Revak Sultan Manisa'da yaşayan bir velîdir. Gençliğinde bir ilim sevdası sardı onu. Kalbi, ilim aşkıyla yandı tutuştu. Ve bir gün açtı bunu anne babasına: - Beni Allahü teâlâya hibe edin. Gidip Onun dinini öğrenip döneyim! dedi. Onlar memnun oldular. - Peki oğlum. Var git, ilim öğren! O gün çıktı Manisa'dan. Ancak kısa bir müddet sonra dönüp geldi. Gece vakti çaldı kapıyı. Babası seslendi içerden: - Kimsiniz? - Benim, oğlunuz. Kapının açılmasını beklerken babasının sesini işitti: - Ben oğlumu Allah yoluna vermiştim. Geri almam! Bu cevapla geri döndü. Ve bütün ilimleri bitirip, maddi ve manevi üstünlüklere kavuşmuş olarak geldi bu defa. Dedikodu, iftira, yalan Köylerin birinde bir fitne ve dedikodu başladı bu zat hakkında. Sonra birini gönderip, - Git söyle. İnsanları aldatmasın! dediler. Adam dergaha gelip oturdu bir kenarda. "Revak Sultan" sohbet ediyordu o sırada. Onu görünce, cemaate dönüp, - Kardeşlerim! buyurdu. Bir Müslüman hakkında, bilmeden ileri geri konuşmak hiç uygun değildir. Hele iftira, hiç yakışmaz! Şaşkına döndüler Sohbetten sonra o kimseye bir kutu verdi ve - Bunu götür, köy halkının huzurunda aç! buyurdu. O kimse, "Peki efendim!" deyip döndü köye. Köylüler merakla bekliyorlardı ki şöyle seslendi onlara: - Arkadaşlar! O kişi, hiç de zannettiğimiz gibi biri değil. Faziletli bir kişi olduğu yüzünden okunuyor. Şu kutuyu da size gönderdi. Sonra açtı kutuyu. Gördükleri manzara karşısında şaşkına döndü köylüler. Zira kutunun içinde bir miktar "Pamuk" vardı. Üzerinde de kıpkırmızı ve yanar halde bir "Ateş koru" duruyor, ama o pamuğu yakmıyordu. Hatalarını anlayıp, hepsi özür dilediler bu Allah dostundan.

.Bize ait neyimiz var?

Revak Sultan , Manisa velilerindendir. Bir gün cemaatine buyurdu ki: - Sahip olduğumuzu iddia ettiğimiz şeyler, bizim değil, aslında emanettir bizde. Dinleyenler rica etti: - Hocam bunu biraz açar mısınız? Buyurdu ki: - Mesela bedenimizin aslı topraktır, öyle değil mi? - Evet hocam, dediler. - Ölünce yine toprak olacak, değil mi? 'Ölünce oraya gidecek' - Evet, ama ya ruhumuz? - O da, âlem-i ervahtan emanettir bize. Ölünce oraya gidecek. - O halde bize ait neyimiz var hocam? - Sadece amellerimiz. - Amellerimiz mi? - Evet. Ölünce amellerimizle baş başa kalacağız mezarda. Ve ekledi: - Öyleyse "Salih ameller" yapmaya bakalım. Bizi kurtaracak olan, ihlasla yaptığımız ameller olacaktır ancak. En mühim vazife Bir gün de mahallenin gençleriyle sohbet ediyordu ki, sordu onlara: - Bugün müslümanların en mühim vazifesi nedir biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Unutulmuş bir sünneti meydana çıkarmak ve islâmiyeti yaymaktır. Allahü teâlânın ve Resulullah'ın rızası bu iştedir. - Yani islamiyeti öğrenmek ve başkalarına öğretmek mi? diye sordular. Buyurdu ki: - Evet. Hadis-i şerifte, "Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana yüz şehid sevabı vardır" buyuruldu. - Burada "Sünnet"ten kasıt nedir hocam? - Allahü teâlânın emir ve yasaklarıdır. Bunları önce kendimiz öğreneceğiz. Sonra da aile efradımıza öğreteceğiz. - Ya öğretmezsek hocam? - O zaman çok pişman oluruz ahirette. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Belaya sabır

Bugün, Manisa'nın gönül sultanlarından bir büyüğü anlatacağız. Hacı Sütçü Dede'yi. Bu mübarek zat, bela ve mihnetlere sabretmesiyle meşhurdu. Şöyle ki; Uzun bir yolculuğa çıkmıştı bir gün. O seferde iken, bir "Tâun" (veba hastalığı) çıktı o yörede. Öyle ki kasıp kavuruyordu insanları. Nice taze fidanlar bu dertten düştüler toprağa. Hacı Sütçü Dede'nin dört çocuğu da bu illete yakalanıp vefat ettiler peş peşe. Mübarek, sefer dönüşü öğrendi hadiseyi. Üstelik yolda eşkıyalar yolunu kesmiş, bütün malını almışlardı. O, bütün bu olanlara çok güzel sabretti. Peki üzülmedi mi? Elbette üzüldü. Sessizce ağladı... Hatta sessizce ağladı çocukları için. Ama asla şikâyet etmedi. Sabretti hepsine. İnsanlar geldiler ona bir gün. - Efendim! Çocuklarınız öldü. Mallarınız gitti. Buna rağmen hiç sesiniz çıkmıyor. Şikâyetçi olmuyorsunuz, dediler. Mübarek sordu onlara: - Bu sıkıntılar kimden geliyor dersiniz? - Allahü tealadan. - Yani Rabbimizin dilemesi ve takdiriyle oluyor, öyle değil mi? - Evet efendim. - Öyleyse kimi kime şikâyet edeyim? O gönderiyor hepsini. Biz kuluz, razıyız Onun takdirinden. "Sıkıntılar nimettir!" Ve ekledi: - Ayrıca dünya sıkıntıları bir nimettir bizler için. - Nimet mi dediniz? - Evet, hem de büyük nimet. - Nasıl yani? - Şöyle ki, sabredebilirsek günahlarımızın affına sebep olur. Bundan büyük nimet olur mu? - Çok doğru hocam. - Zaten bu dünya, " Mihnet ve sıkıntı" üzerine kurulmuştur. Sıkıntının ise sabır ve katlanmaktan başka çaresi yoktur.

.Su-i zandan sakın!

Hacı Sütçü Efendi , Manisa velilerindendir. Bir gün bir genç geldi bu zata. Nasihat istedi. Ona buyurdu ki: - Bir mümin hakkında hoş olmayan bir şey duyarsan, hemen o söze inanıp da su-i zan etme o kimseye. Delikanlı sordu: - Ya doğruysa hocam? - Olsun, sen yine de birden yetmişe kadar hüsn-ü zan kapısı ara. Ve iyiye yor onu mutlaka. Dinimizde "Hüsnü zan" esastır. Veren aziz olur Delikanlı rica etti. - Başka hocam? Buyurdu ki: - Her ihtiyacını yalnız Allahü teâlâya arz et. Allah'tan istemek, izzet ve iftihardır kul için. - Ya kullardan istemek? - O, yüz karasıdır. Sen isteyici değil, bilakis verici ol. Zira dinimiz, vermek üzerine kurulmuştur. Veren aziz olur, alansa zelil. Genç sordu: - Ya verecek bir şeyimiz yoksa? - Bir güleryüz göster hiç olmazsa. Tebessüm et. İnsanlar seni görünce ferahlasınlar. - Bu da bir şey vermek midir? - Elbette. Hatta insanları ferahlatmak, bir nevi sadakadır dinimizde. Ömrünü boşa geçirme Bir gün de, bir gence buyurdu ki: - Ömür, çok kıymetli bir sermayedir evladım. Onu boşa geçirme. Genç umursamadı. - Ben henüz gencim hocam. Mübarek acıyarak baktı ona. - Bu gençlik böyle devam etmez evladım. - Devam etmez mi? - Etmez tabii. Vaktiyle ben de senin gibi gençtim. Ama bak, şimdi yaşlandım. Geçmişte boşa geçirdiğim zamanlarıma üzülüyorum. O günleri arıyor, ama bulamıyorum. Delikanlı sordu: - O günleri bulsaydınız, ne yapardınız? - İslamiyeti öğrenir, başkalarına da öğretirdim. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


.Velîyi imtihan!..

Hacı Sütçü Dede , Manisa'da yetişen Allah adamlarından. Keramet ehli bir velîydi. Şöyle ki; Bir müderris, büyüklüğünü bilmiyor, alelade bir kimse sanıyordu bu zatı. Ancak insanların akın akın ona gittiğini görünce şüphelendi. Kendi kendine, - " Bir gideyim " dedi. "Şunu imtihan edeyim. Bakalım ilmi olan biri midir?" Fıkıhtan, gayet çetin " Yüz sual " hazırladı. Onları bir kâğıda yazıp çıktı evden. Vardı Sütçü Dede 'nin huzuruna. Güya imtihan edecekti bu büyük veliyi. Hoş beşten sonra suallere geçmek istedi. ? Sualleri unutmuştu! Fakat o da ne? Unutmuştu o sualleri. Hepsi silinmişti hafızasından. Bir tekini bile hatırlayamadı. Sıkıldı, bunaldı. "Bari kâğıda bakayım " dedi. Sualleri oradan bakıp da hatırlayacaktı güya. Ama nafile. Zira kâğıtta da yazı yoktu. Silinmişti oradaki yazılar da. Kızardı, bozardı. Ve o zaman anladı hatasını. Evet, bir "Allah adamı "nın huzurunda olduğunun farkındaydı artık. Bin pişmandı böyle bir şey düşündüğüne. Utandı kendinden. Mahcubiyet içinde, - Çok özür dilerim, deyip oracıkta tövbe etti. Dahası, talebesi olmakla şereflendi. Niyet çok mühim Bu zat bir gün buyurdu ki: - Her işi yaparken niyetinize dikkat edin! - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - Halis olsun niyetiniz. Yani her işinizi sırf Allah rızası için yapın. Kulların da beğenmesini düşünmeyin. Ve ekledi: - "Müminin niyeti, amelinden hayırlıdır" buyuruyor Peygamberimiz.

.Kalbin rızkı!..

Manisa'nın Topçu Asım Mahallesindeki bir türbede bir velî yatıyor. Attar Hoca... Bir gün sevdiklerine buyurdu ki: - Allah dostlarını sevmeyen kimse, dünyaya meyil ve muhabbetten kurtulamaz. Sordular: - Ya onları severse? - O zaman kurtulur, buyurdu. - Hikmeti nedir hocam? - Çünkü onların kalplerinde dünya sevgisi yoktur. Onları sevenler de kavuşur bu nimete. "İlmihal okuyun!" Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, bir araya geldiğimizde ne yapmamızı tavsiye edersiniz? Buyurdu ki: - Faydalı şeyler konuşun. Yahut açın, bir ilmihal kitabı okuyun. Bir sayfa da olsa, okuyun. - Yani İslamiyeti öğrenelim, öyle mi? - Evet. Dinden bir mesele öğrenmek, gece sabaha kadar ibadet etmekten daha sevaptır. Hem ilim öğrenmek, kalbi de temizler. Ve ekledi: - Unutmayın ki her şeyin bir rızkı vardır. Sordular: - Kalbin de mi? - Evet. - Kalbin rızkı nedir hocam? - İlimdir. Bir kimse dinini öğrenmezse, kalbi rızıksız kalır, hasta olur. "Nasıl anlaşılır?" - Bu, nasıl anlaşılır hocam? - Günahtan zevk almasıyla. - Nasıl yani? - Kalbi temiz ve nurlu olanlara günahlar çirkin gelir. Günahtan zevk almak, kalbin hasta olduğunu gösterir. Tedavi edilmezse ölebilir de. - Kalp de ölür mü hocam? - Elbette. - Kalbin ölmesi ne demektir peki? - Mazallah küfre düşmesidir.

.Kalp incinince!

Attar Hoca, Manisa velîlerindendir. Kerametleri vardı. Biri şöyle mesela: Bu zat, bir cami yaptırmak istedi bu yörede. Bu camide hem namaz kıldıracak, hem de islâmiyeti anlatacaktı insanlara. Ve başladı inşaat. Ancak valinin adamlarından biri, mani olmak istedi bu hayırlı işe. Ama, muvaffak olamadı. Neden mi? Çünkü tanımıyordu Attar Hoca'yı. Bilmiyordu onun Allah dostu bir velî olduğunu. Nitekim onun bu davranışı üzdü bu büyük zatı. Mübarek kalbi incindi. Onun, Allah sevgisiyle dolu olan kalbi incinir de, onu inciten cezasız kalır mı? Kalmaz tabii. Aynı gün hapse atıldı! Nitekim aynı gün bir suç işleyip hapse atıldı. Bu, ilahi bir silleydi ona. Bulmuştu cezasını. Ancak ustalar tedirgindi yine. Attar Hocaya gelip, - Efendim, o adamın hapisten çıkıp tekrar inşaata mani olmasından korkuyoruz, dediler. - Korkmayın! buyurdu. - Neden? - Çünkü onun cezası, hususen bu iş içindir. Cami bitmedikçe hapisten çıkmaz. Hakikaten câminin inşaatı bitene kadar adam kaldı hapiste. Ne zaman ki cami bitti, çıktı o zaman. Hikmeti mi? Çünkü o zatın ağzından öyle çıkmıştı bir defa. Cenab-ı Hak onları mahcup etmez. Yaratır ağızlarından çıkan şeyi. Bilmeden olmaz O bir gün buyurdu ki: - Bu din, bilmek dinidir. Bilmeden Müslümanlık olmaz. Sonra izah etti: - İslâmiyeti bilmeyen ve tatbik etmeyen bir kişi, evliyalık yolunda bulunmaya kalkarsa, sapıtır. Ve ekledi: - Hatta şeytan çalar onun imanını... E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Huzurun sırrı!..

Attar Hoca, Manisa velîlerindendir. Sevenlerinden biri, köyünden çıkıp gitti bu zatı ziyarete. Hediye olarak da bir kap "Pekmez" götürüyordu. Bir müddet sonra, dinlenmek için oturdu bir yerde. Sonra kalkıp yoluna devam etti. Ancak hediye pekmezi unutmuştu orada. Epey yol gittikten sonra hatırladı. Ama geri de dönmedi. Nihayet vardı mübarek zatın huzuruna. Attar Hoca karşıladı onu. - Buyurun, hoş geldiniz! Peşinden sordu: - Hediyemiz nerede? "Üzülme, hediyen ulaştı" Adam şaşırdı. - Efendim, kusura bakmayın. Bir kap pekmez getiriyordum. Ama yolda bir yerde unuttum malesef. Gülümsedi mübarek. - Üzülme. Senin hediyen ulaştı bize. Sonra kalktı ve yan odadan getirip gösterdi pekmez kabını. - Bu mu yoksa? - Evet efendim. Ama hayretler içindeydi tabii. Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, biri sordu bu zata: - Hocam, huzurlu olmanın sırrı nedir? Buyurdu ki: - İslâmiyete uymaktır. İnsan, İslama uyduğu nisbette huzurlu olur, rahat eder. Dünyayı düşündükçe de huzuru kaçar, asabı bozulur. Ve ekledi: - İslâmiyet bir reçetedir. Tatbik eden görür faydasını. "Herkes için böyle mi?" Sordular: - Bu, her insan için böyle midir? - Evet, buyurdu. İster Müslüman olsun, ister kâfir, bu böyledir. - Kâfirler için de mi? - Evet. Onlar da İslâmın hükümlerine uydukları nisbette huzura kavuşurlar bu dünyada. - Ya ahirette? - Ahirette saadete kavuşmak, "İman "a bağlıdır. İmandan mahrum olanlar, Cennetin kokusunu bile duyamayacaklar.

.Dua almaya bakın!

Attar Hoca, Manisa velîlerindendir. Bir gün cemaatine buyurdu ki: - Dua almaya bakın. İnsanların duasını almak ganimettir. Hele ki gariplerin duasını. Ve ekledi: - Dua almayan, arzusuna kavuşamaz. Sordular: - Kimlerin duasını alalım hocam? Buyurdu ki: - Özellikle anne ve babanızın. Anne-babanın evladına duası, Peygamberin ümmetine duası gibidir. Onların duasını alanın sırtı yere gelmez. - Ya bedduasını alanlar? - Onlar, dünyada da iflah etmez, ahirette de. En zor şey nedir? Bir gün de sordu cemaatine: - Dünyada en zor şey nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Peki demektir. - Neye peki demek? - Hak söze. Çünkü nefis, peki demek istemez. Ebu Cehil, Resulullah'a bir defa " Peki" deseydi, Hz. Ömer gibi kıymetli olurdu. - Öyle mi hocam? - Evet. Hz. Ömer de, eğer "Peki " demeseydi, Ebu Cehil'den daha tehlikeli olurdu. Ve sordu onlara: - Asr-ı saadetten beri İslâm mücahitleri niçin savaştılar dersiniz? - Niçin hocam? Peki demek!.. - "Peki" dedirtmek için. İslâma peki diyen Müslüman oldu. Hayır diyen küfürde kaldı. Bugüne kadar yapılan cihatlar, İslama "Peki " diyenlerle "Hayır " diyenler arasında olmuştur. Yoksa bir kuru kavga değildir bu harpler. Ve ekledi: - İblis de, Allahın emrine "Peki" deyip Âdem aleyhisselama secde etseydi, kovulmazdı. Ama " Hayır" dedi, tard olundu ebediyyen

.Rahat etmek için

Bugün, Manisa'da medfun bulunan bir Hak dostundan bahsedeceğiz. Hâki Baba'dan... Bir gün, bir gence buyurdu ki: - Beş şeyi yaparsan rahat edersin evladım. Delikanlı sordu: - Onlar nedir hocam? - Önce, gizli ve açıkta günah işleme. İkincisi, her halinde İslamiyete uy.Üçüncüsü, insanlardan bir şey bekleme. Dördüncüsü, Allah'ın takdirine razı ol. Beşincisi de, her ihtiyacını yalnız Rabbinden iste. "Kapımız herkese açık" Hâki Baba, kalp gözü açık bir velîydi. Bir gün yolda giderken, gencin biri gördü bu zatı. Kendi kendine; "Ne mübarek insan" dedi. "Acaba sohbetine gitsem beni kabul eder mi?" O böyle düşünürken, Hâki Baba seslendi bu gence: - Evladım, baksana! - Buyur baba. - Sen bizim sohbetimize niçin gelmiyorsun? - Şeyy, çekiniyorum efendim. - Olur mu, bizim kapımız herkese açık evladım. Genç, "Ama ben çok günahkârım" diye geçirdi içinden. Hâki Baba buyurdu ki: - Eğer günahkârım diyorsan, biz daha çok günahkârız. Yarından itibaren seni dergaha bekliyorum. Konuşur, sohbet ederiz. Genç, ertesi gün dergahtaydı. "Burası ne güzel" Vefatından otuz yıl kadar önceydi ki, bir gün, şimdi yatmakta olduğu kabrinin bulunduğu yere geldi. Bazı sevdikleri de vardı yanında. O yerin toprağına uzun uzun bakıp, - Burası ne güzel yer. Gün gelir, biz buraya taşınırız. İnsanlar bizi burada ziyaret ederler, buyurdu. Kimse bir şey anlamamıştı. Ne zaman ki vefat etti. Kendisini bu yere defnettiler. İşte o zaman anlaşıldı o günkü sözünün manası. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onu çekemiyordu!

Ahmed Şemseddin Marmaravî hazretleri, Manisa'nın Saruhan Mahallesi, Yiğitbaş Sokaktaki caminin bahçesinde yatıyor. Şöhreti ülke sınırlarını aşmış, Mısır'a ulaşmıştı hatta. Şöyle ki: "Arab Molla" adında, ilmiyle mağrur bir kimse vardı Mısır'da. Ancak bu büyük velinin itibarını çekemiyordu. Onu imtihan etmek üzere Mısır'dan çıkıp Manisa'ya geldi. Gurur ve kibir içinde girdi dergaha. Akşamdan çeşitli mevzularda "on sual" hazırlamıştı. Onları sorup, aklı sıra mahcup edecekti bu Allah dostunu. İçeri girip, sohbeti dinlemeye başladı. Dinledikçe yumuşadı Fakat o da ne? Dinledikçe yumuşadı kalbi. Kırıldı gururu. Ona karşı fikri değişti yavaş yavaş. Ve kalbindeki "Haset" duygusu, "Muhabbet"e dönüştü az sonra. Neden mi? Çünkü büyük velî, sohbetin akışı içinde, bütün suallerini cevaplandırmıştı. Hem de en mükemmel şekilde. Hayran bir talebesi olarak ayrıldı huzurundan. Bir gün de gençten biri gelip, dua istedi bu zattan. Mübarek sordu: - Nasıl dua istiyorsun? - Son nefeste Allah diyebilmem için. Son nefes ne zaman? - Peki, son nefes ne zaman, belli mi? - Hayır, belli değil. - Yani biraz sonra gelebilir mi? - Evet, hiç belli olmaz. - Öyleyse ne duruyorsun. Şimdiden desene. - Ne diyeyim hocam? - Allah de! -Şimdiden mi? - Evet. - Ama ben son nefeste Allah demek istiyorum. - Evladım, şimdiden ağzını alıştırmazsan, son nefeste hiç söyleyemezsin.

."Yanlış yapıyorsun!

Ahmet Şemseddin Marmaravî, Manisa velîlerindendir. Talebelerinden biri, ondan habersiz medreseden ayrılmayı düşündü bir gün. Şeytan vesvese vermişti. "Başka yerlerde daha bilgili, daha yüksek hocalar var. O hocaların yanına git" demişti ona. Genç, bu vesveseye kapılıp ayrıldı medreseden. Ancak bir müddet gitmişti ki, kulağına bir ses geldi gaipten: - Ey filan, yanlış yapıyorsun! "Hocanın kıymetini bil" Durdu ve kulak verdi sese. Ses devam ediyordu: - Hocanın kıymetini bil. Ondan ayrılma sakın! Kafası karıştı. Ne yapacağını bilmez bir halde devam etti yoluna. Az sonra bir köye vardı. Orada nur yüzlü bir ihtiyar görüp, ona danışmak istiyordu ki, o yaşlı zat onu çağırdı yanına ve; - Evladım yanlış yapıyorsun. Geri dön! Ayrılma o dergahtan! dedi. Genç anlamıştı hatasını. - Peki deyip geri döndü. Dergaha vardığında, hocası gülümsedi kendisine. - Evladım, iyi ki o ihtiyarı dinleyip geri döndün! Genç, öptü hocasının elini. Özür dileyip, bir daha ayrılmadı yanından. "Müjde vereyim mi?" Bir gün sevdiklerine sordu: - Size bir müjde vereyim mi? Ordakiler sevindi. - İyi olur hocam, nedir o? Buyurdu ki: - Ehl-i sünnet itikadında olan bir müslüman, hiç ölüm acısı duymayacak. - Öyle mi hocam? Ne güzel! Buyurdu ki: - Evet. O anda melekler, Cennetten "Kevser şarabı" getirip içirirler bu mümine. Onu içince "Ölüm acısı"nı hiç duymaz. Aslında acı vardır. Ama o, içtiği Kevser şarabının tesiriyle hissetmez o acıyı. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Velîlere dil uzatanlar!

Bugün, Manisa'yı nurlandıran bir Allah dostundan bahsetmek istiyoruz. "Aynî Ali Efendi"den... Bu zat, kalp gözü açık bir velî olup, kimin ne düşündüğünü anlardı. Şöyle ki; Bir gün sevdikleriyle oturuyordu. O esnada birisi, "Acaba Allah adamlarını üzenler, niçin helak oluyorlar?" diye düşünmüştü kendi kendine. O böyle düşünürken, Aynî Ali Efendi cemaate dönüp; - Kardeşlerim, bazı kimseler "Allah dostlarına dil uzatanlar niçin helak oluyor?" diye merak ederler, buyurdu. "Ben de merak ediyorum" Cemaatten biri. - Hocam, bunu ben de merak ediyorum, deyince, bu defa ona döndü. - Sen de mi merak ediyorsun? - Evet hocam. Sebebini açıklarsanız sevinirim. Buyurdu ki: - Bunun sebebi gayet açıktır. - Nasıl? - Şöyle ki, Allah adamları, evliyalar, kınından çıkmış keskin kılıç gibidirler. Ona çarpan helak olur. Adam pek anlamamıştı. - Biraz daha açar mısınız hocam. - Bak kardeşim, iki tarafı da keskin olan bir kılıç düşün. - Evet hocam. - Onu, kabzasından bir duvara sıkıca yerleştirmişler farzet. - Evet, Kabahat kimdedir? - Bir kimse gelip, boynunu bu kılıca vursa ve boynu kopsa, kabahat kimdedir? - Tabii ki ona çarpandadır. - İşte evliyaya dil uzatanlar da aynen buna benzer. Ve ilave etti: - Allah adamları kimsenin zararını istemezler. Hatta affederler kendilerine eziyet edenleri bile. Amaa... - Aması ne hocam? - Ama Allah affetemez. Bu dostlarını üzenlerin cezasını er geç verir.

.Rahat etmek için

Aynî Ali Efendi, Manisa velîlerindendir. Bir genç sordu bu zata: - Hocam, dünya ve ahirette rahat etmek neye bağlıdır? - İslamiyete uymaya. Ve açıkladı bunu. - Görünen görünmeyen bütün iyilikler, Resulullah Efendimize tâbi olmaya bağlıdır. Fakat... - Fakatı ne hocam? - Bu iş bilgi ister. - Nasıl yani? - Resulullaha uyabilmek için Onun dinini iyi bilmek gerekir. Bilmezsek nasıl uyacağız? "Bu fena koku da ne?" Bir gün de bir genç geldi ziyaretine. Ancak mübarek rahatsız oldu ondan. - Kusura bakma evlat, senden fena bir koku geliyor, buyurdu. Delikanlı üzüldü. - Affedersiniz hocam, bugün banyo yaptım. Elbiselerim de temiz ve yenidir. O koku ne olabilir acaba? - Bilmem. Üzerine bir bak bakalım. Genç adam elbisesinin ceplerini yokladıktan sonra ufak bir "kitap" çıkarıp uzattı bu zata. - İşte! dedi, üzerimde yalnız bu var. Mübarek tetkik etti onu. Gördü ki bozuk bir kitaptır. Buyurdu ki: - Fena koku, bu kitaptan geliyor işte. "Her kitap okunmaz!" Yırtıp attı o kitabı ve sordu: - Nereden aldın bunu? - Birisi vermişti. - Kim o birisi? - Tanımadığım biri. Mabarek şefkatle baktı gence. - Rastgele kitap okunur mu evladım? - Okunmaz mı hocam? - Okunmaz tabii. Hele din kitabı. "İyi kitap", insanın hidayetine sebep olduğu gibi, böyle "Kötü kitaplar" da felaketine sebep olabilir. - Hangi kitapları okuyayım hocam? - Ehli sünnet âlimlerinin yazdığı kitapları oku. Çünkü onlar, Allah için yazar ve Allah için söylerler...

.Sevgi kimden?..

Manisa velilerinden "Derviş Ali Efendi" gizli Hak âşıklarındandır. Bir gün sordu talebelerine: - Beni seviyor musunuz çocuklar? Bir ağızdan cevap verdiler: - Elbette, hem de çok seviyoruz. Sordu yine: - Peki, bu sevgi kimdendir? Benden mi, sizden mi? Talebeler önce durakladı. Sonra cevapladılar: - Bizdendir hocam. Bunun üzerine; - Peki öyleyse, madem sevgi sizdendir, sevin beni bakalım! buyurdu. "Hata ettik, özür dileriz" O anda hepsinin kalbinde bir soğukluk başladı. Ve o sevgi silindi tamamen. İzi bile kalmadı. O zaman hatalarını anlayıp yalvardılar: - Aman efendim! Hata ettik, özür dileriz. Sevgi bizden değil, sizdendir. Siz istemezseniz biz sizi sevemeyiz. Böyle söyler söylemez, kavuştular eski hallerine. Kalpleri yine "o sevgi"yle doldu taştı. *** Bir gün de ona sordular: - Evliyadan feyz gelip gelmediği nasıl anlaşılır hocam? Buyurdu ki: - Eğer ibadetler tatlı, günahlar çirkin geliyorsa, feyz geliyor demektir. - Tersi olursa hocam? - O zaman feyz gelmiyordur. Ve ekledi: - Evliyadan feyz alabilmek için onları sevmeli ve nasihatlerine göre yaşamalıdır. Büyükleri sevmek... Sordular: - Feyzin gelmesine mani olan şeyler var mı hocam? - Var elbette. - Nedir onlar? - Biri, evliyayı sevmemek. - Başka? - Günah işlemek. - Peki çaresi? - O büyükleri sevmek ve istiğfar etmektir. Onlar sevilir ve tövbe edilirse, feyz kapısı açılır.

.Arslan avcısı!

Hamza" radıyallahü anh" henüz iman etmeden de Kureyş içinde hatırı sayılır, namlı biriydi. Mesleği mi? Arslan avcılığı!.. Müşriklerin Safa Tepesinde Efendimizi hırpaladığı gün, o, çölde, av peşindeydi. Bir ceylanı ustalıkla kovalayıp, sonunda sıkıştırdı bir köşeye. Hayvan, nefes nefese durdu ve dikti gözlerini gözlerine. Fakat o da ne? Hayvan konuşuyordu: - Ey Hamza! Benimle uğraşacağına, git o adamlarla uğraş! dedi ve devam etti: - Müşrikler, yeğenini öldürmek istiyor. Bana çevirdiğin o oku, onlara atsan daha iyi edersin! Şaşkına dönmüştü! Ve bir sıçrayışta kaçıp kurtardı canını. Hamza, bu hadisenin şokuyla adamakıllı şaşırdı ve doğruca eve geldi. Yorgun, düşünceli, kafası karma karışıktı. Bitkin bir halde; - Hanım ben çok açım! deyip, çöktü bir kenara. Ancak hanımı da neşesizdi o gün. Hatta ağlıyordu. Hamza merak edip sordu hemen: - Hayrola, niçin ağlıyorsun? - Hiç sorma. - Söylesene hanım, ne oldu? - Bugün yeğenini fena dövdüler. Yüzü gözü kan içinde kaldı. Yayını alıp atladı atına Hamza'nın tüyleri diken diken olmuştu. Hiddetle sordu: - Ebu Talip yok muydu? - Hayır. Hayvanlarını kıra götürmüştü o. - Peki ya Abbas? - Kurtamak için çok uğraştı, ama... - Ya Ebu Lehep, o neredeydi? - O, onlardan bin beterdi. "Öldürün şu yalancı sihirbazı!" diyerek öbürlerini kışkırtıyordu. Hamza, önündeki yemeği bir tarafa itip fırladı ayağa. Zırhını giyerken, - Bunun intikamını almadıkça yiyip içmek bana haram olsun! dedi ve yayını alıp atladı atına. Ve yel gibi koşturdu küheylanı. Az sonra Kâbe-i şerife varmıştı bile... E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dağ gibi bir heybet!

Müşriklerin Efendimizi hırpaladığını öğrenen Hamza, pür hiddet Kâbe'ye vardı. Müşrikler, onu uzaktan görünce büyük korkuya kapılıp dediler ki: - Eğer önce bizi selamlar, sonra tavafa giderse korkacak bir şey yok. Amaa, ilkin tavafa yönelirse o zaman yandık. Öç almaya gelmiştir mutlaka. Korkmakta haklıydılar! Nitekim Hamza, yanlarından hışımla geçip önce tavafını yaptı. Sonra dağ gibi heybetiyle önlerinde dikilip, gök gürler gibi haykırdı: - Bre alçaklar! Yeğenime o ezayı yapan hanginizse çıksın ortaya! Kimsede çıt yoktu!.. Kimsede çıt yoktu. Ebu Cehil, - Ben yaptım yâ Hamza! deyip, suçu üstüne aldı hemen. Hamza, bir sıçrayışta atından indi ve yaklaşıp elindeki yayı var kuvvetiyle kâfirin başına çaldı. Bir daha, bir daha... Bir yandan da bağırıyordu: - Seni alçak rezil! Böyle şerefli bir insana bunu nasıl yaptın?! Kâfir, kanlar içinde yere yıkıldı. Hamza döndü ötekilere. - Korkaklar! Yeğenimin dedikleri suçsa, bilin ki ben de Onun dinindeyim ve işte karşınızdayım. Haydi, yapın yapacağınızı! Kimseden çıt çıkmadı yine. Hamza, atına atlayıp Efendimizi bulmak üzere hızla uzaklaştı oradan. Sesi hüzün yüklüydü!.. Allahın Resulü, tenha bir yerde yüzünü Kâbe'ye dönmüş, düşünceli bir halde oturuyordu ki, Hamza'nın sessizce yanına yaklaştığını görüp buyurdular ki: - Terket bu kimseyi ki, ne babası vardır şu dünyada, ne amcası. Ne kardeşi, ne arkadaşı, ne de bir destekçisi vardır. Sesi hüzün yüklüydü. Hamza; - Ey yeğenim! dedi. Sana o muameleyi yapan Ebu Cehil'i kana boyadım. İntikamını aldım. Üzülme, sevin! Buyurdular ki: - Ey amca! Bütün müşrikleri katletsen bile, Kelime-i şehadeti söylemedikçe sevinemem...

.Üzülme yeğenim!"

Hamza, Efendimizi teselli etmeye çalışıyordu. - Üzülme yeğenim. Ebu Cehil mel'ununun kafasını yardım. Düşmanlarını sindirdim. Haydi sevin artık! Buyurdular ki: - Bütün müşrikleri katletsen de yine sevinemem. Hamza sordu: - Seni nasıl sevindirebilirim? - Müslüman olmakla. İman edip vücudunu Cehennem ateşinden kurtarman, bana her şeyden daha sevgilidir. - Gökten sana bir kelam inmiş. Kimden öğrendin onları? "Onlar Rabbimin sözleri" - Hiç kimseden. Onlar Rabbimin sözleri. - Onlardan bana biraz okur musun? Efendimiz "Peki" buyurup, "Hâ-mim" suresinden birkaç âyet okudular. Hamza pürdikkat dinledikten sonra sordu: - Yani senin Rabbin "Lâ ilâhe illallah" diyenleri affediyor, öyle mi? - Evet. - Peki, biraz daha okur musun? "Tâhâ" suresinden okudular bu defa. "Yerde, gökte ve ikisi arasında olanlar ve yerin altındakiler hepsi Onundur" âyetini dinleyince, çok duygulandı. - Yerde ve gökte olanların tamamı senin Rabbinin midir? - Elbette. - "Hayret, bizim Mekke'de binbeşyüz kadar putumuz var. Ama hiçbirinin tek karış toprağa hükmü geçmez", diye mırıldandı. Sabahı zor bekledi Sonra; - Bu gece düşüneyim. Yarın gelir, iman ederim, deyip ayrıldı. Hamza'nın kalbi o gece meyletti İslama. İman etmek için sabahı zor bekledi. Ortalık ışıyınca, gelip çaldı kapıyı. Efendimiz onu içeri alıp sordular: - Ey amca, kararın nedir? - İnandım, en ufak tereddüdüm kalmadı Evet, o artık "hazret-i Hamza" idi "radıyallahü anh".

."Ben saadet vesilesiyim"

Müşriklerin Safa tepesinde yaptıkları o çirkin muamele ile Resulullahın mübarek kalbi mahzun olmuş ve Hak teala dört melek göndermişti kendisine. Önce birincisi tanıttı kendini: - Ben, denizlere müvekkelim yâ Resulallah. Emret, seni üzen bu kavmi suya garkedeyim. Cevap tek cümleydi: - Lâ havle velâ kuvvete illâ billah! Yani kuvvet ve kudret sahibi, yalnız Allahü teâlâdır. İkinci melek tanıttı kendini: - Ben rüzgara müvekkelim. İzin ver, Mekke'yi, içindekilerle birlikte havaya kaldırıp yere çarpayım. - Lâ havle velâ kuvvete illâ billah! "Cümlesi helak olsun!" Üçüncüsü arzetti: - Ben güneşe müvekkelim. İstersen güneşi tepelerine yaklaştırayım. Cümlesi kavrulup helak olsun. - Lâ havle velâ kuvvete illa billah! Sonuncusu tanıttı kendini: - Ben dağlara müvekkelim. Arzu edersen Ebu Kubeys dağını kaldırıp Mekke'nin üzerine bırakayım. Ne şehir kalsın, ne içindekiler. - Lâ havle velâ kuvvete illâ billah! Efendimiz hiçbirinin teklifini kabul etmemişti. Sordu onlara: - Ey melekler! Sizden bir şey istesem yapar mısınız? - Elbette, emredin. "Siz 'âmin' deyin!" Efendimiz; - Pekâlâ, ben bir dua edeyim, siz 'Âmin' deyin! buyurup şöyle dua etti: - Yâ Rabbî! Bilmiyorlar. Bilseler böyle yapmazlar. Onlara hidayet ver! Melekler; "Âmin! Âmin!" deyip sordular: - Yâ Resulallah! Önceki peygamberler güç durumda kalınca kâfirlere beddua ederler, biz de gidip o kavimleri helak ederdik. Ama sen bunlara dua ediyorsun. Buyurdular ki: - Hak teâlâ beni âlemlere rahmet olarak gönderdi. Ben azap sebebi değil, saadet vesilesiyim. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ömer bin Hattab

Kureyş müşrikleri, Hz. Hamza'nın Müslüman olma şokunu henüz atlatamamışlardı ki, bu defa hiç ummadıkları biri daha Müslüman olmak üzereydi ve Onun iman etmesiyle küfrün dünyası başlarına yıkılacaktı! Kim miydi o kişi? Ömer bin Hattab!.. Kureyş'in şöhretli isimlerinden. İri yarı, heybetli, kızıl gür saçlı, sık sakallı bir pehlivan. Lügatinde "korku" kelimesi olmayan bir yiğit. Öfke ile çıktı evden! Henüz iman etmemişti ki, bir gün öfke ile çıktı evden. Kâbe'ye doğru yürümeye başladı. Kızgın ve hiddetliydi. Yürürken yer sallanıyordu sanki! Peki ya niyeti? Efendimizi uyarmak (!) - Vazgeç bu sevdadan!diyecekti Ona. - Dinimize ilişme! Bizimle uğraşma. Yoksa pişman olursun!deyip, ihtar edecekti onu güya. Çünkü onun yüzünden ikilik çıkmıştı Kureyş'te! Baba oğlundan ayrılıyordu, kardeş kardeşten. Böyle giderse cemiyet çözülecek, gemi su alacaktı. "Asırlık çınar" kuruyacak, töreler bozulacaktı. O, öyle inanıyordu. Ama hayır! Ömer yanılıyordu. Hayat bulması için Aynen kendi öz yavrusunu diri diri toprağa gömerken yanıldığı gibi. "Asırlık çınar" dediği Kureyş, çoktan kurumuştu zaten. Hatta ölmüştü. Onun hayat bulması, bir tek şeye bağlıydı. Onun "sallallahü aleyhi ve sellem" getirdiği dine uymaya. Ona tabi olmaya. Ama Ömer, şimdilik bunun farkında değildi. O, şu anda dağ gibi heybetiyle Kâbe'ye yürüyordu. Efendimizi bulacak ve Onu ihtar edecekti. Nihayet vardı Beytullaha... Evet, Resulullah oradaydı ve yeni nazil olan "El-Haakka" suresini okuyordu insanlara... E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kureyşliler telaşlıydı!..

Ömer bin Hattab, hiddetle Kâbe'ye gitti bir gün. Resulullahı ikaz edecekti güya. Efendimiz, yeni nazil olan "El-Haakka" suresini okuyordu insanlara. Bir köşeye sinip dinlemeye başladı. "Okuması bitsin, sonra konuşurum" dedi kendi kendine. Ancak dinledikçe kalbi yumuşadı. Değişti fikri. İşittiklerine karşı büyük hayranlık duydu. "O, şair değildir!" "Evet", dedi içinden. "O bir şair. Bu kadar güzel sözleri ancak bir şair söyleyebilir". O, böyle düşünüyordu ki, Efendimiz kırk ve kırkbirinci ayetleri okudular. Bu ayetlerde mealen, "O şair değildir. Onun söyledikleri Allahın kelamıdır" buyuruluyordu. Bunu işitince daha da şaşırıp, "Hayret" dedi. "Zihnimden geçenleri anladı. Öyleyse o bir kâhin". Ancak ardından işittiği şu âyet-i kerime ile irkildi yine. "O kâhin sözü değildir. Âlemlerin Rabbinden inzal olmuştur". Ömer'in zihni, işittikleriyle alt üst olmuştu. Gözyaşlarına mani olamadı. Hatta iman etmek istediyse de, etrafı mani oldular. İslamiyetin altıncı yılıydı. Hz. Hamza'nın Müslüman olmasının üzerinden üç gün geçmişti henüz. Mekke, bu müthiş haberle çalkalanıyordu. Eğer mani olunmazsa gerisi gelecekti. İşte Kureyş'i telaşlandıran da buydu zaten. Çareler aradılar!.. Toplanıp, müzakere ettiler konuyu. Çareler aradılar. Tabii Ebu Cehilbaşroldeydi yine. Küfrün başı oydu çünkü. Herkes bir fikir sürdü öne. Ama Ebu Cehil'e göre çare tekti: "Onu öldürmek!..". Ve açıkladı fikrini: - Tek çaremiz var arkadaşlar! Sordular hemen: - Nedir o? - Onu öldüreceğiz!.. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onu öldüreceğiz!"

Ebu Cehil, Resulullah hakkındaki fikrini açıkladı yandaşlarına: - Tek çaremiz var arkadaşlar! Sordular: - Nedir o? - Onu öldüreceğiz! Kimse beklemiyordu böyle bir şeyi. Hemen sordular: - Öldürmek mi? - Evet. Çünkü o, tanrılarımızı kötülüyor. Dinimize batıl diyor. Ecdadımızın Cehennemde olduğunu söylüyor. Ve devam etti: - Şimdi beni iyi dinleyin! Onu öldürene mükâfat var! Sordular: - Ne mesela? "Servete boğacağım" - Yüz kızıl tüylü deve. Ayrıca altın, gümüş, elbiselik kumaşlar, daha neler neler... Servete boğacağım o bahadırı. O sözünü bitirince, derin bir sükut kapladı ortalığı. Herkes birbirinin yüzüne baktı. "Peygamberi öldürmek!...". Fevkalade riskli bir teklifti bu. Cesaret işiydi ayrıca. Çünkü Onun ölümüyle Kureyş ikiye bölünecek, kan davaları başlayacaktı. Herkes bunları düşünüyordu ki, biri fırladı ayağa ve - O dediğin işi, Hattaboğlu yapar ancak! diye kükredi. "Yaşa yâ Ömer!" Bütün gözler ona çevrildi bir anda. Ve hayranlıkla bakıp, tasdik ettiler kendisini. - Yaşa yâ Ömer! Bu işi ancak sen becerirsin! Ve bir alkış tufanıdır koptu. Ömer'in cahiliyet damarı kabarmıştı iyice. Kılıcını kavradığı gibi düştü yola. Peşinden destek verdiler: - Haydi Hattaboğlu, görelim seni! Öldürmeden geri dönme! Ömer, pür hiddet yola koyulmuştu. Allahın Resulünü bulacak ve öldürecekti güya. Henüz bir sokak gitmişti ki, "Nu'aym bin Abdullah"la karşılaştı köşe başında. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kimi öldüreceksin?"

Ömer bin Hattab, Resulullahı (güya) öldürmek için pür hiddet düştü yola. Ancak Nu'aym bin Abdullah'la karşılaştı az sonra. O da yeni Müslüman olmuştu. Ama Ömer habersizdi bundan. Nuaym, onu bu halde görünce şüphelendi. Zira silahlı pusatlı, pek de hiddetliydi. Seslendi karşıdan: - Hayırdır yâ Ömer! Bu hiddet, bu şiddetle nereye böyle? Öfkeyle cevap verdi: - Birini öldürmeye! - Yaa, kimi öldüreceksin? - Kimi olacak. Kureyş arasına tefrika sokan, tanrılarımızı beğenmeyen, bizi hor gören Muhammed'i! "Zor bir işe girişmişsin" Nuaym, bu korkunç haberle sendeledi. Sonra toparlanıp cevap verdi: - Zor bir işe girişmişsin. - Zor mu, neden? - Hadi başardın diyelim. O zaman Abdülmuttalip oğullarının elinden nasıl kurtulacaksın? Seni sağ bırakırlar mı? Bu söz, hoşuna gitmedi Ömer'in. - Yaa, demek öyle. Anlaşılan sen de onlardansın. Öyleyse önce senden başlayayım! dedi ve sağ eli, hızla kılıcının kabzasına gitti. Nuaym korkuyla irkildi. - Hayır hayır! Ben babalarımın dinindeyim. Ama istersen sana garip bir haber verebilirim. - Yaa, neymiş o? - Kız kardeşin Fatıma ile kocası Said. - N'olmuş onlara? - İkisi de Müslüman oldular. "İnanmazsan git öğren!" Ömer inanmadı. - Hayır, olamaz! - Doğru söylüyorum. İstersen önce onlardan başla. Ömer hiç ummadığı bir şeyi işitmişti. İtiraz etti yine. - Yok, hayır, yalan! Yalan söylüyorsun! Onlar Müslüman değil. Olamaz! Nuaym üsteledi: - İnanmazsan git öğren. İşte evleri orada, uzak değil... E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Taktik savaşı!

Ömer bin Hattab, Efendimizi öldürmek niyetiyle yola düşmüş, az sonra Nuaym bin Abdullah'la karşılaşmıştı. Nuaym, onun niyetini öğrenince irkildi ve - Yâ Ömer! Sana bir haberim var, dedi. Ömer sordu: - Neymiş o haber? - Kız kardeşinle enişten Müslüman oldular. İstersen onlardan başla işe. Nuaym'ın gayesi, hedef şaşırtmaktı aslında. Onu Efendimizden uzaklaştırmak için oyalama taktiğiydi. Ve taktik tutmuştu. "Demek ki doğruymuş" Nitekim Ömer, o an için Efendimizi unutmuş, kız kardeşinin evine yönelmişti hızlı adımlarla. Gerçekten de kız kardeşi Fatımave zevci Said Müslüman olmuşlar, yine müminlerden Habbab bin Eret'i evlerine çağırmış, ondan Kur'an-ı kerim öğreniyorlardı o esnada. Ömer eve yaklaşınca, Kur'an tilavetini işitti dışardan. Beyninden vurulmuşa döndü tabii. "Demek doğru" dedi içinden, "Bunlar Müslüman olmuş". Kapıyı hırsla yumruklamaya başladı. Adeta kırarcasına. Öfkesi kat kat olmuştu. Fatıma ve beyi Said, pencereden onu böyle görünce bir telaşa kapıldılar ki sormayın! Şimşek hızıyla kalkıp, Habbab'ı kilere soktular. Kur'an sayfalarını da bir yere saklayıp açtılar kapıyı. Renk vermemeye çalışıyorlardı. Ancak Ömer anlamıştı hakikati. Bir yanardağ gibiydi Hiddetle sordu: - Ne okuyordunuz? Bu suale cevap vermek kolay değildi o an için. Ne deseler yâ Rabbî! Ne söyleseler? Ömer, patlamaya hazır bir yanardağ gibiydi. Ve cevap bekliyordu sualine. Hiddetle bağırdı: - Size soruyorum! Ne okuyordunuz? - ..... - Kur'an okuyordunuz değil mi? E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Balyoz gibi inen tokat!

Ömer bin Hattab, kız kardeşinin ve eniştesinin Müslüman olduğunu duyunca çok öfkelenmişti! Onu hemen cezalandırmak için yola çıktı... Eve yaklaşınca, dışardan Kur'an-ı kerim sesleri duydu. Kapı açılır açılmaz hiddetle sordu onlara: - Kur'an okuyordunuz değil mi? Eniştesi Said korku içinde mırıldandı. - Hayır, sana öyle gelmiştir. Ömer kükredi: - Peki, neydi o duyduklarım? - Şeyy, aramızda bir mesele vardı da onu konuşu.... Lafını bitiremedi. Ömer, yakasından tuttuğu gibi yere çarptı onu. Kız kardeşi Fatıma koşup beyini yerden kaldırmaya uğraşıyordu ki, amansız bir "tokat" patladı yüzünde. Gözlerinde şimşekler çaktı Bu tokat, o narin yapılı hanıma "balyoz" gibi gelmişti. Gözlerinde şimşekler çaktı zavallının. Sendeleyip yere düştü. Neye uğradığını şaşırmıştı ki, pembe bir kanın dudak kenarından aşağı doğru aktığını hissetti. Gül yüzü, al kana bulanmıştı. Peki ya Ömer? Kardeşini kanlar içinde görünce durgunlaştı birden. Kalbi sızladı. Ne de olsa öz kardeşiydi. Ciğeriydi sonra. Pişman oldu yaptığına. Eli kolu yana düştü. İşte ne olduysa o anda oldu. İmanından aldığı kuvvetle haykırdı Fatıma: - Niçin yâ Ömer! Niçin Allahtan utanmıyor, mucizelerle gönderdiği Peygamberine iman etmiyorsun, niçin? "İkimiz de Müslümanız!" Ve devam etti: - Evet, saklamıyoruz. Ben ve kocam İslamla şereflendik. İkimiz de Müslümanız. Başımızı kessen, bizi döndüremezsin, anladın mı? Fatıma, Ömer'n bu kritik anını çok güzel yakalamıştı. O dağ gibi heybetli adam, şimdi kızkardeşinin bu haykırışı karşısında titriyordu adeta. Dizlerinin bağı çözüldü. Ve ilişti bir kenara. Pişmanlık duygusu içini kemiriyordu..

."Müjde yâ Ömer!"

Ömer bin Hattab, tokat attığı kız kardeşine bu sefer şefkatle baktı. - Şu okuduğunuz sayfayı görebilir miyim? dedi. Fatıma, sevinçle cevapladı. - Tabii, derhal. Ve koşup getirdi o sayfayı. "Tâhâ suresi" yazılıydı onda. Ömer okumaya başladı. Ayet-i kerimelerin güzelliği içten içe etkiliyordu kendisini. Hele birinden öyle duygulandı ki, şaşkına döndü adeta. O ayette mealen; "Göklerde, yerlerde, bu ikisi arasında ve toprağın altında ne varsa, hepsi Allahındır" buyuruluyordu. "Hayret ettim doğrusu" Hayretle döndü kız kardeşine. - Yâ Fatıma, doğru mu bu? - Hangisi doğru mu? - Yerlerde ve göklerde ne varsa, hep sizin taptığınız İlahınmış, öyle mi? - Elbette. - Hayret ettim doğrusu. - Neden? - Çünkü bizim binbeşyüz kadar putumuz var. Hiçbirinin tek karış yeri yoktur. Sonra devam etti okumaya: "Allah, gizliyi de, gizlinin gizlisini de bilir. Ondan gayri tapacak ilah yoktur. En güzel isimler Onundur". Sonra "Hadid suresi"ne geçti: "Dirilten, öldüren Odur" "Onun her şeye gücü yeter. Göklerin ve yerin idaresi Onun elindedir. Dirilten, öldüren, her şeye gücü yeten Odur. O, bütün yaptıklarınızı görür. Kalbinizden geçenleri bilir. Peygamber, sizi Allaha imana çağırıp dururken, size ne oluyor ki iman etmiyorsunuz?" Burada durup tefekküre daldı. Ve mırıldandı yavaşça: - Bunlar ne güzel sözler. Ne kadar doğru. Bundan daha güzel söz olamaz. Bunu duyan "Habbab", saklandığı yerden fırlayıp çıktı ortaya. Ve haykırdı heyecanla: - Müjde yâ Ömer! Resulullahın dün gece ettiği dua, senin hakkında kabul oldu... E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Beni Ona götürün!"

Hazreti Ömer'in kalbi yumuşamıştı. Habbab, saklandığı yerden fırlayıp sevinçle haykırdı: - Müjde yâ Ömer! Ömer sordu: - Ne müjdesi? - Dün gece Resulullahın yanındaydım. Ellerini kaldırıp dua etmişti. - Ne demişti? - Yâ Rabbî, bu dini Ebu Cehil bin Hişam veya Ömer bin Hattab ile kuvvetlendir! diye yalvarmıştı. Ömer'in yüzü güldü. - Ya, öyle mi? - Evet yâ Ömer, bu saadet sana nasib oldu, elhamdülillah. - Elhamdülillah! Hepsinin yüzü gülüyordu Sevinçten güller açmıştı her birinin yüzünde. Herkes mutluydu o an. Ne diyeceklerini bilemiyorlardı. Hepsinin yüzü gülüyordu. Ömer'in etrafını saran Said, Fatıma ve Habbab, şimdi bir şey bekliyorlardı ondan. Ağzının içine bakıyorlardı. Hani "Şehadet"i söylesin diye sabırsızlanıyorlardı. Vaktiydi gayri. Nihayet konuştu Ömer: - Peygamber şu anda nerdedir? Az önceki kaba, katı adam gitmiş, yerine temiz yüzlü, mütebessim, cana yakın, tatlı bir insan gelmişti. Düşman gitmiş, dost gelmişti. Fatıma sevinçle cevap verdi abisine: - O, şimdi Erkam'ın evindedir abi. Ömer, sevgiyle baktı kız kardeşine. - Peki yâ Fatıma. Beni Ona götürün! Onun huzurunda Müslüman olacağım. Aman yâ Rabbî! Bu ne güzel cümle. Ne hoş kelam bu. Sayıları az idi; fakat... Üç garip Müslüman, inanılmaz sevince gark oldular o anda. Hz. Ömer'le Hz. Habbab, hemen yola çıktılar. O sırada Allahın Sevgilisi, bir avuç Eshabıyla sohbet etmekteydi Erkam'ın evinde. Müminler korku ve endişe içindeydiler. Sayıları az, kuvvetleri zayıftı. Ara ara dertleşiyorlardı...

.Ölsek de gam değil"

İlk müslümanlar, dertleşiyorlar: - Aaah ah! Kelime-i şehadeti bir kerecik olsun, şöyle yüksek sesle haykıramadık şu küffara karşı. Yoksa nasib olmayacak mı bu bize? Nihayet Efendimize arz ettiler bunu: - Yâ Resulallah! lütfen izin verin, dışarı çıkalım. Efendimiz sordular: - Ne için? Dediler ki: - Şehadeti, avaz avaz haykıralım şu küffara. Bundan sonra ölsek de gam değil. Gönlü kırık müminler Efendimiz teselli etti onları: - Ey gönlü kırık müminler, gam çekmeyin. O Allah ki, İbrahim'i Nemrud'un ateşinde yaktırmadı, İsmail'in boynunu bıçağa kestirmedi. Bizleri de bu düşmanın şerrinden kurtarır elbet. Müminlerin kalpleri ferahladı. Yüzleri güldü. Daha sonra Efendimiz ellerini açıp yalvardılar: - Yâ ilahî, bu otuzdokuz kişi ki, sana iman etmiş, can-ü gönülden kul olmuşlardır. Bu gariplerin gözyaşları ve gönül ateşleri hatırına bize acı. Kâfirlerin şerrinden koru. Şanı yüce biriyle bu dine kuvvet ver. Bu biçare müminleri sevindir! O anda Cibril gelip müjdeyi verdi: - Ey Allahın Resulü, hani dün Kureyş'in büyüklerinden birinin Müslüman olmasını niyaz etmiştin ya. İşte o duanı cenab-ı Hak kabul etti. "Ömer"i seçip senin emrine verdi. O şimdi buraya geliyor. Kalk, karşıla kendisini. Gelen, Ömer'di Az sonra kapı çalındı. Bilal-i Habeşî koşup baktı kapı aralığından. Fakat o da ne!? Hızla geri çekildi ve - Ömer!dedi korkuyla. Ömer gelmiş! Diğerlerini de bir korku sardı o an. Korkuları Resulullah içindi. Hemen Efendimizin etrafında halka oldular. Çünkü Ömer, kolay alt edilecek biri değildi. Ama Hz. Hamza yüreklendirdi onları

.Başını koparırım"

Ömer bin Hattab kapıda görününce, Resulullaha bir zarar gelmesinden korktu müminler! Hz. Hamza teselli ediyordu onları: - Korkmayın! Gelen, bir kişidir. İyi niyetle geldiyse hoş geldi. Yoksa... Kılıcını sıyırdı o ara. - Yoksa şu kılıçla başını koparırım! Sonra kapıyı açıp çıktı dışarı. Ve kükredi adeta: - Yâ Ömer! Sen bizi ne zannediyorsun? Biz, Abdülmuttalip oğullarıyız. Bi-iznillah demiri çiğner, havaya püskürtürüz. Bize karşı zafer bulacağını zannediyorsan aldanıyorsun! Sevgiyle kucakladılar Ve ekledi: - Hele Resulullahın kılına bile dokundurtmayız, haberin ola! Efendimiz, kapıya gelip, güler yüzle karşıladılar İbni Hattab'ı. Eshab-ı kiram, elleri kılıç kabzalarında tetikte bekliyorlardı ki, Efendimiz, - Çekiliniz! Yanından ayrılınız! buyurup, sevgiyle kucakladılar Hz. Ömer'i. Öyle sıktılar ki, kemikleri birbirine geçti sanki. Bu arada Hz. Ömer'in kılıcı düştü omuzundan. Kendi de diz üstü yere çöktü. Efendimiz onu omuzlarından tutup kaldırdılar ve - İmana gel yâ Ömer! buyurdular. O anda "Şehadet" yankılandı odada. Sevinçlerinden "Tekbir" getirdi Efendimiz. Müminler de bir ağızdan tekrar ettiler. Allahü ekber! Allahü ekber! Yer gök tekbir sedalarıyla inledi o gün. Erkam'ın evi, bir anda bayram yerine dönmüştü. Hz. Ömer hicabından önüne bakıyordu ki, Efenimiz onun başını öpüp dua buyurdular. "Seninle kırk olduk" O anda Cebrail aleyhisselam geldi. Enfal suresinin 64'üncü ayetini getirmişti ki, mealen; "Ey Peygamberim! Sana, yardımcı olarak Allah ve müminlerden sana tâbi olanlar yetişir!" buyuruluyordu. Hz. Ömer edeble sordu Efendimize: - Kardeşlerimiz kaç kişidir? Efendimiz; - Seninle kırk olduk. buyurdular.

."Seninle kırk olduk"

Hz. Ömer imana gelince sordu: - Yâ Resulallah! Kardeşlerimiz kaç kişidir? Efendimiz, - Seninle kırk olduk, buyurdular. Arz etti ki: - Yâ Resulallah, kâfirler Lat ve Uzza putlarına aşikâre ibadet ederken, biz, onsekiz bin âlemin Rabbine niçin gizli gizli ibadet ediyoruz? Ve ekledi: - İzin ver, çıkalım, haykıralım tevhidi. Rabbimize aşikâre ibadet yapalım. Kimden çekiniyoruz? Hedef, Kâbe-i şerif... Efendimiz uygun gördü bu fikri. Ve hep birlikte çıktılar o evden. Hedef, Kâbe-i şerifti. Oraya gidilecek, müşriklerin gözü önünde saf tutup namaza durulacaktı. Evet, meydanlar selama dursun. Müslümanlar geliyor! Ve kırk garip mümin, Kâbe'ye doğru yürüyüşe geçtiler. Efendimizin sağında Hz. Hamza, Önünde hazret-i Ali, Onun önünde Ömer bin Hattab, Ve arkada diğer sahabiler vardı... Ayaklarını kuvvetlice yere vurarak, heybetle yürüyorlar, geçtikleri yerlerden toz bulutu yükseliyordu... Müşrikler ne yapıyordu? Peki ya müşrikler? Onlar, Kâbe yanında oturmuş laflıyorlardı o esnada. Mevzu, Ömer bin Hattab'tı tabii. Zira o, bir gün önce Ebu Cehil'in kışkırtmasıyla galeyana gelmiş ve Resulullahı öldürmek için pür hiddet yollara düşmüştü. Ümit ve sevinçle ondan haber bekliyorlardı ki, uzaktan bir toz bulutu gördüler birden. Biri sevinçle haykırdı: - İşte, geliyor! - Kim geliyor? - Kim olacak, Ömer bin Hattab. - O mu gerçekten? - Tabii ya, başka kim olabilir? - Evet evet, o geliyor. Az sonra eşkaller belirmişti. Evet, gerçekten de Oydu gelen... E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Batıl elbette gidicidir!.."

Ömer ibnil Hattab'ın yalın kılıç geldiğini görünce, sevinçlerini şu sözlerle dile getirdi müşrikler: - Gördünüz mü? Buna Hattaboğlu demişler! - Arslanım benim. Gözünüz erkek görsün! - Asileri nasıl da toplamış getiriyor! Ancak Ebu Cehil cin fikirli biriydi. Beğenmedi bu gelişi. Başını olumsuzca iki yana salladı. - Hayır hayır, hemen sevinmeyin! - Nedenmiş o? - Bu gelişi beğenmedim ben. - Ne demek istiyorsun? - Sizin zannettiğiniz gibi olsaydı, Ömer arkada, diğerleri önde olurdu. Görünen o ki, o da düşmana iltihak etmiş. "Bu ne hal yâ Ömer?" Öbürleri tasdik etti Ebu Cehil'i: - Haklısın galiba! Müminler iyice yaklaşmışlardı ki, Ebu Cehil onlara doğru bir iki adım atıp seslendi: - Bu ne hal yâ Ömer? Hz. Ömer önce "Şehadet"i haykırdı. Sonra o müthiş ihtarını yaptı müşriklere: - Beni bilen biliyor. Bilmeyen de bilsin ki, Hattaboğlu Ömer'im. Karısını dul, çocuklarını yetim bırakmak isteyen yerinden kıpırdasın! Müşriklerde bir iki saniyelik bir şaşkınlık oldu. Ardından çil yavrusu gibi kaçıştılar etrafa. Efendimiz ve müminler bir ağızdan "Tekbir" getirdiler. Allahü ekber! Allahü ekber! Kâbe'de namaza durdular Sonra saf tutup Kâbe'de namaza durdular. Daha sonra da Hz. Ömer ve Efendimiz, birlikte Kâbe-i şerifin içine girdiler. Dört taraf putlarla doluydu. Efendimiz asasıyla onları gösterip bir âyet-i kerime okudular ki, mealen "Hak gelince bâtıl gider. Batıl elbette gidicidir" buyuruluyordu. Evet, hak gelmiş, batıl gitmişti. Mekke, o gün temizlendi putlardan. Ezan sesleri yankılandı semalarında...

.Nefsin gıdası nedir?

Derviş Ali hazretleri, Manisa'da yetişen velilerdendir. Bir gün "Nefis"ten bahsederken sordu cemaatine: - Nefsin gıdası nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? - Haram ve günahlardır. Ama nefis doymaz. İstedikçe daha azar. Azdıkça daha ister. Ve sordu onlara. - Nefsini azdıran kimse rahat eder mi? - Etmez tabii hocam. - Öyleyse kesin gıdasını. Günah işlemeyin! Bir gün de şöyle sordu: - Şeytan, insanı hangi hallerde kolay aldatır, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz hocam? Öfke ve şehvet... - İki yerde aldatır ve küfre sokar. Bunlardan biri "Öfke", diğeri "Şehvet"tir. Çünkü bu iki halde akıl örtülür. İnsan doğru karar veremez. Bir gün de bazı gençlere buyurdu ki: - Allahü teâlânın emirleri, ilâç gibidir çocuklar. Kim kullanırsa fayda görür. Mesela başı ağrıyan, ilâç kullanırsa, Allah'ın izniyle şifa bulur, öyle değil mi? - Evet hocam. - Bu kimse ister Müslüman olsun, ister kâfir, fark eder mi? - Etmez tabii. İslamiyet reçetedir Buyurdu ki: - İşte İslâmiyetin emir ve yasakları da böyledir. Kim uyarsa, rahat eder. Sonra misal verdi: - Mesela "içki, kumar..." gibi yasak edilen şeyleri yapan, zararını görür, terk edense rahat eder. Fakaaat. - Fakatı ne hocam? - Bu kişi kâfir ise, yalnız dünyada rahat eder. Ama Müslümansa, hem dünyada rahat eder, hem de ahirette. - Neden hocam? - Çünkü ahirette saadete kavuşmak, "İmanlı" olmaya bağlıdır. İmanı olmayan Cennete giremez. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Mübarek çocuk...

Manisa'nın Akhisar ilçesi, Beyoba köyünde medfun bir Hak dostu var. Hacı Bektaş Dede... Bu zatın ilerde yüksek bir velî olacağı, daha çocukluğunda belliydi. Şöyle ki; Abdestsiz biri kucağına almak istese, gitmezdi mesela. Yine o doğduğunda ramazandı. Gündüzleri süt emmez, iftar olunca emerdi ancak. İlk söylediği söz, "La ilahe illallah" oldu. Beş yaşında iken, babası hastalandı bir gün. Doktorlar çare bulamadılar. Mübarek çocuk yanından ayrılmıyordu babasının. "Dua et de iyileşsin!" Yakınları; - Evladım, bak baban çok hasta. Dua et de iyileşsin, dediler. Minik Hacı Bektaş, ümitsizce baktı onlara. - Artık çok geç! Ordakiler şaşırdılar. - Neden oğlum? Yoksa... - Evet, Resulullah Efendimiz teşrif ettiler. - Yaa öyle mi? - Evet. Ayrıca melekler de, ellerinde Cennet elbiseleriyle geldiler. Babamı götürecekler. Sonra derin bir nefes aldı. - Şimdi dua etmenin faydası yoktur. Tam o anda, babası "Allaah!" deyip ruhunu teslim etti. "Kitap okusunlar!" Bir gün sevdiklerine buyurdu ki: - Bir zaman gelecek, dünyada hakiki evliya kalmayacak. Mürşit bulunmayacak. Yazık o milletin haline. Sordular: - Peki efendim, o zamanki insanlara ne tavsiye edersiniz? Buyurdu ki: - Mutlaka bir İslam âliminin, bir evliya zatın kitabını okusunlar. O büyüklerin kitaplarının okunduğu yere rahmet yağar, bereket iner. İstifade edilir ruhlarından. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ekmek bulamazlardı!

Hacı Bektaş Dede, Manisa erenlerindendir. Babası vefat edince, annesiyle birlikte zor günler geçirdiler. Ancak asil hanım, kimseden yardım istemedi. Hacı Bektaş, çocuk olmasına rağmen çoğu günlerini oruçla geçirir, su ile yapardı iftarını. Zira ekmek bulamazlardı yemeye. Ancak bir gün; Çok acıktı ve yemek için bir şeyler istedi annesinden. Lakin pişirecek hiçbir şey yoktu evlerinde. Öğle namazını müteakip tekrar yemek istedi. Anne çaresizdi. Tencereye su doldurup, sürdü ateşe. Hani yemek pişiriyormuş gibi yaptı. Çaresizdi çünkü Ne yapsın? Zor durumdaydı. Az sonra sordu oğlu: - Ne oldu anne? Yemek hâlâ pişmedi mi? Dertli anne, yaşlı gözlerle cevapladı: - Yok yavrum, henüz pişmedi. Aslında pişeceği de yoktu. İkindi namazından sonra artık açlığa dayanamayan küçük Hacı Bektaş, geldi ocak başına. Kaldırdı tencerenin kapağını. Bir de ne görsün, bir tencere dolusu "pilav". Sevinçle bağırdı annesine: - Anneciğim pilav pişmiş! Gözlerine inanamadı Kadıncağız koştu ocağa. Ancak inanamadı gördüğüne. Evet, tencere ağzına kadar pilav doluydu. *** Bu zat, akrabasından bir hanıma, - Komşularla iyi geçin. Bu, iyi bir huydur! buyurdu. Sonra şunu anlattı: Peygamber Efendimize bir kadını methedip, - Çok ibadet yapıyor,dediler. Efendimiz sordu: - Komşularıyla arası nasıl? - İyi değil, onları üzüyor. Buyurdular ki: - Öyleyse o kadın Cehennemliktir.

."O zatın hürmetine..."

Manisa-Akşehir'de, Şeyh Sinan Camii avlusunda bir velî zat yatıyor. Şeyh Sinan Efendi... Sevenlerinden biri hastalanıp yatağa düştü bir gün. Doktorlar çare bulamadı derdine. Adamcağız çaresizdi. Nihayet bu zatı hatırladı. Ve Manisa'daki bir dostuna mektup yazıp rica etti: "Şeyh Sinan hazretlerinin türbesine git. Orada bana dua et. Ola ki Hak teâlâ o zatın hürmetine bana şifa verir." Mektubun üzerinden bir hafta kadar geçmişti ki, bir cuma sabahı, ani bir iyileşme hissetti vücudunda. ? Fırladı yataktan... Bütün ağrıları dinmiş, sıhhate kavuşmuştu tamamen. Sevinçle fırladı yataktan. Hastalığından eser kalmamıştı. Birkaç gün sonra; Manisa'daki arkadaşından mektup geldi. Diyordu ki: "Cuma sabahı türbeye gidip, hastalığın için dua ettim. Ümid ederim şimdi iyileşmişsindir. Selam ederim." Adamcağız bu cümleleri okuyunca, tutamadı gözyaşlarını. Derhal bir Fatiha okudu. Ve gönderdi mübarek ruhuna. Nasihat dinlemiyorlar Bir gün biri sordu bu zata: -Hocam, çocuklarıma nasihat ediyorum, dinlemiyorlar. Acaba sebebi nedir? Mübarek buyurdu ki: - Bir nasihat dinlenmiyorsa, bunun iki sebebi vardır. - Nedir onlar hocam? - Ya dinleyenlerin kalpleri günah işlemekten kararmıştır. - Ya da hocam? - Ya da nasihat eden, söylediğini kendi yapmıyordur. Adam düşünceye daldı ve "Ben söylediklerimi yapmıyorum" dedi yavaşça. Buyurdu ki: - Öyleyse sebep budur!

.Allah dostlarını üzmek

Şeyh Sinan Efendi, Manisa erenlerindendir. Edepsizin biri söz ve hareketleriyle üzerdi bu Allah dostunu. Yakınları, o adama; - O hakaret ettiğin zat kimdir, biliyor musun? dediler. Adam umursamaz bir tavırla cevap verdi: - Bilmiyorum, kimmiş? - O, Allahın velî bir kuludur. Allah dostlarını üzmek hayır getirmez. Gel vazgeç bu işten. Yoksa pişman olursun! Lakin adam devam etti üzmeye... Şeyh Sinan hazretleri ise onun bu yaptıklarına kızmaz, üstelik dua ederdi. "Ona hidayet ver!" Nitekim bir gün; - Yâ Rabbî, o kuluna hidayet ver. Onu iki cihanda aziz eyle! diye dua etti. Oradakiler şaşırdılar. - Efendim, o size hakaret ediyor. Siz dua ediyorsunuz. Nedir hikmeti? Buyurdu ki: - Herkes yanında olandan verir. Ve ekledi: - Merak etmeyin. O, yakında pişman olup, tövbe eder. Ve dediği gibi de oldu. Adam pişman oldu yaptıklarına. Edeple gelip, özür diledi bu Allah dostundan. Dahası, talebesi olmakla şereflendi. Nefis feryat eder Bir gün de "Namaz"ın önemini anlatıyordu ki; - Müslüman demek, namaz demektir! buyurdu. Peşinden sordu oradakilere: - Nefse en zor gelen iş nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? Buyurdu ki: - Namaz kılmaktır. - Neden hocam? - Çünkü nefis istemez. Bir Müslüman namaza durunca nefsi feryad eder adeta. Ve şöyle bitirdi sözlerini: - Bir kimse beş vaktini muntazaman kılıyorsa, onun yapamıyacağı iş yoktur.

.Sıkıntıyı dert etme!

Cafer-i Huldî, Bağdat'ta yetişen velîlerdendir. Talebesinden biri geldi bir gün bu zata. Ancak neşesizdi. Mübarek anlayıp sordu hemen. - Neşesizsin bugün. - Evet hocam. - Hayrola, neyin var? - Dünya sıkıntısı hocam. Biri bitip öteki başlıyor. Sevgiyle baktı gence. - Evladım dert etme onları. Allahü teala bize öyle bir nimet verdi ki, dünyanın bütün sıkıntıları bize gelse, yine de hiç kalır bu nimet yanında. - Nasıl yani hocam? - Hani insanın alnına bir sinek konar ya, elini kaldırsan uçup gider. Merakla ona baktı - Evet hocam, - İşte bütün dünyanın sıkıntıları, o sinek gibidir aynen. Kavuştuğumuz "İman nimeti" yanında bu böyledir. Bir gün de birkaç sevdiğiyle sohbet ediyordu. Onlara buyurdu ki: - Vermeye alıştırın kendinizi, almaya değil. Biri sordu: - Verecek bir şeyimiz yoksa hocam? - O zaman tebessüm edin hiç olmazsa. Bu yolla ferahlatın din kardeşinizi. Bu da bir sadakadır. Allah beni seviyor mu? Bir gün de, bir genç geldi bu zata - Hocam, çok merak ediyorum. - Neyi merak ediyorsun oğlum? - Allah beni seviyor mu acaba? Sordu ona: - Sen Allahı seviyor musun peki? - Vallahi çok seviyorum hocam - Öyleyse O da seni seviyor. Çünkü Allah seni sevmese, sen Onu sevemezsin. Adam sevinmişti. - Öyle mi hocam? - Tabii evladım. Sevgi yukardan gelir çünkü. Baba evladını sevmezse, evlat onu sevemez. İşveren, çalışanını sevmezse, onlar onu sevemezler. Bu, hep böyledir...

."İnsanlardan ne beklersin?"

Cafer-i Mekkî, Mekke'de yetişen büyük velîlerdendir. Nasihat isteyen bir gence sordu bir gün: -Sen insanlardan ne beklersin evladım? - İyi davranış beklerim hocam. Buyurdu ki: - Öyleyse sen de herkese iyi davran! Sordu yine: - İnsanların sana güvenmesini de ister misin? - Elbette isterim hocam. - Öyleyse sen de herkese güvenle yaklaş. Sen insanlara şüpheyle bakarsan, onlar da sana şüpheyle bakarlar. Sevgiyle bakmak Bir gün de, sevdikleriyle bir araya gelmişti. Orada olanların yüzlerine tek tek baktıktan sonra sordu onlara: - Size niçin böyle baktım, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Müminin yüzüne sevgiyle bakmak, ibadettir. Ayrıca müminin yüzüne muhabbetle bakanın kalbi temizlenir. Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, Allahü tealanın bir kimseyi sevdiği nasıl anlaşılır? Allah kimi severse... Buyurdu ki: - Allahü teala bir kimseyi severse, ona kendi sevdiklerini tanıtır ve sevdirir onları. Sevmediklerine karşı da nefret verir. Ve sordu onlara: - Allahü tealanın en büyük düşmanı kimdir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz hocam, kimdir? - Nefislerdir. - Nefisler mi? - Evet. Nefislerimiz kâfir olup hem bize düşmandır, hem de Allahü tealaya. Dinleyenler şaşırdı. - Allah'a da mı düşmandır hocam? - Evet. O, içimizde ilâhlık dava eder. Kızacaksanız, kendinize kızın. Buna en layık olan, nefsinizdir çünkü.

.En faziletli kelime...

Carullah Veliyyüddin Efendi, büyük velîlerdendir. 1738'de İstanbul'da vefat etti. Bir talebesi, bu zata sordu bir gün: - Hocam, sizin yanınızda kalbim ferahlıyor. Ayrılınca tekrar bozuluyor. Hikmeti nedir acaba? Buyurdu ki: - Eshab-ı kiram da böyleydi evladım. - Nasıl yani hocam? Ona şunu anlattı: Ebu Dücane hazretleri, bir gün Hz. Ebu Bekr'e gidip halinden şikayet etti: - Yâ Ebâ Bekr, ben Efendimizin sohbetinde iken ferahlıyorum. Sohbetten çıkınca kalbim tekrar dünyaya meylediyor. Neden acaba? "Ben de öyleyim" Hz. Ebu Bekir; - Bende de öyle oluyor, buyurdu. Ebu Dücane; - Haydi öyleyse, gidip Efendimize soralım bunu. - Haydi gidelim. Ve gidip sordular. Efendimiz buyurdular ki: - Benim ağzımdan çıkan her kelime, "Nur"dur. Benim yanımda iken hepinizi nur kaplıyor. Ama dışarı çıkınca Ebu Cehilleri, Ebu Lehepleri görüyorsunuz. Onların "Zulmet"i kaplıyor sizi. Sizden sonra n'aparız? - Yâ Resulallah, sizden sonra biz ne yaparız? dediler. Efendimiz buyurdu ki: - Namaz kılın, Kur'an-ı kerim okuyun, Allah deyin. Allah dostlarının sohbetinde bulunun. Bu zat, bir gün bazı gençlere: - En faziletli kelime nedir, biliyor musunuz? diye sordu. Gençler sustular. Buyurdu ki: - Hak söze peki demektir. Ve şöyle izah etti bunu: - Hz. Ömer, Resulullahın davetine "Peki" dedi. İnsanların ikincisi oldu. Eğer "Hayır" deseydi, Ebu Cehil'den daha tehlikeli olurdu

.Son nefes mühimdir

Celal Ali Dede, Anadolu velîlerindendir. Trablus'ta vefat etti. Bir gün cemaatine buyurdu ki: - Kimseye kötü gözle bakmayın. Çünkü sonu ne olur, bilinmez. Bir kimse, ömür boyu "İmanlı" yaşar da, son anda tersine dönebilir. Yahut bir ömür "Küfür"de geçer de, son anda "İman"la ahirete gidebilir. Sonra şunu anlattı: Cüneyd-i Bağdadi hazretlerine bir papaz gelip sordu bir gün: - Ey Cüneyd! İkimiz de din adamıyız, öyle değil mi? - Evet öyle. - Peki hangimiz daha üstünüz dersin? - Haftaya gel, cevabını vereyim. "Şimdi belli değil!" Papaz sordu: - Neden şimdi söylemiyorsun? - O vakit belli olacak. Papaz, "Pekâlâ" deyip gitti. Bir hafta sonra geldiğinde, Cüneyd'in evinin önünde bir hareketlilik görüp, sordu birine. - Hayrola, ne bu kalabalık? - Cüneyt vefat etti. - Yaa, başınız sağolsun. - Teşekkür ederiz. - Şeyy, ben Cüneyd'e bir şey sormuştum. Bugün cevap verecekti. Yakınları onu cesedin yanına götürdüler. - İşte cenazesi, sor! "Ben üstünüm!" Papaz cenazeye yaklaşıp sordu: - Yâ imam! Ben mi üstünüm, sen mi? Mübarek, doğrulup cevap verdi: - Ben üstünüm! - Peki ama bunu niçin bir hafta önce söylemedin? - O zaman belli değildi ki! - Neden? - Çünkü o zaman ikimiz de hayattaydık. İkimizin de son nefesi bellideğildi. - Evet? - Ama şimdi ben öldüm ve imanla gittim ahirete. Senin durumun ise hâlâ belli değil. Papazın rengi değişmişti. Kelime-i şehadet getirerek, imanla ayrıldı oradan.

.Herkese iyilik edin!

Celaleddin Devanî, İran'da yetişen evliyadan. Bir gün birkaç genç nasihat istediler. Onlara buyurdu ki: - Herkese iyilik edin. - Herkese mi hocam? - Evet, kim olursa olsun. - Hayvanlara da mı? - Evet, onlara da. Çünkü Allahü tealanın rızası hangi ameldedir, bilinmez. Ufak gördüğünüz bir iyilik, sizi Cehennemden kurtarabilir. Sonra şu hadiseyi anlattı: Fahişelik yapan bir kadın, yolculuğu esnasında bir kuyuya rastladı. O sırada bir "Köpek" ilişti gözüne. Susuzluktan dili sarkmıştı zavallının. Yüreği sızladı!.. Acıyıp, su içirmek istedi ona. Ancak su çok derindeydi. İp ve kova da yoktu üstelik. Binbir güçlükle kuyuya indi ve ayakkabısıyla su çıkarıp içirdi o hayvana. Gençler merak etmişti. - Sonra hocam? - Cenab-ı Hak bütün günahlarını affetti onun. Sonra devam etti nasihate: - Kimseye tepeden bakmayın çocuklar. Yoksa tepetaklak olursunuz. Şeytan da bu yüzden helak olmuştu. Gençler merak etti! Delikanlılar; - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - Âdem aleyhisselama tepeden baktı. "Toprak" diye secde etmedi ve felakete gitti. Gençler sordu yine: -Bize tavsiyeniz nedir hocam? Buyurdu ki: - Gayeniz, Allahın kullarına iyilik etmek olsun. İslamiyet de budur zaten. Ve şunu anlattı onlara: Bir köylü, İslamiyeti işitip Medine'ye geldi bir gün. Resulullahı bulup sordu: - Yâ Muhammed! İslamiyet nedir? Cevap iki cümleydi: - İslamiyet; Allahü tealanın emirlerini büyük bilmek, mahluklarına da acımaktır...

.Ağlayın, ağlatmayın!

Celaleddin-i Hindî, Hindistan'da yetişen velilerdendir. Bir gün cemaatine buyurdu ki: - Mazlum olun, zalim olmayın. Alacaklı olun, borçlu olmayın. Üzülün üzmeyin. Ağlayın, ağlatmayın. Kimseden beddua almayın! Sonra şunu anlattı: Muhyiddin-i Arabî hazretlerini, yakınları, vefatından sonra rüyada çok yüksek bir derecede görünce, - Efendim, bu yüksek dereceye kavuşmanızı neye borçlusunuz? diye sordular. Günahımı alıyorlar! Buyurdu ki: - Vefatımdan sonra, hakkımda o kadar çok dedikodu yapılıyor ki, derecem devamlı yükseliyor. *** Bir gün de buyurdu ki: - İnsan parasıyla bir şey alabilir veya iradesiyle bir yere gidebilir. Ama "İman"ı parayla alamaz. İradesiyle "İman"a kavuşamaz. - Peki nasıl kavuşur? diye sordular. Buyurdu ki: - Üç şekilde. Birincisi, Cenab-ı Hak, şartsız olarak dilediğine bunu ihsan eder. İkincisi dua etmekle kavuşur. - Bir dua ile mi? - Evet, bir insan, ömründe bir defa bile olsa, "Yâ Rabbî, bana hidayet nasib eyle" diye dua etse, o kimse ölmeden önce imana kavuşur. Yeter ki istesin!.. - Mutlaka mı hocam? - Evet, Allahü teala vadediyor çünkü. Hangi dinden, hangi ırktan olursa olsun, farketmez. Yeter ki istesin. Mutlaka kavuşur. - Ya üçüncüsü hocam? - Üçüncüsü dua almakla olur. - Kimin duasını? - Farketmez. İnsan öyle muhtaç birine iyilik eder, onu sevindirip öyle bir dua alır ki, Hak teala mükâfat olarak ona İslamiyeti nasib eder. Ve şöyle bitirdi: - Öyleyse kim olursa olsun herkesin duasını almaya bakın!

.Öyle bir haslet ki...

"Celaleddin Tebrizî", Hindistan velilerindendir. Bir gün cemaatine, - Cömert olun, buyurdu. Cömertlik, öyle bir haslettir ki, insanın bütün kötü huylarını örter, göstermez. Sordular: - Ya hasislik hocam? - O da öyle bir huydur ki, bütün güzel yanlarını örter, göstermez. Biri söz aldı: - Efendim, geçen gün birinden bahsediyordum. "Bırak şu cimri adamı" dediler. "Kimseye iyiliği yok". Halbuki iyi birisiydi. Başka biri tasdik etti onu: - Evet evet. Ben de birini tanıyorum. İçki, kumar, her kötülük var adamda. Ama cömert. Herkes, "İyi insan"olarak biliyor kendisini. Bin defa şükredin! Bir gün de talebesine buyurdu ki: - Herkes bir şükür ediyorsa, biz bin kere şükretmeliyiz. Hatta sonsuz defa. Çocuklar; - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - İki sebepten. Birincisi, Allahü teala bize ehli sünnet âlimlerini tanıttı. Onların sayesinde "Dosdoğru bir iman"a kavuştuk ki, dünyada bundan büyük nimet olmaz. Sonra hayırlı iş - İkincisi ne hocam? - Hayırlı bir iş, buyurdu. Cenab-ı Hak hayırlı bir iş nasib etti bize. Dinimize hizmet ediyoruz. Bu da, kıymeti ölçülemeyecek kadar büyük bir nimettir. Amaa... - Aması ne hocam? - Nimet ne kadar büyükse, mes'uliyet de o kadar büyüktür. İnşallah Rabbimizin huzuruna kul hakkıyla gitmeyiz. - Kul hakkı mı dediniz? - Evet. Yarın ahirette, evlatlarımız, torunlarımız karşımıza geçip, "Bizimle niye ilgilenmediniz? Bize İslamiyeti neden öğretmediniz? Biz, sizin yüzünüzden Cehenneme gidiyoruz" derlerse ne cevap veririz?

.Örnek insan kimdir?

Celalzade Mustafa Çelebi, büyük velîlerdendir. Bir gün cemaatine, - Örnek insan kimdir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Kendisini feda edendir. - Ne için feda eden hocam? - İnsanlar için, dinimiz için. Öyle ki, kendisi kendi için yoktur. Hizmet için vardır. Sordular: - Böyle kimseler var mıdır hocam? - Elbette, buyurdu. Ecdadımız böyleydi mesela. İnsanların saadeti için kendilerini feda ettiler. O fedakâr ecdadımız olmasaydı, islamiyet bize kadar gelemezdi. Biz bugün Müslüman olmamızı, onlara borçluyuz. Hizmet, çile ister Ve devam etti. - İslamiyet fedakârlık ister, çile ister. Çile olmazsa hizmet olmaz. - İyi de hocam, çile çekmeyi kimse istemez ki, dediler. - Evet, buyurdu. İnsanlar çileyi sevmiyor. Acı geliyor. Halbuki acı da olsa ilaçtır bu. İlaçlar elbette acı olur. *** Bir gün de talebelerine buyurdu ki: - Bir şeye kavuşan, her şeye kavuşur. O bir şeye kavuşamayan, hiçbir şeye kavuşamaz. O bir şeye biz kavuştuk elhamdülillah. Biz neye kavuştuk? Çocuklar sordu: - Biz neye kavuştuk hocam? Buyurdu ki: - Ehli sünnet âlimlerine. Onların sayesinde hak nedir, batıl nedir, onu öğrendik. - Bu, o kadar zor mu ki hocam? - Elbette. Dünyada en zor iş budur. Peygamber Efendimiz bile "Yâ Rabbî, bana hakkı hak olarak, batılı da batıl olarak bilmeyi nasib eyle" diye dua ederlermiş. Ve şöyle bitirdi: - Kavuştuğumuz bu "İman" nimetinin büyüklüğünü ahirette anlayacağız.

.Çok yaşamak için

Cemal Halife, Anadolu'da yetişen evliyadandır. 1526'da İstanbul'da vefat etti. Bir gün, cemaatten biri, - Hocam, uzun ömürlü olmak için ne yapayım? diye sordu. Buyurdu ki: - Din kardeşlerine ikram et. Yemek yedir. - O zaman ömrüm uzar mı? - Evet. Allahü tealanın kullarına yemek yedirenin ömrü uzun olur. Ve ekledi: - Din kardeşimiz her şeyin üstündedir, her şeyden aziz, her şeyden değerlidir. Onun duası, kurtulmamıza sebeptir çünkü. Sertlikten kaçın! Bir gün de, nasihat isteyen komşusu bir gence; - Sertlikten kaç! buyurdu. Yumuşak ol. Yumuşaklık, insanı süsler. Şöyle devam etti: - Peygamber Efendimiz de yumuşak huylu idi. Çünkü Allahü teala, "Ey Habibim! Sen yumuşak davranmasaydın, tatlı dilli, güler yüzlü olmasaydın, yanında hiç kimse kalmazdı" buyuruyor. Ve ilave etti: - Eshab-ı kiram, onun uğrunda mallarını, canlarını, her şeylerini feda ettiler. Yalnız insanlar... - Neden hocam? - Güzel ahlakına aşıklardı çünkü. Güzel ahlakın en güzeli nedir, bilir misin? - Nedir hocam? - İnsanlara yumuşak davranmaktır. Sertlik, ne ailede, ne iş yerinde, ne devlette geçer akçe değildir. Dikkat et, sert insanlar yalnız insanlardır. *** Bir gün de, sevdikleriyle sohbet ederken, - Müminin alametlerinden birini söyleyeyim mi? diye sordu. - Söyleyin, dediler. Buyurdu ki: - Mümin, verdiği zaman sevinen, günah işlediği zaman üzülen kimsedir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Hoca hakkı büyüktür

Cemaleddin Aksarayî, Aksaray'da yetişen velilerdendir. Bir gün yakınlarına buyurdu ki: - Bize İslamiyeti öğreten hocalarımızın kıymetini iyi bilelim. Haklarını gözetelim. Hoca hakkı çok büyüktür. Sonra şunu anlattı: Zeynel Abidin hazretlerine; - Hoca hakkı, ana baba hakkından büyük müdür? diye sordular. - Elbette, buyurdu. - Neden? dediler. Buyurdu ki: - Çünkü anne baba, insanın en fazla dünyasını mamur eder. Ama hocası, sonsuz ahiret saadetine sebep olur. Onlar olmasaydı... Sordular: - Yani hoca hakkını ödemek zor mudur? - Zor değil, imkânsızdır. - Neden? - Bakın kardeşlerim, hocalarımız olmasaydı, "Ehl-i sünnet itikadı"nı nereden bilecektik? "Ehli beyti" nereden tanıyacaktık? "Mezhep imamlarımız"ı kimden öğrenecektik. "İmam-ı azam" hazretlerini nasıl bilecektik? *** Bir gün de cemaatine: - Allahü tealanın en çok razı olduğu ibadet nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Peygamber mesleği Buyurdu ki: - Allahın dinini, Onun kullarına anlatmaktır. - Yani "Emr-i maruf" mudur? - Evet. Kimin elinde ne imkân varsa, bu hizmete iştirak etmelidir. İlmi olan ilmiyle, parası olan parasıyla, malı olan malıyla. - Yapılmazsa hocam? - Yapmayan büyük günaha girer. Allahü teala da, Sevgili Habibine, "Onlara ticareti öğret" demedi. - Ne dedi hocam? -"Benim kullarıma beni anlat" dedi. "Benim emir ve yasaklarımı bildir" buyurdu. Yani bu iş, peygamber mesleğidir. Bu hizmeti yapanlara müjdeler olsun. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Nimetler içindeyiz

Cemaleddin Ezherî, Mısır'da yetişen velilerdendir. Bir sabah, kahvaltı yaparken kızına buyurdu ki: - Kızım, bu sabah, namazdan sonra düşündüm de, Allahü teala bize ne kadar bol nimetler vermiş, öyle değil mi? - Evet babacığım. - Mesela kalbimi düşündüm, gözümü düşündüm. Sonra diğer organlarımı düşündüm. Hepsi de muntazam çalışıyor. - Elhamdülillah. - Tabii bunlardan evvel "İman" nimeti var, öyle değil mi? - Evet babacığım. Bizden ne istiyor? - Pekii, bu kadar büyük nimetlere karşı, Allahü teala biz kullarından ne istiyor acaba, biliyor musun? - Herhalde ibadet etmemizi. - Ondan evvel? Kızı cevap vermeyince buyurdu ki: - Tek bir şey istiyor kızım. - O nedir babacığım? - Tanınmak. Tanınmayı istiyor. - Tanınmayı mı? Nasıl yani? - Kullarının kendisini tanımasını istiyor kızım. Kızı anlayamamıştı bundaki inceliği. Dedi ki: - Allahı tanımayan var mı ki babacığım? Allahı herkes tanır. Sokaktaki sarhoşa sorsan, o bile bilir Allahı. Tanımak o değil - Tanımak o değil kızım. - Ya nedir babacığım? - Tanımak için itaat lazım. İtaat etmeyen, tanımış olmaz. İtaat, söz dinlemektir. Ve şöyle devam etti: - "Görmek" ayrı, "Tanımak" ayrıdır kızım. Peygamberimizi Ebu Cehil de gördü, ama tanıyamadı. Tanıyan, inanır, sever, itaat eder ve saygı gösterir. Eshab-ı kiram böyleydi mesela. Çünkü Onu tanımışlar, hatta âşık olmuşlardı kendisine. Bu aşk ile canlarını verdiler uğrunda. İşte tanımak budur. Şimdi anladın mı kızım? - Anladım babacığım. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bayrağın gölgesinde...

Cemaleddin Hansevî, Hindistan'da yetişen evliyadandır. Bir gün, cemaatine; - İslamiyet bir "Bayrak"tır, buyurdu. Hakiki müminler, bu bayrağın gölgesindedir. Biz de bu bayrağın gölgesindeyiz elhamdülillah. Amaaa... Dinleyenler merak etti. - Aması ne hocam? - Bu bayrak bize kadar gelmiş. "Bundan sonra ne olursa olsun..." demek olur mu? - Olmaz tabii hocam. - Bizden sonrakiler, yarın ahirette karşımıza geçip, "Aldığınız emaneti neden bize ulaştırmadınız?" derlerse, ne cevap veririz? Peki ne yapalım? Cemaat; - Peki ne yapalım? diye sordular. Buyurdu ki: - Öğrendiklerimizi Allahın kullarına anlatacağız. Bu bayrak, kıyamete kadar var olacaktır. Bu görevi yapana, Allahü teala yardım eder. *** Bir gün de buyurdu ki: - Bir mümin, bir mümini gördüğü zaman yaptığı dua kabul olur. Aynen Kâbe'yi ilk görünce yapılan dua gibi. Dinleyenler; - Hikmeti nedir? diye sordular. Kalp, Kâbe'den üstün Buyurdu ki: - Allahü teala müminin kalbini Kâbe'den kıymetli yapmıştır da ondan. - Peki hocam, bir mümini görünce nasıl dua etmek lazım? Buyurdu ki: - O anda yapılacak en güzel dua, "Esselamü aleyküm" demektir. Yani "Allahü teala sana dünyada ve ahirette selamet versin. Seni hiç sıkmasın". Bundan güzel dua olur mu? - Olmaz tabii hocam. - Diğer mümin de, "Aleyküm selam" diyerek ona dua eder. Yani, "Allah sana da iki cihanda selamet versin. Seni dünyada ve ahirette hiç sıkmasın" der ki, en güzel dua budur işte. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dua almaya bakın!

Cemaleddin Mahmud Hulvî, İstanbul'da yetişen velîlerdendir. Bir gün sevdiklerine; - Dua almaya bakın! buyurdu. Dinleyenler; - Kimlerin duasını alalım? diye sordular. Buyurdu ki: - Anne babanızın, size dininizi öğreten hocanızın, hele bir Allah adamı bulursanız, onun duasını alın. Evliyanın bir içten duası, size dünyada da yeter, ahirette de. Sonra şunu anlattı onlara: - Gencin biri, uzaklarda bir "Evliya"nın olduğunu öğrenip ziyaretine gitti bir gün. "O zat bir dua eder de, kalp gözüm açılır" diye ümitleniyordu. Kalp gözü açıldı! Günlerce yol gidip nihayet buldu evini. Olacak bu ya, tam kapıdan girerken aksırdı. Ve; "Elhamdülillah!" dedi. O Veli de; "Yerhamükallah!" diye mukabelede bulundu. Yani "Allah sana rahmetiyle muamele etsin" diye dua etti. İşte ne olduysa o anda oldu. "Kalp gözü" açıldı gencin. Ve bütün hücreleri zikre başladı. Daha eşikten içeri girmemişti ki, - Allaha ısmarladık! Ben gidiyorum! dedi. Mübarek sordu: - Hayrola evladım, niçin geldin, niye gidiyorsun? Muradına kavuştu Eğilip hürmetle öptü ellerini. - Duanızı almak için gelmiştim hocam. Aldım ve kavuştum muradıma. İzninizle köyüme dönüyorum. Ve geri döndü. Bunu anlattıktan sonra, - Evet, bu iş böyledir, buyurdu. Kimi kırk sene uğraşır, zor kavuşur. Kimi de kırk saniyede erer muradına. Ve şöyle bitirdi sözlerini: - Ümitli olmak lazım. Allahü teala "Dünya"da vermezse, "Kabir"de verir. Kabirde vermezse "Mahşer"de verir. Daha olmazsa "Mizan"da verir, "Sırat"ta verir, "Cennet"te verir. Ama verir. Yeter ki kul istesin. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.En büyük düşman!

Cemaleddin Uşşakî, Anadolu'da yetişen evliyadandır. 1751'de İstanbul'da vefat etti. Bir gün cemaatine; - İnsanın en büyük düşmanı kimdir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Herkes düşmanı dışarda arar. Halbuki düşman, insanın içindedir. - O, nefis midir? diye sordular. - Evet, buyurdu. Nefs-i emmaredir. O, yalnız insana değil, Allaha da düşmandır. Sordular: - Niye hocam? Nefis, neden Allaha düşmandır? "O, öyle yaratıldı" Buyurdu ki: - Allahü teala öyle yarattı onu. Ama buna makabil "Aklı" halk eyledi ve hiçbir mahlukuna vermediği aklı, bize verdi. İnsan, aklını kullanarak nefsin şerrinden korunabilir. *** Bir gün de sordu cemaatine: - Size, nefis ve şeytanın zararından kurtulmanın reçetesini söyleyeyim mi? - Seviniriz, dediler. Buyurdu ki: - Bunun ilacı, kurtulmuş olanlarla beraber olmaktır. Bir kişi hürmetine Şöyle devam etti. - Bir cemaatin içinde Allahü tealanın sevdiği biri varsa, cenab-ı Hak, o zatın hürmetine hepsini affeder. Biri sordu: - İnsan tek başına kurtulamaz mı hocam? - Çok zor. - Neden? - Bir kimse, "Ben kendimi kurtarırım. Kimseye ihtiyacım yok" derse, bu, neye benzer biliyor musunuz? - Neye benzer hocam? - Okyanusun ortasında tek başına kalmış bir insana benzer. İmdat istese, kimse duymaz. Ölse, kimsenin haberi olmaz. Köpek balıklarına yem olur gider. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Huzura ermenin yolu

Cemel Ali Dede, Konya'da yetişen evliyadandır. Bir gün; - Huzura ermenin yolu nedir? diye sordular bu zata. - Sabırdır, buyurdu. Ve şöyle izah etti: - "Huzur"u, bir odanın içinde kilitli farzedin. İşte o odanın anahtarı "Sabır"dır. Sabrederseniz, kapı açılır ve huzura kavuşursunuz. *** Bir gün de, biri geldi bu zata. - Hocam, dedi. Haksız yere bizi üzenler oluyor. Ne yapalım? Buyurdu ki: - Eden, kendine eder kardeşim. "Yanına kâr kalmaz" Adam sordu: - Yani cezasını görür mü? - Elbette. Yanına kâr kalmaz. Ya kendinden çıkar, ya çocuğundan. - Ama hocam, o kimseler saltanat sürüyorlar. Buyurdu ki: - Bugün öyle ama yarın ne olacağı belli olmaz. Allahü teala zalimlere mühlet verir, ama ihmal etmez. *** Bir kandil gecesinde; - Bu gece çok sevinçliyiz, buyurdu. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Çünkü böyle mübarek geceler, "Umumi af günleri" gibidir. "İnanmak şartıyla" Sordular: - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Hani hükümetler, zaman zaman af çıkarırlar ya; - Evet. - İşte Allahü teala da kullarının birikmiş günahlarını bağışlamak için umumi af ilan ediyor bu gecelerde. Fakaaat... - Fakatı ne hocam? - Tabii ki inanmak şartıyla. Yeter ki, o geceye, o gece olarak inanalım ve o geceden ümitli olalım. - İnanılmazsa? - İnanmayan, bu affa kavuşamaz. Çünkü "İnkâr eden mahrum kalır" sözü meşhurdur. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Niçin üzülüyorsun?"

Hazret-i Hafsa"radıyallahü anha". Hz. Ömer'in kızı, Efendimizin muhterem hanımıdır. Önce hazret-i Huneys ile evliydi. O Uhud'da şehîd olunca, dul kaldı genç yaşında. Babası, onu önce hazret-i Osmân'la, sonra da Hz. Ebû Bekir'le evlendirmek istedi. Ancak ikisi de; "Bir düşüneyim!" şeklinde yuvarlak bir cevap vermişlerdi kendisine. Bunun için üzülüyordu. O günlerde Efendimiz onu üzüntülü görüp, - Yâ Ömer! Seni üzüntülü görüyorum, buyurdular. - Evet yâ Resulallah, dedi. Üzgünüm biraz. - Ne için üzülüyorsun? - Kızım Hafsa için. "Ne oldu Hafsa'ya?" - Hafsa için mi? - Evet yâ Resulallah. - Ne oldu Hafsa'ya? - Onu, Ebû Bekir'e ve Osmân'a nikahlamaları için teklif ettim, almadılar, diye arzetti. Fakat üzülen sadece o değildi ki. Hz. Ebu Bekir ve Hz. Osmanda teklifi geri çevirdikleri için üzgündüler. Ancak o Server, bu üç sahabisini çok seviyor, onların üzülmesine gönülleri razı olmuyordu. Sevgiyle baktılar Hz. Ömer'e: - Yâ Ömer! - Buyurun yâ Resulallah. - Kızını onlardan daha iyi birine versem ister misin? "Bunda bir hikmet var" Hz. Ömer şaşırdı. Zira eshab içinde o ikisinden daha üstün bir kimsenin olmadığını iyi biliyordu. "Bunda bir hikmet var" diye düşünerek arzetti: - İsterim yâ Resulallah. Efendimiz, - Yâ Ömer! kızını bana ver! buyurdular. Hz. Ömer kulaklarına inanamadı. Zira Resulullah Efendimizle akraba olacaktı. Ve oldu da. Kayın pederi oldu Efendimizin. Hz. Hafsa da, "Anne" olmuştu cümle sahabilere. Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer, daha yakın ve daha sevgili oldular birbirlerine.

.Benim hissemi Ali'ye ver!.."

Efendimiz, bir harpte alınan ganimet mallarını mücahit gazilere taksim ediyordu bir gün. Ama her mücahide "bir hisse" verirken hazret-i Ali'ye "iki hisse" verdiler. Münafıklara gün doğmuştu! Dedikodu ürettiler asker içinde. Üçer beşer bir araya gelip bunu konuşuyorlardı hep. - Duydun mu? - Neyi? - Peygamberin iltimas ettiğini. - Kime iltimas etmiş? - Kime olacak. Amcaoğluna. - Ali'ye mi? - Evet ya. Herkese bir hisse verdi, ona iki hisse. - Olur mu böyle şey? - Oldu bile. "Ey gaziler!.." Resûlullah Efendimiz, bu dedikoduları duyup çok üzüldüler. Ve hemen minbere çıkıp hitab ettiler askere: - Ey gaziler! Küffâr ordusunu susturan, attığı nârâlarla kâfirleri korkutan o eri siz de gördünüz mü? - Evet yâ Resulullah, gördük, dediler. - Nasıl gördünüz? buyurdu. Arzettiler ki: - Ablak bir ata binmiş, yeşil sarık sarmıştı başına. Nârâ attığında sanki dağlar titriyordu. Her hamle edişinde yer sallanıyor, her kılıç çalışında nice başlar düşüyordu yere. "Kimdi o yiğit?" Efendimiz sordular: - Peki kimdi o yiğit, tanıyabildiniz mi? Eshab boyun büktü. - Hayır yâ Resulallah, tanıyamadık. - Neden? - Çünkü ne zaman onu görmek istesek, yüzünü bir bulut kaplıyordu. Bir türlü göremiyorduk. Efendimiz sordular: - Onun kim olduğunu söyleyeyim mi? - Söyleyin yâ Resulallah, çok merak ettik. - O yiğit, kardeşim Cebrâil'di. Mücahitler şaşırdılar. - Cebrail mi? - Evet. Giderken, "Benim ganimet hissemi Ali'ye ver!" diye tembih etti bana. İşte Ali'ye iki hisse vermemin sebebi budur. Yoksa iltimas etmedim ona. Münafıkların fitne ateşi sönmüştü böylece!..

.Hz. Ali'nin kıymeti...

Hazret-i Alî "radıyallahü anh" bir sabah namâzına gidiyordu ki, az ilerde bir ihtiyarın da aynı yöne gittiğini gördü. Ama çok yaşlı olduğu için gayet yavaş ilerliyordu. Hz. Ali'nin ise acelesi vardı. İlk rek'ata yetişmek istiyordu çünkü. Buna rağmen o ak sakallı ihtiyarın önüne geçmedi. Mescide kadar onun ardından, yavaş adımlarla ilerledi. Mescit hizasına gelince, ihtiyar devam etti yoluna. Meğer Hıristiyanmış adam. Hz. Ali ise hızla mescide girdi. Cemaat rükudaydı girdiğinde. Koşup son safta yetişti cemaate. Efendimiz, rüku'da uzun beklemişlerdi. O namaza girince doğruldular rükudan. Ancak eshap merak etmişlerdi bunu. Namaz bitince sordular: "Rükûda çok durdunuz!" - Ya Resulallah, ilk rükûda çok durdunuz. - Evet, çok bekledim. - Sebebini öğrenebilir miyiz? Buyurdular ki: - Tam rükudan doğrulacağım anda Cebrail sür'atle geldi. Eliyle başıma, kanadıyla da arkama bastırıp rükudan kalkmama mani oldu. Bir müddet tutup sonra bıraktı. Ben ancak o zaman doğrulabildim. Sordular: - Hikmeti neydi acaba? - Ben de bilmiyorum, buyurdular. Tam o esnada Cebrail aleyhisselam gelip arzetti Efendimize: "Cebrail kardeşim, anlat!" - Yâ Resûlallah, bu işin hikmetini bildirmek için Rabbimizin emriyle geldim. İzin verirseniz anlatayım. - Peki yâ Cebrail kardeşim, anlat! Arzetti ki: - Yâ Resulallah! Sen rükûdan kalkacağın anda Hak teala bana, "Acele Habîbime git. Rüku'dan kalkmasına mani ol!" diye emretti. Hikmetini sordum. Buyurdu ki: - Ali kulum, bir ihtiyarın ardından yavaş adımlarla mescide geliyor. O pîr-i faninin yaşına hürmeten önüne geçmiyor. Git, Habibimi tut ki, o da yetişsin ilk rek'ata. - Bunun için mi tuttun beni? - Evet yâ Resulallah. Efendimiz çok hayret ettiler. Ve ondan duyduklarını eshaba naklettiler.

.Bugün çok açım!"

Efendimiz, bir gün evlerinde otururken "Hz. Ebû Bekir" gelip; - Yâ Resulallah, bugün çok açım, diye arzetti. Efendimiz cevap vermediler. Biraz sonra "Hz. Ömer" gelip arzetti. - Yâ Resulallah karnım çok aç bugün. Ona da bir şey buyurmadılar. Bir müddet sonra "Hz. Ali" gelip arzetti: - Çok açım yâ Resulallah. Efendimiz, çok sevdiği bu üç sahabisinin haline çok üzüldüler. Çünkü onlara yedirecek bir şey yoktu evlerinde. Üstelik kendileri de çok aç idiler. Zira mübarek karnında "üç taş" bağlı idi ki, üç gündür yemek yemediklerine işaretti bu. Muaz'a gidelim mi? Hazret-i Ali; - Muaz bin Cebel'e gidelim mi yâ Resulallah? diye sordu. - Neden? buyurdular. Arzetti ki: - Onun bahçesinde bir hurma ağacı var. Meyvesi varsa bize de ikram eder. Efendimiz; - Olur yâ Ali, gidelim, buyurunca, kalkıp o sahabinin hanesine vardılar. Hoşbeşten sonra Efendimiz; - Yâ Muaz hiç hurman var mıdır? diye sordular. Muaz, mahcup vaziyette önüne baktı. - Maalesef yâ Resulallah. İşte bir mucize! Efendimiz Hz. Ali'ye bahçedeki meyvesiz bir hurma ağacını gösterip; - Yâ Ali, şu ağacı görüyor musun? buyurdular. - Evet yâ Resulallah, dedi. Buyurdular ki: - Ona git ve benim selâmımı söyle! Hazret-i Ali, "Başüstüne yâ Resulallah!" deyip fırladı bahçeye. Fakat o da ne? Ağacın dalları taze hurma ile doldu o anda. Elindeki sepeti taze hurma ile doldurup koştu Efendimizin huzuruna. - Buyurun yâ Resulallah! Hepsi de çok sevinmişlerdi. Doyuncaya kadar yediler. Sonra Hz. Muaz onları konu komşuya dağıttı. Bitmek şöyle dursun, azalmadı bile. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Söz dinleyen kazanır

Muslihiddin bin Alaüddin, 1575'te Edirne'de vefat etti. Bir günkü sohbetinde buyurdu ki: - Söz dinleyen kazanır. Nefsine uyan ziyan eder. Büyüklerimiz "Sor kurtul"buyurmuşlardır. Ve şöyle devam etti: Bir gün hocamla oturuyorduk. Bir ara, "Beni dinleyen rahat eder. Ama dinlemiyorlar"buyurdu. Üzülmüştüm. Sonra bana bakıp, - "Ama sen lâf dinlersin" buyurdular. O zaman sevindim. Ve devam etti: - İşte kardeşlerim, bir iş yapacağınız zaman mutlaka büyüklere danışın. Ve nasıl söylerlerse öyle yapın. Siz kazanırsınız. Çok sevinçliyim Bir gün de, cemaate bir müddet muhabbetle baktıktan sonra, - Şu anda çok sevinçliyim! buyurdu. Cemaat, - Neden? diye sordular. - Günahlarım affoldu da onun için, buyurdu. Anlayamamışlardı. - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Bir mümin, bir müminin yüzüne sırf Allah için sevgiyle bakarsa, cenab-ı Hak onun bütün günahlarını affediyor. Bunlar kimlerdir? Sonra şunu anlattı: Mahşerde, güneş iyice alçalacak. Herkes buram buram ter dökerken, bir grup insanlar Arş-ı âlâ altında, serin sular yanında gölgelenecekler. Mahşer halkı merak edip meleklere soracak: - Bunlar peygamber midir? - Hayır. - Evliya mıdır? - Hayır. - Ya kimdir bunlar? - Bunlar, ahir zaman ümmetinden olup, Allah için birbirini seven Müslümanlardır. Ve şöyle bitirdi sözlerini: - Allah için olan sevgide "Birlik" vardır, "Bereket" vardır, "Kuvvet" vardır, "Başarı" vardır, "Her iyilik" vardır.

.Gerçek Cennet nimeti

Çelebi Abdülcelil, Mısır'da yetişen velîlerdendir. Bir günkü sohbetinde buyurdu ki: - Hanımını üzeni sevmiyorum. Hele dövmek, asla caiz değil. Hanımını dövenin davacısı, Peygamberimiz olacaktır ahirette. Ve sordu cemaate: - Dünyamızda, bir tek "Cennet nimeti" var. Onun ne olduğunu bileniniz var mı? Cevap veren olmayınca, - O nimet, "Saliha bir hanım"dır, buyurdu. İnsan Cennet nimetine hiç tokat vurur mu? İnsan Cennet nimetine surat asıp kaşını çatar mı? O, daima güleryüze muhtaçtır. Helallaşmak şart Ve ekledi: - Sonra "Kul hakkı" var. Unutmayın, kul hakkı tövbe etmekle affolmaz. Mutlaka helallaşmak lazım. - Ya helal etmezse? diye sordular. - Ben bilmem, buyurdu. Ne yapıp edin, helallık alın. Ecel gelmeden helallaşın, anlaşın. Mahkeme-i kübra, "Kul hakları" için kurulacaktır. Sordular: - Ya öbür günahlarımız? Buyurdu ki: - Dert ve belalar, inşallah günahlarımıza keffaret olur. Ama "Kul hakkı" hariç. Onun tek çaresi var. - Helallaşmak mı hocam? -Evet. Dünyada iken helallaşmak. Altından kıymetli şey Bir gün de, cemaatine; - Size "Altın"dan daha kıymetli bir şeyi haber vereyim mi? diye sordu. - Verin hocam, dediler. Buyurdu ki: -O şey, "Dua almak"tır. - Dua almak mı? - Evet, insanlardan "Altın" istemeyin, ama "Dua" isteyin. - Hikmeti ne hocam? Buyurdu ki: - Çünkü altın biter, dua bitmez. Ben herkesten dua istiyorum. İnşallah bu dualar, tonlarca altına bedel olacak.

.Kabir sualleri

Çelebi Bostan, Konya'da yetişen velîlerdendir. Bir gün, - İnsan kabre girince, Allahü teala ona "Dört sual" soracak, buyurdu. Bu sualleri ve cevaplarını ezberlemek, her mümine farzdır. - O sualler nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - Birincisi, "Ey kulum! Ben sana sağlam bir vücut verdim. Sen bu emaneti nerelerde kullanıp eskittin? Hayırda mı, şerde mi?"diye soracak. - İkincisi ne hocam? - İkincisi, "Ben sana ilim verdim. Onu nereye harcadın?". Yani insanların istifadesine mi, yoksa onların imhasına mı? Ömürden sorulacak - Üçüncüsü? - "Ömrünü, nerelere harcadın?". Yani boşa mı harcadın, faydalı şeylere mi? - Ya dördüncüsü hocam? - Dördüncüsü ise, "Parayı nereden kazandın, nerelere harcadın?" diye soracak. Yani helalden mi kazandın, haramdan mı? Helal yerlere mi harcadın, haramlara mı? *** Gencin biri de; - Hocam, başarılı çalışma nasıl olur? diye sordu bu zata. Buyurdu ki: - Başarılı çalışma, ahirette işe yarayan çalışmadır evladım. Ahirette işe yaramayan işlerin kıymeti yoktur. Yanmaktan kurtulamaz Delikanlı pek anlıyamayıp; - Neden? diye sordu. Buyurdu ki: - Çünkü o kişi, ahirette Cehenneme girmekten kurtulamaz da ondan. Ve sordu o gence: - Kendisini Cehennemde yanmaktan kurtaramayan birine başarılı denir mi evladım? - Denmez elbet. - İşte asıl başarı, "Kendini Cehennemden kurtarmak"tır. Bunu başaramayan bir kimse, bütün dünyayı elde etse bile, ne kıymeti vardır? Sonunda yanacak çünkü.

.Bu dinde en zor iş!

Çelebi Cemaleddin, Anadolu velîlerindendir. Bir gün sevdiklerine; - Bu dinde en zor iş nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Bu dinde en zor iş, "Doğru yol"u bulduktan sonra hep o yolda kalmak, sebat etmek, o yoldan hiç ayrılmamaktır. Ve şöyle devam etti: - Hud suresinde, Peygamber Efendimize, "Emr olunduğun doğru yolda sabit kadem ol. O yoldan ayrılma!" mealindeki ayet-i kerime inince, Efendimiz, "Hud suresi, sakalıma ak düşürdü" buyurmuşlardır. Sırat köprüsü Dinleyenler sordu: - Hocam, Sırat köprüsünden rahat geçebilmek de buna mı bağlı acaba? Cevabında, - Evet, buyurdu. Dünyada İslama uymakta kılı kırk yararcasına titiz davrananlara, Sırat köprüsü o nisbette "Geniş" ve "Rahat" olacaktır. - Ya aksi olursa hocam? - Aksine gevşek, sorumsuz ve geniş davrananlara da o nisbette "Dar" ve "Sıkıntılı" olacaktır. Dünyada en zor şey Bir gün de, bir grup genç; - Hocam, dünyada en zor şey nedir? diye sordular. - Hakkı batıldan ayırmaktır, buyurdu. - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - İyi nedir, kötü nedir? Kim sevilir, kim sevilmez? Bunu ayırabilmektir. - Bu, o kadar mühim mi ki? - Elbette. Çünkü ahirette, "hak"diye sarıldıklarının "batıl" olduğunu görenler, kahrolacak, hüsrana uğrayacaklar. Peygamberimiz de bu hususta dua ederlerdi. - Nasıl? - "Yâ Rabbî, bana doğruyu doğru olarak, yanlışı da yanlış olarak bildir. Batıla, hak diye sarılmayayım" diye dua ederlerdi. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dert, ahiret derdidir!"

Manisa-Alaşehir'de medfun bulunan bir velî var; Kadı Şeyh Efendi... Sohbetlerinde sık sık; - "Dert, ahiret derdidir!" der ve eklerdi: - Bir kimsenin "Ahiret derdi" varsa, onun "Dünya derdi" olmaz. Bir gün, huzuruna bir genç geldi ve; - Hocam, ben evlenmek istiyorum. Tavsiyeniz nedir? diye sordu: Kadı Şeyh Efendi; - Önce niyetini güzel yap, buyurdu ona. "Evlenmek sünnettir" Delikanlı sordu: - Nasıl? - Evlenmek sünnettir evladım. Sen, bu sünneti yerine getirmeye niyet et önce. - Sonra hocam? - Evlilik, hassas bir konudur. "Kul hakkı"na riayet edebilecek misin? - Kul hakkı mı? - Evet. İslâm âlimleri, "Ailesinin hak ve hukukuna riayet edemeyecek olan, evlenmesin" buyuruyor. - Öyle mi? - Evet oğlum. Çünkü kadın "Esir" değildir, "Köle" değildir, "Hizmetçi" hiç değildir. Kadının hakkı büyüktür dinimizde. Ve ekledi: - Nice evliyalar var ki, hanımlarından su bile istemez, kendileri kalkar içerlermiş. - Neden hocam? - Belki kul hakkı geçer diye korkarlarmış. Anlıyorsun değil mi? - Evet hocam. - "Kul hakkı" çok mühimdir dinimizde. Bunun içindir ki herkesle sık sık helallaşmak lazım. - Hanımla da mı? - Elbette. Hanımla her gün, hatta helallaşmadan evden çıkmamalıdır. Ehil na-ehil... Bir gün de buyurdu ki: - Ahirette bir topluluğun içinden bir kişi kurtulunca, onun hürmetine o topluluktaki herkes kurtulup rahmete kavuşur. Biri sordu: - Öbürleri günahkâr olsalar da mı? - Evet. Bu ehildir, şu değildir diye ayırım yapılmaz. Ehil, na-ehil hepsi kurtulur. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Söz dinlemeyenin hali

Kadı Şeyh Efendi, Manisa-Alaşehir'de medfun bir velîdir. Bir grup talebesiyle sefere çıktı bir gün. Dönüşte Manisa'ya yaklaşmışlardı ki, talebesinden biri huzuruna geldi ve - Hocam, ben önden gidip, gelmekte olduğumuzu haber vereyim, diye arzetti. Kadı Şeyh Efendi; - Lüzum yok, buyurdu. - Neden hocam? - Habersiz gidelim de sürpriz olsun. Sonra istirahate çekildiler. Ancak o talebe dinlemedi hocasını. Ondan habersiz düştü yola. Bir müddet gitmişti ki, yolda bir yılan çıktı önüne. "Gidemedin mi evladım?" Yolun tam ortasında heybetle durmuş, geçit vermiyordu talebeye. Eh, olacağı buydu elbet. Yılan engeliyle karşılaşınca anladı hatasını. Pişman ve üzgün olarak geri döndü. Hocası onu görünce, mânâlı mânâlı gülümsedi. - Gidemedin mi evladım? Talebe büktü boynunu. - Affedin hocam. - İzinsiz iş yaparsan böyle olur. Bir daha yapma! - Başüstüne hocam. *** Bir gün de namazın öneminden bahsederken, - Kardeşlerim, bir evde "Kapı" neyse, bu dinde "Namaz" odur, buyurdu. Temelsiz bina olur mu? - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - İslam binasının kapısı "Namaz"dır. Namaz kılmayan, o evden içeri girip, içerdeki güzelliklere kavuşamaz. Evin etrafında dolanıp durur. Sonra sordu cemaate: - Temelsiz bina olur mu? - Olmaz, dediler. Buyurdu ki: - İslam binasının temeli de "Namaz"dır işte. Temelsiz bina olmayacağı gibi namazsız da Müslümanlık olmaz. Şöyle bitirdi: - Müslüman demek, "Namaz" demektir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Her mümin velîdir!"

Bugün, Gölcük'te yatan bir Allah dostundan bahsedeceğiz. "Sultan Baba"dan... Sevenlerinden biri gemiyle seyahata çıktı bir gün. Bir gece fırtınaya tutuldular. "Sıra dağlar" misali ard arda gelen dalgalar, hurdaya çevirdi gemiyi. Yolcular denize dökülmek üzereydi ki, bu kişi ellerini açıp yalvardı: - Yâ Rabbî! Sultan Baba'nın hatırı için beni kurtar! O anda "bir el" kavradı belinden. Ve sağ salim bıraktı sahile. Adam sağa sola baktı, kimseyi göremedi. İzmit'e döndüğünde, doğruca geldi "Sultan Baba"nın huzuruna. Mübarek ona sevgiyle baktı. "Cenab-ı Hak kurtardı" - Geçmiş olsun kardeşim. Allah dostlarının hürmetine cenab-ı Hak kurtardı seni. - Beni siz kurtardınız efendim. - Her iyilik ve yardım, yalnız Allahü teâlâdandır. - Ama hocam... Eliyle "Sus!" işareti yaptı ve buyurdu ki: - Allahü teala ihsanını kullarının eliyle yapar. Adet-i ilahisi böyledir çünkü. Bir gün de cemaatine, - Bütün müminler evliyadır, buyurdu. Sordular: - Nasıl olur hocam? Buyurdu ki: - Evliya demek, Allahü tealanın sevdiği kul demektir. Allahü teala, bütün müminleri sever. Onun için her mümin evliyadır. "Sevmeye mecburuz" Ve ilave etti: - Her mümini sevmeye mecbur ve mahkûmuz. - Neden hocam? - Çünkü Allahü teala, "Mümin kulumu sevmeyen, bana harb ilan etmiş olur" buyuruyor. "Hubb-i fillah" ve "Buğd-i fillah" önemlidir bunun için. - Bu ikisi ne mânâya geliyor hocam? - Müminleri, mümin olduğu için sevmek, kâfirleri, küfründen dolayı sevmemektir ki, bu, imanın şartıdır ayrıca. - Nasıl? -Yani imanın altı şartından sonra bu ikisi yoksa, o iman geçerli sayılmaz.

.Yanlış gemi!..

Sultan Baba, Gölcük'te yatan bir velîdir. Bir gün, bir grup insan huzuruna geldi ve; - Hocam, biz hacca gitmek istiyoruz. Bir emriniz var mı? diye sordular. - Bu sene kalsın. Ertesi yıl gidersiniz, buyurdu. Ancak onlar hazırlıklarını yapmışlardı. Israr ettiler: - Bu sene gitseydik çok iyi olacaktı hocam. Buyurdu ki: - Siz bilirsiniz. Gider, geri dönersiniz! Adamlar bu sözden, "izin" manasını çıkardılar. Halbuki "Siz bilirsiniz" demek, "rızam yok" demekti. Yarı yoldan döndüler!.. Neyse, yola çıkıp gemiye bindiler. Ancak yanlış gemiye binmişlerdi. Birçok yerlere uğraya uğraya gittiklerinden, hac vaktine yetişemeyip yarı yoldan geri döndüler. "Gider, geri dönersiniz" buyurmuştu ya. Dediği gibi oldu aynen. Gelip, özür dilediler bu büyük veliden. Ve ertesi sene... Aynı kimseler yine gelip hac için izin istediler. Buyurdu ki: - Selametle gidin. İnşallah görüşürüz. O gün yola çıkıp, selametle Mekke'ye vardılar. Mekke'de görüştüler!.. Fakat o da ne? "Sultan Baba"yı gördüler orada. Şaşırdılar tabii. "İnşallah görüşürüz" buyurmuştu ya. Bu sözün hikmetini o zaman anladılar. *** Bir gün de; - Hocam, kulun Allaha yakınlığı ne ile anlaşılır? diye sordular. - Vermesiyle, buyurdu. Anlayamadılar. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Müminin Allaha yakınlığı arttıkça, vermesi de artar. - Öyle mi hocam? - Evet, ihsanı fazla olur herkese. - Ya Allahtan uzaklaşırsa? - Uzaklaştığı ölçüde vermesi azalır. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ticarette bereket vardır

İzmit'te medfun bir evliya zat var. "Ahmet Hilmi Efendi"... Kabr-i şerifi, Bağçeşme kabristanındadır. Bir gün, bir Hıristiyan rica etti bu zattan: - Hocam, dua edin zengin olayım. Büyük velî ona bir miktar para verip buyurdu ki: - Bununla bir şeyler al, sat. Ticarette bereket vardır! Sonra dua etti: - Yâ Rabbî, zengin eyle bu kulunu! Adam kısa zamanda zengin oldu. Hatta gemiyle mal sevkederdi dış devletlere. O zatın duasıyla... Ancak bunu, "bu zatın duasına" borçlu olduğunun farkındaydı. Bunun için her gönderdiği malın bir kenarına "bu zatın ismini" yazıyordu. Hani "bereket" olsun diye. Ancak bir sefer unutup, isim yazmadı bazı mallara. Olacak bu ya... O gece, korkunç bir fırtına koptu. Mal yüklü gemi battı ve mallar döküldü denize. İsim yazılmamış mallar denize gömülürken, "yazılı olanlar" su üstünde yüzerek çıktılar sahile. Adam bu hali görüp çok duygulandı. Ve "Şehadet"i söyleyip imanla şereflendi. *** Bir gün de, nasihat isteyen bir gence; - Önce İslamiyeti öğren, buyurdu. - Nereden öğreneyim hocam? - Ehli sünnet âlimlerinin kitaplarından. Rastgele kitap okuma! - Ben her gördüğüm din kitabını alıp okuyorum hocam. Bu, doğru değil mi yoksa? - Hiç doğru değil. - Neden hocam? Şefkatle baktı gence. - Sana çok önemli bir nasihatte bulunayım mı evladım? - Buyurun hocam. - Rastgele "yüz kitap" okuyacağına, bir doğru kitabı "yüz defa" oku! Ve ekledi: - Hem de haz duyarak oku. Lokman Hakim, "Hayatta her lezzeti tattım. Din kitabı okumaktan daha lezzetli bir şey bulamadım" buyurmuştur.

.Bana yardım edin!"

Bugün, Gebze'de medfun bulunan bir Hak dostundan bahsedeceğiz. "İlyas Bey"den. Bu zat, Gebze'nin fethine katılmış ve şehit düşmüş bu toprakta. Merhamet sahibi bir kişiydi mübarek. Sıkıntıda olanların imdadına koşar, ferahlatırdı dertlileri. Bir gün huzuruna biri geldi ve - Çok fakirim. Ne olur bana yardım edin, diye yalvardı. Ancak İlyas Bey'in de ona verecek kadar parası yoktu o an. Ona, zengin bir tüccarın adresini verip tembih etti: - Ona git, benden selam söyle. Sana şu kadar para versin. Ben sonra öderim. İncindi nazik kalbi... Adam "Başüstüne!" dedi ve gidip söyledi bunu o tüccara. Ancak tüccar kaçındı yardım etmekten. Vermedi istediği parayı. Fakir, mahzun olarak geri döndü. Mübarek sordu: - Gittin mi? - Gittim hocam. - Ne oldu, verdi mi parayı? Fakir, büktü boynunu. - Hayır hocam, vermedi. Mübarek çok üzüldü. İncindi nazik kalbi. Mahzun bir eda ile, - Pekâlâ...dedi sadece. Aynı gün, o tüccara para lazım oldu bir iş için. Emretti bir adamına. - Bana kasadan bir kese "Altın" getir! Adam, "Başüstüne" deyip koştu. Ve kasadan "bir kese altın" alıp verdi tüccara. Altınlar, bakır oldu! Lakin tüccar, keseyi açtığında donup kaldı. Zira altınlar, "Bakır" olmuştu kesenin içinde. Gözlerine inanamadı. Halbuki bizzat kendi eliyle koymuştu altınları o keseye. Ancak bu hayreti fazla sürmedi adamın. İnsafla düşününce, anladı sebebini. "Ben o Allah adamını incittim" dedi kendi kendine. Bildi hatasını. Derhal koştu "İlyas Bey"'in huzuruna. Elini öpüp özür diledi. Ve bir daha ayrılmadı yanından. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


.Niçin imama uymamış?

Bugün, Manisa'nın Kula ilçesinde medfun bir Hak dostundan bahsedeceğiz. Hoca Seyfeddin Efendi'den... Bu zat, bir gün çıktı Kula'dan, vardı bir köye. Derken öğle ezanı okundu. "Namazı kılıp da öyle döneyim" diye düşünüp girdi camiye. Ve ne hikmetse uymadı imama. Geride yalnız başına kıldı. Ancak bu, dikkatini çekmişti cemaatin. Kendisini de tanımıyorlardı. Namazdan sonra geldiler yanına. - Hoş geldin Efendi. - Hoş bulduk. - Kusura bakmazsan bir şey soracağız. - Estağfirullah, buyurun. "Süt peşinde koşuyordu" - Şeyy... İmama uymadın da. Onu soracaktık. - Evet, uymadım. - Peki ama neden? - İmam namaz kılmıyordu ki. Bu cevaba çok şaşırdılar - Kılmıyor muydu? Ne yapıyordu peki? - Süt peşinde koşuyordu. - Hiçbir şey anlamadık. Daha açık konuşur musun? - Peki arzedeyim. İmam, namaz esnasında, "Sütü çok olan bir ineğin" peşine düşmüştü. Aklı fikri "Sütlü inek"teydi. Bu sebeple namazın erkânını düşünmüyordu. Onun için uymadım ona. Cemaat bu sefer imama geldiler. - Hoca efendi! Sen farzı kıldırırken bir şeyler düşündün mü? - Evet, maalesef düşündüm. Cemaat meraklandı! - Ne düşündün? - Çocuk evde hasta yatıyor da... - Öyle mi, geçmiş olsun. - Sağolun. Ona süt lazımdı. Cemaatten, ineği olan birini gördüm. Hem de sütü boldu ineğinin. - Eee? - Düşündüm ki, namazdan sonra ona tembih edeyim. Bize her gün süt sağıp getirsin. - Namazda bunları mı düşündün? - Evet. Zihnim hep bununla meşguldü. Cemaat bunları işitince, geldiler "Hoca Seyfeddin efendi"nin yanına. Elini öpüp talebesi oldular topyekun

.Eline geçince ödersin"

Hoca Seyfeddin Efendi Manisa-Kula'da medfun bir Allah dostu. Bir gün, biri geldi bu zatın yanına ve; - Hocam, maddi sıkıntı içindeyim. Ne olur, bana biraz yardım edin, diye rica etti. Mübarek, bir zengine gönderdi onu. - Falana git. Benim selamımı söyle. Sana şu kadar borç versin. Elinegeçince ödersin sonra. Adam memnun olmuştu. - Allah razı olsun! deyip sevinçle çıktı huzurdan. Hazırlanıp düştü yola. Fakat yolda değiştirdi fikrini. Kendi kendine, "Niye ödeyecekmişim" diye düşündü. "Hiç de ödemem. Parayı alır, kaybolurum ortadan!" ? Şeytana uymuştu! Bu fikirle geldi zenginin kapısına. Tam girecekti ki, iki kişi çıktı içerden. Bunlar, Hoca Seyfeddin Efendi'nin gönderdiği kimselerdi. Ondan önce gelip, - Sakın filan adama para verme! diye tembih etmişlerdi o zengine. Onlar çıkınca, bu girdi içeri. Zengin onu görünce astı suratını. - Buyur, ne istiyorsun? - Beni Hoca Seyfeddin Efendi gönderdi. Size selamı var. - Niçin gönderdi seni? - Biraz paraya ihtiyacım var da. Siz verebilirmişsiniz. Zengin, başını olumsuzca iki yana salladı. - Param yok kardeşim. Kusura bakma. Adam hiç böyle bir cevap beklemiyordu. ? Kös kös çıkıp gitti O hırsla gelip neticeyi bildirdi bu veliye: - Beni o zengine gönderdiniz ama hiçbir şey vermedi. Mübarek sordu: - Neden vermedi acaba? - Bilmiyorum. Mübarek acı acı gülümsedi. - Biz, hainlerle alışveriş yapmayız kardeşim! - Anlamadım. - Niyetini değiştirmeseydin, verirdi elbette. Adam anlamıştı hatasını. Bin pişmandı öyle düşündüğüne. - Haklısınız, dedi ve elini öpüp, özür diledi bu büyük velîden.

.İhtiyacın olursa bana gel!"

Manisa'nın Kula ilçesinde yatan bir velî var. Şah Süleyman Efendi... Talebesinden biri evlendi bu zatın. Mutluydular ama maddi sıkıntı çekiyorlardı. Derken çocukları olacaktı ve yaklaştı doğum günü. Ama bebeği sarmak için bir "bez parçası" bile yoktu evlerinde. Hanımı bir gün beyine dedi ki: - Efendi, ne olur, bu hâlimizi arz et Hoca Efendiye. Belki bir yardımı dokunur. - Olur hanım, söylerim, dediyse de, utanıp söyleyemedi. Birkaç gün, hep söylemek niyetiyle geldi dergaha. Söyleyemeden eve döndü. Hocası sezmişti... Doğuma birkaç gün kalmıştı ki, hocası çağırdı bu genci. - Evladım, sizin paraya ihtiyacınız yok mudur? Genç susup önüne baktı. - Siz yeni evlisiniz evladım. Çocuğunuz olur belki. Ve bir kese akçe uzattı kendisine. - Al şunu da, sıkıntı çekmeyin. Yine bir ihtiyacın olursa bana gel, çekinme. Delikanlı öptü hocasının elini. Sevinçle ayrıldı huzurundan. Bu zat, bir gün cemaatine; - İslâmiyet, iki temel üzerine kurulmuştur! buyurdu. - Onlar nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - Birincisi öğrenmek, ikincisi öğretmek. Bilmemek felakettir Ve ekledi: - İslâmiyeti bilmemek felakettir. - Felaket mi, neden? - Çünkü cahillik özür değildir. Ahirette "Öğrenemedim, bilmiyordum" gibi sözler geçersiz olacaktır. Ve ilave etti. - Bilmeden günah işleyen, iki kat günaha girer. - İki kat mı? - Evet. Birincisi "O fiili işlemesi", ikincisi ise, "O fiilin günah olduğunu öğrenmemesi"dir. - Öğrenmesi farz mıydı hocam? - Evet. Lüzumu kadar din bilgileri öğrenmek her Müslümana farzdır ve imkân dahilindedir.

.En kıymetli ibadet

Çelebi Hüsrev, Anadolu evliyasından. Kabr-i şerifi Konya'dadır. Bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki sordu onlara: - Allahü teâlânın en çok sevdiği ibadet nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Müslümanların birbirini sevmesidir. Bu, imanın da şartıdır zaten. Sordular: - İmanın şartı altı değil mi hocam? - Evet. İman, Amentü'deki altı şeye inanmaktır. - Öyleyse? "İki şart daha var" Buyurdu ki: - Bu altı şeye inanmak da iki şarta bağlıdır. Bu şartlardan biri olmazsa, iman olmaz. - Nasıl yani? - Yani altı şeye inanan herkes Müslüman olmaz. Bunların geçerli olması için, ayrıca iki şart daha var. - Nedir onlar hocam? - Biri, gözden perde kalkmadan önce inanmaktır. - İkincisi? - İkincisi de "Hubb-i fillah" ve "Buğd-i fillah"dır. - Bunlar nedir hocam? - Yani Müslümanları Müslüman olduğu için sevmek, münkirleri inkârlarından dolayı sevmemektir. "Dünyaya bedeldir" Ve devam etti: - Bir Müslüman, bir Müslümana, sırf Müslüman olduğu için düşmanlık beslerse, bu altı şeye inansa da Müslüman olamaz. Dinleyenler şaşırdılar. - Bu, çok tehlikeli bir şey. - Elbette. Düşmanlık şöyle dursun, bir Müslüman bir yerden geçerken, duvarda "Bir din kardeşinin ismini" yazılı görse, ceketinin önünü ilikleyip öyle geçmelidir o yerden. - Öyle mi hocam? - Evet. Çünkü orada, Allah'a ve Peygambere inanmış bir Müslümanın ismi var. - Müslüman o kadar kıymetli öyleyse. - Elbette. Müslüman, dünyadaki her şeyden daha kıymetlidir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kul hakkı zordur!..

Bugün, kabr-i şerifi Çorum'da bulunan bir Allah dostundan bahsedeceğiz. "Çerkez Şeyhi"nden. Bir gün; - Kul hakkı neden zordur? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Allah affetmez de ondan. Ama bundan kurtulmanın çaresi var. - O nedir hocam? - Dünyada iken helallaşmak. - Ya helallaşmazsa? - Ahirette öder o zaman. - Nasıl öder hocam? - Orada para geçmez. Sevaplarından alınıp hak sahibine verilir. Borcunu ödemedikçe... - Sevapları kâfi gelmezse? - O zaman hak sahibinin günahları buna yükletilir. Velhasıl o borcunu ödemedikçe Cennete giremez. - Çok ibadeti olsa da mı? - Elbette. Bir insan, Peygamberlerin yaptığı ibadetleri yapsa, fakat üzerinde başkasının "Bir kuruş" hakkı bulunsa, bu bir kuruşu ödemedikçe Cennete giremez. Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, nefis kâfir olduğu için, küfür çabuk yayılır. Küfre "Dur!" demek çok zordur. - Neden zordur? diye sordular. Buyurdu ki: - Nefis, şeytan ve kötü arkadaş, el ele vermiş insanı yoldan çıkarmak için uğraşıyorlar. Bu akıntıya kapılmamak imkânsız gibidir. "İyilerle beraber olun" - Peki ne yapalım hocam? - İyilerle beraber olun. Peygamber Efendimiz, "Kişinin dini, arkadaşının dini gibidir" buyuruyor. - Arkadaş çok mühim öyleyse. - Elbette. Kiminle arkadaşlık yaptığınıza iyi bakın. Zira insanın kalbi, karşısındakine çabuk kayar. Yahut onun kalbi sana akar. Velhasıl arkadaşınız iyiyse, siz de iyisiniz demektir. Ve ekledi: - Bu zamanda ve her zamanda kurtulmanın bir tek çaresi vardır. - O nedir hocam? - İyi arkadaş edinmektir.

.Seyyidleri üzmenin sonu

Da'lec bin Ahmed, büyük âlim ve velilerden. Kabri Bağdat'tadır. O devirde biri vardı ki, üzerdi seyyidleri. Bu evlad-ı Resul kişiler, bir gün bu zata geldiler ve; - Hocam, filan kimse bizi çok üzüyor! diye şikâyette bulundular. Mübarek bir müddet önüne baktı. Sonra başını kaldırıp, - Rahat olun, buyurdu. Seyyidler sevindiler. - Öyle mi hocam? - Evet. O artık size zarar yapamayacak! Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar. İşte ne olduysa ondan sonru oldu. O gece, evi başına yıkıldı o adamın. Zor kurtardı canını. Sonra pişman oldu Ancak bu hadise düşündürdü o kimseyi. Kendi kendine, "Bu, bana bir ikaz-ı ilahidir" dedi. Büyük bir pişmanlık duydu yaptıklarına. Tövbe etti ve bir daha incitmedi kimseyi *** Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, Allahın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? - İki şeyle, buyurdu. - Nedir onlar hocam? - Birincisi, Allahü teala ona ayıplarını gösterir. - Nasıl yani? - Yani bir kimsede, kendi ayıp ve kusurlarını görme hassası artıyorsa, bu hali, Allahü teâlânın onu sevdiğini gösterir. ? Günahını görmüyorsa Sordular: - Ya kusurunu görmüyorsa? - O zaman onu sevmiyor demektir. - Sevdiğinin ikinci alameti nedir hocam? - Ona dert ve bela verir. - Sevdiği kuluna mı dert bela verir? - Evet. Görünüşte "Dert ve bela" ise de, aslında "Rahmet" olur onun için. - Nasıl? - O belalara sabredince, Allahü teala günahlarını affeder. Böylece günahları biter ve ahirete günahsız gider. Ve ekledi: - Unutmayın, her şey, neticesine göre değerlendirilir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Mahşer gününün pehlivanları!..

Darendeli Muhammed Hilmi Efendi, Anadolu velilerinden olup, mübarek kabri Maraş'tadır. Bir gün; - Bir mümin için en mühim iş nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İmanını kurtarmaktır. Ahirete imanla gidenler, mahşer gününde "Pehlivan" diye gösterilecektir. Kolay değil. - İman nasıl gider hocam? - Dinin emirlerine ehemmiyet vermemekle. - Ya günah işlemek? - Günah işlemekle iman gitmez. Ancak günahı hafife alarak, ehemmiyet vermiyerek işlenirse, o zaman iman gidebilir. 'Ölçüsü nedir hocam?' - Bunun ölçüsü nedir hocam? - Günah için üzülmek veya üzülmemektir. - Nasıl yani? - Yani bir günahı işledikten sonra kalben üzülüyor, pişmanlık duyuyorsa, imanı gitmez bu kimsenin. - Ya üzülmüyorsa? - O zaman harama ehemmiyet vermiyor demektir ki, böyle kimsenin imanının gitmesinden korkulur. - Bir misal verseniz hocam? - Pekâlâ, içki içen birini düşünün. Eğer üzülür, içtiğine pişmanlık duyarsa, imanını kaybetmez. Yalnız günahkâr olmuştur. Eğer üzülmezse!.. - Nasıl olursa imanı gider hocam? - İçtiği için hiç üzülmez, bu işin haram olduğuna aldırmaz, pervasızca içmeye devam ederse, Allahü teâlânın haram kılmasına ehemmiyet vermemiş, aldırmamış olur ki, bu hal, maazallah küfre düşürür o insanı. Bir gün de cemaatine; - Sabah namazını kıldıktan sonra işrak vaktine kadar, (yani güneş biraz yükselene kadar) yatmamalıdır, zararlıdır, buyurdu. - Ne zararı var? diye sordular. Buyurdu ki: - Böyle yapanlarda mide, bağırsak ve kemik hastalıkları görülür. Hem sonra maddi rızıklar bu saatte taksim ediliyor. Uyuyanlar mahrum kalır.

.Nereden biliyorsun?"

Manisa'da yaşıyan bir Allah dostu var. Darendeli Ömer Rızâî... Kabr-i şerifi Medine'dedir bu zatın. Bir gün, Ankara'dan "Şeyh İbrahim" adında bir hoca geldi Manisa'ya. Ömer RızâîEfendinin keramet ehli olduğunu duymuş, tanımak istiyordu kendisini. Şehre varınca, evini sordu ahaliden. Gösterdiler. Kapıyı çaldığında, bir delikanlı çıktı. Bu genç, o zatın oğluydu. İsmiyle hitab ederek, iltifatla karşıladı kendisini. -Buyurun İbrahim amca. Babam da şimdi gelir. Misafir şaşırmıştı! Sordu hemen: - İsmimi nereden biliyorsun evladım? - Babam söyledi. - Nasıl? - Az önce evden çıktı ve "Şimdi Ankara'dan Şeyh İbrahim adında bir hoca efendi ziyaretimize gelecek. Onu içeri al. Ben de az sonra gelirim" dedi. Şeyh İbrahim, hayret ve şaşkınlıkla girdi içeri. Az sonra geldi mübarek zat. Onu görünce sevindi ve - Özür dilerim, geciktim, buyurdu. Şeyh İbrahim sordu: - Nereden geliyorsunuz hocam? - Mekke'den. Bir dostum az önce orada vefat etti de. Onun cenazesine gitmiştim. Sonra hal hatır sordu. - Nasılsınız kardeşim? - İyiyim elhamdülillah. Sonra koyu bir sohbete daldılar. Şeyh İbrahim, sohbetten büyük zevk almış, hiç duymadığı şeyleri öğrenmişti ondan. Sonra izin istedi ve elini öpüp ayrıldı huzurundan. En büyük keramet Bir gün; - En büyük keramet nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - En büyük keramet, dinde istikamet sahibi olmaktır. - İstikamet nedir hocam? - Bildiği hak yolda dosdoğru yürümek, hiç sağa sola sapmamaktır. - İyi insan kimdir? -İyi insan, kimseye yük olmayan, bilakis herkesin yükünü çekendir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sırat köprüsü nedir?

Davud-i Halvetî, Mudurnu'da yetişen velilerden. Kabri oradadır. Bir gün; - "Sırat köprüsü" nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Sırat köprüsü Cehennemin üzerine kurulur. İsmi "Köprü" ise de, dünyadaki köprülere benzemez. Sordular: - Neden köprü denmiş öyleyse? - Oradan herkes geçeceği için. - Herkes mutlaka geçecek mi? - Evet, Peygamber Efendimiz, "Her müslüman Sırat köprüsünden geçecek ve herkese burada yedi sual sorulacaktır" buyuruyor. İlk sual "İman"dan - O sualler nedir hocam? - Birinci sual "İman"dan olacak. İmanı ehl-i sünnete uygun olan kurtulacaktır. - Sonra? - Sonra "Namaz"dan sorulacak. Namaz hesabını verenlerin, diğer hesapları kolay geçecek. - Sonra hocam? -Sonra sıra ile, "Oruç"tan, "Hac"dan, "Zekât"tan, "Gusül abdesti"nden ve "Kul hakkı"ndan sorulacaktır. Fakaat, - Fakatı ne hocam? - Bunlardan en çetini "Kul hakkı"dır. Burada Peygamberler bile korkuya kapılırlar. - Öyle mi? - Evet, bu haktan kurtulmak çok zordur. Çok az bir hak için, "yediyüz vakit cemaatle kılınmış ve kabul olmuş namazın sevabı" karşı tarafa verilir. - O kadar sevabı yoksa? - O zaman karşı tarafın günahları alınıp buna yükletilir. Güleryüzlü olun! Bir gün de; - Güleryüzlü olun! Müslüman, güler yüzlü ve neşeli olur, buyurdu. Sordular: - Müslüman neden neşeli olur hocam? Buyurdu: - Neden olmasın ki? Allahü teâlâ ona "En büyük nimet"i vermiştir. - O hangi nimet hocam? - "İmannimeti". Allahü teâlâ bir kuluna "İman" vermişse, ona her şeyi vermiş demektir. - Ya vermemişse? - O zaman hiç birşey vermemiştir. "İman etmek" böyle kıymetlidir işte. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İnsan kimi çok severse

İskenderiye'de yetişen velilerden Davud-i İskenderî, bir gün, bir sevdiğiyle sohbet ediyordu ki, sordu ona: - İnsan kimi çok severse, ondan çok bahseder, öyle değil mi? - Evet hocam. - İşte, "Allah" varken başka şeylerden bahsetmeyi bir türlü anlayamıyorum. Bizi yoktan var eden, bize türlü nimetler bahşeden, sonsuz kuvvet ve kudret sahibi "yüce Allah" varken, insan nasıl olur da başka şeyleri sevebilir? Adam sordu: - Peki hocam, evladımız var, ailemiz var. Bunları sevmeyecek miyiz? - Elbette seveceğiz. Allah emrettiği için - Öyleyse? - Ama bu sevgi, Allah emrettiği için olacak. Nefsimiz için değil. - Dünya için çalışmak da öyle mi hocam? - Evet. Dünyaya da Allah emrettiği için çalışacağız. O emrettiği için çalışmak, ibadettir zaten. Ahmetadında bir genç, bu zatın büyük bir velî olduğunu işitip ziyaretine gitti bir gün. Sohbetini dinleyip çok istifade etti. Ancak muradı başkaydı gencin. Bir "keramet"ini görmek istiyordu. Yanında üç gün kaldığı halde hiçbir harikulade halini göremeyince neşesi kaçtı. Kendi kendine, "Gideyim, bir daha da gelmeyeyim" diye düşünüyordu ki, mübarek seslendi ona. - Ahmet, evladım! Muradın nedir? Genç koşup oturdu huzurunda. - Buyurun hocam. - Üç gündür sohbetimize geliyorsun. Lakin muradın nedir? Genç sükut edince buyurdu ki: - Bak evlat! Bizim yanımıza "bir keramet göreyim" diye geliyorsan, bizde öyle şeyler arama. Delikanlı, "Ama evliya zatlarda keramet olur" diye düşünüyordu ki, mübarek sordu ona: - Sohbetimizi dinledikten sonra kendinde müsbet bir değişiklik hissediyor musun evladım? - Evet hocam, hissediyorum. Buyurdu ki: - İşte asıl keramet budur. Delikanlı işin doğrusunu öğrenince bir daha ayrılmadı sohbetinden. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İman doğru olursa

Anadolu evliyasından Davud-i Kayserî, bir gün cemaatine buyurdu ki: - "Doğru iman"a kavuşan birine, dünyanın bütün dertleri gelmiş olsa, bu nimet yanında hiç ehemmiyeti yoktur. Dinleyenler hayret etti. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Mesela insanın alnına "bir sinek" konsa, bu, büyük sıkıntı mıdır o kimse için? - Değildir elbet. - Pekii, çok zengin bir kimse, "birkaç kuruş" kaybetse, ne çıkar? - Hiç. Üzülmeye değmez Buyurdu ki: - İşte bütün dünya sıkıntıları birleşip bir Müslümanın üzerine gelse, bütün bu sıkıntılar, o mümin için, alnına konduğu "bir sinek" veya o zenginin kaybettiği "birkaç kuruş" gibidir ki, elbette üzülmeye değmez. Ve şöyle bitirdi: - Ehli sünnet bir Müslüman, dünyanın en şanslı, en bahtiyar insanıdır. O halde gülmelidir o. Neşeli olmalıdır. Asık suratlı olmak yakışmaz ona. Bir gün de, birkaç sevdiğiyle sohbet ederken, - Bir mümini görünce, ona dua etmelidir, buyurdu. Dinleyenler; - Nasıl dua edelim? diye sordular. Mübarek gülümseyip, - Dua ediyoruz ya, buyurdu. Selam, duadır Sordular: - Nasıl yani? - Canım bir Müslümanla karşılaşınca ne yapıyoruz? - Selam veriyoruz. - İşte bu selam, en güzel duadır. - Öyle mi? - Evet. "Selamün aleyküm" demekle, "Allahü teâlâ sana selamet ve afiyet versin. Selamette ol" demek istiyoruz ona. Ve sordu onlara: - O da bize, "Aleyküm selam" diyor, değil mi? - Evet hocam. - Böyle demekle aynı duayı o da bize yapmış oluyor. Şimdi anladınız mı? - Anladık hocam.

.Allah bir kulu sevmiyorsa

Horasan'da yetişip Bağdat'ta vefat eden velilerden Davud-i Tâî, bir gün sevdiklerine sordu: - Allahü teâlânın, bir kulunu sevmemesinin alameti nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Onun, ne dünyaya, ne de ahirete hiç faydası olmayan işlerle uğraşmasıdır. Ve ekledi: - Zira "Malayani" ile uğraşanı, "Dedikodu" ile vakit geçireni, hele "Gıybet" ederek vakit öldüreni Allah sevmez. Büyük günah... - Gıybet de büyük günahlardan mıdır? diye sordular. Buyurdu ki: - "Gıybet" günahı, "Zina" günahından büyüktür. *** Kendini bilmezin biri, sokakta bir şeyler yiyerek gidiyordu ki, "bu velî"yi gördü birden. Ve alay etti bu Allah adamıyla. Şanına yakışmayan kelimeler kullandı. Mübarek, hiç oralı olmayıp, devam etti yoluna. Ama kalbi kırılmıştı. Birkaç dakika sonra... Aynı yerde adamın "ölüsüyle" karşılaştı insanlar. Yediği o şey boğazında kalmış ve ölümüne sebep olmuştu. Eh, bu büyükleri üzmeye gelmez. Onlar, Hak tealanın "sevgili kulları"dır. Onları incitenleri cezasız bırakmaz Kim kimi seviyorsa Bir gün de sevdiklerine sordu bu zat: - Peygamberleri seviyor musunuz? - Seviyoruz, dediler. - Eshab-ı kiramı seviyor musunuz? - Çok seviyoruz. - Peki ya evliyaları? - Onları da çok seviyoruz. - O halde bir müjde vereyim mi size? - Çok seviniriz hocam. Buyurdu ki: - Sizler, ahirette o çok sevdiğiniz Peygamberlerle, Eshab-ı kiramla ve velilerle beraber olacaksınız. Bunu duyunca çok sevindiler. - Öyle mi hocam? - Evet. Kişi, sevdiği kimselerle beraber olacak ahirette. Peygamberimiz öyle buyuruyor. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Namaz vakti geçiyor"

Osmanlı âlim ve evliyasının meşhurlarından olup İznik'te vefat eden "Dede Halife", birkaç talebesiyle seyahate çıktı bir gün. Az sonra suları bitti. Ancak hem içmek için lazımdı su, hem de abdest için. Talebeler etrafa dağılıp su aradılar. Ancak bulamayıp geri döndüler. Namaz vakti de geçmek üzereydi ki, telaşla bu zata geldiler. - Hocam, namaz vakti geçiyor. Ne yapacağız? Mübarek açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Bize, sonsuz hazinenden su ihsan eyle! O anda su fışkırdı Sonra kalkıp asasını yere vurdu. Kudret-i ilahiyle, "Su" fışkırdı o yerden. Serin ve lezzetliydi. Abdestlerini alıp, susuzluklarını giderdiler. Bu zat, bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Allahü teala sevdiği kullarına dert ve bela gönderir, buyurdu. Dinleyenler; - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Kendisini ansınlar diye. - Anlamadık, nasıl yani? Mübarek sordu onlara: - İnsana bir dert ve musibet gelince ne yapar? - Kurtulmak için dua eder. Buyurdu ki: - İşte sebep bu. Allahü teala sevdiği kullarının dua etmesini sever. Dert ve bela göndermek suretiyle kendine döndürür onları. Dua etsinler diye Sordular: - Dua etsinler diye mi bela gönderir? - Evet. Onların "Yâ Rabbî..." diye yalvarması hoşuna gider Rabbimizin. - Sevmediklerinin dua etmesinden hoşlanmaz mı? - Hayır. Onların sesini duymak istemez. Mesela "Fir'avun" böyleydi. - Nasıldı hocam? - O kadar sağlıklı idi ki, beşyüz senelik ömründe bir defa olsun başı ağrımamıştı. Hatta dişleri o kadar sık yaratılmıştı ki... Hemen sordular: - Neden hocam? - Aralarına et falan sıkışıp da ağrı yapmasın, böylece Allahı hatırlamasın diye...

."Dua almaya bakın!"

Orta Anadolu'da yetişen velilerden "Dede Molla", bir gün "Dua alma"nın ehemmiyetinden bahsediyordu ki, şunu anlattı cemaate: Büyüklerden biri gençliğinde, her görüştüğü kimseden dua istermiş. Ama kim olursa olsun. Bir gün de, bir esnaftan alışveriş yapıp ayrılmış. Ama unutmuş dua istemeği. Üç günlük yol gidince, hatırlayıp geri dönmüş. Esnaf onu görünce sormuş: - Hayrola, malımda bir kusur mu gördünüz? - Yok, hayır. - Alışverişte bir noksanlık mı oldu? - Hayır. "Bir şeyi unuttum" - Niye geri döndünüz öyleyse? - Bir şeyi unuttum da. - Neyi unuttunuz? - Dua istemeyi. - Kimden? - Sizden. Adam hayretle sormuş: - Üç günlük yoldan bunun için mi döndünüz yani? - Evet, duanı almak için döndüm. - Ama ben, yüz yıkamayı bile bilmeyen çok cahil birisiyim. Benim duamdan ne olur ki? - Olsun. Bu benim adetim. Her tanıştığım kimseden dua isterim. Ne olur, bir dua edin bana. Adam "Pekâlâ" deyip açmış ellerini ve yalvarmış: - Yâ Rabbî! Ver bu kulunun muradını! Açılmış kalp gözü O genç, meğer "kalp gözünün açılması" için dua istermiş herkesten. Bu dua ile açılmış kalp gözleri. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, biri sordu bu zata: - Hocam cinler de Cehenneme girecek mi? - Elbette, buyurdu. - Cinler, ateşin alev kısmından yaratılmış hocam. Cehennem onlara tesir eder mi? Buyurdu ki: - Onlar, Cehennemin soğuk kısmına atılırlar. - Cehennemin soğuk kısmı da mı var hocam? - Elbette. Kur'an-ı kerimde "Zemherir" diye geçiyor ki, "Soğuk Cehennem"i bildiriyor işte. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Üç şeye dikkat et!"

Anadolu velilerinden olup 1514'te Konya'nın Akşehir kasabasında vefat eden "Baba Nimetullah Nahcivanî" hazretlerinin huzuruna biri geldi bir gün: - Hocam, size bir şey sorabilir miyim? - Buyur kardeşim, sor. - Hocam, ben "Hızır aleyhisselam"la görüşmeyi çok istiyorum. Ne yapayım acaba? Buyurdu ki: - Üç şeye dikkat etmen lazım. - Nedir onlar hocam? - Birincisi, elinden geldiğince İslâmiyete uymaya çalış. - Başka hocam? - Kalbinde Müslümanlara karşı kin ve haset bulundurma. Heyecanla sordu! - Başka? - Bir de dünyaya düşkün olma. Adam sevindi. - Bunları yaparsam görüşür müyüm hocam? - İnşallah. Hızır aleyhisselam, kendisinde bu üç haslet bulunan kimselerle görüşür ancak. Bir gün de, nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Her günü, "Son gün", her namazı, "Son namaz" olarak kabul et. Öyle yaşa bu dünyada. Sonra sordu o gence: - Sen Allahü tealayı seviyor musun evladım? - Elbette seviyorum hocam. - Peki Onun emirlerine uyuyor musun? Genç büktü boynunu. - Tam uyamıyorum hocam. Öyleyse sevmiyorsun Buyurdu ki: - Bak evladım, kim Allahü tealanın emirlerine uymazsa, onun "Allahı seviyorum" demesi doğru olamaz. Tekrar sordu: - Resulullahı seviyor musun? - Seviyorum elbette. - Peki Onun sünnetlerine uyuyor musun? - Tam uyamıyorum. Buyurdu ki: - Resulullahın sünnetine uymayanın da, "Onu seviyorum" sözü doğru olmaz evladım. - Uymadan sevilmez mi yani? - Hayır evladım. Sevgi, itaat ister. İtaat etmeyen, sevmiş olmaz.

."Kimse eli boş dönmesin"

Aydın'da doğup Tebriz'de vefat eden Dede Ömer Ruşenî hazretleri hacca gitti bir sene. Arafat ovasında, hacıların yalvarmalarını ve içli iniltilerini görünce, ellerini açıp dua etti: - Yâ Rabbî! Bu Müslümanların haccını kabul et. Haccı kabul edilmeyen biri varsa, benim hac sevabımı ona yaz. Kimse eli boş dönmesin buradan! O gece rüya gördü. Ve şöyle nida edildi kendisine: - Ey sevgili kulum! Bütün bu insanların haclarını, senin hürmetine kabul ettim. Yeter ki sen üzülme! Uyandı, şükür secdesine vardı sevincinden. "Bu kulu ne yapalım?" Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Ahirette bir kimsenin hesabı görülür. Günahıyla sevabı eşit gelince, melekler sorarlar: - Yâ Rabbî bu kulu ne yapalım? Hak teala; - Mahşere geri gönderin. Eşinden dostundan, akrabasından bir miktar sevap bulsun!buyurur. Adam mahşere geri döner. Yakın akrabalarını arar, bulur ve yalvarır onlara: - Ne olur, bana biraz sevap verin! Akrabaları ondan uzaklaşırlar ve; - Biz o sevaba senden daha çok muhtacız! derler. Eli boş döner. Mahcup ve perişan bir halde durumu meleklere arzedince, melekler; - Yâ Rabbî, bu kulun eli boş döndü! diye arzederler. Allah için sevmek Hak teala; - Dünyada Allah için sevdiği kimseler yok muydu? Onlara gitsin! buyurur. Adam tekrar mahşere döner. Allah için sevdiği bir arkadaşını bulur ve; - Ne olur, bana biraz sevap verir misin? diye yalvarır. O arkadaşı; - Hayhay! der.Sevaplarımın hepsi senin olsun! Adam sevinçle geri döner. Mizanda amelleri tekrar tartılır ve sevapları ağır gelince Cennete sevkedilir. Hak teala meleklere buyurur ki: - Sevaplarının hepsini veren o kulum benden daha mı cömerttir? İkisini birlikte Cennete koyun! İki arkadaş kol kola Cennete girerler.

.Ayrılıp gitsem mi?"

Kabr-i şerifi Konya-Ilgın'da bulunan "Dediği Sultan" hazretlerinin talebesinden biri, maddi sıkıntı çekiyordu. Gariban, bir gece evinde otururken bunu düşündü uzun uzun ve; "Böyle ne olacak?" dedi kendi kendine. "Burada ilim tahsil ediyoruz. İyi güzel de paramız yok. Acaba buradan ayrılıp bir san'ata mı girsem? Çalışır, para da kazanırım..." Tam o anda bir ses işitti dışarıdan. Kulak kabarttı, hocasının sesiydi bu. - Ahmeeet! diye sesleniyordu kendisine. Heyecanla fırladı dışarı. Ancak kimseyi göremedi. - "Allah Allah!" dedi. "Hiç kimse yok. Halbuki hocamın sesiydi bu". İyice meraklanmıştı "Acaba rüya mı görüyorum?" diye düşündü. Bu duygular içindeyken yine duydu aynı sesi. - Ahmeeet! Evet, hocası çağırıyordu kendisini. Heyecanla giyinip çıktı dışarı. Sesin geldiği yere doğru yürüdü. Fakat o da ne? O gittikçe ses daha geriden geliyordu. Gide gide hocasının evine geldi nihayet. Halbuki arada yedi sokak mesafe vardı. Tam kapıyı çalacaktı ki, kapı açıldı kendiliğinden. Mübarek zat; - Gel evladım!Seni ben çağırdım! buyurdu. İçeri girince, şefkatle bakıp, - Maddi sıkıntı içindesin değil mi? diye sordu. Genç büktü boynunu. - Evet hocam. Al şu parayı - Biliyorum evladım, deyip bir zarf uzattı kendisine ve - Al şu parayı, buyurdu. İhtiyaçlarına kullanırsın! Sonra kulağına eğilip, şefkatli bir sesle; - Evladım, sakın o düşündüğünü yapma olur mu!buyurdu. Ve ekledi: - Parayı her zaman kazanabilirsin. Ama ilmi her zaman öğrenemezsin. Dinini öğrenmek, para kazanmaktan önce gelir. Genç talebe hayli duygulanmıştı. - Peki Hocam! dedi. Elini öpüp döndü eve. Bir daha da ayrılmayı düşünmedi o dergahtan. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İki kürek toprak!..

Hindistan'da yetişen büyük velilerden Bedreddin Serhendî hazretleri, bir gün şunu anlattı cemaatine: Vaktiyle bir mümin vefat eder. Mizan'da amelleri tartılır. Günahları ağır gelir. Melekler onu tutup Cehenneme doğru sürüklerler. Cenab-ı Hak, bildiği halde; - Ey melekler! O kulumu nereye götürüyorsunuz? diye sorar. Melekler; - Cehenneme götürüyoruz, derler. Hak teala; - Hesabına bir daha bakın!buyurur. Melekler dönüp bakarlar ki, sevap kefesi ağır basmış. Bu defa geri dönüp Cennetin yolunu tutarlar. "Ne amel etmişim ki?" Adam merak edip, - Ey melekler, beni nereye götürüyorsunuz? diye sorar. - Cennete, derler. - Beni Cehennemden kurtarıp Cennete götüren şey nedir? Ne amel etmişim ki sevaplarım ağır geldi? Melekler dönüp Mizan'a baktıklarında, sevap kefesinde iki kürek "Toprak" görürler ve; - Yâ Rabbî! Bu toprak nedir ki, bu kulunun sevaplarını o kadar arttırdı? diye sorarlar. Hak teâlâ buyurur ki: - Benim "Bir dostum" vefat etmişti. Bu da, o cenazeye iştirak edip, o dostumun kabrine "İki kürek toprak" attı. İşte o sevdiğim kulumun ölüsüne hizmet ettiği içindir ki kazandı bu sevabı. Melekler; - Ya yâ Rabbî, hayatta iken hizmet etseydi ne olurdu? diye sorarlar. Bir bardak su veren... Buyurur ki: - Benim sevgili bir kulumun ufak bir işini görenin veya bir bardak su verenin, bütün günahlarını affederim. *** Bir gün de; - Ani ölüm iyi midir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Ani ölüm, mümine rahmet, kâfire azaptır. Sordular yine: - Muvaffak olmanın sırrı nedir? - Üç şeydir, buyurdu. - Onlar nedir hocam? Buyurdu ki: - Önce niyeti düzeltmek. İkincisi günah işlememek, üçüncüsü ise amirlere itaat etmektir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kuşlar niçin susuyordu?

Gaziantep velilerinden olup 1880'de Kilis'te vefat eden "Baytazzade Hacı Abdullah Efendi"nin devrinde, birinin çok çeşitli kuşları vardı. Öyle ki, o evde kuş cıvıltısından, iki kişi konuşsa, işitmezlerdi birbirlerini. Ancak bir kişi müstesna. Bu mübarek zat o eve geldiğinde, hepsi susar, çıt çıkmazdı odada. Bir gün sordular ona: - Efendim, bu kuşlar bizim yanımızda devamlı öterler. Sadece siz gelince susuyorlar. Hikmeti nedir acaba? Kim edepliyse... Buyurdu ki: - Allahü teâlâya karşı edepli olana, bütün mahlukat da edepli olur. Sordular: - Nasıl yani hocam? Buyurdu: - Yanisi şu ki, biz Rabbimize karşı edebi gözetiyoruz. Kuşlar da bize karşı edebi gözetiyorlar. Sordular yine: - Allaha karşı edep nasıl olur hocam? Cevaben: - Onun emir ve yasaklarına riayet etmekle, buyurdu. Bir gün de Müslümana "Hüsnü zan" etmek lazım geldiğini anlatıyordu ki, dinleyenlerden biri, - Hocam, bir kimseyi meyhaneden çıkarken görsek, yine mi hüsnü zan edeceğiz? diye sordu. Cevaben; - Evet, buyurdu. Hüsnü zan esastır Sordular: - Nasıl hüsnü zan edeceğiz peki? - "Orada bir işi vardı" diye düşüneceksiniz. - Ağzı şarap kokuyorsa? - Dişi ağrıyordur. İlaç diye sürmüşdiyeceksiniz. - Yürürken sallanıyorsa? - Ayağı uyuşmuştur belki. - Ya peltek peltek konuşuyorsa? - Hasta olmuş olabilir. - Yani illa ki hüsnü zan mı edeceğiz hocam? - Evet. Dinimizde Müslümana hüsnü zan esastır. Hatta... - Evet hocam, hatta? - Bir Müslümanın bir sözünden, doksandokuz "Küfür" manası çıksa, sadece biri "İman"lı olduğunu gösterse, imanlı olduğuna hükmedilir.

."Ya sussun ya gitsin!"

1572'de İstanbul'da vefat eden "Bali Efendi" hazretlerini, düğün yemeğine davet ettiler bir gün. Kabul edip teşrif etti mübarek. Ancak yemek sırasında birisi yüksek sesle malayani şeyler konuşup üzdü bu büyük Velîyi. Mübarek zat, onun bu hareketinden rahatsız olmuştu. Ev sahibini çağırıp kulağına fısıldadı: - Şu adama söyleyin. Ya sussun, ya da gitsin buradan! Ev sahibi; - Başüstüne dedi ve gidip ikaz etti adamı. Ancak o, susmadığı gibi, dışarı da çıkmadı. Devam etti edepsizliğine. Ev sahibi çaresizdi! Geri gelip büktü boynunu. Hani "Ne yapayım, dinlemiyor" demek istemişti. Mübarek zat; - Üzülme, buyurdu. O şimdi terk edecek burayı. Hakikaten az sonra kapı çalındı. Açtılar. Bir çocuk, heyecanla o adamın yanına koştu ve; - Yetiş amca! dedi. Sizin çocuk damdan düştü! Bunu duyan adam fırladı hemen dışarı. Gidiş o gidiş. Bir daha da gelmedi oraya. Oradakiler hayretle birbirlerine bakıştılar. - Allah dostlarını üzenlerin cezası acele verilir, diyorlardı birbirlerine. *** Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Hazret-i Ömer'i "radıyallahü anh" vefatından bir sene sonra oğlu rüyada gördü ve - Babacığım, nerelerdeydin? dedi. Öleli kaç yıl oldu? Babası sordu: - Ben öleli kaç sene oldu? - Bir sene. Buyurdu ki: - Bir senedir sorgudaydım oğlum. İnce ince hesaba çektiler beni. - Neler sordular babacığım? - Neler sormadılar ki? Mesela çok uzaklarda, tenha bir yerde, gözümüzden kaçan bir "Yıkık köprü" varmış. Onu niye tamir etmediğimi bile sordular. - Şimdi hesap bitti mi babacığım? - Bugün bitti oğlum. - Peki ya netice? - Çok şükür kurtuldum. Rabbimin merhameti yetişmeseydi kurtulamazdım. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kişi sevdiğiyle beraberdir"

1573 senesinde Amasya'da vefat eden "Bahşî Halife" hazretleri, şunu anlattı sevdiklerine: Bir gün Eshab-ı kiramdan biri ağlıyordu ki, Efendimiz onu gördüler ve yanına gidip, - Niçin ağlıyorsun?diye sordular. O sahabî, içini çekerek arzetti: - Yâ Resulallah! Sizi çok seviyorum. Bu dünyada huzurunuza rahatça geliyor, sohbetinizi zevkle dinliyorum. - Evet! - Ama ahirette bu öyle kolay olmayacak herhalde? Efendimiz; - Neden? diye sordular. Sizi artık göremem Dedi ki: - Yâ Resulallah! Sizin Cennetteki makamınız çok yüksek olur, benimkiyse aşağılarda. Orada size ulaşamam. Sizi görmekten mahrum kalırım. - Buna mı üzülüyorsun? - Evet yâ Resulallah. Bu ayrılık acısını şimdiden hissediyor, bunun için ağlıyorum. Buyurdular ki: - Üzülme. Kişi sevdiğiyle beraberdir. Sen Cennette benim yanımda olacaksın! *** Bir gün de buyurdu ki: - İnsan genç iken "Şehvet"inin esiridir. Yaşlandıkça "Şöhret"inin esiri olur. Ve ekledi: - Bir İslam âliminin kitabını alıp, hürmetle bir rafa koyana, Allahü teala iman nasib eder. ? İman nasıl korunur? Sordular: - Hocam, imanın altı şartını kabul etmekle insan imanını koruyabilir mi? - Bir şartla, buyurdu. - O şart nedir hocam? - Küfre sebep olacak bir söz söylememek ve iş yapmamaktır. Bir de tabii "Hubb-i fillah" ve "Buğd-i fillah". Sonra izah etti bunu: - Yani Müslümanları Müslüman olduğu için sevmek. Münkirleri, inkârlarından dolayı sevmemek. - Bu olmazsa iman olmaz mı hocam? - Olmaz. - İmanın altı şartına inansa da mı? - Evet. İmanın altı şartını kabul etse de, "Hubb-i fillah" ve "Buğd-i fillah" yoksa, o iman geçerli değildir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Barışmakta erken davranın!

Belh şehrinde yetişen ve orada vefat eden "Dehhak bin Müzahim" hazretlerinin talebelerinden ikisi, birbirlerine darılıp küsmüşlerdi. Aradan birkaç gün geçtiği halde barışmadılar. Zira herbiri, kendisini haklı, karşıdakini haksız sanıyordu. Büyük Velîye malum oldu bu hal. İkisinin de hazır olduğu bir sohbette, o ikisine doğru dönerek; - Dargın olanlar, üç gün içinde mutlaka barışmalıdır, buyurdu. Ve ekledi: - Ancak barışma hususunda önce davranan, Cennete önce girecektir. Küskünlerden biri çok duygulanmıştı bu sözden. "Sen haklısın!" Hemen sordu: - Öyle mi hocam? - Evet. Peygamberimizin bir vaadi var bu hususta. Delikanlı heyecanlandı. - Nasıl hocam? Buyurdu ki: - Peygamberimiz, "İki mümin birbirine darıldığında, hangisi kusuru kendinde görür, karşıdakine "Sen haklısın" derse, ona Cennette yüksek bir köşk verilecek" buyuruyor. - Ne kadar güzel hocam. - Evet. "Kefili de benim" buyuruyor Efendimiz. *** Bir gün de birkaç sevdiğiyle sohbet ediyordu: - Cenab-ı Hak kullarına o kadar çok nimet vermiş ki, bunları saymak mümkün değil, buyurdu. Hepsi de karşılıksız Ve ekledi: - Üstelik hepsi de karşılıksız. Öyle değil mi? - Evet hocam, çok doğru, dediler. - Bir âmâyı düşünün. Görebilmek için ne vermez ki? - Her şeyini verir hocam. - Bir felçli de, yürüyebilmek için, bir ömür başkasına hizmetçilik eder mi, etmez mi? - Severek eder hocam. - Bunlar geçici dünya nimetleri. Bir de sonsuz ahiret nimetleri var. - Bu nimetlere nasıl kavuşulur hocam? - Doğru bir "İman" ile. - İman yoksa hocam? - İmanı olmayanlar, sonsuz Cehennem azabına düçar olacaklardır ahirette. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sıkıntıların sebebi!..

Bursa'da doğup Mekke-i mükerremede vefat eden "Muhammed bin Durmuş" hazretleri çok fakir bir zat idi. Öyle ki, ölüm döşeğinde iken bir gömleği vardı sırtında. O sırada bir fakir gelip yalvardı: - Allah için bir gömlek! Sırtındaki gömleği çıkarıp verdi ona. Az sonra da vefat etti. Yani gömleksiz geldi dünyaya. Gömleksiz de gitti. *** Bir gün sordular bu zata: - Hocam, sıkıntılardan kurtulamıyoruz. Sebebi nedir acaba? İslama uyulmazsa... Buyurdu ki: - Her türlü sıkıntının sebebi, Allahü tealanın emirlerine uymamaktır. - Öyle mi hocam? - Evet. Cenab-ı Hak, "Bana itaat etmezseniz, size darlık veririm. Bereketi alır, rızkınızı daraltırım" buyuruyor. Sordular: - Rızıktan maksat nedir hocam? Buyurdu ki: - Yemek içmek bir rızıktır mesela. İşte görüyorsunuz, herkes geçim sıkıntısında. - Başka hocam? - Sıhhat bir rızıktır. İşte herkes hasta, şifahaneler adam almıyor. - Çok doğru hocam. - Emniyet de bir rızıktır. Can ve mal güvenliği kalmadı. - Çare belli öyleyse hocam. - Elbette. Çare, Allaha dönmek. Onun emirlerine göre yaşamak. Çünkü doğru bir tanedir. İstikamet üzere ol! - O doğru nedir hocam? - Onu da Rabbimiz bildirmiş. Efendimize hitaben, "Ey habibim, emrolunduğun istikamet üzere ol!" buyuruyor ki, bu ayet-i kerime gelince, mübarek sakalına ak düştü Efendimizin. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - İstikamet üzere olmak çok zordur da ondan. Ve ekledi: - Biz de hedefe varmak için emrolunduğumuz istikamet üzere olmak zorundayız. - Hedef nedir hocam? - Tek hedefimiz, Allahü tealanın rızasını kazanmaktır. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Çok seven çok korkar

Nevşehir'de yaşayan velilerden "Demir Hoca", çok cömert bir zattı. Kendisine bir hediye gelseydi, hemen fakirlere dağıtır, kendine bir şey ayırmazdı. Kendisi de muhtaçtı halbuki. Hanımı bir gün dert yandı kendisine. - Efendi! Biliyorsun ki bizler fakir ve muhtacız. - Evet hanım. - İhtiyaçlarımızı temin edemiyoruz. - Evet. - Ama sen zenginler gibi davranıyorsun. - Nasıl? - Bize gelen hediyeleri başkalarına dağıtıyorsun hemen. - Peki, ne yapmamı istiyorsun? Biraz da bize ayırsan - Ne bileyim, hani birazını da bize ayırsan diyorum. Kendimiz muhtaçken... Mübarek birden ciddileşti. - Bak hanım, bize neden böyle çok hediye geliyor, hiç düşündün mü? - Hayır, nedenmiş? - Dağıttığım için. Ben dağıtmasam hiç hediye gelmez bize. - Öyle mi dersin? - Elbette. Sen verirsen Allah da sana verir. Böyledir bu iş. - Anladım Efendi. Sen vermeye devam et öyleyse. Bir gün de cemaatine buyurdu ki: - Allah indinde en kıymetli kul, takva sahibi olan, yani Allahtan korkandır. Ve ekledi: - Rabbimiz bir kulunda iki korkuyu birleştirmez. Ahirette korkmamak için -Bu ne demek? diye sordular. Buyurdu ki: - Yani dünyada Allahtan korkanı cenab-ı Hak ahirette hiç korkutmaz. Dünyada korkmayanı ise ahirette çok korkutur. Bir gün de sohbetinde buyurdu ki: - Çok seven, çok korkar. - Nasıl yani? diye sordular. Buyurdu ki: - Ben hocamdan çok korkuyorum mesela. -Sevdiğiniz için mi korkuyorsunuz? - Evet. Onu üzerim diye korkuyorum. - Allah korkusu da böyle midir? - Elbette. Allah korkusunun da menşeinde "Sevgi" vardır. Allahü tealayı çok sevenler, Ondan çok da korkarlar.

."Ben kötü söz bilmem ki!"

Mısır'da yetişen büyük velilerden "Demirtaş Muhammedî" hazretleri, bir gün, birkaç sevdiğiyle yolda gidiyordu ki, karşıdan gelen bir edepsiz hakaret etti bu zata. O, hiç cevap vermeyip devam etti yoluna. Adam bunu görünce ileri gidip, daha çirkin şeyler söyledi. Yine cevap vermeyince yanındakilerin sabrı taştı. - Hocam, o size hakaret ediyor, siz susuyorsunuz, dediler. Mübarek onlara sevgiyle bakıp; - Ne yapsaydım? buyurdu. - Cevap verin, dediler. Siz de ona bir şeyler söyleyin. - Ne söyleyeyim? - Onu kötüleyin. Çirkin şeyler söyleyin. "Kaptan, içindeki sızar" Buyurdu ki: - Ben çirkin söz bilmem ki. O söylüyorsa, içindekileri döküyor. Bilirsiniz, her kaptan içinde olan dışına sızar. *** Bir gün de huzuruna bir genç geldi ve; - Hocam, ben dinime hizmet etmek istiyorum, diye arzetti. Buyurdu ki: - Çok iyi evladım. Mübarek olsun. İnsan neyi isterse, cenab-ı Hak onu nasib eder. Genç sevindi. - Nasib eder değil mi hocam? - İnşallah. Yeter ki sen iste evladım. Ama niyetin halis olsun. Peygamberimiz, "Müminin niyeti, amelinden hayırlıdır" buyuruyor. "Allah kalbe bakar" Genç anlayamadı. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Bir hadis-i şerifte, "Allahü teala, sizin yaptığınız işlere değil, kalbinize ve niyetinize bakar" buyuruyor. Şöyle devam etti: - Bazan kalpten iyi bir niyet geçer. Ama icra edilmez. - Evet hocam. - İşte Allahü teala yalnız kalpten geçen bir iyi niyet için çok sevap verir. Öyle ki, o iş icra edilseydi, bu kadar sevap kazanılmazdı. - Hikmeti ne hocam? - Çünkü bu iş yapılırken gurur kibir olabilirdi. Ama niyette kibir olmaz. Onun için din büyükleri her namazdan sonra, "Yâ Rabbî, bize halis niyet etmemizi nasib eyle" diye dua ederlerdi. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ben hakimlik yapamam"

Mâveraünnehr bölgesinde yetişen âlim ve velilerden "Derviş Ahmed Semerkandî" hazretlerini "Kadı" yapmak istediler bir zaman. Ancak o kabul etmedi. "Kul hakkı"na girerim diye korktu. Israr ettiler, yine kabul etmedi. Zorladıklarında; - Ben hakimlik yapamam! buyurdu: - Hayır yaparsın, dediler. - Yeminle söylüyorum ki, ben hakimlik yapamam. Kızdılar bu defa. - Sen yalan söylüyorsun! - Yalan mı söylüyorum? - Evet. - Pekâlâ, yalan söyleyen birini mi kadı yapacaksınız? "Doğru söylüyorsun!" Hayretle birbirlerine bakıp sonra lafı değiştirdiler. - Yok yok, doğru söylüyorsun. - Doğru söylüyorsam, inanın öyleyse. Ben hakimlik yapamam diyorum. Bir cevap veremeyip vazgeçtiler kadı yapmaktan. *** Bir gün de sordular bu zata: - Dünya ve ahiret saadetlerinin başı nedir hocam? Buyurdu ki: - Allahü tealanın rızasına kavuşmaktır. - Buna nasıl kavuşulur? - Allahü tealanın emirlerini yapıp yasak ettiklerini yapmamakla. Ama bir şartı var. - Nedir o şart? - Bunlar ihlasla yapılmalıdır. - Yani Allah için mi? - Evet. İhlas, kalbin temiz olması demektir. Kalbin temiz olması da, o insanın İslamiyete uyup uymamasıyla anlaşılır. Resulullah sevilirse - Buna nasıl kavuşulur? diye sordular. -Resulullah Efendimizi ve Onun yolunda olan din büyüklerini çok sevmekle, buyurdu. *** Bir gün de, sevdiklerine; - Birbirinizi çok sevin. Allahü teâlâ, birbirini çok seven Müslümanlara azap yapmayacak, buyurdu. Peşinden sordu: - Mümin ne demektir, bilir misiniz? - Ne demektir hocam? - Mümin, affedici insan demektir. Mümin, mümin kardeşlerini seven ve güleryüzlü, tatlı dilli insan demektir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Gök kapısı açıldı!

Ankara'nın Çamlıdere beldesinde yaşayan ve orada vefat eden "Ali Semerkandî" hazretleri, bir gün şunu anlattı cemaatine: Bir kişi, "Peygamber Efendimiz"i gördü rüyasında. Huzurunda bir grup evliya da vardı. Bir ara gök kapısı açıldı ve elinde ibrik leğen olan bir melek geldi oraya. Resulullah'tan başlayarak her birinin önüne gelip durdu. Hepsi ellerini yıkadılar. O kişi de sıranın sonundaydı. Lakin sıra ona gelince, melek aldı ibrikle leğeni, çıktı gökyüzüne. Elini yıkayamadı garip. Ama çok üzülmüştü. Efendimize yaklaşıp, - Yâ Resulallah! Ben, her ne kadar bu kafileden değilsem de sizi ve bu zatları çok seviyorum, diye arzetti. "Bizi seven, bizdendir" Efendimiz buyurdular ki: - Bizi seven de bizdendir! O anda melek tekrar geldi. O da yıkadı elini. Resulullah ona sevgiyle bakıp, - Bizi sevdikçe bizimlesin! buyurdular. Adamcağız uyandı uykudan. Çok duygulanmıştı. Bu rüya bereketiyle o da velîlerden oldu tez zamanda. Bu zat bir gün buyurdu ki: - Eskiden insanlar, bir "Allah adamı"na kavuşup onu tanımayı, sevmeyi çok büyük nimet bilirlerdi. Öyle ki, bu nimete kavuştuğu halde hayatından şikâyet edenlere çok şaşar, böylelerini, "Tonlarla altın"ı olduğu halde "Bir kuruş"un hesabını yapan kimseye benzetirlerdi. Feyz almak için... Sordular: - Hocam, eskiden bir "Allah adamı"nı bulmak için diyar diyar gezerlermiş, öyle mi? - Evet. - Ama bu, çok masraflı olur. - Olsun. Böyle bir "Allah adamı"nın, dünyanın öte ucunda bulunduğunu işiten bir Müslümanın, bütün malvarlığını satıp yol parası yaparak o zatı görmeye gitmesi farzdır. Eski insanlar bunu yapıyorlardı işte. - Maksatları neydi hocam? - Ondan ilim ve feyz alabilmek. Allah adamlarına bu kadar değer verirlerdi. - Böyle zatlar yoksa hocam? - O zatlar yoksa, kitapları vardır muhakkak. O büyüklerin kitaplarını arayıp bulmalı, onları hem okumalı, hem de dağıtmalıdır.

.Müslümanın gayesi

Evliyanın büyüklerinden "Derviş Muhammed" hazretlerinin talebesinden biri, izin alıp sefere çıktı bir gün. Ancak yolda kaybetti kafileyi. Uçsuz bucaksız bir sahrada kalmıştı tek başına. Çaresizdi. Açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Hocamın hürmetine bana yardım et. Yetiştir beni kafileme! Elini yüzüne sürerken hocasını gördü yanıbaşında. Mübarek; - Yum gözünü! buyurdu ona. Genç yumdu gözünü. Açtığında, kafilenin hemen ardında buldu kendini. Çok sevinmişti. - Yâ Rabbî, sana şükürler olsun, deyip şükür secdesine kapandı hemen. Allahın sevdiği kul Bir gün de; - Hocam, bir Müslümanın gayesi ne olmalıdır? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Gayemiz, Allahın sevdiği kul olmaktır. - Bunun için ne yapmalı hocam? - Her işinde Onun rızasını gözeten kimse, cenab-ı Hakkın sevdiği kul olur. Bunun da iki alameti vardır. - Onlar nedir hocam? - Birincisi, Allahü teala ona sevdiği bir kulunu tanıtır. Eshab-ı kirama, Peygamberimizi tanıttığı gibi. - Böyle veli zatlar yoksa hocam? - O zaman eskiden yaşamış velilerin kitaplarını okuyup, bu zatları kendine rehber edinmelidir. - İkinci alamet nedir hocam? - Allahü teala ona hayırlı bir iş nasib eder. Allahın dinine hizmet edilen bir işte çalışır mesela. Ya aksi olursa... Sordular: - Ya kötü işlerde çalışanlar? - Kötü işte çalışanlar, bu kötülüğe ortak olmuş olurlar. Hele maksadı "İslamiyeti yıkmak" olan işlerde çalışmak, insanı dinden bile çıkarabilir maazallah. Bir gün de nasihat istediler bu zattan. - İki şeye dikkat edin, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Birincisi, ihlaslı olmaya bakın. İhlaslı olan, her işinde muvaffak olur çünkü. - Öbürü hocam? - İkincisi, yapacağınız işi hemen yapın. Bırakmayın sonraya. Hadis-i şerifte, "Sonra yaparım diyenler helak oldu, ziyan etti" buyuruluyor

.İmtihan yemeği!

Anadolu evliyasından, İstanbul Kazlıçeşme'de medfun olan "Derya Ali Baba"nın zamanında bir kimse, onun evliyadan bir zat olduğuna inanmıyordu. Bir gün, eve yemeğe çağırdı onu. Aklı sıra imtihan edecekti. Besmelesiz kesilmiş tavuk eti ikram edecek, yediğini görünce de, "İşte" diyecekti güya. "Anlamadı tavuğun Besmelesiz kesildiğini. Bir de evliya diyorlar!" Daveti kabul edip geldi mübarek. Ancak yemeğe el uzatmadı. Adam bunu görünce; - Hoca Efendi, kendi bahçemdeki tavuğun etidir. Niçin yemiyorsunuz? diye sordu. "Tavuk bir şey diyor!" Buyurdu ki: - Evet, bahçendeki tavuk. Ama bu tavuk bana bir şeyler söylüyor. Adam heyecanlandı. - Ne... ne söylüyor? - Beni yeme. Çünkü beni Besmelesiz kestiler, diyor. Adam bunu duyunca, - "Eyvaah!" dedi içinden. "Ben ne yaptım?" Bin pişmanlık içinde sarıldı ellerine. - Affedin hocam. Sizi denemek istemiştim. Kalp gözünüz açıkmış. Kör olan benmişim. Kalbi, bu velinin sevgisiyle dolmuştu adamın. Bu zat bir gün buyurdu ki: - Halis mümin, her halinden razıdır. Nimette de, musibette de hali hiç değişmez. Sordular: - Musibet gelince de mi hocam? "O, gönderene bakar" Buyurdu ki: - Evet. Çünkü o, gönderene bakar. - Nasıl yani? - Mademki Allahü teala göndermiştir. Severek kabul eder. Peygamberimiz de öyle buyuruyor. - Nasıl? - "Müminin her haline hayret ediyorum. Nimet gelirse şükreder. Bela gelirse sabreder. Her ikisinde de sevap kazanır" buyuruyor. *** Bir gün de; - Muvaffak olmanın yolu nedir? diye sordular bu zata. - İkidir, buyurdu. Biri, günahlardan sakınmak, öbürü, insanlara iyilik etmektir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Ne kadar üzülseniz azdır"

Anadolu evliyasından "Derya Ali Baba" devrinde, Hasan isminde bir kimse vardı ki, sevmiyordu bu Allah dostunu. Yolda rastlasa yüzünü çeviriyordu ondan. Bir gece rüya gördü. Peygamber efendimiz o beldeye teşrif etmişti rüyasında. Koştu hemen, selam vermek istedi. Ancak Efendimiz mübarek yüzlerini öbür tarafa çevirdiler. Adam o tarafa geçti. Ama yine yüz bulamadı. Çok üzülüp başladı ağlamaya. - Yâ Resulallah! Benden niçin yüz çeviriyorsunuz? Bir hata mı işledim? Buyurdular ki: - Evet. "Ne hata ettim?" Sordu: -Ne hata ettim yâ Resulallah? - Sen o Allah adamından yüz çeviriyorsun. Halbuki ben onu çok seviyorum. Bu sözü işitip uyandı uykudan. Anlamıştı hatasını. Sabahleyin koştu bu zatın dergahına. Tam kapıya yaklaşmıştı ki, bir talebe karşılayıp ismiyle hitab etti kendisine. - Buyurun Hasan bey amca! Hocam da sizi bekliyor. Adam şaşkınlık içinde girdi içeri. Büyük velî kendisine şefkatle bakıp sordu: - Bu gece çok mu üzüldünüz? Mahcup vaziyette önüne baktı. - Evet hocam. Çok üzüldüm. - Ne kadar üzülseniz azdır kardeşim. Efendimiz bir kimseden yüz çevirir de, o insan üzülmez mi hiç? Adamcağız özür dileyip, talebesi olmakla şereflendi o gün. İmanın mükâfatı Bir gün de cemaate buyurdu ki: - Cennete iman ile girilecek, ama bir şartla. - Şart ne hocam? - İmanın doğru olması lazım. İşte bu "Doğru iman" o kadar kıymetli ki, Allahü teala onun mükâfatını dünyada vermiyor. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Çünkü dünya, buna müsait değil. - Nasıl yani? - Bu dünya, yıpranmaya, yok olmaya mahkum. Ahiret nimetleri ise devamlı ve sonsuzdur. Allahü teala bu nimetler için "Cennet"i yarattı. İmanın karşılığı olan nimetleri "Cennet"te verecek. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


.Müjdeler olsun!.."

Rumeli evliyasının büyüklerinden "Dimitrofçalı Muslihuddin Efendi" devirde bir kişi, bilmiyordu bu zatın büyüklüğünü. Bir gece rüya gördü. "Sevgili Peygamberimiz" o beldeye teşrif etmiş, bu zatın dergahında sohbet etmekteydi. Bir ara bu kimseye bakarak; - Ey filan! Allah adamlarına kötü gözle bakmak felakettir! buyurdular. Adam heyecan içinde uyandı. Manevi bir haz içindeydi. Sabah olunca erkenden koştu dergaha. Gördü ki, büyük zat içerde oturuyor. Hem de tam Resulullah Efendimizin rüyada oturduğu yerde. Kötü gözle bakmak O girince buyurdu ki: - Ey filan! Allah adamlarına kötü gözle bakmak felakettir! Adamcağız bunu işitince sarıldı ellerine. Hürmetle öptü ve bir daha ayrılmadı sohbetinden. *** Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, Allahü tealanın bir kulunu sevdiğinin alameti var mıdır? - Vardır,buyurdu. - O alamet nedir hocam? - O kimse hep hayırlı işlerle meşgul olur. İnsanlar fayda görürler kendisinden. - Sevmediğinin alameti? - O da malayani ile vakit geçirir. Yani ne dine, ne de dünyaya faydası olmayan boş işlerle uğraşır. Daha açık söyleyeyim mi? - Söyleyin hocam. İş, kişinin aynasıdır Buyurdu ki: - Allahü tealanın bir kimseyi sevdiğine alamet, o kimsenin "İyi işler" yapması, sevmediğine alamet de "Kötü işler" yapmasıdır. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu. Cemaat rica etti: - Hocam, bize bir hadis-i şerif okur musunuz? - Pekâlâ! buyurup, şu hadis-i şerifi okudu: "Kendilerini kusurlu bilenlere, helalden kazanıp hayırlı yerlere sarfedenlere, dinini öğrenip öğrendiğiyle amel edenlere, işlerini Allah için yapanlara, kimseye kötülük yapmayanlara ve malının fazlasını dağıtıp, lafının fazlasını saklayanlara müjdeler olsun!.." E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Çabuk evden çıkın!"

Şam'da yetişen büyük velilerden "Ali el-Harîrî" hazretleri ile aynı mahallede oturan bir aile vardı o devirde. Ancak evleri ahşap ve eskiydi. Bir akşam üzeri evlerinde otururlarken bu mübarek zat peydah oldu birden ve; - Çabuk evden çıkın! deyip kayboldu gözden. Adam ve hanımı hemen kalkıp dışarı fırladılar. Ancak şaşırmışlardı. Birbirlerine bakıp; - Hayırdır inşallah, dediler. Rüya mı gördük? Hayal miydi yoksa? Onlar böyle konuşurken çatırtılar gelmeye başladı duvarlardan. Gittikçe arttı ve koca ev yıkıldı birden. "Geçmiş olsun!" Onlar, hadiseyi hayret içinde seyredip sonra koştular bu zatın huzuruna. Olanları anlatacaklardı ki, büyük velî; - Geçmiş olsun!buyurdu. Gelen, mala gelsin, size bir şey olmadı ya? - Sayenizde olmadı hocam, dediler. Ve teşekkür edip ayrıldılar huzurundan... *** Bir gün de şunu anlattı cemaate: Hz. Ömer sahabeye buyurmuş ki: - Şu üç şeyi yaparsanız mahvolursunuz! - Onlar nedir? diye sormuşlar. Buyurmuş ki: - Birincisi,Eshab olmak şerefinden daha üstün bir şeref ararsanız, ikincisi,dîni dünya menfaatlerine alet ederseniz, üçüncüsü de dünyalığı, dünya için isterseniz. *** Bir gün de; - Kimseyi ayıplamayın, buyurdu. Yoksa... - Yoksa ne olur hocam? - Aynı hatayı siz de işlersiniz. "Kim birini ayıplarsa" Ve ilave etti: - Hadis-i şerifte, "Bir kimse bir Müslümanı, tövbe ettiği bir kusurundan dolayı ayıplarsa, o kimse o kusuru işlemeden ölmez" buyuruluyor. *** Bir gün de, - Müslümanlık kısaca nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Allahü tealanın emir ve yasaklarına saygılı olmak ve Onun mahluklarına acımaktır. - Peki hocam, Müslümanın şiarı nedir? - Güleryüz, tatlı dildir. - Ya münafıklarınki? - Onlar çatık kaşlı, asık suratlı olurlar. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onu mahcup edeceğim!"

Bursa'da medfun bulunan Allah dostlarından "Ebdal Murad" hazretleri kalp gözü açık bir velîydi. Ancak bazısı çekemiyordu bu zatı. İşte bunlardan biri vardı ki, çok ileri gitti bu hususta. Kendisi gibi düşünen birkaç kişiyi evinde topladı ve; - Benim bir planım var, dedi. - Nasıl?diye sordular. Dedi ki: - Bir toplantı tertipleyelim hemen. Onu da çağıralım. - Eee, sonra? - O ne söylerse ben tersini söyleyip mahcup edeceğim onu. Hemen itiraz ettiler. - Hayır! Sakın öyle bir şey yapma! "Hadi tersini söyle!" - Neden? dedi. - Bu zat tekin değildir. dediler. Korkarız sen mahcup olursun, O değil. Ama o ısrar etti. - Korkmayın, ben mahcup olmam. Tam o anda kapı çalındı. Adam koşup açtığında bu "büyük veli"yi gördü eşikte. Afalladı tabii, şaşırdı. - Buyurun! dedi mecburen. Mübarek zat girdi içeri. Sonra ona dönerek, - Lâ ilahe illallah. Muhammedün Resulullah! dedi. Ve ekledi: - Ben böyle söylüyorum. Haydi, gücün yetiyorsa tersini söyle! Adam şoktaydı. Hemen kalkıp sarıldı ellerine. - Aman efendim, lütfen affedin! deyip özür diledi. Sonra en kıymetli talebesi oldu bu büyük velinin. "Aç ve kapat!" Bir gün de gencin biri nasihat istemişti bu zattan. Ona buyurdu ki: - Aç ve kapat evladım! Genç adam bir şey anlamadı. - Neyi açıp neyi kapatayım hocam? - Kesenin ağzını aç, ağzını kapat! buyurdu. Yani "Fakir ve muhtaçlara yardım et ve lüzumsuz konuşma" demek istemişti. *** Bir gün yine nasihat istediler bu zattan. Buyurdu ki: - Nasihatlerin başı, her işte İslâmiyete uymaktır. Sordular: - Ya uymayanlar hocam? - Uymayanın başı dertten kurtulmaz. Hem dünyada, hem de ahirette. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kanlı elbiseler!

Mısır'da yetişen velilerden "İbrahim bin Musa" hazretleri, bazan atına atlayıp süratle bir yerlere gider, saatler sonra tozlara ve kana bulanmış olarak geri dönerdi. Bir defasında yine "kanlı elbiseler"le geri dönmüştü ki, yakınları çok merak ettiler. Ancak çekindiler sormaya. Kendi de bir açıklama yapmıyordu. Birkaç gün sonra... Şam tarafından bir kafile geldi oraya. O civarda kâfirlerle Müslümanların yaptığı savaşı şöyle anlattılar: Durum birden değişti - Düşman ordusu çok kuvvetliydi. Müslümanlar tam mağlub olmak üzere idi ki, son üç günde durum değişti birden. - Nasıl değişti? diye sordular. - İbrahim bin Musa hazretlerinin gelmesiyle, dediler. - Nasıl oldu, anlatsanıza? - Onu, atının üzerinde harp meydanında gördük birden. En ön safta "Allah Allaah!" diyerek düşmana saldırıyor, önüne geleni yere seriyordu. - Sizin de moraliniz düzeldi böylece. - Tabii. Kendimize geldik. Ve ard arda yaptığımız hücumlarla düşmanı püskürttük geriye. - Sonra? - Mübarek zat düşman komutanını da öldürünce kâfirler perişan olup kaçmaya başladılar. Biz de arkalarından kovaladık. Zafer bizim oldu elhamdülillah. *** Bir gün de; - Nasıl muvaffak oldunuz? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Bir hadis-i şerife yapışmak suretiyle. - O hangi hadis-i şerif hocam? - "Helekel müsevvifun" buyurdu. Sonraya bırakanlar Ve ekledi: - Yani Peygamberimiz, "İyi işleri sonraya bırakanlar ziyan etti" buyuruyor. Ben bu hadis-i şerife uyarak bugünün işini yarına bırakmadım. *** Bir gün de sordular bu zata: - Kalbimizin nurlanması için ne yapalım hocam? Buyurdu ki: - Kızdığınız kimseye dua edin. Kalbi en ziyade nurlandıran şey budurçünkü. - Ama bu, çok zor hocam. - Evet zor. Ama marifet, zoru başarmaktır. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Gayemiz kurtarmaktır"

Bosna'nın Mostar kasabasında yaşayan "Ali Dede Bosnevî" hazretleri, bir gün evden çıkıp çarşıya gitti ve bir dükkandan alış veriş yaptı. Alınan şeyler "Bir altın" tutmuştu. Verdi bir altını. Tam dükkandan çıkıyordu ki, adam bağırdı arkasından: - Bir dakika efendi! Mübarek geri döndü. - Hayırdır, bir şey mi var? - Bu altın sahte. Al bunu, sağlamını ver! Aslında sahte falan değildi altın. Adamın kendisi sahtekârdı. Buyurdu ki: - Ben size halis altın verdim. Lütfen iyi bakın. Başkasıyla karıştırmış olmayasınız. "Bu altın sahte!.." Adam diretti: - Hayır, sahte altın verdin! - Pekâlâbuyurdu. Ve almış olduğu malları bırakıp çıktı dükkandan. Kalbi kırılmıştı. O çıkınca, dükkan sahibinin karnına "bir sancı" girdi ki sormayın. Sanki bıçak saplanmıştı böğrüne. Kıvranıyordu. Ancak bu, hidayetine sebep oldu adamın. Kendi kendine, - "Eyvaah!" dedi. "Ben ne yaptım? O, mübarek bir kişi olmalı ki, bana bu cezayı verdi Allah". Kalbi pişmanlık ateşiyle yanıyordu. Bu düşünce içinde fırladı dükkandan. Koşup yetişti bu Allah dostuna ve yalvardı: - Efendim ne olur beni affedin. Mübarek dönüp baktı adama. - Hayrola ne oldu? - Ben size yalan söyledim. - Öyle mi? "Çok pişmanım" - Evet. Altınınız sahte değildi. Asıl sahtekâr bendim. Ama şimdi çok pişmanım yaptığıma. Mübarek, merhamet nazarıyla baktı ona. O bakışla sancısı durdu adamın. Tamamen iyileşti. Ellerini öpüp, talebesi olmakla şereflendi aynı gün. Bir gün de; - Ahirette azaptan kurtulmak için ne yapmalı? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Ehl-i sünnet âlimlerine uyan veya onların kitabını okuyan kurtulur. Ve ekledi: - Gayemiz, bir kişiyi olsun küfürden kurtarmaktır.

.İstiğfar her kapıyı açar"

Basra'da yetişen evliyadan "Ebu Abdullah el Basrî" hazretlerinin sevdiklerinden bir kimse vardı ki, çocuğu olmuyordu. Bu kişi, bir gün bu zata gelip arz etti: - Efendim! Bir maruzatım var. - Buyur evladım, söyle. - Otuz yıllık evliyiz. Ancak hiç çocuğumuz olmadı. Hanım da, ben de bir çocuğumuzun olmasını çok arzu ediyoruz. Dua buyurun da Allahü teâlâ bir çocuk versin bize. Buyurdu ki: - Tövbe istigfara devam edin! Adam şaşırmıştı. - Tövbeye mi devam edelim? - Evet. "İsmini Mehmet koyun" - Anlamadım hocam. Niçin tövbe edelim ki? Mübarek gülümsedi. - Kardeşim, siz çocuk istemiyor musunuz? - Evet, çok istiyoruz. - Öyleyse istiğfarı çok okuyun. İstiğfar, her kapıyı açar. Çocuğunuz olunca ismini "Mehmet" koyun. İnşallah salihlerden olur. Adam anlamıştı nihayet. - Başüstüne, dedi. Böylece "erkek" çocukları olacağının müjdesini de almıştı. Elini öpüp ayrıldı huzurdan. Çok geçmeden bir erkek çocukları oldu. Adını Mehmet koydular *** Bir gün de bir talebesi sordu ona: - Tasavvuf nedir hocam? Buyurdu ki: - Tasavvuf, ehemmi mühimme tercih etmektir. Genç anlamamıştı - Anlamadım hocam. - Yani vakti, zamanı en faydalı şeylere harcamaktır. Daha önemli olanı, az önemli olana tercih etmek, çok önemli olanı önce yapmaktır. *** Bir gün de sohbetinde, - Kim ölüme hazırlanırsa, ona müjdeler olsun, buyurdu. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Çünkü ömrü artar o kişinin. Dinleyenler şaşırdı. - Ömrü mü artar? - Evet. Ölümü düşünenin ömrü uzar. Uzun emel kuranın ömrü kısalır. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Bana yardım et!"

Evliyanın büyüklerinden "Ali Bekkâ" hazretleri devrinde bir genç İslâmiyeti öğrenmek istiyordu. Bir gece; - "Yâ Rabbî! Ben dinimi öğrenmek istiyorum. Bana yardım et!" diye dua edip yattı. Rüyasında "nur yüzlü bir ihtiyar" göründü ona. Mübarek zat şefkatle bakıp sordu: - Sen dinini mi öğrenmek istiyorsun evladım? - Evet efendim. - Çok iyi! Ben falan adreste oturuyorum. Bana gel, sohbet edelim. Dinini de öğrenirsin burada. Sonra kayboldu gözden. Genç uyanıp, sabahleyin koştu o adrese. Evi bulup çaldı kapıyı. "Hoşgeldin evladım" İçerden, rüyada gördüğü o "nur yüzlü ihtiyar" çıktı ve; - Hoş geldin evladım! buyurdu. Gel, otur, sohbet edelim. Burada dinini de öğrenirsin! Genç öptü elini ve en sevdiği talebesi oldu o velînin. *** Bu zat bir gün "Ehli sünnet" üzere iman etmenin ehemmiyetini anlatıyordu ki, sordu cemaate: - Bir kimse ne kadar iyi yüzücü olursa olsun, okyanusu yüzerek geçebilir mi? - Geçemez, dediler. - Kayıkla geçebilir mi? - Kayıkla da geçemez. - Peki, geçmeye çalışırsa ne olur? - Okyanusun ortasında köpek balıklarına yem olur. - Öyleyse bunun yolu bir gemiye binmektir, öyle değil mi? - Evet hocam. Ahiret yolculuğu için Buyurdu ki: - İşte "Ahiret yolculuğu" için de bir gemi lazım. Bu gemi, "Ehli sünnet gemisi"dir ki, bindörtyüz yıldan beri yolcularını selametle sahile çıkardı. O sahil, "Cennet"tir. *** Bir gün de; - Tasavvuf nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Tasavvuf, dünyanın fani olduğunu anlamaktır. - Nasıl yani? - Dünyanın fani olduğunu anlayan kimse, ona sarılmaz. Ahirette hesaba çekileceğini bilir, ona göre yaşar bu dünyada. En azından günah işlemez. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bu gemiye binmeyin!"

Anadolu'da yetişen ve Konya'da vefat eden "Ali Behçet Efendi"nin iki talebesi sefere çıktılar bir gün. Deniz yoluyla gideceklerdi. Bunun için geldiler rıhtıma. Tam gemiye bineceklerdi ki, o sırada hocaları gözüktü birden ve - Bu gemiye binmeyin. Şuna binin! buyurup kayboldu gözden. Gençler şaşırmışlardı. - "Allah Allah" dediler. "Hocamız bizi ikaz etti. Bunun bir hikmeti olsa gerek." Böyle deyip öbür gemiye bindiler. Birkaç gün sonra şiddetli fırtına çıktı denizde. Buna rağmen selametle vardılar sahile. Ya öbür gemi? Fakat birinci gemi sulara gömülmüş, bütün yolcuları boğulmuştu. Gençler bu haberi alınca, anladılar o sözün hikmetini. Ve bağlılıkları daha arttı hocalarına. *** Bir gün sordular bu zata: - Kul hakkı, sadece maddi şeylerde mi olur hocam? - Hayır, maddi olmayan kul hakları da vardır. - Nasıl mesela? - Mesela "Mümine sert bakmak" kul hakkına girer. - Öyle mi? - Evet. "Gıybet" kul hakkıdır mesela. - Başka hocam? - "Kalp kırmak" ve "Su-i zan" da kul haklarındandır. - Peki bu haklardan kurtulmanın yolu var mı? - Elbette var. - O nedir hocam? - Helalleşmek. Sen haklısın arkadaş! - Biz haklı olsak da mı? dediler. - Evet, buyurdu. Haklı olsak bile, yine de gidip, "Sen haklısın arkadaş, beni affet" demeliyiz. - Neden hocam? - Çünkü hiç belli olmaz. Belki de o haklıdır. Kimin haklı olduğu ahirette meydana çıkacak. Kendini alacaklı sanan nice kimseler, o gün borçlu çıkıp kahrolurlar. - Kul haklarının en mühimi hangisi hocam? - Hanım hakkıdır. - Öyle mi? - Evet. Çünkü en fazla onunla beraberiz. Her gün helalleşin onunla. Hatta helallik almadan çıkmayın evden. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onlar yoksa kitapları var"

Evliyanın büyüklerinden ve Dînever şehrinde vefat eden "Ebu Abdullah Dîneverî" hazretleri zamanında bir genç, fena halde âşık olmuştu bir kıza. Onunla evlenmek istiyordu. Fakat annesi razı değildi bu işe. - Hayır! Onunla evlenmeyeceksin! diyordu. Haklıydı da. Zira kızın hali uygun değildi. Ama genç, kaptırmıştı gönlünü bir defa. Annesini de kırmak istemiyordu. İki arada bir derede kalmıştı. Düşündü taşındı. Sonunda annesini de yanına alıp geldi bu zatın huzuruna. Ve arzetti: - Efendim, ben uygunsuz bir kıza âşıkım. Elimde değil, deli gibi seviyorum onu. "Gücünüz yetiyorsa..." Ve ekledi: - Gücünüz yetiyorsa soğutun beni bu kızdan. Kalbimden çıkıp gitsin sevgisi. Onun yerine sizi seveyim. Gencin bu samimi itirafı ve halis niyeti hoşuna gitti bu velînin. Ona şefkat nazarıyla bir defa baktı ve - Seni sevdim, buyurdu. Sen artık benimsin! O anda gencin kalbinden çıktı o kızın sevgisi. Yerine "bu veli"nin sevgisi girdi. Kızdan soğuyup bu veliye âşık oldu. İşte Allah adamları böyledir. Bir nazarla çalarlar insanların kalbini. Fethederler içten içe. Asıl "Keramet" de budur zaten. Bir gün, yolda rastladığı bir gence buyurdu ki: - Dinimizden bir kelime öğrenip başkasına öğretmek, bin kere nafile hacca gitmekten daha çok sevaptır. "Kimden öğrenelim?" Delikanlı bir şey bilmiyordu İslamiyetten. Safiyetle sordu: - Peki, dinimizi nereden öğreneceğiz? - Ehli sünnet âlimlerinden. - Öyle âlimler yoksa? - Onlar yoksa, kitapları var evladım. O âlimlerin halis niyetle yazdıkları kitapları okuyan, hem dinini doğru öğrenir, hem de feyz alır. - Feyz mi? O ne demek? - Feyz, nur demektir evladım. Yani o kitapları okuyanın kalbi nurlanır, temizlenir. - Kalbin temizlendiği anlaşılır mı ki? - Elbette. Kalbi temizlenen kimseye ibadetler tatlı, haramlar çirkin gelir.

.Cenaze suyumu ısıt!"

Evliyanın büyüklerinden ve Yemen'de vefat eden "Ebu Abdullah Hodramî" hazretleri, bir gün gusul abdesti alıp seslendi hanımına. Hanımı koşup geldi yanına. - Buyur efendi, emret! - Hanım, az sonra ecel şerbetini içeceğim. Çabuk cenaze suyumu ısıt. Ama fazla sıcak olmasın! Ve ilave etti: - Tanıdıklara da haber ver. Gelip cenazemde hazır bulunsunlar! Kadın şaşırdı tabii, üzüldü. Ancak ciddiydi iş. Ağlayarak çıktı evden. Dolaşıp haber verdi bütün tanıdıklara. Geri geldiğinde namazda buldu beyini. "Hazırım davetine!" Mübarek, namazını bitirip dua etti: - Yâ Rabbî, bana bir emanet vermiştin. Şimdi onu alacaksın. Hazırım davetine. Seni ve Resulünü çok seviyorum. Beni bu sevgime bağışla! Sonra Şehadeti söyleyip ruhunu teslim etti. *** Bir gün, bir genç gelip dert yandı bu zata: - Hocam, çok sıkılıyorum. Bana ne tavsiye edersiniz? Buyurdu ki: - Kalbin sıkılıyorsa, şifası belli evladım. - Belli mi? Nedir peki? - Allahü tealayı zikretmek. - Zikretmek mi? - Evet. Kalplerin rahatlaması, Allahın zikriyle olur ancak. Sordu: - Zikretmek nasıl olur hocam? - Rabbimizin emir ve yasaklarını öğrenmek ve bunlara göre yaşamakla. "Zikretmek bu mudur?" - Bunları yapmak zikir midir? - Elbette. Her an Onun emirlerini düşünüp, her işini bunlara göre yapmaya çalışan kimse, her an Allahı zikretmiş olur. - O zaman sıkıntım gider mi? - Tabii ki. Onun emirlerine göre yaşayan, mutlu ve huzurlu olur daima. *** Bir gün de cemaatine, - Kardeşlerim, buyurdu. Herkese iyilik etmeye mecbur değiliz. Ama kimseye kötülük etmeye de hakkımız yoktur. Müslüman, kimseye kötülük yapmaz. - Kötülük edene de mi hocam? - Evet. Müslüman ona da karşılık vermez. Sabreder. Hatta tatlı dille nasihat eder ona.

.Siz mi beni buldunuz?"

Evliyanın büyüklerinden ve Kahire'de vefat eden "Ahmet Derdîrî" hazretleri, bir gün talebesiyle sohbet ediyordu ki, bir ara sordu onlara: - Evlatlarım! Siz mi beni buldunuz, ben mi sizi? Talebeler; - Biz sizi bulduk, dediler. Tabii yanılmışlardı. Onlar böyle deyince, - Pekâlâ, madem siz beni buldunuz, bulun beni öyleyse! buyurdu. Gençler, işte o zaman anladılar hata ettiklerini. Çünkü bakıp, göremediler hocalarını. Bir anda kaybolmuştu ortadan. - Eyvaah! Biz ne yaptık? dediler. Pişman olmuşlardı öyle dediklerine. "Affedin, hata ettik" Ağlayıp gözyaşı döktüler. - Efendim! Affedin bizi, hata ettik. Siz bizi buldunuz, dediler. O anda görebildiler hocalarını. Baktılar ki, aynı yerde oturuyor mübarek. *** Bir gün de sohbetinde; - İnsanın en büyük düşmanı, kendisidir, buyurdu. Dinleyenler şaşırdılar. - İnsanın düşmanı kendisi midir? - Evet. Herkes düşmanı dışarıda arar. Halbuki insanın içinde öyle bir düşman var ki, bütün düşmanlar, onun yanında hiç kalır. O da kendi nefsidir. Sordular: - Nefis neden büyük düşmandır hocam? - Allah öyle yarattı onu. Ama ondan korunmak için kullarına çok mühim bir şey verdi. Akıl, büyük nimettir - Ne verdi hocam? - "Akıl" nimetini verdi. İnsan, aklını kullanarak nefsinin şerrinden kurtulabilir. - Ya aklını kullanamazsa? - O zaman nefis ona merkep gibi biner ve istediğini yaptırır. Onun için Allahü teala Kur'an-ı kerimde, "Ey akıl sahipleri!" diye hitab ediyor müminlere. Bir gün de gencin biri sordu bu zata: - İnsanların en akıllısı kimdir hocam? Buyurdu ki: - Ölüme hazırlanandır. - En ahmak olanı? - Dünyaya tapandır. - Peki, en zengini kimdir? diye sordu. Buyurdu ki: - Kanaat edendir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bu halin ne baba!"

Horasan'da yetişen, Sûfiâbad şehrinde vefat eden Alaüddevle Semnânî hazretleri, bir gün yolda gidiyordu ki, kendini bilmez bir gençle karşılaştı. Aile terbiyesi almamış olan bu genç, aşağılamak istedi bu Allah dostunu. Cahilliğin verdiği cesaretle hakaret etmeye yeltendi. Karşısına dikilip, yılışık bir tavırla, - Heey Baba! Ne bu halin? dedi. Mübarek önce vakarla baktı gence. - Hâlimde ne var evladım? Delikanlı sırıtarak söylendi: - Görmüyor musun? Kaftanının bir ucu eğilmiş. Büyük zat anladı gencin maksadını. "Senin ağzın eğilmiş!" Celallendi ve sert baktı ona bu defa; - Benim kaftanım değil, senin ağzın eğilmiş! buyurdu. Sonra yürüyüp gitti. O anda gencin ağzı eğildi hakikaten. Bir kelime konuşamadı üstelik. Çok çirkin bir hal aldı. İşte o zaman hatasını anlayıp koştu peşinden bu Allah dostunun. Ellerine sarıldı; - Beni affet, bilemedim! dedi. Çok özürler diledi. Merhamet deryası büyük velî affetti genci. Yerden kaldırıp şefkatle baktı bir kere. O bakışla düzeldi gencin ağzı. Delikanlı elini öpüp talebesi olmakla şereflendi o gün. Emr-i maruf sevabı Bir gün de sordular bu zata; - "Emr-i maruf" nedir hocam? - Allahın dinini Onun kullarına öğretmektir, buyurdu. - Bu iş çok mu sevaptır? - Elbette. - Ne kadar mesela? Buyurdu ki: - Bir kimseyi bir "dünya sıkıntısı"ndan kurtarmanın sevabı, bütün cihanın nafile ibadetlerinin toplamından daha çoktur. "Ahiret sıkıntısı"ndan kurtarmanın sevabını düşünün artık. Ve şunu söyledi: - Hocamdan duymuştum. Buyurmuştu ki, "İnsanlar, yaptıkları emr-i maruf hizmetine karşılık, Cennette kavuşacakları nimetleri bilseler, sevinçten her şeyi unutur, sokaklarda oynarlardı." E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Senin mesleğin nedir?"

Konya'da doğup Şam'da vefat eden Alaeddin Konevî hazretlerinin ziyaretine bir gün bir terzi gelmişti. Oturup sohbet ettiler. Terzi sordu bir ara: - Efendim, Azrail aleyhisselam geldikten sonra tövbe etsek kabul olur mu? Mübarek, bu suale sualle cevap verdi: - Senin mesleğin nedir? - Terziyim efendim. - Peki, terzilikte en kolay şey nedir? - Kumaşı kesmektir. - Ne zamandan beri kumaş kesiyorsun? - Yirmi senedir. - Pekâlâ, ölüm meleği ruhunu almaya geldiğinde kumaş kesebilir misin? Adamcağız biraz düşündükten sonra, - Hayır hocam, dedi. O kritik anda mümkün değil. "Şimdi tövbe et!" Buyurdu ki: - Yirmi yıldır yapmakta olduğun bir şeyi o kritik anda yapamazsan, hiç yapmadığın bir şeyi nasıl yapabilirsin? Bu mümkün mü? - Haklısınız hocam, mümkün değil. - Öyleyse tövbeyi son nefese bırakma kardeşim. Şimdiden yap ki ağzın alışsın. Ölürken de zor gelmesin. Bir gün de; - Örnek insan nasıl olur? diye sordular bu zata. Buyurdu: - Örnek insan odur ki, din için, insanlara hizmet için kendini feda etmiştir. - Nasıl yani? - Yani insanlara faydalı olmak için kendi zararını düşünemez. "Bu yolda deli gibidir" Nitekim hadis-i şerifte, "Bir kimseye deli denilmedikçe imanı kâmil olmaz" buyuruldu. Ve şöyle devam etti: - İslamiyet fedakârlık ister, çile ister. Ancak böyle olgunlaşır insan. - Ama hocam, kimse çile çekmek istemez ki! - Doğru, çile çekmeyi kimse istemiyor. Zor geliyor, acı geliyor. Halbuki ilaçtır o. İlaçlar elbette acı olur. Ve şöyle bitirdi: - Biz de çocuklarımıza İslamiyeti, ehl-i sünneti anlatalım, öğretelim. Yoksa Rabbimize cevap veremeyiz ahirette.

."Niçin ağlıyorsunuz?"

Evliyanın büyüklerinden ve Kudüs'te vefat eden Ebu Abdullah Kureşî hazretleri, bir gün mescitte sohbet ediyordu ki, birdenbire ağlamaya başladı. Cemaat merak edip sordular: - Hayırdır, niçin ağlıyorsunuz? Buyurdu ki: - Üstadım vefat etti. - Nerden biliyorsunuz? dediler. - Kalbime öyle geldi, buyurdu. Cemaat şaşırdı bu sözlerden. Zira hocasının bulunduğu yer, binlerce kilometre uzakta olup, üç aylık yoldu. Gelen giden de olmamıştı ki o haber getirsin. Ve aradan üç ay geçti. Haber doğrulandı O bölgeden gelen kişiler doğruladı bu haberi. Evet, hocası vefat etmişti. Hem de haber verdiği o gün ve aynı saatte. Bir gün sordu cemaatine: - Bu dünyada en büyük bayram nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki. - Günah işlemediğimiz gün, en büyük bayramdır. Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, herkes bir şükrediyorsa, biz sonsuz şükretmeliyiz. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Çünkü biz ehli sünnet âlimlerini tanıyıp onları sevdik. Onların sayesinde hakkı batıldan ayırır olduk. Dünyada bundan büyük nimet yoktur ve olamaz. Biz bedava kavuştuk Şöyle devam etti: - Bir mümin, dünyanın öbür ucunda "hakiki bir İslam âlimi"nin bulunduğunu öğrense, her şeyini satıp yol parası yaparak, onun yanına gitmesi farz olur. Ve ekledi: - Ama biz bedava kavuştuk bu nimete. Hiç aramadan. Onun için sonsuz şükürler olsun Rabbimize. Bir gün de sordular bu zata. - İnsanların en iyisi kimdir hocam? Buyurdu ki: - Allah için insanlara dinini öğretendir. - Peki en alçağı kimdir? - Din kisvesi altında dünya menfaati sağlayandır

.Ölüm var evladım!"

Evliyanın büyüklerinden ve Tûr-i sîna'da vefat eden Ebu Abdullah Mağribî hazretleri, bir gün nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Ölüm var evladım. Ölüme hazırlan! Bu nasihat garibine gitti delikanlının. - "Allah Allah!" dedi içinden, "Ölüme hazırlan diyor. Halbuki ben daha gencim. Niye böyle söylüyor ki? Hele bir yaşlanayım. Ölüme o zaman hazırlanırım..." O böyle düşünürken, - Evet evladım, buyurdu.Henüz gençsin. Ama unutma ki, ecel genç ihtiyar tanımıyor! Sonra sordu ona: - Sen genç iken ölenleri hiç görmedin mi evladım? Şaşkın delikanlı! - Gördüm hocam. - Çocuk yaşta ölenleri? - Onları da gördüm. - Bebek iken ölenler de var değil mi? - Evet efendim. - Bak evlat, genç yaşta ölenlerin sayısı, yaşlı iken ölenlerden daha çoktur. Delikanlı şaşırmıştı. - Öyle mi hocam? - Tabii. Bebek iken ölenler de genç iken ölenlerden fazladır. Delikanlı etkilendi bu sözlerden. Beş vakit namaza başladı ve kılıp bitirdi kazalarını. Çok geçmeden vefat etti. Evet, büyük zatın dediği gibi ecel, genç iken yakalamıştı o delikanlıyı da. Bir gün de sevdikleriyle sohbet ederken; - Akıllı insan, kışın ihtiyacını yazdan hazırlar, öyle değil mi? diye sordu. - Evet hocam, dediler. Ölüme hazırlanmak da... Buyurdu ki: - Ahiret azığını dünyada iken hazırlayan da böyle akıllıdır işte. Kış gelip çatmadan odun kömür almak, nasıl akıllılık ise, ölüm gelmeden önce ölüme hazırlanmak da akıl icabıdır. Bir gün, yeni bir talebesi; - Hocam, sizi çok sevmek istiyorum, ne yapayım? diye sordu bu zata. Buyurdu ki: - Öyleyse arkadaşlarını çok sev evladım. Genç anlamadı bundaki inceliği. - Hocam, ben sizi çok sevmek istiyorum. Mübarek gülümsedi. - Arkadaşını sevmeyen, hocasını sevemez evladım.

.Bizden zengini yok!"

Fatih Sultan Mehmed Han devrinde yaşayıp Karaman-Lârende'de vefat eden Alaeddin Halvetî hazretlerinin evliya bir zat olduğunu işiten bir genç, kendisini görmek için düştü yollara. Giderken de; - "Eğer hakikaten evliya ise bir kerametini göreyim. Mesela tatlı ikram etsin bana" diyordu kendi kendine. Nihayet gelip çaldı kapıyı. İçeri girdiğinde, bir de baktı ki sofra kurulmuş, üzerinde çeşitli tatlılar var. Mübarek zat; - "Buyur" dedi kendisine. "Bu tatlıları senin için hazırladım. Belki canın istemiştir!" ? Bu zat Allah adamı Delikanlı, "Tamam" dedi içinden. "Bu zat gerçekten Allah adamı." Oturdu sofraya. Birlikte yiyip sohbet ettiler. O günden sonra artık hiç ayrılmadı yanından. Bu zat, bir gün sevdiklerine; - Dünyada bizden zengini yoktur, buyurdu. Dinleyenler şaşırdılar. - Biz neden zenginiz hocam? Buyurdu ki: - Malı çok olanı zengin sanmayın. Asıl zengin biziz. - Nasıl yani? - Biz Müslümanız, öyle değil mi? - Elhamdülillah. - Ehli sünnet üzere imanımız var? - Şükürler olsun. - İşte asıl zenginlik budur. Allahü teala bir kuluna "iman" verdiyse, ona her şeyi vermiş demektir. Saymakla bitmez... Ve ilave etti: - Sonra "sıhhat" nimeti var. Rabbimizin nimetlerini saymaya kalksak bitiremeyiz. Bütün bunlara karşı bizden bir tek şey istiyor Allahü teala. - Ne istiyor hocam? - Kendisini tanımamızı istiyor. Ama tanımak, itaat etmekle olur. İtaat etmeyen tanımış olmaz. Bir gün de sordular bu zata: - Ahirette neler sorulacak hocam? - Dört şey, buyurdu. - Onlar nedir? - Vücudunu nerede eskittiği, vaktini nerede harcadığı, ilmini nerede kullandığı, parayı nereden kazanıp nereye sarfettiği.

.Kabirdekilerin paylaştığı!..

Hindistan'da yetişip Pani-püt şehrinde vefat eden Alaeddin bin Esat Lahorî hazretleri, bir gün bazı sevdikleriyle kabristana gitmişti. Kabir ziyareti sırasında bir ara gözlerini kapatıp bir müddet sonra açtı. Yanındakiler bunu farkedip hikmetini sorduklarında; - İçimden dua ettim, buyurdu. - Ne dua ettiniz hocam? - "Yâ Rabbî, mevtaların hallerini bana bildir!" diye yalvardım. - Bildirildi mi? - Evet. Cenab-ı Hak gözümden perdeyi kaldırdı. O anda bütün mevtaları gördüm. "Meraklandık hocam!" - Meraklandık hocam. Neler gördünüz? - Toplanmış, aralarında bir şey paylaşıyorlardı. - Neymiş paylaştıkları? - Bir hafta önce Allah dostlarından biri buradan geçerken, "Üç İhlas, bir Fatiha" okuyup bütün mevtalara hediye etmiş. - Evet hocam. - Öyle çok sevap hasıl olmuş ki, o günden beri paylaştıkları halde hâlâ bitirememişler. *** Bir gün de sohbetinde, - Kardeşlerim, ölüme çare yok. Mümin olsun, kâfir olsun herkes bir gün ölecek, buyurdu. Sordular: - Ölüm acısını herkes duyacak mı? - İnkarcılar, çok şiddetli hissedecekler. - Ya müminler? - Onlar, öldüğünü anlamayacak bile. Bir bakacak ki ölmüş. "Aaa ben ölmüşüm" diyecek, o kadar. "Herkese iyilik edin" Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, Allahın kullarına, Onun rızası için iyilik yapın. - Herkese mi hocam? - Evet, kim olursa olsun. - Ama hocam, iyilik yaptığımız kimselerden bazan kötülük görüyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Olsun. Siz yine iyilik yapın. - Yine kötülük yaparsa? - Siz yine iyiliğe devam edin. - Hikmeti ne hocam? - Çünkü siz Allah için iyilik yapıyorsunuz, o insan için değil ki. O iyiliğinizin mükâfatını Allahü teala size verecektir. Hiç şüpheniz olmasın. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dünyalık için ağlanır mı?"

Evliyanın büyüklerinden Ebu Abdullah Mehaî hazretleri, çok merhametli bir zat idi. Öyle ki, insanların günah işlediğini görünce ağlardı. Bir gün, hırsız girdi evine. Bütün eşyasını alıp götürdü. Mübarek eve girip vaziyeti görünce başladı ağlamaya. Hanımı onu görünce sordu: - Efendi, hiç dünyalık için ağlanır mı? - Ben onun için ağlamıyorum ki. - Ya ne için ağlıyorsun? - Hırsız için ağlıyorum. - Hırsız için mi? Hiçbir şey anlamadım bey. - Hanım niye anlamıyorsun? Bu adam hırsızlık yapmadı mı? - Yaptı. "Bu günah değil mi?" - Yaptığı günah değil miydi? - Tabii günahtı. - Peki günahın karşılığı nedir ahirette? - Cehennem ateşidir. - İyi ya, nasıl yanacak o ateşte? Nasıl dayanacak. Ben ona ağlıyorum işte. *** Bir gün de; - İyi insan nasıl olur? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İyi insan, güleryüzlü olur, kimseye yük olmaz, bilakis herkesin yükünü çeker. - Ya namaz kılmak, oruç tutmak? - Bunlar, her Müslümanın aslî vazifesidir. Zaten yapması lazım. *** Bir gün de, - Hocam "Haram ateştir" deniyor. Bu doğru mu? diye sordular. Buyurdu ki: - Elbette. Haramla beslenen vücudu Cehennem ateşi yakar. Korkmak lazım! Sordular yine: - İmansız ölmemek için ne yapmak lazım hocam? - Korkmak lazım. - Neden? - İmansız ölmekten. İmansız ölmekten korkmayan, imansız ölür mazallah. *** Bir gün de oğlunu çağırıp, - Evladım, buyurdu. Eğer Cennete gitmek istiyorsan Allahü tealanın emir ve yasaklarını öğren ve buna göre yaşa bu dünyada.

.İşte Allah korkusu budur"

Mısır'da yetişen evliyanın büyüklerinden Ebu Abdullah Merrakuşî hazretleri zamanında, iki kişi kavgaya tutuşmuştu bir gün. Ancak biri güçlü kuvvetli, diğeri zayıftı. Güçlü olan, vurup yere yatırdı zayıfı. Ve belinden bıçağı çekip tam adama saplamak üzereydi ki, bu zat gördü onu ileriden. Koştu ve kulağına bir şeyler fısıldadı. İşte ne olduysa, o anda oldu. Eli ayağı kesildi adamın. Rengi kaçtı. Elindeki bıçak yere düşerken kendi de yıkıldı bir tarafa. İnsanlar koşup geldiklerinde, o yerde zor nefes alıyordu. Allah seni görüyor - Hayrola, ne oldu, niçin düştün? diye sordular. Yüzü kireç gibiydi. Ve takati yoktu konuşmaya. Gözleriyle bu zatı işaret edip; - "İşte şu giden ihtiyar", diyebildi ancak. Kimse bir şey anlamamıştı. - Ne oldu, anlatsana, dediler. Güçlükle mırıldandı: - O ihtiyar, kulağıma bir şey söyledi de. - Ne dedi? - "Senin bu yaptığını Allah görüyor" dedi. - Eee sonra? - Sonrasını hatırlamıyorum. İnsanlar birbirlerine bakıp, "İşte Allah korkusu budur" diyorlardı ki, o kalkıp koştu bu zatın arkasından. Elini öpüp, talebesi olmakla şereflendi. *** Bu zat bir gün sevdiklerine buyurdu ki: - Gıybet yapanı dinlemeyin. Hatta susturun. Çünkü gıybet günahı, zina günahından büyüktür. Açıkça "Sus!" deyin! Sordular: - Nasıl susturalım hocam? - Açıkça "Sus!" deyin. Böyle yapana yüz şehid sevabı verilir. - Yüz şehid sevabı mı? - Evet. Peygamber Efendimiz öyle buyuruyor. Bir gün de buyurdu ki: - Bir insan ihlasla ibadet ederse, cenab-ı Hak onun dünyada işlerini kolaylaştırır, kabirde ona acır, ahirette affeder. Sordular: - Ya ihlası kaybedersek hocam? Buyurdu ki: - O zaman çok sıkıntı çekeriz. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.

Yemen evliyasının büyüklerinden Ahmet bin İdris hazretleri zamanında bir sene müthiş bir kuraklık olmuştu o havalide. İnsanlar susuzluktan ıstıraba düşüp bu zata geldiler ve; - Efendim çok perişanız, diye dert yandılar. Büyük velî, üzüntü içinde; - Biliyorum kardeşlerim, buyurdu. - Artık takatimiz kalmadı bu susuzluğa hocam. - Evet ama ne yapabiliriz ki? - Hani bir dua etseniz de yağmur yağsa diyoruz. - Pekâlâ, buyurdu. Toplanın, sahraya çıkıyoruz. "Biz çok günahkârız" Ve bütün şehir halkı, kadın erkek, yaşlı genç, birlikte sahraya çıktılar. Kendisi yüksekçe bir yere çıkıp seslendi: - Ey insanlar! Hepiniz günahkâr olduğunuzu itiraf ediyor musunuz? Hep bir ağızdan bağırdılar: - Eveet. Biz çok günahkârız. Ama pişman olduk, tövbe ediyoruz. Bunun üzerine açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Kur'an-ı kerimde, "Tövbe edenlerin duasını kabul ederim" buyuruyorsun. İşte biz günahlarımıza tövbe ettik. Bizi affet ve bize yağmur ihsan eyle! Daha duası bitmemişti ki, gök gürlemeye başladı. Ardından boşandı rahmet. Öyle ki, toprak da doydu suya, insanlar da. Üç şeye dikkat et! Bir gün de, nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Üç şeye dikkat et evladım. Delikanlı, - Onlar nedir? diye sordu. Buyurdu ki: - Birincisi, paraya, mala mülke gönül bağlama! - İkincisi hocam? - İkincisi, öyle hayat sür ki, senin yüzünden kimse Cehenneme girmesin. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Yani kimseye kötü örnek olma. Hiç kimse sana bakıp da İslamiyetten soğumasın. - Ya üçüncüsü? - Üçüncüsü de, yanına üzüntülü gelen, neş'eyle çıksın yanından. Kederli insanları ferahlandır. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Öyle kullar vardır ki!.."

Şam'da yetişen velilerin büyüklerinden Ahmet bin İbrahim el Vasıtî hazretleri, deniz yolculuğuna çıkmıştı bir gün. Ancak büyük bir fırtına koptu denizde. Gemi başladı sallanmaya. Dalgalar büyüdü ve gemi parçalanmak üzereydi ki, açtı ellerini ve yalvardı: - Yâ Rabbî! Sevdiğin kulların hürmetine dindir bu fırtınayı! Ellerini yüzüne sürerken dindi fırtına. Sütliman oldu deniz. Yolcular sevinçle sordular bu zata. - Nasıl dua ettin ki, fırtına durdu birden? - Araya vesile koyarak dua ettim, buyurdu. "Sevdiklerinin hürmetine" - Nasıl yani? - "Yâ Rabbî! Sevdiğin kullar hürmetine..." diyerek yalvardım. - Onun için mi kabul oldu dua? - Evet. Cenab-ı Hakkın öyle mübarek kulları vardır ki, onların hürmetine edilen duaları geri çevirmez. Bir gün de sohbetinde, - Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu. - Onlar nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - Birincisi, sevdiği bir kulunu ona tanıtır. - Sevdiği kuldan murat nedir hocam? - Hakiki bir İslam âlimi veya gönül ehli bir Allah adamı. Böyle bir zatı tanımak, nimetlerin en büyüğüdür. - Neden? - Çünkü iki cihan saadetine kavuşmak, böyle bir zatı tanımak ve onu sevmekle olur. "Hayırlı iş nasib eder" - Peki, ikinci nimet nedir hocam? - İkincisi, ona hayırlı bir iş nasib eder. Daha çok severse, derd-ü bela verir. - Sevdiğine mi dert bela verir? - Evet. Derd-ü bela, Allahü teâlânın kemendidir. Sevdiklerini, onunla kendine çeker. Bir gün de, - İyi insan nasıl olur? diye sordular. Buyurdu ki: - İyi insan, herkese güleryüzlü, tatlı dilli olur. - Farzları yapıp haramlardan kaçması da gerekmez mi hocam? - Bunlar, her Müslümanın aslî vazifesidir zaten. Elbette ki yapacaktır.

.Okumak ve okutmak...

Nişabur'da medfun bulunan büyük veli Ebu Abdullah el Mukrî hazretlerinin ömrü insanlara hizmetle geçmişti. Sonunda bir hastalığa yakalandı. Meğer "Ölüm hastalığı"ymış bu. Ateşler içinde kıvrandığı halde diz üstü oturur, ayağını uzatıp yatmazdı. Halbuki oturacak takati yoktu. Bu hal dikkatini çekti oğlunun. Yanına gelip diz çöktü. - Babacığım! - Buyur evladım. - Ağır hastasınız şu anda. - Evet, elhamdülillah. - Hani diyorum ki, şöyle ayaklarınızı uzatıp yatsanız olmaz mı? Rahat edersiniz. Güzel dersin de... Oğluna şefkatle baktı mübarek: - Hey oğul güzel dersin, ama... - Aması ne baba? - Uzatayım da kime karşı uzatayım? Delikanlı sağına soluna baktı. - Burada kimse yok ki babacığım. - Var evladım. Senin görmediğin kimseler var burada. - Kim var baba? - Melekler oğul. Melekler var. Onlara karşı mı ayak uzatayım? Oğlu pişman oldu öyle söylediğine. - Özür dilerim babacığım, dedi ve açtı Kur'an-ı kerimi, başladı okumaya. Az sonra babası "Allah" deyip ruhunu teslim etti. *** Bir gün nasihat istediler bu zattan. - İki şey çok mühimdir, buyurdu. - Onlar nedir hocam? - Okumak ve okutmak. Öğretmek daha sevap Sonra izah etti bunları. - Okumaktan maksat, "İslamiyeti öğrenmek", okutmaktan maksat da öğrendiğini "Başkalarına öğretmek"tir. Öğretmek, öğrenmekten daha sevaptır. *** Bir genç de sordu bir gün bu zata. - Hocam, ihlasımın artmasını istiyorum, ne yapayım? Buyurdu ki: - İslâm büyüklerinin, evliyaların hayatlarını oku öyleyse. - O zaman ihlasım artar mı? - Evet evladım. Çünkü onların kapleri çok nurludur. Hayat hikâyeleri okunursa, sevgileri kalbe dolar. Onları sevince de kalp nurlanır, temizlenir. İhlas hasıl olur böylece. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Herkes ona koşardı...

Bağdat'ta yaşayan evliyanın büyüklerinden Ebu Abdullah Rodbarî hazretleri çok cömert bir zattı. O devirde maddi bir darlığa düşen herkes, ona koşar, ihtiyacı kadar parayı alıp ferahlardı. Bu zat bir gün, aldı oğlunu yanına, dışarı çıktı. Para kesesi oğlunun elindeydi. Rastladığı fakirlere şöyle bir bakar, bazısı için, - Buna iki dirhem ver! Bazısı için de, - Üç dirhem ver! diye emreder, oğlu da verirdi. Az sonra bir delikanlıya rastladılar. Ancak "Zengin" bir görünüşü vardı gencin. Buna rağmen, - Buna yüz dirhem ver! buyurdu. Merak mı ettin oğul? Oğlu şaşırdı tabii. Zira o ana kadar "beş dirhem"den fazla vermemişlerdi kimseye. Üstelik fakir de değildi bu genç. Sağlamdı ve çalışabilirdi de. Bunu çok merak ettiyse de sormaya utandı babasından. Ancak babası anlamıştı onun merak ettiğini. Sevgiyle baktı ona. - Merak mı ettin oğul? - Evet baba, mazur gör. Buyurdu ki: - Dinle oğul, önceki fakirler, kendileri için aldılar o paraları. Onun için onlara ihtiyaçları kadar verdik. Çocuk sordu hemen: - O genç ne için aldı baba? - O muhtaç değildi. Bizden aldığını fakirlere dağıtacaktı. Şimdi anladın mı? - Anladım babacığım. Helal lokma yiyin! Bir gün de, - Hocam, ibadet yapmanın kolay gelmesi için ne yapmalı? diye sordular bu zata. - Helal lokma yiyenin ibadet yapması kolaylaşır, buyurdu. - Ya haram yenirse? Buyurdu ki: - Haram yiyen harama meyleder. İbadet zor gelir onlara. Bir genç de sordu bu zata. - Hocam, "Dünyadan sakınınız!" diye okuyoruz kitaplarda. Bu ne demek? Buyurdu ki: - Burada anlatılmak istenen, bildiğimiz bu dünya değil evladım. - Ya nedir hocam? - Burada sakınmamız gereken "Dünya"dan maksat, Allahü tealanın beğenmediği şeyler, yani "Haram ve mekruhlar"dır.

.Et kokusu!

Evliyanın büyüklerinden ve Tus şehrinde vefat eden Ebu Abdullah Sübeyhî hazretleri, bir sene "Nafile hac"a niyetlenmişti. Ancak hanımı hamileydi. Bir gün, burnuna "Et kokusu" geldi bu kadıncağızın. Ve bunu söyledi beyine: - Efendi! Şu kızarmış eti kim pişiriyorsa, git benim için bir parça iste. Çok canım çekti. Gitti mübarek, baktı ki et kokusu fakir bir evden yayılıyor. Kapıyı çalıp utanarak söyledi hanımının isteğini. Ev sahibi kadıncağız büktü boynunu. - Malesef veremeyeceğim. "Üç gündür açız" Büyük veli dönüp gidiyordu ki, kadın seslendi arkasından: - Komşu, bir dakika! - Buyur bacım. - Niçin veremiyorum biliyor musunuz? - Hayır, neden? - Bu et size helal değil de... - Helal değil mi, niçin? Kadın, titrek sesle anlattı: - Biz çoluk çocuk üç gündür açız komşu. Beyim öldü. Hiçbir gelirimiz de yok. Çocuklar açlıktan ağlıyordu ki, ben dayanamayıp sokağa çıktım. - Evet bacım, sonra? - Bir kenarda ölmüş bir hayvan gördüm. Etrafta kimsecikler de yoktu. Ondan zaruret miktarı kesip gizlice eve getirdim. - Yoksa onu mu pişiriyordun? - Maalesef komşu. Bunu derken ağlamaya başladı. Mübareğin de gözleri yaşarmıştı. Elini koynuna götürdü ve bir kesede nafile hac için biriktirdiği paranın tamamını alıp uzattı bu kadıncağıza. - Şunu al bacı. Bu size bir müddet yeter. "Nafile hacdan sevap" Kadın çok sevinmişti. Dualar etti kendisine. Mübarek zat eli boş eve dönünce hanımı sordu: - Ne oldu bey, hani et getirecektin? - Getiremedim hanım. - Neden? Olanları anlatıp buyurdu ki: - İşte böyle hanım. Bana hac farz değil. Nafile hac için biriktirdiğim paramızın tamamını o kadıncağıza verdim. - Çok iyi yapmışsın bey. - Ne yapayım. Benim haccım da bu olsun dedim. Ve ilave etti: - Bir mümini sıkıntıdan kurtarmak, nafile hacdan daha sevaptır.

.Çektiğin yeter gel artık!"

Evliyanın büyüklerinden ve Tus şehrinde vefat eden Ebu Abdullah Turuğbadî hazretleri, bir gün topladı çocuklarını. Onlara buyurdu ki: - Evlatlarım, bu gece rüyada Resulullah Efendimizi gördüm. Sordular: - Hayırdır inşallah. Nasıl gördün baba? - Bana sevgiyle bakıp; "Ey oğul, dünyanın sıkıntısını çektiğin yeter. Artık bana gel" buyurdular. Çocuklar merak etmişlerdi. - Sen ne dedin baba? - "Baş üstüne" dedim tabii ki. Ama sordum hemen. Ne hediye getireyim? - Ne sordun? - "Yâ Resulallah!" dedim. "Size getirecek bir armağanım yoktur. Hediye olarak ne getireyim?" Çocuklar heyecanlanmıştı. - Ne buyurdular peki? - "Oğullarını getir!" buyurdular. Sevinçten hopladı çocuklar. - Öyle mi babacığım? - Evet. Şimdi söyleyin bana. Resulullah'ın huzuruna giderken hanginiz benimle gelir? Hanginizi götüreyim? İkisi de bir ağızdan, - Beni götür! diye haykırdılar. Bunun üzerine üç tabut yaptırdı o gün. Akşama doğru üçü de göç etti bu âlemden. Bir gün sordu cemaatine: - Mümin olmanın alametlerinden biri nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Bir insanı kurtarmak! Buyurdu ki: - Bir insanın daha kurtuluşuna vesile olmak için çalışmaktır. - Yani emr-i maruf mu hocam? - Evet. Bir kişiye dinden bir mesele öğretmek, yüz nafile hacdan daha faziletlidir. - Öğretecek kadar ilmimiz yoksa hocam? - O zaman kitap verirsiniz. - Ne kitabı? - Ehli sünnet âlimlerinin Allah için yazdıkları ilmihal kitaplarından alıp hediye edersiniz. - Bu da emr-i maruf sayılır mı? - Elbette. O insan bu kitaptan okuyup öğrenir. Siz de bu sevaba kavuşursunuz.

.İnsanların en kıymetlisi!

Tabiinin büyüklerinden ve Irak'ta vefat eden Ebu Abdurrahman Sülemî hazretleri, bir gün bir talebesiyle sokakta giderken, insanlardan bazısına selam veriyor, bazısına vermiyordu. Bu hal, dikkatini çekti o talebenin. Kendi kendine, "Neden böyle yapıyor?" diye geçirdi içinden. Mübarek, onun bu düşüncesini anlayıp durdu. Bir eliyle onun gözlerini sıvazlayıp, - Şu insanlara bir bak, ne göreceksin? buyurdu. Genç talebe, - "Başüstüne" deyip, yoldan geçenlere baktığında, kimini "Maymun" suretinde gördü, kimini "Hınzır". "Affedin hocam!.." Kimi "Tilki" suretindeydi, kimi de "Çakal". Bazısını da "Kurt" veya "Köpek" suretinde görmüştü. Bunların arasında "İnsanlar" da vardı tek tük. İşin hikmetini anlamıştı. Hocasının elini öpüp, - Affedin hocam, dedi. Siz her şeyi yerli yerinde yaparsınız. Mübarek zat tebessüm etti. Ve devam ettiler yollarına. *** Bir gün de cemaatine; - Kardeşlerim, buyurdu. İnsanlar arasına karışıp, onlara İslâmın güzel ahlakını anlatmak, bir köşeye çekilip ibadet yapmaktan daha kıymetlidir. Ve ekledi: - Yolumuz, birlik, beraberlik ve muhabbet yoludur. Birbirinizi seviniz, tefrikadan sakınınız. Ve sordu onlara: - En büyük keramet nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Doğru yolda sebat Buyurdu ki: - En büyük keramet, doğru yolda yürümekte sebat etmektir. *** Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, bir insanın hidayetine sebep olmak çok sevap değil mi? - Elbette. - Ne kadar sevap hocam? - Peygamberimiz, hazret-i Ali'ye ne buyurmuş biliyor musunuz? - Ne buyurmuş hocam? - "Yâ Ali, sen bir kişinin hidayetine sebep olursan, güneş o gün, senden daha iyi bir kimseye ışık vermez. O gün sen, dünyanın en kıymetli insanı olursun" buyurmuşlardır.


."O keklikleri yiyebilirsin!"

Horasan'da, Çeşt şehrinde yaşayıp orada vefat eden Ebu Ahmed Ebdal Çeştî hazretleri devrinde bir kişi ava çıkmıştı bir gün. Birkaç keklik avlayıp dönerken kendi kendine, "Ben bu keklikleri avladım ama yemek caiz mi acaba?" diye düşündü. O anda rastladı bu Allah adamına. Durdu ve selam verdi. Tam bunu soracaktı ki, lüzum kalmadı. Büyük veli döndü o kişiye. - Caizdir, buyurdu. Adam afalladı birden. - Ne caizdir hocam? -Avladığın keklikleri yiyebilirsin. Çok duygulanmıştı. Ertesi gün evine gidip talebesi olmakla şereflendi "Saygıda kusur etme!" Bir gün de; - Hocam, evliyaya karşı nasıl davranmak gerekir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Evliya zatların büyüklüğünü bilmeli, onları çok sevip saygıda kusur etmemelidir. Sordular: - Onlar neden kıymetlidir hocam? Buyurdu ki: - Çünkü onlar Allahü tealayı, Allah da onları çok sever. Onlar için, kıyamet gününde korku ve hüzün yoktur. Bir gün de; - Allahü tealanın bir kulu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular. Buyurdu ki: - Allahü teâlâ, sevdiği kuluna üç şey verir. Dinde fakih yapar! - Onlar nedir hocam? - Birincisi, onu dinde fakih yapar. - İkincisi? - Kalbinden dünya muhabbetini çıkarır. - Ya üçüncüsü? - O kimse kendi kusurlarını görmeye başlar. Öyle olur ki, kendi kusurlarını görmekten başkalarının kusurlarını göremez olur. Bir gün de, talebelerine, - Birbirinizi çok sevin,buyurdu. - Seviyoruz, dediler. - Daha çok sevin, buyurdu. - Nasıl yani? - Mesela bir arkadaşınızın ismini duvarda yazılı görseniz, önünüzü ilikleyip öyle geçin oradan.

.Bunu yesin, birşeyi kalmaz

Hama şehrinde yaşayıp Halep'te vefat eden "Ahmet Hamamî" hazretleri, bir gün evden çıkıp, zamanın sultanına gitti. Ve emr-i ma'rufta bulundu kendisine. Ancak sultan dinlemedi onu. İyi muamelede bulunmadı. Bu yüzden kalbi kırıldı mübareğin. Mahzun olmuştu. Ama o akşam... Birden hastalandı sultan. Ağrıdan kıvranıyordu. Doktorlar aciz kaldılar. Nihayet ölecek duruma gelmişti ki, bu hal, malum oldu bu Velîye. Yine acıdı ve bir miktar bal gönderip, - Bunu yesin. Bir şeyi kalmaz, buyurdu. Tamamen iyileşti Acele yetiştirdiler balı sultana. O baldan bir kaşık alır almaz kesildi ağrısı. İyileşti tamamen. Hiç bir şeyi kalmamıştı. Bu sefer utandı yaptığına. Mahcup ve pişman oldu. Hemen dergaha koştu ve - Özür dilerim hocam,dedi. Elini öpüp artık ayrılmadı yanından. Her ne iş olsa, ona danışıyordu artık. *** Bir gün, cemaatten biri, - Hocam zikir nedir? diye sordu bu zata. Buyurdu ki: - Zikir, Allahü tealayı anmak, yani hatırlamaktır. Sonra izah etti: - Bir iki kişi, bir yerde oturur, Allah'tan ve Peygamberden bahsederlerse, zikr etmiş olurlar. - Öyle mi hocam? - Evet. Bir ilmihal kitabı açıp okumak da zikirdir. Melekler, böyle meclisleri bulunca hemen oraya üşüşür, onları sarar, onlar için duada bulunurlar. Açıkça "Sus!" deyin! Bu büyük zat, gıybet edilmesine asla müsade etmez, hemen sustururdu. Bir gün, - Hocam, gıybet eden olunca hemen susturuyorsunuz. Hikmeti nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Gıybet edeni susturana, yüz şehid sevabı veriliyor da ondan. - Öyle mi. Peki nasıl susturacağız? - Açıkça "Sus!" diyeceksiniz. - Bir "Sus!" demekle mi yüz şehid sevabı kazanıyoruz? - Evet. Hem bu kadar sevap kazanıyorsunuz, hem de o müslümanı günahtan kurtarmış oluyorsunuz. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Çabuk terket burayı!

Mekke-i mükerreme'de vefat eden büyük Veli "Ebu Ahmed el Kalanisî" hazretlerinin bulunduğu şehre yeni bir vali tayin olmuştu. Ancak yeni vali kıymetini bilmiyordu bu zatın. Ona yukardan bakıyor ve sık sık rahatsız ediyordu. Bir gün de ansızın dergaha geldi ve paldır küldür içeri girip, - Çabuk terk et burayı! diye bağırdı. - Neden? diye sorunca da, - Çünkü sen insanları yoldan çıkarıyorsun! dedi. Mübarek hiç kızmadı. Hatta şefkatle bakıp buyurdu ki: - Pekâlâ gideriz! Ama...  Hemen çık git! Vali daha da sinirlendi. - Ne aması be adam? Hemen çık git! - Bir şey arzedebilir miyim vali bey? - Neymiş o, çabuk söyle! - Şu anda hanımınız doğum sancısı çekiyor. Siz eve koşun. Biz de dua edelim. İnşallah kurtulsun. O zaman gideriz. Vali gerçekten de doğum bekliyordu o günlerde. Hemen eve koştu. Baktı ki herkesin yüzü gülüyor. Yakınları sevinçle yanına gelip, - Müjde, bir oğlun oldu! dediler. Hanımı da çok sevinçliydi. - Efendi, az önce çok enteresan bir şey oldu, dedi. - Hayrola ne oldu? - Ağrıdan kıvranıyordum ki, nur yüzlü bir zat göründü gözüme. - Eee? - "Korkma, sana dua ediyorum. İnşallah kolay kurtulacaksın" deyip kayboldu gözden. - Sonra? - O böyle der demez sancılarım dindi. Doğum anında hiç acı hissetmedim.  Acaba kimdi o zat! Çok merak ediyorum. Acaba kimdi o zat? Vali anlamıştı meseleyi. - Ben biliyorum, deyip koştu dergaha. Ellerine sarılıp, - Özür dilerim hocam. Lütfen affedin! diye yalvardı. Artık müdavimi olmuştu dergahın. Bu zat bir gün, - Müslüman kibirli olmaz. Mümine tevazu yakışır, buyurdu. - Kibirden kurtulmanın yolu nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - Kibirli olmayanlarla beraber olmaktır.

.Çok zengin idi

Evliyanın büyüklerinden "Ebu Ali Cürcanî" hazretleri, "Zengin" olmasıyla meşhurdu o yörede. Bir gün, iki kişi oturmuş onu konuşuyorlardı. Biri, - Bu zat çok zengindir, dedi. Öbürü tasdik etti onu. - Evet, biliyorum. - Nasıl bu kadar zengin olmuş acaba? - Bilmem. Onlar böyle konuşurken oraya geldi mübarek. O gelince sustular tabii. Onlara bakıp buyurdu ki: - Evet, dünyalığımız çoktur. Ama dünya, kalbimizde değil bizim. Cebimizde. Paranın yeri cep'tir Anlıyamayıp sordular: - Cebinizde mi? Nasıl yani? - Paranın yeri ceptir, cüzdandır. Ama kalp değildir. Kalbe para sevgisi girdi mi, o kalpten hayır gelmez. Ve ekledi: - Kalp, "Allah sevgisi"nin yeridir, "Para"nın değil. O anda kalplerinden "Dünya sevgisi"nin çıktığını, yerine "Allah sevgisi"nin girdiğini hissettiler. Artık talebesi olmuşlardı bu büyük Velinin. *** Bir gün de, - Evliya zatların ne gibi hususiyetleri vardır? diye sordular. Buyurdu ki: - Onlar öyle kullardır ki, onlar görülünce "Allah" hatırlanır. Bazı semavi kitaplarda, "Benim Velî kullarımdan birine eziyet eden, bana harp ilan etmiş olur" buyurulmuştur. Üzen, iflah olmaz - Yani onları üzen iflah olmaz, öyle mi? - Aynen öyle. - Ya onları sevip sevindirenler? - Onlara müjdeler olsun. Mutlaka mükafatını görürler bir gün. *** Bir gün de, - Başkalarının hata ve kusurlarını araştırmıyalım. Kendi kusurlarımıza bakalım, buyurdu. Sonra cemaate dönüp, - Niçin? diye sorun bakalım, buyurdu. Bunun üzerine sordular: - Niçin hocam? Buyurdu ki: - Başkasının günahından biz mesul değiliz ki. Bize, bizim günahlarımız sorulacak. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 2

.Paraya ihtiyacım var'

Nişabur'da vefat eden büyük Veli "Ebu Ali Dekkak" hazretlerine, bir gün bir kimse geldi ve - Hocam, bir miktar paraya ihtiyacım var, diye arzetti. Mübarek, ona şefkatle bakıp, - İnşallah buyurdu. Bana gelirse sana veririm. Çünkü onun da parası yoktu o an için. Ama yine de "Yok" demedi. Çünkü Resulullah Efendimiz de "Yok" demezlermiş. Az sonra biri gelip arzetti: - Efendim, ben bir adakta bulunmuştum. - Nasıl bir adaktı bu? - Bir sıkıntım vardı da. Ondan kurtulursam bir fakire şu kadar para vereceğim demiştim. Şimdi kurtuldun mu? Mübarek sordu: - Kurtuldun mu peki? - Evet. Şimdi o adağımı yerine getirmek istiyorum. Kime versem acaba? Mübarek, o fakiri gösterdi ona. - Şuna ver. Bu kardeşimizin ihtiyacı varmış paraya. Adam çıkarıp verdi ona parayı. Fakir saydı, tam da ihtiyacı kadardı. Çok sevindi ve teşekkür edip ayrıldı huzurdan. Bu zat bazı sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, sordu onlara: - Allahü teâlâ, yerde ve göklerde ne varsa, hepsini kim için yarattı, biliyor musunuz? - Kim için hocam? - Biz insanlar için. Çünkü kâinattaki her şeyin, insana bir faydası vardır. Biz bilsek de, bilmesek de, bu böyledir. İnsanı niçin yarattı? Ve sordu yine: - Peki insanı ne için yarattı dersiniz? - Ne için hocam? - İnsanı da kendi için yarattı. - Nasıl yani? - Yani kendisine ibadet etmeleri için yarattı. Nitekim Kur'an-ı kerimde, "İnsanları ve cinleri, yalnız bana ibadet etmeleri için yarattım" buyuruyor. Fakaat... - Fakatı ne hocam? - Allahü teâlâ kulların ibadetine muhtaç değildir. Aksine bu ibadetlere bizim ihtiyacımız vardır. - Bizim mi hocam? - Evet. Çünkü insanın, Allahü teâlâya muhtaç olmadığı bir an yoktur. İnsan, ibadet yapmakla şereflenir

.Vakitsiz bir ziyaret

Anadolu'da yetişen ve Konya'da vefat eden "Ahmet Eflakî" hazretleri, bir akşam vakti sevdiklerinden birinin evine gitmişti. Ancak vakitsiz bir ziyaretti bu. Hoş beşten sonra sordu ev sahibine: - Sizin bu eviniz çok eski değil mi? Adam cevapladı: - Evet efendim. Dedemizden kalma eski bir yapıdır. Mübarek, şöyle bir etrafa göz gezdirdikten sonra, - Bu gece bu evde kalmasanız, buyurdu. - Nerde kalalım hocam? - Bize gidelim. Sizi misafir edeyim bu gece. Adamcağız merak etmişti. Niçin kalmıyalım? - Niçin hocam? Niçin bu evde kalmayalım ki? - Kalmayın işte. - Ama neden? - Bu ev bu gece yıkılabilir de. - Yıkılabilir mi? - Evet. Kalbime öyle geliyor. Tehlikeden kaçmak lazım. Adamcağız mecburen kabul etti. - Peki hocam, siz bilirsiniz. Ve o gece terkettiler evi. Sabah gidip baktıklarında evlerini yıkılmış gördüler. Evet, ev o gece yıkılmıştı. Allah'a şükredip, bu Allah adamına da teşekkür ettiler. *** Bu zat bir sohbetinde buyurdu ki: - Bir nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider. Üstelik acı azap görür o kişi. - En büyük nimet nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - "İman" ve "İslam" nimetidir. Nasıl şükredelim? - Kıymetlerini bilmek nasıl olur peki? - "İman" nimetinin şükrü, ibadet yapmakla, "İslâm" nimetinin şükrü, haram işlememekle olur. *** Bir gün de, bazı sevdikleriyle sohbet ederken buyurdu ki: - Cenab-ı Hak lutfetti, bizi insan ve müslüman olarak yarattı. Üstelik de ehl-i sünnet itikadını nasib etti. - Elhamdülillah hocam. - Bu, bir şanstır. Bir başkası bu şansa sahip değilse ona kızılır mı? Bilmiyor çünkü. - Peki ne yapalım hocam? - Bilmeyenlere anlatalım. Kitap verelim. Bir insanı kurtarmak, dünyayı kurtarmak gibi sevaptır. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Din, nasihattir

Denizli'ye bağlı Çal kazası müftüsü "Ahmet İzzet Efendi" hal sahibi bir Veli idi. Bu zat bir gün cemaatine buyurdu ki: - Din nasihattir kardeşlerim. Bilinen şey de olsa yine söylemeli, dinlemeli, yahut okumalıdır. Sonra şunu anlattı: Birgün hazret-i Ömer, ashab-ı kiramdan birisini vali tayin etmişti. Onu gideceği yere uğurlarken nasihat etti ayak üstü: - Allah'a şirk koşma, beş vakit namazını kıl, zengin olursan zekât ver ve hacca git ve sakın yalan söyleme! O gidince, sordu yanındakiler: - Ey halife, bu söylediklerin, zaten bilinen şeyler. Evet, biliyorum Hazret-i Ömer, - Biliyorum, buyurdu. - Söylediğin kişi de büyük sahabilerden. Bunları zaten bilir ve yapar. - Onu da biliyorum. - Öyleyse? Buyurdu ki: - Din nasihattir kardeşlerim. Mühim şeyleri hatırlatmaktır. Bu söylediklerimden daha mühim şey var mıydı? - Yoktu elbet. - İşte ben de onu yaptım. En mühim şeyleri hatırlattım ona. Daha ne söyleyebilirdim ki? *** Bir gün de, - Dünyada en zor şey nedir? diye sordular bu zata. - Hakkı batıldan ayırmaktır. Ancak bunu herkes yapamaz, buyurdu. Kimler yapabilir? Sordular: - Kimler yapar hocam? - Peygamberler, büyük islâm âlimleri ve evliyalar, hakkı batıldan ayırabilirler ancak. - Bu iş, çok mu mühim hocam? - Elbette. Ahirete gidince, çokları, "Eyvaah!" deyip çok pişman olacaklar. - Neden? - Çünkü "Hak" diye sarıldıklarının "Batıl" olduğunu orada anlıyacaklar. Bunun için bu dünyada en büyük nimet, hakkı batıldan ayırabilen bir zatın sohbetine kavuşmaktır. - Böyle zatlar yoksa? - Kendileri yoksa kitapları var. O zatların kitaplarını okuyan da, hakkı batıldan ayırabilir. E-mail: auyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Yeni evli talebe!..

Tus, yani Meşhed şehrinde medfun bulunan büyük âlim ve velilerden Ebu Ali Farmedî hazretleri, rüyalara, kerametlere ehemmiyet vermez, "En büyük keramet, İslâmiyete uymaktır" derdi. Talebesinden biri, dergahta ibadet ederken evini düşündü bir ara. Yeni evliydi. Mevsim de kış olup, yakacak odun alamamıştı henüz. Böyle düşünürken evinin önüne "bir yük odun"un yıkılmış olduğunu hayal etti. Sonra kalkıp baktı pencereden. Fakat o da ne? Gözlerine inanamıyordu. Gerçekten de "bir yük odun" vardı evinin önünde. Ona, bu iyiliği hocası yapmıştı. ? "Ben artık oldum!" Buna çok sevinen genç talebe, "Tamam" dedi kendi kendine. "Ben artık kemâle geldim. Baksana olacak hadiseler aynen kalbime geliyor. Keramet dedikleri şey de bu olsa gerek!" Bu düşünce içinde koştu hocasına. Ona bu halini anlatacaktı ki, büyük veli şefkatle baktı gence ve; - Git, vazifene devam et! buyurdu. Delikanlı şaşkınlık içindeyken devam etti mübarek. - O hal şeytanidir evladım. - Şeytani mi? - Evet. Tasavvuftan maksat böyle şeyler değildir. - Ya nedir hocam? - Emir ve yasaklara uymakta titizlik göstermektir. Sen ibadetten zevk alabiliyor musun? - Pek değil hocam. - Günahlar çirkin geliyor mu? - Hayır. "Evet deseydin!" - Bak evladım, eğer bu iki suale "olumlu" cevap verseydin, kerametten söz edebilirdik. Yoksa insanların bilmediği şeyleri bilmek, görmediği şeyleri görmek hüner değildir. Gencin kafası allak bullak olmuştu. - Keramet nedir öyleyse? - Asıl keramet "İslâmiyete uymakta kolaylık duymak"tır. - Bunun için ne yapmalıyız hocam? - Helal lokma yemeliyiz. Helal yiyenin ibadet yapması kolaylaşır. - Haram yenirse? - Haramla beslenen vücut, harama meyleder.

.Oğlumu kaçırdılar!"

Mısır'da yetişen evliyanın büyüklerinden Ebu Ali Rodbarî hazretlerinin huzuruna bir kadın geldi bir sabah erkenden. Ağlıyordu. Büyük veli sordu: - Hayrola bacım, niçin ağlıyorsun? - Oğlumu kaçırdılar. - Ne! Oğlunu mu kaçırdılar? - Evet hocam. On gündür haber yok yavrumdan. Ne olur bir himmet edin de kurtulup gelsin yuvasına. Onun ayrılığına dayanamıyorum. - Peki bacım, sen şimdi evine git. İnşallah kurtulur oğlun. - Sahi kurtulur mu hocam? - İnşallah bacım. "Sevdiklerinin hürmetine" Kadıncağız sevinçle döndü evine. O gidince, ellerini açıp yalvardı mübarek: - Yâ Rabbî! Sen her şeye kadirsin. Sevdiğin kullar hürmetine bu hanımı kavuştur oğluna. Sevindir zavallıyı. O akşam, kadın yine geldi bu zata. Ama yalnız değildi bu defa. Oğlu da yanındaydı. Büyük velî döndü delikanlıya. - Anlat bakalım evladım. Nasıl kurtuldun onların elinden? - Efendim, beni kaçırıp çok uzaklara götürdüler. El ve ayaklarıma demir kelepçeler takıp bir zindana attılar. - Sonra? - Onbeş gün orada kaldım. Hayattan ümidimi kesmiştim ki, bu sabah bir zat peydah oldu yanımda. - Kimdi o? - Bilmiyorum. Ama tıpkı size benziyordu. - Peki sonra? - O zat kelepçelerimi çözüp beni zindandan çıkardı ve kayboldu gözden. "Ben de anlamadım!" Ben, "Neler oluyor?" diye şaşkınlık içindeyken evimizde buldum kendimi. Ne olduğunu ben de anlayamadım. Büyük velî döndü annesine: - Gözün aydın bacım. Oğluna kavuştun. - Allah razı olsun hocam. Sonra gence döndü. - Senin de gözün aydın evladım. - Teşekkür ederim. Ama o zat kimdi acaba? - Mühim değil, kurtuldun ya. - Ama çok merak ediyorum hocam. Biliyorsanız söyleyin lütfen. - Seni Allah kurtardı evladım. O, her şeye kadirdir. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Deniz yutsun onları!"

Şam'da yetişen büyük velilerden Ahmet Kâdirî hazretleri, bir gün deniz kenarında birkaç talebesiyle oturuyordu ki, bir gemi göründü uzaktan. Yolcular, çalgı çalıp eğleniyorlardı. Talebeler; - Hocam, bir beddua edin de, deniz yutsun onları, dediler. Bakın, utanmadan nasıl günah işliyorlar! Büyük veli; - Hayır, buyurdu. Beddua yerine dua edelim. Gençler şaşırdılar. - Neden hocam? Buyurdu ki: - Bilmiyorlar. Bilseler yapmazlar. "Ahirette de neşelendir!" Sonra açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Bu kullarını dünyada böyle neşelendirdiğin gibi ahirette de neşelendir. O böyle der demez gemidekiler eylenceyi bıraktılar. Sazlarını kırıp denize attılar. Az sonra gemi sahile yanaştı. O çalgı çalıp eğlenen yolcular gemiden çıkıp koştular bu zatın yanına. Gözyaşları içinde yalvardılar: - Ne olur bize İslâmiyeti anlatın. Bilmiyorduk. Bilseydik hiç yapar mıydık? Huzurunda tövbe edip talebesi oldular bu büyük velînin. Bir gün de "Namaz"dan bahsederken buyurdu ki: - Namaz, dinin direğidir. Namaz kılan, dinini kuvvetlendirir. Kılmayan dinini yıkar. Doğru kılınan namaz Ve ekledi: - Ankebut suresinde, "Doğru kılınan namaz, insanı kötülüklerden elbette uzaklaştırır" buyuruluyor. Dinleyenlerden biri; - Hocam, dedi. Bazıları hem namaz kılıyor, hem de kötü işler yapıyor. Buna ne dersiniz? Buyurdu ki: - Kabul olan namaz, insanı kötülüklerden korur, her namaz değil. - Hangi namaz kabul olur hocam? - Farzlarına, vaciplerine, sünnetlerine hatta müstehaplarına tam uyarak kılınan namazı Allahü teâlâ kabul eder. - Böyle kılınan namaz mı kötülüklerden korur? - Evet. O kişi istese de kötülük yapamaz artık.

.Müminin güzelliği

Nişabur'da vefat eden büyük velilerden Ebu Ali Sekafî hazretlerinin ziyaretine, fıkıh bilgisi olan üç kişi gelmişti bir gün. Oturup sohbet ettiler. Sonra yatsı ezanı okundu. Büyük velî imam oldu. Cemaatle kıldılar namazı. Ancak mübareğin okuyuşunu beğenmedi bu kişiler. Güya tecvide uygun bulmadılar kıraatini. Gece o evde misafir kalıp üstelik alayhinde konuştular bu Allah dostunun. Ve sabah oldu. Abdest almak için bahçeye çıktılar. Fakat o da ne? Koca bir ayı vardı karşılarında. Titremeye başladılar! Saldırmak için fırsat kolluyordu hayvan. Ne yapacaklarını şaşırıp titremeye başladılar. O sırada içerden çıktı mübarek zat. Hayvan onu görünce koştu hemen, yüzünü ayaklarına sürdü bu mübarek velînin. Özür diliyordu adeta. Sonra da başı önünde uzaklaştı oradan. Aynen bir suçlu gibi. Adamlar bu hali görünce anladılar hatalarını. Bu zatın büyüklüğünü kabul edip özür dilediler kendisinden. *** Bu zat, bir gün talebelerine buyurdu ki:. - Birbirinizi çok sevin. İnsan birini sevdi mi, onda hata kusur görmez. Sevmeyince de her şeyi göze batar, öyle değil mi? - Evet hocam. Sizde kusur görmüyorum - Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum. Gençler birbirlerine baktılar. - Öyle mi hocam, neden? Buyurdu ki: - Çünkü sizi seviyorum. Seven, sevdiğinde kusur göremez. *** Bir gün de, cemaatine: - Müminin güzelliği ne ile ölçülür, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Müminin güzelliği, ne namaz kılmasıyla, ne de orucuyla belli olmaz. - Ya neyle belli olur hocam? - Kalp kırmamasıyla belli olur. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Mümine yakışır mı?"

Diyarbakır evliyasından Ahmet Karazî Diyarıbekrî hazretleri, bir gün nasihat isteyen bazı gençlere buyurdu ki: - Kalp kırmayın. Mümin, güleryüzlü olur. Bir sert baksan, karşıdaki kırılabilir. - Kalp kırmak çok mu günah? diye sordular. Buyurdu ki: - Elbette. Kalp kırmak, Kâbe-i şerifi hem de yetmiş defa yıkmaktan daha büyük günahtır. - Hikmeti ne hocam? "Dostum, evliyam" - Çünkü Allahü teala, mümin kulunu seviyor. Ona, "Dostum, evliyam" diyor. Sen ise onu üzüyorsun. Bu, mümine yakışır mı? Ve ekledi: - Allahü teala, "Yere ve göğe sığmam. Mümin kulumun kalbine sığarım" buyuruyor. Sen nasıl kazma kürekle o kalbi zedelersin? Bir gün de bazı gençler; - Hocam, İslâmiyette en mühim şey nedir? diye sordular. - İman sahibi olmaktır, buyurdu. - İmandan sonra nedir? - İslâmiyeti öğrenmektir. Hadis-i şerifte, "Nerede ilim varsa, orada İslâmiyet vardır" buyuruldu. - O hangi ilim hocam? - Fen ve din ilimleri. Mesela gözün yapısı, ilahi sırlarla doludur. Bunu öğrenmek, Allahü teâlâyı tesbih etmektir. Ama ilmihalini öğrenmek daha önce gelir. "Onu Cehenneme götürür" - Neden? - Çünkü ilmihalini öğrenmek farzdır. - Öğrendikten sonra mühim olan nedir hocam? - Öğrendiğiyle amel etmektir. - Eğer amel etmezse? - O zaman o ilim vebal olur o insana. - Nasıl? - Yani zararlı olup, onu Cehenneme götürür. Ve ekledi: - İlim, kendisiyle amel edilen ilimdir. Eğer amel edilmiyorsa, ona ilim denmez. Peygamberimiz, amel edilmeyen ilimden Allahü teâlâya sığınmışlardır.

.Fırtına nasıl durdu!

Kabr-i şerifi Mekke-i mükerreme'de bulunan büyük veli Ebu Amr Zücâcî hazretlerinin sevdiklerinden bir grup insan sefere çıktılar bir gün. Yolculuk gemide geçiyordu. Ancak deniz bu, güvenilir mi? Birden fırtına çıktı. Ve başladı gemi sallanmaya. Yolcular büyük korkuya kapıldılar. Bu zatın talebeleri çaresiz açtılar ellerini ve yalvardılar: - Yâ Rabbî! Hocamızın hürmetine dindir bu fırtınayı. Sen her şeye kadirsin! Ellerini yüzlerine sürerken hafifledi fırtına. Birkaç dakika içinde de dindi tamamen. Onların hürmetine... Çünkü bu zatlar Allahın dostudur. "Onların hürmetine..." diyerek yapılan duaları geri çevirmez. *** Bir gün, bu mübarek zata; - Hocam, insanlar sizi çok seviyor. Siz çok iyi bir insansınız, dediler. Buyurdu ki: - Biz, insanlar sevsin diye Müslüman değiliz kardeşim. Biz, Allah sevsin diye Müslümanız. Bizim için Allahü tealanın sevmesi mühimdir. Sordular: - İnsanların sevmesi mühim değil mi hocam? - Hayır, hiç mühim değil! - Neden? - İnsanlara güvenilmez çünkü. Onlar bugün sever, yarın söverler. Biz onların sevmesiyle sevinmez, sövmeleriyle üzülmeyiz. Bizim insanlarla işimiz yoktur. Müflis kime denir? Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Sevgili Peygamberimiz, bir gün; - Müflis kime denir biliyor musunuz? diye sordu eshabına. - Allah ve Resulü daha iyi bilir, dediler. Bunun üzerine; - "Müflis şu kimsedir ki" buyurdu: "Ahirete çok sevaplarla gelir. Fakat kiminin kalbini kırmış, kiminin gıybetini yapmıştır. Sevapları, o hak sahiplerine dağıtılır." Ve şöye bitirdiler: - Sevapları bitince, öbürlerinin günahları buna yükletilip Cehenneme atılır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Rüyada sultan olmuşum!"

Bağdat evliyasının büyüklerinden Ebül Hüseyin Nurî hazretlerini görmeye, makam ve mevkisiyle mağrur ve gayet kibirli bir kişi geldi bir gün. O esnada büyük veli, birkaç sevdiğiyle oturmuş sohbet ediyordu. Bu mağrur adam içeri girince, kalkıp kendisine yer gösterdi. Sonra mevzuyu değiştirip, - Kardeşlerim, bu gece bir rüya gördüm, buyurdu. Ordakiler; - Hayırdır inşallah, ne gördünüz? dediler. Buyurdu ki: - Sultan olmuşum. Muhteşem bir tahtta oturuyorum. Etrafımda hizmetçilerim fır dönüyor, emrimi bekliyorlardı ki uyandım birden. "Bu hayat, hayaldir" - Eee rüya bu, dediler. Tabii bitecek. - Evet, bir anda bitti ve hayal oldu o saltanatım. - Siz hep, "Hayat hayaldir" demez miydiniz hocam. - Evet, aynen öyle. Dünya da hayaldir, dünya makamları da. - Doğru hocam. Bir gün giderler elden. - Benim rüyada sultan olduğum gibi değil mi? - Evet hocam. - Peki, böyle geçici şeyler için mağrur olmak yakışır mı bize? - Yakışmaz tabii ki. - Öyleyse kalıcı nimetlere itibar edelim. Hiç elden çıkmayacak olan ahiret nimetlerine bakalım. Adam almıştı alacağını. O günden sonra gururunu atıp tevazuya büründü. Ölünceye kadar hep başı önünde yaşadı. Başarılı olmanın sırrı! Bir gün de; - Muvaffak olmak neye bağlıdır? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Mütevazı olmaya bağlıdır. - Mütevazı olmaya mı? - Evet. Tevazu göstereni Hak teala yükseltir. O tevazu ettikçe daha da yükselir. - Ya kibirli olanlar? - Kibredeni alçaltır Hak teala. O kibirlendikçe daha da alçalır. - Mahşerde de böyle mi olacak hocam? - Elbette. Kibirli olanlar, mahşer gününde, küçük karıncalar misali mahşer halkının ayakları altında kalıp helak olacaklardır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ben bu işe karışmam!"

Hindistan'da yetişen büyük velilerden Ebül Hayr Farukî hazretleri zamanında, bir sene müthiş bir kuraklık oldu o havalide. Fiyatlar yükseldi. Hayat pahalılığı çekilmez hal aldı. İnsanlar çaresiz bu zata gelip dert yandılar: - Efendim, bu hayat pahalılığı büktü belimizi. Çok sıkıntıdayız. Ne olur, dua edin de fiyatlar düşsün. Kurtulalım bu pahalılıktan. Büyük veli; - Ben bu işe karışmam! buyurdu. Gelenler şaşırdılar. - Neden hocam? Buyurdu ki: - Bakın kardeşlerim, bir buğday tanesi "bir altın lira" olsa bile, Hak teala bizim rızkımızı verir. O, kefildir rızıklara. "Bu bizim kusurumuz!" - Amenna hocam. Ama pahalılık var. - İyi de, bu bizim kusurumuz. - Nasıl yani? - Biz Rabbimizin emirlerine itaat edip Ona isyan etmeseydik, bu pahalılık olmazdı. - Öyle mi hocam? - Elbette. Sonra sordu o gelenlere: - Siz ucuzluk mu istiyorsunuz? - Evet hocam. - Öyleyse bırakın günahı, İslâma sarılın. Allahü teâlânın emirlerine saygılı olun. - O zaman ucuzluk olur mu? - Tabii ki. Böyle yaparsanız, pahalılık olmaz, rahat edersiniz. Bu işin çaresi ancak budur... Kul hakkı çetindir Bir gün de bir genç geldi bu zata. - Hocam, dedi. Bana "Kul hakkı"ndan bahseder misiniz. Buyurdu ki: - Kul hakkı çok çetindir evladım. - Çetin mi, neden? - Çünkü Allah affetmiyor kul hakkını. - Peki ne yapmamız lazım? - Dünyada iken helallaşmaktan başka çaresi yoktur. - Peki hocam, en mühim kul hakları hangileridir? - Şu üç kimsenin hakkına riayet et evladım. "Anne-baba", "Üstad" ve "İşveren". Ve ilave etti. - İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olamaz.

.Ruhumu secdede al!"

Bağdat evliyasının büyüklerinden Ahmet bin Ebül Verd hazretlerinin en büyük arzusu, namaz kıldığı esnada Rabbine kavuşmaktı. Onun için de; - Yâ Rabbî! Beni, senin razı olmadığın işleri yapmaktan muhafaza eyle. Ruhumu secdede al! diye dua ederdi her zaman. Yine bir gece... Sabaha kadar Kur'an-ı kerim okuyup bu mutad duasını yaptı mübarek. Sonra namaza durdu. Son secdeye gittiğinde kalkamadı bir daha. Secde normalden fazla sürünce hanımı merak etti. Yanına vardığında vefat etmiş olduğunu gördü. Duası kabul oldu Evet, secdede teslim etmişti ruhunu. Eh, ömrü boyunca buna kavuşmak istemiş ve "Yâ Rabbî! Ruhumu secdede al" diye yalvarmıştı. Ve kavuştu muradına. Nitekim büyükler buyurur ki: - Kim neyi isterse, cenab-ı Hak onu o şeye kavuşturur. Bu, böyledir her zaman. *** Bu zat, bir günkü sohbetinde; - Cennetin kapısı, büyüklerin kalbidir! buyurdu. Dinleyenler anlamadılar. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Hani herhangi bir yere bir kapıdan girilir ya! - Evet hocam. - İşte Cennete girmek için de büyüklerin kalbine girmek lazım. - "Büyükler"den maksat kimlerdir hocam? - İnsanın annesidir, babasıdır. En mühimi de... - En mühimi de hocasıdır tabii. - Hocası mı? - Evet. Ona dinini öğreten, dünya ve ahiret saadetine sebep olan üstadıdır, rehberidir. - Peki bu büyük zatların kalbine nasıl girilir hocam? - Onlar tarafından sevilmekle. Hizmet edip dualarını almakla. Onların gönlüne giren, Cennetin kapısından girmiş olur. - Hikmeti ne acaba? - Çünkü Allahü teâlâ razıdır onlardan. Onların kalpleri ilahi nur ve feyzlerin kaynağıdır. O kalbe giren de mahrum kalmaz elbet. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bir küçüğün büyük cevabı!

Mısır'da yetişen büyük velilerden "Ebül Hayr el Aktâ" hazretleri, çocukları çok sever, ilgilenirdi onlarla. Bir gün yine oynayan çocukları gördü sokakta. Ancak bir tanesi köşeye çekilmiş, seyrediyordu sadece. Yanına gidip sordu: - Sen niçin oynamıyorsun evladım? Çocuk omuz silkti. - Ben oynamak istemiyorum. - Niçin yavrum? Kalk, sen de katıl oyuna. - Hayır amca, oynamayacağım. - Neden ama? Çocuk, vakurane bir eda ile; - Niçin oynayacakmışım? dedi. Biz oyun için yaratılmadık ki! "Ne için yaratıldık?" Bu söz, çok hoşuna gitti mübareğin. - Peki yavrum ne için yaratıldık? - Rabbimize ibadet etmek için. Eliyle başını okşadı yavrucağın. - Evladım, sen henüz çocuksun. Günahın da yok. Şimdi oyna, büyüyünce ibadet edersin. - İyi ama, babam ocağı yakarken, kalın odunları "ince çırpılar"la tutuşturuyor. Ben, Cehennemde yanan ince çırpılardan olmak istemiyorum. Mübarek, araştırdı bu çocuğu. "Seyyit"lerden olduğunu öğrendi sonunda. Eh, Resulullah'ın torununa da bu yakışırdı elbet. Bu zat, bir kandil gününde sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Bugünler, "Umumi af günleri"dir, buyurdu. "İnkâr eden, mahrum kalır" - Nasıl yani? diye sordular. Buyurdu ki: - Hani hükümetler, zaman zaman "Genel af" çıkarıp suçluları affederler ya. - Evet hocam. - İşte Allahü teala da sevdiği kullarının birikmiş günahlarını bağışlamak için "Umumi af" ilan ediyor böyle mübarek günlerde. Fakaat... - Fakatı ne hocam? - İnanmak şartıyla tabii ki. Yeter ki o geceye, "O gece" olarak inanalım ve ümitli olalım. - İnanmayan istifade edemez mi yani? - Hayır. Büyüklerimiz, "İnkâr eden, mahrum kalır" buyurmuşlardır.

.Rüyada giyilen taç!

Kuzey Afrika'da yetişen velilerden Ebül Hasan-ı Şazilî hazretlerinin talebesinden biri, gece rüyasında "Resulullah"ı gördü. Efendimiz güzel bir "Taç" giydirdiler bu gencin başına. O sevinçle uyandı uykudan. Hemen doğrulup, fırladı ayağa. Abdest alıp namaz kıldı. Rüyadan çok etkilenmişti. "Acaba tabiri nasıldır? diye düşünüp sabahı zor etti. Erkenden koştu bu zatın huzuruna. Rüyayı anlatıp, tabirini soracaktı ki, ondan önce hocası sordu: - Rüya mı gördün evladım? - Evet hocam. - Peygamberimizi mi gördün? - Evet. "Mübarek olsun" Büyük veli rüyayı baştan sona anlattıktan sonra buyurdu ki: - Mübarek olsun! Çok güzel bir rüya. Delikanlı merak içindeydi. - Tabiri nedir hocam? Buyurdu ki: - Bu, yakında kadı olacağına alamettir oğlum. - Öyle mi hocam? - Evet. Bekle, yakında çıkar tayinin. Ve çok geçmeden gerçekleşti bu iş. Kadı olarak tayin edildi bir beldeye. *** Bir gün de sordu cemaatine: - Bu dünyada en güzel şey nedir, bilir misiniz? - Nedir hocam? - Dünyaya düşkün olmamaktır. Sordu yine: Altından kıymetli! - Altın'dan kıymetli olan şey nedir peki? - Bilmiyoruz, nedir hocam? Buyurdu ki: - Onu başkasına vermektir. *** Bir gün de "Edep"ten sordular bu zata. Buyurdu ki: - Eshab-ı kiram, Resulullah'a karşı fevkalade edepliydiler. - Nasıl? - Huzurunda lüzumsuz konuşmaz, bir fikir beyan etmezlerdi. Hatta bir defasında, "Bugün, günlerden ne?" diye sormuştu Efendimiz. Bunu dahi söylemekten çekindiler. Cemaat merak etti. - Peki ne dediler? - "Allah ve Resulü daha iyi bilir", dediler.

.Mal sevgisini kalbe sokma!"

Yemen'de yetişen büyük velilerden "Ahmet bin Ebu Bekr Ayderusî" hazretlerinin dünya malına hiç bağlılığı yoktu. Sohbetlerinde, sık sık; - Kardeşlerim, mal sevgisi, Allahü teâlâya olan sevgimizi geçmemeli derdi. Bir gün, bir kese dolusu "Altın" getirdiler kendisine. Elini sürmeden, - Şu köşeye koy!buyurdu. Adam, gösterilen yere bırakıp gitti. Ertesi gün bir ihtiyaç sahibi geldi huzuruna ve - Hocam, maddi sıkıntı içindeyim, diye dert yandı. "Şu kesede altın var" Ona, o köşeyi gösterip, - Şurada içi altın dolu bir kese olacak. Onu al, kullan ihtiyacına, buyurdu. Fakir, sevinçle oraya gittiyse de göremedi keseyi. Geri gelip; - Orada öyle bir kese yok, diye arzetti. Mübarek zat; - "Elhamdülillah!" dedi. Adam tekrar baktığında gördü keseyi. Bu defa; - Varmış efendim. Şimdi gördüm, dedi. Büyük veli, yine; - "Elhamdülillah!" dedi. Fakir şaşırmıştı. - Efendim, merakımı mazur görün. "Kese yok" dediğim zaman da "Elhamdülillah" dediniz, "Var" dediğim zaman da. Acaba hikmeti nedir? diye sordu. Büyük veli; - Bizim için dünyalığın varlığı ile yokluğu birdir kardeşim, buyurdu. Gelince sevinmez, gidince üzülmeyiz. Emr-i marufu bırakma! Bir gün de nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Emr-i marufu elden bırakma evladım! Fakirlere ve mücahitlere mal ile yardım yap! - Başüstüne hocam, başka? - Günah işlemekten kork! Fakir olunca da üzülme! Allahü teala servet de ihsan eder. - Başka hocam? - Din kardeşlerinin sıkıntılarını gider. Büyüklerimiz, kendileri için değil, başkalarına yardım için çalışıp kazanmışlardır. - Başka? - Hocalarının yanında edepli ol! Zira üstaddan, ancak edepli olanlar istifade eder. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Yolculuk zamanı yaklaştı!"

Mısır evliyasından Ebül Hasan Kûsî hazretlerinin orta yaşlı bir komşusu vardı. Bir gün, yolda karşılaştılar. Mübarek durup selam verdi: - Selamün aleyküm komşu! - Aleyküm selam hocam. - Eee yolculuk zamanı da yaklaştı artık. Adam pek bir şey anlamadı. - Ne yolculuğu hocam? - Ahiret yolculuğu. Sonsuz yolculuk. Ne demek istediğini anladıysa da şaka yapıyor zannetti bu defa da. - Aman hocam dur hele, daha genciz. Lakin mübarek çok ciddiydi. Şöyle bir baktı adama. - Ecel, genç ihtiyar tanır mı komşu? - Tanımaz elbet. Hazırlanmak lâzım - Öyleyse? Adam da ciddileşti mecburen. - Evet hocam çok haklısınız. Hazırlanmamız lazım. - Ha şöyle. Ama bir haftaya kadar bitmeli bu hazırlık. Eş dostla helallaşıp vasiyeti de yapmalı şimdiden. Adam ecelinin yaklaştığına iyice inanmıştı. Evine gelip vasiyetini yaptı. Eş dostla helallaştı. Tam bir hafta sonra da göç etti ahirete. Biri de nasihat istedi bu zattan. Ona buyurdu ki: - Aile efradına karşı tatlı sözlü, güler yüzlü ol! Allahü tealanın emir ve yasaklarını öğret onlara. - Başüstüne hocam, başka? - Her halinde İslama uy! Çoluk çocuğunu da Cehennem ateşinden koru. - Başka hocam? - Allah dostlarının, evliya zatların hayat hikâyelerini oku. Çocuklarına da anlat! - Başka? - Hiç kimseyi gıybet etme! Gıybet yapanı da sustur! "Niyet çok mühim" Bir gün de sevdiklerine buyurdu ki: - Ahirette "Ne yaptın?" değil, "Ne niyetle yaptın?" diye sorulacak. Öyleyse işlerimizi "Niçin" yaptığımıza dikkat edelim. İnsanlar için mi yapıyoruz, Allah için mi? Sordular: - İnsanlar için yaptıysak hocam? - O zaman işimiz insanlara bırakılır. - Ya Allah için yaparsak? - Allah için yapanlar, kurtulur ahirette.

.Bu zata tabi ol!

Irak Velilerinden "Ebül Hasan Cüsukî" hazretleri zamanında bir genç, bir gece bu zatı gördü rüyasında. Ancak tanımıyordu kendisini. O sırada Peygamberimiz de oraya teşrif edip, - Bu zata tâbi ol! buyurdular kendisine. Delikanlı uyandı. Çok duygulanmıştı rüyadan. İyi de kimdi bu zat? Nerde yaşardı? Hiçbir şey bilmiyordu. Bir sene sonra, bir iş vesilesiyle bu zatın beldesine gitmişti. Orada nur yüzlü bir zatla karşılaştı bir gün. Dikkatle bakınca, "Tamam" dedi içinden. "İşte bu, o zat. Aradığım kişi. Rüyada gördüğüm nurlu insan". Göz göze geldiler O nurlu zat da kendisine doğru gelmekteydi. Yaklaşınca göz göze geldiler. Büyük Velî şefkatle baktı gence. - Evladım sen... - Buyurun hocam. Elini gencin omuzuna attı. - Bir senedir nerelerdesin? Sen beni arıyorsun, ben de seni. Genç ne diyeceğini bilemiyordu. - Haklısınız hocam. - O rüyayı unuttun mu yoksa? - Hayır hocam, unutur muyum. - Hani beni bulacaktın. Ne oldu? - Siz beni buldunuz, dedi ve sarıldı ellerine. Öptü ve bir daha ayrılmadı yanından. *** Bu zat bir sohbetinde buyurdu ki: - Bir nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider. Üstelik acı azap görür o kişi. Sordular: - En büyük nimet nedir hocam? - İman ve islam nimetidir. Nasıl şükredilir? - Bu nimete nasıl şükredilir hocam? - İman nimetinin şükrü, ibadet etmekle, islâm nimetinin şükrü, haram işlememekle olur. *** Bir gün de buyurdu ki: - Gıybet yapanı dinlemeyin. Hatta susturun. Çünkü gıybet günahı, zina günahından büyüktür. Sordular: - Nasıl susturalım hocam? - Açıkça "Sus!" deyin. Böyle yapana yüz şehid sevabı verilir. - Yüz şehid sevabı mı? - Evet. Peygamber Efendimiz öyle buyuruyor. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dinimi öğrenmek istiyorum

Evliyanın büyüklerinden "Ebül Fadl Ahmedî" hazretleri zamanında bir genç islâmiyetten habersizdi. Köyünde çiftiyle çubuğuyla meşguldü gün boyu. Ancak bu halini beğenmiyor, üzülüyordu içten içe. Bir gece, yatmadan evvel, - "Yâ Rabbî! Burada cahil kaldım. Dinimi öğrenmek istiyorum. Bana yardım et!" diye dua edip yattı. Rüyasında "nur yüzlü bir zat" belirdi yanıbaşında. Mübarek, ona şefkatle bakıp sordu: - Sen dinini mi öğrenmek istiyorsun? Genç başını salladı. - Evet efendim. Kimden öğreneceğim? - Çok iyi edersin evladım. - İyi de kimden, nasıl öğreneceğim? - Ben sana öğretirim. - Sahi mi hocam? - Evet, niye olmasın. - Ama siz kimsiniz, nerdesiniz? - Adım, Ebül Fadl Ahmedî. falan köydeyim. Bana gel, sohbet ederiz. Sana herşeyi öğretirim. Genç uyandığında sevinç içindeydi. Zor etti sabahı. Gün ışıyınca tuttu o köyün yolunu. Adresi bulup girdi içeri. Karşıda "nur yüzlü bir zat" oturmaktaydı. Hemen tanıdı onu. Evet, rüyada gördüğü nurlu zattı bu. Koşup sarıldı ellerine. - Hocam, sizsiniz. - Evet yavrum, benim. Gencin içi içine sığmıyordu sevinçten. Büyük Veli sevgiyle baktı gence. - Hoş geldin oğlum. - Hoşbulduk hocam. - Ben de seni bekliyordum. Burada islâmiyeti öğrenir, sen de başkalarına öğretirsin. - İnşallah hocam. Yetişip alim oldu Ve derse başladılar. Genç, bu zatın sohbetiyle kısa zamanda yetişti ve "büyük bir âlim" olarak döndü köyüne. *** Bu zat, bir gün talebelerine buyurdu ki: - Birbirinizi çok sevin. İnsan birini sevdi mi, onda hata kusur görmez. Sevmeyince de, her şeyi göze batar. İyi hallerine bile kızar, öyle değil mi? - Evet hocam, dediler. - Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum. - Neden? - Çünkü sizi seviyorum. Seven, sevdiğinde kusur görmez.

.O zat kimdir, biliyor musun?

Hakkâri'de yetişen Velilerden "Ebül Berekât Hakkârî" hazretlerini sevmeyen bir kimse vardı o devirde. Aleyhinde konuşur, dedikodusunu yapardı orda burda. Bir gün yine böyle konuşuyordu ki, - Sus! dediler kendisine. Adam sinirlendi. - Niye susacakmışım? - Bu aleyhinde konuştuğun zat, kimdir biliyor musun? - Bilmiyorum, kimmiş? - O, çok muhterem bir insandır. Bir Allah adamıdır. Onun aleyhinde konuşmak hayır getirmez sana. Adam hiç aldırmayıp devam etti konuşmaya. Yanlış yapıyorsun! İnsanlar tekrar ikaz ettiler kendisini. - Bak, yanlış yapıyorsun. Vazgeç bu işten. Yoksa bir cezaya çarpılırsın. Ama o, aldırmadı yine. Hatta alaylı bir tavırla, - Cezaya mı çarpılırım? deyip devam etti konuşmaya. İşte tam o sırada bir "Eşek arısı" gelip, girdi ağzına. Ve soktu dilini. Dili bir anda şişip, feci halde canı yandı. İşte o zaman aklı geldi başına. Pişman olup tövbe etti. Dahası, bu zatın sevgisiyle doldu kalbi. Koştu huzuruna, özür dileyip talebesi olmakla şereflendi. *** Bu zat, bir gün sordu cemaatine: - Bu dünyada en güzel şey nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Dünyayı sevmemektir Buyurdu ki: - Dünyaya düşkün olmamaktır. Sordu yine: - Altın'dan kıymetli olan şey nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? Buyurdu ki: - Onu başkasına vermektir. *** Bir gün de nasihat istediler bu Veliden. - İki şey çok mühimdir, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Okumak ve okutmak. Sonra izah etti bunları. - Okumaktan maksat, islamiyeti öğrenmek, okutmaktan maksat da öğrendiğini başkalarına öğretmektir.

.Kalk çabuk, toparlan!

Bağdat evliyasından "Ahmet bin Mesruk" hazretlerinin talebesinden biri, yolculuğa çıktı bir gün. Bir müddet sonra yorulup, bir ağaç altına oturdu. Sonra da uzanıp uyudu oracıkta. Ama ayakları kıbleye doğruydu. Rüyasında hocası heybetle geldi yanına ve - Kalk çabuk! Toparlan! buyurdu. Genç doğruldu rüyasında. Ne hata ettiğini düşünüyordu ki, hocası devam etti: - Evladım, kıbleye karşı ayak uzatılır da yatılır mı? O anda uyandı. Baktı ki ayaklarını kıbleye uzatmış hakikaten. Hemen toparlanıp tövbe etti. Sefer dönüşü vardı hocasının huzuruna. Mümin gafletle yaşamaz Mübarek zat onu görünce, - Evladım, müslüman gafletle yaşamaz. Yatarken de edeplidir! buyurdu. O talebe, ömrü boyunca bu hatayı yapmadı artık. Ne zaman yatacak olsa, hemen bu hadiseyi hatırlıyordu. Bu zat, gıybet edilmesine müsaade etmez, hemen sustururdu. Bir gün, - Hocam, gıybet eden olunca hemen susturuyorsunuz. Hikmeti nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - Gıybet edeni susturana, yüz şehid sevabı veriliyor. Siz de susturun! - Peki ama nasıl susturacağız? - Açıkça "Sus!" diyeceksiniz. - Bir "Sus!" demekle mi bu kadar sevap kazanıyoruz? - Evet. Hem bu kadar sevap alıyor, hem de o müslümanı günahtan kurtarmış oluyorsunuz. İyi kul nasıl olur? Bir gün de, - İyi bir kul nasıl olur? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İyi kul, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına ehemmiyet verir. Günah işlerse, hemen tövbe eder. - Başka hocam? - İnsanlardan birşey beklemez. Her ihtiyacını yalnız Rabbinden ister. Onların bir tek korkuları vardır. - O nedir hocam? - Son nefes. Son nefeste imansız ölmekten korkarlar. Şöyle bitirdi: - Onlar, Rablerinin rızasını almak için uğraşırlar.

.Kardeşin ölmedi, hayatta

Hindistan evliyasından "Ahmet bin Mevdud Çeştî" hazretlerinin talebesinden birine, "Kardeşin öldü" diye haber geldi köyünden. Çok üzülüp çıktı bu zatın huzuruna. - Hocam, kardeşim vefat etmiş. İzin verirseniz köye gidip cenazesinde bulunayım hiç olmazsa. Büyük Veli, gözlerini kapatıp birkaç saniye sonra açtı. - Kim söyledi kardeşinin öldüğünü? - Öyle haber geldi hocam. - Hayır, kardeşin ölmedi, hayatta. Talebe şaşırdı. - Hayatta mı? - Evet. Hem de çok yakınımızda. Onun kokusunu duyuyorum. ...Ve kapı çalındı Genç, sevincinden ne diyeceğini, ne yapacağını şaşırmıştı ki, kapı çalındı o anda. Açtıklarında o gencin kardeşi göründü eşikte. Mübarek, - İşte kardeşin! buyurdu. Bak, hayatta. Koştu delikanlı, sarıldı kardeşine. Hocasına olan bağlılığı bir kat daha arttı bu vesileyle. *** Bu zat bir gün buyurdu ki: - Emr-i marufta çok çile vardır. Ama sabretmek lazım. Allahın dinini yayanlar, nazik ve kibar olmalı, sıkıntılara sabretmelidirler. Dinleyenler sordu: - Ya sabretmezlerse? Buyurdu ki: - O zaman başarısız olurlar. Etraflarında kimse kalmaz. Allahü teala öyle buyuruyor çünkü. - Ne buyuruyor hocam? Sabırlı olmasaydın... - Efendimize hitaben, "Ey habibim, sen sabırlı olmasaydın, yumuşak davranmasaydın, etrafında kimse kalmazdı" buyuruyor. *** Bir gün de, - Hocam, Allah indinde en kıymetli kullar kimlerdir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Takva sahibi olanlardır. - Yani Allahtan korkanlar mı? - Evet. Kimin takvası çoksa, o daha kıymetlidir. - İnsan, ne ile değer kazanır peki? - Hizmet etmekle. Peygamberimiz de, "Bir topluluğun içinde en kıymetli olanı, onlara hizmet edendir" buyuruyor.

.Başın sağolsun kardeşim

Şam'da yaşayan ve orada vefat eden büyük Veli "Ahmed bin Muhammed" hazretlerinin sevdiklerinden birinin kardeşi vefat etmişti. Mübarek, taziyeye gidip tesellide bulundu kendisine. - Başın sağolsun kardeşim! Adam çok memnun oldu. - Allah razı olsun hocam. Sonra sohbete başladılar. Büyük Veli buyurdu ki: - Ölüm, gerçekten çok acı bir iş. Cenab-ı Hak sabr-ı cemil ihsan eylesin. - Amin hocam. - Gerçi ölüm, bize musibet gibi geliyorsa da aslında değil. Musibet ne öyleyse? Adam şaşırdı. - Değil mi hocam? - Hayır, ölüm musibet değildir. - Peki musibet ne öyleyse? - Asıl musibet, ölümden gafil olmak ve ölüm için hazırlık yapmamaktır kardeşim. Adamcağız başıyla tasdik etti. - Çok doğru hocam. - Ölüm ne kadar acı olsa da, biz kulların, Allah'tan gelen her şeye rıza göstermemiz lazım, öyle değil mi? - Elbette hocam. - Çünkü dünyada ebedi kalmak için yaratılmadık ki. Tabii bir gün hepimiz öleceğiz. Ölümden kurtuluş var mı? - Yok tabii. Mübarek şöyle devam etti sohbetine: - Hem sonra ölüm, mümin için hediyedir aslında. - Hediye mi? Nasıl yani? Sıkıntıdan kurtuluyor - Çünkü mümin, ölümle kurtuluyor dünya sıkıntılarından, öyle değil mi? - Evet hocam. - Rabbine kavuşuyor sonra. Ölüm olmadan Allahü teâlâya kavuşabilir miyiz? - Kavuşamayız elbet. - İşte ölüm, mümin için vuslattır, bayramdır. Aşıklar, maşuku olan Allah'a ölümle kavuşuyorlar. - Doğru hocam. - Hem biliyor musun, müslüman ölümden korkmamalı. - Ya neden korkmalı hocam? - Ölümden sonra başına geleceklerden korkmalı. Cenab-ı Hak son nefeste "Allah" demeyi nasib etsin cümlemize. - Amin hocam.

.Ne ikram edeceksin?"

Evliyanın büyüklerinden Ebül Abbas Seyyarî hazretleri, bir gün, "Ahmet" adında bir talebesinin evine gitmişti. Talebe yeni evli ve çok fakirdi. Hocasını görünce çok sevindi garip... Birşeyler ikram etmek istedi. Ancak "bir miktar un"dan başka hiçbir şey yoktu evinde. Mutfakta, hanımıyla "Acaba ne yapsak?" diye düşünüyorlardı ki, hocası seslendi içerden. - Ahmet, evladım! Koşup geldi hemen. - Buyurun hocam. - Evladım karnımız aç. Bize ne ikram edeceksin? "Biraz unumuz var" Genç ezildi, büzüldü ve; - Çok az unumuz var, diyebildi. Buyurdu ki: - Çok iyi, getir o unu bakalım. Delikanlı koşup getirdi o bir avuç kadar unu. Mübarek, bereket için dua edip verdi tekrar talebesine. - Al evladım. Bu undan ekmek yapın da yiyelim! Ve ekledi: - Cenab-ı Hak hanenize bereket versin. İnşallah yıllar yılı yersiniz de bitiremezsiniz o ekmekleri. Hanımı bir çırpıda pişirdi ekmekleri. Yiyip sohbet ettiler. O ekmekleri senelerce yediler de bitiremediler hakikaten. *** Bir gün de; - Hocam, yanımızda gıybet edenler oluyor. Ne yapalım? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Dinlemeyin. Hatta ikaz edin! - Nasıl ikaz edelim? "Hiç mi iyi tarafı yok?" - Deyin ki, "O kişinin hiç mi iyi tarafı yok? Bir kusurunu görünce, bunu hemen başkalarına söylemek mi lazım? Bu, yakışır mı din kardeşliğine?" - Hocam söylüyoruz, ama yine devam ediyorlar. - O zaman susturun hemen! - Nasıl susturalım? - Açıkça "Sus!" deyin. Böyle yapan, yüz şehid sevabı kazanıyor. - Öyle mi hocam? - Evet. Hem sonra gıybet bir günahsa, dinlemek iki günahtır. - Nasıl yani? - Çünkü sen dinlemeseydin, o, bu gıybeti yapamayacaktı. Sen dinlemekle onun bu günahı işlemesine sebep oldun. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bostanın suyu!

Merrakuş şehrinde yetişen büyük velilerden Ebül Abbas Sebtî hazretlerinin ziraatle uğraşan bir talebesi vardı. Ve bir sene, şiddetli bir "kuraklık" oldu o havalide. Bir damla suya hasret kaldı toprak. Genç adam bostanını sulayacaktı ama ne mümkün. O böyle kara kara düşünüyordu ki, hocası onu görüp geldi yanına. - Hayrola evlat, bostana su mu vereceksin? - Evet hocam, bostanı sulayacağım, ama... - Aması ne evladım? - Şeyy hocam, su yok malum. - Ee, ne yapmayı düşünüyorsun? - Bilemiyorum. "Bulunur bir çaresi!" - Üzülme evlat, bulunur bir çaresi. Yerleri gökleri yaratan, sana su vermeye kadirdir elbet. - Amenna hocam. - Sen şimdi su yollarını aç ve bekle. Su gelir inşallah. Genç adam; - İnşallah hocam! deyip açtı su yollarını. Ve beklemeye koyuldu. O gece sabaha karşı bir şarıltı işitti birden. Evet, su gelmişti. Hem de dolu dolu. Bostanını sulayıp şükretti Allah'a. Sulama işi bitince kesildi su. Bir gün de, bazı gençlerle sohbet ediyordu ki, sordu onlara: - İnsan, bu dünyada ne için yaşar dersiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Rıza-i ilahi için Buyurdu ki: - Müslüman, Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yaşar. Bunun için çalışır. - Başka maksadı yok mudur yani? - Hayır, tek gayesi, Rabbinin rızasını ve sevgisini kazanmaktır. Ayrıca... - Ayrıca ne hocam? - Müslüman, Sevgili Peygamberimizi anasından, babasından, hatta canından bile daha çok sever. - Ne güzel. Keşke biz de öyle sevebilsek. - Evet, Eshab-ı kiram böyleydi mesela. Canlarından, mallarından, evlat ve iyallerinden daha çok severlerdi Onu. - Hatta Onun için ölürlerdi, değil mi hocam? - Elbette. Harplerde seve seve ölüme atılır ve şehid olurlardı Onun uğrunda.

.Altın kokusu!..

Cezayir'de yetişen velilerden Ebül Abbas Müsteganimî hazretleri zamanında bir genç ilim öğrenmek istiyordu. Yetimdi de. Annesi, hırkasına "dört altın" dikip, gönderdi ilim tahsiline. Genç, birkaç yer dolaştıktan sonra nihayet geldi bu zatın dergahına. Ve arzetti: - Ben talebe olmak istiyorum efendim. Mübarek zat; - Olur ama senden altın kokusu geliyor, buyurdu. Genç, şaşkın şaşkın bakarken devam etti mübarek: - Kalbinde dünya düşüncesi varken kendini ilme veremezsin evladım. Çocuk inkâra yeltendi. - Bende altın yok ki hocam. "Onları unuttun mu?" Büyük veli gülümsedi. - Annenin verdiği altınları unuttun mu? Genç iyice şaşırdı. - Hangi altınları efendim? - Hani hırkana dikmişti ya. O altınları soruyorum. Delikanlı mahcup olmuştu. Mübarek şefkatle baktı gence. - Sen talebe olmak istiyor musun evladım? - Hem de çok istiyorum. - Öyleyse o altınları fakirlere ver de gel. O zaman gerçek talebe olursun işte. Genç, - Peki efendim, deyip fırladı dışarı. Bir solukta o dört altını dağıtıp geri geldi. Derse başlayıp seneler sonra büyük bir âlim olarak döndü köyüne. İnsan, hedefsiz olmaz Bu zat bir gün buyurdu ki: - İnsanın yaptığı işlerde, mutlaka bir hedefi, maksadı, gayesi vardır. Bu da iki türlü olur. Sordular: - Onlar nedir hocam? Buyurdu ki: - İnsan, ya Rabbinin rızasını kazanmak için iş yapar bu dünyada, ya da insanlara beğendirmek için. - Evet hocam. - Eğer Allah için yaparsa çok iyi. Onun yardımcısı Allahü teâlâdır. Mübarek olsun. - Ya insanlar için yaparsa? - Bu çok kötü işte. Cenab-ı Hak onun işini insanlara bırakır ki, sonu hüsran olur muhakkak.

.İşaretli elma!..

Nişabur'da vefat eden büyük velîlerden "Ebu Ali Sekafî" hazretlerini, üç genç ziyarete gitti bir gün. Bu üç delikanlı medresede okumuş, dinî bilgilerin bir kısmını öğrenmişlerdi. Oturup sohbet ettiler. Sonra yatsı ezanı okundu. Büyük velî imam oldu ve cemaatle kıldılar namazı. Ancaaak... Mübareğin okuyuşunu beğenmedi bu gençler. Güya tecvide uygun bulmadılar kıraatini. Gece o evde misafir kalıp üstelik alayhinde konuştular bu Allah dostunun. Ve sabah oldu. Abdest almak için bahçeye çıktılar. Fakat o da ne? Titremeye başladılar! "Koca bir ayı" vardı karşılarında. Üstelik saldırmak için fırsat kolluyordu sanki. Ne yapacaklarını şaşırıp titremeye başlamışlardı ki, o sırada mübarek zat dışarı çıktı. Hayvan onu görünce koştu hemen, yüzünü ayaklarına sürdü bu büyük velînin. Özür diliyordu adeta. Sonra da başı önünde uzaklaştı oradan. Aynen bir "Suçlu" gibi. Gençler bu hali görünce anladılar hatalarını. Elini öpüp, özür dilediler kendisinden. Ve en yakın talebesi oldu üçü de. *** Bu zat, bir gün talebelerine buyurdu ki: - Birbirinizi çok sevin. İnsan birini severse, onda hata kusur görmez. Sevmeyince de her şeyi göze batar. İyi hallerine bile kızar, öyle değil mi? Gençler tasdik ettiler. - Evet hocam. "Sizde kusur görmüyorum" Buyurdu ki: - Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum. - Öyle mi hocam? - Evet. Çünkü sizi çok seviyorum. Seven, sevdiğinde kusur görmez. *** Bir gün de; - Müminin güzelliği ne ile ölçülür, biliyor musunuz?diye sordu cemaatine. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Müminin güzelliği, ne namaz kılmasıyla, ne de orucuyla belli olmaz. - Ya ne ile belli olur hocam? - Kalp kırmamasıyla... E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İslam ahlâkı nedir?

Diyarbakır'da yetişen Ahmet Karazî hazretleri, bir gün sordu cemaatine: - İslâm ahlâkı nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Kimseye yük olmamak, bilakis herkesin yükünü çekmektir. *** Bir gün de, sevdikleriyle sohbet ederken, - İyilik edene teşekkür edilir değil mi?diye sordu. - Elbette, dediler. - Hatta bu, insanlık vazifesidir değil mi? - Evet hocam. - Bu teşekkürün miktarı da gelen nimetlerin miktarına bağlı, öyle değil mi? - Evet. Nimet ne kadar çoksa - Yani nimet ne kadar çoksa, şükretmek lüzumu da o nisbette çok olur, öyle değil mi? - Evet hocam. - Pekii, her mahluka her türlü nimeti gönderen kimdir dersiniz? - Tabii ki Allahü teâlâdır. - Evet O'dur. Öyleyse her hamd ve şükür de Onun hakkıdır. - Ona nasıl şükredilir hocam? - Şükretmek, günah işlememekle olur. *** Bir gün de bazı gençler; - Hocam, İslâmiyette en mühim şey nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Doğru iman sahibi olmaktır. - İmandan sonra nedir? - İslâmiyeti öğrenmektir. - Ya fen ilimleri? Onları da öğrenmeli - Onlar da lazım elbet. - Öyle mi? - Evet. Mesela gözün yapısı, ilahi sırlarla doludur. Bunu öğrenmek, Allahü teâlâyı tesbih etmektir. Amaaa... - Aması ne hocam? - İlmihalini öğrenmek daha önce gelir. - Öyle mi, neden? - Çünkü ilmihal bilgilerini öğrenmek, kadın erkek her Müslümana farzdır. - Peki hocam bundan sonra mühim olan nedir? - Öğrendikleriyle amel etmektir. - Ya amel edilmezse? - O zaman o ilim vebal olur insana. - Vebal mi, nasıl yani? - Yani o ilim ona zararlı olup, Cehenneme götürür kendisini.

.Onların hürmetine..."

Mekke-i mükerreme'de yetişen evliyadan Ebu Amr Zücâcî hazretleri, sevdiklerinden bir grup kimse ile sefere çıkmıştı... Yolculuk gemide geçiyordu. Ancak deniz bu, güvenilir mi? Birden fırtına çıktı. Ve başladı gemi sallanmaya. Yolcular büyük korkuya kapıldı. Bu zatın talebeleri çaresizlik içinde ellerini açıp yalvardılar: - Yâ Rabbî! Hocamızın hürmetine dindir bu fırtınayı! Ellerini yüzlerine sürerken hafifledi fırtına. Ve birkaç dakika içinde tamamen dindi. Yolcular hem sevinmiş hem de şaşırmışlardı. Herkes hayret içindeydi Öyle ya, bir anda nasıl dinmişti bu fırtına? Eh, sebep belli. Allahın dostudur bu veli zatlar. Cenab-ı Hak, "Onların hürmetine..." diyerek yapılan duaları geri çevirmez. *** Bir gün de bazı kimseler bu zata gelip; - Hocam, insanlar sizi çok seviyor. Siz çok iyi bir insansınız, dediler. Buyurdu ki: - Biz, insanlar sevsin diye Müslüman değiliz kardeşlerim. - Anlamadık, nasıl yani? - Biz, Allah sevsin diye Müslümanız. Bizim için Allahü tealanın sevmesi mühimdir. - İnsanların sevmesi mühim değil mi hocam? - Hayır, hiç mühim değil! - Neden? - İnsanlara güvenilmez çünkü. Onlar bugün sever, yarın söverler. Bu cevap hoşlarına gitmişti. - Çok doğru, dediler. İnsanlarla işimiz yok Buyurdu ki: - Biz, kulların sevmesiyle sevinmez, sövmeleriyle üzülmeyiz. Bizim insanlarla işimiz yoktur. *** Bir gün de "Kul hakkı"nın çok mühim olduğunu anlattıktan sonra şunu nakletti cemaate: Sevgili Peygamberimiz, bir gün, - Müflis kime denir biliyor musunuz? diye sordu eshabına. - Allah ve Resulü daha iyi bilir, dediler. Buyurdu ki: - Müflis şu kimsedir ki, ahirete çok sevaplarla gelir. Fakat kiminin kalbini kırmış, kiminin gıybetini yapmıştır. Sevapları, o hak sahiplerine dağıtılır. Sevapları bitince, öbürlerinin günahları buna yükletilip Cehenneme atılır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dünya hayatı rüya gibidir

Bağdat'ta yetişen velilerden Ebül Hüseyin Nurî hazretlerinin sohbetine mevki sahibi bir kişi geldi bir gün. Ancak bulunduğu makamla mağrurdu biraz. Tepeden bakardı herkese. Buna rağmen gelip oturdu sohbet halkasına. O esnada Ebül Hüseyin Nuri hazretleri sevdikleriyle sohbet ediyordu. Bu mağrur adam gelince, birden mevzuyu değiştirip, - Bu gece bir rüya gördüm, buyurdu. - Hayırdır inşallah, ne gördünüz hocam? - Sultan olmuşum. Muhteşem bir tahtta oturuyorum. Etrafımda hizmetçilerim fır dönüp emrimi bekliyorlar. Bir saltanat ve ihtişam içinde iken uyandım birden. Bitmişti o saltanatı Karşısında oturan yaşlıca bir sevdiği; - Eee rüya bu hocam, dedi, tabii bitecek. Buyurdu ki: - Evet, bir anda bitti ve sona erdi o saltanatım. Hayal oldu. - Hocam, siz hep, "Hayat hayaldir" buyurmaz mıydınız? - Evet, aynen bu rüya gibi. Dünya da hayaldir, dünya makamları da. Geçici ve aldatıcıdır. - Çok doğru hocam. - Pekii, böyle geçici ve aldatıcı şeyler için mağrur olmak bize yakışır mı? desem, ne dersiniz? - Yakışmaz tabii hocam. - Neden? - Çünkü elden çıkarlar bir gün. - Öyleyse kalıcı nimetlere itibar etmeli. Hiç elden çıkmayacak nimetlere bakmalı, öyle değil mi? - Evet hocam. Adam almıştı alacağını. O günden itibaren attı o gururunu. Tevazuya büründü. Ölünceye kadar hep başı önünde yaşadı. Tam bir tevazu içinde. Başarının sırrı Bir gün de; - Muvaffak olmak neye bağlıdır? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Mütevazı olmaya. - Mütevazı olmaya mı? - Evet. Tevazu gösterene Hak teala yardım eder. O tevazu ettikçe hep yükselir, ilerler. - Ya kibirliler hocam? - Kibredene Allah yardım etmez. O kibirlendikçe hep alçalır, hep kaybeder. - Mahşerde de böyle midir hocam? - Elbette. Kibirliler, mahşerde, karıncalar gibi mahşer halkının ayakları altında kalıp helak olacaklardır.

.Ben bu işe karışmam"

Hindistan'da yetişen velilerden Ebül Hayr Farukî hazretleri zamanında, bir sene kuraklık oldu o havalide. Fiyatlar yükseldi. Hayat pahalılığı çekilmez hal aldı. İnsanlar çaresizlik içinde koştular bu zata: - Hocam biz mahvolduk. - Hayırdır, ne oldu? - Bu hayat pahalılığı büktü belimizi. Çok sıkıntıdayız. - Doğru, pahalılık aldı başını yürüdü. - Ne olur hocam, dua edin de düşsün fiyatlar. Kurtulalım bu pahalılıktan. Ebül Hayr Farukî hazretleri, başını olumsuzca iki yana salladı. - Hayır, ben bu işe karışmam! Onlar hiç böyle bir cevap beklemiyorlardı. - Neden hocam? Allah rızka kefildir - Hak teala rızıklara kefildir. - Fakat efendim... - Bakın kardeşlerim, bir buğday tanesi "bir altın lira" olsa bile, O bizim rızkımızı yine verir. Buna inanın. - Evet ama pahalılık var hocam. - Bu, bizim kusurumuz. - Bizim mi, nasıl yani? - Biz Rabbimizin emirlerine itaat etseydik, bu pahallılık olmazdı. - Öyle mi? - Evet. Kur'an-ı kerimde, "Emirlerime itaat etmezseniz, rızkınızı daraltırım" buyuruluyor. - Peki ne yapacağız? - Siz ucuzluk mu istiyorsunuz? - Evet, hem de nasıl. - Öyleyse bırakın günahı, İslâma sarılın. Allahü teâlânın emirlerine saygılı olun. - O zaman ucuzluk olur mu? - Tabii ki. Bu işin tek çaresi var. O da budur. Kul hakkı çetindir Bir gün de bir genç gelip; - Hocam, bana "Kul hakkı"ndan bahseder misiniz, diye rica etti. Buyurdu ki: - Kul hakkı çok çetindir evladım. - Neden çetindir hocam? - Çünkü Allah affetmiyor kul hakkını. - Peki ne yapmamız lazım? - Dünyada iken helallaşmaktan başka çaresi yoktur. - En mühim kul hakları hangileridir peki? - Üç kimsenin hakkına riayet et evladım. - Kimdir onlar? - "Anne-baba", "Üstad" ve "İşveren". Ve ilave etti: - İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olamaz.

.Son secde!

Bağdat evliyalarından Ahmet bin Ebu Verd hazretleri, ne zaman dua edecek olsa; - Yâ Rabbî! Benim ruhumu secdede al! diye yalvarırdı. Ve bir gece... Sabaha kadar Kur'an-ı kerim okuyup sonra namaza durdu. Son secdeye gittiğinde kalkamadı bir daha. Secdesi normalden fazla sürünce merak etti hanımı. Yanına vardığında vefat etmiş olduğunu gördü. Evet, secdede teslim etmişti ruhunu. Nitekim büyükler; - Kim neyi isterse, cenab-ı Hak onu o şeye kavuşturur, buyuruyorlar. Bu, böyledir her zaman. Cennete girmek için Bu zat, bir günkü sohbetinde; - Cennetin kapısı, büyüklerin kalbidir! buyurmuştu. Dinleyenler anlamadılar. - Nasıl yani hocam? - Hani her eve bir kapıdan girilir ya... - Evet. - İşte Cennete de büyüklerin kalbinden girilir. - Biraz daha açıklasanız. - Yani Cennete girmek isteyen, önce büyüklerin kalbine girmelidir, diyorum. - Yani onları sevmek ve onlar tarafından sevilmek mi lazım? - Evet, aynen öyle. - Peki "Büyükler"den maksat kimlerdir? - İnsanın annesidir, babasıdır. En mühimi de hocasıdır tabii. - Hocası mı? - Evet. Ona dinini öğreten, dünya ve ahiret saadetine sebep olan rehberidir, üstadıdır, mürşididir. Ve ilave etti: - Hoca hakkı, anne-baba hakkından önce gelir. Kalplerine nasıl girilir? - Pekii bu büyük zatların kalbine nasıl girilir hocam? - Nasihatlerine göre yaşamakla. - Başka hocam? - Hizmet edip dualarını almakla. - Başka? - Kitapları varsa, dağıtmakla. - Bunları yapan onların gönlüne girer mi yani? - Elbette. Onların gönlüne giren de, Cennetin kapısından içeri girmiş demektir. - Ne kadar güzel. - Elbette. Kim kimi severse, onunla beraber olacaktır. - Cennette de mi? - Tabii. Peygamber efendimiz öyle buyuruyor çünkü. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Oyun için yaratılmadık!"

Kabr-i şerifi Mısır'da bulunan Ebül Hayr el Aktâ hazretleri, çocukları çok sever, ilgilenirdi onlarla. Bir gün yine oynayan çocukları gördü sokakta. Ancak bir tanesi köşeye çekilmiş, sadece seyrediyordu oynayanları. Yanına gidip sordu: - Sen niçin oynamıyorsun evladım? Çocuk omuz silkti. - Ben oynamak istemiyorum. - Niçin evladım? Kalk, sen de katıl oyuna. - Hayır oynamayacağım! - Gel, ne istiyorsan alayım sana. Böyle kenarda durma. Koş, oyna onlar gibi. Çocuk, vakur bir eda ile cevap verdi: - Niçin oynayacakmışım? Biz oyun için yaratılmadık ki. "Sen henüz çocuksun" Bu söz, çok hoşuna gitti mübareğin; - Peki ne için yaratıldık? - Sadece Allahü teâlâya ibadet etmek için. Şefkatle baktı bu yavrucağa. - Evladım, sen henüz çocuksun. Günahın da yok. Şimdi oyna, büyüyünce ibadet edersin. - İyi ama, babam ocağı yakarken, iri odunları "ince çırpı"larla tutuşturuyor. - Doğru, biz de öyle yapıyoruz. - İşte ben, Cehennemde yanan o "ince çırpılar"dan olmak istemiyorum. Mübarek zat araştırdı bu çocuğu. "Seyit"lerden olduğunu öğrendi sonunda. Eh, Resulullah'ın torununa da bu yakışırdı elbet. Yine bir kandil gününde, sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Kardeşlerim, bugünler, "Umumi af günleri"dir, buyurdu. - Nasıl yani? dediler. "İnkâr eden mahrum kalır" Buyurdu ki: - Hani hükümetler, zaman zaman "Genel af" çıkarır, suçluları affederler ya. - Evet hocam. - İşte Allahü teala da kullarının günahlarını bağışlamak için bir nevi "Umumi af" ilan ediyor böyle mübarek gecelerde. Fakat bir şartla. - O şart nedir hocam? - İnanmak. - Nasıl? - Yani böyle mübarek geceler için buyurulan müjdelere inanmak ve ümitli olmak lazım. - İnanmayan istifade edemez mi yani? - Tabii ki. Büyüklerimiz, "İnkâr eden, mahrum kalır" buyurmuşlardır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onu, şu köşeye koy!"

Yemen evliyasından Ahmet bin Ebu Bekr Ayderusî hazretleri, sohbetlerinde; - Mal sevgisi, Allaha olan sevginizi geçmesin, derdi sık sık. Bir gün, kendisine bir kese dolusu "altın" getirdiler. Elini sürmeden, - Şu köşeye koy!buyurdu. Adam keseyi bırakıp gitti. Ertesi gün bir fakir gelip dert yandı: - Hocam, maddi sıkıntı içindeyim. Ne olur, yardım edin. Ona, o köşeyi gösterip; - Şurada bir kese olacak. Onu al, buyurdu. Fakir, sevinçle oraya gittiyse de keseyi göremedi. "Elhamdülillah!" Geri gelip; - Orada öyle bir kese yoktur, diye arzetti. Mübarek zat; - Elhamdülillah! dedi. Adam tekrar baktığında gördü ve; - Varmış hocam, şimdi gördüm deyince, - Elhamdülillah! dedi yine. Fakir şaşırmıştı. - Efendim, "Yok" dediğim zaman da Elhamdülillah dediniz, "Var" dediğim zaman da. Hikmeti nedir acaba? Buyurdu ki: - Bizim için dünyalığın varlığı ile yokluğu birdir kardeşim. Gelince sevinmez, gidince üzülmeyiz. Bir gün de sohbetinde; - Günah işlemeyin. Cenab-ı Hak günah olmayan şeylerle zevklenmeye izin vermiştir, buyurdu. - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - Mesela şarap haram ise de, ıhlamur, tarçın, süt, ayran, limonata ve daha nice içecekler helaldir. Üstelik daha lezzetli ve faydalıdırlar. "Kulluğa yakışır mı?" Şöyle devam etti: - Helal olan bu çeşitli şerbetleri bırakıp da haram olan şarabı içmek, Allaha karşı saygısızlık olmaz mı? - Tabii olur hocam. - Bu hareket, kulluğa yakışır mı? - Yakışmaz tabii ki. - Hem sonra haramlarda olan lezzetin aynısı mubahlarda da var, öyle değil mi? - Hem de fazlasıyla hocam. - En mühimi de nedir biliyor musunuz? - Nedir hocam? - Helal kullananları Allahü teâlâ sever. İnsanın işinden Rabbinin razı olması ve onu sevmesi ne büyük nimettir. Bir kul için bundan büyük zevk olur mu?

.Ahiret yolculuğu

Mısır evliyasının büyüklerinden Ebül Hasan Kûsî hazretleri, bir gün sevdiklerinden birine yolda rastlayıp buyurdu ki: - Eee yolculuk zamanı yaklaştı artık. Adam pek bir şey anlamadı. - Ne yolculuğu hocam? - Ahiret yolculuğu. - Aman hocam durun hele, daha genç sayılırız. Lakin mübarek ciddiydi. - Ecel genç ihtiyar tanıyor mu kardeşim? - Tanımıyor elbet. - Öyleyse? - Haklısınız hocam. Hazırlanmamız lazım. "Vasiyetini yap, bekle!" Şöyle devam etti: - Bir haftaya kadar bu hazırlığı bitir. Eş dostla helallaş. Vasiyetini yapıp ölümü bekle! Adamcağız; - Başüstüne, deyip doğruca evine gitti. Vasiyetini yapıp eş dostla helallaştı. Ve o gün hastalandı hakikaten. Ve bir hafta sonra çıktı o yolculuğa. Ahiret yolculuğuna. *** Bir gün de, bazı sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, - Elhamdülillah, çok şanslıyız, çok bahtiyarız, buyurdu. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Çünkü hakiki İslâm âlimlerini tanıdık ve sevdik onları. Onların kitaplarını okuyor, nasihatlerini dinliyoruz. - Evet hocam, elhamdülillah. - Ya tanımasaydık, ya bilmeseydik! Ya başka bir gemiye binseydik! Hâlimiz ne olurdu? - Biz hangi gemideyiz hocam? - Ehl-i sünnet gemisinde. "Kaptanımız kim?" Şöyle devam etti: - Acemi kaptan kaza yapar. Ama bizim kaptanımız çok sağlam üstelik. - Kaptanımız kim hocam? - İmam-ı azam hazretleri. *** Bir gün de sevdiklerine buyurdu ki: - Kardeşlerim, ahirette "Nasıl yaptığımız" değil, "Niçin yaptığımız" sorulacak. - Yani ne niyetle yaptığımız mı? - Evet. Bir işi niçin yapıyoruz? Ona bakalım önce. İnsanlar için mi? Allah için mi? - İnsanlar için yaptıysak? - İşimiz insanlara bırakılır. - Ya Allah içinse? - İşte o zaman kurtuluruz ahirette.

.Zor olan kıymetlidir!"

Irak velilerinden Ebül Hasan Cüsukî hazretlerini, bir genç rüyasında gördü bir gece. Ancak tanımıyordu kendisini. O sırada Sevgili Peygamberimiz teşrif etti oraya. Bu veliyi gösterip; - Bu zata tâbi ol! buyurdular o gence. - Başüstüne, dedi ve uyandı. Çok duygulanmıştı rüyadan. İyi de kimdi bu zat? Nerede yaşardı? Hiçbir şey bilmiyordu. Aradan bir sene geçmişti ki, bir iş için bu zatın beldesine düştü gencin yolu. Ve ilk günde, nur yüzlü bir zatla karşılaştı orada. Dikkatle bakınca, "İşte aradığım zat" - "Tamam" dedi içinden. "İşte aradığım zat. Rüyada gördüğüm mübarek. Derhal tanışmalıyım." O nurlu zat da kendisine doğru gelmekteydi. Daha yaklaşınca göz göze geldiler. Büyük velî durdu ve dikkatle baktı gence. - Evladım sen... - Buyurun hocam. Elini gencin omuzuna attı mübarek. - Bir senedir nerelerdesin evladım? Sen beni arıyorsun, ben de seni. Genç ne diyeceğini bilemiyordu. - Şeyy, haklısınız hocam. - O rüyayı unuttun mu yoksa? - Hayır hocam, hiç unutur muyum. - Hani beni bulup da tâbi olacaktın. Ne oldu? Genç sarıldı ellerine. Öptü ve bir daha ayrılmadı yanından. *** Bu zat, bir sohbetinde buyurdu ki: - Bir nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider. Üstelik acı azap görür o kişi. - En büyük nimet nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - İman ve İslam nimetidir. Nasıl şükredilir? - Bu nimetlerin şükrü nasıl ifa olur? - Hubb-i fillah ve buğd-i fillah ile. - Yani Müslümanları Allah için sevmek, imansızları Allah için kötü bilmekle mi? - Evet. *** Bir gün de, - Gıybet yapanı dinlemeyin, buyurdu. Hatta susturun. Çünkü gıybet günahı, zina günahından büyüktür. - Nasıl susturalım hocam? diye sordular. Buyurdu ki: - Açıkça "Sus!" deyin. - Bu çok zor hocam. - Zor olan kıymetlidir zaten. Böyle yapana yüz şehid sevabı verilir. - Yüz şehid sevabı mı? - Evet. Peygamber Efendimiz öyle buyuruyor. ----------- E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.En büyük düşman!

Evliyanın büyüklerinden Ahmet bin İshak hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, bu nefis insanın en büyük düşmanıdır, buyurdu. - Nefs-i emmare mi? diye sordular. Buyurdu ki: - Evet. - Bu nefis ölmez mi hocam? - Hayır. Nefs-i emmare ölmez. - Neden? - Çünkü işe yarıyor. - Nasıl yani? - Onunla cihad yapılıyor mesela. Cihad ile de melekten üstün oluyor insan. Onun için nefis ölmez. - Peki zayıflamaz mı? - Zayıflar tabii. - Peki, onu zayıflatmak ne ile olur hocam? - İbadet etmekle. "Nefis feryat eder" - En büyük ibadet nedir? - Beş vakit namaz. Namaz kılarken nefis kahrolur, feryat eder. Namaz, ayrıca bir zikirdir. - Zikir mi? - Evet. namaz kılmak, zikre sebep oluyor. - Öyle mi? - Evet. Namaz'la ilgili her konuşma zikirdir çünkü. - Nasıl? - Mesela, "Namaza ne kadar var?", "Yarım saat kaldı", "Hemen abdest alıp cemaate yetişeyim" gibi konuşmalar hep zikir sayılır. - Ne güzel. - Tabii. Bu gibi sözler namazla ilgilidir ve Allah'ı hatırlatır insana. Zikir de hatırlamak demektir zaten. Ateş, küfrün karşılığı! Bir gün de; - Hocam, her günah insanı Cehenneme sokar mı? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Hayır, Cehennem küfrün karşılığıdır. - Ya müminlerin günahları? - Onların bir kısmını Allahü teala dilerse sebepsiz de affedebilir. - Öbür günahları hocam? - Onların da bir kısmı dünya sıkıntıları, can verme acısı, kabir azabı ve mahşer meydanındaki sıkıntılarla affedilir. - Ya affolmayan günahlar? - Onlar için Cehenneme girse bile, imanı hürmetine sonra çıkarılır. Amaaa, - Aması ne? - Küfrün karşılığı sonsuz ateştir. Kâfirler, Cehenneme sokulur ve bir daha çıkartılmazlar.

.İyilik edene teşekkür edilir

Arabistan'ın Hadramut bölgesinde yetişen evliyadan Ahmet bin Hüseyin Ayderusî hazretleri, bir gün sevdikleriyle sohbet ederken; - İyilik edene teşekkür edilir değil mi?diye sordu. - Elbette, dediler. - Hatta bu, insanlık vazifesidir değil mi? - Evet hocam. Buyurdu ki: - Bu teşekkürün miktarı da gelen nimetlerin miktarına bağlıdır. Yani nimet ne kadar çoksa, şükretmek lüzumu da o nisbette çok olur, değil mi? - Elbette. Nimet kimden geliyor? - Pekii, her türlü nimetin hakiki sahibi kimdir dersiniz? - Tabii ki Allahü teâlâdır. - Öyleyse her hamd ve şükür, Ona aittir. Ona şükretmek akıl icabı ve insanlık vazifesidir. Sordular: - Ona nasıl şükredilir hocam? - Şükretmek, günah işlememekle olur. *** Bir gün de bazı gençler nasihat istediler bu zattan. Buyurdu ki: - İki şey çok mühimdir gençler. - Onlar nedir hocam? - Biri okumak, diğeri okutmak. - Okumaktan maksat nedir hocam? - İslamiyeti öğrenmektir. - Nereden öğreneceğiz? - Ehl-i sünnet âlimlerinden veya onların kitaplarından. - Okutmaktan maksat? - Öğrendiğini başkalarına öğretmektir. - Yani emr-i maruf mu? - Evet. - Bu, çok mu mühim hocam? Denizde damla gibi! - Elbette. Bütün nafile ibadetlere verilen sevap, emr-i maruf sevabı yanında, denizde damla gibidir. - Bunu biz de yapabilir miyiz? - Tabii ki. - Nasıl yapacağız? - Bu zamanda en güzel emr-i maruf şekli nedir, biliyor musunuz çocuklar? - Nedir hocam? - Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı ilmihal kitaplarını alıp, köylere kadar gidip, gençlere dağıtmaktır. - Bu işi bizzat yapamazsak? - O zaman yapabilenlere yardım edersiniz. - Bu da emr-i maruf olur mu ki? - Elbette. Bir hayra vesile olan da yapmış gibi sevaba kavuşur. -------------------- E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dünyada en kıymetli insan

Hindistan evliyasının büyüklerinden Alaaddin Sabîr hazretlerine, sevdikleri sordu bir gün: - Dünyada en makbul insan kimdir hocam? - Takva ehli olandır. - Takva nedir? - Allah korkusu ile günahlardan kaçmaktır. Seksen sene sürünmeye razı olun, ama Cehennem ateşine razı olmayın. - Çok mu şiddetli hocam? - Hem de nasıl. O ateşe bir an dayanamazsınız. *** Bir gün de sohbetinde, - Günah işlemeyin. Cenab-ı Hak günah olmayan şeylerle de zevklenmeye izin vermiştir, buyurdu. "Kulluğa yakışır mı?" - Nasıl? - Mesela şarap haram ise de, ıhlamur, tarçın, süt, ayran, limonata ve daha nice meşrubat helaldir ve şaraptan daha lezzetli ve faydalıdır. Sonra şunu sordu: - Helal olan bu çeşitli şerbetleri bırakıp da haram edilen şarabı içmek, Allaha karşı saygısızlık olmaz mı? - Tabii olur hocam. - Böyle yapmak kulluğa yakışır mı? - Yakışmaz tabii ki. Şöyle bitirdi: - Bu lezzetler bir yana, helal kullananları Allahü teâlâ sever. İnsanın işinden Rabbinin razı olması ne büyük nimettir. Bir kul için bundan büyük zevk olur mu? *** Bir gün de talebelerine; - İnsan, çok mühim ve kıymetli işini kime verir?diye sordu. "Onlara müjdeler olsun!" - Kime verir hocam? - Çok sevdiği ve çok güvendiği birine verir, öyle değil mi? - Evet hocam. - İşte cenab-ı Hak da kendi dinini yaymak görevini, en çok sevdiğine vermiştir. - Peygamberimize mi? - Evet. Habibim dediği ve en çok sevdiği Efendimize verdi bu vazifeyi. - Ondan sonra hocam? - Peygamberimizden sonra da, Onun varisi olan âlimler yaptı ve yapıyor bu hizmeti. Şöyle bitirdi: - Bu işte onlara ortak olanlara müjdeler olsun. Onlar çok sevap kazanıyorlar. -------------------- E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İnsanın üç düşmanı!

Osmanlı son devir âlim ve velilerinden Çorumlu "Ahmet Feyzî Efendi", bir günkü sohbetinde; - İnsanın üç düşmanı vardır, buyurdu. - Onlar nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - Şeytan, nefis ve kötü arkadaş. - Bunların zararından nasıl kurtuluruz hocam? - İlmihal kitabı okuyarak. Dinini bilen, aldanmaz çünkü. Bilmeden Müslümanlık olmaz. Fakaat... - Fakatı ne hocam? - Bilmek de tek başına yetmez. - Başka ne lazım? - Amel lazım. Bilmek, işlemek içindir zira. Amelsiz kuru ilim, vebal olur insana. Her nefesin hakkı var Bir gün de nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Evladım, ya hayır söyle, ya da sus! Her nefesin bir hakkı vardır çünkü. Ve ekledi: - Ölüm var, ahiret var. Bugünden hazırlan o güne. Ölüm ani gelir. Genç memnuniyetini belirtti. - Başka hocam? - İnsanlara karşı cömert ol, yumuşak davran. Affedici ol. - Başka? - Sen Allah'ın kullarını affet ki, Allahü teâlâ da seni affetsin. Sen insanların ayıbını gizle ki, Allah da senin aybını gizlesin kıyamette. - Başüstüne hocam. - Ne ekersen onu biçersin evladım. Bu dünya fanidir. Bir gün biter. Sen gönlünü ahirete çevir. "Büyüklere kulak ver!" Bir gün de talebelerine buyurdu ki: - Allah adamlarının nasihatlarına kulak verin çocuklar. Onların nefeslerinin bereketiyle, nasihatlarını tutmak kolay olur. - Ya tutulmazsa hocam? - Öğrenilen şeyler yapılmazsa, o bilgiler vebal olur insana. Azaba sebep olur yani. - Nasıl? - Şöyle söyleyeyim. Bir hasta, ilacını öğrenir de onu kullanmazsa iyi olabilir mi? - Olmaz tabii. - Yani ilacı bilmek onu iyi edemez değil mi? - Evet hocam. - Bu da böyledir işte. İnsan bildiklerini yapmadıkça ahirette azaptan kurtulamaz. ..... Not: 13 ciltte tamamlanacak olan "Şiirlerle Menkıbeler" kitap serisinden 3'ü daha basıldı. Buhara Yayınevi, Tel: 0212 432 77 94

.Yer altında en çok ne var?

Anadolu evliyasından olup İzmir'de vefat eden Ahmet Eğribozî hazretleri, bir gün sordu bir ahbabına: - Bil bakalım. Yerin altında, yerin üstünde ve göklerde en fazla ne vardır? O kimse biraz düşündükten sonra, - Yerin altında, olsa olsa en çok ölüler vardır, dedi. Yer üzerinde bitki ve hayvan, gökte ise melekler. Mübarek, başını iki yana salladı. - Hayır, bilemedin. - Doğrusu ne hocam? - Yerin altında en çok olan ölüler değildir. - Ya nedir? - Ölülerin pişmanlıklarıdır. - Pişmanlık mı? Feryat ederler... - Evet pişmanlık. "Aaah, keşke daha çok ibadet etseydim. Keşke hiç günah işlemeseydim!" diye feryat ederler. - Peki hocam, yer üstünde çok olan nedir? - İnsanların "Hırs ve tamahları"dır. Hiç ayrılmayacakmış gibi dünyaya sarılırlar. - Ya gökyüzünde? - Gökyüzünde en çok olan "Adil hükümdarlara verilen sevaplar"dır. - Öyle mii? - Evet. Onların bir anlık adaletle hükmetmeleri, başkalarının yıllarca yaptıkları ibadetten daha çok sevap kazandırır onlara. *** Bir günkü sohbetinde de, - İbadetlerin en kıymetlisi olan namaz, en büyük zikirdir, buyurdu. - Neden? diye sordular. Buyurdu ki: - Çünkü namaz, her gün Allah'ı hatırlatıyor bize. Bu da zikirdir işte. Evliya kime denir? Bir gün de; - Evliya kime denir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Namazını kılan, ehl-i sünnet itikadında olan ve haramlardan sakınan herkes evliyadır. Birbirlerine baktılar. - Anlamadık hocam. - Evliyalık iki türlüdür kardeşlerim. - Nasıl? - Biri "Umumi evliyalık"tır ki, bu bahsettiğimdir işte. - Öteki? - İkincisi "Hususi evliyalık"tır ki, evliya denilince bu evliyalar anlaşılır. Bunların da dereceleri vardır tabii. - Evliya ne demek hocam? - Evliya demek, Allahü teâlânın sevdiği kimse demektir.

.Kişi sevdiği ile beraberdir"

Hindistan'da yetişen evliyadan Ahmet Kâbilî hazretleri, bir gün talebesiyle sohbet ederken; - Bu dünyada beraber olduğumuz gibi, inşallah mahşer meydanında ve Cennette de birlikte bulunuruz, buyurdu. Talebeler sevindiler. - Gerçekten mi hocam? - İnşallah. Çünkü hadis-i şerifte, "Kişi sevdikleriyle beraber olur" buyuruldu. - Hocam, ya orada bir karışıklık olur, bazılarımız kaybolursa? - Öyle şey olmaz evladım. - Neden? - Karışıklık, insanların işlerinde olur. Ama orası ahiret. Orada insanların hükmü geçmez. ? "Orada karışıklık olmaz" - Kimin hükmü geçer? - Allahü tealanın. Onun işlerinde düzen ve intizam vardır. Orada hiçbir karışıklık olmaz. *** Bir gün de bir delikanlı bu zata gelip dert yandı: - Hocam, bir türlü kendimi toparlayamıyorum. - Nasıl yani? - Ne bileyim, ibadetten zevk alamıyorum. Haramlar tatlı geliyor. Sebep ne olabilir acaba? Mübarek zat, şefkatle bakıp sordu o gence: - Evinizde ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından var mı evladım? - Var hocam. - Pekii onları okuyor musun? - Pek okuyamıyorum. - İşte sebep bu. - Nasıl? - Bak evladım, hasta olan bir kimse, doktora gidip, ilaçlarını alsa. - Evet hocam. "Söz veriyorum!" - O ilaç kutularını raflara dizse, ama hiç kullanmasa. - Evet. - O kullanmadığı ilaçların o hastaya faydası olur mu? - Olmaz tabii. - Pekii, bir kimse de ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını alıp raflara dizse. - Evet hocam. - Ama onları hiç okumasa, o okumadığı kitapların ona faydası olur mu? - Anladım hocam. - Neyi anladın? - Kitap okumadığım için bu halde olduğumu anladım. - Öyleyse her gün belli miktarda oku, olur mu? - Söz hocam, bundan sonra okuyacağım.

.Ortak noktamız: Sevgi...

Evliyanın büyüklerinden Ali bin Fudayl hazretleri, bir gün sevdiklerine; - Hepimizi birleştiren bir ortak noktamız var,buyurdu. - O nedir hocam? - Allah sevgisi. Hepimiz Allah'ı seviyor ve Onun rızasına kavuşmak istiyoruz, öyle değil mi? - Evet hocam. - İşte ortak noktamız bu. - Öyleyse? - Öyleyse İslâmiyeti öğrenelim ve başkalarına da öğretelim. Bir kişinin kurtuluşuna sebep olmak, Peygamberlik görevi yapmaktır. Fakaat, - Fakatı ne? Şartları var!.. - Emr-i maruf yapmanın şartları var. - Nedir onlar? - Evvela ihlasla yapmalıdır bu işi. - Sonra? - Sonra da kimseyi kırmadan ve fitne çıkarmadan. *** Bir günkü sohbetinde de buyurdu ki: - Kardeşlerim, ölünce hesap var, Cehennem var, ateş var. - Cehennem şimdi var mı hocam? - Elbette. İnsan sadece ateşte yanmayı düşünse, aklı gider, mum olur. Ateş deyip geçmeyin. Cehennem ateşi bu. - Çok mu şiddetli? - Tabii. Bir kıvılcımı ile bu dünya yanar, yok olur. Bu ateş, insanları bekliyor. - Ya hayvanlar hocam? - Onlar toprak olacak ahirette. Şöyle bitirdi: - Kardeşlerim, günah ateş demektir. Günahtan sakınarak, kendinizi kurtarın ateşten. Öyle yaşayın ki... Bir gün de buyurdu ki: - Öyle yaşayın ki, sizin yüzünüzden hiç kimse Cehenneme gitmesin. - Nasıl yani hocam? - Yani herkese öyle davranın ki, hiç kimse sizin yüzünüzden İslamdan soğumasın. - Soğursa ne olur? - O kişi Cehenneme gider. Amaa... - Aması ne? - O Cehenneme giderse, yalnız gitmez tabii ki. - Ya? - Sizi de birlikte götürür. - Neden? - Çünkü siz sebep oldunuz onun Cehenneme gitmesine. Size baktı da soğudu İslâmiyetten. ----- E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.En büyük müjde!

Buhara'da yetişen evliyadan Alaaddin Goncdüvanî hazretleri, bir gün sevdikleriyle sohbet ederken; - Mümin için en büyük müjde nedir, bilir misiniz?diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Ona ölümü hatırlatmaktır. - Neden hocam? - Ölüm, mümine hediyedir çünkü. Büyük saadettir. - Saadet mi? - Evet. Ölürken, herkese Peygamber Efendimizi gösterip, "Bunu tanıyor musun?" diye sorulacak. - Sonra hocam? - Müslümanlar hemen tanıyıp çok sevinecek ve "Çok şükür, iyi ki iman etmişim" diyecekler. "Onlar tanıyamayacak" - Ya imansızlar hocam? - Onlar tanıyamayacak tabii. - Ne fena. - Evet. Muhammed aleyhisselam olduğunu öğrenince, "Aaah! Ben ne yaptım?" diyecekler. "Niçin iman etmedim? Böyle güzel, böyle faziletli bir zat inkâr edilir miydi hiç?" - Faydası olmayacak tabii. - Elbette. *** Bir gün de, sevdikleriyle konuşurken; - Kardeşlerim, her yaptığınız işi Allah için yapın, buyurdu. İslâmiyette her şey Allah için olur çünkü. - Her şey mi hocam? - Evet. İş kurmak, evlenmek, hacca gitmek, hatta yiyip içmek bile Allah için olur yalnız. - Yiyip içmek de mi? - Evet. - Bu nasıl oluyor? "Nefis kime düşman?" - Bakın, insan yemek yiyince kuvvet kazanır, öyle değil mi? - Evet hocam. - Bu kuvveti de ya Allah yolunda harcar, ya da nefsin yolunda. - Evet. - Nefsi için harcarsa Cehenneme yaklaşır, Allah için harcarsa Cennete. Çünkü nefis düşmandır. - Kime düşman hocam? - Hem bize, hem de Allah'a. Ayrıca ahmaktır da. - Ahmak mı, neden? - Çünkü her isteği kendi aleyhinedir. Ona uyanlar, mutlaka pişman olur yarın. - Ya uymayanlar? - Onlar, ebediyyen kazançlı olurlar. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.En mühim şey nedir?"

Buhara'da yetişen evliyadan Alaaddin-i attar hazretlerine, - Hocam, bu dinde en mühim şey nedir? diye sordular bir gün. - Doğru itikattır, buyurdu. - Doğru itikat nedir hocam? - Ehl-i sünnet itikadıdır. Bu itikat yoksa, yapılan ibâdetlerin hiç faydası olmaz. - Öyle mi? - Evet. Doğru itikat, (1) rakamı gibidir, diğer ibadetlerse yanına konan sıfırlar gibi. - Nasıl yani? - Bakın, (1) sayısı varsa, yanına bir sıfır konunca ne olur? - (10) olur. "İki sıfır konursa..." - Peki, iki sıfır konunca? - (100) olur. - Yani yanına ne kadar sıfır koyarsak değeri artar, öyle değil mi? - Evet hocam. - Pekii (1)'i çekersek ne olur? - Hepsi (0) olur. - Doğru itikat da bunun gibidir işte. O varsa, diğer şeyleri arttırmak, insanın gayretine, ihlasına ve ilmine bağlıdır. İstediği kadar arttırabilir. - Ya yoksa? - Yoksa, diğer yaptıklarının hiç faydası olmaz. Örnekteki (1)'i çekmek gibi olur ki, kalanların değeri sıfırdır. Bir gün de, birkaç talebesiyle sohbet ediyordu ki; - Bizim en büyük muhalifimiz kimdir, biliyor musunuz? diye sordu. Gençler birbirlerine baktılar. - Kimdir hocam? - Biziz, kendimiz. - Kendimiz mi? Nasıl yani? "Yani kendi nefsimiz" - En büyük düşman biziz. Yani nefsimiz. - Neden hocam? - Çünkü nefis, her iyiliğe engeldir çocuklar. Fitliyor içerde. "Yapma!" diyor. "Herkes eğlenirken sen çalışıyorsun, keyfine bak!" diyor. Mani oluyor iyiliğe. - Peki ne yapalım hocam? - Nefsimizin esiri olmayalım. Hadis-i kudside de öyle buyuruluyor. - Nasıl? - Allahü teâlâ, "Nefsinize düşman olun. Çünkü nefsiniz bana düşmandır" buyuruyor. - Hocam, biz düşmanı dışarda arıyorduk hep. - Evet. Ama görüyorsunuz ki, asıl büyük düşman, içimizdeymiş.

."Burada yatılmaz!"

Mısır'da yetişen evliyadan Ebül Abbas el Mülessem hazretlerinin talebesinden biri, izin alıp köyüne gitti bir gün. Dönerken bir ağaç altında oturup sonra uyuyakaldı. Ancak tehlikeli yerdi orası. Uyur uyumaz hocasını gördü rüyasında. Mübarek, sertçe ikaz etti kendisini: - Kalk oğlum, devam et yoluna! Delikanlı; - Başüstüne, deyip doğruldu rüyasında. Peşinden sordu: - Niçin hocam? - Burası tehlikeli yer evladım. Uyunmaz burada. Ve kayboldu gözden. Genç uyanıp, fırladı ayağa. Bir de ne görsün, iki aç kurt, tam kendisine saldırmak üzereler. Uzaklaştı oradan - "Eyvaah!" deyip, hemen uzaklaştı oradan. Şehre varıp hocasının huzuruna girdiğinde büyük zat gülümsedi kendisine. - Bir daha öyle bilmediğin yerlerde yatıp uyumayacaksın değil mi? - Başüstüne hocam. - Allah korusun kurt falan gelir, saldırır insana. Mahcubiyetten başını önüne eğdi. Sonra eğilip hürmetle öptü hocasının elini ve böyle bir üstadı olduğu için şükretti Allaha. *** Bu zat, nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Evladım, ölmeden önce beş vakit namazını muntazam kıl ve haramlardan uzaklaş! - Hocam, bunları yaşlanınca yapsam olmaz mı? - Yaşlanacağına dair senedin var mı oğlum? - Yok tabii hocam. "Düşmanını tanı!" - Öyleyse şimdiden yap bunları. Zira bu dünya imtihan yeridir. - İmtihan mı? - Evet. Ölünce her yaptığın işten ince ince hesaba çekileceksin. Sonra şefkatle baktı gence. - Sen en büyük düşmanını tanıyor musun evladım? Delikanlı şaşırdı. - Benim düşmanım yok ki hocam. - Var, var. Hem de çok güçlü bir düşmanın var senin. - O kimmiş ki hocam? - Kendin. - Nasıl, ben mi yani? - Evet sen. Senin nefsin. O, senin en büyük düşmanındır. Zira bugün günah işletip, yarın Cehenneme sokmak ister seni. --------------- E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Feyiz gelmez!"

Antakya'da yaşayan büyük velilerden Ahmet bin Asım Antakî hazretleri zamanında bir genç, köyünden çıkıp bu velinin dergahına geldi bir gün. Ve arzetti: - Ben okumak istiyorum efendim. Büyük veli genci şöyle bir süzdükten sonra, - Olur, ama bir şartla, buyurdu. - Şartınız nedir efendim? - Bu iş parasız olmaz. Neyin varsa bana vereceksin. Genç inandı bu şakaya. - Bir öküzüm var efendim. Onu getirsem olur mu? Mübarek sürdürdü şakayı. - Olmaz. Altın vermen lazım. Gencin "kırk altın"ı vardı gerçekten. Ve o altınları elbise dolabında saklıyordu. "Bizde altın ne gezer!" Büktü boynunu: - Efendim, biz fakir kimseleriz. Bizde altın ne arasın! Mübarek gülümsedi: - Vardır vardır. Düşün bir hele! - Yok efendim. Olsa verirdim. - Sende altın olduğunu ben biliyorum evladım. Genç şüphelenmeye başladı. - Biliyor musunuz? - Evet, çok iyi biliyorum. - Kaç altınım var peki? - Kırk tane. Delikanlı iyice şaşırdı. - Nerde olduğunu da biliyor musunuz? - Tabii. Elbise dolabında. Onları getirsen kâfi. Fazla istemiyorum. Diyecek bir şeyi kalmamıştı. - Peki, dedi mecburen. Ve koştu köyüne. O kırk altını getirip teslim etti. Büyük velî, onlardan "bir altın"ı ayırıp, gerisini iade etti. - Al bunları evladım. Ben şaka yapmıştım. Bizim altınla, gümüşle işimiz yoktur. "Nerden aldın bunu?" Sonra ayırdığı o "bir altın"ı gösterip sordu: - Şu altından haram kokusu geliyor. Nereden aldın bunu? Genç büktü boynunu. Mahcup bir eda ile, - Onu haksız olarak birinden almıştım, dedi. - Hemen git, bunu sahibine teslim et oğlum. - Başüstüne efendim, hemen. - Neden böyle diyorum, biliyor musun? - Neden efendim? - Çünkü üzerinde kul hakkı olduğu müddetçe hiç feyz alamazsın. - Öyle mi? - Evet oğlum. Haram yemek, "Ateş yemek" gibidir.

.Yüz dirhem borç...

Antalya civarlarında yaşayan velîlerden Ahmet bin Osman Şernubî hazretleri çok cömert bir zattı. Maddî sıkıntısı olan, ona gelirdi önce. Talebesinden birinin fakir bir komşusu vardı. O adam geldi bir gün bu talebeye, rica etti: - Evlat, "yüz dirhem" borcum var, ödeyemiyorum. - Ne yapayım amca? - Hocana söyle de, temin etsin bana bu parayı. Ona çok dua ederim. - Olur, söylerim. Kalktı ve hocasına gidiyordu ki, başka fakirleri gördü yolda. Onlar da "elbise" ve "ayakkabı" istediler. Genç talebe, her birine; - Peki olur, dedi. Koştu hocasına... Ve geldi hocasının huzuruna, arzetti: - Hocam, yolda bazı fakirler gördüm. Elbise ve ayakkabı istiyorlar. Ancak unutmuştu "yüz dirhem" isteyen komşusunu. Mübarek, sakalını sıvazladı. - Peki evladım, ambardan elbise ve ayakkabı al da götür ver o kimselere. Talebe; - Başüstüne, deyip gidiyordu ki, hocası seslendi arkasından: - Az dur evladım! Sonra da "Yüz dirhem" para uzattı kendisine. - Şunu da, o borçlu Müslümana ver. Borcunu ödesin de dua etsin bize. Genç, o zaman hatırladı meseleyi. *** Bu zat, bir gün bazı bazı sevdiklerine buyurdu ki: - Din nasihattir kardeşlerim. Gücü yeten herkes, sözünün geçtiğine anlatmalı mutlaka. Bu hususta hadis-i şerif de var. - Nasıl hocam? "Asıl maksat da bu!" - Peygamberimiz, "İki Müslüman bir araya gelir de Allah'tan ve Peygamberden bahsetmezlerse, Allah ikisine de lanet eder" buyuruyor. - Lanet eder, ne demek hocam? - Yani rahmetinden uzak eder onları. - Bize ne tavsiye edersiniz? - Bir araya geldiğinizde, boş şeylerle vakit geçirmeyin. - Ne yapalım hocam? - Açın, kitap okuyun. - Hangi kitabı? - Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı bir ilmihal kitabını mesela. Böyle yaparsanız rahmet iner oraya, bereket yağar. - Kalplerimiz de temizlenir mi hocam? - Elbette. Kalpleriniz nurlanır. Asıl maksat da bu değil midir zaten? E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Elimiz boş gitmeyelim!"

Mısır'da yetişen büyük velilerden Ebül Abbas el Harrar hazretleri, bir gün, talebesinden birini yanına alıp bir dostunu ziyarete gitti. Akşam vakti köye vardılar. Mübarek zat döndü talebesine. - Fırından ekmek alalım. Elimiz boş olmasın. - Başüstüne hocam. Fırından sıcacık ekmekleri alıp devam ettiler yollarına. Ancak talebenin garibine gitmişti bu iş. Kendi kendine, - "Hediye olarak niye ekmek alıyoruz ki? Tatlı götürseydik daha iyi olmaz mıydı?" diye düşündü. Velhasıl eve varıp çaldılar kapıyı. Ev sahibi bu zatı görünce çok sevindi. - Buyurun efendim. Safa geldiniz! "Ne iyi etmişsiniz" Hele ekmekleri görünce daha çok sevindi. Çünkü hiç ekmek yoktu evlerinde. - Efendim ne iyi etmişsiniz. - Neyi iyi etmişiz? - Ekmek getirdiğinize. - Neden? Çok mu makbule geçti? - Evet hocam. Çünkü yemeğimiz, tatlımız vardı, sadece ekmeğimiz yoktu. Onu da siz getirmişsiniz. - Öyle mi, isabet olmuş. - Allah razı olsun hocam. Hemen buyurun sofraya. Oturup yediler. Talebe o zaman anladı bu işin hikmetini. Kendi kendine; "Büyüklerin her yaptığı iş güzel ve yerindedir. Bundan sonra hiç itirazda bulunmayacağım hocama" diyordu içinden. Bu zat, bir günkü sohbetinde buyurdu ki: - Bazen kalpten iyi bir niyet geçer. Fakat o işi yapmaya imkân bulunmaz, öyle değil mi? - Evet hocam, bazan öyle oluyor. "Niyette riya olmaz" - Ama o kişi, bu niyetinin sevabını kazanır yine. Dinleyenler hayret etti. - Kazanır mı? - Evet, dahası da var. - Dahası ne hocam? - O hayırlı işi yapsaydı, bundan daha çok sevap kazanamazdı o kimse. - Yaa, hikmeti ne peki? - Çünkü o işi yapsaydı, belki gurur kibir gelebilirdi kalbine. Riya bulaşabilirdi o işine. - Doğru hocam. - Ama niyette riya olmaz. - Olmaz mı, neden? - Çünkü kulun kalbindeki niyeti Allah'tan başka kimse bilmez de ondan

.Hastalıkta şifa vardır!"

Hayrabolu'da yaşayan büyük velilerden Ahmet Sarban hazretlerinin sevdiklerinden biri hastalandı bir gün. Bu zat ziyaretine gitti bu kişinin. - Geçmiş olsun kardeşim. Allah şifa versin! - Teşekkür ederim. Sonra sohbete başladılar. Bir ara buyurdu ki: - Bu hastalık bir şey değil. Asıl hastalık kalpte olandır. - Kalpte olan mı? - Evet. Kalbin hastalığı yanında bunlar hastalık bile sayılmaz. - Kalpteki hastalık nedir ki hocam? - 'Küfür'dür. - Allahı inkâr mı yani? - Evet. Bunun tedavisi, Cehennemde sonsuz yanmaktır. "Pişman olacaklar!" - Hocam, imansızlar Cehenneme girince çok pişman olacaklar, deği mi? - Hem de nasıl. Hele hayvanların toprak olduğunu görünce, - "Aaah! Keşke biz de toprak olsaydık" diye çok hayıflanacaklar. Ama... - Ama faydası yok değil mi hocam? - Evet. Onlar, küfürlerinin cezası olarak sonsuz yanacaklar Cehennemde. Halbuki Müslümanın hastalığında şifa vardır. - Anlayamadım hocam! - Hastalıkta şifa vardır, diyorum. - Nasıl yani? - Şöyle ki, Müslümanın hastalığı, günahlarını temizler. Aklını başına getirir. Sonra ölümü hatırlatır ona. - Günahlarına tövbe eder. - Değil mi? Yakınlarıyla helallaşır. Bütün bunlar, kalbin uyanmasını sağlar. Bu da şifadır işte. - Çok doğru hocam. Şimdi iyi anladım. En büyük sermaye Bir gün de sevdiklerine sordu: - Mümin için en büyük sermaye nedir bilir misiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Günah işlememektir. Zira şimdi kabirdekiler, işledikleri günahlar için büyük pişmanlık içindeler. Ama faydası yok. - Doğru hocam. - Neden faydası yok dersiniz? - Ömür bitti hocam. - Evet. Yani imtihan bitti. Dünyada iken pişman olsalardı işe yarardı belki. - Pişmanlık tövbedir, değil mi hocam? - Evet. Günahına tövbe eden, hiç günah işlememiş gibidir. ------------------------------ 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Bir nazarı yetti!..

Evliyanın büyüklerinden Ahmet bin Alevî hazretlerinin talebesinden biri, hal ve hareketleri pek uygun olmayan bir kıza kaptırmıştı gönlünü. Tabii o günden sonra derslere gelmez oldu. Çünkü hep o kızı düşünüyordu. Büyük velî, çağırdı onu bir gün. - Evladım, sen niçin derslere gelmiyorsun? - Bilmiyorum. Mübarek gülümsedi. - Biliyorsun, biliyorsun. Utandı genç, söyleyemedi işin doğrusunu. Ancak o biliyordu. Gence şefkat ve muhabbetle nazar etti bir kez. İşte ne olduysa o nazarla oldu. Genç kaybetti kendisini. Ayıldığında bambaşka bir haldeydi. Onu sevmiyordu artık Tamamen çıkıp gitmişti kalbinden o kızın sevgisi. "Allah sevgisi" dolmuştu yerine. Çok sevinip kapandı hocasının ellerine. Öptü ve bir daha ayrılmadı dizi dibinden. *** Bir gün de sevdiği bir gence buyurdu ki: - Evladım, daima iyilerle beraber olmaya bak! Kötülerle arkadaş olma! - "İyiler"den kasıt kimlerdir hocam? - Allahü tealanın sevdiği kullardır. Onları sev. Çünkü kişi, dünya ve ahirette sevdiği kimselerle beraber olacaktır. - Ahirette de mi hocam? - Evet, orada da. - Çok günahkâr olsa da mı? - Tabii. Ehil olan ve olmayan, orada beraberdir. - Nasıl yani hocam? - Yani bir topluluğun içinde cenab-ı Hakkın sevdiği bir kul varsa, o insanların hepsi, onun hürmetine affolup Cennete girer. - Oh ne güzel. Allahın rahmeti boldur - Tabii, Allahü teâlânın rahmeti boldur evladım. O cemaatin bir kısmını Cennete koyup, diğerlerini mahrum etmez. Bu, dünyada da böyle değil mi? - Nasıl? - Mesela birbirini seven üç beş kişi sohbet ederken, oraya bir iki yabancı gelse, onlara, "Kusura bakmayın, sizi aramıza kabul etmeyiz" derler mi? - Demezler elbet. - Eh, insanoğlu demezse, cenab-ı Hak hiç demez. - Bu, büyük müjde hocam. - Elbette, bir cemaat Cennete girerken, onların arasındaki ehil olmayanları ayırmazlar. Onlar da beraber girer. - Ama sevmek şartıyla, değil mi hocam? - Elbette. Seven, sevdiğiyle beraberdir. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Kanlı elbiseler!

Hindistan evliyasından Ahmet Abdullah Radulevî hazretleri, bazan silahlarını kuşanıp acele evden çıkar, bir müddet sonra dönüp gelirdi üstü başı kan içinde. Hanımı bu hali görür, ses çıkarmazdı önceleri. Ama bir gün... Yine silahlarını kapıp hızla çıktı evden. Az sonra yine kanlar içinde gelince hanımı dayanamadı artık. - Efendi! - Buyur hanım. - Kusura bakma, sormadan edemeyeceğim. - Hayırdır, neymiş o soracağın şey? - Sen, zaman zaman silahlanıp gider, sonra kanlı elbiselerle geri dönersin, öyle değil mi? - Evet, doğru. "Bunu açıklar mısın?" İyi de nedir bu hal? Bunu bana açıklar mısın? - Olur hanım, söyleyeyim. Ama bir şartla. - Neymiş o şart? - Ben hayatta olduğum müddetçe kimseye söylemeyeceksin. - Tamam tamam, söylemem. - Pekâlâ dinle öyleyse. Dünyanın herhangi bir yerinde, Müslümanlarla kâfirler harbe tutuşsalar, - Eee? - Biz acele gider, müminlere yardım ederiz. Bu, bizim vazifemizdir. Şimdi anladın mı? - Anladım efendi. *** Bir gün de, biri gelip arzetti ki: - Hocam, insanlardan hep sıkıntı görüyorum, ne yapayım? - Öyleyse tövbe et, buyurdu. - Tövbe mi edeyim? - Evet. Tövbe istiğfar et. Adam şaşırmıştı! - Neden ki hocam? - Çünkü insanlardan gelen sıkıntılar, kulun işlediği günahlar sebebiyledir de ondan. - Öyle mi? - Evet ya. - Pekii, insanlardan iyilik gelirse? - O da, yapılan iyi amel ve ibadetlerin neticesidir. Kime nasib olursa, Allah'a şükretsin. Adam anlamıştı meseleyi. - Yani hocam kullardan gelen iyilikler, Allahü teâlâdandır, öyle mi? - Elbette. - Ya kötülükler? - Onlar, nefistendir. Nefis, her fenalığın kaynağıdır.

.Verdikçe artar!..

Evliyanın büyüklerinden Ahmet bin Abdurrahman es-Sekkaf hazretleri çok cömert olup, misafiri eksik olmazdı evinde. Ancak kendisi, hanımıyla birlikte mütevazı bir hayat yaşıyordu. Hanımı bir gün hamur yoğururken, şeytan vesvese verdi kendisine. İşi yarım bırakap koştu beyinin yanına. - Efendi! - Buyur hanım. - Biliyorsun gelenimiz gidenimiz çok. Hatta beylerin, paşaların hanımları bile geliyor bazan. - Evet, doğru. - İyi ama onları hep şu eski elbise ile karşılıyorum. İkinci bir elbisem yoktur. - Ee? Hani diyorum ki... - Hani diyorum ki, bir tane daha diktirsek. Arada onu da giyerim ha. Ne dersin? Mübarek, sevgiyle baktı ona. - Hanım sen hamur yoğurmuyor muydun? - Evet ama cevap vermedin. - Sen git bak bakalım hamur ne vaziyette? Bunu sonra konuşuruz. Hanım; - Pekâlâ deyip mutfağa döndüğünde hamur teknesini, "çil çilaltın"larla dolu gördü. Evet, hamur "Altın" olmuştu teknede. Kadıncağız bunu görüp anladı hatasını. Pişman oldu o sözlerine. Ağlayarak geri geldi. - A efendi, tövbe ettim. Ne olur affet. Bir daha senden dünyalık bir şey istemeyeceğim. Geri döndüğünde, tekne yine "Hamur"la doluydu. *** Bir gün de biri gelip sordu bu zata: - Hocam, ben malımın artmasını istiyorum. Ne yapayım? - Öyleyse malını dağıt, buyurdu. Adam anlamadı - Hocam, ben malımın artmasını istiyorum, azalmasını değil. - İyi ya, yediğinden ve giydiğinden Müslümanlara ver, diyorum. Yine anlamadı. - Verirsem azalmaz mı hocam? - Hayır, bilakis artar. - Artar mı, nasıl yani? - Bak kardeşim, sen verirsen, Allah da sana verir. Vermezsen, Allah da sana vermez. - Öyle midir hocam? - Tabii ya. Sen malının artmasını istiyorsun, değil mi? - Hem de çok. - Öyleyse vereceksin. Verirsen artar. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.En mühim kul hakkı

Mısır'da yetişen velilerden Ebül Abbas el Gamrî hazretlerine bir grup insan gelip; - Efendim, bu kuraklık canımıza tak etti. Bezdirdi bizi hayattan, dediler. - Evet kardeşlerim, haklısınız. - Ama hocam takatımız kalmadı artık. - Doğru, ne yapabiliriz ki? - Diyoruz ki, bir dua etseniz. - Ben mi? - Evet hocam, belki sizin duanızla yağmur yağar da kurtuluruz bu musibetten. - Pekâlâ, deyip açtı ellerini, yalvardı âlemlerin sahibine: - Yâ Rabbî! Bu kullarını kurtar sıkıntıdan. Yağmur gönder üstlerine! Duası kabul oldu Duası henüz bitmişti ki yağmur yüklü bulutlar toplanmaya başladı gökyüzünde. Çok geçmeden gürledi gök. Peşinden boşaldı rahmet. Toprak da suya kandı, insanlar da... Bir gün de bu zata gelip; - Hocam, kul hakkı sadece maddi şeylerde mi olur? diye sordular. Buyurdu ki: - Hayır, maddi olmayan kul hakları da vardır. - Ne mesela? - Mesela "Mümine sert bakmak" kul hakkına girer. - Öyle mi? - Evet. "Gıybet" kul hakkıdır mesela. - Başka hocam? - "Kalp kırmak" ve "Su-i zan" da kul haklarındandır. - Peki bu haklardan kurtulmanın yolu var mı hocam? - Elbette var. - Nedir o? - Helallaşmak. - Biz haklı olsak da mı? "Affet beni arkadaş!" - Evet. Haklı olsak bile, yine gidip "Sen haklısın arkadaş, beni affet" demeliyiz karşı tarafa. Bu cevaba şaşırdılar. - Neden hocam? - Çünkü hiç belli olmaz. Belki de o haklıdır, kim bilir. - Hocam kesin biz haklıysak? - Kimin haklı olduğu, kesin olarak ahirette belli olacak kardeşlerim. - Öyle mi? - Evet. Kendini alacaklı sanan nice kimseler, o gün borçlu çıkıp kahrolacaklar. - En mühim kul hakkı nedir hocam? - "Hanım hakkı"dır. Onunla her gün helallaşmak lazım.

."Hemen dönüyoruz!"

Evliyanın büyüklerinden Ahmet-es Senûsî hazretlerinin talebesinden birkaçı, bir gün huzuruna gelip; - Hocam, filan yerde bir büyük zat var. Fazilet ve keramet sahibi bir velî olduğunu söylüyorlar. Ziyaretine gitsek mi acaba? - Olur, gidelim, buyurdu. Ve kalkıp birlikte gittiler. O beldeye vardıkları anda o kişi de karşıdan onlara doğru geliyordu. Gençler, onu gösterdiler. - İşte hocam. O zat da bize doğru geliyor. Mübarek tam ona bakıyordu ki, o ara yere tükürdü o kişi. Hem de kıbleye doğru. Büyük veli bunu görür görmez durdu ve - Geri dönüyoruz! buyurdu. "Görüşmeyecek miyiz?" Talebeleri şaşırdılar. - Niçin? Görüşmeyecek miyiz? - Hayır, lüzum yok. Çok merak etmişlerdi. - Neden hocam? - O kişi evliya olamaz çocuklar. Gençler hayret içinde birbirlerine bakıyorlardı ki, izah etti mübarek: - Çünkü Allah'ın evliyası, en ufak bir edepsizliği bile yapmaz. Haydi dönelim! Gençler tahmin etmişlerdi sebebini. - Yere tükürdüğü için mi yoksa? - Evet. Ve görüşmeden geri döndüler. *** Bir gün de sordu sevdiklerine: - Dünyada en zor iş nedir, biliyor musunuz? - Nedir hocam? - Hak nedir, bâtıl nedir, onu ayırabilmektir. - Bu, neden zor acaba? - Şöyle düşünün ki, yetmişüç yolun kesiştiği bir yol ayrımındasınız. - Evet hocam. Çok zor bir karar - Bu yolların yetmişikisi Cehenneme, biri ise Cennete çıkıyor. Ama hangisi? Bilmiyorsunuz. - Evet. - Bu yollardan birine girmeniz de lâzım. Ya yanlış yola girerseniz, Cehennemde bulursunuz kendinizi. - Allah korusun. Gerçekten zor iş. Ne yapmak lazım hocam? - Bir bilene, bir rehbere sormak lazım, öyle değil mi? - Evet ama kim o rehber? - Rehber, ehl-i sünnet âlimleridir. - Öyle âlimler yoksa? - Kendileri yoksa kitapları var. O kitapları okuyan da doğru yolu bulur mutlaka. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Kul hakkı mühimdir

Semerkant'ta yetişen büyük velilerden Ebül Abbas Dîneverî hazretleri, bir cuma günü namaz için çıktı evden. Ancak hava yağmurlu ve yerler çamurdu. Biraz yürüyünce çamurlandı pabuçları. Temizlemek için bakındı etrafa. Bir bahçe duvarı gördü ve taşlarına sürerek temizledi papuçlarını. Sonra camiye gitti. Namaz kılarken; - "Eyvaah" dedi kendi kendine."Ben ne yaptım? Başkasının duvarını kirlettim çamurla!" Kul hakkına girdiği için huzursuz olmuştu. Namazdan sonra sorup soruşturdu ve buldu ev sahibini. Meğer gayr-i müslimmiş adam. Durumu anlatıp; - Ne olur, hakkınızı helal edin! dedi. Şaşkına döndü! - Helallik isteyecek ne var ki? - Duvarınızı kirlettim. - Olsun, alt tarafı duvar. Zaten çamur içindeydi. - Doğru ama, bu bir kul hakkıdır. Lütfen helal edin. Adam çok duygulandı. - Peki, helâl ettim. Ama bir şeyi merak ettim. - Neyi merak ettiniz? - Bu incelik ve insan haklarına saygı, nereden kaynaklanıyor? - Dinimizden. - Dininiz mi emrediyor bunu size? - Evet. İslamda kul hakkı çok mühimdir. - Yaa.. Ne güzel! Bir müddet sessizlik oldu. Sonra "Kelime-i şehadet" yankılandı odada. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, sordu cemaatine: - En kötü insan kimdir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Yanına yaklaşılamayan! Buyurdu ki: - Yanına yaklaşılması en zor olandır. Her hâlimizle dinimizi sevdirmeliyiz. - Nasıl? - Kendimizi sevdirerek. - Bunu nasıl yapacağız? - İslam ahlakına uyarak. Müslüman, iyi insan demektir. Onu herkes sever. *** Bir gün de bir gence buyurdu ki: - Allahü teâlânın sana nasıl davranmasını istiyorsan, sen de Onun kullarına öyle davran. Ne ekersen onu biçersin. - Hocam, insanı başarılı kılan şey nedir? - İki haslettir. - Nedir onlar? - Sabretmek ve güler yüzlü olmaktır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İbadetin zevki...

Trablus'ta vefat eden büyük veli Ahmet bin Süleyman Ervadî hazretleri, henüz genç idi ki bir gün sordu annesine: - Anneciğim, ibadetlerimden pek lezzet alamıyorum. Acaba sebep ne olabilir? - Bilmiyorum evladım. - Bir düşün hele! - Neyi düşüneyim oğlum? - Mesela beni emzirdiğin günleri. - Eee? - O günlerde haram bir şey yemiş olabilir misin acaba? Annesi uzun uzun düşündükten sonra hatırladı. - Evet oğlum, öyle bir şey olmuştu. Genç Ahmet heyecanla sordu: - Nasıl oldu, anlatsana. "Yemeğin tadına baktım" - Bir gün komşuya gitmiştim. Mutfağında sevdiğim bir yemek pişiyordu. Ona yardım edeyim derken, yemeğin tadına bakmıştım. - Ev sahibinin haberi yok muydu? - Yoktu. Ona söylemeden yemiştim. - Tamam anne. İşte budur sebebi. - Evet, olsa olsa bu olabilir. Başka haram yediğimi hatırlamıyorum. O böyle deyince rica etti: - Anneciğim, öyleyse hemen git, helallaş o kadınla. Kadıncağız hak verdi oğluna. - Peki oğlum, gidip helallaşayım! Ve gitti, hadiseyi anlatıp helallaştı kadınla. Mübarek, ondan sonra zevk almaya başladı ibadetlerden. *** Bir gün de birkaç kişiyle sohbet ediyordu ki; - Haram, ateştir! buyurdu onlara. Anlayamayıp sordular: - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Haramla beslenen vücudu ateş yakar kardeşlerim. Haram elbise ile... Bir gün de sevdiklerine buyurdu ki: - Haram elbise ile kılınan namaz kabul olmaz. Sordular: - Yani kılınmamış mı sayılır? - Hayır, öyle değil. - Ya nasıl? - Namaz borcu ödenir, ama sevap kazanılmaz. - Ne kadar mühimmiş. - Tabii, hatta elbisenin tamamı değil, sadece bir düğmesinin ipliği haram olsa, o namaz yine kabul olmaz. - Yani sevap verilmez değil mi hocam? - Evet. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Pişmanlık tövbedir...

Anadolu'da yetişip Bursa'da vefat eden Açıkbaş Mahmut Efendi'yi, bir genç üzmüştü bir gün. Mübarek kalbini incitmişti. Ancak bu yaptığı, hayır getirmedi ona. Aynı gün yakalandı bir hastalığa. Öyle ki ağrıdan kıvranıyor, ilâç da tesir etmiyordu. Ne yapsa faydasızdı. Sonunda anladı hatasını. Bir "Allah adamı"nı üzdüğü için bu derde yakalandığını idrak etti nihayet. Pişman oldu yaptığına. Fırladı yataktan, düştü yola. Bu büyük velinin huzuruna varıp özür dileyecekti kendisinden. Ancak o buna karar verdiği anda ağrısı hafifledi biraz. Her adım attıkça daha da hafifleyip iyileştiğini hissetti açık açık. Tamamen geçti! Mübareğin kapısına gelince tamamen geçti ağrısı. Tam kapıyı çalacaktı ki, kapı kendiliğinden açıldı ve büyük zat, gülümseyerek karşıladı kendisini. - Buyur evladım, hoş geldin. Başı önünde ve mahcuptu delikanlı. - Hoşbulduk efendim. İçeri geçip oturdular. - Geçmiş olsun oğlum. - Sağolun hocam. - İnşallah bir daha böyle bir hastalığa yakalanmazsın. - İnşallah efendim. Sevgiyle baktı gence. - Pişman mısın peki? - Hem de nasıl. - Çok iyi. Pişmanlık tövbedir oğlum. Tövbe de büyük nimettir. Bir daha kimsenin kalbini kırma olur mu? - Başüstüne. - Unutma, kalp kırmak, Kâbeyi yıkmaktan daha büyük günahtır. Genç adam eğilip öptü büyük zatın elini. En sevdiği talebesi oldu sonunda. "Kalbine bak!.." Bir gün de gencin biri gelip sordu bu zata; - Hocam, ben çok günahkâr biriyim. Ne tavsiye edersiniz? - Günah işleyince, hemen tövbe et evladım. Tövbeyi geciktirme sakın! - Tövbe edince Allah affeder mi? - Elbette. Günahına tövbe eden, hiç günah işlememiş gibidir. - Başka tavsiyeniz hocam? - Bir işi yapacağın zaman kalbine bak. Eğer kalbin sıkılıyor ve çarpıntı oluyorsa, yapma o işi! - Neden hocam? - Çünkü günahtır o iş. - Öyle mi? - Evet. Müminin kalbi, günah olan işlerde sıkılır ve hızlı çarpar

.Sihirbazın akıbeti!

Endülüs'te yetişen büyük velilerden Ebül Abbas el Basîr hazretleri zamanında bir "sihirbaz" gelmişti o havaliye. Çeşitli gösteriler yaparak dinsizlik propagandası yapıyor, insanların imanını sarsmak istiyordu sihirle. Yaptığı gösteriler hayret vericiydi gerçekten. Bir gün, yine topladı etrafına insanları. En büyük numarası da, oturduğu yerden yükselerek havada bağdaş kurup oturmaktı. Sihirbaz tam bunu yapıyordu ki, bu büyük veli oradan geçerken gördü onun bu oyununu. Yaklaşıp seslendi seyircilere: - Eeey insanlar! - Buyur baba, emret. "Onu seyretmeyin!" - Bu adam sihir yapıyor, anlamıyor musunuz? - Sihir mi yapıyor? - Evet ya. İmanınızı bozmak istiyor. Seyretmeyin onu! Sonra iki elini vurdu birbirine. O vurdukça sihirbaz alçaldı, vurdukça alçaldı ve "paat!" diye düştü yere. Rezil olmuştu. Acele terk etti o yöreyi. Bir daha da gözükmedi o havalide. *** Bir gün de sinirli bir delikanlı bu zata gelip dert yandı: - Hocam insanlar yanıma pek gelmiyorlar. Sebep ne olabilir acaba? - Yumuşak olursan gelirler evladım. - Öyle mi hocam? - Evet. İnsanların, yanına rahat gelmemesi, senin için bir tehlikedir ayrıca. - Tehlike mi, nasıl yani? - Bir kişinin yanına rahat gidilemiyorsa, onun son nefesinden korkulur. Allah korusun. Huzurlu olmak için Bir gün bazı gençlere buyurdu ki: - İnsanların ayıplarını ifşa etmeyin. Bilakis örtün onları. - İnşallah hocam. - Niçin biliyor musunuz? - Niçin hocam? - Çünkü kim bu dünyada insanların aybını örterse Allahü teâlâ da kıyamet gününde onun günahlarını örter. - Peki hocam, huzurlu olmak için ne yapalım acaba? - Ahireti düşünün. - Ahireti mi düşünelim? - Evet. Ahireti düşünürseniz huzurlu olursunuz. - Dünyayı düşünürsek? - Dünyayı düşünen huzursuzluktan kurtulamaz. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Valinin rüyası...

Hindistan evliyasından Ahmet Şeybanî hazretleri zamanında o yerin valisi rüya gördü bir gece. Nur yüzlü bir ihtiyar yanına gelip; - "Evlat" dedi, "Bizim ev şu adrestedir, gelirsen görüşür, sohbet ederiz." Vali çok sevmişti bu nurani ihtiyarı. - Peki efendim! dedi. Uyandığında kalbi heyecanla çarpıyordu. - "Allah Allah!" dedi kendi kendine, "Bu sevimli zat kimdi acaba? Beni evine çağırıyor." Sabah erkenden çıktı evden. Evi bulup çaldı kapıyı. Kapı açıldığında, gece rüyadaki o nurlu ihtiyarı gördü karşısında. Mübarek tebessümle karşıladı kendisini. "Geleceğin yoktu!" - Hoş geldin evlat! Çağırmasak geleceğin yoktu. Oturup sohbet ettiler. Bir ara sinekler doluştu odaya. Binlerce sivrisinek. Vali rahatsız olup kovmak istedi onları. Ama ne mümkün. Binlercesi adeta hücum edip, sıva gibi kapladılar yüzünü. Büyük zat, valinin aciz kaldığını görünce kalktı ve pencereyi açıp seslendi: - Haydi bakayım, hepiniz dışarı çıkın! Binlerce sinek, bir anda terk ettiler odayı. Sanki emir almış gibi. Vali hayret içindeydi. Kalkıp hürmetle öptü elini. Dergahın müdavimiydi artık. Bu zat, bir gün sordu sevdiklerine. - En iyi insan kimdir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Yanına yaklaşılması en kolay olandır. - Ya zor yaklaşılırsa hocam? - O da en kötü insandır. "Niyetinizi düzeltin!" Bir gün de sohbetinde; - Kardeşlerim, her işi Allah için ve güzel niyetlerle yapın, buyurdu. - Her işi mi hocam? - Evet, her işi. - Mesela bir şey yerken nasıl niyet edelim hocam? - İbadet için kuvvetlenmeyi düşünün. - Giyinirken? - Örtünmeye ve soğuktan sıcaktan korunmaya niyet edin. - Din kitabı okurken? - İslâmiyeti öğrenip tatbik etmeye ve başkalarına da öğretmeye niyet edin. - Din öğretirken dünya menfaati düşünülürse? - Hiç faydası olmaz. Hatta zararı olur.

."İtaat edene itaat ederler!"

Fas'ta yetişen velilerden Ebu Ya'zî Mağribî hazretleri, bir gün birkaç talebesiyle kırlara gezintiye çıkmıştı. Yolları bir ormana uğradı. Derken bir "Ayı sesi"yle irkildiler. Ve bir adam peyda oldu o ara. Can havliyle kaçıyor, bir ayı da arkasından kovalıyordu onu. Talebeler korkup, hocalarının arkasına sığındılar. Büyük veli, hayvanın önüne geçti ve iki kolunu iki yana uzatıp seslendi: - Duuur! Hayvan zınk diye durdu. Ve büyük zatı görünce büktü boynunu. Sanki özür diliyordu bu Allah dostundan. Mübarek hiddetle bağırdı ona: - Çabuk terk et burayı! Suçlu gibi uzaklaştı Hayvan, bir suçlu edasıyla boyun eğip uzaklaştı oradan. Hem de arka arka. Talebeler şaşkınlık içindeydi. Hayret ve merakla sordular: - Bu nasıl oldu hocam? - Ne nasıl oldu? - Hayvan size itaat etti. - Şaşırdınız mı? - Hem de çok. - Şaşacak bir şey yok çocuklar. - Yok mu, neden? - İnsanlarAllahü tealaya itaat ederlerse, Allah'ın mahlukları da ona itaat ederler. - Ya itaat etmezlerse? - Mahluklar da ona itaat etmezler. Bu, böyledir her zaman. *** Bir gün de, - Hocam, bize "Namaz"ın ehemmiyetinden bahseder misiniz, diye rica ettiler. Namaz, dinin direğidir Buyurdu ki: - Namaz, dinin direğidir. Namaz kılan, dinini doğrultur. Kılmayan yıkar. - Namaz, insanı kötülüklerden alıkoyarmış, bu doğru mu hocam? - Tabii. Ankebut suresinde,"Doğru kılınan namaz, insanı kötülüklerden elbette uzaklaştırır" buyuruluyor. - Ama bazıları hem namaz kılıyor, hem de kötü işler yapıyor. - Kabul olan bir namaz insanı kötülüklerden korur, her namaz değil. - Hangi namazlar kabul olur ki hocam? - Farzlarına, vaciplerine, sünnetlerine hatta müstehaplarına tam uyarak kılınan namazı Allahü teâlâ kabul eder. - Böyle namaz kılan, kötülük yapamaz mı yani? - Evet. İstese de yapamaz artık. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Valiye zehirli et!

Irak'ta yetişen velilerden Ebu Yakub Nehrecurî hazretleri, bir gün o yerin valisiyle birlikte bir kır gezintisine çıkmıştı. Derken bir dere kenarında oturdular. O sırada bir kişi geldi oraya. Elinde bir tepsi et yemeği vardı. Valiye yaklaşıp; - Sayın valim, bu eti sizin için kızarttım. Buyurun, afiyetle yiyin, diye arzetti. Vali kabul edip teşekkür etti adama. Zaten de acıkmışlardı. Oturdular yemeğe. Vali, Besmele çekip etten bir parça kopardı ve tam ağzına götürüyordu ki, mübarek zat; - Durun! Yemeyin onu! buyurdu. Vali şaşırmıştı. - Neden? diye sordu. Niçin yemeyecekmişim? "Bu bir suikast!" - Bu et zehirli vali bey. - Zehirli mi? - Evet. Size suikast hazırlamışlar! - İyi de nasıl anladınız hocam? - Kalbime öyle geldi. Vali; - Peki hocam, deyip el çekti o yemekten. O esnada bir köpek peydah oldu oracıkta. O eti önüne attılar. Hayvancağız yedi ama az sonra başladı kıvranmaya. Sonra da öldü zavallı. ** Bir gün de gencin biri gelip, - Hocam, ben her şeyi kendime dert ediyorum, diye arzedince, - Her şeyi mi dert ediyorsun? diye sordu mübarek. - Evet hocam, her şeyi. - Yanlış yapıyorsun evladım. - Neden? - Dert, ahiret derdidir. Dünyayı değil, ahireti dert et kendine. - Ya dünya sıkıntıları? - Ahiret derdi olanın, dünya derdi olmaz evladım. Delikanlı şaşırdı!.. - Öyle mi hocam? - Evet. Ahiret derdi yanında dünyanın bütün sıkıntıları bir araya gelse bile, yine hiç kalır. *** Bir gün de bazı sevdikleri sordular bu zata: - Hocam, dünya için ne kadar çalışalım, ahiret için ne kadar? Mübarek sordu: - Dünyada ne kadar kalacaksınız? - En fazla yüz sene. - Ya ahirette? - Sonsuz. - Öyleyse dünyaya, dünyada kalacağınız kadar, ahirete de orada kalacağınız kadar çalışınız.

.Anne-baba duası...

Mısır evliyasından Ahmed-ez Zahid hazretlerinin talebesinden Ömer adında bir genç bu zatın huzuruna geldi bir gün. - Hocam, izin verirseniz memlekete gitmek istiyorum. - Hay hay evladım. Git tabii, iyi olur. - Yarın sabah çıksam hocam? - Tabii ya. Anneni babanı ziyaret eder, dualarını alırsın. Delikanlı sevinmişti. Hocasının elini öpüp çıkıyordu ki, mübarek seslendi arkasından: - Giderken bal götür babana! Hikmetini anlamadıysa da; - Başüstüne! deyip düştü yola. Memleketine vardığında gördü ki babası ağır hasta. Getirdiği balı verdi annesine. "Ne iyi ettin oğlum" Kadıncağız balı görünce çok şaşırıp sarıldı oğlunun boynuna. - Nerden akıl ettin bunu oğlum? - Neyi anne? - Bal getirmeyi. - Hayrola, bal mı lazımdı yoksa? - Evet ya. Doktorlar, babana bal yemesini söylediler. - Eee? - Ama yoktu buralarda. Çaresizdik. Sen Hızır gibi yetiştin oğlum. - Hocam söyledi anne. Ben nerden bileyim. - Yaa öyleyse bil o hocanın kıymetini oğlum. Sakın ayrılma yanından. Sonra açıp, balı yedirdiler hastaya. Kısa zamanda şifaya kavuştu adam... *** Bu zat bir gün sevdiklerine buyurdu ki: - Kardeşlerim, ahirette bize ne sorulacak, biliyor musunuz? - Ne sorulacak hocam? - "Ne yaptın?" değil, "Niçin yaptın?" diye sorulacak. - Nasıl yani?  "Kimin için yaptın?" - Yani bir işi kimin için yapıyoruz? İnsanlar için mi, Allah için mi? - İnsanlar için yapıyorsak hocam? - O zaman işimiz insanlara bırakılacak. - Ya Allah içinse? - İşte o zaman kurtulacağız ahirette. *** Bir gün de bir sevdiğiyle sohbet ediyordu ki; - Bu dünya hayaldir, buyurdu. Adam pek anlayamadı. - Dünya hayal midir dediniz hocam? - Evet, bir rüyadır dünya. Peygamberimiz öyle buyuruyor. - Ne buyuruyor hocam? - "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar" buyuruyor. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.

Mısır'da yetişen velilerden Ebül Abbas-ı Mürsî hazretlerine bir gün biri geldi. Elinde de bir sepet "Elma" vardı adamın. Aklı sıra imtihan edecekti bu Allah dostunu. Önceden elmalardan birine işaret koyup, "Gerçekten evliya ise, o işaretli elmayı bana versin" diye düşündü. Ve içeri girip arzetti: - Efendim, bu elmalar kendi bahçemizindir. Lütfen kabul buyurun. Mübarek aldı sepeti. Eliyle karıştırıp, o "işaretli elma"yı buldu ve ona verdi. Diğer elmaları da dağıttı orada bulunanlara. Adam mahcup olmuştu tabii. Utandı yaptığına. "Keramet aranmaz!" Büyük velî buyurdu ki: - Kardeşlerim, bir kimse Resulullahın bildirdiği hak yolda ise, onda başka keramet aranmaz. Sonra döndü o kimseye; - Anladın mı kardeşim? Adam zaten pişman olmuştu yaptığına. Elini öpüp, talebesi olmakla şereflendi. *** Bir gün, cemaatten biri; - Hocam zikir nedir? diye sordu bu zata. Buyurdu ki: - Zikir, Allahü tealayı anmak, yani hatırlamaktır. - Bir misal verseniz hocam. - Hayhay... Bir iki kişi, bir yerde oturur, Allah'tan ve Peygamberden bahsederlerse, zikr etmiş olurlar. - Öyle mi hocam? - Evet. Bir ilmihal kitabı açıp okumak da zikirdir mesela. "Melekler dua eder" Şöyle devam etti: - Melekler, böyle meclisleri bulunca hemen oraya üşüşür, onları kanatlarıyla sarar, onlar için dua ederler. *** Bir gün de, bazı gençler; - Hocam, bir mümine en önce lazım olan şey nedir? diye sordular. Buyurdu ki: - En mühim şey, itikadını ehli sünnet âlimlerinin bildirdiği şekilde düzeltmektir. - Bundan sonra hocam? - Bundan sonra ibadete sıra gelir ki, en mühim ibadet, beş vakit namazdır. Namaz, dinin direğidir.

.Müjdelenen doğum!

Şam'da yetişen velilerden Ebu Ubeyd Busrî hazretlerinin sevdiklerinden birinin hanımı doğum yapacaktı. Doğum günü iyice yaklaşmıştı ki, kadıncağız bir gün rica etti beyine: - Efendi! - Buyur hanım. - Ebu Ubeyd hazretlerine gidip dua istesen diyorum. - Ne için? - Doğumun kolay olması için. Adamcağız, - Peki olur, deyip çıktı evden. Varıp çaldı hocasının kapısını. Mübarek tebessümle açtı kapıyı. - Buyur evladım. Hoş geldin. - Hoşbulduk hocam. "Adını Hasan koy" Adam tam dua istiyecekti ki, büyük veli; - Hayırlı olsun, buyurdu.Cenab-ı Hak salihlerden eylesin inşallah! Peşinden ekledi: - Adını Hasan koyarsın. Adam dua istemeye gelmişti ama, doğum haberini aldı ondan. Dönüp eve geldiğinde, yakınları, - Müjde, bir oğlun oldu! dediler. O zaten biliyordu. Adını "Hasan" koydu bebeğin... *** Bir gün de; - Örnek insan nasıl olur? diye sordular bu zata. Buyurdu: - Örnek insan odur ki, Allahın kullarına hizmet için kendini feda etmiştir. - Nasıl yani? - Yani insanların dinine veya dünyasına faydalı olmak için kendi zararını düşünemez. Bu yolda deli gibidir. Nitekim hadis-i şerifte, "Bir kimseye deli denilmedikçe imanı kâmil olmaz" buyuruldu. Çile çekmek ilaçtır! Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, İslamiyet fedakârlık ister. Çile ister. Ancak böyle olgunlaşır insan. - Ama hocam, kimse çile çekmek istemiyor ki. - Doğru, kimse çile çekmek istemiyor. Zor geliyor, acı geliyor. Halbuki ilaçtır o. - İlaç mıdır? - Evet. İlim yolunda çile çekmek ilaçtır. İlaçlar elbette acı olur. - Peki ne yapalım hocam? - Ölünceye kadar çocuklarımıza ehli sünneti anlatalım. İslamiyeti öğretelim. Yoksa Rabbimize cevap veremeyiz ahirette.

."Ben mahvoldum!"

Büyük velilerden Ebu Türab Nahşebî hazretlerinin sevdiği bir komşusunun yüklü miktarda parası çalındı bir gün. Adamcağız senelerce çalışıp biriktirmişti o paraları. Ne yapacağını şaşırdı. Çaresizlik içinde koştu bu büyük zata. - Hocam, ben mahvoldum, ben bittim. -Hayırdır kardeşim, ne oldu? - Bu gece evimize hırsız girip bütün paramı çalmış hocam. Ben şimdi ne yapacağım? - Üzülme komşu. - Nasıl üzülmeyeyim. Bir ömür boyu biriktirmiştim ben o paraları. - Olsun, bulunur bir çaresi. - Sahi çare bulunur mu hocam? - Tabii kardeşim neden olmasın. "Pişman olup geri verir" - Nasıl? - Ne bileyim, onu alan pişman olur ve paranı geri getirir mesela. - Böyle bir şey olabilir mi? - Niye olmasın. Allahü teala her şeye kadirdir. Adam sevinçle döndü evine. Hakikaten az sonra çalındı kapısı. Koşup açtığında bir çocuk vardı eşikte. Elindeki keseyi uzattı adama. - Amca, bu para sizinmiş. Lütfen alın. Adam duyduklarına inanamadı. - Bizim miymiş? - Evet amca. - Peki ama kim gönderdi bunu? - Dün gece sizin evden alan adam gönderdi. Emin olmak için sordu: - Öyle mi, niye gönderdi peki? - Pişman olmuş galiba. - Pekâlâ, deyip parasını aldı ve şükür secdesine vardı sevincinden. İmanın kıymeti... Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, ahir zamanda gelecek ümmeti Cehennemden kurtaracak bir tek şey varmış, o nedir acaba? - İmandır. - Sadece iman mı hocam? - Evet, yalnızca doğru iman. - Yani ahir zamanda imanını kurtaran, Cehennemden kurtulacak, öyle mi? - Elbette. Ehl-i sünnet üzere iman bu kadar kıymetli işte. - Elhamdülillah. - Biliyor musunuz, bizden önceki insanlar, günaha girmemek için çaba sarfederlerdi. - Ya şimdi hocam? - Ahir zamanda gelen bizler ise imanımızı kaptırmamak için uğraşacağız. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.En büyük bayram!

Mısır'da yetişen velilerden Ebu Tahir Mahallî hazretleri, Allah korkusu ile çok ağlar, gözyaşları sel olur akardı geceleri. Gündüz ziyaretçiler geldiğinde, etrafı yaş bulup, abdest alırken su sıçrattığını sanırlardı. Kur'an-ı kerim okurken ağlardı bazan da. Bir cenaze görse, düşüp bayılırdı korkudan. *** Bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Bu dünyada en büyük bayram nedir, biliyor musunuz? diye sordu onlara. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Günah işlemediğimiz gün, en büyük bayramımızdır. İmanla öldüğümüz gün - Başka hangi bayramlarımız var hocam? - İmanla öldüğümüz gün, bayramdır mesela. - Başka hocam? - Kabir suallerine doğru cevap verdiğimiz an. - Başka? - Sevap kefemiz ağır geldiğinde. - Başka? - Sırattan selametle geçip de Cennete girdiğimiz ve Allahü tealayı gördüğümüz anlar da en büyük ve hakiki bayramlarımızdır. *** Bir gün de talebelerine buyurdu ki: - Herkes bir şükrediyorsa, biz sonsuz şükretmeliyiz çocuklar. - Neden hocam? - Çünkü biz ehli sünnet âlimlerini tanıyıp onları sevdik. Onların kitaplarını okuyarak hakkı batıldan ayırır olduk. - Bunun için mi sonsuz şükretmeliyiz? - Yetmez mi? Dünyada bundan büyük bir nimet yoktur ve olamaz. *** "Biz çok şanslıyız" Bir gün de buyurdu ki: - Bir mümin, dünyanın bir ucunda bir ehli sünnet âliminin bulunduğunu işitse, dünyalık neyi varsa satıp yol parası yaparak, onun yanına gitmesi farz olur. - Ama bu çok zor hocam. - Evet ama kavuşulacak nimet de çok büyük. - Biz çok şanslıyız öyleyse. - Tabii, çünkü bedava kavuştuk, öyle değil mi? - Evet. Biz aramadan büyükler bizi buldu. - Onun için sonsuz şükürler olsun Rabbimize.

."İhtiyacın olursa bize gel"

Hırsızın biri, Yemen velilerinden Ebu Şu'be Hadramîhazretlerinin evine girmeyi tasarladı bir gece yarısı. Sessizce gelip bahçe duvarına tırmandı ve yine sessizce atladı içeri. Ortalık zifiri karanlıktı. Fakat o da ne? O bahçeye atlar atlamaz bir anda aydınlandı her taraf. Gündüz gibi oldu. Korktu ve tekrar duvara tırmanıp zor attı kendini dışarı. Ancak o anda yine zifiri karanlık oldu her yer. Fena halde şaşırmıştı. - "Herhalde hayal görüyorum" diye düşündü. Ve tekrar tırmanıp atladı içeri. Fakat o anda gündüz gibi aydınlık oldu yine. Telaşlanıp acele dışarı atladı. Bir türlü uyanmıyordu O anda yine karanlık oldu her taraf. Bir türlü uyanamıyordu. Üçüncü teşebbüsünde büyük veli seslendi pencereden. - Delikanlı, az gelir misin! Ürkerek gitti yanına. Mübarek, ona bir miktar para verip; - Bunu al. Bir daha ihtiyacın olursa bize gel, buyurdu. Ve ilave etti: - Ama kapıdan buyur! Hırsız yapıştı ellerine mübareğin. Tövbe edip talebesi olmakla şereflendi... *** Bu zat, bir sohbetinde; - "Ey Eshabım, siz öyle bir zamanda geldiniz ki, dinin emirlerinin onda dokuzunu yapıp, birini terk ederseniz, helak olursunuz. Ahir zamanda gelecek ümmetim ise, onda birini yapsalar, kurtulurlar" hadis-i şerifini okuyunca sordular: - Hocam, burada eshab-ı kiram için "Helak olursunuz" buyuruluyor. Bundan murat nedir acaba? Bir derece düşerler Buyurdu ki: - Eshab-ı kiramın dereceleri çok yüksektir kardeşlerim. - Evet. - İşte o çok yüksek dereceden bir derece aşağı düşerler ki, bu, onlar için helak olmaktır. *** Bir gün de cemaatine: - Müminin güzelliği ne ile ölçülür, biliyor musunuz?diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Müminin güzelliği, ne namaz kılmasıyla, ne de orucuyla belli olmaz. - Ya neyle belli olur hocam? - Kalp kırmamasıyla ölçülür. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Söz dinlememenin sonu!..

İstanbul'da Kadıköy Müftüsü iken vefat eden Ahmet Mekkî Efendi hazretlerinin sevdiği bir komşusu vardı ki, ticaret işleriyle uğraşırdı. Ve gitgide büyüttü işini. Fakat sonunda "Faiz"e bulaştı. Bu mübarek zat bunu öğrenince ikaz etti kendisini: - Faizden hayır gelmez komşu. - Ne yapayım hocam? - Vazgeç, bulaşma faize! Adamcağız; - Peki hocam, dediyse de vazgeçemedi. Devam etti faizle iş yapmaya. Büyük velî ona acıdığından yine haber gönderdi biriyle. - Ona söyle, bıraksın faizi. Yoksa... - Yoksa ne olur hocam? - Yoksa yanar. "Hocamın selamı var" O kişi gitti bu tüccarın dükkanına. - Hocamızın sana selamı var. - Aleyküm selam. - Seni bir hususta ikaz etmemi tembih etti. - Hayırdır, ne buyurdular? - Faizle iş yapmayı bıraksın, yoksa yanar,buyurdu. - İnşallah bırakacağım, dediyse de yine bırakamadı. Bu açık ihtara rağmen faizle iş yapmaya devam etti yine. Ve olanlar oldu tabii. Birkaç gün sonra bir "Yangın" çıktı dükkanında. Ve yandı bütün malları. İşte bu musibet, ancak aklını başına getirdi adamın. Tövbe edip faizi terk ettiyse de pahalıya mal oldu bu ona. *** Bu zat, nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Namazlarını, Allahü teâlânın beğeneceği şekilde kıl evladım. - Allah hangi namazı beğenir hocam? - Farzlarına, vaciplerine, sünnetlerine ve müstehaplarına tam riayet ederek kılınan namazı beğenir. "Günahtan korunursun" - İnşallah böyle kılmaya çalışacağım hocam. - İnşallah oğlum. Bunu başarabilirsen, günah işlemekten korunmuş olursun. - Öyle mi hocam? - Evet. Doğru kılınan bir namaz, insanı çirkin işleri yapmaktan alıkor. - Hocam, her işte başarılı olmak istiyorum. Bana ne tavsiye edersiniz? - Güleryüzlü, tatlı dilli ol. Herkesle iyi geçin. - Başüstüne. - Akıllı insan kimdir, biliyor musun oğlum? - Kimdir hocam? -Dünyada iken ahirete hazırlık yapandır. 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Bana dua etsin!.."

İstanbul'da yetişen velilerden Ebu Said bin Sun'ullah hazretlerinin "Ahmet Efendi" diye bir sevdiği vardı ki, hastalandı bir gün. Hemen bir mektup yazıp gönderdi bu zatın yakın bir talebesine. Mektubunda; - Hocamıza selamımı söyle, bana dua etsin! diye yazdı. Ama hasta olduğunu bildirmedi. Mektup o talebeye ulaşınca açıp okudu ve koştu hemen bu zata. - Hocam, Ahmet Efendi'den mektup aldım. Size selamları var. Dua istiyor. Ebu Said hazretleri, - Aleyküm selam, dedikten sonra, - Sen de ona selam yaz, buyurdu. Ve ekledi: İnşallah iyileşir - Şu şu ilâçları kullanırsa inşallah iyileşir diye de bildir ona. Talebe hiçbir şey anlamamıştı. - Peki efendim, deyip bildirdi bunu mektupla kendisine. Ahmet Efendi, hocasının tavsiye ettiği ilaçları kullanıp şifaya kavuştu. *** Bu zat, bir gün sevdiği bir gence sordu: - İnsana en önce lazım olan şey nedir, biliyor musun evladım? - Bilmiyorum hocam. - İtikadını düzeltmektir. - Bu, neden çok mühim? - Çünkü Cennete "Doğru iman"la girilir de ondan. - Ya doğru olmazsa? - O zaman Cehennemden kurtuluş olamaz ahirette. - İmandan sonra mühim olan şey nedir hocam? - Amel, yani ibadettir. - İbadetlerin en mühimi? - Beş vakit namazdır. - Namaz kılan kötülük yapamazmış hocam, bu doğru mu? - Evet ama bir şartla. "Dosdoğru kılarsa!" - Nedir o şart? - Bütün erkânına tam riayet ederek kılındığı takdirde. - Hocam, ölüm acısı her acıdan daha şiddetliymiş, öyle mi? - Evet ama bu herkese göre değişir. - Nasıl yani? - Mesela kâfirler, ölüm acısını çok şiddetli olarak hissedecekler. - Ya müminler? - Halis müminler hiçbir şey hissetmez. Hele şehitler, acı yerine büyük haz duyarlar. - Nasıl? - Sıcak çöl ortasında içilen serin bir şerbet gibi. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Büyük jüri...

İstanbul'da vefat eden Ahmet Mekkî Efendi hazretleri kalp gözü açık bir zat idi. İçlerini okurdu insanların. Şöyle ki... Bir gün imamlık imtihanı açılmıştı o yörede. Jüride bu büyük veli de vardı. Gencin biri de girmek istiyordu bu imtihana. Bunun için geldi imtihan yerine. Ancak müracaat edenlerin çokluğunu görünce kırıldı ümidi. İçinden; - Geri döneyim.Zira bu kadar insan arasında benim kazanmam imkânsız, diye düşünüp tam geri dönüyordu ki, imtihan odasının kapısı açıldı o anda. Ahmet Mekkî Efendi çıktı ve doğruca geldi bu gencin yanına. Ve kulağına eğilip; Sakın geri dönme! - Sakın geri dönme evladım. İmtihana gir, inşallah kazanacaksın! buyurdu ve içeri girdi. Genç şaşırmıştı. - "Allah Allah" diye mırıldandı kendi kendine. "Kimdi bu zat? Hem nasıl bildi benim düşüncemi? Neyse, bu zatı dinleyip girdi imtihana. Ve birinci olarak kazandı imtihanı. Sonra da en yakın talebesi oldu bu Allah dostunun. *** Bu zat, bir gün, sevdiği bazı gençlere buyurdu ki: - Her an dikkatli olun. Unutmayın ki omuzlarımızda iki müfettiş var. - Müfettiş mi? - Evet. Devamlı teftiş ediyorlar bizi. - Melekleri kastediyorsunuz herhalde? - Evet. Ne yapıyorsak bir bir yazıyorlar. Ya sevap, ya da günah. - Ne yapalım hocam? - Öyle yaşayalım ki, hiç günah yazılmasın defterimize. Niyet çok mühim - Başka tavsiyeniz hocam? - Bütün ibadetlerinizi kusurlu bilin. Hakkıyla yapamadığınızı düşünün. - İbadette niyet de önemli, değil mi hocam? - Elbette. Allah için niyet etmedikçe hiçbir ibadete başlamayın! - Hocam, dünyada ve ahirette sıkıntılardan kurtulmak için bize ne tavsiye edersiniz? Buyurdu ki: - Beş vakit namazınızı cemaatle ve huşu ile kılın. - O zaman sıkıntı görmez miyiz? - Hayır. Çünkü insanı dünyada ve ahirette felaket ve sıkıntılardan kurtaracak olan, ancak namazdır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İlim talebesi geri çevrilmez

İstanbul evliyasından Ahmet Mekkî Efendi hazretleri, gençlere ilim öğretmek hususunda en ufak bir gevşeklik göstermezdi. Hangi hal ve şartta olursa olsun, yapardı bu hizmeti. Mesela bir gün... Hastalandı mübarek. Oturmaya bile hali yoktu. O sırada çalındı kapısı. Oğlu açtığında, bir talebeyi gördü eşikte. İsteksiz bir ses tonuyla, - Buyurun, dedi. Ama içeri almakta tereddüt etti. - Ders için geldiniz galiba? - Evet. - Peki, bir dakika, deyip içeri girdi. Babası sordu: - Kimmiş gelen? - Bir talebeniz babacığım. Bekletme, içeri al! - İyi, hemen içeri alsana. - Şeyy, isterseniz söyleyeyim yarın gelsin. - Neden? - Hastasınız ya. - Hayır hayır, hemen içeri al. - Ama babacığım... - Olmaz. İlim talebesi hiç geri çevrilir mi evladım? - Peki babacığım, deyip içeri aldı onu. Mübarek, hasta halinde dersini okutup gönderdi talebesini. *** Bir gün, "Gıybet" ten sordular bu zata. Buyurdu ki: - Gıybet, devası olmayan bir hastalıktır. Müslümana yakışmaz. - Hocam, gıybet yapınca, o kişinin günahı bize yazılıyormuş, öyle mi? - Elbette. - Öyleyse çok kötü. - Evet. Akıl kârı mıdır ki, oturduğun yerde, başkasının günahını alıyorsun? - Hem de hiçbir şey yapmadan. - Tabii ya. O orada günah işliyor, günahı senin defterine yazılıyor. Ve ilave etti - Dahası da var. - Dahası ne hocam? - Senin sevapların da ona yazılıyor. - Öyle mi? - Elbette. Şimdi bu, ticaret midir yani? - Değil tabii hocam. - Akıllı tüccar kârlı iş yapandır, . Ama sen zarar ediyorsun. - Ama hocam gıybet tatlı geliyor insana. - Doğru. Nefsin hoşuna gidiyor da ondan. Ama nefis, insanın düşmanıdır. - Düşman mı? - Evet. Hem de en büyük düşman. - Şeytan gibi mi yani? - Şeytan, hiç kalır onun yanında. Nefsin yegane gayesi, Cehenneme sokmaktır sahibini.

.Unutulan soru!..

Bağdat evliyasından Ebu Said-i Harraz hazretlerinin huzuruna bir genç geldi bir gün. Bazı dini sualler sorup, aldı cevaplarını. Ancak soracaklarından birini unuttu o arada. "Gıybet orucu bozar mı?" diye soracaktı. Ama bir türlü hatırlayamadı. Tam kalkıyordu ki, büyük zat sordu: - Başka soracağın var mı evladım? - Var efendim. - Sor öyleyse. Delikanlı bir müddet düşündü. Ama hatırlıyamadı. - Şeyy... unuttum hocam. - Az daha düşün. Hatırlarsın belki. Genç yine düşündüyse de yine hatırlayamadı. Gıybeti mi soracaktın? Büyük veli döndü gence, - Gıybet hakkında mı soracaktın yoksa? O zaman hatırladı. - Evet hocam. - Gıybet, orucu bozmaz oğlum. Ama sevabını giderir. Genç adam çok duygulanmıştı. Sarıldı ellerine. Öptü ve bir daha ayrılmadı yanından. *** Bu zat, bir gün sordu cemaatine: - En iyi insan kimdir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, kimdir hocam? - Yanına yaklaşılması en kolay olandır. Sordu yine: - En kötü insan kimdir peki? - Yanına yaklaşılması en zor olandır herhalde. - Evet. - Ama bu, biraz da kendi elimizde değil mi hocam? - Elbette. - Bu hususta tavsiyeniz nedir? Güleryüzlü olun! - Tatlı dilli, güler yüzlü olun. İtici olmayın. Müslüman, iyi insan demektir. Onu herkes sever. *** Bir gün de talebesine buyurdu ki: - Kendimize dışarıda düşman aramayalım çocuklar. En büyük düşman içimizdedir. - O, nefis mi hocam? - Evet, kendi nefsimizdir, başkası değil. - Nefis, bize neden düşman hocam? - Çünkü öyle yaratıldı. Onun tek bir gayesi vardır. - Nedir o? - Sahibini ateşe atmak. - Yani Cehenneme mi? - Evet. İnsana hep kötülükleri yaptırır. İyiliklere ise mani olur. ------------------------------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Değirmenin suyu!..

Hindistan'da yetişen meşhur velilerden Abdülvehhab Müttekî hazretlerinin yanına bir gün bazı insanlar gelip dert yandılar: - Hocam, biz falan köyden geliyoruz. - Hoş geldiniz. - Bir derdimiz var da. Onu arzedecektik zat-ı alinize. - Estağfirullah, buyurun. - Hocam, biz buğdaylarımızı öğütemiyoruz da. - Neden? - Değirmenimizin suyu aniden kesildi. - Ne zamandan beri? - On gündür hocam. Çocuklarımız aç kaldılar. Çok zor durumdayız - Yaa, çok yazık. Ne yapsak acaba? - Bir dua etseniz. Cenab-ı Hak geri çevirmez sizin duanızı. Büyük veli; - Estağfirullah buyurdu ve ellerini açıp yalvardı: - Yâ Rabbî! Bu kullarına sonsuz kereminden su gönder de dönsün değirmenleri! Duası bitmeden bir şarıltı koptu. Günlerdir akmayan su, başladı akmaya ve döndürdü değirmenin taşını. *** Bir gün de şunu anlattı cemaatine: Sevgili Peygamberimiz, bir gün, - Müflis kimdir biliyor musunuz? diye sordu eshabına. - Malı ve parası kalmayan kimsedir, dediler. Buyurdu ki: - Müflis, ahirete çok sevaplarla gelir. Fakat kiminin kalbini kırmış, kiminin gıybetini yapmıştır. Sevapları, o hak sahiplerine verilir. Sevapları bitince, öbürlerinin günahları buna yükletilip Cehenneme atılır. En büyük düşman Bir gün de sordu bir talebesine: - Sen en büyük düşmanını tanıyor musun evladım? - Benim düşmanım yok ki hocam. - Var evladım. Hem de çok güçlü bir düşmanın var senin. Delikanlı şaşırdı. - Benim düşmanım kim olabilir ki hocam? - O, senin içinde evladım. - Kendi nefsim mi yoksa? - Evet, iyi bildin. O düşman, senin nefsin. - Bize bu nefis günah işletiyor, değil mi hocam? - Evet. Bugün günah işletip, yarın Cehennemde yakmak istiyor seni. Bundan büyük düşman olur mu? E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Nasırlı dizler!..

Kuhistan'a bağlı Âbiz köyünde doğan Alaaddin Âbizî hazretleri, Allah korkusundan devamlı ağlar; - "Keşke annem beni doğurmasaydı" derdi sık sık. O kadar çok namaz kılardı ki, bu yüzden nasır bağlamıştı dizleri. Daima ahireti düşünür, ölüm hazırlığı içinde bulunurdu. Bir gün; - "Rabbimden üç şey istedim" buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Dünyaya rağbet etmemeyi, çok namaz kılmayı ve şehid olarak Rabbime kavuşmayı. - Peki kavuştunuz mu bu isteklerinize? - İlk ikisine kavuştum. Üçüncüyü bekliyorum - Ya üçüncüsü? - Şimdi onu bekliyorum. - Şehitliği mi? - Evet. Son arzum bu. Ömrünün sonlarında bir gazaya katıldı ve "Şehid" olup kavuştu son arzusuna da... *** Bir gün, nasihat isteyen bir gence, - Bu hayat, hayalden ibarettir, buyurdu. - Nasıl yani hocam? - Bu dünya hayatı, ahirete nazaran hayaldir evladım. Kısadır ve çabuk biter. - Hakiki hayat ne zaman hocam? - Gerçek hayat ahirette olacak. - Bana ne tavsiye edersiniz? - Şimdiden ölüme ve ölüm sonrasına hazırlan evladım! Bir gün de "Edep"ten sordular bu zata. Buyurdu ki: - Eshab-ı kiram, Resulullah'a karşı fevkalade edepliydiler. - Nasıl? Hareket etmezlerdi! - Huzurunda edeple oturur, hiç hareket etmezlerdi. - Hiç mi hocam? - Evet. Öyle ki, kuşlar gelir, başlarına, omuzlarına konarlardı. - Neden? - Onları ağaç zannederlerdi çünkü. - O derece yani? - Evet. Ayrıca onlar, Resulullaha karşı asla bir fikir beyan etmezlerdi. - Hiç mi? - Evet. Mesela bir gün Peygamber Efendimiz, "Bugün günlerden ne?" diye sormuştu eshabına. - Eee, ne cevap verdiler? - "Allah ve Resulü daha iyi bilir", dediler. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kabir azabı kimlere yapılır?

Hindistan'da yetişen büyük velilerden Ebu Said-i Farukî hazretleri, birkaç talebesini alıp kabristana gitti bir gün. Ve lâlettayin bir kabir başında durdu. Bir kadına aitti bu mezar. Bir müddet sessiz durduktan sonra buyurdu ki: - Burada yatan bir kadındır ve şu anda kabir azabı çekiyor. - Öyle mi, ne günahı vardı acaba? - Kabir azabı, üç günah için yapılır çocuklar. - Onlar nedir hocam? - Biri, koğuculuk. - Yani Müslümanlar arasında söz taşımak mı? - Evet. - İkincisi hocam? Üzerine idrar sıçratmak! - İkincisi helada üzerine idrar sıçratmak. - Ya üçüncüsü? - Beş vakit namazını muntazam kılmamaktır. *** Bir gün de sohbetinde sordu sevdiklerine: - Kardeşlerim, insan, yaptığı her bir işi, ya "Allah için" yapar, ya da "Nefsi için", öyle değil mi? - Evet hocam. - Allah için yaparsa, çok iyi, mübarek olsun. - Ya nefsi için yaparsa? - İşte o felakettir. - Neden? - Çünkü ahirette hiçbir faydasını göremez o amellerinin. - İyi işler olsa da mı? - Tabii. - Hiç mi faydasını göremez. - Evet. O ihlassız amelleri bir paçavra gibi çarpılır suratına. Ayrıca... - Ayrıca ne? "Ecrini onlardan iste!" - "Sen bu amelleri kim için yaptınsa, karşılığını da git onlardan iste" denir o kimseye. *** Bir gün de sohbetinde buyurdu ki: - Kardeşlerim, bu dünyada İslamiyete uymak, aynen Sırat köprüsünden geçmeye benzer. - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - Yani İslâmiyete uymakta sıkı ve titiz davranıp kılı kırk yaranlara, Sırat köprüsü o nisbette geniş ve rahat olacaktır. - Aksi davrananlara? - İslâma uymakta gevşek, rahat ve geniş davrananlar içinse, o nisbette ince, dar ve sıkıntılı olacaktır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Uykularım kaçıyor!.."

Mısır evliyasından Abdülvehhab-ı Mısrî hazretleri, geceleri uyumaz, sabahlara kadar ibadet edip gözyaşı dökerdi hep. Bir gün yakınları; - Niçin uyumuyorsunuz? diye sordular. Cevabı enteresandı: - Cehennemin harareti uykularımı kaçırıyor. - Nasıl yani? - Cehennem, yakmak için insan beklerken nasıl uyunur ki? Ahirette olacak şeyleri düşündükçe rahatım kaçıyor. - Neler düşünüyorsunuz? - Önce kabir suallerini düşünüyorum. - Nasıl cevap veririm? diye mi? "Halim nice olur?" - Evet. Ya cevap veremezsen halim nice olur kabirde? - Sonra? - Mahşeri düşünüyorum. - Ne diye? - Mizanda sevabım mı ağır gelir, yoksa günahlarım mı? - Başka? - Amel defterimi düşünüyorum. - Nasıl? - Hangi taraftan verilir diye düşünüyorum. Sağımdan mı, yoksa soldan mı? - Sırat'ı da düşünüyorsunuz herhalde. - Tabii ki. O köprüden selametle geçebilecek miyim? diye çok korkuyorum. - Ve bu korkuyla uykularınız kaçıyor? - Evet, bunun için uyuyamıyorum işte. Bir gün de; - Hocam, Allahü tealanın biz kulların ibadetine ihtiyacı var mı? diye sordular. Buyurdu ki: - Hayır. Allahü teâlâ, kullarının ibadetine muhtaç değildir. - Ama biz muhtacız değil mi hocam? - Elbette. Asıl bizim ibadet yapmaya ihtiyacımız var. Böyle kıymet kazanırız - Çünkü kulun, Allahü teâlâya muhtaç olmadığı bir an yoktur. - İnsan ne ile kıymet kazanır hocam? - Rabbine ibadet etmekle. Bir gün de sohbetinde, - Kardeşlerim, buyurdu. Bütün insanlar Allahü tealaya iman edip itaatli kul olsalar, cenab-ı Hakkın büyüklüğü artmaz. - Hepsi inkâr edip günahkâr olsalar? - O zaman da büyüklüğünden bir şey eksilmez. - Yani ibadetlerin faydası bize mi hocam? - Elbette. İbadetlerinin Allahü teâlâya hiçbir faydası yoktur ve olamaz.

.Başarının sırrı!..

Türkistan'da yetişen velilerden Ebu Said-i Ebül Hayr hazretleri, bir gün talebesiyle dergahında oturuyordu ki, bir yabancı genç girdi içeri. Selam verip oturdu bir köşeye. Maksadı, imtihan etmekti bu mübarek zatı. - "Eğer kalp gözü açık bir veli ise, hurma ikram etsin bana" diye geçirdi içinden. O böyle düşünüyordu ki, büyük veli sohbeti kesip çağırdı Ahmet ismindeki bir talebesini. - Ahmeet! Bir dakika gelir misin yavrum! Talebe koşup geldi. - Buyurun hocam. - Evladım, bizim eve git. Sana hurma verecekler, onu al, buraya getir! "Başüstüne hocam!" Talebe; - Başüstüne! deyip fırladı. Ve bir solukta gidip getirdi hurmayı. Büyük zat aldı hurma tabağını, uzattı o gelene. - Buyur evladım, taze hurmadır, her zaman bulunmaz. Genç, edeple alıp yedi hurmadan. Sonra ellerine yapışıp, - Beni de talebeliğe kabul edin! diye yalvardı. Ve artık ayrılmadı o kapıdan. *** Bir gün de bazı gençler; - Hocam, insana en önce lazım olan şey nedir? diye sordular bu zata. - İtikadını düzeltmektir, buyurdu. - Nasıl? dediler. Buyurdu ki: - Ehli sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi bir iman ve itikat edinmek, her şeyden mühimdir. - Ondan sonra hocam? - İmandan sonra ibadete sıra gelir tabii. En mühimi hangisi? - En mühim ibadet hangisi? - Beş vakit namazdır. Namaz, ibadetlerin hepsini kendinde toplayan ve insanı Allahü teâlâya en çok yaklaştıran bir ibadettir. *** Bir gün de bazı gençler bu zata gelip; - Hocam, başarılı olmak için bize ne tavsiye edersiniz? diye sordular. Buyurdu ki: - Kızmayın. Kimseyi tenkit etmeyin. - Başka hocam? - Güleryüzlü, tatlı dilli olun. Kalp kazanmaya bakın. Hepimiz yolcuyuz. - Ne yolcusu hocam? - Ahiret yolcusu. Ahiret yolcusunun gönül alması lazımdır çocuklar.

.Zindandaki talebe!..

Bursa evliyasından Alaaddin Ali Fenarîhazretlerinin bir talebesini haydutlar yakaladı bir gün. Elini ayağını bağlayıp attılar bir zindana. Garip, o karanlık yerde ellerini açıp, yaşlı gözlerle yalvardı: - Yâ Rabbî! Beni bu zindandan ancak sen kurtarabilirsin. Hocamın hürmetine kurtar beni! Ellerini yüzüne sürerken hocası belirdi yanıbaşında. Zincirlerini çözüp kayboldu gözden. Genç önce şaşırdı. Sonra fırladı yerinden. Baktı ki kapılar açık. Nöbetçiler uyuyor. Rahatça çıkıp doğruca hocasının huzuruna geldi. Elini öpüp oturdu karşısına. "Hoşgeldin oğlum!" Mübarek zat sevgiyle baktı talebeye. - Hoş geldin evladım! - Hoşbulduk hocam. Delikanlı, olanları anlatacaktı ki, büyük veli; - Geçmiş olsun, buyurdu. Çok şükür kurtuldun. - Sayenizde hocam. - Estağfirullah. - Evet hocam, siz... Mübarek parmağıyla "Sus" işareti yaptı. - Ben hayatta oldukça, bunu kimseye anlatmıyacaksın, tamam mı evladım? - Tamam hocam, başüstüne. Ve tuttu sözünü, anlatmadı. *** Bu zat bir gün bazı gençlerle sohbet ediyordu ki; - İnsan, bu dünyada ne için yaşar? diye sordu onlara. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Müslüman, sadece Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yaşar. Bunun için çalışır. "Tek gayesi budur" - Başka maksadı yok mudur yani? - Hayır, tek gayesi, Rabbinin rızasını ve sevgisini kazanmaktır. *** Bir gün de cemaatine buyurdu ki: - Müslüman, Sevgili Peygamberimizi canından bile çok sever. - Keşke biz de öyle olabilsek hocam. - İnşallah nasib olur. - İnşallah hocam, dua edin. - Eshab-ı kiramın hepsi böyleydi mesela. - Öyle mi? - Evet. Canlarından, mallarından, evlatlarından daha çok severlerdi Onu. Harplerde seve seve ölüme atılırlardı Onun uğrunda. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Köyüme gideceğim"

Büyük velilerden Ebu Bekr Ayderusî hazretlerinin genç bir talebesi vardı. Zeki ve kabiliyetliydi. Bu genç, bir ara kötü arkadaşlara uyup ayrılmak istedi medreseden. Geldi bu maksatla bu zatın huzuruna. - Bir maruzatım var hocam. - Söyle evladım. - Ben köyüme dönmek istiyorum. Mübarek üzüldü. - Niçin evladım? - Köy işleri hocam. Malum, bu mevsimde tarla bahçe işleri artıyor. Aileme yardım etmem gerekiyor. Ancak büyük veli asıl maksadını biliyordu gencin. Hayır, gitme evladım! Bunun için izin vermedi. - Hayır, gitme köyüne! Genç, ısrar etti: - Mutlaka gitmem lazım hocam. - Hayır evladım, gitme! Üçüncü defa ısrar edince, - Sen bilirsin, buyurdu. Ve mırıldandı yavaşça: - Git gidebilirsen! Genç izin alamayınca izinsiz ayrılmaya karar verdi ve o sabah çıktı medreseden. Aklı sıra köyüne gidecekti. İki saat yol gittikten sonra bir de baktı ki, medresenin önüne gelmiş yine. Şaşırdı tabii. - "Allah Allah" dedi, "İki saat yol yürüdüm, yine geldim aynı yere. Galiba yolu şaşırdım". Tekrar yola koyuldu. İki saat yol yürüdükten sonra yine medrese önünde buldu kendisini. İyice şaşırdı. - "Rüya mı görüyorum?" dedi kendi kendine. Tekrar çıktı yola. Bir hayli yol gittiği halde, yine ayrılamadı medresenin etrafından. Hatasını anlamıştı!.. İşte o zaman anladı hatasını. Kendi kendine, - "Hocam gitmemi istemiyor. Onun için gidemiyorum" dedi. Tövbe edip geldi hocasının huzuruna. Mahcup ve başı yerdeydi. Büyük velî onu görünce gülümsedi. - Ne o evlat, gidemedin mi? Sessizce mırıldandı: - Göndermediniz hocam. - İyi ki gidemedin oğlum. - Neden hocam? - Çünkü ben istemiyordum gitmeni. Sarıldı hocasının ellerine. - Allah sizden razı olsun hocam. Ve özür dileyip, devam etti derslerine. Bir daha da düşünmedi ayrılmayı. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kalpler kararırsa!

Basra'da yaşayan Abdülvahid bin Zeyd hazretleri, bir gün sevdikleriyle oturmuş sohbet ediyordu ki; - Hocam, ibadetlerden zevk alamıyoruz, diye dert yandılar. Buyurdu ki: - Hiç mi zevk almıyorsunuz? - Evet hocam. Acaba sebep nedir? - İbadetlerden zevk alamamak, kalbin kararmış olmasındandır. - Kalp neden kararır ki? - Günah işlemekten. - Başka sebebi yok mudur? - Hayır, kalbi karartan şey, sadece günahlardır. - Peki, çaresi ne hocam? - Tövbe istiğfar etmek. Ve günahı bırakmak - Başka? - Tabii ki günahtan el çekmek. - Nurlanması için ne yapalım hocam? - İbadet yapın. - En büyük ibadet nedir peki? - Beş vakit namaz kılmaktır. Şartlarına uyarak kılınırsa, kötü, çirkin işleri işlemekten korur insanı. *** Bir gün de bir sevdiğiyle sohbet ediyordu ki; - Bu dünya hayaldir, buyurdu. - Dünya hayal midir hocam? - Evet, bir rüyadır dünya. Peygamberimiz öyle buyuruyor. - Ne buyuruyor? - "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar" buyuruyor. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Hocam, bize "Kabir"den bahseder misiniz, dediler. - Hayhay, buyurup şöyle izah etti: Ben nereye geldim? İnsan kabirde uyanınca, şaşırır ve; - "Ben nereye geldim?" der. "Burası neresi?" Bir anda ahirete gitmiş, mal mülk, onca servet, evlat ve hanım, hepsi dünyada kalmıştır. Öyle değil mi? - Aynen öyle hocam. - Bir İslâm âlimi ne buyuruyor, biliyor musunuz? - Ne buyuruyor hocam? - İnsanlar sarhoştur, ölünce ayılırlar. - Ne kadar doğru. - Evet. - Bu, ne sarhoşluğu ki hocam? - Kimi mal sarhoşudur, kimi mevki makam, kimi de şöhret sarhoşu. Ama ölünce ayılırlar bu sarhoşluktan.

.Hırsızın hidâyeti!..

Hindistan evliyasından Abdülvahid-i Lahorî hazretleri zamanında adamın biri, bir gece hırsızlığa çıktı ve rastgele girdi bir eve. Ancak bu ev, bu büyük veliye aitti. Bakındı etrafa, mübareğin hırkası ilişti gözüne. Aldı onu. Zaten başka da bir şey bulamamıştı alacak. Kendi kendine, - "Fakir bir eve gelmişim" dedi. Ve çıkmak için kapıya yöneldi. Ancak kapı nerde? Dört taraf duvardı. - "Allah Allah!" dedi, "Ben az önce şuradan girmiştim. Kapı vardı orada, şimdi yok olmuş." Çok şaşırdı. Çaresizlik içinde bıraktı elindeki hırkayı. Kapıyı gördü yine! Hırkayı yerine koyar koymaz gördü kapıyı. Sevinmişti. - "Kapıyı bulmuşken hırkayı da alıp öyle çıkayım" diye düşündü. Dönüp aldı hırkayı. Fakat o da ne? Hırkayı alır almaz kapı yine kayboldu. Şaşkına döndü adam. Dört döndü evin içinde. Yine yok olmuştu koca kapı. Çaresizlik içinde kıvranırken, büyük veli seslendi içeriden: - Kapıyı bulamadın mı evladım? Ne diyeceğini bilemedi. - Hırkaya ihtiyacın varsa al götür. Ama izinsiz alırsan, tabii ki bulamazsın kapıyı. Hırsız şaşkın ve mahcuptu. Hırkayı bıraktığı gibi hızla çıktı kapıdan. Ancak anlamıştı bir evliyanın evine girdiğini. Bu hadise, tövbesine sebep oldu. Ve o sabah koştu bu zatın mescidine. Elini öpüp talebesi olmakla şereflendi. *** Bu zat bir gün sordu cemaatine: - Allahü teâlâ, yerde ve göklerdeki her şeyi kim için yarattı dersiniz? "İnsanlar için" - Kim için hocam? - İnsan için. - Bizim için mi yani? - Evet. Çünkü kâinattaki her şeyin, insana bir faydası vardır. Biz bilsek de, bilmesek de, bu böyledir. *** Bir gün de sordu cemaatine: - Allahü teala bizinsanları ne için yarattı dersiniz? - Ne için hocam? - Kendisi için. - Nasıl yani? - Yani kendisine ibadet etmemiz için yarattı. Nitekim Kur'an-ı kerimde, "İnsanları ve cinleri, yalnız bana ibadet etmeleri için yarattım" buyuruyor. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Garipleri unutmayın!

Yemen'de yetişen velilerden Ebu Bekr bin Abdurrahman Sekkaf hazretleri zamanında birkaç genç, şeytana uyup kıra gittiler bir gün. Eğlenip içki içeceklerdi orada. Ancak yine de kimseye görünmemek için tenha bir yeri seçtiler. Zira biliyorlardı fena bir iş yaptıklarını. Olacak bu ya... Tam içki içerlerken, bu zat uzaktan gördü bu gençleri. İçki içtiklerini anladıysa da, vurmadı yüzlerine. Yanlarına yaklaşıp sordu: - Gençler! Ne yiyip ne içiyorsunuz? - Hiiiç, evden öteberi getirdik, onları yiyoruz. Sonra içki şişelerini gösterip sordu: - Şu şişelerde ne var? - Bal şerbeti. "Nasıl bir şey?" - Nasıl bir şey? Ben de içebilir miyim? Bunun üzerine bir korku sardı gençleri. Ne yapacaklarını şaşırdılar. - Eee şeey hocam, tabii buyurun için. Ama biraz değişiktir tadı. Hoşunuza gitmeyebilir. - Olsun, ben her şerbeti severim. Sonra aldı ellerinden ve içti. - Bu, gerçekten bal şerbeti. Çok da nefismiş. Gençler hayretle birbirlerine bakıştılar. Mübarek zat, bu sefer kendisi bizzat doldurup verdi o gençlere. - Alın bakalım, siz de için! Gençler, o zatın elinden alıp içtiklerinde şaşkına döndüler. Zira bu içtikleri "Bal şerbeti"ydi gerçekten. Şarap, şerbete dönüşmüştü bir anda. Bunu görünce, hepsi çok duygulanıp, hemen tövbe ettiler. Sonra ellerine sarılıp, talebesi oldular aynı gün. *** Bu zat, bir gün sordu cemaatine: En büyük nimet - Nimetlerin en büyüğü nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? - Hakiki bir İslâm âlimini tanımak ve onu sevmektir. - Bu, neden büyük nimettir? - Çünkü onları seven ve sözlerini dinleyen, hem dünyada rahat eder, hem de ahirette. *** Bir gün de sohbetinde; - Dua almaya bakın, buyurdu. - Kimin duasını alalım hocam? - Annenizin, babanızın ve hocanızın. - Başka kimin hocam? - Garipleri de unutmayın. Birini bir sıkıntıdan kurtarmak, bütün nafile ibadetlerden daha sevaptır.


.Misafir bereket getirir

Irak'ta yetişen büyük velilerden Ebu Bekr El Betâihîhazretlerinin bir âdeti vardı ki, misafirsiz yemeğe oturmazdı. Yakınları sordu bir gün: - Hocam, görüyoruz ki misafirsiz yemeğe oturmuyorsunuz. - Evet kardeşlerim. - Hikmeti ne acaba? - Misafirle yenen yemekten, kıyamette sual sorulmayacak da ondan. - Sebep bu mu hocam? - Evet. Ayrıca misafir bereket getirir o eve. Üstelik de çok ikram ederdi mübarek. Evde ne varsa çıkarırdı önlerine. Bir gün sordular yine: - Pek çok ikram yapıyorsunuz hocam. - Evet öyle. "Ömrüm tükeniyor" - İyi de malınız azalıyor. - Olsun, malım azalıyorsa, ömrüm de bitiyor. - Hani birazını saklasanız diyoruz? - Mal, saklamak için değil, harcamak içindir. Bırakıp gideceğime, Allah yolunda harcarım daha iyi. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Hocam, "Dünya" nedir? Dünya denince neyi anlayacağız? diye sordular. Buyurdu ki: - Dünya, kısaca haram ve günahlardır. Ancak niyet önemlidir burada. - Nasıl yani? - Mesela namaz kılmak bir ibadettir değil mi? - Evet. - Bir kimse Allah için değil de dünyalık bir menfaat elde etmek için namaz kılarsa, günah olur. - Yani dünya mı olur? - Evet. "Niyet çok mühimdir" - Niyet çok mühim öyleyse. - Tabii. Dünyalık bir iş de, Allah için yapılırsa, ahiret işinden sayılır. *** Bir gün de cemaatine buyurdu ki: - En mühim iş, son nefeste imanla gitmektir ahirete. Yaptığımız ibadetler de, hep bunun içindir zaten. Bir müddet sessiz kaldıktan sonra, - Aaah yalan dünya!buyurdu. Cenab-ı Hak dünya için "Meta-ül gurur" buyuruyor. - O ne demek hocam? - Hani tencereyi tutmaya yarayan bez vardır ya. - Evet hocam. - Meta-ül gurur odur işte.

.Çöplükten yiyecek toplayan kız!..

Bursa velilerinden Tokatlı Hayreddin Efendi, çok şefkatli, çok cömert ve yardım sever bir zattı. Şöyle ki... Umre için yola çıktı bir gün. Yol arkadaşları da vardı yanında. Henüz şehirden çıkmamışlardı ki, yolda bir kız çocuğu görüp, acıdı haline. Üstü başı yırtıktı zavallının. Bir çöplükten yiyecek artıklarını topluyordu ki, mübarek yaklaşıp sordu: - Evladım, niçin bunları topluyorsun? Kızcağız büktü boynunu. - Amca, biz yetim iki kardeşiz. Bir de annemiz var. Üçümüz de, üç gündür açız. - Öyle mi yavrum? - Evet amca. Buradan yiyecek bir şeyler bulabilir miyim diye bakıyordum. Bütün parasını verdi! Büyük velînin gözleri yaşardı. O anda vazgeçti umreden. Bütün parasını çıkarıp verdi o kızcağıza. Yol arkadaşları şaşırıp merakla sordular: - Hocam siz ne yaptınız? - Ne yaptım ki? - Bütün paranızı o çocuğa verdiniz. - Evet, verdim. - İyi de birlikte umreye gitmiyor muyduk? - Öyle ama ben vazgeçtim. - Neden? - Benim umrem de bu olsun. - Bu, ömrenin yerini tutar mı hocam? - Hem de fazlasıyla. Yol arkadaşları çok şaşırmıştı. - Hocam, doğrusu hiçbir şey anlamadık. Mübarek zat, izah etti: - Bakın kardeşlerim, biz nafile hacca gidiyorduk, değil mi? - Evet hocam. - Yani farz değildi üstümüze. - Evet. "Siz devam edin!" - İşte ben, bu acıklı manzarayı görünce vazgeçtim bu nafile ibadetten. Bu, daha mühim geldi bana. Siz gidin. Ve onlar gittiler. *** Bir gün de; - Bu dinde en kıymetli şey nedir? diye sordular bu zata. - İstikamettir, buyurdu. - İstikamet nedir hocam? - Doğru yolda yürümekte sebat etmek ve hiç taviz vermemektir. - Öyle mi hocam? - Evet. Hud suresinde, "Ey Habibim, emr olunduğun istikamet üzere ol!" buyuruluyor ki, bu âyet-i kerime gelince, Efendimizin mübarek sakalına ak düştü o gece. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ben yalnız değilim ki!"

Şam'da yetişen evliyadan Ebu Bekr-i Dükkî hazretleri, gündüzü ilimle geçirirdi, geceyi ibadetle. Emanete çok titizdi. Mesela birinden aldığı kalemi sahibine vermeği unutunca, bir günlük yolu geri giderek, onu sahibine verdiği meşhurdur. Ayrıca... "Resulullah Efendimiz"in ve "Eshab-ı kiram"ın hayatlarını çok okur, okurken de ağlardı. Bir gün sordular bu zata: - Hocam, evde yalnızlıktan sıkılmıyor musunuz? - Hayır, hiç sıkılmıyorum. - Arada bir çıkıp dolaşsanız diyoruz. - Neden? - Hani yalnızsınız ya, onun için demiştik. - Ben yalnız değilim ki. "Kimlerle birliktesiniz?" Şaşkın halde birbirlerine bakıştılar. - Yalnız değil misiniz? - Evet. - İyi de kimlerle berabersiniz? - Peygamber Efendimizle ve Onun Eshabiyle beraberim her gün. Onlarla olan, hiç yalnızlık duyar mı? O zaman kavradılar meseleyi. - Affedersiniz hocam. Biz bunu düşünememiştik. *** Bir gün de bazı gençler huzuruna gelip; - İyi bir Müslüman nasıl olur? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Yük olmaz, yük çeker. Pek anlayamadılar. - Nasıl yani hocam? - Yani iyi Müslüman, kimseye yük olmaz, sıkıntı vermez. Bilakis herkesin yükünü çeker, sıkıntısını giderir. - Ya namaz, oruç hocam? - Onlar her Müslümanın vazifesidir zaten. Elbette yapacaktır. "Salih Müslüman ise..." Bir gün yine sordular bu zata: - Hocam, her Müslüman, ölürken Peygamber Efendimizi görecekmiş. Bu doğru mu? - Evet, salih bir Müslüman, ölmeden önce muhakkak Peygamberimizi görür, konuşur, Kevser havuzundan içer. - Bu, sadece salih Müslümanlara mı ihsan edilir? - Evet. - Salih Müslüman olmak için ne lazım peki? - İslâmiyeti bilmek ve bildikleriyle amel etmek lazım. Mesela beş vakit namaz çok mühimdir. - Ya kılmazsa hocam? - Kılmayan, salih Müslüman olamaz.

.En büyük nimet!..

Anadolu'da yetişen velilerden Taşkesenli İbrahim Efendi'nin vefatından sonra o havalide harp çıkmış, sevdiği gençlerden biri ağır şekilde yaralanmıştı. Harpten sonra evine getirdiler delikanlıyı. Ancak yaraları ağır ve şiddetli ağrı yapıyordu. Ağrı ve acıdan uyuyamadı o gece. Çaresizlik içinde; - Yâ Rabbî! Sevdiğin kullar hürmetine bana şifa ver! diye yalvardı. Ellerini yüzüne sürerken bu zatı gördü başı ucunda. Sevindi tabii. Ağlamaya başladı sevincinden. Büyük veli, şefkatli bir sesle, - Üzülme!Cenab-ı Hak sana şifa verecek, buyurdu. "Yâ Rabbî şifa ver!" Sonra elleriyle yaralarını meshetti ve - Yâ Rabbî, buna şifa ver, diye dua edip kayboldu gözden. Genç adamın yaraları o anda iyileşmiş, turp gibi olmuştu. Sevincinden fırladı ayağa. Ve Allah'a şükretti. Bir Fatiha okuyup gönderdi bu büyük velinin ruhuna ve tekrar uyudu. Bu defa rüyasına girdi mübarek. Yaklaşıp şefkat yüklü bir sesle sordu: - Nasılsın evladım? - Elhamdülillah hocam, çok iyiyim. - Yaraların nasıl oldu? - Sayenizde iyileşti efendim. Başını olumsuzca salladı mübarek. - Benimle alakası yok evladım. - Yok mu? - Hayır, benimle ilgili değil. - Ama hocam, o rüya... Sözünü yarıda kesti gencin. - Uzatma evlat. Sen Allah'tan şifa istedin, O da verdi. Hepsi bu kadar. O, kendisine açılan eli boş çevirmez. Sonra yine kayboldu gözden. Allahın rahmeti boldur Bir gün de; - En büyük felaket nedir? diye sordular bu zata. - 'Küfür'dür, buyurdu. - Peki, en büyük nimet nedir? - Doğru iman etmektir. - Yani ehl-i sünnet üzere mi? - Evet. İman o kadar kıymetlidir ki, Allahü teâlâ bunun mükâfatını dünyada vermiyor. - Neden hocam? - Çünkü dünya buna müsait değildir. - Fani olduğu için mi? - Evet. Cenab-ı Hak, iman etmenin mükâfatını Cennette verecek. Çünkü sonsuzdur orası, elden çıkmaz. Eğer dünyada verseydi, biter, yok olurdu. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Doğru vasıta...

Horasan bölgesinde yetişen velilerden Ebu Bekr-i Ebherî hazretleri, bir gün bir dağın eteğinde oturmuş talebesiyle sohbet ediyordu. Derken namaz vakti geldi. Abdest almak için yakındaki çeşmeye gittiler. Ancak çeşme akmıyordu. Çocuklar heyecanlandı. - Hocam n'apacağız şimdi? - Telaş etmeyin. - Ama hocam namaz vakti geçiyor. Mübarek; - Haklısınız, buyurup ayağa kalktı. Sonra çeşmeye doğru dönerek, - Ey su! Allah'ın izniyle ak! diye nida etti. O anda çeşme akmaya başladı. Abdest alıp namazlarını kıldılar. "Biz aciz bir kuluz" Duadan sonra talebeler; - Hocam, akmayan suyu akıttınız! dediler. Buyurdu ki: - Hâşâ, biz aciz bir kuluz. - Ama hocam... - Evlatlarım, şu kâinatta olan her şey, Allahü teâlânın kudretiyle vukua gelmiyor mu? - Evet hocam. - Cenab-ı Hak kuvvet ve fırsat vermedikçe, kullar hiçbir şey yapabilirler mi? - Yapamazlar elbet. - Öyleyse bu suyu akıtan da Allahü tealadır. - Ya siz hocam? - Biz sadece dua ettik. Yaratmak Allaha mahsustur ancak. *** Bir gün de genç birisi sordu bu zata: - Hocam, Cennete gitmek isteyen bir kimse ne yapmalı? - Doğru vasıtaya binmeli. - Anlamadım hocam. Cennete gitmek isteyen! - Bak evladım, herhangi bir yere gitmek isteyen kimse ne yapar? - O yere giden bir vasıtaya biner. - Ya başka bir vasıtaya binerse? - O zaman istediği yere değil de, o vasıtanın gittiği yere gider. - Pekii, Kâbe'ye gitmek isteyen biri de, mesela Türkistan'a giden bir kervana katılırsa sonunda nereye varır? - Tabii ki Türkistan'a. - Yani Kâbe'ye varamaz değil mi? - Elbette. - İşte Cennete gitmek isteyenin de Cennete giden bir vasıtaya binmesi gerekir. - O hangi vasıtadır ki hocam? - Ehl-i sünnet vel cemaat. Bu, doğrudan Cennete giden tek vasıtasıdır.

.Bir garip hasta...

Halep'te yetişen velilerden Ebu Bekir bin ebu Vefâ hazretleri zamanında fakir bir Müslüman hastalandı bir gün. Kimsesi yoktu garibin. Hastalığı günden güne ağırlaştı. Çaresizlik içinde kıvranırken, rüya gördü bir gece. Nur yüzlü bir kişi gelip oturdu baş ucuna. Tanımadığı bu sevimli zat, bu büyük veliden başkası değildi. Elini hastanın başına koyup; - Cenab-ı Hak sana şifa versin! diye dua etti. O anda ağrıları dindi adamcağızın. Sevinç içinde baktı bu mübarek zata. - Siz ne iyi insansınız. - Estağfirullah. Hasta olduğunu işittim, dua etmeye geldim yanına. "İyi ama siz kimsiniz?" - İsminizi bağışlar mısınız? - Adım, Ebu Bekir, deyip kayboldu gözden. Adamcağız uyanıp fırladı ayağa. Turp gibiydi artık. Sanki hiç hasta olmamıştı. *** Bu zat bir günkü sohbetinde, "Kul hakkı"nın çok mühim olduğunu anlattıktan sonra buyurdu ki: - Ben şahsen beş vakit namazdan sonra, "Yâ Rabbî! Bütün herkese doğmuş, doğacak bütün haklarımı helal ettim" diyorum. Siz de bana helal edin. Cemaat bir ağızdan, - Helal ettik, dediler *** Bir gün de bazı sevdikleri gelip; - Hocam, rahat ve huzurlu olmak istiyoruz, ama olamıyoruz. Sebep nedir acaba? diye sordular. Buyurdu ki: - Bunun bir tek çaresi var. - O nedir hocam? - İslamiyete uymak. - Onu biliyoruz hocam. - Bilmek kâfi değil ki. "İlacı kullanmak lazım" - Ya ne gerekiyor? - O ilacı kullanmak lazım. İslâma göre yaşamadıkça ne dünyada, ne de ahirette saadete kavuşulamaz. *** Bir gün de şöyle sordular: - Hocam, büyük zatların isimleri yazılı olan levhaların evde bulunması faydalı mıdır? - Elbette. - Ne faydası var hocam? - Levhaya bakılınca o zatlar hatırlanır. - Evet. - Onlar hatırlanınca ruhları biiznillah orada hazır olur. Hazır olunca da feyz verirler. - Feyz nedir hocam? - Feyz, nur demektir. Kalpleri temizler.

.Rabbimiz bizi davet ediyor"

Irak'ta yetişen velilerden Ebu Bekr Ensarî hazretlerinin bir grup talebesi gemiyle sefere çıktılar bir gün. Ancak bir müddet sonra şiddetli bir fırtına çıktı denizde. Gemi sallanmaya başladı. Ard arda çarpan dağ gibi dalgalar, gemiyi batırmak üzereydi ki, talebeler ellerini açıp yalvardılar: - Yâ Rabbî! Hocamızın hürmetine kurtar bizi bu afetten! Gençlerin duası henüz bitmişti ki, birden sakinleşti deniz. Geminin sallanması durdu. Talebeler; - Yâ Rabbî! Sana şükürler olsun ki, kurtardın bizi boğulmaktan! diyerek şükrettiler. Ne için yaratıldık? Bu zat bir gün sordu cemaatine: - Allahü teala insanları niçin yarattı, biliyor musunuz? - Kendisine ibadet etsinler diye mi hocam? - Evet. - Elhamdülillah. - Pekii niçin böyle istiyor, bunu da biliyor musunuz? - Hayır hocam, niçin? - Cennete girsinler diye. - Öyle mii?.. - Evet. "Kullarım bana ibadet etsin ki, onlara Cenneti vereyim" buyuruyor. - Maksat bu mu yani? - Evet. Rabbimiz bizi Cennetine davet ediyor. Kullarım Cennete girsin de sonsuz rahat etsin, hiçbir sıkıntı görmesinler istiyor. *** Bir gün de buyurdu ki: - Ahirette hepimiz hesaba çekileceğiz. Fakaaat... - Fakatı ne hocam? - Orada "Nasıl yaptın?" değil, "Niçin yaptın?" diye sorulacak. Niyet çok mühim - Yani niyet mi önemli hocam? - Evet. Allah için mi yaptık, yoksa nefsimiz için mi? - Allah için yapmışsak? - O amelin faydasını görürüz ahirette. - Ya nefsimiz içinse? - O zaman hiçbir menfaatini göremeyiz. Eski paçavra gibi çarpılır suratımıza. *** Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, namaz kılarken kalp ne ile meşgul olmalı? - Namazla. - Namazın nesiyle? - Farzlarını, vaciplerini, sünnetlerini ve müstehaplarını en mükemmel şekilde yapmayı düşünmekle. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dini dünyaya alet etmek!

Anadolu velilerinden İsmavlı Dede zamanında, yeterince bilgisi olmayan bir hoca vardı ki, ehliyeti olmadığı halde dini kitaplar yazıyor ve bunları satarak para kazanıyordu. Bu hoca, bir gün geldi zatın sohbetine. - "Bakayım ne anlatıyor?" diyordu içinden. Oturdu bir köşeye. O girince, büyük veli mevzuyu değiştirip sordu cemaate: - Dünyada en zor iş nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? - Din kitabı yazmaktır. Yani İslâmı anlatmaktır insanlara. - İslamı anlatmak neden zor ki? - Çünkü mes'uliyetli iştir. - Ne mes'uliyeti? - İyi bilmeden söyler ve yazarsa, insanları yanlış yönlendirip günah işlemelerine sebep olabilir. Hem sonra... "Bu işte ihlas şart" - Sonra ne hocam? - Bu iş, yalnız Allah rızası için olmalıdır. Eğer içinde ufak bir dünya menfaati yatıyorsa, zehir olur her kelimesi. - Nasıl yani? - Yani para için yazılmışsa, okuyana zarar verir. - Yazdıkları doğru olsa da mı? - Evet, çünkü dinden para kazanılmaz. - Hocam, hem dini anlatsa hem de para kazansa, olmaz mı? - Hayır. Çünkü İslâmiyette türlü kazanç yolları var. Ticaret, ziraat, san'at ve memuriyet gibi. - Bunları yapamıyorsa? - Hiçbirini yapamıyorsa, dilenebilir. - Onu da yapamıyorsa? - O zaman yazdığı din kitabından cüz'i bir kâr alması caiz olur. Hani ölmeyecek kadar. - Yani din kitabı, ancak Allah için yazılır öyle mi? - Elbette. Böyle olmazsa, bu, dini dünyaya alet etmek olur ki, felakete götürür o kimseyi. Adam bu konuşmaları işitince anladı hatasını. Vazgeçti hemen o işten. Haddini bildi ve başka yoldan sağladı geçimini. *** "En kötü hal nedir?" Bir gün de sordular bu zata: - Bir mümin için en kötü hal nedir hocam? - Yanına rahat gidilmemesidir. - Nasıl yani? - Yani bir kişi, bir arkadaşının yanına, korkarak, çekinerek gidiyorsa, bu hal, onun için çok tehlikelidir. - Ne tehlikesi? - Onun son nefesinden korkulur.

.Gündüz hayalinde gece düşünde!..

Anadolu evliyasından "İsmavlı Dede" zamanında bir genç, yolda bir kız gördü. Kızın güzelliği yaktı gönlünü. Âşık oldu bir anda. Ancak bir daha da göremedi. Göremedi ama, gündüz hayalindeydi o kız, gece rüyasında. Unutmak istiyordu ama, ne mümkün! Bir türlü söküp atamıyordu onu kalbinden. Tam bunalıma girmek üzereydi ki, açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Kurtar beni bu sıkıntıdan. Dayanamıyorum artık! Sonra çıktı dışarı. Yolda bu büyük zatla karşılaştı birden. İsmavlı Dede, onu görür görmez anladı derdini. Yaklaşıp sordu: - Senin bir derdin mi var evladım? Genç büktü boynunu: - Evet efendim, çok dertliyim. Mübarek, açtı ellerini, dua etti: - Allah kurtarsın evladım. - Amin. Çıkarsın onu gönlünden - Unuttursun sana o kızı. Çıkarsın gönlünden. - Amin. Ve devam etti yoluna. Genç, o anda kurtuldu derdinden. Unuttu o kızı. Kuş gibi hafiflediğini hissetti. Kendi kendine; - Allah Allah! dedi, bu zat kimdi ki, bir bakışta anladı derdimi ve bir duasıyla kurtuldum bu dertten. Koşup yetişti arkasından. - İsminizi bağışlar mısınız? - Bana, İsmavlı Dede derler. Hürmetle elini öpüp, talebesi olmakla şereflendi. *** Bu zat bir gün buyurdu ki: - Kardeşlerim, öğrenmek amel etmek içindir. - Amel ne için hocam? - O da Allah içindir yalnız. - İnsanların takdiri de düşünülürse? "Gizli şirk olur" - Hiç kıymeti olmaz. Hatta... - Hatta ne hocam? - Gizli şirk olur. *** Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, zengin olana bir defa hacca gitmek farzdır ve gitmesi elbette lazımdır. Amaaa. - Aması ne hocam? - Ondan sonrakiler nafile olur. - Hocam, yirmi defa, otuz defa hacca gidenler oluyor. Buna ne dersiniz? - Allah için gidiyorsa ne âlâ. - Ya değilse? - Filan kimse yirmi defa hacca gitti, desinler diye giderse, riya olur. - Yani gösteriş mi? - Evet. Sevap yerine günah kazanır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Müminin zineti: Edep ve hayâ

Nişabur'da yetişen velilerden Ebu Bekr El Ferrâ hazretlerinin bir talebesi sefere çıktı bir gün. O zamanki şartlarda zor ve zahmetliydi yolculuk. Her yerde su bulunmaz, abdest ve namazda zorluklar yaşanırdı. Bu genç talebe, sefer dönüşü geldi hocasının yanına. Büyük zatın ilk suali "Namaz"dan oldu. - Yol boyunca namazlarını vaktinde kılabildin mi evladım? - Elhamdülillah, kıldım hocam. - Maşallah, mübarek olsun evladım. Çünkü Müslüman demek, "Namaz" demektir. - Namazı kazaya bırakmak için özür var mıdır hocam? - Evet, iki özür var. - Nedir onlar? - Uyku ve unutmak. "Bir de ölüm var tabii" - Başka yok mu? Mübarek gülümsedi. - Bir de ölüm tabii. Delikanlı almıştı cevaptaki mesajı. - Yani hocam, insan yaşıyorsa, mutlaka namazını kılmalıdır, öyle mi? - Evet, aynen öyle. Çünkü namaz, "Nefes almak" gibidir bu dinde. Müslüman, nefes aldığı müddetçe kılacaktır namazını. *** Bir gün de; - İnsanların en hayırlısı kimdir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İnsanların hayırlısı, insanlara faydası dokunandır. - Ne gibi mesela? - Onlara emr-i ma'rufta bulunmak, en büyük hayırdır. Çünkü ahiretleri kurtulur böylece. "Ne kadar mühimmiş" - Emr-i marufun sevabı da çoktur herhalde? - Elbette. Bütün ibadetlere verilen sevap, Allah yolunda cihat, yani savaşmanın yanında denizde bir damla gibidir. - Ya emr-i marufun sevabı? - Cihat sevabı da emr-i maruf sevabı yanında damla gibi kalır. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ederken sordu ordakilere: - İnsanı hayvandan ayıran şey nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? - Edep ve hayâdır. Bu ikisi, zinetidir insanın - Yani süsü mü? - Evet. Mümine yakışan da edepli olmasıdır zaten. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Önce sen sonra yine sen!

Evliyanın büyüklerinden Ebu Bekr Kettanî hazretleri'nin sevenlerinden biri, kalbini kırmıştı bu zatın. Af da dilemedi üstelik. Ancak o günden itibaren kaybetti her şeyini. Edindiği ilim, hikmet, feyz ve bereket, silinip gitti kalbinden. Aşk ve şevk kalmadı. Gayesiz, maksatsız, bomboş bir insan olup çıktı. Ama yine de anlamadı bu hale neden düştüğünü. Tâ ki bir rüya görene kadar. O rüyada, bir hazine önünde buldu kendisini. Her yan altın ve gümüşlerle doluydu. Üstelik kendisine aitti bütün bunlar. Ancak baskısız, sikkesiz ve damgasızdı. - "Bu altınlar geçmez" diye düşündü. "Götürüp damgalattırayım da, geçer akçe olsunlar". Bir darphane gördü Bu düşünce ile çıktı hazineden. O esnada bir "Darphane" gördü ilerde. Yürüdü oraya doğru. Fakat o da ne? Yaklaşınca, Kettani hazretlerinin "Dergâh"ı olduğunu gördü o binanın. Girdiğinde bu zatı gördü içerde. Elinde mühür, damgasız altınları damgalıyordu mübarek. Şaşkın ve hayretler içinde uyandı uykudan. Anlamıştı hatasını. Koştu hemen huzuruna. Özür dileyecekti kendisinden. Ancak o, iltifatla karşıladı kendisini. - Hoşgeldiniz kardeşim. Adam eziklik içindeydi. - Hoşbulduk efendim. - Söyleyin bakalım. Damgasız altın geçer mi piyasada? - Geçmez hocam. - İsterse bir hazine dolusu olsun, bir işe yararlar mı? - Yaramazlar elbet. "Damgalatmak lazım" - Geçer akçe olması için ne yapmak lazım? - Yetkili bir mercinin damgalaması lazım hocam. Adamcağız, Allah dostlarını üzerek bir yere varılamayacağını çok iyi anlamıştı. Ellerine yapışıp özür diledi. Ve o anda kavuştu kaybettiği derecelere. *** Bir gün de buyurdu ki: - İslâmda, "Ben" yoktur kardeşlerim. - Ya ne vardır hocam? - Önce "Sen" vardır. - Sonra? - Sonra yine "Sen" vardır. - Nasıl yani? - Yani kendimizi değil, hep karşımızdakini düşünecegiz. Sevgili Peygamberimiz, "Komsusu aç iken tok yatan, bizden değildir" buyuruyor.

.Çölde tek başına!

Anadolu erenlerinden "Yaren Dede"nin talebesinden biri, hacca gitmek için katıldı bir kafileye. Ancak bir müddet sonra atı yoruldu ve çöküp kaldı. Diğerleri beklemeyip gittiler. Çölün ortasında kalakaldı yalnız başına. Kaldıramadı hayvanını. Sıkıldı, bunaldı. Sonunda çaresiz açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Sevdiğin bir kulunu bana imdada gönder! Elini yüzüne sürerken, hocasını gördü yanıbaşında. Mübarek sordu: - Hayrola evladım, beni niçin çağırdın? Talebe büktü boynunu, - Kafileden geri kaldım hocam. - Neden? - Hayvanım yürümüyor. "Bu mu yürümüyor?" Mübarek, geldi yatan hayvanın yanına. - Bu mu yürümüyor? - Evet hocam. Bir türlü kaldıramadım. Yaren Dede, atın sırtını sıvazlayıp seslendi: - Haydi kalk artık! Hayvan fırlayıp kalktı. Canlandı, dirildi bir anda. Büyük veli döndü talebeye. - Haydi bin ve şu yöne doğru koştur atını! Sonra kayboldu gözden. Talebe o yöne doğru az gidince yetişti kafileye. *** Bu zat, bir gün sordu cemaatine: - Bir kimse Allaha itaat etmiyorsa, Onu sevmiş olur mu? - Olmaz tabii hocam. - İşte Resulullahı sevmek de böyledir. Onu seven, Onun dinine uyar. Ona benzemeye çalışır. - Hocasını sevmek de böyle midir? - Elbette. - Anladık hocam, babasını seven de babasının sözünü dinler. - Evet. Aynen öyle. Birinci vazifemiz Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, Müslümanın birinci vazifesi nedir? - İtikadını düzeltmektir. - Neye göre düzeltecek hocam? - Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiğine göre. Yoksa ahirette kurtulamaz. Sordular yine: - Müminin hakiki bayramı hangi gündür hocam? - Rabbinin huzuruna, yüz akıyla çıktığı gündür. - Bu, nasıl mümkün olur ki? - Büyüklerin vasıtasına binmekle. - Nasıl yani? - Allah adamlarını sevip onların kitaplarını okuyan kimse, onların vasıtasına binmiş olur.

.Sevginin alameti!

Kuhistan'da yetişen velilerden "Ebu Bekr-i Kisâî" hazretlerinin dergahı her gün dolup taşardı insanlarla. Ancak zamanla dar geldi dergah. Genişletmek istedi mübarek. Ama şu işe bakın ki, dergahın iki yanındaki evlerde oturanlar, kıymetini bilmiyorlardı bu zatın. Satmadılar evlerini. Büyük veli çok para teklif ettiyse de yine razı edemedi. Talebeler geldiler hocalarının yanına. - Çok üzgünüz hocam. - Üzülmeyin çocuklar, Sevinin. - Sevinelim mi, neden? - Çünkü çok yakında hallolacak bu iş. - İnşallah hocam. O gece seher vaktinde mübarek açtı ellerini, yalvardı: Aynı rüyayı gördüler! - Yâ Rabbî! Senin rızan için istiyoruz bu yerleri. Çevir kalplerini bu kişilerin. O böyle dua ettiği esnada rüya görüyordu o komşular. Hatta aynı rüyayı görüyordu ikisi de. Şöyle ki: Kıyamet kopmuş, insanların amelleri tartılıyordu. Sıra bu ikisine gelince, melekler, bunlara döndüler. - Siz Cennete gidecektiniz. Ama şimdi Cehenneme götüreceğiz sizi. Korkuyla sordular: - Neden? - Evinizi o Allah dostuna satmadınız. - Satsaydık Cennete mi girecektik? - Evet, ama... Ve ikisini tutup Cehenneme götürüyorlardı ki, uyandılar. Sabah birbirlerini görünce, ikisinin de aynı rüyayı gördüğü anlaşıldı. Tabii çok pişmandılar. Anlamışlardı hatalarını. Koştular hemen bu zatın huzuruna. - Hocam affedin bizi. - Hayrola, n'oldu? - Biz hata ettiğimizi anladık. "Evlerimiz sizindir" - Yoksa Cehenneme mi gidiyordunuz? - Evet hocam, hata ettik. Evlerimiz sizindir. Para da istemiyoruz. Yeter ki affedin bizi. Sonra rüyayı anlatıp, talebesi oldular bu büyük velînin. *** Bir gün de; -Sevginin alameti nedir? diye sordular bu zata. - İtaat etmektir, buyurdu. - Söz dinlemek mi yani? - Evet. - İtaat yoksa? - O zaman sevgi de yoktur. - Pekii sevginin derecesi ne ile ölçülür hocam? - İtaatteki sürat ile. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kendisini âlim sananlar!..

Tus, yani Meşhed şehrinde yaşıyan velilerden Ebu Bekr-i Nessac hazretleri zamanında bir hoca vardı ki, kötü olarak tanıyordu bu Allah dostunu. Bir gün kendi kendine, - "Gideyim", dedi. "Şu kimseye bazı dini sualler sorup imtihan edeyim. Hem öyle zor şeyler sorayım ki, bilemeyip mahcup olsun talebesinin yanında". Bu düşünce ile yattı. Ama kalkamadı sabah namazına. - Neyse... deyip çıktı evden. Yolda bazı sualler hazırlayıp girdi dergaha. O esnada büyük velî, talebesi ile sohbet ediyordu. O içeri girince, mevzuyu değiştirip, - Kibirden çok sakının, buyurdu gençlere. Bir talebe sordu: - Kibir nedir hocam? "Bazıları vardır ki..." - Kibir, kendisini başkasından üstün görmektir evladım. - Bir misal verseniz. - Mesela bazıları vardır ki, kendisini âlim sanıp, imtihana yeltenir bir başkasını. Ona sualler sorup mahcup olmasını bekler talebesi arasında. - Ne kadar ayıp hocam. - Evet. Halbuki başkaları ile uğraşacağına, kendisiyle uğraşsa daha iyi olmaz mı? - Evet hocam. - Böyleleri sabah namazına bile kalkamaz. Niyetleri bozuktur çünkü. Bunları söyleyip, tek tek cevap verdi hazırladığı suallere. Hoca, bu kerameti görüp, anladı hatasını. Mahcup oldu yaptığına. Huzuruna varıp, - Affedin hocam, dedi. Elini öpüp, talebesi olmakla şereflendi o gün. Allah bir kulu severse Bir gün de; - Hocam, Allahın bir kulu sevdiği nasıl belli olur? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Kendini sevmemesiyle belli olur. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - İnsanın ilmi arttıkça kendinden soğuyup Allahü teâlâya olan sevgisi artar. - Öyle mi? - Evet. Allaha olan sevgisi arttıkça da kendinden soğuması artar. - Sonra? - Git gide tiksinir kendinden, nefret eder, iğrenir. - Bu hal iyi midir ki? - Elbette. Bu hale kavuşmak, Allahü teâlânın ihsanı ve o kulu sevdiğinin alametidir.


."Kendinizi tenkit edin!"

Edremit toprağını nurlandıran velilerden "Sağma Dede"nin vefat şekli enteresandır. Şöyle ki: Ömrünün son gününde namaza durdu odasında. Az sonra hanımı girdi odaya. Bir şey soracaktı. Ancak girdiğinde namazda gördü onu. Çıkıp, bir saat sonra tekrar girdi. Ama yine namazdaydı. - "Allah Allah" dedi kendi kendine, "Hiç böyle uzun namaz kılmazdı". Birkaç defa girdi çıktı. Her girdiğinde namazda otururken gördü onu. Son defa yine böyle görünce meraklanıp vardı yanına. Fakat o da ne? Nefes almıyordu. Vefat etmişti seccadesi üzerinde... "Ben" demek, bid'attir Bir gün, mahallede birkaç kişiyle sohbet ederken buyurdu ki: - Kardeşlerim, "Ben" demek bid'attir. Bid'at ehli ise Cehennemin köpekleridir. Sordular: - "Ben" demekten murat, kendini beğenmek mi hocam? - Evet. Bid'atlerin başı, ben demektir. "Ben bilirim, ben yaparım" demek ne kadar çirkin. *** Bir gün de buyurdu ki: - "Ben" demek, Allahü teâlâdan ve büyüklerden gelen feyzi keser. Feyze kavuşmak isterseniz, kendinizi beğenmeyin. Ve kimseyi tenkit etmeyin. - Hiç kimseyi mi hocam? - Evet. Tenkit edecekseniz, kendinizi tenkit edin. İğrenin kendinizden. Tiksinin hatta. - Neden hocam? - Çünkü böyle yapmayan, çok sıkıntı çeker. Birinci vazifemiz... Bir gün de; - Hocam, birinci vazifemiz nedir? diye sordular bu zata. - Dinin emirlerine uymaktır, buyurdu ve ekledi: - Fakat buna maniler var. - Ne manisi hocam? - İnsanın dışında şeytan ve kötü arkadaş, içinde ise kendisi. Şaşırdılar. - Kendisi mi? - Evet. En büyük engel, insanın kendisidir. -Nefsine uyması mı yoksa? - Evet. Nefse uymak en büyük engeldir. - Nefs, şeytandan da mı şerlidir hocam? - Elbette. Nefs, yüzbin şeytandan şiddetlidir. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."En büyük keramet, istikamet"

Edremit velilerinden "Sağma Dede", kalp gözü açık bir zattı. Şöyle ki; Bir gün, bir sevdiğini ziyarete gitti. Evde başkaları da vardı. Ancak içlerinden biri, bu zatın evliyadan olduğuna pek inanmıyordu. Kendi kendine; - "Bu zata evliya diyorlar. Ama bir kerametini görmeden inanmam" diye düşündü. O sırada ev sahibi şerbet getirip dağıttı herkese. O şüpheci adam; - "Eğer şerbetin yarısını içip, kalanını bana verirse, inanırım evliya olduğuna" diye geçirdi içinden. Ve beklemeye başladı. "İşte tam yarısı" Sağma Dede, şerbetin yarısını içip uzattı o kimseye; - Buyurun! İşte tam yarısı. Adam alıp içti şerbeti. Ama çok mahcup olmuştu. Büyük veli, ordakilere dönerek; - En büyük keramet nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - En büyük keramet, istikamettir. - İstikamet nedir hocam? - İstikamet, her işinde İslamiyete uymak ve buna ölünceye kadar aynen devam etmektir. O adam, artık kaçırmıyordu bu zatın sohbetlerini. *** Bir gün de şunu anlattı cemaatine: Peygamber Efendimiz bir kabristana uğrayıp yan yana iki mezarın arasında durdular ve yanındakilere, - "Eğer ümmetim dayanabilseydi bu kabirdekilerin çektiği azabı görmelerini Allahü teâlâdan isterdim" buyurdular. Dinleyenler; - Kabir azabının sebebi nedir? diye sordular. "İdrar sıçratmaktan" - Erkeğinki, üzerine idrar sıçratmaktan, buyurdu. - Ya kadınların ki? - Onlarınki ise namazları son vakte bırakmalarından ve gıybetten. *** Bir gün de bir sevdiği gelip, - Hocam, dualarımın kabul olması için ne yapayım? diye sordu bu zata. - Ağzına dikkat et, buyurdu. - Nasıl yani hocam? - Yani haram yeme ve yalan söyleme. - Haram yiyenin duası kabul olmaz mı ki? - Hayır. Kırk gün kabul olmaz. - Kırk gün mü? - Evet. Zaten insanda kan değişimi, kırk günde tamamlanır.

.Sıkıntılardan kurtulmak için

Bağdat'ta yetişen velilerden Ebu Bekr bir Sa'dan hazretlerinin sevdiklerinden birinin hanımı, bir gece rüyada gördü bu zatı. Evlerine teşrif etmiş ve; - Karnım çok aç. Bir sofra kurun da yemek yiyelim! buyurmuştu. Kadın, sabahleyin anlattı bu rüyayı beyine. O da çok sevinip; - Hayırdır inşallah, dedi. Yoksa bize mi teşrif edecekler? - Neden olmasın. - Öyleyse hazırla yemekleri. İnşallah gelirler. Kadıncağız yemekleri pişirip, tam sofrayı kurmuştu ki, çalındı kapıları. Koşup açtıklarında bu büyük velîyi gördüler eşikte. Sevinçle karşıladılar. - Buyurun efendim. Safa geldiniz! "Karnım çok aç" Mübarek girer girmez; - Çok açım. Bir sofra hazırlayın da yemek yiyelim! buyurdu. - Sofra hazır, dediler. Buyurun! Yemekten sonra dua edip ayrıldı mübarek... *** Bu zat, bir gün; - Allahü teâlânın bir kulu sevmediğinin alameti nedir, biliyor musunuz? diye sordu cematine. - Bilmiyoruz, dediler: Buyurdu ki: - Onun, ne dine, ne de dünyaya hiç faydası olmayan boş şeylerle uğraşmasıdır. *** Bir gün de şöyle sordu sevdiklerine: - Siz, ahiret sıkıntılarından kurtulmak ister misiniz? - Elbette isteriz, dediler. Buyurdu ki: - Öyleyse Allah'ın kullarını dünya sıkıntılarından kurtarın ki, Allahü teâlâ da sizi ahiret sıkıntılarından kurtarsın. "En büyük nimet" Bir gün de bazı gençler gelip; - Hocam, en büyük nimet nedir? diye sordular. - Doğru imandır, buyurdu. - Nimetin artması için ne yapmamız gerekir hocam? - Şükretmemiz. - Şükredince artar mı? - Elbette. Nimete şükredilirse artar. - İman da artar mı ki hocam? - İman artmaz. Ama sağlamlaşır, kuvvetlenir. - Nasıl? - Yani imanın nuru artar, parlaklığı çoğalır. - Peki hocam, iman nimetine nasıl şükredilir? - Şükretmek, günah işlememekle olur.= > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Budamak lâzım!.."

Edremit'te yetişen velilerden "Somuncu Dede", bir gün bir talebesini alıp, dergahın yanındaki fidanlığa gitti. Birlikte fidanları buduyorlardı ki, bir ara talebesine dönüp, - Bak evladım, buyurdu. Şu yan sürgünleri görüyor musun? - Görüyorum hocam. - İşte bunları budamak lazım. - Neden hocam? - Bunlar budanırsa, fidanlar daha çabuk büyür ve daha çok meyve verirler. - Öyle mi? - Evet. Bir Müslüman da, nefsinin günah olan arzularını keserse ne olur, biliyor musun? - Ne olur hocam? - İmanı daha bir nurlanır, kuvvetlenir ve parlak olur. "Şurayı görüyor musun?" Sonra, yeşillik bir yeri gösterdi o talebeye: - Şurayı görüyor musun oğlum? - Şu yeşillik olan yer mi hocam? - Evet evladım. Ben ölürsem, beni oraya defnedersiniz. Delikanlı üzülmüştü. - Aman hocam. Allah uzun ömürler versin size. İnşallah biz görmeyiz o günleri. Büyük veli, mahzun bir eda ile; - Görürsünüz, görürsünüz, buyurdu. Hem de pek yakında! Ve o gece hastalandı mübarek. Ve kavuştu rahmet-i rahmana. Talebeler gözyaşları içinde namazını kılıp, defnettiler o gösterdiği yere. *** Bir gün de; - Hocam, huzurlu olmamız için bize ne tavsiye edersiniz? diye sordular. - Yüzünüzü ahirete çevirin, buyurdu. - Nasıl yani hocam? - Yani ahireti dert edin kendinize. "Ahiret derdi olanın..." - O zaman huzurlu olur muyuz? - Elbette. Ahiret derdi olanın dünya derdi olmaz çünkü. - Ya dünyayı dert edersek? - O zaman hiç huzur bulamazsınız. İşleriniz karışık, üzüntünüz çok olur. *** Bir gün de, birkaç genç bu zata gelip nasihat istediler. - Önce dininizi öğrenin,buyurdu. - Nereden öğrenelim hocam? - Yalnızca ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından. - Neden sırf ehl-i sünnet alimleri? - Çünkü bu âlimler nakli esas alırlar da ondan. - Ya başkaları? - Onlar kendi kafasından da yazar ve söylerler ki, on para bile etmez. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Günah ateştir!.."

Edremit evliyasından "Somuncu Dede"nin çok sevdiği bir kimse vardı ki, adamcağız hastalandı bir gün. Meğer "Ölüm hastalığı"ymış bu. O gece ağırlaştı iyice. Artık son nefeslerini veriyordu ki, güçlükle mırıldandı: - Bana onu çağırın! Yanındaki oğlu sordu: - Kimi çağıralım baba? - Somuncu Dede'yi. Son nefesimi onun yanında vermek istiyorum. Çocuk fırladı hemen. Vakit gece yarısıydı. Az sonra, ilerden kendisine doğru gelen bir karaltı gördü. Az daha yaklaşınca tanıyıp çok şaşırdı. Zira bu gelen, "Somuncu Dede" idi. Hem de hızlı adımlarla geliyordu. "Size geliyorum..." Sevinçle sordu: - Hocam, nereye böyle? - Size geliyorum. - Ne tesadüf, ben de sizi almaya geliyordum. - Baban mı çağırdı? - Evet hocam. - Haydi öyleyse, acele edelim de yetişelim vefat etmeden. Eve geldiler. Adamcağız bu büyük zatı görünce gülümsedi ve "Kelime-i şehadet"i söyleyip, ruhunu teslim etti. *** Bir gün sordular bu zata: - Hocam, bir kimsenin ihlaslı olduğu nasıl anlaşılır? - İbadetiyle. - Nasıl yani? - İnsanın ihlası ne kadarsa, o kadar ibadet eder. Ne kadar ibadet ederse, o kadar ihlaslıdır. - Kıymetli insan kimdir hocam? - Rabbimizin kıymet verdiğine kıymet verendir. - Ya kıymetsiz insan? - Kulların kıymet verdiğine kıymet verendir. "Ya tövbe ederse?" Bir gün de; - Hocam, "Günah ateştir" deniyor, bu ne demek? diye sordular. Buyurdu ki: - Bir günaha tövbe edilmezse, o günah, Cehennemde onu yakar demektir. - Öyle mi? - Evet. Mesela elini harama uzatan kimse, ateşe uzatmış demektir. - Yaa! - Ayağıyla harama giden, ateşe basar. Haram yiyen, ateşi yer. - Harama bakan da ateşe bakar, öyle mi hocam? - Aynen öyle. Ateş de onu yakar. - Ya tövbe ederse? - O zaman hiç günah işlememiş gibi olu


.Haset ateşi!..

Yemen'de yetişen velilerden Ebu Bekr bin Salim Ayderus hazretleri, insanların dünya ve ahiret saadeti için çırpınırken, hasetçi biri de aleyhinde çalışırdı bu Hak dostunun. Gıybetini yapardı ötede beride. Çünkü çekemiyordu onu. Hatta bir gün, bu zatı seven bazı kimseleri evine çağırıp onlara dedi ki: - Sizin o çok sevdiğiniz hoca var ya, - Evet, - O, bozuk bir kişidir. Adamlar, hayretle birbirlerine baktılar. - Bozuk mu dedin? - Evet. - Sen neler söylüyorsun? - O, sizi kandırıyor. Kendi menfaatini düşünüyor. Onun nesini seviyorsunuz ki? Elimde olsa, ona bir bardak su vermem. Alev alev yanıyordu Misafirler huzursuz olmuştu. İzin isteyip dağıldılar. Onlar gidince, olacak oldu. Müthiş bir hararet bastı hasetçi adamın vücudunu. Bir ateş, bir ateş, ne kadar su içse de kanmıyordu. Hatta artıyordu harareti. Vücuduna buz koydular, kâr etmedi. Çok tabiplere götürdüler. Bir çare bulunamadı. Adam alev alev yanıyordu. Nihayet yakınları bu zata gelip arzettiler durumu. Büyük velî, yine de acıdı ve; - Onun ilacı bizdedir, buyurdu. Gelenler sevindiler. - Öyle mi hocam, nedir ilacı? - Bize olan haset ateşini söndürürse, onun içindeki ateş de söner! Geri dönüp bunu kendisine söyleyince adamın kalbi değişti birden. Ona olan soğukluğu, sevgiye dönüştü. Kalbindeki haset ateşi söner sönmez vücudunun ateşi de söndü gerçekten. Huzurunda tövbe edip, talebesi olmakla şereflendi... Asıl marifet nedir? Bu zat, tevazu sahibi, alçak gönüllü bir zat idi. Kendisini üzüp hakaret edenleri bile affeder, hatta iyilik ederdi onlara. - Niçin böyle yapıyorsun? diye sordular bir gün. Buyurdu ki: - Allahü teâlâ, kullarını böyle şeylerle imtihan eder. İmtihanı kazananlar girer Cennete. - İmtihan nasıl kazanılır ki hocam? - İnsanlardan gelen sıkıntılara sabretmekle. Ama bu da yetmez. - Başka ne lazım? - Asıl marifet, o insanlara gül demeti sunabilmektir. - Ama bu, çok zor hocam. - Evet zor. Ama zoru yapabilenler kazanır imtihanı. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Bu işimi kim halleder?"

Yemen'de yetişen velilerden Ebu Bekr Es-Sekkaf hazretleri, medresede okurken hocasını çok sever, Onun rızasını almaya çalışırdı her fırsatta. Bir gün, hocası talebelere dönüp sordu: - Çocuklar, bugün benim şöyle şöyle bir işim var. Bunu kim halledebilir içinizde? Kimseden ses çıkmazken, bu, fırladı ayağa. - Emredin hocam. Ne ise yapıp geleyim. Hocası memnun olduysa da, rıza göstermedi. - Sen henüz yenisin evladım. - Olsun hocam. - Yok yok, derslerine mani olur belki. Başkası gitsin. Ancak o ısrar etti: "Benim için şereftir" - Hocam, sizin hizmetinizi görmek, benim için her şeyden daha mühim ve sevgilidir. Ne olur, izin verin halledip geleyim. Bu söz, çok hoşuna gitti hocasının. Açtı ellerini, dua etti. - Yâ Rabbî! Bu genç fethetti gönlümü. Sen de onun kalbini aç, manevi ilimlerle doldur içini. İşte, ne olduysa o anda oldu. Bu dua bereketiyle açıldı kalp gözü. Ve okyanuslar akmaya başladı gönlüne. Kısa zamanda yükselip, zamanının bir tanesi oldu. *** Bir gün, bir delikanlı bu zata gelip nasihat isteyince, - İki şeyi unut, iki şeyi de unutma, buyurdu. - Onlar nedir hocam? - Yaptığın iyilikleri ve sana yapılan kötülükleri unut. - Neleri unutmayayım? - Ölümü ve Allahü teâlâyı. "Dünyada öyle yaşa ki..." Bir gün de nasihat isteyen bir gence, - Sana iki nasihatim var, buyurdu. - Onlar nedir hocam? - Birincisi, bu dünyada öyle yaşa ki, Allahü teâlâ seni, yasak ettiği bir şeyi yaparken görmesin. - İnşallah hocam, ikincisi? - İbadetlerini öyle yap ki, Allahü teâlâ beğensin onları, kabul etsin. - O, hangi ibadetleri beğenir ki? - Şartlarına uygun olarak yapılanları. - Başka tavsiyeniz? - Ahirette her işinden hesaba çekileceksin oğlum. Şimdiden hazırla cevaplarını. - Son bir nasihat hocam. - Ehl-i sünnet âlimlerini çok sev. Onların nasihatlerine göre yaşa bu dünyada.

.Bu nasıl sevgi!..

Edremit'in hakim bir tepesinde medfun bulunan "Şipşip Dede", henüz on yaşlarında bir çocuk iken, camiye gitti bir gün. Cami bahçesinde oturmuş sohbet eden yaşlı Müslümanları gördü orada. Bu nur yüzlü insanlar, ilim öğrenmenin faziletinden bahsediyorlardı. Merak edip, kulak kabarttı onlara. Konuşmalar hoşuna gitmişti. Hele bir cümlesi kalbine işledi adeta. O cümleyi tekrar etti kendi kendine: - "Kıyamette âlimlerin mürekkebi, şehitlerin kanıyla tartılacak ve mürekkep ağır gelecektir". Bunu duyunca çok duygulanıp koştu annesine. Nefes nefeseydi. - Anneciğim, n'olur izin ver! Annesi şaşırmıştı. - Hayırdır oğlum, ne izni? "Âlim olmak istiyorum" - Gidip ilim tahsil edeceğim anne. Ben âlim olmak istiyorum. Kadıncağız muhabbetle sarıldı oğluna. - Aferin oğlum, çok iyi edersin. Bu cevaba sevinmişti. - Sahi mi anneciğim? İzin veriyor musun? - Tabii yavrum. Sen yeter ki ilim öğren. Dualarım seninle. Ve o gün vedalaşıp çıktı evden. Kalbi, ilim öğrenme aşkıyla yanıp tutuşuyordu. Zamanın en meşhur âlimlerinden ders aldı ve büyük bir "âlim" olarak döndü geri. *** Bu zat, bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Şu insanoğlunu hiç anlayamıyorum, buyurdu. - Neyini anlamıyorsunuz? diye sordular. Buyurdu ki: - Hem Allahü teâlâyı seviyorum der, hem de O'na isyan eder. Bu nasıl sevgidir? En mühim ibadet Bir gün de mahalleden bazı gençlere buyurdu ki: - Evlatlarım, beş vakit namazınızı cemaatle kılmaya çalışın. Dünyanın geçici zevklerine, çabuk biten, tükenen lezzetlerine kapılmayın. - Peki hocam, hiç eğlenmeyecek miyiz? - Tabii ki eğleneceksiniz. Ama... - Aması ne hocam? - Bu dünya, iş ve ibadet yeridir çocuklar. Eğlenecek günler ilerde gelecek. - İlerde mi, ne zaman yani? - Ahirette. - Haa Cennette demek istiyorsunuz? - Evet. Ama bu nimete kavuşmak için emirlere sarılıp, yasaklardan kaçınmak şarttır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İsteklerimize kavuşmak için...

Anadolu velilerinden Mustafa Emin Ağa'nın talebesinden biri, bir gün izin alıp köyüne gitti. Ancak orada, şeytan musallat oldu bu gence. Vesvese verdi. O da buna aldanıp, kendi kendine; "Sahi dedi. Ben niçin bir hocaya tâbi olup tıkıldım şu medreseye. Burada ilim öğrenip de ne yapacağım? Boş veer, köyüme gelmişken bir daha dönmeyeyim. Burada keyfimce yaşarım". Bu düşünceler içinde yattı bir akşam. Gece, hocasını gördü rüyada. Büyük veli şefkatle baktı kendisine; - Yanlış düşünüyorsun evladım. İnsanın bir hocası olması ne güzel şeydir. Delikanlı mahcuptu. - Şeyy hocam. "Gel, seni bekliyorum!" - Şeytan seni aldatıyor oğlum. Uyma ona. Bu köyde keyfince yaşayıp da nereye varacaksın? Çabuk gel, seni bekliyorum. Sonra kayboldu gözden. Genç uyandı. Anlamıştı hatasını. O sabah yola düşüp geldi ve kavuştu hocasına. Özür diledi ve bir daha da ayrılmadı yanından. *** Bu zat, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim,buyurdu. Kim Allah'tan hayâ ederek günah işlemezse, Allah da ona azap etmekten hayâ eder. Sordular: - Allahtan korkmak da böyle midir hocam? - Evet. Kim ne kadar Allah'tan korkarsa, insanlar da o nisbette ondan korkar ve çekinirler. *** Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, kim genç iken yaşlılara hizmet ederse, kendisi yaşlanınca da ona hizmet eden gençler bulunur. "Ne ekersen onu biçersin" - Yani ne ekersek, onu mu biçeceğiz hocam? - Evet. İyilik yapan iyilik bulur, kötülük yapan da kötülük. *** Bir gün de; - Hocam, isteklerimize kavuşmak için bize ne tavsiye edersiniz? diye sordular. - Tövbe edin, buyurdu. Dinleyenler şaşırdılar. - Tövbe mi edelim? - Evet, tövbe istiğfar edin. - İyi de niye tövbe edelim ki hocam? - Siz isteklerinize kavuşmak istemiyor musunuz? - Evet, istiyoruz. - Öyleyse tövbe edin. Tövbenin açmadığı kapı yoktur.

."Biz yemek seçmeyiz!"

Anadolu evliyasından "Mustafa Emin Ağa", lokmasına çok dikkat eder, helalden yerdi mutlaka. Bir gün, kendini bilmez biri, aklı sıra imtihana yeltendi bu Hak dostunu. Yemek ziyafetine davet etti evine. Güya "Haram para" ile hazırladığı yemeği yedirecekti ona. Emin Ağa, daveti kabul edip geldi ve oturdu sofraya. Ev sahibi iltifat etti kendisine. - Buyurun hocam. Kusura bakmayın, fazla bir şey yapamadık. Ancak o, el uzatmadı yemeğe. Adam bunu fark edince; - Niçin yemiyorsunuz? diye sordu. Yoksa beğenmediniz mi yemekleri? - Estağfirullah, biz yemek seçmeyiz. - Buyurun, yiyin öyleyse. - Kusura bakmayın. Bu yemekten yiyemeyeceğim. "Haram kokusu geliyor" - Neden? - Çünkü haram kokusu geliyor bu sofradan. Bu keramet karşısında insafa geldi adam. Utandı yaptığına. - Özür dilerim, dedi. Ve elini öpüp talebesi olmakla şereflendi. Uzun yıllar hizmetinde bulunup, kâmil bir insan oldu neticede. *** Bu zat, bir gün; - Kardeşlerim, kul hakkı çok mühimdir, buyurdu cemaatine. Sordular: - Nasıl mühim hocam? - Şöyle ki, bir kimse Peygamberlerin yaptığı ibadetleri yapsa, - Evet hocam. - Fakat üzerinde başkasının bir kuruş kul hakkı bulunsa, bu bir kuruşu ödemedikçe Cennete giremez. *** Bir gün de, bazı sevdikleri gelip; - Hocam, "İman"dan sonra en mühim iş nedir? diye sordular bu zata. "İslamı öğrenmektir" Buyurdu ki: - İslamiyeti öğrenmektir. - İslamiyetten maksat, Allahü tealanın emir ve yasakları mı? - Evet. Bunları öğrenmek, kadın erkek her Müslümana farzdır. - Öğrenmezse hocam? - Öğrenmeyen günaha girer. Çünkü İslamiyeti bilmemek haramdır. - Ya öğrenmeğe ehemmiyet vermezse? - Bu, çok daha tehlikeli. - Ne tehlikesi? - Ehemmiyet vermeyen küfre girer mazallah. - Öyle mii? - Evet. Velhasıl İslamiyeti bilmemek, ya haramdır, ya da küfür.

.İtaat yoksa sevgi de yoktur!

Yemen'in büyük velilerinden Ebu Bekr Eş-Şelî hazretleri, bir gün boş vakit geçiren insanları gördü sokakta ve çok üzüldü. Yanlarına yaklaşıp; - Kardeşlerim, bu dünya, oyun ve eğlence yeri değildir. Yakında bu boş geçirdiğiniz vakitler için çok pişman olacaksınız, buyurdu. Bu üç cümlecik nasihat, çok tesir etti onlara. O günden itibaren ibadete sarılıp boş vakit geçirmediler artık. *** Bir gün de, sevdiklerine "Muhabbet"ten bahsediyordu ki; - İnsan, sevdiğinin sözünü dinler, öyle değil mi? diye sordu. - Elbette, dediler. - Yani ona itaat eder değil mi? - Evet. Sevmenin şartı!.. Buyurdu ki: - İşte sevmenin birinci şartı itaattir. Seven, sevdiğine itaat eder. - İtaat yoksa hocam? - O zaman sevgi de yoktur. *** Bir gün de; - Kardeşlerim, şu dünyada Allah için yapılmayan hiçbir işte tad yoktur, buyurdu. Sordular: - Allah için yapılırsa hocam? - Onlar, ahiretten sayılır. - Sırf dünya için yapılırsa? - O zaman bir "Hiç"tir. Çünkü dünya, hayaldir, fanidir, aldatıcıdır, vefasızdır. Arkasına takılanlara en büyük fenalığı yapar. *** Bir gün de; -Hocam, en büyük keramet nedir? diye sordular. - İstikamet sahibi olmaktır, buyurdu. İstikamet nedir? - Nasıl yani? - Yani, doğru yolu bulduktan sonra bu yoldan hiç ayrılmamaktır ki, bu da çok zordur ve sabır ister. *** Bir gün de; - Cihad nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Cihad, Allah için İslama hizmettir. Ama kolay tarafı yoktur bu hizmetin. - Neden hocam? - Çünkü bu hizmet ihlas ister, sabır ister, kısacası güzel ahlak ister. - Memurluğa benzemez mi? - Hayır. Bu işte izin, mesai, gece ve gündüz mefhumları düşünülmez. - Sıkıntılı iştir yani. - Elbette. Ama bu hizmette çok sıkıntı çeken, çok nimete kavuşur. => E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İnsanları sevindirmek

İran'da yaşayan velilerden Ebu Bekr Tamistanî hazretleri, ömrü boyunca insanlara faydalı oldu. Sıkıntısını giderdi Müslümanların. Çünkü o, insanlara hizmeti ibadet biliyor, bu yolda hatırına bile getirmiyordu kendi menfaatini. Hanımı onun bu haline acıyıp sordu bir gün: - Efendi ne bu halin? - N'olmuş halime? - Ne bileyim, çok yoruyorsun kendini. - Evet ama Allah için yoruluyorum. - Kimin bir sıkıntısı olsa, sana koşuyor hemen. - İyi ya, kulları ferahlandırmak ibadettir hanım. - Ama çok yoruluyorsun. Kendine dinlenecek bir zaman ayırsan, diyorum. "Üzülme, dinleneceğim" - Üzülme hanım, dinleneceğim. - İyi de ömür bitti Efendi. Ne zaman dinleneceksin? Cevap üç kelimeydi: - İnşallah teneşir tahtasında. *** Bu zat, bir gün cemaatine buyurdu ki: - İnsan, genç iken şehvetinin esiridir, yaşlılıkta ise şöhretinin. Hedefi, maksadı Allah olmayan, Cehennem ve kabir azabından kurtulamaz. - Hocam, bir kitapta "Müminin her hali imtihandır" diye okudum. Gerçekten öyle midir? - Evet. Allahü teâlâ müminleri sık sık yoklar. - Nasıl? - Hastalık verir, para sıkıntısı verir, dert bela gönderir. - Bunlar imtihan için midir? - Evet. Bir mümine kırk gün içinde bir sıkıntı gelmiyorsa, onun durumu iyi değildir. - Öyle mi, neden? "Sevdiklerine gönderir" - Çünkü cenab-ı Hak, sevdiklerine gönderir bunları. - Göndermiyorsa? - Bu hal, o kimsenin gaflette olduğunu gösterir. *** Bir günkü sohbetinde de, - Cehennemin bir de soğuk kısmı vardır, buyurdu. Dinleyenler şaşırdılar. - Soğuk Cehennem mi dediniz? - Evet. Kur'an-ı kerimde "Zemherir" diye geçiyor ki, soğuk Cehennemi bildiriyor işte. - Soğuğu çok şiddetli olmalı. - Elbette, bir an dayanılmaz. Cinniler, Cehennemin soğuk kısmına atılacak ahirette.

.Asıl marifet nedir?..

Irak'ta yetişen velilerden Ebu Bekr-i Vasıtî hazretleri zamanında, bir grup insan geldi bu havaliye. Sokak sokak dolaşarak ateş yemek, ateşe girmek, yahut dilleri üzerinde kılıç gezdirmek gibi gösteriler yapıp insanların dikkatlerini çektiler. Bazı sevdikleri bu zata gelip; - Hocam, bu insanların yaptıkları hakkında ne dersiniz? diye sordular. Buyurdu ki: - Bu gibi işlerin, dinimizle hiçbir ilgisi yoktur. - Öyle mi hocam? - Evet. İslâmiyet kıymet vermez böyle şeylere. - Ama hocam onların yaptıklarını bizler yapamıyoruz. - Kardeşlerim, asıl marifet nedir, biliyor musunuz? - Nedir hocam? "İslamiyete uymaktır" - İslamiyete uymaktır. İslâmın bir emrini yapmanın yanında, bu işler lüzumsuz, hatta günahtır. *** Bir gün, genç bir Müslümana buyurdu ki: - Kötü arkadaşlardan sakın evladım. Onlar, Allah'ın merhametini ileri sürüp seni aldatırlar. Genç sordu: - Allahü teala merhametli değil mi hocam? - Elbette merhametlidir. - Öyleyse? - Ama azabı da çok şiddetlidir. Günah işleyenleri yakar. *** Bir gün de buyurdu ki: - Allahü teala, bu dünyada müminlere de acır, kâfirlere de. Dünya nimetlerini hepsine serper. - Ya ahirette hocam? - Ahirette yalnız müminlere acıyacaktır. - Öyle mi? "Onlara acınmaz" - Evet. O gün kâfirlere hiç merhamet olunmaz. - Günahkâr müminler ne olacak hocam? - Kalbinde zerre kadar imanı olan kimse Cehenneme girse de oradasonsuz kalmayacak. - Ya kâfirler? - Onlar, Cehennemden hiç çıkarılmazlar. *** Bir gün de; - Hocam, dualarımızın kabul olması için ne yapalım? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Büyükleri vesile ederek dua edin. - Nasıl? - Yani "Filan evliyanın hürmetine..." diyerek dua edin. O zaman kabul olur dualarınız. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İyilerle birlikte olmak...

Anadolu velilerinden Yusuf Sinan Efendi zamanında bir genç, köyünden çıkıp geldi bu zatın dergahına. Elini öpüp başladı derse. Çok sevmişti bu Allah dostunu. Yusuf Sinan Efendi onun bu sevgisini görünce, kendi tesbihini hediye etti ona. Ancaak... Ne hikmettir bilinmez, köyünde davarları ölmeye, tarlaları kurumaya başladı gencin. Bozuldu işleri. Her şey tersine gidiyordu. Şeytan için bulunmaz fırsattı bu: "Bak gördün mü?" dedi bu gence: "Bu dergah, uğursuzluk getirdi sana. Bütün bu musibetler, hep bu hocaya bağlandığın için geliyor!.." Genç, bu vesveseye aldandı. Aldığı tesbihi hocasına iade edip döndü köyüne... "Şeytanı kovduk!" Aradan otuz sene geçmişti ki, bir gün bu büyük velî öyle namazını kıldırmak için mihraba geçmişti. Tam namaza duracağı anda, boşluğa doğru kuvvetli bir yumruk sallayıp sonra namaza durdu. Bu hal, ön saftaki talebenin garibine gitmişti. Namazdan sonra sordular: - Hocam, neydi o hal? Buyurdu ki: - Hani hatırlar mısınız, otuz yıl kadar önce bizden tesbih alıp da, sonra iade eden bir genç vardı ya. - Evet hocam, köyüne dönmüştü. - İşte o, az önce ölüm halindeydi ve şeytan, imanını çalmak istiyordu onun. - Evet hocam, sonra? - Allah'ın izniyle yetişip kovduk şeytanı. Elhamdülillah imanla göçtü dünyadan. - Ama o, sizin kıymetinizi bilememişti hocam. - Olsun. Üç günlük de olsa bizi sevmişti ya. - Evet hocam. - İşte o sevgisinin hürmetine kurtuldu bu tehlikeden. Eserlerini okumalıdır... Bir gün de sordular bu zata: - Dünyanın zararından kurtulmanın çaresi var mıdır hocam? - Elbette, bir tek çaresi vardır. - O nedir hocam? - Kalbinde dünya sevgisi olmayanlarla beraber olmaktır. - Onlar kimlerdir ki? - İslâm âlimleridir, evliyalardır, Allah adamlarıdır. - Böyle zatlar yoksa hocam? - O zaman o zatların eserlerini okumalıdır. O büyüklerin kitaplarını okuyanın kalbi nurlanır, temizlenir. - Bunun alameti nedir hocam? - Kalbi temiz olanlara ibadetler tatlı, günahlar iğrenç gelir. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

Anadolu velilerinden Yusüf Sinan Efendi'nin ziyaretine devrin sultanı da gelirdi zaman zaman. Bazan da sultan onu çağırırdı sarayına. O geldiğinde, saray görevlileri karşılar, hürmetle selamlayıp, kapının perdesini kaldırırlardı. Ancaak... Bir süre sonra, değişti görevliler. Yeni gelenler bilmiyordu bu zatın büyüklüğünü. Eskileri tembih ettiyse de aldırış etmediler. Ve bir gün, bu zatın saraya geleceği duyuldu. Görevliler fısıldaştılar hemen: - O gelince, ayağa kalkmayalım. - Perdeyi de kaldırmayalım. - Tamam mı? - Tamam! Ve az sonra geldi büyük veli. Ok gibi fırladılar! Sarayın kapısına henüz yaklaşmıştı ki, her biri ok gibi fırlayıp kalktılar ayağa. Dahası hürmetle selamlayıp, perdeyi kaldırdılar. O içeri girince, birbirlerine baktılar şaşkın şaşkın. - Biz ne yaptık böyle? - Evet ya, hani ayağa kalkmayacaktık! - Perdeyi de kaldırmayacaktık. Nihayet bir tanesi uyardı diğerlerini: - Arkadaşlar, her şey ortada. Bu zat gerçek bir Allah adamı. Eğer öyle olmasaydı, biz böyle hürmetli davranamazdık. Öbürleri tasdik ettiler: - Evet, doğru söylüyor. Allahü teâlânın aziz ettiğini küçültmeye kimsenin gücü yetmez. Bizim de yetmedi işte. Böyle deyip, talebesi oldular bu büyük velînin. *** Bir gün talebelerine buyurdu ki: - Dini yaymakta sabırlı olun. Dine hizmet etmekte üç esas vardır. - Onlar nedir hocam? İtaat, ihlas ve sevgi - İtaat, ihlas ve sevgi. Eshab-ı kiramın neden başarılı olduğunu biliyor musunuz? - Neden hocam? - Birbirlerini çok severlerdi. Siz de birbirinizi çok sevin. Öyle olun ki, sizin için "İnsan, ancak bu kadar iyi olabilir" desin herkes. - Bu çok zor hocam. - Evet. Ama marifet zoru başarmaktır. - Bunu nasıl başarabiliriz ki? - Mesela herkese iyilik edin. - Başka hocam? - Özellikle kırıldığınız Müslümana dua edin. Sevmediğinize ihsanda bulunun. Sıkıldığınız insana güler yüz gösterin. - İyi insan böyle mi olunur? - Evet. Böyle yapanların kalplerine feyz ve nur akar. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Akıllı insan nasıl anlaşılır?"

Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumî hazretleri, bir gün talebeleriyle bir ağaç altında oturuyordu ki, "bir kuş" gelip kondu tam bu zatın önünde. Ve acı acı ötmeye başladı. Sanki bir şeyden şikayet ediyordu kendi lisaniyle. Talebeler bu hale taaccüp ettiler. Büyük velî sordu onlara: - Bu kuş ne diyor, biliyor musunuz? Gençler büktüler boyunlarını. - Bilmiyoruz hocam. Buyurdu ki: - Bu kuş, bir şeyden korkmuş. - Korkmuş mu hocam? - Evet, bir tehlike var herhalde. Bizden yardım istiyor. - Ne olabilir acaba? - Bilmiyorum. Gidin bakın bakalım, şuralarda ne göreceksiniz? "Onu hemen öldürün!" Talebeler "Başüstüne!" deyip dağıldılar etrafa. Derken bir bir kuş yuvası gördüler ilerde. İçinde dört tane de yavru vardı. Ve "koca bir yılan" dolaşıyordu yuvanın etrafında. Koşup gördüklerini anlattılar hocalarına. - Onu öldürün!buyurdu. Emri yerine getirdiler. O anda dertli kuş, sevinç nağmeleri atarak uçup gitti. Sanki teşekkür ediyordu bu Allah dostuna. *** Bir gün; - Hocam, akıllı insan nasıl anlaşılır? diye sordular bu zata. - Dünyaya kıymet vermemesiyle, buyurdu. - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Aklı olan, dünyaya kıymet vermez kardeşlerim. - Öyle mi? - Evet. Dünyaya kıymet vermemesi, aklının çokluğunu gösterir. En büyük günah! Bir gün de sordu sevdiklerine: - En büyük günah nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - En büyük günah, cenab-ı Hakkı unutmaktır. - Nasıl? - Yani Allahü teâlâyı unutarak, gafletle iş yapmaktır ki, böyle işlerin hiç kıymeti yoktur dinimizde. - Hangi iş kıymetlidir peki? - İhlasla yapılan iş kıymetlidir. - İbadetler de öyle midir hocam? - Elbette. Mesela oruç tutmak büyük ibadettir, değil mi? - Evet. - Ama zayıflamak için tutulursa, on para etmez. Allah için yapılmayan iş, iş değildir. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sıkıntının üç sebebi...

Balıkesir'de yaşayan velilerden Muhyiddin-i Rumî hazretleri, gönül ehli, keramet sahibi bir mübarek zat idi. Sevdiklerinden "Ahmet" adında biri, bir dünya sıkıntısına düşmüştü. Bilemedi ne yapacağını. Akıl danışmak için gidecek kapı belliydi halbuki: Muhyiddin-i Rumi hazretleri... O da bunu hatırlayıp, koştu hemen o kapıya. Ona soracaktı bu işin hal çaresini. Ancak kapı önüne geldiğinde çok kimsenin beklediğini gördü. Onlar da bir ihtiyaç için gelmişlerdi. Adamcağız beklese, işine geç kalacaktı. Ne yapsın? -"Bugün gideyim de, yarın gelir sorarım" diye düşündü. Tam dönmek üzereydi ki, hanegâhın kapısı açıldı. "Ahmet Efendiii!" Ve hizmetçi, elinde bir kâğıtla çıkıp ismiyle seslendi bu kimseye: - Ahmet Efendiii! Adam şaşkın halde koştu yanına. - Buyurun. - Ahmet Efendi siz misiniz? - Evet, benim. Hizmetçi, elindeki kâğıdı ona verip tekrar içeri girdi. Adam merakla aldı kâğıdı. Okuyunca hayretler içinde kaldı. Zira danışmak istediği mesele hakkındaydı bu yazı. Büyük Veli, -"Şöyle şöyle yap!.." diye o müşkili halletmenin yolunu göstermişti kendisine. Denileni aynen yapıp kurtuldu sıkıntıdan. *** Bu zat, bir gün, "Sıkıntı"dan şikâyet eden bir gence; - Sıkıntının üç sebebi vardır, buyurdu. - Onlar nedir hocam? - Kibir, hırs ve şehvet. - Peki, ne tavsiye edersiniz hocam? - Birine kızmak istiyorsan, önce kendine kız evladım. Delikanlı şaşırmıştı!.. - Kendime mi kızayım? - Evet. Kendi nefsine kız, bağır. - Neden ki hocam? - Çünkü nefsin, en büyük düşmanındır. Seni Cehenneme atmak istiyor. *** Bir gün de "Gıybet"ten sordular bu zata. - Gıybet günahı, zina günahından zordur, buyurdu. - Hikmeti ne hocam? - Çünkü zinanın tövbesi kabul olur, gıybetinki olmaz. - Peki ne yapmamız lazım? - Helallaşmaktan başka çaresi yoktur. - Neden? - Çünkü bu, kul hakkına girer. Kul hakkını dünyada ödemek kolaydır. Ama ahirette çaresi bulunmaz. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bedenin ve ruhun gıdası!

Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumî hazretlerinin bir komşusu, bir gün bu zatın huzuruna gelip arzetti: - Hocam duanızı almaya geldim. - Hayırdır, buyurdu. Ne için? - Bir çocuğumuz olacak da hocam. Mübarek gülümsedi. - Bir mi, yoksa iki mi? - Herhalde bir hocam. - İkiz olamaz mı? - Olabilir tabii. - Her şeyin doğrusunu Allah bilir kardeşim. Hayırlısı olsun. Adam, bu konuşmalardan ikiz bebeklerinin olacağını tahmin etmişti. - Hocam, iki çocuğumuz olursa, isimlerini "Ali" ve "Mehmet" koysak, olur mu? Büyük veli gülümsedi yine. - İstersen biri "Ali" olsun, öbürü "Fatıma". İkiz bebekler!.. Adam daha çok şaşırdı. Elini öpüp ayrıldı huzurundan. Üç gün sonra doğum oldu. Hakikaten ikiz doğdu bebekler. Biri erkekti, öteki kız. "Ali" ve "Fatıma" koydu isimlerini. *** Bu zat, bir günkü sohbetinde, - Kardeşlerim, bedenin gıdası yemek, ruhun gıdası ise vermektir, buyurdu. - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Yani beden yemekten, ruh ise vermekten zevk alır. - Peki ne vereceğiz hocam? - Ne olursa. Parası olan para, ilmi olan ilim. - Ya verecek bir şeyimiz yoksa? - O zaman bir tebessüm olsun verin. Güleryüz göstermek, sadakadır çünkü. *** Bir gün de bir komşusu gelip, - Hocam, on yıllık evliyiz. Fakat çocuğumuz olmuyor. Bize ne tavsiye edersiniz? diye dert yandı bu zata. "İstiğfar edin!" Cevabında; - Tövbe istiğfar edin, buyurdu. Adam şaşırdı. - Niye tövbe edelim ki hocam? - Siz çocuk istemiyor musunuz? - Hem de çok. - Öyleyse tövbe edin, diyorum. - Hiçbir şey anlamadım hocam. Mübarek gülümsedi. - Anlamayacak bir şey yok komşu. Tövbe istiğfar, her kapıyı açar. - Yani tövbe edersek, çocuğumuz olur mu? - İnşallah kardeşim. Cenab-ı Hak, "İstiğfar ederseniz, imdadınıza yetişirim" buyuruyor. >E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dua almaya bakın!

Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumî hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Dua almaya bakın! buyurduktan sonra şunu anlattı cemaatine: Büyüklerden biri, gençliğinde her gördüğü kimseden dua istermiş. Bir gün, yine bir esnaftan alışveriş yapıp ayrılmış. Ama unutmuş ondan dua istemeyi. Üç günlük yol gidince, hatırlayıp geri dönmüş. Esnaf onu görünce sormuş: - Hayrola arkadaş, malımda bir bozukluk mu var? - Hayır, beğendim malını. - Alış verişte bir hata mı oldu yoksa? - Hayır, her şey tamam. - Ee... niye geri döndün öyleyse? - Bir şeyi unuttum da! - Hayırdır, neyi unuttun? - Dua istemeyi. "Benden mi yoksa?" - Kimden, benden mi yoksa? - Evet, niye şaşırdın? - Arkadaş, ben cahilin biriyim. Benim duamdan ne olur ki? - Olsun, sen yine de dua et bana. Adamcağız, "Peki" deyip açmış ellerini, yalvarmış: - "Yâ Rabbî! Her ne ise ver bu kulunun muradını!" Meğer kalp gözünün açılmasını istermiş o genç. O anda açılmış kalp gözü. Bir dua ile kavuşmuş muradına. *** Bu zat, bir gün sevdiklerine; -Çocuklarınızla ilgilenin, buyurdu. Sordular: - Nasıl ilgilenelim hocam? - Kur'anı kerim okutun mesela. Ehli sünnet itikadını ve ilmihal bilgilerini öğretin. - Bunlar, anne babanın vazifesi, değil mi hocam? - Elbette. - Ya ihmal edersek? "Cehenneme giderler" - O zaman çocuğunuz Cehenneme gider. Ama sizi de beraber götürür! *** Bir gün de; - Hocam, âlim kime denir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Işığı ve karanlığı gören kimsedir. Dinleyenler pek bir şey anlamadılar. - Nasıl yani hocam? - Yani âlim, hakkı batıldan, doğruyu yanlıştan ayırabilen kimsedir. - Özelliği nedir bu âlimlerin? - Kendinden önceki âlimlerden nakil yapar, kendi kafalarından hiçbir şey eklemezler. - Eklerse hocam? - Eklerse, ona âlim denmez. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Unutulan soru!..

Belh şehrinde yaşayan velilerden Ebu Bekr-i Verrak hazretlerinin sevdiklerinden biri mektup yazıp, bazı dini sualler sormuştu bu veliye. Lakin "Namazda tadil-i erkân" meselesini sormayı unutmuştu. Mektubu gönderdikten sonra hatırladı. Tabii iş işten geçmişti. - "Neyse, bir dahaki mektupta sorarım" dedi kendi kendine. Bir müddet sonra cevap geldi bu zattan. Heyecanla açıp okudu mektubu. Sormuş olduğu bütün suallerin cevapları çok güzel yazılmıştı. Ancak son paragrafta çok duygulandı ve ağlayarak okudu şu satırları: - "Namazları tadil-i erkân ile kılmalıdır. Zira bazı âlimler buna farz demiştir. Tadil-i erkân nedir? Mektup devam ediyor: "Tadil-i erkân, rükuda, rükudan kalkıp dikilince, secdede ve iki secde arasında oturunca, bir miktar hareketsiz durmaktır". Ve ilave etmiş: - Sen sormamışsın ama, belki merak edersin diye yazdım... *** Bu zat, bir gün nasihat isteyen bir gence; - Bu gençlik zamanının kıymetini iyi bil oğlum. Onu, oyun ile, faydasız şeylerle geçirme, buyurdu. - Ne yapmamı tavsiye edersiniz hocam? - Yapılacak en mühim iş, dinimizin emir ve yasaklarını iyice öğrenmek ve ona göre amel etmektir. *** Bir gün de kendisinden nasihat istediler. - Çok istiğfar edin, buyurdu. - Hangi vakitlerde istiğfar edelim hocam? - Her vakit. Ama bilhassa beş vakit namazı kılınca. - Başka hocam? Seher vakitlerinde - Bir de herkes uyurken. - Geceleri mi yani? - Evet. Gece, seher vakitlerinde. *** Bir gün de bazı gençler; - Hocam, ilk yapacağımız şey nedir? diye sordular bu zata. - Öncelikle İslamiyeti öğrenin, buyurdu. - Sonra hocam? - Buna göre amel edin ve başkalarına da öğretin. Fakaat... - Fakatı ne? - Bu işte biraz acele edin. - Neden? - Ölüm ani gelir çünkü. - Aman hocam, biz henüz genciz. - Öyle demeyin. Genç iken ölenlerin sayısı, yaşlı ölenlerden daha fazladır. Bunu aklınızdan çıkarmayın. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sonsuz saadete kavuşmak için

Balıkesir'de yaşayan velilerden Muhyiddin-i Rumî hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Bu dünya, ahiretin hayalidir, buyurdu. - Hayali mi? diye sordular. - Evet, buyurdu. Bu dünyada ne görüyorsanız, ahiretteki aslının bir sureti, görüntüsüdür. - Yani hocam, bu dünyada olan her şeyin ahirette hakikati mi var? - Evet. - Pekii, biz kar ve deniz manzarasını çok seviyoruz. Cennette bunlar da olacak mı? - Elbette. Hem de hakikisi olacak. Fakat... - Fakatı ne? - Cennette, böyle şeylere bakmaya vaktimiz olmayacak ki!.. Daha cazip şeyler var - Neden? - Çünkü orada, bu dediklerinizden çok daha cazip şeyler olacak. - Ne mesela hocam? - Mesela Peygamber Efendimizin, eshab-ı kiramın ve evliyaların emsalsiz sohbetleri olacak. - Öyle mii, ne güzel. - Tabii ya. Düşünün bir kere, Peygamber Efendimizin sohbeti varken, başka şeyler hatıra gelir mi? - Gelmez elbette. - Şimdi anladınız mı? - Anladık hocam. *** Bir gün de sordu talebelerine: - Ahirette Cennete girip sonsuz saadete kavuşmak için ne lazım, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, ne lazım hocam? - Ahirete imanla gitmek. Ama... - Aması ne? - Bu, o kadar kolay değil çocuklar. "Pervasızca günah işlenir" - Neden hocam? - Çünkü bu dünyada pervasızca günah işlenir, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına ehemmiyet verilmezse, son nefeste imanla gitmek çok güç olur. *** Bir gün de; - Hocam, günah işlemekle iman gider mi? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Gitmez ama, küçük günaha devam etmek, büyük günaha sebep olur. - Evet hocam?... - Büyük günaha devam da insanı küfre sürükler. - Öyle mii, çare ne peki? - Kim imanla ölmek istiyorsa, farzları yapıp haramlardan kaçınsın. Ancak böyle kurtarır imanını. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


..Rüyada bildirilen ilaç!..

Bağdat'ta yetişen velilerden "Ebu Cafer Haddad El-Kebir" hazretleri zamanında bir adamın dilinde tutukluk vardı. Konuşmada güçlük çekiyordu garip. Bir gece yatmadan önce dua etti: - Yâ Rabbî! Bu hastalığımın şifası neyse, o şeyi bana bildir! Rüyasında bu zatı görüp arzetti hemen: - Hocam, bende dil tutukluğu var. Ne yapmamı tavsiye edersiniz? Büyük veli biraz düşündükten sonra; - Şöyle şöyle yap, inşallah şifaya kavuşursun! buyurdu. Adam uyandı ve o tavsiyeyi unutmamak için kaydetti hemen. Ancak rüya olduğu için, pek ehemmiyet vermedi. Aradan bir ay kadar geçmişti ki, bu zatın huzuruna gitti bir gün ve arzetti: - Hocam, benim dilimde biraz tutukluk var. Ne tavsiye edersiniz acaba? "Söyledik ya!.." Mübarek mânâlı mânâlı gülümsedi. - Söyledik ya kardeşim. Adamcağız rüyayı unutmuştu bile. Sordu hemen: - Ne zaman söylediniz hocam? - Bir ay kadar oluyor. O anda hatırladı. - Haa rüyada mı? - Evet. Sen de uyanınca kaydetmiştin hani. - Tamam hocam, hatırladım. - İşte o dediklerimi yaparsan, inşallah şifaya kavuşursun. Adam çok duygulanmıştı. Mübareğin elini öpüp çıktı huzurdan. O denilenleri yapınca kavuştu şifaya. *** Bir gün sordular bu zata: - Hocam riya ile yapılan ibadete sevap verilir mi? - Hayır, buyurdu. Cenab-ı Hak ahirette amellerimize bakıp, kendine ait olanları ayıracak. "İhlaslı olanları mı?" - Yani Onun rızası için yaptıklarımızı mı? - Evet. O amelleri kabul edip, bize ait olanı bize bırakacak ve "Ey kulum! Sen bu amelleri kim için yaptınsa, git ücretini onlardan iste. Benden ne istiyorsun?" buyuracak. Bir gün de talebesiyle sohbet ederken; - Hiç kimsenin kalbini incitmeyin, buyurdu. Velev ki kâfir bile olsa. Gençler şaşırdılar. - Kâfirlerin de mi hocam? - Elbette, onların da kalbini kırmayacağız. - Neden ki? - Çünkü onlar da Allah'ın kulu. - Ama onlar Allahı inkâr ediyor. - Olsun. Kim olursa olsun, hiç kimsenin kalbini kırmaya hakkımız yoktur. Kalp kırmak haramdır dinimizde. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onyedi hurma!..

Onbirinci asırda yetişen velilerden Ebu Cafer El-Meczum hazretlerinin sevdiklerinden biri, Peygamber Efendimizi rüyada gördü bir gece. Şöyle ki; Efendimiz, bu zatın dergahına teşrif etmişler, önlerinde de bir tabak "Hurma" duruyordu. O gelince, hurmadan bir avuç alıp, buna verdiler. Adam alıp saydığında, "onyedi tane" olduğunu gördü ve uyandı. Çok heyecanlıydı. - "Hayırdır inşallah" dedi. "Bakalım neye çıkacak?" O sabah, namazdan sonra dergaha gitti. Gördüğü rüyayı anlatacaktı bu büyük velîye. Ancak dergaha girdiğinde, gördüğü manzara karşısında çok şaşırdı. Zira bu mübarek zat da, aynen Resulullahın rüyada oturduğu yerde oturuyor, önünde de bir tabak hurma duruyordu. Rüyadaki gibi!.. - "Allah Allah!" dedi kendi kendine. "Aynen rüyadaki gibi bir hal!.." Huzuruna varınca, mübarek, bir avuç hurma alıp uzattı bu kimseye. Adam aldı ve rüyadaki gibi saydı hemen. Tam "onyedi tane" olduğunu görünce hayreti bir kat daha arttı. O, bu şaşkınlık içindeyken büyük zat ona sevgiyle baktı ve, - Şaşırdın mı? diye sordu. - Evet hocam, dedi. Çok şaşırdım. - Neden? - Hurmalar tam onyedi tane de. - Daha fazla mı bekliyordun yoksa? - Yok hocam, ondan değil. - Kardeşim, Resulullahın verdiği kadar verdim. O daha çok verseydi, ben de çok verirdim. Çok duygulanmıştı. Elini öpüp, sevinçle ayrıldı huzurundan. Herkesin bir üstadı var Bu zat, bir gün Sevgili Peygamberimizden bahsederken; - Kardeşlerim, herkesi yetiştiren, terbiye eden birisi vardır, öyle değil mi?diye sordu. - Evet efendim, dediler. Buyurdu ki: - Bu, ya anne babasıdır o kimsenin, ya da hocası, değil mi? - Evet hocam. - Yani herkesi yetiştiren bir üstad vardır. - Elbette. - Pekii, Resulullah Efendimizi kim yetiştirdi dersiniz? Birbirlerine baktılar. - Kim yetiştirdi hocam? - Allahü teâlâ yetiştirdi. Nitekim kendileri de bir hadis-i şerifte, "Beni, Rabbim terbiye etti" buyuruyor.

.Sevindiren sevindirilir!

Anadolu velilerinden "Palamut Dede"nin evinde hiç yiyecek kalmamıştı bir gün. Olacak bu ya; O gün, bir de misafiri geldi uzaktan. Ona ikram edecek bir şeyi olmayınca çaresizlikten iyice sıkılmıştı ki, o anda çalındı kapısı. Gelen, eski bir talebesiydi. Elindeki tepsiyi uzatıp arzetti: - Hocam, bu böreği sizin için yaptım. Lütfen kabul buyurunuz. Mübarek sevinçle aldı böreği ve doyurdu misafirini. Çok memnun olmuştu. Ertesi gün çağırdı o genci. Delikanlı koşup geldi hemen. - Buyurun hocam. - Evladım, dün beni çok sevindirdin. - Mühim değil hocam. - Öyle bir zamanda getirdin ki o böreği, fevkalade makbule geçti. Allah senden razı olsun. - Sizden de hocam. Dile benden ne dilersen - Eee şimdi sıra bende. Dile benden ne dilersen. - Sağlığınız hocam. - Yoo hayır, bir şey iste. - Şeyy hocam... - Sıkılma evladım, söyle. - Kalp gözümün açılması en büyük arzumdur hocam. Mübarek açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Aç bunun kalp gözünü! Duası anında kabul oldu ve açıldı gencin kalp gözü. *** Bir gün de; - Hocam, bize Peygamber Efendimizden bahseder misiniz, diye rica ettiler. Buyurdu ki: - O, hayatında hiçbir mümine sert bakmamış, kimseyi incitmemiştir. - Kâfirleri de mi? diye sordular. - Evet, buyurdu. Kendisine eziyet eden, hatta öldürmek isteyenler hakkında bile en fazla "Bilmiyorlar, bilseler böyle yapmazlar" buyururdu. Hiç "yok" demezdi Sordular yine: - Efendimiz, hiç "yok" demezmiş öyle mi hocam? - Evet. Kendisinden bir şey istendiğinde, o şey varsa verir, yoksa cevap vermezdi. *** Bir gün de bazı sevdiklerine; - Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiğinin alameti nedir, biliyor musunuz?diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - İki alameti vardır. Birincisi, o, hiç kimseye yük olmaz. - İkincisi nedir hocam? - İkincisi de hep hayırlı işlerle uğraşır.

.Onun bizden ne farkı var?"

Nişabur'da yetişen velilerden Ebu Cafer bin Sinan hazretleri, bir gün, bazı talebeleriyle kıra gezintiye çıkmıştı. Ancak talebe arasında yeni gelen bir genç vardı ki, nedense büyüklüğüne inanmıyordu bu zatın. Kendi kendine; - "O da insan, biz de" diyordu. "Onun bizden ne farkı var ki?" O böyle düşünürken, bir kurdun, dağ tarafından koşarak o tarafa doğru geldiği görüldü. Talebeler korkuya kapıldılar. Ancak mübarek, rahatlattı onları: - Korkmayın çocuklar, bir şey yapmaz! Kurt, doğruca bu zatın önüne geldi ve iki ön ayağını havaya kaldırıp, iki arka ayağı üzerine oturdu. Hani lisanı haliyle; - "Sen, Allah'ın sevgili kulusun, ben inandım" demek istiyordu sanki. Hatasını anlamışt!.. Mübarek, o gence dönüp, - Heyhaat! Dağlardaki hayvanlar inandı da, bazıları hâlâ inanmıyor, buyurdu. Genç anlamıştı hatasını. Özür dileyip, en halis talebesi oldu bu Hak dostunun... *** Bir gün, bazı sevdikleri bu zata gelip; - Hocam, Allahü tealanın bir kulu sevmediği nasıl anlaşılır? diye sordular. Cevabında, - O kimsenin mâlâyani işlerle uğraşmasından anlaşılır, buyurdu. - Yani lüzumsuz ve faydasız şeylerle mi uğraşır o kimse? - Evet, buyurdu. İnsanlara bakın. Eğer faydalı şeyler yapıyor, Allah'ın kullarını sevindiriyorsa, iyi insandır. Allah onu sever. - Boş işlerle uğraşıyorsa? - Kötü insandır. Cenab-ı Hak sevmez böylelerini. Kabir azabı haktır! Bir gün de "Kabir azabı"ndan bahsediyordu ki; - Kabir azabı haktır. Evliyanın şefaatiyle kaldırılmaz, buyurdu. - Bu azap kimlere yapılır? diye sordular. Buyurdu ki: - En çok üzerine idrar sıçratanlara olur. - Başka hocam? - Bir de insanlar arasında söz taşıyanlara yapılır ve en fazla bir hafta sürer. *** Bir gün de, "Mal biriktirmek"ten sordular bu zata. Buyurdu ki: - Kardeşlerim, mal, ömrün rahatı içindir. Yoksa ömür, mal biriktirmek için değildir.

.Siz beni buldunuz!"

Basra'da yetişen velilerden Ebu Said bin El-arabî hazretleri zamanında, civar köylerden birinde "Saat tamirciliği" yapan bir genç vardı ki, mürşit arıyordu yana yana. Gece, seher vakitlerinde kalkar; - Yâ Rabbî, beni sevdiğin bir kuluna kavuştur! diye dua ederdi. Olacak bu ya, o günlerde dergahın saati bozuldu aniden. Ebu Said hazretleri, talebeden birini gönderdi o köye. O genci tarif edip; - Onu al, buraya getir, buyurdu. Şu saati tamir ettirelim! Talebe; - Başüstüne! deyip gitti ve getirdi o genci. Delikanlının duası kabul olmuş, aradığı zatın dergahına gelmişti. Ama onun, aradığı mürşit olduğunu nereden bilsin? Saati tamir edip duvara astı. "Saat çalışıyor!.." - "Tamam" dedi. "Saat çalışıyor". Ancak mübarek zat bir nazar etti saate. Çalışmakta olan saat durdu yine. Delikanlı şaşırdı. Ancak buna bir mânâ veremedi. Tekrar indirdi saati. Tamir edip astı yerine. Fakat büyük velinin bir nazarıyla tekrar durdu saat. Genç iyice şaşırmıştı. Üçüncü defa yine çalıştırıp astı. Ancak yine öyle olunca, kavradı meseleyi. Kendi kendine, - "Tamam", dedi. "Ben aradığımı buldum. Benim bozuk kalbimi tamir edecek usta bu galiba!.." O böyle düşünürken, büyük zat; - Evet evladım, buyurdu. Aradığını buldun, mübarek olsun. Genç zeki ve kabiliyetliydi. Sarıldı ellerine; - Efendim, ben sizi değil, siz beni buldunuz, dedi. Mübarek, tasdik manasında gülümsedi sadece. Gerçekten de çoğu zaman böyle olurdu. Talebe hocayı değil, hoca talebeyi bulurdu. Dünya nedir? Bir gün, bazı kimseler; - Dünya nedir? diye sordular bu zata. Cevabında; - İnsana Allahü tealayı unutturan her şey dünyadır, buyurdu. - Bize ne tavsiye edersiniz? dediler. Buyurdu ki: - Dünyanın malına, mevkiine düşkün olmayın. Gönül vermeyin şu faniye. Sordular: - Neye gönül verelim hocam? - Ahirete gönül verin, buyurdu.Ahiretin güzelliklerine talip olun. Cenneti isteyin. O, sonsuzdur, elden çıkmaz. Şöyle bitirdi sözlerini: - "Sonsuz" nimetler varken "Geçici" olana dönüp bakar mı insan? > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


.Bu genci bırakın!"

Kabr-i şerifi Nişabur'da bulunan Ebû Osman Magribî hazretleri devrinde bir genç, el açıp Allaha yalvardı bir gece: - Yâ Rabbî! Beni doğru yola iletecek bir mürşide kavuştur! Onun huzurunda dinimi öğrenip, sana ibadet edeyim! Ve yattı. O gece rüyasında kıyamet kopmuş, hesaplar görülüyordu. Bu gencin de günahları fazla geldiğinden, azap melekleri tutup Cehenneme götürüyorlardı ki, nur yüzlü bir ihtiyar peydah oldu ve meleklere; - Bu genci bırakın!dedi. O bizim talebemizdir. Bunun üzerine bıraktı melekler. Genç sevinip, kendisini kurtaran o zatın yüzüne dikkatle baktı. Beyaz sakallı, nur yüzlü ve çok sevimliydi. Duası kabul olmuştu Uyanıp, merak etti kendisini. Evet, duası kabul olmuş ve bir mürşit gösterilmişti kendisine. Ama kimdi bu zat? Ve ona nasıl kavuşacaktı? Derken çalındı kapısı. Açtığında bir ihtiyar gördü eşikte. Beyaz sakallı, nur yüzlü ve çok sevimliydi. Evet bu, rüyada gördüğü o mübarek zattı. O, mürşidini ararken, mürşidi onu bulmuştu bile. Elini öpüp talebesi olmakla şereflendi. *** Bu zat, nasihat isteyen bir gence buyurdu ki: - Evladım, dünya ve ahirette saadete kavuşmak, yalnız Muhammed aleyhisselama tâbi olmaya bağlıdır. Ona uyulmadıkça saadete kavuşulamaz. Sonra şöyle sordu ona: - Akıllı insan kimdir, biliyor musun? - Kimdir hocam? "Günahtan kaçınandır" - Ömrünü, Rabbimizin razı olduğu şeyleri yapmakla geçiren ve günahlardan kaçınandır. Bir gün de sevdikleriyle sohbet ederken; - Herhangi bayağı bir kimse görecek olsa, insan çirkin bir işi yapabilir mi? diye sordu. - Yapamaz elbet, dediler. - Neden yapamaz? - Utanır çünkü. - Yani onun görmesini istemez değil mi? - Evet hocam, istemez. Buyurdu ki: - Allahü teâlâ da görüyor onu. Bu nasıl Müslümanlıktır ki, bir kulun görmesinden utanıyor da, Rabbinin görmesine o kadar ehemmiyet vermiyor? > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Uyanıkken ele geçene bak!"

Balıkesir'de yaşayan velilerden "Narlı Dede"nin talebesinden biri, bir gece Sevgili Peygamberimizi rüyada gördü ve; - Yâ Resulallah! Bu zamanın en faziletlisi kimdir? diye sordu. Efendimiz; - Senin hocandır, buyurdular. Sevinç içinde uyandı. Sabah olunca koştu hemen hocasının huzuruna. Gördüğü rüyayı anlatacaktı ki, mübarek zat tebessümle baktı ona. - Rüya mı anlatacaksın oğlum? - Evet hocam, bu gece... Sözünü kesti gencin. - Vazgeç oğlum, anlatma. Talebe şaşırdı. - Peki, ama neden? - Bizim yolumuzda rüyalara kıymet verilmez de ondan evladım. "Rüya, tâbire muhtaç" - Ama hocam... - Biliyorum oğlum, Efendimizi gördün rüyada. Ama rüyalar tabire muhtaçtır. Sen, rüyada değil, uyanıkken ele geçene bak. O kıymetlidir asıl. *** Bir gün, nasihat isteyen bir gence, - Evladım, dünyada imtihanda olduğumuzu sakın unutma, buyurdu. Ve ekledi: - Yoksa ahirette göz açtığımızda, "Eyvaah! Biz ne yaptık? Niçin bu işi beceremedik. Niçin İslâma tam uymadık?" der ve çok pişman oluruz. - Çaresi ne? diye sorunca da; - İslamiyeti öğrenmektir, buyurdu. Bilmeden Müslümanlık olmaz çünkü. *** Bir gün de, sevdiklerine; - Kardeşlerim, biz öyle büyük bir nimete kavuştuk ki, bunu ancak ahirette anlayacağız, buyurdu. Sordular: - O hangi nimet hocam? Hakkı bâtıldan ayırmak Buyurdu ki: - Doğru yolu bulma nimeti. Çünkü hakkı batıldan ayırmak çok zordur. Peygamberimiz bile "Yâ Rabbî, bana hakkı hak, batılı da batıl göster" diye dua ederlermiş. *** Bir gün de; - Yemek âdâbından bahseder misiniz? diye ricada bulundular. Buyurdu ki: - Bir kimse yemek yerken Allahü teâlâyı ne kadar hatırlarsa, namazda da o kadar hatırlar. Ve ilave etti: - Onun için yemeği, Allahü teâlânın huzurundaymış gibi yemeliyiz. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Çaresiz Hristiyan!

Horasan'da yetişen velilerden Ebû Osman-ı Hîrî hazretlerinin zamanında zengin bir Hristiyanın bir tek oğlu vardı. Çocuk bir gün hastalandı ve günden güne ağırlaştı. Adam göstermedik tabip bırakmadı o havalide. Ancak deva bulunamadı hastalığa. Çocuktan ümidini kesmişti ki, bu büyük zatı tavsiye ettiler kendisine. Çaresizlikten; - Peki, dedi. Sevindi, ümitlendi. Bu niyetle evden çıkmak üzereydi ki, çalındı kapısı aniden. Açtığında bu büyük zatı gördü eşikte. Çok şaşırıp; - Buyurun hocam, dedi. Hoş geldiniz. - Hoş bulduk. Oğlunuz için gelmiştim. - Sağolun, ben de size gelecektim. İçeri buyurun. "Neyi var çocuğun?" Mübarek içeri girip sordu: - Neyi var çocuğun? - Bilmiyorum hocam, çaresiziz. Hemen kalktı ve hastanın yanına girdi. Çocuk son nefeslerini alıyordu o anda. Elini çocuğun alnına koydu ve; - Korkmayın!buyurdu. Hummaya tutulmuş, o kadar. Adam sevinçle haykırdı: - Yani kurtulacak mı oğlum? - İnşallah, mühim bir şeyi yok. O anda çocuk açtı gözlerini ve fırladı ayağa. Bu hali gören Hristiyan, sevincinden "Kelime-i şehadet"i söyleyip imanla şereflendi. Üstelik en yakın talebesi oldu bu büyük zatın... *** Bu zat bir gün cemaatine buyurdu ki: - Başımız İslam âlimlerine bağlıdır. Sakın o bağı çıkarmayalım boynumuzdan ve kendi aklımıza göre hüküm vermeyelim. Her şey bildirilmiş dinimizde. - Her şey mi? diye sordular. - Evet her şey, buyurdu. Nasıl yatacağız, nasıl yiyecek ve nasıl evleneceğiz? Hepsi bildirilmiş. Eğer bunlara uyarsak... Ve ekledi: - Bunlara uyduğumuz nisbette şerefli oluruz, nefsimize uyduğumuz kadar da zelil ve aşağı. *** Bir gün de sordu bir talebesine: - Suyun aktığı yerden, gideceği yer, geminin rotasından da, hangi sahile varacağı bellidir, öyle değil mi oğlum? - Evet hocam, dedi. - İnsan nereye gitmek isterse, o yere giden bir vasıtaya biner, değil mi? - Elbette. - İşte bizim gemimiz de yolcularını Cennete götürür,buyurdu.Cennete gitmek isteyen, ehl-i sünnet gemisine biner ve Cennete gider. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Tatlı deniz suyu!

Kabr-i şerifi Belh şehrinde bulunan Ebu Nasr-ı Pârisâ hazretleri, bir gün, bazı talebeleriyle deniz yolculuğuna çıkmıştı. Ancak gemide bitti suları... Çocuklar fazlaca susayıp, başladılar kıvranmaya. Büyük veli durumu sezmişti. Denizden bir kap su alıp uzattı onlara. - Alın çocuklar, için. Gençler şaşırdılar. - Ama bu deniz suyu hocam - Evet, buyurdu. Deniz suyu. Gençler birbirlerine bakıp, "Deniz suyu tuzludur, nasıl içeceğiz?" diye düşünüyorlardı ki, mübarek zat; - Hiç tuzlu değil çocuklar, tatlı su, buyurdu. Talebeler iyice şaşırmışlardı. - Tatlı mı? - Evet tatlı. İsterseniz bir için. Çok beğeneceksiniz. "Şaşırdınız mı çocuklar?" Gençler hocalarının verdiği suyu içtiler ki, gerçekten tatlı su. Öyle ki, aratmıyordu memba sularını. Büyük veli gülümseyerek sordu gençlere: - Şaşırdınız mı çocuklar? - Hem de çok. - Hiç şaşırmayın. - Neden hocam? - Çünkü bu işi yapan cenab-ı Hak'tır. O, her şeye kadirdir. Toprağı "Altın" yapar, tuzlu suyu "Tatlı". Ona göre güçlük yoktur. *** Bir gün de; - Allahü teâlâ biz insanları niçin yarattı, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine. - Bilmiyoruz dediler. Niçin yarattı? - Kendisini tanıyalım diye. - Onu tanımış olmak için ne lazım hocam? - Emrine itaat lazım. Hak teala emirlerini bildirmek için Peygamberler ve âlimler gönderdi bize. "Sahipsiz değiliz" Şöyle devam etti: - Yani başımız İslâm âlimlerine bağlıdır ki, bu, bir şereftir bizim için. *** Bir gün de, bazı sevdikleri; - Hocam, kalbinde az bir kibir olan, Cehennemde yanacakmış, öyle mi? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Evet kardeşlerim, kibrin cezası Cehennem ateşidir. Ve ilave etti: - Hem sonra kibirlenecek neyimiz var ki? Öncemiz "bir damla su", sonumuz "bir avuç toprak", öyle değil mi? - Evet hocam. Buyurdu ki: - İşte kardeşlerim, insan demek, aciz demektir.

.Müslümana tevazu yakışır

Şam'da vefat eden Allah adamlarından Ebu Müslim Havlanî hazretleri, bir gün sevdikleriyle bir bahçede oturuyordu ki, birisi arzetti: - Hocam, eski evliyalarda çok kerametler görülürmüş. Mesela yerden biraz toprak alsalar, "Altın" olurmuş ellerinde. O böyle deyince, Ebû Müslim hazretleri eğilip yerden bir avuç toprak aldı ve; - Böyle mi? diyerek açtı avcunu. Ordakilerin gözleri faltaşı gibi açıldı o anda. Zira büyük velinin avcundaki toprak "Altın" olmuştu. Onların şaşkınlığı sürerken; - Toprağı altın yapmak marifet değildir, buyurdu. Ordakiler bir daha şaşırdılar. - Marifet nedir öyleyse? Asıl marifet... - Asıl marifet, ölü kalpleri diriltmektir. Anlıyamayıp sordular: - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - İnsanların kalbinden "Dünya sevgisi"ni çıkarıp, yerine "Allah sevgisi"ni yerleştirmek, en büyük keramettir. Dinleyenlerden biri, kalben buna itiraz edip, "Toprağı altın yapmak daha büyük keramet değil mi?" diye düşünüyordu ki, mübarek o kimseye döndü ve; - Bu dünyanın tamamı "Altın" olsa, hepsini de sana verseler, bununla ahiretini kurtarabilir misin? diye sordu. O kimse; - Elbette kurtaramam, dedi. O zaman buyurdu ki: - Ama kalbinde "Allah sevgisi" varsa, hem dünya hem de ahiret saadetine kavuşursun. Mühim olan da budur işte. En büyük engel! Bu zat, bir gün cemaatine; - Rabbimizin rızasına kavuşmamıza en büyük engel nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Nedir? dediler. Buyurdu ki: - Nefsimize tâbi olmaktır. Nefis, en büyük düşmanıdır insanın. - Nefis neden bize düşmandır? diye sordular. Buyurdu ki: - Cenab-ı Hak öyle yaratmış onu. Tek gayesi vardır onun. O da sahibini Cehenneme atmaktır. *** Bir gün de cemaatine buyurdu ki: - Kibirden sakının kardeşlerim. Allahü teâlâ, "Azamet ve kibriyâ benim hakkımdır. Kim bunda bana ortak olmak isterse, onu Cehennemde yakarım" buyuruyor. Ve ekledi: - Müslüman olana tevazu yakışır.

.Senin yerin burası!.."

İstanbul'da yaşayıp 1876'da vefat eden "Feyzullah Efendi"nin huzuruna, o yerin kadısı gelip arzetti bir gün: - Hocam tayinim çıktı. Falan yere gideceğim. - Öyle mi? - Evet hocam. Hakkınızı helal edin. Yarın sabah yola çıkmam gerekiyor. Mübarek biraz düşündükten sonra, - İnşallah burda kalırsınız! buyurdu. Kadı efendi şaşırmıştı. - Ama hocam tayinim çıktı. Ben de tebellüğ ettim. Bu iş katileşti. Yarın yola çıkıyorum. Feyzullah Efendi ciddileşti. - Senin yerin burası. Bir yere gitmeyeceksin! Kadı, şaşkın bir halde elini öpüp ayrıldı huzurdan. Çıkar çıkmaz mahkeme kâtibiyle karşılaştı kapıda. Kâtip nefes nefeseydi. "Sizin tayininiz kaldı!" - Kadı efendi, ben de sizi arıyordum. - Hayrola ne var? - Sizin tayininiz kaldı. Başkası tayin edildi oraya. - Başkası mı? - Evet, siz burada kaldınız, haberiniz olsun. Kadı bu haberi alınca, - "Hey güzel Allah'ım" dedi kendi kendine. "Bizim bilmediklerimizi dostlarına bildiriyorsun". *** Bu zat, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, cenab-ı Hak insanı eşref-i mahlukat olarak yaratmıştır, buyurdu. - Eşref-i mahlukat ne demek? diye sordular. Buyurdu ki: - Mahlukatın en şereflisi demektir. Ama bir şartla. İman eden şereflidir - O hangi şart hocam? - İnanmak. Yani iman eden böyle şereflidir. - Ya inanmayanlar? - Onlar, bu şereften mahrumdur. Hatta hayvandan da aşağıdırlar. *** Bir gün de sevdiklerine buyurdu ki: - Herkesin duasını almaya bakın. Bilhassa gariplerin duasını. Ayrıca... - Ayrıca ne hocam? - Bir mümini gördüğünüz zaman "Benim saadetim, belki de bu kardeşimin duasına bağlı" diye düşünün. - Herkes için mi? - Evet. Hiç belli olmaz çünkü. O mümin, Allahın sevdiği bir kuldur. Onun bir duasıyla siz de bu sevgiye kavuşabilirsiniz. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kötü arkadaşın zararı!..

Kabr-i şerifi Gönen'de bulunan Anadolu erenlerinden "Paşa Dede" hazretlerine, günün birinde bir genç gelip talebe olmuştu. Ancak bir müddet sonra soğudu ilimden. Derslere gelmemeye başladı. "Kötü arkadaş"lara uymuştu çünkü. Ve bir gece yarısı... Kalktı ve gizlice terk etti dergahı. Ancak Paşa Dede farkındaydı bunun ve istemedi onun ayrılmasını. O istemeyince o da gidemedi bir türlü. Şöyle ki; Genç, dergahtan ayrılmış gidiyordu ki, bir ara hocasının suretini gördü karşısında. Mübarek, kollarını iki yana açmış yol vermiyordu geçmesine. Genç şaşkın haldeydi. Kendi kendine; - "Hayal görüyorum galiba" dedi. "Hocamın bu gece vakti ne işi var buralarda?" "Gidemedin mi evladım?" Sonra devam etti yoluna. Ancak birkaç adım gitmişti ki, hocasının sureti bütün heybetiyle belirdi yine karşısında. Korkup yumdu gözlerini. Açtığında aynı suret daha bir heybetli olarak duruyordu karşısında. Bu sefer anladı hatasını. Kendi kendine; - "Hocam gitmemi istemiyor" dedi ve geri döndü. Dergahtan içeri girdiğinde, Paşa Dede gülümsedi kendisine. - Gidemedin mi evladım? Genç eğilip sarıldı ellerine. - Siz göndermediniz hocam. - İyi ki döndün oğlum. Buradan ayrılmana ben razı değildim. - Affedin hocam. Hata ettim. - Bir şartla affederim. - Emredin. - O kötü arkadaşları terk edeceksin! - Başüstüne hocam. Genç, kötü arkadaşları terk edip kendini derslere verdi. Ve icazet alıp döndü memleketine. "Sözleri tesirli olur!" Bir gün, bazı gençler gelip nasihat istediler bu zattan. Buyurdu ki: - Önce İslamiyeti öğrenin gençler. Ama rastgele kimselerden değil tabii. - Kimden öğrenelim hocam? - Hakiki İslâm âlimlerinden, gönül ehli Allah dostlarından. Çünkü onların sözleri ve kitapları tesirli olur. - Neden? - Çünkü onlar, din öğretirken dünya menfaati düşünmezler. Allah için söyler ve yazarlar. Kalpten söyledikleri için sözleri tesirli olur. Ve ekledi: - Unutmayın, kalpten çıkan, kalbe girer. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Yemekte itidal üzere olun!"

Gönen evliyasından "Paşa Dede", bir gün aldı bir talebesini, ormana odun kesmeye gittiler birlikte. Talebe bir ara su aramak için ayrılıp, geri geldiğinde dehşet verici bir manzara ile karşılaştı. Zira koca bir "Arslan", başını hocasının dizine koymuş uyuyordu. Korkudan yaklaşamadı. Paşa Dede seslendi kendisine: - Korkma evladım, gel! Çocuk korkudan titriyordu. - Ama hocam?!. - Sana gel diyorum, bir şey yapmaz. Delikanlı ufak adımlarla yaklaştı. Gerçekten de arslan uyuyordu. İyice yaklaşınca; - Hocam bu nasıl oldu? diye sordu. Buyurdu ki: - Evladım, Sen suya gidince bu arslan yanıma geldi. Çok yorgun ve uykusuzdu. Başını da dizime koyup uyudu. "Ya uyanırsa?!." Gencin korkusu devam ediyordu. - Ya uyanırsa hocam? - Uyansın, korkma. - Peki zarar vermez mi? - Hayır, hiç birşey yapmaz. - Neden, hikmeti ne? - Evladım, biz hiçbir Allah kuluna zarar vermiyoruz. Onun için bu da bize zarar vermez. Sen müsterih ol. Gerçekten de arslan az sonra uyanıp yavaşça terk etti o yeri. *** Bir gün, bazı gençler nasihat istediler bu zattan. Buyurdu ki: - Günah işleyince, hemen kalb ile tövbe, dil ile istiğfar edin. Tövbeyi geciktirmeyin sakın! Gençler memnun olmuşlardı. - Peki hocam, başka? "Kalbinize dikkat edin" Buyurdu ki: - Bir işi yapacağınız zaman kalbinize bakın. Eğer kalbiniz sıkılıyor ve çarpıntı oluyorsa, yapmayın o işi! - Neden? dediler. Buyurdu ki: - Müminin kalbi, günah olan işlerde sıkılır ve hızlı çarpar. *** Bir gün de yine nasihat istediler bu zattan. Buyurdu ki: - Bütün ibadetlerinizi kusurlu bilin. Hakkıyla yapamadığınızı düşünün! - Başka? dediler. - Çok yemeyin, buyurdu. Az da yemeyin. Yemekte itidal üzere olun. Her işte iyi niyet yapın. Allah için niyet etmedikçe hiçbir işe kalkışmayın! Teşekkür edip ayrıldılar. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Canım taze hurma istiyor

Kabr-i şerifi Havran ilçesinin Temaşalık köyü yakınında bulunan "Narlı Dede" henüz genç iken yaşlı babası hastalandı bir gün. Adamcağız günden güne ağırlaştı. Artık son nefeslerini alıyordu ki, bir gece vakti bu oğlunu çağırıp, - Canım taze hurma istiyor, dedi. Narlı Dede, - Peki babacığım, dedi. Hemen getiriyorum! Dedi ama, o yörede hurma yetişmediği gibi, taze hurma mevsimi de değildi üstelik. Ne yapsın? Çekildi bir köşeye. Açtı ellerini, yalvardı âlemlerin Rabbine: - Yâ Rabbî! Sen herşeye kadirsin. Bana yardım et! Duası kabul olmuştu. Gözlerini açtığında kendisini bir "Hurma bahçesi"nde buldu. Taze hurmalar salkım salkım sallanıyordu dallarda. Onlardan bir iki salkım koparır koparmaz, kendisini evde buldu yine. Taze hurmalar da elindeydi. Hemen babasına koştu. Yaşlı adam taze hurmaları görünce çok sevinip sordu: - Bunları nereden buldun oğlum? - Allah gönderdi babacığım. Gözleri yaşardı adamcağızın. - Amenna, dedi. O herşeye kadirdir. Bir iki tane yedi ve "Allah" diyerek ruhunu teslim etti. *** Narlı Dede bir günkü sohbetinde, - İnsanlara teşekkür etmeyen, Allaha şükretmiş olamaz, buyurdu. Sordular: - İnsanlardan kimlere teşekkür edilir hocam? - Evvela hocaya, buyurdu. - Nasıl teşekkür edilir? - Söylediklerine kıymet vermekle. Sonra anne babaya - Sonra kime teşekkür edilir hocam? - Anne babaya. - Kâfir olsalar da mı? - Evet. Kâfir de olsa, ne kadar kötü de olsa, anneye ve babaya karşı gelinmez. Sonra hocam? - Üçüncü olarak işverene teşekkür edilir. Ona teşekkür de emirlerini yerine getirmekle olur. *** Bir gün de sevdiklerine, - İnsana sıkıntı veren şeyler nedir, bilir misiniz?diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Nefse tâbi olmak ve kötü arkadaşlarla düşüp kalkmaktır. Bu ikisine uymayan, sıkıntı çekmez.

.Nefsin seni aldatıyor

Büyük Velilerden "Atâ Süleymî" hazretlerine, günahlara dalmış bir genç gelip nasihat istedi bir gün. Zira bu zatı seviyordu. Mübarek, ona şefkatle bakıp buyurdu ki: - Nefsin seni aldatıyor evladım. Uyma ona. Gencin birşeyden haberi yoktu. - Nefsim mi aldatıyor hocam? - Evet, buyurdu. Nefs, daima haram ve günahları ister oğlum. Nefslerine uyanlar cehennem yolunu seçmiş olurlar. - Yani Cehenneme mi giderler? - Maalesef. - Ama ben bilmeden günah işliyorum. - Bilmemek özür değil ki evladım. Ayrıca günahtır da - Bilmemek özür değil mi? - Değil ya. İslamiyeti bilmemek özür olmadığı gibi ayrıca çok büyük günahtır da. - İslamiyeti bilmemek mi günah? - Elbette. Çünkü islamiyeti öğrenmek, kadın erkek her müslümana farzdır. - Farz mı, o da ne? - Allahü tealanın emirlerine farz denir oğlum. Birinci vazifemiz dinimizi öğrenmektir. *** Bir gün de bazı gençlerle sohbet ediyordu ki, - Nefs, en büyük düşmanımızdır, buyurdu. Gençler pek ciddiye almadılar. - Nefs bize ne yapabilir ki hocam? - Çok şey yapar. - Ne mesela? - Bugün günah işletir, yarın da Cehenneme sokar. - Ama günahlar tatlı geliyor hocam. - Elbette. Nefsin gıdasıdır günahlar. O, haramla beslenen bir canavardır. Günaha üzülmek lazım - Her günah işleyen Cehenneme girer mi ki? - Üzülüyorsa girmez. - Ya üzülmüyorsa? - O zaman tehlikeli işte. - Nasıl ? - Günah işlediğine üzülmemek, Allahü tealanın yasak etmesine ehemmiyet vermemektir ki, insanı küfre sokabilir. - Ama biz ehemmiyet veriyoruz hocam. - İyi ama devamlı günah işleyenin kalbi kararır evladım. - Kararınca ne olur? - Giderek günahlara ehemmiyet vermemeye başlar. - Öyle mi? - Evet. Küçük günaha devam, büyük günah işlemeye sebep olur. Büyük günaha devam etmek de insanı küfre sürükler. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bir suçlu edasıyla uzaklaştı

Anadolu'nun Havran ilçesinde yaşayan "Narlı Dede"nin talebeleri, bir gün uzun bir sefere çıktılar. Bir müddet sonra, önlerine irice bir "Kurt" çıktı. Yol vermiyordu hayvan. Çocuklar, korkudan yola devam edemediler ve geri dönüp söylediler bunu hocalarına. Mübarek zat kalktı ve birlikte gittiler o yere. Koca kurt, bütün heybetiyle yol ortasında dikilmiş duruyordu. Ancaak... Uzaktan bu Velî'yi görünce büktü boynunu. Ve adeta bir suçlu edasıyla uzaklaştı oradan. Talebeler hem sevinmiş, hem de merak etmişlerdi. - Bu nasıl oldu? diye sordular hocalarına. - Ne nasıl oldu? - Bu hayvan bize ısrarla yol vermemişti. - Evet? - Ama sizi görünce, insan gibi mahcup olup terk etti bu yeri. Kim Allahtan korkarsa... - Hikmetini mi soruyorsunuz? - Evet hocam, çok merak ettik. - Şu üç şeyi unutmayın çocuklar. Birincisi, kim Allah'tan korkarsa, bütün mahlukat da ondan korkar. - İkincisi hocam? - İkincisi, kim Allah'ı severse, herkes de onu sever. - Üçüncüsü? - Üçüncüsü de, kim Allah'ın emirlerine itaat ederse, bütün mahluklar da ona itaat eder. Şimdi anladınız mı hikmetini? - Evet hocam, çok iyi anladık. *** Bu zat bir gün sevdiklerine buyurdu ki: - Kardeşlerim, insan kabirde uyanınca "Ben nereye geldim?" der. "Burası neresi?". Bir anda ahirete gitmiş, mal mülk, onca servet, evlat ve hanım, hepsi dünyada kalmıştır. Öyle değil mi? Dinleyenler, - Evet hocam, aynen öyle, dediler. İnsanlar sarhoştur Devam etti mübarek: - Bir islâm âlimi de, "İnsanlar sarhoştur, ölünce ayılırlar" buyuruyor. - Bu, ne sarhoşluğu hocam? - Kimi mal sarhoşudur, kimi mevki, makam ve rütbe sarhoşu. Ölünce ayılırlar sarhoşluktan. Peygamberimiz bakın ne buyuruyor. - Ne buyuruyor hocam? - "Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz, öyle dirilirsiniz", buyuruyor. Sonra şöyle dua etti: - Cenab-ı Hak, cümlemize, kendi rızası üzere yaşayıp, kendi rızası üzere ölmeyi nasib buyursun. - Aminl. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Hastalıkta şifa vardır

Anadolu Velilerinden "Narlı Dede"nin huzuruna, bir gün sevdiklerinden biri geldi. Ancak fena halde hastaydı adamcağız. Güçlükle duruyordu ayakta. Büyük Velî onu böyle görünce sordu: - Hastasınız galiba. - Evet hocam, biraz rahatsızım. Buyurdu ki: - Hastalıkta şifa vardır kardeşim. Adam şaşırdı. - Hastalıkta şifa mı vardır? - Evet. - Anlamadım, nasıl yani? - Bak kardeşim, hasta olan insanın kalbi kırık olur, öyle değil mi? - Evet hocam. - Hasta olduğu için günah işlemek içinden gelmez. Hatta o gücü bulamaz kendisinde. - Çok doğru. İnsana ölümü hatırlatır - Dünya zevklerinden el çeker. Hem sonra hastalık, insana ölümü hatırlatır. Tövbe eder günahlarına. - Aynen öyle hocam. - İşte bütün bunlar, kalbin şifasıdır. Kalp, ölümü ve ahireti düşündükçe zindeleşir. Günah işledikçe de hasta olur. Şimdi anladın mı hikmetini? - Evet hocam, çok iyi anladım. Hastalıkta şifa vardır. *** Bir gün de bir genç geldi bu zata ve - Hocam, bana "Kul hakkı"ndan bahseder misiniz, diye ricada bulundu. Buyurdu ki: - Kul hakkı çok çetindir evladım. Ondan çok sakın. - Kul hakkı neden zordur? diye sordu. Buyurdu ki: - Çünkü Allah affetmiyor kul hakkını. Helallaşmak lazım - Affetmiyor mu? - Evet, affetmiyor. - Peki ne yapmak lazım? - Helallaşmak. Dünyada iken helallaşmaktan başka çaresi yoktur. - Sordu yine: - En mühim kul hakları hangileridir hocam? Buyurdu ki: - Üç kimsenin hakkına riayet et evladım. - Onlar kimlerdir hocam? - "Anne-baba", "Üstad" ve "İşveren". - En mühimi hangisi bunlardan? - Hoca hakkı başta gelir evladım. Çünkü insana hem dünya hem de ahiret seadetini kazandıran, hocasıdır. Ve ilave etti. - İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olamaz.

.Büyükler imtihan edilmez

Anadoluda yaşayan Hak dostlarından "Mehmet Dede"yi çekemeyen bazı kimseler vardı ki, bunlar bir gün toplanıp geldiler bu zatın dergahına. Maksatları imtihan etmekti bu Allah adamını. Şöyle ki; Kendilerince zor olan bazı dînî sualleri ona soracak, bilemeyince de güya mahcup edeceklerdi kendisini. Ancaak; Kimin huzuruna girdiklerinin farkında değildi zavallılar. Mehmet Dede,ilk bakışta anladı kötü maksatlarını. Ve dua etti kalbinden: - Yâ Rabbî! Bunlar beni mahcup etmeye gelmişler. Sen onları mahcup eyle ve hidayet ver kendilerine. Dua kabul olmuştu Adamlar girip oturdular. Ancak hepsi şaşkınca ve bön bön birbirlerine bakıştılar bir süre. Çünkü unutmuşlardı ne soracaklarını. Silinmişti hafızalarından o sualler. Allahü teâlâ unutturmuştu onlara. Tek bir kelime bile hatırlayamadılar. Ve yetişti hidayet. Anladılar hatalarını. Mahcup ve pişman olmuşlardı yaptıklarına. Büyük Velî onlardaki bu pişmanlığı görünce, - Yâ Rabbî! bunları eski hallerine çevir! diye dua etti içinden. O anda sualleri hatırladılar. Ama çok mahcup olmuşlardı. Elini öpüp, özür dilediler kendisinden. *** Bu zat bir günkü sohbetinde, - Cehennemde sonsuz yanmak var kardeşlerim, buyurdu. Ama sonsuz yanmak, inkârın karşılığıdır. Sordular: - Yani kâfirler mi sonsuz yanacaklar? - Evet, buyurdu. Küfrün karşılığı Cehennemde sonsuz yanmaktır. Birşey sorabilir miyim? Cemaatten biri arzetti: - Hocam birşey sorabilir miyim? - Tabii kardeşim, sor. - Hocam, yüz yaşında ölen bir kâfir, neden yüz sene yanmıyor da sonsuz yanıyor? Buyurdu ki: - Küfr üzere ölenler ebedi olarak inanmadıkları için ebediyyen yanacaklar. - Nasıl yani hocam? - Yani onlar sonsuz yaşasalardı, sonsuz olarak inanmıyacaklardı. Ebediyyen iman etmeyi düşünmiyecekler, sonsuz küfürde kalacaklardı. - Onun için mi? - Evet. Allahü teala, sonsuz ilmiyle bunu bildiği için sonsuz azab yapacak onlara. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Nasıl dua istiyorsun?

Erzurum'da yetişen evliyadan "Garip Hafız"ın yanına bir gün bir genç gelip, - Hocam, bana dua eder misiniz? diye ricada bulundu. Buyurdu ki: - Nasıl dua istiyorsun evladım? - Şeyy hocam, son nefeste Allah diyerek ölmeyi istiyorum. Bu, hoşuna gitti mübarek zatın. - Aferin evlat, çok iyi birşey istiyorsun. Amaaa. - Aması ne hocam? - O son nefes dediğin vakit ne zamandır acaba? Onu biliyor musun? Delikanlı olumsuzca dudak büktü. - Bilmem. Sahi son nefes ne zamandır hocam? > Her an olabilir Gülümsedi mübarek. - Her an son nefes olabilir. - Nasıl? Şu anda da olabilir mi yani? - Tabii evladım. Belki de şu anda son nefeslerini alıyorsun da farkında değilsin. Genç heyecana kapıldı birden, - Gerçekten olabilir mi hocam? - Neden olmasın. Ecel ani gelir. - Eğer öyleyse ne yapmalıyım şimdi? - Evladım, sen son nefeste Allah demek istemiyor musun? - Hem de çok istiyorum. - Öyleyse ne duruyorsun, şimdiden desene. - Şimdiden mi? - Evet. Şimdiden alıştır dilini. Böyle yaparsan, son nefeste kolay Allah dersin. Hem belli mi olur, belki de yakındır ecelin. Genç, Garip Hafız'ın huzurunda başladı Allah demeye. Hakikaten de yakınmış eceli. Bir kaç gün sonra vefat etti. Hem de "Allah" diyerek. > Allah beni seviyor mu? Bu zat, bir akşam evde hanımıyla oturmuş sohbet ediyorlardı ki, bir ara arzetti hanımı: - Efendi, ben bir şeyi çok merak ediyorum. - Hayırdır hanım. Neyi merak ediyorsun? - Allahü teala beni seviyor mu acaba? Garip Hafız, bu suale, sualle cevap verdi: - Pekiii sen Allahü tealayı seviyor musun? - Elbette, dedi. Hem de çok seviyorum. Hiç Allah sevilmez mi? Buyurdu ki: - Öyleyse O da seni seviyordur. Kadıncağız çok sevindi. - Sahi mi? Seviyor mudur beni? - Tabii hanım. Çünkü sevgi yukardan gelir. O seni sevmeseydi, sen Onu sevemezdin. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Namazlarını kılabildin mi?

Anadolu evliyasından olup 1697 de İstanbul'da vefat eden "Gavsî Ahmet Dede"nin sevdiklerinden bir delikanlı, bir vapur yolculuğu sonunda geldi bu zatın huzuruna. Büyük zat sevgiyle karşıladı genci. - Hoşgeldin oğlum. - Hoşbulduk hocam. -Yolculuk nasıl geçti evladım? - Hamdolsun hocam, iyi geçti. - Pekii gemide namazlarını tamam kılabildin mi? Genç büktü boynunu. Zira yolculuk esnasında bir kaç vakit namazı kazaya kalmıştı. Büyük Veli de bunu bilerek soruyordu zaten. - Yoksa kılamadığın namazlar oldu mu? Malesef oldu hocam Delikanlı mahcuptu. - Malesef hocam. Birkaç vakit namazım kazaya kaldı. - Neden oğlum? - Şeyy hocam, gemide eşyalarım vardı da. Onların yanından ayrılamadım. - Çalınır diye mi korktun yoksa? - Evet. - Vaah evladım, çok yanış yapmışsın. Keşke bütün malların çalınsaydı da, bir vakit namazın kazaya kalmasaydı. Talebe utancından yere bakıyordu ki, ilave etti: - Bana sorarsan, bir vakit namazım kazaya kalacağına, bin defa ölmeyi tercih ederim. *** Bu zat, "Gıybet"ten çok korkar, herkese de bunun zararını anlatırdı. Bir gün sevdikleriyle otururken, - Ben Rabbimden bir tek şey istiyorum! buyurdu. Hemen sordular. - O nedir ki hocam? Gıybete girmeden ölmek Buyurdu ki: - Ona, hiç gıybet etmemiş olarak kavuşmak. Bunu çok istiyorum. - Neden hocam? - Çünkü gıybet, kul hakkına girer de ondan. - Öyle mi? - Evet. Kıyamet gününde, hiç kimse beni böyle bir şey için arasın istemiyorum. - Biz de istemeyiz hocam. - İstemiyorsanız kul hakkına girmeyin. Girmişseniz dünyada iken helallaşın! - Ya helal etmezse? - Ne yapıp edip o helallığı alın. Hediye verin, yemeğe çağırın, birşeyler yapıp mutlaka helallaşın. Yoksa ahirette çaresi bulunmaz.

.Yoksa seni öldürürüm!

Anadolu Velilerinden olup 1847 de Tillo'da vefat eden "Gavsül Memduh" hazretleri zamanında adamın biri, ufak altın boncuklardan yapılmış bir gerdanlık almıştı hanımına. Kadıncağız çok sevinip boynuna taktıysa da o gün kaybetti onu. Ancak kocası çok sinirli bir adamdı. Akşam eve gelip de hadiseyi öğrenince şiddetle tehdit etti kadıncağızı. - Ara bul onu. Yoksa seni öldürürüm! Kadını bir korkudur sardı. Çaresizlik içinde o gece açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Sana sığınıyorum. Kurtar beni bu sıkıntıdan! O gece, rüyasında çalındı kapısı. Koşup açtığında, nur yüzlü bir zatı gördü eşikte ve - Buyurun, dedi. Kimi aramıştınız? Ben komşu köydenim Gelen, "Gavsül Memduh" hazretleriydi. - Bacım, ben komşu köydenim, buyurdu. Sıkıntıda olduğunu öğrendim de onun için geldim. Kadıncağız çok sevinmişti. - Evet efendim, çok sıkıntıdayım. Buyurdu ki: - Üzülme bacım. Bahçedeki tavuğu kes, kurtulursun sıkıntıdan. Ve gözden kayboldu. Kadıncağız uyanınca, hemen bahçeye koşup kesti tavuğu. Bir de ne görsün? "Altın gerdanlık" tavuğun kursağında değil mi? Sevincinden şükür secdesine vardı hemen. Sonra da, - "Yâ Rabbî!" dedi. "O Veli kulun hürmetine beni affet. O zatın sayesinde ölümden kurtuldum. Kalplerimizi bu gibi Velîlerin sevgisiyle doldur. Böyle büyük zatları eksik etme bu dünyadan. Onlar, bütün âlem için rahmet ve berekettir". Allah için iş yapın! Bu zat bir gün sevdiklerine: - Yaptığınız iyi iş ve hizmetlerin, ahirette karşınıza çıkmasını ister misiniz?diye sordu. - Elbette isteriz, dediler. Buyurdu ki: - Öyleyse Allah için yapın bu hizmetleri. İnsanlar beğensin diye değil. Sordular: - İnsanlar için yaparsak hocam? Buyurdu ki: - İnsanlar "Aferin" der, veya sizi methederler. Böylece alacağınızı dünyada almış olursunuz. Ahirette bir alacağınız kalmaz. - Pekii, ya Allah için yaparsak? - O takdirde hem dünyada alırsınız karşılığını, hem de ahirette. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Şu koçu tutup getirin!

Anadolu Velilerinden "Seyyit Gazi Dede", bir kaç talebesiyle bir yerde oturuyordu ki, önlerinden bir koyun sürüsü geçti. Büyük Velî, şöyle bir baktı sürüye. İçlerinden beyaz renkli, uzun boynuzlu, irice bir koça işaret ederek, talebelerine, - Şu koçu tutup getirin! buyurdu. İki genç fırladı hemen. Ve tutup getirdiler hayvanı. Seyyit Gazi hazretleri, - Kesin, pişirin! diye emretti bu defa. Talebeler şaşkın şaşkın birbirlerine bakıştılar. Herbiri, "Bu koç bize ait değil. Ama hocamız, onu kesip pişirmemizi emrediyor. Hikmeti nedir acaba?" diyorlardı içlerinden. Ama yine de emri yerine getirdiler. Sofralar kuruldu ve yemeye başladılar. Bereketli olsun! Ancak talebenin merakı devam ediyordu ki, az sonra yaşlıca bir köylü koşarak, nefes nefese gelip durdu büyük zatın önünde. - Bereketli olsun hocam. - Sağol baba. - Hocam, az önce buradan bir koyun sürüsü geçti mi? - Evet, geçti. - O sürü benimdir hocam. O sürünün içinde, beyaz renkli, uzun boynuzlu, iri bir koç vardı ki, onu size vermeyi nezr etmiştim. Kesip de talebenizle birlikte yemeniz için getirip arz edecektim zat-ı alinize. Ancak yetişemedim. Mübarek gülümsedi. - Üzülme baba, biz o işi hallettik bile. - Hallettiniz mi? Nasıl yani? - Şu sofrada yediğimiz et, o bize nezr ettiğin koçun etidir. - Öyle mi, bu o koç mu? - Evet baba. Nezrin yerine geldi. Çünkü biz o koçu kestik, pişirdik ve birlikte yiyoruz işte. Köylü de şaşırdı bu cevaba, talebeler de. Çocuklara dinini öğretin! Bir gün de nasihat istediler bu zattan. Buyurdu ki: - Her şeyden önce çocuklarınıza islâmiyeti öğretin. Namaz kılmanın önemini anlatın mutlaka. Küçükten namaza alıştırın. Dinleyenler, - Peki hocam, dediler. Çocuğun istikbali ne olacak? Seyyit Gazi hazretleri, - Okuyup bir iş ve meslek sahibi olması mı? diye sordu. - Evet, dediler. Çocukların istikballerini garantiye almamız gerekmez mi? Buyurdu ki: - Elbette o da gerekir. Ama asıl istikbali garantiye almak, herşeyden önce onların iyi bir müslüman olmalarıyla mümkündür.

.Bu sana yeter de artar

Anadolu erenlerinden "Seyyit Gazi Dede"nin talebesinden biri hacca gitmek istiyordu. Ancak parası yoktu garibin. Bir gün bu arzusunu hocasına arz edince, Seyyit Gazi hazretleri ona küçük bir cüzdan verip, - Bunu al, buyurdu. Hacca gidip gelinceye kadar sana yeter. Artanı da iade edersin. Genç sevinmişti. - Peki hocam, deyip sevinçle çıktı huzurundan. Ancak cüzdanı açtığında çok şaşırdı. Zira cüzdanın içinde, sadece "bir dirhem" para vardı. Bunu görünce çok üzüldü ve, - "Herhalde yanlışlık oldu" diye düşündü içinden. Ve hemen geri dönüp geldi hocasının huzuruna. > Niçin geri döndün? Seyyit hazretleri, - Hayrola, buyurdu. Niçin geri döndün? Delikanlı nasıl söyliyeceğini bilemiyordu. - Şeyy hocam... Mübarek anlamıştı meseleyi. - Yoksa paranın az olduğunu mu söyleyecektin? - "Evet hocam", diye mırıldandı yavaşça. "Bir yanlışlık oldu herhalde". - Hayır yavrum, buyurdu mübarek. Yanlışlık yok. Bilerek verdim onu sana. Delikanlı şaşırdı. - Ama hocam... - Endişe etme evladım. O para seni hacca götürür ve getirir. Hatta artar bile. Genç büktü boynunu. - Peki hocam, affedersiniz, deyip ayrıldı huzurundan. Hacca gitti ve geldi. O bir dirhem para, yetti ve arttı bile. Artan parayı takdim etti hocasına. > İman etmek çok kolay Bu zat, bir günkü sohbetinde, -Kardeşlerim, iman etmek çok kolay,buyurdu. - Nasıl kolay? diye sordular. Buyurdu ki: - Kendinize bakın, yeter. Anlamadılar. - Nasıl yani hocam? - Organlarınız mükemmel şekilde çalışıyor, görevlerini tam yapıyor mu? - Evet, dediler. Hepsi de normal çalışıyor. - Peki, haberiniz oluyor mu bütün bunlardan? - Hayır. Buyurdu ki: - İşte Allahü tealaya iman etmek isteyen bir kimse, bunu düşünsün yeter. Nitekim "Kendini bilen, Rabbini bilir" buyurulmuştur. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Hocam, duanıza muhtacız

Kabr-i şerifi Erdek'te bulunan Anadolu Velilerinden "Murat Dede" zamanında bir kadının oğlu iftiraya uğramıştı. Muhakeme edilip idamına karar verildi. Kadıncağız iki gözü iki çeşme koştu bu zatın huzuruna ve - Hocam, duanıza muhtacız, diye arzetti. Murat Dede, - Hayırdır, buyurdu. ne oldu? - Oğlum iftiraya kurban gitti hocam. Yarın idam edilecek. Ne olur, birşeyler yapın, kurtarın evladımı. Onun hiç bir suçu yoktur. Büyük Veli, teselli etti kadını. - Peki bacım. Sen şimdi evine git. İnşallah kurtulur oğlun. O gidince, el açıp yalvardı: - Yâ Rabbî! Bu çocuk gerçekten suçsuz ise, onu kurtar. Sevindir bu kadıncağızı. Ve akşam oldu. O gece, o yerin valisi Peygamberimizi gördü rüyada. Çok sevinip hürmetle yaklaştı ve selam verdi. Ancak Efendimiz almadılar selamını. Vali çok üzülmüştü. - Yâ Resulallah selamımı neden almadınız? diye sual etti. Buyurdular ki: - Sen, bir mazlumun idamına karar verdin. Vali şaşırdı. - Mazlum mu buyurdunuz? - Evet. O genç suçsuzdu. Bir iftiraya uğradı zavallı. Vali hakikati öğrenince, - Peki yâ Resulallah, dedi. Hemen düzeltiriz. Ve uyandı uykudan. - "Hayırdır inşallah" dedi. Ve Acele vezirini çağırıp, - O genci hemen serbest bırakın! diye emir verdi. Onun suçu yokmuş Vezir şaşırmıştı. Sordu hemen: - Peki ama neden? - Onun suçu yokmuş. İftiraya uğramış. Vezir, - Başüstüne sayın valim, deyip çıktı odadan. Ve anında serbest bıraktılar genci. Sabah ezanı vaktiydi. Genç, hapisten çıktı ve sevinç içinde eve gelip çaldı kapıyı. Annesi kapıyı açıp da karşısında oğlunu görünce, sevincinden ne yapacağını şaşırdı. Oracıkta şükür secdesine vardı hemen. Sonra kalkıp açtı ellerini. - Yâ Rabbî! dedi sevinç gözyaşlarıyla. Bu evliya kullarını ne kadar seviyorsun ki, Onların bir duasıyla kurtardın oğlumu. Sana sonsuz şükürler olsun. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bedeni hiç çürümemişti

Nişabur'da yetişen Velilerden "Ebu Muhammed Razî" hazretlerinin vefatından dört sene geçmişti ki, kabrini açmak icab etti. Zira bir tarafı göçtüğünden tamir edilecekti kutlu mezar. İlgililer toplanıp dikkatle açtılar mübarek kabrini. Fakat o da ne? Gözlerine inanamadı hiç kimse. Çünkü mübarek bedeni, hiç bozulmamış, defnedildiği gibi, taptaze duruyordu. Sanki o gün defnedilmişti. Hatta boncuk boncuk ter damlaları vardı mübarek alnında. Bunu görenler gözyaşlarını tutamadılar. Evet, Toprak, Peygamberlerin vücudunu çürütmediği gibi, Peygamber varisi olan bazı "Allah dostları"nın vücutlarını da çürütmüyor. Bu, bir gerçek. Haram ateştir Bu zat, bir günkü sohbetinde, - Kardeşlerim, haram ateştir! buyurdu. Dinleyenler iyi anlıyamayıp, - Nasıl yani? diye sordular. Buyurdu ki: - Haramla beslenen vücudu ateş yakar kardeşlerim. Ayrıca haram elbise ile kılınan namaz kabul olmaz. Sordular: - Kabul olmaz'dan maksat nedir hocam? Buyurdu ki: - Borç ödenir, ama sevap kazanılmaz. Dinleyenler hayret edip, - Ne kadar mühimmiş, dediler. Buyurdu ki: - Evet, dahası da var. - Dahası ne hocam? Buyurdu ki: - Elbisenin tamamı değil, sadece bir düğmesi, hatta bir düğmesinin ipliği haramdan olsa, o namaz yine kabul olmaz. İslam ahlakı nedir? Bir gün de, - İslâm ahlakı nedir, bilir misiniz? diye sordu cemaatine. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - İslam ahlakı, hiç kimseye yük olmamak, bilakis herkesin yükünü çekmektir. *** Bir gün de buyurdu ki: - Kardeşlerim, eğer Allahü teâlâ sizden razı ise, sussanız da hoş, konuşsanız da. - Ya razı değilse? dediler. Buyurdu ki: - O zaman sussanız da boş, konuşsanız da. Ve ilave etti: - Hiç kimseye şüpheyle yaklaşmayın. İnsanlara nasıl yaklaşırsanız, insanlar da size öyle yaklaşırlar. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Herhalde ecelim yakın

Balıkesir'de yetişen Velilerden "Tekir Dede", bir gün talebesiyle dolaşırken küçük bir fidanlığa geldiler. Fidanlığın ortasında Velîlerden birinin kabri vardı. Mübarek zat oraya gelince durup o kabri gösterdi ve - Burada, Allah dostlarından biri yatıyor, buyurdu. Dün gece kendisini rüyada gördüm. Beni yanına çağırdı. Gençler merak ettiler. - Hayırdır inşallah hocam. Tabiri nedir acaba? - Her halde ecelim yakın çocuklar. Gençler üzüldüler. - Allah gecinden versin hocam. - Takdir neyse o olur, buyurdu. Ölürsem, beni bu zatın yanına defnediniz! İnşallah çok yaşarsınız Ne diyeceklerini bilemediler. Üzüntü içinde - Aman hocam, dediler. Cenab-ı Hak sizi başımızdan eksik etmesin. İnşallah daha çok yaşarsınız. - Hayır çocuklar, buyurdu. Siz hemen bu zatın yanında bir kabir kazın benim için. Talebeler şaşkın halde birbirlerine baktılar. Yapacak birşey yoktu. Kederlerini kalplerine gömüp beklediler. Tekir Dede, o gün talebesinin hepsiyle helallaştı ve o gece ayrıldı bu dünyadan. O kabrin yanına defnettiler kendisini. *** Tekir Dede, hocasını çok sever, her fırsatta ondan bahsederdi. Bir gün biri geldi yanına ve, - Hocanızdan çok bahsediyorsunuz, dedi. Onu çok mu seviyorsunuz? - Elbette, buyurdu. Çok seviyorum. - Pekii ondan neler öğrendin? - Bir tek şey öğrendim. Neymiş o öğrendiğin? Adam şaşırdı. - Bir şey mi öğrendin? - Evet, bir tek şey öğrendim. - Merak ettim, neymiş o öğrendiğin? Buyurdu ki: - Hak nedir, batıl nedir? Kim sevilir, kim sevilmez? Bunu öğrendim. Adam hayretle sordu: - İyi de, bu, o kadar zor mu ki? - Elbette, buyurdu. Dünyada en zor şey, hakkı batıldan ayırabilmektir. Bunu da herkes yapamaz. - Kimler yapar peki? - Ancak mürşid-i kâmiller hakkı batıldan ayırabilirler. Benim hocam bu işi yapabiliyor işte. Adam o zaman hak verdi ve - Öyleyse hocanız mürşid-i kâmilmiş, dedi. Onu ne kadar sevseniz azdır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kurtar beni bu göz ağrısından

Balıkesir toprağını nurlandıran "Tekir Dede"nin talebesinden birinin gözleri ağrımıştı bir gün. Bu yüzden o gün dersini yapamadı. Ve gece yatarken dua etti: - Yâ Rabbî! Hocamın hürmetine şifa ver bana. Kurtar beni bu göz ağrısından. O gece hocasını gördü rüyada. Tekir Dede, mübarek elini gencin gözlerine sürüp, - Yâ Rabbî! Şifa ver bunun gözlerine! diye dua etti. Sonra teselli etti onu: - Üzülme evladım, inşallah kurtulursun bu ağrıdan. Delikanlı sabah uyandığında, göz ağrısından eser kalmamıştı. Sevinçle Koştu dergaha. Bunu müjdeleyecekti hocasına. Gözünün ağrısı geçti mi? Tekir Dede onu görür görmez, - Gözlerinin ağrısı geçti mi? diye sordu gence. Delikanlı, - Evet hocam, dedi. Sayenizde kurtuldum ağrıdan. Buyurdu ki: - Hayır evladım, benden değil. - Ama hocam bu gece rüyada... Mübarek susturdu hemen. - Kula gelen her iyilik, Allahü teâlânın ihsanı ile değil midir oğlum? - Tabii ki hocam, herşey Allahtan. - Şifayı veren kim? - Elbette Alahü teala. - Öyleyse bana değil, Allahü tealaya şükretmen lazım, öyle değil mi? Delikanlı anlamıştı işin hakikatini. - Evet hocam, Rabbime şükretmem lazım. Ve sordu hemen: - Ona nasıl şükredilir hocam? Buyurdu ki: - Şükretmek, islâmiyete uymakla olur evladım. Asıl servet nedir? Bir gün de bazı sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, -İnsanın esas malı nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Asıl malımız, hakiki servetimiz, ölürken ahirete götürebildiğimizdir. Dinleyenler, - O nedir ki? diye sordular. Buyurdu ki: - Salih amel'dir. İnsan, ancak amelini götürebilir ahirete. Kazandığı malı mülkü serveti dünyada kalır hep. Şöyle bitirdi: - "Kundak bezi"yle geldik dünyaya, "Kefen bezi"yle gideceğiz.

.Allah bir kulunu severse...

İran'da yaşamış Velilerden "Ebu İshak Şirazî" hazretleri, bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, - Allahü teala bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Birincisi, sevdiği bir kulunu tanıtır ona. - Sevdiği kuldan maksat nedir hocam? - Hakiki bir islam alimidir, Allah dostu bir Velidir. Bu büyük zatları tanıtır ve sevdirir onları. - İkinci nimet nedir hocam? - Hayırlı bir iş. Yani insanların dünyasına veya ahiretine faydası olan bir işte çalıştırır o sevdiği kulunu. Dert ve bela verir Sordular: - Daha çok severse hocam? - O zaman dert ve bela verir ona. - Sevdiği kula mı dert bela verir? - Evet. Ama bu dertleri nimet bilir o kimseler. Derd-ü belayı kemend'e benzetmiştir büyükler. Cenab-ı Hak, bu kementle tutup kendine çeker sevdiklerini. *** Bir gün de, - İhlas nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İhlas, Allahü teâlâyı çok sevmek ve her sevdiğini Allah için sevmektir. - En mühim iş nedir? dediler. Buyurdu ki: - Üç şeydir. Birincisi öğrenmek. İkincisi öğrendiğiyle amel etmek. Üçüncüsü de öğrendiklerini başkalarına da öğretmektir. - Neyi öğreneceğiz hocam? - Allahü tealanın emir ve yasaklarını. Ehli sünnet alimlerinden - Kimden öğreneceğiz? - Ehl-i sünnet âlimlerinden veya onların kitaplarından. - Neden ehl-i sünnet alimleri? - Çünkü onlar nakli esas alır, kendi kafalarından bir şey yazmaz ve söylemezler. *** Bir gün de sohbetinde, - Çok sayıda iyilik vardır, buyurdu. Ama bunların en iyisi iki şeydir: - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Biri doğru iman. Öbürü, insanlara karşı şefkatli olmaktır. Kötülük de çoktur. Ama kötülüklerin en kötüsü iki şeydir. - Onlar nedir? - Biri kâfirlik, öbürü insanlara eziyet etmektir.

.Ey genç seni sevdim

Balıkesir erenlerinden "Yürek Dede" zamanında bir genç, elinde sazı ile köy köy dolaşır, saz çalıp eğlendirirdi insanları. Bir gün, yolda bu mübarek zatla karşılaştı. Onu görünce, heybetinden korkup sazını sakladı eteğine. Kendisini azarlayacağını sandı. Lakin mübarek azarlamadığı gibi, şefkatle bakıp, - Ey genç seni sevdim, buyurdu. Bize gel konuşalım, sohbet ederiz. Bu iltifat karşısında şaşırdı delikanlı. - Peki efendim! dedi. Gelirim inşallah. Ve o gün katıldı sohbete. Konuşmalarından büyük zevk aldı. Ayrılırken, - Efendim, dedi. İzniniz olursa hergün sohbetinize gelmek istiyorum. Her gün bekliyorum Büyük Veli memnun olmuştu. - Tabii yavrum, her gün bekliyorum. - Ama bir şartım var hocam. Yürek Dede merak etti. - Hayrola, neymiş şartın? - Saz çalmama müsade edeceksiniz. Büyük Veli bunu hiç beklemiyordu. - Pekâlâ, buyurdu. Ve sordu peşinden: - İyi de neden böyle bir şart koşuyorsun? - Çünkü öyle alışmışım ki, dedi. Vazgeçmem mümkün değil. Cevabı enteresandı büyük zatın: - Peki evladım, Çal çalabilirsen! Genç ayrılıp eve geldi. Ancak tamamen değişmişti kalbi. Eve gelince İlk işi sazı kırmak oldu. Zira saz tutkusu tamamen çıkıp gitmişti kalbinden. Hatta saza olan sevgisi, nefrete dönüşmüştü bir anda. *** Bir gün de bir genç geldi bu zatın yanına ve - Hocam, çok sıkılıyorum, dedi. Ne tavsiye edersiniz? Allahı zikret ferahlarsın Buyurdu ki: - Kalbin sıkılıyorsa, şifası belli evladım. - Nedir hocam? - Allahı zikretmek. Kalplerin rahatlaması, Allahın zikriyle olur. Delikanlı sordu: - Allah nasıl zikredilir ki? - Onun emir ve yasakları var evladım. Onları öğrenip ona göre yaşıyacaksın. - Zikir bu mudur? - Elbette. Zikir, hatırlamak demektir. Onun emirlerini düşünüp, yaşayışını buna göre ayarlarsan, her an Allahı zikretmiş olursun. Ve ilave etti: - Onun emirlerine göre yaşayan, hiç sıkılmaz. Hatta sıkıntılardan zevk alır. Mutlu ve huzurlu olur daima. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Demek oğlum vefat etti

Bandırma'da yaşayan Velilerden "Kerpiçli Dede"nin küçük oğlu hastalandı bir gün. İsmi "Necati" idi ki, günden güne ağırlaştı çocuk. Bir gün Kerpiçli Dede dergahta iken, küçük Necati ruhunu teslim eti. Ailesi telaşa kapıldılar. Zira bu haberi nasıl söyleyeceklerdi babasına. Bu, gayet güç bir işti onlar için. Nihayet yakınlarından biri üstlendi bu vazifeyi ve koştu dergaha. O esnada mübarek, tatlı tatlı sohbet ediyor, "Ölüm"den bahsediyordu hem de. Haberci girdi içeri, ama bir türlü veremedi bu haberi. Kerpiçli Dede baktı o gelene: - Hoşgeldin kardeşim. - Hoş bulduk hocam. - Ne o, bir haber mi var? - Evet hocam. - Hayırdır, ne oldu? Bir türlü diyemiyordu - Şeyy hocam... - Söyle kardeşim, ne var? - Efendim, şeyy... - Haa anladım. Necati vefat etti diyeceksin. - E, evet hocam. Kerpiçli Dede, "İnna lillah..." ayetini okuduktan sonra, - "Eee, ne yapalım?", buyurdu. "Hepimizin akıbeti bu. Hepimiz öleceğiz. Cenab-ı Hak son nefeste iman selameti versin hepimize". Sonra kalkıp birlikte eve gittiler. Oğlunu bizzat kendisi yıkayıp, namazını kıldırdı ve defnetti kabrine. Gözlerinden akan yaşlar toprağı ıslattı. Ancak razıydı Rabbinin işinden. İsyan etmedi. Çünkü bu evlat nimetini veren de O idi, alan da. *** Bir gün de, - Muvaffak olmak neye bağlıdır? diye sordular bu zata. Başarı, tevazuya bağlı Buyurdu ki: - Muvaffakıyet, mütevazı olmaya bağlıdır. Dinleyenler şaşırdı. - Mütevazı olmaya mı? - Evet, buyurdu. Tevazu göstereni Hak teala yükseltir. O tevazu ettikçe daha da yükselir. Sordular: - Ya kibirli olanlar hocam? - Kibredeni alçaltır Hak teala. O kibirlendikçe daha da alçalır. - Mahşerde de böyle midir? diye sordular. Buyurdu ki: - Elbette. Kibirli olanlar, mahşer gününde, küçük karıncalar gibi mahşer halkının ayakları altında kalıp helak olacaklardır. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Yanlış yaptın evladım!"

Bandırma velilerinden "Kerpiçli Dede"nin dergahına, başı ve kolları açık bir kadın geldi bir gün. Maksadı, bir şeyler sorup öğrenmekti bu velîden. Mübarek zat, büyük bir olgunlukla, - Buyur bacım, dedi, hoş geldin! Sonra kalkıp yer gösterdi kendisine. Hal hatır sordu. Kadıncağız, bazı dini konularda sualler sorup izahat istedi. "Kerpiçli Dede", hepsini gayet açık olarak anlatıp, çözdü müşkillerini. Hanım çok memnun olmuştu. - Teşekkür ederim hocam! deyip ayrıldı dergahtan. Buraya kadar güzel... Ancak o gidince, talebelerden biri, onun uygunsuz bir kıyafet giymesi sebebiyle arkasından tükürdü hafifçe. Lakin onun bu kaba hareketi, fevkalade üzdü bu zatı. Hiddetle sordu!.. Hatta celallendi ve hiddetle sordu o gence: - Neden böyle yaptın evladım? Delikanlı, iyi bir şey yaptığını zannediyordu. - "Hocam", dedi. "Uygunsuz bir kıyafetle yanınıza geldi, onun için..." Kerpiçli Dede, - Çok yanlış yaptın evladım. Unutma ki o da Allahın bir kulu. Üstelik dinini öğrenmek için gelmiş. İmanlı bir hanım. Genç mahcup oldu bu sefer. - Özür dilerim hocam. Bunu düşünemedim. Mübarek devam etti: - Hemen tövbe et evladım. Bilesin ki senin yaptığın bu hareket, onun böyle açık gezmesinden daha büyük günahtır. Ve ekledi: - Allahü teâlâ hepimizi benlik tuzağına düşmekten muhafaza buyursun. "Üç şeye dikkat!" Bir gün de, bir talebesine; - Evladım, üç şeye dikkat et, buyurdu. Birincisi, paraya, mala gönül bağlama! İkincisi, öyle hayat sür ki, senin yüzünden kimse Cehenneme girmesin. Gencin anlamadığını fark edince buyurdu ki: - Yani senin davranışlarına bakıp da kimse dinden, İslamiyetten soğumasın. Bilakis öyle yaşa ki, herkes seni örnek göstersin birbirlerine. Ve ekledi: - Üçüncüsü de, yanına üzüntülü biri gelirse, neş'eyle çıksın yanından. Böyle yapmak, nafile ibadet yapmaktan kat kat daha sevaptır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Allah neşeni artırsın!"

Hindistan'da yetişen velilerden "Gulam Muhammed Masum" hazretleri, bir sevdiğinin düğün yemeğine gitmişti... Herkes edeple otururken, gencin biri gevezelik ediyor, gülünç şeyler anlatarak, hem kendi gülüyor, hem de ordakileri güldürüyordu. Büyük veli kızmadı ona. Hatta acıyıp şefkatle baktı ve; - Ey genç, Allah neşeni artırsın! buyurdu. Ve sordu ardından: - Bu neşeli halinin sebebi nedir evladım? Ne için böyle çok sevinçlisin? Genç cevap vermeyince tekrar sordu: - Ölüm ve ahirete hazır mısın ki böyle çok gülüyorsun kuzum? Delikanlı yine cevap vermeyip önüne baktı. Ecel ani gelir! Az önceki pervasızlığından dolayı çok mahcuptu. Pişmanlık içinde, - Özür dilerim, dedi. Utancından kıpkırmızı olmuştu. Büyük veli sevdi bu genci. Nasihate devamla; - Evladım, ecel ani gelir, buyurdu.Hepimiz ölüme hazırlanmalıyız. Delikanlı edeple sordu: - Gençler de mi hazırlanmalı? - Elbette, buyurdu.Ölüm, genç ihtiyar tanır mı evladım? - Ama efendim ben henüz gencim, hem de sıhhatliyim. Hiçbir hastalığım da yoktur. Mübarek, şefkatle baktı ona: - Aniden hastalanıp da ölen gençleri duymadın mı oğlum? Kim bilir, belki senin de eceline az kalmıştır. Delikanlı korkmaya başladı. - Gerçekten olabilir mi? Neden olmasın! Buyurdu ki: - Neden olmasın evladım. Gülmeyi bırakıp ölüme hazırlan ki, üç gün sonra kabirde olabilirsin. Delikanlı iyice inanmıştı bu zata. - Üç gün mü dediniz? Peki ne yapayım öyleyse? - Hemen tövbe et oğlum. Zira günahına tövbe eden hiç günah işlememiş gibidir. Genç, o anda bütün günahlarına tövbe edip, üç gün müddetle ayrılmadı bu büyük veliden. Sohbetlerini dinleyip imanını, itikadını düzeltti. Namaza başladı. Kabir suallerini öğrenip, cevaplarını ezberledi. Ve üç gün geçti aradan. Aniden hastalandı ve vefat etti. Hem de "Kelime-i şehadet"i söyleyerek. Ve başı, bu Allah dostunun dizinde olarak. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

Bandırma'da yaşayan Hak dostlarından "Ağlayan Dede"nin huzuruna bir köylü gelip dert yandı bir gün: - Çok sıkıntıdayım efendim. Mübarek sordu merakla: - Hayrola, nedir derdin? - Sormayın, dedi. Bir zamanlar birinden borç para almıştım. Ancak bugüne kadar ödeyemedim. Şimdi de ödeyemiyor, bu borç yükünün altında eziliyorum. Gidecek hiç kimsem de yoktur. Büyük veli üzülmüştü. Sordu hemen: - Borcun ne kadar? - Çok hocam. - Çok da ne kadar? - Onbin dirhem. Mübarek, biraz düşünüp, - Üzülme, buyurdu.Bir şeyler yapar, inşallah hallederiz. "Gerçekten mi?" Adam duyduklarına inanamadı. - Gerçekten mi? - İnşallah kardeşim. Allah büyüktür. Gariban çok sevinmişti. - Allah sizden razı olsun. Ne diyeceğimi bilemiyorum. Buyurdu ki: - Sen şimdi git, yarın aynı saatte yine gel. Sultanın adamları o saatte burada olacaklar. Ben sohbet ederken, yanıma yaklaş ve bu kadar parayı iste benden. Adamcağız; - Peki efendim, dedi. Elini öpüp ayrıldı huzurundan. Ertesi gün dergaha geldiğinde, mübarek zat sohbet ediyor, kalabalık bir cemaat nefes almadan dinliyordu kendisini. İçeri girip doğruca bu zatın önüne gitti ve kulağına eğilip kendisinden onbin dirhem istedi. Sonra geri çekilip edeple oturdu bir kenarda. Onun bu hareketi, sultanın adamlarının dikkatini çekti tabii. "Çok merak ettik!" Sohbet sonunda sormadan edemediler: - Eee, merak ettik hocam. Mübarek, bilmiyormuş gibi sordu: - Neyi merak ettiniz? - O adam sizden bir şey istedi galiba. - Haa o mu? buyurdu.Evet evet. Zavallının borcu varmış birine. Ancak ödeyemiyormuş. Kimsesi de yokmuş garibin. Çaresiz gelip benden istedi. Hemen sordular: - Ne kadarmış borcu? - Maalesef biraz fazlaca. - Olsun efendim, ne kadarmış? - Onbin dirhem. Sultanın adamları o kimseyi çağırıp verdiler bu kadar parayı kendisine. Köylü sevinç içinde çıkıp gitti. Borcunu ödeyip dua etti o parayı verene. Tabii unutmadı bu büyük veliyi de. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sarı Hoca'nın aşçısı

Kabr-i şerifi Manisa-Kırkağaç'ta bulunan Hak dostlarından "Sarı Hoca", dergahında talebe okutur, onların yemek ve her türlü ihtiyaçlarını kendisi karşılardı. "Osman Dede" adında bir de aşçısı vardı ki, kalp gözü açık bir kişiydi bu. Günlerden bir gün Sarı Hoca, talebesiyle sohbet ederken, Osman Dede tefekküre daldı bir ara. Kendi kendine; - "Şu anda İslâm askeri küffarla cihad ediyor", diye düşündü. "Keşke ben de onlarla gitseydim. Hem cihad sevabı kazanır, hem de bir esir yakalardım. Yaşım ilerledi. Yoruluyorum artık. O esiri getirir, yanımda çalıştırırdım!.." O, böyle düşünürken, birden gaza yerinde buldu kendisini. Savaşın tam ortasında. Hemen bir kılıç bulup, daldı düşman içine. Maksadı belliydi Ve bir esir yakaladı. Ancak esir, oldukça güçlü kuvvetli biriydi. Onun elinden kurtulmak için çırpınıyor, Osman Dede ise bırakmamak için gayret sarfediyordu ki, hocasının sesiyle ayıldı birden. Zira Sarı Hoca; - Sıkı tut, bırakma sakın! diye seslenmişti. Bu sesle uyandığında kendisini dergahta, hocasının sohbetinde buldu yine. Mübarek gülümsüyordu. - Osman Dede üzülme, buyurdu.O esiri bir başka askerimiz tuttu. Yakında getirecek. Ve ekledi: - Onu sana yardımcı veririz. Çünkü sen yaşlandın artık. Çok yoruluyorsun. Osman Dede kalktı, öptü hocasının elini. Ona olan sevgi ve ihlası bir kat daha artmıştı bu vesileyle. Umumi af günleri Sarı Hoca, yine bir kandil gününde, sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Bu günler, "Umumi af günleri"dir, buyurdu. Dinleyenler, - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Hani hükümetler, zaman zaman "Genel af" çıkarır, suçluları affederler ya, işte Allahü teala da sevdiği kullarının birikmiş günahlarını bağışlamak için "Umumi af" ilan ediyor böyle mübarek gecelerde. Fakat bir şartla. - O şart nedir efendim? - İnanmak. Yeter ki o geceye, "O gece" olarak inanalım ve ümitli olalım. - İnanmayan istifade edemez mi yani? - Hayır. Büyüklerimiz, "İnkâr eden, mahrum kalır" buyurmuşlardır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Veda yemeği!

Anadolu'da yetişen âlim ve evliyadan "Sarı Hoca", bir sene oğullarını çağırıp; - Eşyamızı hazırlayın. Hicaz'a gidiyoruz! buyurdu. Oğulları; - Peki babacığım! deyip, sevinç içinde hazırlığa koyuldular. Yöre halkına da haber verilmişti. Şehir dışında, büyük bir ziyafet verildi o gün. Yemekten sonra, Sarı Hoca herkesle tek tek vedalaşıp, helallık diledi. Tam yola çıkmak üzereydi ki, tekrar çağırdı oğullarını ve; - Eşyaları toplayın! buyurdu. Geri dönüyoruz. Çocuklar şaşırmışlardı. - Hayırdır babacığım, ne oldu? - Hicaza gitmekten vazgeçtik. Kasabaya dönüyoruz! - İyi ama herkesle vedalaştınız. Ne oldu şimdi? "Gitmemize izin yok" Buyurdu ki: - Hiçbir şey olmadı. Ancak gitmemize izin yok. Hiçbir şey anlamamışlardı. - İzin mi yok? Nasıl yani? - Rabbimize kavuşma vakti gelmiş çocuklar. Hicaz'a gidecek kadar ömrümüz kalmamış. Gençler, çaresizce büktüler boyunlarını ve; - Başüstüne babacığım, deyip topladılar eşyaları. Hakikaten kasabaya döner dönmez hastalandı mübarek. Üç gün sonra da vefat edip kavuştu Rabbine. *** Bir gün de; - Kardeşlerim, insanın en büyük düşmanı kendisidir, buyurdu. Dinleyenler şaşırdılar. - İnsanın düşmanı kendisi midir? - Evet, buyurdu.Herkes düşmanı dışarıda arar. Halbuki düşman içeridedir. "O da kendi nefsidir" - İnsanın içinde öyle bir düşman var ki, bütün düşmanlar, onun yanında hiç kalır. O da kendi nefsidir. - Nefis neden büyük düşmandır? dediler. Buyurdu ki: - Allah öyle yarattı onu. Ama ondan korunmak için kullarına çok mühim bir şey verdi. - Ne verdi efendim? - "Akıl" nimetini verdi. İnsan, aklını kullanarak nefsinin şerrinden kurtulabilir. - Ya aklını kullanamazsa? diye sordular. Buyurdu ki: - O zaman nefis ona merkep gibi biner ve istediğini yaptırır. Onun için Allahü teala Kur'an-ı kerimde, "Ey akıl sahipleri!" diye hitab ediyor müminlere.

.İnsanlar dört kısımdır

Gördes'te yaşamış olan "Hüseyinli Baba"ya bir grup genç gelip; - Efendim, kimlerin sözünü dinleyelim? Kimlerden uzak duralım? diye sordular. Buyurdu ki: - İnsanlar dört kısımdır çocuklar. Birincisi, bilir, fakat bildiğini bilmez. Bu kimse uykudadır. Uyandırmak lâzım onu. - İkinci kısmı hocam? - İkincisi, bilir, bildiğini de bilir. İşte bu, âlimdir. Onun sözünü dinleyiniz. - Üçüncüsü? - Üçüncüsü bilmez, ama bilmediğinin farkındadır. Buna bilmediğini öğretiniz. - Ya dördüncüsü? - Bunlar bilmez, üstelik bilmediğini de bilmez. Ama bilirim sanır. Böyleleri kör cahildir. Terk ediniz onları! Bizden zengini yok" Bir gün de sevdiklerine, - Kardeşlerim, dünyada bizden zengini yoktur, buyurdu. Dinleyenler; - İyi ama efendim, biz zengin değiliz ki, dediler. - Siz, zengin deyince, malı çok olanı mı anlıyorsunuz? diye sordu. - Evet, dediler. Buyurdu ki. - Hayır, malı çok olanı zengin sanmayın. Asıl zengin biziz. - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Bakın kardeşlerim, biz ehli sünnet üzere dosdoğru iman etmiş birer Müslümanız değil mi? - Elhamdülillah. - İşte asıl zenginlik budur. Allahü teala bir kuluna "Doğru iman" verdiyse, ona her şeyi vermiş demektir. Çok şükür sıhhatteyiz Ve ilave etti: - Sonra "Sıhhat" nimeti var ki, çok şükür Rabbimiz bunu da ihsan etmiş bize. Hastaneler adam almıyor. Velhasıl Rabbimizin nimetlerini saymaya kalksak sayamayız. Bütün bunlara karşı bizden bir tek şey istiyor Allahü teala. - Ne istiyor? - Kendisini tanımamızı istiyor. - Tanımak mı? dediler. Allah'ı tanımayan mı var hocam? Sokaktaki sarhoş bile Allah'ı tanır. Sıkıştığında Allah der. Buyurdu ki: - Tanımak o değil kardeşlerim. Tanımak, itaat etmekle olur. Allahü tealanın emir ve yasaklarına uymayan, Onu tanımış olmaz. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bir zalimin hidâyeti!..

Anadolu evliyasından "Ömer Karamanî" hazretlerinin yaşadığı devirde, zâlim bir kişi vardı ki, zulmederdi insanlara. Kiminin zorla malını alır, kiminin namusunu lekeler, kimini de öldürürdü. Kimse de mani olamıyordu. İnsanlar çaresizlikten bu zata geldiler ve; - Efendim biz mahvolduk, diyerek dert yandılar. Ömer Karamanî hazretleri; - Hayrola ne oldu? diye sordu. Yaptığı zulümleri anlatıp; - Bunun yaptıkları canımıza tak dedi artık, dediler. Bir beddua edin de kurtulalım şundan. Büyük veli; - Beddua etmek dinimizde yoktur, buyurdu. "Biz ancak dua ederiz" Hiç böyle bir cevap beklemiyorlardı. - Beddua etmek yok mu? dediler. - Evet, buyurdu. Biz kimsenin helak olmasını istemeyiz. Ancak dua ederiz. Cenab-ı Hak ona da, bize de hidâyet versin. Bu cevaptan pek tatmin olmayıp; - Ama efendim o bir zalim, dediler. Buyurdu ki: - Olsun, ateşte yanmak çok zordur kardeşlerim. Bunlar hakikati bilmiyor. Bilseler yapmazlar. Ve ilave etti: - Soruyorum size, bir kimse bile bile kendisini ateşe atar mı? - Atmaz tabii. - Ama bunlar atıyor. Neden? Bilmiyorlar çünkü. Bilmeyene kızmak değil, acıyıp dua etmek lazım. Sonra şunu anlattı onlara: Sevgili Peygamberimize ilk Müslümanlar bir gün gelip; - Yâ Resulallah, beddua edin de şu müşrikler kahrolsun! dediler. "Bilseler yapmazlar" Efendimiz onlara; - Bilmiyorlar, buyurdu. Bilseler yapmazlar! Ömer Karamanî hazretleri bunları anlatıyordu ki, o zâlimin kalbine hidâyet nurları dolmaya başladı birden. Pişman oldu yaptıklarına. Giyinip, acele çıktı evden. Bu zata geliyordu. Huzurunda tövbe edip nasihat istiyecekti bu büyük veliden. Ve nihayet uzaktan göründü. Ömer Karamanî hazretleri; - Bakın biri geliyor, buyurdu. O kişi olmasın? Dönüp baktıklarında büyük şaşkınlık yaşadılar. Zira gelen, o zalimin tâ kendisiydi. Adamcağız doğruca gelip diz çöktü bu zatın önünde. Talebesi oldu ve bir daha ayrılmadı yanından. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ağlamayan bebek!

Allah dostlarından "Sefer Efendi"yi seven yeni evli birinin çocuğu oldu bir gün. Nur topu gibi güzel, sevimli bir oğlan çocuğuydu bu. Fakat hiç ağlamıyordu yavrucak. Anne babanın içine bir kurt düştü bu yüzden. - "Acaba özürlü mü?" diye endişeye kapıldılar. Şüpheden kurtulmak için bebeği kucaklayıp koştular bu zata. - Efendim, bu bizim bebeğimiz, yeni doğdu, dediler. Sefer Efendi çocuğa sevgiyle bakıp; - Maşallah, Allah bağışlasın, buyurdu. - Ama hiç ağlamıyor hocam. - Ağlamasın, ne var bunda? - Acaba özürlü mü? diye endişe ediyoruz da. - Hayır, hiç merak etmeyin. Çocuğunuz gayet normal ve sıhhatli maşallah. Niye hiç ağlamıyor? - Peki ama niye hiç ağlamıyor acaba? - Neden olacak, uslu olduğu içindir. Anne baba pek tatmin olmadı bu cevaptan. Mübarek zat bunu fark edince çocuğu kucaklayıp fısıldadı kulağına: - Ey çocuk! Sen, uslu olduğun için ağlamıyorsun, biliyorum. Ama annen baban üzülüyorlar. Haydi, biraz ağla ki, özürlü olmadığını anlasınlar. O böyle söyleyince çocuk başladı ağlamaya. Annesi sevincinden ne yapacağını bilemedi. Sevinçle aldı çocuğu, bastı bağrına. Sefer Efendi'ye teşekkür edip huzur içinde eve döndüler. Bir gün de; - Mümin olmanın alametlerinden biri nedir, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine. - Bilmiyoruz, dediler. İnsanlara dinini öğretmek Buyurdu ki: - Mümin olmanın bir alameti de bir insanın daha Cehennemden kurtulmasına vesile olmak için çalışmaktır. - Yani emr-i maruf mu? dediler. - Evet, buyurdu. Bir kişiye dinden bir mesele öğretmek, yüz nafile hac sevabına karşılıktır. Halbuki bu kadar hac yapmaya insanın ömrü yetmez. - O kadar ilmimiz yoksa efendim? - O zaman kitap verirsiniz. - Ne kitabı? - Ehli sünnet âlimlerinin Allah için yazdıkları bir ilmihal kitabını alıp hediye edersiniz mesela. - Bu da emr-i maruf sayılır mı ki? - Elbette. O insan bu kitaptan okuyup öğrenir. Siz de emr-i maruf sevabına kavuşursunuz. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Günahı silen gözyaşları!

Hak dostlarından "Şeyh Sinan Efendi"yi seven birinin üç aylık bebeği hastalandı bir gün. Doktor, ilâç fayda etmedi. Anne baba çaresiz getirip bırakıverdiler çocuğu bu zatın kollarına ve; - Efendim, bu yavrumuz çok hastadır, dediler. Büyük veli; - Doktora götürdünüz mü? diye sordu. - Evet, ama hiç faydası olmadı, dediler. Mübarek, teselli etti onları. - Üzülmeyin, Allahü teala her şeye kadirdir. Darda bırakmaz kullarını. - Amenna hocam. - Bu çocuğa da şifa verir inşallah. - İnşallah? - Bana öyle geliyor ki, bu çocuk hem iyileşecek, hem de uzun ömürlü olacak. "Bizi sevindirdiniz" Duyduklarına inanamıyorlardı; - Ağzınıza sağlık efendim, bizi sevindirdiniz. Büyük veli, şefkat ve muhabbetle çocuğa nazar etti ve; - Zannım odur ki, bu çocuk yüz yaşını doldurur, buyurdu. Garipler sevinçlerinden ne diyeceklerini bilemiyorlardı ki, büyük veli, bebeği annesine uzattı ve; - Al bacım, buyurdu. Şu anda ben bunu yüz yaşını geçmiş, saçları, sakalları bembeyaz olmuş bir halde görüyorum. Hakikaten o çocuk şifa buldu ve yüz yaşının üzerinde vefat etti. *** Bir gün de; - Efendim, kıyamet günü amel defterimiz elimize verildiğinde, işlediğimiz bazı günahları orada göremeyecekmişiz, öyle mi? diye sordular. "Bu nasıl oldu?" Buyurdu ki: - Evet. Bazı kimseler işlemiş oldukları günahları defterinde görmeyince çok sevinip, bunu meleklere sorarlar. Melekler derler ki: - Sen bir gece, günahlarını düşünüp çok üzülmüş ve bir damla gözyaşı dökmüştün. İşte o gözyaşı sebebiyle cenab-ı Hak sildi o günahını. Levh-i mahfuzda var, ama burada yazmaz. Onlar tekrar; - Ey melekler, yapmadığım birçok da sevaplar görüyorum defterimde, bu nasıl oldu? derler. Melekler; - Onlar da, samimiyetle yapmak isteyip de yapmaya imkân bulamadığın hayırlı işlerdir ki, cenab-ı Hak onlar için birer sevap yazdı sana, diye cevap verirler. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bir korsan gemisi!..

Manisa-Demirci'de medfun bulunan "Şeyh Sinan Efendi", hacca gitti bir sene. Dönüşte bir gemiye bindi. Bir miktar yol almışlardı ki, aniden bir korsan gemisi belirdi ve hızla yaklaştı bunlara. Maksatları kötüydü. Hepsi eşkıya olup, baskın yapacak, mal ve canlarına zarar vereceklerdi bu Müslümanların. Ancaak... Ancak bu gemide Şeyh Sinan Efendi vardı. Bu hali görünce ellerini açıp dua etti: - Yâ Rabbî! Bize yardım et. Kurtar bizi bu zalimlerin şerrinden! Duası henüz bitmişti ki, aniden bir rüzgar çıktı. Korsan gemisini alıp götürdü tâ ötelere. Ve kısa zamanda kayboldu gözden. Gemidekiler kurtulmuştu. Sabreden başarır Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Kardeşlerim, emr-i marufta çok çile vardır, hakaret vardır, hatta dayak vardır, buyurdu. Ve şöyle devam etti: - Ama sabretmek lazım. Allahü tealanın dinini yayanlar, nazik ve kibar olmalı. Karşılaştıkları sıkıntılara sabretmelidirler. Dinleyenler; - Ya sabretmezlerse? diye sordular. Buyurdu ki: - Sabretmezlerse başarısız olurlar. Etraflarında kimse kalmaz. Allahü teala öyle buyuruyor çünkü. - Ne buyuruyor efendim? - Efendimize hitaben, "Ey habibim, sen sabırlı olmasaydın, yumuşak davranmasaydın, etrafında kimse kalmazdı" buyuruyor. En kıymetli kullar Bir gün de; - Efendim, Allah indinde en kıymetli kullar kimlerdir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - En kıymetli kullar, takva sahibi olanlardır. - Yani Allahtan korkanlar mı? dediler. - Evet, buyurdu. İnsanlar, kendi aralarında bazı mevkiler kurabilirler. Fakat bunların hiçbirinin Allah indinde değeri yoktur. Dinleyenler; - Peki hocam, insan ne ile değer kazanır? dediler. Buyurdu ki: - Allahın kullarına hizmet etmekle. Nitekim Peygamber Efendimiz de bir hadis-i şerifte,"Bir topluluğun içinde en kıymetli olanı, onlara hizmet edendir" buyuruyor.

..Çocuklar niçin oynarlar?

Anadolu'da yetişen velilerden "Şeymer Hasan Dede" henüz çocuk idi ki, bir gün oynayan çocukları gördü sokakta. Ve onları gösterip; - Babacığım, bu çocuklar niçin oynarlar? diye sordu. Babası zorlandı cevapta. - Her çocuk gibi oynuyorlar işte, dedi. Ancak o tatmin olmamıştı. - Babacığım, dedi. Ben bu işi bir türlü anlayamıyorum. - Neyi anlamıyorsun oğlum? - Biz oyun için mi yaratıldık yani? - Değil tabii yavrum. - Allahü teâlâ, biz insanları yalnız ibadet etmek için yaratmadı mı? - Elbette oğlum, onun için yarattı. - İşte bunu anlamıyorum babacığım. Rabbimize ibadet etmek varken, nasıl oynamaya vakit buluyorlar? Ona şaşıyorum. Benim bir dostum var Bu zat, bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Allahü teala, Musa aleyhisselama, - Yâ Musa, falan şehirde benim bir dostum var. Dün vefat etti. Git, onu dinin vecibelerine uygun olarak defnet! buyurdu Musa aleyhisselam bildirilen şehre gidip buldu o kimseyi. Yakınları, bir viraneye terk etmişlerdi kendisini. - Niçin böyle yaptınız? diye sordu onlara. Cevaben; - "O, son derece kötü bir hayat yaşadı", dediler. "Yapmadığı günah ve kötülük kalmadı". Musa aleyhisselam, onu oradan çıkarıp, dinî usüllere uygun olarak kefenleyip defnetti. Ona, niçin "Dostum" dedin? Sonra da; - Yâ Rabbi, herkesin, hatta yakınlarının bile kötü bilip, işlediği günahlar sebebiyle terk ettiği bu kişiye "Dostum" buyurdun. Bunun hikmetini öğrenebilir miyim? diye arz edince, Hak teala hazretleri; - Evet, buyurdu. O, çok iğrenç bir hayat sürdü. Ailesi de bu sebeple terk etti onu. Ama ölmeden evvel tövbe etti. Musa Nebî; - Nasıl tövbe etti yâ Rabbî? deyince, Hak teala buyurdu ki: - Büyük pişmanlık içinde, gözyaşları dökerek "Yâ Rabbî, bütün ömrüm günahla geçti. Ama şimdi çok pişmanım. Sen gizleyici ve affedicisin. Yakınlarım beni terk etti, ama sen terk etmezsin. Senden avf ve mağfiret diliyorum. Beni affet" dedi. Ben de onu affedip dostlarımın arasına dahil ettim. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Biraz yeşil ot getir!"

Anadolu evliyasından "Şeymer Hasan Dede", henüz ilim tahsiline başladığı çocukluk günlerinden birinde, babası onu çağırıp; - "Oğlum!", dedi. "Bahçeye git de, koyunlar için biraz yeşil ot topla getir!" Küçük Hasan; - Peki babacığım! deyip koştu bahçeye. Ancak biraz sonra eli boş geri döndü. Babası; - Hayrola oğlum, dedi. Ot yok muydu bahçede? - Vardı babacığım. - Ee, niye getirmedin öyleyse? - Koparmaya kıyamadım baba. - Kıyamadın mı? Neden? - Bütün yeşil otlar "Allah! Allah!" diye zikrediyordu. Onun için koparamadım. Oğlunun alnından öptü Babası çok duygulanmıştı. - Peki evladım, deyip alnından öptü. Anlamıştı oğlunun manevi mertebesini. *** Şeymer Hasan Dede, bir günkü sohbetinde; - Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. - Birincisi, ona sevdiği bir kulunu tanıtır, buyurdu. - Sevdiği kuldan murat nedir? dediler. - Hakiki bir İslam âlimi veya gönül ehli bir Allah adamıdır, buyurdu. Böyle bir zatı tanımak, nimetlerin en büyüğüdür. Çünkü iki cihan saadetine kavuşmak, böyle bir zatı tanımak ve onu sevmekle olur. Sordular: - İkinci nimet nedir efendim? Buyurdu ki: - Ona hayırlı bir iş nasip eder. Daha çok severse, derd-ü bela verir. Sevgilinin kemendi!.. - Sevdiğine mi dert bela verir? dediler. - Evet, buyurdu. Derd-ü bela, Allahü teâlânın kemendidir. Sevdiklerini, bu kementle kendine çeker. *** Bir gün de; - Nefsin gıdası, haram işlemektir, buyurdu. - Bu nefsin şerrinden nasıl kurtuluruz? dediler. - Gıdasını vermemekle, buyurdu. Nefsi, helal şeylerle meşgul etmezsek, o bizi haramlarla meşgul eder. - Ailede, karı-koca arasındaki geçimsizliğin kaynağı nedir? dediler. - Hukuka riayetsizliktir, buyurdu. İkisi de kendi hududunu iyi bilir, buna riayet ederlerse, o evde hiçbir tatsızlık olmaz. Hatta Cennete döner o hane. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Develerimi kaybettim"

Manisa'nan Demirci ilçesinde yatan "Şeymer Hasan Dede"nin sevdiklerinden birinin develeri kayboldu bir gün. Ne kadar aradıysa da bulamadı. Yorgun argın döndü eve. Bu işe bir çare düşünürken, Hasan Dede geldi aklına. Derhal koşup, çaldı kapısını ve; - Efendim, ne olur bir himmet edin, diye yalvardı. Hasan Dede; - Hayrola, buyurdu. Ne oldu? - Develerimi kaybettim, çaresizim. - Aradın mı peki? - Evet efendim. Her yeri aradım, hiçbir yerde yoklar. Hasan Dede, az tefekkür ettikten sonra eliyle bir yönü işaret edip, iyice de tarif edip; - Falan yere de baktın mı? diye sordu. - Baktım, dedi. Orda da yoklar. Belki görememişsindir - Bir daha bak, buyurdu. Belki görememişsindir. Adam, almıştı işareti. - Peki efendim! deyip koştu o yere. Evet, develer oradaydı. Hem de tam tarif ettiği yerde. *** Bu zat bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, Cehennemde sonsuz yanmak var, buyurdu. Ama sonsuz yanmak, inkârın karşılığıdır. Dinleyenler; - Efendim, yüz yaşında ölen bir kâfir, neden yüz yıl değil de sonsuz yanıyor? diye sordular. Buyurdu ki: - Onlar ebedi inanmıyorlar da onun için. - Nasıl yani hocam? - Yani onlar sonsuz yaşasalardı, sonsuz olarak iman etmeyecek, ebediyyen küfürde kalacaklardı. Allah bildiği için Ve ekledi: - Rabbimiz, sonsuz ilmiyle bunu bildiği için sonsuz azab yapacaktır onlara. *** Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Şit aleyhisselam bin sene yaşamıştı. Beşyüz yaşında iken; - Ey Allahın Nebîsi! Evin çok dar. İzin ver, sana şöyle geniş ve rahat bir ev yapalım, dediler. Buyurdu ki: - Beşyüz sene ömrüm kaldı, değer mi? - Siz ne diyorsunuz, dediler. Ahir zamanda gelecek ümmetin ömürleri elli altmış sene olacak. Ama bir ev yetmeyecek onlara. İki, üç evleri, hatta köşkleri, sarayları olacak. - Yaa, öyle mi?buyurdu. Desenize onların ömürleri gibi akılları da kıt ve kısaymış. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Edep nedir?

Anadolu erenlerinden "Hasan Dede"nin sevdiklerinden biri, şiddetli göz ağrısına tutulmuştu bir gün. Hiç dayanamıyordu ağrısına. Tabipler bir şey yapamadılar. Çaresizdi. Bir seher vakti kalkıp iki rekat namaz kıldı ve yalvardı: - Yâ Rabbî! Senin sevgili kulun Hasan Dede hürmetine bana şifa ver! Sonra uyudu. Rüyasında Hasan Dede geldi yanına. Mübarek eliyle gözlerini meshedip; - Şifa Allah'tandır! buyurdu. Adamcağız sevinmişti. - Efendim şifa bulacak mıyım? diye sordu; Hasan Dede; - İnşallah kardeşim, buyurdu. Cenab-ı Hak kendisine açılan eli boş çevirmez. Adam uyandığında çok neşeliydi. Ağrıdan kurtulmuştu Zira kurtulmuştu o ağrıdan. Ve bir daha da görmedi göz ağrısı. *** Bir gün de; - Efendim, dünyada en zor şey nedir? diye sordular bu zata. - Hakkı batıldan ayırmaktır, buyurdu. Ancak bunu herkes yapamaz. - Kimler yapabilir? dediler. Buyurdu ki: - Peygamberimiz ve Onun vârisi olan büyük İslâm âlimleri yapabilir bu işi. - Hakkı batıldan ayırmak o kadar mühim midir ki? - Elbette. Ahirete gidince, çokları, "Eyvaah!" deyip çok pişman olacaklar. - Neden? - Çünkü "Hak" diye sarıldıklarının "Batıl" olduğunu, anlayacaklar orada. En büyük nimet - Bunun için bu dünyada en büyük nimet, hakkı batıldan ayırabilen bir zatın sohbetine kavuşmaktır. - Böyle zatlar yoksa? dediler. - Kendileri yoksa kitapları var, buyurdu. O zatların kitaplarını okuyan da, hakkı batıldan ayırabilir. *** Bir gün de "Tasavvuf"tan sordular bu zata. - Tasavvuf, son nefeste imanla gidebilmek ilmidir, buyurdu. - Sabrın alameti nedir? dediler: - Şikâyeti terk, sıkıntı ve musibeti gizlemektir, buyurdu. - Allah sevgisinin işareti nedir? - Ölümü sık hatırlamaktır. - Ya edep? - Edep; söz dinlemektir. Yani büyüklerin sözüne, itiraz etmeden, yorum getirmeden peki demektir. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Suyu çekilen kuyu...

Manisa'da yaşayan Hak dostlarından "Hasan Dede"ye, zenginin biri, suyu bol olan "bir kuyu" bağışlamıştı. Ancak bir müddet sonra vazgeçip, geri aldı. Onun bu davranışı Hasan Dede'yi incitmiş, kırmıştı nurlu kalbini. Ama iki saat sonra; O zengin adam, kuyuya gittiğinde, suyun tamamen çekilmiş olduğunu gördü. İnanamadı gözlerine. Kendi kendine, - "Bunda bir iş var" dedi. Sonra uyandı birden. - "Buldum. Ben o zatın kalbini incittiğim için böyle oldu". Tövbe edip koştu bu zatın dergahına. Büyük veli güleryüzle karşıladı kendisini. - Hoş geldin kardeşim. - Hoşbulduk efendim. Kuyu, artık sizindir - Kuyunun suyu mu çekilmiş? - Evet efendim. Ama çok pişmanım. Ne olur, affedin beni. O kuyu artık sizindir. Hasan Efendi gülümsedi ve - Pekâlâ, biz de kabul ettik, buyurdu. Şimdi git, o kuyudan biraz su getir de içelim. Adamcağız; - Baş üstüne! deyip koştu hemen. Gördü ki, kuyu ağzına kadar su dolu. Neredeyse taşacak. Kendi kendine, - "Hey güzel Allah'ım" dedi. "Sevdiğin kullar için neler yaratıyorsun. Seni de seviyorum, senin sevdiklerini de". *** Hasan Dede'nin hanımı, bir gün bu zata; - Efendi, ben bir şeyi çok merak ediyorum, dedi. Hasan Dede; - Hayırdır hanım, buyurdu. Neyi merak ediyorsun? Allah beni seviyor mu? - Allahü teala beni seviyor mu acaba? Buyurdu ki: - Sen Allahü tealayı seviyor musun peki? - Elbette, hem de çok seviyorum. - Öyleyse O da seni seviyordur. Kadıncağız sevindi. - Ciddi mi Efendi, seviyor mudur? - Elbette, buyurdu.Çünkü sevgi yukardan gelir. O seni sevmeseydi, sen Onu sevemezdin. *** Bir gün de; - Efendim, Allahü teala hangi kulları çok sever? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - Günah işleyip de tövbe eden ve o tövbesini bozmayan kulunu çok sever. Hatta ona "Sevgilim" der. Âlemlerin Rabbi bir kuluna bu kelimeyi derse, o daha ne ister? > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 2

.Seher vakti edilen dua

Anadolu'da yetişen âlim ve evliyadan "Hasan Dede" zamanında bir sene, çok yağmur yağıp su bastı o havaliyi. Su altında kaldı evler. İnsanlar mecburen yüksek yerlere çıktılar. Hasan Dede çok üzüldü. Bir gece yarısı, iki rekat namaz kılıp; - Yâ Rabbî! kurtar kullarını bu afetten! diye yalvardı. Ellerini yüzüne sürerken su başladı çekilmeye. Kısa zamanda iyice çekilip güneş çıktı peşinden. O dua bereketiyle hiçbir hasar olmadı o yörede... *** Bir gün de sevdiklerine; - Kardeşlerim, iman etmek çok kolaydır, buyurdu. - Nasıl kolay? dediler. Buyurdu ki: - Kendinize bakın, anlarsınız. Bir şey anlamadılar! Hasan Dede sordu onlara: - Kalbiniz, mideniz, hasılı bütün iç organlarınız geceli gündüzlü mükemmel şekilde çalışıyor, görevlerini tam yapıyor mu? - Evet, dediler. - Peki, haberiniz oluyor mu bütün bunlardan? - Hayır. -İşte Allaha iman etmek isteyen kimse, bunu düşünsün yeter. Nitekim "Kendini bilen, Rabbini bilir" buyurulmuştur. *** Bir gün de; - Kardeşlerim, Allahın kullarına, yalnız Onun rızası için iyilik yapın! buyurdu. Dinleyenler; - Ya iyilik yaptığımız kimseden kötülük görürsek? dediler. - Olsun, buyurdu. Siz yine iyilik yapın. - Yine kötülük yaparsa? - Siz iyiliğe devam edin. - Neden? dediler. Allah için yapıyorsunuz Buyurdu ki: - Çünkü siz Allah için iyilik yapıyorsunuz, o insan için değil ki. O iyiliğinizin mükâfatını Allahü teala size verecektir. Şüpheniz olmasın. *** Bir gün de; - Allahü teâlânın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular. - Öyle kulların dört özelliği vardır, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Evvela helal kazanır, helal yerlere sarf ederler. İkincisi, tevazû sahibidirler. Üçüncüsü, iyi huylu olup, herkesle iyi geçinirler. - Ya dördüncüsü efendim? - Dördüncüsü de, onlar daima güler yüzlüdürler. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


."Onu derhal cezalandır!"

Manisa velilerinden "Hasan Dede" zamanında valinin adamlarından bir zâlim, garib birinin mahsulünü zorla aldı elinden. Zavallının kimsesi de yoktu. Doğruca gidip, şikayet etti onu Hasan Dede'ye. Mübarek çok üzülüp, valiye gitti hemen. Adamlarının yanında o zalimin yaptığını anlatıp, sert olarak; - Derhal onu cezalandır! buyurdu. Bunu söylerken, iki parmağını valiye doğru hiddetle uzatmıştı. Vali başladı titremeye. - Peki efendim, dedi. Emredersiniz! Mübarek zat gidince, valinin adamları çıkıştılar kendisine. - Sen ne yaptın? Niye hemen pes ettin? Vali hâlâ titriyordu. - Mecburdum "Peki" demeye. - Ne o, korktun mu yoksa? - Evet, hem de çok korktum. O ihtiyardan mı? Alaylı alaylı gülüştüler. - Bir ihtiyardan korktun, öyle mi? - Öyle demeyin. Bana doğru uzattığı o iki parmak var ya! - Eee? - İki mızrak gibi uzayıp az daha gözlerime girecekti. İtiraz etseydim gözlerimden olacaktım. O günden sonra hiç kimseye zulmetmedi artık. *** Bir gün bu zata biri geldi ve; - Siz hocanızdan çok bahsediyorsunuz, dedi. Ondan neler öğrendiniz? - Bir tek şey öğrendim, buyurdu. Adam şaşırdı. - Bir tek şey mi? - Evet, sadece bir tek şey. - Merak ettim. Neymiş o öğrendiğiniz? Buyurdu ki: - Hak nedir, batıl nedir? Kim sevilir, kim sevilmez? Bunu öğrendim. Adam sordu: - Bu, o kadar zor mudur ki? Dünyada en zor şey - Elbette, buyurdu. Dünyada en zor şey, hak nedir, batıl nedir, bunu ayırabilmektir. Bunu da ancak mürşid-i kâmiller ayırabilir, herkes değil. *** Bir gün de; - Bize kalana bakın, buyurdu. Bizde olana değil. - Bize kalan nedir? dediler. - Allah rızası için verdiklerimizdir, buyurdu. *** Bir gün de "Sabır"dan sordular. - Sabır acıdır, fakat mutlak şifadır, buyurdu. - Başkalarından iyilik görmenin yolu nedir? - Başkalarına iyilik etmektir. - Bedbahtlığın alameti? - Halinden şikayetçi olmaktır.

.Yâ Rabbî, kurtar beni"

Demirci toprağını nurlandıran "Balzat Hacı Baba", keramet ehli, mübarek bir zattı. Şöyle ki; O devirde genç bir kadın, tek başına evinden çıkmış, karşı köye gidiyordu. Akşam üzeri tenha bir mevkiye gelmişti ki, edepsiz bir adam onu görüp, musallat olmak istedi. Kadıncağız büyük bir korkuya kapıldı. Çaresizdi. Kalbinden sessizce; - "Yâ Rabbî!" diye yalvardı. "Beni bu adamın şerrinden ancak sen kurtarabilirsin. Balzat Hacı Baba hürmetine bana yardım et!" O esnada adam iyice yaklaşmış, tam kadını tutmak üzereydi ki, aniden koca bir "Yılan" peydah olup feci şekilde soktu o ahlâksızı. Henüz kadına eli değmemişti ki, cansız yere yıkıldı. Buldu cezasını Kadıncağız kurtulmuştu. Ancak korkusundan yolunu şaşırdı bu defa. Bilemedi ne yöne gideceğini. Vakit ilerlemiş, iyice karanlık bastırmıştı. Gözlerini kapayıp, kalbinden, - Yâ Rabbî! O zatın hürmetine beni köyüme ulaştır! diye yalvardı. Gözlerini açtığında, bir at gördü az ilerde. Bu büyük veli de yanındaydı. Kadıncağıza; - Bacım, buna bin. O seni köyüne ulaştırır! buyurup kayboldu gözden. Kadın o ata binip, köyüne ulaştı. Bir "Fatiha" okuyup, gönderdi bu zatın ruhuna. *** Bir gün de nasihat isteyen bazı gençlere; - Müminleri incitmekten çok sakının! buyurdu. - Kalp kırmak çok mu günahtır? dediler. - Elbette, buyurdu. Kâbe-i şerifi hem de yetmiş defa yıkmaktan daha büyük günahtır. Mümin, Allahın dostudur - Hikmeti ne efendim? - Çünkü Allahü teala, mümin kuluna "Dostum" diyor. "Evliyam" diyor. Sen ise onu kırıyorsun. Bu hal, mümine yakışır mı? Ve ekledi: - Allahü teala, "Yere göğe sığmam. Mümin kulumun kalbine sığarım" buyuruyor. Sen nasıl o kalbi zedelersin? Olur mu böyle şey? Gençler bu defa; - Başarılı olmak neye bağlıdır? diye sordular. - İslamiyete tam uymaya bağlıdır, buyurdu. - Efendim, gayri müslimler de başarılı oluyor, dediler. Buyurdu ki: - Biz, dünyadaki başarıdan değil, öldükten sonra işe yarayan başarıdan bahsediyoruz. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Allah diyen mahrum olmaz"

Manisa velilerinden "Balzat Hacı Baba", bir gün evinde otururken, birden ellerini kaldırıp hararetle dua etmeye başladı. Bu hal, evdekilerin dikkatini çekti tabii. Az sonra sakinleşince sordular: - Hayırdır inşallah. Mühim bir şey mi oldu? - Evet, buyurdu. mühim bir şey oldu. - Ne oldu? Söylesene. - Okyanusta bir gemi fırtınaya tutuldu. İçinde sevdiklerimiz de vardı. Onlar, bizi vesile edip Allahü teâlâdan yardım istediler. Onlar için dua ettim. - Kurtuldular mı bari? - Çok şükür, fırtına dindi ve kurtuldular. Birkaç gün sonra bir grup kimse geldi bu zata ve; - Efendim, size teşekküre geldik, dediler. "Ne teşekkürü?" -Hayırdır, buyurdu. Ne teşekkürü? - Biz gemide seyahat ederken bir gece fırtına çıktı. Gemimiz tam batmak üzereydi ki, sizi vesile edip dua ettik. - Sonra? - Fırtına dindi ve kurtulduk. Buyurdu ki: - İnsanlar her şeyden ümidini kesip de Allahü teâlâdan yardım isterlerse, cenab-ı Hak onları elbette o sıkıntıdan kurtarır. Allah diyen mahrum olmaz. *** Bu zat, bir gün sevdiklerine; - İnsanlara teşekkür etmeyen, Allaha şükretmiş olamaz, buyurdu. Dinleyenler, - Kime teşekkür etmeliyiz? dediler. - Evvela hocaya, buyurdu. - Nasıl teşekkür edilir? - Söylediklerine kıymet vermekle. Vakit çok kıymetlidir - Sonra kime teşekkür edilir efendim? - Anne babaya. - Kâfir olsalar da mı? diye sordular. - Evet, buyurdu.Kâfir de olsalar, ne kadar kötü de olsalar, anne babaya karşı gelinmez. Sonra efendim? - Üçüncü olarak işverene teşekkür edilir. Ona teşekkür de, emirlerini yerine getirmekle olur. *** Bir gün de; - Vakit, çok kıymetlidir, buyurdu. Ömrünü boş şeylerle geçiren kişi, tarlaya tohum ekmeyen kimseye benzer ki, hasat zamanı elbette pişman olur. Ve ilave etti: - Ölümü kendinize sevdirin. Nasıl olsa bir gün başa gelecek. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Onun hürmetine şifa ver!"

Anadolu'nun Kula ilçesinde medfun olan "Tahir Efendi" devrinde, Müslüman olmayan birisi hastalanmıştı bir gün. Tabipler çare bulamadılar. Hastalık gittikçe ağırlaşmıştı. Ve bir gece... Çaresizlikten Tahir Efendi'yi düşündü adam. Kendisi Müslüman değilse de, Onun, Allah'a yakın bir zat olduğunu biliyordu. Onu vesile ederek, - Yâ Rabbî! O zat senin sevgili kulunsa, onun hürmetine bana şifa ver! diye dua etti. Ellerini yüzüne sürerken çalındı kapısı. Açtığında Tahir Efendi'yi gördü eşikte. Çok şaşırmıştı. - Buyurun efendim! dedi. Safa geldiniz. Ancak girmedi mübarek. Elinde üç beş tane "Elma" vardı. "Bunu ye, iyileşirsin" Onları adama uzatıp, - Bunlardan ye. Allah'ın izniyle iyileşirsin dedi ve ayrıldı. Adam o elmalardan yer yemez iyileşti birden. Öyle ki hastalıktan eser kalmadı vücudunda. Sonrası malum. "Şehadet"i söyleyip Müslüman oldu. *** Bir gün de bu zata bir kimse gelip, - Efendim, insanlardan hep sıkıntı görüyorum, diye dert yandı. Tahir Efendi, - Öyleyse tövbe et, buyurdu. Adam anlayamadı. - Neden tövbe edeyim ki? dedi. Ona şefkatle baktı ve -Kardeşim, buyurdu. İnsanlardan gelen sıkıntılar, işlenilen günahların neticesidir. Hemen tövbe et! - Peki efendim, dedi. İnsanlardan iyilik gelirse? - O da, yapılan iyi amel ve ibadetlerin mükâfatıdır, buyurdu. Kime nasib olursa, çok sevinsin. Her nimet Allah'tandır Adamcağız; - Yani, dedi. Kullardan gelen bütün iyilikler, hep Allahtan mıdır? - Elbette, buyurdu. - Ya kötülükler? - Onlar da nefistendir. Nefis, her fenalığın kaynağıdır. *** Bir gün de; - Namaz bir ölçektir, buyurdu cemaatine. - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Kim onu hakkıyla ölçer, yani âdâbına uyarak kılarsa, büyük ecir ve mükâfata kavuşur. - Ya âdâbına uygun kılmazsa? dediler. Buyurdu ki: - O zaman hiç sevap alamaz. Sadece borcunu ödemiş olur. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Cenazeyi defnedemiyoruz"

Anadolu velilerinden "Şah Süleyman Efendi"yi sevenlerden biri vefat etti bir gün. Mevsim de kıştı. Cenaze hizmetleri yapıldıktan sonra, sıra defnetmeye geldi. Ancaak nereyi kazsalar, su çıkıyordu altından. Kabir için kuru bir yer bulamayıp, defnedemediler cenazeyi. Sonunda bu zata koşup dert yandılar. - Efendim çaresiz kaldık. Şah Süleyman Efendi; - Hayırdır, buyurdu. Ne oldu? - Cenazeyi defnedemiyoruz hocam. - Neden? - Nereyi kazsak, altından su çıkıyor. Mübarek, kabristanda bir yer tarif edip sordu: - Filan yeri kazdınız mı? - Evet kazdık. Orası da sulu. - Bir daha kazın, buyurdu. Ümit ederim ki o yer kuru çıkar. Gerçekten kuru çıktı! Gidip o yeri kazdılar ki, toprak kupkuru. Halbuki su vardı az önce. Sevinip o yere defnettiler cenazeyi. *** Bir gün bazı gençler; - Efendim, İslâmiyette en mühim şey nedir? diye sordular bu zata. - İman sahibi olmaktır, buyurdu. - İmandan sonra nedir? dediler. - İslâmiyeti öğrenmektir, buyurdu. Hadis-i şerifte, "Nerde ilim varsa, İslâmiyet oradadır" buyuruluyor. - O hangi ilim? dediler. Buyurdu ki: - Fen ve din ilimleri. Mesela gözün yapısı, ilahi sırlarla doludur. Bunu öğrenmek, Allahü teâlâyı tesbih etmektir. Ama ilmihalini öğrenmek daha önce gelir. - Neden efendim? - Çünkü bu ilim herkese farzdır. "O ilim vebal olur!" - Bundan sonra mühim olan nedir? dediler. - Öğrendiğiyle amel etmektir, buyurdu. - Eğer amel etmezse? - O zaman o ilim vebal olur o insana. - Vebal mi, nasıl yani? - Yani o ilim ona zararlı olup, onu Cehenneme götürür. - Neden? - İlim, kendisiyle amel edilen ilimdir kardeşlerim. Eğer amel edilmiyorsa, ona ilim denmez. *** -Bir gün de; - Güzel ahlak nedir? dediler. Buyurdu ki: - Güzel ahlâkın en azı, meşakkatlere göğüs germek, yaptığı iyiliklerden karşılık beklememek ve herkese karşı şefkatli olmaktır. ------ 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.İyi kul olmak...

Basra'da yetişen velilerden "Ebu Muhammed El-Basrî" hazretleri zamanında bir gün şiddetli yağmur yağdı o havaliye. Gök delinmişti sanki. O hızla devam edecek olsa büyük felaket olacaktı. Hemen koştular bu zata. - Efendim n'apacağız? dediler, yağmur dinmiyor. Büyük Veli, - Evet, buyurdu. Yağmur şiddetli yağıyor. - Bir dua etseniz hocam. - Bilmem ki...dediyse de, açtı ellerini ve; - Yâ Rabbî! Bu yağmuru bize rahmet kıl, diye yalvardı. Felaket olmasından sana sığınıyoruz. Duası bitmemişti ki azaldı yağmurun şiddeti. Az sonra da kesildi tamamen. Halk büyük bir felaketten kurtuldular. Salih Müslüman... Bir gün de; - İyi bir kul nasıl olur? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İyi kul, salih bir Müslümandır önce. Allahü teâlânın hükmüne boyun eğer. Belalara sabreder. Kanaat sahibi olur. - Başka efendim? - Allahtan başka kimseden bir şey beklemez. Her ihtiyacını yalnız Rabbinden ister. Onların tek korkuları vardır. - O nedir ki? dediler. Buyurdu ki: -Son nefes. Son nefeste imansız ölmekten korkarlar. *** Bir gün de gencin biri bu zatın huzuruna geldi ve; - Efendim, dünyada ve ahirette sıkıntılardan kurtulmak için bana ne tavsiye edersiniz? diye sordu. Namazını güzel kıl! Cevabında; - Beş vakit namazını cemaatle ve huşu ile kıl, buyurdu. Genç adam, -Sadece bu mu? diye sordu merakla. Ebu Muhammed hazretleri; -Evet buyurdu. Çünkü insanı dünyada ve ahirette felaket ve sıkıntılardan kurtaracak olan, ancak namazdır. Amaa.. Delikanlı meraklandı. - Aması ne? - Namazı, şartlarına uyarak, dosdoğru kılmalısın. - Nasıl yani? Buyurdu ki: - Allahü teâlânın beğeneceği, kabul edeceği şekilde eda etmelisin. Namazlarını böyle kılarsan, dünyada da sıkıntı görmezsin, ahirette de. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İnsanlarla işimiz yok!"

İstanbul'da yaşayan âlim ve velilerden "Ahmet Mekkî Efendi" hazretlerine, bazı dostları; - "Efendim, insanlar sizi çok seviyor", dediler. "Siz çok iyi bir insansınız." Cevabında; - Biz, insanlar sevsin diye Müslüman değiliz, buyurdu. Biz, Allah sevsin diye Müslümanız. Bizim için Allahü tealanın sevmesi mühimdir. - İnsanların sevmesi mühim değil mi? dediler. - Hayır, buyurdu. Hiç mühim değil! - Neden efendim? - İnsanlara güvenilmez de ondan. Onlar bugün sever, yarın söverler. Ve ilave etti: - Biz onların sevmesiyle sevinmez, sövmeleriyle üzülmeyiz. Bizim insanlarla işimiz yoktur. İyilerle beraber ol! Bir gün de, sevdiği bir gence; - Evladım, daima iyilerle beraber olmaya bak!buyurdu. Delikanlı; - "İyiler"den kasıt kimlerdir? diye sorunca da; - Allahü tealanın sevdiği kullardır, buyurdu. Onları sev. Çünkü kişi, dünya ve ahirette sevdiği kimselerle beraber olacaktır. - Ahirette de mi efendim? - Evet, orada da. - Çok günahkâr olsa da mı? - Fark etmez. Ehil ve na ehil, orada beraberdir evladım. Delikanlı anlıyamadı. - Nasıl yani hocam? Buyurdu ki: - Yani bir topluluğun içinde cenab-ı Hakkın sevdiği bir kul varsa, o insanların hepsi, onun hürmetine affolup Cennete girer. Allahın rahmeti boldur Genç adam sevindi. - Oh, ne güzelmiş. - Tabii evladım. Allahü teâlânın rahmeti boldur. O cemaatin bir kısmını Cennete koyup, diğerlerini mahrum etmez. Bu, dünyada da böyle değil mi zaten? - Nasıl? - Mesela birbirini seven üç beş kişi sohbet ederken, oraya bir iki yabancı gelse, onlara, "Kusura bakmayın, sizi aramıza kabul etmeyiz" derler mi? - Demezler elbet. - Eh, insanoğlu demezse, cenab-ı Hak hiç demez. - Bu, büyük müjde efendim. - Elbette, bir cemaat Cennete girerken, onların arasındaki ehil olmayanları ayırmazlar. Onlar da, o iyilerle birlikte cennete girerler. > 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Rabbimden bir şey istiyorum"

Hindistan'ın büyük velilerinden "Ahmet Kithû Efendi", gıybetten çok korkar, herkese de bunun zararını anlatırdı. Bir gün sevdikleriyle otururken; - Ben Rabbimden tek bir şey istiyorum! buyurdu. Dinleyenler; - O nedir ki? diye sordular. Buyurdu ki: - Ona, hiç gıybet etmemiş bir kul olarak kavuşmak. Bunu istiyorum. Hikmetini sordular. - Çünkü gıybet, kul hakkına girer de ondan, buyurdu. Kıyamet gününde, hiç kimse beni böyle bir şey için arasın istemiyorum. - Biz de istemiyoruz efendim. Bunun için ne yapmalıyız? - Dünyada iken helallaşın! buyurdu. - Ya helal etmezse? dediler. Mutlaka helallık alın Buyurdu ki: - Ne yapıp edin, o helallığı alın. Yoksa ahirette çaresi bulunmaz. *** Bu zat, bir günkü sohbetinde de buyurdu ki: - İnsanın yaptığı işlerde, mutlaka bir hedefi, maksadı, gayesi vardır. Bu da iki türlü olur. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Ya Allah rızası için olur, ya da insanların rızası için. Ve izah etti: - Yani insan, ya Rabbinin rızasını kazanmak için iş yapar bu dünyada, ya da insanlara beğendirmek için. Eğer Allah için yaparsa çok iyi. Onun yardımcısı Allahü teâlâdır. Mübarek olsun. - İnsanlar için yaparsa? dediler. - Bu, çok kötü, buyurdu. Sonu hüsran olur - Nasıl yani? dediler Buyurdu ki: - Cenab-ı Hak onun işini insanlara bırakır ki, sonu hüsran olur muhakkak. *** Bir gün de; - İmanın kâmil alduğunun alameti nedir? diye sordular bu zata. - İmanı kâmil olanlarda iki haslet bulunur, buyurdu. Dinleyenler merak edip; - Onlar nedir ki? diye sordular. - Biri, sevdiği ve beğendiği şeyleri bir din kardeşine verirler, buyurdu. - Ya öbürü? dediler. Buyurdu ki: - Verdikleri zaman çok sevinirler. Öyle ki, alan adam bu kadar sevinmez. > 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.En mühim şey nedir?

Niğde'nin Bor kazasında medfun bulunan "Ahmet Kuddusî" hazretlerine, genç bir Müslüman gelip, - Bu dinde en mühim şey nedir? diye sordu bir gün. - Dört şeydir, buyurdu. Genç adam, - Dört şey mi? dedi. Peki nedir onlar? - Birincisi, İslamiyeti öğrenmektir. - Nasıl öğreneceğiz efendim? - Ehli sünnet âlimlerinin yazdığı ilmihal kitaplarını okuyarak. Delikanlı sordu tekrar: - İkinci mühim şey nedir? - İkincisi, okuduğunu doğru anlamaktır, buyurdu. - Yanlış anlamak da olur mu ki? - Olmaz mı. Yetmişiki bid'at fırkası, hep yanlış anlamaktan meydana geldi evladım. İslamiyeti yaşamak... Genç adam, - Peki efendim, dedi. Üçüncü mühim şey nedir? - İslamiyeti yaşamaktır, buyurdu. - Ya dördüncüsü? - Dördüncüsü de, öğrendiğini başkalarına da öğretmektir. Delikanlı; - Nasıl öğreteceğiz? diye sordu bu defa. - Güleryüz ve tatlı dille anlatarak, buyurdu. - Ya öğretecek kadar bilgimiz yoksa? - O zaman kitap verirsiniz. - Ne kitabı? - İslam âlimlerinin yazmış olduğu bir ilmihal kitabını mesela. - Bu da öğretmek yerine geçer mi? diye sorunca da; - Elbette, buyurdu. Hatta en iyi emri maruf şekli kitap vermektir ki, bu hizmeti her Müslümanın yapması lazımdır. Yoksa vebalde kalırız Ve ilave etti: - Eğer öğretmezsek, bizden sonraki nesil İslâmiyeti nasıl öğrenecek evladım? Öğrenmeden, bilmeden ölürlerse, biz vebal altında kamaz mıyız? - Haklısınız efendim. Vebalde kalırız. Devam etti mübarek: - Bizden öncekiler, canlarıyla, mallarıyla, bizlere İslâmiyeti ulaştırdılar. Onların çalışmaları olmasaydı, biz de öğrenemeyecek, belki de Müslüman olamayacaktık. - Çok doğru efendim. Buyurdu ki: - O halde bu dini bize kadar ulaştıran dedelerimize, özellikle Eshab-ı kirama ve onlardan sonra gelen bütün din büyüklerine şükran borçluyuz. Mekânları Cennet olsun

.Kul hakkından korkun!

Evliyanın büyüklerinden "Ahmet bin Ebül Hayr" hazretleri, bir gün; - Kardeşlerim, kul hakkından çok korkun, buyurdu cemaatine. Dinleyenler; - Gıybet ve su-i zan da kul hakkına girer mi? diye sordular. - Evet, buyurdu. Mümine sert bakmak bile kul hakkına girer. Bu haktan kurtulmanın da tek yolu vardır. - O nedir? dediler. - Helallik dilemektir, buyurdu. - Haklı olsak da mı efendim? - Elbette. Haklı olsanız da, yine özür dileyin. Siz kârlı çıkarsınız. - Nasıl kârlı çıkarız? - Çünkü Sevgili Peygamberimiz, "Haklı olduğu halde özür dileyene, Cennette köşk verilecektir. Kefili de benim" buyuruyor. Bu da nefsi kırar Ve ilave etti. - Böyle yapmak, nefsi de kırar ki, bu da saadetine sebep olur o kişinin. *** Bir gün de; - Efendim, bize "Gıybet" hakkında bilgi verir misiniz, dediler. Cevabında; - Gıybet, devası olmayan bir hastalıktır, buyurdu. Müslümana yakışmaz. - Efendim, gıybet yapınca, o kişinin günahı bize yazılıyormuş, öyle mi? dediler. - Evet, buyurdu. Akıl kârı mıdır ki, oturduğun yerde başkasının günahını alıyorsun. O, orada haram işliyer, günahı senin defterine yazılıyor. Dahası da var. - Dahası ne hocam? - Senin sevapların da ona yazılıyor. Şimdi bu, ticaret midir? Akıllı tüccar kâr eder Ve ilave etti: - Akıllı tüccar, kârlı iş yapandır. Ama sen zarar ediyorsun. - Ama gıybet tatlı geliyor efendim. - Nefsin hoşuna gidiyor da ondan, buyurdu. Nefis, insanın düşmanıdır ve bütün gayesi, sahibini Cehenneme atmaktır. *** Bir gün de; - Ahirette kurtulmak, ibadet ve amelin çok olmasına mı bağlıdır? diye sordular. - Hayır, buyurdu. - Ya neye bağlıdır efendim? - İki şeye, buyurdu. Birincisi, dosdoğru bir imana sahip olmaktır. - İkincisi ne efendim? - İkincisi de, amellerin ihlâslı ve şartlarına uygun yapılmasıdır. > 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Her yere bir kapıdan girilir!

Şam'da yaşayan meşhur velilerden Ahmet bin Ebül Havarî hazretlerine; - Hocam, yanımızda gıybet edenler oluyor. Ne yapalım? diye sordular. Cevabında; - Dinlemeyin, buyurdu. Hatta ikaz edin! - Nasıl ikaz edelim efendim? - Deyin ki: "O kişinin hiç mi iyi tarafı yok? Bir kusurunu görünce, bunu hemen başkalarına söylemek mi lazım? Bu, yakışır mı din kardeşliğine?" - Söylüyoruz efendim. Ama yine devam ediyorlar. - O zaman susturun! buyurdu. - Susturalım mı? Nasıl? - Açıkça "Sus!" deyin. Gıybet edene "Sus" diyen, yüz şehid sevabı kazanıyor. Sen dinlemeseydin... Ve ekledi: - Hem sonra gıybet bir günahsa, dinlemek iki günahtır. Çünkü sen dinlemesen, o, bu gıybeti yapamayacaktı. - Çok doğru hocam. - Dikkat edin, aileler nasıl parçalanıyor? Cemiyetler, hatta milletler nasıl bölünüyor? Hep bu dedikodu yüzünden değil mi? - Evet efendim, çok haklısınız. Gıybet ve dedikodu, milletleri içerden kemiren bir illettir. Cenab-ı Hak bu belaya düşmekten hepimizi muhafaza buyursun. *** Bir günkü sohbetinde de; - Cennetin kapısı, büyüklerin kalbidir! buyurdu sevdiklerine. Dinleyenler; - Nasıl yani? dediler. Büyüklerin kalbi... Buyurdu ki: - Hani her yere bir kapıdan girilir ya. İşte Cennete girmek için de büyüklerin kalbine girmek lazım. - "Büyükler"den maksat kimlerdir efendim? - İnsanın annesidir, babasıdır. En mühimi de hocasıdır tabii. - Kalbe nasıl girilir ki? dediler. - Onlar tarafından sevilmekle, buyurdu. Hizmet edip dualarını almakla. Onların gönlüne giren, Cennetin kapısından girmiş olur. Şöyle bitirdi: - Allahü teâlâ evliya kullarını çok sever. Onların mübarek kalpleri "İlahi nur ve feyzler"in kaynağıdır. Onların kalbine giren, yani onlar tarafından sevilenler de, mahrum kalmazlar bu feyizlerden. ------ 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Tasavvuf nedir?

Yemen evliyasından "Ahmet bin ebu Bekr" hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, çok âlimler tasavvufu tarif etmiş. Bir de ben tarif edeyim mi? diye sordu cemaatine. - Seviniriz efendim, dediler. Buyurdu ki: - Tasavvuf, ehemmi mühimme tercih etmektir. - Anlamadık efendim, biraz açıklar mısınız, dediler. Buyurdu ki: - Yani hangi iş daha mühimse, ona öncelik vermektir. Bunu yapabilen, en iyi tasavvufcudur. - Yani hocam "Tasavvuf, vakti en iyi şekilde değerlendirmektir" diyebilir miyiz? dediler. - Elbette, buyurdu. Yarın amellerimiz Allahü teâlâya arz edildiğinde Hak teâlâ soracak hepimize. Kulum, işte amellerin! - Ne soracak? - "Ey kulum, işte amellerin. Sen beğeniyorsan ben de beğeneyim. Ama senin bile beğenmediğin bu amelleri ben nasıl kabul ederim?" buyuracak. - Sonra efendim? - Sonra da o ameller, bir "Paçavra" gibi çarpılacak sahibinin suratına. *** Bir gün de; - Efendim, mü'min daima güleryüzlü ve neşeli olmalı, buyuruluyor. Öyle değil mi? dediler. - Evet doğru, buyurdu. - Pekii bir şeye üzülmüşsek? - Olsun. Yine de o üzüntümüzü etrafımıza belli etmemeliyiz. Zira müminin neşesi yüzünde, hüznü kalbindedir. Kimler çürümez? Bir gün de, akrabasından bazı kimselere; - Helal lokma ile beslenen bedeni toprak çürütmez, buyurmuştu ki, o günden kısa bir müddet sonra da vefat etti mübarek. Yirmi yıl sonra... O kabristandan yol geçmesi sebebiyle kabrin nakli gerekiyordu başka yere. Ve kabir açıldı. Mübarek cesedinin taptaze durduğunu görenler, hayretten parmaklarını ısırdılar. Sanki o gün defnedilmiş gibiydi. İşte o zaman yirmi sene önceki sözünü hatırladılar ister istemez. "Helal lokma ile beslenen bedeni toprak çürütmez". Bu sözünü yad edip; - "El hak doğru", dediler. Ve gözyaşları içinde Fatihalar okuyup hediye ettiler mübarek ruhuna. ------ 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Ahiretin sermayesi!

Evliyanın meşhurlarından "Ahmet Kuseyrî" hazretleri, bir gün cemaatine: - Kardeşlerim, insan ahirete giderken malını da birlikte götürebiliyor mu? diye sordu. - Hayır, dediler. - Çoluk çocuğunu götürebiliyor mu? - Hayır. - Peki ne götürüyor öyleyse? Cemaat biraz düşünüp; - Amellerini mi? diye sordular. - Evet, ama hangi amellerini? buyurdu. - Herhalde ihlaslı amellerini, dediler. - Evet, buyurdu. Sadece Allah için yaptığı amellerini götürebiliyor. Yani ahiretin sermayesi, yalnız Allah için yapılan amellerdir. Fakaaat... - Fakatı ne efendim? - Ne kadar ihlaslı olursa olsun, hiç kimse ameliyle Cennete giremez. İhsan-ı ilâhî ile... - Ya ne ile girer hocam? - Allahü teâlânın ihsanı ile. - Peygamberler de mi? - Evet, onlar da. Peygamber Efendimiz, "Hiç kimse kendi ameliyle Cennete giremez" buyurduklarında, eshab-ı kiram, "Sen de mi yâ Resulallah?" diye sormuşlardı. - Efendimiz ne buyurdular? - Evet, ben de, buyurdular. Peygamber Efendimiz böyle olursa, bizim gibi günahkârların halini düşünelim artık. Bu durumda yapacağımız bir iş var. - O nedir efendim? - Allahü teâlânın sıfatlarıyla sıfatlanmak. - Nasıl yani? - Yani affedici olmak, öfkelenmemek, yumuşak huylu olmak lazım. Çünkü Allahü teâlâ böyle olan kulları seviyor. Cennet de, Allahü teâlânın sevdiği yerdir. İyileri ağırlayacak!.. Şöyle bitirdi: - Cenab-ı Hak sevdiği kullarını, sevdiği yerde ağırlayacak ahirette. - Yani Cennette mi hocam? - Evet. Allahü teâlâ bizleri de öyle olan kullarından eylesin. - Âmin. *** Bir gün de; - Tasavvuf nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki:. - Tasavvuf, zamanı en iyi şekilde kullanmaktır. - Sabır nedir? dediler. - Susmaktır, buyurdu. - Namazda Allahü tealayı hatırlamanın yolu nedir? - Bir kimse yemek yerken Allahü teâlâyı ne kadar hatırlarsa, namazda da o kadar hatırlar. > 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Sevmenin alameti!

Denizli Müftüsü iken vefat eden "Ahmet Hulusi Efendi", bir gün sevdiklerine; - Allahü teâlâ iki korkuyu bir kulunda cem etmez, buyurdu. Dinleyenler; - Bunu biraz açar mısınız? dediler. Buyurdu ki: - Yani cenab-ı Hak, "Dünyada benden korkan, ahirette korkmasın. Ama dünyada benden korkmayan, ahirette korksun" buyuruyor. Ve ekledi: - Ancak buradaki korkunun temelinde "Sevgi" vardır. Allahtan korkmak, Onu sevmenin alametidir. Seven korkar çünkü. Sevmeyen korkmaz. Sonra da; - Talebe, hocasından korkar, değil mi? diye sordu onlara. Ama çok da sever - Evet korkar, dediler. - Ama çok da sever, değil mi? - Doğru hocam. Buyurdu ki: - İşte ondan korkması, sevgisindendir. Onu incitirim diyedir. Mübarek kalbini kırarım diye titrer adeta. - Evladın babasından korkması da böyle midir, dediler. - Evet, buyurdu. Onu üzerim diye korkar. Çünkü babasını çok sevmektedir. Onu üzmek istemez. *** Bir gün de; - Dünyada en zor iş karar vermektir, buyurup şöyle izah etti: - Yani insan, her an bir karar vermek durumundadır. Ancak nerede "Peki", nerede "Hayır" diyeceğini iyi bilmesi lazım. Bu çok mühim. Ya Cennet, ya Cehennem - Neden mühim? dediler. Buyurdu ki: - Çünkü bunun bir ucu "Cennet", bir ucu "Cehennem"dir. Ve ekledi: - Resulullah Efendimize Eshab-ı kiram "Evet" dediler, yükseldiler. Ebu Cehil ve yandaşları "Hayır" dediler, ebedi felakete sürüklendiler. *** Bir gün de "Kötü ahlak"tan sordular bu zata: - Kötü huylu kişi, parçalanmış testiye benzer, buyurdu. Ne yamanır, ne de eskisi gibi çamur olur. - Kötü huylu olan nasıl anlaşılır? dediler. Buyurdu ki: - Başkasının kötü huylu olduğunu söyleyip şikâyet eden kimsenin, kendisi kötü huyludur. > 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Dinimiz, baştan başa şefkattir

İstanbul'da Kıdıköy Müftüsü iken vefat eden "Ahmet Mekkî Efendi", bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, dinimiz baştan başa şefkattir, buyurdu. Bu kadar âlimler, evliyalar, istirahatlarını feda ederek hayatları boyunca hep insanların kurtulması için çalıştılar. Dinleyenler; - Neden bu kadar çok uğraştılar? diye sorunca da; - Merhametten, buyurdu. İnsan, bir kedinin bile ateşte yanmasına tahammül edemezken bir insanın, hem de ebediyyen yanmasına nasıl tahammül edebilir? - Bu gayret, imandan mı kaynaklanıyor? dediler. - Evet, buyurdu. İşte iman budur Hazret-i Ebu Bekir Müslüman olunca, ''Yâ Resulallah, altı arkadaşım daha var, onları da getireyim'' dedi ve onların da iman etmesine vesile oldu. İşte iman budur. - Biz de buna gayret etmeli miyiz? dediler. - Elbette, buyurdu. Öğrendiğimizi başkalarına da öğretmezsek sorumluluktan kurtulamayız. - Nasıl öğreteceğiz peki? - Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını insanlara ulaştırmak suretiyle. Kitap vermek, on kere anlatmaktan daha iyidir. *** Bir gün de; - Evliyanın yanında bulunan, dört şeyden istifade eder, buyurdu. Merhametinden, yumuşaklığından, güzel huyundan ve ilminden. "Susmak ibadettir!" - Bunlardan istifade ettiği nasıl anlaşılır? dediler. - Allahü teâlâdan korkmasıyla, buyurdu. - Ya etmediği? - Bunun alameti de, kendini beğenmesidir. Bu da, o kişinin kendi ayıplarını görmesine mani olur. Sordular yine: - Efendim, susmak ibadettir deniyor, bu doğru mu? - Evet, buyurdu. Susmak, yorulmadan yapılan bir ibadet ve insanı özür dilemek zilletine düşmekten koruyan bir zenginliktir. Son olarak; - Güzel ahlak nedir? diye sordular. - Güzel ahlâk, Yaratanı düşünerek, yaratılanları hoş görmek ve onların eziyetlerine sabretmektir, buyurdu. ------ 'MENKIBELER'in kitap halinde çıkan sayıları: 1-2-3-4-5-6-7 Tel: 0212. 432 77 94

.Allah, verdiği sözden dönmez

Harezm bölgesi velilerinden "Alaeddin Harezmî" hazretleri, bir gün sevdiği bir talebesiyle oturmuş sohbet ediyordu ki; - Allah, verdiği sözden döner mi? diye sordu gence. Delikanlı; - Hâşâ hocam, dedi, Allah sözünden döner mi hiç? - İnsan bile sözünden dönerse ne kadar ayıp olur değil mi evladım? - Tabii efendim. Dönek derler adama. - Ama insanoğluna bak ki, Allah'ın verdiği söze güvenmiyor, buyurdu. Güvenmiş olsa, günahlardan kaçar, ibadete sarılır. Daha iyi anlatmak için; - Bak evladım, buyurdu. Allahü teâlâ kullarını Cennete davet ediyor. Emrettiğim gibi yaşarsanız size sonsuz Cenneti vereceğim, buyuruyor. Ama kullar kabul etmiyor bu daveti. Ne garip değil mi? Pişman olacaklar! Delikanlı anlamıştı meseleyi. - Evet efendim, dedi. Şöyle bitirdi mübarek: - Ama böyle kullar, yarın çok pişman olacaklardır ahirette. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - İşin başı kalptir, buyurdu.Ama kalplerimiz hasta. Bu hastalık tedavi edilmezse, ateş onu düzeltecektir ahirette. Ve ekledi: - Kur'an-ı kerimde, böyle kullar için "Kalplerinde hastalık vardır" buyuruluyor. Dinleyenler; - Bu, ne hastalığı efendim? diye sordular. - Dünya sevgisidir, buyurdu. Bu nasıl düzelir? - Dünya sevgisi mi? -Evet. İçinde dünya sevgisi olan kalp, hasta demektir. Bu kalbin düzelmesi lazım. - Bu nasıl düzelir? dediler. - Kalbi düzgün olanlarla beraber olmakla, buyurdu.Kalbinde dünya sevgisi olanlardan uzak durun. Yoksa siz de bozulursunuz. Ve izah etti: - Bir çürük üzüm tanesi, sepetteki bütün sağlam üzümleri bozar. Ama bütün sağlam üzümler, bir çürüğü düzeltemezler. Hikmetini sordular. - Çünkü kötülük çabuk bulaşır, buyurdu. İyilikse o kadar zor yayılır. - Tavsiyeniz nedir? dediler. - O çürük üzümü ayırmak lazım, buyurdu. Başka yolu yoktur bunun. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dünyada en zor iş!

Anadolu evliyasından "Ali Galip Vasfi Efendi", bir gün sevdikleriyle sohbet ederken; - Din nasihattir, buyurdu.Gücü yeten herkes, sözünün geçtiğine anlatmalı mutlaka. Bu hususta hadis-i şerif de var. - Nasıl? dediler. Buyurdu ki: - Hadis-i şerifte, "İki Müslüman bir araya gelir de Allah'tan ve Peygamberden bahsetmezlerse, Allah ikisine de lanet eder" buyuruluyor. - Lanet eder, ne demek? diye sordular. Buyurdu ki: - Yani rahmetinden uzak eder onları. Halbuki büyüklerden bahsedilen yere rahmet iner. - O halde yapılacak iş nedir? dediler. "Kitap okusunlar!.." Buyurdu ki: - İki Müslüman bir araya gelince, açıp kitap okusunlar. - Hangi kitabı? dediler. - Mesela İslâm âlimlerinden birinin yazdığı bir ilmihal kitabını okusunlar, buyurdu. Böyle yaparlarsa oraya rahmet iner, bereket yağar, kalpler temizlenir, asıl maksat da budur zaten? *** Bir gün de; - Dünyada en zor iş nedir, biliyor musunuz? diye sordu sevdiklerine. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - En zor iş, hak nedir, bâtıl nedir, onu ayırabilmektir. Ordakiler, - Bu, neden zordur? dediler. "Bir bilene sor!.." Buyurdu ki: - Yetmiş üç yolun kesiştiği bir kavşakta olduğunuzu düşünün bir an için. Bu yolların yetmişikisi Cehenneme, biri ise Cennete çıkıyor. Ama hangisi? Bilmiyorsunuz. - Evet efendim. - Karar vermeniz de lazım. Ya yanlış yola girerseniz. Allah korusun, sonu Cehenneme çıkar. Cemaat; - Pekii ne yapmak lazım? diye sordular. Buyurdu ki: - Bir bilene, bir rehbere sormak lazım, Öyle değil mi? - Evet, ama kim o rehber efendim? - Rehber, ehl-i sünnet âlimleridir, buyurdu. - Öyle alimler yoksa? dediler. Buyurdu ki: - O alimler yoksa kitapları var. O kitapları okuyan da doğru yolu bulur. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bu ömrü fırsat bilin

Suriye evliyasından "Ali bin Abdullah" hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, şu birkaç günlük ömrü fırsat bilip, Rabbimizin beğendiği şeyleri yapalım, buyurdu. İhsan ve iyilik edelim Onun kullarına. Sonra da; - Kıyamette azaplardan kurtulmak için ne yapmak lazım, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Fazla değil, sadece iki şey lazım. - Onlar nedir? diye sordular. - Birincisi, Allahü teâlânın emirlerine kıymet vermek, saygı göstermektir, buyurdu. - İkincisi? dediler. - İkincisi de Onun mahluklarına iyilik etmektir, buyurdu. "O kadar mühim mi?" Sordular yine: - Mahluklara iyilik etmek o kadar mühim mi ki efendim? - Elbette, buyurdu. Bir insanı dünya sıkıntısından kurtarmanın sevabı ne kadardır, biliyor musunuz? - Ne kadar efendim? - Bütün cihanın nafile ibadetlerinin toplam sevabından daha çoktur. Hikmetini sordular. - Çünkü dinimiz, kendini değil, başkalarını düşünmeyi emrediyor, buyurdu. *** Bir gün de nasihat isteyen bir gence; - Evladım, dünyaya çalış, ama gönül bağlama, buyurdu. Dünya malı elde kalmaz çünkü. Bir karınca vardı... Sonra şunu anlattı ona: -Bir karınca vardı ki, yazın taneleri toplar, kışın yerdi. Bir gün o topladığı tanelerden birini yemek için ağzına aldı. Tam yiyeceği anda ne oldu biliyor musun? - Ne oldu efendim? - Bir kuş geldi ve o karıncayı, o taneyle birlikte kapıp kaçtı. Genç üzülmüştü. - Vah vah, dedi. Topladığı taneleri yiyemedi zavallı. - Evet, buyurdu. Onları yiyemeden yem oldu o kuşa. Sonra ona sevgiyle bakıp; - İşte evladım, insanlar da aynen böyledir, buyurdu. Bir hırsla mal ve servet toplarlar. Ama onları yiyemeden 'ölüm kuşu' gelir, ayırır onları bu dünyadan. Delikanlı; - Öyleyse ne yapalım? diye sorunca da; - Bu dünyaya değil, ahirete gönül verelim, buyurdu. Sonsuz kalacağımız yer orasıdır çünkü...

.Aklınızdan konuşmayın!

Serhad evliyasının büyüklerinden "Dimitrofçalı Ali Efendi", bir gün talebelerine; - Dînî bir mesele konuşurken mutlaka nakli esas alın. Aklınızdan konuşmayın, buyurdu. Ve ekledi: - Kendinden konuşan, doğru söylese de yanlıştır, yanlış söylese de yanlıştır. Gençler hayretle sordu: - Doğru söylese de mi yanlıştır efendim? - Evet, buyurdu.Doğru söylese de yanlıştır. Hikmetini sordular. -Çünkü araştırması lazımdı, buyurdu. Ve şu misali verdi onlara: - Mesela bir dağ başındasınız. Hiç araştırmadan, kıble şu taraftır diye tahmini olarak seccadeyi serip namazınızı kıldınız. - Evet efendim. Namazınız kabul olmaz - İstikametiniz kıbleye rastlamış olsa bile, namazınız kabul olmaz. Gençler bir daha şaşırdı ve; - Neden? diye sordular hocalarına. Cevap aynıydı: - Araştırmanız lazımdı. Araştırmadan kıldığınız için namazınız kabul olmaz. - Ya araştırsaydık? dediler. - O zaman kıbleye rastlamamış olsa bile namazınız kabul olurdu. Çünkü Allahü teâlâ araştırmayı emrediyor. *** Bir gün de bazı sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Kardeşlerim, ben Allah için sizleri çok seviyorum, buyurdu. Herhalde siz de beni seviyorsunuzdur, öyle değil mi? Hepsi bir ağızdan; - Evet efendim, çok seviyoruz, dediler. Sizi niçin seviyorum? Sordu tekrar: - Pekii sizi niçin çok sevdiğimi de biliyor musunuz? - Bilmiyoruz efendim. - Ben biliyorum, buyurdu. - Merak ettik efendim, niçin acaba? - Ben kendimi hiç sevmiyorum da ondan. Ve ekledi: - Ben kendimi sevmediğim için sizi çok seviyorum. Eğer kendimi sevseydim, sizi böyle sevemezdim. - Kendini seven, başkalarını sevemez mi? dediler. - Hayır, buyurdu.Kendini seven, başkalarını sevmediği gibi başkaları da onu sevemez. Şöyle bitirdi: - Sevmek ve sevilmek istiyorsanız kendinizi sevmeyin. Bunu yapabilen, hem sever, hem de çok sevilir.

Yemen evliyasından "Alevî bin Ali" hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, hüsn-ü zan sahibi olun. Müminlere su-i zan etmeyin!buyurdu. Cemaat; - Hiç mi su-i zan etmeyeceğiz? dediler. - Evet, buyurdu. Sonra şöyle izah etti meseleyi: - Mesela bir Müslümanı meyhaneden çıkarken gördünüz değil mi? - Evet efendim. - Hemen kötü düşünmeyin hakkında. - Ama efendim, adam meyhaneden çıkıyor. Nasıl hüsnü zan edebiliriz ki? dediler. - Olsun, buyurdu. Orada bir işi vardır belki. Onun için gitmiştir. Öyle düşünün. - Peki efendim ağzı şarap kokuyorsa? - Olabilir, buyurdu. Bir ilaç almıştır ve kokusu şarap kokusuna benziyordur belki. Sallanarak yürüyorsa? - Yürürken sallanıyorsa peki? - Ayağı uyuşmuştur. Yalnız sarhoşlar mı sallanır? Şöyle bitirdi: - Velhasıl dinimizde hüsn-ü zan esastır kardeşlerim. Ama herkese değil, Müslüman olanlara. *** Bir gün de bazı sevdikleriyle sohbet ederken; - Kardeşlerim, mümin için her şey nimettir, buyurdu. - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - İnsanlar, ya iyi hadiselerle karşılaşır her gün, ya da kötüleriyle, öyle değil mi? - Evet efendim, dediler. Ya nimet, ya musibet - Yani ya bir nimet gelir insana, ya da musibet, değil mi? - Evet. - İşte mümin, bu her iki halde de kazançlı çıkar. - Nasıl kazançlı çıkar? dediler. Buyurdu ki: - Çünkü nimet gelince şükreder, sevap kazanır. Musibet gelince sabreder, yine sevap kazanır. Ve ekledi: - Mümin, kendisine ne gelirse, "Rabbimin ihsanıdır" der, beğenir. Hatta beklediği, özlediği şeymiş gibi sevinçle karşılar. - Bela gelse de mi? dediler. - Evet, buyurdu. Bela da gelse, ekşitmez yüzünü. Zira bilir ki, Rabbinden gelmiştir o. Allah'tan gelen her şey nimettir onun için. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kimseyi ayıplamayın!

Evliyanın büyüklerinden "Alevi bin Muhammed", bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim,kimseyi ayıplamayın, buyurdu. Ayıplanacak biri varsa, o da sizsiniz. Cemaat hayretle; - Biz miyiz? diye sordular. - Evet sizsiniz, buyurdu. Yani kendiniz. Siz, kendi kusurunuza bakın. Kendinizi ayıplayın. - Neden? dediler. Buyurdu ki: - Çünkü size, sizin günahlarınız sorulacak ahirette, başkasınınki değil. Kendinize dönün. Sizin hiç kusurunuz yok mu sanki? - Elbette var, dediler. Hem de tonlarla. - Öyleyse onlara bakın, buyurdu. Kimseyi ayıplamayın. Zararlı çıkarsınız Şöyle bitirdi: - Hadis-i şerifte, "Kim bir Müslümanı, tövbe ettiği bir kusurundan dolayı ayıplarsa, o kimse, o kusuru işlemeden ölmez" buyuruluyor. *** Bir gün de; - Efendim, her günah insanı Cehenneme sokar mı? diye sordular bu zata. Cevabında; - Hayır, buyurdu.Cehennem küfrün karşılığıdır. - Müminlerin günahları ne olacak? dediler. Buyurdu ki: - Onların bir kısmını Allahü teala dilerse sebepsiz affeder. Bir kısmı da dünya sıkıntıları, can verme acısı, kabir azabı ve mahşer meydanındaki sıkıntılarla affedilir. Sordular: - Ya affolmayan günahlar efendim? İmanı hürmetine - Onlar için Cehenneme girilse bile, îmanı hürmetine sonra çıkarılır. Ama küfrün karşılığı sonsuz ateştir. Allah korusun. Kâfirler, Cehenneme girip bir daha çıkmazlar. *** Bir gün de nasihat isteyen bir gence; - Sen Cennete girmek ister misin? diye sordu. Delikanlı; - Tabii efendim, dedi. Çok isterim. Buyurdu ki: - Öyleyse Allahü tealanın emir ve yasaklarını öğrenip, ona göre yaşa bu dünyada. Allahü teâlâ söz veriyor çünkü. Ve ekledi: - Kur'an-ı keriminde. "Bana ibadet ederseniz, size Cenneti vereceğim" buyuruyor. Söz veriyor yani. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İnsanlar hesaba çağrılır...

Suriye'de yaşayan velilerden "Ali Kazvanî" hazretleri, bir gün sevdiklerine; - Kardeşlerim, kıyamet günü, insanlar hesaba çağrılır. O gün insanlar üç kısım olur, buyurdu. - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - Eğer bir Müslümana, "Niçin namaz kılmadın? Niçin oruç tutmadın? Neden içki içtin?.." gibi işlediği günahlar, isim isim söylenirse, bu kişinin hali kötüdür. - Ne olur? dediler. Buyurdu ki: - Sonunda, "Bunu Cehenneme atın!" denir ve Cehenneme atılır o kişi. İkinci kısımda olanları sordular. Buyurdu ki: - Eğer "Ey kulum, sana bu kadar nimetler verdim, hiç utanmadın mı?.." diyerek, günahları bir bir sayılmazsa, bunun hali iyidir. Onu Cennete koyun! - Ona ne yapılır? dediler. Buyurdu ki: - Sonunda, "Bunu Cennete koyun!" denir ve Cennete iletilir o Müslüman. Sordular: - Ya üçüncüleri efendim? - Bir Müslümana da, "Ey kulum, sen bana çok güzel ibadet ettin. Senden razı oldum. Sana istediğin her şeyi vereceğim" denirse, bu kişiye müjdeler olsun. İşte böyle Müslüman olmak lazım. *** Bir gün de sevdikleriyle sohbet ederken; - Dinimiz, vermek dinidir. Vermesini öğrenelim, buyurdu. Ve ekledi: - Alınca değil, verince sevinelim. Veren aziz olur, alansa zelil. Dinleyenler; - Ne verelim? diye sordular. - Sevdiğimiz her şeyi, buyurdu. En büyük bayram! - Neyi mesela? dediler. - Mesela paramızı, buyurdu. Şimdiden vermeye alışalım ki, ruhumuzu da vereceğiz bir gün. - Vermeye alışmayan, ruhunu zor mu verir? dediler. - Evet, buyurdu.Böyle kimselerin ruhu zor çıkar bedeninden. Çünkü vermeye alışmamış ki. - Ya alışmışsa? dediler. - Vermeye alışık olan, ruhunu da kolay verir, buyurdu. Ve ekledi: - Bir de vermekten zevk alanlar vardır ki, onlar ruhlarını de severek verirler. Ölmek, bayramdır onlar için. - Bayram mı dediniz? - Evet, hem de en büyük bayram. Çünkü dünya çirkefinden kurtulup, Rabbine kavuşuyor. Bundan büyük bayram olur mu? > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."Niçin oturuyorsun?"

Bağdat evliyasından "Ali bin Muvaffak" hazretlerine, bir gün felçli ve kötürüm bir kimseyi getirip; - Efendim, bir dua edin de şifa bulsun, diye rica ettiler. Ancak on senedir felçliydi adamcağız. Araba ile getirmişlerdi oraya. Mübarek zat, elini koydu hastanın omuzuna ve - Kalk! Niçin arabada oturuyorsun? buyurdu. Adam şaka sandı bu sözü. Lakin ciddiydi mübarek. Elinden tutup; - Haydi kalksana! dedi bir daha. Adam fırlayıp kalktı ayağa. Kendi de şaşırmıştı, yanındakiler de. Turp gibi olmuştu artık. Yürüyerek döndü evine. Bu zat bir gün de şunu anlattı cemaatine: Vaktiyle zengin ve kimsesiz bir adam evinde vefat etmiş. Eğer ben ölürsem... Yanında yazılı bir vasiyet bulmuşlar. Vasiyette, "Ben ölürsem, bütün mallarım, bu yörenin en akıllı adamına verilsin" diye yazıyormuş. Vârisleri doğruca müftüye gidip; - Bu yörenin en akıllı adamı kimdir? diye sormuşlar. Müftü, hiç düşünmeden bir zahidin adını vermiş ve; - Bu havalinin en akıllısı odur, demiş. - Niçin? diye sorunca da; - Çünkü o, zahiddir, demiş. Dünyaya kıymet vermez. Dünyaya kıymet vermemesi, akıllı olduğunun en bariz alametidir. Cemaat sordu merakla: - Peki, bütün malları vermişler mi o zahide? - Evet, buyurdu. Ama o tamamını fakirlere dağıtmış hemen. Bir gece bile tutmamış yanında. Ömürler azalıyor... Bir gün de; - Kardeşlerim, günler geçiyor, ömürler azalıyor. En kıymetli sermayemiz ömrümüzdür, buyurdu. - Ömür neden kıymetli? diye sordular. - Çünkü sonsuz ahiret saadeti, bu kısacık ömürde kazanılır da ondan, buyurdu. Sordular: - Peki ne tavsiye edersiniz efendim? Buyurdu ki: - Çok kıymetli olan bu ömrü, çok kıymetli olan şeyler için kullanın! - Ne için mesela? dediler. - İslâmiyete uyun, buyurdu. Yani Allahü teâlânın beğendiği gibi yaşayın. Şöyle bitirdi: - Ömrünü lüzumsuz ve faydasız şeylerle bitirenler, ölünce çok pişman olacaklardır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Arkadaş seçerken...

Buhara evliyasından "Ali bin Muhammed" hazretleri, bir gün bazı gençlere arkadaş seçmenin ehemmiyetini anlatırken; - Bir insan, cüzzamlı bir hasta ile aynı evde birkaç gün kalsa, ona cüzzam mikrobu mutlaka bulaşır mı?diye sordu. - Elbette, muhakkak bulaşır dediler. Çünkü cüzzam, çok bulaşıcı bir hastalıktır. - Hayır, buyurdu. Birkaç gün değil, yıllarca birlikte kalsalar, hatta aynı kaptan yiyip aynı yatakta yatsalar bile, yine de cüzzam hastalığının o insana geçmeme ihtimalı vardır. Ve ekledi: - Fakat bir kötü insan, bir evin ayrı bir odasında olsa, diğerleri onu görmeseler bile, onun bu kötülüğü öbürlerine mutlaka bulaşır. Şer çabuk yayılır Hikmetini sordular. -Çünkü kötülükler çabuk yayılır, buyurdu. Onun için arkadaş seçerken çok dikkatli olun. Arkadaşınız iyi ise size müjdeler olsun. Gençler; - Ya kötüyse? dediler. - Kötü ise yandınız, buyurdu. Hemen uzaklaşın ondan. Çünkü hadis-i şerifte, "Kişinin dini, arkadaşının dini gibidir" buyuruldu. *** Bir gün de; - Bu dünyada en güzel şey nedir? diye sordular bu zata. - Dünyaya düşkün olmamaktır, buyurdu. - Yani dünya için çalışmayacak mıyız? dediler. - Hayır öyle değil, buyurdu. Dünya için elbette çalışacağız. Ama rızkımızı çalışmamızdan değil, Allahtan bileceğiz. Rızık değişmez Ve ekledi: - Çalışmamızla malımız artar, ama rızık değişmez. Ezelde ne takdir edilmişse rızık odur. *** Bir gün de; - Allahü teala bir kulunu severse, ona üç şey verir, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Birincisi, İslâmiyeti doğru olarak öğrenmesini nasib eder ona. İkincisi, kalbinden dünya sevgisini çıkarır. - Ya ücüncüsü? dediler. Buyurdu ki: - Üçüncüsü de kendi kusurlarını görmeye başlar. Öyle olur ki, kendi kusurunu görmekten başkasının kusurlarını göremez olur. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Kalp, göze tabidir

Irak evliyasından "Ali Sincari" hazretleri, bir gün talebesiyle sohbet ederken; - Kalp, dönektir, buyurdu. Gençler anlamayıp; - Nasıl yani? diye sordular. Buyurdu ki: - Kalp, çok latif ve nuranidir çocuklar. Şekilden şekile girer. Durmadan değişir. - Neye göre değişir efendim? - Göz neye bakarsa ona göre, buyurdu. Çünkü kalp, göze tabidir. - Şeytana ve nefse de tâbi olabilir mi? - Evet. Kalp bir halde kalmaz. Bazan iyi olur, bazan kötü. - İyi kimselere de tabi olabilir mi efendim? - Tabii ki. Mesela bir büyük velîyi, bir Allah adamını tanır ve onu severse, ona da tâbi olabilir. Onun için sahip çıkın kalbinize. Birbirinizi çok sevin - Nasıl sahip çıkalım? dediler. - Birbirinizi çok sevin, birlik olun, buyurdu. Daima İyilerle birlikte bulunun. Nefsiniz istemese de zorla yapın bunu. *** Bir gün de sevdiklerine: - Kardeşlerim, size ben, "Dünyada altından daha kıymetli bir şey var mı?"desem, ne dersiniz? Cevap veren olmayınca; - Altından daha kıymetli şey, o altını bir fakire vermektir, buyurdu. Ve ilave etti: - Çünkü dinimizde almak değil, vermek kıymetlidir. Kalbinde dünya sevgisi olanın işi zordur. - Neden? dediler. - Çünkü kalp Allah'a mahsustur, buyurdu.Orada yalnız Allah sevgisi olmalıdır. Dünya sevgisi çıkarsa... Sordular: - Allah sevgisi kalbe nasıl girer efendim? - Dünya sevgisi çıkarsa, Allah sevgisi kendiliğinden kalbe girer, buyurdu. *** Bir gün de; - Kardeşlerim, kötülükler çabuk ve kolay yayılır, buyurdu. - Neden? dediler. - Çünkü nefsimiz kötü, buyurdu.Bu, tabiatta da böyle değil mi zaten? - Nasıl yani? - Bir sepet üzümü düşünün. - Evet efendim. - Sepet içinde bir tane çürük olsa, o bir çürük üzüm, sepetteki bütün sağlam üzümleri çürütür. Ama bütün sağlam üzümler, o bir çürük üzümü kurtaramazlar. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Zaman, büyük nimettir

Mısır evliyasından "Ali bin Şihâb" hazretleri, bir gün sevdiklerine; - Kardeşlerim, zaman büyük nimettir, buyurdu. Kıymetini bilip onu boş yere harcamayın. Beş vakit namazı cemaatle kılın. Seher vakitlerinde kalkıp, tövbe istiğfar edin. Ölümü ve ahireti düşünün. Şöyle bitirdi: - Ölümü düşünmek ölüm getirmez. Dinleyenler; - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Ölümü düşünmek ölüm getirmez. Bilakis ömrü uzatır. Allahü teâlâdan gafil olmayın. Her an Onu hatırlayın. Ve ekledi: - İslâmiyete uygun olarak yapılan her iş, zikir sayılır. Ticaret olsa da mı? - Her iş mi? dediler. - Evet, buyurdu. Ticaret ve alışveriş de olsa zikir sayılır. Hikmetini sordular. - Çünkü o işi yaparken Allahü teâlânın emrini düşünmüştür, buyurdu. Allah'ı hatırlamıştır yani. Zikir de, Allahı hatırlamak demektir zaten. Şöyle bitirdi. - Her işi yaparken Rabbimizin emir ve yasaklarını düşünen ve ona göre yapmaya çalışan kimse, gafletten kurtulmuş olur. *** Bir gün de bazı gençler bu zata gelip; - Efendim, başarılı insan kimdir? diye sordular. Cevabında; - Başarılı insan, kendisini Cehennem ateşinden kurtarandır, buyurdu. Sordular: - Çok para kazanan, mal mülk edinen kimse başarılı değil midir efendim? Cehenneme gidecekse Buyurdu ki: - Bu başarısı, ahiretini kurtarmakla birlikte olursa, çok iyi. Ama böyle değilse hiç kıymeti yoktur. Daha iyi izah etmek için, - Mesela, buyurdu. Bir kimse düşünün ki, dünyanın en zengini. Fakat ölünce Cehenneme gidecek. Öyle farzedin yani. - Evet efendim. - Birini de düşünün ki, hiçbir dünyalığı yok, ama ölünce Cennete gidecek. Sizce bunlardan hangisi başarılıdır? - Tabii ki ikincisi, dediler. - Neden? - Çünkü ahirette hiç yanmayacak. - İşte ben de bunu anlatmaya çalışıyorum. Şimdi anladınız mı? - Anladık efendim. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İmanın mükâfatı...

Mısır'da yaşayan evliyadan "Ali bin Şihâb" hazretleri, bir gün "Îman etme"nin faziletini anlatırken; - Cenab-ı Hak bu "Îman"ın mükâfatını Cennette verecek, buyurdu. - Neden? dediler. - Çünkü bu mükâfat o kadar büyüktür ki, bu dünyanın kapasitesi buna müsait değildir, buyurdu. - Cennet müsait midir efendim? - Evet. Biz Cennete girip de oradaki akıl almaz nimetlere kavuştuğumuz zaman "Îman"ın kıymetini anlayacağız ancak. - Bir misal verseniz, dediler. - Mesela, buyurdu, Cehennemden en son çıkacak olan mümine, on dünya büyüklüğünde Cennette yer verilecek. Ve ekledi: - Diğer müminlerin kavuşacağı nimetleri siz düşünün artık. İyi yüzücü olsanız da... Bir gün de, mahallenin esnafıyla sohbet ediyordu ki; - Kardeşlerim, bir kimse ne kadar iyi yüzücü olursa olsun, okyanusu yüzerek geçebilir mi? diye sordu. - Tabii ki geçemez, dediler. - Kayıkla geçebilir mi? - Kayıkla da geçemez. - Pekii geçmeye çalışırsa ne olur? - Bir fırtına çıksa, kayık devrilir, köpek balıklarına yem olur. - Demek ki mutlaka bir gemiye binmek lazım, öyle değil mi? - Evet efendim. Buyurdu ki: - İşte ahiret yolculuğu da aynen bunun gibidir. Yani insan, bir rehberi olmadan, sırf kendi aklı, kendi düşüncesiyle Cennete varamaz. Bir rehber şart. Rehber, İslam âlimleri Dinleyenler; - Bu rehber kimdir? dediler. - Cennet yolunun rehberi ehli sünnet âlimleridir, buyurdu. - Onlar yoksa? dediler. - Onlar yoksa, kitapları var, buyurdu. O yüksek âlimlerin kitaplarını okuyan da selametle Cennete varır. *** Bir gün de bazı sevdikleri bu zata gelip; - Bize "Su-i zan"dan bahseder misiniz, dediler. - Su-i zan, en tehlikeli günahlardandır, buyurdu. Çünkü su-i zannın tövbesi olmaz. - Neden? dediler. - Çünkü insan, su-i zan ettiğini bilmez, buyurdu. Bilmediği için de tövbe etmez. Tövbe edilmeyen günahın cezası ise, Cehennem ateşidir, Allah korusun. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dönüşü olmayan yolculuk!

Erzurum'da yaşayan Hak dostlarından "Alvarlı Muhammed Lütfi Efendi", bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, biz hepimiz ahiret yolcusuyuz, buyurdu.Binmişiz bir gemiye, aynı noktaya doğru gidiyoruz. Ve ekledi: - Fakat bu yolculuk, başka yolculuklara benzemez. Dinleyenler; - Neden? diye sordular. - Çünkü bu seferin geri dönüşü yoktur, buyurdu.Bu itibarla doğru gemiye binmek lazım. Yoksaa, Allah korusun... Sordular: - Yoksa ne olur efendim? Buyurdu ki: - Sahile çıkıp tehlike görüldükten sonra "Eyvaaah! Ben yanlış gemiye binmişim!" demenin hiçbir faydası olmaz. Doğru gemi hangisi? Sordular yine: - Doğru gemi hangisidir efendim? - Ehli sünnet gemisidir, buyurdu. - İmam-ı Azam'ın gemisi mi yani? - Evet, ama yalnız o değil, buyurdu. Dört hak mezhebin gemisi de aynı sahile çıkar. Sonsuz Cennet diyarına. *** Bir gün de; - Allahü teâlâ, mümin kullarına çok merhametlidir, buyurdu.Kıyamet gününde daha çok merhamet edecek. Cemaat; - Nasıl? diye sordular. Buyurdu ki: - Mesela bir başkasında hakkı olan Müslümana Cennette bir köşkü gösterip, "Ey kulum, şu köşkün senin olmasını ister misin?"diye soracak. O müslüman; - Evet yâ Rabbî, diyecek. Çok isterim, ama onu almaya benim gücüm yetmez ki. Hakkını helal edersen O zaman Hak teala; - Şu kardeşine hakkını helal edersen, o köşkü sana veririm, buyuracak. O kişi çok sevinip; - Helal ettim yâ Rabbî! diyecek. Sonra da ikisi el ele tutuşup Cennete gidecekler. *** Bir gün de; - Hakiki Müslüman nasıl olur? diye sordular bu zata. - Hakiki Müslüman, önce din kardeşini düşünür. Sonra yine onu düşünür, buyurdu. Dinleyenler; - Kendini düşünmez mi? dediler. Buyurdu ki: - Hayır, başkası mutlu olunca, o mutlu olur ancak. Başkası mutsuzsa, o da mutsuzdur. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Önce öğren sonra öğret!

Anadolu'da yetişen velilerden "Amasyalı Seydî Halife" hazretleri, nasihat isteyen bazı gençlere; - Dinimizden bir kelime öğrenip başkasına da öğretmek, bin kere nafile hacca gitmekten daha sevaptır, buyurdu. Gençler; - İyi ama, biz dinimizi bilmiyoruz ki, dediler. - Önce kendiniz öğrenecek, sonra başkalarına öğreteceksiniz, buyurdu. - Kimden öğreneceğiz efendim? - Rastgele kimselerden din öğrenilmez. Ehl-i sünnet âlimlerinden öğreneceksiniz tabii ki. - Öyle alimler yoksa? dediler. - Onlar yoksa, kitapları var, buyurdu. Onların kitabını okuyan da dinini doğru olarak öğrenir. İnsanların hayırlısı Ve ekledi: - İnsanların hayırlısı, İslâmiyeti öğrenen ve başkalarına öğretendir. *** Bir gün de; - Kardeşlerim, asıl yapılacak iş nedir, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Asıl iş, Resulullaha uymaktır. Ona uymanın ufak bir zerresi, bütün dünya lezzetlerinden ve bütün ahiret nimetlerinden daha üstündür. - Bir misal verseniz, dediler. - Mesela gün ortasında bir parça uyumak, o Resulün adetiydi, buyurdu. Bir Müslüman da Ona uymak niyetiyle gün ortasında bir parça uyusa, o kadar çok sevap kazanır ki, bir başkası birçok geceleri ibadetle geçirse, o kadar sevap kazanamaz. Hikmetini sordular. Resulullaha uyduğu için Buyurdu ki: - Çünkü bu, Resulullaha uydu, o ise kendi düşüncesine. *** Bir gün de nasihat istediler bu zattan. Cevaben; - Kardeşlerim, bir ırmağın hangi noktada denize varacağı, akış istikametinden bellidir, buyurdu. Dinleyenler bir şey anlamayıp; - Bununla neyi kastettiniz? dediler. Buyurdu ki: - İnsan da yolcudur bu dünyada. Ahiret yolcusudur yani. Onun da en son varacağı yer, gittiği yoldan bellidir. Ve ekledi: - Camiye gidenle meyhaneye giden, yarın ahirette aynı yerde buluşmazlar elbet. Şimdi anladınız mı? - Anladık efendim. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dünya ve Allah sevgisi

Anadolu'da yetişen büyük velilerden "Ankaravî İsmail Rusuhî Efendi"ye bir gün bazı sevdikleri gelip; - Allah sevgisi kalbe nasıl girer? diye sordular. Cevabında; - Kalpten dünya sevgisi çıkınca, Allah sevgisi kendiliğinden girer, buyurdu. Ve sordu onlara: - Su dolu bir şişe düşünün mesela.Suyu boşaltırsanız ne olur? - Yerine hava girer. - Yani hem su, hem de hava bir arada bulunamaz değil mi? - Evet efendim, bulunamaz. - İşte kalp de böyledir, buyurdu. Orada iki sevgi bir anda bir arada bulunamaz. Onda ya "Dünya sevgisi" vardır, ya da "Allah sevgisi". Kalpten dünya sevgisi çıkarsa, Allah sevgisi kendiliğinden gelir. Kalpten nasıl çıkar? Dinleyenler; - Peki efendim, kalpten dünya sevgisi nasıl çıkar? diye sordular. - Kalbinde dünya sevgisi olmayan bir mübarek zatın sohbetiyle, buyurdu. - Öyle zatlar yoksa? dediler. - O zatların hayatta olmaları şart değil ki, buyurdu. Vefat etmiş olsalar da onları sevmek, kalpten söküp atar dünya sevgisini. Ve ilave etti. - Onları sevebilmek için de tanımak lazım tabii. - Nasıl tanıyacağız? dediler. - Kitaplarını ve hayat hikâyelerini okumak suretiyle, buyurdu. Bunlar okununca, sevgileri kalbe yerleşir. *** Bir gün de, cemaatine; - İnsanın en büyük düşmanı kimdir, biliyor musunuz?diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Nefsin düşmanı!.. - En büyük düşman nefs-i emmaredir, buyurdu. Ama bu, ölmez ve yok olmaz. Çünkü nefis lazım. - Nefis lazım mı? dediler. - Evet, buyurdu.Çünkü o işe yarıyor. - Ne işe yarıyor efendim? - Mesela insan neslinin devamı ve düşmanla harp ve cihat, nefisle oluyor, buyurdu. Hem bu cihat sayesinde insan melekten bile yüksek olabiliyor. - Peki efendim, nefis ölmese de zayıflamaz mı? dediler. - Tabii zayıflar, buyurdu. - Ne ile zayıflar efendim? - İbadet yapmakla. Nefsin en büyük düşmanı ibadettir çünkü. - Hangi ibadet mesela? - Nefse en zor gelen ibadet, namazdır. Nefis kahrolur her namazda. Öyle zayıflar ki, insanı aldatamaz olur. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Son nefes korkusu!..

Tabiinin büyüklerinden "Atâ bin Ebu Rebah" hazretleri, bir günkü sohbetinde; - "Allah için dökülen gözyaşları, günahları temizler", buyurdu. Dinleyenler; - Efendim, eski büyükler de çok ağlarmış öyle mi? dediler. - "Evet", buyurdu. "Bu, bütün velîlerin ortak özelliğidir zaten. İmam-ı âzam hazretlerinin de çok ağladığı meşhurdur. - İmam-ı Azam mı dediniz? - Evet. Onun ağlamasından komşuları müteessir olurlardı hatta. Gecenin belli bir saatinden sonra, "İşte İmam yine başladı ağlamaya" derlerdi. - Neden ağlardı ki efendim? - Son nefes korkusundan. Söğüt yaprağı gibi... İmam-ı Rabbani hazretleri de Mektubat kitabında, "İmanımın gitmesinden söğüt yaprağı gibi titriyorum" buyuruyor. *** Bu zat, devlet adamlarından kaçar, zenginlerle görüşmezdi. Zamanın sultanı, bir gün bir torbaya "Altın" doldurup bir adamıyla gönderdi bu büyük veliye. Sultanın adamı gelip çaldı kapısını. Açtığında, o keseyi uzatıp; - Efendim, bunu size gönderdiler, lütfen kabul buyurun, dedi. Mübarek; -"Hayır, kabul edemem", buyurdu. - Neden? deyince; - "Çünkü bu altınlardan sultanın kokusu geliyor" buyurdu. "Alamam". Adam, mecburen itiraf etti: - Evet efendim, bunu sultan gönderdi size. Ne olur kabul edin. Biz garip kimseleriz Buyurdu ki: - Kardeşim, biz garip kimseleriz. Dünya adamlarıyla işimiz olmaz bizim. *** Bir gün de; - "Efendim, günahımız çok. Yarın ahirette hâlimiz ne olacak?" diye sordular bu zata. - Merak etmeyin, buyurdu. - Neden? dediler. - Çünkü bu gemi selametle sahile çıkarsa, yalnız kaptanını değil, gemide kim varsa hepsini çıkarır, buyurdu. Siz bu gemiden düşmemeye bakın. - Biz hangi gemideyiz ki efendim? - "Ehl-i sünnet gemisi"ndeyiz. İmam-ı azam hazretlerinin gemisindeyiz yani. Buna, "Kurtuluş gemisi" diyor âlimlerimiz.

.Hakkı batıldan ayırmak!

Büyük velilerden "Atâ bin Meysere" hazretleri, her fırsatta kendi hocasından bahsediyor, her nimete onun sayesinde kavuştuğunu söylüyordu yakınlarına. Bir gün; - Efendim, hocanızdan çok bahsediyorsunuz, dediler. - "Evet öyle", buyurdu. -Onu çok mu seviyorsunuz? - Nasıl sevmem. Ne biliyorsam hepsini ondan öğrendim. Bu nimetin şükrünü yapmam mümkün değil. "Yüz sene" ömrüm olsa, bu ömrümün tamamında onun kapısında "hizmetçilik" yapsam, yine hakkını ödeyemem. - Pekii ondan neler öğrendiniz ki, böyle çok seviyorsunuz? Bir tek şey öğrendim - Neler öğrenmedim ki! Ama bir şey var ki, o hepsine bedeldir. O da, "Hak" nedir? "Batıl" nedir? Bunu öğrendim. - Bu, o kadar mühim mi ki? - Elbette. Dünyada en zor şey, hakkı batıldan ayırmaktır. Peygamber Efendimiz bile, "Yâ Rabbî, bana hakkı batıldan ayırmayı nasib eyle" diye dua ederlerdi. Bir gün de bazı sevdikleri bu zata gelip; - Efendim, Allahü teâlâ, "Dua edin, kabul edeyim" buyuruyor. Ama dua ediyoruz, kabul olmuyor. Acaba sebebi nedir? diye sordular. Onlara; - "Duanızın kabul edilmediğini nereden biliyorsunuz?" diye sordu. İsteklerimiz olmuyor - İstediklerimiz olmuyor da ondan, dediler. - Bu, duanızın kabul edilmediğini göstermez ki. - Göstermez mi? - Evet göstermez. İhlasla yapılan her dua, mutlaka kabul olur. Ancak zamanı var. Hem sonra Allahü teâlâ sevdiği kullarının duasını bazan geciktirir. - Neden? - Çünkü onun, kendisine yalvarmasını sever de ondan. Sıkıntısını hemen gidermeyip, daha çok yalvarmasını ister. Karşılığında da ona çok sevap verir. - Yani duaya devam mı edelim efendim? - Elbette. Dua etmeye devam edin ve kabul olunduğundan da hiç şüphe etmeyin. Dünyada olmasa da ahirette verilir karşılığı. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Mümin, müminin aynasıdır

Anadolu evliyasından "Atâ Efendi"ye, bir gün mahalleden birkaç kişi gelip, - Efendim, "Mümin, müminin aynasıdır" deniyor. Bu ne demek? diye sordular. - "Anlatayım", buyurdu. Ve şöyle anlattı: Bir gün, Peygamber Efendimiz, Eshabın büyükleriyle bir yerde otururken yanlarına edepsiz biri gelip hakaret etti. - Efendimize mi hakaret etti? - Evet. "Senin kadar kötü, senin kadar çirkin birini görmedim"dedi Efendimize. - Eshab-ı kiram ne yaptılar peki? - Efendimize baktılar. Bir işaret etse, parçalayacaklardı adamı. "Doğru söylüyorsun!" Sordular yine: - Efendimiz bir şey buyurdular mı? - Evet, "Doğru söylüyorsun"buyurdular. Ve devam etti anlatmaya: O edepsiz adam gitti. Az sonra hazret-i Ebu Bekir geldi oraya. Efendimizi görünce, - "Yâ Resulallah! Ömrümde senin kadar güzel, senin kadar sevimli bir kimse görmedim"dedi. - Efendimiz ne buyurdular peki? - Yine "Doğru söylüyorsun", buyurdular. - Çok şaşırdık efendim, ikisine de "Doğru söylüyorsun" buyurmuşlar. - Evet. Eshab-ı kiram da şaşırdılar ve "Yâ Resulallah! O adama da doğru söylüyorsun dediniz, Ebu Bekir'e de. Hikmeti nedir?" diye sordular. - Efendimiz ne buyurdu peki? - "Ben aynayım", buyurdular. "Bana bakan, kendini görür. İkisi de kendilerini görüp, gördüklerini söylediler". Kul hakkı mühimdir Bir gün de cemaatine; - "Ahirette her şeyden hesap var", buyurdu. "Hele kul hakkı çok mühimdir." - Efendim, kul hakkı, sadece maddî şeylerde mi olur? diye sordular. - "Hayır, manevî de olabilir", buyurdu. Mesela "gıybet". - Gıybet kul hakkına girer mi ki? - Elbette. "İftira" da kul hakkıdır, "Su-i zan" da. Hatta "Mümine sert bakmak" bile kul hakkına girer. - Peki ne tavsiye edersiniz efendim? - Ölmeden önce helallaşın. Yoksa çok zor olur ahirette, çaresi bulunmaz. Çünkü cenab-ı Hak kul hakkını affetmiyor. Helallaşmaktan başka çare yoktur. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bir gün hepimiz öleceğiz

Harput velilerinden "Arab Baba", bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - "Hepimiz bir gün öleceğiz", buyurdu. "Yaptıklarımızın hesabını vereceğiz. O gün, çok dehşetli ocacak". - O günün dehşetinden kurtulabilmek için ne lazım? dediler. - "Önce ilim", buyurdu. - İlimden maksat nedir efendim? - Din bilgisi. Yani İslâmiyeti öğreneceğiz. Ama yalnız "İlim" kâfi değil. "Amel" de lazım. Yani öğrendiklerimizi yapacağız. Ahirette ilmi ile amel edenler kurtulacak çünkü. Ama bu da kâfi değil. - Başka ne lazım efendim? - "İhlas" da lazım. Yani her yaptığımız işi Allah için yapacağız. İlim, amel ve ihlas Şöyle bitirdi: - "İlim", "Amel" ve "İhlas". Bu üçünden biri noksan olursa Müslümanlık noksan olur. Üçüne kavuşan, "tam Müslüman"dır. *** Bu zat, hiç kendinden bahsetmez, hep geçmiş evliyalardan anlatırdı. Bir gün; - Efendim, hiç kendinizden bahsetmiyorsunuz, dediler. Cevaben; - "Güneş varken yıldızlar görünür mü?" diye sordu onlara. - Görünmez,dediler. Buyurdu ki: - İşte gerçek Allah dostları varken bizler de görünmeyiz, görünmemeliyiz. O büyükler varken kendimizden bahsetmek abestir. Gerçek Allah dostları, yeryüzünün güneşleridir. Kalpleri aydınlatıyorlar - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Gökteki güneş, nasıl ki yeryüzündeki nebatata hayat veriyorsa, bu "manevi güneşler" de tesirli sözleriyle insanların kalplerine hayat veriyorlar. Onları sevenler, Allahü teâlânın sevgisine kavuşurlar. *** Bir gün de; - "Kardeşlerim, her işi yaparken, önce niyetinizi düzeltin", buyurdu. "Müminin niyeti, amelinden hayırlıdır". Hikmetini sordular. - Çünkü Allahü teâlâ, kullarının işlerine ve sözlerine bakmaz. Kalplerine ve niyetlerine bakar, buyurdu. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Gençlik çağı kazanç zamanıdır

"Ebu Midyen Mağribî" hazretleri, kendisinden nasihat isteyen bir gence; - "Gençlik çağı kazanç zamanıdır" buyurdu. "Aklı olan, bu vaktin kıymetini bilip elden kaçırmaz." Delikanlı sordu: - Gençlik çağı nasıl değerlendirilir efendim? - "Rabbine ibadet yapmakla" buyurdu. - Hocam, ibadeti ihtiyarlayınca yapsam? - İhtiyarlık herkese nasib olmaz ki evladım. Nasib olsa bile, gençlikteki gibi kolay ibadet yapılamaz. - Neden? - Çünkü ihtiyarlıkta gücü kuvveti gider insanın. Hastalıklar başlar. Bunun için gençlikte yapılan ibadetler çok kıymetlidir. İhtiyarlıkta, bundan kat kat fazla yapılan ibadetler aşağıda kalır. Resulullaha uymak Bir gün de; - Efendim, dünyada ve ahirette saadete kavuşmak için ne lazım? diye sordular. Cevabında; - "Dünya ve ahiretin Efendisi olan Resulullaha uymak lazım" buyurdu. Ona uymak için de iki şey lazım tabii. - Onlar nedir efendim? - Birincisi (doğru bir îman). Îman doğru olmazsa, kurtuluş olmaz çünkü. İkincisini sordular. - "İkincisi (Amel)" buyurdu. "Bu da ilimle olur. Yani helali haramı öğrenip ona göre yaşamalıdır. Cennete uçmak için "Îman" ve "Amel", iki kanat gibidir. Cennete, bu iki kanat ile uçulabilir ancak. *** Bir günkü sohbetinde de; - "Hastalıkta şifa vardır" buyurdu. Dinleyenler şaşırdı. - Hastalıkta şifa mı vardır? - Evet. Vücuda rahatsızlık veren her şey, insanın acizliğini anlamasına yarar, öyle değil mi? - Evet efendim. - Bu da, o insanın Cenabı Hakka dönmesine, Ona yalvarmasına, Ondan yardım istemesine, velhasıl Ona daha yakın olmasına sebep olur, değil mi? - Evet. - Bu da, kalb için şifadır işte. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

."İnsanlardan sıkıntı görüyorum"

Ebu Hafs-ı Haddad hazretlerine, bir gün sevdiği bir genç gelip; - Efendim, etrafımdaki insanlardan hep sıkıntı görüyorum, ne yapayım? diye sordu. Büyük veli cevaben; - "Öyleyse tövbe et", buyurdu. - Tövbe mi edeyim, neden? - Çünkü kula gelen her sıkıntı, işlediği bir günah sebebiyledir evladım. Derhal Allah'a dön ve tövbe et. - Peki efendim, insanlardan iyilik görmek nedendir acaba? Buyurdu ki: - Bu da, yapılan bir "İyi iş"in, bir "Hayırlı amel"in neticesidir. Sen de mümkün olduğu kadar herkese iyilik yap oğlum. Zayi olmaz. Mutlaka karşına çıkar. En mesut insan Bir gün de sohbetinde; - "Dünyada en mesut insan kimdir, biliyor musunuz?" diye sordu cemaatine. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - En mesut insan, "Peki" diyendir. - Kime peki diyeceğiz efendim? - Tabii ki "Hak söz"e. Yani "Allah adamları"na, "Ehl-i sünnet alimleri"ne. Büyüklere "Peki" diyen kazanır. Eshab-ı kiram niçin bu kadar çok yükseldiler dersiniz? - Niçin efendim? - Resulullaha "Peki" dedikleri için. Sordu yine: - Ebu Cehil ve yandaşları niçin kaybettiler acaba? - Resulullaha "Hayır" dedikleri için mi? - Evet. Ona itiraz ettiler. Hak sözü dinlemediler ve kaybettiler. Peki deyin, kazanın! Şöyle bitirdi: - "Peki demek" melek sıfatıdır. "İtiraz etmek" ise şeytan sıfatı. Siz melekliğe özenin. Peki deyin ve kazanın. Rahat edersiniz. *** Bir gün de; - Başarının sırrı nedir? diye sordular bu zata. Cevabında; - "Birlik beraberlik, dürüstlük ve iyi hedef seçmektir" buyurdu. - Hedefimiz ne olmalı? dediler. - "Bir kişinin daha hidayetine sebep olup, onu Cehennemden kurtarmak olmalı" buyurdu. "Yanan bir evden birini kurtarmak, çok büyük sevaptır. Fakat bu bile bir insanı "Cehennem ateşi"nden kurtarmanın yanında hiç kalır yine de." > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Ben yaptım" demeyin!

Buhara evliyasından "Ebu Hafs-ı Kebir" hazretleri, bir günkü sohbetinde; - "Kardeşlerim, mim'li konuşmayın. Böyle konuşmak nefsanidir", buyurdu. Dinleyenler; - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Yani hayırlı bir iş yapınca, "Ben yaptım, ben ettim" demeyin. Böyle konuşmak, kula yakışmaz. - Peki efendim, mesela çok çalışıp uğraşarak zor bir işi başarsak, yine mi "Ben yaptım" demiyeceğiz? - Evet. Çünkü siz o işi Allahın yardımıyla başardınız. Cenab-ı Hak fırsat, imkân ve kabiliyet vermeseydi, siz o işi yapamazdınız. Sen nasib etmeseydin... - Peki, ne dememiz lazım efendim? - "Yâ Rabbî, sana sonsuz şükürler olsun ki, bu hayırlı işi bana nasib ettin. Sen bu imkânı vermeseydin, ben bu işi yapamazdım" demeliyiz. *** Bir gün de bazı gençler bu zata gelip; - Bize nasihat eder misiniz? dediler. Onlara; - "İki şeye dikkat edin" buyurdu. "Birincisi, ibadetleri seve seve yapın. İkincisi de kul hakkına girmeyin. Varsa, helallaşın hemen". -Ya biz haklıysak? dediler. - "Olsun, yine de helallaşın" buyurdu. "Çünkü hiç belli olmaz. Belki de sen haksızsın. Karşıdaki haklıdır. Her şeyin doğrusu ahirette ortaya çıkacak". Haklı olduğu halde... Ve ekledi: - Haklı olduğu halde haksızlığı kabul edene Cennette büyük bir köşk verilecektir. Bunu Peygamberimiz haber veriyor ve "Kefili de benim" buyuruyor. *** Bir gün de sevdiği bir gence; - "Evladım, sana tavsiyem, fütüvvet sahibi ol" buyurdu. Delikanlı; - O nedir ki? deyince; - "Fütüvvet" gücendiğin kimseye iyilik etmek, sevmediğine ihsanda bulunmak ve sıkıldığın insana güleryüz göstermektir, buyurdu. Genç adam; - Ama bu çok zor, dedi. Buyurdu ki: - Evet, gerçekten zor iş. Ama unutma ki, "marifet, zoru başarmak"tır. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Meleklerin dua etmesi için

Ebu Hamza Bağdadî hazretleri, birkaç sevdiğiyle sohbet ederken; - "Kardeşlerim, meleklerin size imrenmesini ve size dua etmelerini ister misiniz?" diye sordu. - Tabii efendim, çok isteriz, dediler. - "Öyleyse şu iki şeyi yapın", buyurdu. "Birincisi, birbirinizi çok sevin. İkincisi de bir araya geldiğinizde faydalı şeyler konuşun". - Ne konuşalım efendim? - Mesela islâmiyetten konuşun. Allah'tan bahsedin. Açın bir "İlmihal kitabı" okuyun. Ve ilave etti: - Allah rızası için üç beş kişi bir araya gelir de "dînî sohbet" ederlerse, gökteki melekler onlara imrenir ve dua ederler onlar için. "Kendinizi sevmeyin!" Bir gün de, bir genç gelip; - Efendim, ben Allahü tealayı sevmek istiyorum, ne yapayım? diye sordu. Cevaben; - "Öyleyse kendini sevme" buyurdu. "Çünkü kendini seven, Allah'ı sevemez. Allah'ı seven de nefsini sevemez. Ayrıca nefsini seven, büyüklerden istifade edemez. Genç sordu yine: - Büyüklerden istifade etmenin alameti nedir ki efendim? Buyurdu ki: - Onlar, kimseye yük olmaz. Üstelik herkesin yükünü çekerler. Bir gün de sevdikleriyle sohbet ederken; - "Kardeşlerim, her işi Allah için yapın" buyurdu. "İnsanların takdirini değil, Rabbimizin rızasını düşünün. "O beğensin yeter!" - İnsanların beğenmesi mühim değil mi? dediler. - "Hayır" buyurdu. "Onlar bugün över, yarın söverler. İnsanların takdirini bekleyenler, kime benzer, biliyor musunuz?" - Kime efendim? - Alışveriş için pazara giden şu insana benzer ki, para kesesini açtığında, içinin "Çakıl taşı"yla dolu olduğunu görür. Hiçbir işe yaramaz tabii". İşte "İhlassız ameller" de bir işe yaramazlar ahirette. Şöyle bitirdi: - Ahirette, sadece "Allah için" yaptığımız amellerden fayda göreceğiz. İhlassız amellerimiz "Kirli paçavra" gibi çarpılacak yüzümüze. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Gençliğin kıymetini bilin!

Horasan evliyasından Ebu Hamza Horasanî hazretleri, nasihat isteyen bir kimseye; - "Görüyorum ki henüz gençsin" buyurdu. "Her istediğini yapabilecek bir haldesin, öyle değil mi?" O kimse; - "Evet efendim" dedi. "Genç sayılırım". - İnşallah sıhhatin de yerindedir? - Çok şükür efendim. - O halde hiç durma. Seni, "sonsuz saadet"e kavuşturacak sebeplere yapışmaya bak. - O nedir ki? deyince; - "Allaha ibadet etmek" buyurdu. "Bunu yarına bırakma sakın!" - İbadeti yaşlanınca yapsam olmaz mı efendim? "Garantin var mı?" Büyük veli; - "Yaşlanacağına garantin var mı?" buyurdu. "İnsan ömrünün en kıymetli zamanı gençliktir. Bu en kıymetli zamanı, en kıymetli şeylerle geçir!" - Ne ile mesela? - En kıymetli şey "İslâmiyete uymak"tır kardeşim. Yani Rabbimizin emirlerini yapıp, yasak ettiklerinden sakınmak. Bu ikisinden daha mühim iş yoktur. *** Bir gün de; - Efendim, ahirette ilk sual neden olacak? diye sordular. - "Îman"dan olacak, buyurdu. "Çünkü Cennete girmek îman ile olur. Ama bir şartla. Doğru ve sağlam olması lazım o îmanın". - Hangi îman doğrudur hocam? - Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiğine uygunsa, o îman doğrudur. -Îman doğru olmazsa?dediler. "Ateşle temizlenir!" - Îmandaki bozukluk, ancak "Cehennem ateşi"yle temizlenir, buyurdu. - Şefaat yok mudur efendim? - Var ama îtikat bozukluğu şefaatle affolmaz. Şefaatle ancak ameldeki noksanlıklar affedilebilir. *** Bir gün de; - İnsan, sevdiğine isyan eder mi? diye sordu cemaatine. - Etmemesi lazım, dediler. Buyurdu ki: - Evet. İnsan, sevdiğinin sözünü dinler. Zira sevmek, itaati gerektirir. İtaat etmeyen, sevmiyor demektir. Öyleyse Rabbimize itaat edelim. Edemiyorsak, bari sevdiğimizi iddia etmeyelim. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Malının artmasını isteyen dağıtsın!

Bağdat evliyasından "Ebu Haşim-i Sofî" hazretlerine, bir gün sevdiklerinden biri gelip; - Efendim, ben malımın artmasını istiyorum. Ne yapayım? diye sordu. Cevabında; - "Öyleyse malını dağıt" buyurdu. Adam anlayamadı cevaptaki inceliği. - "Efendim, yanlış anladınız galiba" dedi. "Ben malımın artmasını istiyorum, azalmasını değil". Mübarek gülümsedi. - Yanlış anlamadım kardeşim. Sen malının artmasını istemiyor musun? - Evet, hem de çok istiyorum. - İyi ya, artmasını istiyorsan dağıt malını. Yediğinden ve giydiğinden muhtaçlara ver. Sevindir garipleri. "Verirsem azalmaz mı?" - Verirsem azalmaz mı efendim? - Hayır kardeşim, bilakis artar. - Nasıl artar hocam? - Bak kardeşim. Sen verirsen, Allah sana daha çok verir. Vermezsen, vermez. Bu iş böyledir. *** Bir günkü sohbetinde de; - "Kardeşlerim, bizler aciz kullarız" buyurdu. "Kendimize ait hiçbir şeyimiz yoktur". Dinleyenler; - Nasıl yani? dediler. Buyurdu ki: - Öyle insan var ki, akşam sağlam yatıyor. Sabah bir de kalkıyor ki felç olmuş, öyle değil mi? - Evet efendim. Yahut deli olmuş - Yahut aklı gitmiş, olamaz mı? Yahut da ölmüş. Kim mani olabilir? Bunun misallerini hepimiz görüyoruz. Kalbimiz çalışıyor, durdurmaya gücümüz yetiyor mu? - Yetmiyor tabii efendim. - Pekii duracak olsa, çalıştırabiliyor muyuz? - Hayır. - Diğer iç organlarımız da öyle değil mi? Yani bizim, kendi vücudumuza bile hükmümüz geçmiyor. Dış şartlara hiç geçer mi? Nitekim bir zelzele olacak olsa, kim mani olabilir? - Hiç kimse. - O halde biz neyiz? "Hiç". İnsan "Hiç"tir kardeşlerim. İnsanın tek sermayesi var. O da "Aciz" olmasıdır.

.Bir sefere çıksanız...

Şam evliyasından "Ebu İdris Havlanî" hazretleri bir günkü sohbetinde; - İnsan bir sefere çıkacak olsa, yanına eşya olarak ne alır? diye sordu cemaatine. - Gittiği yerde ne lazım olacaksa, o şeyleri alır, dediler. - Pekii daha fazlasını alırsa ne olur? - Ahmaklık olur efendim. Buyurdu ki: - İşte bizler de birer ahiret yolcusuyuz kardeşlerim. Bize orada ne lazım olacaksa, onun tedarikine bakalım. - Onlar nedir ki efendim? - "Salih amel"dir. Yani ihlasla yapılan iyi iş ve ibadetlerdir. Bu dünyada Allah için yaptığımız her icraat, orada işe yarar. Nimetler içindeyiz Bir gün de; - "Kardeşlerim, Allahü teâlâya sonsuz kere sonsuz hamd olsun ki, bizlere çok büyük nimetler vermiş" buyurdu. Sordular: - O hangi nimetler efendim? - Mesela "Îman nimeti". Kâfirlere vermemiş bunu. Onlar, hem dünyada azap içindeler, hem de ahirette. - Efendim, onların da huzur içinde olanlarını görüyoruz. - Hayır, o, görünüşte öyledir. İslâmın dışında rahat ve huzur yoktur ve olamaz. Kâfirler, "Sarhoş" gibidirler bu dünyada. Nasıl ki sarhoşlar bir müddet sonra ayılırlar. Bunlar da ölünce ayılacaklar. Ama o ayılma fayda vermeyecek onlara. Müddet bitmiştir Ve ilave etti: - Çünkü müddet bitmiştir. Ne "Tövbe etme" fırsatı vardır artık, ne de "Îman etme" imkânı. *** Bir gün de "Ana baba hakkı"ndan bahsediyordu ki; - En büyük ibadet, ana babanın kalbini kazanmaktır, buyurdu. - Ya kalpleri kırılırsa? dediler. Buyurdu ki: - Bu, o evlat için en büyük felakettir. - Efendim, Allahü tealanın rızası, ana babanın rızasına bağlı deniyor, bu doğru mu? - Elbette. Ana babanız sizden razı olmadıkça Allahü teâlânın sevgili kulu olamazsınız. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Amelsiz iyi niyet...

Kûfe velilerinden Ebu İshak El-Fezarî hazretlerine bir gün; - Efendim, amelsiz iyi niyete sevap var mıdır? diye sordular. - "Evet vardır" buyurdu. "Kalpten geçen bir iyi niyet, icra edilmese bile sevap kazandırır. Hatta o iş icra edilseydi, daha fazla sevap kazanılmazdı". - Nasıl olur? dediler. Buyurdu ki: - Çünkü o işi yaparken kibir gelebilirdi kalbine. Ama niyette böyle bir tehlike yoktur. Çünkü niyet kalpte olur. Onu da Allah'tan başka kimse bilemez. - Peki efendim, amelsiz kötü niyete günah yazılır mı? - Hayır yazılmaz. O kötü fiili işlerse yazılır ancak. Ama tövbe ederse, o da hemen silinir. Âgah olmak nedir? Bir gün de sohbetinde; - Kardeşlerim, namaz kılarken, her rüknü en iyi şekilde, yani emredildiği gibi yapmayı düşünmek lazımdır ki, bu hale, "Âgâh olmak", yani "Uyanık olmak" denir, buyurdu. - Bu, kolay değil, dediler. - "Evet" buyurdu. "Bir insanın, namazın başından sonuna kadar hep âgâh olması, gerçekten zor iştir. Ama bunun bir yolu var". - O nedir ki efendim? - Namazları cemaatle kılmak. Çünkü cemaatten her biri, namazın bir kısmında uyanık olsa, o namaz baştan sona kadar uyanıklık içinde kılınmış sayılır. Cenab-ı Hak, böyle kılınan namaza, çok sevap verir. - Namazı cemaatle kılmak ne kadar mühimmiş efendim. Birlikte rahmet var - Elbette. Birlikte rahmet vardır çünkü. Bunun için iki Müslüman bir araya gelince, mutlaka cemaat olmalıdır. Birlikte olunca, hem oraya rahmet iner, hem de o namazın kabul olma ihtimali fazla olur. *** Bir gün de cemaatine; - En büyük nimet nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. - En büyük nimet, "doğru yol"u bulmaktır, buyurdu. - O hangi yol hocam? - Peygamber Efendimizin ve eshab-ı kiramın gittiği yol. Bu yola "Ehl-i sünnet yolu" yahut "Kurtuluş yolu" denir. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sıkıntıların asıl sebebi

Suriye'de yetişmiş velilerden Ebu İshak İbrahim hazretleri, bir gün cemaatine; - Kardeşlerim, bugün insanların çektiği çeşitli sıkıntıların sebebi nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Sıkıntıların asıl sebebi, Allahü telanın emir ve yasaklarına uymamaktır. Nitekim Hak teala Kur'an-ı kerimde, "Benim emir ve yasaklarıma göre yaşamazsanız, size geçim darlığı veririm. Bereketi kaldırır, rızkınızı daraltırım" buyuruyor. Sordular: - Çare nedir efendim? Buyurdu ki: - Çare, Allah'a dönmektir. Allahü tealanın emir ve yasaklarına göre yaşayanlar, dünyada da sıkıntı çekmezler, ahirette de. İslamdan ayrılınca sıkıntı başlar. Allah, kuluna acır Bir gün de; - Kardeşlerim, cenab-ı Hakkın kullarına merhameti, bir annenin yavrusuna olan merhametinden daha çoktur, buyurdu. Daha iyi anlaşılması için de; - Bir anne, yahut baba, ne kadar yaramaz olursa olsun, evladını tutup ateşe atar mı? diye sordu onlara. - Atmaz tabii, dediler. Buyurdu ki: - İşte cenab-ı Hak da hiçbir kulunu durup dururken Cehenneme atmaz. - Cehenneme atılanlar yok mu efendim? - Var ama, onları Allah atmıyor ki. Kendi kendilerini atıyorlar - Ya kim atıyor? - Onlar, kendi kendilerini ateşe atıyorlar. Bir adam evinin damına çıkıp intihar etse, bunda suç kimindir? - Tabii ki kendisinin. - İşte Cehenneme gidenler de aynen böyledir. Allahü teâlâ, kulları Cehenneme gitmesin diye hep ikaz ediyor. - Nasıl ikaz ediyor? - Kur'an-ı kerimde, "Aman kullarım! Yapmayın, etmeyin, yoksa yanarsınız!" buyuruyor. Kur'an-ı kerim, baştan sona bu ikazlarla dolu. Ama bu kadar ikaza rağmen insanoğlu yine büyük günahlar işleyip Cehennemi hak ediyor. Şöyle bitirdi: Hâşâ zulmetmez kuluna Hüdası, Herkesin çektiği, kendi cezası. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bir şeye kavuşan her şeye kavuşur

Şam'da yetişen velilerden "Ebu İshak-ı Şâmî" hazretleri, bir gün talebelerine; - Çocuklar, "bir şey" var ki, o "bir şey"e kavuşan, her şeye kavuşur. O bir şeye kavuşamıyan, hiçbir şeye kavuşamaz, buyurdu. Gençler merak edip; - O nedir ki? dediler. Buyurdu ki: - Hakiki bir "İslâm alimi"ni tanıyıp onu sevmek ve sohbetinde bulunmaktır. Çünkü o büyük âlimlerin nasihatlarına göre yaşayan, dünyada rahat ve huzurlu olur. Ahirette de sonsuz Cennet nimetlerine kavuşur. - Böyle bir zat yoksa efendim? - Onlar yoksa kitapları var. Onların kitabını okuyan da her nimete kavuşur. İyilerle birlikte olun! Bir gün de nasihat istediler bu zattan. - "Daima iyilerle beraber olun" buyurdu. "Neden böyle söylüyorum, biliyor musunuz?" - Neden efendim? - Çünkü bir kimse, bir "cüzzamlı hasta" ile bir evin aynı odasında yedi sene birlikte kalsalar, hatta aynı tabaktan yiyip aynı yatakta yatsalar. - Evet efendim. - Cüzzam, çok bulaşıcı bir hastalık olduğu halde, yine de bu cüzzamın o sağlam adama geçmeme ihtimali vardır. Fakaat bir mahallede bir "kötü insan" olsa, onun kötülüğünün diğer insanlara geçmeme ihtimali yoktur. Herkes pişman olacak! Bir günkü sohbetinde de; - Kardeşlerim, herkes öldüğünde pişman olup "Eyvaah!" diyecek, buyurdu. - Herkes mi pişman olacak? dediler. - "Evet, herkes pişman olacak" buyurdu. "Ama kâfirlerin pişmanlığı daha çok olacak tabii. (Aaah! Keşke îman etseydim)diyecekler, ama nafile." - Müslümanlar da pişman olacak mı efendim? - Elbette. Onlar da, "Aaah! Keşke şu şu günahları işlemeseydim. Keşke şu iyilikleri de yapsaydım" diyecekler. Ama bu da nafile. Çünkü imtihan bitmiş, fırsat elden gitmiştir. Geri dönüş de yoktur oradan. Şöyle bitirdi: - Herkes, yaptığının karşılığını mutlaka görecek orada. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Başarının sırrı!..

Mevlânâ Ebû Said Evbehî hazretleri, bir günkü sohbetinde; - "İslâmiyet üç kısımdır" buyurdu. "İlim, amel ve ihlas". - İlimden maksat nedir? dediler. - İslâmiyetin bildirdiği şeyleri öğrenmektir, buyurdu. - Amel nedir? - Öğrendiklerini yapmaktır. - Ya ihlas? - İhlas, her yaptığını Allah için yapmaktır. Bu üçünü yapan kimse Allahü teâlânın rızasına kavuşur. Cenab-ı Hak bir kulundan razı oldu mu, bütün dünya ve ahiret saadetleri onun olmuş demektir. Şöyle bitirdi: - İslâmiyetin dışında aranılacak ve imrenilecek hiçbir iyilik yoktur. Tasavvuf nedir? Bir gün de; - Tasavvuf nedir? diye sordular bu zata. - Tasavvuf, zamanı en iyi şekilde kullanmaktır, buyurdu. - Sabır nedir? dediler. - Susmaktır, buyurdu. - Dünyada en güzel şey nedir? - Dünyaya düşkün olmamaktır. - Herkes tarafından sevilmek için ne yapalım? dediler. - Kendinizi sevmeyin, buyurdu. - Pekii ahirette kurtulmak için ne yapalım? - Korkak ve ürkek yaşayın. - Neden korkalım? dediler. - İmanınızı kaybetmekten, buyurdu. İman kolay çıkar! Ve ilave etti: - Çünkü bu zamanda îmanı kaybetmek çok kolaydır. Nitekim bir kâfir, bir "Kelime-i tevhid"i söylemekle nasıl îmana kavuşuyorsa, bir mümin de, "bir kelime-i küfr"ü söylemekle küfre düşebilir maazallah. *** Bir gün de; - Mü'minin alameti nedir, biliyor musunuz? diye sordu sevdiklerine. - Bilmiyoruz, dediler. - "Güler yüzlü" olmaktır, buyurdu. - Münafığın alametini biliyor musunuz? - Bilmiyoruz efendim. - Münafığın alameti de "çatık kaşlı" olmaktır, buyurdu. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Dostlarını görünce iyileşti!

Balıkesir evliyasından "Yürek Dede" hastalandı bir gün. Öyle ki, ayağa kalkacak takati kalmamıştı. Hanımı yemeğini yanına getirir, abdestini almaya yardım ederdi. Ama bir gün, sevenleri ziyaretine geldi bu zatın. Onları görünce mübarek fırladı yataktan ve koyu bir sohbete koyuldu onlarla. Unuttu hastalığını. Kendinden geçti adeta. Hanımı da bitişik odada olup, onun bu haline taaccüp etmişti. Misafirler gidince hışımla girdi yanına. - Efendi ne bu hal? - Hayrola hanım, ne oldu? - Hani sen hastaydın?! - Evet hastaydım, ama... - Kusura bakma ama, ben senin hastalığına inanmıyorum artık. - Neden hanım? N'oldu ki? "Bütün nazın bana!" - Misafirlerle nasıl konuşuyordun öyle. Bütün nazın bana mıydı yani? - Yok hanım, yanlış anladın, ben... - Hayır hayır, bundan sonra bana hastayım falan deme sakın. Hizmet de bekleme, tamam mı? Gülümsedi Mübarek; - Haklısın hanım. Ama ne yapayım, elimde değil işte. - Neymiş elinde olmayan? - Gönül dostlarını görünce hastalığımı unutuyorum hanım. Allahü teâlâdan bahsedince, İslâmiyetten konuşunca, kendimden geçiyorum. Rabbim güç kuvvet veriyor, şifa buluyorum. Bir gün de sevdiği bir gence; - Dinimizden bir kelime öğrenip başkasına öğretmek, bin kere nafile hacca gitmekten daha çok sevaptır, buyurdu. Dini kimden öğrenelim? Delikanlı; - Efendim, ben de dinimi öğrenmek istiyorum, dedi. Acaba nereden öğrenebilirim? - Ehli sünnet alimlerinden, buyurdu. -Ehli sünnet alimi yoksa efendim? - Onlar yoksa, kitapları var evladım. O âlimlerin halis niyetle yazdıkları kitapları okuyan, hem dinini doğru olarak öğrenir, hem de feyz alır. - Feyz mi, o da ne demek? - Feyz, "nur" demektir oğlum. Yani o büyüklerin kitabını okuyanın kalbi nurlanır, temizlenir, parlar. - Kalbin temizlendiği nasıl anlaşılır ki? - Kalbi temizlenen kimseye ibadetler tatlı, haramlar çirkin gelir, buyurdu. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Allahın kullarına hizmet edenler

Anadolu'da yetişen velilerden "Atâullah Efendi", bir gün sevdikleriyle sohbet ederken; - Kardeşlerim, bazı müstesna kimseler, mahşerdeki "bin sene"yi, Arş-ı âlânın gölgesinde, nurdan kürsîlerde oturarak geçireceklerdir, buyurdu. - Onlar kimlerdir? dediler. - Dünyada iken, Allahü teâlânın dinine hizmet edenler ve Onun kullarının müşkillerini halledenlerdir, buyurdu. - Ne mutlu onlara. - Evet. Ama İslâma hizmet etmek zor iştir. Allahü teala bu zor işi, en fazla güvendiği ve en çok sevdiği kimselere vermiştir. - Onlar kimlerdir ki efendim? - "Peygamber Efendimiz" ve Onun varisi olan "Ehl-i sünnet alimleri"dir. Ne tavsiye edersiniz? Bir gün de gencin biri bu zata gelip; - Efendim, dünya zevklerine çok düşkünüm. Bana ne tavsiye edersiniz? diye sordu. Cevabında; - Günah olan dünya zevklerine düşkünlük, nefistendir, buyurdu. Halbuki biz, nefsi ezmekle emr olunduk. - Kendi nefsimizi mi ezeceğiz? -Evet. Çünkü nefsimiz, Allahü teâlânın düşmanıdır oğlum. Onu ezmemiz lazım. Biz onu ezmezsek, o bizi ezer. - Nefs nasıl ezilir ki efendim? - "Riyazet" ve "Mücahede"ile. Yani nefsin istediği şeyleri yapmamak, istemediği şeyleri yapmakla. Şöyle özetledi: - Nefsi ezmenin yolu, "İslamiyete uymak"tır oğlum. Asıl servet nedir? Bir gün de sohbetinde; - "İnsanın serveti" deyince ne anlıyorsunuz? diye sordu cemaate. - Parası, evi, eşyası... dediler. - Hayır, bunlar değil, buyurdu. - Ya nedir efendim? - Asıl servet, ölürken yanında götürebildiğidir. Cemaat, hayretle sordu: - İnsan ölürken ne götürebilir ki? - Sadece "Salih ameller"ini. - Salih amel'den maksat? - "Salih amel"halis niyetle, ihlasla, yani sırf "Allah için" yapılan amellerdir. Allah için yapılmayanlar, "Namaz" bile olsa, hiçbir işe yaramaz ahirette. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

..Aramızda ne fark var?

Kabr-i şerifi Bandırma'da bulunan "Kerpiçli Dede" Allah'ın kullarına karşı olan aşırı merhametinden dolayı çok ağlar, herkesin ahirette kurtulması için dua ederdi. Talebeleriyle, "baba-oğul" gibiydi. Bir gün yine onlara sohbet ediyordu ki: - Evlatlarım, sizinle benim aramda ne fark var, biliyor musunuz? diye sordu. - Çok fark var, dediler. Buyurdu ki: - Hayır, sadece iki fark var. - Onlar nedir ki efendim? - Birincisi, ben yaşlıyım, siz gençsiniz. İkincisi de benim günahım çok, sizinki az. Onun için bu günahı çok kula dua edin ki ahirette kurtulabilsin. "Hanımına iyi davran" Bir gün de evlilikle ilgili nasihat isteyen bir talebesine; - Evladım, hanımına iyi davran, buyurdu. Ona karşı merhametli ol. Hukukunu iyi gözet. Yoksa... - Yoksa ne olur efendim? - Yoksa "kul hakkı"yla ahirete gider ve çok pişmanlık çekersin orada. - Hanımı üzmek de kul hakkına girer mi ki? - Elbette. Hem bu hak, kul haklarının en mühimidir. Çünkü insan kiminle çok irtibatlı ise, onunla arasında kul hakkı çok olur. Kişinin en fazla bir arada olduğu kimse ise "kendi hanımı"dır. Emr-i maruf sevabı Bir gün de, bazı gençlerle sohbet ederken; - "Emr-i maruf" yani insanların dinlerini öğrenmelerine vesile olmak ne kadar çok sevaptır, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz, dediler. Buyurdu ki: - Bir kimseyi bir "dünya sıkıntısı"ndan kurtarmanın sevabı, bütün cihanın nafile ibadetlerinin toplamından daha çoktur. "Ahiret sıkıntısı"ndan kurtarmanın sevabını siz düşünün artık. Ve ilave etti: - Hocamdan duymuştum. "İnsanlar, yaptıkları emr-i maruf hizmetine karşılık, Cennette kavuşacakları nimetleri bilseler, sevinçlerinden her şeyi unutur, sokaklarda oynarlardı" buyurmuştu. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bize dua edin kardeşim

Anadolu velilerinden "Ethem Baba", bir gün bir hasta ziyaretine gitmişti. Geçmiş olsun dileğinde bulunup sonra kalkmak için izin istedi. Giderken de; - Bize dua edin kardeşim, buyurdu. Adamcağız; - Efendim bizim duamızdan ne olur ki? diye arz edince; - "Öyle deme" buyurdu. "Allahü teâlâ, sıkıntılı halde yapılan duayı kabûl eder." - Yani hastanın duası kabul olur mu efendim? - Elbette, hastalık da bir sıkıntıdır. - Efendim, hasta olunca üzülüyoruz. Bu, doğru değil mi yoksa? - Evet. Hastalığa üzülmek doğru değildir. Ama ibadete, mesela "namaz kılmaya" mani olursa, o zaman üzülmek gerekir tabii. Hastalık nimettir! Sordu yine: - Efendim, "Hastalık nimettir" diye okumuştum bir kitapta. Gerçekten öyle midir? - Evet, ama sabretmek şartıyla. - Öyleyse hastalığı isteyelim mi yani? - Hayır, hastalık istenmez. Bilakis hasta olmamak için sebeplere yapışacağız. Buna rağmen gelirse, sabredeceğiz. *** Bir gün de bazı sevdikleri bu zata gelip; - Efendim, Allahü teâlâ bu dünyada Müslümanlara da rızık veriyor, kâfirlere de, öyle değil mi? diye arz ettiler. - Evet, öyledir, buyurdu. - Müslümanlara da rahatlık, huzur veriyor, kâfirlere de. - Evet. Bu nasıl oluyor? - Ama Müslümanlar Allahın dostu, kâfirler düşmanı. Bu nasıl oluyor? Buyurdu ki: - Allahü teâlâ bu dünyada "dostlar"la "düşmanlar"ı ayırmıyor. Nimetlerini hepsine saçıyor. Ama ahirette öyle olmayacak. - Ya nasıl olacak efendim? - Orada dostlarla düşmanları ayıracaklar. Müslümanlara "Sonsuz Cennet nimeti" verilirken, kâfirler "Sonsuz azâb"a atılacak. Ve ilave etti: - Hem sonra bu dünyada kâfirlere verilen dünyalıklar, "görünüşte nimet"tir. Aslında "musibet" olup, onları adım adım Cehenneme yaklaştırır da haberleri bile olmaz. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Haramlardan sakınınız!

Hindistan evliyasından "Emanullah Lahorî" hazretlerine, bir gün bir genç gelip; - Efendim, "Dünyadan sakınınız!" buyuruluyor, bu ne demek? diye sordu. - "Dünyadan sakınınız!" demek, "Haram ve günahlardan sakınınız!" demektir, buyurdu. Sordu tekrar: - Nefsin ve ruhun lezzet aldığı şeyler aynı mıdır? - Hayır. Her uzvun lezzet aldığı şeyler başkadır. - Nefs, nelerden zevk alır mesela? - Nefsin gıdası, "haram" ve "günahlar"dır. - Ya ruhumuz efendim? - Ruhun gıdası, manevi şeylerdir. "İbadet, sohbet, namaz..." gibi. Dünyada en büyük zevk Bir gün de talebesinden biri; - Efendim, dünyada en büyük zevk nedir?diye sordu bu zata. Cevabında; - Allahın dinini, Onun kullarının ayaklarına kadar götürmek ve bu yolda karşılaşılan sıkıntılara sabretmektir, buyurdu. - Kalbleri temizlemenin ilacı nedir? - Allah dostlarının sohbetidir. - Öyle zatlar yoksa peki? - Onlar yoksa, kitapları var evladım. O kitapları okumak da kalpleri temizler. Sordu yine: - Hangi dualar kabul olmaz hocam? - Haram giren ve haram çıkan ağızla yapılan dualar kabul olmaz evladım. Hangi dua kabul olur? - Pekii hangi dualar kabul olur? - Helal yiyen ağızla, kırık kalple ve büyükleri vesile ederek yapılan dualar kabul olur, buyurdu. *** Bir gün de; - Tevekkül nedir? diye sordular bu zata. - "Tevekkül" sebebine yapışıp, o sebebin tesirini Allahü teâlâdan beklemektir, buyurdu. - Çalışmadan tevekkül etmek olmaz mı? - Hayır. Çalışmadan tevekkül etmek, namaz kılmadan dua etmeye benzer ki, kabul olmaz. Şöyle bitirdi: - Sebebine yapışmayan arzusuna kavuşamaz. Allahü tealanın âdet-i ilahisi böyledir çünkü. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Bana bir kelime öğretenin...

İstanbul'un büyük velilerinden Emir Ahmet Buhari hazretlerinin komşusu bir genç vardı ki, anne babasını üzüyordu ara ara. Bir gün, bu zatın dergahına gelip oturdu bu genç. Büyük veli onu görünce gülümsedi. - Hoş geldin evladım. - Hoş bulduk efendim. Şefkat dolu bir sesle, - Hazreti Ali ne buyuruyor, biliyor musun evladım? diye sordu gence. Delikanlı büktü boynunu. - Bilmiyorum efendim. Ne buyuruyor? - "Bana bir kelime öğretenin kölesi olurum" buyuruyor. Halbuki annemiz babamız, bir değil, binlerce kelime öğrettiler bize, öyle değil mi? Bizim ilk mürşidimiz Genç mahcup vaziyette önüne baktı. - Öyledir efendim. - Yani bizim ilk mürşidimiz anne babamızdır. Ninni söylerken, ilk defa annemizden öğrendik "Allah" demeyi. Ve masal anlatırken "Peygamber Efendimiz"den bahsederdi babalarımız. Genç yine mahcup bir ses tonuyla - Doğru hocam, dedi. Büyük veli devam etti: - Müslüman olmamızda en büyük rolü olan iki kişi, "anne babamız"dır oğlum. Bu sebeple kul köle olmalıyız onlara. Onları incitmek, büyük felakettir. Delikanlı o günden sonra hiç üzmedi anne babasını. *** Bir günkü sohbetinde de; - Kardeşlerim, huzûr-u ilâhide toplanmak ne büyük nimettir, buyurdu. Huzuru ilâhî; namazdır Dinleyenler; - Huzuru ilâhi'den muradınız nedir ki? dediler. - "Namaz"dır, buyurdu. İnsan namaz kılarken, Allahü teâlânın huzurundadır. Namazlardan sonra yapılan duayı Allahü teala kabul eder. Nitekim her namazdan sonra, "Ey kulum, iste vereyim"buyurur ki, bu, "Saat-i icâbe"dir işte. - O ne demek efendim? - "Saat-i icabe", o saatte ne dua etsen kabul olur demektir. Hele cuma günü öyle bir saat vardır ki, o anda yapılan dua da asla reddolunmaz. - O hangi vakittir ki? - Âlimler, "İkindi namazı vaktidir", diye bildirmişlerdir. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29


.Müslümanlık lâf ile olmaz

Yozgat evliyasından "Şeyh Osman Efendi" bir gün, namaza gevşek olan bazı gençlerle sohbet ediyordu ki; - Elhamdülillah, Müslüman bir anne babadan dünyaya gelmişiz. Bu, ne büyük nimet, buyurdu. Gençler; - Evet efendim çok şanslıyız, dediler. - Fakat lâf ile Müslümanlık olmaz, buyurdu. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına ehemmiyet vermemiz gerekir. Mesela günde "beş vakit namaz" kılmak, her Müslümana farzdır. Gençler; - Biz bazen aksatıyoruz, deyince; - Olmaaz, çok yanlış! buyurdu. Allahın emri aksatılır mı hiç? Rabbinin emrine ememmiyet vermeyenin îmanı gider maazallah. Üzülmek lâzım!.. Gençler korkuya kapılıp; - Ehemmiyet vermemek nasıl belli olur ki? dediler. - Üzülüp üzülmemekle, buyurdu. Yani bir vakit namazı kazaya kaldığı zaman üzülüyorsa, eh işte. Büyük günaha girse de îmanı gitmez. - Ya üzülmezse efendim? - O zaman çok tehlikeli işte. Üzülmüyorsa, Allahü tealanın emrine ehemmiyet vermiyor demektir ki, îmanı tehlikeye girer. Çünkü Allahü tealanın emir ve yasaklarına ehemmiyet vermemek, "küfür"dür, Allah korusun. Gençler anlamıştı işin esasını. - Allah sizden razı olsun, dediler. Bugünden itibaren namazlarımızı hiç aksatmayacağız inşallah. Namaz çok mühim Yine bir sohbetinde de; - Namaz kılmamak üç türlü olur, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. - Birincisi, farz olduğunu bilmiyordur. İkincisi, tembellikle kılmıyordur. Üçüncüsü de, Allah korusun ehemmiyet vermiyordur. - Neden "Allah korusun" dediniz ki? - Ehemmiyet vermeyen "kâfir" olur da onun için. Müslüman, her günahı işleyebilir. Ama peşinden üzülür, pişman olur ve tövbe eder. - Ya üzülmezse efendim? - Üzülmezse, Allahın yasak etmesine ehemmiyet vermiyor demektir ki, "küfre girer"mazallah. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.İlk sual "iman"dan olacak

Buhara evliyasından Emir Gilan-ı Vaşî hazretleri, bir gün birkaç talebesiyle sohbet ediyordu ki; - Kıyamet günü evvela "Îman"dan, sonra "Namaz"dan sorulacak, buyurdu. Îman, en büyük nimettir ki, bu nimetin şükrü üç şeyle ifa edilebilir ancak. - Onlar nedir? dediler. - Birincisi "Hubb-u fillah"tır. Yani birbirimizi çok seveceğiz. İkincisi, "kalp kırmak"tan titreyeceğiz. Kalp kırmak, Kâbe-i şerifi kazma kürekle yıkmaktan daha büyük günahtır. - Üçüncüsü nedir efendim? - Üçüncüsü de, "Affetmek"tir. Birbirimizin kusurunu affedeceğiz. Sabredenin gideceği yer, Cennettir. En büyük nimet Bir gün de sohbetinde; - "Kardeşlerim, Allahü teâlâ, kullarına ihsan ettiği nimetleri üzerlerinde görmeyi sever" buyurdu. "Yani Rabbimiz, bize ihsan ettiği nimetleri izhar etmemizi, göstermemizi istiyor. - En büyük nimet nedir ki? dediler. - "Müslüman olmak" nimetidir, buyurdu. Bundan büyük nimet yoktur. - Bu nimeti nasıl göstereceğiz? - Güler yüzümüzle, tatlı dilimizle, merhamet ve şefkatimizle göstereceğiz. Ama bir şartla. O nimetin bize gelmesine vesile olan kimseye teşekkür etmeliyiz önce. - Teşekkür etmezsek? dediler. O şükür kabul olmaz Buyurdu ki: - O zaman Allahü teâlâ şükrümüzü kabul etmez. Çünkü insanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olamaz. *** Bir gün de sohbetinde; - Köpek olan eve rahmet melekleri girmez, buyurdu. Kalbi de bir ev gibi düşünürsek, o evde de uluyan dört köpek var maalesef. - Onlar nedir ki? dediler. - Kibir, kıskançlık, öfke ve şehvet, buyurdu. Ve şöyle açıkladı: - Yani kendini beğenmek, başkasındaki bir nimeti kıskanmak, öfkelenmek ve şehvete kapılmak. ------ E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Sevmek ve sevmemek!

Mısır'da yetişen velilerden Emir Hayalî Çelebi hazretlerine, bir gün bazı gençler gelip; - Efendim, îmanın altı şartından başka ayrıca bir şart daha varmış, öyle mi? diye sordular. - Evet öyledir, buyurdu. - Ama Amentü'de imanın şartı altı olarak bildiriliyor. Bunu bize izah eder misiniz. Buyurdu ki: - Bakın gençler, Amentü'de bildirilen îmanın altı şartı, inanılacak şeylerdir. Fakat bu altı şartın geçerli olması, ayrıca bir şarta bağlıdır. - O nedir? dediler. - "Hubb-u fillah" ve "buğd-u fillah"tır, buyurdu. Yani Müslümanları Müslüman olduğu için sevmek, kâfirleri, küfürlerinden dolayı sevmemektir. Bu yoksa, îman da yok - Bu şart yoksa? dediler. - "Bu olmazsa, îman olmaz", buyurdu. "Yani Amentü'deki altı şeye inansa bile Müslüman olamaz. Fakat bu, sadece "sevmek" ve "sevmemek"tir. Yoksa dövüşmek ve münakaşa etmek değildir. *** Bir gün de bir delikanlı bu zata gelip; - Efendim, bir ahbabın sıkıntısı vardı. Yardım edip onu o sıkıntıdan kurtardım. Hiç teşekkür etmedi. Teşekkür etmesi lazım değil miydi? diye sordu. - Elbette lazımdı, buyurdu. Fakat... - Fakatı ne efendim? - Sen bu yardımı "Allah için" yapmamış mıydın ona? Allah için yapmıştım - Tabii ki Allah için yapmıştım efendim. - Öyleyse niye üzülüyorsun? Sen amelinin sevabına kavuştun. O düşünsün. İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü teâlâya şükretmiş olamaz. *** Bir gün de; - Efendim, mümin kime denir?diye sordular bu zata. - Mümin, elinden ve dilinden kimsenin zarar görmediği kimsedir, buyurdu. Sordular yine: - En büyük günah nedir? - Günahın, günah olduğunu bilmemektir. - Pekii ondan büyük günah? - Günahı, ibadet olarak yapmaktır, buyurdu. "Bid'at işlemek" böyledir işte. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29

.Gerçek fakir kimdir?