 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
.
Osmânlıyı Osmânlı yapan toplum
"Osmânlı asâleti fedâkârlığı gerekdiriyordu; dolayısıyla onu bencillik üzerine kurulmuş Batı soyluluğundan ayırmamız gerekiyor..."
Cihân harbinin bitdiği seneler. Anadolu'da müdhiş bir kıtlık var. İnsanlar ta'bîr câizse bir kilo altınla bir kilo buğdayı takas edebilecek derecede aç. Refâhiyeliler de bundan müstesnâ değil. Açlığa çâre ararlarken müjde geliyor: "Âsım ağa ambarlarını ardına kadar açmış." Para adına neleri varsa keselere doldurup yollara düşüyorlar. Maksadları üç beş günlük de olsa yiyecek bir şeyler alabilmek. Tuzla Konağının önü insândan geçilmiyor, işiten gelmiş. Âsım ağa çıkıp sesleniyor: "Parası olanlar bir tarafa, olmayanlar diğer tarafa ayrılsın." Orada bulunanlar, hubûbâtı her hâlde parası olanlara verecek diye düşünüyor. Hattâ ba'zı açıkgözler tek kuruşları olmamasına rağmen paralılar tarafına geçiyor. Ardından ağa sözlerine devâm ediyor: "Biliyorum sıkıntınız büyük, yalnız hepinize yetecek kadar zahîrem yok. Bu yüzden elimdekileri parasızlara vereceğim; zîrâ diğerleri zor da olsa yiyecek satın alabilecek bir yer bulabilir..."
Bizler "ağa"yı Yeşilçamdan tanıdığımız için yukarıdaki hâdiseyi ma'nâlandırmakda zorluk çekiyoruz. Hâtırlarsanız filmlerdeki ağa köylüyü eşekden farklı görmeyen bir kişiydi. İnsanları döver, onlara söver ve hepsini karın tokluğuna çalışdırırdı. Hattâ çoğu zemân onları açlığa mahkûm ederdi. Kimsenin buna i'tirâz hakkı da yokdu. İ'tirâz sâhibi dövülür, biraz daha ileriye giderse köyden kovulurdu. Öldürüldüğü bile olurdu. Türlü zâlimlikler içindeki ağa bütün vaktini hîle düşünmekle geçirirdi. Köylüyü daha fazla ezebilmesi acebâ nasıl mümkün olabilirdi?.. Paraya son derece düşkündü. Ahlâksızdı da. Merhamet onun en uzak olduğu mefhumdu; gaddârlık varken şefkati kim ne yapacakdı? Hâfızalarınızı şöyle bir yoklarsanız aynı filmlerdeki bakkal, sütçü ve kapıcının da bundan farklı bir karakterde olmadığını hâtırlarsınız. Bakkal teraziyi bozmak, sütçü sütü sulandırmak, kapıcıysa paranın üstünü vermemek gibi gayri ahlâkî tavırlar içerisindedir. Evet, ağanın tutar tarafı yokdur, yokdur da, ona fazlaca kızmanın da bir ma'nâsı bulunmamakdadır. Nihâyet o en tepedeki ağanın küçük bir modelidir. Saydığımız menfîlikleri ve daha nicelerini umûmiyyetle yukarıdakilerden öğrenmişdir. Ekonominin bozulmasını Hindistan'daki muson yağmurlarına bağlayan "başağa" onun için müsbet bir misâl olmasa gerek!..
Çile adamı
Osmânlı asâleti fedâkârlığı gerekdiriyordu; dolayısiyle onu bencillik üzerine kurulmuş batı soyluluğundan ayırmamız gerekiyor. Asâletin en belirgin nişânı İslâmiyyetin yaşanmasıydı. Basamakları çıkmanın başka bir yolu yokdu. Bu bir istismar konusu da değildi, çünkü dönen çark buna müsâade etmeyecek kadar sağlamdı. Türlü sebeblerle sûret-i hakdan görünenlerin bunu devâm etdirebilmeleri imkânsızdı. Asâlet iyi giyinmek, havyar yemek, süt banyosu yapmak ma'nâsına gelmiyordu; asîl kişi bir çile adamıydı. Yüklendiği da'vânın altında ezilmeme mücâdelesi veren bir kahramândı o. Cem'iyyetini kendinden ayrı düşünmüyordu. Bir köle Müslimân olmak kaydıyla kızını dahi alabilirdi. Bir iffet timsâli olan kızını... Busbecq konuşsun: "Karılarının iffeti Türkler için o kadar önemlidir ki başka hiçbir milletde ona bu derece önem verildiğini göremezsiniz. Türk kadınları insânlara keten veyâ ipek peçeler arasından bakarlar, fakat kendi ciltlerinin en ufak bir kısmı dahi bir erkek tarafından görülemez. Türk kadınları kocalarının kardeşlerine bile görünmezler."
Osmânlı nizâmı insânların yükselmesini kolaylaşdıran bir yapıdaydı. İmkânlar toplumun her kesimine hitâb ediyordu. Vaktiyle esîr pazarında satılırken gördüğünüz kişiler bir müddet sonra çok farklı bir statüyle karşınıza çıkabilirdi. Asâletin zirvesindeki halîfe sultân aynı zemânda en fedâkâr kişiydi. Cömerdliği bütün malını hayır yolunda harcamakla sınırlı kalmıyor, çocuklarını, hattâ cânını fedâ edebilmeyi de gerekdiriyordu. Bizler devlet mefhûmunu idrâk edebilecek bir ortamda bulunmadığımızdan böylesine bir fedâkârlığın yapılabileceğini tahayyül dahi edemiyoruz. Bu milletin ayağını çarık sıkacak zihniyyetinde olanların, milletini dünyâ ve âhiretde mes'ûd görmek isteyenleri anlaması muhâldir.
Osmânlılar tam bir barış toplumuydu. Devletin sâhibi Müslimânlardı, fakat gayri müslimler de zulüm görmüyordu. Kânûnlara uyan herkesin râhat bir hayât sürme hakkı vardı. Cemâatlerin belli mahallelerde ikâmet etmeleri ictimâî âhengi artıran önemli bir husûsdu. Kasımpaşa'da Müslimânlar, Balat'da Yahudiler, Aya Dimitri'de Rumlar oturuyordu. İyi de bu insânlar hiç mi karşılaşmıyorlardı? Mahallelerine kapanarak bütün hayâtlarını orada mı geçiriyorlardı? Elbetde değil. Ancak her biri giydikleri kıyâfetden teşhîs edilebiliyor, böylece insânlar kiminle muhâtab olduklarını anlıyorlardı. Bu durum esâs i'tibâriyle Müslimânlar açısından önemliydi; gayri müslimlerin belli bir nizâma sokulması istikrâr demekdi. Bu arada Müslimânların da kânûnlara harfiyyen uymaları gerekdiğini unutmamalıyız. Şu hâlde her unsur çizilen hudûdlar dâhilinde hareket ediyor veyâ Osmânlının bir hukûk devleti olması sebebiyle etmek zorunda kalıyor, böylece ictimâî denge sağlanıyordu. Adâletin topuzu bu nizâmı bozmak isteyenlerin beyninde patlıyordu. Osmânlılar kânûn hâkimiyyetine öylesine ehemmiyyet veriyorlardı ki, ona uymayanlar kim olursa olsun hak etdiği cezâyı görüyordu. Bunun halk üzerindeki te'sîri ifâde edilemeyecek kadar büyükdü; cihân pâdişâhının oğlunu idâm etdirdiğini görenler suç işlemeye kolay kolay tâkat bulamasalar gerek. Şehzâdenin dahi kânûnun pençesinde parçalandığını görenler kime güvenip de suç işleyecek? Öyle anlaşılıyor ki Osmânlılar barış toplumunu ancak bir hukûk devletinin te'sîs edebileceğine inanmış bulunuyorlardı. Herkesin hareket edebileceği alan belliydi. Kimse haddini aşamazdı; vezîriazam dâhil, şeyhülislâm dâhil, pâdişâh dâhil... Şüphesiz bu sınırları İslâmiyyet çizmişdi. Meselâ pâdişâh için Mantran'a göz atalım: "Hükümdâr, tuğrasını taşıyan fermânlarıyla otoritesini her yerde icrâ etmekdedir; ordunun başıdır, andlaşmalar yapar, her göreve atamada bulunur. Ama şerî'at alanında en küçük bir yetkisi bile yokdur, bu yasayı ne değişdirebilir ne de yorumlayabilir; buna karşılık dünyevî alanda kânûn çıkartma yetkisi vardır." Tabîî bu son salâhiyyeti de İslâmiyyetden almışdır.
İlk budalalar
Osmânlı cem'iyyeti şahsiyyet sâhibi kibâr insânlardan kuruluydu. Devletin derin bir samîmiyyet ve fevkalâde bir azimle müsbetin te'sîsine çalışması iyi insân tipini ön plâna çıkarmışdı. Çocukların kafasındaki devlet adamı modeli Fâtih Sultân Mehmed'di. İlim adamı nâmzedlerinin karşısında Ebussuud Efendi duruyordu. Barbaros'un dilden dile dolaşan hikâyeleri denizlere açılmak isteyenleri yetişdirmişdi bile. Bugün yukarıdaki makâmları kimlerin doldurduğunu düşünüyoruz da memleketimizin istikbâli açısından derin bir üzüntüye kapılıyoruz. Osmânlı nezâketini bugünkü budalalıkla karışdırmamak lâzım. Onların sol elle yemek gibi bir takıntıları yokdu. Yer sofrasına oturuyorlar ve İslâmiyyetin izin verdiği kadar yiyorlardı. Öğünlerinin sayısı da bizimkinin yarısıydı. Kelimeleri i'tinâyla seçmeleri samîmiyyetlerine mâni' olmuyordu. "Gözüm cânım efendim sevdiğim devletli sultânım"dan daha sıcak bir ifâde düşünülebilir mi? Kibârlık budalaları ilk def'a Tanzîmâtla ortaya çıkdı. Ta'kîb eden yıllarda hanımların belli bir kesimi erkek doktorlara muâyene olmayı ma'rifet addeder oldular. Yolları az yemek, az uyumak ve az konuşmakdan da geçmiyordu. Türk örfü onlar için ma'nâsızdı; Fransız âile modeli bir güneş gibi dururken kim ne yapacakdı sarıklı Türk'ün örfünü? Ne var ki cem'iyyetimizin büyük kısmı bu ölçüde aydın (!) değildi; ekseriyyet Osmânlı kabalığını (!) temsîl ediyordu. Ülkede hâlâ akşam olunca evine giden, zamparalık nedir bilmeyen, nemâz vakitlerini dikkatle ta'kîb eden insânlar çoğunlukdaydı. Dolayısiyle omuzlarına binen yük büyükdü; batının değerlerini memleketimize taşımakla mükellefdiler. Bu yolda başarılı olmalıydılar; yirminci yüzyılın taşeronları onları ayıplamamalıydı.
Osmânlının önemli bir vasfı da cömerdlikdi. Paranın değeri hayra sebeb olmasından ileri geliyordu. Servetin fazlalığı câmilerin, çeşmelerin, hânların, hamamların ve akla gelebilecek bu kabîl diğer bütün müesseselerin çokluğu ma'nâsına geliyordu. En alt kademeden pâdişâha varıncaya kadar herkes bu fa'âliyyetin içerisindeydi. Cömerdlikleri imkânlarının genişliğinden kaynaklanmıyordu; hemen hiçbir dünyâlığı bulunmayanlar da en zenginler kadar eli açık insânlardı. Dolayısiyle onlar varken de cömerddiler, yokken de!.. Anlayışlarında isrâfa da cimriliğe de yer yokdu. Nefislerine hâkim olma yolunda mühim başarılar elde eden insânların ifrât ve tefrît karanlığına dalması düşünülemez. Bugün sıradan bir zenginin serây-i cedîd-i âmirede ikâmet edemeyeceğini söyleyebiliriz, çünkü burasını bir dervişin çilehânesinden ayıran yegâne fark geniş bir alana yayılmış olmasıdır. Serây, âdetâ bir tevâzu' âbidesidir.
Maddî imkânların gösterişe âlet edilmemesi kıskançlığa önemli ölçüde mâni' oluyordu. Zengin râhat bir hayât sürüyor ancak fakir de sürünmüyordu. Elbetde bu toplumun içinde de birtakım hasta rûhlar vardı, lâkin cem'iyyet genel ma'nâda öylesine sağlıklıydı ki bunlar sağlam bir vücûddaki verem mikrobuna benziyordu. Mikropların harekete geçmesi ictimâî muvâzenenin bozulma eğilimi göstermesiyle başladı. Bilhassa Tanzîmâtdan sonra Türk milleti iki hattâ üç parçaya bölündü: Muhâfazakârlar, modernistler ve ikisi arasında kalanlar. Klasik Osmânlı tipini muhâfazakârlar temsîl ediyordu; modernistler bu tarzı hem hor görüyor, hem de ondan utanıyordu. Bu bakımdan onları yirminci yüzyılın aylaklarına benzetmek mümkündür. Tabîî bu sonuncuların çok daha uç bir noktada bulunduklarını satırlarımıza eklemeliyiz.
Yerlilik esas
Osmânlı Türkü, medeniyyetine olan sarsılmaz i'timâdını bir an bile kaybetmedi. Bir avuç kahramânın farklı bir rûh hâliyle dünyânın fethine koyulması zâten mümkün olamazdı. Bir yiğidin bütün eşkıyâya kafa tutması ve üstelik bu mücâdeleden zaferle ayrılması matematik formülleriyle îzâh edilebilecek bir konu değil...
Osmânlı vatandaşı medenî cesâret sâhibiydi. Bir köylünün dîvânı basması koca İstanbul fâtihini kafes arkasına itiyordu. Bir başkası Kânûnîye, sizi kânûna şikâyet ederim diyebiliyordu. Evi soyulan bir kadın yine aynı pâdişâha seni uyanık bilirdik demekden çekinmiyordu. İşin daha önemli ve güzel tarafı ise cihân pâdişâhının bütün bunlardan fevkalâde memnûn olmasıydı... Aslında bütün Osmânlı sultânları hiç ummadıklarımız da dâhil olmak üzere baş döndürücü ma'nevî mevki'lerde bulunuyordu. Ekmek alırken çekdiği sıkıntıya tahammül edemeyen bir kadının maksadını aşarak hezeyânda bulunmasından sonra başına gelenler buradaki kanâatimizi doğruluyor. İkinci Mahmûd Hân dönemi. Tebdîl gezen pâdişâh bir fırına yaklaşıyor. Kadının biri hayli sinirli; sayıp döküyor... Bu esnâda şu tâlihsiz cümleyi de ağzından kaçırıyor: "Pâdişâhın gözü kör olsun." Mahmûd-ı sânî bunu duyuyor. Diğer hezeyânları da işitiyor. Hâliyle çok üzülüyor. İçi kan ağlayarak serâya dönüyor. Gece hırka-ı şerîf odasında kırık bir kalble Müslimânların refâhı için Allahü teâlâya düâ ediyor. Sabâhleyin o kadına yüz kuruş gönderiyor. Sahi kadın ne oldu? Kadın olaydan sonra evine dönüyor. Dönüyor da... Gözleri ağrımaya başlıyor. Sonrası mı?.. "Pâdişâhın gözü kör olsun" diyen o zavallı sabâh a'mâ olarak uyanıyor... Kaynağa, ya'nî Câbî târihine kulak verelim: "Avret ol gün bu hezeyânı edüb hânesine vardıkda, bir göz ağrısı avrete müstevlî olup, sabâha kadar iki gözleri a'mâ olub, Pâdişâh-ı kerâmet-şi'âr hazretlerinin derûn-ı velâyetine melûliyet getirmek hasebiyle küfrân-ı ni'amlığı kendüye isâbet ile, Pâdişâh-ı âlem hazretlerinin velâyet ü kerâmâtı cümle indinde meşhûd ve mütevâtir olduğu kayd olundu."
Yüksek bir karakter grafiği çizen eski Türk toplumu sağlam bir muhâkeme gücüne de sâhibdi. Gördüğü tahsîl zekâsını dumûra uğratmıyor, gelişdiriyordu. Bu yapının, insânları sıkıntıya sokacak bir tarafı bulunmuyordu. Ta'lîm-terbiye çarkı her türlü yapmacıklıkdan uzakdı. Davranış kalıpları ve bilgilerin öğretilmesinde hiçbir komik sahne yokdu. Talebeler her sabâh "büyüklerimi saymak, küçüklerimi sevmek" diye yırtınıp durmuyorlardı ama saygısızlık da sevgisizlik de semtlerinden geçmiyordu. Çarka orta zekâlı olarak dâhil olan bir çocuk en kötü ihtimâlle bu durumunu muhâfaza ediyordu. Sistemin zekîleri eblehleştirmesi hayâl edilemeyecek bir işdi. Yine hangi ilim için hangi lisân gerekiyorsa o dil hakkıyla öğretiliyordu. Pek tabîî ki bütün bunlarda yerlilik esâsdı!..
Osmânlı toplumu nefsini tanıma imkânına sâhibdi; bilginin doğru şekilde akışı bunu te'mîn ediyordu. Arada inkıtâ yokdu ve dikenler ana güzergâhı tehdîd edebilecek evsâfda değildi. Parazitler sınırı aşdıkları anda topuzu yiyorlardı. Bunun sağlanmasında ba'zân büyük zorluklarla karşılaşılması molozun çokluğuna işâret ediyordu, yoksa işin rutinlik vasfını ortadan kaldırmıyordu. Devlet her kademesiyle ehl-i sünnetin hizmetindeydi. Mutasavvıflarla olan irtibâtları kalb gözlerini açmış bulunuyordu. Tasavvuf ehlini tanıyanlar muhabbet bağı, tanımayanlar ise yanlışın doğru karşısındaki silikliği sebebiyle yollarını kaybetmiyorlardı. Yûnüs Emre hazretlerinin pınarından içmiş bir cem'iyyet denî dünyânın peşinden koşabilir mi? Bizim neslimiz el yordamıyla bir yerlere gelme gayreti içerisinde olduğu için sıkça yanlışa düşüyor. Hemen herkes nefsini yalnızca zâhiren tanıyor. Tabîatiyle onun incelikli oyunlarını bilemiyor. Birkaç kelimeyi peşi sıra söylemekle tevâzu' denizine daldığını sananların kibrin en koyusuna düşmeleri an mes'elesidir. Hâlbuki Azîz Mahmûd Hüdâyî hazretlerinin bulunduğu bir toplum onu gerçek ma'nâda tanıdığı müddetçe ana yoldan ayrılmaz. Bugün gûyâ İslâm da'vâsında olan, hakîkatde ise nefsinin mücâdelesini veren onca insân ne dehşetli bir tâlihsizlik içerisinde bulunuyor. Uyanabilmeleri kibirden kurtulmalarına bağlı ki bu çok zor görünüyor; çünkü kibir uykuya, uyku da kibre sebeb oluyor. Büyük mütefekkir edâsındaki bu zavallıların ehl-i sünnet âlimlerine kayıtsız şartsız teslîm olmakdan başka bir kurtuluş yolları yokdur. İslâmiyyeti nefsine teslîm olmak diye anlayan bu gürûh acebâ ne zemân hakîkî teslîmiyyetden haberdâr olacak?
Şimdikiler mi?
Osmânlı cem'iyyeti gönlü geniş insânlardan kuruluydu. Bu gönül öylesine bir yapıdaydı ki küçük hesâbların orada yer bulması muhâldi. Geceleri mübârek rü'yâlar gören o insânlar güneşden evvel hayırlı bir istikbâle uyanıyorlardı. Onların İslâm güneşini boğmaya yeltenen mihrâklara karşı başlatdığı taarruz asırlarca sürdü. Bu koşuda gâh Şar Dağı'na varılıyor, gâh Tebriz'e iniliyordu. Yedi iklîme gönderilen yedi ordu yedi zaferle dönüyordu. Bugün yunan karşısındaki durumumuza bakıp da derin düşüncelere dalmamak mümkün mü? Acebâ o gönlü geniş insânların yerinde bugün kimler var? Başarı için geniş gönüllü olmaya gerek yok; işte Amerika, işte Almanya, işte Japonya diyebilirsiniz. Bunlar doğru, fakat kısmen; çünkü yukarıdakilerin hiçbiri Osmânlı değil... Vasat bir zekâ, sağlam bir vicdân ve birazcık târih bilgisi bu muhâsebeyi yapabilmek için kâfî. Sırası gelmişken Osmânlı olmanın böyle yaratılmakdan geçdiğini de hâtırlatmalıyız. Şahsiyyetin sağlam olması için fıtratın düzgün olması lâzım. Kâbiliyyet, kahramânlık, cömerdlik, metânet, sabır gibi hasletler Osmânlı olabilmenin şartlarından. Bunlardan bir kısmı var bir kısmı yoksa en iyi ihtimâlle bir Uzun Hasan olmak mümkün. Şimdikiler mi? Onlar Fâtih'in karşısına çıkmaya cesâret edebilmiş Akkoyunlu hükümdârının tırnağı bile olamazlar...
17.03.2015
Türkçe niye hedef?
"Arabca ve Farsca asıllı kelimelere Türkçenin sâflığı cihetinden karşı çıkanların destan yerine "epope", asrî yerine "modern", ictimâî yerine "sosyal" kelimelerini Fransızcadan alarak kullanmakda bir be's görmemeleri ne kadar da ma'nîdâr..."
Türkçenin yirminci asırda uğradığı kan kaybı münevverlerimiz tarafından "Öztürkçecilik" hareketine bağlanmakdadır. Onlara göre cinâyet mesâbesindeki bu hareket hangi zâviyeden bakılırsa bakılsın haklı gösterilemez. Zîrâ asrımızın başında madde ve ma'nâ yönüyle muhteşem bir ilim lisânı olan Türkçemiz bu menfî hareket netîcesinde son derece küçülmüş, ifâde kâbiliyyetini büyük ölçüde yitirerek kısırlaşmış ve nihâyet hemen herkesin birkaç yüz kelimeyle konuşup anlaşdığı bir lisân hâline dönüşmüşdür.
Kanâatimizce münevverlerimizin yukarıdaki tesbîtlerinde tam bir isâbet bulunmakdadır. Fakat bizim buradaki maksadımız bu düşüncelerin doğruluğunu uzun uzun değerlendirmek değildir. Gâyemiz söz konusu hareketlere hangi sâikler dolayısiyle kalkışıldığını tesbît etmekdir. Şu hâlde biz burada esâs i'tibâriyle adı geçen mevzûda görüş bildireceğiz. Lâkin bundan önce lisânın bizi alâkadâr eden husûsiyyetleri üzerinde umûmî olarak duralım.
Lisânlar daha ziyâde cem'iyyetin bağlı bulunduğu medeniyyet çerçevesinde gelişir. Her medeniyyet kendisi dâhilinde bulunan milletlerin dillerine kadar nüfûz etmişdir. Daha doğrusu bu nüfûz ediş, her ikisinin ayrılmaz şekilde kaynaşdığı bir hâl arz eder ki söz konusu durumu sâdece medeniyyetle lisân arasında değil, medeniyyetle milletlerin bu kabîl diğer bütün müesseseleri arasında müşâhede etmemiz pek mümkündür. Hıristiyan batı medeniyyetinin derin izlerini Fransız, İngiliz, Alman... lisânlarında tesbît etmemiz gâyet tabîîdir. Yine bunun gibi Türkçemiz de İslâm medeniyyetinin husûsiyyetlerini arz eder. Lisânımızın en mütekâmil şekli olan osmânlıcada İslâm dîni ve medeniyyetinin silinmez izlerini taşımayan hemen hiçbir kelime yok gibidir. Ve hattâ bugün bile dilimizdeki İslâmî unsurları yok farz edecek olursak, Türk dilinin Sümerce, Latince gibi artık yaşamayan birtakım lisânlar içine girmesine bu kelimelere kıyâsla adedleri oldukça mahdûd sayılabilecek kelimeler karşı koyacakdır. Kezâ mi'mârimiz, şi'rimiz, güzel san'atlarımız... aslî unsurları i'tibâriyle İslâm dîni ve medeniyyetinin mahsûlleridir.
Yukarıda lisânımızın İslâm medeniyyeti dâhilinde inkişâf gösterdiğini zikretmişdik. Bu cümleden olarak dilimizin İslâmiyyetle türlü vechelerden alâkalı sayısız kelimeyi ihtivâ etdiğini de ifâde etmişdik. Tabîî bu kelimeler ba'zân doğrudan ve ba'zân da gayr-i ihtiyârî olarak milletimize İslâm dîni ve medeniyyetine olan mensûbiyyetini idrâk etdiriyordu. Cihâd kelimesi Peygamber efendimizin "sallallahü aleyhi ve sellem" harblerini hâtıra getirirken, haydar kelimesi Hazreti Alinin "radıyallahü anh" kahramânlığını zihinlere bir def'a daha nakşediyordu. İspanya demek olan Endülüs kelimesi ise haçlıların katliâmına ma'rûz kalan Müslimânları düşündürüyor ve gazâ aşkını tâzeliyordu. Ders kelimesi müderrisi, müderris ise aklî ilimlerin yanında naklî ilimlerin de okutulduğu medreseyi akla getiriyordu.
İşte biz dikkatleri sayısız kerre bu noktalar üzerine çekmek istiyoruz!.. Tasfiyeciler neden acebâ dilimizde islâm medeniyyetinin mahsûlü olarak yer alan kelimeleri kendilerine hedef seçmiş bulunuyorlar? Ve hem de türkçe adına!.. Ve fakat maalesef Türkçeye Moğol istîlâsının dahi vuramadığı darbeyi vurarak!..
Onlara göre bu kelimeler Türkçeye zorla sokulmuş ve dilimizi asırlarca istîlâ etmiş yabancı unsurlardır. Türkçe bunlardan kurtulup sâflaşmadıkça istiklâline kavuşamaz ve dolayısiyle millî bir kimliğe bürünemez. Aslında bu iddiâlar hiçbir ilmî vasıf taşımadığı gibi lisânla alâkalı hakîkatlerle de çatışmakdadır. Nitekim bugün bütün dünyâya az veyâ çok yayılmış bulunan İngilizcenin bünyesinde taşıdığı kelimeler, menşe i'tibâriyle en az %75 nisbetinde yabancıdır. Başda Latince olmak üzere pek çok dil bu duvara tuğla koymuşdur. Ne var ki küçük bir azınlığın dışında hiçbir İngilizin bugüne kadar çıkıp da; "bunlar sâf İngilizce değildir, bu kelimeler atılmadıkça İngiliz lisânı aslî hüviyetine bürünemez" dediği duyulmamışdır.
İşte bu noktada akla hemen şu soru geliyor: Peki ama lisânların millî olması ne demekdir? Neden acebâ her hangi bir dış te'sîre ma'rûz kalmayan milletler lisânlarında pek çok yabancı asıllı kelime bulunmasına rağmen konuşdukları dilin millîliğinden emînler? Benzer suâli başka bir zâviyeden soracak olursak: Neden acebâ geri kalmış milletler pek çok müesseseleriyle birlikde lisânlarının da millîliğinden şüphe ediyorlar? Ve hattâ ba'zân -ki bunun en müşahhas misâli biziz- bundan son derece emîn görünüyorlar. Bu suâllerin ardından zihnimizde beliren pek çok soru işâreti zannediyoruz millîliğin îzâhıyla ortadan kalkacakdır. Ve bu îzâhla birlikde bugün için anlayamadığımız veyâ bu yolda zorlandığımız pek çok husûs da idrâkimiz dâhiline girmiş olacakdır.
O hâlde millîlik nedir? Millîliğin cem'iyyete âid hemen bütün müesseselerdeki tezâhürü nasıldır? Bir milletin mi'mârîsi, şi'ri, güzel san'atları... ve nihâyet lisânı hangi vasıflar dolayısiyle millîdir.
Millîlik, millî telâkkiye tam bir uygunluk hâlidir. Millî telâkki ise, "milletde yaşayan ve onun her şeyine te'sîr eden, ona mal olmuş hâkim inanış ve ölçü manzûmesi demekdir." Dolayısiyle milletlerin yukarıda saydığımız bütün müesseseleri millî telâkki dâhilinde inkişâf gösterir ve bu sebebden her biri millî olur. Zâten millî telâkkiyi bu şekilde ifâde etdikden sonra milletlerin şi'rde, mi'mârîde, edebiyyâtda... ortaya koyacağı eserlerin farklı bir özellik taşıyabileceğini düşünmek yanlış olacakdır. Buna uymayan misâller intihârın resmidir. Demek ki lisânlar da târihî seyir i'tibâriyle millî telâkki istikâmetinde gelişme gösterecekdir. Bir lisânın her hangi bir dilden fazla veyâ az mikdârda kelime alması onun millîlik vasfının giderek bozulduğuna değil, fakat millî telâkkinin o yönde karar aldığına delîl teşkîl eder. Dilimizde Arabî ve Fârisî asıllı binlerce kelimenin bulunması tasfiyecilerin iddiâ etdiği gibi serâyın zorlamasiyle oluşmuş bir netîce değildir. Aksine halkımızın bütün samîmiyyetiyle desteklediği millî bir vâkıadır. Milletimizin binlerce senedir kullana geldiği isimlerin çok büyük bir kısmını emekliye ayırıp çocuklarına Ahmed, Mehmed, Mustafa gibi adlar vermesi bunu isbâtlamakdadır. Bütün Türklerin târih boyunca yaşadığı en mes'ûd devreyi teşkîl eden 16. yüzyılda bu isimlerin önüne geçen bir ad var mıdır? Öte tarafdan halk kültürümüze âid pek çok eserin yer yer kesîf şekilde söz konusu kelimeleri ihtivâ etmesi de insânımızın samîmiyyetini göstermesi bakımından mühimdir. Devlet kademesindeki vaz'iyyetin halkımızın yukarıdaki durumundan farklı olmadığını da yeri gelmişken ifâde etmeliyiz. Nitekim 36 Osmânlı pâdişâhından dokuzunun ismi Ahmed ve Mehmeddir. Dört de Mustafa vardır. Şu hâlde söz konusu kelimeler tam bir millî mutâbakat ortamında lisânımıza girmekdeydiler ve bunun için de sâf Türkçe kelimeler kadar millî idiler.
Şimdi bu noktada şu suâlleri sorabiliriz: Hâl böyle iken tasfiyeciler neden söz konusu tavırlar içerisine girmişlerdi. Acebâ onların yukarıdaki fikirleri millîliğin mâhiyyetini bilmemekden doğan bir idrâk yanılgısından mı ileri geliyordu? Aslında bu ihtimâl nazariyyede mümkün gözüküyorsa da hakîkatde hiçbir kıymet ifâde etmiyor. Zîrâ tasfiyecilerin hemen her husûsdaki icrââtları onların son derece ince yapılmış bir hesâb dâhilinde hareket etdiklerini ortaya koyuyor. Onların başlıca vasıflarını teşkîl eden husûsiyyet fi'llerinde görülen sarsılmaz istikrârdır ki bizi yukarıdaki kanâate iten sâiklerden biri budur. Hâlbuki idrâk yanılgısına düşen insânlar hareketlerini son derece düzenli bir şekilde sıralayamazlar. İdrâk yanılgısı esâsen bir anlayış hatâsı olduğu için buna bağlı görüşler de tabîî olarak yanlış, en azından kusurlu olacakdır. Fakat bu demek değildir ki bir husûsda idrâk yanılgısına düşmüş insânlar cem'iyyetlerine âid bütün mevzûlarda istisnâsız şekilde yanlış düşünecekler ve böylece bir yanlış düşünme istikrârı oluşduracaklar. Eğer böyle bir hâl söz konusu ise buradaki durum idrâk yanılgısına değil, sâdece tek bir şeye işâret edebilir: Kurnazca bir hesâb üzerine binâ edilmiş sistemli bir harekete!..
Dolayısiyle tasfiyecilerin içinde bulundukları durum bir idrâk yanılgısı değildir. Onların yukarıdaki fikirleri yanılarak da olsa türkçemizi samîmî gayretlerle gelişdirme düşüncesinden kaynaklanmamakdadır. Bu görüşler lisânımız üzerinde yapdıkları tahrîbâtı ma'kûl bir zemîne oturtma isteğinden ileri gelmekdedir. Nitekim onların söz konusu kelimelere Türkçenin sâflığı cihetinden karşı çıkarken destan yerine "epope", asrî yerine "modern", ictimâî yerine "sosyal" kelimelerini Fransızcadan alarak kullanmakda bir be's görmemeleri de bu kanâatimizi te'yîd eder vasıfdadır.
O hâlde lisânımıza karşı takınılan bu tavırların sebebleri nelerdir?
Son derece karışık gibi görünen bu suâllerin cevâbı aslında öyle sanıldığı kadar girift değildir. Tasfiyecilerin hayât hikâyeleri niyyetleri hakkında net bir görüşe varmamızı mümkün kılmakdadır. Kanâatimiz odur ki, bu uygulamalar inancımıza karşı yürütülen sistemli bir hareketin lisânımızdaki tezâhürüdür ve bundan başka da hiçbir şey değildir. Zîrâ bu şekilde İslâmiyyetle uzakdan yakından ilgisi bulunan her şey lisânımızdan, dolayısiyle insânımızdan uzaklaşdırılacak ve böylece hücrelerimize kadar işlemiş dîn-i mübîn-i İslâm bizlere unutdurularak inancsız bir millet hâline gelmemiz sağlanacakdı.
Tabîî bütün bunlardan maksad milletimizi bâtıl bir dîne hâzırlamakdı!..
23.03.2015
Türk'ün Batı mâcerâsı
"Batının pek yakında dünyâ hâkimiyyetini kaybedeceği çok kişi tarafından söyleniyor. Kim bilir belki bugün açlıkla boğuşan Afrika ülkeleri yarının süper güçleri olacak."
Yaklaşık ikiyüz yıldır batılılaşma hastalığının pençesindeyiz. Muhâfazakârların önemli bir kısmı da dâhil olmak üzere cem'iyyetimizin büyük kısmı geminin tam yol batıya gitmesi gerekdiğine inanıyor. Ne kadar batılılaşırsak Avrupalılardan o derece kabûl göreceğimizi düşünüyor bu insânlar. Kabûl görmenin saygı ve sevgiyi de berâberinde getireceğine inanıyorlar. Hâlbuki bu kanâatleri hiçbir doğruluk değeri taşımıyor. Karşısında riyâkârca diz çökmüş bir düşmâna kim saygı duyar, kim sevgi besler? Evet, mert düşmân bu hisleri uyandırabilir. En azından işin saygı kısmını te'mîn edebilir. Nitekim Avrupa'yı fethe koyulan Osmânlı ordusu Macar'ın nazarında kahramân bir düşmândı. Türk ordusunun Avrupa'da uyandırdığı hislerden ikisi korku ve saygıydı. Osmânlının giderek irtifâ kaybetdiği yıllarda İstanbul'a gelen Amicis'in duyguları daha da ileri giderek hayrânlık şeklini alıyordu. Fakat onun hayrânlık duyduğu ordu gelip gördüğü değil, hükümdârlar hükümdârının kumanda etdiği ordu-yu hümâyûndu. Bu orduyu heyecânla tasvîr eden Amicis'in son satırlarına kulak verelim:
"Yeniçeri kıt'aları, sarı silâhdârlar, erguvan azebler, kırmızı işâretli sipâhîler, beyaz sancaklı eyâlet süvârileri, taş ve kurşun gülleler kusan toplar, üç kıt'anın tîmârlı askerleri, imparatorluğun uç eyâletlerinden gelmiş ölüm erleri, sancak bulutları, sorguç ormanları, sarık selleri, demir çığları, arkalarında tüten enkâzlardan bir çöl ve kesilmiş kellelerden meydâna gelmiş dağlar bırakarak avrupanın üstüne atılmaya gidiyorlar..."
On dokuzuncu asrın sonları Türk kültürünün istîlâcı batı kültürüne karşı direnişine şâhid oluyordu. Devletin zayıflaması ve halkın kuşatılmış bulunması müstevlîye karşı taarruz ihtimâlini azaltıyordu. İslâm dünyâsı Osmânlının şahsında bir istiklâl mücâdelesi veriyordu, fakat yelkovan sömürgeci lehine ilerliyordu. Gerçi cem'iyyetimiz hâlâ millî kimliğini koruyordu; sıkıntı, işgâlcinin her geçen gün yeni bir adım atması, insânımızı birer ikişer avlamasıydı. Milletimiz nefse tatlı gelen bir dünyânın câzibesi ve kendi medeniyyeti arasında seçim yapmak zorundaydı. Batıyı tercîh eden küçük azınlık hayâtlarının hemen her alanında Türk kültüründen uzaklaşdı. Bunların islâmiyyetle bir ilgileri kalmamışdı, hattâ ona düşmândılar, fakat Müslimân bir toplum içinde yaşamaları sebebiyle oruç tutmadıklarını, nemâz kılmadıklarını gizlemeliydiler. Bir başka kesim şark ile garb arasında bulunuyordu ve bu bakımdan biraz Osmânlı biraz da Avrupalıydı. Batılı hayât tarzını tercîh etmelerine rağmen İslâmiyyetden vazgeçemiyorlardı. İbâdet etmek ve batılı gibi yaşamak başlangıcda biraz ters gelmişdi ama bir müddet sonra buna alışdılar. Alışmak inanmayı getirdi. Artık bu tenâkuz onların vazgeçemeyecekleri bir doğruydu. Yaşadıkları hayâtı tam ma'nâsiyle benimsediklerinde İslâmiyyetle bağları pamuk ipliğinden daha kalın değildi. Osmânlı Türkü olup bitenleri ihânete uğramanın verdiği acıyla ta'kîb ediyordu. Sarsılmaz bir îmâna sâhib olduğu için vakârından hiçbir şey kaybetmemişdi. 18. asırdaki gerileme Osmânlıyı sarsmış, fakat yıkamamışdı, çünkü toplumun değerlerine olan bağlılığında bir azalma meydâna gelmemişdi. Münevverinden köylüsüne kadar herkes batıyı bir mikrop olarak görmeye devâm ediyordu. Avrupa hakîkat güneşini boğmaya çalışan küfrü temsîl ediyordu. Dâhilî ve hâricî konularda baş gösteren sıkıntılar millî reçetelerin uygulanmasiyle çözüme kavuşdurulabilirdi. Ne var ki son dönemde cem'iyyetimizdeki bu fikir birliği ağır yara almışdı. Bu yıllarda Türk, kendisini cân evinden vuran frengi ile karşı karşıyaydı. Münevver olmakdan hayli uzak bulunan aydınlar onun değerlerini paylaşmıyorlar, "piyano, tiyatro ve mersi"ye meftûn bulunuyorlardı. Yolları masonlukdan veyâ pozitivizmden, işin Türkçesi îmânsızlıkdan geçiyordu. Osmânlı cem'iyyetinden kopmuş zümreler batılı da olamadılar. İslâm ahlâkının üstün vasflarını kaybetmekle kalmayıp zevklerini de yitirdiler. Bu insânların ortak özelliği, beterini yirminci asrın eblehlerinde göreceğimiz inanılmaz derecedeki seviyesizlikdi.
Batıcıların kendine gelmesi neredeyse imkânsızdı; zîrâ hem îmânları zedelenmişdi ve hem de avrupa onlar için henüz çok esrârengîzdi. Garbın sırlarını bütün ahlâksızlıkları da dâhil olmak üzere keşfetmek istiyorlardı. Bu yolculukdan kendilerine kalanın dünyâ ve âhiret felâketi olduğunu anlayamadılar. Batının ahmaklar gürûhunu kâinâtın sırlarını çözen dâhîler olarak gördüler. Hâlbuki peşlerine takıldıkları bu zevallılar ne kendilerine ne de milletlerine faydalı olabilmişdi. Allahü teâlâya meydân okuma küstâhlığında bulunan bu zihniyyetin nasıl bir iflâs içinde olduğunu ne hazîn ki kabrde anladılar. Bugün de kâinâtın sırlarını zekâyla çözmeye kalkanlar bir arpa boyu mesâfe alabilmiş değiller. Beynin sınırlarını ta'yîn edemedikleri için nerede durmaları gerekdiğini de bilmiyorlar. Dünyâ nedir, hayât nasıl başladı, sonunda ne olacak gibi soruların insân aklıyla cevâblandırılması bu konuda bir milyon sene de kafa yorsan mümkün değildir. Eflâtûn'dan beri bu mevzû'da ne kadar ilerleme kaydedildi? Bugün batı her konuda olduğu gibi bu husûsda da tam bir bölünmüşlük içindedir. Kimi şu görüşü kimi bu görüşü benimsemiş bulunuyor. Dolayısiyle cevâblar birbirinden farklı olabiliyor. Ancak bunlar doğruyu kabûl etmemek için uydurulmuş safsatalardan ibâret. İslâmiyyetin bildirdiği hakîkatleri türlü bahânelerle reddedenler toplumlarını ve kendilerini avutmak maksadıyla akıl almaz yalanlar uyduruyorlar. Önemli bir kısmının tarafsız olma iddiâsı da aslında hakîkatden kaçışın bir başka yolu. Hıristiyan saçmalıklarıyla büyüyen bu kişiler ne yazık ki hakla bâtıl arasında tarafsızlığı seçmekdedirler. Filhakîka burada da tam bir tarafsızlık söz konusu değildir. Objektif görünmek düşüncesi gerçeğe açıkdan savaş açmaya mâni' olmasaydı her birinin tavrı çok daha aşırı olurdu.
Batının rönesans hamlesi Osmânlıyı yıkacak güçde değildi. Devlet bu ilk sarsıntıyı muvaffakiyyetle atlatmış, hattâ üstünlüğünü korumuşdu. Türk ordusunun 1680 Avusturya harblerinde kullandığı tüfekler düşmânınkinden daha uzun menzilliydi. Osmânlı devleti askerî sâhada olduğu gibi sanâyi' alanında da mücâdelesini sürdürüyordu. Bilhassa pamuklu i'mâlinde önemli bir yeri vardı; on sekizinci asırda Fransa ve Hollanda Edirne boya tekniğini çalmaya uğraşıyordu. Osmânlıların on dokuzuncu asırdaki sanâyi' teşebbüsleri bekleneni veremedi; çünkü onlar bu konuya gereği gibi eğilebilecekleri bir ortam bulamadılar. Batı kibirli tavrına rağmen bu teşebbüslerden çok tedirgin olmuşdu. Fidanlar büyük bir ağaç olmadan kökünden kesilmeliydi. Dev her ne kadar uykuya dalmışsa da uyanması bir an mes'elesiydi. İşin en tehlikeli tarafı ise beynin, ya'nî hükümdârların uyanık olmasıydı. Sınâî kalkınmanın önündeki en mühim engel batıcılardı. Bu zümre küçüklüğü, daha doğrusu köleliği başdan kabûllenmişdi; dolayısiyle onlardan sırtlanlara meydân okuyacak bir tavır beklemek imkânsızdı. Yapabilecekleri yegâne iş büyük tâvizler vererek Avrupa'ya el açmakdı ve öyle de yapdılar. Medenî dünyâ ve gayri medenî osmânlı; kendileriyse geri bir toplumda filizlenmiş dehâlar. Avrupa'nın üstün (!) değerlerini Osmânlı ülkesine taşımayı gâye edinmiş kahramânlar. (!) Bu bakımdan onlar yirminci yüzyıl aydınının dedeleriydi. Ma'lûm, bu ikinciler de tıpkı onlar gibi birer akıl hocasıydı; diğer insânlarda bulunmayan zekâ onlarda vardı ve kendileri bu büyük deryâdan herkesi faydalandırıyordu. Üstelik cebren. Kimsenin verilen aklı kabûl etmemesi diye bir şey söz konusu olamazdı. Onlar Deli Dumrul'dan mı ilhâm aldılar bilinmez, bir akıl köprüsü kurmuşlardı; geçenden otuz üç, geçmeyenden döve döve kırk akçe alıyorlardı.
Cumhûriyyet devri batıcılarını konu etmeye gerek yok, fakat muhâfazakârları hakkında birkaç şey söyleyelim: Bunlar kendi medeniyyetlerine i'timâd etmedikleri hâlde onunla barışık göründüler. Bilhassa târihimize temâyül etdiler. Nümâyişlerde Fâtih'den, Yavûz'dan bahsedince muhâfazakârlıklarını da isbâtlamış oluyorlardı. Ateşli konuşmalarda söylenen sözlerin akl-ı selîmle düşünülen ortamlarda, meselâ meclisde savunulması söz konusu olamazdı, hem zâten o sözler aydın insânların huzûrunda değil, modern zihniyyetin fersah fersah gerisinde bulunan câhil halkın karşısında sarf edilmişdi. Sizden, kafalarındaki doğruları duymaya gelen bu insânları hayâl sükûtuyla geri çevirmek olmazdı. Memleketde en azından bir oy hakkı bulunan bu insânlar eğer küstürülecek olurlarsa rakîblerin kucaklarına düşebilirlerdi. Aydın insân onlarla karşılaşınca ezan-bayrak-millet, nemâz-zekât-oruç diyecek, lâkin Ramezân-ı şerîfde sabâh kahvaltısını kuş sütünün eksik olmadığı sofralarda yapabilecekdi. Halkla karşılaşdığı esnâda onun ağzıyla konuşarak elleriyle pide yiyip su bardaklarıyla ayran içecek, seçkin insânların arasına döndüğü vakitlerde ise İngilizce espriler eşliğinde içki kadehini büyük bir zarâfetle kaldıracakdı. Modern bir insân olmanın gereği buydu. Muhâfazakâr aydınlarımızın târihimize ve kısmen de olsa dînimize temâyül etmelerinin diğer sebebine gelince: Âhirete inandıklarını söyledikleri için hiç olmazsa bu vesîlelerle onu ifâde etmeli, böylece öteki dünyâyı da garanti altına almalıydılar. İcrââtda gösteremediklerini mitinglerde söylemek esâsen zor da değildi ve başka yerlerde ağızdan çıkdığı zemân pek çok kimseyi ürkütecek bu sözlerin halka söylenmesinin îzâhı da kolaydı. Bütün bunlar yapılırken âhiretin kazanılması ise ikinci bir fayda idi. Bu sûretle günlük hayâtın sıkıntılarından bunaldıkları, konuşarak râhatlamak istedikleri anlarda, meydânlara on binlerce insân toplayarak nefislerini tatmîn etme imkânı da bulmuş oluyorlardı. O konuşmalarda bahsedilen şahsiyyetler zirvelerimiz olduğu için, günün icrâ mevkiinde bulunan kendileri de onlardan biriydi... Sık sık târihe mürâcaat etmelerinin bir başka sebebi de dikkatleri başka tarafa çekerek türlü konulardaki başarısızlıklarını örtme isteğiydi. Hâlbuki böyle ortamlarda sitâyişle bahsedilen şahsiyyetler fikirleri, hayât tarzları ve bütün vasflarıyla târih olmuşdular. Hukûkumuz, örf ve âdetlerimiz, giyim tarzımız artık bizim ihtiyâclarımıza cevâb veremez durumdaydı. Müesseselerimizin birbiri ardınca çözülüşü, medeniyyetimizin batıyla olan mücâdelesinden mağlûb ayrıldığına işâret ediyordu. Direnmekde devâm etmek çok daha ağır netîceleri berâberinde getirebilirdi. Yapılacak iş batıya zeytin dalı uzatmak, ne yapıp edip bu dünyânın içerisine girmekdi. Görüldüğü gibi bu herzelerle bin senelik mâzîmiz inkâr edilmiş oluyordu...
Garbcılar içinde eridikleri âlemin dâimâ güçlü kalacağını sanıyorlar ama dünyâ bugüne kadar böyle bir vak'aya şâhid olmadı. Batının pek yakında dünyâ hâkimiyyetini kaybedeceği çok kişi tarafından söyleniyor. Kim bilir belki bugün açlıkla boğuşan Afrika ülkeleri yarının süper güçleri olacak. Horlanan zencîlerin bunun da sâikıyla büyük bir hamle yapmayacağını kim garanti edebilir? Kıt'anın bugünkü durumuna bakarak bunun gerçekleşemeyeceğini söyleyenler çıkabilir. Ne var ki şu yaşlı târih bu gibi hâdiseleri epeyce gördü. İşin en önemli tarafı ise şu: İnsanlık yeni bir adâlet dönemini yalnız ve ancak Müslimânlar eliyle yaşayacakdır. İslâmiyyet dışındaki her yolun felâketden başka bir şey getirmediği ve getiremeyeceği anlaşılmış bulunuyor. Kapitalizm, komünizm ve diğerleri ancak bir çıkmaz sokak. Yeni bir gayri islâmî hamle dünyâya ancak yeni sömürgeciler getirebilir, başka bir şey beklemek en hafîf ifâdeyle ahmaklık olur...
29.03.2015
İRAN
Cumhurbaşkanı İran'a gidiyor. İktisâdî münâsebetleri artırıcı adımlar atacak. Ticâret hacmini büyütmeye çalışacak. İslâm dünyâsının her mevzûdaki mes'elelerini konuşacak. İşin Türkçesi başkan gibi davranacak. Hazirandaki seçim beklendiği gibi netîcelenirse iş zâten resmiyet kazanacak.
İran her ne kadar Fars memleketi diye bilinse de işin rengi farklı. Evet Farslar buranın yerlisi, lâkin sâhibi değil. Zîrâ bölgeyi Pehlevî hânedânına kadar Türkler yönetti. Gazneliler, Selçuklular, Harezmşahlar, Karakoyunlular, Akkoyunlular, Avşarlar, Kaçarlar hep Türk... Ya Safevîler? Türk ve İslâm coğrafyasına dehşet salan bu hânedan da Türk. Fakat olmaz olsun böyle Türklük! Şah İsmail ehl-i sünnet olan annesini öldürtebilecek kadar gözü dönmüş bir râfızî.
Safevîler çok büyük yaralar açtı. Avrupa'nın Osmanlılarca fethine mâni oldu. Bu tehlike ortaya çıkmasaydı pireneleri aşıp İspanya'ya girerdik. İslâm güneşi bu defa kuzeyden Endülüs'e doğardı. Cebel-i târıkdan Fas'a geçmemiz işten bile olmazdı. Gel gör ki kitâbî bilgiden mahrûm bulunanlar Şah İsmail'e köle oldular. Hatâî mahlasıyla yazılan şiirler belli kesimler üzerinde atom bombasından farksızdı.
Bereket versin ki bugün bilginin saklı kalması çok daha zor. Kışkırtmayı önlemek çok daha kolay...
Osmanlının İran'la olan anlaşmaları batıda olduğu gibi tek taraflıdır. Bunların sâdece adı anlaşmadır. Yapılan iş şartların diktesinden ibârettir. Karşı tarafın kabul etmemek gibi bir lüksü yoktur. Pazarlık etmeyi de aklının ucundan geçiremez. Aksi takdirde ordu-yu hümâyûn yürüyüşe hazırdır. Malum, bu faaliyet çoğu zaman yürüyüş olarak kalır. Savaşacak düşman bulmak kolay değildir çünkü. Doğunun ve batının zekâsı en azından bu konuda parlaktır.
Bu anlaşmaların en mühim maddeleri herkesin sandığının aksine ekonomik veya siyâsî olanlar değildir. Osmanlılar her defasında teberrâîliğin men'ini İranlılara kabul ettirmiştir. Teberrâîlik hülefâ-i râşidînin üçüne lânet okuma işidir. Bu âdî fiil sapkınlığın tavan yaptığı yıllarda en şerîr râfizîlere yasak kılınmıştır. Nerede mi? Anadolu'da olacak değil ya! Tabii ki İran'da. İran devleti kendi ülkesinde Osmanlıların emrine münkad olmuştur. Dünyânın birinci devleti, ikinci devletini terbiye etmiştir. Arzın bugün de böyle bir terbiyeye ihtiyâcı var.
İran'a ziyâret bunları hatırlayarak yapılırsa tesirli olur. Yoksa 1.648.195 kilometre karelik bu ülkede üç halîfeye "radıyallahü teâlâ anhüm" sebbedilirken, Hazret-i Aişe'ye "radıyallahü teâlâ anha" kem söz söylenirken, bunların ve benzerlerinin videoları internette cirit atarkan hakîkî bir muvaffakiyyetten söz edilebilir mi?
Şu halde yeniden ve âcilen büyük devlet olmak zorundayız. Elektriğimizi kesenlere, savcımızı şehîd edenlere, hakkımızda her geçen gün bir başka yalan haber üfürenlere verilecek en güzel cevap budur. Mazlûmun ve hatta zâlimin dahi bizi beklediğini unutmayalım!
06.04.2015
Milletler ve târih
"Türk milletinin kendisiyle hiçbir ırkî bağı bulunmayan insânları bu derece kendinden hissetmesi medeniyyetçe nasıl mümkün kılınıyordu? Yine aynı medeniyyet nasıl oluyordu da temâmen aynı ırkdan gelen insânların râbıtalarını kâmilen kesebiliyordu?"
Milletler de tıpkı ferdler gibi geçmişlerine alâka duyarlar. Fakat bu alâka her zemân cem'iyyetin binlerce sene öncesine uzanan ırkî menşeine ilgi duyması ve ona hissî bir yakınlık beslemesi şeklinde ortaya çıkmayabilir. Nitekim Türkler târih boyunca türlü vesîlelerle geçmişlerine mürâcaat etme gereği duyduklarında kendilerini Ertuğrul Gâzî'ye ve ondan da muvahhid Oğuz Hân'a bağlarlardı. Bu ise târihlerini binlerce sene geriye çekdikleri ma'nâsına geliyordu. Onların İslâm öncesine ehemmiyyet vermeyişi bilgi ve şuûr eksikliğinden kaynaklanmıyordu. Burada samîmî bir ilgisizlik vardı. Nitekim Türk milleti bugün de mâzîye mürâcaat etmek durumunda kalınca 1000 senelik târihine temâyül etmekdedir. Eğer bu teşebbüs Türklerin târihdeki fazîletlerini ortaya koymak için vâki olmuşsa o vakit daha ziyâde Osmânlı Türkünün dîndârlık, kahramânlık, cömerdlik, merhamet, tevâzu', vefâ, misâfirperverlik, hayvânlara şefkat gibi husûsiyyetleri hâtıra gelmekdedir. Şu hâlde milletlerin târihe bakışları belli kâideler içinde gerçekleşmekdedir. Peki bu kâideler nelerdir? İşte biz burada sorduğumuz bu suâlin cevâbını vermeye çalışacağız.
Yukarıda ifâdesine çalışdığımız alâka hâdisesi her zemân millî telâkki inhisârında gelişir. Her milletin millî telâkkisi bir diğerinden az veyâ çok farklı olduğu için her birinin târihi vâkıaları değerlendirişleri de farklı olacakdır. Millî telâkkinin mâzîye duyulan ilgiye bu şekildeki te'sîri ise milletlerdeki târih şuûrunu oluşduracakdır. Esâsen târih şuûru millî telâkkinin geçmişi ma'nâlandırmasıdır. Fakat o bunu yaparken kâidelerinden hiçbir tâviz vermez; kendine muvâfık olan bir târihi almakda ve fakat olmayanı atmakdadır...
İnsânlar dış görünüş i'tibâriyle hemen aynı husûsiyyetlere sâhibdir. Lâkin "bosna" hâdiselerine anadolu köylüsünün bakışıyla rusunki aynı istikâmetde olabilir mi? Bunlardan birincisi söz konusu vâkıayı Müslimân kardeşlerinin vahşîce katledilmesi olarak değerlendirirken, ikincisi mes'eleye daha ziyâde haçlı kafasiyle yaklaşacakdır. Demek ki insânlar arasında onların millî telâkkilerinden doğan ciddî bir zihniyyet farklılığı mevcûddur. İyi de beşer aynı düşünceler etrâfında hiç mi birleşmez? Acebâ milletlerin hemen hepsi birbirinden temâmen farklı bir dünyâ görüşüne mi sâhibdir? İşte bu noktada karşımıza medeniyyetler çıkmakdadır. Her medeniyyetin kendisi dâhilinde bulunan milletleri birbirine yaklaşdırmakdaki başarısı farklı olmakla birlikde onların bu yolda büyük mesâfe katetdiğini ifâde etmek durumundayız. Bir köy halkını, bir sülâleyi bırakınız, mevcûdu üç kişiyi geçmeyen ufak bir âiledeki insânların bile anlaşamayabildikleri dünyâmızda değişik diller konuşan yüz milyonlarca insânın hayâtdan aynı şeyleri bekler duruma gelmesi hayrânlık uyandıracak bir hâdisedir. Esâsen her medeniyyet dâiresinde onun bütün kâidelerini şartsız kabûl etmiş milletler bulunmakdadır. Dolayısiyle bu milletler girdikleri medeniyyetin temel dünyâ görüşünü benimsemişlerdir; bu benimseyiş târihe bakış dâhil bütün zihnî hassalarına te'sîr icrâ edecekdir; millî telâkkileri de mensûbu bulundukları medeniyyetin nezâretinde şekillenecekdir. Nitekim Türklerin İslâm medeniyyetine girdikden sonra dünyâ görüşlerinde meydâna gelen büyük değişmeler bu hâlin en müşahhas misâli olarak karşımıza çıkıyor.
Medeniyyetlerin milletleri aynı gâyeler etrâfında birleştirebilme gücü o derece büyükdür ki, aynı medeniyyet dâhilinde bulunan milletlerin millî telâkkileri ve dolayısiyle târihe bakışları çoğu kere aynı istikâmetdedir. Hıristiyan batı medeniyyetine dâhil bulunan milletlerin hayât görüşleri büyük bir benzerlik göstermekdedir. İslâm medeniyyetinde ise bu hâlin çok daha belirgin olarak ortaya çıkdığını görüyoruz. O medeniyyet dâiresinde bulunan Orta Asya'daki Kırgız'la Edirne'deki Osmânlı Türkünün ve cenûbdaki Müslimân Arab'ın târihe bakışları arasında ayniyyet vardır. Bunların hepsi târihlerini İslâmın doğuşuyla başlatır. Bu hâdisenin her iki tarafındaki zemân dilimleri tevhîde dayalı bir bilgi sunmuyorsa ilgilerini çekmez. Ta'mîr-i bilâd, terfîh-i ibâdı düstûr edinen bu insânların hedefi aynıdır: Allahü teâlânın istediği gibi bir Müslimân olmak ve âhireti kazanmak. İngiliz fitnelerinden önce ümmet-i icâbeti meydâna getiren kavimlerin hemen hepsi târihlerini bir bütün olarak görürdü. Öyle ki İspanya'nın elden çıkışı oranın sâkini Müslimânları ne derece yaralamışsa, İstanbul'daki Osmânlı Türkünü de o derece dilhûn ederdi. Yahya Kemal «Târih Musâhabeleri»nde şunları söylüyor:
"Çok inananlar çok benimserler.
Türk milleti Osmânlı saltanatının asırlarında, İslâmiyyete çok fazla inanıyordu; çok fazla inandığı için de onu çok fazla benimsemişdi. O kadar ki İslâmiyyete gerek uzak ve gerek yakın mâzîde, gerek de hâlde vâki olan her ta'rîzi aynen kendine âid sayardı.
Bugün elli ile altmış arasında olanlar pekiyi bilirler ki, mektebde, âilede, hâsılı düşünülen her yerde, Endülüs'ün bahsi geçdikçe, onun serencâmından içimiz yanar, onu bizim devletin kaybetdiğini sanır, ona bir gün kavuşmamızı temennî ederdik ve İspanyollara bu yüzden çok düşmândık. Hattâ bize çok fenâlık etmiş bâzı İslâv milletlerinden daha fazla düşmândık. Çünkü engizisyon mahkemesinin ateşleri gözlerimiz önünden gitmiyordu. Biz İslâmiyyeti bu kadar benimsemişdik."
Osmânlılar ve onlardan önce Selçuklular İslâm öncesi Türk târihiyle rûhen hemen hiç irtibât hâlinde bulunmamışlardı. Târihlerini Oğuz Hân'dan i'tibâren sâhibleniyorlardı. Aşıkpaşazâde'nin sessiz kaldığı mevzûlarda Neşrî'ye kulak verelim:
"Oğuz Hân bin Kara Hân bin Zib-bakoy bin Bulcas bin Yâfes bin Nuh aleyhisselam, şâbb-ı cemîl ve mehîb ve şücâ' ve kerîm, ahsenü'ş-şekl ve mu'tedilü'l-kâme kişiydi. Nûr-i islâm yüzünde leme'ân iderdi. Etrâk ânın hüsn-i cemâline te'accub iderlerdi. Ve etrâkden kavmini evvel Allahü te'âlâya da'vet iden budur."
Görüldüğü gibi Oğuz Hân'ın önemi tevhîd inancından kaynaklanıyordu... Şimdi burada ceddimizin İslâmiyyet öncesi atalarıyla kalbî bir münâsebet kurmamış olmalarına bakarak millî târih şuûrundan uzaklaşmış olduklarını söyleyebilir miyiz? Bu suâlin cevâbını kısa yoldan evet söyleyebiliriz şeklinde vermek mümkün. Fakat bu cevâbımız acebâ ne derece sıhhatli olacakdır? Zîrâ karşımızda inkılâbcı bir neslin başında bulunanlarla birlikde bütün bir geçmişi reddetmesi hâdisesinden çok daha farklı bir mes'ele durmakdadır: Yüzlerce neslin milyonlarca evlâdının bin seneyi aşkın bir zemân aynı şeyi söylemiş ve hâlen de söylüyor olmaları. Ya'nî işi kestirmeden halletmeye kalksak o anda bin yıllık bir geçmişde yaşamış on milyonlarca ecdâdımızı ve şimdiki milletimizi hâfıza kaybıyla suçlamış olacağız. Esâsen bizim buradaki hassâsiyyetimiz bu kadar çok insânı suçlayamayız düşüncesinden ziyâde böyle düşünmüş yüzlerce nesil arasında ona muhâlif düşünen tek nesil bizim olmamızdan kaynaklanıyor. Türkçesi onlara şuûrsuz sıfatını vermekden çekinmiyoruz. Böyle olsalardı biz o zemân onlara kolayca yukarıdaki yakıştırmada bulunabilirdik. Nitekim ecdâdımızın "etrâk-ı bî-idrâk" dediğine biz de aynısını diyoruz. Lâkin bizi tedirgin eden hâdise; "Bunca yanlış düşünen nesil arasında hakîkati yakalayan sâdece biz miyiz?" suâlidir. Bu suâlin cevâbını çoğu insânımız henüz verebilmiş değildir ve bu hâlin en azından bir müddet daha aynı şekilde devâm etmesi tahmîn edilebilir.
Türk milletinin kendisiyle hiçbir ırkî bağı bulunmayan insânları bu derece kendinden hissetmesi medeniyyetçe nasıl mümkün kılınıyordu? Yine aynı medeniyyet nasıl oluyordu da temâmen aynı ırkdan gelen insânların râbıtalarını kâmilen kesebiliyordu? Medeniyyete bu salâhiyyeti veren güç neydi?
Müslimânların maddî-ma'nevî bütün cihetleri İslâm medeniyyetinin bir parçasıdır ve esâsen İslâm medeniyyeti bütün bunların toplamına verilen addır. Dîn-i mübîn-i islâm ehl-i îmânın her şeyini düzenlediği için İslâm medeniyyetinin binâsında da yegâne âmil oluyor. Ehl-i sünnet büyüklerinin mübârek nazarları, mübârek dudakları ve mübârek kalemleriyle yetişen milyonlar farklı bir dünyâ görüşünü temsîl ediyor. Dolayısiyle millî telâkki, cem'iyyetin içinde bulunduğu medeniyyet ve en tepede dîn, milletlerin târihe bakışlarına te'sîr icrâ eden ve mutlakâ bir önceki bir sonrakinin inhisârı altında şekillenen merci'ler olarak karşımıza çıkıyor...
10.04.2015
BÜYÜK TÜRKİYE
Devletleri büyük yapan unsurlar belli. Askerî yapı mühim. İktisâdî vaziyet daha mühim. Bu ikisinde zaaf varsa yoksun demekdir. Amerika 150 bin askerle Irak'ı işgal etmişdi. Kullandığı tank sayısı binin altındaydı. Yıldırım harekâtıyla koca ülke düşdü. Nice dramatik sahne yaşandı. Hâlâ da yaşanıyor. Saddam'ın milyonu aşan ordusu iş görmedi. Pantolonunu giyemeden kaçan askerleri gördük. Binlerce tank yok hükmündeydi. Çelik yığınları mum gibi eridi. Seyreltilmiş uranyum işi bitirmişdi.
Kâğıtdan devletler büyüklüğü bunlarda sanır. Bu yüzden kaybederler. İçi boş kolonlar bir anda çöker. Binadakileri de ölüme götürür. Irak'da da böyle oldu, Libya'da da...
Velhâsıl büyük devlet olmak herkesin harcı değil. Çelik gibi bir irâde gerekdiriyor. En azından devleti ayakda tutacak unsurda bu olmalı. Osmanlıyı büyük devlet yapan şey buydu. Üçyüz senelik yükseliş bu sûretle başarıldı. Üçyüz senelik iniş de böyleydi. Osmanlı inhitâtı kadar hayranlık uyandıracak bir çöküş yokdur. Aslında büyüklük her şeyden evvel bir tavır mes'elesidir. Birkaç yüz çadıra hükmeden Ertuğrul Gâzî büyükdü. Devletiyle berâber târih sahnesinden çekilen Vahîdeddin Han da büyükdü. Hâsılı ecdâdımız her kayd ü şartda büyükdü. Çıkarken de, inerken de...
Yirminci asır bize büyüklüğü unutdurdu. Hâlbuki târihî mîras Türkiye'yi büyük olmaya zorluyor. Hattâ buna mahkûm kılıyor. Ceddimizden tevârüs eden asâlet bu büyük yükü omuzlamayı gerekdiriyor. "Ben böyle bir mes'ûliyyeti der'uhde etmek istemiyorum" deme hakkınız yok. Çünkü yük omuzlarınızdan hiç inmedi ki. Sâdece baygınlık geçirdiğiniz dönemlerde bunun farkında değildiniz. Şimdilerde yavaş yavaş kendimize geliyoruz. Bulanıklık tedrîcen de olsa ortadan kalkıyor. Çok şükür insanımız cihangir kelimesini hâfızasının derinliklerinden çıkardı. Fâtihlerini bekleyen yeryüzü biraz sabırlı olsun!
Büyük Türkiyeyi kurabilmek için büyük rüyalar görmek lâzım. Orhan gâzînin gördüklerini görebilmek lâzım. Ne diyordu Orhan Gâzî, "Çanakkale ve Cebel-i Târık boğazları kimdeyse dünyâ hâkimi odur." Dikkat edin! Bunu diyen Fâtih değil, Yavuz değil, Kânûnî değil. Ufacık bir beyliğin hükümdârı. Ufkuna bakın, hududlarına bakın!
Târihimiz şan ve şevketle dolu ama büyük felâketler de yaşamadık değil. Doksan Üç Harbi tek başına bu cümlenin îzâhını yapar. Burada bitmek bilmeyen acılar yaşadık. Birbirini çekemeyen komutanlar gördük. Bu sebeble kaybetdiğimiz sayısız muhârebe var. Cepheden kaçan askerlerimiz oldu. Hatırlamak dahi istemediğimiz başka başka sahneler yaşadık. Fakat bütün bunlar mevzii şeyler. Milletimize teşmîl edilemeyecek cinsden. Çünkü Türkiye'yi büyük yapan en dehşetli silah millî karakterimiz. Hani şu "kanımızın son damlasına kadar" mes'elesi var ya; işte o!..
Aslanın en zayıf hâlinde bile aslan olduğunu bizden gayrı herkes biliyor. Millî imkânlarımızın şuûruna varmak büyük olmak yolunda atacağımız ilk adım. Bunun ma'nâsı kendimizi tanımak olsa gerek. Almak için değil, vermek için var olduğumuzu yeniden hatırlamalıyız. Sömürgeciliği, sömürüye mani olmak için unutmamalıyız. Rim Papanın söyledikleri ayağımızın altındadır. Vaktiyle, "Siz öteden ve biz berüden Türkü araya alub dükeli kıralum ve kasabât ve şehirlerini kabz idüb câmi'lerine çanlar asub hazret-i İsâ'ya kulluk idüb Nâr-nûr'a ibâdet idelüm" diyenlerin tam ortasında bulunması netîce vermemişdi, biiznillah bugün de vermeyecek. Müverrih Selânikî'nin ifâdesiyle inşallah yine "zehreleri çâk ve pisterleri hâr u hâşâk" olacak. Her kaynağın başını tutduğunu zannedenler yücelerden gelen selle boğulub gidecekler. Yeni dünyâ yeni Türkiyeyle kurulacak. Buna inanmak lâzım. Hem de gönülden. Zîrâ bizler şunun bunun değil, "Hâkânü'l-berreyn ve'l-bahreyn, hâdimü'l-haremeyni'ş-şerîfeyn, sultân-ı selâtîn-i cihân" olanların çocuklarıyız.
16.04.2015
POSTMODERN HAÇLI SEFERİ
İtalyan asıllı, Arjantinli, otuzaltı model, hasta. "Gâye, vâsıtayı meşru kılar" diyen Cizvit menşeli. Epeyce dil biliyor. Bir bahâneyle konuşdu. Kim konuş dedi? Şu veya bu. Çok mühim değil. İşin önemli tarafı batının artık yalnızca bel altından vurmayacağı. O ince İngiliz siyâsetini bırakıyorlar gâlibâ. Anlaşılan bundan böyle cepheden saldıracaklar. Lâkin buradan hiçbirine ekmek çıkmaz. Mevzilerimizden birini bile alamazlar. Üstelik ellerindekini de muhâfaza edemezler. Pirinç hayâliyle yola çıkanlar bulgurdan da olurlar o kadar...
Papanın herzeleri batının derin düşünme kâbiliyyetini yitirdiğini i'lân ediyor. AP'nin aldığı karar bunu te'yîd ediyor. Bu tavırla gûyâ bizi hizâya getirecekler? Yörüngesinden çıkan Türkiyeyi yeniden peyk yapacaklar? Daha çok beklerler: Vapur da, tren de, uçak da kalkdı. Bu ahmakça tavır değişikliği milletimizin hâlâ uyumakda olan hücrelerini uyandırmakdan başka bir işe yaramaz. Bir asırlık uyku külliyyen biter.
Belli güçler Türk milletinin yeniden târih sahnesine çıkmasını istemiyor. İngilizler başda. Ne gam. Hiç kimse birileri istedi diye bir yerlere gelmez. Vakti saati gelince kaderde ne varsa vukû' bulur. Avrupa Türkiye'nin şahsında İslâm dünyâsına postmodern bir haçlı seferi başlatdı. Aslında bu bir intihar saldırısı. Bununla gerek kendisinin gerekse taşeronunun diyalog yolundaki bunca emeği boşa gitdi. Fi'l-vâki böyle bir cür'et göstermeleri bu işden umutlarını kesmiş olduklarını da vesîkalandırıyor.
Sene 1097. Haçlılar İznik muhâsarasında. Ölüyorlar, öldürüyorlar. Buraya kadar sıkıntı yok. Sıkıntı şehîdlerimize musallat olmalarından i'tibâren başlıyor. Onların kafataslarını gövdelerinden ayırıp mancınıklarla şehre atıyorlar. Bununla iktifâ ediyorlar mı? Hayır. Şühedâmızın bir kısmını da kazıklara geçirip savunmadaki askerlerimize gösteriyorlar. Birçok yerde olduğu gibi Antakya kuşatmasında da aç kalıyorlar. Keşişleri Pierre çâreyi buluyor: Ölü Türkleri yiyin. Öyle de yapıyorlar. Daha vahşî sahnelere gelince: Türk çocukları yakalanıyor, şişlere geçirilip kebab yapılıyor. Bu ziyâfetlere birbirlerini da'vet etmeyi de unutmuyorlar...
Bugün bunlara tekrar mübâşeret ederler mi bilemiyoruz. "Aç değiller ki, neden yapsınlar" diyenleri internete da'vet ediyoruz. Canlı maymun beynini kahkahalar eşliğinde yiyebilen gürûhdan her şey beklenir. Buna mâni' olacak maddî-ma'nevî bir yapıları yok. Daha dün bu medeniyyete mensûb on milyonlarca kişi birbirini boğazlamadı mı? Ardından Hitler savaşı kaybetdiği için cânî i'lân edildi. Yoksa Churchill, Stalin, Roosevelt ondan daha az cânî değildi.
Batı var olduğu müddetçe bu cânîliklerden vazgeçmez. Onu kendine ve insanlığa zararlı olmakdan çıkaracak iki yol var: Ya İslâmiyyetle şereflenecek ve gönüllü olarak bu işleri bırakacak, ya da korkacak, sinip kara kıt'asında kalacak.
İslâmiyyeti 1400 yıllık berraklığıyla bu insanlara götürmemiz lâzım. Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerini aynıyla götürmekden bahsediyoruz. Hiçbir ilâve ve çıkarma yapmadan. Zâten buna ehliyyetimiz yok. Haddimize de değil. Aksi takdirde 72 fırkadan biri oluruz. Bu arada ikinci ihtimâli de düşünerek Osmanlı gibi güçlenmemiz îcâb ediyor. Zîrâ dünyâda batının her türlü zulmüne dur diyebilecek yegâne devlet Türkiye. Şii İran'dan böyle bir tavır beklemek muhâl. Arabistan'da Arab kalmadı ki oradan bir güneş doğsun. Uzak Doğu Müslimânları ise ancak yardımcı bir unsur. En azından şu an için...
23.04.2015
YOKLUK EDEBİYATI
Elimizdeki son barutu Çanakkale'de ateşledik. Abdülhamid Hân'ın üzerine titrediği nesiller burada berhevâ oldu. Osmanlı'yı yeniden cihan devleti yapacak sebebler ortadan kalkdı...
Burada kiminle savaşdık? İngiltere, Fransa. Bunlar kim? Küçük Kaynarca sonrasının süperleri. O andaki durumları ne? İngiltere kara ordusunda Rusya'nın gerisinde. İki yüz yıllık uykusundan uyanan Almanya'nın da. Denizlere hâkim ama artık rakibsiz değil. Mamafih dünya tahtı hâlâ onun. Fransa eski günlerini mumla arıyor; bilhassa Bonapartlı olanları. Lâkin o da ilk beşde...
Yenilmez denen bir armada, hava kuvvetleri ve 500 binden fazla asker. Nasıl durdurulacak, kim durduracak?
İttihad ve Terakki'nin felâketden felâkete sürüklediği Osmanlı mâzîyi hasretle anıyor. Ancak burada da nisbîlik var. Zîrâ onun bitdiği nokta bizim zirvemizden yukarda. 1911'de dünyâ ticâretinden aldığımız pay %0,92. Bugün takdîre şâyân bunca gelişmeye rağmen %0,84. Yine cihan harbine takaddüm eden yıllarda orta seviyedeki bir memurun maaşıyla 100 kilo et alınabiliyor. Bu ise bugünkü 4.000 TL. Yani 1900'lü yılların Osmanlı memuru şimdiki memurumuzdan iki kat müreffeh. Paramızın durumunu anlayabilmek için yine iktisad tarihçimiz Vedat Eldem'e mürâcaat edelim: "Filhakika Osmanlı lirası Birinci Cihan Harbi'ne kadar, dünyada mevcut paraların en sağlamlarından biri idi ve tahditsiz ithalata rağmen, memleketin altın stoku azalacak yerde durmadan artmakta idi. Fiyatlar sabit denecek kadar istikrarlı, maaşların iştira (satın alma) kudreti yüksekti." Öte yandan 7 milyon kilometrekareden büyük vatan toprağını da unutmayalım. Şu ankinin 9 katı. Petrolüyle, doğalgazıyla, boruyla... Tekrar Eldem'e dönüyoruz: "Her halükârda Osmanlı İmparatorluğu dış ticaretinin muazzam açıklar verdiği hakkında yerleşmiş bulunan kanaatin hakikate uymadığı muhakkaktır." Yani şu yokluk edebiyâtını artık bir köşeye bırakmamız gerekiyor.
18 Mart deniz zaferi anlatılırken Nusret mayın gemisinden bahsedilir de Nara burnu gerisindeki 75 bin tonluk zırhlı ve kruvazörlerimizden söz edilmez. Bu bilgiden haberi olmayan insanımız da Çanakkale'nin her sene-i devriyesinde Seyit Onbaşı'dan vatanı kurtarmasını bekler. Evet o millî kahramânımızdır ve öyle de kalmalıdır. Ancak düşman gemilerini bekleyen donanmamızdan bugün dahi haberdâr olmayışımız îzâhdan vâreste. Peki bu gemiler düşmanı niçin orada bekledi? Onları boğazın, hattâ adalar denizinin girişinde karşılasalar daha iyi olmaz mıydı? Hayır. Çünkü o armadayı bize en uygun yerde karşılamak lâzımdı. Burası da Nara burnunun arkasıydı. Zîrâ çok yüksek tonajlı gemilerden müteşekkil birleşik filo buradan ancak tek sıra hâlinde geçebilirdi. Bu ise gönderecekleri 1 top mermisine 15 mermiyle karşılık vermemiz ma'nâsına geliyordu. Hepsini bekleyen âkıbet, boğazın soğuk ve karanlık sularıydı...
Peki ya kara savaşları? Yüzbinlere bâliğ düşman askeri nasıl durduruldu? Mehmetciğin kahramanlığını kimse inkâr etmiyor. Lâkin Fransızların 75'likleri yumruklarımızla mı parçalandı? Bu savaşda hava gücümüz bile vardı; bırakın topu-tüfeği... Evet düşman bizden daha hazırlıklıydı. Gemileri de, silahları da daha üstündü. Ne var ki askerimizin îmân ve cesâreti imkânlarımızla birleşince zafer geldi. Elimizde dengeyi kuracak silahlarımız olmasaydı Macar ordusunun Mohaç'da uğradığı âkıbet gelir bizi bulurdu.
Sâhi Mohaç'da ne olmuşdu?
30.04.2015
AVRUPA
Avrupa neresi? Asya'nın ucu. Öyle ise bu kıtalık nereden geliyor? Kibirden! Burada hemen herkes şu bizim Feyzi efendiyi örnek almış. Kim bu Feyzi efendi? Üçüncü Selim devri ricâlinden. Burnu epeyce yukarda. Hem de gerçek ma'nâda. Hani ekin tarlasına girmiş köpekler başaklardan sakınmak için burnunu kaldırarak yürür ya. Onlar gibi yürüyor. İnsanımız bu manzarayı görür de isminin başına sıfatını yapışdırmaz mı: Ekin İti Feyzi efendi.
Avrupa'nın güzîde insanları kendilerini sıradanlardan ayırmak istedi. Barbarlarla aynı coğrafyayı paylaşamazlardı. Bu yüzden yaşadıkları bölgeye kıta dediler. Hatta mümkün olsa ülkelerine de böyle diyeceklerdi. Fransız kıtası, İngiliz kıtası... Bu ruh hâli hepsini tepeden tırnağa sarmış durumda. Onlar diğerlerinin efendisi. Bunu kabûllenmek netîceyi değişdirmiyor. Yani önlerinde diz çökmüş olanlara da merhamet duymuyorlar. Belki enâniyyetleri bir kat daha artıyor. Mukâvemet edemeyecekleri güç karşısında ise alabildiğine alçalıyorlar. Meselâ Osmanlının haşmet asırlarında durumları buydu. Gelip etek öpüp giderlerdi. Her türlü tabasbusu yapmakdan çekinmezlerdi. Bizden gördükleri tavır ise insancaydı. Pek tabii ki kılıç çekenlere aynıyla cevab vermek durumundaydık. Öyle de yapdık. Lâkin burada dahi îcâb etdiği kadar şiddet gösterdik. Mübâlağalı bir tavrımız olmadı. Çünkü dîn-i mübîn-i islâm bir sineği öldürmenin bile çerçevesini çizmiş. Gereğinden fazla güç kullanmak yasak!
Avrupa tarihinde hiçbir savaş yokdur; savaşmak insana mahsûs bir fiildir. Onlarda sırtlanlar gibi boğuşmak vardır. Gücü yeten zayıfa her türlü muâmeleyi yapar. Hiçbir kâide, hiçbir değer tanımadan. Asker-sivil, büyük-küçük, kadın-erkek aynı kefededir. Bir dal sigarayı tutuşdurmak için gerekirse dünyâyı ateşe verirler. Bunca bozulmuşluğumuza rağmen çok şükür hâlâ muhâfaza etdiğimiz utanma fazîletinden mahrûmdurlar. Onlara doğruları anlatmak nâfiledir. İddiâlarının aksini isbât eden milyonca vesîka yığsan, yorgunluğunla kalırsın. Hattâ seni saflığından ötürü dalgaya alırlar. Bu yüzden kanlı tarihlerini sayıp dökmenin kimseye faydası yokdur. Öyleyse Ostrogotlar, Vizigotlar, Anglosaksonlar, Franklar, Keltler, Britonlar ve daha niceleri bırakalım zifiri karanlıklarıyla başbaşa kalsın.
Selçuklu onların anladığı dilden konuşurdu. Osmanlı bu mevzûda zirveydi. Ben ki diye başlayıp sen ki diye biten nâmeler kibrin değil vekârın mahsûlüydü. Çünkü muhâtab başka bir dil bilmiyordu. Yıldırım Bâyezid, Korkusuz denen Jan'a bu dilden konuşmuşdu. Son âna kadar fitne peşinde koşan imparatora, "Ya kal'ayı versin, ya başın kaydın görsün" diyen Fâtih'in lisânı da aynıydı. "İnkişâf devrini anladık, inhitâtda ne oldu?" diyenlere İkinci Mahmûd hânı ve o sefîl patriği hatırlatırız.
İki dünya savaşı Avrupa'nın insanlığa son büyük kazıkları. Bu harblerde on milyonlarca kişi öldü. Yüz milyonlarca eve ateş düşdü. Başda kendisi olmak üzere insanlık büyük yıkıma uğradı. Hâl böyleyken bizim akl-ı evveller hâlâ "Avrupa'nın değerleri"nden bahsediyor. Bu nasıl bir değerdir ki insanı yaşatmıyor? Makinalara, binalara, kâğıt yığınlarına yer var; insana yok! Her ne ise. Bizi alâkadar eden cihet, değer olarak dile getirilen her ne varsa bütün bunların boğaz boğaza bir mücâdeleyle elde edildiği. Yani batı medeniyyeti kendi insanına re'sen bir takım haklar vermiş değildir. En büyüğünden en küçüğüne kadar hemen hepsi birbirlerinin gözünü oyarak kazanılmışdır. Meselâ işçi haklarındaki durum budur. Bizler târihimize hicret edip birçok şeyi yeniden yaşamak isteriz. Lâkin ortaçağ Avrupasına dönmek isteyecek bir garblı bulunur mu?
07.05.2015
DEVŞİRMELER
Devşirmelere minnettârız. Canları pahasına devletimize hizmet etdiler. Birçok büyük işde imzâları var. Bugün iftirâ sağanağına ma'rûz kalmaları netîceyi değişdirmiyor. Çaldıran'ı onlarla kazandık. Mohaç'ı onlarla kazandık. Haçova'yı onlarla kazandık... Hepsinden önemlisi İstanbul'u onlarla fethetdik. Ordumuzun mekanize birlikleri onlardan kuruluydu. En teknik silahlar onlara emânetdi. Dahası pâdişâhın canı onlara emânetdi. "Âdet-i kadîme-i hüsrevânî üzre" seferde otağ-ı hümâyûn yeniçeriler tarafından güvenlik çenberine alınırdı. Tarih boyunca o çenberi aşıp da hünkârımıza ulaşabilen hemen hiçbir düşman askeri olmadı. Eğri'de böyle bir tehlike atlatıldı ama onun müsebbibi merkez değil, sağ koldu. Ya'nî timarlı askeri. Peki ya Ankara Savaşı? Oradaki durum çok farklı ve ayrı bir makâle konusu...
Bu insanlar büyük vazîfe gördü. Bize Kırım'ı kazandıran, Otranto'yu fetheden Gedik Ahmed Paşa bunlardan biri. Haşmetli günlerin ihtişâmlı devlet adamı Makbûl İbrâhim Paşa bunlardan biri. "Bu devlet ol devletdir ki" diyen Sokollu Mehmed Paşa bunlardan biri. 90 yaşını aşmış bir hâldeyken vatanın birliği için Anadolu yollarına düşen Kuyucu Murad Paşa bunlardan biri. Osmanlıya yeni bir hayâtiyyet kazandıran Köprülüler de Türk değil... Hepsi ve daha nicesi pâdişâhın, dolayısıyla devletin kulu, kölesi. Bir kul, bir köle gibi çalışdılar.
Osmanlıda sistem saat gibi işlerdi. Bugün kafası çalışan devletler bu işleyişi taklîd ediyor. Batı ve bilhassa İngiltere devşirme sistemini tersden okuyor. Bizim silahımızla bizi vuruyor. Bugün dahi Londra hava sahasına girmek çok kişinin hayâlini süslüyor. Bu şaşkınlar farkında olmadan İngiliz menfaatlerine hizmet ediyor. Kendi memleketinin değil onların faydasını düşünüyor. Onlar gibi giyinmek, onlar gibi konuşmak, onlar gibi inanmak hâlleriyle hâllenmiş durumdalar. Anlaşılan bu kafalar derinden devşirilmiş. Öyle ki böyle olduğunu anlamakdan dahi uzaklar. Hemen hepsi bir bahâneyle kendi ülkesine düşmanlık ediyor. Köleliğe alışmışlar. Hür olmak lûgatlerinde yok. Bizi yeniden büyük yapacak adımlar onları çileden çıkarıyor. Hepsini akıl hastahânesine tıkmak mı istiyorsunuz? "Nükleer Türkiye" deyin yeter!
Tersine devşirme fa'âliyyetinde bulunanlar Osmanlı gibi insâflı değil. Bizim devşirdiklerimiz kendi milletine kötülük düşünmedi; çünki biz beyinlerine böyle bir kod yüklemedik. Ana-babasını, yerini-yurdunu unutmadılar. Elbetde onların da îmân nûruyla şereflenmesini istediler. En ufak bir icbârda bulunmadan. Başka bir ifâdeyle Osmanlı, insanları iyiliğe devşirdi. Batının bu yoldaki çarkı ise hep kötülüğe çalışıyor. Öğütdükleri birer ajana dönüşüyor. Hattâ imkân buldukları anda işgalciye...
İktisâdî hürriyyet her şeyin temeli! O olmadan hiçbir konuda mesâfe alamayız. Türlü oyunlarla eski düzeni korumaya çalışanlar bizi bu sahadan uzak tutmaya gayret ediyor. Bereket versin ki halkımız artık bunları da başka şeyleri de görüyor. Sekiz sütuna atılan manşetlerle onu kandırmak imkânsız hâle geldi. Milletimizin basîreti bir ay sonraki yol ayrımını doğru okumaya yetecekdir. Türk milleti kirli ittifâka teslîm olmayacakdır.
14.05.2015
DİRİLİŞ
Ridâniye de bir Malazgird. Hattâ belki ondan da öte. Bize Afrika'nın kapılarını açdı. Üstelik bizi hâdim'ül-haremeyn yapdı. O necîb kavimle en ufak bir tatsızlık yaşamadan Arabistan'a kavuşduk. Asya'nın cenûb-ı garbîsine.
Şark seferleri garbdakilere benzemez. Meşakkat çok daha şiddetlidir. Avrupa'ya yürüyen ordu büyük sıkıntı çekmez. Su kaynakları boldur. Erzak te'mîni çok daha kolaydır. İklîm ve coğrafya müsâiddir. Doğu seferlerinde böyle değildir. Bunlarda ya beden ya irâde iflâs eder. Kul tâifesinin Çaldırandaki edebsizliği aklın örtüldüğü anlarda olsa gerek. Su sıkıntısı, peksimet sıkıntısı ve çölden farksız bir arâzi. Git git bitmeyen bir yol. Menzilde boynunuzu koparmak üzere bekleyen bir ordu. Herkesden Sultan Selîm-i evvel olmasını bekleyemeyiz...
Batılıların Afrika'yı müstemleke yapma çalışmaları köle ticâretiyle başladı. Değerli madenlerin talanı da aynı nisbetde mühimdi. Bu toprakların bir kısmı çok tâlihliydi. Osmanlı şemsiyesi altındaki bölgeler sömürüden kurtuldu. Özdemir Paşanın kurduğu, oğlu Osman Paşanın müesseseleşdirdiği Habeş eyâleti doğu Afrika'yı kuzey yarısından i'tibâren emniyyet altına almışdı. Kızıldeniz yoluyla bölgeye sarkmak isteyen sömürgecilere aşılmaz bir set çekilmişdi. Bu setin yüzbinleri bulan ordularla inşâ edildiğini zannetmeyin. Bu sayı on binler bile değildi; binlerdi. Zâten eyâletin kuruluşunda da birkaç bin asker vazîfe görmüşdü. Önce Portekizlilerle mücâdele edildi. Onlar Vâdiü's-seyl'de toprağa gömülünce piyasaya İspanyollar çıkdı. On sekizinci asrın son çeğreğinde ise İngilizler görüldü. Sonra Fransa, sonra İtalya arz-ı endâm etdi...
Habeş eyâleti hemen hiçbir dönemde masraflarını karşılayamadı. Hep cepden yedi. Açığı Mısır kapatdı. Maaşların dahi ödenemediği dönemler oldu. Ya'ni Osmanlı almadığı hâlde verdi. Mahallî hâinlerle anlaşıp koca kıtanın insan kaynaklarını köleleşdiren garblılar Türk korkusunu hiçbir vakit üzerlerinden atamadı. Kıtayı daha kolay sömürebilmek için hıristiyanlığı yaydılar. Müslümanların karşısındaki güce yardım etdiler. Meselâ Portekizliler Harar emîrliğine karşı Habeş krallığına destek verdi.
Mısır'da hidivlerimiz, Cezâyir'de dayılarımız vardı. Bölge halkının kalbimizdeki yeri İstanbullulardan farklı değildi. Tuareglerin pâdişâhımızı "baba" görmeleri, dolayısı ile kendilerini de "oğul" saymaları her hâlde bu sebebden olsa gerek. Fransızların her türlü teklifini reddeden bu insanlar bakın ne diyor: "Bizden yana endîşeniz olmasın. Biz evâilimiz misillü arâzimizde pâdişâhımızın kul ve oğullarıyız." Dikkat ederseniz size sâdığız, size bağlıyız demekle kalmıyorlar. Kulunuz ve oğlunuzuz diyorlar. Bu ifâdeler durup dururken söylenecek sözler değil. En başda asîl olmayı îcâb etdiriyor. Lâkin kul ve oğul olmak, efendi ve baba muâmelesi görmeye bağlı.
Ya bugünkü Afrika? Biz orada ne kadar varız? Birçok kişinin "olmalı mıyız" dediğini duyar gibiyiz. Elbetde olmalıyız. Hem de en ileri seviyede. Büyük devlet olmanın başka yolu yok çünki. Hele cihan devleti olmayı düşünüyorsanız hinterlandınız bütün dünyâdır. İşin çok daha mühim kısmına gelince: Dedelerimizi baba görenlerin torunlarına kayıdsız kalabilir miyiz? Fransızları bizim için elinin tersiyle itenlere sırtımızı dönebilir miyiz? Ecdâdımızdan devraldığımız o büyük mîrâsı reddedebilir miyiz? İngiltere'nin vaktiyle giydirdiği deli gömleğine hasta olanlar bu söylediklerimizi idrâk edemez. Ufku Kıbrıs'ı aşamayanlar dünyâyı da, yeni Türkiye'yi de anlıyamaz. Zâten millet de onları anlamıyor...
21.05.2015
ÂH AYASOFYA
Allahü teâlâ "Levlâke levlak lema halaktül eflak" buyuruyor hadîs-i kudsîde. Her şey onun hürmetine yaratıldı. O olmasaydı hiçbir şey yokdu. Onun kıymetini îzâhdan âciziz. Değil zâtına, mübârek hırkalarına bahâ biçilemez. Eshâbına bahâ biçilemez. Tâbiîn-i izâma bahâ biçilemez. Tebe-i tâbiîne bahâ biçilemez. Ümmetine bahâ biçilemez. Kötü dediğinin yatacak yeri yokdur, övdüğüne bahâ biçilemez. "Letüftehanne'l kostantıniyyetü fele ni'mel emîru emîruhâ ve le ni'mel ceyşü zâlike'l ceyş" muhâtabı olana bahâ biçilemez. Kıymetine bahâ biçilemeyecek bu hünkâra ne kadar tâbiyiz? Âhiretde onunla karşılaşmaya ne kadar hazırız?
O hünkâr ki ömrünü cihâda adadı. Her şeyini bu yolda fedâ etdi. İrili-ufaklı yığınla devleti târih sahnesinden sildi. En kahraman askerlerimizin korkduğu anlarda gözünü kırpmadan ileriye atıldı. Zevk ü sefâ semtine uğramadı. Uyku nedir bilmedi. Çocukken giydiği ateşden gömlek kısa zamanda onu eritdi. Nihâyet vefâtı da seferde oldu. Muhtemelen İtalya'ya yürüyordu. Gedik Ahmed Paşa güneyden, kendisi kuzeyden ilerleyecek, buluşduklarında bu iş bitmiş olacakdı. İki Roma'nın fâtihi, Avrupa tahtına oturacakdı...
İyileşmeyen yaralar olur. Bir türlü kabuk bağlamaz. İyileşiyor sanman boşunadır. Tâzeler, tâzeler... Ayasofya da aynı. Görmemize gerek yok, düşündüğümüz an ciğerimizden kan damlıyor. Hayat meşgalesinde unutduğumuz yaramızı yeniden fark ediyoruz. Fâtihin vakfı aslî hüviyyetine dönmedikçe bu yara kapanmaz. Müze olarak kalsın, gidip beş vakit namaz kılalım da çâre değil. Neden müze kalacak? Bize bu şehri hediyye eden sultan bunu mu vasiyyet etdi? Surlara tırmanırken kızgın yağlarla kavrulan vatan evladları bunu mu diledi? Boynumuzun üstünde duran bedduânın farkında mıyız? O orada kaldıkça belimizi doğrultmamız mümkün değil!
Çoğu kerre mekânların manevî yönü maddî cihetini gölgede bırakır. Ayasofya böyle bir yer. Fethin sembolü. Tevhîdin teslîse zafer nişânesi... Bu şanlı ma'bed hayli zemândır secde eden alınlara hasret. Beş vakit mü'minlerin ictimâ etdiği yerde bugün ayakkabılarla volta atılıyor. Başka başka cinâyetler işleniyor köşelerinde. Osmanlı târih olalıdan beri böyle. Ayasofya kan ağlarken hangi îmânlı kalb gülebilir? O şimdi mazlûm ve mahzûn, lâkin vekârlı. Kahramânını bekliyor. Bakalım bu büyük ni'met kime nasîb olacak? Kim kıyâmete dek duâ alacak? Belki de yirminci asrın hîlesi o ikonaları kim kazıyacak? Bakalım Fâtih cennetde kimi alnından öpecek?
Nefs-i İstanbul'a Türk ve İslâm mührünü vurmakdan çekinmemeliyiz. Çünki bu şehri biz fethetdik. Tekbîrlerle, tehlîllerle. Bedelini kanımızla ödedik. Yetmedi canımızla... Ayasofya dendiğinde kalbi titremeyen kendini muhâkeme etsin. Ben kimim ve neye inanıyorum suâline cevâb arasın. Unutmasın ki o, Sultan Ahmed kadar bizden, Süleymâniye kadar Türk, Selîmiye kadar Müslüman.
28.05.2015
YENİ TÜRKİYE
İbn-i Haldun Kitâbu'l-iberine yazdığı "Mukaddime"de devletleri de insanlara benzetir. "Fedâîlik, kahramânlık ve hamiyyet" devresi kuruluş çağını teşkîl eder. Burada tekâmüle doğru bir yürüyüş vardır. Servetin kazanıldığı ikinci devre râhatlığa, tekellüflü hayâta ve isrâfa dalma dönemidir. Üçüncü devreyse yorulma, yıpranma ve nihâyet ihtiyarlama çağıdır. Bu andan i'tibâren geri dönüş yolu kapalıdır. Yapılabilecek yegâne şey tâze unsurlara baş vurmakdır. Bununla kaçınılmaz son bir müddet te'hîr edilir.
Osmanlı münevveri İbn-i Haldun'a hak verir. Fakat "devlet-i ebed-müddet" demekden de geri durmaz. Zemân "Mukaddime" müellifini haklı çıkarır. Osmanlı cihân devleti şânına uygun bir ihtişâmla târih sahnesinden çekilir. Fedâîlik, kahramânlık ve hamiyyet devresi müellifin îzâh etdiği gibidir. Râhatlık, tekellüflü hayât ve isrâf çağı ise epeyce farklıdır. İhtişâmın zirvesindeki Kânûnîye râhat ve debdebe düşkünü, müsrif denebilir mi? Hayâtı taş bir çadırda geçdi. At sırtından inmedi. Bir doğuda, bir batıdaydı. Onbinlerce kilometre yol tepdi. Son seferinde yetmişini geçmişdi. Atla gidemeyecek kadar hastaydı. Buna rağmen meskûn mahallerde binbir zahmetle atına biniyordu. Güçlü görünmeliydi; dost sevinmeli, düşman korkmalı... Tâkatinin son zerresini burada harcadı. Memlekete cenâzesi döndü...
Batının bizi yakalaması kafamızdaki târihden çok daha sonradır. En erken on sekizinci asrın ortalarıdır. Dönüm noktası Küçük Kaynarca'dır. Burada Şahruh'un vefâtından beri gelen liderlik İngiltereye kapdırılmışdır. Bununla berâber yirminci asra kadar çok fazla geride kaldığımız söylenemez. Hattâ orada bile arzın sayılı güçlerinden biriydik. Almanya kendi safında savaşa katılmamıza bayram etmişdi...
İnkişâf da inhitât da dâimî değildir. Ârızîdir. Lâkin bu müddet asırlarla ifâde edilebilir. Üç beş günle değil. İnhitâtımız yüz sene önce bitmişdi. Ne var ki yirminci asırda yaşadığımız büyük felâketler bunu görmemize mâni olmuşdu. O günlerde uzun süren meskenetimizi atıp yeniden hamle gücü bulmuşduk. Bu kumaşdan çok elbise çıkardı. Olmadı. Ahmaklıklar, tâlihsizlikler, fâcialar ve nihâyet ihânetler birbirini kovaladı. Bu uyanış millî bir inkişâfa dönüşemedi. Maamâfîh insanımızın inanılmaz irâdesi şer cephesini her dâim korkutdu. Bu irâde sâyesinde her enkâzın altından sağ sağlim çıkabildik. Nitekim milletimiz bugün i'tibâriyle yeniden hayâtiyyet gösteriyor. Elbetde bu uyanışın önünde de büyük tehlikeler var. Yüz yıl önce memleketimizi parselleyenlerin mevzilerini terketmesini beklemek saflık olur. Vatan evlâdlarını göğüs göğüse bir mücâdele bekliyor.
Türkiye mağlûb edilemez. Ehemmiyyeti de buradan kaynaklanır. Türk'ü zincire vurabilirsin ama irâdesini satın alamazsın. Her kayd u şartda mücâdelesini sürdürür. Şu köhne târih bunun misâlleriyle dolu. Bizi yenenler çıkdı, mağlûb edenleri bilen söylesin. Sakın ha yirminci asırda başımıza gelenleri sayıp dökmeyin. Bunlar muvakkat hâdiseler. İşte bugün o zencîrleri kırıyoruz.
Memleketimizi ahtapot gibi saranlar son senelerde kesilen kollarını yeniden uzatmak istiyor. Başarılı olurlarsa milletimizi çok zorlu bir vetîre bekliyor. Bereket versin ki halkımız sahneye konan oyunun farkında. Elli sene öncenin usûlleriyle netîce almak artık imkânsız. İnsanımız vaktiyle kendisine biçilen bakkallık rolünü çok gerilerde bırakdı. Cihangîrlerin torunları şimdilerde holding yönetiyor. İhrâcât rekorları kırıyor. Akıllı, ehliyyetli ve samîmî idârecilerin emîn ellerinde inkişâfına devâm ediyor. Avrupa'yı çılgına çeviren dev yatırımlar var. Gerçi ma'lûm eller eteğimizden çekiyor. Lâkin nâfile. Ok yaydan çıkdı bir kerre. Geri dönmez. Bu sel önüne çıkan her engeli yıkar. İçdekilere de dışdakilere de tavsiyemiz bunu tecrübe etmemeleridir. Bizler yeniden doğduk! Garbsa seksenini çokdan aşdı. Hâtırlatalım...
04.06.2015
ÇİLE
İnsanları çile pişirir. Milletleri de. Dert ve musîbet fırını harıl harıl yanmadıkça olgunlaşma da olmaz. Ancak kemâle gelenler küçük hesapları bırakır. Büyükler çileyle büyük oldu. Milletimiz de onunla pişdi. Her musîbetden bir ders çıkardı. Nihâyet tekâmül etdi ve en büyük eserini târih sahnesine sürdü: Osmanlı.
Mâzîmiz haşmet ve kudretden ibâret değil. Ciddî medd ü cezrler var. Her şey bitdi denen anlarımız var. Çok şükür hepsinde imdâd-ı ilâhî yetişdi. Kolay kazandığımız zaferler yok mu? Bunlar da var. Sırp Sındığı gibi, Mohaç gibi. Lâkin sayıları fazla değil. Ekseriyyetle kelle koltukda savaşdık. Kosovalar böyle, Varna böyle, Haçova böyle...
Sultân Selîm'in Mısır seferinde neler çekdiğini bir kendi bir de cenâb-ı Hak bilir. Derseâdet'den kalkacaksın. Anadoluyu aşacaksın. Merc-i dâbıka varacaksın. Dünyanın üçüncü ordusunu dağıtacaksın. Birkaç ay çadırda kalıp askeri Sînâ'ya vuracaksın. Bu korkunç sahrâyı zâyiâtsız geçeceksin. İki yüz topu te'sîrsiz kılıp Memlûk bakiyyesini bir daha haklayacaksın. Kâhire'yi mahalle mahalle değil, sokak sokak değil, ev ev değil... Oda oda fethedeceksin. O büyük kahraman, Tomanbay, kaçacak. Yakalayamayacaksın. Defalarca şansını deneyecek. Her birini def edeceksin. Yılmayacak. Seni öldürmek üzere baskın yapacak. Haber alıp mâni olacaksın. "Nemiz kaldı bizim mülk-i Areb'de"yi duyunca sessiz sedâsız döneceksin. Hayâtın at sırtında geçecek. Harem-i hümâyûna girecek vakit bulamayacaksın.
Fâtih hazretleri Bulgar Dağı'na kan ter içinde tırmandı. Ne yol vardı ne de iz. Sultan Süleyman az mı toza toprağa karışdı, çamur deryasında az mı bata çıka yol aldı? En başından en sonuna kadar hünkârlarımız az mı ihânete uğradı? Onlar için çile fırını öyle harâretle yandı ki bu sıcaklık sıradan insanları ânında kül ederdi. Osmanlı çeliği böyle ortaya çıkdı... Muradlar, Fâtihler, Selîmler, Süleymanlar böyle doğdu... Osman Gâzî'den Vahîdeddin hâna sıradağlarımız böyle var oldu...
Milletimiz de aynı vetîreyi yaşadı. İmtihânları vere vere yükseldi. Acılara göğüs gere gere efsâneleşdi. En alçak ihânetlere uğradı. Lâkin azmini kaybetmedi. Tebessüm etmeyi unutmadı. Dîn-i mübînin ışığı kalbini aydınlatırken başka bir şey yapamazdı...
Bugün de sıkıntılar var. Belâ ve musîbetler var. Dâhilî ve hâricî şer güçlerin istikbâlimizi karartma teşebbüsleri var. Aklını, vicdânını, insâfını ve iz'ânını şuraya buraya kirâlayanların, hattâ satanların ihânetleri var. Gerçi olmayan bir şeyi satmak da kirâlamak da mümkün değil ya! Fakat bunların hiçbiri bizi menzilimizden edemez. Yürüyüşümüzü durduramaz. Belki üç beş gün zemân kaybetdirir o kadar. "Ok gibi doğrulmayınca varamazsın menzile" diyor ya Kânûnî! Biz de ok gibi doğrulduk. Hedefe ışık hızıyla gidiyoruz.
11.06.2015
PUSU
Vaktiyle dünyâ bizden sorulurdu. Herkes haddini bilirdi. Sergerdelik yapan netîcesine katlanırdı. Ol sebebden dikkat ve dikkat ve hattâ bir kerre daha dikkat gerekirdi. Osmanlının hışmına uğramak ölüm demekdi. Kral mı seçecekler? Nâmzedimizi duyurur, siz bilirsiniz derdik.
Romada papaz bilinen câsûslarımız vardı. Rim Papa'nın aldığı her nefes daha ciğerlerindeyken İstanbul'a bildirilirdi. İstihbârâtımız bir güneş gibi o karanlıkları aydınlatırdı. Kör gitmezdik vesselâm. Savaş hîlelerinde ustaydık. "Yine şu turan taktiği mi" demeyin. Ondan bahsetmiyoruz: Salya sümük Tiryâkînin önünden kaçan Ferdinand doğduğuna doğacağına pişmân olsa gerek... Vâdiüsseyldeki Portekiz kralı gibi. Gerçi onun pişmân olacak kadar vakti yokdu. Savaş meydânında kalmışdı.
Tanzîmâtdan sonra mef'ûl olduk. Daha doğrusu bu yolda ciddî şekilde yol aldık. Her geçen gün irtifâ kaybetdik. 93 Harbi bizi bitirdi. Abdülaziz Hânın bütün emekleri boşa gitdi. Kâtilimiz Midhat Paşaydı. Bizi harb-i umûmî kazanına atan Enver Paşayı da unutmamak lâzım. Abdülhamid Hân o dehâsına rağmen devleti kurtaramadı. Türkler tarafından kurulmayan İttihâd ve Terakki 7 milyon kilometrekareyi mîrâs yedi gibi dağıtdı. Ardından başımıza gelenler her vicdân sâhibini sabahlara kadar ağlatacak cinsden. Çünki yüzyıllardır dünyâya nizâm veren bir millet kalın zincîrlerle her yerinden bağlanmışdı. Çin işkencesinden çok daha ağır muâmelelere tâbi tutuluyordu...
Rusya nükleer bir dev. 17 milyon kilometrekare büyüklüğünde. Çin de nükleer, Çin de dev. Üstelik 1.5 milyara yakın nüfûsu var. Batı her ikisinden de korkuyor. 10 bin kilometre menzilli ölüm kusan oyuncaklardan kim korkmaz? Savaş ânında seferber edilebilecek on milyonlarca askerden kezâ. Ne var ki biz batıyı çok daha fazla korkutuyoruz. Millî kimliğimiz Rusya'nın füzelerinden, Çin'in nüfûsundan çok daha te'sîrli. İyi biliyorlar ki kontrollerinden çıkan Türkiye sömürü düzenlerini başlarına yıkar. Bunu asırlarca yapdı. Tekrâr yapar. Bu yüzden bizi bize bırakmıyorlar. Gazeteler kimin elinde olmalı, televizyonlar kimin elinde olmalı, şirketler kimin elinde olmalı ve nihâyet devlet kimin elinde olmalı tesbît etmişler. Plânlarının dışında gelişen bir şey olursa çıldırıyorlar.
Seçimler bitdi. Kim kazandı? Bunlar! Ama kısmen! Kim kaybetdi? Türkiye! Sâdece Türkiye mi? Bütün İslâm dünyâsı. Neden? Şu değişmez bir târihî hakîkat de ondan: Türkiye güçlü ve müreffehse âlem-i İslâm da öyledir. Tersinde de aynı mantık cârîdir. Hattâ daha ileri bir durum söz konusudur. İstanbul aksırınca Bağdâd nezle olur, Kâhire yatağa düşer. Anlayacağınız cümle dostlar ve bütün mazlûmlar yolumuzu gözlüyor. İyi haberlerimizle sevinib, kötülerle üzülüyor.
Şer güçler bugün umutlu, fakat tedirgin. Bunda da haklılar. Zîrâ kimse boşuna heveslenmesin: Millet bu zokayı yutmayacak! Cumhurbaşkanımızın etrâfında kenetlenecek. Herkes altın harflerle kafasına yazsın ki Türk milletinin ma'şerî aklı, üst akıl dedikleri o pire torbasını mağlûb edecek. Pusu kuranlar bunun bedelini ödeyecek.
18.06.2015
İKLİM
Karalar çabuk ısınır çabuk soğur. Gün hattâ saat farkıyla yaz ve kışı yaşayabiliriz. Denizler böyle değil. Üç günde ısınmazlar, üç günde soğumazlar.
Medeniyyetlerin yükseliş ve inişleri de böyle. Bunları tesbît edebilirsin o kadar. Müdâhale imkânın yok denecek kadar azdır. Nitekim Kânûnî devri iniş yolunda ilk sinyalleri vermişdi. Devlet ve münevverler bunu farketmişdi. Çâre de düşünmüşlerdi. Lâkin ne yapdılarsa olmadı. İrtifâ kaybı önlenemedi. Üç yüz senelik tırmanış bitdi, bir o kadar sürecek iniş başladı.
Batı da aşağıya gidiyor. Teknolojik gelişmeler bunu görmeyi zorlaşdırıyor ama bu neyi değişdirir ki? Garb tayyâresinin burnu bir asırdır eğik. Hızla zemîne yaklaşıyor. Yumuşak bir iniş mi olacak, çakılacak mı? Bilemiyoruz. Fakat emâreler çakılmaya işâret ediyor. Aslında can alıcı mevzûlardaki hatâları çakılmaya, doğrularıysa nisbeten emniyyetli bir inişe sebeb olacak. Ya'nî her hâlükârda onlar için göklerde salınma işi bitdi!
Bizim tayyâremizin burnu ise yüz senedir yukarıya bakıyor. Allahü teâlâ dilemedikce bu gidişât değişmez. Yükseliş devâm eder. İyi, kötü veyâ hâin idâreciler bu gidişi ya hızlandırır ya yavaşlatır. Başka bir ihtimâl yok. Ya'ni memleketimizin istikbâli parlak. Bilhassa orta ve uzun vâdede. Dolayısiyle günlük hâdiselere bakıb da kaygılanmamız yersiz...
Endîşelenmesi gerekenler yok mu? Tabîî ki var. Kim bunlar? Uçağın burnunu eğmeye çalışanlar. Asırlarca cihâna nizâm veren bir milleti ehl-i salîb önünde diz çökdürmek için çırpınanlar. Sahte milliyetçiler, sahte vatanperverler, sahte mehdîler ve birçok ıvır-zıvır... Bunlar şimdilerde ellerini oğuşduruyor. Güç bizde zannediyor. Suyun başını tutduklarını düşünüyor. Memleketin anahtarına sâhib olduklarını zannediyor. İyi zannetmeler! Bu azîz millet pek yakında anahtarın kimde olduğunu onlara da ağa babalarına da öğretir. Bırakalım biraz daha çirkinleşsinler, biraz daha küçülsünler.
O şenî hedeflerine bu zamanda varamazlar. Her yer bülbüllerle dolu. Kargaya kim kulak verir? Hâsılı iklim müsâid değil. Yaza doğru kış olmaz. Bahar bitecek, yaz bitecek, sonbahar bitecek... Bütün bunlardan sonra belki. Tabîî o vakte kadar alacak nefesleri varsa. Tabîî ehl-i îmâna imdâd-ı ilâhî yetişmezse...
"El-fırsatü temerru merre's-sehâbi" diyor bir atasözü. Türkçesi: "Fırsat bulutun geçdiği gibi geçer" Ba'zılarının treni kaçırmakda olduğuna şâhid oluyoruz. Ağırdan satıyorlar. Gûyâ puan alacaklar. Bu tavırla ancak hava alırlar. Millet yanıltılabilir ama düşünme fırsatı bulduğu ilk anda taşları yerine koyar. Bunu yapanlara dersini verir. Üstelik denemesi bedâva değil. Pahalıya patlar. Her şeyi göze alarak denemek isteyeceklere sözümüz yok. Kendileri bilir...
25.06.2015
DOĞU TÜRKİSTAN
Semerkand'ı, Buhârâ'yı biraz biliyoruz. En azından ata yurdumuzda olduklarından emîniz. Taşkend de böyle. Tabîî Konya'nın Taşkentiyle karışdırmazsak. Ahmed Yesevî hazretleriyle Yesi arasındaki bağı kurmamız ise zor. Kutadgu Bilig ve dolayısiyle Yusuf Has Hâcib de ezber dünyâmızın kahramanları. Ne var ki bu ezber bizi Balasagun'a kadar götürmez. Peki ya Kara Balsagun? O da ne ki? İn mi, cin mi? Peki ya Turfan? Peki ya Başbalık? Hoca bizi rahat bırak! Kaşgarlı Mahmud'u herkes duymuşdur. Dîvân-ı lügati't-türke de kulak dolgunluğumuz var. İyi de şu Kaşgar nerede? İşte bunu da sorma. Hiçbir fikrim yok. Olması yolunda niyyet ve gayretim de yok!
Çeçenistan'ın nüfûsu bir buçuk, Rusyanınki yüz elli milyon. Küçük büyüğün 1/100'ü. Buna rağmen Şeyh Şâmil'in çocukları şanlı bir direniş gösterdi. Deve kök söktürdü. Mağlûb da ediyordu ki devreye ABD girdi. Cevher Dudayev'in koordinatlarını düşmana verdi. Gerçi mücâhidler teslîm olmuş değil. Mücâdele devâm ediyor...
Doğu Türkistan da benzer durumda. 35 milyon Müslüman Uygur 1 milyar 350 milyonluk Çin denizinde. Maâmâfîh nüfûs dengesi yaklaşık 1/40. Ya'nî Çeçenistan'dan daha iyi. Yüzölçümü de iki milyon kilometrekareye yakın. Türkiyenin 2.5 katı kadar. İşin kötü tarafı putperest Çin'in kitâbî Rus'dan çok daha zâlim olması. Bir kadının derisini yüzüp karnındaki çocuğu çıkarmak her kavmin başarabileceği bir cânîlik değil. Bunun için çok özel bir alçaklıkda bulunmak lâzım. "Çin işkencesi" tâbiri boşuna meşhur olmamış vesselâm...
Uygurlar sâhibsiz. Çünki ehl-i sünnetler. Zâten bugün asıl mes'ele ehl-i sünnetin sâhibsiz oluşu. İran şîîlik da'vâsına baş koymuş durumda. Gözü bundan başka hiçbir şeyi görmüyor. Suudlarla vehhâbilik arasındaki münâsebet de aynı. Hâlbuki ecdâdımızın varlık sebebi dîn-i mübîni yaşamak ve yaymakdı. Ehl-i sünnet i'tikâdını her köşeye ulaşdırmakdı. Malımız, mülkümüz ve nihâyet canımız bu yolda gitdi. Şu anki duyarsızlığımız atalarımızın kemiklerini sızlatıyor olsa gerek...
Kardeşlerimiz silaha sarılmış değil. Haklarını sükûnetle arıyorlar. Lâkin orucun dahi yasaklanabildiği bir ülkede hangi talebiniz ma'kûl karşılanabilir ki? Bu ise işi halledilemez bir noktaya götürüyor. Ne olacağını kesdirmek zor. Vaktiyle defalarca olan bir kerre daha olabilir; o şerefli insanlar istiklâl yolunda yeniden harekete geçebilir. Aslında amca çocuklarımızın istikbâli memleketimizdeki gelişmelere bağlı. Prangalarını kırmış bir Türkiye herkesin hakkını müdâfaa edebilir. Bütün mazlûmlara sâhib çıkabilir. Onları hürriyetlerine kavuşdurabilir. Acabâ ülkemiz zincirlerini kırabilecek mi?
Bugünlerde internette Rusya'yla ilgili birtakım haberler dolaşıyor. Danimarka, Finlandiya, İzlanda, Norveç, İsveç, Estonya, Litvanya, Letonya ve Polonya bu ülke tarafından işgâl edilebilir deniyor. Diyelim ki bu ifâdeler muhtemel bir gelişmeyi ortaya koyuyor. Rusya adına fevkalâde. Hayır vaz'iyyet böyle değil. Burada Rusya ile alâkalı bir algı opereasyonu yapılıyor. Bu da Rusya açısından fevkalâde. Neden? Çünki her iki hâlde de bu ülkenin gücü ve batının ona karşı çâresizliği ortaya konuluyor. Ukrayna'yı karıştırıp bölerken de kimse doğru dürüst bir ses çıkaramamışdı. Kırım'ı yutarken kezâ. Büyük devlet olmak işte böyle bir şey. Osmanlıdan beri unutduğumuz bir mefhum anlayacağınız. Aksi takdirde sınırınızdan birkaç kilometre sarkmak için birkaç yüz saat düşünür ve düşündüğünüzle kalırsınız. Caydırıcı ve ürkütücü olmazsanız mazlumları, hattâ kendinizi dahi koruyamazsınız. Çin seni askerî, iktisadî, siyasî... tehdîd olarak görürse geri adım atar. Hayvanlarda bile böyle değil mi? Tilkiyi çakal, çakalı kurt, kurdu ayı, ayıyı kaplan geri çekilmeye zorlayabilir. İnşallah kaplandan öte bir şey olacağımız günler yakındır. Şuurlanmamız ve dostu düşmanı tanımamız kaydıyla...
02.07.2015
MOLLA KÂBIZLAR
Osmanlı çok şeye tahammül eder, Molla Kâbızlara asla! Kimdir bu Molla Kâbız? Kendini bilmezin biri. Edebsizliği kime karşı? Varlık sebebimiz sevgili peygamberimize "sallallahü aleyhi ve sellem". Bu alçak Süleyman Çelebiyi harekete geçiren ahmağın ruh ikizi. Kânûnî'yi çileden çıkaracak kadar rezîl bir adam...
Osmanlıyı cihân devleti yapan müesseselerin başında Dîvân-ı hümâyûn yer alır. Çünki adâlet onunla kâimdir. Yanlış kararlar oradan döner. Haksızlığa uğradığını düşünen herkes oraya mürâcaat eder. Müslim-gayr-i müslim, erkek-kadın, şehirli-köylü... Gözünü kırpmadan gelir ve hakkını arar. Öyle ki ba'zan pâdişâhın âdetâ yakasına yapışır. Nitekim koca Fâtih'i kafes arkasına iten kişi bir Türk köylüsünden başkası değildir. Dîvânı basar ve seslenir: "Devletlû hünkâr kangınızdır, şikâyetim var" Gedik Ahmed Paşanın tavsiyesiyle pâdişâh ictimâları bundan böyle kasr-ı adilden ta'kîb eder.
Dîvânda her şey konuşulabilir. Adlî, idârî, iktisâdî, askerî, dînî... Burası her türlü mes'elenin görüşülüb karara bağlandığı mercidir. Bundan yukarıda sâdece pâdişâh vardır. Dolayısıyla son noktayı her zaman o koyar. Dîvânın kararını tasdîk edebildiği gibi bozabilir de. Âdâletsizlik herkesden önce hükmü verenin başını götüreceği için ictimâda kılı kırk yararcasına hareket edilir...
Bir gün Molla Kâbız isminde biri dîvâna getirilir. Sabır sınırlarını zorlayacak derecede mugâlata yapar. Hâşâ hazreti İsa'nın Peygamber efendimizden üstün olduğunu iddiâ eder. İlzâmla vazîfeli kazaskerler buna muvaffak olamaz. Bunun üzerine başlarlar tehdîde. Bu ise Osmanlının kabûl edebileceği bir iş değildir. Aslâ ve kat'â. Şeyh Bedreddin'e bile çok sabırlı davranılmışdı. İddiâları birer birer çürütülmüşdü. Nihâyet hakkındaki i'dâm fermânını kendisine vermişdi... Makbûl İbrâhim Paşa devreye girer: "Size lâzım olan unf ve şiddet değil, şer' ile ilzâmdır" der. İşin hallini ertesi günkü dîvâna bırakır. Bırakır da iş bununla kalmaz. Pâdişâh-ı âlem-penâh hazretleri hâdiseyi kafes arkasından ta'kîb etmekdedir. Hâliyle çileden çıkar. Can başına sıçrar. İctimâın hitâmını müteâkıb arza giren sadrıazama patlar: "Bir mülhid dîvânımıza gelir, hazret-i Peygamberin büyüklüğüne karşı hezeyân yapar ve ilzâm edilmeden çıkar gider, buna sebep nedir?" İbrâhim Paşa cevâb verir: "Kazaskerler şer'î mesâile vâkıf değillerdir." Şeyhülislâm İbn-i Kemal Ahmed Şemseddin efendi pâdişâhın emriyle dîvâna da'vet edilir ve edebsize haddini bildirir...
Târihimizde bunun gibilerden başka yok mu? Olmaz olur mu? Hem de çok. Ama hepsi îcâb eden muâmeleyi görmüş. Bir kısmı hadsizliğinin bedelini canıyla ödemiş. Bir kısmınınsa sokağa çıkacak hâli kalmamış. Ehl-i sünnetin hâmîsi, daha doğrusu kendisi olan o büyük devlet meydânı hiçbirine bırakmamış. Peki ya bugün? Bugün Molla Kâbızlar çok da çileden çıkacak bir Kânûnî aranıyor.
09.07.2015
DÖNÜŞ
Cumhurbaşkanımız açıkladı: İhânet edenler oldu, korkanlar oldu. Hâinler bizi ilgilendirmiyor. Ciğeri beş para etmeyenlere satırlarımızda dahi yer yok. Hesâbını dünyâda ve âhiretde verirler. Millet de zâten onlara iltifât etmez. Belki deşifre olana kadar biraz kafa bulandırabilirler o kadar. Bugünün şartlarında ipliklerinin pazara çıkması günler, bilemediniz haftalar içinde gerçekleşir. Nitekim son seçimde kimlerin hangi rolü üstlendiği bugün iyice anlaşıldı. Zâten kirli ittifâkın yeni seçimden kaçma manevraları bundan kaynaklanıyor. Bir iki ay önce bulandırdıkları kafalar yeniden berraklaşdı. Onların inisiyatifinden çıkdı. Bu böyle gider. Zaman uzarsa berraklık daha da artar. Gelelim ödleklere. Bunlar çok tehlikeli. Her şeyi berbâd edebilirler. Hücrelerinde ihânet olmadığı için teşhîsleri zordur. Ancak cesâret katsayılarını aşacak bir hâdisede tesbît edilebilirler. Ne var ki bu noktada atı alan Üsküdar'ı geçmişdir. Siz de toparlayamazsınız...
Evet korkakların alnında ödlek yazmıyor. Bunlar sınırlı tehlikelerin üzerine senden daha iyi atılır. "Bıraksam ezip geçecek" dersin. Öyledir de. İ'timâdın artar. Bu artış tedbîrin zayıfladığı ma'nâsına gelir. Böyle bir ortamda vâki olacak zelzele iki kat te'sîr icrâ eder. Bereket versin ki bugünkü durum toparlanamayacak bir görüntü vermiyor. Kale sallandı, fakat yıkılmadı. Birkaç burc zarar gördü. Telâfîsi mümkün. Dikkatin fevkinde bir dikkatle hareket etmek lüzûmu anlaşıldı. Büyük kazanç. Millet de birçok şeyi idrâk etdi. En azından bundan böyle kimseye oyuyla ders veremeyecek. Az kalsın kafasına sıkıyordu. Çok şükür ayağından yaralandı. Bu tecrübe bir on seneyi daha kurtarır. O on sene de yüz seneyi...
Yabancı istihbârâtlar nasıl bir vazîfe gördü? Film senaryosu yazmaya gerek yok. Her şey zâten belli. Aslında bu can sıkıcı bir durum da değil. Sevinmemiz lâzım. Kimse bir kadavranın başında nöbet tutmaz. Ellerini ayaklarını bağlamaya çalışmaz. Bilmem şu kadar milyar dolarını bu işe harc etmez. Bu tedbîrler korkunun ifâdesidir. Demek ki hâlâ hayatdayız, hâlâ korkulacak durumdayız. Şundan emîn olabilirsiniz: Batılı güçlerin istihbârâtlarını en çok yoran memleket biziz. Hattâ canını çıkaran. Doksanlık Elizabeth kim bilir kaç geceyi bizim sebebimizle uykusuz geçirdi?
Şimdi ne olacak? Kaderimizde ne varsa o. Cenâb-ı Hak ne dilediyse o. Gerisi lâf u güzâf. Elbetde elimizden geleni yapacağız. Tedbîr konusunda zaafa düşmeyeceğiz. Safları sıklaşdırıp herkesi uyandıracağız. Türk milletinin daha yapacak çok işi olduğuna gönülden inanacağız. Başkalarını da ancak bu sûretle inandırabiliriz. Unutmayalım ki Ertuğrul Gâzî'nin çekdiği sıkıntılar yaşadıklarımızın en az on misli. Osman Gâzî'ninkiler aynı. Şu hâlde târih sahnesine dönmenin ilk adımında bile değiliz. İlk adımın hazırlıklarındayız. Lâkin bunlar muhteşem bir dönüşe işâret ediyor inşallah...
16.07.2015
BAŞKANLIK
Belli kafalar son yüz senedir işgâl altında. Çanakkale'den geçemeyen İngiliz çizmesi bunları dört çeğrek asırdır silindir gibi eziyor. Hepsini asfalt hâline getirmiş durumda. Bozulmalar olursa tekrâr geçiyor. Dolayısiyle bu kafalar madden ve ma'nen fâsid bir dâireye hapsolmuş bulunuyor. Onun dışında düşünmek hayâllerinin dahi ötesinde. Onun dışında bir adım atmak palavralarının dahi ilerisinde. Diyelim ki bunlardan biri bunu başardı. Farklı bir şeyler düşünebilme cesâretini gösterdi. Millî menfaatler istikâmetinde bir adım atdı. Derhâl dışlanıyor. Derhâl saldırıya uğruyor. Arasından çıkdığı zümre donmuş bir zekâyı temsîl ediyor. Bu yüzden farklı bir netîce beklemek muhâl. Tabiatıyla kimse böyle bir muâmeleyi göze alamıyor. Bu da her birinin çemberi kırma ihtimâlini neredeyse sıfıra indiriyor.
Bu kafalar batının gör dediğini görür. Bize garbdan bakar. Bir müsteşrik gibi. Aslında şarkiyatçının yapdığını da yapamaz. Gözü dönmüş bir sûretde değerlerimize düşmandır. Zekâsını bunun gereğini yapmaya hasr eylemişdir. Gözü, kalbi, kafası memleketine kapalıdır. Ülkesindeki doğrular yanlışdır. Yanlışlar dahi yanlışdır. Hâsılı efendisinden gelmeyen her şey yanlışdır...
Rahmetli Özal'dan beri "başkanlık" dilimizde. Tayyib bey de aynı şeyi söylüyor. İnsanımızın büyük kısmı iyi niyetli. Karşı çıkanlar da savunanlar da. Hepsinin başımızın üstünde yeri var. Zîrâ kanaatleri memleket hesâbına. Fakat belli bir kesim yukarıdaki târifin içinde. Bunlar bizim adımıza değil efendileri nâmına reddiyeler düzüyor. Peki efendileri ne diyor? Demokrasi, demokrasi, demokrasi... İnsanlar aç kalmış. Mühim değil, demokrasi. İnsanlar zulüm görmüş. Mühim değil, demokrasi. İnsanlar katliâma uğramış. Mühim değil, demokrasi. Ne menem bir şeydir şu demokrasi? Bu sualin cevâbını arayan şarklı deli koyun gibi dolana dursun. Piposunu tüttüren garblı olmayan bıyığının altından gülmekdedir...
Başkanlık gerekli mi? Evet, hem de çok. Gazete manşetleriyle hükûmet kurup hükûmet yıkma devri ancak bu sûretle nihâyet bulur. İnsanları havaya uçurarak gemiyi belli bir rotaya zorlama alışkanlığı ancak bu sûretle sona erer. Gerilim müziğiyle sözüm ona haber programı yapıp kişileri mahkûm etme dönemi ancak bu sûretle târihe karışır. Böyle bir Türkiye'de belli güçler ve çevreler kafasına esdiğinde memleketimizi karışdıramaz. En azından buna teşebbüs etdiklerinde elimiz çok daha güçlü olur. Dâhildeki ve hâricdeki şer odaklarının hareket kâbiliyyeti büyük ölçüde sınırlanır. Zaman kaybı önlenir. Müsâmereye dönen koalisyon görüşmeleri arşivdeki yerini alır. Tafsîlâta lüzûm yok. Ülkemiz bu sistemle onun bunun oyuncağı olmakdan çıkar. Menfaatleri istikâmetinde çok daha güçlü bir irâdeyle yürür. Bu irâde huzûr getirir, kalkınma getirir, refâh getirir... Dostları rahatlatan, düşmanları korkutan bir Türkiye doğar...
İşin diktatörlük kısmına gelince: Bu başkanı Çinliler mi seçecek?
23.07.2015
OSMANLI RUHU
Ba'zıları devletçilik oynuyor. Anlaşılan zekâ yaşları hayli küçük. Etraflarına da bakmıyorlar. Daha Mısır devlet olamadı, Irak olamadı, Suriye olamadı... Zâten yeryüzündeki gerçek devletlerin sayısı üçü beşi geçmiyor. Hadi iki elin parmakları kadar diyelim. Fakat daha fazla değil. Olmaz da. Niyesini bir başka yazıda cevâblarız...
Osmanlı târih olunca hepimiz sudan çıkmış balığa döndük. Şîîler bile bu yeni döneme alışamadı. Hâlbuki Avrupa'nın fethine onlar mâni olmuşdu. Bunu yapmasalardı ezân-ı muhammedî bugün Alpler'in zirvesindeydi. Osmanlısız dünyâda herkes kim vurduya gitdi. Arablar, Kürdler, hattâ biz Türkler... Hepimiz büyük acılar çekdik, büyük yıkımlara uğradık. Kimse hangi dili konuşduğumuza bakmadı. Herkes kalbimizdekine bakdı ve ona göre davrandı. Başka bir ifâde ile îmânımızın hesâbını sordu. Hem de en acımasız şekilde. Hâl böyleyken ikide bir o güne bu güne atıf yapıp ağıtlar yakmak doğru değil. Esâsen ağıt yakmak doğru değil. Bu ruh hâliyle hareket edip kıyâma kalkmaksa hiç doğru değil...
Bu ihtilâlci düşünceler ana kaynakdan uzaklaşıldığına işâret ediyor. Ehl-i sünnetde böyle bir yol yok. İmâm-ı Şâfiî hazretleri böyle bir şey bildirmedi. Ol sebebden bir kısım zevât zerdüştlüğü terennüm ediyor. Hattâ ona sarılıyor. İslâmiyyetin yetmiş çeşit milleti bir vücûdun hücreleri gibi kenetlemesi bunların işine gelmiyor. Bölme gâyesi güdenler bâtılda kurtuluş arıyor. Gerçi bunlar büyük resmin küçük bir kısmı. Ona âid oldukları da şüpheli ya. Biraz eşelense neler çıkar neler?
Kürdlerle bin yıllık kader birliğimiz var. Onları seviyoruz. Sultan Selîm İran'a yürürken "seninleyiz" diyeni kim sevmez? En kritik anda yanımızdaydılar. Bunu unutmayız. İdrîs-i Bitlîsî'yi unutmayız. Onun gayretleriyle bölgeyi olgunlaşan bir meyve gibi kucağımızda bulduk. O iklîm İran tasallutundaydı. Gözü dönmüş râfızî ateş saçıyordu. Osmanlının şefkatli kolları burayı sarınca herkes huzûr buldu. Bu yüzden bize müteşekkir kaldılar. Onlar bir ağabey, biz de bir kardeş kazandık. Hiç mi savaşmadık? Zaman zaman bu yolda bir takım münâsebâtımız oldu ama bunlar çok ileriye gitmedi. Zâten mâhiyetleri de çok farklı...
Kürdler bizim da'vâ arkadaşımız. Üç beş câsûs bozuntusu bunu değişdiremez. Yok o istihbârât, yok bu istihbârât... Hiçbiri bu kardeşlik ırmağına yeni bir yatak açamaz. Bu nehir aynı istikâmete akmaya devâm edecek. Zâten biz varsak onlar da var. Yoksak hiçbirinden eser kalmaz. Ânında buharlaşdırırlar. Yapmamız gereken Osmanlı rûhunu yeniden canlandırmak. Kavmiyetçiliğin kısır iklîminden uzaklaşmak. Allah için birbirimizi sevmek. Sırtlarımızı birbirine yaslamak. Fıratı aşıp okyanuslara açılmak. Kaybetdiğimiz veyâ kaybetmekde olduğumuz değerlerimize sarılmak. Vefâ gibi, merdlik gibi, cesâret gibi...
30.07.2015
İGİLTAR VİLAYETİ
Tanzîmâtdan beri İngiliz mikrobu damarlarımızda. Ne var ki alyuvar şeklini almış. Mikroskopla da baksak farkedemiyoruz. Sâdece birşeyler hisseder gibi oluyoruz. Ötesi yok. Maamâfîh devlet son zamanlarda bunu çözdü. Aynı şuûr orduda da var. Eskiden sloganlarla harekete geçirilen unsurlar artık oyuncak değil. Aslına rücû etdi. Geri dönüş ihtimâli de görünmüyor.
Lisânımızda bir ta'bîr var: "Karda yürüyüb izini belli etmemek" diye. İngilizler böyle bir millet. Her fitnenin içinde olduklarını söylemek mübâlağa değil. Kırım harbi bir İngiliz fitnesi. 93 harbi bir İngiliz fitnesi. Harb-i umûmîye girmemiz bir İngiliz fitnesi. Aslâ ve kat'â Alman değil. Milyonlarca kilometre karelik vatan toprağının elden çıkması bir İngiliz fitnesi. Saltanatın ve hilâfetin ilgâsı bir İngiliz fitnesi. Vehhâbîlik bir İngiliz fitnesi. Kadıyânîlik bir İngiliz fitnesi. Mezhepsizlik bir İngiliz fitnesi. İslâm coğrafyasının bugünkü hâli bir İngiliz fitnesi. Hindistan'ın bölünmesi bir İngiliz fitnesi. Pâkistan Hindistan savaşları bir İngiliz fitnesi. İsrail bir İngiliz fitnesi. PKK bir İngiliz fitnesi. Nihâyet DAEŞ bir İngiliz fitnesi...
Haşmet devrinin etek öpenleri adam olmuş da oyun kuruyor! O günkü Elizabet ticâret izni için kapımızda yalvarıyordu. Bugünkünün haddi aşdığına bakmayın. Mühimme defterlerimizden otuz altıncısına Uzunçarşılı'dan kulak verelim: "İgiltar vilâyetinin kraliçesi olan Elizabet'e hüküm ki; Âsitâne-i saâdet-âşiyâneme adamlarınuz gelüb gitmek ve ol cevânibin tâcirleri ve bâzirgânları memâlik-i mahrûsamıza ticâret eylemek husûslarını i'lâm eylemişsin... Francelü, Venediklü ve Lehlü gelüb ticâret eyledikleri gibi İgiltar vilâyetinin dahi bâzirgânları gelüb gidüb, gelirken ve giderken ve memâlik-i mahrûsamızda ticâret tarîkiyle gezerlerken kimesne aslâ mâni olmaya deyu muhkem tenbîh ve yasak olunmuşdur." Dikkat ederseniz Fransız ne ise İngiliz de o. Hattâ İngiliz bu âna kadar Fransız'dan geride. Osmanlıyla ticâretini Fransız bayrağı altında yapabiliyor. Şu hâlde Elizabet "İgiltar vilâyetinin" kraliçesi hepsi bu. "Fırançe vilâyetinin" kralı Françesko gibi. Selânikî'nin ifâdesini de atlamayalım: "Vilâyet-i cezîre-i İngiltere"nin "hâkimesi olan avrat"...
Menfaatleri için birbirini boğazlayanlar Türk ve İslâm düşmanlığı söz konusu olunca Londra'nın fikrini almayı ihmâl etmez. Dünyâ sermâyesini büyük ölçüde kontrol eden Yahudiler bile bu cümlenin dışında değil. Öyle anlaşılıyor ki İngilizler batının akıl hocası...
Bu kadar işi başarabilen millet büyük müdür? Hâyır. Değerli midir? Hiç öyle şey olur mu? O zaman işin aslı nedir? Allahü teâlâ onları şer işlerin en kötülerinde kullanıyor. Ruslar, Almanlar, Fransızlar kötülükde bu derece ileri gidemiyor. Nasîb mes'elesi. Çok iş başarmanın bir önemi yok ki. Hayırlı iş başarmanın ehemmiyyeti var. Nihâyet şeytân da çok iş başarıyor. Sayısı belli olmayan insanın îmânını çalıyor. Velhâsıl İngilizler alçak işlerin adamı. Bizim tam tersimiz. Çok şükür ecdâdımız hem hayırlı hem de çok iş başardı. Şu da mühim ki çöküşümüz onların zirvesiyle aynı döneme denk geldi. Ya'nî yıkılışımız onların büyüklüğünden değil bizim zayıflığımızdan kaynaklandı. Lâkin bu şer işe onlar vesîle oldu...
Üzerine güneş batmayan imparatorluğun ihtişâmından bügün eser yok. Yıkılmış da değiller. İngiliz milletler topluluğu adı altında faâliyyetlerine devâm ediyorlar. Yeniden eski günlerine dönebilirler mi? İktisâdî, siyâsî, askerî ve ictimâî seyir bunun imkân dâhilinde olmadığını gösteriyor. Yıkılış vetîresini her imparatorluk gibi yaşayacaklar. Dibe vuracaklar. En az bir asır o vaziyetde kalacaklar. Yeniden yükselişi bundan sonra bekleyebilirler.
Merâk etmeyin. İngilizin fransız kalacağı günler yakın...
06.08.2015
REÇETE
Ecdâdımızı büyük yapan kodları kaybetmiş durumdayız. Hâdiseler karşısındaki hâlimiz bunu açıkça ortaya koyuyor. Reddi mîrâs edenlerden bahsetmiyoruz. Onlar zâten bambaşka bir yolda yürüyor. Muhâfazakârlık iddiâsındakileri kasdediyoruz. Târihimizi kimseye bırakmayanlar ondan zerrece nasîblenmemiş görünüyor. Hemen kızmayın. Buyurun berâber tahlîl edelim...
Türk cihangîr bir millet. Târih sahnesine çıkdığı andan i'tibâren böyle. Düşmanlar, mesâfeler, dağlar, bataklıklar, nehirler, denizler, sıcaklar, soğuklar, hastalıklar, hâinler azmini kırabilecek şeyler değil. Sayı az, düşman çok. Olabilir. Mesâfe uzun, vakit dar. Olabilir. İmkân mahdûd, mânia büyük. Bu dahi olabilir... İpini kırmış Haçlı sürüsü Türk eti yiye yiye batıdan doğuya doğru Anadolu'yu çiğnemişdi. Putperest Moğollar kandan ırmaklar meydana getirerek aynı işi doğudan batıya doğru yapmışdı. Peki bu ikincisinin şâhidi Yûnus Emre ne demişdi: "Dağ ne kadar yüce olsa yol onun üstünden aşar..." Cihân harbinin sonunu düşünün. Avuç içi kadar bir toprağı elde tutmaya çalışıyoruz. Yahya Kemâl ne diyor: "Bin atlı akınlarda çocuklar gibi şendik..." Öldük bitdik edebiyâtı yapmıyor ya'nî. Zîrâ biliyor ki bunun kimseye hiçbir fâidesi yok. Ve yine biliyor ki her kayd u şartda bir çıkış yolu bulunur. Allahü teâlâ bir kapı açar...
Tırnak içine aldığımız ifâdelerde neler var? Her şeyden evvel tevekkül. Sonra azim. Sonra cesâret. Sonra ümid. Sonra tebessüm... Onları okuyan yeniden doğar, yeniden dirilir. Sıfıra müncer de olsa tekrâr mücâdele azmi kazanır. Ve vaz'iyyeti her şey bitdi denen noktada toparlar. Nihâyet öyle de oldu. Bugün şu siyâsî tabloya bakarak karalar bağlamak atalarımızın yukarıdaki vasıflarını kaybetdiğimiz ma'nâsına gelmiyor mu? Şunun bunun maşası üç beş şakînin âdî fiilleri sebebiyle ye'se düşmek daha da ileri bir menfîliğe işâret etmiyor mu? Demek ki birçoğumuz Yûnus Emre'nin gördüklerini görse aklî melekelerini kaybedecek. Yahya Kemâl'in yaşadıklarını yaşasa tımarhânin yolunu tutacak...
Bu oyunların arkasında Frengistan var. Doğru. Onların istihbârât teşkîlâtları var. Doğru. Dünyâ sermâyesi var. Doğru. Zağara kadar inen maşalar var. Bu da doğru. Ne yapalım şimdi? Oturup ağlamaya mı başlayalım? Yoksa kendimizi oyuna eğlenceye mi verelim? Birinci "Lâle Devri"ni mi yaşayalım? Çünki Osmanlıda böyle bir dönem yok!
Evvel emirde yapmamız gereken şey ecdâdı keşfetmek olmalı. Onda hastalıklara çâre olacak reçeteler var. Sulhda ne yapmış? Harbde ne yapmış? Dâhilde ne yapmış? Hâricde ne yapmış? Doğarken ne yapmış? Ölürken ne yapmış? "Büyük Kaçgunluk"da ne yapmış? İyi de o dönemde bu kadar çok düşmanımız var mıydı? Sakın bu câhilce sözü kimse duymasın!
Büyük felâketlere gülüp geçmiş bir milletin küçük bâdireler karşısında sarsılması akla zarar.
13.08.2015
VATAN
Her hâdisenin zâhirî ve hakîkî yönü var. Kalıba bakarak hüküm vermek doğru değil. Olup biteni anlayabilmek için özü görebilmek lâzım. Siyâsetde de böyle. Hançerelerini yırtarak vatan millet edebiyâtı yapanları görüyoruz. Sıkışdıkları zaman vâveylâyı koparıyorlar. Vatan satılıyor, millete ihânet ediliyor, ülkenin temelleri dinamitleniyor... Aslında bunlar beynimize şırınga edilmiş sloganlar. Hiçbir kıymeti ve doğruluk değeri olmayan. Maatteessüf 100 senedir böyle. Hattâ ilk örnekleri için Tanzîmâta kadar inebiliriz.
Hançere mes'elesinde iki çeşit insan karşımıza çıkıyor. Ajanlar ve safdiller. İlk tasnîfe girenler çok gürültü çıkarıp teşhîslerini imkânsız kılma gayretinde. Hakîkaten asık suratla bağırıp çağırdıkları zaman dikkatlerin toplandığı nokta değişiyor. Hemen herkes işin özüne değil de kabuğa bakıyor. Bu sûretle aradan sıyrılıyorlar. Olmaz böyle şey demeyin. Senelerdir aynelyakîn müşâhede ediyoruz. İkinciler çok zavallı. Bunlar da ilk ve müessir örneklerini İttihad ve Terakki'de gördüğümüz slogancılardan. Memleket hesâbına adım atdıklarını sanıyorlar. Fedâkârlar. Hiç düşünmeden canlarını dahi ortaya koyabiliyorlar. Ne var ki samîmiyyet yetmiyor. Ahmak da olmamak gerekiyor. Aksi takdîrde kışın ortasında Rusya'nın fethine çıkıp dağlarda donarsın!
Vatanı bayraklaşdıranlar vatan mefhûmundan habersiz. Durumları Türklüğü bayraklaşdıranlar gibi. Çarşı pazarı Türkle donatanlar Türklüğü şehrin varoşlarına bile götüremedi. Hâlbuki Osmanlı Türk demeden Türkü üç kıt'aya hâkim kılmışdı. Hem vatan diyeceksin hem vatanın değerlerinden uzak olacaksın. Hem Türk diyeceksin hem Türklüğün semtinden geçmeyeceksin. Öyle yağma yok. Bu millet bu oltaya gelmez. Vatan dediğimiz şey bir toprak parçasından mı ibâret? Vatanın değerlerini temsîl etmeyenler bu mübârek kelimeyi nasıl oluyor da ağızlarına alabiliyor? Evet vatanın maddî bir tarafı var fakat ma'nevî ciheti çok daha ilerde. "Hayât hayâldir" buyuruyor büyükler. Bunu slogan milliyetçilerinin anlayabilmesi imkân dışı. Dolayısiyle vatanı da... Eğer vatan ayağa kalkacak olsaydı kalın bir sopa alıp bu şarlatanları köşe bucak kovalardı.
Kahramanlık bu kadar ucuz değil. Ciddî bir bedeli var. Vaktiyle bu bedeli ödeyenlerin sayısı çokdu. Bugün azaldı. Muhtemelen yarın daha da az olacak. Sayı azaldıkça kıymet artacak. İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin bir vesîleyle buyurduklarına benzer bir durum ortaya çıkacak. Ne buyurmuşlardı İmâm-ı Rabbânî hazretleri: "Düşman hücûm etdiği zemân, askerin ufak bir hareketi, çok kıymetli olur. Sulh zemânında yapılan büyük ta'lîmlerin, manevraların, bu kadar kıymeti olmaz."
Son devir târihimiz kuklaların geçit resmi gibi. Aralarında istisnâlar var. Menderes bunlardan biri. Özal öyle. Erdoğan öyle. Ekseriyyet batının emir eri. Sağcısından solcusuna, sivilinden askerine kadar... Her biri bir yerlerinden bağlı. Kiminin ahlâkî zaafı, kiminin makâm hırsı, kiminin para sevdâsı... Tabîî bunlar memleket çocukları. Ajanların durumu çok farklı. Onlar boylarını aşmış zaafları sebebiyle değil, mensûbu bulundukları dünyânın menfaatleri hasebiyle bu şenî yolda yürüyor...
20.08.2015
NÜKLEER TÜRKİYE
Kuşatma altındayız. Aslında bu bizim kaderimiz. Târihimizde muhâsara edilmediğimiz bir dönem yok! Şu hâlde bugün tabîî seyrinde gitmeyen bir şey de yok. Olması gereken oluyor. Binlerle başımıza gelen bir defa daha kapımızı çalıyor. Buyursun gelsin. Biz buna aşılıyız. Kuşatma kaderimizse onu kırmak da kaderimiz. Bunu da binlerle yaşadık. Daha doğrusu yaşatdık. Her seferinde bizi halka halka çevreleyenleri toprağa gömdük...
Herkesin her şeyi bilmesi gerekmiyor. Îcâb edenlerin bilmesi kâfî. Bugün sahneye konan oyunu devlet biliyor. Yeter. Halkın da bilmesi iyi olur fakat elzem değil. Ana hatlarıyla hâdiseden haberdâr olması en güzeli. Tafsîlât faydadan çok zarar getirir. Her şeyden evvel gereksiz bir korkunun hânelerde hüküm sürmesine sebep olur. Bu ise memleketin hayrına olmaz.
Bugün bizi kim, hangi sebeble kuşatıyor? En amansız düşmanlarımız neden hep garblılar? Târihî hasmımız Rusya bile bunlardan epey geride. Doğu Türkistan mes'elesine rağmen Çin de...
Osmanlı olabilmemiz mümkin değil. Gölgesi olmak şeref. Gölgeyi hafife almayın. Bu bile batılıları çıldırtmaya yetiyor. Her geçen gün irtifâ kaybeden bir dünyânın millî bir Türkiye karşısında zerre kadar şansı yok. Bunu biliyorlar. Bu yüzden suyumuzu bulandırmak istiyorlar. Bizi bağımsız yapacak her adım onlar için öldürücü bir darbe. Böyle giderse yakın bir gelecekde sömürü düzenleri başlarına yıkılacak. İyi de bu nasıl olacak?
İktisâdî hürriyyet bağımsızlığın olmazsa olmazı. Askerî vaz'iyyet bunu zayıflatır veyâ te'kîd eder. Askerî zâviyeden ne kadar güçlüyseniz o kadar müstakilsiniz demekdir. Güçlü olmayı yanlış anlamamak lâzım. Ölmeye hazır milyonlara bakıp da biz güçlüyüz demek yanlış olur. Bügün gücü ne tank ne de uçak temsîl ediyor. Nerde kaldı piyâde, nerde kaldı top tüfek? Güç demek nükleer silah demek. Bunun karşısına çıkaracağınız her şey topal ördekden farksız. Birleşmiş Milletlere bakın. Beş dâimî üyeden hangisi nükleer güç değil. Devletler birbirleriyle olan münâsebetlerinde onunla denge kuruyor. Rusya bugün parçalanmıyorsa bunun sebebi kızılordu değil, menzili on bin kilometreyi bulan kıt'alar arası füzeler. Kim bu riski göze alıp da Rusya'ya musallat olabilir? Moskova'yı harîtadan silmeyi düşünen her başşehir aynı şeyin kendi başına geleceğini de bilir. Saldırmazlık dengesini kuran şey işte budur. Nükleer devletler içde de büyük sıkıntı çekmez. Zîrâ onları karışdırmayı göze alabilecek hâricî bir güç kolay bulunmaz. Kimse bir çılgının hışmına uğramak istemez. Bugün birçok devlet bu kulübe dâhil olma mücâdelesi veriyor. En son İran oldu. Bu sâyede kesin bir İsrail saldırısından kurtuldu. Dikkat ederseniz İsrâilli idâreciler ne kadar köpürse de belli bir noktadan ileriye gidemiyor. Bunu sağlayan Hizbullah'ın milisleri mi? Hamaney'in fedâîleri mi? Yoksa İsrâil'in korkaklığı mı? Hiçbiri değil. Bunu sağlayan İran'ın i'lân edilmemiş nükleer bombaları ve bunu İsrâil'e ulaşdırabilecek füze teknolojisi. Şu hâlde İstanbul'u savunmak Londra'nın imkânlarına sâhib olmakdan geçiyor. Kendimizi de mazlûmları da ancak bu dengeyi kurarak koruyabiliriz. Aksi takdîrde gerçek bağımsızlık hayâl!
27.08.2015
BİRLİK VAKTİ
Birlik çok mühim. Haşerâta verilebilecek en güzel cevab birlik. Bunda bir sarsılma yoksa kemiyyete bakıp da üzülmek yersiz. Kütübhâne raflarının tartmakda zorlandığı târih kitabları azın çoğa gâlibiyetini anlatan satırlarla dolu. Bir avuç kaliteli insan dağları devirir. Nitekim dört yüz çadırın ne yapdığını gördük. Yetmiş üç fırkanın yetmiş ikisi bozuk ama iktidâr asırlar boyu hemen tamâmen doğru olan o birin elindeydi. Emevî doğru, Abbâsî doğru, Selçuklu doğru, Osmanlı doğru. Ne kaldı geriye? Zâten bu son ikisi neredeyse bin seneyi kapatıyor. Fâtımîler, Safevîler iki büyük çıban başı o kadar. Diğerleri ufak...
Doğrunun düşmanı çok. Fitne ateşini yakmak kolay. Sultan Selîm'i erkenden kabre koyan bu sıkıntılar olsa gerek. Biz kendisini târih kitablarından tanıyoruz. Huzûrunda bulunmakla şereflenmedik. Üzülmezler, ağlamazlar, incinmezler zannediyoruz. Ordunun başına geçip güle oynaya fetihler yapdığını düşünüyoruz. Bunlar yanlış. Hükümdârlarımız içinde Ömer radıyallahü anha en çok benzeyen o. Neş'esi, kederi, dostluğu, düşmanlığı onun gibi. Endîşeleri onun gibi. Giyimi kuşamı onun gibi. Bir farkla! Gâlibâ elbisesinde yama yok... Fırat kenarındaki oğlağın âkıbetinden o da kaygılı. Ömerü'l-faruk hazretlerinin münker-nekire verdiği cevâbı hatırlayalım: "Siz yedibin yıllık yoldan gelinceye kadar Allahü teâlâyı unutmadınız da, ben bugün evimden çıkıp, kabre gelince, Rabbimi ve dinimi ve Peygamberimi nasıl unuturum?" Şimdi duralım ve düşünelim: "Sen bizi kiminle bilirdin?" ifâdesi yukarıdaki satırların küçük kardeşi değil mi? Milletimde ihtilâf u tefrika endîşesi/Kûşe-i kabrimde hattâ bî-karâr eyler beni" derken hiç şübhe yok ki bugünki manzarayı da dile getiriyordu... Hem o günün hem bugünün reçetesini yazmayı da ihmâl etmeden: "İttihâd oldu hücûm-ı hasmı def'e çâremiz"
Dostluk sadâkat gerekdirir. Bu anlayış milletimizin hücrelerinde var. Bunca yıkıma rağmen bugün dahi Anadolu insanı ekmek yediği yere ihânet etmez. Tıpkı Dânişmend gâzî gibi. Zîrâ o savaşacağı kimsenin ekmeğini yemez, yediği takdîrde mücâdeleye son verirdi. O günlerde birdik, berâberdik. Farklı devletler hâlinde teşkîlâtlanmış olsak da böyleydik. Birlik bize zafer getirdi. Saâdet getirdi. En karanlık günleri onunla aşdık. Kılıç Arslan, "Türk ırkının evlâdı ve birâderim" dediği Gümüş Tekin'le omuz omuza verince Anadolu işgâlindeki haçlıların sonu geldi. Bir avuç Türk uçsuz bucaksız küffâr ordularını cehenneme yolladı... Fitnenin kol gezdiği idbâr devirleri ise gözyaşıyla dolu. İhânetin kitabı o günlerde yazıldı. İnhizâm romanı o günlerde kaleme alındı. Alçaklık o günlerde lûgatimize girdi. Ve sonra alçak dediklerimizi arar olduk...
Bugün belli güçler büyük bir cür'etle fitne ateşini körüklüyor. Milletimiz ortadan ikiye bölünmüş vaz'iyyetde. Bunlardan biri akl-ı selîme daha yakın bir noktada. Fakat diğerini de çöpe atamayız. O da bizim insanımız. Bir şekilde bu akıl tutulmasını telâfî etmeliyiz. Londra'dan kumanda edilen beyinlere sinyali biz göndermeliyiz. Cezâ da mükâfât da bizden gelmeli. Biraz da buna kafa yoralım...
03.09.2015
ÂYİNE-İ DEVRÂN
İlk dâimî Paris sefîrimiz kim? Moralı Ali Efendi. Fransızların Mısır'a göz dikdiği günlerde vazîfeye başlıyor. Renkli fakat saf biri. Kandırmak kolay. Öyle de oluyor. İşgâl söylentilerinin ayyuka çıkdığı günlerde o bunlara hiçbir şekilde iltifât etmiyor. İstanbul'a da bu yolda raporlar gönderiyor. Söz konusu haberlerin yalan olduğunu dile getiriyor. Bunlar diyor Cebel-i Târık veyâ Sicilya'ya yapılacak harekâtı gizlemek için uyduruluyor. Fransa Mısır'a dâir hiçbir kötü niyet taşımıyor. Bir iki derken Napolyon İskenderiye'ye çıkıyor. Ali Efendi'nin son raporu yine eskileri gibi. Mündericâtında, "sıkıntı yok, rahat olun" meâlinde şeyler var. Üçüncü Selîm okuyor ve üzerine şu şerhi düşüyor: Ne eşek herif imiş!
Bugün belli başlı güçlerle harb hâlindeyiz. Kim bunlar? İngiltere, Almanya, İsrâil. Ve tabîî diğerleri... Ne istiyorlar? İçe kapanmamızı. Niye? Sömürü devâm etsin diye. Osmanlı mîrâsına sâhib çıkan bir Türkiye behemehâl vampirlerin düşmanıdır. Kan emicilere geçid vermez. Bu yüzden ne yapıp edip bizi yüzyıl önce tıkdıkları hücreye tekrar kapatmak istiyorlar. Necâsetden maşa kullanıyorlar. PKK gibi. Her şey öylesine açık ki bunu görmemek körlük, duymamak sağırlık. Memleketimizde kör de sağır da maalesef çok. Bu safdiller iyi ki üçüncü Selîm'e rapor falan yazmıyor...
Bu tünelden geri dönüş şansımız bulunmuyor. İlerlemekden başka çâre yok. Aksini yapmak yıkım getirir. Teslîm olmak ma'nâsına gelir. Keyifle viskisini yudumlayan cânîlere, "hadi istediğiniz ameliyâtı yapın" demek olur. İşte o zaman kaybederiz. Psikolojik harbe karşı mukâvemetimizi artırmalıyız. Burada devletden ziyâde sivilleri kasdediyoruz. Biz siviller sıradan bir haberle sevinip sıradan bir haberle yıkılıyoruz. Bu tehlikeli. Bir manşetlik canımızın olduğu günler çok şükür geride kaldı. Fakat sınırdan da uzaklaşmalıyız. Ana hedefe kilitlenip sağa sola bakmamak bunu te'mîn edecekdir.
Türkiye bütün düşmanlarını alt edebilecek bir potansiyele sâhib. Elimizi ayağımızı bağlayan en mühim unsur bünyemizi saran kanserli hücreler. Siyâsetde, basında, iş hayâtında, cemaatlerde varlar. Daha doğrusu her yerdeler. Bunların temizlenmesi durumunda bir anda on kademe yukarı çıkarız. Çok kişinin hayâl dahi edemediği noktaya geliriz. Cihan devleti olmakdan bahsediyoruz. Ufku Üsküdar'ı aşamayanlar elbetde bu söylediklerimizi anlayamaz. İleriye doğru bakdığında burnundan başka bir şey göremeyenler tabîî ki bu ifâdelerimizi idrâk edemez. Başını güneşe kaldırdığında gözleri kamaşanlar kahramanca bir adım atamaz. Lâkin biz bilelim ve inanalım ki genlerimizde bu var. Uygun zaman ve zemînde bu ırmak yeniden çağlar. Zâlimleri boğar, mazlûmları tutup kaldırır.
Bakalım âyine-i devrân ne sûret gösterecek? Onlar Türkiye'yi hücreye mi tıkacak, Türkiye onları tasmalayıp kafese mi sokacak?
10.09.2015
MANZARA
Sıkıntılı günlerden geçdiğimiz doğru. Lâkin bunlar inşallah mübârek bir doğumun habercisi. Seksen milyonluk ülke üç buçuk hâine mi mağlûb olacak? Üç buçuk diyerek işi küçümsediğimizi düşünmeyin. ASALA artıklarının hâkimiyetindeki PKK Müslüman Kürdleri temsîl edemez. Olmayan nâmûsunu istihbârât karşılığı çobanlara teslîm edenler mi Kürdlüğe sâhib çıkacak? Kendi mitinginde kendi halkını bombalayanlar mı? Asîl ekrâd bu âdîlere dönüp bakmaz. Bakmıyor da. Garbın harâretli kışkırtmalarına rağmen İdrîs-i Bitlîsî'nin çocukları bin senelik kardeşlik caddesinden ayrılmıyor. Bu istikâmeti ne Alman televizyonu ne İngiliz istihbârâtı değişdirebilir! BBC de başarılı olamaz!
Şaşkınlara bakıp da yanlış kanaatlere varmamak lâzım. Onlar genleriyle oynanmış domateslere benziyor. Görüntü tamam, içi keçe gibi. O güzel koku da yok. Ne var ki Kürdler bu mevzûda yalnız değil. Keçe gibi domateslerden bizde de tonlarca var. Zîrâ memleketimizde herkesin DNA'sıyla oynandı.
Daha dün tesbîh çekmek yasakdı. Seccâde suç âletiydi. Takke kimyevî silah kadar tehlikeliydi. Jandarma, milletimizi hücrelerine kadar titreten bir kelimeydi. İnsanımız, Türküyle, Kürdüyle, Lazıyla, Çerkeziyle bu zihniyetin tasallutu altındaydı. İlk nesiller direndi. Sonrakiler de. Ancak bu büyük saldırı herkesde az veyâ çok iz bırakdı. Kiminin ayağı incindi, kiminin kaşı açıldı, kiminin kolu kırıldı. Kiminin de kellesi gövdesinden ayrıldı. Eğer bugün kanında bir bozukluk olmayıp da mehmedciğe kurşun sıkan bir alçak varsa o kişi işte bu kafası kopanlardandır. Sığır çobanları tarafından devşirilen türedi siyâsetçiler de... Bunların kim olduğunu merâk edenler wikileaks raporlarını ta'kîb edebilir.
Eşkıyâ muvaffak olamaz. Târih bunu söylüyor. Saman alevi gibi parlamalar olabilir ama devâmı gelmez. Nitekim birçok şakî nice Osmanlı paşasına galebe çaldı. Şahkulu isyânında vezîr-i a'zâm Hadım Ali Paşa şehîd düşdü. Maamâfîh her defasında netîce devletin lehine oldu. Hattâ sergerdelerin ordu büyüklüğündeki kuvvetlerine rağmen. Kalenderoğlu, Kuyucu Murad Paşa'nın karşısına otuz bin kişiyle çıkdı. Çıkdı da ne oldu? Doksanlık bu mücâhid ona Anadoluyu dar etdi. Canını İran'a güç belâ atabildi. Hiçbir alçak netîce alamadı. Karayazıcı gibi. Tavil Ahmed gibi. Kara Said gibi. Ağaçdan Pîrî gibi. Canboladoğlu gibi... Kürd asıllı bu Canboladoğlu adına para dahi darb etdirmişdi. İçinde affın da olduğu mâcerâlı bir vetîreden sonra boğulub atıldı...
Bugün devlet yapması gerekeni yapıyor. Hem de gürültü patırtı çıkarmadan. Operasyonlar başarılı. Ba'zı yüzlerin fevkalâde düşmüş hâli bunu ortaya koyuyor. Başka kaynağa ihtiyâc yok. Bu arada akl-ı evveller herşeyi söyleyebilir. Geçenlerde biri, "polis nasıl yere yatırır, nasıl 'lan' der" diyordu. Anlaşılan, "sayın teröristler, lütfen şu koltuklara uzanır mısınız" demesi lâzımdı! Evet devlet istişâre eder. Teklîf ve görüşleri dikkate alır. Fakat bu yalan yanlış değerlendirmelere iltifât edeceği ma'nâsına gelmez. Aksi takdîrde oyuncağa döner. Kimse heveslenmesin. Çelik çomak oynanan devirler târih oldu. Başkanımız da başbakanımız da iş yapan insanlar...
17.09.2015
DERİN TÜRKİYE
Jens Stoltenberg konuşdu: Türkiye kendini NATO olmadan savunabilir. Devâm etdi: PKK'ya karşı ölçülü davranın. Bunlar ne demek? Gereğinden fazla büyüdün. Artık bizim için tehlikesin. Küçülmen lâzım. Bunu da PKK eliyle yapacağım. Yetmediği yerde başka unsurlar devreye girecek. Hepsine karşı tek başınasın. Başka ne dedi: Hava saldırıları barış vetîresini tehlikeye sokdu. Bunun tercemesi? Fecî şekilde canına okuduğunuz terör örgütünün arkasındayız. Daha ileri gitmeyin. Rahatsızlığımız had safhada...
Ne diyelim: Allah rahatsızlığınızı artırsın.
Bu arada söz konusu açıklama yalanlandı. Önce konuş sonra inkâr et. Bayat taktik. Batının son günlerde koro hâlinde söyledikleri aynı maksada hizmet ediyor. Ne ise ki birbirlerine girmiş durumdalar. Wolkswagen'a 18 milyar dolarlık cezâ söylentilerini böyle okumak lâzım... Almanya'ya mevzilendirileceği söylenen nükleer silahların asıl hedefi nere? Rusya mı? Böyle düşünürseniz yanılırsınız. Hedef Almanya. Ba'zıları bu ülkeye "sen hâlâ bizim esîrimizsin" diyor... "Bizden bağımsız politikalar üretemezsin"
Batı bizi 2023'den önce ufalamak istiyor. Bütün kapasitesini bu yolda kullanacak ve kullanıyor. Akıl veyâ silah vermekle iktifâ etmiyor. Bizzât bölgede. Ajanları hattâ askerleri her yerde cirit atıyor. İngilizin kurduğu, siyonistin te'kîd etdiği plân adım adım uygulanıyor. Türkiye'yi ölüm tüneline sokduklarını düşünüyorlar. Keyifleri yerinde. Artık diyorlar harîtanın değişmesi sâdece bir zaman mes'elesi. Bu ânı bekleyen çok böcek var. Yüz senedir Anadolu'da sahte kimlikle dolaşanlar başda geliyor. Az değiller. En önemlisi belli alanlarda ekseriyyetdeler. Devlet bunları biliyor. İl il, ilçe ilçe, köy köy, mezra mezra... Bunlar senaryonun gerçekleşmesi durumunda gerçek hüviyyetleriyle ortaya çıkacak. "Biz buyuz" diyecek. Batı bilvesîle gerçek prensini bulacak. Şu an prens muâmelesi yapdıkları Kürdler o gün yüzüstü bırakılacak. Kölelikden başka bir şansları olmayacak. Kâhyalık dahi çok görülecek.
Her ayrıntıyı hesâb etdikleri kanaatindeler. Bizim adımlarımız onlarınkine göre çok karadüzen kalıyor. Cür'etlerini artıran en mühim husus da bu. Hesâb etmedikleri ve edemeyecekleri nokta ise Türkiye'nin derinliği. Bunu sağlayan biz değiliz. Ecdâdımız. Atalarımız coğrafyamızı bin yılda öyle bir harçla yoğurmuş ki küçük aşınmalar dışında ana yapı ayniyle duruyor. Bunu anlatmak zor. Yaşayınca görüyoruz. Nijer'deki Tuarekleri aleyhimizde bir fiile sevketmek mümkin mi? Ya Habeşlileri? Ya Ahmed el-Mücâhid'in çocuklarını? Daha nicesini sayabiliriz. Demirel'i vaktiyle İslamâbâd havaalanında elli bin kişi karşılamışdı. O bu istikbâlin kendisine yapıldığını düşünmüşdü. Hâlbuki bu hâdise derin Türkiye'nin İslâm dünyâsındaki tezâhüründen başka bir şey değildi.
Seksen milyonun kaçı bu derinliğin farkında bilemiyoruz. Yüz yıldır satıhda dolaşdığımızdan olsa gerek derinliklere dalmayı unutduk. Küçük hedeflerin insanı olduk. Eskiden bizi harekete geçiren unsurlar aklımız ve vicdânımızdı. İkisinin de üstünde îmânımızdı. Şimdi bunların yerinde nefsimiz var. Onun peşinde koşarken büyük hedeflere yürümek olacak iş mi? Lâkin unutmayalım ki biz küçüksek de Türkiye büyük. Kulağımızdan tutduğu gibi bizi tekrâr olmamız gereken yere koyar...
25.09.2015
HÜCRE HAYATI
Hareket kâbiliyetimizi büyük ölçüde yitirmiş durumdayız. Uzun müddet hücrede kalmamız buna sebeb oldu. Rûhen ve bedenen birkaç adımlık mekâna alışdık. Değil okyanuslara açılmak, pencereyi açmaya korkuyoruz. Aslında biz korkularda boğulmuş bir nesiliz. Kırkından büyükler iyi bilir, vaktiyle en büyük düşmanımız Yunanistan'dı. Adalar denizinde tatbikat yapıp gözdağı verirdik. Sâdece gözdağı vermezdik. Muzaffer bir komutan edâsıyla nota da verirdik. Gel gör ki muhâtabımız hiçbirini bestelemezdi. Bir akıllı çıkıp da "kendinize gelin, Rum sizin denginiz değil" demezdi. Deniz kuvvetlerimizin durumunu onlara göre ayarlardık. Güç kıstası buydu. Suriye ve Irak karadaki rakîblerimizdi. Ne var ki onlarla boy ölçüşemeyeceğimizin farkındaydık. Şu füzeleri var bu füzeleri var derdik. Bunları ve daha iyilerini yapmayı düşünmezdik. Ermeni diasporasından ödümüz kopardı. Her 15 Nisan'da kalbimiz titrerdi. Düşman dediğimiz unsurları halkımıza ve dünyâya şikâyet etmekden başka bir iş yapmazdık. ABD başkanının bizimkilere mu'tâddan birkaç dakîka fazla zaman ayırması büyük i'tibârdı.
Yatırımdan anladığımız baraj yapmakdı. Su toplayarak kalkınacağımızı düşünürdük. Öyle ya, bu suretle su koyvermeye son veriyorduk. "GAP'ı gapdırmamak" çok mühimdi. Turizm her şeyden önemliydi. TRT turistlere muhabbet beslememiz için canhıraş gayretlerle çalışırdı. Okul yapdırmak en büyük vatanperverlikdi. Müfredâtın ehemmiyyeti yokdu. Doğum kontrolü memleketimizi kurtaracak hamleydi. Uğur Dündar'ın "Günlerin Getirdiği" programını iple çekerdik. Akrebin zehrini te'sirsiz kılan adam çok önemliydi. Sâniye sâniye ezberlediğimiz Hababam Sınıfı'nı bitmek bilmeyen bir aşkla seyrederdik. Sigara dumanına boğulan şehirlerarası otobüslerde dolma yiyerek yol alırdık. Namaz molası da yokdu. Hastane sırasına sabaha karşı 2-3'de girerdik. Stabilize yol imtiyâz demekdi. Hele bir de virajı azsa. Necdet Evliyâgil'in "Şiir Dünyâsı" olmasaydı "pastoral duygu"yu nereden duyacakdık? Şu İspanyol paça yok mu? Ne paçaydı be! Ya gömleklerin yakaları? Ya favoriler? Uykudan Önce'yi sadece küçükler ta'kîb etmezdi. Pazar neş'emiz Cenk Koray'dı. İçinde "evet-hayır"ın da bulunduğu "Stüdyo Pazar"ı nasıl unutabiliriz?..
Bunlar şimdi komedi gibi. Lâkin hepsi ve daha fazlası ayniyle vâki. Bugün ufkumuz açık. Komplekslerden epeyce sıyrılmış durumdayız. Bununla berâber yeni vaz'iyyete henüz tam olarak alışmış değiliz. Bu biraz zaman alacağa benziyor. Herkesin yeni davranış kalıplarını hazmetmesi bir anda olmaz. Gerçek Türkiye'nin inşaı yolunda ba'zı acemilikler yaşayabiliriz. Bu çok tabîî. Hücreden yeni çıkdık. Neye gülünür, neye ağlanır unutduk! Dostluk nedir, düşmanlık nedir unutduk! Büyüklük nedir, küçüklük nedir unutduk! Cümlesini hatırlamak zorundayız. Hattâ ba'zı kayıdlar tamâmen silinmiş durumda. Bunları hatırlamaya çalışmak nâfile. Onları en başdan öğreneceğiz. Velhâsıl yeni Türkiye'yi hatırlaya hatırlaya, öğrene öğrene kuracağız. Kimse birbirine kızmasın. Kimse birbirini suçlamasın. İdâreciler de millet de aynı yoldan yürüyecek. Nasîbse bir çeğrek asır sonra devlet de millet de hakîkî kimliğiyle ortaya çıkacak. Dua, gayret, sabır...
01.10.2015
RUSYA
Rusya Afganistan hezîmetinden sonra ciddî bir imtihânla karşılaşmadı. Belki bunun da sâikiyle Sovyetleri dağıtan bu dersi unutmuş görünüyor. Kendi hatırlarsa ne a'lâ. Yoksa biri hatırlatır. Fiyatı mühim değil...
Karadan girmem, havadan bombalarım diyor. O işi yardakçısı İran'a bırakıyor. Netîce ne olur? Her vâdede fiyasko. Zerre kadar başarı şansları yok. Bunları bırak sâdece Rus kelimesi bütün Müslümanların tüylerini ayağa kaldırmaya kâfî. Moskova'daki câminin doğurduğu hava dağılmış durumda. Etraflıca düşünmezlerse bin parçaya bölünürler. Yetmişli yıllarda İslâm dünyâsı çok daha ezikdi. Buna rağmen Afgan direnişi efsâneleşdi. Bugünün şartlarında Rusya'nın işi çok daha zor. Kaynayan kazanın tam ortasına düşdüler. İngiliz, ayara başladı bile: "Kasap Esed'i destekliyorlar" Çok ekmek yemen lâzım Rusya. Barbarlığın kitabını yazan İngiltere şimdi seni bir şekilde kasaplıkla ithâm ediyor. Bu lekeyi sittîn sene silemezsin. Şunu da bil ki Suriye'ye inmekle Türkiye'yi durduramazsın. Hazar'dan saldığın füzelerle Yavuz Selim'in çocuklarına gözdağı veremezsin. Batının oyununa gelmiş olursun o kadar!
İran'dan başka kime dayanacaksın? Çin'e mi? Unut bunu. Çin seni en fazla bir atlama taşı olarak görür. Sonra yol verir. Biraz daha zayıfla da neler olacağını gör. Evvel emirde Moğolistan târih olur. Çin okyanusu Sibirya denizine bir hançer gibi saplanır. Bunun adı yarma hareketidir. Devâmı felâket demekdir. Ben kendime yeterim dersen yanılırsın. Bu mümkin değil. Her şeyden evvel nüfûsun yetmez. On yedi milyon kilometrekareyi çekip çevirmek bu nüfusla olacak iş mi? Burada nükleerine güvenemezsin, zîrâ aynısı düşmanda da mevcûd.
İnsan hayâtı düz bir çizgiden ibâret değil. İnişler çıkışlar var. Düzlükler var. Devletlerinki de böyle. Osmanlının Osmanlı olduğu asırlarda Rusları muhâtab almazdık. Moskova Bahçesaray'a, Bahçesaray İstanbul'a bağlıydı. Çarlara fermân gibi nâme gönderirdik. Onların buradaki istekleri muhâkeme etme imkânı bulunmuyordu. "Moskov Kralı Sar Yuvan'a nâme yazıla ki" diye başlayan hüküm bakın nasıl bitiyor: "Nâme-i hümâyûnumuzla Behrâm nâm kimesne vusûl buldukda göresiz; kazıyye arzolunduğı gibi ise ol gice yağmâ vü tâlân [olan] metâ'ı cüz'î ve küllî her ne mikdâr ise gereği gibi tetebbu' u tecessüs idüb bî-kusûr ve lâ-küsûr zuhûra getürüb cem' u tahsîl idüb mezbûr Behrâm'a teslîm idüb emîn ü sâlim Südde-i Sa'âdetüm'e irsâl eyleyesiz; şöyle bilesiz." Hepsi ama bilhassa "şöyle bilesiz" üstünde derin derin düşünmek lâzım... On yedinci asrın sonlarında dahi durumda değişiklik yokdu. 681 Bahçesaray barışı bunun güzel misâllerinden biri. Kurat'a kulak verelim: "Bâbıâlî, Rusya ile müzâkerelere girişmeğe tenezzül etmiyor, Moskova işleri evvelden olduğu gibi şimdi de Kırım hanları vâsıtasiyle tanzîm ediliyordu."
Bugün Rusya'nın önünde büyük bir fırsat var. İngiliz deşifre oldu. Amerikalı deşifre oldu. Alman deşifre oldu... Bu iklimde İslâm dünyâsına yanaşan kazanır. On sekiz ve on dokuzuncu asrın acılarını hatırlatacak her hamle bunun önünü keser. Üstelik karşında o yılların yorgun nesli yok. Zafere susamış bir insan seliyle muhâtabsın. Bu gücün teknik zorluklarına da güvenme. Bir göz açıp kapamaya dağlar devrilir. Üstünlük dediğin şeyler bir bakarsın ki karşı tarafda da var. Osman Gâzî belki büyük bir tehdîd değildi ama torununun oğlu surları muhâsara etdi. Onun da torununun oğlu Doğu Roma'nın boynunu vurdu...
08.10.2015
İSTİKBAL
Herkes Türkiye'yi küçültmek konusunda anlaşmış görünüyor. Ne yapıp edip bizi "yurtda sulh, cihanda sulh" noktasına çekmek istiyorlar. Sulha kimsenin diyeceği bir şey yok da buradaki sulh başka ma'nâda. Sonra sınırlara el atacaklar. Milyonlarca kilometrekareyi 780 bine düşürünce iş bitdi sanmışlardı. Fakat bugün fark etdiler ki bu topraklar hâlâ büyük. Türk dehâsı buradan cihâna hükmedecek yeni bir yapı ortaya çıkarabilir. Sömürü ağını seyfullahı çekip parçalayabilir!
Hamâsî nutukları bir kenara bırakın. Seksen sene ırgatlıkla geçdi. Yeniden bey olabilmek için bu acı gerçeği idrâk etmemiz lâzım. Bize biçilen rolün en fazla kâhyalık olduğunu anlamamız lâzım. İstikbâlimizi kurtarmanın yolu buradan geçiyor. Bunlar gün gibi ortadayken kafamızı deve kuşu gibi kuma sokmaya devâm ediyoruz. Bu hayâtî bir hatâ. Ahmaklık bir türlü yakamızı bırakmıyor. Hâlbuki biz on dehâyı ardı ardına çıkarmış bir milletiz. Öyleyse ihtişâma uyanmanın vaktidir!
Dışarıdan yükleniyorlar. Şefkat dilendiğimiz için değil, durum tesbîti için söylüyoruz: Merhametleri yok. Nazarlarında insan hayâtı hiçbir değer taşımıyor. Gözlerini kırpmadan her türlü cânîliği yapabilirler. İki dünya savaşında on milyonlarca sivili bunlar katletdi. Bu rakamlara doksan dokuz kişinin ilâve olması vücûdlarındaki trilyonlarca hücreden birini bile incitmez. Maşaları da böyle. Ne ise ki görebildiğimiz kadarıyla şer cephesi bu def'a kaybediyor. Hiçbir teşebbüsünde muvaffak olamadı. İktisâdî ve ictimâî operasyonları başarısız olmuşdu. Siyâsî operasyonları da başarısız oldu. Bugün kan siyâseti güdenlerin çağrılarına kimse kulak asmıyor. En güvendikleri kaleler birer birer düşdü. Diyarbekir olgun, Dersim sâkin. 6-7 Ekim çığırtkanları hançerelerini yırtıp duruyor ama çok şükür dinleyen yok. Geziyi hortlatmak isteyenlere de iltifât edilmiyor. Sokaklar duran değil, işi gücü peşinde yürüyen adamlarla dolu. Kazanan kardeşlik oldu. Bu söylediklerimize şüpheyle yaklaşanlar olacakdır. Sağlamasına üç hafta kaldı. Bu arada asker ve polisin hakkını da yememek lâzım. Dağdakine de şehirdekine de dünyânın kaç bucak olduğunu gösterdi.
Büyük devlet olmak elbette kolay değil. Bedeli çok ağır. Bu yolda ilerlemekse daha zor. Zîrâ henüz iddiân kadar büyük değilsin. Kapasiten da'vânı yürütecek seviyeden uzak. Bugün çekdiğimiz sıkıntı işte bu. Zaaflarımızı en kısa zamanda telâfî etmek zorundayız. Askerî saha en mühim konu. Hedef olmakdan çıkmamız lâzım. Her düşmanı kendi ülkesinde tehdîd edebilecek bir güce erişdiğimizde bunu sağlamış olacağız. Karada, denizde ve havada hâkimiyyet kurmak gerekiyor. Hepsinin üstünde nükleer silahlar var. Nükleer silahdan mahrumsak elimizdeki her şey yok hükmündedir. Kafesdeki aslanın pençeleri gibi. Tabîî ki bunlar bugünden yarına olacak işler değil. Birçok şey, ama hepsinden önce irâde lâzım...
15.10.2015
GİDİŞAT
İki cihan harbi Avrupa'yı bitirdi. 945'e kadar dünyâyı yöneten bu sun'î kıt'a bugün son bir gayretle doğrulmaya çalışıyor. İngiliz ve Alman bu mücâdelede öne çıkıyor. Bir şekilde ma'kûs tâlihlerini tersine çevirmeye çalışıyorlar. Bu yolda cür'etli adımlar atmakdan da geri durmuyorlar. Fakat amcaoğulları Amerika üvey kardeşleri Rusya ile anlaşıp onları iyice ufalamanın peşinde. İşleri çok zor. İngilizin zekâsı, Almanın teknolojisi gâlibâ bu kerre netîce alamayacak. Yahudinin sermâyesi bile onları kurtaramayacak. Yıkım mukadder görünüyor. Bakalım nereye kadar dayanabilecekler?
Rusya güneye indi. Tabiatıyla canımız sıkıldı. Ne var ki bu hareketin bize büyük bir zararı olmaz. Belki bir müddet midemiz bulanır. Türkiye yirmi otuz bin çapulcuya silah vererek dize getirilebilecek bir ülke değil. Bunu Ruslar bizden daha iyi bilir. Ayne'l-yakîn gördüler. Hem de defalarca... Biz sudaki balık mesâbesinde olduğumuz için bunu anlayamıyoruz. Buradaki hâdise en fazla bir psikolojik savaş olabilir. Öte tarafdan Türkiye'nin bu mevzulardaki eli çok daha güçlü. Karışan, daha doğrusu karışdırılan bir Kafkasya bu ayının canına okur. Sallantıdaki ekonomisi iyice çöker ve dev parçalara ayrılır. Dolayısıyla Rusya'nın yapacağı en büyük ve ölümcül hatâ Türkiye'yi karşısına almak olacakdır.
Merkel'in ziyâreti fevkalâde mühim. Çok zor durumda olmasalardı gelmezdi. Hele bir seçim öncesinde. Gezide İngiltere ile başrolü oynayan Almanya şimdi kapımızda dolaşıyor. Bunu sığınmacılarla îzâha kalkmak sathîlik olur. "Biz bölgede bitdik, rekâbeti bırakıp berâberce bir şeyler yapalım" diyor olsa gerek. Erdoğan birçok şeyi yüzüne vurmuşdur. Tabîî bunlar basına yansımaz. Siyâk u sibâkı biraz ta'kîb edersek mes'eleyi anlarız. Batının akıl hocası İngiltere'ye gelince... Cihan harbinden gâlibler safında çıkması kontrollü bir küçülmeyi getirmişdi. Dünyâ hâkimiyyetini kaybetmesine rağmen beynini korumuşdu. Bu netîcede siyâsî zekâsının da önemli bir vazîfe gördüğünü ifâde edelim. Maamâfîh bugün onlar da bıçak sırtında. Baş ağrısı kraliyyeti esîr almış durumda. Daha iyi günlerindeler. Beter olacaklar. Osmanoğullarına yapdıklarını ayniyle yaşayacaklar. Aslında bütün Avrupa üçüncü dünyâ ülkesi olmaya aday. İstisnâ yok. Şu kadar zaman sonra bu kibirli insanların açlıkla savaşdığını görebiliriz...
Peki bu "global sermâye" dedikleri para babaları ne olacak? Hiç şüpheniz olmasın yıkılıp gidecekler. Ama bugün ama yarın... Onlar yeryüzünü köleleştirirken kimse vaz'iyyetin farkında değildi. Cümle âlem can derdine düşmüşdü. Arzı böyle bir atmosferde parsellediler. Bugün herkes arsasına sâhib çıkıyor. Rusya işlerini bitirdi. Amerika ciddî adımlar atıyor. Evet Avrupa'da bunların kucağına oturmuş devletler var. Bunu bir koz olarak görüyorlar. Bir yere kadar doğru. İlânihâye böyle gideceğini düşünürlerse faka basarlar. Ne zekâları ne teknolojileri imdâda yetişebilir.
22.10.2015
KARAR
Doğru karar verebilmek her zaman mühim. Sıkıntılı dönemlerde ise bu çok daha fazla ehemmiyyet kesbediyor. Öyle günlerden geçiyoruz. Üç gün sonra istikbâlimizi oylayacağız. Ya kölelik tüneline yeniden gireceğiz ya da hür ufuklara doğru yürümeye devam edeceğiz. "Ne alâka? Kimse köleliği tercîh eder mi?" demeyin. Türkiye'de bugün bilerek ve isteyerek felâketi çağıran ciddî bir kalabalık var. Erdoğan yok olacak fakat Türkiye de batacak dense sevinç çığlıkları atacaklar. Ankara'daki katliâm meydânını şen şakrak dolaşanlar işte bu gürûhdan. Yalnız da değiller. En az onlar kadar âdîleşen başkaları da bulunuyor. Hâl böyleyken ideâli merkeze alıp da her şeye tenkîd nazarıyla bakmak büyük yanlış. Üstelik aynanın karşısına geçmeden. Kendi boyumuzun farkında olmadan...
Eski ve daha eskileri boşverin. Yakın târihimizde kritik konularda verdiğimiz yanlış kararlar hep fâcia getirdi. Abdülhamid hânın etrâfında etden bir duvar öremedik. Vahîdeddin hân bu topraklardan koğulurken kılımızı kıpırdatmadık. O mübârek hâkânı kalbi bin parçaya bölünmüş bir hâlde gurbet ellere gönderdik. Naaşına haciz geldi. Oralı olmadık. Memleketinde nefes alıp vermesine müsâade etmemişdik. Uzanıp yatmasına da izin vermedik. Hâlbuki hiçbirimizde ondaki vatan aşkının milyonda biri yokdu. Sâdece bu yüzden yok olabilirdik. Nitekim buna ramak kalmışdı. Yıkım üstüne yıkım yaşadık. "İyi de bunları biz yapmadık. Bizim ismimizi taşıyan fakat bizden olmayan alçaklar yapdı" diyebilirsiniz. Doğru ama biz de sessiz kaldık. Yüzümüzü ekşitmedik. Ekşitenlerin i'dâma gidişine "olmaz" demedik. Değerlerimizi koruyamadık. Câmilerimiz ahır olarak kullanıldı. Susmaya devâm etdik. Mücâdele etmedik. İşgâlciler tepemizde boza pişirirken Sultan Selîm'in evlâdları olduğumuzu unutduk...
Menderes geldi. "Allahu ekber"i iâde etdi. Sevdik lâkin koruyamadık. İyi günlerinde etrâfını saranlar ipe giderken ortada yokdu. Milyonlar suspus olmuşdu. Özal'ı Çölaşan'ın gözüyle gördük. Otobanda ters istikâmetde otomobil kullanmasına kızdık. Buradaki ince mesajı idrâk edemedik. Ufkunun ve cesâretinin gerisinde kaldık. Başkanlığı savundu. Anlamadık. "Bir top mermimiz Rusya'ya düşerse ne çıkar" dedi. Korkduk. Yerli İngiliz gazetesi manşetden "çomar" diye saldırdı. Kanımıza dokunmadı. Zehirlediler. Bizden olduğunu cenâzesinde anladık. O karanlık doksanları çok garîb geçirdik. Toroslar vızır vızır dolaşdı durdu. Kim bilir hangi can hangi asit kuyusunda son buldu?
Şimdi Erdoğan var. İyi ki de var. Ona da saldırıyorlar. En alçak şekilde. Ne diye? Köprü yapdırıyor diye. Havaalanı yapdırıyor diye. Nükleer santral yapdırıyor diye. Ne diye? Millî tank, millî gemi, millî uçak diyor diye. Ne diye? Türkiye'yi tam bağımsızlığa götürüyor diye. Çok şükür bu sefer sâhib çıkıyoruz. İnşaallah çilemizin dolmasına az kaldı. Zincirler birer birer kırılıyor. Ardından nekâhet dönemi gelecek. Biraz da o sürer. Sıhhatli günler bundan sonra. Târihin gördüğü en büyük yıkım beş on senede telâfî edilemez. Sabır ve zamana ihtiyaç var. Evvel emirde kendimizden başlamak kaydıyla memleketimizi dantel dantel işlememiz lâzım. Târihî kodlarımıza ancak bu sâyede dönebiliriz.
Bu arada bomba patlatanlara sandıkları patlatarak cevab vereceğiz!
29.10.2015
ÜFÜRÜKÇÜLER
Seçimler bitdi. Türkiye ve bütün mazlûmlar kazandı. Börtü böcek sinir krizleri geçiriyor. Vah vah dememizi bekliyor olamazlar. Sebebi, daha doğrusu sebebleri belli. Fevkalâde uyanık olmamız lâzım. Ba'zıları üfürmeye başladı bile. Neymiş efendim. Affetmek büyüklüğün şânındanmış. İyi de burada sahtekârlık var. Her şahıs kendine karşı işlenmiş suçları affedebilir. Bu da büyüklüğün şânından olabilir. Ne var ki ölçüyü aşan merhamet zulüm olur. Millete ve devlete karşı suç işleyenleri affetmek bu cümlenin içinde. Ankara bombacılarını hazret-i Mevlânâ olsan affedemezsin. Batılıların değirmenine harıl harıl su taşı, başarılı olamayınca da beni affet de. Bu değirmenin bizi un ufak etmek istediğini bilmiyor musun? Sakın evet deme. Her şeyin farkındasın ve biz bunu biliyoruz. Öyle ise gösterdiğin cür'etin netîcesine de katlanacaksın!
Şunu da üfürüyorlar: "Yeni bir lider doğdu: Ahmet Davutoğlu" 7 Haziranda 40,9 almışmış, şimdiki oy kırk dokuzmuş. Utanmasalar sen büyük bir dâhîsin diyecekler. Gûyâ Reis'le Hoca'nın arasını açacaklar. Bu taktik vaktiyle birkaç kişide başarılı oldu. Her biri verilen ara gazına kurban gitdi. Bundan böyle isimleri anıldıkça her vatan evlâdı yüzünü buruşduracak. Nerde kaldı hayırla anmak? Evet rahmetli Özal bu taktiği uygulamışdı. Tehlikeli gördüğü bir kişiyi tek cümle ile yüz büyük Türk arasına alması meşhûrdur. Söz konusu hamle o zavallının elini ayağını en az on sene kilitlemişdi. Kendi de millet de şerrinden emîn olmuşdu...
İnce ince işlemeye başladıkları bir konu da şu dolapdaki mes'ele. Onu oradan çıkarına getiriyorlar. Ters tepeceğini bildikleri için açıkdan dillendirmiyorlar. "Biz üfleyelim, nasılsa kapıyı açacak bir akıllı çıkar" diyorlar. Kapının açılmasıyla çeneleri de açılacak. "HDP akıllandı, artık eski hatâlarına düşmeyecek. Onu tekrâr muhâtâb kabûl et" diyecekler. Red de etsen kabûl de etsen fâsid bir dâireye girmiş olacaksın. Anlaşılan geri dönen oylar bu yolla vurulacak! Hesab bu.
Günler geçdikçe kim bilir daha neler üfürecekler? Yapdıklarının çok daha fazlasını bekleyebiliriz. Bunlar sizi yıkabileceklerini düşünürlerse 'Gezi'yi tertîb ederler. Yıkamayız, buna gücümüz yetmez derlerse 'yüz yılın lideri' olursunuz. Gel gör ki bu tamâmiyle görünüşden ibâretdir. Kolay kolay korkmazlar, kolay kolay çekinmezler. Gecelerini gündüzlerine katarak çalışırlar. Bunu yaparken içerideki kölelerini, dışarıdaki efendilerini harekete geçirmeyi ihmâl etmezler. Hedefleri zarar vermek değil, bütünüyle imhâdır. Altınızın oyulduğunu fark etmezseniz film kopar. Bağlama imkânı da bulunmaz...
Tabîî bunlar onların hesâbı. Elbette bizim de hesâbımız var. Hiç şübhe yok ki Rabbimizin de hesâbı var. İnansalar da inanmasalar da bu son hesâb her hesâbın üstünde!
SIRLAR
Birçokları gibi olgunluk da ecdâdımızdan tevârüs etdiğimiz bir değer. Hezîmetlerde yıkılmadığımız gibi zaferlerde de havalara uçmuyoruz. En azından böyle olmamız gerekdiğini biliyoruz. Vaktiyle bizi cihân hâkimi yapan husûsiyyetlerden biri buydu. Mısır fâtihi Sultan Selîm en ufak bir istikbâle mahal vermeden çadırına dönmüşdü. Bir gece vakti, kayıkla... Çadır diyoruz zîrâ saray-ı cedîd-i âmireyi ancak bu şekilde tavsîf edebiliriz. Kıl çadırdan tek farkı taşdan yapılmış olmasıdır. Her gün birkaç bin kişiye hitâb etmesi sebebiyle biraz yayılmışdır o kadar...
Sultan Selîm gibi hareket edebilmek kızılelmamız olmalı. Aslında bu Yavuz'un şahsıyla sınırlı bir davranış kalıbı değil. Bu bizim kavm-i necîb-i Arab'dan devraldığımız bir değer. Başka bir ifâde ile dîn-i mübîn-i İslâm'ın bize öğretdiği sayısız doğrudan biri. Bu doğruyu yaşamak ve nakletmek her şeyden evvel bizim hesâbımıza yazılacak bir şeref. Pek tabîî ki bir anda bu seviyeye gelemeyiz. Fakat bu yolda cehdedebiliriz. Erdoğan'ın Ankara'daki karşılamayı iptal etdirmesi bu bakımdan çok güzel. Küçük başarılara büyük tepkiler verme alışkanlığından kurtulmak zorundayız. Sakın 1 Kasım seçimlerini küçümsediğimiz ma'nâsı çıkmasın. Çok mühim bir eşikdi. Atlayamasaydık sıkıntı büyükdü. Ne var ki atladık ve o eşik geride kaldı. Bundan sonra çok daha zorlu eşiklerle karşılaşacağız. Çok daha kritik virajları dönmemiz gerekecek. Dolayısı ile bütün mes'eleyi halletmiş gibi hareket edersek işimiz zorlaşır.
Basamakları çıkdıkça tevâzumuzun artması îcâb eder. Ufak bir kibir her şeyin yerle yeksân olmasına yeter. Burada da ecdâdımız kutub yıldızı gibi bize yol gösteriyor. Bakın Murâd-ı hüdâvendigâr, Telhîsü'l-beyân'da, hem bu konuda hem de başka mevzularda Gâzî ve Hacı Evrenos beğe nasıl nasîhat ediyor: "Ammâ sakın sana Rûm eyâleti kendi kılıcımla feth eyledim deyü gurûr gelmesin. Bunu bil ki, ol yerler Hak teâlâ hazretlerinindir. Andan sonra Resûl'ünündür. Ve Allahü teâlâ emrile Resûl'ünden sonra halîfesinindir... Allahü teâlâ hazretlerinin ve Resûl'ünün buyruğundan taşra olma. Bunu da bil ki, bir vilâyete beğ olmak, iki kefelü bir terâzidür. Bir kefesi cennet ve bir kefesi cehennemdir... Cümlenin ser-çeşmesi adâletdir... Hiç halkı mal sevmekden özge azdurucu olmaz. Dünyâ içün, dîn emrinde gözün yumanlar, Allahü teâlâ korkusun unudur... Çok olur, ba'zı kimesneler gündüz sâim ve gice kâim görünür. Ammâ hadd-ı zâtında puta taparlar. Anın gibilerin fi'linden sakınasın... Zinhâr ve zinhâr her kimesnenin zâhir hâline aldanmayasın... Ve her kaçan bir kimesneyi bir cânibe vekîl nasb edüb göndermek ve kullanmak istedüğünde, evvel bildüğün hâline nazar eyleme. Câiz ki, sonradan bir dürlü dahi ola... Bunu da bil ki, etrâf vilâyetlerde koduğun vekîllerin eyü kimesneler olurlar ise, reâyânın dahi hâli eyü olur... Ve her birine ısmarla ki, eli altında olan Müslümanları karındaş gibi bilüb, sâir reâyâya rıfkile dutsınlar. Zulm ve ta'addî üzerine olmasınlar. Yarın kıyâmet gününde defter-i amelleri gökden kar gibi yağduğu günü ansunlar. Ve halkın fukarâsın gözetsünler. Anlara kifâyet mikdârı zahîrelerin virsünler. Fukarâ, Hak teâlânın sevgili kullarıdır... Yiğidin bahâdırın sakla, kılıcın keskin tut, atın yüğrüğün besle. Ni'metin mebzûl eyle. Mürüvvet ve ihsân etmekden hâli olma..."
Ne dediği çok açık ama yine de özetleyelim: Gururlanma. İslâmiyyete harfiyyen uy. Adâletli ol. Dünyâyı dînine tercîh etme. Sahtekârlardan uzak dur. Görünüşe aldanma. İyi bildiğin birini hemen göreve getirme. Son hâlini araşdır. Bozulmuş olabilir. İdârecilerin gül gibi koksun, Fransız parfümü gibi değil. Zulümden kaç. Müslümanları kardeş bil. Halkını kucakla. Kıyâmet gününü unutma. Fakirleri gözet. Ordunu kuvvetlendir. Cimri olma. İhsân et...
Bu değerlerin kölesi olmak hürriyyet demek. Yeniden Büyük Türkiye demek. Cihân hâkimiyyeti demek.
Bakalım bunu kaçımız ne kadar anlayacak?
12.11.2015
BEDEL
Fransa bedel ödüyor. Neyin bedelini? Dış siyâsetinin. Ma’lûm güçlere rağmen bir şeyler yapmak istemesi hiç hoş karşılanmıyor. Yakın zaman önce îkâz edilmişdi. Bu sonuncusuyla muhâtab olması söz dinlemediğini gösteriyor. Almanya da mühim bir güç. Fakat yarı bağımsız. Haddi aşan hiçbir adım atması mümkin değil. Nitekim böyle bir emâre görülünce nükleer silah mes’elesi gündeme gelmişdi. Sözüm ona Rusya’yı hedef alacak bir hamleydi bu. Hâlbuki hedef tamâmen Almanya idi. Ardından ip biraz daha sıkılmış, otomobil firmaları masaya yatırılmışdı. Bu sûretle belli ailelere de ciddî bir mesaj veriliyordu.
Fransız siyâsetini şekillendiren ana unsur istiklâldir. Ülkenin menfaatleri merkeze alınır, onun dışında hiçbir hesâb yapılmaz. Almanya çok ilerde, İngiltere bir arpa boyu da olsa geridedir. Dolayısiyle rekâbet etdikleri esas unsur İngilizlerdir. Bu mücâdelenin târihî zemîni de vardır. Avrupa romanının kanlı sayfalarında İngiliz-Fransız savaşları büyük yer tutar. Filvâki bu coğrafyada târih, vahşet ve tekrâr vahşet ve tekrâr vahşetden ibâretdir. Cânîlikde hiçbir kavim onlarla yarışamaz. Burada akan kan bir yerde toplansaydı dünyânın ilk ve tek kan denizi ortaya çıkardı! Garb âşıkları bu satırlarımızı okuyor mu bilemiyoruz. Okuyorlar ise yapacakları şey derin bir tefekküre dalmak olmalıdır. Biraz vicdanları ve elbette nasîbleri varsa ardından gelecek şey tevbe-i nasûhdur…
Fransa terbiye olur mu? Zor. Zîrâ böyle bir netîce küme düşmek demek. Önce İtalyanlar sonra da İspanyollar seviyesine inmek demek. Yeniden “Françe vilâyeti” olmak demek. Ben varım diyen hiçbir devlet buna râzı olmaz. Fransızlar mücâdeleye devâm edecekdir. Hollande’ın açıklamaları bunu te’yîd ediyor. Gerçi Fransa mevcûd hâliyle böyle bir harbi yürütemez. Kendine en kısa zamanda çeki düzen vermesi lâzım. İstihbârâtını güçlendirmesi en mühim konu. Bu mevzûda Almanya’nın da İngiltere’nin de çok gerisinde. Bunlara nazaran kör ve sağır mesâbesinde. Ayrıca ciddî bir telaş problemi de var…
Saldırıyı DAEŞ’in üstlenmesi hiçbir şey ifâde etmiyor. O ancak maşa. Fransa da bunun farkında. Katliâmın gerçek fâillerini gâyet iyi biliyor. Atacağı adımlar buna uygun olacak. Gösterileri yasaklamakla yabancı servislerin hareket kâbiliyetini neredeyse sıfırladı. Kimse halkı kışkırtma imkânı bulamayacak. Basında da çatlak ses yok. Hepsi aynı noktaya vuruyor. Millî duruş işte bu. Kötü niyetliler buhar olup da havaya mı karışdı? Herkes Fransa diye ölüyor mu? Hayır ama onlar da nefes alacak ortam bulamıyor. Charles de Gaulle’ün çocukları ülkesine hâkim. Bilvesîle bizim de bu yolda kararlı adımlarla ilerlediğimizi satırlarımıza ekleyelim…
Emri kim verdi mes’elesine gelince. Melez ve safkan anglo-saksonlara dikkat!
19.11.2015
KAHRAMANLIK
Osmanlıyı Osmanlı yapan birçok vasıf var. Başka bir ifâde ile Türkü Türk yapan. Kahramanlık bunlardan biri. Ne fi’li ne fâili saymakla bitirebiliriz. O kadar çokdur… Buna bakıp da işin kolay olduğunu düşünmeyin. Kahramanlık imkânsıza yakın derecede zordur. Çünki ahmaklıkla arasında fevkalâde ince bir çizgi var. Fâtih edâsındaki ahmaklar târihin çöplüğünde mühim bir yer işgâl ediyor.
Önünü sonunu hesâb etmeden adım atmak ahmaklık olur. Fakat bu hesâb ba’zen sâniyeler içinde yapılmalı. Basra harâb oldukdan sonra bir ma’nâsı kalmaz. Kahramanlık insanda başlayıp insanda biten bir vasıf. Güçle, imkânla alâkası yok. Kayının celâdet ateşini körükleyen kişi Ertuğrul gâzîden başkası değil. Hiç kimse onun Yavuz’dan daha az kahraman olduğunu söyleyemez. O küçük aşîretin başındaki gâzî ancak cihângîrlerde olabilecek bir büyüklüğe sâhib. Neşrî’ye kulak verelim: “Ertuğrul dört yüze yakın erle Rûm’a azm itdiler, Sultan Alâ üd-Dîn-i evvel dahi ba’zı a’dâsiyle cenk sadedinde idi. Bunlar dahi göçmel gelüb ittifâk Sultan Alâ üd-Dîn’ün şol hâline yitişürler ki Tatar, Sultan Alâ üd-Dîn’i bunaldub sıyayürür. Ertuğrul’un yanında birkaç yüz yarar yoldaş varidi. Ertuğrul eytdi: ‘Hey yârenler, cenge tuş (düş) geldük. Yanımuzda kılıç götürürüz. Avret gibi geçüb gitmek erlik değildür. Elbette şunlarun birine muâvenet itmek gerek. Gâlibe mi muâvenet idelim, yoksa mağlûba mı?’ Eytdiler: ‘Mağlûba muâvenet asîrdür. Âdemimüz azdur ve hem yeğine kuvvet dimişlerdür’ didiler. Ertuğrul eytdi: ‘Bu söz merdâneler kelâmı değildür. Erlik oldur-kim mağlûba yardım idevüz. Hızır gibi bun deminde bîçârelere medet yitişe. Dest-gîr olavuz’ didi… Pes heman Ertuğrul etbâiyle el kılıca urub bir tarafdan ki Sultan Alâ üd-Dîn’ün mukâbelesinde idi. Tatara kılıç koydılar. Şâhin kargaya girer gibi girüb fi’l-hâl aduvvı münhezim kıldılar.”
Hiç şüphe yok ki bu tavır doğruyu temsîl etmenin verdiği ruh hâliyle gerçekleşiyor. Genlerimizdeki savaşçılık hak dîni yaşama ve yayma anlayışıyla birleşince ta’rîfi imkânsız bir enerji ortaya çıkıyor. Yavuz’un bu dünyâyı iki hükümdâra dar görmesini başka türlü îzâh edemeyiz. Eshâb-ı kirâm efendilerimizin Arabistan’dan çıkıp dünyâyı fethe koyulmaları bu hâlin zirvedeki misâli. Az sayıdaki insanın İran’ı fethedip Doğu Roma’ya diz çökdürmesi, kuzey Afrika’yı ve Endülüs’ü İslâm’ın nûruyla aydınlatması aklın alabileceği bir iş değil!
Türk kahramanlığını sağlam bir zemîne oturtan en mühim unsur ehl-i sünnet i’tikâdı. Bitdik dediğimiz anlarda imdâd-ı ilâhî bizi tekrâr ayağa kaldırdı. Cenâb-ı Hak her türlü bid’atden arınmış bu temiz müslimanlara bütün zafer kapılarını açdı. Sultan Alparslan’ın, “Biz temiz müslimanlarız; bid’at nedir bilmeyiz. Bu sebebledir ki Allah hâlis Türkleri azîz kıldı” cümlelerindeki ma’nâya vâkıf olamıyorsak işimiz zor demekdir. Satırları Ümmü’l-gazâ’ya bırakalım: “Hazret-i Allahü teâlâ’dan niyâzımuz budur ki tedbîrlerimüzi takdîrine muvâfık eyleyüb ol fahr-i kâinât ve sebeb-i mevcûdât olan Muhammedü’l-Mustafa sallallahu teâlâ aleyhi ve sellem hürmetine sevgili ümmetini melîl ü mahzûn eylemeyüb mansûr u muzaffer eyleye, âmîn bi-hürmeti seyyidi’l-mürselîn ve çehâr yâr-ı güzîn rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecma’în ve cemi’ enbiyâ ve evliyâları hürmetine âmîn yâ Rabbe’l-âlemîn bi-hürmet-i seyyidi’l-kevneyn ve hatmi’l mürselîn.”
Bu i’tikâdla dolup taşarsak ne Rusya ne ABD karşımızda durabilir!
26.11.2015
ŞİRAZE
Fazla havaya girmeyeceksin. Dengeyi kaybetmen iki uçağının düşmesine bakar. Rusya böyle oldu. Şımardıkça şımaran Putin ilk darbeyi Sina’da yedi. İki yüzün üzerinde Rus çöl kumlarına gömüldü. Bu hâdise koca devletin şîrâzeyi kaybetmesine sebeb oldu. Türkiye’nin yerinde hamlesiyse aklî melekelerini dumûra uğratdı. Türk futbolcu transferini yasaklamakdan bahsetmeleri bunun misâli. Komedi gibi…
Rusya batının saldığı zokayı yutdu. Stoltenberg bundan iki ay kadar önce ciddî bir yemleme yapmışdı: Türkiye kendini NATO olmadan savunabilir. Ne demek istiyordu? Artık Türklerin arkasında değiliz. Elbette bu sözlerin bizi alâkadar eden bir yanı da vardı. Ne var ki söz konusu cümleler daha ziyâde Rusya’yı oyuna getirmek için sarfedilmişdi. Patriotların çekilmesi gibi adımlar da aynı maksada ma’tûfdu. İşin anlaşılmaz ve hayret uyandırıcı tarafı koca balinanın o küçük yeme büyük bir iştahla atılmasıydı. Asya'nın devi ölüm bataklığına çekilmişdi artık… Orada kendisini güllerle karşılayacak kimse bulunmuyordu. İran yetmezdi. Irak’ın kendine faydası yokdu. Esed zâten bitmişdi. Üstelik yarım kalan hesâbı kapatmak için bölgeye akan Çeçen mücâhidler hiç de iyi şeyler düşünmüyorlardı şimâlin bu sarışınları için…
İran’la ittifak Rusya’yı bitirdi. Onca emek boşa gitdi. Moskova'daki câmi, başka adımlar… Hepsi berhevâ oldu. Bundan sonra İslâm dünyâsının en fazla %10’una hitâb edebilir. Onunla da hiçbir yere varamaz. Hele Türkiye’yi hasım kabûl etmekle iki milyar insanı karşısına almış oldu. Bu ahmaklık koca ülkeyi yıkıma götürecek. Moskov da bunun farkına vardı.. Fakat inisiyatifi kaybetdi. Bakalım bu felâketden sıyrılabilecek mi? Geri dönse kötü, ileri gitse daha kötü. Zîrâ hiçbir şekilde gâlib gelemeyeceği bir harbe girdi. Zannımızca bu son devir Rus târihinin ikinci dönüm noktası. İlki İngilizlerin Afganistan dediği Horasan’ın işgâliydi. Mücâhidlerin sillesi Sovyetler’i târihe gömmüşdü. Yeni Rusya onlar kadar çabuk çöker mi bilemeyiz. Bilebildiğimiz şey çöküşü getirecek birçok sebebin varlığı. Üstelik bunlar bir zincirin halkaları gibi. Velhâsıl vaz’iyyet Rusya açısından vehâmet kesbediyor. Bırakın şümûllü bir harbi şu Suriye operasyonu bile biraz uzarsa bu devi birkaç parçaya bölebilir. Patlamayı bekleyen o kadar çok nokta var ki infilak hâlinde bunlarla başa çıkabilmesi mümkin değil.
Görebildiğimiz kadarıyla Ruslar büyük devlet olmayı unutmuş. Bizim bugünlerde yeni yeni hatırlamaya çalışdığımız husûsiyyetleri kaybetmişler. Telâş hâli bunu açıkça ortaya koyuyor. Hâlbuki büyük devlet adamı en tehlikeli anlarda bile serinkanlıdır. Yok efendim Putin ortamı bilerek geriyormuş. Buna inanabilirdik. Çünki söz konusu tez epeyce mantıklı sebebe dayanıyor. Fakat bu son çarın birkaç kare fotoğrafı hâdisenin hiç de öyle “bilerek germe” olmadığını gösteriyor. Dileyen internete mürâcaat edebilir.
İyi de Rusya’nın hiç mi kurtuluş şansı yok?
Bu yaşlı dev yeni dünyânın efendisi Türkiye’ye yanaşmak zorunda. Buna mahkûm. İknâ olmak için lütfen bir 25 sene daha beklemeyin.
03.12.2015
ROTA
Yüz sene kadar önce büyük bir "deprem" yaşadık. Milyonlarca kilometrekareyi kaybetmekle kalmadık. Bizi biz yapan hazînelerimizi yitirdik. Îmânımıza savaş açdılar. Ne pahasına olursa olsun muhâfaza etdik. Sonluyla sonsuzu ayıracak kadar basiret sâhibiydik. El ve ayaklarımıza pranga vurmakla iktifâ etmediler. Gözlerimize dahi rota çizdiler. Şimâle bakamazdık; Kırım, Kazan ordaydı. Şarka bakamazdık; Türkistan ordaydı. Cenûba bakamazdık; kardeşlerimiz ordaydı. Osmanlı Avrupası’nı atlamak kaydıyla hayran hayran garba nazar edebilirdik. Her defasında budandık. Lâkin yılmadık. Onlar budadıkça yeni sürgünler verdik. Ve nihâyet bu günlere geldik. Şimdi yeniden dirilişin ilk adımlarını atıyoruz. İçerdeki kanserli hücreler ayıklanacak. Dışarda önümüze çıkan engeller yok edilecek. Yüz senelik kölelik, üçyüz senelik meskenet son bulacak.
Batılılara güven olmaz. Sömürüden başka hiçbir şey düşünmezler. Dikkat ederseniz menfaat demiyoruz. O bile hafif kalıyor. Dostlukları kâğıt üstündedir. Bildikleri tek şey düşmanlıkdır. Birini diğerinden ayıran yegâne nokta tarzdır. Rusya kaba sabadır, İngiltere siyâsî. Biri bağırıp çağırarak kurşun sıkar, diğeri renk vermeden. Bu sâdece bizimle olan münâsebetlerinde geçerli değildir. Birbirlerine olan tavırları da budur. Dost dedikleri de düşman dedikleri de müsâvîdir. Biden’ın Kiev’de söylediklerini hülâsa edelim: “Rusya Minsk anlaşmasına uymazsa bu zamana kadar ödediğinden daha ağır bedeller ödeyecek.” İyi de bunda ne var diyebilirsiniz. Sıkıntı Biden’ın aynı şekilde Ukrayna’yı da tehdîd etmesi. Bakın ne diyor: “Gereken reformların yapılmaması hâlinde bunun Ukrayna açısından son derece ağır sonuçları olacak.” Hem nalına hem mıhına dedikleri bu olsa gerek. Reformlar neden bu kadar önemli? Aksi takdîrde ülkeyi parselleyemezler de ondan. Bizde de öyle oldu ya! Tanzîmât dediler, zemîni hazırladılar. Islâhât dediler, ameliyyâtı yapdılar. Meşrûtiyyet dediler, devleti buharlaşdırdılar. Artık daha fazlasını söylemeyelim…
Her şer lehimize işliyor. Günlük hâdiseler de öyle fakat bunları kasdetmiyoruz. Akışdan bahsediyoruz. Bu öyle bir şey ki durdurulamaz. Tersine de döndürülemez. Yavaşlatılması bile çok zor. Durması, yavaşlaması aldatıcıdır. Çağlayan bir anda öyle coşar ki eskiyi telâfî etdiği gibi ileri de geçer. Nitekim ayne’l-yakîn bunların şâhidiyiz. Dost da düşman da nasıl bir güç merkezi olduğumuzu biliyor. Yeryüzü daha dün Topkapı’dan idâre ediliyordu. Buradan dört cihete ferman gibi nâmeler yazılıyordu. Söz konusu memleketler bu ezikliği şu an dahi yaşıyor. Her ne kadar belli etmek istemeseler de bu ruh hâli hücrelerine kadar işlemiş.
Bugün hakîkî kimliğimize bürünme yolundayız. Henüz yarım yamalak yakaladığımız hava bile kötü niyetlileri korkutuyor. Irak’daki kukla başbakanın son Musul çıkışını atlamayalım. Önce Rusya’nın gözünün içine bakdı. Ne var ki Lavrov mırıldanmanın ötesine geçemedi. Oradan ekmek çıkmayınca NATO’ya başvurdu. Stoltenberg geçişdirdi. Aksi de olsa ehemmiyyeti olmazdı. Zîrâ bu saatden sonra Türkiye’ye haddini bildirecek olanların Türk ordusunu geçmesi yetmez. Seksen milyonu da geçmesi gerekir. Vâkıâ Türk ordusu da seksen milyondan müteşekkil ya!
En güzel haberi sona sakladık. Putin Rusya’nın savaşı kaybetmekde olduğunu i’tirâf etdi: “Umarım terörle mücâdelede nükleer silahlara aslâ ihtiyaç duymayız.” Ya’nî biz netîce alamıyoruz demek istiyor. Savunma Bakanlığını, Suriye’de kullandıkları silahların te’sîrlerini analiz etmekle vazîfelendirmesi de bu yüzden. Neden olmuyor sorusuna cevab arıyor. Medvedev’in “Türkiye’ye savaş i’lân edebilirdik” açıklaması da panik kokuyor. Aslında Rusya külliyyen batağın içinde. Hızla iflâsa gidiyor. Tabîatiyle korkuyor ve tehdîde başvuruyor. Anladığı dilden konuşmak lâzım. Bu da Türkiye’nin âcilen nükleer güç olmasına bağlı. Yeryüzünün her bir köşesine bu gücü tatdırabilecek noktaya geldiğimizde terör de kalmaz tehdîd de…
10.12.2015
FOSSALAR
Târih sahnesinden çekilmemizle ba’zıları durumdan vazîfe çıkardı. O gün dünyâda epeyce ağa vardı. Lâkin kutub sayısı ikiydi. Menfîyi İngiltere temsîl ediyordu. Karşısında Osmanlı vardı. Almanyası, Rusyası, Fransası bizden güçlü olmakla birlikte kutub olmakdan uzakdı. Olsa olsa belli bir güç merkeziydi. Bitmiş dediğimiz ecdâd şarkın ve bütün dünyânın henüz teslîm olmadığını haykırıyordu. Ne var ki ihânetin gafletle ittifâkı istikbâlimizi karartdı. Sâdece el ve ayaklarımız değil, kalbimiz de zincire vurulmuşdu…
Arzın bizden sonraki ağaları fossalar gibi. Nedir bu fossa? Madagaskar’ın en büyük yırtıcısı. Kalibresi? Yetmiş seksen santimetre boyunda, sekiz on kilo ağırlığında. Hâkânü’l-berreyn ve’l-bahreynlerin olmadığı bir yeryüzü daha nasıl olabilirdi ki? İzâ kâne’l-vâdiyü hâliyâ sâra’s-sa’lebü vâliyâ. Tilkiler aslanın yokluğunda ağalık yapıyor o kadar. Doğu da aynı cümlenin içinde batı da…
Bugün insanlığın en mühim mes’elelerinden biri hakîkî bir güç merkezinden mahrûm bulunması. Maddî kuvveti elinde bulunduranların ma’nevî fukarâlık sebebiyle bütün ameliyeleri dana gözü kadar bir sıfırdan ibâret. Bunlardan beklenebilecek hiçbir müsbet şey yok. İslâm’ın doğuşundan on sekizinci asra kadar yerküreyi müslimanlar idâre etdi. Üçyüz yıldır arzı yöneten batı insanlık binâsına mercimek büyüklüğünde taş koymadı. Bir dalda çok ileri gitdi: Vahşet! En akla gelmedik cânîlikleri keşfetdi ve gözlerini kırpmadan uyguladı. Rusların dünki ve bugünki kaba sabalıklarına bakıp da her menfîliği onlara hamletmek yanlış olur. Yakın târihde Alman şehirlerini bombalayanlar yalnızca Ruslar mıydı? Milyonlarca sivili tek başlarına onlar mı katletmişdi? Aslında katliâm mevzûunda hiçbir kavim batı Avrupalılar ve onların melezleriyle yarışamaz. Ruslar bu hususda onca vahşetlerine rağmen yaya kalır. Moğollar bile dereceye giremez.
Vatan hâinimiz çok. Neden? Çünki yüz senedir dosta güven, düşmana korku veremedik. Milletimizi fişlemekden başka bir iş yapmadık. İnsanımıza gösterdiğimiz yegâne hedef para ve nefsin istekleri oldu. Değer tanımayan nesilleri kendi ellerimizle yetişdirdik. Vatan mefhûmundan habersiz olanlara vatana ihânet sorulur mu? Bunlar bayrağı burnunu sildiği mendilden nasıl tefrîk edecek? Ayrıca herkes bir çekim merkezi arar. Bulamazsa ya yanlış merkezlerin peyki olur ya da başıboş kalır. Nereye çarpacağı belli olmaz. Yapacağımız iş önce kendimize sonra herkese sâhib çıkmak. Hattâ zulmüne mâni olmak sûretiyle zâlime dahi!
Elimizdeki imkânlara bakarak baş eğmemizi isteyenler yanlış düşünüyor. Bizler sâdece dikkatli olmak zorundayız. Silah gerekli fakat yeterli değil. 93 harbinde Rus donanması her bakımdan bizimkiyle mukâyese edilemeyecek kadar zayıfdı. Ne var ki dünyânın üçüncü büyük donanması bu sıradan güce fazla bir şey yapamamışdı. Bunu mayın korkusuyla îzâh edemeyiz. Her ne kadar İstanbul ahâlîsi denizcilerimizi bu konuda epeyce sıkışdırmış olsa da… Ruslar alelâde vapurlara top koyup bizim sâhilleri vururken bir kısım şanlı askerimiz kaçacak delik aramışdı. Bunların şarkdaki Muhtar Paşa’dan, garbdaki Nuri Paşa’dan utanacak yüzleri de yokdu. Tabîî ki pâdişâhımız efendimizden de…
Elbette aslımıza rücû edeceğiz. Ediyoruz da. Bu iş tamamlandığında hiçbir kötü niyetli elimizden kurtulamaz. Buna herkesin gönülden inanması lâzım. Doğunun ve batının nükleeri arasında konvansiyonel kalmamak ise evvel emirde dikkat etmemiz gereken mevzû.
Endîşe etmeyin. Aslan dönüyor. Fossa fossalığını bilecek!
17.12.2015
İRADE
Fâtih Belgrad’ı muhâsara etdi. Alamadı. Fetih torununun oğluna nasîb oldu. Sultan Süleyman, “Hadîs-i şerîfle övülmüş hâkânın fethedemediğini ben nasıl alayım” deseydi muvaffak olamazdı. Dolayısiyle “reel politik” gibi safsatalarla büyük hedeflere yürümekden vazgeçeceksek başlamadan bitmişiz demekdir. Böyle bir zilleti kabûl edeceklere sözümüz yok. Fakat Türk milleti bu değil. Evlâd-ı fâtihân kıyâmete kadar var olacak ve hiçbir şekilde irâdesizlik göstermeyecek.
Bugün ikili üçlü ittifaklarla Türkiye’nin önünü kesmeye çalışanlar var. Kim olduklarını, nihâî hedeflerini biliyoruz. Hiç gam değil. Hattâ gülüp oynamamız lâzım. Daha dün Beyaz Saray’da bir dakîka fazla kalmak i’tibâr demekdi. Şimdi ABD-Rusya el ele verip bize oyun oynayabilir diye tedirgin oluyoruz. Demek ki artık biri yetmiyor. Büyük mesâfe katetmişiz farkında değiliz.
Eski ihtişâmımıza kavuşmak bugünden yarına olacak iş değil. Mühim olan sağlam adımlarla bu yolda ilerlemek. Osmanlı böyle yükseldi. Bugün umûmî kanaat hâlini almış bir yanlış var. “Osmanlı’nın kısa zamanda büyük bir devlet olmasının sebebleri” dedikden sonra bir sürü cümle kuruyoruz. Hâlbuki Osmanlı kısa zamanda büyük bir devlet olmadı. Orhan Gâzî devrinde bile İlhânî şemsiyesi devâm ediyordu. “Alparslanların nesliyiz, böyle bir şey tanımayız” deselerdi doğmadan ölürlerdi. Atalarımız siyâsetin en incesini teferruâtıyla tatbîk etdi. Bu sûretle Türkleri muhteşem bir istikbâle kanatlandırdı. Kurulan pusuları, yapılan hâinlikleri teker teker te’sîrsiz kılarak ilerlediler. Şu hâlde bugün farklı ve dikensiz bir yoldan menzile varacağımızı düşünmek büyük saflık olur. Çilenin en katmerlisine hazır olmamız lâzım. Bir tarafdan mikropları imhâ edeceğiz bir tarafdan çile çekeceğiz. Zirveye çıkınca çilenin biteceğini düşünmek de safdillik. Çile orada daha da artacak. Çünki mes’ûliyyetimiz kat kat büyümüş olacak. Şu an iki göz odadan mes’ûlken o gün her oda gözümüz olacak…
Askerî ve iktisâdî yapı çok mühim. Şuur ikisinin de üstünde. O olmadan ayağımız havada demekdir. Çok insan ecdâdın yolunda olduğunu zannediyor. Hâlbuki hakîkat hiç de öyle değil. Bu çok büyük bir zaaf. Hazret-i Mevlâna’yı topaç gibi dönerek anacağını düşünen yığınlar var. Allah lafzını, Peygamber efendimizin mübârek ismini sazların tıngırtılarına katanlar var. Hadi gel de bunlara doğruyu anlat. Kim anlayacak, ne kadar anlayacak? Ne var ki duanın ve sabrın açamayacağı kapı yok. İnşallah insanımızın hepsi bir gün bu şuur kapısından geçecek!
İrâde mücâdeleyi gerekdirir. Nereye kadar? Mezara kadar! Ya’nî ümitsizliğe kapılmak yok. Teslîm olmak hiç yok. Ara sıra yenilebiliriz. Bu da derd değil. Mühim olan mağlûb olmamak. Türk milleti Osmanlının târih sahnesinden çekilmesiyle yenildi. İngilizler ve onların şahsında bütün din düşmanları muvakkat bir zafer kazandı. Ardından binbir türlü belâya muhâtab olduk. Girilmedik kalemiz, yıkılmadık hânemiz kalmadı. Fakat teslîm olmadık. Dolayısiyle mağlûb da olmadık. Mücâdeleye devâm etdik. Hâlâ ediyoruz. Bugün İslâmiyyet doğru olarak bu gâzî millet eliyle yeryüzüne yayılıyor. Ehl-i sünnet i’tikâdı latîf latîf bu topraklardan yedi iklîme esiyor.
Sonunda ne olur? Zaferin her türlüsü gelir mi? Bunu Cenâb-ı Hak bilir. Bize düşen maddî ma’nevî sebeblere yapışmak. Ecdâd gibi. Eğer onların yolundaysak yapacağımız iş bu! Bu yolda oldukdan sonra her netîce zaferdir.
24.12.2015
YOL
Osmanlı kaynakları Orhan Gâzî'yi temiz i’tikâdlı olarak tavsîf ediyor. “Pak dîndi Orhan pak i’tikâd” bu demek. Aslında Türkler bin senedir böyle. Selçuklular çağından beri İslâm âleminin kalesiyiz. Bu dünyâyı yalnızca küffâra karşı değil, dâhildeki haşerâta karşı da savunduk. Selçuklular olmasaydı ehl-i sünnet akîdesi alan hâkimiyyetini kaybedecekdi. Tuğrul Bey’in Bağdad’a girişi beşyüz seneyi doğru i’tikâd lehine kapatdı. Safevîlerin yıkmaya teşebbüs etdiği nizâmı Sultan Selîm Çaldıran’la yeniden sağlamlaşdırdı. Bu da beşyüz senelik bir akış getirdi. Bugünlerde yeni bir te’kîd zarûret hâlini aldı. Fakat her zamankine nazaran sıkıntılıyız. 72 fırkanın dörtnala at koşdurduğu bu demlerde mes’eleyi anlayacak ve tedbîrini düşünecek insan sayısı azdan da az. Ya’nî problem sâdece yan yollar değil. Ana yoldakiler, daha doğrusu ana yolda olduğunu düşünenler de şaşırmış durumda. “Mürşîdi olmayanın mürşîdi şeytandır” buyuruluyor. Benim ne eksiğim var deyip yola çıkanlar daha ilk anda bu bozuk niyetleri sebebiyle kaybetmiş oluyor. Arkasından gelen fâcialara hiç girmeyelim. Geçenlerde biri ma’nâ i’tibâriyle “bin sene önceki bir insana mı tâbi’ olacağız” diyordu. Mezhebden de, müctehidden de habersiz vesselâm…
Osmanlıyı zirveye çıkaran sebeblerin başında niyet geliyor. Doğru niyet temiz kalble birleşince dağlar devrildi. Çünki imdâd-ı ilâhî yetişdi. Elbette bu temelin üzerine adâlet, merhamet, kahramanlık, vefâ gibi hasletler de eklenmişdi. Zâten sizi Osmanlı yapan şeyler bu saydıklarımız. Yoksa kuvvet herkesde olabilir. Nitekim Hitler’de, Stalin’de, Churchil’de, Roosevelt’de vardı. Lâkin yeryüzünü yakıp yıkmakdan başka bir işe yaramadı. Kendi memleketleri dâhil hiçbir ülkeye huzûr getirmedi. Mağlûblar da gâlibler de kaybedenler safındaydı. Tabîî bunu anlayabilecek çapları yokdu. Bu yüzden nefes alıp verirken işi fark etme imkânı bulamadılar. Mümkin olsa da bugün her birine mikrofon uzatıp sorabilsek: Acabâ neyi ne kadar kazandınız?
Almaya şartlanmış kafalar bâbü’s-saâdenin yolunu bulamaz. Helâl harâm ayırmadan “gelsin” diyenler atalarımızın caddesine çıkamaz. Ne diyordu Fâtih: “…kimesnenün bir hâbbesi bir pulı, benümçün de olursa, ziyâde alınmalu olmaya…” Yine aynı sultânın hiç kimsenin incitilmesine de tahammülü yokdu: “…kimseyi incidmeyüb satun-aldukdan sonra satan kimesneleri hakları talebiyçün yalvartmayub eglemeyüb bâzârhânede akçaların sâhiblü sâhibine vere, kimesneyi rencîde etmeye…” Rencîde edene ne yapılır? Açık söyleyelim hiç de iyi şeyler yapılmaz. Cevâbı yine kaynakdan alalım: “…azlile komazım, itâb-ı azîme müstahık olur…” Ne ise ki Fâtih’den bahsediyoruz. Eğer bu pâdişâh Dördüncü Murad olsaydı “başın gerek ise” derdi… Veyâ: “…yohsa cânından ve başından usandın mı?” diye sorardı. Zannetmeyin ki bu en şiddetli tehdîd. Bakın bir başkasında nasıl kükrüyor: “Peygamber rûhîçün seni ek ek doğrarım…” Ve yine: “…vallâhi sizi eşedd-i ukûbet ile öldürürüm…” Elbette bunlar işini savsaklayanlar ve doğrulukdan ayrılanlar için vârid olan tehdîdler. Aynı yoldaki buyruklarından bir diğerine bakalım: “Re’âyâ vü fukarâyı görüb gözedesin. Zerre kadar nâ-ma’kûl evzâ’ını duyarsam elimden kurtulamazsın…” Mühim olan zulmetmemek diyor. Polonya’yı bir başdan bir başa alıp bana versen ne ma’nâsı var: “Fukarâ ü zu’afâyı eğer sipâhî ve eğer za’îm ve eğer yeniçeri akçesiz bir nesnelerin alalar, ceddim rûhîçün bütün Leh memleketin bana alıvirsen makbûlüm olmaz.” Doğrulukdan ayrılmayana çok vefâlıdır: “Mâdem ki doğru olasın, Allah şâhiddir emânımdasın…”
“Diyâr-ı şarkda tebdîl-i âyin-i şeri’at-i Muhammediyye ve tağyîr-i mezâhib-i millet-i Hanefiyye ve izhâr-ı şi’âr-ı ibâhat-i ilhâdiyye ve iş’âr-ı mezheb-i şî’a-i bî-asliyye ve buğz-ı Hulefâ-i Râşidîn ve hased-i e’imme-i mürşidîn ve şetm-i sahâbe-i güzîn iden”ler karşılarında Osmanlı’yı buldu. Çünki ecdâdımız "sâhib-i mezheb-i millet-i bâhire ve zâhib-i me'âsir-i sünnet-i zâhire su'ltâni'l-ulemâi'r-râsihîn üstâd-ı eimmeti'l-müctehidîn câmi'u'l-usûl ve'l-fürû' muhakkıku'l-ma'kûl ve'l-mesmû' müfti-i ehli'l-yakîn ve rehnümây-ı dîn-i metîn ve mübeyyin-i şer'-i mübîn imâmu'l-enâm ve'l-ümem allâme-i fühûli'l-Arab ve'l-Acem İmâm-ı a'zam hazretleri"ni rehber edinmişdi…
Artık bütün bunların ışığında yolumuzu da tavrımızı da ta’yîn etmek işden bile olmasa gerek!
31.12.2015
HESAP
Bugünkü dünya harîtasını yüz sene önce İngilizler çizdi. Devrin zorbabaşı onlardı. Kılıçlarının dört tarafı kesiyordu. Gerçi bir çeğrek asır sonra burunları kırılacakdı. Onlar kendilerini merkeze koyup dördüncü, beşinci sınıf insanlara ve diğerlerine coğrafî mekân ta’yîn etdiler. İyi de iki ile üçe ne oldu diyebilirsiniz. Merâk etmeyin, bir şey olduğu yok. İlk üç derece yalnız ve ancak bu soylu kavme ayrılmış. Bu havadalar. Diğerleri kısmındakiler ise insan sınıfında değil…
İngilizlerin dünya liderliğini ABD’ye kapdırması hayret uyandırıcı bir tarzda gerçekleşdi. Birinci cihan harbinin kesin gâlibi onlardı. İkincisinden de gâlib çıkdılar. En azından o takımda idiler. Buna rağmen makam koltuklarına eski sömürgeleri oturdu. Ya’nî kazanırken bile irtifâ kaybetdiler. Bunu hâlâ hazmedebilmiş değiller. Amerika onlara göre eski bir müstemleke. Fakat haddini aşan bir müstemleke. Eğer imkân bulsalar bu kendini bilmeze sağlam bir ders verecekler. Aslında her zemînde bunu yapmaya çalışıyorlar. Her ne kadar ayrılmaz iki müttefik gibi görünseler de… Dolayısiyle bu sâdece beyinlerini kemiren bir mes’ele değil. Her an hepsine diken gibi batan bir mevzû. Ne var ki beterin beteri var. İngilizleri çok daha sıkıntılı, hattâ karanlık günler bekliyor. Gidişât böyle. Altmış beş senedir stabil seyreden siyâsî i’tibârları menfî istikâmetde değişecek. İktisâdî vaz’iyyetleri vehâmet kesbedecek. Enerji tevzii hemen tamâmen ellerinden çıkacak. Her şeye rağmen ayakda kalabilmelerini sağlayan sebebler birer birer devre dışı kalacak. Tabîî buna direnecekler. Direniyorlar da. Lâkin yapabilecekleri uzun boylu bir şey yok. Çevirdikleri dolapları artık Nil köylüsü dahi biliyor. Lawrence’ın çocukları deşifre oldu.
Suud’un da işi zor. Bu kâğıtdan adamları ikinci efendileri yağmurlu iklîme salıverdi. Eriyip gitmeleri fazla zaman almaz. Birkaç sene önce basına yansımışdı. ABD Suudları devirmek istiyor diye. O günlerde fazla ileri götürmediler. Fakat bugün işi bitirmeye niyetliler. Osmanlı düşmanı bu yönetimin birdenbire Türkiye’yi keşfetmesi boşuna değil. Bozuk i’tikâdlarından tevbe etdikleri için de değil. Ortada kaldılar bu yüzden. İngiliz’in onları tutup kaldırması muhâl. Zîrâ adalılar böyle bir operasyonu yapacak kâbiliyyetden uzak. ABD’nin Suud’u gözden çıkarmasının birçok sebebi var. Vehhâbî idâresinin başdan beri İngiliz güdümünde olması en mühim âmil. Bugün sana köpeklik yapanlar genlerindeki dürtüyle aslına rücû edebilir. Üvey baba herhâlde bu korkuyu çekiyor. Daha doğrusu korku da değil. İngiliz’in kokusuna bile tahammül edemiyor. Velhâsıl bir kelbini bir kelbine dedikleri iş.
Peki ya Almanya ile Fransa? İlki haddini bilir, ikincisi korkar.
Bize gelince: “Su akar Türk bakar” devri bitdi. Şimden gerü “Türk yapar, İngiliz bakar”
07.01.2016
NEFES
Cizre ve Sur’a dikkat kesilmiş durumdayız. Âsâyişin en kısa zamanda te’mînini bekliyoruz. İş hakîkaten ciddî. Ne var ki bunun bir batıp çıkma mes’elesi olduğunu düşünmek çok yanlış. Eğer birkaç bin şakî istikbâlimizi tehdîd edebiliyor ise biz de varız demeyelim. İhtiyârımız ile toprağın altına girip kaybolalım.
Hadi biraz tefekkür: Şu kadar sayıdaki bu eşkıyâ neyin peşinde? Cizre’yi Ayne’l-Arab yapmanın. Tahayyülü dahi felâket. Fakat böyle bir ihtimâl yok. Gaflet denizine dalsak, ihmâl havuzunda yıkansak, ihânet sofrasına otursak bile kimse bunu te’mîn edemez. Böyle bir şey aslâ, kat’â, zinhâr söz konusu olamaz. Aksini söyleyenler cehâletlerini veyâ ihânetlerini ya da korkaklıklarını ortaya koymuş olur. Şimdi gelelim niyesine…
Her şeyden evvel kâğıtdan bir ülke değiliz. Bin yıldır bu topraklardayız. İrili ufaklı yüzlerce savaş yaşadık. Haçlılar bizi sökemedi. Moğollar bizi sökemedi. Yedi düvel bizi sökemedi. Tek başımıza bütün bir küfrü karşıladık. Yolun sonuna geldiğimizi düşündürecek anlarımız oldu. Hem de hayli. Her defasında yeniden doğduk. Bu kadar kolay doğabilmemiz ölmeyi de çok iyi bilmemizden kaynaklandı. Milletimizin her ferdi ne zaman nerede ölmesi gerekdiğini hıfzetmişdir. Bunca tahrîbât bu husûsiyyetimizi ortadan kaldıramadı. Millî kimlikden en uzak ferdimiz bile vatan söz konusu olduğunda gözünü kırpmadan canını verir. Nihâyet veriyor da. Elhamdülillah…
Ekonomimiz savaşı dahi finanse edebilecek durumda. Böyle operasyonların lafı olmaz. Eskiden bir iki borsa oyunuyla cebimizi boşaltırlardı. Şimdi tepinseler de muvaffak olamıyorlar. İktisâdımız para babalarının oyuncağı olmakdan çıkdı. En azından bu yolda küçümsenemeyecek mesâfeler katedildi. İşin kuruluş safhasında olmamıza rağmen sanayi konusunda da doğru adımlarla ilerliyoruz. Askerî ihtiyaçlarımızı başına millî kelimesini ilâve ederek te’mîn etme yolundayız. Bu fevkalâde mühim. Kimse bunu hafife almasın. Millîlikde kırk, elli, altmış derken yüzde yüze ulaşacağız. Hele çok sıkışık bir vaz’iyyetde kalırsak yirmi senenin işini iki senede halledebiliriz. O atmosferde irâde patlaması da yaşarız. Normal zamanda kolay kolay telaffuz edemeyeceğimiz hedefleri bir çırpıda gerçekleşdirebiliriz. Nükleer silahlar ve onları kıt’alara ulaştırabilecek füzeler gibi. İzin vermezler diyenleri duyar gibiyiz. Kim vermeyecek, nasıl vermeyecek? Cenâb-ı Hak’dan gayrı kimse buna ma’nî olamaz. Vakti saati gelince dünyâ yeniden kurulur!
Nüfûsumuz her tehdîdi bertaraf edebilecek seviyede. Kimse böyle bir düşmanla muhâtab olmak istemez. Üç çocuk mes’elesi önemli. Dört olursa aliyyü’l-a’lâ. Cevvâliyyeti muhâfaza etmeliyiz. Yeryüzünü aydınlatacak meş’ale lâzım. Yükseklik korkusu bulunanlar ve nefes darlığı çekenler Sultan Selim’in ifâdesiyle haremlerine dönsün. Zîrâ Müslüman Türkün daha yapacak çok işi var…
14.01.2016
ERTUĞRUL
İyi niyet birçok hatayı örter. Son dönemde insanımızı ekrana kilitleyen Diriliş Ertuğrul’a böyle bakmak lâzım. Hatâ aramak yanlış. Allahü teâlâ niyet bozuksa ameli kabûl etmiyor. Hâlbuki tersi vârid.
Bu arkadaşlar ilk defa eğlence konusu olmayacak târihî bir filme imzâ atdılar. Bunlar dev bütçe gerekdiren işler. Böyle bir bütçeleri olmadığını biliyoruz. Zâten filmin zayıf karnı da burası. Bu mes’eleyi çözerler ise arazî çekimleri çok daha kaliteli olur. Bilhassa savaş sahneleri. Lâkin bunlar dahi seksenli yıllardaki Kuruluş ile mukâyese edilemeyecek derecede üstün. Meselâ elle yakalanabilecek bir sür’atle uçan oklar burada yok. Lise müsâmerelerini hatırlatan cenk sahneleri de yok. Maamâfîh insan Çağrı ayarında sahneler bekliyor. İzlendikçe tâzeliğini koruyan bölümler istiyor. İnşallah bu arzûmuz gerçekleşir.
Filmin kuvvetlendirilmesi îcâb eden bir tarafı da metin. Ertuğrul gâzînin her cümlesi hikmet dolu olmalı. Derinlik bulunmalı. Tasavvufî cihet arasıra çakan bir şimşek gibi olmamalı. Hâkim unsur hâline gelmeli. Ehl-i sünnet i’tikâdı ve din gayreti her şeye sinmeli. Evet elimizde muasır bir kaynak yok. Fakat târihî akış evvelki dönemlerle ilgili doğru kanaatlere varmamızı çoğu zaman mümkin kılar. Devrim tarzında hâdiseler yoksa insan hayâtında büyük değişiklikler olmaz. Hele bir iki asır içinde böyle bir değişiklik beklenemez. Ne demek istiyoruz? On dördüncü, on beşinci asır kaynakları hiç şüpheniz olmasın on üçüncü asrı da îzâh ediyor. Oradaki rûhu ayniyle on üçüncü asra teşmîl edebiliriz.
Osman gâzî için Ahmedî ile başlayalım: “Oldı Osman bir ulu gâzî kim ol, Nireye kim vardıyise buldı yol.”, “Kâfiri yıkub yakub ol nâmdâr, Burusa vü İznik’i eyledi hisâr.” Âşıkpaşazâde Ertuğrul gâzîyi bakın nasıl konuşduruyor: “Bize dahı vâcib oldı kim erün kadrı bilinür vilâyete varavuz ve hem biz dahı gazâ idevüz." Peki ya Neşrî ne diyor: “Ertuğrul dahi gâyet dindâr ve nâmdâr ve şecâ’atile ma’rûf kişiydi. Zühd ü takvâda ve salahda ol zemânun meşâhîrindendi.” Aynı müellifin Osman gâzî için söyledikleri hem hâli, hem önceyi, hem sonrayı aydınlatmaya kâfi: “Rivâyet olunur ki, bir gice bir köyde imam evinde Osman gâzî konuk olub oturırdı. Ardında bir pencere vardı. Meğer anda bir Mushaf-ı şerîf komışlardı. Sâhib-i hâne Osman gâzîye eytdi: ‘Küstahlık olmasun. Keremünden eğil, ardunda nesne var, alayum.’ didi. Osman gâzî eytdi: ‘Ne nesne var?’ Sâhib-i hâne eytdi: ‘Nebîmüz, âhir zemân peygamberi Muhammed resûlullah sallallahu aleyhi ve selleme inen kelâmullah var.’ didi. Osman gâzî dahi hiç tınmadı. Tâ sâhib-i hâne uykuya varınca ebsem oldı. Sonra turub gusl idüb arı abdest alub mushafdan yana müteveccih olub huşû ve huzûla tâ sabaha dek el kavşurub uru-turdı. Ev ıssı uyanacak vakıt olınca, ‘Benüm bu hâlime muttali’ olmasun’ deyü uyur gibi oldı. Yine mushafdan yana müteveccih idi. Bu aralıkda uyhu göze gâlib gelüb ımızgandı. A’lem-i rü’yâda gördi ki, Hak celle ve alâ kıbelinden buna dinildi ki: ‘Ey Osman, çün sen benüm kelâmıma hürmet ü ta’zîm idüb izzet ü ikrâm eyledün, ben-dahi seni ve senin evlâdını ve etba’ını, eşyâ’ını ebedî mu’azzez ü mükerrem ü muhterem kıldum.’”
Filmde dikkat edilmesi gereken bir diğer cihet de kadınların durumu. Onları fitne peşinde koşan insanlar gibi gösterecek her sâniye büyük bir vebâl. Çok hassas olmak lâzım. Ertuğrul gâzîyi, Osman gâzîyi doğuran analar ve etraflarındaki bacılar en az onlar kadar mücâhiddir, mücâhidedir. Giyimleri, kuşamları, hâl hareketleri çok mühim. Onları Yavuz Sultan Selim’in annesinden ayrı düşünmemek lâzım. Bir an olsun unutmayalım ki Anadoluyu kültür dâiremiz içerisine alan dört unsurdan biri Bâciyân-ı Rûm’dur.
Materyalist kafalara i’tibâr edilmez. Övgüleri de yergileri de kıymetsizdir. Şu hâlde bunların danışmanlıkları da yok hükmündedir. Zâten dizinin en büyük zaafı sağlam bir danışmanın nezâretinde olmayışı. Bizler materyalist deyince illâ komünistleri anlıyoruz. Hâlbuki kapitalistler de materyalistdir. Sancak, mezraa tarihçiliğini aşamayanlar bu yetmezmiş gibi bir de madde batağına saplanıp kalınca işte böyle acıklı sahneler ortaya çıkıyor. Rûh ve bilgi iki kanadı temsîl eder. Bunlarda ikisi de yok. Bin sene çalışsalar beyhûde. Bir milyar vesîka görseler nâfile. Yukarıdaki şuûrun semtinden geçemezler. Ertuğrul gâzînin îmân ve i’tikâdında değiller çünki. Bizi hissî bulurlar. Yapabilecekleri yegâne iş frenklere işçilikdir. Mektûbât’da ne güzel buyuruluyor: “Masal sanana, masal gibi olur, kıymet bilene, çok fâideli olur”
Gerisi lâf ü güzâf!
21.01.2016
TEHLİKE
Muhâsara altındayız. İngiltere, ABD, Rusya başda olmak üzere bütün haçlılar bu cephede. Tıpkı târihdeki gibi… İşin içinde İsrail de var. İran çomar, PKK ve DEAŞ zağar mevkiinde. Lâkin şikâyetçi değiliz. Bunun potansiyelimize işâret etdiğini zaman zaman dile getirdik. Ocağımızı bu şekilde söndürebilmeleri mümkin değil. İçeridekilerin de dışarıdakilerin de haddini bildiririz. Yeter ki şuûr konusunda zaafa düşmeyelim. Hangi adımları atmamız gerekdiğini iyi bilelim.
Türkiye 780 bin kilometrekareden ibâret değil. Kader bize siyâsî sınırlarımızın çok ötesinde mes’ûliyyetler yükledi. Bizimle ağlayan, bizimle gülen koca bir dünyâ var. Onlara sırtımızı dönemeyiz. Kollarımızı açmaya, sevinç ve kederlerine ortak olmaya mahkûmuz. Bundan kaçamayız. Hepsi bize uzak ve yakın ecdâdımızdan mîrâs. Bosna öyle, Kırım öyle, Haleb-Şam öyle… Erbil öyle, Musul öyle, Kerkük öyle… Bağdad öyle, Basra öyle, Kuds-i şerîf öyle… Bitdi mi? Ne münâsebet. Kafkaslar bunların dışında mı? Ata yurdumuz bunların dışında mı? Habeş bunların dışında mı? Mısır bunların dışında mı? Garb ocakları bunların dışında mı? Kânûnî’den yardım isteyen uzaklardaki kardeşlerimiz bunların dışında mı? Abdülhamid hâna baba diyen Tuarekler bunların dışında mı? Ahmed el-Mücâhid’in çocukları bunların dışında mı? Yemen bunların dışında mı? Vehhâbî işgâlindeki Mekke-i mükerreme bunların dışında mı? Aynı işgâle sabreden Medîne-i münevvere bunların dışında mı? Ve dahi ecdâdın at koşdurduğu, bugün çan sesiyle çınlayan nice diyar bunların dışında mı? Asırlarca İslâm’ın bayrakdarlığını yapmış bu asîl millet târihî misyonunu er veyâ geç yerine getirecekdir. Kimsenin şüphesi olmasın.
Bu büyük mes’ûliyyet nutuk atarak yerine getirilemez. Az konuşup çok iş yapmak îcâb ediyor. Şuûr konusundaki zaaf affedilmez bir hatâ. Meclis Millî Savunma Komisyonu Başkanı’nın El Cezîre Türk’e verdiği mülâkat bizi epeyce endîşelendirdi. Bakın orada ne diyor: “Savunma sanâyiinde tam bağımsızlık Türkiye için gerçekçi bir hedef değildir. Bu yönüyle bugün hâlâ savunma sanâyii bakımından tam bağımsız iki ülke var: Amerika ve Rusya. Diğer bütün ülkeler, meselâ İngiltere Amerika’ya, Almanya Fransa’ya, Fransa İtalya’ya bir şekilde bağımlı. Karşılıklı bağımlılık bu. Bu bizim de savunma sanâyii stratejimizde dikkate aldığımız bir husûs. Bizim ülke ölçeğimiz savunma sanâyii ve teknolojileri bakımından tam bağımsızlık iddiâsında olmamız için çok rasyonel değil.” Balistik füze konusundaki açıklama da fâcia: “Savunma konseptimizde böyle bir ihtiyaç bulunmuyor.” Eğer bu sözlerin belli çevreleri teskîn etmekden başka bir gâyesi varsa iş vahîm demekdir. Hoş o çevreler de haberi senden alacak değil ya!
Hâlbuki millet 1 kasım seçimleriyle Türkiye’nin önünü açdı. İçeriye ve dışarıya Osmanlı tokadını yapışdırdı. Oradaki manzara şu an çok daha net. Hâl böyleyken ne maksadla olursa olsun zihinleri bulandıracak açıklamalar yapmak çok tehlikeli. Hele bir kısım zevâtın ağız değişdirdiği şu günlerde. Bunlar “Büyük Türkiye” hedefini sulandırmaya başladı. “Bölgesel Süper Güç” ta’bîrini buldular. Bunun ma’nâsı: Jandarmalık vazîfesini de der’uhde ederek peykliğe devâm…
28.01.2016
SÂYEBÂN
Âlem-i İslâm’ın sâyebânıyız. Bu kelime hem gölgelik, hem büyük çadır, hem hâmî demek. Dikkat edilirse üçü de bizi ta’rîf ediyor. Tuğrul ve Çağrı beylerden beri böyle. Bu uğurda akıtdığımız kan deryaları doldurur. Bu yolda verdiğimiz can yıldızlarla yarışır. Gâlibâ işi bu kadar değerli kılan taraf da bu. Bir kavmin bütün hücrelerini gazâya sevketmesi. Din düşmanlarıyla, râfızîlerle gözünü kırpmadan harb etmesi. Dostlarını kanadlarının altına alması, düşmanlarını kahretmesi. Başım yarıldı, böğrüm delindi, boynum vuruldu demeden. Ancaksız, fakatsız, lâkinsiz…
Osmanlı’yı Ertuğrul gâzîye borçluyuz. Kayıları Türk târihinin en muhteşem teessüsüne hazırlayan kişi o. Hayme anayı da unutmayalım. Bu kelimede çok derin bir ma’nâ var. Sâdece bu bile birçok şeyin îzâhını yapıyor. Çadıra takılıp kalanlar boş gözlerle bakmaya mahkûm. Osman gâzî iki yüz sene sonranın ihtişamlı devletini onların atdığı temeller üzerine binâ etdi. Hangi tarihde? Genel kabûle uyup 1299 diyelim. İstanbul 1453’de fethedildiğine göre arada bir buçuk asır bulunuyor. Bu süre Büyük Selçukluların ömründen fazla. İyi de bu yavaşlık niye? Anlaşılan hâdiselerin olgunlaşması beklenmiş. Biz kurulduk ve seni fethe geldik denmemiş. Bu sûretle iç de dış da hazımsızlık yaşamamış. Fincancı katırları ürkütülmemiş başka bir deyişle. Hâsılı dostlar sevinmiş, düşmanlar yıkılmış. Ankara Savaşı mı dediniz? O hâdise yalnız ve ancak kader. Aslında her şey kader…
Bugün gerçek bir kurtuluş savaşı veriyoruz. Burada bütün kapasitemizi seferber etmek zorundayız. Hâldeki millî mücâdele yüz sene öncekinden mühim. Zîrâ artık memleketimizi geri alıyoruz. İşgâlciler ve bukalemunlar kontrolü kaybetdi. Lâkin henüz teslîm olmadılar. Her sınıf hâin gece gündüz çalışıyor. Ekranlarda boy gösterip edebiyat parçalıyor. Benim diyor. Evet sensin. Fakat sen kimsin? Bugünün Hasan Hayrullahı, İbrahim Temosu, Abdullah Cevdeti…
Reşid paşa bu haşerâtın babası. Âlî ve Fuad paşalar onun yetişdirmesi. Maamâfîh tasmaları başka bir sefâretin elinde. Midhatı, Hüseyin Avnisi… Liste çok uzun. Sabaha kadar sayamayız. Vatan millet diyerek ortalığı yıkan ittihâdçıların büyük çoğunluğu vatan hâini. Hâin olmayanları da ahmak. Talat ve Cemâl paşalar ilk söylediğimize, Enver paşa ikincisine uygun düşüyor. Her ne ise… Vatanı kimseye bırakmayan İbrahim Temo’nun Romanya’da can verdiğini satırlarımıza ekleyelim. Bilvesîle 36’da İstanbul’daki Balkan Tıp Kongresi’ne Romanya delegesi olarak katıldığını da ilâve edelim. Bugün hâlâ bu ve benzeri hakîkatleri idrâk edememek ne büyük bir nasîbsizlik!
Aslımıza rücû edip serinkanlı olmalıyız. Evet bu bizim genetik vasfımız. Kimse bunu İngilizler’e yamamasın. Son asırların dağdağasında biraz unutmuş olmamız bir şeyi değişdirmez. Ecdâdımızın en mütebâriz husûsiyetlerinden biri bu. El’an bizden başka sâyebân yok. Cenâb-ı Hak kıyâmete kadar bu şerefli vazîfeyi bizden almaz inşaallah. Tabîî bunda niyet ve amelimizin çok mühim olduğunu hatırda tutalım. Bir tarafdan şuurlanıp bir tarafdan kuşatmayı kıracağız. Kardeşlerimizle her ne pahasına olursa olsun kucaklaşacağız. Dîn-i mübîn-i İslâm’ı yeryüzünün her santimetrekaresine duyuracağız. Alayı gelse buna ma’nî olamaz. Yıkar geçeriz.
04.02.2016
MECRA
Kelb sürüsü kadar düşmanla muhâtabız. Hâinler en rezil şekilde ihânet ediyor. Ajanlar en alçak senaryolarda başrol oynuyor. Ayısı, hınzırı, çakalı, yılanı aynı anda harekete geçdi. Tedirginiz. Şöyle mi olacak, böyle mi olacak suâllerine cevap arıyoruz. Bununla berâber olup biteni aval aval seyrediyor değiliz. Biz de kendi filmimizi çekiyoruz. Bakalım üç gün sonra hangisi gişe rekorları kıracak?
Kim ne derse desin Rusya oyuna getirildi. Bizim de başımız ağrıdı. Birileri a’sâbımızı bozmaya çalışıyor. Çapulcuyu silahla donatmaları bu yüzden. Yoksa eşkıyâ ateş olsa cirmi kadar yer yakar. Techizâtları buymuş, eğitimleri şuymuş. Zerre kadar ehemmiyyeti yok. Sayıları şu kadarmış. Geçiniz. Bu gürûhun binlerce senelik Türk ordusu karşısında milyarda bir bile şansı olamaz. Moloz yığını ile dozer arasındaki münâsebeti hatırlayabilirsiniz… Biraz vaktimiz gider, biraz başımız ağrır, biraz da zâyiât veririz. Fakat karşı tarafı külliyyen cehennem çukuruna yollarız. Maşaları bırakıp bizzât gelirlerse ne olur? Birkaç milyon hâinin dışındaki herkes bir daha oturmamak üzere ayağa kalkar. Bütün haşmetiyle ikinci Osmanlı zuhûr eder. Bu da şer cephesinin en istemeyeceği netîcedir…
Herkes kendi plânını yapar. Bunları bilmemizde mahzûr yok. Te’sîrinde kalırsak sıkıntı var demekdir. İngiltere PYD ile görüşmüş. ABD silah vermiş. Rusya eğitimlerini üstlenmiş. İsrail oyun içinde oyun kuruyormuş… Hepsini bileceğiz ancak etkilenmeyeceğiz. Kendi adımlarımızı atmaya devâm edeceğiz. Devlet adamlarımız zâten böyle yapıyor. Bizim de aynı ruh hâlinde olmamız lâzım. En azından ona yakın bir seviyede. Aksi takdîrde yabancı istihbâratların oyuncağı oluruz. Bunların nereden vuracağı belli olmaz. Ba’zen bir dergi, ba’zen bir gazete, ba’zen bir televizyon olarak gelirler. Çoğu zaman da hepsi olarak. Gâh bir iş adamıdır, gâh tabîbdir, gâh gazeteci. Şeytan gibi kılcal damarlarımızda dolaşırlar da haberimiz olmaz. Farkına vardığımızda sinir krizleri geçiririz. Bu ise bizi hatâya zorlar. Şu hâlde şaşkınlık uyandırıcı hakîkatleri dahi sükûnetle karşılayabilmeliyiz.
Vakit dolduğunda evli evine köylü köyüne. İşgâlciler çekilecek biz kalacağız. O gün bütün fâreler kaçacak delik arayacak, fakat öyle bir imkân bulamayacak. İsteseler de istemeseler de, anlasak da anlamasak da bölge fazla uzun olmayan bir zaman diliminde olgun bir meyva gibi kucağımıza düşecek. O güne şimdiden hazır olmalıyız. Sâdece ehl-i sünnet Müslümanlar değil, şîîler de Türkiye’nin adâletine ve gücüne teslîm olacak. İran’ın böyle bir misyonu der’uhde edemeyeceğini herkes anlayacak. Dînî, millî, târihî mes’ûliyyetin altına gireceğiz. O ağırlığın altında ezilmemek için çok büyümeliyiz, çok kuvvetlenmeliyiz. Bunlar olurken merhametimizin de artması lâzım. Olgunlukda kemâle varmalıyız. Her türlü acemilikden sıyrılmalıyız.
Bu günler gelir mi demeyin. Ecdâddan boş laf sâdır olmaz: “Su akar mecrâını bulur.”
11.02.2016
ÇARE
Doğu kâlbe, batı kalıba bakar. Biz vakârı, onlar kibri temsîl eder. Bizde câmiler ihtişamlı, saraylar mütevâzıdır. Hâlbuki garbın her şeyinde gizli veyâ açık debdebe vardır. Açığı anladık da gizlisi nasıl oluyor demeyin. Biraz dikkatli bakın. Gerçi şu an için bu şuurdan biz de çok uzağız. Ecdâd ecdâd diyoruz ama kabuğu kırıp da bir türlü öze inemedik. İkinci Murad’ın vasiyyetini okuyup anlamadan inemeyiz de…
Tanzîmât dönüm noktası. İlk ciddî mikrop orada girdi. Üzerine titrediğimiz kâlbimiz o andan i’tibâren teklemeye başladı. Hâkânlarımız bozulan ritmi düzeltemedi. Hiç kimse bu yolda muvaffak olamadı. Son devrin arz-ı endâm edenleri arasında adam sıfatını taşıyan zevât azdan da az. En olmadık kişiler îzâh edemediğimiz işler yapdı. Şimdi burada sayıp döküp ortalığı karışdırmayalım. Osmanlı târih sahnesinden çekilirken hastalık bütün şiddetiyle devâm ediyordu. Sonrası ma’lûm: İflâs. Asırlarca Allah, Allah, Allah diye atan kâlb tamâmiyle durdu. Daha doğrusu durduruldu. Îmânla aydınlanması îcâb eden o hücreye inkâr şırınga edildi. Artık dediler iki çeğrek asır sonra bu topraklarda müslüman kalmaz. Hemen ardından programın ikinci safhasına geçeriz. Bu sûretle haçlı seferleri umulmadık bir zaferle sonuçlanmış olur…
Hedefleri buydu fakat cenâb-ı Hakkın da bir hesâbı vardı. İmdâd-ı ilâhî yetişdi. Son çeyrek beklentilerini boşa çıkardı. Yarım yamalak da olsa, bölük pörçük de olsa bu asîl millet atalarının istikâmetine temâyül etdi. Bu gelişme karşısında ma’lûm gürûh saçını başını yoluyordu. Hâlen de yoluyor ya! Neden olmadı sorusunun cevâbını bulamadılar. Âhirete inanmayanların cenâb-ı Hakkın hesâbından haberdâr olabilmesi mümkin mi? Şaşkınlıklarını acabâ hangi kelimelerle dışa vurdular doğrusu merâk ediyoruz. “Allah Allah” diyemeyeceklerine göre…
Bunlar kaybedenler safında. Öyle bir kayıp ki bir ömürle sınırlı değil. Sonsuzluğa uzanıyor. Buna mukâbil milletimiz her şeye rağmen varlığını devâm etdiriyor. Tabîî ki çok yara aldı. En başda i’tikâdı sarsıldı. Ehl-i sünnetin kalesi bu memleketde mezhebden, müctehidden habersiz türediler dolaşıyor. Bu yarayı tedâvi etmemiz lâzım. İngilizin fitnesini artık anlamamız lâzım. Sarsılmaz bir îmân ve doğru bir i’tikâd yeniden şiârımız olmalı. O gün dünyânın ne kadar küçüldüğünü göreceğiz. Varılamaz dediğimiz hedeflerin birer birer önümüze düşdüğüne şâhidlik edeceğiz. Kalıbla işimiz bitecek. Yeniden kâlb adamı olacağız. Garbın fransız kaldığı ve îmânla şereflenmedikçe kalacağı vasfımızı tekrâr kazanacağız.
Gelelim şu vasiyyete. Fâtih’in babası burada esas olarak neler söylüyor olabilir? Devletden mi bahsediyor, servetden mi? Çolukdan mı bahsediyor, çocukdan mı? Milyon sene düşünseniz nâfile. Bulamazsınız. Hadi lafı uzatmayalım. Oradan ba’zı pasajlara yer verelim:
“On bin flori ki sarf oluna şol mûcibce ki zikr olunur: Üç bin beş yüz flori Mekke-i şerîfe ve üç bin beş yüz flori Medîne-i şerîfe fukarâsına şerrefallahü teâlâ üleşdüreler ve kalan üç binin beş yüzüne Ka’be ile Hatîm arasında yetmiş bin kerre ‘lâ ilâhe illallah’ dedüreler. Kalanına hatm okudalar ne kadar yiterse; ve beş yüzüne Medîne-i şerîfde peygamber hazretinin ‘sallallahu aleyhi ve sellem’ mescid-i şerîf içinde türbe-i mutahharasına karşu yetmiş bin kerre ‘lâ ilâhe illallah’ dedüreler, kalanına hatm okudalar ne kadar yiterse; ve bin beş yüzün Kuds-i mübârekde fukarâya üleşdüreler ve beş yüzün dahi ‘Kubbetü’s-sahrâ’da ve ‘Mescid-i Aksâ’da ‘kelime-i lâ ilâhe illallah’ dedüreler kalanına hatm okudalar ne kadar yiterse. Her ki bunu tağyîr ide Allahü teâlânın ve cemî’ halkın la’neti ânın üzerine olsun…”
“On bin flori dahi vasiyyet etdi kim bin florisin üzerinde sâdâta üleşdüreler ve iki binine yetmiş bin kerre ‘kelime-i lâ ilâhe illallah’ ve yetmiş bin kerre ‘salâvât’ zikr etdirüb sevâbın pâdişâh-ı müşârunileyheye bağışlayalar ve yedi bin florisin gicelerde ve güzdüzlerde üzerinde kelâmullah hatm ideler…”
“Ve dahi vasiyyet idüb buyurdu kim bir elmas kaşlu yüzüğüm dahi ânı dahi satalar, üzerimde ol günde yetmiş bin kerre ‘lâ ilâhe illallah’ dedüreler…”
“Ve dahi vasiyyet etdi: Ol maldan bin flori ki ânınçün iskât-ı hac ideler ve vasiyyet etdi kim ol maldan iskât-ı salât ideler hîlesiz…”
“Ve dahi vasiyyet idüb buyurdu ki: Ol maldan beş bin flori harc idüb üzerime bir çâr dıvar türbe yapalar, üstü açık ola ki üzerime yağmur yağa, ammâ çevre yanını örtme ideler, altında hâfızlar Kur’ân okumağiçün…”
Dikkat ederseniz dünyayla ilgili tek bir cümle yok. Âhiret, âhiret, âhiret… Şimdi soruyoruz: Bu büyük sultan pâdişâh mıdır, derviş mi? Sultan Murad mıdır, Yûnus Emre mi? Yukarıdaki satırların buram buram ehl-i sünnet i’tikâdı kokduğunu da hatırlatalım. Bugün iskât-ı salâtı, iskât-ı haccı kaç kişi biliyor, kaç kişi kabûl ediyor, kaç kişi yapıyor?
Yiğit düşdüğü yerden kalkar. Türkiye İstanbul’dan, İslâm dünyâsı Türkiye’den düşdü. Herkesin kurtuluşu bize bağlı. O hâlde fluluk olmadan, yarım yamalaklık olmadan yeniden değerlerimizle mücehhez olmalıyız. Kendimizi de, İslâm âlemini de, dünyâyı da kurtaracak çâre bu! Bu çâre biiznillah her savaşı kazandırır...
18.02.2016
HALE
İstanbul yeryüzünün başşehri. Dün böyleydi bugün de böyle. Zayıf veyâ kuvvetli olmamız bu durumu değişdirmiyor. Osmanlılar çağında bilgi, görgü, incelik buradan dört bir cihete yayılırdı. O günkü nakil vâsıtalarına bakıp bu çok zor demeyin. Evet bu mübârek şehire diğer noktalardan vâsıl olmak kolay değildi. Aylar alabilecek bir ameliyeydi bu. Buna rağmen İstanbul’un her şeyi ve tabîî ki incelikleri en ücrâ köşelere kadar gidiyordu.
Dedelerimiz incelmiş bir kâlbe sâhib. Her türlü kabalık eşiğin öte tarafında. Nihâyet bizim, “Dün gece hicrân şebinde infiâlim vâridi/Kimseler bilmez benim ol dem ne hâlim vâridi” diyen sultanlarımız var. Kuruluşda da, yıkılışda da, arada da durum bu. İstisnâlar sebebiyle mal bulmuş mağrîbî konumuna düşenlerden olmamak lâzım. Zîrâ bunlar sâdece belli hücrelerin çürüdüğüne işâret eder. Başka hiçbir şeye değil. Ana kitlenin İstanbul tarafından dantel dantel işlendiğini sakın ola mübâlağalı bulmayın. Ayniyle, hattâ daha fazlasiyle doğru. Birazdan satırları şahsî arşivimizde bulunan yedi çeyrek asırlık bir mektûba bırakacağız. Aslında buna mektûb demek haksızlık olur. Zîrâ o bir hazîne. Her ne kadar konusu ve muhâtabları i’tibâriyle husûsî de olsa ondan çıkan netîceler çok şumûllü. Öyle ki milletimizi de medeniyyetimizi de içine alacak kadar… Bunca senedir bize dikte etdirilen safsataların tuzla buz olduğunu görmeye hazır olun!
Biz Karahisâr-ı şarkîliyiz. Dedelerimiz timarlı imiş. O arâzîlerin bir kısmı bugün dahi duruyor. Söz konusu yer bir sancak. İstanbul’a mesâfesi yaklaşık bin kilometre. Başka bir ifâde ile bir aylık yol. Buna rağmen İstanbul kültürü buralara da gelmiş. Hem de hiç tahmîn edemeyeceğiniz incelikleriyle. Dedelerimizden birinin gurbetden hanımına yazdığı bu mektûbu aflarına sığınarak paylaşalım:
“Canpârem sertâcım hanım,
Bu def’a Reşid yediyle vürûd iden kâğıdınız vâsıl-ı dest oldukda ciğerim pürhûn oldı. Yandı ciğer kebâb oldı. Cihân başıma dâr oldı. Ne çâre! Emr-i Hüdâ’ya râzı olmakdan gayrı çâre yok. Fermân onın. Emrine sem’an ve tâ’aten. Cenâb-ı Allah ziyâlı yârime çok çok ömürler virsün. Bir an noksânını bana göstermesün. Cânım yârim, sabırdan gayrı çâre yok, giden gitdi. Âh âh âh… Rabbim te’âlâ hazretleri ziyâlı yârime çok çok ömürler virsün. Ne diyeyim, ne ideyim, elden ne gelür? Âh Allah hu. Bendeni matlûb buyurmuşsunuz. Vâkıa güzel ve hem yolunda, lâkin cânım bu def’a hak yolunda diyecek cevâbım yok. Benüm kendü kusûrumdur. Bu kadar vakit bu tarafda meks idüb de şimdi paşa hazretleri gelecek vakit azîmetümüze bu tarafda olan ahbâblarımuz ağalar râzı olmadılar. Böyle husûsları bilürsün. Bir kerre dost düşman karşu düşdük. İnşâallah an-karîb mâşâallah varuruz. Cânım yârim efendim mahsûsen âdemimüz Mehmed bendeleri ol tarafa gönderilmişdür. Takrîrinde ma’lûmun olur cânım. Fî sene 264”
Ba’zı hâmişleri de alalım:
“Nûr-ı aynım, ciğer kûşem Güllüşâh dîdârı bûs olunur.
Vâlidem Zelîha hâtuna, Fâtıma hâtuna selâm olunur.
Hemşirem Zeyneb Âlime’nin dîdârı bûs olunur.
Veliyy-i ni’metim vâlidem hanımın dâmen-i şerîfelerini bûs iderim.”
İstanbul âdâb-ı muâşeretinin Sivas’a uzanması Osmanlı için şaşılacak bir şey değil. O çağlarda bu kültür çok daha uc noktalara gitmiş idi. Bugün bile İslâm coğrafyasında soyunu Türklere dayandırmak bir iftihâr vesîlesi. Benim dedemin annesi Türkmüş demek büyük bahtiyârlık. Lâkin sakın ola kendimize hisse çıkarmayalım. Başımızı önümüze eğelim ve cân u gönülden tevbe edelim.
25.02.2016
ŞİFRE
Osmanlı merkeziyyetçi bir devlet. Ne kadar? Yok artık dedirtecek kadar. Akla gelmeyecek konular İstanbul’dan ta’kîb edilir. Kuru bir ta’kîb değildir bu. Îcâb etdiğinde derhâl müdâhale gelir. Mevzû her şey olabilir. Her şey…
Kılıcımızın kesdiği günler. Cihân tahtında cihângîrler var. Şarka, garba, şimâle, cenûba nizâm veriyorlar. Kara da bizim deniz de. Vatan toprağı 20 milyon kilometrekareye doğru gidiyor. Aslında o büyük sultanlar sırt sırta vermiş dağların zirvelerini teşkîl ediyor. Kadroları da göz kamaşdırıyor. Zenbilliler, İbn Kemâller, Ebussuudlar, Pîrî Mehmedler, Makbûl İbrâhimler, Sokollular, Hızır Hayreddinler, Piyâleler, Bâkîler, Sinanlar… İslâm dünyâsı onlar eliyle yeniden zirveye çıkdı. Kefere-i fecere onlar zamanında hayâta küsdü.
Osmanlılar coğrafyadan ürkmez, birkaç bin kilometreye birkaç kilometre muâmelesi yapardı. Bizim emirlerimiz burnumuzun dibine ulaşmazken onlar deniz aşırı diyarlarda mum tutdururdu. Kırmızı çizgiyi tehdîd eden herkes silleyi yerdi. Biri beş vakit namazı bırakıp fısk u fücûra mı daldı? Hamamdaki kadınları rahatsız eden bir durum mu var? Katırlara tâkâtinden ziyâde yük mü yüklendi? Aşçılar yemeği tuzlu mu pişirdi? Böreklerdeki et ve soğan dengesi nasıl? Turşucular turşuyu eksik mi verdi? İyisiyle “turmuşunu” birbirine mi karışdırdı? Katır, deve, eşek odunu olması gerekdiği gibi mi? Berberler kâfir başını sildiği havluyu müslümana da mı kullandı? Ya da kâfiri tıraş etdiği usturayla müslümanı da mı tıraş etdi? Acemi cerrâhlar ameliyyât mı yapdı? Değirmenciler değirmende tavuk besleyip halkın ununa, buğdayına zarar mı verdi? Hepsi ve daha nicesi İstanbul tarafından ta’kîb edilirdi. Bitip tükenmek bilmeyen bir cehdle. Hiçbirine aslâ ve kat’â izn verilmezdi. Hâkânlarımız sultan olmanın çok ötesinde idi. Yerine göre baba, yerine göre ağabey oldular. Boşuna mı Osman bey, Orhan bey demişlerdi. Şu hâlde bu roller sonradan ihdâs edilmiş değildi. İlklerden mîrâs kalmışdı.
“Hoca kafandan konuşmayı bırak, vesîka göster” diyenler olabilir. Eğer belgeleri birer birer ortaya koyacak olursak yüzbinlerce cildlik eserler ortaya çıkar. Hiç kimse böyle bir ameliyenin altından kalkamaz. Dolayısı ile biz de. Maamâfîh burada bu bahr-i muhîtden birkaç damla arz edebiliriz.
Uşak kadısına yazılan hükümle başlayalım:
“Hâliyâ Kara-hisâr sancağı yayaları begi olan Mehmed târik-i salât ve şârib-i hamr olub evi dahı mescid civârında olub halk cum’a nemâzında iken kendü meclis kurub fısk itdüği istimâ’ olınmağın bu husûsun ma’lûm olması lâzım olub buyurdum ki:
Vusûl buldukda göresin; mezkûrun ahvâli istimâ’ olınduğı gibi midür, nicedür? Vukû’ı üzre yazub bildüresiz. Hilâf-ı vâkı’ kazıyye arz itmekden hazer idesin.
Mısır beylerbeyine ve kadısına yazılan hükümle devâm edelim:
“Hâliyâ mahrûse-i Mısr’da ba’zı hammâmlar olub öyleden sonra havâtîn tâ’ifesi girüb zikr olınan hammâmlarun câmegânına hammâmcılarun evleri câmegâna nâzır olub ba’zı levend tâ’ifesi gelüb hammâmcılarun evlerinden câmegânda olan havâtîne nazar idüb bu makûle menhiyyât olduğı istimâ’ olmağın buyurdum ki:
Vusûl buldukda, bu bâbda bi’z-zât mukayyed olub ânun gibi mahrûse-i mezbûrede havâtîn girdüği hammâmlarun câmegânına nâzır eger hammâmcı evidür, eger sâ’ir kimesnelerindür, câmegâna nâzır olan eger kapularından ve eger pencerelerinden ve bi’l-cümle nazar ihtimâli olan mevâzı’ı sedd ü bend itdirüb min-ba’d müslimânlarun ehl ü iyâline ânun gibi mahfî nazar idecek yir komayub bu emr-i celîlü’l-kadrümün icrâsında dakîka fevt itmeyesiz.”
Bu emirler kimin? Kânûnî’nin. Avrupalılar’ın ifâdesiyle Muhteşem Süleyman’ın. Biraz da Yavuz Sultan Selîm’e bakalım. Ya’ni babasına. Nereden bakalım? Kânûnnâmelerinden:
“Ve at ve katır ve hımârı na’lsız yürütmeye gözede ve mikdârından artık yük vurdurmaya eslemeyenin kâdî ma’rifetiyle hakkından geleler…”
“Ve aşcıların pişürdigi et çig olmaya ve aşı tuzlu olmaya ve kâseleri pâk ola ve kâse bezi ve sû sâgi pâk ola ve kazanları kalaysuz olmaya ve çanakları eski ve sırsuz olmaya ve belinde fûtası pâk ola ve hidmetkârları kâfir olmaya…”
“Ve börekcileri gözliye koyun eti iki yüz elli dirhem olıcak şorbalu börek iki yüz dirhem ola varaklu börek seksen dirhem ola miyânesi sogan ile olmaya ve koyun etinden gayrî et halt itmeyeler ve soganı çok olub eti az olmaya ve ekser yeri boş olmaya…”
“Ve dahı turşucıların turşusu gözlene turşuyu eksik virmiyeler ve turmuşu eyüsine halt itmeyeler.”
“Ve oduncılar gözlene katır odununun uzunu üçer karış ola ve deve odununun uzunu altışar karış ola ve eşek odununun uzunu iki buçuk karış ola eksik olmaya…”
“Ve dahı berberler gözlene kâfir başın tırâş itdügi ustûra ile müslimân başın tırâş itmeyeler ve kâfir yüzün sildügi bez ile müslimân yüzün silmeyeler bezi ve ustûraları ayru ola.”
“Ve cerrâhlar sanâyi’lerinde kâmil olmadın kimesneye el vurmayalar.”
“Ve degirmenciler dahı gözlene degirmende tavuk besleyüb halkın ununa bugdayına zarar itmeyeler…”
Yukarıdakileri anlamak ecdâdı anlamak olacakdır. Hâlis niyet, temiz kâlb, doğru i’tikâd Osmanlıyı Osmanlı yapan sac ayakları. Diğerleri bunların etrâfında mevzi almış unsurlar. Demek ki atalarımızın sihirli bir formülü yok. Olmayan formülü bulmak yolunda ömür harcamakdan vaz geçmeliyiz. Her şey belli. Her şey yerli yerinde. Bizim kafamız bulanık o kadar. Bugün yeniden doğrulmak istiyorsak sac ayaklarını kontrol edelim.
03.03.2016
KITLIK
Kaht-ı ricâl, hâfızamızdan kazımak istediğimiz bir terkîb. Son devirde kâbûsumuz oldu. Ne yaptıysak bu mes’eleye bir çözüm bulamadık. Koca devlet elimizden kaydı gitdi. Kapasite eksikliğine hırs ve kıskançlık da eklenince açık düşdük. Düşünün ki 93 Harbini daha ziyâde bu iki sebeb kaybetdirdi. Yoksa silahlarımız Ruslarınkinden iyiydi. Hele donanmamız kıyâs kabûl etmez vaz’iyyetdeydi. Buna ve üstelik Abdülhamid Han gibi bir dehâya rağmen harbi kaybetdik. Aslında sâdece savaşı değil, devletimizi ve hürriyyetimizi de kaybetdik. İstikbâlimiz karardı. Sonlu ve hattâ sonsuz olanı. Niceleri hıristiyan batı karşısında diz çökdü. Daha kötüsünü yapanlar oldu. O büyük sultan bu netîceyi otuz sene gecikdirmişdi. O aralıkda yaşadığımız refâhı ölüm iyiliği olarak anlayabiliriz. Sonrasında başımıza gelenler ma’lûm…
Ne ise ki bugün söz konusu kıtlık bizi ilgilendirmiyor. En azından bize gelene kadar uğranacak çok adres var. Amerika böyle. Rusya daha kötü. Avrupa berbâd. İsrâil felâket. Sâdece İngiltere renk vermedi. Dikkat ederseniz renk vermedi diyoruz. Ya’nî daha boylarını ölçmüş değiliz. Israrla boy vermiyorlar. Gâlibâ onlar da netîceden endîşeli. Yüz sene önce tek ayağının üstünde kırk yalan uydurup kırk akıllıyı inandıranlar bugün ayakda kalma mücâdelesi veriyor. Bu mücâdele yüzyıllarca sürüp gider sanmayın. Hiç ummadığınız bir anda o yaşlı ve kahbe vücûd olduğu yere yığılır kalır. Bize gidip leşi kaldırmak düşer. O güne hazır olmak lâzım…
Yukarıdakilerin en ahmağı Ruslar. Çarların hiç değilse belli bir sistemi vardı. Putin hem ahlâk hem etik i’tibârı ile sıfırın çok altında. Deşifre olması için sancılı geçen bir iki sene yetdi. Ağrı artarsa aklî melekelerini tamâmen kaybedebilir. Ortağına güveniyor olabilir ama bu fiyaskodan başka bir şey getirmez. Taşıma suyla değirmen döndürmeye benzer ki burada taşıma su da yok. Biraz gülücük var. Yaparız ederiz enâniyyeti var. Ne kadar yapıp ne kadar yapamayacaklarını anlamış olmaları gerekirdi. İşte Haleb Şam. Onca bombalamaya rağmen dişe dokunur bir ilerleme kaydedemediler. Gelin görün ki hâlâ bölgeye istediğimiz şekli veririz havasındalar. Gûyâ memleketimizi de ufalayacaklar. Unutdukları, daha doğrusu görmek istemedikleri şey bizim yükselen bir güç olduğumuz. Milletimiz eskisi gibi değil. Olup bitenlerin farkında. Avı da avcıyı da görüyor. Yalnızca Türkler değil, Kürdler de öyle. MI6, CIA, MOSSAD ve içerideki zağarlar artık Selahaddin Eyyûbî’nin çocuklarına hükmedemiyor. Yırtınsalar da, tepinseler de bu mümkin olmuyor.
Ba’zıları Türk askerini kovboylarına tek kurşun atmadan teslîm olanlarla karışdırıyor. Bu onlar açısından hayâtî bir hatâ. Bizim son kurşunumuza kadar savaşdığımızı, onu da sıkıp süngü hücûmuna geçdiğimizi dağ taş bilir. Ordu millet olduğumuzu da. Vatan söz konusuysa şu kadar gâzî var, bu kadar şehîd var hesâbı yapmadığımızı da. Bedelini göze alan tecrübe edebilir…
10.03.2016
POLAT
Kısa kesilmiş dala çelik denir. Lâkin bununla işimiz yok. Bize pûlâd lâzım. Hani şu polat dedikleri. Bilhassa ma’neviyyâtımız pûlâddan olmalı. Günlük hâdiselerin oyuncağı olmamalı. Hele savaşdayken zirveye çıkıp sâbitlenmeli. Atomla dövülse değişmemeli. Moralimiz çok çabuk bozuluyor. Elimiz ayağımız bir anda tutmaz oluyor. Sık sık mücâdele azmimizin sarsıldığını hissediyoruz. Hâlbuki bu his kâmilen yanlış. Ne azmimizin sarsıldığı var ne de başka bir şeyimizin. Memleketimiz yerli yerinde duruyor. Seksen milyon yerli yerinde duruyor. Türk-Kürd kardeşliği yerli yerinde duruyor. Bakmayın şu kadar sayıdaki şaşkına. Onlar ana damarı temsîl etmiyor. Edemez de… “Fakat bugün amansız bir propagandaya muhâtablar. İster istemez te’sîrinde kalırlar” diyebilirsiniz. Merâk etmeyin kalmazlar. Belki bir anlık duraklama olabilir. Akabinde uyanırlar. Nitekim hâdiseler bu görüşümüzü te’yîd ediyor. Tek parti iktidârının onca zulüm ve katliâmı bize kardeşliğimizi unutduramadı. BBC’nin alçak propagandaları mı unutduracak? Niye Rus kanalı değil de BBC. TANAP’a bir göz atın!
Harbin tam ortasındayız. Kosova’da, Niğbolu’da, Varna’da karşımıza çıkanlar tekrar sahnede. Yeni kıt’anın sığırı asyanın ayısıyla kolkola. En azından zâhiren böyle. Ellerinde bir kalem bir de kâğıt. Durmadan harîta çiziyorlar. Son çizdiklerini çöpe atıp yeniden başlıyorlar. Kim bilir masa başında dünyâyı kaç def’a paylaşdılar. Harâretli ve kin dolular. Siyah başkan atalarına kan kusturanların zaferi için ter döküyor. Diğeri de yakalandığı amansız hastalığın psikolojisiyle hareket ediyor. Aslında hâlleri nefsi peşinde koşan yaşlılar gibi. Beden henüz direniyor fakat istikâmet toprak. Bunu görüyorlar ve elde imkân varken yapabileceğimizin a’zamîsini yapalım diyorlar...
Yüz senelik meskeneti atdık. Yeniden hamle gücü kazandık. Sanâyide, ticâretde varız. Gerçi dünyâ ölçeğinde henüz bir sıklet teşkîl etmiyoruz. Bunun için zamana ihtiyâcımız var. Fakat bizi menzile götürecek yürüyüşe başladık. Çok müşahhas olmasa da 2023 ve 2071 hedefleri önemli. On beş yirmi sene önce aylık hedeflerimiz bile hikâyeydi…
Nüfûsumuz yutulamayacak kadar büyük ama daha büyük olmalı. Yüz milyonu aşıp devâm etmeliyiz. Zîrâ yeni dünyâ düzeni eskisinden çok daha acımasız. Eskiden devletlerarası anlaşmaların belli bir ma’nâsı vardı. Ahlâk bu kadar dip yapmamışdı. Şimdi ise gözünün içine baka baka seni aldatmaya çalışan, aynı anda kırk hîle düşünen mahlûklarla muhâtabız. Bilhassa hıristiyan âleminin katolik ve protestan cenâhı böyle. Slavlar daha düz. Ne var ki vahşetde onlar da diğerlerini aratmıyor. Suriye’de bunu bir kerre daha gördük. Büyük devlet olmakla eşkıyâ devlet olmanın farkını bir kerre daha anladık.
Türkiye’nin derhal caydırıcı bir güç olarak ortaya çıkması lâzım. Cümle düşmana tek başımıza yetebilmeliyiz. Bu da yalnız ve ancak nükleer güç olmamıza bağlı. Bizi tehdîd eden ülkelere aynı tehdîdle karşılık verebilmemize bağlı. Bu imkânlar millî bir eğitim çarkından geçen vatan evlâdlarına teslîm edilirse biiznillah önümüzde kimse duramaz. Dikkat ederseniz “millî bir eğitim çarkı” diyoruz. Burası çok mühim. Yukarıda bahsetdiğimiz “pûlâd” başka türlü mümkin olmaz. Fakat dilerseniz eğitim mes’elesine başka bir yazıda cepheden girelim. Yarım kalmasın…
17.03.2016
NOKTA
Diyarbekir noktayı koydu. Oyun bitdi. 1 milyon, 15 bine düşdü. Daha da geri dönmez. Bu sayının DEAŞ korkusuyla ilgisi yok. Fakat PKK korkusuyla var. En az birkaç bin kişinin teröristlerden çekindiği için orada olduğunu söyleyebiliriz. Kalan kısım da zâten ma’lûm partinin teşkîlâtları. İyi de meydanda birkaç on bin kişi var gibiydi. Doğru. Sekiz bin kadar vazîfeliyi bu sayıya ekleyin. Netîce muhteşem. Osmanlı sonrası hasretini çekdiğimiz manzara bütün güzelliğiyle arz-ı endâm ediyor. Bin senelik kader ortaklarımız sarsılmaz bir kale gibi yanımızda çok şükür.
Mikroplara aşılıyız. Duâlıyız demek daha doğru olur. Her memleketi yerle yeksân edecek hâdiseler bizi sarsmıyor bile. Son yüzyılda yaşadıklarımız böyle şeylerdi. Yaşamakda olduklarımız da öyle… Hiçbir ülke bu kadar kuşatmaya dayanamaz. Fransa’da eli silahlı birkaç kişi koca devleti esîr aldı. Cumhurbaşkanı “evet korkduk” dedi. Aslında bu ifâde “mesajı aldık” ma’nâsındaydı. Bakalım Brüksel ne olacak? O çadırlar bu korkuyu alt etmelerinde te’sîrli olabilecek mi? Şüphesiz burada da bir mesaj var. Acabâ Brüksel lahanası bu mesajı doğru okuyabilecek mi? Zor. Zîrâ kapasite müsâid değil. Sakın yanlış anlamayın. Brükselinkinden bahsetmiyoruz. İngiliziyle, Almanıyla, Fransızıyla… Avrupanın kapasitesi müsâid değil. Gâlibâ bu son cümleyi çok mübâlağalı buldunuz. Yok. Zerre kadar mübâlağa yok. Dünyayı yönetirken iki cihân harbiyle kafasına sıkanların torunları değil mi bunlar? Şu hâlde mesajı anlamaya çalışmasınlar. Mesellerimizi öğrenmekle işe başlayabilirler. Ne demişdi ecdâd: Rüzgâr eken fırtına biçer.
Avrupa ikinci harb-i umûmîden sonra lâle devrine girdi. Belki bundan başka yapacağı bir şey de yokdu. Kendini yiyip bitirmişdi. Kaybedenler kadar kazananlar da yarış dışı kalmışdı. İngiltere tahtından inmiş, Fransa çiğnenmişdi. Her ikisinin de eski günlerine dönmesi, hattâ yaklaşması imkânsızdı. Almanya prangaya vurulmuşdu. Bununla berâber bu sun’î kıt’a kuyruğunu dik tutmaya devâm etdi. Bunda küçümsedikleri Amerikalıların hepsi nâmına dünya tahtına oturması müessirdi. Biz hâlâ efendiyiz diyorlardı. Ya’nî diğerleri köleydi. Bununla berâber tâc ü tahtı terk etdikleri amca çocuklarının gerilemesi de uzun sürmedi. Vietnam ve Irak yetmiş, akü boşalmışdı…
Peyk olduğumuz günler geride kaldı. Lâkin garbın bunu kabûllenmesi zor. Kibirlerinden ve alışkanlıklarından vazgeçemiyorlar. Daha düne kadar büyükelçilerini cumhurbaşkanından üstün görürlerdi. Başbakan emir erleriydi. Bakanlarla muhâtab olmazlardı. Ne var ki hayât düz bir çizgiden ibâret değil. Doğduğumuz andan i’tibâren inişli çıkışlı bir yol ta’kîb ediyoruz. Hem cüz hem kül olarak. Hep çıkmak veyâ hep inmek söz konusu değil. Batı medeniyyeti onca hîlekârlığına rağmen en az yüz senedir inişde. Dibe vurana kadar bu vetîre devâm eder. Dibe vurur vurmaz yükselişe de geçemez. Hâl böyleyken batının eski alışkanlıklarında ısrâr etmesi baş aşağı çakılmayı getirir. Başka hiçbir işe yaramaz.
Dedik ya, oyun bitdi.
24.03.2016
SEFERBERLİK
Tayyib bey “seferberlik”den bahsetdi. Terörle alâkalandırarak biraz yumuşatdı. Daha fazlasını yapamazdı. Söz konusu kelime o kadar güçlü ki zayıflatmak bir dereceye kadar mümkin. Ya’nî iş ciddî. İnceltilmiş hâliyle bile… Orada iki mesaj var. Milletimize “uzun ve yıpratıcı bir mücâdeleye hazır ol” deniyor. Selçukludan Osmanlıdan dem vurmak bu demek. “İt ürür kervan yürür” ma’nâsındaki cümlelerin hedefinde ise mütegallibe var. Yeryüzü bunların tasallutundan kurtulacağı günü bekliyor.
“Zulm ile âbâd olan kahr ile berbâd olur.” Zorbalar zor durumda. Bölgeyi daha ufak parçalara bölme adımları “İslâm ordusu” ile karşılık buldu. Belli etmeseler de sarsıldılar. Bu işden nasıl sıyrılabiliriz diye düşünüyorlar. Rusya çâreyi kaçmakda buldu. Ukrayna mes’elesi işin i’lân edilmemiş bahânesi. Başarılı olabileceklerine inansalardı adım atmazlardı. Dünyayı yüz sene öncenin kafasıyla işgâle kalkarsan olacağı bu. Benzer durum batılı devletler için de geçerli. Onlar da eski kafalı. 1900’lü yılların zihniyyetiyle gûyâ dünyayı yönetecekler. İki sebebden olmaz: Evvelâ sen artık nisbî olarak zayıfsın. Biyolojik, kimyevî ve nükleer silahlarına rağmen. Ayrıca karşı taraf yüzyılların yorgunluğunu atdı. Üstelik seni tanıdı. Ciğerinin kaç para etdiğini anladı. İslâm âleminin her köşesi ayakda. Hattâ yanlış işlere tevessül edenler dahi bu hayâtiyyeti gösteriyor. Ba’zıları bir şeyler yapayım derken yanlışa düşüyor. Kullanılmaları bu sûretle oluyor. Dînî otorite eksikliği bunun başlıca âmili. Hilâfetin ilgâsından beri böyle. Hiç şübheniz olmasın Türkiye İslam âlemindeki uyanışın lideri. Bin senedir olduğu gibi. Bu cümle hamâsî değil. Harfiyyen hakîkat. Hoş hamâset de kahramanlık demek ya!
Konsolosların mahkeme önüne gitmesi son zamanların en güzel haberi. Batının iyice ayağa düşdüğünün resmi. Daha da zelîl olacaklar. Eskiden bu tür işleri bir telefonla hallederlerdi. Hattâ ona bile lüzûm kalmazdı. Şimdi sokak sokak dolaşsalar da netîce alamıyorlar.
Târihî kodlarımıza dönüyoruz. Fakat daha işin başındayız. Dolayısiyle almamız gereken çok yol var. Maatteessüf aşağılık duygusundan tam olarak sıyrılabilmiş değiliz. Baleyi hâlâ bir değer zannediyoruz. Buz pateni pistleriyle övünüyoruz. Herkesin gözü önünde kadınlı erkekli kıvrılıp bükülerek gösteri yapmanın vehâmetini henüz idrâk edemedik. “İlle edeb ille edeb” diye çağlayan Yûnûs Emre hazretlerine yakınlığımız birkaç kuru cümleden ibâret. Bunlar kültür ve medeniyyetimize olan i’timâdımızın yarım olduğunu ortaya koyuyor. Târih târih diyoruz da Kânûnî’nin dans konusundaki tavrını atlıyoruz. Garbdan yapdığımız yalan yanlış iktibâsların frengiye sebeb olduğunu artık anlamalıyız. Velhâsıl bir şuur seferberliğine de ihtiyâcımız var!
Her türlü gelişmeye hazır olmalıyız. Belâ ekseriyyetle ihtiyârımız dışında gelir. Da’vet gönderdiğimiz anlar da az değildir. Tek çâresi var: Uyanık olmak. Sâdece gözlerimizin uyanık olması yetmez. Kalbimizin de uyanık olması lâzım!
31.03.2016
ÇÖKÜŞ
Muârızlar kadar muhibler de kabul eder ki son devir Osmanlı tarihi denge siyâsetiyle geçmişdir. Hırsızı arsızla dengeleme yoluna giden bir politikadır bu. Rusya’yı İngiltere ile, İngiltere’yi Almanya ile… Gerçi bu dahi güç gerekdirir. İki dev arasında dengeyi kurmak için senin de bir dev olman îcâb eder. Sıklet merkezi değilsen oyunun hiçbir perdesinde yerin olmaz. İşbu sebebden yüz sene boyunca esâmemiz okunmadı. “Reklam arası” ifâdesi harfiyyen doğru. Ne uzun reklammış be!
Bugün süper diye ta’rîf edilen ABD’nin yavaş yavaş denge siyâseti gütmeye başladığını müşâhede ediyoruz. Bu adım ihtiyârî değil, icbârî. İsteseler de istemeseler de belli adreslerde mekik dokuma dönemine girdiler. Artık herhangi bir husûsda “böyle olacak” diyemiyorlar. Hâlbuki yakın zaman önce “ya benimlesin ya düşmanımsın” noktasındaydılar. O karşı konulamaz güç bugün küçük ayak oyunlarıyla kendi düzenini kurmaya çalışıyor. Bunda da muvaffak olamıyor ya! Suriye’ye bakıp bunu görememek körlüğün ötesinde. Şu kadar zamandır kukla gibi oynatdıkları Türkiye’nin oyunlarını bozmasına mırıldanmanın ötesinde bir mukâbelede bulunamadılar. Umutlarını gayr-i nizâmî harbe bağladılar. PKK’dan meded umar hâle geldiler. Ancak orada çok daha ağır bir netîceyle karşılaşdılar. Mehmetçik Cizre’de, Sur’da, Nusaybin’de Sam amcanın alçak hayâllerini Fırat’ın soğuk sularına gömdü.
Rusya yalnızdı. Şimdi büsbütün yalnız. Suriye politikasıyla İslâm dünyasının nefretini üzerine çekdi. Azerbaycan hakkında bir şeyler düşünüyor olsa gerek. Lâkin bu mevzûda da işi çok zor. Kafkaslar’ın darbesi ona buna benzemez. Öldürücü olur. İlk planda süklüm püklüm sınırlarına çekilirsin. Fakat iş bununla kalmaz. Bölgeyi sertâser kaybedersin. Geri dönmemek üzere. Aklı olmayan, dumûra uğramış zekâsıyla hareket etmeye çalışan bu boz ayı dağılma vetîresine girer. Her şeye rağmen bu kadarını düşünebilirler. Medvedev’in Erivan’la berâber Bakü’ye de gidecek olması bunu gösteriyor. Zâten belli çevreler Rusya dağılacak demeye başladı. Tabîî onlar kendi nâmına düşünüyor. Biz de o büyük coğrafyayı istikbâlimizin mühim bir hedefi haline getirmek zorundayız…
Yaşamakda olduğumuz günler büyük hatâlara düşmememiz gereken bir zaman dilimi. Reklam arası geride kaldığına göre filmin aksiyon sahnelerine döndük demekdir. Gizlenen kinlerin her geçen gün biraz daha dışa vurulacağı devrin başındayız. Hiç şüpheniz olmasın bizi zayıf gördükleri anda doğrudan harekete geçeceklerdir. Şu ana kadar kıyımızdan köşemizden dolaşmaları korku vermeye devâm etdiğimizden olsa gerek. Tahmînimiz bu adımı hiç atamayacakları istikâmetindedir. Tedbîrimizi alıp gönül huzûruyla bekleyebiliriz. Korkutma vazîfesini asîl milletimizin kas gücüne değil de silahlarımıza tevdî etdiğimizde iş bitmiş olacakdır.
Ardından keyifle garbın çöküşünü seyredebiliriz. Türk kahvesi eşliğinde...
07.04.2016
OYUN
Ömrümüz kimin hangi planla üzerimize geldiğini konuşmakla geçiyor. Ya’nî hep mef’ûl durumundayız. Koca koca adamlar bu yolda sayıp döküyor. Bunların komplo teorisi olduğunu söylemiyoruz. Hepsi ve daha fazlası vâki. Fakat bize lâzım olan bu değil. Ufkumuzu açacak tahlîllere ihtiyâcımız var.
Hasmın gizli veyâ açık düşmanlıkda bulunması işin tabiatının gereği. İstihbârat teşkîlâtları bunları ta’kîb eder ve gereken yerleri bilgilendirir. Devlet de tedbîr alır. Gazeteler, televizyonlar ve başka yollarla bunları halkla paylaşmak kime ne fayda sağlayacak? Yazanın veyâ konuşanın şöhretini artırmakdan başka hiçbir işe yaramaz. Milleti de tedirgin eder. Zâten düşmanın da istediği bu. Öte tarafdan söz konusu detay bilgilerin doğruluğu da şübheli. Nitekim büyük ifşâat olarak ortaya konan birçok bilgi sonradan çöpe gidiyor. Ne var ki ekseriyyet bunun farkına varamıyor. Aksi ortaya çıkınca hemen herkes daha önce söylenen o sözleri unutmuş oluyor. Bunları dile getiren zevât da büyük bir pişkinlikle yeni senaryolar yazıyor. Ugandalı dostum diye başlayan yazılar artık kabak tadı verdi. Doğruysa da, yanlışsa da, yalansa da!
Ahkâm kesmiyoruz. Sâdece ecdâdın yolundan yürümeye çalışıyoruz. Zîrâ geçmişimizde bu yanlışlar yok. Atalarımız şaşkın ördek gibi bir oraya bir buraya koşduran insanlar değil. Yanlışı reddeden, fitneye sebeb olacaksa doğruyu da dile getirmeyen bir yapıları var. Her şeyleri sâde. Yemeleri, içmeleri, oturmaları, kalkmaları... Aşırılıkdan uzaklar. İstihbârâtları bugünün en büyüklerini suya götürüp susuz getirir. Buna rağmen falanca devlet memleketimiz hakkında şöyle planlar yapıyormuş gibi bir dedikodunun İstanbul sokaklarında yayılması muhâl. Bu ancak Osmanlı olmayı unutduğumuz son dönemde ortaya çıkan bir hastalık. Şu hâlde istihbârâtçılık oynamayı bırakmalıyız. Oyun oyun demek de bir oyun. En azından ahmaklık.
Başka ahmaklıklarımız da yok değil. Canımız sıkıldığında arkamıza dönüp mâzîyi tenkîd etmekden vaz geçmeliyiz. Neymiş efendim, Osmanlı coğrafî keşifler yapılırken kayıdsız kalmış. Ya’nî Amerika'yı fethetmedi diye ecdâdımıza kızıyorlar. “Ağzı olan konuşuyor” ifâdesi duruma ne kadar da uygun düşüyor. Hadi buyurun siz fethedin. Büyük aklınızı, üstün zekânızı ve dillere destan kahramanlığınızı sonuna kadar kullanın. Bakalım birkaç dönüm yer fethedebilecek misiniz? “Ederiz de artık her yer çok dolu.” Sanki eskiden boşdu. Ayrıca bugün her yerin tıka basa dolu olduğu kanaati de yanlış. Dünyâda hâlâ o kadar çok boş yer var ki hepsi bilâ-istisnâ fâtihini bekliyor. Meselâ mı? Meselâ Kanada. 10 milyon kilometrekarelik yüzölçümü 40 milyon insan. Rusya farklı mı? 17 milyon kilometrekareye 150 milyon. Latin Amerika çok mu dolu? Peki ya Avustralya? İknâ olmayanlar yeter diyene kadar sayabiliriz…
Hadi buyurun. Boyunuzun ölçüsünü görelim. “O devirler geçdi” gibi laf ebeliğine girmeyin. Bunu kimse yutmaz. Başınızı önünüze eğmek ve her dâim haddinizi bilmek yapacağınız en güzel işlerden olsa gerek.
14.04.2016
CİHANGİRLİK
Bazı şeyler vardır ki tesbît edilir fakat îzâh edilemez. Bunlar fıtratla ilgilidir. Kahramanlık, korkaklık, hîlekârlık bu kabîl şeyler… Ferd için vâki olan cem’iyyet için de söz konusu. Yukarıda saydığımız vasıflar bir kişiyi de toplumu da ifâde edebilir. Mevcûdiyyetleri hayat şartlarına bağlı değildir. Bollukda da kıtlıkda da varlıklarını muhâfaza ederler. “Falanca kişi fakîrken çok hîlekârdı, zenginleyince dürüst oldu” denilemez. Bu gibi evsâfın imkânla alâkası bulunmaz. Şartlara göre belki biraz küllenir belki biraz parlar o kadar.
Türklerin birçok husûsiyyeti var. Cihângîrlik en mühimlerinden biri. Her dâim damarlarımızda dolaşdı. Fakr u zarûret yıllarında bile. Bir an olsun unutmadık. Unutduğumuzu iddiâ eden varsa Gazanfer, Muzaffer, Mücâhid isimlerini îzâh etsin. Bunlar haşmet devrinin hâtırâları olsaydı sükût ederdik. O güzel isimler daha ziyâde idbâr çağının yâdigârları. Büyüklük de bu değil mi? İşler yolunda giderken herkes kahramandır. Gel gör ki ufak bir tökezlemede çoğu kaçacak delik arar. Kim bunlar diyorsanız burnunuzu kapatıp târihin çöplüğüne şöyle bir göz atın. Dikkat ederseniz detaylı bakın demiyoruz. Zîrâ hiçbir mide böyle bir ameliyeyi kaldıramaz. Hâsılı ikbâlde de idbârda da büyük bir milletin çocuklarıyız. Ne şımarırız ne ye’se kapılırız. Zaferle gururlanmadığımız gibi hezîmetle de yıkılmayız. Tevekkül edip yeni hedeflere yürürüz. Bin yıllık akış her şeyi söylüyor. Yeter ki doğru düşünme melekesini kaybetmemiş olalım. Yeter ki hâdiseleri okumasını bilelim. İşin garîb tarafı bu okumayı alfabeyi bilmeyenlerin çok daha iyi yapması. Varın sebebini siz bulun!
Cihângîrlik herkese nasîb olmaz. Dünyada kaç milleti bu sınıfa dâhil edebiliriz ki? Hele zâlimlerden değil de âdillerden bahsediyorsak işimiz çok daha zor. Bağından boşalıp yeryüzünü kana bulayan Moğollar tasnîf dışı. Arz üzerindeki iki fitneden birinin tek sâhibi, diğerinin yüzde elli ortağı İngiliz tasnîf dışı. Modern haydut ABD tasnîf dışı. Dolayısı ile Churchill olmak kolay, Roosevelt olmak kolay, Stalin olmak kolay. Çünki hepimizde nefis var. Ona uyduğumuz anda hepsinden beteriz demekdir. Hâlbuki Fâtih olmak zor, Yavuz olmak zor, Kânûnî olmak zor. Zîrâ o basamakları tırmanmak bizim kâbiliyyet dâiremizin dışında. Bu son cümle ne kadar ağırınıza gittiyse bilesiniz ki adı geçen sultânlardan o kadar uzaksınız. Ne ise ki asîl bir milletin mensûbu bulunmamızdan olsa gerek böyle tâlihsizliklere düşenlerimiz hayli mahdûd.
Türk milleti ameldeki kusûruna rağmen hakkı da bâtılı da biliyor. Ufku geniş. İdealleri büyük. Vazîfesi ağır. Bunların sırtına yüklediği mes’ûliyyetin farkında. Cihângîr olmak kolay değil. Bunun şuûrunda. Şer cephesine bakışı da dedelerininki gibi: Kefere-i fecere.
21.04.2016
İNTİKÂL
İntibâk konusunda baş döndürücü bir sür’ate sâhibiz. Evet göçebe değiliz fakat hayâtımız at sırtında geçdi. Çadır bizim için ekmek gibiydi, su gibiydi. Buna rağmen gayri menkûllerine üç günde alışdık. Yıldırım gibi denize çıkdık. Hem tanıdık hem hâkim olduk. Yedi düvel bu hız karşısında âciz kaldı. Şimâlin soğuğu, cenûbun sıcağı, garbın düşmanlığı, şarkın fitnesi çâresizdi. Vaktâki yavaşladık menziller birer birer elimizden çıkdı. Ne zaman ki sür’at-i intikâlimiz zaafa uğradı memleketimiz küçüldü.
Fikir üreten kafalara ihtiyâcımız var. Felsefenin karanlık dehlizlerine dalmakdan bahsetmiyoruz. Oraya girip de sağ çıkan olmadı. Ebedî bir hayat gitdi. Büyük bilinen nasîbsizleri sayıp dökme niyetinde değiliz. Her şeyden evvel fitne çıkarmakdan korkarız. Kendini ve muhibbânını ateşe atan öyle isimler var ki şaşırıp kalırsınız. Bunlar Sokrat’ın, Eflatun’un, Aristo’nun saçmalıklarına saplanıp kaldılar. Sonradan gelenlerin durumu farklı mı? Onlar da hıristiyanlığı yıkan ahmaklar gürûhunu bir varlık zannetdi. İzm’le biten akımların oyuncağı oldular. Bu ise fâcia demekdi. Akıma kapılan kömürleşdi. Bunlar İmâm-ı Gazâlî hazretlerini anlayabilmiş olsalardı böyle bir felâkete sürüklenmezlerdi. Zîrâ bu büyük ehl-i sünnet âlimi çağını her iki yöne doğru aşıp süfehâya haddini bildirmişdi. Tehâfütü’l-felâsife’si bu hizmeti kıyâmete kadar görür inşaallah. İbn-i Rüşd’ün cevâbına cevâb denmez. Zekânın akıl ve kalb karşısında atabileceği bir adım olamaz. Ayrıca o şanlı âlimin zekâsıyla da yarışamazsın. Deryâ yanında damla bile değilsin.
Mütefekkir kafalardan bahsetdik. Bugün bunun eksikliğini çekiyoruz. Ufuk açacak, geniş kitlelere büyük hedefler gösterecek insanlar yok. Hemen herkes günü kurtarma telâşında. Eli kalem tutan zevât kahvehâne dedikoduları ile meşgûl. Şu şunu dedi, bu bunu yapdı kabîlinden. Bu nev’ kişiler bize mahsûs değil. Her memleketde var. Fakat oralarda diğerleri de bulunduğu için sıkıntı olmuyor. Bu beyinler ülkelerine projektör gibi ışık tutuyor. Bizde hedef göstermek de, ışık tutmak da, yolu açmak da devlet adamlarına ve onların kâbiliyyetlerine kalıyor. Bu ise gizli ve açık birçok problemi berâberinde getiriyor. Her şeyden önce hassas konuların en tepeden seslendirilmesi millî güvenliğimizi tehlikeye sokar. Bunların kalem ve kelâm ustalarınca her zemînde dile getirilmesi, devletin de sür’atle fakat davul çalmadan o hedefleri gerçekleşdirmesi lâzım. O vakit netîce alırız.
İntikâl ve intibâk husûsunu doğru anlamak zorundayız. Yanlışa intikâl, yanlışa intibâkdan bahsetmiyoruz. Ta’yîn etdiğimiz hedefe varma yolunda hiç şübhe yok ki sayısız mânia ile karşılaşacağız. Nitekim karşılaşıyoruz. Bu engelleri aşma, gemiyi sâlimen sâhile yanaşdırma konusundaki zeyrekliği kasdediyoruz. Bizi biz olmakdan çıkaracak bir intikâl ve intibâk felâketimiz olur.
05.05.2016
İSTİKÂMET
İslâmiyyet’in en büyük düşmanı kim? İngilizler. İslâmî bankacılığın merkezi neresi? Londra. Merâk etmeyin en ufak bir tenâkuz yok. Sâdece biz çok safız. Yüz senedir grogi durumundayız. Bu yüzden birçok şeyi ma’nâlandırmakda zorlanıyoruz. İrticâ, mürteci, laiklik diyerek bizi hareketsiz bırakdılar. Şarka dönmek yasakdı. Bir konuda serbestdik: Vatanı kurtarmak! Hangi vatanı? Şu avuç içi kadar toprak var ya işte orayı! Hem de öyle bir kerre iki kerre değil. Defalarca. Hattâ her sene yüzlerce binlerce defa. Sâdece şehirlerde değil. Okul olan her yerde. Çocuklarımızın çaldığı trampetlerle, trompetlerle. “Bir zamanlar başımızda/Bir duygusuz sultan vardı/Memlekete hiç bakmazdı/Ne fabrika ne yolumuz/Ne de böyle okulumuz/Yurtta bir şeyimiz yoktu/Bu yüzden derdimiz çoktu” maskaralığıyla… Artık güler misin ağlar mısın sen karar ver!
Osmanlı gerçeği ta’kîb etmiyor, onunla yaşıyordu. Hakîkatin ecdâdımız nazarındaki yeri hava gibiydi. Bir anlık yokluğu ölüm demekdi. Ehl-i sünnet gemisini tehlikeye atacak hiçbir teklîf değerlendirmeye alınmazdı. Gerekirse baş gider, fakat rota korunurdu. Aslında bu kısa cümle koca Osmanlı târihini hülâsâ ediyor. Hadi buyurun Nâdir Şah zamânındaki gelişmeleri hatırlayalım: Büyük ehl-i sünnet âlimi Ca’fer-i Sâdık hazretleriyle uzakdan yakından alâkası bulunmayan, Ca’fer bin Hüseyin Kummî ve Ebû Ca’fer Muhammed Tûsî’den gelen Ca’ferîliği beşinci hak mezheb olarak kabûl etdirmek isteyen İranlılara bekledikleri cevâb verilmemişdi. Osmanlı bu gelişmenin getireceği dünyâ menfaatlerini elinin tersiyle itmiş ve âhireti tercîh etmişdi. Yeniçeri ocağının sefere hareketi için ocak ağasına gönderilen ferman her şeyi anlatıyor: “İran Şâhı Nâdir Şah mezâhib-i erbaa-i hakkâdan (dört hak mezhebden) hâric Ca’ferî nâmiyle beşinci olmak üzere bâtıl mezheb peydâ edüb mezheb-i merkûmu (adı geçen mezhebi) kabûl edin deyu hâşâ sümme hâşâ ehl-i sünnet ve’l-cemaatin pâk i’tikâdlarına halel vermek dâiyesiyle (hırsıyla) hudûd-ı mahrûsama tecâvüz ve taaddîsi muhakkak olub verilen fetvâ-yı şerîfe mûcibince şer’an mukâtelesi ümmet-i merhûme üzerlerine vâcib olmağla…” Osmanlı arşivinde bu mevzûyu konu alan yığınla vesîka var. Yeter ki anahtarlarımızla gidip kapıları açalım…
“En büyük kerâmet istikâmet” buyuruyor büyükler. Onlardan boş laf sâdır olmaz. Demek ki istikâmet üzere olmak her babayiğidin harcı değil. Hele bizim gibi sıradan insanlar kendi gayretiyle bu yolda bir arpa boyu mesâfe alamaz. Sıradanlığın makâm ile bir ilgisi yok. Bu sıfat herkese yapışabilir. “Öyle şey mi olur” diyenlere iltifât edilmez. Nefsin sözcülüğüne soyunmak i’tibâr mı bırakır? Dolayısi ile söz konusu değerin elde edilmesi de elde tutulması da çok zor. Ancak nasîbi olanlar bu caddeye girebilir. Yolu bitirmek de nasîbe bağlı. Gerçi her şey öyle ya!
Belli bir rotayı ta’kîb etmek ve bunu bir ömür boyu yapmak insanı hayâtî yanlışlara sevk edebilir. Belki de onlarca senedir çok tehlikeli bir keçi yolundayız lâkin farkında değiliz. Bulunduğumuz noktanın sağlamasını yapmak bizi uçurumdan uzaklaşdıracakdır.
İyi de sağlama işi nasıl olacak?
“Ben” diyen bunu yapamaz. Aklına güvenen yolda kalır. Dinde yeni yollar açmak isteyen şarampole yuvarlanır. Yapılacak iş eshâb-ı kirâmın, tâbiîn-i izâmın, tebe-i tâbiînin yolundan gitmek. Mâzîye dönmek ve ecdâdın yapdıklarını yapmak. Onlar gibi inanmak, onlar gibi i’tikâd etmek. Başka hiçbir şey değil!
12.05.2016
CEPHE
Amerikası, Rusyası, İngilteresi bize çalışıyor. Son zamanlarda gayretlerini artırdılar. El birliğiyle bizi eski günlerimize taşıyorlar. Böyle giderse yakında her teknolojiye sâhip oluruz. Orta vâdede dünyânın belli başlı güçleri arasına gireriz. Sonraki hedefimiz tabîî ki zirve. Oraya çıkınca “Sergüzeşt-i Etrâk” deyip mâcerâmızı kaleme alırız. Bakalım bu keyifli iş kime nasîb olacak?
Yüz senedir durmadan çalkalanan idrâkimiz nihâyet berraklaşmaya başladı. Bunu şer cephesinin geri döndürebilmesi söz konusu olamaz. Elbette daha alacağımız çok yol var. Kervânı yolda düzeceğiz. İktisâdî, askerî ve siyâsî bağımsızlık adım adım gerçekleşecek. Düşe kalka, bata çıka fakat hep ileriye gideceğiz. İki milyarlık İslâm âleminin gözü kulağı bizde. Farkında değiliz ama hemen herkes varlığını varlığımıza adamış durumda. Hattâ yakın zamanların kibir âbideleri bile. Zâten yapabilecekleri başka bir şey de yok. Ya sırtlanlara yem olacaklar, ya da bin yıllık misyona destek verecekler. Ekseriyyet tav’an, ekalliyyet kerhen lâkin hepsi lehimizde mevki alacak.
Günlük dedikodular beynimizi dumûra uğratdı. Gözlerimizi kör, kulaklarımızı sağır etdi. Ya’nî işin gelişine bakıp gidişini tahmîn edebilecek kâbiliyyetden mahrûmuz. Ufuk çizgimiz “fırtına obüsleri”nin kırk kilometrelik menzilinden öteye geçemiyor. Hayâl gücümüz bile firârda. Kim bilir nerede geziyor? Olup biteni de, olması muhtemel olanı da göremiyoruz. Hazır olun! Osmanlı hinterlandı aşılacak. Sakın enâniyyete kapılmayın. Bu dahi ecdâdımızdan mevrûs. Teknik imkânlar buna yardım edecek. Alâkasız unsurlar ışığa hücûm eden pervâneler gibi birliğe dâhil olacak. Tabîî buradaki ışık yakıp kül etmeyecek. Isı ve aydınlık yayacak.
Söz konusu gidiş şahıslarla kâim değil. Dolayısiyle endişelenmeye gerek yok. Akış tersine dönmez. Durmaz da. Şahsa göre belki biraz yavaşlar. Son asırda Türk ve İslâm düşmanlığı adına yapmadık şey bırakmayanlar bile bu çarkı durduramadı. Başımıza gelenleri bir bir sayamayız. Bunun için her şeyden evvel serdengeçdi olmak lâzım. Gerekirse onu da oluruz. Fakat yeri ve zamanı gelince…
Orada burada dağıtılan harîtaları ciddîye almaya gerek yok. Masa başında oynatılan kalemlere teslîm olacak değiliz. Senaryo öyle değil böyle yazılır demek zorundayız. Hiç şüpheniz olmasın bunu yapacağız. Elimize kalemi alıp yeryüzünü irili ufaklı parçalara ayıracağımız günler gelecek. Bunları düşünmekden dahi korkan kafalara rağmen gelecek. Eli kanlı İngiliz maktûllerle yüzleşecek. Suç dosyaları suratına çarpılacak. Ve nihâyet etdiğini bulacak. Parçalamak ve sömürmekden başka bir siyâseti olmayan o küçük ada acabâ kaç parçaya bölünecek?
Heyecansız olmaz. Yediden yetmişe kalb atışlarımızın hızlanması lâzım. Serinkanlılığı da kimseye bırakamayız. Bunu nasıl mümkin kılacağımızı merâk edenler târihe baksın. “Ok gibi doğrulmayınca varamazsın menzile” diyordu ya Kânûnî. Sertâser ok gibi doğrulmalı, şimşek gibi yol almalıyız. Dörtnala giderken okumuzu hedefin kalbine bırakmayı da unutmadan. Tıpkı kıt’aları delip geçen Türk atlısı gibi…
19.05.2016
VAKAR
Kibirle tezellül arasındaki ince çizgiye vakar deniyor. Sakın biz buna sâhibiz demeyin. Kolay değil. O çizgide tutunmak zordan da zor. Hemen yukarısı kibir, hemen aşağısı zillet. Birinden birine yakalanma ihtimâli çok yüksek. Hastalık son derece sinsi. Nasıl bir illete mübtelâ olduğunuzu umûmiyyetle kabirde anlarsınız. Ya’nî ba’de harâbi’l-Basra…
Târihimiz vakar timsâlleriyle dolu. Her kayd u şartda vakar. Azken, çokken, gâlibken, mağlûbken… İlk adımı atan Osman gâzî vakûr. İhânete kurban giden Vahîdeddîn han vakûr. Nova Roma’ya giren Fâtih, şarkı derleyip toplayan Yavuz, haça baş eğdiren Kânûnî vakûr. Ecdâdları, evlâdları aynı sıfatla muttasıf. Hâlbuki insanoğlu ifrât ve tefrîte meftûn. Fâsid bir dâireye girmek ve habire dönüp durmak her çağın modası. Madde sapkınlığın başlıca âmili. Azlığı çokluğu yoldan çıkarıyor. Daha doğrusu belâsını arayan bahânesini buluyor. Üstelik bunlar belli bir zümreye mahsûs hastalıklar değil. Herkes firavunlaşabilir. Herkes tezellül denizine dalabilir. Nefsin rehberliği başka hangi netîceyi getirebilir ki?
İktisâdî ve sınâî kalkınma istesek de kaçamayacağımız bir vetîre. O günleri yaşıyoruz. Memleketimizin her köşesi karınca yuvası gibi. Hummâlı bir çalışma var. Lâkin ma’nevî cihetimizi kuvvetlendirmek yolunda benzer adımları atmıyoruz. Atabilecek durumda da değiliz. İngilizin kurduğu çark zaman içinde milyonlarca kişiyi ifsâd etdi. El’an da ediyor. İ’tikâd bozuldu, îmân sarsıldı. Maddî tarafımız gelişirken içimiz boşaldı. Bizi bu noktaya sürükleyen yapı fevkalâde ince bir hesab dâhilinde hareket etdi. Operasyonlarını akılcılık, bilimsellik, çağdaşlık gibi ne idüğü belirsiz mefhûmlar üzerinden yürütdü. Bu tam bir psikolojik savaşdı. Geniş kitle gidişe i’tirâz edecek cesâreti bulamadı. Edenler boğulup atıldı. Bu kuşatmayı yarmak bugün de zor. Bütün müsbet gelişmelere rağmen gaflet bitmiş değil. Aşağılık kompleksi hücrelerimizde nöbet tutmaya devâm ediyor. “Biz Avrupalı bir milletiz” hezeyânı daha yeni dillendirilmedi mi? Hadi gel şimdi vakardan bahset…
Bin yıllık târihimiz gazâ ile geçdi. Pek çok unsurla mücâdele etdik. Bugün küçük bir kısmı elimizde olan vatan topraklarını defalarca kanımızla suladık. Avrupalılar can düşmanımızdı. Selçuklular çağında ipini kıran Anadoluya girdi. Hayâtımıza kasdetdiler. Nâmûsumuza musallat oldular. İşlemedikleri mel’anet kalmadı. Büyük acılar yaşadık. Osmanlıyla doğrulduk. Viyana'ya dayandık. Tâli yâr gitse İspanya'daydık. Olmadı. Ric’at başladı. Üçyüz senede çıkdığımız zirveden üçyüz senede indik. Vuruşarak. İ’tibârımızı muhâfaza ederek. Biliyorduk ki zaman zaman cihângîrler de geri çekilir…
Evet cihângîriz. Ordu milletiz. Doğuluyuz. Üstelik şarkın göz bebeğiyiz. Ehl-i sünnetin kalesi, İslâmın sancakdârıyız. Avrupa'yla yalnız ve ancak fâtihlik nokta-i nazarından irtibâtlandırılabiliriz. Bizi frengistânla anmak başka hiçbir şekilde mümkin olmaz. Burası cihan hâkimiyyetine giden yolda birkaç konak mesâbesindedir. Hâl böyle iken Avrupalıyız edebiyâtı sâdece ucuz değil, iğrenç. Altaylar'dan kopup gelen Osmanlara, Orhanlara, Muradlara iftirâ. Hazret-i Ebu’l-feth’e büyük saygısızlık. Hâsıl-ı kelâm kendini inkâr. Kim ne derse desin...
26.05.2016
.
ÂTÎ
Korku dağları bekler. Son yüz sene böyle geçdi. İşgâl altındaki her memleket gibi. Birileri çıkıp meydanlarda bizim adımıza nutuklar atdı. Türk, Türk, Türk diyerek hançerelerini yırtdı. Yutmadık, yutar gibi de yapmadık. Sâdece sessiz kaldık. Yutkunduk. Ne olup ne bitdiğini başdan beri biliyorduk. Kaderimizi yaşayacakdık. Çok ağır bir imtihândı. Bizi biz yapan her şeye savaş açılmışdı. İslâmiyyet’e çöl kânûnu dediler. Din düşmanlığı varlık sebebleriydi. Yeni bir din de bulmuşlardı. Merâk edenler Türk Dil Kurumu’nun elli altmış sene önceki sözlüğüne bakabilir. Niye lûgat demedik. Buna lâyık değil de ondan. Bütün detayları düşündüler. Herkesin başına bir lenger konmalıydı ki insanlar secdeye varamasın. Câmi içlerine hayvan bağlamak maksadıyla demir halkalar ilâve etmeyi de unutmadılar. Bırakın “selamun aleyküm”ü, “merhaba” demek yasakdı. Günaydın, tünaydın zırvaları uyduruldu. Yeryüzüne asırlar boyu adâlet dağıtan hukûkumuz ortadan kaldırıldı. Maârifimiz yerle yeksân edildi. Gâyeleri ta’lîm terbiye değildi. Nesillerin imhâsını hedefliyorlardı. Türkçeye benzer bir dil konuşan fakat Türk gibi inanmayıp Türk gibi düşünmeyen bir nesil hayâllerini süslüyordu. Sulandıramadıkları ilmi bırakıp, içine her türlü çer çöpü doldurabilecekleri bilimi tercîh etdiler. Sonuna da bir “sel” ilâve edip büyük keşfi tamamladılar: Bilimsel. Dilimize savaş açıp köklerimizi kesdiler. Gûyâ Türkçemizi yabancı tasallutundan kurtarıyorlardı. Arabça olan “misâl” yerine “örnek” demeliydik. İyi de örnek neydi? Ermenice!
Önce ateistlik, sonra tenassur peşinde koşanlar ve onların bugünkü sulbü artık tamâmen deşifre olmuş durumda. Sâhibleri çâresiz. Önden geliyorlar olmuyor. Arkadan geliyorlar olmuyor. Sağ kapalı. Sol kapalı. Bacadan inmeye çalışıyorlar yine olmuyor. Ma’şerî aklımız her defasında oyunu bozuyor. Çıldırsalar da tepinseler de netîce değişmiyor.
Korku sırası onlarda. Bundan böyle ya durmaları gereken yerde duracaklar ya da her defasında hadleri bildirilecek. Bununla kalacak mıyız? Olur mu öyle şey? Hânemizdeki huzûru te’sîs edince reklam arası sona erecek. Yüz sene önce bırakdığımız yerden devâm edeceğiz. Bin türlü desîse ile sahneden indirilen ülkemiz her şeyiyle yeniden var olacak. Dünya ne Londra’dan ne de Washington’dan yönetilecek. Bu şehir eskiden olduğu gibi İstanbul olacak. Siyâsî, iktisâdî, ictimâî gidiş bu istikâmetde. En büyük zaafımız bir asırlık atâlet. Büyük düşünmeyi, büyük hayâller kurmayı yeniden öğrenmeliyiz. Teennî ne kadar güzelse korku o kadar çirkin. Bundan tam ma’nâsıyla kurtulmalıyız. Hangi ülke bizi işgâl edebilir tedirginliği her zerresine kadar çöpe atılmalı.
Ecdâdımızın yapdığını yapsak iş bitecek. Ertuğrul gâzî ve oğlu ve oğlunun oğlu ve diğerleri büyüme konusunda en ufak bir tereddüd göstermedi. Hele ilkler “Biz mütevâzıdan da mütevâzı bir beyliğiz. Haddi aşarsak kökümüzü kuruturlar” demedi. Tabîî ki ihtiyâtı elden bırakmadı. Osman gâzînin darbetdirdiği paranın fazla okunaklı olmayışı İlhânî düşmanlığını celbetmemek içindi. Ne var ki bu hassâsiyyeti gözetenler koşar adımlarla büyümeyi de ihmâl etmemişdi.
Üçyüz senelik savunma bitdi. Nekâhet döneminin son demlerindeyiz. Bunu garblılar daha iyi görüyor. Fakat yapabilecekleri bir şey yok. Bunu da biliyorlar. Biraz zaman kazanma peşindeler. Yeni fetihler çağını gecikdirmeye çalışıyorlar. “Acaba” diyorlar “bir çıkış yolu bulabilir miyiz?” Kusûra bakmayın. Hiçbir çıkış yolunuz yok. İslam’la şereflenmekden gayrı…
02.06.2016
.
KUKLA
Avrupa hiç bu kadar ayağa düşmemişdi. Yahudi sermayesi ve Amerika’nın oyuncağı olmuş durumdalar. Aslında bu sahte kıt’a iki devletden ibâret: Almanya, Fransa. İngiltere her tasnîfe girebilir. İspanya ve İtalya’dan bahsetmeye gerek yok. Bir sıklet teşkîl etmiyorlar. Operasyon kâbiliyyetleri sıfır. Eski günlerin hatıralarıyla nefes alıyorlar. Şu hâlde elimizde kaldı iki. Fransa dünya politikası güdecek imkânlardan mahrûm. Her şeyden evvel kafa ve cesâret eksikliği var. Almanlar bunlara sâhip ancak onlar da işgâl altında. Hür irâdeleriyle bir adım atabilmeleri mümkin değil. Nitekim atamıyorlar. Meclislerine bile hâkim değiller. Ermeni tasarısında bunu gördük. Akıl hocalarının ellerine tutuşdurduğu yalana sarıldılar. Bu adımın Alman millî menfaatlerine zerre kadar fâide getirmeyeceğini biliyorlar. Üstelik ciddî zarar verebileceğinin de farkındalar. Bunlara rağmen…
Ne dünü ne bugünü doğru okuyabiliyorlar. Fransızlar ihtişâmın zirvesindeyken Mısır’ı işgâl etdi. Hem de târih boyunca yetişdirdikleri en büyük kahramanlarıyla. Ne oldu? Cezzâr Ahmed Paşa Akka önünde Napolyon’u geldiğine geleceğine pişmân etdi. Almanya’nın Almanya olduğu günlerde Şarlken Kânûnî’nin önüne çıkamadı. Köşe bucak kaçdı…
Haşerâtın gözü dönmüş durumda. Yukarıdaki iki kukla vâsıtasıyla saldırılarını artırdılar. Ne yapıp edip başkanlığa ma’nî olmak istiyorlar. Mevcûd durumda bile durduramadıkları bir ülke ile karşı karşıyalar. Başkanlıkdaki Türkiye uykularını kaçırıyor. Bu durum alışık oldukları bir şey değil. Yakın zamana kadar taşeronları vâsıtasıyla hükûmet kurup hükûmet yıkarlardı. Hem de bunu iki gazete manşetiyle yaparlardı. Bugün Tayyib beyin karizması buna ma’nî oluyor. Lâkin yarın sazı tekrar ele alabilirler. Başkanlık buna engel olacak diye çıldırıyorlar. Elbette o sistemde de karizma önemli fakat elzem değil. Olmadığı durumda zaafa düşmezsin. Olursa uçar, olmazsa koşarsın. Geri dönmesi mümkin olmayan umûmî akışla her hâlükârda ilerlersin. İşte bütün derdleri bu!
Siz pinokyoya bakmayın. Bugüne kadar hiçbir kukla ete kemiğe bürünemedi. Bunlar da bürünemeyecek. Önünde bekledikleri kapılar tek bir kemik atmayacak. Ortada kalacaklar. İki dünya savaşı ile birbirini yiyip bitiren bu vahşîler sefâletin en koyusunu yaşayacak. Orta yaşdakilerin görebileceği bir zaman diliminde eski sömürgelerinin önünde mendil açarlarsa hiç şaşırmayın. Zîrâ sıfırı tüketme yolundalar. Yaşadıkları telâş bunu te’yîd ediyor. Şeytanla birlikde kibrin kitabını yazan bu ahmaklar ağa babalarıyla berâber zelîl olacak inşaallah...
Zihnimiz her geçen gün berraklaşıyor. Manzarayı çok daha net görüyoruz. Kandan beslenen yarasalar belki farkında değil ama durum bu. Bu saatden sonra ayak oyunlarına da topyekûn saldırılara da geçit vermeyiz. Gerekirse sular seller gibi şehîd veririz, lâkin geçit vermeyiz. Küllerimizden doğarken önümüze sürecekleri her engel azmimizi artırmakdan başka bir işe yaramaz. Yeni ve daha büyük fetihler için bütün hücrelerimizi ayağa kaldırmakdan gayrı netîce vermez. Sultan Mehmed’in “ehl-i küfrü serteser kahr eylemekdür niyyetüm” mısrâını kızılelmamız yapar o kadar.
09.06.2016
.
İFLAS
Hasta ruhlar modası geçmiş taktiklerden vazgeçemiyor. Girmedikleri çıkmaz sokak kalmadı. Kimbilir ne rüyâlar görüyorlar? Ne diyelim, umut fakirin ekmeği… Gerçi fakir falan da değiller. Trilyonlarca dolara hükmediyorlar. Gel gör ki onca emeğin karşılığı kocaman bir sıfır. Hattâ eksideler. Her daldıkları sokakdan kös kös geri dönüyorlar. Ağladıklarını göremiyoruz. Fakat şu kadarından emîniz ki bitmiş durumdalar. İngilizin zekâsı, yahudinin trilyonlarca doları çâresiz. Olmadı, olmuyor, olmayacak…
En son elli kadar kişiyi katletdiler. Trump’ı mı getirmeye çalışıyorlar? İhtimâl fakat zann-ı gâlibimiz bu değil. Gâlibâ yapmak istedikleri şey Clinton’u tamâmiyle teslîm almak. Belki de Hillary’nin belli çevreleri rahatsız eden ba’zı çıkıntıları var. Başkan olmadan evvel bunları rendeleme telâşındalar. Bilvesîle müslümanların suçluluk psikolojisine sokulması da cabası. Ne var ki bu satırlar netîce alamayacaklarını gösteriyor. Velhâsıl yine deşifre oldular. Tıpkı ikiz kulelerdeki gibi. Ma’lûm o sabah şu kadar sayıda yahudi işe gitmemişdi. Fâcia gelip garibanları bulmuşdu. Görünürde hiçbir sıkıntı yokdu. Plan saat gibi işlemişdi. Fakat ummadıkları bir şekilde milyonlar o hâdisenin şifrelerini çözmüşdü. Hem de birkaç gün içerisinde…
İyi de bunu mümkin kılan sebebler nelerdi?
Dünya son yüz sene sâhibsiz kaldı. Taşlar bağlı, köpekler serbestdi. Bu iklimde at koşdurmak kolaydı. Eşkıyâ istediği gibi hareket edebilirdi. İki cihan harbinin silindir gibi üzerinden geçdiği yeryüzü tâkâtsizdi. Daha doğrusu hastaydı ve üstelik komadaydı. Bu sebepden mikropların önü alabildiğine açıkdı. Kimsenin işlenen cinâyetleri fark edecek hâli yokdu. Fark etse bile karşı çıkacak güce sâhib değildi. Haberleşme vâsıtaları çok zayıfdı. Telefon, radyo, televizyon vardı ama şimdiki fonksiyonlarını icrâ edebilmekden uzakdı. İnterneti saymaya bile lüzûm duymuyoruz. Öte tarafdan şer güçlerin dışında bir kamuoyu da yokdu. Kimi kara, kimi kızıl zulme râm olmuşdu…
Bugün böyle değil. Kör topal da olsa İslam memleketleri ilerliyor. Sömürüden kurtulmanın yollarını arıyor. Ama üç gün ama beş gün sonra bu arayış zaferle sonuçlanacak. Bu arada belli bir şuûr seviyesi de hemen fark ediliyor. Artık o büyük kalabalıkları bir iki akrobatik hareketle avlamak imkânı bulunmuyor. Son derece ustalıklı manevralar iki keskin bakışla boşa çıkarılıyor. O parlamentonun, bu devlet adamının, şu medyanın çığırtkanlığı gürültüden başka bir netîce vermiyor. Hâsılı CIA, MI6, MOSSAD boşa kürek çekiyor. Devrin vâveylâsı içinde çok fazla idrâk edilemeyen bu hakîkatlere bir çeyrek asır sonra muttali olunacak. Günün keşmekeşinde boğulanlar bunu aslâ ve kat’â anlayamaz. Gazel okuduğumuzu zanneder. Fakat milletimizin derin irfânı gazelle hakîkati ayırabilecek kadar keskin. Zâten zaman bunun da ilacı…
16.06.2016
.
KÖLELİK
Ba’zı kafalar işgâl altında. Hattâ müstevlî ile hemhâl olmuş durumda. Bedenler esîr, ruhlar köle. Kurtulma ihtimâli sıfır olmasa da sıfıra yakın. Zîrâ hastalar illetden bî-haber. Her şeyin yolunda olduğunu zannediyor. Bırakın tedâvîyi, teşhîse bile sıra gelmiyor. Nice memleket evlâdı bu değirmende un ufak oldu. Nice ocak ebediyyen söndü. Dikkat ederseniz memleket evlâdı diyoruz. Ya’nî kriptolarla işimiz yok. Devlet onlarla ilgilenir. İlgileniyor da…
Hastalık hemen herkese zarar verdi. Hepimizden bir şeyler götürdü. Az veyâ çok. Bugün Buhara’yı görmediği için hayıflanan insan bulmak zor. Fakat New York için böyle mi? En moderninden en mutaassıbına kadar vaz’iyyet bu. Elbette arada ton farkı var. Müesserlikden memlûkluğa giden bir çizgi var. Kalınıyla incesini aynı kefeye koymak tabîî ki yanlış. Madde ve ma’nâ cihetini bütünüyle işgâlciye teslîm eden ne kadar alçaksa bu sıkıntıyı bir baş ağrısıyla atlatan o kadar değerli. Aradakiler hakkında bulundukları noktaya göre kıymet hükmü verilebilir. Lâkin bu iş bizi aşan bir ameliye.
Ana kaynaklarla irtibâtımızın kesilmesi sebebiyle bu hâldeyiz. El yordamıyla bir yerlere varmaya çalışıyoruz. Sık sık hatâya düşmemizin başlıca âmili bu. Yığınla mevzûda mal bulmuş mağribî gibiyiz. Çünki bunlar batıda tatbîk ediliyor. Ya’nî ciddî bir aşağılık kompleksi mes’elemiz var. Özgüven diye ne idüğü belirsiz bir mefhûmun peşinden gidiyoruz. Meftûnuyuz. Çocuklarımızı onunla mücehhez kılmak olmazsa olmazımız. Aksi takdîrde karalar bağlıyoruz. Mekteblerimiz, muallimlerimiz canhıraş gayretlerle bu hedefe yürüyor. Ne getirip ne götürdüğünü düşünemiyoruz. Nefsi put hâline getirdiğinin farkında değiliz. Bilmeliyiz ki özgüven edebiyâtı ruh hastaları i’mâl ediyor. Hayâ perdesi yırtılmış ruh hastaları. Kendi milletine alabildiğine kibirli olan bu zavallılar batı karşısında fevkalâde ezik, fevkalâde âciz. İşin Türkçesi dengesiz bir köle. Hâlbuki bizim “tevekkül”ün âşığı olmamız gerekirdi. Bin sene boyunca olduğu gibi. İç ve dış muvâzenemizi ancak bu sûretle sağlayabilirdik. Ona sarıldıkça yeryüzünü fethetdik. Islık çalarak alnımıza doğru gelen ok ebedî saâdeti müjdeliyordu. Hezîmetde yıkılmadık, zaferde havalara uçmadık. Sabretdik, şükretdik. Mangalda kül bırakmayan erbâb-ı zâhirin bu derinliklere dalması söz konusu olamaz…
Sultan Alp Arslan’ın Malazgird’de, “Ya Rabbî! Seni kendime vekîl yapıyor; azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda savaşıyorum. Ey Allahım! Niyetim hâlisdir; bana yardım et!” yakarışı da, ok ve yayını bırakıp kılıç ve debbûsu alması da özgüvenin değil tevekkülün gücünü ortaya koyuyor! Yine Sultan Selîm’in Çaldıran yolunda, “Kalbleri zayıf olanlar, ehl ü iyallerini düşünenler ve yol zahmetini bahâne edenler, kendileri bilirler; dönerlerse dîn-i mübîn yolundan dönerler. Eğer bahâne düşman gelmediği ise düşman daha ileridedir. Er iseniz benimle berâber gelin ve illâ ben tek başıma da giderim” diyerek atını ileri sürmesi kezâ!
Medeniyyetimizi tanıdıkça bu trajikomik durumdan kurtulacağız. Yalan yanlış iktibaslarla kurulan çürük dünya yerle yeksân olacak. Gerçek kahramanların indirdiği topuz sahtelerinin beyninde patlayacak. Maddî ma’nevî prangalar bin parçaya bölünecek. Türk milletine yüz sene önce biçilen kölelik rolü çöpe gidecek. Enâniyyete kapılmadan efendi olduğumuzu hatırlayacağız. Vatan toprağının yedi yüz seksen bin kilometrekareden ibâret olmadığını fark edeceğiz. Operasyona uğrayan değil, dünyaya nizam veren Türkiye doğacak.
23.06.2016
.
DUR
İki dünya savaşının müsebbibleri yine birbirine düşdü. Aralarındaki münâsebetin rekâbet değil düşmanlık olduğu bir kerre daha görüldü. İngilizler fevrî bir tavır ortaya koymadı. Son derece ince düşünülmüş bir plan dâhilinde hareket etdi. Burada kraliçe ve adamlarını kasdediyoruz. Halkın olup bitenlerden zerrece haberi yok. Hattâ hîleli bir referandum olduğunu bile söyleyebiliriz. Belki de sonuçlara elektronik bir müdâhale geldi. Bu olmadı ise anketlerdeki “evet”i sâdece bir şekilde îzâh edebiliriz: Uyuşdurucu iğne! Her ne ise. Bunca yıllık emek çöpe gitdi. AB’nin bundan sonra belini doğrultması zor. Ada’ya büyük tâvizler verse bile artık tılsım bozuldu. Frenkler birbirlerini boğazlamak için bahâne arıyor. Onları bu yoldan alıkoyabilecek yegâne sebeb savaşın getireceği büyük yıkım!
Sayısız ittifâkı peşi sıra sayıp kafaları karışdırmaya gerek yok. Şâhid olduğumuz hâdise basit bir kemik kavgası. Hitlerin rüyâsına gerçek ma’nâda karşı çıkacak bir Alman düşünülebilir mi? Dillendirmeseler de, Adolf’a söğüp saysalar da damarlarında Führer’in kanı dolaşıyor. Sevinçleri, kederleri, heyecanları bir. Dolayısıyla yetmiş sene önceki hedefe kilitlenmiş durumdalar. Çok da mesâfe aldılar. Fransızları da dümen sularına katıp ciddî merhale katetdiler. Avrupayı yeniden bir güç merkezi hâline getirme niyetindeydiler. Amerika ve Çin’e karşı bir denge unsuru olarak sahneye çıkaracaklardı. Bu gücü kullanarak gerileyen Rusya’yı ufalayacaklar, intikâmlarını alacaklardı. Fakat gâlibâ biraz hızlı hareket etdiler. Fincancı katırları ürkdü…
Birinci Dünya Savaşı’ndan sonraki prangaları son senelerde kırdığımız, hattâ bir çoğuna hâlâ el süremediğimiz düşünülürse Hans’ın durumu anlaşılır. Almanya ikinci cihan harbinden beri tam bağımsız değil. Fakat bu yolda ilerliyor. Kendi politikalarını kaçamak da olsa uygulamaya çalışıyor. Sam amcası bağırdığında süklüm püklüm oluyor, ortalık durulunca tekrar harekete geçiyor. Tehlikeli adımlar atmaya devâm edince baltayı yedi. ABD’yi İngiliz'le yeniden ittifâka iten âmil işte bu. Hâlbuki bu ikilinin araları açıkdı. Adalılar Suriye krizinde eski sömürgesini ortada bırakmışdı. Sığır çobanları Akdeniz'in ortasında şaşkın şaşkın baka kalmışdı…
Volkswagen operasyonu kâfi gelmemiş olacak ki Amerika İngiliz'i kullanarak Almanya’ya dur dedi. Aslında bu yalnızca Almanya için vâki değil. Türkiye’ye yapılan da aynısı. Patlayan bombalar terör örgütlerinden ziyâde Washington’u işâret ediyor. Tabîî ki biz de tedbîrimizi alıyoruz. İsrâil ve Rusya ile münâsebetlerin yumuşatılmasını başka türlü anlamamak lâzım…
Amerika Avrupa’nın yeniden sahneye çıkmasına müsâade etmeyeceğini ortaya koydu. “Küçüklüğünü bil ve tâbi’ ol” îkâzında bulundu. Bundan sonraki durum Almanlardan çok Fransızlara bağlı. Bonapart’ın çocukları bu ittifâkın zayıf karnını teşkîl ediyor. Sağlam dururlarsa bir şeyler olur. En azından ânî bir çöküş yaşamazlar. Ne var ki Fransızların ne yapacağı şübheli. Zîrâ onlar da başka türlü bir işgâl yaşıyor. Üstelik bir “De Gaulle”leri de yok. Nitekim Hollande Paris saldırısından sonra “korkduk” demişdi. Bunun ne ma’nâya geldiğini ifâde etmemize gerek yokdur her hâlde…
30.06.2016
.
DÜŞMAN
Yığınla düşmanımız var. Öyle de kalacak. Kıyâmete kadar! Zaaf göstermediğimiz müddetçe sıkıntı yok. Kimse tasavvurundakini fi’le koyamaz. Buna cesâret edemez. Vücûdumuzdaki mikroplar gibi. Bedenimizi mesken tutan bu asalaklar sıhhatliysek sessizce durur. Efendi efendi oturur. Bilirler ki kafalarını kaldırdıklarında akyuvarlar boyunlarını vuracak! Ba’zen apansız hastalandığımız da olur. Sebeb yok zannederiz. Hâlbuki hâdise zannımızdan çok farklıdır. Bizi açık düşüren âmil iğne ucu kadar bir boşluk olabilir. Ya’nî hiçbir şey durduk yere olmaz. Büyük ya da küçük, gizli ya da âşikâr bir sebebe dayanır. Aslında bu Allahü teâlânın âdet-i ilâhiyyesidir. İstisnâî durumlara mu’cize, kerâmet, firâset, istidrâc ve sihr denir. Şu hâlde akbabaların iştahı durduk yere kabarmaz. Sendelemeye başladığında hiç şübhen olmasın tependedirler!
Haşerât-ı hamse vü düvel-i habîsenin iki silâhşoru börtü böcek vâsıtasıyla memleketimizi karışdırmak istedi. Bizde bir zaaf mı gördü? Hâyır! Esâsen bu ümidsizce yapılan bir operasyondu. Yüz senedir sömürdükleri ülkenin gözlerinin önünde elden çıkmasına sessiz kalamadılar. Fâsid bir dâiredeler. Türkiye bütün zincirlerini her hâl ü kârda birer birer kırmaya devâm ediyor. Rahat bıraksalar durmuyor, saldırsalar olmuyor. İlk durumda koşar adımlarla ilerleyen bir ülkeyle karşılaşıyorlar. İkincisinde ise kendilerini daha kötü bir manzara bekliyor. Aslî unsurlarıyla kenetlenip depara kalkan bir memleket. Hadi gel de işin içinden çık. Vah zavallılar…
Anlaşılan o ki karşı cenâh gün gün eriyecek. Belli bir noktada hırçınlığı ve saldırganlığı bırakacak. Teslîm olup tabasbusun en âdîsine baş vuracak. Henüz o noktada değiller fakat hızla yaklaşıyorlar. O gün Sultan Selîm vârî başkanlarla muhâtab olacaklar. Elbisemizin eskiliği yeniliği fark etmeyecek. Kılıcımızdan yansıyan ışık gözlerini kamaşdıracak. Taleblerini “dergâh-ı selâtîn-penâh”ımıza kemâl-i ta’zîmle arz edecekler. Kabûl görecek veyâ görmeyecek. Karârı öpüp başlarına koyacaklar. Dişlerini sıkacak cesâretleri bile kalmayacak!
Osmanlılardan devraldığımız muhteşem mîrâs başka şeyler düşünmemize imkân vermiyor. Bütün yollar vakar caddesine çıkıyor. Öyle ki hezîmetde dahi vakar! Kânûnî vakarlı da Vahîdeddîn han değil mi? Ne var ki târih nosyonundan uzak olanlar bu satırları anlayamaz. Hele bir de garbın sahte ışıkları gözlerini aldıysa… Bırakın doğuyu, batıyı da bilmezler. Demokrasi, insan hakları, laiklik gibi üç beş kelimeye takılıp dururlar. Hiçbirinin cemâzilevvelinden haberleri yokdur. Ezberledikleri birkaç cümleyi allayıp pullayıp temcîd pilavı gibi önümüze getirirler. Beş dakîka konuş desen muhtevâlı bir altmış sâniye ile karşına çıkamazlar. Zekâ kırıntısı taşıyan söz söylemeleri muhâldir. Yolları akıl semtinden geçmez. İnsanları hamâsetle ithâm ederler. Hamâkat çukurunda debelenirken…
Avrupa kendini bitirdi. Batıyı ABD temsîl ediyor. Yapısı çürük. Çöküşü kolay olur. En büyük şansı topraklarında imhâ edici bir savaşın yaşanmaması. Böyle bir durumda berhevâ olması yıllar almaz. Aylar da almaz. Günler yeter. Bunu bildikleri için Hollywood harıl harıl çalışıyor. Amerika’yı sık sık uzaylılardan kurtarıyor. Acabâ bu emekler gerçek bir savaşda işe yarar mı? Doğrusu merâk etmiyoruz. Çünki cevâbı biliyoruz!
07.07.2016
.
PURO
NATO Varşova’da toplandı. Rusya’ya gözdağı verdi. Kısa vâdedeki hedefimiz sensin dedi. Slavların ağabeyi olup bitenin farkında. Medvedev’in toplantıdan birkaç gün önce kurduğu şu cümle bunun isbâtı: “Rus turistler bu sene Türkiye’ye gidebilmeli...” Aslında Rusya aylar önce oyuna getirilmiş, Suriye batağına çekilmek istenmişdi. Orada Türkiye ile vuruşdurulacak, iki devlet de ağır yara alacakdı. 93 Harbi’nde olduğu gibi. Ne ise ki erken uyandı. Geri dönemeyeceği bir noktaya gelmeden frene basdı. Gerçi hâlâ orada. Uçakları ölüm kusmaya devâm ediyor. Fakat duruşu iğreti. İstediği an pardon diyebilecek imkâna sâhib. Gâlibâ bu uyanıklıkda bizim de te’sîrimiz var. El altından garbın niyetini şimâl komşumuza duyurduk. Ellerindeki bilgiyle bizimkini üst üste koyup belli bir kanaate vardılar.
Lehistan’da hemen herkesin atladığı mühim bir gelişme yaşandı. Batı bloku fitne kazanına inceden inceye yeniden ateş verdi. Bizi komşumuzla bir defa daha karşı karşıya getirmek istedi. Hiç olmazsa bürûdeti hedefledi. Nasıl mı? Türkiye’ye hava sahasının emniyyeti vazîfesini vererek. Papağanlar gecikmedi: Neymiş efendim, bu ilkmiş. Göğsümüz kabarmalıymış… Çok şükür memleketimizde bugün böyle dolmuşlara binecek kimse yok. Wembley çimlerine basmayı şeref addeden köleler târih oldu. İdârecilerimiz havaya girmedi. Serinkanlılığını muhâfaza etdi. Hattâ toplantıyı geçişdirdi. Muhâtabımız da olgun davrandı. Bu sûretle yeni fitne kapısı açılmadan kapandı.
Evet batının kısa vâdedeki hedefi Rusya. Bu ülkenin sınırsız kaynakları garbı bir müddet daha ayakda tutabilir. Hesab bu. Lâkin uzun vâdedeki hedef başka. Putin ne yapsa olmuyor. Ruslar çoğalamıyor. Bu gidişle o dev yapı yekpâre hâlde Müslümanlara intikâl edecek. Yüz sene içinde böyle bir gelişme yaşanabilir. Ayrıca Ruslar’ın topyekûn Müslüman olması da söz konusu. Zâten vaktiyle İslâm’a çok yaklaşdıkları, votka sebebiyle bu şerefden mahrûm kaldıkları biliniyor. Dolayısiyle aynı noktaya gelmeleri her zaman için mümkin. Yetmiş senelik komünizmin içlerindeki boşluğu kat kat artırdığını da unutmayalım. Hatırlarsanız yakın zaman önce Putin’in İslâm’la şereflendiği yolunda haberler çıkmışdı. Asparagas olduğu anlaşıldı. İşin güzel tarafına gelince: Rus halkı bu haberi tabîî karşılamışdı. “Kendi seçimi” tarzında bir yaklaşımı olmuşdu. Ya’nî gerçek olsaydı ayağa falan kalkmayacakdı…
Mağribin orta vâdedeki hedeflerine gelince: Yıkdıkları Rusya’nın coğrafyasına hâkim olmak. Bölgeyi küçük parçalara bölerek yönetmek. Türkçe de konuşsalar her birinin başına Türk düşmanlarını getirmek. Elli sene sonranın büyük Türkiye’sini bölgeye sokmamak. O kaynakları bu muazzam potansiyelle buluşdurmamak. Bu sûretle Asya’yı hilâle kapatmak. Bunlar kadar önemli olmasa da Çin’i kuzeyden kuşatmak…
Eskiden bizim de uzun vâdeli planlarımız olurdu. Yüz senedir can derdine düşdüğümüz için ufka bakmayı unutduk. İstikbâle ma’tûf tahmîn ve tahlîllere kapalı hâle geldik. Söylediklerimizi âfâkî bulanlar son asrı tefekkür etsin. Her şeyden önce ülkemize baksın. Arab coğrafyasına baksın. Uzakdoğu Müslümanlarına baksın. Purolar eşliğinde çizilen harîtaları karşısına koysun ve sabahlara kadar düşünsün. Sonra bir netîceye varsın. Değişen bir şey yoksa tevbe-i nasûhla rabbine ilticâ etsin. İdrâkinin açılması için gece gündüz yalvarsın. Yaşlı gözlerle, bıkmadan, usanmadan…
14.07.2016
.
IŞIK
Son hâdiseler istikbâle ma’tûf ümîdlerimizi artırdı. Milletimizin birkaç gündür ortaya koyduğu tavır yüz yıllık korkunun çöpe gitdiğine işâret ediyor. Bu noktada kalabalıkları uçak sesiyle, palet gıcırtısıyla, bomba gürültüsüyle sindirebilmek mümkin olmaz. Rezîl ne kadar âdîleşirse millet de o kadar kahramanlaşır. Olan budur ve bu oluş yarının te’mînâtıdır.
Hiç şübhe yok ki bir büyük belâyı savdık. İlk anda belki şaka gibi geldi ama aslında tam bir kâbûsdu. Tezgâh CIA’nın. Amerika her sahada koşar adımlarla ilerleyen Türkiye’ye daha fazla tahammül edemedi. Onca yıllık peyk târihî kodlarına dönmek istiyordu. Artık “yurtda sulh, cihanda sulh” edebiyâtıyla meşgûl olmuyor, millî bir siyâset güdüyordu. Şeytanın düşünemeyeceği hîle ve telkînlere rağmen Rusya ile savaşa girmemiş, yeniden yakınlaşma yolunu tercîh etmişdi. Her konuda fakat bilhassa savunma sanayiinde fevkalâde hamleler yapıyordu. Yakın bir gelecekde önde gelen silah tedârikçilerinden olacakdı. Bütün bunlar kabûl edilemez gelişmelerdi. Bahoz’un Türk istihbârâtı kontrolünde havaya uçurulması bardağı taşırdı. Belli ki kırk elli kişinin öldürüldüğü saldırılarla Yavuz'un torunları durdurulamayacakdı. Ölümcül bir darbe gerekiyordu!
Teşebbüsdeki acemiliklere bakarak bunun Amerikan işi olmadığını düşünmeyin. Frenk kırmasının bugünkü hâlini en güzel anlatan ifâde “palas pandıras” olsa gerek. Irak’a öyle girdiler. Afganistan’a öyle girdiler. İkisinde de istediklerini tahsîl edebilmiş değiller. Belki de bu yüzden Suriye’de vitrine çıkmak istemediler. Irak’da kaynakları emniyyete aldıklarını zannediyorlar. İyi zannetmeler. Atom silahlarına kavuşan İran bunları kıtalar arası füzelere yüklediği an petrolün kokusunu duyamazlar. Irak’ı bizim korkumuzdan şîîlere bırakanlar bakalım o gün ne yapacak? On üç sene savaşdıkları ve bir trilyon dolara yakın harcama yapdıkları Horasan’da da istediklerini bulamadılar. Zâten bu iki savaş ABD ekonomisini geri dönemeyeceği ölüm tüneline sokdu. Ne demek istediğimizi anlamak için biraz daha zamana ihtiyaç var. Suriye’nin kendileri cihetinden istikbâli meçhûl. Rusya gözlerinin içine baka baka Kırım’ı kopardı. Fransa’da patlatdıkları onca bombaya rağmen Paris’i teslîm alamadılar. Üç beş yerde daha problem çıkarsa ipin ucunu tamâmiyle kaçıracaklar. Ekonomileri kıldan ince kılıçdan keskin bir çizgide ilerliyor. Bakın Trump ne diyor: “Şu anda fâiz oranları çok düşük. Bu oran 2, 3 veyâ 4 puan artarsa ne olur? Elimizde bir ülke kalmaz...” Kolay değil. On dokuz trilyon dolarlık kamu borcu. Kırk yıllık yasağı kaldırıp 2016’da başladıkları ham petrol ve LNG ihrâcâtını biraz ta’kîb etmek lâzım. Gerçi bu delikle ilgili hiçbir hükmü olmaz ya! Üstelik sürdürülebilir olma durumu da gâyet şübheli.
Kalkışmada İngiliz eli de var. Tabîî onları Yahudiyle berâber düşünmek lâzım. BBC’nin tavrı ortada. On altı temmuz sabâhı hepsi hayâl kırıklığı yaşadı. Kızgınlıkla birlikde olan bir hayâl kırıklığı. İstanbul’dan yayılan ışık memleketimizi ve âlem-i İslâm’ı aydınlığa gark ederken garbı karanlığa boğdu. Almanya ile Fransa’yı ayrı tutmak yanlış olmaz. Zîrâ her ikisi de yukarıda bahsetdiğimiz üç unsura teslîm olmuş bir Türkiye istemez.
Fâiller ve yataklık edenler konusunda çok şey yazılıp çiziliyor. Hiç ummadığımız isimler zan altında. Hattâ işin içinde oldukları kesin gibi. İstihbârât zaafı net. Genel Kurmay doğru söylüyorsa MİT darbeyi ancak saat on altı sularında haber vermiş. Buna istihbârât denmez. Hem de ma’lûm çetenin meş’ûm niyeti aylardır konuşulurken. Ya’nî darbe teşebbüsü beklenen bir şey. Hâl böyleyken MİT’in her şeyden son anda haberdâr olması fâcia. Cumhurbaşkanımızın El-Cezîre’ye verdiği mülâkatda, “Darbe teşebbüsünü eniştemden öğrendim. Bir istihbârât zaafı olduğu açık. Doğru istihbârât olsaydı önlenebilirdi” demesi her şeyi îzâh ediyor. Genel Kurmay Başkanı ve kuvvet komutanlarının kolayca derdest edilmesine mim konulmalı. Darbelerin iki paşanın sadâkatine, asîl milletimizin kahramanlığına havâle edilmesine son verilmeli! Türkiye bu aczden derhâl ve kat’î şekilde kurtarılmalı! İ’lân edilen OHAL buna yardımcı olabilir. Yine şu herkesin diline doladığı “emir komuta” ifâdesi terkedilmeli. Sanki bu şekilde olursa normalmiş gibi bir ma’nâ çıkıyor.
FETÖ fürûâtdan fakat birkaç cümle dizelim. Elebaşları hayâtını Yahudi ve Hristiyanlara zağarlık yapmakla geçirdi. İşâret etdikleri tarafa havladı. Yapamayacağı mel’anet yok. Her şey beklenebilir. Vatan hâini olmayı aşdı. Müslümanların i’tikâdını bozan bir dîn hırsızı oldu. En ağır kelimeler tavsîfinden âciz kalır. Bu arada söz konusu yapının tabanı, tavanı, ortası aynı noktada buluşdu: İhânet! Vatana, millete, dîne…
21.07.2016
.
İSTİKLÂL
Muazzam bir hinterlandımız var. Hiç ummadığımız insanlar bize râm olmaya hazır. Elimizin nerelere uzandığını bizden başka herkes biliyor. Bu yüzden şer güçler memleketimizi bir an olsun kendi hâline bırakmıyor. Fakat memnûniyyetle dile getirelim ki Churchill’in “sulamak ve budamak” formülü iflâs etdi. Sömürgeciler bugün sulayınca coşan budayınca koşan bir ülkeyle karşı karşıya. Saç baş yolmakdan gayrı yapabilecekleri bir iş yok velhâsıl!
Darbeyi ABD’nin planladığı gün gibi ortada. General Campbell’la ilgili haberleri atlamayın. Genelkurmay başkanlarının her şeyi reddetmesi ehemmiyyetsiz. Yine CIA başkanı John Brennan’ın “Son birkaç yıldır Türkiye'de siyâset sahnesinde önemli şeyler yaşanıyor. Erdoğan gün geçtikçe gücünü konsolide ediyor ve otoriterleşiyor. Darbe girişimi sonrası Türkiye'de gerilmeler yaşanacak” sözleri şenî fi’ilin tam ortasında bulunduklarını gösteriyor. Yukarıdaki zırvaların gerçekleşmeyeceği anlaşılınca kem küm etmeye başladılar. Türkiye’yi kaybetdiklerinin farkındalar. Rusya ile barışdığı için Varşova’da Erdoğan’ın elini sıkmayanlar bugün bin pişmân! Reis tehlikeyi tamâmen bertaraf edince buharlaşacaklar. Bu arada CIA’nın Nijerya’dan gönderdiği kemikler epeyce işimize yaradı. Amerika’nın paralı askerleri deşifre oldu!
15 Temmuz’da istiklâlimizi i’lân etdik. Artık bundan dönüş olmaz. Milletimiz ayakda. Bu şuur artarak devâm eder. Üstelik medeniyet coğrafyamızı sarar. Manzara Suriye’de, Mısır’da, Libya’da ve daha nice memâlikde mücâdele eden milyonlara yeni bir heyecan verir. Gerçek bir bahârın fitilini ateşler! Sâdece ehl-i sünnet değil, vehhâbîler ve şî’îler de bu rüzgâra kapılır. Nitekim kapılıyor da…
Ka’be-i muazzamada imâmın “Türkiye Türkiye” diye cenâb-ı Hakka yalvarması çok mühim. Tufeylî’nin söyledikleri öyle. Hizbullah’ın eski genel sekreteri bakın ne diyor: “Darbe girişimiyle ilgili Türkiye'de yaşananları duyduğumuz zaman bu savaşın lehimize olmayacağını düşünerek çok korkduk. Derin endişe duyduk. O andan itibaren doğruyu savunmak için bu çatışmada Türkiye'de olmayı ve ölmeyi istedim… Hepimiz darbenin bize karşı olduğunu, Türk halkına doğrultulan silahın bütün bölge, semt ve köylerde bizim bağrımıza, aklımıza, çocuklarımıza, geleceğimize çevrildiğini anladık. Bu geceden sonra tarih, bundan önceki gibi olmayacakdır. Ne Türkiye'de ne bölgede ne de Kuzey Afrika'da.” Türkiye’nin Osmanlı döneminde hilâfet merkezi olduğunu, bu yüzden Müslümanlar nazarında önem taşıdığını dile getiren Tufeylî şunları da ekliyor: “Dünyada özne olduğumuz o günlerin hasretini çekiyoruz. Recep Tayyip Erdoğan, Müslümanların büyük kısmı için bir kutup oluşdurabilir, onlara birlik ve beraberlik sağlayabilir. Bugün bunu yapabilecek olan Erdoğan ve Türkiye'deki yönetimdir.” Tufeylî darbe teşebbüsü esnâsında kutlama yapanları ise “şeytânın hizmetkârları” olarak vasıflandırıyor…
Tasfiyenin yıldırım sür’atiyle gerçekleşdirilmesi lâzım. “Kurunun yanında yaş da yanmasın” tarzındaki ifâdeler kötü niyyet kokuyor. Şu hâlde önce temizlik yapılmalı, ardından yanlışlar düzeltilmeli. Hatâ yapmadan ilerlemeyi düşünmek operasyonu çok yavaşlatır. Stratejik adımlar doğru atılmalı. Jandarmayı sivilleşdireyim derken emniyeti askerîleşdirme durumuna düşülmemeli. Bu cümleden olarak 668 nolu KHK’nin getirdikleri bir defa daha gözden geçirilmeli. Kır ve şehir polisi şeklinde bir tasnîf muvâfıkdır. Bu sınıflandırmada “jandarma” tabiatıyla “kır polisi” olacakdır.
Türkiye, İslam âlemi ve dünya için elimizi çabuk tutalım. Herkesin gözü kulağı bizde!
28.07.2016
.
TABAKÂT
Cumhûriyyet devri modernleşmesi bin senelik târihimize kesin bir reddiyye. Filmin başrolünde din ve ırk dâiremizin dışında bulunan taşeronlar var. Bunlara göre memleketimiz geçmişinden gelen zifiri bir karanlık, batı ise göz kamaşdırıcı bir aydınlık içerisinde. Şu hâlde yapılacak iş kilisenin mumlarıyla karanlığı kovmak. Pek tabîî ki büyük efendiden gelen ta’lîmâtlar istikâmetinde!
Taşeron bir me’mûrdur. Emri yerine getirmekle mükellefdir. Davranışlarına nezâret edecek sağlam bir şahsiyyeti yokdur. Hareketlerini yönlendiren ana karargâh olmasa ne yapacağını şaşırır. İrâdesi son derece zayıfdır. Hemen bütün menfîlikler hücrelerine kadar işlemişdir. Lâkin inanılmaz derecedeki seviyesizliği sebebiyle bu durumdan bî-haberdir. Efendisinin buyruğu millî bir vazîfedir. Bağlı bulunduğu dünyânın maddî-ma’nevî bütün yönünü evlâd-ı fâtihâna kabûl etdirme isteği onda bir paranoya hâlini almışdır. Üstün düşüncelerini benimsemeyen herkes ya ortadan kaldırılmalı yâhûd te’sîrsiz hâle getirilmelidir. Aksi takdîrde karanlığı aydınlığa tahvîl etmek kâbil olmayacakdır. Kendisi dâhî, halk eblehdir. İnce hesâblar yapar. Vatandaşın arasına girer ve onları kandırmak niyetiyle namaza dahi durur. Hacılarla hocalarla görünür. Mahallî kıyâfetler giyer. Ortadaki pilava kaşık sallar. Uğradığı yerlerin ağzıyla konuşur. Aslında o bütün bunları ibtidâîlik olarak görmekdedir. Yegâne korkusu efendisinin, ya’nî frengin gözünden düşmekdir. Bu durumda berhevâ olacağını bilir. Efendisine yalaka, ekmeğini yediği insanlara düşmandır. İç dünyâsında kıl kadar mücâdeleye rastlanmaz; habîs rûhu nefsiyle sarmaş dolaşdır. Rûhunun nefsine isyân etmesi kalbindeki mührün açılmasına, o da ilâhî lûtfa bağlıdır. Atdığı bütün hürriyyet nutuklarına rağmen tam bir müstebiddir ve her müstebid gibi korkakdır. Yerli yersiz hürriyyetçi olduğunu ifâde etmesi kapıldığı amansız korkudan ileri gelir. Evet batı kendisine sınırsız destek vermişdir. Ne var ki bunun engel tanımayan bir sel karşısında çâresiz kalacağı meydandadır. Maamâfîh titrediğini kolay kolay belli etmez. Gecelerde ve gündüzlerde duruma hâkim olduğu intibâını uyandırmaya çalışır. Gizli korkunun âşikâr olması uçağa binme vaktinin geldiğine işâret eder!
Taşeron ekmek yediği ülke ile batı arasında kalmış biri değildir. Tercîhini garbdan yana yapmış ve bunu i’lân etmişdir. Âhirete inanmaz. Hodbîndir. Zâten batıya iştiyâkla intisâb etmesinin mühim bir âmili budur. Zîrâ İslâm medeniyyeti çıkarcılık dâhil her türlü menfîliğe tavır alırken batı dünyâsında iki kişilik âiledeki münâsebetler bile menfa’at üzerine kurulmuşdur. Çıkabileceği en üst noktaya gelmek isteyen taşeron, efendisi karşısında alabildiğine alçalmakdan zerrece rahatsızlık duymaz. Lûgatinde küçülmek diye bir mefhûm yokdur. Bu durumdan sâdece nefsi müteessir olur. Ancak onu da başında bulunduğu halka zulmederek teskîn eder. Öte yandan yanaşmalar rahatlatıcı bir unsur olarak her an devrededir. Batılı büyük efendinin sâhibini şamarladığını duyan yanaşma derhâl huzûra çıkar ve yanaklarını tam bir mes’ûliyyet hissiyle taşeronun tokat menziline uzatır…
Yanaşma za’f denizinde yüzdüğünden olsa gerek efendisinin göz hareketlerini ta’kîb etmekden kendini alamaz. Sâhibini kızdırmak korkusu kâbûsu olur. Bütün hayâtı taşeronları memnûn edebilmek üzere sarf edilen gayretlerle geçer. Efendisinin gitdiği yerlere gitmek, ona kadar ulaşıp bağlılığını bildirmek ve eğer mümkinse yapacağı türlü şaklabanlıklarla ona bir kahkaha atdırabilmek sevdâsındadır. Taşeronlar tarafından tahkîr edilen nefsini küçük yanaşmaların üzerine salarak tatmîn olur. Küçükler de her şeyden evvel bir sığıntı oldukları için bu tavrı yadırgamaz ve baş yanaşmaya olan bağlılıklarından aslâ vazgeçmezler. İlimsizlik ve irfânsızlık dehlizinde can çekişen alt kademenin küfür denizinde boğulan üst kademeyi değerlendirebilmesi imkânsızdır. Ağızları açık ve gözlerini kırpmadan eşkıyâ başını dinlerler. Şekli de muhtevâyı da çözemezler. İhâneti fehmedemezler. Fehmeder gibi olabilirler. Lâkin bunu ya kendilerinin yanlış anladığına ya da söyleyenin o kelimelere çok farklı ma’nâlar yüklediğine yorarlar. İşin içinden çıkamazlarsa akıl hocaları imdâda yetişir. O sözlerin hangi şartlarda dile getirildiğini îzâh eder. Kimsenin iknâ olmamak gibi bir lüksü yokdur!
Yanaşmanın taşerondan farkı kelbin köpeği olmasıdır. Sınıf atlayabilir. Bu iki gürûhun yolu îmânsızlık kavşağında birleşmişdir. Batıdaki ana karargâhdan alt birimlere doğru bir emir komuta zinciri varsa da gelen ta’lîmâtların zümreler üzerindeki te’sîri farklıdır. Yanaşma mâl ve makâmın üzerinde duran bir cücedir. Taşeron da öyledir ya. Ayağı kayarsa yerlerde sürüneceğini bilir. Çevresindekilerin alçalıp yükselmesi tedirginliğini katlar. Pis ağzına ve kirli kalemine bakmayın; Yûnus Emre hazretlerinin “Mâl sâhibi mülk sâhibi…” diye başlayan mısrâ’ları iç dünyasını başına yıkar. Karmaşık hâdiseleri düzene koyacak bir imkâna sâhib olmadığından hepsini çiğnemeden yutar. Bilgi seviyesi i’tibâriyle kendisinden aşağıda olanları cehâlet, yukarıda olanları hıyânetle suçlayarak aradan sıyrılır. Mübtezeldir. Nasîbsizlerin başıdır. İlimden, amelden, ihlâsdan bî-behredir. Avenesine laf salatasını ilim, fitneyi amel, burun akıntısını ihlâs diye yutdurur. Kibirlidir. Ehl-i sünnete düşmandır. Giydiği cübbe, takdığı takke görüntüden ibâretdir. Kalbi inkârla doludur. Vatan mefhûmu yokdur. İhâneti ortadadır. Anlamamanın ahmaklıkla bir ilgisi kalmamışdır. Hâinlikle alâkası vardır. Geniş karnıyla pek çok şeyi hazmedebilen işbu yanaşma münevverin haşerât-ı selâseye tepeden bakan tavrını kabûllenemez.
Münevverin nazarında batılı da taşeron da yanaşma da zavallıdır. Sonuncusu aynı zamanda parazitdir. Bununla berâber cümlesine karşı çok uyanık olmak gerekmekdedir; çünki bunların Türk milletine verdiği zarar hayâllerin de ötesindedir. Kalemlerin mürekkebi, defterlerin sahîfesi bu tahrîbâtı anlatmaya yetmez. Kelimeler bu yıkımı ifâdede âciz kalır. Münevverin kendi hesâbına endîşelendiği tek şey âhirete îmânlı gidip gidememe mes’elesidir. Hiçbir dünyevî kaygı onu milleti adına hareket etmekden alıkoyamaz. Cem’iyyetinde tesbît etdiği ufuk daralması ona ıztırâb verir. Fakat tevekkülü eleminin dışa vurulmasına mâni’ olur ve yüzünün mütebessim kalmasını sağlar. O çoğu kere şunları düşünür: Büyük milletler için asıl tehlike zamanın birinde esîr olmak değil, buna alışmakdır. Esâreti bütün zilletiyle yaşarken hür olduğunu düşünmek ise ayrı bir felâketdir. Târihin her döneminde dünyâ çapında devletler kurmamız küçülmemize mâni’ oldu. Büyük düşünenler büyük devletler kurdu. Büyük devletler kuranlar büyük düşünmeye devâm etdi. Anadolu türklerinin ilhânîlere bağlı olduğu yıllarda mısırda bir memlûk sultânlığı vardı ve büyük devletdi. Anadolu da nefes alıp veriyordu. Burada nizâm-ı âlem için cihân hâkimiyyeti fikri dâimâ cânlı tutuluyordu; Osmanlı bu sâyede vücûd bulmuşdu.
Münevverin zaman ve mekân şuûru çok genişdir. Onun idrâki bugünü mâzîye doğru aşmış ve oradaki idealleri bir nümûneler demeti hâlinde seçmiş bulunmakdadır. Hâdiseleri doğru olarak tahlîl edemeyen cem’iyyetler her türlü kandırılışa açıkdır. Taşeronların ve yanaşmaların memleketimizde hâlâ tarafdâr bulabilmesi bu yüzdendir. İdrâk ana kaynakdan beslendiği müddetçe cânlılığını koruyabilir ve zekâ selîm bir akılla mesâfe kat edebilir. Körelmiş bir idrâkin rehberlik etdiği zekâ insanı yalnızca uçuruma götürebilir. Demek ki milletlerin aldatılamaması belli kâidelere bağlıdır: Toplumda köşe başlarını irfân sâhibi kişiler tutacak ve hakîkî mürşidlerin nezâretinde yetişen münevverler doğruları devâmlı sûretde halka telkîn edecek!
Taşeronların mukâvemet unsurlarımızı ortadan kaldırma yolundaki fa’âliyyetleri sathî düşüncenin memleketimizde ürkütücü derecede yayılmasına bâis oldu; bu da kolayca iğfâl edilmeyi berâberinde getirdi. Bugün kelimelerin ifâde etdiği ma’nâyı zâhiren anlıyor ama onları tahlîl etmekden hayli uzak bulunuyoruz. Hâlbuki keskin muhâkemesine zaman ve mekân idrâkindeki genişliği de ilâve eden münevverin kolay kolay bu hatâlara düşmediği görülmekdedir. Münevver herkesin hakkını teslîm eden bir yapıdadır. Ona göre belli dönemlerde muayyen ta’bîrlerin klasikleşmesi gerçeğin dile getirilmesi şeklinde ortaya çıkmakdadır. “Donanma-yı zafer-makrûn”la “donanma-yı hezîmet-şiar”daki gibi. “Hâkânü’l-berreyn ve’l-bahreyn”, “sultân-ı selâtin-i cihân” yalnız ve ancak hakîkatin ifâdesidir. “Sen ki françe vilâyetinin kralı Françeskosun” kezâ! Akıl hastası veyâ hâinin kötüleri âbideleşdirmesini anlamak da kolaydır.
04.08.2016
.
DEŞİFRE
Erdoğan Petersburg’a gitdi. Türkiye ve Rusya oyunları bozma konusunda anlaşmış görünüyor. Amerika’nın, İngiltere’nin ve ma’lûm baronların işi zor. Daha doğrusu böyle bir ittifak hepsini çökertir. Kraldan çok kralcı olanlar bu satırlara soğuk bakar. “Târihî hasmımız Rusya’ya güvenilir mi?” diye sorar. Ne var ki bunlar “târihî hasmımız İngiltere’ye güvenilir mi?” suâlinin cevâbını veremez. Bunun iki sebebi olabilir: Ahmaklık veyâ hâinlik. Doğru, Ruslarla birçok defa savaşdık. Birçok defa boğaz boğaza geldik. Fakat şunu unutmayalım ki Osmanlı’yı Ruslar yıkmadı. Sakın Kırım Harbi demeyin. Sakın 93 Harbi demeyin. Evet ilki bizi borç batağına sokdu, diğeri koca devleti fiilen bitirdi. Lâkin her ikisinde de sâdece zâhiren İvanlarla savaşdık. Boğuşduğumuz asıl güç İngilizlerdi. Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin İslâm’ın en büyük düşmanı olarak ifâde buyurdukları İngilizler!
Osmanlı’dan sonra ilk defa oyun kuruyoruz. Fazlasıyla mühim. Örtülü savaşın canbazları artık istediğini yapamıyor. En sinsi hîleler işe yaramadı. Ruslarla savaşmadık. İki taraf da olgun davrandı. Gerçi Slavların ağabeyi boğazı geçerken birkaç boru gösterdi ama daha ileri gitmedi. Biz de dolduruşa gelmedik. Eskiden olsaydı maâzallah. “Kim tutar seni?” dediklerinde iş bitmişdi. Gerçi o zaman böyle bir şeye lüzûm duymazlardı. Nitekim duymadılar da…
Rusya ile yakınlaşmamıza kızanlar “Erdoğan’ın uçağı nasıl kurtuldu?” sorusunun cevâbını bulsun. Yok F-16’ların benzini bitmiş, yok yüklü değillermiş… Hepsi hikâye. Bunca hazırlığı yapan “ata”yı düşürür. Fransız yazar Hannibal Genseric’in makâlesi hakîkaten çarpıcı. Bizce hâdiseyi vuzûha kavuşduruyor. Buna göre o gece Erdoğan’ın uçağı yedi Rus jetinin korumasında İstanbul’a inmiş. Bu jetler hâinleri tehdîd etmiş. En ufak bir yanlışda imhâ edileceklerini bildirmiş. S400’ler de devredeymiş. Zâten korkak olan darbeciler bunun üzerine hiçbir şey yapamamış. Gâyet mantıklı. Bu arada “Mürted” üssünün bombalanmasındaki ince bilgiler gün yüzüne çıkmalı. Zîrâ cumhurbaşkanımız, “Eskişehir bizi dinlemeyince başka bir yol bulduk” tarzında konuşmuşdu…
Doksanlık kraliçe deşifre oldu olmasına da bir kerre fehmetmek yetmez. Her vak’adaki rolünü anlamak gerekir. Bilhassa rûhumuz üzerindeki ameliyyâtını!
Saltanatın ve hilâfetin ilgâsı Türk milletini imhâ yolunda atılan iki mühim adımdı. Bu sûretle harekât merkezimiz yıkılıyor, beynimiz dağıtılıyordu. Bitkisel hayâta girmişdik. Ellilere kadar parmak uçlarımızı bile oynatamadık. Menderes’le biraz nefes aldık. Bedeli ağır oldu. Adnan bey asıldı. Maamâfîh toparlanma devâm etdi. Rahmetli Özal’ın askerin önüne şortla çıkması “Allahü ekber”den sonraki ilk meydan okumaydı. Şehîd edilse de umûmî akış değişmedi. Bu sefer 28 Şubat’la karşımıza çıkdılar. Çok şükür ki bin yıl sürecek dedikleri maskaralık üç beş senede buharlaşdı. Son olarak asrın papazı Fethullah Gülen’le geldiler. Onu da bertaraf etdik. Kıyâmete kadar debelenseler biiznillah netîce değişmez. Lâkin korkunç bir illete yakalanmış durumdayız. Kurtulamazsak dünya ve âhiretimiz yıkılır!
İslâm düşmanları daha ziyâde örtülü savaşı tercîh ediyor. Bunun bin türlü yolu var. En te’sîrlisi Müslümanların i’tikâdını bozmak. İlk büyük adım vaktiyle Yahudiler tarafından atılmış, Abdulllah bin Sebe Şî’î fırkasını kurmuşdu. Bu fitnenin hangi acılara sebep olduğunu hemen herkes bilir. Yüzbinlerce Müslümanın cesedine basarak ilerleyen Haçlı orduları bu zararın yarısını veremedi. Zâten maddî kayıp, hattâ yıkım ne kadar büyük olursa olsun telâfî edilebilir. Taş üstünde taş, omuz üstünde baş kalmayan bir şehir ihtişâmla yeniden ayağa kalkabilir. Târih bunun misâlleriyle dolu…
Sistemli bir şekilde bozulan i’tikâdımızı ta’mîr etmek zorundayız. Îmânımızı söküp atamayanlar “hiç değilse i’tikâdlarını bozalım” dedi. Bir İngiliz fitnesi olan mezhebsizlik bu sûretle vücûd buldu. Doğruluk iddiâsıyla Ehl-i sünnete savaş açmak, evliyâyı, kerâmeti, şefâati inkâr etmek bu iklîmde yayıldı. Maddî yapımızı kuvvetlendirirken ecdâdın ma’nevî mîrâsına da sâhib çıkalım. Kuru kuru Osmanlı demekle olmuyor!
11.08.2016
.
CEVHER
Yirminci asır adam kıtlığına teslîm olduğumuz bir dönem. Bilhassa cihan harbinden sonraki kısmı. Lâkin söz konusu illetle mücâdele etdiğimiz zaman dilimleri de var. On dokuzuncu yüzyılın ikinci yarısı böyle. Siz bakmayın fıratı aşamayan târihçi bozuntularına. Bunlar sâdece bakar. Göremez. Ricâldeki kıtlığın arpada da olduğunu zanneder. Atla otomobili mukâyese edebilen kafanın her dâim ikincisi lehine karar vereceği âşikârdır. Hâlbuki devrin refâh seviyesi bugün bize nal toplatır. Tetkîkler böyle söylüyor. İmhâ edici savaşların ortasına bakarak hüküm verirseniz elbette yanılırsınız. Ayrıca yetişmiş insan konusunda kapkara bir tablonun bulunmadığını bilmemiz gerekiyor. Gazi Osman Paşa’nın muâdili var mı? Peki ya Ahmed Muhtar Paşa’nın? Bu ikincisinin başka konulardaki durumu bizi alâkadâr etmiyor. Cevdet Paşa’nın karşısına kimi çıkarabiliriz? Hâkânlarımızı zikretmek ise kelimenin tam ma’nâsıyla saygısızlık olur. Şu hâlde edebimizi takınıp haddimizi bilmemiz gerekiyor. “Edeb tâc-est ez-nûr-ı ilâhî/Binih ber-ser bürev her câki hâhî: Edeb ilâhî nurdan bir tâc gibidir; onu başına koy da nereye gidersen git…”
Son senelerde belli bir hareket yaşandı. En azından nisbî bir toparlanma dönemine girildi. Artık adam kıtlığı çeken memleketler içerisinde ilk sırada değiliz. Hristiyan batı bu konuda rakîbsiz. Yirminci asrın o meş’ûm havasından sıyrılmış görünüyoruz. İdeale nazaran daha alacağımız çok yol var ama gidişât umut verici. Her şeyden önemlisi korku bariyerini aşdık.
Milletimiz idbâr devirlerinde bile belli bir standarda sâhibdi. Çürümüş zümrelerden söz etmek mümkinse de bünye iflâs etmemişdi. Cem’iyyetimizin cihan harbinde ortaya koyduğu mücâdele bu sözümüzün vesîkası. Yüz sene zarfında yaşadıklarımız ayrı bir te’yîd, ayrı bir te’kîd. Son olarak Türk milleti 15 Temmuz gecesi yeniden durum bildirdi. Cümle âlem gördü ki halkımızın millî hissiyâtı hâlâ çok kuvvetli. “Acabâ” dediğimiz hususlarda yanıldığımızı anladık. Üzeri küllenmiş değerler açığa çıkdı ve “biz buradayız” dedi. Sanki yüzyıllarca gençleşdik. Hiç ummadığımız çevreler herhangi bir baskı olmaksızın içindeki imânı haykırdı. Hem de on altıncı asır akıncılarını imrendirecek tarzda bir kahramanlıkla. Aslan geri dönmüş, saklı cevher açığa çıkmışdı!
Yeryüzünde namluya göğsünü dayayabilen kaç bahadır bulunur? Daha doğrusu bulunur mu? Ama o gece kameraların tesbît etdiği hâdiseler bile sayılamayacak kadar çokdu? Her cadde ve her sokak serdengeçdilerce tutulmuşdu. Hâinlere değil meydan, bir kaldırım taşı dahi bırakılmamışdı. Sümüklünün tezvîrâtını hayâta geçirmek isteyen mercimek beyinliler dağıtılmışdı. Öyle ki, Tursun Bey’in ifâdesiyle “Kefere-i füccâr ve fecere-i eşrâr, zümre-i guzât-ı ebrâr önince gürûh gürûh, enbûh enbûh, sığır hargelesi aç kurtlar önince kaçar gibi, gâh gürizân gâh hamle-hîzân idüb, kırılu kırılu kaçarlar idi.”
Oğuz döndü. İte köpeğe geçit yok!
18.08.2016
YÜRÜYÜŞ
Büyük yürüyüş başladı. Ne İngiliz ne Yahudi durdurabilir. Elbette ellerinden geleni yapacaklar. İçerideki piyonlar son damlasına kadar sıkılan limon gibi kullanılacak. Her biri paryası oldukları Elizabeth nâmına memleketimize kurşun sıkacak. Lâkin bütün bunları büyük idealler uğruna yapdıklarını zannedecekler. Kime hizmet etdiklerini bilme imkânları olmayacak. Kalleş olarak yaşayanlar leş olarak geberecek.
Gâlibâ sonunda Suriye’ye girdik. Aslında türlü unsurlarımızla zâten oradaydık. Şimdi iş resmiyyet kazandı. Bu yazının kaleme alındığı saat i’tibâriyle İngilizler sessizliğini koruyor. Hâlbuki Almanya zayıf da olsa destekledi. Fransa daha kuvvetli bir açıklama yapdı. Başka sesler de çıkdı. Anlaşılan hemen herkes müsbet görünmek istiyor. Ne var ki kraliçe susuyor. Âdetâ ağzını bıçak açmıyor. Kem küm edebilirler. Fakat ciddî bir şey söyleyebileceklerini düşünmüyoruz. Çünki ağır bir darbe yediler. Bu hareket ABD’den, İsrail’den ve diğerlerinden çok İngiliz’i hedef alıyor. Onların menfaatlerine darbe vuruyor. Frenk kırmasının akıl hocası onlar. Çocuk kâtillerinin akıl hocası onlar. Aslında bütün batının akıl hocası onlar. Bu alçakları sakın gözünüzde büyütmeyin. Ehemmiyyetleri İslâm’a verdikleri zarardan ileri geliyor. Vaktiyle bir fikir ve siyâset adamımız devrin meşhûr politikacısını şöyle tasvîr etmişdi: “Memleket yanıyor. Yangını söndürmek için, musluğu açıyorsun; su gelmiyor. Bir bez parçası musluğu tıkamış vaziyette, yangının sönmesini engelliyor.” Burada da farklı bir durum bulunmuyor. Yeryüzüne durup dinlenmek bilmeden fitne pompalayan soğuk yüzler sâirlerin yekûnundan daha fazla zarar açıyor. Bu yüzden ciddîye alıyoruz. İnsanlığa katdıkları bir değer yok. Küfrün, fitnenin ve her türlü alçaklığın bayrakdârlığı onlarda. Türk milleti nasıl ki dîn-i mübînin sancakdârı ise adalılar da işte bu meş’ûm işlerin lideri. Ancak zevâlleri yaklaşdı. Bin değil milyon fitne düşünseler nâfile. Ne önümüzü tıkayabilirler ne çöküşlerini durdurabilirler!
Bu tür gidişler çok ağır tonajlı gemilerin yol almasına benzer. Bunlar bir anda hareket edemedikleri gibi bir anda duramazlar da. Sağa sola dönmeleri büyük mesâfeler gerekdirir. Bunun insanlık târihindeki mukâbili birkaç yüzyıldan aşağı değildir. Dibe vurmak ve tırmanışa geçmek asırları yutar. Bu dönüşü hızlandıracak hemen hiçbir şey yokdur. Nitekim Toynbee ömrünü adamasına rağmen en ufak bir şey yapamadı. Sâdece tesbîtle kaldı. Amerika’nın füzeleri, İngiliz’in biyolojik silâhları ve diğerlerinin daha başka cinâyet vâsıtaları çâresiz. Tıpkı Gorbaçov’unkiler gibi. Bunların Kızıl Meydan’da boy göstermekden başka bir fonksiyonları olmamış, Sovyetler yıkılıp gitmişdi. Yakın gelecekde Rusya’nın daha da ufalanacağı söyleniyor. Senaryoyu kim yazıyor? Ma’lûm çete. Bir kelbini bir kelbine mes’elesi…
Aslında yukarıdaki istikâmet Türkün ve İngilizin istikbâlini değil haçın ve hilâlin geleceğini ortaya koyuyor. Yeryüzü her geçen gün yeniden adâlete gark olacağı demlere yaklaşıyor. Ba’zıları şer cebhesinde yer alarak sonsuz kaybediyor ba’zıları ise bin mihnet çekse de ebedî aydınlığa doğru yürüyor.
Ne ise ki ikinci zümreye dâhiliz!
25.08.2016
ANAHTAR
Günlük dedikodular vaktimizi değirmen gibi öğütüyor. Giden sâdece zaman değil. Potansiyelimiz lakırdı girdâbında berhevâ oluyor. Yalnızca ma’nâ cebhemizden bahsetmiyoruz. Madde cihetimiz de tehdîd altında. Bugün mes’eleye çâre bulacak beyinler yok. Hâdiseyi doğru okuyacak kafalar bile bulunmuyor. İzâfî durumdan söz etmiyoruz. İdeali merkeze koyup konuşuyoruz. Son yüz sene bize çok pahalıya patladı. Birçok şeyle berâber aklımızı da götürdü. Komedyenlerin işi hiç bu kadar kolay olmamışdı. Tezâdlar, tenâkuzlar zirvede. Abdülhamid Han’a söz söyletmeyenler onu diline dolayanları bayraklaşdırmış durumda. Yarım doktor, yarım imam neyse yarım aydın da o. Acabâ bu vartayı ne zaman ve nasıl atlatacağız? Damarlarımıza şırınga edilmiş eblehlik mikrobunu kim bilir hangi hamleyle bertaraf edeceğiz? Doğrusu merâk ediyoruz…
Ecdâd lakırdıya iltifât etmezdi. Aldığı her nefes, atdığı her adım şuûr doluydu. “Gazâ kim itdiler Allahu ekber; Didiler her nefes Allahu ekber/Salındı seyf-i İslâm kâfir üzre; Uruldı nevbet Allahu ekber/Kılıçlar gölgesinde cennet-i Hak; Resûl’den bu haber Allahu ekber/Bozıldı çanlar hem kelîsalar; Makâm oldı dîne Allahu ekber” diyenler sarsılmaz bir îmân ve yıkılmaz bir i’tikâdla mücehhezdiler. Orhan Gâzî’nin “pâk dîn” ve “pâk i’tikâd” olarak tavsîf edilmesi binlerce misâlden sâdece biri. “Kim sevilir kim sevilmez?” suâlinin cevâbını altı yüz sene boyunca doğru olarak verebilmek işte bu sûretle mümkin olmuşdur. Altyapıdaki küçük bir bozukluk tâc ü tahtı berbâd ederdi. Nitekim bugün cübbesi, sakalı, sarığı yerinde olan nice zevât oraya buraya yalpalamakdan kendini alamıyor. Niyyetde karışıklık, menbada bulanıklık var çünki. Ajanları hiç saymıyoruz. Onlar zâten düşman. Oyunun farkında olduğunu zannedenler hîlenin yüzde ellisini çözmüş durumda. Başka bir ifâdeyle diğer yarının içinde deli dana gibi bir aşağı bir yukarı seğirtip gidiyorlar.
Az konuşup çok iş yapmak ecdâdın alâmet-i fârikalarından. Bu hasletle vasıflanmak zorundayız. Sultan Selîm muhteşem bir numûne-i imtisâl olarak karşımızda duruyor. İmparatorlukları yutarken nutuk atıp durmuş mu bakmakda fâide var. “Kim ne yapıyor?” sorusuna cevâb arayabiliriz. Ne var ki bunun “gün” dedikodularını hatırlatacak tarzda olmaması lâzım. Böyle bir ameliyye hiçbir yarar sağlamaz. Bilakis büyük zarar verir. Her saat farklı zemînlerde sözüm ona ifşââtla meşgûl olan eşhâs aslında nice beyni dumûra uğratıyor. Onları ciddîye alanlar vehim anaforunda boğuluyor. Dikkat ederseniz bunların hiçbirinde derinlik yok. Hasan geldi, Hüseyin gitdi salatasıyla karın doyurmaya çalışıyorlar.
Büyük Türkiye biiznillah kurulacak. Fakat mes’elelerimizi de bilmek zorundayız. Aksi kafamızı devekuşu gibi kuma sokmak olur. Hedefe dev aynasıyla değil, boy aynasıyla ilerleyeceğiz.
Yeniden dünya tahtına oturmanın anahtarı bu!
01.09.2016
KUKLACI
Mazrûfun değil zarfın arkasından giden bir dünyadayız. İç ne kadar kokuşmuş olursa olsun allayıp pulladık mı her şey halloldu zannediyoruz. Her mevzûda böyle. Üç beş kelimeyi papağan gibi tekrarlayıp duruyoruz. Şunca zamandır ne olduğunu anlayamadığımız bir “muâsır” var. Çağdaş dedikleri hikâye. Medeniyyet kezâ. Bu güzel kelimeye ne idüğü belirsiz bir ma’nâ yükledik. Çok şükür irticâ’, mürteci’, ilericilik unutuldu. Laiklik de bu yolda. Yalnız bunları vaktiyle bayraklaşdıran zümrelere güven olmaz. Yeni süngülerle saldırabilirler. Nitekim saldırıyorlar.
Yaklaşık iki yüz senedir içi boş kelimeler cilâlanıyor. Tanzîmât ana caddeyi karartmanın büyük adımı. Sûret-i hakdan görünen erâzil meş’ûm niyyetini kelimelerin arkasına saklamışdı. Devleti kurtarma edebiyâtı örtü vazîfesi gördü. Nice temiz insan kandırıldı. Bu sûretle memleketimiz temelinden dinamitleniyor, dîn-i mübîn-i İslâm yıkılmak isteniyordu. Bu yapılırken sis bombalarıyla görünmezlik sağlanıyordu. Klasik tedrîsin çok ince ve kahpe bir oyuna kurbân edilmesi böyle oldu. Herkes kör değildi. Gel gör ki kimse onları dinlemedi. Hakkı haykıranların gür sesi gürültünün içinde kayboldu. Bütün bunlara rağmen asîl milletimiz göz yaşartan firâsetiyle yapılmak isteneni anlamışdı. Bakın Islâhât için ne diyor: “Âbâ ve ecdâdımızın kaniyle kazanılmış olan hukûk-ı mukaddese-i milliyyemizi bugün gâ’ib etdik. Millet-i islâmiyye millet-i hâkime iken böyle bir mukaddes hakdan mahrûm kaldı. Ehl-i islâma bu bir ağlayacak ve mâtem edecek gündür.”
Bu yolu açan Mason Reşid Paşa’nın Tezâkir’de, “alicenâb ve sebâtlı ve insâniyyetli ve kalbi temiz bir zât-ı memdûhü’s-sıfât” olarak vasıflandırılması işin vehâmetini ortaya koyuyor. Ne var ki Cevdet Paşa’ya zinhâr kötü his beslemeyin. Kendinize bakın. Hangi târihlerde ne yapıp ne etdiğinizi, kimler için neler söylediğinizi gözden geçirin! Ve tabîî tevbe edin! Unutmayın ki o da bir insandı ve yanıldığı mevzûlardan biri buydu. Bu ise Mecelle kahramânının İslâmiyyet’e yapdığı büyük hizmeti gölgelemez. Hâdiseye yaklaşık iki asır ileriden bakmanın bize sağladığı avantajı bir an olsun hatırdan çıkarmamalıyız!
Bütün bunlar kendiliğinden olmadı. Can derdine düşmüşdük. Coğrafyamız câsûsların işgâli altındaydı. Şeytanın aklına gelmeyecek alçaklıkları düşünmek ve uygulamaya koymak İngilizlerin rutiniydi. Mekke-i mükerreme sokaklarında gezip halkı fitne ve fesâda da’vet edenler aslında bu rezîl kavmin ellerine tutuşturduğu metni okuyordu. Tabîî bundan kendilerinin bile haberi yokdu. Ne diyorlardı: “Yâ ehl-i Mekke bilâ-hisâb ve lâ-azâb cennete girmenin zamanı geldi. Türkler üzerine cihâd edin ki anlar nasârâ ve frenk oldular. Sizden katl olunan cennetlik ve anlardan katl olunanlar cehennemlik olduğunda iştibâh yokdur.”
Dikkat ederseniz bugünki senaryo ile birebir örtüşüyor. İslâm diyerek yeryüzünü kana bulayanların ipi aynı kuklacının elinde. Daha doğrusu bu alçakların, her biri farklı karakterde düzinelerce kuklası var. Hangisine veyâ hangilerine iş düşmüşse onu oynatıyorlar. Bugün hepsini sahneye sürdüler!
08.09.2016
İNECİK
Mâzîye âid şifreleri henüz çözemedik. Epeyce bir zaman bu problemle uğraşacağa benziyoruz. Atalarımızı kan dökücü birer cânî gibi gösterenler tasnîfimizin dışında. Onları insan sınıfına sokmuyor, söylediklerini ciddîye almıyoruz. “Ben ecdâdın yolundayım” diyenlerle ilgileniyoruz. Fakat bunların dahi lafını etdikleri husûsdan fevkalâde uzak olduklarını ifâde etmek zorundayız. Dedelerimizin ruh iklimîne vâkıf olabilmeleri için daha çok ekmek yemeleri lâzım. Bu öyle orada burada nutuk atmakla olacak iş değil. Bu sûretle yalnız ve ancak kabukda dolaşılabilir. İçeriye girme imkânı aslâ ve kat’â bulunamaz!
Söz konusu netîce yüz senelik kültür inkıtaından neş’et ediyor. Buna hemen bütün dikkatimizi siyâsî târihe vermiş olmamız da eklenince tek bir istikâmet kalıyor: Sığlık! Burada okumuş okumamış farkı bulunmuyor. Hemen herkes aynı noktada buluşuyor. Profesöründen çobanına kadar. Hattâ grafiğin ikincisi lehine olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Zîrâ onlar yüz senelik beyin yıkama faâliyyetinden en az hasarla çıkan zümre. Silindir onların üzerinden diğerleri kadar net geçmedi. Daha doğrusu geçemedi. Ol sebebden kafatasları dâhilinde dumûra uğramış hücre sayısı mahdûd kaldı. Aydınlar bedenen ve rûhen köleleşirken sığırtmaçlar istiklâlini epeyce muhâfaza etdi. Gazeteden, radyodan, televizyondan uzak olmak daha az tahrîbâta uğramak ma’nâsına geliyordu. Hatırlıyorum da yazın sık sık gitdiğimiz köyümüze elektrik gelince kalbim “cız” etmişdi. DALLAS’ın ahlaksızlıkları buraları da vuracak diye korkmuşdum. Nitekim vurdu. Hem de ne vurdu!
Ecdâdımızı tanımıyoruz. Üstelik bunun farkında değiliz. Bunca yıllık aleyhde propagandaya rağmen onları adâletli, cengâver, kahraman olarak görüyoruz. Şefkatli olduklarını da biliyoruz. Hattâ bugünün dünyasında te’sîs edilemeyen muhteşem bir nizâmın mi’mârı olduklarını her vesîle ile dile getiriyoruz. Bunlarda sıkıntı yok. Merhametliyiz. Kimsenin affetmediğini affedebiliyor, herkesin kapının önüne koyduğunu evimize alabiliyoruz. Şefkatimiz kelimelere yansıyor. Bırakın insanı, hayvanâtı dahi kucaklıyoruz. Sıklıkla kuşa kuşcağız, kediye kediceğiz diyoruz. Hayvancağız da kalbimizin derinliklerinden gelen bir hitâb. Ne var ki ineğe “inekceğiz” demek aklımıza gelmiyor. “Hayvancağız” diyebiliyoruz o kadar. Hele “inekcik” tahayyül sınırlarımızı aşıyor. Bunu belki yeni doğmuş bir dana için kullanabiliriz. Lâkin doğum yapmaya hazırlanan bir inek en merhametlimizde bile inekcik olmuyor. İnek olarak kalıyor. Hâlbuki asîl ve şerefli ecdâdımız böyle değil. Hadi kaynakdan, ya’nî Abdurrahman Abdi Paşa’dan gidelim: “Meğer ol mevzı’de bir inek henüz doğurmak üzre idi. Ba’zı kullarından mesmû’-ı şerîfleri olıcak fi’l-hâl ol mahalde zabt-ı zimâm ve tevakkuf u ârâm idüp hazret-i Hâliku’l-eşyânun hikmet-i acîbesini seyr ü temâşâ buyurdılar ve merâhim-i Hüsrevânîlerinden ol ineciğe ızhâr-ı şefekat buyurup doğurmasına imdâd ü i’ânet içün sığırtmacını huzûr-ı hümâyûnlarına getürdiler ve tâ evvel inecik doğurunca anda durdılar.”
Dördüncü Mehmed sığırtmacı unutdu mu? Olur mu öyle şey? Devâm edelim: “Ba’dehû sığırtmaca bi-lâ-vesîle tevcîh-i hitâb idüp 'Müslimân mısun?' diyü sordılar. Mezbûr zimmîliğini i’lâm idicek merâhim-i Pâdişâhânelerinden kemâl-i rıfk u mülâyemet ile mezbûru dîn-i Hakk’a da’vet ve tarîk-ı müstakîme delâlet idüp 'Gel, Müslimân ol, sana dirlik vireyim ve Hakk te’âlâ cümle günâhını afv ider. Âhiretde doğrı cennete gidersün' diyü bir iki def’a teklîf-i İslâm buyurduklarında mezbûr zimmî abâ itdi. Lâkin ol mahalde hâzır olan ağalar anı âgâh idüp 'Bu senünle söyleşen ve sana Müslimân ol diyen bi’z-zât Pâdişâh-ı âlem-penâh hazretleridür' didüklerinde ol sâ’at mazhar-ı hidâyet olup kabûl-i İslâm’a müsâra’at ve oğlı dahi kendüye mütâba’at eyledi. Ve bundan akdem defe’âtle kendüye âlem-i rü’yâda arz-ı îmân olınduğın nakl ü beyân ve herkesi bu ahvâlün vukû’ına hayrân itdi.”
Evet, koca ineğe “inecik” diyebilen insanlarla karşı karşıyayız. Bir kişinin daha cehennem azâbından kurtulması için çırpınan pâdişâhlarla muhâtabız. Üstelik bunlar bizim atalarımız. Tanıyıp tanımamak onların değil bizim mes’elemiz!
15.09.2016.
İNKIRÂZ
Batı tayyâresi hızla yere çakılıyor. Kapasitesizlik garbı esîr aldı. İki yüz elli senedir dünyayı idâre eden kibir âbideleri boğazına kadar batağın içinde. Ya’nî tümör son safhasında. Başka bir ifâde ile artık geri dönüş imkân ve ihtimâli yok. Şansölyesiyle, kraliçesiyle, kovboyuyla bütün batı toprağın altına giriyor. Günlük hâdiselere takılıp kalanlar bunu göremez. New York’un gökdelenlerine meftûn olanlar sokaklarında yalın ayak başıkabak dolaşanları fark edemez.
Garba aval aval bakanlar şarka dönüp maval okur. Aşağılık hissinin dibini buldukları için gönüllü olarak köledirler. Bir değil bin davul çalsanız uyanmazlar. Tanzîmât’dan ve bilhassa Cumhûriyyet’den beri yaşadıklarımız bunun isbâtı. Nice velî vâz u nasîhat etdi, nice âlim kürsîlerde haykırdı, nice mütefekkir gecesini gündüzüne katdı fakat bunlar değişmedi. Nesilleri de aynı yolda. Züppe dedelerinin süflî alışkanlığından vazgeçemiyorlar. Bir farkla. Onlar cümlelerinin içine Fransızca kelimeleri yedirince mutlu olurlardı. Bunlar ise aynı vazîfeyi İngilizceye yüklemiş durumdalar. Ne bitmez kompleksmiş!
Reşid Paşa’ya medeniyyet resûlü diyen Şinâsi’yi unutmadık. Batıyı ve batıcıları putlaşdıran Ziya Gökalp’i unutmadık. Milletimizi medenîleşdirmek için Avrupa’dan damızlık erkek getirmek kasdındaki Abdullah Cevdet’i unutmadık. Bunların ve sulbünün martavallarına karnımız tok.
Üçüncü dünya ülkeleri Amerika’ya mikrop ihrâc etdi. Kovboylar bir müddetden beri karpuz gibi ortadan ikiye bölünmüş durumda. CIA ve Pentagon tasnîfi çok açıklayıcı değil. Yahudi İngiliz ittifâkı devâm ediyor. Karşı cebhede Hıristiyan Amerikalılar var. Kimin gâlib geleceği konusunda tahmîn yürütebiliriz. Ne var ki bunu yapmayacağız. Çünki hangi kanat kazanırsa kazansın garb bir daha ayağa kalkamayacak! Birinci grubun her şeyi ele alması büyük sosyal çalkantıları berâberinde getirecek. Büyük anafor onları da dibe çekecek. Tabansız oluşları bu gidişi hızlandıracak. Kendilerini saklayamazlar. Şu anda bile deşifre olmuş vaz’iyyetdeler. Öyle bir gelişmede deşifre değil açık hedef olurlar. Tutunabilmeleri söz konusu olamaz. İkinci grubun galebesi ise para kalkanını berhevâ edecek. Dikkat ederseniz “berhevâ edecek” diyoruz, “devre dışı bırakacak” demiyoruz. Zîrâ kalkan varlık sebebini kaybedecek!
Latin Amerika bu misyonu deruhde edemeyecek derecede tecrübesiz. Üstelik onlar da çok sıkıntı çekdi. Ma’lûm eşkıyâ onları da sömürdü. Kanlarını emdi. Brezilya’daki gelişmeler bunun son misâli. Haydutlar koca ülkeyi yeniden zincire vurdu. Lâkin halk bunu yutmaz. Bu ülkenin 28 Şubatı bakalım kaç sene sürecek?
Avrupa’dan bir şey beklenebilir mi?
Bu soruyu sormak için çok saf olmak lâzım. İngiltere’nin ayrılmasını bile telâfî edemediler. İktisâdî telâfîden bahsetmiyoruz. Psikolojileri yıkıldı. Neredeyse oturup ağlayacaklar. Belki bunu da yapıyorlar. Yapmıyorlarsa yıkılmadıklarından değil nebâtî hayâta girdiklerindendir. Oturup ağlayacak tâkatlerinin dahi kalmadığına işâret eder.
22.09.2016
İSTANBUL
Mekke-i mükerreme yeryüzünün dînî merkezi. İstanbul siyâsî. İlkine i’tirâz edemeyenler ikincisine bıyık altından gülüyor. İyi gülmeler… Maskelerini düşürmeyecek olsa birincisini de reddedecekler. Kısa akıllı olmak her hâlde böyle bir şey. Kalblerindeki küfrün bir mühür hâlinde alınlarına vurulması elbette sonları olur. Bunu düşünebiliyorlar; lamla lamel arasındaki zekâlarıyla…
Bir yeri merkez yapan aslî unsur madde değil ma’nâdır. Mâzî ve hâldeki misâller bunu haykırıyor. İstikbâlin bizi yanıltacağına dâir en ufak bir emâre yok. Semerkand her hâl ü kârda merkezdir. Oradan yükselecek bir tuğ milyonları arkasına takar. Taşkent öyle, Buhara öyle. Dersaadet hepsinden ilerde. Topkapı’dan yürüyüşe geçen sancâk-ı şerîf iki milyar müslümanı ayağa kaldırır. Hiç şüpheniz olmasın bir o kadar gayri müslimi de. Yarasaların her dakîka kanını emdiği o kadar çok mağdûr var ki…
Söğüt çok küçük bir yerdi fakat merkezdi. Türkoğlu istikbâlin o küçücük beyliğe âid olduğunu görmüşdü. Nice anlı şanlı şehir ufacık Söğüt’le, ufacık Domaniç’le baş edemedi. Zâhirî inâd devâm etse de ma’nen teslîm bayrağını çekdi. Bin atlının bir çeyrek asırda otuz bine çıkması çok şeyler anlatıyor. Fevkalâde mütevâzı adımlar bile o küçücük diyârların bir merkez olduğunu örtemedi. Milyonlar tevâzudan mütehassıl ihtişâmın farkına varmış, bölük bölük ok ve yayın gölgesinde birleşmişdi. Zafer ma’nânındı, irâdenindi. “Kimesnenün bir habbesi bir pulı, benümçün de olursa, ziyâde alınmalu olmaya” diyen ecdâd ipini kırmışlara haddini bildirmekden imtinâ etmiyordu. Nice büyük coğrafyanın peyk olduğu yıllarda Anadolu’nun şimâl-i garbîsinde yeni bir güneş doğuyordu. Üstelik Moğol tahakkümüne rağmen. Üstelik onları metbû tanımamıza rağmen. Burada bir kerre daha ortaya çıkıyor ki küçükken de büyük olunabilir. Hattâ esîrken dahi. Gerçi burada böyle bir şey söz konusu değil...
Küçükken büyük olabilmek imkân dâhilinde olur da büyükken küçük olabilmek olmaz mı? İngiltere gibi bir yapı önümüzde dururken bu soruya menfî bir cevâb verilemez. Zîrâ güçlüyken de zayıfken de gençken de yaşlıyken de kısacası her kayd ü şartda yaltaklanmakdan vazgeçmeyen bir yüzsüzle karşı karşıyayız. Bununla kalsa iyi. İslâm’ın ve insanlığın en büyük düşmanıyla!
Londra var olduğu günden beri yeryüzüne fesâd pompalıyor. Yatıp kalkıp buna kafa yoruyor. Nereyi hangi fitneyle böleriz bunun hesâbını yapıyor. Yahudilerle ittifâk hâlindeler. Biri kirli parasını diğeri âdî desîselerini ortaya koymuş durumda. Anglikan kilisesinin 2008’de Charles Darwin’den özür dilemesi atlanmaması gereken bir nokta. Ma’lûm, Darwin bir ingiliz yahudisi. Bu iki ortak bugün ABD’yi maşa olarak kullanıyor. Zekâ özürlü bir kısım Amerikalı hıristiyan bunlara hizmet ediyor. Bütün pis işlerini kovboylara yapdırıyorlar. Zâten temiz işleri yok. Îmâna gelmedikleri müddetçe bu hâl böyle devâm eder. İşin garibi bizim nice akıllı onları bir varlık zannediyor. Hâlbuki necâsetden daha iğrençler. Neler yapdıklarını ve neler tahayyül etdiklerini birazcık bilenler bunları insan sınıfına koymaz. Düşünebileceğiniz en alçak mahlûkdan daha alçaklar. Üşümemek için gözlerini kırpmadan yeryüzünü ateşe verenleri başka nasıl tavsîf edebiliriz? Birilerinin sûret-i hakdan görünüp dantel dantel ingiliz propagandası yapmasını hiçbir ma’kûl sebeple îzâh edemediğimizi sırası gelmişken ifâde edelim! Neymiş efendim, “Dünyada MODEL kurabilecek ve dünyayı yönetmek isteyecek ikinci bir DEVLET İngilizler”miş. “Başkası yok”muş!
Bre, bre, bre…
Osmanlı torunu Boris Johnson edebiyâtı gözlerimizi yaşartıyor. Fevkalâde “mütehassis” olduğumuzu ifâde etmek zorundayız. Meğer soğuk diye bildiğimiz bu sarışınlar ne kadar candan insanlarmış. Büyükelçileri doğuda PKK’yı lânetlemek için ora senin bura benim dolaşıyormuş. “Şehidler ölmez, vatan bölünmez” sloganları atarak. Gel de boncuk boncuk gözyaşı dökme!
İngilizler aşîretlerle görüşmüş. Vah vah. Oturup şimdi karalar mı bağlayalım? Burası mühim değil. Görüşebilir. Gerçi aşîretler bunu yalanladı. Hepsine i’timâd edebiliriz. Şu hâlde söz konusu iddiâlar hîle kokuyor. Bunlarda asîl Kürdleri satılıkmış gibi gösterme gayreti var. Et ve kemiği birbirinden ayırma niyyeti var. Biz de boş durmayalım. Adayı hücrelerine kadar bölecek planlar yapalım. İlk olarak İrlandalılarla görüşebiliriz. Onları bağımsızlığa iknâ edebiliriz. Tabîî kendimizi ve heveslendirdiğimiz insanları emniyyete almadan böyle adımlar atmak ahmaklık olur. Ayrıca güven veremezsek kimseye adım atdıramayız. Elbette bunlar çok büyük projeler. Elli yıllık, yüz yıllık vizyonlar. Tel tel işlenmesi lâzım. Artık bu gibi mühendislik faâliyyetlerinde bulunabilmeliyiz. Bu arada emniyyetden kasdımızı netleşdirelim: Zâlimleri korkutan bir ülke olmamız îcâb ediyor. Çekim gücümüz müdhiş. Doğru. Merkeziz. Doğru. Ne var ki bugünün dünyasında topla tüfekle ıvırla zıvırla ancak tavukları korkuturuz. Her devirde olduğu gibi zamanımızda da düşmanın silahlarıyla silahlanmamız gerekiyor. Kıt’alararası nükleer füzelerden birkaç bin tane üretmek zarûreti var. Gerisi lâf ü güzâf!
29.09.2016
OSMANLI
Maddeyi gâye hâline getirmemiz Osmanlıyı anlamamızı fevkalâde zorlaşdırmış bulunuyor. Ömrümüzün nasıl geçdiğini bilemediğimiz için altı yüz senelik bir hayâtın mâhiyyetini de anlayamıyoruz. Kosova, Varna, Fethi mübîn ve daha nicelerini sıradan bir hâdiseymiş gibi değerlendiriyoruz. İdârecilerimizin bilâ-istisnâ dehâ göstermelerinden olacak, Osman gâzî, Orhan gâzî, Birinci Murâd, Yıldırım Bâyezid, Çelebi Mehmed, İkinci Murâd, Fâtih Sultân Mehmed, İkinci Bâyezid, Yavûz Sultân Selîm ve Kânûnî Sultân Süleymânın birbiri arkasına gelen dâhîler olmasını da tabîî karşılıyoruz. Peki ya dünyânın en zor coğrafyasındaki 22 milyon kilometrekare? Efendim biz bugün o kadar büyük bir toprağa ihtiyâc duymadığımız için Anadoludayız. Bu arada Viyana'yı düşüremeyen ordumuza da kızıyoruz, Kardak fâtihleri olarak!..
Bugün insanımızın çoğu şu üç şeye kavuşunca mutlu olacağını düşünüyor: Makâm, para, kadın… Bunlara kavuşmak için kavga verenlerin çoğu hiçbirini elde edemeden ölüp gidiyor ve fakat bu sefer çocukları aynı yolda yürümeye başlıyor. Bu kısır döngü etrâflarını saran çemberi kırma ihtimâlini neredeyse sıfıra indiriyor. Böyle bir iklîmde atalarımızdan bahsetmenin çok da kolay olmadığını bilmemiz gerekiyor. Başarısını kazandığı paraya göre ölçen bir şahsa Osmanlının iktisâdî anlayışını nasıl îzâh edebilirsiniz? İhrâcâtdan çok idhâlâta önem vermesini anlatabilir misiniz? Topladığı vergiden daha fazlasını o ülkeye yatırması kapitalist bir kafanın alabileceği iş midir? Bunu açıklamaya kalkdığınızda muhâtabınız ya size inanmayacak ya da ceddinizi akılsızlıkla ithâm edecekdir. Kânûnnâme-i sultânî ber mûceb-i örf-i osmânîde yer alan Fâtih devrine âid bir hüküm sûretindeki şu ifâdeler idrâk sâhiblerini beklemekdedir: “…kimesnenün bir habbesi bir pulı, benümçün de olursa, ziyâde alınmalu olmaya…” Fedâkârlık olarak otobüsde yaşlılara yer vermekden öte bir şey yapmamış olanların kardeş katlini anlaması nasıl mümkin olabilir? Hiçbir kâide tanımadan yaşayanların, İslâmiyyetin her emrine uyma gayretindeki dedelerimizi doğru olarak değerlendirmesi beklenebilir mi? Şu hâlde Osmanlıyı anlamak bir boyut mes’elesidir; nasîbi olanlar çaplarına göre belli bir idrâke varır. Aslında Kayı yiğitlerini mâcerâ peşinde koşan insanlar olarak görmek de çapla ilgilidir. Onların bir avuç Türkle dünyânın fethine koyulmasını başka türlü açıklayamayanlar işin kolayına kaçıyor. İslâm dünyâsını küfür cebhesine karşı savunacaksın ve bunda da muvaffak olacaksın. Ve bunu sınırlı sayıdaki insanla gerçekleşdireceksin. Kaçımızın hayâl gücü böylesine bir hâdiseyi cânlandırabilecek kadar geniş doğrusu merâk ediyoruz? Belki pek çoğumuz o fetihlerin rü’yâsını dahi görecek durumda değil. Kapasitesi müsâid olanlar mes’eleyi idrâk ediyor ama ekseriyyet fıratı aşamayan bir rûh hâlini temsîl etdiği için bu büyük hâdiseyi anlayamıyor. Yakınlık kuramadığı mes’eleleri peşînen reddetme eğilimi gösterenler genellikle kemikleşmiş düşüncelere sâhibdir ve bu fikirler beyin nakli olmadan değişmez.
Osman gâzînin kurduğu devlet yalnızca Türk milletinin değil, bütün İslâm âleminin gidişâtını değişdirdi. Her türlü şahsî kaygıdan arınmış mücâhidler büyük bir fetih hareketi başlatdılar. Böylece doğuyu haçlı seferleri ve Moğol istîlâsının ardından yeniden ayağa kaldırmış oluyorlardı. Gerçi Selçuklular batıdan gelen düşmanla kahramânca mücâdele etmiş ve bilhassa Kılıçarslan zamanında pek büyük muvaffakiyyetler kazanmışlardı ancak bunların hepsi kendi topraklarımızda sağladığımız başarılardı. Çiğnenen, târ ü mâr olan bizim memleketimizdi. Moğol istîlâsına karşı ise hemen hiçbir şey yapılamamışdı. Osmanlıların garba başlatdığı taarruz kelimenin tam ma’nâsiyle müdhiş, fakat şefkat doluydu. Müdhişdi çünkü karşı koyan her seddi yıkıyordu, şefkat doluydu çünkü halkı kanatları altına alıyordu. Fâtihlerin samîmiyyeti, tahayyülü imkânsız bir güven ortamı doğuruyordu. Uzunçarşılı konuşuyor (947 baskısı): “İznik muhâsarası esnâsında burada muhâfız bulunan rumların gerek muhârebe ve gerek sâir sûretle ölümlerinden dolayı dul kalmış olan kadınları Orhan gâzîye başvurarak kendilerine bakacak koca istemişler, o da, kendi askerlerinden arzû edenlerin bunları nikâhlayıp evlerinde oturabileceklerini ve bu kadınlarla evlenenlerin İznik muhâfazasında alıkonulabileceklerini bildirmiş ve öyle yapılmışdır.” Orhan gâzînin buradaki tavrı fevkalâde asîlce ama hâdisenin diğer ciheti çok daha mühim: Siz bir şehre düşman sıfatıyla gireceksiniz ve oranın ahâlisi ve üstelik kadınlar ve hem de böyle bir konuda sizden yardım isteyecek. Şu yaşlı târih bu gibi hâdiselere acâba kaç kerre şâhid oldu?
Osmanlıların memleket dâhilinde son derece yumuşak bir siyâset uyguladıklarını görüyoruz. Onlar reâyânın temâyüllerine de büyük değer veriyorlardı. Fethetdikleri bölgenin hânedân âilesini ortadan kaldırma yoluna gitmemeleri, onlara uygun vazîfeler vermeleri bunu isbât etmekdedir. Ülkeye henüz dâhil olmuş bölgeler bir hamlede yutulmuyor, tedrîcen hazmediliyordu. Fetih siyâseti rızâ-yı ilâhîyi kazanma esâsına dayanıyordu. Bugünün insanı gazâ kisvesi altında süflî ideallerini gerçekleşdirme yolunda bulunduğu için bunu idrâk edemiyor. Eskilerin her konuda başvurduğu yegâne ölçünün İslâmiyyet olması, örfün, âdetin onunla çatışmamak kaydıyla bir değer taşıması nefsî uygulamaların önüne geçiyordu. Elbetde onların da hatâları vardı, ancak bunlar insânî za’fların tezâhüründen ibâretdi. Ele geçirilen bölgelerde halkın sindirilmesine çalışılmıyor, onun kendini emniyyetde hissetmesi sağlanıyordu. İdârecilerin ehliyyetli kimseler olması her birinin dîndârlığına işâret ediyordu; pek tabîî ki bu kuru bir softalık değil, hakîkî bir Müslümanlıkdı. Onların bulundukları makâmlarda nefislerinin tatmînini aramaları düşünülemezdi; çünkü âhiretin ebedîliği karşısında bu dünyânın üç günlük hayâtı bir hiçdi. Şüphesiz her idâreci bu üstün anlayışı temsîl etmiyordu; keyfî uygulamalar içerisine giren, mal toplamak sevdâsına kapılan yöneticiler de vardı. Fakat devlet onların defterini dürmeye her an muktedirdi ve bunu yeri geldiği zaman yapıyordu. Defterin dürülmesi umûmiyyetle başın gövdeden ayrılması ma’nâsına geliyordu. Şu hâlde halkına karşı son derece müşfik olan Osmanlı, idârecilerin sûiisti’mâline, hattâ yanlışına en ufak bir müsâmaha göstermiyordu. Kim olursa olsun, arsızın, hırsızın, ahlâksızın... kısa veyâ daha kısa bir sürede etdiğini bulması rutin işlerdendi. Osmanlı arşiv vesîkaları devletin kötü niyyetlilerle nasıl bir mücâdeleye girdiğini başka hiçbir kaynağa ihtiyâc hissetdirmeyecek derecede doyurucu olarak ortaya koymakdadır; yalnız bunlara ters bir mantıkla yaklaşıldığında çok komik yorumlar yapmak da mümkindir. Kütübhânelerimizin rafları mantık ilmini katleden on binlerce kitâbı tartmakda bir hayli zorlanmakdadır. Bunları okuduğumuzda mantığın değerini bir def’a daha anlıyoruz…
Osmanlıların huzûrlu bir kalbi vardı, fakat bu râhatlık sorumsuzluğun netîcesi değil, tevekkülün gereğiydi. Osmanlı Türkü sevinirken olduğu gibi üzülürken de kaderine râzıydı. Çok kimsenin mâhiyyetini bilmeden tenkîd etdiği zihniyyet aslında çok yüksek bir anlayışı temsîl ediyordu. Tedbîr alınmalı, takdîr beklenmeliydi. Beyân-ı menâzilden Kânûnîyi dinleyelim: “Benüm bu bâbda i’timâdum tevâfur-i mâl u menâle ve tekâsür-i ecnâd u ebtâle değül, belki (şübhesiz, kat’iyyetle) inâyet-i melikü’l-müteâledür” Bu seviyede olmayanlar misâl olma vasfından da uzakdılar. Çark bugün olduğu gibi menfîyi değil müsbeti gündeme getiriyordu. Isırgan otunu kimse alkışlamıyordu ki şımarıp bahçeyi sarsın. Hattâ filizlenme teşebbüslerine dahi çok sert tepki gösteriliyordu. Söz gelişi Dördüncü Murâd zamanında fâhiş fiyatlarla sebze meyve satan bir pazarcı ciddî şekilde korkutulmuşdu ki bu binlerce örnekden sâdece biridir. Başka bir ifâdeyle bu toplumda hiç kimse işini bilmiyor, herkes mesleğinin gereğini yerine getiriyordu. Devlet yapılması gerekenleri en ince teferruâtına kadar bildiriyor, eslemeyenin muhkem hakkından geliyordu. Der beyân-ı kânûnnâme-i Osmânîye kulak verelim: "Ve aşciler pişürdigi et çig olmaya ve aşı tuzlu olmaya ve kâseleri pâk ola ve kâse bezi ve sû sâgi pâk ola ve kazgânları kalâysuz olmaya ve çanâkları eski ve sirsüz olmaya ve belinde fûtası pâk ola ve hizmetkârları kâfîr olmaya bu mezkûrata muhâlif olsa muhkem hakkından geline..." Görülüyor ki Osmanlılar doğruyu te’mîn konusunda insanların merhametine sığınmıyordu. Ayakkabıcı esnâfına kul hakkı da, pabucu dama atılma ta’bîri de belletilmeliydi. Sultân Selîmin ordusu şüphesiz harâma el uzatmayacak askerlerden müteşekkildi ama isteyen de zâten uzatamazdı; bir kelleyi bir elmayla kim değişebilirdi?
Osmanlı sâkin bir rûh hâlini temsîl ediyordu. Kânûnîdeki sükûnet Osman gâzîde de mevcûddu. Onlar küçükken de büyükdüler; milyonlarca kilometrekareye ulaşan bir cihân devleti olduklarında yalnızca sınırları genişlemişdi. Büyük insanlar kıl çadırlarda değil de taş çadırlarda ikâmet etmeye başlamışlardı. Artık orduları beş bin kişiden oluşmuyor, yüz bin kişiden teşekkül ediyordu. Hazînenin mütevâzılığı son bulmuş, dünyânın en zengin devleti hâline gelinmişdi. Osman bin Ertuğrul'un Kânûnîden farkı, tarladakilerin hasadını değil de ekimini yapmış olmasıydı. Fâtih Sultân Mehmed 1300'lerde başa geçseydi târihin akışı muhtemelen yine aynı olurdu. Onlar tavırca büyükdüler, ahlâkca büyükdüler ve her şeyden önemlisi dînce büyükdüler. İslâmiyyetle şereflenme bahtiyârlığına erişememiş batılıların bunu anlaması imkân dışıdır. Osmanlıyı sık sık tenkîd eden bizimkilere gelince: Onlar bırakın yükselmeyi, alçalma imkânından dahi mahrûm bulunuyorlar; çünkü derin bir çukurun en dip noktasındalar. Türk milletinin kâbûsu olanlar, onun destânını elbetde anlayamazlar. Nefsin isteklerini hayâtın gâyesi yapan sefîh kimselerin üç kıt’ada at koşturan kahramânları değerlendirebilecek kapasiteleri yokdur. Macar ordusunu Mohaç'da kasırga gibi süpüren muzaffer komutanın ilerlemiş yaşına rağmen Zigetvar seferine çıkması, doksanlık Kuyucu Murâd Paşanın Anadoluyu karış be karış dolaşması kolayca anlaşılabilecek olaylar değil!.. Onlar dînleri yolunda dünyâlarını satdılar, nefisleri için âhiretden vazgeçenlerin bu tavrı anlayamaması gâyet tabîîdir. Osmanlı Türkü mâzîye bakdığında kâlû belâyı görüyordu, her geriye döndüğünde kıllı bir maymunla karşılaşanların ecdâdımızdan nefret etmesini anlayışla karşılıyoruz.
Osmanlının küfür cebhesine açdığı bayrak islâmiyyeti yeryüzüne hâkim kılma da’vâsının i’lânıydı. Onları bu yoldan ne Karamanın koyunu, ne de Bizansın entrikaları döndürebilirdi. Osman gâzî Söğüt'den bu ülküyle yola çıkmış, Vahîdeddîn hân aynı düşüncelerle İstanbul'u terk etmişdi. Kânûnînin dere tepe demeden at sırtında on binlerce kilometre dolaşması da aynı rûh hâlinin mahsûlüydü. “Sultân-ı selâtîni’l-islâm” olan Osmanlı pâdişâhları muazzam derecede büyük bir mes’ûliyyeti deruhde etmiş bulunuyorlardı. Onlar İmâm-ı a’zamı rehber edinmişlerdi; çünkü o "sâhib-i mezheb-i millet-i bâhire ve zâhib-i me'âsir-i sünnet-i zâhire su'ltâni'l-ulemâi'r-râsihîn üstâd-ı eimmeti'l-müctehidîn câmi'u'l-usûl ve'l-fürû' muhakkıku'l-ma'kûl ve'l-mesmû' müfti-i ehli'l-yakîn ve rehnümây-ı dîn-i metîn ve mübeyyin-i şer'-i mübîn imâmu'l-enâm ve'l-ümem allâme-i fühûli'l-Arab ve'l-Acem İmâm-ı a'zam hazretleri" idi. Osmanlılar islâmiyyete bağlılıklarını her vesîleyle ortaya koymakdaydılar. Bunun sebebi dîn-i mübînin onlar için her şey demek olmasıydı. Gerek pâdişâhlar ve gerekse diğer devlet erkânı bunu büyük bir samîmiyyetle ifâde ediyordu. Arşiv vesîkaları, “Şer’-i şerîfe muhâlif iş olmakdan ziyâde hazer eyliyesin”, “Muktezâ-yı şer’-i şerîf üzre teftîş ve tahkîk idüb göresin” tarzındaki emirlerle doludur. Dördüncü Mehmed'in şu sözleri Osmanlı münevverinin hangi endîşelerle hareket etdiğini göstermesi bakımından fevkalâde mühimdir: “Eğer hilâf-ı şer’-i şerîf bir kimesneyi katl iderse dünyâda ve ukbâda cezâsın bulur. Benim şeri’at-ı mutahharaya muğâyir iş olduğuna aslâ rızâ-yı hümâyûnum yokdur ve cümle vükelâ-yı devletime fermânım budur ki, hükûmetlerinde iğrâz-ı nefsâniyyeden müctenib oldukları hâlde ahvâl-i nâsı şer’le görüp zulm u fesâdı def ideler.” Onlar küçücük bir beyliğin kısa zamanda üç kıt’ayı bürüyen bir dünyâ devleti olmasını Kur'ân-ı kerîme gösterdikleri hürmet ve bağlılıkla îzâh ediyorlar; bunda bir sarsıntı olursa her şeyin elden gideceğine inanıyorlardı. "Kelâm-ı Hakka her kim ki gönülden olmaya mâyil; Olur her itdüği ebter ü her ne eylese bâtıl" beytini söyleyen kişi Kânûnîden başkası değildir. Onun hareket tarzını belirleyen esâs unsurun iktisâdî âmiller olduğunu ileri sürmek bayağılıkların en süflîsidir. “Gayret-i islâm içindür kıldığım azm-i sefer; Hakk bilür kim itmedüm ben anı mülk-i dâd içün” diyen Muhibbî sahtekâr olamayacağına göre, iddiânın sâhibi müfterîdir. Son nefesde îmânsız gitmemek için Peygamber efendimizi “sallallahü aleyhi ve sellem” vesîle ederek cenâb-ı Hakka sığınan bu pâdişâhın ortada asılı duran bir kandîl olduğunu zannetmeyin; öncekiler ve sonrakiler, hiçbiri istisnâ olmamak kaydıyla hep buna inanıyordu. Hattâ batılılaşma hareketinin resmen i’lân edildiği Tanzîmâtda bile aynı görüş hâkimdi. Metni hâzırlayanlar farklı maksadlarla da olsa bir müddetden beri islâmiyyete bağlılığın zayıflaması sebebiyle devletin geri kaldığını ifâde ediyorlardı. Kendini küfür rüzgârına kaptırmamış olanlar bugün de farklı düşünmemekdedir…
Osmanlının ta’lîm-terbiye çarkından geçenler sarsılmaz bir îmân ve doğru bir i’tikâda kavuşuyorlardı. Milyonlarca kilometrekarede te’sîs edilen sayısız medrese cehâlete karşı açılan hakîkî bir savaşdı. Osmanoğulları Selçukluların mîrâsına sâhib çıkamasalardı cem’iyyetimiz çok farklı mecrâlara doğru yol alabilirdi. Onların hâkimiyyet sâhalarını genişletirken insana yatırım yapmayı da ihmâl etmemeleri milletimizin dînî kimliğini korumasını sağlamışdı. Ehl-i sünnet i’tikâdının öğretildiği medreselerin memleketi bir ağ gibi sarması gayri sünnî akımların önünü büyük ölçüde kesmişdi. Gerçi Selçuklular da aynı vazîfeyi görmüşlerdi. Nizâmiye medreselerini atlayamayız. Ancak siyâsî istikrârın uzun süreli olmaması tehlikeli akımlarla mücâdelede büyük bir za’fdı. Osmanlılar son derece hassas bir bölgede uzun süreli bir istikrâr sağladılar. Selçuklular nasıl ki Fâtımîlere geçit vermeyerek şîîliğin yayılmasını önledilerse, Osmanlılar da belki onlar kadar tehlikeli olabilecek Safevîleri irana habsetdiler. Türk târihinde Osmanlı asırları olmasaydı milletimiz dînî açıdan büyük bir mozaik teşkîl edebilirdi. Zâten belli çevrelerin Osmanlıya olan düşmanlıkları, Sultân Selîm'in ve ecdâdının ve evlâdının halkımızı her zerresine kadar Müslüman yapmasından kaynaklanıyor.
Türkü sessiz sedâsız üç kıt’aya hâkim kılan Osmanoğulları Müslümanların kardeşliğine gönülden inanıyorlardı. Üstünlüğün takvâyla olduğunu bildikleri için yanlış yoldaki ırkdaşlarına “etrâk-ı bî-idrâk” demekden çekinmediler. İslâmiyyetin nûrlu câddesinden gitmeyenlerin idrâkden nasîbi olamazdı. Şerefi dîn-i mübînin dışında arayanlar ebedî ateşe doğru yürüyen zavallılardı. Ertuğrul gâzînin çocukları dünyâyla âhiret arasında kalmamış, sonsuzluk kervânına büyük bir iştiyâkla katılmışdı. Deryâlar aşılmalı, dağlar devrilmeli ve İslâmiyyet cümle âleme duyurulmalıydı. “Hazret-i Hakk celle ve alânın uluvv-i inâyetine tevekkül ve server-i enbiyâ aleyhi efdalü’s-salavât ve ekmelü’t-tahiyyâtın mu’cizât-ı kesîretü’l-berekâtına tevessül olınup fî sebîli’l-lâhi teâlâ gazâ ve cihâd içün...” yürümek gerekiyordu. Koca Fâtih küçük Trabzon için bunca sıkıntıyı niye çekmişdi? Sultân Mehmed'in, “İmtisâl-i ‘câhidu-fillâh’ olubdur niyyetüm; Dîn-i islâmın mücerred gayretidür gayretüm” diye başlayan gazeline kulak tıkamak çok büyük bir nasîbsizlik olsa gerek!..
İslâm medeniyyetinin dış halkalarından birini teşkîl eden iran, Osmanlının şahsında sünnîleri hedef seçmişdi; zâten varlık sebebi ehl-i sünnet düşmanlığıydı. Ne var ki, “Diyâr-ı şarkda tebdîl-i âyin-i şeri’at-i Muhammediyye ve tağyîr-i mezâhib-i millet-i Hanefiyye ve izhâr-ı şi’âr-ı ibâhat-i ilhâdiyye ve iş’âr-ı mezheb-i şi’a-i bi-asliyye ve buğz-ı Hulefâ-i Râşidîn ve hased-i e’imme-i mürşidîn ve şetm-i sahâbe-i güzîn iden”lere, “Sultânu’l-berreyn ve’l-bahreyn hâdimu’l-haremeyni’ş-şerîfeyn pâdişâh-ı cihân hüsrev-i devr-i zemân melâz-ı ehl-i îmân” olan Türk hâkânının geçit vermesi düşünülemezdi ve böyle de oldu; ama gelin görün ki iranın doğuda bir çıbanbaşı gibi ortaya çıkması Osmanlıların batı harekâtına büyük darbe vurdu. Şark sınırından emîn bir Osmanlının garbda neler yapabileceğini tahmîn etmek için târihçi olmaya gerek yok. İran doğuda bizi oyalamasaydı târihin akışı çok daha farklı olabilirdi. Maamâfîh Viyana'nın aşılamamış olmasını bu sebebe bağlamak doğru olmaz. Anlaşılan devlet daha ileri gitmek istememişdir. Yarım asırlık saltanatında yalnızca bir meydân muhârebesi bulunan Süleymân hânın İran sebebiyle bu şehri düşüremediğine inanmak biraz sâflık olur. Aslında burada da işin esâsı takdîre dayanmakdadır.
Osmanlılarda başarısızlığın hiçbir mâzereti yokdu. İnsanların belli makâmlara gelmesinde kâbiliyyet tahsîlin önündeydi. Nihâyet iki büyük vezîriazamdan Köprülü Mehmed Paşa alaylı, oğlu Fâzıl Ahmed Paşa mektebliydi. Devletin kendilerinden beklediği yegâne şey memleket mes’elelerinin hâlliydi. Anlaşılan Osmanlılar ba’zı vasıfların doğuşdan geldiğine inanıyorlardı. Tahsîli reddetmiyorlar, bilakis bu konuya büyük ehemmiyyet veriyorlar, ancak alaylıların önünü kapamıyorlardı. Bizler bakkalların dahi üniversite me’zûnu olması gerekdiğini düşündüğümüz için buradaki inceliği anlayamıyoruz. Şu hâlde söz konusu tatbîkâtı ölçüsüzlük olarak değerlendirmemiz yanlış olacakdır. Ayrıca zinhâr unutmamamız gereken bir diğer husûs da devlet kademelerindeki yükselmenin olmazsa olmaz bir şarta bağlanmış bulunmasıdır: Müslüman olmak!.. Resmî dilin Türkçe olduğunu da hâtırlamalıyız. Mülkün gerçek sâhibini bilen türklerin bu son durumu bir gurûr vesîlesi yapdığını düşünen aklı evveller yokdur herhâlde. "Mâl ü câha gurre olma, dime yokdur ben gibi; Sür yüzin yire tevâzu’ ehli ol dâmen gibi" diyen bir pâdişâhın tebaası olmak ne büyük sa’âdet!.. Fransuva'ya karşı kullandığı üslûb onun kibrine değil, Müslümanların vakârını korumakdaki hassâsiyyetine işâret ediyor.
Osmanlı aklın sınırlarını çok iyi biliyordu; bu yüzden onunla herhangi bir netîce elde edemeyeceği konularda hiçbir yorum yapmadı; bildirileni olduğu gibi kabûl etdi. Felsefeye dalsaydı doğruyu bulamamakla kalmayıp îmânını da kaybedecekdi. Onların ba’zân felsefeden bahsetmesi vaktiyle matematik, geometri gibi ilimlerin bu sınıf içinde sayılmasından kaynaklanıyordu. Meselâ Kâtib Çelebinin felsefeden kasdı aklî ilimlerdi, yoksa inkâr denizinde yüzenlerin safsataları değildi. Onlar aklı nakle tâbi’ kıldılar, bugünkü modernistler ise zekâya tapmak yolunda birbirleriyle yarışıyorlar.
Osmanlılar bizim gibi laf ebesi değillerdi; az konuşup çok icrâât yaparlardı. Azim, en önemli vasıflarından biriydi. Belki Ploşnik'de, belki Çubuk Ovasında yenilmişler, ama teslîm olmamışlardı. Hayât başdan sona bir mücâdeleydi ve onun her hangi bir noktasında düşülebilirdi; mühim olan doğrulmak ve yoluna devâm etmekdi. Ne mesâfelerden korkuyorlardı ne de düşmanlardan. İstikbâle bakdığında sonsuzluğu görenler dünyâ için korkmaz! Ölümü ebedî hayâtın ilk adımı sayan yeniçeriyi hangi düşman korkutabilir? Alnına doğru ıslık çalarak gelen oku cennetin habercisi kabûl eden tîmârlı sipâhîyi kim durdurabilir? İstanbul'un fethini daha ilk anlardan i’tibâren aklına koyan sultânlar onca bâdireye rağmen bu da’vâdan vazgeçmediler; nitekim târihler 857'yi gösterdiğinde hedeflerine ulaşıyorlardı. Atdıkları her adımın bir sonraki hamleye zemîn teşkîl etdiğini söyleyebiliriz; büyüdükçe zenginleşiyorlar, zenginleşdikçe ihtişâmı yakalıyorlardı. Fakîr bir devletin sıkıntıya girerek Selîmiye'nin masraflarını karşılaması mümkinse de, plânını çizecek, inşaını gerçekleşdirecek kadroları yetiştirmesi hemen hemen imkânsızdır. Sinan gibi bir mi’mâra sâhib olan Kânûnî elbetde şanslıdır, fakat asıl sa’âdet onun böyle bir pâdişâhın emrinde çalışmasıdır. Onlar yeryüzünün en güçlü ve en zengin devletine sâhibdiler. Sokollu, “Paşa hazretleri, sen henüz bu Devlet-i aliyyeyi bilmemişsin. Bevallah böyle i’tikâd eyle, bu devlet ol devletdir ki, murâd edinirse cümle donanmasının lengerlerini gümüşden, resenlerini ibrişimden, yelkenlerini atlasdan etmekde suûbet çekmez” derken hiç de mübâlağa etmiyordu. Osmanlı Türkü yorulmak nedir bilmeyen bir yapıdaydı. Bıkmıyordu da. Hayâtı âdetâ yüz metrelik bir koşu gibi görüyordu. Bu yol nasılsa bir göz açıp kapamaya bitecekdi, o hâlde insanın yukarıdaki hisleri duyacak kadar vakti bulunmuyordu. Yapılacak iş çok kısa fakat fevkalâde tehlikeli bu yolu oyalanmadan bitirmekdi; tabîî ki istikâmet üzere. Bu esnâda belki ayaklar parçalanacak, belki kollar kırılacakdı, ama bunların hiçbir önemi yokdu. Hangi dert ebedî hayâtın kaybedilmesinden daha acı olabilirdi? İmtihânı verememek felâket olduğuna göre ne yapıp edip muvaffak olunmalıydı. Bu yolda kimi emekleyecek, kimi duracak, kimi yarışı terk edecekdi; ne var ki o tek başına da kalsa menzile varmalıydı. Hiçbir tehdîd, hiçbir teklîf onu yolundan döndüremezdi; "Baş eğmezüz edâniye dünyâ-yı dûn içün" diyenlerden başka bir tavır beklenebilir miydi? Batının müşrikleri, doğunun râfızîleri ve başka cihetlerin diğer haydûdları insanlığı ebedî sa’âdetden mahrûm kılamazlardı. Böyle bir teşebbüsde bulunacak olurlarsa seyfullah hâzırdı. İşte Sırp Sındığı, işte Kosova, işte Varna... İşte Çaldıran, işte Mohaç, işte Haçova... Haddini aşan, vaktini beklemeliydi!..
06.10.2016
AKIL
Erdoğan haklı. Önce devlet ol. Tabîî olabilirsen. Zîrâ bu yolda en ufak bir ışık görünmüyor. İbadi’nin çıkışı çemkirme kabîlinden. Nerde kaldı çomarlık! Bu sıfatı Saddam bile kazanamadı. Onu bugün Hamaney temsîl ediyor. Atdıkları her adım o kara yüzlerini bir kerre daha katrana batırıp çıkarıyor. Acaba şîa bu alçaklığı kendi içinde îzâh edebilecek mi? Etmezse fenâ, ederse daha fenâ!
Millî olmak ve bundan da önemlisi millî kalmak fevkalâde zor. Bu iklîmin yüz senedir memleketimize uğramadığını bilirsek mes’eleyi anlarız. Birkaç vatan evlâdının en tepe olarak görülen mevki’lere yükselmesi umûmî tabloyu değişdirmedi. Kış güneşinin yazı getirmemesi gibi. Müstevlîyle boğaz boğaza bir mücâdele olmadan söz konusu hedefe varılamaz. 15 Temmuz önemli. Fakat bu ne ilk ne de son. Daha alacağımız çok yol var. Üstelik atdığımız adımların ne kadar sağlıklı olduğunu da bilmiyoruz. Anayasa Mahkemesi, Yargıtay, Danıştay gibi kurumlardan tek çatlak ses çıkmaması bizi işkillendiriyor. Bu yapıların millî bir da’vâ gütdüğünü düşünmek istiyoruz. Ammâ ve lâkin yakın zamanlara kadar memleketimizi kaosa sürükleyen kimliklerinden ne ara sıyrıldıklarını anlamakda güçlük çekiyoruz…
Hâl böyleyken düne kadar eyâletimiz olan coğrafyalar nasıl olacak da millî bir hüviyyetle ortaya çıkacak? Ne düşünürsünüz bilemiyoruz ancak bunun imkânsıza yakın olduğunu söylemeliyiz! Hele bir de tutulan yol yanlışsa… Hâkimiyet sahamızın dışında kalan İran dâimâ çıban başı oldu. İslâma ve müslümanlara yapdıkları unutulacak şeyler değil. İhânet kelimesi kifâyetsiz kalır. Bugün de utanmadan aynı yolda yürümeye devâm ediyor. Eniklerinin durumunu varın hesâb edin. Elbette alçaklıkda sınır tanımayacaklar.
ABD Rusya bürûdeti ileriye gider mi? İngilizin dolduruşuna gelmezlerse gitmez. Yahudinin şantajlarına da boyun eğmemeleri lâzım. Putin bu konuda Obama’dan güçlü. Rusların birçok bakımdan doğu insanı özelliği göstermesi en büyük dayanağı. George’a çikolata veremezsen yıkılır. İvan’ın mutlu olması için patates yeter. Kapitalizmin amansız saldırılarına rağmen durum hâlâ böyle. En azından gövde kendini koruyor. Nitekim batıda büyük sosyal patlamalara sebeb olacak ekonomik darboğaz bu büyük coğrafyada kayda değer bir sarsıntıya bâis olmadı. Bunu baskıcı yönetim anlayışıyla îzâh etmek kolaycılık olur. Evet, bu son âmil söz konusu netîcede belli bir yere sâhib. Lâkin bu diğer sebebin yanında son derece mütevâzı kalır.
Çin’i atlamayalım. Çekik gözlüler son senelerin karışık işlerinden en az hasarla çıkan güç. İktisâdî yapılarının sarsılması izâfî. Deng’in başlatdığı hamle sürüyor. Bunun dışında kuracağımız her cümle ma’lûm güçlerin gör dediğini görmek olacakdır. Dolayısıyla eski ve yeni şartları tartamayan bizdeki papağanların batıdan fısıldanan kelimeleri tekrarlaması önemsiz. Gûyâ bu gidiş ABD ve yahudi kontrolündeymiş. İngiliz’in de payı varmış. Çin’i onlar büyütüyormuş. Zamanı gelince balonu patlatacaklarmış…
Şu akıl öyle bir ni’met ki eşekde yok!
13.10.2016
KIYAS
Yüz senedir sabrediyoruz. Sahneye en son cihan harbinde çıkdık. Ne diyeceksek dedik ve indik. Buna indirildik demek daha doğru olur. O gün bugündür suskunuz. Her tarafımızdan zincire vurulmuşken başka bir şey yapamazdık. Düşman bir yapıyı tepemize getirip koyanlar asırlık plan dâhilinde hareket ediyordu. Hedef milâdî 2000’i görmeden Türk milletini mezara gömmekdi…
Ne var ki evdeki hesap çarşıya uymadı. Alladıkları pulladıkları mahlûkâtın insan dahi olmadığını anlamakda gecikmedik. Geniş kitleleri kasdetmiyoruz. Milletin çekirdeğini teşkîl eden küçük fakat idrâk sâhibi zümreden bahsediyoruz. Aslında bunlar daha ilk andan i’tibâren işin rengini anlamış, İngilizin sırtımıza sapladığı Yahudi hançerini farketmişdi. Maamâfîh günün şartları içinde atılabilecek adımlar son derece mahdûddu. Evvel emirde başarılması îcâb eden iş yok olmamakdı. Sonrası ayrıca düşünülecekdi. Koşmamak, adım adım ilerlemek gerekiyordu. Aksi takdîrde memleketi her an biçmekde olan küfür tırpanı gelip boynunuzu bulurdu. Nitekim buldu da. İstiklâl mahkemelerini yalnız ve ancak Engizisyonla mukâyese edebiliriz. Bu kıyâsın ikincisi lehine netîce vereceğini söylemekden çekinmiyoruz. Olmaz öyle şey diyenler üşenmeyip ikisinin aldığı ba’zı kararları karşılaşdırsın. Hükme giderken ta’kîb etdikleri yolları biraz kurcalasın. Her şeyden evvel ciddiyetlerine baksın. Acaba hangisi daha vahşî anlasın. Acaba hangisinden çıkan kararlar daha trajikomik fehmeylesin.
Bugün geri döndüğümüzü i’lân etdik. Ya’ni artık muhâtablarımız Yunanistan, Bulgaristan değil. Suriye, Irak değil. Dikkat ederseniz Rusya dostluğumuza çok güveniyor. Bizi kaybetme korkusu uykularını kaçırıyor. Uçak mes’elesini bile çok büyütmedi. Bunda oynanan oyunu görmesi kadar yukarıdaki husûs da te’sîrli oldu. Batı bizi kaybetdiğini biliyor, önünü ne kadar kesersem kârdır diyor. Tabîî garb deyince İngiliz ve Yahudi akla gelmeli. Benî İsrâil Londra’yı paranın merkezi yapdı. Bu ittifak dünya aleyhine devâm ediyor. Amerika arz etdiği tehlike açısından bunlardan sonra gelir. Aslâ bu ikisi kadar olamaz. Zîrâ İslâm düşmanlığında bunları geride bırakacak bir güç merkezi yok. Bunlara yakın bir güç merkezi de yok. Fransa iktisâden olmasa bile siyâseten ve askerî cihetden küçük kalıyor. Almanya her şeye rağmen hâlâ şamar oğlanı. Belli sınırların dışına çıkma şansı bulunmuyor. Bunun lugatdeki karşılığı kölelik!
Oyunu bozmak görmekden daha kolay. Güçlüyseniz ve sahadaysanız iş bitmiş demekdir. İstihbârâtınız ne kadar kuvvetli olursa olsun olup biten her şeyi göremezsiniz. İşin içinde olmak çoğu zaman mes’eleyi çözer. Suriye’de, Irak’da bulunmamız bildiğimiz bilmediğimiz sayısız gâileyi def etdi. Tabîî ba’zı sıkıntıları da berâberinde getirdi. Dâhilde birçok bomba patladı, terör saldırıları artdı. Canımız yandı. Lâkin mevcûd durumun getirdiği götürdüğünün çok üstünde. Zamanla bunu bütün berraklığıyla göreceğiz. Arâzîde olmasaydık bir yüz senemizi daha karartacaklardı. Riskleri göze alıp cesâretle yürümemiz lâzım geliyor. Bu öyle bir yol ki zinhâr geri dönemeyiz, hattâ duraklayamayız. Küçülmemek için büyümek zorundayız. Belli bir noktaya geldiğimizde aynı kader yine bizi bulacak. Ya’ni o anki vaz’iyyetimizi korumak için tekrâr büyümek zorunda kalacağız. Bu gidiş yeniden cihan devleti olana kadar sürecek. Ardından ne olacak? Bırakalım bunu muâsır yazarlar kaleme alsın. Arîz ü amîk tahlîller yapsın. Oradan hem istikbâle hem bugüne baksın.
20.10.2016.
..
TATBİKAT
27.10.2016
Yeryüzü durdukça müslümanlar da küffar da olacak! Bu ise beraber yaşayacağımız ma’nâsına geliyor. İç içe olmasak bile irtibat hâlinde kalacağız. Müslümanlar olarak keferenin belli bir kesiminden büyük zarar gördük. Zâhirde karşımıza çıkanlara umûmiyyetle hadlerini bildirdik. Bununla berâber hezîmeti yaşadığımız da oldu. Asıl zarârı görünmez olarak gelenler verdi: İngilizler, Yahudiler…
İbn Sebe fitnesi bugün dahi devâm ediyor: Yahudi işi. İslâm âlemini de karıştıran Karl Marks fitnesi çeğrek asırdır aktif değil; lâkin ne zaman faâliyyete geçeceği meçhûl: Yahudi işi. Felsefe dehlizlerinin çoğu: Yahudi işi. Mezhebsizlik akımı her yeri kasıp kavuruyor: İngiliz işi. Gardları düşse de vehhâbîlik fitnesi sönmedi: İngiliz işi. Kadıyânîlik Hindistan müslümanlarını böldü: İngiliz işi. Sözün özü şu ki sayısız iğrençliğin arkasında hep bu ikili var. Diğerleri bu kadar sinsi davranamıyor. Bir yerlerde açık veriyor. Tedbîr almak kolay oluyor. Fransızı, Almanı, İspanyolu bu kabîl. İdbâr devrinde epeyce canımızı yakan Ruslar kezâ. Hattâ bu sonuncusu birçok bakımdan şu ma’lûm batılıdan ayrılıyor. Her şeyden önce çok daha düz. Ne düşündüğünü saklayamıyor. Halkın ve idârecilerin durumu hiçbir farklılık arz etmiyor. Putin’in yüz ifâdeleri her şeyi ortaya koyuyor. Biraz dikkatli bakmanız kâfi. Lavrov öyle, Gerasimov öyle. Kızdıkları, sevindikleri, endîşelendikleri ilk bakışda anlaşılıyor.
Fâtih’in yolundan gitmemiz lâzım. Cebheyi büyütmeden. Adım adım. Nice devlet ve imparatorluğu yutan bu büyük pâdişâhın ehem mühim sırasını ta’kîb etdiğini aslâ unutmayalım. Herkesi aynı anda karşısına almadı. Kendisinin de askerlerinin de insan olduğunu biliyordu. Kime ne zaman çarpacağını sezdirmedi. Her an her şey olabilirdi. Nitekim İsfendiyaroğlu şark görünümlü seferin kurbânıydı…
Mîrâsımıza korkusuzca sâhib çıkmak durumundayız. Haleb, Şam, Musul, Kerkük, Basra üzerinde söz sâhibi olmak iddiâsı çok küçük kalır. Kendi topraklarımızda söz sâhibi olmak da ne demek? Cesâretle o coğrafya bizimdir diyebilmeliyiz. Konu açılmamak üzere kapanmışdır diyebilmeliyiz. Tabîî defaatla ifâde etdiğimiz gibi bunu dillendirdiğimizde herkesin başını öne eğeceği bir güce ulaşmamız gerekiyor. Bu günlerde internette Rusya ile ilgili bir haber dolaşıyor. Hiroşima’ya atılandan iki bin kerre kuvvetli bir bomba gelişdirdiklerine dâir. NATO’nun Kırım konusunda neden fazla ileri gidemediği vuzûha kavuşmuş olsa gerek. Söz konusu iki bin rakkamı mübâlağalı olsa bile manzara Rusya açısından fevkalâde olumlu. Darısı ve çok daha fazlası Yavuz’un torunlarına!
Rus’a sırtımızı dayayalım demiyoruz. Fakat ittifak yapabiliriz. İngiliz ve Yahudi birlikteliğine verilecek en te’sîrli cevâb bu. Grogi durumunda kalırlar. Yapabilecekleri hiçbir şey olmaz. Hele Akdeniz’de Türk-Rus donanmasının ortak tatbîkâtı cümlesini umutsuzluğa gark eder. Aynı manevranın Pasifik’de yapılması krallıklarını başlarına yıkar!
SÜRÜNMEK
03.11.2016
Gözdeki perde kalkınca her şey netleşiyor. Vetîreyi henüz tamamlamadığımız için belli noktalar hâlâ flu. Ne var ki sona yaklaşdık. Bugün birçok kare aslî hâliyle karşımızda. Eskiden tavus kuşu gibi gördüklerimizin birer fare olduğunu fark etdik. Beynimiz ve tabîî ki nefsimiz böyle bir perdeleme yapmış. Tanzîmat’dan beri bu büyük aldatmacanın te’sîrinde idik. Bilhassa cumhûriyyet devri oyuncak hâline geldiğimiz günlerdi. Çirkinlik adına her ne varsa güzel görünüyordu. Avrupa, batı, laiklik, Paris gibi kelimeler artık hiç kimseyi heyecanlandırmıyor. Yavaş yavaş ecdâdın kodlarına dönüyoruz. Frenk’i, frengiyi hatırlıyoruz. Ana arıya “kraliçe” dediğimiz günler târih oluyor!
Börtü böcek rahatsız. Eski hîleler para etmiyor. Kafa kafaya verip kurdukları tuzaklar her defasında berhevâ oluyor. Gerginler. Hattâ çıldırmak üzereler. Kan beynine sıçrayan doksanlık Elizabeth düşüp de bir tarafını kırmasa bâri. O yaşda kemikler kaynamaz. Aslında İngiliz sömürge imparatorluğunun durumu da kraliçeleri gibi. Dağılırlarsa bir daha toparlanamazlar. Gelişmeler bu yönde. Kuzeyin sürüngenleri bin parça olma yolunda ilerliyor. Haklarında biriken kin ve nefret bu sonu hazırlıyor. Eskiden kamufle olabiliyorlardı. Şimdi bu mümkin değil. Deşifre oldular. Ülkelere uzanan kolları kesildi kesilecek! Oralara koydukları putlar kırıldı kırılacak!
Son günlerde bizi Rusya ile karşı karşıya getirmek için yahudiyle beraber denemedikleri yol kalmadı. Times’ın geçenki manşeti bunlardan biri: “Putin, Halep’e dev bir saldırı hazırlığında!” Neymiş, Rus filosu ilerliyormuş. Hedef şehrin muhâliflerce kontrol edilen doğu tarafıymış. Buraya geniş ölçekli bir saldırı planlanıyormuş. Anlaşılan sinir uçlarımıza dokunmak istiyorlar. Fakat nâfile. Bu saatden sonra her söyledikleri bize gazel gibi gelir. Söylenenin doğru veya yalan olması mühim değil. Her hâlükârda gazel gibi gelir. Türk artık şeytanın gör dediğini görmüyor.
Derin tahlîl kabiliyetinden uzak olan Amerika daha tâlihsiz. Ülke neoconların dümen suyunda. Bu arada şu “yeni” kelimesi çok sakat. Görebildiğimiz kadarıyla hangi mefhûmun başına eklenirse orayı bitiriyor. Üstelik insanların nazarında eskimek nedir bilmiyor. Hâlbuki “eski”den en fazla bir arpa boyu yeni. Daha fazla değil. Bize de çok zarar verdi. Hiçbir şeyden çekmedik “yeni”den çekdiğimiz kadar. Nizâm-ı cedîd dedik de ne oldu? Eski düzeni mumla aradık! Evet, yeni muhâfazakârların her geçen gün ABD’yi eritdiği kesin. Gerçi onların da yeniliği kalmadı. Yetmişlerde ortaya çıkdıklarına göre kırk yaşından büyükler. FETÖ gibi. Temelleri daha eski. Çoğu Yahudi. Medya ellerinde. Kibirliler. Saldırganlar. Cumhuriyetçiler de Demokratlar da bu gürûhun fâsid dâiresine hapsolmuş durumda. İttihâdçıların koca Osmanlıyı on senede batırması gibi bunlar da ABD’yi okyanusun dibine gömecek gâlibâ! Çok kötü gidiyorlar. Oğul Bush döneminde BM’siz Irak’ı işgal edenler bugün orada da Suriye’de de çok zor durumda. Terör örgütlerini kullanmaları ince siyâsetin değil, âcizliğin netîcesi! Zavallı süper güç sürüne sürüne önümüze set çekmeye çalışıyor.
Hadi İngilizi anladık. O zâten yılan. Gücünün zirvesindeyken bile başka türlü yol alamaz. Târih boyunca böyleydi, yine böyle. Lâkin Amerika farklı. Sürünüyorsa vaz’iyyet vehâmet kesbetmiş demekdir. Yıkım yakın demekdir. Bakalım bu âcizlikleri içimizdeki Fransızlar idrâk edebilecek mi?
CHP
10.11.2016
Herkesin bir vazîfesi var. İyilerin de kötülerin de. Kimi hayra kimi şerre çalışıyor. Âdem aleyhisselâmdan beri böyle. Söz konusu durum kıyâmete kadar değişmeyecek. Herkes fıtratının gereğini yapacak.
CHP bildirisini başka türlü anlayamayız. Hastalıklı bir ruh hâli demek mes’eleyi îzâh etmiyor. Burada memleketimize savaş i’lânı var. Terör örgütleri ile berâber Türkiye’ye siper almak var. Şaşırdık mı. Aslâ. Zîrâ bu fırkanın memleketimiz nâmına hiçbir hayırlı işini duymadık, görmedik. Esâsen bunun mümkin olmadığına da inanıyoruz. Peşin hükümlü müyüz? Evet CHP konusunda peşin hükümlüyüz. Türk ve İslâm adına ne varsa hepsine bilâ-istisnâ savaş açmış bir yapıya başka türlü bakma imkân ve ihtimâlimiz bulunmuyor.
Safız lâkin safdil değiliz. Kimin ne olduğunu gâyet iyi biliyoruz. Hangi adımın ne maksadla atıldığının farkındayız. Sergüzeştlerini sayıp dökebiliriz. Ancak bu hem mi’demizi bulandırır hem de bizi oyalar. Şu hâlde buna gerek yok. Bununla berâber belli husûsâtı maddeleşdirebiliriz:
Şapka giymeyenleri ipe gönderen onlar.
Türk düşmanlarını Türkçe isimlerle aramızda dolaşdıran onlar.
Annelerimizin başörtüsünü yırtıp atan onlar.
Dîn-i mübîn-i İslâma ve dolayısı ile hukûkumuza “çöl kânûnu” diyen onlar.
Bin yıllık elifbâmızı latininkiyle değişdiren onlar.
Selçuklu ve Osmanlıya en alçak iftirâları atan onlar.
İğneden ipliğe bize âid her şeye savaş açan onlar.
Câmileri ahır yapan onlar.
Halîfe-i rûy-i zemîni te’allukâtıyla bu ülkeden kovan onlar.
Ayasofyayı kapatıp Allahü ekberi susduran onlar.
TDK sözlüğüne “Kemalizm Türkün dînidir” yazan onlar…
Bildiriye dönelim. Bakın ne zırvalıyorlar: “FETÖ, PKK ve İŞİD terör örgütlerine yardım ve yataklık eden Saray ve AKP yöneticileri, demokrasimize ve ülkemizin bekasına yönelik en büyük tehdittir. Bu tehdit yurttaşlarımıza demokratik direnme hakkını da vermektedir. Demokrasimize, birliğimize, huzur ve barış ortamına karşı yapılan bu tehdidi önlemek için yapılması gerekenler bellidir. Vatanını seven, demokrasiye inanan, temel hak ve özgürlükleri savunan her yurttaşımız Cumhuriyetimize yönelen bu büyük tehdidi bertaraf etmek için bir araya gelmelidir. CHP bu yaşamsal özgürlük, demokrasi, birlik ve bağımsızlık hareketinin öncülüğünü yapmaya hazırdır. Hiçbir yurttaşımızın kuşkusu olmasın ki CHP bu mücadelenin bütün gereklerini yerine getirecektir.” Dikkat ederseniz direnme hakkından bahsediyorlar. Halk destek verirse yeni bir “gezi” peşindeler. Daha çok beklerler. Niyetleri, kime hizmet etdikleri herkes tarafından anlaşıldı. Bu bozguncular ilk seçimde asîl milletimizden en sert cevâbı alacak.
Ağızlarına persenk etdikleri bir laf var. Neymiş, CHP devlet kuran partiymiş. Şunu bilin ki kurmak kelimesi bunların genetiğinde yok. Yıkmak için varlar. DNA’ları her güzelliği ortadan kaldırmak üzere kodlanmış. Normal şartlarda bırakın devleti çadır bile kuramazlar!
İNTİZAR
17.11.2016
Ma’lûm yapılar Trump’ı terbiye etmeye çalışıyor. Sokak gösterilerinin hedefi bu. Seçicilerin son anda cayabileceği yolundaki söylentiler de aynı maksadla yayılıyor. Utah Üniversitesi hukuk profesörü Christopher Lewis Peterson’ın, “başkan seçilmesi durumunda görevden alınması için yeterli delil var” tarzındaki açıklamaları Sabih Kanadoğlu vak’asının Amerikan versiyonuna işâret ediyor. Trump “büyüksünüz” derse problem kalmayacak. Aksi takdîrde karışdırmaya devam edecekler. Netîce alabilirler mi? Zor. Kuvvetle muhtemel ki Soros ve sâhibleri bir def’a daha kaybedecek. Yahudi para babaları da iflâs hâlindeki İngiltere de tekrar hayat bulamayacak! Zîrâ yeni başkan ve arkasındaki güç Amerikayı bu iki şeytanın tasallutundan kurtarmak için yola çıkmış görünüyor. Bunu güle oynaya sağlayabileceklerini düşünmüş olamazlar. Gözlerini karartmaları gerekdiğini hesâb etmişlerdir. İngiliz Julie Lenarz’ın, “Düşmanlarımız kazandı, müttefiklerimiz kaybetdi” tweeti hangi gâyeyle atılırsa atılsın hâdisenin boyutunu ortaya koyuyor.
Trump hakkında korkunç bir algı operasyonu yapdıkları gün gibi ortada. Adamı çıkıp açıklama yapmak zorunda bırakdılar. Söylediklerini özetleyelim: “Müslümanların benden korkması için bir sebep yok. Bunun sorumlusu medya. Söylemediklerimi söylemişim gibi yazıyorlar.” Donald Trump Amerika’nın ortadoğuda terörle mücâdele adı altında trilyonlarca doları savurduğunu da dile getirdi. “Bu parayla ülkeyi başdan aşağı iki kere kurardık” demekden de geri durmadı.
Hiç şübheniz olmasın yirminci asrın mağrûrları yirmi birinci yüzyılın ezikleri olacak. Krizde yıkılanlar fakr u zarûretde ufalanacak. Çırpındıkça batacak, battıkça çırpınacaklar. Küfür denizinde yüzdükleri için sığınabilecekleri ma’nevî bir liman bulamayacaklar. Günler, aylar, yıllar boyunca kaybedecekler. Ve nihâyet öyle bir saat gelecek ki kaybetdikleri günleri arayacaklar. Çünki o vakit bir güç olmakdan çıkacaklar. Küçümsedikleri afrikadan beter duruma düşecekler. Kara kıt’anın ak insanlarına el açacaklar!
Erdoğan’ın Pakistan ziyâreti çok mühim. Çay kahve sohbeti olmayacağı açık. FETÖ mes’elesi konuşulabilir fakat beş on dakikadan fazla zaman ayrılmamalı. Bu fareleri zehirleyip gömün demek yeter. Görüşmelerde nükleer teknoloji transferi ana konu olmalı. Dikkatler bu mevzûya hasredilmeli. Dünyada denge kurabilmemiz için âcilen caydırıcı olmamız lâzım. Caydırıcı olabilmemiz için de kıt’alar arası nükleer füzelerimizin bulunması îcâb ediyor. Üstelik bunlardan birkaç bin tane gerekiyor. Buna karşı çıkan hâin değilse ahmakdır. Londra bunun korkusunu çekmezse rahat durmaz. Berlin kezâ. Washington hâkezâ…
Askerlerimizin cenûba inmesi doğru. Yukarıdaki güce erişince sistemli bir şekilde genişleme politikası yürütmeliyiz. Osmanlı coğrafyası bizi bekliyor. Ecdâdımızın değişik sebeplerle varamadığı kızılelmalar bizi bekliyor. Viyana, Berlin, Roma, Paris, Londra bizi bekliyor. Endülüs bizi bekliyor. 17 milyon kilometrekarelik Rusya bizi bekliyor. Vaktiyle ehl-i sünnetin merkezi olan İran bizi bekliyor. Serhend şehrinin bulunduğu Hindistan bizi bekliyor. Timur hâna nasîb olmayan Çin bizi bekliyor. Başda Kanada olmak üzere yeni dünyanın birçok bölgesi bizi bekliyor. Bomboş Avustralya bizi bekliyor. Hâsılı yeryüzü hâdimü’l haremeyni’ş-şerîfeyn Yavuz Sultan Selîm hânın çocuklarını bekliyor!
AHVAL
24.11.2016
Batı çâresiz. Manzara beş yüz sene önceyi aratır cinsden. Vaktiyle Osmanlı’nın Viyana’dan ötesine sıkışdırdığı ehl-i salîb yeni kıt’alar bularak boğulmakdan kurtulmuşdu. Bugün ilerleyebilecekleri hiçbir cihet yok. Doğuda sıkışanlar batıya da gidemiyor. ABD Avrupa’nın önünü kesiyor. Rusya ve Çin ise ABD’nin. Dolayısıyla hepsi ortada kaldı. Tabîî netîce getirmeyecek birtakım hamleler yapacaklar. Camı çerçeveyi, kapıyı bacayı zorlayacaklar. Nitekim zorluyorlar. Ne var ki bütün bunlar boşa çekilmiş kürekler. Hazîn bir âkıbetin erken habercileri!
Tabîî kaynak açlığı başda Avrupa olmak üzere bütün batıyı çıldırtmış durumda. NATO’nun Rusya konusunda atdığı adımlar bu kabîl. İngiltere’nin Estonya’daki üslere yeni birlikler göndereceğini açıklaması fevkalâde sevindirici. Durumun kendileri açısından vehâmet kesbetdiğini gösteriyor. Gûyâ pozisyon alıyorlar. Rusya’nın başına bir şey gelirse yeraltı yerüstü zenginliklerine hücûm edecekler. Asyanın kaynaklarını kim kaybetdi de sen bulacaksın teres! Hâsılı haşerât-ı mütenevvia ne yapıp edip doğunun zenginliklerine ulaşmak istiyor. Gâlibâ Selçuklular çağındaki sahne çok daha büyük ölçekde tekrarlanacak. Asya’ya girip yok olacaklar. Tek tük dönebilenler de çöplüğüne bir şeyler katma imkânı bulamayacak. Zîrâ doğuya sefâlet denizinde yüzerken gelmiyorlar. Lükse boğulmuşken geliyorlar. Hâlbuki sekiz yüz sene önce açlıkdan nefesleri kokarken Anadolu’ya girmişlerdi. O inanılmaz fakîrlik dibe vurup yükselmeyi berâberinde getirmişdi. Bugün küllerinden doğma imkânı yok vesselâm.
Garb külliyyen iflâs hâlinde. Bunun maddî olduğunu söylememize gerek yok. Zîrâ ma’nevî zâviyeden vaz’iyyeti kurtardıkları bir dönem bulunmuyor. Küfür karanlığında doğdular, küfür karanlığında ölüyorlar. Boğulmamak için sarıldıkları dallara bir bakın hele: PYD, YPG, PKK… Düşdükleri durumu buradan anlayabilirsiniz. Yetiş Salih Müslim! Yetiş Cemil Bayık! Yetiş Murat Karayılan! Batı çöküyor…
Doğu hıristiyanları İslâm ile şereflenebilir mi? Neden olmasın? Belarus devlet başkanı Lukaşenko’nun Tayyib beyin ziyâreti esnâsında Kur’an-ı kerîmi öpüp başına koyması az iş değil. Hem de kameraların önünde. Yine Avrupa’nın en büyük câmilerinden birinin Moskova’da bulunması çok mühim. Bunları söz konusu memleketlerdeki Müslüman nüfûsa bağlamak hâdiseyi tek başına îzâh edemez. Lukaşenko’nun açıklaması onca sıkışdırmaya rağmen çok güzel: “Müslümanlar bize hiçbir zaman sorun çıkarmadılar. Ben onların da başkanıyım. Belarus’da tüm halklar tek bir halkı oluşturuyor. Erdoğan ile birlikte câmi açılışındaydık. Kendisine hediye edilen Kur'an-ı Kerim'i öptü. Bana da aynı Kuran’ı verdiler. Ne yapmam gerekiyordu? Bu hareketi ben de tekrar etdim” Putin’in yaklaşık bir sene önce söylediklerine de bakalım: “Hepinizi tüm kalbimle Moskova Ulu Camii'nin açılışı vesîlesiyle kutluyorum. Bu, Rusyalı Müslümanlar için büyük bir olay. Moskova'nın en eski câmilerinden biri restore edilerek Avrupa'nın en büyük câmilerinden biri hâline getirildi. Modern bir görünüme kavuşdu. İslam, Rusya yasalarına göre ülkenin geleneksel dinlerinden biridir. Rusya, her zaman çok uluslu ve dinli bir ülke oldu. Bu bizim gücümüzdür. Rusya'da dîn mensûbları arasındaki uyumun sağlanmasında ‘Müslüman aklının’ yeri büyükdür. Geleneksel İslam Rusya’nın ma’nevî yapısının ayrılmaz bir parçasıdır” Aslında Putin’in geleneksel İslâm dediği şey ehl-i sünnet i’tikâdından başka bir şey değil. Yahudi ve İngiliz aklının üretdiği sapık yollardan ayırmak maksadıyla ‘geleneksel’ ifâdesini kullanıyor. Aynı konuşmada İŞİD’i telaffuz etmesi bunu gösteriyor. Tabîî bunların dînî cihetden ne ma’nâya geldiğini bilemez.
Hâsıl-ı kelâm ahvâl lehimize. Lâkin ağlamayı âdet hâline getirenler bu söylediğimizi de anlamayacak. Mef’ûllüğün memlûkları vızırdayacak. Fakat son günlerin moda ta’bîriyle bunların ‘kıymet-i harbiyesi’ yok. Zâten adı üstünde: Vızırdamak!
ÖZ
08.12.2016
Yüz sene prangada geçdi. Her yerimizden zincire vurulmuşduk. Hareket edebilmeyi bırakın nefes alıp vermemiz imkânsızdı. Bugün hâlâ hayatdaysak bunu toprağın altındakilere borçluyuz. Cenâb-ı Hak onların yüzü suyu hürmetine bizi korudu. Yoksa şimdiye kadar çokdan buharlaşmışdık.
Esâret devrinde hemen her şeyi unutduk. Milyonlar îmânsızlık çukuruna düşdü. Türklüğü de muhâfaza edemedik. Tevekkülümüz, cesâretimiz, küffâra bakışımız temelinden sarsıldı. Burada sâdece rûh iklîmimizden taşra kalanları kasdetmiyoruz. Herkes büyük yıkıma uğradı. Ufuklar daraldı, hayâller küçüldü. Yeryüzünü parselleyen ite köpeğe karşı ümîdsizlik emâreleri görüldü. “Korkma kâfirden, âteş olsa yandırmaz seni” mısraı bir kale gibi durduğu hâlde. Söz konusu rûh hâli başımızı kaldırmanın önündeki en büyük engel. Birileri inceden garbın batmak üzere olan donanmasını yenilmez armada olarak lanse ediyor. Bizimkiler de bu oltaya atlıyor. Hâlbuki batı gâlib de gelse mağlûb da olsa “kaybetdi”. Îmânımızı koruduğumuz müddetce iki cihân bizim. Kefere-i fecereyi ancak bu sûretle olması gereken yere koyabiliriz. Bakın Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî hazretleri ne buyuruyor: “Allahü teâlâ, bir kuluna îmân verdiyse, ona ne vermedi ki? Ona îmân vermediyse, başka ne verdi ki?”
İstanbulu merkeze koymadıkca yol alamayız. Neden başka bir yer değil? Zîrâ şu denî dünya üçyüz sene buradan idâre edildi. Adâlet buradan dağıtıldı. Mazlûmun gözyaşı buradan silindi. Zâlimin boynu buradan vuruldu. Sancâk-ı şerîf her dâim buradan yükseldi. Nedim’in “Bu şehr-i Sitanbûl ki bî-misl ü behâdır/Bir sengine yekpâre Acem mülkü fedâdır” manifestosu o kadar yerinde ki… Bitdim dediğinizde hiç düşünmeden Üçüncü Ahmed Çeşmesi’nin önüne gidin. Oradan bâb-ı hümâyûnu uzun uzun seyredin. “Es-Sultân” diye başlayan kitâbe sizi yeniden ayağa kaldıracakdır!
Osmanlı türkçesinde birbirinin zıddı iki kelime var. Fâil, mef’ûl. Bugün bizim için her nasılsa hep ikincisi tercîh ediliyor. Başka bir ifâde ile Yahudi fâil, İngiliz fâil, Türk mef’ûl, müslüman mef’ûl. Üstelik günün birinde fâil olabileceğimiz dahi dillendirilemiyor. Korku dağları bekler kabîlinden bir psikoloji işte. Belki buna eziklik demek daha doğru olur. İnsan yığınlarına bakıp karamsar olmak doğru değil. Çünki hiçbir medeniyyet, daha dar ma’nâda hiçbir devlet bütünüyle ideal insanlardan kurulu olamaz. Bu ancak eshâb-ı kirâmla alâkalı bir hakîkat olabilir. İslâm târihi bunun sayısız misâlleriyle dolu. Ne Selçuklular çağında ne Osmanlılar devrinde herkes ideal insandı. Peki olan neydi? Bir avuç üstün vasıflı mücâhid bütün bir medeniyyeti sırtlayıp yürüyüşe geçmişdi. Yanına da yukarıdan aşağıya doğru sıralananları alarak. Bu sözümüze i’timâd etmeyenler Âşık Paşa’nın Garib-nâme’sine bakabilir. Cem’iyyetin Osmanlıya tekaddüm eden günlerdeki durumu çok kişiyi derinden sarsacakdır.
Târihin kronolojiden ibâret olmadığı açık. En azından bizim târihimiz böyle. Eşkıyâlar mâzîden ne alacak bilemiyoruz. Elbette kronolojiye de ihtiyâcımız var. Lâkin işin künhü başka. Oraya inmek zorundayız. İti köpeği ta’kîb etmekden vazgeçmeli, bunu istihbârâta bırakmalıyız. Çıkış yolu burada!
HESAPLAŞMA
15.12.2016
Batıyla er veyâ geç nihâî olarak hesablaşacağız. Anlaşarak bir yere varamayacağımız anlaşılmış bulunuyor. Önce cedîd, sonra atîk, ba’dehû köhne defterleri açacağız. Yüz yıllık, üç yüz yıllık, bin yıllık dökümle karşılarına çıkacağız. Türk ve islâm dünyasına ödetdikleri bedeli bu sefîllerden birer birer tahsîl edeceğiz. Acele etmeden, adım adım. Osmanlı İstanbul’u kuruluşundan yüz elli sene sonra fethetdi. İlk teşebbüsler şu veyâ bu sebebden akîm kaldı. Yanı başındaki Belgrad koca İstanbul fâtihine onca üstün özelliğine rağmen nasîb olmadı. Dokuz çeyrek asır sabretdik. Yüzlerce yıl sürecek hâkimiyyet devrimizi bu büyük çilenin meyvesi olarak görmek lâzım. Öyle bir meyve ki tadı hâlâ damaklarda…
Güzel işaretler var. Şer güçler dünyanın her yerinde birbirine düşmüş durumda. Aslında birbirine düşseler de cümleten ittifak yapsalar da netîce değişmeyecek. Hepsi ölüm çukurunun içinde kaybolacak. Afrika’da Fransız İngiliz rekâbeti had safhada. Daha doğrusu bu coğrafya Amerika ve İngiltere arasında paylaşılmış durumda. Başka bir ifâde ile Fransa tasfiye edilmek isteniyor. Tabîî ki o da elindeki imkânlarla buna karşı koyuyor. Ma’lûm kara kıt’ada çok sayıda üssü ve binlerce askeri var. Menfaatleri tehlikeye girdiğinde doğrudan müdâhale ediyor…
Le Monde’un geçen haftaki ifşââtı söz konusu sıkıntının Fransa açısından dayanılmaz boyutlara vardığını gösteriyor. Gazete Amerikan Ulusal Güvenlik Ajansı (NSA) çalışanı Edward Snowden'in kaçırdığı belgeleri yayınlayarak Amerika ve İngiltere’nin bütün dünyadaki dinleme ve izleme çalışmalarını açık etmişdi. Bu belgelerde, NSA ve İngiliz hükümetine bağlı İletişim ve Dijital İstihbarat Kurumunun (GCHQ) bazı faâliyyetlerini ortaklaşa veyâ benzer metodlar uygulayarak gerçekleşdirdiği ileri sürülüyordu. Buna göre 2009-2010'da yaklaşık 20 Afrika ülkesinde üst düzey yetkilileri dinlemişlerdi. Paris'deki Beynelmilel ve Stratejik İlişkiler Enstitüsünden (IRIS) öğretim görevlisi ve Kamerunlu Araştırmacı Samuel Nguembock, özür dilense bile taraflar arasında yıkılan güvenin yeniden sağlanmasının kolay olmayacağını belirtiyor. "ABD ve İngiltere'ye güvenini yitiren Afrika ülkeleri Çin ve Rusya gibi diğer önemli güçlere yönelebilir” diyor. Hattâ İsrail’den bahsediyor. Yasa dışı dinlemelerin yapıldığı Afrika ülkeleri arasında çok sayıda Frankofon (Fransızca konuşan) ülkenin bulunduğu ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti'nin de bunlardan biri olduğu, İngiliz istihbaratçıların bu ülke Devlet Başkanı Joseph Kabila ve danışmanlarının ses kayıtlarını dakika dakika dinlediği iddiâları târihî düşmanlığın belki daha da derinleşerek devâm etdiğini ortaya koyuyor.
Osmanlı fâidesiz ilimden Allahü te’âlâya sığınmışdı. Hâl böyleyken Pîrî Reis’in harîtasını nasıl îzâh edeceğiz? Merâkını yenmek için mi bunca zahmete katlandı. Onu bir hırsız mevkiine düşüren ahmakları ciddîye almaya değmez. Yok hayır. Bu büyük emek boş bir merâkın mahsûlü olamaz. Anlaşılan ecdâd yeni kıt’aları deftere yazmış fakat harekete geçme imkânı bulamamışdı. Düşmanla işbirliği yapmakdan başka bir ma’rifeti olmayan İran o mübârek pâdişâhları oyalamasaydı belki de okyanus ötesindeki kızılelmalara yürüyecekdik! Dîn-i mübîn-i islâmın yeryüzüne yayılmasına ma’nî olan râfızîler ne kadar da nasîbsiz. Zâten bugün de aynı şeyi yapmıyorlar mı? Akıp giden zaman bu alçakları zerrece akıllandırmamış!
Olacak olan vakti sâati geldiğinde olur. Üstelik bu bir göz açıp kapamaya gerçekleşir. Gurûrla yatanlar zilletle uyanır. İ’tikâdımızı düzeltir, amelimize çeki düzen verirsek ve bunları ihlâsla süslersek mesâfeler ortadan kalkacakdır. Elli yıllık yol elli günde alınacakdır. O vakit nice kızılelmanın bizi beklediğini unutmayalım!
TEMÂYÜL
22.12.2016
Putların sâdece müşahhas cisimler olduğunu düşünmeyin. Mücerredleri de var. Hattâ ekseriyyet böyle. İçimizdeki putları kırmadıkça bir arpa boyu yol alamayız. Korkmayın. Kimseyi tedirgin edecek değiliz. Neyi ne zaman söylememiz gerekdiğini az buçuk biliyoruz. ŞANGAY konusunda dile getirilen ba’zı düşünceler, daha doğrusu zırvalar bizi fevkalâde endîşeye sevk etdi. Bir kısım zevât bu dünyanın geriliğinden, bize bir şey katmayacağından dem vuruyor. Diğerinin ne katdığını söyleseler bâri… Bu memleketlerin gayri sâfî millî hâsılasından habersizler. Çin’i, Hindistan’ı elli sene öncenin rakamlarıyla değerlendiriyorlar. Daha doğrusu zihinleri dündeki menfîliklere takılıp kalmış. Asyanın yer altı ve yerüstü kaynakları küçük kafalarına büyük geliyor. Müdhiş denebilecek teknolojik gelişmeleri yerli yerine koyamıyorlar. Elli sene sonranın fotoğrafını çekemedikleri için mukâyeseyi bugünle yapıyorlar. Nüfûs yapısını çözebilmiş değiller. Hâsılı bu coğrafyanın müşahhas ve mücerred potansiyelini tartmakdan uzaklar. Bunun yegâne sebebi akılsızlık değil. İşin içinde aşağılık duygusu da var. Öyle ki kılcal damarlarda dolaşıyor. Öyle ki hücrelere kadar işlemiş. Söz konusu yara habîs tümörden çok daha tehlikeli. Neşter atabilme imkânımız yok. Yapabileceğimiz tek iş duâ. Bu arada şu suâli sormakdan da kendimizi alamıyoruz: Acabâ bu ukalâlar günün birinde aklın kokusunu birazcık olsun duyabilecek mi?
Batı bütün ümîdini FETÖ’ye bağlamışdı. En son elçiye kurşun sıkdırdı. Rusya’nın Karlov hâdisesine karşı ortaya koyduğu tavır büyük devlet refleksi. Türkiyeninki de öyle. Karşı cenâhın büyük umutlarla sahneye koyduğu oyun tutmadı. Üstelik ters tepdi. Türk-Rus münâsebetleri artık eskisinden sağlam. Çâresizlik böyle aptallıklar yapdırıyor işte. Daha başka şeyler de deneyebilirler. Üst akıl dedikleri pire torbası her defasında çuvallayacakdır. Hiç şübheniz olmasın.
Hadi bir oyunlarını da biz deşifre edelim!
Bundan bir buçuk sene kadar evvel her yerde ansızın Doğu Türkistan rüzgârı esmişdi. Aslında buna rüzgâr demek doğru olmaz. Kasırga ifâdesi daha uygun düşer. Çinlilerin Uygur Türklerini nasıl katletdiğine dâir fotoğraflara, videolara boğulmuşduk. Söğüp sayıyorduk. Haklıydık. Görüntüler doğruydu. Eksiği var fazlası yokdu. Lâkin işin rengi başkaydı. Çok geçmeden anlaşıldı. Yahudinin sponsorluğunda sahnelenen oyunun yönetmeni İngilizlerdi. Şaklabanlık Amerikalılara düşmüşdü. Aynı durum şimdi de var. Bu sefer Çinliler değil şîîler gündeme getiriliyor. Şîî komutan dedi ki diye başlayan haberlere toplumun her kesimi büyük rağbet gösteriyor. Argo ta’bîrle bu oltaya atlıyor. Hâlbuki dedi mi demedi mi belli değil. Dediyse ajan mıdır değil midir belli değil. Ajan değil ancak dedi. Buna da şaşırmayız. Avrupa’yı onlar yüzünden fethedemedik. Yenidünya onlar yüzünden dîn-i mübîn-i İslâm’la müşerref olamadı. Huzûrumuz asırlarca onlar yüzünden bozuldu. Bunları ve daha fazlasını biliyoruz. Ehl-i sünnet âlimleri i’tikâdları konusunda hepimizi uyandırıyor. Burada da problem yok. Fakat son fotoğrafda işin rengi başka. İngilizin gör dediğini görüyoruz. Dikkat!
Traktör Tebrîzî hâdisesi çok mühim. On milyonlarca tarafdâra sâhib. Türk takımı. Geçenki maçında tarafdârı Türkiye lehine tezâhürâtda bulunmaya başlamış. İran televizyonu apar topar canlı yayını kesmiş. Yine bir kerresinde “Güney Azerbaycan İran değildir” pankartı açmış. Bunları önemli kılan husus şu: Bahsi geçen tarafdârlar, ya’nî Azerî Türkleri küçük bir azınlık değil. İran’ın %35’ini teşkîl ediyor. Bu da aşağı yukarı 30 milyon insan demek. Kısm-ı küllîsi şîî. Hamaney ırkdâşları olmasına rağmen İran’ı değil Türkiye’yi tercîh ediyorlar. Tabîî ki farklı düşünenler olacakdır. Bununla berâber dinamik nüfûsun temâyülü ortada. Anlaşılan yol ayrımındalar. Ürkütmemek lâzım. Acemse korkmakda haklı. Bunun için 30 milyon, İran içindeki diğer Türkleri de sayarsak 40 milyon sebebi var.
TEZGÂH
29.12.2016
Keşiş dağındaki bir otelde ateşin karşısındayız. Çay kahve içip sohbet ediyoruz. Aklıma bir mû’ziblik geliyor. Yanımdaki arkadaşı avlayacak şekilde ortaya konuşuyorum: “Ne kadar da gerçekçi olmuş. Sanki hakîkaten yanıyor.” “Nasıl ya’nî?” diyor. Anlayacağınız balık oltaya geldi. Tezgâh tutdu. Çemberi daraltıyoruz: “Duman efekti de hârika! Teknolojinin vardığı noktaya bakar mısın?” Bir iki kişi daha destek olunca arkadaş hücrelerine kadar teslîm oluyor. Yarı bel kalınlığındaki kütükler önümüzde çatır çatır yanarken moda ta’bîrle algı operasyonuna kurban gidiyor. Hattâ iyice yaklaşıp bakıyor fakat nâfile. Hayreti artmış bir vaz’iyyetde yerine oturuyor…
Çok keyiflenmeyin. Arkadaşı çok saf da bulmayın. Sanki siz olsanız hikâye başka türlü olurdu?
Bugün efkâr-ı umûmiyyenin diline doladığı bir cümle var: Ruslarda teknoloji yok. Doğru, Slavların ağabeyi 17 milyon kilometrekareyi sapan taşlarıyla koruyor. NATO’nun ölüm kusan tanklarına kağnılarla cevâb veriyor. Amerikanın F-35’lerine uçurtmalarla karşı koyuyor. 11 bin kilometre menzilli füzeleri ise sığır teknolojisine dayanıyor. Şöyle ki füzenin gövdesini teşkîl eden borunun içine besili bir mandanın işkembesi yerleşdiriliyor. Ardından hava basılıyor. Vananın açılmasıyla basınçlı hava onlarca tonluk füzeyi ışık hızıyla hedefe uçuruyor…
Ba’zıları gâlibâ bu yüzden AB diye sayıklıyor. Ne diyelim: Allah ilminizi artırsın.
Bunlar Erdoğan’ın açıklamalarından sonra paniğe kapıldı. TÜSİAD’ı kasdetmiyoruz. Bizimkilerden bahsediyoruz. Ne diyorlar: “Türkiye bunu hak etmiyor. Ya’nî aslında biz sizi seviyoruz. Uçuruma giden treninize son vagon olarak eklenmek istiyoruz. Çok didindik. Çok sabretdik. Çok ağladık. Lütfen bizi hayâl kırıklığına uğratmayın. Lütfen…”
Kanûnî Françesko hattı mı karışdı ne?
Selçuk Özdağ’ın Fuat Doğu’dan naklen söyledikleri bir çok şeyi îzâh ediyor: “Ben MİT müsteşarlığı yapmadım. Ben CIA’nın şube müdürlüğünü yapdım.” Ma’lûm Fuat Doğu Millî İstihbârât Teşkîlâtı’nın en öne çıkan müsteşarlarından biri. Hangi günlerden geldiğimizi varın hesâb edin…
Peyk olmaya alışmış insanlarla bir yere varmamız mümkin değil. Lâkin beterin beteri var. Uydulukdan, hattâ kölelikden ileriye gidenler var. Rûhunu garba hîbe edenler var. Televizyonlarda yorum yapanlara bir bakın. Fâsid bir dâirenin içinde dönüp duruyorlar. Onlarca kişinin saatlerce süren konuşmasını iki parmağınızın arasına alıp sıksanız karşınıza çıkacak hacim yeşil mercimekden daha büyük olmayacakdır. Aslına bakarsanız söylenmesi gerekenler kısa bir konuşmaya sığdırılabilecek kadar az. İşin özünü yakalayıp sabah akşam bunu tekrârlasalar problem kalmayacak. Ne var ki kemmiyyet ve keyfiyyet mes’elesini idrâk edebilmekden uzaklar.
Osmanlıyı şeker fabrikası kurmamakla ithâm eden zihniyyet yukarıdakilerin hiçbirine uymuyor. Dibin dibi dedikleri şey. Tam bir cehl-i mürekkeb hâli. Bilmeme, bilmediğini de bilmeme…
İttihâd ve Terakkî'nin felâketden felâkete sürüklediği Osmanlı o hâliyle bile bizden çok daha ilerde. Onun bitdiği nokta bizim zirvemizden yukarda. 1911'de dünyâ ticâretinden aldığımız pay %0,92. TİM’in 2015 raporuna göre bu nisbet %0,86. Yine cihan harbine takaddüm eden yıllarda orta seviyedeki bir memurun maaşıyla 100 kilo et alınabiliyor. Bu ise bugünkü 5.000 TL. Yani 1900'lü yılların Osmanlı memuru şimdiki memurumuzdan iki kat müreffeh. Paramızın durumunu anlayabilmek için iktisâd tarihçimiz Vedat Eldem'den iktibâs yapalım: "Filhakika Osmanlı lirası Birinci Cihan Harbi'ne kadar, dünyada mevcut paraların en sağlamlarından biri idi ve tahditsiz ithalata rağmen, memleketin altın stoku azalacak yerde durmadan artmakta idi. Fiyatlar sabit denecek kadar istikrarlı, maaşların iştira (satın alma) kudreti yüksekti." Öte yandan 7 milyon kilometrekareden büyük vatan toprağını da unutmayalım. Şu ankinin 9 katı. Nice yer altı ve yer üstü zenginlikleriyle… Tekrar Eldem'e dönüyoruz: "Her halükârda Osmanlı İmparatorluğu dış ticaretinin muazzam açıklar verdiği hakkında yerleşmiş bulunan kanaatin hakikate uymadığı muhakkaktır." Şu hâlde bu tezgâha karşı da uyanık olmamız gerekiyor.
Yakın zaman önce Millî Savunma Bakanlarından Vecdi Gönül Osmanlı’dan sonra ilk millî tüfeğimizi üretdik diye sevindirik olmuşdu. Hâlbuki bunun ma’nâsı seksen sene yatdık idi. Tüfekdeki durumu ifâde edince başka şeyleri saymaya gerek yok. Zâten böyle bir mukâyesede insan içine çıkamayacak hâle gelirler. Haddi aşanlara duyurulur!
ÂCİL
05.01.2017
Büyük devlet kurma konusunda çok kâbiliyyetliyiz. Bu iş bizim için çadır kurmakdan biraz daha zor o kadar. İnanın mübâlağa etmiyoruz. Milletimizi tanıyoruz hepsi bu. Tabîî milletden kasdımızın hod-pesend yığınlar olmadığını söylemeliyiz. Her defasında canını ortaya koyan tevâzû ehli yiğitlerden bahsediyoruz. Küfrü bin sene boyunca tepeleyen ve el’an tepelemeye müheyyâ olan evlâd-ı fâtihândan… Kemmiyyetçe azdan da az fakat keyfiyyetçe deryâları dolduran serdengeçtilerden…
Sermâye kelimesi bugün daha ziyâde kötü tedâîlerle karşımıza çıkıyor. Akla getirdiği ilk şey bütün insânî vasıflarını kaybetmiş para babaları. Hâlbuki klasik zenginlerimiz paranın değil, fakir fukarânın babasıydı. Lugatlarında biriktirmek diye bir şey yokdu. Dağıtmak vardı. Bunun har vurup harman savurmak olmadığını bilmemiz gerekiyor. Birinde isrâf, kibir, debdebe diğerinde ihlâs var. Biri rûhun diğeri nefsin nümûne-i imtisâli!
Bunca ihânete rağmen ayakda kalabilmemiz ecdâdın rüzgârıyla mümkin oluyor. Bozulmuş olsak da bitmiş değiliz. Asil milletimiz hayâtî anlarda refleks diyebileceğimiz sür’atle doğru tavrı ortaya koyuyor. Bu refleks ba’zan ok gibi fırlamak ba’zan da sütûn gibi hareketsiz kalmak şeklinde ortaya çıkıyor. On beş Temmuz’da şimşek gibi çakan halkımız son hâdiseler karşısında sükûnetini muhâfaza ediyor. Öyle ki katliâm tarzındaki felâketler bile en ufak bir yanlış adıma sebebiyyet vermiyor. Radyoları, televizyonları, gazeteleri, dergileri, istihbârât teşkîlâtları, sivil toplum kuruluşları, şirketleri, ajanları, köleleri, instagramları, facebookları ve twitterlarıyla kocaman bir sıfırdan başka hiçbir şey tahsîl edemediler, edemeyecekler! Puro üstüne puro yakma safhasını geçdiler: İnme ya inmişdir, ya inmek üzeredir.
31 Aralık vahşetinden hemen sonra Amerika yardım teklîfinde bulundu. Bunu nasıl anlamalıyız? Cevâbını ecdâd versin: “Şecaat arz ederken merd-i Kıptî sirkatin söyler”. Bizi dışlamayın, Rusya ile değil bizimle olun derken kâtilliğini de i’tirâf ediyor. Ya’nî diyor böyle olmazsa cinâyetlere devâm ederim. “El-Bâb’da Türk orsusuna destek vermeyi görüşüyoruz” açıklamaları da aynı hâlet-i rûhiyyenin mahsûlü. Eveleyip geveledikleri şeyin özeti şu: Bizimkilere musallat olmayın. Sakallı sarıklı grup da onların kuklası olduğuna göre kimseye dokunmayın demek istiyorlar. “Hoşt” demekden kendimizi alamıyoruz.
Wesley Clark’ın sözleri ma’lûmu i’lâm olsa bile ilgi çekici!
Âcilen nükleer güç olmak zorundayız. Ampul yakmak için değil. Askerî cihetden caydırıcı olmak için. Büyük ve daha büyük hedeflere yürüyebilmek için. Bu alçakların hiçbir ölçüsü yok. İki dünya savaşında kendi medeniyyetine mensûb on milyonlarca insanı öldüren zihniyyet gözünü kırpmadan nükleer silahlarla saldırabilir. Bu dehşete yalnız ve ancak aynı imkâna sâhib olursak mâni olabiliriz. Bugün böyle bir adım atamamalarının sebebi mevcûd dünya dengeleri. Ne var ki buna güvenerek yol alamayız. Muhâfazakâr entellerin vızırdamaları bu hakîkati değişdirmez!
ACÛZE
12.01.2017
Batının maskesi düşdü. Ortaya çıkan görüntü kelimenin tam ma’nâsıyla iğrenç. Hiçbir kozmetik ma’mûl bu pisliği örtemez. Bir devlet başkanının ne kadar alçalabileceğini merâk edenler Obama’ya baksın. Elbette mi’desini zabt edebilirse. Yok yok. Ahlâkî vaz’iyyetden bahsetmiyoruz. Evet bu mevzûda kulağımıza gelen bilgiler onu insanlık dâiresinin dışarısına çıkaracak kadar kuvvetli. Gerçi hiçbiri diğerinin fevkinde değil. Al birini vur ötekine dedikleri şey. Nitekim Trump hakkında ba’zı şeyler söyleniyor. Anlaşılan birileri Ruslara işte ortaklık yapmak istediğiniz adam diyor. Hâsılı hücrelerine kadar tefessüh etmiş bir yapı ile muhâtabız.
Amerika olmayan aklını da kaybetmiş durumda. Can havliyle oraya buraya saldırıyor. İtden köpekden meded umuyor. Vâkıâ kendi de ne ki? Aslında bu durum bütün batı için cârî. On sekizinci asrın sonlarından beri oturdukları taht yıkılıyor. Sallanıyor demiyoruz çünki bu vetîre en az üç çeyrek asırdır devâm ediyor. Sıra korkunç gürültülerle yerle yeksân olmaya geldi. Daha doğrusu bu safhaya geçildi. Duyduğumuz çatırtılar ilk işâretleri teşkîl ediyor. Amerika olup bitenleri saklamayı beceremiyor. İngiliz soğukkanlı olması sebebiyle hiçbir şey sezdirmiyor. Çok sâkin görünüyor. Ne var ki ne sıcakkanlıları ne soğukkanlıları kendilerini bekleyen âkıbetden kaçabilecek. Biri biraz bağırarak diğeri sükûnetle târihin çöplüğündeki yerini alacak! Yahudi para babaları da berhevâ olacak.
İki dünya savaşıyla her şeye el koydukları günler geride kaldı. Bugün hâlâ güçlüler. Burası doğru. Fakat dünya artık her şeyin farkında. Dikkat ederseniz bu şeytanlar herkesi birbirine düşürmeye çalışıyor. Hem büyük ölçekli hem küçük ölçekli çatışmalar planlıyor. Türkiye’de Kürt-Türk, alevî-sünnî, laik-müslüman çatışmasını ne yapıp edip çıkarmak istiyorlar. Maamâfîh bunlarla iktifâ etmiyorlar. Başka şeytânî hedefleri de var: Bizi Rusya ile harbe sokmak. İran’la savaşdırmak. Arab âlemiyle karşı karşıya getirmek…
Bugünlerde üfürülen bir zırva var. Neymiş? Dünyada üç tane karar merkezi varmış. Bilhassa ikisi ön plandaymış. Birbirleriyle amansız bir mücâdele içindeymişler. Türkiye’yi koluna takan işi bitirecekmiş… Kimmiş bunlar? Washington ve Londra. Moskova geriden geliyormuş. Eli kolu bağlıymış. O kadar diplomatı öldürülmüş de tepki verememiş… İlk bakışda sevimli gibi görünen bu cümleler aslında çok tehlikeli. Bilmem fark edebildiniz mi lâkin bize biçdikleri rol onun bunun yamaklığını yapmakdan ibâret. Ya Londra’ya ya Washington’a dayanacaksın. Rusları düşünme. Kaybedenler kulübünde olursun. Zırvalar bu minvâl üzre devâm ediyor. Tabîî zırva diyoruz da zırva mı hâinlik mi bunun karârını târih verecek. MİT biraz da bu işlere yoğunlaşsa diye düşünüyoruz.
Şuna inanmamız lâzım: Kısa zaman sonra herkes İstanbul’un olurunu almak için sıraya girecek! Buradan çıkacak menfî bir karar o işin önünü kesecek! Üç yüz sene Topkapı Sarayı’ndan idâre edilen yeryüzü yeniden Dersaâdet’e râm olacak! Yahudi haddini bilecek! Sığır çobanı haddini bilecek! Vilâyet-i cezîre-i İngiltere’nin hâkimesi olan acûze haddini bilecek!
PAPAĞAN
19.01.2017
Papağan olmak kötü mü? Ne alâkası var. Yeter ki doğru kapının papağanı ol. Ehl-i sünnet büyüklerinin sözlerini tekrâr edip durmak ne güzel bir ameliyye. Ciğeri beş para etmeyecek gürûhların gönüllü köleliği elbette büyük ahmaklık. O cenâhdan gelen lağım kokularını daha da dayanılmaz hâle getirerek yaymak şübhesiz büyük nasîbsizlik. Üstelik bu konuda yazılı veyâ şifâhî bir emir beklemeden. Bugün mimikleri ta’kîb etmeyi de aşdılar. Sâhiblerinin aklından geçeni okuyup (!) derhâl uyguluyorlar. Bilmiyorlar ki hepsinin devri geçdi!
Çok geri kafalılar. Yeryüzünü yüz sene öncenin dünyâsı zannediyorlar. İdealleri bir asır öncesine âid. Hâlbuki ışıltılı Paris, diliyle birlikde çöpe gitdi. “Mersi”yi kullanan kaldı mı? Biraz “pardon” devâm ediyor. Londra ayakda mı? Çokdan yerle yeksân oldu. Memleketimizde ona olan ilgi gözlerini yeni açmışlara mahsûs. Hani köyden indim şehire dedikleri şey. Washington elli sene öncenin rakîbsiz gücü değil. Sâdece en güçlü kabadayı o kadar. Bunun ma’nâsı şu: Diğerlerinden ikisi bir araya geldi mi kolaylıkla burnunu kırabilir. Bu ise her şeyin sonu demekdir. Karizma bir kerre çizilmeye görsün. Gerisi gelir. Kovboyun karşılık verebilme imkân ve ihtimâli olmaz. Kendi ülkesine sıçrayabilecek bir harbi göze alamaz. Holywood filmleri senelerce beynimizi yıkadığı için anlamakda zorlanabiliriz ama kızılderili kâtillerinde böyle bir potansiyel yok. Hem de hiç. “Onlara soran kim? Yahudinin emr-i vâkisiyle kendilerini ateşin ortasında bulurlar” diyebilirsiniz. Lâkin kazın ayağı öyle değil. Böyle bir gelişme okların adresini değişdirir. Hiç olmayacak ittifaklar kurulur. Para babaları ne var ne yok her şeylerini kaybeder. Vandalizmin yüz elli yıllık dünya krallığı tuzla buz olur!
Cem’iyyetimiz seksen milyon müstakil hücreden müteşekkil olduğu için her birinin olgunluk yaşı farklı. Birinin tamamladığı vetîreye diğeri daha yeni başlıyor. Batı kompleksi konusunda hücrelerimiz farklı menzillerde bulunuyor. Bırakın ortasını işin başında olanlar bile var. Osmanlı asâletini temsîl edenler bu fırtınadan sağ sâlim çıkdı. Hiç zarar görmedi diyemiyoruz fakat gövdeyi muhâfaza etdi. Dolayısıyla garba olan ilginin aynen devâm etmesi görüntüden ibâret. İnsanımız biraz yavaş da olsa bu girdâbdan kurtuluyor. Bakalım bütünüyle selâmete çıkmamız ne kadar vakit alacak?
Gâlibâ son hâdiseler bu gidişi hızlandıracak. Batı cebhesinin entrikaları uyanmamızı çabuklaşdıracak. Dâhilde ve hâricde yaşadıklarımız bizi kendimize getirecek!
Güçlendikçe karşı cenâhın küçüldüğünü göreceğiz. Bahsetdiğimiz aşağılık duygusu aslında hemen tamâmiyle zayıflığımızdan ileri geliyor. Dengeyi kurunca, ileri geçince kompleks de kalmayacak! Haşmetle geri dönünce taşlar yerine oturacak! Orkestra susacak, mehter vuracak! O gün herkes İstanbul kaldırımlarını arşınlamak için can atacak! Sarığımız sakalımız moda olacak!
Garbın papağanları küçük akıllarınca bu söylediklerimize tebessüm ediyor. Ne gam! Bilsinler ki biz de onların tebessümlerine tebessüm ediyoruz!
UCÛBE
26.01.2017
Bayrak kelimesini bayraklaşdırdık da ne oldu? Ya vatanı? Vatan diyerek, bayrak diyerek birbirimizi yiyip durduk. Bayrağımızı çok daha büyük bir vatanda dalgalandırmak aklımıza gelmedi. Her vesîleyle her cihetden küçüldük. Millînin başına gelenler de farklı değil. Bu kelime yüz sene boyunca milletimizi imhâ planının kılıfı oldu. Hangi mefhûmun başına eklendiyse orada Türk ve İslâm düşmânlığı yapıldı. Kaç kişinin nemâz kıldığını, kaç hanımın başını örtdüğünü ispiyon eden çeteye millî denmişdi. Ayrıca iki güzel ve köklü kelime de bu tenekeye fedâ edilmişdi. Hâlbuki adı “Ulusal İspiyon Kurumu” olmalıydı. Gerçi bugün ne zemâna kadar devâm edeceğini bilemediğimiz müsbet bir yapı sergiliyor ama bu onun iğrenç târihini değişdirmez. Millî eğitim dedikleri ucûbe için de farklı şeyler söylenebilir mi? Unutmayalım ki bu çark İngilizlere âid! Yeni devletin mi’mârı beyinleri de başıboş bırakamazdı. Devrin süperi, zekâsını da kullanarak memleketimizi sömürge hâline getirmişdi. Bizler düşmânı kovduk, hürriyyetimizi kazandık diye sevinirken boynumuza geçirilen ilmeği fark edemedik. Bu alçak millet diğer sömürgelerinde uyguladıklarını daha ileri bir seviyede memleketimizde tatbîk etdi. Kurduğu çark çocuklarımızı öğütmeğe devâm ediyor…
Aklı rehber edinmeyi eski filozoflardan öğrenen batı dünyâsı insanımızı yoldan çıkaran bir zihniyyeti temsîl ediyor. Zekâdan başka ölçü tanımayanlar bizde de çoğaldı. Batılı, zekâyı putlaşdırırken isevîliğin bozulmuş şekli olan hıristiyanlıkla muhâtabdı. Bu dîne mensûb insanların hemen temâmı İsa aleyhisselâmda ulûhiyyet sıfatları olduğuna inanıyordu. Gerçi gerek reformcular gerekse sonrakiler bu konuları doğru olarak anlayabilecek bir imkâna sâhib değillerdi. Fakat bunun şuûrunda olmadıkları için kısa akıllarına göre dinlerindeki tutarsızlıkları tesbît ediyorlar ve hıristiyanlara yeni bir rota çiziyorlardı. Bu yolu ta’kîb eden gemiler bilâistisnâ dinsizlik sâhiline demir atdı. Birçoğu yapdıkları işin dinsizlik olduğunu bilmiyordu. Bir kısmı ise biliyor fakat i’lân etmiyordu. Başka bir ifâdeyle reformla başlayan mâcerâ ateistlikle son bulmuşdu. Bu hâdiseleri lise ve seviyesindeki târih kitâblarından okuyan yirminci yüzyıl Türkiyesi resmî ve gayrı resmî olmak üzere iki tavır ortaya koydu: İdâreciler memleketi aynı noktaya sürüklemek için büyük bir heyecân duyarken münevverler mes’eleyi anlamaya çalışıyordu. Yöneticiler hedefi belirlemişlerdi ve ona bir an evvel varmak istiyorlardı. Ne var ki bu son derece tehlikeliydi. En az üççeyrek asra yayılması gereken bir işi derhâl halletmeye kalkmak ayaklanmalara yol açabilirdi. Bu yüzden acele edilmemeli, maksada adım adım varılmalıydı. Avrupa’nın bu yöndeki îkâzı devlet adamlarını temkînli davranmaya sevk etdi. Hedefe, beyin yıkama metoduyla varılacakdı. Bunun en kolay gerçekleşdirilebileceği mekânlar okullardı. Devletin maârif yoluyla îmânsız bir toplum hedeflemesi yeni nesillerin kimlik buhrânına düşmesine sebeb oldu. İnançsızlıkları i’tibâriyle şarklılık şansını kaybedenler garblı da olamadı. Batının dehrîliğini alanlar ve ahlâksızlığına özenenler, paris kaldırımlarında şaşkın ördekler gibi dolaşmakdan kurtulamadılar. Bu yüzden hiçbir zaman ciddîye alınmadılar, sağırların birbirlerini ağırladığı mekânlar hâriç.
Millî Eğitim Bakanlığı’nın ta’lîm-terbiyeyle ilgilenmek gibi bir kaygısı bulunmuyordu. Bu örgüt işgâl kuvveti gibi hareket ediyor, hedefine varmak için her yolu deniyordu. Türk çocuklarının ahlâkî yapısı bunca tahrîbâta rağmen nezâreti rahatsız etmiş olacak ki 28 şubatdan sonra yeni bir adım atarak bütün mekteblerin karma yapılması mecbûriyyetini getirdi. Cinsî eğitim konusunda da talebeyi sâhibsiz bırakmayacaklardı. Bu karârla varılmak istenen hedef hayâyı külliyyen ortadan kaldırmakdı. Ahlâksızlığın ahlâk olduğu bir sistem hayâllerini süslüyordu. Anadolu insanından rahatsız olmalarının sebebi buydu. Hâlbuki Osmanlılar yükselmenin temelini edebde görmüşdü. Tahsîlin o temel üzerine binâ edildiğinde fâide getireceğini düşünüyorlardı; aksi takdîrde insanın hayvandan farkı kalmıyordu. Onlar edebi edebsizlerden öğrenen bir dünyânın çocukları oldukları ve “Edeb tâc-est ez-nûr-ı ilâhî; Binih ber-ser bürev her câki hâhî” beytindeki ma’nâya gönülden inandıkları için bu değerin kıymetini çok iyi biliyorlardı. Bizse bunca zemândır edebsizlik denizinde yüzdüğümüzden olsa gerek sudaki balıklar gibi içinde bulunduğumuz vasata alışdık…
Dinsiz bir nesil yetişdirmek için bütün tedbîrler alınmışdı. Resmî makâmlar dindâr insanı tehlike olarak görüyordu. Yargıtayın okul dışında başörtüsü takan öğretmenin müdîre olmasını mahzûrlu görmesi çemberin daha da daraltılmak istendiğini gösteriyordu. Memleketimizde insanların toplum nezdinde mahkûm edilmesi tek kelimeyle mümkin olabiliyordu: Mürteci! Aslında gerek irticâ gerek mürteci bir asırdır İslâmiyyete hücûm edenlerin süngüsüydü. Maksadlarına doğrudan varamayacaklarını bilenler niyyetlerini bu iki kelimenin ardına saklıyordu. Unutdukları şey insanlık târihindeki ilk dinsiz olmadıklarıydı. Kimler gelip kimler geçmişdi. Şu hâlde kemikleri un ufak olmuş nice dinsizin peşinden gitmekle asıl gerici onlardı!
İnsânları dantel dantel işleme gayretlerine ta’lîm-terbiye denir. Eğitimde ısrâr edenlerin gözbebeklerimize hayvan nazarıyla bakmadıklarını isbâtlamaları gerekiyor. Maârif’in evlâdlarımızın önüne koyduğu okul kitâbları milletimizi en azından eğitilebilir geri zekâlı olarak gördüklerini delîllendiriyor. Türkiye’de eskiden insan hakları yokdu, her şeyi yeni rejime borçluyuz gibi saçmalıklar milletimize yapılan ve yenilip yutulması mümkin olmayan büyük bir hakâret değil mi? Bunu düşünemiyor olamazlar; belki insanımızın o satırların tahlîlini yapamayacağına güveniyorlar. Bir an için bütün bu iftirâların doğru olduğunu kabûl edelim. Türk milleti gerek Selçuklular ve gerekse Osmanlılar zemânında insan haklarından mahrûm bir şekilde yaşadıysa bu onun aczinden başka neye işâret edebilir ki? Haklarını savunamamış bir topluluk millet olabilir mi? Bu gürûh olsa olsa yığındır. Büyük bir milletin bu duruma düşmesi ve asırlarca aynı hâlde kalması düşünülebilir mi? Hayır düşünülemez ancak bu iki devlet zulm etdikleri için kurtulma imkânı olmadı denirse o zaman sorulacak suâl şudur: Göklere çıkardığınız bir millet bu zulmü yıkacak imkânı nasıl olur da bulamaz? Ya Türk milleti övdüğünüz kadar yok, ya da zulüm yok!
Müfredâtın ağır olduğu husûsunda neredeyse bir ittifâk söz konusu. Körpecik dimağlar istîâb hadlerinin kat kat fevkinde yükle muhâtab oluyor. Minikler bu yükü bir müddet taşımaya çalışsa da sonunda pes ediyor. Pes etmek sınıfda kalmak, okuldan atılmak gibi netîceler doğurmuyor. En azından böyle netîcelenen hâdiseler umûmun içinde büyük bir yekûn teşkîl etmiyor. Yavrularımızın ekseriyyeti gözlerindeki zekâ kıvılcımlarını fedâ ederek çıkıyor bu tünelden. Yükün ağırlığı ma’denin değerine işâret etmiyor. Çocuklarımızın sırtındaki yük maalesef molozdan ibâret. Başka bir ifâdeyle ışık saçan bakışlar üç aded kırık tuğlaya fedâ ediliyor… Müfredât tesbît edilirken nev’i şahsına münhasır bir anlayışla hareket edilmiyor. Şuranın buranın kendi şartları dâhilinde uyguladığı program iktibâs ediliyor; ne getirir ne götürür suâli sorulmadan. Kompleksler hâlâ var, hem de öldürücü seviyede. Evrim yalanı bütün sofralarda bulunan bir yemek gibi. Bu saçmalığın “bilimsellik” adı altında nesillerimizi zehirlemesine daha yeni son veriliyor. Tabîî henüz kitâblar yazılmış değil. İnşaallah söyledikleri gibi olur ve “insansı”lar târihe karışır. Cilâlı taş devrini tedrîsâtımızdan çıkarabilmiş değiliz. Toplayıcılığı, mağaraları ilh… Bunlar cumhûriyyet târihinin değişmezleri. Hani şu değişdirilmesi teklîf dahi edilemez maskaralığı var ya, bunları da şâmil…
Ta’lîm-terbiyenin en mühim mes’elelerinden biri de hiç şübhe yok ki ingilizce. Bu lisâna kendi dilimizden çok daha fazla önem veriyoruz. Anaokullarına kadar indi. Öğrenmeyelim veyâ öğretmeyelim demiyoruz. Merâmımız bu dilin hak etdiği mevkide tutulması. Bu mevki aslâ ve kat’â birinci sıra değildir. Arabcadan sonra gelebilir. Ardından farscaya dönmek îcâb eder. Bu arada uzak doğu dillerinden birini öğrenmek de düşünülmeli… Yalnız bütün bunlar bir maksada hizmet etmeli. Cennet lisânı olan Arabcayı müşterek dil hâline getirmek Müslimânlar arasındaki birliği daha da sağlamlaşdıracakdır. Bu mühim vazîfe başka bir dile ve hele ingilizceye verilemez. İngilizceyi bilmek dünyâyı ta’kîb açısından faydalı olabilir. Dünyânın bizi ta’kîb etmesi gereken bir noktaya geldiğimizde buna da gerek kalmayacakdır…
Kötü niyyetlilerin vaz’iyyeti ortada. Onlardan ayrı olarak bir de şuûr fukarâları var. Aslında bunlara “dünyayı kurtaran adam” demek daha doğru olur; çünki bu edâdalar. Yapdıklarının hıyânet olduğunu bilemeyecek durumdalar. Harıl harıl çalışıyor, günde üç öğün müfredâtı değişdiriyorlar. Şu müfredât ne menem şeydir aslını bilen yok. Kafa yoran da yok. Keşmekeşe ve katliâma müfredât deniyor. Öyle ki bu yolla işlenen cinâyetler cengizinkileri geride bırakdı. Şimdi çok daha iyi anlıyoruz ki inkılâbcıların yabancı okulların mühim bir kısmını kapatması onların îfâ etdiği vazîfeyi der’uhde etmelerinden kaynaklandı. Yabancı maksadları yerli bir kılıfla sunmak daha kolaydı. Masonlukla alâkalı gelişmeler de bu kabîldir. Şuûrsuzları kâtillerle muâdil görmek lâzım. Bunlar yakın zaman önce özel öğretim kurumlarına belli kriterler getirmeyi düşünmüşdü. Neydi bunlar? Bale salonu olmayan okullar yeterince puan alamayacakdı. Mektebler buz pateni pistleriyle dolacakdı. Çünki o da puan getirecekdi. Herkesin gözü önünde kadınlı erkekli kıvrılıp bükülerek gösteri yapmanın vahâmetini henüz idrâk edemeyen şaşkınlar cinâyete yeltenmişdi. Olan hepimize olacak, lâkin en büyük zarârı yavrularımız görecekdi. Onları teşhîr edecekdik. Hayâ damarlarını kendi ellerimizle çatlatacakdık. Sonra da İslâm’ı hiç kimseye bırakmayacakdık. Buna en hafîf ifâdeyle ahlâksızlık denir!
Bugün de çok fazla bir şey değişmiş değil. Târih yine Sümer’de başlıyor. Âdem aleyhisselâma suhûf gönderildiğinin şuûrunda değiliz. Biliyoruz fakat şuûrunda değiliz. Hititler, Frigyalılar, Lidyalılar, Urartular, İyonyalılar, Bâbilliler, Asurlular, Akadlar gibi putperestler ya’nî müşrikler el’an parlatılıyor. Utanmadan, sıkılmadan. Fir'avnlara da dokunan yok. Aman piramitlerin ne kadar önemli olduğunu anlatmakdan vaz geçmeyin. Öyle mühendislik hârikaları (!) ki bunu yapan kim dedirtiyor! Zâten cumhûriyyetin ilk yıllarındaki hedef buydu. İşin üzücü tarafı aradan geçen bunca zemâna rağmen idrâksizlik hastalığından kurtulamamış olmamız. Velhâsıl, “kellim kellim lâ-yenfa”dan öte bir durumla karşı karşıyayız. Anlasak da anlamasak da vaz’iyyet bu!
Tellâllar salmakla bir arpa boyu yol alamayız! Birbirinin aynı olan binlerce değersiz dosya üst üste yığılır o kadar. Yapılacak iş Osmanlıya cân u gönülden mürâcaat etmekden ibâret...
TEVEKKÜL
02.02.2017
Özgüven denilen uydurma bir kelimenin oyuncağı olduk. Çocuklarımıza yürümekden önce özgüveni öğretiyoruz. Artık ne olacaksa! Hâlbuki medeniyyetimizde böyle bir mefhûm yok. Maamâfîh titrek bir ruh hâli de yok. İnsanımız yalnız ve ancak âhireti için korkar. Onu tehlikede görürse hücrelerine kadar titrer. Üç kuruşluk dünya menfaatleri karşısında ne eğilir ne sarsılır. Dolayısıyla onu “özgüven” yüklemesi yapılan hormonlu nesillerle mukâyese edemeyiz. Biri çınarsa diğeri rüzgârda savrulan yaprak gibidir. Nitekim yaşamakda olduğumuz her sâniye bu kanaatimizi doğruluyor. Kof nesiller kendini dev aynasında görüp kibirleniyor. Hakîkî durum cücelik olduğu için aynaya göre hedeflediği hiçbir engeli aşamıyor. Hâliyle küplere biniyor. Bu sûretle fâsid dâire denen şey ortaya çıkıyor. Dönüp duruyor, dönüp duruyor…
Çâre ne olup bitdiğini anlamakdan geçiyor. Zâten sıkıntı da burada. Türk milleti son yüz elli seneyi henüz tam ma’nâsıyla çözebilmiş değil. Bunu Tanzîmât’a kadar götürebiliriz. Zîrâ garbın içimize sızması burada başlıyor. Reşid Paşa şırınga etdikleri ilk büyük mikrop. Öylesine sinsi bir plan dâhilinde hareket etdi ki pâdişâh hâdiseye vâkıf olduğunda iş işden geçmişdi. Çakal İngilizler söz konusu masona öyle bir makyaj yapmışlardı ki gerçek durumu fark edebilmek mümkin olmamamışdı. Ne var ki bu bir denemeydi. Asıl makyaj imhâ edici bir hamle için saklanmışdı. Bu darbeyle Türk de Türk kültürü de tarih olacakdı. Üstelik “Türk Türk Türk” diyerek!
Bu arada Abdülmecid Han hakkında konuşurken fevkalâde dikkatli olmamız gerekdiğini hatırlatalım. Zîrâ “ecdâd-ı izâmı içinde en ziyâde Yavuz Sultan Selîm’i severdi ve âna pek ziyâde hürmet ederdi. Binâen-aleyh türbesini ânın türbesi yanında binâ etdirmiş idi. Fakat bu türbe ibtidâ Yavuz Sultan Selîm’in türbesinden daha yüksek olarak binâ edilmiş olduğunu görücek ‘Yavuz Sultan Selîm gibi bir pâdişâh-ı zî-şânın türbesi yanında ânın kubbesinden yüksek kubbe yapdırmak hilâf-ı edebdir’ diyerek kendi türbesini yıkdırıp daha alçak olmak üzere tekrâr binâ etdirmiş idi.”
Abdülmecîd Han mes’eleyi çözse bile gözleri kapalı nice insan vardı. Hâinlerden bahsetmiyoruz; vatanperverleri kasdediyoruz. Meselâ bunların en büyüklerinden biri olan Cevdet Paşa bile onu tanımakdan çok uzakdı. Şinâsî’nin hâşâ “medeniyyet resûlü” dediği bu alçağa cömertce iltifât ediyordu. “Az vakit zarfında büyük büyük işler görmüş” dediği kişi bir başkası değildi. Yine “âlî-cenâb ve sebâtlı ve insâniyyetli ve kalbi temiz bir zât-i mendûhü’s-sıfât” ifâdeleri de aynı şahsı övüyor, “bu devirde andan büyük adam yok idi” cümlesi noktayı koyuyordu.
Tahrîbât Âlî ve Fuad paşalar tarafından genişletildi. Sonrası felâket oldu. Islâhât i’lân edildi. Aklı başında insanlar, “âbâ ve ecdâdımızın kaniyle kazanılmış olan hukûk-i mukaddese-i milliyyemizi bugün gâ’ib etdik. Millet-i islâmiyye millet-i hâkime iken böyle bir mukaddes hakdan mahrûm kaldı. Ehl-i islâma bu bir ağlayacak ve mâtem edecek gündür” diye ağlaşırken alafrangalar akça derdindeydi: “Teba’a-i gayr-i müslime ehl-i islâm içine yayılıp mahalleler mahlût olıcak emlâkımızın fiâtı terakkî ve medeniyyet tevessü’ eder.” Her türlü yıkımın kapısını açan paşamız bu son adımı tenkîd ediyordu. Başrolde bu def’a kendisi yokdu ya, gâlibâ onun için…
İngilizler altdan alta halkı kışkırtmakdan vazgeçmiyordu. Mekke-i mükerremede cereyân eden hâdiseler onların eseriydi. Bakın mübârek mahallerde neler söyletiyorlardı: “Yâ ehl-i Mekke bilâ-hisâb ve lâ-azâb cennete girmenin zemânı geldi. Türkler üzerine cihâd edin ki anlar nasârâ ve frenk oldular. Sizden katl olunan cennetlik ve anlardan katl olunanlar cehennemlik olduğunda iştibâh yokdur.”
Satılmış ruhlar bitmedi. Her biri bir sefâretin güdümünde nicesi geldi. Meşrûtiyyet, 93 Harbi, Cihân Harbi derken devlet yıkıldı. Sâdece biz ve İslâm dünyası değil bütün dünya altında kaldı. Eğer Osmanlı devâm etseydi târihin akışı çok farklı olurdu…
Bütün bunlar kılcal damarlarımıza kadar zerkedilen bir zehrin netîcesiydi. Bu hengâmede ta’lîm terbiye çarkımız da büyük yara aldı. Yeni sistem kafası karışık nesiller yetişdirdi. Değerlerine inanıp inanmamakda tereddüd eden tipler ortaya çıkdı. Îmân zedelendi. Osmanlı sonrası ise bize âid olan her şey silindi. Yüz sene boyunca format atıldı. Bugün neyin ne olduğunu anlamaya çalışıyoruz. Tabîî daha işin başındayız. Batağın ortasında bulunuyor, ne tarafa gideceğimizi ta’yîn edemiyoruz. Özgüven edebiyâtı bu iklîmde yayılıyor. Bu içi boş iddiânın nefsi cilâlamakdan başka bir işe yaramadığını hemen kimse bilmiyor. Üstelik özgüven sâhibleri bu fikrin neşv ü nemâ bulduğu âleme karşı çok titrek. Aslanlıkları kendi memleketlerinde. Hülâsa nakil yoluyla gelen nice bahâ biçilemez değerimizi yeniden keşfetmemiz lâzım. Önce kendimizi sonra çocuklarımızı bunlarla zînetlendirmemiz lâzım. Tevekkül onlardan biri. Yeniden keşfetmeliyiz. Bilelim ki özgüveni zirvede olan bir çocuk mütevekkil bir vatan evlâdının yanında hiç hükmündedir.
TANIMAK
09.02.2017
Kuvvetli olmak bir ya da iki sâhada başa güreşmek ma’nâsına gelmiyor. Her alanda bir numara olmak lâzım. Osmanlının üç yüz sene yapdığı gibi. Bununla berâber ekseriyyetin söz konusu hakîkati anlamakdan bir hayli uzak olduğunu ifâde etmeliyiz. Kerliferli adamlar ufak tefek adımlarla havalara uçuyor…
İlk adım elbette mühim. Mübâlağalı bir sevinç göstermek dahi anlayışla karşılanabilir. Ne var ki gereğinden fazla abartı işi sulandırır. Son zamanlarda atdığımız bir takım ehemmiyyetli adımlar bu tavır sebebiyle tavsama tehlikesi geçiriyor. Savunma sanâyiindeki hamlelerimiz söz konusu tehlikeyle karşı karşıya. Davul çalmayı bırakıp bitirici vuruşu yapmamız gerekiyor. Bora’ya başka türlü yaklaşamayız. Bin kilometre menzil tabîî ki küçümsenemez. Lâkin bu sâdece ve sâdece yolun başı. Beş bine, on bine hattâ onbeş bine çıkmamız gerekiyor. Rusya gibi geniş bir ülke olsaydık menzili on binin üzerine çıkarmaya gerek kalmazdı. Yüz senedir 780 bin kilometrekareye sıkışmış hâldeyiz. Buradan yeryüzünün her köşesine ulaşmak ancak bu şekilde mümkin olabilir. Ayrıca ulaşmak da yetmez. Nasıl ulaşdığın da çok önemli. Yaklaşık elli ton ağırlığındaki Rus füzelerinin tahrîb gücünü haydi tahayyül edin. Bir tankı atmosfere çıkarıp on bin kilometre öteye indirebiliyorlar. Elli ton bu demek. Birkaç tonluk füzelerimizin bu devlerin yanındaki kıymetini hesâblayabilirsiniz. Üstelik bu kaba bir mukâyese. Taşıdıkları başlık türüne göre ikisini yan yana koymamız şu an için maalesef imkân dışı.
Bütün bunları ahvâlimizi görelim diye ifâde ediyoruz. Yoksa yıldırım sür’atiyle farkı kapatıp öne geçeceğimize gönülden inanıyoruz. Hiç şübheniz olmasın gidişat bu istikâmetde! İniş çıkışlar olabilir. Her ikisinde de dâimîlikden söz edilemez. Dikkat etmemiz lâzım gelen şey istikâmeti bozmamak. Gemi rotasını muhâfaza etdiği müddetce problem yok.
Sandık yaklaşıyor. Nasîbse “evet” çıkacak. İnşâallah nisbet hayli yüksek olur. İşin detayında boğulmak da boğmak da istemiyoruz. Yalnız şu kadarını söyleyelim dünyaya hâkim olan güçler hep başkanlık sistemini tercîh ediyor. Esîrlerin böyle bir hakkı bulunmuyor. Siz birbirinizi yiyin diyorlar. Nitekim öyle de oluyor. Onlar rahat ederken her seviyedeki parya didişiyor. ABD düzenini kurmuş. İngiltere kezâ. Evet evet ne söylediğimizin farkındayız: İngiltere! Siz o krallığın sembolik olduğunu zannediyorsunuz. İyi zannetmeler. Bilin ki sembolik olan demokrasi, aslolan krallık. Pâdişâmızı kovduranlar monarşilerine yapışmış durumda!
Tezgâha gelip çarlarını, krallarını, imparatorlarını devirenler bile eskiye yakın bir düzen te’sîs etdi. Böylece büyük yıkımdan kurtuldu. İşte Rusya! İşte Fransa! İşte Çin!
Hâsılı kelâm işin künhüne varmamız lâzım. Kendimizi de düşmanımızı da tanımak zorundayız. Yeni cihan devleti bu sûretle kurulacak!
makale
MUHASEBE
16.02.2017
Herkes birbirini terbiye etmeye çalışıyor. Aslında buna başka bir isim bulmak daha doğru olur. Çünki yapılan iş bildiğimiz terbiye değil. Hizâya çekme. İngiliz'in İsrail’e yapdığı bu. Dikkat ederseniz Yahudi demiyoruz. Zîrâ para babalarıyla ittifâk hâlindeler. Demek ki Yahudi sermâyesiyle İsrâil arasında sıkıntı var. Bunu yakın zaman önce Netanyahu’nun Yeni Zelanda başbakanına söyledikleri de açık etmişdi. Ma’lûm burası İngiliz sömürgesi. Nasıl ya’nî demeyin. El’an öyle. Buraya gösterilecek tavır adalıya olduğu kadar Yahudiye de. Gerçi İngiliz'in cevâbı hayli ağır oldu. Netanyahu Theresa May’in kapısında bekletildi. Utancını gizlemeye çalışdıysa da başarılı olamadı. ABD gezisi de mübhemlikle dolu. Kameralar karşısındaki görüntüye aldanmayın. İçerideki durum çok farklı olabilir. Ortak basın toplantısında Trump’ın sarfetdiği şu cümleler gâyet derin ma’nâlar taşıyor: “İki tarafın memnûniyyeti hoşuma gider. Filistinliler ve İsrâilliler için ne en iyiyse bu beni de mutlu eder.”
Herkes ağzını kuvveti kadar açar. Buna uymayan misâller hemen tamâmen dramatik bir sonla netîcelenir. Zaman zaman ba’zıları ba’zılarını konuşdurur. Adım da atdırır. Oyuna gelenin kafasını koparırlar. Saddam öyle oldu. Baba Bush Kuveyt’e girerse ses çıkarmayacakları intibâını uyandırdı. Harekete geçmesi için şeytanca hîlelere başvurdu. Sonrası ma’lûm. Muhâtab zokayı yutdu. Fâtih edâsında Kuveyt’e girdi. Elindeki maddî ma’nevî imkânlarla bu işi kotarabileceğini düşünmüşdü. Hâlbuki çok güvendiği cumhûriyyet muhâfızları bile tek kurşun atmadı. Atamadı değil: Atmadı! Başşehirde çok kanlı bir sokak savaşı beklerken coniler binâların arasından ellerini kollarını sallayarak ilerledi. Artık asker müsveddeleri ne vaadlerle kandırıldı bilemiyoruz. Bildiğimiz tek şey memleketi işgâlcilere kolayca teslîm etdikleri. Amerika’nın teknolojik üstünlüğü Irak ordusunun sadâkatsizliğiyle birleşince Bağdâd düşdü.
Dördüncü Murad imâm-ı a’zam Ebû Hanîfe Nu’mân bin Sâbit hazretlerine uzanan kirli elleri kırdıkdan sonra rahatlayabilmişdi. Genç Osman tarağı dudağına bu aşkla geçirmişdi. O mübârek beldenin bugünki hâlini düşünüp de kalbi titremeyenler derhâl kendini sîgaya çeksin!
Türkiye elbette ne Irak ne Suriye. Son yüz seneye bakıp da kimse farklı bir zanna kapılmasın. Zehâb-ı bâtıla düşmek sûretiyle kendisi kaybeder. Rejimiyle ilgili kanaat belirtecek değiliz. Fakat bin senedir gam fırınında pişen evlâd-ı fâtihân meydânı hiçbir zâlime bırakmaz. Maamâfîh buna güvenerek tedbîrde gevşek davranamayız. Büyük ahmaklık olur. Dâhilî ve hâricî haşerâtı her defasında kas gücüyle bertaraf etmek asîl milletimizi yorar. Şu hâlde düşmanın silâhıyla silâhlanmaya mecbûruz. Amerika’nın Doğu Avrupa'ya yapdığı yığınağa Ruslar füzelerin ucunu göstererek cevâb verdi? Emîn olun hepsi bu. İkisi de daha ileriye gidemez. Son kertede durur. Zîrâ bilirler ki fazladan atılacak bir adım sonları olur. İşte böyle bir dengeyi kuracak kuvvete ihtiyâcımız var.
Tabîî şimdilik…
TARİH
23.02.2017
Her insan geçmiş hâdiseleri yorumlamaya çalışır. Bir tabîb inşâât teknikleri hakkında zerre kadar bilgi sâhibi olmasa bile kendinde hiçbir eksiklik hissetmez, ama düne dâir konuşamadığı zaman rahatsız olur. Bir şeyler söylemek, en azından konuşulanları anlamak ister. Mâzînin tahlîli ilmî bilgi ışığında daha doğru yapılabileceği için tahsîlliler daha ziyâde yazılı kaynaklara mürâcaat etmekdedir. Bu ise şuûrlu olarak veyâ farkında olmadan tarih ilmine girmek demekdir. Şu hâlde tarih insanları bir şekilde kendine çekmekdedir.
Sahasının genişliği ona dâimâ canlılığını koruma imkânı vermekdedir. En son yaşanmış sâniyeden geriye doğru olan zaman diliminin mâzîyi teşkîl etmesi her şeyin tarihini yazmayı mümkin kılmakdadır. Borla çalışan otomobilin henüz gelişdirilmekde olması onu tarih ilminin konusu olmakdan kurtaramamakdadır. Haddizâtında her kesimden insanın tarihe bu kadar alâka göstermesinin mühim bir sebebi konusunun hemen her şeyi ihâta edebilmesidir. Ne var ki tarihi vazgeçilmez kılan çok daha önemli âmiller vardır.
Yüzlerce sene önce cereyân etmiş beşerî bir vâkıanın hâfızalarımızdaki tâzeliğini hâlen muhâfaza etmesi, tarih ilminin bunu sağlamak gibi bir salâhiyyeti hâiz bulunmasiyle îzâh edilebilir. İnsanların ana-babalarının vefâtından bir müddet sonra eski neş’elerine kavuşduklarını, dolayısiyle söz konusu hâdisenin te’sîrinden pek de uzun sayılamayacak bir zaman diliminde kurtulabildiklerini hatırlayalım ve şu suâlleri soralım: Tarih olmasaydı 93 Harbi'ni nasıl olup da unutmayacakdık? İstanbulun Fethi, Mohaç, Haçova ve buna benzer pek çok tarihî vak’a hâfızalarımızdaki tarâvetini nasıl muhâfaza edebilecekdi? Şüphesiz bunlar nesilden nesile anlatılacak, bu yolla unutulmaları belli nisbetde engellenecekdi. Fakat acabâ bu sûretle derdest edilen bilgiler, tarih ilminin vermekde olduğu ve esâsen hakîkatin ta kendisi olan, yâhûd da hakîkate en yakın bir mevki’de bulunan bilgilerle kıymetçe mukâyese edilebilir miydi? Gerçi o bilgiler bir cem’iyyetin tarih hakkındaki kanâatidir ve buna binâen söz konusu düşünceler o cem’iyyetle alâkalı herkesi ilgilendirecekdir. Fakat şurası mühim ki bunlar umûmiyyetle gerçeğin kendisi değildir; hakîkat hakkında o cem’iyyetin görüşünden ibâret olan bilgilerdir.
Tarih, geçmişde yaşanmış hâdiseler hakkında doğru bilgilerle mücehhez olmamızı sağlarken bu şekilde onların hâfızalarımızdan silinmesine de mâni’ olur. Hattâ bunun da fevkinde olarak tarihî hâdiselerin aradan asırlar da geçmiş olsa dimağlarımızda canlı olarak kalmasını te’mîn eder. 900 sene evvel cereyân etmiş Malazgird'in milletimiz nezdindeki tarâvetini hâlâ muhâfaza etmesi, adı geçen gazâ yâd edildikçe gözlerimizin bugün bile yaşarıyor olması yukarıdaki kanâatimizin müşahhas misâlidir. Mohaç'ın heyecânını, bunun yanında Kırım'ın elden çıkışının kederini ve buna müşâbih pek çok vak’anın müsbet yâhûd menfî te’sîrini tarih ilminin bizleri bu husûslarda bilgilendirmesi netîcesinde hissederiz ki işte bu cihetlerden söz konusu ilmin büyük bir vazîfe gördüğünü sırası gelmişken belirtmeliyiz.
Münevverlerimiz tarih ilmi hakkında bir takım kıymet hükümleri vermişdir. Onlara göre bu ilmin en mühim sıfatı insanlara tarih şuûru kazandırmasıdır. Tarih öyle bir ilimdir ki bugünü düne götürürken dünü bugüne getirir. Böylece her ikisini ayrılmaz tarzda birbirine kenetler.
Tarihin birinci husûsiyyeti insanlara mâzî şuûru kazandırmak ise ikincisi bunu kuvvetlendirmesidir. Nitekim söz konusu ilmin Müslümanlara târih şuûru kazandırması, onların geçmiş hakkındaki kanâatlerini değişdirmek şeklinde değil, hâiz bulundukları idrâki te’kîd etmek tarzında vukua geliyor. Çünkü Müslümanlar olarak inandığımız tarihle hakîkî tarih arasında hiçbir fark bulunmuyor. Farklılık gibi gözüken hâdiseler asla taalluk etmeyen ve hattâ tâlî dahi denemeyecek üçüncü dördüncü dereceden mes’eleler olarak karşımıza çıkıyor.
Temel tarih zihniyyetimizde sarsıntı meydâna getirecek mevzûlarda bu ilmin te’sîr gücünün fazlasiyle sınırlı olduğu görülmekdedir. Abdülhamîd Han hazretlerini yererken tarih ilmi netîcesinde onun hakîkî şahsiyyetini tanır ve kendisini sevebiliriz. Başkası için zıddı da mümkündür. Fakat tarih ilmi, onların aslında Müslüman oldukları, bütün ömürlerini İslâmiyyet yolunda sarf etdikleri, dolayısiyle makbûl insanlar arasında bulundukları hâricinde her ne derse desin, Lenin’i veyâ Napolyon’u ve hattâ bugün kullandığımız elektriği bulan Edison’u sevebilir miyiz? Tarih ilmi vâsıtasiyle ba’zı insanlardaki mâzî idrâkinin değişmesi bu hakîkate muhâlefet etmez, çünkü bu kişiler bizim inanç dâiremizi terk etmişdir.
Dünya üzerindeki her milletin istisnâsız şekilde tarihe ilgi duyduğu görülmekdedir. Filhakîka geçmişin bir karanlıklar deryâsı olmaması tarih ilminden istifâde edilip edilmemesiyle yakından alâkalıdır. Fakat ona doğru bu derece büyük bir temâyülün görülmesi bugünü daha iyi değerlendirebilme düşüncesinden de doğmakdadır.
Mimar Sinan’ın dâimî sûretde kendini aşmış olması önceki eserlerinin zayıf yönlerini yakalamasiyle mümkün olabilmişdir; demek ki dünün bilinmesi terakkî için mühim bir zemîn teşkîl etmekdedir. Nitekim Osmânoğulları daha önceki Türk devletlerinin kardeşler arasında taksîm edilme geleneği sebebiyle kısa zamanda tarihe karışdıklarını görünce bu za’fı ortadan kaldırma yoluna gitmişler ve kardeş katlini kânûnlaşdırmışlardır. Maamâfîh geçmişden çıkarılacak dersler her zaman için bu şekilde olmaz. On altıncı asırdaki hâlimize vâkıf olmamız şu günkü durumumuzu doğru olarak ma'nâlandırma imkânını da sunmakdadır. Tarih, ömürleri boyunca menfî bir hayat sürmüş milletleri “artık aklını başına al” diyerek îkâz ederken, müsbet bir hayat yaşamış, ancak sonradan acınacak hâllere düşmüş olanlara da aynı şeyleri söylemekdedir.
MEZHEBSİZ
01.12.2016
Bu dîn-i mübînin nefse düşmanlık için gönderildiğini bilemeyen nasîbsizler gürûhu benlik bayrağını dalgalandırmaya devâm ediyor. Cihâd diyorlar ama bu savaş Allah yolunda verilen mücâdeleden çok farklı. Dipsiz bir çukurda debelendiklerini gâlibâ nefes alıp verdikçe anlayamayacaklar; çünki yolları hakkında en ufak bir şübheleri yok. Tek ölçüleri var: Beyin. Akl-ı selîme yabancılar. Kur’an-ı kerîm ve hadîs-i şerîflere tâbi olma niyyetinde değiller. Onları kendi görüşlerine uydurma sevdâsındalar. Mütekebbirler. Herkese akıl dağıtıyorlar. Yolları peygamber efendimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” câddesinden geçmiyor. Bid’at okyanusunun ortasında bulunmalarına rağmen her bozuk gibi doğru yolda olduklarına inanıyorlar. Dînî bir kimlikle ortaya çıkmaları sebebiyle verdikleri zarar korkunç derecede büyük. Habîs rûhlarından yayılan mülevves kokular yeryüzünü kirletip duruyor!
Mezhebsiz kısa aklı dışında hiçbir ölçü tanımadığı için köksüzdür de. Ehl-i sünnet âlimlerini kabûl etmez. Kendini onların üstünde görür. Karizmasının yetmediği yerlerde eski ve meşhûr sapıkların safsatalarına mürâcaat eder. Biraz Arabça bilmenin İslâm âlimi olmaya yeteceğini düşündüğü için kendini her konuda salâhiyyetli addeder. Müctehîdden anladığı, “ictihâd eden”den öte değildir. Câhillik ve edebsizlik iki önemli özelliğidir. Nefsi onu çoğu yerde rezîl etmiş, bir kısım yerde de küfre sürüklemişdir. Cem’iyyetdeki bozulma artınca bu gibiler çoğalmış, bu gibilerin çoğalması ise cem’iyyetteki bozulmayı hızlandırmışdır. Başka bir ifâde ile her ikisi birbirinin sebebi ve netîcesidir.
Osmanlı Devleti’nin târih sahnesinden çekilmesi her sâhada büyük bir otorite boşluğu meydâna getirdi. Mezhebsizlerin bunu fırsat bilmesi ise hepsinden vahîmdi. O güne kadar herkes doğru yolda mıydı? Elbette hâyır. Ancak şurası mühim ki devlet doğruyu temsîl ediyor ve yanlışı bertarâf etme yolunda büyük bir mücâdele veriyordu. İmâm-ı a’zam hazretlerini rehber edinenler ehl-i sünnetin bayrakdârlığına soyunmakdan başka ne yapabilirdi? Yeni rejim dînî mes’elelerde taraf olmasaydı bu derece büyük bir keşmekeş yaşanmayabilirdi. İngilizlerce hazırlanan planın birinci bölümü Osmanlı’nın yıkılmasıyla başarıya ulaşmışdı. Şimdi sıra ikinci perdedeydi. Bu sefer hedef devlet değil milletdi; hattâ bütün müslimânlardı. Pâdişâhın aynı zamanda halîfe olması mülhidlerin önünü kesen en önemli husûsdu. Sapık akımların en tehlikelilerinden biri olan Vehhâbîlik Osmanlı asırlarında ortaya çıkmış lâkin fazla yayılamamışdı. Ehl-i sünnet i’tikâdına büyük bir sadâkatle bağlı bulunan Osmanlılar gerek kılıç ve gerekse kalemle bu sapıklara gereken cevâbı vermişlerdi.
Akılcılık, bilimsellik ve nihâyet çağdaşlık gibi ne idüğü belirsiz kavramlar yeni rejimin zihinleri karıştırma vâsıtalarıydı. Bulanık zihinler necîs kafalardan çıkan mel’ûn fikirlerle avlandı. Halkın büyük kısmı türlü sebeblerle bu gidişâtın dışındaydı. Ne yapıp edip bütün beyinleri yıkamak gerekiyordu. Toplumu havaya uçurmak üzere hazırlanmış dinamitler bir şekilde her hâneye sokulacakdı. Meydân ajanlara ve piyonlara kalmışdı. Birinciler yapdıkları hizmetin şuûrundaydı. Onlar belli bir telkîne de tâbi tutulmuyordu. Kısa bir görüş alışverişinden sonra ne yapacaklarına karâr veriyorlardı. İkincilere ise kullanıldıkları hissetdirilmiyordu. Onlar çok ince bir telkînden kaynaklanan görüşlerini kendi eserleri zannetdiler. Meselâ Seyyid Kutb bu sınıf içerisinde yer alıyordu. Sosyalistliğe özenmişdi. Dar kafasıyla ortaya koyduğu safsataların İslâmiyyet olduğunu düşünüyordu. İctihâdı yorum, müctehîdi sosyolog zannetmesi aklına esdiği gibi konuşmasına sebeb oldu. Ayet-i kerîmelerin tefsîrini târihî vesîkaların tahlîli ile karışdırdı. Kendisini tevhîd kahramânı olarak görüyordu. Hakîkati aramak gibi bir niyyeti yokdu, maksadı kendi doğrularına delîl bulmakdı. Bu yüzden ehl-i sünnet i’tikâdıyla şereflenemedi. On binlerin, yüz binlerin, belki de milyonların iki cihân felâketine sebeb olarak ipe gitdi. Abduh, Reşid Rızâ, Muhammed Kutb, Muhammed İkbâl, Hamîdullah, Cemâleddîn-i Efgânî, Mevdûdî, Mûsâ Cârullah Beykıyef de aynı yolun yolcusuydu… Yerli şaklabanları da isme girmeden hatırlatmakda fâide var! Şaklaban dedik diye sakın ola bunları küçümsemeyin. Bir kısmının hâlâ minberlerde şiirleri okunuyor. Küfür denizine dalmış bu mısraları çözebilen insan sayısı azdan da az. Mübâlağa etdiğimizi mi düşündünüz? Demek ki siz bu bahtiyârlardan değilsiniz!
Dîndârlaşma yolundaki insanlar genelde yol kesicilere yakalandıkları için İslâmiyyet’i doğru olarak öğrenebilme imkânını bulamıyor. Allahü teâlâ samîmiyyetle dînini öğrenmek isteyenlere bunu nasîb etdiğine göre niyyetlerin hâlis olmadığını söyleyebiliriz. İslâmiyyet bozuk kişiler tarafından yanlış olarak anlatılınca “nâkısdan kâmil çıkmaz” kâidesi hükmünü icrâ ediyor ve çeyrek insanlar çoğalıyor. Çok kişi bitli saçlarını oraya buraya sallamayı tasavvuf zannediyor. Osmanlı’dan sonra başsız kalan müslimânlar bugün çok daha küçük bir çemberin içerisinde bulunuyor. İslâm dünyâsı kendi içinden çıkan, daha doğrusu çıkarılan mikroplar vâsıtasıyla imhâ edilmek isteniyor. Aslında bu yeni bir hâdise değil. Dîn-i mübîn-i İslâm’ın doğuşuyla birlikde zuhûr eden bir durum. Ancak şu anki vaz’iyyetin farklı ve çok tehlikeli bir yönü var: Müslimânların şuûrsuz oluşu. Ahmedler, Mehmedler, Hans’ın, George’un peşinden koşuyor. Cem’iyyetin kokuşduğu bir ortamda kendini koruyabilmek hayâl edilebilenin çok üstünde bir kahramânlık olsa gerek!
|
| Bugün 510 ziyaretçi (1295 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
