu yapıyordu. Güney sınırımızda mutlak surette aleyhimize oyunlar oynanmakta. Washington ve Moskova'nın Suriye'ye dair bir menfaat bölüşmesine gittiklerinden şüpheliyiz. Paris saldırısı da pekâlâ parsadan pay kapmak için tezgâhlanmış bir oyun olabilir. Paris katliamı üzerine Fransa Cumhurbaşkanı Hollande "bu bir savaş sebebidir" diyerek işaret fişeğini ateşlemesi manidardır. Bu söz üzerine Fransız jetleri, Suriye semalarından bombalamaya başladılar. İran zaten hem kendisi ve hem de taşeron'u Hizbullah vasıtasıyla Suriye'de.

Türkmenler, Hür Suriye Ordusu ve ılımlı muhalifler, Nusayri rejim kuvvetleri, Rusya, İran, Hizbullah, DAEŞ ve yer yer YPG ile mücadele etmekteler. Onlara bu çetin mücadelelerinde sadece Türkiye yardımcı olmakta. Az evvel temas ettiğimiz gibi ABD, Fransa ve diğerlerinin derdi başkadır. Nitekim ABD dışişleri bakanı John Kerry, konuşmalarında devamlı zikzaklar çizmekte. Önce her tarafa çekilecek cinsten laflar ediyor. Sonra netlik ayarı yapılıyor. Bunun gibi Amerikan devlet başkanı Barack Obama'nın G20 konuşması da hayli yavandı. Sanki mecbur kalıp da Antalya'ya gelmiş gibiydi. Rusya Federasyonu devlet başkanı Vladimir Putin'in suratıysa toplantı boyunca beş karıştı. Sebebi G20'nin ardından anlaşıldı. Hiç vakit kaybetmeden Suriye'deki taarruzlarını şiddetlendirdi.

Bugün varılan vahim noktada Rusya, Nusayri, İran ve Hizbullah güçleri, Türkiye ile Türkmendağı arasındaki yolu kapatma çabasındalar. Fakat ümitsiz olmama adına şu söze çok dikkat etmeli. Türkmenler diyor ki: "Türkiye bize lâzım gelen desteği verirse biz Türkmendağı’yla kayıp köylerimizi geri alabiliriz!" Bu yüksek inanç ve kararlılık çok değerli. Bu inanç ve bu kararlılık, hatta kahramanlık duygusu tükenmeden Türkiye, tedbirde asla kusur etmemeli, asla geç kalmamalıdır.

Oyuna karşı uyanık olmalı.

Önce kurulmak; sonra da birleştirilmek istenen Kürt kantonları ve ardından el değiştirmeye zorlanan Türkmen vatanı üzerinden Türkiye'nin güney hududu yeniden tanzim edilmeye çalışılmakta. Tasavvur edilen şekil, tamamen aleyhimizedir. Yeri gelmişken onu da demeden geçemeyeceğiz; şu 98 km'lik hududu birlikte koruma hikâyesine de dikkat etmeli. Biz her tarafı emniyete almışken sadece 98 km'de mi aciz kaldık?

Türkiye, kamuoyu oluşturmak için BM'yi acilen toplantıya çağırmalıdır. Başkentlere yapılacak ikili görüşmelerle de samimiyetleri şüpheli dostlarımız üzerinde baskılar uygulamalıdır. Diğer taraftan cesur ve gözü pek kararlar alarak Türkmenler, en gelişmiş silahlar ve insan unsuruyla desteklenmeli ve ardından onlara "Kuzey Suriye Türkmen Cumhuriyeti"ni kurdurarak bu devleti tanımalıdır.

.MECLİSİN BAŞINDA BİR EL AZİZ'Lİ

2015-11-20 02:00:00

A -

A +

Sene 1968... Adana Erkek Lisesi Edebiyat Kolu II. Sınıfta okumaktayım. O yaz tatilinde İstanbul'a şimdi Eyüb Sultan Kabristanı'nın "serin serviler"inin altında âlem-i berzahta olan merhum Celal Er ağabeyimi ziyarete gelmiştim...

Memleket olarak sancılı günler eşiğindeydik.

27 Mayıs ve idamlar, ilk koalisyon arkada kalmış; sivilleşme şeklen de olsa başlar gibi olmuş; I. Demirel Hükümeti kurulmuştu. Kalkınma, refah merhum Menderes'in bıraktığı yerden aynı hızla devam ediyordu. Bunun dışımızdaki emperyalist dünya için tercümesi şuydu:

"Adnan Menderes'in idamına rağmen Türklerin yolu kesilememişti." Bu yüzden Adalet Partisi'nin bölünmesine bir yıl, 12 Mart Muhtırası'na üç yıl vardı. Paris'te sol hareketler başlamıştı. Bu kıvılcım, kısa sürede bütün dünyaya sıçrayacak, bizde ise yangına dönerek sönmeyecekti. Sadece bir yıl sonra İstanbul Hukuk Fakültesinde o sol hareketlerin silahlı, kurşunlu eylemlerinin içinde kalacağımızı nasıl bilebilirdik?

27 Mayıs darbesi yapılırken devrin matbuatı, cuntası, CHP'si gibi devrin resmî gençliği de destek vermişti. MTTB, darbede hayli faaldi. Ancak; her şey, bir parça düzelir gibi olunca Rasim Cinisli liderliğindeki bir grup milliyetçi genç, MTTB/Millî Türk Talebe Birliği'ni başarılması hayli zor bir hamleyle solcu gençlerin elinden kopardılar.

Rasim Cinisli ağabeyden sonra İsmail Kahraman ağabey, MTTB'nin başına geçti. Aynı kararlı irade devam ediyordu. Biz 15-18 yaşlarımızda Anadolu'dan bu destani çıkışları ve yürekli isimleri heyecanla takip ediyorduk. Sonraki yıllar, Türkiye'nin dehşet dolu kanlı yılları olacaktı. Her gün sokaklarda çatışmalar yaşanacak, 20-25 genç ölecek ve bu karanlık, 12 Eylül 1980'e kadar devam edecekti.

MTTB sokak eylemlerine karışmadı. Başkanlar, buna müsaade etmediler. MTTB konferanslar, eğitimler ve kitap kulübü seminerleriyle gençlere yerli değerler aşılamaya gayret etti. Biz, Kadir Mısıroğlu gibi bir çok ismi o seminerlerde tanıdık. Buna rağmen 12 Eylül'de MTTB'nin de kapısına kilit vuruldu...

1968'de İstanbul'a gelince ilk iş olarak MTTB'ye gittim. Yanımda bir arkadaşım daha vardı. Başkanı ziyaret edecektik. Bizi bekleme kısmına aldılar. İçerdeki toplantı uzun sürdü. Sabırla bekliyorduk. Sanki Başbakanla görüşecek ve o ân vatanın bütün dertlerini halledecektik. Nihayet kapı açıldı ve İsmail Kahraman, göründü. Sanki bir dev görünmüştü. O her zamanki çelebi tavrı ve beşûş çehresiyle "hoş geldiniz!" diyerek elimizi sıktı. O ân dünyalar bizim olmuştu. Ne demek? MTTB başkanını görmüştük; elimizi sıkmış, bizimle konuşmuştu...

Sonra çok zamanlar geçti.

İsmail Kahraman ağabeyle dost olduk. Bir kaç yıl evvel bu hatırayı kendisine de anlattım. Keyifle ve gevrek kahkahalarla dinledi.

Bilmem ki makam-mevki sahiplerine bir de şunu demeye gerek var mı?

-Aman ha, yanınıza gelen gençlere özen gösterin, onları muhatap alın, elini sıkın, sırtını okşayın, hatırını sorun, harçlığını sorun!

İsmail Kahraman ağabey, bizi ne zaman ve nerede görürse görsün mutlaka sarılır ve "el Azîz!" der. Sonra da "El Aziz"i, övmeye başlar. Ağabey, askerliğini orada yapmış. Her karşılaşmamızda etrafımızdakilere Elazığ’ı ve Elazığlıyı öve öve bitiremez. Bugüne dek Elazığ'dan sitayişle bahseden çok kimse gördük. Ama İsmail ağabeydeki muhabbet başka.

İsmail Kahraman, irsen Rizelidir, fakat hiç şüphe yok ki kalben El Aziz'lidir.

Rize için ne düşünürse "El Azîz" için de onu düşüneceğinden ve yapacağından eminiz. Şundan da emin olmak isteriz. "Elazığ" isminin hatalı olduğunu çok iyi bilir. Bu itibarla; meşhur hatanın düzeltilmesi, şehrin adının "Aziziye", "El Aziz" veya "Harput" olması için öncülük yapması bir "El Aziz"li olarak artık vazifesidir...

Yeni dönemde meclisin başına adına ister "bilge adam", ister "akil adam", isterse "kâmil adam" densin netice itibariyle cevheri bu toprakların değerleriyle zînetlenmiş bir güzel adam geliyor.

TBMM başkanı yapılmakla İsmail Kahraman'a vefa borcu eda edilmektedir.

Bu isabetli kararı alanları tebrik ederiz.

Hayrlı olsun.

.AVRUPA’NIN PSİKOLOJİSİ BOZULDU

2015-11-19 02:00:00

A -

A +

Fransa, tam bir panik içinde: Maçlar, konserler, sosyal faaliyetler iptal ediliyor, okullar tatil, insanlar işe gidemiyor, sokaklar tenha, uçakların yönü değiştiriliyor. Her tarafta asker ve polis kaynamakta. Bir zamanların efsane şehri Paris’te OHAL var. Evler basılmakta, çarpışmalar olmakta. Bunu Fransa yaşıyor ama bütün Avrupa, bütün batı iliklerine kadar hissetmekte.
Manzara da gerçek de o ki Avrupa’nın psikolojisi bozulmuş vaziyette. Bizim 40 yıldır uğraştığımız teröre bir saldırıda teslim oldular. Bu psikolojideki bir memlekette hayat zehir olur. Adil kararlar verilemez. Kendilerinden görmedikleri herkesi düşman kabul ederler. Şimdi Fransa’da Müslümanlar, mağripliler, Afrikalılar düşman. François Hollande’ın geçen günkü bir sözü çok tehlikeliydi. Fransız vatandaş bile olsa lüzum gördüklerimizi vatandaşlıktan çıkartmak için kanun yapacağız diyordu. Adalet, masumla suçluyu ayırabilme marifetidir. Bugün başta Fransa olmak üzere bütün Avrupa, bütün batı adaletle, ölçüyle, aklı selimle imtihandadır. İnsanlık var olduğundan beri değişmez hukuk kaidesidir ki suçlar şahsîdir. Şüpheden zanlı istifade eder. Hukukta, heyecan, panik, öfke ve ötekileştirme olmaz. Olursa ona hukuk denmez.
Fransa, Almanya, Avrupa ve Batı’ya ibretle bakıyoruz. Şu yaşananlar karşısında bugün bizim hesap isteme hakkımız doğmuştur?
Biz, insan değil miyiz? Biz, terörle mücadele ederken neden bizi anlamadınız? Neden her ağzınızı açtığınızda polisimizi, askerimizi, hükümetlerimizi devletimizi suçladınız? Sadece suçlamakla kalmadınız, Fransa cumhurbaşkanının eşi bayan Mitterant, Yeşiller partisi temsilcileri, gazeteci kılıklı ajanlarınız, teröristlerle kol kola girip Türkiye’ye sataştılar. Medyanız, yalan, iftira ve karalama huyunu hep devam ettirdi. Bütün Batı, bize saldıran terör örgütlerine silahın her çeşidini sattı ve satıyor. Fransa Almanya, Hollanda, Belçika, İsveç vs PKK ve DHKP-C gibi kanlı örgütlere yataklık yapmakta. Fehriye Erdal gibi hükümlüleri iade etmediğiniz gibi cezaevlerinden kaçırttınız. Terör örgütlerine istihbaratlarınızla da destek verdiniz. Destek verdiğiniz bölücü örgütün İsveç Başbakanı Olef Palme’yi öldürmesinden bile ders çıkartmadınız. Yüz yüze geldiğimizde elimizi sıkıp dostuz dediniz, stratejik müttefikiz dediniz ama vakıflarınızla, ajanlarınızla ülkemizi karıştırdınız, içerden kalemler, manşetler ve ekranlar satın alıp yönlendirdiniz. Taksim’deki Gezi İsyanında bile sizler vardınız. Biz, saldırılar karşısında meşru müdafaa hakkımızı kullandığımızda, sizlerin devlet adamlarınız, gazete ve televizyonlarınız bizim hükümeti, cumhurbaşkanını ve devletimizi en ağır sözlerle yerip itibarsızlaştırmaya çalıştınız. Son Kandil operasyonunda bile, daha bir buçuk ay evvel ölçüsüz güç kullanmaktan söz eden sizler değil miydiniz? Öyleyse bu feryat niye? Bu şiddet ne kadar doğru? Sizin kanınız daha mı kırmızı?
Terörle mücadele edin. Fakat biraz sakin olun. Biraz akıllı olun. Bu bozuk psikoloji sosyal travmalara yol açar ki cemiyetinizi on yıllar boyu hasta eder. Mücadeleniz, hukuk hassasiyeti içinde olmalı. Yüzleşmek, geleceğiniz için ihmal edilmemesi gereken bir mecburiyettir. Osmanlıya, mağriplilere, Afrikalılara, Orta Doğulu milletlere, İslam âlemine yaptığınız sömürü ve zulümleri hatırlama zahmetine katlanın. Teröristlere verdiğiniz desteğin, sattığınız silahların hesabını çıkartın. Bakın bakalım; kârda mısınız, zararda mısınız? O zaman el Kaidelerin IŞİD’lerin kimsenin değil; sizin eseriniz olduğunu belki görürsünüz.
Batı; sanki bir çöküşün başlangıcında.
Bu bozuk psikoloji yıkıcıdır.

.G20

2015-11-18 02:00:00

A -

A +

Terör, G20 Zirvesinin bir numaralı maddesi oldu. Suriye ise iki numaralı madde. Kabul gören fikirlerden bir diğeri de fakir ülkelerin bir ân evvel fukaralıktan kurtarılması.
G20 esas itibariyle bir ekonomik zirvedir.
Fakat, Türkiye, bu defa terör ve iç savaşla mahvolan Suriye ile hayatları alt-üst olan mültecilerin de daha bir ağırlıkla zirveye girmesi için çalışmalar yapmaktaydı. O çalışmalar, bir şer sebebiyle kolaylaştı. Sonuç bildirisine baktığımızda güzel temennilerin olduğu bir metin. Kınanması gereken kınanmakta, birlikten, ortaklıktan bahsedilmekte, ümit verici kayıtlar yer alıyor. "Pembe tablo" demek yanlış olmaz. Buna rağmen şüpheden uzak duramıyoruz:
Antalya'da söylenen bu diplomatik sözler, hakikaten tutulacak mı? Yoksa herkes evine döndükten sonra imzalı metin yavaş yavaş rafa mı kalkacak? Herkesin "Esadsız Suriye"si kendine göre mi olacak? Eğer böyle olursa bugün denilenlerin "güneş doğudan doğar, batıdan batar" sözünden öte bir değeri kalmaz. Güneşin doğudan doğup batıdan battığı doğrudur ama bunu söylemenin kime ne faydası var?
G20'yi inanılır bir teşkilat yapacak olan icraattır. İcraat denince kaçınılmaz olarak müeyyide akla gelmekte. Denilenler yapılmazsa ne olacak? Vaadler tutulmadığında ceza verecek bir yapılanma mevcut değil.
Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın bizzat ev sahipliği yaptığı G20'de Türkiye, dünyadaki haksızlıklara dikkat çekti. Mülteciler ısrarla dile getirildi. Terör mel'aneti yüzünden 40 yıldır 40 bin vatandaşını ve hesap edilemez servetleri heba eden bir ülke olarak iyi anlaşılacağımızı ümit ettik. Gündem hakimiyetimiz iyiydi. Ama yine de endişeliyiz.
Niçin?
Çünkü; gözden kaçmasın:
Sonuç bildirisinin beyan edildiği saatlerde Rusya Bayır-Bucak Türkmenlerini bombalıyordu. Bu açıkça Türkiye'ye karşı tavırdı. ABD Barack Obama'nın konuşmasıyla Türkiye'nin üzerinde ısrarla durduğu "güvenlik şeridi"ne taraftar olmadığını açıklıyordu. Canı yanan Fransa ise Cumhurbaşkanı François Hollande'ın yaşadıkları terörü kasdederek "bu Fransa için bir savaş sebebedir!" demesiyle beraber Rakka'yı bombalamaktaydı. Cumhurbaşkanları Fransa'nın artık savaşta olduğunu söylüyordu. Vesilesi çok kötü olmuştu ama kendileri için aynı zamanda bir fırsat doğmuştu. Suriye'ye istediği çapta giremiyordu. Bu defa bu terör vesilesiyle hemen girebildi. Hemen girdi fakat eski sömürgesini hemen terk etmeyecek.
Öyle ise...
Vaadleri zamana bırakırsak gerçek tablo şudur. Rusya, askerî gücüyle Suriye'dedir. ABD oradadır. İran mevcuttur. Fransa, yerini hınçla almıştır. Türkiye ise Amerikan başkanının ifadesiyle kaldırılması kolay kolay mümkün olmayan bir yükün altına girerek insanlığı hicaptan kurtarmak adına 2.5 milyon mülteciyi misafir etmektedir. Bu Türkiye, Suruç veya Ankara katliamı üzerine Fransa'nın binlerce km öteden gelerek DAEŞ'in merkez edindiği Rakka'ya bombaladığı gibi bombalasaydı acaba nelerle karşılaşırdı? Halbuki, Suriye, 95 yıl evvel Türkiye'nin sömürgesi değil vilayetiydi. Hiç temenni etmeyiz ama bize öyle geliyor ki G20 edibane sözlerle orada kalacak; fakat, iki şey yaşanacaktır. İslâm dışı dünyada korkunç bir İslâm nefreti yükselecek, her baş örtülü Müslüman hanım, her sakallı Müslüman erkek terörist olarak görülecek, rahatsız edilecek, göçe zorlanacak... Suriye ise Fransa, Amerika ve İran'ın menfaat çatışmalarının kapıştığı bir mücadele ve pazarlık alanına dönecektir.

.İLLİYET RABITASI!..

2015-11-17 01:00:00

A -

A +

"İlliyet rabıtası" hukukta "sebep-sonuç ilişkisi" demektir. Bir hâdisede neticenin doğru anlaşılabilmesi, sebebin bulunmasıyla mümkündür. Netice, mes'eleyi izah etmek için tek başına yetmez. Sonuçtan hareketle sebebe gidilir ve yapılan yargılamayla da hüküm verilir...

35 senedir Afganistan'da yaşanan infilak ve ölümler sayılamayacak kadar fazla. Irak'takiler Afganistan'dan az değil. Filistin, Yemen öyle. Afrika, bugün bile sömürülmekte. Suriye zaten iç harpte. Türkiye'de, Hatay, Gaziantep, Diyarbakır, Suruç Ankara patlamaları, bu patlamalardaki ölümler hafızalarda.

Dünyanın bazı bölgelerinde yaşanan şiddet, dehşet, ölüm ve infilaklar ABD'ye, Avrupa'ya uzak uzak iklimlerden gelen zevksiz sesler gibiydi. O seslerin, katliam ve dehşetin çok da uzakta olmadığı ilk olarak 9/11 Eylül 2001 Tarihinde Amerika'daki İkiz Kule saldırılarında görüldü. O zaman yalnızca Dünya Ticaret Merkezi vurulmadı. Başkentteki savunma bakanlığı binası da vuruldu. 9/11 Eylül Olayı, Amerika'yı da dünyayı da çok sarstı. Onun bir benzeri bu defa Paris'te yaşandı. Fransa-Almanya dostluk maçının oynadığı stattan, konser salonuna ve daha üç-beş merkeze kadar eş zamanlı terör saldırıları yapıldı. Bazılarında "canlı bomba" denen teröristler, intihar etti. Bazılarında uzun namlulu silahlarla katliam yapıldı. 132 kişi öldü, çok sayıda kişi yaralandı. Fransa paniğe kapıldı, dünya ayağa kalktı.

Vahşi saldırıyı DAEŞ üstlendi. Bunun üzerine Fransız jetleri DAEŞ'in merkez olarak elinde tuttuğu Rakka'yı vurmaya başladılar. Bütün bunlar, sonuçtur. Bir de bu sonucu doğuran sebepler var. O sebepler dile gelmeden sağlıklı teşhis konamaz.

Sebep; emperyalizmdir, vahşi kapitalizmdir, sömürgeciliktir, haçlı zihniyetidir.

Garp âlemi denen Batı, 5 asırdır, Afrika'yı, Orta Doğu'yu, Asya'yı, Mayaları, Pigmeleri, Kızılderilileri sömürdü ve sömürmekte. I. Dünya ve II. Dünya Harbi neticede sömürgecilikle bitti. Onları Afganistan işgali, I. II. Körfez Hareketleri ve Arap Baharı takip etti.

Geniş coğrafyalarda asırlar boyu değişik milletler ve fakat çoğunluğu Müslüman olan insanlar, canlarından, mallarından, vatanlarından, hürriyetlerinden oldular. Doğu ve İslâm âlemi iliklerine kadar sömürüldü. Kapitalist ve emperyalist zihniyet, terörü tahrik etti. Mağdur olan milletler veya onların içinden zümreler, bir başka devlet tarafından kullanıldı. İç içe örgütler doğdu. Bazıları İslâm adına ortaya çıktı. Bunu yapanlar, böylece aynı anda bir çok menfaat elde etmekteydiler. Bir proje olarak hazırlanıp sahaya sürülen DAEŞ ile 9/11 Eylül'le yapılmak istenen "İslâm eşittir terör" algısı güncelleniyordu. O güncellenme son olarak Paris'te tekrarlandı. Paris'teki vahşetin bir mağduru ve iki mağdur adayı vardır. Ölü ve yaralılarla onların aileleri birinci mağdurdur. Diğer mağdurlarsa Avrupalı Müslümanlarla, Avrupa'ya sığınan mültecilerdir. Avrupalı Müslümanlar, yaşadıkları devletin vatandaşı olsalar bile bundan böyle rahat ve huzurları kaçacak, batılı fanatiklere açık hedef olacaklardır. Mültecilerin hâli ise zaten daha kötü bir istikbal vaad ediyor.

Terör, bugün bir insanlık dramıdır. Bir musibettir. Bu musibet, bu suç bir kısır döngü hâlini almıştır. Korkarız ki Paris son değildir. Bazen Kapitalizm, bazen Komünizm, bazen Faşizm, bazen Nazizm diye sahneye çıkan sömürgeci vahşi batının 5 asırlık insafsızlığı, talanları, işgalleri, sömürüleri, katliamları dünyayı bu hâle getirdi. Teröristler mes'uldür. Ancak; vahşi batı da aynı şekilde mes'uldür.

.G20'NİN BMGK'NİN YERİNİ ALMASI

2015-11-13 01:00:00

A -

A +

Dünyanın gelişmiş ülke liderleri, Antalya Belek'te misafirimiz olmaktalar. Bu zirve, acaba gerçekten derde derman olacak mı, yoksa kulağa hoş, göze güzel gelen konuşma ve davranışlarla tamamlanıp bitecek mi?

G20'nin bir çok gündem konusu olacak. Esas ağırlık Suriye ve mültecilerdir. Suriye'de dehşetli bir insanlık dramı yaşanıyor. İnsaf ve vicdan, 21. asırda erken iflas etti. 5-6 milyon insan yurt dışında mülteci. Bir o kadarı yurt içinde yerinden olmuş vaziyette. Yarım milyon rejim tarafından katledildi. Her gün bir bot dolusu zavallı Akdeniz'in sularına gömülüyor.

"Suriye sorumluları" diye bir başlık açarsak; başlığın altını şöyle doldurmak mümkün: Suriye'yi bu hâle düşürenler, oradan menfaat devşirmeye çalışanlar, susup seyredenler, içi yanıp yardım edenler.

İçi yanıp yardım eden esas devlet, Türkiye'dir, biziz. İran ve Rusya menfaat koparmaya çalışıyor. BM ve AB seyircidir. ABD "Arap Baharı" diye anlaşılmaz bir senaryo ile Suriye'yi daha evvel Irak ve Afganistan'da olduğu gibi felakete sürükledi.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, sorumlu, kusurlu, çıkarcı ve nemelazımcı devlet ve teşkilatların ayıplarını gıyaplarında yüzlerine vurageldi. Bu defa gözlerinin içine baka baka yüzlerine vuracak!..

Sn Erdoğan, önceki gün Ankara'da DEİK/Dış Ekonomik İlişkiler Kurulu Toplantısı'nda esas itibariyle G20 Zirvesinde yapacağı konuşmanın özünü dile getirdi. Suriyeli mazlumların hâlini, bölgenin Türkiye ile mevcut ve muhtemel münasebetlerini resmetti. Konuşmada isim vermeden Rusya gibi, İran gibi Suriye yangınına odun taşıyanların pek yakında kendilerini yangının içinde bulacaklarına dikkat çekti. DAEŞ saldırıları üzerine doğabilecek iki milyonluk yeni göç dalgasının Türkiye ve AB'ye yapacağı etkileri anlattı. Bütün bunlar, basında uzun uzadıya mevcut.

Cumhurbaşkanının asıl sahip çıkılması gereken bir teklifi ise gözlerden kaçmış.

Sn Erdoğan, tâ Başbakanlığından beri her vesileyle "dünya 5'ten büyüktür!" diyerek eskimiş, pörsümüş, kemikleri zayıflamış, eklemleri kireçlenmiş, gözleri görmez olmuş BM ve Güvenlik Konseyine eleştiriler yöneltmektedir.

Bugün yer kürede devletler ve milletlerarası yığınla kangrenleşmiş ihtilaf varsa ve onların içinde Suriye bir numaraya yükselmişse baş mes'ul BM ve onun haksızlıkları koruma kurulu olan Güvenlik Konseyidir. II. Dünya Harbinden sonra galip devletler, kendi keyiflerine göre bir dünya teşkilatı şekillendirdiler. Genel kurulda her devlet yer alacak fakat GK 5 devletten mürekkep olacaktı. Alınan bir karar, GK üyesi sadece bir devlet tarafından veto edilse bile karar hükümsüz olacaktı. Bu adaletsiz ve insafsız yapı aynen hayat buldu, böylece sürüp gitmekte. BM yapısının değişmesi gerektiğini biz burada on yıllardır yazıyoruz. Sn Erdoğan da on yıldır dile getirmekte. Cumhurbaşkanı, bu kabulü mümkün olmayan probleme, DEİK'teki konuşmayla yeni bir sayfa açtı. Bunu Belek'te dünya adlı sinemanın aktörleri önünde bir kez daha tafsilatlandıracak. Türkiye Cumhurbaşkanı, BMGK'nın yerini G20'lerin almasını teklif etmektedir. Bu teklifin zamanın unutkanlığında kaybolup gitmemesi gerekir. Türkiye, fikri takip sahibi olmalı, namuslu devletler teklife sahip çıkmalıdır. Ve elbette ahlaklı medya. Aksi hâlde Suriye, Filistin, Irak, Kırım, Doğu Türkistan, Myanmar, Somali, Orta Afrika gibi dramlar, felaketler, insanlık ayıpları bitmez...

.MUHALEFET GÜNÜ

2015-11-11 01:00:00

A -

A +

Başbakan sn Ahmet Davutoğlu, dünkü açıklamasında Hükümeti kurduktan sonra yeni anayasa da dahil her konuyu görüşmek üzere muhalefet liderleriyle bir araya gelmek istediğini dile getirdi...

Yeni dönemde Başbakan'ın haftada bir, yahut 15'te veya ayda bir muhalefet liderlerini kabul ederek onlara bilgi aktarıp görüş alması bizim de bu sütun ve ekranlarda defalarca tekrarladığımız bir fikirdir.

Tasavvur edilen bu toplantılara pekâlâ "Muhalefet Günü" denebilir. Başbakan, muhalefet liderlerini topluca mı kabul eder, yoksa ayrı ayrı mı görüşür? Bu şimdiden kestirilemez. Herhalde tek tek istişare edilip gerektiğinde hep birlikte müzakere yapılır. Böylece iktidarla muhalefet basın üzerinden atışıp-çekişeceklerine ne diyorlarsa yüz yüze konuşma imkânına kavuşmuş olurlar.

Bu yol, şüphesiz ki medeni bir üsluptur. Hükümet, önümüzdeki hafta sonu gibi kurulacağına göre ay bitimi yahut aralık başı liderlerin görüşme takvimi olabilir.

İşte hassas nokta da burasıdır:

Böylece Sovyet-Amerikan çatışma dönemine mahsus arada Demir Perde'nin olduğu "Soğuk Savaş politikası" ile yeni zamanlar ileri ve insani siyasetinin farklılığı kendini gösterecektir.

Başbakanın, "gündemdeki iç ve dış problemleri görüşmek üzere" bir mektupla veya özel kalemi vasıtasıyla muhalefet liderlerini dâvet etmesi üzerine şu ihtimaller yaşanabilir:

1. Bütün liderler, teşekkür eder ve toplantıya memnuniyetle katılırlar.

Bu şüpheli ihtimaldir.

2. Bir kısmı dâvete icabet eder, diğerleri etmez.

Bu kuvvetli ihtimaldir.

3.Toplantıya hiç biri iştirak etmez.

Bu ise zayıf ihtimaldir.

Şayet; 7 Haziran sonrası Hükümet ortaklığı arayışı esas alınırsa durum çok ümit verici gibi görünmüyor. O takdirde en zayıf ihtimal, en kuvvetli konuma gelmekte. Seçim mağlubiyetine bir de terörle mücadeleye karşı duyulan psikolojik bozgun eklenince HDP'nin dâvete icabet etme ihtimali yok gibidir. AK Parti'ye ciddi bir oy yüzdesi kaptırmış olan MHP merkezinin ise yine "hayır" demesi beklenebilir. 1 Kasım seçim sonuçları üzerine kazanların kaynayıp, öfke dolu seslerle kurultay çağrılarının yapıldığı CHP genel merkezinde ise dâvetin ilgi görme şansı düşüktür..

Biz her partinin günübirlik düşünmeyip demokratik hayatımıza bir kurum kazandırmak adına feragatı nefste bulunmasını arzu ederiz. Başbakan Davutoğlu'nun "yeni anayasa dahil her konuyu görüşeceğiz" demesine dikkat etmeli. "Her konu" sözü önemli. İç ve dış mesele olarak ne varsa; kim neye itiraz ediyor, neden şikâyet ediyor, ne teklif ediyorsa... "Muhalefet Günü"nde bunları ele alma fırsatı doğacaktır.

Kimse, soğuk savaş somurtkanlığına iltifat etmemeli.

.CHP DÖNÜŞEMEZ!..

2015-11-10 01:00:00

A -

A +

MHP o dönemeci alacak kıvraklığı gösteremedi. HDP zaten yeniden kendi mahalline döndü. CHP şu gün istense de istenmese de ana muhalefet partisidir... Demokrasilerde yalnızca iktidar olan parti değil, diğer partiler de ehemmiyet arz ederler. Bu partilerin içinde ana muhalefetin yeri daha bir farklıdır. Ne var ki bu farkın değeri dönemlere mahsustur. Eğer; bir parti, girilen her seçimde ana muhalefet olarak kalıyorsa orada hastalık var demektir. CHP çok çok uzun bir zamandan beri tek başına iktidar olamamakta; uzun bir zamandan beri de koalisyon liderliği yapamamaktadır. Ana muhalefet partisi olmak, bir san'at ve zenaat olmadığına göre bu durum neyin nesidir? Şöyle bir ihtimal bile gelecek zamanlarda yaşanabilir. 2050'de AK Parti, 2002'den beri iktidar, CHP de 2002'den beri ana muhalefet olarak yola devam ediyorlar olabilir. Böyle bir siyasi yapılanma, dünya demokrasilerinin hiç birinde mevcut değildir.

Bugün bir kısım delegeler, Kemal Kılıçdaroğlu ile çalışma arkadaşlarına öfke içinde bağırıp çağırarak kurultay toplanmasını istemekteler. Ürettikleri bir çare de yok. Diyebildikleri şundan ibaret: "Partinin sol ve devrimci tarafı öne çıkartılsın!" "Tut kelin perçeminden!" Kinayesi böylesi demler içindir. Delege sistemi Türk demokrasisinin özürlü yanlarından biridir. Orada hakimiyeti elinde tutan Moğolcasıyla "kurultay" yahut Frenkçesiyle "kongre"ye hakim olduğundan bu öfkeler bir sonuç almaz.

Çünkü; CHP kendine has bir partidir!

CHP genel başkanı Bülent Ecevit, hapisten çıkınca herkes O'nun efsanevi bir biçimde başına geçtiği CHP liderliğine döneceğini tahmin ediyordu. Fakat sn Ecevit tahminlerin aksine gidip DSP'yi kurdu. Bunun üzerine biz de kendisini TGRT'de yayınlanmakta olan "Entellektüel Boyut" adlı programımıza aldık. Orada CHP'ye dönmek dururken neden yeni bir parti kurduğunu sorduğumda bana şu cevabı vermişti: "CHP kendine has bir parti, bazı şeyleri aşamadım!" Bülent Ecevit, ne kadar haklı olduğunu ilerleyen yıllarda DSP'yi iktidar yaparak göstermiştir.

Diğer bir hatırayı nakledelim:

90'ların sonlarıydı. CHP genel başkanı Deniz Baykal ile eski CHP binasındaki odasında baş başa sohbet ediyorduk. Sn Baykal, öz eleştiri anlamında öyle şeyler dillendirdi ki dinleyip geçilemezdi. Bunun üzerine duvardaki 6 Ok armasını göstererek kelimesi kelimesine şunu söyledik: "Sn Baykal, bu dediklerinize göre 6 Ok müzelik eşya olmuş!"

Belki CHP'lilerin gördükleri hâlde cesaret ederek dile getiremedikleri hakikat budur. Şu naklettiklerimizden başka bugün herkesin hatırlayabileceği bir başka belge daha mevcut:

Kemal Kılıçdaroğlu CHP genel başkanı seçildiğinde tıpkı Bülent Ecevit gibi "Yeni CHP" demişti. O, "Yeni CHP" deyince partiyi tapulu mülkleri gören keskin Kemalistlerle eşi bulunmaz laikçi CHP'liler burunlarından soluyarak genel başkana "Yeni CHP'ni de al git!!!" dediler. Sn Kılıçdaroğlu, mücadele etmek yerine sözünü terk etmeyi tercih etti...

Bunlar yaşanmış gerçekler.

Bu ve daha nice benzer sebeplerden dolayı bugün Türkiye'de ana muhalefet olmayı âdeta meslek edinmiş bir parti vardır. Böyle bir sosyal ve siyasi hastalığın tedavisi ilgili herkese düşmekte. CHP yakın mazisine bakıldığında Bülent Ecevit ve Deniz Baykal'dan sonra çalışmaları en göz doldurur CHP lideri sn Kılıçdaroğlu'dur. Gerek 7 Haziran ve gerekse 1 Kasım için kimse "Kılıçdaroğlu çalışmadı!" diyemez. Çalışmaya çalıştı ama parti dokusu, mazisi ve halk indindeki telakki ediliş şekliyle en nihayet fazladan olarak 2 MV çıkartıldı. O çalışmanın karşılığı bu değildi. Hadise orada da kalmadı. Bu defa da genel başkan bir kısım partilileri tarafından hırpalanmakta.

Öyle ise yapılması gereken yerlileşme yönünde dönüşmektir. Ama böyle bir sürecin mevcut partide olması imkânsız.

Kemal Kılıçdaroğlu da Bülent Ecevit'in yaptığını yapabilir mi? O cesareti gösterebilir mi?

Kendine inanan ve kendisinin de güvendiği kadroları alarak yeni bir parti kurabilir mi? Çünkü CHP'yi dönüştüremez. Bunu Ecevit bile yapamamıştı.

Evet; onu diyoruz; sn Kılıçdaroğlu, CHP'yi zamanı ve ülkeyi okuyamayan keskin Kemalistlerle benzersiz laikçilere bırakarak arkadaşlarıyla birlikte yeni bir parti çatısı altında siyasete devam etmelidir.

Doğru; bu büyük bir risktir.

Fakat risk alan büyümektedir.

.AKLI SELİM SAHİBİ KÜRTLERLE MİLLİYETÇİLERE TEŞEKKÜR BORÇLUYUZ!

2015-11-04 02:00:00

A -

A +

Türkiye'nin 1 Kasım Seçimleri'nde 13 yıldır devam eden istikrarı kaybetmeyerek içerde ve dışarda itibarı artmış biçimde yoluna devam etme fırsatını yakalamasında bir çok sebep var...

Bu sebeplerin en önde gelenlerinden biri, adına "muhafazakâr" denen Müslüman Kürtlerdir. Diğeri de vatanının yücelmesini partisine tercih eden milliyetçiler.

Aklı selim sahibi Kürt kardeşlerimiz vatanın, milletin, birliğin, dirliğin, istiklalin ve istikbalin yanında yer alarak saflarını belli ettiler. O çilekeş insanlar, saflarını belli ederek "öz yönetim" safsataları, özerklik efsunları, hendekler, çukurlar, gençleri dağa kaldırma, silahlı tehdit eşkıyalıkları ve daha nice zulümlerle Doğu ve Güneydoğu'da hayatı zehir eden PKK/KCK terör örgütlerine karşı vakarla dikildiler.

PKK sevk ve idaresindeki HDP, 7 Haziran'da yüzde 13'ün üzerinde oya ulaştıysa bunda bölgede lâzım gelen emniyet tedbirlerinin alınmamış olmasının, idareyi Barış Süreci rehavetinin sarmasının büyük payı vardır. Dağlılar böylece seçmenin iradesine el koydu. Seçmen sayısından ziyade oyların çıktığı vilayetler oldu.

Bu hata telafi edilip 1 Kasım günü bütün yurtta olduğu gibi Doğu ve Güneydoğuda da yüksek seviyede emniyet tedbirleri alınınca vatandaş, kendi iradesiyle oy kullandı. Neticede HDP baraj sınırında zor tutundu. Eğer; köylerdekiler dahil her Kürt, terör tehdidinden tam olarak kurtulduğuna inanabilseydi HDP çok daha az oy alırdı.

2 Kasım 2015 sabahı Türkiye'nin huzur ve istikrarı kaybetmemesinde, kargaşa ve ümitsizliğe uyanmamasında başta Doğu ve Güneydoğuda yaşayanlar olmak üzere ülke sathındaki bütün aklı selim sahibi vatanperver Kürt kardeşlerimizle partizan hislere kapılmayarak oylarını vatanın selamet ve saadeti için kullanan Milliyetçi/Ülkücülerin büyük payı vardır.

Bizim Kürtlerimiz, Lozan'da ayrılmayı reddettikleri gibi 1 Kasım'da da emperyalizmin ileri karakolu PKK'yı reddettiler. Onunla olan HDP'yi de ellerinin tersiyle ittiler. Öyle ki HDP 21 vekil birden yitirdi, iki vilayet dışında hiç bir yerde oylarını arttıramadı.

Bu ülkenin kendilerine "muhafazakâr" denen Müslüman Kürtleri çok çektiler. Bir dönem Tek Parti vesayetindeki devletten, bir dönem eşkıyadan zulüm gördüler. Buna rağmen onlar, kıblemizden, Bayrağımızdan, birliğimizden kopmadılar. Bu ülkeye oldum olası çok hizmetleri var. 70'lerde Komünist istilaya karşı şehit düşen 5 bin Ülkücü'nün içinde nice Kürt Ülkücü vardır. Son büyük hizmetleri, vatanın neresinde yaşarsa yaşasın ümmet şuuruyla hareket ederek doğru yerde durmalarıdır.

"Önce partim değil, önce vatanım, vatanımın istikbali!!!..." diyerek bir tehlikeli berzâhta oylarını istikrardan ve Büyük Türkiye'den yana kullanan ülkücüler ne kadar azizse aynı düşüncelerle oy kullanan Kürtler de o kadar azizdir.

Türkiye, kavuştuğu bu güçlü iktidarı öncelikle bu iki unsura borçludur.

Türkiye, bu güzel insanlara teşekkür etmelidir.

.II. CUMHURİYET

2015-10-30 02:00:00

A -

A +

27 Mayıs 1960 Cunta Darbesi yapıldığında darbeciler, yalnızca bir iktidarı devirmediler. Devlet, ordu, üniversite...nerede ne kadar yerli ve millî yetişmiş insan varsa emekli ederek evlerine gönderdiler. Darbeciler, icraatlarına meşruiyet kazandırmak için 1924 Anayasasına dayandılar. Gerekçe, iktidarın anayasayı ihlal ettiğine dair iddiaydı.

DP/Demokrat Parti iktidarı, anayasayı ihlal etti diye isyan çıkartarak üç devlet adamını astıktan başka bir çok devlet adamını hapseden, bir çok yeri zor doldurulur insanı emekli eden darbeciler bir süre sonra dayandıkları anayasayı toptan lağvederek 1961 Anayasasını hazırlattılar. Sonraki her şerre kaynaklık yapacak olan bu ısmarlama anayasanın hikâyesi gülünçtür:

İstanbul Hukuk 1. Sınıftaydık. Anayasa profesörlerinden T. Z. Tuna'ya sınıfa anlattı. "O zaman doçenttim, dedi, Ankara'dan bir haber geldi, fakültedeki biz hukukçu hocaları bir uçağa bindirip darbecilere götürdüler. Ankara Hukuk'un hocaları da oradaydı. Bizimle muhatap olan subay, şunları söyledi: Haydi iki saat içinde bir anayasa yapın da getirin!"

Anayasa, elbette iki saatte yapılmadı. Yapıldığında da tıpkı 1924 Anayasası gibi yapıldığı yıla izafeten "1961 Anayasası" dendi.

1961 Anayasası, yürürlüğe girince bazı hukuk hocaları, o günden sonraki döneme "II. Cumhuriyet" dediler. Bu yakıştırmada ısrar edenler de oldu ama tutmadı. Tabir de anayasanın kendisi gibi kopyaydı. Fransa'da 1 ve onu takip eden yarım düzineye kadar sayılarla ifade edilmiş cumhuriyetler olduğu için bizde de buradan hareketle çağ atlanmak isteniyordu. Halbuki rejimi numaralayarak çağ atlanamazdı. İş o kadar basit değildi. Çağ atlamanın şartları ülkenin muhtevasıyla alakalıydı. 27 Mayıs hangi faydaları getirmişti ki devlet büyüsün, vatandaş refaha ersin? 1961 Darbe Anayasasının 1924 Anayasasına nazaran getirdiği en dikkate değer değişiklik, Senato idi. Halbuki bu da ilk değildi. Osmanlıda "âyân meclisi" ismiyle senato vardı.

Buna rağmen II. Cumhuriyet unvanında hayli ısrarcı olundu. Tabir, hukuk kitaplarına, makalelere vs girdi ama tutmadı. Benzeri tezler, Turgut Özal'dan sonra kendilerine "liberal" diyen bazı aydınlar tarafından da dile getirildiyse de tutmadı. Bir tezin tutması için altyapısının çok kuvvetli olması gerekir.

Bu seyirden bakılırsa 10 Ağustos 2014'le birlikte esas itibariyle II. Cumhuriyet Dönemi'ne girilmiştir. Halk, ilk defa sandığa giderek cumhurbaşkanını kendisi seçti. Bu şu demektir. Türkiye'de millet, serbest iradesiyle milletvekilini, topyekun meclisi ve cumhurbaşkanını seçmektedir. Bir çok parti mevcuttur. Her parti seçime girebilmektedir. Vatandaş dilediği partiye oy vermektedir. 1946'daki "gizli oy, açık tasnif", 1970'lerdeki "mükerrer oy", Cunta Darbeleri, 7 Haziran 2015'de seçmenin terör zoruyla oy kullanma mecburiyeti ve yüzde 10 seçim barajı bir tarafa bırakılırsa Türkiye'de demokratik usullerle seçimler yapılmakta, iktidarlar değişmektedir.

Halbuki erken cumhuriyet döneminde 1923-1950 arası, hele 1923-1938 arasında çok katı bir tek parti rejimi ve tek adam idaresi vardır. İlk meclis, Türkiye renklerini ifade eder. "Muhalif Grup" meclise demokratik kimlik kazandırmıştır. Fakat Mustafa Kemal, bu meclisi fesheder. Sonraki meclis muvafık meclistir. Mebusları, Gazi, masa başında kendisi tayin eder. Seçim şeklîdir. TBMM'de cumhurbaşkanlığı için de şeklen seçim olur. Yaşasaydı, ömür boyu reisi cumhur seçilirdi. O dönemde iki muhalif parti denemesi hüsranla bitmiştir. Partiler yoktur. Matbuat ancak denileni yazabilirdi. Vatandaş, sefalet içindeydi.

Şimdi hem çok partili hayat var, hem kuvvetler ayrılığı var, hem basın alabildiğine muhalefet yapabilmekte. Kişi başına gelir 10 bin dolar. Cumhurbaşkanını vatandaş kendisi seçebilmektedir. Bütün bunlar dünyada söz sahibi olmuş bir Türkiye'de kıymetlidir. Ağırlığı olmayan Türkiye'de kim nasıl seçilirse seçilsin!

Yeni Türkiye'deyse yükseliş şartları, kimsenin aklında öyle bir fikir olmasa bile Türkiye'yi II. Cumhuriyet dönemine taşıdı. Bu defa bu ifade öncekiler gibi slogan değil. Bu dönem halkla daha barışık.

Bu dönemde fildişi kule yok!.

Halkla iç içe yaşanıyor.

.İÇ SAVAŞ

2015-10-27 02:00:00

A -

A +

"İç savaş" sözünü çok tehlikeli buluyoruz:

Daha evvel bir yazımızda da ifade ettiğimiz gibi "iç savaş felakettir". Zelzeleden bin kat büyük yıkımdır. İç harp, iç savaş yaşamış hiç bir millet, bundan kazançlı çıkmamıştır. Bundan sonra bunu yaşama talihsizliğine düşecek olanlar da kazançlı çıkmayacaklardır.

İç savaş, en kestirmeden tarifle; bir evde yangın çıkması, ev yanarken ev halkının da birbirine kazma-kürekle saldırmasıdır. Harbin sonunda elde kalan, kan, gözyaşı, sakatlıklar, maddi ve mânevi zararlar, telafisi yıllar alacak düşmanlıklar, büyük dramlar ve kayıp yıllardır.

Bazı politikacılarla yazarların iç savaş lafı ettiklerini, bunu telaffuz etme arzusunda olmamalarına rağmen böyle bir endişe taşıdıklarını okumaktayız. Beyan ve üsluplar tartışılabilir, tavsiye ve tenkitler olabilir. Fakat o üslupları, kullanılan söz ve kelimeleri bir iç savaş, iç harp sebebi saymak yanlıştır. Kantarın topuzunu kaçırmadır. Biz, muhalefet ve iktidardaki siyasilerimize soğuk savaş dönemi üslubunu terk etmelerini, baştan sona karalama yapmamalarını, kabulü mümkün olanları almalarını yıllardır defalarca hatırlattık.

Buna rağmen bir sertlik sürüp gitmekte. Sertlik, kırıcılık kimsenin arzusu değildir. Ne var ki bu âdet de bu köyde yeni değil. İsmet İnönü'nün Süleyman Demirel'e "Saidi Nursi'nin halifesi", Alparslan Türkeş'in Bülent Ecevit'e "köprüaltı zibidisi", Süleyman Demirel'in Turgut Özal'a "Çankaya'nın şişmanı" demesi hafızalardadır. Cenazelerde karşılaşıp el sıkışmamaları da hafızalardadır. Evet, "sui misal emsal olamaz", dün bunların yaşanması bugün tekrarını caiz kılmaz. Ancak kabul etmeli ki didişme kültürü şark hayatında mevcuttur. Bu hâl siyasete de sirayet etmekte. Halbuki ABD'de Demokrat veya Cumhuriyetçilerden kim iktidar olursa olsun diğer partiden kabineye üye alabilmekteler.

Tam seçim haftasında iç savaş lafı etmek son derecede yanlıştır. Öyle bir maksat güdülmese bile en azından bir kısım seçmen, denilenleri "iktidar partisine oy verirsem iç harp çıkar!" gibi anlayabilir. Yazar ve politikacıları, ısrarlı sorularla bu yönde konuşturanlar da herhâlde böyle bir algı yahut psikolojik şantaj peşindeler.

Ortada üç-beş sert konuşma dışında rahatsızlık verecek ne var ki iç savaş çıksın? Bazı vatandaşlar, seçme veya seçilme hakkından mı mahrum edilmekte, seçimler hakim teminatı olmadan mı yapılmakta, iktidar partisine oy vermeyenlere hesap verir gibi tehditler mi olmakta, partilerin seçim propagandası, reklamları, mitingleri mi engellenmekte, seçime giderken partiler mi kapatılmakta? Bu ve buna benzer hiç bir negatif durum yoktur. Aksine 7 Haziranda olduğu gibi HDP'nin doğu ve güneydoğunun bazı illerinde PKK vasıtasıyla seçmeni korkutmasından endişe edilmekte.

Seçim öncesi şu bir kaç günde Allah korusun iç harp için hiç bir gerekçe mevcut olmadığı gibi 1 Kasımdan sonra da sebep yoktur.

Bu yüzden herkes, dikkatli konuşmalı, sağduyu ihmal edilmemeli, aydın sorumluluğu taşınmalı, fitne yani bozgunculuğun katilden, adam öldürmekten beter günah olduğu unutulmamalıdır.

54 milyon seçmenin 5 ay bile dolmadan ikinci kere sandığa gidip oy kullanması az başarı değildir. Üstelik, bizdeki iştirak AB ve ABD'den açık ara ilerdedir.

Neticeye gelince; neticeyi bilmeyiz; bildiğimiz bir şey varsa o da Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- bir sözleridir. Şöyle buyurmaktalar:

-Benim ümmetim, bâtılda ittifak etmez!

İşte hakikatin şaşmaz terazisi!

.SEÇİM HAFTASI

2015-10-26 02:00:00

A -

A +

Ve derken 26. Dönem milletvekillerini TBMM'ne göndermek için seçim haftasına girmiş olduk. 1 Kasım pazar günü nüfusumuzun üçte ikisi sandık başına gidecek. Huzur içinde, neş'e ile sandığa gidilebilmesini ve adil, hakkaniyetli ve isabetli bir seçim olmasını temenni ederiz...

Bir kere daha tekrar etmek isteriz ki Reyhanlı'da, Diyarbakır'da, Suruç'ta, Ankara'da ve diğerlerinden yapılan katliamlarda hedef esasında Türkiye'nin tâ kendisidir. İktidarda hangi parti olursa olsun, bu memleket ileri gittiğinde, başı dik olduğunda emperyalist devletler, derhal harekete geçerek böylesi suikast, sabotaj ve engellemeler için düğmeye basmaktalar. Mesele, asla bir parti meselesi değildir. Bu katliamların yüzde yüz aydınlanması da çok kere mümkün olamamaktadır. Geçmişteki benzer çok vak'a hâlâ karanlıktadır. Maşa durumundaki beyni yıkanmış canlı bombalarla teröristlerin tesbiti veya yakalanması faillerin bulunması anlamına gelmez. Arkada azmettirenler, teşvik edenler, şer ittifakları var. Asıl faillerin ortaya çıkması Türkiye'nin çok daha güçlü olmasına bağlı. "Arap Baharı" denen küresel dram, Türkiye'yi bir sıcak harbe sokup kalkınma ve istikrarını baltalamak için Suriye'de sahneye kondu. Allahtan ki hükümet, mültecileri aldı fakat harbe girmedi. Bu defa maksatlarına taşeronlar eliyle sabotaj ve ihanetlerle ulaşmaya çalıştılar. Bu noktada hangi aidiyetten olursa olsun ortak paydası Türkiye sevdası olan herkes uyanık olmalıdır. Adı ve ideolojisi ne olursa olsun her terör örgütü, birliğimizin, dirliğimizin, kardeşliğimizin düşmanıdır.

Seçimlerin neticesine gelince. İstikbalimiz için en hayırlı her ne ise o tecelli etsin dileriz. Partiler, aziz değil; hizmetleri kadar kıymetlidir. Tahminimiz o ki 7 Hazirandan bu yana olup-bitenler, vatandaşa çok şey öğretti. Bu defa öyle ümit edilir ki oyunu kullanırken oyuna gelmeyecek, maceraya kapılmayacaktır. AK Parti'nin Yüzde 45'e yakın bir oy alacağını söyleyebiliriz. AK Parti'ye Meclis içi ve dışı sağ partilerle HDP'den kaymalar olacağı görülüyor. CHP'den HDP'ye giden emanet oylar da geri geleceğe benzemekte. AK Parti ve CHP'de yükseliş, MHP ve HDP'de düşüş var. Meclise yine 4 partinin gireceği anlaşılıyor. Seçmene müdahale olmaması kaydıyla Türkiye gerçeğine uyan da budur. Yeter ki her şey hukuk içinde kalsın. Kimsenin fikrine ve vicdanına müdahale ve baskı yapılmasın.

Mutlak doğru şu ki Türkiye, şu günkü şartlarda kuvvetli bir tek parti iktidarına muhtaçtır.

TEŞEKKÜR

Geçtiğimiz Cuma günü öğle saatinde vefat eden ağabeyim Kemal Er'i cumartesi öğlende Eyüp Sultan'da toprağa verdik. Bu münasebetle ilk andan itibaren emeği geçen, dînî vecibeleri eda eden herkese; muhterem Ubeydullah Arvas, Said Arvas, Hasan Yavaş, Ali Kara, Mehmet Arvas, Abdullah Arvas'a, devir ve iskat yapanlara, cenaze namazına iştirak edenlere, kabre kadar zahmet edenlere, Kur'an-ı kerîm okuyanlara, dua edenlere, ziyaretimize gelenlere, yurt içinden-dışından ve sosyal medyadan arayan, haber yapan ve okumalarla hediyelerde bulunan bütün kadirşinas dostlarımıza kalbi şükranlarımızı arz ederiz. Allah cümlesine güzel ömürler versin ve razı olsun.

.KUZEY SURİYE TÜRKMEN CUMHURİYETİ

2015-10-23 01:00:00

A -

A +

Suriye Türklerine "Türkmen" denmektedir. Onlar da Azeri ve Türkiye Türkleri gibi Oğuz Boyu'ndandır. Suriye Türkmenleri, iç ve güney Anadolu Yörük ağzı ve Azerî lehçesiyle konuşmaktadırlar. Şam, Hama, Humus, Halep, Lazkiye ve Rakka gibi şehirlerde yaşamaktadırlar. Lazkiye'deki Bayır-Bucak Türkmen nüfusunun mevcudu 100 bindi. Toplam nüfusun 4 milyon olduğunu Türkmenler bizzat bize ifade etmişlerdir. Suriye nüfusunun yüzde 15 kadarının Türkmen olduğu söylenebilir. Şu yaşanan Suriye ihtilafına kadar Türk vatandaşları, Suriye'de Türklerin varlığını bilmiyorlardı. Onlar Türkiye, tarafından nisyana terk edilmiş, Baas rejimi de üzerlerinde ırk ve dil asimilasyonu uygulamıştı. Bu sebeple genç nüfus arasında Türkçe bilmeyenler görülmektedir. Irak Türkmenlerinde de Türkçe bilmeyenler mevcut. Bazı Irak Türkmenleri, Arapça ve Kürtçe bildikleri hâlde ana dillerini konuşamıyorlar.

Türkmenleri, bugün Suriye denen topraklarda hem Selçuklu devleti ve hem de Osmanlı devleti, hacıların yol emniyeti için Hac Yol Güzergâhı'na yerleştirmişlerdi. Suriye Türkmenlerinin iki ayrı bayrakları vardır. Bayraklardan biri KKTC bayrağına, diğeri de Şarkî Türkistan Uygur Bayrağı'na benzer. Suriye'den göçen Türkmenler, Anadolu'da Hatay-Gaziantep-Kilis-Adana-Kayseri hattı ağırlıklı olarak yerleşmişlerdir. Bu sebeple oradaki Türkmenlerin burada akrabaları mevcuttur. Suriye'den gelen 2.5 milyon mülteci yanlış bir algıyla tamamıyla Arap zannedilmektedir. Halbuki bu nüfus Arap, Türkmen ve Kürt olarak aşağı yukarı eşit şekildedir.

Bugün Suriye Kader Kavşağı'ndadır.

Baasçı Nusayriler ülkenin yüzde 14'üne hükmetmektedir. Suriye'nin Nusayriler, PYD ve DAEŞ arasında bölünmesi uzak ihtimal değildir. Ayrıca Rusya, Amerika ve İran nüfuz bölgelerinin meydana gelmesi mevzubahistir. "Stratejik ortak" gibi parlak etiketler altında uydu devletler beklenmelidir. Girebilirse Fransa da karaya ayak basmak istemekte.

Bütün bunlar yaşanırken Türkiye, hadiselerin arkasından gitmemeli. Ankara, değişik senaryolar yazarak oyun kurucu, ön alıcı ve hükmedici olabilmelidir. Altı ay evvel Medine dönüşü uçakta Cumhurbaşkanı sn Tayyip Erdoğan'a bu fikri açmış ve KSTC'ne hazır olmamız gerektiğini hatırlatmıştık. Daha sonra okumakta olduğunuz yazımızın başlığıyla da ilk makalemizi kaleme almıştık. Bugün aynı fikri bir kere daha işliyoruz.

Yıllarca "Irak'ın toprak bütünlüğüne saygılıyız" diye geldik. Sonunda Irak bizim dışımızda fiilen bölündü. Şia yayılmacılığı bütün bölgeyi sarmakta. Şimdi toprak diye de bütünlük diye de bir şey kalmamışken sakın ola ki Ankara'da kimse, "Suriye'nin toprak bütünlüğüne saygılıyız" diyerek "yurtta sulh cihanda sulh" felsefesine kapılmasın. O defter kapandı, şayet felsefe denebilirse o felsefe tükendi. Görünen köy kılavuz istemez. Türkiye'nin güneyinde artık bir "GB/Güvenli Bölge" kurulmayacaktır. Washington, bu mevzuda Ankara'yı üstelik de bir kaç kere yarı yolda bırakmıştır. Fakat de facto/emrivaki tarzda Suriye'nin kuzeyine bir devlet kurularak Türkiye ile orta-doğu arasında bir Berlin duvarı tesis edilebilir. Bölgede haritalar değişiyor. I. Dünya Harbi'nin İngiliz-Fransız haritaları yerine Amerika-Rusya haritaları hayata geçiyor. Başbakan sn Ahmet Davutoğlu'nun sözünü ettiği "sınırda her biri 100 binlik üç büyük şehir" kurma teklifinin de devamı gelmedi. O hâlde mevcut mecburi şartlar, hudut yakınlığı, nüfus yapısı, coğrafi vaziyet , tarihî ve kültürel etkilerden dolayı ve şartlar elverirse Süleyman Şah Türbesi'ni de içine alacak şekilde bir KSTC/Kuzey Suriye Türkmen Cumhuriyeti Devleti kurmalıyız. STC/Suriye Türkmen Cumhuriyeti de denebilir. Türkmen nüfus buraya toplanacağı gibi, mülteciler de sevk edilebilir. Nasıl olsa 2.5 milyon nüfusa biz devlet vazifesi yapmaktayız. Mülteci nüfus ve Türkmen nüfusla birlikte en kötü ihtimalle 4 milyonluk bir devlet inşa edilmiş olur.

.SURİYE'DE ZAMAN

2015-10-22 01:00:00

A -

A +

"Esad'lı geçiş planı" sözü uzunca bir zamandır konuşulmaktaydı. Görüş, ABD tarafından bir teklif haline getirilerek Rusya'ya verildi. Bunun üzerine Beşar Esad, Moskova'ya Vladimir Putin'le görüşmeye gitti. Esad, 4 yıldan bu yana ilk defa yurt dışına çıkmaktadır.

"Esad'lı geçiş planı" fikrine göre 6 aylık bir geçiş dönemi ilân edilecek. Bu zaman zarfında Esad, yerini koruyacak fakat makamı sembolik olacak. Bunun uygulamada ne gibi faydası olur? denirse sorunun açık ve net bir cevabı yok. Herhalde daha çok taviz koparma ve razı ederek gönderme gibi bir maksat güdülmekte. Amerika, Suriye'ye 4 yıl önce gelirken Esad'a demediğini bırakmamıştı. O zamanlarda beklenen Saddam Hüseyn'e yapılan aşağılayıcı muamele Beşar Esad'a da yapılacak şeklindeydi. Hâlbuki o günlerde Suriye de Suriye halkı da böylesine perişan olmamıştı. Bunca zulüm, katliam ve muhacerattan sonra bir diktatörün özür dilercesine gönlünü alarak gönderme fikrinin hiçbir makul tarafı yoktur.

Türkiye, diktatörün hemen gönderilmesinden yanadır. Nitekim başbakan Davutoğlu, dün "Esad'lı geçiş" değil, "Esad'ın gidişi" konuşulmalı dedi.

Moskova'nın Amerikan teklifine de diyeceği ise merak mevzuudur. Vaki teklif ve Esad'la görüşmeden sonra Putin'in Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ı araması ilginç oldu. Putin, o telefon görüşmesinde muhtemelen teklife karşı ima ile de olsa görüşlerini ve Esad'ın gitmek için ortaya koyduğu şartları dile getirmiştir. Meselenin 15-16 Kasım'da Antalya'da yapılacak G 20'ler Zirvesi'nde iki lider arasında daha bir tafsilata bağlanacağı şeklinde bir görüş olsa bile mevcut iç harp seyrine göre o tarih bile geçtir.

Vaziyet o ki Amerikan siyaseti, Suriye'de karaya oturmuştur. Beceriksizlik, Rusları yeniden Akdeniz ve Orta Doğu'ya indirdi. Rus jetleri iki haftadır Beşar Esad yanında yer alarak ılımlılar dahil muhalifleri vurmaktadır. Ayrıca Beşar kuvvetleri de Rusya'dan aldığı güçle bir haftaya yakın bir zamandır Halep'i vuruyorlar. Binlerce sivil şehri terk etmiş durumda. Güney hududumuza yeni bir mülteci yığılması yaşanabilir. Rus destekli Baas bombaları, halkı yerinden-yurdundan, vatanından ettiği gibi bir tarih, kültür ve medeniyet merkezi olan Halep de yıkılıp yok oluyor.

Moskova ve Esad kuvvetleri, ılımlıları da dahil rejim muhaliflerini vururken, Amerika DAEŞ'i vurmaktadır. Böyle bir iş bölümü yapılmış. Şu soru kaçınılmazdır: Bu DAEŞ veya IŞİD nasıl bir güçtür ki Amerika, Rusya, İran ve Avrupa devletlerine rağmen en ufak şekilde geri adım atmıyor?"

Şu gerçek gözden kaçmamış olmalı. DAEŞ aleyhine herkes konuşurken İsrail ve İngiltere susuyor. Londra, belki çok mecbur kalınca yasak savma kabilinden bir kaç cümle etmiştir, fakat Tel Aviv, tamamen suskun. Nitekim DAEŞ de hiç bir İsrail varlığını hedef almamakta. Şu uzak bir ihtimal olamaz. Batı, DAEŞ üzerinden kendi içinde hesaplaşma yaşıyor.

Netice itibariyle varılan noktada 4 yıl sonra Esad'ın nasıl gideceği ve Suriye'nin akıbeti hususunda Moskova, ağırlıklı karar bir merciî durumuna gelmiştir. Putin, Rusya'nın itibarını yükseltmekle kalmadı. Esad'ı da teminat altına aldı. Moskova'nın "Esad'lı geçiş planına" şartlı destek vereceğini tahmin etmekteyiz. Ruslar, metne "6 ay sonra şartlar olgunlaşmadığında her defasında 6 aylık ek süreler verilir!" diye bir cümlenin girmesini isteyecektir. Bu Beyaz Saray'ın da işine geleceği için itiraz etmez.

Bundan böyle kazanılan fırsatlarla Rusya, bölgeye daha bir yerleşecektir. Nitekim Putin, dün Baas rejimine "askeri destek verdikleri gibi gerekirse siyasi destek de verebileceklerini" söyledi.

Suriye'de zaman, Rusların lehine işliyor.

.BU AYIPLARI ANCAK AYDINLAR İŞLER!

2015-10-21 01:00:00

A -

A +

Japonya ile münasebetlerimiz, II. Abdülhamid Han'dan beri iyidir. Atom bombası, tarihte ilk defa II. Cihan Harbi'nde Japonya'ya karşı kullanıldı. Perişan oldular. Mağrur batı, II. Dünya Harbinde farkında olmadan bu harbin iki ayrı uçtaki mağlubu Japonya ve Almanya'ya büyük bir iyilik yaptılar. Bir karar alarak adı geçen iki devletin silahlı kuvvetler barındırmasını yasakladılar. Bilindiği gibi hazinelerin ciddi bir bölümü savunma masraflarına harcanır. 10 yıl evveline kadar bizde savunma masrafları, eğitim harcamalarının önündeydi. Ordudan mahrum kalmak elbette ve asla tercih edilecek bir seçim değildir. Ama böyle bir "şer", Almanya ve Japonya'ya "hayr" olarak geri döndü. Elde kalan para ve millî hırs, onları ekonomiye, ticarete, keşfe, otomotive, elektroniğe sevk etti.

II. Abdülhamid'in temasta bulunduğu yalnızca Japonya değildi. Aynı temaslar, eş zamanlı olarak Almanya ile de yapılmıştır. Bir anlamda o teşebbüslerin devamını yaşıyoruz. Yıldız Sarayı'nda bugün Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Almanya şansölyesini ağırlarken dün de Sultan Abdülhamid Han, Alman kayzeri II. Friedrich Wilhelm'i ağırlıyordu.

Bu iki devletle münasebetlerimiz en az 125 yıllıktır. Bu zaman zarfında çok hadiseler yaşandı. Abdülhamid Han'ın muhalifi çoktu, bazıları -hatta- zâlim denecek kadar gaddardı.. O'na "kızıl sultan", "müstebit" gibi ağır iftiralar atılıyordu. Ancak devrin münevverlerinden kimse kalkıp Japon veya Alman imparatoruna veya oralardaki bir müesseseye Türkiye imparatoru aleyhine mektup yazmıyordu. Onlar, bütün hamakatlerine rağmen bunu vatana ihanet sayacak kadar sorumluluk sahipleriydi.

Devlet reisimiz aleyhine yabancı devlet adamlarıyla kurumlara mektup yazma ayıbını şimdilerde yaşıyoruz. Bugünün çeyrek aydını istikbale eser değil, yarınlara yüz kızartıcı nameler bırakmakta. "Bu kadar cehalet ancak tahsille kazanılır!" sözünü doğrulayan şaşkınlıklara şahit olmaktayız. Gündem, seçim ve terör başta olmak üzere çok yüklü olduğundan sebeplerin sebebi hükmündeki asıl ciddi mes'eleler gözden kaçmakta.

Sn Cumhurbaşkanı, iki hafta evvel Japonya'yı ziyaret etti. Programda Waseda Üniversitesi'nin Tayyip Erdoğan'a fahri doktora beratı takdim etmesi de vardı. Bunu haber alan ismi lazım olmayan bir öğretim üyeleri derneği, kalkıp buralardan apar-topar o üniversite idaresine bir mektup yazarak ülkelerinin cumhurbaşkanına o beratı vermemelerini istediler. Tabii Japonlar, mektubu gönderenin burada saksağanlar derneği kadar bile bir ağırlığı olmadığını bilemezlerdi. Böyle bir hafiflikle karşılaşınca herhalde şaşkınlıktan şaşkınlığa sürüklenmişlerdir. Mektubun bir ayıp vesikası olmaktan öte hükmü olmadı ama Türkiye akademik hayatı için yüz kızartıcı oldu.

O mektubun mürekkebi henüz kurumamıştı ki Angela Merkel'in Türkiye'ye gelmesi haberi alındı. Bu defa başka veya belki de aynı akademisyenler zihniyet isbatına kalkıştılar. Değişik üniversitelerden bir miktar imza toplayarak Alman başbakanına mektup yolladılar. Halbuki onların bazılarının mensubu oldukları üniversiteyi, şikâyet ettikleri o insan kurmuştu. Mektupta "ziyaretiniz, Tayyip Erdoğan'la Ahmet Davutoğlu'na destek olacağından Türkiye'ye gelmeyin!" deniyordu. Şüphesiz ki Angela Merkel ve Alman bürokratlar da bu münasebetsizliği okuyunca hem hayret etmiş ve hem de ayıplamışlardır. Mektup sahipleri, sözde tahsil yapmış ve güya akademik unvanlar da almışlardı ama onları mülteciler, AB, vize, terör gibi yurdumuz için yüksek önemdeki bahisler alakadar etmiyordu.

İyiler bir tarafa, bizde çok prof, kitap hamalıdır.

Sırtlarında kitap taşır fakat anlamazlar.

İşte onulmaz derdimiz aydın sancısı.

Aydın yabancılaşması.

İlim, irfan fukaralığı.

Mankurtluk.

.MERKEL'İN ZİYARETİ

2015-10-20 01:00:00

A -

A +

Almanya başbakanı Angela Merkel, Türkiye'ye kısa fakat muhtevalı bir ziyaret yaptı. Önce başbakan Ahmet Davutoğlu'yla Başbakanlık Dolmabahçe Dairesi'nde bir görüşmeleri oldu. Sonra Cumhurbaşkanı, Recep Tayyip Erdoğan, kendisini Yıldız Sarayı Mâbeyn Köşkü'nde kabul etti...

Burada zaviyeyi bir miktar malumat vermek lâzım:

Osmanlı Devleti'nde devletin idare edildiği 3 Saray vardır. Topkapı Sarayı, Dolmabahçe Sarayı, Yıldız Sarayı. Yıldız, son 3 padişahın, Abdülhamid, Reşad ve Vahideddin Han'ların ikametgâhıdır.

Alman-İttihatçı "stratejik ittifakı"yla Türkiye, Almanya saflarında "Harbi Umumi"ye girdiğinde karar mercii Yıldız Sarayı idi. Geçmiş yazılarımızda İstanbul'u "Yazlık Başkent" olarak teklif ederken Cumhurbaşkanlığı Sarayı için de Yıldız Sarayı'nı göstermiştik. "Devlette devamlılık" fikrinden hareket ediyorduk. Nitekim sn Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Almanya başbakanını Yıldız'da kabul etmesi, Devlet-i Ebed Müddet ve devlette devamlılık fikrinin mânidar bir tezahürüdür. Şansölyenin Yıldız Sarayı'nda ağırlanması bir tesadüf değil, tarih şuuru ve devlet vakarının ifadesidir. Tarihe ve müzakere edilmedik gerçeklere atıftır.

Almanya'nın Karadeniz'e sevk ettiği Türk bayrağı çekilmiş Goeben ve Breslau adlı iki kruvazörünün Rus limanlarını topa tutmasıyla harbe dahil olduk. Dünya Harbine girerken, mesele Yıldız'daki Sultan Reşad'a arz edilmemişti, Meclis-i meb'usan'ın haberi ve kararı yoktu. Buna mukabil erkânı harbiye-i umumiye reisliği/genelkurmay başkanlığı, 1. Kurmay Başkanlığı'na Alman Alb. Bronsart Von Schellendorf getiriliyordu. Çanakkale Harbi'nin komutanlığına ise Yahudi asıllı bir Alman olan Tümg. Liman Von Sanders daha evvel tayin edilmişti. Bizim tarih fukaralarımız ise Çanakkale komutanı olarak Mustafa Kemal'i bilirler. Almanya savaşta mağlup olunca, Türkiye de hükmen mağlup sayılıp parça parça edildi. Bugünkü Suriyeler, Iraklar, Filistinler, Yemenler vs bu hikâyenin mahsulüdür. Almanya ile böyle bir cephe arkadaşlığımız vardır.

Biz, Almanya sevdası uğruna bir imparatorluğu feda etmiş bir milletiz. Buna rağmen aynı Almanya, II. Cihan Harbi'nden yıkılmış olarak çıkınca, işçilerimiz 1960 başlarında oraya giderek onları ayağa kaldırdılar.

Hakikat bu iken biz Türk milleti, Türk devleti, izahı mümkün olmayan meçhul sebeplerle Almanya'dan hep çektik. Birtakım vakıflar içeriyi karıştırdı. Daha ağırı ise Türkiye'ye karşı el altından PKK'ya destek oldu.

18 Ekim 2015 Pazartesi günü Büyük Türkiye Başbakanıyla Cumhurbaşkanının Suriye, Suriyeli mülteciler dramı, Türkiye'ye musallat edilmiş terör ve terör örgütleri, Avrupa Birliği... gibi konuları görüştükleri başbakanın temsil ettiği devletle bizim devletimizin böyle bir mâzisi vardır.

Hâdiselerin yaşandığı ân, kesişme noktasıdır. O noktanın bir de mâzi diye geriye doğru ve istikbal diye de ileriye doğru kanatları bulunur. Biri eldeki malzemedir, diğeri, üzerinde çalışılacak malzemedir. Bunlar bilinmeden ânlık vaadleri esas almak yanıltıcı olur.

Daha 3 ay evvel, bir Filistinli çocuk sn Merkel'e gözyaşları içinde "ana dilim gibi Almanca biliyorum, beni dışarı göndermeyin!" diyordu. Çaresiz yavru sığındığı yerde kalmak istiyordu. Şansölye, yalnızca çocuğun yanına kadar giderek çenesini okşadı ve "yapacak bir şey yok!" dedi. O Filistinli kız çocuğunun gözyaşlarını da unutmayacağız.

Suriye'ye sinsi Arap Baharı gelip de iç harp çıkalı 4 sene oldu. Milyonlar Suriye dışına hicret ettiler. Yüz binler öldü. Dehşetli bir insanlık felaketi yaşanıyor. Türkiye, 2.5 milyon mülteciyi bağrına basmış vaziyette. Bu zaman zarfında ne Almanya'nın ne hiç bir "medeni" devletin kılı kıpırdamadı. Akılları, fikirleri petrol için Orta Doğuda yer tutmakta.

Ne zaman ki Suriyeli mazlumlar, boğulmayı, kovulmayı, açlığı, dayağı göze alıp AB kapılarına dayandılarsa AB liderleri, dramı yeni gördüler. Onlar da ikiye ayrıldılar biri Macar başbakanı Viktor Orban gibi insafsız, diğeri de Alman başbakanı gibi diplomatik olanlar.

Angela Merkel, İstanbul'da her konuda çok güzel konuştu. Fakat cümlelerini "bu tabiî sadece bizimle bitmez; AB devletlerinin de kabulü gerekir"le ihtirazi kaydıyla bağlamakta.

Şüphe edilmesin; bu ümit verici taahhüt ve vaadler burada kalır. Bahsi geçen 3 milyar avronun Ankara'ya ödenmesini de uzak ihtimal görüyoruz. Bir miktar para yardımıyla işi kotarmaya çalışırlar. 4 mevzu da zaman içinde unutulmaya terk edilir. Biz yanılalım isteriz ama... onlarca senedir zaten bu sözleri duya geldik. Ortada yeni olan sadece Suriye ve onunla irtibatlı problemlerdir.

Bu sebeple inanmakta zorlanıyoruz.

Gerçekler acı olur...

.KÜRT SEÇMENİN TARİHÎ SORUMLULUĞU

2015-10-16 01:00:00

A -

A +

Ankara'daki katliamdan sonra Devlet, bütün varlığıyla maktullerin haklarına, nasıl katledildiklerine, onların yakınlarına çok ciddi, çok samimi ve çok hızlı bir şekilde sahip çıktı. "Devlet" dediğimiz, o kuvveti çalıştıran siyasi güçtür. Cumhurbaşkanıdır, Başbakandır, bakanlardır, MİT, emniyet ve diğer bürokrasidir.

Bu çalışma, herkesi memnun etmelidir. Aksi olsaydı, ölen o insanlar, ideoloji veya ırklarına göre farklı muamele görselerdi ayırımcılık yapılmış olurdu. Halbuki katliam yaşandığı andan itibaren hemen her yetkili "ölenler canlarımızdır!" dedi. Kimse sosyalist, Kürt, hatta Kürtçü diye ayrılmadı. Türkiye Cumhuriyeti Vatandaşı olmaları kâfi görüldü.

Konuşanlar, sanki kendi evlerinden cenaze çıkmış gibi derin hüzün içinde duygularını dile getirdiler. Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun çırpınışlarını inkâr etmek vicdanla olmaz. Hükümet sözcüsü Numan Kurtulmuş'un maktul yakınlarına maaşdan eğitime kadar bir çok sahip çıkıcı haberleri verdiğinde fevkalâde memnun olduk. Ölenler, büyük çoğunluğuyla iktidara sert şekilde muhalifti, sosyalistlerdi, ideolojileri vardı. O gün orada miting yapılsa kendisine demeyeceğini bırakmayacak olan bu insanlar öldürülünce Hükümet, olağanüstü bir gayretin içine girdi. Bugün vesilesi acı da olsa Türk vatandaşlığı ortak paydasında buluşma değeri, karşılığını görmüştür Failler, örgütler, şebekeler bir bir tesbit edilmekte. Aynı hassasiyet Suruç katliamında da yaşanmıştı. Oraya gidenler de sosyalist eylemcilerdi. Ama onlar da bu ülkenin gençleriydi. Dünya görüşünü zorla kabul ettirmeye kalkışmadıktan sonra herkesin fikri kendine.

Diğer katliamların soruşturmasında da sınıf, ırk, siyasi görüş ayrımı yapılmamıştı. Buna "demokratik olgunluk" dersek bu olgunluk, Ankara'daki terör saldırısı tahkikatında zirveye ulaştı.

Olay patlak verir-vermez daha hiç bir şey belli değilken kameralar önüne geçip "katliamı devlet yaptı!" diyenler, sonra vaziyet farklılaşınca "katillere devlet içinden yardım edildi!." diye konuşmaya devam edenler, acaba şimdi ne diyor, ne düşünüyorlar. İşte her şey gün yüzüne çıkmakta. Kayıtlar, belgeler bir bir belli olmakta. Açıkça görülüyor ki Reyhanlı, Suruç, Ankara bütün bu saldırılar, adları herkesce malum terör örgütlerinin çalışmasıdır. Bazıları tek başına birine ait, bazıları ortak cinayet. Onlar, birbirlerini eğitmekte ve istihbarat alışverişi yapmaktalar.

Bu terör örgütlerinin ortak yanları, Türkiye düşmanlığıdır.

Gerçekler böylece aydınlanınca dün "katil devlet, faşist devlet!" diye yoldaşlarına hitap edenler, bugün acaba "katil PKK!" diye bırakın kameralar önünde konuşmayı kendi aralarında fısıldayabilirler mi? "Bu örgütlerin hepsi katil!" diyebilirler mi? İsteseler de diyemezler. Dediklerinde başlarına gelecekleri bilirler.

7 Haziran'dan bu tarafa yaşananlar karşısında "Kürt seçmeni" merak ediyoruz. Onlar ne diyor, ne düşünüyorlar? Örgütün güdümündeki küçük bir Kürtçü azınlığı kasdetmiyoruz. Herkes gibi Türkiye sevdalısı olan Kürt vatandaşlarımızı kasdediyoruz. 7 Haziran'da oylarını sandıktan ziyade maceraya atmışlardı. Şimdi olup-bitenlerden ders alındığını tahmin ederiz. Bakınız kimse hiç bir resmî ve gayrı resmî merci ve kişi, kimseyi ötekileştirmiyor. Bugün "Kürt seçmen!" diye yazıyoruz eskiden buna imkân var mıydı?

Kürt Seçmen de Türk seçmen de bilmeli ki Türkiye'nin başına gelenler, getirilmek istenenler AK Parti yüzünden değildir. Türkiye büyüdüğü ve kalkındığı içindir. Kuzey Irak'ta da AK Parti mi iktidarda, orada da Tayyip Erdoğan mı Cumhurbaşkanı? Burada Tayyip Erdoğan'ın kanına ekmek doğrayanlar aynısını Mesut Barzani'ye de yapmaktalar. Çünkü petrolü Türkiye üzerinden pazarlamakta, inşaatı bizim şirketlere vermekte.

Bırakınız diğer iki partiyi, AK Parti yerine HDP iktidarda olsa ve o da bu büyüme, gelişme, zenginleşme ve dünya ile yarış projelerini hayata geçirseydi yine kanlı terör örgütleri ortaya çıkar, Suriye yine mahvedilir, Suriye'ye yine yabancı devletler doluşurdu. Kara mizah gibi olsa da aynen vaki; Küba bile Rusya'ya destek için Suriye'ye asker yollamış. Herhalde hatırlanacaktır.

Yakınlarda yazmış ve "dünya nereye gidiyorken Marksist Kürtçüler, Kobani'de Küba kurmaya çalışmaktalar!" demiştik.

.AMERİKA, HATALARINA DEVAM ETMEKTE!

2015-10-15 01:00:00

A -

A +

Ronald Reagan, bir sinema oyuncusuydu. Bir Hollywood'lu Beyazsaray'a seçilince kitleler önce yadırgadılar. Rejisörün yönettiği bir jön, bir kıta büyüklüğündeki memleketi idare ettiği gibi dünyaya dair çok mühim bir imza olacaktı. Acaba O'nda fikir üretme kabiliyeti var mıydı?

Şüpheler boşa çıktı; Reagan, sağduyu, temkin ve tedbirleriyle son dönemin en başarılı liderlerinden biri oldu. Son 50 yıllık Amerikan siyasetine bakıldığında en başarılı üç isim J.F. Kennedy, Richard Nixon ve Ronald Reagan'dır. Kennedy, silah tüccarlarının menfaatine çomak soktuğu için bir suikastle hayatından oldu. Ölümü, dünyada çok yankı yaptı. Türkiye'de birçok caddeye adı verildi. Bugün bile Eminönü'nden Yeşilköy'e kadar devam eden sahil yolunun resmi ismi, "Kennedy Caddesi"dir. Bu gerçeği, bir köprümüze "Yavuz Sultan Selim" ismi verilmesini hazmedemeyenlerle, Boğaziçi Köprüsü'ne "Sultan Abdülhamid Han Köprüsü" ismini vermeyenlere ithaf ederiz.

Kennedy, suikastle, Nixon ise "Watergate Skandalı"yla gitti. Skandal, herhalde bir Amerikan paralel dinlemesiydi.

Son elli yılın en sevilmeyen Amerikan başkanı ise George Walker Bush'tur. "Baba Bush" denilen George Bush'un oğludur. George Bush'un başkanlığı, Turgut Özal devrine denk geldi. Çok samimiydiler. Amerika, o dönemde I. Körfez Harekâtıyla Irak'a girdi. Maksat, icraatları zulme dönüşmüş Saddam Husseyn el Tıkrıtî'yi devirmekti. Harekâtta iki hedefe varılamadı. Bush, Saddam'ı deviremedi. Türkiye, bölgeye giremedi. Turgut Özal, Irak'a geçip Musul gibi I. Dünya Harbi'nde bizden koparılan Misak-ı Milli hudutlarımızdaki yerleri istirdat etme arzusundaydı. Ne var ki bir kısım paşalar buna cesaret edemediler. Genelkurmay Başkanı Necip Torumtay istifa etti. Halbuki, TSK, Irak'a girebilseydi, Saddam o zaman devrilecek, daha sonra G.W. Bush yüzünden Irak halkı felaket yaşamayacak, biz Misak-ı Milli hakkımıza kavuşacak, PKK uygun şartlar bulup azmanlaşmayacak, İran böylesine kolay at koşturma kolaylığına kavuşamayacaktı.

Oğul Bush'un hırsı, babasını aşmak içindi. Babası, Irak'a girmiş, diktatörü devirememişti. Bu sebeple "nükleer silah" bahanesiyle Irak işgal edildi. II. Harekât başlayınca Bush, "bu bir Haçlı seferidir!" diye bir açıklama yaptı. Söz, Türkiye başta olmak üzere İslam dünyasında büyük hoşnutsuzlukla karşılandı. Amerikan ordusu, Irak'a bir filin züccaciye dükkânına girmesi gibi girmişti. Müzeler yağmalandı. Irak'ta hukuk çiğnendi. TBMM'nin Irak'a girmeme kararı üzerine bir kaç Mehmetçiğin başına intikam çuvalı geçirildi. Ebu Gureyb gibi hapishanelerde mahkûmlar, utandıran ve tiksindiren işkencelere maruz kaldı. Patavatsız Bush, Kürt kartıyla Ankara'ya karşı vaziyet aldı.

Bunlar ve benzeri sebeplerle Türk-Amerika münasebetleri yerlerde sürünür oldu. Türkiye'de derin bir Amerikan nefreti uyandı...

Amerika'nın "Karaoğlan"ı iş başına geldiği zaman manzara buydu. B.H. Obama, ile o nefret tedricen kaybolarak her şey normale döndü. AK Parti iktidarıyla Demokratlar iktidarı liderler üzerinden işleri iyi götürdü. Obama, Türkiye'yi incitmemeye özen gösterdi. Ermeni soykırım iddialarını bile birtakım kelimelerle geçiştirdi.

Barack Obama, bir Kennedy, bir Nixon, bir Reagan değildi. Fakat bir oğul Bush da olmadı. Bunda belki "enkaz" devralmasının rolü büyüktü. Risk alıp devr-i sabık'ı kökten kazıyabilseydi, tarihte farklı anılabilirdi. Bunu yapmadığı gibi peşin peşin Nobel barış ödülü almış bir lider olarak, "Arap Baharı" diye sonu Suriye'de insanlık felaketine dönüşen bir projeye imza attı.

Bugün Obama döneminde Suriye, içinden çıkılmaz hale gelmiş, bir halk mahvolmuş, bölge İran'a ikram edilmiş, Rusya, kırmızı mumlu davetiyelerle Suriye'ye, Akdeniz'e ve Orta Doğu'ya davet edilmiştir.

Adı geçen Amerikan başkanı, giderayak, inanılmaz bir hataya daha imza atmakta.

Bu hata Amerikan politikasının bölgede iflası olur.

Washington, kendisiyle derin çelişkiler içinde:

ABD hem PKK'yı terör örgütü sayıyor ve hem de o örgütün Suriye şubesi PYD/YPG'ye silah sevk etmekten, onunla iş birliğine gitmekten çekinmiyor. Bu Washington, ya bölgeyi tanımıyor veya Türkiye'yi hafife alıyor, samimi davranmıyor. Böyle bir fütursuzluğun sonu, Amerikan nefretinin yeniden zirve yapmasıyla kalmaz, Türk askeriyle Amerikan askerinin çatışmasına kadar gidebilir.

Bunun düşünülmesi bile rahatsızlık vericidir.

Tercih kendisine ait. Obama ya patavatsız G.W. Bush veya Kennedy, Nixon ve Reagan gibi hareket edecektir. Ya ufuksuzluk veya temkin, ve sağduyu!

.DEVLETİ DÜNYAYA ŞİKÂYET ETMEK!

2015-10-14 01:00:00

A -

A +

Talih, aynı ânda Selahattin Demirtaş'ın kardeşinin aleyhine, kendisinin lehine döndü. Böylece belki de hiç ihtimal vermediği bir şekilde kardeşinin yerine bir partinin genel başkanı oldu.
İlerleyen zaman içinde bir şey daha oldu. O parti, belki yine ihtimal dışı olarak meclise 80 milletvekili gönderebilme muvaffakiyetini gösterdi. Bu neticede iki temel sebepten biri sn Demirtaş'ın Cumhurbaşkanlığına aday olması, ikinci sebepse HDP'nin parti olarak seçime girebilme cesaretini göstermesidir. Daha kuvvetli olan birinci şıktır. Selahattin Demirtaş, Cumhurbaşkanlığı yarışında partilerin önündeki engel olan yüzde 10'a yakın oy aldı. Bunu yakalayınca 7 Haziran 2015 Seçimlerine parti olarak girme kararı verildi.

Ve böylece 80 milletvekili kazanıldı.

Bunun da iki ana sebebi bulunmakta:

Birincisi Türkiye'de sol parti boşluğunun bulunması, ikincisi de o günlerde kullandığı ılımlı dille "Türkiye partisi" olma takdimi. Bundan dolayı HDP daha evvel AK Partiye oy vermiş bir kısım Kürtlerle CHP'yi sol parti olarak görmeyen sol seçmenden oy alabildi.

Bu cümleler bir mânâda HDP'nin hikâyesidir.

Eğer; genç yaşta parti liderliğini yakalayan sn Demirtaş, ona ilâveten yakaladığı bu meclis aritmetiği keyfiyetini değerlendirebilseydi gerçekten Türkiye'nin sosyal demokrat partisi olur, sonraki seçimlerde o sayı daha da artabilir, varılan sonuç arızi, şartlara bağlı olmaktan çıkıp kalıcı hâle gelirdi.

Selahattin Demirtaş ve elbette HDP kazanılan başarıyı yönetemedi. Marjinalliğin hamaseti daha zevkli geldi, oy versin veya vermesin HDP'nin Türkiye partisi olmasını bekleyen kamuoyu hayal kırıklığına düştü. Barış Süreci'nin devamı için lâzım gelen gayret sarf edilemedi. Dağın vesayetine karşı dik durulamadı. 80 milyonu memnun etmek yerine dağdaki 800 kişi tercih edildi. Hiç bir zaman 80 milletvekili çıkarmış ve üstelik de fiilen üçüncü parti konumuna terfi etmiş bir partinin başında bu ağırlığı yaşayan bir lider gibi davranamadı. Uzatılan mikrofona veya çevrilen kameralara üzerinde emek verilmiş, ter dökülmüş, çözüme dönük fikirlerle değil, popülist, nabza şerbet veren, ezber sözlerle konuşuldu.

Sonuçta Barış Süreci bozuldu, yeniden kan aktı.

Barış Süreci bozuldu da ne oldu?

Kürt kitlenin 8 Haziran'dan bu yana kazandığı bir tek menfaat var mıdır?

Bu satırları, HDP genel başkanının CNN İNT'e konuşmasını duyunca yazma zarureti hissettik. O konuşma iki bakımdan hatalıydı. Birincisi, devleti, dünyaya şikâyet ediyordu. Bir memleketteki üçüncü partinin lideri, kendi devletini dünyaya şikâyet mi eder, yoksa şikâyet konusu olan istenmedik durumların ortadan kalkması için gecesini gündüzüne mi katar?

Selahattin Demirtaş, mezkür tv'ye "devlet, yardım etmezse IŞİD gelip bu cinayeti işleyemez" diyor.

IŞİD uzmanı olmadığına göre nereden bilmekte? O söz, aynı zamanda bir yaman çelişkinin adıdır. Çünkü sn Demirtaş, Ankara'da katliam olduğu ânda daha hiç bir şey bilinmezken, elde hiç bir vesika yokken "bu cinayeti devlet işledi" dedi ve çok ağır cümleler sarf etti. İlerleyen saatler içinde failin kimliği temayüz edince bu defa da dediklerini güya yumuşatarak tevil etmekte.

Mevzubahis sözlerin tevilinin mümkün olmaması bir tarafa, talihsizlik şurada ki bu defaki iddiası da en az önceki kadar vahimdir. "Devlet yardım etmese, IŞİD bu cinayeti işleyemez!" Bir kimse liderse, 6 milyon oy almışsa her konuştuğunun mesnedi, her iddiasının delili olması şarttır.

Öz vatandaşlarını katleden siyasi bir iradeye devlet denebilir mi?

Selahattin Demirtaş, iddiasını isbat etmelidir.

Eğer isbat edemezse o sözlerin altında kalır.

.BEŞTEPE'DE 5 ZİRVE

2015-10-13 01:00:00

A -

A +

Adı ister "Cumhurbaşkanlığı" isterse "Başkanlık" olsun. O yüksek makamlar, böyle zamanlar içindir. Cumhurbaşkanı, reis-i cumhur, cumhurun; milletin başıdır.

Ümitlerin zorlandığı, ülkeye zalim ihtirasların musallat olduğu, birbirine yakın durması gerekenler arasında köprülerin kurulamadığı, içerden nifak, dışardan taarruzların yaşandığı günlerde esasen anayasaya göre icranın da başı olmak itibariyle Cumhurbaşkanı'nın devreye girmesi, bir masa etrafına gelmesi gerekenleri toplaması, ortak aklı damıtması, millete ümit, azim ve mânevî kuvvet kaynağı olması icap eder.

Meyveli ağaç taşlanır. Ulu ağacımız taşlanmakta ve silkelenmek istenmekte... Bu defa da kalkınmanın, büyümenin, dünya ile yarışa girmenin, bize yazılan senaryonun dışına çıkmanın, tarihimizi, coğrafyamızı; zamanımızı ve mekânımızı hatırlamanın ve hatırlatmanın büyük devlet olmaya, Büyük Türkiye olmaya niyetlenmenin bedelini ödemekteyiz...

Terör, türlü adlarla saldırılarına devam etmekte. Her gün şehitler vermekteyiz. Fakat teröre, bölücü fikirlere kapılıp ölenler de bu memleketin ziyanı. Eşkıyalık, büyük şehirlerimizde sivil kitlelere saldırmaya ve katliamlara başladı. Sömürgeci devletler, 95 yıl evvel vilayetimiz olan Suriye'de devletcikler inşa etmekteler. Onlara ne yazık ki bir kısım Kürtler, bir Kısım Araplar ve Farslar alet oluyor, taşeronluk yapıyorlar. Halbuki Ruslar, Amerikalılar ve ötekiler yarın netice ne olursa olsun gidecekler. Bizler ise bu toprakların akraba, kültürdaş ve dindaş kavimleri olarak yaşamaya devam edeceğiz.

Çevremizi saran ateş, Ankara'ya kadar sıçradı. O halde sen-ben değil; biz olduğumuzu kuvvetle idrak edecek günlerdeyiz. Politikacıların bir diğerini suçlaması hiç bir derde derman değildir.

Bu asabî havanın dağılması, ümitlerin güzelleşmesi, yüzlerin gülmesi acıların dinmesi için el ele verilmelidir. İstişareyle kazanılacak feragat ve fedakârlıkla bugünümüzün ve yarınımızın kurtarılmasının şart olduğu fevkalade hassas günlerdeyiz. Bu memlekette kimse omuzları çökmüş olarak kendini öteki, dışlanmış hissetmemeli. Aksine herkes, büyük bir devletin birinci sınıf vatandaşı olmanın iftiharıyla başı dik dolaşabilmelidir.

Cumhurbaşkanı sn Recep Tayyip Erdoğan, Cumhurbaşkanlığı Külliyesinde 5 ayrı toplantıyla millî birlik, dirlik, huzur, itidal, sağduyu ve kardeşlik meş'alesini yakmalı, o aydınlık hüzme hüzme bütün topluma yayılmalıdır... Böylece 1 Kasım seçimleri daha bir anlam kazanacaktır.

Parti liderleri, medya sahipleri, işveren temsilcileri, işçi temsilcileri, STK'larla ayrı ayrı fakat hepsi bir haftaya sığacak şekilde yapılacak 5 ayrı Zirve Toplantısı, memleketin havasını, vatandaşın ruh hâlini değiştirir.

Eğer; Cumhurbaşkanının milletin selâmeti ve devletin bekasına dair hayati mes'elelerini görüşmek için dâvet ettiği kimselerden dâvete icabet etmeyenler olursa; bunu yapanlar, hırçınlık ve mes'uliyetsizliklerinin hesabını millete verirler...

Son söz:

-İstişare eden, pişman olmaz!

.RUSYA ÖZÜR DİLEYEBİLİR

2015-10-07 01:00:00

A -

A +

İki Rus jetinin Suriye üzerinden hava sahamızı yani hükümranlık hakkımızı ihlal etmesi bize iki Alman harp gemisinin, el çabukluğuyla Alman bayrağını indirip bizim bayrağımızı göndere çektikten sonra Karadeniz'e süzülerek çarlık Rusyası sahillerini topa tutmasını hatırlattı. Devleti âli Osman'ın I. Dünya Harbine girmesine sebeb olan tezgâhın işlemesi için düğmeye basıldığı ândı. Düğmeye basıldı, İttihatçı iktidar oyuna gelerek Sultan'a bile haber vermeden devleti, sonunu getirecek bir felâkete sürükledi.

Şüphelerimiz var! Sanki benzer bir tezgâh, bir başka yanımızda yine işlemeye başladı. O zaman Rusya, o iki uğursuz gemiden top ateşine tutulmuştu. Bu defa kendisi iki jetle tahrik etmekte. Aradaki fark ilki, denizden karaya harp gemileriyle olmuştu. Bu defaysa savaş uçaklarıyla havadan havaya olmakta.

Bu iki vak'a arasında bir irtibat mümkün müdür? İki vak'a arasında böyle bir köprü farzedilemese bile arka arkaya bazı tuhaflıkların yaşandığı gerçektir. Tuhaflıkların ilki, "Arap Baharı"yla bir ayda devrilmesi mevzubahis edilen Beşar Esed'in 4 yıl geçtikten, yapmadığı zulüm kalmadıktan sonra kademeli bir şekilde çekilmesinin planlanmasıdır. Koalisyon güçlerinin bölgeye gelmesiyle IŞİD adlı selefi-vehhabi örgütün bu coğrafyada boy göstermesi ve örgüte hemen bütün batılı ülkelerden iştirakler olması eş zamanlı olmuştur.

İki yıl kadar evvel bazı batılı ülkeler, bize âdeta zorla iyilik yaparak NATO şemsiyesi altında Malatya Erhaç'ta IŞİD'e karşı savunma füzeleri mevzilendirdiler. O füzeler, bir ay evvel birdenbire gelmesindeki gibi esrarengiz bir şekilde sökülüp götürüldü. Bir gariplik de buydu.

Füzelerin alınıp götürülmesinden sonra kamuoyuna yansımayan bir başka tuhaflık daha yaşandı. Bir ajans NATO genel sekreterinin BBC ve Norveç radyosuna konuşarak Türkiye'nin NATO'da olmasına gerek kalmadığını, Türkiye'nin kendini müdafaa edecek kuvvette olduğunu vs vs söylediğini haber olarak geçti. Fakat bu yerli ajans, bir süre sonra özür dileyerek haberi geri çekti.

Günümüze gelince; Rus kuvvetleri, iki hafta önce o Alman gemileri gibi Suriye'ye girdi. Amerikan politikası, Suriye'yi âdeta eliyle Rusya'ya teslim etti. Veya Rusların gelişleri BM'de Putin-Obama görüşmesinin hemen ertesinde olduğuna göre bir paylaşma yaşandı.

Tuhaflıklar, gariplikler devam etmekteydi. Rusya, Suriye'ye girdikten sonra IŞİD diyerek Sünni muhalif kuvvetleri vurdu. Ardından da iki kere hava hükümranlığımızı ihlal etti. Bir mig uçağı, radarla jetlerimize kilitlendi. Bu saldırılara Türkiye hariciyesi, Başbakanımız ve Cumhurbaşkanımız en sert şekilde cevap verdi. İstiklalimize karşı böyle bir tecavüz vaki olurken NATO'yla müttefikimiz batılı devletlerin kayıtsız kalmaları çok yadırganırdı. Kayıtsız kaldılar mı? Hayır, aksi oldu. NATO, hakkında öyle bir haber çıkıp kaybolan genel sekreteriyle ve bazı müttefikler de dışişleri ve savunma bakanlarıyla Türkiye'yi çok mübalağalı bir şekilde sahiplendiler. Devam etmekte olan bu aşırı sahiplenme bize garip gelmekte. Bu da başka bir yadırganma sebebidir. Sanki I. Cihan Harbinde yanımızda yer alıp başımızı derde sokan "Alamanya"nın rolünü bugün birileri üstlenmiş durumda. Ve yine sanki Rusya sataşmakta, batı yangına körükle gitmekte. Ankara, tarihten mutlaka ders almalı. Türkiye, aman ha! "Yürü daha ne duruyorsun!" telkinlerine kapılmamalı.

Eğer; ihlal, Moskova'nın iddia ettiği gibi hava muhalefeti yüzünden ve sehven ve bir kaç saniye sürmüşse, o zaman Rus hükümeti özür diler ve mesele kapanır. Bizden evvel NATO, ihlalin kasden ve uzun sürdüğünü iddia etmekte. Bu iddia doğru çıkarsa özür daha bir mecbur olmakta. Hem özür dilemeli ve hem de Suriye'den çıkıp gitmelidir. Hangi hakla orada? Daha işgalin haftasında Ankara'yla Moskova karşı karşıya geldi. Halbuki 7 asır içinde ilk defa 30 senedir Türk-Rus muharebesi yaşanmıyor. Bu sulh ikliminin değeri bilinmeli.

.PUTİN'E HATIRLATMA

2015-10-05 01:00:00

A -

A +

Suriye'nin meşruiyetini kaybetmiş devlet başkanı Beşar Esed'in dâveti üzerine Rusya Federasyonu, bu memlekete girdi. Rus askerî birliklerinin üçüncü bir ülke topraklarına girmesi Moskova tarafından dünyaya IŞİD'le mücadele olarak takdim edildi. Çünkü "IŞİD" diye bir terör örgütü birdenbire zuhur etmiş, dehşet verici videolarla nefret kazanmış durumda. Fakat ne hikmetse Amerika'nın da dahil olduğu koalisyon güçleri, yıllardır bu örgütle mücadele ettikleri halde Irak ve Suriye'de toprak kazanmasını engelleyemiyorlar. Hedef, adı geçen örgüt olunca diğer devletlerden Moskova'ya bir itiraz gelmedi.

Ne var ki Yeni Rusya yahut Yeni Çarlık askerî birlikleri, daha ilk günden IŞİD mevzilerini değil, Hür Suriye Ordusu gibi Beşar Esed zulmüne karşı zor şartlar altında mücadele veren ılımlı muhalif birlikleri vurmaya başladı. Vatansever muhalifler bombalanıyor ama IŞİD'in bombalanması şeklinde dünyaya duyuruluyordu. Bu arada ayrıca çok sayıda kadın ve çocuk da hayatından oldu.

Hadise, Rusya'nın ikinci kötülüğüdür.

Birincisi, BM güvenlik Konseyi daimi üyesi olduğu için ilk günden itibaren BM'de Beşar Esed'e karşı alınacak her türlü tedbiri veto edegeldi. Bir anlamda İsrail, Washington için neyse Esed'li Suriye de Rusya için o.

Bu bölge toprakları, Ruslardan tarih boyunca gerek çarlık döneminde ve gerekse komünist dönemde çok çekti. Bizde haçlı saldırıları, Avrupa'dan ibaret bilinir. Halbuki diğer haçlı cephesi kuzeydir. Osmanlının Ruslarla vuruşmadığı sene sanki yoktur. Bu gerçek kendini atasözümüzde "ayıdan post, moskoftan dost olmaz!" şeklinde göstermiştir. Seyrin, SSCB'nin dağılmasıyla bittiğini; yeni dönemde Türk-Rus dostluğunun başladığını kabul etmiştik. Bu kabulümüzden bugün de vazgeçmiş değiliz. Şu var ki gidişat iyi değil. Ruslar, Suriye'de Müslümanları bombalarken Rusya Ortodoks Patriği, "bu bizim mukaddes harekâtımızdır!" diye açıklama yaptı. G.W. Bush'un II. Körfez Harekâtını dünyaya "haçlı seferi" olarak ilân etmesine benzeyen bir söz.

Tarihte iki komşumuz bizimle çok uğraştı. Biri Rusya, diğeri İran'dır. Ne günkü Osmanlı Orduları, bir seferi hümayuna çıktıysa mevzubahis devletlerden biri veya her ikisi bizi arkadan vurdular. Bugün Türkiye 2.5 milyon Suriyeli mülteciyi barındırır, devâsâ bütçeler harcar, çilekeş Suriye halkının emniyeti için güvenli bölge ve yeni şehirler kurmak için çâreler ararken Esed'in dâveti ve Putin'in talimatıyla Moskova, Şam'a pençe atmıştır. Belli ki bu vak'a öncesinde Rusya ve İran işbirliği yapmışlar. Ruslar havadan bombalarken, İran kuvvetleri de karadan temizlik hülyasındaymış. Çarlık-Şia işbirliği yine sahnede. Rus-Fars sömürgeciliği Akdeniz'de yer tutma ataklarında. Bunun için PKK/PYD ve Esed kuvvetleri kullanılacak, IŞİD diye sünni kuvvetler vurulacaktır.

Hadise, tarihin tekrarıdır. Bugün, Esed zaliminin kendi memleketine yabancı ordu dâvet etmesi gibi 24 Aralık 1979'da da komünist Babrak Karmal'ın dâvetiyle dünyayı titreten Rus kızıl ordusu, Afganistan'a girmişti. Mağrur, kibirli hallerle o küçük İslâm memleketine giren Ruslar, hezimete uğradılar. Afgan mücahidler, işgalcilere, iş birlikçilerine, Leonid Brejnevlere, Babrak Karmallara, Neciplere... dünyayı dar ettiler. 9 çetin yıl süren savaşta Sovyetler, yüksek miktarda ölü verdi, 500'e yakın uçağını kaybetti. Ağır bir mağlubiyetle Afganistan'ı terk mecburiyetinde kaldı. "Terk edin!" talimatını Mihail Gorbaçov adlı aklı başında bir Sovyet lideri vermişti.

Mücahidlerin o şanlı direnişi, SSCB'nin yıkılmasına sebep oldu. Halbuki bu bir ayıyla bir kırlangıcın mücadelesi gibiydi. Sabır ve imânla mücadele sonunda mazlûm, zâlime galip gelmişti.

Lider, ne zulmeder ve ne de zalimin yanında yer alır. Vladimir Putin'i bugüne kadar lider olarak gördük. Yanılmadığımızı isbat kendine kalmış. Eğer dâvet üzerine gidilen yer, yâr olsaydı; Afganistan, Ruslara yâr olurdu. Halbuki, o işgal, az evvel dediğimiz gibi ve bütün dünyaca da bilindiği gibi SSCB'nin sonunu getirdi. O tecrübeden ders alınmazsa Suriye'deki haksızlık da Rusya Federasyonu'nun sonunu getirebilir. Vakit varken, sn Putin'in bölgeyi sarma istidadı taşıyan ateşle oynamaktan vazgeçip, öz vatandaşlarını katleden dostunu da alarak Moskova'ya dönmesini tavsiye ederiz.

.YENİ RUSYA, SURİYE'DE!..

2015-10-02 01:00:00

A -

A +

Rusya, önce iki hafta evvel tanklarını, uçaklarını ve askerlerini gönderdi. Deniz üssünün bulunduğu Tartus'tan başka Cebele'de de hava üssü tesis etmekte. Beşar Esed'in dâvetiyle Suriye'ye giren Rus kuvvetleri, New York'taki Putin-Obama görüşmesinden sonra hava saldırılarına başladı.

Rus jetleri, önceki gün Suriye'de bazı hedefleri vurdu. Rus yetkililerin iddialarına göre 8 adet IŞİD hedefi vurulmuştur. Amerikan savunma bakanı Ashton Carter saldırıyı "Rusya'nın yangına benzinle gitmesi" şeklinde mütalaa etti. Bakan, ayrıca, vurulan hedeflerin IŞİD'e ait olmadığını da ifade etmekte. Bu tez, Suriyeli muhalifler tarafından doğrulanıyor. Buna göre Rus jetleri, Fetih Ordusu gibi Esed diktasına karşı mücadele etmekte olan muhalif kuvvetlere bomba yağdırmaktadır. Böylece 30 merkezi bombalamıştır. Humus'taki hava taarruzlarında aralarında çocuk ve kadınların da olduğu 36 sivil hayatını kaybetmiştir. Bu iddia Fransa tarafından da teyid edilmekte. Putinse bunların bir savaş propagandası olduğunu söylüyor.

Diğer yandan Vladimir Putin, Esad'ın taviz vermeye razı olacağına inandığını söylemektedir. Rus devlet başkanının bu dediklerini Amerikan başkan yardımcısı John Kerry'nin sözleri de dolaylı bir biçimde desteklemekte. Amerikan politikasına göre Esed adlı tiran birden değil, kademeli bir şekilde gitmeli. Obama'nın Putin'le BM'deki müzakerelerde "anlaştık" dediği fikir bu olsa gerek.

Bütün bunlardan çıkan hülasa şudur:

SSCB'den sonra da Cihan Devleti/Süper Güç olma idealini terk etmeyen, Amerika'nın tek başına süper güç olmasını hazmetmeyen, kaybettiğini yeniden kazanmak için çalışan Rusya Federasyonu, liderlik karizmasına sahip Putin'i iş başına getirdikten sonra dünya olaylarını gayet soğukkanlı bir biçimde takip ederek fırsatı yakaladığı gün Rusya'yı, Suriye'ye, onun üzerinden de Orta Doğuya dâvet ettirmiş ve böylece Deli Petro'nun vasiyeti bir kere daha hayat bularak Ruslar, Akdeniz'e inmişlerdir.

Neticeten Amerika, Orta Doğuya "Arap Baharı" başlığıyla demokrasi, insan hakları ve hürriyetler getiremedi. Aksine bir de bölgeyi terk etmiş bir devleti hayal ettiği iklime tekrar girmesi için kendisine fırsat sundu. Bunun bir adım sonrası "Yeni Çarlık Rusyası"nın "ben buradayım!" diyerek süper güçlüğünü tescil mücadelesine başlamasıdır.

Yeniden başa dönersek; Rusya'nın kimi vurduğu kısa sürede netleşecektir. Ancak, esas olarak IŞİD bahanesiyle Esed muhalifi Sünni teşkilatları vurduğu ve vuracağı kesindir. Diğer bir husussa Rusya'nın da Amerika gibi kara harekâtı yapmayarak sadece havadan saldıracağıdır. O zaman şu soru kaçınılmazdır. Amerika, mücadelenin kara tarafını Türkiye'ye ihale etmek istedi. Kabul görmeyince PYD ile iş tutmaya başladı. Peki, Rusya kimi taşeron olarak kiralayacaktır? PKK, ideolojik olarak Rusya'ya yakındır.

Ciddi gelişmelerin olması kaçınılmazdır. Hiç bir ihtimal gözden uzak tutulamaz. Ankara'nın Türkiye'ye rağmen bölgede hiç bir şey yapılamayacağını kararlı bir duruş, yüksek basiret ve diplomatik maharetle Moskova'ya, Washington'a ve her merkeze belletmesi şarttır.

.BÜYÜK BAŞARI

2015-10-01 01:00:00

A -

A +

Nurol İnşaat mensubu 3 mühendis, 1 muhasebeci ve 14 işçimiz, 2 Eylül 2015 günü Bağdat'ın Sadr bölgesi Habibiye Mahallesi'nde inşa edilmekte olan stadyumdan kendilerine "Ölüm Mangası" diyen Şii bir grup tarafından kaçırıldılar. Şantiyedeki mahalli güvenlik personeli bir gün sonra elleri-ayakları bağlı vaziyette bulunmuşlardı.

Şii haydutlar, olaydan dokuz gün sonra bir video yayınladılar. Taleplerini şöylece sıralıyorlardı:

-Kürt petrol ihracatı, Türkiye üzerinden yapılmasın!

-Ceyş'ül Feth'in Suriye'nin Fua ve Kefreyya'daki kuşatmaları kaldırılsın!

-Türkiye'den Irak'a silahlı şahıslar girmesin!

Kaçırma üzerine Irak Şiileri lideri Ayetullah Ali Sistani, bir yazılı açıklama neşrederek Şiiliğe ve İslama zarar veren bu eylemin bitirilmesini istedi. Şii din adamı Mukteda es Sadr da hadiseyi DAEŞ eylemlerine benzeterek rehineler serbest bırakılsın, dedi.

Kaçırılma hadisesi duyulunca Dışişlerimiz, Bağdat Büyükelçiliğimiz ve bölgede aslanlar gibi çalışan istihbarat elemanlarımız, Irak hükümetiyle irtibata geçti. Temaslar devam ederken dışarıya haber sızdırılmadı. Böylece 16 Eylül'de iki vatandaşımız, 30 Eylül sabahında da diğer 16 vatandaşımız kurtarıldılar. "Kurtarıldılar" kelimesine itiraz edenler olabilir. Hakikaten bir baskın yapılarak kurtarılma olmadı. Serbest bırakıldılar. Ama her ne olursa olsun, hayatları kurtuldu. Önemli olan sonuçtur! Bunun ne demek olduğunu bir aya yakın rehine hayatı yaşayan mağdur vatandaşlarımızla onların burada bayramı mahzun halde geçiren ailelerine sormak lazım.

Elde edilen, elbette iktidarın başarısıdır. Fakat iktidar, o başarıyı devleti namına kazanmış, milleti sevindirmiştir. Haddini aşan talepleri dayatan eylemde belli ki üçüncü bir devletin ajan grubu olan o fanatik haydutları ikna için mahalli nüfuz unsurlar da kullanılarak güzel bir sonuç elde edilmiştir.

Dikkat edileceği gibi uçak kaçırılması dahil benzeri olayların tamamında emniyetimiz, istihbaratımız, askerimiz, hariciyemiz hep muvaffak oldular. Musul Konsolosluğu personelinin sağ-salim kurtulmaları herhalde hafızlardadır. Böylesi durumlarda çok devletin nasıl bir hüsrana uğradığı hatırlanıyor olmalı.

Buna rağmen Recep Tayyip Erdoğan ve AK Parti muhalefetinden de öte kini kendilerini perişan etmiş olan üstelik de aydın yaftalı bazı kimseler, mes'eleyi muvazaa iddiasıyla tiyatrolaştırmaya tevessül ederlerse şaşmamalı. "İşçiler anlaşmalı şekilde kaçırıldı, maksat seçim öncesi bıraktırıp iktidara puan toplamaktı!" diyebilirler. Bu hastalıklı görüş sahipleri, şu an devam etmekte olan terörle mücadelemizi bile benzer yorumlarla akıl mantık almaz tarzda çarpıtmaktalar. Öyle ki yarın Kandil'de örgüt liderlerinden birkaçı yakalanıp getirilse bunu dahi aynı zehirlenmiş anlayışla yorumlarlar...

Hürriyetlerine, ailelerine kavuşan 18 kardeşimize geçmiş olsun diyoruz. Vatanınıza hoş geldiniz! Bu kurtarma ameliyesinde emeği geçen herkese teşekkür ederiz. Ayrıca daha evvel kurtarma operasyonu düzenlendiğinde şehit düşen Iraklı iki askere de rahmetler dileriz.

Yürekleriyle zihinleri zehirli ihtiraslarla sarıp sarmalanmış, kinlerinin zebunu yarım aydınlara gelince... O zavallılara Allah acısın. Asla temenni etmeyiz ama onlar, ancak başlarına benzer bir felaket geldiğinde bu yazıyı anlarlar.

.ANKARA, PAYLAŞILAN SURİYE'YE SEYİRCİ KALAMAZ

2015-09-30 01:00:00

A -

A +

İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhanî, BM'de yaptığı konuşmada "biz, dedi, Afganistan'a, Irak'a olduğu gibi Suriye'ye de demokrasi götürüyoruz". Suriye, eğer her gün infilakların yaşandığı, her gün insanların öldüğü, insanların insanca yaşama hakkından mahrum olduğu Afganistan ve Irak gibi olacaksa o demokrasi İran'da tezhipli kasalar içinde kalsın. Onlara fazlasıyla Suriye'de mevcut. Suriye zaten enkaza döndü, ilim, irfan medeniyet şehirleri, yıkılmış vaziyette.

Amerika'nın I. Dünya Harbi sonrasında çizilen haritaları, 21. Asrın başlangıcında kendi düşüncesine göre şekillendirmek için başlattığı Arap Baharı, projesi hedefine varamadı. Suriye ihtilafında söz sahibi olmayı da Moskova ve Tahran'a kaptırdı. Washington, SSCB'den sonra bölgeyi neredeyse terk etmiş olan Rusya'yı Suriye üzerinden Orta Doğu'ya adeta davet etti. Vladimir Putin, BM'deki konuşmasında bir kere daha Beşar Esed'e destek verdi. Desdek vermemeyi de hata saydı. Doğru olanın Beşar Esed'in yerinde kalmsı olduğunu söyledi. Putin'e göre bölgede terör örgütü IŞİD'e karşı sadece Suriye ordusu ve YPG mücadele etmektedir. Barack Obama, Beşar Esed'e diktatörden de öte "tiran" derken Putin, sahip çıkmakta. O'nun için Suriye'de yüzbinlerin katledilmesi, milyonların muhacir ve mülteci olmaları, binlerin denizlerde boğulması, başkaca binlerin Avrupa kapılarında tekmelenmeleri görmezden gelinecek küçük olaylardır. Kimse Putin veya bir Rus yetkilinin biz de şu kadar mülteci alırız gibi bir vaadine şahit olmuş değildir. Rusya ve İran, devlet reisleri BM'de yaptıkları konuşmalarda Beşar Esed'in yerinde kalmasına dair görüşlerini üzerine basa basa tekrarladılar. Türkiye, öteden beri bu diktatörün gitmesini, Esadsız bir Suriye inşasını teklif etmektedir. Amerika .konuya çok net olmayan bir şekilde yaklaşıyordu. Yakın günlere kadar Esadlı çözüm istiyormuş gibi bir intiba vermekteydi. Bundan caydığı görülüyor. Ancak Obama, "kontrollü geçişten" söz etmekte. Esed'in birden düşürülmeyerek kademeli şekilde uzaklaştırılması kasdediliyorsa böyle ise uygulaması mümkün değil. Obama, ayrıca meselenin halli için İran ve Rusya ile çalışmaya hazır olduklarını da söylemekte. Konunun taraf devletlerini de sıraladı. Bunlar, Türkiye, ABD, Rusya, İran, Suudi Arabistan. Eski bir Suriye işgalcisi olan Fransa, "beni unutmayın" dercesine Fransuva Holland da konuştu. Paris'in tezleri Ankara'nın tezlerine yakın. Güvenlik alanı kurulması konusunda da Türkiye'ye destek olacağa benzemekte.

Arap Baharı, Suriye gailesini doğurdu. Suriye gailesi de kendi içinde hiç hesap edilmedik başka oluşumlara yol verdi. Bunlardan en önemlisi, Amerika'nın bu mes'elede tesir gücünü Rusya ve İran'a kaptırmasıdır. Diğeri ise daha çapraşık. PYD, PKK'nın Suriye şubesi iken onun silahlı unsuru YPG, IŞİD yahut namı diğer DAEŞ ile mücadele verdiği için Washington tarafından makbul bir örgüt olarak görülmekte. Aynı Washington, PKK'yı terör örgütü olarak kabul ediyor. PYD konusunda Rusya ve Amerika aynı fikirde buluşmuş durumdalar.

Tekrarlamak gerekirse:

Suriye parçalanıyor. Veya fiilen parçalanmış Suriye'ye haritalar çiziliyor. İran, Afganistan'dan Akdeniz'e kadar, Rusya da Moskova'dan Akdeniz'e kadar nüfuz sahası elde etme çabasında. Rusya, Esed liderliğinde bir bağlı devlet/peyk kurma arayışında. İran, şii ideolojiyi bölgede bir etki gücü olarak kullanmak için her imkânı deniyor. Suriye'nin kaça bölüneceği şu gün için kesin değil. Nusayriler, Kürtler, IŞİD diye üçü görünmekte. O zaman şu soru kaçınılmazdır: Türkmenler, Türkiye'ye yakın diğer unsurlar ne olacak? Hudutlarımız nasıl bir vaziyet alacak? Şekillenmesi ve emniyetiyle hudutlarımız hayati derecede önem arzetmektedir.

Amerika ile Rusya'nın, İran'la Rusya'nın anlaştıkları haberleri gündemde. Herkes kendine yakın devleti kurdurur IŞİD kendi devletini kurarken Türkiye seyirci kalamaz. Ankara, daha atak davranıp ön alarak coğrafyanın şekillenmesi ve tarihin yapılmasında üzerine düşeni yapmalıdır.

Bizim zaman ve mekân önünde ihmali gayrı mümkün mecburiyetlerimiz var. Batı'nın "Suriye" yaptığı memleket, 95 sene önceki Şam Vilayeti'mizdir. O kadar ki Son Osmanlı Padişahı ve Halife-i Müslümin Sultan Mehmed Vahideddin, Şam'da medfundur. Oradaki Türkmen'in, Kürd'ün, Arab'ın ve diğerlerinin her ihtilafı ve her değer bizi öncelikle alakadar eder. Türkiye'de 2 Buçuk milyon mülteci varken, İran, Rusya ve Amerika 250 Suriyeli mülteci yoktur. Bize gelenlerin ana vatanlarına iltica ettiler. Onların da dedeleri, Çanakkale'de, Sarıkamış'ta ve diğer yerlerde.

.AH SURİYE!..

2015-09-29 01:00:00

A -

A +

Suriye ihtilafı iyiden iyiye kilitlendi. Türkiye'nin ilk günden beri dile getirdiği "Güvenlik Bölgesi kuralım" teklifine uzak duran ABD ve AB, bugün Moskova'nın "Esed'li çözüm" tezinde onunla neredeyse aynı tarafa düştüler. Suriye mevzuunda bizim dışımızda faal olan iki devlet Rusya ve İran'dır...

Türkiye, bugün mevcudu iki buçuk milyonu bulan mülteciyi barındırırken adı geçen iki devlet dolaylı bir biçimde ABD ve AB'yi "Esedli çözüm" fikrine zorladılar. Buna göre Beşar Esed yine iş başında kalacak fakat bütün tarafları temsil eden yeni bir hükümet kurulacak. Aslında bu Esed'e iadei itibar projesi! Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun New York'taki basın toplantısında yaptığı açıklamadan anlaşıldığı gibi Ankara, hâlâ da güvenlik koridoru yahut güvenli bölge tesis edilmesinden yanadır. Sn Davutoğlu, ABD ve bilhassa AB'yi kasdederek "siz, maliyetini karşılayan biz Cerablus'la Azez arasında 100 binlik 3 şehir kuralım!" diyor. Ayrıca, AB'nin "mülteciler sizde kalsınlar biz size yardım yapalım!" teklifini de "Türkiye mülteci kampı değil!" diyerek geri çevirmektedir.

Bunlar cereyan ederken hayat durmuyor. Türkiye'deki mültecilerden veya doğrudan Suriye'den giden Suriye vatandaşları, hemen her gün bir lastik bot faciasıyla Akdeniz ve Ege'nin sularına gömülmekteler. AB ülkeleri onları itip kakmakta, kabul etmemekte. Suriyeliler, Avrupa'da insanca muamele görmemekteler.

Rusya ise savaş jetleri, tankları, silahları, askerleri, mühimmatıyla Suriye'yi fiilen peyki haline getirmektedir. İran da elbette boş durmuyor. Baas rejimi, gidenlerin yerine İranlı şiileri vatandaşlığa almakta. Tahran, Lübnan'la köprü kurarak Akdeniz'e inmeye çalışmaktadır. İran, ayrıca, Irak, Suriye Lübnan'la beraber bir şii blok oluşturma çabasındadır. PYD ile iş birliği tutma garabetine düşen ABD ise Suriye'ye ne demokrasi, ne dikta altında ezilen insanlara hürriyet getirebildi. Arap Baharı, karakışa döndü. Afganistan ve Irak savaşları sebebiyle iç kamuoyundan çekinen Barack Obama, Suriye'ye arada bir havadan müdahale ötesinde bir şey yapamadığı için netice fiilen Rusya ve İran'ın işine yaramıştır.

Diğer yandan gerçekçi olmalı ki Türkiye'ye sığınmış kitlenin büyük bir kısmı dönmeyecektir. Ayrıca, "Cerablus'la Azez arasına yüz binlik üç şehir" tezinin de içinin dolması lâzım. O şehirler, kimin için düşünülmekte? Türkiye'dekiler içinse ne sığarlar ve ne de tamamıyla giderler? Avrupa'ya geçenler için düşünülmekteyse onların bir kısmı maalesef Avrupa rüyasına kapılmıştır? Her şeye rağmen gideceklerdir.

Suriye halkı kaybetti.

Bir memleket bitirildi.

Milyonlar mülteci oldu, on binler öldü, çocuklar yetim, kadınlar dul kaldı, şehirler enkaza döndü. Şam, Halep gibi medeniyet ve kültür merkezleri mahvoldu. Suriye, yani bizim Şâm-ı Şerif dediğimiz ecdat yurdu o aziz coğrafya kurdun kuşun elinde kaldı.

Her şey, bölgenin de dünyanın da huzuru ve adaletin tesisi Büyük Türkiye'nin inşasına bağlı. Bu sebeple 1 Kasım seçimleri çok önemli.

.SIRADA MİLYONLARIN YÜRÜYÜŞÜ VAR!..

2015-09-18 01:00:00

A -

A +

TOBB ve 14 STK'nın tertiplediği "Teröre Hayır, Kardeşliğe Evet!" mitingi dün Ankara'da yapıldı. Teröre hayır, kardeşliğe evet! Sözü, mitingin anlamıydı. Bunun yanı sıra bir de çağrı vardı: "Bayrağını al ve gel!" Ankara içinden ve diğer vilayetlerden onbinler bayraklarını aldılar ve geldiler. İştirakçi kuruluş sayısı 300'e yaklaştı. Hadise, sivil iradenin askerine, polisine, jandarmasına, korucusuna, istihbaratına ve onların şahsında devletine sahip çıkması; teröre karşı icra ettiği mücadelede vatandaşın devlete destek olmasıdır.

Mitingde slogan atılmadı, yalnızca bayraklar dalgalandı. Hislerimiz bayrağımızla dile geldi. "Bayrağını al ve gel!" çağrısına politik Kürt hareketi sözcülerinin muhalefet etmesi ise onlar adına çok talihsiz bir çıkış oldu. Bayrak, devletin birliğinin milletin varlığının ifadesidir. Halkın onunla yürümesinden rahatsız olmanın hiç bir makul tarafı olamaz. Ne var ki; bu makul düşüncede olsalardı zaten terörle aralarına mesafe koyar, vesayetten kurtulur ve hür bir parti olurlardı.

Ankara'daki miting ve yürüyüşün bir başlangıç olmasını temenni ederiz. İngiltere'de İRA'ya, İspanya'da ETA'ya karşı milyonların yürümesi gibi Türkiye'de de PKK'ya karşı milyonlar ve milyonlara yürümelidir. Başlangıç Ankara'da oldu. Diğer 6 Bölgede tekrarlanmalıdır.

Bizim tarihten tevarüs ettiğimiz/miras aldığımız 4 umde/prensip vardır. Din-ü devlet, mülk-ü millet. Yani; din, devlet, vatan ve millet. Bunlarla varız. Bunlar için varız. Sultanlar, evlatlarını bunların uğruna feda edebildi. Kinli Haçlı ordularının devamı emperyalist devletler, petrol uğruna ve İslam nefretleriyle bizi yani İslâmın Bayraktarı olan aziz Türk milletini zor zamanımızda fena vurdular. Vatan dediğimiz mukaddes varlığımız, Kanuni Sultan Süleyman zamanında 23 milyon 400 bin, Sultan Abdülhamid zamanında ise 5 milyon km2 idi. İttihad ve Terakki iktidarı, Sultan'dan 5 milyon km2'lik bir vatan teslim almıştı. Bu hacim, Misak-ı Milliden de çok büyüktür. 5 milyon km2'lik vatan, Cumhuriyet nesillerine 777 bin km2 olarak yani 7'de bir küçülmüş şekilde teslim edildi.

Emperyalist devletler, sömürgeci başkentler, kendi marifetleri olan 27 Mayıs Darbesi üzerine 17 Eylül 1961'de Başvekil Adnan Menderes'i astırdıktan sonra yaptırdıkları anayasayla bugünlere zemin hazırladılar. Bölücü Kürt hareketi, 1961 Anayasasıyla imkân buldu. Oradan başlayarak ilerledi. Emperyalizm, bugün besleyip büyüttüğü PKK adlı militan gücüyle Türkiye'yi bölüp parçalamak istemektedir. 24 milyondan 5 milyona, oradan 777 bin km2'ye gerilemiş olmak garbı tatmin etmemiştir. Haçlı zihniyeti, günümüzde de aynen devam etmektedir. Kürt unsur arada malzeme olarak kullanılmakta. Bu bakımdan Ankara Mitingi'nin 17 Eylül tarihine denk gelmesi mânâlıdır. Ayrıca Sıhhıye'de başlayan yürüyüşün ilk mecliste nihâyet bulması da manidardır. İlk meclisin birinci dönemi, her rengimizi temsil etmekteydi. O gün olduğu gibi biz, bugün de yarın da bütün farklılıklarımızı zenginliğimiz kabul ederek yine bir arada yaşayacağız.

Her aidiyet unsuruyla millet, devletine sahip çıktıkça terör çökecek, onların arkasındaki emperyalistler hayal kırıklığına uğrayacaklardır.

Haçlılara rağmen birlik! Batıya rağmen büyümek! İnadına refah!

Hedef bu olmalı. Türk'ün, Kürd'ün.....Çingene'nin de şaşmaz hedefi bu olmalı.

Hiç bir şeyden ders alınamıyorsa AB kapılarında Suriyeli mültecilere reva görülen gayrı insani davranışlardan ders çıkartmalı. O Suriyeliler, 85 sene evvel vatandaşımızdı.

.SİVİL DESTEK GÖREVİ

2015-09-17 01:00:00

A -

A +

Devlet, bugün TSK, polis ve istihbarat unsurlarıyla birlikte PKK'ya karşı havadan ve karadan tavizsiz bir biçimde mücadele vermektedir. Bu mücadele, zahiren bir örgüte karşı gibi görünse de esasında o örgütün arkasında yer alan yarım düzineden fazla devletle yapılmaktadır. Dedelerimizin I. Dünya Harbi'nde savaştıkları "7 düvel" bugün emirlerine alarak üzerimize saldırttıkları bir terör örgütünün arkasındadır.

Karşıda üç-beş çapulcu yok. Karşıda Türkiye düşmanları var. Bu sebeple vatandaşların askerine, polisine, vatanına, devletine sahip çıkması şarttır. Bir mücadelenin arkasında sivil destek, halk desteği olmazsa başarılı olamaz. Bugün devlet, asker ve emniyet kuvvetleriyle bu memleketin birliği, dirliği, istiklali ve istikbali için çarpışmaktadır. Bu yalnızca bir iktidarın vazifesi değildir. Öyle ise bu mücadele halk indinde en yüksek seviyede destek görmelidir.

Destek yok mu?

Var!

Fakat, camilerde dua, evlerde niyaz, sohbetlerde merhamet şeklinde olan o desteğin, meydanlarda birbiriyle birleşerek, yekdiğeriyle kenetlenerek haykırışlar halinde yükselmesi gerekir...

Bu mecburiyetten dolayıdır ki bugün işveren dernekleri, işçi sendikaları, işveren sendikaları, sivil toplum kuruluşları... TOBB rehberliğinde Ankara'da toplanarak devletin yanında yer almakta, polise askere, korucuya, gaziye şehit ailelerine ve vatanın her karış toprağına sahip çıkmaktalar. 14 kuruluş yerine daha fazlasının olmasını temenni ederdik. Terörü lanetleyip devleti destekleyen bu birlik ve beraberlik mitingi, bir günde ve bir şehirde kalmamalı. Tertipleyenleriyle iştirakçileriyle çoğala çoğala 7 Bölgede tekrarlanmalıdır.

Daha başka kuruluşlar da destek ve şahlanış mitinglerini yapmalılar. Barış ve kardeşlik haykırışlarıyla yer gök inlemeli.

Yine bu cümleden olarak 20 Eylül Pazar günü İstanbul Yenikapı'da daha da büyük bir miting yapılacak. "Milyonlarca nefes, teröre karşı tek ses!" Başlığını taşıyan bu mitingte Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, TBMM Başkanı İsmet Yılmaz, Başbakan Ahmet Davutoğlu konuşacaklar. Toplantıya muhalefet liderlerinin de katılması ve konuşma yapmaları da çok yerinde olacaktır. Ayrıca, basın, üniversite, hatta yüksek yargı mahkemeleri, STK'lar, esnaf kuruluşları, yurt dışındaki işçi kuruluşlarımız da gece-gündüz çarpışan asker ve polisimize yalnız olmadıklarını göstermek için teröre karşı çelik zırh olmalılar.

Bu çalışmalarda Kürt vatanseverlere büyük mükellefiyet düşmekte. Bu fitnenin sönmesi için onlar da koşmalılar. Vatansever mü'min Kürtler bu vatanın has evlatlarıdır. Bir başka vatandaşın kalbi bu ülke için hangi duygularla atıyorsa onların kalbi de aynı duygularla atmaktadır.

.DELİ PETRO, AKDENİZ'DE

2015-09-16 01:00:00

A -

A +

"Orta Doğu" denen havzanın göbeğinde ve kavimler kavşağında olan Suriye, Tunus, Libya, Mısır ve Yemen'e benzemedi. O, önce yer aldığı bölgeyi sarstı. Bölgeye dair sarsıntı devam etmekte. Askerî, siyasi, iktisadi, iç ve dış göçlerle sosyal hareketlilik şeklinde devam eden bu sarsıntıların bir kısmı şimdilerde bölge çanağını aşıp Avrupa'ya dayandı. Askerî ve stratejik boyutuyla da Rusya'yı bölgeye çekti. AB, göçmen kriziyle fikren ikiye ayrılmış vaziyette. Akdeniz ve Ege'nin göçmenlere mezar olması, Macaristan başbakanının faşizan vicdansızlığı yarınlarda da unutulmayacaktır. Çok dikkat çekici bir gelişme de Moskova'nın Suriye'nin Akdeniz sahilindeki Lazkiye şehrinde tahkimat yapmasıdır. Aslına bakılırsa Rusya, Lazkiye'de mevcuttu. Şimdi o mevcudiyetini uçaklar, tanklar, toplar, ağır silahlar ve askeriyle takviye etmekte. Putin idaresi, hava ve deniz yoluyla Beşar Esed'e destek ulaştırmakta.

Hafız Esed'in 13 Kasım 1970'te darbeyle iş başına gelmesinden itibaren Suriye, bir Sovyet peykine dönmüştü. O da sanki Bulgaristan, Romanya gibi bir doğu bloku ülkesiydi. SSCB, Balkanlar ve güneyden Suriye ve devrin el Fetih örgütüyle Türkiye'yi kuşatmıştı. PKK bu "Sovyet peyki Suriye"de palazlandı.

Ruslar, Çar Deli Petro'dan beri sıcak denizlere ve bu maksatla da Akdeniz'e inme gayesindedirler. Açık denizlere gidemeyen devlet büyük devlet olamaz. Bizde Sultan İbrahim'in deliliğinin yakıştırma olması gibi Ruslarda da Çar Petro'nun deliliği yakıştırma olabilir. SSCB şeklen ve zikren üniversal bir ideolojiydi. Dini afyon sayar, işçi iktidarını vaad eder, sınıfsız bir toplum inşa etme hülyaları güderdi vs. Ama; bu SSCB ana omurgada Rus karakteristiğine aitti. Bundan dolayıdır ki Deli Petro'nun gösterdiği ulusal hedefi çarlar değil, komünist diktatörler hayata geçirdiler. Onlar, Suriye üzerinden Akdeniz'e inip Lazkiye'ye yerleştiler. Şimdi bültenlerdeki "Ruslar, Lazkiye'yi üs edinmek istiyorlar" haberini garipseyerek dinliyoruz. Dünden ve coğrafyadan habersizlik bu kadar mı olur? SSCB sadece Hafız Esed'e destek olmadı. Filistinli gençlerin İsrail zulmü karşısındaki çaresizliklerini ideolojisi hesabına enerjiye tahvil etti. Diğer yandan Akdeniz'in güney yakası için de Cemal Abdünnasır'a da koruyucu oldu. Mısır, pembe bir sosyalizm yaşadı. Son Sisi darbesi rejisörleri sadece batılılar değildir: Sovyetler mirasçısı Yeni Çarlık Rusyası da o dramı sahneye koymada vardı.

Velhasılı, Amerika Vietnam'da, Irak'ta kaybettiği gibi Suriye'de de kaybediyor. Suriye, bölge için âdeta infilake hazır bir bomba. Beşar Esed'in intihar bombacısından farkı yok. Türkiye kamuoyu şunun farkında değil. Esed'in iki milyon İranlıyı vatandaşlığa kabul ettiği iddia edilmekte. Sünnileri dışarı gönderirken onların yerine Şiileri doldurmaktaymış. Rusya ve İran'dan yardım gören ve Çin'den de dolaylı destek gören Beşar Esed'le Suriye fiilen parçalanmıştır. Diktatör Esed, yarın Moskova'ya giderek Şam'ın anahtarını Vladimir Putin'e takdim edebilir. Rus askerleri de Hür Suriye Ordusu karşısında Rus askeri kıyafetleriyle veya Suriye kıyafetiyle muharebeye girişebilirler. Bu takdirde Ankara ve Washington hangi şıkkı devreye sokacaktır? Bir tarafta, göçmenlerden ürken AB, diğer tarafta buzdan heykel misali Çar Putin! Ukrayna boşuna halledilmedi, Kırım sebepsiz yere hazmedilmedi. "Soğuk Savaş Dönemi" şekil değiştirerek geri geliyor sanki.

.KUDÜS'TEKİ SENARYO

2015-09-15 01:00:00

A -

A +

Güzel Kudüsümüzdeki Mescid-i Aksa, biz Müslümanlar için hem ilk kıblemiz olduğu, hem Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mi'raca yükseldiği mekân olduğu, hem mescid olduğu ve hem de ecdadımızdan kalan bir büyük mânevi miras olduğu için gözümüzde ve kalbimizde çok yüksek değere sahip mübarek bir yerdir...

Filistin toprakları, Osmanlı Sulh ve Adaletinin dünyaya hakim olduğu yıllarda asırlarca huzur iklimi olduğu halde, devrin süper gücü İngilizlerin Yahudileri, muhtelif memleketlerden toplayarak getirip emri vakiyle İsrail devletini kurmasıyla beraber buralar yerli halk için kan ve gözyaşının dinmediği acı vatana dönmüştür.

İsrail askerleri, 1967'den sonra 2014'te Mescid-i Aksa'ya bir daha postallarıyla girerek her türlü kötülüğü yapmış, içerde silah patlatmış, göz yaşartıcı bombalar atmışlardı. O gün mihrab bile yakılmıştı. Dahası da var; fakat onları yazmaya elimiz varmıyor, yüreğimiz kaldırmıyor. İsrail, o zulümlerini özlemiş olmalı ki Yahudi askerler, Mescid-i Aksa'ya yine postallarıyla, girdiler yine plastik mermi sıktılar, yine göz yaşartıcı bombalar attılar, yine Filistinli gençlere haşin davrandılar, bîgünah yere tutukladılar.

Sebep ne, İsrail Kudüs'te, Mescid-i Aksa'da neden yine olay çıkartıyor?

İsrail'in bir yılbaşı varmış. İsmine "Roş Aşana" derlermiş. Bilindiği gibi bizim okullarda "harfi, takvimi ve diğerlerini yeni dünya düzenine intibak için değiştirdik" mealinde sözlerle öğretildi. İsrail ne harfini değiştirdi ne takvimini, ne yılbaşını ve ne de millî ve dinî birikimini. İşte bu İsrail, yılbaşı günü Filistin mercilerinden izin almadan, başlarında tarım bakanı Uri Arel olduğu halde "yerleşimci" dedikleri devlet himayesindeki 50 işgalci Yahudi'yi Mescid-i Aksa'ya sevk etti. Vaziyeti haber alan Filistinli gençler, sıkı tedbirlere rağmen mescide girip keyfiliğe mani olmak istediler. Bunun üzerine İsrail askerleri, içeriye yine postallarıyla girip bir mâbede gösterilmesi gereken ihtimamın zerresini bile göstermeden yukarıda tasvir ettiğimiz zulmü işlediler. Dünya, bir kere daha susmaktaydı.

Bırakınız bir Hak dinin bu yüksek vasıftaki mâbedine karşı bu denli fütursuzluğun işlenmesini. Bunun onda biri Hinduların tapınaklarına yapılsa bütün Hindular ayaklanırdı. Dünya varsın yüzü kızarmadan sussun. İİT denen teşkilat nerededir? Bu İslâm İşbirliği Teşkilatı ne gün için vardır? Harekete geçmesi, iki çift laf etmesi daha ne olması gerekir? Hâle bakınız ki, petrol ve dolar milyarderleri Suudiler, tek başlarına idarede inat ettikleri Kâbe-i Şerifte inşaat emniyeti kuramayıp yüzün çok üzerinde hacı adayının şahadetine sebep olurken Mi'racın diğer durağı Kudüs'te bunlar yaşanmaktadır.

Bunlar tesadüf mü?

Mes'elenin bir de zamanlaması var. Türkiye'de devlet, İsrail'in partneri PKK ile yüksek bir kararlılıkla mücadele ederken Tel Aviv, Kudüs'te böyle bir senaryo yazarak Mescid-i Aksa'da sahneye koymuştur. Böylece, PKK'ya yoğunlaşan dikkatleri başka tarafa çekmek istemiş, terör örgütüne nefes aldırmak istemiştir.

Boşa zahmet.

.İÇ SAVAŞ FELAKETTİR

2015-09-10 01:00:00

A -

A +

Dünkü gün olan 9 Eylül 1922 sabahı, İzmir işgalden kurtarıldı. Evvela Ahmed Zeki Bey komutasındaki İkinci Suvari Fırkası, müteakiben Mürsel Paşa komutasındaki Birinci Suvari Fırkası İzmir'e girdiler. Ardından mirliva Fahreddin Paşa kumandasındaki Beşinci Suvari Kolordusu intikal etti. Saat 10'da Hükûmet Konağına Türk Bayrağı çekildi...

Batı'da Yunan'a, İtalyan'a, Güney'de İngiliz'e, Fransız'a, kuzeyde Ruslara, doğuda Ermenilere karşı verilen bu mücadele, müdafaa ve meydan muharebelerinin tamamı, "Mehmetçik" dediğimiz askerlerimiz ve "ahali" dediğimiz sivil halkla yapıldı. Mehmedciğin de ahalinin de her biri, Türktü, Kürttü, Araptı, Boşnaktı, Arnavuttu, Lazdı vs. Onlar, aynı Allah'a, aynı Peygambere imân ediyor. Aynı kitabı okuyor. Aynı Ezanla vaktini tanzim ediyordu. Ayrı-gayrıları yoktu. Hepsi aynı din, aynı vatan, aynı iffet, aynı bayrak için can veriyor, can alıyor, şehid düşüyor veya gazi oluyordu.

Onların ırkları vardı; fakat ırkçılık hayallerinden bile geçmezdi, caiz görmezlerdi. "Ümmet-i Muhammed" olmak, yeter şerefdi. Bu sebeple Kürtler, Lozan'da ayrılmayı kabul etmediler.

O devrin insanları "birlikte rahmet, ayrılıkta azabı ilâhi vardır", "fitne çıkartmak, adam öldürmekten beter günahtır" diyen Hadis-i şeriflerden beslenen yüksek şuur ve idrakte kimselerdi. Ne var ki sömürgeci devletler, birliğimize kasdetmeyi akla koymuşlardı. İlerleyen yıllarda bu topraklar insanına rahat vermediler. İçerden devşirilen adamlarıyla Müslüman unsurlar arasındaki mânevi bağları dinamitlediler. Önce Türkleri, sonra Kürtleri mânevi kayba uğrattılar.

Düşman boş durmuyordu:

Dün Anadolu'yu işgal eden hangi devlet varsa, onlar Kürt gençler üzerinde uzun uzadıya çalıştılar. Önce ideoloji aşıladılar, sonra bölücü yaptılar. Zihinlerine ayrılma, ayrı devlet olma hülyalarını yerleştirdiler. Küçülmüş, parçalanmış bir Anadolu, sömürgeci devletler için ideal bir yapıdır. Bu ideali hiç terk etmediler. Urfayı, Maraş'ı Adana'yı, Antalya'yı, İzmir'i, Kars'ı birlikte kurtaran dedelerin torunları birbirlerine hasım edildi. Bunlardan bir kısmı Bekaa Vadisi'nde, Şam'da, Kandil'de Türkiye aleyhine planlar tezgâhladılar. İşin içine ne kadar Türkiye aleyhtarı istihbarat ve devlet varsa dahil oldu.

Bugünlere böylece geldik....

Şimdilerde devlet, teröre karşı vatanın müdafaasını yapmakta, Türk-Kürt her vatandaşın huzuru, istikbali ve istiklâli için mücadele vermekte, terörle kararlı bir şekilde uğraşmaktadır. Yapılanlar, 30 yılın en başarılı operasyonlarıdır. Bilhassa gençlerin çok dikkatli olması gerekir. Terör örgütünden nizami harp beklenemez. Panik içinde oldukları için her türlü gayrı nizami ve toplumda infiale yola açacak imkânları kullanmaktalar.

Her şehit yüreğimize düşen bir kor ateş. Buna rağmen sabretmek ve aklı selimle hareket etmek mecburiyetindeyiz.

Hiçbir vatandaş, devletin işini zorlaştırmamalı, taşkınlık yapmamalıdır. Herkes attığı adıma, her aydın söylediği söze dikkat etmelidir. Kanunlar çerçevesinde kurulmuş her parti, meşru partidir. En ağırı da olsa medyanın haber ve yorumlarına tahammül etmek gerekir. Kürt asıllı diye bir sivilin burnunun kanaması kabul edilemez. Medya binalarına, parti binalarına ve işinde-gücünde insanlara, onların dükkânlarına saldırmak, vatana hizmet değil, aksine fitne ve kargaşa çıkartmak, ajanların ve bölücülerin ekmeğine yağ sürmektir. Kimse başına buyruk hareket etmemeli, saman çöpü gibi kitle selinde sürüklenmemeli, psikolojik savaşın kaybedeni olmamalıdır.

Bırakalım, Devlet, Hükümet vasıtasıyla hukuk çerçevesinde mücadelesini versin. Taşkınlık içinde olanlar, neye kapı araladıklarının farkında olmalılar. Bir milletin başına gelebilecek en büyük felaket iç harptir. Sonsuz şükürler olsun ki vatandaşlarımız, çok takdir edilecek bir sabır örneğiyle bugüne kadar o felakete sürüklenmediler. 30 senedir var olan sabır ve aklı selim terk edilmemelidir..

Şüphe duyulmasın ki bugünler geçicidir.

Bu PKK fitnesi yaşayamaz.

Karamsar olmamalı.

İzmir'i, Maraş'ı kurtaran, Çanakkale'de, Sarıkamış'ta koyun koyuna yatan dedelerin torunları, bu topraklarda iç içe yaşamaya devam edeceklerdir.

Başka çâre yoktur.

Başka çâreye ihtiyaç da yoktur!..

.TAYYİP ERDOĞAN'IN KANI KİMSEYE HELAL DEĞİL!..

2015-09-09 01:00:00

A -

A +

Bazı çevrelerin Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'a karşı besledikleri duygular, nefretten de öte kindir. Öyle ki bu kimseler, sn Erdoğan'ın kanına ekmek doğrayıp içseler doymazlar. Onların kimler olduğunu tek tek saymaya gerek yok. Bazı medya unsurları, bazı kalemler, bazı partiler vs.

Bir Türk devlet reisine duyulan bu kin, tarihin tekerrürüdür:

Recep Tayyip Erdoğan, Cemal Gürsel gibi darbe mahsulü sözde Cumhurbaşkanı, Cevdet Sunay, Fahri Korutürk gibi varlığıyla yokluğu belirsiz Cumhurbaşkanı, Kenan Evren gibi Washington'un "bizim oğlanlar" dediklerinden bir Cumhurbaşkanı, Süleyman Demirel gibi vesayetle iş tutan Cumhurbaşkanı, Ahmet Necdet Sezer gibi arkada hiçbir hayırlı iz bırakmamış Cumhurbaşkanı olsaydı... Bugün o çevreler, bu öfke nöbetlerinde olmayacaklardı...

Son bir buçuk asırda hangi Padişah, Başbakan, Cumhurbaşkanı, bu millete ve bu ümmete hizmet ettiyse müstemleke komiseri edalılarla o yabancılaşmışların dışardaki patronları tarafından onlara iftira atıldı, darbe yapıldı, suikast tertiplendi, düşmanlık gösterildi.

Sultan Abdülaziz, donanmayı güçlendirerek açık denizlere taşımaya kalkışınca, ve ilaveten dış borçları da ödeme yoluna girince bedelini hayatıyla ödedi. Sultan Abdülhamid, devlette toprak kaybının önüne geçti, tasarruflarıyla hazineyi düzeltmeye başladı, çok sayıda mektepler yaparak eğitimi kuvvetlendirdi, Bağdat ve Hicaz demir yollarını hizmete açtı, hastaneler kurdu, Filsitin'de Yahudilere devlet olma hakkı tanımadı, petrol sömürücülerine geçit vermedi, Hilafet kurumunu -o güne kadar görülmemiş çapta- İslâm âlemi ve dünyada etkinleştirdi. Bu ve daha onlarca sebepten daha dolayı Gezi'de devrildi ve nezaret altındayken vefat etti. Adnan Menderes, Türkiye'yi, yollarla, barajlarla, şehirleşmeyle, ticaretle tanıştıran, Ezan'a hürriyet veren Başvekildir. Darağacında astılar. Turgut Özal, Türkiye'nin önünü ve ufkunu açtı. "21. Asır Türk asrı olacak!" diyen ilk devlet adamımız oldu. Bu milletin evlatlârına eşit dünyalı fikrini aşıladı. O'nunla birlikte Anadolu'dan büyük sanayici ve büyük tüccar yetişir oldu. İstanbul baronlarının karşısına yerli sermayeyi çıkarttı. İhracatçımıza kapılar araladı. Bürokrasinin belini kırdı. Fakat bir suikastte canını kıl payı kurtardı. Sonunda Çankaya "nezaretinde" meçhul bir şekilde vefat etti. Abdullah Gül'le başlayan icraatçı Cumhurbaşkanı tipi, Tayyip Erdoğan'da kemal buldu. Tayyip Erdoğan, eser veren bir Başbakanken risk alarak Cumhurbaşkanlığına soyundu. Cumhurbaşkanlığında gücünü halktan almak istedi. Seçimlere girerek yüzde 52 gibi yüksek bir vatandaş teveccühü ile seçildi.

Seçildikten sonra da olayları seyreden bir Cumhurbaşkanı olmadı.

Anayasanın verdiği "icranın başı" olma yetkisini kullandı.

Başbakanlığında, Türkiye, iletişim, ulaşım, sağlık konularında zirve yaptı. Bütün sabotajlara rağmen demir yolu ve hızlı tren gelişti, Hava yolu, kara yolu, tüneller, köprüler dünyayla yarışır oldu. 10 yıla bir asırlık hizmet sığdı. Ufkumuz, 2023 Büyük Türkiye, 2071 Cihan Devleti idealleriyle tanıştı. Kanal İstanbul dendi. Filsitin'den Myanmar'a oradan Somali'ye kadar İslâm âleminin sahipsizlerine milletimiz adına kol kanat gerdi. Cumhurbaşkanı olunca da bunları hiç tavsatmadan takip eder oldu. Bu sebeple emperyalist devletler Düyun-u Umumiye'den bu yana ilk defa İMF'yi gönderen, adını koymadan Hilafet hizmetini hayata geçiren, nesillerde Osmanlı ruh ve heyecanının dirilişine imkân veren milli olan ne varsa onları destekleyen, yerli savunma sanayiini geliştiren, Türkler ve Müslümanlar lehine çalışan Recep Tayyip Erdoğan'a düşman oldular. Elde ettikleri medya ve terör örgütleriyle Tayyip Erdoğan'a silahla ve kalemle saldırdılar. Şu farkedilmeli ki aslında Cumhurbaşkanının şahsında bu milletin büyümesine, tarihten rövanş almasına düşmanlar.

Abdülhamid olmasaydı, Osmanlı 33 yıl evvel tarih sahnesinden çekilecekti. Devleti takviye edip yenileyince bir Fransız tarihçi kendisine "Kızıl Sultan" dedi. Bu iftirayı devrin paralel örgütü İttihat ve Terakki Fırkası, çok sevdi. Ona bir de "pinti Hamid" ve "müstebit!" yalanını ekleyerek Cumhuriyet'e devretti. "Müstebit, diktatör demektir. Bugün Abdülhamid devri matbuatının devamı bir kısım medya da sn Erdoğan'a diktatör diyorlar. Güya Tek adammış? Yasama, yürütme, yargı kuvvetlerine rağmen bir Cumhurbaşkanı nasıl Tek Adam olabilir?

Kaldı ki o "Tek Adam" deyimi de kendilerinin değil, Şevket Süreyya'dan öğrendiler.

.DAĞLICA ŞEHİDLERİ

2015-09-08 01:00:00

A -

A +

Kürt politik hareketi 7 Haziran 2015 genel seçimlerinde TBMM'ne 80 Milletvekili gönderdi. Buna rağmen KCK/ PKK terör örgütü, 7 Haziran'dan sonra evinde uyuyan iki polisimizi katletmekten başlayarak bilinen suikast, cinayet ve terör eylemlerine başladı. Böylece Barış Sürecini baltaladı. Vaziyet o ki mezkür örgüt, istese de silah bırakacak iradeye sahip değildir. Onun arkasında tarih boyunca Türkiye düşmanı olmuş veya bugün dost gibi görünen ama perde gerisinde düşmanlıklar tezgâhlayan devletlerle türlü istihbarat birimleri mevcut. KCK/PKK onların emrinde. Malum parti de KCK/PKK vesayeti altında.

80 vekil çıkartma fırsatını yakaladıkları, ana dilde savunma imkânına kavuştukları, istedikleri ismi alabildikleri, Kürtçe dersane, tv yayını ve bütün sosyal, kültürel, ticari, bayındırlık, ulaşım, iletişim iyileştirmelerini elde ettikleri halde KCK/PKK örgütünün asker, polis, korucu, doktor, hemşire, şoför katletmesi, askeri birliklere, polis noktalarına saldırması, "öz yönetim" diye başına buyrukluklara tevessül etmesi, şehirlerde hendekler kazıp buraları siper edinmesi, kamyonları, tırları ateşe vermesi üzerine, meşru müdafaa hakkı doğan devlet, her devletin yapması gerekeni yapmaya başladı. Bu örgütle 30 yıldır mücadele edilmekte. Ancak geçmiş mücadelelerin hiçbiri bu kadar kararlı ve bu kadar zayiat verici olmadı. Bugün Devlet, terörle mücadele ederken KCK/PKK örgütü içerden ve dışardan destek görmekte. Paralel örgüt, köksüz Türkler, bir kısım medya sırf AK Parti ve Tayyip Erdoğan düşmanlığından dolayı teröristlerin yanında, devletin ve milletin karşısında yer almaktalar. Halbuki adı geçen örgüt, ilk defa yol kesip, köy basıp adam öldürdüğünde ne Tayyip Erdoğan, icranın başındaydı ve ne de AK Parti diye bir parti vardı. Örgüt, sadece içerden de destek görmüyor. Türkiye düşmanı bir kısım batı medyası da yanında. Ancak dikkat etmeli ki Cumhurbaşkanlığı makamında başka bir isim, iktidarda da başka bir parti olsaydı bu kavga, yine var olacaktı. Çünkü; bu kavga Türkiye'nin haritasına, jeopolitik yapısına, enerji havzası olmasına, dirilişine, büyük hedeflere yönelmesine, büyük devlet olma idealine karşı yapılmaktadır. Bu kavga, Sevr'i unutamayanların eseridir. Hedef, Türkiye'yi parçalamak, petrol oyununda taraf olmaktan çıkartmaktır. Onun için terör örgütünün dağdan inmesine izin vermezler. İstikrarsız bir Türkiye onları hedeflerine yaklaştırır. Bu yüzden seçimlere giderken Türkiye karıştırılmakta. Türkiye, Suriye imajıyla eşitlenmek istenmekte. Doğu ve Güneydoğu yaşanmaz kentlere dönüştürülmeye çalışılmakta, sandığa korku salınmaktadır.

Kavga büyüktür ve esas itibariyle taşeron örgütten ziyade sömürgeci devletlerle yapılmaktadır. Bu yüzden devletin atması gereken yeni adımlar, yapması gereken yeni teknolojiler var. Devlet, öncelikli olarak varlığımıza, birliğimize, dirliğimize, istikbalimize ve istiklalimize kasdeden bu örgütün lider kadrolarıyla hesap görmelidir. Ayrıca bu örgütü silah, para ve mühimmatla besleyen sömürgeci devletlerle mütekabiliyet esaslarına göre mücadele etmelidir. Bu silahların adreslerini sorgulamalıdır.

Yapılması gereken bir iş de teknolojiktir. Fatih Sultan Mehmed, havan topunu İstanbul kuşatması devam ederken bulmuştur. Birçok askerî araç-gereç, mecburiyetler doğunca keşfedilmiştir. İnsansız hava araçlarının yer küreyi taraması gibi belli bir derinliğe kadar yer altını okuyup mayınları, dinamitleri tesbit ederek tesirsiz hale getirecek elektronik cihazların yapılması şart olmuştur.

Meclise 80 vekil göndermekten de güç alan şer odağı örgüt, 9 Haziran'dan bu yana hemen her gün bir kaç şehit vermemize, mal-mülk kaybımıza yol açtı ve açmakta. Ne var ki bu defa ona misliyle bedel ödettirilmektedir

Dağlıca ilk değildir.

Herhalde son da değil.

Şehadete inanmışları hiç kimse yıldıramaz.

"Mehmetçik " unvanlı askerimiz ve "Ahmetçik" unvanı verdiğimiz polisimiz, her biri halis Kürt olan Korucumuz, şehadete inanmıştır. Çünkü onlar, Allah'a, Kur'an'a, Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- inanırlar. Şehadete inanmışların Stalin yolunun yolcuları karşısında zaferleri mutlaktır. Dağlıca saldırısı, KCK/PKK kanlı örgütünde mağlubiyet korkusunun, tükeniş endişesinin neticesidir.

Dağlıca'da böylece şehitler verdik.

Ne mutlu onlara.

Ne mutlu onların ebeveynine, eşine, evlâdına ve milletimize. Bugün Teselya Şehîdleri gibi, Balkan Şehîdleri gibi, Çanakkale Şehîdleri gibi, Kut'ül Ammare Şehîdleri gibi, Pusan Şehîdleri gibi, Kıbrıs Şehîdleri gibi bir de Dağlıca Şehîdlerimiz var. Zaten önceki şehidler, Dağlıca Şehîdlerimizin dedesi, büyük dedesi, büyük büyük dedesidir. Vahiy Medeniyeti'nde şehîdlikten kaçılmaz, şehîdliğe koşulur.

Günümüzden tâ Bedr'e kadar bütün şehîdlerimizi rahmetle yâd ediyoruz. Dereceleri yüksek, kabirleri cennet bahçesi olsun.

.VAHŞİ BATI, GAMSIZ DOĞU!

2015-09-07 01:00:00

A -

A +

Vahşi Batı evvela, Irak'ı işgal etmişti. 10 yıl sonra işgalini tekrarladı. Nükleer silah aranıyordu. BM, gözlemcileri, "Irak'ta nükleer silah yok" dediler. O, raporlara rağmen Irak'a girdi. Maksat petroldü. Vahşi Batı, petrolüne kavuştu. Ama Iraklı öldü, göçmen oldu. Bağdat ve diğer Irak şehirleri yıkıldı. Bugün bile Irak'ta intihar saldırıları olmakta, her gün patlamalar yaşanmakta, düzinelerce insan, hayatını kaybetmekte.

Irak, bir BOP projesiydi. Vahşi Batı, BOP'u dünyaya süsleyip sunarken birden ondan vazgeçerek "Arap Baharı" diye bir projeyi gündeme taşıdı. Vahşi Batı, Arap Baharı'nda da yalnız değildi. "Uluslarası güç", "uluslararası koalisyon" adı altında emperyal yayılmacılığını bütün dünya arkasındaymış algısıyla hayata geçiriyordu. Tunus'tan başlayarak bütün Arap ülkelerine demokrasi gelecek, diktatörlükler yıkılacaktı. Arap halkları sevinç gösterilerine başladılar. Her ülkenin başında 30-40 yıldır aynı diktatör ve ekipleri vardı. Vatandaşlar, sefalet içindeyken diktatör ve adamları, lüks ve refah yaşıyordu. Tunus'ta, Libya'da Mısır'da demokrasi ve insan hakları için sokağa dökülen halkı resmî kuvvetler ezmeye kalkıştı. İki taraftan da ölenler oldu. Tunus, Libya, Mısır, Yemen diktatörleri gitti.

Derken "Arap Baharı" Suriye'de görülüyor, Suudi Arabistan'da da açması bekleniyordu. O sırada Türkiye ile Suriye'nin arası son 50 senede görülmediği kadar iyiydi. Bahar getirme iddiasındakiler, Baas zulmünü hedef almıştı. Halk, vaadlere dört elle sarıldı. Ama bu arada şaşırtan bir gelişme oldu. Vahşi Batı, 180 derecelik dönüş yaptı. Mısır'da seçimle iş başına gelmiş Muhammed Mursi iktidarına karşı cuntacıları destekledi. Mursi hapse atıldı, katliamlar oldu, diktatör Hüsnü Mübarek, tahliye edilerek evine gönderildi, darbeci Abdülfettah Sisi, cumhurbaşkanlığına getirildi. Suriye baharı askıya alındı, Esad'ın üzerine gitmekten, onu devirmekten vazgeçildi. Hem Suriyeli muhalifler ve hem de Türkiye, yarı yolda bırakılmıştı.

Vahşi Batı, birden bire şu kanaate varıyordu: Türkiye'de sünni bir iktidar vardı. Mısır'da da sünni bir iktidar kurulmuştu. Esad devrilince Suriye'de de sünni iktidar olacaktı. Böylece Akdeniz Sünni Gölü olmaktaydı. Bunun üzerine Beşar Esad'la gizli görüşmeler yapıldı. Esad, kadın-çocuk demeden öz vatandaşlarını en zalim silah ve bombalarla vurmaya devam ediyordu. Eli güçlenince vurmalar, şiddetlendi, yaygınlaştı. Bu arada, bölgeye dair hesapları olan Moskova, Tahran ve Pekin de Suriye zaliminin yanındaydılar.

Neticede Suriye de Irak'ın akıbetine uğradı. Suriyeliler, katledildi, göçmen oldu, mülteci oldu, Suriye mahvoldu, Suriyeli kahroldu, Akdeniz mezarları oldu. Suriyeli dilenmek zorunda kaldı. Suriyeli, Vahşi Batı tarafından insan muamelesi görmedi. AB şehirlerinin kapılarından geri çevrildi. İki milyon mülteciyi barındıran Türkiye'ye destek verilmedi. Suriyelinin yaşadıkları bugün insanlığın ortak ayıbı. Milyonlarca insan yollarda, kamplarda, sokaklarda, denizlerde, Vahşi Batı'nın kapılarında.

Vahşi Batı, denizde boğulan Aylan Kürdi, Galip Kürdi adlı 3 ve 4 yaşındaki çocukların fotoğraflarıyla insanlığını hatırlamaya çalışıyor. Bazı AB devletleri, kapılarını nihayet mültecilere açıyor. Onlardan ne kadarını alacaklar? Ne güne kadar alacaklar belli değil. Şüphe olmasın ki şu rüzgâr dinince kapılar yine kapanır. Aldıklarına da kilise operasyonu yaparlar.

Yukarıdaki satırlar, Vahşi Batı'yla Mazlum Orta Doğu'nun hikâyesi.

Şu var ki tek suçlu Vahşi Batı değil.

Çok daha büyük suçlular var.

Batılı, ayrı dinden, ayrı kültürden, ayrı coğrafyadan. Afganistanlı, Iraklı, Suriyeli bu zulümleri perişanlıkları yaşarken Suudi Arabistan ve Körfez ülkeleri, petrolle dolar milyarderi olmuşlar, keyfinde, âleminde, Avrupa, Amerika sahillerinde tatilde. Onların Suriyeli, Iraklı vs diye bir dertleri yok. Onlar, gamsız-kedersiz insanlar. Bu sebeple bu dramda "Gamsız Doğu" da görülmeli.

Aylan bebek ilk değil. Bu coğrafya 1948'den bu yana binlerce Aylan bebek, Galip bebek, Ahmet bebek, Hasan bebek.. hikâye ve fotoğrafıyla dolu. Babasının kucağında İsrail askerlerinin kurşunlarına hedef olan Filistinli çocuk, kumsalda oynarken İsrail bombalarıyla bombalanan Filistinli çocuklar onlardan bazılarıdır. Eğer; onlar unutulmuşsa yarın Aylanlar, Galipler, Ahmetler de unutulacaktır.

Şüphe edilmesin ki Vahşi Batı ve Gamsız Doğu unutacaktır.

Dünya, hiç bu çağdaki kadar vahşi; dünya, hiç bu çağdaki kadar gamsız olmadı.

.AKDENİZ'İN ÇAĞRISI

2015-09-04 01:00:00

A -

A +

Dünya, cesedi sahile vuran 3 yaşındaki Aylan'ı konuşuyor. O dünya güzeli Aylan'ın cesedine ait fotoğrafı görenin sarsılmaması mümkün değil. Bazı Avrupa gazeteleri, etkisi yüksek olsun diye fotoğrafı mozaikleyerek bastı.

Afganistan, Irak ve Suriye savaşları dünyada ciddi bir insan kaçakçılığına yol açmış bulunuyor. Bazılarının çaresizliği, bazı simsarların kesesini doldurmakta. Ülkelerindeki zor şartlardan bir şekilde kurtulmak isteyenler, ailelerini de yanlarına alarak canlarını AB ülkelerine atmak istiyorlar.

Ege ve Akdeniz, kaçakçıların güzergâhı. Ancak her kaçak taşıyan tekne, menziline salimen varamıyor. Neredeyse yarı yarıya kayıp verilmekte.

Aylan'ın ailesi Kobani'den kaçmış. Oraların sakinleri, IŞİD-PKK-Esed arasında sıkışmış vaziyetteler. Kendisiyle birlikte 4 yaşında olan kardeşi Galip de batan tekneyle birlikte boğulmuş. Üç gün önce Muğla'nın Bodrum kazasından iki saat arayla Ege adalarına geçmek isteyen kaçak göçmen dolu iki tekne arka arkaya battı. Aylan ve Galip Kürdî kardeşlerin aileleri, bir çok mazlum ve mağdur aile gibi huzura ve ümide yolculuk yapıyorlardı. Ancak, bir alabora ile her şey son buldu. Üstelik boğulan çocuklar, bu iki kardeşten ibaret değil. Suriye'nin çeşitli yerlerinden başka ailelere mensup 9.5 aylık bebekten 7 yaşına kadar daha başka masum ve bakmaya kıyılamayacak çocuklar da var.

Bugüne kadar Akdeniz ve Ege'de bir çok göçmen teknesi battı. Bu yolla kaybedilen çocuk, kadın ve yetişkin erkek sayısı hayli fazla. Geçtikleri tek yer Türkiye toprakları da değil. Avrupa'ya ulaşılabilen her yol kullanılmakta.

Bu sefer yaşanan facianın çok yankı yapmasının iki sebebi var. Birincisi çocuklardan birinin cesedinin sahile vurması ve bunun meydana getirdiği dram ve ikinci sebep de Avrupa gazetelerinin bu fotoğrafı olduğu gibi basarak Batılı hükümetleri suçlamaları.

AB ve topyekûn batı, Türkiye'yi mülteciler, insan kaçakçılığı ve uyuşturucu kaçakçılığı mevzuunda yalnız bıraktılar. Terör örgütü, hedefe giden her yolu mubah saydığından insan kaçakçılığı yaptığı gibi uyuşturucu trafiğini de elinde tutmakta. Bir başka ifadeyle batı, orta doğuda işgaller yapıp savaş ve iç savaşlar çıkarttığı gibi bunun neticesi olarak doğan mülteci gerçeği ve insan kaçakçılığını da görmezden gelmiştir.

İslâm âleminde, orta doğuda bu diktalar, zulümler, haksızlıklar, yabancı hayranlıkları ve iç savaşlar devam ettiği müddetçe mülteci akını, göçler, insan kaçakçılığı ve boğulmalar da devam edecektir. Batının bu gamsızlığı ve bencilliği yüzünden daha çok küçücük yaştaki Aylanlar, Galipler, Ahmetler... facialarda boğulur, cesetleri sahillere vurur.

Eğer...

Hakikaten..

"İnsanlık suçu" denen bir suç varsa... Sorgulanması ve sorulması gerekmez mi? Bu çocukların, bu kadınların, bu mağdurların suçlusu kim? Esed niye hâlâ ayakta, IŞİD'i kim kurdu, PKK'nın arkasında hangi devletler mevcut?

Olayı iyi okumalı; vicdanlı Akdeniz, Aylan'la vicdansız insanlığı sarstı.

Akdeniz, insanı insanlığına davet ediyor.

.YÜCE DİVAN

2015-09-03 01:00:00

A -

A +

Yürürlükteki mevzuatına göre Anayasa Mahkemesi, aynı zamanda Yüce Divan'dır, âli mahkemedir. Anayasa Mahkemesi, ilk kez 1961 Anayasasıyla hayatımıza girmişti. Başka memleketlerde de vardı. Fakat bize gelişindeki maksat farklıydı. Tek Parti zihniyeti ve yabancılaşmış aydınlar destekli 27 Mayıs darbesi yapılmış, Demokrat Parti lağvedilmiş, idamlar infaz edilmiştir. Buna rağmen yabancılaşmış aydınlar, derinden derine DP anlayışının bir şekilde tekrar iktidara gelmesinden korkmaktadırlar. Önleyici bir unsur olarak Anayasa Mahkemesi kurulmuş, Yüce Divan vazifesi de başka hiç bir yere itimat edilmeyerek bu mahkemeye tevdi edilmiştir.

Halbuki, Anayasa Mahkemesi, TBMM'nin yaptığı kanunlarla, meclis iç tüzüğünün anayasaya uygunluğunu denetlemektir. Buna 12 Eylül 2010 Anayasa değişikliğiyle insan haklarına aykırılığa bakmak da eklenmiştir

Bu vasfıyla ele alındığında AYM, bir hukuk mahkemesidir. Yüce Divan ise ceza mahkemesidir. Yüce Divan, vatana ihanet gibi ağır iddiaları karara bağlar. Yüksek memurlar, Bakanlar, Başbakan ve Cumhurbaşkanını yargılar. Böyle zamanlarda Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı, iddianame hazırlar, yeşil yakalı hukuk cübbesini çıkartan AYM üyeleri, kırmızı yakalı ceza cübbesini giyerek ceza mahkemesi sıfatıyla hakkında iddianame tanzim edilmiş zanlı hakkında hüküm verirler. Tenakuzun görüldüğünü tahmin ederiz. AYM'de savcı yoktur. Bir dâvâ hakkında savcı başka yerden temin edilmekte, hukuk mahkemesi başka sıfat kazanmakta ve öylece teşkil olan ceza mahkemesi vazife ifa etmektedir.

Bu sakil ve dolambaçlı hâlin sebebi, yukarıda da kısaca izah etmeye çalıştığımız gibi AYM'nin anormal şartlarda ve maksatlı olarak kurulmasıyla o maksadı taşıyanların milletten duydukları şüpheden dolayıdır. Bunlar şükür ki dünde kaldı. Üstelik mahkemeler paralel vesayetten de temizlenmekte. Bu itibarla Yargıtay Başkanı İsmail Rüştü Cirit vasıtasıyla Adli Yıl Açılış Günü'nde bir kere daha dile gelen talep yerindedir. Bu ciddi hukuk mes'elesi geçtiğimiz yıllarda da gündeme taşınmış ve biz o günlerde de destek vermiştik. Biz de bir hukukçu olarak Yüce Divan vazifesinin AYM'den alınarak Yargıtay'a verilmesinden yanayız. Sürekli ceza dâvâlarına bakan, işi bu olan ihtisas kazanmış hakimlerle istisnai olarak ceza dâvâsına bakacak hukuk hakimlerinin verdikleri kararlardaki isabet derecesi aynı olamaz. Kaldı ki AYM'nin TC vatandaşlarının ferdi müracaatlarını gördüğünden bu yana yükü çok artmıştır. Saydığımız devlet umuru görmüş sıfat sahipleri hakkında verilecek yanlış bir hüküm, onların hukuk eliyle haksız bir lince maruz kalması demektir.

Şu ihtilaf da göstermekte ki Anayasa, acilen değişmelidir.

.ÇATIŞMA KÜLTÜRÜ

2015-09-02 01:00:00

A -

A +

Uzlaşma kültürü, paylaşma kültürü bilinir. Bir arada yaşamanın, toplum ve millet olmanın, hatta insan olmanın tabiî sonucudur.

Öyle ise..

"Çatışma kültürü" sözü bir çelişme değil midir?

Kültür ve çatışma!

Bazı gerçekler, insana rağmen vardır. Alışkanlık da bir kültür unsuru olduğuna göre anlatacağımıza "çatışma kültürü" diyeceğiz. Uzlaşma ve paylaşma kültürü, iradi olmasına rağmen çatışma kültürü, emrivakidir.

Adına "derin devlet" güç, bu emrivakiyi devam ettirmektedir. Her türlü paralel devlet yapılanmasıyla mücadele DGM gündemine, Kırmızı Kitaba girdi. Mevzubahis mücadele, derin devleti de içine almalıdır. O da bir paralel yapı. Zaten ve herhalde vesayetten kasıt da bu olsa gerek.

Türkiye'de çok uzun bir zaman, dönemlerimiz, tarihlerimiz ve devletlerimiz birbiriyle çatıştırıldı. Bunu yapanlar, varlığımızı 1923'ten başlatıyor, ötesini her sebep ve her yolla karalıyor, hatta yokluğa mahkûm ediyorlardı. O günler kötüydü, her fenalık o devirlerdeydi. Biz, birdenbire 1923'te bir yağmur sonrası kavak ağaçları dibinde biten mantarlar gibi yerden bitmiştik.

Bu dediğimiz, düpedüz bir çatışmadır. Buna dair yüzlerce misal anlatılabilir. Ancak, ikisini nakletmek diğerlerini de izah eder.

Başta İngilizler olmak üzere düşmanın, isteklerine kavuşmasından sonra 5 yıllık bir işgale son vererek İstanbul'dan savuşup gitme tarihi 6 Ekim 1923'tür. Bu gün, "İstanbul'un düşman işgalinden kurtuluşu" diye her sene kutlanır. Her 6 Ekim tarihinde okullar tatil olur. Resmî törenler yapılır vs.

Diğer taraftan İstanbul'u alâkadar eden bir tarih daha vardır: 29 Mayıs 1453. Hep yasak savma kabilinden hatırlanırdı. İlk defa 2015 senesi 29 Mayısında mutantan bir şekilde kutlandı. Ne var ki adı, yine de 29 Mayıs Fetih Bayramı değildir.

Anlatmaya çalıştığımız Çatışma Kültürü, işte burada kendini gösterir. Bir tarafta bir zafer vardır, diğer tarafta savunma. Savunma, bayram edilirken, zafer karanlıkta kaldı. Bunun sebebi bellidir. Derin devletin Tek Adam inşa etme ideolojisi.

Diğer örneğe gelince:

26 Ağustos 1071 Türklerin Anadolu'yu ebedi vatan kıldıkları tarihin adıdır. Şimdilerde 1071 ile 2071 arasına bin yıllık şanlı bir medeniyet köprüsü kurmakla meşgulüz. 30 Ağustos 1922 ise Anadolu'nun müdafaasıdır. Bir İngiliz projesi olarak Anadolu'ya gelen Yunan'ın Anadolu'dan sökülüp atılmasıdır. 30 Ağustos zaferinin başlangıç tarihi 26 Ağustos 1922 taarruzudur. Buna rağmen derin devlet düzenlemesiyle 26 Ağustos 1071 Zaferi bu sene de ihmal edildi. Bu da bir çatışma kültürünün, Tek Adam döngüsünün tezahürüdür. Halbuki 26 Ağustos 1071 ile 30 Ağustos 1922 aynı gün kutlanabilir. Birinin nihayete ermesi, diğerinin de başlangıcı 26 Ağustostur. Savunmayı zafer sayıp, zaferi yok sayan çatışma kültürünün terki gerekir. Tarihi yapan isimler ne ise odur. Bu yüzden derin devlet çarpıklığının Alparslan'la Fatih'i yok saymasıyla onlar, yok olmazlar.

.CUMHURBAŞKANLIĞI SARAYI

2015-09-01 01:00:00

A -

A +

30 Ağustos 1922 Zafer Bayramı resmi kabul merasimi için Pazar akşamı Cumhurbaşkanlığı Sarayı'ndaydık...

Merasim, kapalı bir mekânda değil, 5 dönüm civarında bir büyüklüğe sahip iç bahçede yapıldı. Tahmin ediyoruz ki hazirûn, memur ve hizmetkârlarla birlikte iki bin kişiden az değildi. Bu kadar insan bir yaz günü kapalı bir salonda ağırlansaydı hayli sıkıntı yaşanırdı. Sarayın, bu ferahlığı vermesi bile gözardı edilemez.

Ankara'nın Beştepe semtinde yer aldığı için "Beştepe" de denen bu külliye, çok konuşulmakta, çok çekiştirilmekte. Bu konuşmaların sebebi şunlardır: Haset, tarih mimari ve kültür fukaralığı.

Saray, hizmete girdiğinde de yazmıştık. Ulu atalarımız şöyle demişlerdir. "Temsilde tasarruf olmaz". Saraylar, devletin ihtişam ifadelerinden biri ve misafir odalarıdır. Benzerleri, tarihten bu yana Japonya, Hindistan, Bağdat, Şam, Rusya, Fransa, İngiltere, İspanya, Endülüs ve İstanbul'da da vardır. Devlet-i aliyye zor zamanında bile Dolmabahçe, Beylerbeyi, Yıldız Saraylarını yapmıştı.

Cumhurbaşkanlığı Sarayı'nın "Topkapu Saray-ı Hümayunu" ile mukayese edilmesi mümkün değildir. Endülüs'teki El Hamra, Dolmabahçe, Beylerbeyi Saraylarıyla da mukayese edilemez. Beştepe'deki saraya bakıldığında mimari nisbetsizlik dikkat çekmekte. Cumhuriyet devri camilerinin ekseriyetinde kubbe küçük kalmışken minare başını alıp gitmiştir. Külliye mimarisi, bize Vatan Caddesindeki o bir garip İl Özel İdaresi Binasını da hatırlattı.

Ayrıca, Beştepe Sarayı inşa edilirken neden sadece Selçuklu mimari tarzından ilham alındığı cevabı verilmiş bir soru değildir. Bu binalarda Osmanlı mimari hususiyetleri de okunabilmeliydi. Daha doğru olansa yepyeni bir mimari üslup ortaya konmalıydı. Mimarimiz, Cumhuriyet döneminde bir millî çizgi gösterememiş, ancak tek-tük pırıltılar yaşanmıştır. Bunda ecdada mahsus her şeyin kötülenmesi etkili olduğu gibi müktesebat noksanlığı esas sebeptir. Büyük âlimlerin, büyük şairlerin, hattatların yetiştiği dönemde büyük mimarlar, büyük pehlivanlar büyük sultanlar da vardır.

Biz o eski teklifimizi tekrar etmek isteriz:

Yıldız Sarayı Külliyesi elden geçirilerek İstanbul, Yazlık Başkent yapılabilir. Bunun dünyada başka numuneleri de mevcut. Zaten hayli zamandır İstanbul fiili başşehirdir.

Bugünkü nesiller, Vatan Caddesi'nin, Boğaz Köprüsü'nün yapıldığı günlerdeki muhalefete bakıp acıyarak gülmekte. Gelecek nesiller de bugün bu saraya laf edenlere güleceklerdir.

Biz saray görmemiş millet olsak, konuşulanlar belki mazur görülebilir. İslam tarihi, Türk tarihi ve dünya tarihi zaviyelerinden bakıldığında bu eser, bu mimarisiyle birinci sınıf saray değildir. Buna rağmen dün Cumhuriyet tarihinde o da yoktu. Çankaya, labirentlerden mürekkep bir köşktür.

Devlet reislerinin ikamet ettiği saraylar millet malıdır. Devlet reisleri, onların maliki değildir. Miras bırakamazlar. Saray, devletin kudretiyle mütenasip olur. Eğer 30 Ağustos resmi kabulü bu mekânda olmasaydı, Kosova'dan Umman Denizine kadar yapılan göğüs kabartıcı bağlantılar, ham hayal farzedilerek yadırganırdı.

Unutmamalı ki muvaffakiyetin üç sebebi vardır:

Zaman, mekân, imkân!..

Beştepe Sarayı, Cumhurbaşkanlığı Külliyesi, bizim bir geçiş dönemi eserimizdir. Eğer, kalkınmaya, büyümeye devam edebilir, hedefleri tutturursak hakiki saraylar 2023'lerde, 2071'lerde inşa edilir. O zaman bugünkü Cumhurbaşkanlığı Sarayı da dünyanın en büyük Kitap Sarayı yapılır.

.HÜKÜMET GEÇİCİ, DEVLET KALICI

2015-08-28 01:00:00

A -

A +

"Kanunun lafzı" denen bir kelimeler ve cümleler tarafı vardır, bir de bu kelimeler ve cümlelerle güdülen gâyesi, yani ruhu. Kanunlar, bir gâyenin hayata geçmesi veya bir zararın önlenmesi için vâzedilir/konur.

Evet; doğrudur; Anayasa'nın 116. Maddesinde "siyasi parti gruplarından oranlarına göre üye alınır" denmektedir. Geçici hükümeti kurmakla görevli Başbakan Ahmet Davutoğlu ise buna rağmen doğrudan doğruya vekillere Bakanlık teklifinde bulundu. Bunu yapmanın iki sebebi olduğu düşünülebilir:

Birincisi 116. Maddenin lafzı ve ruhu mes'elesidir.

Bu kanun maddesi, erken seçim hükümeti kurulmasını tanzim etmektedir. Öyleyse öncelik, hükümetin teşkilidir. Ortada memleketin hükümetsiz kalması gibi bir tehlike varsa seçimleri gerçekleştirecek hükümeti kurmak öncelikli vazifedir. İki genel başkan, kapıları kapatmış olduklarından bu defa vekillere teklif götürüldü. Bütün bunlar yaşanırken mecliste sadece 1 bağımsız üye vardı. Bu sebeple sn Başbakan, meclis dışındaki isimlere teklif götürmeden önce vatandaşın oy ve iradesine hürmeten meclisteki vekillere mektup yazmayı tercih etti. Bu da ikinci sebep olsa gerek.

HDP bir kenarda tutulursa CHP ve MHP'den bu teklifi kabul eden sadece Tuğrul Türkeş oldu. Şimdi partisi sn Türkeş'i ihraç ediyor. Tuğrul Türkeş, zor bir ânında AK Parti'nin şahsında devlete ve millete destek olmuştur. İhanet, itham gibi ağır sözleri ve bütün hakaretleri göze alarak böyle bir karar verdi. Aslında kamuoyu, zor zamanlarda devlete destek fedakârlığını sn Devlet Bahçeli'de sıkça gördü. Bu defa bütün yollar kapanınca böyle biri gelişme oldu.

Artık merak edilen Tuğrul Türkeş'in bundan sonraki yol haritasıdır. Bilindiği gibi Tuğrul Bey, merhum Alparslan Türkeş'in oğludur. MHP'nin kurucusu ve lideri olan Başbuğ'un 4 Nisan 1997'de vefatı üzerine MHP'de genel başkanlık seçimi gündeme geldi. Tuğrul Türkeş'in seçilmesine kesin gözüyle bakılmaktaydı. Ancak diğer adayların Devlet Bahçeli lehine çekilmesi üzerine 17 Temmuz tarihli kongrede seçimi kaybetti. Tuğrul Türkeş, ayrıldı ve ATP/Aydınlık Türkiye Partisini kurdu. DYP ile koalisyona gitti. DYP, 2001 Seçimlerinde baraj altında kalınca partisinin genel başkanlığıyla üyelikten istifa etti ve yeniden MHP saflarında yer aldı.

Bugün bu mektuba olumlu cevap vermede bu hikâyenin izleri de düşünülebilir. Muhtemeldir ki Tuğrul Bey'in kendine göre hesapları vardır. Bu sebeple teklifi bir sıçrama sebebi saymış olabilir. Siyasete AK Parti'de devam etmesi mümkün olabileceği gibi bugün ihtimal dahilinde görünmese de ilerde parti kurup iki partiyi birleştirerek veya kurmadan yeniden MHP genel başkanlığına soyunmak gibi bir fikri de olabilir.

Dün dünde kalsın. Yarın da yerinde beklesin. Mühim olan bugündür. Bugün sn Tuğrul Türkeş, her türlü kınamaya rağmen devleti rahatlatacak bir tercih yapmıştır. MHP'nin hissiyatını da anlıyoruz. Partiye rağmen verilen bu kararın ilk ândan hazmı kolay değildir. Şu var ki bütün bunlar, geçici bir hükümet için yapılsa da aslında devletin bekası ve milletin menfaati içindir.

.MEKTUP

2015-08-27 01:00:00

A -

A +

TBMM'de grubu bulunan 4 parti, aralarında anlaşıp ortak bir hükümet kuramayınca Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Anayasa'nın âmir hükmü gereği meclis başkanı İsmet Yılmaz'la da istişare ederek hâlen icranın başında bulunan Başbakan Ahmet Davutoğlu'nu geçici hükümeti kurmakla vazifelendirdi...

Anayasanın 114. maddesi, geçici hükümet kurulmasıyla alâkalı olarak "siyasi parti gruplarından oranlarına göre üye alınacağı" partiler üye vermekten imtina eder veya sonradan çekilirlerse meclis içinden bağımsız vekiller ve meclis dışından isimlerle bu hükümetin kurulacağını ifade etmektedir.

Hükümet kurmakla görevli Başbakan, buna rağmen bazı hukukçularla da istişare ettikten sonra farklı bir içtihadı benimsedi. Buna göre partilerin tavrı belli olduğundan vekillere doğrudan doğruya mektup yazacaktı. Öyle anlaşılıyor ki mecliste bağımsız milletvekili de pek bulunmadığından öncelikle milletin oy verdiği vekillerle bir hükümet teşkil etmek istiyordu.

Başbakan Davutoğlu, "bir koalisiyon kurmuyoruz!" diyordu. "Biz hasım değiliz" diye ekliyordu. Temsil kabiliyeti olan ve devlet umuru görmüş vekillerden bir kabine gerçekleştirme niyetindeydi. Buna bilhassa önem atfetmekteydi. Bu görüşler, Ahmet Davutoğlu'nun doğrudan dâvetle alâkalı gerekçeleriydi. Adı "Seçim Hükümeti" de olsa "Partiler Üstü Millî Hükümet" kurma gâyesinde olduğu anlaşılıyor.

Başbakan, fikrini açıklayınca gerek CHP ve gerekse MHP'den çok ağır, çok sert tenkitler aldı. Bunları sakin bir üslupla cevaplandırdı ve dün de kim oldukları kendinde mahfuz olan isimlere mektupları yolladı.

5 CHP'li, 3 MHP'li, 3 HDP'li vekile mektup gitmişti. HDP açısından problem yok. Önceleri "dayatmaya fırsat vermeyiz" vs dedilerse de artık dağın talimatı mı kendi tercihleri mi her neyse bundan vazgeçtiler. HDP Belki de ilk defa bir işi problemsiz yapmakta.

11 AK Partili, 3 mevcut Bağımsız Bakan ve 3 HDP'li vekille birlikte 26 kişilik Kabine'nin 17'si hazırdır. MHP'de teklif alan bazı isimler, hemen "hayır" dediler. Tuğrul Türkeş ise kabul etti. Hatırlatmak lâzım ki MHP'nin kurucusu Alparslan Türkeş'in oğlu olan Tuğrul Türkeş, babasının vefatından sonraki kongrede Devlet Bahçeli'nin en yakın rakibiydi. CHP'de de "hayır" ve" evet" diyenlerin çıkması mümkün. AK Parti'de ise 11'i bakanı tesbit etmek için bir kısmı halen Bakan olan isimlerle vekillere teklif gitmiştir.

Partisine rağmen bakanlığı kabul edenlerin iki ay sonra siyasetteki yerleri ne olacaktır? Sorusu üzerinde düşünülecek bir meseledir. Bunun gibi merak edilecek bir mevzu da mektup yazılan vekillerle önceden bir temasın olup olmadığıdır.

Netice olarak CHP ve MHP'den teklif mektubu giden 8 vekilin çoğu teklifi kabul etmeyecektir. Bu sebeple Başbakan, "ben, meclis içi her yolu denedim!" diyerek bu akşam 18'den sonra bağımsız isimlere yönelecek ve muhtemelen cuma günü akşam üzeri Geçici Hükümeti ilân edecektir.

.MALAZGİRT RUHU

2015-08-26 01:00:00

A -

A +

Bugün, 26 Ağustos 2015 Çarşamba. Bugün 26 Ağustos 1071 Malazgirt Zaferi'nin yıldönümündeyiz. Bugün Malazgirt'te muhteşem bir anma töreninin yapılmasını çok isterdik. 2071'e sadece 56 yıl var. Bu zaman, devlet hayatında göz açıp kapayıncaya dek geçer. Bu 56 yılın her birinde Malazgirt Meydan Muharebesi, çok şanlı merasimlerle kutlanmalıdır. Bu yıl belki bunu düşünecek vakit olmadı ama önümüzdeki yıldönümlerinde devlet, bütün imkân ve görkemiyle Malazgirt'te olmalıdır. Sıradan bir olimpiyat oyunlarına bile 10 yıl evvelinden hazırlanmaya başlanmakta. Kaldı ki bugün Malazgirt ovası ağlıyor. Ovadaki şüheda verilen her şehitle birlikte bir kere daha vuruluyor...

Şu üç şuur çok ehemmiyetlidir.

Vaz geçilemez, ihmal edilemez.

Bunlarla varlığımızı devam ettirebilir ve istikbale yürüyebiliriz:

İslâm şuuru.

Tarih şuuru.

Türkçe şuuru.

Maddi refah seviyesi ancak bunlar var oldukça kendilerini koruyabilirler. Yollar, köprüler, meydanlar mevcutsa değerlidir. Millet, kalabalıklar topluluğu değildir. Devlet de o topluluğun siyasi teşkilatı değildir. Hakîkat bu iken bu milletin evlâtlarına son bir asırda ne Büyük Selçuklu, ne Anadolu Selçuklu, ne Osmanlı layıkıyla öğretildi. Siyasi hayatta vesayetden şikâyetçiyiz. Ancak; en büyük vesayet ilmin üzerinde, bir başka ifadeyle dinin, tarihin ve Türkçe'nin üzerinde yaşandı. Buralarda alan boşaltması yapıldığı için terör türedi.

Bugün herhangi bir lise mezunumuz, Sultan Alparslan'a dair anlatacakları bir paragraflık bir malumatı zor bulur. İsminin Muhammed Alparslan olduğu hiç bilinmez. Malazgirt'ten girip Anadolu'yu bize ebedi vatan kılan ordu hakkında malumat sahibi değildir. Halbuki aynı gençler filan şarkıcı, falan futbolcu, falan dizi oyuncusuna dair en lüzumsuz bilgilere bile tafsilatıyla vâkıftırlar.

Değerlerimizle değerlenmek bir yana ender rastlanır ihanetler yaşandı. Bu memleket, "Malazgirt işgaldir" diyen mecnunları gördü. "Zulüm, 1453'te başladı!" diyen cibilliyetsizlere şahit oldu.

Kültür Bakanlığı, Malazgirt için dünya çapında roman yarışmaları, senaryo ve film çalışmaları, akademik eser yarışmalarını çoktan başlatmış olmalıydı. Hiç olmazsa bundan sonra başlatılmalıdır.

Ortalığa din adına veya bir ırk adına terör örgütleri çıkabiliyorsa, bunda bu alanlardaki ihmaller, yozlaşmalar, vesayetler görmezden gelinemez. Silahı, silahlı tedbiri düşündüğümüz kadar kalemi, ilmi, gönlü ve san'atı da düşünmeliyiz.

Malazgirt'te Sultan Alparslan Han'a zafer destanı yazdıran, Anadolu kapılarını açan Bedir Ruhu'dur. Bizans'ı Fatih Sultan Mehmed Han önünde dize getirip İstanbul'u fethettiren ruh Malazgirt Ruhu'dur. İstiklal Harbini kazandıran İstanbul'un Fethi Ruhu'dur. Bugün vatanın birlik, dirlik ve huzurunu yeniden kazandıracak olan da İstiklâl Harbi Ruhu'dur...

Cümle şehit ve gazilerimizle kılıç, kalem ve gönül ehlini minnet ve dualarla anıyoruz. Dereceleri yüksek olsun.

Nur içinde yatsınlar.

Allah, bizleri onlara lâyık eylesin.

.BELENE CAMİİ

2015-08-25 01:00:00

A -

A +

Geçen Perşembe günü Edirne'de Kırım, Bulgaristan, Romanya, Kosova, Bosna-Hersek, Yunanistan ve diğer memleketlerdeki evlâd-ı fatihân torunlarıyla Türkiye'den gençlere bir gün boyunca ders verme, bildiklerimizi paylaşma, onların ufuklarına zenginlikler katma hazzına kavuşmanın memnuniyeti içindeyim...

Edirne Valiliği, Yurtdışı Türkler ve Akraba Topluluklar Daire Başkanlığı ile işbirliği halinde üç yıldan bu yana Edirne'de "Akademi Rumeli" ismiyle bir atölye çalışması yapmaktaymış. Bu yılki hizmete biz de davetliydik.

Tarihî bir bina olan Sosyal Lise'de sabahtan akşama kadar bahsettiğimiz gençlerle birlikte olduk. Bir sohbet çağlayanında vaktin nasıl geçtiği farkedilmedi. Öğle arası ve veda öncesinde valilik müşaviri Veli Sarıkamış, Doç. Dr. Mustafa Hatipler, tuğrakeş İsmet Keten, karikatürist Osman Suroğlu, Edirne Valisi Dursun Ali Şahin ve bir kısım idareci misafirlerle birlikte dün-bugün-yarına dair tahlil ve değerlendirmeler yaptık.

Bu ziyarette işittiğim iki söz unutulmaz cinstendi. Duyup geçemezdim, mutlaka haberdar olunmalıydı. İlki şudur:

Meriç Nehri kenarında öğle yemeğindeydik. Sohbet Balkanlar üzerineydi. Buralardaki mazi ve bugünkü varlığımıza dairdi. Sohbetin bir yerinde Saraybosnalı bir hanım, Edirneli bir idareciye "biz sizi terk etmedik, siz bizi bıraktınız!" dedi. Şunu diyordu; "Boşnaklar Türkleri terk etmediler, Türkler, Boşnakları bıraktı!"

Bu buruk söz üzerine bir şey demeye gerek var mı?

Daha yakıcı, azap verici olanıysa aşağıda:

Edirne Valiliği, Niğbolu'ya cami yaptırmaktadır. Bir gün valilikten bir hey'et, cami inşaatını görmek için gittiklerinde 20 km ötedeki Belene nahiyesini de ziyaret ederler. Belene, Tuna nehri kıyısındadır. Tuna'nın Belene'ye yakın oluşturduğu adaya da Belene Adası denir. Meşhur komünist kamplarının yaşandığı yerlerden. Aralarında Edirne ve Plevne müftülerinin de olduğu hey'et mensupları, Beleneli Müslümanlara burada cami olup olmadığını sorarlar. Suale muhatap olan Beleneliler "var" derler. Nerde olduğu merak edilince "bizim encümen var, encümen âzâsından birini çağıralım malûmat versin" cevabını alırlar. İşaret edilen isim gelir. Cami olduğunu doğrular. Hey'et "gidip görelim" der. Giderler. Hakîkaten bir cami ile karşılaşacaklarını sanmaktadırlar. Sıbyan mektebinin kısmen ayakta kaldığı bir dönüm kadar bir arsayla karşılaşırlar. Hey'et, kederli bir halde bu manzarayla yüz yüzeyken 60'lı yaşlarında bir Hanım gelir. "Kimsiniz, ne arıyorsunuz?" gibisinden sorar. Hey'ettekiler, Türkiye'den geldik, Edirne Valiliği Niğbolu'ya cami yaptırıyor. Buradan da haberdar olduk. İnşallah bu ecdat mirasını da imar ederiz" deyince o Hanım, ummadıkları bir şey söyler.

Söz zehir-zemberektir.

Veli Sarıkamış, Hanımın dedikleriyle sarsılmıştır; herhalde milletin içinde ağlamamak için olsa gerek kendini arabaya atar. Mevsime rağmen o şaşkınlıkla camları da kapatmıştır..

Kederdîde Beleneli Hanımın dediği söz şudur.

-Benim damarlarıma domuz kanı dolduktan sonra mı geliyorsunuz; aklınız, başınıza yeni mi geldi?

.CUMHURBAŞKANININ TAKDİRİ

2015-08-19 01:00:00

A -

A +

Anayasanın 116. Maddesinde yazılı 45 günlük sürenin dolmasına sadece 5 gün var. AK Parti-CHP müzakereleri, toplamda 40 saati aştığı halde bir netice vermedi. İki partinin dünya görüşlerinin çok farklı olmasından dolayı zaten netice vermesi de pek beklenmiyordu.

MHP ile yapılan görüşmelerse sadece 2.5 saat sürdü. Bu müddetin en fazla onda biri ortak hükümete dairdir. Devlet Bahçeli, bu mes'ele, ortak hükümet şıkkı ortaya çıktı çıkalı anlaşılmaz bir ısrarla AK Parti-CHP koalisyonu kurulmasını dile getirdi. Bunun dışında bütün ihtimallere kepenk indirdi. O kadar ki erken seçim sözünü ilk defa kendisi telaffuz ettiği halde ondan da caydı.

Şimdi Ahmet Davutoğlu'nun partisinin MKYK ile görüş teatisi yapmasından sonra vaziyeti Cumhurbaşkanına arzetmesiyle bu 5 günlük süre içinde yeni bir dönem başlamış olmaktadır:

Cumhurbaşkanı sn Recep Tayyip Erdoğan, bütün gelişmeleri büyük bir dikkatle takip etmektedir. İlâveten hadisenin kamuoyuna akseden ve etmeyen taraflarını en ince teferruatına kadar Başbakandan dinlemiş ve mütalaasını almıştır. Şüphesiz ki Cumhurbaşkanı mevcut ve muhtemel bütün her şeyi hukukçularıyla da değerlendirmiştir.

Şimdi sn Erdoğan, ya sn Davutoğlu'na "bir kere daha dene" diye ikinci kere görevlendirme yapmış olacaktır. Veya ana muhalefet lideri Kemal Kılıçdaroğlu'nu Külliye'ye davet ederek bu vazifeyi O'na tevdi edecektir. Ancak bu hassas noktadır. Sn Kılıçdaroğlu'nun iki-üç gün içinde bir iş çıkartması ihtimal dışıdır. Cumhurbaşkanı da bunu nazara alarak sn Davutoğlu'nu ikinci kere vazifelendirmiş olabilir. Başbakan Davutoğlu da yeniden ve küçük bazı adımlara rağmen netice alamayınca 23 Ağustos mesai bitiminde emaneti iade eder, Cumhurbaşkanı da meclis başkanına görüşünü sorarak seçim hükümeti mekanizmasını çalıştırmaya başlar. MHP bu tarz bir hükümete bakan vermeyeceğini açıklamıştı. HDP de vermeyebilir. Hem MHP ve hem de HDP bakan vermezse CHP de uzak durabilir?

O zaman ne olur?

Hiç bir şey olmaz!

AK Parti, hükümeti tek başına teşkil edip ülkeyi seçime taşır. Veya HDP girmeyince MHP hükümete dahil olabilir. MHP karar değiştirince CHP de hükümette yer alabilir.

Bir Davutoğlu azınlık hükümeti güvenoylamasında MHP'nin TBMM başkanı seçilmesi benzeri bir çekimserlik tercihi dışında artık tek yol meclisin Cumhurbaşkanı tarafından feshidir. Bu da dünyanın sonu değildir. Bütün bunlar hem siyasi hayatımızın demokrasiyle imtihanı ve hem de seçmenin sandık başında sorumluluk şuurunun artmasının teminidir. Cumhurbaşkanının Kemal Kılıçdaroğlu'na vazife vermemesi hayli öfkeye sebebiyet vereceği aşikârdır. Ama bu karar, Cumhurbaşkanının mevcut şartlar karşısındaki bir takdiridir.

MHP'nin son dakikada alacağı bir kararla çekimserlik tavrını kullanarak devletin ve milletin âli menfaatleri uğruna üzerine düşecek fadakârlığı eda edip mevcut Davutoğlu Hükümetiyle seçime gidilmesine yol verme ihtimali hâlâ geçerlidir.

Gecenin en zifiri karanlığı, şafak sökmesinin en yakın olduğu zamandır.

Bütün bu yaşananlar, büyüme sancılarıdır.

Bir musibet, bin nasihatten evlâdır.

Bazı seçmenler, gerekli dersi almıştır.

.AKILLI OLMAK

2015-08-17 01:00:00

A -

A +

PKK ilk çıktığında uzun yıllar ayrı bir devlet olma hırsındaydı. İddialarına göre önce otonomi kurulacak, sonra bağımsız devlet olacaklardı. Yıllar boyu silahlar bunun için kan kustu. Binlerce insan böylece öldü. Bilahare bu niyetten vazgeçildiği açıklandı. Ortak bayrak ve ortak vatan fikri dile getirildi. Kitlede ders alındığı kanaati uyanır gibi olmuştu. Böyle bir beyanda bulunan Abdullah Öcalan'dı. Ardından bu ortak değerlere Barış Süreci eklendi. 30 sene ve 30 bin insan ve hesapsız maddi kayıplar yaşanmıştı ama zarar çok büyük de olsa neresinden dönülse kârdı.

Üç yıla yakın bir süre kan akmaması, Türk ve Kürt anaların ağlamaması ümitleri yeşertmişti. Hatta terör örgütü militanları, silahlarını bırakıp yurtdışına çıkacakken bunu yapmadıkları halde sabrediliyor ve ümitler korunuyordu.

Barış Süreci, barış görüşmeleri, hakikaten heyecan vesilesi olmuştu.

Vatandaş artık barışı kalıcı olarak görüyordu.

7 Haziran 2015 Seçimlerine bu iklimde gidildi.

Diğer taraftan bugün yaşanan terörün ilk işaretleri seçim öncesinde görülmeye başlanmıştı. Adam kaçırmalar, yol kesmeler vs yaşanmaktaydı. Buna rağmen onlar, yine de münferit olaylar gibi görülüyordu.

Halbuki Barış Süreci'ne devam ettiği halde KCK/PKK/HDP'nin bir dayatma yaptığı şimdi daha rahat anlaşılmakta. Selahattin Demirtaş o günlerde "barajı aşamazsak, biz de kaldığımız yerden devam eder, özerkliğimizi ilân ederiz" diyordu. Bu sözden şöyle bir netice çıkartmak mümkündü. Politik Kürt hareketi ya, barajın altında kalıp çılgınlıklara başvuracak veya barajı aşarak Türkiye partisi olma mecburiyetinde olacaktı.

Farklı bir netice doğdu:

İdarenin ihmali veya göz yummasıyla baraj aşıldı. Ancak Türkiye partisi olma sorumluluğu yerine dağın güdümüyle çılgınlık yolu açıldı. Suruç katliamı sonrası iki polisin uyurken şehit edilmesi devletin haysiyetine kurşun sıkılmasıydı. O noktada devlet, meşru müdafaa hakkını kullanmaya başladı. Bölgede devlet yok sayılmaya başlanmıştı.

Bugün bir kere daha Türk ve Kürt anaları ağlıyor. Yer yer öz yönetim adı altında isyan hareketleri başlamıştır. Demek ki ortak vatan ve ortak bayrak ifadeleri samimi değilmiş, Barış Süreci bir oyalama ve zaman kazanma taktiğiymiş.

Şimdilerde bütün Anadolu olduğu gibi, güneydoğu ve doğu Anadolu da tarihte hiç olmadığı kadar kalkınma, medeniyet ve refahın nimetlerine kavuşmuştur. Sağlık, ulaşım, haberleşme, eğitim, bayındırlık hizmetleri doğu ve güneydoğuyu da nakış nakış, ilmek ilmek örmüştür. Bir ân için düşünmeli. Doğu ve güneydoğuda bir Kürt devleti olsaydı; bölge, şu saydığımız ve sayamadığımız imkân ve nimetlerden acaba yüzde kaçına kavuşmuş olurdu? İran Kürtleri, Suriye Kürtleri, Irak Kürtleri Türkiye Kürtleriyle mukayese edildiğinde kim daha iyi seviyede? Türkiye, sadece kendi bölge ve insanının kalkınmasını, refahını temin etmedi. Irak Kürt bölgesini de kalkındırdı.

Elhak doğrudur. Kürt vatandaşlarımız, Cumhuriyetin ilânından 2 Binin başlarına kadar çok çektiler. Zulüm gördüler. Âdeta zorla isyan ettirildiler. Fakat haksızlık ve zulme maruz kalan sadece onlar değildi. Dindarlar ve hatta zaman zaman milliyetçiler de bunlara maruz kaldı.

Bugün Ermenistan'da halk, serbest bırakılsa Türkiye'ye katılmak ister.

Bağımsız bir Kürdistan maceradır. Buna ne fiili imkân vardır ve ne de kimse izin verir. Genel nüfusta öyle bir arzu da yok! HDP'ye oy veren yüzde 13 seçmenin belki yüzde 1.5'i o niyette olabilir, yüzde 98.5 buna karşıdır.

Şu gerçek nasıl görülmez?

Türkiye, elini çekse bölge, en geç beş sene sonra Ermenistan'dan kötü olur. Üstelik bugün bu ham hayalin peşinde olanlar, Stalinci sosyalistler. Rusya, Çin komünizmden dönmüşken buralarda bir romantik hayal uğruna gençler ölmekte, zamanlar ölmekte, servetler batmakta.

Akil Adamlar Hey'eti, asıl şimdi mi kurulmalı?

.Türkiye'nin güçlü iktidara ihtiyacı var

2015-08-12 01:00:00

A -

A +

AK Parti ve CHP genel başkanları da önceki akşam bir araya geldiler. Bu yemekli buluşmanın maksadı koalisyon hükümeti kurmak. 4 saat 20 dakika gibi hayli uzun süren toplantının müsbet bir seyir takip ettiği her iki partinin konuyla alâkalı temsilcilerinin açıklamalarından ve daha sonra sızan haberlerden öğrenildi.

Bir kere şunu tesbit etmek lazım:

Ortaklık kurulsun veya kurulmasın; ondan daha mühim olan iktidar partisiyle ana muhalefet partisi hey'etlerinin, liderlerinin aynı masa etrafında bir araya gelebilmeleri, yemek yiyebilmeleri, sohbet etmeleri, memleket mes'eleleri üzerine konuşmalarıdır.

7 Haziran'dan evvel bir düşüncemiz vardı. AK Parti tek başına iktidar olsaydı sn Ahmet Davutoğlu'na "haftada bir gün mecliste grubu bulunan parti liderleriyle bir araya gelip müzakerelerde bulunmalısınız" diyecektik. Adı geçen parti birinci olsa bile tek başına iktidar olamayınca bu teklifimizi yapamadık. Fakat hükümet kurulduğunda Başbakan bunu hayata geçirebilir. Milyonlarca oy almış bir parti de onun lideri de göz ardı edilemez. Kim istişare edip de pişman olmuş?

AK Parti-CHP koalisyonuna gelince:

Her iki partinin sözcüleri, partilerinin zıt akımlardan geldiklerini tekraren belirttiler. Bu doğru bir teşhistir. Doğru tek olduğuna göre aksini düşünmek yanlıştır. Çünkü deyim "cem-i zıddeyn muhaldir/zıtların toplanması imkânsızdır" der. İki zıt akımın temsilcileri olanca iyi niyetleriyle bir araya gelmiş olsalar bile denkleme tesir eden onlarca sebep var. Bunları yok sayarak hükümet olunamaz. Olunsa da ömürlü olmaz. Kaldı ki iki partinin dış politika, milli eğitim... gibi alanlarda uçurum denecek denli görüş ayrılıkları var. Muhtemel çalışmalar, için seçilen kelimeler bile aykırı. Sn Kılıçdaroğlu "restorasyon" derken sn Davutoğlu "reform" demekte. AK Partinin 13 yıllık mazisine restorasyon, tamir, inşa ve düzeltme mantığıyla bakmak, bu partinin bütün geçmişini reddetmek olur. Böyle bir neticeyi Ahmet Davutoğlu'nun kabulü mümkün değildir.

İki sn genel başkan pazartesi akşamı yemekli bir toplantıda Türkiye, bölge ve muhtemelen bizi alâkadar eden dünya mes'eleleri hakkında fikir teâtisinde bulundular. Hükümet arayışı da esas parçasıydı. Bu meyanda elbette öncelikli olarak terör ve terör örgütleri görüşüldü. Böyle bir toplantının faydadan uzak olduğunu hiç kimse ileri süremez. Tasavvur ettiğimiz teklifimiz gibi mutad bir hâl alması da arzuya şayandır. Diğer liderle de yapılmalıdır.

Ama; iki veya daha fazla partinin bir mukaveleye dayanarak ortak hükümet kurmaları farklıdır. Her iki parti iki zıt dünya görüşüne mensuptur. Sn Kılıçdaroğlu, genel başkan seçildiğinde her ne kadar "Yeni CHP" dediyse de bu partinin ulusalcıları "yeni chp'ni de al git!" diye sert bir muhalefet gösterdiler. CHP mazisiyle yüzleşip özür dilemesi gereken yerlerden af ev özür dilemedikten sonra yeni olması, temizlenmesi ve ortaklığı hak etmesi düşünülemez.

Diğer taraftan sn Davutoğlu'na su-i zan edilmesi haksızlık olur. Sn Başbakan'ın Cumhurbaşkanı sn Erdoğan'ın arzusu hilafına, O'na rağmen bir koalisyon sözleşmesine imza atması beklenmemeli. Üstelik sadece Külliye değil, AK Parti tabanı da -hele- CHP ile koalisyona karşı. Koalisyon isteyenler, şüphesiz ki iyi niyetliler. En büyük gerekçeleri de ülkenin hükümetsiz kalmaması. Ama kaygıya gerek yok; Hükümetsiz kalmayız. Aynı şekilde koalisyon istemeyenler de son derecede iyi niyetliler. Çünkü koalisyonlar zaman kaybından, yerinde saymaktan öte bir şey kazandırmadı.

Terör dört koldan saldırırken, Türkiye, her gün bir kaç şehit birden verirken herkesin bir tarafa çekeceği bir iktidar, sadece hüsran sebebi olur. "Şirket Hükümet"e değil, "Güçlü İktidar"a muhtacız. 45 gün dolunca veya henüz dolmadan gerekli çalışmalar yapılarak mevcut Davutoğlu Hükümetinin devamı temin edilmeli, 15 Kasım'da seçime gitmelidir.

.DERE, AT VE YENİ SEÇİM

2015-08-11 01:00:00

A -

A +

MHP seçim neticeleri belli olur-olmaz 7 Haziran akşamı "biz muhalefette kalacağız!" diyerek koalisyon ihtimallerine karşı kapılarını kapatmıştı. Sn Devlet Bahçeli, partinin an'anevi disiplini gereği sonraki gelişmeler karşısında da bu kararını aynen devam ettirdi.

HDP ise AK Parti ile köprüleri attı. Öyle olunca bu partiyle her türlü ortak hükümet şekli çöküyordu. HDP diye bir parti MHP için keenlemyekûndur. Kaç vekil çıkartırsa çıkartsın öyle bir parti yoktur. Hüküm bu olunca yan yana gelmeleri muhaldir. HDP ancak CHP ile azınlık hükümeti kurabilirler. Bu da kâğıt üzerinde mümkünken fiilen yine muhaldir. Hele Suruç'tan bu yana verilen şehitlerden sonra muhal ötesi muhaldir.

Tek ihtimal AK Parti-CHP ortaklığı.

İktidarda olmak ve en büyük parti hasebiyle AK Parti genel başkanı sn Ahmet Davutoğlu, nezaketen olsun diğer üç parti genel başkanlarını ziyaretle mes'eleyi açtı. İki partinin tutumları aşikâr olduğundan sadece AK Parti-CHP ortaklığı için alt hey'etler teşkil edildi. Bu hey'et mensupları, değişik mekânlarda günlerce tartıştılar. Neticede klasörler meydana geldi.

Bu klasör muhtevasının üçe ayrıldığı ifade edilmekte:

-Anlaşılan hususlar.

-Anlaşılmayan hususlar.

-Genel başkanlara bırakılan hususlar.

Encümen, haftalar boyu çalıştı ama bu bir nâfile çabaydı. Çünkü AK Parti, tabanı CHP ile aynı çatı altında hükümet olmaya karşı. Partinin mazisini inkâr olacağı ve partiye zarar vereceği görüşünde. Taban "illa bir koalisyon lâzımsa MHP ile yapılsın!" demekte. İşin esasına inersek CHP ile ortaklık, Cumhurbaşkanından AK Parti beyin takımına kadar istenmediği bilinmektedir. Bu iki partinin kimyaları senteze manidir. Bunu elbette sn Davutoğlu da bilmekte. Fakat buna rağmen sabırla sonuna kadar gitti. Zira bir de bu koalisyonu şiddetle arzu eden baskı unsurları var. Onlar da iç ve dış finans çevreleri, belli bazı etkili mihraklar gibi tuzu kuru "ekalliyet".

Başarılı idarecinin bir tarifi vardır:

-Başarılı idareci, fikrini karşısındakine söyleten insandır! der.

Ahmet Davutoğlu, görüşmeleri düne kadar taşıdı. Dün gece de sn Kılıçdaroğlu'yla görüştüler. Bu görüşmeden hemen sonra "olur-olmaz!" açıklaması beklenemezdi. İki taraf da üç gün gibi bir değerlendirme mehli almış olmalı.

Süre bitince, CHP sözcülerinden "biz kamuoyunun da takip ettiği gibi bir koalisyon kurulsun diye her çareye baş vurduk, fakat AK Parti'de böyle bir samimiyet göremedik. Bu yüzden seçimlerin yenilenmesinden başka çare kalmamıştır!" şeklinde bir açıklama beklenebilir.

AK Parti sözcüleri de buna kısa bir cevap verince bu yol kapanır. Hatta Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Kemal Kılıçdaroğlu'na Hükümet kurma vazifesi verse de bir şey değişmeyecektir.

CHP uzun bir zamandan beri iktidar hasretindedir. Ortaklık şeklinde bile olsa hükümete gelmeyi şiddetle istemektedir. Diğer sebep de sn Kılıçdaroğlu'nun şahsı ile alakalıdır. Bu defa da iktidar olunamazsa CHP'de kılıçların çekilmesi sürpriz olmaz.

Bu şartlarda elde kalan en mantıklı yol iş başındaki Davutoğlu Hükümetiyle 15 Kasım 2015'te erken seçime gitmektir. Bu takvimi seçim akşamı sn Bahçeli teklif etmişti. MHP'nin HDP'yi "yok" sayması, meclisin feshiyle "Seçim Hükümeti" formülünü şimdiden ortadan kaldırmaktadır. Bu noktada MHP çekimser kalarak meclis ve Hükümetin devamıyla mevcut Hükümetin memleketi seçime götürmesine gerekli desteği vereceği görülmektedir.

Doğru olan budur.

Dere geçerken at değiştirilmez.

"Terör varken seçim olmaz?" itirazı yanlıştır. Önümüzdeki baharda terörün kalmayacağını kim iddia edebilir? Bu memlekette terör ve isyan çıkması için hiç bir haklı sebep kalmamıştır. Bu itibarla Türk devleti, bu defa yapmakta olduğu mücadeleyi bir hayat-memat mes'elesi sayarak hiç taviz vermeden sonuna kadar gidecektir.

Seçimler bu sene yapılmalı.

2015 kayıp bir yıl olmuştur.

Seçim, 2016 Baharına taşınarak 2016 da heder edilmemeli.

.PKK'NIN SİLAH KAYNAĞI

2015-08-10 01:00:00

A -

A +

Terör örgütlerine karşı yapılan harekât, hem devletin, hem hükümetin itibarını yükseltti. Vaki operasyonlarla askerin ve polisin mânevî gücü arttı. Vatandaş, yarınlara daha bir sağlam bakar oldu. Bunun bir sebebi şefkat ve kudret dengesini kuran iktidar iradesi ise diğer sebebi, Süleyman Şah Harekâtında olduğu gibi millî silahlarımızı kullanabilmemizdir...

Türklere revâ görülen mezâlim, tahammül edilmez çapa vardığı gibi bir de darbe yapılarak Kıbrıs, Yunanistan'a bağlanma yoluna gidilmişti. Böyle bir oldu-bitti garantör devlet olan Türkiye'ye müdahale hakkı vermekteydi. Hukuktan aldığımız yetkiyle 20 Temmuz 1974'te Kıbrıs'taki zulme ve keyfiliğe müdahale ettik. Askerimiz, adaya çıktı. Fakat "yavru vatan" dendiği halde adanın sadece üçte birine girildi. Hâdisenin adına "Barış Harekâtı" denmişti. Haklıydık. Müdahaleyi Londra ve Zürih andlaşmalarından doğan teminatçı devlet hakkıyla yapmıştık. Buna rağmen Washington, bize ambargo uyguladı. Bu ambargo tam 15 yıl sürdü. Sıkıntılar yaşadık. Bazı şeyleri paramızla dahi alamıyorduk. Gerekçeleri, Kıbrıs Harekâtında Amerikan silahlarını kullanmış olmamızdı..

Sonraki yıllarda terörle mücadele ederken benzer ambargoları, hak mahrumiyetlerini Almanya da bize karşı tatbik etti. Diğer silah aldığımız Avrupa devletleri de keza çıkışmaktaydılar.

Şu resmettiğimiz ve naklettiğimiz, tam bir trajedidir:

Türkiye, bir devlettir. Her devlet gibi silah ihtiyacı vardır. İhtiyacını karşılamak için bedelini vererek silah almıştır. Ne var ki günü gelip de ihtiyaç zuhur ettiğinde, bu silahları kullanmaya yönelince satıcı devlet, ayağa kalkarak "benim silahlarımı kullanamazsın!" diye vaveylayı koparmaktadır. Halbuki mülkiyet, satışla el değiştirir. Parasını alıp mülkiyeti devreden, o malda artık bir hak iddia edemez. Bu gerçek, mutlak bir hukuk kaidesidir. Buna rağmen sömürgeci Başkentler, tâ 1974 Kıbrıs Harekâtı'ndan bu yana bütün haklı müdahale ve mücadelelerimizde bileğimize yapıştılar.

Eş zamanlı olarak DAEŞ, PKK ve öteki şer odaklarına havadan ve karadan müdahale ederken Sömürgeci Başkentler, ilk defa olarak "bizim silahlarımızı kullanamazsınız!" diye bileğimize yapışmaya kalkmadılar.

Çünkü...

Kullanılan her türlü silah millî, yerli yapımdı.

İnsansız hava aracından, piyade tüfeğine, dürbünden, tanktan, elektronik yazılıma kadar ilim adamlarımızın, mühendislerimizin, göz nuru ve zekâ mahsulüydü.

Bundan dolayı şom ağızlardan ses çıkmadı. Çalışmış, sanayi inkılabı eksiğimizi telafi etmiş, elektronikle sanayii buluşturmuş ve yetişmiş insanlarımızla şımarık sesleri kesmiştik.

Ancak...

Bu uğurda çok şehit verdik.

Biz, sadece cephede şehit vermedik. İstiklâl, istikbâl ve haysiyetimiz için ilmî araştırma yapan mühendis ve teknisyenlerimizi de şehit verdik. Bir ara neredeyse gün aşırı şekilde ASELSAN ve TÜBİTAK mensubu mühendislerimiz güya intihar ediyor, faili meçhul şekilde ölüyor veya bindikleri uçaklar düştüğü için şehit oluyorlardı. Onlar şehit oldular; fakat emek ve eserleriyle bugün bu devlet, milletinin yüzünü güldüren zaferlere imza atıyor.

Bizim hikâyemiz böyle...

Parayla ve canla bedeli ödenmiş bir hikâye.

Şimdi; bu noktada sormamız gereken çok önemli bir soru var. Nedense bu soruyu devlet adamalarımız dahil kimse sormuyor:

-Bize silah satanlar, o silahların ihtiyaç hâlinde kullanılmasına mâni olurken aynı engellemeyi PKK'ya karşı niçin uygulamıyorlar?

Örgüt, çok ciddi şekilde silahlanmış. Bazı illerde silah depoları kurmuş. O silahlarla sabotaj yapmakta, yol kesmekte, insan öldürmekte. Örgütün atölyesi bile yok. Kullandığı her nev'i silahı dışarıdan temin etmekte. Öyle ise bu silahları satanlar, Türkiye'ye yaptıkları gibi örgütün bileğine neden yapışmıyorlar?

Tahmin edileceği gibi burada bir incelik var. Kimse ortaya çıkıp "PKK'ya ben silah sattım!" deme mertliğini gösteremez. Örgüte silah satılması veya bağışı gayrı meşru zeminde yapılmakta.

Öyle ise...

Ölen askerimizin, polisimizin, memurumuzun ve yakılan her aracın sorumlusu sadece PKK'lılar değildir. Fail sadece örgüt karar alıcıları değil. Onlara silah verip üstümüze salan devletler de eşit şekilde sorumlu.

.ŞEHİT ACISI ÇEKEN YÜREKLER

2015-08-07 01:00:00

A -

A +

Çocukluğumuzda onların hikâyelerini çok dinledik. Her dinlediğimizde çocuk kalbimiz, o dramlarla bin yerinden paralanırdı. Cihan Harbine gitmiş sözlüsünü, Cihan Harbine gitmiş nişanlısını bekleyen genç kızların, kocası Cihan Harbine gitmiş taze gelinlerin, yüreği süngere dönmüş, göz pınarları kurumuş ana-babaların sabırları, tahammülleri nasıl da inanılmaz kahramanlıklar olurdu...

"Cihan Harbi" dediğimiz I. Dünya Harbidir.

Dedelerimiz, bu harbe Harb-i Umumi, Cihan Harbi, Seferberlik gibi adlar vermişler, doğuda yer yer "Kaçkaç" denmiş. Yirmi sene sonra âlem, bir kere daha karışınca I. Dünya Harbi, II. Dünya Harbi ibareleri gündeme girmiş.

Harb-i Umumi, bizim, Balkanlara, Kafkaslara, Arap âlemine veda yıllarımızdır, bir millî ağıttır. Bosna Hersek'e, Kosova'ya, Gümülcine'ye, Selanik'e, Sofya'ya Silistre'ye, Batum'a, Bağdat'a, Halep'e, Kudüs'e, Kahire'ye, Fizan'a, Somali'ye, Yemen'e ve daha nicesine ve Mekke'ye ve Medine'ye vedâdır. Sanki geri dönüp toplayacakmışız gibi buralara Mehmetciğin hem kanını hem gözyaşını döktük. O Harb-i Umumi'de Sarıkamış vardır, Kut'ül Amare vardır, Kudüs vardır, Çanakkale vardır.

Bu günlerde yavuklular, nişanlılar, genç gelinler, analar... cepheden cepheye koşan, Mehmetcik için türküler yakar, destanlar yazar, ahlarla dağları titretir, deryaları ürpertirler.

1293/1876 Harbi, çok büyük bir felakettir.

"Avrupa-i Osmanî" denen Rumeli'yi o felaketle kaybederiz. Onu Balkan Harbi, Trablusgarp Harbi ve Cihan Harbi takip eder.

Sevgili Peygamberimizin -sallallahü aleyhi ve sellem- Bedir Harbi'nden bu yana bizim harplerimiz devam eder. Özü iki sebebe dayanır; İslâmiyeti yaymak ve İslâmiyeti muhafâza etmek. Diğer vazgeçilmez unsurlar vatan, bayrak, iffet ve benzeri değerlerdir. Türkler, İslam olmadan evvel diğer İslâm devletleri bu vazifeyi yaparken Türkler, İslâmla şereflendikten sonra bu aziz ve mukaddes vazifeyi dedelerimiz aldı ve bunu hayat sebebi saydılar.

O günden bu güne şehitler vere gelmekteyiz.

Bâzen Selçuklu olduk Anadolu'da Haçlılarla göğüs göğüse çarpıştık, bâzen Osmanlı olup, Niğbolu'da vuruştuk, Galiçya'da toprağa, Sarıkamış'ta karlara, Yemen'de kumlara düştük, bazen Türkiye Cumhuriyeti olup Kıbrıs'ta hesaplaştık.

Fakat...

Fakat; biz bunların hepsini ya Moskofla, ya Frenkle yaptık. Şimdilerdeyse Mehmetcik, kendini "Kürt" diye tanıtan bir örgütle vuruşmakta. Bedir'den bu yana İslâm dâvâsı yekpâre iken, İslâm Ordusu yekpâre iken küffar da belli iken 30 yıldır bu yekpârelik zedelendi. İçimize fitne ve ikilik sokuldu. Bu defa Mehmetciğimizi, polisimizi ve diğer vatan evlâtlarını bu eli kanlı örgüte karşı şehit vermekteyiz.

Bu defa sözlüler, nişanlılar içerden sıkılan kurşunlarla eli böğründe kalmakta. Bu defa taze gelinler, böylece dul kalmakta. Bu defa ana-babaların yüreği bu yüzden onarılması imkânsız yaralarla şerha şerha olmakta. Gencecik polis eşi, fidan gibi Mehmetciğin anası, subay yavrusu; her birinin eşi, anası-babası, çocuğu, kardeşi...

Bu defa ölümler şahadetler uzak dağların, varılmaz çöllerin ötesinde değil, şehirlerimizde, ekranlarla evlerimizde. Ne var ki eskiden gâvur, mertçe savaşırdı. Bu defa hile, yalan, tuzak bütün nâmertlikler mevcut.

Şehit Şehirleri olan Şehitlikler büyüyor, çoğalıyor.

Şimdi bize düşen dualarımızla şehitlerimize koşmak. Sözlü, nişanlı, eş, ana-babaları acılarıyla baş başa bırakmamak. O şehitlerin, o hanımını Şevval ayı orucunun iftarına yetiştirirken şehit düşen Aslan Kulaksız adlı aslanın 80 milyonun kahramanı olduğunu göstermektir.

Bu vazife Türk-Kürt her vatanpervere düşmekte.

Her şehit, hepimizin.

Eskiden Kürt-Türk-Laz-Arap denmezdi. Eskiden, 1839 Tanzimat Hatt-ı Hümayununa kadar, 1937 Laikliğine kadar bir Ümmet-i Muhammed, İslâm milleti ve bir de küffâr vardı.

Şanlı Bedir Destanından bugüne mukaddeslerimiz uğruna verdiğimiz her şehidimizi rahmet ve minnetle yâd ediyor, bir şehit yakını olma pâyesine kavuşan anaları-babaları, yetimleri, dulları, sevgileri kalblerinde düğümlenmiş gençleri tebrik ediyoruz.

Şehit acısı çeken yürekler, öz yüreğimizdir, gözyaşları gözyaşımızdır. Bu ruh, bu millette yaşadıkça, Ümmet-i Muhammedin şuuru var oldukça.

Ne şehitler ölür.

Ne vatan bölünür...

Sadece bazı iyilikten nasipsizler, cehenneme odun olur.

Ey şehit yakınları!

Başınız dik olsun...

Siz, bir büyük şerefe sahipsiniz.

.YENİ HARİTA, BÜYÜK TÜRKİYE!

2015-08-06 01:00:00

A -

A +

"İncirlik Mutabakatı" diye bir söz, arada bir geçmekte ama askeri harekât, terör pusuları ve verilen şehitler sebebiyle fazlaca dikkat çekmemekte...

Mutabakatın metin mahiyeti henüz bütün tafsilatıyla bilinmemekte. Devlet hayatında bazı anlaşmalar, çok seneler sonra araştırmacılara açılır. Bununla birlikte dile gelmeyen bir gerçek var ki ABD, İncirlik Üssü'nü kullanamıyordu. Hâlbuki Washington, eskiden bu üssü hiç pürüzsüz tasarruf edebilmekteydi. İlk ve ikinci Körfez Harekâtları en yakın misallerdir. Usulen Ankara'ya haber verir ve işlerine bakarlardı.

Bu defa öyle değildi. 9/11 İkiz Kule saldırısının uyandırdığı "İslam eşittir terör" imajını pekiştirerek devam ettirmek misyonu da yüklenmiş DAEŞ adlı terör örgütüyle mücadele etmek isteyen Amerika, maliyeti düşürmek için İncirlik'ten kalkış yapmak istiyor fakat Ankara engellemesiyle karşılaşıyordu. Mümkündür ki "Türkiye DAEŞ'e destek veriyor!" propagandasının arkasında bu engellemeye karşı geliştirilmiş psikolojik algı yönetimi de vardır.

Şimdi daha net okunmakta ki Obama idaresinin PYD'yi yüreklendirmesinin arkasında bu resmettiğimiz tablonun payı mevcuttur. Böylece Ankara'nın mutabakata zorlandığı ortaya çıkmakta. Beşar Esed'in Suriye'nin kuzeyini PYD adlı sosyalist örgüte bırakması, Amerika'nın onlara fırsatı tanıması, onların da bu serapa kanarak Kuzey Irak'tan Akdeniz'e kadar Kübavari bir devlet olmaya heveslenmeleri bu zamanlardaydı.

O günlerde 26 Haziran 2015 akşamı Haliç Kongre Merkezi'ndeki Türk Kızılayı iftar ve madalya töreni vardı. Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, orada çok tarihî, çok kısa ve çok kararlı bir konuşma yaptı.

Sn Erdoğan, o akşam şöyle diyordu:

-Bedeli ne olursa olsun, Türkiye'nin güneyinde, Suriye'nin kuzeyinde bir devlet kurulmasına izin vermeyeceğiz!

Bu cümle, milli muharebe silahlarını üretebilmiş bir devletin reisine aitti. İncirlik mutabakatı, bu azimkâr devlet iradesinden sonra akdedildi. Aynı günlerde DAEŞ, hududumuzda bir astsubayımızı şehit etti, Susurluk'ta cinayet işledi. Ardından iki polisimiz şehit edildi. PKK katliamı kabullendiğini deklare etti. Bunun üzerine adı geçen mutabakatla elini kuvvetlendiren Türkiye, emniyet ve askeriyle kendine rahatsızlık veren bütün terör örgütlerine içerden ve dışardan taarruza geçti.

Rojava, Kobani, PYD, "Kanton Küba" hülyalarındaki HDP'nin yanlış istihbaratlarla yönlendirilen eş genel başkanları, gelişmeleri kavrayamayarak tekrarı artık lüzumsuz o çağrılarla mâşeri vicdanı incittiler. Şimdi ise havaları sönmüş olarak CHP genel başkanı sn Kılıçdaroğlu'na yanaşarak destek istemekteler.

Devlet-i Ebed Müddet'in bir önceki varlığı Devlet-i âli Osman, bayrağı, Devlet-i Ebed Müddet'in son varlığı Türkiye Cumhuriyeti'ne devredeli asra yaklaşmakta. Osmanlı devletinin başı petrol kavgasıyla yandı. Yiğit düştüğü yerden kalkar. Bir asır sonra I. Cihan Harbi şartlarında olduğu gibi yine petrol savaşı var. Düvel-i Muazzama denen hemen bütün müstemlekeci devletler yine bölgemizdeler. Bunlar asla hepsi aynı fikrin etrafında yer almamakta. Menfaat mücadelesi devam ediyor. Menfaati Türkiye ile uyuşanlar, Ankara'ya yanaşmaktalar. İncirlik mutabakatının özü budur. Amerika, süper güç olmakta üç çeyreğini yüzyılı doldurduğu halde hâlâ İngiliz çizimi harita kullanmanın kompleksindedir.

Bütün bu sebeplerle Kuzey Suriye'de PYD/PKK devleti kurma hayali bitmiştir. Kuzey Irak, Türkiye'ye daha yaklaşacaktır. PKK da bitiriliyor, zamanın gerisinde kalmıştır, erimeye mahkûmdur. Bir gün PKK liderlerinin öldüğü veya Ankara'ya getirildiği haberi sürpriz olmasın.

Diğer taraftan güneyimizde Güvenlik Koridoru tesisinden başka Hatay'ın doğusunda Halep merkezli olarak Kuzey Suriye Türkmen Cumhuriyeti diye KKTC benzeri bir devlet kurulabileceği gibi bu yerler doğrudan topraklarımıza da dahil olabilir. Mes'ele, bir harita düzeltilmesi, hakikatin aslına rücuudur.

Bunlar yaşanırken siyasi Kürt hareketi, enternasyonelcilikten kurtulup muhafazakâr Kürtler gibi yerlileşmezse tükenir. Ayrıca büyük bir silahlı mücadele ve diplomatik mücadele verilir ve haritalar yeniden şekillenirken "Büyük Türkiye" diye bir gündeminin olması şüpheli bir koalisyon da ciddi kayıplara yol açabilir.

.MİLİTAN PSİKOLOJİSİ

2015-08-04 01:00:00

A -

A +

Kandil militanları ve HDP bir değişimin farkında değiller. İki gelişmeyi de hazmedemiyorlar. Bırakınız acı paylaşmayı, dağdakilerden biri, bu öldürmeler ve yakıp-yıkma üzerine daha yeni şöyle konuştu:

-Bu bir devrimci halk savaşı sürecidir!

Bu cümle, 30 yıl öncesinde kalmış bir komünist slogandır. O zamanlar sık dile gelirdi. Geçen zaman içinde SSCB yıkıldı, komünizm bütün dünyada çöktü, doğu Avrupa ve Balkan SSCB peykleri AB'ye girdi. Hatta NATO'ya dahil olanlar oldu. Çin, serbest piyasaya geçti, en son Küba bile Amerika'yla anlaştı. O ideoloji, Kandil Dağı'ndaysa hâlâ revaçta. Kobani'de Küba kurmak onu Türkiye dahil genişleterek bölgeye yaymak gibi bir ham hayal peşindeler. Asıl gayeleri Kürtçülükten de öte ihtilalci sosyalizm.

Dağlı sosyalist Kürtçü kadınlar, erkekler ve ak saçlılar 70'lerin, 80'lerin, 90'ların geçtiğini, o dönemlerin eylemleri ve söylemleriyle tarihin mahzenine gittiğini bir türlü göremiyorlar.

Hazımsızlıkları da bu sebeple.

Stalinci kadrolar, iki şeyi böylesine beklemiyorlardı. Onlar, ceberutların zulümlerine devam etmesini, faili meçhul cinayetlerin durmamasını, bölge insanının iki yakasının bir araya gelmemesini istiyorlardı ki ortamdan istifade ederek haklı olduklarını savunabilsinler. Halbuki son 13 senede doğu ve güneydoğu diğer bölgelerle eşitlendi. Bu eşitlik, onların varlığını, silahı ve terörü lüzumsuz kıldı.

Diğer beklemedikleri de yüzde 13 oy almak oldu. Her ne kadar tehdit etseler ve gözdağı verseler de barajı belki zar-zor aşacaklarını tahmin ediyorlardı. Fiili netice ise 80 MV'ne oldu. 80 vekilli bir grup, 8 vekilli sorumsuz radikal bir parti olamaz. Olursa zaman içinde ufalanıp gider.

Kürtçü hareket, bütün bu sosyal, siyasi ve hayata dair her değişimi soğukkanlı biçimde ele alacağına düşmanlık üretmeyi tercih etti. DAEŞ'in varlığına yapıştılar. Hasmı ile kaim olmayı esas aldılar. DHKP-C ile koalisyonu yeğlediler. DAEŞ adlı selefi vehhabi terör örgütünün eylemlerini kendileri için meşru mazeret olarak gösterdiler.

Nihayetinde Suruç katliamı üzerine intikam saikiyle iki polisimizi uyurken şehit ettiler. Hiç bir devlet, polisi, askeri, bürokratı, vatandaşı öldürülürken seyirci kalamaz. Kalırsa varlığı tartışılır. Bu ve devam eden katliamlar üzerine devlet bunu yapanlarla Türkiye'ye kasdeden bütün terör örgütlerinin üzerine gitti ve gidiyor. Bu bir meşru müdafaadır. Yol keserek, araç yakarak, katliam yaparak devletle başa çıkmaları imkânsızdır.

HDP, 80 vekil çıkardı, meclise girdi fakat Türkiye partisi olamadığı gibi serbest iradeli hür bir parti bile olamadı. Sn Demirtaş, "bir direniş hareketi" olduklarını ve geri adım atmayacaklarını yeni söyledi. Diğer yandan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan için aslı-astarı olmayan bir "gladyo" yakıştırması yaptı ki buna gülmek bile fazladan olur.

Eğer PKK olmasa HDP herhâlde normalleşir.

PKK HDP'ye nefes aldırmıyor.

PKK, "barış olursa biz, ne olacağız?" paniğinde.

Bu panik atakla yeniden silaha sarıldı. Onlara sırtını dayayanlar da güç vermekteler. Hadise, aynı zamanda psikolojiktir. O militanların rehabilitasyona, hayata, normalleşmeye ve hayata intibak etmeye ihtiyaçları var.

Elde silah 30 küsur yıldır dağlarda dolaşan kimseler, hayatı unuturlar. Onlar için herkes ve her şey düşmandır. Değişmez tek gerçek ideolojidir. Ne köprüleri, ne akan suları görürler. Bu yüzden 40 yıl öncesinin komünist ağzı köhne sloganlarını yeni ve parlak fikirler sanmaktalar.

Devlet, azminden taviz vermemeli; fakat mağara kovuklarına sığınıp hayattan kopmuş bu militanları rehabilite etmeyi de düşünmelidir.

Zor, çok zor fakat bir mecburiyet.

.HÜZÜN SÜRECİ

2015-08-03 01:00:00

A -

A +

Devlet hayatında pembe baharlar olmaz; katı hakikatler aynen görülür ve gereği yapılır. Adını koymak lâzım ki Barış Süreci, Hüzün Süreci'ne döndü...

Barış müzakereleri yapıldığı, barış kalıcı olsun arayışları gündemde olduğu için üç yıla yakın bir zamandır, Türk-Kürt analar, babalar ağlamıyor, eşler dul kalmıyor, nişanlılar, sözlüler hüsrana uğramıyordu.

30 yıldan sonra gelen bu barış iklimini, bütün Türkiye sevmişti. En çok da Güney Doğu ve Doğulu vatandaşlar sevdiler. Bölgelerini turistler ziyaret ediyor, yatırımlar oluyor, kendileri, unuttukları yaylalarına çıkabiliyorlardı.

Barış Süreci'nin kalıcı olacağından neredeyse şüphe kalmamıştı. Herkes, bu inançtayken Kandil'dekiler farklı düşünüyordu. Onlar, ayrı hesaplar peşindeydiler. 2013 Nevruzunda Abdullah Öcalan, "silahlarınızı bırakarak sınır dışına çıkın!" çağrısı yaptığı halde bu çağrıya bugüne kadar uymamışlardı. Adı geçen, Kürtçü hareketin tabanı için liderdi. Dağdakiler içinse günü geçmiş bir adamdı. Bu sebeple sözlerine itibar etmiyorlardı. Hatta muhtemeldir ki kendilerine engel görüyorlardı. Dâvâyı sattığı görüşünde olmaları bile mümkün.

Bu sebeple Türkiye, 7 Haziran 2015 Genel Seçimlerine giderken PKK rahatsızlıklar vermeye başladı. "Ölmedik, buradayız, bizi hesaba katmadan bir şey yapamazsınız" dercesine eylemler içindeydi. Seçimlerin hemen öncesindeyse köylere mektuplar yolladılar. HDP dışında başka bir partiye oy çıkarsa hesap soracaklarını ihtar ediyorlardı. Bölgedeki seçimler dağın silah tehdidi altında yapıldı. Sandık güvenliği ve can güvenliği yoktu. Bu noktada idari boşluk kalmıştı. Bundan dolayı bazı yerlerde oylar seçmen sayısından fazla çıktı.

HDP böylece 80 MV kazandı.

Selahattin Demirtaş, seçim akşamı yaptığı konuşmada "emanet oy" verenlere de teşekkür etti. Dağ, hemen "ne emanet oyu? Emanet oy diye bir şey yok!" şeklinde kaş çatınca eş genel başkan, derhal ağız değiştirdi. Aynı isim, seçim iklimindeyken "eğer barajı aşamazsak, kendi meclisimizi kurar, özerklik ilân eder ve eylemlere kaldığımız yerden devam ederiz!" demişti.

Bugün yaşananlar onu gösteriyor ki Kandil'in emperyalist devletler güdümlü karar alıcılarıyla onların emrindeki HDP yönetimi her hâlükârda eylem niyetindeymiş. Eylem, şiddet demek, intikam demek, katliam ve düşmanlık tohumları ekme demek. Eylemlerle Büyük Türkiye'nin yolu kesiliyor...

Mes'eleyi, askerî, ideolojik, sosyolojik, tarihî ve psikolojik bütün cepheleriyle ele almalıyız...

.LALELİ

2015-07-31 01:00:00

A -

A +

İstanbul Suriçidir. Suriçini meydana getiren muhitlerden biri de Laleli. Biz, Laleli'de ahşap konaklar olduğu mes'ut vakitlere yetiştik. Ahşap konakları, sebilleri tulumbaları zerzevatçı, simitçi, saka ve Silivri yoğurtçusu gibi omuzdan asmalı seyyar satıcılar tamamlardı.

Şimdilerde diğer benzer muhitler gibi o Laleli de yok. Bugün "Laleli" dediğimizde Laleli Camii, III. Selim Türbesi, Koca Ragıb Paşa Kütüphanesi gibi üç eser ancak sayılabilir. Diğerleri yangından, kazma-kürekten kaçarak kaybolup gittiler. Bugün cumbalı narin ahşap konaklardan üçünün-beşinin yerinde devâsâ oteller yükselmekte.

Turgut Özal, 1983'te iktidara gelip Türkiye'nin önünü açtığında Laleli bir ticaret çevresine dönüştü. Ticarete yabancı Anadolu insanı, para kazanmayı keşfediyordu. Özal iktidarıyla beraber Arap turistler, babalarından-dedelerinden dinledikleri masal İstanbul'a akın etmeye başladılar. Rağbet ettikleri yerlerin başında Laleli vardı. Esnaf, gelen bereketle güzel para kazanmaya başladı. Hatta ilerici bir gazetenin o günlerdeki yobazlığını hiç unutmam. Bir esnaf, dükkânının önüne Arapça olarak ticari bir cümle yazmış, o gazete o esnaf sanki oraya bomba koymuş gibi dehşet uyandıran bir haber yapmaktan sıkılmamıştı. SSCB dağılınca Laleli'yi Araplardan sonra Ruslar, Ukraynalılar ve Balkanlılar da keşfettiler. İstanbul şüphesiz onlar için de masal şehirdi. Laleli'ye âdeta para yağıyor, "Bavul Ticareti" Türkiye ekonomisine ciddi kazançlar temin ediyordu.

Seviniyorduk.

Sevincimiz çok yönlüydü:

İhracat artışımızın yanı sıra esaslı bir sevincimiz de Anadolu menşeli insanların ticareti öğrenip İstanbul Dukalığı'nın tekelleşmiş varlığından pay alması, sermayenin yerlileşmeye yüz tutmasıydı. Bu sebeple o insanlara unvan bulmakta yarışıyorduk. Yazılar yazıyor, tv programları yapıyor, bazımız "Anadolu Aslanları" derken bir kısmımız "Anadolu Kaplanları" diyorduk.

Doğrusu bunu hak ediyorlardı.

Fakat bir şey unutuluyordu.

İstanbul'un bir de entrikacı Bizans tarafı vardı. Bu taraf, ya mevcudu bozar veya gelen nesilleri yoldan çıkartırdı. Bunun çok örnekleri var. İngiliz işgalindeki İstanbul'u anlatan roman ve hatırât okuduğunuzda gözlerinize inanamazsınız. Payitaht işgal altındadır. Anadolu yanmaktadır. Milli mücahede devam etmektedir. İstanbuldaysa fuhuşlu, cümbüşlü gece hayatı sabahlara kadar sürmektedir. Sanki başka bir imparatorluk elden gidiyormuş gibi kökünden kopmuş, kokuşmuş çevreler, işgalcilerle birlikte nefslerini eğlendirmektedirler.

Ne yaparsınız ki tarih tekerrür edebiliyor:

Şu yaşadığımız 10 gün zarfında bir düzineden fazla şehit verdik. Devlet, silahlı kuvvetlerimiz ve polisimizle 4 koldan terör örgütleriyle çarpışmakta. Polis, asker ve vatandaşlarımızı şehit vermekteyiz. Teröristler, gencecik yaştaki vatan evlatlarını tuzağa düşürerek katletmekteler. Hatta babasıyla telefonla konuşan bir astsubayımızı bile şehit ettiler. Hüzün bundan ibaret değil. Şehitlerimizden başka sakat kalanlar var, kaçırılanlar var, yakınını kaybedip yıkılanlar var. Oğluyla telefonla görüşürken onun şahadetine şahit olan bir baba artık yaşayan ölüdür...

Hâl bu olduğuna göre bizim de aynı millet, aynı ümmet ve insan olmamız hasebiyle bu acıları paylaşmamız, öz kardeşimizi, öz evlâdımızı kaybetmişiz gibi üzülmemiz, yanmamız lâzım gelmez mi?

Olması gereken bu ama gerçek, maalesef böyle değil. Gerçek, işgal İstanbul'u manzarasında. Bir tanıtım firmasından üstelik de bir kaç bayan imzalı bir basın bülteni aldım. "Dünyaca ünlü bir top model"in Laleli'ye geleceğini ballandıra ballandıra haber veriyorlar. Top modelin fotoğraflarını da koymuşlardı. Neredeyse anadan üryan görüntüler. İsminden Yahudi olduğu anlaşılan sahne kadınını LASİAD/Laleli Sanayici ve İş adamları Derneği getiriyormuş. "4. Laleli Fashion Shopping Festivali" yapılacakmış.

Basın bülteni sanki büyük bir müjde vermekte.

Bir tarafta akan şehit kanları, ağlayan analar-babalar, sönen ocaklar, diğer tarafta iştahlı bakışlar önünde salına salına yürüyen her birine bir torba dolusu ödemenin yapıldığı kalça-göğüs teşhircisi kadınlar.

Laleli'den ekmek yiyip zengin olan dünkü esnaf, bugünkü tüccar, bu yaptığını beğeniyor mu? Köklerinden kopmanın, ruhundan uzaklaşmanın farkında mı? Para, gözlere perde mi olmuş?

Kozmopolit sermaye, bu sahne sihirbazlıklarını zaten fazlasıyla icra etmekteydi.

Gayet net görülmekte ki Bizans entrikacılığı, aslan da dinlemiyor, kaplan da...

Yazıklar olsun...

.PARTİ KAPATMA, DOKUNULMAZLIK, GİZLİLİK

2015-07-30 01:00:00

A -

A +

Bir kaç yıl öncesine kadar tv dünyasında şöyle bir ilkellik yaşanırdı. Bir programda hukuk ihlal edilmişse o televizyon kanalının yayını durdurulurdu. Şimdilerde bu gibi hallerde sadece program ceza görmekte.

Parti kapatmanın, kanal kapatma zihniyetinden farkı yok. Siyasi parti mensup veya temsilcileri, cezai müeyyideyi icap ettirir bir suç işlemişlerse ceza gören, partinin kendisi olmamalı. AYM, yıllar boyu parti kapattı. Bunun filliyatta hiçbir değeri olmadı. Kaldı ki o kapatmalar "suçların şahsiliği" umdesine aykırıdır. Hukuku kim ihlal etmişse ceza ona münhasırdır. Belki alınmış bir grup kararı suç ise o zaman partiyi ilzam edebilir.

"Parti yerine fail" fikri isabetlidir. Cezayı hükmi şahsiyet, tüzel kişi değil suçu işleyen görmeli. Bu noktada haliyle "suçlu kim?" sorusu akla gelmekte. Hakkında itham ve iddia olan parlamenter için hüküm verecek olan mahkemedir. TBMM'nin yapabileceği "dokunulmazlık" denen siyasi masuniyetin kaldırılması kararını almak, mahkemeye sevktir.

HDP'li eş genel başkanlardan biri sırtlarını terör örgütlerine dayadıklarını söyleyerek fütursuzca meydan okudu. Diğeri de halkı teşkilatlanarak organize olup kendilerini ve kurumlarını korumaları için "silahlanın" diye anlaşılan sorumsuz bir çağrı yaptı. Bunlardan dolayı bu iki genel başkan hakkında dokunulmazlık fezlekesi hazırlanabilir.

Acaba fezleke hazırlamalı mı?

Her şeye rağmen; her şey, bitmiş değil. Bütün köprüler atılmamış vaziyette. Selahattin Demirtaş'ın "biz, 80 vekille dokunulmazlığımızın kaldırılması için meclis başkanlığına müracaat edeceğiz, siz de dokunulmazlığınızın kaldırılması için var mısınız?" şeklinde hararet yükseltici popüler çıkışına rağmen bu ülkede bir parti genel başkanının dokunulmazlığı kaldırılarak kendileri cezalandırılıyor gibi bir durumun yaşanması arzu edilir bir manzara değildir.

Hem Selahattin Demirtaş'ın ve hem de Figen Yüksekdağ'ın partilerinin kapatılmasını da dokunulmazlıklarının kaldırılmasını da istemeyeceklerine inanmak isteriz. Eğer öyle ise kendilerine mükellefiyet düşmekte. Terörle aralarına mesafe koymalılar. Uykudaki polislerin, trafik polisinin, babasıyla görüşen askerin, ailesiyle ziyaretten gelen subayın öldürülmesine, tedaviye giden hemşirenin kaçırılmasına, millet malı o iş makinalarının, arabaların yakılmasına vs vs karşı çıkmalı, bunları samimiyetle kınamalı, yapanları reddetmeli, acıları paylaşmalılar.

Böylece hem kendilerini ve hem de HDP'yi bağımsız kılarlar. Bugün kendileri de partileri de Kandil'deki terör baronlarının vesayeti altındadır. Bu sıraladıklarımızı yapmasalar bile dokunulmazlıkları belki kalkmayabilir. Leyla Zana ve arkadaşlarını yaşadığına benzer bir netice arzu edilmez.

Ama bu cesareti gösteremezlerse uzaktan kumandalı hayattan kurtulamazlar. Millet de teveccühünü geri çeker. İlk seçimlerde yüzde 5'in altına gerilerler. Bir başka ifadeyle politik Kürt hareketinin gördüğü göreceği başarı 80 MV'dir. Bunun kıymeti bilinmezse mutlaka ellerinden gider ve HDP sertlik yanlısı bir STK'ya dönüşür. Bu parti yöneticileri farkında mı? Halk, şu gün kendilerine ne kadar itimat etmekte? Bu ruh hali varken TBMM'de oturumların kapalı veya açık olması arasında ne fark olabilir? Kapalı oturumda alınan kararın anında Kandil'e ulaşmayacağına, hatta akıllı telefonla naklen yayın yapılmayacağına bu milletin ikna edilmesi lâzım.

Bütün bu güvensizliği yıkmak, şu gerilim psikolojisini bitirmek, insanların ölmesinin önüne geçmek, terörü durdurmak hususunda HDP yönetim kadrolarına çok büyük vebal ve vazife düşmekte.

Ya şahsiyetli bir çıkışla üstlerindeki ceberrut vesayeti yıkar, terör sözcüsü intıbaı veren havadan çıkar ve ülkelerinin, Türkiye'nin yanında yer alır ve böylece bağımsız olurlar veya zaman aleyhlerine işler.

.HDP PROBLEMİ

2015-07-29 01:00:00

A -

A +

HDP şayet, PKK'nın üzerindeki vesayeti kırarak onu sevk ve idare edebilseydi bugün dört yıl aradan sonra Türkiye'de yine insanlar ölmez, şehirlere şehit tabutları gönderilmez, evlere ateş düşmezdi. HDP seçimlerde vaat ettiğini yapamadı, Türkiye partisi olamadı. Bundan böyle olması da pek mümkün değil.

Selahattin Demirtaş, "PKK'yı dağdan indirecek HDP'dir, AK Parti değil!" diyerek vatandaştan oy istedi. Seçimler bitince de kaçamak yolu seçti. Adı geçen eş genel başkan, miting meydanlarında söylediklerini unutarak "benim çağrı yapmamla kimse dağdan inmez!" demekte bir beis görmedi.

Biz ve daha bir çok kalem, seçimlerden önce olduğu gibi seçimlerden sonra da HDP'nin Türkiye partisi olması için telkinlerde bulunmuştuk./ Haziran'dan sonra "HDP'nin dağla devlet arasına sıkıştığını, devletin Türkiye partisi olması hususunda bu partiye yardımcı olmasının isabetli olacağını" hem yazdık ve hem de konuştuk. Fakat Dağ, İmralı ve kamuoyu arasında hırpalanan HDP genel başkanları, makulleşmeye fırsat vermediler. Ortada hiç bir şey yokken ve üstelik sandıkları baskı altına alarak 80 milletvekili çıkartmaları bile sineye çekilmişken PKK'nın seçimlerden sonra da Barış Sürecini de hiçe sayarak yüzlerce eylem yapmasını kınayamadılar. Aksine Figen Yüksekdağ, sırtlarını eylemci örgütlere dayadıklarını ikrar etti. Bu öncelikle TSK'ya karşı bir duruştu. Selahattin Demirtaş da Suruç'tan sonra taraftarlarını organize olup kendilerini ve kurumlarını korumaya çağırdı. Bu dilin altındaki baklanın "silahlanın!" demek olduğunu anlamamak için hiç bir hayat tecrübesine sahip olmamak gerekir.

Halbuki; Başbakan Ahmet Davutoğlu, Hükümet kurma vazifesini alınca bu parti ve yetkililerini de ziyaret etmiş, o gün çok güzel bir sohbet, ağırlanma ve uğurlanma yaşanmıştı. Sn Davutoğlu, bir ağabey gibi, bir bilge adam gibi hem sn Demirtaş'a ve hem de sn Yüksekdağ'a nasihatlerde bulunmuş, "ısrarla silah bırakma çağrısı yapın!" demişti.

Görülüyor ki Başbakan Davutoğlu'nun o samimi sözleri, bir kulaktan girip diğer kulaktan çıkmış; yüreklerde hiç bir iz bırakmamış. Bıraksaydı şu şahadetler karşısında aynı yüreklerde insani ve vicdani bir sızı yaşardı. Bunun acısıyla da silah, dehşet, tuzak ve terör kınanır, şehit ailelerine telefon edilmese bile hiç olmazsa taziye telgrafı çekerlerdi.

"Halkların Demokrasi Partisi" unvanlı bu parti, bu insani duruşu gösteremedi. Türkiye partisi olmak, iktidara gelmek gibi niyeti olan bir siyasi ekip bunu vicdani bir mes'uliyet bilir ve dağdakilere de "yeter artık, sizin bu memleketin askerine, emniyet kuvvetlerine, ebelerine şoförlerine silah çektiğiniz, barajlarını kundakladığınız yerde biz onlara siper olacağız!" diye haykırırdı.

Bunu yapınca bu ülkenin her aidiyet ve her meslekten gençlerinin hayatları bitmeyecek ve ocaklar sönmeyecekti.

Bunun yerine her türlü hile ve tuzağı görmezden geldiler. Bunun üzerine Hükümet, teröre karşı vaki harekâta dair diğer muhalefet partilerine malumat verirken HDP yok sayıldı. Buna bu partinin bir itiraz gerekçesi olabilir mi?

Bugün TBMM fevkalade bir toplantıyla Türkiye'nin birliğine, dirliğine, huzuruna kasdeden terörist eylemleri görüşmek için toplanıyor. Bakalım HDP bugün mecliste ne yapacak, DAEŞ'e yönelteceği taarruzlarını PKK ve DHKP-C'ye de tevcih edecek mi? Acaba, HDP, meclis kürsüsünden sorumlu, insaflı ve özür diler mahiyette bir konuşma mı yapacak, "yoksa geçici hükümet, geçici Başbakan" gibi laflar mı edecek? Bu hükümet, evet geçici ama devlette devamlılık esastır.

Cumhurbaşkanı, Ahmet Davutoğlu'na anayasadan aldığı yetkiyle vazife vermiştir. Başbakan Davutoğlu, bir taraftan Hükümet kurma çalışmaları yaparken diğer taraftan çok haysiyetli bir şekilde bu milletin değerlerini muhafaza için devletin müdafaa mekanizmalarını çalıştırmaktadır.

Cumhurbaşkanlığı, Hükümet ve İcranın emrindeki TSK, Emniyet Kuvvetleri, İstihbarat unsurları aslanlar gibi çarpışarak bu milletin ve bu devletin meşru müdafaa hakkını kullanmaktalar.

.KÜRT LİDERLERDE TEMSİL KABİLİYETİ

2015-07-28 01:00:00

A -

A +

Kürtlerin önündeki liderlerde layıkıyla temsil kabiliyeti olsaydı bugün Barış Süreci uzaklaşmamış ve kan dökülmemiş olurdu. Bir hüküm değil ama şüphe olarak şunu söylemek mümkün. Zaten, o temsil olgunluğu görülse eş başkanlık, eş genel başkanlık gibi takviyeli liderlik ihtiyacı doğmazdı. Ne Selahattin Demirtaş, ne Kandil dağındakiler ve ne de Kuzey Suriye'deki Salih Müslim, bütünüyle temsil kabiliyetine sahip.

Daha ortada bir şey yokken, seçimlerden hemen sonra HDP eş genel başkanı Figen Yüksekdağ'ın "sırtımızı, PYD'ye dayıyoruz, YPG'ye dayıyoruz!" demesi yersiz bir çıkıştı, örtülü bir tehditti.

Suruç'taki ölümler sonrası Selahattin Demirtaş'ın konuşması ise 6-7 Ekim Kobani olaylarında ölümlerle biten çağrılar gibi yine sorumsuzcaydı. Selahattin Demirtaş, Zaza olduğu halde Kürtçülük yapan bir politikacıdır. Genç yaşta Cumhurbaşkanlığı seçimine bile girmiş, partisini aşarak yüzde 10'a yaklaşmış, son seçimlerdeyse partisi yüzde 13'lere çıkmış ve TBMM'ne 80 milletvekili gibi ciddi bir grup gönderebilmişti. Bu o partideki herkesin başarısıdır. Fakat herkesten evvel genel başkanın başarısıdır. Buna rağmen Selahattin Demirtaş, giydiği tac ile beraber o derecenin emrettiği aklı takınacağına 3-5 vekilli bir marjinal parti sözcüsü gibi harekete devam etti. Bir taraftan Türkiye partisi olmaya niyetli olduklarını beyan ediyor, öbür taraftan Barış Süreci için hiç bir ciddi adım atmıyor, hep birlikte işi sürüncemede bırakıyor ve bir facia karşısında soğukkanlılığını muhafaza ederek sükûnet ve itidal çağrısı yapacağına daha emniyet tahkikatı bile bitmeden mikrofonlara geçip Kürtlere hitaben "organize olarak kendinizi ve kurumlarınızı koruyun!" çağrısı yapıyordu. İki polisimizin uyurken kafalarına kurşun sıkılarak şehit edilmeleri bu talimattan sonradır. HDP genel başkanı, hukuk tahsil etmiştir. Bu fiili işleyene ceza hukukunda "aslî mânevi fâil" dendiğinden haberi vardır.

Hadi diyelim öyle bir gaf işlendi.

Daha sonra yani 32 gencin katli üzerine DAEŞ'in TSK tarafından bombalanmasını okuyamaması ise tuhaf bir durumdur. Bir yabancı gücün topraklarımızda cinayet işlemesi cezalandırılmıştı. Bunu HDP yönetim ekibi okuyabilmelidir. Hükümetin emriyle TSK ve emniyet kuvvetleri HDP taraftarı vatandaşlar ziyan gördü diye harekete geçmişlerdi. Bunu Kandil'in vesayetinden kurtulmak için bir fırsat olarak görebilirlerdi. Ama önce böyle bir arzunun olması gerekir.

PYD lideri Salih Müslim de daha çaplı bir lider değil. Demirtaş'ın "organize olun!" çağrısı ne kadar çılgıncaysa Müslim'in son kararı da o denli çılgınca. YPG adlı silahlı güçleri Esed ordusuna katılacakmış. Halbuki Baas rejimi, Hafız Esed'den bu yana Kürtleri insan yerine koymadı, vatandaş saymadı, nüfus kâğıdı vermedi. Arap Baharı üzerine Kürtler de kıpırdayınca başlarına bomba yağdı. Şimdi Salih Müslim, Kürt gençleri, işte bu Esed'in emrine verecekmiş. Bunu da Türkiye DAEŞ'i cezalandırırken açıklamakta. Muhaliflerle mücadele eden Esed askerlerine destek olmak için bu kararı almışlarmış. Zahir şu rüyayı görüyor. Böylece Esed kuvvetleriyle birlikte Kuzey Irak'tan Hür Suriye Ordusunu temizleyecek ve sonra burada devlet olmanın yolunu tekrar deneyecek.

Bugün Kürtler, sosyalist Kürtler ve Sünni Kürtler diye ikiye ayrılabilir.

Sosyalist Kürtlerin lideri Abdullah Öcalan'dır. Hapistedir. Dışardaki geçici liderler gaf yapıp, hata ettikçe, yetersizlik gösterdikçe onları tashih etmiştir. Barış sürecinin iki imza sahibinden biridir. Birinci Cumhurbaşkanı Erdoğan'dır.

Sünni Kürtlerin lideri ise Mesut Barzani'dir. Türkiye dostudur. Dengeli bir liderdir. Sömürgeci Başkentler, sn Erdoğan gibi sn Barzani'yi de harcama çabasındalar. Aynı çaba PKK liderleriyle onların güdümündeki HDP ileri gelenleri tarafından Abdullah Öcalan'a da alttan alta uygulanmaktadır.

Çözümün önünde ciddi bir engel olan lider boşluğunu telafi edip bu topraklarda barışı kalıcı kılmak için bir gün şöyle bir gelişme olursa şaşmamalı. Abdullah Öcalan, dışarı çıkartılabilir. Nasıl çıkartılır? Cumhurbaşkanı affedebilir. O da ya HDP'nin başına geçer veya yeni bir parti kurar. Emanetçiler ya emaneti teslim eder veya Öcalan'la ters düşer yahut ortadan kaybolurlar.

.TOPYEKUN MÜCADELE

2015-07-27 01:00:00

A -

A +

Ağustos, zaferler mevsimimizdir. Geçen yazılarımızdan birinde ağustos ayının "alparslan" olarak değiştirilmesini teklif etmiştik. Bir roma hükümdarı yerine Anadolu'yu bize ebedi vatan kılan Büyük Selçuklu Sultanı'na vefa borcumuzdur.

Devlet 2015 Temmuz sonu ve ağustos başı gibi, emniyet kuvvetlerimiz ve ordumuzla şer odaklarına hudutlarda, şehirlerde, dağlarda, havadan ve karadan taarruza geçti. Bu, birliğimize, dirliğimize, huzurumuza ve istikbalimize kasdedenlere karşı meşru müdafaadır

Devlet, son iki senedir iç ihanet unsuru Paralel Örgüt'le mücadele halindeydi. Bu örgüt, milli eğitim, emniyet, ordu, polis ve adliyede devleti çok ciddi biçimde ele geçirmiş, medya, finans ve iş dünyasında bir güç haline gelmişti. Hedefe giden her yolu mubah sayıyordu. Taraftar yaptıklarının inancını bozmakta, eşlerle ve kızların başını açtırmakta, takiyye için içki içilmesini bile mubah saymaktaydı. Apayrı inanış grubu olduğu geç fark edilmişti. Paralel Örgüt, devlete, iktidara ve bilhassa can düşmanları gördüğü CB Recep Tayyip Erdoğan'a karşı kinle dolu bir mücadele halindeler. O kinle son seçimlerde HDP'ye destek oldular.

Bu mücadele devam ederken üç fitne unsuruyla mücadele daha başladı. Böylece hedefe oturtulan fitne unsurları 4'e çıktı: Paralel Örgüt, DAEŞ, PKK, DHKP-C. İlk taarruz, DAEŞ'e karşı yapıldı. Arkasında kimlerin olduğu hâlâ meçhul olsa da "İslâm eşittir terör!" algısı için kurulduğu açıkça görülen bu örgüt, Suriye'nin kuzeyinde PYD/PKK ile toprak kazanma savaşı vermekte. 300 kadar sosyalist Türk'ün toplanarak Arap Pınarı'na/Kobani'ye yardıma gelmekte olduklarını öğrenince Diyarbakır'a canlı bomba göndererek 32 genci katletti. Türkiye, DAEŞ'e karşı ayağa kalktı. Devlet hazırlıklara başladı. O sırada Selahattin Demirtaş, bir çılgınlık yaparak taraftarlarını organize olmaya davet etti. Bu davet, gece uyuyan iki polisin enselerine kurşun sıkılarak şehit edilmeleriyle hemen karşılığını buldu. Cinayeti PKK üstlendi.

Bir gün sonra TSK hududumuza kadar yaklaşmış DAEŞ mevzilerine havadan taarruz etti. Eş zamanlı olarak bir çok ilde DAEŞ, PKK ve DHPK-C militanı yakalandı. Ülkemize girip bozgun çıkartanlar cezalandırılıyordu. Ertesi gece ikinci dalga taarruz geldi. Bu da DAEŞ'e karşı zannedildi. Sadece ona karşı değildi. Kandil dahil, PKK kampları, DAEŞ kampları dahil vuruluyor, militan avı devam ediyordu.

Başbakan Davutoğlu, "bu bir nokta atışı değildir; bir bölgeye münhasır da değildir, bu bir süreçtir, netice alınıncaya kadar da devam edecektir" dedi.

Türkiye, 4 ayrı terör örgütüne karşı mücadele başlatmış bulunuyor. Dördünün de kökleri hem içerde ve hem de dışarda. Bugünkü mücadele, 30 yıllık mücadelenin en şümullü olanıdır. HDP'ye "bu harekât, dağın vesayetinden kurtulman için bir fırsattır" demek isteriz. Ama bu çok iyimser bir düşünce olur. HDP kadroları hiç bir şehit için üzüntü beyanında bulunmadılar. Gönüllü olarak dağın emrindeler. Bir başka ifadeyle mücadele edilen örgütün mecliste destekçileri bulunmakta. Bu mecliste nasıl gizli karar alınır?

Bundan sonrasına gelince:

Artık geri adım atılması imkânsızdır. Mademki dört ayrı koldan topyekun taarruz başlatıldı. Tam netice alınıncaya kadar devam etmek bir zarurettir. O zaman da hükümetin geçiciliği akla gelmekte. MHP dışında bir koalisyon kurulursa aynı kararlılık yaşanmaz. Koalisyonlardan zaten fayda beklenemez. Erken seçim mecburiyet olmuştur. Seçime gidilince de doğuda ve güneydoğuda sandık emniyetinin ne kadar sağlıklı olacağı ise ayrı bir meseledir.

Ağustos ayının bize bir kere daha dost olmasını dileriz.

.SURİYE'Yİ PAYLAŞMA KAVGASI

2015-07-21 01:00:00

A -

A +

Suriye toprakları, Baas rejimi, Hür Suriye Ordusu, DAEŞ ve PYD arasında fiilen dörde bölünmüş vaziyette. Kâğıt üzerinde ve BM kayıtlarında her ne kadar "Suriye" diye bir devlet varsa da bu devlet, İran ve Rusya'ya rağmen çöktü.

Bu unsurlardan HSO/Hür Suriye Ordusu, rejim kuvvetleriyle çarpışmaktadır. DAEŞ'in varlığını mecburen kabul eden Baas rejimi, onu Türkiye için bir tehdit olarak kullanma ihtimalini hep saklı tuttu. Diğer taraftan yine rejim, Suriye'nin kuzeyini de Türkiye'ye inat PYD'ye terk etmiş bulunuyor.

Suriye'nin kuzeyinde bir paylaşma kavgası yaşanmakta.

Bu kanlı çatışma DAEŞ ile PYD/YPG arasında cereyan etmekte. DAEŞ, Suriye'nin kuzeyini de ele geçirmek isterken PYD, Kuzey Irak'tan Hatay'ın güneyine kadar uzanıp burada devletleşmek istemektedir. Bu istek, Barzani idaresinin Türkiye ile petrol pazarlama keyfiyetinden rahatsız olan Sömürgeci Başkentlerin menfaatlerine uyduğu için onlar tarafından da destekleniyor.

Çökmüş Suriye'nin kuzeyinde PYD dış devletlerden gördüğü destekle Kürt kantonları birleştirip devletleşme yoluna giderken onları hem kendine engel hem de dinsiz gören DAEŞ ise Kobani'ye saldırmakta, çatışmalar çıkmakta ölümler olmakta.

PKK ve Suriye kolu PYD sosyalist dünya görüşündeler. Kobani ve çevresi, yalnızca bir kısım Kürt gençler için değil, yaşasın halkların kardeşliği diye sloganlar atan bazı sosyalist gençler için de romantik bir cazibe merkezi olmuş görünüyor.

Bu sebeple Sosyalist Gençlik Platformu mensubu gençler dün öğleden evvel Suruç'ta Amara Kültür Merkezi'nde toplanmışlardı. Basın toplantısı yaptıktan sonra Kobani'ye, Osmanlı Türkçesindeki adıyla Arap Pınarı'na YPG'ye yardıma gideceklerdi. Basın açıklaması yapılamadan o menfur haber geldi. Canlı bombayla sabotaj yapılmıştı. Maalesef 30'a yakın ölü, 100'e yakın yaralı verildi.

Kapitalist Sömürgeci Başkentler, dünya görüşleri taban tabana zıt olduğu halde PYD'nin arkasında oldukları halde, yine dünya görüşleri arasında bir alaka olmamasına rağmen DAEŞ'in de arkasındadır.

Suriye, tam bir yangın yeri. Bir binada yangın çıkınca bitişik binaya sirayet etmemesi mümkün değil. 6-7 Ekim 2014 Kobani protesto olaylarında ve 7 Haziran seçimleri sırasında Diyarbakır HDP mitinginden 20 Haziran 2015 Suruç hadisesine doğru giderek şiddetlenen olaylar yaşanmakta.

Bayram haftasında 500 DAEŞ'li militanı gözaltına alan Türkiye Kürtçü, Paralelci, Esatçı, Sömürgeciler tarafından DAEŞ destekçisi gösterilmekte.

Hadise çok karışık, çok yönlü ve giderek zorlaşmakta.

Vaziyet o ki DAEŞ terör örgütü, hem çarpıştığı YPG'ye yardıma gelmek isteyenleri çıkış noktalarında imha etmiş ve hem de adamlarını nezarete alan Ankara'ya gözdağı vermek istemiştir.

Türkiye'nin büyümesini istemeyenler, yanıbaşımızdaki yangının bir an evvel bize sirayet etmesi için ellerinden geleni yapmaktalar. Bu yüzden herkesin sorumlu hareket etmesi şarttır.

.KOALİSYON HÜKÜMETİ, TÜRKİYE GERÇEKLERİNE AYKIRIDIR!

2015-07-20 01:00:00

A -

A +

Nasreddin Hoca'mız ilim ve gönül ehli mümtaz bir zattır. Hayata dair tesbitleri, insanları tebessüm ettirerek asırları aşa aşa gitmekte. Onlardan biri de merdivenden düşme hikâyesidir. Hoca Efendi, merdivenden düşünce yetişenler, hekim çağırmaya yeltenirler. Hoca, "Hayır! der, bana hekim değil, merdivenden düşeni getirin!"

Çünkü;

Merdivenden düşmüş kimse, tecrübe sahibidir, onun tecrübelerinden istifade edecektir. Ne derler? İşini bilen kimse, aklını kullanır. Daha akıllı olansa başkasının aklını da kullanır. Dünden bugüne musahib, müşavir, danışman... gibi tecrübe ve basiretinden faydalanılan kişilerle çalışmanın hikmeti de bundandır.

Biz nesiller, 1960-2015 arasında her hadisenin şahidiyiz; merdivenden defalarca düştük... Buna binaen söyleyecek çok sözümüz var:

Cumhuriyet tarihi üçe ayrılır:

Tek Parti Devri.

Darbeler Devri.

Müstakil Türkiye Devri.

1923-50 arası Tek Parti devridir. Politik seyir bir İngiliz projesidir. Rusya'da Lenin-Stalin komünizmi, Almanya'da Hitler Nazizmi, İtalya'da Mussolini faşizmi, İspanya'da Franko diktatoryası her ne ise Türkiye'de Kemalizm odur. 1950-60 arasında DP tek başına iktidar olsa bile Osmanlı gerilemesinde olduğu gibi devlet, adliye, ilmiyye ve seyfiyye yani yargı, üniversite ve TSK ile Tek Parti vesayetindedir.

1960-2007 arası Darbeler Devridir. Yargı, üniversite, asker vesayetine medya, bürokrasi ve cemaat vesayeti de eklenir. 2002 değil de 2007 dememizin sebebi, Başbakan Tayyip Erdoğan'ın askerin 28 Nisan E-Muhtırasına cesaretle karşı durmasındandır. Eğer o gün o cesaret gösterilemeseydi, bugün bütün vesayetler devam ediyor olabilirdi. 17-25 Aralık darbesi bastırılmasaydı vesayet yine devam ediyor olacaktı. Hâlbuki ordu bugün kendi vazifesine dönmüştür. Yörüngesinden sapmış cemaat tasfiye yolundadır. Tek Parti seçmen çeyreğidir, medya en azından dengelenmiştir.

Bu sebeple Türkiye; E-Muhtıra, İMF'nin gönderilmesi, One Minute, 17-25 Aralık Darbe Teşebbüsünün önlenmesi ve esas itibariyle 10 Ağustos 2014'te cumhurun reisini seçebilme imkânını elde etmesiyle Müstakil Türkiye olmuş, istiklaline kavuşmuş ve istikbaline yaklaşmıştır. 31 Mart 1909'da Sultan Abdülhamid Han'ı devirerek Türkiye üzerinde vesayet kurmuş olan dış ve iç kuvvetler, Menderes, ilk dönem Demirel, Özal ve Erbakan geçişlerinden sonra 3 Kasım 2002 Erdoğan iktidarıyla geriletilmeye başlanmıştır. Bu mücadele, bir taraftan hızla hizmetler üretirken bir taraftan da iç ve dış vesayet kurumlarıyla çarpışa çarpışa gelmiştir.

Hiç kimse iyi niyetle tuzağa düşmemeli.

Hele Başbakan Ahmet Davutoğlu, asla düşmemeli.

Koalisyonu iç ve dış vesayetçiler istemekte. Koalisyonu fiilen Dünya Müslümanlarının, mazlumların, mağdurların liderliği vazifesini yapan Tayyip Erdoğan'a 31 Mart Vak'ası tertiplemek isteyenler istemekte. Nitekim 17-25 Aralıkta 31 Mart'ın mekânı Topçu kışlasında bunu icraya kalkışmışlardı, yine o yoldalar.

Seçmen, öyle takdir eder ve herhangi bir partiyi tek başına iktidara getirebilir. Buna diyecek hiç bir şey olamaz. Ama "AK Parti nasılsa iktidar olacak bu defa ben de zihnimin bir köşesindeki şu partiye destek vereyim!" diyen seçmen, bugün derin pişmanlıklar içindedir. Ayrıca; şu da behemehâl görülmeli; Doğu ve Güneydoğu'da seçmen, eşkıyanın insafına terk edilmiş, devlet lâzım gelen emniyet tedbirlerini almamış, sandık da milli iradeyi yansıtmamıştır.

"Vatandaş, koalisyon talimatı verdi!" gibi yorumların romantik söz olmaktan öte bir değeri yoktur. 7 Bölgenin 2'sinde sandık emniyeti olmadan bir seçim yapılmıştır.

Böyle bir çürük temel üzerine bir de koalisyon kurulmaya kalkışılıyor:

Koalisyonlar dönemi, çekişme, ihtilaf, kadrolaşma ve gerileme dönemleridir.

Koalisyonlar, Türkiye gerçeklerine aykırıdır...

Vesayetçiler, Beyaz Türkler, sömürgeci Başkentler, Tayyip Erdoğan düşmanları koalisyon istemekteler.

AK Parti- CHP koalisyonunda ne yapılacak?

El birliği edilerek Suriyeli mülteciler yani Türkmenler, Araplar ve Kürtler, Esed'in bombalarına mı gönderilecek, Kanal İstanbul mu durdurulacak, YSS Köprüsünün yükselmiş ayakları, dinamitlerle berhava mı edilecek, havaalanına topraklar dökülüp tarla mı yapılacak?

AK Parti, Tek Parti zihniyetiyle nasıl ortak olabilir?

O zihniyet, harf inkılabı cinnetinden, şapka cinayetlerinden, İstiklal Mahkemesi idamlarından, Dersim katliamından, Adnan Menderes ve arkadaşlarının asılmalarından ve daha onlarca benzerinin hiçbirinden özür dilemedi. Malum zihniyet, vaktiyle Vatan Caddesi'ne, Boğaziçi Köprüsü'ne de muhalefet etmişti. 8 Haziran 2015 sabahına kadar Kanal İstanbul'a, YSS Köprüsü'ne "Caferi Tayyar Havalimanı"na, devleti temsil şerefini layıkıyla yerine getiren CB Külliyesine en sert şekilde muhalefet ediyordu.

Bugün bile Yeşil Yol Projesine muhalefet etmekteler. PKK'nın doğuya yapılan barajlara karşı çıkmasıyla bu zihniyetin Yeşil Yolu kapamaya çalışması aynıdır. Bu zihniyetle, Tek Parti zihniyetiyle AK Parti'nin üstelik de bakanlıkları bölerek "Hormonlu Hükümet" kurması, vesayetçileri, dış ve iç mihrakları, faiz lobisini, Sömürgeci Başkentleri, petrol şirketlerini, Erdoğan düşmanlarını memnun eder; fakat kısa süre içinde milleti ve AK Partiyi hüsrana uğratır.

Ne dedik?

Cumhuriyet tarihi 3 döneme ayrılır.

4. Dönem 2023 Büyük Türkiye ve 5. Dönem 2071 Cihan Devleti Türkiye'dir.

Koalisyon, 4. ve 5. Dönem iddiasından vaz geçmenin adıdır.

.GERİ SAYIM BAŞLADI

2015-07-13 01:00:00

A -

A +

Türkiye, bugünden itibaren yol ayırımında.

Ya 12 yıl sonra tekrar bir koalisyon hükümetiyle buluşacak.

Veya 45 gün sonra erken seçime gidecek.

CHP ile ortak hükümet kurulursa bu, 1973'deki CHP-MSP koalisyonundan sonra uzun bir fasılayla iki zıt dünya görüşünün ikinci kere buluşması olacaktır. MHP ile koalisyon halindeyse yine uzun bir aradan sonra iki hareketin -ki buna belki Akıncı ve Ülkücü hareketi de denebilir- kısmen de olsa bir MC /Milliyetçi Cephe Hükümetinde çalışmaları olacaktır.

Kuvvetli şık olan koalisyon arayışlarının fayda getirmemesi ve erken seçime gidilmesi ihtimaline gelince; erken seçim, 7 Haziran'ın tashihi, düzeltilmesi olacaktır. O takdirde ülke yine tek parti iktidarıyla yoluna devam eder. Bir kere şunu tesbit etmek lazım. AK Parti, iktidarı döneminde 10 yıla 100 yıllık hizmet sığdırdı. Bunlar bugün layıkıyla teslim ve takdir edilmeyebilir. Ancak taraflar yarın sahneden çekildiklerinde tarafsız tarihçiler, o zaman hükmü vereceklerdir. Bunun dışında bir başarı daha var. Aslında o süreçten geçiyoruz fakat çok da fark edilmemekte. Bu 8 Haziran'dan bu yana geçen dönemdir. Eğer; iktidar partisi en yakın rakibine 16 puanlık bir fark atmasına rağmen 9 puanlık bir gerilemeden dolayı paniğe kapılıp şaşkınlık yaşasaydı bugün her şey karmakarışıktı. 7 Haziran gecesinden itibaren Başbakan'ın ve bilahare Cumhurbaşkanı'nın sorumlu devlet adamı tavrıyla neticeyi olduğu gibi kabul ederek serinkanlı biçimde tahlil etmeleri, Türkiye'nin acı faturalar ödemesinin önüne geçmiştir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından Hükümeti kurmakla vazifelendirilen AK Parti genel başkanı Ahmet Davutoğlu, bugün CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, yarın MHP genel başkanı Devlet Bahçeli ve çarşamba günü de HDP eş genel başkanları Selahattin Demirtaş ve Figen Yüksekdağ ile görüşecek. Üç ziyaretle bayrama kadar birinci tur tamamlanacak. Bayramdan sonra ikinci tur başlayacak. İkinci tur en fazla iki hafta sürebilir. Birinci turun anlatma, dinleme ve teklif alma şeklinde cereyan edeceğini düşünüyoruz. İkinci tursa tekliflere cevap verme ve neticeye gidilmesi veya aksi olacaktır.

Şayet Ahmet Davutoğlu, koalisyonu kuramazsa Cumhurbaşkanı vazifeyi bu defa CHP genel başkanına verecektir. Zaten yapılacak ilk ziyaretlerle işin rengi ve istikbali belli olacaktır. AK Parti genel başkanının ziyaretleriyle kurulamayacak bir hükümetin görev değişikliğiyle gerçekleşmesi uzak ihtimaldir.

Bir kere daha kısaca temas etmek gerekirse. HDP, AK Partiye hiçbir şekilde destek olmayacağını açıklamıştır. Geriye iki parti ile koalisyon ihtimali kalmakta. MHP çok ağır şartlar koştu. Son fedakârlıktan kaçınmayız cümlesiyle gelen izahatta bile aynı şartlar ifade değişiklikleriyle tekrar edilmektedir. CHP de keza iktidar için çok arzulu olduğu halde yine zor şartlar ileri sürmekte. Kaldı ki bu parti hiçbir şart öne sürmese bile AK Parti'nin CHP ile ortaklık kurması yarınlarını tehlikeye atması demektir. Uyuşmaları mümkün değil. Bir misal vermek gerekirse biri Suriyeli mültecileri ağırlarken diğeri geri göndermeyi vaad etmiştir. Birlikte geri göndermeyeceklerine göre bu koalisyon nafile ümit.

Koalisyonları faydalı görmüyoruz.

Kurulamaz; kurulsa da ömürlü olmaz.

Bugünden itibaren erken seçim için geri sayımın başladığını farz edebiliriz. 7 Haziran'da milli irade tam tecelli etmemiştir. Doğu ve Güney Doğu'da sandık emniyeti alınmadı. Seçmen sayısından çok oy çıkan yerler var. Bazı vatandaşlar, tehditler altında istemediği partiye oy verdi. Bu ayıp ortadan kalkarsa milli irade asıl o zaman tecelli eder. Ayrıca küskünler de pişman olmakla tekrar partilerine oy vereceklerdir. Ancak şimdiden söyleyelim ki AK Parti seçime girdiği listelerde değişiklik yapmadan sakın ola ki seçmenin huzuruna çıkmasın.

Hatalardan ders çıkartılır, seçim güvenliği tesis edilirse yapılacak yeni seçimde AK Parti tek başına iktidar olur, bunda hiç şüphesi olmasın!

Böylece Türkiye de kaldığı yerden yoluna devam eder...

İnşallah, Kadir gecesi ve bu gecedeki makbul dualar hürmetine, Allahü teâlâ, bu millete, mazlumlara, mağdurlara ve bu ümmete merhamet eder...

Bu düşüncelerle Leyle-i Kadrinizi tebrik ve dualarınızı istirham ederiz.

.MÜSLÜMANLAR SAHİPSİZ

2015-07-10 01:00:00

A -

A +

BMGK, bir kere daha dünyadan büyük olduğu iddiasına kalkıştı. 5'ten biri olan Rusya Federasyonu, BM Güvenlik Konseyinde yapılan oylamada Srebrenitsa soykırımını kınayan karar tasarısını veto etti. Böylece genel kurulun vermiş olduğu soykırım kararının bir hükmü kalmamış oldu.

Bosna Harbi devam ederken hayatları tehlikeye giren 8327 sivil Boşnak, BM gücü durumundaki Hollandalı askerlere sığınmış, fakat Hollanda birliğinin başındaki albay onları Sırplara teslim etmişti. Sırp militanlar, ürkek bir ceylanı yakalamış sırtlan gibi bu masum insanları 11 Temmuz 1995 günü kamyon ve otobüslere doldurarak götürdükleri orman, depo ve fabrikalarda şehit ettiler.

Rusya'nın "katliama soykırım denemez!" gerekçesiyle veto ettiği kararın esası budur.

Srebrenitsa ne ilk ve maalesef ne de son...

Benzerini İspanyollar Endülüs Müslümanlarına yaptı.

Benzerini Portekizliler, İspanyollar Mayalara ve Pigmelere yaptı.

Benzerini İspanyollar, Amerika'nın sahipleri Kızılderililere yaptı.

Benzerini Avrupalı sömürgeciler Afrikalı zencilere yaptı.

Benzerini İngilizler Avustralya yerlileri Aborcinlere yaptı.

Benzerini İngilizler çeşitli cephelerde Osmanlı ahalisine yaptı.

Benzerini Yunanlılar I. Dünya Harbi esnasında Anadolu'da Türklere yaptı.

Benzerini Ermeniler, şark vilayetlerimizde Müslüman ahaliye yaptı.

Benzerini Stalin 1944'te Kırım ve Ahıska Türklerine yaptı. Bu iki topluluk, hâlâ çile çekmekteler. Vatanlarından bugün de mahrumlar.

Benzerlerini İsrail, 1948'den beri hiç ara vermeden Filistinli Müslümanlara yaptı ve yapa gelmekte. Tıpkı Sırplar gibi İsrail de kınanmamakta. İsrail de Amerikan veto kalkanı korumasında.

Benzerini 1.5 milyon Cezayirliyi katleden Fransızlar Cezayirlilere yaptı.

Benzerini, bugün kendisine acıdığımız ve nasıl yardımcı olabiliriz diye kafa yorduğumuz komşu Yunanistan Batı Trakya Türklerine yaptı

Benzerini Kıbrıs Rumları, Kıbrıs Türklerine yaptı.

Benzeri değişik Irak Hükümetleri tarafında Kerkük Türklerine yapıldı. Kerkük'te ırk ve kültür asimilasyonu yaşandı.

Benzeri Hindular tarafından Keşmir'de Müslümanlara yapıldı.

Benzeri Ruslar tarafından Afganistan'da Afganlara yapıldı.

Benzeri 1950'lerden beri Şarki Türkistan'da Müslüman Uygur Türklerine yapıldı ve yapılmakta. Bugün Uygurlar, her türlü dînî ve insani hürriyetlerden mahrumlar. Başını kaldıran katledilmekte.

Benzerini Jivkov Bulgaristanı, Osmanlı bakıyesi Türklere yaptı. 300 bin Türk Türkiye'ye iltica etmek zorunda kaldı.

Benzerini Saddam Hüseyn, Türkmenlere yaptı..

Benzerini Saddam Hüseyn Kürtlere yaptı. 100 bin Kürt'e Türkiye kucak açtı.

Benzerini Hafız Esed, Kürtlere ve Türkmenlere yaptı.

Benzerini Fransa Orta Afrika'da Müslümanlara yaptı.

Benzerini Myanmar'da Budistler Arakan Müslümanlarına yaptı ve yapmakta.

Benzerini Hafız Esed Kürlere ve Türkmenlere yaptı...

Bütün bunlar varken dünya sadece Hitler'in Yahudilere yaptığı soykırımı bilmektedir. Romanlar sadece buna dair yazılmış, filmler sadece buna dair çevrilmiş, nutuklar sadece buna dair atılmıştır.

Müslümanlarsa üçüncü sınıf insan muamelesi görmekte.

Sahipsizlik çok kötü.

Bu yüzden Ankara'da "muktedir iktidar olmalı" diyoruz.

Türkiye'de muktedir iktidar olursa dünya Müslümanlarının başı dik olur

.MUKTEDİR İKTİDAR, OLMAZSA OLMAZ ŞART!

2015-07-09 01:00:00

A -

A +

Önümüzde 3 ihtimal var:

Birinci ihtimal:

Yakalanmış olan bu istikrar, sür'at, kalkınma ve itibar, kurulacak yeni hükümetle de devam eder. Hiçbir kayıp ve sarsıntı yaşanmaz. Mevcut büyük projelere yeni büyük projeler katılır. Yüksek hedeflere giden bu yürüyüş sakatlanmaz. Bölgedeki yerimizi kaybetmediğimiz gibi dünya devleti olma iddiamız, 10. Büyük ekonomik güç hedefimiz de devam eder. Dostlarımızın sevinmesi, düşmanlarımızın çekinmesi bitmez.

İkinci ihtimal:

Kurulacak yeni hükümet, ancak mevcudu muhafaza edebilir. Kısmi kayıplar olsa da mevcut projeler yürür. İstikrar bozulmaz. Kalkınma devam eder. Bu takdirde eğitimde, bayındırlıkta, ulaşımda, sağlıkta, elektronikte, harp sanayiinde, turizmdeki seviye korunabilir. Yavuz Sultan Selim Köprüsü, 3. Havalimanı vs. herhalde biter ama asrın projesi Kanal İstanbul hayal olur. Yeni dev projeler hayata geçemez. 2023 Büyük Türkiye, 2071 Cihan Devleti Türkiye idealleri hedef olarak kalsa ve dile bile gelse de hatıraya dönüşür.

Üçüncü ihtimal:

Kurulacak yeni hükümet, bir varlık gösteremez. Mevcudu da muhafaza edemez. Türkiye yeniden 2001 günlerine döner. Her yatırım olduğu gibi kalır. Şu bütün yükselen binalar "kiralık" levhalarıyla dolar. İMF ve Dünya Bankasından borç almalar başlar. İMF komiserleri, kral edalarıyla Ankara'yı teftiş ederler. "Yurtta sulh cihanda sulh" avunmaları çokça işitilir. İsrail gözde stratejik müttefik olur.

Soru:

-Bu ihtimallerden hangisi kuvvetli?

Şu gün için belli değil...

Temenni, gayret, istek ve duamız birincinin olmasıdır. Ne var ki kat'i kanaatimiz o ki hiçbir koalisyon hükümeti, birinci ihtimali gerçekleştiremez. 1683 İkinci Viyana kaybından bu yana yakalanmış bu büyük yürüyüş en iyimser ifadeyle topallar.

Kurulabilecek iyi bir koalisyon ahenk ve karşılıklı itimat ve inançla çalıştığı takdirde ancak ve ancak ikinci ihtimal hayat bulur, şöyle böyle de olsa mevcut muhafaza edilebilir.

Sonuncu ihtimale gelince; o musibeti düşünmek bile istemeyiz. "Düşman başına!" bile demeyiz.

Bu sebeple...

Olmazsa olmaz şartımız muktedir bir iktidarın iş başına gelmesidir. Bu da tek parti hükümetleriyle mümkün olmakta. Biz 1960'tan bu yana yaşanan bütün koalisyon, azınlık ve tek parti iktidarlarını gördük. Bu zaman zarfında Türkiye'deki ve dünyadaki, bütün darbelere, bütün krizlere, 27 Mayıs'a, taş plağa, Keneddy'nin katline, 1968 Sosyalist hareketlerine, aya insan inmesine, sokaklarımızda günde 20-25 kişinin ölmesine, Kaddafi'nin darbe yapmasına, Kıbrıs Harbine, İran inkılabına, ASALA'nın elçilerimizi şehit etmesine, Enver Sedat'ın öldürülmesine, renkli televizyona, Afganistan savaşına, otomatik çamaşır makinesine, SSCB'nin yıkılmasına, Bosna soykırımına, PKK terörüne, internete, cep telefonuna, Körfez harekâtlarına ve daha nelere, ne skandallara, depremlere ve nihayetinde akıllı telefona, BOP'a, Arap Baharına ve Irak, Suriye, Yemen ve Doğu Türkistan felaketlerine şahit olduk.

Yazı hayatımızın 40. yılındayız.

Bu kadar tecrübe bize şunu öğretti ki koalisyon partileriyle muktedir iktidar kurulması mümkün değildir. Hâlbuki bizim de orta doğunun da İslam coğrafyasının da Türkiye'de muktedir, güçlü, karar alabilen ve aldığı kararı gün sektirmeden icra eden hükümete ihtiyacı vardır. Buna dünya huzurunun da ihtiyacı var. İktidarın, iki veya daha fazla partiye bölüşüldüğü şartlarda böyle bir hükümet kurulamamaktadır. Orta ve Kuzey Avrupa'nın nevi şahsına münhasır hükümet etmelerini Türkiye ile karıştırmamalı.

.RTÜK PROBLEMİ

2015-07-08 01:00:00

A -

A +

6 ay kadar önceydi, Ankara'da Muhafazakâr Dergi'nin ödül törenindeydik. Bir ara ayaküstü sohbette RTÜK başkanı Davut Dursun'la bir arada olduk. Yanımızda bir kişi daha vardı. Başkana "Epeydir sizi görmek istiyordum dedim; elde kumandayla televizyon seyredilmez. Bizde ise ailelerde elde kumanda televizyon seyrediliyor. Anne-baba, dede-nine ve çocuklar şimdi ne çıkacak endişesine kapılmadan ekran karşısında olabilmeliler. Halbuki dizilerde kızla oğlan karşılaşıyor ve fütursuzluk başlıyor. Birbirlerine yaklaşırken o imayla sahnenin değişmesi gerekmez mi? RTÜK neden buna çare bulmuyor?" dedim.

Bu sözüme Prof. Dursun'dan hiç ummadığım, rüyada görsem inanmayacağım bir cevap aldım. Gayet sakin, hiç bir tasası olmayan bir üslupla şöyle dedi: "Geçenlerde Brüksel'de bir toplantı vardı; adamlar porno filmleri bile fikir hürriyeti sayıyorlar!" Bu mesnetsiz cevaba şu karşılığı verdim: "Öyle ise yatak odalarında duvarlara ne gerek var?"

Aynı Davut Dursun'un önceki gün tv'lerdeki evlenme programlarını ahlaki yönden ağır sözlerle tenkit etmesi doğrusu garibimize gitti. Dedikleri yanlış olduğu için değil. Aramızdaki o konuşma sebebiyle yadırgadım. Şayet evlenme programları zararlıysa RTÜK başkanının bunun icabına bakması gerekir. Bu iş için orada. Sn Dursun, 2005'ten bu yana üye ve başkan olarak kurumdadır. Mevzuatı, işleyişi iyi biliyor olmalı. RTÜK'ü işletir ve gereğini yapar. Ama istifasının istenmesi mevzubahis olduğu günlerde bunu basına taşıması manidardır.

Sadece bunlar da değil. Davut Dursun yönetimindeki Radyo TV Üst Kurulu, AK Parti'ye destek veren kanallara ceza yağdırmakta!

Duyan kulaklar inanamaz ama gerçeğin tâ kendisi. RTÜK, TGRT ve A Haber'e 40'ar kere yayın durdurma cezası verdi.

Televizyonculuğun ilk dönemlerinde kanal kapatma vardı. Yayın durdurmaların sık sık ve çok sayıda olmasının kanal kapatmadan farkı yok. Geçen gün programına çıktığım TGRT'de yayın koordinatörü Nazif Özcan, burnundan solurken "ihtar da yok, 40 yayın durdurma birden!" diyor, az sonra üzüntüden aynı şeyi tekrar ediyordu.

A Haber'e verilen cezalardan bir tanesi ise tam mostralık. Bu ceza herhalde dünya basın tarihine geçer. Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun ekrana çıkartılması ceza sebebi sayılmış. O TV mülakatını takip ettim. Ne programı sunan Murat Akgün ne soracağını bilmeyen bir gazeteci, ne sn Davutoğlu ne konuştuğundan habersiz bir siyaset adamı. Hukukçu ve basın mensubu hüviyetimizle söylüyoruz ki o yayında hiç bir suç yoktur. İleride Davut Dursun'un da mezunu olduğu iletişim fakültelerinde "en kötü filmler" örneğinde olduğu gibi "Başbakan konuşturan programa ceza!" da derslerde metne girebilir.

RTÜK bu cezaları verirken gerekçesi kanalların eşit davranmadığı, rakipler arasında adil olmadığı iddiasıdır. Eğer tez doğruysa RTÜK'ün kendisi de adil değil. Bazı kanallar sabahtan akşama parti propagandası yapmakta. O zaman o TV'lerin de ceza alması gerekir. Halbuki ne bu parti sözcüsü kanallar ve ne de haksız cezalara çarptırılan bahsi geçen televizyonlar devlet malı. Devlet nasıl ki bakkalın hangi marka süt satacağına karışamazsa bu özel kanallara da karışamaz. Yeter ki ceza kanununa ve genel ahlaka göre suç işlenmemiş olsun.

Brüksel'deki adamın anlayışı fikir hürriyeti sayılıp da ülkenin başbakanının ekranda sohbet yapması suç olursa orada ciddi bir problem var demektir.

.YUNANİSTAN'IN KARARI

2015-07-07 01:00:00

A -

A +

AB/Avrupa Birliği, Yunan hükümetine verdiği bir listeyle kemer sıkmasını istedi. Bu aslında "yetti artık!" diyen diplomatik bir talimattı. Yunanistan zordaydı. Bu zorluktan, hatta iflas tehdidinden çıkması için AB, onu ilave tedbirlere icbar ediyordu. Ancak gerçek şu ki kemerde sıkılacak delik kalmamıştı. Bu sebeple yeni sayılacak hükümet bu talebi referanduma götürmeye karar verdi. Hem bu karar verildi ve hem de başbakan Aleksis Çipras halka "hayır!" demeleri için çağrı yaptı.

Şayet "hayır" değil de "evet" denseydi hükümetin yerini koruması mümkün olmayacaktı. Pazar günü icra edilen referandumda Yunan halkı, yüzde 60'lık bir farkla "hayır" dedi, başbakan Çipras'ın eli güçlendi. Eğer tersi olsa ve "evetler" çoğunluğa geçseydi, hükümetin ayakta durması mümkün olmazdı.

Gerçi her iki cevap da vadesi dolmuş borcu ödemeyecekti. Fakat halk iradesini arkasına alan Çipras, bu defa pazarlık masasına daha sağlam oturmaktadır. Yunanistan, AB'ye dahil olduğundan beri mali vaziyeti iyiye gideceğine aksine daha kötüleşti. Halk bir Akdenizli savurganlığıyla kendilerine artık AB'nin bakacağı gibi bir zanna kapıldı. Veya böyle düşünmek işlerine geldi. AB kredileriyle imalat sektörüne girip dünya ile ticari rekabet yapma yerine siestada bol bol uyumak tercih edildi.

Sonuçta AB başına ciddi bir problem sarmış vaziyette. Avrupalı, medeniyetinin kaynağı olarak Roma ve Grek medeniyetini görür. Yunan filozoflarını tefekkürünün babası bilir. Bu sebeple bitmez minnettarlık hisleri içindedir. Bundandır ki Türkiye, bekleyedururken yalnızca Yunanistan değil, "Güney Kıbrıs Rum Cumhuriyeti" de AB'ye kabul edildi. Ne olsa onlar da Rum'du.

Yunanistan'ın iflasa sürüklenmesi aynı zamanda AB'nin sorgulanması mecburiyetini de getirmekte. Türkiye, yarım asrı aşkın bir zamandır oyalanırken Yunanistan, Güney Kıbrıs ve ardından eski Sovyet peyki ne kadar irili ufaklı Balkan devleti varsa hepsine buyur edilmesi AB'nin adalet ölçüsü için kâfi delildir. Keza bugün Yunan halkı nezdinden ne kadar insaflı olduğu da şüphelidir. AB-Yunanistan psikolojik savaşında, köşeye sıkışan Yunanlılar aslında "hayır!" diyerek AB'ye isyan ettiler.

Öyle tahmin ediyoruz ki Yunanistan-AB çekişmesi dünyayı sadece para piyasalarıyla etkilemeyecektir. Kaybedecek bir şeyi kalmayınca, başını dikleştirip AB'ye meydan okuyan mezkür devlet, yarın daha başka devletler için de emsal olabilir. Yarını tehlikede olan, sadece Yunanistan değil AB'nin geleceği de tehlikededir.

Almanya, AB'yi daha ne kadar taşır? Bir gün Almanya, AB'den desteği çekerse İngiltere ve Fransa bu yükü götürebilirler mi?

Türkiye'nin komşudaki kargaşalı seyri her cephesiyle dikkatle takibi gerekir. Aleksis Çipras, AB yetkilileriyle borcun yeniden yapılandırılması için mücadele içinde olacaktır. AB kerhen de olsa vade tanıyacaktır. Fakat borcu zamana yayma tek başına çare değil. Borcu borçla ödemek kurtuluş olamaz.

Yarın Portekiz, hele İtalya da Yunanistan'ın durumuna düşer ve "ödemiyorum!" derse AB çöker. O çöküşle Avrupa yangın yerine döner.

.İSLAM ÂLEMİNİN HAZİN MANZARASI

2015-07-03 01:00:00

A -

A +

Cahiliyye devrinde bile "haram aylar" denen, savaşın, kılıç çekmenin insan öldürmenin haram olduğu aylar vardı. Asr-ı Saadet, cahiliyye devrini bitirdi. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- eliyle kâinat nurlandı. Bugün gelinen noktada ise insanlık yeniden cahiliyet hayatına dönmüş vaziyette.

Çağdaş Ebu Cehiller, Ebu Lehebler... kötülük üstüne kötülük işlemekteler. İslamın ilk zuhurunda mü'minler bir avuçtu, kimsesizdi, arkasızdı. Müşrikler onlara aklın hafsalanın almayacağı zulümler yapıyorlardı.

Müslümanlar bugün yine garip, sahipsiz ve dayanaksız. Yine adaletsizlik ve zulüm altındalar... Bütün İslâm âlemi yangın yeri. Zalimler ne Ramazan dinliyor, ne oruca bakıyor...

Doğu Türkistanlı Uygur Müslümanları kendi vatanlarında namazdan oruçtan, örtünmeden, insanca hayat sürmekten, hakkıyla ticaret yapma hakkından mahrumlar. Arakan Müslümanları, din adamı oldukları iddiasındaki Budist rahipler tarafından envai çeşit kötülüğe maruz kalmakta, vatanlarından savrulmakta, hayatları zehir olmakta. Hindistan Müslümanları, bir vakitler hakim unsurken bugün susarak varlıklarını sürdürmekteler. Kafkas Müslümanlarının bin türlü meselesi var. Irak mahvedildi; son 10 yılda ölen, sakat kalan insan sayısı belli değil. O güzellik sembolü Bağdat, acınası hâllere düştü. Suriye ondan da beter. Suriye'nin hâlini anlatmak için artık kelimeler yetmiyor. Suriye Müslümanları derin bir çığlık oldu. Kırım Tatar Müslümanları, Stalin tarafından evlerinden yuvalarından koparılarak bir gece içinde Sibirya'ya, uzak Asya bozkırlarına sürülmüşlerdi.. Kırım'da Kırımlı kalmamıştı. Yarım asırlık bu sürgün hayatından SSCB'nin çökmesiyle kurtulup tekrar vatanlarına döndüler. Ama geldiklerinde vatanlarında sığıntı gibi kaldılar. Kırım, Ukrayna ile Rusya arasında gidip gelmekte. Ahıska Türkleri de Tatarlar gibi aynı sürgün ve zulümleri yaşadılar.

Batı Trakya Türkleri, her şeye rağmen eşit vatandaş değiller. Bosna, Kosova, Sancak diken üstü zoraki bir hayata devam etmekteler. Libya, Mısır ve Yemen'i anlatmaya gerek yok. Bazısında devlet parçalanmış, bazısında ısmarlama darbe rejimi tavuk boğazlarcasına sıra sıra idam kararları vermekte. Müslüman Afrika ülkeleri ayrı bir yürek yarası. Somali'nin adı ne yazık ki yoksullukla eş anlamlı olmuş. Bangladeş ondan çok iyi değil. Filistin üç çeyrek asırdır zulmün her çeşidini yaşadı ve yaşıyor.

Avrupa devletlerine vaktiyle işçi olarak gitmiş Müslüman kavimler de türlü dertler içindeler. Zaman zaman evleri kundaklanmakta, ibadetleri engellenmekte, hor görülmekteler...

Dünyada 60'a yakın Müslüman devlet var. Haçlı ihtirasını hiç bir vakit yitirmemiş Hıristiyan sömürgeci dünya, bu ülkelerden her birinin başına ayrı bir gaile sarmış durumda. İslam ülkeleri, darmadağınık. Çoğunda yönetici olarak batının kendi adamları var. İslam coğrafyasında yer altı ve yer üstü ne gibi zenginlik varsa onların kilidi sömürgeci dünyada. Sömürünün devamı için emperyalistler Müslümanlar arasında ihtilaf ve kavga çıkartmaktalar. İslam âlemi başı boş, Ana Cadde Müslümanlığından da uzaklaşılmış.

Ramazan ayındayız.

Fakat...

İslâm âleminde huzur yok.

Dert bol.

Gözyaşı çok.

Müslümanlar, tarihin hiç bir döneminde 1914'ten bu yana içine düştükleri şu sefalet manzarasını yaşamadılar.

.YUNANİSTAN, KOALİSYONLAR TÜRKİYESİ GİBİ

2015-07-01 01:00:00

A -

A +

Koalisyon hükümetlerine niçin karşı olduğumuzu yeni nesiller anlamakta zorlanabilirler. Mazurlar; çünkü onlar, o devirleri ve o devirlerdeki yoklukları, yoksullukları, yolsuzlukları, azapları, perişanlıkları yaşamadılar.

Dünkü koalisyonlar Türkiyesini anlamak için bugünkü Yunanistan'a bakmak kâfidir. Dün biz, pazarlıklarla kurulmuş ortak hükümet idarelerinde neler yaşadık, nelerden mahrum olduk, neler çektiksek Yunanlılar bugün aynısına maruz. Biz bu filmi daha evvel gördük. Kuyruklar, kıtlıklar, emeklinin çilesi, para bulunamaması gibi daha ne varsa hepsi fazlasıyla bizde mevcuttu. O gün Türkiye 70 Sente muhtaçtı, el açıyordu, bugün de Yunanistan aynı sıkıntılı manzarada.

Aleksis Çipras, koalisyon hükümetine başbakan olduğunda biz burada 6 ay ömrü olur diye yazmıştık. Bugün altıncı ayda imâ ile de olsa istifadan söz etmekte. Referandum istemediği gibi çıkarsa istifa edeceği açıkladı.

Şüphesiz ki komşu devletteki bu kötü gidişatın başlaması Başbakan Çipras yüzünden değil. Koalisyon çâre değildi Yunan halkı, basiret gösteremedi. Yapacakları, kuvvetli bir iktidar çıkmasının temini ve bu iktidarın da her ne pahasına olursa olsun bazı köklü icraatlara gitmesiydi.

Yunanistan, herhangi bir imalatı olan bir ülke değil. İki gelir kaynağı var; turizm ve gemi taşımacılığı. Buna mukabil, halk, bizim "kaylule" dediğimiz en fazla 30 dakikalık öğle uykusunu, "hayat uykudan ibarettir!" rehavetine çevirmiş.

Bu memlekette kriz ilk çıkıp ilk iflas işaretleri geldiğinde biz, buradan Atina'ya şu teklifleri yapmış, bunu yaparken de komşumuzu incitmek gibi bir fikrimizin olmadığını bilhassa kaydetmiştik. Teklifimizin olduğu gibi kabul edilmesinin çok da mümkün olmadığını biliyorduk. Maksadımız Yunan hükümetine, farklı bakışlar kazandırmaktı...

Şöyle diyorduk:

-Ege Adalarıyla, Batı Trakya'yı bize satın, Güney Kıbrıs üzerinden de elinizi çekin. Böylece borçlarınızı ödersiniz.

Mezkür memleket, komşumuzdur. 5 yüz sene hakimiyetimiz altında huzur içinde yaşadılar. I. Dünya Harbinde ise İngilizlerin oyununa gelerek ham hayaller peşinde Anadoluya çıkma çılgınlığını işlediler. O tarihten 1999'a kadar düşmanımız oldu. 17 Ağustos 1999 zelzelesinde bir sürprizle karşılaştık. Yunanistan, imdadımıza en evvel koşan devlet oldu.

İşte o Yunanistan, bugün 17 Ağustos'unu yaşıyor. Bize yakışan komşumuza destek olmaktır. Bu destek, borç verme, belki kısmen hibe olabilir ama asıl kalıcı olan şu müessif manzaranın tekrarına izin vermeyecek çok güçlü ve çok köklü tedbirler almaktır. Bundan dolayı teklifimizi tekrar ediyoruz:

-Batı Trakya ve 12 Ada bir bedel karşılığında Türkiye'ye iade edilebilir.

Bunlar yapılırken de türlü çareler üretmek mümkündür. Batı Trakya'da Müslüman Türkler, Türkiye Cumhuriyetinden evvel "Garbî Trakya Cumhuriyeti"ni kurmuşlardı. Eğer, ilhak Yunanlılara ağır gelirse, burada KKTC benzeri bir devlet bile inşa edilebilir. 12 Adaya gelince. Bu adaların Yunan mülkiyetinde olması onları kurtarsaydı bugün iflas yaşanmazdı. Adaların iadesi gerçekleşirken Yunan vatandaşlarının müktesep hakları korunacağı gibi Yunanlıların vize ve vergiden muaf olarak adaları ziyaretlerine de imkân verilebilir. Hadise bu noktaya gelince Kıbrıs'ta da daha gerçekçi olunur.

Bunlar olur mu?

Bazı fikirler vardır ki.... ilk işitildiğinde yadırganır. Yadırganması ezber bozmasından dolayıdır.

Halbuki onlara, insan zihnine yeni pencereler açtığı için tıkanmışlığa çâre olur.

.DÜNYANIN UNUTTUĞU MEMLEKET; DOĞU TÜRKİSTAN!..

2015-06-30 01:00:00

A -

A +

Bizde "Doğu Türkistan" dense de resmi adı "Şarki Türkistan"dır. Şarki Türkistan, Asya'nın doğusunda Kazakistan'ın güneyinde ata yurdu bir ülke. Toprak genişliği olarak Türkiye'nin iki katından fazladır. Nüfusu 30 milyon civarında. Yurt dışındaki Uygurlarla beraber bunun 35-40 milyonu bulması mümkün. Şundan dolayı kesin ifade kullanamıyoruz. Nüfus sayımı yapılmadığı gibi Çin burada nüfus kaydırmaları ve asimilasyon uygulamaktadır. Çin'e göre adı "Özerk Sincan Bölgesidir".

Türkistan eskiden yekpâre iken, Ruslar batı tarafını, Çinliler de doğu tarafını işgal ettiler. Lenin, batı Türkistanlı Müslüman kavimlere kendisine yardımcı olurlarsa devrimden sonra hürriyet vereceğini söyleyip onları yanına çekti. Fakat, Kızıl İhtilalden sonra Rus işgali aynen devam etti. Tâki SSCB yıkılana dek. Yıkılınca da Batı Türkistan, ayrı ayrı küçük devletler halinde istiklallerine kavuştular.

Şarki Türkistan'a gelince; hem imparatorluk, hem de Mao döneminde hep esaret altında kaldı. Mao'dan evvel bir ara Şehzade Abdülkerim Efendi'nin Şarki Türkistan'ın başına geçmesi mevzubahis oldu. Ancak şüpheli bir şekilde öldü. Buranın üzerinde emelleri olan Japonlar tarafından zehirlendiği beyan edildi.

Doğu Türkistan, çok zengin yer altı ve yer üstü kaynaklara sahiptir. Bu sebeple o da en azından komşusu Moğolistan kadar istiklale layık iken bundan mahrum bırakılıyor. Bir otonom idare hürriyetine de sahip değildir. Mao rejiminden yurdumuza sığınan Doğu Türkistan eski "Başvekil"i merhum İsa Yusuf Alptekin'in ömrü Şarki Türkistanı anlatmakla geçti.

Kendimizi bildik bileli Uygur Türkleri, her türlü insani ve medeni haklardan mahrum bırakıldığına şahit olmaktayız. İnsafsız dünya, onları Çin'in insafına terk etmiş, yok saymakta. Uygurlar, işkencelerden işkence beğenmek zorunda kalmaktalar. Hakikaten anlamak zor. Porselen, çini, tezyinat gibi sanatlarda o kadar zevkli bu insanlar, sıra işkenceye gelince nasıl gaddarlaşabilmekteler?

Türkçedeki "uygar" kelimesi Uygur'dan gelir. Uygur Müslümanları, terbiyeli, görgülü, nazik insanlardır. Bir çok keşifte ilklere imza atmışlardır. Bugün Türk diyarı olup da İslam elifbasının kullanıldığı tek yerdir Şarki Türkistan'ın tamamı Hanefi Maturididir. Bu gelenekte isyan yoktur. Terör asla yoktur. Buna rağmen birazcık hürriyet isteyene Pekin, terörist muamelesi yapmaktadır.

Son senelerde Çin mezalimi yine arttı. Geçen ramazanda yaptıklarını bu defa daha da şiddetlendirdiler. Namaz yasak, oruç yasak, örtünme yasak. Karşı gelen yüz kadar Uygur şehid edildi. Bunlar ne ilk ne de son. Çünkü 30 milyonluk bir ülke, 1 buçuk milyarlık kıyas kabul etmez bir devâsâ kütlenin karşısında kimsesiz ve çâresizdir. İsrail, Filistinlilere ne kadar insani davranıyor, ne yapıyorsa Çin de Uygur Müslümanlarına aynısını yapmaktadır. İsrail, Amerikan vetolarıyla kınanamıyor. Çin'in kendisi zaten BMGK daimi üyesi. Kazaen bile olsa aleyhine bir satır bir karar çıksa hemen veto etmektedir.

Aynı Çin şimdi, İblisi dahi hayrete düşürecek yeni oyunlar peşinde. Hatırlanacağı gibi İngilizler, I. Dünya Harbinde Hind Müslümanlarını "Halife, esir onu kurtarmaya gidiyoruz!" diye kandırarak Çanakkale'ye getirmiş ve Türklerle çarpıştırmaya başlamışlardı. Ne vakit ki Türk siperlerinde sabah ezanını duyunca yalanı anladılar. Çin de şimdi Doğu Türkistan'da benzer bir faaliyet içinde. Şehirli Uygulara "Batıya taşınacaksınız!" diyerek, köy ve kasabalarda olanlara da "size yeni bir vatan veriyoruz; orada dininizi, âdetlerinizi hür bir şekilde yaşarsınız!" diyerek insan tacirleriyle de iş birliği yapıp Suriye'ye götürerek Esat askerlerinin yanında Türkmenlere karşı mevzilendiriyorlarmış. Böylece Uygurlar, hiç fark etmeden soydaş ve dindaşlarıyla çarpışmaktalar.

Bunlar olurken ne BM, ne AK, ne AB, ne AP, ne AİHM, ne o ne işe yaradığı meçhul İİT'dan ve "ileri" ve "medeni" denen devletlerden tek kelime bile sözlü müdahale işitilmiyor.

Şarki Türkistan.

Doğu Türkistan.

Bu asırda korkunç Çin zulmü işkencesi altında.

Hep batı emperyalizmden.

Batı sömürgeciliğinden bahsederiz.

Bir kirli batı var...

Fakat en az onun kadar kirli bir de kirli doğu, Çin var.

Uygurlar, Çin'in Kızılderilileri perişanlığına düşmeden Ankara, dünyayı ayağa kaldırmalıdır.

Denecek ki "Ankara hangi birine yetişsin?" Doğru; ama, "Büyük Türkiye" olmak da bu demektir. Devleti yönetenler, Filistinli mazlumu da Urumçili mağduru da görecektir. Onların ve daha nice mağdur ve mazlumun başka sığınağı yok.

.TÜRKİYE'NİN MEŞRU MÜDAFAA HAKKI

2015-06-29 01:00:00

A -

A +

Emperyalist batı, İslâm âlemini sömürmekten doymadı. Petrol, ne felaketmiş meğerse. Tunus'tan Irak'a kadar olan bölgeye "Arap Baharı" vaad edildi. Diktatörlükler yıkılacak, demokrasi ve hürriyet gelecekti. Denilenler olmadığı gibi Orta Doğu ve Kuzey Afrika daha beter karışmış vaziyette:

Tunus'ta turistler bile katledilmekte. İktidarsa cami kapatmayı terörle mücadele için çare görüyor. Libya, darmadağınık vaziyette. Ortada devlet diye bir şey yok. Mısır, cuntacılara teslim edildi. Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi ve arkadaşlarına idam gömleği giydirilmişken darbeci general Abdülfettah Sisi, batılı başkentlerde ağır misafir muamelesi görmekte. Mısır'ın cunta idaresiyle İsrail, gariban Filistin'e karşı işbirliği halindeler. Yemen'e bir kere daha kıyıldı.
Hemen yanıbaşımızdaki Suriye ise çok kötü vaziyette. Bu ülke beş yıldır iç harp yaşıyor. Beşer Esed'in bir kaç ayda gitmesi beklenirken o günden bugüne iş başında. Güya Suriye'ye de Arap Baharı, yani demokrasi, eşitlik, insan hakları gelecekti. Bir şeyler geldi ama bu gelenler, başka şeylerdi. Dikta daha koyulaştı. Milyonlarca Suriyeli başta Türkiye olmak üzere komşu ülkelere göçmek zorunda kaldı, yüzbinler katledildi. Bugün Baas rejimine karşı kıt imkânlarla mücadele eden Hür Suriye Ordusuna Türkiye'den başka kimse yardım etmiyor.

Suriye, karıştığı sıralarda adına IŞİD denen ve esas itibariyle el Kaideden kopma ama batılı radikallerle insan unsuru beslenen bir terör grubu ortaya çıktı. Daha başka terörist yapılanmalar da Suriye'de faaliyet göstermekteler. Bu IŞİD veya sonraki adıyla DAEŞ dehşet saçan bir örgüt olarak süregeldi. Kafa kesip videolarını yayınlayarak korku ve baskı meydana getirdi. Tarihî, dînî eserleri tahrip ederek Selefi çılgınlıklar gösterdi. Kısa zamanda Irak ve Suriye'den toprak kazanarak gayrı meşru şekilde devletleşti. DAEŞ'in sahip olduğu saha Suriye'den fazla. Baas diktatörlüğünün taşeronu gibi çalışmakta.

Gelinen noktada DAEŞ batı destekli olarak Irak ve Suriye toprakları üzerinde defacto biçimde devletleşmiştir. PKK'nın Suriye uzantısı PYD/YPG bir sol örgüt olduğu halde kapitalist batının desteğiyle Kürt şehirleri birleştirmekte, şehirleri Kürt dışı unsurlardan temizleyerek bölgenin hem coğrafyası ve hem de nüfus yapısıyla oynamaktadır. Daha tehlikelisi Arap Baharı patronlarının yardımıyla hudutlarımızın hemen altından Akdeniz'e doğru bir Kürt koridoru açılarak burada yeni bir petrol projesiyle devletleşmeye gidilmesidir. Türkiye'de ise seçimlerde AK Parti, muhalifleri, bazı medya ve partilerle HDP'ye destek olarak iktidarı zayıflatıp koalisyona mecbur hale getirmek istemişlerdir.

Beri tarafta da Kürt propagandistler, laikçiler, paralel yapı Türkiye'nin DAEŞ'le işbirliği halinde olduğunu iddia etmek gibi bir karalama kampanyası içindeler. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, bu iddiaları kesin bir dille yalanladı. Ayrıca "bedeli ne olursa olsun güneyimizde, bir devlet kurulmasına asla müsaade etmeyeceğiz!!!" diye bütün dünyaya haykırdı.

Dikkat çeken bir husus da Abdullah Öcalan, rakibi Kürt unsurlar tarafından devre dışı bırakılmak üzeredir. Kandil, batılı kurmayların sevk ve idaresiyle hem Türkiye'deki Kürt hareketini ve hem de Suriye'deki devletleşmeyi idare ediyor. Gaflete düşmemeli ki Suriye'nin kuzeyinde bizim güneyimizde kurulacak bir devlet, Orta Doğu ile aramıza Çin Seddi olacaktır...
Hükümet, Türkiye'yi kuşatmaya yönelik bu çok uluslu emperyalist taarruza karşı gerekli tedbirleri almakla mükelleftir. Bu maksatla TSK'ya emir verdiği ifade edilmekte. Türkiye'nin meşru müdafaa hakkı doğmaktadır. TSK'nın aldığı emre karşı birtakım itiraz beyanlarıyla ayak sürüme iddialarının asılsız olduğuna inanmak isteriz. Bir Necip Torumtay hadisesi henüz hafızalardan silinmemiştir. İstişareler elbette olur. Zaten MGK yarın her şeyi konuşacaktır. Ordu, iktidara sadece "Başüstüne!" diyebilir.

Savaş mı istiyoruz?

Hayır!..

Fakat meşru müdafaa hakkımızı da ihtiyaç halinde ve cesaretle kullanmak zorundayız.
Bu ürküten gelişmeler sebebiyle bir ân evvel güçlü bir hükümetin kurulması şarttır. Koalisyonla güçlü hükümet değil çok başlı idare olur. MHP'nin ana muhalefet olmakta kararlı olduğu anlaşılmıştır. Tek koalisyon ihtimali Esed'e yakın politika güden CHP ile gözükmekte. AK Parti, CHP ile Hükümet olma hatasını işlerse istikbali için kumar oynamış olur. Bunu yapacağına muhalefeti tercih etmesi evlâdır.
Bölge iyice yangın yerine dönmeden seçime gidilmesi tek doğru yoldur.
5 Mart 2015'te yazdığımız makalenin başlığını hatırlatmak isteriz:
"Kuzey Suriye Türkmen Cumhuriyeti"
Hadiselerin önünde yaprak gibi savrulmak değil.
Seyirci kalmak da değil.
Vaziyete hakim olmak!
Bu da iktidar olmakla olur.

.DOLMABAHÇE'NİN AYNASI, TOPKAPI'NIN KAFTANI, BEŞTEPE'NİN MASASI!

2015-06-26 01:00:00

A -

A +

Osmanlıdan kalan sanat kıymeti yüksek binalar Saray, Kasır ve Müze diye üç sınıfa ayrılmış vaziyette. Saraylar TBMM Başkanlığına, müzelerse Kültür Bakanlığına bağlıdır...
Bu tasnifte Topkapı Sarayı aleyhine bir uygulama yaşanmakta. Bütün dünya "Topkapı Sarayı" demekte. Ama resmi adı "Topkapı Sarayı Müzesi"dir. Dolmabahçe, Beylerbeyi, Yıldız... gibileri Saray, Aynalıkavak, Ihlamur.. gibileri Kasır olduğu için bunlar TBMM Başkanlığına bağlılar. Onları Başkanlık sevk ve idare eder. Topkapı Sarayı ise müze yapıldığından Kültür Bakanlığına bağlıdır. Burada şu çarpık bakışı yakalamak mümkün. Bunu yapan zihniyet, besbelli ki Tanzimat sonrasını şöyle veya böyle kabul etmişken asıl Osmanlı asırları olan Tanzimat öncesine ikinci sınıf muamele yapmıştır.
Bu saygısızlığın düzeltilmesi gerekir.
Bu da şöyle olabilir:
Topkapı Sarayı'na iade-i itibar edilerek o da meclis başkanlığına bağlanabilir. Veya Topkapı dahil bütün Saray ve Kasırlar Cumhurbaşkanlığına bağlanır. Yahut hepsi Kültür Bakanlığına bağlanır. Doğru ve isabetli karar, "Saray ve Kasırlar Daire Başkanlığı" diye bir makam ihdas edilerek hepsinin Cumhurbaşkanlığına bağlanmasıdır.
Bugün Saray, Köşk, Kasır ve müzelerdeki eşya, talandan, hırsızlıktan, kaçakçılıktan arta kalanlardır. Meşhur "Yıldız Sarayı Yağması" ucu kimlere dokunacağı endişesiyle hiç bir zaman meclis araştırması yapılmamıştır. Sultan Abdülhamid, hal edildiğinde İttihatçı çapulcular 33 yıllık birikimi çaldılar, yağmaladılar ve yaktılar.
Saraylarla alâkalı hazin hikâye bundan ibaret değildir.
Çok yakın tarihte olmasına rağmen unutulmuş iki vak'a daha vardır:
Cahit Karakaş, oradan oraya geçerek AP, CHP, HP, DSP'de vekillik yapmış bir politikacıydı. AP'den ihraç edilince bir saat içinde CHP'ye geçmiştir. 17 Kasım 1977'de TBMM Başkanı olduğunda CHP milletvekiliydi. Başkanlığı 12 Eylül darbesine kadar devam etti. O'nun zamanındaki bir vahim icraatının üstüne ne yazık ki bir bardak su içilmiştir. Saraylar, meclis başkanlığına bağlı olduğu için mevzuat, onlara buralardaki eşyayı emaneten ve zimmetli olarak almalarına müsaade eder. Cahit Karakaş, bu imkândan istifadeyle Dolmabahçe Sarayı'ndan 1.94 metre yüksekliğindeki paha biçilmez bir kristal aynayı evine nakletmişti. Bu aynanın bir süre sonra kırıldığı haberini içimiz yanarak okuduk. Çerçevenin, kırık parçaların ne olduğunu bilmiyoruz. Zayıf bir ihtimal ama naklin eve değil de ofisine yapılmış olması neticeyi değiştirmez. Aynanın yerinden alınmasının hanımının beğenip arzu etmesiyle olup olmadığını da şimdi tam hatırlamıyoruz. Diğer taraftan hakikaten bir kırılma olup-olmadığına dair bir tesbit raporu da görmedik...
Bunun gibi içimizi yakan bir saray hikâyesi daha vardır:
Yangın öncesi AKM'nin adı Taksim Kültür Merkezi'ydi. Kristal ayna faciasının yaşandığı yıllardı. Kültür Merkezi sahnesinde "Dördüncü Murad" oyunu sahnelenmekteydi. IV. Murad Han'ın kaftanı Topkapı Sarayından alınarak tiyatroya getirilmişti. Cihan Ünal, onu giyerek sanatını icra ediyordu. Terörün her tarafta kol gezdiği dehşet zamanlarıydı. Bir gece yangın haberiyle yerlerimizden fırladık. Bilenler "Eyvah, Kaftan!" dediler. Evet, eyvah! IV. Murad'ın emaneti, diğer kostümlerle beraber kül olmuştu. Veya biri fırsattan istifade o arada alıp götürdü. Elektrik kontağı dendi. Kontak veya sabotaj. Birileri kaftan için gözlerini kırpmadan bunu yapabilirler...
Beştepe'deki Cumhurbaşkanlığı Sarayı'nın suntadan mamul 4 küsur bin liralık masasını dillerine dolayanların acaba şu yazdıklarımızdan haberleri var mı?
Son bir asırdaki saray, kasır, müze hırsızlık, talan ve suistimalleri iç burkan fakat hizmet eden bir kitap olur.
İşte buyurunuz:
II. Abdülhamid Han, Selanik'in düşme tehlikesi üzerine Beylerbeyi Sarayı'na nakledildiğinde devrin Hükumeti, mahlu Padişah ve ailesine Sarayın sadece iki odasını kullanmasına izin vermişti. İsmet İnönü'nün reisi cumhurluğunda üniversite tahsili yapan oğulları Erdal İnönü ve Ömer İnönü için okullarına yakın diye Dolmabahçe Sarayı pansiyon olarak tahsis edilmişti.
Tarihin karanlıkları aydınlanırsa.
Yalanları tükenirse.
Doğrular gün yüzüne çıkarsa.
Kurtuluruz!

.İLK GÜN KARNESİ

2015-06-25 01:00:00

A -

A +

3 Kasım 2002-7 Haziran 2015 tarihleri arasında birçok seçim yapıldı. Onlardan hiçbiri erken seçim olmadı. Sandığa zamanında gidilmesinden netice itibariyle hazine ve içtimai huzur kazandı...

20 Kasım 1961-28 Mayıs 1999 arası erken seçimlerle doludur. Anarşi ve terörün gerdiği havayla politik gerginlikler iç içe yaşanırdı.

4 yıllığına Ankara'ya yollanan vekillerin, 23 Haziran 2015 Salı günü TBMM'de and içmeleriyle "25. Yasama Dönemi" resmen başlamış oldu. Bu defa mecliste bağımsız milletvekili hiç yok. Kadın vekil sayısı ise 100'e yakın. İki düzineye yakında da başörtülü hanım meclise girdi. Tabiî aslolan yetişmişlik ve kalitedir. Kimin 4 yıl içinde ne üretecek olmasıdır. Cinsiyet farkı ve kıyafet tek başına kifayet sebebi değil. Ama tesettür, aynı zamanda omuzlara ciddi bir mes'uliyet de yükler. Ortaya konacak çalışma ve tavra göre bu işlerin bilmezlerine "meğer biz ne kadar hata etmişsiz, bu güzel insanlara neden kapıları daha evvel açıp da onlardan memleketin faydalanmasına imkân vermedik" dedirtmek mümkün olduğu gibi "biz, bu üslupsuzluk için mi o kadar mücadele ettik?" hayıflanması da mümkün. Her cinsten ve her kıyafetten her iki şekilde de insan çıkması mümkün. Temennimiz bütün vekillerin iyilikte yarışmasıdır.

TBMM, ilk gün geçici başkan Deniz Baykal'ın riyasetinde toplandı. Oraya oturmasının sebebi, 76 yaşında en yaşlı vekil olmasından dolayı. Çok kültürlülük içinde birbirimize muhtaçlıktan hareketle dayanışma ve iş birliği halinde olmamıza dair yaptığı konuşma gayet birleştiriciydi. O tecrübe ve bu yaşa da öyle bir konuşma yakışırdı. Kendisini dinlerken hakkındaki bir itham aklımıza geldi. 27 Mayıs 1960'ı hazırlayan "talebe nümayişleri" olduğunda o zaman üniversitede okuyan Deniz Baykal'ın Başvekil Adnan Menderes'in yakasına yapışarak "hürriyet isteriz!" diye dikleştiği, merhum Menderes'in de "evladım, bir Başvekilin yakasına yapışıyorsun; daha ne istersin?" dediği eskiden çok söylenirdi. Biz, bunu Entellektüel Boyut programında kendisine sormuştuk. "Hayır, dedi, ben böyle bir şey yapmadım!.."

Daha ilk gün TBMM'de cereyan eden iki hâdise, vekâlete de meclise de yakışmayan ve özünde protesto sertliği taşıyan davranışlardı. Bunlardan ilki muhalefet partilerinin Cumhurbaşkanı meclise girdiğinde ayağa kalkmamalarıdır. Bu hiç güzel olmadı. Kimse Recep Tayyip Erdoğan'ın önünde ayağa kalkmak zorunda değildir. Fakat, velev ki çocuk yaşta bile olsa Cumhurbaşkanı, geldiğinde herkes ayağa kalkmak zorundadır. O sıfat milleti ve devleti temsil eder.

1989-2015. Çeyrek asır geçmesine rağmen muhalefetin siyaset yapma değerlerinde değişiklik olmadığı görülüyor. Turgut Özal, Cumhurbaşkanı seçilirken de CHP demek olan SHP ve DYP meclis fabrikaymış gibi seçimi boykot ederek genel kurula girmemişlerdi. Devrin Çanakkale belediye başkanıysa 18 Mart Çanakkale Zaferi merasiminde hem Cumhurbaşkanının önünde ayağa kalkmamış ve hem de konuşmasını yaparken Başbakan Yıldırım Akbulut ve protokoldeki herkesin ismini saydığı halde Cumhurbaşkanı Özal'ı yok sayma münasebetsizliğini işlemişti. Bu kabadayıyı bugün kim hatırlar? Ama merhum Turgut Özal'ın muhabbeti kalblerde yaşamaya devam ediyor.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'a yapılan bu hakaretin O'na söz birliği halinde taarruz eden Alman medyasının pespayeliğiyle müştereklik teşkil ettiğini o hakareti yapanlar eğer fark etmedilerse biz hatırlatmış olalım.

Diğer hırçınlıksa HDP grubunun İstiklal Marşı'nın okunmasına iştirak etmemesidir. Mümkündür marşta geçen "Kahraman ırkıma bir gül ne bu şiddet bu celal!" ile "Ebediyyen sana yok ırkıma yok izmihlal!" gibi mısralardaki "ırk" kavramından dolayı bunu yaptılar. Hâlbuki o marşı bir Osmanlı Arnavut'u olan Mehmet Akif yazmıştır. Irktan murat millettir. Oradaki millet de bir ırktan ziyade bu bayrağın altındaki herkes, dahası ümmettir. Leyla Zana, and içerken "Büyük Türkiye milleti" dedi. Esasında İstiklal Marşında kasdedilen de budur. Eğer; İstiklal Marşı "kahraman ordumuza" diye orduya ithaf edildiği için bunu yaptılarsa yine yanlıştır. O ordunun içinde bu vatanın her mensubiyetten evlâdı vardı. İstiklal mücadelesi verilirken Türk, Kürt, Arnavut her nefer ya şehîd oldu veya gazi...

Ön teker daha ilk gün iki yerden patlak verdi. Atalar, "ön teker nerden giderse arka teker de oradan gider!" derler. Bu anlayıştaki bir muhalefetle birinci parti olan AK Parti'nin sağlıklı bir iktidar kurması çok da mümkün görünmemekte. Muhalefetin kendi içinde hükümet olamayacağı da meclis daha toplanmadan belli oldu. Sn. Ahmet Davutoğlu'nun bütün iyi niyetine rağmen koalisyon teşkili temenniyi aşamayacak gibi. Haydi hükümet kuruldu diyelim; bu hükümetin ömürlü olması, dertlere çare üretmesi, büyük devlet projelerini devam ettirmesi öylesine zor ki.

.KÜRT KORİDORU

2015-06-24 01:00:00

A -

A +

TBMM 25. Dönem çalışmalarına başladı. Bunu Hükümet kurulması takip edecek. Yol haritamız net değil. Kurtlarsa dumanlı havayı seviyor. Bir takım yerler, Türkiye'nin 7 Haziran'da kan kaybederek zayıf bir döneme girdiği düşüncesinde olmalı ki faaliyetlerine hız vermiş durumdalar...

Siyaset diline "Kürt Koridoru" diye yeni bir kavram giriyor.

İçerde nasıl bir hükümet kurulacağı, erken seçim mi olacağı belli değil. Erken seçim kararı almak istendiğinde nasıl bir vekil davranışıyla karşılaşılacağı keza belli değil. Koalisyon zor görünmekte. Kurulsa bile 6 aydan daha fazla ömürlü olması şüpheli. Koalisyon hükümetleriyle gün kurtarılsa bile büyük devlet olmak mümkün değil. Erken veya tekrar seçim olması gerekendir ve yüksek ihtimaldir. Şüphesiz ki bu da Türkiye'yi uzunca bir süre bir geçiş dönemini yaşama mecburiyetinde bırakacaktır.

İçerde bu tahmin ve hesaplar mevcutken yanıbaşımızda çok ciddi gelişmeler olmakta. Bugün Suriye'nin kuzeyi ve Türkiye'nin güneyinde Irak'tan Akdeniz'e kadar bir koridor, bir saha açılması mevzubahis. Kendi coğrafyamız olan orta doğudan kopartılmak isteniyoruz.

Milletlerarası oyuncular, Ankara-Erbil kardeşliğini affetmediler. Malum merkezler, Irak Kürt petrolünü Ceyhan üzerinden naklinin yolunu değiştirerek kendi denetimlerinde Akdeniz'e taşıma isteğindeler. Bunu da PKK/PYD'yi o açılan koridorda devletleştirerek gerçekleştirme projesindeler. PKK vaz geçmiş olsa veya vaz geçmiş gibi görünse de ilk çıktığı senelerde güneydoğuda müstakil bir devlet kurma gayretindeydi. Şimdi o hedefini bir adım ötede kendisine sunuyorlar. Şartlar bundan daha iyi olamazdı. Ankara ile Esed'in arası çok kötü. Türkiye ile İsrail'in arası da çok kötü. PYD, Esed, İsrail, Amerika ve İngiltere'nin menfaatleri Irak petrollerinin Türkiye dışından Akdeniz limanlarına aktarılması ve güneyimizde bir Kürt devleti kurulması için buluşmakta.

Lozan andlaşması delinmek üzere. Marksist-Leninist bir örgütle kapitalist dünya ortaklaşa çalışmakta. Bu projeyi, Suriye Baas rejimi, malum örgüt ve PKK/PYD omuzlamıştır.

Washington, Londra, Tel Aviv onlarla beraber. Böyle bir yapılanmayı engellemek için TBMM herhangi bir karar alırken HDP elbette imtihanda olacaktır. Güney sınırımızı kapatarak, bizi Ortadoğudan koparacak bu sömürge planının yanında mı karşısında mı olacağını göreceğiz.
Herkes koalisyon hükümeti yahut erken seçim kararının ekonomik sonuçlarını konuşmakta. Bunlar bir şekilde halledilir. Diğeri ise millî varlık ve bekamızla alakalı.

Çok hassas zamanlardayız.

Olup-biteni ânında ve doğru okumak zorundayız. Eğer bir-iki denemeden sonra hükümet kurulamazsa hemen seçime gitmelidir. Devlet hayatı sadece boşluğu değil zayıflığı da kaldırmıyor.

.AND

2015-06-23 01:00:00

A -

A +

Bugün Milletvekilleri, and içerek vekil adaylığından vekilliğe geçecekler. Yapılacak olan anayasanın ifadesiyle "and içme" iken gündelik konuşmalarda "yemin etme" denmekte.
1924 Anayasası icabı ilk mecliste yemin edilirdi. "Yemin" dini bir ıstılahtır ve "vallahi", "vallahi-billahi" veya "vallahi-billahi tallahi" şeklindedir. Bir sözün "yemin" olması için bu kelimelerin kullanılması icap eder.

Türkiye'de laikleşme başlayınca yemin meclisten kaldırılmış, onun yerine and içme getirilmiştir. Böylece ilk mektep çocukları, okullarda ve vekiller de TBMM'de and içer olmuşlardır. And, hiç bir zaman yeminin vicdani ağırlığını karşılamadığından çok kere ve çok kimse için yasak savma kabilinden ve çok kimse de metinde yazılanlarla uyuşmazlık içinde olarak bunları yalnızca dil ile söylemiştir.

İlkokul andı yerinde bir kararla kaldırılarak, çocuklar gerçek dışı konuşmaktan kurtarıldılar. Darısı vekillerin ve meclisin başına. Bir gün bu millet, sivil anayasa yapma talihine kavuşursa herhalde and mizansenine son verilir.

And metninin her kelime ve cümlesini tereddütsüzce kabul edip benimseyen vekil sayısı acaba kaçtır? Bunun çok az olduğunu herkes bilir fakat kimse dile getirmez. Bu demektir ki daha ilk günden milletvekilleri farklı bir halle görünmeye zorlanarak gerçekler ve vicdanlarıyla çatışır duruma düşürülmekteler.

Darbecilerin kaleme aldığı bir anayasada hiç bir kalbi ve vicdani bağlayıcılığı temin edemeyen bir and... "Aman yemin ettim! Şunu yaparsam veya yapmazsam dünya-ahiret sorumluluğum doğar!" diye kişiyi düşündürmeyen, kaygılandırmayan, hesap verme endişesine sevk etmeyen bir metnin hiç bir müeyyide gücü yoktur.

Üstelik sözkonusu and, zaman zaman da kavga sebebi oldu.

Merve Kavakçı, başörtüsünden dolayı TBMM'den atıldığı gibi, Leyla Zana da kendi ana diliyle and içmeye kalkıştığı için meclisten hapishaneye gönderilmişti.

Bugün Kürt vekiller 80 kişilik bir grupla meclisteler.

O vekillerin en azından bazıları Kürtçe and içmek isteyebilirler. Gerekçeleri de var.
-Kürt kimliğini tanıdığınıza göre, TRT Kürtçe yayın yaptığına göre, Kürtçe konuşmak, Kürtçe yayın yapmak da serbest olduğuna göre biz de Kürtçe and içeceğiz!!!

Bunu diyen çıkarsa sürpriz olmasın!

Dahası da var:

Bir adım daha ileri gidip and metnindeki "...büyük Türk milleti Önünde" cümlesi yerine "Büyük Kürt Milleti önünde" denirse ne olacaktır? Bunları bazı Kürt vekillerin yapması ve bazı Türk vekillerin de müdahale etmesi kuvvetle muhtemeldir. İlk gün kavga çıkarsa sonrasında çok şey olur. Bu meclisin yeniden huzur ve istikrarı temin edecek, kalkınmada hız kesmeyecek bir hükümet çıkartması gerekmekte. Demek oluyor ki Anayasa, Partiler Kanunu, Seçim Kanunu değişmeden huzurla çalışacak bir meclise hasretlik devam edecektir.

Bir Anayasa kendisi kavga üretirse o Anayasayı her şeyiyle ele almak şarttır.

BAZI ŞEYLER GÖNÜLDEN KOPMALI

TÜRK KIZILAYI, merhamet, şefkat, iyilik kuruluşlarımızdan biridir. Sadece yurtiçinde hizmet vermiyor. Belki ondan daha önemlisi bir Cihan Devletine yakışır vazife şuuruyla yeryüzünün her yanına bizim kalbi hislerimizi, vicdani hassasiyetlerimizi taşıyor.

Türk Kızılayı, başına tâc ettiği Hilal'e layık bir kurumdur. Bir eliyle siz Allah'ın kullarından aldığını, diğer eliyle Allah'ın desteğe muhtaç kullarına ulaştırmaktadır.

O, bizim adımıza veren eldir.

Ramazan ayında hamiyetperver vatandaşlarımıza iyilik yapmaları ve mes'uliyet edaları için Gıda Kolisi, Aşevleri ve Kızılay Kart ile Zekât edası olmak üzere 4 ayrı fırsat sunmaktadır.

Ancak; bu yüzakı kurumumuzun yöneticilerine Zekâtın farz olan bir ibadet olması sebebiyle dini ihtisas tarafı icabı belli şekil ve lafzi şartları bulunduğundan uzmanlarından malumat alarak faaliyet göstermelerini tavsiye ederiz. Bizim huzuru kalb ile vereceğimiz isimlerden biri Prof. Dr. Ramazan Ayvallı'dır.

.SÜLEYMAN DEMİREL -I-

2015-06-18 01:00:00

A -

A +

Süleyman Demirel, gülünden başka çıkardığı sadrazamlar ve darbeci Hüseyin Avni Paşayla da ünlü Ispartalı. Isparta'nın İslamköyü'nden ve köyüyle de daima alâkalı bir devlet adamıydı.
Sn Demirel'in dünyasını değiştirmesiyle Türkiye'de bir devir de kapanmış oldu. İttihat ve Terakki iktidarında 4 isim sahnedeydi. Padişah, Enver Paşa, Talat Paşa, Cemal Paşa. 1923-1950 Döneminde Mustafa Kemal, Mustafa İsmet, Mahmut Celal, Kâzım Karabekir. 1950-1960 Döneminde Adnan Menderes, Celal Bayar, İsmet İnönü, Osman Bölükbaşı. 1960-2000 Arası dönemde ise Süleyman Demirel, Necmettin Erbakan, Bülent Ecevit, Alparslan Türkeş vardır. Turgut Özal, nev'i şahsına münhasırdır. Siyasetteki bu dörtlü gerçek, 2 Binden sonra da şekillendi. Recep Tayyip Erdoğan, Devlet Bahçeli, Kemal Kılıçdaroğlu ve Selahattin Demirtaş...

Merhum Demirel, bir köy çocuğudur. Babası Yahya Demirel, çiftinde-çubuğunda bir insandı. Başbakan, fırsat buldukça baba ocağını ziyaret eder, Ümmühan ananın elini öperken gazeteciler bu pozu tesbite ederlerdi. Tatilde çobanlık da yaparak İstanbul Teknik Üniversitesini kazandı, 1949'da mezun oldu. Ayrıca incelenmeye değer. Süleyman Demirel, Necmettin Erbakan ve Turgut Özal yani 40 yıla damgasını vuran 4 ismin üçü İTÜ'lüdür. Burada tahsildeyken mescidde de aynı zamanda birbirlerinin arkasında namaz kılarlar. O günlerde bir diğerini imamlığa geçirmek için ısrar edenler, ilerde devlet idaresini kaptırmamak için mücadele vereceklerdir. Demirel, daha 31 yaşındayken Menderes'in DSİ işleri genel müdürü oldu. Şöhretini buradaki hizmetlerle yapmış, Başbakanın dikkatini çekmiş "Barajlar Kralı" diye unvan kazanmıştı.

O, bu şöhrette iken 27 Mayıs 1960 darbesi yapıldı. DP kapatılmıştı. Sükûnet avdet edince partiler, tekrar devreye girmeye başaldı. Darbeye itirazlı kalan 3. Ordu Komutanı Ragıp Gümüşpala, sivil hayata geçerek AP/Adalet Partisini kurdu. Bu parti zımnen Demokrat Parti'nin devamı gibiydi. Ancak Gümüşpala, 1964'te vefat etti. Parti liderliği için kongre yapıldı. Dr. Saadettin Bilgiç'in seçilmesine kesin gözüyle bakılıyordu. Ancak Süleyman Demirel de adaylığını açıklamıştı. Bilgiç taraftarları "Demirel Masondur" diye propagandaya başladılar. Demirel, Mason derneğinden mason olmadığına dair bir yazı ibraz etti. Ama bu dernek, daha sonra gerçek dışı vesika vermekle suçlanacaktır. Kongre, Demirel'in kazanmasıyla bitti. 40 yaşındaydı. 1965'te Suat Hayri Ürgüplü başkanlığında CHP'siz bir koalisyon kuruldu. Bu bir ilkti. Demirel, başbakan yardımcısı olmakla siyasete ilk adımını attı. Aynı yıl gerçekleşen genel seçimlerde AP'nin yüzde 52.8 oyla tek başına iktidara gelmesiyle de 41 yaşında Başbakan oldu.

Zor yıllardı. Muhafazakârlar "mason", solcular "Morrison Süleyman", İnönü, "Saidi Nursi'nin halifesi" diyor, asker baskı yapıyor, matbuat ateşe tutuyor, yargı ve bilhassa Danıştay elini kolunu bağlıyordu. Cunta, medya, yargı, sermaye vesayeti olanca ceberrutluğuyla devredeydi. Buna rağmen enflasyon yüzde 5, kalkınma hızı yüzde 7'de seyretmekteydi. Ereğli Demir Çelik, Keban Barajı projeleri hayata geçmeye başlamış, 1. Boğaziçi Köprüsü'nün temelleri atılmıştı. Bu köprü, sol muhalefetin basın ve sokak taarruzuyla Demirel'e zehir ediliyordu. Talihe bakmalı ki 1973'te köprünün açılışını işin sahibi Demirel değil muhalifi Başbakan Ecevit yapacaktır.

Adnan Menderes döneminde Türkiye, geri kalmışlık zincirlerini kırmaya başlamıştı. 27 Mayıs darbesini yaparak kalkınma yolunu kapattılar. Ancak, millet bu defa Adalet Partisi diye bir hareketi iş başına getirmişti. Kalkınma, kaldığı yerden devam etmeye başlamıştı. Bu defa AP'ye fitne sokuldu. Vekiller ikiye ayrıldı. Demirel tarafsız kalacağına "yeminliler" denen kanadı tutma hatasını işledi. İkinci hata, Erbakan'a partinin kapısını kapattı. 41'ler, 1970'te Ferruh Bozbeyli liderliğinde AP'den kopup Demokratik Parti'yi kurdular. Ortaya eski DP'liler, yeni DP ve MNP çıkmıştı. Artık o güçlü AP zayıftı. Zaten 1968'de Paris'ten bütün dünyaya sosyalist isyan yayılmaya başlamış, bilahare her tarafta durmuş ancak Türkiye'de sol- sağ diye kardeş kavgasına dönüşmüştü.

12 Mart 1971 Cuma günü millet, Cuma namazındayken askerler, meclis başkanlığına hükümetin istifa etmesi için bir Muhtıra verdiler. Böylece Türkiye 10 yıl sürecek dehşetli bir sarsıntıya giriyordu. Sandıkla gelmiş ve çalışan bir iktidar devre dışı bırakılmış ve partiler üstü hükümet, teknokrat hükümet, akademik hükümet, koalisyon hükümeti diye demokrasi dışı, ithal bakanlı millet iradesiyle ilgisiz hükümetler kurulmaya başlanmıştı. Azan terör, 12 Eylül 1980'e kadar devam etti. Yapılan darbeyle Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Alpaslan Türkeş hem nezarete alındılar hem de haklarında siyasi yasak kondu. Demirel, içerde de boş durmuyordu. Oradan DYP'yi kurdurdu. Fakat, gün geldi Hamzakoy'dan tahliye olan Demirel'de konuştuğu Türkçe dahil önceki haliyle çelişen farkedilir değişiklikler olmuştu...
Bu şaşırtıcı değişiklik, 28 Şubat'a kadar devam edecekti.

.SÜLEYMAN DEMİREL -II-

2015-06-19 01:00:00

A -

A +

"Şapur" lakaplı Küçük Said Paşa, II. Abdülhamid Han döneminde 7 ve II. Meşrutiyet döneminde de 2 olmak üzere toplam 9 defa Sadrazamlık yapmıştı. Tarih, bu Başbakanın üstün siyasi zekâya sahip olduğunu kaydeder. Süleyman Demirel'i 6 kere gidip 7 kere gelmekle Said Paşa'ya benzetmek mümkün.

12 Mart Muhtırası verilip de Demirel Başbakanlıktan çekilmek zorunda kalınca yerine Nihat Erim Başbakan yapıldı. Oysa o, 40 yıllık CHP'liydi. Buna rağmen nasılsa bir anda tarafsız olmuştu. Kurulan hükümetin adalet bakanı İsmail Arar'a muhabirler Demirel'in geleceğini soruyorlardı. Aldıkları karşılık, müstehzi bir "güldürmeyin beni!" cevabıydı. O sözü edeni bugün kimse bilmez. Arkasından güldüğü kimse ise ölümüyle bile gündem oldu. Demirel'in siyasi zekâsıyla da Said Paşaya benzediğine şüphe yok. İsim hafızası ise çok güçlüydü.

12 Mart, koalisyon hükümetleri devrini açtı. Koalisyonların nasıl da kayıp yıllar olduğunun işte isbatlarından biri. İsmail Arar gibi şu isimlerin kaçı kaç kişi tarafından hatırlanır? Nihat Erim, Ferit Melen, Naim Talu, Sadi Irmak, tayin edilmiş Başbakanlardır. Sandıktan gelmeyen, halka dayanmayan bu hükümetler, kısa ömürlü ve bazen de bir kaç aylıktır. Üstelik Erim Hükümetine bir de "teknokratlar hükümeti" etiketi layık görülmüş, Kemal Derviş habercisi Atilla Karaosmanoğlu da dünya bankasından ithal edilmişti.

12 Mart Muhtırası, Süleyman Demirel'i iktidardan ettiği gibi demokratik hayata tekrar geçildiğinde karşısına çok uzun seneler mücadele edeceği bir rakibin çıkmasına da yol açmıştı. Bir hesap dışı gelişmeyle yolları kesişen rakibiyle yer yer husumete dönüşen ağır rekabet, ilerde Demirel'in "işte çağdaş Türkiye!" diyeceği günlerde Cumhurbaşkanı-Başbakan dostluğuyla noktalanacaktır.

O günlerde CHP genel sekreteri olan Dersim asıllı Kürdizâde Mustafa Bülent Ecevit, "bu muhtıra bana karşı verildi!" diye toplumun garip karşıladığı bir açıklama yapmıştı. Bunu şöyle izah ediyordu. Ecevit, "ortanın solu" diye bir kavram ortaya atmış ve parti bunu 1970'te tüzüğüne almıştır. İddiasına göre muhtıra, bu yolu kapatmak içindi. Genel sekreter, bundan dolayı muhtıraya karşı dururken, genel başkan Bitlis asıllı Kürimizâde Mustafa İsmet İnönü, darbeye muhalefet etmiyordu. Bu ihtilaf, fevkalade kongre toplanması kararına sebep oldu. 4 Mayıs 1972 tarihli kongrede Bülent Ecevit, bir devrin milli şefi İsmet İnönü'yü devirmeyi başardı..

Süleyman Demirel, 1965 genel seçimlerinde İsmet İnönü'ye karşı verdiği mücadeleden başlayarak 1980'e kadarki Ecevit CHP'sine karşı da seçim meydanlarında şu sözleri kuvvetle tekrarladı:

-CHP demek garne demektir, guyruk, zam demektir.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, seçim meydanlarında Tek Parti'nin unutulmaz uygulamaları için ne diyor idiyse Demirel de 1970'ler Türkiyesi'nde "nurlu Süleyman!", "Muhteşem Süleyman!" tezahüratları arasında daha fazlasını söylüyordu.

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- tehlike küçük olsa da onun küçük görülmemesini öğütlemektedirler. Sol şiddet eylemleri dünyada başlayıp da 1961 Anayasasının geniş kapısından geçerek şehirlerimizi sarstığında Başbakan Demirel "yollar yürümekle aşınmaz demişti!"

Hem de nasıl aşındı... Ülke huzur ve istikrardan, beş bin genç hayatından oldu.

Bugünkü PKK, o gün Devrimci Doğu Kültür Ocakları pankartları altında sol örgütlerle birlikte yürüyordu. Sol yumruklar havada olduğu halde sloganlar atılarak darbeye giden yol hazırlanmaktaydı. Nitekim asıl darbe 12 Mart değil, 9 Martta yapılması planlanmış Cemal Madanoğlu, Doğan Avcıoğlu gibi isimlerin öncülüğünü yaptığı sosyalist devrim darbesiydi.

Siyasetteki hata, trafikteki hata gibidir. Trafikte saniyelik hata ömürlük bedele sebebiyet verebilir. Sürücü nasıl ki dikkat kesilmek zorundaysa siyasetçi de ne kadar zeki olursa olsun vakti doğru okumak mecburiyetindedir.

Demirel, "41'ler" denen hepsi de pırıl pırıl isimler olan milliyetçi, muhafazakâr arkadaşlarını partide tutamadı, DP'lilerin yasakları kalksın diye zamanında hamle yapamamış, onları bünyeye dahil edememişti. Bir şey daha olmuştu. Başbakan olarak Necmettin Erbakan'ın TOBB genel başkanlığını iptal etmekle kalmamış, AP genel başkanı olarak da 1969'da partisinden Konya MV aday adayı olmasını veto etmiş, Erbakan da MNP/Milli Nizam Partisini kurmuştu.

Takvimler, 26 Ocak 1974'ü gösterdiğinde Başbakan Demirel değil, Ecevit'ti. Seçimlerden birinci parti olarak çıkan Karaoğlan'ın CHP'si, Milli Görüş fikrini inşa eden Erbakan Hoca'nın MSP/Milli Selamet Partisi ile ortak hükümet kurmuşlardı. Demirel, bir de yeğeni Yahya Demirel üzerinden çok yıpratılmışt

.SÜLEYMAN DEMİREL -III-

2015-06-22 01:00:00

A -

A +

Süleyman Demirel'in 1965-1970 ve Turgut Özal'ın 1983-1989 iktidarları tek parti iktidarlarıdır. Türkiye kalkınma rüzgârlarını bu dönemlerde yakalamıştı. 1960-2000 arasındaki diğer iktidarlar, ya askerîdir, ya koalisyon veya tek başına olsa bile muktedir değildir.

1960-65 arası cunta dönemini atlatan Türkiye, 1965-70 arasında yüzde 7 kalkınma hızını yakalamıştı. Bu seyir, dünyadaki en iyi ikinci başarıydı. 1968'de ülke ilk defa terörle tanıştı. İki tesadüf bir araya gelmişti. Hem 1961 Anayasası hürriyet adı altında sorumsuzluk ve başıboşluğa imkân veriyordu ve hem de dünyada sol eylemler başlamıştı. Bize sıçrayan bu eylemler, kanun çerçevesinde gösteri hakları şeklinde cereyan etmemekteydi. Yakıp yıkmalar vardı. Diğer ülkelerde bir süre sonra durdu. Türkiye'de ise tam aksine azgınlaşan terör hareketlerine dönüştü.

12 Mart Muhtırası bu ortamda verildi. Asker öyle inanıyordu ki tutucu Demirel Hükümeti çekilip de yerine tarafsız bir koalisyon kurulursa terör ve anarşi durur, memleket huzura kavuşur. Halbuki tarafsız Başbakanlar başkanlığında kurulan koalisyon hükümetleri zamanında da, CHP-MSP iktidarında da, AP-MSP-MHP-GP koalisyon hükümetinde de, CHP iktidarında da terör durmadı Talebe sokaktaydı, sendikalar sokaktaydı. Bazı semtler, "kurtarılmış bölge" hâline gelmişti. Solcu, sağcı, ülkücü diye kamplara ayrılmış gençler, işçiler, polisler, gazeteciler ölmekteydi. Ölenlerin günlük ortalaması 25-30'lardaydı. Hadise bir iç harp olmasa da yer yer buna benzer bir dehşetteydi.

Bu arada iktidar Demirel'le Ecevit arasında el değiştiriyordu. "Umudumuz Ecevit" "Karaoğlan Ecevit" sloganlarıyla 1977'de tekrar Başbakan olan Ecevit'in iktidarında kaos zifiri bir sis hâline geldi. Elektrik, benzin, ilaç, tüpgaz, ampul ne varsa yok olmuş, onların yerini karaborsa almış, enflasyon ve döviz fırlamıştı. Bu arada Kıbrıs Harekâtı sebebiyle ambargo adlı cezalandırma da devam ediyordu. Bu yokluklardan 12 Kasım 1979'da iş başına gelen Demirel Hükümetiyle kurtulmaya başladık. Başbakan Demirel, DPT'nin başına Turgut Özal'ı getirmişti. Özal'ın hazırladığı 24 Ocak 1979 tarihli kararlarla reformlar yapıldı. Ülke, ekonomik bakımdan nefes alır hâle geldi. İşler düzelmeye başlamıştı. Lakin terör hız kesmiyordu. Akşam ezanından sonra sokağa çıkmak mümkün olmaz hâle gelmişti.

12 Eylül 1980 Darbesi, ekonomiyi düzeltmiş bir iktidara karşı yapıldı. 12 Eylül günü insanlar ölürken 13 Eylül günü ülke sükunete ermişti. Demirel dahil liderler gözaltına alındılar. Bülend Ulusu Başkanlığında darbe hükümeti kuruldu. Turgut Özal, ekonomiden sorumlu Başbakan yardımcılığına getirildi. 1983'te Turgut Özal ANAP'ı kurarak tek başına iktidar oldu. Devrim mahiyetinde yenilikler gerçekleştirildi. Siyasi yasaklar kalkınca Demirel ve Özal rakip oldular. Turgut Özal 1989'da Cumhurbaşkanı olduğunda Başbakan Demirel O'na "Çankaya Noteri" ve "Çankaya'nın Şişmanı" demeye başladı. 1990'lardaki iktidarlarında iki anahtar vaadini yerine getiremedi. 1993'te Özal'ın vefatıyla Cumhurbaşkanı oldu. Cuntanın hedefindeki Erbakan'ın istifası üzerine Başbakanlığı Tansu Çiller'e değil de Mesut Yılmaz'a verdi. Politik taktiklerle Özal, Erbakan ve Çiller'den hesap soruyordu. Buna mukabil 1972-80 arasında cenazelerde bile konuşmadıkları Ecevit'le canciğer olmuşlardı. 70'lerde "tetik çeken elle tesbih çeken eli bir tutmam!" diyen, kürsülerde mushaf öpüp başına götüren Demirel, bu defa kız talebeler için "gitsin Suudi Arabistan'da okusunlar" diyordu. İki kere darbe ile başbakanlıktan düşürülmüş darbe mağduru bir Cumhurbaşkanı, bu defa darbecilerin yanındaydı.

90'lı yıllar da tıpkı 70'ler gibi terör yıllarıydı. 70'lerde talebe ve işçiler ölürken bu defa PKK terörüyle Mehmetçik ölmekteydi, faili meçhuller tırmanıştaydı. Böylece 2001 krizine girilmiş oldu. Bir senfoniden sonra "işte çağdaş Türkiye!" diyen Demirel, 16 Mayıs 2000'de emekli oldu...

Çok güçlü bir zekâya sahipti. Okuyan bir insandı. Âdeta yorulmayan biriydi. Devrik olduğu zamanlarda bile iş başındaymış gibi arkadaşlarını toplardı. Hırslıydı. Belli etmese de rakibini affetmezdi. Demirel, seçim mitinglerinde hep şu sözleri tekrarladı. "CHP demek, garne demektir, guyruk demektir zam demektir!!" Bunları diyen İslamköylü Demirel, son senelerinde laikçilere ve CHP'ye yakın durdu. Nasılsa dün dündür bugün bugündür, hayat felsefesiydi.
Bir vatandaşın bir mitingte "kurtar bizi baba!" haykırışı Demirel'e "Baba" unvanını kazandırmıştı. Cenazesindeki "sivil, dindar ve demokrat cumhurbaşkanım" pankartıysa Özal'ı özetliyordu.
Süleyman Demirel'in şahsi tarihiyle çakışır.

Allah rahmet eylesin.

.KUKLA MAHKEMEDE POLİTİK CİNAYET!

2015-06-17 01:00:00

A -

A +

Mısır Devlet Başkanı Muhammed Mursi ve kadrosu hakkındaki hüküm açıklandı. Buna göre, Muhammed Mursi'nin Hapishaneler Baskını Davası'na dair idam kararı tasdik edildi. Hamas'a Casusluk Davasındaki idam cezası ise 25 yılla sınırlı müebbet hapse tebdil edildi. Şehide Esma'nın babası Müslüman Kardeşler Rehberlik Konseyi Başkanı Muhammed Bediî'ye müebbet, Alimler Birliği Reisi Yusuf el Kardavi ile Mursi'nin yardımcılarından Hayrat Satır ve diğer iki yardımcısına idam verildi... İdamlar toplamı 80 kişi...

Cezaların sanıklara duyurulduğu zamanlama dikkatli gözlerden kaçmasa gerek. İdamlar, müebbetler... tam da mübarek Ramazan-ı Şerif ayına girerken tebliğ edilmekte. Bir mahkeme ilamının adalet olması için kürsüdeki hey'etin namuslu, şerefli, haysiyetli, seviyeli, vicdanlı ve istikamet sahibi hukukçular olması ve ayrıca kararın maşeri vicdanda kabul görmesi gerekir. Hâlbuki o adamlar, tıpkı 27 Mayıs darbesinden sonra ihdas edilen Yassıada Mahkemesi gibi cuntanın emrini ifa eden emir kullarıdır. 27 Mayıs cinayetinin arkasında hangi ecnebi devletler var idiyse Mısır'daki dâvâ dramının arkasında da aynı devletler var!..

The Guardian'da çıkan makalenin mürekkebi daha kurumadı.

İngiliz gazetesi ne diyordu?

-Tam batılılaşmamış yoksul Müslüman ülkelerin, kendi ülkelerini yönetmelerine izin verilemez!!!

Mısır, Afrika'nın kapısıdır... Osmanlı Asyasının Fatihi Yavuz Sultan Selim Han'ın Mısır'ı fethetmesinin esas sebeplerinden biri de budur. Süveyş Kanalının açılmasından sonra ehemmiyeti daha da artmıştır. Önceleri Portekizliler, sonraları İngilizler ve Fransızlar Mısır ve etrafındaki coğrafyayı ele geçirmek için yarışmışlardı. İspanyollarla Portekizliler, kaba sömürgecilerken diğerleri sömürgeciliklerini içerden aydın devşirme metodlarıyla dilden dine, örften hayata kadar reformlarla çağdaşlaşma, uygarlaşma adlı parlak etiketlerle cazip hale getirmişlerdi. Bu sebeple çağdaşlık uygarlık ve ilericiliği bazı kısımları, İstanbul'dan önce Kahire'ye girmişti. Hatta kemalist inkılaplar diye şekillenen reformların ön uygulamaları Londra'dan, Paris'ten Kahire'ye intikal etmiş oradan İstanbul'a gelmiştir...

İmamı Rabbani Hazretleri, "bir İslâm memleketi olan Hindistan" der, kendi şehri Serhend'i aynı sıfatla zikreder. Bugün Serhend'de kalan Müslüman sayısı, yok denecek kadar az. Timuroğullarının Gürganiye Devleti Hindistan ise bugünkü Hindistan değildir. Bangladeş, Pakistan, Keşmir ve komşu memleketlerin bazılarının en azından bir kısmı devrin Hindistan İmparatorluğuna dahildi. "Hind Müslümanları İstiklal Harbinde Milli Mücahademize para yolladılar!" derken kasdedilen bütün o devletlerdir. Müslümanlar, Hindistan'da hakim unsurken onda bire gerilemiştir. Bir başka ifadeyle acı olan sadece Endülüs değil. Britanya şalına bürünmüş İngiliz emperyalizmi, evvela 19. Asrın ortalarında o Hindistan'ı parçaladı. Bir devletten yarım düzineye yakın devlet çıktı. Sonra da 20. Asrın birinci çeyreğinde Osmanlıya musallat oldu, projesini hayata geçirdi, Osmanlı Coğrafyasından da bir kaç düzine devlet çıktı.
İstanbul ağırlıklı Türkiye, etrafındaki ve uzağındaki memleketlerin kilit noktasıdır. Kahire merkezli Mısır da öyle. Bu itibarla tam batılılaşmamış yani her türlü inkılap girişimine rağmen Hıristiyan olmamış Mısır ve Türkiye'nin yönetimi kendi ülkelerinin vatandaşlarına bırakılamaz. Yönetime dair her şey dünya mason mahfillerinde tanzim edilir. Aykırı giden Abdülaziz, Abdülhamid, Menderes, Özal hakkında gereği yapılır. Onlardan ders almayan her ikisi de yüzde 52 halk oyu ve demokratik yolla gelmiş Muhammed Mursi ve Tayyip Erdoğan için de Tahrir Meydanı ve Taksim Meydanında atılan işaret fişekleriyle harekete geçilir.

Ramazan başlarken verilen bu idamlar, o işaretlerin devamıdır. Hükümlerin böylesine şiddetli olmasının bir sebebi de Tayyip Erdoğan'ın gözünü korkutmak içindir. 55 sene evvel 27 Mayıs'ta "kıyma makinasından geçirilen gençler, toz haline getirildi" asılsız haberini 8 sütun manşet yapan Selanik Türklerinin gazetesi, 55 sene sonra bu defa internette Mursi haberini yaparken "yüzde 52 oyla seçilen" imasıyla Türkiye Cumhurbaşkanı'na boşuna ihtar çekmedi...
İslâm alemi, kendi yerli evlatları tarafından yönetilsin istenmiyor!
Yabancılaşmış çevrelerin son ümidi koalisyondur. Veya Eylül Kongresinde AK Partiyi bölmektir. Koalisyon olmazsa veya partiyi bölemezlerse Tayyip Erdoğan'ın etrafı çelik duvarlar gibi tahkim edilmeli. "Bu millet, sevdiği bir lidere daha sahip çıkamadı!" utancı bir kere daha yaşanmamalı.

.SURİYE SINIRIMIZ TEHLİKEDE

2015-06-16 01:00:00

A -

A +

Sömürgeci batının Osmanlı devletine kasdının gâyesi petroldü. Osmanlı Asyasındaki Müslüman unsurlar, kışkırtıldılar, devlete karşı isyan ve istiklal hareketlerinde desteklendiler. Yapılanın basit bir adı vardı "böl, parçala ve yut!".

Bugün yeniden tarihin tekerrür ettiğine şahitlik etmekteyiz. Türkiye ve Irak Kürdistanı, 2013 sonunda Kuzey Irak petrolünü dünyaya pazarlamak için bir anlaşma imzaladılar. Ceyhan'a gelecek petrol, buradan tankerlerle ihraç edilecek ve parası, Kuzey Irak adına Halk Bankası'na yatırılacaktı. İlk gemiler dolum yapıp da sevk başlayınca öfkeli güçler, devreye girerek onları haftalarca hiçbir limana yanaştırmadılar. Sonra kerhen razı olmuş gibi davranıldı ama hadise kayda girmişti. Bu haddini bilmezliğin haddi bildirilecekti.

Beri tarafta Suriye'nin kuzey doğusunda merkezi Kamışlı olan ve Kürtlerin Rojava yani "Batı" dedikleri bir Kürt bölgesi vardı. Bu bölgede kahir ekseriyeti sünni Kürt olan ve aralarında Arap ve Türkmen ve bir miktar da diğer ırkların da bulunduğu bir kaç milyonluk bir nüfus yaşamaktadır. Baas rejimi, bu insanlara hüviyet cüzdanı bile vermemişti.

Bu arada Arap Baharı vak'ası Suriye'ye de sıçradı. Ayaklanmalar başladı. Rojava bölgesi Kürtleri de vaziyetten istifade ettiler. Mevzubahis bölgede PKK'nın Suriye kolu PYD hâkim vaziyete geçti. Başlarında yüksek tahsilini Türkiye'de yapmış ve iyi Türkçe de konuşan Salih Müslim vardı. Irak ve Suriye coğrafyasında IŞİD denen sipariş bir örgüt peydahlanıp o çevre iyice kaosa gömülünce Rojavalılar Kobani, Afrin ve Cezireyi "özerk kantonlar" olarak ilan ettiler. Şam, özerklik/otonom ilanını tanımasa da yapacağı bir şey de yoktu.
O arada IŞİD, herhalde senaryo gereği Osmanlı'nın "Arap Pınarı", Arapların "Ayn el Arap" dedikleri Kobani'ye de insafsızca saldırdı. Âdeta taş taş üzerinde kalmadı. Türkiye, daha sonra büyük kısmı geri dönecek olan iki yüz bin kadar Kobanili mağduru kabul etti.
Bu kanton özerklik ilanları Kürtler için belki bir tatmin unsuruydu. Fakat bir yerler için kullanılacak önemli fırsat ortaya çıkmıştı. Bu kanton şehirler tek başlarına ne yapabilirlerdi? Hiçbir şey. Peki öyleyse neden birleşip yekvücut olmuyorlardı. Birleşemezlerdi; çünkü, aralarında ağırlıkla Türkmenlerin ve Arapların yaşadığı şehirler, kasabalar ve köyler vardı.
Öyle ise bunlar boşaltılmalıydı!..
Bunu tabiî ki PYD tek başına yapamazdı.
İşte o zaman IŞİD yahut DAİŞ denen kanlı örgütle güya mücadele için bölgeye yerleşmiş ve Amerika, İngiltere, Fransa, Belçika, Almanya, Kanada, Avustralya gibi devletlerle bazı küçük mahalli devletlerin askeri güçlerinden oluşan Koalisyon Kuvvetleri devreye girecekti. Koalisyon Kuvvetleri, DAİŞ'e saldıracaktı. Ama bombalanan yerler Cezire ile Kobani arasında bulunan Tel Abyad şehri başta olmak üzere Türkmen ve Arapların yaşadıkları şehir, kasaba ve köylerdi. Öyle de yapıldı, yapılmakta. Bombalardan kaçan on binden fazla Türkmen ve Arap, Türkiye'ye sığındı. Tel Abyad'ın 28 Türkmen köyü boşaldı. PYD dört köyü işgal etti.
Bütün bunların koalisyon devletlerine faydası nedir?
Niçin bunu yapmaktalar?
Açıklaması şöyle:
İsviçre özentili bu kantonlar birleşip tahliye edilen yerleşim yerlerine Kürtler geldiğinde Türkiye ile Suriye arasında bir devlet kurulmuş olacaktır. Bu maksatla plân hazırdır. Tel Abyad ele geçirildiğinde dörtte biri Kuzey Irak'tan olmak üzere buraya on bine yakın Kürt yerleştirilecektir. Bu cılız ve sömürgeci devletler güdümündeki Kürt devletiyle iki maksat elde edilecektir. Birincisi Türkiye'nin orta doğu ile irtibatını kesmek ve ikincisi de Kuzey Irak petrolünü bu kurgulanmış devlet topraklarından İsrail kontrollü olarak Akdeniz'e ulaştırmak.
En uzun sınırımız tehlikede...
Vahim gelişmeler olabilir.
Ankara, Esad rejimi aleyhine uçuşa yasak bölge için çok diretti ama oralı olmadılar. Şimdi istenir mi orada kurulacak bu PKK özlü devletçiği Türkiye'ye karşı himaye maksatlı olarak uçuşa yasak bölge ilan edilsin!? Şu gizden kaçmamalı menfaat icap ettiğinde marksist bir örgütle kapitalist dünya iş birliğine gidebiliyor.
Türkiye, petrol yüzünden yeniden sömürgeci batı kıskacında.
Şu ağırlığı bir koalisyon hükümeti taşıyamaz.
Kuvvetli bir iktidar kurmaktan başka şans yoktur.

.SİYASET UYUŞMAZLIĞI

2015-06-15 01:00:00

A -

A +

Ehli nasihat, ecdadın o bâş tacı edilesi sözlerini hatırlama vaktidir. Belki denecektir ki bu saatte hatırlanmasının kime ne faydası var? Doğrudur ama bazı hâdiseler yaşanmadan öğütlerin değeri anlaşılmaz. Ulema, evliya, ak sakallı bilge ecdad, ulu sözlerden hareketle der ki:

-Bütün sırlarını dostuna açma; gün gelir düşman olabilirsin... Düşmanına da ağzını doldurup doldurup hakaret etme; gün gelir dost olur mahcup duruma düşebilirsin!"

Eski günlerdeki parti liderlerinin cenazelerde bile konuşmamalarını, el sıkmamalarını, bu tutumlarının ülkeye çok şey kaybettirdiğini çok hatırlattık. Üslubun, sözlerin daha özenli olmasının faydalı olacağına, köprülerin atılmasının kimseye bir şey kazandırmayacağına dikkat çektik.

Buna rağmen hiç kimse boğazın dokuz boğum olduğunu düşünerek konuşmadı. Konuşmalar "urun söyletmen!" celallenmesiyle öfkeyle yapıldı... Onları dinlediğimizde şöyle düşünmekten kendimizi alamadık: "Bu insanlar birbirlerinin yüzüne nasıl bakıyor, nasıl selamlaşıyorlar?"

Eminiz ki milyonlarca vatandaş da böyle düşünmüştür.

Kavga edenler, aynı mahallede komşulardı. Hâle bakınız ki kader, galiz cümlelerle yekdiğerine taarruz eden bu komşuları birbirinin külüne muhtaç, mikrofonlarda, meydanlarda rakip parti başkan veya camiasına bütün hıncıyla yüklenen insanları hükümet kurmak için diğerine mecbur etti.

Bir parti, hükümet olmak için seçime girer. Dolayısıyla memleketi hükümetsiz bırakmamak her partinin varlık sebebidir. Hâlbuki dünya görüşleri, üslupları, birbirlerine karşı besledikleri fikir ve hisler itibariyle bu partiler arasında neredeyse müşterek bir taraf kalmamıştır. AK Parti ve MHP arasında bile sağnak sağnak öfkeler yağdı.

Bu sebeple "bir musibet bin nasihatten evladır" hükmü gereği umulur ki politikacılar, partiler, sözcüler, belediyeler, genel başkanlar bu çıkan neticeden ibret alır ve ders çıkartırlar. Her şey akışında gitseydi 7 Haziran'dan sonra yazacağımız bir yazıda "devlet günü" gibi "muhalefet günü" ihdas edilerek Başbakanın haftada veya 10 günde hiç olmazsa onbeşte bir muhalefet liderleriyle istişari toplantılar yapmasını teklif edecektik. Çünkü yabancılaşma başlamıştı... Seyir makul değildi.

Fikirlerin, tekliflerin yerini öfkeler aldığından, ortak taraf neredeyse kalmadığından bugün bir koalisyon kurulması çok zordur. Kurulsa da yaşaması mümkün görünmüyor. 3 veya 6 ayda bir hükümet değiştirmek sadece zarar verir. Hele parti liderleri Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın davetine icabet etmeyerek Beştepe'ye gitmezlerse -ki o ihtimal mevcut- bu zorluk daha da artacaktır. Bundan dolayı Cumhurbaşkanı da önce AK Parti genel başkanı sn Davutoğlu'na, kuramazsa CHP genel başkanı sn Kılıçdaroğlu'na hükümeti kurma vazifesini tevdi edeceğini olmazsa seçimlerin yenileneceğini ifade etmiştir.

Başka çare yok, akıl için yol bir.

Çünkü olmayacak duaya âmin denmez. Temenniler ne kadar halisane olursa olsun, gerçek başka. Gerçek o ki hâlihazırda partiler arasında kan uyuşmazlığı benzeri bir siyaset uyuşmazlığı var. Fark edilmeli ki 7 Haziran, vekil seçiminden ziyade ders seçimi olmuştur. Her parti, her hususta kendini hesaba çekmelidir. Öncelikle de iktidar partisi... Ak Parti, hangi fiili veya mânevi hatalar işledi ki Türkiye, günü kurtaracak koalisyon mecburiyetlerine düştü? Bu mesele, fikir haysiyetine sahip dostlarla konuşulmalıdır.

.KOALİSYON UĞRUNA DARBE BİLE YAPILMIŞTI

2015-06-12 01:00:00

A -

A +

Hani bir de aksi olsaydı da AK Parti, sandıktan çıkan neticeyi olgunlukla karşılamayıp şu meşhur "piyasalar" gibi paniğe kapılarak o pek ünlü yeni moda sözlerden "kaosu satın alsaydı" ekonomi bugün allak-bullaktı...

7 Haziran akşamı "her hal-ü kârda seçim konuşması yapacağım" diyerek balkona çıkan ve oy ve vekil kaybına rağmen kendini seçimin muzaffer partisi gibi gösteren CHP'ye karşılık bu "seçimin galibi yüzde 41 oyla AK Parti'dir, AK Parti, Türkiye'nin omurga partisidir" gerçeğini soğukkanlılıkla ortaya koyan Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun bu tavır ve değerlendirmelerini sürdürmesiyle o nâzenin piyasalar duruldu. 8 Haziran sarsıntısı da böylece kısa sürmüş oldu...

Sn Davutoğlu'nun üst üste verdiği devlet adamına yakışır sorumlu beyanlar ciddi ölçülerde rahatlatma getirdi. Bu beyanlardan biri "bizim kırmızı çizgilerimiz yoktur, ahlâkî duruşumuz vardır!" Sözüdür. Bu değerli bir tesbitti. Diğer sözü de yine bir dürüstlük üslubuydu. "Erken seçimi öne alıp tiyatro vari koalisyon arayışlarına girmeyeceğiz!"

Piyes sahnelenmeyecek, rol yapılmayacaktı...

Bu tavrı, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın sn Deniz Baykal'ı kabulünde verdiği "her partiye eşit mesafedeyim, meşruiyet içinde her parti hükümet kurma hakkına sahiptir" meâlindeki ifadeleriyle dün Türkiye Burslu yabancı talebeler mezuniyet merasiminde "devlette devamlılık esastır, devlet hükümetsiz kalamaz" sözü daha da pekiştirdi...

Görünen manzara o ki en fazla mustarip olma hakkına sahipken iktidar partisi neticeyi yine moda bir cümleyle ifade edelim "içselleştirmiştir". Bunun temel sebebi demokrasiye bağlılık ve milletin kararına hürmettir...

Ne var ki...

Yeri gelmişken burada bir meseleyi dile getirmeden geçemeyeceğiz:

Hemen bütün parti sözcülerinin "seçmen" veya "millet" yahut "halk" hatta "halklar"dan bahsile ve o sanki tek bir akıl, tek bir kişi, tek bir iradeymiş gibi "şöyle dedi, böyle söyledi, bunu emretti" vari konuşmaları, azizleştirme hatta kudsiyet ifadesidir. "Seçmen" denilen her birinin ayrı ayrı görüşleri olan 54 milyon insandır. Bunlardan 46 milyon her biri farklı mülahazalarla reyini verdi..

Seçmen, veya halk yanılmaz değil, düpedüz yanılabilir. Hele kitle psikolojisi iyi yanıltır. Yoksa niye algı operasyonları yapılsın?

Seçmenin pişmanlığını öğrenmek isteyen taksilere binsin. Her taksici, fiilen hem denek, hem anketördür.

Şu anki gerçeği, AK Parti yönetimi de görüyor. Bugün seçime gidilse 7 Haziranın 41'ı 45 olacaktır. 8 Hazirandaki bir günlük istikrarı kaybetme korkusu, şok olarak yetmiştir. Vaziyet, AK Parti lehine olsa bile bu parti, her gayrete rağmen koalisyon kurulamazsa seçimin yenilenmesini isteyecektir. Bu yol aynı zamanda Ahmet Hoca'nın stratejik derinlikte ihtisas bahsidir.

Oldum olası bazı iyi saatte olsunlar hep koalisyon peşindedirler. Onların yüreklerinde yatan CHP'dir. Fakat bütün zorlamalarına rağmen bu gerici halk, muhafazakâr partilerden caymamıştır. Bundan dolayı kerhen de olsa CHP-AP, CHP-ANAP, CHP-DYP kurguları yapılmıştı.. Hatta 12 Eylül 1980 darbesinin esas sebeplerinden biri de budur. Cuntacı paşalar, Cumhurbaşkanına muhtıra vererek ABD gibi bizde de iki partiyi kâfi görmekle CHP-AP koalisyonu istemiş fakat bu istek hayata geçememişti.

Bu defa da öyle oldu...

Yüzde 10 seçim barajı 12 Eylül darbesinin Kürtlerle dindarlara karşı getirdiği bir iktidar engeliydi. O engeli koyan zihniyet, bu defa Erdoğan'ı mağlup etmek için HDP ve genel başkanını arkaladı, sahnelendi ve ödünç oylar vs ile baraj aşıldı. Bunu yapanlar, iç medya, dış medya, faiz lobileri, köksüz Türkler, paralel yapı ajanlar vs idi...

Bütün manzarasıyla hakikat bu iken AK Parti... Cumhurbaşkanı ve Başbakan, kimseyi ötelemeden, kapıları kapatmadan onlar da yaşamayacağını bildikleri halde sırf töhmet altında kalmamak uğruna öncelikle koalisyon kurulması için samimi beklenti içindeler. Fakat öyle görünüyor ki gerekli ziyaret ve temaslar yapılacak ama koalisyon kurulamayarak nihayetinde erken seçime gidilecektir. Bir başka ifadeyle uğruna darbe bile yaptırdıkları koalisyon yine olmayacak ve o millete tepeden bakan, milletten kopuk çevreler, bir defa daha hüsrana uğrayacaklardır...

Kim size dedi ki Amerika'nın tavsiye kılıklı dayatmasına uyarak Türkiye'ye çok partili hayatı getirin. Halbuki ne derdiniz. "Bu memlekete komünizm lazımsa onu da biz getiririz!" Ne kadar boş bir lafmış. Bakın koalisyon lazım diyor, iç ve dış işbirlikleri yapıyor ama getiremiyorsunuz.

."ERDOĞAN İÇİN KÖTÜ, İSRAİL İÇİN İYİ!"

2015-06-11 01:00:00

A -

A +

New York Times, Sultan Abdülhamid Han, Adnan Menderes, Turgut Özal hakkında tenkit kılıfıyla ağır hakaretler yapma alışkanlığını Recep Tayyip Erdoğan aleyhinde de aynen devam ettirmekteydi. Seçim sürecinde ona The Guardian gazetesi de katıldı. Sultan Abdülhamid hakkında "müstebid" diyenler, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan için "diktatör" diyorlardı. The Guardian'ın başyazısında kullandığı ifade topyekun sömürgeci haçlı batının İslâm âlemine karşı beslediği fikri ifade etme bakımından son derece samimi ve net bir cümledir.

Adı belli gazete, şöyle diyordu:
-Tam batılılaşmamış yoksul Müslümanların, kendi ülkelerini yönetmelerine izin verilemez!
The Guardian "vasi" demektir. Bir yerde vesayet varsa bir vesayet altında olan bir de vesayet sahibi olan vardır. O gazete, kendini "tam batılılaşmamış yoksul Müslümanlar"ın vasisi olarak gördüğü için böyle yazmakta. İlk dikkat edilmesi gereken "tam batılılaşmamış" cümlesidir. Tercümesi, "Hırıstiyan olmamış" demektir. Böyle bir yerde demokrasiye, seçime, vs. ihtiyaç görüldüğü kadar izin verilir. Zira bu "tam batılılaşmamış yoksul Müslümanlar" kendilerini idareden âciz zavallılardır...
Bu düşüncenin iki sebebi vardır. İslam düşmanlığı ve Türkiye Cumhuriyetini kendilerinin kurdurduğu yolundaki inançları. 1975-77'lerde Milliyet gazetesinde çıkan bir tefrika yazıda tarih 1940'lara yaklaşırken İngiliz sefirine "gelin emanetinizi alın" teklifinin yapıldığı açıkça yer almıştır. İngilizler, bir avuç bıraktıkları Türkiye'yi Lozan'da şekillendirerek devlet adamlarının buna sıkı sıkıya riayet etmesini takip etmiş, haddi aşanlar da cezalandırılmıştır. Başyazı, 7 Haziran 2015 genel seçimlerinden hemen önce çıkmıştır. Bu bir vasinin, sahibin, efendinin bakış üslubudur. Anlaşılıyor ki yazıyı kaleme alanlar, erken Cumhuriyet döneminde olmadığımızı fark etmemektedir.
Tam seçim öncesinde o jandarma, gardiyan veya vasi gazetenin bu cümlesine şahit olmuştuk. Seçimlerden sonra koro çoğaldı. İngiliz, Alman, Fransız, İsrail, Suriye ve İran gazeteleri, Tayyip Erdoğan'a ağır sözlerle sataşıyorlardı... Bu arada bir İsrail gazetesi olan Jerusalem Post, bir tahlil yazısı yayınladı. Yazının başlığı şudur:
-Erdoğan için kötü, İsrail için iyi!..
İsrail, "one minute"'tan, Davos'taki istiklal mücadelesinden bu yana sn Erdoğan'a affetmeyen ihtiraslarla düşmandır. Herkesçe bilindiği gibi İsrail, batının orta doğudaki ileri karakoludur. Veya batı, İsrail'in uysal koyunudur. Bu batı, karakolu eliyle Türkiye, ne ölsün, ne onsun istemiştir. Ankara'ya belli bir serbestlik planı çıkartılmıştı. Bunun dışına adım atılamazdı. Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde gelen Ak Parti iktidarı, ezberleri bozdu. Bunun üzerine bütün o politikacılar, medya ve finans dünyası, Türk milletinin bir ümmeti de peşinden sürükleyerek "yeniden diriliş ve yeniden yükseliş"ini yaşamasının şanlı yolunu açan bir lidere okyanuslar çapında düşman oldular. Bu yüzdendir ki seçime Tayyip Erdoğan değil de eski partisi girdiği halde bütün bu dünyanın medyası "sultan kaybetti" diye hicivli, alaylı, kinli aşağılık manşetler attılar. Sonunda da Yahudi gazetesi, "Erdoğan için kötü, İsrail için iyi!" diye seçim sonuçlarını tahlil etti. 7 Haziran gecesi sandıklar netleşince de Tel Aviv sokaklarında sevinç çığlıkları atılarak gösteriler yapılıyordu... Onlar için bir korkusuz düşman kaybetmişti:
İsrail sevinçli.
Suriye Baası sevinçli.
İran sevinçli.
Almanya sevinçli.
Fransa sevinçli.
İngiltere sevinçli.
Amerika sevinçli.
Halbuki AK Parti yüzde 41 gibi fevkalâde yüksek bir oy almıştı. Sevinenler, bu partinin gerilemesine sevinmiyorlardı. Sistemi kilitlemişlerdi. Tayyip Erdoğan, önce Beştepe'ye mahkum edilecek, sonra da "mahkûm" edilecekti.
Buna mukabil:
Şu yürümekte olan devâsa hizmetler duracak diye korkan Türk vatandaşları üzgün. Suriye'de hürriyet mücadelesi verenler üzgün. Türkmenler üzgün. Filistin üzgün. Mısır'ın, Libya'nın mazlumları üzgün. Arakan, Açe, Doğu Türkistan, Kırım Müslümanları üzgün. Somali üzgün...
Sevinenlerin ümidi koalisyonlar.
Üzülenlerin beklentisi ise en kısa zamanda seçimlerin yenilenerek tekrar güçlü bir iktidarla yola devam edilmesidir.
Manzara budur:
Herkes safını seçebilir.

.DOSTÇA

2015-06-09 01:00:00

A -

A +

Sn Recep Tayyip Erdoğan'ın AK Parti genel başkanlığını bırakarak Cumhurbaşkanlığına geçmesi mevzuu gündeme geldiğinde bu sütunda, çıktığımız televizyonlarda ve konferanslarımızda "bir dönem daha yerinde kalmasını, şartların bunu zaruri kıldığını, anayasa değişikliğinden sonra Cumhurbaşkanlığına çıkmasının isabetli olacağını" bir çok yazı ve konuşmalarımızla uzun uzadıya dile getirmiştik. Bu sütunu, bizi sürekli takip edenler, bu dediklerimizi çok rahat hatırlayacaklardır.
Mevcut neticede sn Erdoğan'ın partinin başında bulunmamasının tesiri olmadığını kimse iddia edemez. Sn Cumhurbaşkanı da bunun farkında olduğu içindir ki son güne kadar meydanlara çıktı...
Bunu derken Başbakan Ahmet Davutoğlu'nu başarısız bulduğumuzu kimse düşünmemeli. Canla başla çalışarak elinden geleni yaptı. Artık hiç bir ihtimal kalmayıp da Tayyip Erdoğan'ın Cumhurbaşkanlığı seçimine gireceği gündeme gelince henüz hiç kimse telaffuz etmeden biz, bu sütun risk alarak AK Parti genel başkanı ve Başbakan olarak sn Davutoğlu'nu teklif ettik. Orada da kalmadık. O yazımızda ve seçildikten sonraki yazılarımızda Ahmet Davutoğlu için "bilge adam", "yerli" ve "milli" tesbitleri yaptık. "İki asırdan bu yana eli kalem tutan ilk devlet adamımız" dedik. "İrticalen konuşurken de fikir inşa etme kabiliyetine sahiptir" diye ilave ettik. "Bilge adam" sözümüz, daha sonra parti tarafından slogan hâline getirildi.
Ne var ki sn Başbakan'ın yakın bürokrat yardımcıları, etrafında duvar oldular. Başbakanla canlarının istediklerini görüştürdüler. Tebrik için arayanlara bile gün vermediler. Telefonlarını açmadılar. Bu "yakın çevre" felaketine o güzel insan da uğramıştı. Ama hiç bir zaman bundan haberdar olmadı. Böylece bazı istişarelerden mahrum kaldı. Bunun sonucu olarak da bazı gönüldaşlar için "ulaşılamayan adam" durumuna düştü. Tayyip Erdoğan, ilk defa Başbakan olduğunda tebrik ederken kardeşâne hislerle kendisine "ulaşılmayan adam olma" dedik. Allah için hakkı teslim etmeli ki, buna hassasiyet gösterdi. Yurtiçi veya dışından aradığımızda en geç iki saat sonra dönüş yaptı. Bugünkü neticede bu ulaşılamama keyfiyetinin payı elbette var.
Üçüncü husus:
Yine bizi takip edenler gâyet net hatırlayacaklardır: Son güne kadar "gelin şu üç dönem şartından vazgeçin" diye gerekçeleriyle birlikte defalarca yazdık ve konuştuk. O yazı ve konuşmalarımız bugün arşivlerdedir. Üç dönem şartıyla AK Parti'den 70 kişi giderken 7 Haziran seçimlerinde de 70 vekil eksilmesi düşündürücü bir denkliktir. Tecrübeli bir kadro, geriye çekilirken onların yerini elbette bu isimleri aratmayacak yeni insanların alması gerekirdi. Umre dönüşü sn Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın bize şu söylediğine Ticaret Bakanı sn Nihat Zeybekci şahittir. Cumhurbaşkanı aynen şunu dedi: "Sadece parti ile olmaz, toplumda karşılığı olan güçlü isimlerin de meclise girmesi lâzım!"
Seçim sürecinde biz de bu sütunda "Aday Seçecek Kurullara Bir Çift Sözümüz Var" diye bir yazı yazmış ve o seyahatte sn Cumhurbaşkanına bahsettiğimiz gibi "bu seçimlerin 1946'dan bu yana yapılmış bütün seçimlerin en mühimi ve eşik seçim olduğunu, aday tesbitinin büyük vebali bulunduğunu" sarahaten dile getirmiştik.
Bugün artık dile getirmekte hiç bir mahzur yok ki aday listeleri seçmende hayal kırıklığına sebep oldu. Hoşnutsuzluğa yol açtı. Küskünler meydana geldi...
AK Parti ilgili organları, bir büyük hizmeti sekteye uğratma ihtimali olan böyle bir seçim neticesini muhakkak ki bir dâvâ ahlâkıyla masaya yatıracaklardır. İki asırdan bu yana ilk defa yakalanmış bir fırsatı heba etmeyerek hedefine ulaştırmak değişmez büyük gâye olmalıdır..

.KARAR HAFTASI

2015-06-02 01:00:00

A -

A +

Artık son haftadayız; karar haftasındayız.

Pazar günü bir kutlu vazife var, pazar günü seçim var...

Bu seçim, en baştan beri konuşup yazdığımız gibi bir Eşik Seçim'dir. 1946'dan bu yana yapılmış ve belki bundan sonra da yapılacak seçimlerin en mühimidir. İnsafla ve vicdanla ve ne dediğimizin hesabından haberdar olarak tekrar ediyoruz ki 10 yıla bir asır sığdı. 7 Haziran akşamında çıkacak sonuca göre ya hava meydanı, köprü gibi yatırımlarla Kanal İstanbul gibi bir ân evvel başlaması gereken dev projeler devam edecek, 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti Türkiye yürüyüşü durmayacak veya yanlış bir seçimle yokuş aşağı, gerisin geri düşüp kazandıklarımızı kaybedeceğiz...

10 yıl içinde sağlıkta, ulaşımda, sosyal devlet alanında E-Devlette büyük işlere imza atıldı. Baş döndürücü hizmetler oldu. Halk, uçakla tanıştı. Hayatımıza hızlı tren girdi. Marmaray denen Hüdai Yoluyla İstanbul'un iki yakası buluştu. Şehirler güzelleşti. Faizler düştü. Enflasyon tek haneye indi. Borçlar ödenerek IMF gönderildi. Yarın endişesi kalmadı. Maaşlar alınır alınmaz döviz bürolarına koşma ihtiyacı bitti. Ödünç paraların dövizle alınıp verilme mecburiyeti terk edildi. TL değerlendi. Hayatımıza istikrar geldi. Bürokrasi azaltıldı. Asker, yargı, cemaat, medya, sermaye vesayeti ya tamamen veya ciddi ölçüde bitirildi. Her şehir üniversiteye, yine hemen her şehir hava alanına kavuştu. Barış Süreciyle vatandaşlar, gençler ölmez oldu. Tarihimizle barışıldı.

Bu liste uzayıp gidebilir.

Bu yapılanların ne demek olduğunu, son 50 yılı yaşamamış olanlar, darbeleri, ekonomik krizleri görmemiş olanlar, imkânsız kavrayamazlar. Kimin, hangi şahsın veya hükümetin eseri olursa olsun, bunları görmemek, hakkı teslim etmemek adaletsizlik olur, nimete kıymak olur. Bu millete yapılan hizmetler, aynı zamanda bu ümmete hizmettir. Bu topraklara yapılan hizmet aynı zamanda İslâm âlemine hizmettir. Mazlumlara hizmettir. İçerdeki büyüme ve kalkınma dışardaki itibarımızı arttırmıştır. Bizim gücümüz Filistinlinin, Arakanlı Müslümanın, Somalili garibin, mazlumların gücüdür. Türkiye, artık şu veya bu uluslararası kurumun denetiminde değildir. Ankara'da hükümet edenler, şu veya bu devletten çekinmemektedir. İsrail'den korkan pısırık politikacı tipi, siyaset sahnemizden uzaklaşmıştır. Biz bugün şükürler olsun ki son bir buçuk asrın alışkanlıklarıyla taklitçi, kopyacı, takipçi devlet değil, inşa eden ve imar eden devletiz. Tankını, topunu, uçağını yapabilen, uzay araştırmalarına başlamış bir milletiz.
Pazar günü pikniğe gidilmemekte. Herhangi bir iş de yapılmamaktadır. İrade-i cüz'iye ile kendi elimizle kendi istikbalimizi tayin edeceğiz.

Lütfen; oyunuzu sandığa atmayın.

Oyunuzu kullanın...

Bir süre elinizdeki oya bakın, onunla konuşun.. Yalnızca kendinizin değil, evlâtlarınızın ve torunlarınızın istikbalini, refahını, saadetini, huzurunu seçecek veya batıracaksınız. Bir oy bir vebal değil, bir oy belki de bin vebaldir. Hiç kimse kararsız olmamalı. Hele hele sandığa gitmemezlik etmemeli. Kimsenin haklı da olsa kırılmaya, küsmeye hakkı olamaz.

En iyi terazi vicdandır. Seçmen vicdanını dinlemeli, kalbine danışmalıdır. Bir İttihat Terakki yanlış seçimi, bize bir imparatorluğu kaybettirdi. Bugün Türkiye, bir devin uyanışı döneminde ve bir imparatorluk şafağındadır. Küçük ve basit politik kıskançlık ve hesaplarla bu kızıl elma yere düşürülmemeli. Birlik zamanıdır. Dirlik zamanıdır. İliklere kadar sorumluluk zamanıdır.
Dâvâmız, gâyemiz ve hedefimiz; yeniden birinci sınıf insan, birinci sınıf millet ve birinci sınıf devlet olmaktır. Bunu yapmaya kim ehil ise emanet, ehline verilmeli. Eshab-ı Kiramla Şanlı Peygamber -aleyhisselam- arasında geçen konuşmayı bir kere daha ve bin kere daha hatırlamalı:

-Yâ Resulallah, kıyamet ne zaman kopacak?
-Emanet ehline verilmediği zaman!!!...

.29 Mayıs Bayramı

2015-05-29 01:00:00

A -

A +

İstanbul Türk'ün eline geçeli 526 seneyi bulmasına rağmen Elen topluluğu'nun içinde O, hâlâ unutulmaz bir rüyadır. Ve ebediyen Bizans'ın malıdır. Aradan bin sene de geçse Elen milliyetçiliği için bir yas günüdür.

O çağ açma, zamana yeni bir renk katma gününü biz de sükût geçirmekle sanki o yası haklı görüyoruz.

İstanbul'un fethini mahalli kutlama sınırları içinde bırakmak bütün ısrarlara rağmen bunda inat etmek!.. İstanbul'un fethi sadece Türk milleti için değil topyekûn İslâm milleti için bir bayram günüdür. Çünkü o gün, hilal'le salip'in mücadelesinde zaferi kesinlikle hilal'in kazanması şanlı günüdür.

Türk milleti adına hareket edenler, bir nice zamandır 29 Mayıs 1453'ü de onun büyük kumandanını da inkâr içindedir. Millet Fatih Sultan Mehmet'i gönlünde nesilden nesile aktararak yaşatırken -birçok gencimizin ismi nedir?- millet'in bağlı olduğu değerlerden kopmuş olanlar bu gönlü çürütme çabası içindedirler.

Bu yanlış gayret, Fatih'in asil nesline o korkunç kötülükle başlamıştır. İstiklâl Harbi bitince bütün suçlar bir el çabukluğu ile Osmanlı Hanedanına yüklenmiş ve tarihin o büyük ailesi kundaktaki çocuktan yürüyemeyecek haldeki ihtiyara kadar sürgün edilmiştir. Özbe öz Türk ve gerçek Müslüman olan bu sürgün insanların çektiklerini aslında başımıza ne gelse kefaret olarak ödeyemeyiz. Bu ailenin çilesini öğrenmek isteyenler K. Mısıroğlu'nun "Osmanoğullarının Dramı" adlı kitabını okumalıdırlar.

Arkadan Ayasofya ibadete kapatıldı. Bu ibadet hakkına ve Müslümanın hürriyetine kelepçe takılması, Müslüman Türk'ün haysiyeti ile oynanması hıristiyan batı dünyasına prim verilmesi idi. Bu primle yola çıkan bir yeni idare istikbalde elbette muvaffakiyetsizlikle karşılaşacaktı.

Nitekim öyle oldu. Ayasofya'nın üstünden Peygamber'in sancağını indirenler elli yıl sonra Türk bayrağını bile inkâr ve reddeden soysuzlaşmış bir nesille karşılaştılar... Neticeden bu bedbaht gençlikle beraber O'nunla tarihi ve inancı arasındaki geçitleri tıkayanlar da sorumludur.

Yeni nesillerin de büsbütün elden çıkması istenmiyorsa kuvvetli bir tarih şuurunun işlenmesi, ruhlarda nakış nakış bir tarih aşkının doğumuna çalışılması şarttır.

Bu da 29 Mayıs'ın Millî Bayram haline getirilmesi Ayasofya'nın hürriyetine kavuşturulması ile olacaktır.

Neden, Türk Milletinin sevdiği insanların asıldığı zamanlar zorla bayramlaştırılmak istenir de hakiki bayramlar göstermelik usullerle atlatılır?

Neden o eşsiz gün ve kumandanı ancak mahallî bayramlarla yaşatılmak istenir?

Fatih'e, 29 Mayıs'a, İstanbul'a tarihe bağlı mağdurların ve Ayasofya'nın sahibi yeni bir nesil bütün gayretlere rağmen doğmuştur..

"Fatih'in İstanbul'u fethettiği yaşta"ki bu yeni gençlik dâvâsının şuurundadır.

29 Mayıs bu gençlikle beraber Fatih Nesli'nin yanında olan Türk milletine ve İslâm dünyasına kutlu olsun...

29 Mayıs Fetih Bayramını teklif eden bu yazı, 29 Mayıs 1978 günü Türkiye gazetesinde Pırıltı ismindeki sütunumuzda çıkmıştır.

.YOKLUĞA MAHKUM ETMEK!

2015-05-28 01:00:00

A -

A +

Genelleme yaparak batıyı bütün insanı, kurumu, medyası ve her şeyi ile kötülemek ne kadar yanlışsa yine genelleme yaparak o batıyı aynı unsurları ve her şeyi ile gözde büyütmek sahip olmadığı değerleri ona izafe etmek de o kadar yanlıştır. Bunlardan birincisi nefretin ifadesidir, ikincisi de beyaz adamı "sahip" olarak görenlerin ruh hali.
Bize yakışan, üçüncü dünyalılara mahsus psikolojilerden, komplekslerden uzak durmaktır. Hırıstiyan batı dünyası, sıcak savaş haçlı saldırılarına devam imkânı bulamayınca bunun yerini psikolojik haçlı saldırıları aldı. Bunu iki türlü yaptılar. Doğrudan taarruz ve içerden devşirme taraftarlarıyla.
Bu devşirmeler, Tanzimattan bu yana mevcuttur. Onlar, batıya ait her şeye hayran çeyrek aydınlardır. Çeyrek aydın, köklerinden kopmuş, beyni sömürgeleşmiş, gönlü esir olmuş kayıp nesillerdir. Batı, üstünlük psikolojisini kitabı, sineması, modası, medyası, müziği ve her türlü propaganda aletiyle yürütürken ışıltılı hayatlarla da sömürgeleşmiş beyinlerden istifade etti.
Avrupa, Amerika gazete veya tv'leri aleyhimize ilk defa yazıp çizmiyorlar. İki sene evvel bir Danimarka gazetesi, bu yılın başlarında ise bir Fransız dergisi, ifade özgürlüğü maskesiyle Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- ve dinimize, tesettüre, doğu insanına kin ve gayzla saldırdılar.
Bunu yapabilenler Türkiye veya İslâm coğrafyasının diğer taraflarındaki iktidarlara haydi haydi saldırırlar. Batıda medya, Yahudi sermayesinin güdümündedir. Bu medya, kendini tarafsız, insaflı ve üstün gösterir. Üçüncü dünyalı sömürge beyinler de buna kanarlar. Zannedilir ki yazdıkları mihenk, konuştukları ölçü, dedikleri tartışılmayacak kadar doğrudur.
Bizde ve doğu âleminde öyle görüldü ve öyle gösterildi ki oralardaki bir gazetede çıkan bir makale veya haber, ya âbâd eder veya berbat eder. Halbuki içerdeki adamları, o yazıları hazırlar ve NYT gibi gazeteler de bunu neşrederler. Öyle zamanlar oldu ki bu tezgâh haber veya makaleler yüzünden Ankara'da hükümetler tedirgin oldular. Tezgâhı düne kadar vahşi batının buralardaki yamakları işletmekteydiler. Şimdi paralel fedailer de devreye girmiş vaziyette. Bir kısım lobi malzemesi yapılmış Amerika ve Kanadalı parlamenterlerin çıkışlarıyla eş zamanlı olarak New York Times da namluya sürülmüş vaziyette.
Bu gazetenin yaptığı haberin akıl ve mantıkla izahı mümkün değildir.
-Erdoğan Türkiye'sinin üstünde kara bulutlar dolaşmaktaymış. Basın hürriyeti kalmamışmış ve bu yüzden Amerika ve NATO Tayyip Erdoğan'a haddini bildirmeliymiş?
Acaba düşündükleri Türkiye Sisi'si kim?
Böyle bir sorumsuz haberi Hotanto'daki bir gazete yayınlamaz. Ama NYT yayınladı? Parayı her şey görenler, bunu hayrına yapmazlar. Haberi, kimlerin neler vererek yaptırdığını MİT elbette ortaya çıkartacaktır. Bu sebeple Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan da devlet erkânından başka kimseler de böylesine kirlilikleri günü gelince konuşmak üzere bir kenara kaydetmenin dışında kaale almamalılar. Ademe yani yokluğa mahkûm etmek, ne derlerse ne yazarlarsa yazsınlar dönüp bakmamak en doğrusudur.
Bunların yermesinden değil, övmesinden korkmalı.

.BU DÜNYA DARBECİLERE KALMADI!

2015-05-27 01:00:00

A -

A +

27 Mayıs 1960 günü belediye hoparlörlerinden yapılan anonslar, bugün gibi kulaklarımızda. Korkunç yalanlar söyleniyordu. Üniversite gençleri kıyma makinalarından geçirilmişti. Demokrat Parti iktidarına, Başvekil Adnan Menderes'e hakaretin her çeşidi yapılmaktaydı. Aileleri bile sokağa çıkamaz durumlara düşürülmüştü...

Kıyma makinaları, kuyruklar, düşükler.. diye sıralanan hakaretler elbette sürpriz değildi: Darbecilerin devirdikleri bir iktidarla onun başındaki insanları övmeleri beklenemez. O zaman darbe yapmalarının izahı mümkün olmaz. En süflisinden yalan ve iftiralar darbecilerin meşruiyet ve haklılık arayışları içindi...

Darbeci cunta, aslında iktidarın CHP'den DP'ye devri gününden beri vardı. Bugün bile şu asılsız iddia dile getirilebilmekte. Sanki İsmet İnönü, bir sabah kalkmış ve etrafını toplayarak "artık tek parti hayatı ile yola devam etmek ayıp oluyor. Dünyada böyle bir şey yok. Olanlara da faşist idareler denmekte. Biz cumhuriyeti aynı zamanda demokrasi gibi gösterdik. Bunlar yakışık almıyor. Tez zamanda bu hatadan dönerek çok partili rejime geçelim" demiş gibi tarihî gerçeklerle alâkasız yazılar yazılabilmekte. Halbuki, devir 1945'i bulduğunda yeni süper güç ABD, reis-i cumhur İnönü iktidarına çok partili hayata geçilmesini, geçilmediği takdirde bir takım ekonomik mahrumiyetlerin geleceğini ihtar etti. Bunun üzerine DP ve başka partiler kuruldu. CHP ancak hilelerle 1946 seçimlerini kazanabildi. 1950'de ise DP ezici bir çoğunlukla iktidarı devraldı.

DP 14 Mayıs 1950'de galip gelince ileride Turgut Özal'ın da yaşayacağı gibi Adnan Menderes'e mazbatası bir müddet verilmedi. CHP kodamanları "ne yani şimdi iktidarı Hasolara-Memolara mı bırakacağız?" diyorlardı.

Adı "Halk Partisi" olan bir politik oluşumun halka bakışı böylesine aşağılayıcı idi. Onlar, bu fakir ve garip halkı, yabancı sefirler, üstü-başı dökülür kıyafetler içinde görmesinler diye Ankara'da Ulus'tan bırakmayan kimselerdi. Halka bu gözle bakanlar o halkın diniyle ve diliyle alakalarını kesmişlerdi. Onlar "on yılda 15 milyon genç yarattıkları iddiasındaydılar". Bir yandan dolaylı-dolaysız şekilde İslamiyete, diğer yandan Osmanlı tarihine demediklerini bırakmıyorlardı.

Menderes Hareketi, milleti köklerinden koparmak isteyen yabancılaşmış sözde aydınlara "yeter söz milletindir!" demişti. Adnan Menderes'in iki tasarrufuyla iki sözünü hiç affetmediler. DP iktidarıyla birlikte Ezan, asli şekliyle okunur olmuştu. Osmanlı Hanedanının kadın mensupları da Türkiye'ye gelebiliyordu. Bunları affetmediler. Başvekil, bir nutkunda "bu millet isterse Hilafeti de getirir" demişti, bu da affedilmedi. "İstersem orduyu yedek subaylarla idare ederim" sözünü de bir kenara yazmışlardı.

CHP, üniversite, medya ve asker vesayeti işbirliği hâlindeydi. Ancak bir şey yapamıyorlardı. Hem Amerika faktörü vardı ve hem de DP seçimlerde yüksek oy alıyordu. 1957'den sonra Adnan Menderes, İskenderun Demir Çelik ve İzmir Aliağa tesisleri için Washington'dan destek bulamayınca Rusya'ya yöneldi. Bu yöneliş, bu defa CHP, üniversite, medya ve askerin yolunu açtı. Rejisör Londra'ydı. Tıpkı Sultan Abdülaziz darbesinde olduğu gibi üniversite talebeleri sokağa döküldü. 27-28 Nisan 1960 Gösterileri bir ayaklanmaydı. Turan Emeksiz diye bir talebe bir tankın altında kalarak öldü. Bu genç darbeden sonra "devrim şehidi" ilan edildi. Büstü yapıldı, bir gemiye adı verildi vs. Nice zaman sonra gizli TKP üyesi olduğu ortaya çıktı.

Neticede şartları olgunlaştırıp darbeyi yaptılar...

Adalet adına yüz karası bir mahkeme, utandıran bir yargılamayla idam kararları verdi. Devleti 10 yıl boyunca yüksek muvaffakiyetle yöneten ve elbette Türkiye'ye çağ atlatmış Adnan Menderes ve iki arkadaşı idam edildiler. Ne hazindir ki onları idam eden bu darbeye "Hürriyet ve Anayasa Bayramı" dendi. Darbe adına paralar ve pullar basıldı. Bir kısım ebeveynler evlatlarına "Cemal" veya "Gürsel" adını verdiler. "Darbe" koyan olmadıysa da "Devrim" adı verilen çocuklar oldu. Adam asmanın bayram yapıldığı tek ülke olmuştuk.

Bugün 27 Mayıs cinayetini işleyenler, suça karışanlar ve yardım edenler hiç de iyi şekilde anılmıyor. Darbeci sahte kahramanlar, önceleri bir dudakları yerde bir dudakları gökteki devler gibidirler. Zaman geçince saklanacak yer bulmakta zorlanırlar. O bandolu marşlı darbelerse karakol önüne bırakılmış nesebi meçhul bebekler gibi sahipsiz kalır.

27 Mayıstan sonra Plevne Marşı tahrif edilmişti. Törenlerde çocuklara okutulan bu bozulmuş marşın bir mısraı şöyleydi:

-Kahrolası diktatörler bu dünya size kalır mı?

"Diktatör" dedikleri Adnan Menderes ve arkadaşlarıydı.

Bugün anlaşılıyor ki kendi kendilerine lanet ettiriyorlarmış...

.TÜRK ASRI

2015-05-26 01:00:00

A -

A +

İçinden büyük dramlara maruz kalarak geçtiğimiz yirminci asrı, şu bölümlerle mütalaa etmek mümkündür:
Trablusgarb, Balkan, I. Dünya, Sarıkamış, Çanakkale, İstiklâl Harbleri'nden meydana gelen "Sıcak Harp Yılları", II. Dünya Harbi sonrası 1945'ten 1990'a kadarki "Soğuk Savaş Yılları", 1923-1950 arası Tek Parti iktidarının gardırop devrimleriyle vatandaşı şekillendirmeye çalıştığı "Zorbalık Yılları", 27 Mayıs 1960'tan 28 Şubat 1997'ye kadar 10 yılda bir tekrarlanan "Darbe Yılları", 1960'lı '70'li yıllardakilerle beraber 1990-2002 tarihleri arasındaki "Koalisyon Yılları" 1978 Ekonomik krizi, 1995 Ekonomik krizi, 2001 Ekonomik krizinin yaşandığı "Yokluk Yılları"...
Yirminci asır, bilhassa II. Dünya Harbi'nden sonra diğer milletler için bir kalkınma, büyüme ve gelişme süreci olurken bizim için kayıptır. Geçen asrın ilk 22 yılı ile soğuk savaş dönemindeki ideolojik ve ayrılıkçı kavgalar yüzünden ölenlerle birlikte rahat 400 bin insan kaybımız vardır. Bu asırdaki kalkınma, huzur ve istikrar yılları en fazla 25 yıldır. O yıllar, dışarıya karşı ekonomik bağımlılık, ticari bağımlılık, politik bağımlılık, askerî bağımlılık yıllarıdır. Böyle bir tarihten rövanş alınması lazımdı. Biz tarihten alacaklıydık. Bunun için de ufuk, cesaret ve çalışma olmalıydı. "21. Asır Türk asrı olacaktır!" sözü, merhum Turgut Özal'a aittir. Kendisi bugünleri göremedi. Fakat açtığı yoldan 21 Asra başlayan AK Parti, bu fikrin gerçekleşmesi için büyük işlere imza attı.
Önümüzdeki büyük hedef, Türkiye'nin 21. Asrı fethedip etmeme meselesidir. 7 Haziran seçimleri, bu fethin eşik noktasıdır. Bir çok alandaki dev hamlelerle bu yola girmiş bulunmaktayız. Böyle bir fırsat, 1683 II. Viyana hüsranından 2002'ye kadar geçen üç asrı aşkın zamandaki 317 yılda ilk defa yakalanmıştır. Ancak henüz her şey bitmiş değil. Tüneller yapıldı, hızlı tren devrede, uçaklar dolmuş seferi yapıyor, hastanecilik hizmetleri, insana yakışır güzellikte ama "Marka İnsan, Marka Şehir ve Marka Şirket", "2023 Büyük Türkiye", "Osmanlı Milletler Topluluğu" ve "2071 Cihan Devleti Türkiye" ideallerinin gerçekleşmesi için Türkiye'nin AK Partiyi anayasayı değiştirecek bir güçle iktidar yapması şart ötesi şarttır. Aslolan partiler değil milletimiz, milletimizin değerleri ve istikbalimizdir. Ustalaşmış kadrolar varken meçhule hatta belki maceraya sürüklenmeye ihtiyaç yok.
İttihat Terakkinin macera, romantizm ve kumarı bize bir imparatorluğu kaybettirdi.
Hayata geçmiş hizmetler ve önümüzdeki yüksek hedeflerle 20. Asrı Türk Asrı yapmak, Turgut Özal'ın ruhunu şâd etmek için sandık başında mührü vicdanımızla "evet" pusulasına basmalıyız.... Parti seçmiyoruz, istikbalimizi tayin ediyoruz.
21. Asrın Türk Asrı olması demek, 1.750 milyarlık İslâm âleminin ve mazlum milletlerin kurtuluşu demektir.

.7 HAZİRAN YA DEVAM YA TAMAM!

2015-05-25 01:00:00

A -

A +

Ne kadar doğrudur bilmiyoruz ama "AK Partili kararsızlar"dan söz edilmekte. Ateş olmayan yerden duman çıkmayacağına göre mümkün olabilir. Bir de 7 Hazirandan sonrası için koalisyon hükümetinden söz edilmekte.

Kararsızlık, hayal kırıklığı veya türlü sebeplerle küskünlükten doğar. Ama o söz ne der? "En kötü karar, kararsızlıktan iyidir!" Kararsızlığın derinleşmesi, nemelazımcılığa götürür. Halbuki söyleyecek sözü olanın, dâvâsı, gayesi ve ideali olanın küsmesi mümkün değildir.

Dâvâ insanı küsemez, sırtını dönemez, bana ne diyemez. Dâvâ insanı, kan kussa bile "kızılcık şerbeti içtim" der. Terör örgütü mensuplarının batıl yolları uğruna canlarını verebilmeleri ibretlik değil midir? Ne partiler mukaddes ve ne de parti mensupları azizdir. Kıymetleri dâvâmıza, büyük sevdamıza hizmetleri nisbetindedir.

Allah için söylemek, hakkı teslim etmek lazım ki AK Parti iktidarında 10 yıla bir asır sığmıştır. Bugün bu parti bir kitle partisidir. Kitle partilerinde bir çok düşünceden insanlar vardır. Bunların eşit olması mümkün değildir.

Üstelik bu dönemde AK Parti, genel başkan değiştirmiş, üç yılı doldurmuş tecrübeli kadroların yerini yeni isimler almıştır. İsabetsiz adaylar olabilir. Hata ve yanlışlar da mümkündür. Bunların bir kısmına biz de bizzat şahidiz. Fakat aslolan temsil mevkiindekilerin samimiyetleri, fikirleri ve gayretleridir. Recep Tayyip Erdoğan, mitinglerle vatandaşın ufkunu diri tutarak önümüzdeki büyük hedeflerin puslanmaması için canhıraş bir şekilde çalışmaktadır. Başbakan Ahmet Davutoğlu, bütün iyi niyetiyle o ilden diğer ile koşturmaktadır. Bakılacak, kıymet takdir edilecek öncü isimlere dikkat etmek gerekir.

Biz, Türkiye'nin 1960'tan bu yana yaşayan şahitlerindeniz. Darbeler, ekonomik krizler, hükümet buhranları, koalisyonlar, milletvekili pazarı kurulması, IMF mandası, beş kuruşa muhtaçlık, tüpgaz, benzin, su kuyrukları yaşadık. İlaç, margarin yağ, ampul poşet yokluklarını gördük.

Kararsızlık, kırgınlığa ve küskünlüğe, o da yanlışlığa düşürür. Bunların neticesinde koalisyonlar gelebilir. Koalisyonlar, Türkiye'nin kayıp yıllarıdır. Yokluk yıllarıdır. İstismar yıllarıdır. Şeklen tek iktidar olsa da iş başında hükümetçikler vardır.
Koalisyon mecburiyeti geri gitmek demektir.

7 Haziran seçimleri eşik seçimdir.

Ya 2023, 2071, Kanal İstanbul, büyük hava meydanları, yollar, sağlık hizmetleri vs artarak devam edecek veya belirsizliğe düşülecektir. Sandığa bırakılan oy, bir kâğıt parçası değildir. O, Türkiye'nin, bu coğrafyanın istikbaline dair bir karardır.

Son söz:

Dere geçerken at değiştirilmez. AK Parti'nin birinci parti olacağına şüphe yok. Ancak anayasayı değiştirecek sayıyı elde etmesi lazım, başkanlık sisteminin gelmesi lazım. Darbe mahsulü bu anayasa, Türkiye'yi taşıyamaz.

Türkiye'deki seçimler bütün bölgeyi, bütün İslam âlemini ve bütün dünyayı alâkadar etmektedir. 7 Haziran eşiğini ya aşacağız ya düşeceğiz.

.TEZ

2015-05-22 01:00:00

A -

A +

Medeniyetimizi bir bütün olarak düşünmeye mecburuz! Edebiyatın kültürümüzde, dünkü ve bugünkü fikir hayatımızda etkinliği görmezlikten gelinemez...

Sanat hayatımızın her çağında edebiyat daima ön sırayı tutmuş, bereketli bir edebiyat dünyamız sağlıklı bir biçimde kalitesini yitirmeden varlığını devam ettirmiştir yakın zamanlara kadar. Yakın zamanlara kadar şairlik de âdeta, yöneticilik kadar aranan bir nitelikti bir devlet adamı için. Gerçi bu yönde bir kanuni zorunluluk yoktu; fakat toplumdaki yoğun kültür birikimi her aydını olduğu gibi bir Padişah'ı bir Sadrazam'ı bir Vezir'i bir Şeyhülislâm'ı da buna zorluyordu.

Selçuklu dönemi, siyaset ve ilim alanlarında olduğu gibi edebiyat hayatımız için de bir hazırlık, bir geçiş dönemidir. Uzun ve mutlu bir bahara götüren bir ilkbahardır. O yüzden düşüncelerimize esas olan Osmanlı çağıdır; bademlerin çiçeklerini bütün güzelliği ile açtığı rüya çağı...

Eski sanat hayatımızda yalnızca şiir ve mimari görkemli bir seviyeye ulaşmıştır dense yanlış olmaz bir bakıma. Gerçi İslâm harfleriyle soyut resmin zirvesine ulaşmışlardır hat sanatçılarımız; fakat bu, tezhip sanatımız ve bazı diğer sanatlarımızla beraber istisnadır. Bunların dışında eski güzel sanatlar dünyamızda tiyatro, romancılık, hikâyecilik resim ve heykelcilik sanatına ilgi gösterilmemiştir. Musiki ise toplumda yaygınlaşmamış bu sanatla da az insan uğraşmıştır. Yalnız hikâyeciliğimiz mistik bir tarzda mesnevilerde o gün de yaşıyordu diyebiliriz. Ama gene de mensur biçimde hikâyecilik yoktu.. Sanki, sanatçı İslâmiyetin "çok söz söyleme!" emrinin bir gereği olarak düz yazıyı nefsine yasak etmiş; bunun yerine meramını, düşünce ve zevklerini mısralarda ifade yolunu seçmişti. Kısa fakat yüklü, fakat keskin mısralarda.

Mihrak daima manzum yoldur.

Halk, basit duyuşunu Halk Edebiyatında şiirle, aydın, kemal noktasına yükselmiş fikir duygu ve hülyasını divan edebiyatında şiirle, mutasavvıf, ilâhi aşkını Tasavvuf Edebiyatında şiirle dile getirmiştir.

Münevver her çağda olduğu gibi Osmanlı çağında da dünya kültürü ile alâkalıdır. Bu sebeple o söyleyişine İran edebiyatından esinlenerek aruz veznini seçmiştir. Ancak bu hiçbir zaman basit bir taklit olayı olarak düşünülmemeli ve takdir olunmamalıdır... Bugün bir sürrealist akımın, bir egzistansiyalist akımın edebiyatımıza girmesini olağan karşılayıp da o çağdaki aydınımızın belli kültür alışverişini yermek objektif aydın düşüncesine aykırı düşer. Kaldı ki o devirde müşterek bir İslâm kültürü ve bu kültürün ortak mesajı, ortak kahramanları olduğu unutulamaz. Bir de şu realiteyi hatırlatalım ki edebiyatımızın her üç stilinde de yani halk, divan, tasavvuf edebiyatlarında dile getirilen aynı inanç aynı doktrindir... Divan edebiyatındaki "aşk", "kadın", "mey"... vs. gibi kavramların birer sembol ve mücerred ifade biçimleri; birer imaj kristali oldukları unutulmamalı. Divan şairi "din dışı" şiir söylememiştir. Kılıç tutan eller nasıl "ilâyı kelimetullah" Allah'ın ismini yüceltmek için vuruşuyorlardı ise; eli kalem tutanlar da aynı gaye uğruna şiirlerini yere, göğe ve rüzgâra yazıyorlardı...

Edebiyatımız, mimari, tezhip, hat gibi sanatlarımızla beraber medeniyetimizle bir paralellik göstermiş; devletinin kuvvetli olduğu dönemlerde ne kadar bol sanatçı yetiştirmişse zayıfladığı zamanlarda da bu kaynak kurumaya yüz tutmuştur. Divan şiirinin son temsilcisi, nihaî zirvesi Şeyh Gâlip'tir.

Bunun dışında Âkif ve Yahya Kemal de eserlerini aruzla vermişlerse de bu sadece şekilde benzerliktir.

Tanzimat Edebiyatı ile birlikte tiyatro, roman, hikâye, resim ve öteki sanat şubeleri de estetik dünyamıza girmiş; ve edebiyat bu tarihten sonra kitleleri daha kuvvetle tesirine alıcı bir yaygınlığa ulaşmıştır... Bunlardan bilhassa şiir, piyes, roman ve hikâyeden önce anti teolist "batıcı" görüşler; bilâhare Marksist doktrin âzami istifade etmiştir; ki Marksist-Leninist edebiyat hâlâ bu vadide alabildiğine at koşturmaktadır...

Yerli düşünce bir yeniden toparlanış içindedir. Her alanda, medeniyetimizin her dalında olduğu gibi sanat alanında da çağın ortasına ölmez anıtlarımızı dikecek üstün sanatçılarımızı yetiştirme zamanı gelmiştir!.. Nerede romancımız, nerede hikâyecimiz, hangi cihette kaldı yeni şairlerimiz... Gözlerimiz yoruldu beklemekten!..

Bal arıları göç edince papatyaların, sümbüllerin, reyhanların etrafında yabanî arılar vızıldamaya başladı. Nerede bu çiçek düşmanları arıları kovacak dost arılar?

Sosyalist düşünce bu vâdide söyleyeceğini söylemiştir. Bitmiştir Marksçı edebiyat!.. Zaten bitmemesi anormal olurdu metâfiziğe inanmayan, ruhu ve mücerredi tanımayan bu edebiyatın.

Evet medeniyetimizi bir bütün olarak görmek; sanatın medeniyetimizin bir parçası olduğunu unutmamak zorundayız. Sağ düşünce, sanat ve edebiyatı kurtarmak onu kendi asli gayesine emanet etmek zorundadır!

Son sözü söylemeden büyük şair Hâfız'ı dinleyelim: "Hâfız, şiir söyler... Cihan sayfasında ömründen yadigâr olarak ancak kaleminden çıkan bu yazılar kalır."

Çağ, kalem bahadırlarını bekliyor; çağı kalemleri ile aydınlatacak bahadırları...

Bu yazı, 23 Kasım 1976 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

.EN SAHİPSİZ AZINLIK!...

2015-05-21 01:00:00

A -

A +

BM/Birleşmiş Milletler Teşkilatı, ismi eskiden Burma, sonra Birmanya şimdilerdeyse Myanmar olan memlekette yaşayan Müslümanları, "dünyanın en sahipsiz azınlığı" olarak kabul etmekte...

Myanmar, 50 milyon nüfuslu bir güneydoğu Asya devleti. Rohingya veya Arakan Müslümanları denen azınlık, Arapça "rahmet" kökünden geldiği de ifade edilen Rakhine yani Arakan Eyaleti'nin kuzeyindeler. Sayıları 1 Milyondan fazla olan Arakanlıların 800 Bini Myanmar'da, 300 Bini Bangladeş'te kalanı da Malezya'da yaşamakta.

Başta rahipleri olmak üzere Arakanlı budistler, oldum olası bahaneler çıkartarak Müslümanlara rahat vermemekte, hayatı zindana çevirmekteler. Müslümanları diri diri yaktıkları bile olmakta. Merkezi iktidar, taraflar arasında hakemlik yapacağına tam aksine o da insafsız uygulamalar içindedir. Müslümanların evlenmeleri engellenmektedir. Evlenseler bile doğan çocuklara eğitim yaptırılmamaktadır. Nüfus kâğıdı verilmemektedir. Ev sahibi olmaları mümkün değildir. Barındıkları yerler, en kötü gecekondudan bile kötüdür.

Bu gayrı insani uygulamalar, BM'yi bile insafa getirmiş olmalı ki Arakanlıları "dünyanın en sahipsiz azınlığı!" ilan etmiş....

Hayatları, halleri ve çektikleri bu olunca mecburen doğdukları toprakları terkle hicret etmek istemekteler. O zaman da insan tacirlerinin eline düşmekte ve köle muamelesi görmekteler. Arakan Müslümanları, Bangladeşliler ve Afganlıları taşıyan kaçak insan gemileri, uzunca bir zamandır Hind okyanusunda dolanıp durmaktadır. Vaziyetlerini "sefalet" kelimesi anlatmaya yetmez. Buna rağmen bu zavallıları Tayland, Malezya ve Endonezya kabul etmedi. Bu noktada BM prensipleri ve genel sekreterin sözlerine de aldırmadılar.

Bu "en sahipsiz azınlık" dünyanın gözü önünde derme çatma gemilerde yemeksiz, ilaçsız beklerken nihayet Endonezya, Malezya ve Tayland dışişleri bakanları lutefederek bir ortak hal tarzı bulmak için toplandılar. Bu karar, bugüne kadar nerede olduğu meçhul Filipin'i mülteci kabulü hususunda harekete geçirdi.

Bu sahipsizlere "bırakın ölsünler!" telkinlerine rağmen yardım eden sadece Açe'li balıkçılar olmuş. Fedakârlıklarıyla 1500 kadar Müslümanı kurtarmışlar. Kurtarmaya da gayret ediyorlar...

Açe Sultanlığı, Endonezya'nın otonom bir bölgesidir. Bayrağı kılıç ilaveli Türk bayrağıdır. Kanuni'den itibaren yardımcı olmuş, gönül birliği yapmıştık. 5-6 Sene evvel geçirdiği depremde de Türkiye hemen imdadına koşmuştu...

Meseleyi, bu dramı "vah vah" diyerek geçemeyiz:

Nüfusu 50 Milyonu aşkın bir devlette 50'de bir bile tutmayan bir azınlığın varlığına tahammül edilememekte. Bunun sebebi o azınlığın Müslüman olmaları ve üstelik de sünni Müslüman olmalarıdır. Eğer budist yobazlığın işlediği vahşetin binde biri hırıstiyanlara yapılsaydı, papalık da dünya da ânında ayağa kalkardı.

Gerçek şuki Şarki Türkistan, Arakan, Afganistan, Filistin, Kırım, Somali... nerede sünni Müslüman varsa orada sahipsizlik, işgal zulüm, açlık, yoksulluk bulunmaktadır. Eğer Türkiye, 2023 için hedef aldığı 10. Büyük kudret olmayı bugün gerçekleştirmiş olabilseydi Arakan'da bu zulüm yaşanmaz, çocuk, kadın ve yaşlısıyla 8 Bin insan açık denizlerde ölüme terk edilmezdi. Acı gerçek şu ki 1 Milyar 750 Milyonluk dünya Müslümanları da sahipsizdir. İİT vs sadece göz boyamadır. Müslümanlara dünyanın azınlığı muamelesi yapılmakta...

Burada şunu da demeden geçemeyeceğiz. Suriyeli, üstelik de çoğu Türkmen mültecileri ölüme göndermeyi seçim vaadi yapan Türkiye muhalefeti, lütfen kimlerle aynı saflara düştüğüne dikkat etsin.

Bir sözümüz daha var:

Hani Müslümanlar kardeşti?

Öyleyse vücudun bir yeri azaptayken neden diğer yerler bunu duymaz? Bu nasıl kardeşlik ki Türkiye'de Müslümanlar, muhafazakârlar, dindarlar, israf, depdebe, lüks ve şaşaaya gömülmüşken öte yanda 1 milyon Müslüman budistlerin zulmü altında kıvrım kıvrım kıvranmaktadır?

.HDP'NİN BÜYÜK İMTİHANI

2015-05-20 01:00:00

A -

A +

Hamit Fendoğlu, vatansever ve gözüpek bir Kürt siyasetçiydi. Malatyalıydı. 27 Mayıs darbesine karşı muhalefet ettiğinden hakkında dâvâ açıldı. Ancak O, dâvâya rağmen Adnan Menderes ve Celal Bayar'ı müdafaa etmeye devam edince savcı, ek iddianameyle idamını talep etti. Adalet Partisi kurulunca bu partiden vekil oldu. 1 Aralık 1977'de Malatya'dan bağımsız belediye başkanı seçildi. Sonra AP'ye geçti. 17 Nisan 1978 günü gelini ve torunlarıyla birlikte evindeydi. Kapısı çalındı. Postacı bir paket getirmişti. Paketi bizzat kendisi açtı. Açmasıyla birlikte korkunç bir infilak neticesi Hamit Fendoğlu, gelini ve iki torunu hayatlarını kaybettiler...

Hâdise bir Alevi-Sünni çatışması çıkartmak için yapılmıştı. Çevre illerden Malatya'ya akın akın insanlar yığıldı. Vaziyet tehlikeliydi. Askerî birlikler de devreye girdi. Halkı teskin etmek isteyen bir savcı ve bir subay bıçak ve kurşunla yaralandı. Şehirde asayiş bozulduğundan dolayı Malatya hava meydanı uçuşlara kapatılmıştı. Cenazeye iştirak etmek maksadıyla yola çıkmış olan Celal Bayar, Süleyman Demirel, Necmettin Erbakan, Alpaslan Türkeş, Esenboğa'da saatlerce beklemek zorunda kaldıktan sonra Malatya'ya ve oradan da definlerin yapılacağı Bulgurlu Köyü'ne gidebildiler.

Terör, vukuuna iki yıllık bir zaman kalmış olan 12 Eylül 1980 darbesini meşrulaştırmak için Malatya'da şiddetli bir gerginlik meydana getirmişti. Bu katliam, DP iktidarını, Başvekil Menderes'i girdaba düşürmek isteyen Ahmet Emin Yalman, suikastinden sonra fakat 28 Nisan E Muhtırasının verilmesinden sadece 10 gün evvel işlenen ve 3 Hıristiyanın boğazlandığı 18 Nisan 2007 tarihli Zirve Kitabevi cinayetinden öncedir.

Önceki sabah HDP'nin Adana ve Mersin binalarına yapılan eş zamanlı saldırılar, bize Hamit Fendoğlu vak'asını hatırlattı. HDP Seyhan ilçe başkanlığı 4 katlı bir binanın 3. katında. Kargocu bir paketi getirip misafirleriyle oturan ilçe başkanı Hüseyin Beyaz'a teslim ediyor. Başkan, paketi teslim aldıktan sonra açmaya başlıyor ki tıpkı Hamit Fendoğlu'nun elindeki paket gibi dehşetli bir infilakla patlıyor. Makam odasının duvarında yarım metrelik delik açılıyor, kattaki cam ve çerçeveler yere iniyor.

Aynı dakikalarda bir patlama da HDP Mersin binasında meydana geliyor. Bir gün önce başkanlığa bir saksı çiçek gönderilmiştir. Ancak kimin gönderdiği bilinmediğinden kabul edilmez. Bunun üzerine saksıyı getiren adam, onu terasa bırakıp gider. İşte bu terk edilmiş saksı da Adana'dakiyle beraber aynı anda patlar.

Bereket ki iki olayda da ölüm yok...

Yaptığımız nakiller de göstermekteki bu tip cinayetler, ya bir darbe öncesinde olmakta veya bir genel seçim öncesinde. Bu defa ilaveten bir de Barış Süreci devrede. Onun için böyle bir tertip karşısında soğukkanlılığı terk ederek erken beyanatlar vermek çok kere sahiplerini mahcup eder. Kürt nüfusun olduğu batı illerinin seçilmesi tesadüf değildir..

Ortadaki mesele, HDP'nin Türkiye partisi olması, baraja takılsa bile bunu hazmederek bir sonraki seçime hazırlanma olgunluğunu göstermesi ve dağ macerasının bitmesiyle kardeş kavgasının ebediyyen son bulmasıdır. Bu, ortak büyük arzudur. Şu var ki 30 yıldır devam eden terör, bazıları için zenginleşme sebebi olmuştur. Bütünüyle iç barışı tesis etmemiz, komşu devletlerden, uzak devletlere, komşu istihbaratlardan uzak istihbaratlara ve mikro PKK'lara kadar bir çok merkez ve ideolojinin kabul edemeyeceği bir keyfiyettir.

Emniyet ve adliye bilgileri elde edilmeden ezbere bir suçlamayla saldırıları iktidar yaptı veya kendini mağdur göstermek için HDP yaptı demek acelecilik olur, faillerin işine gelebilir. Böyle gelişmelere rağmen sağduyulu hareket edebilmek HDP için önemli bir imtihandır.

.HDP ÜZERİNE KONUŞMAK

2015-05-19 01:00:00

A -

A +

Kürt hareketi için seneler senesi "dağdan inin gelin mecliste siyaset yapın! Ne diyorsanız mecliste dile getirin!" dedik. Bunu gerek biz sütun sahibi yazarlar ve gerekse parti sözcüleri tekrarladık.
Bu hareket ise iki yol takip ediyordu:
Biri terör, diğeri mecliste temsilcilerinin olması. Hareketin siyasi kanadı çok parti adı altında toplandı. Kapatıldıkça veya kendi istekleriyle kapattıkça farklı bir isim aldılar. HDP son isim midir bilmiyoruz? Bu insanlar, milletvekili seçimlerine parti olarak girmeyi göze alamadılar. 12 Eylül rejiminin mahsulü yüzde 10 barajı mevcuttu. Engeli, kendi buluşları olan bir yolla aştılar. Bağımsız aday olarak seçimlere girip daha sonra partilerini meclise taşıdılar.
Bu hikâye, 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçimine kadar böyle sürdü. O tarihte cumhurbaşkanını ilk defa halk seçecekti. 3 adaydan biri de HDP genel başkanı Selahattin Demirtaş'tı. Sn Demirtaş, Cumhurbaşkanlığına aday olmuş, Türkiye'nin başına geçmek için halkın rızasını istemekteydi. Bu sebeple yurdun her yerinde mitingler yapabildi. Nitekim belki tahmin bile edemedikleri bir yüzde ile 9.76 oy aldı. Baraj kapısına dayanmış olmak, HDP'yi yüreklendirdi. 7 Haziran 2015 seçimlerine bağımsız adaylarla değil, parti olarak gireceklerini açıkladılar. Bu açıklama, evvela tereddütle karşılandı. Barajı aşma kaygısından dolayı vazgeçebilecekleri tahminleri dile geldi. Fakat alınan karardan vazgeçilmedi. HDP bugün diğer partilerle aynı şartlarda hatta MHP'den daha geniş bir sahada çalışarak seçimlere hazırlanmakta.
HDP'nin parti olarak seçime girme kararı, Abdullah Öcalan'ın mı, Dağın mı, HDP parti yönetiminin mi? bilmiyoruz. Manzara o ki bu karar hepsinindir. Böyle bir karar alınmasının esas sebebi ise 9.76 sayısıdır. 9.76 HDP için altın tepsi içinde gelen bir fırsattı. Bu fırsatın başrol oyuncusu, bir önemli başarı yakalamıştı. Ne var ki Arap Pınarı/Kobani hadiselerinde eski alışkanlıklara dönerek Kürt vatandaşları sokağa çağırınca 52 kişi hayatından oldu. Amme mülkü büyük zarar gördü. Sonuç, derhal 9.76'ya aksetti. O yüzde aşağılara düştü. Adı geçen hareket, buna rağmen seçimlere parti alarak girme kararı aldı. Bu karar, "dağdan inin, meclise gelin; Türkiye partisi olun!" davetlerine bir cevaptır.
Gündemdeki soru malumdur:
-HDP barajı aşar mı?
Samimi kanaatimiz şu ki HDP bu seçimde barajı aşamayacaktır. Bunda unutuldu zannedilse bile 52 ölümle çıkan kargaşanın payı vardır. Buna ayrıca şu vahim hatalar eklenmiştir. Selahattin Demirtaş, partisine iki talihsizlik yaşattı. Bir ithamı ise çürütemedi. Bunlardan biri, Taksim Meydanı'yla Kâbe-i Şerif kıyaslamasıdır. İkincisi Diyaneti lağvetmeye dair söyledikleridir. Üçüncüsü de Cumhurbaşkanı sn Tayyip Erdoğan'ın "elimizde kayıtlar var. Dağda Kürt gençlere bizim dinimiz Zerdüştlüktür diye eğitim vermekteler!" İthamına dair sükût edilmiştir.
Bu ülkenin Kürtleri, bu ülkenin en dindar insanları içinde yer alırlar. Şafiî mezhebindeki Kürtler için İslamiyet her şeydir. PKK ise Stalinci, ateist, sosyalist bir örgüt olarak ortaya çıkmıştır. Muhafazakâr ve dindar Kürtler, HDP'nin, Kürt hareketinin hiç bir şüpheye yer vermeyecek şekilde ateistlikle alakasını kestiğine dair vicdanî kanaat sahibi olmazlarsa bu partiye oy vermeyeceklerdir.
Hal böyle olunca HDP barajı aşamaz...
8 Haziran 2015 tarihine gelince. O gün HDP'nin ve Kürt hareketinin demokrasiyle, imtihan günüdür. Ya neticeyi olgunlukla hazmedip "nerede ne hata yaptık?" diyerek bir sonraki seçimlere hazırlanır, barış süreci üzerine titrer veya haşinleşir ve terör için düğmeye basarlar. HDP'nin kötü geçmişe dönmeyeceğini tahmin etmekteyiz. Aksine baraj altında kalması dolaylı olarak kendine de yarayacaktır. Böylece AK Parti, anayasayı değiştirecek güce erebilir. O zaman Yeni Türkiye şartlarında yüzde 10 baraj diye bir engel kalamaz.
Bir dönem barajı aşamamak o partiyi bitirmez.
Yeter ki samimi olsun, olgun davransın ve parti olarak çalışsın.

.MISIR'DA CİNAYET KARARI

2015-05-18 01:00:00

A -

A +

Geçen hafta darbe mahkemesinin seçilmiş cumhurbaşkanı Muhammed Mursi ve arkadaşlarına 20 yıl civarında kararlar vermiş olması cuntacı general Abdülfettah es Sisi ile darbecileri tatmin etmemiş olmalı ki buyrukla hareket eden mahkeme bu defa Cumhurbaşkanı sn Mursi ve arkadaşları hakkında idam kararı verdi. Darbeye karşı direnişin yiğit ismi şehide Esma Bedii'nin babası Muhammed Bedii ile İsrail'in şehit ettiği Raid el Attar dahi idama mahkûm edildi.

İdamlık suç nedir?

Muhammed Mursi ve arkadaşları, hangi ağır suçu işlediler ki hayatlarının ortadan kaldırılmasına karar verildi?

İnsan, bu sorunun cevabını öğrendiğinde kulaklarına inanamıyor. Demokratik yolla iş başına gelmiş Mısır Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi'nin Hamas kadrolarıyla görüşme yapmış olması idamlık cürüm sayılmıştır. Halbuki Hamas, Filistin'de seçilmiş bir iktidardır. Velevki öyle olmasa; iddia edildiği gibi bir "örgüt" olsa bile onlarla görüşmek idamlık suç sayılabilir mi? Filistin, Mısır'a komşudur. Filistin'de Hamas ve El Fetih diye iki ağırlıklı unsur mevcuttur. Mısır-İsrail-Filistin üçgeninde cereyan eden hareketler Mısır'ı alâkadar etmektedir. Bir devletin bir örgütle doğrudan veya dolaylı bir münasebeti varsa o devlet ilgili istihbarat veya diğer birimleri vasıtasıyla onlarla müzakereler yapar. Bunun son örneği Türkiye ve "Barış Sürec"dir. Mümkündür ki İsrail de Hamas'la görüşmüştür.

Kararı veren, aslında ne taşeron Sisi ve ne de kukla mahkemedir. Hüsnü Mübarek zamanında Mısır Filistin hudut kapısı kapatılmıştı. Filistinlilerin açtıkları tünellerin çalışmasına da izin verilmiyordu. Filistin nefes alamaz haldeydi. Yukardan da bombalar yağıyordu. Muhammed Mursi, hududu ve tünelleri açtı. Bu yüzden Yahudi sermayenin güdümündeki sömürgeci başkentler, Kahire'de darbe yaptırıp binlerce insanın ölümüne sebep oldular. Onlar için önce İsrail, sonra yine İsrail vardır.

Mısır'daki darbenin bir sebebi budur, diğer sebebi de Akdeniz çevresinde Sünni hükümetlerin iktidara gelmeleridir. Bir tarafta Türkiye, Filistin'e sahip çıkıyor, diğer tarafta Mısır destek oluyordu. Hal böyle olunca "Arap Baharı" denen proje tehlike karşısında kendini zehirleyen akrep gibi intihar etti. BOP/Büyük Orta Doğu Projesi nasıl ki Afganistan ve Irak'ı mahvettiyse Arap Baharı da Libya, Mısır, Yemen ve Suriye'yi mahvetmiştir.

Arap Baharı'nın gelmesiyle halkın meydanlara dökülerek devirdiği Hüsnü Mübarek hapse atılmışken Mursi idaresinin Recep Tayyip Erdoğan'la ahenkli şekilde çalışması üzerine kıdemli diktatör hapisten çıkartılarak O'nun yerine meşru cumhurbaşkanı hapse konmuştur.
Şimdi verilen bu cinayet kararının infaz edilip edilmemesi Mısır Müftüsü'ne bağlıdır. Muhammed Mursi'nin iktidar seyri Sultan Abdülaziz'e benziyor. Sultan, devlette kimi vazifelendirdiyse onlar, masonlarla işbirliği yaparak cuntalaşıp kendisine cephe aldılar. Cunta toplantı halindeyken Fetva Emini Kara Halil çağrıldı. Midhat Paşa, bu şahsa "Padişah aklını zayi eylemiştir; hakkında fetva verir misin?" dediğinde "hekim raporu olmadan bunu nasıl yapabilirim?" diye haysiyetli bir cevap vereceğine "bu hayrlı işe çarşaf kadar fetva veririm!" diyerek ne kadar kara vicdanlı olduğunu göstermiştir. Kara Halil "fetva" adlı katilnameyi hazırlamış, Şeyh'ül İslam Hayrullah Efendi de bunu şerli eliyle tasdik etmiştir. Darbenin bir numaralı faili Hüseyin Avni Paşa gibi Midhat Paşa ve Hayrullah Efendi de Sultanın tayin ettiği isimlerdi...

Abdülfettah es Sisi, Muhammed Mursi'nin seraskeri/genel kurmay başkanı Hüseyin Avni Paşasıdır. Mısır Müftüsü Ali Cuma'nın Kara Halil olup olmayacağı mes'elesine gelince; ümitler zorlanmakta. Müftünün beyanatlarına bakılırsa her şey bitmiş görünüyor. Dünya ise Adnan Menderes'in idamında olduğu gibi sahnedeki bu dramı susup seyretmekte.

.ŞİFA RÜZGÂRI

2015-05-15 01:00:00

A -

A +

Ortadoğu baştan başa bir harabe, bir virâne. Bir zamanlar bülbüllerin şakıdığı bu iller yarasalara kalmış. Bengisuların çağıldadığı bu topraklarda şimdi kirli sular göl göl olmuş şurada burada. Bir ölüm meltemi esmiş bu yerlerde... Billur seslerle dolup taşan köşkler, saraylar, konaklar gözyaşını içine akıtan bir mâtem evi. Çeşmeler, sebiller yetim bir çocuk gibi sığıntı ve susturulmuş. Gonca güllerin açtığı has bahçeler zakkumlarla dolu. Oymalı, nakışlı evler beton yığınlarına terk ediyor yerlerini acımasız yangınlarla.

Kutlu Nil, Kutlu Fırat, Kutlu Dicle... duyarlı olmaya çalış biraz neler söylüyor işiteceksin ey Ortadoğulu!

Mekke, Medine, Şam, Bağdat, Taşkent, Buhara, Kahire, İstanbul... dikkat et neler diyor sana ey Ortadoğulu! Ne hakikatleri haykırıyor enkaz yığınına, yangın yerine dönmüş bu kentler, mezartaşları ile, bakımsız veli ve Padişah türbeleri ile, kütüphâneleri ile, medreseleri, kervansarayları, ulu çınarları ile!

Eğer tahammülüne güveniyorsan dinle bunları ey Ortadoğu'lu, dinlemeye dayanabilirsen dinle!

Yüreğinin şerha şerha olacağından korkmuyorsan, yüreğine bir inme ineceğinden korkmuyorsan git kir içindeki III. Selim, III. Mustafa türbelerine, git bir levhanın bile çok görülerek -12 Martta- indirildiği duvarları militanların yazdığı yazı ve astıkları afişlerle dolu II. Mahmud, II. Abdülhamid türbelerine, git Çırağan Sarayına, git Topkapı Sarayına, git Edirne'ye, git Bursa'ya, git Konya'ya, git Harput'a, git Yemen'e, git Karacaahmet'e... İnceden inceye bütün olanları düşün, düşün, düşün... Onlara değil bizim halimize ve insanlığımıza ağla!

Fakat unutma âciz insanlar ağlar. Ağlamak ne bir çare, ne de işimize yarar... Biz seni bir ağıt için çağırmıyoruz!

Ey ulu İslâm milleti, ey Ortadoğu'lu kardeşim.

Çoğumuz henüz dünyada bile yokken bu mübarek topraklarda tek bayrak dalgalanıyordu. O zaman bütün kalpler aynı gâye için çarpıyor, eller aynı amaç için Allâh'a uzanıyor, aynı ideal için, biricik ideal için yaşanıyor ve can veriliyordu. Ölüme bir şeref takının altından geçilip gidiliyordu.

Fakat su uyudu, düşman uyumadı. Dedelerimizin bir anlık gevşeklikleri; birlikten uzaklaşıp yer yer bölünmeleri asırların kin ve kompleksini içinde taşıyan dışımızdaki dünyayı birleştirdi onları kuvvetlendirdi. Onlar hâkim oldular dünyaya. Onların sözü geçer oldu çağda. Gün geldi harpler oldu. Fakat bizimle alâkası olmayan muharebeler... Ama bizi de soktular savaşa sırf yıkmak için... Çalışan kazanır tabiî... Düşmanlar ve kötü niyetliler muratlarına erdiler. Ve sen, ben, o... Yani biz, yani İslâm milleti böyle ufalandık, böyle öksüz kaldık.

Aradan yarım asır geçti. Bir Almanya kalkındı, bir Japonya doğruldu, senin dünkü kölen bir Yahudi devleti kurdu; fakat sen hâlâ gerisin, hâlâ yaşadığın trajediyi idrak edemiyorsun...

Ey Ortadoğulu.

Bir an için bile unutma; sen Das Kapital'i Kur'an'a, Marx'ı Peygamberine, doları tarihine tercih eder, sen öz medeniyetine sırt çevirir ve; ya nihilizm'e ya tiranizm'e veya kapitalizm'e, ya sosyalizm'e yahut iç tehlike olarak İslâmın Martin Luther'lerinin uydurduğu vehhabiliğe, reformculuğa gönül verir yani kâinatın tek hakiki ideolojisine cephe alır veya içten çarpıtma gafletinden vazgeçmezsen bil ki üçüncü sınıf insan muamelesi görmekten, haysiyetsizce yaşamaktan kurtulamayacaksın...

Ey Müslüman.

Yangına uğrayan Ortadoğu'nun sadece müşahhas plândaki zenginliği değildir. Sen tarihine olduğun kadar, ruhundaki saraylara, ruhundaki sebillere de ihanet içindesin. Asıl ruhundaki çeşmeler kurutulmuş. Fakat hemen yanıbaşında ölüme terk edilmiş Sultanahmet Çeşmesi'ni göremediğin gibi ruhundaki susuzluğu da sezemiyorsun. Su diye sarıldığın her şişe kezzapla dolu.

Ey kardeşim.

Çeyrek davalar uğruna savaşma! Senin dâvan ne sadece Filipinler, ne yalnızca Keşmir, ne Filistin, ne Kıbrıs, ne Kırım, ne Kafkasya, ne Batı Trakya... senin kavgan diğerleri ile beraber bunların hepsi... Ancak bu halinle hiçbir şey yapamazsın; ölümsüz pırıltılara dönmedikçe, ruhunda yeni bir bâd-ı saba esmedikçe sen yenilgiden zafere geçemeyeceksin!

Nasıl ki uğursuz bir sam yeli ile öldün; bir bâd-ı saba ile de dirileceksin... Velilerin, bilginlerin, şehidlerin, kahramanların, mazlumların dualarıyla beslenen bir bâd-ı saba ile.

Ey Ortadoğulu.

Kurtuluşun, kalbini bu şifa rüzgârında yıkayıp yıkayamamana bağlı...

Bu yazı, 18 Kasım 1976 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

.İNSAN KAÇAKÇILIĞI ASRIN AYIBI!

2015-05-14 01:00:00

A -

A +

Anketçiler, değişik şehirlerin işlek caddelerinde vatandaşlarla anket yapsalar ve onlara "size göre bugünkü en önemli olay hangisidir?" diye sorsalar acaba kaç kişi seçimleri, doların yükselişini, bazı politikacıların diğerlerine haşin davranmalarını bırakıp da "Van'da donan çocuklarla anne!" diyecektir.
İnsandan daha değerli bir şey olmadığına göre gündemdeki en önemli olay, Van'da sınırı geçmek isterken donan kaçaklardır.
Şu haberi işitip de yürekten vurulmayan insanlığını sorgulamalı. Dün Van'ın Çaldıran ilçesinin Hangedik Mahallesi yakınındaki huduttan geçmek isteyen 33 kaçaktan 6'sı çocuk, 1'i kadın 7 kişi donarak hayatlarını kaybetmişler. Muhtemelen bir anne ile bir kaç çocuğu birlikte dondular. Diğer anneler ise çocuklarının gözlerinin önünde donarak can çekişip ölmelerine şahit oldular. Bir adam, gözlerinin önünde eşi ve çocukları ölürken çaresiz şekilde gözyaşı döktü, kendini paraladı ama bir şey yapamadı. Bir veya bir kaç kardeş, anne ve kardeşleriyle oldukları halde donmalarına engele olamadılar. Onların buz gibi vücutlarına sarılmaları hiç bir şeyi değiştirmedi.
Dün güne 301 Soma maden şehidimizin yılı dolduran acılarıyla başlamıştık. Onların arkada kalan eş, çocuk, ana ev babalarıyla kalbimizi burkuluyordu ki üstüne Van haberi geldi...
Artık neredeyse haftada bir kaçak göçmen faciası yaşanmakta. Son zamanlarda Akdeniz onlara mezar olmaya başladı. Yüz yolcu kapasiteli bir gemiye çoluk-çocuk 300-400 kişi binebilmekte ve fizik kanunlara aykırı bu seyahat, faciayla bitmekte. Veya kara yoluyla da Çaldıran'daki gibi ziyanlar olmakta. Burada bir mağdurlar, bir simsarlar ve bir de zalimler var. Mağdurlar belli. Simsarlar, onların son birikimlerini de alarak ümide taşımak isteyenler. Zalimlerse sabıkalı sömürgeciler:
Dünyadaki 200 devletten G20 denen yüzde 10'luk 20 devlet kalkınmıştır. Yüzde 5'e tekabül eden 10 devlet tam kalkınmıştır. 10 devletin 5'i ise dünyanın patronudur.
Zaten onların bir kısmı aynı zamanda Güvenlik Konseyi baronları. BM'ye 193 devlet üye ama KKTC gibiler de mevcut olduğundan 200 saydık. 200'ün 20'si kalkınmış. Diğer devletlerin yarısı orta halli ise yarısı fakir. O yarının yarısı da insana yakışmayan şartlarda. Şu var ki kalkınmış, hatta patron devletlerde bile gelir dağılımı adil değildir. Amerika'da parkta yatıp kalkan evsizlerin sayısı 2.5 milyondur.
Dünyanın en geri kalmış bölgeleri ise Afrika, Batı Asya, Güney Asya ve Uzak Asya'dır. Bu nüfusun ciddi bir kısmı aynı zamanda Müslüman ülkeler.
Önce sanayi inkılabıyla birlikte Afrika, İslâm alemi, Amerika, Güney Amerika, Avustralya ile uzak deniz ve kıtalara haçlıları, misyonerleri ve tüccarlarıyla açılabilen emperyalist devletler, gittikleri yerlerde yerlileri öldürdüler, köleleştirdiler, mankurtlaştırdılar ve yer altı ve üstü zenginliklerini sömürüp kendi memleketlerine taşıdılar. Köle yaptıkları insanların dinlerini ve dillerini de değiştirdiler.
Bugün dünyada adalet yok. Merhamet yok. Eşitlik yok. İnsaf yok. Acıma hissi yok. Sahte tebessümlerin hâkim olduğu, insanın alet gibi, makina gibi düşünüldüğü ben merkezli, çıkar merkezli bir dünyadayız.
Geri kalmış yahut üçüncü dünyalı denen sömürülmekten bitmiş insanlar, hiç olmazsa kendilerinden sonraki nesilleri için refah toplumlarına, gelişmiş kalkınmış ülkelere dâhil olarak kurtulmak istemekteler. Bu arzuya kimse yanlış diyemez. Bu netice, insan kaçakçılığını doğurmuştur. Tükenmiş toplumlardan refah toplumlarına kaçış, bu boğulan, donan veya yakalananlardan yahut harplerle sığınanlardan ibaret değil. Hızlı bir trafik var. Bu trafik devam ettikçe dramatik haberler de trafik ışıklarındaki dilenciler de bitmez. İnsan kaçakçılığı ve onunla şu veya bu kadar ilgisi olan organ kaçakçılığı, uyuşturucu ticareti, fuhuş ticareti dünyanın diğer yüzüdür.

.DARBELER YILLARIMIZI ÇALDI

2015-05-12 01:00:00

A -

A +

İnşallah, bir yol kazasına uğramazsak 2023'te dünyanın 10. Büyük gücü olacağız. Hedefimiz ve azmimiz böyle. Hâlihazırda ilk 20'nin içinde, 16-17 aralığındayız. 10. Büyük güç olma yürüyüşümüzden, böylesine yüksek bir hedefimiz olmasından dolayı memnunuz. Bu, artık kimsenin vazgeçemeyeceği, millî ve millete mal olmuş bir hedeftir.
Şu resmettiğimiz bir gerçektir.
Ne var ki aynı gerçeğin bir de diğer yüzü var:
Eğer; 27 Mayıs darbesi yapılmasaydı Türkiye, Cumhuriyetin 50. yılı olan 1973'te olmasa bile 2 Bine varmadan 10. Büyük kuvvet olmuş olacak, bugün 2023 için daha ileri hedefleri konuşacaktık.
1839 Tanzimat ve 1923 Cumhuriyet arasındaki Osmanlı devlet hayatını mahveden iki büyük ihanetten biri, Sultan Abdülaziz Han'ın darbe ile tahttan indirilerek katledilmesi, diğeri de Sultan Abdülhamid Han'ın 31 Mart 1909 darbesiyle tahttan indirilerek Selanik'te bir Yahudi'ye ait bir köşke sürgüne gönderilmesidir. Sultan Aziz'in suçu devletin dış borçlarını kapatma noktasına gelmesi ve donanmayı açık denizlere çıkartmak üzere olmasıydı. Açık denizlere çıkamayan, uzak kıtalarla ticaret yapamayan bir devlet, büyüyemez veya büyüklüğünü koruyamaz. Sultan Abdülhamid'in suçu ise Sultan Aziz sonrası kısa dönemdeki çarpıklıklarla iflas etmiş hazineyle teslim aldığı devleti tıp, bayındırlık, demiryolu, eğitim gibi alanlarda sür'atle kalkındırmasıydı. Bir suçu daha vardı. Filistin'de İstikbalin İsrail devletine müsaade etmemişti. Bu sebeple Alatini Köşkü O'na inadına zından yapıldı. Bu iki Hakan'ı Jöntürk ve ittihatçı ahmaklarla masonlar ve düveli muazzama hal etti. Sadrazam Talat Paşa'nın masonlukta üstadı azamlık derecesine kadar gelmiş olması ve bugün bile biyografisinden söz eden bazı ansiklopedilerin dini hanesinin karşısında "Bektaşilik" yazması çok şeyi ifade etse gerektir. Garip olansa Ermeni intikam militanları tarafından Berlin'de öldürülünce Cumhuriyet hükümetinin ailesini maaşa bağlamasıdır. Halbuki aynı yıllarda Hanedan yurt dışına sürülmüştür, hem vatan hasretine ve hem de 5 kuruşa muhtaçtırlar.
Cumhuriyet döneminin ihanetlere başlangıç olan darbesi ise 27 Mayıs 1960'tır. Yine Masonlar, Kemalistler, kara cübbeliler, kara kalemliler ve kara postallılar ve düveli muazzama imalatı olan bu kanlı darbe, ona-buna karşı değil doğrudan doğruya halkın sevgilisi Başvekil Adnan Menderes'e karşı yapılmıştır. Merhum Menderes'in suçu da aynıdır. Türkiye'yi kalkındırmak. Camiler açılıyor, ezan asli sesine kavuşuyor, vatandaş insan olduğunu hatırlıyor, ticaret, iktisat ve bayındırlıkta hamleler yapılıyordu. Ezilmiş, horlanmış, garip vatandaşlar, köyden şehire, küçük şehirden büyük şehire, Adnan Menderes'in açtığı yollarla gelmişlerdir. Turgut Özal zamanında İstanbul başta olmak üzere illerimizde yapılan hamleler 27 Mayıs olmasaydı daha evvel gerçekleşecekti. Boğaziçi Köprüsü tâ Sultan Abdülhamid Han'dan beri gelen bir projedir. Bu sebeple bu köprüye O'nun ismi verilsin diyoruz.
27 Mayıs 1960 uluslararası intikam projesi, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980 ve 28 Şubat 1997'nin tetikleyici sebebidir. Esas zelzele 27 Mayıs'tır. Böylece içtimai yapının nevri dönmüştür. Sonrakiler artçı sarsıntılardır. Tamamının ortak tarafı kalkınmamıza, büyümemize, yerli hamlelerimize, dinimize ve bizi biz yapan ne varsa hepsine düşmanlık edilmesidir. İğfal, hile, yalan, saptırma iç ve dış çalışmalarla o boyutlara vardılar ki mankurtlaşan öz gençliği, öz ordusu, basını, sendikası ve maalesef cemaat zannedilen örgütü ve partisi ile bu millete, onun hedef ve değerlerine karşı 27 Mayıs 1960-17-25 Aralık 2013 arasında savaş açıldı, mühendislerimize varıncaya kadar öldürüldü...
Tanzimat öncesine, III. Selimlere kadar uzanmayıp da Sultan Aziz'e darbenin yapıldığı 30 Mayıs 1876'dan başlarsak; 1876-2013 arasındaki millî bünyemiz hançerlerle delik-deşiktir. Kalkınmamız, ancak aralarda fırsat buldukça olabildi.
İşte...
Bu sebeple...
Görüldüğü gibi.
Anlaşılması gerektiği gibi...
Küresel güçlerle onların içerdeki kuklalarının oyunlarını bozmak, yollarını kesmek, başa kuzgunların değil devletin geçmesi için...
Mutlaka...
Ama; mutlaka..
1982 darbe anayasası değişmeli ve Türkiye 1938-2010 aralığı hariç, tarihinin bütün dönemlerinde olduğu gibi yeniden, behemehâl Başkanlık nizamına geçmelidir. Yeni Türkiye'de yeni Türkiye düzeni kurulacaktır. Arkasından bu kadar ağır konuşulan Kenan Evren, toprağa verilirken O ve arkadaşlarının eseri bir yamalı bohça darbe anayasasıyla yola devam etmek abestir. Çürümüş bir anayasa ile yarınlar fethedilemez.

.KENAN EVREN

2015-05-11 01:00:00

A -

A +

Hadisi şerifte "mevtalarınızı hayrla yâd ediniz" buyurulduğundan Kenan Evren'e hatta belki çocuğuna Evren adı vermiş olanlardan bile çok kimsenin rahmet dilemek veya dilememek arasında zorlandığı kanaatindeyiz. Bu vaziyet, bir ölü için düşündürücü bir sondur!
Ortada bir tezat yok mu?

Naaşı, eski cumhurbaşkanı olduğu için devlet töreniyle defnedilecek. Burada icra edilen cenaze merasimi, en görkemlisiyle yapılsa; tabut, altından arabalarla veya eskici tablalarıyla taşınsa ahiret âlemi için zerrece faydası olmaz.

Kenan Evren, 12 Eylül darbesinin başı. Sonra da cumhurbaşkanı. Bu insan, hesap-kitap dışı olarak önce kara kuvvetleri komutanı, sonra da genelkurmay başkanı oldu. 12 Eylül 1980 darbesi yapıldığında AP/Adalet Partisi iktidar, Süleyman Demirel Başbakandı. Sokaklarımızda eylemlerin her çeşidi yaşanıyor, her gün 25 civarında genç ölüyordu. Vuruşan gençlerden hayatta kalanlar, bir oyunla sol-sağ-diye birbirlerine düşürüldüklerini, bir neslin toprağa, zındana ve hüsrana gömüldüğünü çok geç fark edeceklerdi.

11 Eylül günü 20-25 genç ölürken ne olmuştu da 12 Eylül ve takip eden gün ve aylarda hiç bir hadise yaşanmamıştı? Oysa Süleyman Demirel'in dediği gibi hükümet, silahlı kuvvetlere tam yetki vermişti. Buna rağmen darbe yapılıncaya kadar ciddi bir tedbir alınmamıştı.

12 Eylül Darbesi bir süreçle hayat bulmuştu:
Evvela, 1979 yılında Turgut Özal ekonominin başına getirilerek 24 Ocak Kararları denen tedbirlerle piyasalar düzeltilmeye başlanmış, ardından da genelkurmay başkanı ve kuvvet komutanları, cumhurbaşkanı Fahri Korutürk'e bir muhtıra vererek iktidar ve ana muhalefet partilerinin Türkiye'nin düzlüğe çıkması için birleşmelerini ihtar etmişlerdi. Cumhurbaşkanının şahsında siyasete göz dağı veriliyor ve iki partili bir koalisyon hükümeti kurulması isteniyordu. Olmayacak bir talepti. Fakat bunlar, darbe için mazeret hazırlıklarıydı.

Sokaklar kan gölüne döndüğü için darbe çığırtkanları, zaman zaman "ordu göreve!" diye pankart asıyorlardı. Turgut Özal, ekonomiyi düzeltmişti. İktidar ve muhalefet partileri ise muhtıraya rağmen birbirlerine mesafeliydiler. Böylece cuntacılar için darbe meşru olmuştu. Çünkü ilkeleri şuydu: "Şartlar, olgunlaşırsa darbe meşru olur!" Onlara göre şartlar olgunlaşmıştı. Bunun üzerine "kahraman Türk silahlı kuvvetleri emir-komuta zinciri dahilinde meşruiyetini kaybeden iktidara el koymuş", meclis feshedilmiş, parti liderleri ya sürgüne gönderilmiş veya saklanmışlardı. Darbe üzerine Amerikan başkentinde söylenen söz, her şeyi izaha kâfidir: "Bizim çocuklar, Ankara'da idareye el koymuşlar!"

Böylece Milli Güvenlik Konseyi kuruldu. Konsey üyesi darbeci generaller, ülkeye hükmetmeye başladı. Hapishaneler gençlerle dolmuştu. Neticede 600 bin kadar tutuklama, sayısı belirsiz tüyler ürpertici işkenceler, 50 kadar idam kararı oldu. Besliyeceklerine asıyorlardı. Bir soldan bir sağdan asarak da denge kurduklarını zannediyorlardı. İkbale kavuşan o generallerden bazıları dünyanın en zenginleri sıralamasına girdiler.

Darbe komutanlarının hazırlattığı 1982 Anayasası, bir geçici madde ile darbecilerin yargılanmalarına mani oldu. 2010'daki anayasa referandumuyla o geçici maddenin iptali üzerine darbecilerden hayatta kalanlar 2012'de hakim önüne çıkartıldılar. Pişman değillerdi. Kenan Evren'in rütbeleri söküldü. Hükümet devirmekten dolayı da idam demek olan ağırlaştırılmış müebbet hapse mahkum edildi. Bu karar halen Yargıtay safhasındadır. Klasik bir geç kalma yaşandığından şimdi kesinleşmeden düşecektir.

İşte böyle bir kimseye devlet töreni yapılmaktadır. Bir sanık, bir suçtan dolayı genelkurmay başkanlığından erliğe indirilirken o suçu yükselme basamağı yaparak cumhurbaşkanlığına çıkmaya dokunmamak eksikliktir. Bir fiilin yarısı meşru, yarısı gayrı meşru olamaz. Mahkeme, cumhurbaşkanlığı unvanını da iptal edebilirdi. Nitekim anayasada cumhurbaşkanının vatana ihanet halinde nasıl yargılanacağına dair madde mevcuttur. Hükümet devirmek, vatana ihanet sayılırken sanık önceki unvanıyla yargılanmış, sonraki unvanı ihmal edilmiştir.

Bu yüzden devlet merasimi, devlet mezarlığına gömmek vs hak etmediği fazladan bir muameledir. Bu bir tezat olmalı. Adı geçen fâni, şimdi öte âlemdedir. Orada mutlak adalet önünde hesap verecek. Okullara din dersi koymasının faydasına kavuşsa bile kul haklarından nasıl kurtulur? O zulüm ve işkencelerin bedeli nasıl ödenir?
Ne ibretlik, ne acınası bir hayat.
Ne zavallı bir ömür.

.NİÇİN YENİ ANAYASA?

2015-05-07 01:00:00

A -

A +

7 Haziran 2015 seçimlerinin temel vasfı, bir "anayasa seçimi" olmasıdır. Bu seçimlerle birlikte Türkiye, tarihinde ilk defa olarak bir sivil anayasa yapma imkânına kavuşabilir. Eğer kavuşulamazsa bu milletçe ayıbımız olacaktır.
1982 Anayasasını yaptıranları yargılayıp, onların eseri anayasa ile yıllar boyu devleti yönetmeye çalışmanın izah edilir tarafı yoktur. Yürürlükteki anayasa bir cunta zihniyetinin siparişi üzere hazırlanmıştır. Ekonomide 17. Büyük güç olan 2023'te 10. Büyük güç olmayı hedef almış, finansta, ulaşımda, sağlıkta, inşaat sektöründe, şehircilikte, istikrarda vs. büyük işlere imza atmış bir milletin sivil bir anayasa yapma başarısını da göstermesi gerekir...
Mevcut anayasanın, 1961 anayasasından devraldığı bozuk taraf "kuvvetler ayrılığı"na dairdir. 1961 Anayasası 27 Mayıs darbesini hukuken teminat altına almak isteyen bir metindir. DP devrilmiş, fakat Tek Parti dünya görüşünde olmayan insanların bir daha iktidar olmamaları, seçilseler bile muktedir olamamaları için kuvvetler ayrılığı, "kuvvetler parçalanmışlığı" şeklinde tanzim edilmiştir. Böylesine bozuk bir niyetin mahsulü olan maddeler, bugünkü anayasada da aynen devam etmektedir. Buna göre aslolan milleti temsil eden bir siyasi iradenin iktidar olması değil, belli bir görüşü temsil eden ideolojik saltanattır. Şeklen seçimler yapılır, meclis kurulur, hükümet teşkil edilir ama asıl iktidarı teşkil eden "elitler vesayeti" bunların üstünde ve ötesindedir. Bu vesayet yapısı veya kuvvetler parçalanmışlığında yüksek mahkemeler, jüristokratik bir mahiyet kazandığından bir numaralı unsurdur. Onu layüsel bir mevki kazandırılan asker takip eder sonra iki düzine kadar "anayasal kurum" .
Bu anaya sisteminde seçilmişler, sürekli itibarsızlaştırılır. Hatta onlara hakaret bir seviye tezahürü olarak pazarlanır. Kendi içinde kast yapısına dönüşmüş kuvvetler parçalanmışlığında, yeri geldiğinde hiç çekinmeden huzurda veya taşeron matbuat yoluyla cumhurbaşkanı, başbakan nezaket kuralları ayaklar altına alınarak rencide edilir, seçmen cahiller kalabalığı olarak görülür. Hâlbuki bu yapılanın adı politikadır. Politika, hazineden maaş alıp, seçimle iş yaptıkları mevkiye gelmiş insanlarla onları seçenlere hakaret etmek değildir. Yüreği yeten istifa eder, resmi kisvesini çıkartır ve sandıkla tartılır.
Bu itibarla yeni anayasa yapılmasının birçok sebebi var. Asıl ve odak sebepse kuvvetler parçalanmışlığı "fetret hukuku"ndan çıkıp anayasa müesseseleri adlı baronik yapıdan kurtulmaktır. Kuvvetler ayrılığı, elbette olacak, anayasa müesseseleri de elbette olacak, ama intikam saikli, kibirli duruştaki vesayetçi yapıda değil.
İşte biz bir teklif getiriyoruz:
Yeni anayasa, bu düzenlemeyi yapabilir. Yüksek yargı mahkemeleri ve diğer yüksek organların mensupları seçimle gelsinler. Kimse değil, onları doğrudan halk seçsin. Kimleri? Anayasa Mahkemesi, Yargıtay, Danıştay, Sayıştay, Yüksek Seçim Mahkemesi/Kurulu, YÖK, RTÜK gibi...
12 Eylül 1980 askeri darbesinin üzerinden 35 sene geçti. Yoluna büyük hedefler koymuş bir devlet, bugün hâlâ bir darbe anayasasıyla yönetilme abesliğini, fetret hukuku zaafiyetini dünyaya izah edemez.
Sivil, yerli, kısa ve toplumu kucaklayıcı bir hukuk abidesi yapmalı, böyle bir anayasa inşa ederek 2023, 2071 ve sonrasına yürümeliyiz. Zaten aksi vaki olursa bu yürüyüşte çok topallarız. Anayasa, bir devletteki ana kanundur, doğru adıyla esas teşkilat kanunudur. Kalan her şey bu kanuna göre şekillenir.
7 Haziran 2015 Seçimlerinde bu millete layık, milleti insanlık âleminde bir mahcubiyetten kurtaracak yepyeni bir anayasa yapacak çoğunluğun TBMM'ne girmesi lazım.

.7 HAZİRAN ANAYASA SEÇİMİDİR

2015-05-05 01:00:00

A -

A +

Türkiye'de ilk anayasa, 1876 tarihli Kanun-ı Esasi'dir. Sonrakiler 1921 tarihli Kanun-ı Esasi, 1924 Teşkilat-ı Esasiye Kanunu, 1961 tarihli Anayasa ve 1982 Tarihli Anayasa. Hepsi darbe mahsulüdür. Hepsi fevkalade, buhran ve bunalım günleri eseridir...

1876 Kanun-ı Esasi ile sultani idareden meşruti demokrasiye geçilmişti. 1921 Kanun-ı Esasisi, bir intikal kanunudur. 1924 Teşkilat-ı Esasiye Kanunu ile meşruti idareden cumhuriyete geçilmiştir. 1961 Anayasası, ideolojik sokak hareketlerinin önünü açmıştır. 1982 Anayasası 1961 Anayasasına bir nevi tepki kanunudur.

1876 ve 1961 Anayasaları çift meclislidir. Bu anayasaların tamamı Avrupa'dan kopyadır. Kendi topraklarımızda tabii seyri içinde doğup büyümemiştir. Tepeden inme, dayatmacı, Avrupa taşeronu okumuş fakat yabancılaşmış zümrelerin millete yer yer gözdağı vererek kabul ettirdikleri organ nakilleridir.

Son dört asırda sadece sanayide, teknolojide geri kalmadık. İlim ve fikirde de geri kalmışlığımız diğerlerine denk şekilde seyir gösterdi. Münevver, aydın veya entellektüellerimiz, bu boşluğu görerek eksiklerimizi, yaralarımızı, boşluklarımızı telafi, tedavi ve tamir cihetine gideceklerine tarihimizden gelen, medeniyetimize mahsus olan ne varsa onları inkâr ve reddederek yerlerine Avrupa mamullerini hiç bir sorgulama yapmadan kopyala yapıştır metoduyla getirip bünyeye yerleştirmeye çalıştılar.

Son bir buçuk asrımızın "ilerici" okur yazar zümresi sırasıyla Fransız, Alman, İngiliz, Amerikan ve Rus hayran ve güdümündedir. Kurtuluşu onların hayat tarzlarında aramışlardır. Tanzimat sadrazamlarının şu unvanlarına bakınız: İngiliz Said Paşa, Moskof Nedim Paşa. Daha bunlar gibi tahsil için veya asker olup da sefaretimize ataşe militer vazifesiyle gidip o memleketin hayranı olup çıkan devlet adamlarımız mevcuttur. Buna mukabil kendilerine "İslamcı" yahut "muhafazakâr" denen bazı okur yazarlar da başka türlü taklit ve hatalara düştüler. Onlar da dönem dönem Mısır, Suudi Arabistan ve İran'da çare arama yoluna gitmişlerdir.

Şu resmettiğimiz, yerli kalınmadığı, yabancı hayranlığının hastalık haline geldiği maddeden fikre kadar bize mahsus olanın imal edilemediği son bir kaç asrın hikâyesidir. Sosyal hayatımızdan, mimarimizden, edebiyatımızdan, askerliğimize, hukuka kadar neyimiz varsa yabancı komplekslere feda edildi. Bu tesbiti yaparken kendimizi dünyaya kapatalım teklifinde değiliz. Faydalı olan dünyanın neresinde olursa olsun alınabilir. Fakat kaba taklitçilik yapılması kötü. Üzerinde çalışıp bünye ile uyum temin edilmeli.

Bir üretimin kapağına TC yazmakla o yerli olmamakta.

Eğer kapağında böyle yazan anayasalar yerli olsalardı, cuntacılar, darbeciler imkân bulamayabilirlerdi. Bugüne kadar hayatımıza 5 Anayasa girdi. 1982 Anayasası, milletin üzerine su akıtan bir çatı haliyle varlığını sürdürmekte. Bu anayasayı hukuk tarihçilerine teslim ederek ilk sivil anayasayı inşa etme hususunda partiler -maalesef- uyuşamamaktalar.

Şimdi ümitler, AK Parti'nin tek başına anayasayı yapacak bir çoğunlukla meclise girmesinde. Böylece kendi eserimiz ve devleti yeniden inşa edecek bir anayasa yapma talihi doğar. Bu anayasadaki en mühim madde Başkanlık Sistemi olacaktır.

1982 Anayasasının bu devleti daha fazla taşıma gücü kalmamıştır. Cumhurbaşkanı halk tarafından seçiliyor olduktan sonra eski sitemde ısrarcı olmanın anlamı yoktur. Bu ısrarla mevcut anayasada kalmak yarınlarda ciddi sıkıntılar doğurabilir.

7 Haziran şu veya bu partinin meclise girmesi, iktidar olmasından ziyade Anayasa seçimidir. Herkes, duygularıyla, öfkeleriyle değil, aklı selimiyle hareket etmeli. Bu seçimle Türkiye'nin yarınları tanzim edilecektir.

.100. YILDA 253 BİN GENCİMİZ ÇANAKKALE'DE YÜRÜMELİYDİ!..

2015-04-27 01:00:00

A -

A +

Anzaklar yani Avustralyalılarla Yeni Zelandalılar dünyanın öbür ucundan kalkıp gelerek Arıburnu'nda "Şafak ayini" diye bir merasim tertiplemeseler ve her sene bunu tekrarlamasalardı Çanakkale'nin Türkiye tarafından keşfi daha bir hayli zaman bekleyebilirdi.
Memnuniyet gibi verilen haber bile aslında bir eksikliği ifade etmekte. Çanakkale'de gençlerimiz, ilk defa 2005 yılında birkaç bin kişilik bir kafile olarak yürümüşler. Bu sene yani zaferin, şahadetin 100. yıldönümünde ise 25 bin kişi yürüyüş yapmış. Bu sayı, mânâyı ifadeye yetmiyor. 24 Nisan 2015 Günü Çanakkale'de 253 bin gencimiz, şehidlerimiz mezarlarından kalkmış da yürüyüş yapıyormuşcasına yürümeliydiler. Üstelik bu sayı bütün Osmanlı coğrafyasından gelmeliydi.

Hâle bakınız ki Anzak, İngiliz, Fransız ve öteki milletlerden gelenlerin sayısı fazla olunca ayine iştirak 10.500 kişi ile sınırlanmak zorunda kalınmış... Bizde birkaç saatlik bir seyahat külfet sayılırken istilacı İtilaf Devletlerinin torunları uzak uzak diyarlardan kalkıp gelmeğe üşenmiyorlar.

Çünkü...

Onlar, yalnızca geçmişlerine hürmet etmemekteler; Gelibolu'yu, Çanakkale'yi unutmadılar. Mezarlarının olduğu yerleri azizleştirerek sahiplenme sürecindeler. Misafirperverliğin şartları yerine getirilmeli ama bu misafirlerin geliş maksatlarından da habersiz olmamalıyız. Onların Gelibolu Yarımadası üzerinde iddiaları hiç bitmedi. Lozan'da İngiliz delegesi Lord Curzon, buradaki mülkiyet haklarından söz etmiştir. İsmet Paşa'nın itirazı üzerine tabiri bilhassa kullandığını söylemekten çekinmemiştir. Fransız delegesi M.Barrere'nin konuşması ise daha da gariptir. Biz, der, nasıl ki Caber Kalesi'ndeki Süleyman Şah Türbesini Türk toprağı olarak tanıdıysak siz de Gelibolu'daki mezarları bizim toprağımız olarak tanıyın. Uzun tartışmalar sonunda 31 Ocak 1923 Tarihli Anzac Arazisi Diye Bilinen Toprak Parçası'ndan İstifade Şartları adıyla bir istimal/kullanma hakkı metne bağlanmıştır. Böylece mülkiyet verilmemiştir, hatta zilyedlik de yoktur. Kabir ziyareti, bakımı ve bekçilikle alakalı şartlar vardır. Buna rağmen cümleye dikkat etmeli "Anzac Arazisi Diye Bilinen Toprak Parçası..." Nitekim 10 yıl kadar önce bu milletler, Gelibolu'nun ilgili devletlerin üzerinde haklarının olacağı tarihi bir park haline getirilmesi için teşebbüsleri de olmuştu. Gelibolu Tarihi Yarımada Milli Park'ı 1973'te tescil ve ilân edildiği halde buna cür'et edebilmişlerdi. 24 Nisan 2015 Günü Arıburnu Koyu'nda şafak ayini 10.500 kişi ile sınırlanınca Antalya'da ayin tertiplediler. Kınamak yerine ibretle bakmalı. Yorgunlukları göze alarak gelip, dinlerinin ve milliyetlerinin gereğini yapıyorlar. Veya şöyle diyebiliriz; 1915'te memleketimizi, şehirlerimizi, yarınlarımızı istila için gelip Mehmedciği şehit edenlerin torunları, aradan bir asır geçtiği halde dedelerine teşekkür için her sene çoğalarak gelmekteler...

.24 NİSAN

2015-04-24 01:00:00

A -

A +

Jenosit veya soykırım, bir millet dinî, ırkî veya buna benzer diğer sebeplerle imha edilmesidir. Soykırımı kim, kime karşı yaparsa yapsın kabulü mümkün değildir. Hukuka aykırılık ve zorbalıktır. İnsanlık suçudur. Fakat ne denli ağır olursa olsun bir kavgaya "soykırım" demek de iftiradır...

"Zenginlik seviştirir, fakirlik döğüştürür!" diye bir deyimimiz vardır. Müreffeh asırlarımızda ne Yunanlılar, ne Bulgarlar ne Ermenilerle ve ne de diğerleriyle ihtilafımız oldu. Müslüman olan ve olmayan bütün kavimler, bayrağımız altında yüzyıllarca huzur ve sükûn içinde bir arada yaşadılar. Eğer adaletsiz bir idare olsaydı bu ihtilaflar çok önceki tarihlerde görülürdü.

Türkler, 26 Ağustos 1071'de Bizans'a karşı mücadele verirken Ermenilerle tanıştılar. 1071'den 1915'e 844 sene vardır. O kadarını saymayabiliriz. 1299'dan 1915'e olan 616 seneyi de ihmal edebiliriz. 1453'ü esas alırsak. 1453'ten 1915'e kadar 462 sene eder. Ermenilerle aynı topraklarda, aynı bayrak altında en az 5 asır boyunca beraber yaşarken Türkler, neden birden fikir değiştirip bu insanları imha etme yoluna gitsinler? Bir kere böyle bir karar, devrin hukuku olan şeriate aykırıdır. Şeriate göre böyle bir şey zulümdür. Eğer, o gün Osmanlı topraklarında bir Ermeni soykırımı işlenseydi bugün Ermeni diye kimse kalmazdı.

1915'te yapılan, imparatorluk hudutları içinde mecburi bir nüfus kaydırma tasarrufudur. O günkü dünyada Rusya, Kafkaslar ve Boğazlar üzerinden Akdeniz'e, Fransa ve İngiltere gibi devletler de Irak petrol havzalarına ulaşmak istemektedirler. Osmanlı devletinin varlığı bu devletlerin emelleri önündeki engeldir.

Düvel-i Muazzamanın nazarıyla Türklerin İstikbali Sarıkamış'ta karlara, Çanakkale'de toprağa, Orta Doğuda kumlara gömülmüştü. Harbi Umumi aleyhimize gitmekteydi. Bu sebeple bu engelin bertaraf edilme fırsatı doğmuştu. İçerde çıkartılacak isyan ve kargaşalar, yolları açacaktı. Ermeniler böylece kışkırtılmış, zihnen iğfal edildikleri için asırlarca birlikte yaşadıkları insanlara karşı katliama başlamışlardı. Bunun üzerine doğuda Kürtler başta olmak üzere Müslüman ahali meşru müdafaa mecburiyetinde kalmıştı. Meydana gelen mukatelede/çarpışmada her iki tarafta da büyük kayıplar verilmiş, büyük acılar yaşanmıştır. Devletin fakir düştüğü zamanlarda sömürgecilerin tertiplediği bir kanlı hadisedir. Esasında kazananı da yoktur.

Soykırım iddiasındaki Ermenilerin evvela tarihi doğru okumaları gerekir. Kimlerin kendilerini sömürdüklerini görmeliler. Tarihte sömürenler bugün de sömürmekteler. İkinci olarak da yaşanan zamandan ders almalılar. Jivkov, Bulgaristan'da 300 bin Türk'e tehcir tatbik etti. Biz bugün Bulgaristan'la kanlı-bıçaklı değiliz. İngilizlerin Ankara'ya kadar taşıdıkları Yunanlılarla da kin gütmüyoruz. Tarihte en büyük muharebeleri yaptığımız Ruslar, bugün ticarette büyük ortağımızdır. İngilizlerin Çanakkale'ye sevk ettiği Avustralya ve Yeni Zelandalılar burada dedelerimizi şehit ettikleri halde onların torunları her sene memleketimize gelmekteler. Şimdi Çanakkale Savaşlarının 100. Yılında bu defa Avustralya başbakanı Tony Abbott da misafirimiz. Ermeni diasporası, soykırım romantizmiyle Ermeni devletine ve milletine büyük zarar vermekteler. Halbuki Ermeniler, işgal ettikleri Azeri topraklarını terk ettiklerinde Türkiye sınırları tamamen açacaktır. Bugün 100 bine yakın Ermeni vatandaşı Türkiye'de ekmek peşinde. Sınırlar kalktığında bu sayı çok daha artabilir. Yarın Suriye gibi Ermenistan da bir felaket yaşıyor olsa onları kabul edecek yine Türkiye'dir. Nitekim, Türkiye, Nisan 2014'te bir şekilde hayatını kaybetmiş olan Osmanlı Ermenileri için taziye mesajı yayınladı. Bu sene yine acılar paylaşılmakta. Bir bakan Ermeni ayininde bulunacak. Türkçeyi çok iyi bilen Ermeniler, şu atasözümüzü de biliyor olmalılar: "Kanı kanla yumazlar, kanı suyla yurlar!"

Gün barışma, helalleşme, kan izlerini suyla yıkama ve acıları paylaşma günüdür.

Bu bereketli topraklar, bütün unsurlarıyla cümlemize bin yıl yetti. Eğer, eski ihtişamlı günlerimizdeki adalet ve insafla yaşarsak kıyamete kadar da yeter.

Diasporanın güdümlü soykırım romantikleri, "soykırım kabul edilecek, Türkiye tazminata mahkûm olacak, biz de toprak alacağız!" gibi ham hayalleri bırakarak meseleye sağduyu ile bakmalılar.

Son söz:

Ankara, Bakü'yü de yanına alarak Revan'a karşı ikinci bir barış sürecini başlatmalıdır.

.23 NİSAN

2015-04-23 01:00:00

A -

A +

Üç Aylarınızla kandilinizi tebrik ederiz. Bu rahmet, mağfiret ve kurtuluş mevsimi ile ilâhi teveccühe mazhar Regaib Gecesi ve Cuma Günü, inşallah, insanlığı içine düştüğü girdaptan çekip çıkartır, yeryüzüne huzurun, adaletin ve barışın dönmesine vesile olur. Ümmet-i Muhammed'in birlik ve dirliğine kapı aralar. Kalbler mâverada ve eller semadayken gönüllerin mazlum ve mağdurlarla olmasını, bir geceliğine, bir günlüğüne onların yerine kendimizi koymamızı dileriz.

Bir tarihi yapanlar vardır, bir de tarihi yazanlar. Tarih, tarihi yapanlar hayattayken doğru şekilde yazılamaz. Tarihi yapanlar hayattayken çok kere göze girme, daha fenası dalkavukluk, makam, mansıp, kapma ön plana çıkar. Böyle davranmayanlar da ceza görür:
İsmail Hami Danişmend'in "Osmanlı Tarihi Kronolojisi" adında 5 cildlik bir eseri vardır. Takvime göre küçük malumatlar arzıyla yazılmıştır. Bu eser çıktığında Tek Parti döneminin İstanbul Üniversitesi profesörleri, onu meydana yığarak ateşe vermişlerdi.
Sebep, eserde Atatürk'ten söz edilmemesidir. Halbuki Mustafa Kemal, Sultan Vahideddin'in yaveri olmasından itibaren sahnededir. Sofya ataşemiliteri olmuş, Trablusgarb harbine katılmış, Filistin'de Yıldırım orduları başındayken ağır kayıp yaşanmış ve sonraki malum gelişmeler. İ.H.Danişmend, bunları fazlasıyla bilmesine rağmen yine de bahsedememiştir.
Zira o tarihlerde daha sonra tâ bu asrın başına kadar devam edecek şekilde resmi tarihte bir çarpıtma hakimdir. Mustafa Kemal ve arkadaşlarının bir gün İstanbul'dan gizlice Bandırma adlı kırık bir vapura binerek 19 Mayıs 1919'da Samsun'a çıktığı yazılmıştır. Doğru ise bu değildir:
Sultan Mehmed Vahideddin, Anadolu'da işgale karşı yer yer başlamış olan kıyam hareketlerini teşkilatlandırmak için bir zabiti gönderme niyetindedir. Bunun için Almanya seyahatinde maiyetinde kendisine yaverlik yapan Mustafa Kemal'i düşünmüştür. Bunu düşünmüş, Yıldız sarayına çağırıp konuşmuş, satıp paraya çevirdiği atlarının parasını da tahsisat olarak kendisine vermiştir. Ayrıca gizlice gidilmemiştir. İngiliz işgalindeki İstanbul'da her taraf tutulmuştur. İngilizlerin "görülmüştür" kaydıyla izin vermeleriyle seyahat başlamıştır. Vapur da son derecede sağlamdır.
İsmail Hami Danişmend, bunları yazsa o günün şartlarında hayatını tehlikeye atabilirdi. Yazmayınca da fikren linç edilmek istenmiştir. O günler öyle bir tek parti demir pençesindedir ki TDK Sözlüğünde kemalizm maddesi şöyle yazar "Kemalizm: Türk'ün dini." Şiirler, nutuklar ve yakın günlere kadar okul andı hep bunu besler mahiyettedir.
Bu bahis çok uzundur; ancak kitaplara sığar.
Şu kadarcık malumattan çıkan netice ise şudur:
Adına ister "resmi tarih", isterse "yakın tarih" densin. Kimseye hakaret etmeden, fakat kimseye dalkavukluk da yapmadan 1839 Tanzimat Fermanından bu yana olan zaman tamamen ilmi kıstaslarla yeniden yazılmalı..
Devlette devamlılık esastır. İstanbul'da Meclis hayatı tehlikeye girince Ankara'da Büyük Millet Meclisi açıldı. Açılış Hacı Bayram-ı Veli Camii'nde dualarla yapıldığı gibi İngilizler, Meclis-i Meb'usan'ı dağıtınca buradaki mebuslar da Ankara'da TBMM'de toplandılar. Bu ilk meclis, millet iradesinin karşılığıydı. Muhalifi ve muvafıkıyla demokratik bir meclistir. Ama Mustafa Kemal ve etrafındakiler, vaziyete hakim olunca muhalifleri tasfiye ettiler.
Cumhuriyet, bir rejim modeli olduğu halde yakın zamanlara kadar demokrasi gibi gösterildi. Bilindiği gibi biri devlet etme, diğeri hükümet etme şeklidir.
23 Nisan 1920'nin 100. yılına şunun şurasında 5 sene var. Ardından Cumhuriyetin 100. yılı gelmekte. Fikri kalkınma da maddi kalkınma kadar değerlidir. Hatta belki daha önemlidir. Yalnızca hava limanını köprüyü vs. düşünmemeli. Tarihin köprüleri de sağlam şekilde tesis edilmeli.
Tarihi yapanlar sahneden çekildiğine göre Tanzimat Fermanı, Islahat Fermanı, Sultan Abdülaziz'in öldürülmesi, Ali Suavi Vak'ası, 1876 Harbi, Kanun-ı Esasi, İlk meclis, Abdülhamid dönemi, 31 Mart Vak'ası, II. Meşrutiyet, İttihad ve Terakki, Harplar, İstiklal Harbi, meclisin açılması, 1923-1938, 1938-1950 Dönemi, inkılaplar, çok partili hayat, darbeler şeklinde her şey, tekrar ve fikir namus ve haysiyetiyle objektif bir şekilde kaleme alınmalı. 2015-2023 arası muazzam bir kültürel seferberlik yaşanmalı.
Topraklarımız ve istikbalimiz üzerinde İttihatçıları destekleyen Alman, kemalileri destekleyen İngiliz mücadelesi sonraki zamanlara yön vermiştir.
Artık 23 Nisan, "neş'e doluyor insan!" Çocukça duygularıyla eğlenecek vakitler arkada kalmalı. Derin tefekkürle düne ışık tutup, fetih aşkıyla yarınlara yönelmeliyiz.
Tarih, ilk düğmedir.
Bu düğme bugüne kadar yanlış olarak ilikli kaldı.

.MURSİ'YE CEZA GERÇEĞİN TEKERRÜRÜDÜR!..

2015-04-22 01:00:00

A -

A +

Muhammed Mursi, Mısır'da diktatör Hüsnü Mübarek rejiminden sonra halkın serbest iradesiyle cumhurbaşkanı seçtiği isimdir. Halktan aldığı destek, yüzde 52'dir. Batı dünyasının Kuzey, Afrika'yla Orta Doğu'ya "Arap Baharı" diye bir yenilik getirmesinin maksadı buydu. Herkesi samimiyetlerine inandırmışlardı. Ülkelerde partiler olacak. Bu partiler, serbestçe rekabet edecek ve kim sandıktan çıkarsa o başa geçecekti. Tunus, Libya, Mısır diktatörlerinin devrilme sebepleri buydu. Suriye'nin babadan miras diktatörü Beşar Esed'in devrilmesi için teşebbüse geçilmesi de bundandı.

Ne var ki güya diktalara karşı olan batı, bir kere daha ne kadar çıkarcı, ne kadar gayrı samimi olduğunu gösterdi. Savunma bakanı general Abdülfettah Es Sisi elde edilerek seçimle gelmiş bir cumhurbaşkanı devrildi. Darbe sürecinde bir benzeri Gürcistan'da, Ukrayna'da, Taksim Gezi'de görülen sokak şiddeti, sahneye kondu, Bunun üzerine demokrasiye, hürriyete ve adalete gönül vermiş milyonlar Tahrir Meydanı'na toplanıp devlet reislerine ve onun şahsında oylarına sahip çıktılar. Bu insanlar kadın erkek demeden tarandı. Binlerce insan öldü, sakat kaldı ve hapse atıldı.

Sn Mursi, 2012'de meşru iktidarına karşı isyan eden şiddet yanlılarına devletin meşru kuvvetleriyle mani olmaya çalıştığı halde şiddet gösterdi diye yargılanmaktaydı. Kendisiyle beraber 14 kişi daha idam talebiyle demir parmaklıklar arkasındaydılar...

Sipariş üzere kurulmuş mahkeme nihayet dün kararını verdi. Karar, idam değil 20 yıl hapisti. Muhammed Mursi ve arkadaşları asılmadığı için bir buruk memnuniyet yaşamak mümkün. Ama bu ölümü gösterip sıtmaya razı etmektir. 20 seneye razı olmanın hiç bir gerekçesi yoktur. Bir darbeci cunta, dışarıdan aldığı destekle iktidara isyan etmiş, sandıkla gelen iktidar devrilmiş, sonra da asiler, devleti işgal ederek sözde mahkemelerle kararlar verilmiştir.

Mısır, sanki 27 Mayıs'ı yaşıyor. 27 Mayıs'ta DP iktidarıyla Adnan Menderes'in başına ne geldiyse bugün Mursi ve arkadaşları onları yaşamaktadır. O günlerde Yassıada Mahkemesi reisi, o şartlarda bile terbiye dahilinde müdafaalarını yapan devlet adamlarına hiç sıkılmadan "Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor!" demişti. Bunu diyenler, bir kuvvetten emir alıyor ve idam kararları veriyorlardı.

Netice ne oldu?

Devlet, 25 sene sonra asılan şehitlerden özür dileyerek onlara itibarlarını iade etti. O kukla mahkemenin buyrukla karar veren savcı ve hakimleriyse, insan içine çıkamadan evlerinde bir başına yaşayarak ölüp gittiler. Onlar masum insanlara hapis ve idam verdiler. Amme vicdanı ve tarih ise onlar için en ağır hükümleri verdi. Mısırda olacaklar da bundan farksız değil.

Sorulması gereken soru şudur:

Batı, bir gerçeği geç fark etti. Onlar, Arap Baharı diye demokrasi gülücükleri dağıtırken Akdeniz havzası Sünni iktidarlar eline geçiyordu. Türkiye, öyleydi, Mısır aynı yola girmişti, şimdi Suriye de Sünni iktidara kavuşacaktı.

Bu vaziyet fark edilince her şey tersine döndü. Paniğe kapılmışlardı. Bu sebeple her yolu mubah saydılar.

Sömürgeciler, böylesi zamanlarada içerden cuntacılar bulur ve yerli insanları, milli hareketleri cezalandırırlar...

.HDP VAHİM BİR HATA İŞLEDİ

2015-04-21 01:00:00

A -

A +

İçerde hangi ahlâki çöküntülerin yaşandığı malûm Vatikan, entrikalarına bir entrika daha dahil ederek papanın ağzından "Ermeni soykırımı" lafı edince Avrupa Parlamentosu bunu havada kaparak karara bağladı.

Halbuki papalık, daha evvel İspanyolların, Portekizlilerin Amerikan yerlilerine, İngilizlerin, Hindistan Müslümanlarına, Avustralya'da Aborjinlere, Sömürgeci Avrupa'nın Afrikalılara, sömürgeci batının I. Dünya Harbi'nde Osmanlı Coğrafyasındaki Müslümanlara, Rusların Kırım ve Ahıska Türklerine, Afganlılara, Fransa'nın Cezayir Müslümanlarına, İtalyanların Libyalılara, Ermenilerin Azeri Türklerine, Çinlilerin Uygur Türklerine, Sırpların Bosnalılara, Mianmarlı Budistlerin Arakan Müslümanlarına, İsrail'in Filistin Müslümanlarına yaptıkları bazısı soy kırım, bazısı zulüm, bazısı tehcir, bazısı katliam olan bu adaletsizliklerin hiç birini konuşmamıştı. AP'nin de hiç bir zaman böyle bir meselesi olmadı.
Hal böyle iken bir asır evvelki bir ihtilaf bugüne taşınmaktadır.
Aslında buna şaşırmamak lâzım.
Bu bir haçlı taassubunun neticesidir.
İnsan hakları evrensel beyannamesi, herkes din, dil, renk farkı gözetilmeksizin... diye başlayan eşit haklar beyannameleri ve benzerleri sadece kandırmacadan ibarettir. George W. Bush'un II. Körfez Harekâtı'nı başlattığında dediği söz unutulamaz:
-Bu bir haçlı seferidir!!!
Batı, iki şeyden vazgeçmemiştir. Sömürgecilikten ve haçlı seferlerinden. Değişen sadece usul ve silahlardır. Eğer; gerçekten bir insan hakları evrensel beyannamesi yaşansaydı, bugün dünyada fakir kalmaz, şu kanlar akmaz, DAİŞ gibi taşeron örgütler piyasaya sürülmez, Esed himaye edilmez, İsrail destek görmezdi.
Batı için dünya Hıristiyan olan ve olmayan diye iki kamptır. Yahudi dini de Hıristiyanlıkla bir sentez içinde düşünülmekte. Uzak Doğu dinleri ise ciddiye alınmaya değer görülmemekte. Onlar için tehlike İslamiyettir. Bu dinin tarihen de sabit ki temsilcisi, müdaafiî, kılıcı ve kalkanı Türklerdir. Bu sebeplerden dolayıdır ki İslamofobi diye bir aşağılık yalan uydurulmuş ve bu sebepledir ki I. Dünya Savaşı şartlarında cereyan etmiş bir mukatele ve tehcir Türkiye'ye bir soykırım suçu olarak yıkılmak istenmiştir. Bu bir ihdas edilmiş suçtur. Yahudileri mağdur göstermek için tedarik edilmiş bir kavramdır. Oradan hareketle batı için ideolojik bir silaha dönüştürülmüştür. Bugün haçlı dünyası, o dünyanın Katoliklik merkezi ve ruhani lideri, bu silahla yeniden İslam dünyasına sözcü olmaya başlayan Türkiye'yi vurmaya yeltenmektedir. Bu saldırı sadece tehcirin yüzüncü senesinde olmamakta. Aynı zamanda İslamofobi dalgasına da denk getirilmiştir.
O halde yapılacak olan neydi?
TBMM'nin ortak bir kararla karşı tavır alması, tek yürek olması, pespaye kararı yok sayması.. Meclis, bu maksatla toplandı. Bir metin hazırlandı. Bu metni her parti imzalarken HDP yanaşmadı...
HDP mükellefiyetten imtina ederek evvela Ermenilerin şehit ettiği Müslüman Osmanlı Kürtlerinin kemiklerini sızlattı. Bu mukatele Osmanlı Türklerinden ziyade Osmanlı Kürtleriyle Osmanlı Ermenileri arasında geçmiştir. Bu çok az bilinen ve pek telaffuz edilmeyen bir gerçektir.
Adı geçen parti, böyle vahim bir hata işlediği gibi kendi eliyle Türkiye partisi olma kapısını da kapatmış oldu. Böyle bir niyetde samimi olan bir teşekkül için bundan daha büyük bir fırsat olamazdı. Ermenilerin Kürt ahaliye yaptığı mezalimi vesika vesika açıklayabilir; hatta yok sayma kararı için TBMM'ne çağrıyı bizzat kendisi yapabilirdi.
Bunların yerine zımnî bir biçimde Taşnak, Hınçak, ASALA, Vatikan ve AP'ye destek vermiş oldu. Yabancı bir tavırla Türkiye'nin safında yer almadı. Bu hadiseden evvel yüzde 10 Barajını geçmesi tartışılmakta, "belki" denerek zaman zaman ihtimal de verilmekteydi. Fakat böylesi bir tercihle bu parti o yolu kendi eliyle kapatmış oldu.
Dindar ve muhafazakâr Kürtler de HDP'nin safında yer almıyacaktır.

.TARİHTEN HUSUMET ÇIKARTMAK

2015-04-20 01:00:00

A -

A +

Papanın "Ermeni soykırımı" demesi üzerine AP/Avrupa Parlamentosu, gün sekmeden soykırım kararı aldı. Alınan kararda "arşivler açılsın" deniyor. İşte Avrupa'nın meseleyle alâkası. Ankara'nın senelerdir bu teklifi yaptığının farkında bile değiller. Papanın ve AP'nin bu işgüzarlığı, tarihten husumet çıkartma ve psikolojik haçlı muharebesidir. Ayrıca geçen süre içinde onlarca devlet, AB'ye alınırken Türkiye'nin 1959'dan beri bekletilmesinin açıklamasıdır...
Gerçi papanın yaptığı üstelik arkasında durma cesareti de gösteremediği kuru laftan ve AP'nin yaptığı da kuru bir tavsiyeden öte bir şey değildir. Ama burada niyet önemli. Bir senaryo hazırlanmış, konuşma günü Ermeni tarafı Vatikan'a dâvet edilmiş, o sorumsuz konuşmayla iş AP'ye havale edilmiştir.
Osmanlı Devleti, Ermeni ekalliyete/azınlığa "millet-i sâdıka" diyordu. Bu bir taltifti. Ermeniler, san'atkâr maharetleriyle ortak hayatı zenginleştiren insanlardı. Bu insanları Rusya, Fransa, İngiltere, Belçika, Vatikan, kilise... kışkırtarak kanlarına girdiler. Ermeniler, 1905'te Sultan Abdülhamid'e korkunç bir suikast düzenlemelerinden başlayarak Taşnak, Hınçak gibi terör örgütleri eliyle katliamlara giriştiler. Şarkta/doğu vilayetlerinde Müslüman köylere baskınlar yapıyor, cemaat sabah namazındayken cami ateşe verilip içerdekiler diri diri yakılıyor veya her şeyden habersiz köylere baskın yapıp ahali kadını, erkeği ve çocuğuyla samanlığa doldurulup yakılıyor, hamile kadınların karnına süngü saplanarak ceninler havaya savruluyordu. Hadiseler önlenemez kanlı çarpışmalar halini alınca Hükûmet, hem terör örgütlerine yataklık yapmalarını ortadan kaldırmak ve hem de Ermenilerin hayatlarını teminat altına almak için onları memleketin Halep gibi şarka uzak diğer vilayetlerine tehcir etti/ göçlerine karar verdi. Bu bir iskân ve emniyet siyasetiydi. Bu göçler öncesinde ve göçler esnasında Ermeni mezaliminden, Taşnak ve Hınçak'tan çok çeken, evlatlarını, akrabalarını kaybedenler intikam saikiyle hareket ettiler. Devrin, Harb-i Umumi kargaşa günleri olduğu unutulmamalı. Bu katliamlar, birbirine düşürülmüş bir cemiyette yaşanan ve tasvibi mümkün olmayan manzaralardır.
Hâdise, kısaca böyle iken dünya bir asırdır bir haçlı kini ile kasıtlı bir algı saptırmasına maruzdur. Devrin TBMM'si olan Meclis-i Meb'usan veya Nazırlar Hey'eti/Bakanlar Kurulu, Ermeni anasırın/unsurların yok edilmesi için resmi bir karar almış gibi yanıltıcı bir intiba uyandırılmak istenmekte. Resmi bir karar olmadığı gibi mahkemeler çalışmaktadır. Devlet, meşruti demokarsiyle idare edilmektedir. O sâdık kavim, haçlı emperyalistlere kanıp bu cinnete kapılmasalardı hem kendileri ve hem de Müslüman ahali mağdur ve mazlum olmayacaktı. Bu mukatelenin asli mânevi faili garp âlemdir/batı dünyasıdır. O gün Ermenilerin kara kaşı için bunları yapmıyorlardı. Ruslar, Akdeniz'e inmek, diğerleri doğu ve güney doğuya sarkmak istiyorlardı. Bu maksatlarını hiç terk etmediler. Bu yüzdendir ki 1980'lere kadar sefaret mensuplarımızı öldüren ASALA terör örgütünü ayakta tuttular. O fasıl kapanınca PKK'yı devreye soktular. Şimdi Barış Süreci üzerine bu defa da DHKP-C'i harekete geçirdiler.
Böyle bir muhatap Türkiye'yi kabul etmez, kapıda bekleterek aşağılar.
Neyse ki AB tükenişte...

.YENİ TÜRKİYE SÖZLEŞMESİ

2015-04-17 01:00:00

A -

A +

Böyle bir kontratın hukuk tarihindeki adı "ictimai mukavele"dir. Devletin vatandaşla yaptığı mutabakattır. AK Parti'nin "Yeni Türkiye Sözleşmesi" şu safhada bir vaaddir. Mukavele, bu vaadi, taahhüdü yapan partinin tek başına iktidar olmasıyla hayat bulacaktır. Biraz daha açmak icap ederse; AK Parti genel başkanı, partisi adına 100 maddelik bir taahhütte bulunarak tek taraflı ve iltizami/bağlayıcı bir irade beyanıyla bunu imzalamış oldu. Vatandaşın 7 Haziran günü bu parti lehine oyunu kullandıktan sonra deftere imza atması da onun kabul yönünde irade beyanı olacaktır. Böylece sözleşme, taslak olmaktan çıkıp hukuki metin haline gelecektir. AK Parti'ye oy vermeyenlerin durumu ne olacak? Sorusunun cevabı ise şöyledir; demokratik sistemde kazanan çoğunluğun takdirine rıza gösterilir...

Metni tahlil etmeden bir hakkı teslim etmek gerektiği kanaatindeyiz:

Sn Ahmet Davutoğlu, başbakanlıkta daha bir yılı bile doldurmuş değil. Buna rağmen ülkesinin menfaati öyle icap ettirdiği için seçim beyannamesinde başkanlık sisteminin gerekçesini bizzat kaleme almıştır. Başbakanlığı bırakıp başkan yardımcılığına razı olmakta. Bu bir feragati nefstir. Geçmiş başbakanların Çankaya'ya çıkması üzerine yerlerine gelen başbakanlarla nasıl ihtilafa düştükleri henüz hafızalarda tazedir...

Yeni Türkiye Sözleşmesi, incelendiğinde bu sözleşmenin bir ruhu olduğu hemen fark edilmekte. Metinde onlarca defa insan onurundan söz ediliyor. Ruh, bu "insan onuru" cümlesinin özünde mündemiçtir. Vahiy Medeniyetinde mutlak hüküm şudur: Kur'an-ı kerimin haber vermesiyle bilinmekte ki Allah, insanı eşref-i mahlûkat olarak yaratmıştır. Allahü teâlâ, halk ettikleri içinde en şerefli mevkie insanı yerleştirmiştir. En itibarlı, şerefte en yüksek dereceli varlık, insandır.

Ahmet Davutoğlu'nun sözleşmeyi üzerine inşa ettiği "Onur" kelimesinin karşılığı "şeref"tir. Mehazı şerif'tir. Arapça olan eşref, en şerefli, şereflilerin şereflisi demektir. Metinde yer alan onur'un aslı Fransızca "honneur" kelimesidir. Şeref denmesini tercih ederdik.

Metnin ruhu, insanın şerefi olarak alındıktan sonra bu gerekçe için atıflar da yapılmış. Bunların ilki Şeyh Edebalı'nın Osman Gazi'ye buyurduğu nasihatteki "insanı yaşat ki devlet yaşasın" sözüdür. Diğer atfı tasavvufi bir mefhum olan "kesrette vahdeti bulmak"tır. Çok kültürlülüğümüz, renkliliğimiz kesret yani çokluk, o çokluk içinde bir arada yaşayabilme kabiliyeti de vahdet olarak mânâlandırılmaktadır. Üçüncü atıf 1921 Kanûn-ı Esâsî'sinin "hâkimiyet bilâ kaydü şart milletindir" şeklindeki 1. Maddesidir. Bu referans/atıf başkanlık sistemine bir teminattır. Son atıfsa Kemal Atatürk'ün "muasır medeniyet seviyesine yükselme" sözüdür. Burada da maksat çağı yakalama ve aşma cehdidir. Bunların dışında sıkça zamana, mekâna, insana, aileye, 2023 hedefine atıflar yapılmakta. En tükenmez kaynağın insan olduğu beyan edilmekte. İstiklal Harbimizin Millî Mücadeleden ziyade devrindeki esas adıyla Millî Mücahede/Milli Cihad olmakla kudsiyetine temas edilmekte. İslam âleminin bu cihadda bizi maddeten, fiilen ve dualarıyla desteklediği ve dolayısıyla İslâm âlemiyle tefriki gayrı kabil birliğimiz tesbit edilmekte. Orta Asya'dan Anadolu'ya gelip buradan yedi iklime dağıldığımız gibi, yedi iklimden de mecburiyetler tahtında tekrar Anadolu'ya sığınmamız hatırlatılmakta.

Bütün bunların ışığında eşit vatandaşlık, herkes için temel ve ortak payda alınmaktadır.

Başbakan Davutoğlu'nun niçin başkanlık sistemi sorusuna getirdiği cevap da şayanı dikkat iki kaynağa dayanıyor. Darbeler, cumhurbaşkanlarının yetkilerini arttırıp, sorumluluklarını daraltmış, 2007 Anayasa değişikliği, sorumluluğu olmayan cumhurbaşkanını halkın seçmesine imkân vermiştir. Mevcut sistemde cumhurbaşkanı sorumsuzdur. Bu fiili durum, yetki çatışmasını doğurabilir. Hesap sorulabilirlik esastır. Hesap sorulabilmesi için Başkanlık sistemine gidilmesi gerekmektedir. Bu sistemde yasama, icra ve yargı kuvvetleri müstakil olarak mevcut olacak, icranın başı olan Başkan'ı meclis denetleyecek, Anayasa Mahkemesi icabı halinde hesap sorabilecektir.

Daha ziyade mücerred bir dille kaleme alınmış 100 Maddenin aynı zamanda yapılacak yeni anayasanın da nüvesi olduğunu görüyoruz...

.....

Dünkü yazımızda yabancı talebelere burs veren kurum MEB olarak çıkmıştır. Bu bursları YTB/Yurt Dışı Türkler ve Akraba Topluluklar Başkanlığı vermektedir.

.EĞİTİMDE DÜNYA İLE YARIŞMAK

2015-04-16 01:00:00

A -

A +

Bugün lisans ve lisans üstü eğitim için 10 Binin üzerinde talebemiz ABD'de. Bunun 10 katı kadar da AB ve diğer devletlerde...
Gençlerimizin yurt dışına eğitime gitmesi II. Mahmud'dan bu yana devam etmekte. Bu bir kendini geliştirme, çağı yakalama ve dünya ile yarıştır. Ne var ki gidenlerin köklerini terk etmemesi ve devşirme konumuna düşerek beyin göçüne sebep olacak şekilde milliyet ve aidiyetlerinden uzaklaşıp başkalaşmamaları gerekmekte. Türkiye'nin iktisadi ve askeri darbeler döneminde hem yurt dışına giden talebe sayısı azdı ve hem de gidenler bir şekilde gittikleri memleketlerde kalmanın yolunu arıyorlardı. Gençlerimiz dışarıya giderken diğer memleketlerden gençlerin tahsil için, teknoloji için, bilgi ve görgülerini arttırmak için yurdumuza gelmeleri akıldan bile geçmezdi. Hatta giden gençlerimizin oralarda kalmaları artık hayatın tabiî seyri kabul edilmekteydi. Aksine teşebbüs ise ancak şimdilerde yüksek bir seyir kazanmış bulunmakta. Bu da bir kere daha gösteriyor ki bir ülke kalkınınca edebiyatı, sporu, sanayii, eğitimi, sineması, sosyal hayatı ve neyi varsa topyekûn kalkınmakta.
Bugün devletimiz, "Türkiye Bursları" adı altında dünya gençliğine burs verip onların bizim eğitim yuvalarımızda tahsil yapmalarına imkân tanımaya başlamıştır. "Türkiye Bursları" için bu yıl en kalkınmışından en küçüğüne kadar 182 devletten 155 Bin genç, MEB'in sitesine girerek inceleme yapmış. 95 Bin genç, burs talebinde bulunmuş. Bunlardan 5 Bin gence burs verilecekmiş. Burslar, ilk yılda Türkçe öğrenecek olan lisans ve lisans üstü eğitim talebesine ödenmekte. Aylık ödeme, 600 TL ile 2.500 TL arasında değişiyor. Ayrıca bursiyerler, devlet yurtlarında ücretsiz barınacak. Okuduğu üniversiteye para ödemeyecek. Ulaşım ve sağlık hizmetlerinden ücretsiz faydalanacaklar.
Her şey güzel, fakat bir şey insanı kıvrandırmakta. 95 Binden sadece 5 Binini kabul edebilmekteyiz. Yüzde 5 gibi bir netice. O güzel deyimi hatırlamamak mümkün değil: "Salevat, kuvvete bağlıdır!". Hazinemiz zenginleştikçe, kabul edilen yabancı talebe miktarının yükseleceğine şüphe yok. Kapitalist devletlerde bu imkânlar, 50 Bin dolara kadar çıkarken Türkiye'nin bu cömertliği insana hizmettir...
Her dönem 5 Bin dünyalı genç, Türkçe öğrenip, bizim kültürümüzle haşır-neşir olarak kendi topraklarına döndüklerinde arada gönül köprüleri kurulacaktır. Temennimiz o ki nihai noktada şartları tutan herkesi almak üzere talebe sayısını her sene 5'le çarparak kabul edebilmektir.
Bütün alanlarda olduğu gibi eğitimde de dünya ile yarış hâlinde olmamız lazım.
Şu burs meselesi dahi tek başına isbat etmekte ki bizim teamülümüzde sömürme değil paylaşma ve insana hizmet esastır.

.SEÇİM SANCILARI

2015-04-15 01:00:00

A -

A +

Görünen o ki HDP'nin yüzde 10'luk seçim barajını geçmesi veya geçmemesi meselesi, seçimlere kadar ağırlığını koruyacak, konuşulacak ve gelişmenin seyrine göre belki seçimlerden sonra da konuşmaya devam edilecektir...
Adı geçen partinin bu defa seçimlere, baraj engelini aşmak için bağımsız adayla girme yerine parti olarak girmesi bir cesarettir. Bu cesaret, Selahattin Demirtaş'ın cumhurbaşkanlığı seçimlerinde aldığı oy yüzdesine dayanmakta. Hatırlanacağı gibi sn Demirtaş, cumhurbaşkanlığı seçimine girmiş, Türkiye'nin neredeyse her bölgesinde mitingler yapmıştı...
O mitinglerdeki konuşmalar, seçmen tarafından makul karşılandığı için yüzde 10'a çok yakın oy almıştı. Bu konuşmaları ve elde ettiği başarı üzerine "HDP, CHP'nin sol tarafını alarak Türkiye'nin sol partisi olabilir, MHP de milliyetçi tarafını alarak ana muhalefet olabilir" diye yorumlar yapmıştık. Fiili durum şuna gidiyordu ve zaten bugün bir şekilde böyle tecelli etmiş vaziyette:
AK Parti merkez partisidir. Bu parti, dindar-muhafazakâr-milliyetçi-liberal unsurlardan mürekkep. Turgut Özal'ın "dört eğilim" fikri iktidar partisinde devam ediyor denebilir. MHP Türklerin partisidir. HDP Kürtlerin partisi. CHP Alevilerin partisi. Bu demek değil ki Türk, Kürt Alevi aidiyetler diğer partilerde mevcut değil. Ana renge temas etmekteyiz. Belki HDP'de Türk yok. Bu da onun adına büyük eksikliktir.
Düne kadar bu memlekette Kürt denemezken bugün Kürtler haklarına kavuşmuşlardır. Öyle ki HDP adını KP/Kürt Partisi yapsa kimse dönüp bakmaz bile. Aleviler de kimlik ifade etme sıkıntısı yaşıyorlardı. Onlar da çok şeyler elde ettiler. Politik varlıklarını ise daha ziyade altı ok altında dile getirme tercihindeler. Genel başkan bile Alevi olduğuna göre CHP'ye ağırlıklı olarak Alevi partisidir demekte hiç bir yanlış yoktur. Bu özellik daha da yoğunlaşacaktır. Dersim bombalamasını CHP iktidarı yaptığı halde bu kitlenin katiline âşık mağdur psikoloji yaşamasını anlamanın zorluğu ise ayrı bir gerçektir.
Tahlilimizi biraz daha derinleştirirsek önümüzdeki seçimlerde her üç muhalefet partisinin de üç ortak ve HDP'nin ayrıca bir temel meselesi olduğunu söylemeliyiz. Türkiye partisi olma problemi sadece HDP için mevzubahis değildir. Diğer iki muhalefet partisi de fiilen bölge partisi mecburiyetini yaşamaktadır. CHP sahillerden, elitlerden, beyaz Türklerden, batı muhiblerinden vs oy almaktadır. MHP Türk unsurun özünü teşkil eden Türk, Türkmen, Yörük ağırlıklı Orta Anadolu'dan besleniyor. Sadece AK Parti her bölgede mevcut.
HDP'nin ikinci meselesine esas itibariyle temas ettik; tekrarlamak gerekirse barajı aşmak veya aşmamak büyük derdidir. Bu aynı zamanda Türkiye'nin de derdi. Bu parti barajı aşarsa iktidar yapılanması, istikrar, kalkınma nasıl etkilenecek? Bazıları şimdiden koalisyonların fazileti gibi nâhoş fikirler üretmekteler. Halbuki kayıp yıllarımız, esasen koalisyon hükümetleri yüzündendir. Koalisyonlarda tek hükümet yoktur. Her yana çeken hükümetçikler vardır.
HDP barajı aşamazsa vatandaş, bir tehdit yaşayıp-yaşamayacağı kaygısındadır. O takdirde barış sürecinin biteceği, terörün kaldığı yerden devam edeceği gibi düşünceler zihinleri tırmalamakta.
Ağrı hadisesi bundan dolayı çok önem kazandı. Şu var ki Ağrı soğukkanlılıkla ele alınmalı. HDP'nin diğer partilere yaptığı birlikte gidelim teklifi kabul görmeli. Askere saldırı projesini kimin hazırladığı belli değildir. Şu gün Kürt hareketi kontrolden çıkmıştır. İçerde liderlik ve menfaat kavgaları yaşanmakta. Öyle ki HDP barajı aşmasın diye marjinal Kürt ekiplerin askere kurşun sıkma ihtimalleri gözardı edilmez.
Gösterilen cesaret her halükârda devam etmeli. Mümkündür ki HDP baraj altı kalabilir. Bu netice dünyanın sonu olmaz. CHP de MHP de vaktiyle baraj altı kalmıştı. Eğer; Selahattin Demirtaş, 6-7 Ekim'de sokak çağrısı yapıp 50 insanın ölümüne sebep olmasaydı, bugün çok rahat olacaktı. Kendi cezasını çekmekte.
HDP seçimi kaybetse de demokrasiden meşruiyetten Türkiye partisi olma fikrinden vazgeçmemeli, silahla, terörle kaosla arasına mesafe koymalıdır.

.PAPA'YA SOYKIRIM DERSİ

2015-04-14 01:00:00

A -

A +

Tarih 12 Nisan 2015. Türkiye Müslümanlarıyla Ermeniler arasında çıkan ihtilaftan bir asır sonra. Yer, Aziz Petrus Bazilikası. Papa Françesko, paskalya günü sebebiyle ayin idare edecek...

Bu, kendi inanışlarına göre bir program. Ne var ki burada bir başka niyetin daha olduğu seziliyor. Paskalya, bazilika ve oraya toplanmış Hıristiyanlar bir başka maksada alet edilmekte. Yoksa Ermenistan cumhurbaşkanı Serj Sarkisyan'ın orada işi ne? Eğer "o da Katolik, bu yüzden ayinde" denirse sorulacak soru bellidir: "Dünyadaki katolik devlet adamı, adı geçen insandan mı ibarettir?"

Yalnızca Serj Sarkisyan Vatikan'da bulunduğuna göre bir plan işletilmektedir. Nitekim dünya Ermenileri lideri II. Karekin'in orada olması da bu fikri teyit etmekte.

Papa ayinin hemen başında bir konuşma yaptı. Bu konuşmasında yirminci asırda ilk soykırıma Ermenilerin maruz kaldığını iddia etti. Sonra da "bir kötülüğü gizlemek veya inkâr etmek, bir yarayı tedavi etmeden kanamasına müsaade etmektir" dedi... Ermeni diasporasının, bu konuşmayı elde etmek için Vatikan vakfına yüklü bir bağış yapıp-yapmadığını bilmiyoruz. Ama; belli ki 24 Nisan yaklaşırken böyle bir paskalya vesile edilerek Katolik dünyasının mânevi rehberinin ağzından Türkiye'yi kınayacak bir çift söz alınmak istenmiş.
Ermeniler o sözü almış oldular...
Bu meselede Ermeni tarafını anlamak mümkün. Bir asırdır bir iddiaya inanmış, onunla bilenmişler. Onlar, tarihî bir ihtilafın taraflarından biri. Papa ise taraf değildir. Bir din adamının hukuktan, adaletten yana olması şarttır. Yoksa taşıdığı hiç bir sıfatı hak etmez. Bir kere bir ayinle politik demeç iç içe geçemez. Bir bazilika mahkeme salonu değildir. Papa mahkeme reisi, papazlar da hakim değil. Diyelim ki öyledir. Papa kendisi için böyle bir vazife ihdas etmiştir. O zaman orada kendisine suç isnad edilen taraf temsilcisi niye yoktur? Papa, ayinden bir kaç gün evvel neden Türk tarihçileri dinlemedi? Neden sadece 1915'teki mukatelede/karşılıklı vuruşmada ölen Ermenileri andı da Ermenilerin öldürdüğü Türk, Kürt vs Müslümanları yok saydı?
Mezkür şahıs, bu asırdaki diğer soykırımları niçin dile getirmedi? İstilacı batılıların Çanakkale'de 253 bin Müslümanı şehit etmeleri de bir soykırım sayılmaz mı? Nazi'lerin Yahudilere yaptığı soykırım değil mi? Fransızların Cezayir'de 1.5 milyon Müslümanı katletmeleri 20. Asırda değil de milattan evvel mi oldu? Yahudilerin Filistinli Araplara zulmü soykırımın tâ kendisi değil mi? Ermenilerin Dağlık Karabağ'da Azeri Türklerine yaptıkları şeksiz ve şüphesiz soykırım iken Papa bunu niçin konuşmaz? Çinlilerin Şarki Türkistan'da yaptığı nedir? Budist din adamlarının Arakan Müslümanlarına yaptıkları soykırım değil midir? Beşar Esed'in yaptıklarının adı nedir? Batının Endülüs Müslümanlarına, Afrikalılara, Kızılderililere, Pigmelere, Mayalara yaptıkları soykırımın en insafsızıdır. Papa Françesko bunları hiç hatırlar mı?
Soykırım, vahşi batıya mahsus bir ırk ve inanç yok etme usulüdür. Ermeniler, Osmanlı devletinde en sadık azınlık unsuruyken onları kışkırtıp felakete sürükleyen Ruslar ve batılılar olmuştur. Papa, gerçeklerin gizlenmesini istemiyorsa bunları diyeceğine Ankara'nın "biz arşivlerimizi dünya tarihçilerine açıyoruz, Ermenistan da açsın!" çağrısına kulak vererek diğer tarafı buna ikna etme yolunu tercih etmeliydi. Böylece bir kan davasının nihayetlenmesine yardımcı olabilir.
Katoliklerin dini lideri, Türklerin soykırım yaptıklarına samimiyetle inanıyorsa iki ay evvel Türkiye'ye gelmemeliydi. Ya o gün gelmeyecek veya bugün bu konuşmayı yapmayacaktı. O gün burada mı iki yüzlü davrandı, bugün orada mı iki yüzlü davranmaktadır?..

.YENİ DÖNEM, GÜZEL ÜSLUP

2015-04-13 01:00:00

A -

A +

Partiler, her şeye rağmen itidali, aklı selimi, paylaşma kültürünü unutmamalı. Elbette her partinin ayrı bir dünya görüşü var. Her parti bu görüşlerini halka anlatarak iktidar yetkisinin kendisine verilmesini isteyecek. Bu da zaten demokrasinin gereği. Bu gerek yerine getirilirken meydanlar şenlik havasına bürünmeli.

Yeni Türkiye'deyiz, eski Türkiye, her şeyi ile dünde kalmalı. Kürsülerde, tv ekranlarında kaba, haşin, ağız dolusu hakaret sözlerinin bırakınız ağızdan çıkmasını, akla bile gelmemeli. Hiç bir şey gözden kaçmıyor. Seçmen, inceden inceye muhakeme ve muhasebe yapmakta. Muhtevasız lafa aldırış etmemekte. Yapılanları görmekte ve değerlendirmekte. Bu sebeple elbette kabalığı tasvip etmeyecektir.

Siyasetçinin sözüne, beyanatına, nutkuna dikkat etmesi gerektiği gibi, sütunlarında yazan, ekranlarda konuşan insanlar da yazdıklarına, konuştuklarına dikkat etmeliler, etmeliyiz. Buralarda söylenen sözler, kurulan cümleler sahibini ya hürmet edilen kanaat önderi yapar veya gözden düşürür.

AK Partili, CHP'li, MHP'li, HDP'li olarak cümlemiz aynı gemideyiz. Bu memleket her varlığıyla hepimizin. Kalkınınca topyekûn kalkınacağız, gerileyince topyekûn gerileyeceğiz. Enflasyon yükselirse, kalkınma hızı düşerse, döviz artarsa bundan herkes ziyan görür. Hava meydanları, barajlar yapılırsa, enflasyon 3'lere 2'lere gerilerse, ihracat yükselirse, kişi başına milli gelir 25 bin doları bulursa bu zenginlik yine herkesin menfaatine olacaktır.

Öyle ise yapılacak olan bellidir:
Her parti, programını-projesini, fikrini açıklasın. Partiler hayırda, iyilikte, hizmette yarışsın. Kararı millet versin. Kıran değil, onaran, tamamlayan olsunlar. Mitingler, 80 milyonun kardeşliğini pekiştirir olsun. 7 Haziran sanki bayram olsun. Bu sebeple üslup, kelimeler, sözler çok önemli. Seçim sürecinde üslup ve nezakete dikkat etmek gerektiği gibi yeni mecliste de bu hassasiyet hakim olmalı. O ünlü deyim asla unutulmamalı: "Üslûb'ul beyan, ayniyle insan/üslup sahibinin tâ kendisidir". Bir başka deyimimiz de çok meşhurdur: "Kem söz sahibine aittir". Boks ringinde, güreş meydanında bile zarafet, saygı ve hududa riayet esastır.
Bu seçimlerle birlikte Türkçeyi şiir gibi konuşan, tenkit eden fakat bayağılaşmayan söz ustası, fikir işçisi, proje sevdalısı, dağarcığı dolu hatipler çıksın isteriz. Buna ihtiyaç var. Önceki dönemlerde yok muydu? Vardı ama pek azdı. Darbelerin çok yönlü kötülüklerinden biri de bu evsaftaki insanları siyasetten koparmış olmasıdır. Yeni ve beyaz bir sayfa açarak yarınlara yürümeliyiz.

"Usül, esasa mukademdir/usül esastan önce gelir" diye bir hukuk kaidesi vardır. Bu yeni döneme girerken önce usülü, üslubu konuşalım istedik..

.Başkanlık sistemi(*)

2015-04-03 01:00:00

A -

A +

Başkanlık sistemi ilk olarak Turgut Özal zamanında ortaya atılmıştı. Özal, şiddetli başkanlık taraftarıydı. Sonra Süleyman Demirel döneminde konuşuldu. Demirel, bir dönem muhalif, bir dönem taraftar oldu. En son Tayyip Erdoğan devrinde gündemde bir parlayıp bir sönüyor. Erdoğan, bu meseleye doğrudan doğruya çok seyrek olarak temas etmekte.

Dolaylı temaslarsa hızlandı. Anayasa Komisyonu Başkanı Burhan Kuzu ve Adalet Bakanı Cemil Çiçek, sık sık tartışma açmaktalar. Bunların Tayyip Erdoğan'ın bilgisi dışında olması uzak ihtimaldir.

Cumhurbaşkanlığı seçimi yaklaştıkça başkanlık sistemi daha fazla ısınacağa benziyor.

Son tartışma esas olarak Cumhurbaşkanı Sezer'in seçim sistemindeki yüzde 10 barajını haksız bulmasındaki haklı itirazdan kaynaklandı. Buna karşılık AK Parti kurmayları, barajın yüzde 5'e düşmesi halinde siyasi istikrarın bozulacağından söz ediyorlar. AK Partililer, barajın yüksekliğini teorik olarak kabul etmekteler. Ancak, başkanlık sistemi düzenlemesiyle bu haksızlığın giderilmesi halinde istikrara halel gelmeyeceğini iddia etmekteler. Doğrusu bu izahı kavramak şimdilik zor ama gerçek şu, AB barajın düşmesi için var gücüyle dayatacaktır. Kimsenin şüphesi olmasın.

O halde, AK Parti'nin mevcut meclis çoğunluğunu bir daha yakalaması imkânsızdır. 2007'de yine tek başına iktidar olur. Fakat bu çoğunlukla değil. Onun için şu avantajı fevkalade iyi kullanması gerekir.

Eğer başkanlık sistemi diyorlarsa vakte dikkat etmeli...

Önümüzdeki yasama dönemlerinde bu kadar rahat olamazlar.

Peki Türkiye için başkanlık sistemi gerekli mi, faydalı olur mu? Mevcut yapının adı "parlamenter sistem"dir. Ancak o da eksik. Parlamenter sistemde bir bakıma üst yasama grubu olarak senatonun da olması lazım gelir. Bu yok. Ancak olmaması hayıflanılacak değil, memnun olunacak bir durum. Halihazırda şu veya bu kadar çift başlılık olmakta. En hayati konularda bir bakıyorsunuz kanun Çankaya'dan dönmüş.

Başkanlığa geçildiğinde bakanlar dışarıdan seçilecek.

Başkanla meclisin aynı dengede olacağı ise şüpheli.

Başkanlık bizim tarihî devlet yapımıza daha uygun.

Zaten cumhuriyet devrinde de karizmatik cumhurbaşkanları Çankaya'da iken fiilen başkanlık sistemi işledi. Ne var ki bu mesele çok su kaldıracak, çok münakaşa edilecektir. AK Parti'nin AB'yi bile bunun için istediği, rejimi ele geçirmek niyetiyle takıyye yaptığı, bu maksatla başkanlık sistemi peşinde koştuğu gibi ucuz fikirler ortaya atılacaktır.

Başkanlık sistemine geçmek...

Gerçekten tarihî bir olay, bir büyük devrim olacaktır. Devlet çarkı o zaman süratlenir.

Aslolan halkın menfaatidir.

.....

(*) 4 Ocak 2005 tarihinde Türkiye gazetesinde çıkan yazımız.

.Başkanlık sistemi -I-(*)

2015-04-06 01:00:00

A -

A +

a-Bugün-
Türkiye'nin başkanlık sistemine geçmesi mes'elesi eskiden beri tartışılır.

Meselâ bizim tâ lise yıllarımızda sosyoloji derslerimizdeki münazaralarda başkanlık rejimini müdafaa ettiğimizi bugün gibi hatırlıyoruz. Demek ki en azından 30 yıldır bu münakaşa sürmektedir. Ki daha eski olduğunu sanırız. Parlamenter sistemde kalmaya devam mı etmeli; yoksa başkanlık rejimine mi geçmeliyiz?

Arayış bu; soru da konu da...
Parlamenter yönetim şeklinden rücû ederek başkanlıkla idare edilen bir siyaset modelini benimseme teklifini en son 8. Cumhurbaşkanı merhum Turgut Özal yapmış ve bu teklif etrafında hayli hararetli fikir teatileri olmuştu. Daha açıkçası kopan gürültüde aklı başında görüşler, dikkat çekme imkânından mahrum kalmışdı. Bizde siyasetçi, kendini diğer siyasetçiyi sadece karalamakla mükellef gördüğünden Turgut Özal'dan gelen teklifler yaylım ateşine tutulmuştu. Bu hal, politikamızın yok edilmesi gereken veba tehlikesinde bir hastalığıdır. Fikir ve sözü kim söylerse söylesin onun doğruluğu veya yanlışlığı esas alınmak icap ederken söyleyenin hüviyetine göre tavır konuyor. Fikir yerine söyleyeni tartışma hastalığı Turgut Özal'ın açmak istediği ilmî ve siyâsî müzakere ortamının hakkıyle gerçekleşmesine mani oldu.
Yanlış yaptığımızı; zaman israfına uğradığımızı şimdi anlıyor olmalıyız.
Yazık!..

O günlerde başkanlık sistemi araştırma enstitüsü gibi bazı müesseseler kurmuş olsaydık belki de bugün Türkiye şartlarına göre geliştirilmiş müşahhas bir başkanlık modeli üzerinde imali fikr ediyor olabilirdik. Şimdi önümüzü daha aydınlık görme imkânına malik olurduk. Böylece başkanlık rejimine geçmenin avantaj ve dezavantajları tesbit edilmiş olurdu.

Buradan çıkartılabilecek ders şudur. Türk siyasetine hükmedenler, seçmenini figüran gibi kullanmaktadır. Onlara göre önce ben; sonra yine ben ısrarı en vaz geçilmez üsluptur. Bu üslup, siyasetin baş ağrısıdır. Halbuki seçmen, siyasetçinin veli nimetidir. Siyasetçi izlediği bu yolla veli nimetine kötülük etmektedir.

Bunlara hayıflanabiliriz...ama; hukuk fakültelerinin anayasa ve idare hukuku kürsüleri ne işe yarar? Siyaset kaygan zeminlerde cereyan ederken üniversite olanca objektifliği ile üst üste eserler vererek tartışma dosyaları açamaz mıydı? Açılmıyor veya açamıyorlar. Yapısal değişiklik mevzularında meslek odaları, üniversitelerden daha velüd. Akademik hayatta varılan son nokta ürkeklik ve nemelazımcılıktır...

Şimdi gündemin önemli maddelerinden biri yine başkanlık sistemi. Sistem tartışmaya açılıyor. Fakat herhangi bir hazırlık olmadığından ortaya istifadesi mümkün pek bir şey konamıyor. Teklifin "son cumhurbaşkanı ve ilk başkan" unvanlarına mazhar olmak maksadıyla yapılıp yapılmadığını bilemeyiz. Çünkü kalpleri bilemeyiz. Bildiğimiz o ki bu teklif zarurete binaen yapılmıştır. Tıkanıklığı aşma arayışına dönük bir tekliftir.

Meşru başkanlık tatbikatı olmayınca de facto olarak yarı başkanlık işlemektedir.
Ki icradakilerin de bundan rahatsız oldukları anlaşılıyor.
Başkanlığın tekrar konuşulması da bu sebeple.
Konuşan Türkiye'de istisnasız her şey konuşulabilmeli.
.....
(*) Bu yazı, ilk defa 23 Eylül 1997 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

.Başkanlık Sistemi -III- (*)

2015-04-08 01:00:00

A -

A +

c-Nazariyat ve tatbikat-
Yanılma, bizdeki idari ve sultani tatbikatları Avrupa'nın krallık rejimleri ile aynileştirerek mukayese yapmaktan ileri geliyor. Halbuki Avrupa ve Türklerin de içinde bulunduğu İslam âlemi farklı medeniyete sahip dünyalardı. Ayrı cinslerin tek kalem halinde toplanmaları mümkün olmadığı gibi bu farklı medeniyetleri de aynı değer terazilerinde tartmak muhaldir. Adına "Avrupa" veya "batı" dediğimiz coğrafyadaki yönetim tarzı için "mutlak monarşiler devri" diye bir zamandan bahsedilebilir. Ama İslam payitahtları eksenli idarelerde emirin unvanı ve rejimin şekli her ne olursa olsun mutlak hükümdarlık uygulaması görülmez. Bu payitahtların ekseriyeti de Türk şehridir. İslam, sanki zımni bir kararla ümmetin idaresini ehline bırakmıştır.
Belki de Resulullah aleyhisselamın, o sancılı Hendek Muharebesi'nde bir ara gazayı Türk Çadırı'ndan sevk ve idaresi istikbale dair bir işaretdir.
Aslında "mutlak" mefhumunun üzerinde durup derinleşince "mutlak krallık" rejimlerinin de izafi bir yakıştırma olduğu görülecektir.
Mutlak; her türlü kayıt ve şarttan talak olmuş; boşanmış, kurtulmuş demek. Bütün kayıtlardan âzâde bir idare yeryüzünde ne gelmiştir ve ne de gelebilir. Yönetimin başındaki insan ve insanlara hukuki olarak veya hatır ve his planında etki eden güçler muhakkak bulunur. Mutlak irade hürriyeti beşere mahsus değildir. Mutlak idare, mutlak iradeye aittir.
Türk tarihinde de İslam tarihinde de devlet protokolündeki bir numaralı insanın yanında her zaman istişare meclisleri vardır. Bu noktada "kurultay" ile "müşavere meclisleri"nin çakıştığını müşahede etmekteyiz. Türklerin kısa bir zamanda İslam dairesinde yer almalarının sebebi inançlarının semavi menşeli olmasından ileri gelmektedir. Oğuz Han'ın Ulü'l azm peygamberlerden İbrahim aleyhisselam dinine mensup bir mü'min olduğunu hatırlatmak isteriz. Irkî cedlerimiz, bir zaman için ilâhi nizam yolunu yitirmişlerse de İslam güneşinin her yanı aydınlatması üzerine kendilerine ulaşan tebliğe severek iştirak ve itaat etmişlerdir.
O itaat, gerçekte kıyamete kadar sürecek ilahî bir memuriyeti deruhte etmenin resmidir. Bu sahneden sonra niyet, amel ve ihlas vakıaları göz ardı edilmeden düşünmek gerekir. Tekrarlamakta fayda görüyoruz ki bu düşünme metodlarında medeniyet aidiyeti ve farklılıklar katiyetinin ihmal edilmemesi şarttır.
Su, iki oksijen ve bir hidrojenin bileşimi olduğu gibi medeniyetlerin de terkipleri vardır. İtikadi, ameli, ilmi, içtimai, siyasi ölçüler toplumsal hayatın mücerred formülleridir.
Yönetimdeki başarı; yönetenin yönetileni yönetilenden daha ziyade tanıması ile mümkündür. İlk sosyolog, seyahatname müellifi ve mütefekkirleri çıkartmış bir medeniyetin mensupları olarak devlet idaresince duvara dayanmışlık zehabına kapılmayı kabul etmek mümkün olmamalı. Öyle bir hal acze düşmenin ismi olur.
Devletin kurulma döneminde de yükselme döneminde de zeval döneminde de bugün "başkanlık sistemi" dediğimiz ve haddi zatında daha müreffeh ve gerçeğe ve insana uygun yönetim biçimini soruşturduğumuz süreçte çağ ölçeği baz alınarak fasit daireye düşme tehlikesine dikkat etmemiz icap eder.
Gelenekten istifade ile geleceğe kavi bir yükseliş mümkündür.
Bizim kafa yormakta cılız kaldığımız şu mevzularda Hindistan'dan Endülüs'e İstanbul'dan Şam'a müellifler, mum ışığında koca kalın cildler halinde eserler vermişlerdir. Şu günlerdeki sıkıntıda bir İmam-ı Gazali'yi veya Koçi Beyi veya Ahmed Cevdet Paşayı tanımamanın payı yok mudur? Devlet hayatımızda yer etmiş kurumlan örneklemeyi de akıl etmeliyiz. Sultan otoritesinin üzerindeki Meşihat makamı ile Meclis tasarruflarını denetleyen Anayasa Mahkemesi'nin benzeşen, örtüşen ve zıt taraflarını niçin bilmeyelim? Her ikisi de aynı işlevsel gayenin malıdır.
Nazariyatları zayıf olanların tatbikatları köksüz olur...
.....
(*) Bu yazı, ilk defa 25 Eylül 1997 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

.Başkanlık Sistemi -IV- (*)

2015-04-09 01:00:00

A -

A +

d-Kesit-
II. Mahmud'la birlikte yeniden yapılanma başlar. Belki bu "başlar" sözünü hızlanır diye yazmak tarihi gerçeklere daha denk düşecektir.
Devlette yeniden inşanın ne zaman başladığını kesinkes tayin etmek çok da kolay değildir. Başlangıcı III. Selim'in ıslahat çalışmalarına götürmek mümkün olabildiği gibi II. Osman'a maletmek de yanıltıcı olmaz. Ancak asıl reorganizasyon Gülhane Hattı Hümayunu ile açıklanan Tanzimat hareketidir. Tanzimat'ı 1856 Islahat Fermanı, 1876 Birinci Meşrutiyet, 1908 II. Meşrutiyet ve 1923 Cumhuriyet'i takip eder. Bu zaman çerçevesinde doğan veya doğmak zorunda olan bütün hukuki, siyasi ve idari tasarruflar, cumhuriyet rejimi ile son bulur.
Müessirler ise meşhur Viyana mağlubiyeti ve takip eden mağlubiyetler, devletin çok büyük bir sahada varolma mücadelesi vermesi, müesseselerin eskimesi ve dışarıda Fransız ihtilalinin kopardığı fırtına.
II. Mahmud devrinde yurt dışına giden gençler Tanzimat'ın ilanında büyük rol oynarlar. Batıda tahsil eden bu talebe zümresi, iki dünya arasında doğan farkın aynen batıya benzemekle kapanabileceği kanaatindedirler. Tanzimatla birlikte kurulmuş bir millet meclisi yoktur... ama yetki paylaşılması söz konusudur. İngiltere'nin adamı olan Sadrazam Mustafa Reşid Paşa, Sultan'ın selahiyetlerine fiilen ortak olmuş; hatta icrayı temsil eden sadaret alabildiğine güçlenmiştir.
Sadaret güçlendiği için de ipler Mustafa Reşid Paşa'nın elindedir.
Sadaretin yani başbakanlığın ön planda olması II. Meşrutiyetin ilk yıllarında da görülür.
Şu var ki ikinci meşrutiyet rejimi anayasa, seçim ve meclis sistemini getirmiştir.
Bu bir parlamenter sistemdir. Sistemin gereği olarak da Padişah sembolik bir varlıktır. Parlamenter sistemin ilk günlerini ve fahiş acemiliklerini yaşamaktayız. Bu tecrübe ve acemilikler, pahalıya malolur.
Devletin yarısı gitmiş ve kalan yarısı da tehlikeye düşmüştür.
Bu sebeple sultan, gidişata vaziyet eder.
Meclisin feshinden sonraki Sultan Hamid yönetimine başkanlık veya en azından yarı başkanlık diyemez miyiz?
Anayasa mer'idir, bakanlar kurulu işbaşındadır.
Ne var ki seçim yapılmadığı için soruya olumlu cevap vermek zordur. O bir "sui generis" yönetim biçimidir.
II. Meşrutiyet'ten sonra gelen Sultan Reşad'la asker telkini ile seçtirilen Fahri Korutürk'ün selahiyet veya daha doğrusu selahiyetsizlikleri arasında paralellikler vardır. II. Meşrutiyet kanunu esasisi ile 1961 anayasasının her ikisi de devletin bir numaralı siyasilerini sadece sembolik varlıklar haline getirmektedir. 1908 ile 1960 darbeleri netice itibariyle aynı hukuki neticeyi doğurmuşlardır.
Parlamentarizmde bir çift başlılık olduğu vakıadır. Devletin başı veya icranın başlarından hangisi daha karizmatik veya popüler ise o ağır basmaktadır. Cumhuriyetin ilanından 1938'e dek süren dönemde bir meclis ve kabine vardır. Ancak gücünü kâğıtlarda yazılı maddelerden almasa da son derece otoriter bir reis-i cumhur işbaşındadır. Mustafa Kemal, daha Sofyalarda, Trablusgarblarda kafasına koyduğu devrimleri işte bu otoriter kişiliği ile gerçekleştirmektedir. Meclisin bu kişiliğe set olması imkânsızdır, Oysa seçimler yapılmaktadır. Ancak seçilmişler de seçimlerle seçilmektedir. Sultan Abdülhamid devrinde meclisi olmayan bir otorite, Atatürk zamanında da meclise rağmen otorite hakimiyeti vardır.
Buna mukabil icranın yani Başbakanların devirlerine mühürlerini vurdukları parlamenter dönemler de mevcuttur. Adnan Menderes ve Turgut Özal zamanlarına meclis sisteminin en sağlıklı bir şekilde işlediği günler diyebiliriz. Bununla birlikte bu söz bile itiraz kaldırabilir. Zira bu devrelerde de bu isimler partilerinin tartışılmaz otoriteleridir. Onların partileri de TBMM çoğunluğuna sahip oldukları için dolaylı da olsa meclis yine bir otoriter karizmatik kuvvetin yönlendirmesindedir.
Temas etmeden geçemeyeceğimiz enstantaneler de var. Onlar nedir; ara rejim uygulaması mı, başkanlık sistemi mi, zarurete binaen doğmuş geçici çözüm modelleri mi?
Ki bu son dediklerimize 23 Nisan 1920-29 Ekim 1923 Meclis Hükümeti idaresini, 1960 ve 1980 darbelerinden sonra darbeci paşaların "devlet başkanı" sıfatını almalarını gösterebiliriz. Unutulmamalı ki bu iki darbeden sonra açılan meclisler de "kurucu meclis"tir.
Hadise alabildiğine komplekstir. Doğru sonuçlara siyasi tarih ve siyasi kültürü yakından tahlil ederek varabiliriz.
Hangi başkanlık sistemi? Tarihi tecrübelerimizden istifade ile kendimize mahsus geliştireceğimiz bir tarz mı, Fransa veya ABD modeli mi? Etiketten ziyade realite daha makbul. Afrika'da da başkanlar var...
.....
(*) Bu yazı, ilk defa 26 Eylül 1997 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

.Başkanlık Sistemi -V- (*) e-Diktatörlük endişesi-

2015-04-10 01:00:00

A -

A +

Saatin bir tek vazifesi vardır; vakti doğru göstermek. Saatin vakti doğru gösterebilmesi mekanizmasının sıhhatli çalışmasına bağlıdır. İrili-ufaklı dişlilerin belli bir muntazamlıkla işlemesi saat-insan-zaman denklemini temin etmekte. Bu sebeple 'saat gibi çalışıyor" sözü meşhurdur. Şu kadar ki saatin vakti doğru gösterebilmesi için tek başına akrep ve yelkovan yetmiyor. Mekanizma ahengi gerekli. Dişlilerden en küçüğünün aksaması bile saatin vazifesini engeller.

Devletin zirvesinde bulunan şahsa cumhurbaşkanı yerine "başkan" demekle her şey hallolmaz.

Eğer; başkanlık sistemi ABD'de muntazam işliyorsa bu netice devlet çarkını teşkil eden müesseselerin sağlıklı şekilde çalışmasına bağlıdır. Amerika, yıllardır tepe noktada. Hatta SSCB'yi de saf dışı bırakarak rakipsiz kaldı. ABD, bunu deha sahibi başkanlara borçlu değil. Başkanlar içinde çaplı insanlar geldiği gibi sıradan bir vali kıratında kimseler de oldu. Buna rağmen Amerika kalitesini koruyarak yoluna devam ediyor. Sebep mekanizmadır; yani müesseseler. Müesseseler, ciddi ve itibarlı bir şekilde çalışıyor. Yönetime en kabiliyetsiz siyasetçiler de gelse devlet hayatı bundan müteessir olmuyor.

Türkiye'nin kaybı kalıcı müesseseler kurup onları koruyamamaktan ileri gelmekte. Devlet kuran bir millet, devleti teşkil eden müesseselerde tökezliyor. Denizden geçip derede boğuluyoruz.

II. Meşrutiyet; sonraki zamanların prototipidir. Bugünkü cumhurbaşkanının yerinde padişah; TBMM'ne karşılık da Meclis-i Meb'usan vardır. Ancak; o günlerde bir şey daha vardı; Ayan Meclisi.

Ayan Meclisi'yle siyasi hayatımızda tekrar yarım asır sonra karşılaşırız. Bu sefer kapısında Osmanlıca bir terkip değil frenkçe bir tabela okunur: "Cumhuriyet Senatosu." Numuneler hep sabittir. Eski Atina, Isparta ve günümüzden de İngiltere. Onların Lordlar Kamarasına mukabil biz de bir kurum meydana getiririz. Bunun isminin "ayan" veya "senato" olması çok da mühim değil. Şekilcilikte kaldıktan sonra isim etiket olmaktan ileri gidemez. Şu var ki senato fikri aynı hak ve sıfatı darbeci 27 Mayısçılara da üstelik ömür boyu vermekle yozlaşır. Nitekim, kanun yapma faaliyetlerini ağırlaştırmaktan başka çok da fazla bir işe yaramayan Cumhuriyet Senatosu, 12 Eylül darbesi ile tarihe karıştı. Bir darbe ile doğmuş ve bir darbe ile ölmüştü.

12 Eylül'de ise "Devlet Başkanı"nın etrafında darbeci kumandanlardan mürekkep beş kişilik bir başkanlık konseyi oluşturuldu. Meclis feshedildiği için yasama fonksiyonu bu hey'etçe yerine getiriliyordu.

Milli Güvenlik Kurulu, 1961 Anayasası ile birlikte gelmiş olmasına rağmen o devrede fazlaca ön plana çıkmadı. 1982 Anayasası aynı müesseseyi korudu. Ama iş başındaki liderlerin karizmatik yapıları yetki paylaşımına fazlaca yer vermedi. MGK'nın 1997'den itibaren bir bakıma devlet konseyi gibi çalıştığını beyan etmek mümkün. Seçimle gelenlerin aşırı politize olmaları hastalık çapında. Oy muhtaçlığı sebebiyle taviz verme mecburiyetleri de kaçınılmaz. Bu sebeple siyasi hayatta aksamalar zuhur ediyor.

Eğer bir gün başkanlık sistemine geçeceksek o zaman başkanlığın alt yapısını sağlam müesseselerle tahkim etmemiz lazım. Her şeyden evvel başkanın sivil ve demokrat olması şarttır. Başkan varken bir de başbakana yer vermek bitmek bilmeyen gizli-açık siyasi çekişmelerine yol açar. Kat'iyyen yarı başkanlığı düşünmemeliyiz. Müesseseleri kura kura bu sisteme gitmeliyiz. En büyük handikapsa üniter devletle başkanlık sisteminin nasıl bağdaştırılacağı sualinde yatmaktadır. Eğer kendi modelimizi bulmak için uğraşırsak bu endişeyi ortadan kaldırabiliriz. Bize mahsus model sadece batıdan bilgi devşirmekle değil geleneğimizi de göz önünde bulundurmakla gerçekleşir.

Başkan da milletvekilleri gibi aynı zaman ve aynı süre ile seçilmelidir. Ancak başkanla kabinesindeki bakanların üçüncü dereceye kadar olan akrabalarına devlet hayatında yer verilmemelidir.

Biz daima başımızda tek fakat kuvvetli hatta kudretli şahsiyetlerle tarihde yol almışız. Başkanlık sistemi bir mânâda da kendimize rücu etmektir. Diktatörlük endişesi ile yetkiyi kırk parçaya bölmek doğru değildir. Başkanlık sistemine evet; fakat bütün mekanizmayı yeniden elden geçirerek.

Devlet de saat gibi işlemeli. Başkan-devlet-millet denklemini kurmakla huzura kavuşabiliriz.

Bu denkleme "ahenk" de diyebilirsiniz. Ahenk, emniyetle kurulabilir.

Başkan, emin insan olmalı. Emin olan bulununca bir çok şey teferruat olur. İsminin, hakan, melik, emir, sultan, başkan olması çok da dert değil.

Eminlik, El' Emîn'in ahlakı ile ahlaklanmakla mümkün olur.

.....

(*) Bu yazı, ilk defa 29 Eylül 1997 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.

.DİYANET'İN PARALEL ÖRGÜTLE MÜCADELESİ

2015-03-31 01:00:00

A -

A +

Başbakan Yardımcısı Yalçın Akdoğan, Diyanet İşleri Başkanlığı'nın da Paralel Örgütle mücadele etmesi gerektiğine dair çok doğru ve muhtevalı bir tesbit yaptı...

Mevzuun uzağında olanlar, bunu yadırgayabilir. Onlar, Diyanet'in emniyet, istihbarat veya yargı kuvveti olmadığını, bunların zaten üstlerine düşeni yaptıklarını söyleyebilirler.

Mücadele o tarafıyla devam etmektedir, devam da edecektir. Ancak; hâdise, sadece devleti içten ele geçirme, devlet erkânını dinleme, yargı, emniyet ve eğitim kadrolarını tek tipleştirme, istihbaratı çökertme çabasından ibaret değildir.

Çok vahim bir husus daha var. Bu husus da dinler arası diyalog sapkınlığıyla kendini ifade etmektedir. Diğer semavi dinler, İslâmiyetin gelmesiyle devrini tamamlamıştır. Kur'an-ı kerim, "Allah indinde din, İslâmdır!" âyet-i kerimesiyle tartışmasız hükmünü koymuştur. Hal böyle iken sanki ortada eşit dinler varmış gibi dinler arası diyalog faaliyeti başlatılıp yürütülmüş ve İslami itikad noktasından hükümsüz olan o dinlerle onların papa ve papazlarına tazim gösterilmiştir.

İmân ve inanışlarımıza aykırılığın biri budur.

Bir başka çok tehlikeli icraat daha vardır:

Amentümüz gereği biz Müslümanlar, Sevgili Peygamberimizden önceki bütün Peygamberlerin hak peygamber olduklarına inanırız. Bu bizim takdirimize bırakılmamıştır. Ancak geçmiş dinlerin Muhammed aleyhisselamın gelmesiyle yürürlükten kaldırıldığına da inanırız. Bu hükümlerden her ikisine veya birine inanmayan İslamın dışına çıkıp imânını kaybeder.

Oysa Müslümanlar, önceki peygamberleri de tanırken, Peygamberliklerini kabul etmemek imânsızlık müeyyidesine tâbi iken Yahudiler ve Hıristiyanlar, en son Peygamberin peygamberliğini reddederler.

Şu var ki biz, bir şaşmaz ve değişmez mutlak hükmü bir ses bayrağı gibi dalgalandırırız "Lâ ilâhe illallah, Muhammedün Resûlullah/Allah'tan başka ilâh yoktur, Muhammed aleyhisselâm O'nun resulüdür!"

Bu cümlenin adı kelime-i tevhiddir. Kelime-i tevhid, iki kanatlı nadide güzellikteki bir kuş gibidir. Bir insanın imân sahibi yani Müslüman olabilmesi için hem "lâ ilâhe illallah" ve hem de "Muhammedün Resûlullah" demesi şarttır. Bu şarttan taviz verilemez, bunun pazarlığı yapılamaz. İslâmiyetin ilk çıktığı günden bu güne yekpâre imân ve hakikat böyledir. Bütün mezhepler, bu esas üzre yükselir. Bütün âlim ve evliya bunu beyan buyurur.

Buna rağmen bu örgüt takipçileri, başlarından aldıkları telkinle "lâ ilahe illallah! demek kâfidir, "lâ ilahe illallah demekle Yahudi ve Hıristiyanlar da cennete girecektir!" deme vahametine düşmüşlerdir. Kur'anın, ahir zaman Peygamberinin kısacası İslamiyetin buyurduklarının aksi ve zıddı bir inanış yoluna girilmiştir. Burada da bitmedi; iddia o ki kandırılmış, imânları lekelenmiş bu insanlar, bugün örgütün bir numaralı sanığı olarak aranan kişinin Mehdi olduğunu kabul etmektedirler. Halbuki kıymetli din kitapları, Mehdi aleyhisselamın isminden, geleceği zaman ve mekâna kadar hakkında mufassal malûmat vermektedir. Bu şahıs onlardan hiç birine uymamaktadır.

Yine bitmedi. Bu örgüt, İslamın temel kaidelerinden fıkhı kaale almayarak "himmet" adı altında sadece "ver!" demiştir. Oysa zekâtın, sadaka-i fıtrın nasıl verileceği, kimlere verileceği fıkıh kitaplarında yazılıdır. Bu esaslara riayet edilmeden verilen parayla farz ve vacib ibadetlerin eda edilmesi mümkün değildir.

30 senedir bir nevi felsefi cerbezelikler yapılarak Müslümanların imânıyla oynanmış, evlâtları ellerinden alınmış, çok vatandaş kandırılmıştır. Şimdi dinler arası diyalogdan, kelime-i tevhidin bölünüp bölünemeyeceğine, Mehdi hakikatine ve farz ve vacip ibadetlerin "yap da ver de nasıl yaparsan yap, nasıl verirsen ver"le eda edilemeyeceğine, bunların şartları olduğuna kadar vatandaşların aydınlatılması gerekmektedir.

Sadece devlet teşkilatı ele geçirilmek istenmemiştir; İslâmiyet de içerden ele geçirilmek istenmiş, dinlerin telfikı/birleştirilmesiyle âdeta yeni bir din ihdas edilmeye tevessül edilmiş, maalesef ve maalesef bir kısım vatandaşların imânları tahrip edilmiştir.

Diğer kurumlar, kendi alanlarında çok ciddi bir mücadele içindeler.

Diyanet teşkilatı da kendine düşen mücadeleyi vermelidir...

.BAŞKANLIK; DEĞİŞMEZ GÜNDEM!

2015-03-30 01:00:00

A -

A +

AK Parti, 6223 MV Aday adayından 550 ismi imbikten geçirircesine süzüp çıkartarak 7 Nisan'da YSK'ya verecek. 6223 sayısı, en yakın partiye yapılan müracaatın 3 katıdır. Müracaat fazla olunca seçme ölçüleri ve hassasiyet de artmakta. Türlü sızma teşebbüslerinin önüne geçme şartı olduğu gibi yanlış tensip tehlikesinin bertarafı da gerekmekte. Bu sebeple evvela teşkilatta aday adayları yoklaması, sonra mülakatlar yapıldı. Bu arada STK'larda tercih seçimi oldu. Kanaat önderlerinin görüşü alındı. Ankara'da orta kurul çalıştı.

28 Şubat'tan bu yana ise genel başkan Ahmet Davutoğlu başkanlığında üst kurul çalışması yapılmakta. Aday adaylarından bir kısmı ile sn Davutoğlu'nun bizzat mülakat yapacağı ifade edilmekte.

Öyle görünüyor ki:

Başbakan Davutoğlu şu günlerde iki ciddi mes'eleye yoğunlaşmış bulunmaktadır. Bunlardan biri, ehil olanı ve layık olanı tesbit kıstasıyla MV adaylarını isabetle seçme işi, diğeri de AK Parti Seçim Beyannamesi'dir. Şu kat'i bir gerçektir ki aday adayları isimlerinin teşkilat, genel başkan yardımcıları, ara çalışmalar ve nihayet bizatihi genel başkan müşahedesinden geçme sebebi, sadece sızma tehlikesi değil, aynı zamanda kalite zaruretidir.

Son zamanlarda tekraren işaret ettiğimiz gibi 7 Haziran 2015 Eşik Seçim'dir. Bu seçimde elde edilecek verime göre bu millete yakışır yeni bir anayasa yapılacak, Türkiye, 2023 Hedefindeki 10. büyük güç ve dünya devleti olma çıtasını yakalayacak, 2071 Yoluna çıkışı kolaylaştıracaktır.

Bu zor hedeflerin fethi ancak vasıflı, donanımlı, birikimli vekillerle mümkün olabilir. Sn genel başkan ve Başbakan için mes'elenin biri budur.

Diğeri de seçim beyannamesi.

Seçim beyannamesinde nelerin olacağı henüz bilinmiyor. Bir kısmının şu bahsettiklerimiz olacağına şüphemiz yok. Yeni anayasa, istikrar ve yüksek kalkınma seyri, iç barış, huzurlu ülke, mazlum ve mağdurların gözyaşını silen Büyük Türkiye, güçlü ekonomi, güçlü millî kültür, şahsiyetli millî eğitim, kılı kırk yaran yargı, her vatandaşta gelişecek öz güven ve kardeşlik duygusu, 2023 ve 2071 yürüyüşü, Yeni Türkiye'nin kavga eden, muhtevasız laf üreten değil, fikir ve proje üreten tahammül kat sayısı yüksek vekillere ihtiyaç duyduğu keyfiyeti gibi madde ve izahlar.

Bunlar ve benzerleri olacağı bellidir.

Beyannamede olacaklardan ilk fikri ise Başbakan Ahmet Davutoğlu bizzat açıkladı. Sn Davutoğlu, "Türkiye'nin niçin Başkanlık sistemine geçmesi gerektiğine dair gerekçeyi AK Parti Seçim Beyannamesinde bizzat kendim, kendi elim ve kendi kalemimle yazdım!" dedi.

Bu cümle ve getirdiği fedakârlığı görmemek ve buradaki fedakârlığı, vefayı kabul etmemek insaf duygusuyla bağdaşmaz. Bir başka duruşta olsa kavga, mücadele en azından ayak sürüme sebebi olur. Bir insan düşünmeli ki yeni Başbakan olmuştur. Fakat o Başbakan, lideriyle görüş ve gönül birliği yaparak Başbakanlığı terk demek olan böyle bir tercihi yapmakta, teklifi bizatihi kaleme almaktadır. Bunu yerli ve millî düşüncede olmayan, yozlaşmış, yabancılaşmış çeyrek aydın zihniyeti kavrayamaz. Burada bir dâvâ arkadaşlığı, fikir birliği ve gönül tamamlığı esası söz konusudur. Bu tavrı besleyen kaynaksa İslâm ahlâkının nakışlarıdır. Siyasette, devlet hayatında var olma gâyesi, Allah rızası için Allahın kullarına hizmet etmekse ve bu da Başkanlık sistemiyle daha hızlı, daha şümullü, daha çaplı yapılabilecekse o ahlâk, orada insana böylesine büyük bir fedâkârlığı yaptırır...

7 Nisan 2015'ten itibaren, ülke Yeni Türkiye tırmanışına geçmekte.

Bu yeni dönemde Başkanlık Sistemi değişmez gündemdir. Anayasa yapılıp müesseseleşene kadar konuşulacaktır.

.KÜRTÇÜLER VE KEMALİSTLER ZAMANI OKUYAMADILAR!

2015-03-24 01:00:00

A -

A +

Abdullah Öcalan, "bugünkü aklım olsaydı silahlı mücadele yapmazdım" demiş. 30-40 bin insan öldükten, en az bir bu kadar insan sakat kaldıktan, 30-40 yıl heba edildikten, dış borçlarımız miktarınca hazine zarara uğradıktan sonra bu sözün ne önemi olabilir?
Silahlı mücadeleye başladıkları 1984'te kendisi ve militan arkadaşları zamanın ruhunu okuyamamışlardı. "Kürdistan İşçi Partisi" diye gayrı kanuni olarak PKK'yı kurarken sosyalist bir model, üstelik de Stalinist bir Sovyet modelini esas almışlardı. Rüyalarına göre hem Kürtleri ve hem de patronlar, ağalar elinde ezilen işçileri köylüleri kurtaracaklardı.

Bu maksatla kaçıp Lübnan'daki Bekaa Vadisinde sosyalist El Fetih militanlarından gerilla eğitimi alıyorlardı. Dillerinde aynı romantik cümleler vardı: "Yaşasın ezilen halkların kardeşliği!!!" Gerçek şuydu ki benzer rüyadaki El Fetih de zamanı okuyamıyordu. Hep beraber çağın gerisinde kalmışlardı...

PKK'nın ilk kanlı eylemini yaptığı tarihten sadece 5 yıl sonra 1989'da Berlin Duvarı yıkılacak, rol modelleri SSCB/Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği yani işçilere ve köylülere dünya saadeti vaad eden komünist devlet uygulaması çökecek ve Lenin, Stalin, Che gibi komünist önderler, arşiv malzemesine dönüşeceklerdi. Bugün Rusya'da Marx-Engels, Lenin-Stalin ütopyası değil, Vladimir Putin Yeni Çarlığı gerçeği var.

Dedeleri-babaları, Kemalist mezalimden çok çekmiş bir çoğu ateist Kürt gençler, ırkçı öfkelerle komünizme sarılıyor, bağlandıkları ideoloji onlara silahlı isyanı emrediyordu. Bundan dolayı Bekaa'da idiler, bundan dolayı merhametin, insafın ve vicdanın zerresini taşımadan bebeklere varıncaya kadar sivilleri bile katlediyorlardı.

Halbuki onlar, bunu yaparken bir nefes sonra komünizm çökecekti. Bugün görülüyor ki Abdullah Öcalan ve yoldaşları, 5 yıl sonrasını okumaktan acizlermiş. PKK lideri, pişmanlığını dile getirirken aslında ikrar edemediği bu aczi, kifâyetsizliği ve ufuksuzluğudur. Demirperde yıkılırken yerleştikleri Suriye'de El Muhaberat onlara başka bir demir perde olmuştu.

Kürtçü hareketin lideri, "silahlı mücadele bitmiştir, şimdi barış zamanıdır!" derken bunu bir sabah uykudan uyandıktan sonra tesadüfi bir düşünceyle söylemiyor. 15 yıldır dört duvar arasında. Bu zaman zarfında muhakkak ki kendine, yoluna-yordamına ve söylemine kadar ne varsa hepsini defalarca hesaptan geçirdi, bir nefs muhakeme ve muhasebesi yaptı. Öcalan'ın yaptığı bu muhakeme ve muhasebeyi Kandil kadroları, bugün olmuş yapmıyor. Onlar hâlâ bellerindeki silahın verdiği kibir ve sırtlarını sıvazlayan emperyalist ellerin uyandırdığı hislerle romantik kodlardalar. Avrupalı Kürt politik kümelenmesi ise bunu hiç yapmayabilir. Onlar, Ermeni diasporasına benzemekte. Batıdaki Ermeni diasporası nasıl ki beyaz Ermenilerse; bunlar da güdücü kadrolarıyla beyaz Kürtlerdir.

Zamanı okuyamayan, sezgi gücünden mahrum diğer kadro ise Kürt silahlı isyan hareketi başlayınca onları "üç-beş baldırı çıplak çapulcu!" diye küçümseyen Kemalist, Tek Partici Beyaz Türklerdir. Cuntacı askerler, medya, sermaye, köksüzlerle kara cübbelilerden meydana gelen vesayetçi beyaz Türk yapı, bu esnada "şeriat PKK'dan beterdir" diye abes ötesi sayıklamalar içindeydiler.

Aynı insanlar, bir zaman sonra sıkışınca "ver kurtul" demekten utanmadılar.
Kürt mücadelesi önünde çâresiz kalınca Güneydoğuyu vermeye râzı oluyor; fakat Müslümanlara haklarını vermiyor, onlarla eşit olmak istemiyorlardı. Kemalist, Tek Partici, laikçi vesayetçi Beyaz Türk yapı, mağlubiyeti hiç ummadığı bir zamanda yaşadı. Bu ülkenin gariban ama taş gibi iman sahibi köylüleri, Adnan Menderes'in açtığı yollardan kamyonlarla, dur-kalk giden kara trenlerle sırtlarında denkleri, ellerinde tahta bavullarıyla gelmiş, yerleştikleri gecekondularla aslını kaybetmiş büyük şehirleri kuşatmış ve yetiştirdikleri evlatlarıyla onları yeniden fethetmişlerdi...

Zamanın ruhu onu gösteriyor ki bugün Kemalistler de Apocular da bütün iddia ve ideolojileriyle iflas etmişlerdir. Artık kör ideolojiler devri bitmiş, fetret devri kapanmıştır.
Yaşasın bu ülkenin her aidiyetten yerli çocukları!

Yaşasın bin yıllık ebedî kardeşliğimiz!

.BARIŞ RENKLİ BAHAR

2015-03-20 01:00:00

A -

A +

En kıymetli varlık insan. Ülkelerin de en kıymetli varlığı insan. Bunu biliyoruz. Biliyor ve üstelik genç nüfusa sahip olmakla övünüyoruz. Ne var ki bunu bilen ve buna inanan insanlar olmamıza rağmen insanı harcayan ideolojiler yüzünden on binlerimizi kaybediyoruz:

1968-1980 arasında 5 bin genç katledildi. Bunların bazısı ülkücüydü bazısı solcu. Hepsi de 20'li yaşlarındaydı. Her biri kendi cephesinden memlekete hizmet etmek, geri kalmışlık zincirini kırmak için mücadele vermekteydiler. Usulleri farklı olsa da hedefleri aynıydı. Oturup konuşabilselerdi ortak yanlarını keşfedecek, silah tutan eller, birbirini sıkacaktı.

Sol-sağ kavgaları, 12 Eylül'de darbe zoruyla bitirildi. 1980-83 arası silahların gölgesinde sakin geçti. 1983'te seçimler yapıldı. Demokratik mekanizma tekrar devreye girdi. ANAP iktidar oldu. Bir yıl sonra 1984'te PKK, Cizre'de katliam yaptı. Ondan sonra silahlar susmadı. Yine 20'li yaşlarda insanlar öldü. Ölenlerin bazısı dağda Kürtçü militandı, bazısı orduda Mehmetçikti. Bu defa üstelik savaş uçakları, tanklar ve diğer muharebe silahları devredeydi. Hazine dağlara-taşlara akıtılıyordu. Ne 12 Eylül'ün "Kürt yoktur!" kanunu bir işe yaramıştı, ne onlarca yıl süren olağanüstü haller. Neticede 30 bin genç insan öldü, 30 sene kayboldu ve Türkiye'nin bütün dış borçlarını kapatacak denli hazine boşa harcandı.

İşin gerçeği şu ki yirminci asır Türklerin kayıp asrıdır. Resmî ideolojinin Hanedan'ı yurt dışına sürmesinden itibaren bu memlekette dindar, muhafazakâr, solcu, Kürtçü, ülkücü herkes ya eş zamanlı olarak veya dönem dönem zulüm gördü. Şeyh Said olayında, Menemen Vak'asında olduğu gibi çok kere ayaklanmayı teşvik eden kışkırtmalar yapıldı. Bu kışkırtmalarla İstiklal Mahkemeleri kurulup insanlar asıldı. Bu memlekette haksızlık yaşayanlar sadece Kürtler olmadı. Kürt kimliğinin tanınmasından 15 sene sonra Müslüman kimlik tanındı.

Derin devlet, hem kriz çıkarttı, hem de o krizi yönetemedi. Zannedildi ki herkes Osmanlı Hanedanı, dindarlar ve ülkücüler gibi kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyecek.

Öyle olmadı...

Tarihin bir döneminde bazı Kürtler, dış istihbarat ağlarıyla çekilip çevrilmeye başlandı. O sırada devleti yöneten sivil ve askerî irade tehlikeyi görecek basiret gösteremedi. Tehlike "üç beş çapulcu" diye kibirli telakkilerle tartıldı. Yara azmanlaştı, hudutlarımızı aştı. Bereket ki büyük Kürt kitlesi Kürtçü sosyalist ideolojiye mesafeli durdu. Eğer AK Parti diye tarihte olduğu gibi ümmet ölçekli ortak bir renk ortaya çıkmasaydı tutunacak dal bulamayan o kitle de eriyecekti. Bu yönüyle AK Parti, üstelik onun kurucu ve yöneticileri de resmî ideoloji mağdurları olduğu halde ülkenin birlik ve dirliğinin kurtuluş vesilesi olmuştur.

Emperyalizm, Kürtçü ideoloji vasıtasıyla bizi vurdu. Bu memleketin çocuklarının üzerinden silah sanayii ve uyuşturucu trafiği çalıştı. Nihayetinde hiç de umulmadık bir zamanda ve Paralel Yapıya rağmen Barış Süreci yakalandı. Çünkü daha evvelinde istikrar ve kalkınma yakalanmıştı. İki yıldır kan akmıyor. İki yıldır analar ağlamıyor. Vardığımız noktada barış kalıcı hale gelmek üzere. 21 Mart 2015 Nevruzu münasebetiyle Abdullah Öcalan, taraftarlarına silahların terk edilmesi, silahların gömülmesi, demokratik siyaset yoluyla ne denecekse denilmesini tavsiye edecek.

Bugünlere, sn Erdoğan'ın çok sağlam durması, Başbakan olmasından itibaren sn Davutoğlu'nun tam bir kararlılık göstermesi ve Kandil, HDP ve Avrupa'daki Kürtlere rağmen kendisi içerde olduğu halde savaştan usanmış ve aslında her isteği de karşılanmış Kürt kitlenin hissiyatını çok daha iyi okuyan Abdullah Öcalan'ın gerçekçi tutumuyla gelindi.

Bir farklı bahara vardık.

Bahar güzeldir.

Barış renkli bahar daha da güzeldir.

Düne dair ne varsa onları toprağa gömüp kucaklaşmaksa hepsinden güzeldir.

.NASIL BİR BAŞKANLIK SİSTEMİ?

2015-03-17 01:00:00

A -

A +

Takvimler, 7 Haziran 2015'e yaklaştıkça Başkanlık sisteminin daha fazla konuşulacağı görülmekte. Bu seçimin üç belirleyici unsuru var.
Bir: Mutlak çoğunluğu kazanmak.
İki: Bilgi birikimi yüksek güçlü isimlerin seçilmesi.
Üç: Bu isimler öncülüğünde yapılacak yeni anayasa ile başkanlık sistemine geçilmesi...
10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçim sürecinde dile getirdiğimiz tahminler doğru çıkmıştır. Türkiye, o tarihten beri yarı başkanlık sistemiyle yönetilmektedir. Yarı başkanlıkta Fransa'da olduğu gibi hem Başkan ve hem de Başbakan vardır. Başkanlık sistemindeyse ABD örneğinde olduğu gibi sadece Başkan vardır fakat yanında başkan yardımcıları bulunur.
Bugün yaşamakta olduğumuz fiili yarı başkanlık rejimi gayet güzel işlemekte.
Ama bu, sisteme değil, şahıslara bağlı bir başarıdır.
Aslolan sistem kurmaktır.
Bugün sn Tayyip Erdoğan ve sn Ahmet Davutoğlu, aynı gönül ve fikir ikliminin mensupları olarak kardeşâne duygularla ahenk içinde çalışmaktalar. Ne var ki gelecek seçim dönemlerinde aynı makamlarda bulunacak isimler, farklı fikirlerden olabilirler. Unutulmasın ki bundan böyle Cumhurbaşkanı da Başbakan gibi sandıktan çıkıp gelecektir. Sandıkla gelen bir Cumhurbaşkanıyla devrin başbakanı farklı dünya görüşlerinde olabilirler. O takdirde ihtilaflar çıkması ve devlette kilitlenme yaşanması mümkündür.
Bu sebeple yarı başkanlıktansa tam başkanlık rejimi bizim hayat tarzımıza daha uymaktadır diye düşünüyoruz... Önümüzdeki mesele, o hayat tarzımıza uygun düşecek sistemi inşa etmektir. Bu da mevcut ve muhtemel soruları cevaplandırmakla mümkündür.
İşte bazıları:
-Bakanlar, meclisten mi seçilecek, dışarıdan mı seçilecek? Yoksa her ikisinden mi olacak?
-TBMM bugünkü gibi tek kanatlı mı devam edecek yoksa senato da kurulacak mı?
-Mecliste Türkiye milletvekilleri, senatoda kontenjan kadrosu bulunacak mı?
-Türk devletleriyle İslâm âlemi temsilcilerine de yer verilecek mi?
-Meclis, sadece denetleme ve kanun yapma organı mı olacak?
Bunlar ve benzeri birçok soru sorulabilir...
Bu sebeple dünyadaki uygulamalara bakılır. Tarihimizden dersler çıkartılabilir. Aynı şekilde bu hususta son 30 senede dile gelmiş fikirler toplanır. Turgut Özal, Alparslan Türkeş, Süleyman Demirel gibi siyasetçilerle konuya kafa yormuş kanaat önderi ve akademisyenlerin neler yazdıkları, demiş oldukları toparlanabilir.
Görüldüğü gibi başkanlık sistemi veya rejimi yahut düzeni ana fikrinin çok iyi bir çalışmayla geliştirilmesi ve sağlam bir zemine oturtulması gerekmekte. Böylece bu fikirler maddeleşerek anayasada yer alacaktır.
Şu tablo da gösteriyor ki 7 Haziran 2015 Seçimleri 1946'dan bu yana yapılan en önemli seçim olacaktır. Devlet, I. Dünya Harbi şokunun kalan tesirlerinden de kurtularak ciddi mânâda kabuk değiştirecek, hantallık yapan safralar atılacak, seyir, hız kazanacak ve ufuktaki 2023, 10. Büyük Güç, 2071 Hedeflerine varmak için zaman kaybedilmeyecektir.
Bu sebeple yapılacak anayasanın halkın kalbinde yerini bulması, kabul görmesi lâzım. Halk, onu benimseyerek, kendine yabancı ve aykırı görmemeli.
Yerli, bünye ile barışık millî bir anayasa ve o anayasanın inşa edeceği Türkiye Modeli Başkanlık sistemi.
Yol haritamız budur.

.BAŞKANLIK SİSTEMİ NİÇİN GEREKLİ?

2015-03-16 01:00:00

A -

A +

Yürürlükte bulunan 1982 Anayasası, 12 Eylül 1980'den sonra İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi profesörlerinden Orhan Aldıkaçtı, başkanlığındaki bir hey'et tarafından 5'li darbe konseyi yönlendirmesi yapılmış bir darbe kanunudur. Darbenin gülüm aylarında konsey başkanı Kenan Evren'le beraber halk oylamasına sunulmuş ve süngülü vesayet altındaki sandıklardan yüzde 95 gibi bir "evet" oyu çıktığı ilân edilmişti...

Saddam Hüseyn el Tıkriti de seçimlerde yüzde 99 oy alırdı. 5'li darbe konseyi, neticeyi yüzde 95 değil de yüzde 99.5 olarak ilân etseydi buna kimsenin itiraz etme şansı yoktu. Bir kısım aydınlar hapishanedeydi, bir kısmı yurt dışına kaçmıştı, bir kısmı dâvâ tehditleri altındaydı, kapatılmayan gazete kalmamıştı. AP, CHP, MHP başta olmak üzere partiler kapatılmıştı...

Aradan geçen bu kadar zaman sonra geçtiğimiz aylarda 12 Eylül darbesini yapan süngülü cunta mensuplarının yargılanmasına karar verildi. Çok azı hayattaydı. Yaşları 90'ı geçmişti. Fiilen ceza verilemez vaziyetteydiler. Ama cezada "ibret unsuru", olmazsa olmaz bir şarttır. Yapılması gereken hayatta olsun veya olmasın vicahi/yüzüne karşı ve gıyabi/kendisi olmadan her zanlının muhakeme edilip tarih önünde hak ettikleri cezaya çarptırılmalarıdır. Bu amme hukukunun ve ferdi hukukun emredici hükmüdür. Ne var ki bu noktada hayatta olan darbeciler veya hayatta olmayan darbeci mirasçılarının itiraz hakları doğmaktadır. Şunu dediklerinde kimse bir söz söyleyemez:

-Türkiye Cumhuriyeti Devleti, el'an bizim yaptırdığımız bir anayasa ile çalışmaktadır. Bu anayasa, kötü ise neden bugün de yürürlüktedir; iyi ise biz neden mahkemedeyiz?

Bu sorunun cevabı yoktur.

Darbeci taraf, bu soruda haklıdır...

1982 Anayasası, baştan beri münakaşa mevzuudur. Gelen her iktidar devrinde bir tarafı değiştirilmiş melez bir kanun haline gelmiştir. Artık dikiş tutmuyor, boya tutmuyor, tamir kabul etmiyor. Gelin görün ki TBMM bu bahiste tıkanmıştır, yeni ve sivil bir anayasa yapamamaktadır.
Mevcut anayasa, Cumhurbaşkanına yarı başkanlık yetkisi vermektedir. Bu kelime geçmese de fiili imkân budur. Şu anki Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, halkın sandığa giderek seçtiği ilk reis-i cumhurdur. Cumhur/halk, ilk defa vesayet ve vekâlet olamadan kendi hür iradesiyle gönlünden geldiği gibi rey kullanmıştır. 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçimine giderken sn Erdoğan, "anayasanın bana verdiği hakları sonuna kadar kullanacağım!" diye tekraren beyanda bulunmuştu. Halk buna rağmen O'nu tercih etti, böylece bir mutabakat tesis edilmiş oldu.

Bugün artık sivil anayasa yapılarak "Başkanlık Rejimi"nin getirilmesi ihtiyaç haline gelmiştir. Başkanlık rejimi, sadece devletin hızlı çalışmasını temin etmeyecek, aynı zamanda bir tehlikeyi de ortadan kaldıracaktır:

Bugün Cumhurbaşkanı ve Başbakan aynı fikriyat kaynaklı ve ağabey-kardeş hisleriyle birbirine muhabbet duyan insanlar. Bu hal, her dönemde yaşanmayabilir. Seçimlerde farklı bir partiden ve cumhurbaşkanıyla taban tabana zıt görüşten bir Başbakan gelebilir. O zaman icrada çift başlılık çatışması kaçınılmazdır. Böyle bir talihsizlikte devlet, zirvedeki çatışma sebebiyle kilitlenir, istikrar bozulur, piyasalar geriler, yatırım ve kalkınma tavsar.

Bu itibarla çağın getirdiği ihtiyaca dikkat etmeli.

Aslolan milletin refahı, huzuru ve devletin selametidir.

Şekil şartlarına takılıp risk satın almak son derecede tehlikeli olur.

.ABDULLAH GÜL

2015-03-12 01:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan'ın 11. Cumhurbaşkanı ve dâvâ ve gönül arkadaşı Sn. Abdullah Gül'ün milletvekili adaylığı mevzuunda "isabetli olur, hayırlı olur" demesi üzerine muhalefet, buradan çıkışla Başbakan Sn. Ahmet Davutoğlu'nu vurmaya çalıştı. Hakan Fidan'ın adaylığında da Sn. Davutoğlu'na rekabet neticesi devşirmeye çalışmışlardı.

Kanaatimiz o ki Sn. Gül, kurucusu olduğu partisinde siyaset yapmaya devam için evine gelecektir. Bunun iki temel sebebi vardır. Birincisi herkesçe bilindiği gibi yaşı gençtir. İkincisi ise kazandığı müktesebatı, yani bilgi ve tecrübe birikimidir.

Abdullah Gül, iktisat hocasıdır. Yüksek seviyede İngilizce ve Arapça bilmektedir. 1983'ten itibaren Türkiye'nin de üyesi olduğu ve merkezi Cidde'de bulunan İslâm Kalkınma Bankası'nda çalışmıştır. 1991'den Cumhurbaşkanlığına seçilene dek TBMM'de yer almıştır. Devlet Bakanlığı, 10 yıl boyunca Avrupa Konseyi Parlamenterler Birliği üyeliği, Başbakanlık, Dışişleri Bakanlığı ve Cumhurbaşkanlığı yapmıştır. Cumhurbaşkanlığı esnasında bir kere bile sıkıntıya sebebiyet vermeden Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'la birlikte ahenk içinde çalışmıştır.

Sn. Gül, bir itidal adamıdır. Kelimenin tam mânâsıyla devlet umuru görmüştür. Ancak asırlar içinde bir kişiye Bakanlık, Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı nasip olur. Böylesi bir nasiple nasiplenmiştir.

Böylece geniş bir bilgi birikimine sahip olmuştur. O birikimin bir kenarda durması memleket için bir kayıp olur. Sn. Cumhurbaşkanı Erdoğan, meselenin farkındadır. "Aday olması hayırlı olur" derken bu "hayırlı olur" kelimesini tesadüfen kullanmamıştır. "O zenginlikten millet ve devlet faydalanır" demek istiyor. Bunu muhalefetin anlamaması belki kasıttan ziyade yetişme tarzı farkındandır. Bu yüzden hemen Sn. Davutoğlu'na rekabet üzerinden konuşmaktalar. Abdullah Gül, Tayyip Erdoğan, Ahmet Davutoğlu... bizler, aynı pınarlardan beslenmiş nesilleriz. Kumaşımızda muhabbet, kardeşlik ve fedakârlık vardır. Çelme takma fitnesine tenezzül etmek yerine, omuzlarımızı kardeşimizin ayaklarına basamak yaparız. Bizim aldığımız aile ve dâvâ ahlâkı, karakterimizi böylece yoğurmuştur.

Abdullah Gül'ün Ak Parti'de illa icracı olması şart değildir. Partideki, gruptaki varlığı, bilge kişiliği, akıl danışılacak, istişare edilecek ağabeyliğiyle hem partisine ve hem de TBMM'ne değer kazandıracaktır.

Bu böyle olduğu gibi asıl daha büyük ufuklar da var:
Şimdi yazacağımız fikrin geçmiş yazı ve konuşmalarımızda bulunması mümkündür. Düşüncemizi bir bayram ziyaretinde Sn. Gül ile de paylaşmıştık. Abdullah Gül, bugün Türkiye'nin bir dünya markasıdır. Bizim dünya ligine çok sayıda isim çıkartmamız lâzım. Sn. Gül'ün BM genel sekreteri olmaması için hiç bir sebep yoktur. İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, ölü günlerini yaşamaktadır. Onun ayağa kalkması bir şahsiyet dokunuşuyla mümkündür. NATO genel sekreterliği, AK/Avrupa Konseyi Başkanlığı hep 11. Cumhurbaşkanımızın yapabileceği vazifelerdir.

Böylesine bir yetişmiş isme, "Cumhurbaşkanlığı da yaptın, sen bundan böyle evinde otur" demek yanlış olur.

Bu vesileyle anayasadaki iki eksikliğe bir kere daha temas etmeliyiz. Yapılacak yeni anayasada telafi edilmelidir:

1. Eski Cumhurbaşkanları, Başbakanlar... gibi bazı isimler için parlamentoda bir kontenjan kadrosu olmalıdır. Meclis mevcudunun yüzde 3'ü devlet umuru görmüş isimlere tahsis edilebilir.

2. Mevcudun yüzde 5'i de Türkiye Milletvekili olabilir. Bunlar da hayat umuru görmüş bilge ve müktesebat sahibi vatandaşlardır. Türkiye, milletvekilleri seçime girmezler, onları Başbakan, Meclis Başkanı ve Cumhurbaşkanı üçlü imzayla tensip eder.

*
NOTLAR:

1. Evlatları arasında söz kesilmesinden dolayı Gül ve Karadere aileleriyle Ahmet Münir Gül ve Zehra Ayşe Karadere'yi tebrik ediyoruz. Allah, tamamına erdirsin.

2. Dileyenler yazı, konuşma ve tv programlarımızı facebook, twitter ve yakında adımıza açılacak web sayfasından da takip edebilirler.

3. Aday adaylığım için değişik internet gazetelerindeki oylamalarda bize yoğun teveccüh gösteren herkese kalbi şükranlarımı arz ediyorum.

.BARIŞ SÜRECİ'NİN HAKAN FİDAN'A İHTİYACI VAR!

2015-03-11 01:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Arabistan dönüşü uçakta sorular üzerine Hakan Fidan'ın milletvekili aday adaylığı meselesine de temas etti. Rızası olmadığını ve kırgın olduğunu beyan etmişti. Hatta ilgili birim, bunların yazılmamasını rica edince Cumhurbaşkanı, "hayır dedi, gizlimiz saklımız yok." Sn Erdoğan şöyle diyordu:
-MİT devletin en önemli kurumudur. Oraya ben getirdiğime göre "gitme" diyorsam gitmeyecekti.
Hakan Fidan, TİKA başkanlığı, Başbakan müsteşar yardımcılığı yapmış daha evvel orduda hizmeti olan asker ve sivil bürokrat bir isim iken 5 yıldan beri de fevkalade büyük bir başarıyla Millî İstihbarat Teşkilatı müsteşarlığını yapmaktaydı. Tabiî ki bir bürokrat ilâ nihâye bürokraside kalmayabilir. Dileyenin siyaset veya ticarete veya bir başka dala geçme hakkı vardır.
Ancak zamanlama da önemli.
Hakan Fidan, tâ Oslo'dan, neredeyse işe başladığı günden beri Barış Süreci'nin içindedir. Türkiye'nin güvendiği bir isimdir. Sn Erdoğan'ın "sır küpümdür" iltifatına mazhar olmuştur. Fakat aynı zamanda müzakereci Kürtlerin de itimadını kazanmıştır.
Süreçte devletin eli ve sözcüsü durumundaydı.
Barış Sürecinde yolun henüz yarısı aşılmışken, süreç müzakeresinin en mühim aktörlerinden birinin sahadan ayrılıp siyasete girmeye isteklenmesinin sürece şöyle veya böyle ziyan vereceği yüksek ihtimaldir. Çünkü 5 yıllık çok kıymetli bir tecrübe ve hasıl olmuş güven unsuru var.
Cumhurbaşkanı, dere geçilirken at değiştirmenin doğru olmayacağına inandığından Hakan Fidan'ın vekil olma arzusuna muhalefet etti ve kendisine duyduğu sevgiden dolayı kırgınlığını da saklamadı. Kırgındı ama yine uçaktaki açıklamada öğrendik ki Riyad'daki ikili bir görüşmeye o esnada Umrede olan Hakan Fidan'ı da çağırmıştı.
Sn Fidan gibi bir hayli devlet birikimine sahip olmuş bir isim, şüphesiz ki yer aldığı hükümete güç katacaktı. Nitekim tahminimizin Kamu Bakanlığı kurulacağı ve bu bakanlığın başına getirileceği yönünde olduğuna dair geçtiğimiz günlerde bir yazı yazmıştık.
Şimdi sn Fidan, milletvekili aday adaylığını geri almış bulunuyor. İsabet etmiştir. Barış Süreci, asrın projesidir. Bu projenin bitip her iki tarafın memnun olacağı bir sonla imzalanması usta ellere ihtiyaç göstermektedir. Bunu en iyi yürütecek yüksek seviyeli memur işin içinde olan Hakan Fidandır. Yaşı daha çok elverişli. İlerde milletvekili de bakan da olabilir. Halbuki, kararından vazgeçmeyip Cumhurbaşkanına rağmen ısrar etseydi kendini de aşan sıkıntılar yaşanabilirdi.
Yerine geri dönüp dönemeyeceği itirazlarına gelince.
Kanun, kimlerin dönüp dönemeyeceğini saymakta. Bu bakımdan Hakan Fidan'ın MİT müsteşarlığına devam etmesinin önünde hiç bir engel yoktur. Nitekim, siyasete girmekten vazgeçmesi üzerine Başbakan sn Ahmet Davutoğlu da ânında yerine iade etti.
Sonuç ülkenin selameti, barışın temini için iyidir. Tekrar edelim; Barış Süreci'nin Hakan Fidan'a kesinkes ihtiyacı var.
Karar, hem kendine, hem MİT'e ve hem de memlekete hayırlı olsun.

.POST MODERN İHANET MASALI

2015-02-27 01:00:00

A -

A +

Tarih 28 Şubat 1997'dir...
İşbaşında Refah Partisi ve Doğruyol Partisinin kurduğu ortak hükümet vardır. Başbakan Necmettin Erbakan ve Başbakan yardımcısı Tansu Çiller'dir.
TSK içindeki bir cunta ile cunta zihniyetli bazı beyaz siviller, bu iktidardan rahatsızdır. Öteden beri sürüp gelen bu zihniyet, millete mahsus değerlere düşman bir azınlıktır. Fakat çoğunluğa hükmetmektedir. Onlara göre irtica iktidar olmuştur. Bu iddia, algı yönetimine dönüşür. Bütün tertipler, bütün ajan faaliyetleri devreye girmiştir. Taşeron gruplar, cami önlerinde gösteri yapar, garip kılıklı adamlar ortalığa dökülür.
Bu tertip hareketler ve Kaddafi'nin çadır saçmalıkları, Başbakanın bazı muhafazakâr insanlara Başbakanlık Konutunda yemek vermesi, Sincan'da Kudüs Gecesi....gibi sebeplerle darbeci cunta iyice köpürür. Sincan'da tanklar yürür, gazeteler, televizyonlar halkı lince başlarlar. Üç Ali'ler dünya görüşündeki Cumhuriyet başsavcısı, kanunu silah gibi kullanmaktan perva etmez. Hükümet, cunta ve emrindeki medya ve yargı ile kuşatılır. Ülkede sinirler gergin ve hava son derecede elektriklidir.
MGK toplantısı, daha doğrusu içtimaı 28 Şubat 1997'de bu hava içinde yapıldı. Toplantı 9 Saat sürdü. Cunta sergerdesi bazı komutanlar, seçimle işbaşına gelmiş Başbakana onbaşı muamelesi yaptılar. Açıklanan kararda laiklik tehlikede görülüyor, kılık kıyafet kanununa riayet edilmediği söyleniyor, eğitim süresi tanzim ediliyor ve hükümete şunları şunları şunları yap!!!.... diye icraı mümkün olmayan "tavsiyeler" dayatılıyordu.
Tavsiyelerin MGK kararı olması için Cumhurbaşkanı, Başbakan ve kurul üyeleri tarafından imzalanması lâzımdı. Başbakan Necmettin Erbakan, kararnameyi imzalamadı. Buna rağmen hukuken "yok" hükmündeki kararlar tatbik edilsin diye Hükümete gönderildi.
Malum medya bu kararlara "28 Şubat Muhtırası" ismini verdi.
Sonra bir isim daha kondu:
Post Modern Darbe.
Merhum Erbakan, tavsiye kararlarını imzalamamıştı, kararlar yok hükmündeydi ama sahibinin sesi medya, haberi "Erbakan da imzaladı" diye verdi.
Artık tam bir faşizan terör esiyordu. Üniversite, Müslüman gençlere Yedikule zındanları yapılmıştı. Bazı ekranlarda sabahtan akşama dine, dindarlara, tesettüre hakaret ediliyordu. Aşağılık ilahiyatçı akademisyenler ekranlara yapışmış zehir saçıyorlardı. Asker, bazı medya mensuplarıyla koca koca yüksek mahkeme başkanlarını Genelkurmaya toplayıp onlara talimatlar dikte ediyordu.
28 Şubat malum cunta için bir hesaplaşma meselesiydi. Tek tip vatandaş peşindeydiler. Herkes laikçi, Atatürkçü, İsrailci olacaktı. Aksi halde 70 milyon zaten fazlaydı 20 milyonun kesilmesinde bir mahzur yoktu. Bu sebeple önceki darbelerden çok daha katı, çok daha zalimdi.
Ülkenin üstüne bir karabasan çökmüştü. Bu milletin mazlum evlatları, gündüz de geceyi yaşıyordu. Sevinçten uçan darbecilerse 28 Şubat'ın 1000 yıl süreceğini iddia buyurmaktaydılar. Onlar, bir dudağı yerde, bir dudağı gökte olan masal kahramanı devlerdi.
Ama...
Herkesin bir hesabı vardı.
Allah'ın da bir hesabı vardı.
Zalimin zulmü vardı.
Mazlumun da gözyaşı vardı, duası vardı.
1000 yıl sürecek denen Post Modern İhanet, sadece 5 yıl sürdü.
Ve nihâyet sonunda olanları biliyorsunuz!
Darbeci cunta vesayetinde kurtulan TSK, sivil iradenin emriyle Şah Fırat Harekâtı'nı yaptı. Genelkurmay, harekâtı halkın seçtiği Cumhurbaşkanı ve Başbakan'ın emrinde idare etti.
Cephedeki asker:
-Harekât tamamlanmıştır komutanım!
Tekmilini verince Başbakan Ahmet Davutoğlu, o ân Genelkurmay'da şükür namazı kıldı. Kaderin cilvesine bakınız ki bu secde, 28 Şubat 2015'in hemen öncesinde oldu.
Bir vakitler bir dudağı yerde bir dudağı gökte olan masal kahramanları, bugün insan içine çıkamıyorlar. Seher vakti gözyaşı dökenlerinse gözleri ışıl ışıl.
El hükmü lillah!
Hüküm, ancak Allah'ındır...

.BİR CANİ ASILIR; BİN MASUM CAN KURTULUR!..

2015-02-17 01:00:00

A -

A +

Özgecan Aslan'ın katilleri için herkes aynı duayı yapmakta:
-İnşallah, en ağır cezaya çarptırılır!!!..
Dünden bugüne çok cinayetler işlendi ama böyle bir vahşet görülmedi. Tarsus'ta bir minibüs şoförü, taşıdığı yolculardan üniversite talebesi bir kız, herkes indikten sonra yalnız kalınca O'na önce tecavüze kalkışıyor, boğuşuyorlar, zavallı kızcağız iffetini müdafaaya çalışırken şoför, o gözü dönmüşlükle mağdureyi katlediyor ve ardından da delilleri yok etmek için yakıyor. Bir başka facia ise katilin babası ve bir başka kişinin delilleri gizlemede katile yardımcı olmaları...
Bugün 80 milyon Türkiye'nin duası işte o:
-İnşallah, en ağır cezaya çarptırılır!!!
Ne var ki olmayacak duaya amin denmez!. Müşteki anne-baba, müdahil Aile Bakanlığı, bizzat savcı, ağır ceza reisi olan hakim, isteseler bile bu mahluka layık olan ceza verilemeyecek. Evet bir ceza alacak, çok kuvvetli ihtimalle ağırlaştırılmış müebbed hapis cezası verilecek ama faraza 20 sene sonra mevzuatın başka imkânlarından, kanun değişikliğinden veya Rahşan Affı vari vicdansız bir tasarruftan yahut bir başka sebepten dışarı çıkabilmesi mümkün...
Halbuki hunharca öldürülen sadece Özgecan Aslan değildir. Onun anası-babası da sanki öldü. Onlar şimdi canlı cenaze. Bu vaziyet karşısında bu görülmemiş cinayeti işleyen zalimin velev ki hapishanede bile olsa yaşamaya hakkı var mı?
Asla yok!.
Ama mevcut ceza kanunu, "en ağır ceza"ya imkân vermiyor. En ağır ceza idamdır. Bu caninin idam edilmesi, diğerlerinin hak ettikleri cezayı almaları lâzım. Gelin görün ki idam cezası TCK'dan kaldırıldı. AB'nin riyakârca istekleri üzerine TBMM ceza mevzuatında değişiklik yaptı. Böyle olunca güya bizi AB'ye alacaklardı. AB çöküyor, iflas ediyor fakat derindeki İslam düşmanlığı sebebiyle bunu yapmıyorlar.
Şu kesinkes bilinmeli ki devlet, ferdin yani kulun yerine geçerek katili affedemez. Katl'in, insan öldürmenin cezası idamdır. Katil, ya ölümle infaz edilir veya maktulün mirasçılarına diyet öder. Bu hükmü koyan, insanı yoktan yaratan Allahü teâlâdır. İnsana şah damarından daha yakın olan Allah. O Allah, Kur'anında "kısasta hayat vardır!" buyurmakta. O yüce Allah, yine Kura'nında "bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir" tüyler ürpertici haberi vermekte. Fani kul, bir başka kulu ezeli ve ebedi olan, mutlak ilim sahibi olan Rabbimizden asla ve kat'a daha iyi bilemez.
İdam cezası, tarihin derinliklerinden yakın zamanlara kadar hep vardı. AB, Türkiye'yi sıkboğaz edince mecburen kaldırıldı.
Şimdi:
TBMM'ne düşen, âcilen bir günlüğüne bile olsa toplanarak idam cezasını tekrar kabul etmesi ve yürürlük tarihini de 1 Şubat 2015 olarak tesbit etmesidir.
Uygar, çağdaş ve ilericiler, idam cezasını kötü, fena, insanlık dışı olarak gösterip AB ile işbirliği halinde çalıştılar.
Yüce Allah, hiç boş ve abes bir hüküm vaz eder mi?
Unutulmasın ki:
Bir câni asılır, bin masum can kurtulur?
İdam cezası mevzuata yeniden girmelidir.
Bir şey daha ceza mevzuatına girmeli:
AB'nin baskılarıyla idam gibi zina da TCK'da suç olmaktan çıkartıldı.
Bu iki ceza TCK'ya yeniden girmelidir.
Mevcut TBMM veya gelecek meclisle.
Fakat mutlaka.
Milletin his, inanç ve vicdanıyla mevzuat, çelişmekte ve çatışmaktadır.

.Bizi yüreğimizden vurdular!..

2015-02-16 01:00:00

A -

A +

Bir Fransız tarihçisi, zamanı "yontma taş devri", "cilalı taş devri" diye dilimlere ayırmıştı. Bu devirlerde insanlar güya vahşiydi. Örtünmeyi bilmiyorlardı. Örtünmek için ağaç yapraklarını kullanıyorlardı.
Sonra bu iddialar "evrim"le desteklendi.
Halbuki her ikisi de bütünüyle yalandı.
Maksat, yaşanan çağı; aydınlanma denen yeni dünya düzenini parlatmaktı. Sanki ne Peygamberler gelmiş, ne medeniyetler yaşanmış ve ne de kültürler hasıl olmuştu. Ne var-ne yoksa bu son iki buçuk asırda kazanılmıştı.
Bu materyalist, pozitivist görüş, metafizik her değeri yok sayıyor, geçmişin fikir yapısı olarak sadece eski Yunan filozoflarının birbirini tekzip eden teorilerini alıyordu. Arka planında siyon kültür emperyalizminin olduğu bir dünya görüşü yeryüzüne hakim kılınmaktaydı. Hadise, Yahudilerin bizden başkası insan değil, tasavvurunun tatbikata girmesiydi.
Geçmiş, vahşet devri olarak izah ediliyordu. Yeryüzü yeni yeni hürriyet, müsavat ve adalete kavuşmaktaydı. Meselenin asıl mahiyeti budur: Vahiy Medeniyetiyle materyalist felsefe çatışmakta. Materyalist felsefe, insanlığı getirip beşeri zaaf ve hazların tutsağı yapıp çıktı. İnsanın mânevi yanını yıktı. Boşluğu, nefret, şehvet ve şiddet işgal etti. İnsanı, insan yapan merhamet gibi hasletlerden mahrum ettiler. Fazilet gericilik sayıldı.
Osmanlı yeniçerisi, Hıristiyan köyünün çeşme başında, bir kız gördüğünde sırtını dönerek onun suyunu doldurup gitmesini beklediğini yabancı tarihçiler yazmaktalar. Yine Osmanlı askerinin sefere giderken dalından kopardığı üzüm salkımının parasını asma kütüğünün yanına bıraktığı da meşhur bir vak'adır. İslâm tarihi, Selçuklu, Osmanlı tarihi, insan haysiyet ve şerefini kurtaran bunlara benzer büyük iftihar levhalarıyla doludur.
Batı, yontma taş yalanı, orta çağ karanlığı iftirası, evrim şaşkınlığını bir hâkim unsur haline getirerek hem kendine hem geri bıraktığı doğu milletlerine kıydı. Bugün "İslam eşittir terörist" virüsü azımsanmayacak bir batılı kitlenin kanına girmiştir. Bu virüs nefreti, o da İslâm düşmanlığını beslemekte.
Bu bahsettiğimiz ve asırlara yayılarak işlenmiş medeniyetler çatışması tehlikesi ayrı bir vakıadır. Diğer vakıa ise ferdidir. Mânâ tarafını yitiren suretâ insan cinsi, hayvandan aşağı derekelere düşmüştür.
Birincilere misal, ileri ve medeni denen batıda üç Suriyeli Müslümanın sırf Müslüman olmalarından, sırf örtünmelerinden dolayı katledilmeleridir. Onlar katledildi, diğerleri Fransa'yı hatırlamadı. Dünya Müslümanlarının Sözcüsü Recep Tayyip Erdoğan, Amerika kıt'asında "neredesin Başkan!?" diyene kadar medeni batı, suspus oturmaktaydı.
İkinci misalse bir genç kıza sırtlanların bile yapmayacağı, vahşet kelimesinin anlatmaya yetmediği Tarsus'taki dehşetler dehşeti olaydır.
Bu iki vak'a Amerika ve Türkiye'de işlenmiştir.
Her ikisinin de kirli kaynağı aynıdır:
Yontma taş devri, cilalı taş devri, evrim yalanları, hürriyet, uhuvvet, adalet iddiaları, bırakınız yapsınlar bırakınız geçsinler başıboşluğu, beşeri olanı ilahi olana hakim kılma arayışı, faiz tutsaklığı, tüketim mâbedleri ve benzeri kışkırtıcı sebeplerle Vahiy Medeniyetinden kopuş, işte asıl şimdi yirminci ve yirmibirinci asrı; daha doğrusu Hıristiyan dünyanın milenyum dediği 3. bin yılı bir karanlık çağ yaptı. Batı, kendi eliyle o kasdettiği orta çağ karanlığını dünyanın merkezine yerleştirdi. Felsefe savrulmalı, bu amentüsüz çağda çifte standart, ayrımcılık, şehvet, nefret, şöhret ve tatminsizlik evlerin kapısını kırmakta, insan hayatlarına namuslara kıymakta.
Amerikalı câni, "Amerikan nişancısı" diye sinemalarda gösterilen filmi seyrettikten sonra silahına sarılıp üç Müslümanı katletti, Türkiyeli vahşi ise minibüsüne binmiş, hayatı kendisine emanet bir genç kıza yapmadığını bırakmadı.
Bu iki dehşet dolu zulüm, rüyalarımızı bile kirletti. Bizi yüreğimizden vurdular.
Bu vak'aların sosyolojik, ilâhi, tarihî maarif ve netice itibariyle insanla alâkalı her cephesinin tahlil edilmesi gerekir. Vahiy Medeniyetinde kadın aziz anne veya aziz anne adayı iken, cennet ayakları altına serilirken "kadına şiddet" neyin nesidir?
Hem Amerika'daki 3 gencin ve hem de Türkiye'deki genç kızın asıl katili, o tetikleri çekenlerden, o ihaneti işleyenlerden ziyade o beyinleri buna hazırlayan teori ve tezlerdir.

.30 YILDIR BAŞKANLIK DÜZENİNİ KONUŞMAKTAYIZ

2015-02-09 01:00:00

A -

A +

Turgut Özal'ın başlatmasıyla takriben 30 yıldır başkanlık düzenine geçmeyi konuşmaktayız. 1970'lerde "bozuk düzen" diye bir söz ortaya atılmıştı. Bülent Ecevit'in kotardığı söz, o yıllarda çok tartışıldı. Devamında "bu düzen değişecek!" diye bir iddia vardı. Bozuk düzen ve bu düzen değişecek terminolojisi, yeni CHP'nindi. İktidar olamayan CHP sol taraftan gelerek yeni tesbit ve söylemlerle seçim kazanmak istiyordu. Bozuk düzen, bugün eski Türkiye denilen eskimiş yapıdır. Başkanlık düzenine geçme isteği, o bozuk yapıdan sür'atle kurtulma arayışıdır. CHP, başkanlığa muhalefet etmekle aslında hem kendi geçmişiyle ters düşmekte ve hem de Ecevit CHP'sinin gerisine düşmektedir.

Türkiye'nin önünde 4 büyük hedef var:
1-Olması gereken insanları, şehirleri ve şirketleri dünya markası yapmak.
2-2023 Büyük Türkiye.
3-OMT/Osmanlı Milletler Topluluğu.
4- 26 Ağustos 2071 Cihan Devleti Türkiye.

Bunlar bir devlet iddiası ve millet rüyasıdır.

Hâlihazırda 10 ismimiz bile dünya markası değildir. 5 şirket dahi kendini dünyaya kabul ettirememiştir. Onca güzel şehrimiz olmasına rağmen marka şehirlerimiz 5'i bulamamıştır.
Büyük Türkiye, aynı zamanda büyük iddiadır. Büyük Türkiye, Türkiye'nin 10. büyük ekonomi olmasıyla, bir başka ifadeyle 17. sıradan 10. sıraya çıkmamızla mümkün olacaktır. O zaman kişi başına millî gelir 20 bin dolarlarda seyredecek, itibar ve nüfuzumuz bugünkünden çok daha fazla olacaktır.

10. büyük kudret olmamız, OMT hedefine zemin hazırlayacak, Osmanlıdan ayrılmış memleketlerden bazıları ittifaktan öte ayniyet teklifinde bulunacaklardır. İsrail, Ermenistan ve Yunanistan bugünkünden farklı tutumlara girecek, husumetin yerini yakınlıklar alacaktır. Her hâlükârda Osmanlı mülkünde sınırlar mânâsız, vizeler yersiz olacaktır. Böyle bir yakınlaşmayla ticaret şaha kalkacaktır.

26 Ağustos 2071'de ilân edilecek Cihan Devleti Türkiye fikri bizim millet olarak en büyük hedefimizdir. İki en büyük devletten biri olmamızın adıdır. Bunun yakalanmasıyla milletimiz, dünya sahnesinde lâyık olduğu yeri alacaktır. Bu zafer, aynı zamanda mazlum İslâm milletlerinin ve talan edilen, sömürülen İslâm coğrafyasının kurtuluşu olacaktır.

Bunlar, bazılarına uzak tarihler ve rüya gibi gelebilir. İnsan ömrü kısa, devlet ömrü uzundur. Bu sebeple en uzak tarih olan 2071 bile yarın kadar yakındır.

İnsanlar gibi milletlerin de rüyaları vardır.

Bu hedeflerin gerçekleşebilmesi için devlet, tepeden tırnağa elden geçmelidir. Aslolan milletin ve devletin refahıdır. 1970'lerden beri "bozuk düzen" deniyor ve 1980'lerden beri de bu bozuk düzenden kurtulmak için başkanlık düzeni konuşuluyorsa gereğinin yapılması şarttır.

Türkiye, başkanlık düzenine geçtiğinde hiç bir fâni ölmemek üzere orada kalmayacaktır. Bu bir iyileştirme faaliyetidir, tamir ve yeniden inşadır. Hâl böyle olunca eski bozuk düzenli Türkiye'yi değiştirmemek için direnmek anlamsız bir tutuculuk olur.

7 Haziran 2015'te Anayasayı değiştirecek çoğunluğu kazanmak, hem Türkiye'yi ayıplı bir darbe anayasasından kurtaracak ve hem de geçilecek Başkanlık Düzeniyle, 4 Büyük Hedef'e daha çabuk kavuşmak mümkün olacaktır.

.LİDER ERDOĞAN

2015-02-06 01:00:00

A -

A +

"Lider olunmaz lider doğulur" gerçeği herkesçe bilinir. Doğru, fakat bir başka gerçek daha var. Dâvâsı olmayan lider olamaz. Liderin ruh hamurkârı inandığı dâvâdır. Lider, daha ilk gençliğinden itibaren o bayrak fikre doğru koşar. Eğer liderlik, yaradılışında varsa ne rüyasından, ne fikrinden ve ne de koşudan vazgeçer. Mensubu olduğu fikir, sahip olduğu aidiyet onu besler, biler ve yarınlara hazırlar.

Önceki gün sn Recep Tayyip Erdoğan'ın yaptığı konuşmasında geçen bir cümlenin gündem içinde kaybolup gitmesini istemeyiz:

-Bana diyorlar ki sayın Cumhurbaşkanım bu mevzularda biraz sâkin olsanız?! Nasıl sâkin olabilirim? Mensubu olduğumuz medeniyet "bir kötülüğü gördüğünüzde elinizle, olmazsa dilinizle müdahale ediniz, ilk ikisini yapamazsanız kalbinizle buğz duyunuz!" diyerek böylesi zamanlarda alacağımız tavrı göstermiştir.

İşaret edilen medeniyet, İslâm Medeniyeti ve tekrar edilen söz de Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- bir mübarek Hadis-i şerîfidir.

Bizim medeniyetimizde bebekler daha dünyaya gelir gelmez ezan ve kametle tanışırlar. Analar, evlâtlarına helâl süt emzirmek için azâmi dikkati gösterir. Babalar çocuklarının kursağına haram lokma girmesin diye kılı kırk yararlar. Bu köklerden gelenlerin büyük sevdaları vardır. Tayyip Erdoğan, bir sevdanın türküsünü söyleyen insandır. Çoban da olsa bu türküyü çağıracaktı. Kader, O'nu cumhurbaşkanı yaptı yine dilinde aynı terennüm var.

Milletlerin zayıflama, küçülme, kaybetme dönemleri incelenirse ya lider yetişmemiştir veya yetişmiş lider sahneden çekilmiştir, devamı gelmemektedir. Osmanlının şanlı dönemleri arka arkaya deha çapında liderler çıkardığı zamanlardır. Ne çok "lider başka, genel başkan başkadır!" dediğimizi geçmiş yazı ve konuşmalarımız üzerine araştırma yapacaklar görecektir. 1960-2010 arasındaki yarım asırlık zamanda sayısını bilmediğimiz kadar parti başkanı gördük ama yalnızca iki lider yetişti. Merhum Özal'da da sn Erdoğan'da da ana unsuruna, aile kültürüne, anaya düşkünlüğe dikkat çekmek isteriz.

Tanzimat, Meşrutiyet, Cumhuriyet ve 10 yılda bir yaşanan darbelerle farkında olarak veya olmayarak ait olduğumuz medeniyetten uzaklaşmamız kaybımızın temel unsurudur. Bu kayıptaki bir facia da lider çıkartan iklimin kurumasıdır. Zemzem bereketindeki billur sızıntı Turgut Özal'la yakalandı, Tayyip Erdoğan'la hudutlar ötesine taşındı. Bugün yalnızca Filistin'in değil, Somali'nin değil, Şarki Türkistan'ın değil, Kuzey Irak ve Suriye'nin değil, Dağlık Karabağ'ın değil, dünyanın neresinde olursa olsun her mazlum Müslümanın ümidi Tayyip Erdoğan üzerinden Türkiye'dir.

Bu, Devlet-i âli Osman'da da böyleydi. Şimdi söken şafaklarla ümitler tekrar yerini buldu, korkular yenildi, nemelazımcılık terk edildi.

İnsan lider doğar, görebilirse, alabilirse bir ulvî dâvâ onu terbiye eder, zorluklar, çetinlikler karşısında bedel öder ve liderliği tescil edilir. Bedel ödenmeden lider olunmaz! Kor ateş öpülmeden, örste dövülmeden, çifte su verilmeden demir, has kılıç olmaz!

Tayyip Erdoğan, mazbatası elinden alındığında, hapse atıldığında, 28 Şubat yapıldığında, E muhtıra verildiğinde, zehirlenmelere, suikastlere maruz kaldığında, 17-25 Aralık'ta, paralel ihanette liderliğin imtihanını verdi, bedelini ödedi. Bunlardan birinde geri adım atsa, ürkse, dâvasına sırtını dönse, tâviz verse, çekip gitse bugün ne kendisi vardı, ne iktidarı.

Recep Tayyip Erdoğan, korkmadığı, taviz vermediği, geri adım atmadığı için Türkiye, Büyük Türkiye'ye doğru ilerliyor. Ne var ki zaman dar, ömür kısa, yol çetin. Bu hız bize yetmiyor. Bu köhne düzenin değişmesi lâzım. Bu sebeple parlamenter nizamdan Başkanlık sistemine geçilmesi şarttır. Nasıl şu günkü şartlar yeni Türkiye'ye dar geliyorsa devri geçmiş ve 5 bin yıllık tarihimizde de olmayan şurada bir asırlık istisnai uygulama cumhurbaşkanlığı da sn Recep Tayyip Erdoğan'a dar gelmekte

.BAŞBAKAN DAVUTOĞLU

2015-02-05 01:00:00

A -

A +

Ahmet Davutoğlu, 2009'da dışişleri bakanı olduğunda muhalefet, iktidar partisini köşeye sıkıştırmak için "koca partide dışişleri bakanlığı yapacak bir isim bulamadınız mı ki dışardan birini bakan yaptınız?" diyordu.

Sn. Davutoğlu, dışişleri bakanı olduğunda vekil değil, bakanlığında danışmandı. Muhalefetin bu ve benzeri itirazları üzerine biz de "Ahmet Davutoğlu, Tanzimattan bu yana gelen en iyi 3 Hariciye vekilinden biridir!" diye yazmıştık. Allah biliyor ki kalbimizden geçen ".... en iyi hariciye vekildir" diye yazmaktı. Fakat Türkiye bu tesbite hazır değildi.

Böyle bir hükme nereden varıyorduk? Sn. Davutoğlu'nu o makalemizi kaleme almadan seneler evvel henüz danışmanken MÜSİAD'ın Mecidiyeköy'deki yerinde yalnızca bir kere dinlemiştik. O kadar... Bizde iyi intibalar bırakmıştı. Daha sonra uzunca bir zaman yurt dışında kalmamız gibi sebeplerle bir daha bir araya gelemedik. En son bir buçuk yıl evvel bir pazar günü Türkiye gazetesinde bir yazıişleri çalışmasında buluşmuş ve orada hangi müşterek değerler üzerinden birbirimizle ne denli fikri ayniyet içinde olduğumuzu gördüğümüzden sohbet için geniş bir zaman hasreti üzerinde durmuş ve ayrılmıştık.

Bu iki görüşme ile icraatları, konuşmaları, eseri ve hakkında yazılanlar, kâfi kanaat sahibi olmamıza yetmişti.

Sn. Recep Tayyip Erdoğan'ın CB olarak yukarıya çıkması mevzubahis olduğunda Sn. Davutoğlu daha konuşulmazken bile biz, hatta risk alarak Başbakanlık ve genel başkanlık için en isabetli ismin Ahmet Davutoğlu olacağını yazmıştık. Böylece adaylığından evvel, adaylığında ve Başbakan olunca yazılar yazdık.

Bu yazıların ortak yanı şuydu:
Davutoğlu, bilge adamdır, yerlidir, millidir, son iki asırda ilk defa eli kalem tutan bir başbakan çıkartmış olmaktayız, irticalen konuşurken de fikir inşa etme kabiliyetine sahiptir...

Bu sözlerimizden "bilge adam" gibi bazıları AK Parti tarafından da tutularak sloganlaştırıldı. Kanaatlerimiz bugün daha bir pekişmiştir. Sn. Davutoğlu, dışişlerinden sorumluyken ortaya "komşularla sıfır ihtilaf!" diye bir hedef koymuştu. Bu hedefin hayat bulması Türkiye'ye en az 10 sene kazandırmıştır. Başbakan olduktan sonra Tayyip Bey'deki o enerjiyi sürdürebilecek mi? diye geniş vatandaş kitleleri çok merak ettiler. Bir süre sonra meraklar tatlı bir tebessüme döndü. O da Sn. Cumhurbaşkanı gibi Türkiye, iman, ümmet ve millet sevdalısıydı. Dar coğrafya ölçekli düşünmüyordu. Silahlı örgütlerden paralel örgüte kadar devleti teslim almak isteyen her çıkışa var gücüyle karşı duruyordu. Sn. Davutoğlu keza Sn. Erdoğan gibi iyi bir aile reisiydi. O da dua ediyordu ve dua alıyordu.

Ahmet Davutoğlu, Başbakan olduğunda "acaba emanetçi mi? Acaba geçici mi?" diye sorular konuşulmaktaydı. O dönemde hem tv'ler ve hem de sütunuzmuzda "Sn. Davutoğlu ne emanetçidir, en geçicidir" dedik. Bunu kabul halinde şahsiyetine ters düşerdi. Sn. Erdoğan, Cumhurbaşkanı olunca, "Türkiye, bugünden itibaren yarı başkanlık rejimine geçmiştir, diyorduk, Ahmet Davutoğlu Başbakan, Tayyip Erdoğan Cumhurbaşkanıdır. Şayet başkanlığa geçilirse o zaman Ahmet Bey başkan birinci yardımcısı olur" demiştik. Nitekim Sn. Cumhurbaşkanı da bu yakınlarda böyle konuştu.

Hiç bir başarı tesadüfi değildir:

Recep Tayyip Erdoğan'ın bir vasfı da insan seçebilmesidir. Nitekim bunun son ve en büyük misali Sn. Davutoğlu'dur. Ya aksi olsaydı? Bugün başbakan Davutoğlu, bir yumuşak güç halinde oradan oraya koşturmakta.

Erdoğan-Davutoğlu ikilisi Büyük Türkiye, İslam dünyası ve dünya istikrar ve huzuru için çok lâzım.

.HEDEF YENİ ANAYASA

2015-02-03 01:00:00

A -

A +

Anayasa, bizde ilk defa 1876'da taçlı demokrasiye geçtiğimizde "Kanun-ı Esâsî" ismiyle hukuk mevzuatına ve hayatımıza girdi. Kanun-ı Esasi, esas, temel kanun demek. Cumhuriyetin ilânından sonra yapılan 1924 Anayasasının ismi ise esas teşkilat kanunu anlamında Teşkilât-ı Esâsiye Kanunu'dur. Bu ibareye 1961'de "Anayasa" ismini verdiler. 1876 Kanûn-ı Esâsîsi dahil, Türkiye'deki bütün anayasalar darbe mahsulüdür...

Amerika Birleşik Devletleri anayasası, 17 Eylül 1787 tarihlidir. 7 Maddedir. İlk metin tek sayfaydı. Daha sonra 27 defa değişiklik yapılmış ve tek sayfa dört sayfaya çıkmıştır. Yasama, yürütme ve yüksek mahkeme ile vatandaş hakları ve anayasaya dair usul maddelerinden ibarettir. Yasama, senato ve temsilciler meclisi olmak üzere çift yapılıdır. Yürütmenin başı Başkandır. Bir de yüksek mahkeme vardır. Aslında burada kasdedilen yüksek değil, âli/yüce mahkemedir. Yükseklik fizikî ifadeyken âli veya yüce olmak mânevîdir...

Anayasalı nizâm, yurdumuza Amerikan anayasasından 89 yıl sonra gelmiştir. O anayasası, sürekli şekilde yürürlükte iken ve sivil irade tarafından yapılmışken ve çok az maddeli iken bizde darbelerden sonra inşa olmuştur ve çok maddelidir. Amerikan anayasası, temel fikir olarak insanın yaşama hakkını, hürriyetini ve refahını ele alır söze "biz" diye başlar...

Anayasa, bir çatı kanundur. Alttaki kanun ve tüzüklerle diğer hukuki tasarrufların buna uygun olması şarttır. Kaide budur. Ama darbelerden sonra hazırlanan, darbecilerin amir görüşlerini aksettiren bir anayasa ne kadar doğrudur ki diğer kanunlar ona bakarak doğrulsun, düzelsin ve vatandaşın sahip olması gereken hukukunu koruyabilsin.

27 Mayıs 1960'da kan bulaşan 1961 Anayasası 1980 darbesinden akan kanla 1982'de yine kanla yıkanmaya çalışıldı. Tabii ki temizlenemedi. Millete yük olan bu anayasa, defalarca değiştirildi ama arşive kaldırılıp yerine yeni bir anayasa yapılamadı. Kabahat ne tek başına darbecilerindir ve ne de siyasetçilerin. Onların büyük sorumlulukları var. Bu elbette öyle. Lâkin dile gelmeyen bir sorumluluk daha mevcut. Her darbe, aynı zamanda hukuk ve hukukçuya da darbe olmuştur. Hukuk teamülle beslenir. Darbelerse o birikimi tarumar eder. Her defasında yetişmiş hukukçular hırpalandığı, yolu kesildiği, emekli edildiği için dünya çapında büyük hukukçularımız yetişememiş ve esas itibariyle hukuk mütefekkiri yerine kopyala yapıştırcı kolaycılar çıkmıştır.

Bu sebeplerden dolayı anayasa, her kesim tarafından istendiği hâlde değiştirilememiştir. Garabet hatta ayıba bakılmalı ki 12 Eylül darbecileri yargılanmakta ama anayasaları devam etmektedir.

7 Haziran 2015 bu ayıptan kurtulma fırsatını getirebilir.

Bu defa daha evvel yapılan taslak hâlindeki 60 kadar madde de kaale alınmayarak tamamen sivil, kısa, özlü ve lisan olarak çok muhkem bir anayasa inşa edilmelidir.

Anayasası yamalarla dolu olan bir devlette hâliyle diğer kanunlar da bozuk işler.

Bu bozukluktan kurtulmak için 7 Haziran 2015'te bir parti tek başına anayasayı değiştirecek çoğunlukla iktidar olmalıdır.

.AB, TÜRKİYE'Yİ NİÇİN KABUL ETMEDİ?

2015-01-28 01:00:00

A -

A +

Avrupa; yahut soy ismiyle konuşursak Avrupa Birliği'nin kafası karışık. Milenyum yani Hıristiyan dünyanın Üçüncü Bin yılı, Batı'ya beklediği saadeti getiremedi.
Bir zamandır Fransa'da, Almanya'da ve daha başkalarında araştırmalar ve kitaplar yayınlamakta. Tahminlere göre 15 sene sonra Fransa'nın hem devlet reisi ve hem de başbakanı Müslüman olacakmış. Onlar ne kadar Müslüman ve nasıl Müslüman olurlar bilemeyiz ama Fransızlar, Fransız Guyanası'na nakli hâne edemeyeceklerine göre kaygılılar. Aynı kaygıların Almanya'da yaşanmadığı, faraza Danimarka'da duyulmadığı söylenemez.
Böyle bir Avrupa'da İslâma korku ile bakılır.
Herhalde şunu görüyorlardır.
Vaktiyle köle olarak veya işçi olarak getirdikleri insanların yeni nesillerine karşı öz evlerinde mağlup duruma düşmekteler. Eski köle ve işçilerin çocukları eski sahip ve patronlarına karşı her ne kadar sevecen davransa bile yerli unsurlarda kaybeden taraf haleti ruhiyesi hâkim.
Avrupa'daki 45 milyon Müslüman'ın 2071'de 100 milyona dayanmasını hesap ediyor olabilirler. O tarihte 125 milyon olmuş bir Türkiye de tahayyül edebilirler. Veya en kötü ihtimalle Türkiye ve Avrupa'daki Müslümanlar, 2071'de 175 milyona ulaşmış olabilir. Böyle bir netice, her Hıristiyanın tüylerini diken diken eder.
Avrupa'da artık İslâmofobi/İslâm korkusu yok, yükselen İslâm nefreti var. Avrupa birlikte yaşama kabiliyetini yitiriyor. Bu yüzden bugün karikatür yarın daha tehlikeli bir intikam aracı kullanabilirler. Derin Avrupa, derin PKK'nın silah bırakmaması için her yola gidebilir. Esad'a takviye yapabilirler.
Gerileme sürecine girmiş, işsizliğe çâre bulamayan, nüfusu artmayan bir Avrupa'da yabancı düşmanlığı, İslâm düşmanlığı ve ırkçılık beklenmedik bir gelişme değildir.
Dün, kalabalık fakat aynı zamanda askerî darbeler ve iktisadi krizler içinde ve vesayetler altında bir ülkeydik. Bugünse dünyanın sayılı yükselen güçlerindeniz. Buna rağmen niye kapıda bekletilmekteyiz? AB mâdemki geriliyor, mâdemki problemler içinde, bu Avrupa'ya genç ve enerjik Türkiye, can suyu olmaz m?
İlk sebep yukarıda dediğimiz gibi Müslüman olmamızdır.
Biz, ne kadar hoşgörülü baksak da AB netice itibariyle Hıristiyan milletlerin birliğidir. Bütün batıda Müslüman ötekidir. PEGIDA gösterilerinde Yeşiller Partisi eş genel başkanı Cem Özdemir için "vatandaş olması, Alman olması demek değildir, partisini de alsın gitsin!" ihtarı, kindar niyeti ortaya koymakta. Bu "ya sev ya terk et!" ifratından da ifrattır. "Sevsen de git!" diyor.
56 yıldır AB kapısında bekletilmemizin kinci sebebine gelince:
AB'ye girmenin diyetini ödemedik, o çapta bir tâviz vermedik.
Harf inkılabı, Hanedan lağvı, Hilafeti askıya almak, hukuk iktisabı, laiklik, Ayasofya'yı camilikten çıkartmak, kıyafet değiştirmek, Musul'u, Kerkük'ü, Haleb'i terk etmek...
Bunlar bile Avrupa'yı tatmin etmedi.
Eğer, Güney Doğudan vazgeçseydik, o zaman küçülmüş Türkiye ile Güney Doğuda kurulacak politik yapı, AB'ye hemen alınırdı. Unutmamalı ki Kore'de 1200 Mehmedciği şehid vererek NATO'ya girebilmiştik.
İyi ki almamışlar.
Alamamışlar.

.AB, TÜRKİYE'Yİ NİÇİN KABUL ETMEDİ?

2015-01-28 01:00:00

A -

A +

2015-01-26 01:00:00

A -

A +

Başbakan Ahmet Davutoğlu, İsviçre'den, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da Cibuti'den AB/Avrupa Birliğine yüklendiler...

Bu yüklenmelerin arkasında 56 yıldır AET/Avrupa Ekonomik Topluluğu döneminden başlayıp AT/Avrupa Topluluğu günlerinden AB safhasına kadar bin dereden su getirerek tarihen ve fiilen Avrupalı bir büyük ülkenin birliğe dahil edilmeyerek itibarıyla oynanmış olmasının hakkı var.

AB patronlarının Türkiye ile asla kıyas edilmeyecek eski Sovyet peyki devletler için hiçbir kriter, şart ve engel getirmeden onları bir zincirin halkalarını tamamlarcasına birliğe dahil etmeleri bizde elbette kayda alındı.

Aslında böyle bir adaletsizlik, AB'nin kendi kendisine kıymasının da başlangıcıdır. Rusya Federasyonu, SSCB'den tevarüs ettiği safraları atarken AB, onları kapmayı bir gözaçıklık saydı. Eski peykleri alıyor fakat Türkiye'ye "o fasıl bu fasıl, olmadı tekrar!.." kabilinden zorluklar koşuyordu.

AB, bu zorlukları çıkartadursun Türkiye, bu süreçte muhatabının laf anlamaz tavrına karşı akıllı bir strateji güttü. Kalkınma rüzgârını yakalamıştı. Hem gelişiyor ve hem de AB'nin aradığı "ortak insani değerler" denebilecek ne varsa onları birer birer hayata geçiriyordu. Böylece bir tarafta dünyaya açılan, istikrarını kuran, maliyesini güçlendiren ve dünyanın dikkatini çeken bir Türkiye, diğer tarafta ise aldığı yeni birlik üyelerinin işsizlik, yolsuzluk, parasızlık gibi meseleleriyle uğraşan bir AB ortaya çıkmıştı.

AB için iki açmaz görünmüştü. Bunlardan biri bahsettiğimiz eski doğu bloku ülkeleri, diğeri de İspanya, Portekiz, İtalya gibi memleketlerde baş gösteren işsizlik, ekonomik durgunluk ve AB hazinesine tehdit oluşturan mali sıkıntılardı. Yunanistan ise başlı başına meseleydi. Komşumuz, AB için bir kriz hâlini almıştır. Böyle bir sonda Türkiye'yi bekletip Güney Kıbrıs gibi bir adanın yarı parçasını hem de Kıbrıs'ın tamamını temsilen birliğe alma haksızlığının payı yoktur denemez. Üstelik AB dönem başkanlığına bile getirdiler.

Hem Cumhurbaşkanımız ve hem de Başbakanımız, konuşmalarında bizi alın! diye yalvarmayacağız şeklinde millî haysiyet vurgusu yaptılar. Hatta Başbakan Davutoğlu, "AB ciddi olmalı!" dedi. Bu gayrı ciddi olan bir muhataba ikazdır. Ayrıca Sn Davutoğlu, Avrupa'daki 45 milyon Müslümanın da temsilcisi olduğumuz keyfiyetini dile getirdi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan da bir ilke imza attı. Sn Cumhurbaşkanı, AB'yi İslâmla imtihan eden bir mantık geliştirdi. "AB İslamofobiye karşı mı değil mi?" diye sormakta. Türkiye'yi almıyorsa İslamofobiye inanmaktadır. O takdirde AB bir Hıristiyan birliğidir. Eğer İslamofobiye İnanmıyorsa Türkiye'yi almak zorundadır!" dedi.

Bize kalırsa Cumhurbaşkanımız da Başbakanımız da AB'ye ders veriyorlar. Çünkü ne Büyük Türkiye'nin AB'ye ihtiyacı kalmıştır, ne de AB'nin yaşayacak ömrü kalmıştır. AB adlı bu gemi bu yüklerle uzaklara gidemez.

AB, gerileme dönemine girmiştir.

Bir kaç seneye bir şekilde dağılır.

.YENİ KÜRESEL ŞARTLAR

2015-01-23 01:00:00

A -

A +

Başbakan sn Ahmet Davutoğlu'nun Davos konuşmasının başlığı "Yeni Küresel Şartlar"dır. Şüphesiz ki küresel şartlar, bugünden ibaret değildir; onların bir de dünü vardır. Kızıl Çarlığın sonunu ne 1956 Macaristan ve ne de 1968 Çekoslovakya işgalleri getirdi. SSCB'nin sonunu 1979 Afganistan işgali getirdi.

Komünist Rusya, Afganistan'ı işgal etmeseydi yıkılmazdı. İşgal olmayınca mücahit gruplar zuhur etmezdi. İşgal bitince boşlukta kalan o mücahid grupların içinden de Taliban doğmazdı. Oradan IŞİD'e kadar uzayan bir dizi silsile gelişmezdi. SSCB Afganistan'a girmese ve yıkılmasaydı, tek süper güç kalan ABD bir bahaneyle Irak'a müdahale edemezdi. Afganistan kaynaklı terör hareketleri selefilikle beslenmez ve 9/11 saldırısı olmazdı. Buradan hareketle II. Körfez Harekâtı yapılmaz ve Saddam'ın devrilmesiyle otorite zaafı doğmazdı.

Osmanlı İmparatorluğunun çekilmesiyle Kuzey Afrika-Orta Doğu hattı işgal altındaydı. İşgal devletleri, bu sahadan gidince taşeron iktidarlar hükümranlık tesis edemediler. Meşru hükümranlık olmayınca zorba diktatörlükler zuhur etti. Bu zorbalıklar, önce BOP sonra Arap Baharı projeleriyle dağıtılmak istendi. Biri yarı yolda kaldı, ikincisi Suriye ile insanlığın yüz karası oldu.

Bütün bu dediklerimizi bir de şöyle ifade etmeye çalışalım.

Anglo-Sakson dünya'nın, Slav dünyanın, sarı ırkın merkezî otoritesi vardır. Din açısından bakarsak Katolik, Ortodoks, Budist dünyanın merkezî otoriteleri vardır. İslam dünyasının idari ve dini merkezî otoritesi yoktur. Otorite, hükümran kuvvet olmayınca boşluk ve kaos doğmakta. Bu boşluğa İngilizler bilerek yol vermişlerdir. Osmanlı dünyanın denge unsuruydu. Bugün de Türkiye denge unsurudur. Bölgede şu hadiseler cereyan ederken zayıf bir Türkiye olsaydı manzara acaba nasıl olurdu?

Yakın geçmişten bugüne sirayet eden gerçek terördür. Terörü emperyal batının İslam düşmanlığı beslemiş, oradan tekrar İslamofobi diye bir ucube türetilmiştir. Rüzgâr eken fırtına biçer. Batı, boşluklara, otorite kayıplarına sebep oldu. Sn Obama, yıllık konuşmasında Pakistan'dan Paris'e kadar nüfuzlarından söz etmekte. Bu o kadar mümkün değil ki. Çünkü ABD Vietnam'dan bu yana girdiği her cepheden kayıpla döndü. Tıpkı SSCB'nin Macaristan'dan Afganistan'a kadar her yerden kayıpla dönmesi gibi. Şimdilerde artık ABD Duraklama Dönemi'ne girerken AB gerileme dönemine adım atmıştır. Bu bakımdan Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun Londra'nın ortasında "bugün hasta adam olan Avrupa'dır" demesi bir gerçek olduğu kadar bir rövanştır da. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın BM genel kurulunda BMGK ağalarının yüzüne karşı "dünya 5'ten büyüktür" demesi gibi kıymetlidir.

Bizim medeniyetimiz merhamet medeniyetidir.

Batı medeniyeti sömürgecidir.

Bu yüzden merhamet Peygamberini -sallallahü aleyhi ve sellem- anlayamazlar.

Anlasalardı, imân ederlerdi.

.7 MİLYAR, 700 AİLEYE ÇALIŞIYOR!..

2015-01-21 01:00:00

A -

A +

Bir hayli zamandır kafamda iç ses olarak dolaşan bir düşünce, dünkü gazetelerde haberdi. Oxfam, bir araştırma yayınladı. Haber olan bu araştırmadır. Mezkûr kuruluş, II. Dünya Harbi sürecinde 1942 yılında Oxford Üniversitesi bünyesinde kurulmuş bir vakıf. 17 Milletlerarası teşkilatın çatı kuruluşu. 90 memlekette faaliyet göstermekte. Bu arada bir parantez açarak şunu hatırlatmadan geçemeyeceğiz. O tarihte Osmanlıya inat Türkiye'de vakıf kurmak yasaktır. Vakıfların tekrar hizmete başlaması için 1971 senesini beklemek gerekecektir.

Bir de ders parantezi açmak lazım. Devletler, sadece maliyesi, hariciyesi ve silahlı kuvvetleriyle mücadele etmezler. Bugün THY yolcu taşırken millî itibar için nasıl ki dünya hava yollarıyla rekabet hâlindeyse Kızılay da Kızılhaç'la rekabet hâlindedir. Vakıflarımızın daha da güçlenmesi gerektiğini söylemek istiyoruz.

Diğer ders de şu olmalı. 1942'de İngiltere'de bir üniversite, böyle bir hayır çalışması başlatırken Türkiye üniversiteleri ne yaptılar? Ne yaptıkları hafızalarda. Laiklik jandarmalığı, Atatürk taassubu, darbe fetvacılığı, öz kültür reddi. O günlerin uzak olmasa da mazide kaldığını ümit etmekteyiz. Bizde de artık bazı üniversiteler, takdir edilecek işlere imza atmaya başlamışlardır.

Mevzuun tafsilatına gelince; öyle çok uzun bir haber değil. Bir kaç satır bir şey. Dünya 7 milyar farz edilmekte. 85 zengin aile, bu 7 milyarın yarısını teşkil eden 3.5 milyarlık fakir nüfusunun toplam servetine denk servetteymiş.

Diğer 3.5 milyara gelince; onun cevabı da şöyle:

En zenginler, 7 milyarın yüzde 1'ini teşkil etmekteymiş. İşte bu yüzde 1'in elindeki servet, diğer 3.5 milyarın yani dünyanın diğer yarı nüfusunun elindeki servetin 65 katıymış. Bir başka tesbit şöyle; 1426 dolar zengininin sahip olduğu servetin toplamı 5.4 trilyon dolarmış. Ayrıca 2013 yılında -nasıl bir tesadüfse- 2013 yeni dolar milyarderi piyasaya girmiş. Tabiî bu malumat daha tafsilatlanabilir. Hangi ülkede kaç dolar zengini var, kaçı kaç nesildir zengin, iş kolları nedir gibi? Fakat rakamlarla yorulmaktansa hadisenin sosyolojik, ahlaki ticari, hatta vicdanî tarafları üzerinde durmak daha doğrudur.

Bu servetler nereden kazanılmaktadır? Bazıları internet cihazları, yazılım satışı, petrol satışı, maden satışları, marka satışları gibi meşrudur. Bazıları ise Afganistan'dan Filistin'e kadar daha doğrusu bütün İslam coğrafyasına nefes aldırmayan savaşlarda silah satışıyla elde edilmekte. Daha beteri ise uyuşturucu ticaretidir, buna faiz vs eklenebilir.

AVM'lerin hep çokluğu ve yüksekliği konuşulmakta. Halbuki asıl sorgulanması gereken marka tekelidir. İstanbul'un kenar semtlerindeki AVM'de de DC'de ve Tokyo'da da aynı markalar aynı düzenle satılmaktadır. Bu tabloya nereden bakılırsa bakılsın dünyada merhametsiz bir tekel kurulmuştur.

Özetlersek; 7 milyar insan, 700 aileye çalışıyor.

Modern kölelik devrindeyiz.

Herkes bir parça ırgat.

Moda, markayı körüklemekte, marka, kapitalizme hizmet etmekte. İnsafsız ve vahşi kapitalizm, dünyayı kanser gibi sarmış vaziyette. Filistinli çocuğun, Iraklı kadının, Suriyeli gencin, Afrikalı sahipsizin ve diğer mazlum insanların kanı, dolara dönüşerek kapitalist kasaları şişirmekte. Böyle bir dünyada huzurun olması mümkün mü?

Adalet yoksa huzur da yoktur!

.19 OCAK 2015

2015-01-20 01:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanın Bakanlar Kurulu'na başkanlık etmesi, anayasanın tanıdığı bir yetkidir. Anayasa, icranın başı olarak Cumhurbaşkanını gösterir. Eski Cumhurbaşkanlarından bazılarının da Bakanlar Kurulu'na başkanlık etmişliği var. En son 15 yıl evvel sn Süleyman Demirel, bunu yapmıştı.

Mevcut sistem, Cumhurbaşkanıyla Başbakanın haftalık mutad görüşmeleri şeklinde işlemekte. Başbakan, haftada bir CB huzuruna çıkarak o haftaki hükümet çalışmalarına dair malumatı arz eder. Bu malumat, Başbakanla Bakanların faaliyetleridir. CB'nın başkanlık ettiği toplantılarda ise Başbakan da hazır olduğu halde Bakanlar, doğrudan doğruya CB'na arzda bulunmakta ve sorulara cevap vermekteler. Bugün bu çalışma düzenini "başkanlık rejimine alıştırma" olarak telakki etmek de mümkündür. Sn Recep Tayyip Erdoğan, CB seçilme sürecindeyken ve seçildikten sonra "sn Erdoğan, ayda en az bir kere Bakanlar Kurulu'na başkanlık edecektir" demiş, CB seçilince de "Türkiye, bugünden itibaren yarı başkanlık rejimine geçmiştir!" tesbitinde bulunmuştuk.

Önceki Cumhurbaşkanları, Hükümet Hey'etine başkanlık yapmışlardı ama hiç bir fevkalâdelik olmamıştı. Sn Erdoğan dönemindeyse niyetin açıklanmasından itibaren çok gürültü koptu. Eskilerin başkanlık rejimi diye bir fikirleri yoktu. Halbuki Recep Tayyip Erdoğan, Başbakanlığının ilk günlerinden beri buna taraftardır.

Sn Erdoğan, Cumhurbaşkanlığını Beştepe'ye taşıdı. Oraya taşımakla da kalmadı Cumhurbaşkanlığının bir külliye hâline gelmesi için talimat verdi. Şimdi bu külliyede Cumhurbaşkanlığı'nın ihtişamını yükselten bir saray var. Merasimlerde 16 Türk devletini temsil eden askerler yerlerini almaktalar. Raflarında milyonlarca kitaba sahip devâsâ bir kütüphane kurulmakta. 10 bin kişilik bir "Cumhurbaşkanlığı Ulu Camiî" inşa ediliyor, bir büyük fuar merkezi açılacak. Halk Cumhurbaşkanlığı Külliyesine rahatlıkla girip-çıkabilecek.

Cumhurbaşkanı sn Tayyip Erdoğan'ın isteği, Türkiye'nin Başkanlık sistemine geçmesidir. Ancak bunun için Anayasanın değişmesi gerekmekte. Değişim için de AK Parti'nin Haziran 2015 seçimlerinde bu imkânı bulması lâzım. O imkân bulunamaz veya parlamento içi ittifaklarla da bu yola gidilemezse sn Erdoğan, yarı başkanlık sistemini işletir. O zaman Bakanlar Kurulu'nu şimdiki gibi iki ayda bir değil, iki haftada bir veya belki de haftada bir toplayabilir. Mevcut Anayasalı düzen CB'na meclisi feshetme salahiyetini vermemesi hariç, yarı başkanlık sistemidir.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Beştepe'de sadece mekâna dair değişiklikler yapmadı. Ayrıca 16 Yeni Başkanlık kuruldu. Bu Başkanlıklar, Bakanların büyük faaliyetlerini takip edecekler.

Dünkü tarihî günde "Caferi Tayyar Hava Limanı", Yavuz Sultan Selim Köprüsü, hızlı tren, Çözüm Süreci ve Paralel Yapı'yı bitirme planı, AB, Suriye, mülteciler ve MB'nin faiz politikası gibi mevzular görüşüldü. Bunlardan bir çoğu devletin bekası, milletin saadetiyle alakalı asırlık büyük dâvâlardır. Çok sıkı şekilde takip edilmezse 2015'te 10. Büyük güç ve 2071 Cihan Devleti Türkiye hedeflerine varılamaz.

Aziz milletimiz, sn Erdoğan ve sn Davutoğlu, bu hedeflere sevdalıdır. Onun için teyakkuz hâlindeki fitne çökecek, kaleler bir bir fetholunacaktır.

19 Ocak 2015 Yeni Türkiye'de yeni bir takvim başlangıcıdır.

.Vatandaşlık, Suriyeli mültecilerin hakkıdır!

2015-01-19 01:00:00

A -

A +

Bugün ülkemizde Urfa'dan Adana'ya kadar uzayan yerleşim birimlerimizdeki çadır kentlerle akrabalarının yanında kalan veya kendi imkânlarıyla değişik şehirlerde yaşayan Suriyeli sayısı iki milyonu aşmıştır.

Aile temelli bu nüfus, bazı dünya devletlerinin mevcudundan fazladır. Şöyle diyebiliriz; katliamdan, zulümden, inanç soykırımından kaçarak dedelerinin uğruna öldüğü bu topraklara sığınan Suriyeli sayısı Makedonya'nın nüfusuna eşittir. Estonya, Litvanya, Lüksemburg adlı 3 devletin toplam nüfusundan yüksektir.

Suriyeliler, ilk defa 7 Haziran 2011 tarihinde 41 kişilik bir kafile hâlinde Altınözü'ne sığınmışlar. Bugün Boynuyoğun kampında 2651, Tekel kampında 1384 kişi yaşamakta. 10 Ocak'ta Hatay'daki bu kamplarda incelemelerde bulunduk.

Devlet, bu harpzedelere bir insana gündelik hayatında barınma, ısınma, yiyecek, içecek, giyecek ne lazımsa hepsini karşılamakta. Ayrıca Kızılay ve diğer gönüllü STK'lar yardımcı olmakta, valilerimiz, kaymakamlarımız, belediye reislerimiz ve hamiyetperver vatandaşlarımız ellerinden geleni yapmaktalar.

Çadır da olsa hayat devam ediyor. Yaralılar hastanede tedavi edildiği gibi nişanlı gençlerin de düğünleri yapılmakta.

Çadır mektepler açılmış. Buradaki sınıflarda Suriyeli yavrulara Arapça ve Türkçe tedrisat verilmektedir. Bu sınıflarda Suriyeli yavrularımız, bizlere ezbere olarak baştan sona Mehmet Akif'in İstiklal Marşını, Necip Fazıl'ın Sakarya Destanı'nı okudular. Ayrıca yetişkinler için de ebrudan diğer el sanatlarına kadar kurslar açılmış.

Bu kampları gezerken Hatay Valisi Ercan Topaca ve diğer idarecilerle bazı çadır evlere misafir olduk. Ev dediğimiz 10 m2 kadar bir çadır. Fakat devlet bir haneye lazım olan her şeyi karşılamış. Burada karı-koca büyük anne-ve babalar ve 2-3 çocuk barınmaktalar. Her gittiğimiz yerde İslamın o cömertlik hasletinden nasipli olmanın verdiği huyla bizi kahve içmeden bırakmadılar.

Hâl-hatır sorduğumuzda söz birliği etmişcesine her defasında "elhamdülillâhi Rabb'il âlemîn" diye söze başlayıp aynen şunu dediler: "Hiçbir eksiğimiz yok, Türkiye'ye ve reisi cumhur Recep Tayyip Erdoğan'a dua ve Türkiye'ye gıpta ediyoruz. Biz olsaydık, Türkiye'nin yaptığını yapamazdık."

Vali Bey, ziyaret ettiğimiz ev ve sınıflarda sahipsiz olmadıklarını, her ihtiyaçlarını karşılamaya amâde olduğumuzu söyledi. Biz de sizin dedeleriniz de Çanakkale'de, Sarıkamış'ta yatıyorlar; burası sizin anavatanınız, dedik.

Onlar o şartlarda bile pırıl pırıl tertemiz aileler. Büyük şehirlerimizde yerli halk, yanlışa yönlendirildi. Bazı Suriyeliler dilenince hepsi dileniyor sanıldı. Hiç öyle değil
Fakat...
Çok temel birkaç meseleleri var. Bir kere mevzuat gereği bu insanlar çalışamıyor. İş yeri açamıyor. Açsa da vatandaşlar üzerinden açıyor, bazıları hüsrana uğruyor. Kamplarda kalıp kendilerini yük gibi hissetmeleri yanlış.

Diğer taraftan; açılan sınıflarda verilen eğitimin resmî karşılığı yok. O eğitimi yarın ne Türkiye ve ne de Suriye tanıyacak.

Bu sebeple...
Artık; bu kardeşlerimize vatandaşlık verilmeli. Ondan sonra kamplara bir ömür biçilir. Böylece çalışarak, iş kurarak üretime katılırlar. Vatandaşlık kazanınca eğitimleri de millî eğitim bünyesine dahil olur. Bugün bu insanların içinde akademisyenden zenaatkâra kadar birçok kalifiye eleman, herkes meslek sahibi. Şimdilerde Türkiye'de Osmanlıca okutacak insan sıkıntısı yaşanmakta. Kader o talihi karşımıza getirdi. Suriye Türkmenleri, şakır şakır Osmanlı Türkçesi okuyup-yazabilmekteler.

Kabul edelim ki I. Cihan Harbi olmadı.

Kabul edelim ki Halep uzaklara düşmedi.

Bu sureti de sîreti de güzel insanlara Türk vatandaşlığı vermek; dedesi Osmanlı teb'ası olan mazlûmlara haklarını tanımak, tarihî bir hatayı düzeltmek olacaktır. Jivkov zamanında Bulgaristan'dan gelen Osmanlı torunlarına da vatandaşlık vermedik mi? Bugün onlar, sahip oldukları çifte vatandaşlıkla iki devlet arasında köprü değiller mi?

.UYGURLARIN ÇIĞLIĞI!

2015-01-07 01:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı sn Tayyip Erdoğan, yeni Başbakan olduğu günlerde "bundan böyle valiler kamyonlara binip vatandaşa kömür dağıtacaklar'" deyince sanki yer yerinden oynamıştı. Bu alışılmadık bir üsluptu; bir ezber bozuluyordu...

Başbakan sn Ahmet Davutoğlu'nun dünya sefaretlerindeki Ticaret Müşavirlerimizi toplayıp "bundan böyle masa başında oturmayacak, bir iş adamı gibi çalışacak, 24 saat yetmiyorsa 25. saati bulacak, 7 gün kâfi gelmezse 8. güne koşacaksınız!" Sözleri ve hemen bir gün sonra da Cumhurbaşkanı sn Tayyip Erdoğan'ın dünya devletlerindeki sefirlerimizi toplayarak onları 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti Türkiye'ye doğru ateşlemesi, bize o kömür hikâyesini hatırlattı.

İsmi "Gülhane Hatt-ı Şerîfi" olsa da 3 Kasım 1839 Tanzimat Fermanı'ndan, hatta biraz daha öncesinden yakın tarihlere kadar şiddetli bir aydın yabancılaşması yaşamaktaydık. Bu yabancılaşma, ülke yetişkinlerinde öz milletini ve o milletin her değerini küçük görme hastalığına sebep olmuştu.

Millî ve yerli bir iktidar ve o iktidarın millî ve yerli Başbakanı, o yabancılaşmayı durduracak tedbirler almalıydı. Bu itibarla halka tepeden bakan, onunla tenezzülen konuşan idareci tipi bitip "insanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır!" düsturundan nasipli yeni bir idareci modelinin var olması gerekiyordu.

Çok şamata çıktı ama kömür de dağıtıldı, gecekonduya da gidildi.

Bu yapılan, içerde millileştirme çalışmasıydı.

Şimdi büyük iddialara imza atmışken dünyaya açılan pencere hükmündeki sefaretlerimize de yeni bir tarz, üslup ve anlayış getirilmekte. Cumhurbaşkanıyla Başbakanın yaptıkları budur. Millî ve yerli ruhu, yabancılaşmanın çok ağır biçimde sindiği mekânlara zerk etme çabasındalar.

Bu etkinlikler olurken konuşmalar yapılmakta...

Hem sn Cumhurbaşkanı ve hem de sn Başbakan Filistin, Suriye, Somali, Garbi Trakya, Kırım ve diğerlerini zikrederek gönlümüze, fikrimize ve dâvâmıza tercüman olmaktalar.

Fakat...

Bir yer, bir dram dile gelmiyor...

Hayır; oraya bigâne oldukları için değil; şartların mecburiyeti icabı Urumçi denmiyor, Şarkî Türkistan konuşulmuyor. Kendi yüreğimiz gibi biliyoruz ki hem Tayyip Erdoğan'ın ve hem de Ahmet Davutoğlu'nun yürekleri bu mevzuda yaralıdır.

Burada onlar telaffuz edilemezken Tayland, kendisine sığınmış ve Türkiye'ye iltica etmek isteyen aralarında kadın, çocuk ve yaşlıların da olduğu 220 Uygur Müslümanı Çin'e iade etme hazırlığında. Bu insanlar garip, çaresiz ve kimsesiz. Allah'tan sonra güvendikleri iki isim Cumhurbaşkanımız ve Başbakanımız. Uygur Türklerinin çilesi bu kadar da değil. Tam da Mevlid-i Şerif Bayramı'na girerken Çin hükümeti, resmî dairlerde namazı ve tesettürü yasakladı. Uygurlar, en az üç çeyrek asırdır mezalim altında. Asimile edilmeleri için her yol denenmekte. Kendi yer altı ve üstü zenginliklerine sahip olamamaktalar. Yapılacak olan çok güçlü bir otonomidir. Sn Erdoğan, sn Davutoğlu, Ankara bu arzunun farkında. Lakin; batıyla bilek güreşimizde yalnız kalmamamız gerekiyor. O diplomatik mücadelede Rusya gibi Çin de kozumuzdur. Bu bir sebep; diğer sebepse kendi iç mes'elemiz. Barış Süreci kesinkes yerine oturmadan yeni bir diplomatik mücadele başlatmak düşündürücü bulunuyor olmalı.

Şu resmettiğimiz vaziyette çıkan netice kolay okunacaktır:

17-25 Aralık darbe teşebbüsleri yapılmasaydı, iç barış çoktan gerçekleşmiş olacaktı. Zaman, enerji, hazine kaybına yol açan malum darbe ihaneti, Barış Sürecine çok ciddi bir sekte vurdu. Lüzumsuz gündemlerle Türkiye'yi oyalayarak sadece TC vatandaşlarına değil, yeryüzündeki bütün soydaşlarımıza ve bütün dindaşlarımıza büyük zarar verdiler ve vermekteler...

Alın sizin olsun sahne sanatı Türkçe Olimpiyatlarınız!

Tayland'daki o çocuğun, Urumçi'deki o genç kızın vebalini nasıl ödeyeceksiniz?

Buna rağmen...

Sn Cumhurbaşkanı ve sn Başbakan, diplomasinin kılcal damarlarına kadar nüfuz ederek Türkiye'nin imkânlarını Uygur kardeşlerimizin imdadına koşturmalılar.

Böyle olacağına da inanıyoruz.

.KURDUN BOYNU, KOYUNUN CİĞERİ, ADALETİN TERAZİSİ, VATANDAŞIN ŞÜPHESİ!..

2015-01-06 01:00:00

A -

A +

MSK/Meclis Soruşturma Komisyonu, 4 eski bakanın Yüce Divân'a sevkine gerek görmedi. Red kararı üzerine muhalefetin genel kurulda yapacağı yüksek ceza mahkemesine sevk talebinin de reddolacağı, meclisin aritmetik yapısı dikkate alındığında kesindir. Böylece Zafer Çağlayan, Muammer Güler, Erdoğan Bayraktar ve Egemen Bağış, beraat etmiş olmaktalar...

Beraat kararı, daha başka türlü de alınabilir miydi? Bir başka ifadeyle haklarında tahkikat yapılan ilgili isimler, böyle bir dâvâda ceza mahkemesi sıfatı kazandığından "Yüce Divan" adını alan AYM/Anayasa Mahkemesine giderek de bu kararı elde edemezler miydi?

Doğrusu ve yakışanı elbette buydu...

Hukuki usulün işletilmesini komisyonun sadece muhalefet mensupları değil, iktidar mensuplarının da istemiş olma ihtimali çok yüksektir. Ondan da evvel esasında AK Partinin bundan yana olduğu bellidir. Daha ilerisi; bizzat o sayın Bakanların bunu yaparak, mahkemenin huzuruna çıkıp beraat etmek istedikleri, arkada hiç bir şaibe, isnat, laf, soru işareti bırakma niyetinde olmadıkları tahmin edilebilir.

Pekâlâ öyle ise o yol neden kapatıldı?

Günün sorusu budur?

Basında çıkan, tv'lerde konuşulan, kürsülerde dile gelen tezlerden bazılarını nakledelim? Bunları herkes çok iyi bilmekte. Fakat faydasına binaen tekrar edeceğiz:

-Burada hedef 4 sn Bakandan ziyade Cumhurbaşkanı sn Recep Tayyip Erdoğan'dır. Maksat o Bakanları yargılama değil, 17-25 Aralık darbe teşebbüsünü hedefine ulaştırmaktır. Ortada bir Paralel tezgâh mevcuttur. "Hani aslı yoktur! deniyordu, demek ki varmış! İşte mahkeme kararı!" deme fırsatını yakalamaktır.

-AYM Başkanı sn Haşim Kılıç, saf değiştirmiştir. Sn Cumhurbaşkanını aradan 6 ay geçmiş olmasına rağmen tebrik etmemiştir. Kendisi Cumhurbaşkanı olma arzusundayken bunu elde edemeyince hazımsızlık göstermiştir. Bir muhalefet parti lideri gibi sık sık konuşmaktadır. Muhalefete malzeme olacak güya saklanmış konuşmalar yapmaktadır. Mahkemesini politikaya sokmuştur.

-AYM raportörlerinin çoğu Paralel Yapı mensuplarıdır.
-Yüce Divan'a gönderme bir tuzaktır.

-Verilecek mahkumiyet veya Haziran 2015 sonuna sarkıtılmış yargılama, AK Parti iktidarını zayıflatmaya, bölmeye matuf bir plandır. Muhalefet, Mahkumiyet kararı veya yargılma sürecini meydanlarda kullanarak Türkiye'yi koalisyon hükümetlerine mecbur edecektir. Bu bir beynelmilel projedir!!!...

Bu korunç kaygılardan çıkan sonuç şudur:
AYM -maalesef- vatandaşların en az yarısı nezdinde güvenilir olma vasfını yitirmiştir. Başkan, hem kendini ve hem de temsil ettiği kurumu yıpratmıştır.

Adalette emniyet unsuru yara almıştır...

Hal ve keyfiyet böyle olunca; 4 kişi üzerinden AK Parti iktidarını mahkûm etme, lekeleme gibi bir niyet okunduğundan ne komisyon, ne parti ve ne de sorgu geçiren insanların kendileri aslında yapılması lazım geleni yapamadılar.

Ziya Paşa'nın Terkib-i Bendi nasıl hatırlanmaz?:
"Kâdi ola da'vâcı vü muhzır dâhî şahid
Ol mahkemenin hükmüne derler mi adalet?"

Adalet mülkün yani devletin temelidir sözü kesinkes doğru olduğuna göre adalete itimatsızlık, adalete emniyet edememek, adalet mekanizmalarının politize olması uzun vâdede devleti sarsmaz mı? Devleti de milleti de sarsar. "Şeriatin kestiği parmak acımaz!" günlerinden "Aman ha, sakın o kapıdan girme! Niyet başka!" günlerine gelmek çok fena...

AYM, 27 Mayıs darbesinden sonra kurulmuştu. Bugün de darbe atıflı söze konu olması çok üzücü. Oysa benzer AYM'ler bütün ileri memleketlerde vardır ve devletin, hukukun ve insan şereflerinin teminatıdır.

Ziya Paşa, devrinin Türkçesiyle ne demişti?
Hâkim ola dâvâcı ve mübaşir dahi şahit;
O mahkemenin hükmüne derler mi adalet?

Son soru:
İktisatta onuncu büyük gücüz.
Adalette hangi sıradayız?

.BATIDA YÜKSELEN İSLAM NEFRETİ

2015-01-05 01:00:00

A -

A +

İslamofobi; İslam korkusu deniyor. Yaşananlar korkudan, hatta düşmanlıktan ziyade nefrettir. Korku, pasif bir duygudur. Düşmanlık tehlike farz edilene karşı harekete geçmedir. Nefretse kalben, zihnen ve fiilen bir linç etme hareketidir.

İslam korkusu, denilen aslında İslam nefretidir.

Bu nefret, İslam ordularının Bizans kapılarına dayanması günlerine kadar uzasa da tam olarak tarih sahnesine çıkması 711'de Müslümanların Tarık bin Ziyad komutasında İberik yarımadasını fethiyle başladı. Selçuklu-Haçlı çarpışmalarıyla devam etti. Türklerin 1352'de Rumeli'ye sallarla geçip Orta Avrupa'ya kadar ilerlemeleri ve Haçlı Avrupa-Müslüman Osmanlı vuruşmalarıyla hız kazandı. 1453'te Doğu Roma'nın sukut etmesiyle/düşmesiyle zirveye ulaştı.
İslâm âleminin 12 Eylül 1683 Viyana kaybı, İslam nefretinin galibiyetidir. Bundan böyle de asırlar boyu o galibiyet ekonomide, içtimai duruşta, hukukta, eğitimde ve akla gelebilen her alanda devam edecektir. Kopardıkları birinci büyük taviz 1839 Tanzimat Fermanıyladır. Sonraki senelerde artarak devam eder.

Avrupa'nın bize "hasta adam" demesi boşuna değildi. Hasta adamın bir avuçluk bir alana sıkıştırdıkları çocuklarının mazi şuuruyla da İslamla da alakaları kalmayacaktı. Böyle inanmasalardı Anadolu çocuklarını Avrupa'ya işçi olarak almazlardı. Sokakları süpüren bu köylülerin ne önemi olabilirdi? Şu var ki kader öyle tecelli etmedi. Bu gariban Türkler, Avrupa'da sanki uykudan uyandılar. Hıristiyanlıkla karşılaşınca dinleri ve tarihlerini daha bir derinden hatırladılar. Böylece Avrupa'nın o namlı şehirlerinde camiler açılmaya başlandı. Ama bu küçük meskenlerin adı cami idi. Minare yoktu, kubbe yoktu. Din hürriyeti olduğu söylenen Avrupa, minareye, kubbeye müsaade etmiyordu. Buna rağmen onlar, şartları zorladılar. Zaman zaman kilise bile satın alarak camie tebdil ettiler. Bu hareketlilik Amerika ve Avustralya'ya kadar yayıldı. Bu arada diğer dünya Müslümanları da benzer faaliyetler içindeydiler.

Gidişat, batılı düşünür, sosyolog, oryantalist ve teologların dikkatinden kaçamazdı. Öyle ki batıda nüfus durma noktasına gelmişti. Evlilikler azalıyor, evlenmeler gecikiyor, çocuk sahibi olunmuyor, Avrupa yaşlanıyor, Türkler başta olmak üzere buralara geçici işçi zannıyla gelip vatandaş olan Müslümanlarsa çoğalıyorlardı.

"İslamofobi" kavramı işte böyle bir aralıkta ilk defa 1991'de telaffuz edildi.

Samuel Huntington da 1993'te Forein Affairs ismindeki dergide çıkan Medeniyetler Çatışması adlı makalesiyle ortaya yeni bir iddia koydu. Çok yankı yapan makale, SSCB'nin çökmesi üzerine bu defa 21. Asırda medeniyetler arasında çatışmalar yaşanacağını dile getirmekteydi. İşaretler de bu haberi teyid ediyordu. Bosna Harbi'nde Sırp nişancılar, bir Boşnak'ı şehit ettiklerinde "bir Türk öldürdüm!" diye sevinç çığlığı atıyorlardı. Çünkü; Batı için kelime-i şahadet getiren herkes Türk'tü. Sırplardaki o kanlı sevinç "anne Türkler geliyor!" korkusunun intikam hissiydi.

11 Eylül 2001'de New York'ta İkiz Kulelere yapılan saldırı üzerine İslamofobi bütün ağırlığıyla gündeme oturdu. O günden itibaren batının nazarında İslam eşittir terör oldu. Burada anahtar kelime "terör"dür. Ve nefreti karşılar. Sonraki el Kaideler, IŞİD'ler bu algıyı yönetmeye dönük projelerdir.

Nihayet Irak işgalleri oldu, Hollanda, Almanya gibi memleketlerde ırkçı partiler yükselişe geçti. İleri Avrupa devletlerinde Türkler evlerinde yakıldı. Camiler kundaklandı. Müslümanlara hakaretler edildi. En sonunda da İsveç gibi barış ülkesi kabul edilebilecek yerlerde bile bir haftada üç cami ateşe verilebildi.

İsmini doğru koymalı. Bütün bunlar, korku değil, düşmanlık da değil nefrettir.
Peki nerede o çok kültürlü, hoşgörülü Batı?

Bu bahis çok uzundur...

Şu hatırlatmanınsa yeridir:
İsveç'te Almanya'da vs mütevazı camiler yakılırken Türkiye'nin İstanbul Yeşilyurt'ta dört başı mamur bir kilise yapılmasına izin vermesi, hasta adamın çocuklarının sömürgeci batıya diri bir mesajıdır.

Batı dünyası Yunus Emre'yi olsun anlayabilseydi İslâm medeniyetinin kavga değil sevgi iklimi olduğunu idrak ederdi.

.Yakın plan Cizre

2015-01-01 01:00:00

A -

A +

Mürted, Müslümanken dinden çıkan demek. Cizreli bir vatandaş twitterdan bize gönderdiği bir mesajda şöyle yazıyor. Burada bir çatışma yok. Bir tarafta mürtedler, bir tarafta sizin gibi inanan insanlar var. Mürtedler; Müslümanları katletmek istemekteler.

Cizre'yi bilenler şunu ifade etmekteki bu şehir, teröre en uzak olması gereken bir yerdir. Bir edebiyat, tarih, imân, irfan ve san'at beldesidir. Burada Şeyh Ahmed el Cüzeyrî gibi divan sahibi büyük mutasavvıflar, âlimler ve evliya yetişmiştir.

İşte böyle bir iklimde hem de barış müzakereleri devam ederken irfanın ruhaniyeti yükseleceğine namlulardan dumanlar tüter oldu. İlk ânda hakikaten bir çatışma yaşanıyor zannedildi. Evet bu ifade yanlış değildir; en azından fikren bir çatışma vardır. Fakat 27 Aralık 2014 günkü hâdise daha başkadır. O gün PKK'nın gençlik örgütü YDGH, Kandil'in daha bir gün önce bundan böyle maske takılmayacak, molotof atılmayacak, yol kesilmeyecek şeklindeki açıklamasına rağmen HÜDA-PAR'lıların evlerine, iş yerlerine, hayatlarına saldırdı. Onları meskenlerinde diri diri yakmaya kalkıştı. HÜDA-PAR'lılarınki evlerinde mahsur kalan çoluk-çocuklarını kurtarma çabasıdır.

Ekranlarda delik-deşik edilen evler görülünce işinde-gücünde insanlara nasıl bir zalim taarruz yapıldığı çok net şekilde anlaşıldı. Binalar ateşe verilmiş, cayır cayır yanarken HDP'li belediyenin itfaiye göndermediği iddiası da ayrıca tüyler ürperten bir tesbittir.

İki ihtimal var; ya Kürtçü militan gençler Kandil'in talimatını dinlememekte veya Kandil, iki yüzlü hareket etmektedir. Hangisi doğru olursa olsun neticede barış süreci ziyan görmekte. Bu kaosun içinde dış güçlerin olduğu, Suriye unsurunun göz ardı edilemeyeceği kesindir. Militan gençler Kandil ve İmralıya karşı çok ustalıkla kullanılabilir.

Gözden kaçmaması gereken bir diğer husus da şudur. PKK, Türkiye'de kalkınmaya mağlup olarak barışa razı olmuştur. Fakat işe bakınızki eş zamanda Suriye iç savaşı çıkmış, IŞİD diye ne olduğu muğlak bir muamma örgüt türemiş ve bu örgüt Kuzeydoğu Suriye'de PKK ile dövüşe tutuşmuştur. Bunun tercümesi şudur: Örgüt, 30 Yıldır süren bir cepheyi kapatırken bir başka yerde açılan yeni bir cephenin tarafı olmuş veya olmak zorunda kalmıştır.

Bütün bunlar yaşanırken genel Türkiye nüfusu, bölgede PKK dışında da Kürtler olduğu, onların da siyâsî görüşleri bulunduğu, daha ziyade dindarlardan meydana gelen bu Kürtlerin PKK ile imân noktasında husumet içinde bulunduklarını görememiştir.

Bunu esasında göstermesi gereken devletti.

Fakat hangi devlet?

Çünkü; eski Türkiye'deki derin devletin adamları, 28 Şubat faşizminde dindar Kürtlere değil, ateist örgütün dünya görüşüne daha yakındı. Mevzubahis derin devlet, laikçi kamalist, tek tip ideoloji niteliği ile laikçi, tek tipçi, Kürtçü PKK ile aynı faşizan kaynaklı hayat felsefesine sahipti.
Barış süreciyle makul, meşru ve olması da gereken bir adem-i merkeziyet, yerinden yönetim, güçlendirilmiş belediye hizmeti daha istişare safhasındayken laikçi ideolojideki Kürtçü militanlar, bölgedeki farklı inanç, fikir ve politik görüşteki Kürtleri yok etmek için ateşe ve silaha sarılmışlardır. Dedikleri net şekilde anlaşılmakta; ya bizim gibi olacaksınız veya buraları terk edersiniz. Çünkü; düveli muazzama, bölgede silahlar sussun, kavga bitsin istemiyor.
Bu manzarada; riyakâr tavır veya başına buyruk gençlik yahut tek tipçi, dayatmacı ve demokrasiye, çok kültürlülüğe hasım ve her halükârda dış güçlerin etkisindeki dağlı bir ideolojik yapının eli silahlı unsurlarıyla barış çok da kolay değil.

HDP'nin parti olarak seçime girmesi ilk ânda kulağa hoş gelse de Cizre mes'elesinden dolayı şu da dile gelir olmuştur. HDP seçimlerde silahlı unsurlarıyla bölgede baskı yaparak yüzde 10 barajını aşma niyetinde.

.KABRE KAÇ KM VAR?

2014-12-31 01:00:00

A -

A +

Bu gece saat 24.00'da 365 gün 6 saat veya 12 ay yahut 1 yıl olarak 2014 arkada kalmış olacak. Son gününü yaşadığımız seneye yarın belki "dün" diyeceğiz fakat ilerleyen günlerde o artık "geçen sene" olacak. Hani geometride "iki nokta arasından bir doğru geçer" diye bir kanun vardır. İnsan ömrü de böyledir. Başlangıç noktası doğum, son nokta ölümdür. Hayatın bu iki noktası arasından bir ömür geçer. O ömür doğru mudur, eğri midir? Bir malî yılı arkada bırakırken şirketler, hesap-kitap yaparlar. Bilançonun ne gösterdiğine dikkat ederler. Şirketin kârda veya zararda olup olmadığı böylece anlaşılır. Hicrî, rumî, milâdî, şemsî, kâmeri, Çin takvimi vs vs hangi takvim esas alınırsa alınsın neticede bunların hepsi insanın bir ân, bir saat, bir gün, bir hafta, bir ay, bir yıl ve bir ömür yaşadığını göstermektedir.

Takvim, ölümü gösteren pusuladır...

"İnsan" denen fâni, hangi takvimi tercih ederse etsin netice itibariyle o takvimin son ayının son günü istese de istemese içinde yaşadığı seneyi bitirmektedir. Böylece herkes, yaşının üstüne bir yaş daha koymakta. O gün, ömrün o günkü haline göre bebeklikten, çocukluktan, gençlikten, orta yaştan, yaşlılıktan bir yaş daha ileriye geçmektedir. Bu zaman ırmağı geriye değil, ileriye doğru akar. Bu hızlı akış, bir bahara değil hazana, sonbahara ve kışa doğrudur.

Bunlar herkesçe bilinmekte. Fakat bilmek başka idrakinde, şuurunda, farkında, inancında olmak başka. Herkesin bu taş gibi katı gerçeğin derinlemesine idrakinde olduğu şüphelidir. Öyle olsaydı yılbaşı günleri çılgın, sorumsuz, serezât eğlencelerle dolmazdı. "Şans oyunu" denen kumar dönmez, envâî çeşit alkol su gibi akmaz, haram borsası tavan yapmaz, akıl sahiplerini terk etmezdi.

Eğer; bu idrak, bu şuur ve sonsuzluk önünde bu muhasebe kaygısı cemiyete hakim olsaydı benlik, bencillik, nefsaniyet galip gelmez yoklar, yoksullar, düşkünler, kimsesizler, mülteciler, kimsesiz kadınlar, yetim ve öksüz çocuklar, köprü altlarını mesken tutmuş bîçâreler düşünülürdü. Bu gecede bazı evlerdeki israfla bir kaç aile, bazı otellerdeki korkunç israfla bir kaç mahalle, bazı mahallelerdeki sel gibi israfla bir kaç şehir, bazı şehirlerdeki dehşetli, fütursuz çılgın hovardalıklarla bir kaç memleket doyabilir.

Emperyalist, sömürgeci devletler, sadece silahla, işgalle gelmiyor, almıyor ve götürmüyor. Onlar bir de modaları, şirketleri, eğlenceleri, örfleri, efsaneleri, filmleri, hayat tarzları ile gelmekte, değiştirmekte, icra ettikleri psikolojik işgalle o ülke insanlarını kendileri olmaktan çıkartmakta, nemelâzımcı yapmakta, dininden tarihinden, ilminden, edebinden, vefa hissinden, diğerkâmlık/empati duygusundan, merhamet vasfından koparmakta, robotlaştırmakta.

Şu varki kim ne yaparsa yapsın; ilerde, ötede bekleyen bir durak var. O durak muhasebe durağıdır. Kişi bu dünyada muhasebesini ister yapsın isterse vur patlasın, çal oynasın "ahiret de neymiş?!" desin. O durakta bekleyenler, yola çıkacak ve "dur bakalım!" diyecekler.

Bir yıl arkada kaldı, bu doğru. Kabre bir yıl daha yaklaşıldı; bu daha da doğru.

Sevgili Peygamberimiz aleyhi's salâtü ve's selâm ne buyurmaktalar? Bu buyrulan bir hayat rehberidir, iki cihan saadetinin reçetesidir. İnciden değerli sözlerle başa tâc bir muazzam nasihattir. İşte dedikleri: "Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz?"

Yazımız soruyor "kabre kaç km var?" diye. Ne malum? Belki de km değil sadece metre var. Yeni yıl, yeni sene; evet ama Allah'ı unutarak, hatırlanmaya muhtaç olanları unutarak, kendimizi unutarak değil.

2015'in ailelerimize, şahıslarımıza, milletimize, ümmetimize, devletimize, komşularımıza ve insanlığa iyilik, huzur, bolluk, adalet, sulh ve sükûn getirmesini, bu yılda zulmün, işgallerin, savaşların, kan ve gözyaşının, diktanın bitmesini, insani hasletlerin, sağduyunun, merhametin galip gelmesini yüce Allah'tan niyaz ederiz.

.CEVVAL DEVLET

2014-12-30 01:00:00

A -

A +

1960'tan sonra gelen cumhurbaşkanları ya darbeyle yerlerine oturdular veya askerin işaretiyle şekli bir seçimle Çankaya'ya gönderildiler. Onlar için kalabalık meydanlara çıkıp "kimdir?" diye sorulsa bilen sayısının çok az olduğu görülecektir.

Cemal Gürsel, 27 Mayıs 1960 darbesinin başına oturtulmuş bir isimdir. Bugün kimse hatırlamaz. Hiç bir hayırlı izi-eseri yoktur. Cevdet Sunay, Cemal Gürsel'den sonra iş başına getirilmiş ılımlı bir subaydır. And içmek için sandalyesine oturduğunda Besmele okuması mikrofona aksedince devrin matbuatı tarafından linç edildi. Sesi soluğu çıkmadan devrini kapadı. Fahri Korutürk de Gürsel ve Sunay gibi askerdir. Korutürk 25 kişinin öldüğü terör günlerinde varla-yok arsında yaşadı. Sadece dini bayramlarda güya kutlama adı altında eline tutuşturulmuş kâğıtlarla şeriat diyerek, teokratik nizam diyerek rencide edici konuşmalar yapıp gitti. Kenan Evren, solcuların öfkesiyle gündemde kaldı. Tanınan biri. Süleyman Demirel, Turgut Özal'ı takiben Çankaya'ya çıktı. Ancak 1971 ve 1980'de iki kere darbe yemiş Demirel, 28 Şubat Post Modern darbesinin destekleyicisi oldu. Ahmet Necdet Sezer, kırmızı ışıkta durması, markette sıraya girmesi, hiç gülmemesi başbakan Ecevit'in kafasına anayasa kitabını fırlatarak ekonomik krize sebebiyet vermesi ve mânevi değerlere mesafeli olmasıyla hatırlanır.
1960-2000 arası 40 yıllık dönemde imzasını layıkıyla atmış, milletle bütünleşmiş, gelecek nesillerin ve bugünlerin ufkunu açmış bir imza vardır, Turgut Özal. Halk, cenazesinde yükselttiği pankartta "sivil, dindar ve demokrat Cumhurbaşkanı!" diyerek tarifi tam yaptı.
Saydığımız isimlerden ikisi Süleyman Demirel ve Turgut Özal, dışındakilerden A. Necdet Sezer, emekli hakim diğerleri askerdir. Bunlar, Çankaya'da bir varlık gösteremediler. Özal, Çankaya'ya çıktığına pişman oldu. Ömrü vefa etse ayrılıp parti kuracaktı. Demirel'i zaten anlattık. Demirel ve Özal, Başbakanlıklarındaki icraatlarıyla hatırlanırlar.

11. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül de Turgut Özal ve Süleyman Demirel gibi Çankaya'ya Başbakanlıktan sonra geldi. İlk faal Cumhurbaşkanıdır. Yerinin hakkını verdi. Hükümetle hiçbir sürtüşmeye düşmeden süresini tamamladı.

Recep Tayyip Erdoğan, Başbakanlıktan Cumhurbaşkanlığına yükselen 4. isimdir. Esas itibariyle Başkanlık Sistemi taraftarıdır. "Bir şeyin tamamı ele geçmezse tamamı da terk edilmez!" hikmeti gereği tam başkanlık ele geçinceye kadar mevcut anayasanın verdiği yetkileri "sonuna kadar kullanarak" fiilen yarı başkanlık sistemini çalıştıracağı görülmekte. İki ayda bir Bakanlar kuruluna başkanlık yapacağı söyleniyor. Belki daha sık da olabilir. İlki de 19 Ocak 2015 Pazartesi günü.

Sn. Tayyip Erdoğan liderdir. AK Parti hareketinin bir lideri ve o lider tarafından takdir edilmiş bir Başbakanı var. Turgut Özal, Çankaya'yla sınırlanmıştı. O gün Özal'ın bu kadar sadık ve zengin kadroları yoktu. Erdoğan için makama mahkûmiyet diye bir tehlike uzaktan yakından mevzubahis değil.

Sn. Cumhurbaşkanı, icra hey'etine başkanlık yaparken bakanlardan en alttaki bürokratlara kadar "buradayım!" mesajını vermek istemektedir. Bu bir üst göz denetlemesi ve tecrübe paylaşımıdır. Anayasanın verdiği yetkileri kullanmaktadır. Sn. Başbakan Ahmet Davutoğlu'yla da iki gönüldaş olarak gayet ahenk içinde çalışmaya devam etmektedirler. Buna hizmet tesanüdü diyebiliriz.

Etliye-sütlüye karışmaz veya nabza göre şerbet veren cumhurbaşkanı tipi eski Türkiye'nin darbelerle lekeli hantal devlete devrinde kalmıştır. Büyük Türkiye, Cevval Devletle mümkündür. Bu da cevval ve yorulmaz kadroların çalışmasıyla olacaktır.

.KÜRT'ÜN KÜRT'LE VURUŞTURULARAK BARIŞIN VURULMASI

2014-12-29 01:00:00

A -

A +

Barış süreci için Kürt sözcülerden Kandil ile İmralı arasında neredeyse görüş ayrılıklarının ortadan kalktığı şeklinde haberler geldiği; BDP ve Hükümet kanadından diğerini teyid eden temennilerin yapıldığı bir ortamda Cizre'de sokaklar karıştı, üç kişi öldü. Bu defa kavga, polis veya askerle Kürt militanlar arasında değildi. Kürtlerle Kürtler arasındaydı. PKK'nın gençlik kolu YDGH ile HÜDA-PAR/Hüra Dâvâ Partisi mensupları çatıştı. Ölenler oldu. PKK tarafı da Hizbullah tarafı da ilk saldırıya uğrayanın kendisi olduğunu iddia etmekte.

Olayın zamanlaması dikkat çekicidir. Saldırı, HAMAS siyasi büro şefi Halid Meşal'in AK Parti Konya kongresinde dâvetli olarak bulunduğu sıralara denk geldi.

O'nun dâvet edilmesinin İsrail'in Mescid-i Aksa tecavüzüyle Filistinlilere zulmetmesine karşı bir tavır olduğu açıktır. Filistin dâvâsının bu sağlam duruşlu temsilcisi de esaslı bir konuşma yaptı. O konuşmada Filistin'i, Mescid-i Aksa'yı dün siz himaye ediyordunuz. Türkiye, istikrar içinde büyüdüğünde yarın da siz koruyacaksınız mealinde kısa fakat tesirli sözleri oldu...
Şırnak'a bağlı Cizre ilçesinin karışması, dindar olan ve olmayan Kürt tarafların çatışması bu esnadadır. Nitekim çatışma ve kargaşa üzerine Şırnak Baro Başkanı Nuşirevan Elçi ile DTK eş başkanı Hatip Dicle, neredeyse aynı cümlelerle PKK ve Hizbullah'ın oyuna gelmemeleri, itidalin korunması, barış sürecinin devam etmesi gerektiğini söylemiş ve ortada bir oyun olduğu, bu oyunu bölgedeki derin karanlık güçlerin tezgâhladıklarını beyan etmişlerdir.
Tabii bölgede yaşayan bu isimler, malumat da vermeliler. Kimdir bu derin ve karanlık güçler? Hangi devletin ajanlarıdır? En azından şüpheleri nedir? Nasıl olup da bölge insanlarını çatıştırabilmektedirler?

Vak'anın Halid Meşal ziyaretiyle alâkası olmayacağı gibi kesinkes alâkalı da olabilir. Bazen en zayıf şüphe en doğru adrese götürür. Bu eğer, bir İsrail karşı oyunu değilse perdenin arkasında kim veya kimler var? İran mı, Almanya mı, bilhassa Suriye mi? Belki bazıları bir ilçedeki çatışmanın bu denli önemsenmesini yadırgayabilirler? Bu çatışma ve ölümler herhangi bir zamanda olmamakta. Devlet kuvvetleriyle de yapılmamakta. Türkiye, barış sürecini yakalamak üzereyken Kürtlerle Kürtler vuruşturulmakta. Burası çok dikkat çekicidir. Ayrıca üzerinde durulması lâzım gelen bir mesele daha ortaya çıkmakta.

O da şudur:
Kürtler, imân noktasında farklılık arz etmekteler. Eski Türkiye'de devlet, bu keyfiyeti yeterince görmemiş; görememiştir. Bir tarafta mağdur, iki taraf arasında kalmış dindar Kürtler var. Bir de bütün Kürtler üzerinde vesayet kuran dinle alâkasız malum örgüt.

.Bizi bölmek isteyenler...

2014-12-25 01:00:00

A -

A +

Sn Ahmet Davutoğlu, Başbakan seçildikten sonra Türkçemizde tedavül hızı artan iki kelime oldu; bu kelimelerden biri "yeniden inşa" anlamında ve maddî kalkınmayla alâkalı olarak "restorasyon", diğeri de insanın fikren yeniden inşaı anlamında "özgüven".

Kendine güvene, özgüvene orta ve erken Cumhuriyet ile Osmanlı nesilleri, "itimad-ı nefs" derlerdi. Buradaki nefs, kişiyi yasaklara sevk eden arzular değil, o kimsenin bizzat kendisidir ki ingilizcesi "self confidence"dır.

Başbakanın özgüven kavramı üzerinde durması boşa değil. Aynı zamanda fikir inşa etme kabiliyeti de olan Ahmet Davutoğlu, uzunca bir zaman devam etmiş sıcak harp kaynaklı psikolojik muharebenin şahitlerindendir:

1839 Tanzimat Fermanı/ Gülhâne Hatt-ı Hümâyû'ndan itibaren en az 150 Sene bu toprakların çocuklarına hiç bıkıp-usanmadan sistematik tarzda ve her sahada aşağılık kompleksi, korku hissi ve kaybetme duygusu zerkedilmek istendi. Buna çalışanlara çok ciddi mânâda başarılar da elde ettiler.

Kuru akıl, onu düşündürürki böyle bir planın mağdurları havas sınıfı, enetellektüller değil de halk olmalı. Yaşanansa tam tersine. Bu psikolojik harbin kaybedenleri, şahadetname sahipleri, diplomalılar oldu. Kaybetmeyenler, Ahmet Davutoğlu gibi şanslılardır. Bir öksüz çocuk, Torosların eteğinde ümmi ama irfan sahibi "böyük ana"nın telkinleriyle Horasan'dan gelen ulu bir soya ve İslamiyet diye ulu bir dine sahiplik telkinleriyle beslenerek büyümüştür.
Sözünü ettiğimiz kaybetme duygusu, zaman zaman bölünme endişesine dönüştüğünde korku doruklarına yükselmişti.

Halbuki daha bölünecek ne vardıki?

12 Eylül 1683 II.Viyana hüsranından önce memâlik-i şâhâne, 23 Milyon 400 Bin km2 iken; bu tarihten sonra sürekli şekilde geri çekilme yaşanmış, bu ric'atde 1876/77-1293 Osmanlı-Rus Harbi, tarihimizin en büyük felaketi olmuştur. Geri çekilmeyi durduran, dâhi diplomat Sultan Abdülhamid-i Sani'dir. Bu Padişah, 33 yıllık muazzam ve muhteşem bir idareden sonra devleti darbeci, bir kolu Almancı, diğer zayıf kolu İngilizci İttihatçı kadrolara teslim ettiğinde ülke toprakları yine de 5 Milyon km2 yani bugünkünün 6 buçuk katı idi. 1293 Muharebesinden sonra yaşadığımız ikinci büyük felaket I. Cihan Harbidir.

1876 Osmanlı-Rus, 1912 Trablusgarb, 1913 Balkan, 1914 I.Cihan Harpleri ve 1914 Sarıkamış, 1915 Çanakkale dramları, İstiklal Harbi'nin canhıraş müdafaası, II.Cihan Harbi'nde SSCB'nin Kars, Ardahan ve Boğazları isteme çılgınlığı, kaç neslin şuuraltında mendil kadar kalmış vatan topraklarını da kaybetme korkusunu besleyip durdu. 1984-2012 PKK isyanı ise bir bölünme sancısı şeklinde tezahür etti. Bir türlü terk edilmeyen "bizi bölmek isteyenler" sözü, aynı zamanda bir soğuk savaş dönemi slogan ve kaygısıdır. Aslında böyle bir korku, Lozan'da bir çok yer ve değer, peşkeş çekilircesine verildiği için 1923'te bitmişti...ama, ülke münevveri, aydını, o ümmi fakat irfan sahibi büyük anaların aksine hadiseyi okuyamadılar. Zira bu nesiller, köklerinden savrulmuş ve aidiyet ve itikat noktasından başka arayışlara girmişlerdi. Şuuraltı okumasının izahı şudur. Şekilcilik, hayranlık ve psikolojik savaş mağduru devrin münevveri, kendini mağlup eden garplı milletlere gizli bir hayranlık duymuştu. Bu küçültücü hayranlığın kaynak fikri şudur:

Batılıları besleyen, Greko-Latin/Eski-Roma ve eski Yunan medeniyetidir. O halde biz onların hukukunu, edebiyatını ve hayatını alırsak biz de güçlü oluruz. Bu paslı mantık, iflas etti ama 50 yılımız ve kaç nesle mal oldu.

Bugün "bizi bölmek isteyenler" cümlesini hiç bir ağza yakıştıramayız. Bir tarafta özgüven telkini, diğer yanda bizi bölmek isteyenler ezberi! Bu bir çelişkidir. Bölünme değil, büyüme çağındayız. Kendi hallerine bırakılsa Irak, Suriye, Filistin, İsrail, Ermenistan, Gürcistan, Bulgaristan, Yunanistan vs halkları Türkiyeyle birleşmek isterler.

Kürt meselesi üzerinden itiraz yapılmak istenirse diyeceğimiz şudur:
Kürtler ve Türkler, tefriki gayr-ı kabil/ayrılması asla mümkün olmayan iki unsurdan mürekkep yekpâre bir varlıktır.

İsteseler de bölünemezler.

.YÜCE DİVAN YOLU KAPANMAMALI

2014-12-24 01:00:00

A -

A +

Sorgu safhasında olan dört eski sayın bakanın partilerine yardımcı olmaları gerektiği kanaatindeyiz. Erdoğan Bayraktar, Zafer Çağlayan, Egemen Bağış ve Muammer Güler, yolsuzlukları araştırma komisyonuna bir dilekçeyle müracaat ederek veya bizzat giderek kendilerinin yüce divana sevk edilmelerini istemeleri hem partilerini rahatlatacak ve hem de mevcut şüpheleri azaltacaktır.

Hâdise öyle bir noktaya geldi ki bu isimler, bu iddiada yüce divan; divan-ı âli sıfatıyla vazife yapacak olan Anayasa Mahkemesi'ne sevk edilirse paralel yapı, buradan kendine haklılık payı çıkartma arayışına girecektir. İktidar, bunun denmesini arzulamaz... ama; diğer yandan sevk yapılmazsa bu defa da kamuoyu, "suçlular korundu!" hükmüne varacaktır. Bu hükmün ağırlığı, diğer ihtimalle kıyas kabul etmez.

Haklarında yolsuzluk ithamı bulunan mezkûr isimler, hukukun temel ve vazgeçilmez hükmü "beraat-i zimmet asıldır" yani 'aksi sabit oluncaya kadar herkes suçsuzdur' kaidesi gereği bugün için masumdurlar. Kendileri de böyle dediklerine göre mahkemeye güvenerek divanın huzuruna çıkıp adalet talep etmeleri kaçınılmaz bir mecburiyet hâlini almıştır.

Aksi olur; iktidar mensubu komisyon üyeleri, onları korumak adına mahkemeye sevki engellerlerse bundan himaye edilen şahıslar yara alır. Her ne kadar yine hukukta suçun şahsiliği de bir prensip olsa bile aileleri, rahatsız olacakları söz ve yakıştırmalara muhatap olurlar. Orada da kalmayacaktır. Muhalefet de "iktidar suçluları korudu!" diye seçimlerde meydan meydan konuşacaktır.

Buna fırsat vermemek aklı selim gereğidir.

Bu eski bakanlar kendilerinin, ailelerinin ve partilerinin itibarı ve memleketin huzuru için gönüllü olarak mahkemeye gitmeliler. Hatta komisyon 5 Ocak 2015'te bu yolu kapsa bile onlar, derhal TBMM Başkanlığına müracaatla dokunulmazlıklarının kaldırılmasını isteyebilmeliler. Siyasiler, bakanlar, devlet adamları, ilk defa divan-ı âli'ye gitmiyor. Daha dün denecek kadar yakın bir zamanda eski başbakanlardan Mesut Yılmaz, üstelik çok ağır töhmetler altındayken orada yargılandı ve beraat etti. Bir mahkemeye düşmek veya verilmek yahut gitmek peşinen suçluluk değildir. Öyle olsaydı insanlar, mahkemeye değil, hapishaneye sevk edilirlerdi.
Bu dört devlet umuru görmüş siyasetçinin bu basireti göstermelerini beklemek hakkımızdır. Aksi durum, lafı bitmez çok ithama yol açacaktır.

Netice itibariyle AK Parti'nin bu mensuplarına dönerek "gidin adalet huzurunda müdafaanızı yapın, alnınızın akıyla gelin!" demesi isabetli olacaktır.

Mahkeme, kimseyi peşinen mahkûm etmez. Muhakemeler bittiğinde sanıklar, beraat ederlerse bu sonuç, memnuniyet verici olur. Mahkûm olurlarsa o zaman da şeriatin kestiği parmak acımaz.

.17 ARALIK İHTİLAL TEŞEBBÜSÜ

2014-12-22 01:00:00

A -

A +

30 Mayıs 1876 Hüseyin Avni Paşa hareketi, ihtilal değildir, 31 Mart 1909 İttihatçı tertibi ihtilal değildir, 27 Mayıs 1960 ihtilal değildir... 12 Mart 1971 Muhtırası, 12 Eylül 1980 Askerî müdahalesi, 28 Şubat 1997 Çıkışı; bunların hiç biri ihtilal değildir. Darbeyi ihtilalden ayıran fark, o hareketin içinde halkın olup olmamasıdır. Bu saydıklarımızda ve hatta çok daha eski tarihlerde olanlarda halk, ahali, millet adına ne denirse densin onlar yoktur. Ordunun içindeki bir cunta, bellerindeki tabanca ve ellerindeki tanka, topa güvenerek evvela orduya hakim oldular, oradan aldıkları güçle de mevcut iktidara darbe yapıp vesayet düzeni kurdular.

Bu isyanların tamamı ve diğerleri yalnızca darbedir. Her darbenin arkasında yabancı devletler vardı. Ajanlar, aylarca çalıştı ve neticeye vardılar. Nitekim 12 Eylül darbesi yapılınca Amerika'da bazıları, "bizim oğlanlar, Ankara'da idareye el koydular!" demişlerdi. 17 Aralık'tan bir kaç gün önce devrin Ankara sefirinin "yakında bir imparatorluğun çatırdadığına şahit olacaksınız" demesi unutulamaz.

Şimdi görülüyor ki düvel-i muazzama ,Türkiye'de her 10 yılda bir sahneye koydurdukları darbelerle bir yere varamayacaklarını anlamış olmalılar ki bir hizmet hareketini ele geçirerek ihtilal hazırlığını başlatmışlar. Ortada samimi bir eğitim faaliyeti vardı. Bu faaliyete bu millet, her unsuruyla maddi ve manevi destek vermekteydi. Herkes, hepimiz yabancı ülkelerde açılan okulları, Türkçe'nin yaygınlaşmasını canu gönülden takdir ediyorduk. Hareket, geniş bir kadro, büyük bir taraftar kitlesi ve yüksek sayıda sempatizan bulmuştu. Şayet; bu hareket içerden ele geçirilirse Türkiye, istendiği gibi şekillendirilir, İslamiyet, arzu edildiği gibi yorumlanırdı. "Ilımlı İslam" kavramı bu esnada ortaya atıldı. Uyandırılan algıya göre bir sert olan, radikal olan İslam vardı; bir de ılımlı İslam. Bu ehlileştirilmiş ılımlı İslam kılıfı giydirilmiş Türkiye, denileni yapacak, batıya rahatsızlık vermeyecek daha da mühimi İsrail için tehlike teşkil etmeyecekti. Tayin edilen Halifeyle de İslam âlemi yönlendirilecekti. Bu yönlendirme Hıristiyan dünya için bir zaruretti. İslamiyet, "la ilahe illallah, Muhammedün Resulullah" demeyenin cennete giremeyeceğini tavizsiz bir lisanla tebliğ etmekteydi. Geliştirilen sistemde "dinlerarası diyalog" denerek kapı açılıyor sonra buradan hareketle "hoşgörü" adı altında gayrı müslimlerin de cennete gidecekleri haber veriliyordu. Böyle bir inanç, elbette ki Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- reddiyeydi.

Böyle bir projenin çeyrek asır gibi bir zaman öncesinden beri üzerinde çalışıldığı anlaşılmakta. Projenin hayata geçirilme takviminin 17 Aralık 2013 olduğu görülüyor. O halde; 17 Aralık 2013 İsyanı, bir darbe değil, tabanı, sevenleri ve imkânları olan bir ihtilal teşebbüsüdür. Bir eğitim faaliyeti, hizmetin içinde olan o tertemiz öğretmenlerin, fedakârca çalışan insanların, hatta çok idarecinin bile farkında olmadığı bir yapıya büründürülerek kontrolden çıktığı açık-seçik okunmakta.

Türkiye'ye de İslam âlemine de geçmiş olsun.

Meğerse bir ihtilal teşebbüsünü bastırmışız.

.Sarışın bay müstemleke komiserinin eski huyu

2014-12-18 01:00:00

A -

A +

Mevzu başlığına Avrupa'nın mütemlekeci tavrı, Batı'nın müstemleke komiserliği, AB'nin sömürgeci teftişi... Ve daha başka şeyler de diyebilirdik.. Dediklerimizin ve demediklerimizin hepsi aynı yere çıkar.

Çünkü:

Sömürgeciliğin kaynağı Avrupa'dır.

İngilizler, İspanyollar, Portekizliler, Fransızlar, Hollandalılar, en cücesi ve cümlesi, buharın keşfiyle birlikte Avrupa limanlarından Afrika, Amerika, Uzak Asya ve bilhassa İslam memleketlerine musallat oldular. Değişik kıta ve coğrafyalarda müstemlekeler oluşturdular. Bu sömürge idarelerinin başına "komiser"lerini diktiler. Oraların yer altı, yer üstü ve insan kaynaklarını talan edip götürdüler.Servetler gasp edildi, insanlar köle yapıldı. Bunlar yapılmaya başlandıktan sonra da dünya huzura, adalete, sükûnete hasret kaldı. Olanca propagandalarına, beyin yıkama çalışmalarına rağmen Avrupa; şimdi revaçtaki adıyla AB, işte bu yüzden bozuk bir sicile sahiptir...

Bu AB, bu batı, CIA'nın işkencelerini görmez, Suriye'deki katlima, göç dalgalarına oralı olmaz, Irak vebalini hatırlamaz, İsrail'in Filistin'de çocuk katline, mabed kirletmesine bile dönüp bakmazken, BM'de vetolar uygularken ülkemizdeki bir adli soruşturma üzerine meşhur gazeteleri, onlardan daha meşhur tv'leri ve pişkin politikacılarıyla Türkiye'yi kınamakta.
Bunu hangi hakla ve hangi yüzle yapmaktasınız?

Şerefli tarihinizden aldığınız güçle mi, saydığımız hadislere gösterdiğiniz insani duyarlıkla mı? Bir milyon nüfuslu mahalle devletlerini bile AB'ye alırken Türkiye'yi dışarıda tutmanızdan dolayı mı? Mısır'da darbeye arka çıkmanız sebebiyle mi?

Memleketimizde bir kaç vatandaş, bir cemaat mensubu bazı şahıslardan şikâyetçi olmuştur. Polis, tahkikat sonunda şikâyet edilenleri göz altına aldı. Onlardan bazıları sorgulandı ve bırakıldı. Muhtemelen tutuklanan da olabilir. Hukuk gereği neticede onlar şüpheli. Haklarındaki dâvâ kesinleşmeden kimse suçlu değil

Her meslek mensubu gibi gazetecide suç işleyebilir. O zaman gazeteci de yargılanır. Burada kabul edilemez olan gazetecinin, yazarın, kanaat önderinin yazısı veya konuşması dolayısyla mahkemeye çıkartılmasıdır. Böyle bir şey yok. Ortada fikir suçu değil, cezai suç var. Kaldıki mahkemeye çıkartılanlar içinde polisler de bulunmakta. Bakın AB'nin şu garabet anlayışına ki sadece gazetecileri seçip onlar üzerinden Ankara'ya mektup göndermekte, kınayıcı açıklama yapmakta.

Peki AB; bu batı, bu Batının şöhretli tv'leri, medyası ve politikacıları daha evvel genel kurmay başkanı, kuvvet komutanları senelerce tutuklu kalırken nerelerdeydiler? Üstelik Türkiye'de ilk defa mı gazeteci mahkeme huzuruna çıkmakta? Değil. Ama muhatabımız çifte standartlıdır.
Ne varki köprülerin altından çok sular aktı.

AB, Batı, kendini hâlâ müstemleke komiserliği havasından kurtaramıyor; kendini bugün bile Ankara'ya IMF komiseri gönderdiği günlerde zannediyor.

Bay AB'liler, bay batılılar, lütfen artık uyanın!

Şimdi Osmanlı ruhundan kuvvet alan Yeni Türkiye'deyiz. Şunu kesinlikle bilinki hiç biriniz hiç bir bahaneyle içişlerimize karışamazsınız! Türkiye'de savcılar ve hakimler vazifelerinin başında. Onlar, suçluyla suçsuzu tefrik ederler. Çünkü onlar, vicdan sahibidir. Çünkü onlar, sömürgeci kültürüyle büyümediler. Siz önce vermek istediğiniz derse kendiniz çalışın. Alın köhne uygarlığınız ve geleceği bulunmayan AB sizin olsun. "Avrupa Birliği" diye bir şey mi kaldı? Almanya, bir ekonomik krize girse şiddetli bir deprem geçirmiş gibi olduğu yere çöker. Veya şöyle diyelim: -Almanya'da Türkler ve elbette Müslümanlar, bankalardaki mevduatlarını çekseler, Almanya krize girer.

Bay AB, bay Batı; siz bırakın Türkiye'de iktidara akıldânelik taslamayı da Ankara'yla iyi geçinmeye bakın. Bunu beyaz Türkler bile keşfetti.

.BİR CEMAAT GAYRI MİLLİ OLAMAZ

2014-12-17 01:00:00

A -

A +

13 Aralık 1925 tarihli Resmî Gazete'de yayınlanan bir kanunla Tekke ve Zaviyeler kapatıldı. Böylece tarikat faaliyetleri, dergâh sohbetleri yasaklanmış oluyordu. Faaliyet ve mekânlar yasaklanmıştı ama buralara mensup insanlar vardı. Bu insanlar, iki yol seçtiler. Hususi hayatlarında, ev sohbetlerinde ait oldukları tarikatin uygulamalarını yaşadılar. Cemiyete dönük olarak da dernek, vakıf gibi adlarla teşkilatlanarak yollarına devam ettiler. Bir şey değişmemiş, tabela farkı ortaya çıkmıştı. Ama; elbette ki her şey bu kadar kolay değildi. Kemalist rejim, vatandaşı evinde derneğinde de rahat bırakmıyor, oralara da baskınlar yapıyordu.

Hadise, en az 50 yıl böyle devam etti.

Bahsettiğimiz manzara, bu topraklarda asırlardır var olan ve devlete imkân, millete mâneviyat katan Nakşi, Kadiri... gibi tarikatlere mahsus dramatik hikâyedir. Bu hikâyenin içinde hiç yoktan hapis hayatları, zındanlar ve dizi dizi idamlar vardır. Bu tarikatlerde sonu tâ Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- çıkan bir mânevi önder silsilesi yer alır.

Nurculuk böyle bir tarikat değildir. Bu ismin izafe edildiği zat, bir müelliftir. Kendi görüş ve anlayışıyla eserler yazmıştır. Bu kalem çalışmalarını yaparken siyasete de uzak durmamış O da tıpkı Mehmet Akif gibi Sultan ve Halife Abdülhamid Han'a ağır tenkitler yöneltmiştir. Meşhur olduğunda lakabı "Said-Kürdi"dir. Fakat rejimin Kürt probleminden dolayı Kürdî, Nursî yapılmıştır. Zaman içinde "Bediüzzaman Said-i Nursî" diye tanındı. Cumhuriyet kurulurken destek olmasına rağmen daha sonra tehlikeli görülenler arasında sayılmıştır. O tarihten itibaren rejimden yana devamlı surette sıkıntı yaşadı. 27 Mayıs 1960 darbesinde mezarı bile yok edildi.

Üstad Said-i Nursî'ye baskı devam ettikçe taraftarları çoğaldı. Takipçiler, müellifin daha ziyade kelam ilmine dayalı ve insanı ilâhî kudret karşısında tefekküre çağıran kitaplarını okurken evlere baskınlarla yıldırılmaya çalışıldı.

O'nun vefatından sonra talebeleri, değişik yorumlarla şekillendiler. On kadar gruba ayrılan Nur faaliyetlerinden biri de Gülen Hareketiydi.

Sn. Fethullah Gülen, merhum Said Nursî'nin bir şakirdi iddiasıyla yola çıktığı hâlde zamanla âdeta istiklalini ilan ederek "Hizmet Hareketi" adı altında şaşırtıcı bir hız ve anlaşılması zor bir mahiyetle önce Türkiye'ye sonra dünyaya yayıldı. Bu hareketin üç nirengi noktası vardı. "Hoşgörü", "dinlerarası diyalog" ve "eğitim yoluyla Türkçe'yi dünyaya yayma".

Hadise bu üçlemedeki kadar netlik kazanana kadar hemen herkes, harekete sıcak bakıyor, imkânlarını zorlayarak nakden, malen veya fikren yardımcı oluyordu. Fakat bu arada Papa ile görüşüp ona hürmet göstermeler, kulaktan kulağa yayılan "gayrı müslimler de cennete gidecek!" diyorlar, "Hocaefendi, Peygamberle Allah'la konuşuyormuş!" gibi iddialar da zihin bulandırıyordu. Derken AK Parti de iktidara gelmişti. Bir iktidar tabiîdir ki kadrolara muhtaçtır. Bu sebeple Başbakan Sn. Tayyip Erdoğan da "alnı secdeye varan kardeşlerimiz" anlayışından hareketle İçişleri, Adliye, MEB ve TRT gibi bakanlık ve kurumları âdeta bu cemaatin mensuplarına bıraktı. Şimdi anlıyoruz ki bir tarafta iktidar yürürken ona paralel olarak cemaat de yürümekteymiş. Şimdi anlıyoruz ki gayrı müslimlere gösterilen hoşgörü diğer vatandaşlara hatta aynı kökten geldikleri Tahşiyecilere bile çok görülmüş. Yargı, asker, polis ve eğitimde her kademeyi ele geçirmek için her şey mubah sayılmış. Varılan noktada "cemaat" yerine, "camia" denmeye başlanmıştı. Türkçe olimpiyatları, "Anadolu ateşi" gibi sahne oyunlarına dönmüştü.
Ergenekon davalarının suistimal edildiği ise bugün anlaşılıyor.

7 Şubat 2012'de kendilerine mani gördükleri MİT Başkanı Hakan Fidan tutuklanmak, 17-25 Aralık 2013 darbe teşebbüsleriyle Başbakan Erdoğan'ın ellerine kelepçe takılmak istendi. MİT tırlarının yolu kesildi vs.

Bu bir cemaat veya benimsedikleri tarifle camia faaliyeti değildi.

Bir Nur hareketi hiç değildi.

Nitekim diğer Nur grupları, hayretler içindeydiler. Aralarından çıkan bir kişi ve onun etrafında kurulan şematik yapı, dünyayı arkasına alarak içerde hükümet yıkıp devlet olmak istemişti. Takiyye zirve yaptığından, "hedefe giden yolda her söz mubahtır" anlayışı hakim olduğundan darbe yoluyla devleti ele geçirmek için her delil uydurulmuş, her tuzak kurulmuştu. Bugün arkalarında işbirliği içinde çalıştıkları batı basını, İsrail basını, AB vs. yer almakta. Hazırlık dosyalarında silahlı terör örgütü, delil uydurma... gibi iddialar varken sorgulama basın hürriyetine müdahale olarak takdim edilmekte. Hakiki cemaat ve tarikat mensupları hapse düştüler, işkence gördüler, idama gittiler fakat yabancılarla diyalog kurarak devletleri aleyhine gayrı milli olmadılar. Bir cemaat yahut camia gayrı milli olamaz. Olursa tehlikeli olur.

.KUDÜS'TE ÜMİTLER HEP DİRİDİR!

2014-12-16 01:00:00

A -

A +

Filistin topraklarında bitmeyen kavgaların esas sebebi Kudüs'e sahip olma arzusundandır. Kudüs, her üç semavi din için de kutsaldır. Bu kudsiyet, Mescid-i Aksa'nın yer aldığı alandan ileri gelmektedir. Burası, Yahudiler için Süleyman aleyhisselam mabedi sebebiyle, Hıristiyanlar için İsa aleyhisselamın burada çarmıha gerildiğine inandıklarından ve Müslümanlar için de ilk kıblemiz burası olduğu için ve Miraç mucizesinin safhalarından biri olmasından dolayıdır.

Kudüs şehri, ikinci İslam Halifesi Hazreti Ömer'ül Faruk -radıyallahü anh- zamanında İslam orduları tarafından fethedildi. Fetih zamanında "Süleyman mâbedi denen" Beyt-i Makdis'in -belki- sadece harabeleri vardı. Bunun üzerine aynı zamanda bir Peygamberin hatırası da dikkate alınmış olmalı ki o sahada Mescid-i Aksa inşa edildi. Emevi hükümdarı Abdülmelik bin Mervan, burayı büyüttü. Aynı hükümdar, daha sonra aynı mıntıkaya Kubbet'üs Sahrayı da inşa etti.

Her üç din için de gözde bir yer olduğundan burası hep sahnede oldu, hep hareketler yaşandı. Selahaddini Eyyubi, bugün Fas denen Mağribden nüfus getirerek Yahudilerin "ağlama duvarı"na yakın bir bölgede Mağrib Mahallesini inşa ettirdi. Fakat İsrail, bu mahalleyi de daha bir çok yer gibi yıkıp yok etti. Osmanlı zamanı bölgenin huzur dönemidir.

İngiliz destekli olarak ve Yahudiler, çok kere yaşadıkları yerlerden zorla kopartılarak Filistin'e göç ettirilip de burada bir İsrail devleti kurulunca; kurulan bu devletin sürekli şiddet hareketleriyle genişlemesi yüzünden bölgede huzur kalmadı. Muhabbetin yerini muharebe aldı. Mescid-i Aksa sürekli taciz edildi.

İsrail, zaten başlangıçtan itibaren Mescid-i Aksa'yı hedef almıştı. Maksadı onu yok edip Süleyman mabedine ait kalıntılarını ortaya çıkartarak onlar üzerinden aynı adla yeni bir tapınak yükseltmektir. Bu maksatla 2007 yılında Mescid-i Aksa'nın altından borular geçirdiler. Bu sırada güya, II. Tapınağın kalıntılarını, kısa zaman sonra da I. Tapınağın kalıntılarını buldular. O günden beri arkeolojik çalışmalar devam etmekte.

Bu kazılarla Mescidi Aksanın altı boşaltılmaktadır. Diğer taraftan Mescid-i Aksa'ya ancak yaşlılar bırakılmaktadır. Filistinli vakıf yöneticileri Mescid-i Aksa'nın sadece içine hakimler. Mescide yalnızca Müslümanlar girebilmektedir. Uygulama bu olduğu halde İsrail askerleri, geçen ay mukaddes mabede sığınmak zorunda kalan Filistinlileri kovalayarak postallarıyla içeri girdiler, silah sıktılar ve Mushaf-ı şerifleri yırtıp yerlere attılar.

Bu psikolojik savaş, planın bir parçasıydı. Zemini kaza kaza Mescid-i Aksa'nın bir gün dinamitle çökertilmiş gibi yıkılmasını beklemekteler. Şayet böyle bir talihsizlik yaşanırsa o zaman da asla yeniden inşaat izni vermeyeceklerdir.

İşte Kudüs, Mescid-i Aksa, Kubbet'üs Sahra ve Burak Kayasının hazin hikâyesi. Bir avuç Filistinli mücahid, sanki yeryüzünde yalnızca kendileri varmış, sanki ümmetin sorumluluğu onlara yüklenmiş gibi uçağa, herona, tanka, kurşuna, zulme karşı çaresiz bir şekilde elde taşları, kalbde imanlarıyla onlarca senedir mücadele vermekteler.

Kudüs, 638 yılından itibaren Müslüman yurdu iken İsrail, 1310 yıl sonra 1948'den itibaren zorla koparmaya girişti... Filistinliler oldukça ve Filistinlileri özbe öz Türk vatandaşından ayırmayan, davalarını şeksiz ve şüphesiz davası bilen Türkiye oldukça bu mesele çıkmaza girse de asla karamsar olmamalı.

Ümitsizlik bize yakışmaz.

Şafak bir gün elbette söker.

Sözün burasında İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı'nı sorduğunuzu duyar gibi oluyoruz. Haksız değilsiniz. Bir de öyle bir teşkilatın varlığı rivayet edilmekte. İşte o kadar. Eğer; ona verilen destek, avcılar kulübüne verilseydi; o avcılar, ellerindeki basit tüfeklerle olsun bir şeyler yapabilirlerdi.

O değerlerimizden ırağa düşmüş olanlarsa adları gibi işbirliği içindeler.

..Filistinliler, ümmet adına haysiyet mücadelesi vermekte

2014-12-15 01:00:00

A -

A +

Filistin, bugün Filistin devletiyle İsrail ve Ürdün'ün yer aldığı, bizim dünkü Şam Vilayetimize ait bir bölgenin adıdır... Dünyanın muhtelif şehirlerinde yaşayan Yahudiler, on dokuzuncu asırda siyonist idealler çerçevesinde Filistin'de bir devlet kurmak için teşkilatlandıktan sonra Sultan Abdülhamid Han'ı ikna imkânlarını araştırdılar. Huzura kabullerinde Filistin'de Yahudi devleti kurmalarına izin verilmesi hâlinde Devlet-i âli Osman'ın bütün dış borçlarını ödemeye hazır olduklarını beyan ettiler. Tarihimizde bir karış vatan parçasını herhangi bir sebeple feda etmek gibi bir teamül yoktu. Şimdi de olamazdı. Sultan, teklifi reddetti ve saf teb'anın paraya tamah ederek herhangi bir satış yapmalarını önlemek için de bu toprakları kendi adına satın alarak tapuya tescil ettirdi.

Yahudi talebinin reddedilmesi hem Sultan Abdülhamid iktidarının ve hem de Osmanlı devletinin sonunu getiren başlangıç noktası oldu. Eğer; Hünkâr, siyonistlerin vaki tekliflerini kabul ederek Filistin'de devletleşmelerine müsaade etseydi başına devrin "Gezi Olayı" 31 Mart 1909 Vak'ası getirilmeyecek, Osmanlı Devleti, içerde Yahudi güdümlü yabancılaşmış İttihatçılar ve dışarda da İngiliz stratejileriyle tarihten çekilmeye zorlanmayacaktı. Bugünden bakıldığında "keşke müsaade etseydi!" diyenler çıkabilir. Bu mümkün değildi. Bizde merkezî devlet-sömürgeler uygulaması yoktu. Fatsa, Fatih, Bursa... neyse Filistin de oydu. Bu itibarla böyle bir teklifin kabulü doğrudan ihanet olurdu. Osmanlı Sultanlarına farklı isnatlar yapabilenler çıkabilir; fakat hiç biri için hain denemez. Diyen büyük bir iftira atmış olur.
Şu hâlde İsrail'in fikir babası Theodor Herzl ve yanındakilerin Ulu Hakan tarafından 4 Temmuz 1902'de kabul edilip taleplerinin reddedilmesinden bu güne, bu ihtilaf tam 112 senedir devam etmektedir. Şu yazdıklarımızdan da anlaşılacağı gibi Filistin, sadece orada inanılmaz zor şartlarda, zulüm altında vahşetler görerek yaşayan 5 milyon kahraman Filistinli'nin dâvâsı değildir.

Filistin toprakları, bazı Peygamberlerin -aleyhimüsselam- ayak bastığı, nefes alıp verdiği, Sevgili Peygamberimizin -sallallahü aleyhi ve sellem- ilk kıblemiz Mescid-i Aksa'dan mirac ettiği aziz bir iklimdir. Bu iklimin en muhterem şehri el Kuds'tür, Kudüs-i şeriftir. Topyekûn El Aksa'ya bu şerefi bahşeden de Mescid-i Aksa'dır. Kudüs bir milyondan az nüfusa sahiptir. Batı Kudüs, İsrail tarafından 1948'de işgal edilmişti. Doğu Kudüs ise 1967 Savaşında işgal edildi.

İsrail'in başkenti Tel-Aviv iken 67 Savaşından sonra Kudüs'e taşındı. Fakat, dünya bunu tanımıyor. Kudüs'te hiç bir devletin sefareti yoktur. Ayrıca Doğu Kudüs'ü işgali de tanınmamaktadır. Diğer taraftan Filistinliler 1988'de istiklallerini ilan ettiklerinde hiç bir mülkte egemen değillerdi. Daha sonra Gazze ve Batı Şeria gibi yerleri istirdat ettiler. Filistin devleti, 100'ün çok üstünde devlet tarafından tanınmaktadır. En son 2014'te İsveç tanıdı. 2012'de BM'ye gözlemci devlet sıfatıyla kabul edildi.

Buna rağmen; sözde BM'ye, güya İİT'ye, vurdumduymaz İslam âlemine rağmen elinde barışın gülümsemesi zeytin fidanını Batı Şeria'da vatan toprağına dikmek isteyen Filistin İskân Bakanı Ziyad Ebu Ayn'ı İsrail askerleri, boğarak şehit ettiler.

Çünkü; Kudüs işgal altında, Gazze işgal altında, Batı Şeria işgal altında.

Mescid-i Aksa'nın, ilk kıblemizin, Cebrail aleyhisselamın Burak'ı bağladığı kayanın, Peygamberler Peygamberinin göklere yükseldiği mukaddes mekânın dış tarafı ve kazı yapılan zemini işgal altında.

Filistinli yiğit kardeşler, bacılar, çocuklar ve analar, mukaddes Mescid-i Aksa kirlenmesin diye canlarını verme, hürriyetlerinden mahrum kalma pahasına yalnızca kendileri namına değil bütün İslam ümmeti için destanlar yazmaktalar.

Harp içinde doğup harp içinde ölen o güzel insanların hakkı ödenmez.
Onlara şükran borçluyuz.

.DEVLET ARMASI

2014-12-12 01:00:00

A -

A +

Arma, İtalyanca bir kelime. Osmanlı Türkçesindeki karşılığı nişan. Buradaki mânâsı, bir devletin, hanedanın veya şehrin remzi, timsali, sembolü olan şekil veya resim.

İstanbul'un arması, üzerinde surlar, kubbeler ve iki tarafta minareler olan grafik çalışmadır. Ankara ve daha bir çok şehrimizin, belki de hepsinin armaları vardır.

Devlet-i âli Osman'ın/Yüce Osmanlı Devleti'nin nişanı malum ve meşhurdur. Zarafet, estetik ve muhtevasıyla gönüllerde taht kurmuş, ev ve iş yerlerinde en güzel duvarda yerini almıştır. Adaletten bayrağa, sancağa, silaha, tuğraya kadar devleti ifade eden maddi ve gayrı maddi her keyfiyet onda mevcuttur.

Bu arma, Sultan Abdülhamid Han tarafından 17 Nisan 1882 tarihinde kabul edilmekle devlet nişanı olarak mer'iyete/yürürlüğe girmişti.

Şimdi fark ediliyor ki bugün devletin yani Türkiye Cumhuriyeti'nin bir arması yoktur. Fark edilme vesilesi de şudur:

Sn. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Rusya Federasyonunu ziyareti hitamında taraf devlet reisleri konuşma yaparken Sn. Vladimir Putin'in kürsü önünde Rusya'nın devlet arması takılı iken Recep Tayyip Erdoğan'ın kürsüsü boştur.

Bunun üzerine AK Parti milletvekili Sn. Zeynep Karahan Uslu ve bir kısım milletvekili, devlet armasının tesbit ve kabulü için TBMM Başkanlığına bir kanun teklifi vermiş bulunuyorlar. Buna göre her partiden üçer milletvekili, teşkil edilecek komisyonda uzmanlarla birlikte üç ay boyunca çalışacak ve komisyonun üzerinde mutabık kalacağı devlet nişanı, meclise sunulacaktır.

Böyle bir çalışmada hem vekil sayısı ve hem de üç aylık müddet çoktur. Bir çok defalar yazdığımız hakikati, bir kere daha dile getirirsek şunları söyleyeceğiz:

Hanlık, Hakanlık, Sultanlık, Beylik, Padişahlık, Cumhuriyet idari adlandırmalardır. Devlette devamlılık esastır.

Millette ve mülkte devamlılık olduğu gibi.

Millet ve mülk olmazsa devlet muallakta kalır.

Tarih kültürümüzde "Devlet-i Ebed Müddet" diye devletin devamlılığına dair muhteşem bir kavram vardır. Buna nazaran önceki Hakanlıklar, Hanlıklar, Selçuklu, Beylikler, Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti tek devlettir. Bu "devlet" zaman ırmağında millet unsuruyla birlikte sonsuza doğru akıp gitmektedir. Vaki seyirde mümkündür ki gelecek zamanlarda devletin yönetim biçimi, rejim farklı bir isim alabilir...

O hâlde:

Bugünkü devlet, dünkü devletle aynı hükmi şahsiyet, tüzel kişilik olduğuna göre Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin arması, nişanı mevcuttur, başka bir çalışmaya hacet yoktur. Nasıl ki bugünkü ay-yıldızlı Bayrağımız, II. Mahmud Han devrinde nihai şeklini almış hâliyle Osmanlıdan Cumhuriyete intikal etmişse; bu memleketin her taşı ve her karış toprağı Yüce Osmanlı Devletinden intikal ise, II. Abdülhamid Han'ın 17 Nisan 1882'de yürürlüğe koyduğu ve bugün milletin bir şeref ve iftihar alemi olan o muhteşem nişan da Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin armasıdır.

.Osmanlıya muhalefetleri, İslama düşmanlıklarından

2014-12-11 01:00:00

A -

A +

Japonların, Çinlilerin, Hintlilerin, Rusların, Yunanlıların, İsraillilerin...Bir çok milletin kendi özgün alfabeleri var. Türkler, Müslüman olduktan sonra Göktürk harflerini bırakarak İslam elifbasını kullanır oldular.

İranlılar gibi diğer Müslüman kavimler de İslam elifbasını benimsedi. Adı geçen elifba, Arap harflerinden meydana geldiği halde Müslüman milletler ona Kur'an-ı kerim de aynı harflerle olduğu için "Arap elifbası" demek yerine "İslam elifbası" dediler.

Türkiye jakoben gücü, 1 Kasım 1928'de bin yıllık elifbasını bırakarak Latin alfabesini kabul etti. Bu inkılabı yapmaktaki mantık, dünyaya intibak etmek/entegre olmak olarak ifade edilmişti. İlahi bir ceza mıdır; bilinmez ama bu mantık, iki yerde iflas etti. Japon, Hind, Çin gibi devletler dünya devleri arasına girerken aslına hor bakarak zengin mazisini terk eden hakim gücün baskısındaki Türkiye "geri kalmış ülkeler" sınıfına düştü. Diğer ibretlik vak'a da lisan öğrenme mevzuunda yaşandı. Yer yüzünde Türkler dışında her millet devrin Fransızca, İngilizce gibi geçerli dünya dilini kısa zamanda okur- yazar-konuşur hale geldikleri halde Türk gençleri, duvardaki gençliğe hitabe ihtarlarına rağmen 15 yıllık eğitim hayatlarında bu muvaffakiyeti elde edemediler. Bu yüzden "bizde de işgal devam etseydi; bari yabancı dilimiz olurdu!" diyen ifrat yakınmalara bizzat şahit olduk. Harflerin aynı olması, lisan öğrenme kolaylığını getirmedi.

Osmanlı münevveri, mükemmelen Fransızca bilirdi.

Türkiye'nin üniversite mezunu, İslam harflerinin kullanıldığı memleketlerin sıradan vatandaşları kadar bile İngilizce konuşamadı.

Latin alfabesini kabul etmek için Yunan, Rus, Çin Hind, Japon vs alfabesi değişmediği gibi çok daha ibretlik bir örnek de yaşandı. İsrail, 1948'de kurulurken 5 Bin yıl evvel kullanılan İbraniceyi resmi alfabe olarak kabul etti. Kaybolup giden bir dil yeniden hayat buldu.
Bizde ise sosylojik şaşkınlık, dinden, dünden, aileden, cemiyetten ve tarihten tevarüs eden elifba, takvim, ay isimleri, kanun, hatta evlenme şekline kadar ne varsa cümlesini devirip imha ederken bunları garplılaşma, muasırlaşma, ilerleme namına yapmaktaydı. Ortaya yığınla çelişki çıkmıştı. Bir misal vermek gerekirse evlenmeleri hatırlatabiliriz. Evlilikler, belediye mecburiyetine bağlanmıştır. Bu mecburiyet vatandaşta dini nikâh- resmi kayıt çatışmasına yol açmakta, bir çok kere de hadise mahkemelere düşmektedir. Halbuki özenilerek aile hukuku alınan milletlerde nikâhlar, kilisede ve papaz tarafından kıyılmaktadır.

Şayet hakim gücün değil de -Allah muhafaza- işgal gücünün hakimiyeti devam etseydi farklı bir yere mi gelinmiş olurdu? Olmazdı. Bu olmayacağı için yabancı güç, daha masrafsız olan yolu seçerek hemfikirleriyle bunları yaptırdı. Geçmiş yazılarımızda mevcuttur. Bugün bir kere daha tekrarlasak; iktidar da bunu benimsese ve nikâh kıyma işi belediyede çalışan İmam Efendilere verilse Tek Parti zihniyeti yine harlı alevlere atılmışcasına feryat ederek ortalığa dökülür.

Oysa...

Mao Zedong, bir komünist liderdi.

Çin'i demir yumruğu içine almıştı.

Büyük Proleter Kültür Devrimi'ni yaptığında o binlerce harfli Çin alfabesine dokunmadı. Belki aklından bile geçmedi. Yalnızca ona dokunmamakla kalmadı. Çin işgali altındaki Şarkî Türkistan'ın elifbasına da dokunmadı. Kendi resmi adı "Şarkî Türkistan" olan ve Türkiye'de bir zamandır "Doğu Türkistan" denen Ulu(ğ) Türkistan'ın doğu yakası otonom Uygur yurdunda komünist diktatör Mao zamanında olduğu gibi bugün de İslam harfleri yani "Osmanlıca Elifba" kullanılmaktadır. 30 Milyon Uygurun harfi, İslam elifbasıdır.

Turgut Özal, Türkmenistan'ı ziyaret ettiğinde kendisine bir Ahalateke atı hediye edilir. Ne varki atın yanında Türkiye'ye gönderileceğinin söylenmesi gibi bir dikkatsizlik olur. Bir de bakılırki gözlerinden yaşlar süzülmekte. Seyis "ama, der el bir diyara gitmiyorsun, Türkiye'ye gideceksin; orası da bizim vatan!" Atın ağlaması durur. İslam elifbasının Türkiye Türkçesiyle kullanılması, Hanedan-ı ali Osman'ın vatan harici edilmesi gibi hayat harici edildiyse de bir başka vatanımızda Türkçenin Çağatay lehçesinin konuşulduğu Şarkî Türksitan'da işgale rağmen, zulme rağmen hep yaşadı ve yaşayıp gidecek inşallah.

Tarihi bir hatadan dönülerek latin alfabesinin yanısıra İslam elifbasıyla da Osmanlı Türkçesi öğrenilmesine karşı çıkmak "inkılap"la "inkilap" karışıklığını önlemek demektir. Hafıza tazelemesi ve eserleri asıllarından okuma imkânıdır. Soyuna, asaletine sadık olanlara dedelerinin mezar taşlarını okuma yolunu açmaktır. 86 Yıl önceki Lisan-ı Osmani'nin maarif hayatımıza tekrar girmesinin faydaları sayılamayacak kadar çoktur. Ne varki bunları, hakikatten nasibi olmayanlara anlatmak nâfile gayrettir.

Sebebi şu:
Tek Parti zihniyetin Osmanlı muhalefeti, İslam düşmanlığından ileri gelmektedir. İslama düşman olanlar, imâna da ezana da namaza da camie de elifbaya da düşmandır.

.OSMANLI TÜRKÇESİ, TÜRKÇE'NİN ZİRVESİDİR

2014-12-09 01:00:00

A -

A +

Harf inkılabı, Mustafa Kemal'in bir sabah kalktığında zihninde şimşek çakarcasına bulduğu bir fikir değildir:

Ordu, 1683 II. Viyana Sefer-i Hümayunu'ndan mağlubiyetle döndükten sonra rüzgâr her cepheden ters esmeye başlamıştı. Cephede mağlup olan, kendisi borç almaya başlayan bir devlette her devrin münevveri nefs muhasebesi içindedir. Kendinden ve gidişattan şüphe başlamıştır. İzzetin yerini zillet alınca şaşkınlıklar da kaçınılmaz olur. Mithat Paşa, Rumeli'de bayrağımızda hilalin yanına haç konması teklifinde bulunur. Böyle yapılırsa güya Balkan kavimlerinin ayrılma isteğinin önüne geçilecektir. Bunu yapan şahsın Sadrazam olduğunu hatırlatmak isteriz. İttihad-u Terakki'nin kurucularından Dr. Abdullah Cevdet, "İmparatorluk hayatında kız alıp vermeler yüzünden Türk ırkı güzelliğini kaybetmiştir; bundan naşi Turanî bir kavim olan Macaristan'dan damızlık erkekler getirerek Türk kızlarıyla evlendirelim!" der. Bu kişi, Arapgirli bir Kürt'tür. Türkçülük ideoloğu ve Cumhuriyetin ideoloji rehberi Ziya Gökalp de Diyarbakırlı Zaza'dır. Gökalp, hastane odasında kafasını karyola demirine vura vura Allah'a küfrederek öbür dünyaya gitmiştir.

Bunlardan evvel Ali Suavi de İslam harflerinin terk edilerek Latin harflerinin kabul edilmesini teklif eder. Suavi, Fatih Cami-i Şerifi vaizidir. Londra'ya giderek bir İngiliz kadınla evlenmiş, döndüğünde başına topladığı Rumeli muhacirleriyle Çırağan Sarayı'nı basarak V. Murad'ı dışarı çıkartıp Sultan Abdülhamid'e darbe yapmak isterken öldürülmüştür.

İsmi geçen zevatın bazısı Tanzimat, bazısı Jön Türk, bazısı İttihat/meşrutiyet, bazısı Cumhuriyet münevveri ve fakat ekseriyeti masondur, Türk olanı ise nadirattandır.

Eğer; devlet dünya liderliğini devam ettirebilse; hatta belki üçüncülükten aşağı düşmese, ordu cephelerde yenilmese, hazine dışarıya el uzatacak denli açık vermeseydi... kendinden şüpheler yaşanmayacak, bu sarsıcı şüpheler giderek yabancı hayranlığına dönüşmeyecek ve konakları "dadı" adı altında gelecek nesilleri Türkçe konuşan Fransız yapmayı hedef almış ajan olma ihtimali yüksek mürebbiyeler doldurmayacaktı. Bu bozulmadan Saray dahi kendini kurtaramadı.

Harf inkılabı başta olmak üzere bütün inkılapların hülasa olarak arka planında bu acı manzara vardır. Halbuki harf inkılabı yapıldığında buna ihtiyaç yoktu. Çünkü dönemin gazetelerine, kitaplarına, dükkân levhalarına ve içtimai hayata bakıldığında Osmanlı Türkçesinin yanında Latin harfiyle yazılan Fransızca her yerdedir. Harf inkılabı, münevver şaşkınlığı, sosyal panik, kendinden şüphe ve aşağılık duygusunun başını alıp gittiği bir asırlık bir çalkantının sahile vurmuş artığıdır.

Harf inkılabı, vahim bir hata olmuştur. Bir kütüphane katliamı, hafıza cinayetidir. Bin yıllık bir tarihi, ilmi, irfanı ve medeniyeti diri diri mezara gömmektir. Ama ne çare ki olmuştur. Bu ağır kusur işleneli neredeyse bir asrı bulacaktır. Bu defa da bir asır diri diri gömülemez.

Yapılacak olan nedir?

Yapılacak olan, nice nesillerin nice vakitlerdir sür'atle yabancılaştığı tarih ve değerlerimizle yeniden köprüler kurmaktır. Nesiller onlara yabancılaşarak bu topraklara dair her şeye de yabancılaşmaktalar. Bugün bırakınız tahsildeki gençleri, aydın sanılan orta yaş neslin bir çoğu bile tefekkür melekesi, konuşma kabiliyeti ve görgü vasfından bir hayli ıraklardadır. Kalkınma, büyük devlet olma yalnızca yol, köprü, tünel gibi hizmetlerle olmaz. Bu altyapı bahsettiğimiz üstyapı faaliyetleriyle buluşamazsa alınan hedeflere varılması çok zorlu olur. İnsan, kelimelerle düşünür. Evvela harf inkılabı yapılmış sonra bir başka kültür kıyımıyla kelimeler tırpanlanarak Türkçe kabile dili hâline getirilmişti. Merhum Cemil Meriç, "kamus, namustur" der. Evet, kelime namustur, ilmin iffetidir. Latin harflerine geçilmesi ve dille oynaması kültürel ve edebi hayatta beyin dumuru ve ufuk körlüğüne yol açmıştır.

İlmen fikren ve zihnen yeniden aydınlanıp zenginleşebilmek, mazimizi okuyabilmekle mümkün. Bu sebeple okullara Osmanlı Türkçesi Dersi konması fevkalade isabetli bir karardır. Ancak ilkokul 1'den itibaren her okul için mecburi ders olmalıdır. Bu topraklarda bir ses bayrağı hâlinde İstanbul Türkçesi'nin yeniden dalgalanabilmesi için her gencimizin Osmanlı Türkçesiyle buluşması şarttır. Çağatay, Azeri, Türkiye Türkçesi lehçelerinin zirvesi, hası İstanbul Türkçesi'dir. Vahiy Medeniyetimiz, İstanbul Hanımefendisini yetiştirmiş, o da bu yerli irfandan beslenerek şiir gibi bir İstanbul Türkçesi'ni dillendirmiştir.

.ALEVİLER MÜSLÜMANDIR

2014-12-05 01:00:00

A -

A +

Ord. Prof. Dr. diye upuzun unvanlı ve 27 Mayıs 1960 Cinayetinin programcısı Sıddık Sami Onar. Sevmeyenleri, "sıddık" yerine benzeri kelimeyi söylerlerdi. Atatürkçü, çağdaş, uygar ve ilerici bu akademisyen, İstanbul Hukuk Fakültesinde dersimize gelirdi. "İdare Hukuku" isminde iki cildlik bir ders kitabı vardı. O kitapta şöyle yazar:

-Osmanlı Devleti, Sünni esaslar üzerine kurulmuştur, Türkiye Cumhuriyeti ise Alevi esaslar üzerine kurulmuştur!

Hakikaten erken cumhuriyet döneminde hakim, savcı, subay, jandarma, polis, öğretmen gibi meslek kadrolarına tercihan Alevi vatandaşlar doldurulmuştur. Bunu yapan aynı rejim, nasıl bir yaman çelişkiyse diğer taraftan da Dersim faciasıyla bugünlere kadar devam eden bir hazin hikâye ve kötü bir miras bıraktı.

Tek Parti zihniyeti, İngiliz krallığı, Hitler Almanyası, Lenin Rusyası, Mussolini İtalyası arasında savrulurken kâh Alevilere yaslanıyor, kâh onları mağaralara doldurup cezalandırıyordu.

Bu toprakların Alevileri, kendilerini topluma, soğukkanlı bir dille, köprüler atarak değil, gönüller yaparak anlatamadılar. Birileri Sünnilerle araları açık kalsın diye 15 asır evvelinin ihtilaflarını körükleyip durdu. Birileri bu ihtilafları kazanca çevirdi.

12 Eylül idaresi Kürtleri kanunla yok saymıştı. Alevilerse Cumhuriyet kurulurken Diyap Ağalar ve öteki bazı önderleriyle destek olur ve bu destek tarih ve idare kitaplarıyla tescil edilirken sonra terörist muamelesi görmeleri sebebiyle kendi kendilerini gündemden düşürdüler. Kimse Alevi olduğunu kolay kolay ağzına almazdı.

Politik ismi öyle olmasa da Alevi kontenjanları, Adnan Menderes'le başlayan sağ iktidarlarla verildi. Alevilere ilk vicdani, insani ve İslami iktidar bakışı ise Sünni ve dindar bir insan olan Recep Tayyip Erdoğan ve ekibinden kurulu AK Parti iktidarında oldu. AK Parti iktidarı, önce kendisine oy veren dindarların problemlerini ele almadı. Önce Kürtlerin, sonra Alevilerin, en sonra Sünni dindarların problemlerini ele aldı.

Bugün Kürt açılımı devam ettiği gibi Alevi açılımı da devam etmekte. Başbakan, Cumhurbaşkanı oldu; yeni Başbakan Ahmet Davutoğlu hiç hız kesmeden süreçleri devam ettirmekte, Cumhurbaşkanı Erdoğan, dikkatle gidişatı takip etmekte.

Bu açılım sürecinde Alevi haklarına dair çeşitli istekler dile geliyor. Bu isteklerin ne kadarının Alevileri temsil ettiği, istekler üzerinde Alevilerin ne kadar mutabık olduğu belli değildir. Denildiğine göre 101 çeşit Alevi grubu bulunmakta. Bunlar farklı farklı fikirdeler. Hazreti Ali Efendimize "tanrı" diyenler, Aleviliğe ateistlik izafe edenler, Ali'siz Alevilik saçmalığını ortaya atanlar, ayrı bir din, hatta hatta ayrı bir ırk sayanlar, müfrit/radikal/köktencilerdir. Bu iddialar, aynı zamanda sömürgeci emperyalist devletler tarafından da sinsi sinsi beslenmekte. Nitekim 1915 Ermeni tehcirinde ciddi bir Ermeni nüfusun kendilerini Alevi olarak gösterip göçten kurtuldukları tarihen sabittir.

Sadece Aleviliğe ve Alevilerimize iftira mahiyetindeki bu görüşler değil, "cemevleri mâbed sayılsın, din dersleri kaldırılsın, Alevi köylerindeki camiler yıkılsın!" gibi taleplerle bunları ortaya atanların da bütün Alevileri temsil ettiği asla doğru değildir. Aleviler, bu topraklarda asırlardır var. Asırlardır Sünnilerle iç içe yaşamakta. İsimleri, ortak değerleri, akrabalıkları, kirvelikleri, oruçları, mukaddes günleri, okulları, askerlikleri, aile hayatları, mezarlıkları vs. kesişmekte ve çakışmaktadır.

"Alevilik İslamın bir alt yorumudur" tesbiti, ne dediğini bilen itidal sahibi Alevilerin ikrarıdır. Birçok bölgemizin Alevileri, camie de gitmektedir, namaz da kılmaktadır. Cemevleri elbette ibadethane değildir. Bir yerde mâbed varsa onun bir de dini olur. Cemevi, ibadethane ise o ibadethane hangi dini temsil etmektedir? Sayıları yüzde bir mikronu bile tutmayanlar hariç, Alevi kardeşlerimiz Müslümandır. Mâbedleri de dün olduğu gibi bugün de camidir. Cemevleri ise sosyal etkinlikleri için buluşma mekânlarıdır. Kültür vakfı veya derneği olarak lâzım gelen her türlü destek verilir.

Tehlikeli oyuna herkesin uyanık olması hayati değerde önem arz etmektedir:

Alevileri, İslamdan koparmaya çalışmak başta Aleviler olmak üzere bu millete ve bu vatana yapılacak ihanetin en büyüğüdür. Malum sömürgeci devletler, Alevileri Sünnilere düşman kılmak, İslamdan mahrum bırakmak için tırlar dolusu Avrolar harcamaktalar.

İslâm ve Türkiye düşmanları, sol-sağ kavgalarıyla yapamadıklarını Kürtlerle yapmak istediler. Kürtlerle yapamadıklarını da şimdi Alevilerle hayata geçirmeye çalışıyorlar. Sesi çok çıkan küçük bir azınlığın, susan koca bir Alevi nüfusu temsil etmesi söz konusu olamaz.

.İstikrar, barajda boğulmasın!

2014-12-04 01:00:00

A -

A +

Seçim sisteminde baraj uygulaması, sadece bizde yok; dünyanın başka ülkelerinde de mevcut. Fakat soru şudur: Hiç baraj olmaması mı, yoksa 3'lerde 5'lerde olması mı daha isabetlidir? Bu sorunun herkesi memnun edecek cevabını bulmak zordur. Hiç bir engelin olmaması parlamentoda her fikrin temsili adına daha demokratik farz edilebilir. Buna mukabil makul baraj fikri de anti demokratik sayılamaz. Bu da oyların heba olmasının önüne geçmek, yersiz koaliyon hükümetlerine meydan vermemek gibi sebeplere dayanmakta.
Burada "makul" anahtar kelimedir.
Tabiî kime ve neye göre makul da ayrı bir soru?
Demokratik ülkeler uygulamasını göz ardı etmemeli. Çoğunluk, hangi kıstası esas almıştır? Yüzde 7 mi, 5 mi, 3 mü, sıfır mı? Rakam büyüdükçe adaletsizlik söz konusu olduğu gibi küçüldükçe de kaos ve kargaşa çıkmakta ve kısa ömürlü, uyumsuz koalisyonlara mecburiyet doğmaktadır.
Koalisyon, şiddetle kaçınmamız gereken bir hükümet mecburiyetidir. Belki bir-iki istina devlet vardır ama koalisyon hükümetleri dünyada da çok başarılı olamamakta. ABD'de koalisyon iktidarını hiç bilmiyoruz. Bizde ise koalisyon dönemleri, enflasyon, işsizilik, dış borç ve terörün arttığı dönemlerdir. Türkiye, koalisyonlarla ilk defa 27 Mayıs darbesinin ürünü. 1961 Anayasasıyla tanıştı. Anayasa Mahkemesi de 1961 Anayasasıyla kurulmuştur.
Bize göre seçim barajı meselesinde en evvel dikkat edilmesi şart olan husus istikrarı gözetmektir. Yarım asırlık tecrübe onu gösterdi ki koalisyon iktidarlarıyla istikrar mümkün değildir. Burada şöyle bir problem ortaya çıkmakta; hem seçim sisteminde adaletli bir yapı olacak ve hem de koalisyon mecburiyeti doğmayacak. Şunu ifade etmeli ki 5 üzeri her rakam Türkiye gibi dünyada itibarlı ismi olan bir devlete yakışmamakta. Yüzde 10 Barajı 12 Eylül darbesinin eseridir. Darbeci mantık, Kürt meselesini yok sayarak, yasaklayarak, insanları hapse atarak ve siyasetin yolunu kanunla engelleyerek çözeceğini sanmıştı. Halbuki o hareket bağımsız aday formülüyle bu engeli aştı. Buna rağmen sistemdeki baraj, zaman zaman gündem oldu. Şimdi yine gündem.
Bu defa kabaca bir hesapla manzara tuhaftır.
27 Mayısla kurulan Anayasa Mahkemesi, 12 Eylül 2010 Referandumunun kendisine tanıdığı bireysel başvurulara bakma yetkisine dayanarak 12 Eylül darbesiyle gelen seçim barajını yıkmaya çalışmakta. Garip olan, emekliliğin eşiğindeki AYM Başkanının ihsası reyde bulunmasıdır. Kamuoyunda iktidarla hesaplaşıyormuş gibi bir intiba doğmuş vaziyette. AYM kanunlarla TBMM iç tüzüğünün Anayasaya uygunluğunu denetler. Fakat kanun koyucu yerine geçerek kanun yapamaz veya öyle bir yorum yapamaz.
Aklı selim, onu konuşturmaktaki baraj sisteminin bu defa hem de AYM başkanının bir demeciyle tartışılmaya başlanması, zamanlama olarak son derecede hatalıdır. Bunun bir sebebi seçimlere bir şey kalmamış olmasıdır. Ferdi müracaat üzerine yapılacak bir değişikliğin bir yıl içinde yapılacak seçimlere uygulanıp uygulanmayacağı bir fırtına estirecektir. Bundan daha mühimi ise sahip olduğumuz istikrardır. Şu anki kalkınma, büyüme, döviz rezervi, dış ve iç temas trafikleri, terörün durması gibi her iyi hal istikrar sebebiyledir. Anayasa değişmeden yapılacak bir değişiklik ne kadar ömürlü olur? O da belli değil. Sıfır baraj fakat dar bölge, daraltılmış bölge gibi tekliflerin de yeniden düşünülmesi gerekir.
10'lu baraj ayıbından bir gün -herhalde- kurtuluruz, kurtulmalıyız.
Ama...
İstikrara ziyan vermeden.
İstikrar barajda boğulursa ülkenin nefesi kesilir.

.KARADENİZ'İN İKİ YAKASI

2014-12-02 01:00:00

A -

A +

Sadece Akdeniz değil, Karadeniz de bir kaç asır boyunca Türk gölüydü. Devlet seyrimizde gerileme başladıktan sonra Karadeniz'in Anadolu'ya göre kuzey yakası Rusların eline geçti. O günden sonra iki yaka, asırlarca hasım kaldı. Husumet, 1293/1876 Türk-Rus Harbiyle zirveye çıktı. SSCB dönemindeyse daha da katılaştı. Ruslar, bizim için işgal ve tehdit unsuruydu. Herhangi bir dostluk kurulması hiç bir şekilde düşünülemezdi...

Buzlar, ilk defa Turgut Özal döneminde erimeye başladı. Bu, imkânsızın mümküne dönmesiydi. Şaşırtıcı yakınlaşma süreci, Sovyetler Birliği'nin 1989'da tükenişiyle birlikte hız kazandı. İstanbul ticaret piyasasını Rus, Ukraynalı ve diğer Slav ırk mensupları doldurdu. Ticaretle birlikte sosyal hayat da renklendi. Çok sayıda evlilik oldu. Bugün Rusların yazlık şehirleri sadece Kırım sahilleri değil. Antalya da bu komşumuz için bir tatil merkezi.

Gelinen noktada vaziyet şudur:

Bugün asıl Türkiye Cumhuriyetiyle Rusya Federasyonu stratejik ortaktır. O kadar ki isteseler de birbirlerinden kopamazlar. Dünün mecburi düşmanları, bugünün mecburi dostları oldu. Eski günler, şüphesiz ki iki taraf için de aklın bir köşesindedir. Buna rağmen birbirlerini kollayarak ihtiyatlı bir biçimde görüşmeler yapmakta, müzakerelere oturmakta, andlaşmalara imza atmaktalar.

İki devletin birbirini ilgilendiren, birbiriyle çatışan, buluşan ve kesişen veya kazandıran yahut kaybettiren ilişkileri var. Mesela Kırım gibi son derecede hassas sıkıntılar mevcut. Bugün Suriye hatta Ukrayna problemleri daha az sıkıntı değil. Tükettiğimiz doğal gazın yüzde 30'unu Rusya'dan satın almaktayız. Şirketlerimiz Rusya'ya sebze meyveden diğer bir çok kaleme kadar ihracat yapmakta, müteahhitlerimiz geniş Rus coğrafyasını inşa etmekte. Türk Cumhuriyetlerine varıncaya dek onlarca konu gündemde.

Rusya Federasyonu devlet başkanı Vladimir Putin, işte böyle bir havada iki yıl aradan sonra bir kere daha Türkiye'de. "Yeni Osmanlı" devlet reisi Recep Tayyip Erdoğan, "Yeni Çarlık" devlet reisi Vladimir Putin'i Beştepe'de ağırlıyor. Sn. Putin'in uçağı alanımıza indiğinde bu iki devlet arası münasebetleri olanca derinliğiyle hissederek yaşamış bir kalem olarak şu yukarıda yazdıklarımızı düşündük. Fakat yalnızca onları düşünmedik. Onlarla birlikte Rus devlet başkanıyla bizim devlet başkanının uçaklarını kıyas ettik. Putin Beştepe'deki Cumhurbaşkanlığı Sarayı'nda kalacağı için bu saraya yapılan itirazları, oradan Kremlin Sarayını ve "Temsilde Tasarruf Olmaz!" dememizi düşündük.

"Ruslar Boğazları, Kars ve Ardahan'ı istiyor!" karanlık manşet günlerinden "kazan kazan" günlerine gelmiş bulunuyoruz. Varılan nokta kim ne derse desin "Komşularla Sıfır İhtilaf" siyasetinin eseridir. Elbette her sahada her şey alabildiğine güllük gülistanlık olmaz. Daha çok doğalgazı, daha ucuz fiyata alabilirsek bu bir başarı olur. Kırım mazlumluktan ve mağdurluktan kurtarılırsa bu diğer başarı olur. Rusya, Ukrayna münasebetleri 1956 Macar, 1968 Çekoslovakya işgal ruhundan uzaklaştırılırsa itibarımız artar. Moskova, Esad ve Baas rejiminin arkasından çekilirse zafer olur. Rusya'ya daha çok mal satabilirsek hele hele iki devlet, alışverişlerinde kendi milli akçelerini kullanabilirlerse tarih yazılır.

CB Sn. Erdoğan'la BB Sn. Davutoğlu'nun şümullü dış seyahatlerinden sonra bir hafta içinde ABD başkan yardımcısı Joe Biden'ın, Papa Francesco ve Rus devlet başkanı Vladimir Putin'in gelmeleri G 20 dönem başkanlığını almış, G10'u hedefine oturtmuş bir devletin cihanı kucaklayan faaliyetleridir... Yakında Irak'la da ortak hükümet toplantısı yapılacak.

-Yeni Türkiye nedir?

-Yeni Türkiye işte budur.

.SANAYİ ŞEHRİ KONYA

2014-12-01 01:00:00

A -

A +

Türkiye, -Allah'a şükür- artık yalnızca kuru üzüm, incir ve fındık ihraç eden harp malûlü bir memleket olmadığı gibi; Konya da yalnızca tahıl ambarı bir şehir değil. Cumayı cumartesiye bağlayan akşam bu şehrin romanını dinledik, bir vefa ve kadirşinaslığı yaşadık.
KSO/Konya Sanayi Odası, 40 yaşına basmış. 40 yıl önce 165 sanayici KSO'yu kurmuşlar. "Sanayi" diyoruz ama o günlerin imkânları, bugüne göre çok başlangıç seviyesinde. Usta-çırak, baba-oğul tecrübe mirasıyla yetişmiş arif gönüllü insanlar, tek başına ziraatle yüksek hedeflere varılamayacağını düşünerek teşkilatlanmaya karar vermişler. Ne var ki Konya hakkındaki umumi peşin hüküm "tahıl ambarı"dır. Bu sebeple kapısını çaldıkları bakanlıklarda bile "sanayi ile ne işiniz var? Konya tahıl şehri değil mi?" sorusuyla karşılaşmışlar. Bir tarafta sabit kanaatler, bir tarafta hava meydanı yokluğu, otelsizlik gibi mahrumiyetlerin meydana getirdiği bir dizi zorluğa rağmen Konya'nın cesur ve ufuklu bu öncü müteşebbisleri yılmamışlar. Perşembe akşamı bu ilklerin iş hayatlarını, mesleki aşklarını ve memleket sevdalarını dinledik. Bu bir sanayi romanıydı.

Şimdi hizmet bayrağı, ikinci-üçüncü nesillerde. Fakat ilkler, bugün de 80'e doğru seyreden yaşlarına rağmen hem çalışıyor, hem de rehberliklerine devam ediyorlar.
KSO Başkanı Memiş Kütükçü'nün ifade ettiği gibi bu yolculukta Konyalı sanayici, alın teriyle akıl terini birleştirmiş. Çünkü Konya bir mânevi iklim merkezi. Devlet-i Ebed Müddet'te bayrak devir-tesliminin yapıldığı yer. Sadreddin-i Konevî, Şemseddin-i Tebrizî, Mevlâna Celaleddin Muhammed Rumî gibi irfan sultanlarıyla Alaeddin-i Keykubat gibi Selçuklu Devlet Sultanlarının hükümran oldukları payitaht. Konyalı, yolda yürürken nerede kimlerle olduğunun ve kimlere karşı dün ve yarına dair mes'uliyetler taşıdığının şuurunda. Bu şuur, onlara evliyaullahın büyüklerinden Hazreti Mevlâna'nın "aşk dâvâya; cefa çekmek şahadete benzer, şahidi olmayan dâvâyı kazanamaz!" sözünü tekrarlatmakta. Bundan dolayıdır ki 40 yıl evvel 165 mütevazı sanayici ile kurulan KSO'nun bugün bin 602 üyesi ve 60 bin çalışanı var. 1472 firma,186 ülkeye ihracat yapmakta. Türkiye'nin ilk bine giren sanayi şirketinin 25'i Konya'dan. En başarılı oldukları otomotiv yan sanayiî. Bu sebeple TOBB Başkanı Rifat Hisarcıklıoğlu'nun dediği gibi yerli otomobili yapma babayiğitliği Konya'ya yakışır.

Şimdi ayrıca dünyayı tanıyan ikinci ve üçüncü nesil de "adale üretimi kâfi değil, fikri sermayeye yönelmemiz lazım!" diyerek kurdukları bir innoparkla yüksek teknoloji hamlesini başlatmışlar.
Konya'nın sanayi romanını kurucu başkan muhterem Ali Akkaya'nın kendine has üslubuyla dinlemek unutulmaz. Konya'nın bu müstesna markalaşma mazisinin arkasında elbette çok sebep var. Onlardan biri de dayanışma ruhu. Belediye Başkanı Tahir Akyürek, daha güçlü ve daha güzel bir Konya için lazım gelen her ne ise onu gerçekleştirmekte. Vali Muammer Erol, üzerine düşeni yapmakta.

Bu merkez şehrimizde KSO basın müşaviri; hizmette istikbal vaad eden Fatih Ulutaş'a kadar herkeste diri bir heyecan gördük. Aynı heyecanı Sanayi Bakanı Fikri Işık da görmüş olmalı ki sakin ve muhtevalı konuşmasında iş adamlarını teşvik etti ve ümitler verdi, taahhütlerin altına girdi.

Konyalı, "ziraat, tahıl bize yeter!" diyerek zamanı ıskalamamış. Oradan başlayarak sanayie varmış, şimdi yüksek teknolojiye yürüyor. Konya bir koca medrese. O medresenin talebeleri kalb ve kasa dengesini kurmuşlar. Sanayici zengin olmuş fakat ne şımarıklık görgüsüzlüğüne ve ne de kibir zavallılığına kapılmış.

Bundan böyle İstanbul-Taşra tefriki bitmiştir.
47 bin beyitlik Mesnevî-i Şerif'in yazıldığı, dizi dizi Sultanların mânevi nöbette olduğu, hızlı trenin rüzgârla yarıştığı topraklar taşra olamaz!..
Konya bir de Mersin üzerinden denize ulaşırsa ortaya bir dünya markası çıkar. Bölge, Hong-Kong olur.

.HALİFE'NİN VATİKAN ZİYARETİ

2014-11-28 01:00:00

A -

A +

Papa Francesco cenabları, 28 Kasım 2014 Cuma'ya denk gelen bugün Türkiye'yi ziyaret etmekte. İki günlük bu ziyaret Sn. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın dâveti üzerine yapılıyor. Bu, TC kurulduğundan bu yana vaki olan dördüncü papa ziyaretidir. Papaya ve refakatçi hey'ete "hoş geldiniz!" deriz. Her misafirimiz gibi bu misafirlerimiz de törelerimize yakışacak şekilde ağırlanacaktır.
"Papa" kelimesinin mânâsı "baba" demektir. Vatikan devletinin hükümdarı ve 1 milyar 200 milyonluk Katolik Hıristiyan dünyasının ruhâni lideridir.
Misafirimiz, Arjantinlidir. 266. Papadır. Avrupa dışından bu vazifeye gelen ilk isimdir. Esas ismi, Jorge Mario Bergoglio'dur. Makama geçtikten sonra tek isim alan ilk papadır. Francesco "Fransis" ismini almıştır. Papa olan ilk Cizvit cemaati mensubudur. Bir papa hayatteyken seçilmiş ilk papa olma unvanına da sahiptir.
Papaların hükümdarlığı altındaki bir din devleti olan Vatikan, Roma'dadır. 5 km2 büyüklüktedir. Nüfusu bin kişiden azdır. İsviçreli Katolik muhafızlar tarafından korunur. "Papa" unvanlı hükümdarın her sözü kanun hükmündedir. Vatikan'da resmî veya gayrı resmî 200'ün üzerinde gazete ve dergi, 150'nin üzerinde radyo, 50 civarında TV vardır.
Papa Fransis, önce Ankara'yı ziyaret edecek, Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Diyanet İşleri Başkanıyla resmî temaslarıyla beraber Anıtkabir'e de giderek -şüphesiz ki- şükran ve minnet hislerini dile getirecektir. Ankara'dan sonra İstanbul'a geçerek burada Ayasofya ve Sultanahmed Camilerini ziyaret edecektir. İstanbul'daki en mühim teması 300 milyona yakın Ortodoks Hıristiyanların ruhani lideri Patrik Bartholomeos cenablarıyla buluşacak olmasıdır. İki ruhani lider, İsrail askerlerinin Mescid-i Aksa Camiî'nde yaptıkları zorbalığı da müzakere edeceklerdir. Papa 30 Kasım günü patrikle birlikte Saint George Kilisesinde Havari Andreas Yortusu'nu idare ettikten sonra Türkiye'den ayrılacaktır...
Gelen şahsiyet, hem bir hükümdar ve hem de büyük bir nüfusun ruhani lideridir. Bu sebeple ziyaretin devlet temsilcilerimizle yapılacak görüşmeleri ülkemizi ve devletimizi alakadar eder. Hadisenin bu tarafı ortadadır, herkes tarafından bilinmekte ve haberlerde de dile gelmektedir.
Bir de bu vesileyle dile gelmeyen fakat dile gelmesi gereken bir başka husus daha var. O da -daha doğrusu- asıl o taraf, devletimizi ve milletimizi alakadar etmekte.
Bu ziyaretin bir iade-i ziyareti yapılacaktır. Sn. Erdoğan, bu ziyareti ilerideki bir takvimde yapar. Ama bu ziyaret tam karşılık olamayacaktır. Papa'nın devlet reisi sıfatına mukabele edilmiş olacak, fakat ruhani liderlik sıfatı boşlukta kalacaktır. TC Diyanet İşleri Başkanının Cumhurbaşkanına refakat etmesi o boşluğu telafi edemez. Unvanlar, sıfatlar, seçilme şekilleri, mükellefiyetleri tamamen farklıdır. Dolayısıyla denklik, mevkidaşlık mevzubahis değildir. Bunlar tam olarak kavransın diye yukarıda Papa, Papalık ve Vatikan hakkında mufassal malumat yazdık.
Papalığın mukabili Makam-ı Hilafet, Papa cenablarının mevkidaşı Halife Hazretleridir. Hilafet, Avrupa fetihlerimizle ve bilhassa Fatih'le birlikte fiilen ve Yavuz Sultan Selim'le birlikte de resmen Osmanlı Türk Sultanlarındadır. Devletle milletin Padişahı olan Osmanlı Sultanları, ümmet için de Halife-i ruy-i zemindir/Yeryüzünün Halifesidir.
Süryanilere kadar her açılım olurken olması da gerekirken Hilafet açılımının konuşulması günü de gelmiştir. Asırlarca, 1516-1926 arasında Hilafetin temsiliyle şereflendik, varlığından kuvvet aldık. Bu yüzden korku mevzuu olmaktan çıkıp müzakere edilmesinden çekinmemeli.
Hilafet bir dînî kurumdur, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- vekilliğidir. Fakat imana müteallik/ilişkin değildir. Bununla birlikte ümmet ve devlet hayatındaki boşluğu inkâr edilemez. Son Halife Vahiddeddin Han'dır. Abdülmecid Efendi'nin seçilmesi şer'i usule göre meşru değildir. Devlet kuvvetini yeri geldiğinde icra edecek imkâna sahip olmayan Hilafet makamı, sadece sembolik kalır.
Hilafet hakkı bugün de Türkiye'dedir. Bu hak kullanılmayınca taşeron teröristlerce gasbedilmek istenmektedir. Veya bazı cemaatler hadlerini aşarak bu müesseseyi kapmaya yeltenmektedirler.
Vatikan'ın başındaki Papa'nın Türkiye ziyareti gibi bir gün Halife Efendimiz'in Vatikan ziyareti haber olduğunda bu memlekette açılımlar yerli yerine oturmuş ve devletimiz ve milletimiz daha kudretli ve daha itibarlı olmuş olur İslam âleminde yaşanan bitmez tükenmez kargaşının varlığında mânevi bir kudretin yokluğu büyük etkendir.
Zor bir devremizde müstemleke kuvvetlerinin İngiliz hile ve ceberutluğuyla bizden kopardığı devlet hayatımıza dair bir müesseseyi konuşuyoruz...
Her açılıma; peşin hükme kapılmadan, slogan ve ideolojilere sarılmadan, sığlaşmadan, kendi seviyesi içinde kalarak olanca soğukkanlılıkla yaklaşmalıyız.

.Sünni şefkat

2014-11-27 01:00:00

A -

A +

Mevlana Halidi Bağdadi, ulu nakşi yolunun kolları dört bir yana uzamış bir ulu büyüğüdür. O'nun hayatta olduğu dönemde bu kardeş topraklar, Suriye, Türkiye, Irak ve ayrıca kuzey Irak vs diye ayrılmamıştı. Sevenleri Osmanlı iklimin her yanında mevcuttu. Girit adası düşünce buradaki müridanından 200 aileye Arjantin'e göçme talimatı vermesi ne demek istediğimizi çok sarih olarak anlatır. Bu sebeple Barış Süreci bina edilirken bu teşebbüsü aktualiteye bırakmayarak kendi ana kaidesine oturtma adına "Barışın Lideri" diye bir bir yazı kaleme almıştık. Orada Halidî gerçekliğin gerek Kürt tabanda, gerek Barzani'ler başta olmak üzere bölgede ve gerekse bizde bu barışı bina etmeye çalışanların aidiyet kaynakları itibariyle Mevlana Halidi Bağdadi muhabbetini ifade ettiğini ve o muhabbetin saydığımız bütün tarafları kalben kuşattığını ve bu itibarla barışın mânevi liderinin bu müstesna isim olduğunu dile getirmiştik.
Kardeş topraklarda Kürt ve gayrı Kürt unsurlarla barış tesis edilir, kucaklaşma yaşanırken böyle bir tasavvufi ve tarihi hakkın tesbit ve teslim edilmesi şarttı.
Şimdi teslimi gereken bir hak daha var:
Alevi açılımı olurken gözden kaçmaması icap eden bir olay yaşanmakta. Bugün Alevinin yarasını sünni şefkat onarmaktadır. Bu güzellik de kayda girerek gelecek zamanlara armağan edilmeli. Alevilerin mağduriyetlerini, mazlum olmalarını, bir takım haksızlıklara maruz kaldıklarını bu toprakların Ehli Sünnet şefkati, görmüş ve rahatszılığın telafisi imkânlarını aramaya koyulmuştur. Bir başka şekilde söylemek gerekirse; Dersim'de alevilere zulmedildiğini, zehirli gaz ve bombayla öldürüldüğünü Ehli Sünnet aidiyetli bir iktidar dile getirmiş ve ardından da bu yaranın tedavi yollarını aramaya koyulmuştur.
Akıl ve mantık, Dersimli olan veya olmayan alevi vatandaşların yakın tarihten devraldıkları mirası sahiplenerek acıyı paylaşıp gereğini yapma vazifesinin ana muhalefet partisinde olduğunu göstermektedir. CHP bugün fiilen bir alevi partisidir. Birinci sebep bu. İkinci sebepse genel başkan alevidir. Alevilerin küskünlük ve kırgınlıklarını onların görüp gözetmeleri icap ederdi. Böyle olmadı ve olması da mümkün gibi görünmüyor. Çünkü Alevi katliamını yapan Tek Parti icraatıdır. Bunu kabullendiklerinde mazi inkârı söz konusu olur. Halbuki hukukta reddi miras diye bir müessese de vardır. Buradan hareketle "partimiz hükümetlerinin şu tarihte yaptığı bu cezalandırma faaliyetini haksız buluyor ve zulüm görmüş insanlarla onların torunlarından özür diliyoruz" denebilirdi.
CHP bunu derse parti bütünlüğünü muhafaza edebilir mi? Bilinmez. Ama bilinen bir şey var ki Sünni/Ehli Sünnet şefkatten nasibini almış bir Recep Tayyip Erdoğan, bir Ahmet Davutoğlu devlet adına o kitleden özür dilediler.
Sünni şefkatin karşı baskılara rağmen alevinin derdine derman olması, memleketimiz adına da huzurumuz ve birliğimiz adına da büyük bir kazançtır. Şuna her Alevi kesinkes inanmalıki her sünni, Mevlana Halidi Bağdadi Hazretlerini sevdiği gibi ulu Hünkâr Hacı Bektaşı Veli Hazretlerini de sevmektedir.
Hadise, bu sevgileri kaybetmemekte, beslemekte, büyütmekte ve bu sevgilerde buluşmaktadır.

.SOSYOLOJİ'K TAHRİBAT!..

2014-11-26 01:00:00

A -

A +

Değerli gönül dostu Numan Aydoğan Ünal Bey aradı; telefonun diğer ucunda hayli dertliydi. Kendisine liselerde okutulan bir sosyoloji kitabı intikal etmiş. İncelemiş ve bizi aramış. Rica ettim. Kitap geldi. Okudum ve beynimden vurulmuşa döndüm.

Kapağında "sosyoloji" yazan ve M.E.B meşaleli logo olan bir ders kitabı. İki yazarlı. Yazanlar, üstelik de sosyolojiyi tarif etmekte de acze, sefalete düşmüşler. Dil, tarif edilemeyecek kadar berbat. Kurbağaların vraklaması, bu kitaptaki Türkçe'ye göre bir şiir, bir destandır. Asla ihmali mevzubahis olamaz, asla taviz verilemez ama haydi diyelim ki Türkçesinden vazgeçtik. Fakat felaketin asıl cinayet çapına ermişi de var. Bu güya sosyoloji kitabında din, baskı unsuru olarak, muamma olarak gösterilmekte.

Hangi maksada hizmet ettiği meçhul 975-11-2523-5 ISNB numaralı bu çalışmanın kayıtlarından 2006'dan beri talebelerin zihnini bulandırdığı anlaşılıyor.

AK Parti iktidarı ve bu kitap!

AK Parti MEB/Milli Eğitim Bakanlığı ve bu kitap?

İnanılması çok zor bir tezat!

Birkaç iktibas yapabiliriz:

e-Din Birliği: Genel olarak din, "insanların anlayamadıkları, karşısında güçsüz kaldıkları doğa ve toplum olaylarını, tasarladıkları doğaüstü, gizemsel nitelikli güçlerle açıklamaya yönelme" olarak tanımlanabilir. Diğer etkenlerde olduğu gibi aynı dinî inanca sahip insanlar arasında bir yakınlık ortaya çıkar. Bu yakınlaşma doğal olarak benzer davranışlara neden olur. Böylece din, millî varlığı şekillendiren etkenlerden biri hâline gelir.

Yukarıdaki paragrafı, kitabın 96. sayfasından aynen aldık. Tırnak içindeki iddiaya lütfen dikkate diniz. Buna göre Allah, Peygamber, vahiy reddolmaktadır. Din -hâşâ- insanların tasarladığı ve "doğaüstü gizemsel nitelikli güçlerle açıklamaya yöneldiği" bir muammadır.

Bu sözde kitap, Türkiye MEB müfredatında okutulmaktadır. Bu vatanda dinin adı ise İslamiyettir. Kaldı ki hiçbir semavî din bu şekilde tarif edilemez. Buna rağmen bu kitabı yazan kimseler, dinimize hakaret etmekte, MEB da gençleri, bu kitaptan sorumlu tutmaktadır.

165. sayfadaki bir okuma parçasından:

"....engizisyon silahı elinden alınan kilise sonunda dinsel işlevini ön plana çıkarmak, asıl kimliğine dönmek yoluna gitmiştir. Bu olumlu gelişmenin Gazâli'nin "Felsefeye Yıkım" çağrısıyla, ussal ve eleştirel düşünceye kapılarını kapatan İslam dünyasında yankı bulması bir yana, Atatürk'ün çağdaş uygarlığa yönelik devrimlerine karşın ülkemizde bile kitlesel olarak yeterince algılandığı söylenemez."

Ne denmek istendiği açık-seçik bellidir. Ayrıca satır satır izaha gerek yok. Korkunç bir İslam, ecdat ve mazi düşmanlığı yapılmakta.

İmamı Muhammed Gazali gibi dünya tarihinin gelmiş geçmiş en soylu kafalarından birine saldıran bu zavallılar, hakşinas görünmek için 43. Sayfada "İbni Haldun doğu düşüncesinde parlak bir istisnadır" diye yazmaktalar. Aslında burada da hinlik var. İbni Haldun'un sosyolojinin kurucusu olduğu kaydedilmediği gibi O'nu doğu düşüncesiyle sınırlayarak över gibi yapıp yine ikinci sınıf saymaktalar. Onlara göre İslam dünyasında hiçbir ilim adamı çıkmamış, ama; nasılsa istisnaî olarak İbni Haldun yetişmiştir. Aynı özürlü mantık, 219. sayfada da Ayasofya'nın cami olduğu dönemde diğer kültürlerin yok sayıldığı iftirasını atmaktadır.

Bu bir tomar kâğıdı buraya aynen aktaramayız.

MEB, bu kitabı acilen geri çekmeli ve bu vesileyle bütün sosyal ilimler ders kitaplarını inceden inceye elden geçirmelidir. Belli ki birileri hile veya rüşvetle böyle bir tahribata geçit verme ihanetini işlemişler.

.Devleti yeniden inşa etmek

2014-11-25 01:00:00

A -

A +

Aslında süreçler, Kürt, Alevi, şehir açılımından ibaret değil. Ermeni tehcirinin yıl dönümü olan 24 Nisan 2014'te devrin Başbakanı Tayyip Erdoğan, "acılarınızı anlıyorum" anlamında taziye mesajı yayınladı. Daha evvel de Akdamar Kilisesi ayinlere açılmıştı. Gönül almalarının barış adımlarının devamı beklenmeli. 6-7 Eylül 1955 Tertibinde birçok Rum vatandaşımız malından ve canından oldu, birçoğu da korkutan göçüp gitti. Bunlar için de bir mesaj yayınlanabilir. Bize sığındıkları hâlde "bari Türk kurşunuyla ölelim!" yalvarmalarına rağmen Ruslara teslim edilen ve ânında kurşuna dizilen Azeri kardeşlerimizin ruhaniyetlerinden elbette özür dilenmeli. Heybeliada Ruhban Okulu muhakkak ki itidalli bir hâl tarzına kavuşacaktır. Sultan Mehmed Vahideddin'den İskilipli Atıf Hocaya, İstiklal Mahkemelerinin keyfi idamlarıyla hayatlarından olanlardan Çerkez Ethem'e kadar hakkı yenmiş herkese itibarı iade edilecektir...
Devlet, kendisiyle yüzleşiyor.
Devlet tek, rejimler değişir.
Devlet, "Devlet-i Ebed Müddet".
Devlet bir taraftan kendini nefs muhasebesine çekerken bir taraftan da yeniden inşa olmakta. Bu inşa olma faaliyeti yeni değil. III. Selim'le başladı. Bu çerçeveden bakılırsa 250 senelik bir inşa faaliyeti var. Gerileme girdabına kapılınca savrulan arayışlar da başlamış. Havastan bir kısmı mazinin ihtişamlı günlerinden dersler çıkartma peşine düşerken bir kısmı garba/batıya açılmayı uygun gördü. III. Selim, II. Mahmud reformları, Abdülmecid Han da, Tanzimat Hatt-ı Hümayununda zirve yaptı. Tanzimat idaresi, alabildiğine batılılaşma faaliyetidir. Cumhuriyet ise tanzimatla kifafı nefs etmeyen/doymayan batının dayattığı ve tam teslimiyetli batıya biat projesidir. 1839-1856 Fransız güdümünün, 1908-1918 Alman güdümünün, 1923-1950 İngiliz güdümünün, 1950-2000 Amerikan güdümünün derin ve gayrı millî izlerini taşır. Arada sadece 1876-1908 Sultan Abdülhamid Han dönemi yerlidir, millîdir.
II. Mahmud reformları ne kadar haklı olsa da neticede yeniçeri ocağının lağvı beraberinde mağlubiyetleri getirmiş, devlet kendi valisi Mehmed Ali Paşaya karşı Rusya'dan yardım istemek zorunda kalmıştır. Adnan Menderes, Turgut Özal, Necmettin Erbakan'ın millîleşme teşebbüsleri fena cezalandırılmıştır.
250 yıldır devlet zamanın sularında batıp-çıkan gemi gibi.
Tek tip insan, tek tip fikir, tek tip hayat göz boyaması en fenası oldu.
Bugün yapılan bunu temizleme çalışmasıdır.
Devlet, maziden istikbale akıp gitmekte.
Parlak dönemleri olduğu gibi karanlık dönemleri de oldu. Bu karanlık dönemlerden bazıları yabancı devletlerden geldi. Bazıları ise kopyacılığa dayanan sığ, taklitçi şahsiyetsiz reform veya inkılaplardır.
Bütün bunlara toplumun köklerinden koparak hezeyan, hezimet, çürüme, başkalaşma ve birbirine düşme cinneti de diyebiliriz.
Bu sebeple Kürt meselesi tek başına Kürt meselesi, Alevi meselesi tek başına Alevi meselesi, muhafazakâr meselesi tek başına muhafazakâr meselesi değildir.
Devletin yeniden inşaı, ezberler bozularak, aykırılıklar korkusuzca dile ve ele gelerek yapılacaktır.
Sular bulanmadan durulmaz.
Zaman zaman bulanmalar olacaktır.
Fakat Üsküdar'a geçilmiştir. Dün, çok uzaklarda.
"Yurtta sulh cihanda sulh" bir durgun su politikasıydı. Oysa; durgun su solucan üretir.

.ÖZÜRDE ADALET

2014-11-24 01:00:00

A -

A +

Bir ebeveynin çocuklarına farklı muamele yapması doğru olmadığı gibi devlet baba veya devlet ana da şehirlerine ve o şehirlerdeki vatandaşlarına farklı muamele yapamaz. Eğer; devlet baba veya devlet ana, tarihin bir döneminde haksızlık, hatta yer yer zulüm işlediği vilayetlerden birinden yahut birkaçından özür dileyerek onların gönlünü alır, iade-i itibarda bulunur da diğerlerini seslerini çıkartmadıkları, kamu düzenini zora sokmadıkları, her haksızlığı sabırla sîneye çektikleri için yok sayarsa adaletsizlik yapılmış olur.
Oysa...
Devleti devlet kılan ana unsurlardan biri adalet tevzii yani adalet dağıtımıdır. Tek Parti idaresinde mağdur ve mazlum olan yalnızca Dersim değildir. İstanbul, Düzce, Bursa, Bilecik, Çanakkale, Isparta, Konya, Kayseri, Kütahya, Maraş, Tokat, Zile, Şebinkarahisar, Rize, El Aziz, Diyarbekir... gibi birçok vilayet, il, kaza farklı haksızlıklara maruz kaldılar. En hafif ceza görenin ismi değiştirildi. Bunlardan İstanbul, başşehirlikten çıkartıldı, bazılarına yatırım yapılmadı, demiryolu geçirilmedi, hava meydanı inşa edilmedi, fabrika kurulmadı, kısacası devrin nimetlerinden mahrum bırakılarak fakirliğe, geri kalmışlığa mahkûm edildi.
Suçsuz ceza olmaz.
Bu şehirler ne gibi suç işlemişlerdi?
Bazıları reisi cumhur Mustafa Kemal'i beğenilir şekilde karşılamadı diye, bazıları kanaat önderlerini coşkun şekilde karşıladı diye, bazıları din adamlarının maaşlarının iyileştirilmesi isteğinde bulundu diye, bazıları heykel dikmedi diye, bazıları şapka giymedi..... diye cezaya müstahak bulundular.
Devlet, Yeni Türkiye, şimdi o haksızlıkları telafi ederek halkıyla barışıyor, yeniden çok kültürlülüğe dönüyor. Bu barışma, Kürt açılımı, Alevi Açılımı ve Şehir açılımı şeklinde cereyan etmekte.
İlk iki süreç veya açılım yeterince konuşuldu ve konuşulmakta. Şehir açılımı veya şehir süreci ise yakın tarihin karanlıklarında:
Kayseri niye ceza gördü, Rize niçin Hamidiye kruvazörüyle topa tutuldu, Dersim hangi sebeple ve nasıl bombalandı, El Aziz kime öfke duyularak önce "el Azık" sonra "Elazığ" yapıldı? Bursa'nın Kirmasti kazasının Mustafa Kemal Paşa yapılmasına kadar tek tek incelenmeli, hak ve itibarları iade edilmelidir.
Bir tek Dersim tamiriyle kalbler iyileşmez.
Dersim, Harput'un sancağıydı.
1937'de ayrı il yapılarak Tunceli adı verildi.
Çok öncelikle düzeltilmesi gereken ağır hatalardan biri El Aziz'e dairdir. Şehrin asıl adı Harput'tur. Sultan Abdülaziz zamanında ovada kurulan yeni vilayetin adı "Mamürat'ül Aziz" oldu. Ahali, "Harput" isminden asla taviz vermeden Mamürat'ül Aziz'e El Aziz dedi. Cumhuriyet döneminde iktidar şehre önce El Azık adını verdi. Tutmadı. Elazığ diye bir kelime türetildi. Tunceli'ye Dersim ismi yeniden hayırlı olsun. Elazığ'ın da Servet Kabaklı'nın teklif ettiği gibi vilayet ismi Harput, il ismi yeniden El Aziz olsun. Böylece hem El Aziz'den hem de şehid Sultan Abdülaziz Han'dan özür dilenmiş olur. Gaye barış olduğuna göre dört başı mamur olmalı, herkesin yüzü gülmeli.

.Aslan yeleli sözler

2014-11-21 01:00:00

A -

A +

Cezayir, Filistin'in bugün içimizde derin bir yara olması gibi biz nesillerin yüreğinde benzer bir derin yaraydı. Cezayir denince hep üç şeyi hatırladık:

Barbaros Hızır Hayreddin Paşa'yı, işgali altındaki Cezayir'de istiklal ve hürriyet mücadelesine karşı Fransa'nın yaptığı kanlı zulüm ve üçüncü olarak da Sezai Karakoç'un bu mezalimi şiir diliyle anlattığı ağıt "Kutsal At"...

Medeni Fransızlara karşı, ünlü general de Gaulle'e karşı verilen o şanlı mücadelede 1,5 milyon Cezayirli şehit oldu.

Bugün Cezayir Devlet Başkanı Sn. Abdülaziz Buteflika bir OMT/Osmanlı Milletler Topluluğu taraftarıdır. Sn. Abdullah Gül, dışişleri bakanı sıfatıyla Cezayir'i ziyaret ettiğinde devlet reisi protokolüyle karşılanıp uğurladı. Misafir bir dışişleri bakanıydı ama Osmanlı torunuydu.

Şu tevafuka ve kalblerimizin nasıl da aynı vurduğuna lütfen dikkat ediniz. Biz o günlerde sütunumuzda OMT fikrini ortaya atmıştık. Cezayir devlet başkanı Abdülaziz Buteflika'nın bizim o yazımızdan haberdar olması herhalde söz konusu değildi. Halbuki Abdullah Gül için o verilen yemekte Sn. Buteflika bir konuşma yaparak "İngilizlerin bir Milletler Topluluğu var, bizim neden Osmanlı Milletler Topluluğumuz yok?" dedi. Bu çarpıcı hadiseyi daha sonra Sn. Gül ile Çankaya'da da konuştuk.

Cezayir, Osmanlıdır. Zaten çokça dile gelmese de Osmanlı coğrafyasında her halk Osmanlı ama hemen her idare yabancıdır. Cezayir'deki idare ise bunun az sayıdaki istisnalarından biridir. Bu yüzdendir ki Türkiye, 28 Şubat darbesiyle boğuşurken Cezayir de başka darbelerle boğuşuyordu. O günlerde başka haydutlar da Cezayir'de kafa kesiyordu.

AK Parti iktidarının çekirdek kadroları Hızır Hayreddin Paşa'dan da Fransa'nın Adana, Maraş, Hatay, Suriye ve havalisini işgalin bin beteri şeklindeki soykırımdan geri kalmaz Cezayir katliamını da Sezai Beyin "Cezayir'de ölüler evden çıkmaz eve girer" demesinden de haberdar olduklarından Cezayir'e sıkça gidildi.

Sn. Recep Tayyip Erdoğan, geçmişte başbakan olarak yaptığı ziyaretten sonra Cezayirimizi bu defa da cumhurbaşkanı sıfatıyla ziyaret etti. Vaki ziyarette karşılıklı birçok konuşmalar, ticari görüşmeler vs. yapıldı. En çarpıcı konuşmaysa Türkiye Cumhurbaşkanının dünkü Filistin Cezayir'de bugünkü Filisin için verdiği mesajdır:

- İsrail'in Mescid-i Aksa'ya yaptığı barbarca saldırıyı, hep birlikte üzülerek yaşadık. Bize ne? deme lüksümüz var mı? Filistin'in meselesi, bizi ilgilendirmez! deme imkânımız var mı? O saldırı Türkiye'ye yapılmış bir saldırıdır, Cezayir'e yapılmış bir saldırıdır!!! Çünkü, Mescid-i Aksa, Filistinlilerin değil, hepimizin ortak mescidi, hepimizin en kutsal ortak mekânlarından biri!!! Kendi mescitlerimize, camilerimize kirli postallarla girmek ne ise, Mescid-i Aksa'ya girmek aynen odur!!!

Bu aslan yeleli sözler, aynı zamanda Sn. Buteflika ve her Cezayirlinin hissiyatıdır. Kutsal At şiiri buna şahit:

Cezayir'de atların

Gördüğünü kimse görmedi

Kimse bu ölümlerle

Bu ölümlerle Cezayirli gibi

Ve Cezayirli kadar ölmedi

.Bir daha kavga etmemek üzere barışmak

2014-11-19 01:00:00

A -

A +

1925'ten beri süren ihtilaf ve 1984'ten bu yana gelen silahlı çatışma, Türklere de Kürtlere de çok pahalıya mal oldu. Bu memleket, 40 bin vatandaşını yitirdi. Bunların bazısına terörist veya militan bazısına şehit demek, neticeyi değiştirmez. Her ölen bu vatanın insan unsurudur. 40 bin kişi de sakat kalmıştır. Birkaç 40 bin de yerinden yurdundan oldu. Hayatlar söndü, ocaklar yıkıldı. Gencecik kadınlar dul, çocuklar babasız, analar-atalar evlâtsız kaldı. Güneydoğu ihtilafı, Çanakkale ve Sarıkamış'tan sonraki üçüncü büyük felakettir.

Bu dramın tiyatrosu, romanı, şiiri ileriki zamanlarda yazılır. Dün elleri birbirinin gırtlağında olanlar, o gün kirlenmiş mazi için birlikte ağlarlar...

Şimdi onca karanlık günlerden sonra bir barış şafağındayız.

Bu toprakların çocukları, Türkler ve Kürtler 1071'den 1925'e kadar birbirlerini incitmediler. Ne zaman ki devlette gerileme başladı, 19. Asrın başlarından itibaren sürtüşmeler de doğdu. Emperyalist sömürgeciler, Türkiye'ye girmiş, bir uçtan bir uca mektepler açarak misyonerlik faaliyetleri yürütüyorlardı. Nihayetinde bir İngiliz projesi olarak Türklerle Kürtlerin arası açılmak istendi. Onları bir arada tutan ne varsa o değerleri devre dışı bıraktılar. Önce Türkler dinsizleştirilmek istendi. Elli yıl sonra da Kürtler dinsizleştirilmek istendi. Bir taraf Türkçü, laik, Kemalist; diğer taraf Kürtçü Marksist, seküler yapılıyordu.

Bir taraf Tek Partilileştirildi.

Diğer taraf da kendi ekseninde Tek Partilileştirildi.

Bunlar, vuruşuyor, kavga ediyor, zulmediyordu. Savaşı meslek edinmişlerdi. Bu noktada halk sağlam durdu. Her şeye rağmen, bütün acıları çekme pahasına halk, yek diğerine düşman olmadı. En büyük tehlike olan iç savaş böylece çıkmadı. Kemalist Türkçülüğün hedefi dinsiz bir Türk ırkıydı. Sosyalist Kürtçülüğün hedefi de dinsiz bir Kürt ırkıydı. Suretin sureti kalmış olsa da İslam terbiyesi almış olan Türkler de Kürtler de bu ideolojilerden uzak kaldılar.

Her şeye rağmen, din kardeşliği yaşadı.

Projeler, zulümler, katliamlar, kayıplar oldu fakat o kardeşler bağırlarına taş basıp sabrettiler. Nihayet aklı selim, galip geldi.

Bizzat Kürt partisinden açıklama yapılıyor:

-Elde silah olmasının mânâsı kalmamıştır. Bundan böyle fikrî, siyâsî ve demokratik mücadele yapılacaktır.

Görünen o ki örgüt silah bırakacak. Bunun için seçilecek tarihin nev-rûz olacağı bellidir. Herkes ümitli, herkes sevinçli.

Şu var ki ümitler ürkek, sevinçler tedirgindir. Bu toprakların kardeşliği başka iklimlerde rahatsızlığa yol açmakta. Bu sebeple kaygımız, endişemiz yok, diyemeyiz. 6-7 Ekim isyanı nasıl tezgâhlandıysa bir benzeri yine beklenmedik bir ânda patlak verebilir. Bundan dolayı el çabuk tutularak barışa dair, kardeşliğe dair ne yapılacaksa önümüzdeki bahara kadar yapılmalı. Unutmamalı ki hayırlı işin manisi çok olur. Bu yıl bahar barışla tanışsın; bahar barış olsun. Silahlar terk edilsin. Bin yıllık kardeşlik, yine aynı değerlerle, aynı güzelliklerle başlasın. Adalet, insaf, vicdan ve muhabbet hakim olsun.

Yirminci asır, ilk gününden son gününe kadar kayıp yıllarımızdır. Yirminci asır, bizim için ölü zamandır. Bu barış, bu sulh; bir yirminci asır muhasebesidir. Dış kaynaklı bir hain oyunun, bir zalim projenin bozulmasıdır. Bu barışın temeli öyle akıllıca ve sağlam atılmalı ki kavganın k'sı dahi bu iklimde kendine yer bulamasın.

.TEMSİLDE TASARRUF OLMAZ

2014-11-18 01:00:00

A -

A +

"Müsrif" Türkçe'de bir kınama kelimesidir. "İsraf eden" demektir. "Hesabını kitabını bilmedi; elde avuçta ne varsa saçıp-savurdu!" denir. İsraf, haramdır. A'râf sûresi 31. âyeti kerimesinde "Yiyiniz, içiniz fakat israf etmeyiniz. Çünkü Allah, israf edenleri sevmez" buyurulmaktadır. İsraf da müsrif de sevimsizdir. Müsrif, cömerde değil cimriye benzer.

Diğer taraftan "Tüyü bitmemiş yetimin hakkını korumak" diye bir deyimimiz daha vardır. Bilhassa devlet ricalini alâkadar eder. Hazine, devleti yönetenlere emanettir. Bu emaneti idare edenler, onda her vatandaşın hakkının var olduğunu unutmamakla mükelleftirler. Hele tüyü bitmemiş yetimin hakkı için titremeleri gerekir.

Bunlar, elbette ve mutlaka ve tartışmasız şekilde doğrudur. Ama diğer taraftan bir başka doğru daha var. O da unutulmuş bir deyimimizdir.

-Temsilde tasarruf olmaz!

Burada tasarrufun önünün açılması "temsil" şartına bağlanmıştır. Bir hukuk âbidesi olan ve hukuk fakültelerine ders olarak konması muhakkak lazım olan Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye'nin 21. Maddesinde "Zaruretler memnu olanı mubah kılar" der. Bir başka örnek. Kibir, haramdır. Allahü teâlâ, her harama sıfatlarıyla fakat kibirliye zâtıyla düşmandır. Buna rağmen kibrin caiz olduğu zamanlar da vardır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Kibirliye karşı kibir göstermek, sadaka vermek gibi sevaptır."

Devlet hayatında temsil, milletin şerefiyle ilgilidir.

Kahraman Peygamber -aleyhisselam- yabancı elçileri kabul ederken kıyafetini ona göre seçerdi. Kurban edilecek hayvanda bile uzvi özür kabul etmeyen, Süleymaniye gibi camilere imam olabilmek için dahi ağır şartlar koşan bir medeniyete ait olduğumuz unutulursa o zaman dehşet hatalar işlenir. Devlet hayatında hem insanla, hem binekle, hem binayla ve hem de sözle temsil vardır. Teşrifat yani protokol böylece doğmuştur. Devlette tarihin derinliklerinden bu yana mukayese unsuru yahut psikolojik muharebe olmazsa olmazdır.

Ayasofya kilisesinin camie çevrilmesi yetmezdi. Camie çevrildi, minareler de devir devir ilave edildi ama o bir Hıristiyan mimari eseriydi. Öyleyse lisanı hâl ile yeryüzüne şunun tebliğ edilmesi lazımdı: "Biz, hem bir eseri mâbedimiz yapar ve hem de onun karşısına ondan daha üstün bir mimari eser bina ederiz!" Sultan Ahmed Camiî Kebiri bu fikrin mahsulüdür. Dolmabahçe Sarayı da zikredilebilir. Devletin artık zayıfladığı dönemdir. Ama yine de ilk 5'in arasındadır. Bu itibarla Avrupa payitahtları mutantan saraylarla donatılırken seyirci kalınmazdı. Ödünç para temin etme karşılığında bile olsa Dolmabahçe Sarayı inşa edilir. Atalarımız, hikmeti alır, ehlileştirir ve kendine mal eder. Divan şiiri İran'dan gelmedir. Alınmış, yerlileştirilmiş ve Acem diyarıyla rekabet edilmiştir. Dolmabahçe, Beylerbeyi ve Yıldız Sarayları ile Küçüksu, Ihlamur, Aynalıkavak vs. kasırları, Fransa başta olmak üzere barok ve rokoko üslupta Avrupa'yla aşık atmadır.

Washington'a gidenlerin dikkatlerinden kaçmayacak iki husus vardır. Biri, istisnasız her bakanlık ve resmî binasının muhteşem bir Roma eseri gibi devasa buudlarda yükselmesi; ikincisi de her mühim amme mülkündeki tabelanın başında "national" yazmasıdır. Bu "national/millî" kelimesi bizdeki "Hümayûn" karşılığıdır.

Bu ve daha yazılacak çok tafsilat varken Beştepe'de yeni bir Cumhurbaşkanlığı Sarayı yapılmasına muhalefet etmek abesle iştigaldir. Çankaya, bilmece labirentlerine dönmüştü. Sadece CB Sarayı'nın değil, o sakil duruşlu bakanlık binalarının da tez elden yenilenmesi lazım.

Bizim hayatımızda bir çadıra bile çadır denip geçilmemiş; ona "Otağ-ı Hümayûn" denmiştir. Harp meydanında neredeyse bir saray kıymetinde çadır kurulurdu.

Bütün bunları kavrayabilmek için büyük düşünme melekesi gerekir.

İnsanda dünü bilecek, yarını hesap edebilecek muhteva olmazsa Beştepe'yi israf zanneder. Bunu diyenler, 1950'lerde Vatan Caddesi'ne, 1970'lerde Boğaziçi Köprüsü'ne, 2013'teki Gezi Parkı İsyanı'nda da üçüncü köprü ve üçüncü hava limanına şiddetle muhalefet ediyorlardı.

.Ne Bağdat gibi diyar kaldı; ne Halep orada kaldı!..

2014-11-14 01:00:00

A -

A +

İmparatorluk hayatımızın bir tarafında Belgrad, Bosna, Tuna, Edirne gibi meşhur şehirlerimiz varsa diğer tarafta Harput, Diyarbekir, Van, Bağdat, Halep, Şam, Kudüs, Medine, Mekke ve Kahire gibi vilayetler vardı. Bunların merkez noktasında da payitaht İstanbul. Dünkü hayatımızda şehir bir görgü ve kültür birikimidir. İdari yapı, eyalet, vilayet, sancak, kaza, nahiye ve köy diye ayrılır.

O günkü şehirlerin hepsini sayarsak yerimizi taşarız. Yukarıdakilerle birlikte Kerkük, Erzurum, Trabzon, Adana, Konya, İzmir, Selanik, Hanya, Trablusgarb gibi daha onlarca ticaret, medeniyet, ilim ve irfanla cıvıl cıvıl şehirlerimiz mevcuttur.

Bu her biri ayrı güzellik ve hususiyete sahip yerler, 1920'lere kadar aynı bayrağın altında, aynı payitahtın hükümranlığında, aynı kardeşliğin sıcaklığındaydı.

Öyle ki isimleri, deyimlerle Türkçe'nin zenginliğine zenginlik katmışlardır.

Sadece Hereke, Bünyan, Develi vs. halısı denmemiş.

Sadece Amasya Elması da denmemiş.

Şam'ın şekeri denmiş.

Afyon kaymağı denmiş.

Fizan uzaklık timsali olmuş.

Ders olması için "şimdi Hanya'yı Konya'yı görürsün!" denmiş. Ve daha neler. Bunlar şüphesiz ki kitaplık hacimlerin malumatı. Fakat hepsi bir yana iki deyimi ihmal edemeyiz. Onlar, bugün gönlümüzde sızıdır.

-Ana gibi yâr, Bağdat gibi diyar olmaz!

-Halep oradaysa arşın burada!

Ana gibi sevgili olmayacağı belli. Bağdat gibi diyar olmayacağı da bir başka hakikat. Tabiat, tarih ve irfan Bağdat'ta şaha kalkmış. Bir âlim, evliya yatağı. Ne var ki her güzel gibi Bağdat'ın da şanssızlığı fazla. Güzel olundu mu gözler üzerinde olmakta. Cengiz adlı zalimin ondan da azgın torunu Bağdat'ı işgal ve tarümar ettiğinde ırmağın biri katledilen insan kanından dolayı kırmızı, diğeri suya dökülen el yazması kütüphaneler sebebiyle mavi aktı.

O Bağdat IV. Murad Han'la birlikte Osmanlı Barışına kavuşunca yeniden huzurla tanıştı. Bu hayat, 1920'lere kadar sürdü. Son Osmanlı zaferi Kut'ül Amare'den sonra zalim sömürgeci devletlerin dayanışmasıyla düştü. Düşüş o düşüş. Sonrasında gülmeye hasret kaldı. XX. Asrın sonunda yaşadığı işgaller ve gelen sun'i iktidarlarla Bağdat ve çevresi mahvedildi.

Halep de öyle...

Halep, Antep, Urfa, Kilis gibi sancak ve kazaların da bağlı olduğu meşhur bir merkez, bir geçiş noktası. Bugün "Orta Doğu" denen bölgeye açılan bir ticaret kapısı. O Halep, Suriye'nin Şam'la birlikte en mühim şehirlerinden... ama ne kadar hayıflanılsa azdır ki bugünlerde harabe şehre dönmüş vaziyette. Halep'te tarih de tabiat da insan da çocuk, kadın ve sivillerle birlikte katledilmekte.

Hür Suriye Ordusu'nun elindeki tarihî merkezi Baas kuvvetleri, varil bombalarıyla insafsızca vurmakta. Her ân düşebilir. Kobani ve Afrin için dünyayı ayağa kaldıranlar, Halep için ağızlarını dahi açmamakta!

Halep kaybedilirse çok şey de beraberinde kaybedilir. Bu tehlikeli gerçek fark edileceğine dedi-kodu yapılarak sokaklarımızda dilenen insanlar kınanmakta. Hiç merak edildi mi, onlarla konuşuldu mu? Bu dilenmek zorunda kalan insanlar, dört yıl önce memleketlerinde nasıl bir imkân ve hayata sahiplerdi?

Kimse, 90 sene evvel aynı memleketin vatandaşı olan insanlar için "elin adamı!" direnen şehirlere de "elin şehri!" dememeli.

Sömürgeciler, yangını Bağdat'tan, Halep'ten başlattılar.

Bugün, tek yumruk olma vaktidir.

.KAMAL

2014-11-11 01:00:00

A -

A +

6-7 Eylül 1955 faciasına da vesile yapılmış "Atatürk'ün doğduğu ev" olarak gösterilen Selanik'teki binaya bir 2000 öncesinde ve bir de bu sene Sağlık Bakanı Mehmet Müezzinoğlu'yla beraber gittik. İlkindeki ev, yerdeki kilimden, duvardaki el işlemesi sim beyitli levhalara, rahledeki el yazması Mushaf-ı şerife kadar bir Osmanlı Balkan eviydi. İkincisini görmemiz şaşırtıcı oldu. Önceki ev gericilere mahsus bulunmuş olmalı ki zerrece iz kalmamıştı. Bir de bir koltuğa tehditkâr bakışlarla bakan bir "sarışın kurt" oturtulmuştu.

Halbuki tarih mirastır.

Tarih, adalete benzer.

Adalette hükmün ibretlik olması için doğru olması şarttır. Tarihte de çıkartılacak dersin fayda temin etmesi için doğru olması gerekir. Daha evden başlarsak hangisi doğru? Ne ise onu öğretmek ve göstermek yerine arzu edileni öğretmek yanlıştır. Atatürk'ün hizmetkârı Cemal Granda'nın gizlice kaleme aldığı hatıratı daha evvel "Atatürk'ün Uşağıydım" adıyla yayınlanmıştı. Fakat sansürsüz baskısı Derin Tarih tarafından Haziran 2014'te okuyucularına hediye edildi. Orada Atatürk delikanlı yaştaki uşağının adının "Cemalettin" olduğunu öğrenince çok kızar. Bunun üzerine uşak, ertesi gün mesele tekrar alevlenince der ki: "Adımı babam koymuş, küçük yaşta kaybettim kendisini bilmiyorum." Atatürk "ben de babamı bilmiyorum!" cevabını verir.

Tarihi yapanların hayatları ve fikirleri onları seven, hatta dalkavukluk yapan veya sevmeyen hatta nefret edenlerin niyet, istek ve arzularına göre şekillenmez. Ne ise öyledir. O düşünce yapısındaki kimse tarihin bir döneminde gelmiş, rolünü icra etmiş ve gitmiştir. Arkadan gelenlere düşen, gerçekleri katletmeden fikir namusuna riayetle o rolleri tahlil edip ders çıkartmak olmalı.

Dün aşiretken bugün devlet olan siyasi bir teşkilat değiliz. İslam öncesinden başlayıp İslam sonrasından bu yana devam eden binlerce senelik bir devlet hayatımız var. Bu kadar uzun müddet içinde yüzlerce han, kaan, bey, şah, sultan padişah ve cumhurbaşkanı bulunuyor. Bütün bu listede bir tek isim kanunla korunmakta. Demokrat Parti'nin ilk yıllarında devrin Aczmendileri Ticanilere heykeller kırdırtılarak iktidar "Atatürk'ü Koruma Kanunu" isminde bir kanun çıkartma mecburiyetinde bırakılmıştır. Sonra bu kanun derin devlet tarafından bir silah olarak kullanıldı. Bugün de yürürlüktedir. Şimdi bir vekil kalkıp "kim ne biliyorsa çekinmeden konuşup yazsın!" diyerek bu kanunun kaldırılması için teklif verse birtakım fundamentalist Atatürkçüler çılgına dönerler.

Sosyal ve fikri çatışmalar yaşamaktayız. O çatışmaların en çarpıcı yanı da normalleşme dönemine geçememiş olmamızdır. Bir taraftan 2023, 2071 derken diğer taraftan 1923-1950 Tek Parti dönemi, bilhassa 1923-1938 arası dogmalaştırılmasının devam etmesidir.

Böyle yapılacağına, "devre, insan ve vak'alara dair kim ne biliyorsa yazsın, konuşsun!" diyebilmeli. Zaten yazılmadık, konuşulmadık ne kaldı? Ama bu yazılıp konuşulanlardan sadece methiye olanlar yer üstündedir. Dr. Rıza Nur'un "Hayat ve Hatıratım" gibi içinde tenkit ve şahadete dayalı malumat olan eserlerse hâlâ yer altında. Latife Hanım'ın hatıratı yasaklı halde. Bu anlamda Türkiye'de fikir hürriyeti yoktur. Tarih, soğukkanlılık ister. Sövmek ilkelliktir. Aynı şekilde fanileri tapınırcasına ululamak da ilkelliktir. Kanun zoruyla sevmek ve sevmemek olmaz. Bütün dünyada zamana mal olmuş insanlar, neleri varsa her şeyleriyle tahlil edilirler. Atatürk'e izafe edilen evde latinize edilen nüfus kâğıdının sureti de teşhirde. "Kamal Atatürk" yazılı. Atatürk'ün uşağı, ismini verdiğimiz kitabında halkın Mustafa Kemal olarak bildiği Atatürk'ün bir gün "bütün kemaller eşektir!!!" diye hiddetlendikten sonra kendisine "kamal" denmesini istediğini nakletmektedir. Zira, ona "kamal, eski Türkçe'de kuvvetli" anlamındadır" denmiştir. Halbuki, soyadı kanunu çıktığında aldığı ilk isim "Kemal Öz"dür. Daha sonra bir milletvekilinin teklifiyle "Öz soyadının Atatürk olarak değiştirilmesine dair kanun" çıkartılmıştır. Keza akrabası ve ilk sevgilisi olan Fikriye'nin ölümündeki esrar perdesi, manevi kızlarının kim olduğu, onlardan Zehra Aylin'in niçin intihar ettiği, terekesi ve kaynakları, genç diplomat Vedad Uşaklıgil'in niçin intihar ettiği, Latife Hanım'ın boşanmasıyla bu olayın ne alakası olduğu, Latife Hanımı neden hükümet kararıyla boşadığı..... gibi onlarca ve yüzlerce hadisenin soğukkanlı bir tarzda tarihe kazandırılması gerekir.

Bugün yaşı 30'un altında olan gençlere "Turgut Özal iktidar olana kadar her 10 Kasım'da gazeteler, simsiyah logolarla çıkardı!" dense; o gençler, bunu diyen kimseye "aklından zoru mu var?" Diye bakabilirler. Aynı şekilde bir zaman sonra gelecek gençlere "şu tarihe kadar Atatürk kanunla korunur, hakkında en ufak eleştiri yapılması suç sayılırdı!" dendiğinde de o günkü gençler, bu sözü söyleyene aynı şekilde garip garip bakacaklardır.

Bu garabet manzaradan çıkmalıyız.

Biz tarihin neresindeyiz?

Hangi zamandayız?

Toplu ayinlerle neyi yaşamaktayız?

.İsrail, pişman olmaz

2014-11-10 01:00:00

A -

A +

İsrail güvenlik güçleri, Müslümanların ilk kıblesine girip buraya sığınan sivilleri kan-revan içinde bıraktı, silah sıktı, mushafı şerifleri yırtıp yerlere attı, minber ve mihrabı tahrip etti, fütursuzca terör estirdi.

Böyle bir vahşeti en şiddetli tonda kınamak için Müslüman olmak şart değildi. İnsan olanın harekete geçmesi gerekirdi. Hem masumlara kan kusturuluyor ve hem de müstesna bir mâbed kirletilmişti.

Ne "uygar, ilerici, çağdaş, insan haklarına saygılı" olduğunu iddia eden dünyadan ve ne de "İslam dünyası" denen varlığıyla yokluğu çok farklı olmayan dünyadan esaslı bir karşılık gelmedi. Halbuki hukuk içinde hareket edilerek bu zulümden dolayı gök kubbe İsrail'in başına geçirilmeliydi.

Olmadı. Protestolar zayıf kaldı. Hâl böyle olunca İsrail, yoluna devam eder. Nitekim, Mescidi Aksa'nın tecavüze uğramasının hemen ardından askerleri, Filistinli gençleri gözlerini kırpmadan katlettiler. Katletmeye de devam edeceklerdir. Zira, onlar için Müslüman öldürmek ibadettir. İnsan sadece Yahudi'dir. Yahudi olmayan insan değildir. Bu sebeple kendileri dışındakilere, hele Müslümanlara, hele hele İsrail'le aynı toprakları paylaşmak isteyen Filistinlilere zerrece insaf göstermezler.

Halbuki Yahudiler, Filistin topraklarına İngilizlerin desteğiyle sonradan geldiler. Binlerce yıl ötesini bugüne taşıdılar. Sömürgeci batının himayesinde onlarca kat genişlediler. Filistin'in devletleşmesinin önüne duvar çektiler.

Belli-başlı batı şehirlerinde Yahudi soykırım müzeleri vardır. İsrail, İspanya'dan kovulmasından II. Dünya Savaşına kadar yaşadıklarını mağdur bir kavmin hikâyesi olarak anlattı. Nutuklar, romanlar, filmler buna dairdir. O nasıl mağduriyet ki dünya para piyasaları, medya dünyası ve sanat aynı kavmin ellerindedir! Bunlarla dünya kamuoyunun beyni yıkanmakta!

Biz Türkler, II. Selim zamanında İspanya'dan kovulduklarında vatan bulamayan Yahudilere sahip çıkarak Selanik'e yerleştirdiğimizi yeri gelince hatırlatırız. Buna hakkımız var. Fakat ne kendimize ve ne de dünyaya hatırlatmadığımız bir gerçek daha var. Aynı Yahudilerin torunlarının, II. Selim'in torunu II. Abdülhamid'i tahttan indirdiklerini kimseye söylemeyiz. Balkan Harbi, I.Dünya Harbi, Sarıkamış gibi felaketlerin başlangıcı Abdülhamid Han'ın düşürülmesiyle başlamıştır. İyiliğimiz nankörlükle karşılık buldu. İsim ve sözde din değişiklikleriyle cumhuriyete de sızarak yönlendirmeler yaptılar.

Kimse İsrail'den insani bir haslet olan özür ve pişmanlık beklemesin. Hem bir Müslümanın gözünde zerrece değeri yoktur ve hem de idealinden bir milim bile geri adım atmaz. Siyonistlerin hedefi Nil Nehri ile Fırat Nehri arasında Büyük İsrail'i kurmaktır. Buna mani gördükleri Abdülhamid Han'a düşman kesildiler. Bu onların mukaddes davasıdır. Mukaddesinin gereğini yapandan özür beklenmez.

Hayal âleminde yüzen, zulmeden, hukuk tanımayan böyle bir şımarık İsrail, dünyanın baş ağrısıdır. Mevcut Birleşmiş Milletler yapısıyla ıslah edilmesi de mümkün değildir. Öyleyse BM ve onun Güvenlik Konseyi'nin günün gerçeklerine göre değişmesi gerekir.

.Mandacılık hayali

2014-11-06 01:00:00

A -

A +

KCK/Kürdistan Aşiretler Birliği Başkanı Cemil Bayık'ın Der Standart ismindeki bir Avusturya gazetesine verdiği demeçteki görüş ve isteği oldukça ilginçtir.

Şöyle diyor:

-Biz, Barış Süreci'ne üçüncü bir gücün gözlemci olmasını istiyoruz. Bu güç, ABD olabilir. Uluslararası bir hey'et de olabilir. Aracılara, gözlemcilere ihtiyaç var. Amerikalıları da kabul edebiliriz. Gördüğümüz kadarıyla o yöne doğru bir gidiş var.

Türkiye Cumhuriyeti Devletiyle tarihin bir döneminde kendine isyan etmiş vatandaşlarından meydana gelen bir terör örgütü arasında öteki dünya örneklerinde görüldüğü gibi iki yıldan bu yana belli usul ve şekillerde bir barış müzakeresi devam etmektedir.

Bu süreç, umulandan da başarılı olmuş, bu zaman zarfında son 6-7 Ekim cinneti bir tarafa bırakılırsa büyük bir olay da cereyan etmemiştir. Türkiye, Kürtçü harekete oy veren taban kitlenin lider kabul ettiği Abdullah Öcalan ile istihbarat kurumu eliyle müzakereleri icra etmektedir. O isim de silahlı grupların başındaki Kandil ve diğer unsur Avrupa'yla HDP'li vekiller vasıtasıyla konuşmaktadır.

Ne var ki barış, süreç olmaktan çıkıp nihai bir anlaşmaya bürünme ihtimali kuvvetlenince Kürtçülerin bundan çok da hoşnut olmadıkları görülmekte...

Yeni Türkiye'de Kemalist tahakkümden sıyrılan devlet, Kürt gerçeğini tanımış, onları yok sayan, öteleyen mazlum vaziyete düşüren haksızlıkları bertaraf etmiş ve hemen hemen her isteklerini karşılamıştır.

Hâl böyle olunca dağlarda can veren garip Kürt gençleri üzerinden kavuştukları imkânlarla saltanat sürenler, açığa düşeceklerini görüp endişeye kapıldılar. Çünkü bütün baskı ve haksızlıklara rağmen kahir çoğunluktaki Kürt nüfusu, din birliği, resmî dil birliği, bayrak birliği ve ülke birliği dallarında ayrı düşmediler.

Varılan nokta itibariyle sosyalist, ateist veya dine çok mesafeli laikçi Kürt ırkçıları Barış Süreci'nin sakatlanmasından, uzamasından, çok elin karışıp çıkmaza girmesinden yana oldukları intibaını veriyorlar. Barış Süreci'ne müşahit olarak üçüncü bir kuvvet dahil olsun, o da ABD olsun demek budur.

Böyle bir istek, tarih malumatı olanların derhal anlayacağı gibi başa dönmek demektir. I. Dünya Harbi'nden sonra bir kısım köksüz münevverler Amerikan Mandası/vesayeti teklifinde bulunup bunun müdafaasını yapmışlardı. Bu bir gerçektir. Diğer gerçeğinse hiç unutulmaması şarttır. Amerika, hudutlarımızı çizen Lozan Andlaşmasını imzalamamıştır. Altında imzası olmayan biri için o hukuki metin iltizami değildir/bağlayıcı olmaz.

Bu müşahit/gözlemci fikrinin Ankara'yla asla ve zerre kadar bir münasebeti yoktur ve olamaz. İmralı'yla olduğuna dair de bir emare yok. Buna rağmen Cemil Bayık "gidişat bu yöne" diye kendi hayalini hakikat gibi sunmakta.

Marksist-Leninist bir örgütün Kapitalist Amerika'yı istemesini ne ile izah etmeli?

Kimden ne vaadler alındı?

Kürtler için mi çalışılmakta, bir başkaları için mi?

Hani bunlar, sabah-akşam "kahrolsun Amerika!" diye bağıran militanlar değil miydi?

Hadise IŞİD tezgâhında logonun bir parçasıdır.

Bütün zorlamalara rağmen Türkiye'yi sıcak harbe sokamadılar.

O olmayınca bu defa böyle bir davetiye yazılmak istenmekte.

Hâdise, Türkiye'nin istiklali, hükümranlığı ve hudutlarıyla alakalıdır.

Sevr'in tekrar kotarılma arzusudur.

Her Kürt'ün diğer her vatandaş kadar bu toprakların milliyetçisi olduğunu kimse unutmamalı. Türkiye'nin içeride vesayetlere son verirken onların en belalısı mandacılığa taviz verebileceğini düşünmek ham hayalden öte bir şey değildir.

.Kürt meselesini doğru okumak

2014-11-05 01:00:00

A -

A +

Medeniyet planında Marmaray nasıl ki çağın eseriyse; siyasi alanda da çağın hizmeti Barış Süreci'dir. Kürt problemi, hemen hemen cumhuriyetle yaşıttır. Asrın bu ihtilafının hâlline dair neredeyse ümitlerin kalmadığı, sıra sıra tabutların taşındığı bir zamanda Barış Süreci çıkageldi.

Önce Oslo görüşmeleriyle başladı. Bundan dolayı MİT müsteşarının başı az kalsın derde giriyordu. Sonra Barış Açılımı dendi. Nihayetinde Barış Süreci gündeme oturdu. Bu neticeyle birlikte son iki senedir kan durmuş, Türk ve Kürt olarak bu ülke gençleri ölmez oldu. Selahattin Demirtaş'ın o sorumsuz "sokağa çıkın" çağrısı üzerine meydana gelen ölümlü, mal kayıplı 6-7 Ekim olayları bile güzel gidişata darbe indiremedi.

Fakat bu olay, gerçekleri isbatladı:

-HDP Türkiye Kürtlerinin değil, Kürtler içinde bir azınlığın partisidir. Militanlar dışındaki aklı başında Kürtler bu çağrıya uymamışlardır.

-Hükümet, taviz vermeden yoluna devam etmektedir.

-Geniş Kürt nüfus, sosyalist, dinin karşısında veya dine mesafeli ütopik Kürtçülerin değil Türkiye doğrularının yanındadır.

-Meclisteki Kürt politikacılar, Kandil Dağı ile İmralı Adası arasında savrulmaktadır.

-Kürtçü siyasetçiler, Marx, Lenin, Stalin, Mao vs. sosyalist nazariyat ve tatbikatçılarıyla komünist romantik gerillaların öldüğünü, Demir Perdenin yıkıldığını, komünizmin çöktüğünü görememektedirler.

-Kürtler değil, Kürtçüler, Kürtçü politikacılar yeni şartlara intibak edeceklerine eski Türkiye'nin eski Kürtleri olarak kalmaya devam etmektedirler.

-Abdullah Öcalan 15 senedir hapishanede olduğu hâlde gerçekleri, Kürtlerin menfaatlerinin nerede olduğunu Kandil, Ankara ve Avrupa'daki Kürt yoldaşlardan daha iyi okumaktadır.

-Ulusalcı Türkler bugün nasıl ki bir küçük zümre hâline gelmişse ulusalcı Kürtler de aynı konumdadır.

-Ulusalcı Kürtler, yerli olmaktan ziyade adamına, mevkiine ve şartlara göre, Şam'ın, Tahran'ın, Moskova'nın ve değişik Batı başkentlerinin etkisindedir.

Şu kesin gerçektir ki ulusalcı Türkleri de ulusalcı Kürtleri de yeni zamanın şartları sahneden süpürüp atacaktır. Kürt hareketi, kendi içinde yerli, sağduyulu, gerçekçi bir değişime muhtaçtır. Bugün yabancılara yaslanmış, oralardan kuvvet alan Kandil Kürtçülüğü, yabancılaşmış Avrupa Kürtçülüğü ve yerini bulamayıp oraya-buraya savrulan sokağa çıkın çağrıları yapma cinnetlerine düşebilen HDP, Kürtlerin temsilcisi değildir. Bundan böyle bütün Türkiye'de diğer vatandaşların temsilcisi hangi parti veya partiler olacaksa güneydoğunun temsilcisi de onlardır. Bir başka söyleyişle Türkiye partisi olamayan partiler avcılar kulübü olurlar. Cumhurbaşkanlığı seçiminde bu fırsatı yakalayan HDP çöpe gitmiş sol söylemler uğruna bu fırsatı kaçırmıştır.

.KADİR MISIROĞLU TARİH ARAŞTIRMALARI ENSTİTÜSÜ

2014-11-03 01:00:00

A -

A +

Eskiden "Tıp fakültelerinden her şey çıkar; bazen de doktor çıkar!" diye bir söz vardı. O söz, bugün belki hukuk fakülteleri için daha fazla doğru. Veya belki de bütün fakülteler aynı mahiyeti kazanır oldu.

Kadir Mısıroğlu, hukuk mezunu, avukatlık ruhsatına sahip bir münevver. Fakat ihtisas kazandığı dal tarihçilik. "Lozan Zafer mi, Hezimet mi?" İsmindeki ilk eseri okuyucuyla buluştuğunda 31 yaşındaydı. Daha sonra, kalemin muhtelif dallarında çok sayıda esere imza attı. 1934 doğumlu olan mütefekkir, yazmaya, sohbetlerine ve televizyon konuşmalarına eksilmeyen bir şevkle devam etmektedir. 50 yılı aşkın fikir ve yazı hayatının 11 yılı sürgünde geçti. Resmî ideolojinin propagandalarla dolu yanıltıcı tarihine karşı geniş araştırmalar ve cild cild eserlerle hakikati cesur bir şekilde ortaya koyan şerefli bir imzadır.

Kendisinin yurt dışı yılları, bizim yurt dışı yıllarımız gibi maniler yüzünden Kadir Mısıroğlu ile çok uzun müddet görüşemedik. Acı bir kayıp bunu telafi etti. 17 Ekim 2014 Cuma öğleden sonra bir grup arkadaşımızla birlikte oğlu Mehmet Selman'ın vefatı münasebetiyle taziye için mütevelli hey'eti başkanı olduğu "Osmanlılar İlim ve İrfan Vakfı"na ziyarete gittik.

Kadir Mısıroğlu, hem hitabeti hem kitabeti olan bir insan.

Hem kalem hem kelam sahibi.

Esaslı bir araştırmacı.

Velud, yiğit ve yılmaz bir kalem.

Kitaplarını ilk eseriyle birlikte kurduğu Sebil Yayınevi basmakta. Ayrıca cumartesi günleri mezkûr vakıfta ziyaretçileriyle sohbet etmekte. Her müellif ve mütefekkirde olduğu gibi bu müellifin de her yazdığı satırı herkesin aynen kabul etmesi mümkün olmayabilir. Aslolan düzgün istikamette ülke irfanı, ilim hayatı, yeni nesiller ve istikbal için eserler verilmesi, farklı farklı pencerelerin açılması, klişe ve ezberlerden kurtulmaktır. İnsanlık, ezber bozan aykırı şahsiyetlere çok şeyler borçludur.

Doğru, her zaman çoğunluğun tarafında değildir.

Vakıftan ayrıldıktan sonra düşündük. "Bir ömür boyunca toplanmış çok nadide, hatta bazıları başka hiçbir yerde olmayan vesikalar, kitaplar, koleksiyonlar, cildlerden meydana gelen bir arşiv, tarihî bir miras."

Bu hazine değerindeki varlığın salimen istikbale intikal etmesi, üzerinde yeni beyinlerin çalışması lazım. Bu yükü bir insanın tek başına taşıması mümkün değil. O halde müesseseleşmesi şart. Bu, dar bütçeli bir vakıfla da yapılamaz. Devletin sahip çıkması gerekir.

O da yaşının kemal noktasında bulunan edebiyat araştırmacısı, romancı muhterem Mehmed Niyazi Özdemir, yıllar evvel bize anlatmıştı. Alman devleti, bir avukat olan Johann Wolfgang von Goethe'nin yazı hayatı için yanına 11 profesör vermiştir. Böylece dünyaya bir büyük edebiyatçı kazandırılmış.

Kadir Mısıroğlu adına bir müessese kurularak her dakikasının değerlendirilmesi ve her parça varakanın kayda girmesinin temini gerekir. Bu sebeple 5 tarih doktoru, 4 doçent, 3 profesör yardımcı büro elemanlarıyla birlikte maiyetine verilmeli ve bu hizmet ve kadro için yepyeni bir bina tahsis edilmelidir.

Necip Fazıl, Hakkın rahmetine kavuştuğunda ANAP iktidarına "kirada oturduğu köşkün satın alınarak Necip Fazıl Müzesi" yapılmasını teklif etmiştik, geçen senelerde Sn. Kadir Topbaş'a "Canım İstanbul" şiirinin şehrin en işlek yerine önlü arkalı 20 metre yükseklikte mermer bir abideye nakşedilmesini söyledik. Bunlar olmadı. Şimdi de Kadir Mısıroğlu külliyat ve evrak ve dokümanları için teklifte bulunuyoruz. Kuruluş, üniversiteye bağlı "Kadir Mısıroğlu Tarih Araştırmaları Enstitüsü" ismini alabilir. Son kelime "merkez", "kurum" veya "müessese" de olabilir. Üniversiteye bağlanması da şart değil. Vakıflar G.M. yahut Kültür Bakanlığı da ciddi seviyede ve devamlılık arz eder şekilde destek olabilir. AK Parti iktidarını fikir ve duygu palanında besleyen pınarlar ihmal edilemez. Vefat edenlerin çoğu maalesef unutuldu. Hayatta olan 3-5 ismin gününde değeri bilinmeli. Bu teklif, keza üstad Sezai Karakoç gibi onların hepsi içindir. Böyle bir kalıcı karar, yarınlarımıza büyük hizmet olur. Cumhurbaşkanı seviyesinde temsil edilen "Necip Fazıl Edebiyat Ödülleri" bu anlamda iyi bir başlangıç olmuştur.

.VİCDAN FACİASI

2014-10-31 01:00:00

A -

A +

Henüz Soma Maden Faciası'nı unutmamıştık. Orada bir taşkömürü ocağı 301 maden işçimize mezar olmuştu. Soma ilk değildi. Zonguldak'ta defalarca olmak üzere daha evvel birçok yerde yaşanmıştı. Bundan dolayı Soma Faciası'nın son olmasını arzu etmiştik. Hükümet de iş saatlerini 8'den 6'ya çekmek gibi düzenlemeler yapmıştı. Derken Mecidiyeköy'deki gökdelende asansör faciası çıkageldi. Daha onun sancılarındayken bu defa da Ermenek ülkeyi kedere boğdu. Demek ki facialar, temenniyle önlenemiyormuş.

Şu utandırıcı neticeye bakınız:

İş kazalarında Avrupa'da birinci, dünyada altıncı sıradaymışız. Bu bir şeref sıralaması değil. Bir ayıp, bir yüz kızartıcı tablo.

İşverende bu doymazlık, kanunlarda boşluk, işçilerde çaresizlik, hukukta kifayetsizlik, basında faciadan faciaya haber yapma ilgisizliği devam ettiği sürece bu liste iyileşmez, kötüleşir.

Patron denen işverenin, yanında çalışanları aile efradı gibi görmesi gerekmez mi? Gerekir; fakat bu hâl bir üstün ahlâk ister. Ondan vazgeçelim; hiç olmazsa çalışanı insan olarak görmeli. İşçi makina olsa bile yağ, bakım, parça değiştirme gibi ihtiyaçları olur. Karaman'ın Ermenek ilçesindeki maden ocağı sahibi ise maliyeti düşürmek için yemek ücretini kesmiş, öğle tatilini yarım saate düşürmüş, kantini yasaklamış. O zavallı insanlar, yemeklerini eğer öğle tatilinde kantinde yeme hürriyetine sahip olsalardı, suya kapılmayacaklardı.

Zonguldak faciaları, ardından Soma, sonra Mecidiyeköy asansör faciası, birçok başka yerde iskele çökmesi ve iş kazasındaki malum sıralama utancı. Bu utançtan kurtulup insanların hayatlarına değer verilecekse önleyici tedbirler almak şarttır. Ölen işçiler için 77 milyon koro halinde ağlasa gidenler gelmeyecek, çocuklara baba bulunmayacaktır. Bu sebeple hukuk hukuk gibi, mahkeme mahkeme gibi, ceza ceza gibi, tazminat tazminat gibi, işveren adam gibi olmalı. Böylesi faciaların yaşandığı yerlerin işçilere, kazazede mirasçılarına devri dahil her şey düşünülebilmeli. Para hırsı bitmez vicdan ve insaf mahrumu vahşi kapitalizm müsveddesi patronlara verilen cezaların yarısı o ocakta işçi olarak çalışmak olmalıdır. Cezadan maksat ibrettir, caydırıcılığı temindir. Devlet kanun kor, işveren onu hilelerle aşarsa o kanun kâğıt üzerinde kalır. Patron, cüzdanını düşündüğünün onda biri miktarında da işçisini düşünebilmelidir. Vicdanlardaki facia bitmeden iş hayatındaki facialar bitmez.

Bu defa gerçekten son olmalı.

Bu elim kazayla derinden yaralandık. Tek teselli, ilk andan itibaren devletin Bakanları, Başbakanı, Cumhurbaşkanı ve bütün imkânlarıyla cinayetten farksız kazanın olduğu mahalle gitmiş olmalarıdır. Herhalde hatırlanacaktır. Marmara zelzelesinde hükümet Adapazarı'na bile gidememiş, telefon irtibatı dahi kuramamıştı.

31.10.2014

.Çankaya'dan Beştepe'ye

2014-10-30 01:00:00

A -

A +

Eğer, bundan yirmi sene evvel, "Çankaya bırakılarak Cumhurbaşkanlığı bir başka yere nakledilecek!" diye bir karar alınsaydı ortalık toz-duman olur, işgüzar savcılar durumdan vazife çıkartır, TV'de haber okunurken askerler de ekrandan rap rap geçerdi. Gerçi muhalefet yine aykırılık çıkarttı ama etkisi hiç hükmünde kaldı.

Bu hadise dahi, Türkiye'nin demokratik olgunluk noktasında nereden nereye geldiğini göstermeye yeter.

Cumhurbaşkanlığı Beştepe'ye nakledildi.

Başbakanlık da Çankaya'ya geçti.

Niye olmasındı?

İhtiyaç varsa tabiî ki yapılacaktı.

Fanilere kutsallık izafe etmek, köklü milletlerde değil, olsa olsa totem kabilelerinde olur. Nitekim devletin idare edildiği sarayların değişmesi, tarihte de tarihimizde de mevcuttur. Son misali de Devlet-i ali Osman'dır. Bursa ve Edirne Payitaht saraylarını saymazsak Devlet, 1453'ten 1856'ya kadar Topkapı Sarayı'ndan idare edildi. Sonra Dolmabahçe Sarayı dönemi başladı. Abdülhamid Han, Yıldız Sarayı'nı tercih etti.

Çankaya, Cumhuriyet döneminde rejimin adeta tefrik-i gayr-ı kabil bir unsuruydu. Yetse de yetmese de Cumhurbaşkanı orada kalacaktı. Buna rağmen Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Çankaya'nın Başbakanlık olarak kullanılmasını Beştepe'de Başbakanlık olarak inşa edilen binanın da Cumhurbaşkanlığı olmasını istedi.

Osmanlıda güzel bir tabir vardır:

Derki:

-Temsilde tasarruf olmaz!

Devlet başkanının unvanı, şah, padişah, sultan cumhurbaşkanı, başkan her ne olursa olsun; o makan, devletin zirve noktasıdır ve milletin itibarıdır. Devlet reisi "ben mütevazı bir insanım, son derecede sade giyer en basit evde oturur, en ucuz arabaya binerim" diyemez. Çünkü oraya gelen insanın hayatı bile -sanki- kamuya aittir.

Bu bakımdan görkemli bir binalar külliyesinin Devlet Sarayı olması yerinde bir karardır.

Bugünkü İstanbul Vilayet Binası, Tanzimat'tan sonra Sadaret yani Başvekalet yapıldı. Gülhane'ye bakan kapısının yüksekliğinden dolayı da "Bâb-ı âli" dendi. "Yüksek kapı" demek. Bab-ı âli, hem kapının boyuna işaret etmekteydi ve hem de -herhalde- "hâcet, ihtiyaç karşılayan kapı" anlamındaydı.

İdare, Ankara'ya göçünce Hükûmeti ifade için bir boşluk doğdu. O boşluk, düne kadar devam ediyordu. "Çankaya" denince Cumhurbaşkanı anlaşılıyor, fakat hükûmet remzle, sembolle ifade edilemiyordu. Dolayısıyla bugünden itibaren "Beştepe"den Cumhurbaşkanlığı, Çankaya'dan Başbakanlık anlaşılacaktır.

Şöyle bir itiraz yapanlar çıkabilir. "Beştepe'yi Başbakanlık kullansa ve Beştepe denince Başbakanlık anlaşılsa olmaz mıydı?" Olabilirdi. Fakat bu değişikliğin de devre dair bir anlamı var. 91 yıl zarfında vatandaş, ilk defa kendisi bizzat cumhurbaşkanını seçti. Cumhurun seçtiği Reis-i Cumhur, Büyük Türkiye'nin sarayında oturmalıydı. Aslına rücû eden Türkiye'de Beştepe, tepeden tırnağa değişimin adıdır.

.ÇOK KÜLTÜRLÜLÜĞE DÖNÜŞ

2014-10-27 01:00:00

A -

A +

"Yurtta sulh, cihanda sulh", "Bir Türk dünyaya bedeldir", "Ne mutlu Türk'üm diyene" gibi sloganların arkalarda kaldığı zamanlardayız. Onların bugün Mehmet Emin Yurdakul şiirleri kadar ağırlığı var.

Şu gerçek şimdi net olarak görülmekte ki son bir asırda devlet, kendi içine kapanmıştır. Herkes üstün ve herkes düşmandır. Böylece "Türk'ün Türk'ten gayrı dostu yoktur!" iddiası dillere yerleşmişti.

Çok kültürlü zenginliğin yerini alan hamaset döneminin ömrü, 50 yıldan biraz fazla sürdü. Son üç asır, iki asır ve bir asır, devlet hayatımızın sancılı, sarsıntılı üç ayrı parçasıdır. Dönemin devlet hayatıyla siyasi, sosyal, hukuki, iktisadi ve edebi hayatının aktörleriyle birlikte irdelenmesi gerekir.

"Yurtta sulh, cihanda sulh" temenniyi aşabilseydi, Musul ihtilafı, II. Dünya Harbi, Kore Harbi, 27 Mayıs, 12 Eylül, 28 Şubat Darbeleri, Kıbrıs Harekâtı, 1970-80'lerin Sol-Sağ Kavgaları, son 30 yılın Türk-Kürt kapışması olmazdı. Bir Türk, hakîkaten dünyaya bedel olsaydı Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti bakanı 1 milyon dolar için Lüksemburg denen kasaba devletin kapısında bekleme mecburiyetine düşmezdi. Ne mutlu Türk'üm diyene! sözü, elhamdülillah Müslümanım şükrüne inat ırka dayanan ve bölücülüğe davetiye çıkartan karşı iddiadır.

Üniversitelerimiz, araştırmacılarımız, müelliflerimiz olanca dikkatlerini son üç, iki ve bir asra vermelidir. Bu devirler yapılan ve yapılmayanıyla didik didik edilmelidir.

Selçuklu ve Osmanlı millet, mahalle, çarşı ve devlet hayatımız çok kültürlüdür. İki binin başlarından bu yana yeniden çoklu, çok kültürlü safhaya geçiş başlamıştır. Şu misali unutmamalı. Sultan Abdülhamid'in Okmeydanı'nda Bulgar teb'aya hastane yaptırdığı sene 1905'tir. Sona varmaya 20 sene varken bu hizmet verilebiliyordu. Şanlı zaferlerin kumandanları bazen Rum Mehmet Paşa'dır, bazen Abaza Hasan Paşa'dır vs. Ticarette gayrı müslim ekalliyet cevvaldi. Hrant Dink "İstanbul'da hemşehrilik şuurunu geliştirme" toplantımızın bir mensubuydu.

Son bir asrın nesilleri sloganlarla büyüdü. Sloganların dışına çıkanlar ya hapis ya kaçak hayatı yaşadılar. Şu gün olmuş anayasasını sivilleştiremeyen, kanunla şahıs koruyan tek ülkeyiz. İyi-kötü, kahraman-hain demek tahlil değildir. Kimin, neyin kimlerin Alman, İngiliz, siyon, Amerikan, Rus projesi olduğunun öğrenilmesi gerekir. Cumhuriyet dönemi esaslı şekilde bilinmediği gibi Tanzimat hiç bilinmemekte. Devrin sadrazamları İngiliz Said Paşa, Moskof Nedim Paşa lakaplıdır. Peki niye? Bu niyelerin çoğalması gerekir. Hem şüpheler ve hem niyeler çoğalacak ki sağlıklı çünküler ortaya çıkabilsin. Muhafazakâr denilen taraf, Mehmet Akif'i tartışmaya başladı. O'nu tartışmak elbette İstiklal Marşına halel getirmez. Ama şu şüpheyi dile getirmek de kimseye zarar vermez: Mehmet Akif, Sultan Abdülhamid Han hapse düştükten sonra O'na galiz mısralarla hakaret etmeseydi şiiri millî marş olarak kabul edilir miydi?

Yeni dönemde hapis ve silah tehdidi olmadan herkes fikrini söyleyebilmeli.

Unutmamalı biz, İslam âlemi son 3 asırda hiçbir keşfe imza atamadık, fikir ihraç edemedik. Çok kültürlülüğümüzü muhafaza edebilseydik bugün en namlı dünya markası yüksek teknoloji ürünleri bizim topraklarımızdan dünyaya yayılacaktı. Bizden gidenler yeni dünyada tutundular. Amerika'nın yaptığı Osmanlı devşirme nizamını modernleştirmektir.

Sloganlar, gölgesinden korkan ürkekleri, çok kültürlülük büyük insanları doğurur.

.TEFEKKÜR

2014-10-24 01:00:00

A -

A +

1920'lere kadar İslâm devletlerinin sayısı 10'u bulmuyordu. Ulu eksen, Devlet-i ali Osman'dı. Uzak Asya ülkelerine varıncaya kadar, Müslümanlar, Halife'ye bağlıydı. Bir selam-ı şâhânesi, halkı heyecana gark ediyordu. Bunu bugün bazıları zor anlayabilir. Papa'nın Katolik dünyadaki etkisini unutmamalı. Keza uzaklardaki Avustralya'nın, Atlantik ötesindeki Kanada'nın İngiliz Kraliçesine bağlı olduğunu da unutmamalı.

Şarki Türkistan'dan Malezya, Endonezya ve Hindistan'a kadar Müslümanlar, Halifeye bağlı idiler. Osmanlı Hükümdarları, Türklerin Hakanı, teb'anın Padişahı, Müslümanların Halifesiydi. Hilafet müessesesi, Hazreti Ebu Bekir'den 1924'e kadar bilâ fasıla devam etmiştir.

I. Dünya Harbi'nde İngilizler, asırlaradır projelendirdikleri, hayaliyle yatıp-kalktıkları fikirleri hayata geçirme fırsatını yakaladılar. Bölgemizi işgal ettiler, talan ettiler ve darmadağınık ettiler. Görünen sebeb petroldür. Hedef, Osmanlı devleti ve bu devletin İslam dünyasındaki nüfuzunu, Hilafeti yok etmekti. Asıl ve derin sebepse İslam düşmanlığıdır. Bundan dolayı Türkleri Anadolu'ya ve güdük ideolojilere mahkûm ettiler. Kanunlarını kabul ettirdiler. Hilafeti rafa kaldırttılar. Orta Doğu dedikleri Osmanlı mülkünü aşiret devletlerine böldüler. Her birinin başına o milletin içinden fakat aslında kendi adamları olan parlatılmış isimleri getirdiler.

Bir asra yakın bir zamandır İslam âlemi darmadağınıktır. Tesbihin ipi kopmuş, taneleri savrulmuş, imamesi gözden kaybolmuştur.

İslam âlemi deniyor, diyoruz; İslam dünyası da demekteyiz.

Fakat gerçekte böyle bir âlem, böyle bir dünya var mı?

Zahire bakılırsa evet. 60'a yakın devlet mevcut. Hatta bunlardan bazıları İslam devleti, İslam Cumhuriyeti gibi adlar da almış. Gerçekte ise İslam âlemi lafta. Zira petrol ve para şımarığı idarecileri Batıya zebun, hayran ve esirdir.

1976/77'lerde Türkiye gazetesinden yine bu sütunda "İslam Birleşmiş Milletler Teşkilatı"nın kurulmasını teklif etmiştik. Kurulsaydı, bugün BM, ya hukuk ve adalet duyguları, keyfi işleyen 5 devletin insafına terk edilmemiş olur veya mevcut yapısıyla BM diye bir çadır tiyatrosu kalmazdı. İBM kurulmadı. Ama İKT/İslam Konferansı Teşkilatı kuruldu. Aslında O'nu anlatmaya lüzum yok. Hiçbir dönemde İslam dünyasındaki hiçbir netameli konuya dair hiçbir teklif ve düşüncesi olmadı.

Şu gün Suriye, Irak, Filistin, Doğu Türkistan kaynarken, Kırımlılar sancılıyken, IŞİD diye bir örgüt çıkıp İslam imajına gölge düşürürken yeni adıyla İİT adlı mevzubahis teşkilat silinip yok oldu.

Düvel-i Muazzamadan/Büyük devletlerden karşılıksız fayda beklemek, abesle iştigal olur. BM, AB, ve NATO bunlarındır. İslam âlemini kıtasına, bölgesine ve rejimine göre 3. sınıf, 5. sınıf diye sınıflara ayırırlar. İİT gibi teşkilatlar da İslam çukulatasıyla kaplanmış batılı şekerlerdir. İslam coğrafyasındaki devletlerse batılı merkezlerin yönetimindedir.

Bu oyunu bozan Türkiye'dir. Türkiye, bugün Sultan ve Halife fiilen işbaşındaymış gibi yeryüzündeki Müslümanların dertleriyle dertlidir. Onlara kol kanat germekte, yalnızlıklarına çareler bulmaktadır. Bu yüzden terör örgütleriyle yolumuz kesilmek istenmekte.

Bu doğruları her aidiyetten vatandaşımızın görmesi gerekir.

İslam âlemi henüz kendini dürüstçe hesaba çekecek günde değil.

.Bürokratik devrim

2014-10-23 01:00:00

A -

A +

Devletin "siyâsî irade" ve "bürokrasi" diye iki esas unsuru vardır. Siyasi irade, karar merciidir; seçimden seçime değişir. Memurîn sınıfı/bürokrasi ise mesleğe intisaptan emekliliğe kadar devam eder. Bürokratlardan bazıları, devletin işlemesine veya işlememesine dair çare ve hile ne varsa gayet iyi bilirler. Son yüz yılda en fazla şikâyet neye dair olmuştur? Diye bir araştırma yapılsa birinci sırayı bürokrasinin alacağı kesindir. "Bugün git, yarın gel!" tarzı işkencelerden, hantal devlet gerçeğine kadar bütün şikâyetlerin sebebi bürokrasidir. Her teferruata giren devlet, sonunda bir kısım çıkarcı memurlara rüşvet, engelleme ve vatandaşa eziyet kapısı olmuştur. İktidarlarla şişmiş, iş kapısı hantal bürokratik devlet manzarasından ilkin Turgut Özal reformlarıyla kurtulmaya başladık.

Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun açıkladığı ve "devrim" denmeye layık yenilikler bize Özal reformlarını hatırlattı:

Ehliyet ve pasaport nüfus müdürlüğünden alınacak. Doğumdan ölüme medeni hali alakadar eden muameleler e-devletten yapılacak, bir dilekçeyle soy ismi değiştirilebilecek, uyuşturucu satıcılarıyla yüzlerini maskeyle gizleyenler terör suçundan yargılanacak, İçişleri bakanlığı yeniden yapılandırılacak, emniyet genel müdürlüğü güçlendirilecek, Jandarma ve sahil güvenlik içişleri bakanlığına bağlanacak, internet suçları hayatta işlenen suçlar gibi ceza görecek, üst ve araç arama zorlaştırılacak vs.

Bunlardan bir hususa itirazımız var:

Jandarmanın topyekun lağvı gerekir. Büyük şehirlerde köylere kadar her yer mahalle olmuştur. Buralar artık polis sahasıdır. Jandarma yerine Kır Polisi kurulabilir. Tamamen profesyonel olmalı. Mevcut teklif, çift başlı bir netice doğurur. Belli rütbeye kadar içişleri, oradan yukarısına YAŞ bakacak deniyor. Bu sıkıntılara yol açar.

Bir de teklifimiz var:

İçişleri bakanlığı yeniden yapılandırılacağına göre o şunları da düşünmeli. Merkez valiliği insan kaynağı israfıdır. 81 Vilayette 81 vali mevcut. Buna karşılık bu sayıya yakın miktarda da merkez valisi bulunmakta. Faraza bir yıl valilik yapan bir meslek mensubu 11 yıl bekliyorki sıra kendisine gelsin. Büyük şehirlerde kaymakamlar da değerlendirilemiyor.

Bu husuta iki teklifimiz var:

1.Valilikle belediye başkanlığı ve kaymakamlıkla belediye başkanlığı birleştirilerek seçilmeleri yoluna gitmeli. Vali, kaymakam gibi yeni bir isim verilebilir. Bölünme kaygısı yüzünden bu güne kadar adım atılmaması bir fayda temin etmemiştir.

2. Şayet Vali-Belediye Başkanı, Kaymakam-Belediye başkanı bütünleşmesine gidip seçim esası getirilmeyecekse o zaman valilik sözleşmeli bir makam olmalı. Devlet uygun gördüğü kimseyle 5 yıl süreyle mukavele yaparak en yüksek devlet memuru maaşıyla vali tayin etmeli. Beş yıl sonra isterse sözleşme yenilenmeli. Sözleşmesi yenilenmeyen kendi işine, mesleğine dönmeli. Kaymakamlar 3 ilçenin birden kaymakamı olmalı. Belki o ilçeler birleştirilmeli.

Yukarıdaki yenilikler hayata geçtiğinde muhtarlık da lüzumsuz hale gelecektir. İdari reform yapılacak alanlardan biri de askeriyedir. Askerikte de tamamen profesyonelliğe gidilmesi gerekmekte.

.Çözüm kelimeleri

2014-10-22 01:00:00

A -

A +

Bir teze göre Kürtler, Türkler Malazgirt'le beraber Anadolu topraklarına adım attıklarında burada mevcutlardı. Bir başka teze göreyse Türkler de zaten bir Türk koludur, hep beraber geldik. Bunların hangisi doğru olursa olsun iki gerçek değişmemektedir:

Biri, Kürtlerin hatta belki Türkler ve diğer Müslüman Osmanlı kavimlerinden de öte Hilafet Makamına ve Padişaha bağlılık ve hürmetleriydi. Ermeniler için sarf edilen "Millet-i Sâdıka" tabiri malumdur. Elhak yakın tarihe kadar bu doğruydu. Fakat belki ondan da daha doğru olan Kürtlerin sadakatidir. Bilhassa Şafiî Kürtler, hem samimi Müslüman ve hem samimi devlet bağlılarıydı. Bugün bile devlet, Kürtlerle irtibat kurabiliyorsa ve bu kadar emperyal teşebbüs ve teröre rağmen bir parçalanma olmadıysa bunda Sünniliğin Şafii itikad kolundaki aziz kardeşlerimizin yüksek payı vardır.

Rejimin üzerinden 91 yıl geçtiğine göre her şey hiçbir endişeye lüzum kalmadan dile getirilmeli. Şu kadarcık malumattan bile çıkmakta olan doğru şudur. Bölünmenin yolunu, ortak mânevi harç hükmündeki Hilafet Makamını mer'iyetten/yürürlükten kaldırmakla bizzat rejimin kendisi açmıştır. Evvela bunun itiraf edilmesi, sistemin, rejimin nefs muhasebesi yapması gerekir.

Diğer gerçekse varılan noktadaki düşündürücü manzaradır. Kürtler, devlet memleket bağlısı olan dindar ve muhafazakâr olanlar, muhtariyet/otonomi, daha ileri gidip bölünme isteyenler, büyük Kürdistan peşinde olanlar, Kandil'dekiler, Avrupa'dakiler vs. şeklinde birçok kısma ayrılmıştır.

Barış Süreci, İttihad ve Terakki'nin daha doğrusu Türkçülük cereyanının ortaya çıkmasıyla başlayan, Cumhuriyet uygulamaları, İstiklal Mahkemeleri vs. ile hızlanan, PKK ile alevlenen ve dışarıdan körüklenen böylesine dallı budaklı bir devâsâ problemi halletmek gibi bir zorluk karşısındadır.

Zorluğu yenebilmek için her şey konuşulabilmeli, her şey dile gelebilmeli. Fani sistemlerde hiçbir şey tabu ve değişmez olamaz.

Düne kadar Kürt varlığı yok sayılırken bugün "Türkiye, Kürtlerin de devletidir!" denmesi büyük ilerlemedir. Fakat Kürt de kalkıp "benim devletimse niye sadece senin adını taşıyor" derse ne denecektir?

Başbakan Ahmet Davutoğlu'nun, Türkiye, Kürtlerin de devletidir. Sadece Kürtleri değil, her alt aidiyeti kastederek bizler birbirimize Vatandaşlık ve Tarihdaşlık bağlarıyla bağlıyız demesi, aydınlığa yönlendiren bir duruştur. Ancak orada kalınamaz, eksikler vardır.

Çözüm Kelimeleri şunlardır:

1-Vatandaşlık

2-Dindaşlık

3-Tarihdaşlık

4-Kültürdaşlık

Vatandaşlık, aynı zamanda ülkedaşlık demektir. Anayasa ve kanunlar önünde eşit hak ve mükellefiyetlere sahip olmayı ihtiva eder. Dindaşlık, İslam din kardeşliği demektir. Kelime-i şahadet getiren herkesi kucaklar. Tarihdaşlık, Müslim ve gayrı Müslim, tarihten bu tarafa bu toprakları paylaşan herkesin ortak mazi birlik ve zenginliğidir. Kültürdaşlık, daha ziyade gayrı Müslim vatandaşlarımızla alakalıdır. Bu unsurla din ve milliyet ayniyetimiz yoktur ama aynı içtimai hayatın asırlardan süzülüp gelmiş muhkem bir kültür üslubu vardır.

Unutmamalı ki Abdülkerim Satuk Buğra Han'dan bu yana geçmiş bütün Türk devletleri, İslam devlet nizamı muhatabı olan yeni nüfuslara şunu sordu:

-Müslim misin, gayrı Müslim misin?

Müslümanım diyene hukukun şudur, dedi, Müslüman değilim diyene senin hukukun da şudur dedi. Her teb'a hukukla idare edildi. Hukukunun çiğnendiğine inanan herkes mahkemeye gidebildi. O halde tarihdaşlığın adının konması icap eder. Diller yeniden üst kavramlara "ümmet" ve İslam Milleti kelimelerine alışmalı. Bu bir ideolojik tavır değil, tesbit ve tarihten alınacak derstir.

Keza bütün devletlerimizin kendi adları vardır. Üst kimlikse Devlet-i Ebed Müddettir. Devlet-i Ebed Müddet, Cumhurbaşkanlığı armasında mânâsını bulur. Onu birleştirici bir değer olarak gündeme taşımalıyız.

Tefekkür, Barış Sürecinin de olmazsa olmazıdır.

.BİLGE REİS'E RAHMET, BİLGE BAŞBAKAN'A MUVAFFAKİYET!

2014-10-20 01:00:00

A -

A +

Daha evvel de işaret etmiştik; Ahmet Davutoğlu, irticâlen konuşurken de fikir inşâ etme kabiliyetine sahiptir. Bu cephesiyle O'na "Bilge Başbakan" denebilir.

Türkiye Başbakanı, kalem ve kelâm sahibidir. Öncekiler gibi Selçuklu Sultanları ve Osmanlı Padişahları, kısm-ı âzâmisiyle eli -aynı zamanda- kalem tutan şahsiyetlerdi. Bu hünerin cumhuriyet devri ricâl-i devletinde kurumuş olması, tahkiki mucip bir husustur. O gelenek Başbakan Davutoğlu'yla yeniden hayat bulmuş olmakta. İnşallah bundan böyle inkıtaa uğramadan devam eder.

"Bilge/hakîm" sıfatı daha evvel Bosna'nın efsane ismi Aliya İzzet Begoviç'e verilmişti. Biz, Müslüman bir milletin başında bulunmakla merhuma "Bilge Kral" değil, "Bilge Reis" demekteyiz. On birinci vefât sene-i devriyesinde Bilge Reis'i rahmetle yâd ediyoruz. O'nun Bosna'yı ve Bosna dâvâsını emanet ettiği isim, muhterem Recep Tayyip Erdoğan'ın takipçisi olmakla aynı zamanda Aliya İzzet Begoviç'in emanetini de sırtlamış olan Bilge Başbakan, aziz dost Ahmet Davutoğlu'na da yüz akı nice hizmetler dileriz.

Kimse şüphede olmasın; vazifeye geldiği günden bugüne kadarki karnesi de isbat etti ki Ahmet Davutoğlu isabetli bir seçimdir. Zaten Recep Tayyip Erdoğan'ın mümeyyiz vasıflarından biri, insan seçme kabiliyetidir. Sn. Davutoğlu, yetişme tarzı, müktesebatı, aile hayatı, imzasını taşıyan işler itibariyle yerinde bir isimdir. İlk dışişleri bakanı olduğunda hakkında şöyle yazmıştık: "Tanzimat'tan bu yana en mühim üç hariciye vekilinden biridir..." Kayda giren bu ifade tarih önünde bir riskti. Ama zaman bizi teyid etti. İtiraf etmeliyiz ki o gün aslında "birinci isimdir" diyecektik fakat incinenler olur diye demedik.

Bir Başbakanın muvaffak olması, yalnızca onun şahsının ve iktidarının muvaffakiyeti değildir. Onlarla beraber ve onlardan önce temsil ettiği milletin ve ona bakan iklimin yani ümmetin de muvaffakiyetidir. Şüphesiz ki öyle; kısa bir kopukluktan sonra işlerimizi şimdi yeniden ümmet ölçekli tefekkür etme mevsimindeyiz.

Barış Süreci'nden yana da kimse tasalanmasın. Çıkmış ve çıkartılacak bütün zorluk ve fitnelere rağmen akl-ı selîm galib gelecek, sulh sahiline varılacaktır. Bu toprakların insanları Recep Tayyip Erdoğan'a güvendikleri için O'nun Başbakanına da inanmaktalar. Başbakanın göğsünü gere gere "Kürtlerin devleti, Türkiye Cumhuriyetidir!!!" sözü bir siyaset bilgesinin fevkalâde kucaklayıcı tesbitidir. "Barış sürecinin iki unsuru vardır; biri vatandaşlık, diğeri tarihdaşlıktır" cümlesi de daha bir açılıp izah edilmeyi gerektirir diğer hakîmane sözlerdir...

"Bilge" diyerek Türkçe çeşni katılan "hakîm" âlim, mütefekkir anlamındadır. Allahü teâlanın 99 güzel isminden, Esmâ-i hüsnâdandır. Yargıç kelimesiyle mevkıî sarsılmak istenen hâkimle alâkası yoktur.

Bir fikre dîbâce cümlesinden olarak "Bilge Reis'e rahmet; Bilge Başbakan'a muvaffakiyet" diyoruz.

.Türkiye, fiilen başkanlık dönemine girmiştir

2014-10-16 01:00:00

A -

A +

Turgut Özal, Başbakan olup da o müthiş reformları arka arkaya gerçekleştirince bir kısım aydınlar hangi dünya görüşünde olursa olsun derhal bu yeniliklerin yanında yer aldılar. Kendini aydın zanneden bazı kimselerse, olanları anlamaya çapları yetmediği için muhalefetten öte husumet gösterdiler. Müstakbel Gnkur. Bşk'nı hulyasındaki bir teğmen, Başbakan'a "alışamadık" diye telgraf çekti.. Bu söz, bazıları için mal bulmuş mağribi gibi oldu. Merhum Özal ise gevrek gevrek gülerek "alışacaksınız, alışacaksınız" diyordu.

Tabiîki alıştılar. Köprülerin altından çok sular aktı. O devrim mahiyetindeki yenilikler, hayata geçerken gericiliğin en âlâsını yapanlar, daha sonra reformların getirdiği nimetlerden ilk önce faydalandılar.

Halkın tesciliyle "dindar, sivil ve demokrat" Turgut Özal'a ağza alınmaz, kaleme sığmaz, vicdan kabul etmez öfkelerle saldıranlar, şimdi, dün muhafaza etmeye çalıştıkları düzene götürülmeye çalışılsa bunu hiç biri istemeyecektir.

Turgut Özal, zihinlerde, pazar ekonomisinde, bürokraside vs inkılaplar yaptı. Vatandaşı gümrük kapılarımız arasında mahkum kalmış olmaktan kurtardı. Bu gelişmeler, o günlerde yetişme çağında olan bugünkü iktidar kadrolarını derinden etkiledi. Özal fikriyatından en fazla istifade eden isimlerden biri Recep Tayyip Erdoğan'dır.

Merhum Turgut Özal, bugün hayatta ve iş başında olsaydı, sn Tayyip Erdoğan'ın yaptıklarından başka bir şey yapmayacaktı. Nitekim dün Turgut Özal'a ne yapılıyor idiyse bugün aynıları sn Tayyip Erdoğan'a yapılmakta. Çünkü bir kısım kimseler, Tek Parti diktasının devamcısı, Tayyip Erdoğan ve ekibi de Turgut Özal devrimciliğinin devamıdır. Devrimciler kalıba, şekle, statükoya bağlı kalmazlar. Hadiselerin peşine takılmazlar. Öncüdürler, kendileri yaptıklarıyla gündemi tayin ederler.

Bugün Türkiye'de parlamenter sistem mevcut. Doğrusu o da değil. Zira senato yok. Parlamenter sistem mevcut; fakat aynı zamanda yamalı ve özürlü bir anayasa var. Diğer taraftan Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın Türkiye ufkuna koyduğu ve hakikat olması için için mücadele verdiği bir Başkanlık Sistemi projesi bulunmakta. Anayasa değiştirilemediği için bu sisteme geçilemedi. Ümitler, 2015 genel seçimlerinde. Ama o zaman da nasıl bir netice çıkacak şimdiden belli değil.

Şu varki Türkiye, Başkanlık Sistemiyle idare edilme ihtiyacında. Safralarından kurtulmuş, hızlı bir devlet yapısı gerekli. Öyle ise şartlara razı olup dünde mi kalmalı, hadiseye el mi koymalı?

Recep Tayyip Erdoğan, tıpkı Halil Turgut Özal gibi hadiselerin önünde gitmeyi tercih etmekte. 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçiminden sonra Başbakanını tayin etmiş, kendisi de fiilen Başkanlık yapmaya başlamıştır. O Başkanlık yaparken bazıları anayasa ihlalinden söz etmekte, bazıları ağır imalarla içtiği andı hatırlatmakta, bazıları, huysuzluk yapmaktalar.

Kim ne derse desin, ne yazarsa yazsın, nasıl öfklenirse öfkelensinler; bir gün onlar da alışacaklar! On sene sonra bu kin güden muhalifler de bugünlere gelmek istemeyecekler.

Mühim olan Türkiye'nin bölge ile birlikte kalkınmasıdır.

Kabul edelim ki yazılı bir anayasamız yok.

Kabul edelim ki teamül, Cumhurbaşkanına millet ve devlet menfaatine faydalı gördüğü bir idare tarzını tercih etme salahiyetini kendisine tanımıştır.

İşte bugün o vardır.

Eğer, bu fiili devrim devam etmezse İç Barış da olmaz, 2023, 10. Büyük ekonomi, 2071 de olmaz. Başkan Başbakanıyla işleri paylaşmış aslanlar gibi götürmekteler. Dün Başbakan Tayyip Erdoğan'la Cumhurbaşkanı Abdullah Gül arasında nifak çıkartmaya uğraşanlar bugün de Erdoğan-Davutoğlu ihtilafı düşleri görmekteler.

Herkes çapı kadar eser verir!

Başkan, yükü omuzlamış götürmekte...

Durmak yok; yola devam!!!

Maksat, vasıtadan değerlidir.

.Kadir ağabeye taziye

2014-10-13 01:00:00

A -

A +

İstanbul Hukuk Fakültesinde talebeyken aynı zamanda MTTB'ye gider, Kitap Kulübü'nün dâvet ettiği fikir adamlarını dinlerdik. İlk defa burada gördüğümüz Kadir Mısıroğlu, İstanbul'a gelmeden "Lozan Zafer mi, Hezimet mi?" adındaki büyük eseriyle tanıdığımız bir imzaydı. Yakışıklı, hitabet kabiliyeti ve asabiyet-i diniyyesi yüksek bir konuşmacıydı. İslamiyet'ten, Osmanlıdan, Türkçe'den ve milliyetimizden zerrece taviz vermezdi. Hukukçuydu. Fakat hukuk mesleğine değil fikir hayatına intisap etmiş, tarihte derinleşmişti. Erken yaştan bugünlere kadar kalemi ve kelamıyla araştırmaya dayanan, ezber bozucu çok sayıda kıymetli eserler telif etmiş, çok sayıda konferanslar vermiş, Rıza Nur'un çok ses getiren "Hayat ve Hatıratım" adlı üç cildlik hatıralarını neşretmiştir.

1970-71'lerde Milli Türk Talebe Birliği'nde kendisini pürdikkat dinlerdik. Resmî tarihin yalanlarını tek tek gözler önüne sererdi. Hiçbir zaman ve mekânda sözünü dudaktan, gözünü budaktan sakınmadı.

Üniversite yıllarımız, Türkiye'nin felaket günleriydi. Anarşi tırmandı, 12 Mart 1971 Muhtırası verildi. Süleyman Demirel hükümeti çekilmek zorunda kaldı. İliklerine kadar CHP'li olan Nihat Erim istifa ettirilerek bir günde tarafsız yapıldı. Atilla Karaosmanoğlu, Dünya Bankasından getirilip yeddi emin gibi başbakan yardımcısı yapıldı. Örfi idare/sıkıyönetim ilan edilmişti. Eskişehir Sıkıyönetim Komutanı İrfan Özaydınlı'ydı. Katı Kemalist, katı CHP'li, katı laikçiydi. Sıkıyönetim bölgelerinde askerî mahkemeler kurulmuş, asker olmayan kimseler hakkında askerî olmayan fiillerinden dolayı yargılama yapılıyordu. Fakat vahamet bu kadarla kalmadı. İrfan Özaydınlı, dağa adam kaldırırcasına başka yargı bölgesinden insan kaçırıp emrindeki mahkemeye çıkarttı.

Bütün hukuk sistemlerinde tabiî hukuk ve kaza bölgesi yahut yargı çevresi denen bir mefhum vardır. Zanlı, itham edildiği fiilin işlendiği yerdeki mahkemede hakim önüne çıkartılır. Fakat İrfan Özaydınlı zorbalığı, bu hukuk umdesini hiçe sayarak İstanbul'a gönderdiği inzibatlarıyla Kadir Mısıroğlu'nu Eskişehir'e kaçırmıştı. Kadir ağabey, nasıl işkencelere maruz kaldığını, neler çektiğini serbest bırakıldığında Vilayet Handaki Sebil Yayınevi'nde bize anlatmıştı. Hayatını kurtarmak için yurt dışına çıkmak zorunda kaldı. Vatandaşlıktan ihraç edildi. Çok sevdiği ve hayatı ve hürriyeti pahasına haklarını müdafaa ettiği Hanedan'la aynı akıbete uğramıştı. Vatan hasretiyle uzun seneler Fransa ve Almanya gibi memleketlerde ikamet mecburiyetinde kaldı. Fakat hiçbir zaman ve hiçbir şart altında hizmetten geri durmadı. Şimdi merhum olan Ahmet Ünal Yükler ağabey anlatmıştı. "Fransa'ya gidecektim. Hocam Hüseyin Hilmi Işık Beyi ziyaret ederek arz ve dua istedim. Bana dediler ki: Fransa'da Kadir Mısıroğlu'na da git. O, bir mücahiddir."

Kadir ağabey, bir abide şahsiyettir. Bugünkü devlet kadroları ve nesillerin üzerinde yetişme hakları vardır. Son senelerde ekranlarda 40 sene önceki aynı celalet ve aşkla hakikatleri dile getirip, milyonları gerçeklerden haberdar ediyor.

Üstadın ancak hacimli bir kitapla anlatılacak çile ve imtihanlarla dolu bir ömrü var. Allahu âlem indi ilahide derecesinin daha da yükselmesi murat edilmiş ki kader, dağına göre kar yağdırdı.

Kadir Mısıroğlu, oğlu Mehmet Selman'ı kaybetti. Evlat acısı, muhakkak ki acıların en çetini. Ama eminiz ki kavi îmân ve tam teslimiyet sahibi o güzel Müslüman, sabrıyla bu imtihanı da vermiştir.

Allahü teâlâdan kardeşimize rahmet, ana-babasıyla, aile ve sevenlerine başsağlığı ve Kadir ağabeye bütün projelerini eda edebileceği sıhhat dolu çok seneler diliyoruz.

.Sokağın arka yüzü

2014-10-10 01:00:00

A -

A +

Kamuoyunda PKK denince yekpâre bir yapı anlaşılıyor. Halbuki son yaşananlar da onu göstermekte ki adı geçen örgütte farklı fikirler var. Farklı fikirde olanlar, kendi içinde yer kapma mücadelesindeler. Hem liderlik ve hem de varlık sürtüşmesi mevzubahis. Bazı şehirleri çılgınca yakıp-yıkan öfkenin arkasındaki sebeplerden biri bu saklı gerçektir.

"PKK" dendiğinde İmralı, Dağ, Parti ve Avrupa diye dört nokta biliniyor. Bunlarla beraber Barış Süreci başladı. İçlerinde taban hakimiyeti en güçlü olan İmralı yani Abdullah Öcalan'dır. Bu isim, çeyrek asır Türkiye dışında kaldı. 15 yıldan beri de bir adada mahkûm. Bu 40 yıla rağmen kitlesi üzerindeki nüfuzu tamdır. Türkiye ve bölge gerçeklerini diğer unsurlardan daha iyi okuduğu inkâr edilemez. Geçen yıllar, kendisine yığınla tecrübe kazandırmıştır. Bu sebeple Ankara'yla ahenk içinde çalışarak Barış Süreci'nin devam edip kalıcı hâle dönüşmesi için ağırlığını koymakta. Bu durumun en fazla Kandil'dekileri, silahlı mücadele taraftarlarını rahatsız ettiği görülüyor. Onlar, çok kere devre dışı kalmaktalar. Bundan dolayı arada bir çıkan mevzii anarşik hadiseler tezgâhlamakta. Hâl böyle olunca şu manzara da kaçınılmazdır. HDP de değişik fikirdeki insanlardan meydana gelmektedir. Bazıları kendilerini İmralı'ya yakın hissederken, bazılarının Dağa yakın hissetmesi mümkündür.

Kürt tabandan gelecek tepkiden korkulduğu için bugün seslendirilemezse bile Barış, ileride Süreç olmaktan çıkıp kalıcı bir şekilde yerine oturduğunda bazı Kürtçülerin Abdullah Öcalan'ı "dâvâyı sattın!" diyerek ihanetle itham etmeleri beklenebilir. Aslında birkaç gündür yaşananlar bu ithamın gölgeli bir tezahürüdür.

Sokak ve meydanlarda taşkınlık, kan dökme ve anarşiyle inisiyatif kapma mücadelesi veriliyor. Bu "ben yoksam her şey mubah" mücadelesi, Türklerle Kürtler arasında değil, Kürt öncü kadroları arasında cereyan etmekte. Öteden beri Öcalan peşinde giden Kürt taban kitlesi, büyük ekseriyetiyle yine aynı çizgideyken Kürt okur-yazar kadrolardan bir kısmı, dile getirmeseler de Öcalan'ın kendini kurtarmak uğruna dâvâyı peşkeş çektiğini düşünmekteler.

Bu yüzden Kobanî bahanedir. Zaten Türkiye, Kobanî için çok şey yaptı, yapacaktır ve yapması da şarttır. Ama; PKK güdümündeki PYD'ye elbette silah veremezdi.

Hakikat böyle olunca Ankara noktasından da bir kördüğüm ortaya çıkmakta.

Ankara, düşük yoğunluklu ve bölgeli iç savaşı bitirirken muhatabı belki kısmen Parti, Dağ ve Avrupa'dır. Fakat esas muhatap Abdullah Öcalan'dır. Ankara için HDP'ye oy veren Kürt kitleye ulaşmak HDP üzerinden değil Abdullah Öcalan üzerinden daha kolay ve tesirli olmakta.

Taban kitleye sorumsuzca "sokağa çıkın" çağrısı yapıp onlara hakim olamayan HDP'ye hesap sorup yeniden şekillendirecek olan Öcalan'dır. Barış Süreci, Öcalan'ın Ankara karşısında zikzak yapmayan tavrıyla devam etmesinin önünde bir engel görünmüyor. Sokak maksadına erişememiştir. Öyle ise Abdullah Öcalan'ı aşarak liderliklerini isbat edemeyenlerin emperyal devletlerle iş birliği içinde olmaları şaşırtmasın. Bizim için terör olan, onlar için ideolojik varlığı sürdürme aracıdır.

Ankara yarın, kendine zorluk çıkartan, amme mülkünü yakıp, canlara kıyanların arkasındakilere dönüp "sizin vasıtanızla dolaylı şekilde konuşacağıma muhatabımı karşıma alır doğrudan konuşurum!" diyebilir. Şunu teslim etmeli ki bazıları, Berlin ve Londra'ya yakınken Öcalan Ankara'ya yakındır. Son olaylarda Abdullah Öcalan ve Türkiye muhalifleri kendi ayaklarına sıktılar.

Terör, kaybetmiştir.

.Tezkere

2014-10-03 01:00:00

A -

A +

Hükümet, AK Parti ve MHP'nin destekleriyle Meclis'ten geçen geniş yetkilere haiz bir tezkereye sahip oldu. Gönül isterdi ki diğer muhalefet partileri de tenkitlerini yapsın, fakat tezkereye evet desinlerdi. Hadise, bir millî beka ve menfaat meselesidir.

Tezkerenin geniş yetkili olmasından kaygı duymak yersizdir. Bölge, çok sıcak. Büyük devletler, bölge üzerinde oynamakta. Terör örgütleri taşeron olarak kullanılıyor. Her ân her şeyin patlak vermesi mümkün. Sınırlı bir tezkere elde olsaydı, beklenmedik zuhurata karşı hükümetin eli-kolu bağlı kalabilirdi. Geniş yetkili bir tezkerenin muhatap taraflarda caydırıcı veya etkili olacağı kesindir.

Şimdi tezkere çıktıktan sonra merak edilen soru ne yapılacağıdır. Türk Hükümeti, elindeki bu tezkereyle ne yapacak?

Hadise, Arap Baharı'nın Suriye'ye sıçraması üzerine dikta zulmünden kurtulmak isteyen halkın sokaklara dökülüp gösterilere başlaması üzerine Beşar Esad rejiminin göstericileri kitleler hâlinde katletmesine dayanmakta. Bu katliamlar üzerine muhalif kuvvetler meydana geldi. Siyasi muhalifler ve Hür Suriye Ordusu teşkil edildi. O günkü hesaplara göre Esad, birkaç ay içinde gidecekti. Fakat Avrupa ve Amerika, gelişmelere seyirci kalırken Çin ve Rusya BM nezdinde İran da fiilen Suriye'nin yanında yer aldı. Ülkesini yakıp-yıkan Esad, çekilmek bir yana, sağladığı bu dış desteklerden başka El Kaide bakiyelerini keşfetti. 5-6 bin kişilik selefi grup, birden palazlandı. Önce Suriye'de sonra Irakta kendini gösterdi. Tekrar Suriye'ye döndü.. IŞİD denen bu teröristlerin varlığı bugün de muammadır. IŞİD'i Baasçıların tek başına desteklediği şüphelidir. Tek başına olsaydı IŞİD niçin PYD ile vuruşsun? Suriye-İsrail iş birliği göz ardı edilemez. Türkiye'nin büyümesinden rahatsız olan her kim varsa onlar bu örgütün arkasındadır

Yangının her ân ülkemize sıçraması mümkün. Sınırlarımıza yapılacak bir saldırı ondan da kolayı Süleyman Şah Türbesine vaki olacak bir taarruz, bizi hadisenin parçası yapar. Diğer taraftan iki milyona yakın Suriyeli mülteci ülkemize sığınmıştır.

Bütün bunlar yaşandıktan sonra ABD çok geç kalmış olarak koalisyon kurulmasını teklif etti. Irak'ta rehinlerimiz varken koalisyona dahil olmamız mümkün değildi. Şimdi o şartlar masaya yatırılabilir. Tezkere, bütün bunlardan sonra alındı. Irak'a, Suriye'ye girme yetkisi verdiği gibi her terör örgütüyle mücadeleye de imkân tanımakta. O zaman şu sorular sorulabilir:

-Türkiye kara ve hava harekâtına katılacak mı?

-Sadece insani yardım mı yapacak?

-Yabancı asker İncirlik ve Erhaç'la mı sınırlı kalacak?

-Güvenli bölgeyi tek başına kalsa da yapacak mı?

-NATO'yu harekete geçirecek mi?

Şimdilik ağırlıklı fikir Mardin'in güneyinden Hatay'a kadar 870 km'lik yer yer 50 km derinliğe kadar uzayabilecek, Süleyman Şah Türbesini de içine alacak bir güvenli bölge kurulması. O zaman da sorular gelmekte? Bu bölgeyi Batı destekler mi? Desteklemezse engel çıkartır mı? Çünkü mevcut ve gelecek mültecileri oraya taşımayı düşünüyoruz. Hiç pürüzsüz bunun yapılabildiğini farz edelim; o zaman ne olur? Bu bölge Türkiye'nin garantörlüğünde hayat alanı hâline mi gelir? Yoksa bu şeridi zamanla Türkiye'nin Orta Doğu'ya açılmasını kesen bir duvar hâline getirmek isteyecek Türkiye düşmanlarına bir fırsat mı verilmiş olur?

Çok karışık problemlerle bir bayrama giriyoruz.

Tesellimiz o ki devlet bütün unsurlarıyla saat gibi çalışmakta.

Yönetenler, heyecanlarıyla değil aklıselimleriyle hareket ediyor.

Dileriz ki kurban kanı, insan kanının akmasına mani olsun.

Bayramınız mübarek olsun.

.Bu meclis, gelecek meclisle bayrak değişimi yapacak

2014-10-02 01:00:00

A -

A +

Sn Recep Tayyip Erdoğan, dün itibariyle 24. Dönem, 5. Kanun Yapma Yılına giren TBMM'nin açılışını yaptı. 138 Sene evvel, 1876'da ilk meclisimiz Meclis-i Meb'usan'ı da Sultan II.Abdülhamid Han açmıştı.

138 yıllık bir demokrasi tarihimiz var.

Demokratik hayatımız meşruti demokrasiyle başlanmış, sonra çok partili hayat terk edilerek cumhuriyet rejimine geçilmişti. Uzun yıllar cumhuriyet, demokrasi gibi gösterildi. Bu 138 yıl içinde I.Meşrutiyet Dönemi, İttihad-u Terakki ile başlayan II. Meşrutiyet Dönemi, I. Cumhuriyet Dönemi, 27 Mayıs 1960'tan sonra -öyle iddia edilen fakat tutmayan- II. Cumhuriyet Dönemi, 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980, 28 Şubat 1997 Askeri Darbeler dönemi ve yaşadığımız dönem vardır.

I.Meşrutiyet döneminde Osmanlı Büyük Millet meclisi demek olan ve esasında TBMM'yi de kuran Meclis-i Meb'usan, fazla açık kalamadı. Demokratik hayat yeni, hürriyetler bol, söz serbestti. Bu imkânla bazı azınlıkların gemi azıya alarak memleketi bölme noktasına taşımaya çalışmaları üzerine Sultan, Kanun-ı Esâsi'yi yani anayasayı mer'iyette/yürürlükte tutarak, meclisi feshetti. Meclis, 31 mart 1909 İsyanından sonra tekrar açıldı. Böylece II. Meşrutiyet dönemi başladı.

Abdülhamid Han, devleti yeni iktidara devrederken 5 Milyon km2'lik bir ülke teslim ediyordu. O sırada söylediği söz, âdeta keramettir. "Devleti 10 sene idare etsinler 100 Sene idare ettik desinler!" II. Meşrutiyet, çok partili hayata sahiptir. İttihadçılar, devleti 9 Senede batırıp 1918'de yurt dışına kaçtılar.

1918-1923, II. Meşrutiyetin ikinci dönemidir. BMM de 23 Nisan 1920'de bu dönem içinde faaliyete geçti. Cumhuriyet ilan edilene kadarki ismi budur. 1923-1945 Arası son derecede sert Tek Adam ve II.Adam'lar veya Ebedî Şef, Millî Şef idaresidir. Bu I. Cumhuriyet Döneminde iki kere çok partili hayat teşebbüsü oldu. İlki Kâzım Karabekir'in Terakki Perver Cumhuriyet Fırkası, ikincisi ise Ali Fethi Okyar'a yamanan Serbest Cumhuriyet Fırkasıdır. İlki 17 Kasım 1924-5 Haziran 1925 Arasında yaşayabilmiş, kapatılmakla son bulmuştu. Bir muvazaa partisi olan ikincisi ise 12 Ağustos- 17 Kasım 1930 tarihleri arasında sürkülenmiş ve kendini feshederek yok olmuştur.

Şeflik rejimi, II.Dünya Harbinden sonra yeni süper güç ABD'nin zorlamasıyla çok partili hayata, geçmeye mecburen rıza gösterdi. 1945'te Milli Kalkınma Partisi ismiyle ilk muhalefet partisini kuran Nuri Demirağ oldu. Bunu 7 Ocak 1946'da Demokrat Parti takip etti. Bu itibarla 1945-1960 arası da ayrı bir dönemdir. Bu dönemin son 10 yılı istikrarlı, çok partili, kalkınmanın gerçekleştiği demokratik bir hayattır. Bu hayat, 27 Mayıs 1960 darbesiyle bitirilmiş; sonraki 40 yıl 1965-70 AP iktidarıyla 1983-1990 ANAP ikidar süreleri hariç, sürekli olarak politik, sosyal, ekonomik kaos ve anarşi ve terörle geçmiştir.

3 Kasım 2002-28 Nisan 2007 İse AK Parti'nin birinci dönemidir. Vesayetin bitirilmesi bu dönemle başlamış ve bilhassa 12 Eylül 2010 Anayasa Referandumuyla en sağlam halini almıştır. Halk iradesi hakimiyeti ancak böylece başlamış, 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçimi ile demokratik hayat olgunluk noktasını bulmuştur. İç barışın bu seyirde var olması tesadüf değildir.

Bu meclis, şimdi Türkiye'yi Sivil Anayasa Sürecine taşıyacaktır. Sivil Anayasayı ve kuvvetli ihtimalle başkanlık düzenini gelecek meclis yapacaksa da iyi bir hazırlık bu meclisin mesaisiyle olacaktır. Son dönemine giren meclisin iyi bir iz, iyi bir hatıra bırakarak hizmet bayrağını bir sonraki meclise teslim etmesini dileriz.

.Bu BM ile dünya huzur bulamaz!

2014-10-01 01:00:00

A -

A +

Afrika ve Asya kan ve gözyaşı içinde. Vahşi kapitalizmin sömürgecileri, geçen asırlarda olduğu gibi bugün de çalıp götürmek için zulmediyor, katlediyor, mahvediyor...
Onlara göre Afrika, Asya, Balkanlar, Kafkaslar... üçüncü dünyadır. Kendilerini üstün sayıp, birinci sınıf dünyalığa layık görmekteler. Onları, "ikinci dünyalı" denebilecek "kalkınmakta olan ülkeler" takip ediyor. En kötü vaziyette olanlarsa üçüncü dünyalılar. Üçüncü dünyalılar, şeklen devlet, şeklen bağımsız ve emperyalistlerin gözünde sanki insandır. Sömürgeciler, insanları zenci olan ve olmayan diye ayırmakta, zengin olan ve olmayan diye tasnif etmekte. Coğrafyaları kendilerini merkeze oturtarak Orta Doğu, Uzak Doğu diye işaretlemekte. Niye orta batı, uzak batı değil de Orta Doğu, Uzak Doğu?
Bu dünyada adalet yoktur, merhamet yoktur, insaf yoktur. Para için yapmayacakları yoktur. İbretlik bir durumdur ki o Orta Doğu, Uzak Doğu denen, üçüncü dünya farz edilen garip toprakların üstü fakir, altı emsalsiz zenginliktedir. Petrol oradadır, altın oradadır, pırlanta oradadır, pamuk oradadır, vs.
Bundan dolayı bugün Batı, tarihte ise ehli salip yani haçlı denen düveli muazzama, dört asır evvel sömürgeciliği keşfetti. Mazlum diyarlara gemileriyle silahlarıyla gittiler. Fakir insanları esir aldılar, köle yaptılar, topraklarını gasbettiler. En pespaye Avrupa devletinin bile Afrika'da, Uzak Asya'da sömürgeleri oldu. İngilizler, İspanyollar, Portekizliler, Hollandalılar başı çekti. Yollarına engel gördükleri Hindistan'daki Babür İmparatorluğuyla Osmanlı İmparatorluğunu bertaraf ettiler.
Böylece rakipsiz kaldılar. Bu satırlar 18, 19, 20. Asrın hikâyesidir. Bu hikâyenin sonu kaçılmaz olarak I. Dünya Harbine, ardından II. Dünya Harbine ve nihayet Soğuk Harp yıllarına çıktı.
Bunlar olurken dünya, bir mecliste buluşma ihtiyacı duydu. Evvela I. Dünya Harbi sonrası Akvam-ı Beşer ismiyle ilk BM ortaya çıktı, II. Dünya Harbinden sonraysa BM kuruldu. Artık dünyanın patronu da değişmişti. Şimdi söz İngiliz'de değil ABD'deydi. BM/Birleşmiş Milletler Teşkilatı kuruldu. Teşkilatın gücü ise II. Dünya Harbinin galipleri arasında pay edilerek GK/Güvenlik Konseyi diye bir fütursuz kurul teşkil edildi. Aşılmaz yetki GK'deydi. Diğer milletler, genel kurulda sadece konuşma ve parmak kaldırma hakkına sahipti. Pakistan, bağırta bağırta bölünüp diğer yarıdan Bangladeş diye sömürülecek bir devlet çıkartılırken cumhurbaşkanı Zülfikâr Ali Butto'nun BM kürsüsünde gözyaşları içinde ağlamasını bugün gibi hatırlarız. Medeni dünya denen taş yüreklilerin anlayışına göre, ikinci, üçüncü dünyalılar hep ağlamak, birinci dünyalılar da hep gülmek için vardır.
BM duygusuz, kalbsiz ve adaletsizdir. Bu BM ile ne Balkanlar'a, ne Kafkaslar'a, ne Afrika'ya, ne Asya'ya, ne Orta Doğu'ya, ne de Uzak Asya'ya huzur gelir.
Elbette doğru; dünya 5'ten büyük. Fakat kemiyet büyüklüğü bir şey ifade etmiyor.
BM, soğuk savaş dönemi anlayışıyla devam ettikçe, yapısı değişmedikçe 5 ceberut patronun elinde kaldıkça dünyada sömürgecilik, adaletsizlik kan ve gözyaşı bitmez.

.Anadolu'da yeniden büyük devlet olma heyecanı

2014-09-29 01:00:00

A -

A +

Önceki hafta sonuyla geçen hafta, Doğu ve Güney Anadolu'yu görme imkânını bulduk...
Elazığ Kalkınma Kurultayı için Diyarbakır üzerinden gecenin 2'sinde, 3'ünde yol alıp, sabahın 5'inde Elazığ'a intikal ettikten sonra Elazığ'ı Harput'u Palu'yu ziyaret ettik. Hakkı Öcal ve Fuat Kozluklu'yla beraber Cuma namazı huşuunu 1156-57'de Artuklu Beyi Fahreddin Karaaslan tarafından inşa ettirilmiş eğri minareli Ulu Cami'de apayrı bir mânevi lezzetle tattık.
Harput, Osmanlı dünyasının medeniyet nirengilerinden biriyken 21. Asır başlarına varıldığında eyalet merkezliğinden sıfır nüfusa intikal etmiş, âdeta kabristana dönmüştü. Şimdi ise yakaladığı 1500 nüfus ve imar edilen evleriyle yeniden büyüme yolunda. Osman Bedreddin Hazretleri, Beyzâde Hazretleri, Ahmed Çapakçurî Hazretleri, Fetih Ahmet Baba gibi nice zatlarla Harput, elbette büyüyecekti.
Palu'yu ise Palu Kalkınma Derneği Başkanı Prof. Mehmet Şekerci ve yardımcısı Fadıl Ülgen Beyin delaletiyle ilk defa gördük. Palu, El Aziz'in Harput'tan sonraki medeniyet mecralarından biriymiş. Şimdi kalkınma nimetinden pay alma çabasında. Harput, Palu ve yöredeki âlim, evliya, edib, devlet adamı gibi büyük zatların kabirleri, çok sayıdaki tarihî eserler, buraların nasıl bir muhteşem maziye sahip olduklarının en büyük isbatı. Palu'da Seyyid Ali Septi, Seyyid Mahmud Samini gibi mâneviyat büyükleri ve Palu Fatihi Cimşid Bey gibi şahsiyetlerle Ulu Cami gibi eserlerin kalıntıları var. Ayrıca, Mahmud Samini Hazretlerinin torunlarından muhterem Saadettin Bilici ile tanışma fırsatımız oldu. Palu'da bir de 6-7 yaşlarında iken kıyılarında koyun-kuzu güttüğümüz Murat Nehri ile buluşmuş olduk...
Elazığ dönüşü, geçen Pazartesi günü Adana'ya geçtik. Bu defa bir hasta ziyareti için Ceyhan'a gidiyorduk. Zamir Kalın; bu güzel, bu çileli insan, bu sabır örneği hâlis Müslüman, bu kardeşim yoğun bakımdaydı. Kendisiyle hem mahalle, hem lise 2 ve 3'te sınıf arkadaşıydık. Babalarımız da arkadaştı. Yoğun bakımda ama aslındaysa sanki mânevi bakımdaydı. Bu dünya ile nefes alıp verme dışında alâkası kalmamıştı...
Adana'ya gelip de Tarsus'ta Eshab-ı Kehf'i ziyaret etmemek olmazdı. Bir olmazımız daha vardı. Adanalı olup Niğde'de yaşayan Yüksel İzgi isminde bir ilkokul arkadaşım var. Vefa abidesi bu kardeşimi ziyaret etmek borcumuzdu. Bu sebeple Niğde'ye de uğradıktan sonra İstanbul'a döndük...
Diyarbakır-Elazığ, Elazığ-Harput, Elazığ-Palu, Adana-Ceyhan, Adana-Tarsus, Adana-Niğde yolları bir harika. Dağlar, artık karşısına geçilip kahır türküleri söylenen devler değil; tünel tünel şehirleri birbirine ulayan tesbih taneleri. Çevre güzel, her taraf yeşil. Kalkınma; büyük devlet olma heyecanı Anadolu'da herkesi sarmış.
Adana tezatları yaşıyor.
Niğde kabuğunu kırmakta.
Elazığ yerinde duramayan bir küheylan gibi.
Elazığ, büyükşehir olma fırsatını kaçırmış olmayı kendine yakıştıramıyor. Bu defa herhalde şaha kalkacak. Vali Ömer Faruk Koçak, belediye başkanı Mücahit Yanılmaz ve emniyet müdürü Nihat İşlek'le bir ahenk yakalamış. Fırat Kalkınma Ajansı, TSO, STK'lar, aydınlar ve diğer unsurlarla beraber bu defa zincirleri kırma azminde.
Eskiden "Dertlerden kurtulursun gezsen Anadolu'yu!" diye bir ilkokul şarkısı vardı. Aslında bir avunmaydı, belki de rüya.
O rüya, şimdi gerçek olmuş.
Anadolu ışıl ışıl.