 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Düzgün itikat çok önemlidir!..
Kalp hastalıklarından en tehlikelisi, bid'attir. Yani yanlış, bozuk itikattır... Bilhassa zamanımızda Müslümanların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır. His organları ile anlaşılamayan, hesap ile ulaşılamayan şeylerde akıl yürütmek insanı bu hastalığa sürükler... Aklın ermediği ve yanıldığı şeylerde akla uyarak hareket etmek cahilliktir. Böylelerini fen adamı, filozof sanarak onlara uymak felakettir. Onları taklit etmek ahirette çok büyük sıkıntılara sebeb olur... DOĞRUYU BULMAK KOLAY MI?.. İnsanın kendi aklı ile bu ince, hassas bilgileri bulması mümkün değildir. Herkes kendi aklı ile bu bilgileri bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, itikat ortaya çıkar. Herkesin düşüncesi, anlayışı, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile insanlar başka başka düşünmektedirler. Dünya işlerinde böyle olunca, aklın ermediği ahiret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu? Bu durumda, inanmış her Müslümanın yapması gereken şey, kendi aklını devreye sokmadan, hakiki İslâm âlimlerinin bildiklerine tabi olmaktır. Onlar imanın nasıl olması lâzım geldiğini bildirmişlerdir. Doğrusu da budur. Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) ve Eshabının itikatlarını, doğru olarak tesbit edip bizlere bildiren, sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten ben "Ehl-i sünnet itikadındayım" demek, "Onlar nasıl inanmışlar ise ben de onlar gibi inandım" demektir. Düzgün itikat çok önemlidir. Çünkü, yapılan bütün ibadetler buna bağlıdır. İtikadı bozuk olanın yaptığı bütün ibadetleri geçersizdir, kabul olunmazlar. Yaptığı ibadetleri onu cehennem ateşinden kurtaramaz. KURTULAN TEK FIRKA!.. Demek ki, önce doğru bir itikat sahibi olmak lâzım gelir. Yetmiş üç fırkanın tek kurtulanı Ehl-i sünnet inancına sahip olanlardır. Diğer yetmiş ikisi dalâlet fırkasıdır. Yetmiş üç "altın"ın içinde "hakiki" olanı budur. Öbürleri sahtedir!.. Allahü teâlâ, Müslümanlardan, Peygamber Efendimizin ve Eshabının inandığı gibi iman etmelerini istemektedir. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm vefât edince insanlar dinlerini Eshâb-ı kirâmdan (aleyhimürrıdvan) öğrendiler. Hepsi aynı imânı, Ehl-i sünnet itikâdını kendilerinden hiçbir şey katmadan, Resûlullah Efendimizden öğrendikleri gibi naklettiler. Mezhep imanlarımız, Silsile-i âliye büyüklerimiz ve diğer büyük âlimlerimiz bu saf ve doğru imânı kitap haline getirerek bize intikal ettirdiler. Bu büyüklerimize ne kadar dua etsek yine de azdır. Onlara ait olan kitapları çok okumalı ve onların gösterdiği yolda yürümeye gayret etmeliyiz... Çok tehlikeli bir asra rastladık. Bid'atlar o kadar arttı ki sakınmak oldukça zorlaştı. Çamurlu bir yolda yürüyüp üzerine çamur bulaşmaması ne kadar dikkat gerektiriyorsa, bid'atlerden sakınmak ondan daha çok önemlidir. Çamur sıçrayan elbise su dökmekle temizlenir. Bid'atleri ise ancak "ateş" temizler! İmam-ı Rabbani (kuddise sirruh) buyuruyor ki: "İyi biliniz ki, bidât sahibi ile konuşmak, kâfirle arkadaşlık etmekten, kat kat daha fenadır." ZARURET MİKTARI GÖRÜŞMELİ!.. Mazhar-ı Canı Canan hazretleri buyuruyor ki: "Kâfirleri ve bid'at sahiplerini ve açıkça günah işlemeye devam eden fasıkları sevmememiz emrolundu. Bunlarla konuşmamalı, evlerine, toplantılarına gitmemeli, selâm vermemeli, arkadaşlık yapmamalıdır. Zaruret ve ihtiyaç olduğu zaman, zaruret miktarı kadar, bu yasaklara izin verilmiştir. Böyle hallerde de kalbin yine onları sevmemesine gayret etmelidir. Bid'at sahibine hürmet eden, İslâmiyeti yıkmaya yardım etmiş olur!.."
.06/11/2014
İtikadı bozuk olanın ibadeti geçersizdir!
Bid'at yani yanlış, bozuk itikad, kalp hastalıklarından en tehlikelisidir... Bilhassa zamanımızda Müslümanların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır. His organları ile anlaşılamayan, hesap ile ulaşılamayan şeylerde akıl yürütmek insanı bu hastalığa sürükler...
Aklın ermediği ve yanıldığı şeylerde akla uyarak hareket etmek cahilliktir. Böylelerine uymak; onları taklit etmek ahirette çok büyük sıkıntılara sebeb olur...
Elbette, insanın kendi aklı ile bu ince, hassas bilgileri bulması mümkün değildir. Herkes kendi aklı ile bu bilgileri bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, itikat ortaya çıkar. Herkesin düşüncesi, anlayışı, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile insanlar başka başka düşünmektedirler. Dünya işlerinde böyle olunca, aklın ermediği ahiret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu?
Bu durumda, inanmış her Müslümanın yapması gereken şey, kendi aklını devreye sokmadan, hakiki İslâm âlimlerinin bildiklerine tabi olmaktır. Onlar imanın nasıl olması lâzım geldiğini bildirmişlerdir. Doğrusu da budur.
Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) ve Eshabının itikatlarını, doğru olarak tesbit edip bizlere bildiren, sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten ben "Ehl-i sünnet itikadındayım" demek, "Onlar nasıl inanmışlar ise ben de onlar gibi inandım" demektir.
Düzgün itikat çok önemlidir. Çünkü, yapılan bütün ibadetler buna bağlıdır. İtikadı bozuk olanın yaptığı bütün ibadetleri geçersizdir, kabul olunmazlar. Yaptığı ibadetleri onu cehennem ateşinden kurtaramaz.
Demek ki, önce doğru bir itikat sahibi olmak lâzım gelir. Yetmiş üç fırkanın tek kurtulanı Ehl-i sünnet inancına sahip olanlardır. Diğer yetmiş ikisi dalâlet fırkasıdır. Yetmiş üç "altın"ın içinde "hakiki" olanı budur. Öbürleri sahtedir!..
Allahü teâlâ, Müslümanlardan, Peygamber Efendimizin ve Eshabının inandığı gibi iman etmelerini istemektedir.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm vefât edince insanlar dinlerini Eshâb-ı kirâmdan (aleyhimürrıdvan) öğrendiler. Hepsi aynı imânı, Ehl-i sünnet itikâdını kendilerinden hiçbir şey katmadan, Resûlullah Efendimizden öğrendikleri gibi naklettiler.
Mezhep imanlarımız, Silsile-i âliye büyüklerimiz ve diğer büyük âlimlerimiz bu saf ve doğru imânı kitap haline getirerek bize intikal ettirdiler. Bu büyüklerimize ne kadar dua etsek yine de azdır. Onlara ait olan kitapları çok okumalı ve onların gösterdiği yolda yürümeye gayret etmeliyiz.
6
Arkadaş seçerken!..
Hayvanların kasaba, aşçıya ihtiyaçları yoktur. Yakaladığından rızkı kadar yer, geriye kalanı bırakır gider. O da başka bir hayvana nasip olur. Demez ki "bir daha böyle taze eti nerede bulurum. İyisi mi uzaklaşmayayım da acıkınca gelir yemeye devam ederim."
Rızkından endişeleri yoktur, tevekkülleri insandan fazladır zira.
Biz bir ekmek için belki otuz kişiye muhtacız. Tarla sahibine, ekene, biçene, değirmenciye, fırıncıya...
Toplu yaşamak mecburiyetindeyiz, arkadaş edinmeliyiz. Hadis-i şerifte buyruluyor: Cenâb-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder.
Hazret-i Ali (Radıyallahü anh) buyuruyor: "Hayırlı arkadaş edinin çünkü onlar hem dünyada hem ahirette yardımcıdırlar. Garip kimdir biliyor musunuz, arkadaşı olmayan!"
"Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim" demiş ecdât. Kötü arkadaş yılandan da tehlikelidir. Yılan sokarsa acı verir, sancı çekersin, çok zehirli ise hayatını kaybedersin. Biz zaten dünyaya ebedi kalmak için gelmemiştik. Ama kötü arkadaş dünyamızı da perişan eder, ahretimizi de...
AKILLI VE DİNDAR OLMALI
Bazı arkadaşlar gıda (hava, su, yiyecek) gibidir, onsuz olmaz. Bir kısmı ilaç gibidir, lüzûmunda aranırlar. Bir kısmı da hastalık gibidir ki uzak durmakta yarar var.
Peki arkadaş seçerken neye dikkat etmeli?
Bir kere dostunuz akıllı olmalı. Aptallar iyilik yapayım derken zarar verir. Anadolu'da çok anlatılır, adamın biri ayı ile arkadaş olur. Gezer dolaşır, yorulurlar. Adam ben biraz yatacağım diye işaret eder, ayı tamam gibilerden kafa sallar. Olacak bu ya bir sinek adama musallat olur, ayı arkadaşını rahatsız etmesin diye eliyle kovar. Yine gelir, yine kovar. Bakar sineği öldürmedikçe kurtuluş yok. Yerden irice bir taş alır ve adamın alnına konunca...
Ortalık kan revan... İyilik yaptı güya!
Bu yüzden demezler mi "ahmak dosttan ise akıllı düşman..."
Dindar olmalı. Dinimizin emirlerine uymayanlar, haramlardan sakınmayanlar en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine hayrı olmayanın, başkalarına ne hayrı olur?
Ahlâklı olmalı. Kıyamet günü ameller tartılacak, İmanlı birinin sevap kefesi ağır gelirse kurtulacak.
Diyelim günâhı ağır bastı, azabını çekmek üzere cehenneme sürüklenecek ki o zor anda ufacık bir hayra, bir sevaba nasıl da ihtiyaç duyar. Sağa sola bakınır, tutunacak bir dal (şefaatçi) arar.
Fahr-i Kâinat (sallallahü aleyhi ve sellem) buyuruyor: Kıyamet gününde terazinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan bir ibâdet yoktur!
Bir başka hadis-i şerifte ise şöyle müjde var: Kıyamet günü bana en yakın olanınız ve içinizde en çok sevdiğim kişi ahlâkı en güzel olanınızdır.
Bu nimete kavuşabilmek için iyi huylularla birlikte olmak lâzım. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez, ne anası, ne babası, ne de hocası...
Dünyaya kıymet vermemeli: Maddeye düşkün olanlar sizi menfaat uğruna satabilir ki devrimizde dünya tamahı had safhada. Server-i âlem (sallallahü aleyhi ve sellem) "Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır" buyurdular. Kibr, ucub, hased, riya hep bundan doğar.
KURU GÖLGELİK!..
Arkadaşlar kısım kısımdır. Birincisi dinimize de, dünyamıza da faydası olanıdır. Hem dünya gaileleri ile bunaldığımızda yardıma koşar, hem mahşer meydanında şefaat eder, yalnız bırakmaz. Ki böyleleri gölgesi ve meyvesi olan ağaç gibidirler.
İkincisi dünyada bir yardımını görmeseniz de ahirette faydası olur. Bunlar meyveli ama gölgesiz ağaca benzer.
Üçüncüsü dünyada yardımını görürsünüz ama ahirette faydası olmaz. Meyveleri yoktur, kuru gölgeliktirler.
Dördüncüsü ne dünyada hayrını görürsünüz, ne ahirette. Gölgeleri de yoktur meyveleri de... Lâkin zararları da dokunmaz.
Kötü arkadaş ise insanı hem dünyada rezil rüsva eder, hem ahirette cehenneme sürükler. O hal Furkan suresinde şöyle bildiriliyor: "Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim!"
İnsanlar, birlikte yaşamayı unuttu!
Yardımlaşmayı unuttuğumuz için yapayalnız kaldık. Hayvanlar bile kendi cinsinden olup da yardıma muhtaç olana yardım ederler. Yardımlaşma olmayan bir hayatın, ne tadı vardır ve ne de değeri...
İnsanlar, yaratılış itibariyle yalnız yaşayamazlar, birbirlerine muhtaçtırlar, birlikte yaşamaya mecburdurlar... Evlilik hayatı insanların çoğunun tercih ettiği hayat tarzıdır. Yalnızlıktan kurtulmak ve çocuk sahibi olup neslini devam ettirmek için başka çare yoktur... Giyim, kuşam, barınma, ulaşım, haberleşme gibi sonu gelmeyen arzu ve isteklerimizi gerçekleştirmek için birlikte yaşamak zorundayız...
Maddi ihtiyaçlarımızın yanı sıra manevi ihtiyaçlarımızın elde edilmesinde de birlikte yaşamak mecburiyeti vardır. Sevinçler, üzüntüler, korkular ve beklentiler de hesaba katıldığında sosyal hayat kaçınılmazdır.
Birlikte yaşama zorunluluğu, bize yardımlaşmayı öğretmeli, birinin sıkıntısı varsa ona ortak olmalı, onu teselli etmeliyiz. Sıkıntılarına sebep olan şeylerin ortadan kaldırılması için ona yardım etmeliyiz. Sevincini de paylaşmalıyız. Meşhur ata sözüdür: "Üzüntüler paylaşıldıkça azalır, sevinçler ise paylaşıldıkça çoğalır..." Para, her şeyi halletmiyor. Sahrada susuz kalan, böylece hayatı tehlikede olan birine bir kese altın verseniz neye yarar...
Cenazesi olan, çok sevdiği birinin ölümünde onu teselli edecek, taziye verecek birine olan ihtiyacını para nasıl karşılar. Hastalığı sebebi ile yatağın esiri olan bir adam günlerce yapayalnız kaldığı odasında konuşacak birini aramaz mı?
Üzülerek belirtelim ki; zamanımızda bu yardımlaşma tamamen silinmiş. Avrupa'da yaşayanların büyük çoğunluğu evlerinde yalnız hayat sürmektedirler... Kimse kimsenin yardımına koşmuyor. Bırakın yardımı, sıkıntılarından vicdan azabı da duymuyorlar! İnsanlar, dertleri ile baş başa hayatını devam ettirmek zorundadırlar.
İlim adamları, sanayileşmeye, şehirleşmeye ve nüfusun artışına paralel olarak, "toplumsal yalnızlıklar"ın da arttığını ve binlerce insanın yalnızlığın verdiği sıkıntılarla ömür tükettiğini bildiriyorlar.
Psikologların dediğine bakılırsa, bu gibi insanlarda derin bir yalnızlık ve sahipsizlik duygusu hâkimdir. Onlar, dert ve sıkıntılarına çare bulacak, hiç olmazsa kendilerini dinleyecek birilerini arar dururlar. Fakat, yanlarından gelip geçen binlerce insanın lakayt ve alakasız bakışları arasında ezilip kalırlar... Aynı apartmanda yan yana veya altlı-üstlü oturanlar birbirlerini tanımıyorlar.
Kalabalıklar arasında yalnızlıktan bunalan insanların sayısı çoktur. Her geçen gün de artmaktadır... Dinimizin emrettiği ve teşvik ettiği yardımlaşmayı unuttuğumuz için yapayalnız kaldık. Hayvanlar bile kendi cinsinden olup da yardıma muhtaç olana yardım ederler. Yardımlaşma olmayan bir hayatın, ne tadı vardır ve ne de değeri.
.24/11/2016
Yaratılmışların en iyisi ve en kötüsü!
İnsan kadar değerli, insan kadar alçak ve kıymetsiz hiçbir varlık olamaz... Yaratılmışların en efdali de (eşref-i mahlukat) insan, en kötüsü de (erzel-i mahlukat) insandır!..
İnsan, hayatta kalma mücadelesi verirken, pek çok güçlüklerle ve tehlikelerle karşılaşır. Yangınlar, depremler, çığlar, seller, afetler, salgın hastalıklar, yıldırım çarpmaları, zehirli ve yırtıcı hayvanlar, daha niceleri ile birlikte hayatımızı tehdit eder durur. Fakat itiraf etmemiz gerekir ki, bunların doğurduğu tehlikelerin hiçbiri, insanın insana yaptığı kötülüklerle kıyaslanamaz.
Gerçekten de insanoğlu, diğer canlılara nazaran, çok üstün niteliklerle yaratıldığı hâlde, bu kabiliyetini kendi aleyhinde kullanmakta ve kendi başına belâ olmaktadır.
Görünen odur ki, insan, kendi zekâsını, yüksek idrakini, akıl ve mantığını, her zaman kendi zararına kullanmaktadır. Dün olduğu gibi bugün de, yeryüzünde insan için en büyük tehlike kaynağı yine insandır.
Hatta, bu tehlike, bugün, önceki zamanlara nazaran daha da büyümüştür, büyümeye de devam etmektedir. Haklı olarak, şu anda insanlık âlemi, yine en çok insanlardan korkmaktadır. İnsan kitleleri, binbir alet ve metod geliştirerek birbirlerini kontrol etmekte, gece gündüz demeden birbirlerini kollamaktadırlar. Yani insanlar, yine insanlar karşısında, her an tetikte olmak zorundadırlar.
Halbuki, akılsız ve yırtıcı hayvanlar bile kendi hemcinslerine kötülük yapmazlar. Aslanların arasında aslan, aslan değildir. Kaplan da ininde kaplanlık yapmaz. Kendilerinden olmayanlara saldırırlar.
Teknoloji ilerlemesi ile elde ettiğimiz nükleer silahları, kendimiz gibi olan insanları öldürmek için kullanmaktayız. Atom bombasını keklik avlamak için yapmamışlardır!
Sadece İkinci Cihan Harbinde öldürülen insan sayısı kırk milyonun üstündedir. Âdem aleyhisselâmın zamanından beri vahşi hayvanların parçaladığı insan sayısı bu rakamı bulmaz.
Manevi bağlardan yoksun, içinde Allah korkusu olmayan insan, en büyük canavardır. İnsanlar arasındaki fark, hiçbir varlıkta yoktur... Bulutların üzerinden uçabiliyor, yerin binlerce metre derinliğine inebiliyor. Dünyanın en ücra köşesindeki ile konuşabiliyor, görüşebiliyor. Diğer taraftan gözleri ile göremeyeceği kadar küçük mikroplara yenik düşüyor, günlerce yatağın esiri olarak hastalıklarla mücadele eder... İnsan kadar şefkât ve merhametli, insan kadar zalim ve gaddar hiçbir varlık yoktur.
İnsan kadar değerli, insan kadar alçak ve kıymetsiz hiçbir varlık olamaz... Yaratılmışların en efdali de (eşref-i mahlukat) insan, en kötüsü de (erzel-i mahlukat) insandır!
Gayesiz ve hedefsiz yaşayan, dünyadan başka bir hayatı hesaba katmayan insanın ne değeri vardır ki!..
"Üç şey çok az bulunacak!.."
"Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki üç şey çok az bulunacak. Bunlar: Helal para, Allah için seni seven bir dost ve bidatlerden uzak bir inanç ve ibadettir."
Dünyaya gelen her canlı gıdaya muhtaçtır. Yemeden içmeden yaşayamaz. Bitkiler, hayvanlar ve biz insanların yaşayabilmesi için yemek zorundayız... Hayvanlar ne buldularsa yemeye başlarlar. Onlar için helal-haram söz konusu değildir. Akılları olmadığı için sorumlu da olmazlar... Bitkiler hareket edemezler, ayaklarına gelir rızıkları. Onlar da yanlarına gelen rızıklarını ayırt etmezler... Meleklerde yemek içmek yoktur. Onlar nurdan yaratılmışlar, nefis de taşımazlar, dâima ibadetle meşguldürler...
Biz insanlar yemeden hayatımızı devam ettiremeyiz. Ama dikkat edeceğimiz şey boğazımızdan geçen her lokmaya bakacağız. Haram olanından sakınacağız.
Helal gıda kazanmak, kendisinin ve bakmakla mükellef olduklarının rızıklarını elde etmek ibadettir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Helâl nafâka aramak, her Müslümana farzdır." Bir diğer Hadis-i şerifte de şöyle buyurulur: "Öyle günahlar vardır ki; onları ancak çoluk çocuğunun rızkını helalinden kazanmak için çekilen sıkıntılar affettirir."
Hazreti Ömer (radıyallahü anh) buyurdu ki: "Çalışınız, kimseye muhtaç olmadan hayatınızı devam ettiriniz. Çalışmadan oturup da 'Ya Rabbi bana rızık ver' diye kimse dua etmesin! Biliyorsunuz gökten ne altın yağar ne de gümüş..."
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam Eshabı ile otururken bir genç görürler, sabah erken saatte hızlı adımlarla pazara gidiyordu. Bazıları dedi ki: "Bu genç, gençliğini, gücünü Allah için harcasaydı daha iyi olmaz mı idi?" Bunun üzerine Peygamberimiz (aleyhisselam) şöyle buyurdu: "Öyle demeyiniz, onun bu gayreti ibadettir ve Allah içindir."
Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine sorar: "Cemaatle kılınan namazın hangi safında durmak daha sevaptır?" Ona şöyle cevap verir: "Sen yediğin lokmana dikkat et, helalinden olsun, hangi safta durursan fark etmez."
Hadis-i şerifte şöyle emrolunmuştur: "Kazancı haram olan kimse; onu tasadduk ederse, sadakası kabul olmaz. Yanında alıkoyarsa, kendisi için Cehennem azığı olur."
İtiraf edelim ki, helal lokma elde edebilmek hele zamanımızda oldukça zordur. Hadis-i şerifte de buna işaret vardır. Buyuruluyor ki: "Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki üç şey çok az bulunacak, dolayısı ile de çok değerli olacaklar: Helal para, Allah için seni seven bir dost ve bidatlerden uzak bir inanç ve ibadettir."
En çok dikkat edeceğimiz şey; boğazımızdan geçecek her lokmayı, kasamıza veya cebimize girecek her kuruşu kontrol etmek ve şüpheli olanlardan sakınmak olmalıdır...
"Fani olanı bırakıp, baki olanı aldım..."
"Yol çok uzun, bu uzak yolculuğa da azık gerekir. Bu da dünyada elde edilir. Dünya sevgisi ve meşgâlesi bu azığı insana unutturur, elleri boş olarak dünyadan çıkmasına sebep olur..."
İbrahim bin Edhem'in babası Belh şehrinin padişâhı idi. Kendisi de şehzâde olup köşklerde oturuyordu. Avlanmayı çok severdi. Her türlü imkâna sahip, her istediğini yer, dilediği elbiseyi giyer, bütün emirleri yapılırdı...
Bir gece tahtı üzerinde uyumuştu. Bir ses duyup uyandı. Tavan sallanıyordu, damda biri vardı. "Damdaki kimdir" diye seslendi. "Tanıdık biriyim, devemi kaybettim de onu arıyorum" dedi. "Hey şaşkın, damda deve olur mu"? deyince, damdaki adam "Ey gafil! Sen Allahü tealayı altın taht ve süslü elbiseler içinde olduğun hâlde arıyorsun! Bu, damda deve aramaktan daha garip değil mi?" dedi.
***
Bir sabah avlanmak için yatağından çıktı ve gitti, bir şey unuttuğunu fark etti geri döndü. Hizmetçi kadın da yatağını düzeltmeden "kuş tüyü yatakta yatmak nasılmış" diye merak eder ve "biraz uzanayım, sonra kalkar düzeltirim" diye içinden geçirir. Yatağa yeni uzanmıştı ki İbrahim bin Edhem içeri girdi. Onu o hâlde görünce çok kızdı. "Sen nasıl benim yatağıma girersin terbiyesiz kadın!" diye azarladı ve dövmeye başladı. Hizmetçi kadın dayak yedikçe gülüyordu. "Niçin gülüyorsun?" diye sordu. O da şöyle cevap verdi: "Ben bir iki dakika bu yatağa uzandım, bir sürü dayak yedim. Sen her gece bu yatakta yatıyorsun kim bilir senin başına neler gelecektir!.."
şehzade, bu iki hadise ve diğer bazı ikâzlardan çok etkilenmişti. Kalbi Allahü teâlanın aşkıyla yanmaya başladı. O zamana kadar bilerek veya bilmeyerek işlediği bütün günâhlarına tövbe etti.
Saltanatı, şehzâdeliği ve sahip olduğu her şeyi bırakıp ahiret saltanatına talip oldu. Bu, kolay bir iş değildi. Merak edenler, İbrahim bin Edhem hazretlerine sordular: "Nefsini nasıl razı edebildin de böyle bir fedâkârlığı yapabildin?" Şöyle cevap verdi:
"Üç şeyden dolayı bu yolu tercih ettim... Birincisi, baktım ki, ne kadar dost ve arkadaşlarım olursa olsun kabre yalnız gireceğim. Kabirde yalnızlığımı giderecek, bana arkadaşlık edecek birine ihtiyacım vardı ki, bu da salih amelden başkası olamazdı...
İkincisi; baktım ki yol çok uzun, bu uzak yolculuğa da azık gerekir. Bu da dünyada elde edilir. Dünya sevgisi ve meşgâlesi bu azığı insana unutturur, elleri boş olarak dünyadan çıkmasına sebep olur. Fani, geçici olanı bırakıp, baki ve kalıcı olanı aldım...
Üçüncüsü; kıyamet günü hesabımızı görecek olan bizzat Rabbimizdir. Ondan da saklı ve gizli hiçbir şeyimiz olamaz. Böyle bir güne ve böyle bir hesap için hazırlık yapmak her insan için en önemli meseledir..."
Allahü teala dilerse sebepsiz de yaratır
Cenâb-ı Hak irâde etmedikçe hiçbir şey meydana gelmez. Bizim için sebepler önemlidir, ama Rabbimiz her şeye kadirdir. Dilerse sebepsiz de yaratır. Sebeplerden verdiği gücü alabilir.
Allahü teala bir şeyin meydana gelmesi için bazı sebepler yaratmıştır. Sebeplere yapışmalıyız, onlarsız olmaz, fakat neticeyi sebeplerden beklememeliyiz. Sebepleri yaratandan beklemeliyiz. O irâde etmedikçe hiçbir şey meydana gelmez.
Bizim için sebepler önemlidir, ama Rabbimiz her şeye kadirdir. Dilerse sebepsiz de yaratır. Sebeplerden verdiği gücü alabilir. Mesela ateş yakıcıdır, düştüğü yeri yakar. Fakat İbrahim aleyhisselâmı yakmadı. Büyük bir ateşin içine atıldığı hâlde, külünü bile göremeyiz demelerine rağmen o mübarek zat hiç etkilenmeden ateşten çıktı. Çünkü ateşi yaratan, ona yakıcı özelliğini veren ondan bu gücünü o gün için almıştı...
İnsanoğlu havasız yaşayamaz, ölür. Halbuki Yunus aleyhisselâm günlerce balığın karnında kaldı ve hiçbir şey olmadı...
İnsanların dünyaya gelebilmesi için anne ile baba sebeptir. Onlar olmazsa veya bir tanesi olmazsa olmaz. Fakat çok görülmüştür ki; anne ile baba olduğu hâlde, uzun yıllar beraber olmalarına rağmen çocuk sahibi olamıyorlar. Bunun için büyük paralar harcanır, olağanüstü çaba sarf edilir yine de netice alınamaz...
Bu bize şunu öğretiyor; çocuk sahibi olmak anne ile babanın elinde değildir. Rabbimizin emir ve irâdesi ile oluyor.
Cenab-ı Hak kudretini izhâr için annesiz ve babasız da yaratabilir, Âdem aleyhisselâm gibi. Annesiz yaratabilir, Havva annemiz gibi. Babasız yaratabilir, İsa aleyhisselâm gibi. Anneli ve babalı yaratabilir, hepimiz gibi...
Akıllı, tecrübeli olmak ticaretteki başarının sebebidir. Görülüyor ki, bazen akıllı ve tecrübeli insanlar muvaffak olamıyor, bunun yanında aklı ve tecrübesi daha az olanlar ise büyük başarı elde ediyorlar, zengin oluyorlar.
Bunun hikmetini büyüklerden birine sormuşlar, şöyle cevap vermiş:
"Her akıllı ve kabiliyetli başarsaydı ve her aklı az olanlar kaybetseydi insanlar bunu akıldan bileceklerdi. Akıllı olduğu için kazandı. Aptal olduğu için kaybetti diyeceklerdi. Rabbimiz, insanların kendilerinden değil, nimetlerin, Allahü teâlâdan geldiğini bilsinler ve ona şükretsinler diye bazen böyle yaratıyor..."
Doktorlar ve ilâçlar şifaya sebeptirler; ama Rabbimiz dilerse eğer. Yoksa hastanın şifa bulması mümkün olmaz. Nitekim dünyanın en modern hastanelerinden de cenazeler peş peşe çıkıyor.
Tedâvi olacağız, ilâç kullanacağız fakat şifayı doktordan ve ilâçlardan beklemeyeceğiz. Doktoru ve ilâçları yaratandan bekleyeceğiz. Ömür bitmemiş, ecel gelmemişse doktorlar başarılıdır; ilâçlar faydalıdır. Aksi hâlde doktor ne yapacağını şaşırır, ilâçlar da hastalığı artırır!..
"Ne gam baki, ne sürur..."
İnsanoğlu zayıf olarak yaratıldığından basit olan hastalıklara, musibetlere aşırı derecede feryât eder. Hâlbuki, dünyanın kendisi de içinde bulunanları da fânidir, devam etmez.
Rabbimiz, biz kullarını affetmek için bazı imkânlar yaratmıştır. Bunları değerlendirirsek hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Bunların birincisini, yani tövbe etmenin faziletini geçen hafta arz etmiştik...
İkinci imkân istiğfardır. Yani mağfiret istemek, af edilmeyi talep etmek. Bu da günahların affı için büyük bir sebeptir. Bunda da samimi olunursa büyük nimetlere kavuşulur.
Üçüncüsü; salih ameller ve ibadetler... Bunlar, daha önce işlenen günahların affına sebep olur. Hud suresi 114. âyeti kerimede meâlen buyuruluyor ki:
"İyilikler kötülükleri giderir."
Abdulvehhâb-i Şa'ranî rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: Bir yerde bir günah işlediğiniz zaman, hemen peşinden bir sevap da işle. Kıyamet günü insanın uzuvları, (eli, ayağı, gözü gibi) sahibinin hakkında şahitlik yapacaklar. El diyecek ki; benimle şu şu günahları yaptı. Ayak da benim üzerimden falanca günahları yapmak için kötü yerlere gitti. Diğer organlar da aynı. Bunlarla beraber toprak da şahitlik yapacak. Benim üzerimde bu günahları yaptı diyecek. Sevaplarımıza da şahitlik yaptıralım, umulur ki, günahların affına sebep olabilir. Günah işlediğimiz yerde hiç olmazsa bazı tesbihleri, duaları yapalım, bir fakir bulduksa sadaka verelim ve tövbe etmeyi unutmayalım.
Dördüncüsü: Hastalıklar, sıkıntılar, fakirlik. Bunlar istenmez, gelmemesi için çaba harcanır. Geldiklerinde de giderilmeleri için gayret edilir. Bütün bunlar yapılırken, bunların Rabbimizin takdiri ile geldiğini ve şikâyetçi olmadığımızı arz etmeliyiz.
İnsanoğlu zayıf olarak yaratıldığından basit olan hastalıklara, musibetlere aşırı derecede feryât eder. Hâlbuki, dünyanın kendisi de içinde bulunanları da fânidir, devam etmez. Atalarımız "Ne gam baki, ne sürur" demişlerdir. Yani üzüntü de sevinç de geçicidir. İkisi de devamlı değildir...
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
"Mümin her zaman sevap kazanır şöyle ki: Nimetlere kavuşursa, şükreder sevap kazanır. Musibetlere maruz kalırsa ona da sabreder, yine sevap kazanır."
Beşincisi: Meleklerin bizim için dua etmesidir. İyi insanları melekler sever, onlara dua ederler. Bu nimete kavuşmak için meleklerin sevdiği işleri yapalım.
Altıncısı: Müminin mümine duasıdır. Salih bir kişinin duası ile affolunacağımız ihtimali çok yüksektir.
Günahlarımız bu sayılan altı şeyle af olunmadı ise sekerâtın yani ölüm anının ağır geçmesi, kabir azabı gibi sıkıntılar bizi bekleyecek demektir. Rabbim, cümlemizi kötü bir âkıbetten muhafaza buyursun. Amin...
Tövbeyi geciktirmek büyük günahtır!..
Günah işleyen hemen tövbe etmelidir. Zehir yiyen, onu hemen kusmazsa büyük sıkıntılar yaşar. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Cehennem halkının azabının çoğu tövbeyi geciktirenlerindir."
Hepimiz bilerek veya bilmeyerek yüzlerce hata yapıyor ve günâh işliyoruz. Doğrusu, önemli olan hata ve günâhlarımızı affettirmek ve günâhlardan arınmış olarak ölüm döşeğine uzanmaktır... Rabbimiz, bizi çok sevdiği için günâhlarımızı affetmek için bazı imkânlar yaratmıştır. Bunları değerlendirirsek hiç günâh işlememiş oluruz. Bunların birincisi; tövbe etmektir.
Tövbe etmek için birine müracaat etmek, birilerinden yardım beklemek gerekmez. Kul yaptığı kusurları itirâf edip pişman olursa, bunda da samimi olursa ve bir daha yapmamaya azmederse günâhları affolunur.
Rabbimiz, El Bakara Suresi 222. ayet-i kerimesinde meâlen: "Muhakkak Allah çok tövbe edenleri ve temizlenenleri sever" buyuruyor.
Hadis-i Şerifte de şöyle buyurulur: "Tövbe eden, Allahü teâlânın sevgilisidir. Tövbe eden kullarını çok sever."
Günahlar dört kısma ayrılır:
1- İtikâtta (inançta) olan günâhlar: Bunlardan tövbe edilir. Pişman olunur, ayrıca tecdidi iman ve tecdidi nikâh (imanını ve nikâhını tazelemesi) gerekir.
2- İbadetlerini yapmadığı, kazaya bıraktığı için işlediği günâhlar. Bunların da kazası yapılmalı, kazaya bırakıldığı için de tövbe etmelidir.
3- İçinde kul hakkının bulunduğu günâhlar. Meselâ: Birinin malını yemişiz, birini gıybet etmişiz, birine hased etmişiz gibi. Bunları dinimiz haram kıldığı için bunları yaptıysak tövbe edeceğiz, ayrıca sahibinden de helâllık dileyeceğiz. Yoksa Rabbimiz bizi affetse bile hak sahibi affetmeyebilir.
4- Kul ile Rabbi arasında olan günâhlardır. Bunlardan da tövbenin şartları yerine getirilecek tövbe edilmelidir.
Tövbeyi geciktirmek büyük günâhtır. Hemen peşinden tövbe etmeliyiz. Öldürücü bir zehiri yiyen, onu hemen kusarak çıkarmaya çalışmalıdır, yoksa büyük sıkıntılarla karşılaşır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Cehennem halkının azabının çoğu tövbeyi geciktirenlerindir."
Günâhlar iki türlüdür. Birincisi Kebâir (Büyük günâhlar) ikincisi segâir (küçük günahlar). Bazı hallerde küçük olanlar da büyür, yani kebâir olur. Günâhın küçüklüğüne değil, kime karşı işlendiğine bakmalıdır. Hadis-i Şerifte buyuruluyor: "Mümin günâhını başı üstünde asılı olan büyük bir taş gibi görür, her an üzerine düşüp ezebilir korkusu ile yaşar. Münafık ise, burnuna konmuş bir sinek gibi görür, bir fiske ile uçurabilir zanneder."
Cenab-ı Hakk'ın rahmetinden ümit kesmemelidir. Günâhımız ne kadar çok olsa da O'nun rahmetine nisbeten hiçtir. Yeter ki, O'na samimi bir tarzda iltica edelim...
"Siz hayatı ne kadar çok seviyorsanız!.."
Halid bin Velid Rum komutana şöyle dedi: "Ben öyle bir kavimden geliyorum ki; siz hayatı ne kadar çok seviyorsanız onlar da Allah yolunda şehit olmayı o kadar çok seviyorlar..."
Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvân) efendilerimiz imanla şereflenmeden önce diğer insanlar gibiydiler. İmanla şereflendikten sonra zevk ve arzularında çok büyük değişiklikler meydana geldi. Yüce gayelere ulaşabilmek için hayatlarını hiçe saymaya başladılar...
Halid bin Velid (radıyallahü anh) Rum askerlerinin komutanına müminleri şöyle tarif etmişti: "Ben öyle bir kavimden geliyorum ki; siz hayatı ne kadar çok seviyorsanız onlar da Allah yolunda şehit olmayı o kadar çok seviyorlar..."
Amr ibni Cemuh (radıyallahü anh) yürüyemeyecek kadar topaldı. Cihada katılmak istiyordu. Çocukları; "Baba biz senin yerine harp ederiz. Cihad sana farz değildir..." demelerine rağmen o, şehid olup topal ayağı ile Cennete girmek istediğini söyledi. Nitekim Uhud Muharebesinde muradına erdi...
Cihad aşkı, tehlikelerden kaçan, rahatı ve oyunu seven çocuklara da sirâyet etmişti. Umeyr bin Ebi Vakkas henüz çocuktu boyu da kısaydı. Çocuk olduğu için saftan çıkarılır korkusu ile arka taraflarda saklanıyordu. Sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) dikkatini çekti ve ona "Daha küçüksün, harp edemezsin, sen çık!" buyurdu. O da ağlayarak yalvarmaya başladı. "Ben şehid olmak istiyorum ne olur beni geri çevirmeyin!" dedi.
Bu göz yaşartıcı manzara karşısında Resul-i ekrem efendimiz ona izin verdi...
Rafi bin Hudeyc hazretleri henüz on beş yaşında idi. Büyük gözükeyim diye mücahitlerin arasında ayak parmaklarının üzerinde duruyordu. Onun da farkına varıldı, çıkarılmak istendi. Çocuklarına düşkünlüğü ile tanınan babası Hudeyc (radıyallahü anh) yalvardı ve ciğerparesinin cihada katılmasına vesile oldu...
Semre bin Cündüb, Peygamber efendimize arz etti: "Rafi'ye izin verdiniz bana da izin verin; ben ondan daha güçlüyüm, isterseniz güreşelim..."
Güreştiler ve galip gelen Semre (radıyallahü anh) de cihada katılmaya hak kazanmıştı.
İşte, harbe koşan, ona katılmayı hayal edip yarışa giren çocuklar... Cihada katılmak için can atan o Müslüman yavrular, savaşın oyuncak değil, ciddi olduğunu, orada topla, çelik-çomakla değil kılıçlarla oynandığını biliyorlardı. Buna rağmen cepheye gitmek için yarış ediyorlardı...
Tarihçilere soralım, insanlık tarihinde böyle bir olayla karşılaşmışlar mı? Herhangi bir çağda, bu çocukların, genç ve ihtiyarların benzerlerine rastladılar mı?
İşte bu mücahitler; yarım asır gibi bir zamanda, neredeyse dünyanın yarısını fethettiler. Dünyaya iman, ilim ve adaleti yaydılar... Onlara tabi olanlar da dünya ve ahiret saadetine kavuştular ve hâlâ da kavuşmaktadırlar...
"Onlar, zamanlarını acıyarak harcarlardı"
"Siz nasıl paranızı acıyarak harcıyorsanız Eshab-ı kiram efendilerimiz de vakitlerini öyle acıyarak harcarlardı. 'Ne yapsam daha çok sevap kazanırım' diye hareket ederlerdi..."
Geçmiş zaman ne kadar güzel olursa olsun bir daha yaşanmıyor. Şu gençliğini düşünerek ah çeken ihtiyar, şu parlak devirlerini hatırlayarak dövünen toplum, eninde sonunda anlar ki geçen geçmiştir artık. Onu geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için bugüne kadar mümkün olmamıştır, olamaz da...
Gerçekten de insanlar, iradelerinin geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraları önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar."
İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki:
"İnsan, rüyâ gördüğü zaman onun rüyâ olduğunu bilmez, gerçek zanneder, uyanınca kendi kendine; meğer bu gördüklerim rüyaymış, der. Aynen bunun gibi ölünce de dünya hayatının bir rüyâ gibi olduğunu anlar."
Bilmem siz de öyle misiniz? Ben, bir tarih kitabı okurken, meydana gelen olayları, alınan kararları ve yapılan işleri kritik ederim. Sanki o devirde yaşıyormuşum gibi gelir bana... Böyle olunca, zaman zaman durur "Keşke bu karar alınmasaydı..." diye kendi kendime hayıflanırım. Sanki, geçmiş zamana sözüm geçecekmiş gibi!.. Zamanı tersine çevirmek, o zamanlara geri dönmek ve o hadiselere tesir etmek artık mümkün değildir. Bize düşen onların yaptıklarından ibret almaktır. Yapmak istediğimiz ne olursa olsun, onun bir benzeri geçmiş zamanlarda yapılmıştır. Başaranlar olmuş, başaramayanlar olmuş. Başarılı olanlar nasıl bu başarıyı elde ettiler. Başaramayanlar niçin başaramamışlar... Bunları öğrenir ve başarılı olanlar gibi hareket edersek, başarılı olmamak için sebep kalmaz.
Zaman geri gelmediği gibi onu durdurmak da mümkün değildir. Su gibi akıp gidiyor. Vakit insanın sahip olduğu en değerli şeydir. En kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Kaybedilen mücevher tekrar alınabilir, fakat kaybedilen zaman bir daha ele geçmez.
Şair ne güzel demiş: "Keşke gençliğim bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..."
Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olan üç hayatını kazanmak zorundadır. Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı. Bunların en kısası dünya hayatıdır. Önemli olanı da budur. Çünkü üçü de burada kazanılır...
Hasan-ı Basri rahmetullahi aleyh Tabiinin büyüklerindendir. Eshab-ı kiramı, görmeyenlere tarif ediyor. Diyor ki: "Onlar öyle insanlardı ki; siz nasıl paranızı acıyarak harcıyorsanız onlar da vakitlerini öyle acıyarak harcarlardı. Ne yapsam daha çok sevap kazanırım düşüncesi ile hareket ederlerdi..."
Salih komşusu olana ne mutlu
Dünyada en kıymetli şey, salih komşudur. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Allahü teâlâ, bir salih Müslümanın hürmetine komşularından binlerce belayı uzaklaştırır."
Dinimizde komşuluk çok önemlidir. Güzel ahlaklı, salih insanların bulunduğu yerlerde ev aramalıyız. Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde (Ev satın almadan evvel, komşuların nasıl olduklarını araştırınız!) buyurdu. Başka bir hadîs-i şerîfte de (Komşuya hürmet etmek, anaya hürmet etmek gibi lazımdır) buyurdu.
Komşuya hürmet, onunla iyi geçinmektir. Onun aç olduğunu bilerek, kendisi tok yatmamalıdır. Allahü teâlânın kendisine ihsan ettiği rızıklardan ona da vermelidir. Onu incitecek söz ve harekette bulunmamalıdır.
Gayr-i müslim komşuya da iyi davranmalıdır. Mümkün olduğu kadar hediye vermelidir. Görüştüğünde hâlini hatırını sormalıdır. İnsan, iyilik yapanın kulcağızıdır demişler. Müslüman komşusundan bu iyilikleri gören gayr-i müslimin imanla şereflenmesi kuvvetle muhtemeldir. Zimmî, gayr-i müslim komşunun komşusu üzerinde bir hakkı, Müslüman ise iki hakkı, akraba olanın da üç hakkı vardır...
Komşunun verdiği sıkıntılara ve cahilce hareketlerine sabretmeli, karşılık vermemelidir. Haram işleyen kötü komşuya da yaptıklarının günah olduğunu güler yüzle ve tatlı dil ile anlatmalıdır. Komşuyla iyi geçinmek demek sadece ona kötülük yapmamak değildir. Ondan gelen sıkıntılara da sabretmektir.
Komşusunun günah işlediğini gördüğü hâlde nasihat vermeyen, kendisi ile görüşmeyen insan mesuldür. Salih insan, komşusunu da cehennem ateşinden koruyandır. Yoksa ondan davacı olacak ve; "Ben bununla yıllarca komşuluk yaptım, bana dinimizi anlatmadı. Yaptıklarımın kötü şeyler olduğunu bana bildirmedi" diye şikâyetçi olacaktır...
Komşunun sıkıntılarına ortak olmalıdır. Hasta ise ziyaret etmeli, kendisine yardımcı olmalıdır. Ona dua etmeli ve ondan da dua almaya çalışmalıdır. Hastaların kalbi kırıktır; kırık bir kalp ile yapılan dualar da makbuldür.
Komşusu sefere, yolculuğa, uzak bir yere görevli gidince, geride kalan ailesini, çocuklarını hırsızların, ahlaksızların şerrinden korumalıdır.
O yok iken onun çoluk çocuğuna karşı davranışlarında ona kötülük etmekten çok sakınmalıdır.
Evini satacağı veya kiraya vereceği zaman ona danışmalı, onun tavsiye ettiği salih kimseye vermelidir.
Dünyada en kıymetli şey, Müslüman, salih, dinimizin emirlerini bilen ve gözeten komşudur. Hadîs-i şerîfte (Allahü teâlâ, bir salih Müslümanın hürmetine komşularından binlerce belayı uzaklaştırır) buyuruldu.
Sözün kısası; bir insan, kendisinin iyi mi, yoksa kötü mü olduğunu öğrenmek istiyorsa komşularına baksın. Komşuları kendisi için "iyi insan" diyorlarsa ne mutlu ona...
Melekler her sözü kayda geçiriyor!..
"Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür."
Konuşabilme kabiliyeti, insanlara verilen en büyük nimetlerdendir. Hayvanların dili, bizim dilimizden çok daha büyük olmasına rağmen onlar konuşamıyorlar...
Konuşmakla derdimizi daha rahat anlatabiliyoruz, ilim öğreniyor ve öğretiyoruz. Daha sayılamayacak kadar çok faydaları var. Bunun yanında, dilimizden dolayı büyük sıkıntılar da başımıza gelmiyor değil...
Dilin cirmi küçük ama cürmü büyüktür, demişler atalarımız. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur... Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz.
Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz...
Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.)
Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız... Yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz...
Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?"
Cehenneme girenlerin çoğu dillerinden dolayı girerler. İnsanoğlunun hiçbir organı dili kadar iyi ve dili kadar kötü ve tehlikeli olamaz.
Nasıl ki dünya hırsı ile dolu olan bir kimse, helâl, haram ayırt etmeden ne bulduysa cebine ve midesine indirirse; aynen bunun gibi çok konuşmayı seven kimse de doğru-yanlış demeden aklına gelen her şeyi yerli, yersiz konuşur. Bundan çok pişmanlık ve sıkıntı görür, ama nafile!..
Eşitlik ve kardeşliğin en canlı tablosu!..
Dünyanın dört bir yanından insanlar bir araya gelmişler, aynı ibadetleri yapıyorlar... Renkleri ayrı, dilleri ayrı, âdet ve ananeleri ayrı; ancak birbirlerine bakışları sevgi dolu.
Bir Kurban Bayramını daha geride bırakıyoruz... Rabbimize ne kadar şükretsek azdır... Dünyanın dört bir yanından binlerce kilometre mesafeyi katederek o mukaddes topraklara giden hacılarımız, gerçekten bayram ediyorlar. Hac farizasını yerine getirmenin mutluluğunu yaşıyorlar. Ne büyük saâdet... Dünyanın dört bir yanından insanlar bir araya gelmişler, aynı ibadetleri yapıyorlar... Renkleri ayrı, dilleri ayrı, âdet ve ananeleri ayrı, memleketleri ve ırkları ayrı olan bu insanlar bir mekânda toplanmışlar. Birbirlerinin konuştuklarını anlamıyorlar, ama birbirlerine bakışları sevgi dolu. Kıtaları ve renkleri ayrı da olsa yaptıkları iş aynı, aynı duaları okuyorlar. Dünyayı unutmuşlar, makam ve mevkilerini memleketlerinde bırakmışlar... Gözleri nemli, elleri açık, mübarek topraklarda dua ediyorlar. Bu, eşitlik ve kardeşliğin en canlı bir tablosudur. Bu, lafta kalan kuru bir iddiadan ibaret değildir. Zenginiyle, fakiriyle, güçlüsüyle, güçsüzüyle bütün hacılar aynı kıyafetler içinde, aynı mahrumiyetleri yaşayarak görevlerini yapıyorlar... Trilyonlara hükmeden bir zenginle, geçimini zor karşılayan bir fakiri; aynı kıyafet içinde beraberce el açıp dua ettiren, yan yana tavaf ettiren imandan başka hangi güç olabilirdi?
Böylece de, makam, mevki, mal mülk ile böbürlenmeyi unutturup, mahşer gününü hatırlamış oluyorlar. Bunlar, yazı ile anlatılamaz. Hiç su görmemiş ve içmemiş birine suyun ne kadar güzel olduğunu nasıl anlatırsınız? İçilmedikçe anlaşılmaz...
***
Bizlerin de bulunduğumuz yerlerde; böyle mübarek günlerin faziletinden pay alabilmemiz için dikkat edeceğimiz bazı hususlar vardır... Günâhlardan sakınacağız, mübarek günlerdeki ibadetler çok sevap kazandırdığı gibi; günahları da büyüktür. Dargınların mutlaka barışmaları gerekir. Kimin haklı, kimin haksız olduğuna bakmaksızın barışmak ve sevabın çoğuna sahip olabilmek için daha önce davranmaya önem verelim ve gayret edelim.
Büyüklerimizin dualarını almaya çalışalım. Onların duaları can simidi gibidir. Küçüklere şefkat gösterelim, fakirlere sadaka vermeyi ihmal etmeyelim. Onlara sıkıntılarını hiç olmazsa bugünlerde unutturmaya çalışalım.
Yetim çocukları araştıralım, onlara baba şefkati gösterelim. Yetimleri koruyan, onlara yardım edenler cenette sevgili Peygamberimizle beraber olacaklardır.
Bayramlarda mevtâlarımızı da unutmayalım. Onların bu ziyarete dirilerden daha çok ihtiyaçları vardır...
Bu vesileyle bayramınızı tebrik eder, daha nice bayramlara sıhhat ve afiyet içinde kavuşmanızı Yüce Rabbimizden dileriz...
Nefsine uymayan gençlere müjde!..
Gençlikte, nefis şeytan ve kötü arkadaş insana musallat olur, kötülüklere yönlendirir. Düşman, ne kadar güçlü olursa, onu mağlup etmek de o kadar kıymetlidir.
Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Güneş alt tabakalara inmiş, insanlar kan ter içinde, hesaplar görülüyor, amel defterleri dağılıyor. Cehennem gözler önünde, alevleri göklere yükseliyor...
Hesabı iyi çıkmayanlar herkesin gözü önünde ateşe atılıyor ve cayır cayır yanıyor...
Cehenneme atılanlara denilecek ki: "Dünyada iken sakınmadığınız veya inkâr ettiğiniz, yoktur dediğiniz cehennem var ya, işte budur, girin bakalım ve müstahak olduğunuz cezanızı çekmeye başlayın!"
Korkunç sıkıntılı ve büyük panik yaşanacak bugünde bahtiyar bazı kimseler vardır. Bunlar hiç sıkıntı çekmeyecek, huzur içinde Rabbimizin rahmet gölgesi altında bulunacaklardır.
Hadis-i şerifte bildirilen ve müjde verilen bu insanlar yedi sınıftır:
1- Emri altındakilere adil davranan idareci. Bu bir müdür, bir işveren, bir aile reisi olabilir.
Sevmek ayrı şeydir. Birisini daha çok seviyor olabiliriz fakat hak hukuk da ayrı şeydir. Herkese hakkını vermeli ve kimseye zulmetmemeliyiz.
2- Genç olmasına rağmen nefis ve şeytana uymayan, Yaratıcısının emirlerine önem veren, ibadetlerini yapan ve haramlardan sakınanlardır.
Gençlikte, nefis şeytan ve kötü arkadaş bütün güçleri ile insana musallat olur, kötülüklere yönlendirir. Düşman, ne kadar güçlü olursa, onu mağlup etmek de o kadar kıymetlidir.
Bu başarıyı elde eden gençlere kavuşacağı nimetler müjdelenmiştir.
3- Gönlünü mescitlere bağlayanlar. Mescitler, camiler Beytullahın şubeleridir. Rabbimizin yeryüzünde en sevdiği yerlerdir. Orada meleklerle arkadaş olur, namazlarımızdan da yirmi yedi kat sevap kazanırız.
4- Allah için birbirini seven iki kişi. Hiçbir menfaat düşünmeden, karşılık beklemeden bu sevgiyi elde edenler, bunlar da ebedi saadetin namzetleridir.
5- Makamı, mevkii ve güzelliği yerinde olan bir kadından çirkin bir teklif alan, fakat "Ben Rabbimden korkuyorum" diye onu reddeden insan.
Böyle çirkin bir teklifi reddettiği için Yusuf aleyhisselam dünyada da büyük nimetlere kavuştu, ahiretteki malum. Yaratılmışların en şereflileri olan Peygamberlerden bir tanesidir.
6- Sağ elinin verdiğinden, sol elinin haberi olmayacak kadar gizli sadaka verenler. Böyle sadaka riya olmadığı ve ihlasla verildiği için, sahibini kıyamet gününün sıkıntısından kurtarmaya vesile olacaktır.
7- Yalnız kaldığı zaman Rabbini zikreden ve bu zikir esnasında gözyaşı dökenlerdir.
Rabbimiz iki damlayı çok sever; bir, dinini yaymak için muharebe meydanlarında akıtılan kan damlası; iki, O'nun aşkıyla dökülen gözyaşı damlası.
Nimetlerin Allah’tan olduğunu bilmek...
“Kullarım benim verdiğim nimetlere karşılık şükredemezler. Onlardan bunu istemiyorum, kullarımın buna gücü yetmez. Nimetlerin benden olduğunu bilmeleri kâfidir.”
Elbette ki Rabbimizin bize verdiği nimetlerin şükrünü yerine getirebilmemiz mümkün değildir. O kadar çok nimeti vardır ki, bunların çoğundan haberimiz bile yoktur. Onu hatırlamak, Ona şükretmek de büyük bir nimettir ve şükrettiğimiz için şükretmeliyiz.
Davud aleyhisselâm bir gün Rabbimize şöyle niyazda bulunur: “Ya Rabbi, başımda hiçbir kıl yoktur ki, altında ve üstünde senin nimetin bulunmasın. Bu kadar çok nimetin şükrü nasıl yapılır?”
Rabbimiz de ona şöyle buyurur: “Ben de biliyorum, kullarım benim verdiğim nimetlere karşılık şükredemezler. Onlardan bunu istemiyorum, kullarımın buna gücü yetmez. Nimetlerin benden olduğunu bilmeleri kâfidir.”
Nimetler, nereden ve kimden gelirse gelsin onu Rabbimizden bileceğiz, Ona şükredeceğiz, çünkü veren Odur. Bize iyilik yapan adamı yaratan Odur. Ona, bize iyilik yapma arzusunu ve imkânını veren de Odur. İnsanlar sebeptir. Onlara da teşekkür edilir fakat nimetler onlardan bilinmez...
Şükür, yalnız dil ile olmaz. Bütün organlarımızla şükretmeliyiz.
Kalbin şükrü, onu Rabbimizin sevmediklerinin sevgisiyle doldurmamaktır. Günahlarla karartmamaktır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: “İşlenen her günah kalbe siyah bir leke olarak iz bırakır. Tövbe ile temizlenmezse ve günahlara devam edilirse kalbin tamamı simsiyah hâle gelir.” Kalbin şükrü onu kibirden, hasetten, riyadan ve ucuptan uzak bulundurmaktır. Kalp ile işlenen günahlar, bedenle işlenenlerden daha tehlikelidir, ibadetleri de bedenle yapılanlardan daha kıymetlidir.
Gözün şükrü, Yaratıcısının razı olduğu gibi kullanmaktır. Haramlara bakmamalı, kimseyi hakir görmemelidir. Olabilir ki; o hakir gördüğü kişinin şefaatine kavuşabilmek için ona ne kadar yalvaracaktır, ondan medet umacaktır.
Kulakların şükrü, onu haram seslerden muhafaza etmektir. Günah değil, sevap kazandıracak sesleri dinlemeye çaba sarf etmelidir.
Ellerin, ayakların ve diğer organların şükrü ise, sahibinin izin verdiği gibi kullanılması ile olur. Değilse, emanete hıyanet etmiş oluruz, bunun da cezası çok ağırdır.
Bir gece Sevgili Peygamberimiz “aleyhisselâm” yatağından kalkar, abdest alır, namaz kılmaya başlar, çok uzun ibadet ederler. Aişe validemiz “radıyallahü anha” arz eder: “Efendim sizin zaten günahınız yoktur. Biraz dinlenseniz ve istirahat buyursanız.” Resûlullah Efendimiz, “Şükreden bir kul olmayayım mı?” cevabını verirler.
Bundan da anlaşılıyor ki, şükür hareketlerle de olmalıdır, yalnız dil ile olursa az olur.
En büyük şükrü, en büyük nimete yapmalıyız. O da iman nimetidir. Ondan büyük nimet olmaz, iki cihan saadetine vesiledir...
Dünya malı kabrin kapısına kadardır!
"Gönlünü dünyaya bağlama, çünkü dünyanın bekâsı yok. Gönlünü halka da bağlama halkın da vefâsı yoktur. Gönlünü Rabbine bağla, O'na güven, bir kul için Rabbinden daha hayırlısı yoktur."
Rabbimiz, bizi topraktan yarattı, biz dünyaya daha gelmeden önce, hayatımızı devam ettirebilmemiz için gerekli olanları da yarattı... Havasız yaşayamazdık, havayı yarattı, susuz olmazdı, onu da verdi. Gıdaya ihtiyacımız olacaktı, yemeden, içmeden yapamazdık, onların tamamını, hiçbir eksik bırakmadan bizlere ihsan buyurdu... Sütten kesildiğimizde, bizleri ömrümüz boyunca faydalanacağımız iki başka "meme" ile tanıştırdı. Birisi, hayvanlardan aldığımız gıdalar, diğeri ise topraktan elde ettiğimiz sebze ve meyvelerdir... Bizim için yaratılan ve bize takdim edilen bu tatlı gıdaları çiğnemeden yutamazdık, bu husus bilindiği için ağzımızda dişler meydana geldi, hem de etten çıkarılarak sıralanan dişler. Dizilişleri ne kadar mükemmel... Belli bir seviyeye (tam istenilen miktara) ulaşınca dişlerin büyümeleri durdurulur. Tırnak ve saç gibi uzamaya devam etselerdi, belli bir zaman sonra ağzımız kapanmaz hâle gelecekti...
Ancak bizim; havaya, suya, gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok dine ihtiyacımız vardır...
İnsan zayıf yaratılmıştır. Dünyaya geldiğinden beri içine düştüğü sıkıntılardan, maruz kaldığı belalardan kendisini koruyacak bir güç, bir sığınak aramıştır. Bir yerden medet ummaya kendisini mecbur hissetmiştir. Ezelden beri onu titreten, korkutan "Ölüm muamması"nı ve buna karşı içine düştüğü ümitsizlik karanlığından kurtulmak için çare aramış durmuştur. Bunun içindir ki; tarihte hiçbir kavim ve kabile yoktur ki, bir ma'budu olmasın!..
Rabbimiz bizim bu ihtiyacımızı bildiği için, bize doğru yolu gösteren Peygamberler ve kitaplar gönderdi. Böylece, bizi sahte ve yalancı ma'butlardan kurtarıp, gerçek ma'buda (kendisine) kavuşturdu. Bundan dolayı ne kadar hamd etsek yine de azdır.
Nimetlerin en büyüğü, iki cihan saadetine vesile olan iman nimetine kavuşmuş bulunuyoruz.
İnsanlar, çağımızda kendisine başka ilâhlar edinmiş, onlara tapmakla ömürlerini heba etmektedirler. Bu yeni "ilâh"lar; para, makam, mevki; şan, şöhret ve buna benzer şeylerdir.
Bir insan, makamını "ilâh" kabul eder ve ona taparsa, makamı da onu köle hâline getirir. Makam elde etmek veya makamını muhafaza edebilmek için yapamayacağı fedakârlık yoktur. Ancak, dünya makamı, parası, şan ve şöhreti kabrin kapısına kadardır. Değer mi onu gaye edinmeye?
Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, çünkü dünyanın bekâsı yok. Gönlünü halka da bağlama halkın da vefâsı yoktur. Gönlünü Rabbine bağla, O'na güven, bir kul için Rabbinden daha hayırlısı yoktur."
Havari mahvoldu hırsız affoldu!..
İsa aleyhisselâm, bir havarisi ile giderken, hırsızın biri onları görür ve pişmanlık duyarak peşlerine takılır. Ancak Havari “Bu da nereden çıktı şimdi” diye düşünür!..
Bir Müslümanın yaptığı ibadetleri, iyilikleri beğenmesi, bunlarla övünmesi dinimizin yasakladığı şeylerdendir... İnsanı yaptıklarını beğenmeye sürükleyen sebeplerin başında cehalet ve gaflet gelir. Bu kötü huydan kurtulmak için, “her şeyin Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile meydana geldiği” unutulmamalıdır. İlim, akıl, ibadet, mal, evlat, makâm gibi nimetlerin Rabbimizin lütfu ihsanı olduğunu hatırlamalıdır...
Eshab-ı kiramdan (aleyhimürrıdvan) bazıları Huneyn Gâzasında askerin çokluğunu gördüler ve “biz artık mâğlup olmayız” dediler. Bu sözler Resulullah Efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) mâlum oldu, çok üzüldüler. Nitekim harbin başlangıcında Cenab-ı Hakkın yardımı gelmedi, sıkıntılı anlar yaşandı. Sonra Rabbimiz merhamet etti, nusret-i ilahi imdada yetişti.
Davud aleyhisselâm dua ederken “Ya Rabbi! Evlatlarımdan birkaçının namaz kılmadığı hiçbir gece yoktur ve oruç tutmadıkları hiçbir gün geçmemiştir” deyince Allahü teala cevaben buyurdu ki:
“Ben dilemeseydim, kuvvet ve imkân vermeseydim bunların hiçbiri yapılamazdı.”
Kibir, kendini başkasından üstün göstermek, ucub ise kendini başkasından üstün bilmektir. Hiç kimsenin bulunmadığı bir yerde insan ucub sahibi olabilir, fakat kendini büyük gösteremez kibirlenemez.
Kibir ve ucubdan kurtulmak için tevâzu sahibi olmaya çalışmalıdır. Kavuştuğu nimetleri kendinden bilmeyen kurtulur. Diyelim bir kimse güzeldir, yakışıklıdır. Bundan dolayı kendini beğenirse ucub olur. Sahip olduğu güzelliği kendinden değil de Allahü teâlânın lütfu olduğunu düşünürse ve şükrederse sevap kazanır.
Günahkârları beğenmemeli, fakat kendini günahkârlardan üstün de görmemelidir. Kendini cennetlik, günahkârları cehennemlik bilmemelidir...
Kibir ve ucbun ne büyük tehlike olduğunu İmam-ı Gâzâli rahmetullahi aleyh "İhya-ul ulum" kitabında şu menkıbe ile anlatıyor:
İsa aleyhisselâm, bir havarisi ile yürümektedirler. Hırsızın biri onları uzaktan görür, yaptıklarına pişman olur, bereketlenmek için peşleri sıra gelir. Havari “bu da nereden çıktı şimdi” der, “aman bizden uzak dursun da!..” Adımlarını hızlandırır, İsa aleyhisselâma yaklaşır.
Hırsız ise “ben bu mübareklerle birlikte yürümeye lâyık değilim” deyip adımlarını yavaşlatır.
Allahü teala Hazret-i İsa’ya vahyeder:
“Onlara söyle! İkisinin de o ana kadar yaptıklarını sildim. Kendini beğendiği için havarinin ibadetlerini mahvettim. Kendini aşağı gördüğü için hırsızın günahlarını affettim. Şimdi ikisi de yeniden başlasınlar.”
Hayırlı bir arkadaş evlattan daha iyidir
İyi insanlarla arkadaşlık etmek ne kadar kıymetli ise, kötü arkadaş da o kadar tehlikelidir. Çünkü kötü arkadaş insanın hem dünyasını, hem de ahiretini harap eder...
Bizler insan olarak toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz... Arkadaşımızı seçerken de dikkat edeceğimiz bazı hususlar vardır. Bu hususlar göz önünde bulundurulmaz ve önem verilmezse çok sıkıntılara sebep olur.
Birinci husus, akıllı olmasıdır. Akıllı olmazsa bize fayda vereceğine zarar verir. Yani kaş yapacağı yerde göz çıkarır.
İkinci husus, dindar olmasıdır. Dinini yaşamayan insan en büyük kötülüğü kendine yapar, kendisini cehenneme hazırlar. Kendisine faydası olmayan, bilakis zararı olan birinin başkasına ne faydası olabilir?
Dindar olan arkadaşın şefâati, insanı yanmaktan kurtarır. Cehenneme atılacaklar kıyamet günü diyecekler ki:
"Bize bir şefâat eden yok mu? Candan bir dostumuz yok mu bizi bu sıkıntıdan, bu acıdan kurtarsın!"
Müfessirler, bu âyet-i kerimeyi tefsir ederken dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar:
Candan dost, kardeşten daha üstündür. Onlar, "Bir kardeşimiz gelse de bizi kurtarsa" demiyorlar. "Candan bir dost" arıyorlar ve bunun için feryad ediyorlar.
Üçüncü husus, güzel ahlak sahibi olmasıdır. Böyle bir arkadaş dünyanın en kıymetli varlığıdır. Ondan çok güzel şeyler öğrenilir. Fudayl bin İyad rahmetullahi aleyh buyuruyor ki:
"Huyu güzel fasık birinin arkadaşlığını, huyu kötü salih birinin arkadaşlığına tercih ederim..."
Dünyayı çok seven, haris insanların arkadaşlığından sakınmalıyız, insanı menfaati için her zaman satabilir.
Hayırlı arkadaş evlattan da, kardeşten de daha iyidir.
Hasan-ı Basri hazretlerinin ziyaretçileri ve dostları çoktu. Büyük âlim olduğu için insanlar, kendisine akın ediyor ve faydalanıyorlardı... Yaşı ilerleyince, bazı hastalıklar da zuhur etti. Artık misafirleri ile sohbette zorlanıyordu. Bunu gören çocukları, babaları yorulmasın diye önemli olmayan misafirleri kabul etmiyorlardı. "Babamız hasta, müsait değil, sonra gelirsiniz" diye geri çeviriyorlardı. Hasan-ı Basri hazretleri bunu fark etti ve çocuklarına şöyle dedi:
"Benim misafirlerimi neden almıyorsunuz! Ben onları sizden daha çok seviyorum. Ben ölünce siz mirasımı taksim edeceksiniz, onlar ise azaptan kurtulmam için bana dua edecekler."
İyi insanlarla arkadaşlık etmek ne kadar kıymetli ise, kötü arkadaş da o kadar tehlikelidir. Kötü arkadaş yılandan daha zararlıdır. Yılan, insanı sokar, birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır, çok zehirli ise ölümüne sebep olur. Biz zaten bu dünyaya kalmak için gelmemiştik. Fakat kötü arkadaş insanın hem dünyasını, hem de ahiretini harap eder, dayanılması güç sıkıntılara sokar...
Çocuğunu seven onunla ilgilensin!..
Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır. Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır.
Bizler, Anne-babalar olarak, millet olarak evlatlarımıza sahip çıkmazsak emanete hıyanet etmiş oluruz. Bunun cezasını dünyada da, ahirette de çekeriz... Çocuklara iman, Kur'an-ı kerim ve Allahü tealanın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Topluma faydalı birer evlat olurlar. Bu saadette anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, anne-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenalığın, her kötülüğün vebali, günahı annesine ve babasına da verilir.
Tahrim suresinin altıncı ayet-i kerimesinde mealen;
"Kendinizi, aile efradınızı ve emrinizde olanları ateşten koruyunuz!" buyurulmaktadır.
Bir babanın, evladını cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünya sıkıntılarından korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, imanı, farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla mümkündür.
Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır.
Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı vardır:
Nefis, şeytan ve kötü arkadaş... Bunların içinde en büyük olanı şüphesiz ki kötü arkadaştır. En tehlikeli olanı da budur. Bundan dolayı ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hal ve hareketleri nasıldır... Bunlar ihmale gelmez.
Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Önceden çocuk evde de terbiye görürdü, sokakta da. Şimdi evde gördüğü terbiyeyi de sokakta kaybediyor.
Namazında abdestinde dine uygun hareket etmek her akıl ve baliğ çocuk için şarttır... Bazı anne-babalar çocuklarına kıyamıyor. Mesela, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu onlara yapılacak en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eliyle ateşe, cehenneme atmaktır.
"Ağaç yaş iken eğilir" atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Çocuk yaşta öğrenilenler, mermer üzerine yazılmış gibidir. Büyüdüğünde öğrenilenler ise buz üzerine yazılan gibidir; erir ve kaybolur...
Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuna zaman ayırması; onunla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir.
Yapılan araştırmaların neticesinde ilgi gören çocuklar, büyüdüklerinde çok değerli insan olmuş, kendilerine ve memleketlerine büyük hizmetler yapmışlardır... Çocuğunu seven insan elbette onunla ilgilenecektir...
Bir millet nasıl yok edilir?..
Milletlere tarihlerini unutturmak, onları yok etmeye çalışmak demektir. Millî tecrübelerinden mahrum kalan topluluklar, yarınlarını kurmak için sağlam bir zemin bulamazlar...
Tarih şuuru insanlara mahsustur. Hayvanlar tarih yapamazlar. Onlarda "zaman ve mekân" kavramı olmadığı gibi, tecrübelerini biriktirme ve gelecek nesillere devretme kabiliyetleri de yoktur.
Büyük milletlerin, büyümelerinin ana sebeplerinden biri de tarihlerine verdikleri önemdir. Bunun için, günümüzde yaşanan vahim hadiseler de bize gösteriyor ki tarihimizi iyi öğrenmek zorundayız.
Bu arada, elbette Selçuklu ve Osmanlı tecrübelerine bilhassa ağırlık vermeliyiz. Çünkü bunlar, tarihimize şanla şerefle dolu sayfalar açmakla kalmamışlar, günümüzün kültür ve medeniyetine, sosyal, ekonomik ve siyasi hayatına da ışık tutmuşlardır...
Milletlere tarihlerini unutturmak, onları yok etmeye çalışmak demektir. Millî tecrübelerinden mahrum kalan topluluklar, yarınlarını kurmak için sağlam bir zemin bulamazlar ve eriyip yok olmaya mahkûmdurlar.
Tarih okumanın çok faydaları vardır. Birincisi insan yaratılışı itibariyle çok yaşamak ister. Birine dua ederken de diyoruz ki;
"Çok yaşa, ömrün uzun olsun..." Hayat şartları ne kadar sıkıntılı da geçse, insan yaşamaktan memnundur. Çektiği sıkıntılar, gördüğü lezzetlerin bin katı bile olsa insanoğlu yine de ölümden hoşlanmaz, hep yaşamak ister... Tarih okuyan adam, o zamandan beri yaşadığını zanneder, sanki o hadiselere şahit imiş gibi hisseder kendini ve bundan da büyük zevk alır...
İkincisi; insan, yaşadığı müddetçe birçok hadiselerle karşılaşır, nasıl hareket edeceğini bilemez, kararsızlık içinde bocalar. Bu da insanı sıkıntılara sokar, yanlış karar vermesine sebep olur...
Tarih okursak, yapacağımız işlerin aynısına veya bir benzerine şahit oluruz. Bazıları muvaffak olmuş, başarı elde etmiş, bazıları ise netice alamamıştır. Başaranların nasıl hareket ettiklerini öğreniriz, onlar gibi davranmaya çalışırız.
Üçüncüsü; tarih okumakla dünyaya olan aşırı düşkünlükte de azalma meydana gelir. Bakar ki dünyaya hükmedenler, saltanat sürenler bugün ne haldeler! Hepsi toprak olmuş, böceklere yem olmuş, çürümüş gitmişlerdir...
Dünyanın tamamına hakim olanlardan birisi de İskender-i Zülkarneyn hazretleridir. Bu zat vefat eder, tabuta konur. Hikmet sahibi bir adam tabutunun önünde durur ve der ki:
"Ey büyük adam! Sen eskiden de bize çok güzel nasihatler ederdin, ama en güzel nasihati bugün yapıyorsun! Yani diyorsun ki:
Hâlimden ibret alınız. Düne kadar dünyaya sahip idim, bugün tabuttayım, birkaç saat sonra da toprağın altında olacağım... Ne kadar çok servetiniz artarsa artsın, aynı şeyler sizin de başınıza gelecektir. Mağrur olmayınız, dünyaya bel bağlamayınız. Çünkü kalıcı değildir."
Cennetten köşk satın alanlar!..
Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş, "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!.."
Din büyüklerimiz "Mal, para yerinde kullanılırsa sahibini ateşten korur" buyurmuşlardır... Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş, "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!" O da arz eder. Cevap manidardır: "Kuluma söyle, istiyorsa dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam, "Dünyada olsun" der.
Musa âleyhisselâm "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın" buyurur, "Hem yeryüzünün tamamı senin olsa ne kıymeti var? Bırakıp gitmeyecek misin sonunda? Halbuki ahiret nimetleri ebedidir, bitmez, azalmaz."
- Allahü teâlâ seçimi bana bıraktı değil mi?
- Evet.
- Öyleyse burada istiyorum.
Musa aleyhisselam çaresiz kalır: "Ya Rabbi sana mâlum. Kulun dünyada istiyor."
Allahü teâlâ zikrolunan şahsa nimetler yağdırır. Ama o biriktirmez, bir taraftan gelir, diğer taraftan hayra harcar. Nerede yetim var gözetir kollar, nerede bir borçlu var, hesabını kapar. Ve birkaç yıl yaşayıp vefat eder...
Musa âleyhisselam bakar ki cennette şahane bir köşkte oturuyor... Çok şaşırır!
-Ya Rabbi bu kulun ahireti değil dünyayı arzulamıştı, bu makâmı nasıl kazandı?
- Doğrudur o dünyada istedi biz de verdik. Bu köşkü parası ile satın aldı!
***
Parası ile cennetten köşk satın alan yalnız o değil, Eshab-ı kiram efendilerimiz de (aleyhimürrıdvan) bu nimete kavuştular.
Mesela Hazret-i Osman Medine-i Münevvere'ye hicret edince halkın içme suyu sıkıntısı çektiğine şahit olur. Evet şehirde suyunun tadı ile tanınan bir kuyu (Rume Kuyusu) vardır ama sahibi olacak Yahudi işi ticarete dökmüştür, çok pahalı satmaktadır. Müminlerin gücü yetmez ki alıp içseler...
Aleyhisselatü vesselâm Efendimiz "Bu kuyuyu satın alıp vakfedeni" cennet köşkleri ile müjdeler.
Osman Zinnureyn durur mu? Kuyu sahibine gider ve talip olur.
Yahudi tıkır tıkır para kazanmaktadır, buna yanaşmaz. Hazreti Osman o zaman "Ortak olalım" der, buna razı olur. Anlaşmaya göre kuyunun suyunu bir gün Yahudi satacaktır bir gün Osman (radıyallahü anh).
Hazret-i Osman kendisine ait günlerde fakir fukaraya açar, kimseden kuruş almaz. Onlar da kaplarını iki günlük doldururlar. Ertesi gün suya ihtiyaçları kalmaz.
Yahudi bakar bu işten para kazanamayacak. Kuyunun diğer yarısını da teklif eder. Hazret-i Osman öbür dilimi gayet mâkul bir fiyatla alır ve halka bağışlar...
***
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) kendilerine 10 yıl hizmette şereflenen Enes bin Mâlik'e de dua eder: "Ya Rabbi! Enes'e çok mal ihsan eyle!"
Şüphesiz Hazret-i Enes (radıyallahü anh) dahi dünyada iken köşkünü satın alanlardandır...
.14/07/2016
Şakalaşmak güzeldir ancak ölçülü olursa...
Düşmanlıkların çoğu, aşırı şakalaşmaktan meydana gelir. Buna, zaman zaman hepimiz şahit oluruz. Bazen dinleyenleri daha çok güldürebilmek için lâtifelerdeki ölçüyü kaçırıyoruz.
Lâtife yapmak, şakalaşmak güzeldir, ancak belli bir ölçüde olursa.
Şakayı tuza benzetmişlerdir. Hiç tuz olmazsa yemeğin tadı olmaz, çok olursa o zaman da yenmez!..
Düşmanlıkların çoğu, aşırı şakalaşmaktan meydana gelir. Buna, zaman zaman hepimiz şahit oluruz. Bazen dinleyenleri daha çok güldürebilmek için lâtifelerdeki ölçüyü kaçırıyoruz. Bu da senelerce sürebilen bazı kırgınlıklara, küskünlüklere sebep olabilmektedir.
Tebessüm etmek, güler yüzlü olmak çok iyidir. Kahkahayla gülmek mekruhtur. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Allahü teâlânın kendinden razı olup olmadığını bilmeden kahkahayla gülene şaşılır.)
(Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz.)
Bunları düşünen, kahkaha ile gülebilir mi?
Abdullah ibni Abbas buyuruyor ki:
"Gülerek günah işleyen ağlayarak Cehenneme girer."
Muhammed bin Vasi de şöyle buyuruyor:
"Cennette birini ağlayarak görsen ne kadar hayret edersin! Bu adam niçin ağlıyor? Cehennemden kurtulmuş, cennete girmeye nail olmuş, artık onun için ebedi saadet elde edilmiş demektir. Üstelik, nimetlerin en büyüğü olan Yüce Rabbimizi görebilme şerefine kavuşmuş, peygamberlerle, meleklerle, salih kimselerle beraber olmuş. Hâlâ ağlıyor. Hayret!.. İşte, Cenette ağlayana ne kadar hayret edilirse; dünyada kahkaha ile gülene de o kadar hayret etmek gerekir. Çünkü insan, akıbetinin ne olacağını bilmiyor, hangi felaketlerin, hangi sıkıntıların, hangi hastalıkların onu beklediğinden haberi yok. Onu saracak olan kefeni belki de dokunmuştur!"
Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) da bazen lâtife yaparlardı; ama ölçülü...
Mesela bir gün yaşlı bir hanım yanlarına gelir ve cennete girebilmesi için dua ister. Resulullah efendimiz de;
"İhtiyarlar cennete girmez" diye cevap verir.
Bunun üzerine ihtiyar hanım ağlamaya başlar, sonra kendisine;
"İhtiyarlar, ihtiyar olarak cennete girmezler, gençleşir ve öylece cennete girerler" buyurmaları ihtiyarı sevindirir...
Bir başka gün birisi gelir sevgili Peygamberimizden binmek için bir deve talep eder. O da;
"Sana bir deve yavrusu getirelim ona binersin" buyurur. O kişi der ki:
"Deve yavrusu beni taşıyamaz ki!"
Bunun üzerine âlemlere rahmet olarak gönderilen zat, lâtife yaptığını işaretle buyurur ki:
"Bütün develer, deve yavrusu değil midir?"
Bizler de lâtife, şaka yapalım; ancak, ölçüyü kaçırmadan...
.07/07/2016
"Altından ağacın olsa gümüşten yaprak..."
Kanaât sahibi olmayanın gözü doymaz. Daima muhtaçtır, gözünü toprak doyurur ancak. "Altından ağacın olsa gümüşten yaprak/Akıbet gözünü doyurur bir avuç toprak" demişlerdir...
Bugün bayramın üçüncü günü... Maddi ve manevi nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden ve değeri ölçülemeyen bir aydan ayrıldık. Bir daha kavuşabilir miyiz, kavuşamaz mıyız belli değildir.
Her geçen gün, bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu dünyaya geldiği günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe ondan uzaklaşır. Ölüm hariç ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız...
Ölümü hatırlayan, ona hazırlanır. Kabre girmeden kabrini genişletir, nurlandırır.
Ölümü hatırlayan, zengin ise mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz. Gücü yettiği kadar herkese iyilik yapar. Fakir ise çok üzülmez. Sıkıntıların, hastalıkların biteceğini ve rahata kavuşacağını düşünür.
Ölümü hatırlayan, tövbesini geciktirmez. Ölümün genç, ihtiyar ayırımı yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir. Bazı insanlar, "Şu yaşıma gelsem tövbe edeceğim, hacca gideceğim, günahlardan sakınacağım" diyor. Halbuki yarına çıkacağı belli değildir. Kendisini, saracak kefeni dokunmuş olabilir! Zavallının haberi yoktur.
Ölümü hatırlayan ibadetlerini zevkle yapar. Onunla kabre girecek olan yalnız onun amelidir. Güzel bir hayat yaşamış ise güzel yüzlü bir insan suretinde yanına gelir, kendini tanıtır. Kıyamete kadar seni yalnız bırakmam diye sahibini yalnızlıktan kurtarır. Kötü bir hayat yaşayan adamın ise ameli korkunç bir canavar şeklinde gelir, kıyamete kadar ona sıkıntı ve azap çektirir.,
Bir insan ne kadar çok sevilirse sevilsin, hiç kimse onunla birlikte kabre girmez. Ameli ile baş başa kalır.
Ölümü hatırlayan, merhametli olur. Bütün canlılara acır, onlara yardım eder. Bir gün Hazreti Aişe validemize (raddıyallahü anha) bir hanım gelir. Kalbinin katılığından şikâyet eder ve çaresini sorar. O da "Bunun çaresi ölümü çok hatırlamaktır" buyurur. Bir zaman sonra aynı hanım gelir teşekkür eder, arzusuna kavuştuğunu arz eder.
Ölümü hatırlayan, kanaât sahibi olur. Fakirlikten kurtulur. Kanaât sahibi olmayanın gözü doymaz. Daima muhtaçtır, gözünü toprak doyurur ancak. "Altından ağacın olsa gümüşten yaprak/Akıbet gözünü doyurur bir avuç toprak"demişlerdir...
Sevineceğimiz ve neşeleneceğimiz böyle bir günde sizlere ölümden bahsettik! Ne yapalım ki bu da hayatın bir gerçeği. Akıllı insan zaten ölümü hiç unutmaz ki!..
Rabbimiz daha nice mübarek ramazan aylarına ve peşinden gelen nice böyle bayramlara kavuşmamızı nasip eylesin. Amin...
.30/06/2016
Dua etmek başlı başına ibadettir
Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu?" demek yanlıştır...
Yarın inşallah Kadir Gecesini; 5 Temmuz Salı günü de Ramazan Bayramını idrak edeceğiz. Bu vesileyle bugün duanın ehemmiyetinden bahsetmek istedik efendim...
Dua her zaman yapılır, fakat böyle gün ve gecelerdeki dualar daha kıymetlidir. On bir ayın sultanı olan bu mübarek ayda, hele son on gününde yapılırsa müstecâb olma ihtimali daha da yüksektir.
Dua etmek başlı başına ibadettir, sevap kazandırır. Rabbimizin beraberliğini kazandırır, Hadis-i kudside buyuruluyor ki: "Kulum beni nasıl bilirse, ona öyle muâmele ederim. Bana dua ettiği zaman da onunla beraberim." Kabul olmazsa bile bu nimet bize kâfidir. Ki kabul olmaması mümkün değildir. Bir hadis-i şerifte; "Allahü teâlâ kerimdir, kendisine açılan elleri boş çevirmek istemez" buyuruluyor.
Yine bir rivâyet var ki; yapılan dualara karşılık olarak üç şeyden biri verilir: Ya hemen kabul edilir, aynen, istenildiği gibi verilir veya tehir edilir, sonra verilir. İstediği şey onun için o anda iyi olmayabilir. Şeker hastasının tatlı istemesi gibi. Veya dünyada hiç verilmez ama, ahirette ona sevap olarak verilir ve ona denilir ki: Sen dünyadayken dua etmiştin ya, kabul olunmamıştı, işte bu sevaplar onun karşılığıdır. Bunun üzerine Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) dediler ki: Öylese biz de çok dua edeceğiz. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "O da size daha çok verecektir."
Cenab-ı Hak'tan istenince memnun olur, kullarından da istenince üzülür, bundan hoşlanmazlar...
Duaların kabul görmesi için helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez...
Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür...
Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, yaptıklarından dolayı babalarından af olunmaları için dua istediler. O da, "Size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler.
Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır.
Mahlûkâtın en kötüsü olan şeytan, cennetten çıkarılınca şöyle dua etti: "Ya Rabbi kıyâmete kadar canımı alma, beni yaşat." Duası kabul olundu. Kendi düşmanının bile duasını reddetmeyen Rabbimiz, hiç bizim dualarımızı geri çevirir mi?
***
Kadir Geceniz ve ramazan-ı şerif bayramınız şimdiden mübarek olsun efendim...
.23/06/2016
Oruç bizlere şükretmeyi öğretir
Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler. Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir.
Rabbimizin, üzerimizdeki nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. İçinde bulunduğumuz bunca nimetleri biz istemedik, böyle bir talebimiz de olmadı. Bizim bunlara muhtaç olduğumuz, bunlarsız yapamayacağımız bilindiği için ihsan edildi. Biz bilsek de bilmesek de hakikat budur... Evet, nimetler içinde yüzüyoruz... Peki, kavuştuğumuz bunca nimete şükredebiliyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; "Şükreden kullarım azdır" buyuruyor.
Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuz ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başlıyoruz.
Hava, büyük nimet. O olmazsa, hayatta kalmamız mümkün olmaz. Yeryüzünden hava çekilse çok değil, on dakika sonra hepimiz ölürüz. Havayı yaratan, her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine de azdır.
Oksijenin ne kadar büyük nimet olduğunu, havasız kaldığımızda anlarız. Birisi boğazımızı sıkarsa veya sauna gibi havasız yerde uzun kalırsak o zaman havanın kıymetini anlarız.
Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder.
Bir fakir hocasına dert yanar; çok fakir olduğunu, hiçbir şeyinin olmadığını söyler. O da, ona sorar; sana deseler ki, gözlerinin karşılığı sana on bin dirhem verseler razı mısın? Hayır diye cevap verir. Sağır olursan on bin, ona da hayır der. Dilsiz olsan, konuşamasan on bin dirhem ona da hayır, ellerin ve ayakların felç olursa on bin. Ona da razı olmaz. Aklını kaçırsan bir on bin daha verseler ister misin sorusuna da şöyle cevap verir. Aklımı kaybettikten sonra parayı ne yapacağım.
Bunun üzerine hocası der ki; Allah'tan korkmuyor musun? Üzerindeki nimetlerin birkaç tanesi bile, elli bin dirhem kıymetinden fazladır, nasıl fakirlikten şikâyet edebilirsin?
Hürriyetin değerini hapistekiler anlar. Hayatın kıymetini mevtâlar bilir. Hiçbir mevta yoktur ki, hayata bir gün dahi olsa dönmeyi istemesin. Salih âmel işleyenler, daha çok sevap kazansınlar, dereceleri daha çok yükselsin diye. Azap içinde olanlar ise, tövbe etmek için dönmeyi çok arzu ederler ama bu imkân hiç kimseye verilmemiştir ve verilmez de.
Su olmazsa yaşayamayız. Hayatımız onunla devam ediyor. Suyun ne kadar büyük nimet olduğunu susadığımız zaman anlarız. Susamak da, oruçla, hele uzun ve sıcak günlerde tutulan oruçla meydana gelir.
Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler. Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir.
.16/06/2016
Sabır, peygamberlerin hasletlerindendir...
Sabretmek sadece insanlara mahsustur. Melekler sabretmezler, çünkü onlar yemez, içmez ve hasta olmazlar. Hayvanlarda da sabır söz konusu değildir.
Oruçta, sayılamayacak kadar çok faydalar vardır. Fakat biz orucu bu faydalar için değil, dinimizin emri olduğu için tutuyoruz. Mesela oruç bize sabretmeyi öğretir... Sabretmek, kurtuluşa, başarıya sebep olan güzel huydur. Sabır, Peygamberlerin hasletlerindendir... Sabretmek sadece insanlara mahsustur. Melekler sabretmezler, çünkü onlar yemez, içmez ve hasta olmazlar. Hayvanlarda da sabır söz konusu değildir. Çünkü onlarda akıl yok, sorumlu da değiller.
Sabretmeyi emir ve teşvik eden 70'ten fazla ayet-i kerime var, en büyüğü; rabbimiz sabredenlerle beraberdir, müjdesidir.
İnsanoğlu bu iki varlık arasındadır. Aklı var, melekler gibi, nefsi var hayvanlar gibi. Aklını üstün tutarsa melekleşmeye doğru yükselir, hatta onları da geçer. Çünkü melekler ister istemez iyidirler, ama insanlar nefsi ile mücadele sonunda yükselebilmiştir. Nefsi galip gelirse bu defa hayvanlaşmaya doğru alçalır, onlardan da daha aşağı iner. Çünkü hayvanlar sorumlu değillerdir.
Rabbine itaat etmeyen, haramlardan sakınmayanlar kıyamet günü, cehenneme sevk edildikleri zaman diyecekler ki: Keşke biz dünyaya insan olarak gelmeseydik; yılan olarak, akrep olarak gelseydik de bu şiddetli azaba uğramasaydık. Yanmak çok zor şeydir, yanmayan bilmez...
Sabır üç türlüdür: Bir, ibadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabır. Namaz kılarken, oruç tutarken bazı sıkıntılarla karşılaşabiliriz. Bunlara sabredeceğiz.
İki, günah işlememek için sabretmek. Günah işlememek için sabretmek ateşte yanmaya sabretmekten daha kolaydır.
Üç, hastalıklara, musibetlere, belalara karşı sabırdır.
Hastalık, bela istenmez, gelirse kurtulmaya çalışmak lazım, tadavi olmak lazım, fakat bütün bunlar netice vermezse, sabretmekten başka çaremiz kalmaz. Bu üç sabrın da mükafatı ölçüsüzdür.
Oruç tutmakla imtihan kazanmış oluruz. Malum, dünyaya biz bunun için geldik, hepimiz imtihan salonundayız. Rabbini tanıyan, emirlerine değer veren, haramlardan sakınanlarla, kendisini yaratan ve yaşatan zatı tanımayan, emir ve yasaklarına kulak asmayanların birbirlerinden ayrılmaları gerek. Her kişi yaptıklarının karşılığını görecektir, iyiler ebedi saadete, kötüler de layık oldukları azaba kavuşacaklardır.
Her şey apaçık bildirilmiştir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Sizi cennete yaklaştıracak, cehennemden uzaklaştıracak ne varsa hepsini bildirdim. Sizi cehenneme yaklaştıracak, cennetten uzaklaştıracak şeylerden de uzak durmanızı hatırlattım ve sizleri ikaz ettim. Tercihi siz kendiniz yapınız.)
.09/06/2016
Bütün ümmetlere farz kılınan ibadet
Oruç ibadeti, yalnız bu ümmete değil, diğer ümmetlere de farz kılınmıştı. Fakat onların orucu başka günlerde ve başka aylarda idi. Bize ise ramazan ayında farz kılındı.
Rabbimize hamdolsun, bu sene de nasip oldu "Onbir ayın sultanı"na kavuştuk... Bugün dördüncü orucumuzu tutuyoruz...
Oruç ibadeti, yalnız bu ümmete değil, diğer ümmetlere de farz kılınmıştı. Fakat onların orucu başka günlerde ve başka aylarda idi. Bize ise ramazan ayında farz kılındı. Kur'ân-ı kerîmin nazil olduğu, içinde bin aydan daha kıymetli Kadir Gecesinin bulunduğu ramazan ayının tercih edilmesi, nimet üstüne nimet oldu bizim için...
Bize bir ay oruç tutmamızı farz kıldı. Bu ayın tesbitini bize bırakmadı, yoksa her millet kendine bir ay seçecekti. Hatta o ayın hangisi olacağı da görüş ayrılıklarına sebep olacaktı.
Dünyadaki bütün Müslümanların, aynı günde oruca başlamalarını ve aynı günde bayram yapmalarını, birlik ve beraberliğin temini için ayını da bizzat Rabbimiz seçti.
Kamerî aylardan olması da büyük nimet. Kullanmakta olduğumuz Şemsî denilen aylardan olsaydı; her sene aynı mevsimde oruç tutmak zorunda kalacaktık. Bazı yerlerde günler çok uzun, onlar hep o uzun günlerde tutacaklardı oruçlarını ve hep zorlanacaklardı. Diğer bazı yerlerde ise kısa günlerde oruç tutulacaktı, onlar da fazla acıkmayacakları, susamayacakları için, nefisleri ile mücâdele ve Rabbimizin rızasını kazanmak için çekilen sıkıntıların zevkine varamayacaklardı.
Yine Şemsî takvimle olsaydı, diğer mevsimler bu mübarek ayı misâfir etme şerefine eremeyeceklerdi...
Ramazân-ı şerîf, her sene on veya onbir gün öne gelir. Otuzüç sene oruç tutan bir mü'min, senenin bütün mevsimlerinde, bütün aylarında ve günlerinde oruç tutmuş olur.
Bu ayda bizlere çok müjdeler var. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
(Ramazan ayını, oruç tutarak, ibadetlerle, haramlardan sakınarak, mükafatını Rabbinden bekleyerek geçiren mü'minin bütün günahları affedilir. Annesinden yeni doğmuş gibi günahsız olur.)
(Ramazan ayının başı rahmet, ortası mağfiret, sonuysa Cehennemden kurtuluştur.)
Orucun diğer ibadetlerden farkı, onda gösteriş yoktur. O, kul ile Rabbi arasındadır, başkalarının haberi bile olmaz.
Meselâ; namaz kıldığımız zaman, bizim namazımızı beğensinler, takdir etsinler diye içimizden geçirebiliriz. Zekât verirken de aynı şeyleri düşünebiliriz. Hac, zaten topluca yapılan bir ibadettir, gizlenemez.
Oruç, gizli bir ibadettir, kimse fark edemez, ondan ancak Yaratıcımızın haberi olur.
Bunun içindir ki, Rabbimiz şöyle buyuruyor:
"Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsâni arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim."
.2/06/2016
Kisra'nın tacı ve Hazret-i Süreka
Ve Harp başlar... Kisra'nın silah ve asker üstünlüğü tartışılmaz. Bir harbin kazanılması için ne lazımsa hepsi onlarda. Müslümanların yüzde bir şansı bile yoktur, sebeplere bakılırsa!..
(Geçen haftadan devam...)
Devir, Hazreti Ömer devri... Müminler İran yolunda... Medine'den çıkan ordu fersahlarca yürür, ne takat kalır ne mecal. Apayrı bir iklim, ayrı bitki örtüsü, değişen havalar.
Halbuki Acemler zinde ve ferahtırlar. Silah ve asker üstünlükleri tartışılmaz. Bir harbin kazanılması için ne lazımsa hepsi onlarda. Müslümanların yüzde bir şansı bile yoktur, sebeplere bakılırsa...
Sad bin Ebi Vakkas, Rüb'i bin Amir'i (radıyallahü anhüm) Rüstem'e yollar. Ünlü komutan sorar "Hayrola?"
-Arabistan'dan geliyoruz. Hicaz'dan!
- Ne istiyorsunuz?
- İnsanları Allahü teâlâdan başka şeylere tapmaktan kurtarmak, İslamın adaleti ile tanıştırmak, dünya ve ahiret genişliğine kavuşturmak... Size üç teklifimiz var:
Eğer Kelime-i şehadet getirirseniz kardeş oluruz, döneriz yurdumuza.
- Biz Müslüman olmayız.
- Öyleyse cizye verin.
- Siz kimsiniz ki vergi istiyorsunuz?
- Savaşacağız o zaman!
- Muharebe mesele değil de şimdi cesetleriniz sahraya yayılacak. Çürüyüp kokacaksınız iş çıkaracaksınız başıma...
- Onu Allah bilir, kılıç kılıca çarpmadı ki daha.
***
Ve Harp başlar... Kisra askerini teşvik için meydana çıkar, bir sahabe onu öldürür, İran ordusu dağılır, Müslümanlar görülmemiş bir zafer kazanırlar.
Düşünün Kırkpınar'da bir çocuk Koca Yusuf'u sırtüstü yere vuracak olsa... Pers gururları incinir, eğer Romalılara yenilseler bu kadar üzülmezler. İşte Hazret-i Ömer düşmanlığının sebebi de budur aslında... Batılı tarihçiler hadiseyi anlayamaz, tuhaf izahlar yaparlar. Yok Arap kabileleri birbirleriyle savaşa savaşa cenkte ustalaşmışlardı da filan... Halbuki öyle bir güçleri olsa Ebrehe'ye karşı koyarlardı.
Neyse... İran hazineleri Medine-i Münevvere'ye taşınır. Hazret-i Ömer, Kisra'nın tacını görünce "Hicret günleri"ni hatırlar.
- Nerede Süreka?
- Buradayım ya Emir'el-mü'minin.
- Resulullah, bu tacı vadetmiş miydi sana?
- Etmişti.
- Gel öyleyse, emanetini al!
Hazret-i Ömer emaneti Sürâka bin Mâlik’e verir.
Hazret-i Süreka, bu sırada Resul-i ekremin seneler önce buyurduğu mübârek sözü hatırlayıp, bu mucize karşısında ağlar ve ağzından şu iki kelime dökülür:
"Sadaka Resulullah!" (Resulullah doğru söyledi...)
Allahü teala o mübarek zatları bizlere şefaatçi eylesin. Amin...
.26/05/2016
"Sana Kisra'nın tacını verseler ister misin?"
Ve Hicret emri gelir... Efendimizle Hazret-i Ebubekir gizlice yola çıkar... Kureyşliler Süreka adındaki meşhur izciyi bulur ve onları yakalarsa kendisene yüz deve ödül vadederler!..
Kureyşliler Efendimize Muhammed-ül emin der, hem sever hem güvenirler. Başka bir şey istese hepsini yaparlar. Ancak onlara çok ağır bir teklifte bulunur: "Babanızın dedenizin dinini terk edin!"
Arabistan'da daha evvel Hristiyan ve Yahudiler yaşamıştır. Ama tek putperesti bile kazanamazlar. Muharref İncil ve Tevrat'tan kendileri bile tatmin olmaz.
Efendimize ilk vahiy gelir: "Oku Allahın adıyla..."
Ve insanları İslama davetle vazifelendirilir. Nasıl yapsa, nereden başlasa? Bir kişi! Karşısında bütün dünya...
Hatice validemiz şefkat numunesidir "azıcık dinlenseniz" der, teskine çalışırlar. "Gad meda vaktün nevmi ya Hatice" (Uyumanın vakti geçti) buyururlar.
O günden sonra bıkıp usanmadan İslamı anlatırlar. Ne yazık ki Kureyşliler çağrıya uymaz, şiddetle karşı dururlar. Sıkıntılar, sıkıntılar... Ve Hicret emri gelir. Efendimiz Hazret-i Ebubekir'i alır, gizlice yola çıkar. Müşrikler yüz deve ödül vadeder, peşine adam takarlar.
Hazreti Ebubekir endişelidir. Yüz deve ciddi bir servettir zira. Ebubekir-i Sıddîk, civarda tanınmaktadır, Efendimizi görenler sorar?
-Bu kim?
-O benim rehberimdir!
***
Süreka değişik bir izcidir, onları bulmakta zorlanmaz. Atıyla yaklaşır. Ebubekir: "Efendim biri geliyor."
-Allahü teala bizi korur. Korkma!
At yaklaşır, yaklaşır ayakları kuma saplanır. Olacak şey değildir oysa... Efendimiz dua edince kurtulur. Sonra yine saldırmaya kalkar. Ayaklar yine kumda.
Bu açık mucize karşısında Kelime-i şehadet getirir. "Siz huzur içinde yolunuza devam edin" der, "ben peşinizdekileri çeviririm."
Efendimiz gülümser "Sana Kisra'nın tacını verseler ister misin?"
- Kisra bin Hürmüz mü?
- Evet.
- Bunu kim istemez.
Halbuki yurdundan çıkarılmış, menziline varacakları meçhul, iki muhacir vardır karşısında... Sasani ve Bizans devrin iki süper gücüdür, sadece birbiriyle harp eder, diğerlerini kaale almazlar... İranlılar zeki kabiliyetli bir millettir...
İyi de bir düzen kurmuşlardır, para zenginlik had safhada... Şah nazırlarıyla komutanları ile tek tek istişare eder. Biriyle konuştu notlarını aldı, bir başka vakit başkasıyla... Diyorlar ki: "Efendim niye yoruluyorsunuz adamlarınızı toplasanız da bir kerede konuşsanız ya!.."
-İnsanlar hasuttur (kıskançtır), sırf öbürü itibar kazanmasın diye ayrı yol tutar, mevzuu dağıtırlar. Halbuki teke tek konuşursan inandığını söyler ve sır çıkmaz... (Kisra'nın tacını Hazret-i Süreka'ya kim takdim eder; o da haftaya inşallah...)
.19/05/2016
Dinimizde niyetin önemi büyüktür...
İbâdetler, dünya menfaati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor...
Her insana önce lâzım olan şey doğru bir imandır. Daha sonra farzları, haramları öğrenmektir. Haram olan bir şeyi, mesela içkiyi, din yasak ettiği için değil de midesine dokunduğu için içmese sevap alamaz. Haramdan ancak Allahü teâlâdan korkarak, o yasak ettiği için sakınan sevap kazanır.
Bazı kimseler, harama helâle dikkat etmiyor. Dikkat etmedikleri gibi, bir de; "Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allah kalbe bakar..." diyorlar. Bu sözün dinde yeri yoktur. Bir kişinin kalbinin doğru ve temiz olduğuna alâmet, dinin emir ve yasaklarına uymasıdır. Böyle söyleyenlerin maksadı, Müslümanları aldatmaktır.
Günahlar içinde yüzen kimsenin, "Benim kalbim temiz" demesi, lağım çukurundan çıkarılan kimsenin, "Benim üzerimde bir şey yoktur. Elbiselerim tertemizdir" demesine benzer.
Düzgün niyet edilmedikçe, hiçbir farz kabul olmaz. Bunları yapabilmek için de ilim lâzımdır. Hadis-i şerifte; "Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibadet etmekten daha sevaptır" buyuruldu.
"Cahil sofu, şeytanın maskarası olur." Allahü teâlânın rızasına kavuşabilmek için dinimizin emirlerini yerine getirmeye gayret etmek lâzımdır.
İslamiyete uymayan şeylerin hiçbirini Hak teâlâ sevmez. Sevmediği şeye de sevap verilmez. Bunun için Müslüman ne yaptığını bilerek şuurlu bir şekilde yapmalıdır. Ahirette bütün yaptıklarından hesap vereceğini ve niçin yaptığının sorulacağını unutmamalıdır.
İbadetler, Allahü teâlâ emrettiği için yapılmalıdır. Yapılan ibadetlerde kulların dünyaları ve ahiretleri için nice faydalar olsa bile bunun için yapılmamalıdır.
Meselâ, namaz kılan bir adam, bunu farz olduğu için değil de spor olduğunu düşünür ve onun için yaparsa ibâdet etmiş olmaz. Spor yapmış olur.
Oruç tutan da, yalnız midesini dinlendirmeyi düşünür ve o niyetle tutarsa orucu makbul olmaz.
İbâdetlerde niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır.
Tasavvuf büyükleri, büyük âlimler ibadetlerini ihlasla yaparlardı. Yalnız Allahü teâlânın rızasını düşünürlerdi.
Niyetin dinimizdeki önemi o kadar büyüktür ki ibâdetler, dünya menfaati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor.
Hadis-i şerifte, "Mü'minin, hanımına uzattığı lokmada bile sevap kazanacağı..." bildiriliyor. Bundan anlıyoruz ki; niyetini düzelten bir kimse, yemekte, içmekte ve her türlü dünya işlerinde ahiret faydasını gözeterek sevâp kazanabilir. Yeter ki, niyeti Rabbimizin rızasına kavuşabilmek olsun...
.12/05/2016
Aklın ermediği şeyler çoktur!..
İnsan, sahip olduğu nimetleri az görür, daha çok olsun ister; ancak aklının artması için dua edenler azdır. Akıl taksim edilirken en büyüğünün kendisine verildiğini zanneder!
İlimler; fen bilgileri ve din bilgileri olarak ikiye ayrılır. Din bilgileri yalnız nakil ile anlaşılır. Bunların kaynağı Kur'ân-ı kerim ile hadis-i şeriflerdir...
His organları ile anlaşılan şeylerin bir sınırı vardır. Bu sınırların dışında olan bilgiler his organlarımız ile anlaşılamaz veya yanlış anlaşılır... His organlarımız ile anlayamadığımız şeyleri, akıl ile bulur, anlarız. Bunun gibi aklın da bir anlayış sınırı vardır. Bu sınırın dışında olan bilgileri, akıl bulamaz ve anlayamaz... Akıl, erişemediği şeyleri anlamaya kalkışırsa yanılır, aldanır. Böyle bilgilerde akla güvenilemez. Meselâ, Allahü teâlânın sıfatları, Cennette ve Cehennemde olan şeyler, ibadetlerin nasıl yapılacağı ve din bilgilerinin çoğu böyledir. Akıl bunlara eremez. Bu bilgilerde akıl ile nakil çatışırsa, nakle uyulur. Nakil yolu ile anlaşılan, yani Peygamberlerin söyledikleri şeyleri, akıl ile araştırmaya uğraşmak, düz yolda zor giden yüklü bir arabayı yokuşa çıkarmak için zorlamaya benzer. Yokuşa doğru at kamçılanırsa, çabalaya çabalaya, ya canı çıkar veya arabayı devirir, eşyalar harap olur...
Akıl da, anlayamadığı ahiret bilgilerini çözmeye zorlanırsa, ya aklını kaçırır veya bunları alışmış olduğu, dünya işlerine benzetmeye kalkışarak, yanılır ve başkalarını da aldatır. O hâlde, peygamberlerin aleyhimüsselâm bildirdikleri şeylere, akla danışmaksızın inanmaktan başka çare yoktur. Aklın gereği de budur...
İslâm dininde aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat akla uymayan bir şey yoktur. Ahiret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve ona ibâdet şekilleri, aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak bilinebilseydi, binlerce peygamberin gönderilmesine lüzum kalmazdı...
Akıl, büyük bir nimettir. Onunla Rabbimize muhatap olma şerefine kavuştuk.
İnsan, sahip olduğu nimetleri az görür, daha çok olsun ister. Ama aklını beğenir. Aklının artması için dua edenler azdır. Akıl taksim edilirken en büyüğünün kendisine verildiğini zanneder.
Kimin akıllı olduğu Hadis-i şerifte bildirilmiştir:
"Akıllı insan, ölümü çok düşünen ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır."
Çok acıdır ki, insanların çoğu akıl nimetinden yeteri kadar faydalanamıyor. Böyle olanların kıyâmet günü çok pişman olacaklarını Tebâreke suresi onuncu ayet-i kerimesinden öğreniyoruz. Meâlen; "Bize anlatılanlara kulak verseydik, aklımızı kullansaydık bugün bu elim azâbı çekmeyecektik" diyecekler...
"Âhir ömrümü nerede geçirsem?"
İslam âlimlerinin büyüklerinden Süfyan-ı Sevrî rahimehullah "âhir ömrümü nerede geçirsem?" diye çok düşünür. Etrafındakilere sorar: "Nereye yerleşsem acaba?"
Güzel yerlerde yaşamayı kim istemez?.. Hayat kısa da olsa insan rahat edebileceği beldeleri seçer, havasına, suyuna, yeşiline bakar. İmkânı olan sayfiyelere çekilir, varidatını mesud bahtiyar geçirmek için harcar.
Peki maddiyat tek başına insana huzur verebilir mi? Ne yazık ki hayır, müreffeh ülkelerde intihar vakalarına daha çok rastlanıyor zira.
Evin ne kadar bakımlı olursa olsun, bulunduğun belde sıkıntılı ise mutlu olamazsın. Cüzdan zenginliğinin yanı sıra mânâ zenginliği de lâzım, mâlum kuş tek kanatla uçamaz.
İslam âlimlerinin büyüklerinden Süfyan-ı Sevrî rahimehullah da "âhir ömrümü nerede geçirsem?" diye çok düşünür. Etrafındakilerle istişarede bulunurlar: "Nereye yerleşsem acaba?"
-Efendim Bağdat'a ne dersiniz? Abbasi Devletinin başkentidir. Sahabe-i kiramın ve evliyanın büyükleri burada yaşamışlar. Ki içlerinde fıkıh ilminin bânisi İmâm-ı a'zâm rahimehullah hazretleri de var...
Bu teklif Süfyan-ı Sevrî hazretlerinden kabul görmez. "Bağdat valileri, halka zulmediyor, baskı yapıyorlar. Bunlar her vicdan sahibi gibi bizi de yaralar. Mazluma yardım gibi bir şansımız olsa düşünmeyiz ama ihtimal hükümet adamları bildiklerini işleyecek, bize sormayacaklar..."
Bir grup ise Şâm-ı şerîfi tavsiye eder. Ona da razı olmaz. "Gerçi Şâm-ı şerîf Peygamberimiz aleyhisselamdan dua almıştır, beş yüzden fazla Eshab-ı kiram kabri vardır. Fakat halkı aşırı derecede hürmetkârdır. Âlimleri salih insanları parmakla gösterir, etrafında dolanırlar...
Son olarak Mekke-i mükerreme teklif edilir. Görünüşte caziptir. Müslümanların beş vakit namazda yöneldikleri Kâbe-i muazzamaya yakın olmayı kim istemez? Ki Kâbemiz sevgili peygamberimizin vücuduna temas eden toprak hariç, kâinatın en kıymetli yeridir. Orada kılınan bir namaz yüz bin namaza bedeldir. Bundan kârlı ticaret olmaz...
Mübarek biraz düşünür ve "hayır" der, "Orada kalmaya da cesaret edemem, zira mükerrem beldede kalpten geçirilen günahları bile soracaklar. Diğer yerlerde ise işlenmedikçe yazılmaz.
Mübarek nihayet Bağdat, Şam ve Mekke tekliflerinden çekinir ve Basra'ya yerleşmeye karar verir... Basra yılları hakikaten bereketli geçer ve orada da vefat ederler. Rabbimiz şefaatine nail eylesin...
Biz de ahir ömrümüzde birçok İslam beldesini gördük. Başta Harameyn-i şerifeyn olmak üzere Şam, Hama, Humus, Busra, Neva, Kahire, İskenderiyye, Tanta, Taşkent, Semerkant, Buhara, Serhend, Delhi ve Agra'da mümin kardeşlerimizle tanıştık ve büyüklerimizin kabirlerini ziyaret ettik. Sonra döndük yine yurdumuza geldik.
Hasılı ne Van'ı unutabilirim, ne de ayrılabilirim İstanbul'dan!..
Nimetlerin kıymetini anlayabilmek...
Nimet elden gidince kıymeti bilinirmiş. Havanın ne kadar büyük nimet olduğunu, boğazımız sıkılınca veya uzun süre havasız bir yerde kalınca anlarız.
Yapılan bir iyiliğe, küçük bir yardıma hemen teşekkür ederiz. Bu insanlık gereğidir... İnsanlardan gelen küçük iyilikleri bile karşılıksız bırakmadığımız, en azından teşekkür ettiğimiz hâlde, bizleri yoktan var eden, yaşatan Rabbimizin, sayılamayacak kadar çok olan nimetlerine her nedense çok az şükrediyoruz veya hiç etmiyoruz.
Evet, önce biz yoktuk, yaratmasaydı, hiç kimse niçin yaratmadığının hesabını soramazdı. Yoktuk, bizi o yarattı, kördük, bize görme nimetini o verdi. Sağırdık, duyma kabiliyeti de ondan. Dilsizdik, konuşamıyorduk onun ihsanı ile konuşabiliyoruz.
Çıplaktık, bizi o giydirdi. Aç idik, bizi o doyurdu. Güçsüzdük, bize güç ve kuvveti o verdi...
Dalâlette idik, bizlere Peygamberleri aracılığı ile doğru yolu o gösterdi ve bizi hidayete erdirdi...
Dünyada bizi, "nazlı bir misafir" gibi besleyen, hayal bile edemeyeceğimiz güzellikte nimetler ihsan buyuran Yüce Rabbimiz, ahirette de ebedi saadete kavuşmamızı istemektedir.
Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymaya kalksak bile sayamayacağımız kadar fazla olmasına rağmen şükrümüz çok azdır. Kur'an-ı kerimde de öyle buyuruluyor meâlen: "Şükreden kullarım azdır."
Her dakika, havayı teneffüs etmekle hayatımızı kurtaran Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. Biz niçin az şükrediyoruz?..
Başlıca sebebi; çok olduğu için, kolayca elde edebildiğimiz için, alıştığımız içindir.
Nimet elden gidince kıymeti bilinirmiş. Havanın ne kadar büyük nimet olduğunu, boğazımız sıkılınca veya uzun süre havasız bir yerde kalınca anlarız.
Su nimetinin değerini, onu istediği zaman bulabilen ve içebilen değil, susuz sahrada suyu bulamayan veya boğazı kanser hastalığı ile tıkanan, bir damla suyu dahi içemeyenler çok daha iyi bilirler...
İçinde bulunduğumuz nimetlerin kıymetini anlayabilmek için, kabirleri, hapishaneleri ve hastaneleri ziyaret etmeliyiz!..
Kabristana girince; hâlâ hayatta olduğumuz, yaşayabildiğimiz için şükretmeliyiz. Biz de onlar gibi toprağın altında olabilirdik. Onların hâlinden ibret almalıyız...
Hapishaneleri ziyaret edersek, hürriyetin kıymetini daha iyi anlarız, Rabbimize şükrederiz...
Hastaneleri ziyaret ettiğimizde de, sağlığımızın kıymetini biliriz. Hastaların ne büyük acı çektiklerini, sancılar içinde kıvrandıklarını, gözlerine uyku girmediğini görürüz. Ancak o zaman akşam yastığa başımızı koyup sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın ne kadar güzel olduğunu anlar ve bu nimeti bizlere ihsan eden Yüce Rabbimize hamd ve şükrederiz.
Allahü teala cümlemizi, hakkıyla şükredenlerden eylesin..
.21/04/2016
İnsanlar dört sıfat üzere yaratılmıştır
Cenâb-ı Hak insanlar dört sıfat üzere yaratmıştır: 1- Hayvanlara mahsus sıfatlar. 2- Yırtıcı hayvanlara ait sıfatlar. 3- Meleklerin sıfatları. 4- Şeytânların sıfatları...
Allahü teala, insanları dört sıfatla yaratmıştır:
Hayvanlara mahsus sıfatlar: Yemek, içmek, uyumak, nefsanî arzularını tatmin etmek gibi...
Yırtıcı hayvanlara ait sıfatlar: Saldırmak, parçalamak, üstünlük sağlamak ve galip gelmek arzusu gibi...
Bu iki sıfat dünya hayatında mevcuttur. İnsan ölünce bu her iki sıfat da insanda yok olur. Artık ne yemek içmek arzusu ve ne de saldırma, galip gelme isteği kalır!..
Ölen bir insanda hareket etme kabiliyeti kalmaz.
Meleklerin sıfatları: İman etmek, güzel ahlâk sahibi olmak, cömertlik, şefkât ve merhametli olmak gibi...
Şeytânların sıfatları: Küfür, kötü huy, yalan, cimrilik, katı kalpli olmak gibi...
Son iki sıfat kalıcıdır. Ölümle son bulmazlar. Kabirde de, ahirette de insanla beraberdir. Ya sahibini nimete kavuşturur veya azap çektirirler...
Bu iki sıfat birbirine zıt güçlerdir, sürekli savaşırlar. Savaş meydanı ise insanların kalbidir. Bu muharebeyi hepimiz az veya çok hissederiz, şöyle ki:
Bir fakirle karşılaştığımız zaman melekî sıfatlar bize, ona yardım etmemizi tavsiye ederler, elimizi cebimize sokarız, belli bir miktar para vermeyi düşünürüz. Hemen şeytâni sıfatlar devreye girer ve der ki: "Yardım etme! Niçin yardım edecekmişsin ki; gitsin, çalışsın, kazansın..." Bunun üzerine elimizi cebimizden çekmeye başlarız. Yine melekî sıfatlar müdahale eder: "Çalışabilseydi, çalışırdı, iş bulamadığı için bu hâle düşmüş. Ona vereceğin para senin parandır. Cebindeki veya kasandaki para senin olmayabilir..."
Yine elimizi cebimize daldırırız...
Pusuda bekleyen şeytâni sıfatlar ara vermeden işe karışır: "Vereceksen de çok az ver! El âlemi sen mi doyuracaksın! Yarın sen de onun durumuna düşersen sana kim yardım edecektir?!." diye bizi böyle hayırlı işlerden uzaklaştırmaya çalışır...
Savaşan bu iki kuvvetten hangisini tercih etmeye aklımız karar verecektir. Akl-ı selîm sahibi insan, melekî sıfatların tarafını tutar. Akl-ı selîm sahibi olmayan da şeytâni sıfatlara tâbi olur. Kazanacağı büyük sevaptan da mahrum kalır.
Cebinde bıraktığı para da belki en sevmediği birine kalır. Hesabını da kendisine sorarlar...
Yazımızı bir Hadîs-i şerîfle bitirelim: (Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap (ister iyi, ister kötü) karşılığını göreceksin!..)
Her insan, bundan sonraki ömründe zaman zaman nefis muhasebesi yapmalı, iki cihânda saâdetine sebep olabilecek şeyleri yapmaya gayret sarf etmeyi unutmamalıdır.
Hiçbir insanın kalbini incitme!
Allahü teâlâya kalbin yakın olduğu kadar hiçbir şey yakın değildir. Asi de olsa hiçbir insanın kalbini incitmemelidir. Çünkü, asi olan komşuyu da korumak lâzımdır.
Kalp, göğsümüzün sol tarafındaki et parçası demek değildir. Ona yürek denir. Yürek hayvanda da, ölülerde de bulunur. İnsana mahsus olan kalbe gönül diyoruz...
Kalp, bir kuvvettir görünmez. Tesirleri ile, eserleri ile tanınır. İmam-ı Rabbani (kuddise sirruh) buyuruyor ki:
"Kalp, Allahü teâlânın komşusudur. Allahü teâlâya kalbin yakın olduğu kadar hiçbir şey yakın değildir. Mümin olsun, asi olsun hiçbir insanın kalbini incitmemelidir. Çünkü, asi olan komşuyu da korumak lâzımdır. Sakınınız, sakınınız, kalp kırmaktan pek sakınınız! Allahü teâlâyı en ziyade inciten küfürden sonra kalp kırmak gibi büyük günâh yoktur. Çünkü, Allahü teâlâya ulaşan şeylerin en yakın olanı kalbdir... İnsanların hepsi, Allahü teâlânın köleleridir. Herhangi bir kimsenin kölesi dövülür, incitilirse, onun efendisi elbette gücenir. Her şeyin biricik maliki, sahibi olan zatın şanını, büyüklüğünü düşünmelidir. Onun mahlukları, ancak izin verdiği emreylediği kadar kullanılabilir. Kalp yani gönül mahlukların en üstünü, en şereflisidir...
Kalp, bütün bedenin padişâhıdır. Allahü teâlâyı tanımak, onun cemalini müşâhede etmek onun sıfatıdır. Rabbimiz ona emir verir, ona hitap eder, onu sorumlu tutar. Rabbimizi tanımanın, bilmenin anahtarıdır..."
Bu kadar kıymetli ve değerli olan kalbi kırmanın vebâli ve günâhı da elbette ki çok büyüktür.
Büyük İslâm âlimlerinden Abdülvehhâb-ı Şa'ranî kuddise sirrûh buyuruyor ki:
"Bir gün mahallemize bir cüzzamlı hasta geldi. Her tarafı yara bere içinde idi. Kimse yanına yaklaşmak istemiyordu... Dedem, hastanın elinden tuttu ve bizim eve getirdi, beraberce yemek yediler. İşin garip tarafı bir bardak süt ikrâm etti, misafir sütün tamamını içemedi, dedem ondan artan sütü de içti. Hasta o kadar çok memnun olmuştu ki neşesi yüzünden okunuyordu. Cebine de birkaç kuruş harçlık koyarak adamı yolcu etti... Babam, dayanamadı ve babasına sordu:
-Efendim o hastaya çok yakınlık gösterdiniz, artığını bile içmekten çekinmediniz! Cüzzam, bulaşıcı bir hastalıktır. Bunun hikmetini anlayamadım?
Dedem, babama şöyle cevap verdi:
-Evlâdım! Kalp kırmak, cüzzam olmaktan daha kötüdür. Bu hastayı gören ondan nefret etti, uzaklaştı. İnsanların bu tavrı onu çok üzmüştü. Elinde de değildi. Kimse cüzzam olmak istemezdi. Takdir-i ilâhi onun için böyle tecelli etmişti. Hasta olan insan bizim kardeşimizdi, sıkıntısı büyüktü, kalbi de çok kırılmıştı, onu sevindirmek için öyle yaptım... Allahü teâlâ için yapılan bir işin sonunda sıkıntı olmaz. İnşallah biz de bir sıkıntı görmeyiz
Salih amel işleyenler ölümden korkmaz!..
Ölümden korkan, ölümü, yolunda onu bekleyen ve mutlaka yakalayıp parçalayacak bir canavar zanneden adam nasıl mutlu olur? Kaçışı mümkün olmayan bir akıbet hepimizi bekliyor.
Yaratılış gayemiz, Rabbimizi tanımak, O'na ibadet etmek içindir. Melekler O'nu tanıyor ve ibadet ediyorlardı. Onlar kendi istekleri ile değil, yaratılışları icâbı Allahü teâlâyı tanıyorlar ve emirlerini hiç aksatmadan yerine getiriyorlar. Rabbimiz, öyle bir varlık olsun istedi ki, kendi arzuları ile iman etsinler, O'nu tanısınlar, haramlardan sakınsınlar.
İmtihan için dünyaya geldik, imtihan salonundayız. İmtihan bitince salon terk edilir.
Ölüm hepimizi yakalayacak, varacağımız yer topraktır. Arkadaşlarımız böcekler, konuşacaklarımız Münker ve Nekir melekleri, karyolamız mezar, devamlı duracağımız yer toprak, uğrak yerimiz kıyamet, son varacağımız yer ise Cennet veya Cehennemdir.
Böyle olunca da en çok düşünülmesi gereken şey ölüm olmalıdır.
Ölüme hazırlıklı olan rahata kavuşur, saâdete erer. Uzak olan gelmeyecek olandır. Mutlaka gelecek olan ise yakındır.
Cum'a sûresi 8. âyet-i kerimede meâlen; "De ki; doğrusu kendisinden kaçtığınız ölüme mutlak yakalanacaksınız; sonra; görüleni de görülmeyeni de bilen Allah'a döndürüleceksiniz. O size yaptıklarınızı haber verecektir" buyurulmaktadır.
Bir Arap şairi bir beytinde şöyle demektedir: "Topraktan yaratıldım, dirildim, hareket edebiliyorum, konuşabiliyorum, konuşulanları anlıyorum. Sonra ölü olarak tekrar toprağa döndüm. Sanki hiç topraktan çıkmamış gibi oldum, yalnız bir fark var: Topraktan çıkarken günahsızdım. Toprağa bir sürü günahla giriyorum."
İnsanlar mutluluk arıyor. Bu arayışı yeni de değildir. Yaratıldığından beri onu arıyor. Bu arayışı kıyamete kadar da sürecektir.
Mutlu insan hâlinden memnun ve geleceğinden emin olandır. Bunun tersi de; mutsuzluk ve huzursuzluktur.
Gelecek endişesi insanları mutsuzluğa iten en önemli husustur. Dikkat edilirse dünyada birçok huzursuzluğun temelinde bu endişeler yatmaktadır.
Ölümden korkan, ölümü, yolunda onu bekleyen ve mutlaka yakalayıp parçalayacak bir canavar zanneden adam nasıl mutlu olur? Kaçışı ve kurtuluşu mümkün olmayan bir akıbet hepimizi bekliyor.
İmanlı olarak salih amel işleyenler ölümden korkmazlar. Hatta severler.
Ebu Süleyman Dârâni rahmetullahi aleyh buyuruyor ki:
"Meleklerin en büyük olanı Cebrâil aleyhisselamdır. Bütün Peygamberlere vahyi ilâhiyi getirendir. O'nu diğer meleklerden daha çok sevmek gerekir. Fakat ben Azrail aleyhisselamı daha çok seviyorum. Çünkü sevdiklerime beni O kavuşturacaktır..."
İnsan Rabbini tanımazsa!..
Rabbimiz insanları kendi fıtratı üzerine yaratmıştır. İnsan, Rabbini tanımazsa, onu bulmaz, ona teslim ve tabi olmaz ise, rahat ve huzur bulması mümkün değildir.
İnsanlar iki şeyden meydana gelmiştir. Biri "ruh", diğeri ise "ceset"tir. Dünyada yaşadığımız sürece ruhumuz, bedenimizin içinde beraberdirler. O halde ikisine de önem vermeliyiz... İtiraf edelim ki; vücudumuza verdiğimiz önemi, ruhumuzdan esirgiyoruz... Ruhumuzun gıdası, Yüce Rabbimizi tanıyıp, ona bağlanmak, emirlerini yapıp haramlarından sakınmaktır...
Bizim memlekette bir adam, kuluçkaya yatan bir tavuğun altına bir de ördek yumurtası koymuştu. Günleri dolunca yumurtalardan civcivler çıktı. Tabiidir ki, ördek yumurtasından da ördek yavrusu çıktı. Anne tavuk, civcivlerini dolaştırıyordu. Bahçelerinde küçük bir havuz vardı, oraya yaklaşınca yavru ördek atlıyor ve yüzmeye başlıyordu. Anne tavuk "yavru"sunun suya düştüğünü sanarak, onu kurtarmaya çalışıyor, girmeye de cesaret edemiyor, sadece havuzun kenarında çırpınıp duruyordu. Ev halkı tavuğun çırpınışını duyunca meseleyi anlıyor ve biri gelip o yavruyu sudan çıkarıyor ve havuzdan uzaklaştırıyordu... Bir zaman sonra tekrar aynı hadise meydana geliyor; suyu gören ördek yavrusu dayanamıyor, hemen atlıyor ve zevkle yüzmesine, anne tavuk da çırpınışlarına devam ediyorlardı...
Şimdi burada dikkatimizi çeken veya çekmesi gereken bazı hususlar vardır. Birincisi, bu ördek yavrusu, yüzmeyi nereden, ne zaman ve kimden öğrenmişti?!. Hiç kimseyi yüzerken görmemişti, ne annesini ve ne de kardeşlerini. Yüzme kabiliyeti onun fıtratında (yaratılışında) vardı, birinin ona yüzmeyi öğretmesine gerek yoktu. O, öğrenmiş olarak yumurtasından çıkmıştı.
İkinci husus; bu yavru ördek, o suyu bulamasaydı, yüzemeseydi, içinde büyük bir boşluk hissedecekti, bir arayış içinde olacaktı. Bu aradığı şeyin su olduğunu, bulursa, yüzerse huzur bulacağını belki de bilmeyecekti; ama, bu sıkıntıyı ve arayışı, hep içinde taşımak zorunda kalacaktı ömür boyu...
Dünyanın en güzel bahçesinde dolaştırsaydınız, en güzel kümesinde yatırsaydınız, ördeklerin en çok sevdiği gıdaları yedirseydiniz, yine de onu mutlu edemezdiniz. Yüzünce, suya kavuşunca, içindeki sıkıntısı bitebilirdi...
Aynen bunun gibi, insanları, Rabbimiz kendi fıtratı üzerine yaratmıştır. İnsan da, Rabbini tanımazsa, onu bulmaz, ona teslim ve tabi olmaz ise, rahat ve huzur bulması mümkün değildir. En lüks arabanın sahibi olsa, en güzel villalarda otursa, en nefis yiyecekleri yese ve içse, yine de içinde büyük bir boşluk hissedecek, bir arayış içinde ömrünü geçirecek, fakat mes'ud ve bahtiyar olamayacaktı hiçbir zaman
Dünyanın geçici lezzetlerine aldanma
İlimden yalnız âlimler, hikmetten de onu ancak tadanlar bilir. Diğer lezzetler geçicidir, bu ise kalıcıdır. Diğerleri usandırır, buna doyum olmaz.
Nimetler, lezzet veren şeyler demektir. İnsan için Kalıcı olmayan lezzetlerde hayır yoktur. Bu zevklerin en kıymetli olanı aklın ve kalbin aldığı lezzetlerdir. En az olanı da budur. İlim ve hikmetten beş duyu organımız bir şey anlamaz. Diğer uzuvlarımız da zevk alamaz. En az olanı da budur. İlimden yalnız âlimler, hikmetten de onu ancak tadanlar bilir. Diğer lezzetler geçicidir, bu ise kalıcıdır. Diğerleri usandırır, buna doyum olmaz. İnsan ne kadar acıksa da belli bir miktar yiyince doyar ve artık yemek istemez. Yediğimiz yiyeceklerin tadını ağzımızdaki dil ile alırız, manevi lezzetleri ise "kalbimizin dili" ile tadarız. Kalbimizin dilinin olduğu Hadis-i şerifle sabittir. Buyuruyor ki: "İmanın tadını tatmıştır o kimse ki Allahü teâlâyı Rab olarak bilir. İslâm dinini din olarak seçer. Muhammed aleyhisselâmı Resul olarak kabul eder."
Bu tat bambaşka bir tattır. Bunu tadanlar diyorlar ki: "Eğer cennette de bu kadar lezzet varsa bulunmaz bir nimettir." Başkalarının uyuyakaldıkları gecenin geç saatinde Rabbi ile baş başa kalan, ona hitap etme şerefine nail olanların aldıkları lezzeti ancak onu tadanlar bilir.
Bu kadar güzel ve kalıcı lezzeti alabilme imkânı varken buna talip olmamak, onu elde edebilmeye çalışmamak akıllı insanın yapacağı iş değildir.
Oyuncakları ile oynayan bir çocuğa; "Oyuncaklarını ver sana çok güzel bir binanın tapusunu verelim!" veya "Seni bir şehre vali veya paşa yapalım!" deseler razı olmaz. Çocuğun oyuncakları, bina sahibi olmak veya makam mevki sahibi olmaktan daha kıymetli değildir; fakat çocuk bunu idrâk edemediğinden razı olmuyordur...
Akıl kemâle erince "kalbin dili" ile tat alınmaya başlanır, o zaman lezzet nasıl bir şeymiş anlaşılır.
İlim ve hikmetten alınan lezzetler kalıcıdır... Geçici olan lezzetler bitince yerini üzüntüye ve eleme bırakır. Üzüntülerin bitmesi lezzettir. Hasta olan birinin şifa bulması, hapiste olan birinin dışarı çıkması onları ne kadar sevindirir.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Dünya hayatında ömrünü nimetler içinde geçiren, fakat ahiretini düşünmeyen bir adamı cehenneme atarlar ve sorarlar: Sen hiç rahatlık gördün mü? O da (dünyada yaptıklarını unutmuş) hayır hiçbir rahatlık görmedim diye cevap verir... Dünya hayatı sıkıntılı, hastalıklı geçen bir adamı da cennete götürürler. Cennet nimetlerine dalınca ona da sorarlar: Sen hiç sıkıntı çektin mi? O da (hepsini unutmuş) hayır diye cevap verir."
Kalıcı olmayan nimetler de, sıkıntılar da tamamen unutulacaktır. Demişler ya: "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar."
Evet, dünya hayatı hayal veya uyku gibidir...
Arkadaşı olmayan kimse gariptir!..
Hazret-i Ali (Radıyallahü anh) buyurdu ki: "Hayırlı arkadaş edinin çünkü onlar hem dünyada hem ahirette yardımcıdırlar. Garip kimdir biliyor musunuz, arkadaşı olmayan!"
Bizler insanız ve bir arada yaşamak mecburiyetindeyiz. Onun için iyi arkadaşlar edinmeliyiz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"Cenâb-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder."
Hazret-i Ali (Radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Hayırlı arkadaş edinin çünkü onlar hem dünyada hem ahirette yardımcıdırlar. Garip kimdir biliyor musunuz, arkadaşı olmayan!"
"Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim" demiş ecdât. Kötü arkadaş yılandan da tehlikelidir. Yılan sokarsa acı verir, sancı çekersin, çok zehirli ise hayatını kaybedersin. Biz zaten dünyaya ebedi kalmak için gelmemiştik. Ama kötü arkadaş dünyamızı da perişan eder, ahretimizi de...
Bazı arkadaşlar gıda (hava, su, yiyecek) gibidir, onsuz olmaz. Bir kısmı ilaç gibidir, lüzûmunda aranırlar. Bir kısmı da hastalık gibidir ki uzak durmakta yarar var.
Peki arkadaş seçerken nelere dikkat etmeli?
Bir kere dostunuz akıllı olmalı. Aptallar iyilik yapayım derken zarar verir. Anadolu'da çok anlatılır, adamın biri ayı ile arkadaş olur. Gezer dolaşır, yorulurlar. Adam ben biraz yatacağım diye işaret eder, ayı tamam gibilerden kafa sallar. Olacak bu ya bir sinek adama musallat olur, ayı arkadaşını rahatsız etmesin diye eliyle kovar. Yine gelir, yine kovar. Bakar sineği öldürmedikçe kurtuluş yok. Yerden irice bir taş alır ve adamın alnına konunca...
Ortalık kan revan... İyilik yaptı güya!
Dindar olmalı. Dinimizin emirlerine uymayanlar, haramlardan sakınmayanlar en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine hayrı olmayanın, başkalarına ne hayrı olur?
Ahlâklı olmalı. Kıyamet günü ameller tartılacak, İmanlı birinin sevap kefesi ağır gelirse kurtulacak. Diyelim günâhı ağır bastı, azabını çekmek üzere cehenneme sürüklenecek ki o zor anda ufacık bir hayra, bir sevaba nasıl da ihtiyaç duyar. Sağa sola bakınır, tutunacak bir dal (şefaatçi) arar. Fahr-i Kâinat (sallallahü aleyhi ve sellem) buyuruyor ki:
"Kıyamet gününde terazinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan bir ibâdet yoktur!"
Bu nimete kavuşabilmek için iyi huylularla birlikte olmak lâzım. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez, ne anası, ne babası, ne de hocası...
Dünyaya kıymet vermemeli. Maddeye düşkün olanlar sizi menfaat uğruna satabilir ki devrimizde dünya tamahı had safhada...
Sözün kısası; kötü arkadaş insanı dünyada rezil rüsva eder, ahirette ise cehenneme sürükler...
.3/03/2016
Evlada bırakılacak en kıymetli miras!..
Çocuk dünyaya geldiğinde kulağına ezan ve ikâmet okunur. Güzel bir isim verilir. Yedi yaşında namaz öğretilir. Dinimizin bilinmesini emrettiği şeyler ona bildirilir.
Hayırlı evlât yetiştirmek insanın en büyük gayesi olmalıdır. Mukaddes değerlerimizin muhafazası onlarla mümkündür. Bizden sonra hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Bizim yerimize onlar geçecek. Ya bizim yüz akımız veya yüz karamız olacaklardır.
Evlada bırakılacak en kıymetli miras da, iyi bir terbiye ve güzel bir ahlâktır... Hayırlı evlât sahibi olabilmek için erkek, saliha bir hanımla evlenmeli, hanımlar da salih bir erkekle hayatını birleştirmelidir.
Bir adam çocuklarına demiş ki:
"Yavrularım benim sizde iyiliklerim çoktur. Siz daha dünyaya gelmeden de size büyük iyilik yaptım." Çocukları dediler ki:
"Biz dünyaya geldikten sonra iyiliklerin sayılmayacak kadar çoktur. Yemedin yedirdin, içmedin içirdin, bizi büyüttün. Biz daha dünyada yokken bizde ne iyiliklerin olabilir?" Baba şöyle cevap verdi:
"Size saliha bir anne seçtim. Bu yetmez mi?"
Hayırlı evlâda sahip olabilmek için, baba ve anne haram lokmalardan sakınmalı, annesi çocuğuna helâl süt emzirmelidir. Haramdan meydana gelmiş bir bedenden hayır beklemek abes olur...
***
Çocuk dünyaya geldiğinde kulağına ezan ve ikâmet okunur. Güzel bir isim verilir. Yedi yaşında namaz öğretilir. Dinimizin bilinmesini emrettiği şeyler ona bildirilir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"Hepiniz bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evlerinizde ve emirleriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara Müslümanlığı öğretmelisiniz! Öğretmez iseniz mes'ul olursunuz!" Bir diğer Hadis-i şerifte de;
"Çok Müslüman evlâdı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gireceklerdir. Bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyif sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünya işleri arkasında koşup, evlâtlarına Müslümanlığı ve Kur'an-ı kerimi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da benden uzaktırlar" buyurulmaktadır...
Bir adam oğlunun elinden tutar, Hazreti Ömer'e (radıyallahü anh) gelir. Oğlundan şikâyetçi olur ve;
-Bu evladım beni dinlemiyor, bana karşı geliyor, cezası ne ise verin, der.
Halife-i Müslimin sorar;
-Sen bu çocuğa dinini öğrettin mi, Kur'an-ı kerimi okuttun mu?
O da "hayır" diye cevap verir, sebebini de şöyle açıklar:
-Ben çiftçiyim sabah erken saatte tarlaya gider, akşama kadar çalışırım. Eve yorgun dönerim. Çocuğumla ilgilenecek vakit bulamıyorum.
Bunun üzerine Hazreti Ömer ona;
-Senin çocuğundan şikâyet etmeye hakkın yoktur. Onun senden şikâyet etmeye hakkı vardır. Sen çocuğuna tarla kadar da önem vermemişsin, diye azarlar...
.25/02/2016
Büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür...
"İnsan, ne garip bir varlıktır ki; bırakıp gideceği muhakkak olan yere bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı muhakkak olan yeri ise hesaba katmıyor."
İbrahim bin Edhem hazretleri evliyanın büyüklerindendir. 12 asır önce vefat etmiş olmasına rağmen, hâlâ unutulmadı. Hikmetli ve güzel sözleri, örnek halleri insanların takdirini ve hayranlığını kazandı...
Bir gün bu mübarek zatı ziyarete gelip, kendilerinden nasihat istediler. O da onlara şu altın nasîhatleri yaptı:
* İnsanlar, dünya işleri ile meşgul olurlarken, siz ahiret işleri ile meşgul olunuz! Gayeniz dünya olmasın!
Gayesi dünya olanların ibadetleri çok olsa da sevabı azdır. Veya hiç yoktur.
"Kalbinde dünya sevgisi olanın ibadetleri ihlaslı olmaz!"
İçindeki riya, kibir, ucub ve hased gibi kötü şeylerden uzaklaşamaz. Bunlar da ibadetlerini geçersiz kılar. Kalbinde dünya sevgisi olmayanın ibadetleri ise; Allahü teâla için olduğundan, az da olsa kıymetlidir.
* İnsanlar, dış taraflarını güzelleştirmek için çaba harcarlarken, siz içinizle uğraşınız!
Önemli olan kalbin temizliğidir. Böyle temiz kalblere Rabbimizin sevgisi dolar. Bir kap boşaltılınca içine hemen hava dolduğu gibi... Bu kalpler nazargâhi ilâhi olur ve şeytanlar ona yaklaşamazlar!..
* İnsanlar, kasırlarını (evlerini) mamur etmeye çalışırlarken, siz kabrinizi mamur etmeye bakın!
Dünya evlerinde kalma müddeti, kabirdekine nazaran çok kısadır. Bir gün bile, bu dünya evlerinde kalabileceğimiz belli değilken; dünyadaki evimize bu kadar önem veriyoruz. Kıyamete kadar içinde kalmaya mecbur olduğumuz kabrimizi ihmal ediyoruz.
"İnsan, ne garip bir varlıktır ki; bırakıp gideceği muhakkak olan yere bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı muhakkak olan yeri ise hesaba katmıyor."
Kazandığı paraya seviniyor, ömrünün azaldığına üzülmüyor. Ömür bittikten sonra servetin ne kıymeti vardır?
* İnsanların çoğu başkalarının ayıplarını araştırırlar, siz kendi ayıplarınızla meşgul olun!
Başkalarının kusurlarını araştırmak, çok büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Kıyamet günü sevaplarımızın elimizden alınmasına sebep olabilir... İnsanın iki gözü vardır, fakat gördüğü nokta birdir. Başkalarının ayıplarını araştıran kişi, kendi ayıplarını göremez ve ondan da kurtulmaya çalışamaz. Neticede de sıkıntıya girer ve büyük zararlara uğrar...
* İnsanların çoğu insanların takdirini kazanmaya çalışırlar. İnsanların rızası onlar için en kıymetli şeydir. Siz Rabbinizin rızasını kazanmaya çalışınız!
Bütün kâinatı yoktan var eden, dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin rızasını elde edebilirsek en büyük nimete kavuşmuş oluruz. Bundan da büyük bahtiyarlık olmaz!..
.18/02/2016
Kitaplara inanmak imanın şartlarındandır
Semâvi kitapların içinde yalnız Kur'an-ı kerim hiçbir değişikliğe uğramadan günümüze kadar gelmiş ve kıyamete kadar da bu özelliğini sürdürecektir.
Kitaplara iman Allah tarafından bazı peygamberlere kitap indirildiğine ve içinde yazılanların tamamen doğru ve gerçek olduğuna inanmaktır... Kitaplara inanmanın imanın şartlarından biri olduğu bilinmelidir.
Her ilahi kitap bir peygamber aracılığı ile gönderilmiştir. Kendisine kitap gönderilen peygamberler de ondaki emir ve yasakların uygulanmasını göstermiş ve bunların yaşanabilir olduğunu ortaya koymuştur.
Biz kitapların şu anki hâline değil, Allahü teâlâdan gelen bozulmamış şekline inanmakla yükümlüyüz. İlahi kitaplardan bir kısmı tamamen kaybolmuş, bugün için elimizde ondan hiçbir eser kalmamıştır. İbrahim aleyhisselâmın sahifeleri de böyledir. Tevrat, Zebur ve İncil ise zamanla insanların müdahalesi neticesinde değişikliğe ve bozulmaya uğramıştır.
Semâvi kitapların içinde yalnız Kur'an-ı kerim hiçbir değişikliğe uğramadan günümüze kadar gelmiş ve kıyamete kadar da bu özelliğini sürdürecektir. Diğer kitapların muhafazasını Rabbimiz üzerine almamıştır. Onlar zaten belli bir zaman için gönderilmişti, bir sonraki gönderilince öncekinin hükmü bitecekti.
Kur'an-ı kerim son indirilen kitap olduğundan onun hükmü kıyamete kadar devam edecektir. Bundan dolayı onun bozulmaması gerekmekte idi. Bunun için son nazil olan ve kitapların en mükemmeli olan Kur'an-ı kerimin muhafazasını bizzat Rabbimiz üzerine aldı. Hicr süresi 9. ayeti kerimesinde meâlen;
"Kur'anı kesinlikle biz indirdik. Elbette onu yine biz koruyacağız" buyurulmaktadır.
Kur'an-ı kerim, kendinden önceki kitapları tasdik etmiş, fakat onların koymuş olduğu bazı hükümleri kaldırarak, yeni hükümler getirmiştir. Mümin olabilmek için hazret-i Peygambere ve ona indirilen Kur'an-ı kerime uymak şarttır. Buna göre ehli kitabın mümin diye nitelenebilmesi ve kurtuluşa erebilmesi için peygamberimiz aleyhisselâm ve Kur'anın hükümlerini gönülden benimsemesi gerekmektedir.
Peygamber göndermek ve kitap indirmek Rabbimiz için bir görev ve zorunluluk değildir. Fakat insanların peygamberlere ve kitaplara ihtiyacı vardır. Rabbimizin bize en büyük nimeti de budur. Dünyada kavuştuğumuz nimetler azdır ve geçicidir. Bize ebedi saadeti de ihsan etmek istiyor. Cennete giden yolu aklımızla bulamazdık.
Yalnız aklımızla kalsaydık; dünyaya nereden geldiğimizi, nereye gideceğimizi bilemezdik. Rabbimizin sıfatlarını öğrenemezdik. İmanın altı şartından biri olan meleklere ve ahiret gününe iman edemezdik. Allahü teâlâ kullarına bir lütuf ve ihsan olarak peygamberleri vasıtası ile kitaplar indirmiş ve yol göstermiştir. Bunun için Rabbimize ne kadar hamd etsek azdır...
.11/02/2016
Rabbinden gafil olanların akıbeti!
Bir adam İsa aleyhisselam ile arkadaşlık yapmak ister. Büyük nebi kırmaz, birlikte yola çıkarlar... Bir müddet yürüdükten sonra su başında dururlar...
Bütün kötülüklerin başı, kalbin Rabbinden gafil olmasıdır. Ahiret günü haramın azabı olduğu gibi, helâlin de hesabı vardır. İmam-ı Gazâli (rahmetullahi aleyh) İhya-ül Ulum kitabında bu hususta şu ibretlik kıssayı nakleder:
Bir adam İsa aleyhisselam ile arkadaşlık yapmak ister. Büyük nebi kırmaz, birlikte yola çıkarlar... Bir miktar yürüdükten sonra su başında dururlar. Yanlarında üç ekmek vardır. Ekmeğin ikisini yerler. İsa aleyhisselam gidip su içer, döndüğünde üçüncü ekmeği göremeyince sorar:
-Ekmeğe ne oldu?
-Bilmiyorum, cevabını alır...
Hazret-i İsa arkadaşı ile yola devam eder. Hayli acıkırlar. İki geyik yavrusuna rastlarlar. İsa aleyhisselam yavrulardan birini çağırır, koşa koşa gelir. Keser, pişirir ve yerler. Sonra "Allahın izni ile kalk" der. Geyik yavrusu dirilip annesinin yanına gider. İsa aleyhisselam arkadaşına dönüp yine sorar:
-Sana bu mucizeyi gösteren Allahın adına yemin veriyorum! Söyle o ekmeği kim aldı?
-Bilmiyorum.
Yola devam eder, bir nehirle karşılaşırlar. Köprü yok, sandal yok. Karşıya geçmeleri lâzım. İsa aleyhisselam adamın elini tutar, burula burula akan coşkun suların üstünde yürürler. Tekrar sorar:
-Bana bu mucizeyi veren Allahü teala aşkına söyle ekmek ne oldu?
-Bilmem, haberim olsa söylerim.
Nihayet ovaya inerler. İsa aleyhisselam bir miktar toprak yığar ve dua eder. Küçük tepecik çil çil altın hâline döner. Bunu üçe taksim eder. "Biri benim" buyurur, "biri senin, üçüncü de kayıp ekmeği yiyenin!" Hemen itiraf eder;
-O ekmeği ben yemiştim!..
İsa aleyhisselam;
-Al üçü de senin olsun, deyip ayrılır. Adam altınları nasıl taşıyacağını düşünürken iki harami gelir:
-Bizi de ortak et, eğer eceline susamadınsa...
-Zaten üç parça, gelin paylaşalım.
Altınları koyacak torba ve yiyecek alsın diye haramilerden birini kasabaya gönderirler. Onun da dünya sevgisi ağır basar, "dur şunları zehirleyeyim" der, "altınların hepsi bana kalsın."
Bekleyenler de ihanet içindedirler. "Var mısın onu öldürelim" derler, "üçe değil ikiye bölmek varken..."
Nitekim yemeklerle çuvallarla gelen arkadaşlarına saldırır, acımadan katlederler. Sonra oturup yemeği yerler.
Zehir kanlarına işler, peş peşe toprağa düşerler...
İsa aleyhisselam dönüşte bakar ki altınlar olduğu gibi ortada durmakta ve başında üç ceset yatmakta. İbretle bakar ve şöyle buyururlar: "İşte dünya!"
"Halkı sevecekler Halık'ı unutacaklar"
Bir gün Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki; beş şeyi sevecekler, beş şeyi ise unutacaklardır."
Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) kıyamete kadar ümmetinin başına gelecekleri görmüş ve bize bildirmiştir. Bu husustaki hadis-i şerifler pek çoktur. Bunlardan biri şöyledir:
Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki; beş şeyi sevecekler, beş şeyi ise unutacaklardır.
"Dünyayı sevecekler, ahireti unutacaklar."
Dünya sevgisi çok tehlikelidir. Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor... Kâinatta yalnız dünyada Allahü teâlaya isyan edilir. Gökteki varlıklar meselâ: Güneş, Ay, yıldızlar ve diğerleri yaratıcılarını tanıyor ve onu tesbih ediyorlar. Onlara verilen emir ne ise aynen tabi oluyorlar. Güneş, yaratıldığı günden beri aynı saat ve dakikada doğar ve batar, geç kalmaz, erken de doğmaz. Dünyamıza olan yakınlığı ne ise hep öyledir. Yaklaşırsa yakar, uzaklaşırsa dondurur. Güneşle aramızdaki mesafede değişiklik olursa bizim buna mani olmaya gücümüz yetmez.
"Hayatı sevecekler, ölümü unutacaklar."
Yaşamak ebedi saadete vesile olacaksa güzeldir. İnsanların en hayırlısı ömrü uzun ameli iyi olandır. İnsanların en kötüsü de ömrü uzun ameli kötü olandır.
Salih bir insan yaşadıkça sevaplarını arttırır, daha yüksek derecelere çıkabilir. Kötü bir hayat yaşayan da gittikçe günahlarını arttırır, daha çok azap ve sıkıntı çekmesine sebep olur.
"Köşkleri, sarayları sevecekler, kabri unutacaklar."
İnsanların kabirde kalacakları zaman, dünyada kalacağından çok daha fazladır. Dünyada bir gün bile kalacağımız belli değildir.
Huzurlu bir hayat yaşayabilmemiz için dünyadaki evimize çok emek veriyoruz, çok para harcıyoruz, ondan daha çok kabrimize önem vermeliyiz. Dünyadaki evi değişebilme imkânımız var ama, kabrimizi beğenmezsek değiştirebilme imkânımız yoktur.
"Malı, mülkü sevecekler, hesabı unutacaklar."
Helâlinden kazanılmış olan para hayırlı yerlere harcanırsa iki cihan saadetine sebep olabilir... İslâmın beş şartından iki tanesi para ile yapılabilen farzlardır. Zengin olmayanlara farz değildir.
Hadis-i şerif bize parayı kazanırken de, harcarken de hesaba çekileceğimizi hatırlamamızı hatırlatıyor. Dünya sevgisi bir kalpte artarsa tehlike çanları çalıyor demektir. O adam artık ne helâli ve ne de haramı düşünür.
"Halkı sevecekler, Halık'ı unutacaklar."
Yerde ve gökte ne varsa hepsini Yüce Rabbimiz yoktan yaratmıştır, dilediği anda da yok etmeye gücü yeter. Kavuştuğumuz ve bundan sonra kavuşacağımız bütün nimetler ondandır, ondan bileceğiz ve ona şükredeceğiz. Sebeplere de teşekkür etmeliyiz.
Musibetlere sabretmek günahlara kefaret olur...
Allahü teala bir hadis-i kudside buyuruyor ki: "Kim benim kazama teslim olmaz, belâma sabretmez ve nimetlerime şükretmezse kendisine benden başka bir Rab bulsun!"
Âdem aleyhisselâmdan beri gönderilen bütün semavi kitaplar insanları ebedi yurda (ahiret nimetlerine) davet içindir. Üç günlük dünyaya takılıp kalmasınlar diyedir... Dünya ile ahiret iki kumaya benzer ki birini razı edersen diğeri küser. İşte bu yüzden şeytan kin güttüğü insanlara dünyayı sevdirir, ta ki ahiret aklına gelmesin.
Dünyayı kendinize köle ederseniz ne âlâ, yoksa o sizi kendisine köle eder. Şehvet dizgini ile gırtlağınızdan yakalar, istediği yöne sürer.
Hazret-i Ömer buyurdu ki: Başıma bir belâ geldiğinde üç şeyden dolayı hamd ediyorum. 1- Dinime gelmediği için: En büyük musibet dine gelendir. Bütün dünya bir adamın olsa, sonra hepsi elinden çıksa ne kaybeder? Zaten fani idi, nasıl olsa bu saltanat kalmayacaktı ona... Halbuki bir vakit namazı bilerek kazaya bırakmanın zararı kat be kat fazladır. Ahirette çok pişman olacaktır.
2- Daha büyüğü olmadığı için: Başa gelen musibet ne olursa olsun, daha büyüğü de olabilirdi. Parmağı kopanın eli, eli kopanın kolu kopabilirdi...
Ebu Bekir Verrâk hazretleri buyuruyor ki: Başıma gelen belâlar önce büyük görünüyor. Günahlarımı hatırlayınca bakıyorum az bile geliyor!..
Otuz sene hapis yatması gereken birine üç sene verilirse sevinir. Hakime teşekkür eder hatta...
3- Ondan sevap umduğum için: Musibetlere sabredilirse hatalara, günahlara kefaret olur. Rabbimiz işlemiş olduğumuz günahların cezasını ya dünyada verir, ya öbür âlemde. Sevdiklerininkini burada verir. Çünkü ahiretteki çok zordur.
Akıllı Müslüman fakirlik, hastalık, korku gibi musibetlere uğradığında Ömer (radıyallahü anh) gibi düşünmelidir.
Hazret-i Ali radıyallahü anh vasiyetinde bizleri ikaz eder: "Dünyada çekilen bütün belâ ve sıkıntılar cehennem azabına nisbeten hiçtir."
Allahü teâlâ bir hadis-i kudside şöyle buyuruyor: "Kullarımdan birine bedeninde veya malında ve evlâdında bir musibet verdiğim zaman güzel bir sabır ile karşılarsa kıyamet günü ona hesap sormaktan hayâ ederim."
Sabretmek insanoğluna mahsustur. Zira acıkır, susar, üşür, hasta olur. Melekler aş istemez, su istemez, sabretmeleri de gerekmez. Hayvanlar ise akıldan mahrumdur, mükellef değildirler.
Kur'ân-ı kerimde 70'ten fazla âyet-i kerîme sabrı emir ve teşvik eder. Ki bunlardan biri de "Allahü teâlâ sabredenlerle beraberdir" müjdesidir... Bugünkü yazımızı bir hadis-i kudsi ile bitirelim:
"Kim benim kazama teslim olmaz, belâma sabretmez ve nimetlerime şükretmezse kendisine benden başka bir Rab bulsun!"
Her insan kendi aklını beğenir!..
İnsanlar kendi akıllarını çok beğenir ve bununla yetinirler. Artırılmasını pek isteyen çıkmaz. Dualarında "Ya Rabbi aklımı artır!" diyen çok az insana rastlanır...
İnsanlar sahip oldukları nimetleri çoğunlukla "az" görürler. Beğenmez ve daha "çok" olmasını isterler... Bir kimse İstanbul'un tapusuna sahip olsa, bununla yetinmeyip gözünü bir başka ilin de tapusuna diker. İnsanın gözünü ancak "toprak" doyurur. Bu husus şu beyitte ne kadar güzel ifade edilmiştir: "Altından ağacın olsa, gümüşten yaprak/Akıbet gözünü doyurur bir avuç toprak..."
Kanâat de olmayınca zengin olmak mümkün değildir...
Bir adam İbrahim bin Edhem hazretlerine gelir ve kendisine bir cübbe hediye etmek ister. O da "Bir şartla kabul ederim. Zenginsen tamam, fakirsen kabul edemem!" buyurur. Adam da "ben zenginim" diye cevap verir. İbrahim bin Edhem hazretleri sorar: "Ne kadar servetin var?" O da "ikibin dinar" der. "Peki sen bunun dört bin olmasını ister misin?" O da "elbette" diye cevap verir. Bunun üzerine "Cübbeni kabul edemeyeceğim, çünkü sen fakirsin, daha gözün doymamış" diye karşılık verir...
Fakat ne hikmetse; insanlar kendi akıllarını çok beğenir ve bununla yetinirler. Artırılmasını pek isteyen çıkmaz. Dualarında "Ya Rabbi aklımı artır!" diyen çok az insana rastlanır...
Bir gün sevgili Peygamberimize (sallallahü aleyhi vesellem) sordular: "En kıymetli insan kimdir ya Resulallah?"
Cevaben buyurdular ki: (Takvâsı en çok olan, ibadetlerini yapan ve haramlardan sakınandır.)
Daha sonra; "En akıllı insan kimdir?" diye sorduklarında ona da şöyle buyurdular: (Ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için çalışandır.)
Bir gün Peygamber efendimiz Ebudderda'ya (radıyallahü anh) şöyle buyurur: (Aklını artır, Rabbine yakın olursun.) Ebudderda hazretleri sorar: "Aklımı nasıl artırayım?"
Ona da şöyle cevap verirler: (Farzları yapar, haramlardan sakınırsan akıllıca hareket etmiş olursun.)
İnsanoğlu kendisine bahşedilen "akıl" ile dünyadaki diğer varlıklara hakim olabilmektedir. Hayvanlarda "akıl" olmadığından, hayatlarında bir değişme, bir gelişme olmamaktadır.
Fakat insanlarda durum çok farklıdır. Her geçen gün biraz daha ilerleme elde ediliyor. Yüz sene önce vefat etmiş bir kimse dirilip günümüz dünyasına baksa, hayretler içinde kalır, gözlerine inanamaz.
Akıllı insan, ahiret hayatını dünya hayatından daha önemli görür. Birisi, geçici, fani, rüyâ gibi bir hayat, diğeri ise ebedi ve sonsuz. Aklımızı kullanırsak dünyada da, ahirette de saâdete kavuşuruz.
Tebâreke sure-i celilesinin şu ayeti kerimesi (meâlen) "Dediler ki; eğer bize anlatılanlara kulak verseydik ve aklımızı kullansaydık, bu azabı çekmezdik" her şeyi açıklamıyor mu?..
Cennetten alınan köşkün senedi!..
Habib-i Acemi hazretlerinin ziyaretine Horasan'dan yaşlı bir adam ile hanımı gelir. Hac dönüşü Basra'ya yerleşmek istediklerini ve bunun için de bir eve ihtiyaçları olduğunu söylerler...
Ehl-i sünnet itikadına sahip olan bir insan, emrolunanları yapar, haramlardan da sakınırsa ebedi saadete kavuşur.
Dünya hayatı ahiret hayatına nisbeten çok kısadır. Hiç sayılı günler nihayetsiz bir zamanla mukayese edilebilir mi?
İnsanları ebedî saadetle müjdeleyen, hatta onlara cennette köşk bile "satın alan" büyüklerimiz vardır! Bunlardan biri de Habib-i Acemi hazretleridir. Bu mübarek zat, Hasan-ı Basri rahmetullahi aleyhin güzide talebelerindendir. Basra'da oturuyordu. Orada insanları irşad vazifesini ifa ediyordu...
Bir gün Habib-i Acemi hazretlerinin ziyaretine Horasan'dan yaşlı bir adam ile hanımı gelir. Hacca gitmeye niyet etmişlerdi. Hac dönüşü Basra'ya yerleşmek ve geri kalan ömürlerini Habib-i Acemi hazretlerinin yanında geçirmek istiyorlardı. Bunun için de bir eve ihtiyaçları vardı. Biriktirdikleri onbin dirhemi hoca efendiye verdiler ve;
-Biz buraların yabancısıyız. Bize münasip bir ev almanız için seni vekil tayin ettik dediler ve vedâlaştılar.
O zamanda seyahatler develerle yapıldığından çok uzun sürerdi. Hacca gidenler şehirden çıktıktan kısa bir zaman sonra orada büyük bir kıtlık başladı. Gıda fiyatları alabildiğine çıktı. Zengin olanlar bulabiliyordu, fakirler çok perişan oldular.
Böyle olunca Habib-i Acemi, talebeleri ile istişare etti;
-Horasanlı hacı bize ev almamız için para bıraktı dünyada ev al demedi. Biz onun bu parası ile gıda maddeleri alıp fakirlere dağıtırsak onlar için cennette bir ev almış oluruz. Bu onlar için daha iyi olur. Kabul etmezse parasını veririz...
Talebeler de bunu münasip görürler ve öyle de yapılır...
Bir müddet sonra hacılar döndüler. Adam evini sorduğunda ona şöyle cevap verildi:
"-Biz size ev aldık ama burada değil, Cennette!.."
Sonra olanları anlattı. Adam memnun oldu ve meseleyi hanımına anlattı. Hanım da çok memnun oldu fakat dedi ki;
-Bize cennette ev aldığına dair bir senet versin, kalbimiz mut'main olsun böylece...
Durum arz edilince, Habib-i Acemi hazretleri kâğıt ister ve;
"Bismillâhirrahmanirrahim. Habib-i Acemi'nin falan Horasanlı için cennette satın aldığı köşkün senedidir..." diye yazdırır ve adama teslim eder.
Kiraladıkları bir eve yerleşirler... Birkaç ay sonra adam vefat eder, hanımı beyini rüyada görür, durumunu sorar. Halinin iyi olduğu neşesinden bellidir. Şöyle cevap verir:
"Bize satın alınan evimizdeyim, seni bekliyorum!"
Mevlâna Celaleddin-i Rumi rahmetullahi aleyh buyuruyor ki:
"Rabbimiz evliya kullarına öyle bir güç verir ki, yaydan çıkmış bir oku bile dilerlerse geri çevirebilirler..
Bir cemiyette iyi idareciler varsa...
“Sizi idâre eden amirleriniz hayırlı ve iyi ise; zenginleriniz de cömert ise; işlerinizi de birbirinize danışarak, istişare ederek yapıyorsanız yerin üstü sizin için altından daha hayırlıdır.”
Sevgili peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) ile otururlarken onlara şöyle bir soru sorar:
-Ben şu an aranızdayım, hep beraber Asr-ı saadeti yaşıyoruz. Risâlet vazifem tamam olduktan sonra artık dünyada işim kalmaz, aranızdan ayrılacağım... Benden sonra sizin için yerin altı mı, yoksa üstü mü daha hayırlıdır? Onlar da;
-Allah ve Resûlü daha iyi bilir, diye cevap verirler.
Sevgili peygamberimiz sordukları sorularına yine kendileri cevap verdiler:
-Sizi idâre eden amirleriniz hayırlı ve iyi olanlarınızdan ise; zenginleriniz de cömert olanlardan ise; işlerinizi de birbirinize danışarak, istişare ederek yapıyorsanız yerin üstü sizin için altından daha hayırlıdır...
Bu üçü bir araya gelirse, herkes huzur içinde yaşar, dünya ve ahiret saadetine kavuşulur.
Hayırlı idareciler adaletle iş görür, kimse kimseye zulmetmez. Hayırlı idareciler halk tarafından çok sevilir. Kıyâmet günü de herkes korku ve panik içinde iken, onlar Rabbimizin rahmet gölgesi altında olacaklar. Bu, hadis-i şerifle müjdelenmiştir.
Bir yerde zengin olanların cömert olması o cemiyet için büyük nimettir. Bütün insanlar mesut olur. Zenginlerle fakirler arasında karşılıklı sevgi meydana gelir, hayat şartları bakımından da fazla bir farklılık olmaz.
İstişâre ile yapılan işlerde pişmanlık çok az olur. Bir kişinin kararı ile yapılan işlerde arzu edilen netice elde edilemez. Evdeki hesap çarşıya uymayabilir... Bundan dolayı yapacağımız bütün işlerimizde istişâre etmeli, ehline danışmalıyız. Böylece sünnet-i seniyyeye uymuş ve bilmediğimiz çok şeyleri de öğrenmiş oluruz...
Hadis-i şerif devam ediyor:
-Eğer amirleriniz, sizi idare edenler zalimlerden ise; zengin olanlarınız da cimrilerden olursa; hanımlar size emir ve talimât veriyor ise felâkettir.
Zalim idarecilerin olduğu memlekette hak, hukuk söz konusu olmaz, güçlü olan zayıfı ezer. Böyle yerlerde yaşamak çok sıkıntılı olur.
Cimri zenginlerin ne kendilerine ne de milletine faydası olur. Bütün hayatları sıkıntı içinde geçer. Kazanırken büyük zahmet çekerler. Kazandıklarını muhafaza için ömür boyu bekçilik yaparlar. Ölürken de hasretle ölürler.
Hanımlar bize Allahü teâlanın emanetidir. Saliha bir hanım mü’minler için saâdettir, cennet nimetlerindendir. Çocuklarımızı dünyaya getirip, büyütüp, bizlere hayırlı bir evlât olarak yetiştirmeleri kâfidir. Ev işlerini de bize bırakmayarak huzurlu bir hayat yaşamamıza sebep oluyorlar. Bu hizmetler onlara yeter de artar bile...
Yerin üstünün hepimiz için daha hayırlı olmasına gayret ve dua etmeliyiz...
Seneler ne de çabuk geçiyor...
Geçtiğimiz yılda iyi ve yararlı işler yaptıysak onları bu yeni yılda artırmalıyız. İnsanda "Nasıl daha başarılı olabilirim, nasıl daha çok güzelliklere imza atabilirim?" düşüncesi hakim olmalıdır...
Bugün, Milâdi takvime göre 2015 yılının son günündeyiz. Ömrümüzden bir sene daha gitti. Kabir hayatına biraz daha yaklaştık... Yaşadığımız ve yaşayacağımız üç hayatımız vardır: Bir dünya hayatı, iki kabir hayatı, üç ahiret hayatı... Bu üç hayatın en kısa olanı halen yaşamakta olduğumuz, daha ne kadar yaşayacağımızın belli olmadığı dünya hayatıdır. En kıymetli olanı da budur. Çünkü üç hayatımızı buradan kazanmak zorundayız. Bunun için geride bıraktığımız bir senenin değil her saatimizin kıymetini bilmeli ve en iyi bir şekilde değerlendirmeliyiz...
Bu yeni senenin farkı sadece duvardaki takvimi değiştirmek olmamalıdır. Geride bıraktığımız ve bir daha ele geçiremeyeceğimiz altın değerindeki bir yılımızın muhasebesini yapmalıyız... Geçtiğimiz yılda iyi ve yararlı işler yaptıysak onları bu yeni yılda artırmalıyız. "Nasıl daha başarılı olabilirim, nasıl daha çok güzelliklere imza atabilirim?" düşüncesi bizde hakim olmalıdır.
Hatalarımızı da tesbit etmeliyiz, onları bir daha hiç yapmamaya veya daha az yapmaya şartlanmalıyız. Yeni yıl böyle kutlanır. Yoksa içki içmek, çam devirmek, evleri "Noel Ağacı" ile süslemek çılgınlıktan başka bir şey değildir. Hristiyanların bu tutumunu elbette yadırgamıyoruz. Her toplum, kendi dinine ve töresine göre yaşar ve yaşamayı sever. Bunun için de onların; kendi takvimlerine göre, kendi mukaddes bildikleri günleri, gönüllerince değerlendirmelerini normaldir. Bizim yadırgadığımız husus başkadır. Biz, bir taraftan Müslüman olduğunu söyleyip, diğer taraftan Hristiyanlar gibi Noel kutlayan kimsenin varlığına şaşarız!..
Her yıl, aralık ayının son haftasında, bizimle aynı adı taşıyan birçok insanın, çocuklarının ellerinden tutarak, çarşıda pazarda çam ağacı aradığını, "Noel Baba"lı kartpostallar satın aldığını, irili ufaklı hediye paketleri hazırladığını üzülerek görüyoruz... Hele içki tüketimi...
Kendi inançlarının gerektirdiklerini bırakıp, kendi örf ve âdetlerini terk eden bir topluluk kendisine olan güvenini kaybeder. Taklidine çalıştığı insanları kutsal kabul eder.
Bir adam çocuğuna dese ki: "Bak yavrum! Şu çocuk nasıl giyiniyorsa sen de öyle giyin, nasıl yemek yiyorsa sen de öyle ye, o ne yapıyorsa sen de aynısını yapmaya çalış!" Bunları duyan çocuk şöyle düşünür: Onlara benzemez isek hiçbir değerimiz olamaz!..
Şimdi söyleyin Allah aşkına! Bu çocukta kendine güven diye bir şey kalır mı? Dâima kendini bir "hiç" olarak görür, taklit ettiklerini ise üstün ve kutsal kabul eder. Bu da, bir milletin örf ve âdetleriyle beraber erimesi ve yok olması demektir. Bir millet için bundan daha büyük bir zarar, daha korkunç bir tehlike olabilir mi?!.
Hiç sahte gerçeğin yerini tutar mı?..
Eshab-ı kirâmın imanları da ibadetleri de hakikatti, bizimki gibi suret değildi. Onlar öyle büyük, öyle büyük ki; dünya ve dünya ziynetleri onların nazarında çocuk oyuncağından öteye geçemez.
Her şeyin bir sureti (şekli, görünüşü) bir de hakikati vardır. Şüphesiz suret hakikatin yerini tutamaz, onun yerini dolduramaz. Bir çocuk, ince zayıf eliyle, içi lif, pamuk dolu bir arslanı yıkabilir. Çünkü çocuk, küçük de olsa bir hakikat taşımakta... Arslan, heybetli de olsa nihayet surettir, şekildir... İşte, Eshab-ı kirâmın (aleyhimürrıdvan) imanları da, ibadetleri de hakikatti, bizimki gibi suret değildi. Onlar manen çok yükseldiler, himmetleri de öyle yüceldi, şahsiyetleri öyle büyüdü ki, dünya ve dünya ziynetleri, kralların debdebe ve saltanatları, zenginlik onların nazarında çocuk oyuncağından, kumaş veya kâğıttan yapılmış yapmacık bebek ve biblolardan öteye geçemedi.
Onları hiçbir şey korkutmadığı gibi hiçbir şey de gözlerinde büyümüyordu. İmanları ve güzel ahlâkları onlara yetmişti. Bütün insanlara iyilik yapmak ve onları iki cihan saadetine kavuşturmak en büyük arzularıydı...
Kadisiye Savaşından önce başkomutan Sa'd İbni Ebi Vakkas radıyallahü anh, İran başkomutanı Rüstem'e, Rıb'iy bin Amir'i elçi olarak gönderdi. Rıb'iy mağrur Rüstem'in yanına girdiğinde; tahtını altından yapılmış, inci ve yakutlarla süslenmiş buldu. Rüstem'i de, başında tâc, üzerinde göz kamaştıran elbiselerle, bir mabut gibi oturur gördü. Rıb'iy hazretleri bu manzaraya gülerek baktı ve hiç önem vermedi. Rüstem sordu:
-Bu kadar uzun mesafeyi katederek buralara kadar niçin geldiniz?
-Bizi Allahü teâla gönderdi. Görevimiz de; insanları insanlara veya başka şeylere tapmaktan kurtarıp, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimize ibadet etmeye; diğer dinlerin zulmünden kurtarıp, İslamın adaletine, dünyanın darlığından çıkarıp, dünya ve ahiretin genişliğine kavuşturmaktır. Kabul ederseniz el kaldırmadan geri döneriz, bizim kardeşimiz olursunuz. Reddedenlerle de Allah'ın vaadi tahakkuk edinceye kadar savaşırız!..
Başkomutan Rüstem imanla şereflenseydi; hem makamı mevkii ona kalacaktı, hem de ahirette ebedi saadete kavuşacaktı. Ama nasibi yoktu...
Aradan uzun yıllar geçti... Sonra gelen Müslümanlar, Allahü teâlânın kendilerini bir gaye için gönderdiğini unuttular veya unutur göründüler. İnsanları, kullara tapmaktan kurtarmak için Yarımadalarından çıktıklarını unuttular. Onlar da dünyaya meylettiler. Risâlete inanmayan, ahirete dönüş hesabını düşünmeyen bir insanın eğlenceli ve başıboş hayatı gibi yaşadılar. Cenab-ı Hak da onlara milletlerin en fena ve en vahşisi olan Moğolları musallat kıldı. Moğollar, onları kılıçtan geçirip kanlarından nehirler akıttılar, her türlü işkenceyi yaptılar.
Allahü teala encâmımızı hayreylesin...
.17/12/2015
Her taraf zulmet içinde iken...
İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi gönderdi.
Önümüzdeki salı gününü çarşambaya bağlayan gece mübarek Mevlid Kandilini idrak edeceğiz inşallah... Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. O mübarek gecede kavuşacağımız nimetler çok büyüktür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı o gece şereflendirdi...
Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur.
Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki:
Kadir gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur’an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur’an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı...
İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli hâline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu.
Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti.
İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı.
Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay’a, Güneş’e ve hayvanlara tapıyorlardı...
Hasılı Arap Yarımadası’nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu...
Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi o mübarek gecede bizlere gönderdi.
Yeryüzündeki bütün Müslümanların, o nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza o gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimizin aleyhisselam sevgisi aşılanmalıdır... Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur.
Mevlid Kandilinizi şimdiden tebrik ediyor; bütün insanlık için hayırlara vesile olmasını diliyorum efendim...
.10/12/2015
Kâmil iman ve güzel ahlak...
Bütün saâdetlerin başı, kâmil iman sahibi olmaktır. O da Ehl-i sünnet vel cemaât itikadı üzere bulunmaktır. Herkesin, kalbini yanlış itikâtlardan, şüphelerden kurtarmaya çalışması lazımdır.
Ahlâk bilgisi çok önemlidir. Çünkü insan ahlâk bilgisi ile, iyi ve kötü huyları, faydalı ve zararlı işleri anlar. İyi işleri yapıp, dünyada kâmil, kıymetli bir insan olur. Dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Kendisini herkes sever. Allahü teâlâ ondan razı olur. Ahirette de Rabbinin rızasına ve merhametine kavuşur. Saâdete kavuşmak için, iki şey lazımdır. Mes'ud ve bahtiyar kimse bu iki şeye kavuşan kimsedir.
Bu iki şeyden birincisi, doğru ilim ve imân sahibi olmaktır. Bu da, Muhammed aleyhisselâmın hayatını, ahlâkını öğrenmek ve onun sünnet-i seniyyesine uymakla ele geçer.
İkincisi, iyi huylu bir insan olmaktır. Bu ise fıkıh ve âhlak ilimlerini öğrenmek ve bunlara uymakla olur.
Bu ikisini elde eden kimse, Allahü teâlânın sevgisine kavuşur. Rabbimizin ilmi sonsuzdur. Kullarının bütün yaptıklarından haberdârdır.
Bütün saâdetlerin başı, kâmil iman sahibi olmaktır. O da Ehl-i sünnet vel cemaât itikadı üzere bulunmaktır. Herkesin, kalbini yanlış itikâtlardan, şüphelerden kurtarmaya çalışması lazımdır. Bir kimse, doğru imana kavuşur ve ahlâkı güzel olursa, yüksek ruhlara, yani peygamberlere, evliyaya ve meleklere benzer ve onlara yaklaşır...
Güzel huylu insan önce kendine faydalı olmalıdır. Kendisine faydası olmayanın başkasına faydalı olması zordur. İnsanın kendisine faydalı olduktan sonra, çoluk çocuğuna, komşularına, arkadaşlarına ve bütün insanlara faydalı olmaya çalışmalıdır.
İnsan kendisine şöyle faydalı olur:
Önce bütün kuvvetini, enerjisini ve her organını, ne için yaratıldı ise, o yolda kullanmalıdır. İslâmiyetin beğenmediği yerlerde kullanmamalıdır. Dinimizin gösterdiği güzel ahlâktan uzak olmamalıdır...
Amirler, idareciler, emrinde çalışan kimselere adil davranmalıdır. Cenab-ı Hakkın emirlerini yerini getirmelerinde onlara yardımcı olmalıdır. Emri altında olanlara merhamet etmeyenler, kıyamet günü Allahü teâlânın merhametinden uzak kalacaklardır.
"Men, lâ yerham, la yurham!" buyurulmaktadır. Acımayana acınmaz demektir.
İnsanlara merhamet eden dünyada da, ahirette de saadete kavuşur. Dünyada insanlar onu çok severler, ona dua ederler. Öldükten sonra da onu rahmetle yâd ederler. Ahirette ise ebedi saâdete kavuşur...
Kötü huylu olanları ise ne Rabbimiz ne de insanlar sever. Öldükten sonra ona beddua etmeseler bile dua da etmezler...
İnsanın ahlakı, arkadaşının huyu gibi olur. Ahlak, hastalık gibi bulaşıcıdır. Kötü huylu ile arkadaşlık etmemelidir...
.3/12/2015
Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır
İyiliğe karşı iyilik yapmak, insanlık vazifesidir. Biz millet olarak bu hususa çok önem vermişizdir. Meşhur atasözümüzdür: "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır."
Bir kimse iyilik ederse, onun iyiliğine mal ve hizmet ile karşılık verilir. Bunu yapamayan, teşekkür ve dua eder. Bunu da yapamayanın yapılan iyilik başına kakılır. Kötülenir, incitilir. Çünkü, iyiliğe karşı iyilik yapmak, insanlık vazifesidir.
Biz millet olarak bu hususa çok önem vermişizdir. Meşhur atasözümüzdür: "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır."
Hadis-i şerifte de buyuruldu ki: "İnsanlara teşekkür etmeyen Rabbine şükretmiş olmaz."
Böyle olunca, bütün iyilikleri yapan, bizleri yoktan var eden Rabbimizdir. Bize bu güzel şekli veren, organlarımıza güç ve kuvvet ihsan eden yine odur. Akıl ve zekâ, sıhhat ve afiyet de ondandır...
Her nefes alıp verdiğimizde hayatımız devam ediyor. Hava için para harcamıyoruz. Onu elde edebilmek için dolaşmıyoruz, zaman kaybetmiyoruz, yorulmuyoruz. Nerede olursak olalım havayı teneffüs nimetine kavuşabiliyoruz.
Ev, ihtiyaç eşyası çoluk çocuk, gıda, içecek, giyeceklerimizi de O'nun ihsanı ile elde edebiliyoruz. Bize hiç muhtaç olmadığı halde bizlere bu kadar çok nimetler lütfeden Allahü teâlâya şükretmemek, kulluk hakkını ödememek en büyük kabahât ve alçaklıktır!..
Hele, nimetlerin ondan geldiğine inanmamak veya başkasından bilmek affedilmez bir hatadır. Çirkin bir yüz karasıdır.
Bize nereden iyilik gelirse gelsin, kimden gelirse gelsin onu Rabbimizden bilmeliyiz. Emir ve irâde onundur. İnsanları sebep olarak görmek gerekmektedir.
Bir kimseye, her ihtiyacı verilse, her ay yetecek para, gıda hediye olunsa bu kimse o ihsan sahibini her yerde herkese över. Gece gündüz onun sevgisini kalbinde taşır. Ona dua eder, bir sıkıntısını duysa üzülür. Ona hizmet edebilmek için fırsat kollar. Bunu yapmasa o ihsan sahibine kıymet vermese, herkes onu ayıplar...
İyilik eden bir insanın hakkına böyle riâyet ediliyor. Bütün nimetin, her iyiliğin hakiki sahibi olan, hepsini yaratan, gönderen Allahü teâlâya şükretmek daha önemlidir.
Ona şükretmek, ona itaât etmekle olur. Buna her insan mecburdur. Onun nimetleri yanında başkalarının iyilikleri deniz yanında damla kadar bile değildir. Hatta, diğerlerinden gelen iyilikler de yine ondandır.
Rabbimize nasıl şükredeceğiz!
Şükrün nasıl yapılacağını biz bilemeyiz. Rabbimiz, Peygamberleri vasıtası ile bize bildirmiştir. Bunlar üçe ayrılır: Birincisi, bedenî olanlar. Namaz, oruç gibi... İkincisi, mâli ibadetler. Hac ve zekat gibi... Üçüncüsü, doğru itikâttır... Peygamberlerin vârisleri olan Ehl-i sünnet âlimleri bize bunları açık ve seçik bir şekilde bildirmişlerdir. Her müminin bunları öğrenmesi ve ona göre hareket etmesi lâzımdır...
.26/11/2015
Yenilmez orduları mağlup eden güç!
İran ve Bizans, o günün en büyük devletleri idi. Doğunun ve Batının liderleriydiler. İşte Müslüman olan Araplar, dünyanın süper imparatorluklarını perişan ettiler.
Tarihte Araplar, Müslüman olmadan önce, neredeyse dünyadan tecrit edilmiş bir milletti. Çöl bir taraftan, yarımadayı üç yönden kuşatan denizler bir taraftan, medeni dünyadan uzak kalmasına sebep teşkil ediyordu... O derece bölünmüş, tembelleşmiş ve aşağı derecelere düşmüşlerdi ki, diğer ülkelerle savaşacaklarını, komşu devletlere karşı zafer kazanacaklarını rüyalarında dahi göremiyorlardı...
İran ve Bizans, o günün en büyük devletleri idi. Doğunun ve Batının liderleriydiler. Bunlar Arap yarımadasını, bileziğin bileği sarması gibi kuşatmışlardı. Fakat çöl olan, yer altı ve yer üstü zenginlikleri az olan yarımada (o zaman petrol keşfedilmemişti) can ve mal kaybına değmezdi onlar için. Onların, bu verimsiz çöle para harcamaya ve fakir olan Arapları beslemeye ihtiyaçları yoktu...
İşte, böyle bir millet, kısa bir zaman sonra cihan tarihinde müthiş bir vazifenin temsilcisi olacaktır... Bedevi Araplar, çöllerinden çıkmış fetihler yapmakta, düşmanlarını dize getirip ezmektedirler... Bu sel; Arapların merkezi olan Medine-i Münevvere'sinden, (Hicri 11) tarihinde (Mîladi 632) fışkırmış, önüne çıkan her engele üstün gelmiş, dağları, ovaları basmıştır.
Sayıları yüz binleri bulan, tam techizatlı, geçtikleri yeri sarsacak kadar güçlü İran, Bizans ve Mısır ordularını mağlup etmiştir... Yine bu sel, eski medeniyetleri, kuvvetli devletleri, köklü saltanat kuran milletleri silip süpürmüş ve onları tarihe gömmüştür. Önceden Araplar onların gözünde küçük ve kıymetsiz görünürken imanla şereflenen Arapların gözünde diğer milletler küçülmüştü. Onlara bu gücü Allahü teâlâ ihsan buyurmuştu.
Dünyanın en güçlü süper imparatorluklarını kendi memleketlerine giderek perişan ettiler. Topluluklarını dağıttılar, tahtlarını yıktılar, krallarının taçlarını çiğnediler, hazinelerini açtılar, çoluk çocuklarını esir ettiler. Gurur ve kibir elbiselerini yama tutmayacak şekilde parçaladılar. Güçlerini bir daha yerine gelmeyecek tarzda imha ettiler. Kisra, bir daha yerine Kisra gelmemek üzere, Kayser de aynı şekilde helâk oldular...
Binlerce kilometre yol kateden bir orduda zaten hâl kalmaz, hareket gücünü kaybeder. İklim değişikliği de hesaba katılırsa; Müslümanların bin seneden fazla dünyada söz sahibi olan İran ordusunu yenebilmesi yüzde bir değil, binde bir ihtimal ile de mümkün değildi.
Zafer kazanılması için bütün sebepler, İranlıların lehine, Müslümanların aleyhine idi. Fakat iman edenler etmeyenlere galip geldi... Eshab-ı kiramı zaferden zafere koşturan, işte bu iman gücü idi..
.19/11/2015
Hiç kimse, akıbetinin ne olacağını bilemez!
Cebimizdeki para bizim olmayabilir. Allah için harcadığımız para bizimdir. O, ne çalınır, ne de kaybolur. Emin bir yerde muhafaza edilir, en sıkıntılı günümüzde bize ulaşır...
Bu dünyada yaşayan hiçbir insan, akıbetinin ne olacağını bilemez, kendisini hangi sıkıntıların beklediğinden haberi yoktur. Bütün insanları dört yağma bekliyor:
1- Azrâil aleyhisselâm ve ona yardımcı olan melekler ruhumuzu yağmalayacak... Ölüm meleği ruhumuzu aldıktan sonra, salihlerin ruhunu rahmet meleklerine teslim eder. Kötü insanların ruhunu da azâp meleklerine bırakır. Böylece her ruh lâyık olduğu yere varır.
İnsan, ruhuyla insandır. O, ölmez. Vücudumuz, dünya seyahatini yapabilmemiz için bize bir at gibi yaratılmış, yolculuk son bulunca binekten inilir...
2- Vârislerimiz, malımızı yağmalayacaklar... Malımız, ne kadar çok olursa olsun kefenden fazlasını beraber götüremeyiz. O da çürüyecek. Gece gündüz demeden çalışarak biriktirdiğimiz servetimize, belki de hiç sevmediğimiz birileri gelir konar, afiyetle yemeye başlar. Hesabını da bize sorarlar!
Cebimizdeki para bizim olmayabilir. Allah için harcadığımız para bizimdir. O, ne çalınır, ne kaybolur, ne kokar ve ne de çürür. Emin bir yerde muhafaza edilir, en sıkıntılı günümüzde bize ulaşır.
3- Bedenimiz kabirdeki böcekler tarafından yağmalanacak... Böcekler de yağlı eti severler. Bunun için şişmanlamamaya dikkat etmeliyiz!
4- Son yağma da amelimize, sevaplarımıza olacaktır... Üzerimizde kul hakkı varsa alacaklılar toplanır, sevaplarımızı paylaşırlar. Birinin malını yemişiz, birini gıybet etmişiz, birine hased etmişiz, birini dövmüşüz. Bunlara hakları nisbetinde hayırlarımız dağılır. Sevaplar biter ve hâlâ alacaklılar varsa, bu defa onların günâhı alınır, bizim günâhımıza ilave edilir. Böyle birinin uğrayacağı akıbet bellidir.
Zengin olmak için ne kadar çaba harcıyorsak, onu muhafaza etmek için de o kadar çalışmalıyız. Yoksa elimizde, avucumuzda hiçbir şey kalmaz.
Zaten günâhlarımız oldukça çok, sevaplarımız ise azdır. Bu az olan hayırlarımıza sahip olmazsak sıkıntı çekeriz.
Rabbimizin rahmeti sonsuzdur, ümit kesilmez. Ne kadar çok günâh işlesek de tövbe ederek, tövbenin şartları yerine gelirse hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Rabbimiz bizi annemizden daha çok seviyor. Hadis-i kutside bize bu müjdeyi vermektedir. Fakat kullarının merhametine güvenmemeliyiz. Onlar, haklarını bizden söke söke alırlar. Buna ihtiyaçları da çoktur. Olabilir ki; terazisinin hayır kefesi hafif kalır, bizdeki haklarını alırsa kurtulur. Bunu hiç kaçırır mı?
Bizim de terazimizin hayır kefesi ağır olabilir, fakat hak sahipleri bunları alınca günâhlar ağır basar ve büyük azaba kendimizi böylece atmış oluruz...
.12/11/2015
Bu dünyada sıkıntı çekmemek mümkün mü?
Dünya keyif sürmek yeri değildir. Nimetlerinde bile sade lezzet yoktur. Dünyada rahatlık beklemek seraptan su beklemeye benzer. Hayal kırıklığından başka insana bir şey vermez.
Bu dünya rahatlık ve saadet yeri değildir... Dünya eğer rahatlık yeri olsaydı, en fazla Peygamberler buna kavuşurdu. Halbuki en çok sıkıntıyı, üzüntüyü onlar çekmişlerdir.
Âdem aleyhisselâm asırlarca gözyaşı döktü. Nuh aleyhisselâm ile alay edildi, hakaretlere maruz kaldı. Gemi yapımında ne büyük sıkıntılar çekti.
İbrahim aleyhisselâmı ateşe attılar, yakmak istediler. Kendi öz ve biricik evladını kurban etmekle emrolundu. Oldukça ağır bir imtihandı bu. Denilseydi ki, çocuğunu birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine daha kolay olurdu. Fakat emir kendi elinle kurban edeceksin.
Yakub aleyhisselâm Yusuf'una o kadar çok ağladı ki, mübarek gözleri kapandı. Yusuf aleyhisselâmın da imtihanı ağırdı; kuyuya atılması, köle olarak satılması, çirkin teklifle karşılaşması ve daha sonrasında da zindana girmesi...
Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri, memleketinden kaçışı, gurbet ellere gidişi, oralarda on sene çobanlık yapması gibi...
Eyyüp aleyhisselâmın hastalığı, bundan dolayı O'na iman edenlerin mürted olması ve O'nu terk etmesi, evlatlarının vefatı, bütün servetinin yok olması yanında senelerce yatağın esiri olması...
İsa aleyhisselâmın barınacak bir yuvasının olmaması ve fakirlikle hayat geçirmesi. Yahudilerden, putperestlerden gördüğü ezâ ve cefalar...
Zekeriyya aleyhisselâm ile Yahya aleyhisselâmın şehit edilmeleri...
Bizim Peygamberimiz aleyhisselâmın çektiği sıkıntılar diğerlerinden daha fazla idi. Tâif seferinde gördüğü hakaret, çocuklara taşlatıldıkları, mübarek ayakkabılarının kanla dolması ve onlara beddua etmemeleri.
Uhud muharebesinde çok sevdiği amcaları Hazreti Hamza ve diğer eshabının şehit olmaları gibi dayanılması çok zor sıkıntılar...
Demek ki, içinde yaşadığımız şu dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir. Nimetlerinde bile sade lezzet yoktur. Hem dişim olsun hem de ağrımasın dersek olmaz.
Dünyada rahatlık beklemek seraptan su beklemeye benzer. Hayal kırıklığından başka insana bir şey vermez.
Bir adam arkadaşına dua eder ve der ki; "Allah sana dünyada hiç sıkıntı vermesin." O da "sen benim ölümümü istiyorsun galiba" der: "Dünyada yaşayıp da sıkıntı çekmemek hiç mümkün müdür?"
Nasıl rahatlığa kavuşulur. Değişen, istikrarsız bir hayat yaşamaktayız. Hiç kimse kendinden emin değildir. Herkes hâlinden şikayetçi, kavuştuğu nimetleri az görür, gözü başka nimetlerde. Gözünü toprak doyurur ancak.
Bütün insanlarda korku vardır. Ölüm korkusu hastalık korkusu, fakirlik korkusu, sevdiklerinden ayrılma korkusu. Korku!.. Korku!.. Korkularla geçen bir hayatın ne tadı olur ki?!.
.5/11/2015
Bütün Peygamberler aynı imanı bildirdi...
Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dört binden fazla, bunlardan üç yüz on üçü resuldür. Hepsi imanın altı şartını kavimlerine bildirdiler. Peygamberlerin birini inkâr, hepsini inkâr demektir...
Rabbimizin bize bahşettiği en büyük nimetlerden biri de akıl nimetidir... Ancak akıl, tek başına bir şey yapamaz, onun da ermediği şeyler vardır ve çoktur. Bunu yüce Rabbimiz bildiği için, bizlere acıdı ve en büyük nimet olarak bizlere peygamberler gönderdi, kitaplar indirdi...
Aklımıza kalsaydı; iyi ile kötüyü, hayır ile şerri nasıl ayırt edebilecektik, gözlerimizle göremediklerimizi nasıl tanıyacaktık? Mesela: İmanın şartlarından biri olan meleklere imanı, nasıl elde edebilecektik? Rabbimizi ve O'nun sıfatlarını, kıyamet gününü, tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi onlar bildirmese idi, aklımızla nasıl kavrayabilecektik?..
Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dört binden fazla, bunlardan üç yüz on üçü resuldür. Hepsi imanın altı şartını (yani Amentü'yü) kavimlerine bildirdiler, bunlara iman etmeye onları davet ettiler. Bunun içindir ki; bu peygamberlerin birini inkâr, hepsini inkâr demektir.
Nuh aleyhisselam asırlarca kavmini imana davet etti. Bu uzun sürede yalnızca 80 civarında kişinin imanla şereflendiği rivayet olunmaktadır. Dokuz yüz elli yıl onlara mühlet verilmesi, yüce Rabbimizin en büyük ihsanıdır. Kullarına azap vermek istemiyor, ebedi saadete kavuşmalarını arzuluyor. Yoksa onlara bu kadar uzun süre tanınmazdı...
Ad kavmi Hud aleyhisselamı, Semud kavmi Salih aleyhisselamı, Lut kavmi Lut aleyhisselamı inkâr ettiler. Bunlar için de ayrı ayrı "peygamberleri inkâr ettiler" ifadesi Kur'an-ı kerimde geçer.
Bütün peygamberlerin aralarında ayrılık olmaksızın bildirdikleri hususlar şunlardır:
1- Bizleri ve bütün kâinatı yaratan ve yaşatan Rabbimizin varlığına ve birliğine iman etmek, O'ndan başkasına tapmamak, insanların kendi elleriyle şekillendirip meydana getirdikleri ve kendisine dahi faydası olmayan taşlardan, ağaçlardan medet ummamak, onlardan bir şey beklememek...
2- Rabbimizin emirlerini, neleri yapmamızı, neleri yapmamamızı bildirdiler. Nasıl hareket edersek Cennete veya Cehenneme gireceğimizi öğrettiler...
3- Yaratılış gayesini onlardan öğrendik. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bizim için yaratılmış, bize hizmet etmektedirler. Bizi de O'nu tanıyıp O'na ibadet etmemiz için yarattığını bildirdiler.
4- Yaşamakta olduğumuz bu dünya hayatının geçici olduğunu, bir imtihan salonu olduğunu öğrendik. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu yine o mübarek zatlardan öğrendik.
Sevgili Peygamberimizin sünnet-i seniyyesini öğrenip tatbik edebilene ne mutlu...
.29/10/2015
Akıllı bir kimse hiç hased eder mi?
Hased etmenin zararları pek çoktur... Akıllı kimse, hiçbir tadı olmayan, hiçbir yararı olmayan, büyük sıkıntılara sebep olabilecek hased hastalığından kendini kurtarır.
Hased yani çekememezlik büyük günahtır. Çünkü bu kötü huy, başkasının sahip olduğu nimetlerin elinden alınmasını temenni etmektir.
Dünyada huzur içinde yaşayabilmemiz için bilmemiz gerekenleri yaratıcımız bize bildirmiş. Bilmemiz uygun olmayanları da bize bildirmemiştir. Hased etmek de bunlardan biridir. Bizim hakkımızda başkalarının düşündüklerini bilebilseydik, hepimiz yaka paça olurduk. Nimete kavuşup da kıskanılmayan insan sayısı çok azdır...
Hased etmenin zararları pek çoktur... Hased eden Rabbine isyan eder, O'nun emirlerine karşı gelir. Çünkü hasedi haram kılmıştır... Hayırlarını yakar veya hased edenin defterine yazılmasına sebep olur... Hased eden kâmil bir Müslüman olamaz. Mü'min mü'minin kardeşidir. Kardeş kardeşe kötülük düşünemez. Yaparsa, şeytanın yaptığını yapar, ona arkadaş olur... Rabbinin yaptıklarına itiraz eder, beğenmez. Hased ettiği şahsa bir belâ gelirse sevinir ve Rabbim beni seviyormuş diye memnun olur... Hased eden dünyada ve ahirette sıkıntılara uğrar; dünyada hased ettiği kişinin nimetleri arttıkça üzülür. Ahirette ise sevapları onun terazisinden alınır, sevmediği, kıskandığı insana verilir. Sevapları biterse hased edilenin günahları alınır, hased edenin günahlarına ilave edilir...
Hased etmekle insan bu kadar sıkıntılara, felaketlere maruz kalırken, hased edilenin hiçbir zararı olmaz. Bilakis iki dünyada da kârlıdır.
Dünyada kârlıdır; çünkü kendisini sevmeyen, ona kötülük düşünen kişi devamlı azâb içindedir. Cezası dünyada başlar. Hased edilenin ise kıskanıldığı için nimetlerinde bir azalma da olmaz...
Akıllı kimse, hiçbir tadı olmayan, hiçbir yararı olmayan, büyük sıkıntılara sebep olabilecek hased hastalığından kendini kurtarır.
Bir gün Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, Eshab-ı kiramına sorar:
-Müflis kime derler?
Cevap olarak derler ki:
-Biz müflis (iflas etmiş) o kişiye deriz ki; elindeki, avucundaki malına sahip olamamış, hepsini yitirmiş ve zenginken fakirleşmiştir.
Bunun üzerine fahr-i kâinat efendimiz şöyle buyurdu:
-Benim ümmetimden gerçek müflis odur ki; kıyamet günü birçok hayırlarla gelir. Namaz kılmış, oruç tutmuş, zekât vermiş, hacca gitmiş, sadaka vermiş, fakat birini dövmüş, birini sövmüş, birini gıybet etmiş, birinin kanını akıtmış, birine hased etmiş, birinin malını yemiş. Hak sahipleri başına üşüşür, sevaplarını alırlar. Sevapları biter, hak sahipleri hâlâ varsa, bu defa onların günahı alınır, onun günahına ilâve edilir.
.22/10/2015
Muharrem ayı ve Aşûre günü
"Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlardan sonra da en faziletli namaz gece kılınan (teheccüd) namazdır."
Bu gece "Aşûre Gecesi"dir. Yarın da Muharrem ayının onuncu günü yani "Aşûre Günü"dür... Muharrem ayı Kur'ân-ı kerimde kıymet verilen "dört aydan" biridir. Aşûre Günü ve Gecesi de bu ayın içinde en kıymetli olanıdır.
Bu ayda "oruç tutmak" çok sevap kazandırır. Hadis-i şerifte; bu ayda oruç tutmanın fazileti hakkında şöyle buyurulur: "Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlardan sonra da en faziletli namaz gece kılınan (teheccüd) namazdır."
Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu... Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır. Hazreti Hüseyin radıyallahü anh bugün şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur.
Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan radıyallahü anh, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdir. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardır. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da onların derecelerinin Bilâl-i Habeşi radıyallahü anh, Ammar bin Yasir radıyallahü anh ve diğer imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanların derecelerinden daha düşük olmasına sebep olacaktı...
Rabbimiz, buna razı olmadı. Onları çok sevdiğinden makamlarını yükseltmek için ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu.
Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler halen bu hadiseye üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir.
***
Musa aleyhisselam bir yerden geçerken, daha önce tanıdığı bir adama rastlar. Bakar ki; bu tanıdığı adamcağızı vahşi hayvanlar parçalamışlar. Bu zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş bir kısmı da o şekilde terk edilmişti.
Bunu gören Musa aleyhisselam taâccüb ederek;
"Ya Rabbi, ben bu kulunu tanırdım. Çok salih bir kimse olup seni de çok severdi. Bu musibetin onun başına neden geldiğinin hikmetini merak ediyorum" dedi.
Rabbimiz de buna karşı;
"Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biri olup, bizi de çok severdi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri ise o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti, onun istediği makamlara kavuşması için verdik" buyurarak bu işin hikmetini açıklamıştır.
Böylece bizim gördüklerimizle, ilâhi maksat arasındaki fark anlaşılmış oldu...
Allahü tealadan, sıhhat ve âfiyet içinde, daha nice Aşûre günü ve gecelerine cümlemizi kavuşturmasını temenni ediyorum.
Ömür takvimimizden bir yaprak daha düştü
İnsan hayatının her saati en kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Ve her insana bir defa (uzun veya kısa) verilir. İkinci bir kez daha dünyaya gelebilmemiz mümkün değildir.
Bugün 2 Muharrem... Dün Hicri 1437 yılına girdik... Ömrümüzün bir senesi daha gitti. Kabir hayatına biraz daha yaklaştık. Ömür takvimimizden bir yaprak daha düştü...
Seneler gün gibi geçiyor, nefeslerimiz sayılı, her nefes alış verişimizde bir sayı azalıyor...
Dünya hayatı bir hayal gibidir, rüya gibidir. İnsan rüya gördüğü zaman onu gerçek zanneder, güzel rüyada tebessüm eder, sıkıntılı olanda ise terler, rengi değişir. Ama, bunların hepsi uyanınca biter. Gerçek zannettiği sevindiği, üzüldüğü şeyler meğer bir rüya imiş...
Meşhur bir söz vardır:
"İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar..." İnsanoğlu da ölünce yaşadıkları, gördükleri, yaptıkları ona rüya gibi gelecektir. O zaman dünya hayatının ne mal olduğunu anlar fakat iş işten geçmiştir artık...
Yeni bir senenin farkı sadece rakamların değişimi olmamalıdır. Geçirdiğimiz ve bir daha ele geçiremeyeceğimiz altın değerindeki koca bir senemizin muhasebesini yapmalıyız.
Maddi ve manevi yönden geçirdiğimiz yılda ne kazandık, ne kaybettik. Kârda mıyız, zararda mı? Kârda isek bunu yeni yılda arttırmaya çalışmalıyız. Zararda isek sebeplerini araştırmalı ve bir daha zararlı çıkmamak için kendimizi hazırlamalıyız.
İnsan hayatının her saati en kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Ve her insana bir defa (uzun veya kısa) verilir. İkinci bir kez daha dünyaya gelebilmemiz mümkün değildir.
***
İdrâki ile şereflendiğimiz Muharrem, Hicri senenin ilk ayıdır.
İslâmın güneşi Mekke-i Mükerremede doğdu fakat Hicretten sonra Medine-i Münevvereden bütün kâinatı aydınlattı.
Daha önceden korkmadan namaz dahi kılamayan müminler, huzur içinde bütün ibadetlerini yapar hale gelmişlerdi.
Devlet reislerine mektuplar gönderiliyor, imana davet olunuyorlardı. Hidayete lâyık olanlar imanla şerefleniyor, ebedi sâadete kavuşuyorlardı.
Sene-i devriyesini idrâk ettiğimiz Hicret o kadar büyük nimetlere vesile oldu ki, tarif edilemez. Boğulmak üzere bulunan beşeriyete can simidi gibi oldu, ona tutunan kurtuldu.
Muharrem ayı çok mübarek bir aydır. "Şehrullah" (Allah'ın ayı) diye tarif olunmuştur. Bu ayın onuncu günü Aşure günüdür. Aşure gününde birçok önemli hadiseler meydana gelmiştir.
İnşaallahü teâlâ haftaya yazacağımız yazıda Aşure gününün faziletinden, orucundan ve kıymetinden bahsedeceğiz.
Rabbimiz bu yeni yılı hepimize ve bütün İslâm âlemine hayırlara vesile kılsın amin.
.08/10/2015
Gaye dünya olursa ahiret unutulur!..
Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız.
Geçen haftaki yazımızda ilk iki maddesinden bahsettiğimiz Hazret-i Osman'ın buyurduğu "korkulması gereken altı şey"den üçüncüsü; Yaptığımız hayırların şeytan tarafından iptal edilmesidir.
Ezeli düşmanımız olan Şeytan, bize yalnız günâh işletmekle kalmıyor, elde ettiğimiz sevaplarımızı da bir yolunu bulup yok ediyor.
Amellerimize riya karışırsa ondan hiçbir hayır göremeyiz. Kıyamet günü hesap vermek üzere getirilen bir âlime; "Nasıl geçirdin ömrünü?" diye sorulur. O da "İlim öğrettim, talebe yetiştirdim" der. Melekler o zaman derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama Allah için yapmadın. 'Ne iyi insandır, ne büyük âlimdir' desinler diye yaptın! Onu da dediler. Arzun yerine geldi!"
Bir zengin getirilir. Ona da sorulur. O da sadaka verdiğini, insanlara yadım ettiğini söyler. O da dünyadaki hayırlarını Allah için yapmadıysa derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama, 'ne cömert insandır, ne kadar merhametlidir' desinler diye yaptın. Sen de dilediğine kavuştun..."
Bir mücâhide sorulur; O da şöyle cevap verir: "Ben kâfirlerle olan muharebede canımı feda edercesine düşmanla harb ettim, şu kadarını öldürdüm." Ona da "Bunu 'ne yiğit adamdır, ne cesurdur' desinler diye yaptın. Senin de gâyen yerine geldi. İnsanlar, seni takdir ettiler. Allah için savaşsaydın mükâfatını bugün görürdün" derler.
Yaptığımız hayırlara, ibadetlere kibir, ucub karışırsa hepsini yakar.
"Sonu tövbe ile biten bir günâh, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır" demişler.
4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmalıyız. Hazırlıksız yakalanırsak büyük sıkıntı çekeriz. Ölümün gecikmesi için zaman talebimiz neticesiz kalır.
İnsan, her an ölebilir. Ölümün mevsimi, gecesi gündüzü yoktur. Hasta olanı da ölebilir, sıhhatli olanı da. Genç ihtiyar ayırımı da yapılmaz.
Ya ölmemeyi garantilemeliyiz veya ölüme daima hazır olmalıyız. Ki, emin olmak, garantilemek mümkün olmadığına göre hazır olmalıyız.
5- Dünyanın gaye edilmesinden korkmalıyız. Gaye dünya olursa ahiret unutulur. Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız.
6- Hane halkının bizi haram kazanmaya zorlamasından korkmalıyız. İnsan, hanımını, çocuklarını sever, onları kırmak istemez. Onların isteklerini gücümüz yettiği nisbette yerine getirmeliyiz. Aşırı talepleri için borçlanmak ve bu borçları ödemekte zorlanmak akıllı adamın yapacağı iş değildir...
.1/10/2015
Önemli olan son nefestir...
Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir...
Hazreti Osman (radıyallahü anh) Hulefa-i Raşidin'in üçüncüsü, cennetle müjdelenenlerden ve meleklerin bile kendisinden hayâ ettiği mübarek bir zattır. Bir gün şöyle buyurdu: Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır. Ona göre kendini hazırlamalıdır.
1- İmansız gitmekten korkmalıdır. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz
İnsanlar dört kısma ayrılır:
a- Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelir, Müslümanca yaşar ve imanla son nefesini verir.
b- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, imanla şereflenir, imanla dünyadan göçer.
c- Müslüman anne ve babadan dünyaya gelir, imanını muhafaza edemez, mürted olur ve imansız gider.
d- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, kâfir olarak yaşar ve küfür üzere dünyadan ayrılır... İlk ikisi güzel, son ikisi ise felâkettir.
Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur. Ne yersek yiyelim, son lokmanın tadı kalır ağzımızda. Tatlı ise tatlı, acı ise acıdır.
Bunun önemini bildikleri için, büyüklerimiz hep Hüsn-ü Hatime'ye (son nefesin imanla verilmesine) çok dua etmişlerdir.
Hatim dualarında da çok duyarız: "Ya Rabbi! İmanla, Kelime-i şehâdet getirerek çene kapamamızı nasip eyle!" Biz de bu duaya bütün kalbimizle amin diyoruz...
2- Sol omuzumuzda taşıdığımız meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır.
Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken başlar ağlamaya. Ağlamaktan okuyamaz hâle gelir. Çocukları endişelenirler. Komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. "Babamıza biraz teselli verir misiniz?" diye.
Ebu Hazım gelir, selam verir ve sorar: "Kardeşim niçin ağlıyorsun? Hane halkını korkuttun?" O da şöyle cevap verir: "Okuduğum âyet-i kerimede mealen (İnsanlar kıyamet günü amel defterlerini okuyunca, hiç hesaplarında olmayan günahlarını görecekler) buyuruluyor, ona ağlıyorum!"
Bunu duyan Ebu Hazım da onunla beraber başlar ağlamaya... Çocukları derler ki: "Biz seni babamızı teselli edesin diye çağırdık, sen ise onu daha çok ağlattın!.." (Haftaya devam edeceğiz inşallah.)
Bayramın faziletinden pay alabilmemiz için...
Günâhlardan sakınacağız, mübarek günlerdeki ibadetler çok sevap kazandırdığı gibi; günahları da büyüktür. Dargınların mutlaka barışmaları gerekir...
Dünyanın dört bir yanından binlerce kilometre mesafeyi katederek gelen hacılarımız, bugün gerçekten bayram ediyor... Nasıl bayram etmesinler ki; yeryüzünün Cennetine kavuştular. Arafat'ta vakfeye durdular... Arafat çok mübarek bir mekandır. İlk insan ve ilk Peygamber olan Âdem aleyhisselâm ile Havva annemizin yeryüzünde ilk buluştukları yerdir. O günden beri Peygamberlerin tamamı buraya değer vermişlerdir.
Böylece hacılar, haccın en önemli farzı olan Arafat'ta vakfe yaparak hacı olmak için ilk adımlarını atmış bulunuyorlar. Mübarek olsun...
Bugün ise; bizim yüzümüzden Cennetten kovulan, lânetlenen, bizim amansız düşmanımız olan şeytan taşlanacak... Hacca gidemeyen bizler de, kalbimizle şeytanı lânetleyelim, onun hiçbir zaman bize dost olmayacağını, olamayacağını unutmayalım...
Yine bugün, Peygamberimizden sonra en büyük Peygamber olan İbrahim aleyhisselâmın yaptığını yaparak, kurban kesilir ve o mübarek insanların hatıraları böylece yâd edilmiş olunur... Kurban kesme işi de sona erince tıraş olunur ve ihrâmdan çıkılabilir.
Daha sonra, yeryüzünün en kıymetli mâbedi ve dünyanın neresinde bulunursa bulunsun, beş vakit namazda bütün Müslümanların yüzlerini döndükleri, hepimizin kıblesi Kâbe-i muazzama tavâf edilir...
Biz de bedenen o mübarek yerlerde olma şerefine nail olamadıysak da, hiç olmazsa zihnen ve hayalen orada olalım, oraları düşünelim, oraların aşkı ile gözyaşı dökmeye çalışalım...
Bayramın faziletinden pay alabilmemiz için dikkat edeceğimiz bazı hususlar var... Günâhlardan sakınacağız, mübarek günlerdeki ibadetler çok sevap kazandırdığı gibi; günahları da büyüktür. Dargınların mutlaka barışmaları gerekir.
Büyüklerimizi ziyaret edelim, dualarını almaya çalışalım. Onların duaları can simidi gibidir. Küçüklere şefkat gösterelim, fakirlere sadaka vermeyi ihmal etmeyelim. Onlara sıkıntılarını hiç olmazsa bu günlerde unutturmaya çalışalım.
Yetim çocukları araştıralım, onlara baba şefkati gösterelim. Yetimleri koruyan, onlara yardım edenler cenette sevgili Peygamberimizle beraber olacaklardır.
Rabbimiz dileseydi, o yetim çocukları değil, bizim çocuklarımızı yetim bırakabilirdi. Bunun için de Rabbimize şükür vesilesi olsun diye onları unutmayalım.
Bayram ziyaretlerini yalnız dirilere yapmayalım. Mevtâlarımızı da unutmayalım. Onların bu ziyarete dirilerden daha çok ihtiyaçları vardır...
.....
Hepinizin bayramını tebrik eder, daha nice bayramlara sıhhat ve afiyet içinde kavuşmanızı Yüce Rabbimden dilerim...
Kadere razı olan kederden emin olur
İslâm âlimleri Cenab-ı Hakkın takdirine, kaza ve kaderine rıza göstererek tam teslim olmamızı tavsiye buyurmaktadırlar. Biz ondan razı olursak, o da bizden razı olur.
İmanın altı şartından biri de kadere imândır. Kâinatta ne varsa; kimler dirilecek, kimler ölecek hepsi Rabbimizin emir ve irâdesi ile meydana gelmektedir. İnsanın dünyaya gelişi elinde olmadığı gibi, gidişi de elinde değildir.
İslâm âlimleri Cenab-ı Hakkın takdirine, kaza ve kaderine rıza göstererek tam teslim olmamızı tavsiye buyurmaktadırlar. Biz ondan razı olursak, o da bizden razı olur. Biz ondan razı değilsek, yaptıklarını beğenmez isek onun rızasını nasıl talep edebiliriz?
Bize gelen sıkıntılar görünüşte çok acı ise de bunların nimet oldukları umulur. Rabbimiz bizi annemizden daha çok seviyor. Sevgiliden gelen şey tatlı olur...
İmran bin Husayn radıyallahü anh ağır bir hastalığa yakalanmıştı. Otuz sene yatağın esiri oldu, bütün ihtiyaçları yatağında gideriliyordu, buna rağmen kendileri neşeli, şükürdar, ziyaretçileri ile tatlı sohbetler yapıyordu.
Bir gün kardeşi Mitraf ziyaretine geldi, çok uzaklarda oturuyordu, kardeşini görünce başladı ağlamaya. Hasta, niçin ağladığını sordu. O da;
"Senin haline ağlıyorum... Böyle otuz senedir çok sıkıntılı bir haldesin!" dedi.
İmran bin Husayn onu teselli etti;
"Rabbimizin bizim için takdir buyurduğu şey bizim kabulümüzdür" dedi ise de ağlamasını kesmedi, mecbur kaldı kardeşini yanına çağırdı, kulağına gizlice şöyle dedi:
"Ben bunu anlatmak istemezdim ama başka türlü seni teselli etmek mümkün görünmüyor. Fakat senden ricâm ben hayatta iken bunu kimseye anlatma! Bu hastalıkta yaptığım şükür ve gösterdiğim sabırdan dolayı Rabbim bana öyle büyük ihsanlar nasip etti ki tarif edemem. Bunlardan bir tanesi melekler beni ziyarete geliyorlar, onlarla görüşüyorum..."
Bunları duyan kardeşi de artık ağlamayacağına dair söz verdi...
Kadere razı olan kederden emin olur. Dünyada da ahirette de saadete kavuşur, huzur bulur.
İbrâhim bin Edhem rahimehullâh bir gün bir adamla karşılaşır. Adam çok üzgün. Sıkıntıları olduğu her halinden belli idi. Ona dedi ki:
"Ben sana üç soru soracağım bana cevap ver!"
O da "sor" dedi.
Birincisi; "Dünyada, Rabbimizin dilemediği, takdir buyurmadığı hiçbir şey olur mu?" O da "hayır" diye cevap verdi.
İkincisi; "Sana tahsis olunan, senin için yaratılan rızkını başkası yiyebilir mi?" Ona da "hayır" dedi.
Üçüncüsü; "Senin için ezelde takdir olunan hayatında bir kısalma olabilir mi, daha önce ölebilir misin?" O da "mümkün değildir" dedi.
Bu üç soruya aldığı cevaplardan sonra mübârek zat, sıkıntılı adama bir soru daha sorar:
-O hâlde niçin üzülüyorsun?!.
Kadere inanan, kederden kurtulur!..
Üzüntülerimizin azalması için, en büyük ilaç, kadere iman etmektir. Biz Rabbimizden razı olursak o da bizden razı olur. "Kadere inanan, kederden kurtulur" demişlerdir...
Dünyada rahatlığın olmadığını hatırlayan insan üzülmez... Dünyada rahatlık olsaydı, peygamberlere nasip olurdu. Halbuki onların çektiği sıkıntılar başkalarından kat kat fazladır.
İnsanoğlu her arzu ettiği şeye kavuşamıyor. Evdeki hesap çarşıya uymuyor. Yelkenli gemilerin istemediği yönden rüzgâr esebiliyor. Zengin, zenginliğini ölünceye kadar muhafıza edemeyebilir. Bunlar da üzüntülere sebep olmaktadır...
Üzüntülerimizin azalması için, en büyük ilaç, kadere iman etmek ve Rabbimizin takdirine razı olmaktır. Biz ondan razı olursak o da bizden razı olur. "Kadere inanan, kederden kurtulur" demişlerdir...
İbrahim bin Edhem hazretleri bir adamı çok üzgün görür, ona üç soru sorar:
Dünyada meydana gelen bütün hadiseler takdir-i ilahi olmadan meydana gelebilir mi? "Hayır" diye cevap verir.
İkincisi: Sana ayrılan rızkı başkası yiyebilir mi? "Hayır" der.
Üçüncüsü: Sana verilen ömürden kısalma olabilir mi? Ona da "hayır" diye cevap verir.
İbrahim bin Edhem hazretleri o zaman adama buyurur ki: "O halde niçin üzülüyorsun?"
Hazreti Ömer radıyallahü anh buyuruyor ki: "Başıma bir musibet geldiği zaman üç şeyden dolayı hamd ediyorum. 1- Dinime gelmediği için. En büyük musibet dine gelendir, sonra bedene, sonra mala gelendir. Dine gelen ahiret hayatı ile ilgilidir. Mesela, bir vakit namazı bilerek kazaya bırakmak en ağır hastalığa yakalanmaktan daha kötüdür. 2- Daha büyüğü olmadığı için hamd ediyorum. Sıkıntı ne olursa olsun daha büyüğü olabilirdi. Veya onun yanında başka bir sıkıntı da olabilirdi. Bir çocuğunu trafik kazasında kaybeden iki çocuğunu da kaybedebilirdi. 3- Başımıza gelenlere sabredersek günahlarımıza kefaret olur..."
İşlediğimiz günahların cezasını çekeceğiz; Rabbimiz sevdiklerinin cezasını dünyada veriyor, dünyadaki kolay, sevmediklerininkini ise ahirette bırakıyor...
Peygamberimiz aleyhisselâm bir zatı ziyarete gider. Bakar ki adam bir deri, bir kemik kalmış.
Sorar:
-Sen dua ederken ne diyorsun?
O da cevap verir:
-Ya Rabbi benim cezamı dünyada ver ahirete kalmasın, diyorum.
Bunun üzerine Resul-i Ekrem efendimiz buyurdu ki:
-Sen onun dünyadaki cezasına da dayanamazsın. Sen "Rabbena atina..." duasını oku! Hem dünyada, hem ahirette iyilikler ihsan olunmasını iste...
Hasta birkaç gün bu duayı okudu, iyileşti, namazlarını camide cemaatle kılmaya başladı... Bizler zayıf yaratıldık, o duayı çok okuyalım...
.
Vakit, insanın en değerli varlığıdır
Seneler gün gibi geçiyor ve her geçen gün de bizi kabre bir adım daha yaklaştırıyor. Her gece yatağa girmeden o günün muhasebesini yapmalıyız.
Geçmiş zaman ne kadar güzel olursa olsun bir daha yaşanmıyor... Onu geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için mümkün olmamıştır, olamaz da...
Gerçekten de insanlar geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraların önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. Ne güzel tarif edilmiş: "İnsanlar uykudadır ölünce uyanırlar..."
İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: "İnsan rüyâ gördüğü zaman onun rüya olduğunu bilmez, gerçek zanneder. Ta ki uyanıncaya kadar. "Meğer gördüklerim rüya imiş" der... Ölünce de dünya hayatının rüya gibi olduğunu anlar. Bunun için kıyamet gününde insanlar dünyada geçirdiği hayatı hayat saymayacak...
Zamanı geri getirebilmek mümkün değil ama ibret almak mümkündür. Zamanı geri getirme temennisi ise boş bir hayaldir. Şair demiş ki: "Keşke gençliğimden bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım!.."
Seneler gün gibi geçiyor ve her geçen gün de bizi kabre bir adım daha yaklaştırıyor. Her gece yatağa girmeden o günün muhasebesini yapmalıyız. Hata ve kusurlarımızı tespit etmeliyiz. Günümüzü güzel geçirmiş isek bir sonrakini daha iyi geçirmeye gayret etmeliyiz. Kötü geçmişse tevbe etmeli ve bir daha hata yapmamaya gayret etmeliyiz...
Zamanı durdurmak kabil değildir, çok çabuk geçiyor. Vakit insanın sahip olduğu en değerli varlığıdır. En kıymetli mücevherden daha değerlidir. Kaybedilen cevahir tekrar alınabilir ama kaybedilen zaman bir daha ele geçmez...
Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olduğu diğer iki hayatını kazanmak zorundadır: Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı...
Bunların en kısası dünya hayatıdır. En önemli olanı da budur. Çünkü üç hayatını buradan kazanacaktır.
Çalışacak, kendi rızkını ve bakmakla mükellef olduklarının rızıklarını helâlinden kazanacak, daha sonra istese de istemese de gireceği kabrini nurlandırmaya, mamur etmeye gayret edecek. Kabir hayatı dünya hayatından uzundur, dünyadaki evimizi özenle rahat edebileceğimiz duruma getirmeden içine girmiyoruz. Girersek rahat edemeyiz.
Halbuki dünya evimizde bir gün bile kalıp kalmayacağımız belli değildir. Rahat edemezsek değiştirebiliriz. Başka bir eve taşınma imkânımız her zaman var.
Lâkin "Ben bu kabri beğenmedim, burası beni sıkıyor karanlık, beni başka kabre götürün" desek bize kim kulak verir?
Sonsuz hayatımız olacak olan ahiret hayatımızı da yine burada kazanabiliriz. Henüz fırsat varken vaktimizi iyi değerlendirmeliyiz...
Bütün insanlar mesut olmak ister
Tıp çok ilerledi, ağrılar dindiriliyor organ nakilleri yapılabiliyor. Buna rağmen ölüme çare bulunamıyor. Dünyanın en ünlü tıp merkezlerinden cenazeler peş peşe çıkıyor!..
İnsan "ruh" ve "beden"den meydana gelmiştir. Bunlar beraber oldukça yeryüzünde hayat devam eder. Ruh ayrılınca bedenin kıymeti kalmaz ve hiçbir işe yaramaz. Ruhsuz ceset soğur, rengi kaçar, kokmaya başlar. Hele sıcak mevsimlerde ve sıcak yerlerde kokuşma daha hızlı olur...
İnsan, ruhuyla insandır. Ruh ölmez bedenden ayrılınca lâyık olduğu yere gider. Beden de topraktan gelmiştir, yine toprağa döner.
Sahip olduğumuz bu iki şeyin de gıdaya ihtiyacı vardır. Vücudumuz acıktıkça yemek yeriz. Hem de mümkünse en güzel yiyecekleri seçeriz.
Ancak ruhumuzun gıdasına önem vermiyor, çoğu zaman aç bırakıyoruz!.. İşte bu yüzden huzur bulamıyor, tek kanatla kuş uçurmaya çalışıyoruz!
Peki ruhun gıdası nedir ve nasıl verilir? Ruhun gıdası "marifetullah"tır. Marifetullah Rabbimizi tanımak, emirlerini yapıp, haramlarından sakınmaktır. Fıtratımız (yaradılışımız) bunun üzerinedir.
Nasıl ruh olmazsa ceset bir hiç ise, Allaha itaat ve teslimiyet olmazsa ruh da bir hiç olur. Demek "ruhun da 'ruh'u var!"
Malik bin Dinar hazretleri buyuruyor ki: Ben dünya ehline çok acıyorum. Doğuyor, büyüyor, kendilerine tahsis edilen belli bir hayatı yaşıyor, sonra göçüp gidiyorlar. Fakat dünyanın en tatlı, en lezzetli, en büyük nimetini tadamıyor, o zevkten neşeden mahrum kalıyorlar.
Sorarlar: "Efendim nedir o dünya ehlinin tadamadığı şey?" "Marifetullah!" buyuruyor...
Bütün insanlar mesut olmak ister. Herkesin yegane gayesi, belki gayelerin gayesi budur. Ne yazık ki insanların çoğu mesut ve bahtiyar değildir.
Asrımıza ilim asrı, teknoloji asrı, sür'at asrı diyebiliriz. Bulutların üstünde uçuyor, suların altına, yerin derinliklerine inebiliyoruz... Teşhis ve tedavi çok ilerledi, ağrılar dindiriliyor organ nakilleri yapılabiliyor. Buna rağmen ölüme çare bulunamıyor. Dünyanın en ünlü tıp merkezlerinden cenazeler peş peşe çıkıyor...
Bütün bu ilmî gelişmeler insanoğlunu mutlu edemiyor. 21. yüzyıla teknoloji asrı sür'at asrı diyebiliriz ama mutluluk asrı diyemiyoruz.
Nasıl bahtiyar olsunlar? Saadet evinin kilidini başka anahtarlarla açmaya çalışıyorlar. Açılmaz ki! Boşuna zaman harcıyorlar, ellerine zahmetten başka bir şey geçmiyor...
Kum tanecikleri güneşte parlayınca çöl, göl gibi görüntü verir. Günlerce susuz kalan yolcu, onu görünce çok sevinir. Büyük bir çaba ile "hayalî suya" koşar, daha fazla yorulur, bitap olur, mecali kalmaz. Yanıldığını anladığında çok geçtir artık..
İşte yukarıda anlattıklarımızın hâli de seraptan su bekleyenlere benzemiyor mu?..
.
Övülmek insanı kibre sevk eder
Hüccet-ül İslâm İmam-ı Gazâli hazretleri buyuruyor ki: "Sana, 'ne iyi adamsın' sözü, 'ne kötü adamsın' sözünden daha sevimliyse, sen gerçekten kötü adamsın!.."
Övülmekten hoşlanmayan kimse yok gibidir. İnsanlar bu hususta dört kısma ayrılır:
Birinci kısım: Övülmekten hoşlanır, kötülenmekten üzülür. Bunu açıkça belli eder. Kendisini methedeni mükafatlandırır, teşekkür eder. Zemmedenden hoşlanmadığını; ya hareketleri ile veya sözleri ile belli eder. İnsanların çoğu bu kısımdadır... Çoğunlukla övülmekten hoşlanırız. Başkaları, tarafından beğenilmek, takdir görmek nefsin en çok hoşuna giden şeydir. Böyle olunca artık insanlar, bizim bütün isteklerimize severek koşar ve bize hizmet ederler, düşüncesi elde edilir.
İkinci kısım: Methedilmekten hoşlanır, zemmedilmekten üzülür; ama, bunu belli etmemeye çalışır, gizli kalmasını ister, utanır. Açıkça olmasa bile içinden onu methedene dua eder, diğerine ise bedduâ etmese bile dua da etmez. İnsan yaptığı işlerden, konuştuğu sözlerden takdir görüp görmediğinden tereddüt eder, övülünce bu tereddüdü geçer ve dolayısı ile zevk alır.
Bu durum insana tatlı gelse de, kendisini korkunç tehlikelere attığını fark edemez. Şöyle ki; bütün gayretini insanların gönüllerini kazanmaya verir. Kendini sevdirmek ve takdir kazanmak için riyâ yapmakla ömrünü geçirir. Söz ve hareketlerinde halkın gözüne girmek için elden gelen yaltakçılığı yapmaktan geri durmaz.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"Mal ve şöhret hırsının insana vereceği zarar, iki aç kurdun bir koyun sürüsüne vereceği zarardan daha çoktur."
Üçüncü kısım: Onu methedenle kötüleyen aynıdır. İnsanların görüşüne pek fazla önem vermez. Önemli olan Rabbimizin yanında iyi olmaktır. Bunu elde etmeye çalışır.
Birine bir suç isnat edilse; hakimin nazarında o kişi suçsuzdur, fakat bütün şehir halkı, "o suçu o işlemiştir" deseler, ne kıymeti var. Hakim, onu beraat ettirir, elini kolunu sallaya sallaya evine döner. Aksini düşünelim; Hakimin nazarında (yaptığı incelemeler ve araştırmalar sonucu) suçlu olduğu kanaâti hasıl olsa yine bütün şehir halkı deseler ki; "hayır o yapmamıştır, o böyle şeyler yapmaz." Yine bir kıymet ifade etmez. Basar cezayı, takarlar kelepçeyi eline ve hapishaneyi boylar... Bir hakimin kararı bu kadar önemli oluyorsa, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olanın kararı nasıl önemli olmaz!..
İmam-ı Gazâli hazretlerinin güzel bir tespiti var. Buyuruyor ki:
"Sana ne iyi adamsın sözü, ne kötü adamsın sözünden daha sevimliyse, sen gerçekten kötü adamsın!"
[Haftaya devam edeceğiz inşallah...]
.27/08/2015
Övülmek insanı kibre sevk eder -ll-
Bazı kimseler methedilmekten hoşlanmaz, zemmedilmekten ise memnun olurlar. Çünkü, övülmek insanı kibre sevk eder, iki büyük düşmanı olan nefis ve şeytanı sevindirir.
Geçen hafta başladığımız "Övülmek" konusuna devam ediyoruz efendim... "İnsanlar bu hususta dört kısma ayrılır" demiş ve üç kısmını açıklamıştık...
Dördüncü kısım: Methedilmekten hoşlanmaz, zemmedilmekten ise memnun olurlar. Çünkü, övülmek insanı kibre sevk eder, iki büyük düşmanı olan nefis ve şeytanı sevindirir. Akıllı adam düşmanlarını sevindirir mi?
Üstelik, günâhlarımıza nisbeten zaten az olan sevaplarımızı kibirlenmekle bitiririz. Şeytan, bir adamın peşine takılır, fakat ona hiçbir günâh işletemez. Bir gün insan suretinde o adama gelir ve kendisini tanıtır, şeytan olduğunu söyleyince adam kızarak, "bana niçin geldin?" diye sorar. O da;
"Seni tebrik etmek için geldim... Yirmi senedir peşindeyim, bütün imkânlarımı kullandım fakat sana bir tek günâh bile işletemedim" deyince adam kibirlenerek; "Ee, sen beni ne zannettin?" der. Şeytan, yirmi senede yapamadığını yapmıştı, adamı bu yolla yenebilmişti, sevinerek uzaklaştı...
Böyle bir tehlike ile karşılaşmamak için dikkatli olmalıyız. Bizi methettiklerinde şöyle düşünmeliyiz:
"Bu adam beni tanımıyor, yaptığım kötülüklerden haberi yok, bilseydi beni övmezdi..."
İkinci bir husus, bizi methettikleri şeyin kendimizden olmadığını düşünmeliyiz. "Bunlar bende varsa da, Rabbimin ihsanıdır, onun vergisidir" demeli. Böylece kibir tehlikesinden kendimizi korumaya çalışmalıyız...
Ebu Bekr-i Sıddık (radıyallahü anh) methedildiği zaman; "Ya Rabbi! Bunlar beni benim kadar bilmiyorlar, ben de kendimi senin kadar tanımıyorum, kusurlarımı bilselerdi böyle konuşmazlardı. Onların bilmediği kusurlarımı affet" diye dua ederdi.
Nefislerini terbiye etmiş, kibirlenme tehlikesi taşımayanları övmenin bir mahzuru yoktur. Peygamber efendimizin (aleyhisselam) eshabını öven çok hadisi şerifleri vardır. İsim olarak da methettikleri var. Mesela: (Ebu Bekr'in (radıyallahü anh) imanı terâzinin bir kefesine konsa, bütün dünyadakilerin imanı da öbür kefeye konsa, Ebu Bekr'in imânı ağır gelirdi.)
(Benden sonra Peygamber gelseydi, Ömer (radıyallahü anh) Peygamber olurdu.)
(Melekler bile Osman'dan (radıyallahü anh) hâyâ ederler.)
(Ben ilmin şehriyim, Ali (radıyallahü anh) ise kapısıdır.)
Bu mübarek ve doğru sözlerle bunlar, en yüksek zirvede övülmüşlerdir. Fakat nefisleri Resulullah'ın sohbetleri ile o kadar terbiye görmüştü ki; onlar için hiçbir tehlike söz konusu olamazdı bile...
...13/08/2015
İnsanlar niçin ölmek istemez?
Dünya muhabbeti galip olunca insan ölmek istemez. Çünkü ölüm onu sevdiklerinden ayıracaktır. Ölümü kendine uygun bulmaz, aklı sıra kendinden uzak tutar.
Çok yaşayacağını, uzun yıllar hayatta kalacağını sanan bir insan öbür dünya için bir iş yapamaz. Kendi kendine der ki: "Nasıl olsa önünde çok zaman var, ibadetlerini istediğin zaman yaparsın, şimdi rahatına bak, keyfini çıkar..."
Ölümü yakın gören ise her an onun hazırlığı ile meşgul olur, yalan dünyaya bel bağlamaz. Böyle bir insan tövbesini geciktirmez, ibadetlerini vaktinde yapar. Ölümü çok hatırladığı için kalbi yumuşar. İşte bu bütün saadetlerin başıdır.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Lezzetleri yıkan ölümü çok hatırlayınız!"
Zevk ve safa sürmek için çok yaşamayı istemeye tûl-i emel (uzun emel) derler. Hizmet ve ibadet için yaşamayı istemek tûl-i emel olmaz, ayrıca da kıymetlidir.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "İnsanların en iyisi ömrü uzun ve ameli güzel olan kimsedir. İnsanların en kötüsü de ömrü uzun, ameli kötü olandır."
Uzun emelli olmanın sebebi ikidir: Biri cahillik, diğeri dünya sevgisi.
Dünya muhabbeti galip olunca insan ölmek istemez. Çünkü ölüm onu sevdiklerinden ayıracaktır. Ölümü kendine uygun bulmaz, aklı sıra kendinden uzak tutar. Ölümü unutabilmek için kendini yemeye içmeye, oyuna eğlenceye verir. Daima yaşamak, para sahibi olmak ve her arzu ettiğini ele geçirmek ister. Arzularını elde ettikçe dünyaya olan hırsı da artar. Birine kavuşursa, bir diğerine göz diker. Vilayetin tapusunu verseler doymaz, komşu vilayete de talip olur. Bir gün bakar ki ömür bitmiş, Azrail aleyhisselam karşısında. Gözünü toprak doyurur ancak!..
Sıhhatimize ve gençliğimize aldanmayalım, ölüm yanı başımızda...
Nitekim istatistiklere bakarsanız çocuk ve genç ölümlerinin yaşlılardan az olmadığını göreceksiniz.
Emevi halifelerinden Hişam bin Abdülmelik, Ebu Hazm hazretlerine sorar:
-Efendim biz niye ölümden bu kadar korkuyoruz? Düşünmek bile istemiyoruz?
- Eğer dünyanızı mâmur, ahretinizi harap eylediyseniz ürkeceksiniz tabii. Kim mâmuru bırakıp, viraneyi tercih eder ki? İnsan sevdiği ile birlikte olmak ister. Eğer malınızı Allah yolunda harcayıp ahirete gönderseydiniz ölümü de sevecektiniz.
-Peki kurtuluş çaresi nedir?
-Hazinene giren her kuruşun helâlden olmasına dikkat etmelisin.
-O mümkün mü efendim? Koskoca devletin hazinesi... Her gün binlerce altın giriyor çıkıyor. Vergiler, maaşlar, imar faaliyetleri... Bütün bunları nasıl kontrol edebilirim ki?
Büyük İslam âliminin cevabı kısa ve nettir:
-Eeee Cennet de ucuz değil!
.06/08/2015
Kendini başkasından üstün bilmek: Ucub
Kibir, kendini başkasından üstün göstermek, ucub ise kendini başkasından üstün bilmektir. İnsan, hiç kimsenin bulunmadığı bir yerde de ucub sahibi olabiliyor!
Ucub, bir Müslümanın yaptığı ibadetleri, iyilikleri beğenmesi, bunlarla övünmesi demektir...
İnsanı yaptıklarını beğenmeye sürükleyen sebeplerin başında cehalet ve gaflet gelir. Bu kötü huydan kurtulmak için, "her şeyin Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile meydana geldiği" unutulmamalıdır. İlim, akıl, ibadet, mal, evlâd, makâm gibi nimetlerin Rabbimizin lütfu ihsanı olduğunu hatırlamalıdır.
İnsana faydalı olan, tatlı gelen şeye "nimet" denir ki gönderen elbette Allahü teâlâdır. Ondan başka yaratıcı ve gönderici yoktur.
Eshab-ı kiramdan (aleyhimürrıdvan) bazıları Huneyn Gâzasında askerin çokluğunu gördüler ve "biz artık mâğlup olmayız" dediler. Bu sözler Resulullah Efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) mâlum oldu, çok üzüldüler. Nitekim harbin başlangıcında Cenab-ı Hakkın yardımı gelmedi, sıkıntılı anlar yaşandı. Sonra Rabbimiz merhamet etti, nusret-i ilahi imdada yetişti.
Davud aleyhisselâm dua ederken "Ya Rabbi! Evlâdlarımdan birkaçının namaz kılmadığı hiçbir gece yoktur ve oruç tutmadıkları hiçbir gün geçmemiştir" deyince Allahü teala cevaben buyurdu ki: "Ben dilemeseydim, kuvvet ve imkân vermeseydim bunların hiçbiri yapılamazdı."
Kibir, kendini başkasından üstün göstermek, ucub ise kendini başkasından üstün bilmektir. Hiç kimsenin bulunmadığı bir yerde insan ucub sahibi olabilir, fakat kendini büyük gösteremez kibirlenemez.
Kibirden ve ucubdan kurtulmak için tevâzu sahibi olmaya çalışmalıdır. Kavuştuğu nimetleri kendinden bilmeyen kurtulur. Diyelim bir kimse güzeldir, yakışıklıdır. Bundan dolayı kendini beğenirse ucub olur. Sahip olduğu güzelliği kendinden değil de Allahü teâlânın lütfu olduğunu düşünürse ve şükrederse sevap kazanır.
Günahkârları beğenmemeli, fakat kendini günahkârlardan üstün de görmemelidir. Kendini cennetlik, günahkârları cehennemlik bilmemelidir. Hatta kâfir için bile böyle düşünmemeli. Kâfir bir kelime-i şehadet getirerek cennetlik olabilir, kendisi mahzurlu bir söz söyleyerek cehenneme yuvarlanabilir...
Bir zamanlar bir abid vardır. İbadetlerinde adaba dikkat eder, namazını düzgün kılar... Gencin biri ona hayran hayran bakınca "Bak evlâdım" der; "Şeytan da uzun yıllar ibadet etti. Akıbeti mâlum... Mühim olan sondur. İbadetlerimin kabul olup olmadığı meçhul. Kaldı ki kabul olsa bile bir gözümün şükrünü edaya yetmez!"
Bunun için demişler ki: "Sonu tevbe ile biten bir günah, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır."
Hadis-i şerifte buyruldu ki: "Günah işlemeseydiniz, bundan daha zararlı olan ucubdan korkardım."
.30/07/2015
"Düşünerek konuşan, insanların en akıllısıdır"
İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: "Çok konuşan sıkıntıdan kurtulamaz, az konuşan sıkıntıya düçar olmaz. Kimse söylemediği söz için pişmanlık duymaz."
İnsanlara verilen en büyük nimetlerden biri de konuşabilme kabiliyetidir... Dilimiz sayesinde derdimizi anlatabiliyor, ilim öğreniyor ve öğretebiliyoruz. Yine dilimiz yüzünden, gaileler yaşıyor, dert çekiyoruz... Dil insanı cennete de götürür, cehenneme de... Nice insanlar ağızlarından çıkan bir söz yüzünden öldürülmüş ya da hapishanelerde çürümüşlerdir. Niceleri de yaptıkları konuşmalarla takdir toplar, yüksek makâmlara getirilir...
İmanlı olabilmek için, "kalp ile tasdîk"ten sonra "dil ile ikrâr" gerekir. Sahih iman için ikisi de lâzımdır... Bakması bile bize haram olan yabancı bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, aynı evde beraber yaşıyoruz. Eğer ağzımızdan küfre sebep olacak bir cümle çıkarsa, hem imanımızı hem nikâhımızı tazelemek zorunda kalıyoruz. Bunun için konuşmaya başlamadan evvel söyleyeceklerimizi süzmeli, kontrol etmeliyiz.
Hazret-i Ebubekir dilinin altına çakıl taşı koyar, konuşmadan evvel cümleleri ölçer biçerdi. Eğer bir söz kendimize veya birilerine faydalı olacaksa söylenmeli, yok faydasız ise konuşmaktan sakınmalı.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Mü'minin dili kalbinin arkasındadır. Önce düşünür, sonra konuşur. Münâfıkın dili kalbinin önündedir, önce konuşur sonra düşünür."
Konuştuktan sonra düşünmek neye yarar? Artık ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık faydasızdır. Öyle ya söylemediğimizin sahibiyiz, söylediklerimizin esiri...
Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Zira çok konuşmak ahmaklık alâmetidir. İnsanlar da gevezelerden hoşlanmaz.
Allahü teâlâ bize bir dil vermiş, iki kulak. Demek ki iki dinlemeli bir konuşmalıyız. Yine dilimizi iki kilit arkasına koymuş, dişler ve dudaklar.
İmam-ı Mâlik hazretleri çenesini tutamayan birine "iyisin hoşsun da" demiş, "ah, bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor olmasan..."
Lokman Hekim oğluna "Yavrum" demiş, "hatipler güzel konuşmalarıyla iftihar ederler, sen de güzel sükûtunla iftihar et!"
Hadis-i şerifte buyruldu ki: "Allaha ve ahiret gününe iman eden konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan her söz melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür."
İmam-ı Gazali hazretleri rahimehullah buyuruyor ki: "Çok konuşan sıkıntıdan kurtulamaz, az konuşan sıkıntıya düçar olmaz. Kimse söylemediği söz için pişmanlık duymaz."
Anadolu'da "Bıçak yarası geçer de, dil yarası geçmez!" derler...
İbn-i Abbâs hazretleri buyurdu ki: "Düşünerek konuşan, insanların en akıllısıdır..."
.23/07/2015
Mal, salih insanların elinde ne güzeldir...
Hazret-i Musa (aleyhisselâm) zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş: "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!.."
Din büyüklerimiz, "Dünya hiçtir, ona kıymet verip peşinden koşan da hiçtir. Dünyanın, Allah indinde hiç kıymeti yoktur" buyuruyorlar...
Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş, "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!" O da arz eder. Cevap manidardır: "Kuluma söyle, istiyorsa dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam, "Dünyada olsun" der.
Musa âleyhisselâm "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın" buyurur, "Hem yeryüzünün tamamı senin olsa ne kıymeti var? Bırakıp gitmeyecek misin sonunda? Halbuki ahiret nimetleri ebedidir, bitmez, azalmaz."
- Allahü teâlâ seçimi bana bıraktıysa burada istiyorum.
Musa aleyhisselam çaresiz kalır: "Ya Rabbi sana mâlum. Kulun dünyada istiyor."
Allahü teâlâ zikrolunan şahsa nimetler yağdırır. Ama o biriktirmez, bir taraftan gelir, diğer taraftan hayra harcar. Nerede yetim var gözetir kollar, nerede bir borçlu var, hesabını kapar. Ve birkaç yıl yaşayıp vefat eder...
Musa âleyhisselam bakar ki cennette şahane bir köşkte oturuyor... Çok şaşırır!
-Ya Rabbi bu kulun ahireti değil dünyayı arzulamıştı, bu makâmı nasıl kazandı?
- Doğrudur o dünyada istedi biz de verdik. Bu köşkü parası ile satın aldı!
Parası ile cennette köşk satın alan yalnız o değil, Eshab-ı kiram efendilerimiz de (aleyhimürrıdvan) bu nimete kavuştular.
Mesela Hazret-i Osman Medine-i Münevvere'ye hicret edince halkın içme suyu sıkıntısı çektiğine şahit olur. Evet şehirde suyunun tadı ile tanınan bir kuyu (Rume Kuyusu) vardır ama sahibi olacak Yahudi işi ticarete dökmüştür, çok pahalı satmaktadır. Müminlerin gücü yetmez ki alıp içseler...
Aleyhisselatü vesselâm Efendimiz "Bu kuyuyu satın alıp vakfedeni" cennet köşkleri ile müjdeler.
Osman-ı Zinnureyn durur mu? Kuyu sahibine gider ve talip olur.
Yahudi tıkır tıkır para kazanmaktadır, buna yanaşmaz. Hazreti Osman o zaman "Ortak olalım" der, buna razı olur. Anlaşmaya göre kuyunun suyunu bir gün Yahudi satacaktır bir gün Osman (radıyallahü anh).
Hazret-i Osman kendisine ait günlerde fakir fukaraya açar, kimseden kuruş almaz. Onlar da kaplarını iki günlük doldururlar. Ertesi gün suya ihtiyaçları kalmaz.
Yahudi bakar bu işten para kazanamayacak. Kuyunun diğer yarısını da teklif eder. Hazret-i Osman öbür dilimi gayet mâkul bir fiyatla alır ve halka bağışlar...
Hasılı mal, para yerinde kullanılırsa sahibini ateşten korur.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Helâlinden kazanılmış malın, salih insanların elinde bulunması ne kadar güzeldir."
.16/07/2015
Sayılı günler, çabuk geçer...
Ne kadar da çabuk geçti!.. Sanki bir ay değildi de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor. Şimdiye kadar geçirdiğimiz zamana bakarsak bunu daha iyi anlarız...
İşte, "onbir ayın sultanı", rahmet mağrifet ve cehennemden kurtuluşa vesile olan mübarek ay bitti. Yarın bayram... Oruçlarımızı tuttuk, namazlarımızı, terâvihlerimizi cami ve mescitlerde edâ ettik. Mümin kardeşlerimizle beraber olduk. Fakirlere, muhtaçlara, imkânlarımız el verdiği ölçüde yardım ettik.
Zenginlerimiz, zekâtlarını, fitrelerini verdi. İftarlara davet edildik. Biz de kardeşlerimizi davet ettik. Böylece kaynaşmalar, görüşmeler ve tatlı sohbetler meydana geldi. Karşılıklı dualar edildi... Maddi ve manevi nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden ve değeri ölçülemeyen bir aydan ayrıldık. Bir daha kavuşabilir miyiz, kavuşamaz mıyız belli değildir.
Ne kadar da çabuk geçti. Sayılı günler böyledir. Sanki bir ay değildi de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor. Şimdiye kadar geçirdiğimiz zamana bakarsak bunu daha iyi anlarız.
Her geçen gün bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu dünyaya geldiği günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe ondan uzaklaşır. Ölüm hariç ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız. Dünyaya gelip de kalanı ne gördük ve ne de duyduk. Hepimiz bu dünyada yolcuyuz, misafiriz. İstesek de bizi burada bırakmazlar.
Ölümü hatırlayan, ona hazırlanır. Kabre girmeden kabrini genişletir, nurlandırır... Ölümü hatırlayan, zengin ise mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz. Gücü yettiği kadar herkese iyilik yapar. Fakir ise çok üzülmez. Sıkıntıların, hastalıkların biteceğini ve rahata kavuşacağını düşünür... Ölümü hatırlayan, tövbesini geciktirmez. Ölümün genç, ihtiyar ayırımı yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir... Ölümü hatırlayan ibadetlerini zevkle yapar. Onunla kabre girecek olan yalnız onun amelidir. Bir insan ne kadar çok sevilirse sevilsin, hiç kimse onunla birlikte kabre girmez. Ameli ile baş başa kalır... Ölümü hatırlayan, merhametli olur. Bütün canlılara acır, onlara yardım eder... Ölümü hatırlayan, kanaât sahibi olur. Fakirlikten kurtulur. Kanaât sahibi olmayanın gözü doymaz. Daima muhtaçtır, gözünü toprak doyurur ancak; "Altından ağacın olsa gümüşten yaprak/Akıbet gözünü doyurur bir avuç toprak" demişler...
Sevineceğimiz ve neşeleneceğimiz şu günlerde sizlere ölümden bahsettik! Ne yapalım ki bu da hayatın bir gerçeği. Akıllı insan zaten ölümü hiç unutmaz ki!..
Rabbimiz daha nice mübarek ramazan aylarına ve peşinden gelen nice bayramlara kavuşmamızı nasip eylesin...
.09/07/2015
Bir ömre bedel gece ve günler!
Peygamber efendimiz Allahü tealaya yalvardı: "Ya Rabbi benim ümmetimin ömrünü kısa eyledin. Diğer ümmetler kadar ibadet edemeyecek onlar kadar sevap kazanamayacaklar..."
Önümüzdeki pazartesi gününü salıya bağlayan (13 Temmuz) gece inşallah Kadir Gecesini idrak edeceğiz. Şimdiden tebrik ediyorum efendim...
Kadir gecesi Kur'an-ı kerimin ilk nazil olduğu gecedir. Bir gece; ama bin aydan daha hayırlı... Nice bin aylar geçmişti ama bu gecenin verdiklerini verememişti...
Kadir gecesi bize mahsustur. Sadece Ümmet-i Muhammed'e! Diğer ümmetlerin böyle bir gecesi yoktur. Bu ne büyük bir ihsan-ı ilâhidir.
Sevgili peygamberimiz (aleyhiselâm) yaratılmışların en şereflisi olduğu gibi; ümmeti de ümmetlerin en hayırlısıdır. Ali İmrân suresi 110. âyeti kerimesinde meâlen şöyle buyuruluyor: "İnsanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. İyiliği emreder, kötülükten meneder ve Allah'a iman edersiniz!"
Hazret-i Ali (radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Rabbimiz Ümmet-i Muhammed'e azap vermek isteseydi onlara ramazan-ı şerifi ve içindeki Kadir Gecesini vermezdi."
Kadir gecesinin ramazan ayının son on gününde ve tek gecelerinde olması muhtemeldir. Yirmi yedinci gecede olması ise daha da kuvvetlidir.
Asrımızda ortalama insan ömrü 60-70 senedir. Halbuki eskiden insanların ömürleri çok uzundu. Nuh aleyhisselamın 950 sene kavmini imana davet ettiği ayet-i kerime ile sabittir.
Bu husus peygamber efendimizi mahzun etti. Allahü tealaya yalvardı: "Ya Rabbi benim ümmetimin ömrünü kısa eyledin. Diğer ümmetler kadar ibadet edemeyecek onlar kadar sevap kazanamayacaklar..."
Hiç Rabbimiz, yüzü suyu hürmetine kâinatı yarattığı habibini üzer mi? "Senin ümmetine öyle günler ve geceler vereceğim ki her biri bir ömre bedel olacak!"
Nitekim bin ay 83 seneden ziyadedir. On Kadir gecesini idrak eden mü'min 830 sene ibadet etmiş gibi olur. Ne büyük bir ihsan!
Bu gecede nazil olan Kur'an-ı kerim Peygamberimizin (aleyhisselam) en büyük mucizesidir. Bütün mucizelerden büyüktür. Tesiri kıyamete kadar da devam edecektir.
Allahü teâlâ mahlûkatından ne kadar büyükse onun kelâmı da diğer kelâmlardan o kadar büyüktür. Kur'an-ı kerimin faziletini bildiren Hadis-i şerifler çoktur. Buyuruldu ki:
"Sizin en hayırlınız Kur'an-ı kerim okumayı öğrenen ve onu başkalarına öğretendir."
Kur'an-ı kerim ile oruç kıyamet günü şefaât için izin isteyecekler. Kur'an-ı kerim diyecek ki: "Kullarından bazıları bana değer verdi, beni çok okudu bugün ben de onlara şefaat etmek istiyorum."
Oruç ise, "Sıkıntı çektikleri halde bana değer veren kullarına şefaat etmek istiyorum" der. İkisine de şefaat izni verilecektir...
.2/07/2015
Kavuştuğumuz nimetlere şükretmeyi biliyor muyuz?
Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar daha iyi anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder...
Bilsek de bilmesek de Rabbimizin üzerimizdeki nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. Yani nimetler içinde yüzüyoruz... Peki, kavuştuğumuz bunca nimete şükredebiliyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; "Şükreden kullarım azdır" buyuruyor.
Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var:
Birincisi bedâva bulduğumuz ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başlıyoruz.
Hava, büyük nimet. O olmazsa, hayatta kalmamız mümkün olmaz. Yeryüzünden hava çekilse çok değil, on dakika sonra hepimiz ölürüz. Havayı yaratan, her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine de azdır.
Oksijenin ne kadar büyük nimet olduğunu, havasız kaldığımızda anlarız. Birisi boğazımızı sıkarsa veya sauna gibi havasız yerde uzun kalırsak o zaman havanın kıymetini anlarız.
Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder.
Bir fakir hocasına dert yanar; çok fakir olduğunu, hiçbir şeyinin olmadığını söyler. O da, ona sorar; sana deseler ki, gözlerinin karşılığı sana on bin dirhem verseler razı mısın? Hayır diye cevap verir. Sağır olursan on bin, ona da hayır der. Dilsiz olsan, konuşamasan on bin dirhem ona da hayır, ellerin ve ayakların felç olursa on bin. Ona da razı olmaz. Aklını kaçırsan bir on bin daha verseler ister misin sorusuna da şöyle cevap verir: Aklımı kaybettikten sonra parayı ne yapacağım!..
Bunun üzerine hocası der ki; Allah'tan korkmuyor musun? Üzerindeki nimetlerin birkaç tanesi bile, elli bin dirhem kıymetinden fazladır, nasıl fakirlikten şikâyet edebilirsin?
Hürriyetin değerini hapistekiler anlar. Hayatın kıymetini mevtâlar bilir. Hiçbir mevta yoktur ki, hayata bir gün dahi olsa dönmeyi istemesin. Salih âmel işleyenler, daha çok sevap kazansınlar, dereceleri daha çok yükselsin diye. Azap içinde olanlar ise, tövbe etmek için dönmeyi çok arzu ederler ama bu imkân hiç kimseye verilmemiştir ve verilmez de.
Su olmazsa yaşayamayız. Hayatımız onunla devam ediyor. Suyun ne kadar büyük nimet olduğunu susadığımız zaman anlarız. Susamak da, oruçla, hele böyle uzun ve sıcak günlerde tutulan oruçla meydana gelir.
Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler... Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir...
.25/06/2015
Dinimizin emri olduğu için oruç tutuyoruz...
Oruçta, sayılamayacak kadar çok faydalar vardır. Fakat biz orucu bu faydalar için değil, dinimizin emri olduğu için tutuyoruz. İlk önce, sıhhatimiz için oruç tutmalıyız...
Oruç tutan sıhhat bulur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Oruç tutunuz sıhhat bulursunuz.)
Bütün gün çalışan ve yorulan organlarımızı gece uyurken dinlendiriyoruz. Dinlenemeyen, istirahat edemeyen bazı organlar var; midemiz, bağırsaklarımız ve sindirim sistemimiz...
Bunlar sürekli çalışırlar, dinlenmek nedir bilmezler. Tıka basa yiyip yatsak da, uyandığımızda acıktığımızı görürüz. Biz uyumuş kendimizden geçmişiz ama sindirim sistemimiz uyumamış, hep çalışmışlardır. Bu sürekli çalışma onları yıpratır ve yorar.
Uyurken gözümüz, kulağımız, elimiz, ayağımız ve beynimiz hep dinlenirler. Dinlenemeyenleri de hiç olmazsa senede bir ay yalnız gündüzleri olsa bile, oruç tutarak dinlendirme imkânını sağlamış oluruz.
Oruçlu iken kalbimiz de dinlenir, mide boş olunca rahat çalışır. Tecrübesi kolay; oruçlu iken nabzımızı sayalım, bir de iftardan sonra sayalım. En az dakikada on defa daha fazla kalbimizin çarptığını göreceğiz. Midedekileri hazmetmek için kalbimiz daha süratli çalışmak zorunda kalacaktır.
Sıhhat yönünden bir diğer faydası da, karaciğerimizdeki gıda stoklarının erimesidir. Doktorların dediğine göre karaciğerimiz bir nevi zahire ambarıdır. Vücudumuzun muhtaç olduğu gıdaları ihtiyaç oldukça otomatik olarak, gerektiği kadar veriyor...
***
Sabretmeyi emir ve teşvik eden 70'ten fazla ayet-i kerime var, en büyüğü; rabbimiz sabredenlerle beraberdir, müjdesidir.
Sabretmek, insanlara mahsustur. Melekler sabretmezler, çünkü onlar yemez, içmez ve hasta olmazlar. Hayvanlarda da sabır söz konusu değildir. Çünkü onlarda akıl yok, sorumlu da değiller...
Rabbine itaat etmeyen, haramlardan sakınmayanlar kıyamet günü, cehenneme sevk edildikleri zaman diyecekler ki: Keşke biz dünyaya insan olarak gelmeseydik; yılan olarak, akrep olarak gelseydik de bu şiddetli azaba uğramasaydık. Yanmak çok zor şeydir, yanmayan bilmez...
Sabır üç türlüdür: Bir, ibadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabır. Namaz kılarken, oruç tutarken bazı sıkıntılarla karşılaşabiliriz. Bunlara sabredeceğiz. İki, günah işlememek için sabretmek. Günah işlememek için sabretmek ateşte yanmaya sabretmekten daha kolaydır. Üç, hastalıklara, musibetlere, belalara karşı sabırdır.
Hastalık, bela istenmez, gelirse kurtulmaya çalışmak lazım, tadavi olmak lazım, fakat bütün bunlar netice vermezse, sabretmekten başka çaremiz kalmaz. Bu üç sabrın da mükafatı ölçüsüzdür.
İşte biz oruç tutmakla bu imtihanı kazanmış oluruz.
.18/06/2015
Şükür, rahmet ayına kavuştuk
"Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsâni arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim."
Bugün oruçluyuz... Bizi, bir defa daha ramazan-ı şerîf ayına kavuşturan Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. "On bir ayın sultanı", sünnetlere farz, farzlara ise en az yetmiş kat sevabın verildiği mübarek ay...
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Ümmetim ramazan ayındaki faziletleri bilselerdi, bütün ayların ramazan olmasını temenni ederlerdi.)
Bu mübarek ay gelince Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyururdu:
(Ramazan geldi. Bu ayda Cennet kapıları açılır, Cehennem kapıları kapanır, şeytanlar bağlanır. Yazıklar olsun o adama ki; bu aya kavuşur, fakat Rabbimizin rahmetinin sağanak sağanak yağdığı bu ayda mağfirete kavuşamaz. Bu ayda kavuşamadıysa ne zaman kavuşacak?)
Oruç ibadeti, yalnız bu ümmete değil, diğer ümmetlere de farz kılınmıştı. Fakat onların orucu başka günlerde ve başka aylarda idi. Bize ise bu mübarek ayda farz kılındı. Kur'ân-ı kerîmin nazil olduğu, içinde bin aydan daha kıymetli Kadir Gecesinin bulunduğu bu ayın tercih edilmesi, nimet üstüne nimet oldu bizim için...
Oruç ibadetinin Kamerî aylarda olması da büyük nimet. Çünkü Ramazân-ı şerîf, her sene on veya onbir gün öne gelir. Otuzüç sene oruç tutan bir adam, senenin bütün mevsimlerinde, bütün aylarında ve günlerinde oruç tutmuş olur.
Bu ayda bizlere çok müjdeler var.
Hadîs-i şerîfte buyuruluyor ki:
(Ramazan ayını, oruç tutarak, ibadetlerle, haramlardan sakınarak, mükafatını Rabbinden bekleyerek geçiren mü'minin bütün günahları affedilir. Annesinden yeni doğmuş gibi günahsız olur.)
Orucun diğer ibadetlerden farkı, onda gösteriş yoktur. O, kul ile Rabbi arasındadır, başkalarının haberi bile olmaz. Meselâ; namaz kıldığımız zaman, bizim namazımızı beğensinler, takdir etsinler diye içimizden geçirebiliriz. Zekât verirken de aynı şeyleri düşünebiliriz. Hac, zaten topluca yapılan bir ibadettir, gizlenemez. Oruç, gizli bir ibadettir, kimse fark edemez, ondan ancak Yaratıcımızın haberi olur.
Bunun içindir ki, Rabbimiz şöyle buyuruyor:
"Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsâni arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim."
Gösterişten, riyâdan uzak, Allah için yapılan ibadetler çok kıymetlidir. Nefse en zor gelen şey, ihlasla yapılan ibadetlerdir. Çünkü onda nefsin hiç payı yoktur.
Bu fırsatları kaçırmayalım, bir daha ele geçmeyebilir. Bir daha ramazan ayı belki gelir ama, biz görmeyebiliriz. Bırakın bir sene sonrayı, yarına çıkacağımız belli mi?..
.04/06/2015
Öfkelenmek hem ruha hem bedene zarar verir
Kızgınlığı yenmek çok sevaptır. Bunlara cennet müjdelendi. Allahü teâlânın rızası için öfkesini yenen ve karşısındakini affeden kimse Rabbimizin rızasına kavuşur.
Müslümanın aşırı kızgınlık göstermesi uygun değildir, ancak bazı hâllerde gadab kıymetlidir, hatta emredilir. Fetih suresinde Rabbimiz Eshab-ı kiramı "Kâfirlere gadap ederler" diyerek övmektedir.
Tevbe Suresi yetmiş dördüncü ayet-i kerimesinde "Kâfirlere karşı sert ol" buyurulmaktadır.
İslâm dinine ve Müslümanlara düşmanlık edenlere, saldıranlara sertlik göstermelidir. Bunlara karşı korkak olmak caiz değildir. Kaçmak Allahü teâlânın takdirini değiştirmez. Eğer eceliniz geldiyse Azrail aleyhisselam nerede olursanız olun sizi bulur.
Korkaklar sadece kendilerine zarar verir. Asabi insanlar ise hem kendilerine hem de başkalarına zarar verir. Aşırı kızgınlık insanı küfre kadar götürür. Hadis-i şerifte "Gadap imanı bozar" buyuruldu.
Gadap sahibi, karşısındakinin de kendisine karşılık verebileceğini düşünmelidir. Gadaba gelen kimsenin kalbi bozulur, bu bozukluk dışına da sirayet eder, çirkin ve korkunç bir hâl alır.
Kızgınlığı yenmek çok sevaptır. Bunlara cennet müjdelendi. Allahü teâlânın rızası için öfkesini yenen ve karşısındakini affeden kimse Rabbimizin rızasına kavuşur.
İsa aleyhisselam, Yahudilerin yanından geçerken kendisine fena şeyler söylediler, onlara iyi ve tatlı cevaplar verdi. Onlar "sana kötülük yapıyor, sen onlara iyi söylüyorsun" dediklerinde "Herkes başkasına yanında olandan verir" buyurdu.
Kızmak, bağırmak, çağırmak ruha zarar verdiği gibi bedene de zarar verir. Bunun için dinimiz dünyalık için kızmamayı emretmiştir. Hadis-i şerifte "Gadaba gelen kimse ayakta ise otursun, gadabı devam ederse yan yatsın" buyuruldu.
Haram işleyeni görünce gadablanmak "din gayretinden" ileri gelir. Fakat kızınca aklın ve İslâmiyetin dışına taşmamak lâzımdır. Ona kâfir, münafık gibi ağır sözler söylemek haram olur. Haram işleyeni görenin buna cahil veya ahmak demesine izin verilmiş ise de tatlı dille yumuşaklıkla nasihat vermek daha iyi olur...
Ömer bin Abdülaziz hazretleri valilerinden birine yazdığı mektupta şöyle nasihatte bulundu: "Bir adama kızdığın vakit ona hemen ceza vermeye kalkışma. Adamı tutukla, öfken geçtikten sonra suçu kadar ceza ver. Sakın öfkene yenilip haddinden fazla ceza verme!.."
Dini yaymak insanlara faydalı olmak yumuşak söylemekle mümkündür. Sert konuşmak, münâkaşa etmek kırgınlıklara kavgalara sebep olur. Bunun için her zaman yumuşak huylu ve güler yüzlü olmalıdır...
.21/05/2015
İbâdetlerde niyetin önemi büyüktür...
İbâdetler, dünya menfâati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor...
Şunu hiçbir zaman unutmayalım ki, Allahü teâlâ insanın elbisesine, giyimine, malına, rütbesine bakarak sevap vermez. Bunları ne düşünce ile ve ne niyetle yaptığına bakar. Hadis-i kudside buyuruldu ki:
"Allahü teâlâ sizin suretlerinize, mallarınıza bakmaz. Kalblerinize ve amellerinize bakar."
Bazı kimseler, harama helâle dikkat etmiyor. Dikkat etmedikleri gibi, bir de; "Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allah kalbe bakar..." diyorlar. Bu sözün dinde yeri yoktur...
Düzgün niyet edilmedikçe, hiçbir farz kabul olmaz. Bunları yapabilmek için de ilim lâzımdır. Hadis-i şerifte;
"Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibadet etmekten daha sevaptır" buyuruldu.
"Cahil sofu, şeytanın maskarası olur." Allahü teâlânın rızasına kavuşabilmek için dinimizin emirlerini yerine getirmeye gayret etmek lâzımdır.
İslamiyete uymayan şeylerin hiçbirini Hak teâlâ sevmez. Sevmediği şeye de sevap verilmez. Bunun için Müslüman ne yaptığını bilerek şuurlu bir şekilde yapmalıdır. Ahirette bütün yaptıklarından hesap vereceğini ve niçin yaptığının sorulacağını unutmamalıdır.
İbadetler, Allahü teâlâ emrettiği için yapılmalıdır. Yapılan ibadetlerde kulların dünyaları ve ahiretleri için nice faydalar olsa bile bunun için yapılmamalıdır.
Meselâ, namaz kılan bir adam, bunu farz olduğu için değil de spor olduğunu düşünür ve onun için yaparsa ibâdet etmiş olmaz. Spor yapmış olur.
Oruç tutan da, yalnız midesini dinlendirmeyi düşünür ve o niyetle tutarsa orucu makbul olmaz.
Savaşta canını tehlikeye koyan bir Müslüman da, Allahın dinini kuvvetlendirmek, İslâmiyeti yeryüzüne yaymak için değil de, şan ve şeref, mal ve rütbe için dövüşürse, ibâdet yapmış olmaz. Cihâd sevâbı kazanmaz. Ölürse şehid olmaz.
İbâdetlerde niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır.
Tasavvuf büyükleri, büyük âlimler ibadetlerini ihlasla yaparlardı. Yalnız Allahü teâlânın rızasını düşünürlerdi.
Niyetin dinimizdeki önemi o kadar büyüktür ki ibâdetler, dünya menfâati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor.
Hadis-i şerifte, "Müminin, hanımına uzattığı lokmada bile sevap kazanacağı..." bildiriliyor. Bundan anlıyoruz ki; niyetini düzelten bir kimse, yemekte, içmekte ve her türlü dünya işlerinde ahiret faydasını gözeterek sevap kazanabilir. Yeter ki, niyeti Rabbimizin rızasına kavuşabilmek olsun...
.14/05/2015
İsrâ ve Mi'râc Mu'cizesi hakkında...
Resul-i Ekrem efendimizin, Mescid-i Haram'dan Mescid-i Aksa'ya kadar gitmesine "İsra" denir. Mescid-i Aksa'dan semaya çıkmasına da "Mi'rac" adı verilir...
Yarın (15 Mayıs cumayı 16 Mayıs cumartesiye bağlayan gece) mübarek Mi'rac Kandilidir... Resul-i Ekrem efendimizin, Mescid-i Haram'dan Mescid-i Aksa'ya kadar gitmesine "İsra" denir. İsra suresinin 1. ayet-i kerimesi ile sabittir. Buna inanmayan kâfir olur. Mescid-i Aksa'dan semaya çıkmasına da "Mi'rac" adı verilir. Sahih olan birçok hadis-i şeriflerle sabittir. Bu itibarla Mi'racı inkâr eden bir kimse dalâlete sapar, kâfir olmaz.
Mi'rac'ın hikmetleri...
*Üzücü Taif seferinden sonra yaratılmışların en şereflisinin mübarek kalbi çok incinmişti. Bunun için Rabbimiz, ona hiçbir Peygambere nasip olmayan, hiçbir melâikenin kavuşamadığı nimetleri ihsan ederek taltif buyurdu.
Böylece, bu nurlu zatın kıymeti herkese gösterilmiş oldu. Allah için çekilen sıkıntıların sonu rahmet olmuştu.
*Rabbimiz dileseydi, Musa aleyhisselama Tur-i Sina'da tecelli ettiği gibi, Peygamberimize de Nur Dağı'nda veya başka bir mukaddes mekânda tecelli edebilirdi. Onun üstünlüğünü, bütün Peygamberlere, meleklerine göstermek için Mi'rac hadisesi vukû buldu.
Mescid-i Aksa'da toplanan Peygamberlerin ruhaniyetlerine imam olmakla hepsinden üstün olduğu anlaşıldı...
*Mi'rac gecesi cennet ve cehennem gösterildi. Çok sevdiği ümmetinin kavuşacakları cenneti görünce çok memnun oldular. Kendilerini üzenlerin de, (Kâfir olarak ölürlerse) uğrayacakları akıbeti gördüler. Böylece teselli oldular.
Bütün ibadetler vahiy ile, yeryüzünde farz kılındı, namaz ise Mi'rac gecesi farz olundu. Mü'minin mi'racı da namazdır.
Bu fazilete kavuşan zat insandır. Dolayısı ile mi'rac, bütün insanlara şeref bahşeder. Ne kadar iftihar etsek azdır. Mi'rac vaki olduktan sonra Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam Ümmü-Hani'nin evine döndüler ve ilk ona anlattılar. O da tebrik etti ve dedi ki: "Kureyş kâfirleri sizi çok üzüyorlar, alay ediyorlar, mümkünse şimdilik bunu anlatmayın, ileride Müslümanların sayısı artar, o zaman anlatırsınız!"
Buna şöyle cevap verdiler: "Bunu saklayamam, anlatmam lâzımdır, emir öyle!"
Sabahleyin anlatılınca müşrikler bunu fırsat bildiler ve ev ev Müslümanların kapılarını dolaşarak, böyle bir şeyin olamayacağını söylediler ve bazı zayıf imanlıları da caydırdılar.
Vaki olanda hayır var, demişlerdir. İslamın binası yeni kuruluyordu. İlk müminler de bu binanın temel taşları idiler. Çürük taşların temelde olması binayı zayıflatırdı. Evet, temel sağlam atılmıştı...
Bu vesileyle, hepinizin Mi'rac Kandilini şimdiden tebrik ediyorum efendim...
Ahirete imânla göçmek için...
İmânla ahirete göçmek isteyen kimse, Ehl-i sünnet itikâdında olmalıdır. Diğer yetmiş iki fırkada olanların böyle büyük bir nimete kavuşabilmeleri oldukça zordur...
İnsanın en kıymetli varlığı imânıdır. Bunu korumak için her türlü gayreti göstermesi lâzımdır. Ebedi saâdetin veya -Allah korusun- ebedi felâketin sebebi; son nefesini imanla vermiş olabilmek veya bu büyük nimetten mahrum olarak dünyaya veda etmiş olabilmektedir.
Bir insan Kelime-i şehâdetle son nefesini verebilmiş ise Rabbimizin en büyük nimetine kavuşmuş demektir. İmânın geçerli olabilmesi için dinin bütün emirlerine inanmak lâzımdır.
Meselâ kişi; "Ben dinin her emrine inanıyorum ancak görmediğim şeye de inanmam. Cinleri görmediğim için inanmam" derse, dinin tamamına inanmamış olur. Bu kimse, sabahlara kadar namaz kılsa, oruç tutsa, herkese iyilik yapsa bunların hiçbir faydası olmaz...
İmanda şüphe de olmaz. Şüpheli imâna imân denmez. Meselâ bir kimse; "Ben öldükten sonra dirilmeye inanıyorum; ama, bu kadar insan nasıl dirilecek, hepsinden hesap nasıl sorulacak" diye tereddüt ederse o kişi ahirete inanmamış olur.
Bu düşüncede Cenab-ı Hakkın kudretinden şüphe vardır. Bu da onun ebediyyen azap çekmesine sebep olur.
İmanını muhafaza etmek ve imânla ahirete göçmek isteyen kimse, Ehl-i sünnet itikâdında olmalıdır. Diğer 72 fırkada olanların böyle büyük bir nimete kavuşabilmeleri oldukça zordur.
"Ben Ehl-i sünnet itikâdındayım" demek; "Peygamber efendimiz aleyhisselâm ve Eshab-ı kiram aleyhimürridvan nasıl imân etmiş ise, nasıl inanmış ise ben de öyle inandım" demektir. O hâlde cehennemden kurtulmak için her Müslümanın ilk önce bu yolu öğrenmesi ve ona göre ibadet etmesi lâzımdır...
İnanılması gerekli olan şeylerin bazıları şunlardır:
*Kur'an-ı kerimin Kelâm-ı ilâhi olup mahluk (yaratık) olmadığına inanmak.
*Eshab-ı kiramın tamamını sevmek, hiçbirini kötülememek.
*Cennetten Allahü teâlânın görüleceğine inanmak.
*Kıble ehline, namaz kılanlara işlediği günâhlardan dolayı kâfir dememek. İbadet imandan parça değildir. İman artıp eksilmez.
*Mirac ruh ve bedenle birlikte olmuştur.
*Mucize ve kerâmet haktır.
*Bugün için dört hak mezhepten birine uymak, mezhepsiz olmamak.
*Dört büyük halifenin, halife olduğuna ve üstünlüklerinin halifelik sırasına göre olduğuna inanmak.
*Kabir ziyâreti, enbiya ve evliyâdan yardım istemek caizdir. Okunan Kur'an-ı kerimin ve verilen sadakanın sevabını ölülere göndermenin caiz olduğuna, bu sevâpların ve duaların ölülere vâsıl olarak, azaplarının azalmasına sebep olacağına inanmak.
*Kabir suâli haktır. Kabir azâbı ruh ve bedene olacaktır.
*Sırât köprüsü vardır.
*Şefâ'ata, hesâba ve mizana inanmak...
.30/04/2015
İçinde bulunduğumuz şu günlerin kıymetini bilelim
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Receb, Allahü teâlânın ayıdır. Receb ayına ikram edene, saygı gösterene, Allahü teâlâ dünyada ve ahirette ikram eder."
İnanan mü'minler olarak bizleri manevi zevklere kavuşturan ve fevkalâde hallerin meydana geldiği mübarek günlerimiz, mübarek gecelerimiz ve mübarek aylarımız vardır... İçinde bulunduğumuz kıymetli aylar, kandil gecelerinin geçit aylarıdır...
Sanki daha dün uğurladığımız ve "üç aylar" dediğimiz rahmet, bereket, mağfiret ve fazilet mevsimi yine geldi hamdolsun. Mü'minlerin gönülleri gibi gecelerini de aydınlatan kandillerin dört tanesi bu aylar içindedir. Bunların ilkini, yani receb ayının ilk cuma gecesi olan "Regâib Kandili" geçen hafta idrak ettik.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm receb ayına girince şöyle dua buyururdu:
"Ya Rabbi! Receb ve şaban aylarını bize mübarek kıl ve bizi ramazan ayına kavuştur." Biz de aynı duayı yapacak olursak sünnet-i seniyyeye uymuş ve bu kıymetli ayların bereketine kavuşmuş oluruz.
Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Ölümün ne zaman ve nerede geleceği bilinmez, nefesler sayılıdır. Her nefes alıp verdiğimizde bir sayı azalıyor...
Böyle mübarek gün ve gecelerde yapılan dualar ve ibadetler, diğer zamanlarda yapılanlardan daha kıymetlidir. Rabbimize açılan eller boş dönmez. Günâhlardan da çok sakınmalıyız. Faziletli zamanlarda yapılan ibadetler kıymetli olduğu gibi günâhları da daha tehlikelidir.
Başka yerlerde kalpten geçirilen günâhlar yazılmaz, yapıldıktan sonra yazılır. Mekke-i mükerremede ise kalpten geçenler dahi yazılır.
Günâhların sonu azaptır. "Sonu ateş olan bir lezzette hayır yoktur" demişlerdir.
Nefis ve şeytana uyarak işlediğimiz günâhlardan vakit geçirmeden tövbe etmeliyiz. Tövbeyi geciktirmek de günâhtır. Hadis-i şerifte "Helekel müsevvifun" buyurulmaktadır. Yani, "Sonra tövbe ederim diyenler helâk oldular."
Beklenmedik bir zamanda Âzrail aleyhisselâmla karşılaşılırsa artık yapılacak hiçbir şey kalmaz.
Tövbenin şartlarını yerine getiren ve samimi bir tarzda tövbe edenin bütün günâhlar affedilir, hiç günâh işlememiş gibi olur.
İçinde bulunduğumuz receb ayı çok kıymetli bir aydır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Receb, Allahü teâlânın ayıdır. Receb ayına ikram edene, saygı gösterene, Allahü teâlâ dünyada ve ahirette ikram eder."
Hesaba çekilmeden önce kendimizi hesaba çekelim, kusurlarımızı tesbit ederek onlardan uzaklaşmaya çalışalım. Şu günlerde bol bol sadaka verelim, yetimleri, fakirleri sevindirelim ki Rabbimiz de bizi sevindirsin...
.16/04/2015
Semada ve yeryüzünde ilk işlenen günah!..
Semada ilk işlenen günah haseddir. İblis'in Âdem aleyhisselama yaptığı hased. Yeryüzünde de ilk işlenen günahtır. Âdem babamızın bir oğlunun diğer oğluna yaptığı haseddir.
Hased (çekememezlik) manevi hastalıklardandır ve büyük bir günahtır. Felâk suresinde Yüce Rabbimiz "Hased ettiği zaman, hased edenin şerrinden kendisine sığınmamızı" emretmektedir...
Hased günahında hiçbir lezzet de yoktur. Diğer günahlarda geçici, aldatıcı lezzet olabilir. Zehirli bal gibi, ama bunda hiçbir tat yok. Hiçbir faydası da yoktur.
Hased, başkasının sahip olduğu nimetlerin elinden alınmasını temenni etmektir.
Dört kısma ayrılır.
Birincisi: Sevmediği kişinin elindeki nimetler gitsin, varsın onun da olmasın. Bu, hasedin en kötüsüdür.
İkincisi: Ondan alınsın kendisine verilsin. Bu da kötüdür.
Üçüncüsü: Onun gibi kendisi de nimetlere kavuşsun fakat başka yerden. Başka yerden olmaz ise sonra ondan alınsın ister. Bu diğerlerine göre biraz ehven ise de gene de haramdır.
Dördüncüsü: Bir kimse "Ey Rabbim bu kuluna verdiğin nimetlerini (makâm, mevki, para) bana da ver. Ama ondan alarak değil" derse bu, günah olmaz.
Hased, çok kötü bir huydur. İnsanın sıhhatini bozar, üzüntüsünü artırır, amellerini yakar.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Ateşin odunu yakıp yok ettiği gibi, hased de sevâpları yer ve mahveder.)
Semada ilk işlenen günah haseddir. İblis'in Âdem aleyhisselama yaptığı hased. Yeryüzünde de ilk işlenen günahtır. Âdem babamızın bir oğlunun (Kabil) diğer oğluna (Habil) yaptığı haseddir.
İbni Sirin hazretleri buyuruyor ki:
"Ben dünya makamı, mevkii ve serveti için hiç kimseye hased etmem. Düşünürüm; hepimiz bir gün öleceğiz, kabre gireceğiz. Kabir de, hadis-i şerifte buyurulduğu gibi; (Ya cennet bahçelerinden bir bahçedir veya [Allah korusun] cehennem çukurlarından bir çukurdur.) Nefsimin hased etmemi istediği bu adam da, bu ikisinden birine girecek. Eğer cennet bahçesine girecekse; bu elindeki nimetlerin ne kıymeti var ki kıskanayım. Cehenneme girecekse; onu kıskanmak değil ona acımak gerektir. Yani her hâlükârda; dünyanın geçici, fâni, bir gün bile devam edeceği belli olmayan hayatına hased etmemeliyiz!"
Hasan-ı Basri hazretleri de buna benzer bir örnek veriyor: "Rabbimiz, kendisine birçok nimetler verdiği kulunu ya seviyor, yahut sevmiyor. Seviyorsa; Rabbimizin sevdiğini ben nasıl sevmeyeyim. Sevmiyorsa, elindeki nimetlerin ne kıymeti olabilir, ta ki ona hased edeyim!.."
Hasedin ana kaynağı dünya sevgisidir. Bütün hataların başıdır. Hased, kibir, düşmanlık, kin hep bundan meydana geli
.9/04/2015
"Geceyi sizin için karanlık kıldı!.."
Kur'an-ı kerimde buyuruldu ki: "O, içinde dinlenesiniz diye geceyi sizin için karanlık; gündüzü ise aydınlık kılandır. Şüphesiz bunda işiten bir toplum için ibretler vardır"
İnsan uyumadan yaşayamaz. Onun için uyku, Rabbimizin üzerimizdeki en büyük nimetlerinden biridir. Uyumakla bütün gün çalışan, yorulan dimağımız, elimiz, ayağımız, gözümüz, kulağımız dinlenme imkânına kavuşur. Bitâp düşen organlarımız sabahleyin zindeleşmiş, istirahat etmiş bir halde yeni güne hazırlanırlar.
Yunus suresinin 67. ayet-i kerimesinde meâlen; "O, içinde dinlenesiniz diye geceyi sizin için karanlık; gündüzü ise aydınlık kılandır. Şüphesiz bunda işiten bir toplum için ibretler vardır" buyurulmaktadır...
Her insanın kendi durumuna göre belirli bir uyku ihtiyacı vardır. Uyumanın gecikmesi halinde, davranış bozuklukları, sinir sisteminde ve vücuttaki diğer dengelerde değişme olabilir. Huzursuzluk, unutma, anlamada zorluklar gibi istenmeyen şeyler de meydana gelebilir.
Uyku ihtiyacı insana göre değişir. Bir aylık bebek günün yirmi bir saatini, altı aylık olan on sekiz, dört yaşındaki ise on saatini uyuyarak geçirmelidir.
Yetişkinler için sekiz saattir. Sıhhatli olanlara dört-beş saat kafi görülmüştür. Fazla uyumanın hiçbir faydası yoktur. Birçok hastalıklara sebep dahi olabilir. En büyük zararı vakit kaybıdır. Vakit bizim en değerli sermayemizdir. Her insana belli bir süre ve bir defaya mahsus verilmiştir. İkinci defa verildiği görülmemiştir.
Hayatın uzun veya kısa olması önemli değildir. Değerli olması önemlidir. Kısa da olsa ömür güzel geçmişse uzun sayılır. Uzun da olsa boşuna geçmişse kısadır ve hiçtir.
Uyku, ölümün kardeşidir. İnsan uyuyunca kendinden geçer. Şakağına tabanca dayatılsa farkına varmaz, koynuna akrep veya yılan girse haberdar olmaz, kendini koruyamaz.
Sevgili peygamberimiz aleyhisselâm uykudan uyandıklarında şöyle buyururdu: "Hamd olsun Rabbimize ki, bizi öldürdükten sonra tekrar diriltti. Sonuçta hepimiz onun huzuruna çıkacağız."
Mü'min, yatağa abdestli olarak uzanır. Daha önce vasiyetini yazar. Bütün günâhlarına tevbe eder. Okunması emrolunan duaları okur. Sağ tarafına uzanır. Kabirdeki hâli gibi. Birkaç gün sonra aynen kabirde de yaşayacak olan hayatı yaşıyormuş gibi düşünür, sağ elini yanağının altına koyar, bunun sünnet olduğunu unutmaz...
Bizler de uykudan uyanınca Peygamber efendimizin (aleyhisselâm) okuduğu duayı okuyalım. Tekrar uyanmak mümkün olmayabilirdi. Bu bizim son uykumuz olabilirdi. Bunun için Rabbimize hamd etmeliyiz. Başlayacağımız yeni gün içinde de hayırlara vesile olmayı temenni ederken, dua etmeyi de unutmayalım...
.2/04/2015
Dünya rahatlık yeri değildir!..
Peygamber efendimiz az mı iftiralara, sıkıntılara maruz kaldı... Çok sevdiği amcasını ve sevdiklerini şehit ettiler... Demek ki, dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir...
Şunu hiç aklımızdan çıkarmayalım ki; dünya, rahatlık, huzur ve saâdet yeri değildir!.. Âdem aleyhisselâm dünyaya gönderildiğinde asırlarca ağladı, çok gözyaşı döktü. Havva annemizle ikisi yalnız kalmışlardı. İşlerini kendileri hâllediyorlardı. Onlar ekiyor, biçiyor, öğütüyor, pişiriyorlardı... Çocukları dünyaya geldi, sevindiler... Onlar büyüdü ve dediler ki; "Artık bu ağır işleri çocuklarımız yapacaklar, biz de oturup rahatımıza bakacağız..." Nereden bilebilirlerdi ki, dünyada rahatlığın olmadığını!.. Bir oğlu (Kabil) diğer oğlunu (Habil'i) öldürdü. Bundan sonra rahat edeceğiz derken büyük üzüntüye girdiler. Bir oğulları katil, diğeri ise şehit olmuştu...
Nuh aleyhisselam 950 sene kavmini hidayete davet etti. (O zaman insanların ömrü çok uzundu). İman edenlerin sayısı çok azdı. İman etmeyenlerden de ümit kesilmişti. Gemi yapması emrolundu, tufan olacaktı. 950 sene onlara zaman tanınması Rabbimizin bize ne kadar merhamet ettiğinin göstergesidir.
Gemi yapılırken kâfirler toplandılar. İçlerinden bazıları; "Peygamberliği bıraktın da marangozluğa mı başladın?" derken bir kısmı da; "Sen aklını mı kaçırdın bu gemiyi nerede yüzdüreceksin, hani su nerede?" diyerek alay ediyorlardı...
Nuh aleyhisselam onlara şöyle cevap verdi: "Siz bugün bizimle alay edin, ama unutmayın ki bir gün gelecek, bu defa biz sizinle alay edeceğiz!" Ve nitekim öyle de oldu...
İbrahim aleyhisselamı ateşe attılar, yakmak istediler, kendi öz ve biricik evladını kurban etmesi ile emrolundu. Bu çok ağır bir imtihan idi. Dense idi ki; birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine bir derece kolaydı. Emir, "kendi ellerinle keseceksin" şeklindeydi...
Yakup aleyhisselam en çok sevdiği ve en mübarek evladı Yusuf aleyhisselamdan ayrı düştü. Bu hasretle o kadar gözyaşı döktü ki mübarek gözleri kapandı...
Yusuf aleyhisselam kuyuya atıldı, ölüme terk edildi, daha sonra köle olarak satıldı ve köle muamelesi gördü, peşinden zindana atıldı ve yıllarca hapis yattı...
Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri malum; memleketinden çıkarılışı, yıllarca gurbette çobanlık yapması...
Eyyûb aleyhisselamın hastalığı ve gösterdiği sabır dillere destandır...
İsa aleyhisselamın barınacak bir yuvası bile yoktu... Peygamber efendimiz az mı iftiralara, sıkıntılara maruz kaldı. Çok sevdiği amcasını ve sevdiklerini şehit ettiler... Demek ki, dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir...
.26/03/2015
Kibir, tehlikeli bir hastalıktır!
Kibir, bir hastalıktır ve bu hastalığın sebepleri de pek çoktur. Tedavi biraz zor da olsa, mutlaka yapılmalı, değilse başımıza gelecek sıkıntılara razı olmak zorunda kalacağız!..
Geçen hafta bir nebze bahsettiğimiz kibir, çok tehlikeli bir hastalıktır. Bu hastalığın sebepleri de pek çoktur.
Bunların en önemlileri şunlardır:
Birincisi: İlim sahibi olmak, ilim öğrenmeden önce edep öğrenmemişse tehlikelidir. Zira ilimdeki gurur ve kibir, makamdan, mevkiden ve paradan daha çoktur. Eskiden büyüklerimiz önce edep öğretirlerdi sonra ilim... Âlim olanlar, gerçek manada Allahü teâlâdan korkanlardır. Önce kendini tanımalıdır. "Kendini tanıyan, Rabbini tanır" demişlerdir...
İkincisi: Güzelliğiyle övünmektir. Bunun da tedavi çaresi, yalnız dış görünüşüne değil, iç haline de bakmaktır. İçini araştırdığı vakit, güzelliği ile övünmesini gölgeleyecek birtakım çirkinlikler ile karşılaşır. Bütün azalarında pislikler vardır. Bağırsaklarında pislik, mesanesinde idrar, damarlarında kan... Günde bir veya iki defa necasetini, kendi eli ile temizler. Hali böyle olan güzelliği ile nasıl övünebilir?..
Üçüncüsü: Kuvvetine ve gücüne güvenerek kibirlenmektir. Gözleri ile göremeyeceği kadar küçücük mikroplara yenilen, hasta olan, küçük parmağı kadar bir akrebin sokması ile günlerce sancılar içinde kıvranan, hatta çok zehirli ise ölümüne de sebep olabilen insan, hangi gücüne güvenmektedir?!.
Dördüncüsü: Zenginlik, servet, aile efradı ve adamlarının çokluğu ile yapılan kibirdir. Bunlar, güzellik, kuvvet ve ilim gibi insanın kendisinde bulunmayan şeylerle kibirlenmektir ki, kibrin en çirkini de budur. İnsanın kendi şahsında bulunmayan bir şey ile kibirlenmesi en büyük ahmaklıktır. İman etmeyenlerden, kendisinden çok daha zenginler var. Bu da şeref verseydi iman etmeyenler onu geçerdi...
Demek ki, kulun vazifesi; kim olursa olsun, kimseye karşı kibretmemektir. Bir cahil gördüğü zaman, "Bu adam bilmediğinden isyan etmiş olabilir, ben ise bilerek isyan ediyorum. O benden iyidir..." Bir âlim gördüğünde ise, "Bu bilerek ibadet ediyor, ben ise bilmeden yapıyorum. Çoğu ibadetlerimi belki de yanlış yapıyorum. O benden iyidir" demelidir. Yaşlı birini gördüğünde; "Bu benden daha çok Rabbimize ibadet etmiştir, üstelik Asr-ı Saâdete benden daha yakındır ve benden iyidir" demeli. Kendisinden küçük birini gördüğünde ise; "Bu benim kadar yaşamadı ve dolayısı ile günâhları da benimkinden daha azdır. O da benden daha iyidir" demelidir.
Tedavi biraz zor da olsa, mutlaka yapılmalı, değilse başımıza gelecek sıkıntılara razı olmak zorunda kalacağız...
.19/03/2015
"Ona niçin iman etmiyorsunuz?"
"Biz bu işe Ebu Talib'in yetiminden daha lâyık idik. Peygamberlik gelseydi bize gelmeliydi! Ben bu zenginliğimle, bu itibarımla nasıl gider ona teslim olurum!.."
Kibir, Rabbimizin sevmediği günâhların başında gelir... Bizi iki cihan saadetine kavuşturmak için gönderilen Peygamberlere iman etmeyen, karşı çıkan, onlara ezâ ve cefâ çektirenlerin çoğu, kibirlendikleri için bunu yaptılar... Nemrutları, Firavunları ve Ebu Cehilleri iman nimetinden mahrum bırakan şey, kibirleriydi. Yoksa onlar da; Peygamberimizin ve söylediklerinin hak olduğunu çocuklarını tanıdıkları gibi tanıyorlardı!..
Ebu Cehil'in dayısının oğlu anlatır: "Bir gün onu görmeye gittim, ikimiz yalnız idik. Ebu Cehil'e sordum: 'Sen Muhammed hakkında ne düşünüyorsun? Laf aramızda kalacak, doğru söyle!' dedim. Bana cevap olarak dedi ki: 'Onun dürüstlüğü tartışılmaz. Ona biz Muhammed-ül emin derdik, hem sonra söylediği sözler, beşer kelâmı olamaz!"
Bu sözleri ondan hiç beklemiyordum, hayretle sordum: "O halde ona niçin iman etmiyorsun?"
Bu soruma da şöyle cevap verdi: "Biz bu işe Ebu Talib'in yetiminden daha lâyık idik.
Peygamberlik gelseydi bize gelmeliydi, biz olmalıydık! Ben bu zenginliğimle, bu itibarımla nasıl gider ona teslim olurum, mümkün değil!"
Bir gün Kureyş'in ileri gelenleri toplandılar ve; "Tehlike haberi yalancıdan da gelse insanı tedirgin eder. Bu da çok büyük tehlikeden bahsediyor... Cehennemden bahsediyor! Ya doğru söylüyorsa n'olur halimiz?.. Biz iyisi mi gidip iman edelim" dediler.
Bir heyet hâlinde Sevgili Peygamberimize geldiler. Dediler ki: "Biz senin davetine icabet etmeye, sana iman etmeye karar verdik; ama bir şartımız var! Sana iman edenlerin çoğu köle ve fakir insanlardır biz onlarla aynı toplulukta oturamayız. Bu, bizim şanımıza yakışmaz, onları kov, bizi kabul et, bizimle sohbet et!"
Bu teklifi Peygamber efendimiz reddetti. İkinci bir teklif arz ettiler, dediler ki: "Bir gün bizi huzuruna kabul et, bir gün de onları!"
Bu teklif de hoş karşılanmadı ama, "bir müddet böyle olsun, belki ileride bu kibir ve inatlarından vazgeçerler" ümidi ile Sevgili Peygamberimiz kabul buyurdular.
"Günlerimizi tesbit edelim bir kâğıda yazalım, biz hangi günler geleceğiz?" dediler. Âlemlere rahmet olarak gönderilen zat kâğıt istedi. Henüz kâğıt gelmeden Cebrâil aleyhisselam geldi ve Rabbimizin emrini bildirdi. Buna razı olmadığını bildiren âyet-i kerimeyi okudu. Meâlen; (Sabah akşam Rablerini çağıran, ona dua eden, onun rızasını isteyenleri huzurundan kovma!) buyuruluyordu.
Böylece; cepleri fakir, fakat gönülleri zengin olanlar huzur-ı saâdette kaldılar, kibir kumkumaları ise defolup gittiler...
Amel defterleri kapanmayanlar
Cami, Kur'an-ı kerim kursu, hastane, yol ve köprü yaptıranların, faydalı kitap yazanların, kendisinden sonra hayırlı evlât bırakanların sevap defterleri kapanmaz...
Hepimizin farkında olduğu gibi; tıp ilmi baş döndürücü bir hızla gelişiyor, her gün yeni ilaçlar, yeni tedavi metodları bulunuyor. Organ nakilleri normal bir iş gibi yapılıyor, hatta kalp nakilleri, ciğer nakilleri de yapılabilmektedir... Bütün bu gelişmelere rağmen ölüme çare bulunamıyor ve dünyanın en modern hastanelerinden bile cenazeler peş peşe çıkıyor. Peki, ömrümüzü uzatmak mümkün olabilir mi?
Bu suale şöyle cevap verilebilir: "Dünyada yaşamaktan maksat, ahireti kurtarmak, ebedi saâdete kavuşmaktır. En önemli meselemiz, kıyamette amellerimizin tartılacağı terâzinin, hayır kefesini ağırlaştırmaktır."
İnsan ölünce amel defteri kapanır, üç sınıf insan hariç. Onların amel defteri kapanmaz. Onlar öldükleri hâlde yaşayan; kabirde olduğu hâlde sevap kazanan bahtiyar insanlardır.
Birincisi: Sadaka-i cariye; insanların yararlanacağı tesisler yaptıranlar. Cami, Kur'an-ı kerim kursu, hastane, yol, köprü gibi...
İkincisi: İlim öğreten, talebe yetiştiren, faydalı kitap yazanlar... Bu talebeler talebe yetiştirdikçe, kitaplar okundukça yazanın defterine sevâp işlenir... Dört mezhep imamımız, akâidde iki imamımız ve İmam-ı Gazâli, İmam-ı Rabbani hazretleri gibi... Bunlar bizi ve bizim gibi milyonlarca insanı hâlâ okutuyorlar ve dua alıyorlar...
Üçüncüsü: Kendisinden sonra hayırlı evlât bırakanlar... Yavrularımız, bizden sonra bizim hayatımızı devam ettireceklerdir, bunun için onların yetişmesine çok önem vermeliyiz...
Hayırlı evlât nasıl sevaplarımızı artırıyorsa, hayırsız evlât da günâhlarımızı artırır. Bir baba, çocuğuna onbeş yaşına kadar dinini öğretmemiş, nasıl ibadet edeceğini tarif etmemiş, haramları tanıtmamışsa, o çocuğun ömür boyu yapacağı bütün günâhlar da onun günâh defterine yazılır.
Bahtiyar o kimsedir ki; ölünce, günâhları da ölür, öldükten sonra günâh işlemez.
Çocuklarımızı istikbale hazırlarkan, onların sa05/03/2015
Ölüm olmasaydı hayat nasıl olurdu?
Bir gün yakışıklı bir padişah aynaya bakar, vezirine şöyle der: "Ölüm olmasaydı hayat ne kadar güzel olurdu, değil mi!" Ancak, vezirin cevabı manidardır!..
Kim ömrünün uzun olmasını istemez ki! Herkes "mümkün olsa da hep yaşasam" temennisinde bulunur. Hayat şartları zor olsa bile insanlar yaşamaktan memnundur.
Dualarımızda da bunu hatırlarız. Birisinden bir iyilik gördüğümüzde; "ömrün uzun olsun, çok yaşa" diye dua ederek karşılık veririz.
Aslında çok yaşamak, salih amelle olursa nimettir... Benî Hay kabilesinden iki kişi gelip Müslüman olurlar.
Peygamberimiz (aleyhisselam) onlara bir ev tahsis ettirir. Beraberce aynı evde, aynı ibadetleri yaparak ömür geçirirler. Bunlardan birisi, bir muhârebede şehid olur, diğeri yalnız kalır ve bir sene sonra o da hastalanır ve vefât eder. Eshab-ı kiramdan birisi bunları rüyasında görür, bakar ki; bir sene sonra vefat edenin derecesi daha yüksek. Hayret eder! Çünkü o şehid olanın derecesinin daha yüksek olacağını tahmin etmektedir. Durumu sevgili Peygamberimize arz eder ve sorar:
-Ya Resulallah! Halbuki ben şehid olanın derecesini daha yüksek biliyordum.
Bunun üzerine şu cevabı alır:
-Elbette bir sene sonra vefat edenin derecesi daha yüksektir. Çünkü o, diğerinden bir ay daha fazla oruç tuttu. (Nafileler hariç) altı bin rek'ât ondan fazla farz namazı kıldı, şu kadar dua etti, şu kadar ibâdet etti...
Ölüm olmasaydı yeryüzüne sığmazdık, Rabbimiz Âdem babamızla Havva annemizi dünyaya gönderdi. Bunların çocuklarının olacağını melekler öğrenince dediler ki:
"Bunlar arttıkça artacak ve yeryüzüne sığmayacaklar!"
Bunun üzerine Rabbimiz şöyle buyurdu: "Onlar ölecekler, sürekli yaşamayacaklar."
Melekler bu defa dediler ki:
"O zaman da hayatın tadı kalmaz. Sonu ölüm olan bir ömürden ne lezzet alınabilir!"
Buna da şöyle cevap geldi:
"Onlara gaflet, unutkanlık veririm, unuturlar ve yaşamaya devam ederler."
Bir gün yakışıklı bir padişah aynaya bakar, vezirine der ki:
-Ölüm olmasaydı hayat ne kadar güzel olurdu, değil mi?
Vezirin cevabı manidardır:
-Padişahım, iyi ki ölüm var, ölüm olmasaydı ne siz padişah olurdunuz, ne de ben vezir!..
Ömür çok uzun olsa da, mademki sonu ölümle noktalanıyor kısa sayılır. Sayılı günler çabuk geçer demişler.
Bin yıl da olsa ömrümüz, bir gün gibi geçecek. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin. Kimi seversen sev bir gün ayrılacaksın. Ne yaparsan yap (ister iyi, ister kötü) karşılığını göreceksin."
.26/02/2015
"Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız"
Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir hadis-i şeriflerinde şöyle buyurdular: "Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz..."
Latîfe, şakalaşmak tatlıdır, güzeldir; ama belli bir ölçüde olursa. Dinleyenleri daha çok güldürebilmek ve onları kahkahaya boğmak için latîfelerdeki ölçüyü kaçırmamalıyız. Çünkü çok gülmek kalbi karartır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz.)
Muhammed bin Vasi hazretleri buyurdu ki:
"Cennette birini ağlayarak görsen ne kadar hayret edersin! Bu adam niçin ağlıyor? Cehennemden kurtulmuş, cennete girmeye nail olmuş, artık onun için ebedi saadet elde edilmiş demektir. Üstelik, nimetlerin en büyüğü olan Yüce Rabbimizi görebilme şerefine kavuşmuş, peygamberlerle, meleklerle, salih kimselerle beraber olmuş. Hâlâ ağlıyor. Hayret!..
Cenette ağlayana ne kadar hayret edilirse; dünyada kahkaha ile gülene de o kadar hayret etmek gerekir. Çünkü insan, akıbetinin ne olacağını bilmiyor, hangi felaketlerin, hangi sıkıntıların, hangi hastalıkların onu beklediğinden haberi yok. Onu saracak olan kefeni belki de dokunmuştur!.."
Hasan-ı Basri hazretleri bir genci, kahkaha ile gülerken görür ve "Sana birkaç sualim var" der:
Birincisi: Bu dünyaya biz kalmak için gelmedik, misafiriz. Bir gün buradan göçüp gideceğiz, belki de pek yakında. İmanla son nefesini veremezse bir kul ebedi cehennemde kalacak ve sürekli yanacaktır. Dünyadaki yanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun ki, üç-beş dakika sürer, insan ölünce artık acı duymaz. Ama oradaki yanma öyle birkaç dakika, birkaç saat, birkaç günle bitmiyor. Üstelik cehennem ateşi ile dünyadaki ateş de mukayese edilemez. Sen, imanla son nefesini vereceğini garanti edebildin mi? Genç, "hayır" diye cevap verir.
İkinci sorum: Kabirde Münker ve Nekir isimli meleklerin soracakları suâllere doğru cevap verebileceğinden emin misin? Genç, o soruya da "hayır" diye cevap verir.
Üçüncüsü: Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Çocukları ihtiyarlatır! O gün amel defterlerimiz dağılır, hesabı iyi çıkmayanlar, herkesin gözü önünde cehenneme atılır ve cayır cayır yanarlar. Sen, hesabının iyi çıkacağına ve cehennemden kurtulacağına dair bir haber mi aldın?
Genç, o soruyu da "hayır" diye cevaplandırır.
-Öyle ise neden böyle kahkaha ile gülüyorsun? diye o genci ikâz eder. Ve derler ki; o gencin artık kahkaha ile güldüğünü kimse görmedi...
.19/02/2015
Dünyayı dize getiren güç!..
Müslümanlar, İslamiyetin tebliğinin üzerinden henüz elli sene geçmeden fetih sancağını; bir taraftan Hindistan sınırına, diğer taraftan Atlantik Okyanusunun sınırına diktiler. Getirdiği dinin kısa zamanda, bu kadar çok büyümesi, yayılması Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın en büyük mucizelerinden birisidir.
Yedi asır işgâllerle genişledikten sonra güçlenen Bizans İmparatorluğu, yarım asır önce kurulan Arap ülkesine teslim olmuştu.
İran imparatorluğu, bin seneye yakın Bizans'ın karşısında mukavemet gösterdi. Fakat Allah'ın kılıcının önünde on seneden az bir zaman sonra dize geldi.
Galibiyet çoğunlukla, sayısı çok, elinde yetecek kadar silah ve teçhizatı mevcut, askerî disiplini tam, harp sanatını çok iyi bilen ordu ve devletler tarafından elde edilir. Ancak İslâmın, Hıristiyan ve Mecusilerle yaptığı bütün savaşlarda, taraflar arasında korkunç sayı farkı vardı. Onların sayısı Müslümanlardan kat kat fazla idi. İşte Yermük... Bu savaş için gelen Bizans ordusunun sayısı iki yüz bin, Müslümanların sayısı ise yirmi dört bindi... Kadisiye Savaşındaki sayı farkı aynı şekilde korkunçtu...
Müslümanlar silah ve teçhizat yönünden de çok zayıf idiler. Her şeyden önce ortada, devlet tarafından beslenen, plânlanan, teçhiz edilip gönderilen bir ordu yoktu. Savaşa katılanlar gönüllülerdi. Kendileri silahlanır, Allah yolunda cihad etmek, sevâp almak şevki ile cihada koşarlardı.
Peki, ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan, aşiretlere mensup "bedeviler", nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler! Bunu anlamak zordur...
Kendi aralarında sık sık kabile savaşları olurdu. Çok kılıç kullanırlardı. Fakat bu tecrübeleri, dünyaya meydan okuyan süper güçleri mağlup etmeye yetmezdi... Bu tecrübeleri kafi gelseydi, daha yetmiş sene önce Kâbe-i Muazzamayı yıkmaya gelen Ebrehe'nin ordusuna karşı koyarlardı.
Mukaddes mabedin, onlar için maddî ve manevî değeri ölçülemezdi. Şeref ve itibarları yerle bir olurdu eğer yıkılabilseydi.
Kureyşliler, ilk önce Âdem aleyhisselâmın yaptığı sonra ikinci defa İbrahim aleyhisselâmın bina ettiği Beytullah'ı müdafaa edemeyince Yüce Rabbimiz Ebâbil kuşları ile hepsini helâk etti...
Evet bu güç, iman gücü idi. İslâm dinine tabi oldular. Onları hidayete erdiren Rabbimizi sevdiler, Rabbimiz de onları sevdi ve onları muzaffer kıldı...
.dece üç-beş günlük dünya hayatını düşünmeyelim; o nasıl olsa geçer. Dünyanın ne mutluluğu kalıcıdır, ne de üzüntüleri hepsi geçici, fani ve kısadır. Hayalden başka bir şey değildir. "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar" sözü ne kadar güzeldir...
İnsan rüyâ görürken, rüyâ gördüğünü fark etmez. Uyanınca gördüklerinin rüyâ olduğunu anlar, "Meğer gördüklerim rüyâ imiş" der. Dünyadaki hayatımızın da gerçek hayat olmadığını ölünce anlayacağız...
.19/02/2015
Dünyayı dize getiren güç!..
Müslümanlar, İslamiyetin tebliğinin üzerinden henüz elli sene geçmeden fetih sancağını; bir taraftan Hindistan sınırına, diğer taraftan Atlantik Okyanusunun sınırına diktiler. Getirdiği dinin kısa zamanda, bu kadar çok büyümesi, yayılması Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın en büyük mucizelerinden birisidir.
Yedi asır işgâllerle genişledikten sonra güçlenen Bizans İmparatorluğu, yarım asır önce kurulan Arap ülkesine teslim olmuştu.
İran imparatorluğu, bin seneye yakın Bizans'ın karşısında mukavemet gösterdi. Fakat Allah'ın kılıcının önünde on seneden az bir zaman sonra dize geldi.
Galibiyet çoğunlukla, sayısı çok, elinde yetecek kadar silah ve teçhizatı mevcut, askerî disiplini tam, harp sanatını çok iyi bilen ordu ve devletler tarafından elde edilir. Ancak İslâmın, Hıristiyan ve Mecusilerle yaptığı bütün savaşlarda, taraflar arasında korkunç sayı farkı vardı. Onların sayısı Müslümanlardan kat kat fazla idi. İşte Yermük... Bu savaş için gelen Bizans ordusunun sayısı iki yüz bin, Müslümanların sayısı ise yirmi dört bindi... Kadisiye Savaşındaki sayı farkı aynı şekilde korkunçtu...
Müslümanlar silah ve teçhizat yönünden de çok zayıf idiler. Her şeyden önce ortada, devlet tarafından beslenen, plânlanan, teçhiz edilip gönderilen bir ordu yoktu. Savaşa katılanlar gönüllülerdi. Kendileri silahlanır, Allah yolunda cihad etmek, sevâp almak şevki ile cihada koşarlardı.
Peki, ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan, aşiretlere mensup "bedeviler", nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler! Bunu anlamak zordur...
Kendi aralarında sık sık kabile savaşları olurdu. Çok kılıç kullanırlardı. Fakat bu tecrübeleri, dünyaya meydan okuyan süper güçleri mağlup etmeye yetmezdi... Bu tecrübeleri kafi gelseydi, daha yetmiş sene önce Kâbe-i Muazzamayı yıkmaya gelen Ebrehe'nin ordusuna karşı koyarlardı.
Mukaddes mabedin, onlar için maddî ve manevî değeri ölçülemezdi. Şeref ve itibarları yerle bir olurdu eğer yıkılabilseydi.
Kureyşliler, ilk önce Âdem aleyhisselâmın yaptığı sonra ikinci defa İbrahim aleyhisselâmın bina ettiği Beytullah'ı müdafaa edemeyince Yüce Rabbimiz Ebâbil kuşları ile hepsini helâk etti...
Evet bu güç, iman gücü idi. İslâm dinine tabi oldular. Onları hidayete erdiren Rabbimizi sevdiler, Rabbimiz de onları sevdi ve onları muzaffer kıldı...
.12/02/2015
Cennet ve cehennem hayatı kabirde başlar!
Hazret-i Osman buyurdu ki: "Ben bizzat Resûlullah Efendimizden duydum. (Kabir, ya cennet bahçelerinden bir bahçedir, ya da cehennem çukurlarından bir çukurdur!)"
Kabir dünya hayatının son merhalesi, ahiret hayatının ise ilk durağıdır. Cennet ve cehennem hayatı orada başlar... Hazret-i Osman (radıyallahü anh) kabir ziyaretlerinde çok gözyaşı dökerdi. Öyle ki mübarek sakalları ıslanır, kabirde yatan kim olursa olsun fark etmez, çok ağlar.
Sordular:
-Yatan yakınınız filan değil, niye kendinizi harap ediyorsunuz bu kadar?
-Ben bizzat Peygamber Efendimizden (sallallahü aleyhi ve sellem) duydum. "Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçedir, ya da cehennem çukurlarından bir çukurdur!"
Kabrin cennet bahçelerinden bir bahçe olabilmesi için günahlardan sakınmak lâzımdır.
Fudayl bin İyad hazretleri buyurdular ki: "Allahü teâlâyı tanıdıktan sonra O'na isyanda bulunan kimseye çok hayret ediyorum."
İsyan etmek, yani günah işlemek sahip olunan nimetlerin gitmesine ve azab-ı ilahinin gelmesine vesile olur.
Haram işleyenler korku içindedir, gönülleri huzur sükunet bulmaz. Kötülük peşinde koşan daima zelildir, aziz olamaz.
Muhammed Rebhami rehimehümullah buyurdu ki: Haramları, büyük günah küçük günah diye ikiye ayırmışlarsa da küçük günahlardan da büyük günah gibi kaçmalı. Hiçbir günahı küçümsememek gerekir, çünkü Allahü teâlâ gadabını günahlar içinde gizlemiştir. Küçük sayıp önemsenilmeyen bir günah indi ilahide büyük olabilir. Allahü teâlâ intikam alıcıdır!
Hasen-i Basri rahmetullahi aleyh bir kabristandan geçerken mezar başında ağlayan bir kız çocuğuna rastlar. Yanık yanık ölen babasına seslenir:
"Ey babacığım her akşam sofranı ben hazırlardım, bu akşam sofranı kim hazırladı? Her gece yatağını ben açardım, bu gece kim açtı?"
Büyük âlim "Yavrum" demiş, "Artık bu soruları sormanın zamanı geçmedi mi? Sen eğer illa bir şeyler soracaksan babana sor bakalım son nefesini iman ile verebilmiş mi? Münker ve Nekir meleklerinin sorgusu nasıl geçmiş? Kabri cehennem çukurlarından bir çukur mu, yoksa cennet bahçelerinden bir bahçe mi?.."
Neticede şunu unutmamalıyız ki; dünya hayaldir, insan acizdir. Dünyaya milyarlarca insan gelmiş, bir müddet yaşamışlar, sonra ölüp gitmişlerdir. Bunların bazıları zengin imiş, bazıları fakir. Kimi güzel imiş, kimi çirkin. Kimi zalim imiş, kimi mazlum. O hallerin hepsi geçti... Onların bir kısmı inanmış Müslüman idi, kalanları inanmamış kâfirlerdi. Bunların tamamı yok olacaklar, kıyamet günü dirilecekler. İnanmayanlar sonsuz azap çekeceklerdir...
.5/02/2015
Kalbe gelen iyi ve kötü düşünceler...
Melek insana iyi düşünceler ilhâm eder. Şeytân da, insanın kalbine kötü düşünceler, vesveseler getirir. Helâl yiyen kimse, ilhâm ile vesveseyi birbirinden ayırır.
Allahü teâlâ herkesin kalbine bir melek vazifelendirmiştir. Bu melek insana iyi düşünceler ilhâm eder. Şeytân da, insanın kalbine kötü düşünceler, vesveseler getirir. Helâl yiyen kimse, ilhâm ile vesveseyi birbirinden ayırır. Haram yiyenler ayıramaz. İnsanın nefsi de, kalbine kötü düşünceler getirir...
İlhâm ve vesvese devamlı olmaz. Nefsin kalbe verdiği kötü düşünceler ise, devamlıdır, gittikçe artar. Vesvese, duâ edilirse, dine uygun yaşanırsa azalır ve zamanla yok olur...
Nefsin arzuları, ancak kuvvetli mücâdele ile azalır, yok olur. Şeytân, köpek gibidir. Köpek kovalayınca kaçar. Başka taraftan yine gelir. Bu defa da aldatamaz ise vazgeçer. Nefis ise kaplan gibidir. Hedefine ulaşamadıkça vazgeçmez. Saldırması, ancak öldürmekle biter...
İnsan, şeytanın vesvesesine uymazsa, bundan vazgeçer. Başka vesvese başlar. Bazen çok hayırlı işe mani olmak için, az hayırlı olan şeyleri yaptırmak ister. Büyük günâha sürüklemek için, küçük hayır yaptırmaya teşvik eder...
Kalbe gelen düşünceler meleklerden gelen ilhamlar mı, yoksa şeytanlardan gelen vesveseler mi? Buna çok dikkat etmelidir... Bu durum, salih olmayan, namazını kılmayan, dine uygun yaşamayan kötü din adamlarına sorulmaz. Zamanımızda, her yerde çok bulunan cahil tarikatçıları ve yalancı şeyhleri, hakiki rehber sanmamalıdır. Böylelerinin tuzaklarına düşerek dünyada ve ahirette saâdetten mahrum kalmamak için çok uyanık olmalıdır. Kalbe gelen düşünce, nefse acı gelirse, yapmak istemezse hayır olduğu anlaşılır. Tatlı gelir, hemen yapmak isterse, şer olduğu anlaşılır...
İnsanın kalbi yani gönlü madde değildir. Elektrik ve mıknâtıs dalgaları gibidir. Yer kaplamaz. Fakat, göğsümüzün sol tarafında bulunan yürek dediğimiz et parçasında, kuvvetli tesiri meydana gelir...
Akıl, nefis ve ruh da kalb gibi birer varlıktır. Bu üçünün de kalb ile bağlantısı vardır. İnsanın, gözü kulağı, burnu, ağzı ve cildi ile hissettiği renk, ses, koku, tat, sıcaklık ve sertlik gibi şeyler duygu sinirleri ile beyne gelir. Beyin de bunları hemen kalbe bildirir.
Meleklerden gelenler ile, şeytanlardan gelenlerin tamamı kalbe girer. İnsanın aklı da hakemlik yapar. Akl-ı selim sahibi, meleklerden gelenlere itibar eder, onları beğenir ve yapar. Dünyada da ahirette de mesut olur. Akl-ı selim sahibi olmayan ise bunları beğenmez ve yapmaz iki cihanda da büyük sıkıntılarla karşılaşır...
.29/01/2015
"İnsan Rabbini ne zaman tanır?"
Bir gün, Hazret-i Âişe validemiz, Resûlullah efendimize "İnsan Rabbini ne zaman tanır?" diye sual etti. Peygamber Efendimiz de buyurdu ki: (Nefsini tanıdığı zaman.)
Nefis, daimâ Rabbimizi inkâr ve ona isyan etmek ister. Bunun için her istediği kendi zararınadır.
Her işte, nefsin arzularına uymak, nefse tapmak olur! Nefse uymaktan kurtulmak dünya nimetlerinin en büyüğüdür.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(İnsanı felâkete sürükleyen şeyler üçtür: Cimrilik, nefse uymak ve kendini beğenmek.)
(Aklın alâmeti, nefse galip ve hakim olmak ve öldükten sonra lâzım olanları hazırlamaktır. Ahmaklık alâmeti, nefse uyup, Allahtan af beklemektir.)
(Senin en büyük düşmanın, seni çepeçevre kuşatan nefsindir.)
Bir gün, Hazret-i Âişe validemiz; "İnsan Rabbini ne zaman tanır?" diye sual edince, Peygamber Efendimiz; (Nefsini tanıdığı zaman) buyurdu.
Nefis mubahlarla doymaz, insanı haramlara sürükler.
İslâm dini, rahat ve huzur içinde yaşamak için lâzım olan şeylerden ve dünya lezzetlerinden faydalı olanları yasaklamıyor. Bunların elde edilmesinde akla ve dine uymayı emrediyor.
İslâm dini insanların dünyada da, ahirette de rahat ve huzur içinde yaşamasını istiyor. Akıl olmasaydı, insan hep nefsine uyar, felâketlere sürüklenirdi. Nefis olmasaydı insan yaşaması ve üremesi için çalışmasında kusur ederdi. Nefis ile cihat sevâbından mahrum kalırdı. Meleklerden daha üstün olmak yolu kapalı kalırdı...
Yani nefsin hem faydalı, hem zararlı tarafları vardır. İnsanın yaşaması, üremesi dünya için çalışması nefsin varlığı ile mümkündür.
Nefis olmasaydı "büyük cihad" sevâbı nasıl kazanılırdı!
Eshab-ı kirâm (radıyallahü anhüm) büyük bir muharebeden dönmüşlerdi. Zafer elde etmişlerdi. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshabını tebrik ettikten sonra buyurdu ki:
"Küçük cihaddan döndük, büyük cihada giriyoruz."
Sordular; "Bundan büyük cihad hangisidir?" diye, cevap olarak buyurdular ki:
"Nefisle cihattır..."
Muharebede mağlup olan öldürülen mümin şehid olur, ebedi saâdete kavuşur. Galip olanı ise gazi olur. İkisi de güzeldir.
Nefisle olan cihadın galibi büyük nimetlere kavuşur, en büyük düşmanını mağlup etmek zevkine erer. Mağlubu ise büyük felâketlere, sıkıntılara girer...
.26/01/2015
"Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız"
Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir hadis-i şeriflerinde şöyle buyurdular: "Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz..."
Latîfe, şakalaşmak tatlıdır, güzeldir; ama belli bir ölçüde olursa. Dinleyenleri daha çok güldürebilmek ve onları kahkahaya boğmak için latîfelerdeki ölçüyü kaçırmamalıyız. Çünkü çok gülmek kalbi karartır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz.)
Muhammed bin Vasi hazretleri buyurdu ki:
"Cennette birini ağlayarak görsen ne kadar hayret edersin! Bu adam niçin ağlıyor? Cehennemden kurtulmuş, cennete girmeye nail olmuş, artık onun için ebedi saadet elde edilmiş demektir. Üstelik, nimetlerin en büyüğü olan Yüce Rabbimizi görebilme şerefine kavuşmuş, peygamberlerle, meleklerle, salih kimselerle beraber olmuş. Hâlâ ağlıyor. Hayret!..
Cenette ağlayana ne kadar hayret edilirse; dünyada kahkaha ile gülene de o kadar hayret etmek gerekir. Çünkü insan, akıbetinin ne olacağını bilmiyor, hangi felaketlerin, hangi sıkıntıların, hangi hastalıkların onu beklediğinden haberi yok. Onu saracak olan kefeni belki de dokunmuştur!"
Hasan-ı Basri hazretleri bir genci, kahkaha ile gülerken görür ve ona der ki:
-Sana birkaç soru soracağım:
Birincisi: Bu dünyaya biz kalmak için gelmedik, misafiriz. Bir gün buradan göçüp gideceğiz, belki de pek yakında. İmanla son nefesini veremezse bir kul ebedi cehennemde kalacak ve sürekli yanacaktır. Dünyadaki yanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun ki, üç-beş dakika sürer, insan ölünce artık acı duymaz. Ama oradaki yanma öyle birkaç dakika, birkaç saat, birkaç günle bitmiyor. Üstelik cehennem ateşi ile dünyadaki ateş de mukayese edilemez.
Sen, imanla son nefesini vereceğini garanti edebildin mi?
Genç, "hayır" diye cevap verir.
İkinci sorum: Kabirde Münker ve Nekir isimli meleklerin soracakları suâllere doğru cevap verebileceğinden emin misin? Genç, o soruya da "hayır" diye cevap verir.
Üçüncüsü: Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Çocukları ihtiyarlatır! O gün amel defterlerimiz dağılır, hesabı iyi çıkmayanlar, herkesin gözü önünde cehenneme atılır ve cayır cayır yanarlar.
Sen, hesabının iyi çıkacağına ve cehennemden kurtulacağına dair bir haber mi aldın?
Genç, o soruyu da "hayır" diye cevaplandırır.
-Öyle ise neden böyle kahkaha ile gülüyorsun? diye o genci ikâz eder. Ve derler ki; o gencin artık kahkaha ile güldüğünü kimse görmedi.
.22/01/2015
Dünya hayatı tıpkı devre mülk gibidir
Tarih bize gösteriyor ki; hemen hemen bütün Peygamberlerin muhatapları "Putperestler"di. Putlara tapmanın akıllı adamın yapacağı bir iş olmadığını bilmelerine rağmen... Bize 'sırat-ı müstâkim'i gösterenler Peygamberlerdir (aleyhimüsselâm). Gerçek mabud Rabbimizdir. Aklımızla bunu doğru bir tarzda bilmemiz mümkün olmazdı. Aklımızla Rabbimizin emir ve yasaklarını nasıl bilebilirdik... Hangi şeylerden razı olduğunu, hangilerini sevmediğini nereden öğrenebilirdik!..
İmanın altı şartından biri olan meleklere nasıl iman edebilirdik. Öldükten sonra tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi bize söylediler. Cennete giden yolu ve o yolda yürüyenleri öğrendik, onları tanıdık.
Cehenneme çıkan yolu da bildirdiler. Onun da yolcularını tanıttılar. Hangi yolu ve hangi arkadaşları tercih edeceğimizi ise bize bıraktılar.
Bize öğrettikleri çok önemli şeylerden bir tanesi de; yaşamakta olduğumuz ve daha ne kadar yaşayacağımız belli olmayan dünya hayatı tek gaye olmamalıdır. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, orada sonsuz kalınacağını bize apaçık bildirdiler.
Dünya bir imtihan salonudur. Hepimiz imtihandayız, imtihan sona erince salon terk edilir. Bizim de imtihanımız biter bitmez buradan ayrılacağız.
Yaşadığımız dünyada bizden önce başkaları yaşıyordu. Bize bırakıp gittiler. Bizler de belli bir müddet yaşadıktan sonra gelecek nesillere bırakıp gideceğiz. Tıpkı bir "devre mülk" gibi...
Sonu ölüm olan bir hayatta hayır yoktur. Dünya hayatı, insana ebedi saadeti kazandırabilmişse güzeldir. Kısa süren, rüya gibi olan mutluluk, mutluluk olamaz. İbrâhim aleyhisselâmın dediği gibi: "Ben, batan şeyleri sevmem..."
Ne kadar gariptir ki, insanlar, bırakıp gidecekleri muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyorlar. Gidip kalacakları muhakkak olan yeri ise ihmâl ediyorlar.
Cennete giden yol Peygamberlere tabi olmaktan geçer. Onları örnek alabilmemiz, onlar gibi yaşayabilmemiz için Rabbimiz onları insanlardan seçti. Meleklerden bize Peygamber gelseydi işimiz çok zordu. Onlar gibi olabilmemiz mümkün olmazdı. Çünkü onlar yemez içmez ve uyumazlar.
Peygamberler (aleyhimüsselâm) insandırlar fakat derecesi en düşük olanı bile derecesi en yüksek melekten daha yücedir.
Akıllı olan kimse, dinin emirlerine uyan ve yasaklarından sakınan kimsedir. Bunları idrak ederek yaşayanlara ne mutlu...
.15/01/2015
Dünyanın nazlı misafirleriyiz!..
Dünyaya gelmiş ve gelecek bütün insanların nazlı bir misafir gibi karşılandığına şahit oluyoruz. Bunu düşünen, bu şuurla yaşayan insan çok kıymetlidir...
Rabbimize ne kadar şükretsek azdır... Biz daha dünyaya gelmeden, dünya hayatında rahat ve huzur içinde hayat sürebilmemiz için ne lazımsa hepsini yarattı ve bize ihsan eyledi. Bunların hiçbirini biz talep etmedik, böyle bir şeyi düşünmedik, düşünebilseydik bile yapmaya gücümüz yetmezdi. Tamamı bizi yaratan Rabbimizin lütfu ve ihsanıdır...
Rızkımızı daha biz dünyaya gelmeden önce annemizin göğsünde hazırlamıştır.
Sadi-i Şirazi rahmetullah-ı aleyh buyuruyor ki:
"İnsanlar, rızıklarından niçin endişe ederler o dünyaya gelir gelmez rızkını hazır bulur."
Yemeden, içmeden yaşamak mümkün olmaz. Havamızı, suyumuzu, gıdamızı akıl ve hayal edemeyeceğimiz kadar güzellikte kim yaratıyor ve bizlere ihsan ediyor!..
Güneş elmaya da, bibere de aynen yansıyor, ikisi de kırmızıdır. Birisini tatlandırıyor, diğerini acılaştırıyor, ikisine de ihtiyacımız vardır. Bu nefis gıdaları bulamasaydık açlıktan ölmemek için elimize ne geçerse yemek zorunda kalacaktık...
Huzurla yaşayabilmemiz için yerde ve gökte bulunan bütün varlıklar bize hizmet ediyor, ücret de talep etmiyorlar, grev yaptıkları da yoktur! Mesela Güneş diyebilir ki: "Ben insanlara binlerce yıl ışık ve hayat verdim, bana bir teşekkür bile etmediler, ben de artık onlara olan bu iyiliğimi yapmayacağım, ne halleri varsa görsünler!.." O zaman, bizim de Dünyamızın da işi biterdi...
Bu kadar mükemmel ve kusursuz bir şekilde yaratılan ve bize hizmet eden tabiatı gördükçe, düşündükçe; Rabbimizin kudretini, nelere kadir olduğunu ve bizi ne kadar çok sevdiğini gözlerimizle görüyor ve hayranlıkla seyrediyoruz. Böyle tefekkür bizlere Rabbimizi daha güzel tanıtıyor ve sevdiriyor...
Dünyaya gelmiş ve gelecek bütün insanların nazlı bir misafir gibi karşılandığına şahit oluyoruz. Bunu düşünen, bu şuurla yaşayan insan çok kıymetlidir. Henüz dünya hayatında iken cennet hayatını yaşamaya başlar. Cenneti göğsünde olur, nereye giderse onu da beraberinde götürür...
Ellerimiz ve ayaklarımız olmadan dünyada rahat edemeyeceğimiz bilindiği için annemizin rahminde bize ihsan edildi. Ahirette de ebedi saadete kavuşabilmemiz için bize bazı emirler, bazı yasaklar bildirildi. Verilen emirleri yapar, haramlardan sakınırsak; dünyada rahat bir ömür geçirdiğimiz gibi ahirette de huzur içinde oluruz...
.08/01/2015
Bin yıl da yaşasak sonunda ölüm var!
Yakın bir gelecek için projeler yapan, onlar için endişe duyan, uykularını kaçıran, kilo verip zayıflayan, kısacası istikbâl endişesi ile kıvranan insanoğlu acaba gerçek istikbâl için neler düşünüyor ve ne hazırlık yapıyor?.. İnsan, yazdan sonra gelecek olan kışı karşılamaya ve tedbir almaya kendini mecbur bilip hazırlık yaptığı gibi, yaşamakta olduğu fani ve kısacık hayattan hemen sonra gelecek olan ölümü de karşılamaya hazır mıdır?.. İnsan, madem fanidir, ömür bin sene de olsa bir gün bitecektir. Bin yıl ömür sürmüş birine hayattan ne anladığını sorarsak; büyük bir ihtimalle ve gülümseyerek hiçbir şey anlamadığını söyleyecektir. Bunca senelerin nasıl geçtiğini anlamadığını da ifade edecektir.
Nuh aleyhisselâm bin yıldan fazla yaşadı. Bir gün Azrâil aleyhisselâm geldi ve ruhunu almak için izin istedi. (Yalnız Peygamberlerden izin alınırdı.) Nuh aleyhisselâm da; "Rabbimizin emirleri ne ise ona razıyız" diye karşılık verdi.
Melekül-mevt, Nuh aleyhisselâma sordu:
-Ey Peygamberliği en uzun süren insan! Bu dünyayı nasıl gördün! O da;
-Bir evin iki kapısı olur ya, birisinden girdim, diğerinden çıkıyorum, diye cevap verdi. İşte dünya budur.
Öyleyse; kısa bir ömür ile, uzun bir ömür arasında fazla bir fark yoktur. İkisinin de sonu ölümdür. Ebedi bir hayata nisbeten hiç sayılır...
Gerçekten uzun bir ömür, ebedi saâdeti kazandıran ömürdür.
Meselâ, 20 yaşında ölen bir insan, şu kısacık ömründe Rabbinin rızasını kazanmış, cennete gireceklerle beraber olabilmişse; o kısa yaşamadı demektir. Ona "hayattan nasibi azmış" denebilir mi?
Bir adam da 100 yaşında ölmüşse ona da; "Ne kadar çok yaşadı, bu zamanda bu yaşa kim gelebilir!" denir. O kimse ise eğer ömrünü boşuna geçirmişse, çok kısa yaşadı demektir.
O halde bize tahsis edilen ömür, ister uzun olsun, ister kısa onu değerlendirmeliyiz, boşa harcamamalıyız. Ebedi hayatı kazanmanın gayreti içinde olmalıyız...
Doktor, hastasına reçete yazar: "Sıhhatini kazanman ve huzurlu bir hayat yaşayabilmen için bu ilaçları tarif edilen dozda ve zamanda kullanmalısın! Yoksa hastalığın müzminleşir, tedavin zorlaşır, hatta imkânsız hale gelebilir!"
Ebedi âlemde huzurlu bir hayat yaşayabilmek için manevi tabiplerin reçeteleri vardır, O da;
Rabbimize iman ve itaat etmek, haramlardan sakınmak ve insanlara iyilik yapmaktır.
Dinimizin emirlerini yaparsak dünyada da ahirette de mes'ut ve bahtiyar oluruz...
.18/12/2014
"Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır!.."
Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir.
Meleklerin bile kendisinden hayâ ettikleri; Hazreti Osman radıyallahü anh buyuruyor ki: Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır.
Ona göre kendini hazırlamalıdır:
1- İmansız gitmekten korkmalıdır. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz.
Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur.
İmanla kabre girebilmek için dünyayı sevmemek lâzımdır. Dünyayı çok seven, ondan ayrılmak istemez.
2- Sol omuzumuzda taşıdığımız meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır.
3- Yaptığımız hayırların şeytan tarafından iptâl edilmesinden korkmalıyız. Ezeli düşmanımız olan Şeytan, bize yalnız günâh işletmekle kalmıyor, elde ettiğimiz sevaplarımızı da bir yolunu bulup yok ediyor.
4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmalıyız. Hazırlıksız yakalanırsak büyük sıkıntı çekeriz. Ölümün gecikmesi için zaman talebimiz neticesiz kalır... İnsan, her an ölebilir. Ölümün mevsimi, gecesi gündüzü yoktur. Hasta olanı da ölebilir, sıhhatli olanı da. Genç ihtiyar ayırımı da yapılmaz. Ya ölmemeyi garantilemeliyiz veya ölüme daima hazır olmalıyız. Ki, emin olmak, garantilemek mümkün olmadığına göre hazır olmalıyız.
5- Dünyanın gaye edilmesinden korkmalıyız. Gaye, dünya olursa ahiret unutulur. Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız.
6- Hane halkının bizi haram kazanmaya zorlamasından korkmalıyız. İnsan, hanımını, çocuklarını sever, onları kırmak istemez. Onların isteklerini gücümüz yettiği nisbette yerine getirmeliyiz. Aşırı talepleri için borçlanmak ve bu borçları ödemekte zorlanmak akıllı adamın yapacağı iş değildir... Yüce Rabbimiz bizi hep bu korkular içinde yaşatır inşaallah...
.11/12/2014
Müslümanın Müslüman üzerindeki hakları...
Üzerimizdeki en büyük hak, Yüce Rabbimizindir. Ayrıca, Peygamber aleyhisselamın hakkı var, annemizin, babamızın, hocalarımızın hakkı var, komşu hakkı var...
Üzerimizdeki haklar çoktur... En büyük hak, Yüce Rabbimizindir. Bizden hiçbir talep olmadığı halde bizleri yarattı. Yalnız yaratmakla kalmadı, bizleri yaşatıyor da. Bize bir ekmek yedirebilmek için yerde ve gökte ne varsa; Güneş, Ay, bulutlar, rüzgâr, toprak ve diğer nimetlerin hepsini seferber ediyor. Havayı teneffüs etmekle de her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine hakkını ödeyemeyiz...
Bizi ve sahip olduklarımızı yaratan Rabbimizin bizde hakkı olmaz olur mu? O'nun hakkı, emirlerini yapıp haramlarından sakınmaktır... Peygamber aleyhisselamın hakkı var, annemizin, babamızın, hocalarımızın hakkı var, komşu hakkı var, evlatlarımızın hakkı var, hatta hayvanların bile hakkı vardır...
Muteber kitaplarda buyuruluyor ki: Müslümanın Müslüman üzerinde hakları vardır ve bunlar altıdır:
1- Karşılaştığı zaman selâm vermeli. Selâm vermek sünnet, almak ise farzdır. Fakat selâm verenin sevabı, alanınkinden daha çok. Yani sünnet işleyen, farz işleyenden daha kârlı. Sebebine gelince; bir işe sebep olmak o işi yapmış olmak demektir. Selâmı veren, selâm alma farzını işlettiği için, farz sevabını alıyor, artı bir de sünnet işlemiş olmaktadır.
2- Davet edildiği zaman bir özrü yoksa, gitmeli. Davet edilen yerde günâh işlenmiyorsa gitmek sevaptır. Hele bu dâvet düğün yemeğine ise ki, ona "velime" denir, daha önemlidir. Hatta vaciptir diyen âlimler vardır.
3- Nasihat isterse ona nasihat etmeli. Hepimiz, her zamankinden daha çok nasihate muhtacız, ama kimsenin de kimseden nasihat istediği yok. Nasihat olunsak bile kızarız. "Nasihate karnım tok" deriz.
4- Aksırdığı zaman "Elhamdulillah" derse, ona "Yerhamukellâh" demeliyiz. Aksırmak Rahmandan, esnemek ise şeytandandır.
5- Hasta olduğu zaman ziyaretine gitmeli. Hasta ziyareti temiz elbise ile, güler yüzle yapılmalı. Hastanın hoşlanacağı sözler söylenmeli ve çok uzun oturmamalıyız... Ziyaret edilen hasta çok sevinir, onun kalbi kırıktır. Kırık kalple yapılan dualar kabul olunur.
6- Vefat ederse cenazesine gitmek, namazını kılmak vazifemizdir. İbret almalıyız onun bu halinden... Ömür boyu çevresinde ölenleri gören ve onların cenazesini taşıyan insan zanneder ki; hep böyle devam edecek. Düşünmek gerekir ki; cenazesini taşıdığınız adam da çok cenaze taşımıştı, fakat bugün kendisi cenaze oldu. Bir gün de gelecek biz cenaze olacağız...
.04/12/2014
Cenab-ı Hak akıl verdi ancak!..
Allahü teala insanlara akıl verdi ancak aklımızın kafi gelmediğini bildiği için, bize acıyarak Peygamberler gönderdi. Kitaplar indirdi. En doğru olanını öğretti...
Rabbimiz, doğru yolu bulabilmemiz için bizlere akıl nimetini vermiştir. Akıl olmazsa iyi ile kötüyü birbirinden ayıramazdık. Fakat aklımız, iki cihan saadetini bize kazandırmaya yetmez. Aklımızın kafi gelmediğini en iyi bilen Rabbimiz, bize acıyarak Peygamberler gönderdi. Kitaplar indirdi. En doğru olanını öğretti.
İşte peygamberlerden öğrendiklerimiz:
*Bizi yaratan ve yaşatan Rabbimizin varlığına ve birliğine iman etmemizdir. Bir memlekette iki padişah, bir vilayette iki vali, bir arabada iki şoför olmayacağı gibi; bütün Peygamberler (aleyhimüsselâm) imanın altı şartını ümmetlerine aynen bildirmişlerdir. Bu hususta eksik veya fazlalık yoktur. İbadetlerde ve onların edâ edilişlerinde ayrılıklar olmuştur...
*Rabbimizin bizden istediklerini, nelerin farz, hangilerinin haram olduğunu, bizlere açık ve seçik bir şekilde bildirdiler. Farz kılınan ibadetleri yapmamızda ve haram olanlardan sakınmamızda Allahü teâlânın hiçbir menfaati yoktur. Olamaz da! Bizim için faydalı olduklarından ve bizi saadete erdirmeye sebep olduklarından, emirler ve yasaklar bildirilmiştir...
*Bize doğru yolu gösterdiler. Hangi yolun cennete, ebedi saadete götürdüğünü bildirdiler. Yoksa biz, aklımızla bunu nasıl anlayabilirdik?..
*Bizim için güzel örnek oldular ve bize gönderilen Peygamberler bizden seçildi. Meleklerden olsalardı; onları örnek alamazdık. Çünkü onlar yemez, içmez, uyumaz ve hasta olmazlar!..
*Bizlere cennet nimetlerinin ne kadar güzel olduğunu, dünya nimetleri gibi geçici olmadığını bildirdiler. Cehennemin şiddetini, yanmanın ne kadar acı verdiğini anlattılar. Dünyada iken yanmak birkaç dakika sürer. İnsan ölünce bu acı biter. Cehennemde yanmak ise çok uzun süre; ve/veya ebedidir. Cehennem ateşi ile dünyadaki ateş de mukayese edilemez...
*İnsanların yüzünü ve gayesini dünyadan çevirip, ahirete yönlendirdiler. Dünya; insanı çabuk aldatır. Nefis ve şeytanın en güzel silahıdır dünya...
"Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır." İnsanların birbirlerine düşmanlık etmeleri, hased etmeleri, kibirlenmeleri ve zulüm yapmaları hep dünyayı sevmekle meydana gelir.
*Cenab-ı Hak (celle celalühu) insanlara akıl vermekle birlikte yukarıda belirttiğimiz nimetleri de ihsan ederek; tebliğini tamamlamıştır.
Teklif ve tebliğ yapmadan, imtihan etmeden kullarına azap vermesi o Azimüşşan'ın adaletine uygun düşmezdi...
.27/11/2014
Dünyada en değerli şey, iyi arkadaştır...
İnsanları kötü arkadaşlarla beraber kılan şeyler, yalnızlık, cehalet, kötü örneklerdir. Kendimizi ve bilhassa çocuklarımızı bu "mikrop"lardan korumaya çalışmalıyız...
İnsan, doğumundan ölümüne kadar eğitime muhtaç bir varlıktır. O nasıl bir çevrede yetişirse, ona göre bir eğitim alır ve yönlendirilir... Aile, okul, arkadaş ve medya insanı özellikle gençleri yönlendiren çevrelerdir... İnsanlar her zaman çevresinde iyi örnekler görmeye, bunlara teşvik edilmeye, kötü örneklerden ise uzak tutulup korunmaya muhtaçtır. Etrafından ne kadar güzel mesajlar alırsa, kişiliği o kadar müsbet olarak gelişir... Kötü insanlara özenerek onlar gibi olma hevesi insanlara her kötülüğü çok kolay bir şekilde yaptırır. Kötü arkadaş tuzağına düşen zararlı ve tehlikeli şeylerle tanışır. Onları göre göre gözünde basitleşir ve rahatça yapmaya başlar. Çirkeflere bulaşan kişinin ondan kurtulması artık çok zordur. Elini verse, kolunu kurtaramaz...
İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir. Çok meşhur atasözüdür: "Arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim." Bu atasözü bizlere arkadaşın önemini ne güzel anlatıyor.
Dünyanın en değerli şeyi iyi arkadaştır. En felâket olan şeyi de kötü arkadaştır... Kötü arkadaş yılandan daha tehlikelidir. Yılan sokarsa, insanı birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır. Çok zehirli ise öldürür. İkisi de dünya hayatı ile ilgilidir. Biz zaten ölmek için dünyaya gönderilmişiz.
Kötü arkadaş insanı hem dünyada hem de ahirette büyük felâketlere, sıkıntılara ve acı çekmeye sevk eder.
İnsanları kötü arkadaşlarla beraber kılan şeyler, yalnızlık, cehalet, kötü örneklerdir. Kendimizi ve bilhassa çocuklarımızı bu "mikrop"lardan korumaya çalışmalıyız. Tehlike çok büyüktür... Arkadaş seçerken şunlara dikkat etmeliyiz:
Akıllı olmalıdır. Aptal dost sana iyilik yapacağı yerde kötülük yapar...
Dindar olmalıdır. Dînî vecibelerini yerine getirmeyen, haramlardan sakınmayan en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine kötülük yapanın başkalarına ne yararı olur?..
Güzel ahlâk sahibi olmalıdır. Güzel ahlâk, kıyâmet günü amellerin tartıldığı terazinin hayır kefesinde en çok ağırlığı olan şeydir. Güzel huya sahip olabilmek için, güzel huylularla beraber olmalıdır. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez. Ne annesi, ne babası, ne de hocası...
Dünyaya aşırı derecede düşkün olmamalıdır. Böyle insanlar menfaatleri uğruna her an insanı satabilirler. Onlara güven olmaz. Dünyaya olan düşkünlük asrımızda had safhaya ulaşmıştır. İnsanların artık gayesi haline gelmiş, onu elde edebilmekten başka bir şey düşünmezler...
Sabreden, iki cihan saadetine kavuşur
Âyet-i kerîmelerde ve hadîs-i şeriflerde, sabredenlere büyük mükafatlar verileceği bildiriliyor... Sabredenlerin, hem dünya, hem de ahiret saadetine kavuşacakları müjdeleniyor...
Kur'an-ı kerimde yetmişten fazla ayet-i kerîme, sabretmeyi tavsiye eder, sabredenlere büyük mükafatlar verileceğini müjdeler... Sabredersek, hem dünya, hem de ahiret saadetine kavuşabiliriz... Peki nelere sabretmeliyiz? Bu hususta muteber kitaplarda buyuruluyor ki:
Sabır, üç kısımdır.
1- İbadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabretmek.
Yaz aylarında oruç tutmak, kış aylarında abdest ve namaz; sabah namazına uyanmak, uykusunu bölmek nefse zor gelen şeylerdir.
Yaz gecelerinde yatsıyı beklemek de öyledir. Fakat bu ibadetlerimizi yaparken üşenmemeli ve severek yapmalıyız. Bu ibadetler bize ebedi saadeti kazandıracaktır.
İbadetler, ruhun gıdasıdır. Bedenimizin gıdasını alırken, nasıl çiğnemekten yorulmuyor; mideniz de hazmetmekten bıkmıyor ve bunu yaparken zevk alıyorsak, ibadetlerimizi yaparken daha çok zevk almalıyız... İbadetlerdeki tat, dünyanın hiçbir zevk ve sefasında yoktur... Ebu Süleyman Dârânî rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Namazlardaki lezzet olmasaydı, kendimi dünyadan zevk almış saymayacaktım."
2- Günâhlardan sakınmak için sabretmek.
"Günah işlememek için sabretmek, cehennemde yanmaya sabretmekten daha kolaydır" demişler... İki azılı ve amansız düşmanımız olan nefis ve şeytan, bizleri devamlı olarak günahlara teşvik ederler, günahları tatlı gösterir ve bizleri ona yönlendirirler. Balığın nefsi, oltanın ucundaki yemi tatlı gösterip balığı ona yönlendirdiği gibi...
Rabbimizin emirlerini ve istediklerini, nefsimizin arzularından daha üstün görür ve ona göre hayatımızı devam ettirirsek, ebedi saadet kapıları bizim için açılmış demektir.
3- Belâ ve musibetlere sabretmek.
Hastalık ve belâ istenmez. Rabbimizden afiyet istemeliyiz. Gelirse tedâvi olmalıyız. Şifa bulursak Rabbimizden bilmeliyiz ve ona şükretmeliyiz.
Fakirlik ve hastalığı veren yine O'dur, bizi kurtaracak olan da yine O'dur. Hastalık, çoğu zaman ilâçtır, insanı kibir, ucub ve dünya sevgisi hastalığından kurtarır, ahiret hayatını hatırlatır, oraya hazırlık yaptırır. Ki, bize bu ekmek ve sudan daha önemlidir.
Hastalık ve musibetler, günâhlarımızın cezası olarak verilir. Cehennemde yanmaktansa, hasta olmak daha iyidir... Kıyâmet günü, hasta olup da sabredenlere o kadar çok nimet verilecek ki, onu gören mahşer halkı diyecekler ki: "Keşke bizim dünya hayatımızın tamamı hastalıklarla, sıkıntılarla geçseydi, biz de bugün bu nimetlere kavuşabilseydik..."
Hülâsâ, sabreden dünya ve ahirette büyük nimetlere kavuşur...
. 13/11/2014
İnsan, bu dünya için yaratılmadı!
Dünya bir imtihan salonudur. İmtihanı biten elbette bu salonu terk edecektir. Esas gaye imtihandan sonraki hâlin nasıl olacağını düşünmek olmalıdır...
İnsanoğlu yalnız dünya hayatını kazanması için yaratılmadı. Dünya, ahireti kazanabilmek için bir araçtır, amaç değildir... Büyük velî Süfyan-ı Sevrî hazretlerine bir gün bir adam gelerek der ki:
-Kış yaklaşıyor, yiyecek lâzım, giyecek lâzım, yakacak lâzımdır... Bunları elde edebilmek için imkânımız da yoktur, ne buyurursunuz?
O mübarek zat da şöyle cevap verir:
-Doğrudur bunlarsız olmaz. Fakat yalnız bunları ele geçirmekle de iş bitmez! Ölmek de lâzım, kabre girmek de lâzım, Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap vermek de lâzımdır... Kıyamet gününde hesap vermek ve Sırat köprüsünden geçmek de lâzım, neticede Cennete girmek de lâzımdır... Evet, büyükler, büyük düşünür...
Dünya bir imtihan salonudur. İmtihanı biten salonu terk eder. Esas gaye imtihandan sonraki hâlin nasıl olacağını düşünmek olmalıdır...
Dünya hayatı çok kısadır, çabucak geçip gidiyor. Ne nimetleri kalıcıdır, ne de sıkıntıları... Kabir hayatı daha uzun, ahiret hayatı ise ebedîdir.
Süfyan-ı Sevrî hazretleri bizlere ölümü hatırlatıyordu. Ölmek, hepimiz için mukadderdir. Ondan kurtuluş hiç kimse için mümkün olmamıştır...
Bir adam, yaratılmışların en şereflisine (sallallahü aleyhi ve sellem) sordu:
-En akıllı kimse kimdir ya Resûlallah?
Peygamber efendimiz şöyle cevap verdiler:
-Ölümü en çok düşünen ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır. Düşünen hazırlığını yapar, düşünmeyen ise unutur gider.
Gözler ahirette olmalıdır. Çünkü nimetleri de, sıkıntıları da kalıcıdır. Dünyadaki gibi çabuk geçmiyor.
Selmân-i Fârisî radıyallahü anh hazretlerine, kendini bilmez bir adam hakaret eder. O mübarek insan da ona şöyle karşılık verir:
-Kıyamet günü ameller tartılacaktır. Terazimin hayır tarafı ağır gelirse sen ne dersen de hiç kıymeti yoktur. Günah tarafı ağır basarsa, bana yapmakta olduğun bu hakaretler az bile kalır; daha çoğuna da müstahak hâle gelmişim demektir.
Mübarek zâtın düşüncesi edepsiz adamın hakaretinde değildi, onun düşüncesi ahiretteki terazisinde idi. Kabirde sual meleklerine doğru cevap vermeyi de hatırlatmıştı. Onlara doğru cevap verebilmek; yiyecekten de, giyecekten de, yakacaktan da daha mühimdir...
Sorulacak sualler bellidir cevaplarının nasıl olacağı da doğru olanı hangisidir; o da bellidir. Onları öğrenir ve kendimizi buna hazırlarsak fazla sıkıntı çekmeyiz... Sırat köprüsünden düşmeden nasıl geçilebileceği de bizlere bildirilmiştir. Kış hazırlıklarımızı yaparken ebedî hayatımızı unutmaz isek; hem dünyada hem de ahirette saadete kavuşabiliriz...
..30/10/2014
Muharrem ayının en kıymetli günü
Önümüzdeki pazar "Aşûre Gecesi"ni; pazartesi de "Aşûre Günü"nü idrak edeceğiz inşallah... Aşûre günü Muharrem ayının en kıymetli günüdür. O gün tutulan oruç, bir senenin günahlarına kefarettir... İbn-i Abbas radıyallahu anh buyurdu ki:
"Peygamberimiz Aşûre günü oruç tuttular ve tutulmasını da emrettiler. Aşûre günü aile efradının nafakasını geniş tutanın yıl boyu rızkı bereketlenir." (Aşûre günü tek oruç tutmak mekruhtur. Çünkü Yahudiler de aynı gün tutuyorlar. Onlara benzememek için için iki gün tutmalıdır. Pazar Pazartesi yahut Pazartesi Salı gibi...)
Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu. Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır...
Hazreti Hüseyin radıyallahü anh bugün şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur... Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan radıyallahü anh, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdi. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardı. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da derecelerinin Bilâl-i Habeşi, Ammar bin Yasir (radıyallahü anhüm) gibi imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanlardan daha düşük olmasına sebep olacaktı...
Rabbimiz, onları çok sevdiğinden "makamlarını yükseltmek için" ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu.
Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler bu hadiselere üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir?..
Musa aleyhisselam bir yerden geçerken bir adamcağıza rastlar. Bakar ki; yabani hayvanlar tarafından parçalanmış. Zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş, bir kısmı terk edilmiş. Hazret-i Musa taaccüb ederek; "Ya Rabbî" dedi: "Ben bu kulunu tanırdım. Salih, âbid mütteki bir kimse idi, seni de çok severdi. Acaba bu musibet başına neden geldi? Hikmeti nedir?"
Allahü teala buyurdu ki: "Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biriydi, muhabbet ehliydi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti verdik ki istediği makamlara erişsin!"
.....
Bu vesileyle, şimdiden; nice Aşûre günü ve gecelerine cümlemizi sıhhat ve âfiyet içinde kavuşturmasını Allahü teâlâdan temenni ediyorum...
.23/10/2014
Hicri yeni yıl yaklaşırken...
Eshab-ı kiramın çoğu hicret etmişti. En son, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz, Hazret-i Ebu Bekir'le beraber yola çıktılar. Böylece "Hicret" başlamış oluyordu...
Önümüzdeki cumartesi günü Muharrem ayının birinci günüdür. 1435 yılını geride bırakıp 1436 yılına gireceğiz inşallah.
Muharrem ayı Kur'an-ı kerimde kıymet verilen dört aydan biridir. Bu ayda oruç tutmak çok sevaptır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlarından sonra en faziletli namaz, gece kılınan (teheccüd) namazdır."
Hicretten önce Müslümanlar büyük sıkıntı içinde idiler. Suçları, Allahın varlığına birliğine Efendimizin onun kulu ve elçisi olduğuna inanmaktı.
Müminlerin bazısı şehid edildi. Ammar bin Yasir'in annesi ve babası gibi... Bilâli Habeşi'ye (radıyallahü anh) yapılan eza ve cefayı hepiniz biliyorsunuz. Dayanılacak gibi değildi, inananların iki defa Habeşistan'a hicret etmelerine izin çıktı...
619 yılında Müslümanlar iki büyük acı yaşadılar. Sevgili Peygamberimizin amcası Ebû Talib vefat etti ki Mekke'deki hâmisi idi. Üç gün sonra da ilk mü'mine, Hatice Validemiz (radıyallahü anha) rahmet-i rahmana kavuştu. Hazret-i Hatice en zor günlerinde Server-i Kâinatın yanında durmuş, malını mülkünü Allah yolunda sarf etmişti. Çocuklarının annesiydi. Bu seneye "Senetül Hüzn" (üzüntülü sene) denildi.
Beklendiği gibi de oldu, Ebû Talib'in vefatından sonra müşrikler Resul-i Erkeme daha fazla eziyet etmeye başladılar. Mü'minlere sıkıntı vermekte âdeta birbirleri ile yarış halindeydiler.
Zulüm ve işkencelere rağmen Kur'an-ı kerimin beşer kelâmı olamayacağını düşünerek iman edenlerin sayısı arttı. Bir taraftan da Medine-i Münevvere'ye hicret başladı. Bu da kâfirleri çok endişelendirdi. İslâmiyet artık Mekke-i Mükerremeden taşmış, müşriklerin korktukları başlarına gelmişti!..
Eshab-ı kiramın çoğu hicret etmişti. En son, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz, Hazret-i Bekir'le beraber yola çıktılar. Böylece "Hicret" başlamış oluyordu. Sevr Mağarasında üç gün üç gece kaldıktan sonra Kuba köyüne vasıl oldular. Gerek muhacir gerek ensar, Allahın Resulünü büyük bir sevinç ile karşıladı. Orada bir mescid inşa ettiler ve ilk cuma namazı kılındı... Bu mübarek "Hicret" ile Mekke devri kapanmış, Medine-i münevvere devri başlamış oldu. İslâm güneşi uzak ülkeleri de aydınlattı... Hicretten sonra İslamiyet bir şehir dini olmaktan çıktı, cihanşümul bir din olduğunu dünyaya duydu, tanıdı.
.....
Rabbimiz Hicri yeni yılımızı bizlere, memleketimize ve bütün Müslümanlar için hayırlara vesile kılsın...
.16/10/2014
Güzel yaşayan güzel ölür!..
İnsan nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl öldüyse öyle haşrolur. Milyonda bir insan güzel yaşar, kötü bir tarzda ölebilir. Yine çok ender olarak kötü bir hayat sürenin sonu güzel olabilir!
İnsan en çok kendini sever, kendini sevenleri sever, sevmeyenleri sevmez. Ona iyilik yapanlara kalbi meyleder. Bundan dolayıdır ki sevgili Peygamberimiz aleyhisselam şöyle dua buyurdular: "Ya Rabbi kötü insanlardan bana iyilik ulaştırma, sonra kalbim onu sevebilir."
Abbasi halifelerinden Harunürreşid bir gün Muhammed bin Vasi Hazretlerine;
-Bana bir nasihat eder misiniz; ama mümkünse kısa olsun da aklımda tutayım! der.
O mübarek de sorar:
-En çok kimi seviyorsun?
-Ne yalan söyleyeyim kendimi.
-Madem kendini bu kadar seviyorsun ateşe atma! İnsan sevdiğini yakmaz. İbadetlerini yap haramlardan sakın!..
Dünya hayatında her arzu ettiği şeye ulaşan kişiyi biz hayranlıkla seyrederiz. "Adam kendisini ne kadar çok seviyor, her şeyin en güzelini seçiyor" deriz. Eğer sahip olduklarını meşru yollardan elde edebilmişse helâl-ı hoş olsun, güle güle kullansın. Yok haramdan gelmiş ise hiç kıymeti yoktur...
Dünyada her şeyin en güzelini isteyen kişi, ölümün de en güzelini seçmeli. Güzel bir şekilde hayata veda etmeli. Bunun içindir ki büyüklerimiz hep "hüsn-i hatime" için dua etmişlerdir. Hatim dualarında da tekrarlanır: "Ya Rabbi son nefesimizi Kelime-i şehadet getirerek vermemizi nasip eyle!.."
Bir insanın bütün ömrü ibadetlerle, günahlardan sakınmakla geçse fakat son nefesini imanla verememiş ise hiç kıymeti yoktur.
Son nefesini imanla veren kişi, Cenâb-ı Hakkın en büyük nimetine kavuştu demektir. Ondan büyük nimet olmaz...
Denebilir ki, ölümün güzelini nasıl elde edebiliriz? Ölüm elbise gibi, ev gibi, satılmıyor ki seçebilelim!.. Güzel ölüm ancak şöyle elde edilebilir: Güzel yaşamakla!
İnsanoğlu nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl öldüyse öyle haşrolur. Binde, hatta milyonda bir insan güzel yaşar, kötü bir tarzda ölür. Yine çok ender olarak kötü bir hayat sürenin sonu güzel olur... Dünyadaki hayatı nasıl geçmişse, neye çok önem vermişse sekerât-ı mevtte hatırına o gelir.
Bırakıp gideceğimiz şeylere bu kadar önem veriyoruz, gidip kalacağımız muhakkak olanları ihmal ediyoruz.
İnsanın önünde çok uzun bir seyahat varsa, o da bu seyahate çıkmaya mecbur ise, karşılaşacağı tehlikeleri düşünür, tedbirini alır.
Ölümle çıkılacak seferden daha uzun, daha tehlikeli hangi seyahat olabilir? Akıllı insan "azığını" hazırlayan insandır...
.9/10/2014
"Benim bildiğimi bilseydiniz!.."
Resulullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir hadis-i şerifte buyurdu ki: "Eğer benim bildiğimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız."
Efendim, bu haftaki yazımıza bir hadis-i şerifle başlayalım. Resulullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki:
(Eğer benim bildiğimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız.)
Abdullah bin Abbas da şöyle buyuruyor: "Gülerek günah işleyen ağlayarak Cehenneme gider."
***
Muhammed bin Vasi de şöyle buyuruyor:
"Cennette birini ağlayarak görsen ne kadar hayret edersin! Bu adam niçin ağlıyor? Cehennemden kurtulmuş, cennete girmeye nail olmuş, artık onun için ebedi saadet elde edilmiş demektir. Üstelik, nimetlerin en büyüğü olan Yüce Rabbimizi görebilme şerefine kavuşmuş, peygamberlerle, meleklerle, salih kimselerle beraber olmuş. Hâlâ ağlıyor. Hayret!..
Cenette ağlayana ne kadar hayret edilirse; dünyada kahkaha ile gülene de o kadar hayret etmek gerekir. Çünkü insan, akıbetinin ne olacağını bilmiyor, hangi felaketlerin, hangi sıkıntıların, hangi hastalıkların onu beklediğinden haberi yok. Onu saracak olan kefeni belki de dokunmuştur!"
***
Hasan-ı Basri hazretleri bir genci, kahkaha ile gülerken görür ve ona der ki:
-Sana birkaç soru soracağım:
Birincisi: Bu dünyaya biz kalmak için gelmedik, misafiriz. Bir gün buradan göçüp gideceğiz, belki de pek yakında. İmanla son nefesini veremezse bir kul ebedi cehennemde kalacak ve sürekli yanacaktır. Dünyadaki yanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun ki, üç-beş dakika sürer, insan ölünce artık acı duymaz. Ama oradaki yanma öyle birkaç dakika, birkaç saat, birkaç günle bitmiyor. Sen, imanla son nefesini vereceğini garanti edebildin mi?
Genç, "hayır" diye cevap verir.
İkinci sorum: Kabirde Münker ve Nekir isimli meleklerin soracakları suâllere doğru cevap verebileceğinden emin misin?
Genç, o soruya da "hayır" diye cevap verir.
Üçüncüsü: Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Çocukları ihtiyarlatır! O gün amel defterlerimiz dağılır, hesabı iyi çıkmayanlar, herkesin gözü önünde cehenneme atılır ve cayır cayır yanarlar. Sen, hesabının iyi çıkacağına ve cehennemden kurtulacağına dair bir haber mi aldın?
Genç, o soruyu da "hayır" diye cevaplandırır.
-Öyle ise neden böyle kahkaha ile gülüyorsun? diye o genci ikâz eder. Ve derler ki; o gencin artık kahkaha ile güldüğünü gören olmadı...
.02/10/2014
Şeytanların en çok üzüldüğü gün!..
Bize kin güden, bizim yüzümüzden cennetten kovulduğu, lânetlendiği için, bizi en büyük düşman olarak gören şeytanların en çok üzüldükleri gün Arefe günüdür...
Bugün Zilhicce ayının 8'inci günü; yani hacıların Mekke'den Mina'ya çıkacağı "Terviye Günü"dür... Arefe günü ise Kurban Bayramından bir önceki gündür... Enes bin Malik radıyallahü anh rivâyet ediyor: "Arefe günü, Peygamber efendimiz (aleyhisselâm) Arafat'ta vakfe yaparken şöyle buyurdu: (Ey insanlar! Az önce Cebrail aleyhisselam geldi, Rabbimden bana selâm getirdi ve şu müjdeyi verdi: Arafat ehli tamamen mağfiret olundular.) Hazreti Ömer sordu:
-Bu yalnız bize mi mahsus, yoksa bizden sonrakilere de mi? Bizden sonra vakfe yapacaklar da bu nimete kavuşacaklar mı?
Cevap olarak, (Bu müjde size ve kıyamete kadar gelecek olan bütün hacılaradır) buyurdular.
Rabbimiz, Arefe günü toplanan mü'minleri, meleklere gösterir ve; (Bunlar niçin toplanmışlar biliyor musunuz? Onları ben davet ettim, benim davetime icâbet ettiler ve dünyanın dört bir yanından çok uzak mesafeler katederek burada toplandılar. Siz şahit olun ben bunların tamamını affettim, annelerinden yeni doğmuş bebek gibi günahsız hale geldiler) buyurur.
Bu mübarek günde, doğudan, batıdan, güneyden, kuzeyden ve dünyanın en ücra köşelerinden gelen insanlar aynı yerde bir araya gelmişler, aynı ibadetleri yapıyorlar... Renkleri ayrı, dilleri ayrı, âdet ve ananeleri ayrı, memleketleri ve ırkları ayrı olan bu insanlar bir mekânda toplanmışlar. Birbirlerinin konuştuklarını anlamıyorlar, ama birbirlerine bakışları sevgi dolu... Zenginiyle, fakiriyle, güçlüsüyle, güçsüzüyle bütün hacılar aynı kıyafetler içinde, aynı mahrumiyetleri yaşayarak görevlerini yapıyorlar...
Âdem babamızdan beri bize kin güden, bizim yüzümüzden cennetten kovulduğu, lânetlendiği için, bizi en büyük düşman olarak gören şeytanlar zaman zaman bize birçok günah işletmişler ve çok sevinmişlerdir. Bütün bu günahların bir günde affedilmesi onları âdeta çılgına çevirir. En çok üzüldükleri gün Arefe günü olur.
Arefe günü, Arafat'ta bulunma saadetine eren bir insanın, "Benim günahlarım çok, benim affolunmam çok zordur" demesi ve Rabbinin mağfiretinden ümit kesmesi büyük günahtır. Af olunacağına inanması gerekir. Günahlarımız ne kadar çok olursa olsun, Rabbimizin rahmetinden daha çok olamaz. Yeter ki biz, tövbenin şartlarını yerine getirerek ona yalvaralım, O'ndan af dileyelim...
Terviye gününüzü, Arefe gününüzü ve bayramınızı tebrik ediyor, daha nice bayramlara sıhhat ve afiyetle kavuşmanızı Yüce Rabbimden diliyorum...
.25/09/2014
Nimetlerin şükrünü yerine getiremeyiz!
Nimetler, nereden gelirse gelsin onu Rabbimizden bileceğiz, O'na şükredeceğiz. Bize iyilik yapan kimseyi yaratan O'dur. O'na, bize iyilik yapma arzusunu veren de O'dur.
Kavuştuğumuz nimetlerin şükrünü yerine getirebilmemiz mümkün değildir... Nimetler, nereden ve kimden gelirse gelsin onu Rabbimizden bileceğiz, O'na şükredeceğiz, çünkü veren O'dur. Bize iyilik yapan kimseyi yaratan O'dur. O'na, bize iyilik yapma arzusunu ve imkânını veren de Odur. İnsanlar sebeptir. Onlara da teşekkür edilir fakat nimetler onlardan bilinmez...
Şükür, yalnız dil ile olmaz. Bütün organlarımızla şükretmeliyiz.
Kalbin şükrü, onu Rabbimizin sevmediklerinin sevgisiyle doldurmamaktır. Günahlarla karartmamaktır. Onu kibirden, hasetten, riyadan ve ucuptan uzak bulundurmaktır...
Gözün şükrü, yaratıcısının razı olduğu gibi kullanmaktır. Haramlara bakmamalı, kimseyi hakir görmemelidir. Olabilir ki; o hakir gördüğü kişinin şefaatine kavuşabilmek için ona ne kadar yalvaracaktır, ondan medet umacaktır.
Kulakların şükrü, onu haram seslerden muhafaza etmektir. İnsana, günâh değil, sevap kazandıracak sesleri dinlemeye çaba sarf etmelidir.
Ellerin, ayakların ve diğer organların şükrü ise, sahibinin izin verdiği gibi kullanılması ile olur. Değilse, emanete hıyanet etmiş oluruz, bunun da cezası çok ağırdır.
Bir gece Sevgili Peygamberimiz "aleyhisselâm" yatağından kalkar, abdest alır, namaz kılmaya başlar, çok uzun ibadet ederler. Âişe validemiz "radıyallahü anha" arz eder: "Efendim sizin zaten günahınız yoktur, olsa da affedilmiştir. Biraz dinlenseniz ve istirahat buyursanız." Resûlullah efendimiz, "Şükreden bir kul olmayayım mı?" cevabını verirler.
Bundan da anlaşılıyor ki, şükür hareketlerle de olmalıdır, yalnız dil ile olursa az olur.
En büyük şükrü, en büyük nimete yapmalıyız. O da iman nimetidir. Ondan büyük nimet olmaz, iki cihan saadetine vesiledir...
Bağdat'ta evi olmayan, duvar diplerinde yaşayan, üstelik âmâ ve felçli bir adam, devamlı Rabbine hamdediyordu. Bunu gören birisi ona sorar:
"Sen hangi nimetinden dolayı hamd ediyorsun? Hâlin belli, evin yok, elin ayağın tutmuyor, gözlerin görmüyor."
Şöyle cevap verir:
"Ben Rabbimin en büyük nimetine kavuştum. Kalbimi sevgisiyle doldurdu. Çok az kuluna ihsan buyurduğu bu büyük nimete ne kadar şükretsem yine de azdır. Öyle huzur içindeyim ki, daha ölmeden cennet hayatı yaşıyorum."
Nimete şükredilmezse elden çıkar. Kavuştuğumuz nimetlere çok şükredelim ki, elimizden alınmasın
.18/09/2014
Ne hayat kalacak ne de saltanat!..
İnsanoğlunun çok değer verdiği dünya saltanatı birkaç günlüktür. Belli bir müddet sonra ne hayat kalır ne de saltanat. Değer mi onu gaye edinmeye?
İnsanoğlu zayıf yaratılmıştır. Dünyaya geldiğinden beri içine düştüğü sıkıntılardan, maruz kaldığı belalardan kendisini koruyacak bir güç, bir sığınak aramıştır. Bir yerden medet ummaya kendisini mecbur hissetmiştir. Ezelden beri onu titreten, korkutan "Ölüm muamması"nı ve buna karşı içine düştüğü ümitsizlik karanlığından kurtulmak için çare aramış durmuştur.
Bunun içindir ki; tarihte hiçbir kavim ve kabile yoktur ki, bir ma'budu olmasın!..
En ilkel toplulukların bile, tapındıkları "tanrı"ları vardı. Kimi ağaçtan, kimi taştan kendi elleri ile yaptıkları ve şekil verdikleri putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki, kendileri de çok iyi biliyorlardı ki; duymayan anlamayan, iyiliği veya kötülüğü dokunma ihtimali olmayan bu cansız varlıklardan hiçbir hayır gelmezdi. İçgüdülerini tatmin ve tapma ihtiyaçlarını giderebilmek için bu yolu seçmişlerdi.
Bazı insanlar da Güneş'e, Ay'a, yıldızlara, bazı hayvanlara ve ateşe taparak kendilerini avutuyorlardı. Ne gariptir ki, hâlâ bunlara tapanlar mevcuttur ve sayıları da az değildir...
Rabbimiz bizim acizliğimizi bildiği için, bize doğru yolu gösteren Peygamberler ve kitaplar gönderdi. Böylece, bizi sahte ve yalancı ma'butlardan kurtarıp, gerçek ma'buda (kendisine) kavuşturdu. Bundan dolayı ne kadar hamd etsek yine de azdır.
Nimetlerin en büyüğü, iki cihan saadetine vesile olan iman nimetine kavuşmuş bulunuyoruz.
İnsanlar, çağımızda kendisine başka ilâhlar edinmiş, onlara tapmakla ömürlerini heba etmektedirler. Bu yeni ilâhlar; para, makam, mevki; şan, şöhret ve buna benzer şeylerdir.
Bir insan, makamını ilâh kabul eder ve ona taparsa, makamı da onu köle haline getirir. Makam elde etmek veya makamını muhafaza edebilmek için yapamayacağı fedakârlık yoktur, her şeyini feda etmeye ve her türlü zillete katlanmaya hazırdır.
Bu kadar çok değer verdiği dünya saltanatı ele geçse bile birkaç günlüktür. Belli bir müddet sonra ne hayat kalır ne de saltanat... Dünya makamı, parası, şan ve şöhreti kabrin kapısına kadardır. Değer mi onu gaye edinmeye?
İbrahim aleyhisselam gibi "Ben batan şeyleri sevmem" demeli ve kalıcı saltanata talip olmalıyız.
Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, çünkü dünyanın bekâsı yoktur. Gönlünü halka da bağlama halkın da vefâsı yoktur. Gönlünü Rabbine bağla, O'na güven, bir kul için Rabbinden daha hayırlısı yoktur."
.11/09/2014
Şanlı tarihimizi öğrenmek zorundayız
Milletlere tarihlerini unutturmak, onları yok etmeye çalışmak demektir. Millî tecrübelerinden mahrum kalan topluluklar, yarınlarını kurmak için sağlam bir zemin bulamazlar...
Büyük milletlerin, büyümelerinin ana sebeplerinden biri de tarihlerine verdikleri önemdir. Bunun için, herkes gibi biz de tarihimizi güzel bir tarzda öğrenmek zorundayız. Bu arada, elbette Selçuklu ve Osmanlı tecrübelerine bilhassa ağırlık vermeliyiz. Çünkü bunlar, tarihimize şanla şerefle dolu sayfalar açmakla kalmamışlar, günümüzün kültür ve medeniyetine, sosyal, ekonomik ve siyasi hayatına da ışık tutmuşlardır...
Milletlere tarihlerini unutturmak, onları yok etmeye çalışmak demektir. Millî tecrübelerinden mahrum kalan topluluklar, yarınlarını kurmak için sağlam bir zemin bulamazlar ve eriyip yok olmaya mahkûmdurlar.
Tarih okumanın çok faydaları vardır. Birincisi insan yaratılışı itibariyle çok yaşamak ister. Birine dua ederken de diyoruz ki; "çok yaşa, ömrün uzun olsun..." Hayat şartları ne kadar sıkıntılı da geçse, insan yaşamaktan memnundur. Çektiği sıkıntılar, gördüğü lezzetlerin bin katı bile olsa insanoğlu yine de ölümden hoşlanmaz, hep yaşamak ister... Tarih okuyan adam, o zamandan beri yaşadığını zanneder, sanki o hadiselere şahit imiş gibi hisseder kendini ve bundan da büyük zevk alır...
İkincisi; insan, yaşadığı müddetçe birçok hadiselerle karşılaşır, nasıl hareket edeceğini bilemez, kararsızlık içinde bocalar. Bu da insanı sıkıntılara sokar, yanlış karar vermesine sebep olur...
Tarih okursak, yapacağımız işlerin aynısına veya bir benzerine şahit oluruz. Bazıları muvaffak olmuş, başarı elde etmiş, bazıları ise netice alamamıştır. Başaranların nasıl hareket ettiklerini öğreniriz, onlar gibi davranmaya çalışırız.
Üçüncüsü; tarih okumakla dünyaya olan aşırı düşkünlükte de azalma meydana gelir. Bakar ki dünyaya hükmedenler, saltanat sürenler bugün ne haldeler! Hepsi toprak olmuş, böceklere yem olmuş, çürümüş gitmişlerdir...
Dünyanın tamamına hakim olanlardan birisi de İskender-i Zülkarneyn hazretleridir. Bu zat vefat eder, tabuta konur. Hikmet sahibi bir adam tabutunun önünde durur ve der ki:
"Ey büyük adam! Sen eskiden de bize çok güzel nasihatler ederdin, ama en güzel nasihati bugün yapıyorsun! Yani diyorsun ki:
Hâlimden ibret alınız. Düne kadar dünyaya sahip idim, bugün tabuttayım, birkaç saat sonra da toprağın altında olacağım... Ne kadar çok servetiniz artarsa artsın, aynı şeyler sizin de başınıza gelecektir. Mağrur olmayınız, dünyaya bel bağlamayınız. Çünkü kalıcı değildir."
.04/09/2014
Candan bir dost, kardeşten üstündür
Cehenneme atılacak olanlar kıyamet günü şöyle diyecekler: "Bize bir şefâat eden yok mu? Candan bir dostumuz yok mu bizi bu sıkıntıdan, bu acıdan kurtarsın!.."
Bizler insan olarak toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz... Arkadaşımızı seçerken de dikkat edeceğimiz bazı hususlar vardır. Bu hususlar göz önünde bulundurulmaz ve önem verilmezse çok sıkıntılara sebep olur.
Birinci husus, akıllı olmasıdır. Akıllı olmazsa bize fayda vereceğine zarar verir. Yani kaş yapacağı yerde göz çıkarır.
İkinci husus, dindar olmasıdır. Dinini yaşamayan insan en büyük kötülüğü kendine yapar, kendisini cehenneme hazırlar. Kendisine faydası olmayan, bilakis zararı olan birinin başkasına ne faydası olabilir?
Dindar olan arkadaşın şefâati, insanı yanmaktan kurtarır. Cehenneme atılacaklar kıyamet günü diyecekler ki: "Bize bir şefâat eden yok mu? Candan bir dostumuz yok mu bizi bu sıkıntıdan, bu acıdan kurtarsın!"
Müfessirler, bu âyet-i kerimeyi tefsir ederken dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar: Candan dost, kardeşten daha üstündür. Onlar, "Bir kardeşimiz gelse de bizi kurtarsa" demiyorlar. "Candan bir dost" arıyorlar ve bunun için feryad ediyorlar.
Üçüncü husus, güzel ahlak sahibi olmasıdır. Böyle bir arkadaş dünyanın en kıymetli varlığıdır. Ondan çok güzel şeyler öğrenilir. Fudayl bin İyad rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Huyu güzel fasık birinin arkadaşlığını, huyu kötü salih birinin arkadaşlığına tercih ederim..."
Dünyayı çok seven, haris insanların arkadaşlığından sakınmalıyız, insanı menfaati için her zaman satabilir.
Hayırlı arkadaş evlattan da, kardeşten de daha iyidir.
Hasan-ı Basri hazretlerinin ziyaretçileri ve dostları çoktu. Büyük âlim olduğu için insanlar, kendisine akın ediyor ve faydalanıyorlardı... Yaşı ilerleyince, bazı hastalıklar da zuhur etti. Artık misafirleri ile sohbette zorlanıyordu. Bunu gören çocukları, babaları yorulmasın diye önemli olmayan misafirleri kabul etmiyorlardı. "Babamız hasta, müsait değil, sonra gelirsiniz" diye geri çeviriyorlardı. Hasan-ı Basri hazretleri bunu fark etti ve çocuklarına şöyle dedi: "Benim misafirlerimi neden almıyorsunuz! Ben onları sizden daha çok seviyorum. Ben ölünce siz mirasımı taksim edeceksiniz, onlar ise azaptan kurtulmam için bana dua edecekler."
İyi insanlarla arkadaşlık etmek ne kadar kıymetli ise, kötü arkadaş da o kadar tehlikelidir. Çünkü kötü arkadaş insanın hem dünyasını, hem de ahiretini harap eder...
İlgilenilmeyen çocuğu sokak yetiştirir!..
Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuyla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir.
Anne-baba olarak, millet olarak evlatlarımıza sahip çıkmazsak emanete hıyanet etmiş oluruz. Bunun cezasını dünyada da, ahirette de çekeriz... Çocuklara iman, Kur'an-ı kerim ve Allahü tealanın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Topluma faydalı birer evlat olurlar. Bu saadette anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, anne-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenalığın, her kötülüğün vebali, günahı annesine ve babasına da verilir.
Tahrim suresinin altıncı âyet-i kerimesinde mealen;
"Kendinizi, aile efradınızı ve emrinizde olanları ateşten koruyunuz!" buyurulmaktadır.
Bir babanın, evladını cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünya sıkıntılarından korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, imanı, farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla mümkündür.
Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır.
Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı vardır: Nefis, şeytan ve kötü arkadaş... Bunların içinde en büyük olanı şüphesiz ki kötü arkadaştır. En tehlikeli olanı da budur. Bundan dolayı ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hâl ve hareketleri nasıldır... Bunlar ihmale gelmez.
Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Önceden çocuk evde de terbiye görürdü, sokakta da. Şimdi evde gördüğü terbiyeyi de sokakta kaybediyor.
Namazında abdestinde dine uygun hareket etmek her akıl ve baliğ çocuk için şarttır... Bazı anne-babalar çocuklarına kıyamıyor. Mesela, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu onlara yapılacak en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eliyle ateşe, cehenneme atmaktır.
"Ağaç yaş iken eğilir" atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur.
Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuna zaman ayırması; onunla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir.
Yapılan araştırmaların neticesinde ilgi gören çocuklar, büyüdüklerinde çok değerli insan olmuş, kendilerine ve memleketlerine büyük hizmetler yapmışlardır... Çocuğunu seven insan elbette onunla ilgilenecektir...
.21/08/2014
"Güzel sükûtunla iftihar et!.."
Lokman Hakîm hazretleri, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur: "Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et!"
Dilin cirmi küçük ama cürmü büyüktür, demişler atalarımız. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur... Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz.
Akıllı adam, düşünür sonra konuşur. Ahmak ise, konuşur sonra düşünür. Konuştuktan sonra iş işten geçmiştir, ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık fayda vermez artık.
Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Çok konuşmak ahmakların alâmetidir. Ahmakların birçok alâmeti vardır: Bir, çok konuşur, iki, sür'atle cevap verir, daha karşıdaki sorusunu bitirmeden o cevaplandırmaya başlar. Üç, çabuk güvenir karşısındakine. Sormadan soruşturmadan bir iki güzel sözüne aldanır ve ona güvenir.
Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz...
Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur.
Lokman Hakîm, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur:
-Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et!
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.)
Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız... Yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz...
Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?"
Bugünkü yazımızı Resûlullah efendimizin şu hadîs-i şerifiyle bitirelim: "Susan kurtuldu."
.14/08/2014
Dünya hayatı bir rüya gibidir...
Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar.
Ölüm, yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir.
Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır...
İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir.
Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır...
Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir.
İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir.
İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır.
Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz.
Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar?
Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız.
Dünya hayatı, ahiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun...
Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur...
Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Ahiretini ebedî saâdete çevirir.
Altın levhadaki yedi nasihat...
Hazreti Musa ile Hazreti Hızır, bir şehirde, yıkılmak üzere olan bir duvar görürler. Hızır aleyhisselam eliyle duvarı düzeltir! Musa aleyhisselam bunun sebebini merak eder!
Kur'ân-ı kerîmin Kehf suresinde, Musa aleyhisselam ile Hızır aleyhisselâmın beraber yaptıkları ve ibretlerle dolu seyahatleri anlatılır. "Ruh-ul-beyân" tefsirinde bu âyet-i kerime şöyle tefsir edilmiştir: Hazreti Musa ile Hazreti Hızır, bir şehre gelirler. Yıkılmak üzere olan bir duvarla karşılaşırlar. Hızır aleyhisselam eliyle duvarı düzeltir. Sebebini ise bilâhare şöyle izah buyurur: "Bu duvar iki yetim çocuğa aittir. Altında da bir hazine mevcuttur. Düzeltmeseydik yıkılacaktı, altındaki hazine de başkaları tarafından alınacaktı. Bu yetim çocukların babası salih bir insandı. Rabbimiz, babalarının salih biri olması sebebiyle onlara acıdı ve bu duvarı düzeltmemi emretti."
Adı geçen tefsirde o hazinenin altın bir levha olduğu yazılıdır. Levhada Besmeleden sonra şu yedi nasihat vardır:
1- "Kadere, her şeyin takdiri ilâhi ile olduğuna iman eden bir adam nasıl üzülür?" Hazreti Ali buyuruyor ki: Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevâp kazanırsın. Sabretmez isen yine kalemin yazdığı olur, günâhkâr olursun.
2- "Rızıkların taksim edildiğine inanan nasıl rızkından endişe edebilir?" Karada, denizde ve havada yaşayan bütün canlıların rızkını gönderen Rabbimiz bizim rızkımızı da gönderir.
3- "Öleceğine inanan insan nasıl olur da şu kısacık, rüyâ gibi olan bu dünya hayatına gönül verir." Hasan-ı Basri hazretleri kahkaha ile gülen bir genç adama rastlar. Ona der ki: "İmanla gideceğinden emin misin?.. Kabirde Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap verebilecek misin?.. Kıyamet günü terazinin hayır kefesinin ağır basacağını biliyor musun?.." Genç adam her sualine "hayır" diye cevap verince, "O halde bu kahkahaların manası ne?" der. O genci artık kahkaha ile gülerken gören olmamıştır...
4- "Bütün amellerinden hesaba çekileceğini bildiği halde nasıl olur da bugüne hazırlık yapmaz?"
5- "Cehennemin yakıtının insanlar ve taşlar olduğunu bildiği halde nasıl günah işlemekten sakınmaz?"
Yanmak çok zordur. Dünyadaki ateş bile bize ne kadar acı veriyor. İnsan kendisini cehenneme attıracak işlerden nasıl sakınmaz?
6- "Cennetin sonsuz saâdet yeri olduğunu bildiği halde insanlar nasıl ona kavuşmaya, bu nimetleri elde etmeye gayret etmezler?"
Hangi işleri yaparsak cennetlik, hangilerini yaparsak cehennemlik olacağımızı çok iyi biliyoruz. Yol ayırımındayız. Birini tercih etmek zorundayız, birini seçeceğiz.
7- "Âdem babamızdan beri bize düşman olan şeytanı nasıl olur da insanlar dost edinir ve onun dediklerini yapmaya çalışırlar?"
Ölümü hatırlayan, ona hazırlanır!..
Ölümden kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe ondan uzaklaşır. Ölüm hariç ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün anlayacağız...
Rahmet, mağrifet ve cehennemden kurtuluşa vesile olan mübarek ay bitti. Çok şükür Ramazan Bayramını da idrak ettik... Ne kadar da çabuk geçti. Sayılı günler böyledir. Sanki bir ay değildi de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor... Her geçen gün bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu dünyaya geldiği günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe ondan uzaklaşır. Ölüm hariç ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız...
Ölümü hatırlayan, ona hazırlanır. Kabre girmeden kabrini genişletir, nurlandırır. Ölümü hatırlayan, zengin ise mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz. Gücü yettiği kadar herkese iyilik yapar. Fakir ise çok üzülmez...
Ölümü hatırlayan, tövbesini geciktirmez. Ölümün genç, ihtiyar ayırımı yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir.
Ölümü hatırlayan ibadetlerini zevkle yapar. Onunla kabre girecek olan yalnız onun amelidir. Güzel bir hayat yaşamış ise güzel yüzlü bir insan suretinde yanına gelir, kendini tanıtır. Kıyamete kadar seni yalnız bırakmam diye sahibini yalnızlıktan kurtarır. Kötü bir hayat yaşayan adamın ise ameli korkunç bir canavar şeklinde gelir, kıyamete kadar ona sıkıntı ve azap çektirir.,
Ölümü hatırlayan, merhametli olur. Bütün canlılara acır, onlara yardım eder. Bir gün Hazreti Aişe validemize (raddıyallahü anha) bir hanım gelir. Kalbinin katılığından şikayet eder ve çaresini sorar. O da "Bunun çaresi ölümü çok hatırlamaktır" buyurur. Bir zaman sonra aynı hanım gelir teşekkür eder, arzusuna kavuştuğunu arz eder.
Ölümü hatırlayan, kanaât sahibi olur. Fakirlikten kurtulur. Kanaât sahibi olmayanın gözü doymaz. Daima muhtaçtır, gözünü toprak doyurur ancak;
"Altından ağacın olsa gümüşten yaprak/Akıbet gözünü doyurur bir avuç toprak" demişler.
Tasavvufun esas gayesi de, nefse galip gelerek dünya sevgisini kalbden çıkarmaktır. Dünya sevgisi bütün kötülüklerin kaynağıdır, manevi hastalıkların başıdır. Hased, kibir, riya hep bundan meydana gelir...
Osmanlı döneminde kabristanların şehir içlerinde, yol kenarlarında, cami avlularında yapılması, ölümü düşünmeyi kolaylaştırmak içindir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "En akıllı insan ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır."
Ne kadar da çabuk geçti!..
Önümüzdeki Pazartesi günü Ramazan Bayramına kavuşacağız inşallah... Ne kadar da çabuk geçti. Bir daha bu feyizli aya kavuşur muyuz, kavuşamaz mıyız, belli değil...
Sevinçliyiz; dün "bin aydan daha hayırlı", uzunca bir ömre bedel olan Kadir Gecesini idrak etme nimetine kavuşanlardan olduk. Bunun için Rabbimize ne kadar hamd etsek azdır... Üzgünüz, maddi ve manevi, nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden "Onbir ayın sultanı" mübarek aydan ayrılmak üzereyiz...
Önümüzdeki Pazartesi günü de Ramazan Bayramına kavuşacağız inşallah... Ne kadar da çabuk geçti. Sanki bir kuş gibi uçtu gitti. Bir daha bu feyizli aya kavuşur muyuz, kavuşamaz mıyız, belli değil...
Bayram, bir ay boyunca kulluk şuuru içinde ibadetlerini yapan, imanlı gönüllerin hasat günüdür, çok mübarek bir gündür. Bu günlerde bize düşen birçok vazife var; büyüklerimizi, akrabayı ve dostlarımızı ziyaret etmek, bayramlarını tebrik etmek, dualarını almak gibi... Onları hatırlar ve sevindirirsek, Rabbimiz de bizi sevindirir.
Bayramlaşmalar, yalnız yaşayanlarla olmamalı, kabir ziyaretlerini de yapmalıyız, onlara okumalıyız. Bizim gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok onların duaya ve okumaya ihtiyaçları vardır.
Hatim-i Esam (rahimehullah) buyuruyor ki:
Kabir ziyareti yapan onlara okumasa, kabirdekilere hakaret etmiş olur. Onların halinden ibret almasa, kendisine hakaret etmiş olur!
Bayramın sevincinden fakirleri mahrum etmemeliyiz, onlara yardım etmeliyiz. Hele, yetim çocuklar varsa onlara daha çok ilgi göstermeliyiz. Rabbimiz dileseydi, o çocukları değil, bizim çocuklarımızı yetim bırakabilirdi...
Bildiğimiz, bayramlarda arkadaşları gibi gülemeyen, oynayamayan fakir ve yetim çocuklar varsa onlara sahip çıkalım. Hiç olmazsa bayramlarda onlara yetim ve fakir olduklarını unutturalım.
Büyük cihat olarak tarif edilen nefis ile olan muharebeyi kazanan biri olarak bayram yapmak hakkımızdır. Yememizi içmemizi, nefsimizin arzu ettiği diğer şeyleri, bizleri yaratan Rabbimizin emri olduğu için bir ay boyunca terk etmemiz bize dünyada bayram yaptırdığı gibi, ahirette de bayram yapmamıza vesile olur inşaallah.
Bu vesile ile Ramazan-ı şerif Bayramının şimdiden; cümlemize, bütün Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlar getirmesini ve daha nice bayramlara kavuşmamızı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ediyorum...
Dualarımızın kabul olması için...
Onbir ayın sultanı olan bu mübarek ayda, hele son on gününde yapılan dualar çok kıymetlidir... Ancak dualarımızın kabul olması için bazı şartlar vardır...
Helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez...
Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür... Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir ve der ki:
-Bizim aile çok kalabalık, gelirimiz de azdır, sıkıntılı bir hayat yaşıyoruz. Bazen evden un istiyorlar, yağ istiyorlar, bende de hiç para olmuyor, çok üzülüyorum, dua buyurun da Rabbimiz bize biraz daha fazla imkân versin. Ona şöyle cevap verir:
-Senden bu gıda maddeleri istendiğinde sende de para yoksa, kalbin kırılır. O zaman senin duan, bizim duamızdan daha kıymetlidir öyle hallerde sen hem kendine dua et, hem de bize...
Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, babalarından, (yaptıklarından dolayı) af olunmaları için dua istediler. O da, "size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler...
Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır...
Dua ederken, yalvararak dua etmeli, muhtaç ve aciz olduğumuzu düşünmeliyiz. Bir kul, kendini ne kadar küçük görür, mütevazı olursa, Cenab-ı Hakk'ın indinde o kadar yükselir...
Huzurlu, sıhhatli zamanlarda dua edersek, sıkıntılı ve hasta olduğumuz vakitlerdeki dualarımızın kabulüne vesile olur. Nimete kavuştuğumuzda dua etmezsek, nimetlerin elden çıktığından sonraki dualar kıymetli olmaz...
Duaya başlamadan önce tövbe etmeliyiz. Bilerek veya bilmeyerek yüzlerce günâh işliyoruz. Tövbenin şartları yerine gelirse, kul hiç günâh işlememiş gibi olur...
Duaya Rabbimize hamd ederek ve Salevat-ı şerife ile başlamalı, bitiminde de yine Salevat-ı şerife okumalıyız. Salevât, kabul edilmiş duadır. Rabbimiz, melekleri ile beraber sevgili Peygamberimize salevat getiriyorlar...
Bir duanın baş tarafı kabul edilir, sonu da kabul görmüşse, ortadakilerin de onun hatırına kabul edilmesi umulur.
Ne dua edersek edelim, daima "hayırlı ise olsun" demeliyiz. Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu biz bilemeyiz, ama Rabbimiz bilir...
.10/07/2014
Oruç bizlere şükretmeyi öğretir
Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuz ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başlıyoruz.
Nimetler içinde yüzüyoruz... Peki, kavuştuğumuz bunca nimete şükredebiliyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; "Şükreden kullarım azdır" buyuruyor.
Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuz ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başlıyoruz.
Hava, büyük nimet. O olmazsa, hayatta kalmamız mümkün olmaz. Yeryüzünden hava çekilse çok değil, on dakika sonra hepimiz ölürüz. Havayı yaratan, her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine de azdır.
Oksijenin ne kadar büyük nimet olduğunu, havasız kaldığımızda anlarız. Birisi boğazımızı sıkarsa veya sauna gibi havasız yerde uzun kalırsak o zaman havanın kıymetini anlarız.
Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder.
Bir fakir hocasına dert yanar; çok fakir olduğunu, hiçbir şeyinin olmadığını söyler. O da, ona sorar; sana deseler ki, gözlerinin karşılığı sana on bin dirhem verseler razı mısın? Hayır diye cevap verir. Sağır olursan on bin, ona da hayır der. Dilsiz olsan, konuşamasan on bin dirhem ona da hayır, ellerin ve ayakların felç olursa on bin. Ona da razı olmaz. Aklını kaçırsan bir on bin daha verseler ister misin sorusuna da şöyle cevap verir. Aklımı kaybettikten sonra parayı ne yapacağım.
Bunun üzerine hocası der ki; Allah'tan korkmuyor musun? Üzerindeki nimetlerin birkaç tanesi bile, elli bin dirhem kıymetinden fazladır, nasıl fakirlikten şikâyet edebilirsin?
Hürriyetin değerini hapistekiler anlar. Hayatın kıymetini mevtâlar bilir. Hiçbir mevta yoktur ki, hayata bir gün dahi olsa dönmeyi istemesin. Salih âmel işleyenler, daha çok sevap kazansınlar, dereceleri daha çok yükselsin diye. Azap içinde olanlar ise, tövbe etmek için dönmeyi çok arzu ederler ama bu imkân hiç kimseye verilmemiştir ve verilmez de.
Su olmazsa yaşayamayız. Hayatımız onunla devam ediyor. Suyun ne kadar büyük nimet olduğunu susadığımız zaman anlarız. Susamak da, oruçla, hele uzun ve sıcak günlerde tutulan oruçla meydana gelir.
Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler. Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir.
.03/07/2014
Oruç bize sabretmeyi öğretir...
İnsanoğlu melekle hayvan arasındadır. Aklı var, melekler gibi, nefsi var hayvanlar gibidir. Aklını üstün tutarsa melekleşmeye doğru yükselir, hatta onları da geçer...
Sabretmek, kurtuluşa, başarıya sebep olan güzel huydur. Sabır, Peygamberlerin hasletlerindendir... Sabretmek sadece insanlara mahsustur. Melekler sabretmezler, çünkü onlar yemez, içmez ve hasta olmazlar. Hayvanlarda da sabır söz konusu değildir. Çünkü onlarda akıl yok, sorumlu da değiller.
Sabretmeyi emir ve teşvik eden 70'ten fazla ayet-i kerime var, en büyüğü; rabbimiz sabredenlerle beraberdir, müjdesidir.
İnsanoğlu bu iki varlık arasındadır. Aklı var, melekler gibi, nefsi var hayvanlar gibi. Aklını üstün tutarsa melekleşmeye doğru yükselir, hatta onları da geçer. Çünkü melekler ister istemez iyidirler, ama insanlar nefsi ile mücadele sonunda yükselebilmiştir. Nefsi galip gelirse bu defa hayvanlaşmaya doğru alçalır, onlardan da daha aşağı iner. Çünkü hayvanlar sorumlu değillerdir.
Rabbine itaat etmeyen, haramlardan sakınmayanlar kıyamet günü, cehenneme sevk edildikleri zaman diyecekler ki: Keşke biz dünyaya insan olarak gelmeseydik; yılan olarak, akrep olarak gelseydik de bu şiddetli azaba uğramasaydık. Yanmak çok zor şeydir, yanmayan bilmez...
Sabır üç türlüdür: Bir, ibadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabır. Namaz kılarken, oruç tutarken bazı sıkıntılarla karşılaşabiliriz. Bunlara sabredeceğiz. İki, günah işlememek için sabretmek. Günah işlememek için sabretmek ateşte yanmaya sabretmekten daha kolaydır. Üç, hastalıklara, musibetlere, belalara karşı sabırdır.
Hastalık, bela istenmez, gelirse kurtulmaya çalışmak lazım, tadavi olmak lazım, fakat bütün bunlar netice vermezse, sabretmekten başka çaremiz kalmaz. Bu üç sabrın da mükafatı ölçüsüzdür.
Oruç tutmakla imtihan kazanmış oluruz. Malum, dünyaya biz bunun için geldik, hepimiz imtihan salonundayız. Rabbini tanıyan, emirlerine değer veren, haramlardan sakınanlarla, kendisini yaratan ve yaşatan zatı tanımayan, emir ve yasaklarına kulak asmayanların birbirlerinden ayrılmaları gerek. Her kişi yaptıklarının karşılığını görecektir, iyiler ebedi saadete, kötüler de layık oldukları azaba kavuşacaklardır.
Her şey apaçık bildirilmiştir. Hadis-i şerifte buyurulur: (Sizi cennete yaklaştıracak, cehennemden uzaklaştıracak ne varsa hepsini bildirdim. Sizi cehenneme yaklaştıracak, cennetten uzaklaştıracak şeylerden de uzak durmanızı hatırlattım ve sizleri ikaz ettim. Tercihi siz kendiniz yapınız.)
.19/06/2014
Bu dünya, ebedi saadet yeri değildir!
Dünyanın, kendisi fani olduğu için saadeti de fanidir. Yaşadığımız dünya, ebedi saadet yeri olamaz. Buradan ayrılacağız, başka bir âleme gideceğiz...
Bir hadis-i kudside Rabbimizin bizi annemizden daha çok sevdiği bildirilmektedir. Süfyan-ı Sevri "rahimehullah" genç bir hastayı ziyarete gider. Artık son demlerini yaşamaktadır. Annesi ve babası baş ucunda ağlıyorlar. Süfyan hazretleri onlara der ki: "Hiç ağlamayın. Oğlunuz öyle birinin huzuruna gidiyor ki, ona ikinizden daha çok şefkatlidir..."
Rabbimizin, bizi çok sevdiğinin sayılamayacak kadar alametleri vardır.
1- Bizi yarattı... Yaratmayabilirdi. Yaratmasaydı hiç kimse bizim niçin yaratılmadığımızın hesabını soramazdı.
2- İnsan olarak yarattı. Dileseydi hayvan olarak, böcek olarak, akrep ve yılan olarak da yaratabilirdi... İnsan, yaratılmışların en kıymetlisidir. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bize hizmet ediyorlar.
Ağaçlar, bizim için çiçek açıyor, meyve veriyor, çamurlu su içtikleri halde bize bu kadar tatlı ve güzel meyveler hediye ediyorlar. Hayvanlar, bizim için otluyor, et ve süt meydana geliyor bize ikram ediyorlar. Zehirli bir böcekten bizlere bal gibi tatlı ve şifalı bir gıdayı yediriyor...
3- Yaptığımız ibadetlerin karşılığını bize verilen nimetlerle, peşin olarak almış bulunmaktayız. Buna rağmen sevaplarımızı en az bire on ve daha fazla veriyor... Rabbimiz bizi sevmeseydi, hayırlı işlere samimi bir şekilde niyet edersek onu yapmış olmak gibi kabul buyurmazdı. Günahlarımız, ne kadar çok olursa olsun, pişman olur Rabbimizden af dilersek tevbenin şartlarını yerine getirirsek, hiç günah işlememiş gibi oluruz.
Dünya nimetleri ne kadar çok olursa olsun fanidir, kısadır, geçicidir. İnsanoğlu bu nimetlere doyamadan ayrılıyor. Dünya nimetlerinde sade lezzet de yoktur. Hem dişim olsun, hem ağrımasın deseniz olmaz. Bunun için bizi çok seven Rabbimiz, dünya nimetlerini ve saadetini bize az görüyor. Ebedi saadete kavuşmamızı istiyor. Sonsuz saadete kavuşabilmemiz için bizlere davetiye çıkarıyor. Peygamberleri vasıtası ile bu nimeti nasıl elde edebileceğimizi bildiriyor ve yollarını gösteriyor.
Dünyanın, kendisi fani olduğu için saadeti de fanidir. Yaşadığımız dünya, ebedi saadet yeri olamaz. Buradan ayrılacağız, başka bir âleme gideceğiz. İbni Abdi Rabbih bir gün Mekhul-i Dimişki'ye sorar: "Cennete girmeyi seviyor musun?" O da "Elbette, kim sevmez ki?" diye cevap verir.
Bunun üzerine ona der ki: "Öyleyse ölümü de seveceksin! Çünkü insan ölmeden cennete giremez. Cennetin yolu oradan geçer..."
.12/06/2014
Bu geceyi iyi değerlendirelim
Bu gece Berât Kandili!..
Bu gece, bir sene içinde olacak işlerin, rızıkların, ecellerin, hastalıkların, zelzele ve buna benzer meydana gelecek şeylerin, listesi meleklere teslim edilir...
Bu gece Berât Kandilini idrak edeceğiz inşallah. Bu gece, bir sene içinde olacak işlerin, rızıkların, ecellerin, hastalıkların, zelzele ve buna benzer meydana gelecek şeylerin, listesi yetkili meleklere teslim edilir, onlar da günü gününe emir olunanları yerine getirirler.
Kur'an-ı kerim de bu gece, Levh-i mahfuzdan bir bütün olarak dünya semasına indirilmiştir...
Berât Gecesine peygamberimiz çok değer verir ve ibadet ederlerdi.
Hazreti Aişe validemiz anlatıyor:
"Bir gece peygamberimiz yatağından kalktı, abdest aldı, namaza durdu. Uzunca bir namaz kıldı secdede o kadar çok kaldı ki, ben vefat etmiş olabileceğini düşündüm! Elimi mübarek ayağına dokundurdum, hareket ettiklerini görünce sevindim. Namaz bitince sordum: 'Ne kadar çok secdede kaldınız? Hayatınızdan endişe etmeye başlamıştım. Hayırdır, hiç sizi böyle görmemiştim' dedim. Buyurdu ki: Ya Aişe! Bu gecenin hangi gece olduğunu biliyor musun? Bu gece şaban ayının 15. gecesi olan Berât Kandili gecesidir. Bu gece, ameller Yüce Rabbimize arz olunur. Gelecek sene içinde kimin rızkının ne kadar olduğunu açıklayan liste Mikail aleyhisselama verilir. Öleceklerin listesi Azrail aleyhisselama teslim edilir..."
Bu geceye sağ olarak kavuştuysak, geçen senedeki listede adımız yoktu demektir. Ancak, her an ölüme hazır olmalıyız. Fırsat elimizde iken, böyle manevi ticareti kaçırmayalım. Nitekim, geçen kandilde beraber olduklarımızdan bazıları şu an aramızda değiller.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Berât Kandili gecesini ihya ediniz, bir sonraki günü de oruçlu geçiriniz."
Bu gece güneş battıktan sonra Rabbimiz rahmeti ile dünya semasına nüzul eder ve buyurur ki: "Mağfiret isteyen yok mu? Onu affedeyim, rızık isteyen yok mu? Onu rızıklandırayım. Hasta olan veya bir belaya uğrayan yok mu? Ona şifa ve afiyet vereyim. Şunu isteyen yok mu?.. Bunu isteyen yok mu?.. Kullarımın dilediklerini vereyim..." Bu ilahi nida fecre kadar devam eder. Ona açılan eller (hele böyle gecelerde) boş dönmez. Çok tövbe edelim, dua edelim... Dargınlar barışmalı, büyüklerimizin ve sevdiklerimizin kandillerini tebrik etmeliyiz ve dualarını almalıyız.
Bu vesileyle mübarek Berât Kandilinizi tebrik eder, hepimize ve İslam âlemine hayırlara vesile olmasını cenâb-ı Hak'tan dilerim...
.05/06/2014
Musa aleyhisselamın cennetteki komşusu
Musa aleyhisselâm bir gün; "Ya Rabbi, cennette benim komşum kim olacak, bana bildir de gidip onunla görüşeyim" diye dua eder...
İnsana dinini, imanını ilk öğreten annesi ve babasıdır. Onların rızası ise cennete açılan iki kapı gibidir. Peygamber efendimiz aleyhisselâm; "Cennet anne ve babanın ayağı altındadır" buyuruyor.
Büyüklerden birinin annesi vefât eder, bunun üzerine çok ağlar. Ona derler ki:
"Ömrü bu kadardı, hepimiz öleceğiz. Dünyadaki rızkı bitmişti. Niçin bu kadar çok ağlıyorsun?" Cevap olarak şöyle der:
"Ben de biliyorum Rabbimiz her canlıya belli bir ömür vermiştir. Nefeslerimiz sayılıdır. Ecel geldiğinde onu hiçbir güç, ne bir dakika erteleyebilir, ne de öne alabilir. Benim ağlamamın sebebi şudur: Benim için cennete açılan iki kapı vardı, bir tanesi kapandı. Artık anneme hizmet edemeyeceğim..."
Hayatta iken anne ve babamızın kıymetini bilmeliyiz.
Musa aleyhisselâm bir gün;
"Ya Rabbi, cennette benim komşum kim olacak, bana bildir de gidip onunla görüşeyim" dedi. Ona şöyle vahyedildi:
"Falan beldeye git! Çarşının başındaki kasap dükkânının sahibi senin komşundur."
Musa aleyhisselâm adamı bulur. Kasap, Musa aleyhisselâmı tanımıyordu. Onu dükkânında oturttu, işi bitince evine götürdü, ona ikrâmda bulundu...
Musa aleyhisselâm, dikkatle ev sahibini takip ediyordu. Pişirilen yemeğin bir kısmını misafirin önüne koydu. Geriye kalan kısmını da zembilde asılı olan yaşlı bir kadına yedirdi. Döndüğünde misafirin yemediğini görünce sordu; niçin yemediniz?
O da, "Sen bana zembildeki sırrı söylemedikçe, bir lokma bile almam!" diye cevap verdi.
Ev sahibi, "Madem çok merak ediyorsun anlatayım" dedi. "Zembildeki yaşlı kadın benim annemdir. İyice takatten düştü. Evde ona bakacak başka kimsem de yoktur. İşe gittiğimde herhangi bir hayvanın kendisine zarar vermemesi için onu zembile koyuyorum. Her gün gelip, iki öğün yemek yediriyorum. Diğer hizmetlerini de görüyorum.
Musa aleyhisselâm meseleyi anlamıştı, yalnız merâk ettiği bir şey vardı; o da, yemek yerken yaşlı kadının dudakları kıpırdıyordu. Oğluna sordu; "Annen ne diyordu, sen de neye amin diyordun?"
"Annem, her hizmet edişimde, 'Allah seni Cennette Musâ aleyhisselâmla komşu eylesin' diye dua eder. Ben hiç ihtimâl vermediğim halde, bu güzel duaya amin derim. Ben kim oluyorum ki, o büyük peygambere komşu olayım!..
O zamana kadar kim olduğunu saklayan misafir kendini tanıttı:
"Ben Musa'yım. Beni Allahü teâla gönderdi. Bana cennette komşu olacağının müjdesini vermek için geldim. Sana müjdeler olsun..."
.29/05/2014
Dindar olmak gerici olmak değildir!..
Şimdi bir hanımefendiye deseniz ki: "Eskiden çamaşırlar elde yıkanırdı, sen de eskiden olduğu gibi çamaşırları elinle yıka, onlar gibi ol!" İkna edebilir misiniz?
İnsanoğlu, her geçen gün ilerleme kaydetmekte, yeni buluşlar ve keşifler elde etmekte ve daha ileri seviyelere ulaşabilmektedir. Bu ise ona ihsan edilen akıl sayesindedir. Aklı olmayan hayvanların yaşayışlarında hiçbir değişiklik söz konusu olamaz... İlk yaratılan karınca, toprak altında yuva yapardı, topladığı gıdaları oraya biriktirirdi, kendisinden büyük yükler taşırdı. Bugünkü karınca da aynı şeyi yapıyor... İlk yaratılan arı, nasıl ki önce altıgen şeklinde peteğini yapıyordu ve daha sonra içini çiçeklerden topladığı gıdaları bala çevirip dolduruyordu ise, bugünkü arı da aynısını yapmaktadır... Fakat bizim hayatımız çok farklı. Yüz sene önce ölen bir insan, bugün dirilse, dünyamızda olup bitenlere bir baksa, ne kadar şaşıracak, âdeta gözlerine inanamayacak.
Yaptığı bir aletle, bulutların üstünde seyretme imkânı, dünyanın öbür ucundaki ile görüşüp konuşabilme nimeti, daha neler neler... Gün yoktur ki, insanlar ilim ve teknik bakımından yeniliklerle tanışmasın. Artık eskiye dönüş mümkün değildir.
Meselâ, asrımızda yaşayan bir hanımefendiye deseniz ki: "Eskiden çamaşırlar elde yıkanırdı, sen gene eskiden olduğu gibi çamaşırları elinle yıka, onlar gibi ol!" İkna edebilir misiniz?
Netice olarak; kimse gerici olmaz, olamaz ve olmak da istemez. Bazıları bundan niçin endişe ediyorlar?..
Tarih şahittir ki, Müslümanlar, dinlerine ne kadar değer vermişlerse, dünya işlerinde o kadar başarılı olmuş, ilerleme kaydetmişlerdir.
Bir aşiretten cihan imparatorluğu çıkaran, altı asır üç kıt'aya hakim olan Osmanlı devletinin kurucusu Sultan Osman'ın oğluna yazdığı vasiyeti meşhurdur. Bir bölümü şöyledir:
"Ey oğlum! Allah için cihad et. Padişahlığın aslı ve esası İslamiyet'tir. Bizim mesleğimiz Allah yoludur. Maksadımız onun dinini yaymaktır. Yoksa kuru bir cihangirlik davası değildir..."
Fatih Sultan Mehmed Han, diğer Osmanlı padişahları gibi çok dindardı, gerici değildi. Çağ kapatıp yeni çağ açmıştı. Beşer tarihinde benzeri olmayan karadan gemileri yürütmeyi planlamış ve başarıyla tatbik ettirmişti. Zamanının en güçlü toplarını imâl ettirip, Bizans surlarını delik deşik etmiş ve böyle bir 29 Mayıs günü İstanbul'u fethetmiştir...
Evet, bir gün gelecek ve herkes çok iyi anlayacak ki, dindar olmak gerici olmak değildir...
.22/05/2014
Mi'rac Kandili yaklaşırken...
Önümüzdeki 25 Mayıs Pazar'ı 26 Mayıs Pazartesiye bağlayan gece mübarek Mi'rac Kandilidir. Resulullahın göklere çıkarıldığı, bilinmeyen yerlere götürüldüğü gecedir...
İçinde bulunmakla şereflendiğimiz receb ayının 27. gecesi [önümüzdeki 25 Mayıs Pazar'ı 26 Mayıs Pazartesi'ye bağlayan gece] mübarek Mi'râc Kandilidir...
Mi'rac, Resul-i Ekrem aleyhisselamın Mescid-i Haram'dan Mescid-i Aksa'ya kadar götürülüp oradan semaya çıkması olayına denir.
Mescid-i Haram'dan Mescid-i Aksa'ya kadar gitmesine "İsra" denir. Mescid-i Aksa'dan semaya çıkmasına da "Mi'rac" adı verilir...
Mi'rac'ın pek çok hikmeti vardır...
* Üzücü Taif seferinden sonra yaratılmışların en şereflisinin mübarek kalbi çok incinmişti. Bunun için Rabbimiz, ona hiçbir Peygambere nasip olmayan, hiçbir melâikenin kavuşamadığı nimetleri ihsan ederek taltif buyurdu. Böylece, bu nurlu zatın kıymeti herkese gösterilmiş oldu...
* Rabbimiz dileseydi, Musa aleyhisselama Tur-i Sina'da tecelli ettiği gibi, Peygamberimize de Nur Dağında veya başka bir mukaddes mekanda tecelli edebilirdi. Onun üstünlüğünü, bütün Peygamberlere, meleklerine göstermek için Mi'rac hadisesi vukû buldu...
* Mescid-i Aksa'da toplanan Peygamberlerin ruhaniyetlerine imam olmakla hepsinden üstün olduğu anlaşıldı...
* Mi'rac gecesi cennet ve cehennem gösterildi. Çok sevdiği ümmetinin kavuşacakları cenneti görünce çok memnun oldular...
Bütün ibadetler vahiy ile, yeryüzünde farz kılındı, namaz ise Mi'rac gecesi farz olundu. Mü'minin mi'racı da namazdır.
Bu fazilete kavuşan zat insandır. Dolayısı ile Mi'rac, bütün insanlara şeref bahşeder. Ne kadar iftihar etsek azdır...
***
Mi'rac vaki olduktan sonra Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam ilk olarak amcası Ebû Tâlib'in kızı Ümmü-Hani'ye anlattılar. O da tebrik etti ve dedi ki: "Kureyş kâfirleri sizi çok üzüyorlar, alay ediyorlar, mümkünse şimdilik bunu anlatmayın, ileride Müslümanların sayısı artar, o zaman anlatırsınız!"
Buna şöyle cevap verdiler: "Bunu saklayamam, anlatmam lâzımdır, emir öyle!"
Sabahleyin anlatılınca müşrikler bunu fırsat bildiler ve ev ev Müslümanların kapılarını dolaşarak, böyle bir şeyin olamayacağını söylediler ve bazı zayıf imanlıları da caydırdılar... Fakat hazreti Ebu Bekir'e söylediklerinde onlara şöyle cevap verdi: "O söylediyse doğrudur..." Allahü teâlâ, bu tasdikinden dolayı Resulü vasıtasıyla ona "Sıddîk" ismini verdi. Peygamberlerden sonra insanların en üstünü oldu...
.....
Hepinizin Mirac Kandilini şimdiden tebrik ediyorum...
.15/05/2014
"Mal sahibi, mülk sahibi!.."
Ne güzel söylemiş merhum Yunus Emre: "Mal sahibi, mülk sahibi/Hani bunun ilk sahibi?/Mal da yalan, mülk de yalan/Var biraz da sen oyalan..."
Hayat, bir rüya, bir film gibi sanki. Yazılı bir senaryonun oyuncularıyız. Bizden öncekiler oyunlarını oynayıp geçip gittiler... Merhum Yunus Emre ne güzel söylemiş: "Mal sahibi, mülk sahibi/Hani bunun ilk sahibi?/Mal da yalan, mülk de yalan/Var biraz da sen oyalan..."
Atalarımız demişler ya: "At ölür, meydan kalır. Yiğit ölür, şan kalır..."
Gökkubbenin altında, nerede olursa olsun bütün insanlar, kendilerinden sonrakilere bir şeyler bırakabildilerse bahtiyar bir şekilde gülerek ölürler.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır."
***
Bizim dilimizde "gurbet" basit bir kelime değildir. Maddi ve manevi bütün ayrılıkların, bütün yalnızlıkların adıdır. Çoban da kullanır gurbet sözcüğünü, evliya olan ârifler de. Çobanın anladığı gurbet kendi köyünden uzak kalmaktır. Ârif olanların gurbeti, Rabbinden ayrı kalmasıdır.
Rabbini bulan, bütün nimetlere, güzelliklere kavuşmuştur. O'nu kaybeden ise her şeyi kaybetmiştir. Hazreti Ali radıyallahü anh, oğlu Hazreti Hasan'a buyurdu ki: "Garip, Allah için bir dostu olmayan adamdır."
Fudayl bin İyad hazretleri de gurbeti başka bir tarzda tarif ediyor. "Faziletli, güzel ahlaklı kişilere gurbet olmaz. Onlar, yabancı yerlerde de olsalar, çevre edinirler, dost bulurlar. Kötü insanlar ise kendi memleketlerinde olsalar bile garip sayılırlar. Kimse onları sevmez, beraber olmak istemezler..."
Yurt dışında yaşayan vatandaşlarımıza "gurbetçi" diyorlar. Aslına bakarsanız hepimiz gurbetçiyiz. Dünyada kalıcı değiliz, geldik gidiyoruz...
Bir gün sevgili Peygamberimiz aleyhisselam mübarek elini Abdullah bin Ömer'in omuzuna koyarak şöyle buyurdu:
"Sen kendini dünyada ya garip bil veya yolcu. Ya da kendini kabir ehlinden say."
Bu dünyada hem garibiz, hem yolcuyuz. Garibiz, çünkü daha önce burada değildik. Yolcuyuz, istesek de bizi burada durdurmazlar. Hepimiz burada misafiriz. Misafir bir gün memleketine döner. Sahip olduğumuz ne varsa hepsi emanettir. Emanetler de bir gün sahibine teslim edilir.
İnsanoğlu her gün bir adım ölüme yaklaşıyor. Kazandığı servete çocuklar gibi seviniyor, kaybettiği zamanına acımıyor.
Neye yarar o servet ki, başkalarına nasip olacak. Belki de en sevmediğimiz kimselere kalacak!..
.08/05/2014
Dünyanın bekâsı yok halkın da vefâsı yok!
Biz, bu dünya için yaratılmadık. Dünyaya gönderiliş gayemiz, ahiretimizi kazanmak içindir... Dünya sevgisi en büyük tehlikedir. Kulun imansız gitmesine de sebep olabilir... Bir ömür durmadan çalışan, biriktiren, servet edinen biri, tedavisi mümkün olmayan bir hastalığa yakalansa; doktorları ve kendisi hayatından ümit kesseler ne kadar üzülür. Bir anda bütün her şeyinden -bir daha kavuşmamak üzere- ayrılmak üzeredir. Kendi kendine düşünür: "Beni bu sevdiklerimden kim ayırıyor?" Sonra her şeyin takdir-i ilahi ile olduğunu anlar ve "Yarabbi, bu kötülüğü bana niçin yapıyorsun?" diye bir düşünce içine girse, onun imanla gitmesi çok zordur...
Büyükler, sekerat-ı mevti, uyku haline benzetmişlerdir. İnsan neye çok değer verir ve ne ile çok meşgul oluyor ise onu rüyasında daha çok görür.
Mesela; bir doktor rüyasında bizden daha çok hastane, ilaç görür. Bir talebe rüyasında bizden fazla okul, ders ve kitap görür. Bir tüccar bizden daha çok para görür, alışveriş yapar... Aynen bunun gibi, insan da son demlerinde önem verdiği, değer verdiği şeyleri düşünür ve ruhunu o düşünce ile teslim eder...
Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, dünyanın bekâsı yok, geçip gidiyor. Gönlünü halka da bağlama, halkın da vefâsı yok... Gönlünü Rabbine bağla! Bir kul için O'ndan daha güzel bir sığınak yoktur."
Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimizin dünyaya hiç kıymet vermediğinin en büyük delili şudur: En kıymetli yiyeceği bir böceğin (bal arısının) kusmuğudur. En değerli giyecekleri de bir böceğin (ipek böceği) salyasıdır."
Çoğumuzda mevcut bulunan yanlış bir kanaât vardır. Zengin birini gördüğümüz zaman onun dünyayı çok sevdiğine hükmederiz. Fakir birini gördüğümüzde de onun dünya ile alakâsının olmadığını zannederiz... Öyle zenginler vardır ki, dünyayı sevmezler. Öyle fakirler de vardır ki, onlardan daha haris az insan bulunur. Zihni, fikri, düşüncesi hep paradır. "Nasıl yapsam da zengin olabilsem!" hayaliyle ömrünü tüketir!..
Hem kazancımızın hem de harcamalarımızın helâl olmasına çalışalım. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap, ister iyi, ister kötü, karşılığını göreceksin!"
..24/04/2014
Salih arkadaşlarımızın kıymetini bilelim...
Arkadaş seçerken çok dikkatli olmalıyız. Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" buyuruyor ki: "Salih, iyi bir arkadaşın yüzüne bakmak bile insanın üzüntülerini giderir ve onu ferahlandırır.
İnsan, içtimai bir varlıktır, hayvanlar gibi yalnız başına yaşayamaz. Bütün insanlar birbirine muhtaçtır. Bir ekmeğin sofraya gelebilmesi için kaç kişiye ihtiyaç duyuluyor!.. Tarla sahibine, ekene, biçene, harmanlayana, değirmenciye, fırıncıya, nakliyeciye ve bakkala-markete...
Toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder."
Hazreti Ali (radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Hayırlı arkadaş edinin, çünkü onlar hem dünyada hem de ahirette işinize yarar ve size yardımcı olur. Garip insan, arkadaşı olmayan insandır."
Arkadaş seçerken çok dikkatli olmalıyız. İnsanların çoğu, arkadaşından şikâyet eder; "Bana, bunu yapacağını hiç tahmin etmemiştim. Ben olsaydım ona bunu yapar mıydım" gibi. Menfaate dayalı dostluklar, menfaat bitince sona erer...
Arkadaş seçimindeki pişmanlık, dünyadan daha çok ahirette meydana gelir. Bizim kıyamet günü insanların arasında rezil ve rüsva olmamıza ve neticede cehennemde yanmamıza sebep olur. Bunun için ne kadar pişmanlık duyacağımız ve üzüleceğimiz kıyamet günü daha iyi anlaşılır. Bunu ayet-i kerimeden öğreniyoruz. (Furkan suresi 29) Meâlen buyuruluyor ki:
"Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim."
Dünyadaki o sahte dostluk düşmanlığa dönüşür, birbirlerinin yakasına yapışırlar...
Hazret-i Ömer buyuruyor ki:
"Salih, iyi bir arkadaşın yüzüne bakmak bile insanın üzüntülerini giderir ve onu ferahlandırır.
Her şey para değildir. Birinin parası ne kadar çok olsa yine de, sıkıntılı zamanında onu teselli edecek, hasta olunca onu ziyaret edecek ve acısını paylaşacak birini arar, bulunca da çok huzur bulur. Para bunu temin edebilir mi?
Arkadaş üç kısımdır:
Birincisi gıda gibidir. (Hava, su ve diğer yiyecekler gibi) onsuz olmaz.
İkincisi ilaç gibidir, insan hasta olunca lazım olur, başka zamanlarda aranmaz.
Üçüncüsü ise; hastalık gibidir, hiçbir zaman talep edilmez. Bu sebeple arkadaşlarımızı seçerken dikkat etmeliyiz...
.17/04/2014
Dünya, kabir ve ahiret hayatı...
Unutmayalım ki; geçmiş zamanı geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için mümkün olmamıştır, olamaz da... Gerçekten, insanlar geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraların önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. Ne güzel tarif edilmiş:
"İnsanlar uykudadır ölünce uyanırlar..."
İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: "İnsan rüyâ gördüğü zaman onun rüya olduğunu bilmez, gerçek zanneder. Ta ki uyanıncaya kadar. "Meğer gördüklerim rüya imiş" der. Ölünce de dünya hayatının rüya gibi olduğunu anlar...
Zamanı geri getirebilmek mümkün değil ama ibret almak mümkündür. Zamanı geri getirme temennisi ise boş bir hayaldir. Şair demiş ki:
"Keşke gençliğimden bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım!.."
Seneler gün gibi geçiyor ve her geçen gün de bizi kabre bir adım daha yaklaştırıyor. Her gece yatağa girmeden o günün muhasebesini yapmalıyız. Hata ve kusurlarımızı tespit etmeliyiz. Günümüzü güzel geçirmiş isek bir sonrakini daha iyi geçirmeye gayret etmeliyiz. Kötü geçmişse tevbe etmeli ve bir daha hata yapmamaya gayret etmeliyiz. Ümmetlerin en hayırlısından bulunmamız büyük bir ihsan-ı ilahidir. Sevgili peygamberimizin (aleyhisselam) ümmetinden olmaya lâyık olmalıyız.
İmam-ı Rabbani kuddise sirruh buyurdu ki:
"Peygamberlerin sonuncusu gibi bir şefaatçi olmasaydı, bu ümmetin günahları kendilerini helâk ederdi. Bu ümmetin günahları çok ise de Allahü teâlânın af ve mâğfireti de nihayetsizdir. Allahü teâlâ bu ümmete af ve mağfiretini o kadar saçacak ki; geçmiş ümmetlere böyle merhamet ettiği bilinmiyor. Doksandokuz rahmetini sanki günahkâr ümmet için ayırmıştır..."
***
Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olduğu diğer iki hayatını kazanmak zorundadır:
Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı...
Bunların en kısası dünya hayatıdır. En önemli olanı da budur. Çünkü üç hayatını buradan kazanacaktır.
Çalışacak, kendi rızkını ve bakmakla mükellef olduklarının rızıklarını helâlinden kazanacak, daha sonra istese de istemese de gireceği kabrini nurlandırmaya, mamur etmeye gayret edecek. Kabir hayatı dünya hayatından uzundur, dünyadaki evimizi özenle rahat edebileceğimiz duruma getirmeden içine girmiyoruz. Girersek rahat edemeyiz.
Halbuki dünya evimizde bir gün bile kalıp kalmayacağımız belli değildir. Rahat edemezsek değiştirebiliriz. Başka bir eve taşınma imkânımız her zaman var.
Lâkin "Ben bu kabri beğenmedim, burası beni sıkıyor karanlık, beni başka kabre götürün" desek bize kim kulak verir?
Sonsuz hayatımız olacak olan ahiret hayatımızı da yine burada kazanabiliriz.
Bunun için vaktimizi boşa harcamamalıyız. Ömür sona erince insan Azrail aleyhisselama çok yalvaracak:
-Bana bir gün müsaade eder misin?
- Günlerin bitti!
- Hiç olmazsa bir saat zaman tanı!
-Rabbimiz sana binlerce saat ömür vermişti, onları niçin değerlendirmedin? Şimdi de bir saat için yalvarıyorsun! Ki bu mümkün değildir, çünkü nefesler sayılır...
Allahü teala bizleri, vaktin kıymetini bilen ve değerlendiren kullarından eylesin...
.10/04/2014
Mânânın yanında maddenin değeri yoktur!
Eshab-ı kirâmda (aleyhimürrıdvan) mânânın yanında maddenin hiçbir değeri yoktu. Onlar hep manevî olanlara önem verirlerdi...
İnsan, ruhu ile insandır. Beden ona binek olarak yaratılmıştır. Madde, mânâya hizmet etmelidir. Aksi takdirde en kıymetli varlığı olan mânâyı, geçici ve fani olan maddeye fedâ etmiş olur ki, bu da çok yanlış olur, insanı çok büyük pişmanlığa sevk eder.
Eshab-ı kirâmda (aleyhimürrıdvan) mânânın yanında maddenin hiçbir değeri yoktu. Onlar hep manevî olanlara önem verirlerdi...
İslâm devleti kuruldu, İran ve Bizans fethedildi. Kisra ve Kayser'in hazineleri Başkent Medine-i Münevvere'ye taşındı. Bu muazzam iki devletin geliri, en kıymetli eşyaları bu mübarek beldeye aktı, âdetâ Müslümanların üzerine yağdı. Fakat müminleri ebedîlik yolundan çeviremedi! Onlar isteselerdi, bu iki büyük imparatorlukların enkâzı üzerinde, muazzam bir Arap saltanatı kurabilirlerdi. Çünkü bu devletlerin vârisi olmuşlardı.
Kisra, yalnız İran'ın geliriyle saltanat sürmüş, Herakliyus da sırf Bizans'ın mal ve mülkü ile debdebe içinde yüzmüş ise Hazreti Ömer, radıyallahü anh için bu iki imparatorluğun geliri ile saltanat sürmesi mümkündü ve elindeydi. Fakat o, bu âyet-i kerimeyi duymuştu: (El Kasas sûresi 83.) "İşte ahiret yurdu! Biz onu yeryüzünde üstünlük sağlama arzusuna düşmeyenlere veririz. Sonuç takva sahibi olanlarındır."
Sanki onlar, Peygamberimizin aleyhisselâm vefatından önce buyurduğu şu hadis-i şerifi şimdi dinler gibi idiler: "Yemin ederim ki, bundan böyle sizin için fakirlikten korkmuyorum. Belki, sizden önceki ümmetlerin önüne dünyalık kapıları açılıp yek diğerine hased edilerek helâk oldukları gibi, sizin önünüze de dünya kapıları açılarak birbirinize hased edip helâk olmanızdan korkuyorum."
İslâm davâsının ruhunu böyle korudular. Peygamberlerinin örnek hareketlerine böyle sarıldılar. Çok şaşılacak şey; bu büyük fetihlerle İran ve Bizans medeniyeti denizine dalıp, ahlâklarından, prensip ve âdetlerinden hiçbir şey kaybetmeden, üzerleri ıslanmadan, sahil-i selâmete çıkmaları ve Eshâb-ı kirâmın bu bol İslâmı fütûhata rağmen, hâlâ ruh ve şahsiyetlerini, zühd ve mütevâzı yaşayışlarını koruyabilmeleridir.
İlk kurulan İslâm devletinin gâyesi ve şiârı hidayet, Allah'a davet ve Müslümanlara hizmetti. Devlet, ahlâk ve din uğruna muazzam mal kaybına uğrardı. Madde ile mânâ arasında tercih yapılacak olsaydı, maddeyi bir kenara iterdi ve bunu da seve seve yapardı...
Ömer bin Abdülaziz rahmetullah-i aleyhin adaletine şahit olan birçok gayrimüslim iman etmişlerdi. Daha önce cizye verenlerden artık bu vergi alınamayacaktı. Dediler ki: "Bunlardan vergi almazsak devlet bütçesi zayıflar. Bir müddet daha bunlardan vergi almaya devam edelim. Kendimizi güçlü gördüğümüz zaman artık almayız!"
Bu teklif Ömer bin Abdülaziz hazretlerini çok hiddetlendirdi ve; "Hayır, olamaz!" diye karşılık verdi ve ekledi: "Cenabı Hak Peygamberimizi Hâdi (hidayet edici) olarak gönderdi. Cabi (vergi toplayıcı) olarak göndermedi.
O mübarek insanın bu tevekkül ve teslimiyeti işe yaradı. Kısa süren hilâfeti müddetince akla hayale gelmeyen nimetlere kavuştular...
Maddî saltanat ile manevi saltanatı birleştirenlerin sayısı çok azdır. İkisinden biri olur çoğunlukla. Fakat bu mübarek insana her iki saltanat da nasip oldu. Ama dünyaya ve içindekilere hiç değer vermedi...
.03/04/2014
Altın nasihatler!..
Hazret-i Ali, bir suikast neticesi şehit olmak üzereydi. Evlatlarını topladı ve nasihatlerde bulundu. Bizler de bu nasihatlerden istifade etmeliyiz...
Hazret-i Ali radıyallahü anh, büyük bir suikasta uğramış ve ağır yaralı olarak hane-i saadetlerine nakledilmişti. Şehit olmadan önce yavrularını topladı ve onlara nasihatlerde bulundu. Ancak bunlar hepimiz için yapılan nasihatlerdir. İşte Hazret-i Ali'nin o altın nasihatleri:
* Yavrularım! Yalnız da kalsanız, insanlar arasında da bulunsanız daima Allah'tan korkunuz, takva üzerinde bulununuz. Çünkü Rabbiniz daima sizi görür ve yaptıklarınıza şahittir. Bir bedevi zat gelir, Peygamberimiz aleyhisselama ve sorar: "Ben çok günah işledim. Benim için tövbe olur mu?" O da "Tövbe kapısı açık. Tövbenin şartları yerine getirilirse tüm günahlar af edilir" buyurdular. Adam bu müjdeyi aldıktan sonra tekrar sorar: "Bu günahları işlediğim zaman Rabbim beni görüyor muydu?" Peygamberimiz de "Evet" diye cevap verir. O da, "Eyvahhhh!.." diye feryat eder ve ruhunu teslim eder.
* Neşeli olduğunuz zamanda da, kızgın olduğunuz zamanda da söylediğiniz sözlere dikkat ediniz. Daima hak söz söyleyiniz. İnsan kızdığı zaman ne söylediğinin farkına varamaz. Şeytanın insana en çok musallat olduğu zaman, onun kızgın olduğu zamandır. Büyük şeytan yavrularına şöyle nasihatte bulunur: "İnsanlara günah işletebilmeniz için elinizde iki büyük silah vardır. Bunu iyi kullanırsanız aldatamayacağınız insan çok azdır. Birincisi nefsanî arzularını tahrik ettiğiniz, ikincisi onları öfkelendirdiğiniz zamandır."
* Zengin de olsanız, fakir de olsanız, israftan sakınınız. İsraf haramdır. Bir gün Sa'd bin Ebi Vakkas "radıyallahü anh" bir nehirde abdest alır. Suyu bol gördüğü için fazla kullanır. Gerçi kullandığı su tekrar nehre akıyordu, buna rağmen Peygamberimiz aleyhisselam ona ikazda bulundu: "Niçin suyu israf ediyorsun ya ebi Vakkas?"
* Hüküm verdiğiniz zaman karşınızdaki dostunuz da düşmanınız da olsa adil davranınız. Taraf tutmayınız. Çünkü verdiğimiz hükümlerden hesaba çekileceğiz.
* Yavrularım. Yorgun olduğunuzda da, zindeyken de ibadetlerinizi ihmal etmeyiniz. Vakit çok kıymetlidir. Vaktinizi değerlendiriniz. Hazret-i Osman radıyallahü anh buyuruyor: "Cenab-ı Hak, size bu hayatı ve dünyayı verdi ki onunla ahiretinizi kazanasınız diye. Yoksa dört elle sarılasınız diye değil."
* Her halükârda Cenab-ı Hak'tan gelene razı olunuz. Size huzur ve saadet de verse, sıkıntı ve hastalık da verse kaderinize rıza gösteriniz.
* Yavrularım! Sonu cennet olan bir hayatta şer yoktur. Sonu cennet olan bir hayatta kötülük olamaz. Sonu ateş olan bir hayatın da hiçbir kıymeti yoktur. Bütün nimetler, cennet nimetlerine nispeten hiçtir. Bütün belalar da cehennem azabına nispetle afiyettir.
* Kendi ayıp ve kusurlarını gören, başkalarının ayıp ve kusurlarıyla ilgilenmez. Kendi kusurlarını gidermeye çalışır. Cenab-ı Hakk'ın ona verdiğine razı olan, üzüntü çekmez. "Rabbim benim kısmetimi bu kadar yaratmış, benim için bu daha hayırlıdır. O beni annemden daha çok seviyor" diyerek, teslimiyet içerisinde bulunur. Biz başkalarının ayıplarını örtersek, Rabbimiz de bizim ayıplarımızı örter.
* Yavrularım! Kim kibirlenirse alçalır, kim aklına güvenirse pişman olur. Çok konuşanın çok hatası olur. Bir evlada bırakılacak en güzel miras güzel ahlaktır. Güzel ahlak sahibi olan kişi kıyamette Peygamberimiz aleyhisselama en yakın kişi olacak insandır.
.27/03/2014
Ailenin huzur ve saadeti için...
Evlilik hem erkeği, hem de kadını mutlu eden mukaddes bir beraberliktir. Uzmanlar diyorlar ki:
"Depresyon içindeki bir kadına reçete yazmak istiyorsanız, onu evlendiriniz, çocuk sahibi yapınız. Bir erkeği de mesut etmek istiyorsanız aynı şeyi onun için de yapınız..."
Bugün bilhassa Batı'da insanın cenneti diyebileceğimiz bu sıcak yuva, yani aile hayatı tahrip edilmektedir... Kadın, çalışmak için her gün dışarı çıkınca, başta kendisini, sonra çocuklarını ve diğer aile fertlerini huzursuz etmektedir.
Washington Üniversitesinin araştırması sonucuna göre, Amerika'da evliler arasında depresyon geçiren çalışan kadınların sayısı, erkeklerin iki katıdır.
Kadın zaten zayıf ve nazik bir varlıktır. Ev işleri ve çocukların bakımı ona yetip artarken, bir de dışarıda bir meslek ve memuriyette çalışması onu iyice yormakta ve huzurunu yok etmektedir.
Çalışan anne sabahları çocuklarını terk ederken suçluluk duymaktadır. İçinde bulunduğumuz asırda kadınların evlilikten kaçmalarının belki de en büyük sebebi bu olabilir.
Annenin her gün evi dışında çalışmasından doğan önemli meselelerden biri de çocukların gerekli bakım ve şefkatten mahrum kalmasıdır. Çocukların gıda kadar anne şefkatine de ihtiyaçları vardır.
Genel inanışa göre kadınlar, para kazanmak, dolayısıyla aile ihtiyaçlarını temin için çalışıyorlar. Halbuki yapılan araştırmalara göre çalışan annelerin yüzde 84'ünün asıl gayesi para değil tahsilini ve sanatını kullanabilmenin doğurduğu arzunun tatminidir...
***
Dinimiz kadının çalışmasına belli şartlar dahilinde ve zorunlu durumlarda müsaade etmektedir. Ailenin, çocukların nafakasını temin etmeyi de erkeğe farz kılmıştır.
Erkekler kadınlardan daha güçlü yaratılmışlardır. Erkeklerin vazifesi para kazanmak, eşinin ve çocuklarının geçimini temin etmektir. Kadının en önemli görevi ise evinde ev işleri ile ve yavrularının terbiyesi ile meşgul olmasıdır.
Erkekler, kadınlara ait bu görevi onlar kadar mükemmel yapamıyorlar. Kadınlar erkeklere nazaran daha şefkatli, daha zarif ve daha hislidir.
Erkekler ev işlerinde hanımları kadar başarılı olamadıkları gibi hanımlar da dışarıdaki çalışma hususunda erkekler kadar elverişli olamazlar.
Kadınlar, iş yerlerindeki bir işe kendilerini ne kadar vermeye çalışırlarsa çalışsın, ev işlerinin kendisine ait olduğu hissini üzerinden atamazlar. O evdeki problemlerine iş yerindekinden daha çok önem verirler.
Kadın ve erkek eşit haklara sahiptir, fakat yaratılışta eşit değillerdir. Çok farklı yaratılışları vardır. Birbirine muhtaç; biri olmadan diğeri eksik varlıklardır. Yani onlar bir yuvada bütünleşen, birbirini tamamlayan farklı yarımlardır.
İyi bir evlilik, hem erkeğe hem de kadına huzur ve saâdet getiren ve mutluluk veren bir hadisedir. Bu mutluluğun devâmı için kadınlara fazla yük yüklememek gerekir.
Çocuğu dokuz ay karnında taşıması, kendi canından beslemesi, doğurması, doğum zamanında hayati tehlike atlatması ona yetmez mi?
Doğumla da iş bitmiyor, bebeğini emzirmesi, sabahlara kadar başında beklemesi, bakımı ve temizliğini yapması da anneye aittir. Onlardan daha ne istiyoruz?
.20/03/2014
Hepimiz bu dünyada misafiriz...
Üzerinde yaşamakta olduğumuz, tatlı ve acı günler geçirdiğimiz dünyamıza ve içindekilere, bir daha buluşmamak üzere veda edeceğimizi unutmayalım!
Her doğan yeni gün ile birlikte hepimize yeni bir dünya kurulur. Her şey bizim için yeniden yapılır... Güneş ışıklarıyla, kuşlar sesleriyle, çiçekler tebessümleriyle bu hazırlığa katılır. Böylece, imtihan için dünyaya gönderilen insanın eline 24 saat denilen bir fırsat verilir. Ve zaman sahifesinde hayatımız yazılmaya başlanır...
Alışkanlıklar, dikkatleri öylesine köreltir ki, olup bitenin çok kimse farkına bile varmaz. Bütün gün, güneşin altında dolaştığı halde, ondan habersiz yaşayanların sayısı yine de az değildir.
Gelin biz aynı duruma düşmeyelim. Belki bu son fasıl, bu son fırsattır. Ömrün, bir akşamını daha geride bırakmak üzere olduğumuzu unutmayalım.
Ölümü, kendi başımıza gelmeden önce, başkalarına ait bir şey zannetmekten vazgeçelim. Ne kadar gördüysek hep biz cenaze taşımışız, kabre koymuşuz. Hep böyle olacak sanıyoruz... Üzerinde yaşamakta olduğumuz, tatlı ve acı günler geçirdiğimiz dünyamıza ve içindekilere, bir daha buluşmamak üzere veda edeceğiz.
Hepimiz burada misafiriz, buradan başka yerlere gideceğiz. Misafir olan beraberinde götüremeyeceği şeylere gönül vermez.
İstesek de istemesek de bir gün mutlaka öleceğiz. Bu, bütün varlıklar için mukadderdir. Ölümle ne kadar güreşsek hep o galip gelir.
Ayaklarımızın altındaki toprak bir gün boyumuzu aşacaktır. Öyle bir günle karşılaşacağız ki, gecesini göremeyeceğiz, öyle bir gecemiz olacak ki, gündüzü olmayacaktır.
Ne kadar güzel giyinirsek giyinelim, son elbisemiz kefendir. Ne kadar konforlu evlerde, villalarda, köşklerde oturursak oturalım son taşınacağımız ev kabir olacaktır.
Ölüm kimseye acımaz, kimseden korkmaz, serveti ne kadar çok olursa olsun önem vermez, rüşvet almaz. Zamanı gelince insanın işini bitirir, canını alır.
Bugüne kadar hiç kimse, ölümden ne kendisini ne de başkasını kurtarabilmiştir. Cihana hükmedenler bile Azrail aleyhisselam karşısında boyun bükmüş ve ruhunu teslim etmek zorunda kalmışlardır.
Yeryüzünde binlerce din vardır, bunlara inanan milyonlarca insan var, dinsizler de mevcuttur. Ayrı ayrı şeylere inanırlar. Fakat bunların ortak inandıkları bir şey vardır ki, o da ölümdür!.. Ölümü hiç kimse inkâr etmez, edemez de. O halde hazır olmalıyız.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Akıllı insan ölümü en çok düşünen ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır."
İnsanoğlu rahat edebilsin diye dünyadaki evinin bütün eksikliklerini tamamlar, daha sonra taşınır. Elektriği yanmıyorsa, suları akmıyorsa, kapısı penceresi muhkem değilse sıkıntı çeker...
Kabre girmeden önce orasını da mamur hale getirmeliyiz. Dünyadaki evimizden daha çok orada kalacağız.
Dünya evinde huzur bulamadıysak değişme imkânımız vardır, başka bir eve taşınabiliriz. Fakat kabrimizi değişme şansımız yoktur.
"Ben bu kabirde rahat edemedim, beni başka bir kabirde yatırın" diye yalvarsak, bize kim kulak verir?
Kabrimizin içi güzel olmalıdır. Dışının mamur olmasının bize bir menfaati olmaz...
Dünya hayatı çok kısadır. Sonu ölüm olan bir hayat, kısa olsa ne olur, uzun olsa ne olur!..
.13/03/2014
Hased eden kâmil mü'min olamaz!..
Hased büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Başkalarının elindeki nimetlerin çıkmasını istemek, onların sıkıntıya girmelerini temenni etmek insana yakışır mı?..
Dünyada huzur içinde yaşayabilmemiz için bilmemiz gerekenleri yaratıcımız bize bildirmiş. Bilmemiz uygun olmayanları da bize bildirmemiştir. Hased etmek de bunlardan biridir. Bizim hakkımızda başkalarının düşündüklerini bilebilseydik, hepimiz yaka paça olurduk. Nimete kavuşup da kıskanılmayan, insan sayısı çok azdır... Ölüm vaktinin de bildirilmemiş olması büyük nimettir. Bildirilseydi elimizden kâğıt kalem eksik olmazdı. "Kaldı şu kadar yıl, ay ve günüm" derdik. 1 seneden daha az kalınca artık elimiz ayağımız bir şey tutmaz olurdu. Perişan olurduk.
Hased etmenin zararları!..
1- Hased eden Rabbine isyan eder, O'nun emirlerine karşı gelir. Çünkü hasedi haram kılmıştır.
2- Hayırlarını yakar veya hased edenin defterine yazılmasına sebep olur.
3- Hased eden kâmil bir Müslüman olamaz. Mü'min mü'minin kardeşidir. Kardeş kardeşe kötülük düşünemez. Yaparsa, şeytanın yaptığını yapar, ona arkadaş olur.
4- Rabbinin yaptıklarına itiraz eder, beğenmez. Hased ettiği şahsa bir belâ gelirse sevinir ve Rabbim beni seviyormuş diye memnun olur.
5- Hased eden dünyada ve ahirette sıkıntılara uğrar; dünyada hased ettiği kişinin nimetleri arttıkça üzülür. Ahirette ise sevapları onun terazisinden alınır, sevmediği, kıskandığı insana verilir. Sevapları biterse hased edilenin günahları alınır, hased edenin günahlarına ilave edilir.
Hased etmekle insan bu kadar sıkıntılara, felaketlere maruz kalırken, hased edilenin hiçbir zararı olmaz. Bilakis iki dünyada da kârlıdır.
Dünyada kârlıdır; çünkü kendisini sevmeyen, ona kötülük düşünen kişi devamlı azâb içindedir. Cezası dünyada başlar. Hased edilenin ise kıskanıldığı için nimetlerinde bir azalma da olmaz...
Akıllı kimse, hiçbir tadı olmayan, hiçbir yararı olmayan, büyük sıkıntılara sebep olabilecek hased hastalığından kendini kurtarır.
Bir gün Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, Eshab-ı kiramına sorar:
-Müflis kime derler?
Cevap olarak derler ki:
-Biz müflis (iflas etmiş) o kişiye deriz ki; elindeki, avucundaki malına sahip olamamış, hepsini yitirmiş ve zenginken fakirleşmiştir.
Bunun üzerine fahri kâinat efendimiz şöyle buyurdu:
-Benim ümmetimden gerçek müflis odur ki; kıyamet günü birçok hayırlarla gelir. Namaz kılmış, oruç tutmuş, zekât vermiş, hacca gitmiş, sadaka vermiş, fakat birini dövmüş, birini sövmüş, birini gıybet etmiş, birinin kanını akıtmış, birine hased etmiş, birinin malını yemiş. Hak sahipleri başına üşüşür, sevaplarını alırlar. Sevapları biter, hak sahipleri hâlâ varsa, bu defa onların günahı alınır, onun günahına ilâve edilir.
Sevaplar sıfırlanır, günahlar da artarsa onun gideceği yer elbette ki Cehennemdir.
Rabbimizin merhameti sonsuzdur, fakat kulların merhametine güvenilmez. Mümkün olduğu kadar üzerimizde kul hakkı ile mahşer meydanında bulunmamaya gayret edelim...
.06/03/2014
Beş şey gelmeden önce...
Yaşamakta olduğumuz ömrümüz bizlere tek fırsat olarak verilmiştir. En kıymetli varlığımız vaktimizdir! Onunla arzu ettiklerimize kavuşabiliriz...
Resulullah efendimiz "sallallahü aleyhi ve sellem" (Beş şey gelmeden önce, beş şeyin kıymetini biliniz...) buyuruyor. Bilirsek iki cihan saâdetine kavuşacağımız şüphesizdir.
1- Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz! (Bu konuya önceki hafta değinmiştik.)
2- Hastalık gelmeden önce sıhhatinizin kıymetini biliniz!
Sağlık büyük nimettir. Boşuna dememişler: "Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi."
İnsanlar, sıhhatli oldukları zaman hem ibadetlerini lâyıkı vechile yapar, hem de dünya işlerini yapabilme gücünü elde edebilirler. Dinimiz de sağlığa çok önem vermiştir. İnsanı hasta yapan veya hastalığını artıran helâl ve mubah şeyler bile haram sayılmıştır.
Hasta olmamaya çalışmalıyız. Hasta olup da tedavi olmaya çalışmaktansa, hasta olmamaya çalışmak daha iyidir. "Hastalığın annesi soğuk algınlığı, babası da çok yemektir" demişler. Mikroplu yerlerden uzak durmalıyız...
Sıhhatin ne kadar büyük nimet olduğu hasta olunca anlaşılır. Gece yatağına girince sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın güzelliğini, geceyi sancılarla geçirenler çok daha iyi bilir.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (İki büyük nimet vardır ki, insanlar onun kıymetini bilmiyorlar. Sıhhat ve boş vakit.)
3- Meşgûliyet gelip çatmadan boş vaktinizin kıymetini biliniz!
Yaşamakta olduğumuz ömrümüz bizlere tek fırsat olarak verilmiştir. En kıymetli varlığımız vaktimizdir! Onunla arzu ettiklerimize kavuşabiliriz.
Eshab-ı kirâm vakitlerini paradan daha kıymetli bilerek öyle harcarlardı. Vaktin isrâfının, paranın israfından daha kötü olduğunu çok iyi bilirlerdi.
4- İhtiyarlık gelmeden önce gençliğinizin kıymetini biliniz!
Gençlik, insan ömrünün en kıymetli bölümüdür. Daha öncesi çocukluk devresidir. Çocuk, sağını solundan pek ayırt edemez. Rabbimiz de onu mükellef kılmamıştır. Ona ibadetleri farz kılmamıştır.
Gençlikten sonraki zaman ise ihtiyarlık, hastalık, takatsizlik dönemidir ki, insanlar isteseler bile artık gençlikteki gibi çalışma imkânını bulamazlar.
Zindeliğini, gücünü kaybedip ihtiyarlayan bir adam şöyle temenni etmiştir:
"Keşke bir gün bile olsa gençliğim geri gelseydi de, ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..." Yani, ihtiyarlığımı, gençliğime şikâyet etseydim.
5- Fakirlik gelmeden önce zenginliğinizin kıymetini biliniz!
Sahip olduğumuzu zannettiğimiz malımız bizde emânettir. Bir gün gelecek tamamı elimizden çıkacak, vârislere intikal edecektir.
Dünyanın en zengini öldükten sonra, dünyanın en fakirinden daha fakir hale gelir.
Dünyanın en fakirinin sırtındaki elbise gene de kefenden daha değerlidir. Hiç olmazsa fakirin eli ayağı hareket edebiliyor. Ölen zenginde o da yoktur.
Zenginliğimizin kıymeti ise şöyle bilinir: Kazandığımız her kuruşun helâlinden olmasına ve helâline harcanmasına dikkat etmeliyiz. Zekât vermeliyiz. Malımızdan kendimize pay ayırmalıyız.
Unutmamak gerekir ki; Allah için harcadığımız bizim malımızdır. Gerisini başkaları yiyecek, belki de en sevmediklerimizden birileri...
.27/02/2014
Bir sene geçtiği halde...
Her şey küçük doğar sonra büyür. İnsanlar, hayvanlar, bitkiler, ağaçlar ve buna benzer şeyler... Ağaçlar önce bir çekirdek iken sonra filiz verir zamanla kocaman bir ağaç olur... Çığ ilk önce küçücüktür, sonra büyür; o kadar büyür ki, evleri bile yıkar, insanları altına alır ve öldürür...
Belâ ve musibetler bunun tersidir. O, önce büyük olarak gelir, zamanla küçülür, azalır ve yok olur. Bunun içindir ki, musibet ilk geldiğinde sabretmek çok kıymetlidir.
Bir gün Peygamber efendimiz (aleyhisselâm) kabristandan geçerken bir kızcağızı, bir kabrin başında ağlar vaziyette görür. Ona sabır tavsiye eder. O ise Peygamberimizi o andaki haleti ruhiyesiyle tanıyamaz ve şöyle cevap verir:
-Senin başına gelmediği için böyle söylüyorsun!
Fakat daha sonra kendisine seslenenin Resulullah efendimiz olduğunu anlar, koşarak yetişir ve özür diler, affını talep eder.
-Efendim emrettiğiniz gibi sabredeceğim, diye arz eder...
Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) şöyle buyurur:
-Sabır; önceden yapılırsa kıymetli olur...
İmamı Gazâli hazretleri de şöyle tavsiyede bulunur:
"Başına musibet gelen insan bir ay sonra ne yapacaksa (ki o zaman sakinleşir, üzüntüleri azalır) akıllı adam baştan öyle yapmaya çalışır daha çok sevap kazanır..."
***
Bizim için çok büyük nimet olan sevgili Enver Ören Abimizin vefatı üzerinden bir sene geçti. Üzüntümüz, hasretimiz bir türlü azalmadı; bilakis daha da artıyor... Onları unutmak mümkün değildir. Her geçen gün yokluğunu daha çok hissediyoruz!..
Onu çok yakından tanıyan birisi olarak söylüyorum ki; bütün güzellikler Enver abide vardı ve mükemmel yaratılmış idi. Düşünüyorum, "Onlarda şu da olsaydı daha iyi olurdu" diye ilave edebileceğim bir haslet bulamıyorum. Onu tanıyan herkes de aynı şeyleri düşünür...
Dünya onun gözünde bir hiçti... Muhammed Bakır hazretleri bir adamdan bahseder, buyurur ki:
-O benim gözümde büyüktür. Onu benim gözümde büyüten nedir biliyor musunuz? diye sorar.
-Bilmiyoruz, diye cevap verirler, sebebini şöyle açıklar:
-Dünya onun gözünde küçük olduğu için...
Merhum Enver abimizden duydum, bir gün şöyle anlattılar:
-Çocuktum, babam beni Kur'an-ı kerim okumak için hocaya gönderdi. Her gün bana harçlık verirdi, ben o paraları harcamazdım hocama verirdim. Hocam da o paraları biriktirmiş. Bir gün elinde o paralarla babama gelip demiş ki:
-Bu paraları oğlun Enver bana verdi. Çocuk olduğu için o paraları kullanmam caiz değildi. Buyurun, bu paralar sizindir.
Babam şöyle karşılık vermiş:
-Biz verdiğimizi geri almayız. Onlar size hediyemizdir...
Merhum Enver abi gibi harçlığını kullanmayıp da hocasına hediye eden dünyada başka bir çocuk daha var mı? Ben görmedim ve duymadım da...
Onun güzel hasletlerini saymakla bitiremeyiz...
Yüce Rabbimiz, Enver abimizin yaptığı hizmetlerin devamını bizlere de nasip etsin, derecelerini yüksek eylesin, bizleri de şefaatlerine nail eylesin. Amin...
.20/02/2014
Ölüm, her insan için mukadderdir...
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini biliniz!.." Bu beş şeyin gelmemesi mümkün değildir. Mutlaka gelecektir. Bunlar gelmeden önce, diğer beş şeyin kıymeti bilinmelidir. Geldikten sonra kıymetinin bilinmesinin hasret ve pişmanlıktan başka bir işe yaramayacağı muhakkaktır.
Birincisi: "Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz!.."
Ölüm, her insan için mukadderdir. Ölümden kaçmak, ondan kurtulmak bugüne kadar hiç kimseye nasip olmamıştır. Olamaz da!..
Ölmeyecek biri olabilseydi, Rabbimiz bunu bütün kâinâtı yüzü suyu hürmetine yarattığı ve yaratılmışların en şereflisi sevgili Peygamberimiz aleyhisselama nasip ederdi.
Zümer suresi 29-30'uncu ayeti kerimelerinde meâlen; "Şüphesiz sen öleceksin (Ey habibim) onlar (hasımların) da öleceklerdir. Sonra hepiniz kıyamet günü Rabbinizin huzurunda muhâkeme edileceksiniz!.." buyuruluyor.
İnsan, bir şeyden kaçtıkça ondan uzaklaşır. Aradaki mesafe gittikçe artar. Ölüm hariç! Ondan ne kadar kaçarsak kaçalım, ona doğru koştuğumuzu Azrâil aleyhisselamla karşılaşınca anlarız...
Azrâil aleyhisselam bir gün insan suretinde Davud aleyhisselama gelir. Davud aleyhisselam ona kim olduğunu sorar. O da şöyle cevap verir:
"Ben hiç kimseden (Padişahlar dahil) korkmayan, istediği saraylara, köşklere, evlere dilediği zamanda girebilen biriyim."
Davud aleyhisselam ona, "Öyle ise sen Melekül-mevtsin (ölüm meleğisin)" der. O da "evet" diye cevap verir.
Ölüm gelmeden önce hayatın kıymeti bilinmelidir. Bu da, ölümü hatırlamak ve öldükten sonraki hayat için hazırlık yapmakla olur. Hatırlanmaz ise hazırlık da yapılamaz!
Seyahat ederken yolumuzda keskin bir viraj olduğunu bilirsek; ona yaklaştığımızda süratimizi azaltır ve rahat bir şekilde virajı alarak yolumuza devam edebiliriz. Unutursak ve aniden virajla karşılaşırsak dönmemiz mümkün olmaz, tepetakla yuvarlanırız.
Ölümü hatırlayan büyük faydalar elde eder. Tövbesini geciktirmez. Ölümün ne zaman ve nerede geleceği bilinmez. Kanâatkâr olur, sıkıntılara sabreder, ibadetlerini usanmadan ve severek yapar.
Hiç şüphe yoktur ki; insan, içinde ruhu olmayan bir ceset haline gelecektir bir gün.
"Can (ruh) kafeste humâ kuştur,
Kuş kafesten uçar bir gün.
Bastığımız kara toprak,
Boyumuzdan aşar bir gün."
Ölüm en büyük vaizdir. İbret almak gerektir. Kabristandan geçerken mevtâlara okumalıyız. Onların halinden de ibret almalıyız. Onlar da bir zamanlar bizim gibi canlı ve neşeli idiler. Gülüyorlar, geziyorlar, yaşıyorlardı. Biz de bir zaman gelecek onlar gibi olacağız. Onlar gibi toprağa girmek zorunda kalacağız!..
Bir gün bir adam Fudayl bin İyad hazretlerine gelir ve nasihat ister. Fudayl bin İyad rehimehullah sorar: "Baban hayatta mıdır?" O da "hayır" diye cevap verir. Bunun üzerine ona şöyle söyler: "Babasının vefatından ibret almayana nasihat kâr etmez."
Adamcağıza nasihat etmemiş gibi olsa da bu sözü ile en güzel nasihati böylece vermiştir.
Yani: "Baban öldüğü gibi sen de öleceksin. Babanın gittiği yere sen de gideceksin. Orada işine yarayacak olan işleri, fırsat elinde iken yapmaya gayret et!" Yoksa o zaman pişmanlığın hiçbir faydası olmaz!.. Haftaya devam edeceğiz inşallah...
.13/02/2014
Kıyamet gününde sıkıntı çekmeyecek kimseler...
Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür!.. Hesaplar görülüyor, amel defterleri dağılıyor. Cehennem gözler önünde, alevleri göklere yükseliyor...
Hesabı iyi çıkmayanlar herkesin gözü önünde ateşe atılıyor ve cayır cayır yanıyor...
Cehenneme atılanlara denilecek ki: "Dünyada iken sakınmadığınız veya inkâr ettiğiniz, yoktur dediğiniz cehennem var ya, işte budur, girin bakalım ve müstahak olduğunuz cezanızı çekmeye başlayın!"
Korkunç sıkıntılı ve büyük panik yaşanacak bugünde bahtiyar bazı kimseler vardır. Bunlar hiç sıkıntı çekmeyecek, huzur içinde Rabbimizin rahmet gölgesi altında bulunacaklardır.
Hadis-i şerifte bildirilen ve müjde verilen bu insanlar yedi sınıftır:
1- Emri altındakilere adil davranan idareci. Bu bir müdür, bir işveren, bir aile reisi olabilir.
Sevmek ayrı şeydir. Birisini daha çok seviyor olabiliriz fakat hak hukuk da ayrı şeydir. Herkese hakkını vermeli ve kimseye zulmetmemeliyiz.
2- Genç olmasına rağmen nefis ve şeytana uymayan, Yaratıcısının emirlerine önem veren, ibadetlerini yapan ve haramlardan sakınanlardır.
Gençlik insan hayatının en kıymetli ve en tehlikeli bölümüdür. Ondan öncesi çocukluk devresidir. İnsanlar bu çağda mükellef bile değildir. Daha sonrası da ihtiyarlık, hastalık zamanıdır. İstese dahi insan, ne dünyasına ne de ahiretine yararlı işleri pek yapamaz.
3- Gönlünü mescitlere bağlayanlar. Mescitler, camiler Beytullahın şubeleridir. Rabbimizin yeryüzünde en sevdiği yerlerdir. Orada meleklerle arkadaş olur, namazlarımızdan da yirmi yedi kat sevap kazanırız.
4- Allah için birbirini seven iki kişi. Hiçbir menfaat düşünmeden, karşılık beklemeden bu sevgiyi elde edenler, bunlar da ebedi saadetin namzetleridir.
5- Makamı, mevkii ve güzelliği yerinde olan bir kadından çirkin bir teklif alan, fakat "Ben Rabbimden korkuyorum" diye onu reddeden insan.
Böyle çirkin bir teklifi reddettiği için Yusuf aleyhisselam dünyada da büyük nimetlere kavuştu, ahiretteki malum. Yaratılmışların en şereflileri olan Peygamberlerden bir tanesidir.
Yusuf aleyhisselamın imtihanı çok ağırdı. Kendisi çok genç idi, nefsani arzuların en çok galebe çaldığı zamanıydı. Teklif efendisinden geliyordu. Hiç kimse efendisinin arzusunu istemese bile kırmak istemez, üstelik davet de güzelliği dillere destan olan birinden geliyordu. Yusuf aleyhisselam garipti... İnsan memleketinde bazı günahları yapmaktan çekinir, gören olursa ayıp olur, rezil olurum düşüncesiyle. Buna rağmen Allah korkusu galip geldi ve imtihanı kazandı.
6- Sağ elinin verdiğinden, sol elinin haberi olmayacak kadar gizli sadaka verenler. Böyle sadaka riya olmadığı ve ihlasla verildiği için, sahibini kıyamet gününün sıkıntısından kurtarmaya vesile olacaktır.
7- Yalnız kaldığı zaman Rabbini zikreden ve bu zikir esnasında gözyaşı dökenlerdir... Rabbimiz iki damlayı çok sever; bir, dinini yaymak için muharebe meydanlarında akıtılan kan damlası; iki, O'nun aşkıyla dökülen gözyaşı damlası.
Bu yedi sınıftan biri olmaya çalışmalıyız. Bunun için bütün ömrümüzü buna harcarsak zarar etmeyiz.
.6/02/2014
"Şüphe yok ki, Allah sabredenlerle beraberdir"
Bir insan hasta ise, ilaç kullanmadan sıhhat bulması oldukça zordur. İnsanlar da sabretmek zorundadır. Sabretmez ise hayatı hep sıkıntılarla geçer...
Kur'an-ı kerimde yetmişten fazla âyet-i kerîme sabretmeyi tavsiye eder, sabredenlere büyük mükafatlar verileceğini müjdeler.
Bakara suresi 153. âyet-i kerimede meâlen buyuruluyor ki:
"Ey iman edenler! Sabrederek ve namaz kılarak Allahtan yardım dileyin. Şüphe yok ki, Allah sabredenlerle beraberdir."
Sabretmek insanlara mahsustur. Meleklerde sabır olmaz. Onlarda nefis yoktur, hastalık yoktur. Hayvanlarda da sabır olmaz. Onlarda akıl yoktur, mükellef değillerdir. İnsan bu iki varlık arasında yaratılmıştır. Akıllıdır melekler gibi; nefis sahibidir hayvanlar gibi. Aklını üstün tutarsa, melekleşmeye doğru yükselir, melekleri de geçer. Çünkü melekler ister istemez iyidirler, onlardan kötülük çıkmaz. İnsan ise, iyi olabilmesi için çok büyük mücadele vermek zorundadır. Bu da, iki büyük düşmanı olan nefis ve şeytana galip gelmesi ile mümkündür. Nefsini üstün tutarsa, hayvanlaşmaya doğru alçalır, onlardan da daha aşağı iner. Zira hayvanlar mükellef değiller, sorumlulukları olmadığından yaptıklarından dolayı da cezalandırılmazlar...
Bazı insanların kıyamet günü hesabı iyi çıkmaz ise cehenneme atılacaklardır. Cehenneme atılacak olan insan ise, dünyada insan olarak değil de, hayvan olarak yaratılmış olmayı temenni edecektir. Çünkü hayvanlar cehenneme girmezler.
Yanmak çok acıdır, hele cehennem ateşinde!.. Dünyadaki yanma sıkıntısı üç-beş dakika sonra ölümle son bulur, fakat diğeri çok uzundur ve daha yakıcıdır...
İnsanoğlu, yaşadığı şu dünya hayatında birçok hadiselerle karşılaşır. Bunlardan bazısı tam istediği gibidir. Bazen de ummadığı, beklemediği şeylerle karşılaşır. Her ikisinde de sabretmelidir. Arzu ettiklerine kavuşursa; ki onlar, mal, makam, sıhhat ve buna benzer şeylerdir. Bunlara gönül vermemek, bunları emanet bilmek için sabretmelidir. Bunların tamamı geçicidir, kibre, ucba, şımarmaya sevk ederse başımıza büyük felâketler açabilir.
Nimetlere sabretmek, sıkıntılara sabretmekten daha zordur. İnsanlar imtihandadır. O, bir taraftan nefsâni arzuların itici gücü ile, diğer taraftan dinî, ahlâkî ve insana yaraşır bir hayata ulaşabilmek zorundadır. Bu ise sabır, irade ve terbiye ile mümkün olabilir.
Son zamanlarda Eshab-ı kiramın kavuştuğu nimetler artınca dediler ki: "Sıkıntı içinde bulunduğumuz zamanlar sabretmek bugün içinde bulunduğumuz nimetlere sabretmekten daha kolay idi."
Dünyada rahatlık yoktur, rahat ve huzur ancak cennette ele geçebilir. Hasan-ı Basri merhum buyuruyor ki: "Dünyada rahatlık bekleme, eğer bulduysan onu kârdan say. Yolda para bulmuş gibi."
Âdem aleyhisselam dünyaya terfi ederek, mükafatlandırılarak gönderilmedi. Dünyaya "sürgün" olarak geldi. Böyle bilir, sabredersek, hem dünya, hem de ahiret saadetine kavuşabiliriz..
.30/01/2014
Manevi hastalıkların başı dünya sevgisidir!
Geçen hafta bir nebze bahsetmiştik. Manevi hastalıkların başı dünya sevgisidir. Bütün kötülükler ondan doğar. İnsanları çekememezliğe, birbirine karşı düşmanlığa ve kibirlenmeye sevk eder...
Şüpheli, mekruh hatta haram şeyleri insanlara yaptırır. Dahası küfre bile girmesine sebep olur.
Peygamberlerin çoğuna iman etmeyenler, dünya saltanatları ellerinden çıkacağı endişesi ile mahrum kalmışlardır. Yoksa bunların hak olduklarını çok iyi biliyorlardı.
Firavun iman etseydi; Mısır'a olan hakimiyeti kalmazdı. Nemrut mü'minlerden biri olabilseydi, "Nemrut"luğunu nasıl yapacaktı?!.
Eshab-ı kirâmdan birisi, bir gün sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sorar:
-Bana öyle bir şey öğretin ki; onu yaptığımda hem Rabbim beni sevsin, hem de insanlar!..
Cevap olarak buyurdular ki:
"Dünyayı sevme Rabbimiz seni sever..."
Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Dünyadan başka hiçbir yerde O'na isyan edilmez. Bundan dolayı dünyayı sevmez.
"Başkasının elindekine de göz dikme, insanlar seni sever..."
İnsanlar kendilerinden bir şey istenmesinden hoşlanmazlar.
Dünya sevgisi, ahireti unutturur. Ne büyük aptallıktır! İnsan, bırakıp gideceği muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı, muhakkak olan ahiretini ihmâl ediyor ve unutuyor. Servetinin artmasına seviniyor ama ömrünün azaldığına üzülmüyor...
Mukaddes dinimiz, çalışıp kazanmayı, zengin olmayı kötülememiştir. Bilâkis teşvik etmiştir. Zekat ve sadaka vermeyi emrediyor. Verenlerin ne kadar büyük nimetlere kavuşacakları, ebedi saadete erecekleri bildirilmiştir. Bütün bunlar, para ile elde edilir.
İnsanı annesinden yeni doğmuş gibi günahsız hale getiren "hac" ibadeti de parasız olamaz. Zenginlere farzdır...
Musa aleyhisselam zamanında fakir bir adam vardı ona dedi ki:
-Sen Kelimullâhsın, Rabbimizle konuşuyorsun, durumumu arz et, bana biraz mal versin! O da arz eder. Rabbimiz buyurur ki: "O kuluma söyle, istiyorsa ona dünyada vereyim, istiyorsa ahirette."
Adam dünyada ister. Musa aleyhisselam adama der ki: "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın? Hepsini bir gün bırakıp gideceksin. Sen ahireti iste, orası ebedidir"
Adam şöyle cevap verir:
-Rabbim bana bıraktı madem, ben dünyada istiyorum... Ve adam kısa zamanda çok zengin oldu. Bir taraftan gelir, diğer taraftan hayırlı işlere harcar... Nerede bir fakir var, yardım eder. Nerede borçlu var, borcunu öder. Yetimlere sahip çıkar. Onları sevindirir. Bir müddet sonra adam ölür...
Musa aleyhisselam bakar ona cennette köşk hazırlanmış. Hikmetini merak eder ve sorar:
"Ya Rabbi bu kulun dünyada istedi, sen de verdin. Bu köşk nasıl elde edildi?" Şöyle cevap alır:
"Doğrudur, o dünyada istedi, biz de verdik. Bu köşkü ise parasıyla satın aldı..."
Yüce dinimiz, bir kişinin bakmakla mükellef olduklarının nafakasını temin için yaptığı çalışmayı beş vakit namazını kılması şartıyla ibadet saymış ve büyük sevaplar vadetmiştir...
Şunu unutmayalım ki; dünyaya çalışmayı, para kazanmayı ibadet kabul eden dinimiz, çalışmayı değil, dünya sevgisini çirkin görüyor...
.23/01/2014
"Maddi" ve "manevi" hastalıklar...
İnsanda iki çeşit hastalık vardır. Birisi bedenimizde meydana gelen "maddi" hastalıklardır. Diğeri ise "manevi" kalp hastalıklarıdır...
Her iki hastalık da tedaviye muhtaçtır. Tedavi olunmaz ise müzminleşir, büyük sıkıntılara sebep olur. Mikropları tespit edilip yok edilmedikçe tedavisi zorlaşır...
Bedenî hastalığımızı çabuk fark ederiz ve hemen vakit geçirmeden tedavi olmaya çalışırız. Halsizlik, iştahsızlık bunun en açık belirtileridir.
Hastalık halinde çok sevdiğimiz yemekler, tadına doyamadığımız meyveler bize acı gelmeye başlar! Yemek bile istemeyiz... Sıhhatimize kavuştuğumuzda da yine aynı lezzeti almaya başlarız...
Aynen bunun gibi; ibadetlerimizden lezzet alamıyorsak, biz manen hastayız, demektir. İbadetlerde o kadar büyük lezzet vardır ki, tarif edilemez! Bunu ancak tadanlar bilir. Hiç bal yememiş birine balı nasıl tarif edersiniz?
Manevi hastalığımızın tedavisi, bedenî hastalığın tedavisinden çok daha önemlidir. Birisi, üç günlük dünya hayatımızla; diğeri ise ebedi hayatımızla ilgilidir. Hayâl gibi, rüya gibi bir hayatla, sonsuz, ebedi bir hayat nasıl mukayese edilebilir!..
Manen hasta olmayıp, ibadetlerinden lezzet alanlardan biri, Ebu Süleyman Dârâni rahmetullahi aleyhtir. Bu zat buyuruyor ki:
"Namazlardaki, hele gece namazlarındaki lezzet olmasaydı, kendimi dünyadan zevk almış saymayacaktım."
Kıldığı namazlardan ne kadar büyük lezzet almış ki; diğer lezzetleri unutmuştur...
Namazlardan nasıl lezzet alınmaz? Yerde ve gökte ne varsa hepsini ve bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin huzurunda duruyoruz. O'nunla konuşuyoruz. O'na hitap ediyoruz...
Bütün namazlarda okunması vacip olan Fatiha suresinde diyoruz ki, meâlen:
"Yalnız sana ibadet eder ve yalnız senden medet umarız."
Makâmı, mevkii yüksek birisiyle görüşmek oldukça zordur. Randevular, iltimaslar gerekir. Böyle bir görüşme vâki olunca iftihâr vesilesi yapılır. "Falanca ile görüştüm!.." diyerek pay çıkarılır.
Fakat o görüşmesiyle şereflendiğimiz kişi de bizim gibi topraktan yaratılmıştır. Tekrar toprak olmaya mahkûmdur. Rabbimizin huzurunda durup O'na hitâp etme "şerefi" ve "makâmı" ne kadar yüksektir! Dünyanın hiçbir "makamı" bu "şerefi" insana kazandıramaz.
Teşehhütte de Sevgili Peygamberimize hitap etme şerefine nail oluyoruz. O'na selâm veriyoruz.
Biz, kendiliğimizden bu makâma çıkmıyoruz. Dâvet olunmuşuz. Rabbimizin huzurunda O'nun daveti ile bulunmak cennetten bile daha üstündür.
Büyüklerden biri şöyle buyuruyor:
"Ben namaz kılmayı cennete girmeye tercih ederim. Çünkü, namaz kılmamı Rabbim istiyor. Cennete girmeyi ise nefsim istiyor. Rabbimin istediğini nefsimin istediğine tercih ederim."
Mânevi hastalıklarımızın hangileri olduğunu ve onlardan kurtulma çarelerini mânevi tabiplerimiz bize açıklamışlardır. Haftaya da inşallah onları arz etmeye çalışalım...
.
16/01/2014
O, âlemlere rahmet olarak gönderildi...
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: "Beni Rabbim terbiye etti; güzel bir şekilde terbiye etti!.."
Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu:
"Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar...
Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular:
"Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.."
Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi:
"Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir."
Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir.
El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen:
"Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor.
El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen:
"Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir.
Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler.
O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır.
Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor ki:
"İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir.
Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum.
Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır..."
Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir.
Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir.
Meselâ bir hadis-i şerifte;
"Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu.
Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır.
.
09/01/2014
Bütün cihan zulmette iken!..
Gelecek pazarı pazartesiye bağlayan gece (12 Ocak) mübarek Mevlid Kandilini idrak edeceğiz inşallah...
Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. O mübarek gecede kavuşacağımız nimetler çok büyüktür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı o gece şereflendirdi...
Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur.
Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki:
Kadir gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur'an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur'an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı...
İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli haline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu.
Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti.
İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı.
Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay'a, Güneş'e ve hayvanlara tapıyorlardı...
Hasılı Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu...
Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi bu mübarek gecede bizlere gönderdi.
Yeryüzündeki bütün Müslümanların, bu nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza bu gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimizin aleyhisselam sevgisi aşılanmalıdır.
O gece sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir. İslâmın azılı düşmanlarından Ebu Leheb kendisine Peygamberimizin doğumunu müjdeleyen cariyesini (kadın köle) azat edip hürriyetine kavuşturduğu için her pazartesi günü azabının hafiflediğini rüyada kardeşi Abbas'a (radıyallahü anh) söylemiştir.
O geceye olan sevgi, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. İman edip onun ümmeti olan, onun sevgisi ile kalbini dolduran müminler nasıl fayda elde edemezler? Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur.
Mevlid Kandilinizi şimdiden tebrik ediyor; bütün insanlık için hayırlara vesile olmasını diliyorum...
.
02/01/2014
Ömrümüzden bir sene daha gitti...
Seneler ne de çabuk geçiyor... Bugün, Milâdi takvime göre yeni bir yılın yani 2014'ün ikinci günündeyiz. Ömrümüzden bir sene daha gitti. Kabir hayatına biraz daha yaklaştık... Yaşadığımız ve yaşayacağımız üç hayatımız vardır: Bir dünya hayatı, iki kabir hayatı, üç ahiret hayatı... Bu üç hayatın en kısa olanı halen yaşamakta olduğumuz, daha ne kadar yaşayacağımızın belli olmadığı dünya hayatıdır. En kıymetli olanı da budur. Çünkü üç hayatımızı buradan kazanmak zorundayız. Bunun için geride bıraktığımız bir senenin değil her saatimizin kıymetini bilmeli ve en iyi bir şekilde değerlendirmeliyiz...
Bu yeni senenin farkı sadece duvardaki takvimi değiştirmek olmamalıdır. Geride bıraktığımız ve bir daha ele geçiremeyeceğimiz altın değerindeki bir yılımızın muhasebesini yapmalıyız... Geçtiğimiz yılda iyi ve yararlı işler yaptıysak onları bu yeni yılda artırmalıyız. "Nasıl daha başarılı olabilirim, nasıl daha çok güzelliklere imza atabilirim?" düşüncesi bizde hakim olmalıdır.
Hatalarımızı da tesbit etmeliyiz, onları bir daha hiç yapmamaya veya daha az yapmaya şartlanmalıyız. Yeni yıl böyle kutlanır. Yoksa içki içmek, çam devirmek, evleri "Noel Ağacı" ile süslemek çılgınlıktan başka bir şey değildir. Hristiyanların bu tutumunu elbette yadırgamıyoruz. Her toplum, kendi dinine ve töresine göre yaşar ve yaşamayı sever. Bunun için de onların; kendi takvimlerine göre, kendi mukaddes bildikleri günleri, gönüllerince değerlendirmelerini normaldir. Bizim yadırgadığımız husus başkadır. Biz, bir taraftan Müslüman olduğunu söyleyip, diğer taraftan Hristiyanlar gibi Noel kutlayan kimsenin varlığına şaşarız!..
Her yıl, aralık ayının son haftasında, bizimle aynı adı taşıyan birçok insanın, çocuklarının ellerinden tutarak, çarşıda pazarda çam ağacı aradığını, "Noel Baba"lı kartpostallar satın aldığını, irili ufaklı hediye paketleri hazırladığını üzülerek görüyoruz... Hele içki tüketimi...
Kendi inançlarının gerektirdiklerini bırakıp, kendi örf ve âdetlerini terk eden bir topluluk kendisine olan güvenini kaybeder. Taklidine çalıştığı insanları kutsal kabul eder. Bu da telâfisi mümkün olmayan yaraların açılmasına sebep olur. O millet artık yok olmuş demektir...
Bir adam çocuğuna dese ki: "Bak yavrum! Şu çocuk nasıl giyiniyorsa sen de öyle giyin, nasıl yemek yiyorsa sen de öyle ye, o ne yapıyorsa sen de aynısını yapmaya çalış"! Bunları duyan çocuk şöyle düşünür: Onlara benzemez isek hiçbir değerimiz olamaz!..
Şimdi söyleyin Allah aşkına! Bu çocukta kendine güven diye bir şey kalır mı? Dâima kendini bir "hiç" olarak görür, taklit ettiklerini ise üstün ve kutsal kabul eder. Bunun aksini hiç kimse iddia edemez. Bu da, bir milletin örf ve âdetleriyle beraber erimesi ve yok olması demektir.
"Bir madde, bir sıvının içinde erimiş ve kaybolmuşsa, meselâ: Şeker veya tuz, suda erimiş ve yok olmuşsa, onu bazı kimyevi müdâhalelerle tekrar çıkarmak mümkün olur. Fakat bir millet erimişse, onu, hiçbir müdâhale tekrar ortaya çıkaramaz."
Bir millet için bundan daha büyük bir zarar, daha korkunç bir tehlike olamaz...
.
26/12/2013
"Yerin altı mı, üstü mü daha hayırlıdır?"
Sevgili peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshab-ı kirâm (aleyhimürridvan) ile otururlarken onlara şöyle bir soru sorar:
-Ben şu an aranızdayım, hep beraber Asr-ı saadeti yaşıyoruz. Risâlet vazifem tamam olduktan sonra artık dünyada işim kalmaz, aranızdan ayrılacağım... Benden sonra sizin için yerin altı mı, yoksa üstü mü daha hayırlıdır? Onlar da;
-Allah ve Resûlü daha iyi bilir, diye cevap verirler.
Yalnız bu soruya değil, hemen hemen bütün suallere bilseler dahi verdikleri cevap aynıdır. Yeryüzünün şahit olduğu en mübarek, en fazîletli cemaat onlardı. Başka türlü hareket etmeleri onlara yakışmazdı. Böyle olunca sevgili peygamberimiz, sordukları soruya yine kendileri cevap verdiler:
-Sizi idâre eden amirleriniz hayırlı ve iyi olanlarınızdan ise; zenginleriniz de cömert olanlardan ise; işlerinizi de birbirinize danışarak, istişare ederek yapıyorsanız yerin üstü sizin için altından daha hayırlıdır...
Bu üçü bir araya gelirse, herkes huzur içinde yaşar, dünya ve ahiret saadetine kavuşulur.
Hayırlı idareciler adaletle iş görür, kimse kimseye zulmetmez. Hayırlı idareciler halk tarafından çok sevilir. Kıyâmet günü de herkes korku ve panik içinde iken, onlar Rabbimizin rahmet gölgesi altında olacaklar. Bu, hadis-i şerifle müjdelenmiştir.
Bir yerde zengin olanların cömert olması o cemiyet için büyük nimettir. Bütün insanlar mes'ut olur. Zenginlerle fakirler arasında karşılıklı sevgi meydana gelir, hayat şartları bakımından da fazla bir farklılık olmaz.
İstişâre ile yapılan işlerde pişmanlık çok az olur. Bir kişinin kararı ile yapılan işlerde arzu edilen netice elde edilemez. Evdeki hesap çarşıya uymayabilir... Bundan dolayı yapacağımız bütün işlerimizde istişâre etmeli, ehline danışmalıyız. Böylece sünnet-i seniyyeye uymuş ve bilmediğimiz çok şeyleri de öğrenmiş oluruz...
***
Hadis-i şerif devam ediyor:
-Eğer amirleriniz, sizi idare edenler zalimlerden ise; zengin olanlarınız da cimrilerden olursa; hanımlar size emir ve talimât veriyor ise felâkettir.
Zalim idarecilerin olduğu memlekette hak, hukuk söz konusu olmaz, güçlü olan zayıfı ezer. Böyle yerlerde yaşamak çok sıkıntılı olur.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
"Cenab-ı Hak bir millete iyilik yapmayı murat ederse, onlara hayırlı idareciler nasip eder."
Cimri zenginlerin ne kendilerine ne de milletine faydası olur. Bütün hayatları sıkıntı içinde geçer. Kazanırken büyük zahmet çekerler. Kazandıklarını muhafaza için ömür boyu bekçilik yaparlar. Ölürken de hasretle ölürler.
Hanımlar bize Allahü teâlanın emanetidir. Saliha bir hanım mü'minler için saâdettir, cennet nimetlerindendir.
Çocuklarımızı dünyaya getirip, büyütüp, bizlere hayırlı bir evlât olarak yetiştirmeleri kâfidir. Ev işlerini de bize bırakmayarak huzurlu bir hayat yaşamamıza sebep oluyorlar.
Bu hizmetler onlara yeter de artar bile. Ayrıca dışarıdaki işlerimizle de onları meşgul etmemeliyiz.
Yerin üstünün hepimiz için daha hayırlı olmasına gayret ve dua etmeliyiz.
.
19/12/2013
Melekten ilham, şeytandan vesvese gelir!
Allahû teâlâ herkesin kalbine bir melek vazifelendirmiştir. Bu melek insana iyi düşünceler ilhâm eder. Şeytân da, insanın kalbine kötü düşünceler, vesveseler getirir. Helâl yiyen kimse, ilhâm ile vesveseyi birbirinden ayırır. Haram yiyenler ayıramaz. İnsanın nefsi de, kalbine kötü düşünceler getirir.
İlhâm ve vesvese devâmlı olmaz. Nefsin kalbe verdiği kötü düşünceler ise, devâmlıdır, gittikçe artar. Vesvese, duâ edilirse, dine uygun yaşanırsa azalır ve zamanla yok olur...
Nefsin arzuları, ancak kuvvetli mücâdele ile azalır, yok olur. Şeytân, köpek gibidir. Köpek kovalayınca kaçar. Başka taraftan yine gelir. Bu defâ da aldatamaz ise vazgeçer. Nefis ise kaplan gibidir. Hedefine ulaşamadıkça vazgeçmez. Saldırması, ancak öldürmekle biter.
İnsan, şeytanın vesvesesine uymazsa, bundan vazgeçer. Başka vesvese başlar. Bazen çok hayırlı işe mani olmak için, az hayırlı olan şeyleri yaptırmak ister. Büyük günâha sürüklemek için, küçük hayır yaptırmaya teşvik eder.
Şeytânın yaptırmak istediği hayırlı iş, insana tatlı gelir ve acele ile yapmak ister. Meselâ nâfile namazlarla meşgul edip, farzları yaptırmaz. Sağa sola çok sadaka verdirip zekât verdirmez...
İlhâm olunan şeyler insan için en kıymetli şeylerdir. İslâmiyete uygundur. Şeytandan gelen vesvese ise dinden uzaklaşmaya sebep olur.
İnsan, ilhâm olunan şeyleri yapmalıdır. Dikkat edilecek husus ilhâmın cinsini anlamaktır. Bu da İslâmiyete uygun olup olmadığına bakılır. Karar vermekte zorlanırsa, salih bir âlime sorulur.
Kalbe gelen düşünceler meleklerden gelen ilhamlar mı, yoksa şeytanlardan gelen vesveseler mi? Buna çok dikkat etmelidir.
Salih olmayan, namazını kılmayan, dine uygun yaşamayan kötü din adamına sorulmaz. Zamanımızda, her yerde çok bulunan cahil tarikatçıları ve yalancı şeyhleri, hakiki rehber sanmamalıdır. Böylelerinin tuzaklarına düşerek dünyada ve ahirette saâdetten mahrum kalmamak için çok uyanık olmalıdır. Kalbe gelen düşünce, nefse acı gelirse, yapmak istemezse hayır olduğu anlaşılır. Tatlı gelir, hemen yapmak isterse, şer olduğu anlaşılır.
İnsanın kalbi yani gönlü madde değildir. Elektrik ve mıknâtıs dalgaları gibidir. Yer kaplamaz. Fakat, göğsümüzün sol tarafında bulunan yürek dediğimiz et parçasında, kuvvetli tesiri meydana gelir...
Akıl, nefis ve ruh da kalb gibi birer varlıktır. Bu üçünün de kalb ile bağlantısı vardır. İnsanın, gözü kulağı, burnu, ağzı ve cildi ile hissettiği renk, ses, koku, tat, sıcaklık ve sertlik gibi şeyler duygu sinirleri ile beyne gelir. Beyin de bunları hemen kalbe bildirir.
Meleklerden gelenler ile, şeytanlardan gelenlerin tamamı kalbe girer. İnsanın aklı da hakemlik yapar. Akl-ı selim sahibi meleklerden gelenlere itibar eder, onları beğenir ve yapar. Dünyada da ahirette de mesut olur. Akl-ı selim sahibi olmayan ise bunları beğenmez ve yapmaz iki cihanda da büyük sıkıntılarla karşılaşır.
.12/12/2013
Üzüntülerimizin azalması için...
İnsanlar zayıf yaratılmıştır. Hastalık veya buna benzer bir sıkıntı başına geldiği zaman haddinden fazla feryat eder. Dünyada rahatlığın olmadığını hatırlarsa bu kadar üzülmez...
Dünyanın nimetleri de sıkıntıları da geçicidir. "Ne gâm baki, ne sürur" demişler.
Büyük İslâm âlimlerinden Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor ki: "Dünyada rahatlık bekleme, dünya bunun için yaratılmadı. Rahatlık cennettedir. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak gönderildi terfi ederek gelmedi. Şayet bir rahatlık ve huzur gördün ise onu kârdan say! Yolda para bulmuş gibi..."
Dünyada rahatlık olmadığının en açık alâmeti, hiç kimse kendinden emin değildir; sıhhatli insan hasta olma korkusunu taşır. Zengin olan fakirlikten korkar. Ölüm hepimiz için mukadderdir.
Sevdiklerimizin ölümü, başlarına gelen musibetler bize hayatın tadını tattırmıyor.
Dünyada rahatlık olsaydı, peygamberlere nasip olurdu. Halbuki onların çektiği sıkıntılar başkalarından kat kat fazladır.
İnsanoğlu her arzu ettiği şeye kavuşamıyor. Evdeki hesap çarşıya uymuyor. Yelkenli gemilerin istemediği yönden rüzgâr esebiliyor. Zengin, zenginliğini ölünceye kadar muhafıza edemeyebilir. Bunlar da üzüntülere sebep olmaktadır...
Üzüntülerimizin azalması için, en büyük ilaç, kadere iman etmek ve Rabbimizin takdirine razı olmaktır. Biz ondan razı olursak o da bizden razı olur. "Kadere inanan, kederden kurtulur" demişlerdir...
İbrahim bin Edhem hazretleri bir adamı çok üzgün görür, ona üç soru sorar:
Dünyada meydana gelen bütün hadiseler takdir-i ilahi olmadan meydana gelebilir mi? "Hayır" diye cevap verir.
İkincisi: Sana ayrılan rızkı başkası yiyebilir mi? "Hayır" der.
Üçüncüsü: Sana verilen ömürden kısalma olabilir mi? Ona da "hayır" diye cevap verir.
İbrahim bin Edhem hazretleri o zaman adama buyurur ki: "O halde niçin üzülüyorsun?"
Hazreti Ömer radıyallahü anh buyuruyor ki: "Başıma bir musibet geldiği zaman üç şeyden dolayı hamd ediyorum. 1- dinime gelmediği için. En büyük musibet dine gelendir, sonra bedene, sonra mala gelendir. Dine gelen ahiret hayatı ile ilgilidir. Mesela, bir vakit namazı bilerek kazaya bırakmak en ağır hastalığa yakalanmaktan daha kötüdür. 2- Daha büyüğü olmadığı için hamd ediyorum. Sıkıntı ne olursa olsun daha büyüğü olabilirdi. Veya onun yanında başka bir sıkıntı da olabilirdi. Bir çocuğunu trafik kazasında kaybeden iki çocuğunu da kaybedebilirdi. 3- Başımıza gelenlere sabredersek günahlarımıza kefaret olur."
İşlediğimiz günahların cezasını çekeceğiz; Rabbimiz sevdiklerinin cezasını dünyada veriyor, dünyadaki kolay, sevmediklerininkini ise ahirette bırakıyor...
Peygamberimiz aleyhisselâm bir zatı ziyarete gider. Bakar ki adam bir deri, bir kemik kalmış. Sorar:
-Sen dua ederken ne diyorsun?
O da cevap verir:
-Ya Rabbi benim cezamı dünyada ver ahirete kalmasın, diyorum. Bunun üzerine Resul-i Ekrem efendimiz buyurdu ki:
-Sen onun dünyadaki cezasına da dayanamazsın. Sen "Rabbena atina..." duasını oku! Hem dünyada, hem ahirette iyilikler ihsan olunmasını iste...
Hasta birkaç gün bu duayı okudu, iyileşti, namazlarını camide cemaatle kılmaya başladı. Biz de onu çok okuyalım...
.05/12/2013
Önemli olan ahiret ticaretidir...
Bir kimsenin dünya ticareti, ahiret ticaretine mani oluyorsa, bu kimse bedbahttır. Bir çömlek almak için, altın kupa verene ne denir? Dünya saksı parçası gibidir. Hem kıymetsizdir, hem de çabuk kırılır. Ahiret ise altın kupa gibidir ve çok değerlidir. Ahiret nimetleri sonsuzdur, kırılmaz, kaybolmaz ve çalınmaz...
Dünya ticaretinin ahirete yaraması lazımdır. Cehenneme sürüklememesi için çok dikkat etmelidir. İnsanın sermayesi, dini ve ahiretidir. Bu sermayeyi kaptırmamak için çok uyanık olmak lazımdır. Bunun için her sabah şöyle niyet etmelidir: "Yâ Rabbî! Kendimin evlatlarımın ve ailemin rızkını helalinden kazanmak, onları kimseye muhtaç bırakmamak; rahatça ibadet edebilmek için çalışmaya gidiyorum..."
O gün Müslümanlara iyilik, yardım ve nasihat, emri-mâruf, nehyi münker yapmayı kalbinden geçirmelidir. Böyle niyet eden bir tüccar bir memur, bir işçi niyetine göre hareket ettikçe sevap kazanır. Onun her işi ibadet olur. Dünyada kazandığı şeyler de artısı olur...
Herkes şunu düşünmelidir: Binlerce insan çalışmayacak olursa, kendisinin bir gün bile yaşayamayacağını düşünmelidir... Mesela; çiftçi, fırıncı, dokumacı, demirci, iplikçi ve daha nice sanatkârlar hep onun için çalışıyor. O hepsine muhtaçtır herkes onun için çalışır çaba sarf ederken onun boş oturması, kimseye faydalı olmaması doğru olur mu?
Bu dünyada herkes yolcudur, geldik gidiyoruz. Yolcuların birbirlerine yardım etmesi, el ele vermeleri, kardeş gibi olmaları lazımdır. Her Müslüman böyle düşünmelidir. Vazifesine başlarken, "Müslüman kardeşlerime yardım etmek, onları rahat ettirmek için çalışacağım. Din kardeşlerim benim işimi gördükleri gibi ben de, onlara hizmet edeceğim" diye düşünmelidir.
Muhammed Masum Hazretleri buyurdu ki:
"Kendinin ve çoluk çocuğunun nafakasını helalden kazanmak için çalışmak farzdır. Bunun için, ticaret, sanat yapmak lazımdır. Selef-i Salihîn hep böyle çalışıp kazanırlardı."
***
Dünya işleri ahiret için çalışmaya mani olmamalıdır. Münafikun suresi 9'uncu âyet-i kerimesinde mealen, "mallarınız ve çocuklarınız Allahü teâlâyı hatırlamanıza mani olmasın!" buyuruldu.
Çalışıp da tevekkül etmek, bir yere çekilip ibadet yapmaktan hayırlıdır... İslâm büyükleri, kendi nafakalarını kendileri kazanırlardı. Başkasının eline bakmayı uygun görmezlerdi. Peygamberler de kendi nafakalarını kendileri kazanmışlardır.
İlk olarak kumaş dokuyan Âdem aleyhisselâmdır. Din düşmanları, ilk insanların ot ile yaprak ile örtündüklerini mağarada yaşadıklarını yazıyorlar. Fakat bu yazıların hiçbir vesikası yoktur, yalandır.
Nuh aleyhisselâm marangozluk, Salih aleyhisselâm çantacılık yapardı. Peygamberlerin çoğu çobanlık yapmıştır. İsa Aleyhisselâm kunduracılık yapardı.
Resulullah Efendimiz aleyhisselâm ticaretle meşgul olmuştur.
Bir kimsenin, dinine, imanına zarar gelmeyecek, herhangi bir işte çalışması caizdir. Yusuf aleyhisselâm peygamber olduğu halde, insanların sıkıntıda olduğunu görünce zamanın hükûmet reisine giderek vazife istedi. Böylece, insanlara hizmet etti. İnsanlara hizmet edebilmek için, herkes kendine düşenleri yapmaktan geri kalmamalıdır...
.28/11/2013
"İbadetlerin en kıymetlisi nefse uymamaktır"
Nefis Allahü teâlânın düşmanıdır. Nefsin arzularının, insanı Allah yolundan saptırıcı oldukları, Kur'an-ı kerimde haber verilmiştir. Çünkü nefis, daimâ Rabbimizi inkâr ve ona isyan etmek ister. Bunun için her istediği kendi zararınadır.
Her işte, nefsin arzularına uymak, nefse tapmak olur! Nefse uymaktan kurtulmak dünya nimetlerinin en büyüğüdür. Çünkü o, kul ile Rabbi arasında en büyük perdedir.
Sehl bin Abdullah Tüsteri hazretleri buyurdu ki:
"İbadetlerin en kıymetlisi nefse uymamaktır."
Kur'an-ı kerimde mealen buyuruldu ki:
(Allah'tan korkup, nefsini kötü arzulardan uzaklaştıranların varacakları yer, muhakkak Cennettir.) [Naziat 40, 41]
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(İnsanı felâkete sürükleyen şeyler üçtür: Cimrilik, nefse uymak ve kendini beğenmek.)
Bir diğer Hadis-i şerif ise şöyledir:
(Ümmetimin iki kötü huya yakalanmalarından çok korkuyorum. Bunlar; nefse uymak ve ölümü unutup dünyanın peşinden koşmaktır.)
Ölümü unutan nefsine uymaya başlar.
En büyük düşman olan nefsin kötülüğünü bildiren hadis-i şerifler çoktur. Resûlullah Efendimiz buyurdu ki:
(Aklın alâmeti, nefse galip ve hakim olmak ve öldükten sonra lâzım olanları hazırlamaktır. Ahmaklık alâmeti, nefse uyup, Allahtan af beklemektir.)
(Senin en büyük düşmanın, seni çepeçevre kuşatan nefsindir.)
(En üstün cihad, Allah yolunda nefsle yapılan cihaddır.)
(Asıl kahraman, nefsini yenendir.)
***
İslâm dini insanların dünyada da, ahirette de rahat ve huzur içinde yaşamasını istiyor. Akıl olmasaydı, insan hep nefsine uyar, felâketlere sürüklenirdi. Nefis olmasaydı insan yaşaması ve üremesi için çalışmasında kusur ederdi. Nefis ile cihad sevâbından mahrum kalırdı. Meleklerden daha üstün olmak yolu kapalı kalırdı...
Peki, bu kadar zararlı olan nefis, niçin yaratıldı? Sahip olduğumuz her şeyin iyi tarafı da var kötü tarafı da. Elektrik büyük nimettir. Yerinde kullanılmazsa insanın ölümüne sebeb olabilir.
Nefis de bunun gibidir. Hem faydalı, hem zararlı tarafları vardır. İnsanın yaşaması, üremesi dünya için çalışması nefsin varlığı ile mümkündür.
Nefis olmasaydı büyük cihad sevâbı nasıl kazanılırdı!
***
Eshab-ı kirâm (radıyallahü anhüm) büyük bir muhareben dönmüşlerdi. Zafer elde etmişlerdi. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshabını tebrik ettikten sonra buyurdu ki:
"Küçük cihaddan döndük, büyük cihada giriyoruz." Sordular;
"Bundan büyük cihad hangisidir?" diye, cevap olarak buyurdular ki:
"Nefisle cihaddır..."
Muharebede mağlup olan öldürülen mümin şehid olur, ebedi saâdete kavuşur. Galip olanı ise gazi olur. İkisi de güzeldir.
Nefisle olan cihadın galibi büyük nimetlere kavuşur, en büyük düşmanını mağlup etmek zevkine erer. Mağlubu ise büyük felâketlere, sıkıntılara girer.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"En büyük düşmanın, içinde taşıdığın nefsindir."
Nefis, şeytandan daha tehlikelidir. Şeytan bazen insanın kalbine vesvese verir. Nefis ise dâima içindedir...
.21/11/2013
Bid'atleri ancak "ateş" temizler!
Kalp hastalıklarından en tehlikelisi, bid'attir. Yani yanlış, bozuk itikattır... Bilhassa zamanımızda Müslümanların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır. His organları ile anlaşılamayan, hesap ile ulaşılamayan şeylerde akıl yürütmek insanı bu hastalığa sürükler...
Aklın ermediği ve yanıldığı şeylerde akla uyarak hareket etmek cahilliktir. Böylelerini fen adamı, filozof sanarak onlara uymak felakettir. Onları taklit etmek ahirette çok büyük sıkıntılara sebeb olur...
İnsanın kendi aklı ile bu ince, hassas bilgileri bulması mümkün değildir. Herkes kendi aklı ile bu bilgileri bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, itikat ortaya çıkar. Herkesin düşüncesi, anlayışı, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile insanlar başka başka düşünmektedirler. Dünya işlerinde böyle olunca, aklın ermediği ahiret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu?
Bu durumda, inanmış her Müslümanın yapması gereken şey, kendi aklını devreye sokmadan, hakiki İslâm âlimlerinin bildiklerine tabi olmaktır. Onlar imanın nasıl olması lâzım geldiğini bildirmişlerdir. Doğrusu da budur.
Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) ve Eshabının itikatlarını, doğru olarak tesbit edip bizlere bildiren, sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten ben "Ehl-i sünnet itikadındayım" demek, "Onlar nasıl inanmışlar ise ben de onlar gibi inandım" demektir.
Düzgün itikat çok önemlidir. Çünkü, yapılan bütün ibadetler buna bağlıdır. İtikadı bozuk olanın yaptığı bütün ibadetleri geçersizdir, kabul olunmazlar. Yaptığı ibadetleri onu cehennem ateşinden kurtaramaz.
Demek ki, önce doğru bir itikat sahibi olmak lâzım gelir. Yetmiş üç fırkanın tek kurtulanı Ehl-i sünnet inancına sahip olanlardır. Diğer yetmiş ikisi dalâlet fırkasıdır. Yetmiş üç "altın"ın içinde "hakiki" olanı budur. Öbürleri sahtedir!..
Allahü teâlâ, Müslümanlardan, Peygamber Efendimizin ve Eshabının inandığı gibi iman etmelerini istemektedir.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm vefât edince insanlar dinlerini Eshâb-ı kirâmdan (aleyhimürrıdvan) öğrendiler. Hepsi aynı imânı, Ehl-i sünnet itikâdını kendilerinden hiçbir şey katmadan, Resûlullah Efendimizden öğrendikleri gibi naklettiler.
Mezhep imanlarımız, Silsile-i âliye büyüklerimiz ve diğer büyük âlimlerimiz bu saf ve doğru imânı kitap haline getirerek bize intikal ettirdiler. Bu büyüklerimize ne kadar dua etsek yine de azdır. Onlara ait olan kitapları çok okumalı ve onların gösterdiği yolda yürümeye gayret etmeliyiz...
Çok tehlikeli bir asra rastladık. Bid'atlar o kadar arttı ki sakınmak oldukça zorlaştı. Çamurlu bir yolda yürüyüp üzerine çamur bulaşmaması ne kadar dikkat gerektiriyorsa, bid'atlerden sakınmak ondan daha çok önemlidir. Çamur sıçrayan elbise su dökmekle temizlenir. Bid'atleri ise ancak "ateş" temizler!
İmam-ı Rabbani (kuddise sirruh) buyuruyor ki:
"İyi biliniz ki, bidât sahibi ile konuşmak, kâfirle arkadaşlık etmekten, kat kat daha fenadır."
.21/11/2013
Bid'atleri ancak "ateş" temizler!
Kalp hastalıklarından en tehlikelisi, bid'attir. Yani yanlış, bozuk itikattır... Bilhassa zamanımızda Müslümanların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır. His organları ile anlaşılamayan, hesap ile ulaşılamayan şeylerde akıl yürütmek insanı bu hastalığa sürükler...
Aklın ermediği ve yanıldığı şeylerde akla uyarak hareket etmek cahilliktir. Böylelerini fen adamı, filozof sanarak onlara uymak felakettir. Onları taklit etmek ahirette çok büyük sıkıntılara sebeb olur...
İnsanın kendi aklı ile bu ince, hassas bilgileri bulması mümkün değildir. Herkes kendi aklı ile bu bilgileri bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, itikat ortaya çıkar. Herkesin düşüncesi, anlayışı, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile insanlar başka başka düşünmektedirler. Dünya işlerinde böyle olunca, aklın ermediği ahiret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu?
Bu durumda, inanmış her Müslümanın yapması gereken şey, kendi aklını devreye sokmadan, hakiki İslâm âlimlerinin bildiklerine tabi olmaktır. Onlar imanın nasıl olması lâzım geldiğini bildirmişlerdir. Doğrusu da budur.
Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) ve Eshabının itikatlarını, doğru olarak tesbit edip bizlere bildiren, sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten ben "Ehl-i sünnet itikadındayım" demek, "Onlar nasıl inanmışlar ise ben de onlar gibi inandım" demektir.
Düzgün itikat çok önemlidir. Çünkü, yapılan bütün ibadetler buna bağlıdır. İtikadı bozuk olanın yaptığı bütün ibadetleri geçersizdir, kabul olunmazlar. Yaptığı ibadetleri onu cehennem ateşinden kurtaramaz.
Demek ki, önce doğru bir itikat sahibi olmak lâzım gelir. Yetmiş üç fırkanın tek kurtulanı Ehl-i sünnet inancına sahip olanlardır. Diğer yetmiş ikisi dalâlet fırkasıdır. Yetmiş üç "altın"ın içinde "hakiki" olanı budur. Öbürleri sahtedir!..
Allahü teâlâ, Müslümanlardan, Peygamber Efendimizin ve Eshabının inandığı gibi iman etmelerini istemektedir.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm vefât edince insanlar dinlerini Eshâb-ı kirâmdan (aleyhimürrıdvan) öğrendiler. Hepsi aynı imânı, Ehl-i sünnet itikâdını kendilerinden hiçbir şey katmadan, Resûlullah Efendimizden öğrendikleri gibi naklettiler.
Mezhep imanlarımız, Silsile-i âliye büyüklerimiz ve diğer büyük âlimlerimiz bu saf ve doğru imânı kitap haline getirerek bize intikal ettirdiler. Bu büyüklerimize ne kadar dua etsek yine de azdır. Onlara ait olan kitapları çok okumalı ve onların gösterdiği yolda yürümeye gayret etmeliyiz...
Çok tehlikeli bir asra rastladık. Bid'atlar o kadar arttı ki sakınmak oldukça zorlaştı. Çamurlu bir yolda yürüyüp üzerine çamur bulaşmaması ne kadar dikkat gerektiriyorsa, bid'atlerden sakınmak ondan daha çok önemlidir. Çamur sıçrayan elbise su dökmekle temizlenir. Bid'atleri ise ancak "ateş" temizler!
İmam-ı Rabbani (kuddise sirruh) buyuruyor ki:
"İyi biliniz ki, bidât sahibi ile konuşmak, kâfirle arkadaşlık etmekten, kat kat daha fenadır."
.
İslamiyet, Hicret'ten sonra cihanşümul bir din oldu
Bugün Muharrem ayının on birinci günündeyiz... Bu mübarek ay Hicri senenin birinci ayıdır. Geçen haftaki makalemizde Hicri 1435 yılına girdiğimizi yazmıştık. Bugün bu vesileyle bir nebze Hicret hadisesinden bahsetmek istiyoruz...
Hicret'ten önce Müslümanlar büyük sıkıntı içindeydiler. Suçları Allahın varlığına birliğine Efendimizin onun kulu ve elçisi olduğuna inanmaktı... Müminlerin bazısı şehid edildi. Ammar bin Yasir'in annesi ve babası gibi... Zulüm, had safhadaydı. Bilâli Habeşi'ye (radıyallahü anh) yapılan eza ve cefayı hepiniz biliyorsunuz. Dayanılacak gibi değildi, inananların iki defa Habeşistan'a hicret etmelerine izin çıktı...
Miladi 619 yılında Müslümanlar iki büyük acı yaşadılar. Sevgili Peygamberimizin amcası Ebû Talib vefat etti ki Mekke'deki hâmisi idi. Üç gün sonra da ilk mü'mine, Hatice Validemiz (radıyallahü anha) rahmet-i Rahmana kavuştu. Hazret-i Hatice en zor günlerinde Server-i Kâinatın yanında durmuş, malını mülkünü Allah yolunda sarf etmişti. Çocuklarının annesiydi. Bu seneye "Senetül Hüzn" (üzüntülü sene) denildi.
Beklendiği gibi de oldu, Ebû Talib'in vefatından sonra müşrikler Resul-i Erkeme daha fazla eziyet etmeye başladılar. Mü'minlere sıkıntı vermekte âdeta birbirleri ile yarış halindeydiler.
Zulüm ve işkencelere rağmen Kur'an-ı kerimin beşer kelâmı olamayacağını düşünerek iman edenlerin sayısı arttı. Bir taraftan da Medine-i Münevvere'ye hicret başladı. Bu da kâfirleri çok endişelendirdi. İslâmiyet artık Mekke-i Mükerremeden taşmış, müşriklerin korktukları başlarına gelmişti!..
Eshab-ı kiramın çoğu hicret etmişti, Ebû Bekir de (radıyallahü anh) hicrete hazırlanmıştı ama izin çıkmadı. Peygamberimiz aleyhisselâm ona;
"Sabret" buyurdular, "Allahü teâlâ sana bir yol arkadaşı nasip eder!"
Medine'deki müminleri bir tehdit olarak gören Kureyşliler toplandılar, dediler ki:
"İslam dininin yayılmasına mani olamadık, artık tek çaremiz kaldı; O'nu öldürmek!.."
Hane-i saadetin etrafını sardılar, çıkınca saldıracaklardı. Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir avuç toprakla çıktı, üzerlerine saçtı. Hepsi uyuyakaldılar, aralarından geçip uzaklaştı...
Ebû Bekr-i Sıddık'ın evine gittiler, beraber Sevr Dağına doğru yola çıktılar. Böylece "Hicret" başlamış oluyordu. Sevr Mağarasında üç gün üç gece kaldıktan sonra yola devam ettiler... Önce Kuba köyüne vasıl oldular. Gerek muhacir gerek ensar, Allahın Resulünü büyük bir sevinç ile karşıladı. Orada bir mescid inşa ettiler ve ilk cuma namazı kılındı.
Bu mübarek "Hicret" ile Mekke devri kapanmış, Medine-i münevvere devri başlamış oldu. İslâm güneşi uzak ülkeleri de aydınlattı... Eskiden namazlarını gizli saklı kılan müminler, ibadetlerini huzur ile yapıyor, insanları felaha çağırıyorlardı... Efendimiz devlet başkanlarına mektuplar yolluyor, onlara tebliğde bulunuyorlardı.
Hicret'ten sonra İslamiyet bir şehir dini olmaktan çıktı, cihanşümul bir din olduğunu dünya duydu, tanıdı...
.07/11/2013
Muharrem ayının en kıymetli günü...
Geçen pazartesi günü (4 Kasım'da) takvimler 1 Muharrem 1435'i gösterdi. Yani hicri yeni bir yıl başladı. Önümüzdeki salı akşamı "Aşûre Gecesi"ni; çarşamba da "Aşûre Günü"nü idrak edeceğiz inşallah...
Aşûre günü Muharrem ayının en kıymetli günüdür. O gün tutulan oruç, bir senenin günahlarına kefarettir. Aman kaçırmayalım, dalgınlığa gelmeyelim.
Hazret-i Ali (radıyallahü anh) anlatır:
"Bir gün huzuru saadette oturuyorduk. Bir adam gelip şöyle sordu:
-Ya Resulallah, ramazan orucu farzdır, tutuyoruz, ondan sonra hangi ayda tutmamı tavsiye edersiniz?
Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki:
-Muharrem ayında tut çünkü o şehrullahtır (Allahü teâlânın ayıdır). O ayda rabbimiz birçok kavimlerin tevbesini kabul buyurdu. Bundan sonra tevbe edenlerin de tevbesini kabul eder."
İbn-i Abbas radıyallahu anh buyurdu ki:
"Peygamberimiz Aşûre günü oruç tuttular ve tutulmasını da emrettiler. Aşûre günü aile efradının nafakasını geniş tutanın yıl boyu rızkı bereketlenir."
Aşûre günü tek oruç tutmak mekruhtur. Çünkü Yahudiler de aynı gün tutuyorlar. Onlara benzememek için iki gün tutmalıdır. Salı çarşamba yahut çarşamba perşembe gibi...
Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu... Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır.
Hazreti Hüseyin radıyallahü anh ise Aşûre Günü şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur.
Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdi. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardı. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da derecelerinin Bilâl-i Habeşi, Ammar bin Yasir (radıyallahü anhüm) gibi imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanlardan daha düşük olmasına sebep olacaktı. Rabbimiz, onları çok sevdiğinden "makamlarını yükseltmek için" ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu.
Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler bu hadiselere üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir?..
Musa aleyhisselam bir yerden geçerken bir adamcağıza rastlar. Bakar ki; yabani hayvanlar tarafından parçalanmış. Zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş, bir kısmı terk edilmiş.
Musa aleyhisselam taaccüb ederek;
"Ya Rabbî" dedi: "Ben bu kulunu tanırdım. Salih, âbid mütteki bir kimse idi, seni de çok severdi. Acaba bu musibet başına neden geldi? Hikmeti nedir?"
Allahü teala buyurdu ki:
"Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biriydi, muhabbet ehliydi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti verdik ki istediği makamlara erişsin!"
.....
Bu vesileyle, Aşûre gecenizi ve Aşûre gününüzü şimdiden tebrik ediyorum...
.31/10/2013
İnsanoğlu nasıl yaşarsa öyle ölür
İnsan her şeyin en güzel olanını kendisi için ister. Çünkü insan en çok kendini sever, kendini sevenleri sever, sevmeyenleri sevmez. Ona iyilik yapanlara kalbi meyleder. Bundan dolayıdır ki sevgili Peygamberimiz aleyhisselam şöyle dua buyurdular:
"Ya Rabbi kötü insanlardan bana iyilik ulaştırma, sonra kalbim onu sevebilir."
Dünya hayatında her arzu ettiği şeye ulaşan kişiyi biz hayranlıkla seyrederiz. "Adam kendisini ne kadar çok seviyor, her şeyin en güzelini seçiyor" deriz. Eğer sahip olduklarını meşru yollardan elde edebilmişse helâl-ı hoş olsun, güle güle kullansın. Yok haramdan gelmiş ise hiç kıymeti yoktur. Olmaması onun için daha hayırlıydı. Aldığı lezzetten bin kat fazla sıkıntı çekecektir.
Dünyada her şeyin en güzelini isteyen kişi, ölümün de en güzelini seçmeli. Güzel bir şekilde hayata veda etmeli. Bunun içindir ki büyüklerimiz hep "hüsn-i hatime" için dua etmişlerdir. Hatim dualarında da tekrarlanır:
"Ya Rabbi son nefesimizi Kelime-i şehadet getirerek vermemizi nasip eyle!.."
Bir insanın bütün ömrü ibadetlerle, günahlardan sakınmakla geçse fakat son nefesini imanla verememiş ise hiç kıymeti yoktur.
Son nefesini imanla veren kişi, Cenâb-ı Hakkın en büyük nimetine kavuştu demektir. Ondan büyük nimet olmaz. Bu nimeti elde edemeyen de en büyük felâkete, ebedi cehennem azabına müstahak olmuş demektir.
Denebilir ki, ölümün güzelini nasıl elde edebiliriz? Ölüm, elbise gibi ev gibi satılmıyor ki seçebilelim!..
Güzel ölüm ancak şöyle elde edilebilir: Güzel yaşamakla!
İnsanoğlu nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl öldüyse öyle haşrolur.
Binde, hatta milyonda bir insan güzel yaşar, kötü bir tarzda ölür. Yine çok ender olarak kötü bir hayat sürenin sonu güzel olur.
Dünyadaki hayatı nasıl geçmişse, neye çok önem vermişse sekerât-ı mevtte hatırına o gelir. Sekerât-ı mevt halini rüyaya benzetmişler. Mesela bir talebe rüyasında bizden daha çok okul görür, kitap görür, defter kalem görür. Bir hekim bizden daha fazla hasta ve ilaç görür. Bir tüccar uykusunda bizden daha fazla alışveriş yapar, para görür. İnsan, hayatını da böyle noktalar.
Bırakıp gideceğimiz şeylere bu kadar önem veriyoruz, gidip kalacağımız muhakkak olanları ihmal ediyoruz.
İnsanın önünde çok uzun bir seyahat varsa, o da bu seyahate çıkmaya mecbur ise, karşılaşacağı tehlikeleri düşünür, tedbirini alır.
Ölümle çıkılacak seferden daha uzun, daha tehlikeli hangi seyahat olabilir?
Akıllı adam "azığını" hazırlar...
Sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sormuşlar:
-En akıllı insan hangisidir?
-En akıllı insan ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için de hazırlık yapandır.
Çok kısa olmasına rağmen dünyada yapacak bir sürü işimiz var. Çalışacak, iş güç sahibi olacağız, bakmakla mükellef olduklarımızın rızkını helâlinden kazanacağız.
Bundan sonraki hayatımız olan kabrimizi güzelleştirmeye, ebedi hayatımız olacak ahirette de saâdete kavuşmaya mecburuz.
Rabbimiz bu üç hayatımızda da umduklarımıza kavuştursun...
.24/10/2013
İnsan, ruhuyla insandır...
İnsan iki şeyden meydana gelir: Ruh ve ceset! Bunlar beraber oldukça yeryüzünde hayat devam eder. Ruh ayrılınca bedenin kıymeti kalmaz ve hiçbir işe yaramaz. Ruhsuz ceset soğur, rengi kaçar, kokmaya başlar. Hele sıcak mevsimlerde ve sıcak yerlerde kokuşma daha hızlı olur. Bu yüzden cenazeleri bir an önce defnetmeye bakarlar...
İnsan, ruhuyla insandır. Ruh ölmez bedenden ayrılınca lâyık olduğu yere gider. Beden de topraktan gelmiştir, yine toprağa döner.
Sahip olduğumuz bu iki şeyin de gıdaya ihtiyacı vardır. Vücudumuz acıktıkça yemek yeriz. Hem de mümkünse en güzel yiyecekleri seçeriz.
Ancak ruhumuzun gıdasına önem vermiyor, çoğu zaman aç bırakıyoruz. İşte bu yüzden huzur bulamıyor, tek kanatla kuş uçurmaya çalışıyoruz!
***
Peki ruhun gıdası nedir ve nasıl verilir? Ruhun gıdası "marifetullah"dır. Marifetullah Rabbimizi tanımak, emirlerini yapıp, haramlarından sakınmaktır. Fıtratımız (yaradılışımız) bunun üzerinedir.
Nasıl ruh olmazsa ceset bir hiç ise, Allaha itaat ve teslimiyet olmazsa ruh da bir hiç olur. Demek "ruhun da 'ruh'u var!"
Malik bin Dinar hazretleri buyuruyor ki: Ben dünya ehline çok acıyorum. Doğuyor, büyüyor, kendilerine tahsis edilen belli bir hayatı yaşıyor, sonra göçüp gidiyorlar. Fakat dünyanın en tatlı, en lezzetli, en büyük nimetini tadamıyor, o zevkten neşeden mahrum kalıyorlar.
Sorarlar:
-Efendim nedir o dünya ehlinin tadamadığı şey?
-Marifetullah!
Bütün insanlar mes'ud olmak ister. Herkesin yegane gayesi, belki gayelerin gayesi budur. Ne yazık ki insanların çoğu mes'ud bahtiyar değildir.
Asrımıza ilim asrı, teknoloji asrı, sür'at asrı diyebiliriz. Bulutların üstünde uçuyor, suların altına, yerin derinliklerine inebiliyoruz...
Teşhis ve tedavi çok ilerledi, ağrılar dindiriliyor organ nakilleri yapılabiliyor. Buna rağmen ölüme çare bulunamıyor. Dünyanın en ünlü tıp merkezlerinden cenazeler peş peşe çıkıyor...
Bütün bu ilmî gelişmeler insanoğlunu mutlu edemiyor. 21. yüzyıla teknoloji asrı sür'at asrı diyebiliriz ama mutluluk asrı diyemiyoruz.
Nasıl bahtiyar olsunlar? Saadet evinin kilidini başka anahtarlarla açmaya çalışıyorlar. Açılmaz ki! Boşuna zaman harcıyorlar, ellerine zahmetten başka bir şey geçmiyor.
***
Kum tanecikleri güneşte parlayınca çöl göl gibi görüntü verir. Günlerce susuz kalan yolcu, onu görünce çok sevinir. Büyük bir çaba ile "hayalî suya" koşar, daha fazla yorulur, bitap olur, mecali kalmaz. Yanıldığını anladığında çok geçtir artık. İşte yukarıdakilerin hâli de seraptan su bekleyenlere benziyor.
Düşünün biri saadet kuşunu yakalamak istiyor. Aklı havada, gözü havada koşuyor. Ha tuttu ha tutacak ama önünde bostan kuyusu olmasa...
Saadet neye yarar, devamlı olmadıktan sonra?.. Birkaç günlük huzurun ardından sizi üzüntü ve sıkıntı bekliyorsa!..
.3/10/2013
Kaybedilen zaman bir daha ele geçmez!..
Geçmiş zaman ne kadar güzel olursa olsun bir daha yaşanmıyor... Şu gençliğini düşünerek ah çeken ihtiyar, şu parlak devirlerini hatırlayarak dövünen toplum, eninde sonunda anlar ki geçen geçmiştir artık. Onu geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için mümkün olmamıştır, olamaz da...
Gerçekten de insanlar geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraların önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. Ne güzel tarif edilmiş:
"İnsanlar uykudadır ölünce uyanırlar..."
İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: "İnsan rüyâ gördüğü zaman onun rüya olduğunu bilmez, gerçek zanneder. Ta ki uyanıncaya kadar. "Meğer gördüklerim rüya imiş" der...
Ölünce de dünya hayatının rüya gibi olduğunu anlar.
Bunun için kıyamet gününde insanlar dünyada geçirdiği hayatı hayat saymayacak. Fecir Suresi 24. ayet-i kerimesinde buna işaret buyuruyor:
"Diyecek ki: Keşke ben hayatım için önceden hazırlık yapsaydım!"
Bu ayet-i kerimeyi tefsir eden müfessirler dikkatimizi şu noktaya çekiyor: "Buradaki hayatım için", demiyor "hayatım için" diyor. Bu da dünya hayatını "hayattan saymadıklarının" en büyük delilidir...
Zamanı geri getirebilmek mümkün değil ama ibret almak mümkündür. Zamanı geri getirme temennisi ise boş bir hayaldir. Şair demiş ki: "Keşke gençliğimden bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım!.."
Seneler gün gibi geçiyor ve her geçen gün de bizi kabre bir adım daha yaklaştırıyor. Her gece yatağa girmeden o günün muhasebesini yapmalıyız. Hata ve kusurlarımızı tespit etmeliyiz. Günümüzü güzel geçirmiş isek bir sonrakini daha iyi geçirmeye gayret etmeliyiz. Kötü geçmişse tevbe etmeli ve bir daha hata yapmamaya gayret etmeliyiz...
Zamanı durdurmak kabil değildir, çok çabuk geçiyor. Vakit insanın sahip olduğu en değerli varlığıdır. En kıymetli mücevherden daha değerlidir. Kaybedilen cevahir tekrar alınabilir ama kaybedilen zaman bir daha ele geçmez...
Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olduğu diğer iki hayatını kazanmak zorundadır: Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı...
Bunların en kısası dünya hayatıdır. En önemli olanı da budur. Çünkü üç hayatını buradan kazanacaktır.
Çalışacak, kendi rızkını ve bakmakla mükellef olduklarının rızıklarını helâlinden kazanacak, daha sonra istese de istemese de gireceği kabrini nurlandırmaya, mamur etmeye gayret edecek. Kabir hayatı dünya hayatından uzundur, dünyadaki evimizi özenle rahat edebileceğimiz duruma getirmeden içine girmiyoruz. Girersek rahat edemeyiz.
Halbuki dünya evimizde bir gün bile kalıp kalmayacağımız belli değildir. Rahat edemezsek değiştirebiliriz. Başka bir eve taşınma imkânımız her zaman var.
Lâkin "Ben bu kabri beğenmedim, burası beni sıkıyor karanlık, beni başka kabre götürün" desek bize kim kulak verir?
Sonsuz hayatımız olacak olan ahiret hayatımızı da yine burada kazanabiliriz. Henüz fırsat varken vaktimizi iyi değerlendirmeliyiz...
.26/09/2013
Kızgınlık insanı küfre kadar götürür!..
Dinimiz orta yolu emretmiş, aşırılıkları yasaklamıştır. Müslümanın aşırı kızgınlık göstermesi uygun olmadığı gibi korkak olması da uygun değildir. Çünkü korkaklar hanımına çocuklarına ve akrabalarına karşı gayretsizlik gösterir, onları koruyamazlar...
Bazı hallerde gadab kıymetlidir, hatta emredilir. Fetih suresinde Rabbimiz Eshab-ı kiramı "Kâfirlere gadab ederler" diyerek övmektedir.
Tevbe Suresi yetmiş dördüncü ayet-i kerimesinde "Kâfirlere karşı sert ol" buyurulmaktadır.
İslâm dinine ve Müslümanlara düşmanlık edenlere, saldıranlara sertlik göstermelidir. Bunlara karşı korkak olmak caiz değildir. Kaçmak Allahü teâlânın takdirini değiştirmez. Eğer eceliniz geldiyse Azrail aleyhisselam nerede olursanız olun sizi bulur.
Korkaklar sadece kendilerine zarar verir. Asabi insanlar ise hem kendilerine hem de başkalarına zarar verir. Aşırı kızgınlık insanı küfre kadar götürür. Hadisi şerifte "Gadap imanı bozar" buyruldu.
Gadap sahibi, karşısındakinin de kendisine karşılık verebileceğini düşünmelidir. Gadaba gelen kimsenin kalbi bozulur, bu bozukluk dışına da sirayet eder, çirkin ve korkunç bir hâl alır.
Kızgınlığı yenmek çok sevaptır. Bunlara cennet müjdelendi. Allahü teâlânın rızası için öfkesini yenen ve karşısındakini affeden kimse Rabbimizin rızasına kavuşur.
Kızmak, bağırmak, çağırmak ruha zarar verdiği gibi bedene de zarar verir. Bunun için dinimiz dünyalık için kızmamayı emretmiştir. Hadis-i şerifte "Gadabı gelen kimse ayakta ise otursun, gadabı devam ederse yan yatsın" buyuruldu.
Haram işleyeni görünce gadablanmak "din gayretinden" ileri gelir. Fakat kızınca aklın ve İslâmiyetin dışına taşmamak lâzımdır. Ona kâfir, münafık gibi ağır sözler söylemek haram olur. Haram işleyeni görenin buna cahil veya ahmak demesine izin verilmiş ise de tatlı dille yumuşaklıkla nasihat vermek daha iyi olur.
Ömer bin Abdülaziz hazretleri valilerinden birine yazdığı mektupta şöyle nasihatte bulundu: "Bir adama kızdığın vakit ona hemen ceza vermeye kalkışma. Adamı tutukla, öfken geçtikten sonra suçu kadar ceza ver. Sakın öfkene yenilip haddinden fazla ceza verme!"
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Güreşte galip gelen pehlivan güçlü değildir. Güçlü insan, öfkelendiği zaman nefsine hakim olandır."
Efendimiz nasihat isteyen birine "La tağtab!" (Öfkelenme) buyurdular.
"Başka ne yapayım?" diye sordu aynı cevabı verdiler.
Bir daha sordu yine "La tağtab!" buyurdular...
Dini yaymak insanlara faydalı olmak yumuşak söylemekle mümkündür. Sert konuşmak, münâkaşa etmek kırgınlıklara kavgalara sebep olur. Bunun için her zaman yumuşak huylu ve güler yüzlü olmalıdır.
Nasihat verene ve bütün Müslümanlara hüsn-ü zan etmek onun hakkında kötü düşünmemek lâzımdır. Sözlerini mümkün olduğu kadar iyiye yormalıdır.
Kızmanın gadabın karşılığı hilimdir. Hilim, öfkesine hakim olmak demektir. Bu da o kimsenin aklının çok olduğunun işaretidir...
.19/09/2013
Dünya sevgisi ve tûl-i emel (uzun emel) sahibi olmak!..
Çok yaşayacağını, uzun yıllar hayatta kalacağını sanan bir insan öbür dünya için bir iş yapamaz. Kendi kendine der ki: "Nasıl olsa önünde çok zaman var, ibadetlerini istediğin zaman yaparsın, şimdi rahatına bak, keyfini çıkar..."
Ölümü yakın gören ise her an onun hazırlığı ile meşgul olur, yalan dünyaya bel bağlamaz.
Böyle bir insan tövbesini geciktirmez, ibadetlerini vaktinde yapar. Ölümü çok hatırladığı için kalbi yumuşar. İşte bu bütün saadetlerin başıdır.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Lezzetleri yıkan ölümü çok hatırlayınız!"
Zevk ve safa sürmek için çok yaşamayı istemeye tûl-i emel (uzun emel) derler. Hizmet ve ibadet için yaşamayı istemek tûl-i emel olmaz, ayrıca da kıymetlidir.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "İnsanların en iyisi ömrü uzun ve ameli güzel olan kimsedir. İnsanların en kötüsü de ömrü uzun, ameli kötü olandır."
Uzun emelli olmanın sebebi ikidir: Biri cahillik, diğeri dünya sevgisi.
Dünya muhabbeti galip olunca insan ölmek istemez. Çünkü ölüm onu sevdiklerinden ayıracaktır. Ölümü kendine uygun bulmaz, aklı sıra kendinden uzak tutar. Ölümü unutabilmek için kendini yemeye içmeye, oyuna eğlenceye verir.
Daima yaşamak, para sahibi olmak ve her arzu ettiğini ele geçirmek ister. Arzularını elde ettikçe dünyaya olan hırsı da artar. Birine kavuşursa, bir diğerine göz diker. Vilayetin tapusunu verseler doymaz, komşu vilayete de talip olur. Bir gün bakar ki ömür bitmiş, Azrail aleyhisselam karşısında. Gözünü toprak doyurur ancak!..
Kalbinde dünya hırsı çok olan kişiyi av köpeklerine benzetirler. Avı yakalayabilmek için herkesten çok koşar, kan ter içinde kalır ancak avdan ona bir şey vermezler, aç bile olsa gelip elinden alırlar.
İnsanlar da kazandığı dünyalıklara sevinir; "servetim biraz daha arttı" derler, fakat ömründen bir gün daha geçti. Üzülmelidir aslında...
Her an kabre bir adım daha yaklaşıyoruz. Neye yarar o servet ki, ömür bittikten sonra!..
Dünya malı zahmetle kazanılır.
Hayat zor ve meşakkatlidir, ekmek aslanın ağzındadır âdeta.
Kıskançlıkla muhafaza edilir.
Bir tavuk civcivlerini korumak için devamlı teyakkuzda durur. Köpeğe bile saldırır icabında. Malı parayı korumak, kazanmaktan zordur, milletin gözü üzerinizdedir, zaafınızı görürlerse elinizden alırlar.
Hasretle bırakılır.
Sizin binbir emekle özene bezene kazandığınız paralar, aldığınız mallar, edindiğiniz mülkler yarın başkalarına yâr olacaktırlar! İki cihanda saâdete kavuşabilmek için dünya sevgisini kalbimizden çıkarıp atmalıyız. Bunun yolu da dünya zevklerine düşkün olmamaktan geçer.
Sıhhatimize ve gençliğimize aldanmayalım, ölüm yanı başımızda...
Nitekim istatistiklere bakarsanız çocuk ve genç ölümlerinin yaşlılardan az olmadığını göreceksiniz.
Emevi halifelerinden Hişam bin Abdülmelik, Ebu Hazm hazretlerine sorar:
-Efendim biz niye ölümden bu kadar korkuyoruz? Düşünmek bile istemiyoruz?
- Eğer dünyanızı mâmur, ahretinizi harap eylediyseniz ürkeceksiniz tabii. Kim mâmuru bırakıp, viraneyi tercih eder ki? İnsan sevdiği ile birlikte olmak ister. Eğer malınızı Allah yolunda harcayıp ahirete gönderseydiniz ölümü de sevecektiniz.
-Peki kurtuluş çaresi nedir?
-Hazinene giren her kuruşun helâlden olmasına dikkat etmelisin.
-O mümkün mü efendim? Koskoca devletin hazinesi... Her gün binlerce altın giriyor çıkıyor. Vergiler, maaşlar, imar faaliyetleri... Bütün bunları nasıl kontrol edebilirim ki?
Büyük İslam âliminin cevabı kısa ve nettir:
-Eeee Cennet de ucuz değil!
.12/09/2013
Kibir ve ucubdan kurtulmak için...
Bir Müslümanın yaptığı ibadetleri, iyilikleri beğenmesi, bunlarla övünmesi dinimizin yasakladığı şeylerdendir. Buna "ucub" denir. Lâkin bunların Allahü teâlâdan gelen nimetler olduğunu düşünerek sevinmesi kötü huy değildir. Bunları kendinden bilir, kendi kazandığını sanırsa tehlikelidir.
Nimetlere kendi elimizle, gayretimizle kavuşamayız. Bunun bir "ihsan-ı ilâhi" olduğunu düşünmeliyiz. Böyle düşünmek müstehaptır, ancak ucub tehlikesi mevzubahis ise farz olur.
İnsanı yaptıklarını beğenmeye sürükleyen sebeplerin başında cehalet ve gaflet gelir. Bu kötü huydan kurtulmak için, "her şeyin Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile meydana geldiği" unutulmamalıdır. İlim, akıl, ibadet, mal, evlat, makâm gibi nimetlerin Rabbimizin lütfu ihsanı olduğunu hatırlamalıdır.
İnsana faydalı olan, tatlı gelen şeye "nimet" denir ki gönderen elbette Allahü teâlâdır. Ondan başka yaratıcı ve gönderici yoktur...
SIKINTILARIN SEBEBİ!..
Eshab-ı kiramdan (aleyhimürrıdvan) bazıları Huneyn Gâzasında askerin çokluğunu gördüler ve "biz artık mâğlup olmayız" dediler. Bu sözler Resulullah Efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) mâlum oldu, çok üzüldüler. Nitekim harbin başlangıcında Cenab-ı Hakkın yardımı gelmedi, sıkıntılı anlar yaşandı. Sonra Rabbimiz merhamet etti, nusret-i ilahi imdada yetişti.
Davud aleyhisselâm dua ederken "Ya Rabbi! Evlatlarımdan birkaçının namaz kılmadığı hiçbir gece yoktur ve oruç tutmadıkları hiçbir gün geçmemiştir" deyince Allahü teala cevaben buyurdu ki:
"Ben dilemeseydim, kuvvet ve imkân vermeseydim bunların hiçbiri yapılamazdı."
Kibir, kendini başkasından üstün göstermek, ucub ise kendini başkasından üstün bilmektir. Hiç kimsenin bulunmadığı bir yerde insan ucub sahibi olabilir, fakat kendini büyük gösteremez kibirlenemez.
Kibir ve ucubdan kurtulmak için tevâzu sahibi olmaya çalışmalıdır. Kavuştuğu nimetleri kendinden bilmeyen kurtulur. Diyelim bir kimse güzeldir, yakışıklıdır. Bundan dolayı kendini beğenirse ucub olur. Sahip olduğu güzelliği kendinden değil de Allahü teâlânın lütfu olduğunu düşünürse ve şükrederse sevap kazanır.
Günahkârları beğenmemeli, fakat kendini günahkârlardan üstün de görmemelidir. Kendini cennetlik, günahkârları cehennemlik bilmemelidir. Hatta kâfir için bile böyle düşünmemeli. Kâfir bir Kelime-i şehadet getirerek cennetlik olabilir, kendisi de mahzurlu bir söz söyleyerek cehenneme yuvarlanabilir!..
Kibir ve ucbun ne büyük tehlike olduğunu İmam-ı Gâzâli rahmetullahi aleyh "İhya-ul ulum" kitabında şu menkıbe ile anlatıyor:
İsa aleyhisselâm, bir havarisi ile yürümektedirler. Hırsızın biri onları uzaktan görür, yaptıklarına pişman olur, bereketlenmek için peşleri sıra gelir. Havari "bu da nereden çıktı şimdi" der, "aman bizden uzak dursun da!.." Adımlarını hızlandırır, İsa aleyhisselâma yaklaşır.
Hırsız ise "ben bu mübareklerle birlikte yürümeye lâyık değilim" deyip adımlarını yavaşlatır.
Allahü teala Hazret-i İsa'ya vahyeder:
"Onlara söyle! İkisinin de o ana kadar yaptıklarını sildim. Kendini beğendiği için havarinin ibadetlerini mahvettim. Kendini aşağı gördüğü için hırsızın günahlarını affettim. Şimdi ikisi de yeniden başlasınlar."
Hazret-i Aişe validemize sormuşlar:
-İnsan ne zaman kötülük işler?
-İyi şeyler yaptığını sandığı zaman!
"MÜHİM OLAN SONDUR!.."
Bir zaman bir abid vardır. İbadetlerinde adaba dikkat eder, namazını düzgün kılar... Gencin biri ona hayran hayran bakınca "Bak evlâdım" der; "Şeytan da uzun yıllar ibadet etti. Akıbeti mâlum... Mühim olan sondur. İbadetlerimin kabul olup olmadığı meçhul. Kaldı ki kabul olsa bile bir gözümün şükrünü edaya yetmez!"
Bunun için din büyükleri buyurmuş ki: "Sonu tevbe ile biten bir günah, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır."
Hadis-i şerifte buyruldu ki:
"Günah işlemeseydiniz, bundan daha zararlı olan ucubdan korkardım."
.5/09/2013
"Allahü teâlâ sabredenlerle beraberdir"
Akıllı mümin muhasebesini yapar, kârını zararını hesaplar. Eğer karşılaştığı sıkıntıya sabrederse alacağı mükâfatın, kaybettiğinden daha fazla olacağını bilir ve rahatlar.
Çektiğimiz acılar, ızdıraplar, uğradığımız felaketler geçicidir. Allahü teâlânın lütfu ihsanı ise nihayetsizdir. Sonsuzun yanında sonlunun ne kıymeti olabilir?
Âdem aleyhisselâmdan beri gönderilen bütün semavi kitaplar insanları ebedi yurda (ahiret nimetlerine) davet içindir. Üç günlük dünyaya takılıp kalmasınlar diyedir... Dünya ile ahiret iki kumaya benzer ki birini razı edersen diğeri küser. İşte bu yüzden şeytan kin güttüğü insanlara dünyayı sevdirir, ta ki ahiret aklına gelmesin.
Dünyayı kendinize köle ederseniz ne âlâ, yoksa o sizi kendisine köle eder. Şehvet dizgini ile gırtlağınızdan yakalar, istediği yöne sürer.
EN BÜYÜK MUSİBET!..
Hazret-i Ömer buyuruyor: Başıma bir belâ geldiğinde üç şeyden dolayı hamd ediyorum
1- Dinime gelmediği için: En büyük musibet dine gelendir. Bütün dünya bir adamın olsa, sonra hepsi elinden çıksa ne kaybeder? Zaten fani idi, nasıl olsa bu saltanat kalmayacaktı ona...
Halbuki bir vakit namazı bilerek kazaya bırakmanın zararı kat be kat fazladır. Ahirette çok pişman olacaktır.
2- Daha büyüğü olmadığı için: Başa gelen musibet ne olursa olsun, daha büyüğü de olabilirdi. Parmağı kopanın eli, eli kopanın kolu kopabilirdi. Ebu Bekir Verrâk hazretleri buyuruyor ki: Başıma gelen belâlar önce büyük görünüyor. Günahlarımı hatırlayınca bakıyorum az bile geliyor!..
Otuz sene hapis yatması gereken birine üç sene verilirse sevinir. Hakime teşekkür eder hatta...
3- Ondan sevap umduğum için: Musibetlere sabredilirse hatalarımıza kefaret olur. Rabbimiz işlemiş olduğumuz günahların cezasını ya dünyada verir, ya öbür âlemde. Sevdiklerininkini burada verir. Çünkü ahiretteki çok zordur.
Akıllı Müslüman fakirlik, hastalık, korku gibi musibetlere uğradığında Ömer (radıyallahü anh) gibi düşünmelidir.
Hazret-i Ali radıyallahü anh vasiyetinde bizleri ikaz eder: "Dünyada çekilen bütün belâ ve sıkıntılar cehennem azabına nisbeten hiçtir."
Allahü teâlâ bir hadis-i kudside şöyle buyuruyor: "Kullarımdan birine bedeninde veya malında ve evlâdında bir musibet verdiğim zaman güzel bir sabır ile karşılarsa kıyamet günü ona hesap sormaktan hayâ ederim."
Sabretmek insanoğluna mahsustur. Zira acıkır, susar, üşür, hasta olur. Melekler aş istemez, su istemez, sabretmeleri de gerekmez.
Hayvanlar ise akıldan mahrumdur, mükellef değildirler.
Kur'ân-ı kerimde 70'ten fazla âyet-i kerîme sabrı emir ve teşvik eder. Ki bunlardan biri de "Allahü teâlâ sabredenlerle beraberdir" müjdesidir.
DÜNYA İMTİHAN YERİDİR
Sabır üç türlü olur.
Birincisi ibadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabır. Hacca gidenler uzun yollara, uykusuzluğa, sıcağa, izdihama tahammül edecek, oruç tutanlar aç kalacak, yemeden içmeden iftarı bekleyeceklerdir... Dünya imtihan yeridir, eğer sıkıntılar olmasa sâdıklar, riyakârlardan nasıl ayrılabilir? İbadetler zahiren güç görünseler de aslında zevklidir. Ruhun gıdasıdır.
Hasta insana evvelce sevdiği yemekler, hoşlandığı meyveler acı gelir. Tedavi olunca eskiye döner, ağzının tadı düzelir.
İbadetlerden lezzet almayan da mânen hastadır, iyileşirse taatlerin tadını duymaya başlayacak, ömrü bereketlenecektir.
İkincisi günah işlememek için sabretmek.
Diyelim bir mümin nefsine yeniliyor, arzularının peşinde koşuyor. Allah muhafaza, burada "günahtan kaçmaya" sabredemeyenin, orada "ateşte yanmaya" sabretmesi gerekecektir.
Üçüncüsü hastalıklara belâlara sabretmek.
Dert, hastalık istenmez, ancak, geldiğinde de kurtulmaya çalışmalıdır. Hekime gitmeli, tedavi olmalı, ilaç kullanmalıdır. Netice alınsın veya alınmasın sabırlı olmalıdır. Biz Rabbimizden razı olursak o da bizden razı olur. Allahü teâlâ hadis-i kudside şöyle buyuruyor: "Kim benim kazama teslim olmaz, belâma sabretmez ve nimetlerime şükretmezse kendisine benden başka bir râb bulsun!"
Mü'min önce düşünür, sonra konuşur...
Dil; küçücük bir organdır fakat ibadeti de, isyanı da büyüktür. Küfür ve iman ancak dilin şehâdetiyle açığa çıkar.
Sahasının ne sonu vardır, ne de sınırı. Hayır da dilin alanına girer, şer de...
Dilini dizginleyemeyenleri şeytan sürükler, uçurum kenarına çeker. Şeytanın en çok günah işlettiği uzvumuz dilimizdir. Dilin şerrinden ancak "onu İslami terbiye ile gemleyen" kurtulabilir. Dilin nerede iyi ne zaman kötü kullanıldığı herkes tarafından bilinemez. Güzel dinimiz bu hususları açık ve seçik belirtmiştir.
İnsanlara verilen en büyük nimetlerden biri konuşabilme kabiliyetidir. Evet hayvanların da dili vardır, hem bizimkilerden iridir ama onlar söz söyleyemezler.
Dilimiz sayesinde derdimizi anlatabiliyor, ilim öğreniyor ve öğretebiliyoruz.
Yine dilimiz yüzünden, gaileler yaşıyor, dert çekiyoruz.
Dil insanı cennete de götürür, cehenneme de...
Nice insanlar ağızlarından çıkan bir söz yüzünden öldürülmüş ya da hapishanelerde çürümüşlerdir.
Niceleri de yaptıkları konuşmalarla takdir toplar, yüksek makâmlara getirilir.
OK YAYDAN ÇIKMADAN!..
İmanlı olabilmek için, "kalp ile tasdîk"ten sonra "dil ile ikrâr" gerekir. Sahih iman için ikisi de lâzımdır.
Bakması bile bize haram olan yabancı bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, aynı evde beraber yaşıyoruz.
Eğer ağzımızdan küfre sebep olacak bir cümle çıkarsa, hem imanımızı hem nikâhımızı tazelemek zorunda kalıyoruz.
Bunun için konuşmaya başlamadan evvel söyleyeceklerimizi süzmeli, kontrol etmeliyiz.
Hazret-i Ebubekir dilinin altına çakıl taşı koyar, konuşmadan evvel cümleleri ölçer biçerdi.
Eğer bir söz kendimize veya birilerine faydalı olacaksa söylenmeli, yok faydasız ise konuşmaktan sakınmalı.
Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Mü'minin dili kalbinin arkasındadır. Önce düşünür, sonra konuşur. Münâfıkın dili kalbinin önündedir, önce konuşur sonra düşünür."
Konuştuktan sonra düşünmek neye yarar? Artık ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık faydasızdır.
Öyle ya söylemediğimizin sahibiyiz, söylediklerimizin esiri...
Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Zira çok konuşmak ahmaklık alâmetidir. İnsanlar da gevezelerden hoşlanmaz.
Allahü teâlâ bize bir dil vermiş, iki kulak. Demek ki iki dinlemeli bir konuşmalıyız.
Yine dilimizi iki kilit arkasına koymuş, dişler ve dudaklar.
Susan kazanır... Âlimin yanında susarsanız ilminiz artar, cahilin yanında susarsanız sabrınız...
İmam-ı Mâlik hazretleri çenesini tutamayan birine "iyisin hoşsun da" demiş, "ah, bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor olmasan..."
Lokman Hekim oğluna "Yavrum" demiş, "hatipler güzel konuşmalarıyla iftihar ederler, sen de güzel sükûtunla iftihar et!"
Hadis-i şerifte buyruldu ki: Allaha ve ahiret gününe iman eden konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan her söz melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür."
İNSANLARIN EN AKILLISI!
Gereksiz konuşmamalı, meselâ birine "oruç musun" diye sorup zor durumda bırakmamalı.
Belki tutamıyor, hasta... Onu mahcup etmeye ne hakkımız var? Belki de gizli saklı nafile oruç tutuyor, duyurmak istemiyor.
Yolda karşılaştığın bir dostuna nereden geliyorsun, nereye gidiyorsun diye sorulmaz.
Olur ya sizin çağırılmadığınız bir yere davet edilmiştir.
Ne yazık ki dilimize dolanan mânâsız sorular var. Adın ne? Memleket nere? Mesleğin? Hangi mektebi bitirdin? Ne kadar maaş alıyorsun? Askerliği nerede yaptın? Evli misin? Çocuk var mı? Kaçı kız, kaçı erkek?
Halbuki kabre girince tek soruya muhatap olacağız: "Neyle geldin?"
İmam-ı Gazali Hazretleri rahimehullah buyuruyor ki: "Çok konuşan sıkıntıdan kurtulamaz, az konuşan sıkıntıya düçar olmaz. Kimse söylemediği söz için pişmanlık duymaz."
Dünyaya hâris olan, helâle harama bakmaz, ne bulduysa cebine, midesine indirmeye çabalar.
Çok konuşan da doğru mu, yanlış mı demez, yerli yersiz konuşur, başına iş açar.
Anadolu'da "bıçak yarası geçer" derler, "dil yarası unutulmaz!"
İbn-i Abbâs hazretleri "düşünerek konuşan, insanların en akıllısıdır" buyurmuştur!..
.15/08/2013
Cennetin yolu dünyadan geçer!..
Din büyüklerimiz, "Dünya hiçtir, ona kıymet verip peşinden koşan da hiçtir. Dünyanın, Allah indinde hiç kıymeti yoktur" buyuruyorlar, ancak dünyanın iki güzel yüzü vardır.
Birincisi Esma-i Hüsnanın tecellisini görmek mümkün. Meselâ Muhyi (dirilten) sıfatına günde binlerce defa şahit oluyoruz. Binlerce insan, binlerce hayvan, milyonlarca bitki hep Muhyi sıfatı ile meydana geliyor. Mümit (öldüren) sıfatı ile de binlerce defa karşılaşıyoruz. Yaratılan bütün canlılar gıdaya muhtaçtır. Karada ve denizde yaşayanların hepsi rızkını alıyor, hayatları devam ediyor. Rezzâk sıfatını da görebiliyoruz.
İkincisi; Dünya ahiretin tarlasıdır. Burada ne ekersen, ahirette onu biçersin! Mekhul-i Dimışkî bir talebesine sorar:
-Cennete girmeyi istiyor musun?
-Elbette hocam. Cenneti kim sevmez?
-O halde ölümü de seveceksin. İnsan ölmeden cennete giremez. Cennetin yolu oradan geçer. Dünyaya gelmeden de cennete gidilmez.
Dünya peygamberlerin namaz kıldıkları yerdir. Melekler vahiy getirmiş ibadet etmişlerdir. Burada inanır, taatte bulunuruz. Allahü teâlâya münacat ederiz. Şeref olarak insana ebedi saâdeti kazandırması yeter.
İslâmın şartlarından ikisi hac ile zekât zengin olanlara farzdır. Bir oruçluya sofra kuran, iftar açtıran, oruç tutmuş gibi sevap kazanır. Ki bu da para iledir.
"DÜNYADA İSTİYORUM!"
Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş, "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!" O da arz eder. Cevap manidardır: "Kuluma söyle, istiyorsa dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam, "Dünyada olsun" der.
Musa âleyhisselâm "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın" buyurur, "Hem yeryüzünün tamamı senin olsa ne kıymeti var? Bırakıp gitmeyecek misin sonunda? Halbuki ahiret nimetleri ebedidir, bitmez, azalmaz."
- Allahü teâlâ seçimi bana bıraktı değil mi?
- Evet.
- Öyleyse burada istiyorum.
Musa aleyhisselam çaresiz kalır: "Ya Rabbi sana mâlum. Kulun dünyada istiyor."
Allahü teâlâ zikrolunan şahsa nimetler yağdırır. Ama o biriktirmez, bir taraftan gelir, diğer taraftan hayra harcar. Nerede yetim var gözetir kollar, nerede bir borçlu var, hesabını kapar. Ve birkaç yıl yaşayıp vefat eder...
Musa âleyhisselam bakar ki cennette şahane bir köşkte oturuyor... Çok şaşırır!
-Ya Rabbi bu kulun ahireti değil dünyayı arzulamıştı, bu makâmı nasıl kazandı?
- Doğrudur o dünyada istedi biz de verdik. Bu köşkü parası ile satın aldı!
Parası ile cennette köşk satın alan yalnız o değil, Eshab-ı kiram efendilerimiz de (aleyhimürrıdvan) bu nimete kavuştular.
Mesela Hazret-i Osman Medine-i Münevvere'ye hicret edince halkın içme suyu sıkıntısı çektiğine şahit olur. Evet şehirde suyunun tadı ile tanınan bir kuyu (Rume Kuyusu) vardır ama sahibi olacak Yahudi işi ticarete dökmüştür, çok pahalı satmaktadır. Müminlerin gücü yetmez ki alıp içseler...
Aleyhisselatü vesselâm Efendimiz "Bu kuyuyu satın alıp vakfedeni" cennet köşkleri ile müjdeler.
Osman Zinnureyn durur mu? Kuyu sahibine gider ve talip olur.
Yahudi tıkır tıkır para kazanmaktadır, buna yanaşmaz. Hazreti Osman o zaman "Ortak olalım" der, buna razı olur. Anlaşmaya göre kuyunun suyunu bir gün Yahudi satacaktır bir gün Osman (radıyallahü anh).
Hazret-i Osman kendisine ait günlerde fakir fukaraya açar, kimseden kuruş almaz. Onlar da kaplarını iki günlük doldururlar. Ertesi gün suya ihtiyaçları kalmaz.
Yahudi bakar bu işten para kazanamayacak. Kuyunun diğer yarısını da teklif eder. Hazret-i Osman öbür dilimi gayet mâkul bir fiyatla alır ve halka bağışlar.
Bakın şu ihlâsa ki Rume Kuyusu müminleri suluyor hâlâ...
MALI YERİNDE KULLANMALI!
Hasılı mal, para yerinde kullanılırsa sahibini ateşten korur.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
"Sadaka insana gelecek olan belâyı defeder, ömrü uzatır!"
"Hurma tanesinin bir parçası ile de olsa onu birine vererek kendinizi ateşten koruyunuz."
"Helâlinden kazanılmış malın, salih insanların elinde bulunması ne kadar güzeldir."
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) kendilerine 10 yıl hizmette şereflenen Enes bin Mâlik'e de dua eder: "Ya Rabbi! Enes'e çok mal ihsan eyle!"
Şüphesiz Hazret-i Enes (radıyallahü anh) dahi dünyada iken köşkünü satın alanlardandır...
.25/07/2013
İnsanların peygamberlere ve kitaplara ihtiyacı vardır
Kitap, sözlükte "yazmak yazılı belge" anlamına gelir. Terim olarak ise Allahü teâlânın kullarına yol göstermek aydınlatmak üzere peygamberlerine vahyettiği sözlere ve bunun yazıya geçirilmiş şekline denilir. Çoğulu "kütüb"dür.
Hıristiyan ve Yahudilere ilahi kitap olarak İncil ve Tevrat gönderildiğinden onlara "Ehl-i kitap" denilmiştir. Bu kitaplara da "semâvi kitaplar" denilir.
Kitaplara iman Allah tarafından bazı peygamberlere kitap indirildiğine ve içinde yazılanların tamamen doğru ve gerçek olduğuna inanmaktır... Kitaplara inanmanın imanın şartlarından biri olduğu bilinmelidir.
Her ilahi kitap bir peygamber aracılığı ile gönderilmiştir. Kendisine kitap gönderilen peygamberler de ondaki emir ve yasakların uygulanmasını göstermiş ve bunların yaşanabilir olduğunu ortaya koymuştur.
SON İNDİRİLEN KİTAP!..
Biz kitapların şu anki haline değil, Allahü teâlâdan gelen bozulmamış şekline inanmakla yükümlüyüz. İlahi kitaplardan bir kısmı tamamen kaybolmuş, bugün için elimizde ondan hiçbir eser kalmamıştır. İbrahim aleyhisselâmın sahifeleri de böyledir. Tevrat, Zebur ve İncil ise zamanla insanların müdahalesi neticesinde değişikliğe ve bozulmaya uğramıştır.
Semâvi kitapların içinde yalnız Kur'an-ı kerim hiçbir değişikliğe uğramadan günümüze kadar gelmiş ve kıyamete kadar da bu özelliğini sürdürecektir. Diğer kitapların muhafazasını Rabbimiz üzerine almamıştır. Onlar zaten belli bir zaman için gönderilmişti, bir sonraki gönderilince öncekinin hükmü bitecekti.
Kur'an-ı kerim son indirilen kitap olduğundan onun hükmü kıyamete kadar devam edecektir. Bundan dolayı onun bozulmaması gerekmekte idi. Bunun için son nazil olan ve kitapların en mükemmeli olan Kur'an-ı kerimin muhafazasını bizzat Rabbimiz üzerine aldı. Hicr süresi 9. ayeti kerimesinde meâlen;
"Kur'anı kesinlikle biz indirdik. Elbette onu yine biz koruyacağız" buyurulmaktadır.
Kur'an-ı kerim, kendinden önceki kitapları tasdik etmiş, fakat onların koymuş olduğu bazı hükümleri kaldırarak, yeni hükümler getirmiştir. Mümin olabilmek için hazret-i Peygambere ve ona indirilen Kur'an-ı kerime uymak şarttır. Buna göre ehli kitabın mümin diye nitelenebilmesi ve kurtuluşa erebilmesi için peygamberimiz aleyhisselâm ve Kur'anın hükümlerini gönülden benimsemesi gerekmektedir.
Peygamber göndermek ve kitap indirmek Rabbimiz için bir görev ve zorunluluk değildir. Fakat insanların peygamberlere ve kitaplara ihtiyacı vardır. Rabbimizin bize en büyük nimeti de budur. Dünyada kavuştuğumuz nimetler azdır ve geçicidir. Bize ebedi saadeti de ihsan etmek istiyor. Cennete giden yolu aklımızla bulamazdık.
Yalnız aklımızla kalsaydık; dünyaya nereden geldiğimizi, nereye gideceğimizi bilemezdik. Rabbimizin sıfatlarını öğrenemezdik. İmanın altı şartından biri olan meleklere ve ahiret gününe iman edemezdik. Gerçi insan yaratılırken birtakım yeteneklerle donatılmıştır. Bu sayede biraz da olsa kendisi çevresi ve diğer yaratıklar hakkında malumat sahibi olabilir. Fakat bütün bunlar sınırlı ve kendi gücü nispetindedir. İnsanın gücünü aşan hususlarda ilahi yardıma, vahye ve mukaddes kitaba olan ihtiyacı inkâr edilemez. İnsanın bu ihtiyacını en iyi bilen Allahü teâlâ kullarına bir lütuf ve ihsan olarak peygamberleri vasıtası ile kitaplar indirmiş ve yol göstermiştir.
Bizi yaratan Rabbimizin bizden neler istediğini, neleri yaparsak bizden razı olacağını bildirmiştir. Hangi işleri sevmediğini, o işlerden razı olmadığını da bildirmiştir.
İKİ YOLDAN BİRİ!..
Netice itibarıyla cennete giden yolları da cehenneme giden yolları da açık ve seçik tarif etmiştir. Örnek alalım diye cennetliklerin sıfatlarını bildirmiştir. Sakınalım onlardan uzak duralım diye cehennemlikleri de tanıtmış ve tarif etmiştir.
Bu iki yoldan hangisini tercih edeceğimizi de bize bırakmıştır. Rabbimiz cenneti tercih etmemizi istiyor. Bunun içindir ki Kur'an-ı kerimde birçok ayet-i kerimede cennet nimetleri bildirilmiştir. Bizi teşvik ve davet ediyor.
Kendini seven akıllı olan insan bu mukaddes daveti kabul eder, bu davet için Rabbine binlerce hamd eder...
.04/07/2013
Doğru iman ve güzel ahlâk
A hlâk bilgisi çok önemlidir. Çünkü insan ahlâk bilgisi ile, iyi ve kötü huyları, faydalı ve zararlı işleri anlar. İyi işleri yapıp, dünyada kâmil, kıymetli bir insan olur. Dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Kendisini herkes sever. Allahü teâlâ ondan razı olur. Ahirette de Rabbinin rızasına ve merhametine kavuşur. Saâdete kavuşmak için, iki şey lazımdır. Mes'ud ve bahtiyar kimse bu iki şeye kavuşan kimsedir.
Bu iki şeyden birincisi, doğru ilim ve imân sahibi olmaktır. Bu da, Muhammed aleyhisselâmın hayatını, ahlâkını öğrenmek ve onun sünnet-i seniyyesine uymakla ele geçer.
İkincisi, iyi huylu bir insan olmaktır. Bu ise fıkıh ve âhlak ilimlerini öğrenmek ve bunlara uymakla olur.
Bu ikisini elde eden kimse, Allahü teâlânın sevgisine kavuşur. Rabbimizin ilmi sonsuzdur. Kullarının bütün yaptıklarından haberdârdır.
Bütün saâdetlerin başı, kâmil iman sahibi olmaktır. O da Ehl-i sünnet vel cemaât itikadı üzere bulunmaktır. Herkesin, kalbini yanlış itikâtlardan, şüphelerden kurtarmaya çalışması lazımdır. Bir kimse, doğru imana kavuşur ve ahlâkı güzel olursa, yüksek ruhlara, yani peygamberlere, evliyaya ve meleklere benzer ve onlara yaklaşır...
"ACIMAYANA ACINMAZ!.."
Güzel huylu insan önce kendine faydalı olmalıdır. Kendisine faydası olmayanın başkasına faydalı olması zordur. İnsanın kendisine faydalı olduktan sonra, çoluk çocuğuna, komşularına, arkadaşlarına ve bütün insanlara faydalı olmaya çalışmalıdır.
İnsan kendisine şöyle faydalı olur:
Önce bütün kuvvetini, enerjisini ve her organını, ne için yaratıldı ise, o yolda kullanmalıdır. İslâmiyetin beğenmediği yerlerde kullanmamalıdır. Dinimizin gösterdiği güzel ahlâktan uzak olmamalıdır...
Amirler, idareciler, emrinde çalışan kimselere adil davranmalıdır. Cenab-ı Hakkın emirlerini yerini getirmelerinde onlara yardımcı olmalıdır. Emri altında olanlara merhamet etmeyenler, kıyamet günü Allahü teâlânın merhametinden uzak kalacaklardır.
"Men, lâ yerham, la yurham!" buyurulmaktadır. Acımayana acınmaz demektir.
İnsanlara merhâmet eden dünyada da, ahirette de saadete kavuşur. Dünyada insanlar onu çok severler, ona dua ederler. Öldükten sonra da onu rahmetle yâd ederler. Ahirette ise ebedi saâdete kavuşur...
Kötü huylu olanları ise ne Rabbimiz ne de insanlar sever. Öldükten sonra ona beddua etmeseler bile dua da etmezler...
Kötü huy hastalıktır. Vücut hastalığından daha tehlikelidir. Mutlaka tedâvi olmak lâzımdır.
Kötü huylar, kalbi, ruhu hasta eder. Hastalığın artması, kalbin, ruhun ölümüne sebep olur. Önce kalbi temizlemek lazımdır.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Allah katında kötü huydan büyük günah yoktur.) [Çünkü, bunun günah olduğunu bilmez. Tevbe etmez. İşledikçe, günahı kat kat artar.] (İnsanların hiç çekinmeden, sıkılmadan yaptıkları günah, kötü huylu olmaktır.)
KÖTÜ HUY NEDİR?..
Peki, kötü huy nedir?..
Kötü huyun tarifi, kişiye göre, inanca göre değişir. Meselâ Hristiyanlıkta, şarap içmek iyi sayıldığı, dinî merasimlerde kırmızı şarap içildiği için, onlara göre şarap içmemek kötü huydur...
Hindular için de ineğe tapmamak, ona gereken saygıyı göstermemek kötü huydur..
Bunun için önce neyin iyi, neyin kötü olduğunu bilmek lâzımdır...
Müslümanların iyi veya kötüde ölçüsü dinimizdir. Biz bilemeyiz, Rabbimiz bilir. Bize hiçbir kötü şey emrolunmamış, hiçbir iyi şey de haram kılınmamıştır...
Kötülüklerin en kötüsü, küfürdür. Yani İslâm dinine inanmamaktır. Kafirin hiçbir iyiliği ahirette ona fayda vermez. Zulüm ile öldürülse bile şehid olmaz, Cennete girmez. İmânı olmayanın hiçbir iyiliğine sevap verilmez...
İnsanın ahlakı, arkadaşının huyu gibi olur. Ahlak, hastalık gibi bulaşıcıdır. Kötü huylu ile arkadaşlık etmemelidir. Hadis-i şerifte, (İnsanın dini, arkadaşının dini gibi olur) buyuruldu. Faydasız şeylerden, oyunlardan, zararlı şakalaşmaktan ve münakaşa etmekten sakınmalıdır. İlim öğrenmeli ve faydalı işler yapmalıdır...
.27/06/2013
"Gadap imanı bozar!.."
Dinimiz orta yolu emretmiş, aşırılıkları yasaklamıştır. Müslümanın aşırı kızgınlık göstermesi uygun olmadığı gibi korkak olması da uygun değildir. Çünkü korkaklar hanımına çocuklarına ve akrabalarına karşı gayretsizlik gösterir, onları koruyamazlar...
Bazı hallerde gadap kıymetlidir, hatta emredilir. Fetih suresinde Rabbimiz Eshab-ı kiramı "Kâfirlere gadap ederler" diyerek övmektedir.
Tevbe Suresi yetmiş dördüncü ayet-i kerimesinde "Kâfirlere karşı sert ol" buyurulmaktadır.
İslâm dinine ve Müslümanlara düşmanlık edenlere, saldıranlara sertlik göstermelidir. Bunlara karşı korkak olmak caiz değildir. Kaçmak Allahü teâlânın takdirini değiştirmez. Eğer eceliniz geldiyse Azrail aleyhisselam nerede olursanız olun sizi bulur.
Korkaklar sadece kendilerine zarar verir. Asabi insanlar ise hem kendilerine hem de başkalarına zarar verir. Aşırı kızgınlık insanı küfre kadar götürür. Hadisi şerifte "Gadap imanı bozar" buyuruldu.
Resulullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) dünya için gadaba geldiği görülmemiştir.
Gadap sahibi, karşısındakinin de kendisine karşılık verebileceğini düşünmelidir. Gadaba gelen kimsenin kalbi bozulur, bu bozukluk dışına da sirayet eder, çirkin ve korkunç bir hâl alır.
Kızgınlığını yenmek çok sevaptır. Bunlara cennet müjdelendi. Allahü teâlânın rızası için öfkesini yenen ve karşısındakini affeden kimse Rabbimizin rızasına kavuşur.
BEDENE DE ZARAR VERİR!
İsa aleyhisselam, Yahudilerin yanından geçerken kendisine fena şeyler söylediler, onlara iyi ve tatlı cevaplar verdi. Onlar "sana kötülük yapıyor, sen onlara iyi söylüyorsun" dediklerinde "Herkes başkasına yanında olandan verir" buyurdu.
Abdullah ibni Abbas'a (radıyallahü anh) biri hakaret etti.
O ise "bir ihtiyacın varsa söyle, yardım edeyim" dedi.
Adamcağız başını öne eğdi, utanarak özür diledi.
Kızmak, bağırmak, çağırmak ruha zarar verdiği gibi bedene de zarar verir. Bunun için dinimiz dünyalık için kızmamayı emretmiştir. Hadis-i şerifte "Gadaba gelen kimse ayakta ise otursun, gadabı devam ederse yan yatsın" buyuruldu.
Haram işleyeni görünce gadaplanmak "din gayretinden" ileri gelir. Fakat kızınca aklın ve İslâmiyetin dışına taşmamak lâzımdır. Ona kâfir, münafık gibi ağır sözler söylemek haram olur. Haram işleyeni görenin buna cahil veya ahmak demesine izin verilmiş ise de tatlı dille yumuşaklıkla nasihat vermek daha iyi olur.
Ömer bin Abdülaziz hazretleri valilerinden birine yazdığı mektupta şöyle nasihatte bulundu:
"Bir adama kızdığın vakit ona hemen ceza vermeye kalkışma. Adamı tutukla, öfken geçtikten sonra suçu kadar ceza ver. Sakın öfkene yenilip haddinden fazla ceza verme!"
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"Güreşte galip gelen pehlivan güçlü değildir. Güçlü insan, öfkelendiği zaman nefsine hakim olandır."
Efendimiz nasihat isteyen birine "La tağtab!" (Öfkelenme) buyurdular.
"Başka ne yapayım?" diye sordu aynı cevabı verdiler.
Bir daha sordu yine "La tağtab!" buyurdular...
Hadis-i kudside buyuruldu ki:
"Ey Âdemoğlu! Öfkelendiğin zaman beni hatırla ki ben de gadaplandığım zaman seni hatırlayayım."
GÜLER YÜZLÜ OLMALI...
Dini yaymak insanlara faydalı olmak yumuşak söylemekle mümkündür. Sert konuşmak, münâkaşa etmek kırgınlıklara kavgalara sebep olur. Bunun için her zaman yumuşak huylu ve güler yüzlü olmalıdır.
Nasihat verene ve bütün Müslümanlara hüsn-ü zan etmek onun hakkında kötü düşünmemek lâzımdır. Sözlerini mümkün olduğu kadar iyiye yormalıdır.
Kızmanın gadabın karşılığı hilimdir. Hilim, öfkesine hakim olmak demektir. Bu da o kimsenin aklının çok olduğunun işaretidir.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
"Gadaba sebep olan şey karşısında hilim göstereni Allahü teâlâ sever."
"Allahü teâlâ refiktir. Yumuşaklığı sever. Sertlik edenlere vermediği şeyleri yumuşak davrananlara ihsan eder."
"Kendisine yumuşaklık verilene dünya ve ahiret iyilikleri verilmiştir."
.20/06/2013
Bir ömre bedel!..
İnsanların ömrü eskiden çok uzun olurdu. Nuh aleyhisselamın 950 sene peygamberlik yaptığı âyet-i kerime ile sabittir. Şit aleyhisselam 500 sene çadırda yaşamış, demişler ki: "Böyle rahatsız oluyorsunuz size bir ev yapalım." Demiş ki: "Ömrümüzün yarısı geçti, şurada kaldı bir 500 senemiz, onu da burada geçiririz..."
Ona demişler ki: "Âhir zamanda insanların ortalama ömrü 60 sene olacak, buna rağmen köşkler, villalar, saraylar inşa edecekler..."
Mübarek zat buna çok hayret etmiş ve demiş ki: "Benim ömrüm 60 sene olsa, onu da bir secdede geçirirdim..."
Diğer ümmetlerin ömürlerinin uzunluğu, bizim ömrümüzün de kısalığı sevgili peygamberimizi çok üzdü. Uzun yaşamaları ile daha çok ibadet etmiş olmaları ve sevapta bizi geçeceklerini düşünüyordu.
Rabbimiz, habibini üzmek istemedi, bizlere öyle mübarek gün ve geceler ihsan buyurdu ki bir ömre bedel!..
Mesela, Kadir Gecesi bin aydan daha hayırlıdır. Bu Kur'an-ı kerimde açıkça beyan edilmiştir. Bin ay, 80 küsur seneye tekabül ediyor. Bir mümin 10 Kadir Gecesini ihya edebilse 800 seneden fazla ibadet etmiş olmanın sevabını kazanır. Diğer ümmetlere bu nimet verilmemiştir.
UZUN SECDE!..
Berât Kandili gecesi de mübarek gecelerdendir. Bu sene, önümüzdeki pazar gününü pazartesiye bağlayan (23 Haziran) gecedir... O gece, bir sene içinde olacak işlerin, rızıkların, ecellerin, hastalıkların, zelzele ve buna benzer meydana gelecek şeylerin, listesi yetkili meleklere teslim edilir, onlar da günü gününe emir olunanları yerine getirirler.
Kur'an-ı kerim de bu gece, Levh-i mahfuzdan bir bütün olarak dünya semasına indirilmiş, daha sonra 23 sene zarfında muhtelif yerlerde ve zamanlarda peygamberimize nazil olmuştur...
Berât Gecesine peygamberimiz çok değer verir ve ibadet ederlerdi.
Hazreti Aişe validemiz anlatıyor:
"Bir gece peygamberimiz yatağından kalktı, abdest aldı, namaza durdu. Uzunca bir namaz kıldı secdede o kadar çok kaldı ki, ben vefat etmiş olabileceğini düşündüm! Elimi mübarek ayağına dokundurdum, hareket ettiklerini görünce sevindim. Namaz bitince sordum: 'Ne kadar çok secdede kaldınız? Hayatınızdan endişe etmeye başlamıştım. Hayırdır, hiç sizi böyle görmemiştim' dedim. Buyurdu ki: Ya Aişe! Bu gecenin hangi gece olduğunu biliyor musun? Bu gece şaban ayının 15. gecesi olan Berât Kandili gecesidir. Bu gece, ameller Yüce Rabbimize arz olunur. Gelecek sene içinde kimin rızkının ne kadar olduğunu açıklayan liste Mikail aleyhisselama verilir. Öleceklerin listesi Azrail aleyhisselama teslim edilir..."
Berât Gecesine kadar sağ kalırsak, geçen senedeki listede adımız yoktu demektir. Gelecek sene veya daha sonraki senelerde yazılacak listede mutlaka bizim adımız da yazılacaktır.
Her an ölüme hazır olmalıyız. Fırsat elimizde iken, böyle ma-nevi ticareti kaçırmayalım. Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Bir daha Berât Kandili gelir ama biz görmeyebiliriz. Nitekim, geçen kandilde beraber olduklarımızdan bazıları şu an aramızda değiller.
"DİLEDİĞİNİZİ VEREYİM!.."
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Berât Kandili gecesini ihya ediniz, bir sonraki günü de oruçlu geçiriniz."
Bu gece güneş battıktan sonra Rabbimiz rahmeti ile dünya semasına nüzul eder ve buyurur ki: "Mağfiret isteyen yok mu? Onu affedeyim, rızık isteyen yok mu? Onu rızıklandırayım. Hasta olan veya bir belaya uğrayan yok mu? Ona şifa ve afiyet vereyim. Şunu isteyen yok mu?.. Bunu isteyen yok mu?.. Kullarımın dilediklerini vereyim..." Bu ilahi nida fecre kadar devam eder. Ona açılan eller (hele böyle gecelerde) boş dönmez. Çok tövbe edelim, dua edelim... Dargınlar barışmalı, büyüklerimizin ve sevdiklerimizin kandillerini tebrik etmeliyiz ve dualarını almalıyız.
Bu mübarek gecenin şimdiden, hepimize ve İslam âlemine hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
.13/06/2013
Niyetin dinimizdeki önemi büyüktür
Şunu hiçbir zaman unutmayalım ki, Allahü teâlâ insanın elbisesine, giyimine, malına, rütbesine bakarak sevap vermez. Bunları ne düşünce ile ve ne niyetle yaptığına bakar.
Hadis-i kudside;
"Allahü teâlâ sizin suretlerinize, mallarınıza bakmaz. Kalblerinize ve amellerinize bakar" buyuruldu.
ÖNCE İMAN!..
O hâlde, her mü'mine önce lâzım olan şey imandır. Daha sonra farzları, haramları öğrenmektir. Haram olan bir şeyi, meselâ içkiyi, din yasak ettiği için değil de midesine dokunduğu için içmese sevâp alamaz. Haramdan ancak Allahü teâlâdan korkarak, o yasak ettiği için sakınan sevap kazanır.
Bazı kimseler, harama helâle dikkat etmiyor. Dikkat etmedikleri gibi, bir de;
"Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allah kalbe bakar..." diyorlar. Bu sözün dinde yeri yoktur.
Bir kişinin kalbinin doğru ve temiz olduğuna alâmet, dinin emir ve yasaklarına uymasıdır. Böyle söyleyenlerin maksadı, Müslümanları aldatmaktır.
Günahlar içinde yüzen kimsenin, "Benim kalbim temiz" demesi, lağım çukurundan çıkarılan kimsenin, "Benim üzerimde bir şey yoktur. Elbiselerim tertemizdir" demesine benzer.
ŞEYTANIN MASKARASI!..
Düzgün niyet edinilmedikçe, hiçbir farz kabul olmaz. Bunları yapabilmek için de ilim lâzımdır. Hadis-i şerifte;
"Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibadet etmekten daha sevaptır" buyuruldu.
"Cahil sofu, şeytanın maskarası olur." Allahü teâlânın rızasına kavuşabilmek için dinimizin emirlerini yerine getirmeye gayret etmek lâzımdır.
İslamiyete uymayan şeylerin hiçbirini Hak teâlâ sevmez. Sevmediği şeye de sevap verilmez. Bunun için Müslüman ne yaptığını bilerek şuurlu bir şekilde yapmalıdır. Ahirette bütün yaptıklarından hesap vereceğini ve niçin yaptığının sorulacağını unutmamalıdır.
İbadetler, Allahü teâlâ emrettiği için yapılmalıdır. Yapılan ibadetlerde kulların dünyaları ve ahiretleri için nice faydalar olsa bile bunun için yapılmamalıdır.
Meselâ, namaz kılan bir adam, bunu farz olduğu için değil de spor olduğunu düşünür ve onun için yaparsa ibâdet etmiş olmaz. Spor yapmış olur.
Oruç tutan da, yalnız midesini dinlendirmeyi düşünür ve o niyetle tutarsa orucu makbul olmaz.
Savaşta canını tehlikeye koyan bir Müslüman da, Allahın dinini kuvvetlendirmek, İslâmiyeti yeryüzüne yaymak için değil de, şan ve şeref, mal ve rütbe için dövüşürse, ibâdet yapmış olmaz. Cihâd sevâbı kazanmaz. Ölürse şehid olmaz.
DÜNYA MENFAATİ İÇİN!
İbâdetlerde niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır.
Tasavvuf büyükleri, büyük âlimler ibadetlerini ihlasla yaparlardı. Yalnız Allahü teâlânın rızasını düşünürlerdi.
Niyetin dinimizdeki önemi o kadar büyüktür ki ibâdetler, dünya menfâati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor.
Hadis-i şerifte, "Mü'minin, hanımına uzattığı lokmada bile sevap kazanacağı..." bildiriliyor. Bundan anlıyoruz ki; niyetini düzelten bir kimse, yemekte, içmekte ve her türlü dünya işlerinde ahiret faydasını gözeterek sevâp kazanabilir. Yeter ki, niyeti Rabbimizin rızasına kavuşabilmek olsun...
.23/05/2013
Dünyevi ve uhrevi lezzetler...
Büyük İslâm âlimi İmam-ı Gazali (rahmetullahi aleyh) buyuruyor ki: Zevkler üç türlüdür.
1- Yabani hayvanlarla müşterek aldığımız zevkler...
2- Diğer hayvanlarla birlikte duyduğumuz tatlar...
3- Aklımızla kalbimizle ruhumuzla kavuştuğumuz hazlar...
Mâlum yırtıcı hayvanlar hırpalamaktan, parçalamaktan zevk alırlar. Bu zevk insanlarda da mevcuttur. Rakiplerini ezmekten, galip gelmekten, hizaya sokmaktan, intikam almaktan keyif duyarlar. Böylelerinden çekinilir, dedikleri yapılır, haliyle mal mülk ve itibar sahibi olurlar.
İkinci grup bütün hayvanatın peşinde koştuğu tatlardır. Yemek, içmek, uyumak, nefsani arzularını tatmin gibi... Kediler, köpekler, yılanlar, çıyanlar hepsi bunun peşinde koşarlar... Bu tatlar geçicidir, ölünce son bulurlar. Ruhunu teslim eden biri için güzel yiyeceklerin, konforlu mekânların bir mânâsı yoktur. Saldırma, galip gelme arzusu da biter, zaten bunu yapacak mecâli kalmaz..
dünyevi tatlar zamanla bıkkınlık verir, usandırırlar. Aç olan sofraya başka oturur, tok olan başka... Sabah akşam baklava sunarsanız, kimse memnun olmaz.
Ancak aklımızla kalbimizle aldığımız lezzetler kalıcıdır, onlara doyulmaz.
"İMÂNIN TADINI ALAN!.."
Hadis-i şerifte buyruluyor ki: "İmanın tadını tadan kişi; Allahü teâlâyı mâbud olarak bilir, İslâm dinini din olarak seçer, Muhammed aleyhisselâmı da peygamberi olarak kabul eder.
Yahya bin Muaz rahimehullah buyuruyor ki: Bazı insanlara çok acıyorum. Geliyorlar dünyaya, belli bir süre yaşıyorlar, fakat en kıymetli lezzetleri tadamadan gidiyorlar.
Soruyorlar:
-Nedir o kıymetli lezzetler?
-Marifetullahtır. Allahü teâlâyı tanımak, Allah aşkıyla yanmak. Ki bunlar hayatta iken dahi cennet hayatı yaşarlar. Cennetleri göğüslerindedir, nereye giderlerse yanlarında taşırlar...
Rabbimiz İnfitar Sure-i celilesinde "Şüphesiz iyiler Naim cennetindedirler. Şüphesiz günahkârlar da cehennemdedirler" buyuruyor.
Dikkat ederseniz "ileride buralara girecekler" buyurmuyor. Şu anki hallerini bildiriyor. Rabbini tanımayanın da cehennemi göğsündedir, nereye giderse ondan ayrılmaz.
Eğer bir çocuğa deseler ki sana ev, arsa, iş hanı tapusu verelim, hatta mebus yapalım...
Soracaktır: "Mecliste oyuncak var mı?"
Yok derseniz bozulur: "Ya ben ne yapacağım orada?"
Bir çocuğa insanlara tahakküm etmenin zevkini anlatamazsınız, o top topaç peşindedir hâlâ...
Kalben alınan tatları da ehli bilir ancak.
***
Kalbî lezzetlerden biri de ilimdir. Ama dille tadılmaz, elle tutulmaz, hırsızlar çalmaz. Diğer mallar gibi bekçiye, polise, alarm tesisatına ihtiyaç duymaz. Azalmaz, bilakis harcandıkça artar. Ölümle de kaybolmaz
Altının değeri, az olmasındandır. Dağlar taşlar altın olsa kim dönüp bakar? Kuruşla satsalar kimseler almaz.
İşte 72 bid'at fırkasının alabildiğine yayıldığı günümüzde de hak yolda yürüyenler azaldı, garip kaldılar. Asrımızda Ehl-i sünnet itikadına sahip olanlar, dünyanın en bahtiyar insanlarıdırlar.
Manevi lezzetlerin en güzeli İslâm âlimlerinin kaleme aldığı kitapları dağıtmak, bir genci duymadığı bilgilerle donatmak, bir günahkârın cehennemden kurtulmasına vesile olmaktır.
HAYAT, HAYALDİR!..
Ömrü neşe içinde geçen dilediği gibi yiyen, içen, dilediğini satın alabilen, dilediği yerde tatil yapabilen biri, emirlere uymamış yasaklardan sakınmamış ise cehenneme atılacak.
Zebaniler soracak: "Sen hiç güzel gün yaşadın mı?"
Onlara "Hayır" diye cevap verecek: "Bir günüm dahi keyif ile geçmedi dünyada!" Hepsini ama hepsini unutacak...
Bir mümin de İslâmiyete uymaya çalıştı ama aşağılandı, hırpalandı, horlandı. Ömrü hastalıklarla, sıkıntılarla geçti ve nihayet vefat etti... Cennet nimetlerini gördükten sonra melekler ona da soracak: "Sen hiç çile çektin mi hayatında?"
O kadar büyük bir sevinç içinde olacak ki sıkıntılarını hatırlamayacak. "Hayır" diye cevaplayacak: "Ben elem nedir bilmem!"
Boşuna dememişler: "Hayat hayaldir!"
.09/05/2013
Ev alma komşu al!..
Dinimiz komşuluğa çok önem vermiştir. Her Müslümanın, güzel ahlaklı, salih komşular arasında ev araması lazımdır. Atalarımız; "Ev alma komşu al" demişlerdir. Elbette komşu, evden daha önemlidir. İnsanın komşusu kötü ise en iyi evde otursa bile huzurlu olamaz...
Peygamber Efendimiz de bir hadîs-i şerîflerinde;
(Ev satın almadan evvel, komşuların nasıl olduklarını araştırınız!) buyurdu. Başka bir hadîs-i şerîfte de;
(Komşuya hürmet etmek, anaya hürmet etmek gibi lazımdır) buyurdu.
Komşuya hürmet, onunla iyi geçinmektir. Onun aç olduğunu bilerek, kendisi tok yatmamalıdır. Allahü tealanın kendisine ihsan ettiği rızıklardan ona da vermelidir. Onu incitecek söz ve harekette bulunmamalıdır. Bir diğer hadîs-i şerîf de şöyledir:
(Komşusu şerrinden, kötülüğünden emin olmayan kimse Allahü tealaya kâmil manada iman etmiş sayılamaz.)
Gayr-i müslim komşuya da iyi davranmalıdır. Mümkün olduğu kadar hediye vermelidir. Görüştüğünde hâlini hatırını sormalıdır. İnsan, iyilik yapanın kulcağızıdır demişler. Müslüman komşusundan bu iyilikleri gören gayr-i müslimin imanla şereflenmesi kuvvetle muhtemeldir. Zimmî, gayr-i müslim komşunun komşusu üzerinde bir hakkı, Müslüman ise iki hakkı, akraba olanın da üç hakkı vardır...
SIKINTILARA SABRETMELİ...
Komşunun verdiği sıkıntılara ve cahilce hareketlerine sabretmeli, karşılık vermemelidir. Haram işleyen kötü komşuya da yaptıklarının günah olduğunu güler yüzle ve tatlı dil ile anlatmalıdır. Komşuyla iyi geçinmek demek sadece ona kötülük yapmamak değildir. Ondan gelen sıkıntılara da sabretmektir. Zamanımızda İslamiyeti anlatmada en tesirli yol güler yüzlü, tatlı dilli olmaktır.
Komşusunun günah işlediğini gördüğü halde nasihat vermeyen, kendisi ile görüşmeyen insan mesuldür. Salih insan, komşusunu da cehennem ateşinden koruyandır. Yoksa ondan davacı olacak ve; "Ben bununla yıllarca komşuluk yaptım, bana dinimizi anlatmadı. Yaptıklarımın kötü şeyler olduğunu bana bildirmedi" diye şikayetçi olacaktır...
Komşunun çocuklarını eliyle okşamalı, sevmeli, ona hediye vermelidir. Böylece kendisini sevdirmeli ve daha sonra da ona nasihat etmelidir. Ödünç olarak bir şey isteyen komşusunu boş çevirmemelidir, sıkıntılarına ortak olmalıdır. Meşhur atasözüdür:
"Sevinçler paylaşıldıkça çoğalır, sıkıntılar da paylaşıldıkça azalır."
Hasta olan komşuyu ziyaret etmeli, kendisine yardımcı olmalıdır. Ona dua etmeli ve ondan da dua almaya çalışmalıdır. Hastaların kalbi kırıktır; kırık bir kalp ile yapılan dualar da makbuldür.
Komşusu sefere, yolculuğa, uzak bir yere görevli gidince, geride kalan ailesini, çocuklarını hırsızların, ahlaksızların şerrinden korumalıdır.
O yok iken onun çoluk çocuğuna karşı davranışlarında ona kötülük etmekten çok sakınmalıdır. Ona veremeyeceği meyve, tatlı gibi şeyleri evine gizli getirmelidir.
EN KIYMETLİ ŞEY!
Evini satacağı veya kiraya vereceği zaman komşusuna danışmalı, onun tavsiye ettiği salih kimseye vermelidir.
Dünyada en kıymetli şey, Müslüman, salih, dinimizin emirlerini bilen ve gözeten komşudur. Hadîs-i şerîfte (Allahü teala, bir salih Müslümanın hürmetine komşularından binlerce belayı uzaklaştırır) buyuruldu.
Bir insan, kendisinin iyi mi, yoksa kötü mü olduğunu öğrenmek istiyorsa komşularına baksın. Komşularından iyi olanlar onun için "iyi" diyorlarsa iyidir.
Herhangi bir kimseye yapılması haram olan bir fenalık, kötülük komşuya yapılırsa günahı kat kat daha fazla olur. Herhangi bir kimseye yapılması sevap olan bir iyilik, komşuya yapılırsa, sevabı kat kat daha fazla olur.
Peygamberimiz aleyhisselam buyuruyor ki:
(Rabbim komşu hakkında o kadar tavsiyelerde bulundu ki, komşuyu komşuya vâris yapacak zannettim.)
Çeşitli sebeplerle komşusuyla görüşmesi nasihat etmesi mümkün olmazsa, en azından İslamiyeti doğru olarak anlatan bir kitap hediye etmelidir...
.02/05/2013
Susan kurtuldu!..
Konuşabilme kabiliyeti, insanlara verilen en büyük nimetlerden bir tanesidir. Hayvanların dili, bizim dilimizden çok daha büyük olmasına rağmen onlar konuşamıyorlar...
Konuşmakla derdimizi daha rahat anlatabiliyoruz, ilim öğreniyor ve öğretiyoruz. Daha sayılamayacak kadar çok faydaları var. Bunun yanında, dilimizden dolayı büyük sıkıntılar da başımıza gelmiyor değil...
Dilin cirmi (kendisi) küçük ama yaptığı şeyler büyüktür. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur.
İmanlı olabilmek için dahi -kalb ile tasdik ettikten sonra- dil ile de ikrâr etmeden olmaz. Nazarı bile bize haram olan bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, eşimiz oluyor, beraber yaşıyoruz. Ağzımızdan çıkan ve küfre sebep olan bir sözden dolayı hem imanımızı, hem de nikâhımızı tazelememiz lâzımdır.
PİŞMANLIK FAYDA ETMEZ!..
Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz.
Akıllı adam, düşünür sonra konuşur. Ahmak ise, konuşur sonra düşünür. Konuştuktan sonra iş işten geçmiştir, ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık fayda vermez artık.
Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Çok konuşmak ahmakların alâmetidir. Ahmakların birçok alâmeti vardır: Bir, çok konuşur, iki, sür'atle cevap verir, daha karşıdaki sorusunu bitirmeden o cevaplandırmaya başlar. Üç, çabuk güvenir karşısındakine. Sormadan soruşturmadan bir iki güzel sözüne aldanır ve ona güvenir.
Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz...
Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur.
Çok konuşanı pek sevmezler. İmam Malik hazretlerine birinden bahsederler ve onu överler. İmam da, şöyle cevap verir:
-Doğrudur, değerli bir insandır. Ama bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor!..
Lokman Hakîm, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur:
-Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et!
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.)
Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız. Meselâ; kandil günlerinde kimseye "oruç musun?" diye sormamalıyız. Orucum dese, kibirlenecek, günâha girecek. Değilim dese mahcup olacak.
Buna benzer, yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz...
"NE AMEL İŞLEDİN?.."
Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "Adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?"
Cehenneme girenlerin çoğu dillerinden dolayı girerler. İnsanoğlunun hiçbir organı dili kadar iyi ve dili kadar kötü ve tehlikeli olamaz.
Nasıl ki dünya hırsı ile dolu olan bir kimse, helâl, haram ayırt etmeden ne bulduysa cebine ve midesine indirirse; aynen bunun gibi çok konuşmayı seven kimse de doğru-yanlış demeden aklına gelen her şeyi yerli, yersiz konuşur. Bundan çok pişmanlık ve sıkıntı görür, ama nafile!..
Bugünkü yazımızı Resûlullah efendimizin şu hadîs-i şerifiyle bitirelim:
"Susan kurtuldu."
.25/04/2013
Sonu 'ölüm' olan bir hayatta hayır yoktur!
Rabbimiz bizi zayıf ve aciz yaratmıştır. İnsanlar her hal-u kârda bir yerlerden medet umarlar. Karşılaştıkları ve karşılaşacakları sıkıntılardan onları kurtaracak bir "el" ararlar.
Aradıkları bu "el" gerçekten onları kurtaracak ve saâdete kavuşturacak "el" de olabilir; hiçbir işe yaramayan, serâptan su bekleyenler gibi sukût-u hayale uğratacak olan "el" de olabilir.
Kurtarıcı "el"i bekleyenlerden bir şair şöyle seslenmiştir:
Gel bizi zulmetlerden kurtaracak nurlu el!
Gel yeter bu bekleyiş Allah'ı seversen gel!..
GERÇEK MABUD!..
İnsanoğlu bu tapma ihtiyacı sebebi ile; çoğu zaman kendi elleri ile "put"lar yapmışlardır. Barınacak evleri, yiyecek gıdaları olmadığı halde put yapımına öncelik vermişlerdir.
Daha önce taş ve toprak olan cansızların ilâh olamayacağını ve onlara hiçbir fayda veremeyeceğini putları yapanlar çok iyi biliyorlardı. Sadece tapınma ihtiyaçlarını gideriyorlar ve kendilerini bir nebze de olsa tatmin ediyorlardı.
Hemen hemen bütün Peygamberlerin muhatapları "Putperestler"di. Putlara tapmanın akıllı adamın yapacağı bir iş olmadığını bilmelerine rağmen...
Bize 'sırat-ı müstâkim'i gösterenler Peygamberlerdir (aleyhimüsselâm). Gerçek mabud Rabbimizdir. Aklımızla bunu doğru bir tarzda bilmemiz mümkün olmazdı.
Aklımızla Rabbimizin emir ve yasaklarını nasıl bilebilirdik... Hangi şeylerden razı olduğunu, hangilerini sevmediğini nereden öğrenebilirdik!
"DEVRE MÜLK" GİBİ!..
İmanın altı şartından biri olan meleklere nasıl iman edebilirdik. Öldükten sonra tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi bize söylediler. Cennete giden yolu ve o yolda yürüyenleri öğrendik, onları tanıdık.
Cehenneme çıkan yolu da bildirdiler. Onun da yolcularını tanıttılar. Hangi yolu ve hangi arkadaşları tercih edeceğimizi ise bize bıraktılar.
Bize öğrettikleri çok önemli şeylerden bir tanesi de; yaşamakta olduğumuz ve daha ne kadar yaşayacağımız belli olmayan dünya hayatı tek gaye olmamalıdır. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, orada sonsuz kalınacağını bize apaçık bildirdiler.
Dünya bir imtihan salonudur. Hepimiz imtihandayız, imtihan sona erince salon terk edilir. Bizim de imtihanımız biter bitmez buradan ayrılacağız.
Yaşadığımız dünyada bizden önce başkaları yaşıyordu. Bize bırakıp gittiler.
Bizler de belli bir müddet yaşadıktan sonra gelecek nesillere bırakıp gideceğiz. "Devre mülk" gibi.
İNSANLAR İHMALKÂRDIR!..
Sonu ölüm olan bir hayatta hayır yoktur. Dünya hayatı, insana ebedi saadeti kazandırabilmişse güzeldir. Kısa süren, rüya gibi olan mutluluk, mutluluk olamaz. İbrâhim aleyhisselâmın dediği gibi:
"Ben, batan şeyleri sevmem..."
Ne kadar gariptir ki, insanlar, bırakıp gidecekleri muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyorlar. Gidip kalacakları muhakkak olan yeri ise ihmâl ediyorlar.
Cennete giden yol Peygamberlere tabi olmaktan geçer. Onları örnek alabilmemiz, onlar gibi yaşayabilmemiz için Rabbimiz onları insanlardan seçti. Meleklerden bize Peygamber gelseydi işimiz çok zordu. Onlar gibi olabilmemiz mümkün olmazdı. Çünkü onlar yemez içmez ve uyumazlar.
Peygamberler (aleyhimüsselâm) insandırlar fakat derecesi en düşük olanı bile derecesi en yüksek melekten daha yücedir.
Akıllı olan kişi dinini yaşayan, haramlardan sakınan insandır...
.18/04/2013
Her şey önceden hazırlanmış!..
Dünyamızın, Güneş'ten kopmuş bir parça olduğu bilinir. Güneşteki hararet, içinde hiçbir canlının yaşayabilmesine imkân vermemektedir. Dünya güneşten koptuğu zamanki halini korusaydı, yeryüzünde hiçbir canlı bulunamazdı. Fakat Yüce Rabbimiz bizi ve diğer canlıları yaratıp yaşatmayı dilediği için Dünyamızı yaşanabilir bir şekle soktu.
Güneş'le, Ay'la aramızdaki mesafe, en mükemmel tarzda ayarlandı. Dünyanın ısısı azaltıldı, dağlar, taşlar, ırmaklar, nehirler, toprak ve bitkiler yaratıldı. Bunlar kafi gelmeyeceği bilindiği için hayvanlar yaratıldı. Etlerinden, sütlerinden, derilerinden nasıl faydalanabileceğimizi öğrendik. Sofra kurulduktan sonra dünyaya davet edildik.
RABBİMİZİN BİZE İHSANI...
Annemizin rahminde, bize el, ayak takıldı. Ceninin aklı olsaydı bunları istemeyecekti, çünkü orada bunlar hiçbir işe yaramazlardı, hatta rahat hareket etmesine engel bile olurlardı. Fakat biz orada kalmayacaktık, dünyaya gönderilecektik, dünya hayatında da bunlarsız yapamazdık. Daha dünyaya gelmeden, dünya hayatında rahat ve huzur içinde hayat sürebilmemiz için ne lazımsa hepsini Rabbimiz yarattı ve bize ihsan eyledi. Bunların hiçbirini biz talep etmedik, böyle bir şeyi düşünmedik, düşünebilseydik bile yapmaya gücümüz yetmezdi. Tamamı bizi yaratan Rabbimizin lütfu ve ihsanıdır.
Bunun için ne kadar hamd etsek yine de azdır...
Rızkımızı daha biz dünyaya gelmeden önce annemizin göğsünde hazırlamıştır.
Sadi-i Şirazi rahmetullah-ı aleyh buyuruyor ki: "İnsanlar, rızıklarından niçin endişe ederler o dünyaya gelir gelmez rızkını hazır bulur."
Yemeden, içmeden yaşamak mümkün olmaz. Havamızı, suyumuzu, gıdamızı akıl ve hayal edemeyeceğimiz kadar güzellikte kim yaratıyor ve bizlere ihsan ediyor!..
Güneş elmaya da, bibere de aynen yansıyor, ikisi de kırmızıdır. Birisini tatlandırıyor, diğerini acılaştırıyor, ikisine de ihtiyacımız vardır. Bu nefis gıdaları bulamasaydık açlıktan ölmemek için elimize ne geçerse yemek zorunda kalacaktık...
Su içmeden yaşamak mümkün değildir. Su içerken önce bu güzel nimeti bize ihsan buyuran Rabbimizin izniyle yani besmele çekerek içmeye başlamalıyız, üçte birini içtikten sonra Elhamdulillah diyerek ara vermeli, gene besmele ile ikinci kısmına başlamalı üçte ikisini içtikten sonra hamd ederek ara vermeli, üçüncü bölümü de böylece bitirmeliyiz... Böyle su içersek sünnet-i seniyyeye uymuş oluruz. Peygamberimiz aleyhisselam suyu böyle içerlerdi, bitince de; suyu bu kadar tatlı ve güzel yarattığı, acı ve tuzlu yaratmadığı için Rabbime hamd ederim diye dua buyururdu. Bize düşen de aynısını yapmaktır...
Huzur içinde yaşayabilmemiz için yerde ve gökte bulunan bütün varlıklar bize hizmet ediyor, ücret de talep etmiyorlar, grev yaptıkları da yoktur! Mesela Güneş diyebilir ki: "Ben insanlara binlerce yıl ışık ve hayat verdim, bana bir teşekkür bile etmediler, ben de artık onlara olan bu iyiliğimi yapmayacağım, ne halleri varsa görsünler!.." O zaman, bizim de Dünyamızın da işi biterdi...
Bu kadar mükemmel ve kusursuz bir şekilde yaratılan ve bize hizmet eden tabiatı gördükçe, düşündükçe; Rabbimizin kudretini, nelere kadir olduğunu ve bizi ne kadar çok sevdiğini gözlerimizle görüyor ve hayranlıkla seyrediyoruz. Böyle tefekkür bizlere Rabbimizi daha güzel tanıtıyor ve sevdiriyor...
RAHATLIK VE HUZUR İÇİN...
Dünyaya gelmiş ve gelecek bütün insanların nazlı bir misafir gibi karşılandığına şahit oluyoruz. Bunu düşünen, bu şuurla yaşayan insan çok kıymetlidir. Henüz dünya hayatında iken cennet hayatını yaşamaya başlar. Cenneti göğsünde olur, nereye giderse onu da beraberinde götürür...
Ellerimiz ve ayaklarımız olmadan dünyada rahat edemeyeceğimiz bilindiği için annemizin rahminde bize ihsan edildi. Ahirette de ebedi saadete kavuşabilmemiz için bize bazı emirler, bazı yasaklar bildirildi. Verilen emirleri yapar, haramlardan sakınırsak; dünyada rahat bir ömür geçirdiğimiz gibi ahirette de huzur içinde oluruz.
İbadetlerimizi ihlasla yaparsak; az da olsa kıymetlidir. Başkaları beğensin, takdir etsin diye yapılırsa çok olsa da hiçbir işe yaramaz.
Riya ile yapılan ibadetler, sahte paraya benzer, onunla hiçbir şey alınmaz, çok fazla olmasının bir kıymeti olmaz...
.11/04/2013
Bin yıl yaşasan da, bu ömür bir gün bitecek!..
Yatağa girip gecenin sessizliği ile baş başa kaldığımızda, bütün bir gün boyunca düşünemediğimiz şeyleri düşünebilir ve o günün muhasebesini yapabilme imkânını bulabiliriz.
Bir sürü konuşmayla geçen günümüzün sonunda, ömrümüzün bir gün daha azalmış ve kabir kapısına bir adım daha yaklaşmış olduğumuzu anlarız.
Tek fırsat olarak insanlara verilen ve her saâti en kıymetli mücevherden daha değerli olan zamanımızı nasıl geçirdik? Kârlı mıyız, zararlı mıyız? Bunun hesabını her akşam yapmalıyız.
Kârlı isek, kârımızı nasıl biraz daha artırabiliriz, zararda isek, bundan nasıl kurtulabiliriz? Araştırmalıyız.
Bir yanda medeniyet harikâları ve sür'âtle gelişen teknik ve ilim dünyası, diğer yanda ise, her gün, her yaşta vefât eden yüz binlerce insan...
İlim, bu kadar ilerlemesine rağmen insan ömrüne bir şey ilâve edememekte, bilâkis ahiret yolcularının hızını ve vasıtalarını çoğaltmakla aczini itiraf etmektedir.
İŞTE DÜNYA BUDUR!..
Yakın bir gelecek için projeler yapan, onlar için endişe duyan, uykularını kaçıran, kilo verip zayıflayan, kısacası istikbâl endişesi ile kıvranan insanoğlu acaba gerçek istikbâl için neler düşünüyor ve ne hazırlık yapıyordur?
İnsanın şiddetle muhtaç olduğu sonsuzluk arzusu karşısında, fani oyuncakların dünyayı yalancı cennete çevirmesi de boştur.
İnsan, yazdan sonra gelecek olan kışı karşılamaya ve tedbir almaya kendini mecbur bilip hazırlık yaptığı gibi, yaşamakta olduğu fani ve kısacık hayattan hemen sonra gelecek olan ölümü de karşılamaya hazır mıdır?
İnsan, madem fanidir, ömür bin sene de olsa bir gün bitecektir. Bin yıl ömür sürmüş birine hayattan ne anladığını sorarsak; büyük bir ihtimalle ve gülümseyerek hiçbir şey anlamadığını söyleyecektir. Bunca senelerin nasıl geçtiğini anlamadığını da ifade edecektir.
Nuh aleyhisselâm bin yıldan fazla yaşadı. Bir gün Azrâil aleyhisselâm geldi ve ruhunu almak için izin istedi. (Yalnız Peygamberlerden izin alınırdı.) Nuh aleyhisselâm da;
"Rabbimizin emirleri ne ise ona razıyız" diye karşılık verdi.
Melekül-mevt, Nuh aleyhisselâma sordu:
-Ey Peygamberliği en uzun süren insan! Bu dünyayı nasıl gördün! O da;
"Bir evin iki kapısı olur ya, birisinden girdim, diğerinden çıkıyorum" diye cevap verdi. İşte dünya budur.
Öyleyse; kısa bir ömür ile, uzun bir ömür arasında fazla bir fark yoktur. İkisinin de sonu ölümdür. Ebedi bir hayata nisbeten hiç sayılır...
Gerçekten uzun bir ömür, ebedi saâdeti kazandıran ömürdür.
Meselâ, 20 yaşında ölen bir insan, şu kısacık ömründe Rabbinin rızasını kazanmış, cennete gireceklerle beraber olabilmişse; o kısa yaşamadı demektir. Ona "hayattan nasibi azmış" denebilir mi?
Bir adam da 100 yaşında ölmüşse ona da;
"Ne kadar çok yaşadı, bu zamanda bu yaşa kim gelebilir!" denir. O kimse ise eğer ömrünü boşuna geçirmişse, çok kısa yaşadı demektir.
REZİL VE RÜSVA OLMAK!..
O halde bize tahsis edilen ömür, ister uzun olsun, ister kısa onu değerlendirmeliyiz, boşa harcamamalıyız. Ebedi hayatı kazanmanın gayreti içinde olmalıyız.
Doktor, hastasına reçete yazar: "Sıhhatini kazanman ve huzurlu bir hayat yaşayabilmen için bu ilaçları tarif edilen dozda ve zamanda kullanmalısın! Yoksa hastalığın müzminleşir, tedavin zorlaşır, hatta imkânsız hale gelebilir!"
Ebedi âlemde huzurlu bir hayat yaşayabilmek için manevi tabiplerin reçeteleri vardır, O da;
Rabbimize iman ve itaat etmek, haramlardan sakınmak ve insanlara iyilik yapmaktır.
Dinimizin emirlerini yaparsak dünyada da ahirette de mes'ut ve bahtiyar oluruz. Yapmazsak, haramlardan sakınmazsak dünya ve ahirette çok sıkıntılar çekmek zorunda kalırız.
Burada rezil ve rüsva olur, ahirette de elim azaba kendimizi müstahâk hale getirmiş oluruz...
.4/04/2013
İki cihan saadeti için!..
Sevgili peygamberimiz aleyhisselâm Eshab-ı kirâm aleyhimürridvan ile otururlarken onlara şöyle bir soru sorar:
-Ben şu an aranızdayım, hep beraber Asr-ı saadeti yaşıyoruz. Risâlet vazifem tamam olduktan sonra artık dünyada işim kalmaz, aranızdan ayrılacağım... Benden sonra sizin için yerin altı mı, yoksa üstü mü daha hayırlıdır? Onlar da;
-Allah ve Resûlü daha iyi bilir, diye cevap verirler.
HANGİSİ DAHA HAYIRLI?
Yalnız bu soruya değil hemen hemen bütün suallere bilseler dahi verdikleri cevap aynıdır. Peygamberlerden ve meleklerin üstünlerinden sonra, bütün yaratılmışların en üstünleri; yeryüzünün şahit olduğu en mübarek, en fazîletli cemaat onlardı. Resulullah'a o kadar tâbi idiler ki her sözüne tereddütsüz "peki" derlerdi. Başka türlü hareket etmeleri zaten onlara yakışmazdı.
Yaratılmışların en şereflisini, bizzat Rabbimiz terbiye etmişti. Hadis-i şerifte şöyle buyuruluyor:
"Beni Rabbim terbiye etti ve güzel bir şekilde terbiye etti."
Allahü teâlanın terbiye ettiği mübarek insan Eshabına, onlar da bize edebi öğrettiler... Böyle olunca sevgili peygamberimiz aleyhisselâma sordukları sorularına yine kendileri cevap verdiler:
-Sizi idâre eden amirleriniz hayırlı ve iyi olanlarınızdan ise; zenginleriniz de cömert olanlardan ise; işlerinizi de birbirinize danışarak, istişare ederek yapıyorsanız yerin üstü sizin için altından daha hayırlıdır...
Bu üçü bir araya gelirse, herkes huzur içinde yaşar, dünya ve ahiret saadetine kavuşulur.
Hayırlı idareciler adaletle iş görür, kimse kimseye zulmetmez. Hayırlı idareciler halk tarafından çok sevilir. Kıyâmet günü de herkes korku ve panik içinde iken, onlar Rabbimizin rahmet gölgesi altında olacaklar. Bu, hadis-i şerifle müjdelenmiştir.
Bir yerde zengin olanların cömert olması o cemiyet için büyük nimettir. Bütün insanlar mesut olur. Zenginlerle fakirler arasında karşılıklı sevgi meydana gelir, hayat şartları bakımından da fazla bir farklılık olmaz...
İstişâre ile yapılan işlerde pişmanlık çok az olur. Bir kişinin kararı ile yapılan işlerde arzu edilen netice elde edilemez. Evdeki hesap çarşıya uymayabilir... Bundan dolayı yapacağımız bütün işlerimizde istişâre etmeli, ehline danışmalıyız. Böylece sünnet-i seniyyeye uymuş oluruz ve bilmediğimiz çok şeyleri de öğrenmiş oluruz. Kur'an-ı kerimde mealen, (Yapacağın işi önce meşveret et!) buyuruluyor. [Al-i İmran 159]
Âdem aleyhisselam buyurdu ki: "İşlerinizi istişare ile yapın. Eğer ben, yasak meyve konusunda meleklerle istişare etseydim, musibete maruz kalmazdım!.."
Din büyükleri buyuruyor ki: "Salihlere sormaktan utanma ve onlardan yardım istemekten çekinme! Hep kendi düşüncesiyle hareket eden, doğruyu göremez."
AMİRLER ZALİM İSE!..
Hadis-i şerif devam ediyor:
-Eğer amirleriniz, sizi idare edenler zalimlerden ise; zengin olanlarınız da cimrilerden olursa; hanımlar size emir ve talimât veriyor ise felâkettir.
Zalim idarecilerin olduğu memlekette hak, hukuk söz konusu olmaz, güçlü olan zayıfı ezer. Böyle yerlerde yaşamak çok sıkıntılı olur.
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
"Cenab-ı Hak bir millete iyilik yapmayı murat ederse, onlara hayırlı idareciler nasip eder."
HASRETLE ÖLÜRLER!..
Cimri zenginlerin ne kendilerine ne de milletine faydası olur. Bütün hayatları sıkıntı içinde geçer. Kazanırken büyük zahmet çekerler. Onu muhafaza için ömür boyu bekçilik yaparlar. Ölürken de hasretle ölürler.
Hanımlar bize Allahü teâlanın emanetidir. Saliha bir hanım mü'minler için saâdettir, cennet nimetlerindendir.
Çocuklarımızı dünyaya getirip, büyütüp, bizlere hayırlı bir evlât olarak yetiştirmeleri kâfidir. Ev işlerini de bize bırakmayarak huzurlu bir hayat yaşamamıza sebep oluyorlar.
Bu hizmetler onlara yeter de artar bile. Ayrıca dışarıdaki işlerimizle de onları meşgul etmemeliyiz.
Yerin üstünün hepimiz için daha hayırlı olmasına gayret ve dua etmeliyiz...
.28/03/2013
"Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır!"
Hulefa-i Raşidin'in üçüncüsü, cennetle müjdelenenlerden birisi, meleklerin bile kendisinden hayâ ettikleri; Hazreti Osman radıyallahü anh buyuruyor ki:
Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır. Ona göre kendini hazırlamalıdır:
1- İmansız gitmekten korkmalıyız. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz... Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur. Ne yersek yiyelim, son lokmanın tadı kalır ağzımızda. Tatlı ise tatlı, acı ise acıdır. Bunun önemini bildikleri için, büyüklerimiz hep Hüsn-ü Hatime'ye (son nefesin imanla verilmesine) çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız: "Ya Rabbi! İmanla, Kelime-i şehâdet getirerek çene kapamamızı nasip eyle!" Biz de bu duaya bütün kalbimizle amin diyoruz...
"NİÇİN AĞLIYORSUN?.."
2- Sol omuzumuzdaki meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır.
Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken başlar ağlamaya. Ağlamaktan okuyamaz hale gelir. Çocukları endişelenirler. Komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. "Babamıza biraz teselli verir misiniz?" diye.
Ebu Hazım gelir, selam verir ve sorar: "Kardeşim niçin ağlıyorsun? Hane halkını korkuttun?.." O da şöyle cevap verir: "Okuduğum âyet-i kerimede mealen (İnsanlar kıyamet günü amel defterlerini okuyunca, hiç hesaplarında olmayan günahlarını görecekler) buyuruluyor, ona ağlıyorum!.."
Bunu duyan Ebu Hazım da onunla beraber başlar ağlamaya... Çocukları derler ki: "Biz seni babamızı teselli edesin diye çağırdık, sen ise onu daha çok ağlattın!.."
3- Yaptığımız hayırların şeytan tarafından iptâl edilmesinden korkmalıyız. Ezeli düşmanımız olan Şeytan, bize yalnız günâh işletmekle kalmıyor, elde ettiğimiz sevaplarımızı da bir yolunu bulup yok ediyor. Yaptığımız hayırlara, ibadetlere kibir, ucub karışırsa hepsini yakar.
"Sonu tövbe ile biten bir günâh, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır" demişler.
4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmalıyız. Hazırlıksız yakalanırsak büyük sıkıntı çekeriz. Ölümün gecikmesi için zaman talebimiz neticesiz kalır.
Sekerat-ı mevt hâlindeki adam ölüm meleğine yalvarır: "Bana bir gün müsaâde eder misin?" O da "hayır" diye cevap verir. "Hiç olmazsa bir saat olsun ne yapacaksam yapayım, tövbe edeyim, vasiyetimi yazayım." Bu da şöyle cevaplandırılır: "Binlerce saat Rabbimiz sana ömür ihsan etti. Değerlendirseydin ya onları!.."
5- Dünyanın gaye edilmesinden korkmalıyız. Gaye, dünya olursa ahiret unutulur. Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız.
"HELAL LOKMA YE DE!.."
6- Hane halkının bizi haram kazanmaya zorlamasından korkmalıyız. İnsan, hanımını, çocuklarını sever, onları kırmak istemez. Onların isteklerini gücümüz yettiği nisbette yerine getirmeliyiz. Aşırı talepleri için borçlanmak ve bu borçları ödemekte zorlanmak akıllı adamın yapacağı iş değildir. Hele haramlara bulaşmak hiç uygun değildir. Haram lokmanın vücutta kalıcı tesiri vardır. Duaların kabul olmamasına sebep olur.
Bir gün bir adam Süfyan-ı Sevrî hazretlerine gelir, "cemâatle kılınan namazın hangi safında durmak daha çok sevaptır?" diye sorar. O da şöyle cevap verir: "Sen yediğin lokmana dikkat et, helâlinden olsun, hangi safta durursan fark etmez!.."
Yüce Rabbimiz bize bu altı korkuyu hep yaşatsın...
.21/03/2013
"Hepiniz bir sürünün çobanı gibisiniz..."
Hayırlı evlât en büyük nimetlerden biridir. Biz öldükten sonra da hayır defterimiz kapanmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"İnsan ölünce amel defteri kapanır. Üç sınıf insan hariç. Birincisi; sadaka-i cariye (Cami, Kur'an-ı kerim kursu, hastane, köprü gibi) bir eser yaptıran. İkincisi; hayırlı evlât bırakan. Üçüncüsü; talebe yetiştiren, faydalı kitap yazan."
Bu, büyük bir bahtiyarlıktır. Dünya ile alâkası kesilmiş olmasına rağmen; bu üç kişinin her biri kabrinde ibadet ediyor ve sevap kazanabiliyor...
Hayırlı evlât yetiştirmek insanın en büyük gayesi olmalıdır. Mukaddes değerlerimizin muhafazası onlarla mümkündür. Bizden sonra hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Bizim yerimize onlar geçecek. Ya bizim yüz akımız veya yüz karamız olacaklardır.
Evlâda bırakılacak en kıymetli miras da, iyi bir terbiye ve güzel bir ahlâktır.
"BÜYÜK İYİLİK YAPTIM"
Hayırlı evlât sahibi olabilmek için erkek, saliha bir hanımla evlenmeli, hanımlar da salih bir erkekle hayatını birleştirmelidir.
Bir adam çocuklarına demiş ki:
"Yavrularım benim sizde iyiliklerim çoktur. Siz daha dünyaya gelmeden de size büyük iyilik yaptım." Çocukları dediler ki:
"Biz dünyaya geldikten sonra iyiliklerin sayılmayacak kadar çoktur. Yemedin yedirdin, içmedin içirdin, bizi büyüttün. Biz daha dünyada yokken bizde ne iyiliklerin olabilir?" Baba şöyle cevap verdi:
"Size saliha bir anne seçtim. Bu yetmez mi?"
Hayırlı evlâda sahip olabilmek için, baba ve anne haram lokmalardan sakınmalı, annesi çocuğuna helâl süt emzirmelidir. Haramdan meydana gelmiş bir bedenden hayır beklemek abes olur...
???
Bir adam dükkânında çocuğunu dövüyormuş. Vurduğu her sopada da Besmele çekiyormuş. Yoldan geçen birinin dikkatini çekmiş, biraz seyrettikten sonra sormuş;
-Bunu niçin dövüyorsun? O da;
-Bu benim oğlumdur, beni dinlemiyor, bana karşı geliyor. Onun için dövüyorum, demiş.
-Peki niçin her sopada Besmele çekiyorsun? diye sormuş. O da;
-Tesir etsin diye cevap vermiş.
Hadiseye şahit olan adam ona şöyle demiş:
-Sen Besmeleyi çekmekte geç kalmışsın. Onun annesi ile buluştuğun zaman çekecektin!..
***
Çocuk dünyaya geldiğinde kulağına ezan ve ikâmet okunur. Güzel bir isim verilir. Yedi yaşında namaz öğretilir. Dinimizin bilinmesini emrettiği şeyler ona bildirilir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
"Hepiniz bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evlerinizde ve emirleriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara Müslümanlığı öğretmelisiniz! Öğretmez iseniz mes'ul olursunuz!" Bir diğer Hadis-i şerifte de;
"Çok Müslüman evlâdı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gireceklerdir. Bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyif sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünya işleri arkasında koşup, evlâtlarına Müslümanlığı ve Kur'an-ı kerimi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da benden uzaktırlar" buyurulmaktadır.
"ŞİKÂYETE HAKKIN YOK"
Bir adam oğlunun elinden tutar, Hazreti Ömer'e (radıyallahü anh) gelir. Oğlundan şikâyetçi olur ve;
-Bu evlâdım beni dinlemiyor, bana karşı geliyor, cezası ne ise verin, der.
Halife-i Müslimin sorar;
-Sen bu çocuğa dinini öğrettin mi, Kur'an-ı kerimi okuttun mu?
O da "hayır" diye cevap verir, sebebini de şöyle açıklar:
-Ben çiftçiyim sabah erken saatte tarlaya gider, akşama kadar çalışırım. Eve yorgun dönerim. Çocuğumla ilgilenecek vakit bulamıyorum.
Bunun üzerine Hazreti Ömer ona;
-Senin çocuğundan şikâyet etmeye hakkın yoktur. Onun senden şikâyet etmeye hakkı vardır. Sen çocuğuna tarla kadar da önem vermemişsin, diye azarlar...
Yavrularımızın yalnız dünya hayatını değil, ahiret hayatını da hesaba katmalıyız. Tahrim suresi 6. ayet-i kerimesinde meâlen şöyle buyurulmaktadır:
"Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun!"
.14/03/2013
Haramın azabı var, helâlin hesabı...
Zenginlere, mal, mülk ve mevki sahibi olanlara imrenerek bakanların dünya hırsı artar. Onlar gibi olmak isterler. Bunları helâlinden elde edemezse haramlardan toplamaya başlar. Bunun içindir ki Resulullah aleyhisselâm "Dünya sevgisi günahların başıdır" buyurdular.
İnsanın kalbi kap gibidir, eğer dünya sevgisiyle doldurulursa, başka sevgilere yer kalmaz. Dünya ehli mal toplamayı düşündükçe Allahü teâlâyı unutmaya başlar. Ki bütün kötülüklerin başı, kalbin Rabbinden gafil olmasıdır.
Ahiret günü haramın azabı olduğu gibi, helâlin de hesabı vardır. Haramdan mal toplayıp harama harcayan biri meydana getirilir. "Bunu ateşe götürün" denir.
Bir başkası haramdan mal toplamış ama helâle harcamıştır. Onu da "ateşe götürün" denir.
Bir diğeri helâlden kazanmış, yine helâle sarf etmiştir. O dahi hesaba çekilir.
Acaba mal toplarken ibadetlerini aksatmış, geciktirmiş midir?
Namazlarını alelacele mi kılmıştır, abdestinde, rûkûunda, secdesinde eksik kusur, noksan var mıdır?
ÖLÇÜ BÖYLE OLMALI...
Kalbinde dünya sevgisi olmayanlar kıymetlidirler. "Oniki İmam"dan Muhammed Bakır hazretleri bir mümin hakkında "Onu çok seviyorum, beğeniyorum" buyurur. "Onu benim gözümde büyüten nedir biliyor musunuz?"
-Hayır efendim
-Gözünde dünya küçüktür de ondan!
İmam-ı Gazâli (rahmetullahi aleyh) İhya-ül Ulum kitabında nakleder:
Bir adam İsa aleyhisselam ile arkadaşlık yapmak ister. Büyük nebi kırmaz, birlikte yola çıkarlar. Bir miktar yürüdükten sonra su başında dururlar. Yanlarında üç ekmek vardır. Ekmeğin ikisini yerler. İsa aleyhisselam gidip su içer, döndüğünde üçüncü ekmeği göremez.
Sorar:
-Ekmeğe ne oldu?
-Bilmiyorum, cevabını alır...
Hazret-i İsa arkadaşı ile yola devam eder. Hayli acıkırlar. İki geyik yavrusuna rastlarlar. İsa aleyhisselam yavrulardan birini çağırır, koşa koşa gelir. Keser, pişirir ve yerler. Sonra "Allahın izni ile kalk" der. Geyik yavrusu dirilip annesinin yanına gider.
İsa aleyhisselam arkadaşına dönüp yine sorar:
-Sana bu mucizeyi gösteren Allahın adına yemin veriyorum! Söyle o ekmeği kim aldı?
-Bilmiyorum.
Yola devam eder, bir nehirle karşılaşırlar. Köprü yok, sandal yok. Karşıya geçmeleri lâzım.
İsa aleyhisselam adamın elini tutar, burula burula akan coşkun suların üstünde yürürler. Tekrar sorar:
-Bana bu mucizeyi veren Allahü teala aşkına söyle ekmek ne oldu?
-Bilmem, haberim olsa söylerim.
İŞTE DÜNYA BU!
Nihayet ovaya inerler. İsa aleyhisselam bir miktar toprak yığar ve dua eder. Küçük tepecik çil çil altın haline döner. Bunu üçe taksim eder. "Biri benim" buyurur, "biri senin, üçüncü de kayıp ekmeği yiyenin!" Hemen itiraf eder;
-O ekmeği ben yemiştim!..
İsa aleyhisselam
-Al üçü de senin olsun, deyip ayrılır. Adam altınları nasıl taşıyacağını düşünürken iki harami gelir:
-Bizi de ortak et, eğer eceline susamadınsa...
-Zaten üç parça, gelin paylaşalım.
Altınları koyacak torba ve yiyecek alsın diye haramilerden birini kasabaya gönderirler. Onun da dünya sevgisi ağır basar, "dur şunları zehirleyeyim" der, "altınların hepsi bana kalsın."
Bekleyenler de ihanet içindedirler. "Var mısın onu öldürelim" derler, "üçe değil ikiye bölmek varken..."
Nitekim yemeklerle çuvallarla gelen arkadaşlarına saldırır, acımadan katlederler. Sonra oturup yemeği yerler.
Zehir kanlarına işler, peş peşe toprağa düşerler.
İsa aleyhisselam dönüşte bakar ki altınlar olduğu gibi ortada durmakta ve başında üç ceset yatmakta.
İbretle bakar ve şöyle buyururlar: "İşte dünya!"
Evet, işte dünya bu!..
.07/03/2013
Sabr-ı cemîle çok muhtacız
Her şey küçük doğar ve büyür. İnsanlar hayvanlar yıldan yıla gelişir, incecik fidanlar kocaman ağaç olurlar. Belâlar ise tam tersidir. İlk geldiğinde acısı büyüktür, zamanla küçülür, unutulurlar. Bunun içindir ki musibete büyükken sabredenin, mükâfatı da büyük olur... Geçtiğimiz günlerde rahmet-i rahmana gönderdiğimiz Enver Abimiz müstesna bir kişiliğe sahipti. Zarifti, neşeliydi, hatırnazdı, dindardı. Onu tanıyanlar için ayrılık kolay değil ama biz kadere inanan insanlarız. Tahammüle çalışmalıyız. "Bu da geçer, zamanla hafifler" diye teselli buluyorduk, fakat üzüntümüz eksilmedi, aksine arttı. Maziye daldıkça hüzünleniyor, gözyaşlarımıza mani olamıyoruz. Ayrılık dayanılacak gibi değil, hasret dineceğe benzemiyor. Belki onlara kavuşmakla biter... Enver Abi ile çok hatıralarımız vardı. Almanya'daki arkadaşları ziyarete gittiklerinde bizi de yanlarına alırlardı. Bazen kabir ziyaretlerini birlikte yapardık. Bir defasında mübarek Hocamıza da okumuştuk. Hanımannenin vefatından sonra kabrin ön tarafı dolmuştu. Arka tarafta ise bir boşluk vardı. Enver Abi "yakında arkası da dolar" buyurdular. "İnşallah biz o günü görmeyiz" demiştim, fakat... BİZE ÖLÜMÜ ANLATTILAR Enver Abi son zamanlarda yaptığı sohbetlerde ekseri ölümden bahsediyorlardı. Büyüklerin hâli böyledir. Zaman uzayınca dostlara kavuşma arzusu daha da artar. Mübarek Hocamız buyurmuşlardı ki: Bir gece kitaplarla meşgulüm, saat gecenin bir buçuğu olmuş, farkına bile varmamışım. Birden kapı açıldı, baktım Hanımanneniz. Bana "saatten haberin var mı?" dedi. "Ne olur biraz dinlen. Böyle yaparsan ölürsün ama!.." Kalbi kırılmasın diye çalışmayı bıraktım. İçimden "keşke ölsem" dedim. Çünkü Efendi Hazretleri ile ayrılığımızın üzerinden uzun yıllar geçmişti. Hasret dayanılmaz bir hâl almıştı son zamanlarda... Elbette mübarek Hocamızın geceli gündüzlü çalışmaları, yorulmaları bize ve kıyamete kadar gelecek insanlara büyük nimet olmuştur. Rabbim mükâfatlarını ihsan eylesin. Ebu Bekr-i Sıddık (radıyallahü anh) 63 yaşında idi. Sordu; -Bugün günlerden ne? -Pazartesi. -Eğer bugün ölürsem akşama bekletmeyin. Akşam ölürsem sabaha bekletmeyin. Zira gece ve gündüzlerin en hayırlısı Resûlullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) çabuk kavuşturandır... Sadi-i Şirazi buyuruyor ki: "Sen dünyaya geldiğinde ağlıyordun, etrafındakiler gülüyorlardı. Öyle bir hayat yaşa ki ölünce sen gül, onlar ağlasın..." Şüphesiz Enver Abimiz de her bebek gibi doğduğunda ağlamıştı. Öyle bir hayat yaşadı, öyle eserler bıraktı ki, sevenleri gözyaşlarını tutamadı. O aramızdan gülerek ayrıldı... Rivayet olunur ki sekerat-ı mevt halinde insana gideceği yer gösterilir, sonra ruhu kabzedilir. Nasipliler rahatlar, ferahlar, ruhlarını tebessümle teslim ederler. Cenneti gören, nimetlere ihsanlara kavuşan biri nasıl sevinmesin. Ki bu saadet dünyadakiler gibi geçici de değildir, ebedidir. Bazıları da son nefeste morarır, daralır. Sıkıntılı oldukları her hâllerinden bellidir. Son pişmanlık fayda vermez, üzülmesin de ne yapsınlar? MÜBAREK OLSUN Şüphesiz Enver Abi için günlerin en güzeli ve hayırlısı mübarek Hocamıza kavuştuğu gündü. Enver Abinin bizden istediği şeyler belli. Ömürleri hep Allahü teâlânın varlığını ve birliğini, yüzü suyu hürmetine kâinatın yaratıldığı Server-i kâinatı anlatmakla geçti. Ben şahidim ki o, Sahabe-i kiram efendilerimizi ve Ehl-i beyti çok severdi. Biz de onun gibi Ehl-i sünnet itikadına hizmeti gaye edinirsek ruhları şâd olur, kıyamet günü şefaatlerine kavuşuruz. Büyüklerin sevmediği hoşlanmadığı şeyleri de biliyoruz. Yalan gibi, kalp kırmak gibi, dedikodu gibi... Yaparsak sonumuz felaket olur, onları da üzeriz. Şairin biri "Sevgilimle beraber olmayı çok istiyorum ama" demiş, "o ayrı kalmaktan hoşlanıyor. Kendi arzumu onun arzusuna feda ediyorum. Yeter ki memnun ola!" Biz de Enver Abiyle geçirdiğimiz günlerin devamını istiyorduk. Enver Abi ise büyüklerin hasreti ile yanıyordu. Ne denilebilir ki? "Mübarek olsun"dan başka!.. Rabbimiz, Enver Abimize ve sevdiklerine mağfiret; bizlere de sabr-ı cemîl ihsân eylesin..
.28/02/2013
Peygamberlere iman
Peygamber, Farsçada "haber taşıyan" anlamına gelir. Arapçada ise "elçi" mânâsına gelen resul ve mürsel kelimesi kullanılır. Nebi de Allahü teâlânın emir ve yasaklarını insanlara haber verendir. Peygamberlere iman, imanın altı esasından biridir. Müslümanların, aralarında herhangi bir ayırım yapmadan bütün peygamberlere inanması farz kılınmıştır. Kur'an-ı kerîmde bildirildiği gibi Rabbimiz, asırlar boyunca peygamberler göndermiş, insanları onlar aracılığı ile gerçeği benimseyip yaşamaya çağırmıştır. Kendilerine peygamber gelmemiş hiçbir topluluk bulunmamaktadır. Bu husus Fatır buresi 24. Ayet-i kerimesinde açıkça bildirilmektedir. Meâlen; "Şüphesiz biz, seni müjdeleyici ve uyarıcı olarak hak ile gönderdik. Hiçbir ümmet yoktur ki aralarında bir uyarıcı gelip geçmiş olmasın" buyuruldu. O, HATEM-ÜL ENBİYADIR Peygamberlik Allahü teâlânın vergisidir. Çalışma, ibadet ve taâtla elde edilmez. Rabbimiz peygamberlik yükünü taşıyabilecek olanları bilir ve dilediğini seçer. "Bu Allahın lütfudur. Onu dilediğine verir." Bu seçimde mal, mülk, şan, şöhret, makam, mevki önemli değildir. Peygamberler aleyhimusselâm sadece tebliğle yetinmemiş, dinî esasları açıklamışlar, ümmetlerine öğretmişlerdir. İlahi emirleri anlatmakla kalmamış, kendileri de tatbik etmiş, yaşamışlardır. Davalarından asla taviz vermemiş bu uğurda eza ve cefalara göğüs germişlerdir. Rabbimiz bize örnek olsunlar diye peygamberleri meleklerden değil, insanlardan seçmiştir. Mâlum, melekler yemez, içmez, uyumaz, hasta olmaz, insanların mecbur kaldıkları şeyleri yapmazlar. Peygamberlerin insanlardan seçilmesi büyük bir nimettir bunun için ne kadar şükretsek yine de azdır. Peygamberlerin sayısı çoktur ve Resulullah efendimizle (sallallahü aleyhi ve sellem) son bulmuştur. El-Ahzâb sûresi 40. Ayet-i kerimesinde mealen; "Muhammed sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. Fakat O Allahın resûlü ve peygamberlerin sonuncusudur" buyuruldu. O hatem-ül enbiyadır, Ondan sonra peygamber gelmeyecek, getirdiği din kıyamete kadar devam edecektir... PEYGAMBERLERE OLAN İHTİYAÇ Allahü teâlâ, varlığının ve birliğinin bilinmesini istedi. İman ve ibadet etmelerini emretti. İnsanlar bunun için yaratıldı. Peygamberler olmasaydı hiç kimse aklıyla yaratıcısını şanına lâyık bir şekilde bilemezdi. Meleklerin varlığından, insanın yaratılış gayesinden haberi olmazdı. İnsan dünyaya imtihan için geldiğini, belli bir hayat yaşadıktan sonra dünyayı terk edeceğini ve tekrar dirileceğini düşünemezdi. Dünya bir tayyare gibidir, 24 saatte bir kendi etrafında, bir senede de güneşin etrafında dönmektedir. Tayyarede yanımızdaki yolcuya soracak olsak; "Beyefendi yolculuk nereye?" diye. O da; "Bilmiyorum" derse hayret ederiz. Nereden geldiğini de bilmiyorsa aklından şüpheleniriz. Bir insan dünyaya nereden geldiğini, nereye gittiğini, niçin geldiğini bilmesi gerekmez mi? Bu soruları cevaplandırmamak olmaz. İşte onları peygamberlerden (aleyhimüsselâm) öğreniyoruz. Bize Rabbimizi tanıtan, Rabbimizin rızasını nasıl elde edeceğimizi gösteren onlardır. İNSANLIK ONA MUHTAÇ!.. Rabbimizin sevdiği ameller hangileridir, razı olmadıkları nelerdir? Bütün bunlar bize peygamberler vasıtası ile bildirilmiştir. Bunun için de Rabbimize hamd ederiz. Her peygamber, zamanındakilere imanın altı şartını mutlaka bildirmiştir. Bu onların ortak yanıdır. Bunda değişiklik olmaz. İbadetler farklıdır. Namaz hepsinde var ama şekilleri vakitleri ayrı ayrıdır. Oruç da bütün ümmetlere farz kılınmıştır. Günleri ve sayıları farklıdır. Netice olarak bütün insanlar en son ve en büyük peygambere (efendimize sallallahü aleyhi ve sellem) muhtaçtır. Onu tanımadan Rabbini tanıması mümkün değildir. Onun ümmetinden olma şerefini ve kıymetini bilmemizi ve şükretmemizi Allahü teâlâ bizlere nasip eylesin...
.21/02/2013
Ebedi saadete kavuşmak için...
Ebu Hazım hazretleri, Tabiinin büyüklerindendir. Büyük İslâm âlimidir. Çok tatlı ve güzel sohbetleri vardır. Zaman zaman güzel müjdeler de verirdi. Bir sohbetinde şöyle buyurdu: Bana iki şey için söz verin, ben de sizin cennete gireceğinizin müjdesini vereyim! 1- "Dinimizin emrettiği ibadetleri yapın, nefsiniz istemezse bile." 2- "Dinimizin haram kıldığı, menettiği şeyleri de yapmayın, nefsiniz istese bile." Ehl-i sünnet itikadına sahip olan bir insan, emrolunanları yapar, haramlardan da sakınırsa ebedi saadete kavuşur. AKILLI KİMSE DOKTORU DİNLER İmam-ı Gazâli'nin rahmetullahi aleyh mevzumuzla ilgili çok güzel bir misâli vardır: "Bir doktor hastasını muayene eder, sonra ona der ki; -Sen hastasın! Sana üç gün perhiz veriyorum. Beni dinler, bunlardan sakınırsan şifa bulursun, ömür boyu huzur içinde yaşarsın! Dediğimi yapmazsan hastalığın müzminleşir, tedâvin imkânsız hale gelir ömür boyu sıkıntı çekersin. Akıllı olan doktoru dinler, üç gün perhiz yapar, geriye kalan ömrünü sıkıntısız geçirir..." Verdiği misâlin açıklamasını yine İmam-ı Gazâli kendisi yapıyor: "Doktor Rabbimizdir. Üç gün ise dünya hayatıdır. Perhizler de dinimizin haram kıldığı şeylerdir..." Üç gün bir ömre kıyasla ne kadar kısa ise, dünya hayatı ahiret hayatına nisbeten daha kısadır. Hiç sayılı günler nihayetsiz bir zamanla mukayese edilebilir mi? İnsanlara cennet müjdesi veren, hatta onlara cennette köşk bile satın alan büyüklerimiz de vardır! Bunlardan biri Habib-i Acemi hazretleridir. Bu mübarek insan Hasan-ı Basri rahmetullahı aleyhin güzide talebelerinden birisidir. Basra'da oturuyordu. Orada insanları irşad vazifesini ifa ediyordu... CENNETTEN BİR KÖŞK!.. Bir gün Habib-i Acemi hazretlerinin ziyaretine Horasan'dan yaşlı bir adam ile hanımı gelir. Hacca gitmeye niyet etmişlerdi. Hac dönüşü Basra'ya yerleşmek ve geri kalan ömürlerini Habib-i Acemi hazretlerinin yanında geçirmek istiyorlardı. Bunun için de bir eve ihtiyaçları vardı. Biriktirdikleri onbin dirhemi hoca efendiye verdiler ve; -Biz buraların yabancısıyız. Bize münasip bir ev almanız için seni vekil tayin ettik dediler ve vedâlaştılar. O zamanda seyahatler develerle yapıldığından çok uzun sürerdi. Hacca gidenler şehirden çıktıktan kısa bir zaman sonra orada büyük bir kıtlık başladı. Gıda fiyatları alabildiğine çıktı. Zengin olanlar bulabiliyordu, fakirler çok perişan oldular. Böyle olunca Habib-i Acemi, talebeleri ile istişare etti; -Horasanlı hacı bize ev almamız için para bıraktı dünyada ev al demedi. Biz onun bu parası ile gıda maddeleri alıp fakirlere dağıtırsak onlar için cennette bir ev almış oluruz. Bu onlar için daha iyi olur. Kabul etmezse parasını veririz... Talebeler de bunu münasip görürler ve öyle de yapılır... "SİZE EV ALDIK; ANCAK!.." Bir müddet sonra hacılar döndüler. Adam evini sorduğunda ona şöyle cevap verildi: "-Biz size ev aldık ama burada değil, Cennette!.." Sonra olanları anlattı. Adam memnun oldu ve meseleyi hanımına anlattı. Hanım da çok memnun oldu fakat dedi ki; -Bize cennette ev aldığına dair bir senet versin, kalbimiz mut'main olsun böylece... Durum arz edilince, Habib-i Acemi hazretleri kâğıt ister ve; "Bismillâhirrahmanirrahim. Habib-i Acemi'nin falan Horasanlı için cennette satın aldığı köşkün senedidir..." diye yazdırır ve adama teslim eder. Kiraladıkları bir eve yerleşirler... Birkaç ay sonra adam vefat eder, hanımı beyini rüyada görür, halini sorar. Halinin iyi olduğu neşesinden bellidir. Şöyle cevap verir: "Bize satın alınan evimizdeyim, seni bekliyorum!" Mevlâna Celaleddin-i Rumi rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Rabbimiz evliya kullarına öyle bir güç verir ki, yaydan çıkmış bir oku bile dilerlerse geri çevirebilirler..."
.14/02/2013
"Öyle bir zaman gelecek ki!.."
Sevgili peygamberimiz (aleyhisselâm) kıyamete kadar ümmetinin başına gelecekleri görmüş ve biz ümmetine bildirmiştir. Bu husustaki hadis-i şerifler pek çoktur. Bunlardan bir tanesi şöyledir: Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki; beş şeyi sevecekler, beş şeyi ise unutacaklardır. "ÂHİRETİ UNUTACAKLAR!" 1-"Dünyayı sevecekler, ahireti unutacaklar." Dünya sevgisi çok tehlikelidir. Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak geldi. Terfi ederek, mükâfat olarak gelmedi. Kâinatta yalnız dünyada Allahü teâlaya isyan edilir. Gökteki varlıklar meselâ: Güneş, Ay, yıldızlar ve diğerleri yaratıcılarını tanıyor ve onu tesbih ediyorlar. Onlara verilen emir ne ise aynen tabi oluyorlar. Güneş, yaratıldığı günden beri aynı saat ve dakikada doğar ve batar, geç kalmaz, erken de doğmaz. Dünyamıza olan yakınlığı ne ise hep öyledir. Yaklaşırsa yakar, uzaklaşırsa dondurur. Güneşle aramızdaki mesafede değişiklik olursa bizim buna mani olmaya gücümüz yetmez. 2-"Hayatı sevecekler, ölümü unutacaklar." Yaşamak ebedi saadete vesile olacaksa güzeldir. İnsanların en hayırlısı ömrü uzun ameli iyi olandır. İnsanların en kötüsü de ömrü uzun ameli kötü olandır. Salih bir insan yaşadıkça sevaplarını arttırır, daha yüksek derecelere çıkabilir. Kötü bir hayat yaşayan da gittikçe günahlarını arttırır, daha çok azap ve sıkıntı çekmesine sebep olur. "KÖŞKLERİ SEVECEKLER!.." 3-"Köşkleri, sarayları sevecekler, kabri unutacaklar." İnsanların kabirde kalacakları zaman, dünyada kalacağından çok daha fazladır. Dünyada bir gün bile kalacağımız belli değildir. Huzurlu bir hayat yaşayabilmemiz için dünyadaki evimize çok emek veriyoruz, çok para harcıyoruz, ondan daha çok kabrimize önem vermeliyiz. Dünyadaki evi değişebilme imkânımız var ama, kabrimizi beğenmezsek değiştirebilme imkânımız yoktur. 4-"Malı, mülkü sevecekler, hesabı unutacaklar." Helâlinden kazanılmış olan para hayırlı yerlere harcanırsa iki cihan saadetine sebep olabilir. Cennette köşk bile satın aldırtabilir. Buna ait bir menkıbeyi bir yazımızda arz etmiştik. İslâmın beş şartından iki tanesi para ile yapılabilen farzlardır. Zengin olmayanlara farz değildir. Hadis-i şerif bize parayı kazanırken de, harcarken de hesaba çekileceğimizi hatırlamamızı hatırlatıyor. Dünya sevgisi bir kalpte artarsa tehlike çanları çalıyor demektir. O adam artık ne helâli ve ne de haramı düşünür. Karınca gibi boyuna toplar ama kime topladığını da bilmez. Hesaba çekileceğini bile unutur. BÜTÜN NİMETLER ONDANDIR 5-"Halkı sevecekler, Halık'ı unutacaklar." Yerde ve gökte ne varsa hepsini Yüce Rabbimiz yoktan yaratmıştır, dilediği anda da yok etmeye gücü yeter. Kavuştuğumuz ve bundan sonra kavuşacağımız bütün nimetler ondandır, ondan bileceğiz ve ona şükredeceğiz. Sebeplere de teşekkür etmeliyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanlara şükretmeyen Rabbine de şükretmez." Rabiayı Adviyye hazretleri hanım evliyalardandır. Rabbine şöyle münâcatta bulunur: "Ey Allahım! Seninle aram iyi olsa, bu bana kafidir. Varsın insanlarla aram açık olsun! Senin sevgini elde edebilirsem, başka şey istemem. Çünkü toprağın üstündeki her şey toprak olmaya mahkûmdur." Bunu elde eden en büyük nimete kavuşmuş olur...
.07/02/2013
İnsanın insana yaptığını!..
Hiçbirimiz dünyaya kendi arzumuz ile gelmedik, kendi arzumuz ile de çıkmayacağız. Yüce Rabbimiz hepimize belli bir ömür ihsan buyurmuş, belli sayıda nefes takdir etmiştir. Nefeslerin sayısı tükenince hiçbir güç tek nefes daha aldıramaz. İnsanoğlu yerküre üzerinde hayatını idame ettirebilmek için çetin bir mücadele verir. Meşakkatlerle karşılaşır, kâh üstesinden gelir, kâh yenilir. Salgın hastalıklar, kazalar, yangınlar, yırtıcı ve zehirli hayvanlar, çığlar, seller, depremler, daha neler neler... Bunlar hep hayatımızı tehdit eder. Fakat bütün bu tehlikeler, insanın insana yaptığı kötülükler yanında nazar-ı dikkate alınmaz. İnsan diğer canlılara nazaran üstün yaratılmıştır. Ancak bu kabiliyetini zaman zaman aleyhinde kullanmakta, kendi başına belâ olmaktadır. Dün olduğu gibi bugün de insan için en büyük tehlike yine insandır. Hatta zikrolunan tehlike çağımızda, önceki zamanlara nispetle daha da büyümüştür. Büyümeye de devam etmektedir. Haklı olarak insanlık âlemi insanlardan ürkmekte çekinmektedir. Hâlbuki akılsız dediğimiz hayvanlar hemcinsleriyle sükûnet içinde yaşar. Aslan aslanlar arasında aslan değildir, kaplan da ininde kaplanlık yapmaz. Yırtıcılar kendilerinden olmayanlara saldırırlar. ZEVK İÇİN KATLİAM!.. Gelgelim insan insana acımaz. Teknolojinin ilerlemesi ile yapılan nükleer silahlar tam bir felakettir. Herhalde atom bombasını keklik avlamak için yapmadılar. Bir anda şehirleri yakabilir, bitkileri kurutabilir, kadınları çocukları eritip buharlaştırabilir. Sadece 2. Cihan Harbinde öldürülen insan sayısı 40 milyonun üstündedir. Eğer hesaplayabilsek Âdem aleyhisselamdan bugüne kadar yabani hayvanların parçaladığı insan sayısının bu rakamı bulmadığı görülecektir. Kaldı ki hayvan rızkı için parçalar, karnı tok ise kimseye dokunmaz. Gelgelelim insanlar menfaati için savaşır, öldürmekten zevk alırlar! Manevi bağlardan yoksun, içinde Allah korkusu olmayan insan en büyük canavardır. İnsanların birbirinden farkı o kadar fazladır ki bu çeşitlilik başka hiçbir canlı türünde bulunmaz. İnsan kadar şefkatli ve merhametli, insan kadar da zalim ve gaddar bir mahluk mevcut değildir. İnsan hem çok güçlüdür, hem de çok aciz ve pek noksandır. Evet, bulutların üstünde uçabilir, yerin, denizlerin altına girebilir, dünyanın öbür ucundaki ile konuşup görüşebilir ancak gözün göremeyeceği kadar küçük bir mikroba yenilir. Günlerce yatağa mahkûm olur parmağını kıpırdatacak mecali kalmaz. Yine tırnak kadar bir akrep ölümüne sebep olabilir... ÖNCE KARDEŞİME! Yermük Muharebesi sona ermişti. Sağ ve sağlam kalan mücahitler, arkadaşlarının yardımına koştular. Hava sıcaktı, zemin çorak. Nasıl bir hararet, yaralılar "su, su" diye inliyor. Mücahit kırbasındaki suyu yaralılardan birine uzatıyor, "bana değil ona ver" diye yanındaki arkadaşını işaret ediyor. Ona gidiyor o, diğer mümin kardeşini gösteriyor. Ona koşuyor, arkadaşım benden daha muhtaç diye kabul etmiyor. Arkadaşına dönüyor, şehid olmuş, geri dönüyor o da son nefesini veriyor. İlk yaralıya koşuyor ama yetişemiyor; üçü de ağızlarına yudum alamadan şehadet şerbetini içiyor... Hasılı insan kadar kıymetlisi de yok, insan kadar adisi de!.. Yaratılmışların en efdali (eşref-i mahlukat) insandır. Yaratılmışların en kötüsü de (erzel-i mahlukat) yine insan! İnsan fazilette meleklerden üstün olabilir. Nitekim nurdan yaratılan melekler, topraktan yaratılan Âdem aleyhisselama doğru secde ettiler. Çünkü alnında Peygamber Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) nuru vardı. Bir mümin salih amel işler, haramlardan sakınırsa meleklerden üstün olur. Melekler "ister istemez" iyidirler, nefsleri ve şeytanları yoktur, vakitlerini taatle geçirirler. İnsan ise bu iki azılı düşmanını yenebilmiş ve Rabbinin rızasını gaye edinebilmişse faziletlere erişir. İnsan, hayvanlardan daha da aşağı olabilir. Kıyamet günü hesabı iyi çıkmayan cehennemlikler "Keşke insan olacağıma hayvan olsaydım!" diyecekler. Hayvanlar mükellef olmadıkları için azap görmezler. Gayesiz ve hedefsiz yaşayan, dünyadan ve dünyalıktan başka arzusu olmayan insan nasıl değerli olabilir ki? Ayet-i kerimede "Onlar hayvanlar gibidir. Hatta daha da aşağıdırlar" buyuruluyor.
.31/01/2013
Annelerimizin hizmetleri...
Hazret-i Ebubekir daha ilk teklifte Müslüman olan bir zirveydi, Efendimizi hiç üzmedi. Büyük sıkıntılara katlandı, din-i mubîni İslâma çok hizmet etti. Kimsenin malı ona Ebubekir'in malı kadar faydalı olmadı. Bu fedakârlığa karşı kızı ile evlenerek Hazret-i Ebubekir'le akraba oldu... Hazret-i Aişe müstesna biriydi. Dinimizin birçok hükmü onun rivayet ettiği hadis-i şeriflerle belirlendi... Hazret-i Ömer de İslamiyet'e çok hizmet etti... Kerimesi Hafsa'nın (radıyallahu anha) beyi, Bedir Muharebesinde şehit olmuştu. O devirde bir kadının nikâhsız durması hoş karşılanmıyordu. Efendimiz onu ferahlandırmak için kızını nikâhıyla şereflendirdi... Cüveyriye annemiz Ben-i Müstalak kabilesinin reisi Haris'in kızı idi. Müminlerle yaptıkları harpte esir düştü. Cüveyriye; "Fidye vereyim beni bırakın" dedi. Efendimiz onu satın alıp azat etti, "gidebilirsin" buyurdu. Bu âlicenablık karşısında Müslüman oldu. Efendimizle evlendi. Müminler de aldıkları esirleri bağışladılar, kabilenin kalbi İslâm'a ısındı, topyekûn iman ettiler. Efendimiz, Hayber muharebesinde esir düşen Safiye annemize de "Serbestsin, gidebilirsin" demişti. Safiyye'nin babası, Efendimizin ahir zaman nebisi olduğunu bilir ama inat ederdi. Safiye Kelime-i şehadet söyledi ve Efendimizle evlendi. Musevilerden birçoğunun hidayetine vesile oldu. Zeyneb bint-i Huzeyme ise Efendimizin amcasının oğlu ilk şehid Ubeyde bin Haris'in hanımı idi. O devirde savaş öncesi cengaverler çıkar vuruşurlardı. İslam saflarından Hamza ve Ali rakiplerini yendi. Ubeyde hasmını saf dışı bırakmasına rağmen derin bir yara aldı. Başını efendimizin dizine koyup şehadet şerbetini içti. Hanımı Zeyneb bint-i Huzeyme de savaş meydanındaydı gazilere su dağıtıyor, yara sarıyordu. Kocası şehit düştüğü halde hizmeti aksatmadı. İlerleyen yıllarda himayeye muhtaç kaldı. Efendimizle evlendiğinde 60 yaşında idi. 62 yaşında vefat etti. Ümmü Seleme'nin beyi Ebû Seleme de Uhud gazvesinde şehid olmuş. Dört yetim ile dul kalmıştı. Efendimiz evlenme teklif edince "Ben yaşlı ve çocuklu bir kadınım" demiş Resulullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) yük olmaktan çekinmişti. EVLATLIK NASIL KALKTI? Eskiden Kureys'te evlatlık alınırdı. Bunlar öz evladın mirasına ortak olurlardı. Taraflar arasında sıkça niza çıkıyordu ki bunun ortadan kaldırılması lâzımdı. Zeyd bin Harise çocukken köle diye Hazret-i Hatice validemize satılmıştı. Hatice validemiz de onu Habibullah'a (sallallahü aleyhi ve sellem) hediye etti. Babası ile amcası Zeyd'in izini buldular. Efendimize gelip "Kaça aldıysanız ücretini takdim edelim" dediler. Server-i kâinat "İstiyorsa hemen gidebilir, para istemem" buyurdular "Ancak çağırıp soralım Zeyd ne diyor?" Zeyd geldi, amcası ve babası ile kucaklaştı. Ona "Haydi hazırlan gidiyoruz" dediler. O ise; - Hayır ben bir yere gitmiyorum! Sizin yanınızda hür olmaktansa ona köle olmaya razıyım, dedi. İşte o günden sonra Efendimizin evlatlığı gibi oldu "Zeyd bin Muhammed" diye anılmaya başladı. İlerleyen yıllarda Resul-i Ekrem onu Zeyneb bint-i Cahş ile evlendirdi. Ancak geçinemediler, ayrıldılar. Zeyneb dul kaldı. Efendimiz "Allahü teâlânın emri ile" Zeyneb'i nikâh etti. Gelini ile evlenemeyeceğine göre, bu "evlatlık kaldırıldı" demekti. Efendimiz istese Zeyneb'i genç ve bakire iken de alabilirdi. Ama eski Mekke âdetlerinden evlatlığın kaldırılması için böyle bir misal gerekliydi. HİMAYESİZ KALINCA Mekkeli müşriklerin eziyeti dayanılamayacak raddeye gelince Eshâb-ı kirâmdan bazıları Habeşistan'a hicret etmişti ki aralarında Ubeydullah bin Cahş ve hanımı da vardı. Burada Hıristiyanlar güçlü ve zengindi. Ne yazık ki Ubeydullah papazlara aldandı, dînini dünyâ ile değiştirdi. Ancak hanımı Ümmü Habîbe fakirliğe ve ölüme râzı oldu, İslam'dan dönmedi. Ubeydullah çok kızdı, onu boşadı, sürünerek ölmesini bekledi. Ümmü Habîbe, Kureyş lideri Ebû Süfyân'ın kızı idi, o yıllarda müşriklerle müminler arasında mücadele sürüyordu, baba evine de dönemezdi. Peygamber efendimiz Necâşi'ye mektup yazdı; "Ümmü Habîbe ile nikâhımı yap! Sonra kendisini buraya gönder" dedi. Necâşî mektuba çok hürmet etti. Müslümanları sarayına dâvet ederek, ziyâfet verdi. Bu nikâh, Ebû Süfyân'ın Müslüman olmasını hazırlayan sebeplerden biriydi...
.24/01/2013
Rabbimizin bizden şikâyeti!..
Rabbimiz, Musa aleyhisselâma kullarının çoğundan "bazı hususlarda" şikâyetçi olduğunu bildirdi: 1- "Benim onlara ihsan ettiğim malımdan çok cüz'i bir miktarını borç istedim. Cimrilik yaptılar, vermediler. Fakirlere takdim edilen sadaka Allahü teâlâya verilen borç gibidir. Biz dünyaya gelirken çırılçıplaktık, bizi O giydirdi. Kördük, görme nimetini O ihsan etti. Sağırdık, duyma güzelliğini O verdi. Elimiz ayağımız tutmuyordu, güç kuvvetimiz de O'ndandır... Biz ve sahip olduğumuz her şey Rabbimizin lütfu iledir. Buna rağmen bizden borç istiyor. Tevbe suresi 111. ayet-i kerimesinde mealen şöyle buyruluyor: "Allahü teâlâ mü'min kullarından canlarını ve mallarını cennet karşılığı satın aldı." Farz edelim canımız ve malımız bizim olsaydı dahi onu biz Rabbimize satmış bulunmaktayız. Büyüklerden birinin hastalığı fazlaydı, sancıları, ağrıları vardı. Sabrı tükenmek üzere iken bu âyet-i kerimeyi hatırladı ve kendi nefsine dedi ki: "Yoksa bu alışverişten vaz mı geçtin? Vazgeçmediysen sana ne? Bir adam evini sattıktan sonra yeni sahibi dilediği gibi tasarruf eder, istediği renge boyar. Eski sahibinin niçin böyle yapıyorsun demeye hakkı var mı?.." "CAN DA O'NUN MAL DA!.." Hasan-ı Basri rahmetullahi aleyh, bahsi geçen âyet-i kerimeyi tefsir ederken buyuruyor ki: "Ne büyük ihsan. Halbuki can da onundur, mal da... Kendi malını kullarından satın alıyor. Cennet gibi bir fiyat veriyor. Fani olan bir mala ebedi saadet ihsan buyuruyor. Alışverişlerde senet olur. Senet Kur'an-ı kerim. Şahit olur. Şahit yaratılmışların en şereflisi olan sevgili peygamberimizdir (aleyhisselâm)." Ölümden önce olan her şeye dünya denir. Bunlardan ölümden sonra faydası olanlar dünyadan sayılmaz. Ahiretten sayılır. Çünkü dünya ahiretin tarlasıdır. Ahirete yaramayan dünyalıklar zararlıdır. Rabbini unutup, nefsine düşkün olan, yolda hayvanının palanı ile yemi ile uğraşıp arkadaşlarından geri kalan yolcuya benzer. Çölde yalnız kalır ve helâk olur... İnsan da niçin yaratılmış olduğunu unutup, dünya ziynetlerine aldanır, ahiret hazırlığı yapmazsa, ebedi felakete sürüklenir... Dünya iki gündür. Biri sevinç günü, diğeri hüzün. İkisi de geçicidir. Öyle ise geçici olanı bırakmalı, daimi olan nimetlere kavuşmaya gayret etmelidir. Yahya bin Muaz hazretleri buyurdu ki: "Bizler, dünyada fakir ve zelil olmaktan korkuyoruz da, ahirette fakir ve zelil olmaktan korkmuyoruz!.." 2- İblis (şeytan) size düşmandır dedim, fakat ona dost oldular. Şeytanla olan düşmanlığımız çok eskilere dayanır. İlk insan ve ilk peygamber olan Âdem aleyhisselâma secde etmediği zamandan beri bize düşman ve kin güdüyor. Onunla dost olmamız mümkün değil. Dost olanları iki cihanda felakete sürüklemek için bütün gayreti ile çalışır. Şerrinden Rabbimize sığınacağız. Başkası bizi kurtaramaz. Bunun için "Eûzü billâhi mineşşeytânirracîm" diyoruz. Selçuklular Bağdat'ta Nizamiye Medresesini yapmış, en meşhur âlimleri çağırmışlardı. Beşinci asrın müceddidi İmam-ı Gazâli rahmetullahi aleyh başmüderris idi. Çözülemeyen dinî meseleler o medreseye sorulur cevap alınırdı. Dünyanın çeşitli yerlerinden gelen talebeler okur, mezun olup memleketlerine dönerlerdi... Horasan'dan gelen bir talebe tahsilini tamamladıktan sonra hocasını ziyaret edip gitmek için izin ister. Hocası "peki gidebilirsin" der "yalnız sana bir sorum var? Sizin orada koyun sürüleri olur mu?" - Olur efendim - Yanında köpekleri de bulunur mu? - Bulunur. - O köpeklerden biri sana saldırsa ne yaparsın? - Sopa ile uzak tutarım, taş atarım - Ama bunlar çare değil, köpek biraz uzaklaşır, yine saldırır. - Peki ne yapmam lazım? - Sahibini haberdar edeceksin! O, köpeğini çağırınca senden vazgeçer... Evet, nasıl ki et kokusu alan köpek peşini bırakmazsa, Şeytan da sevdiği hoşlandığı şeyleri insanda görünce yakasını bırakmaz. İstediğini yaptırıncaya kadar onunla uğraşır. Bazen de iyilik yaptırır, sevap kazandırır, sonra ucba sevk eder (kendini beğendirir). Hem sevapları yok olur, ayrıca da günah işletir. Sonu tevbe ile biten bir günah, sonu ucbla biten bir ibadetten daha hayırlıdır. İnsan ne yerse yesin, ağzında son yediği lokmanın tadı kalır
.17/01/2013
Mevlid Kandili yaklaşırken...
Gelecek çarşamba gecesi (23 Ocak) mübarek Mevlid Kandilini idrak edeceğiz inşallah... Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. O mübarek gecede kavuşacağımız nimetler çok büyüktür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı o gece şereflendirdi... Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur. Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki: Kadir gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur'an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur'an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı... EN KARANLIK ÇAĞ!.. İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli haline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu. İnsanlar artık, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, hak ile batılı ayırt edebilecek kabiliyete de sahip değildi. Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti. PUTLARDAN MEDET UMANLAR! İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki çok iyi biliyorlardı ki, o cansız varlıklardan hiçbir menfaat gelmez, yerlerinden kıpırdayacak güçleri yoktu. Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay'a, Güneş'e ve hayvanlara tapıyorlardı... Hasılı Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu... Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi bu mübarek gecede bizlere gönderdi. Yeryüzündeki bütün Müslümanların, bu nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza bu gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimizin aleyhisselam sevgisi aşılanmalıdır. O'NU SEVEN KURTULUR... O gece sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir. İslâmın azılı düşmanlarından Ebu Leheb kendisine Peygamberimizin doğumunu müjdeleyen cariyesini (kadın köle) azat edip hürriyetine kavuşturduğu için her pazartesi günü azabının hafiflediğini rüyada kardeşi Abbas'a radıyallahü anh söylemiştir. O geceye olan sevgi, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. İman edip onun ümmeti olan, onun sevgisi ile kalbini dolduran müminler nasıl fayda elde edemezler? Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur. Mevlid Kandilinin, şimdiden; hepimize, cümle Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlara vesile olmasını temenni ederim.
Yaratılmışların en şereflisi...
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: "Beni Rabbim terbiye etti; güzel bir şekilde terbiye etti!.." Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu: O, EN GÜZEL ÖRNEK... "Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar... Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular: "Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.." Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi: "Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir." Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir. El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen: "Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor. El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen: "Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir. "EY İMAN EDENLER!.." Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler. O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır. Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor ki: "İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir. Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum. Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır..." Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir. "BANA EN YAKIN OLANINIZ!" Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir. Meselâ bir hadis-i şerifte; "Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu. Bir diğerinde ise şöyle buyuruluyor: "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terâzinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka bir ibadet yoktur." Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır. Şahin kuşları, av köpekleri eğitildikten sonra eski huylarını nasıl bırakıyor, sahiplerine sadâkatle hizmet ediyorlarsa, insanlar bunu daha rahat yapabilir... Akıllıdır, güzel ahlâkın, insanı iki cihanda da saâdete erdireceğini çok iyi bilir...
.03/01/2013
Kış bastırdı!..
Süfyan-ı Sevri hazretlerine bir adam gelir ve der ki: "Efendim bizim ailemiz kalabalık, maişetimiz de dardır. Sıkıntılarımız var, geçinemiyoruz. Şimdi de kış geldi, çattı, masraflar arttı. Yakacak lâzım, giyecek lâzım, ne yapacağımızı şaşırdık." Süfyan-ı Sevri rahmetullahi aleyh "evet" buyururlar, "doğrudur. Söylediklerin lâzımdır, olmazsa olmaz. Fakat ölmek de lâzım, kabre girmek de lâzım, sual meleklerine doğru dürüst cevap vermek lâzım... Bitmedi, kıyamet günü dirilmek ve yaptıklarının hesabını vermek lâzım. Sırat köprüsünü geçmek lâzım, ki geçemeyen cehennemi boylar..." Dünyada huzurlu bir hayat yaşayabilmek için nasıl bazı şeyler gerekiyorsa, kabirde ve ahirette de bahtiyar olabilmek için yapılması icab eden şeyler var. Kabir dünya hayatının son merhalesi, ahiret hayatının ise ilk durağıdır. Cennet ve cehennem hayatı orada başlar. Hazret-i Osman (radıyallahü anh) kabir ziyaretlerinde çok gözyaşı dökerdi. Öyle ki mübarek sakalları ıslanır, kabirde yatan kim olursa olsun fark etmez, çok ağlar. Sordular: -Yatan yakınınız filan değil, niye kendinizi harap ediyorsunuz bu kadar? -Ben bizzat peygamber efendimizden (sallallahü aleyhi ve sellem) duydum. "Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçedir, ya da cehennem çukurlarından bir çukur!" Kabrin cennet bahçelerinden bir bahçe olabilmesi için günahlardan sakınmak lâzımdır. Fudayl bin İyad hazretleri buyurdular ki: "Allahü teâlâyı tanıdıktan sonra O'na isyanda bulunan kimseye çok hayret ediyorum." İsyan etmek, yani günah işlemek sahip olunan nimetlerin gitmesine ve azab-ı ilahinin gelmesine vesile olur. Haram işleyenler korku içindedir, gönülleri huzur sükunet bulmaz. Kötülük peşinde koşan daima zelildir, aziz olamaz. GADAP GÜNAHLAR İÇİNDE Muhammed Rebhami rehimehumullah buyurdu ki: Haramları, büyük günah küçük günah diye ikiye ayırmışlarsa da küçük günahlardan da büyük günah gibi kaçmalı. Hiçbir günahı küçümsememek gerekir, çünkü Allahü teâlâ gadabını günahlar içinde gizlemiştir. Küçük sayıp önemsenilmeyen bir günah indi ilahide büyük olabilir. Allahü teâlâ intikam alıcıdır! Abdullah bin Mes'ud radıyallanü anh buyurdu ki: Sıratı geçmediği halde gülen, peşinde ölüm olduğu halde sevinen neşelenen kimseye hayret ederim. Fudayl bin İyad hazretleri buyurdu ki: "Nice neşeli sevinçli kimseler vardır ki, onları saracak kefenleri dokunmuş, satışa sunulmuştur." Meymun bin Mihran hazretleri de buyurdu ki: -Kişi namazını kılarken kendisine lânet eder de farkında olmaz. -Efendim bu nasıl olur? Cevaben bir ayet-i kerime okurlar ki mealen "Bilin ki Allahü teâlânın lâneti zalimlerin üzerine olacak" buyurulmaktadır. Halbuki o, haklarını yiyerek etrafındakilere zulmetmiş, ya da birtakım günahları işlemek suretiyle kendisine zulmetmiştir. SEN ASIL ŞUNLARI SOR! Hasen-i Basri rahmetullahi aleyh bir kabristandan geçerken mezar başında ağlayan bir kız çocuğuna rastlar. Yanık yanık ölen babasına seslenir: "Ey babacığım her akşam sofranı ben hazırlardım, bu akşam sofranı kim hazırladı? Her gece yatağını ben açardım, bu gece kim açtı?" Büyük âlim "Yavrum" demiş, "artık bu soruları sormanın zamanı geçmedi mi? Sen eğer illa bir şeyler soracaksan babana sor bakalım son nefesini iman ile verebilmiş mi? Münker ve nekir meleklerinin sorgusu nasıl geçmiş? Kabri cehennem çukurlarından bir çukur mu, yoksa cennet bahçelerinden bir bahçe mi?" Neticede şunu unutmamalıyız ki; "Dünya hayaldir, insan acizdir. Dünyaya milyarlarca insan gelmiş, bir müddet yaşamışlar, sonra ölüp gitmişlerdir. Bunların bazıları zengin imiş, bazıları fakir. Kimi güzel imiş, kimi çirkin. Kimi zalim imiş, kimi mazlum. O hallerin hepsi geçti... Onların bir kısmı inanmış Müslüman idi, kalanları inanmamış kafirlerdi. Bunların tamamı yok olacaklar, kıyamet günü dirilecekler. İnanmayanlar sonsuz azap çekeceklerdir. Unutmamalıyız ki "birkaç sene sonra biz de onlardan biri olacağız. Şimdi geçmiş senelerimiz nasıl hayal oldu ise, bundan sonraki -eğer varsa- seneler de hayal olacak. Öyle bir günümüz olacak ki gecesini göremeyeceğiz, öyle bir gecemiz olacak ki gününe erişemeyeceğiz...
.20/12/2012
En büyük düşmanın kendi nefsindir!..
Nefis Allahü teâlânın düşmanıdır. Nefsin arzularının, insanı Allah yolundan saptırıcı oldukları, Kur'an-ı kerimde haber verilmiştir. Çünkü nefis, daimâ Rabbimizi inkâr ve ona isyan etmek ister. Bunun için her istediği kendi zararınadır. Her işte, nefsin arzularına uymak, nefse tapmak olur! Nefse uymaktan kurtulmak dünya nimetlerinin en büyüğüdür. Çünkü o, kul ile Rabbi arasında en büyük perdedir. KİM ÖLÜMÜ UNUTURSA!.. Sehl bin Abdullah Tüsteri hazretleri buyurdu ki: "İbadetlerin en kıymetlisi nefse uymamaktır." Kur'an-ı kerimde mealen buyuruldu ki: (Allah'tan korkup, nefsini kötü arzulardan uzaklaştıranların varacakları yer, muhakkak Cennettir.) [Naziat 40, 41] Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (İnsanı felâkete sürükleyen şeyler üçtür: Cimrilik, nefse uymak ve kendini beğenmek.) Bir diğer Hadis-i şerif ise şöyledir: (Ümmetimin iki kötü huya yakalanmalarından çok korkuyorum. Bunlar; nefse uymak ve ölümü unutup dünyanın peşinden koşmaktır.) Ölümü unutan nefsine uymaya başlar. En büyük düşman olan nefsin kötülüğünü bildiren hadis-i şerifler çoktur. Resûlullah Efendimiz buyurdu ki: (Aklın alâmeti, nefse galip ve hakim olmak ve öldükten sonra lâzım olanları hazırlamaktır. Ahmaklık alâmeti, nefse uyup, Allahtan af beklemektir.) (Senin en büyük düşmanın, seni çepeçevre kuşatan nefsindir.) (En üstün cihad, Allah yolunda nefsle yapılan cihaddır.) (Asıl kahraman, nefsini yenendir.) Bir gün, Hazret-i Âişe validemiz; "İnsan Rabbini ne zaman tanır?" diye sual edince, Peygamber Efendimiz; (Nefsini tanıdığı zaman) buyurdu. Bir şair ne güzel söylemiş: "Nefsinden sakın daim, Ona güvenme aslâ, Yetmiş şeytandan dahâ fazla düşmandır sana!" Nefis mubahlarla doymaz, insanı haramlara sürükler. İslâm dini, rahat ve huzur içinde yaşamak için lâzım olan şeylerden ve dünya lezzetlerinden faydalı olanları yasaklamıyor. Bunların elde edilmesinde akla ve dine uymayı emrediyor. İslâm dini insanların dünyada da, ahirette de rahat ve huzur içinde yaşamasını istiyor. Akıl olmasaydı, insan hep nefsine uyar, felâketlere sürüklenirdi. Nefis olmasaydı insan yaşaması ve üremesi için çalışmasında kusur ederdi. Nefis ile cihad sevâbından mahrum kalırdı. Meleklerden daha üstün olmak yolu kapalı kalırdı... Peki, bu kadar zararlı olan nefis, niçin yaratıldı? Sahip olduğumuz her şeyin iyi tarafı da var kötü tarafı da. Elektrik büyük nimettir. Yerinde kullanılmazsa insanın ölümüne sebeb olabilir. Nefis de bunun gibidir. Hem faydalı, hem zararlı tarafları vardır. İnsanın yaşaması, üremesi dünya için çalışması nefsin varlığı ile mümkündür. Nefis olmasaydı büyük cihad sevâbı nasıl kazanılırdı! NİMETE KAVUŞMAK İÇİN!.. Eshab-ı kirâm (radıyallahü anhüm) büyük bir muhareben dönmüşlerdi. Zafer elde etmişlerdi. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshabını tebrik ettikten sonra buyurdu ki: "Küçük cihaddan döndük, büyük cihada giriyoruz." Sordular; "Bundan büyük cihad hangisidir?" diye, cevap olarak buyurdular ki: "Nefisle cihaddır..." Muharebede mağlup olan öldürülen mümin şehid olur, ebedi saâdete kavuşur. Galip olanı ise gazi olur. İkisi de güzeldir. Nefisle olan cihadın galibi büyük nimetlere kavuşur, en büyük düşmanını mağlup etmek zevkine erer. Mağlubu ise büyük felâketlere, sıkıntılara girer. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "En büyük düşmanın, içinde taşıdığın nefsindir." Nefis, şeytandan daha tehlikelidir. Şeytan bazen insanın kalbine vesvese verir. Nefis ise dâima içindedir...
.
. 6/12/2012
Aişe validemiz (radıyallahü anha)
Hane-i saâdetin sakinleri şüphesiz annelerimizdir ancak Hazret-i Hatice ile Aişe validelerimizin Ezvac-ı tahirat arasında müstesna bir yeri vardır. Hazret-i Hatice vahyin 15 yıl öncesinden başlamak suretiyle Mekke'de, hazret-i Aişe ise Medine-i Münevvere yılları ve sonrasında Allah resûlünün (sallallahü aleyhi ve sellem) iki has veziri gibidir. Edâ ettikleri hizmet açısından bakıldığında onlar, her türlü takdirin fevkinde başarılar elde etmişlerdir. Allahü teâlâ, Efendimize, Hatice validemiz gibi mübarek bir yardımcı nasip etti. İman, fedakârlık ve kahramanlık gibi unsurların öne çıktığı Mekke yıllarında Resulünü yalnız bırakmadı. Kureyş'in en sabırlı kadını şüphesiz Hatice validemizdir. Sıkıntının had safhaya çıktığı o çetin günlerde Resulullahın metin bir istirahatgâhı, belâ ve musibetlerin akın edip geldiği çileli günlerinde en önemli dayanağı oldu. İrşad ve tebliğ vazifesini yerine getirirken Habibullahın maddi manevi en büyük destekçisi şüphesiz odur. MÜTHİŞ BİR ZEKÂ VE HÂFIZA Aişe validemizin konumu daha farklıdır, zira o, din adına hizmet edilmeye ihtiyaç duyulan Medine yıllarında risalet mektebinin en kıymetli şahsiyetidir. Hususi bir kabiliyete sahipti. Rabbimiz İslam dininin anlatılması için kendilerine müthiş bir zekâ ve hafıza lütfetmiş idi. O, müminler olarak hepimizin annesidir. Resulullah'a zevce olma bahtiyarlığına ulaşan Ezvac-ı tahiratın her biri, dünyaya gelip göçen herhangi bir insan değillerdir. Her şeyden önce onlar annelerimizdir. Bu makamı onlara bizzat Allahü teâlâ vermiştir. Hazret-i Ebubekir peygamberlerden sonra dünyaya gelmiş ve gelecek bütün insanların en üstünü idi. Mü'min olması hasebiyle kerimeleri Aişe validemiz radıyallahü anha onun da annesiydi. Bunun içindir ki izinsiz Aişe validemizin yanına gitmezlerdi... Aişe validemiz hane-i saadete girdiği andan itibaren çok farklı bir vazife almıştı. Ümmet-i Muhammede bilhassa hanımlara hocalık yapıyordu, zayıfların sığınağı, fukaranın dert ortağı, kimsesizlerin sahibi idi. Aişe validemiz eşine ender rastlanacak bir takvâya sahipti. Dünyaya kıymet vermezdi. Muaviye radıyallahü anh kendisine iki yüz bin dirhem para hediye etti. Hemen Medine-i münüvverede bulunan fakirlere dağıttı. Son parayı da verdikten sonra hizmetçi kadın sordu: "Bitti mi?" -Evet bitti. -Ama efendim ikimiz de niyetliyiz ve iftarlık bir şeyimiz yok, niye bir miktar ayırmadınız ki? *** Hazret-i Aişe validemiz buyuruyor: Bir gün Efendimizin zevceleri toplanmıştık. Merak bu ya Resulullaha sordum: "Bu dünyadan ayrıldıktan sonra size önce hangimiz kavuşacak?" - Hanginizin kolu uzunsa! Peygamberimiz aleyhisselam çıktıktan sonra iple kollarımızı ölçmeye başladık. Zeyneb bint-i Cahş'ın (Radıyallahu anha) kolu uzun çıktı. Sonradan anladık ki kolu uzundan murat "en çok sadaka veren" demekmiş. Öyle de olsa o kazanırdı, zira hepimizden cömertti. Hakikaten Resul-i Ekrem'den altı ay sonra vefat etti... HERKESİN BİLGİ KAYNAĞI Hiç şüphe yok ki Eshab-ı kiram arasında ilminin derinliği itibarı ile Aişe validemizin yeri başka idi. Mekke-i mükerremede nazil olan ayet-i kerimeler imanla ilgiliydi, imanın altı şartını ezberlemek kolaydı. Öğretmene ihtiyaç yoktu. Medine-i münevverede ise ibadetler farz kılındı, Müminler, Efendimizin yakınlarından soruyor eksiklerini gideriyorlardı... Eshab-ı kiramın sayısı 150 bin civarındaydı. Ki bunun yarısına yakını hanımlardı. Kimden öğreneceklerdi? Elbette annelerimizin kapısını çalıyorlardı. Annelerimiz içinde en çok hadis-i şerif ezberleyen, dinî hükümleri en iyi bilen Hazret-i Aişe'dir. Çünkü gençti, berrak bir hafızaya sahipti. Mâlum gençlikte öğrenilenler taşa kazınan yazı gibidir. Yaşlılıkta öğrenilenler ise buza yazılana benzetilir. İnsanlık tarihinde kimsenin hayatı peygamberimizin aleyhisselam hayatı kadar güzel tespit edilmemiştir. Dışarıdaki yaşayışlarını Sahabe-i kiram efendilerimizden öğrendik. Ev içindekileri de annelerimizden... Asr-ı saadetten günümüze, gelmiş geçmiş ve gelecek bütün Müslümanlar Ezvac-ı tahirata şükrân borçludurlar. Onlara ne kadar dua etsek azdır. Haklarını ödeyemeyiz asla...
.29/11/2012
Ezvac-ı tahirat
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm 25 yaşına kadar evlenmediler. İlk izdivaçlarını, kendilerinden 15 yaş büyük, daha önce evlenip çocuk sahibi olan Hazret-i Hatice validemizle yaptılar. Server-i Kâinatın mübarek evlâtlarından Kâsım, Zeyneb, Rukayye, Ümmü Gülsüm, Fatıma ve Abdullah (Tayyib) Hazret-i Hatice'den doğdu. (Aleyhimürrıdvan) Diğer hanımlarından sadece İbrahim (radıyallahü anh) dünyaya geldi. Hazret-i Hatice Validemiz vefat ettiğinde 65, Efendimiz ise 50 yaşında idi. Bu bütün gençliklerini yaşlı ve dul bir hanımla geçirdiler demekti. Hatice validemiz fevkalade kabiliyetli, alime, tahire, fazıla idi.. Talibi çoktu ama hiçbirini düşünmedi. Bir gece rüyasında "Sen ahir zaman peygamberinin zevcesi olacaksın" denildi. Hayli tesirinde kaldı ve Mekke bilgelerinden akrabası Varaka bin Nevfel'e tabir ettirdi. Henüz Efendimizi tanımıyordu ama işaretler barizdi. O günlerde Şam'a kervan çıkarıyordu. Kafilenin başına tecrübeli isimleri geçirebilirdi ama Muhammed-ül emini tercih etti. Dönüşte kâhyası Meysere'den Habibullah hakkında şaşırtıcı şeyler dinledi. O sıra Efendimizin amcası Ebu Talib biricik yeğenini evlendirmeye çalışıyordu, lâkin eli dar, gücü belliydi. Hazret-i Hatice validemiz onları hiç üzmedi, nikah teklifini memnuniyetle kabul etti. Hatice-tül kübra cömertti, şefkatliydi, merhametliydi. Efendimizin âdeta üstüne titredi. İlk iman eden hanım o oldu, varını yoğunu İslamiyetin yayılması için sarf etti. HATİCE ANNEMİZ Hazret-i Aişe validemiz buyuruyor ki: "Efendimiz kurban kestikleri zaman Hatice'nin arkadaşlarını unutmaz tek tek et gönderirlerdi. Onlara çok iltifat ederlerdi. Kumalarım arasında hiç görmediğim halde en çok Hatice'ye imrenirdim. Bir gün dayanamadım. 'Ya Resulullah' dedim, 'O yaşlı bir hanım idi, Allahü teâlâ size daha genç ve güzelini nasip etmedi mi?' dedim. Efendimiz 'hayır, bana ondan daha hayırlısını nasip etmedi. Herkes beni yalanlarken o bana iman etti. Herkes bana düşman iken o bana dost idi. İnsanlar mallarından beni mahrum ederken o servetini önüme serdi' buyurdular." Efendimiz onu hiç unutmadılar, zaman zaman kabrini ziyaret ederlerdi. Bir gün Cebrail aleyhisselam vahiy getirmişti. Efendimize "Allahü teâlâ Hatice'ye selâm ediyor" dedi. Hazret-i Hatice bakın selâmı nasıl aldı: "Allahüsselâm ve minhüsselâm ve âlâ Cibril esselâm!" Allah (Celle celalüh) bizzat selâmın kendisidir. Sana ve Cebrail'e de selâm olsun! Mâlumunuz selâm kendisine selâmet istenen kimseye verilir ki Allah teâlânın böyle bir temenniye ihtiyacı yoktur. Bu cevap Hazret-i Hatice'nin ilmini, zekâsını, ferasetini gösterir. BİRLİKTE BÜYÜTELİM Efendimiz ikinci evliliklerini "Hatice Validemizin vefatından sonra" Sevde bint-i Zem'a ile yaptılar ki o dahi kendilerinden 5 yaş büyük ve dul idi. Bu hanımefendi Habeşistan'a hicret etmişlerdi. Dönüşte beyi Sekran bin Amr'ı kaybetti. Yavruları ile yalnız kaldı, himayeye muhtaçtı. Akrabaları müşrikti, onlara sığınamazdı. Çaresizdi, mahzundu, kalbi kırıktı. Allah'ın Resulü ona acıdılar, talip oldular. Sevde annemiz çocuklarının Habibullah'ı rahatsız etmelerinden çekiniyordu. Merhamet deryası (sallallahü aleyhi ve sellem) "Onları birlikte büyütmeye ne dersin" buyurunca itiraz edemedi. Düşünün ne büyük devlet, ciğerpareleri yaratılmışların en şereflisine "baba" diyecek, onun terbiyesi ile yetişeceklerdi. Efendimiz isteseler genç kızlarla da evlenebilirlerdi. Söyleyin hangi mümine onun nikâhı altına girmeyi arzu etmezdi? Hicret ettiklerinde yaşları 53 idi ve o güne kadar tek evli kalmış yaşlı, dul, çocuklu bir hanımla hayat sürmüşlerdi. İslâmiyetin ilk yıllarında yapayalnızlardı ve bütün dünya karşılarındaydı. Yegane arzuları insanların hidayete ermeleri, cehennemden kurtulup ebedi saadete kavuşmaları idi. Risâlet vazifelerini hakkıyla ifa edebilmek için sabahlara kadar namaz kılar dua ederlerdi. Yine bir gece yalvara yakara sabahlamışlardı ki Hazret-i Hatice Validemiz "biraz dinlenseniz" dedi. -Gad meda vaktün nevmi ya Hatice! (Ya Hatice uyumanın zamanı geçti!)
.22/11/2012
Gündüzünü oruçla gecesini ibadetle...
Yarın inşallah "Aşûre Gecesi"ni; Cumartesi de "Aşûre Günü"nü idrak edeceğiz... Aşûre günü Muharrem ayının en kıymetli günüdür. O gün tutulan oruç, bir senenin günahlarına kefarettir. Aman kaçırmayalım, dalgınlığa gelmeyelim. Hazret-i Ali (radıyallahü anh) anlatır: "Bir gün huzuru saadette oturuyorduk. Bir adam gelip şöyle sordu: -Ya Resulallah, ramazan orucu farzdır, tutuyoruz, ondan sonra hangi ayda tutmamı tavsiye edersiniz? Efendimiz (sallalahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: -Muharrem Ayında tut çünkü o şehrullahtır (Allahü teâlânın ayıdır). O ayda rabbimiz birçok kavimlerin tevbesini kabul buyurdu. Bundan sonra tevbe edenlerin de tevbesini kabul eder." BEREKET REÇETESİ İbn-i Abbas radıyallahu anh buyurdu ki: "Peygamberimiz Aşûre günü oruç tuttular ve tutulmasını da emrettiler. Aşûre günü aile efradının nafakasını geniş tutanın yıl boyu rızkı bereketlenir." Aşûre günü tek oruç tutmak mekruhtur. Çünkü Yahudiler de aynı gün tutuyorlar. Onlara benzememek için için iki gün tutmalıdır. Cuma Cumartesi yahut Cumartesi Pazar gibi... Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu. Âdem aleyhisselamın "tevbesinin kabul olması", Nuh aleyhisselamın gemisinin "tufandan kurtulması", Yunus aleyhisselamın "balığın karnından çıkması", İbrahim aleyhisselamın "Nemrud'un ateşinde yanmaması", İdris aleyhisselamın "diri olarak göğe çıkarılması", Yakub aleyhisselamın "Yusuf aleyhisselama kavuşması ve gözlerindeki 'perde'nin kalkması", Yusuf aleyhisselamın "kuyudan çıkması", Eyyûb aleyhisselamın "hastalıktan kurtulması", Musa aleyhisselamın "Kızıldeniz'den geçip Firavun'un boğulması" ve İsa aleyhisselamın "velâdeti (doğumu) ve Yahudilerin öldürmesinden kurtulup 'diri' olarak göğe çıkarılması" hep Aşûre Günü olmuştur... ŞEHADET MERTEBESİ Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır. Hazreti Hüseyin radıyallahü anh bugün şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur. Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan radıyallahü anh, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdi. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardı. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da derecelerinin Bilâl-i Habeşi, Ammar bin Yasir (radıyallahü anhüm) gibi imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanlardan daha düşük olmasına sebep olacaktı... Rabbimiz, onları çok sevdiğinden "makamlarını yükseltmek için" ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu. Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler bu hadiselere üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir? AMELİ KÂFİ DEĞİLDİ!.. Musa aleyhisselam bir yerden geçerken bir adamcağıza rastlar. Bakar ki; yabani hayvanlar tarafından parçalanmış. Zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş, bir kısmı terk edilmiş. Musa aleyhisselam taaccüb ederek; "Ya Rabbî" dedi: "Ben bu kulunu tanırdım. Salih, âbid mütteki bir kimse idi, seni de çok severdi. Acaba bu musibet başına neden geldi? Hikmeti nedir?" Allahü teala buyurdu ki: "Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biriydi, muhabbet ehliydi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti verdik ki istediği makamlara erişsin!" ..... Bu vesileyle, Allahü teâlâdan, sıhhat ve âfiyet içinde, nice Aşûre günü ve gecelerine cümlemizi kavuşturmasını temenni ediyorum...
. 15/11/2012
Hicretle kavuşulan nimetler
Bugün Muharrem ayının ilk günüdür. Bu mübarek ay Hicri senenin birinci ayıdır. Böylece 1433 yılını geride bırakıp 1434 yılına girmiş bulunmaktayız. Muharrem ayı Kur'an-ı kerimde kıymet verilen dört aydan biridir. Aşure günü ve gecesi de bu ayın içindedir. Nasip olursa haftaya Aşure gününün faziletini yazmaya gayret edeceğiz... Bu ayda oruç tutmak çok sevaptır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlarından sonra en faziletli namaz, gece kılınan (teheccüd) namazdır." Hicretten önce Müslümanlar büyük sıkıntı içinde idiler. Suçları Allahın varlığına birliğine Efendimizin onun kulu ve elçisi olduğuna inanmaktı. Müminlerin bazısı şehid edildi. Ammar bin Yasir'in annesi ve babası gibi... Zulüm, yabani hayvanlara rahmet okutturacak kadar fazlaydı. Bilâli Habeşi'ye (radıyallahü anh) yapılan eza ve cefayı hepiniz biliyorsunuz. Dayanılacak gibi değildi, inananların iki defa Habeşistan'a hicret etmelerine izin çıktı... "HÜZÜN YILI" 619 yılında Müslümanlar iki büyük acı yaşadılar. Sevgili Peygamberimizin amcası Ebû Talib vefat etti ki Mekke'deki hâmisi idi. Üç gün sonra da ilk mü'mine, Hatice Validemiz (radıyallahü anha) rahmet-i rahmana kavuştu. Hazret-i Hatice en zor günlerinde Server-i Kâinatın yanında durmuş, malını mülkünü Allah yolunda sarf etmişti. Çocuklarının annesiydi. Bu seneye "Senetül Hüzn" (üzüntülü sene) denildi. Beklendiği gibi de oldu, Ebû Talib'in vefatından sonra müşrikler Resul-i Erkeme daha fazla eziyet etmeye başladılar. Mü'minlere sıkıntı vermekte âdeta birbirleri ile yarış halindeydiler. Zulüm ve işkencelere rağmen Kur'an-ı kerimin beşer kelâmı olamayacağını düşünerek iman edenlerin sayısı arttı. Bir taraftan da Medine-i Münevvere'ye hicret başladı. Bu da kâfirleri çok endişelendirdi. İslâmiyet artık Mekke-i Mükerremeden taşmış, müşriklerin korktukları başlarına gelmişti!.. Eshab-ı kiramın çoğu hicret etmişti, Ebû Bekir de (radıyallahü anh) hicrete hazırlanmıştı ama izin çıkmadı. Peygamberimiz aleyhisselâm ona; "Sabret" buyurdular, "Allahü teâlâ sana bir yol arkadaşı nasip eder!" Medine'deki müminleri bir tehdit olarak gören Kureyşliler toplandılar, dediler ki: "İslam dininin yayılmasına mani olamadık, artık tek çaremiz kaldı; O'nu öldürmek!.." Hane-i saadetin etrafını sardılar, çıkınca saldıracaklardı. Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir avuç toprakla çıktı, üzerlerine saçtı. Hepsi uyuyakaldılar, aralarından geçip uzaklaştı... Ebû Bekr-i Sıddık'ın evine gittiler, beraber Sevr Dağına doğru yola çıktılar. Böylece "Hicret" başlamış oluyordu. Sevr Mağarasında üç gün üç gece kaldıktan sonra yola devam ettiler... SEVİNÇ GÜNÜ... Önce Kuba köyüne vasıl oldular. Gerek muhacir gerek ensar, Allahın Resulünü büyük bir sevinç ile karşıladı. Orada bir mescid inşa ettiler ve ilk cuma namazı kılındı. Bu mübarek "Hicret" ile Mekke devri kapanmış, Medine-i münevvere devri başlamış oldu. İslâm güneşi uzak ülkeleri de aydınlattı... Eskiden namazlarını gizli saklı kılan müminler, ibadetlerini huzur ile yapıyor, insanları felaha çağırıyorlardı. Efendimiz devlet başkanlarına mektuplar yolluyor, onlara tebliğde bulunuyorlardı. Hicretten sonra İslamiyet bir şehir dini olmaktan çıktı, cihanşümul bir din olduğunu dünyaya duydu, tanıdı. Hicretin üzerinden henüz yarım asır geçmemişti ki zamanın iki süper gücü olan Roma ve İran imparatorluklarını dize getirdiler. Hem de binlerce kilometre yol katettikten sonra... Müminler cihad için gittikleri yerlerde insanları önce imana davet ediyorlardı. İman edenlerle ve etmeyip "cizye vermeye razı olanlarla" vuruşmuyor, onları da koruyup kolluyorlardı. Adildiler, şefkatliydiler, yalan nedir bilmezlerdi, itimat telkin ediyorlardı. Kimseyi kırmıyor üzmüyor insan haklarına değer veriyorlardı. Bu sayede İslamiyet üç kıtaya yayıldı... Rabbimiz Hicri yeni yılımızı bizlere, memleketimize ve bütün Müslümanlar için hayırlara vesile kılsın. Amin
.08/11/2012
Ölümün de güzelini seçmeli
İnsan her şeyin en güzel olanını kendisi için ister. Elbisenin en iyisini giyinmek ister. Evin en güzelinde oturmak ister, arabanın yüksek modeline konforlusuna binmek ister. İmkânları nispetinde de bunları elde etmeye çalışır. İnsan en çok kendini sever, kendini sevenleri sever, sevmeyenleri sevmez. Ona iyilik yapanlara kalbi meyleder. Bundan dolayıdır ki sevgili Peygamberimiz aleyhisselam şöyle dua buyurdular: "Ya Rabbi kötü insanlardan bana iyilik ulaştırma, sonra kalbim onu sevebilir." "BANA BİR NASİHAT VER!" Abbasi halifelerinden Harunürreşid bir gün devrinin en büyük âlimlerinden Muhammed bin Vasi Hazretlerine; "Bana bir nasihat eder misiniz; ama mümkünse kısa olsun da aklımda tutayım!" der. Muhammed bin Vasi hazretleri sorar: -En çok kimi seviyorsun? -Ne yalan söyleyeyim kendimi. -Madem kendini bu kadar seviyorsun ateşe atma! İnsan sevdiğini yakmaz. İbadetlerini yap haramlardan sakın!.. Dünya hayatında her arzu ettiği şeye ulaşan kişiyi biz hayranlıkla seyrederiz. "Adam kendisini ne kadar çok seviyor, her şeyin en güzelini seçiyor" deriz. Eğer sahip olduklarını meşru yollardan elde edebilmişse helâl-ı hoş olsun, güle güle kullansın. Yok haramdan gelmiş ise hiç kıymeti yoktur. Olmaması onun için daha hayırlıydı. Aldığı lezzetten bin kat fazla sıkıntı çekecektir. Dünyada her şeyin en güzelini isteyen kişi, ölümün de en güzelini seçmeli. Güzel bir şekilde hayata veda etmeli. Bunun içindir ki büyüklerimiz hep "hüsn-i hatime" için dua etmişlerdir. Hatim dualarında da tekrarlanır: "Ya Rabbi son nefesimizi Kelime-i şehadet getirerek vermemizi nasip eyle!.." Bir insanın bütün ömrü ibadetlerle, günahlardan sakınmakla geçse fakat son nefesini imanla verememiş ise hiç kıymeti yoktur. Son nefesini imanla veren kişi, Cenâb-ı Hakkın en büyük nimetine kavuştu demektir. Ondan büyük nimet olmaz. Bu nimeti elde edemeyen de en büyük felâkete, ebedi cehennem azabına müstahak olmuş demektir. Denebilir ki, ölümün güzelini nasıl elde edebiliriz? Ölüm elbise gibi, ev gibi, satılmıyor ki seçebilelim!.. NASIL YAŞARSAN ÖYLE... Güzel ölüm ancak şöyle elde edilebilir: Güzel yaşamakla! İnsanoğlu nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl öldüyse öyle haşrolur. Binde, hatta milyonda bir insan güzel yaşar, kötü bir tarzda ölür. Yine çok ender olarak kötü bir hayat sürenin sonu güzel olur. Dünyadaki hayatı nasıl geçmişse, neye çok önem vermişse sekerât-ı mevtte hatırına o gelir. Sekerât-ı mevt halini rüyaya benzetmişler. Mesela bir talebe rüyasında bizden daha çok okul görür, kitap görür, defter kalem görür. Bir hekim bizden daha fazla hasta ve ilaç görür. Bir tüccar uykusunda bizden daha fazla alışveriş yapar, para görür. İnsan, hayatını da böyle noktalar. Bırakıp gideceğimiz şeylere bu kadar önem veriyoruz, gidip kalacağımız muhakkak olanları ihmal ediyoruz. İnsanın önünde çok uzun bir seyahat varsa, o da bu seyahate çıkmaya mecbur ise, karşılaşacağı tehlikeleri düşünür, tedbirini alır. Ölümle çıkılacak seferden daha uzun, daha tehlikeli hangi seyahat olabilir? Akıllı adam "azığını" hazırlar. EN AKILLI İNSAN!.. Sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sormuşlar: -En akıllı insan hangisidir? -En akıllı insan ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için de hazırlık yapandır. Çok kısa olmasına rağmen dünyada yapacak bir sürü işimiz var. Çalışacak, iş güç sahibi olacağız, bakmakla mükellef olduklarımızın rızkını helâlinden kazanacağız. Bundan sonraki hayatımız olan kabrimizi güzelleştirmeye, ebedi hayatımız olacak ahirette de saâdete kavuşmaya mecburuz. Rabbimiz bu üç hayatımızda da umduklarımıza kavuştursun...
..01/11/2012
Ruhun da ruhu var!
Mâlum insan iki şeyden meydana gelir: Ruh ve ceset! Bunlar beraber oldukça yeryüzünde hayat devam eder. Ruh ayrılınca bedenin kıymeti kalmaz ve hiçbir işe yaramaz. Ruhsuz ceset soğur, rengi kaçar, kokmaya başlar. Hele sıcak mevsimlerde ve sıcak yerlerde kokuşma daha hızlı olur. Bu yüzden cenazeleri bir an önce defnetmeye bakarlar. İster ciğerpareleri olduğumuz anne babalarımız, isterse de yemeyip yedirdiğimiz, içmeyip içirdiğimiz öz yavrularımız olsun cenazemizi bekletmeye kimse yanaşmaz. Candan ciğerden seven dostlar ve kardeşlerimiz bizi kendi elleriyle gömerler toprağa! İnsan, ruhuyla insandır. Ruh ölmez bedenden ayrılınca lâyık olduğu yere gider. Beden de topraktan gelmiştir, yine toprağa döner. Sahip olduğumuz bu iki şeyin de gıdaya ihtiyacı vardır. Vücudumuz acıktıkça yemek yeriz. Hem de mümkünse en güzel yiyecekleri seçeriz. Ancak ruhumuzun gıdasına önem vermiyor, çoğu zaman aç bırakıyoruz. İşte bu yüzden huzur bulamıyor, tek kanatla kuş uçurmaya çalışıyoruz! RUH NASIL BESLENİR? Peki ruhun gıdası nedir ve nasıl verilir? Ruhun gıdası "marifetullah"dır. Marifetullah Rabbimizi tanımak, emrlerini yapıp, haramlarından sakınmaktır. Fıtratımız (yaradılışımız) bunun üzerinedir. Ördeklerin suyu nasıl sevdiklerini bilirsiniz. Onlar yüzmese, dalmasa, suya batıp çıkmasa huzur bulamazlar. Yaratılışları öyledir zira. Biz de rabbimize teslim olmadan huzur bulamayız. Hakiki saadet ancak bundadır. Nasıl ruh olmazsa ceset bir hiç ise, Allaha itaat ve teslimiyet olmazsa ruh da bir hiç olur. Demek "ruhun da ruhu var!" Malik bin Dinar hazretleri buyuruyor ki: Ben dünya ehline çok acıyorum. Doğuyor, büyüyor, kendilerine tahsis edilen belli bir hayatı yaşıyor, sonra göçüp gidiyorlar. Fakat dünyanın en tatlı, en lezzetli, en büyük nimetini tadamıyor, o zevkten neşeden mahrum kalıyorlar. Sorarlar: "Efendim nedir o dünya ehlinin tadamadığı şey?" -Marifetullah! Bütün insanlar mes'ud olmak ister, genci yaşlısı saadet peşinde koşar. Profesöründen okuyup yazamayana, villalarda yaşayanlardan kümes gibi gecekondularda oturanlara... Herkesin yegane gayesi, belki gayelerin gayesi budur. Ne yazık ki insanların çoğu mes'ud bahtiyar değil. Asrımıza ilim asrı, teknoloji asrı, sür'at asrı diyebiliriz. Bulutların üstünde uçuyor, suların altına, yerin derinliklerine inebiliyoruz. Haberleri ekranlardan izliyor, dünyayı takip edebiliyoruz. Yeryüzünün bir ucundaki öbür ucundaki ile görüşüp konuşabiliyor. Teşhis ve tedavi çok ilerledi, ağrılar dindiriliyor organ nakilleri yapılabiliyor. Buna rağmen ölüme çare bulunamıyor. Dünyanın en ünlü tıp merkezlerinden cenazeler peş peşe çıkıyor. Arayın sorun 150 yaşında bir insan bulamayacaksınız. Bütün bu ilmî gelişmeler insanoğlunu mutlu edemiyor. 21. yüzyıla teknoloji asrı sür'at asrı diyebiliriz ama mutluluk asrı diyemiyoruz. Nasıl bahtiyar olsunlar? Saadet evinin kilidini başka anahtarlarla açmaya çalışıyorlar. Açılmaz ki! Boşuna zaman harcıyorlar, ellerine zahmetten başka bir şey geçmiyor. SERAPTAN SU BEKLERSEN Kum tanecikleri güneşte parlayınca çöl göl gibi görüntü verir. Günlerce susuz kalan yolcu, onu görünce çok sevinir. Büyük bir çaba ile "hayalî suya" koşar, daha fazla yorulur, bitap olur, mecali kalmaz. Yanıldığını anladığında çok geçtir artık. İşte yukarıdakilerin hâli de seraptan su bekleyenlere benziyor. Düşünün biri saadet kuşunu yakalamak istiyor. Aklı havada, gözü havada koşuyor. Ha tuttu ha tutacak ama önünde bostan kuyusu olmasa... Saadet neye yarar, devamlı olmadıktan sonra?.. Birkaç günlük huzurun ardından sizi üzüntü ve sıkıntı bekliyorsa? Zehirli bal da lezzetlidir yendiğinde keyif verir insana. Ancak birazdan sancılar içinde kıvrandıracak belki de hayatının son bulmasına sebep olacaktır... Akıllı adama birkaç saniyelik lezzet için zehirli bal yediremezsiniz, ahmak ise iştahla saldırır, yeme desen de aldırmaz. Birazdan pişman olacaktır. Keşke demenin ne faydası olur ki. İş işten geçtikten sonra...
.11/10/2012
Zaman su gibi akıyor...
Geçmiş zaman ne kadar güzel olursa olsun bir daha yaşanmıyor... Şu gençliğini düşünerek ah çeken ihtiyar, şu parlak devirlerini hatırlayarak dövünen toplum, eninde sonunda anlar ki geçen geçmiştir artık. Onu geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için mümkün olmamıştır, olamaz da... Gerçekten de insanlar geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraların önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. Ne güzel tarif edilmiş: "İnsanlar uykudadır ölünce uyanırlar..." İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: "İnsan rüyâ gördüğü zaman onun rüya olduğunu bilmez, gerçek zanneder. Ta ki uyanıncaya kadar. "Meğer gördüklerim rüya imiş" der... Ölünce de dünya hayatının rüya gibi olduğunu anlar. Bunun için kıyamet gününde insanlar dünyada geçirdiği hayatı hayat saymayacak. Fecir Suresi 24. ayet-i kerimesinde buna işaret buyuruyor: "Diyecek ki: Keşke ben hayatım için önceden hazırlık yapsaydım!" Bu ayet-i kerimeyi tefsir eden müfessirler dikkatimizi şu noktaya çekiyor: "Buradaki hayatım için", demiyor "hayatım için" diyor. Bu da dünya hayatını "hayattan saymadıklarının" en büyük delilidir. GERİ GELMEZ Zamanı geri getirebilmek mümkün değil ama ibret almak mümkündür. Zamanı geri getirme temennisi ise boş bir hayaldir. Şair demiş ki: "Keşke gençliğimden bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım!.." Seneler gün gibi geçiyor ve her geçen gün de bizi kabre bir adım daha yaklaştırıyor. Her gece yatağa girmeden o günün muhasebesini yapmalıyız. Hata ve kusurlarımızı tespit etmeliyiz. Günümüzü güzel geçirmiş isek bir sonrakini daha iyi geçirmeye gayret etmeliyiz. Kötü geçmişse tevbe etmeli ve bir daha hata yapmamaya gayret etmeliyiz. Ümmetlerin en hayırlısından bulunmamız büyük bir ihsan-ı ilahidir. Sevgili peygamberimizin (aleyhisselam) ümmetinden olmaya lâyık olmalıyız. İmam-ı Rabbani kuddise sirruh buyurdu ki: Peygamberlerin sonuncusu gibi bir şefaatçi olmasaydı, bu ümmetin günahları kendilerini helâk ederdi. Bu ümmetin günahları çok ise de Allahü teâlânın af ve mâğfireti de nihayetsizdir. Allahü teâlâ bu ümmete af ve mağfiretini o kadar saçacak ki; geçmiş ümmetlere böyle merhamet ettiği bilinmiyor. Doksandokuz rahmetini sanki günahkâr ümmet için ayırmıştır... Zamanı durdurmak kabil değildir, çok çabuk geçiyor. Vakit insanın sahip olduğu en değerli varlığıdır. En kıymetli mücevherden daha değerlidir. Kaybedilen cevahir tekrar alınabilir ama kaybedilen zaman bir daha ele geçmez. ÜÇ HAYAT... Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olduğu diğer iki hayatını kazanmak zorundadır: Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı... Bunların en kısası dünya hayatıdır. En önemli olanı da budur. Çünkü üç hayatını buradan kazanacaktır. Çalışacak, kendi rızkını ve bakmakla mükellef olduklarının rızıklarını helâlinden kazanacak, daha sonra istese de istemese de gireceği kabrini nurlandırmaya, mamur etmeye gayret edecek. Kabir hayatı dünya hayatından uzundur, dünyadaki evimizi özenle rahat edebileceğimiz duruma getirmeden içine girmiyoruz. Girersek rahat edemeyiz. Halbuki dünya evimizde bir gün bile kalıp kalmayacağımız belli değildir. Rahat edemezsek değiştirebiliriz. Başka bir eve taşınma imkânımız her zaman var. Lâkin "Ben bu kabri beğenmedim, burası beni sıkıyor karanlık, beni başka kabre götürün" desek bize kim kulak verir? Sonsuz hayatımız olacak olan ahiret hayatımızı da yine burada kazanabiliriz. Bunun için vaktimizi boşa harcamamalıyız. Ömür sona erince insan Azrail aleyhisselama çok yalvaracak: -Bana bir gün müsaade eder misin? - Günlerin bitti! - Hiç olmazsa bir saat zaman tanı! -Rabbimiz sana binlerce saat ömür vermişti, onları niçin değerlendirmedin? Şimdi de bir saat için yalvarıyorsun! Ki bu mümkün değildir, çünkü nefesler sayılır...
.4/10/2012
Öfkeyle kalkan zararla oturur
Dinimiz orta yolu emretmiş, aşırılıkları yasaklamıştır. Müslümanın aşırı kızgınlık göstermesi uygun olmadığı gibi korkak olması da uygun değildir. Çünkü korkaklar hanımına çocuklarına ve akrabalarına karşı gayretsizlik gösterir, onları koruyamazlar... Bazı hallerde gadab kıymetlidir, hatta emredilir. Fetih suresinde Rabbimiz Eshab-ı kiramı "Kâfirlere gadab ederler" diyerek övmektedir. Tevbe Suresi yetmiş dördüncü ayet-i kerimesinde "Kâfirlere karşı sert ol" buyurulmaktadır. İslâm dinine ve Müslümanlara düşmanlık edenlere, saldıranlara sertlik göstermelidir. Bunlara karşı korkak olmak caiz değildir. Kaçmak Allahü teâlânın takdirini değiştirmez. Eğer eceliniz geldiyse Azrail aleyhisselam nerede olursanız olun sizi bulur. Korkaklar sadece kendilerine zarar verir. Asabi insanlar ise hem kendilerine hem de başkalarına zarar verir. Aşırı kızgınlık insanı küfre kadar götürür. Hadisi şerifte "Gadap imanı bozar" buyruldu. Resulullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) dünya için gadaba geldiği görülmemiştir. Gadap sahibi, karşısındakinin de kendisine karşılık verebileceğini düşünmelidir. Gadaba gelen kimsenin kalbi bozulur, bu bozukluk dışına da sirayet eder, çirkin ve korkunç bir hâl alır. Kızgınlığı yenmek çok sevaptır. Bunlara cennet müjdelendi. Allahü teâlânın rızası için öfkesini yenen ve karşısındakini affeden kimse Rabbimizin rızasına kavuşur. HERKES YANINDAKİNDEN... İsa Aleyhisselam Yahudilerin yanından geçerken kendisine fena şeyler söylediler, onlara iyi ve tatlı cevaplar verdi. Onlar sana kötülük yapıyor, sen onlara iyi söylüyorsun dediklerinde "Herkes başkasına yanında olandan verir" buyurdu. Abdullah ibni Abbas'a (radıyallahü anh) biri hakaret etti. O ise "bir ihtiyacın varsa söyle, yardım edeyim" dedi. Adamcağız başını öne eğdi, utanarak özür diledi. Kızmak, bağırmak, çağırmak ruha zarar verdiği gibi bedene de zarar verir. Bunun için dinimiz dünyalık için kızmamayı emretmiştir. Hadis-i şerifte "Gadabı gelen kimse ayakta ise otursun, gadabı devam ederse yan yatsın" buyuruldu. Haram işleyeni görünce gadablanmak "din gayretinden" ileri gelir. Fakat kızınca aklın ve İslâmiyetin dışına taşmamak lâzımdır. Ona kâfir, münafık gibi ağır sözler söylemek haram olur. Haram işleyeni görenin buna cahil veya ahmak demesine izin verilmiş ise de tatlı dille yumuşaklıkla nasihat vermek daha iyi olur. Ömer bin Abdülaziz hazretleri valilerinden birine yazdığı mektupta şöyle nasihatte bulundu: "Bir adama kızdığın vakit ona hemen ceza vermeye kalkışma. Adamı tutukla, öfken geçtikten sonra suçu kadar ceza ver. Sakın öfkene yenilip haddinden fazla ceza verme!" Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Güreşte galip gelen pehlivan güçlü değildir. Güçlü insan, öfkelendiği zaman nefsine hakim olandır." Efendimiz nasihat isteyen birine "La tağtab!" (Öfkelenme) buyurdular. "Başka ne yapayım?" diye sordu aynı cevabı verdiler. Bir daha sordu yine "La tağtab!" buyurdular... Hadis-i kudside buyuruldu ki: "Ey Âdemoğlu! Öfkelendiğin zaman beni hatırla ki ben de gadaplandığım zaman seni hatırlayayım." İNSANLARA FAYDALI OLMAK... Dini yaymak insanlara faydalı olmak yumuşak söylemekle mümkündür. Sert konuşmak, münâkaşa etmek kırgınlıklara kavgalara sebep olur. Bunun için her zaman yumuşak huylu ve güler yüzlü olmalıdır. Nasihat verene ve bütün Müslümanlara hüsn-ü zan etmek onun hakkında kötü düşünmemek lâzımdır. Sözlerini mümkün olduğu kadar iyiye yormalıdır. Kızmanın gadabın karşılığı hilimdir. Hilim, öfkesine hakim olmak demektir. Bu da o kimsenin aklının çok olduğunun işaretidir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: "Gadaba sebep olan şey karşısında hilim göstereni Allahü teâlâ sever." "Allahü teâlâ refiktir. Yumuşaklığı sever. Sertlik edenlere vermediği şeyleri yumuşak davrananlara ihsan eder." "Kendisine yumuşaklık verilene dünya ve ahiret iyilikleri verilmiştir."
.27/09/2012
Çok yaşayacağını, uzun yıllar hayatta kalacağını sanan bir insan öbür dünya için bir iş yapamaz. Ke
Çok yaşayacağını, uzun yıllar hayatta kalacağını sanan bir insan öbür dünya için bir iş yapamaz. Kendi kendine der ki: "Nasıl olsa önünde çok zaman var, ibadetlerini istediğin zaman yaparsın, şimdi rahatına bak, keyfini çıkar..." Ölümü yakın gören ise her an onun hazırlığı ile meşgul olur, yalan dünyaya bel bağlamaz. Böyle bir insan tövbesini geciktirmez, ibadetlerini vaktinde yapar. Ölümü çok hatırladığı için kalbi yumuşar. İşte bu bütün saadetlerin başıdır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: "Lezzetleri yıkan ölümü çok hatırlayınız!" "Ölümden sonra olacak şeyleri bildiğiniz gibi hayvanlar da bilselerdi, yemek için semiz hayvan bulamazdınız." Zevk ve safa sürmek için çok yaşamayı istemeye tûl-i emel derler. Hizmet ve ibadet için yaşamayı istemek tûl-i emel olmaz, ayrıca da kıymetlidir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "İnsanların en iyisi ömrü uzun ve ameli güzel olan kimsedir. İnsanların en kötüsü de ömrü uzun, ameli kötü olandır." ADIM ADIM KABRE! Uzun emelli olmanın sebebi ikidir: Biri cahillik, diğeri dünya sevgisi. Dünya muhabbeti galip olunca insan ölmek istemez. Çünkü ölüm onu sevdiklerinden ayıracaktır. Ölümü kendine uygun bulmaz, aklı sıra kendinden uzak tutar. Ölümü unutabilmek için kendini yemeye içmeye, oyuna eğlenceye verir. Daima yaşamak, para sahibi olmak ve her arzu ettiğini ele geçirmek ister. Arzularını elde ettikçe dünyaya olan hırsı da artar. Birine kavuşursa, bir diğerine göz diker. Vilayetin tapusunu verseler doymaz, komşu vilayete de talip olur. Bir gün bakar ki ömür bitmiş, Azrail aleyhisselam karşısında. Gözünü toprak doyurur ancak!.. Kalbinde dünya hırsı çok olan kişiyi av köpeklerine benzetirler. Avı yakalayabilmek için herkesten çok koşar, kan ter içinde kalır ancak avdan ona bir şey vermezler, aç bile olsa gelip elinden alırlar. İnsanlar da kazandığı dünyalıklara sevinir; "servetim biraz daha arttı" derler, fakat ömründen bir gün daha geçti. Üzülmelidir aslında... Her an kabre bir adım daha yaklaşıyoruz. Neye yarar o servet ki, ömür bittikten sonra!.. ZAHMETTEN HASRETE Dünya malı zahmetle kazanılır. Hayat zor ve meşakkatlidir, ekmek aslanın ağzındadır âdeta. Kıskançlıkla muhafaza edilir. Bir tavuk civcivlerini korumak için devamlı teyakkuzda durur. Köpeğe bile saldırır icabında. Malı parayı korumak, kazanmaktan zordur, milletin gözü üzerinizdedir, zaafınızı görürlerse elinizden alırlar. Hasretle bırakılır. Sizin binbir emekle özene bezene kazandığınız paralar, aldığınız mallar, edindiğiniz mülkler yarın başkalarına yâr olacaktırlar! İki cihanda saâdete kavuşabilmek için dünya sevgisini kalbimizden çıkarıp atmalıyız. Bunun yolu da dünya zevklerine düşkün olmamaktan geçer. Sıhhatimize ve gençliğimize aldanmayalım, ölüm yanı başımızda... Nitekim İstatistiklere bakarsanız çocuk ve genç ölümlerinin yaşlılardan az olmadığını göreceksiniz. "CENNET UCUZ DEĞİL!" Emevi halifelerinden Hişam bin Abdülmelik, Ebu Hazm hazretlerine sorar: -Efendim biz niye ölümden bu kadar korkuyoruz? Düşünmek bile istemiyoruz? - Eğer dünyanızı mâmur, ahretinizi harap eylediyseniz ürkeceksiniz tabii. Kim mâmuru bırakıp, viraneyi tercih eder ki? İnsan sevdiği ile birlikte olmak ister. Eğer malınızı Allah yolunda harcayıp ahirete gönderseydiniz ölümü de sevecektiniz. -Peki kurtuluş çaresi nedir? -Hazinene giren her kuruşun helâlden olmasına dikkat etmelisin. -O mümkün mü efendim? Koskoca devletin hazinesi... Her gün binlerce altın giriyor çıkıyor. Vergiler, maaşlar, imar faaliyetleri... Bütün bunları nasıl kontrol edebilirim ki? Büyük İslam âliminin cevabı kısa ve nettir: -Eeee Cennet de ucuz değil!
.20/09/2012
Ucub, kibir, tevazu...
Bir Müslümanın yaptığı ibadetleri, iyilikleri beğenmesi, bunlarla övünmesi dinimizin yasakladığı şeylerdendir. Buna "ucub" denir. Lâkin bunların Allahü teâlâdan gelen nimetler olduğunu düşünerek sevinmesi kötü huy değildir. Bunları kendinden bilir, kendi kazandığını sanırsa tehlikelidir. Nimetlere kendi elimizle, gayretimizle kavuşamayız. Bunun bir "ihsan-ı ilâhi" olduğunu düşünmeliyiz. Böyle düşünmek müstehabtır, ancak ucub tehlikesi mevzubahis ise farz olur. İnsanı yaptıklarını beğenmeye sürükleyen sebeplerin başında cehalet ve gaflet gelir. Bu kötü huydan kurtulmak için, "her şeyin Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile meydana geldiği" unutulmamalıdır. İlim, akıl, ibadet, mal, evlâd, makâm gibi nimetlerin Rabbimizin lütfu ihsanı olduğunu hatırlamalıdır. İnsana faydalı olan, tatlı gelen şeye "nimet" denir ki gönderen elbette Allahü teâlâdır. Ondan başka yaratıcı ve gönderici yoktur. KENDİNDEN BİLMEMELİ Eshab-ı kiramdan (aleyhimürrıdvan) bazıları Huneyn Gâzasında askerin çokluğunu gördüler ve "biz artık mâğlup olmayız" dediler. Bu sözler Resulullah Efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) mâlum oldu, çok üzüldüler. Nitekim harbin başlangıcında Cenab-ı Hakkın yardımı gelmedi, sıkıntılı anlar yaşandı. Sonra Rabbimiz merhamet etti, nusret-i ilahi imdada yetişti. Davud aleyhisselâm dua ederken "Ya Rabbi! Evlâdlarımdan birkaçının namaz kılmadığı hiçbir gece yoktur ve oruç tutmadıkları hiçbir gün geçmemiştir" deyince Allahü teala cevaben buyurdu ki: "Ben dilemeseydim, kuvvet ve imkan vermeseydim bunların hiçbiri yapılamazdı." Kibir, kendini başkasından üstün göstermek, ucub ise kendini başkasından üstün bilmektir. Hiç kimsenin bulunmadığı bir yerde insan ucub sahibi olabilir, fakat kendini büyük gösteremez kibirlenemez. Kibirden ve ucubdan kurtulmak için tevâzu sahibi olmaya çalışmalıdır. Kavuştuğu nimetleri kendinden bilmeyen kurtulur. Diyelim bir kimse güzeldir, yakışıklıdır. Bundan dolayı kendini beğenirse ucub olur. Sahip olduğu güzelliği kendinden değil de Allahü teâlânın lütfu olduğunu düşünürse ve şükrederse sevap kazanır. Günahkârları beğenmemeli, fakat kendini günahkârlardan üstün de görmemelidir. Kendini cennetlik, günahkârları cehennemlik bilmemelidir. Hatta kâfir için bile böyle düşünmemeli. Kâfir bir kelime-i şehadet getirerek cennetlik olabilir, kendisi mahzurlu bir söz söyleyerek cehenneme yuvarlanabilir. "YAPTIKLARI SİLİNSİN!" Kibir ve ucbun ne büyük tehlike olduğunu İmam-ı Gâzâli rahmetullahi aleyh İhya-ul ulum kitabında şu menkıbe ile anlatıyor: İsa aleyhisselâm, bir havarisi ile yürümektedirler. Hırsızın biri onları uzaktan görür, yaptıklarına pişman olur, bereketlenmek için peşleri sıra gelir. Havari "bu da nereden çıktı şimdi" der, "aman bizden uzak dursun da!.." Adımlarını hızlandırır, İsa aleyhisselâma yaklaşır. Hırsız ise "ben bu mübareklerle birlikte yürümeye lâyık değilim" deyip adımlarını yavaşlatır. Allahü teala Hazret-i İsa'ya vahyeder: "Onlara söyle! İkisinin de o ana kadar yaptıklarını sildim. Kendini beğendiği için havarinin ibadetlerini mahvettim. Kendini aşağı gördüğü için hırsızın günahlarını affettim. Şimdi ikisi de yeniden başlasınlar." Hazret-i Aişe validemize sormuşlar: -İnsan ne zaman kötülük işler? -İyi şeyler yaptığını sandığı zaman! Bir zaman bir abid vardır. İbadetlerinde adaba dikkat eder, namazını düzgün kılar... Gencin biri ona hayran hayran bakınca "Bak evlâdım" der; "Şeytan da uzun yıllar ibadet etti. Akıbeti mâlum... Mühim olan sondur. İbadetlerimin kabul olup olmadığı meçhul. Kaldı ki kabul olsa bile bir gözümün şükrünü edaya yetmez!" Bunun için demişler ki: "Sonu tevbe ile biten bir günah, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır." Hadis-i şerifte buyruldu ki: "Günah işlemeseydiniz, bundan daha zararlı olan ucubdan korkardım."
.13/09/2012
Sabrın sonu selâmettir...
Akıllı mümin muhasebesini yapar, kârını zararını hesaplar. Eğer karşılaştığı sıkıntıya sabrederse alacağı mükâfatın, kaybettiğinden daha fazla olacağını bilir ve rahatlar. Çektiğimiz acılar, ıstıraplar, uğradığımız felaketler geçicidir. Allahü teâlânın lütfu ihsanı ise nihayetsizdir. Sonsuzun yanında sonlunun ne kıymeti olabilir? Âdem aleyhisselâmdan beri gönderilen bütün semavi kitaplar insanları ebedi yurda (ahiret nimetlerine) davet içindir. Üç günlük dünyaya takılıp kalmasınlar diyedir... Dünya ile ahiret iki kumaya benzer ki birini razı edersen diğeri küser. İşte bu yüzden şeytan kin güttüğü insanlara dünyayı sevdirir, ta ki ahiret aklına gelmesin. Dünyayı kendinize köle ederseniz ne âlâ, yoksa o sizi kendisine köle eder. Şehvet dizgini ile gırtlağınızdan yakalar, istediği yöne sürer. MUSİBETE HAMD ETMEK!.. Hazret-i Ömer buyuruyor: Başıma bir belâ geldiğinde üç şeyden dolayı hamd ediyorum 1-Dinime gelmediği için: En büyük musibet dine gelendir. Bütün dünya bir adamın olsa, sonra hepsi elinden çıksa ne kaybeder? Zaten fani idi, nasıl olsa bu saltanat kalmayacaktı ona... Halbuki bir vakit namazı bilerek kazaya bırakmanın zararı kat be kat fazladır. Ahirette çok pişman olacaktır. 2-Daha büyüğü olmadığı için: Başa gelen musibet ne olursa olsun, daha büyüğü de olabilirdi. Parmağı kopanın eli, eli kopanın kolu kopabilirdi. Ebu Bekir Verrâk hazretleri buyuruyor ki: Başıma gelen belâlar önce büyük görünüyor. Günahlarımı hatırlayınca bakıyorum az bile geliyor!.. Otuz sene hapis yatması gereken birine üç sene verilirse sevinir. Hakime teşekkür eder hatta... 3- Ondan sevap umduğum için: Musibetlere sabredilirse hatalarımıza kefaret olur. Rabbimiz işlemiş olduğumuz günahların cezasını ya dünyada verir, ya öbür âlemde. Sevdiklerininkini burada verir. Çünkü ahiretteki çok zordur. Akıllı Müslüman fakirlik, hastalık, korku gibi musibetler uğradığında Ömer (radıyallahü anh) gibi düşünmelidir. Hazret-i Ali radıyallahü anh vasiyetinde bizleri ikaz eder: "Dünyada çekilen bütün belâ ve sıkıntılar cehennem azabına nisbeten hiçtir." Allahü teâlâ bir hadis-i kudside şöyle buyuruyor: "Kullarımdan birine bedeninde veya malında ve evlâdında bir musibet verdiğim zaman güzel bir sabır ile karşılarsa kıyamet günü ona hesap sormaktan hayâ ederim." Sabretmek insanoğluna mahsustur. Zira acıkır, susar, üşür, hasta olur. Melekler aş istemez, su istemez, sabretmeleri de gerekmez. Hayvanlar ise akıldan mahrumdur, mükellef değildirler. Kur'ân-ı kerimde 70'ten fazla âyet-i kerîme sabrı emir ve teşvik eder. Ki bunlardan biri de "Allahü teâlâ sabredenlerle beraberdir" müjdesidir. "MEN SABERE ZAFERE!" Sabır üç türlü olur. Birincisi ibadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabır. Hacca gidenler uzun yollara, uykusuzluğa, sıcağa, izdihama tahammül edecek, oruç tutanlar aç kalacak, yemeden içmeden iftarı bekleyeceklerdir... Dünya imtihan yeridir, eğer sıkıntılar olmasa sâdıklar, riyakârlardan nasıl ayrılabilir? İbadetler zahiren güç görünseler de aslında zevklidir. Ruhun gıdasıdır. Hasta insana evvelce sevdiği yemekler, hoşlandığı meyveler acı gelir. Tedavi olunca eskiye döner, ağzının tadı düzelir. İbadetlerden lezzet almayan da mânen hastadır, iyileşirse taatlerin tadını duymaya başlayacak, ömrü bereketlenecektir. İkincisi günah işlememek için sabretmek. Diyelim bir mümin nefsine yeniliyor, arzularının peşinde koşuyor. Allah muhafaza, burada "günahtan kaçmaya" sabredemeyenin, orada "ateşte yanmaya" sabretmesi gerekecektir. Üçüncüsü hastalıklara belâlara sabretmek. Dert, hastalık istenmez, ancak, geldiğinde de kurtulmaya çalışmalıdır. Hekime gitmeli, tedavi olmalı, ilaç kullanmalıdır. Netice alınsın veya alınmasın sabırlı olmalıdır. Biz Rabbimizden razı olursak o da bizden razı olur. Allahü teâlâ hadis-i kudside şöyle buyuruyor: "Kim benim kazama teslim olmaz, belâma sabretmez ve nimetlerime şükretmezse kendisine benden başka bir râb bulsun!"
.6/09/2012
Arkadaşsız olmaz!
Hayvanların kasaba, aşçıya ihtiyaçları yoktur. Yakaladığından rızkı kadar yer, geriye kalanı bırakır gider. O da başka bir hayvana nasip olur. Demez ki "bir daha böyle taze eti nerede bulurum. İyisi mi uzaklaşmayayım da acıkınca gelir yemeye devam ederim." Rızkından endişeleri yoktur, tevekkülleri insandan fazladır zira. Biz bir ekmek için belki otuz kişiye muhtacız. Tarla sahibine, ekene, biçene, değirmenciye, fırıncıya... Toplu yaşamak mecburiyetindeyiz, arkadaş edinmeliyiz. Hadis-i şerifte buyruluyor: Cenâb-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder. Hazret-i Ali (Radıyallahü anh) buyuruyor: "Hayırlı arkadaş edinin çünkü onlar hem dünyada hem ahirette yardımcıdırlar. Garip kimdir biliyor musunuz, arkadaşı olmayan!" "Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim" demiş ecdât. Kötü arkadaş yılandan da tehlikelidir. Yılan sokarsa acı verir, sancı çekersin, çok zehirli ise hayatını kaybedersin. Biz zaten dünyaya ebedi kalmak için gelmemiştik. Ama kötü arkadaş dünyamızı da perişan eder, ahretimizi de... ARKADAŞ SEÇERKEN Bazı arkadaşlar gıda (hava, su, yiyecek) gibidir, onsuz olmaz. Bir kısmı ilaç gibidir, lüzûmunda aranırlar. Bir kısmı da hastalık gibidir ki uzak durmakta yarar var. Peki arkadaş seçerken neye dikkat etmeli? Bir kere dostunuz akıllı olmalı. Aptallar iyilik yapayım derken zarar verir. Anadolu'da çok anlatılır, adamın biri ayı ile arkadaş olur. Gezer dolaşır, yorulurlar. Adam ben biraz yatacağım diye işaret eder, ayı tamam gibilerden kafa sallar. Olacak bu ya bir sinek adama musallat olur, ayı arkadaşını rahatsız etmesin diye eliyle kovar. Yine gelir, yine kovar. Bakar sineği öldürmedikçe kurtuluş yok. Yerden irice bir taş alır ve adamın alnına konunca... Ortalık kan revan... İyilik yaptı güya! Bu yüzden demezler mi "ahmak dosttan ise akıllı düşman..." Dindar olmalı. Dinimizin emirlerine uymayanlar, haramlardan sakınmayanlar en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine hayrı olmayanın, başkalarına ne hayrı olur? Ahlâklı olmalı. Kıyamet günü ameller tartılacak, İmanlı birinin sevap kefesi ağır gelirse kurtulacak. Diyelim günâhı ağır bastı, azabını çekmek üzere cehenneme sürüklenecek ki o zor anda ufacık bir hayra, bir sevaba nasıl da ihtiyaç duyar. Sağa sola bakınır, tutunacak bir dal (şefaatçi) arar. Fahr-i Kâinat (sallallahü aleyhi ve sellem) buyuruyor: Kıyamet gününde terazinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan bir ibâdet yoktur! Bir başka hadis-i şerifte ise şöyle müjde var: Kıyamet günü bana en yakın olanınız ve içinizde en çok sevdiğim kişi ahlâkı en güzel olanınızdır. Bu nimete kavuşabilmek için iyi huylularla birlikte olmak lâzım. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez, ne anası, ne babası, ne de hocası... Dünyaya kıymet vermemeli: Maddeye düşkün olanlar sizi menfaat uğruna satabilir, ki devrimizde dünya tamahı had safhada. Server-i âlem (sallallahü aleyhi ve sellem) "Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır" buyurdular. Kibr, ucub, hased, riya hep bundan doğar. GÖLGELER MEYVELER Arkadaşlar kısım kısımdır. Birincisi dinimize de, dünyamıza da faydası olanıdır. Hem dünya gaileleri ile bunaldığımızda yardıma koşar, hem mahşer meydanında şefaat eder, yalnız bırakmaz. Ki böyleleri gölgesi ve meyvesi olan ağaç gibidirler. İkincisi dünyada bir yardımını görmeseniz de ahirette faydası olur. Bunlar meyveli ama gölgesiz ağaca benzer. Üçüncüsü dünyada yardımını görürsünüz ama ahirette faydası olmaz. Meyveleri yoktur, kuru gölgeliktirler. Dördüncüsü ne dünyada hayrını görürsünüz, ne ahirette. Gölgeleri de yoktur meyveleri de... Lâkin zararları da dokunmaz. Kötü arkadaş ise insanı hem dünyada rezil rüsva eder, hem ahirette cehenneme sürükler. O hal Furkan suresinde şöyle bildiriliyor: "Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim!"
.30/08/2012
Ya hayır söyle, yahut sus!
Dil; küçücük bir organdır fakat ibadeti de, isyanı da büyüktür. Küfür ve iman ancak dilin şehâdetiyle açığa çıkar. Sahasının ne sonu vardır, ne de sınırı. Hayır da dilin alanına girer, şer de... Dilini dizginleyemeyenleri şeytan sürükler, uçurum kenarına çeker. Şeytanın en çok günah işlettiği uzvumuz dilimizdir. Dilin şerrinden ancak "onu İslami terbiye ile gemleyen" kurtulabilir. Dilin nerede iyi ne zaman kötü kullanıldığı herkes tarafından bilinemez. Güzel dinimiz bu hususları açık ve seçik belirtmiştir. İnsanlara verilen en büyük nimetlerden biri konuşabilme kabiliyetidir. Evet hayvanların da dili vardır, hem bizimkilerden iridir ama onlar söz söyleyemezler. Dilimiz sayesinde derdimizi anlatabiliyor, ilim öğreniyor ve öğretebiliyoruz. Yine dilimiz yüzünden, gaileler yaşıyor, dert çekiyoruz. Dil insanı cennete de götürür, cehenneme de... Nice insanlar ağızlarından çıkan bir söz yüzünden öldürülmüş ya da hapishanelerde çürümüşlerdir. Niceleri de yaptıkları konuşmalarla takdir toplar, yüksek makâmlara getirilir. DİL İLE İKRÂR İmanlı olabilmek için, "kalp ile tasdîk"ten sonra "dil ile ikrâr" gerekir. Sahih iman için ikisi de lâzımdır. Bakması bile bize haram olan yabancı bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, aynı evde beraber yaşıyoruz. Eğer ağzımızdan küfre sebep olacak bir cümle çıkarsa, hem imanımızı hem nikâhımızı tazelemek zorunda kalıyoruz. Bunun için konuşmaya başlamadan evvel söyleyeceklerimizi süzmeli, kontrol etmeliyiz. Hazret-i Ebubekir dilinin altına çakıl koyar, konuşmadan evvel cümleleri ölçer biçerdi. Eğer bir söz kendimize veya birilerine faideli olacaksa söylenmeli, yok faydasız ise konuşmaktan sakınmalı. Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Mü'minin dili kalbinin arkasındadır. Önce düşünür, sonra konuşur. Münâfıkın dili kalbinin önündedir, önce konuşur sonra düşünür." Konuştuktan sonra düşünmek neye yarar? Artık ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık faydasızdır. Öyle ya söylemediğimizin sahibiyiz, söylediklerimizin esiri... Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Zira çok konuşmak ahmaklık alâmetidir. İnsanlar da gevezelerden hoşlanmaz. Allahü teâlâ bize bir dil vermiş, iki kulak. Demek ki iki dinlemeli bir konuşmalıyız. Yine dilimizi iki kilit arkasına koymuş, dişler ve dudaklar. Susan kazanır... Âlimin yanında susarsanız ilminiz artar, cahilin yanında susarsanız sabrınız... İmam-ı Mâlik hazretleri çenesini tutamayan birine "iyisin hoşsun da" demiş, "ah, bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor olmasan..." Lokman Hekim oğluna "Yavrum" demiş, "hatipler güzel konuşmalarıyla iftihar ederler, sen de güzel sükûtunla iftihar et!" Hadis-i şerifte buyruluyor: Allaha ve Ahiret gününe iman eden konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun, veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan her söz melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür." LÜZÛMSUZ SORULAR Gereksiz konuşmamalı, meselâ birine "oruç musun" diye sorup zor durumda bırakmamalı. Belki tutamıyor, hasta... Onu mahcup etmeye ne hakkımız var? Belki de gizli saklı nafile oruç tutuyor, duyurmak istemiyor. Yolda karşılaştığın bir dostuna nerden geliyorsun, nereye gidiyorsun diye sorulmaz. Olur ya sizin çağırılmadığınız bir yere davet edilmiştir. Ne yazık ki dilimize dolanan mânâsız sorular var. Adın ne? Memleket nere? Mesleğin? Hangi mektebi bitirdin? Ne kadar maaş alıyorsun? Askerliği nerde yaptın? Evli misin? Çocuk var mı? Kaçı kız, kaçı oğlan? Halbuki kabre girince tek soruya muhatap olacağız "Neyle geldin?" İmam-ı Gazali Hazretleri rahimehullah buyuruyor: "Çok konuşan sıkıntıdan kurtulamaz, az konuşan sıkıntıya düçar olmaz. Kimse söylemediği söz için pişmanlık duymaz." Dünyaya haris olan, helâle harama bakmaz, ne bulduysa cebine, midesine indirmeye çabalar. Çok konuşan da doğru mu, yanlış mı demez, yerli yersiz konuşur, başına iş açar. Anadoluda "bıçak yarası geçer" derler, "dil yarası unutulmaz!" İbn-i Abbâs hazretleri "düşünerek konuşan insanların en akıllısıdır" buyurmuşlar!
.23/08/2012
Dünyanın güzel tarafı!
Dünyanın iki güzel yüzü vardır. Birincisi Esma-i Hüsnanın tecellisini görmek mümkün. Meselâ Muhyi (dirilten) sıfatına günde binlerce defa şahit oluyoruz. Binlerce insan, binlerce hayvan, milyonlarca bitki hep Muhyi sıfatı ile meydana geliyor. Mümit (öldüren) sıfatı ile de binlerce defa karşılaşıyoruz. Yaratılan bütün canlılar gıdaya muhtaçtır. Karada ve denizde yaşayanların hepsi rızkını alıyor, hayatları devam ediyor. Rezzâk sıfatını da görebiliyoruz. İkincisi; Dünya ahiretin tarlasıdır. Burada ne ekersen, ahirette onu biçersin! Mekhul-i Dimışkî bir talebesine sorar: -Cennete girmeyi istiyor musun? -Elbette hocam. Cenneti kim sevmez? -O halde ölümü de seveceksin. İnsan ölmeden cennete giremez. Cennetin yolu oradan geçer. Dünyaya gelmeden de cennete gidilmez. Dünya peygamberlerin namaz kıldıkları yerdir. Melekler vahiy getirmiş ibadet etmişlerdir. Burada inanır, taatte bulunuruz. Allahü teâlâya münacat ederiz. Şeref olarak insana ebedi saâdeti kazandırması yeter. İslâmın şartlarından ikisi hac ile zekât zengin olanlara farzdır. Bir oruçluya sofra kuran, iftar açtıran, oruç tutmuş gibi sevap kazanır. Ki bu da para iledir. SATIN ALINAN KÖŞK!.. Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş, "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!" O da arz eder. Cevap manidardır: "Kuluma söyle, istiyorsa dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam, "Dünyada olsun" der. Musa âleyhisselâm "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın" buyurur, "Hem yeryüzünün tamamı senin olsa ne kıymeti var? Bırakıp gitmeyecek misin sonunda? Halbuki ahiret nimetleri ebedidir, bitmez, azalmaz." - Allahü teâlâ seçimi bana bıraktı değil mi? - Evet. - Öyleyse burada istiyorum. Musa aleyhisselam çaresiz kalır: "Ya Rabbi sana mâlum. Kulun dünyada istiyor." Allahü teâlâ zikrolunan şahsa nimetler yağdırır. Ama o biriktirmez, bir taraftan gelir, diğer taraftan hayra harcar. Nerede yetim var gözetir kollar, nerede bir borçlu var, hesabını kapar. Ve birkaç yıl yaşayıp vefat eder... Musa âleyhisselam bakar ki cennette şahane bir köşkte oturuyor... Çok şaşırır! -Ya Rabbi bu kulun ahireti değil dünyayı arzulamıştı, bu makâmı nasıl kazandı? - Doğrudur o dünyada istedi biz de verdik. Bu köşkü parası ile satın aldı! Parası ile cennette köşk satın alan yalnız o değil, Eshab-ı kiram efendilerimiz de (aleyhimürrıdvan) bu nimete kavuştular. PARASIZ DAĞITINCA... Mesela Hazret-i Osman Medine-i Münevvere'ye hicret edince halkın içme suyu sıkıntısı çektiğine şahit olur. Evet şehirde suyunun tadı ile tanınan bir kuyu (Rume Kuyusu) vardır ama sahibi olacak Yahudi işi ticarete dökmüştür, çok pahalı satmaktadır. Müminlerin gücü yetmez ki alıp içseler... Aleyhisselatü vesselâm Efendimiz "Bu kuyuyu satın alıp vakfedeni" cennet köşkleri ile müjdeler. Osman Zinnureyn durur mu? Kuyu sahibine gider ve talip olur. Yahudi tıkır tıkır para kazanmaktadır, buna yanaşmaz. Hazreti Osman o zaman "Ortak olalım" der, buna razı olur. Anlaşmaya göre kuyunun suyunu bir gün Yahudi satacaktır bir gün Osman (radıyallahü anh). Hazret-i Osman kendisine ait günlerde fakir fukaraya açar, kimseden kuruş almaz. Onlar da kaplarını iki günlük doldururlar. Ertesi gün suya ihtiyaçları kalmaz. Yahudi bakar bu işten para kazanamayacak. Kuyunun diğer yarısını da teklif eder. Hazret-i Osman öbür dilimi gayet mâkul bir fiyatla alır ve halka bağışlar. Bakın şu ihlâsa ki Rume Kuyusu müminleri suluyor hâlâ... Hasılı mal, para yerinde kullanılırsa sahibini ateşten korur. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: "Sadaka insana gelecek olan belâyı defeder, ömrü uzatır!" "Hurma tanesinin bir parçası ile de olsa onu birine vererek kendinizi ateşten koruyunuz." "Helâlinden kazanılmış malın, salih insanların elinde bulunması ne kadar güzeldir." Peygamber Efendimiz (Sallallahü aleyhi ve sellem) kendilerine 10 yıl hizmette şereflenen Enes bin Mâlik'e de dua eder: "Ya Rabbi! Enes'e çok mal ihsan eyle!" Şüphesiz Hazret-i Enes (Radıyallahü anh) dahi dünyada iken köşkünü satın alanlardandır...
.23/08/2012
Dünyanın güzel tarafı!
Dünyanın iki güzel yüzü vardır. Birincisi Esma-i Hüsnanın tecellisini görmek mümkün. Meselâ Muhyi (dirilten) sıfatına günde binlerce defa şahit oluyoruz. Binlerce insan, binlerce hayvan, milyonlarca bitki hep Muhyi sıfatı ile meydana geliyor. Mümit (öldüren) sıfatı ile de binlerce defa karşılaşıyoruz. Yaratılan bütün canlılar gıdaya muhtaçtır. Karada ve denizde yaşayanların hepsi rızkını alıyor, hayatları devam ediyor. Rezzâk sıfatını da görebiliyoruz. İkincisi; Dünya ahiretin tarlasıdır. Burada ne ekersen, ahirette onu biçersin! Mekhul-i Dimışkî bir talebesine sorar: -Cennete girmeyi istiyor musun? -Elbette hocam. Cenneti kim sevmez? -O halde ölümü de seveceksin. İnsan ölmeden cennete giremez. Cennetin yolu oradan geçer. Dünyaya gelmeden de cennete gidilmez. Dünya peygamberlerin namaz kıldıkları yerdir. Melekler vahiy getirmiş ibadet etmişlerdir. Burada inanır, taatte bulunuruz. Allahü teâlâya münacat ederiz. Şeref olarak insana ebedi saâdeti kazandırması yeter. İslâmın şartlarından ikisi hac ile zekât zengin olanlara farzdır. Bir oruçluya sofra kuran, iftar açtıran, oruç tutmuş gibi sevap kazanır. Ki bu da para iledir. SATIN ALINAN KÖŞK!.. Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün "Ya Musa" demiş, "Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!" O da arz eder. Cevap manidardır: "Kuluma söyle, istiyorsa dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam, "Dünyada olsun" der. Musa âleyhisselâm "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın" buyurur, "Hem yeryüzünün tamamı senin olsa ne kıymeti var? Bırakıp gitmeyecek misin sonunda? Halbuki ahiret nimetleri ebedidir, bitmez, azalmaz." - Allahü teâlâ seçimi bana bıraktı değil mi? - Evet. - Öyleyse burada istiyorum. Musa aleyhisselam çaresiz kalır: "Ya Rabbi sana mâlum. Kulun dünyada istiyor." Allahü teâlâ zikrolunan şahsa nimetler yağdırır. Ama o biriktirmez, bir taraftan gelir, diğer taraftan hayra harcar. Nerede yetim var gözetir kollar, nerede bir borçlu var, hesabını kapar. Ve birkaç yıl yaşayıp vefat eder... Musa âleyhisselam bakar ki cennette şahane bir köşkte oturuyor... Çok şaşırır! -Ya Rabbi bu kulun ahireti değil dünyayı arzulamıştı, bu makâmı nasıl kazandı? - Doğrudur o dünyada istedi biz de verdik. Bu köşkü parası ile satın aldı! Parası ile cennette köşk satın alan yalnız o değil, Eshab-ı kiram efendilerimiz de (aleyhimürrıdvan) bu nimete kavuştular. PARASIZ DAĞITINCA... Mesela Hazret-i Osman Medine-i Münevvere'ye hicret edince halkın içme suyu sıkıntısı çektiğine şahit olur. Evet şehirde suyunun tadı ile tanınan bir kuyu (Rume Kuyusu) vardır ama sahibi olacak Yahudi işi ticarete dökmüştür, çok pahalı satmaktadır. Müminlerin gücü yetmez ki alıp içseler... Aleyhisselatü vesselâm Efendimiz "Bu kuyuyu satın alıp vakfedeni" cennet köşkleri ile müjdeler. Osman Zinnureyn durur mu? Kuyu sahibine gider ve talip olur. Yahudi tıkır tıkır para kazanmaktadır, buna yanaşmaz. Hazreti Osman o zaman "Ortak olalım" der, buna razı olur. Anlaşmaya göre kuyunun suyunu bir gün Yahudi satacaktır bir gün Osman (radıyallahü anh). Hazret-i Osman kendisine ait günlerde fakir fukaraya açar, kimseden kuruş almaz. Onlar da kaplarını iki günlük doldururlar. Ertesi gün suya ihtiyaçları kalmaz. Yahudi bakar bu işten para kazanamayacak. Kuyunun diğer yarısını da teklif eder. Hazret-i Osman öbür dilimi gayet mâkul bir fiyatla alır ve halka bağışlar. Bakın şu ihlâsa ki Rume Kuyusu müminleri suluyor hâlâ... Hasılı mal, para yerinde kullanılırsa sahibini ateşten korur. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: "Sadaka insana gelecek olan belâyı defeder, ömrü uzatır!" "Hurma tanesinin bir parçası ile de olsa onu birine vererek kendinizi ateşten koruyunuz." "Helâlinden kazanılmış malın, salih insanların elinde bulunması ne kadar güzeldir." Peygamber Efendimiz (Sallallahü aleyhi ve sellem) kendilerine 10 yıl hizmette şereflenen Enes bin Mâlik'e de dua eder: "Ya Rabbi! Enes'e çok mal ihsan eyle!" Şüphesiz Hazret-i Enes (Radıyallahü anh) dahi dünyada iken köşkünü satın alanlardandır.
.16/08/2012
Kavuşmak güzel, fakat ayrılmak zordur!..
Onbir ayın sultanı, rahmet mağrifet ve cehennemden kurtuluşa vesile olan mübarek ayın sonuna geldik. Büyük nimetlere kavuşmuştuk. Yaptığımız sünnetlere farz sevabı kazanmıştık. Farzlara ise en az yetmiş kat çok kârlı bir ticaret imkânına kavuşmuştuk. Oruçlarımızı tuttuk, namazlarımızı, terâvihlerimizi cami ve mescitlerde edâ ettik. Mümin kardeşlerimizle beraber olduk. Fakirlere, muhtaçlara, imkânlarımız el verdiği ölçüde yardım ettik. Zenginlerimiz, zekâtlarını, fitrelerini verdi. İftarlara davet edildik. Biz de kardeşlerimizi davet ettik. Böylece kaynaşmalar, görüşmeler ve tatlı sohbetler meydana geldi. Karşılıklı dualar edildi. Yüce Rabbimizden umuyoruz ki, milyonlarca Müslümanın mağrifet edildiği bu mukaddes ayda, biz de o bahtiyar insanların arasına dahil olmuşuzdur. MAĞFİRET AYI GİDİYOR!.. Maddi ve manevi nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden ve değeri ölçülemeyen aydan ayrılmak üzereyiz. Bir daha kavuşabilir miyiz, kavuşamaz mıyız belli değildir. Ne kadar da çabuk geçti. Sayılı günler böyledir. Sanki bir ay değildi de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor. Şimdiye kadar geçirdiğimiz zamana bakarsak bunu daha iyi anlarız. Her geçen gün bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu dünyaya geldiği günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe ondan uzaklaşır. Ölüm hariç ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız. Dünyaya gelip de kalanı ne gördük ve ne de duyduk. Hepimiz bu dünyada yolcuyuz, misafiriz. İstesek de bizi burada bırakmazlar. Ölümü hatırlayan, ona hazırlanır. Kabre girmeden kabrini genişletir, nurlandırır. Ölümü hatırlayan, zengin ise mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz. Gücü yettiği kadar herkese iyilik yapar. Fakir ise çok üzülmez. Sıkıntıların, hastalıkların biteceğini ve rahata kavuşacağını düşünür. Ölümü hatırlayan, tövbesini geciktirmez. Ölümün genç, ihtiyar ayırımı yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir. Bazı insanlar, "Şu yaşıma gelsem tövbe edeceğim, hacca gideceğim, günahlardan sakınacağım" diyor. Halbuki yarına çıkacağı belli değildir. Kendisini, saracak kefeni dokunmuş olabilir! Zavallının haberi yoktur. Ölümü hatırlayan ibadetlerini zevkle yapar. Onunla kabre girecek olan yalnız onun amelidir. Güzel bir hayat yaşamış ise güzel yüzlü bir insan suretinde yanına gelir, kendini tanıtır. Kıyamete kadar seni yalnız bırakmam diye sahibini yalnızlıktan kurtarır. Kötü bir hayat yaşayan adamın ise ameli korkunç bir canavar şeklinde gelir, kıyamete kadar ona sıkıntı ve azap çektirir., Bir insan ne kadar çok sevilirse sevilsin, hiç kimse onunla birlikte kabre girmez. Ameli ile baş başa kalır. Ölümü hatırlayan, merhametli olur. Bütün canlılara acır, onlara yardım eder. Bir gün Hazreti Aişe validemize (raddıyallahü anha) bir hanım gelir. Kalbinin katılığından şikayet eder ve çaresini sorar. O da "Bunun çaresi ölümü çok hatırlamaktır" buyurur. Bir zaman sonra aynı hanım gelir teşekkür eder, arzusuna kavuştuğunu arz eder. Ölümü hatırlayan, kanaât sahibi olur. Fakirlikten kurtulur. Kanaât sahibi olmayanın gözü doymaz. Daima muhtaçtır, gözünü toprak doyurur ancak; "Altından ağacın olsa gümüşten yaprak/Akıbet gözünü doyurur bir avuç toprak" demişler. Tasavvufun esas gayesi de, nefse galip gelerek dünya sevgisini kalbden çıkarmaktır. Dünya sevgisi bütün kötülüklerin kaynağıdır, manevi hastalıkların başıdır. Hased, kibir, riya hep bundan meydana gelir... EN AKILLI KİMSE... Osmanlı döneminde kabristanların şehir içlerinde, yol kenarlarında, cami avlularında yapılması, ölümü düşünmeyi kolaylaştırmak içindir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "En akıllı insan ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır." Sekerat-ı mevt anındaki adam, Azrâil aleyhisselama; "Bana bir gün müsaade eder misin?" diye yalvarır. O da şöyle cevap verir: "Günlerin kalmadı!" "O zaman bir saat müsaade et! Hiç olmazsa son bir saati değerlendireyim" diye yalvarır. Alacağı cevap çok üzücüdür: "Ey âdemoğlu! Dünyada sen binlerce saat yaşamadın mı? Onları niçin değerlendirmedin. Şimdi bir saat için yalvarıyorsun!" Rabbimiz daha nice mübarek ramazan aylarına ve peşinden gelen nice bayramlara kavuşmamızı nasip eylesin. Bu bayramı bizlere, bütün İslâm âlemine ve bütün insanlara hayırlara vesile kılmasını Rabbimizden niyaz ediyoruz...
.9/08/2012
Kur'an-ı kerimin indirildiği gece
Kadir gecesi Kur'an-ı kerimin ilk nazil olduğu gecedir. Bir gece ama bin aydan daha hayırlı... Nice bin aylar geçmişti ama bu gecenin verdiklerini verememişti... Kadir gecesi bize mahsustur. Sadece Ümmet-i Muhammed'e! Diğer ümmetlerin böyle bir gecesi yoktu. Bu ne büyük bir ihsan-ı ilâhidir. Sevgili peygamberimiz (aleyhiselâm) yaratılmışların en şereflisi olduğu gibi; ümmeti de ümmetlerin en hayırlısıdır. Ali İmrân suresi 110. Ayeti kerimesinde meâlen şöyle buyuruluyor: "İnsanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. İyiliği emreder, kötülükten meneder ve Allah'a iman edersiniz!" Hazret-i Ali (radıyallahu anh) buyuruyor ki: "Rabbimiz Ümmet-i Muhammed'e azap vermek isteseydi onlara ramazan-ı şerifi ve içindeki Kadir Gecesini vermezdi." Kadir gecesinin Ramazan ayının son on gününde ve tek gecelerinde olması muhtemeldir. Yirmi yedinci gecede olması ise daha da kuvvetlidir. Abdullah bin Abbas da (radıyallahu anhüma) bu görüşü destekler. Şöyle ki: Kadir sure-i celilesi otuz kelimedir. "Hiye" (o gece) kelimesi yirmi yedinci kelimedir. Ayrıca "Leyletül kadr" dokuz harflidir ve üç defa tekrar edilmiştir. Bu da 27'nci geceyi işaret etmektedir. BİN AYDAN HAYIRLI Asrımızda ortalama insan ömrü 60-70 senedir. Halbuki eskiden insanların ömürleri çok uzundu. Nuh aleyhisselamın 950 sene kavmini imana davet ettiği ayet-i kerime ile sabittir. Bu husus peygamber efendimizi mahzun etti. Allahü tealaya yalvardı: "Ya Rabbi benim ümmetimin ömrünü kısa eyledin. Diğer ümmetler kadar ibadet edemeyecek onlar kadar sevap kazanamayacaklar..." Hiç Rabbimiz, yüzü suyu hürmetine kâinatı yarattığı habibini üzer mi? "Senin ümmetine öyle günler ve geceler vereceğim ki her biri bir ömre bedel olacak!" Nitekim bin ay 83 seneden ziyadedir. On kadir gecesini idrak eden mü'min 830 sene ibadet etmiş gibi olur. Ne büyük bir ihsan! Bu gecede nazil olan Kur'an-ı kerim Peygamberimizin (aleyhisselam) en büyük mucizesidir. Bütün mucizelerden büyüktür. Tesiri kıyamete kadar da devam edecektir. Diğer peygamberlere verilen mucizeleri o zamanda yaşayanlar ve hazır bulunanlar gördü, başkaları göremedi. Musa aleyhisselamın asasını, Salih aleyhisselamın devesini, İsa aleyhisselamın ölüleri diriltmesini biz görmedik. Fakat görmüş gibi iman ediyoruz çünkü bu mucizeler Kur'an-ı kerimde bildirilmiştir. Allahü teâlâ mahlûkatından ne kadar büyükse onun kelâmı da diğer kelâmlardan o kadar büyüktür. Kur'an-ı kerimin faziletini bildiren Hadis-i şerifler çoktur. Buyuruldu ki: "Sizin en hayırlınız Kur'an-ı kerim okumayı öğrenen ve onu başkalarına öğretendir." Kalpler de pas tutar demirin paslandığı gibi. Eshab-ı kiram sordular: "Demirin pasını giderebiliyoruz. Fakat kalbin pasını nasıl temizleyeceğiz?" Buyurdu ki: "Kur'an-ı kerim okumakla temizlenir!" Karanlık gecede nasıl yıldızlar parlak görünürlerse Kur'an-ı kerim okunan evler de göktekilere öyle parlak görünürler. Kur'an-ı kerim okuyan kişi, her harfi için bir sevap kazanır. Elif lâm mim bir harf değildir. Elif bir harf, lâm bir harf ve mim bir harftir. Bunu okuyan üç sevap kazanır. Sevaplar da en az on katı yazılır. Yani elif lam mim diyen 30 sevap kazanır. Kur'an-ı kerim ile oruç kıyamet günü şefaât için izin isteyecekler. Kur'an-ı kerim diyecek ki: "Kullarından bazıları bana değer verdi, beni çok okudu bugün ben de onlara şefaat etmek istiyorum." Oruç ise, "Sıkıntı çektikleri halde bana değer veren kullarına şefaat etmek istiyorum" der. İkisine de şefaat izni verilecektir. OKUMA ADABI... Kur'an-ı kerim okurken abdestli olmalı. Abdestsiz mushafa dokunulmaz. Okumadan evvel düşünmeli: Ben öyle birinin kelamını okuyorum ki bütün kâinatı yoktan var etmiştir. Dilediği zaman da yok etmeye muktedirdir. Euzü besmele ile başlamalı, gözyaşı dökmeli. Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor ki: "Biz gece Kur'an-ı kerim okuyanları gözlerinden anlardık. Ağlamaktan gözleri şişmiş olurdu." Salih-ul Mer'i adlı bir zat rüyasında Server-i âlemi görür. "Efendim" diye arz eder: "İzin verirseniz bir miktar Kur'an-ı kerim okuyayım, yanlışlarımı düzeltin." Dinler ve buyururlar ki: "Okuman güzel ama ağlamıyorsun!" Kur'an-ı kerim okurken ağlamayan, ağlayamadığına ağlasın! Bitirince de sadakallahülazim demeli ve mukaddes kitabımızı edeple yerine kaldırmalı...
.02/08/2012
Kitaplara iman
Kitap, sözlükte "yazmak yazılı belge" anlamına gelir. Terim olarak ise Allahü teâlânın kullarına yol göstermek aydınlatmak üzere peygamberlerine vahyettiği sözlere ve bunun yazıya geçirilmiş şekline denilir. Çoğulu "kütüb"dür. Hıristiyan ve Yahudilere ilahi kitap olarak İncil ve Tevrat gönderildiğinden onlara "Ehl-i kitap" denilmiştir. Bu kitaplara da "semâvi kitaplar" denilir. Kitaplara iman Allah tarafından bazı peygamberlere kitap indirildiğine ve içinde yazılanların tamamen doğru ve gerçek olduğuna inanmaktır... Kitaplara inanmanın imanın şartlarından biri olduğu bilinmelidir. Her ilahi kitap bir peygamber aracılığı ile gönderilmiştir. Kendisine kitap gönderilen peygamberler de ondaki emir ve yasakların uygulanmasını göstermiş ve bunların yaşanabilir olduğunu ortaya koymuştur. KUR'ÂN-I KERÎM HARİÇ!.. Biz kitapların şu anki haline değil, Allahü teâlâdan gelen bozulmamış şekline inanmakla yükümlüyüz. İlahi kitaplardan bir kısmı tamamen kaybolmuş, bugün için elimizde ondan hiçbir eser kalmamıştır. İbrahim aleyhisselâmın sahifeleri de böyledir. Tevrat, Zebur ve İncil ise zamanla insanların müdahalesi neticesinde değişikliğe ve bozulmaya uğramıştır. Semâvi kitapların içinde yalnız Kur'an-ı kerim hiçbir değişikliğe uğramadan günümüze kadar gelmiş ve kıyamete kadar da bu özelliğini sürdürecektir. Diğer kitapların muhafazasını Rabbimiz üzerine almamıştır. Onlar zaten belli bir zaman için gönderilmişti, bir sonraki gönderilince öncekinin hükmü bitecekti. Kur'an-ı kerim son indirilen kitap olduğundan onun hükmü kıyamete kadar devam edecektir. Bundan dolayı onun bozulmaması gerekmekte idi. Bunun için son nazil olan ve kitapların en mükemmeli olan Kur'an-ı kerimin muhafazasını bizzat Rabbimiz üzerine aldı. Hicr süresi 9. ayeti kerimesinde meâlen; "Kur'anı kesinlikle biz indirdik. Elbette onu yine biz koruyacağız" buyurulmaktadır. Kur'an-ı kerim, kendinden önceki kitapları tasdik etmiş, fakat onların koymuş olduğu bazı hükümleri kaldırarak, yeni hükümler getirmiştir. Mümin olabilmek için hazret-i Peygambere ve ona indirilen Kur'an-ı kerime uymak şarttır. Buna göre ehli kitabın mümin diye nitelenebilmesi ve kurtuluşa erebilmesi için peygamberimiz aleyhisselâm ve Kur'anın hükümlerini gönülden benimsemesi gerekmektedir. Peygamber göndermek ve kitap indirmek Rabbimiz için bir görev ve zorunluluk değildir. Fakat insanların peygamberlere ve kitaplara ihtiyacı vardır. Rabbimizin bize en büyük nimeti de budur. Dünyada kavuştuğumuz nimetler azdır ve geçicidir. Bize ebedi saadeti de ihsan etmek istiyor. Cennete giden yolu aklımızla bulamazdık. Yalnız aklımızla kalsaydık; dünyaya nereden geldiğimizi, nereye gideceğimizi bilemezdik. Rabbimizin sıfatlarını öğrenemezdik. İmanın altı şartından biri olan meleklere ve ahiret gününe iman edemezdik. Gerçi insan yaratılırken birtakım yeteneklerle donatılmıştır. Bu sayede biraz da olsa kendisi çevresi ve diğer yaratıklar hakkında malumat sahibi olabilir. Fakat bütün bunlar sınırlı ve kendi gücü nispetindedir. İnsanın gücünü aşan hususlarda ilahi yardıma, vahye ve mukaddes kitaba olan ihtiyacı inkâr edilemez. İnsanın bu ihtiyacını en iyi bilen Allahü teâlâ kullarına bir lütuf ve ihsan olarak peygamberleri vasıtası ile kitaplar indirmiş ve yol göstermiştir. Bizi yaratan Rabbimizin bizden neler istediğini, neleri yaparsak bizden razı olacağını bildirmiştir. Hangi işleri sevmediğini, o işlerden razı olmadığını da bildirmiştir. BİZİ DAVET EDİYOR!.. Netice itibarıyla cennete giden yolları da cehenneme giden yolları da açık ve seçik tarif etmiştir. Örnek alalım diye cennetliklerin sıfatlarını bildirmiştir. Sakınalım onlardan uzak duralım diye cehennemlikleri de tanıtmış ve tarif etmiştir. Bu iki yoldan hangisini tercih edeceğimizi de bize bırakmıştır. Rabbimiz cenneti tercih etmemizi istiyor. Bunun içindir ki Kur'an-ı kerimde birçok ayet-i kerimede cennet nimetleri bildirilmiştir. Bizi teşvik ve davet ediyor. Kendini seven akıllı olan insan bu mukaddes daveti kabul eder, bu davet için Rabbine binlerce hamd eder...
.12/07/2012
Altından kıymetli nasîhatler...
İbrahim bin Edhem hazretleri evliyanın büyüklerindendir. Büyük âlimlerdendir. Onu tanımayan Müslümanların sayısı çok azdır. Hangi devlette yaşarsa yaşasın, Müslümanların çoğunluğu onu tanır. Sever ve rahmetle yâd eder... Yedi yüz yetmiş dokuz senesinde yani 12 asır önce vefat etmiş olmasına rağmen, hâlâ unutulmadı. Hikmetli ve güzel sözleri, örnek halleri insanların takdirini ve hayranlığını kazandı. Bu takdir ve hayranlık kıyamete kadar da devam edecektir. Onu örnek alan, Peygamberimizi örnek almış demektir. Çünkü, O'nun bütün halleri sünnet-i seniyyeye uygun idi. KIYAMET GÜNÜ... İbrâhim bin Edhem hazretlerinin hikmetli sözleri pek çoktur. Buyurdu ki: "Kıyâmet günü insan, daha çok utansın, diye tanıdıklarının yanında hesâba çekilir." "Öbür dünyâda terâzide en ağır amel, burada bedene en zor gelenidir." "İlmi, amel için öğreniniz. Çokları bunda yanıldı. İlimleri dağlar gibi büyüdü, amelleri ise zerre gibi küçüldü." "Yâ Rabbî! Beni günâh alçaklığından kurtar. Sana tâat (ibâdet) lezzetine ulaştır." *** Bir gün bu mübarek zatı ziyarete gelip, kendilerinden nasihat istediler. O da onlara şu altın nasîhatleri yaptı: * İnsanlar, dünya işleri ile meşgul olurlarken, siz ahiret işleri ile meşgul olunuz! Gayeniz dünya olmasın! Gayesi dünya olanların ibadetleri çok olsa da sevabı azdır. Veya hiç yoktur. "Kalbinde dünya sevgisi olanın ibadetleri ihlaslı olmaz!" İçindeki riya, kibir, ucub ve hased gibi kötü şeylerden uzaklaşamaz. Bunlar da ibadetlerini geçersiz kılar. Kalbinde dünya sevgisi olmayanın ibadetleri ise; Allahü teâla için olduğundan, az da olsa kıymetlidir. İnsanların beğenmeleri ve takdir etmeleri için yapılmadığından ecri de büyük olur. * İnsanlar, dış taraflarını güzelleştirmek için çaba harcarlarken, siz içinizle uğraşınız! Önemli olan kalbin temizliğidir. Böyle temiz kalblere Rabbimizin sevgisi dolar. Bir kap boşaltılınca içine hemen hava dolduğu gibi... Bu kalpler nazargâhi ilâhi olur ve şeytanlar ona yaklaşamazlar!.. * İnsanlar, kasırlarını (evlerini) mamur etmeye çalışırlarken, siz kabrinizi mamur etmeye bakın! Dünya evlerinde kalma müddeti, kabirdekine nazaran çok kısadır. Bir gün bile, bu dünya evlerinde kalabileceğimiz belli değilken; dünyadaki evimize bu kadar önem veriyoruz. Kıyamete kadar içinde kalmaya mecbur olduğumuz kabrimizi ihmal ediyoruz. Buradaki evimizde rahat değilsek; değiştirme imkânımız vardır. Kabrimizi beğenmezsek değiştiremeyiz de... "İnsan, ne garip bir varlıktır ki; bırakıp gideceği muhakkak olan yere bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı muhakkak olan yeri ise hesaba katmıyor." Kazandığı paraya seviniyor, ömrünün azaldığına üzülmüyor. Ömür bittikten sonra servetin ne kıymeti vardır? * İnsanların çoğu başkalarının ayıplarını araştırırlar, siz kendi ayıplarınızla meşgul olun! Başkalarının kusurlarını araştırmak, çok büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Kıyamet günü sevâplarımızın elimizden alınmasına sebep olabilir... İnsanın iki gözü vardır, fakat gördüğü nokta birdir. Başkalarının ayıplarını araştıran kişi, kendi ayıplarını göremez ve ondan da kurtulmaya çalışamaz. Neticede de sıkıntıya girer ve büyük zararlara uğrar... EN BÜYÜK NİMET... * İnsanların çoğu insanların takdirini kazanmaya çalışırlar. İnsanların rızası onlar için en kıymetli şeydir. Siz Rabbinizin rızasını kazanmaya çalışınız! Hanım evliyalardan Râbia-i Adviyye hazretleri bir münâcatında şöyle der: "Allahım seninle aram iyi olsa bu bana kafidir. Varsın bütün insanlarla aram açık olsun! Senin sevgini elde edebilirsem, başka bir şey istemem. Çünkü toprağın üstünde bulunan her şey toprak olmaya mahkûmdur." Bütün kâinatı yoktan var eden, dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin rızasını elde edebilirsek en büyük nimete kavuşmuş oluruz. Bundan da büyük bahtiyarlık olmaz!..
.05/07/2012
Çocuklarımıza sahip çıkalım!..
Çocuklar, anne, baba ve milletin elinde bir emanettir. Anne-baba olarak, millet olarak evlatlarımıza sahip çıkmazsak emanete hıyanet etmiş oluruz. Bunun cezasını dünyada da, ahirette de çekeriz. Çocukların ve gençlerin temiz kalpleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi elde edilir. Çocuklara iman, Kur'an-ı kerim ve Allahü tealanın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Topluma faydalı birer evlat olurlar. KÖTÜLÜKLERİN BAŞI!.. Bu saadette anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, anne-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenalığın, her kötülüğün vebali, günahı annesine ve babasına da verilir. Tahrim suresinin altıncı ayet-i kerimesinde mealen; "Kendinizi, aile efradınızı ve emrinizde olanları ateşten koruyunuz!" buyurulmaktadır. Bir babanın, evladını cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünya sıkıntılarından korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, imanı, farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla mümkündür. Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır. Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı vardır: SOKAK, ÇOCUĞU BOZAR!.. Nefis, şeytan ve kötü arkadaş... Bunların içinde en büyük olanı şüphesiz ki kötü arkadaştır. En tehlikeli olanı da budur. Bundan dolayı ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hal ve hareketleri nasıldır... Bunlar ihmale gelmez. Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Önceden çocuk evde de terbiye görürdü, sokakta da. Şimdi evde gördüğü terbiyeyi de sokakta kaybediyor. Namazında abdestinde dine uygun hareket etmek her akıl ve baliğ çocuk için şarttır. Kur'an-ı kerim okumasını, namaz surelerini ve namazın nasıl kılınacağını bilmiyorsa bunun hesabı babasına ve annesine de sorulur, onlar da sorumludurlar. Bazı anne-babalar çocuklarına kıyamıyor. Mesela, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu onlara yapılacak en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eliyle ateşe, cehenneme atmaktır. "Ağaç yaş iken eğilir" atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Çocuk yaşta öğrenilenler, mermer üzerine yazılmış gibidir. Büyüdüğünde öğrenilenler ise buz üzerine yazılan gibidir; erir ve kaybolur. ONLARI İHMAL EDİYORUZ! Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuna zaman ayırması; onunla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir. Yapılan araştırmaların neticesinde ilgi gören çocuklar, büyüdüklerinde çok değerli insan olmuş, kendilerine ve memleketlerine büyük hizmetler yapmışlardır. Çocuğunu seven insan elbette onunla ilgilenecektir. Dünyada huzurlu bir hayat yaşaması için bütün imkânlarını kullanmalıdır. Bizden sonra bizim hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Kendimiz nasıl yaşamak istiyorsak, yavrularımızın da öyle yaşamasına çalışacağız. Çocuğumuzun dünyadaki mutluluğu için çok çaba sarf ediyoruz, fakat ahiret saadetini ihmal ediyoruz. Unutmayalım ki, birincisi çok kısa ve geçici, ikincisi ise bâki ve kalıcıdır...
İnsanlar bu dünyaya sadece yemek içmek eğlenmek için gelmedi. Bizim başka vazifelerimiz ve üstün meziyetlerimiz var... İnsan ömrünü yatmakla geçiremez, hayvanlardan farklıyız ve farklı olduğumuzu bilmeliyiz. Ahmaklar yemek için yaşar. Akıllı ise yaşamak için yer... Tamam yenmeden yaşanmaz. Lakin geriye bir soru daha kalıyor: -Niçin yaşıyoruz? Bunun cevabını ancak bir mümin verebilir: "Rabbime itaat ve ibadet için!.." Cenab-ı Hak, hadis-i kudside buyuruyor ki: "Ey kullarım bütün her şeyi sizin için yarattım. Sizi de kendim için yarattım. (Yerde ve gökte ne varsa bize hizmet ediyor. Güneş bizim için doğuyor, batıyor. Bulutlar bizim için su topluyor. Toprak bizim için yeşeriyor. Hayvanlar bizim için otluyor. Ağaçlar bizim için çiçek açıyor, meyve veriyor.) Eğer sizin için yarattığım nimetler beni unutturuyorsa bunlar size nimet değil musibettir." Güzel evlerde oturan, güzel arabalara binen, bir eli yağda bir eli balda yaşayanların kendilerine iyilik ettiği sanılıyor. Eğer ahretini de kazandıysa helal-i hoş olsun ama üç günlük dünyasını mamur, ahiretini berbat etmişse kendine kötülük yapıyor. Sonu ateş olan bir hayat ne kadar keyifli olabilir ki? YEMEĞİN FARZLARI Bir adam İbn-i Sirin hazretlerine gelir ve der ki: "Efendim bana ibadet adabını öğretir misiniz?" O da ona sorar: "Sen yemek yemenin adabını biliyor musun?" -Hayır. -Desene hayvanlar gibi yeyip içiyormuşsun. Sen önce yeme içme adabını öğren, daha sonra gel ben sana ibadet adabını öğretirim. Yemeğin iki farzı vardır: Birincisi helâl lokma, ikincisi bu nimetlerin bize Rabbimizden geldiğini bilmektir. Böyle düşünürsek yemeklerden bir başka zevk alırız. Şöyle ki; bir adam bize elma getirse, dese ki: "Bunu Vali Bey gönderdi." Ne kadar seviniriz. O elmanın tadına doyulmaz. Vali Bey beni hatırlamış, elma yollamış deriz. Rabbimiz o elmayı bizim için yaratmış ve göndermiştir. Abdullah ibn-i Abbas buyuruyor ki: "İnsanlar rızıklarından niye bu kadar endişe eder? Halbuki hiçbir meyve yoktur ki daha çiçek halindeyken kime kısmet olacağı üzerine yazılı olmasın. Hiçbir balık yoktur ki sırtında kime kısmet olacağı yazılı olmasın!.." Yemeğin sünnetlerine gelelim... Önce elimizi yıkayacağız, malum paralar, kapı kolları, klavyeler felaket mikrop barındırıyor. Bunlardan arınmalıyız... Sofraya edebli oturacağız. İbadet niyetiyle yiyeceğiz: "Ya Rabbi bu gücü, kuvveti çoluk çocuğuma helal rızk kazanmak için harcayacak ve sana ibadette kullanacağım." Az yiyiceğiz, doymadan kalkacağız. Hastalıkların anası soğuktur, babası da çok yemek... Çok yiyenin midesi, bağırsağı, kalbi, ciğeri daha fazla çalışır, çabuk yıpranır... YAVAŞÇA SAKİNCE... Lokmalarımızı iyi çiğneyecek, acele etmeyeceğiz. Bir lokma bitmeden öbürüne uzanmayacağız. Peş peşe yemek sıhhatimize de zararlı. Elimizle yersek (ki sünnettir) üç parmakla yiyeceğiz. İki el gerekmiyorsa sağ el ile yiyeceğiz... Suyu üç nefeste içeceğiz. Her nefese besmele ile başlayacak, sonunda hamd edeceğiz. Bu su acı ve tuzlu da olabilirdi, kıymetini bileceğiz. Ortaya konan çorbayı ya da pilavı önümüzden yiyeceğiz çünkü her tarafı bir. Ama farklı şeyler varsa başka taraftan da alabiliriz. Mesela meyve tabağı geldi, istediğini seçebilirsin . Efendimiz hiçbir taam hakkında menfi konuşmadı. Yok bu tuzluymuş, bu az pişmiş, asla zemmetmeyeceğiz! Çok sıcak ve çok soğuk yemeyeceğiz. Sıcak ise üflemeyeceğiz... Hurma zeytin gibi taneli şeylerin tek olmasına dikkat edeceğiz... Tuzla başlayacağız, tuz bulamazsak ekmek içindeki tuza da niyet edebiliriz... Önümüze bakacağız, başkasının lokması ile ilgilenmeyeceğiz... Misafire çok ısrar etmeyeceğiz. Ve elbette sonunda Rabbimize hamd edeceğiz, şükredeceğiz...
. 31/05/2012
Zevkten zevke fark var!..
İmam-ı Gazali (Rahmetullahi aleyh) buyuruyor: Zevkler üç türlüdür. 1- Yabani hayvanlarla müşterek aldığımız zevkler... 2- Diğer hayvanlarla birlikte duyduğumuz tatlar... 3- Aklımızla kalbimizle ruhumuzla kavuştuğumuz hazlar... Mâlum yırtıcı hayvanlar hırpalamaktan, parçalamaktan zevk alırlar. Bu zevk insanlarda da mevcuttur. Rakiplerini ezmekten, galip gelmekten, hizaya sokmaktan, intikam almaktan keyf duyarlar. Böylelerinden çekinilir, dedikleri yapılır, haliyle mal mülk ve itibar sahibi olurlar. İkinci grup bütün hayvanatın peşinde koştuğu tatlardır. Yemek, içmek, uyumak, nefsani arzularını tatmin gibi... Kediler, köpekler, yılanlar, çıyanlar hepsi bunun peşinde koşarlar... Bu tatlar geçicidir, ölünce son bulurlar. Ruhunu teslim eden biri için güzel yiyeceklerin, konforlu mekânların bir mânâsı yoktur. Saldırma, galip gelme arzusu da biter, zaten bunu yapacak mecâli kalmaz.. dünyevi tatlar zamanla bıkkınlık verir, usandırırlar. Aç olan sofraya başka oturur, tok olan başka... Sabah akşam baklava sunarsanız, kimse memnun olmaz. Ancak aklımızla kalbimizle aldığımız lezzetler kalıcıdır, onlara doyulmaz. KALBİN DE DİLİ VAR Hadis-i şerifte buyruluyor: İmanın tadını tadan kişi; Allahü teâlâyı mâbud olarak bilir, İslâm dinini din olarak seçer, Muhammed Aleyhisselâm'ı da peygamberi olarak kabul eder. Yahya bin Muaz Rehimehullah buyuruyor: Bazı insanlara çok acıyorum. Geliyorlar dünyaya, belli bir süre yaşıyorlar, fakat en kıymetli lezzetleri tadamadan gidiyorlar. Soruyorlar: Nedir o kıymetli lezzetler? -Marifetullahtır. Allahü teâlâyı tanımak, Allah aşkıyla yanmak. Ki bunlar hayatta iken dahi cennet hayatı yaşarlar. Cennetleri göğüslerindedir, nereye giderlerse yanlarında taşırlar... Rabbimiz İnfitar Sure-i celilesinde "Şüphesiz iyiler Naim cennetindedirler. Şüphesiz günahkârlar da cehennemdedirler" buyuruyor. Dikkat ederseniz ileride buralara girecekler buyurmuyor. Şu anki hallerini bildiriyor. Rabbini tanımayanın da cehennemi göğsündedir, nereye giderse ondan ayrılmaz. Eğer bir çocuğa deseler ki sana ev, arsa, iş hanı tapusu verelim, hatta mebus yapalım... Soracaktır "mecliste oyuncak var mı?" Yok derseniz bozulur "ya ben ne yapacağım orada?" Bir çocuğa insanlara tahakküm etmenin zevkini anlatamazsınız, o top topaç peşindedir hâlâ... Kalben alınan tatları da ehli bilir ancak. HARCADIKÇA ARTAR Kalbi lezzetlerden biri de ilimdir. Ama dille tadılmaz, elle tutulmaz, hırsızlar çalmaz. Diğer mallar gibi bekçiye, polise, alarm tesisatına ihtiyaç duymaz. Azalmaz, bilakis harcandıkça artar. Ölümle de kaybolmaz Altının değeri az olmasındandır. Dağlar taşlar altın olsa kim dönüp bakar? Kuruşla satsalar kimseler almaz. İşte 72 bid'at fırkasının alabildiğine yayıldığı günümüzde de hak yolda yürüyenler azaldı, garip kaldılar. Asrımızda Ehl-i sünnet itikadına sahip olanlar, dünyanın en bahtiyar insanlarıdırlar. Manevi lezzetlerin en güzeli İslâm âlimlerinin kaleme aldığı kitapları dağıtmak, bir genci duymadığı bilgilerle donatmak, bir günahkârın cehennemden kurtulmasına vesile olmaktır. Ömrü neşe içinde geçen dilediği gibi yiyen, içen, dilediğini satın alabilen, dilediği yerde tatil yapabilen biri, emrlere uymamış yasaklardan sakınmamış ise cehenneme atılacak. Zebaniler soracak sen hiç güzel gün yaşadın mı? "Hayır" diye cevap verecek "bir günüm dahi keyf ile geçmedi dünyada!" Hepsini ama hepsini unutacak. Bir mümin de İslâmiyete uymaya çalıştı ama aşağılandı, hırpalandı, horlandı. Ömrü hastalıklarla, sıkıntılarla geçti ve nihayet vefat etti. Cennet nimetlerini gördükten sonra melekler ona da soracak. "Sen hiç çile çektin mi hayatında?" O kadar büyük bir sevinç içinde olacak ki sıkıntılarını hatırlamayacak. "Hayır" diye cevaplayacak "ben elem nedir bilmem!" Boşuna dememişler "Hayat hayâldir!"
.17/05/2012
Her insan güzel yerlerde yaşamak ister. Hayat kısa da olsa rahat edebileceği beldeleri seçer, havasına, suyuna, yeşiline bakar. İmkânı olan sayfiyelere çekilir, varidatını mesud bahtiyar geçirmek için harcar. Peki maddiyat tek başına insana huzur verebilir mi? Ne yazık ki hayır, müreffeh ülkelerde intihar vak'alarına daha çok rastlanıyor zira. Evin ne kadar bakımlı olursa olsun bulunduğun belde sıkıntılı ise mutlu olamazsın. Cüzdan zenginliğinin yanı sıra mânâ zenginliği de lâzım, mâlum kuş tek kanatla uçamaz. İslam âlimlerinin büyüklerinden Süfyan-ı Sevrî rahimehullah da âhir ömrümü nerede geçirsem, diye çok düşünür. Etrafındakilerle istişarede bulunurlar: "Nereye yerleşsem acaba?" -Efendim Bağdat'a ne dersiniz? Abbasi Devletinin başkentidir. Sahabe-i kiramın ve evliyanın büyükleri burada yaşamışlar. Ki içlerinde fıkıh ilminin bânisi İmâm-ı A'zâm rahimehullah hazretleri de var. BAĞDAT GİBİ DİYAR Bu teklif Süfyan-ı Sevrî hazretlerinden kâbul görmez. "Bağdat valileri, halka zulmediyor, baskı yapıyorlar. Bunlar her vicdan sahibi gibi bizi de yaralar. Mazluma yardım gibi bir şansımız olsa düşünmeyiz ama ihtimal hükümet adamları bildiklerini işleyecek, bize sormayacaklar..." Bir grup ise Şâm-ı şerîfi tavsiye eder. Ona da razı olmaz. "Gerçi Şâm-ı şerîf Peygamberimiz aleyhisselamdan dua almıştır, beş yüzden fazla Eshab-ı kiram kabri vardır. Fakat halkı aşırı derecede hürmetkârdır. Âlimleri salih insanları parmakla gösterir, etrafında dolanırlar... Son olarak Mekke-i mükerreme teklif edilir. Görünüşte caziptir. Müslümanların beş vakit namazda yöneldikleri Kâbe-i muazzamaya yakın olmayı kim istemez? Ki Kâbemiz sevgili peygamberimizin vücuduna temas eden toprak hariç, kâinatın en kıymetli yeridir. Orada kılınan bir namaz yüz bin namaza bedeldir. Bundan kârlı ticaret olmaz... Mübarek biraz düşünür ve "hayır" der, "Orada kalmaya da cesaret edemem, zira mükerrem beldede kalpten geçirilen günahları bile soracaklar. Diğer yerlerde ise işlenmedikçe yazılmaz. Bilirsiniz büyük ticaretin zararı da büyük olur. İşte sırf bu yüzden Eshâb-ı kirâmdan bazıları (mesela Abdullah ibn-i Abbas radıyallahu anh) Taif'e yerleşmişti. Eğer onlar bile Mekke'de kalmaya cesaret edemiyorlarsa..." Hazreti Ömer Radıyallahü anh hac vazifeleri ifa edildikten sonra hüccaca seslenir: "Ey Yemenliler, Yemen'e!.. Ey Şamlılar Şam'a!.. Diğerleri de dönsünler kendi yurtlarına!" Bişri Hafî (kuddise sirruh) ikinci hac için izin isteyenlere "nafile hacca harcayacağın parayı fakirlere dağıt" tavsiyesinde bulunurlar. Yine biri haccını eda ettikten sonra mukaddes beldelerde kalmak isteyince "memleketine dön" buyururlar. Gelelim Süfyan-ı Sevrî Hazretlerinin seçimine... Mübarek Bağdat, Şam ve Mekke tekliflerinden çekinir ve Basra'ya yerleşir... Basra yılları hakikaten bereketli geçer ve orada da vefat ederler. Rabbimiz şefaatine nail eylesin... MEDİNE SEVDALISI Seyyid Fehim-i Arvasî'nin (kuddise sirruh) kıymetli evladlarından Hasan Efendi Van'da müftü idi. O da Süfyan-ı Sevrî hazretleri gibi hayatının kalan kısmını nerede geçireceğini düşünüyordu. Van'da çok seviliyor, çok da itibar görüyordu ancak Kur'ân-ı kerim okutmak bile yasak olmuştu o yıllarda. Büyük dedesi aleyhisselatü vesselam "istişareye bile mahal bırakmadan" Medine-i Münevvere'ye yerleşmelerini işaret buyurulunca tereddütsüz yola çıktılar. En büyük hayali, orada vefat etmek ve Cennet-ül Bakiye defnolunmaktı... Münevver beldede 20 küsur yıl (1949-69) yaşadı. Sayısız hac ve umre yaptı. Ancak ömrünün son birkaç ayında Uhud'a bile gitmedi bir yere ayrılmadı. "Ya yolda emr-i hak vaki olursa, beni bir başka yere defnederlerse" diye korkardı. Neticede arzusuna kavuştu, Hazret-i Osman'a, Hazret-i Fatıma'ya, Hazret-i Hasan'a komşu oldu. (Radıyallahü anhüm) Biz de ahir ömrümüzde birçok İslam beldesini gördük. Başta Harameyn-i şerifeyn olmak üzere Şam, Hama, Humus, Busra, Neva, Kahire, İskenderiyye, Tanta, Taşkent, Semerkant, Buhara, Serhend, Delhi ve Agra'da mümin kardeşlerimizle tanıştık ve büyüklerimizin kabirlerini ziyaret ettik. Sonra döndük yine yurdumuza geldik. Hasılı ne Van'ı unutabilirim. Ne de ayrılabilirim İstanbul'dan!..
.10/05/2012
Kureyşliler Efendimize Muhammed-ül emin der, hem sever hem güvenirler. Başka bir şey istese hepsini yaparlar. Ancak çok ağır bir teklifte bulunur. "Babanızın dedenizin dinini terk edin!" Arabistan'da daha evvel Hristiyan ve Yahudiler yaşamıştır. Ama tek putperesti bile kazanamazlar. Muharref İncil ve Tevrat'tan kendileri bile tatmin olmaz. Efendimize ilk vahiy gelir... "Oku Allahın adıyla..." Ve insanları İslama davetle vazifelendirilir. Nasıl yapsa, nereden başlasa? Bir kişi! Karşısında bütün dünya... Hatice validemiz şefkat numunesidir "azıcık dinlenseniz" der, teskine çalışırlar. "Gad meda vaktün nevmi ya Hatice" (Uyumanın vakti geçti) buyururlar. O günden sonra bıkıp usanmadan İslamı anlatırlar. Ne yazık ki Kureyşliler çağrıya uymaz, şiddetle karşı dururlar. Sıkıntılar, sıkıntılar... Ve Hicret emri gelir. Efendimiz Hazret-i Ebubekir'i alır, gizlice yola çıkar. Müşrikler yüz deve ödül vadeder, peşine adam takarlar. Ebubekir Sıddık endişelidir. Yüz deve ciddi bir servettir zira. Ebubekir civarda tanınmaktadır, Efendimizi görenler sorar? -Bu kim? -O benim rehberimdir! İZCİ, AVCI, SİLAHŞÖR Süreka değişik bir izcidir, onları bulmakta zorlanmaz. Atıyla yaklaşır. Ebubekir "Efendim biri geliyor." -Allahü teala bizi korur. Korkma! At yaklaşır, yaklaşır ayakları kuma saplanır. Olacak şey değildir oysa... Efendimiz dua edince kurtulur. Sonra yine saldırmaya kalkar. Ayaklar yine kumda. Bu açık mucize karşısında Kelime-i şehadet getirir. "Siz huzur içinde yolunuza devam edin" der, "ben peşinizdekileri çeviririm." Efendimiz gülümser "Sana Kisra'nın tacını verseler ister misin?" - Kisra bin Hürmüz mü? - Evet. - Bunu kim istemez. Halbuki yurdundan çıkarılmış, menziline varacakları meçhul, iki muhacir vardır karşısında... Sasani ve Bizans devrin iki süper gücüdür, sadece birbiriyle harp eder, diğerlerini kaale almazlar... İranlılar zeki kabiliyetli bir millettir... (Kütüb-ü sittenin beşi İranlılara aittir, biri Arap'tır ancak.) İyi de bir düzen kurmuşlardır, para zenginlik had safhada... Şah nazırlarıyla komutanları ile tek tek istişare eder. Biriyle konuştu notlarını aldı, bir başka vakit başkasıyla... Diyorlar ki: "Efendim niye yoruluyorsunuz adamlarınızı toplasanız da bir kerede konuşsanız ya!.." -İnsanlar hasuttur (kıskançtır), sırf öbürü itibar kazanmasın diye ayrı yol tutar, mevzuu dağıtırlar. Halbuki teke tek konuşursan inandığını söyler ve sır çıkmaz. Hazreti Ömer devri... Müminler İran yolunda... Medine'den çıkan ordu fersahlarca yürür, ne takat kalır ne mecal. Apayrı bir iklim, ayrı bitki örtüsü, değişen havalar. Halbuki Acemler zinde ve ferahtırlar. Silah asker üstünlükleri tartışılmaz. Bir harbin kazanılması için ne lazımsa hepsi onlarda. Müslümanların %1 şansı bile yoktur, sebeplere bakılırsa... Sad bin Ebi Vakkas, Rüb'i bin Amir'i (Radıyallahu anhüm) Rüstem'e yollar. Ünlü komutan sorar "Hayrola?" -Arabistan'dan geliyoruz. Hicaz'dan! - Ne istiyorsunuz? - İnsanları Allahü teâlâdan başka şeylere tapmaktan kurtarmak, İslamın adaleti ile tanıştırmak, dünya ve ahiret genişliğine kavuşturmak. Size üç teklifimiz var: Eğer kelime-i şehadet getirirseniz kardeş oluruz, döneriz yurdumuza. - Biz Müslüman olmayız. - Öyleyse cizye verin. - Siz kimsiniz ki vergi istiyorsunuz? - Savaşacağız o zaman! - Muharebe mesele değil de şimdi cesetleriniz sahraya yayılacak. Çürüyüp kokacaksınız iş çıkaracaksınız başıma... - Onu Allah bilir, kılıç kılıca çarpmadı daha. OLACAK ŞEY DEĞİL Harp olur, Kisra askerini teşvik için meydana çıkar, bir sahabe onu öldürür, İran ordusu dağılır, Müslümanlar görülmemiş bir zafer kazanırlar. Düşünün Kırkpınar'da bir çocuk Koca Yusuf'u sırtüstü yere vuracak olsa... Pers gururları incinir, eğer Romalılara yenilseler bu kadar üzülmezler. İşte Hazret-i Ömer düşmanlığının sebebi de budur aslında... Batılı tarihçiler hadiseyi anlayamaz, tuhaf izahlar yaparlar. Yok Arap kabileleri birbirleriyle savaşa savaşa cenkte ustalaşmışlardı da filan... Halbuki öyle bir güçleri olsa Ebrehe'ye karşı koyarlar. Neyse... İran hazineleri Medine-i Münevvere'ye taşınır. Hazret-i Ömer Kisra'nın tacını görünce hicret günlerini hatırlar. - Nerede Süreka? - Buradayım ya Emirel mü'minin. - Resulullah, bu tacı vadetmiş miydi sana? - Etmişti. - Gel öyleyse, emanetini al! Süraka'nın ağzından iki kelime dökülür. "Sadaka Resulullah!" (Resulullah doğru söyledi...)
.3/05/2012
Niyetlerimizi düzeltmeliyiz...
Allahü teâlâ insanın elbisesine, giyimine, malına, rütbesine bakarak sevâp vermez. Bunları ne düşünce ile ve ne niyetle yaptığına bakar. Hadis-i kutside; "Allahü teâlâ sizin suretlerinize, mallarınıza bakmaz. Kalblerinize ve amellerinize bakar" buyuruldu. "SEN KALBİME BAK!.." O hâlde, her mü'mine önce lâzım olan şey imandır. Daha sonra farzları, haramları öğrenmektir. Haram olan bir şeyi, meselâ içkiyi, din yasak ettiği için değil de midesine dokunduğu için içmese sevâp alamaz. Haramdan ancak Allahü teâlâdan korkarak, o yasak ettiği için sakınan sevâp kazanır. Bazı kimseler, harama helâle dikkat etmiyor. Dikkat etmedikleri gibi, bir de; "Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allah kalbe bakar..." diyorlar. Bu sözün dinde yeri yoktur. Bir kişinin kalbinin doğru ve temiz olduğuna alâmet, dinin emir ve yasaklarına uymasıdır. Böyle söyleyenlerin maksadı, Müslümanları aldatmaktır. Günahlar içinde yüzen kimsenin, "Benim kalbim temiz" demesi, lağım çukurundan çıkarılan kimsenin, "Benim üzerimde bir şey yoktur. Elbiselerim tertemizdir" demesine benzer. İLİM ÖĞRENMEK LÂZIM... Düzgün niyet edinilmedikçe, hiçbir farz kabul olmaz. Bunları yapabilmek için de ilim lâzımdır. Hadis-i şerifte; "Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibadet etmekten daha sevâptır" buyuruldu. "Cahil sofu, şeytanın maskarası olur." Allahü teâlânın rızasına kavuşabilmek için dinimizin emirlerini yerine getirmeye gayret etmek lâzımdır. İslamiyete uymayan şeylerin hiçbirini Hak teâlâ sevmez. Sevmediği şeye de sevâp verilmez. Bunun için Müslüman ne yaptığını bilerek şuurlu bir şekilde yapmalıdır. Ahirette bütün yaptıklarından hesap vereceğini ve niçin yaptığının sorulacağını unutmamalıdır. İbadetler, Allahü teâlâ emrettiği için yapılmalıdır. Yapılan ibadetlerde kulların dünyaları ve ahiretleri için nice faydalar olsa bile bunun için yapılmamalıdır. Meselâ, namaz kılan bir adam, bunu farz olduğu için değil de spor olduğunu düşünür ve onun için yaparsa ibâdet etmiş olmaz. Spor yapmış olur. Oruç tutan da, yalnız midesini dinlendirmeyi düşünür ve o niyetle tutarsa orucu makbul olmaz. Savaşta canını tehlikeye koyan bir Müslüman da, Allahın dinini kuvvetlendirmek, İslâmiyeti yeryüzüne yaymak için değil de, şan ve şeref, mal ve rütbe için dövüşürse, ibâdet yapmış olmaz. Cihâd sevâbı kazanmaz. Ölürse şehid olmaz. İHLASLA YAPILMAZSA!.. İbâdetlerde niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır. Tasavvuf büyükleri, büyük âlimler ibadetlerini ihlasla yaparlardı. Yalnız Allahü teâlânın rızasını düşünürlerdi. Niyetin dinimizdeki önemi o kadar çoktur ki ibâdetler, dünya menfâati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor. Hadis-i şerifte, "Mü'minin, hanımına uzattığı lokmada bile sevâp kazanacağı..." bildiriliyor. Bundan anlıyoruz ki; niyetini düzelten bir kimse, yemekte, içmekte ve her türlü dünya işlerinde ahiret faydasını gözeterek sevâp kazanabilir. Yeter ki, niyeti Rabbimizin rızasına kavuşabilmek olsun...
.26/04/2012
İnsanın en kıymetli varlığı imânıdır!..
Sahip olunan şey ne kadar kıymetli olursa onun korunması, muhafaza edilmesi de o derece önem kazanır. Eline çok kıymetli bir mücevher geçen kişi bunun nasıl korunacağını bilmelidir. Çaldırma korkusundan uykusu kaçmalıdır. Çalındığında, kırıldığında meydana gelecek olan üzüntü çoktur. Mücevherin kıymeti ne kadar çok olursa kaybolduğundaki üzüntüsü de o kadar çok olur... TEREDDÜTSÜZ İNANMALI!.. İnsanın en kıymetli varlığı imânıdır. Bunu korumak için her türlü gayreti göstermesi lâzımdır. Ebedi saâdetin veya -Allah korusun- ebedi felâketin sebebi; son nefesini imanla vermiş olabilmek veya bu büyük nimetten mahrum olarak dünyaya veda etmiş olabilmektedir. Bir insan Kelime-i şehâdetle son nefesini verebilmiş ise Rabbimizin en büyük nimetine kavuşmuş demektir. İmânın geçerli olabilmesi için dinin bütün emirlerine inanmak lâzımdır. Meselâ kişi; "Ben dinin her emrine inanıyorum ancak görmediğim şeye de inanmam. Cinleri görmediğim için inanmam" derse, dinin tamamına inanmamış olur. Bu kimse, sabahlara kadar namaz kılsa, oruç tutsa, herkese iyilik yapsa bunların hiçbir faydası olmaz... İmanda şüphe de olmaz. Şüpheli imâna imân denmez. Meselâ bir kimse; "Ben öldükten sonra dirilmeye inanıyorum; ama, bu kadar insan nasıl dirilecek, hepsinden hesap nasıl sorulacak" diye tereddüt ederse o kişi ahirete inanmamış olur. Bu düşüncede Cenab-ı Hakkın kudretinden şüphe vardır. Bu da onun ebediyyen azap çekmesine sebep olur. CEHENNEMDEN KURTULMAK... İmanını muhafaza etmek ve imânla ahirete göçmek isteyen adam Ehl-i sünnet itikâdında olmalıdır. Diğer 72 fırkada olanların böyle büyük bir nimete kavuşabilmeleri oldukça zordur. "Ben Ehl-i sünnet itikâdındayım" demek; "Peygamber efendimiz aleyhisselâm ve Eshab-ı kiram aleyhimürridvan nasıl imân etmiş ise, nasıl inanmış ise ben de öyle inandım" demektir. O hâlde cehennemden kurtulmak için her Müslümanın ilk önce bu yolu öğrenmesi ve ona göre ibadet etmesi lâzımdır. İnanılması gerekli olan şeylerin bazıları şunlardır: Kur'an-ı kerimin Kelâm-ı ilâhi olup mahluk (yaratık) olmadığına inanmak. Eshab-ı kiramın tamamını sevmek, hiçbirini kötülememek. Cennetten Allahü teâlânın görüleceğine inanmak. Kıble ehline, namaz kılanlara işlediği günâhlardan dolayı kâfir dememek. İbadet imandan parça değildir. İman artıp eksilmez. Mirac ruh ve bedenle birlikte olmuştur. Tasavvufu inkâr etmemek. Mucize ve kerâmet haktır. Bugün için dört hak mezhepten birine uymak, mezhepsiz olmamak. HALİFELİK SIRASINA GÖRE... Dört büyük halifenin, halife olduğuna ve üstünlüklerinin halifelik sırasına göre olduğuna inanmak. Kabir ziyâreti, enbiya ve evliyâdan yardım istemek caizdir. Okunan Kur'an-ı kerimin ve verilen sadakanın sevabını ölülere göndermenin caiz olduğuna, bu sevâpların ve duaların ölülere vâsıl olarak, azaplarının azalmasına sebep olacağına inanmak. Kabir suâli haktır. Kabir azâbı ruh ve bedene olacaktır. Sırât köprüsü vardır. Şefâ'ata, hesâba ve mizana inanmak... Bunlardan bazılarına inanmayan, Ehl-i sünnetten çıkmakla kalmaz, kâfir olur. Meselâ Mi'racın Mescid-i aksâya kadar olan kısmını inkâr eden kâfir olur. Sahip olduğumuz bu kıymetli itikâdın değerini bilip onunla son nefesimizi vermek için çok gayret ve dua etmeliyiz. Rabbimiz nasip eylesin
.26/04/2012
Ölüm, yeni bir hayatın başlangıcıdır!
Ölüm, hayatın sonu gibi görünür. Ve insanı derinden derine düşündürür. Ancak çevremizde olup bitenlere her zamankinden biraz daha farklı bir gözle bakarsak, bu fikrimizde yanıldığımızı anlarız. Çünkü her mevsim yaşanan hadiseler gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir. Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır. İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir. RUH ÖLMEZ!.. Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır... Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir. İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir. İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır. Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz. Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar? DÜNYA HAYATI... Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız. Fecir suresi 24. ayet-i kerimede bunu görebiliyoruz. Kıyametin dehşetini görenler diyecekler ki: "Keşke ben hayatım için hazırlık yapsaydım." Müfessirler, bu ayet-i kerimeyi tefsir ederken dikkâtimizi şu noktaya çekiyorlar. "Buradaki hayatım" demiyor. Yani, dünya hayatını hayat bile saymıyor. Onun için de "hayatım" diyerek, gerçek hayatın ahiret hayatı olduğu anlatılmak isteniyor... Dünya hayatı, ahiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun... Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur... ZEHİRLİ BAL GİBİ!.. Dünyada kavuştuğu zehirli bal gibi olan lezzetlerin hiçbir kıymeti yoktur. Sonu ateş olan lezzette hayır yoktur. Sekerât-ı mevt hâlinde günâhlar çok çirkin bir hâl alacaklar ve insanlar yaptıklarından nefret edeceklerdir. Nasıl ki, yediğimiz o nefis yiyecekler, güzel kokan meyveler bir-iki saat midemizde kaldıktan sonra mide bulantısı ile çıkarılınca çok çirkin bir hâl alır. Güzel kokular, nefret ettirecek kokulara, güzel manzara, bakmak bile istemediğimiz şekle dönmüştür. Zevkle yaptığımız günâhlardan da o kadar nefret edecek ve pişman olacağız. Fakat iş işten geçmiş olacaktır. Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Ahiretini ebedî saâdete çevirir...
.29/03/2012
Emredilenleri yapmalı yasaklardan kaçmalı!..
Ebu Hazım hazretleri, Tabiinin büyüklerindendir. Büyük İslâm âlimidir. Çok tatlı ve güzel sohbetleri vardır. Zaman zaman güzel müjdeler de verirdi. Bir sohbetinde şöyle buyurdu: Bana iki şey için söz verin, ben de sizin cennete gireceğinizin müjdesini vereyim! 1- "Dinimizin emrettiği ibadetleri yapın, nefsiniz istemese bile." 2- "Dinimizin haram kıldığı, menettiği şeyleri de yapmayın, nefsiniz istese bile." Ehl-i sünnet itikadına sahip olan bir insan, emrolunanları yapar, haramlardan da sakınırsa ebedi saadete kavuşur. "SEN HASTASIN!.." İmam-ı Gazâli'nin rahmetullahı aleyh mevzuumuzla ilgili çok güzel bir misâli vardır: "Bir doktor hastasını muayene eder, sonra ona der ki; -Sen hastasın! Sana üç gün perhiz veriyorum. Beni dinler, bunlardan sakınırsan şifa bulursun, ömür boyu huzur içinde yaşarsın! Dediğimi yapmazsan hastalığın müzminleşir, tedâvin imkânsız hale gelir ömür boyu sıkıntı çekersin. Akıllı olan doktoru dinler, üç gün perhiz yapar, geriye kalan ömrünü sıkıntısız geçirir..." Verdiği misâlin açıklamasını yine İmam-ı Gazâli kendisi yapıyor: "Doktor Rabbimizdir. Üç gün ise dünya hayatıdır. Perhizler de dinimizin haram kıldığı şeylerdir..." Üç gün bir ömre kıyasla ne kadar kısa ise, dünya hayatı ahiret hayatına nisbeten daha kısadır. Hiç sayılı günler nihayetsiz bir zamanla mukayese edilebilir mi? İnsanlara cennet müjdesi veren, hatta onlara cennette köşk bile satın alan büyüklerimiz de vardır! Bunlardan biri Habib-i Acemi hazretleridir. Bu mübarek insan Hasan-ı Basri rahmetullahı aleyhin güzide talebelerinden birisidir. Basra'da oturuyordu. Orada insanları irşad vazifesini ifa ediyordu... HORASANLI HACILAR... Bir gün Habib-i Acemi hazretlerinin ziyaretine Horasan'dan yaşlı bir adam ile hanımı gelir. Hacca gitmeye niyet etmişlerdi. Hac dönüşü Basra'ya yerleşmek ve geri kalan ömürlerini Habib-i Acemi hazretlerinin yanında geçirmek istiyorlardı. Bunun için de bir eve ihtiyaçları vardı. Biriktirdikleri onbin dirhemi hoca efendiye verdiler ve; -Biz buraların yabancısıyız. Bize münasip bir ev almanız için seni vekil tayin ettik dediler ve vedâlaştılar. O zamanda seyahatler develerle yapıldığından çok uzun sürerdi. Hacca gidenler şehirden çıktıktan kısa bir zaman sonra orada büyük bir kıtlık başladı. Gıda fiyatları alabildiğine çıktı. Zengin olanlar bulabiliyordu, fakirler çok perişan oldular. Böyle olunca Habib-i Acemi, talebeleri ile istişare etti; -Horasanlı hacı bize ev almamız için para bıraktı "dünyada ev al" demedi. Biz onun bu parası ile gıda maddeleri alıp fakirlere dağıtırsak onlar için cennette bir ev almış oluruz. Bu onlar için daha iyi olur. Kabul etmezse parasını veririz... Talebeler de bunu münasip görürler ve öyle de yapılır... CENNET KÖŞKÜNÜN SENEDİ Bir müddet sonra hacılar döndüler. Adam evini sorduğunda ona şöyle cevap verildi: "-Biz size ev aldık ama burada değil, Cennette!.." Sonra olanları anlattı. Adam memnun oldu ve meseleyi hanımına anlattı. Hanım da çok memnun oldu fakat dedi ki; -Bize cennette ev aldığına dair bir senet versin, kalbimiz mut'main olsun böylece... Durum arz edilince, Habib-i Acemi hazretleri kâğıt ister ve; "Bismillâhirrahmanirrahim. Habib-i Acemi'nin falan Horasanlı için cennette satın aldığı köşkün senedidir..." diye yazdırır ve adama teslim eder. Kiraladıkları bir eve yerleşirler... Birkaç ay sonra adam vefat eder, hanımı beyini rüyada görür, halini sorar. Halinin iyi olduğu neşesinden bellidir. Şöyle cevap verir: "Bize satın alınan evimizdeyim, seni bekliyorum!" Mevlâna Celaleddin-i Rumi rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Rabbimiz evliya kullarına öyle bir güç verir ki, yaydan çıkmış bir oku bile dilerlerse geri çevirebilirler..."
.22/03/2012
Dünya ve ahiret saadeti için...
Bir gün, Sevgili peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshab-ı kirâm (aleyhimürridvan) ile otururlarken onlara şöyle bir soru sorar: -Ben şu an aranızdayım, hep beraber Asr-ı saadeti yaşıyoruz. Risâlet vazifem tamam olduktan sonra artık dünyada işim kalmaz, aranızdan ayrılacağım... Benden sonra sizin için yerin altı mı, yoksa üstü mü daha hayırlıdır? Onlar da; -Allah ve Resûlü daha iyi bilir, diye cevap verirler. İSTİŞARE EDİYORSANIZ!.. Yalnız bu soruya değil, hemen hemen bütün suallere bilseler dahi verdikleri cevap aynıdır. Yeryüzünün şahit olduğu en mübarek, en fazîletli cemaat onlardı. Başka türlü hareket etmeleri onlara yakışmazdı. Yaratılmışların en şereflisini, bizzat Rabbimiz terbiye etmişti. Hadis-i şerifte şöyle buyuruluyor: "Beni Rabbim terbiye etti ve güzel bir şekilde terbiye etti." Allahü teâlanın terbiye ettiği mübarek insan Eshabına, onlar da bize edebi öğrettiler... Böyle olunca sevgili peygamberimiz aleyhisselâma sordukları sorularına yine kendileri cevap verdiler: -Sizi idâre eden amirleriniz hayırlı ve iyi olanlarınızdan ise; zenginleriniz de cömert olanlardan ise; işlerinizi de birbirinize danışarak, istişare ederek yapıyorsanız yerin üstü sizin için altından daha hayırlıdır... Bu üçü bir araya gelirse, herkes huzur içinde yaşar, dünya ve ahiret saadetine kavuşulur. Hayırlı idareciler adaletle iş görür, kimse kimseye zulmetmez. Hayırlı idareciler halk tarafından çok sevilir. Kıyâmet günü de herkes korku ve panik içinde iken, onlar Rabbimizin rahmet gölgesi altında olacaklar. Bu, hadis-i şerifle müjdelenmiştir. Bir yerde zengin olanların cömert olması o cemiyet için büyük nimettir. Bütün insanlar mes'ut olur. Zenginlerle fakirler arasında karşılıklı sevgi meydana gelir, hayat şartları bakımından da fazla bir farklılık olmaz. İstişâre ile yapılan işlerde pişmanlık çok az olur. Bir kişinin kararı ile yapılan işlerde arzu edilen netice elde edilemez. Evdeki hesap çarşıya uymayabilir... Bundan dolayı yapacağımız bütün işlerimizde istişâre etmeli, ehline danışmalıyız. Böylece sünnet-i seniyyeye uymuş ve bilmediğimiz çok şeyleri de öğrenmiş oluruz... *** Hadis-i şerif devam ediyor: -Eğer amirleriniz, sizi idare edenler zalimlerden ise; zengin olanlarınız da cimrilerden olursa; hanımlar size emir ve talimât veriyor ise felâkettir. Zalim idarecilerin olduğu memlekette hak, hukuk söz konusu olmaz, güçlü olan zayıfı ezer. Böyle yerlerde yaşamak çok sıkıntılı olur. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir millete iyilik yapmayı murat ederse, onlara hayırlı idareciler nasip eder." SALİHA BİR HANIM... Cimri zenginlerin ne kendilerine ne de milletine faydası olur. Bütün hayatları sıkıntı içinde geçer. Kazanırken büyük zahmet çekerler. Kazandıklarını muhafaza için ömür boyu bekçilik yaparlar. Ölürken de hasretle ölürler. Hanımlar bize Allahü teâlanın emanetidir. Saliha bir hanım mü'minler için saâdettir, cennet nimetlerindendir. Çocuklarımızı dünyaya getirip, büyütüp, bizlere hayırlı bir evlât olarak yetiştirmeleri kâfidir. Ev işlerini de bize bırakmayarak huzurlu bir hayat yaşamamıza sebep oluyorlar. Bu hizmetler onlara yeter de artar bile. Ayrıca dışarıdaki işlerimizle de onları meşgul etmemeliyiz. Yerin üstünün hepimiz için daha hayırlı olmasına gayret ve dua etmeliyiz...
.15/03/2012
Kalbe gelen düşünceler...
Allahû teâlâ herkesin kalbine bir melek vazifelendirmiştir. Bu melek insana iyi düşünceler ilhâm eder. Şeytân da, insanın kalbine kötü düşünceler, vesveseler getirir. Helâl yiyen kimse, ilhâm ile vesveseyi birbirinden ayırır. Haram yiyenler ayıramaz. İnsanın nefsi de, kalbine kötü düşünceler getirir. İlhâm ve vesvese devâmlı olmaz. Nefsin kalbe verdiği kötü düşünceler ise, devâmlıdır, gittikçe artar. Vesvese, duâ edilirse, dine uygun yaşanırsa azalır ve zamanla yok olur. NÂFİLEYLE MEŞGUL EDER!.. Nefsin arzuları, ancak kuvvetli mücâdele ile azalır, yok olur. Şeytân, köpek gibidir. Köpek kovalayınca kaçar. Başka taraftan yine gelir. Bu defâ da aldatamaz ise vazgeçer. Nefis ise kaplan gibidir. Hedefine ulaşamadıkça vazgeçmez. Saldırması, ancak öldürmekle biter. İnsan, şeytanın vesvesesine uymazsa, bundan vazgeçer. Başka vesvese başlar. Bazen çok hayırlı işe mani olmak için, az hayırlı olan şeyleri yaptırmak ister. Büyük günâha sürüklemek için, küçük hayır yaptırmaya teşvik eder. Şeytânın yaptırmak istediği hayırlı iş, insana tatlı gelir ve acele ile yapmak ister. Meselâ nâfile namazlarla meşgul edip, farzları yaptırmaz. Sağa sola çok sadaka verdirip zekât verdirmez. Hadis-i şerifte; (Acele etmek şeytandandır. Beş şey bundan müstesnâdır: Borcunu ödemek, cenâze hizmetlerini çabuk yapmak, misafiri doyurmak, günâh işleyince hemen tevbe etmek, kızını zamanı gelince evlendirmek) buyuruldu. Yani namazını kılan ve günâh işlemeyen, nafakasını helâlinden kazanan birini bulunca kızını bekletmemelidir. SALİH KİMSELERE SOR!.. İlhâm olunan şeyler insan için en kıymetli şeylerdir. İslâmiyete uygundur. Şeytandan gelen vesvese ise dinden uzaklaşmaya sebeb olur. İnsan, ilhâm olunan şeyleri yapmalıdır. Dikkat edilecek husus ilhâmın cinsini anlamaktır. Bu da İslâmiyete uygun olup olmadığına bakılır. Karar vermekte zorlanırsa, salih bir âlime sorulur. Kalbe gelen düşünceler meleklerden gelen ilhamlar mı, yoksa şeytanlardan gelen vesveseler mi? Buna çok dikkat etmelidir. Salih olmayan, namazını kılmayan, dine uygun yaşamayan kötü din adamına sorulmaz. Zamanımızda, her yerde çok bulunan cahil tarikatçıları ve yalancı şeyhleri, hakiki rehber sanmamalıdır. Böylelerinin tuzaklarına düşerek dünyada ve ahirette saâdetten mahrum kalmamak için çok uyanık olmalıdır. Kalbe gelen düşünce, nefse acı gelirse, yapmak istemezse hayır olduğu anlaşılır. Tatlı gelir, hemen yapmak isterse, şer olduğu anlaşılır. İnsanın kalbi yani gönlü madde değildir. Elektrik ve mıknâtıs dalgaları gibidir. Yer kaplamaz. Fakat, göğsümüzün sol tarafında bulunan yürek dediğimiz et parçasında, kuvvetli tesiri meydana gelir. YOL AYIRIMINDAKİ İNSAN!.. Akıl, nefis ve ruh da kalb gibi birer varlıktır. Bu üçünün de kalb ile bağlantısı vardır. İnsanın, gözü kulağı, burnu, ağzı ve cildi ile hissettiği renk, ses, koku, tat, sıcaklık ve sertlik gibi şeyler duygu sinirleri ile beyne gelir. Beyin de bunları hemen kalbe bildirir. Meleklerden gelenler ile, şeytanlardan gelenlerin tamamı kalbe girer. İnsanın aklı da hakemlik yapar. Akl-ı selim sahibi meleklerden gelenlere itibar eder, onları beğenir ve yapar. Dünyada da ahirette de mesud olur. Akl-ı selim sahibi olmayan ise bunları beğenmez ve yapmaz iki cihanda da büyük sıkıntılarla karşılaşır. Yol ayırımında olan her insan bu iki yoldan birini seçmeye mecburdur...
.08/03/2012
Nefsin her istediği kendi zararınadır
Nefis Allahü teâlânın düşmanıdır. Nefsin arzularının, insanı Allah yolundan saptırıcı oldukları, Kur'an-ı kerimde haber verilmiştir. Çünkü nefis, daimâ Rabbimizi inkâr ve ona isyan etmek ister. Bunun için her istediği kendi zararınadır. Her işte, nefsin arzularına uymak, nefse tapmak olur! Nefse uymaktan kurtulmak dünya nimetlerinin en büyüğüdür. Çünkü o, kul ile Rabbi arasında en büyük perdedir. İBÂDETLERİN EN KIYMETLİSİ!.. Sehl bin Abdullah Tüsteri hazretleri buyurdu ki: "İbadetlerin en kıymetlisi nefse uymamaktır." Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (İnsanı felâkete sürükleyen şeyler üçtür: Cimrilik, nefse uymak ve kendini beğenmek.) Bir diğer Hadis-i şerif ise şöyledir: (Ümmetimin iki kötü huya yakalanmalarından çok korkuyorum. Bunlar; nefse uymak ve ölümü unutup dünyanın peşinden koşmaktır.) Ölümü unutan nefsine uymaya başlar. En büyük düşman olan nefsin kötülüğünü bildiren hadis-i şerifler çoktur. Resûlullah Efendimiz buyurdu ki: (Aklın alâmeti, nefse galip ve hakim olmak ve öldükten sonra lâzım olanları hazırlamaktır. Ahmaklık alâmeti, nefse uyup, Allahtan af beklemektir.) (Senin en büyük düşmanın, seni çepeçevre kuşatan nefsindir.) (Asıl kahraman, nefsini yenendir.) Bir gün, Hazret-i Âişe validemiz; "İnsan Rabbini ne zaman tanır?" diye sual edince, Peygamber Efendimiz; (Nefsini tanıdığı zaman) buyurdu. Bir şair ne güzel söylemiş: "Nefsinden sakın daim, Ona güvenme aslâ, Yetmiş şeytandan dahâ fazla düşmandır sana!" Nefis mubahlarla doymaz, insanı haramlara sürükler. İslâm dini, rahat ve huzur içinde yaşamak için lâzım olan şeylerden ve dünya lezzetlerinden faydalı olanları yasaklamıyor. Bunların elde edilmesinde akla ve dine uymayı emrediyor. İslâm dini insanların dünyada da, ahirette de rahat ve huzur içinde yaşamasını istiyor. Akıl olmasaydı, insan hep nefsine uyar, felâketlere sürüklenirdi. Nefis olmasaydı insan yaşaması ve üremesi için çalışmasında kusur ederdi. Nefis ile cihat sevâbından mahrum kalırdı. Meleklerden daha üstün olmak yolu kapalı kalırdı... Peki, bu kadar zararlı olan nefis, niçin yaratıldı? Sahip olduğumuz her şeyin iyi tarafı da var kötü tarafı da. Elektrik büyük nimettir. Yerinde kullanılmazsa insanın ölümüne sebeb olabilir. Nefis de bunun gibidir. Hem faydalı, hem zararlı tarafları vardır. İnsanın yaşaması, üremesi dünya için çalışması nefsin varlığı ile mümkündür. Nefis olmasaydı büyük cihad sevâbı nasıl kazanılırdı! KÜÇÜK CİHADDAN BÜYÜK CİHADA!.. Eshab-ı kirâm (radıyallahü anhüm) büyük bir muhareben dönmüşlerdi. Zafer elde etmişlerdi. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) Eshabını tebrik ettikten sonra buyurdu ki: "Küçük cihaddan döndük, büyük cihada giriyoruz." Sordular; "Bundan büyük cihad hangisidir?" diye, cevap olarak buyurdular ki: "Nefisle cihattır..." Muharebede mağlup olan öldürülen mümin şehid olur, ebedi saâdete kavuşur. Galip olanı ise gazi olur. İkisi de güzeldir. Nefisle olan cihadın galibi büyük nimetlere kavuşur, en büyük düşmanını mağlup etmek zevkine erer. Mağlubu ise büyük felâketlere, sıkıntılara girer. Hadis-i şerifte buyuruluyor: "En büyük düşmanın, içinde taşıdığın nefsindir." Nefis, şeytandan daha tehlikelidir. Şeytan bazen insanın kalbine vesvese verir. Nefis ise dâima içindedir...
.01/03/2012
Bozuk inancın zararı!..
Kalp hastalıklarından en tehlikelisi, bid'attir. Yani yanlış, bozuk itikattır... Bilhassa zamanımızda Müslümanların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır. His organları ile anlaşılamayan, hesap ile ulaşılamayan şeylerde akıl yürütmek insanı bu hastalığa sürükler... Aklın ermediği ve yanıldığı şeylerde akla uyarak hareket etmek cahilliktir. Böylelerini fen adamı, filozof sanarak onlara uymak felakettir. Onları taklit etmek ahirette çok büyük sıkıntılara sebeb olur... AKILLA BULUNMAZ!.. İnsanın kendi aklı ile bu ince, hassas bilgileri bulması mümkün değildir. Herkes kendi aklı ile bu bilgileri bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, itikat ortaya çıkar. Herkesin düşüncesi, anlayışı, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile insanlar başka başka düşünmektedirler. Dünya işlerinde böyle olunca, aklın ermediği ahiret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu? Bu durumda, inanmış her Müslümanın yapması gereken şey, kendi aklını devreye sokmadan, hakiki İslâm âlimlerinin bildiklerine tabi olmaktır. Onlar imanın nasıl olması lâzım geldiğini bildirmişlerdir. Doğrusu da budur. Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) ve Eshabının itikatlarını, doğru olarak tesbit edip bizlere bildiren, sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten ben "Ehl-i sünnet itikadındayım" demek, "Onlar nasıl inanmışlar ise ben de onlar gibi inandım" demektir. Düzgün itikat çok önemlidir. Çünkü, yapılan bütün ibadetler buna bağlıdır. İtikadı bozuk olanın yaptığı bütün ibadetleri geçersizdir, kabul olunmazlar. Yaptığı ibadetleri onu cehennem ateşinden kurtaramaz. ÖNCE DOĞRU İTİKAT Demek ki, önce doğru bir itikat sahibi olmak lâzım gelir. Yetmiş üç fırkanın tek kurtulanı Ehl-i sünnet inancına sahip olanlardır. Diğer yetmiş ikisi dalâlet fırkasıdır. Yetmiş üç "altın"ın içinde "hakiki" olanı budur. Öbürleri sahtedir!.. Allahü teâlâ, Müslümanlardan, Peygamber Efendimizin ve Eshabının inandığı gibi iman etmelerini istemektedir. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm vefât edince insanlar dinlerini Eshâb-ı kirâmdan (aleyhimürrıdvan) öğrendiler. Hepsi aynı imânı, Ehl-i sünnet itikâdını kendilerinden hiçbir şey katmadan, Resûlullah Efendimizden öğrendikleri gibi naklettiler. Mezhep imanlarımız, Silsile-i âliye büyüklerimiz ve diğer büyük âlimlerimiz bu saf ve doğru imânı kitap haline getirerek bize intikal ettirdiler. Bu büyüklerimize ne kadar dua etsek yine de azdır. Onlara ait olan kitapları çok okumalı ve onların gösterdiği yolda yürümeye gayret etmeliyiz... Çok tehlikeli bir asra rastladık. Bid'atlar o kadar arttı ki sakınmak oldukça zorlaştı. Çamurlu bir yolda yürüyüp üzerine çamur bulaşmaması ne kadar dikkat gerektiriyorsa, bid'atlerden sakınmak ondan daha çok önemlidir. Çamur sıçrayan elbise su dökmekle temizlenir. Bid'atleri ise ancak "ateş" temizler! İmam-ı Rabbani (kuddise sirruh) buyuruyor ki: "İyi biliniz ki, bidât sahibi ile konuşmak, kâfirle arkadaşlık etmekten, kat kat daha fenadır." BİD'AT SAHİBİNE HÜRMET EDEN!.. Mazhar-ı Canı Canan hazretleri buyuruyor ki: "Kâfirleri ve bid'at sahiplerini ve açıkça günah işlemeye devam eden fasıkları sevmememiz emrolundu. Bunlarla konuşmamalı, evlerine, toplantılarına gitmemeli, selâm vermemeli, arkadaşlık yapmamalıdır. Zaruret ve ihtiyaç olduğu zaman, zaruret miktarı kadar, bu yasaklara izin verilmiştir. Böyle hallerde de kalbin yine onları sevmemesine gayret etmelidir. Bid'at sahibine hürmet eden, İslâmiyeti yıkmaya yardım etmiş olur!.."
.23/02/2012
İmân ve ahlâk
Ahlâk bilgisi çok önemlidir. Çünkü insan ahlâk bilgisi ile, iyi ve kötü huyları, faydalı ve zararlı işleri anlar. İyi işleri yapıp, dünyada kâmil, kıymetli bir insan olur. Dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Kendisini herkes sever. Allahü teâlâ ondan razı olur. Ahirette de Rabbinin rızasına ve merhametine kavuşur. Saâdete kavuşmak için, iki şey lazımdır. Mes'ud ve bahtiyar kimse bu iki şeye kavuşan kimsedir. Bu iki şeyden birincisi, doğru ilim ve imân sahibi olmaktır. Bu da, Muhammed aleyhisselâmın hayatını, ahlâkını öğrenmek ve onun sünnet-i seniyyesine uymakla ele geçer. İkincisi, iyi huylu bir insan olmaktır. Bu ise fıkıh ve âhlak ilimlerini öğrenmek ve bunlara uymakla olur. Bu ikisini elde eden kimse, Allahü teâlânın sevgisine kavuşur. Rabbimizin ilmi sonsuzdur. Kullarının bütün yaptıklarından haberdârdır. Bütün saâdetlerin başı, kâmil iman sahibi olmaktır. O da Ehl-i sünnet vel cemaât itikadı üzere bulunmaktır. Herkesin, kalbini yanlış itikâtlardan, şüphelerden kurtarmaya çalışması lazımdır. Bir kimse, doğru imana kavuşur ve ahlâkı güzel olursa, yüksek ruhlara, yani peygamberlere, evliyaya ve meleklere benzer ve onlara yaklaşır... GÜZEL HUYLU İNSAN... Güzel huylu insan önce kendine faydalı olmalıdır. Kendisine faydası olmayanın başkasına faydalı olması zordur. İnsanın kendisine faydalı olduktan sonra, çoluk çocuğuna, komşularına, arkadaşlarına ve bütün insanlara faydalı olmaya çalışmalıdır. İnsan kendisine şöyle faydalı olur: Önce bütün kuvvetini, enerjisini ve her organını, ne için yaratıldı ise, o yolda kullanmalıdır. İslâmiyetin beğenmediği yerlerde kullanmamalıdır. Dinimizin gösterdiği güzel ahlâktan uzak olmamalıdır... Amirler, idareciler, emrinde çalışan kimselere adil davranmalıdır. Cenab-ı Hakkın emirlerini yerine getirmelerinde onlara yardımcı olmalıdır. Emri altında olanlara merhamet etmeyenler, kıyamet günü Allahü teâlânın merhametinden uzak kalacaklardır. "Men, lâ yerham, la yurham!" buyurulmaktadır. Acımayana acınmaz demektir. İnsanlara merhâmet eden dünyada da, ahirette de saadete kavuşur. Dünyada insanlar onu çok severler, ona dua ederler. Öldükten sonra da onu rahmetle yâd ederler. Ahirette ise ebedi saâdete kavuşur... Kötü huylu olanları ise ne Rabbimiz ne de insanlar sever. Öldükten sonra ona beddua etmeseler bile dua da etmezler... Kötü huy hastalıktır. Vücut hastalığından daha tehlikelidir. Mutlaka tedâvi olmak lâzımdır. KÖTÜ HUY NEDİR?.. Peki, kötü huy nedir?.. Kötü huyun tarifi, kişiye göre, inanca göre değişir. Meselâ Hristiyanlıkta, şarap içmek iyi sayıldığı, dinî merasimlerde kırmızı şarap içildiği için, onlara göre şarap içmemek kötü huydur... Hindular için de ineğe tapmamak, ona gereken saygıyı göstermemek kötü huydur.. Bunun için önce neyin iyi, neyin kötü olduğunu bilmek lâzımdır... Müslümanların iyi veya kötüde ölçüsü dinimizdir. Biz bilemeyiz, Rabbimiz bilir. Bize hiçbir kötü şey emrolunmamış, hiçbir iyi şey de haram kılınmamıştır... Kötülüklerin en kötüsü, küfürdür. Yani İslâm dinine inanmamaktır. Kafirin hiçbir iyiliği ahirette ona fayda vermez. Zulüm ile öldürülse bile şehid olmaz, Cennete girmez. İmânı olmayanın hiçbir iyiliğine sevap verilmez... Bütün iyiliklerin temeli, dinin emirlerine uymaktır. Bunun dışında iyilik aramak serâptan su beklemek gibidir...
.16/02/2012
İyiliğe teşekkür...
İyilik edenin, iyiliğine karşılık mal ile hizmet ile iyilik yapılır. Bunu yapamayan, teşekkür ve dua eder. Bunu da yapamayanın yapılan iyilik başına kakılır. Kötülenir, incitilir. Çünkü, iyiliğe karşı iyilik yapmak, insanlık vazifesidir. Biz millet olarak bu hususa çok önem vermişizdir. Meşhur atasözümüzdür: "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır." Hadis-i şerifte de buyuruldu ki: "İnsanlara teşekkür etmeyen Rabbine şükretmiş olmaz." Böyle olunca, bütün iyilikleri yapan, bizleri yoktan var eden Rabbimizdir. Bize bu güzel şekli veren, organlarımıza güç ve kuvvet ihsan eden yine odur. Akıl ve zekâ, sıhhat ve afiyet de ondandır... Her nefes alıp verdiğimizde hayatımız devam ediyor. Hava için para harcamıyoruz. Onu elde edebilmek için dolaşmıyoruz, zaman kaybetmiyoruz, yorulmuyoruz. Nerede olursak olalım havayı teneffüs nimetine kavuşabiliyoruz. HEPSİ O'NUN İHSÂNI... Ev, ihtiyaç eşyası çoluk çocuk, gıda, içecek, giyeceklerimizi de O'nun ihsanı ile elde edebiliyoruz. Bize hiç muhtaç olmadığı halde bizlere bu kadar çok nimetler lütfeden Allahü teâlâya şükretmemek, kulluk hakkını ödememek en büyük kabahât ve alçaklıktır!.. Hele, nimetlerin ondan geldiğine inanmamak veya başkasından bilmek affedilmez bir hatadır. Çirkin bir yüz karasıdır. Bize nereden iyilik gelirse gelsin, kimden gelirse gelsin onu Rabbimizden bilmeliyiz. Emir ve irâde onundur. Zengin bir adam düşünün çok cömert. Servetini hep hayırlı işlerde harcıyor. Kimsesizlere el uzatıyor, fakirleri doyuruyor. Yetimlere sahip çıkıyor... O adama sorulsa: -Sen niçin malını böyle dağıtıyorsun? Büyük bir ihtimal ile şöyle cevap verecek: -Ben böyle hayırlı işlere para harcamaktan zevk alıyorum. İkinci soru: -Peki diğer zenginler niçin bundan zevk almıyorlar sen alıyorsun? Bu soruya iki türlü cevap verilebilir. Birinci şöyle: -Babam veya dedem de cömert idiler, onlara benzemiş olabilirim, irsî olarak bana intikal etmiştir... İkincisi de benim yaratılışım böyledir, onlarınki de öyle... Üçüncü soru sorulursa: -Babanı veya dedeni cömert yaratan, senin tabiatını böyle yapan kimdir? Buna vereceği cevap tektir: -Allahü teâlâ... O halde bütün nimetler ondandır. İnsanları sebep olarak görmek gerekmektedir. Bir kimseye, her ihtiyacı verilse, her ay yetecek para, gıda hediye olunsa bu kimse o ihsan sahibini her yerde herkese över. Gece gündüz onun sevgisini kalbinde taşır. Ona dua eder, bir sıkıntısını duysa üzülür. Ona hizmet edebilmek için fırsat kollar. Bunu yapmasa o ihsan sahibine kıymet vermese, herkes onu ayıplar... NASIL ŞÜKREDECEĞİZ?.. İyilik eden bir insanın hakkına böyle riâyet ediliyor. Bütün nimetin, her iyiliğin hakiki sahibi olan, hepsini yaratan, gönderen Allahü teâlâya şükretmek daha önemlidir. Ona şükretmek, ona itaât etmekle olur. Buna her insan mecburdur. Onun nimetleri yanında başkalarının iyilikleri deniz yanında damla kadar bile değildir. Hatta, diğerlerinden gelen iyilikler de yine ondandır. Rabbimize nasıl şükredeceğiz! Şükrün nasıl yapılacağını biz bilemeyiz. Rabbimiz, Peygamberleri vasıtası ile bize bildirmiştir. Bunlar üçe ayrılır: Birincisi, bedenî olanlar. Namaz, oruç gibi... İkincisi, mâli ibadetler. Hac ve zekat gibi... Üçüncüsü, doğru itikâttır... Peygamberlerin vârisleri olan Ehl-i sünnet âlimleri bize bunları açık ve seçik bir şekilde bildirmişlerdir. Her müminin bunları öğrenmesi ve ona göre hareket etmesi lâzımdır. Yapacağımız bütün ibadetleri ihlâsla yapmaya ayrıca çok dikkat etmeliyiz...
. 9/02/2012
Yaratılmışların en şereflisi ve üstünü
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: "Beni Rabbim terbiye etti; güzel bir şekilde terbiye etti!.." Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu: "Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar... Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular: "Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.." "ONU BEN TERBİYE EDECEĞİM!" Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi: "Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir." Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir. El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen: "Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor. El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen: "Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir. ONUN ÜMMETİNDEN OLMAK!.. Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler. O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır. Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor ki: "İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir. Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum. Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır..." Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir. "BANA EN YAKIN OLANINIZ!" Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir. Meselâ bir hadis-i şerifte: "Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu. Bir diğerinde ise şöyle buyuruluyor: "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terâzinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka bir ibadet yoktur." Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır. Şahin kuşları, av köpekleri eğitildikten sonra eski huylarını nasıl bırakıyor, sahiplerine sadâkatle hizmet ediyorlarsa, insanlar bunu daha rahat yapabilir... Akıllıdır, güzel ahlâkın, insanı iki cihanda da saâdete erdireceğini çok iyi bilir...
.26/01/2012
Önemli olan son nefestir!..
Hulefa-i Raşidin'in üçüncüsü, cennetle müjdelenenlerden birisi, meleklerin bile kendisinden hayâ ettikleri; Hazreti Osman radıyallahü anh buyuruyor ki: Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır. Ona göre kendini hazırlamalıdır. 1- İmansız gitmekten korkmalıdır. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz. İnsanlar dört kısma ayrılır: a- Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelir, Müslümanca yaşar ve imanla son nefesini verir. b- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, imanla şereflenir, imanla dünyadan göçer. c- Müslüman anne ve babadan dünyaya gelir, imanını muhafaza edemez, mürted olur ve imansız gider. d- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, kâfir olarak yaşar ve küfür üzere dünyadan ayrılır... İlk ikisi güzel, son ikisi ise felâkettir. DÜNYAYI ÇOK SEVENLER!.. Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur. Ne yersek yiyelim, son lokmanın tadı kalır ağzımızda. Tatlı ise tatlı, acı ise acıdır. Bunun önemini bildikleri için, büyüklerimiz hep Hüsn-ü Hatime'ye (son nefesin imanla verilmesine) çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız: "Ya Rabbi! İmanla, Kelime-i şehâdet getirerek çene kapamamızı nasip eyle!" Biz de bu duaya bütün kalbimizle amin diyoruz... İmanla kabre girebilmek için dünyayı sevmemek lâzımdır. Dünyayı çok seven, ondan ayrılmak istemez. Hastalığı ağır olan kimse artık hayatından ümit keser, doktorları da hastaya tedâvinin çâre olmayacağını bildirirler. Böyle bir adam, yakın bir zamanda bütün sevdiklerinden ayrılacağını hisseder. Kişi sevdiği ile beraber olmayı çok ister, sevdiklerinden bir daha buluşmamak üzere ayrılmanın ne kadar zor olduğunu düşünür, sonra kendi kendine sorar: "Ben ölmek istemiyorum. Servetimi elde edebilmek için ne sıkıntılar çekmiştim. Tam yiyip, içip keyif süreceğim zamandı. Kimdir beni bu sevdiklerimden ayıran?.." Sonra düşünür ki her şey takdiri ilâhi ile oluyor. O istemezse hiçbir şey olmaz. Şeytan da onu tahrik eder ve dedirtir ki: "Ya Rabbi bana bu kötülüğü neden yapıyorsun?!." Takdir-i ilâhiye yapılan bu itirazdan sonra o kimsenin imanla son nefesini verebilmesi artık çok zor hale gelir. Bizimle kabrimize gelmeyen ve bizi yalnız bırakan şeylere gönül vermeyelim. Dünya bizi terk etmeden önce biz onu terk edelim. Sevgisini kalbimizden çıkaralım. Hadis-i şerifte; "Dünya sevgisi, bütün kötülüklerin başıdır" buyurulmaktadır. GÜNAHLAR KAYDEDİLİYOR! 2- Sol omuzumuzda taşıdığımız meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır. Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken başlar ağlamaya. Ağlamaktan okuyamaz hale gelir. Çocukları endişelenirler. Komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. "Babamıza biraz teselli verir misiniz?" diye. Ebu Hazım gelir, selam verir ve sorar: "Kardeşim niçin ağlıyorsun? Hane halkını korkuttun?.." O da şöyle cevap verir: "Okuduğum âyet-i kerimede mealen (İnsanlar kıyamet günü amel defterlerini okuyunca, hiç hesaplarında olmayan günahlarını görecekler) buyuruluyor, ona ağlıyorum!.." Bunu duyan Ebu Hazım da onunla beraber başlar ağlamaya... Çocukları derler ki: "Biz seni babamızı teselli edesin diye çağırdık, sen ise onu daha çok ağlattın!.."
.19/01/2012
Çok gülmek kalbi karartır!..
Şakalaşmak güzeldir. Lâtife tatlıdır ama belli bir ölçüde olursa. Şakayı tuza benzetmişler; hiç olmazsa yemeğin tadı olmaz, çok olursa yenmez!.. Düşmanlıkların çoğu, aşırı şakalaşmaktan meydana gelir. Buna, zaman zaman hepimiz şahit oluruz. Bazen dinleyenleri daha çok güldürebilmek için lâtifelerdeki ölçüyü kaçırıyoruz. Bu da senelerce sürebilen bazı kırgınlıklara, küskünlüklere sebep olabilmektedir. Çok gülmek kalbi karartır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz.) Abdullah bin Abbas buyuruyor ki: "Gülerek günah işleyen ağlayarak Cehenneme girer." CENNETTE AĞLANIR MI?!.. Muhammed bin Vasi de şöyle buyuruyor: "Cennette birini ağlayarak görsen ne kadar hayret edersin! Bu adam niçin ağlıyor? Cehennemden kurtulmuş, cennete girmeye nail olmuş, artık onun için ebedi saadet elde edilmiş demektir. Üstelik, nimetlerin en büyüğü olan Yüce Rabbimizi görebilme şerefine kavuşmuş, peygamberlerle, meleklerle, salih kimselerle beraber olmuş. Hâlâ ağlıyor. Hayret!.. Cenette ağlayana ne kadar hayret edilirse; dünyada kahkaha ile gülene de o kadar hayret etmek gerekir. Çünkü insan, akıbetinin ne olacağını bilmiyor, hangi felaketlerin, hangi sıkıntıların, hangi hastalıkların onu beklediğinden haberi yok. Onu saracak olan kefeni belki de dokunmuştur!" Hasan-ı Basri hazretleri bir genci, kahkaha ile gülerken görür ve ona der ki: -Sana birkaç soru soracağım: Birincisi: Bu dünyaya biz kalmak için gelmedik, misafiriz. Bir gün buradan göçüp gideceğiz, belki de pek yakında. İmanla son nefesini veremezse bir kul ebedi cehennemde kalacak ve sürekli yanacaktır. Dünyadaki yanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun ki, üç-beş dakika sürer, insan ölünce artık acı duymaz. Ama oradaki yanma öyle birkaç dakika, birkaç saat, birkaç günle bitmiyor. Üstelik cehennem ateşi ile dünyadaki ateş de mukayese edilemez. Sen, imanla son nefesini vereceğini garanti edebildin mi? Genç, "hayır" diye cevap verir. İkinci sorum: Kabirde Münker ve Nekir isimli meleklerin soracakları suâllere doğru cevap verebileceğinden emin misin? Genç, o soruya da "hayır" diye cevap verir. Üçüncüsü: Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Çocukları ihtiyarlatır! O gün amel defterlerimiz dağılır, hesabı iyi çıkmayanlar, herkesin gözü önünde cehenneme atılır ve cayır cayır yanarlar. Sen, hesabının iyi çıkacağına ve cehennemden kurtulacağına dair bir haber mi aldın? Genç, o soruyu da "hayır" diye cevaplandırır. -Öyle ise neden böyle kahkaha ile gülüyorsun? diye o genci ikâz eder. Ve derler ki; o gencin artık kahkaha ile güldüğünü kimse görmedi. ŞAKADA ÖLÇÜLÜ OLMAK!.. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) da bazen lâtife yaparlardı; ama ölçülü... Mesela bir gün yaşlı bir hanım yanlarına gelir ve cennete girebilmesi için dua ister. Resulullah efendimiz de; "İhtiyarlar cennete girmez" diye cevap verir. Bunun üzerine ihtiyar hanım ağlamaya başlar, sonra kendisine, "İhtiyarlar, ihtiyar olarak cennete girmezler, gençleşir ve öylece cennete girerler" buyurmaları ihtiyarı sevindirir... Bir başka gün birisi gelir sevgili Peygamberimizden binmek için bir deve talep eder. O da, "Sana bir deve yavrusu getirelim ona binersin" buyurur. O kişi, "Deve yavrusu beni taşıyamaz ki" der. Bunun üzerine âlemlere rahmet olarak gönderilen zat, lâtife yaptığını işaretle buyurur ki: "Bütün develer, deve yavrusu değil midir?" Bizler de lâtife, şaka yapalım ancak, ölçüyü kaçırmayalım...
.12/01/2012
Zaferden zafere...
Bütün dinler, ister hak olsun ister batıl olsun, geldiği günden beri birçok zorluklarla karşılaşarak yoluna yavaş yavaş devam etmiştir. İnsanlar dinlerini rahatça yaşayamazlardı. O dini, o inancı benimseyen bir kral veya sultan bulunmasaydı sıkıntıları devam ederdi... İslâm dininde durum böyle olmadı. Bu en son ve mukaddes din, önemsiz bir göçebe kabilelerin konup göçtüğü çöl bir ülkede zuhûr etmişti. Hiçbir kralın desteğine ihtiyaç hissetmeyen, hiçbir milletten yardım almayan Müslümanlar, parlak zaferler elde etmiş, daha üzerinden elli sene geçmeden İslama tabi olanlar fetih sancağını; bir taraftan Hindistan sınırına, diğer taraftan Atlantik Okyanusunun sınırına diktiler. Şam'daki ilk halifeler, en süratli deve ile beş aydan kısa bir zamanda katedilemeyen imparatorluğa hükmediyorlardı. Hicretin birinci asrında halifeler, dünyanın en büyük hükümdarı idiler. HEPSİ TESLİM OLDU!.. Her Peygamber, sözlerinin doğruluğuna delil olarak mucizeler gösterdi. Getirdiği dinin Kureyşlilerle beraber bütün dünyanın karşı çıkmasına rağmen bu kadar kısa zamanda, bu kadar çok büyümesi, yayılması Peygamberimizin aleyhisselâm en büyük mucizelerinden birisidir. Yedi asır işgâllerle genişledikten sonra güçlenen Bizans İmparatorluğu, yarım asır önce kurulan Arap ülkesine teslim olmuştu. İran imparatorluğu, bin seneye yakın Bizans'ın karşısında mukavemet gösterdi. Fakat "Allahın kılıcı"nın önünde on seneden az bir zaman sonra dize geldi. Bu garip hadiseye ilmî açıdan bakıp hakiki sebeplerini araştıralım; çoğunlukla galibiyet, sayısı çok, elinde yetecek kadar silah ve teçhizatı mevcut, askerî disiplini tam, harp sanatını çok iyi bilen ordu ve devletler tarafından elde edilir. a-Sayı üstünlüğü: İslâmın Hristiyan ve Mecusilerle yaptığı bütün savaşlarda, taraflar arasında korkunç sayı farkı vardı. Onların sayısı Müslümanlardan kat kat fazla idi. İşte Yermük... Bu savaş için gelen Bizans ordusunun sayısı iki yüz bin, Müslümanların sayısı ise yirmi dört bindi. Kadisiye Savaşındaki sayı farkı aynı şekilde korkunçtu. Üstelik inanmayanların yaşadığı ülke Rabbimizin en verimli kıldığı, nüfusla dolup taşan, peteği sık sık bal veren, arka arkaya mahsul alınan yerlerdi. Zavallı Araplara gelince, memleketlerinden çıkmışlardı, kendilerine yardım binbir güçlükle ancak ulaşabiliyordu. b-Silah ve teçhizat: Müslümanlar bu yönden de çok zayıf idiler, silah sayıları çok azdı. Her şeyden önce ortada, devlet tarafından beslenen, plânlanan, teçhiz edilip gönderilen bir ordu yoktu. Savaşa katılanlar gönüllülerdi. Kendileri silahlanır, Allah yolunda cihad etmek, sevâp almak şevki ile cihada koşarlardı. Bizans ve İranlılar kendileriyle savaşmaya gelen Müslümanları küçük görürlerdi. Onların elbiseleri, silah ve okları ile alay ederlerdi. Ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan, aşiretlere mensup bedeviler, nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler! Bunu anlamak zordur... Kendi aralarında sık sık kabile savaşları olurdu. Çok kılıç kullanırlardı. Fakat bu tecrübeleri, dünyaya meydan okuyan süper güçleri mağlup etmeye yetmezdi. RABBİMİZ ONLARI SEVDİ... Bu tecrübeleri kafi gelseydi, daha yetmiş sene önce Kâbe-i Muazzamayı yıkmaya gelen Ebrehe'nin ordusuna karşı koyarlardı. Mukaddes mabedin, onlar için maddî ve manevî değeri ölçülemezdi. Şeref ve itibarları yerle bir olurdu eğer yıkılabilseydi. Kureyşliler, ilk önce Âdem aleyhisselâmın yaptığı sonra ikinci defa İbrahim aleyhisselâmın bina ettiği Beytullah'ı müdafaa edemeyince Yüce Rabbimiz Ebâbil kuşları ile hepsini helâk etti. Bu güç, iman gücü idi. İslâm dinine tabi oldular. Onları hidayete erdiren Rabbimizi sevdiler, Rabbimiz de onları sevdi ve onları muzaffer kıldı. İman gücü olmasaydı, bu güç kendilerinde mevcut olsaydı Peygamberimizden önceki zamanlarda bu zaferleri elde edebilirlerdi. Bırakın zafer elde etmeyi, rüyalarında bile o zamanlar görselerdi inanmazlardı. Olacak şey değildi...
.5/01/2012
İslâm güneşi...
Araplar, Müslüman olmadan önce, neredeyse dünyadan tecrit edilmiş bir milletti. Çöl bir taraftan, yarımadayı üç yönden kuşatan denizler bir taraftan, medeni dünyadan uzak kalmasına sebep teşkil ediyordu... O derece bölünmüş, tembelleşmiş ve aşağı derecelere düşmüşlerdi ki, diğer ülkelerle savaşacaklarını, komşu devletlere karşı zafer kazanacaklarını rüyalarında dahi göremiyorlardu... İran ve Bizans, o günün en büyük devletleri idi. Doğunun ve Batının liderleriydiler. Bunlar Arap yarımadasını, bileziğin bileği sarması gibi kuşatmışlardı. Fakat çöl olan, yer altı ve yer üstü zenginlikleri az olan yarımada (o zaman petrol keşfedilmemişti) can ve mal kaybına değmezdi onlar için. Onların, bu verimsiz çöle para harcamaya ve fakir olan Arapları beslemeye ihtiyaçları yoktu... İşte, böyle bir millet, kısa bir zaman sonra cihan tarihinde müthiş bir vazifenin temsilcisi olacaktır... Bedevi Araplar, çöllerinden çıkmış fetihler yapmakta, düşmanlarını dize getirip ezmektedirler... Bu sel; Arapların merkezi olan Medine-i Münevvere'sinden, (Hicri 11) tarihinde (Mîladi 632) fışkırmış, önüne çıkan her engele üstün gelmiş, dağları, ovaları basmıştır. "ONLARI DARMADAĞIN ETTİK!.." Sayıları yüz binleri bulan, tam techizatlı, geçtikleri yeri sarsacak kadar güçlü İran, Bizans ve Mısır ordularını mağlup etmiştir. Yine bu sel, eski medeniyetleri, kuvvetli devletleri, köklü saltanat kuran milletleri silip süpürmüş ve onları tarihe gömmüştür. Önceden Araplar onların gözünde küçük ve kıymetsiz görünürken imanla şereflenen Arapların gözünde diğer milletler küçülmüştü. Onlara bu gücü Allahü teâlâ ihsan buyurmuştu. Dünyanın en güçlü süper imparatorluklarını kendi memleketlerine giderek perişan ettiler. Topluluklarını dağıttılar, tahtlarını yıktılar, krallarının taçlarını çiğnediler, hazinelerini açtılar, çoluk çocuklarını esir ettiler. Gurur ve kibir elbiselerini yama tutmayacak şekilde parçaladılar. Güçlerini bir daha yerine gelmeyecek tarzda imha ettiler. Kisra, bir daha yerine Kisra gelmemek üzere, Kayser de aynı şekilde helâk oldular... Müslümanların, Müslüman olma teklifini kabul etselerdi başlarına bu felâketler gelmeyecekti. Binlerce kilometre yol kateden bir orduda zaten hâl kalmaz, hareket gücünü kaybeder. İklim değişikliği de hesaba katılırsa; Müslümanların bin seneden fazla dünyada söz sahibi olan İran ordusunu yenebilmesi yüzde bir değil, binde bir ihtimal ile de mümkün değildi. Zafer kazanılması için bütün sebepler, İranlıların lehine, Müslümanların aleyhine idi. Fakat iman edenler etmeyenlere galip geldi. Sebe suresi 19. ayeti kerimede meâlen "İşte biz de onları masallara çeviriverdik. Onları darmadağın ettik" buyuruluyor. El A'raf 137'de ise meâlen "Hakâretlere maruz bırakılmış olan o kavmi de, kendisine feyiz ve bereket verdiğimiz yere mirasçı kıldık" buyuruluyor. "HAYRANLIĞIMIZ ARTIYOR!.." Gülünç zayıflıktan sonra bu ezici kuvvet, acayip durgunluktan sonra bu şaşılacak canlılık, derin uykudan sonra bu çabuk uyanış tarihin çözemediği bilmecelerdendir... Tarihçiler, insanlık tarihinde vukû bulan en garip hadisenin bu olduğunda söz birliği etmişlerdir. Amerikalı yazar Stüdart (İslâm Âleminin Bugünkü Hâli) adlı kitabında diyor ki: "İslâm'ın zuhûru, neredeyse insanlık tarihinde kaydolunan en büyük hâdisedir. İslâm, daha evvel şahsiyet bakımından zayıf olan bir millet ve değer bakımından kıymetsiz bir ülkede zuhûr etti. Daha yirmi otuz sene geçmeden, uçsuz bucaksız geniş mülk ve saltanatları parçalayarak, asırlar ve nesiller boyu devam edegelen eski dinleri yıkarak, millet ve kavimlerin içindekilerini değiştirerek, sağlam bünyeli bir âlem (İslâm Âlemi) kurarak yeryüzünün yarısına yayıldı. İslâm'ın ilerleme ve yükselme sırrını ne kadar araştırıp incelersek o kadar hayranlığımız artıyor..."
.22/12/2011
Komşu hakkı...
Dinimiz komşuluğa çok önem vermiştir. Her Müslümanın, güzel ahlaklı, Salih komşular arasında ev araması lazımdır. Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde (Ev satın almadan evvel, komşuların nasıl olduklarını araştırınız!) buyurdu. Başka bir hadîs-i şerîfte de (Komşuya hürmet etmek, anaya hürmet etmek gibi lazımdır) buyurdu. Komşuya hürmet, onunla iyi geçinmektir. Onun aç olduğunu bilerek, kendisi tok yatmamalıdır. Allahü tealanın kendisine ihsan ettiği rızıklardan ona da vermelidir. Onu incitecek söz ve harekette bulunmamalıdır. Bir diğer hadîs-i şerîf de şöyledir: (Komşusu şerrinden, kötülüğünden emin olmayan kimse Allahü tealaya kamil manada iman etmiş sayılamaz.) Gayr-i müslim komşuya da iyi davranmalıdır. Mümkün olduğu kadar hediye vermelidir. Görüştüğünde hâlini hatırını sormalıdır. İnsan, iyilik yapanın kulcağızıdır demişler. Müslüman komşusundan bu iyilikleri gören gayr-i müslimin imanla şereflenmesi kuvvetle muhtemeldir. Zimmî, gayr-i müslim komşunun komşusu üzerinde bir hakkı, Müslüman ise iki hakkı, akraba olanın da üç hakkı vardır... GÜLER YÜZ, TATLI DİL... Komşunun verdiği sıkıntılara ve cahilce hareketlerine sabretmeli, karşılık vermemelidir. Haram işleyen kötü komşuya da yaptıklarının günah olduğunu güler yüzle ve tatlı dil ile anlatmalıdır. Komşuyla iyi geçinmek demek sadece ona kötülük yapmamak değildir. Ondan gelen sıkıntılara da sabretmektir. Zamanımızda İslamiyeti anlatmada en tesirli yol güler yüzlü, tatlı dilli olmaktır. Komşusunun günah işlediğini gördüğü halde nasihat vermeyen, kendisi ile görüşmeyen insan mesuldür. Salih insan, komşusunu da cehennem ateşinden koruyandır. Yoksa ondan davacı olacak ve; "Ben bununla yıllarca komşuluk yaptım, bana dinimizi anlatmadı. Yaptıklarımın kötü şeyler olduğunu bana bildirmedi" diye şikayetçi olacaktır... Komşunun çocuklarını eliyle okşamalı, sevmeli, ona hediye vermelidir. Böylece kendisini sevdirmeli ve daha sonra da ona nasihat etmelidir. Ödünç olarak bir şey isteyen komşusunu boş çevirmemelidir, sıkıntılarına ortak olmalıdır. Meşhur atasözüdür: "Sevinçler paylaşıldıkça çoğalır, sıkıntılar da paylaşıldıkça azalır." Hasta olan komşuyu ziyaret etmeli, kendisine yardımcı olmalıdır. Ona dua etmeli ve ondan da dua almaya çalışmalıdır. Hastaların kalbi kırıktır; kırık bir kalp ile yapılan dualar da makbuldür. Komşusu sefere, yolculuğa, uzak bir yere görevli gidince, geride kalan ailesini, çocuklarını hırsızların, ahlaksızların şerrinden korumalıdır. O yok iken onun çoluk çocuğuna karşı davranışlarında ona kötülük etmekten çok sakınmalıdır. Ona veremeyeceği meyve, tatlı gibi şeyleri evine gizli getirmelidir. BİR KİTAP HEDİYE ET! Evini satacağı veya kiraya vereceği zaman ona danışmalı, onun tavsiye ettiği salih kimseye vermelidir. Dünyada en kıymetli şey, Müslüman, salih, dinimizin emirlerini bilen ve gözeten komşudur. Hadîs-i şerîfte (Allahü teala, bir salih Müslümanın hürmetine komşularından binlerce belayı uzaklaştırır) buyuruldu. Bir insan, kendisinin iyi mi, yoksa kötü mü olduğunu öğrenmek istiyorsa komşularına baksın. Komşularından iyi olanlar onun için "iyi" diyorlarsa iyidir. Herhangi bir kimseye yapılması haram olan bir fenalık, kötülük komşuya yapılırsa günahı kat kat daha fazla olur. Herhangi bir kimseye yapılması sevap olan bir iyilik, komşuya yapılırsa, sevabı kat kat daha fazla olur. Peygamberimiz aleyhisselam buyuruyor ki: (Rabbim komşu hakkında o kadar tavsiyelerde bulundu ki, komşuyu komşuya vâris yapacak zannettim.) Çeşitli sebeplerle komşusuyla görüşmesi nasihat etmesi mümkün olmazsa, en azından İslamiyeti doğru olarak anlatan bir kitap hediye etmelidir.
.15/12/2011
Anne ve babamızın kıymetini bilelim...
Allahü teâlânın rızası, dinine bağlı olan anne ve babanın rızasına bağlıdır. Allahü teâlânın gazabı, dinine bağlı olan anne ve babanın gazabındadır... Peygamber efendimiz aleyhisselâm; "Cennet anne ve babanın ayağı altındadır" buyuruyor. İnsana dinini, imanını ilk öğreten annesi ve babasıdır. Onların rızası ise cennete açılan iki kapı gibidir... Büyüklerden birinin annesi vefât eder, bunun üzerine çok ağlar. Ona derler ki: "Ömrü bu kadardı, hepimiz öleceğiz. Dünyadaki rızkı bitmişti. Niçin bu kadar çok ağlıyorsun?" Cevap olarak şöyle der: "Ben de biliyorum Rabbimiz her canlıya belli bir ömür vermiştir. Nefeslerimiz sayılıdır. Ecel geldiğinde onu hiçbir güç, ne bir dakika erteleyebilir, ne de öne alabilir. Benim ağlamamın sebebi şudur: Benim için cennete açılan iki kapı vardı, bir tanesi kapandı. Artık anneme hizmet edemeyeceğim..." GÖNÜLLERİNİ KAZANMALIYIZ... Bir kimsenin anne ve babası zalim olsalar dahi onlara karşı gelmek, onlara sert konuşmak uygun değildir. Çeşitli vesilelerle, onların ellerini öpüp dualarını almalıyız. Haklarını helâl ettirmeliyiz. Onlara hediyeler almalı, gönülleri kazanılmalıdır. Anne-baba çağırdığı zaman evlâdının cevap vermemesi ve işlerini yapmaması günahların en büyüklerindendir. Anne-baba kızıp bir şey söylediği zaman onlara karşılık vermemelidir. Emrettikleri şeyleri bir an önce yapıp onları üzmemelidir. Onların üzülüp bedduâ etmelerinden çok korkmalıdır. Yanlış bir iş yapıp onları üzünce, ellerine sarılıp özür dilemelidir. Hayatta iken anne ve babamızın kıymetini bilmeliyiz. Vefâtlarından sonra pişmanlık fayda vermez. ZEMBİLDEKİ SIR!.. Musa aleyhisselâm bir gün; "Ya Rabbi, cennette benim komşum kim olacak, bana bildir de gidip onunla görüşeyim" dedi. Ona şöyle vahyedildi: "Falan beldeye git! Çarşının başında bir kasap dükkânı var. O dükkânın sahibi senin komşundur." Musa aleyhisselâm adamı bulur ve evine misafir olur. Kasap, Musa aleyhisselâmı tanımıyordu. Onu dükkânında oturttu, işi bitince evine götürdü, ona ikrâmda bulundu. Musa aleyhisselâm, dikkatle ev sahibini takip ediyordu. Pişirilen yemeğin bir kısmını misafirin önüne koydu ve yemesini söyledi. Geriye kalan kısmını da zembilde asılı olan yaşlı bir kadına yedirdi. Döndüğünde misafirin yemediğini görünce sordu; niçin yemediniz? O da, "Sen bana zembildeki sırrı söylemedikçe, bir lokma bile almam!" diye cevap verdi. "SANA MÜJDELER OLSUN" Ev sahibi, "Madem çok merak ediyorsun anlatayım" dedi. "Zembildeki yaşlı hanım benim annemdir. Çok yaşlı olduğu için takatten düştü. Evde ona bakacak başka kimsem de yoktur. İşe gittiğimde herhangi bir hayvanın kendisine zarar vermemesi için onu zembile koyuyorum. Her gün gelip, iki öğün yemek yediriyorum. Diğer hizmetlerini de görüyorum. Musa aleyhisselâm meseleyi anlamıştı, yalnız merâk ettiği bir şey vardı; o da, yemek yerken yaşlı kadının dudakları kıpırdıyordu. Oğluna sordu; "Annen ne diyordu, sen de neye amin diyordun?" "Annem, her hizmet edişimde, 'Allah seni Cennette Musâ aleyhisselâmla komşu eylesin' diye dua eder. Ben hiç ihtimâl vermediğim halde, bu güzel duaya amin derim. Ben kim oluyorum ki, o büyük peygambere komşu olayım!.. O zamana kadar kim olduğunu saklayan misafir kendini tanıttı: "Ben Musa'yım. Beni Allahü teâla gönderdi. Bana cennette komşu olacağının müjdesini vermek için geldim. Sana müjdeler olsun..."
.
24/11/2011
.17/11/2011
İnsan, zayıf ve aciz yaratılmıştır!..
Rabbimiz bizi zayıf ve aciz yaratmıştır. İnsanlar her hal-u kârda bir yerlerden medet umarlar. Karşılaştıkları ve karşılaşacakları sıkıntılardan onları kurtaracak bir "el" ararlar. Aradıkları bu "el" gerçekten onları kurtaracak ve saâdete kavuşturacak "el" de olabilir; hiçbir işe yaramayan, serâptan su bekleyenler gibi sukût-u hayale uğratacak olan "el" de olabilir. Kurtarıcı "eli" bekleyenlerden bir şair şöyle seslenmiştir: Gel bizi zulmetlerden kurtaracak nurlu el! Gel yeter bu bekleyiş Allah'ı seversen gel!.. AKLIMIZLA BULAMAZDIK!.. İnsanoğlu bu tapma ihtiyacı sebebi ile; çoğu zaman kendi elleri ile "put"lar yapmışlardır. Barınacak evleri, yiyecek gıdaları olmadığı halde put yapımına öncelik vermişlerdir. Daha önce taş ve toprak olan cansızların ilâh olamayacağını ve onlara hiçbir fayda veremeyeceğini putları yapanlar çok iyi biliyorlardı. Sadece tapınma ihtiyaçlarını gideriyorlar ve kendilerini bir nebze de olsa tatmin ediyorlardı. Hemen hemen bütün Peygamberlerin muhatapları "Putperestler"di. Putlara tapmanın akıllı adamın yapacağı bir iş olmadığını bilmelerine rağmen... Bize sırat-ı müstâkim-i gösterenler Peygamberlerdir (aleyhimüsselâm). Gerçek mabud Rabbimizdir. Aklımızla bunu doğru bir tarzda bilmemiz mümkün olmazdı. Aklımızla Rabbimizin emir ve yasaklarını nasıl bilebilirdik... Hangi şeylerden razı olduğunu, hangilerini sevmediğini nereden öğrenebilirdik! GERÇEK HAYATI BİLDİRDİLER... İmanın altı şartından biri olan meleklere nasıl iman edebilirdik. Öldükten sonra tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi bize söylediler. Cennete giden yolu ve o yolda yürüyenleri öğrendik, onları tanıdık. Cehenneme çıkan yolu da bildirdiler. Onun da yolcularını tanıttılar. Hangi yolu ve hangi arkadaşları tercih edeceğimizi ise bize bıraktılar. Bize öğrettikleri çok önemli şeylerden bir tanesi de; yaşamakta olduğumuz ve daha ne kadar yaşayacağımız belli olmayan dünya hayatı tek gaye olmamalıdır. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, orada sonsuz kalınacağını bize apaçık bildirdiler. Dünya bir imtihan salonudur. Hepimiz imtihandayız, imtihan sona erince salon terk edilir. Bizim de imtihanımız biter bitmez buradan ayrılacağız. Yaşadığımız dünyada bizden önce başkaları yaşıyordu. Bize bırakıp gittiler. Bizler de belli bir müddet yaşadıktan sonra gelecek nesillere bırakıp gideceğiz. "Devre mülk" gibi. CENNETE GİDEN YOL!.. Sonu ölüm olan bir hayatta hayır yoktur. Dünya hayatı, insana ebedi saadeti kazandırabilmişse güzeldir. Kısa süren, rüya gibi olan mutluluk, mutluluk olamaz. İbrâhim aleyhisselâmın dediği gibi: "Ben, batan şeyleri sevmem..." Ne kadar gariptir ki, insanlar, bırakıp gidecekleri muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyorlar. Gidip kalacakları muhakkak olan yeri ise ihmâl ediyorlar. Cennete giden yol Peygamberlere tabi olmaktan geçer. Onları örnek alabilmemiz, onlar gibi yaşayabilmemiz için Rabbimiz onları insanlardan seçti. Meleklerden bize Peygamber gelseydi işimiz çok zordu. Onlar gibi olabilmemiz mümkün olmazdı. Çünkü onlar yemez içmez ve uyumazlar. Peygamberler (aleyhimüsselâm) insandırlar fakat derecesi en düşük olanı bile derecesi en yüksek melekten daha yücedir. Akıllı olan kişi dinini yaşayan, haramlardan sakınan insandır...
.24/11/2011
Dilimize sahip olmalıyız!..
Konuşabilme kabiliyeti, insanlara verilen en büyük nimetlerden bir tanesidir. Hayvanların dili, bizim dilimizden çok daha büyük olmasına rağmen onlar konuşamıyorlar... Konuşmakla derdimizi daha rahat anlatabiliyoruz, ilim öğreniyor ve öğretiyoruz. Daha sayılamayacak kadar çok faydaları var. Bunun yanında, dilimizden dolayı büyük sıkıntılar da başımıza gelmiyor değil... Dilin cirmi (kendisi) küçük ama yaptığı şeyler büyüktür. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur. İmanlı olabilmek için dahi -kalb ile tasdik ettikten sonra- dil ile de ikrâr etmeden olmaz. Nazarı bile bize haram olan bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, eşimiz oluyor, beraber yaşıyoruz. Ağzımızdan çıkan ve küfre sebep olan bir sözden dolayı hem imanımızı, hem de nikâhımızı tazelememiz lâzımdır. PİŞMANLIK FAYDA ETMEZ!.. Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz. Akıllı adam, düşünür sonra konuşur. Ahmak ise, konuşur sonra düşünür. Konuştuktan sonra iş işten geçmiştir, ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık fayda vermez artık. Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Çok konuşmak ahmakların alâmetidir. Ahmakların birçok alâmeti vardır: Bir, çok konuşur, iki, sür'atle cevap verir, daha karşıdaki sorusunu bitirmeden o cevaplandırmaya başlar. Üç, çabuk güvenir karşısındakine. Sormadan soruşturmadan bir iki güzel sözüne aldanır ve ona güvenir. Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz... Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur. Çok konuşanı pek sevmezler. İmam Malik hazretlerine birinden bahsederler ve onu överler. İmam da, şöyle cevap verir: -Doğrudur, değerli bir insandır. Ama bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor!.. Lokman Hakîm, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur: -Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et! Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.) Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız. Meselâ; kandil günlerinde kimseye "oruç musun?" diye sormamalıyız. Orucum dese, kibirlenecek, günâha girecek. Değilim dese mahcup olacak. Buna benzer, yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz... "NE AMEL İŞLEDİN?.." Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?" Cehenneme girenlerin çoğu dillerinden dolayı girerler. İnsanoğlunun hiçbir organı dili kadar iyi ve dili kadar kötü ve tehlikeli olamaz. Nasıl ki dünya hırsı ile dolu olan bir kimse, helâl, haram ayırt etmeden ne bulduysa cebine ve midesine indirirse; aynen bunun gibi çok konuşmayı seven kimse de doğru-yanlış demeden aklına gelen her şeyi yerli, yersiz konuşur. Bundan çok pişmanlık ve sıkıntı görür, ama nafile!..
.20/10/2011
Dünya hayatı bir rüya gibidir...
Ölüm, hayatın sonu gibi görünür. Ve insanı derinden derine düşündürür. Ancak çevremizde olup bitenlere her zamankinden biraz daha farklı bir gözle bakarsak, bu fikrimizde yanıldığımızı anlarız. Çünkü her mevsim yaşanan hadiseler gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir. Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır. İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir... RUH ÖLMEZ!.. Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır... Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir. İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir. İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır. Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz. Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar?.. Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız. Fecir suresi 24. ayet-i kerimede bunu görebiliyoruz. Kıyametin dehşetini görenler diyecekler ki: "Keşke ben hayatım için hazırlık yapsaydım." Müfessirler, bu ayet-i kerimeyi tefsir ederken dikkâtimizi şu noktaya çekiyorlar. "Buradaki hayatım" demiyor. Yani, dünya hayatını hayat bile saymıyor. Onun için de "hayatım" diyerek, gerçek hayatın ahiret hayatı olduğu anlatılmak isteniyor... Dünya hayatı, ahiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun... Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur... AKILLI İNSAN... Dünyada kavuştuğu zehirli bal gibi olan lezzetlerin hiçbir kıymeti yoktur. Sonu ateş olan lezzette hayır yoktur. Sekerat-ı mevt hâlinde günâhlar çok çirkin bir hâl alacaklar ve insanlar yaptıklarından nefret edeceklerdir. Nasıl ki, yediğimiz o nefis yiyecekler, güzel kokan meyveler bir-iki saat midemizde kaldıktan sonra mide bulantısı ile çıkarılınca çok çirkin bir hâl alır. Güzel kokular, nefret ettirecek kokulara, güzel manzara, bakmak bile istemediğimiz şekle dönmüştür. Zevkle yaptığımız günâhlardan da o kadar nefret edecek ve pişman olacağız. Fakat iş işten geçmiş olacaktır. Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Ahiretini ebedî saâdete çevirir.
.13/10/2011
Başka şeyler de lâzım!..
Süfyan-ı Sevrî rahmetullahi aleyh hazretlerine bir gün bir adam gelerek hâlinden şikâyet ederek der ki: -Kış bastırdı, yiyecek lâzım, giyecek lâzım, yakacak lâzımdır... Bunları elde edebilmek için imkânımız da yoktur, ne buyurursunuz? O mübarek zat da şöyle cevap verir: -Doğrudur bunlarsız olmaz. Fakat yalnız bunları ele geçirmekle de iş bitmez! Ölmek de lâzım, kabre girmek de lâzım, Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap vermek de lâzımdır... Kıyamet gününde hesap vermek ve Sırat köprüsünden geçmek de lâzım, neticede Cennete girmek de lâzımdır... BÜYÜKLER, BÜYÜK DÜŞÜNÜR Büyükler, büyük düşünür. İnsanoğlu yalnız dünya hayatını kazanması için yaratılmadı. Dünya, ahireti kazanabilmek için bir araçtır, amaç değildir. Dünya bir imtihan salonudur. İmtihanı biten salonu terk eder. Esas gaye imtihandan sonraki hâlin nasıl olacağını düşünmek olmalıdır... Dünya hayatı çok kısadır, çabucak geçip gidiyor. Ne nimetleri kalıcıdır, ne de sıkıntıları... Kabir hayatı daha uzun, ahiret hayatı ise ebedîdir. Süfyan-ı Sevrî hazretleri bizlere ölümü hatırlatıyordu. Ölmek, hepimiz için mukadderdir. Ondan kurtuluş hiç kimse için mümkün olmamıştır. Olsaydı bütün kâinatın yüzü suyu hürmetine yaratıldığı Sevgili Peygamberimize aleyhisselam nasip olurdu. EN AKILLI KİMSE!.. Bir adam, yaratılmışların en şereflisine (sallallahü aleyhi ve sellem) sordu: -En akıllı adam kimdir ya Resûlallah? Peygamber efendimiz şöyle cevap verdiler: -Ölümü en çok düşünen ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır. Düşünen hazırlığını yapar, düşünmeyen ise unutur gider. Gözler ahirette olmalıdır. Çünkü nimetleri de, sıkıntıları da kalıcıdır. Dünyadaki gibi çabuk geçmiyor. ÖNEMLİ OLAN TERAZİNİN KEFESİ Selmân-i Fârisî radıyallahü anh hazretlerine kendini bilmez bir adam hakaret eder. O mübarek insan da ona şöyle karşılık verir: -Kıyamet günü ameller tartılacaktır. Terazimin hayır tarafı ağır gelirse sen ne dersen de hiç kıymeti yoktur. Günah tarafı ağır basarsa, bana yapmakta olduğun bu hakaretler az bile kalır; daha çoğuna da müstahak hâle gelmişim demektir. Mübarek zâtın düşüncesi edepsiz adamın hakaretinde değildi, onun düşüncesi ahiretteki terazisinde idi... Önemli olan da bu değil miydi? SUALLER DE BELLİ CEVAPLAR DA... Kabirde sual meleklerine doğru cevap vermeyi de hatırlatmıştı. Onlara doğru cevap verebilmek; yiyecekten de, giyecekten de, yakacaktan da daha mühimdir... Sorulacak sualler bellidir cevaplarının nasıl olacağı da doğru olanı hangisidir; oda bellidir. Onları öğrenir ve kendimizi buna hazırlarsak fazla sıkıntı çekmeyiz. Sırat köprüsünden düşmeden nasıl geçilebileceği de bizlere bildirilmiştir. Kış hazırlıklarımızı yaparken ebedî hayatımızı unutmaz isek; hem dünyada hem de ahirette saadete kavuşabiliriz...
.06/10/2011
Resûlullahı sevmek...
Muhammed aleyhisselâmı sevmek herkese farzdır. Cenâb-ı Hakkı sevmek de buna bağlıdır. Allahü teâlânın sevgili peygamberini sevmedikçe, O'na uymadıkça, Allahü teâlâyı sevmek saadeti ele geçemez. Kur'an-ı kerîmde meâlen; "Allahü teâlâyı seviyorsanız bana tâbi olunuz! Bana uyanları Allah sever" buyuruldu. SAADETE KAVUŞMAK İÇİN Saadete kavuşmak isteyen kimse, bütün âdetlerini, ibâdetlerini ve alışverişlerini onun gibi yapmaya çalışır. Hep O'na benzemeye çalışan daima O'nu hatırlar. Hatırladıkça da kalbinde O'na karşı olan sevgi artar. Bundan dolayı, görünen ve görünmeyen bütün iyilikler, bütün üstünlükler, ancak O yüce peygamberi sevmekle ele geçer. Yükselebilmenin, ilerleyebilmenin ölçüsü, bu sevgidir... Allahü teâlâ, sevgili peygamberini; insanların en güzeli, en sevimlisi olarak yarattı. Her iyiliği, her güzelliği, her üstünlüğü O'nda topladı. Eshâb-ı kirâmın hepsi O'na âşık idiler. Hepsinin kalbi, O'nun sevgisi ile yanıyordu. O'nun ay yüzünü, nûr saçan cemâlini görmeleri, lezzetlerin en tatlısı idi. O'nun sevgisi uğruna canlarını, mallarını fedâ ettiler. TAM TÂBİ OLABİLMEK Allahü teâlâyı seviyorum diyenlerin, Eshâb-ı kirâm gibi olmaları lazımdır. Seven bir kimse, sevdiğinin sevdiklerini de sever. Sevdiğinin düşmanlarına düşman olur. Bu sevgi ve düşmanlık insanın elinde değildir. Kendiliğinden meydana gelir. Muhammed aleyhisselâma tam ve kusursuz tâbi olabilmek için, O'nu tam ve kusursuz sevmek lazımdır. Tam ve olgun sevginin alâmeti de, O'nun düşmanlarını düşman bilmektir. O'nu sevmeyenleri sevmemektir. İki zıt şeyin sevgisi bir kalbde birlikte olamaz. Birini sevmek, diğerine düşmanlığı icâb eder. İki cihan saadetine yani hem dünyada hem de ahirette saadete, rahata kavuşmak, ancak ve yalnız, dünya ve ahiretin efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır. O'na tâbi olabilmek için de, dinimizin emirlerini öğrenmek ve yapmak lazımdır. Kalbde doğru imanın bulunmasına alâmet kâfirleri düşman bilip, onlara mahsûs olan şeyleri yapmamaktır. Çünkü iman ile küfür birbirinin zıddıdır. Birinin bulunduğu yerde diğeri bulunamaz, gider. Bunlardan birisine kıymet vermek, diğerini kötülemek olur. PİŞMAN OLACAKLAR... Kâfirlere kıymet veren, hürmet eden, Müslümanları alçaltmış olur. Hak teâlâ, Âl-i İmrân sûresinde kâfirlere kıymet verenlerin aldandıklarını ve pişman olacaklarını bildiriyor. Meâlen buyurdu ki: (Ey benim Peygamberime inananlar! Eğer kâfirlerin sözlerine aldanıp da, Resûlümün yolundan ayrılırsanız, dünyada ve ahirette zarar edersiniz.) Allahü teâlâ, kâfirlerin, kendine ve Peygamberine düşman olduklarını bildiriyor. Böyle bir kimse, kendini Müslüman zanneder. Kelime-i tevhîdi söyler, inanıyorum der, namaz kılar ve her ibâdeti yapar. Halbuki, bilmez ki böyle çirkin hareketleri, onun îmanını ve dînini temelinden yok eder. Bütün dikkatimizi bu hususlara sarf etmeliyiz...
.29/09/2011
Allahü teâlânın sevgisi...
Ahirette en çok mes'ud olanlar, Allahü teâlâyı en çok sevenlerdir. Ahiret demek, Allahü teâlâya kavuşmak saadetine ermek demektir. Uzunca bir hasretten sonra ebediyyen sevgilisine kavuşmaktan daha büyük sevinç ne olabilir? Herkes kendi varlığının hiç yok olmadan devam etmesini ister. Kendini ve Rabbini bilen, kendi varlığının elinde olmadığını bilir. Bunun Allahü teâlânın dilemesiyle var olduğunu da çok iyi bilir. MARİFETİN MEYVESİ... Varlıkların tamamı O'nun kudretiyle vardır. Hiç kimse kendi kendini yaratıp, hayatını devam ettiremez. O halde kişi, kendini yaratan, yaşatan ve çeşitli nimetler veren Rabbini sevmelidir. Sevmiyorsa, yaratılışını bilmediğinden ve cehâletindendir. Çünkü sevgi, marifetin yani tanımanın meyvesidir. Tanımadan sevgi olmaz. Sevgi tanımakla olur. Tanımak ne kadar çok ise, sevgi de o kadar çok olur. Rabbini bilen elbette O'nu sever. Kendini seven O'nu yaratanı sevmemesi düşünülemez. Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: (Nefsini tanıyan, Rabbini tanır.) Cafer-i Sadık hazretlerine "Dualarımız neden kabul olmuyor?" diye sormuşlar, o mübarek de şöyle cevap vermiş: -Siz tanımadığınızdan bir şeyler istiyorsunuz da ondan. Rabbinizi tanısaydınız dualarınız kabul olunurdu!.. KAVUŞTUĞUMUZ NİMETLER Kavuştuğumuz bütün nimetler maddi veya manevî bildiğimiz veya bilemediğimiz bunların tamamını Rabbimiz, bizim için yaratmış, çeşitli vasıtalarla da bizlere ulaştırmıştır. Kimden gelirse gelsin gönderen O'dur. Güneşin yakıcı sıcağına maruz kalan gölgeyi sever. Gölgeyi seven de ister istemez gölge yapan ağaçları sever. Kâinatta ne varsa Allahü teâlâya nisbetle, gölgenin ağaca nisbeti gibidir. Gölgenin varlığı ağacın varlığına bağlı olduğu gibi, her şeyin varlığı da Rabbimizin varlığını ve ihsanını bildirir. Bütün insanlar kendine iyilik edeni sever. Bütün kalbimizle Allahü teâlâyı sevmeliyiz. Eshâb-ı kirâmdan aleyhimürrıdvân Ebû Huzeyfe, kız kardeşini kölesi Salim ile evlendirdi. Bundan dolayı kendisini ayıplayanlar oldu. Dediler ki: -Siz çok asil bir ailesiniz, kardeşinize çok talipler çıkabilirdi, enişteniz bir köle olmamalıydı! Ebû Huzeyfe radıyallahü anh, onlara şöyle cevap verdi: -Salim, benim kardeşimden daha üstündür. Ben kendi kulaklarımla Peygamber Efendimizden duydum. Buyurdular ki: (Kim Rabbini bütün kalbi ile seveni görmek istiyorsa Salim'e baksın.) ALLAHÜ TEÂLÂYI SEVMENİN ALÂMETLERİ Herkes, Rabbini sevdiğini iddia eder; fakat bu iddia ne kadar doğrudur? Muhabbet bir kalb işidir, ancak haricî alâmetleri ile anlaşılır. Yoksa kuru bir iddia olur, bir kıymet ifade etmez. Bir adam sizi sevdiğini söylüyor; fakat hiç sözünüzü tutmuyorsa ona inanmazsınız. Sevginin gerçek olabilmesi için, sevdiğinizin sevdiklerini sevmek, sevmediklerini de sevmemek lazımdır. İmâm-ı Rabbânî kuddise sirrûh buyurdular ki: "İmanın şartı altıdır. Bu altı şartın geçerli olabilmesi için bir şart daha vardır! O da hubb-i fillah ve buğd-i fillahtır. Yani sevdiklerini sevmek sevmediklerini sevmemektir..."
.22/09/2011
Saadet kapısının anahtarı!..
Dünya imtihan yeridir. Buraya onun için geldik. Bundan dolayıdır ki; dünyanın kendisi de içindeki nimetleri de, bir taraftan iyi olsa bile diğer taraftan kötüdür. Kullanmaya bağlıdır. İnsanlar, çok uzun ömürlü olmak isterler, bunun için çaba sarf eder, dua ederler. Hayat şartları ne kadar sıkıntılı da olsa hepimiz yaşamaktan memnunuz. Dinimiz de uzun ömürlü olmayı nimet kabul ediyor. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı ömrü uzun, ameli salih olandır!" Güzel yaşanmaz ise, uzun ömür felâkettir! O da Hadis-i şerifte şöyle açıklanmıştır: "İnsanların en kötüsü ömrü uzun ameli kötü olandır!" Kötü hayat yaşayan kişi hayatta kaldıkça günâhlarını artırır. Başta kendisine, akrabalarına ve milletine zarar verir. Böylelerinin kısa ömürlü olmaları her bakımdan daha iyidir. Dünyanın kendisi de bir bakıma kötüdür. İçindekilerini aldatmış, ahiretini unutturmuş, cehenneme giden bir yol haline getirmişse felâkettir. DÜNYANIN?GÜZEL?TARAFLARI Dünyanın güzel tarafları da çoktur. Peygamberlerin namaz kıldıkları, ibadet ettikleri yerdir. Meleklerin ziyaret ettikleri mekânlardır... Rabbimizi burada tanıyor, O'na yalvarmanın tadını burada alıyoruz... Hazreti Ali radıyallâhü anh buyuruyor ki: "Çocuk iken ölüp, cennetin en yüksek makamlarına çıkmayı istemem. O zaman Rabbimi tanımamış olurdum!" Mekhuli Dımışki de, bir arkadaşına soruyor: "Cenneti seviyor musun?" O da "Kim sevmez ki?" diye cevap verince "Öyle ise ölümü de sevmelisin, çünkü ölmeden cennete girilmez. Cennetin yolu ölümden geçer" buyuruyor... Cennetin yolu dünyadan geçer. Dünyaya gelmeden Cennete girmek insanlar için mümkün değildir. Dünyadaki nimetler geçicidir, fanidir. Fakat ebedi nimetleri kazandırır. Onun için de çok kıymetlidir. Bütün dünyaya hakim olanlardan biri de Süleyman aleyhisselamdır. Hiç kimseye nasip olmayan saltanat ona verilmişti. İnsanlar, cinler, hayvanlar, rüzgâr hep onun emrinde idi. Bir gün bir yerden gelirken insanlar sağ tarafında ona refakat ediyor, cinler sol tarafında... Güneşten rahatsız olmasın diye kuşlar kanat germişler, öylece yol alırken bir adama rastlarlar. Adam ona der ki: -Ey Davud'un oğlu! Cenabı Hak sana ne büyük saltanat ihsan etmiş, hiç kimseye vermediğini sana vermiş. Süleyman aleyhisselam şöyle cevap verir: -Bize verilen bu saltanat bir 'sübhanallâh' demek kadar kıymetli değildir. Çünkü bu saltanat geçicidir. 'Sübhanallâh' demek ise kalıcıdır. Hiç geçici ve fani olan şeylerle, ebedî ve kalıcı şeyler mukayese edilebilir mi?.. İbrahim aleyhisselam da; "Ben batan şeyleri sevmem" buyurmuştur. Gerçekten de Süleyman aleyhisselamın saltanatı geçici idi ve bitti. Ne güzel demişler: "Seyretti hava üzre denir taht-ı Süleyman, Ol saltanatın yeller eser şimdi yerinde!.." NİMETİN TAMAMI?HANGİSİDİR? Geçici şeylerde saadet ve huzur aradığımız için bir türlü mes'ut olamıyoruz. Saadet kapısını başka anahtarla açmaya çalışıyoruz. Bu da bize hem zaman kaybettiriyor, hem de bir netice elde edemiyoruz. Boşuna çaba sarf ediyor ve yoruluyoruz. İçinde yaşamakta olduğumuz asra, "sürat asrı", "ilim ve teknik asrı" denebilir. Ama bu asra hiç kimse "huzur asrı", "mutluluk asrı" diyemez. Eshab-ı kirâmdan birisi şöyle dua eder: "Ya Rabbi nimetin tamamını istiyorum." Bunu duyan Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) sorar: "Nimetin tamamı hangisidir biliyor musun?" O da "Hayır" diye cevap verir. "Nimetin tamamı, cennete girmekle elde edilir. Artık ebedi saadete kavuşulmuştur" diye tarif eder Allahü teâlânın resulü... Bütün bu nimetler ancak dünyada ele geçebilir...
.15/09/2011
İnsan, dünya için yaratılmadı!..
Bir insanın gayesi dünya olursa, tehlike çanları çalıyor demektir. Biz dünya için yaratılmadık. Burada kalıcı da değiliz. İstesek bile bizi burada bırakmazlar. Dünyaya gönderiliş gayemiz, ahiretimizi kazanmak içindir. Hulefâ-i Râşidîn'in üçüncüsü Hazreti Osman radıyallahü anh bir hutbesinde şöyle buyuruyor: "Cenab-ı Hak size dünyayı ve dünyadaki nimetlerini ahiretinizi kazanasınız diye vermiştir. Dört elle sarılasınız diye değil!" Sonra da devamla: "Dünya para gibidir. Bir adama para verilirse onunla istediklerini alması içindir." Yoksa para ne yenir ne de giyilir. Onunla yiyecek ve giyecek alınabilir. "Dünyayı gaye edinen, paranın kendisini yemeye çalışan adama benzer ki, çok aptallık etmiş olur." Dünya sevgisi en büyük tehlikedir. Kulun imansız gitmesine de sebep olabilir. İnsan sevdiğinden ayrılmak istemez, hep onunla birlikte olsun ister. NEYE DEĞER VERİRSEN!.. Bir ömür durmadan çalışan, biriktiren, servet edinen biri, tedavisi mümkün olmayan bir hastalığa yakalansa; doktorları ve kendisi hayatından ümit kesseler ne kadar üzülür. Bir anda bütün her şeyinden -bir daha kavuşmamak üzere- ayrılmak üzeredir. Kendi kendine düşünür: Beni bu sevdiklerimden kim ayırıyor? Sonra her şeyin takdir-i ilahi ile olduğunu anlar ve "Yarabbi, bu kötülüğü bana niçin yapıyorsun?" diye bir düşünce içine girse, onun imanla gitmesi çok zordur. Büyükler, sekerat-ı mevti, uyku haline benzetmişlerdir. İnsan neye çok değer verir ve ne ile çok meşgul oluyor ise onu rüyasında daha çok görür. Mesela; bir doktor rüyasında bizden daha çok hastane, ilaç görür. Bir talebe rüyasında bizden fazla okul, ders ve kitap görür. Bir tüccar bizden daha çok para görür, alışveriş yapar... Aynen bunun gibi, insan da son demlerinde önem verdiği, değer verdiği şeyleri düşünür ve ruhunu o düşünce ile teslim eder... Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, dünyanın bekâsı yok, geçip gidiyor. Gönlünü halka da bağlama, halkın da vefası yok... Gönlünü Rabbine bağla! Bir kul için O'ndan daha güzel bir sığınak yoktur." Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimizin dünyaya hiç kıymet vermediğinin en büyük delili şudur: En kıymetli yiyeceği bir böceğin (bal arısının) kusmuğudur. En değerli giyecekleri de bir böceğin (ipek böceği) salyasıdır." Çoğumuzda mevcut bulunan yanlış bir kanaât vardır. Zengin birini gördüğümüz zaman onun dünyayı çok sevdiğine hükmederiz. Fakir birini gördüğümüzde de onun dünya ile alakâsının olmadığını zannederiz. Öyle zenginler vardır ki, dünyayı sevmezler. Öyle fakirler de vardır ki, onlardan daha haris az insan bulunur. Zihni, fikri, düşüncesi hep paradır. "Nasıl yapsam da zengin olabilsem!" hayaliyle ömrünü tüketir!.. Dünya sevgisi, insanı dünyada, kabirde ve ahirette sıkıntılara sokar. Dünyada, insanı gece gündüz çalıştırır. Çeşitli tehlikelere attırır. Kazandığı, malın muhafazası ile huzursuz olur. Kimse çalmasın, kimse yemesin diye ömrünü harcar. Bir tavuk nasıl civcivlerini koruyorsa o da malına öyle bekçilik yapmaya çalışır. Kime topladığını, kimin bu malı yiyeceğini de bilmiyor. Belki en sevmediği adam gelir ve eline geçirir. SON ELBİSE KEFENDİR!.. Dünya malını emânet bilir, sahiplenmez isek, rahat ederiz. Bir çocuğa bir oyuncak verilse; o da onu emanet bilse, oynar, alındığında da üzülmez. Fakat oyuncağı sahiplense, alındığında çok üzülür. O oyuncaktan aldığı lezzetin bin katı üzülür, ağlar, feryât eder... İnsanın kabir hayatındaki sıkıntısı ise; kendisi ile beraber "kefen"den başka bir şey getirememiş olmasıdır. İnsan ne kadar güzel giyinirse giyinsin, son elbisesi "kefen"dir. Ne kadar ev değiştirirse değiştirsin son gidip kalacağı evi "kabir"dir. Ahirette sıkıntısı ise; dünyada elde ettiklerinin her kuruşu için hesap vermek mecburiyetidir. Hem kazancın helâl olması, hem de harcamanın helâl olması gerektir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap, ister iyi, ister kötü, karşılığını göreceksin!"
.08/09/2011
Manevi hastalıkların başı dünya sevgisidir
Manevi hastalıkların başı dünya sevgisidir. Bütün kötülükler ondan doğar. İnsanları çekememezliğe, birbirine karşı düşmanlığa ve kibirlenmeye sevk eder... Şüpheli, mekruh hatta haram şeyleri insanlara yaptırır. Dahası küfre bile girmesine sebep olur. Peygamberlerin çoğuna iman etmeyenler, dünya saltanatları ellerinden çıkacağı endişesi ile mahrum kalmışlardır. Yoksa bunların hak olduklarını çok iyi biliyorlardı. Fir'avn iman etseydi; Mısır'a olan hakimiyeti kalmazdı. Nemrut mü'minlerden biri olabilseydi, "Nemrut"luğunu nasıl yapacaktı?!. Eshab-ı kirâmdan birisi, bir gün sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sorar: -Bana öyle bir şey öğretin ki; onu yaptığımda hem Rabbim beni sevsin, hem de insanlar!.. "RABBİMİZ DÜNYAYI SEVMİYOR" Cevap olarak buyurdular ki: "Dünyayı sevme Rabbimiz seni sever..." Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Dünyadan başka hiçbir yerde O'na isyan edilmez. Bundan dolayı dünyayı sevmez. "Başkasının elindekine de göz dikme, insanlar seni sever..." İnsanlar kendilerinden bir şey istenmesinden hoşlanmazlar. Dünya sevgisi, ahireti unutturur. Ne büyük aptallıktır! İnsan, bırakıp gideceği muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı, muhakkak olan ahiretini ihmâl ediyor ve unutuyor. Servetinin artmasına seviniyor ama ömrünün azaldığına üzülmüyor... Neye yarar öldükten sonraki servet?.. Mukaddes dinimiz, çalışıp kazanmayı, zengin olmayı kötülememiştir. Bilâkis teşvik etmiştir. Zekat ve sadaka vermeyi emrediyor. Verenlerin ne kadar büyük nimetlere kavuşacakları, ebedi saadete erecekleri bildirilmiştir. Bütün bunlar, para ile elde edilir. İnsanı annesinden yeni doğmuş gibi günahsız hale getiren "hac" ibadeti de parasız olamaz. Zenginlere farzdır. Bir oruçluya "iftar" açtıran kişinin oruç sevabına kavuşacağını hepimiz biliyoruz. Musa aleyhisselam zamanında fakir bir adam vardı ona dedi ki: -Sen Kelimullâhsın, Rabbimizle konuşuyorsun, durumumu arz et, bana biraz mal versin! O da arz eder. Rabbimiz buyurur ki: "O kuluma söyle, istiyorsa ona dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam dünyada ister. Musa aleyhisselam adamı azarlar ve "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın? Hepsini bir gün bırakıp gideceksin. Sen ahireti iste, orası ebedidir" buyurur. Adam der ki: -Rabbim bana bıraktı madem, ben dünyada istiyorum... Ve adam kısa zamanda çok zengin oldu. Bir taraftan gelir, diğer taraftan hayırlı işlere harcar... Nerede bir fakir var, yardım eder. Nerede borçlu var, borcunu öder. Yetimlere sahip çıkar. Onları sevindirir. Bir müddet sonra adam ölür... Musa aleyhisselam bakar ona cennette köşk hazırlanmış. Hikmetini merak eder ve sorar: "Ya Rabbi bu kulun dünyada istedi, sen de verdin. Bu köşk nasıl elde edildi?" Şöyle cevap alır: "Doğrudur, o dünyada istedi, biz de verdik. Bu köşkü ise parasıyla satın aldı..." VADEDİLEN BÜYÜK SEVAP! Yüce dinimiz, bir kişinin bakmakla mükellef olduklarının nafakasını temin için yaptığı çalışmayı beş vakit namazını kılması şartıyla ibadet saymış ve büyük sevaplar vadetmiştir... Bir memur dairesinde, bir işçi iş yerinde, bir esnaf dükkanında çalışırken; sevap kazanıyor. Yani hem para hem de sevap kazanıyor... Dünyaya çalışmayı, para kazanmayı ibadet kabul eden dinimiz, çalışmayı değil, dünya sevgisini çirkin görüyor... Gemi susuz yüzmez. Altında su olmalı, fakat içine su almamalı. İçine su girerse batar. Abdülkâdir Geylâni hazretleri bir sohbetinde şöyle buyuruyor: "Helâlinden kazandığınız paraları, kasanızda muhafaza edebilirsiniz. Ceplerinizde de taşıyabilirsiniz, ama kalbinizde değil."
.1/09/2011
Sevinç ve hüzün bir arada...
Bugün Ramazan Bayramın üçüncü gününü idrak ediyoruz... Sevinçliyiz, çünkü onbir ayın sultanı, rahmet mağfiret ve cehennemden kurtuluşa vesile olan böyle mübarek bir ay ile şereflendik. Sünnetlere farz, farzlara en az yetmiş kat sevâp kazandıran çok kârlı bir ticaret imkânını bulduk... Oruçlarımızı tuttuk, namazlarımızı, terâvihlerimizi cami ve mescitlerde edâ ettik. Mü'min kardeşlerimizle beraber olduk, fakirlere, muhtaçlara, imkânlarımız elverdiği ölçüde yardım ettik, sadaka dağıttık... Zenginlerimiz, zekâtlarını ve fitrelerini verdi. İftarlara dâvet edildik, biz kardeşlerimizi davet ettik. Böylece kaynaşmalar, görüşmeler ve tatlı sohbetler meydana geldi. Karşılıklı dualar edildi. Yüce Rabbimizden umuyoruz ki, milyonlarca Müslümanın mağfiret edildiği bu mukaddes ayda, biz de o bahtiyar insanların arasına dahil olmuşuzdur. Bin aydan daha hayırlı, uzunca bir ömre bedel olan Kadir Gecesini de idrak ettik. Bunun için Allahü teâlâya ne kadar hamdetsek azdır... BEREKET AYINDAN AYRILDIK... Üzgünüz, maddi ve manevi, nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden ve değeri ölçülemeyen aydan ayrıldık. Bir daha kavuşabilir miyiz, kavuşamaz mıyız belli değil. Bizim için bu son saâdet ayı olabilir... Ne kadar da çabuk geçti. Sayılı günler böyledir. Sanki bir ay değil de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor. Şimdiye kadar geçirdiğimiz zamana bakarsak, bunu daha iyi anlarız. Her geçen gün ise, bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu, doğduğu günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe arasındaki mesâfeyi artırır. Ölüm hariç. Ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız... Dünyaya gelip de kalanı ne gördük ve ne de duyduk. Yolcuyuz, misafiriz, istesek de kalamayız... ÖLÜMÜ HATIRLAYAN İNSAN!.. Ölümü hatırlayan insan, birçok nimetlere kavuşur. Bunun için ecdadımız, kabirleri camilerin etrafına, yol kenarlarına yapmışlar. Kabirleri gören ölümü hatırlasın, hazırlığını yapsın diye. Ölümü hatırlayan insan, kabrini mamur hale getirir, nurlandırır, genişletir. Değilse, büyük sıkıntılar çekmek zorunda kalır. Ölümü hatırlayan, zenginse, mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz, herkese iyilik yapmayı gaye edinir. Fakir ve sıkıntıda ise, fazla gam çekmez. Bunların geçici olduğunu, bir gün kurtulacağını düşünür ve böyle teselli bulur. Ölümü hatırlayan, tövbesini geçiktirmez. Ölümün; genç, ihtiyar ayırımını yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir. Kışı hatırlayan, kışa hazırlık yaptığı gibi, ölümü hatırlayan da ölüme hazırlık yapar. Bazıları, "Şu yaşıma gelsem tövbe edeceğim, hacca gideceğim, günâhlarımdan sakınacağım..." diyor. Halbuki, yarına çıkacağından emin değildir. Kendisini saracak olan kefeni dokunmuş olabilir! Zavallının haberi yoktur. Ölümü hatırlayan, ibadetlerini zevkle yapar. Ne kadar çok sevilirse sevilsin, hiç kimse onunla kabre girmez. Onunla beraber yalnız ameli girer. KALBİNDE MERHAMET OLUR!.. Ölümü hatırlayanın kalbinde merhamet olur, canlılara acır, onlara yardım eder... Bir gün bir hanım, Aişe validemize gelir, kalbinin katılığından şikâyet eder ve çaresini sorar. O da ölümü çok hatırlamasını tavsiye eder. Bir müddet sonra aynı hanım gelir teşekkür eder, arzusuna kavuştuğunu arz eder... Ölümü hatırlayan kanaât sahibi olur, fakirlikten kurtulur. Kanâatkâr olmayanın gözü doymaz daima muhtaçtır. Gözünü toprak doyurur. Dünyaya aşırı hırs insanın dünyasını da ahiretini de berbat eder. Daha çok bal yiyebilmek için haris sinek, bal tabağının tam ortasına konar, bal yiyemeden batar ve ölür. Haris olmayan ise tabağın kenarına konar, dilediği kadar balını yer, istediği zaman da uçar gider... ..... Daha nice bayramlara kavuşmamızı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ederim...
.18/08/2011
Dua ederken...
Dua her zaman yapılır, fakat bazı vakitlerdeki dualar daha çok kıymetlidir. On bir ayın sultanı olan bu mübarek ayda, hele son on gününde yapılırsa müstecâb olma ihtimali daha da yüksektir. Dua etmek başlı başına ibadettir, sevap kazandırır. Rabbimizin beraberliğini kazandırır, Hadis-i kudside buyuruluyor ki: "Kulum beni nasıl bilirse, ona öyle muâmele ederim. Bana dua ettiği zaman da onunla beraberim." Kabul olmazsa bile bu nimet bize kâfidir. Ki kabul olmaması mümkün değildir. Bir hadis-i şerifte; "Allahü teâlâ kerimdir, kendisine açılan elleri boş çevirmek istemez" buyuruluyor. Yine bir rivâyet var ki; yapılan dualara karşılık olarak üç şeyden biri verilir: Ya hemen kabul edilir, aynen, istenildiği gibi verilir veya tehir edilir, sonra verilir. İstediği şey onun için o anda iyi olmayabilir. Şeker hastasının tatlı istemesi gibi. Veya dünyada hiç verilmez ama, ahirette ona sevap olarak verilir ve ona denilir ki: Sen dünyadayken dua etmiştin ya, kabul olunmamıştı, işte bu sevaplar onun karşılığıdır. Bunun üzerine Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) dediler ki: Öylese biz de çok dua edeceğiz. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "O da size daha çok verecektir." Cenab-ı Hak'tan istenince memnun olur, kullarından da istenince üzülür, bundan hoşlanmazlar. KABUL OLMASI İÇİN... Duaların kabul görmesi için helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez... Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür... Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir ve der ki: -Bizim aile çok kalabalık, gelirimiz de azdır, sıkıntılı bir hayat yaşıyoruz. Bazen evden un istiyorlar, yağ istiyorlar, bende de hiç para olmuyor, çok üzülüyorum, dua buyurun da Rabbimiz bize biraz daha fazla imkân versin. Ona şöyle cevap verir: -Senden bu gıda maddeleri istendiğinde sende de para yoksa, kalbin kırılır. Rabbimiz hadis-i kutside buyuruyor ki; "Ben kalbi kırık olanların yanındayım." O zaman senin duan, bizim duamızdan daha kıymetlidir öyle hallerde sen hem kendine dua et, hem de bize... Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, yaptıklarından dolayı babalarından af olunmaları için dua istediler. O da, "Size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler. Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır. Mahlûkâtın en kötüsü olan şeytan, cennetten çıkarılınca şöyle dua etti: "Ya Rabbi kıyâmete kadar canımı alma, beni yaşat." Duası kabul olundu. Kendi düşmanının bile duasını reddetmeyen Rabbimiz, hiç bizim dualarımızı geri çevirir mi? Dua ederken, yalvararak dua etmeli, muhtaç ve aciz olduğumuzu düşünmeliyiz. Bir kul, kendini ne kadar küçük görür, mütevazı olursa, Cenab-ı Hakk'ın indinde o kadar yükselir. Kendini ne kadar büyük görür kibirlenirse, o kadar alçalır... Huzurlu, sıhhatli zamanlarda dua edersek, sıkıntılı ve hasta olduğumuz vakitlerdeki dualarımızın kabulüne vesile olur. Nimete kavuştuğumuzda dua etmezsek, nimetlerin elden çıktığından sonraki dualar pek kıymetli olmaz. "HAYIRLI İSE OLSUN!.." Duaya başlamadan önce tövbe etmeliyiz. Bilerek veya bilmeyerek yüzlerce günâh işliyoruz. Tövbenin şartları yerine gelirse, hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Duaya Rabbimize hamd ederek ve Salevat-ı şerife ile başlamalı, bitiminde de yine Salevat-ı şerife okumalıyız. Salevât, kabul edilmiş duadır. Rabbimiz, melekleri ile beraber sevgili Peygamberimize Salevat getiriyorlar. Bir duanın baş tarafı kabul edilir, sonu da kabul görmüşse, ortadakilerin de onların hatırına kabul edilmesi umulur. Ne dua edersek edelim, daima "hayırlı ise olsun" demeliyiz. Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu biz bilemeyiz, ama Rabbimiz bilir...
.11/08/2011
Kavuştuğumuz nimetlere şükrediyor muyuz?..
Rabbimizin üzerimizdeki nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. İçinde bulunduğumuz bunca nimetleri biz istemedik, böyle bir talebimiz de olmadı. Bizim bunlara muhtaç olduğumuz, bunlarsız yapamayacağımız bilindiği için ihsan edildi. Biz bilsek de bilmesek de hakikat budur... Kavuştuğumuz bunca nimetlere şükrediyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; şükreden kullarım azdır buyuruyor. Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuzdan ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başladığımızdan. Hava, büyük nimettir. O olmazsa, hayatta kalmamız mümkün değildir.. Yeryüzünden hava çekilse çok değil, on dakika sonra hepimiz ölürüz. Havayı yaratan, her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine de azdır. Oksijenin ne kadar büyük nimet olduğunu, havasız kaldığımızda anlarız. Birisi boğazımızı sıkarsa veya sauna gibi havasız yerde uzun kalırsak o zaman havanın kıymetini anlarız. Ama neye yarar!.. Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar daha iyi anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder. "ALLAH'TAN KORKMUYOR MUSUN?" Bir fakir hocasına dert yanar; çok fakir olduğunu, hiçbir şeyinin olmadığını söyler. O da, ona sorar; sana deseler ki, gözlerinin karşılığı sana on bin dirhem verseler razı mısın? Hayır diye cevap verir. Sağır olursan on bin, ona da hayır der. Dilsiz olsan, konuşamasan on bin dirhem, ona da hayır, ellerin ve ayakların felç olursa on bin. Ona da razı olmaz. Aklını kaçırsan bir on bin daha verseler ister misin sorusuna da şöyle cevap verir: Aklımı kaybettikten sonra parayı ne yapacağım? Bunun üzerine hocası der ki: Allah'tan korkmuyor musun? Üzerindeki nimetlerin birkaç tanesi bile, elli bin dirhem kıymetinden fazladır, nasıl fakirlikten şikayet edebilirsin? Hürriyetin değerini hapistekiler anlar. Hayatın kıymetini mevtâlar bilir. Hiçbir mevta yoktur ki, hayata bir gün dahi olsa dönmeyi istemesin. Salih âmel işleyenler, daha çok sevap kazansınlar, dereceleri daha çok yükselsin diye. Azap içinde olanlar ise, tövbe etmek için dönmeyi çok arzu ederler ama bu imkân hiç kimseye verilmemiştir ve verilmez de. Mahşerdekiler diyecekler ki: "Ya Rabbi biz her şeyi gördük ve anladık, bize bir fırsat daha tanısan, tekrar dünyaya döndürsen, bu defa çok iyi olacağız, neyi emretmişsen onları yapacağız, neyi haram kılmışsan onlardan da uzak duracağız." Bu isteklerine melekler cevap verecek: "Ahmak adam! Sen dünyadan gelmiyor musun? O zaman yapsaydın ya!" Su olmazsa yaşayamayız. Hayatımız onunla devam ediyor. Suyun ne kadar büyük nimet olduğunu susadığımız zaman anlarız. Susamak da, oruçla, hele uzun ve sıcak günlerde tutulan oruçla meydana gelir. Abbasi halifelerinden Harun-ı Reşid bir gün su ister. Ona bir tas su getirirler, huzurunda bulunanlardan Muhammed bin Vasi' hazretleri sorar: "Efendim siz bu suyu bulamasaydınız, susuzluğunuz gittikçe artacaktı, o zaman bir tas suyu kaça alırdınız?" O da "Saltanatımın yarısını verirdim" der. İkinci soru "Suyu içtiniz, mesanenizde tıkanma olsa, dışarı atamasanız, sancılarla kıvransanız, bir doktor da dese ki; bende bir ilâç var, onunla rahatlarsınız. Onu kaça alırsınız?" "Ona da saltanatımın öbür yarısını veririm" dediğinde büyük âlim taşı gediğine koyar ve der ki: Kusura bakma padişahım senin bu uçsuz, bucaksız zannettiğin saltanatının kıymeti bir bardak suyu içip onu dışarı atma kıymetinde bile değildir... BÜYÜKLERİN SÖZÜ... Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler. Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir. Bu haftaki yazımızı Hazreti Hüseyin'in çok güzel bir sözü ile bitirelim. Buyuruyor ki: "Ya Rabbi, bize nimetler verdin ona şükretmedik. Sıkıntılar hastalıklar ve musibetler verdin, ona da sabretmedik. Şükretmedik diye nimetlerini kesmedin, sabretmedik diye de sıkıntılarımızı devam ettirmedin. Sen kerimsin, kerimden kerem meydana gelir..." Büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür.
.21/07/2011
Bu dünya, ebedi saadet yeri değildir!..
Bir hadis-i kudside Rabbimizin bizi annemizden daha çok sevdiği bildirilmektedir. Süfyan-ı Sevri rahimehullah, bir hastayı ziyarete gider. Hasta çok genç, ama hastalığı ağır, son demlerini yaşamaktadır... Annesi ve babası baş ucunda ağlıyorlar. Süfyan hazretleri onlara der ki: "Hiç ağlamayın. Oğlunuz öyle birinin huzuruna gidiyor ki, ona ikinizden de daha çok şefkatlidir..." Rabbimizin, bizi çok sevdiğinin sayılamayacak kadar alametleri vardır. 1- Bizi yarattı... Yaratmayabilirdi. Yaratmasaydı hiç kimse bizim niçin yaratılmadığımızın hesabını soramazdı. 2- İnsan olarak yarattı. Dileseydi hayvan olarak, böcek olarak, akrep ve yılan olarak da yaratabilirdi. İnsan, yaratılmışların en kıymetlisidir. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bize hizmet ediyorlar. Güneş, bizim için doğuyor, bizim için batıyor. Bulutlar bizim için toplanıyor, bize yağmur yağdırıyor. Ağaçlar, bizim için çiçek açıyor, meyve veriyor, çamurlu su içtikleri halde bize bu kadar tatlı ve güzel meyveler hediye ediyorlar. Hayvanlar, bizim için otluyor, et ve süt meydana geliyor bize ikram ediyorlar. Zehirli bir böcekten bizlere bal gibi tatlı ve şifalı bir gıdayı yediriyor. Yine bir böceğin salyasından ipek gibi kıymetli ve yumuşak bir elbiseyi giydiriyor. EN AZ BİRE ON VERİYOR! 3- Yaptığımız ibadetlerin karşılığını bize verilen nimetlerle, peşin olarak almış bulunmaktayız. Buna rağmen sevaplarımızı en az bire on ve daha fazla veriyor. Bizi sevmeseydi, hayırlı işlere samimi bir şekilde niyet edersek onu yapmış olmak gibi kabul buyurmazdı. Günahlara ise niyet etsek bile, yapmayıncaya kadar bize günah yazılmaz. Bunlar hep büyük nimetlerdir. Günahlarımız, ne kadar çok olursa olsun, pişman olur Rabbimizden af dilersek tevbenin şartlarını yerine getirirsek, hiç günah işlememiş gibi oluruz. Dünya nimetleri ne kadar çok olursa olsun fanidir, kısadır, geçicidir. İnsanoğlu bu nimetlere doyamadan ayrılıyor. Dünya nimetlerinde sade lezzet de yoktur. Hem dişim olsun, hem ağrımasın deseniz olmaz. Bunun için bizi çok seven Rabbimiz, dünya nimetlerini ve saadetini bize az görüyor. Ebedi saadete kavuşmamızı istiyor. Sonsuz saadete kavuşabilmemiz için bizlere davetiye çıkarıyor. Peygamberleri vasıtası ile bu nimeti nasıl elde edebileceğimizi bildiriyor ve yollarını gösteriyor. Dünyanın, kendisi fani olduğu için saadeti de fanidir. Yaşadığımız dünya, ebedi saadet yeri olamaz. Buradan ayrılacağız, başka bir âleme gideceğiz. İbni Abdi Rabbih bir gün Mekhul-i Dimişki'ye sorar: "Cennete girmeyi seviyor musun?" O da "Elbette, kim sevmez ki?" diye cevap verir. Bunun üzerine ona der ki: "Öyleyse ölümü de seveceksin! Çünkü insan ölmeden cennete giremez. Cennetin yolu oradan geçer..." İNSANIN EN BÜYÜK GAYESİ Bir insanın en büyük gayesi ve önemli emeli güzel bir ölümle dünyadan ayrılmasıdır. Bunun içindir ki büyükler, hep hüsnü hatîmeye çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız "Ya Rabbi son nefesimizi Kelime-i şehâdet getirerek vermemizi nasip eyle" diye. İnsan çoğunlukla nasıl yaşarsa öyle ölür. Nasıl da ölürse, öyle harşolunur. Bunun için güzel yaşamalıyız. Her şeyin en güzelini kendimize isteriz. İmkânlarımız nisbetinde. En güzel evde oturmak, en güzel arabaya binmek, en güzel elbise ve ayakkabıyı giymek için gayret ederiz. Bunlardan çok daha önemlisi en güzel bir şekilde ölmek için dua etmeli ve çaba harcamalıyız. Rabbimiz, bu en büyük nimetini bizlere nasip eylesin. Amin...
.07/07/2011
Ağaç yaş iken eğilir!..
Yavrular, anne, baba ve milletin elinde bir emanettir. Anne-baba olarak, millet olarak evlatlarımıza sahip çıkmazsak emanete hıyanet etmiş oluruz. Bunun cezasını dünyada da, ahirette de çekeriz. Çocukların ve gençlerin temiz kalpleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi elde edilir. Çocuklara iman, Kur'an-ı kerim ve Allahü tealanın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Topluma faydalı birer evlat olurlar. HEPSİ DE ORTAKTIR!.. Bu saadette anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, anne-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenalığın, her kötülüğün vebali, günahı annesine ve babasına da verilir. Tahrim suresinin altıncı ayet-i kerimesinde mealen; "Kendinizi, aile efradınızı ve emrinizde olanları ateşten koruyunuz!" buyurulmaktadır. Bir babanın, evladını cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünya sıkıntılarından korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, imanı, farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla mümkündür. Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır. Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı vardır: Nefis, şeytan ve kötü arkadaş... Bunların içinde en büyük olanı şüphesiz ki kötü arkadaştır. En tehlikeli olanı da budur. Bundan dolayı ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hal ve hareketleri nasıldır... Bunlar ihmale gelmez. MERMERE KAZINMIŞ GiBi!.. Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Önceden çocuk evde de terbiye görürdü, sokakta da. Şimdi evde gördüğü terbiyeyi de sokakta kaybediyor. Namazında abdestinde dine uygun hareket etmek her akıl ve baliğ çocuk için şarttır. Kur'an-ı kerim okumasını, namaz surelerini ve namazın nasıl kılınacağını bilmiyorsa bunun hesabı babasına ve annesine de sorulur, onlar da sorumludurlar. Bazı anne-babalar çocuklarına kıyamıyor. Mesela, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu onlara yapılacak en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eliyle ateşe, cehenneme atmaktır. Ağaç yaş iken eğilir atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Çocuk yaşta öğrenilenler, mermer üzerine yazılmış yazı gibidir. Büyüdüğünde öğrenilenler ise buz üzerine yazılan gibidir; erir ve kaybolur. DÜNYA FANİ, ÂHİRET BÂKİ... Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuna zaman ayırması; onunla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir. Yapılan araştırmaların neticesinde ilgi gören çocuklar, büyüdüklerinde çok değerli insan olmuş, kendilerine ve memleketlerine büyük hizmetler yapmışlardır. Çocuğunu seven insan elbette onunla ilgilenecektir. Dünyada huzurlu bir hayat yaşaması için bütün imkânlarını kullanmalıdır. Bizden sonra bizim hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Kendimiz nasıl yaşamak istiyorsak, yavrularımızın da öyle yaşamasına çalışacağız. Çocuğumuzun dünyadaki mutluluğu için çok çaba sarf ediyoruz, fakat ahiret saadetini ihmal ediyoruz. Unutmayalım ki, birincisi çok kısa ve geçici, ikincisi ise bâki ve kalıcıdır..
.16/06/2011
İbadetlerde niyetin önemi
Allahü teâlâ insanın elbisesine, giyimine, malına, rütbesine bakarak sevâp vermez. Bunları ne düşünce ile ve ne niyetle yaptığına bakar. Hadis-i kutside; "Allahü teâlâ sizin suretlerinize, mallarınıza bakmaz. Kalblerinize ve amellerinize bakar" buyuruldu. ÖNCE LAZIM OLAN!.. O hâlde, her mü'mine önce lâzım olan şey imandır. Daha sonra farzları, haramları öğrenmektir. Haram olan bir şeyi, meselâ içkiyi, din yasak ettiği için değil de midesine dokunduğu için içmese sevâp alamaz. Haramdan ancak Allahü teâlâdan korkarak, o yasak ettiği için sakınan sevâp kazanır. Bazı kimseler, harama helâle dikkat etmiyor. Dikkat etmedikleri gibi, bir de; "Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allah kalbe bakar..." diyorlar. Bu sözün dinde yeri yoktur. Bir kişinin kalbinin doğru ve temiz olduğuna alâmet, dinin emir ve yasaklarına uymasıdır. Böyle söyleyenlerin maksadı, Müslümanları aldatmaktır. "BENİM KALBİM TEMİZ" DEMEK Günahlar içinde yüzen kimsenin, "Benim kalbim temiz" demesi, lağım çukurundan çıkarılan kimsenin, "Benim üzerimde bir şey yoktur. Elbiselerim tertemizdir" demesine benzer. Düzgün niyet edinilmedikçe, hiçbir farz kabul olmaz. Bunları yapabilmek için de ilim lâzımdır. Hadis-i şerifte; "Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibadet etmekten daha sevâptır" buyuruldu. "Cahil sofu, şeytanın maskarası olur." Allahü teâlânın rızasına kavuşabilmek için dinimizin emirlerini yerine getirmeye gayret etmek lâzımdır. İslamiyete uymayan şeylerin hiçbirini Hak teâlâ sevmez. Sevmediği şeye de sevâp verilmez. Bunun için Müslüman ne yaptığını bilerek şuurlu bir şekilde yapmalıdır. Ahirette bütün yaptıklarından hesap vereceğini ve niçin yaptığının sorulacağını unutmamalıdır. İbadetler, Allahü teâlâ emrettiği için yapılmalıdır. Yapılan ibadetlerde kulların dünyaları ve ahiretleri için nice faydalar olsa bile bunun için yapılmamalıdır. Meselâ, namaz kılan bir adam, bunu farz olduğu için değil de spor olduğunu düşünür ve onun için yaparsa ibâdet etmiş olmaz. Spor yapmış olur. Oruç tutan da, yalnız midesini dinlendirmeyi düşünür ve o niyetle tutarsa orucu makbul olmaz. ŞAN VE ŞEREF İÇİN OLURSA!.. Savaşta canını tehlikeye koyan bir Müslüman da, Allahın dinini kuvvetlendirmek, İslâmiyeti yeryüzüne yaymak için değil de, şan ve şeref, mal ve rütbe için dövüşürse, ibâdet yapmış olmaz. Cihâd sevâbı kazanmaz. Ölürse şehid olmaz. İbâdetlerde niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır. Tasavvuf büyükleri, büyük âlimler ibadetlerini ihlasla yaparlardı. Yalnız Allahü teâlânın rızasını düşünürlerdi. Niyetin dinimizdeki önemi o kadar çoktur ki ibâdetler, dünya menfâati için yapılınca sahih ve makbul olmuyor. Dünya işi sayılıyor. Herhangi bir dünya işi de, ahiret menfâati için yapılınca, ibadet hâlini alıyor. Hadis-i şerifte, "Mü'minin, hanımına uzattığı lokmada bile sevâp kazanacağı..." bildiriliyor. Bundan anlıyoruz ki; niyetini düzelten bir kimse, yemekte, içmekte ve her türlü dünya işlerinde ahiret faydasını gözeterek sevâp kazanabilir. Yeter ki, niyeti Rabbimizin rızasına kavuşabilmek olsun...
.09/06/2011
İmanın muhafazasına çalışmalıdır
Sahip olunan şey ne kadar kıymetli olursa onun korunması, muhafaza edilmesi de o derece önem kazanır. Eline çok kıymetli bir mücevher geçen kişi bunun nasıl korunacağını bilmelidir. Çaldırma korkusundan uykusu kaçmalıdır. Çalındığında, kırıldığında meydana gelecek olan üzüntü çoktur. Mücevherin kıymeti ne kadar çok olursa kaybolduğundaki üzüntüsü de o kadar çok olur... SON NEFES ÇOK MÜHİM!.. İnsanın en kıymetli varlığı imânıdır. Bunu korumak için her türlü gayreti göstermesi lâzımdır. Ebedi saâdetin veya -Allah korusun- ebedi felâketin sebebi; son nefesini imanla vermiş olabilmek veya bu büyük nimetten mahrum olarak dünyaya veda etmiş olabilmektedir. Bir insan kelime-i şehâdetle son nefesini verebilmiş ise Rabbimizin en büyük nimetine kavuşmuş demektir. İmânın geçerli olabilmesi için dinin bütün emirlerine inanmak lâzımdır. Meselâ kişi; "Ben dinin her emrine inanıyorum ancak görmediğim şeye de inanmam. Cinleri görmediğim için inanmam" derse, dinin tamamına inanmamış olur. Bu kimse, sabahlara kadar namaz kılsa, oruç tutsa, herkese iyilik yapsa bunların hiçbir faydası olmaz... İmanda şüphe de olmaz. Şüpheli imâna imân denmez. Meselâ bir kimse; "Ben öldükten sonra dirilmeye inanıyorum; ama, bu kadar insan nasıl dirilecek, hepsinden hesap nasıl sorulacak" diye tereddüt ederse o kişi ahirete inanmamış olur. Bu düşüncede Cenab-ı Hakkın kudretinden şüphe vardır. Bu da onun ebediyyen azap çekmesine sebep olur. EHL-İ SÜNNET İTİKÂDI İmanını muhafaza etmek ve imânla ahirete göçmek isteyen adam Ehl-i sünnet itikâdında olmalıdır. Diğer 72 fırkada olanların böyle büyük bir nimete kavuşabilmeleri oldukça zordur. "Ben Ehl-i sünnet itikâdındayım" demek; "Peygamber efendimiz aleyhisselâm ve Eshab-ı kiram aleyhimürridvan nasıl imân etmiş ise, nasıl inanmış ise ben de öyle inandım" demektir. O hâlde cehennemden kurtulmak için her Müslümanın ilk önce bu yolu öğrenmesi ve ona göre ibadet etmesi lâzımdır. İnanılması gerekli olan şeylerin bazıları şunlardır: Kur'an-ı kerimin Kelâm-i ilâhi olup mahluk (yaratık) olmadığına inanmak. Eshab-ı kiramın tamamını sevmek, hiçbirini kötülememek. Cennetten Allahü teâlânın görüleceğine inanmak. Kıble ehline, namaz kılanlara işlediği günâhlardan dolayı kafir dememek. İbadet imandan parça değildir. İman artıp eksilmez. Mirac ruh ve bedenle birlikte olmuştur. Tasavvufu inkâr etmemek. Mucize ve kerâmet haktır. Bugün için dört hak mezhepten birine uymak, mezhepsiz olmamak. Dört büyük halifenin, halife olduğuna ve üstünlüklerinin halifelik sırasına göre olduğuna inanmak. Kabir ziyâreti, enbiya ve evliyâdan yardım istemek caizdir. Okunan Kur'an-ı kerimin ve verilen sadakanın sevabını ölülere göndermenin caiz olduğuna, bu sevâpların ve duaların ölülere vâsıl olarak, azaplarının azalmasına sebep olacağına inanmak. Kabir suâli haktır. Kabir azâbı ruh ve bedene olacaktır. Sırât köprüsü vardır. Şefâ'ata, hesâba ve mizana inanmak... Bunlardan bazılarına inanmayan, Ehl-i sünnetten çıkmakla kalmaz, kâfir olur. Meselâ Mi'racın Mescid-i aksâya kadar olan kısmını inkâr eden kâfir olur. Sahip olduğumuz bu kıymetli itikâdın değerini bilip onunla son nefesimizi vermek için çok gayret ve dua etmeliyiz. Rabbimiz nasip eylesin..
.26/05/2011
Akıl her şeyi anlayabilir mi?
Genel olarak ilim ikiye ayrılır: Fen bilgileri ve din bilgileri. Din bilgileri yalnız nakil ile anlaşılır. Bunların kaynağı Kur'ân-ı kerim ile hadis-i şeriflerdir... His organları ile anlaşılan şeylerin bir sınırı vardır. Bu sınırların dışında olan bilgiler his organlarımız ile anlaşılamaz veya yanlış anlaşılır. Çok yerde insanların hissetme kuvveti hayvanlardan daha zayıftır. AKLA GÜVENİLİR Mİ? His organlarımız ile anlayamadığımız şeyleri, akıl ile bulur, anlarız. Bunun gibi aklın da bir anlayış sınırı vardır. Bu sınırın dışında olan bilgileri, akıl bulamaz ve anlayamaz. Akıl, erişemediği şeyleri anlamaya kalkışırsa yanılır, aldanır. Böyle bilgilerde akla güvenilemez. Meselâ, Allahü teâlânın sıfatları, Cennette ve Cehennemde olan şeyler, ibadetlerin nasıl yapılacağı ve din bilgilerinin çoğu böyledir. Akıl bunlara eremez. Bu bilgilerde akıl ile nakil çatışırsa, nakle uyulur. Nakil yolu ile anlaşılan, yani Peygamberlerin söyledikleri şeyleri, akıl ile araştırmaya uğraşmak, düz yolda zor giden yüklü bir arabayı yokuşa çıkarmak için zorlamaya benzer. Yokuşa doğru at kamçılanırsa, çabalaya çabalaya, ya canı çıkar veya arabayı devirir, eşyalar harap olur... Akıl da, anlayamadığı ahiret bilgilerini çözmeye zorlanırsa, ya aklını kaçırır veya bunları alışmış olduğu, dünya işlerine benzetmeye kalkışarak, yanılır ve başkalarını da aldatır. O halde, peygamberlerin aleyhimüsselâm bildirdikleri şeylere, akla danışmaksızın inanmaktan başka çare yoktur. Aklın gereği de budur. Gecenin koyu karanlığında bilinmeyen yerlerde pervâsızca yürümeye ve engin denizde, acemi kaptanın pusulasız yol almasına benzer ki, her an büyük tehlikelerle karşılaşılabilir. Aklın ermediği sahalarda akla güvenenler hem kendilerini hem de birçok insanları ebedi saâdetten mahrum bırakmışlardır. İslâm dininde aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat akla uymayan bir şey yoktur. Ahiret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve ona ibâdet şekilleri, aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak bilinebilseydi, binlerce peygamberin gönderilmesine lüzum kalmazdı. İnsanlar, dünya ve ahiret saadetini kendileri görebilseydi, bulabilseydi o halde Rabbimiz, hâşâ peygamberlerini boş yere ve lüzumsuz olarak göndermiş olurdu. Akıl, büyük bir nimettir. Onunla Rabbimize muhatap olma şerefine kavuştuk. İnsan, sahip olduğu nimetleri az görür, daha çok olsun ister. Ama aklını beğenir. Aklının artması için dua edenler azdır. Akıl taksim edilirken en büyüğünün kendisine verildiğini zanneder. KİMLER AKILLIDIR?.. Kimin akıllı olduğu Hadis-i şerifte bildirilmiştir: "Akıllı insan, ölümü çok düşünen ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır." Çok acıdır ki, insanların çoğu akıl nimetinden yeteri kadar faydalanamıyor. Böyle olanların kıyâmet günü çok pişman olacaklarını Tebâreke suresi onuncu ayet-i kerimesinden öğreniyoruz. Meâlen; "Bize anlatılanlara kulak verseydik, aklımızı kullansaydık bugün bu elim azâbı çekmeyecektik" diyecekler. Mekhul-i Dımışki rahimehullah bir arkadaşına sorar: -Yarın ölmek ister misin? O da "hayır" diye cevap verir; "ölüme henüz hazır değilim!" -Ölmeyeceğinden de emin misin? Ona da "hayır" diye cevap verir. Artık taşı gediğine koyma zamanı gelmiştir. -Senin bu yaptığın iş akıllı adamın yapacağı iş değildir! Ya emin olacaksın, Ya da hazır..
.19/05/2011
"Akıllı düşman, ahmak dosttan iyidir"
Arkadaşımızı seçerken dikkat edeceğimiz bazı hususlar vardır. Bu hususlar göz önünde bulundurulmaz ve önem verilmezse çok sıkıntılara sebep olur. Birinci husus, akıllı olmasıdır. Akıllı olmazsa bize fayda vereceğine zarar verir. Yani kaş yapacağı yerde göz çıkarır. Derler ki; bir zamanlar bir adam bir ayı ile arkadaş olur. Beraber dolaşırlar, insan, ayı kadar güçlü olmadığından yorulur, dinlenmeye ihtiyaç hisseder. Bir suyun başına gelirler, adam ayıya işaretle "Ben burada biraz uzanayım, sen beni bekle" diye anlatır. Ayı da gene işaretle ona der ki: "Sen uyu, ben beklerim..." Adamcağız çok yorgun olduğu için hemen uyuyakalır. Ayı arkadaşı da başında nöbet tutmaktadır... Aksilik bu ya, adamın başına bir sinek konar, ayı önce eliyle kovar, sinek uçar ama, tekrar alnına konar, gene kovar, gene aynı yerine gelir ayı kızar, kendi kendine der ki: "Bu benim arkadaşımı uyutmayacak, iyisi mi ben bu sineği öldüreyim, arkadaşım rahat uyusun!" Büyük bir taş alır arkadaşının başındaki sineğe atar, sinek kaçar fakat arkadaşının başı parçalanır ve ölür. Boşuna dememişler; "Akıllı düşman, ahmak dosttan daha iyidir" diye. "CANDAN BİR DOST YOK MU?" İkinci husus, dindar olmasıdır. Dinini yaşamayan insan en büyük kötülüğü kendine yapar, kendisini cehenneme hazırlar. Kendisine faydası olmayan, bilakis zararı olan birinin başkasına ne faydası olabilir? Dindar olan arkadaşın şefâati, insanı yanmaktan kurtarır. Cehenneme atılacaklar kıyamet günü diyecekler ki: "Bize bir şefâat eden yok mu? Candan bir dostumuz yok mu bizi bu sıkıntıdan, bu acıdan kurtarsın!" Müfessirler, bu âyet-i kerimeyi tefsir ederken dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar: Candan dost, kardeşten daha üstündür. Onlar, "Bir kardeşimiz gelse de bizi kurtarsa" demiyorlar. "Candan bir dost" arıyorlar ve bunun için feryad ediyorlar. Üçüncü husus, güzel ahlak sahibi olmasıdır. Böyle bir arkadaş dünyanın en kıymetli varlığıdır. Ondan çok güzel şeyler öğrenilir. Fudayl bin İyad rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Huyu güzel fasık birinin arkadaşlığını, huyu kötü salih birinin arkadaşlığına tercih ederim..." Dünyayı çok seven, haris insanların arkadaşlığından sakınmalıyız, insanı menfaati için her zaman satabilir. Hayırlı arkadaş evlattan da, kardeşten de daha iyidir. "ONLARI ÇOK SEVİYORUM!" Büyüklerimizden Hasan-ı Basri hazretlerinin ziyaretçileri ve dostları çoktu. Büyük âlim olduğu için insanlar, kendisine akın ediyor ve faydalanıyorlardı. Yaşı ilerleyince, bazı hastalıklar da zuhur etti. Artık misafirleri ile sohbette zorlanıyordu. Bunu gören çocukları, babaları yorulmasın diye önemli olmayan misafirleri kabul etmiyorlardı. "Babamız hasta, müsait değil, sonra gelirsiniz" diye geri çeviriyorlardı. Hasan-ı Basri hazretleri bunu fark etti ve çocuklarını azarladı: "Benim misafirlerimi neden almıyorsunuz. Vallahi ben onları sizden daha çok seviyorum. Ben ölünce siz mirasımı taksim edeceksiniz, onlar ise azaptan kurtulmam için bana dua edecekler." "BİZİ SIKINTILARA SOKAR!.." İyi insanlarla arkadaşlık etmek ne kadar kıymetli ise, kötü arkadaş da o kadar tehlikelidir. Kötü arkadaş yılandan daha zararlıdır. Yılan, insanı sokar, birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır, çok zehirli ise ölümüne sebep olur. Biz zaten bu dünyaya kalmak için gelmemiştik. Fakat kötü arkadaş insanın hem dünyasını, hem de ahiretini harap eder, dayanılması güç sıkıntılara sokar.
.12/05/2011
Hayırlı arkadaş edinmek...
Hayvanlar gibi yalnız başımıza yaşayamayız, beraberce yaşamak zorundayız, birbirimize muhtacız. Hayvanlar yalnız yaşayabilirler, onların terziye, ayakkabıcıya, berbere, aşçıya ve buna benzer şeylere ihtiyaçları yoktur. Yakaladığı rızkını yiyebildiği kadar yer, geriye kalanı ise bırakır gider, o başka bir hayvana nasip olur. Demez ki; ben böyle taze eti nerede bulabilirim, iyisi mi buralardan ayrılmayayım, acıkınca yine yemeye başlarım... Tevekkülleri bizden fazladır. Her acıktığında rızkı gönderilir. Biz, bir ekmek için en az otuz kişiye muhtacız. Tarla sahibine, ekene, biçene, harmanlayana, değirmenciye, fırıncıya ve bu aradaki nakliyecilere ihtiyacımız vardır. Toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder." Hazreti Ali (radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Hayırlı arkadaş edinin, çünkü onlar hem dünyada hem de ahirette işinize yarar ve size yardımcı olur. Garip insan, arkadaşı olmayan insandır." MENFAATE DAYALI DOSTLUKLAR... Arkadaş seçerken çok dikkatli olmalıyız. Çünkü insan, istese de istemese de zamanla arkadaşı gibi olur. Mevlânâ Celâleddin-i Rumi hazretleri Mesnevi kitabında buna işaret buyurur: Cahiller meclisinden sen her zaman uzaklaş, Dâima ariflerin mutlu semtine yaklaş. Nâ ehil kişilerle yoldaşlık etme sakın. Yere düşen bir maden paslanır yavaş yavaş... İnsanların çoğu, arkadaşından şikâyet eder; "Bana, bunu yapacağını hiç tahmin etmemiştim. Ben olsaydım ona bunu yapar mıydım" gibi. Menfaate dayalı dostluklar, menfaat bitince biter. Arkadaş seçimindeki pişmanlık, dünyadan daha çok ahirette meydana gelir. Bizim kıyamet günü insanların arasında rezil ve rüsva olmamıza ve neticede cehennemde yanmamıza sebep olur. Bunun için ne kadar pişmanlık duyacağımız ve üzüleceğimiz kıyamet günü daha iyi anlaşılır. Bunu ayet-i kerimeden öğreniyoruz. (Furkan suresi 29) Meâlen buyuruluyor ki: "Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim." Dünyadaki o sahte dostluk düşmanlığa dönüşür, birbirlerinin yakasına yapışırlar. "İnsan, arkadaşının dini üzerindedir..." ve "Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim" atasözleri meşhurdur. Hazret-i Ömer buyuruyor ki: "Salih ve iyi bir arkadaşın yüzüne bakmak bile insanın üzüntülerini giderir ve onu ferahlandırır." Her şey para değildir. Birinin parası ne kadar çok olsa yine de, sıkıntılı zamanında onu teselli edecek, hasta olunca onu ziyaret edecek ve acısını paylaşacak birini arar, bulunca da çok huzur bulur. Para bunu temin edebilir mi? ARKADAŞ, ÜÇ KISIMDIR... Arkadaş üç kısımdır: Birincisi gıda gibidir. (Hava, su ve diğer yiyecekler gibi) onsuz olmaz. İkincisi ilaç gibidir, insan hasta olunca lazım olur, başka zamanlarda aranmaz. Üçüncüsü ise; hastalık gibidir, hiçbir zaman talep edilmez. Her insanın dört türlü arkadaşı vardır: Birincisi ve en kıymetlisi, hem dünyada hem de ahirette faydası olandır. Dünya işlerinde ona yardım eder, ahirette de şefâat eder. Bu hem gölgesi, hem de meyvesi olan bir ağaç gibidir. Dünya hayatı gölge gibidir. İkincisi, dünyada bir yardımı olmaz, fakat ahirette faydası çok olur. Bu da meyvesi olup da, gölgesi olmayan ağaca benzer. Üçüncüsü; dünyada yardım eder ama, ahirette faydası olmaz. Bu da gölgesi olan meyvesiz ağaç gibidir. Dördüncüsü, ne dünyada ne de ahirette hiçbir faydası olmaz. Gölgesi ve meyvesi olmayan kupkuru ağaçtan farksızdır. Böylelerinden uzak durmalıyız...
.5/05/2011
Kalp kırmak cüzzam olmaktan kötüdür!..
Kalb göğsümüzün sol tarafındaki et parçası demek değildir. Ona yürek denir. Yürek hayvanda da, ölülerde de bulunur. İnsana mahsus olan kalbe gönül diyoruz... Kalb, bir kuvvettir görünmez. Tesirleri ile, eserleri ile tanınır. İmam-ı Rabbani kuddise sirruhu buyuruyor ki: "ALLAHÜ TEALANIN KOMŞUSU!" "Kalb, Allahü teâlânın komşusudur. Allahü teâlâya kalbin yakın olduğu kadar hiçbir şey yakın değildir. Mü'min olsun, asi olsun hiçbir insanın kalbini incitmemelidir. Çünkü, asi olan komşuyu da korumak lâzımdır. Sakınınız, sakınınız, kalb kırmaktan pek sakınınız! Allahü teâlâyı en ziyade inciten küfürden sonra kalb kırmak gibi büyük günâh yoktur. Çünkü, Allahü teâlâya ulaşan şeylerin en yakın olanı kalbdir... İnsanların hepsi, Allahü teâlânın köleleridir. Herhangi bir kimsenin kölesi dövülür, incitilirse, onun efendisi elbette gücenir. Her şeyin biricik maliki, sahibi olan zatın şanını, büyüklüğünü düşünmelidir. Onun mahlukları, ancak izin verdiği emreylediği kadar kullanılabilir. Kalb yani gönül mahlukların en üstünü, en şereflisidir... Kalb, bütün bedenin padişâhıdır. Allahü teâlâyı tanımak, onun cemalini müşâhede etmek onun sıfatıdır. Rabbimiz ona emir verir, ona hitâp eder, onu sorumlu tutar. Rabbimizi tanımanın, bilmenin anahtarıdır..." VEBÂLİ VE GÜNAHI BÜYÜK!.. İçimizde veya dışımızda, görünen veya görünmeyen ne kadar uvzumuz (organımız) varsa hepsi kalbin emrindedirler. Dile emir verince konuşur, ele emir verince tutar, ayağa emir verince yürür, göze emir verince bakar, düşünce kuvvetine de emir verince düşünmeye başlar... Bu kadar kıymetli ve değerli olan kalbi kırmanın vebâli ve günâhı da elbette ki çok büyüktür. Büyük İslâm âlimlerinden Abdülvehhâb-ı Şa'ranî kuddise sirrûh buyuruyor ki: "Bir gün mahallemize nereden geldi ise bilmiyorum, bir cüzzamlı hasta geldi. Yüzünden iltihap akıyordu, her tarafı yara bere içinde idi. Onu gören uzaklaşıyor, kimse yanına yaklaşmak istemiyordu... Dedem, hastanın elinden tuttu ve bizim eve getirdi, beraberce yemek yediler, işin garip tarafı hastaya bir bardak süt ikrâm etti, misafir sütün tamamını içemedi, dedem ondan artakalan sütü de içti. Hasta o kadar çok memnun olmuştu ki neşesi yüzünden okunuyordu. Cebine de birkaç kuruş harçlık koyarak adamı yolcu etti... "HİKMETİ NEDİR EFENDİM?" Babam, babasının bu yaptıklarını hayret ve ibretle seyrediyordu, dayanamadı ve babasına sordu: -Efendim o cüzzâmlı hastaya çok yakınlık gösterdiniz, artığını bile içmekten çekinmediniz! Cüzzâm, bulaşıcı bir hastalıktır. Hadis-i şerifte de buna işâret vardır: (Cüzzâmlı hastadan arslandan kaçar gibi kaçınız) buyurulmaktadır. Bunun hikmetini anlayamadım? diye sorunca dedem şöyle cevap verdi: -Evlâdım! Cüzzâm olmak kalb kırmaktan daha kötüdür. Bu hastayı gören ondan nefret etti, uzaklaştı. İnsanların bu tavrı onu çok üzmüştü. Elinde de değildi. Kimse cüzzâm olmak istemezdi. Takdir-i ilâhi onun için böyle tecelli etmişti. Hasta olan insan bizim kardeşimizdi, sıkıntısı büyüktü, kalbi de çok kırılmıştı, kalbini hoş etmek o kardeşimizi sevindirmek için öyle yaptım... Allahü teâlâ için yapılan bir işin sonunda sıkıntı olmaz. İnşallah biz de bir sıkıntı görmeyiz. Ve görmedi...
.28/04/2011
İmtihan dünyasındayız...
İnsanların çok değişik halleri vardır. İnsan kadar değerli, insan kadar değersiz hiçbir varlık yoktur. Meleklerden üstün olabildiği gibi, hayvanlardan daha aşağı olabilir. İnsan kadar güçlü, insan kadar zayıf, insan kadar güzel, insan kadar çirkin, insan kadar merhametli, insan kadar zalim ve gaddar çok az varlık vardır. Bulutların üzerinden uçabilir, binlerce metre yerin derinliklerine inebilir. Bu güçlü insan, serçe parmağı kadar küçük bir akrebe yenilebilir. Gözleri ile göremeyeceği kadar küçücük mikroplar onu günlerce yatağın esiri haline getirebilir. Sıkıntılı zamanında çok dua eder, sebeplere yapışır, çareler araştırır. Sıkıntıları bitince her şeyi unutur. Bu husus Ayet-i kerime ile de bildirilmektedir. Yunus suresi 12. ayetinde şöyle buyurulmaktadır: "İnsanlara bir sıkıntı dokundu mu, gerek yan üstü yatarken, gerek otururken, gerekse ayakta iken (her halinde bu sıkıntıdan kurtulmak için) bize dua eder. Ama biz onun bu sıkıntısını ondan kaldırdık mı, sanki kendisine dokunan bir sıkıntı için bize hiç yalvarmamış gibi geçer gider. İşte o haddi aşanlara, yapmakta oldukları şeyler böylece süslenmiş (hoş gösterilmiş)tir." BU HAYATA VEDA EDECEĞİZ! Böylece bütün insanlar, bir imtihan salonu olan şu dünyada imtihandadırlar. İmtihan tamamlanınca bir daha geri dönmemek üzere hayata veda edeceğiz. İmtihan şekilleri ayrı ayrıdır: Kimi zenginlik ile, kimi fakirlikle, sıhhatli olanlar sıhhatleri ile, hasta olanlar da hastalıkları ile imtihan olunurlar. Kazananlar olabildiği gibi kaybedenler de çoktur. Peygamber efendimiz aleyhisselâm ibret alalım diye Eshabına, dolayısı ile biz ümmetine geçmiş zamanlarda meydana gelen bazı hadiseleri buyurmaktadır. Hadis-i şerif olduğu için bu artık bir hikâye değil bir vâkıadır. Vakıa şöyle: Rabbimiz benî İsrâil zamanında yaşamış üç kulunu özel bir imtihana tâbi tutmuş. Birincisi sedef hastası, yüzünün ve cildinin renkleri değişik biçimde. O da bundan çok sıkılıyor, insanların içine çıkmak istemiyor. Rabbimiz o adama insan suretinde bir melek gönderir. Ona sorar "en çok sevdiğin şey nedir?" diye. O da "istediğim güzel bir yüz, güzel bir cilttir. İnsanlar benden nefret etmesinler diye..." cevap vermiş. Melek yüzüne elini sürdü, o çirkin manzara bitti, istediğine kavuştu. Tabii ki çok sevindi. Melek tekrar sordu "hayvanlardan en çok sevdiğin hangisidir?" O da "deveyi çok seviyorum" demiş. Ona hamile bir deve vermiş ve "mübarek olsun" diye de dua etmiş... Melek bu defa kel bir adama gelmiş en çok sevdiği şeyi sormuş, o da "kellikten kurtulmayı arzu ediyorum" diye cevap vermiş. Onun da başına elini sürmüş, bir anda çok güzel saçlar meydana çıkmış. Ona da "hayvanlardan hangisini seversin?" diye sormuş. O da "bir ineğim olsun isterim" diye cevap vermiş. Ona da yine hamile bir inek vermiş, mübarek olması için ona da dua etmiş... Aynı melek bu defa kör bir adama gelmiş, en çok sevdiği şeyin gözlerinin açılması olduğunu öğrenmiş ve en çok sevdiği hayvanın da koyun olduğunu söyleyince ona da bir koyun vermiş ve dua etmiş... KAZANANLAR VE KAYBEDENLER!.. Aradan seneler geçmiş, her üç hayvandan sürüler meydana gelmiş. Melek ilk geldiği kıyafetiyle sedef hastasına gelmiş, fakir olduğunu anlatmış, sadaka istemiş. O da cevap olarak "fakirler çok, hangi birine yardım edeyim?" deyince, melek ona eski halini hatırlatmış. O da "hayır ben bu serveti babamdan elde ettim" demiş. Melek, "eğer yalan söylüyorsan eski haline dön!" diye beddua etmiş, eski hâline gelmiş... Aynı hadise kel adam için de meydana gelince o da eski hâline dönmüş. İmtihanı yalnız âmâ olan kazanmış. "Doğrudur ben âmâ idim, fakir idim. Bu nimetler Rabbimizin ihsanıdır. İstediğin kadarını al!" deyince melek: "Servetin mübarek olsun, imtihan oldunuz. Sen kazandın ama iki arkadaşın kaybetti!" Ne bahtiyardır imtihanı kazanan. Ne bedbahttır imtihanı kaybedenler...
.21/04/2011
İnsan, ruhu ile insandır...
İnsan, ruhu ile insandır. Beden ona binek olarak yaratılmıştır. Madde, mânâya hizmet etmelidir. Aksi takdirde en kıymetli varlığı olan mânâyı, geçici ve fani olan maddeye fedâ etmiş olur ki, bu da çok yanlış olur, insanı çok büyük pişmanlığa sevk eder... FAZİLETTE ONLARA YETİŞİLEMEZ Eshab-ı kirâmda (aleyhimürrıdvan) mânânın yanında maddenin hiçbir değeri yoktu. Onlar hep manevî olanlara önem verirlerdi. Bunun için de fazilette onlara yetişilemez. İslâm devleti kuruldu. İran ve Bizans fethedildi. Kisra ve Kayser'in hazineleri Başkent Medine-i Münevvere'ye taşındı. Bu muazzam iki devletin geliri, en kıymetli eşyaları bu mübarek beldeye aktı, âdetâ Müslümanların üzerine yağdı. Fakat müminleri ebedîlik yolundan çeviremedi!.. İslâmiyet ile şereflenmelerinden çeyrek asır bile geçmemişti ki, daha dün sıkıntı, açlık, yaşayacak kadar yiyecek, soğuktan sıcaktan korunacak kadar giyecekten başka bir şey bulamazken, bugün hesapsız servete sahip olmuşlardı. Onlar isteselerdi, bu iki büyük imparatorlukların enkâzı üzerinde, muazzam bir Arap saltanatı kurabilirlerdi. Çünkü bu devletlerin vârisi olmuşlardı... Kisra, yalnız İran'ın geliriyle saltanat sürmüş, Herakliyus da sırf Bizans'ın mal ve mülkü ile debdebe içinde yüzmüş ise Hazreti Ömer radıyallahü anh için bu iki imparatorluğun geliri ile saltanat sürmesi mümkündü ve elindeydi. Fakat o, bu ayet-i kerimeyi duymuştu: (El Kasas sûresi 83.) "İşte ahiret yurdu! Biz onu yeryüzünde üstünlük sağlama arzusuna düşmeyenlere veririz. Sonuç takva sahibi olanlarındır." Sanki onlar, Peygamberimizin aleyhisselâm vefatından önce buyurduğu şu hadis-i şerifi şimdi dinler gibi idiler: "Yemin ederim ki, bundan böyle sizin için fakirlikten korkmuyorum. Belki, sizden önceki ümmetlerin önüne dünyalık kapıları açılıp yek diğerine hased edilerek helâk oldukları gibi, sizin önünüze de dünya kapıları açılarak birbirinize hased edip helâk olmanızdan korkuyorum." İslâm davâsının ruhunu böyle korudular. Peygamberlerinin örnek hareketlerine böyle sarıldılar. Çok şaşılacak şey; bu büyük fetihlerle İran ve Bizans medeniyeti denizine dalıp, ahlâklarından, prensip ve âdetlerinden hiçbir şey kaybetmeden, üzerleri ıslanmadan, sahil-i selâmete çıkmaları ve Eshâb-ı kirâmın bu bol İslâmı fütûhata rağmen, hâlâ ruh ve şahsiyetlerini, zühd ve mütevâzı yaşayışlarını koruyabilmeleridir. İlk kurulan İslâm devletinin gâyesi ve şiârı hidayet, Allah'a davet ve Müslümanlara hizmetti. Devlet, ahlâk ve din uğruna muazzam mal kaybına uğrardı. Madde ile mânâ arasında tercih yapılacak olsaydı, maddeyi bir kenara iterdi ve bunu da seve seve yapardı. Güzel ahlâkı ile meşhur sekizinci Emevî halîfesi Ömer bin Abdülaziz rahmetullah-i aleyhin adaletine şahit olan birçok gayri müslim iman etmişlerdi. Daha önce cizye verenlerden artık bu vergi alınamayacaktı. Dediler ki: "Bunlardan vergi almazsak devlet bütçesi zayıflar. Bir müddet daha bunlardan vergi almaya devam edelim. Kendimizi güçlü gördüğümüz zaman artık almayız!" Bu teklif Ömer bin Abdülaziz hazretlerini çok hiddetlendirdi ve; "Hayır, olamaz!" diye karşılık verdi ve ekledi: "Cenab-ı Hak Peygamberimizi Hadi (hidayet edici) olarak gönderdi. Cabi (vergi toplayıcı) olarak göndermedi." "GERÇEK HAYAT ODUR!.." O mübarek insanın bu tevekkül ve teslimiyeti işe yaradı. Kısa süren hilâfeti müddetince akla hayale gelmeyen nimetlere kavuştular. Devleti de, milleti de çok zengin oldu. Âdetâ memlekette fakir kalmadı. Zenginler, zekât verebilmek için günlerce fakir aramaya başladılar. Ömer bin Abdülaziz'in rahmetullahi aleyh zamanında maddî ve manevî gelişmelerin zirve yaptığı bereketinden İslâm âlemi ancak iki sene ve birkaç ay faydalanabildi... Maddî saltanat ile manevi saltanatı birleştirenlerin sayısı çok azdır. İkisinden biri olur çoğunlukla. Fakat bu mübarek insana her iki saltanat da nasip oldu. Hem emir-ül mü'minin, yeryüzünün en büyük ve en güçlü devletinin reisi idi, hem de ilk yüz yılının müceddidi idi. Hiç ama hiç dünyaya ve içindekilere kıymet ve değer vermedi. Ankebut Suresi 64. ayet-i kerimede meâlen: "Bu dünya hayatı, ancak bir eğlenceden ve bir oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte gerçek hayat odur. Keşke bilselerdi..." Bu da ona dünyanın ne mal olduğunu çok güzel anlatmıştı...
.14/04/2011
Suret hakikatin yerini tutamaz!..
Her şeyin bir sureti (şekli, görünüşü) bir de hakikati vardır. Büyük benzerliğe rağmen aralarında muazzam farklar vardır. Yapmacık bir elma, armut, portakal, üzüm, muz renk ve görünüşte hakikisine çok benzer ama tadı yok, kokusu yok. Bunlar süs için yapılmış şeylerdir. Müzede yırtıcı hayvanların bazısını görürüz; arslanlar, kurtlar, filler, ayılar, yırtıcı kuşlar ve korkunç hayvanlar vardır. Fakat onlar hareketsiz, içleri lif ve pamuklarla doldurulmuş cesetlerdir. Onlarda hayat yok, hücum edecek güç mevcut değil, hiçbir şey hissetmezler. Şüphesiz suret hakikatin yerini tutamaz, onun yerini dolduramaz. Suretin hakikatle mücadele etmesi düşünülemez. Aralarında çarpışma olsa suret derhal yere serilir... Suret heybetli, korkunç olsa bile, hakikat mutlaka ondan üstündür. Bir çocuk, ince zayıf eliyle, içi lif, pamuk dolu bir arslanı yıkabilir. Çünkü çocuk, küçük de olsa bir hakikat taşımakta... Arslan, heybetli de olsa nihayet surettir, şekildir. ONLAR GÜZEL AHLÂKLIYDI... Eshab-ı kirâmın (aleyhimürrıdvan) imanları da, ibadetleri de hakikatti, bizimki gibi suret değildi. Onlar manen çok yükseldiler, himmetleri de öyle yüceldi, şahsiyetleri öyle büyüdü ki, dünya ve dünya zinetleri, kralların debdebe ve saltanatları, zenginlik onların nazarında çocuk oyuncağından, kumaş veya kâğıttan yapılmış yapmacık bebek ve biblolardan öteye geçemedi. Onları hiçbir şey korkutmadığı gibi hiçbir şey de gözlerinde büyümüyordu. İmanları ve güzel ahlâkları onlara yetmişti. Bütün insanlara iyilik yapmak ve onları iki cihan saadetine kavuşturmak en büyük arzularıydı. Kadisiye Savaşından önce başkomutan Sa'd İbni Ebi Vakkas radıyallahü anh, İran başkomutanı Rüstem'e, Rıb'iy bin Amir'i elçi olarak gönderdi. Rıb'iy mağrur Rüstem'in yanına girdiğinde; tahtını altından yapılmış, inci ve yakutlarla süslenmiş buldu. Rüstem'i de, başında tâc, üzerinde göz kamaştıran elbiselerle, bir mabut gibi oturur gördü. Rıb'iy hazretleri bu manzaraya gülerek baktı ve hiç önem vermedi. Rüstem sordu: -Bu kadar uzun mesafeyi katederek buralara kadar niçin geldiniz? O da şöyle cevap verdi: -Bizi Allahü teâla gönderdi. Görevimiz de; insanları insanlara veya başka şeylere tapmaktan kurtarıp, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimize ibadet etmeye; diğer dinlerin zulmünden kurtarıp, İslamın adaletine, dünyanın darlığından çıkarıp, dünya ve ahiretin genişliğine kavuşturmaktır. Kabul ederseniz el kaldırmadan geri döneriz, bizim kardeşimiz olursunuz. Reddedenlerle de Allah'ın vadi tahakkuk edinceye kadar savaşırız. Başkomutan Rüstem imanla şereflenseydi; hem makamı mevkii ona kalacaktı, hem de ahirette ebedi saadete kavuşacaktı. Ama nasibi yoktu... Aradan uzun yıllar geçti. Müslümanlar, Allahü teâlânın kendilerini bir gaye için gönderdiğini unuttular veya unutur göründüler. İnsanları, kullara tapmaktan kurtarmak için Yarımadalarından çıktıklarını unuttular. Onlar da dünyaya meylettiler. Risâlete inanmayan, ahirete dönüş hesabını düşünmeyen bir insanın eğlenceli ve başıboş hayatı gibi yaşadılar. Böylece daha önce savaştıkları cahiliyye milletlerine benzediler. Cenab-ı Hak da onlara milletlerin en fena ve en vahşisi olan Moğolları musallat kıldı. Moğollar, onları kılıçtan geçirip kanlarından nehirler akıttılar, her türlü işkenceyi yaptılar. "YÜREKLERİ KATILAŞMIŞTI!.." Fakat bu çapta bir hadise dahi Müslümanları uyandıramadı. El En'am suresi 43. ayet-i kerimede meâlen buyuruluyor ki: "İşte onlar, kendilerine bir azabımız gelip çattığı zaman olsun yalvarmalı değil miydiler? Fakat yürekleri katılaşmış, şeytan da yapmakta oldukları kötülükleri onlara güzel göstermişti." Zaman, Müslümanların aleyhine işledi. Batı medeniyetinin tesiri altında kalarak maddeye tapma, dünyayı sevme, dünya menfaatlerinin peşinde koşmayı gaye edinme gibi geçmişlerine yakışmayan hâllere girdiler... Bütün bunların neticesinde Müslümanların içinde bir nesil türedi... Zihni aydın; fakat ruhu karanlık, kalbi boş, yakini zayıf, dini az denecek derecede... El Münafikun suresi 4. ayet-i kerimede meâlen "Onları gördüğün zaman gövdeleri (kalıpları, kıyafetleri) hoşuna gider. Konuşurlarsa sözlerini dinlersin. Halbuki onlar odunlar gibidir. Her şeyi aleyhlerinde sanırlar..." buyurulmaktadır...
.7/04/2011
Bana arkadaşını söyle!..
Bütün insanlar sevgiye, ilgiye ve şefkâte muhtaçtır. En fazla muhtaç olanlar ise bebekler ve küçük çocuklardır. İnsan, doğumundan ölümüne kadar eğitilmeye muhtaç bir varlıktır. O nasıl bir çevrede yetişirse, ona göre bir eğitim alır ve yönlendirilir. Aile, okul, arkadaş ve medya insanı özellikle gençleri yönlendiren çevrelerdir. İnsanlar her zaman çevresinde iyi örnekler görmeye, bunlara teşvik edilmeye, kötü örneklerden ise uzak tutulup korunmaya muhtaçtır. Etrafından ne kadar güzel mesajlar alırsa, kişiliği o kadar müsbet olarak gelişir. Sokak çocuklarının tamamının sokak çocuğu olmasının sebebi sevgisizlik ve ilgisizliktir. Suç işleyen çocuklar bu sevgiden ve ilgiden mahrum oldukları için suç işliyorlar. Kötü insanlara özenerek onlar gibi olma hevesi insanlara her kötülüğü çok kolay bir şekilde yaptırır. Kötü arkadaş tuzağına düşen zararlı ve tehlikeli şeylerle tanışır. Onları göre göre gözünde basitleşir ve rahatça yapmaya başlar. Çirkeflere bulaşan kişinin ondan kurtulması artık çok zordur. Elini verse, kolunu kurtaramaz. KÖTÜ ARKADAŞIN TEHLİKESİ!.. İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir. Çok meşhur atasözüdür: "Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim." Bu atasözü bizlere arkadaşın önemini ne güzel anlatıyor. Dünyanın en değerli şeyi güzel arkadaştır. En felâket olan şeyi de kötü arkadaştır. Kötü arkadaş yılandan daha tehlikelidir. Yılan sokarsa, insanı birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır. Çok zehirli ise öldürür. İkisi de dünya hayatı ile ilgilidir. Biz zaten ölmek için dünyaya gönderilmişiz. Kötü arkadaş insanı hem dünyada hem de ahirette büyük felâketlere, sıkıntılara ve acı çekmeye sevk eder. İnsanları kötü arkadaşlarla beraber kılan şeyler, yalnızlık, cehalet, kötü örneklerdir. Kendimizi ve bilhassa çocuklarımızı bu "mikrop"lardan korumaya çalışmalıyız. Tehlike çok büyüktür. Arkadaş seçerken dikkat edeceğimiz şeyler şunlardır: 1- Akıllı olmalıdır. Aptal dost sana iyilik yapacağı yerde kötülük yapar. Rivâyet olunur ki, bir adam, bir ayıyla arkadaş olur, beraber gezerler. Adam ayı kadar güçlü olmadığı için yorulur. Bir suyun başına gelirler. Adam ayıya işaretle biraz uyuması gerektiğini anlatır. Ayı da hareketleriyle anladığını belli eder... Adam uzanır ve uyur, ayı da başında bekler. Bir sinek adamın kafasına konar, ayı, arkadaşı rahat uyusun diye sineği kovar, sinek uçar tekrar eski yerine döner. Ayının kafası kızar, iyisi mi ben bu sineği öldüreyim, bu arkadaşımı rahat uyutmayacak diyerek koca bir taş alır, arkadaşının başındaki sineğe fırlatır, sineği öldüreceğine arkadaşının beynini parçalar. Aptal dostun yapacağı budur. 2. Dindar olmalıdır. Dînî vecibelerini yerine getirmeyen, haramlardan sakınmayan en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine kötülük yapanın başkalarına ne yararı olur? 3. Güzel ahlâk sahibi olmalıdır. Güzel ahlâk, kıyâmet günü amellerin tartıldığı terazinin hayır kefesinde en çok ağırlığı olan şeydir. Güzel huya sahip olabilmek için, güzel huylularla beraber olmalıdır. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez. Ne annesi, ne babası, ne de hocası. BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN BAŞ!.. 4. Dünyaya aşırı derecede düşkün olmamalıdır. Böyle insanlar menfaatleri uğruna her an insanı satabilirler. Onlara güven olmaz. Dünyaya olan düşkünlük asrımızda had safhaya ulaşmıştır. İnsanların artık gayesi hâline gelmiş, onu elde edebilmekten başka bir şey düşünmezler. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır." Kibir, ucub, haset hep bu sevginin meyvesidir. Dahası var; yalan, aldatma, haksız mal elde etme, zulüm, insanları hakir görme gibi çirkinlikler hepsi dünya sevgisinden meydana gelir. Dünya sevgisi ile Allah sevgisi birbirinin zıddıdır, aynı kalpte birleşmezler...
.31/03/2011
Ne kadar yaşarsan yaşa!..
İçinde yaşamakta olduğumuz dünya rahatlık ve saadet yeri değildir. Bir gün huzur bulsak birkaç gün huzursuz oluruz. Bizim hiçbir sıkıntımız olmasa bile sevdiklerimizden birinin sıkıntıları bizi üzer. Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor: Dünyada rahatlık bekleme, görürsen onu kârdan say. Yolda para bulmuş gibi." Bir diğer tavsiyesi de şöyledir: Yarının sıkıntısını bugüne yükleme! Her günün sıkıntısı zaten kendine yeter. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak gönderildi. Mükâfat olarak, terfi ederek gelmedi. Dünya eğer rahatlık yeri olsaydı, en fazla Peygamberler buna kavuşurdu. Halbuki en çok sıkıntıyı, üzüntüyü onlar çekmişlerdir. Âdem aleyhisselâm asırlarca gözyaşı döktü. Nuh aleyhisselâm ile alay edildi, hakaretlere maruz kaldı. Gemi yapımında ne büyük sıkıntılar çekti. İbrahim aleyhisselâmı ateşe attılar, yakmak istediler. Kendi öz ve biricik evladını kurban etmekle emrolundu. Oldukça ağır bir imtihandı bu. Denilseydi ki, çocuğunu birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine daha kolay olurdu. Fakat emir kendi elinle kurban edeceksin. Yakub aleyhisselâm Yusuf'una o kadar çok ağladı ki, mübarek gözleri kapandı. Yusuf aleyhisselâmın da imtihanı ağırdı; kuyuya atılması, köle olarak satılması, çirkin teklifle karşılaşması ve daha sonrasında da zindana girmesi... Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri, memleketinden kaçışı, gurbet ellere gidişi, oralarda on sene çobanlık yapması gibi... Eyyüp aleyhisselâmın hastalığı, bundan dolayı O'na iman edenlerin mürted olması ve O'nu terk etmesi, evlatlarının vefatı, bütün servetinin yok olması yanında senelerce yatağın esiri olması... SIKINTI ÇEKMEMEK MÜMKÜN MÜ? İsa aleyhisselâmın barınacak bir yuvasının olmaması ve fakirlikle hayat geçirmesi. Yahudilerden, putperestlerden gördüğü ezâ ve cefalar... Zekeriyya aleyhisselâm ile Yahya aleyhisselâmın şehit edilmeleri... Bizim Peygamberimiz aleyhisselâmın çektiği sıkıntılar diğerlerinden daha fazla idi. Tâif seferinde gördüğü hakaret, çocuklara taşlatıldıkları, mübarek ayakkabılarının kanla dolması ve onlara beddua etmemeleri. Uhud muharebesinde çok sevdiği amcaları Hazreti Hamza ve diğer eshabının şehit olmaları gibi dayanılması çok zor sıkıntılar... Demek ki, içinde yaşadığımız şu dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir. Nimetlerinde bile sade lezzet yoktur. Hem dişim olsun hem de ağrımasın dersek olmaz. Dünyada rahatlık beklemek seraptan su beklemeye benzer. Hayal kırıklığından başka insana bir şey vermez. Bir adam arkadaşına dua eder ve der ki: "Allah sana dünyada hiç sıkıntı vermesin!" O da şöyle der: "Sen benim ölümümü istiyorsun! Dünyada yaşayıp da sıkıntı çekmemek mümkün mü?" HERKES HÂLİNDEN ŞİKÂYETÇİ!.. Nasıl rahatlığa kavuşulur. Değişen istikrârsız bir hayat yaşamaktayız. Hiç kimse kendinden emin değildir. Herkes halinden şikâyetçi, kavuştuğu nimetleri az görür, gözü başka nimetlerde. Gözünü toprak doyurur ancak. Bütün insanlarda korku vardır. Ölüm korkusu hastalık korkusu, fakirlik korkusu, sevdiklerinden ayrılma korkusu. Korku!.. Korku!.. Korkularla geçen bir hayatın ne tadı olur? Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen ve ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan ve nasıl yaşarsan yaşa, karşılığını göreceksin!.." Bir diğer hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Mü'min insan ne kadar nasiplidir; nimete kavuştuğu zaman şükreder sevap kazanır. Hastalıklara, sıkıntılara maruz kaldığı zaman da sabreder yine savap kazanır." Sabredersek sıkıntılarımız azalır, rahatlarız, üstelik büyük sevap kazanırız. Sabretmezsek, hastalığımız, sıkıntılarımız artar, günâhkâr oluruz. Hazreti Ali (radıyallahü anh) birine şöyle nasihatte bulunur: "Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevap kazanırsın. Sabretmezsen yine kalemin yazdığı olur, günah kazanırsın!" Takdiri ilâhi ne ise o olur. "Dünya da, içindekiler de baki değildir. Ne gâm baki, ne sürur" demişler.
.24/03/2011
Peygamberler, hep aynı imanı bildirdiler
Rabbimizin üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Nasıl sayabiliriz ki; kavuştuğumuz, fakat bilmediğimiz nimetler, bildiklerimizden daha çoktur... Bu nimetlerin büyüklerinden olan akıl nimeti, büyük önem taşır. Fakat o da tek başına bir şey yapamaz, onun da diğer organlarımız gibi belli bir kapasitesi vardır. Belli bir ağırlığı ancak kaldırabiliriz, daha ağır şeyler var ama, gücümüz yetmez. Gözümüzle belli bir mesafeyi görebiliriz, kulaklarımız belli bir mesafeden sesi duyabilir. Burnumuz gene öyle... Aklımızın da ermediği şeyler vardır ve çoktur. Bunu yüce Rabbimiz bildiği için, bizlere acıdı ve en büyük nimet olarak bizlere peygamberler gönderdi, kitaplar indirdi... AKLIMIZA KALSAYDI!.. Aklımıza kalsaydı; iyi ile kötüyü, hayır ile şerri nasıl ayırt edebilecektik, gözlerimizle göremediklerimizi nasıl tanıyacaktık? Mesela: İmanın şartlarından biri olan meleklere imanı, nasıl elde edebilecektik? Rabbimizi ve O'nun sıfatlarını, kıyamet gününü, tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi onlar bildirmese idi, aklımızla nasıl kavrayabilecektik?.. Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dört binden fazla, bunlardan üç yüz on üçü resuldür. Hepsi imanın altı şartını (yani Amentü'yü) kavimlerine bildirdiler, bunlara iman etmeye onları davet ettiler. Bunun içindir ki; bu peygamberlerin birini inkâr, hepsini inkâr demektir. Nuh aleyhisselam asırlarca kavmini imana davet etti. Bu uzun sürede yalnızca 80 civarında kişinin imanla şereflendiği rivayet olunmaktadır. Dokuz yüz elli yıl onlara mühlet verilmesi, yüce Rabbimizin en büyük ihsanıdır. Kullarına azap vermek istemiyor, ebedi saadete kavuşmalarını arzuluyor. Yoksa onlara bu kadar uzun süre tanınmazdı... Nuh aleyhisselama peki diyenler, iman edenler, gemiye bindiler, boğulmaktan kurtuldular hem de Cennetlik oldular. İnatlarında ve küfürlerinde ısrar edenlerin ise hem dünyaları, hem de ahiretleri mahvoldu. Kur'an-ı kerim, Nuh aleyhisselamın kavminin halini beyan buyururken; "Nuh kavmi peygamberleri yalanladı" ifadesi kullanılmaktadır. Halbuki o kavme Nuh aleyhisselamdan başka peygamber gönderilmemişti, yalnız onu inkâr etmişlerdi. Fakat onu inkâr bütün peygamberleri inkâr demekti... Ad kavmi Hud aleyhisselamı, Semud kavmi Salih aleyhisselamı, Lut kavmi Lut aleyhisselamı inkâr ettiler. Bunlar için de ayrı ayrı "peygamberleri inkâr ettiler" ifadesi Kur'an-ı kerimde geçer. Bütün peygamberlerin aralarında ayrılık olmaksızın bildirdikleri hususlar şunlardır: 1- Bizleri ve bütün kâinatı yaratan ve yaşatan Rabbimizin varlığına ve birliğine iman etmek, O'ndan başkasına tapmamak, insanların kendi elleriyle şekillendirip meydana getirdikleri ve kendisine dahi faydası olmayan taşlardan, ağaçlardan medet ummamak, onlardan bir şey beklememek. 2- Rabbimizin emirlerini, neleri yapmamızı, neleri yapmamamızı bildirdiler. Nasıl hareket edersek Cennete veya Cehenneme gireceğimizi öğrettiler. Onlar bildirmeseydi, biz kendi aklımızla bunları nasıl tespit edebilirdik? 3- Yaratılış gayesini onlardan öğrendik. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bizim için yaratılmış, bize hizmet etmektedirler. Bizi de O'nu tanıyıp O'na ibadet etmemiz için yarattığını bildirdiler. 4- Yaşamakta olduğumuz bu dünya hayatının geçici olduğunu, bir imtihan salonu olduğunu öğrendik. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, o hayatın dünyadaki gibi kısa olmadığını, ebedi olduğunu ve yaptıklarımızdan hesap vereceğimizi, karşılığını göreceğimizi yine o mübarek zatlardan öğrendik. İKİ CİHAN SAADETİ İÇİN!.. Peygamberlerin insanlardan seçilmesi de ayrıca bir lütuftur. Meleklerden seçilseydi onları nasıl örnek alacaktık, onlar gibi nasıl hareket edebilecektik? Onlar yemezler, içmezler, evlenmezler, uyumazlar. İnsanlarla mukayese edilemezler. Bizim gibi insanlardan olmaları onların hayatını öğrenip, onlar gibi davranmamızı mümkün kılmaktadır. En güzel örnek, peygamberler içinde hayatı tespit edilen yegane peygamber Sevgili Peygamberimizdir (aleyhisselam). O'nun sünnet-i seniyyesini öğrenip tatbik edebilene iki cihanda da saadet kapıları açılır...
.17/03/2011
Kalıcı olanlar kıymetlidir...
İnsana değer veren, başkalarından üstün kılan şeyler umumiyetle üç kısma ayrılır: Birincisi; manevi olan, gözle görülmeyen şeylerdir. İman, güzel ahlâk, ilim, edep ve hayâ gibi... İkincisi; yüz güzelliği ile beraber vücut güzelliğidir. Boylu boslu olmak, uzuvların sağlam ve tam olması gibi... Üçüncüsü; insanın dışında olanlardır. Mal, mülk, makam, mevki, şan ve şöhret gibi... MANEVİ OLANLAR DEĞERLİ... Bunların en değerlisi manevi olanlardır. Çünkü onlar hem çok kıymetli hem de kalıcıdırlar. Diğer ikisi ise geçicidir. Dünya hayatı ile ilgilidir. Hayat sona erince güzelliklerden eser kalmaz. Servet, makam ve mevki ağızdan çıkan son nefes gibi biter. Mal vârislere intikâl eder... Sahip olduğu bütün maddi varlığı bir anda yok olur. Bir daha buluşmamak üzere elinden alınır... Makam-mevki de sıradakine nasip olur... İnsan öldükten sonra güzellikleri de bitmiş olur. Dünya hayatında iftihar ettiği güzelliği de sona ermiş olur. Herhangi bir kabir açılıp bakıldığında, içinde yatan mevtanın kefenden önceki elbisesi hangi kumaştan idi, ipekli mi veya çok kalitelisinden mi giyinirdi, yoksa fakir olduğu için adi elbiselerle mi dolaşırdı. Belli olmaz. Zengin miydi, fakir miydi o da anlaşılmaz. Toprak her ikisini de çürütmekle meşgul iken böcekler de bayram ederler... "İNSANLAR NE KADAR ZAVALLIDIR!" Manevi olanların kıymetli ve kalıcı olması dünyaya veda edildikten sonra da devam etmesidir. Dünyada, kabirde ve ahiret hayatında da sahibinin işine yarar, onun iki cihan saadetine kavuşmasına vesile olur... İnsan sahip olduğu bu üç nimetten büyük lezzet alır. Manevi olanların tadı bir başkadır. Bu tadı alanlardan biri demiş ki: "Eğer cennette olanlar da bu kadar lezzet içinde iseler gerçekten cennet çok güzel bir yerdir..." Yahya bin Muaz rahmetullah buyuruyor ki: "İnsanların bazısı (ki çoğu böyledir) ne kadar zavallıdır, onlara çok acıyorum. Dünyaya geliyorlar, belli bir süre hayat sürüyorlar fakat dünyanın en tatlı ve en lezzetli şeyini tatmadan göçüp gidiyorlar." "Efendim, nedir o dünyanın en tatlı şeyi?" diye sorduklarında şöyle buyurdu: "Allahü teâlâyı tanımak ve sevmektir. Ondan büyük lezzet yoktur. Diğer lezzetlere doyulabilir, ondan usanılabilir. Ama buna doyulmaz. Bunun lezzetini tadanlar bilir..." "AŞK HASTASI ŞİFA İSTEMEZ" Mevlâna Celâleddin-i Rumi kuddise sirruh buyuruyor ki: "Bütün hastalar şifa bulmak, hastalıktan kurtulmak isterler. Aşk hastası şifa bulmak istemez, hastalığının artmasını temenni eder..." Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçedir veya cehennem çukurlarından bir çukurdur.) Nasıl cennet bahçesi olmasın ki! Bir adamın ömür boyu hasretini çektiği, kavuşabilmesi için canını verdiği sevgilisine kavuşmuştur, aradaki maniler kalkmış, bir daha ayrılığın olmayacağı beraberlik elde edilmiştir... Nasipsizler için de kabir, Cehennem çukurlarından bir çukurdur. O da çok sevdiği dünyasını ve dünyadakileri bir anda bir daha buluşma ümidi olmadan terk etmiştir... Bırakıp gideceğimiz muhakkak olan şeylere bu kadar gönül veriyoruz. Kurtuluşumuza sebep olabilecek şeylere de önem vermiyoruz. Bu, akıllı olan bir adamın yapacağı bir iş midir?..
.10/03/2011
Dünyaya bir daha dönmek mümkün değildir!..
İnsanların dünyaya gelişi elinde olmadığı gibi gidişi de elinde değildir... Rabbimiz her kuluna belli bir süre ömür takdir etmiştir. Onun ne fazlası olur ne de azı... Çok kısa olmasına rağmen dünya hayatında yapılacak işlerimiz pek çoktur. Kendimizin ve bakmakla mükellef olduklarımızın rızkını helâlinden kazanmak mecburiyetindeyiz. Kimseye muhtaç olmadan hayatımızı devam ettirebilmemiz için çalışmamız farzdır... KABRE HAZIRLIKLI OLMALIYIZ Bitmedi... Bundan sonraki hayatımız olacak olan kabrimizi ışıklandıracağız, genişleteceğiz. Huzurla kabrimizde yatmak istiyorsak hazırlık yapmalıyız... Daha sonraki ve sonsuz olan ahiretimizi ebedi saadete çevirebilmek yine bu dünyada elde edilir. Dünyanın nimetleri de geçicidir, sıkıntıları da. Ahirettekiler ise kalıcıdır. Cennet veya cehennemden başka gidilecek yer yoktur... Dünyada iken ibadetlerini yapmamış, haramlardan sakınmamış olanlar yalvarırlar; "Bize bir imkân daha tanınsın, bir fırsat daha verilsin, aklımız başımıza geldi. Bir daha dünyaya dönebilirsek bu defa çok iyi olacağız, dinimiz neyi emrediyorsa yapacağız. Neyi haram kılmış ise sakınacağız..." Melekler onlara şöyle cevap verecekler: "Siz dünyadan gelmiyor musunuz? Orada her şey sizlere açık ve seçik bildirilmedi mi?.." İMTİHANIN MANASI KALMAZDI!.. Hiç kimse için tekrar dünyaya dönüş imkânı olamaz. İmtihan bitmiştir. Tekrar dönülebilseydi imtihanın bir manası olmazdı... Zamanımız çok kıymetli ama değerlendiremiyoruz. Rivayet olunur ki; sekerât-ı mevt halinde insan Azrâil aleyhisselâma yalvaracak: "Bana bir gün daha zaman tanıyabilir misin, hiç olmazsa son günümü değerlendireyim!.." Ona, günlerinin bittiği, bunun mümkün olmadığı söylenir, tekrar yalvarır: "Hiç olmazsa bir saat müsâade..." der, o da mümkün olmaz... Bu arada ölmek üzere olan kişiye herkesin ibret alması gereken cevap verilir: "Dünyada iken binlerce saat yaşamadın mı? O saatlerini niçin değerlendirmedin, şimdi bir saat için yalvarıyorsun!.. Ubeydullah-i Ahrar kuddise sirruhu, -Silsile-i aliyye büyüklerimizden bir tanesidir- vefatından sonra talebelerinden birisi rüyasında görür ve sorar: "Efendim uzun zaman sizin talebeniz olarak ilim öğrendik, sizlerden feyz aldık. Bizdeki hakkınız çoktur. Halinizi merak ediyoruz!" Mübarek zat talebesine müjdeyi verir: "Şimdi huzur-ı ilâhideyim. Allahü teâlânın sonsuz nimetleri içinde yüzüyorum..." BİZ DE KENDİMİZE SORALIM!.. Talebe tekrar sordu: "Efendim dünyaya bir daha gelmek ister misiniz?" Buyurdular ki: "Hayır, bu sonsuz nimetleri bırakıp da dünyaya bir daha dönülür mü?" Bunun üzerine; "Dünya hayatında yapmak isteyip de yapamadığınız bir şey yok mu?" diye sorar: Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri talebesine döndü ve şöyle buyurdu: "Yalnız bir şey için bir daha dünyaya dönmek isterim. O da; Elime bir baston alayım, dünyada ne kadar ev varsa, her birinin kapısını çalayım, kapıya çıkana şu soruyu sorayım: Allahü teâlâ seni niçin yarattı, sen ne ile meşgulsün!" Dünyamızı tekrar şereflendirebilseydi, O mürşid-i kâmilin bize sormak istediği soruyu biz kendi kendimize sormalıyız...
.03/03/2011
İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar!..
Ölüm, hayatın sonu gibi görünür. Ve insanı derinden derine düşündürür. Ancak çevremizde olup bitenlere her zamankinden biraz daha farklı bir gözle bakarsak, bu fikrimizde yanıldığımızı anlarız. Çünkü her mevsim yaşanan hadiseler gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir. Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır. İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir. İNSAN, ÂCİZDİR!.. Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır... Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir. İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir. İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır. Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz. Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar? GERÇEK HAYAT... Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız. Fecir suresi 24. ayet-i kerimede bunu görebiliyoruz. Kıyametin dehşetini görenler diyecekler ki: "Keşke ben hayatım için hazırlık yapsaydım." Müfessirler, bu ayet-i kerimeyi tefsir ederken dikkâtimizi şu noktaya çekiyorlar. "Buradaki hayatım" demiyor. Yani, dünya hayatını hayat bile saymıyor. Onun için de "hayatım" diyerek, gerçek hayatın ahiret hayatı olduğu anlatılmak isteniyor... Dünya hayatı, ahiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun... Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur... AKILLI İNSAN...... Dünyada kavuştuğu zehirli bal gibi olan lezzetlerin hiçbir kıymeti yoktur. Sonu ateş olan lezzette hayır yoktur. Sekerât-ı mevt hâlinde günâhlar çok çirkin bir hâl alacaklar ve insanlar yaptıklarından nefret edeceklerdir. Nasıl ki, yediğimiz o nefis yiyecekler, güzel kokan meyveler bir-iki saat midemizde kaldıktan sonra mide bulantısı ile çıkarılınca çok çirkin bir hâl alır. Güzel kokular, nefret ettirecek kokulara, güzel manzara, bakmak bile istemediğimiz şekle dönmüştür. Zevkle yaptığımız günâhlardan da o kadar nefret edecek ve pişman olacağız. Fakat iş işten geçmiş olacaktır. Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Ahiretini ebedî saâdete çevirir...
.24/02/2011
Kadere rıza...
İmanın altı şartından bir tanesi kadere imândır. Kâinatta ne varsa; kimler dirilecek, kimler ölecek hepsi Rabbimizin emir ve irâdesi ile meydana gelmektedir. İnsanın dünyaya gelişi elinde olmadığı gibi, gidişi de elinde değildir. İslâm âlimleri Cenab-ı Hakkın takdirine, kaza ve kaderine rıza göstererek tam teslim olmamızı tavsiye buyurmaktadırlar. Biz ondan razı olursak, o da bizden razı olur. Biz ondan razı değilsek, yaptıklarını beğenmez isek onun rızasını nasıl talep edebiliriz? "KULLUK BÖYLE OLUR!.." İmam-ı Rabbani kuddise sirruh buyuruyor ki: "Her gün insanın karşılaştığı her şey, Allahü teâlanın dilemesi ve yaratması ile var olmaktadır. Bunun için irâdemizi onun irâdesine uydurmalıyız! Karşılaştığımız her şeyi, aradığımız şeyler olarak görmeliyiz ve bunlara kavuştuğumuz için sevinmeliyiz! Kulluk böyle olur. Kul isek, böyle olmalıyız. Böyle olmamak, kulluğu kabul etmemek ve sahibine karşı gelmek olur. Allahü teâlâ (hadis-i kudside) buyuruyor ki: Kaza ve kaderime razı olmayan, beğenmeyen, benden başka Rab arasın, yeryüzünde kulum olarak bulunmasın..." Bize gelen sıkıntılar görünüşte çok acı ise de bunların nimet oldukları umulur. Rabbimiz bizi annemizden daha çok seviyor. Sevgiliden gelen şey tatlı olur. Hadis-i şerifte şöyle buyuruluyor: "Rabbimiz, mü'min kullarına ne büyük nimet vermiştir: Nimetlere kavuştuğunda şükreder, sevap kazanır. Sıkıntılarla, hastalıklarla karşılaştığı zaman da sabreder yine sevâp kazanır." İşini bilen mü'min her zaman kârlıdır. "MELEKLER ZİYARETİME GELİYOR" İmran bin Husayn radıyallahü anh ağır bir hastalığa yakalanmıştı. Otuz sene yatağın esiri oldu, bütün ihtiyaçları yatağında gideriliyordu, buna rağmen kendileri neşeli, şükürdar, ziyaretçileri ile tatlı sohbetler yapıyordu. Bir gün kardeşi Mitraf ziyaretine geldi, çok uzaklarda oturuyordu, kardeşini görünce başladı ağlamaya. Hasta, niçin ağladığını sordu. O da; "Senin haline ağlıyorum... Böyle otuz senedir çok sıkıntılı bir haldesin!" dedi. İmran bin Husayn onu teselli etti; "Rabbimizin bizim için takdir buyurduğu şey bizim kabulümüzdür" dedi ise de ağlamasını kesmedi, mecbur kaldı kardeşini yanına çağırdı, kulağına gizlice şöyle dedi: "Ben bunu anlatmak istemezdim ama başka türlü seni teselli etmek mümkün görünmüyor. Fakat senden ricâm ben hayatta iken bunu kimseye anlatma! Bu hastalıkta yaptığım şükür ve gösterdiğim sabırdan dolayı Rabbim bana öyle büyük ihsanlar nasip etti ki tarif edemem. Bunlardan bir tanesi melekler beni ziyarete geliyorlar, onlarla görüşüyorum..." Bunları duyan kardeşi de artık ağlamayacağına dair söz verdi... Kadere razı olan kederden emin olur. Dünyada da ahirette de saadete kavuşur, huzur bulur. "NİÇİN ÜZÜLÜYORSUN?" İbrâhim bin Edhem rahimehullâh bir gün bir adamla karşılaşır. Adam çok üzgün. Sıkıntıları olduğu her halinden belli idi. Ona dedi ki: "Ben sana üç soru soracağım bana cevap ver!" O da "sor" dedi. Birincisi; -Dünyada, Rabbimizin dilemediği, takdir buyurmadığı hiçbir şey olur mu? O da "hayır" diye cevap verdi. İkincisi; -Sana tahsis olunan, senin için yaratılan rızkını başkası yiyebilir mi? Ona da "hayır" dedi. Üçüncüsü; -Senin için ezelde takdir olunan hayatında bir kısalma olabilir mi, daha önce ölebilir misin? O da "mümkün değildir" dedi. Bu üç soruya aldığı cevaplardan sonra mübârek zat, sıkıntılı adama bir soru daha sorar: -O halde niçin üzülüyorsun?!.
.17/02/2011
Peygamber efendimizin büyüklüğü
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: "Beni Rabbim terbiye etti; güzel bir şekilde terbiye etti!.." Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu: HEM YETİM HEM ÖKSÜZ... "Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar... Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular: "Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.." Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi: "Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir." Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir. El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen: "Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor. El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen: "Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir. NE KADAR SEVİNSEK AZDIR Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler. O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır. Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor ki: "İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir. Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum. Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır..." Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir. "HUYLARINIZI GÜZELLEŞTİRİNİZ!" Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir. Meselâ bir hadis-i şerifte: "Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu. Bir diğerinde ise şöyle buyuruluyor: "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terâzinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka bir ibadet yoktur." Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır. Şahin kuşları, av köpekleri eğitildikten sonra eski huylarını nasıl bırakıyor, sahiplerine sadâkatle hizmet ediyorlarsa, insanlar bunu daha rahat yapabilir... Akıllıdır, güzel ahlâkın, insanı iki cihanda da saâdete erdireceğini çok iyi bilir... ..... TEŞEKKÜR: Muhterem validemin vefâtı dolayısıyla, bizzat defnine iştirak eden; telefonla, maille ve bizzat gelerek taziyede bulunan bütün dost ve sevdiklerimize şükranlarımı sunuyorum...
.10/02/2011
Rebi'ul-evvel ayı...
14 Şubat Pazartesi gecesi mübarek Mevlid Kandili... Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. O mübarek gecede kavuşacağımız nimetler çok büyüktür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı o gece şereflendirdi... Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur. Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki: Kadir gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur'an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur'an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı... BİR KURTARICI BEKLENİYORDU!.. İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli haline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu. İnsanlar artık, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, hak ile batılı ayırt edebilecek kabiliyete de sahip değildi. Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti. DÜNYAYI ZULMET KAPLAMIŞTI!.. İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki çok iyi biliyorlardı ki, o cansız varlıklardan hiçbir menfaat gelmez, yerlerinden kıpırdayacak güçleri yoktu. Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay'a, Güneş'e ve hayvanlara tapıyorlardı... Hasılı Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu... Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi bu mübarek gecede bizlere gönderdi. Yeryüzündeki bütün Müslümanların, bu nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza bu gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimiz aleyhisselamın sevgisi aşılanmalıdır. CAN SİMİDİ GİBİ... O gece sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir. İslâmın azılı düşmanlarından Ebu Leheb kendisine Peygamberimizin doğumunu müjdeleyen cariyesini (kadın köle) azat edip hürriyetine kavuşturduğu için her pazartesi günü azabının hafiflediğini rüyada kardeşi Abbas'a radıyallahü anh söylemiştir. O geceye olan sevgi, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. İman edip onun ümmeti olan, onun sevgisi ile kalbini dolduran müminler nasıl fayda elde edemezler? Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur. Mevlid Kandilinin, şimdiden; hepimize, cümle Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlara vesile olmasını temenni ederim.
.03/02/2011
Unutulan şeyler...
Sevgili peygamberimiz aleyhisselâm kıyamete kadar ümmetinin başına gelecekleri görmüş ve biz ümmetine bildirmiştir. Bu husustaki hadis-i şerifler pek çoktur. Bunlardan bir tanesi şöyledir: Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki; beş şeyi sevecekler, beş şeyi ise unutacaklardır. DÜNYA SEVGİSİ TEHLİKELİDİR 1-"Dünyayı sevecekler, ahireti unutacaklar." Dünya sevgisi çok tehlikelidir. Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak geldi. Terfi ederek, mükâfat olarak gelmedi. Kâinatta yalnız dünyada Allahü teâlaya isyan edilir. Gökteki varlıklar meselâ: Güneş, Ay, yıldızlar ve diğerleri yaratıcılarını tanıyor ve onu tesbih ediyorlar. Onlara verilen emir ne ise aynen tabi oluyorlar. Güneş, yaratıldığı günden beri aynı saat ve dakikada doğar ve batar, geç kalmaz, erken de doğmaz. Dünyamıza olan yakınlığı ne ise hep öyledir. Yaklaşırsa yakar, uzaklaşırsa dondurur. Güneşle aramızdaki mesafede değişiklik olursa bizim buna mani olmaya gücümüz yetmez. 2-"Hayatı sevecekler, ölümü unutacaklar." Yaşamak ebedi saadete vesile olacaksa güzeldir. İnsanların en hayırlısı ömrü uzun ameli iyi olandır. İnsanların en kötüsü de ömrü uzun ameli kötü olandır. Salih bir insan yaşadıkça sevaplarını arttırır, daha yüksek derecelere çıkabilir. Kötü bir hayat yaşayan da gittikçe günahlarını arttırır, daha çok azap ve sıkıntı çekmesine sebep olur. HUZURLU BİR HAYAT İÇİN 3-"Köşkleri, sarayları sevecekler, kabri unutacaklar." İnsanların kabirde kalacakları zaman, dünyada kalacağından çok daha fazladır. Dünyada bir gün bile kalacağımız belli değildir. Huzurlu bir hayat yaşayabilmemiz için dünyadaki evimize çok emek veriyoruz, çok para harcıyoruz, ondan daha çok kabrimize önem vermeliyiz. Dünyadaki evi değişebilme imkânımız var ama, kabrimizi beğenmezsek değiştirebilme imkânımız yoktur. 4-"Malı, mülkü sevecekler, hesabı unutacaklar." Helâlinden kazanılmış olan para hayırlı yerlere harcanırsa iki cihan saadetine sebep olabilir. Cennette köşk bile satın aldırtabilir. Buna ait bir menkıbeyi geçen haftaki yazımızda arz etmiştik. İslâmın beş şartından iki tanesi para ile yapılabilen farzlardır. Zengin olmayanlara farz değildir. Hadis-i şerif bize parayı kazanırken de, harcarken de hesaba çekileceğimizi hatırlamamızı hatırlatıyor. Dünya sevgisi bir kalpte artarsa tehlike çanları çalıyor demektir. O adam artık ne helâli ve ne de haramı düşünür. Karınca gibi boyuna toplar ama kime topladığını da bilmez. Hesaba çekileceğini bile unutur. EN BÜYÜK NİMET... 5-"Halkı sevecekler, Halık'ı unutacaklar." Yerde ve gökte ne varsa hepsini Yüce Rabbimiz yoktan yaratmıştır, dilediği anda da yok etmeye gücü yeter. Kavuştuğumuz ve bundan sonra kavuşacağımız bütün nimetler ondandır, ondan bileceğiz ve ona şükredeceğiz. Sebeplere de teşekkür etmeliyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanlara şükretmeyen Rabbine de şükretmez." Rabiayı Adviyye hazretleri hanım evliyalardandır. Rabbine şöyle münâcatta bulunur: "Ey Allahım! Seninle aram iyi olsa, bu bana kafidir. Varsın insanlarla aram açık olsun! Senin sevgini elde edebilirsem, başka şey istemem. Çünkü toprağın üstündeki her şey toprak olmaya mahkûmdur." Bunu elde eden en büyük nimete kavuşmuş olur.
.27/01/2011
İki şeye söz verilmelidir!..
Ebu Hazım hazretleri, Tabiinin büyüklerindendir. Büyük İslâm âlimidir. Çok tatlı ve güzel sohbetleri vardır. Zaman zaman güzel müjdeler de verirdi. Bir sohbetinde şöyle buyurdu: Bana iki şey için söz verin, ben de sizin cennete gireceğinizin müjdesini vereyim! 1- "Dinimizin emrettiği ibadetleri yapın, nefsiniz istemezse bile." 2- "Dinimizin haram kıldığı, menettiği şeyleri de yapmayın, nefsiniz istese bile." Ehl-i sünnet itikadına sahip olan bir insan, emrolunanları yapar, haramlardan da sakınırsa ebedi saadete kavuşur. DÜNYA HAYATI ÜÇ GÜNDÜR!.. İmam-ı Gazâli'nin rahmetullahı aleyh mevzuumuzla ilgili çok güzel bir misâli vardır: "Bir doktor hastasını muayene eder, sonra ona der ki; -Sen hastasın! Sana üç gün perhiz veriyorum. Beni dinler, bunlardan sakınırsan şifa bulursun, ömür boyu huzur içinde yaşarsın! Dediğimi yapmazsan hastalığın müzminleşir, tedâvin imkânsız hale gelir ömür boyu sıkıntı çekersin. Akıllı olan doktoru dinler, üç gün perhiz yapar, geriye kalan ömrünü sıkıntısız geçirir..." Verdiği misâlin açıklamasını yine İmam-ı Gazâli kendisi yapıyor: "Doktor Rabbimizdir. Üç gün ise dünya hayatıdır. Perhizler de dinimizin haram kıldığı şeylerdir..." Üç gün bir ömre kıyasla ne kadar kısa ise, dünya hayatı ahiret hayatına nisbeten daha kısadır. Hiç sayılı günler nihayetsiz bir zamanla mukayese edilebilir mi? İnsanlara cennet müjdesi veren, hatta onlara cennette köşk bile satın alan büyüklerimiz de vardır! Bunlardan biri Habib-i Acemi hazretleridir. Bu mübarek insan Hasan-ı Basri rahmetullahı aleyhin güzide talebelerinden birisidir. Basra'da oturuyordu. Orada insanları irşad vazifesini ifa ediyordu... "BİZE BİR EV LAZIM" Bir gün Habib-i Acemi hazretlerinin ziyaretine Horasan'dan yaşlı bir adam ile hanımı gelir. Hacca gitmeye niyet etmişlerdi. Hac dönüşü Basra'ya yerleşmek ve geri kalan ömürlerini Habib-i Acemi hazretlerinin yanında geçirmek istiyorlardı. Bunun için de bir eve ihtiyaçları vardı. Biriktirdikleri onbin dirhemi hoca efendiye verdiler ve; -Biz buraların yabancısıyız. Bize münasip bir ev almanız için seni vekil tayin ettik dediler ve vedâlaştılar. O zamanda seyahatler develerle yapıldığından çok uzun sürerdi. Hacca gidenler şehirden çıktıktan kısa bir zaman sonra orada büyük bir kıtlık başladı. Gıda fiyatları alabildiğine çıktı. Zengin olanlar bulabiliyordu, fakirler çok perişan oldular. Böyle olunca Habib-i Acemi, talebeleri ile istişare etti; -Horasanlı hacı bize ev almamız için para bıraktı dünyada ev al demedi. Biz onun bu parası ile gıda maddeleri alıp fakirlere dağıtırsak onlar için cennette bir ev almış oluruz. Bu onlar için daha iyi olur. Kabul etmezse parasını veririz... Talebeler de bunu münasip görürler ve öyle de yapılır... "SENİ DE BEKLİYORUM!" Bir müddet sonra hacılar döndüler. Adam evini sorduğunda ona şöyle cevap verildi: "-Biz size ev aldık ama burada değil, Cennette!.." Sonra olanları anlattı. Adam memnun oldu ve meseleyi hanımına anlattı. Hanım da çok memnun oldu fakat dedi ki; -Bize cennette ev aldığına dair bir senet versin, kalbimiz mut'main olsun böylece... Durum arzedilince, Habib-i Acemi hazretleri kâğıt ister ve; "Bismillâhirrahmanirrahim. Habib-i Acemi'nin falan horasanlı için cennette satın aldığı köşkün senedidir..." diye yazdırır ve adama teslim eder. Kiraladıkları bir eve yerleşirler... Birkaç ay sonra adam vefat eder, hanımı beyini rüyada görür, halini sorar. Halinin iyi olduğu neşesinden bellidir. Şöyle cevap verir: "Bize satın alınan evimizdeyim, seni bekliyorum!" Mevlâna Celaleddin-i Rumi rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Rabbimiz evliya kullarına öyle bir güç verir ki, yaydan çıkmış bir oku bile dilerlerse geri çevirebilirler..."
.20/01/2011
Rabbimiz dilerse...
Bütün dinler, ister hak olsun ister batıl olsun, geldiği günden beri birçok zorluklarla karşılaşarak yoluna yavaş yavaş devam etmiştir. İnsanlar dinlerini rahatça yaşayamazlardı. O dini, o inancı benimseyen bir kral veya sultan bulunmasaydı sıkıntıları devam ederdi... İslâm dininde durum böyle olmadı. Bu en son ve mukaddes din, önemsiz bir göçebe kabilelerin konup göçtüğü çöl bir ülkede zuhûr etmişti. Hiçbir kralın desteğine ihtiyaç hissetmeyen, hiçbir milletten yardım almayan İslâm dini, parlak zaferler elde etmiş, daha üzerinden elli sene geçmeden ona tabi olanlar fetih sancağını; bir taraftan Hindistan sınırına, diğer taraftan Atlantik Okyanusunun sınırına diktiler. Şam'daki ilk halifeler, en süratli deve ile beş aydan kısa bir zamanda katedilemeyen imparatorluğa hükmediyorlardı. Hicretin birinci asrında halifeler, dünyanın en büyük hükümdarı idiler. SAYI VE SİLAH ÜSTÜNLÜĞÜ... Her Peygamber, sözlerinin doğruluğuna delil olarak mucizeler gösterdi. Getirdiği dinin Kureyşlilerle beraber bütün dünyanın karşı çıkmasına rağmen bu kadar kısa zamanda, bu kadar çok büyümesi, yayılması Peygamberimizin aleyhisselâm en büyük mucizelerinden birisidir. Yedi asır işgâllerle genişledikten sonra güçlenen Bizans İmparatorluğu, yarım asır önce kurulan Arap ülkesine teslim olmuştu. İran imparatorluğu, bin seneye yakın Bizans'ın karşısında mukavemet gösterdi. Fakat Allah'ın kılıcının önünde on seneden az bir zaman sonra dize geldi. Bu garip hadiseye ilmî açıdan bakıp hakiki sebeplerini araştıralım; çoğunlukla galibiyet, sayısı çok, elinde yetecek kadar silah ve teçhizatı mevcut, askerî disiplini tam, harp sanatını çok iyi bilen ordu ve devletler tarafından elde edilir. Sayı üstünlüğü: İslâmın Hristiyan ve Mecusilerle yaptığı bütün savaşlarda, taraflar arasında korkunç sayı farkı vardı. Onların sayısı Müslümanlardan kat kat fazla idi. İşte Yermük... Bu savaş için gelen Bizans ordusunun sayısı iki yüz bin, Müslümanların sayısı ise yirmi dört bindi. Kadisiye Savaşındaki sayı farkı aynı şekilde korkunçtu. Üstelik inanmayanların yaşadığı ülke Rabbimizin en verimli kıldığı, nüfusla dolup taşan, peteği sık sık bal veren, arka arkaya mahsul alınan yerlerdi. Zavallı Araplara gelince, memleketlerinden çıkmışlardı, kendilerine yardım binbir güçlükle ancak ulaşabiliyordu. Silah ve teçhizat: Müslümanlar bu yönden de çok zayıf idiler, silah sayıları çok azdı. Her şeyden önce ortada, devlet tarafından beslenen, plânlanan, teçhiz edilip gönderilen bir ordu yoktu. Savaşa katılanlar gönüllülerdi. Kendileri silahlanır, Allah yolunda cihad etmek, sevâp almak şevki ile cihada koşarlardı. Bizans ve İranlılar kendileriyle savaşmaya gelen Müslümanları küçük görürlerdi. Onların elbiseleri, silah ve okları ile alay ederlerdi. Ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan, aşiretlere mensup bedeviler, nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler! Bunu anlamak zordur... Kendi aralarında sık sık kabile savaşları olurdu. Çok kılıç kullanırlardı. Fakat bu tecrübelerini, dünyaya meydan okuyan süper güçleri mağlup etmeye yetmezdi. İMAN GÜCÜ OLMASAYDI!.. Bu tecrübeleri kâfi gelseydi, daha yetmiş sene önce Kâbe-i Muazzamayı yıkmaya gelen Ebrehe'nin ordusuna karşı koyarlardı. Mukaddes mabedin, onlar için maddî ve manevî değeri ölçülemezdi. Şeref ve itibarları yerle bir olurdu eğer yıkılabilseydi. Kureyşliler, ilk önce Âdem aleyhisselâmın yaptığı sonra ikinci defa İbrahim aleyhisselâmın bina ettiği Beytullah'ı müdafaa edemeyince Yüce Rabbimiz Ebâbil kuşları ile hepsini helâk etti. Bu güç, iman gücü idi. İslâm dinine tabi oldular. Onları hidâyete erdiren Rabbimizi sevdiler, Rabbimiz de onları sevdi ve onları muzaffer kıldı. İman gücü olmasaydı, bu güç kendilerinde mevcut olsaydı Peygamberimizden önceki zamanlarda bu zaferleri elde edebilirlerdi. Bırakın zafer elde etmeyi, rüyalarında bile o zamanlar görselerdi inanmazlardı. Olacak şey değildi.
.13/01/2011
Tarihin en büyük hâdisesi: İslamiyetin doğuşu
Müslüman olmadan önce Araplar, neredeyse dünyadan tecrit edilmiş bir milletti. Çöl bir taraftan, yarımadayı üç yönden kuşatan denizler bir taraftan, medeni dünyadan uzak kalmasına sebep teşkil ediyordu. Araplar o derece bölünmüş, tembelleşmiş ve aşağı derecelere düşmüştü ki, diğer ülkelerle savaşacağını, komşu devletlere karşı zafer kazanacağını rüyasında dahi göremiyordu. İran'la Bizans, o günün en büyük devletleri idi. Doğunun ve batının liderleriydiler. Bunlar Arap yarımadasını, bileziğin bileği sarması gibi kuşatmışlardı. Fakat çöl olan, yer altı ve yer üstü zenginlikleri az olan yarımada (o zaman petrol keşfedilmemişti) can ve mal kaybına değmezdi onlar için. Onların, bu verimsiz çöle para harcamaya ve fakir olan Arapları beslemeye ihtiyaçları yoktu. Ancak, böyle bir millet, kısa bir zaman sonra cihan tarihinde müthiş bir vazifenin temsilcisi olacaktır... Bedevi Araplar, çöllerinden çıkmış fetihler yapmakta, düşmanlarını dize getirip ezmektedirler... Bu sel, Arapların merkezi olan Medine-i Münevvere'sinden, (Hicri 11) tarihinde (Mîladi 632) fışkırmış, önüne çıkan her şeye üstün gelmiş, dağları, ovaları basmıştır. ZAFERDEN ZAFERE KOŞTULAR! Sayıları yüz binleri bulan, tam techizatlı, geçtikleri yeri sarsacak kadar güçlü İran, Bizans ve Mısır ordularını mağlup etmiştir. Yine bu sel, eski medeniyetleri, kuvvetli devletleri, köklü saltanat kuran milletleri silip süpürmüş ve onları tarihe göm-müştür. Önceden Araplar onların gözünde küçük ve kıymetsiz görünürken imanla şereflenen Arapların gözünde diğer milletler küçülmüştü. Onlara bu gücü Allahü teâlâ ihsan buyurmuştu. Dünyanın en güçlü süper imparatorluklarını kendi memleketlerine giderek perişan ettiler. Topluluklarını dağıttılar, tahtlarını yıktılar, krallarının taçlarını çiğnediler, hazinelerini açtılar, çoluk çocuklarını esir ettiler. Gurur ve kibir elbiselerini yama tutmayacak şekilde parçaladılar. Güçlerini bir daha yerine gelmeyecek tarzda imha ettiler. Kisra, bir daha yerine Kisra gelmemek üzere; Kayser de aynı şekilde helâk oldular... Müslümanların, Müslüman olma teklifini kabul etselerdi başlarına bu felâketler gelmeyecekti. Binlerce kilometre yol kateden bir orduda zaten hal kalmaz, hareket gücünü kaybeder. İklim değişikliği de hesaba katılırsa; Müslümanların bin seneden fazla dünyada söz sahibi olan İran ordusunu yenebilmesi yüzde bir değil; binde bir ihtimal ile de mümkün değildi. Zafer kazanılması için bütün sebepler, İranlıların lehine, Müslümanların aleyhine idi. Fakat iman edenler etmeyenlere galip geldi. Sebe suresi 19. ayeti kerimede meâlen "İşte biz de onları masallara çeviriverdik. Onları darmadağın ettik" buyuruluyor. El A'raf 137'de ise meâlen "Hakâretlere maruz bırakılmış olan o kavmi de, kendisine feyz ve bereket verdiğimiz yere mirasçı kıldık" buyuruluyor. TARİHİN ÇÖZEMEDİĞİ BİLMECE!.. Gülünç zayıflıktan sonra bu ezici kuvvet, acayip durgunluktan sonra bu şaşılacak canlılık, derin uykudan sonra bu çabuk uyanış tarihin çözemediği bilmecelerdendir... Tarihçiler, insanlık tarihinde vukû bulan en garip hadisenin bu olduğunda söz birliği etmişlerdir. Amerikalı yazar Stüdart (İslâm Âleminin Bugünkü Hâli) adlı kitabında diyor ki: "İslâm'ın zuhûru, neredeyse insanlık tarihinde kaydolunan en büyük hâdisedir. İslâm, daha evvel şahsiyet bakımından zayıf olan bir millet ve değer bakımından kıymetsiz bir ülkede zuhûr etti. Daha yirmi otuz sene geçmeden, uçsuz bucaksız geniş mülk ve saltanatları parçalayarak, asırlar ve nesiller boyu devam edegelen eski dinleri yıkarak, millet ve kavimlerin içindekilerini değiştirerek, sağlam bünyeli bir âlem (İslâm Âlemi) kurarak yeryüzünün yarısına yayıldı. İslâm'ın ilerleme ve yükselme sırrını ne kadar araştırıp incelersek o kadar hayranlığımız artıyor...
.06/01/2011
Yerin altı mı, yoksa üstü mü hayırlıdır?
Sevgili peygamberimiz aleyhisselâm Eshab-ı kirâm aleyhimürridvan ile otururlarken onlara şöyle bir soru sorar: -Ben şu an aranızdayım, hep beraber Asr-ı saadeti yaşıyoruz. Risâlet vazifem tamam olduktan sonra artık dünyada işim kalmaz, aranızdan ayrılacağım... Benden sonra sizin için yerin altı mı, yoksa üstü mü daha hayırlıdır? Onlar da; -Allah ve Resûlü daha iyi bilir, diye cevap verirler. EN FAZÎLETLİ CEMAAT Yalnız bu soruya değil hemen hemen bütün suallere bilseler dahi verdikleri cevap aynıdır. Yeryüzünün şahit olduğu en mübarek, en fazîletli cemaat onlardı. Başka türlü hareket etmeleri onlara yakışmazdı. Yaratılmışların en şereflisini, bizzat Rabbimiz terbiye etmişti. Hadis-i şerifte şöyle buyuruluyor: "Beni Rabbim terbiye etti ve güzel bir şekilde terbiye etti." Allahü teâlanın terbiye ettiği mübarek insan Eshabına, onlar da bize edebi öğrettiler... Böyle olunca sevgili peygamberimiz aleyhisselâma sordukları sorularına yine kendileri cevap verdiler: -Sizi idâre eden amirleriniz hayırlı ve iyi olanlarınızdan ise; zenginleriniz de cömert olanlardan ise; işlerinizi de birbirinize danışarak, istişare ederek yapıyorsanız yerin üstü sizin için altından daha hayırlıdır... İKİ CİHAN SAADETİ İÇİN... Bu üçü bir araya gelirse, herkes huzur içinde yaşar, dünya ve ahiret saadetine kavuşulur. Hayırlı idareciler adaletle iş görür, kimse kimseye zulmetmez. Hayırlı idareciler halk tarafından çok sevilir. Kıyâmet günü de herkes korku ve panik içinde iken, onlar Rabbimizin rahmet gölgesi altında olacaklar. Bu, hadis-i şerifle müjdelenmiştir. Bir yerde zengin olanların cömert olması o cemiyet için büyük nimettir. Bütün insanlar mes'ut olur. Zenginlerle fakirler arasında karşılıklı sevgi meydana gelir, hayat şartları bakımından da fazla bir farklılık olmaz. İstişâre ile yapılan işlerde pişmanlık çok az olur. Bir kişinin kararı ile yapılan işlerde arzu edilen netice elde edilemez. Evdeki hesap çarşıya uymayabilir... Bundan dolayı yapacağımız bütün işlerimizde istişâre etmeli, ehline danışmalıyız. Böylece sünnet-i seniyyeye uymuş oluruz ve bilmediğimiz çok şeyleri de öğrenmiş oluruz. YERİN ALTININ DAHA HAYIRLI OLDUĞU ZAMAN!.. Hadis-i şerif devam ediyor: -Eğer amirleriniz, sizi idare edenler zalimlerden ise; zengin olanlarınız da cimrilerden olursa; hanımlar size emir ve talimât veriyor ise felâkettir. Zalim idarecilerin olduğu memlekette hak, hukuk söz konusu olmaz, güçlü olan zayıfı ezer. Böyle yerlerde yaşamak çok sıkıntılı olur. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir millete iyilik yapmayı murat ederse, onlara hayırlı idareciler nasip eder." CİMRİNİN HAYATI SIKINTILIDIR! Cimri zenginlerin ne kendilerine ne de milletine faydası olur. Bütün hayatları sıkıntı içinde geçer. Kazanırken büyük zahmet çekerler. Onu muhafaza için ömür boyu bekçilik yaparlar. Ölürken de hasretle ölürler. Hanımlar bize Allahü teâlanın emanetidir. Saliha bir hanım mü'minler için saâdettir, cennet nimetlerindendir. Çocuklarımızı dünyaya getirip, büyütüp, bizlere hayırlı bir evlât olarak yetiştirmeleri kâfidir. Ev işlerini de bize bırakmayarak huzurlu bir hayat yaşamamıza sebep oluyorlar. Bu hizmetler onlara yeter de artar bile. Ayrıca dışarıdaki işlerimizle de onları meşgul etmemeliyiz. Yerin üstünün hepimiz için daha hayırlı olmasına gayret ve dua etmeliyiz...
.30/12/2010
Taklitçilikten kurtulalım
İki gün sonra milâdi takvime göre yeni bir yıla daha girmiş bulunacağız. Ömrümüzün bir senesi daha gitti. Kabir hayatına biraz daha yaklaştık... Yaşadığımız ve yaşayacağımız üç hayatımız vardır: Bir dünya hayatı, iki kabir hayatı, üç ahiret hayatı... Bu üç hayatın en kısa olanı halen yaşamakta olduğumuz, daha ne kadar yaşayacağımızın belli olmadığı dünya hayatıdır. En kıymetli olanı da budur. Çünkü üç hayatımızı buradan kazanmak zorundayız. Bunun için geride bıraktığımız bir senenin değil her saatimizin kıymetini bilmeli ve en iyi bir şekilde değerlendirmeliyiz. BİR YILIN MUHASEBESİ... Bu yeni senenin farkı sadece duvardaki takvimi değiştirmek olmamalıdır. Geride bıraktığımız ve bir daha ele geçiremeyeceğimiz altın değerindeki bir yılımızın muhasebesini yapmalıyız. Geçirdiğimiz yılda iyi ve yararlı işler yaptıysak onları bu yeni yılda artırmalıyız. "Nasıl daha başarılı olabilirim, nasıl daha çok güzelliklere imza atabilirim?" düşüncesi bizde hakim olmalıdır. Hatalarımızı da tesbit etmeliyiz, onları bir daha hiç yapmamaya veya daha az yapmaya şartlanmalıyız. Yeni yıl böyle kutlanır. Yoksa içki içmek, çam devirmek, evleri "Noel Ağacı" ile süslemek çılgınlıktan başka bir şey değildir. Hristiyanların bu tutumunu elbette yadırgamıyoruz. Her toplum, kendi dinine ve töresine göre yaşar ve yaşamayı sever. Bu, insanların tabii hakkıdır. Bunun için de onların; kendi takvimlerine göre, kendi mukaddes bildikleri günleri, gönüllerince değerlendirmelerini normal ve tabii karşılıyoruz. Bizim yadırgadığımız husus başkadır. Biz, bir taraftan Müslüman olduğunu söyleyip, diğer taraftan Hristiyanlar gibi Noel kutlayan kimsenin varlığına şaşarız!.. ŞAŞMAMAK MÜMKÜN MÜ?!. Her yıl, aralık ayının son haftasında, bizimle aynı adı taşıyan birçok insanın, çocuklarının ellerinden tutarak, çarşıda pazarda çam ağacı aradığını, "Noel Baba"lı kartpostallar satın aldığını, irili ufaklı hediye paketleri hazırladığını üzülerek görüyoruz. Son haftada hindi satışlarının büyük marketlerde hangi boyutlara vardığını herkes biliyor. Hele içki tüketimi... Yılbaşı gecesinden sonra büyükşehir belediyeleri temizlik işçileri, koca şehri sarhoş kusmuğundan arındırmak için saatlerce seferber oluyorlar. Dinî ve millî bir gelişme karşısında ürpererek "irtica" çığlıkları basanlar, her nedense bu rezâletler karşısında sessiz kalırlar, hatta memnun olduklarını söylerler. Şaşmamak mümkün değildir! Kendi inançlarının gerektirdiklerini bırakıp, kendi örf ve âdetlerini terk eden bir topluluk kendisine olan güvenini kaybeder. Taklidine çalıştığı insanları kutsal kabul eder. Bu da telâfisi mümkün olmayan yaraların açılmasına sebep olur. O millet artık yok olmuş demektir. Kendisine güveni olmayan bir pehlivan, bir çocukla güreşirse kaybeder. Bir adam çocuğuna dese ki: "Bak yavrum! Şu çocuk nasıl giyiniyorsa sen de öyle giyin, nasıl yemek yiyorsa sen de öyle ye, o ne yapıyorsa sen de aynısını yapmaya çalış!" Bunları duyan çocuk şöyle düşünür; onlara benzemez isek hiçbir değerimiz olamaz. EN BÜYÜK TEHLİKE!.. Şimdi söyleyin Allah aşkına! Bu çocukta kendine güven diye bir şey kalır mı? Dâima kendini bir "hiç" olarak görür, taklit ettiklerini ise üstün ve kutsal kabul eder. Bunun aksini hiç kimse iddia edemez. Bu da, bir milletin örf ve âdetleriyle beraber erimesi ve yok olması demektir. "Bir madde, bir sıvının içinde erimiş ve kaybolmuşsa, meselâ: Şeker veya tuz, suda erimiş ve yok olmuşsa, onu bazı kimyevi müdâhalelerle tekrar çıkarmak mümkün olur. Fakat bir millet erimişse, onu, hiçbir müdâhale tekrar ortaya çıkaramaz." Bir millet için bundan daha büyük bir zarar, daha korkunç bir tehlike olamaz...
.23/12/2010
Hazret-i Ali'nin vasiyeti
Hulefai Raşidinin dördüncüsü, cennetle müjdelenen on kişiden bir tanesi, Sevgili Peygamberimiz aleyhisselamın damadı Hazret-i Ali radıyallahü anh, büyük bir suikasta uğramış ve ağır yaralı olarak hane-i saadetlerine nakledilmişti. Aldıkları o darbe neticesinde de şehadet mertebesine kavuştu... Şehit olmadan önce yavrularını topladı ve onlara nasihatlerde bulundu. Ancak biz Müslümanlar bu nasihatlerden istifade etmeliyiz. Çünkü bunlar hepimiz için yapılan nasihatlerdir. ALTIN NASİHATLER... "İlmin Kapısı" olan Hazret-i Ali'nin nasihatleri, nasihatlerin en güzelidir. İşte o altın nasihatler: 1. Yavrularım... Yalnız da kalsanız, insanlar arasında da bulunsanız daima Allah'tan korkunuz, takva üzere olunuz. Çünkü Rabbiniz daima sizi görür ve yaptıklarınıza şahittir. Bir bedevi zat gelir, Peygamberimiz aleyhisselama ve sorar: "Ben çok günah işledim. Benim için tövbe olur mu? Tövbe edersem Rabbim kabul eder mi?" O da "Evet. Tövbe kapısı açık. Tövbenin şartları yerine getirilirse tüm günahlar af edilir" buyurdular. Adam bu müjdeyi aldıktan sonra tekrar sorar: "Bu günahları işlediğim zaman Rabbim beni görüyor muydu? Peygamberimiz de "Evet" diye cevap verir. O da, "Eyvahhhh!.." diye feryat eder ve ruhunu teslim eder. 2. Neşeli olduğunuz zamanda da, kızgın olduğunuz zamanda da söylediğiniz sözlere dikkat ediniz. Daima hak söz söyleyiniz. İnsan kızdığı zaman ne söylediğinin farkına varamaz. Şeytanın insana en çok musallat olduğu zaman, onun kızgın olduğu zamandır. Büyük şeytan yavrularına şöyle nasihatte bulunur: "İnsanlara günah işletebilmeniz için elinizde iki büyük silah vardır. Bunu iyi kullanırsanız aldatamayacağınız insan çok azdır. Birincisi nefsanî arzularını tahrik ettiğiniz, ikincisi onları öfkelendirdiğiniz zamandır." Bu yüzden konuştuklarınıza çok dikkat ediniz! 3. Zengin de olsanız, fakir de olsanız, israftan sakınınız. İsraf haramdır. Bir gün Sad ibni Ebu Vakkas radıyallahü anh bir nehirde abdest alır. Suyu bol gördüğü için fazla kullanır. Gerçi kullandığı su tekrar nehre akıyordu, buna rağmen Peygamberimiz aleyhisselam ona ikazda bulundu: "Niçin suyu israf ediyorsun ya Ebu Vakkas?" Basit gördüğümüz şeylerde bile çoğu zaman israf edebiliyoruz. 4. Hüküm verdiğiniz zaman karşınızdaki dostunuz da düşmanınız da olsa adil davranınız. Taraf tutmayınız. Çünkü verdiğimiz hükümlerden hesaba çekileceğiz. 5. Yavrularım. Yorgun olduğunuzda da, zindeyken de ibadetlerinizi ihmal etmeyiniz. Vakit çok kıymetlidir. Vaktinizi değerlendiriniz. Hazret-i Osman radıyallahü anh buyuruyor: "Cenab-ı Hak, size bu hayatı ve dünyayı verdi ki onunla ahiretinizi kazanasınız diye. Yoksa dört elle sarılasınız diye değil". 6. Her halükârda Cenab-ı Hak'tan gelene razı olunuz. Size huzur ve saadet de verse, sıkıntı ve hastalık da verse kaderinize rıza gösteriniz. Biz Rabbimizden razı olursak o da bizden razı olur. Biz onu unutursak o da bizi unutur. "SONU ATEŞ İSE!.." 7. Yavrularım... Sonu cennet olan bir hayatta şer yoktur. Sonu cennet olan bir hayatta kötülük olamaz. Sonu ateş olan bir hayatın da hiçbir kıymeti yoktur. Bütün nimetler, cennet nimetlerine nispeten hiçtir. Bütün belalar da cehennem azabına nispetle afiyettir. Yanmak çok zor bir şeydir. Dünyadaki yanmak bile insanı ne kadar sıkıntıya sokar, üzer. Halbuki birkaç dakika sürer. İnsan ölünce acıyı bir daha duymaz. Ama cehennemde yanmak öyle birkaç dakikayla, saatle veya günle bitmiyor. Hem sonra cehennem ateşiyle dünyadaki ateş mukayese edilemez. 8. Kendi ayıp ve kusurlarını gören, başkalarının ayıp ve kusurlarıyla ilgilenmez. Kendi kusurlarını gidermeye çalışır. Cenab-ı Hak'ın ona verdiğine razı olan, üzüntü çekmez. "Rabbim benim kısmetimi bu kadar yaratmış, benim için bu daha hayırlıdır. O beni annemden daha çok seviyor" diyerek, teslimiyet içerisinde bulunur. Biz başkalarının ayıplarını örtersek, Rabbimiz de bizim ayıplarımızı örter. Başkalarının ayıplarını açıklayan da, aynı ayıpla hallenmeden ruhunu teslim etmez. 9. Yavrularım... Kim kibirlenirse alçalır, kim aklına güvenirse pişman olur. Çok konuşanın çok hatası olur. Bir evlada bırakılacak en güzel miras güzel ahlaktır. Güzel ahlak sahibi olan kişi kıyamette Peygamberimiz aleyhisselama en yakın kişi olacak insandır. Hazret-i Ali Efendimiz, ruhunu teslim etmeden önce bu güzel nasihatleri bize miras olarak bırakmıştır...
.16/12/2010
Hazreti Hüseyin'in şehâdeti
Dün Aşure Gecesiydi, bugün de Aşure Gününü idrak ediyoruz. Bütün okuyucularımızın Aşure Gününü tebrik ediyoruz... Aşure Günü, birçok Peygambere (aleyhimüsselâm) huzur getirmiştir. Onlar da onlara iman edenler de sevinmişler, sıkıntıları bu günde sona ermiştir. (Geçen hafta arz etmiştik.) Bugün meydana gelen yegâne üzüntü veren hadise Hazreti Hüseyin'in şehid olmasıdır. Her mü'min bu acıyı ciğerlerinde hisseder. Yüzlerce asır geçse de bu acı hiç ama hiç unutulmaz. Sevgili Peygamberimizin çok sevdiği ve mübarek dizinde büyüttüğü, bütün müminlerin göz bebeği iki torunu da şehit oldular... "ESHÂBIM ŞÂHİTTİR..." Bir gün mübarek dedeleri Hazreti Hasan'ı sağ dizine, Hazreti Hüseyin'i de sol dizinde oturtmuş onları seviyordu. Cebrâil aleyhisselam geldi ve dedi ki: "Torunlarını bu kadar çok seviyorsun, fakat ikisi de şehid olacaklardır!.." Bu söze çok hayret eden Allah'ın Resulü aleyhisselam sordu: "Kâfirler mi bunları şehid edecek?" Cebrâil aleyhisselam "Hayır" diye cevap verdi, "Senin ümmetin yapacak bu büyük hatayı!" Bu defa daha çok hayret ederek dedi ki: "Nasıl benim ümmetim olur ve nasıl bu ciğerparelerimi şehid ederler! Benim bunları ne kadar çok sevdiğimi herkes bilir. Bebek olduklarında ağlamalarına bile dayanamazdım. Annelerini ikâz ederdim. 'Niçin ağlatıyorsun yavrularımı? Bilmiyor musun onların ağlamaları beni çok üzer!..' diyordum. Onları ne kadar çok sevdiğime bütün eshabım şahittir..." Cebrâil aleyhisselam arz eder: "Efendim! İnsanoğlu çiğ süt emmiştir. Nefis ve şeytan gibi iki kuvvetli ve tehlikeli düşmanları vardır. Bunlar insanların çoğuna her kötülüğü yaptırırlar... Âdem aleyhisselâmı bunlar cennetten çıkarmadı mı? Yusuf aleyhisselâmı kendi kardeşleri kuyuya atmadı mı? Ki, onu kuyuya atmak öldürmek demekti... Kardeş kardeşe bunu yaparsa, senin ümmetinin torunlarına yaptıkları garip olamaz..." Bu mübarek kimselerin şehid olmaları onlar için ihsanı ilâhi oldu. Şöyle ki: Hazreti Hüseyin ile abisi, Medine-i Münevvere doğumludurlar. Bu mübarek beldede dünyamızı şereflendirmişlerdir. İkisi de çok nazlı (el bebek, gül bebek) büyümüşlerdi. Başta fahr-i kâinat olmak üzere bütün mü'minler onlara çok değer veriyorlardı. Müslüman oldukları için hiçbir sıkıntıya maruz kalmamışlardı. Din-i mübin uğrunda hiç cefâ çekmemişlerdi. Bu da onların derecelerinin diğerlerinden düşük olmasına sebep olabilirdi. Bilâl-i Habeşi, Ammar bin Yasir, Suheyb-i Rumi (radıyallahü anhüm) gibi mü'min oldukları için çektikleri dayanılmaz işkenceler onları çok kıymetlendirmişti. Yüce Rabbimiz, bu iki sevdiği kuluna şehâdet makamını lütfetti, ta ki dereceleri diğerlerinden geri kalmasın. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Belâlar, mihnetler, en çok Peygamberlere, sonra evliyâya, sonra bunlara benzeyenlere gelir." Dünya, zevk için yaratılmadı. Âhiret bunun için yaratılmıştır. Dünya ile ahiret, birbirinin zıddıdır. Birini sevindirmek, ötekinin gücenmesine sebep olur. ŞEHÎD OLMAK İSTİYORDU!.. Yeryüzündeki bütün şeriflerin ve seyyidlerin babaları, ömürlerinin sonunda bu acıları çekmeselerdi, cennet nimetlerinin tadını bu kadar çok alamazlardı. "Açlık çekmeyen yemeğin lezzetini anlamaz. Acı çekmeyen rahatlığın kıymetini bilmez..." Dünyada bunlara elem vermek, sanki dâimi lezzetleri artırmak içindir. Belâlar, sıkıntılar, cahil için sıkıntı ise de, bu büyüklere, sevdiklerinden gelen her şey tatlı olmaktadır. Allahü teâlâ sevdiklerine sıkıntı vermeden de derecelerini yükseltmeye kadirdir. Dostlarına hem dünyada, hem de ahirette rahatlık verebilir. Fakat âdeti böyle değildir. Kudretini, hikmeti ve adaleti altında gizlemeyi sever. Şehid olmayı Hazreti Hüseyin (radıyallahü anh) kendisi istedi. Yezid'e biat etseydi şehid olmazdı. Kerbelâ'da Rabbinden zafer isteseydi; mübarek dedesine melekleri gönderen, ona da gönderirdi ve Bedir muharebesindeki zafer ona da verilirdi. Fakat o, şehâdet istiyordu...
.09/12/2010
Aşûre günü ve gecesi
Önümüzdeki çarşambayı perşembeye bağlayan gece (15 Aralık) "Aşûre Gecesi"ni; perşembe günü de "Aşûre Günü"nü idrak edeceğiz inşallah... Muharrem ayı Kur'ân-ı kerimde kıymet verilen "dört aydan" biridir. Aşûre Günü ve Gecesi de bu ayın içinde en kıymetli olanıdır. Bu ayda "oruç tutmak" çok sevap kazandırır. Hadis-i şerifte; bu ayda oruç tutmanın fazileti hakkında şöyle buyurulur: "Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlardan sonra da en faziletli namaz gece kılınan (teheccüd) namazdır." DUALARIN KABUL OLDUĞU GÜN Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu. Âdem aleyhisselamın "tevbesinin kabul olması", Nuh aleyhisselamın gemisinin "tufandan kurtulması", Yunus aleyhisselamın "balığın karnından çıkması", İbrahim aleyhisselamın "Nemrud'un ateşinde yanmaması", İdris aleyhisselamın "diri olarak göğe çıkarılması", Yakub aleyhisselamın "Yusuf aleyhisselama kavuşması" ve "gözlerindeki 'perde'nin kalkması", Yusuf aleyhisselamın "kuyudan çıkması", Eyyûb aleyhisselamın "hastalıktan kurtulması", Musa aleyhisselamın "Kızıldeniz'den geçip Firavun'un boğulması" ve İsa aleyhisselamın "velâdeti" (doğumu) ve "Yahudilerin öldürmesinden kurtulup 'diri' olarak göğe çıkarılması" hep Aşûre Günü olmuştur. MUSÎBET GİBİ GÖRÜNSE DE... Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır. Hazreti Hüseyin radıyallahü anh bugün şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur. Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan radıyallahü anh, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdir. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardır. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da onların derecelerinin Bilâl-i Habeşi radıyallahü anh, Ammar bin Yasir radıyallahü anh ve diğer imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanların derecelerinden daha düşük olmasına sebep olacaktı... Rabbimiz, buna razı olmadı. Onları çok sevdiğinden makamlarını yükseltmek için ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu. Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler hâlâ bu hadiselere üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir. "HİKMETİ NEDİR YÂ RABBÎ" Musa aleyhisselam bir yerden geçerken, daha önce tanıdığı bir adama rastlar. Bakar ki; bu tanıdığı adamcağızı vahşi hayvanlar parçalamışlar. Bu zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş bir kısmı da o şekilde terk edilmişti. Bunu gören Musa aleyhisselam taâccüb ederek; "Ya Rabbî, ben bu kulunu tanırdım. Çok salih bir kimse olup seni de çok severdi. Bu musibetin onun başına neden geldiğinin hikmetini merak ediyorum" dedi. Rabbimiz de buna karşı; "Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biri olup, bizi de çok severdi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri ise o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti, onun istediği makamlara kavuşması için verdik" buyurarak bu işin hikmetini açıklamıştır. Böylece bizim gördüklerimizle, ilâhi maksat arasındaki fark anlaşılmış oldu... Bu vesileyle, Allahü tealadan, sıhhat ve âfiyet içinde, nice Aşûre günü ve gecelerine cümlemizi kavuşturmasını temenni ediyorum.
.25/11/2010
Amellere riya karışırsa!..
Geçen haftaki yazımızda sizlere, korkulması gereken şeylerin ikisinden bahsetmiştik. Bugünkü yazımızda bu konuya devam ediyoruz... Korkulması gereken şeylerin üçüncüsü, yaptığımız hayırların şeytan tarafından iptâl edilmesidir. Ezeli düşmanımız olan Şeytan, bize yalnız günâh işletmekle kalmıyor, elde ettiğimiz sevaplarımızı da bir yolunu bulup yok ediyor. "DESİNLER, DİYE YAPTIN!.." Amellerimize riya karışırsa ondan hiçbir hayır göremeyiz. Kıyamet günü hesap vermek üzere getirilen bir âlime; "Nasıl geçirdin ömrünü?" diye sorulur. O da "İlim öğrettim, talebe yetiştirdim" der. Melekler o zaman derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama Allah için yapmadın. 'Ne iyi insandır, ne büyük âlimdir' desinler diye yaptın! Onu da dediler. Arzun yerine geldi!" Bir zengin getirilir. Ona da sorulur. O da sadaka verdiğini, insanlara yardım ettiğini söyler. O da dünyadaki hayırlarını Allah için yapmadıysa derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama, 'ne cömert insandır, ne kadar merhametlidir' desinler diye yaptın. Sen de dilediğine kavuştun..." Bir mücâhide sorulur; O da şöyle cevap verir: "Ben kâfirlerle olan muharebede canımı feda edercesine düşmanla harb ettim, şu kadarını öldürdüm." Ona da "Bunu 'ne yiğit adamdır, ne cesurdur' desinler diye yaptın. Senin de gâyen yerine geldi. İnsanlar, seni takdir ettiler. Allah için savaşsaydın mükâfatını bugün görürdün" derler. Yaptığımız hayırlara, ibadetlere kibir, ucub karışırsa hepsini yakar. "Sonu tövbe ile biten bir günâh, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır" demişler. ÖLÜM MELEĞİ GELİNCE!.. 4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmalıyız. Hazırlıksız yakalanırsak büyük sıkıntı çekeriz. Ölümün gecikmesi için zaman talebimiz neticesiz kalır. Sekerat-ı mevt hâlindeki adam ölüm meleğine yalvarır: "Bana bir gün müsaâde eder misin?" O da "hayır" diye cevap verir. "Hiç olmazsa bir saat olsun ne yapacaksam yapayım, tövbe edeyim, vasiyetimi yazayım." Bu da şöyle cevaplandırılır: "Binlerce saat Rabbimiz sana ömür ihsan etti. Değerlendirseydin ya onları!.." İnsan, her an ölebilir. Ölümün mevsimi, gecesi gündüzü yoktur. Hasta olanı da ölebilir, sıhhatli olanı da. Genç ihtiyar ayırımı da yapılmaz. Ya ölmemeyi garantilemeliyiz veya ölüme daima hazır olmalıyız. Ki, emin olmak, garantilemek mümkün olmadığına göre hazır olmalıyız. ÂHİRET İÇİN YARATILDIK!.. 5- Dünyanın gaye edilmesinden korkmalıyız. Gaye, dünya olursa ahiret unutulur. Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız. 6- Hane halkının bizi haram kazanmaya zorlamasından korkmalıyız. İnsan, hanımını, çocuklarını sever, onları kırmak istemez. Onların isteklerini gücümüz yettiği nisbette yerine getirmeliyiz. Aşırı talepleri için borçlanmak ve bu borçları ödemekte zorlanmak akıllı adamın yapacağı iş değildir. Hele haramlara bulaşmak hiç uygun değildir. Haram lokmanın vücutta kalıcı tesiri vardır. Duaların kabul olmamasına sebep olur. "HANGİ SAFTA DURAYIM?" Bir gün bir adam Süfyan-ı Sevrî hazretlerine gelir, "cemâatle kılınan namazın hangi safında durmak daha çok sevaptır?" diye sorar. O da şöyle cevap verir: "Sen yediğin lokmana dikkat et, helâlinden olsun, hangi safta durursan fark etmez!.." Çocuklarına veya bir başkasına haram lokma yediren kişi kul hakkına tecavüz etmiş sayılır. Kıyamet günü kendilerine haram lokma yedirenden davacı olurlar. Yüce Rabbimiz bizi hep bu korkular içinde yaşatsın...
.18/11/2010
En büyük nimet: İman
Hulefa-i Raşidin'in üçüncüsü, cennetle müjdelenenlerden birisi, meleklerin bile kendisinden hayâ ettikleri; Hazreti Osman radıyallahü anh buyuruyor ki: Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır. Ona göre kendini hazırlamalıdır. 1- İmansız gitmekten korkmalıdır. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz. İnsanlar dört kısma ayrılır: a- Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelir, Müslümanca yaşar ve imanla son nefesini verir. b- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, imanla şereflenir, imanla dünyadan göçer. c- Müslüman anne ve babadan dünyaya gelir, imanını muhafaza edemez, mürted olur ve imansız gider. d- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, kâfir olarak yaşar ve küfür üzere dünyadan ayrılır... İlk ikisi güzel, son ikisi ise felâkettir. BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN BAŞI! Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur. Ne yersek yiyelim, son lokmanın tadı kalır ağzımızda. Tatlı ise tatlı, acı ise acıdır. Bunun önemini bildikleri için, büyüklerimiz hep Hüsn-ü Hatime'ye (son nefesin imanla verilmesine) çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız: "Ya Rabbi! İmanla, Kelime-i şehâdet getirerek çene kapamamızı nasip eyle!" Biz de bu duaya bütün kalbimizle amin diyoruz... İmanla kabre girebilmek için dünyayı sevmemek lâzımdır. Dünyayı çok seven, ondan ayrılmak istemez. Hastalığı ağır olan kimse artık hayatından ümit keser, doktorları da hastaya tedâvinin çâre olmayacağını bildirirler. Böyle bir adam, yakın bir zamanda bütün sevdiklerinden ayrılacağını hisseder. Kişi sevdiği ile beraber olmayı çok ister, sevdiklerinden bir daha buluşmamak üzere ayrılmanın ne kadar zor olduğunu düşünür, sonra kendi kendine sorar: "Ben ölmek istemiyorum. Servetimi elde edebilmek için ne sıkıntılar çekmiştim. Yiyip, içip keyif süreceğimin tam zamanı idi. Kimdir beni bu sevdiklerimden ayıran?.." Sonra düşünür ki her şey takdiri ilâhi ile oluyor. O istemezse hiçbir şey olmaz. Şeytan da onu tahrik eder ve dedirtir ki: "Ya Rabbi bana bu kötülüğü neden yapıyorsun!?" Takdir-i ilâhiye yapılan bu itirazdan sonra o kimsenin imanla son nefesini verebilmesi artık çok zor hale gelir. Bizimle kabrimize gelmeyen ve bizi yalnız bırakan şeylere gönül vermeyelim. Dünya bizi terk etmeden önce biz onu terk edelim. Sevgisini kalbimizden çıkaralım. Hadis-i şerifte; "Dünya sevgisi, bütün kötülüklerin başıdır" buyurulmaktadır. "NİÇİN AĞLIYORSUN KARDEŞİM?" 2- Sol omuzumuzda taşıdığımız meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır. Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken başlar ağlamaya. Ağlamaktan okuyamaz hale gelir. Çocukları endişelenirler. Komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. "Babamıza biraz teselli verir misiniz?" diye. Ebu Hazım gelir, selam verir ve sorar: "Kardeşim niçin ağlıyorsun? Hane halkını korkuttun?.." O da şöyle cevap verir: "Okuduğum âyet-i kerimede mealen (İnsanlar kıyamet günü amel defterlerini okuyunca, hiç hesaplarında olmayan günahlarını görecekler) buyuruluyor, ona ağlıyorum!.." Bunu duyan Ebu Hazım da onunla beraber başlar ağlamaya... Çocukları derler ki: "Biz seni babamızı teselli edesin diye çağırdık, sen ise onu daha çok ağlattın!.." ..... Hepinizin bayramını içten duygularla tebrik eder, daha nicelerine sıhhat ve afiyetle kavuşmanızı Yüce Rabbimden dilerim...
.11/11/2010
Şeytanın en çok üzüldüğü gün!..
Arefe günü, Kurban Bayramından bir önceki gündür. 15 Kasım Pazartesi günü idrâki ile şerefleneceğiz inşallah... Hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki: "Arefe gününe hürmet ediniz! Çünkü Arefe, Allahü teâlanın kıymet verdiği gündür." "Arefe günü oruç tutanların, iki senelik günâhları af olunur, biri geçmiş senenin, diğeri gelecek senenin günâhıdır." "Arefe günü 1000 ihlas sûresi okuyanın bütün günahları af olur ve duası kabul olur. (Hepsini Besmele ile okumalıdır)" "ONLARI BEN DAVET ETTİM!.." Enes bin Malik radıyallahü anh rivâyet ediyor: "Arefe günü, Peygamber efendimiz (aleyhisselâm) Arafat'ta vakfe yaparken şöyle buyurdu: (Ey insanlar! Az önce Cebrail aleyhisselam geldi, Rabbimden bana selâm getirdi ve şu müjdeyi verdi: Arafat ehli tamamen mağfiret olundular.) Hazreti Ömer sordu: "Bu yalnız bize mi mahsus, yoksa bizden sonrakilere de mi? Bizden sonra vakfe yapacaklar da bu nimete kavuşacaklar mı?" Cevap olarak, (Bu müjde size ve kıyamete kadar gelecek olan bütün hacılaradır) buyurdular. Rabbimiz, Arefe günü toplanan mü'minleri, meleklere gösterir ve; (Bunlar niçin toplanmışlar biliyor musunuz? Onları ben davet ettim, benim davetime icâbet ettiler ve dünyanın dört bir yanından çok uzak mesafeler katederek burada toplandılar. Siz şahit olun ben bunların tamamını affettim, annelerinden yeni doğmuş bebek gibi günahsız hâle geldiler) buyurur. Arefe günü; doğudan, batıdan, güneyden, kuzeyden ve dünyanın en ücra köşelerinden gelecek insanlar aynı yerde, aynı ibadetleri yapacaklar... Renkleri ayrı, dilleri ayrı, âdet ve ananeleri ayrı, memleketleri ve ırkları ayrı olan bu insanlar bir mekânda toplanacaklar. Bunlar, birbirlerinin konuştuklarını anlamıyorlar, ama birbirlerine bakışları sevgi dolu... Zenginiyle, fakiriyle, güçlüsüyle, güçsüzüyle bütün hacılar aynı kıyafetler içinde, aynı mahrumiyetleri yaşayarak görevlerini yapıyorlar. Trilyonlara hükmeden bir zenginle, geçimini zor karşılayan bir fakiri; aynı kıyafet içinde, Arafat'ta, beraberce el açıp dua ettiren, yan yana tavaf ettiren imandan başka hangi güç olabilir? Böylece de, makam, mevki, mal mülk ile böbürlenmeyi unutturup, mahşer gününü hatırlamış oluyorlar. Hayaline bile insanın doyamadığı bu muhteşem manzarayı yaşamak ne kadar güzeldir... Yeryüzünün cenneti... Bu, yazı ile anlatılamaz. Hac ibadeti, zor bir ibadettir. Peygamber efendimiz, hiçbir ibadet için kolaylık duası yapmamışlar. Meselâ Hicaz'ın iklimi çok sıcaktır. Ramazan-ı şerif geldiğinde "Ya Rabbi oruç tutmamızı kolaylaştır, rahat tutabilelim" diye dua etmediler. Yalnız hac için bu duayı yapmışlardır. İhrama girdiklerinde, kabul ve kolay olması için dua ettikleri malumdur. İbrahim aleyhisselam ailesini mübarek topraklara bırakıp döndüğünde şöyle dua buyurdu: "Ya Rabbi buraları insanlara sevdir, ziyaret için gelsinler, benim evlatlarım ve zürriyetim sebeplensin..." Onun bu duası olmasaydı; hac için, hacılardan alınan paradan vazgeçilseydi, üstüne bir o kadar da para verilseydi yine de kimse gelmezdi. ŞEYTANLAR ÇILGINA DÖNER!.. Âdem babamızdan beri bize kin güden, bizim yüzümüzden cennetten kovulduğu, lânetlendiği için, bizi en büyük düşman olarak gören şeytanlar zaman zaman bize birçok günah işletmişler ve çok sevinmişlerdir. Bütün bu günahların bir günde affedilmesi onları âdeta çılgına çevirir. En çok üzüldükleri gün Arefe günü olur. Arefe günü, Arafat'ta bulunma saadetine eren bir insanın, "Benim günahlarım çok, benim affolunmam çok zordur" demesi ve Rabbinin mağfiretinden ümit kesmesi büyük günahtır. Af olunacağına inanması gerektir. Günahlarımız ne kadar çok olursa olsun, Rabbimizin rahmetinden daha çok olamaz. Yeter ki biz, tövbenin şartlarını yerine getirerek ona yalvaralım, O'ndan af dileyelim. Arefe günü yapılacak duada "Ya Rabbi hacıları mağfiret et, onların dualarını kabul buyur" demelidir. Çünkü, hacı kardeşlerimiz hepimize dua ediyorlardır... Hepinizin Arefe gününüzü ve gecenizi şimdiden en içten duygularla tebrik eder, daha nicelerine sıhhat, afiyetle kavuşmanızı Yüce Rabbimizden dileriz...
.4/11/2010
Cennetin yolu dünyadan geçer!..
Dünya imtihan yeridir. Buraya onun için geldik. Bundan dolayıdır ki; dünyanın kendisi de içindeki nimetleri de, bir taraftan iyi olsa bile diğer taraftan kötüdür. Kullanmaya bağlıdır. İnsanlar, çok uzun ömürlü olmak isterler, bunun için çaba sarf eder, dua ederler. Hayat şartları ne kadar sıkıntılı da olsa hepimiz yaşamaktan memnunuz. Dinimiz de uzun ömürlü olmayı nimet kabul ediyor. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı ömrü uzun, ameli salih olandır!" Güzel yaşanmaz ise, uzun ömür felâkettir! O da Hadis-i şerifte şöyle açıklanmıştır: "İnsanların en kötüsü ömrü uzun ameli kötü olandır!" Kötü hayat yaşayan kişi hayatta kaldıkça günâhlarını artırır. Başta kendisine, akrabalarına ve milletine zarar verir. Böylelerinin kısa ömürlü olmaları her bakımdan daha iyidir. Dünyanın kendisi de bir bakıma kötüdür. İçindekilerini aldatmış, ahiretini unutturmuş, cehenneme giden bir yol haline getirmişse felâkettir. "CENNETİ SEVİYOR MUSUN?" Dünyanın güzel tarafları da çoktur. Peygamberlerin namaz kıldıkları, ibadet ettikleri yerdir. Meleklerin ziyaret ettikleri mekânlardır... Rabbimizi burada tanıyor, O'na yalvarmanın tadını burada alıyoruz... Hazreti Ali radıyallâhü anh buyuruyor ki: "Çocuk iken ölüp, cennetin en yüksek makamlarına çıkmayı istemem. O zaman Rabbimi tanımamış olurdum!" Mekhuli Dımışki de, bir arkadaşına soruyor: "Cenneti seviyor musun?" O da "Kim sevmez ki?" diye cevap verince "Öyle ise ölümü de sevmelisin, çünkü ölmeden cennete girilmez. Cennetin yolu ölümden geçer" buyuruyor... Cennetin yolu dünyadan geçer. Dünyaya gelmeden Cennete girmek insanlar için mümkün değildir. Dünyadaki nimetler geçicidir, fanidir. Fakat ebedi nimetleri kazandırır. Onun için de çok kıymetlidir. Bütün dünyaya hakim olanlardan biri de Süleyman aleyhisselamdır. Hiç kimseye nasip olmayan saltanat ona verilmişti. İnsanlar, cinler, hayvanlar, rüzgâr hep onun emrinde idi. Bir gün bir yerden gelirken insanlar sağ tarafında ona refakat ediyor, cinler sol tarafında... Güneşten rahatsız olmasın diye kuşlar kanat germişler, öylece yol alırken bir adama rastlarlar. Adam ona der ki: -Ey Davud'un oğlu! Cenabı Hak sana ne büyük saltanat ihsan etmiş, hiç kimseye vermediğini sana vermiş. Süleyman aleyhisselam şöyle cevap verir: -Bize verilen bu saltanat bir 'sübhanallâh' demek kadar kıymetli değildir. Çünkü bu saltanat geçicidir. 'Sübhanallâh' demek ise kalıcıdır. Hiç geçici ve fani olan şeylerle, ebedî ve kalıcı şeyler mukayese edilebilir mi?.. İbrahim aleyhisselam da; "Ben batan şeyleri sevmem" buyurmuştur. Gerçekten de Süleyman aleyhisselamın saltanatı geçici idi ve bitti. Ne güzel demişler: "Seyretti hava üzre denir taht-ı Süleyman, Ol saltanatın yeller eser şimdi yerinde!.." NİÇİN MES'UT OLAMIYORUZ? Geçici şeylerde saadet ve huzur aradığımız için bir türlü mes'ut olamıyoruz. Saadet kapısını başka anahtarla açmaya çalışıyoruz. Bu da bize hem zaman kaybettiriyor, hem de bir netice elde edemiyoruz. Boşuna çaba sarf ediyor ve yoruluyoruz. İçinde yaşamakta olduğumuz asra, "sürat asrı", "ilim ve teknik asrı" denebilir. Ama bu asra hiç kimse "huzur asrı", "mutluluk asrı" diyemez. Eshab-ı kirâmdan birisi şöyle dua eder: "Ya Rabbi nimetin tamamını istiyorum." Bunu duyan Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) sorar: "Nimetin tamamı hangisidir biliyor musun?" O da "Hayır" diye cevap verir. "Nimetin tamamı, cennete girmekle elde edilir. Artık ebedi saadete kavuşulmuştur" diye tarif eder Allahü teâlânın resulü... Bütün bu nimetler ancak dünyada ele geçebilir...
.28/10/2010
Son elbise "kefen" son ev "kabir"dir!..
Bir insanın gayesi dünya olursa, tehlike çanları çalıyor demektir. Biz dünya için yaratılmadık. Burada kalıcı da değiliz. İstesek bile bizi burada bırakmazlar. Dünyaya gönderiliş gayemiz, ahiretimizi kazanmak içindir. Hulefâ-i Râşidîn'in üçüncüsü Hazreti Osman radıyallahü anh bir hutbesinde şöyle buyuruyor: "Cenab-ı Hak size dünyayı ve dünyadaki nimetlerini ahiretinizi kazanasınız diye vermiştir. Dört elle sarılasınız diye değil!" Sonra da devamla: "Dünya para gibidir. Bir adama para verilirse onunla istediklerini alması içindir." Yoksa para ne yenir ne de giyilir. Onunla yiyecek ve giyecek alınabilir. "Dünyayı gaye edinen, paranın kendisini yemeye çalışan adama benzer ki, çok aptallık etmiş olur." Dünya sevgisi en büyük tehlikedir. Kulun imansız gitmesine de sebep olabilir. İnsan sevdiğinden ayrılmak istemez, hep onunla birlikte olsun ister. İNSAN NE İLE MEŞGUL İSE!.. Bir ömür durmadan çalışan, biriktiren, servet edinen biri, tedavisi mümkün olmayan bir hastalığa yakalansa; doktorları ve kendisi hayatından ümit kesseler ne kadar üzülür. Bir anda bütün her şeyinden -bir daha kavuşmamak üzere- ayrılmak üzeredir. Kendi kendine düşünür: Beni bu sevdiklerimden kim ayırıyor? Sonra her şeyin takdir-i ilahi ile olduğunu anlar ve "Ya Rabbi, bu kötülüğü bana niçin yapıyorsun?" diye bir düşünce içine girse, onun imanla gitmesi çok zordur. Büyükler, sekerat-ı mevti, uyku hâline benzetmişlerdir. İnsan neye çok değer verir ve ne ile çok meşgul oluyor ise onu rüyasında daha çok görür. Mesela; bir doktor rüyasında bizden daha çok hastane, ilaç görür. Bir talebe rüyasında bizden fazla okul, ders ve kitap görür. Bir tüccar bizden daha çok para görür, alışveriş yapar... Aynen bunun gibi, insan da son demlerinde önem verdiği, değer verdiği şeyleri düşünür ve ruhunu o düşünce ile teslim eder... Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, dünyanın bekâsı yok, geçip gidiyor. Gönlünü halka da bağlama, halkın da vefası yok... Gönlünü Rabbine bağla! Bir kul için O'ndan daha güzel bir sığınak yoktur." Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimizin dünyaya hiç kıymet vermediğinin en büyük delili şudur: En kıymetli yiyeceği bir böceğin (bal arısının) kusmuğudur. En değerli giyecekleri de bir böceğin (ipek böceği) salyasıdır." Çoğumuzda mevcut bulunan yanlış bir kanaât vardır. Zengin birini gördüğümüz zaman onun dünyayı çok sevdiğine hükmederiz. Fakir birini gördüğümüzde de onun dünya ile alakâsının olmadığını zannederiz. Öyle zenginler vardır ki, dünyayı sevmezler. Öyle fakirler de vardır ki, onlardan daha haris insan az bulunur. Zihni, fikri, düşüncesi hep paradır. "Nasıl yapsam da zengin olabilsem!" hayaliyle ömrünü tüketir!.. Dünya sevgisi, insanı dünyada, kabirde ve ahirette sıkıntılara sokar. Dünyada, insanı gece gündüz çalıştırır. Çeşitli tehlikelere attırır. Kazandığı, malın muhafazası ile huzursuz olur. Kimse çalmasın, kimse yemesin diye ömrünü harcar. Bir tavuk nasıl civcivlerini koruyorsa o da malına öyle bekçilik yapmaya çalışır. Kime topladığını, kimin bu malı yiyeceğini de bilmiyor. Belki en sevmediği adam gelir ve eline geçirir. "NE KADAR YAŞARSAN YAŞA!.." Dünya malını emânet bilir, sahiplenmez isek, rahat ederiz. Bir çocuğa bir oyuncak verilse; o da onu emanet bilse, oynar, alındığında da üzülmez. Fakat oyuncağı sahiplense, alındığında çok üzülür. O oyuncaktan aldığı lezzetin bin katı üzülür, ağlar, feryât eder... İnsanın kabir hayatındaki sıkıntısı ise; kendisi ile beraber "kefen"den başka bir şey getirememiş olmasıdır. İnsan ne kadar güzel giyinirse giyinsin, son elbisesi "kefen"dir. Ne kadar ev değiştirirse değiştirsin son gidip kalacağı evi "kabir"dir. Ahirette sıkıntısı ise; dünyada elde ettiklerinin her kuruşu için hesap vermek mecburiyetidir. Hem kazancın helâl olması, hem de harcamanın helâl olması gerektir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap, ister iyi, ister kötü, karşılığını göreceksin!"
.21/10/2010
Manevi hastalıkların başı...
Manevi hastalıkların başı dünya sevgisidir. Bütün kötülükler ondan doğar. İnsanları çekememezliğe, birbirine karşı düşmanlığa ve kibirlenmeye sevk eder... Şüpheli, mekruh hatta haram şeyleri insanlara yaptırır. Dahası küfre bile girmesine sebep olur. Peygamberlerin çoğuna iman etmeyenler, dünya saltanatları ellerinden çıkacağı endişesi ile mahrum kalmışlardır. Yoksa bunların hak olduklarını çok iyi biliyorlardı. Fir'avn iman etseydi; Mısır'a olan hakimiyeti kalmazdı. Nemrut mü'minlerden biri olabilseydi, "Nemrut"luğunu nasıl yapacaktı?!. Eshab-ı kirâmdan birisi, bir gün sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sorar: -Bana öyle bir şey öğretin ki; onu yaptığımda hem Rabbim beni sevsin, hem de insanlar!.. Cevap olarak buyurdular ki: "Dünyayı sevme Rabbimiz seni sever..." Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Dünyadan başka hiçbir yerde O'na isyan edilmez. Bundan dolayı dünyayı sevmez. "Başkasının elindekine de göz dikme, insanlar seni sever..." İnsanlar kendilerinden bir şey istenmesinden hoşlanmazlar. NE BÜYÜK BİR APTALLIK!.. Dünya sevgisi, ahireti unutturur. Ne büyük aptallıktır! İnsan, bırakıp gideceği muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı, muhakkak olan ahiretini ihmâl ediyor ve unutuyor. Servetinin artmasına seviniyor ama ömrünün azaldığına üzülmüyor... Neye yarar öldükten sonraki servet?.. Mukaddes dinimiz, çalışıp kazanmayı, zengin olmayı kötülememiştir. Bilâkis teşvik etmiştir. Zekat ve sadaka vermeyi emrediyor. Verenlerin ne kadar büyük nimetlere kavuşacakları, ebedi saadete erecekleri bildirilmiştir. Bütün bunlar, para ile elde edilir. İnsanı annesinden yeni doğmuş gibi günahsız hale getiren "hac" ibadeti de parasız olamaz. Zenginlere farzdır. Bir oruçluya "iftar" açtıran kişinin oruç sevabına kavuşacağını hepimiz biliyoruz. Musa aleyhisselam zamanında fakir bir adam vardı ona dedi ki: -Sen Kelimullâhsın, Rabbimizle konuşuyorsun, durumumu arz et, bana biraz mal versin! O da arz eder. Rabbimiz buyurur ki: "O kuluma söyle, istiyorsa ona dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam dünyada ister. Musa aleyhisselam adamı azarlar ve "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın? Hepsini bir gün bırakıp gideceksin. Sen ahireti iste, orası ebedidir" buyurur. Adam der ki: -Rabbim bana bıraktı madem, ben dünyada istiyorum... Ve adam kısa zamanda çok zengin oldu. Bir taraftan gelir, diğer taraftan hayırlı işlere harcar... Nerede bir fakir var, yardım eder. Nerede borçlu var, borcunu öder. Yetimlere sahip çıkar. Onları sevindirir. Bir müddet sonra adam ölür... Musa aleyhisselam bakar ona cennette köşk hazırlanmış. Hikmetini merak eder ve sorar: "Ya Rabbi bu kulun dünyada istedi, sen de verdin. Bu köşk nasıl elde edildi?" Şöyle cevap alır: "Doğrudur, o dünyada istedi, biz de verdik. Bu köşkü ise parasıyla satın aldı..." "PARA KALPTE TAŞINMAZ!" Yüce dinimiz, bir kişinin bakmakla mükellef olduklarının nafakasını temin için yaptığı çalışmayı beş vakit namazını kılması şartıyla ibadet saymış ve büyük sevaplar vadetmiştir... Bir memur dairesinde, bir işçi iş yerinde, bir esnaf dükkânında çalışırken; sevap kazanıyor. Yani hem para hem de sevap kazanıyor... Dünyaya çalışmayı, para kazanmayı ibadet kabul eden dinimiz, çalışmayı değil, dünya sevgisini çirkin görüyor... Gemi susuz yüzmez. Altında su olmalı, fakat içine su almamalı. İçine su girerse batar. Abdülkâdir Geylâni hazretleri bir sohbetinde şöyle buyuruyor: "Helâlinden kazandığınız paraları, kasanızda muhafaza edebilirsiniz. Ceplerinizde de taşıyabilirsiniz, ama kalbinizde değil."
.14/10/2010
Maddi ve manevi hastalıklarımız!..
Hastalıklar iki türlüdür: Birisi bedenimizde meydana gelen "maddi" hastalıklardır. Diğeri ise "manevi" kalp hastalıklarıdır. Her iki hastalık da tedaviye muhtaçtır. Tedavi olunmaz ise müzminleşir, büyük sıkıntılara sebep olur. Mikropları tespit edilip yok edilmedikçe tedavisi zorlaşır... Bedenî hastalığımızı çabuk fark ederiz ve hemen vakit geçirmeden tedavi olmaya çalışırız. Halsizlik, iştahsızlık bunun en açık belirtileridir. Hastalık halinde çok sevdiğimiz yemekler, tadına doyamadığımız meyveler bize acı gelmeye başlar! Yemek bile istemeyiz. Hane halkının ısrarı üzerine aldığımız bir lokma bile bize acı gelir. O zaman hasta olduğumuzu anlarız. Yoksa biz o yemekleri ve o meyveleri büyük bir zevkle yerdik. Ne kadar da hoşumuza giderdi... Sıhhatimize kavuştuğumuzda da yine aynı lezzeti almaya başlarız... MUKAYESE KABUL ETMEZ!.. Aynen bunun gibi; ibadetlerimizden lezzet alamıyorsak, biz manen hastayız, demektir. İbadetlerde o kadar büyük lezzet vardır ki, tarif edilemez! Bunu ancak tadanlar bilir. Hiç bal yememiş birine balı nasıl tarif edersiniz? Manevi hastalığımızın tedavisi, bedenî hastalığın tedavisinden çok daha önemlidir. Birisi, üç günlük dünya hayatımızla; diğeri ise ebedi hayatımızla ilgilidir. Hayâl gibi, rüya gibi bir hayatla, sonsuz, ebedi bir hayat nasıl mukayese edilebilir!.. Manen hasta olmayıp, ibadetlerinden lezzet alanlardan biri, Ebu Süleyman Dârâni rahmetullahi aleyhtir. Bu zat buyuruyor ki: "Namazlardaki, hele gece namazlarındaki lezzet olmasaydı, kendimi dünyadan zevk almış saymayacaktım." Kıldığı namazlardan ne kadar büyük lezzet almış ki; diğer lezzetleri unutmuştur. O da bizim gibi güzel yemekler yemiş, içmiş, güzel yerlerde dolaşmış, fakat bütün bunlar bir hiç olup gitmiştir. Ve ilave ediyor: Eğer Rabbim aldığım bu tadı ibadetlerime karşılık saysa ve dese ki: Ey kulum! Sen bana "ibadet" ettin, ben de sana bu kadar "lezzet" verdim. Bu durumda ben Rabbime borçlu kalırım... Namazlardan nasıl lezzet alınmaz? Yerde ve gökte ne varsa hepsini ve bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin huzurunda duruyoruz. O'nunla konuşuyoruz. O'na hitap ediyoruz... Bütün namazlarda okunması vacip olan Fatiha suresinde diyoruz ki, meâlen: "Yalnız sana ibadet eder ve yalnız senden medet umarız." ŞEREFLERİN EN BÜYÜĞÜ... Makâmı, mevkii yüksek birisiyle görüşmek oldukça zordur. Randevular, iltimaslar gerekir. Böyle bir görüşme vâki olunca iftihâr vesilesi yapılır. "Falanca ile görüştüm!.." diyerek pay çıkarılır. Fakat o görüşmesiyle şereflendiğimiz kişi de bizim gibi topraktan yaratılmıştır. Tekrar toprak olmaya mahkumdur. Rabbimizin huzurunda durup O'na hitâp etme "şerefi" ve "makâmı" ne kadar yüksektir! Dünyanın hiçbir "makamı" bu "şerefi" insana kazandıramaz. Teşehhütte de Sevgili Peygamberimize hitap etme şerefine nail oluyoruz. O'na selâm veriyoruz. Biz, kendiliğimizden bu makâma çıkmıyoruz. Dâvet olunmuşuz. Rabbimizin huzurunda O'nun daveti ile bulunmak cennetten bile daha üstündür. Büyüklerden biri şöyle buyuruyor: "Ben namaz kılmayı cennete girmeye tercih ederim. Çünkü, namaz kılmamı Rabbim istiyor. Cennete girmeyi ise nefsim istiyor. Rabbimin istediğini nefsimin istediğine tercih ederim." Ebu Medyen hazretleri vefât edeceği zaman çok ağlar, sebebini sorarlar; "yoksa ölümden mi korkuyorsun?" O da "hayır" diye cevap verir: "Ben öldükten sonra namaz kılanlar olacak fakat ben içlerinde bulunamayacağım. Oruç tutanlar olacak yine ben içlerinde olamayacağım. İşte ben bunlara ağlıyorum" demiştir... Mânevi hastalıklarımızın hangileri olduğunu ve onlardan kurtulma çarelerini mânevi tabiplerimiz bize açıklamışlardır. Haftaya inşallah onları arz etmeye çalışacağız...
.07/10/2010
Dünyada garibiz!..
İş, eş ve benzer sebeplerle memleketinden uzakta yaşayan milyonlarca insan vardır. Vatan hasreti hiçbir şeye benzemez. Tatmayan anlayamaz, anlayan anlatamaz... Doğduğu yerde ölenlerin sayısının giderek azaldığı günümüzde herkes için değişmeyen gerçektir sıla hasreti. Hayat, bir rüya, bir film gibi sanki. Yazılı bir senaryonun oyuncularıyız. Bizden öncekiler oyunlarını oynayıp geçip gittiler. "ÖYLE BİR HAYAT YAŞA Kİ!.." Biz de, pek fazla etki edemediğimiz bir hayat yaşıyoruz. Sahne değişiyor, kostüm değişiyor, dekor değişiyor, oyun ve oyuncu da değişiyor... Gezip dolaştığımız yerler ne kadar değişmiştir yapıldığı günden bugüne kadar, kim bilir? Kimler gelmiş, kimler geçmiş taşlar dile gelse de anlatsa. Hepsi toprak olmuş, toz olmuş, tarihin derinliklerine gömülmüş gitmiş. Merhum Yunus Emre ne güzel söylemiş: "Mal sahibi, mülk sahibi/Hani bunun ilk sahibi?/Mal da yalan, mülk de yalan/Var biraz da sen oyalan..." Atalarımız demişler ya: "At ölür, meydan kalır. Yiğit ölür, şan kalır..." Gökkubbenin altında, nerede olursa olsun bütün insanlar, kendilerinden sonrakilere bir şeyler bırakabildilerse bahtiyar bir şekilde gülerek ölürler. Sadi-yi Şirazi diyor ki: "Sen hatırlamazsın, dünyaya geldiğin zaman ağlıyordun! Etrafındakiler de gülüyorlardı. Anne kurtuldu, bir bebekleri oldu diye. Öyle bir hayat yaşa ki, öleceğin zaman (doğumunun tersi olsun) sen gül, etrafındakiler ağlasın. Sen gül! Çünkü güzel bir hayat yaşadın, farzları yaptın, haramlardan sakındın, insanlara faydalı oldun. Memleketine, milletine yararlı işler yaptın... Yanındakiler de senin gibi değerli birini kaybedecekleri için ağlasınlar, ölümünden sonra da seni rahmetle yâd etsinler..." "İNSANLARIN EN HAYIRLISI..." Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır." Bizim dilimizde "gurbet" basit bir kelime değildir. Maddi ve manevi bütün ayrılıkların, bütün yalnızlıkların adıdır. Çoban da kullanır gurbet sözcüğünü, evliya olan ârifler de. Çobanın anladığı gurbet kendi köyünden uzak kalmaktır. Ârif olanların gurbeti, Rabbinden ayrı kalmasıdır. Rabbini bulan, bütün nimetlere, güzelliklere kavuşmuştur. O'nu kaybeden ise her şeyi kaybetmiştir. Hazreti Ali radıyallahü anh, oğlu Hazreti Hasan'a buyurdu ki: "Garip, Allah için bir dostu olmayan adamdır." Fudayl bin İyad hazretleri de gurbeti başka bir tarzda tarif ediyor. "Faziletli, güzel ahlaklı kişilere gurbet olmaz. Onlar, yabancı yerlerde de olsalar, çevre edinirler, dost bulurlar. Kötü insanlar ise kendi memleketlerinde olsalar bile garip sayılırlar. Kimse onları sevmez, beraber olmak istemezler..." İŞTE GELDİK, GİDİYORUZ... Avrupa'da yaşayan vatandaşlarımıza "gurbetçi" diyorlar. Aslına bakarsanız hepimiz gurbetçiyiz. Dünyada kalıcı değiliz, geldik gidiyoruz... Bir gün sevgili Peygamberimiz aleyhisselam mübarek elini Abdullah bin Ömer'in omuzuna koyarak şöyle buyurdu: "Sen kendini dünyada ya garip bil veya yolcu. Ya da kendini kabir ehlinden say." Bu dünyada hem garibiz, hem yolcuyuz. Garibiz, çünkü daha önce burada değildik. Yolcuyuz, istesek de bizi burada durdurmazlar. Hepimiz burada misafiriz... Misafir bir gün memleketine döner. Sahip olduğumuz ne varsa hepsi emanettir. Emanetler de bir gün sahibine teslim edilir. İnsanoğlu her gün bir adım ölüme yaklaşıyor. Kazandığı servete çocuklar gibi seviniyor, kaybettiği zamanına acımıyor. Neye yarar o servet ki, başkalarına nasip olacak. Belki de en sevmediğimiz kimselere!..
.30/09/2010
Dünya bir imtihan salonudur!..
Rabbimiz bizi zayıf ve aciz yaratmıştır. İnsanlar her hâl-ü kârda bir yerlerden medet umarlar. Karşılaştıkları ve karşılaşacakları sıkıntılardan onları kurtaracak bir "el" ararlar. Aradıkları bu "el" gerçekten onları kurtaracak ve saâdete kavuşturacak "el" de olabilir; hiçbir işe yaramayan, serâptan su bekleyenler gibi sukût-u hayale uğratacak olan "el" de olabilir. Kurtarıcı "eli" bekleyenlerden bir şair şöyle seslenmiştir: Gel bizi zulmetlerden kurtaracak nurlu el! Gel yeter bu bekleyiş Allah'ı seversen gel!.. İnsanoğlu bu tapma ihtiyacı sebebi ile; çoğu zaman kendi elleri ile "put"lar yapmışlardır. Barınacak evleri, yiyecek gıdaları olmadığı halde put yapımına öncelik vermişlerdir. Daha önce taş ve toprak olan cansızların ilâh olamayacağını ve onlara hiçbir fayda veremeyeceğini putları yapanlar çok iyi biliyorlardı. Sadece tapınma ihtiyaçlarını gideriyorlar ve kendilerini bir nebze de olsa tatmin ediyorlardı. Hemen hemen bütün Peygamberlerin muhatapları "Putperestler"di. Putlara tapmanın akıllı adamın yapacağı bir iş olmadığını bilmelerine rağmen... Bize sırat-ı müstâkimi gösterenler Peygamberlerdir (aleyhimüsselâm). Gerçek mabud Rabbimizdir. Aklımızla bunu doğru bir tarzda bilmemiz mümkün olmazdı. Aklımızla Rabbimizin emir ve yasaklarını nasıl bilebilirdik... Hangi şeylerden razı olduğunu, hangilerini sevmediğini nereden öğrenebilirdik! TIPKI "DEVRE MÜLK" GİBİ!.. İmanın altı şartından biri olan meleklere nasıl iman edebilirdik. Öldükten sonra tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi bize söylediler. Cennete giden yolu ve o yolda yürüyenleri öğrendik, onları tanıdık. Cehenneme çıkan yolu da bildirdiler. Onun da yolcularını tanıttılar. Hangi yolu ve hangi arkadaşları tercih edeceğimizi ise bize bıraktılar. Bize öğrettikleri çok önemli şeylerden bir tanesi de; yaşamakta olduğumuz ve daha ne kadar yaşayacağımız belli olmayan dünya hayatı tek gaye olmamalıdır. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, orada sonsuz kalınacağını bize apaçık bildirdiler. Dünya bir imtihan salonudur. Hepimiz imtihandayız, imtihan sona erince salon terk edilir. Bizim de imtihanımız biter bitmez buradan ayrılacağız. Yaşadığımız dünyada bizden önce başkaları yaşıyordu. Bize bırakıp gittiler. Bizler de belli bir müddet yaşadıktan sonra gelecek nesillere bırakıp gideceğiz. "Devre mülk" gibi. İNSANLAR İHMALKÂRDIR!.. Sonu ölüm olan bir hayatta hayır yoktur. Dünya hayatı, insana ebedi saadeti kazandırabilmişse güzeldir. Kısa süren, rüya gibi olan mutluluk, mutluluk olamaz. İbrâhim aleyhisselâmın dediği gibi: "Ben, batan şeyleri sevmem..." Ne kadar gariptir ki, insanlar, bırakıp gidecekleri muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyorlar. Gidip kalacakları muhakkak olan yeri ise ihmâl ediyorlar. Cennete giden yol Peygamberlere tabi olmaktan geçer. Onları örnek alabilmemiz, onlar gibi yaşayabilmemiz için Rabbimiz onları insanlardan seçti. Meleklerden bize Peygamber gelseydi işimiz çok zordu. Onlar gibi olabilmemiz mümkün olmazdı. Çünkü onlar yemez içmez ve uyumazlar. Peygamberler (aleyhimüsselâm) insandırlar fakat derecesi en düşük olanı bile derecesi en yüksek melekten daha yücedir. Akıllı olan kişi dinini yaşayan, haramlardan sakınan insandır...
.23/09/2010
Gerçek hayat, âhiret hayatıdır!..
Ölüm, hayatın sonu gibi görünür. Ve insanı derinden derine düşündürür. Ancak çevremizde olup bitenlere her zamankinden biraz daha farklı bir gözle bakarsak, bu fikrimizde yanıldığımızı anlarız. Çünkü her mevsim yaşanan hadiseler gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir. Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır. İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir... ÖLÜM, HÂL DEĞİŞTİRMEKTİR!.. Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır... Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir. İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir. İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır. Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz. Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar?.. Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız. Fecir suresi 24. ayet-i kerimede bunu görebiliyoruz. Kıyametin dehşetini görenler diyecekler ki: "Keşke ben hayatım için hazırlık yapsaydım." Müfessirler, bu âyet-i kerimeyi tefsir ederken dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar. "Buradaki hayatım" demiyor. Yani, dünya hayatını hayat bile saymıyor. Onun için de "hayatım" diyerek, gerçek hayatın âhiret hayatı olduğu anlatılmak isteniyor... Dünya hayatı, âhiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun... Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, âhiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de âhiretini mahvetmiş olur... SEKERÂT-I MEVT HÂLİNDE... Dünyada kavuştuğu zehirli bal gibi olan lezzetlerin hiçbir kıymeti yoktur. Sonu ateş olan lezzette hayır yoktur. Sekerât-ı mevt hâlinde günâhlar çok çirkin bir hâl alacaklar ve insanlar yaptıklarından nefret edeceklerdir. Nasıl ki, yediğimiz o nefis yiyecekler, güzel kokan meyveler bir-iki saat midemizde kaldıktan sonra mide bulantısı ile çıkarılınca çok çirkin bir hâl alır. Güzel kokular, nefret ettirecek kokulara, güzel manzara, bakmak bile istemediğimiz şekle dönmüştür. Zevkle yaptığımız günâhlardan da o kadar nefret edecek ve pişman olacağız. Fakat iş işten geçmiş olacaktır. Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Âhiretini ebedî saâdete çevirir.
.16/09/2010
Dua etmek, ibadettir...
Dua her zaman yapılır, fakat bazı vakitlerdeki dualar daha çok kıymetlidir... Mesela; cuma gecesi, seher vaktinde, hastalık halinde, farz namazlardan sonra, kırık kalble ve seferde iken yapılan dualar makbuldür... Dua etmek başlı başına ibadettir, sevap kazandırır. Rabbimizin beraberliğini kazandırır, Hadis-i kudside buyuruluyor ki: "Kulum beni nasıl bilirse, ona öyle muâmele ederim. Bana dua ettiği zaman da onunla beraberim." Kabul olmazsa bile bu nimet bize kâfidir. Ki kabul olmaması mümkün değildir. Bir hadis-i şerifte; "Allahü teâlâ kerimdir, kendisine açılan elleri boş çevirmek istemez" buyuruluyor. Yine bir rivâyet var ki; yapılan dualara karşılık olarak üç şeyden biri verilir: Ya hemen kabul edilir, aynen, istenildiği gibi verilir veya tehir edilir, sonra verilir. İstediği şey onun için o anda iyi olmayabilir. Şeker hastasının tatlı istemesi gibi. Veya dünyada hiç verilmez ama, ahirette ona sevap olarak verilir ve ona denilir ki: Sen dünyadayken dua etmiştin ya, kabul olunmamıştı, işte bu sevaplar onun karşılığıdır. Bunun üzerine Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) dediler ki: Öylese biz de çok dua edeceğiz. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "O da size daha çok verecektir." Cenab-ı Hak'tan istenince memnun olur, kullarından da istenince üzülür, bundan hoşlanmazlar. KIRIK KALPLE YAPILMALI... Duaların kabul görmesi için helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez... Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür... Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir ve der ki: -Bizim aile çok kalabalık, gelirimiz de azdır, sıkıntılı bir hayat yaşıyoruz. Bazen evden un istiyorlar, yağ istiyorlar, bende de hiç para olmuyor, çok üzülüyorum, dua buyurun da Rabbimiz bize biraz daha fazla imkân versin. Ona şöyle cevap verir: -Senden bu gıda maddeleri istendiğinde sende de para yoksa, kalbin kırılır. Rabbimiz hadis-i kutside buyuruyor ki; "Ben kalbi kırık olanların yanındayım." O zaman senin duan, bizim duamızdan daha kıymetlidir öyle hallerde sen hem kendine dua et, hem de bize... Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, yaptıklarından dolayı babalarından af olunmaları için dua istediler. O da, "Size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler. Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır. Mahlûkâtın en kötüsü olan şeytan, cennetten çıkarılınca şöyle dua etti: "Ya Rabbi kıyâmete kadar canımı alma, beni yaşat." Duası kabul olundu. Kendi düşmanının bile duasını reddetmeyen Rabbimiz, hiç bizim dualarımızı geri çevirir mi? Dua ederken, yalvararak dua etmeli, muhtaç ve aciz olduğumuzu düşünmeliyiz. Bir kul, kendini ne kadar küçük görür, mütevazı olursa, Cenab-ı Hakk'ın indinde o kadar yükselir. Kendini ne kadar büyük görür kibirlenirse, o kadar alçalır... Huzurlu, sıhhatli zamanlarda dua edersek, sıkıntılı ve hasta olduğumuz vakitlerdeki dualarımızın kabulüne vesile olur. Nimete kavuştuğumuzda dua etmezsek, nimetlerin elden çıktığından sonraki dualar pek kıymetli olmaz. "HAYIRLI İSE OLSUN!.." Duaya başlamadan önce tövbe etmeliyiz. Bilerek veya bilmeyerek yüzlerce günâh işliyoruz. Tövbenin şartları yerine gelirse, hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Duaya Rabbimize hamd ederek ve Salevat-ı şerife ile başlamalı, bitiminde de yine Salevat-ı şerife okumalıyız. Salevât, kabul edilmiş duadır. Rabbimiz, melekleri ile beraber sevgili Peygamberimize Salevat getiriyorlar. Bir duanın baş tarafı kabul edilir, sonu da kabul görmüşse, ortadakilerin de onların hatırına kabul edilmesi umulur. Ne dua edersek edelim, daima "hayırlı ise olsun" demeliyiz. Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu biz bilemeyiz, ama Rabbimiz bilir...
.02/09/2010
Önceki ümmetlerin Kadir Gecesi yoktu!..
Kadir Gecesi, Kur'ân-ı kerimin ilk nazil olduğu gecedir. Yeryüzü, yaratıldığından beri böyle mübarek bir geceye şahit olmamıştır... Rahmet, mağfiret ve ateşten kurtuluş gecesidir. Bundan daha mübarek bir gece yoktur, olamaz da. Bir gece ama, bin aydan daha hayırlı! Nice bin aylar geçmişti fakat bu gecenin verdiklerini verememişti... Kadir Gecesi bize mahsustur. Ümmet-i Muhammed'e... Diğer ümmetlerin böyle bir gecesi yoktu. Bize mahsus büyük bir ihsan-ı ilâhidir. "EN HAYIRLI ÜMMETSİNİZ!.." Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, yaratılmışların en şereflisi olduğu gibi; ümmeti de ümmetlerin en hayırlısıdır. Al-i İmran suresi, 110. ayet-i kerimede meâlen şöyle buyuruluyor: "İnsanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. İyiliği emreder, kötülükten meneder ve Allah'a iman edersiniz!" Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimiz Ümmet-i Muhammed'e azap vermek isteseydi, onlara ramazanı ve içindeki Kadir Gecesini vermezdi!" Kadir Gecesi, ramazan ayı içindedir. Son on günün tek gecelerinden birinde olması kuvvetle muhtemeldir. Yirmi yedinci gecede olması ise daha da kuvvetli ihtimaldir... Abdullah bin Abbas hazretleri bu görüşü destekliyor ve buyuruyor ki: Kadir Gecesini ve üstünlüklerini bildiren Kadir sure-i celilesi otuz kelimeden ibarettir. "Hiye" (O gece) kelimesi ise yirmi yedinci kelimedir. Ayrıca "Leyletül kadr" ifadesi de dokuz harf olup; üç defa geçmektedir. Bu da yirmi yedinci geceyi işaret etmektedir. O halde bu geceyi (yirmi yedinci gece) diğer gecelerden daha farklı bir şekilde ihya etmeye gayret etmeliyiz. Bu sene 5 Eylül Pazar, Kadir Gecesidir. 9 Eylül Perşembe ise, Ramazan Bayramının birinci günüdür... Bayram, bir ay boyunca kulluk şuuru içinde ibadetlerini yapan, imanlı gönüllerin hasat günüdür, çok mübarek bir gündür. Bugünlerde bize düşen birçok vazife var; büyüklerimizi, akrabayı ve dostlarımızı ziyaret etmek, bayramlarını tebrik etmek, dualarını almak gibi... Onları hatırlar ve sevindirirsek, Rabbimiz de bizi sevindirir. Bayramlaşmalar, yalnız yaşayanlarla olmamalı, kabir ziyaretlerini de yapmalıyız, onlara okumalıyız. Bizim gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok onların duaya ve okumaya ihtiyaçları vardır... Bayramın sevincinden fakirleri mahrum etmemeliyiz, onlara yardım etmeliyiz. Hele, yetim çocuklar varsa onlara daha çok ilgi göstermeliyiz... YETİM VE ÖKSÜZ ÇOCUK... Bir bayram günü sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) mescitten çıktıktan sonra, yolda oynayan çocuklara rastlar. Çocuklar çok neşeli, sevinçle oynuyorlardı... Hepsi bayramlık yeni elbiseler giymişlerdi, neşe içindeydiler. Yalnız içlerinden biri eski ve yırtık elbiseleri içinde üzgün bir şekilde onları seyrediyordu. O çocuğun bu hali Peygamber efendimizin dikkatini çekti, çocuğa yaklaştı ve sordu: -Yavrum sen niçin arkadaşlarınla gülüp oynamıyorsun? Çocuk cevap verdi: -Ben hem yetimim, hem de öksüzüm. Babam şehit oldu, annem başkasıyla evlendi!.. Âlemlere rahmet olarak gönderilen efendimiz, şefkatle çocuğun elinden tutup hane-i seadetlerine götürdü. Sevgi ile saçlarını okşayarak buyurdu ki: -Yavrum, ister misin baban ben olayım, Âişe annen olsun, Hasan ve Hüseyin kardeşlerin olsun... Yetim çocuk, sevinçten neredeyse uçacaktı ve; -Nasıl istemem, kim istemez ki, diye cevap verdi... Çocuğun karnı doyuruldu, elbiseleri yenilendi, daha sonra oynayan çocukların saflarına katıldı. Onlardan daha çok neşe ile oynamaya başladı. Çocuklar etrafına toplanıp sordular: -Nedir sendeki bu hal? Çocuk cevap verdi: -Biraz önce açtım, şimdi karnım tok, elbiselerim eski idi, şimdi yeni. Önce yetim idim, Peygamber aleyhisselam babam oldu... Bu manzaraya şahit olan çocuklar dediler ki: -Keşke biz de yetim olsaydık, biz de böyle nimetlere kavuşsaydık... *** Bu vesile ile; Kadir Gecenizin şimdiden cümlemize, bütün Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlar getirmesini ve daha nice Kadir Gecelerine kavuşmayı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ederim...
.26/08/2010
"Şükreden kullarım azdır!.."
Rabbimizin, üzerimizdeki nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. İçinde bulunduğumuz bunca nimetleri biz istemedik, böyle bir talebimiz de olmadı. Bizim bunlara muhtaç olduğumuz, bunlarsız yapamayacağımız bilindiği için ihsan edildi. Biz bilsek de bilmesek de hakikat budur... Kavuştuğumuz bunca nimetlere şükrediyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; "şükreden kullarım azdır" buyuruyor. Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuzdan ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başladığımızdan. Hava, büyük nimettir. O olmazsa, hayatta kalmamız mümkün değildir... Yeryüzünden hava çekilse çok değil, on dakika sonra hepimiz ölürüz. Havayı yaratan, her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine de azdır. Oksijenin ne kadar büyük nimet olduğunu, havasız kaldığımızda anlarız. Birisi boğazımızı sıkarsa veya sauna gibi havasız yerde uzun kalırsak o zaman havanın kıymetini anlarız. Ama neye yarar!.. Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar daha iyi anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder. "ALLAH'TAN KORKMUYOR MUSUN?" Bir fakir hocasına dert yanar; çok fakir olduğunu, hiçbir şeyinin olmadığını söyler. O da, ona sorar; sana deseler ki: Gözlerinin karşılığı sana on bin dirhem verseler razı mısın? "Hayır" diye cevap verir. Sağır olursan on bin, ona da "hayır" der. Dilsiz olsan, konuşamasan on bin dirhem, ona da "hayır", ellerin ve ayakların felç olursa on bin... Ona da razı olmaz. Aklını kaçırsan bir on bin daha verseler ister misin sorusuna da şöyle cevap verir: Aklımı kaybettikten sonra parayı ne yapacağım? Bunun üzerine hocası der ki: Allah'tan korkmuyor musun? Üzerindeki nimetlerin birkaç tanesi bile, elli bin dirhem kıymetinden fazladır, nasıl fakirlikten şikâyet edebilirsin? Hürriyetin değerini hapistekiler anlar. Hayatın kıymetini mevtâlar bilir. Hiçbir mevta yoktur ki, hayata bir gün dahi olsa dönmeyi istemesin. Salih âmel işleyenler, daha çok sevap kazansınlar, dereceleri daha çok yükselsin diye. Azap içinde olanlar ise, tövbe etmek için dönmeyi çok arzu ederler ama bu imkân hiç kimseye verilmemiştir ve verilmez de. Mahşerdekiler diyecekler ki: "Ya Rabbi biz her şeyi gördük ve anladık, bize bir fırsat daha tanısan, tekrar dünyaya döndürsen, bu defa çok iyi olacağız, neyi emretmişsen onları yapacağız, neyi haram kılmışsan onlardan da uzak duracağız." Bu isteklerine melekler cevap verecek:"Ahmak adam! Sen dünyadan gelmiyor musun? O zaman yapsaydın ya!" Su olmazsa yaşayamayız. Hayatımız onunla devam ediyor. Suyun ne kadar büyük nimet olduğunu susadığımız zaman anlarız. Susamak da, oruçla, hele uzun ve sıcak günlerde tutulan oruçla meydana gelir. Abbasi halifelerinden Harun-ı Reşid bir gün su ister. Ona bir tas su getirirler, huzurunda bulunanlardan Muhammed bin Vasi' hazretleri sorar: "Efendim siz bu suyu bulamasaydınız, susuzluğunuz gittikçe artacaktı, o zaman bir tas suyu kaça alırdınız?" O da "Saltanatımın yarısını verirdim" der. İkinci soru "Suyu içtiniz, dışarı atamasanız, sancılarla kıvransanız, bir doktor da dese ki; bende bir ilâç var, onunla rahatlarsınız. Onu kaça alırsınız?" "Ona da saltanatımın öbür yarısını veririm" dediğinde büyük âlim taşı gediğine koyar ve der ki: Kusura bakma padişahım senin bu uçsuz, bucaksız zannettiğin saltanatının kıymeti bir bardak suyu içip onu dışarı atma kıymetinde bile değildir. NİMETLERİ O'NDAN BİLMEK KÂFİ... Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler. Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir. Bu haftaki yazımızı Hazreti Hüseyin'in çok güzel bir sözü ile bitirelim. Buyuruyor ki: "Ya Rabbi, bize nimetler verdin ona şükretmedik. Sıkıntılar hastalıklar ve musibetler verdin, ona da sabretmedik. Şükretmedik diye nimetlerini kesmedin, sabretmedik diye de sıkıntılarımızı devam ettirmedin. Sen kerimsin, kerimden kerem meydana gelir..." Büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür...
.
Konuşabilme kabiliyeti, insanlara verilen en büyük nimetlerden bir tanesidir. Hayvanların dili, bizim dilimizden çok daha büyük olmasına rağmen onlar konuşamıyorlar... Konuşmakla derdimizi daha rahat anlatabiliyoruz, ilim öğreniyor ve öğretiyoruz. Daha sayılamayacak kadar çok faydaları var. Bunun yanında, dilimizden dolayı büyük sıkıntılar da başımıza gelmiyor değil... Dilin cirmi (kendisi) küçük ama yaptığı şeyler büyüktür. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur. İmanlı olabilmek için dahi -kalb ile tasdik ettikten sonra- dil ile de ikrâr etmeden olmaz. Nazarı bile bize haram olan bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, eşimiz oluyor, beraber yaşıyoruz. Ağzımızdan çıkan ve küfre sebep olan bir sözden dolayı hem imanımızı, hem de nikâhımızı tazelememiz lâzımdır. PİŞMANLIK FAYDA ETMEZ!.. Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz. Akıllı adam, düşünür sonra konuşur. Ahmak ise, konuşur sonra düşünür. Konuştuktan sonra iş işten geçmiştir, ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık fayda vermez artık. Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Çok konuşmak ahmakların alâmetidir. Ahmakların birçok alâmeti vardır: Bir, çok konuşur, iki, sür'atle cevap verir, daha karşıdaki sorusunu bitirmeden o cevaplandırmaya başlar. Üç, çabuk güvenir karşısındakine. Sormadan soruşturmadan bir iki güzel sözüne aldanır ve ona güvenir. Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz... Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur. Çok konuşanı pek sevmezler. İmam Malik hazretlerine birinden bahsederler ve onu överler. İmam da, şöyle cevap verir: -Doğrudur, değerli bir insandır. Ama bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor!.. Lokman Hakîm, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur: -Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et! Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.) Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız. Meselâ; kandil günlerinde kimseye "oruç musun?" diye sormamalıyız. Orucum dese, kibirlenecek, günâha girecek. Değilim dese mahcup olacak. Buna benzer, yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz... "NE AMEL İŞLEDİN?.." Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?" Cehenneme girenlerin çoğu dillerinden dolayı girerler. İnsanoğlunun hiçbir organı dili kadar iyi ve dili kadar kötü ve tehlikeli olamaz. Nasıl ki dünya hırsı ile dolu olan bir kimse, helâl, haram ayırt etmeden ne bulduysa cebine ve midesine indirirse; aynen bunun gibi çok konuşmayı seven kimse de doğru-yanlış demeden aklına gelen her şeyi yerli, yersiz konuşur. Bundan çok pişmanlık ve sıkıntı görür, ama nafile!..
.Yol ayırımında olan her insan bu iki yoldan birini seçmeye mecburdur...
.
|
| Bugün 764 ziyaretçi (1931 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
