Müslüman olanın ilk vazifesi nedir?

Öğrenilmesi farz olan ilimler hangileridir?

İslamiyetin üç mühim temeli nedir?

Kâbe-i muazzama ve Mescid-i harâm

Mekke-i Mükerreme'deki ziyaret yerleri

Şiddet kimden gelirse gelsin reddedilmelidir

Şiddet; pekçok insanın hayatını, sağlığını, huzurunu, saâdetini/mutluluğunu, hem rûhî [psikolojik/duygusal] yönden, hem de fizikî yönden etkileyen çok mühim bir konudur...

 

Bugün, çok mühim bir konu olan "şiddet" mevzûunu ele almak istiyoruz... Şiddette ferdlerin bedenleri, ırzları/nâmusları, psikolojileri, hürriyetleri tehlikeye maruz kalmaktadır. "Şiddet", fizikî yönden güçlü olanların, kendilerinden daha güçsüz olanlara karşı, onları korkutmak, sindirmek, baskı altında tutmak, kontrol altında bulundurmak, cezâlandırmak gibi maksatlarla yapılabilmektedir. 

Şiddetin fizikî [fiziksel]  olanı var; sözlü olanı var. Ferdî [kişisel] olanı, âilevî [âile içi] olanı, kolektif olanı [bütün cemiyeti ilgilendireni] var. İnsanlara yapılanları olduğu gibi, hayvanlara yapılanları da var.  

Burada, genel bir tesbit yapacak olursak: Şiddetin dîni, ırkı, milliyeti, ulusu, cinsiyeti, kültürü, ideolojisi olamaz. Kimden gelirse gelsin, reddedilmelidir, tel'în edilmeli/kötülenmelidir. Şunu kati sûrette ifâde edelim ki, şiddet, bizim dînimizde de, kültür ve medeniyetimizde de, örf ve âdetlerimizde de kesinlikle yasaktır. Peygamber Efendimiz, İslâmiyeti 2 madde hâlinde özetlemiştir: "İslâm, Allah'ın emirlerine tazimde bulunmak ve mahlûkâta şefkat etmek."

Başta çocuklarımız, genç yaştaki kızlarımız, kadınlarımız olmak üzere, pekçok insanımız [erkek olsun, kadın olsun], evlerde, okullarda, iş yerlerinde ve sokaklarda, hem de sık sık, tacizin, istismârın, tecâvüzün, şiddetin her türlüsüne maruz kalabilmektedirler.

Konunun teşhîsini doğru bir şekilde yapıp tedâvî çârelerini, önleme yollarını bulmaya, bu konuda yapılan çalışmalara hepimiz katkıda bulunmaya çalışmalıyız.

Bu konuda, millî ve beynelmilel çapta, resmî ve gayr-i resmî birtakım çalışmalar mevcut. Anket çalışmaları yapılıyor, çeşitli raporlar hazırlanıyor.

"Başbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü"nce yapılan bir araştırmaya göre: Âile içi suçların yüzde 87'si, kadınlara karşı işleniyor. Âilelerin yüzde 34'ünde fiziksel, yüzde 53'ünde ise sözlü şiddet görülüyor.

Bu husûsta, "Dünyâ Sağlık Örgütü"nün çalışmaları var. "Birleşmiş Milletler Teşkilatı"nın çalışmaları mevcut. "Birleşmiş Milletler Kadına Karşı Şiddetin Engellenmesi Bildirisi (1992)"ni burada mevzû-ı bahis edebiliriz.

Ülkemizde, "Âile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı", "Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü", "Başbakanlık Âile Araştırma Kurumu Başkanlığı" gibi müesseselerin bazı çalışmalarını da zikredebiliriz. [İnşâallah, yarın da bu konuya devam edelim.]

06.03.2015

Dünyanın her ülkesinde şiddet görülmektedir!.

Şiddet, zulüm, işkence kim tarafından yapılırsa yapılsın ve kime karşı olursa olsun, tasvip edilemez, hoş görülemez, görmezden gelinemez...

Gelişme, teknoloji ve bilim çağı olarak yaşadığımız 21. yüzyıl dünyâsında; yavrularımızın çeşitli şekillerde şiddete maruz kaldıkları; çocuk yaştaki genç kızların cinsel olarak sömürüldükleri, tacîz ve tecâvüz edildikleri; genç insanların hayâtlarının bahârında öldürüldükleri maalesef bir vâkıadır.

Aslında şiddet, bütün dünya "Anayasa"larında da, "Kanun"larında da yasak olan bir davranıştır. "İnsan Hakları Evrensel Beyânnâmesi"nde de, "Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi"nde de, "Kopenhag Kriterleri"nde de uygun görülmeyen bir davranış tarzıdır.

"Dünya Sağlık Örgütü"nün 2002 yılındaki bir raporunda, senede 1 milyon 600 bin kişinin şiddet yüzünden hayatını kaybettiği vurgulanmıştır. Bu, çok büyük bir rakamdır. 2002'den bu yana bu miktar azaldı mı, çoğaldı mı? Bunun araştırılması lâzım.

Yerli ve yabancı birçok çalışmanın ortak sonucu olarak, erkeğin kadına şiddet uygulamasındaki en temel sebeplerden biri, özellikle erkeğin kendi âilesinde de şiddet içeren bir ortama maruz kalmış olması (özellikle babası annesine şiddet uygulamışsa) ve alkol kullanımının yüksek olmasıdır.

Şiddet maalesef, dünyanın ister gelişmiş olsun, ister gelişmekte olsun, isterse geri kalmış olsun her ülkesinde görülmektedir. Her gün, şiddete dâir pek çok şeyi, gazete ve internet sitelerinde okuyoruz, radyo ve televizyon haberlerinde dinliyor ve izliyoruz.

Amerika'da 20 yaşında bir delikanlının önce annesini, sonra 20'si anaokulu çocuğu olmak üzere 26 kişiyi öldürüp daha sonra da kendi canına kıymasını hoş görebilecek bir tek fert çıkar mı?.. Norveç'te 77 kişiyi öldüren bir genci kim makul karşılayabilir? Bu misâlleri çoğaltmak ve her sahaya teşmîl etmek mümkün. Bunları belirttikten sonra netîce olarak ifâde edelim ki:
Kocanın hanımına, hanımın kocasına [meselâ bir kadın kocasının önce burnunu kırmış, sonra da kulağını kesmiştir]; anne-babanın evlâdına, evlâdın ana-babasına; hocanın talebesine, talebenin hocasına; idârecinin memûrlarına, patronun işçilerine, doktorun hastasına, hastanın doktoruna, komutanın askerlerine, polis-bekçi-asker ve jandarmanın diğer insanlara, insanların hayvanlara zulmetmeleri [İspanya ve Brezilya'da matadorların boğalara kılıç saplamaları kesinlikle zulümdür] aslâ ve kat'â müsâmaha edilecek şeyler değildir. 

[Anadolu'da horozların dövüştürülmesi, develerin ve boğaların güreştirilmesi, köpeklerin kapıştırılması gibi bazı kötü âdetler vardır; bunlar da câiz değildir ve hayvânlara zulümdür.]

07.03.2015

Tevekkülün hakiki manası nedir

Tevekkülün esâsı; gerekli sebeplere başvurduktan sonra, insanlardan bir şey beklememek, sebeplere güvenmemek, her şeyi yalnız Allahü teâlâdan beklemektir.

 

Lügatte "Tevekkül=vekîl etme" manâsına gelir. Ama bir ıstılâh/terim/tabîr olarak "Tevekkül"ün dînimizdeki anlamı: "Müslümânların, bütün işlerinde Allahü teâlâyı vekîl etmeleri; bir işe başlarken sebeplere yapıştıktan sonra, Allahü teâlâya güvenmeleri; bütün işlerini Allahü teâlâya ısmarlamaları; kalben O'na i'timâd etmeleri" demektir.

Tevekkül, kalbin yapacağı bir iştir ve îmândan neş'et eder/meydâna gelir. Öğrenilmesi güç, yapması ise daha güçtür. Çünkü dînimizin bildirdiği tevekkülün hem akla, hem dîne, hem de tevhîde uyacak şekilde anlaşılması lâzımdır. Bu ise ancak, akla âit bilgilerle dîn bilgilerinin ve engin bir deryâ olan tevhîd bilgilerinin doğru öğrenilmesi, tâm anlaşılması ve günlük hayâtta doğru olarak tatbîk edilmesiyle mümkün olabilir.

Bir kimse, hareketlerde, işlerde Allahü teâlâdan başkasının tesirini düşünürse tevhîdi noksân olur. Eğer hiçbir sebep lâzım değildir derse dînden ayrılmış olur. Sebepleri araya koymaya ihtiyaç yok derse akla uymamış olur. Böyle düşünenlerin sandıkları gibi tevekkül, her işi oluruna bırakıp, ihtiyârıyla bir şeyi yapmamak, para kazanmak için uğraşmamak, tasarruf yapmamak, zararlı hayvânlardan, düşmândan sakınmamak, hasta olunca ilâç içmemek demek değildir...

Allahü teâlâ, kimseye muhtaç olmamak için çalışmayı, hasta olmamak için önceden tedbir almayı, çocuk sâhibi olmak için evlenmeyi, hasta olunca ilâç kullanmayı, görebilmek için ışığı sebep kılmıştır. Sebebi, istenilen şeye kavuşmak için, bir kapı gibi yaratmıştır. Bir şeyin hâsıl olmasına sebep olan şeyi yapmayıp da sebepsiz olarak gelmesini beklemek, kapıyı kapayıp pencereden atılmasını istemeye benzer ki bu akla ve dîne uygun olmaz.

Bütün bunlardan açıkça anlaşılıyor ki, dînimiz çalışmayıp boş oturmayı, böylece tevekkül ediyorum demeyi yasaklamaktadır. Demek ki, insan çalışıp-çalışmamakta, ilâç kullanıp-kullanmamakta, iyilik edip-etmemekte, dînini öğrenip-öğrenmemekte serbesttir. Yapılan işin akla, dîne uygun olması Allahü teâlânın emridir. Bir iş için yapılması îcâb eden şartlara başvurduktan sonra başa gelene rızâ gösterme tevekkülün esâsıdır.

Çalışıp, gayret gösterip lüzûmlu bütün şartlara başvurduktan sonra zengin olamamışsa hâline şükretmek ve bunun kendisi için hayırlı olduğunu kabul edebilmektir. Hasta olanın bütün tıbbî yollara başvurduktan sonra iyi olmayı veya hasta kalmayı Allahü teâlâdan bilmesidir...

13.03.2015

Önce deveni bağla, sonra tevekkül et!.."

Resûlullah Efendimizin yanına bir köylü geldi. "Deveni ne yaptın?" buyurdu. "Allah'a tevekkül edip, kendi hâline bıraktım!" deyince "Önce deveni bağla ve sonra tevekkül et" buyurdular.

Allahü teâlâ herkese, tevekkülü emreylemiştir: Âl-i İmrân Sûresinde (meâlen), "Allahü teâlâ, elbette tevekkül edenleri sever"; Mâide Sûresinde (meâlen), "Eğer îmânınız varsa, Allahü teâlâya tevekkül ediniz"; Zümer Sûresinde (meâlen), "Allahü teâlâ, kuluna kâfi değil midir?" buyurulmuştur. 

Bunlar gibi daha nice âyet-i kerîme vardır.
Hûd Sûresinde (meâlen), "Yeryüzündeki her canlının rızkını, elbette Allahü teâlâ gönderir" buyurulmuştur.

Cenâb-ı Hak, bir hadîs-i kudsîde buyurdu ki: "Kullarımın rızkını, doğrudan doğruya göndermeyip kullarımın eliyle onlara göndermeyi severim."

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) de buyurmuştur ki:"Bir kimse geceyi, yarın yapacağı işleri düşünmekle geçirir. Halbuki o iş, bu kimsenin felâketine sebep olacaktır. Allahü teâlâ, bu kuluna acıyıp o işi yaptırmaz. O ise işi olmadığı için üzülür. Bu işim neden olmuyor? Kim yaptırmıyor? Bana kim düşmânlık ediyor diyerek arkadaşlarına kötü gözle bakmaya başlar. Hâlbuki Allahü teâlâ, ona merhâmet ederek kendisini felâketten korumuştur."
Bunun için, Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) "Yarın fakîr, muhtaç kalırsam hiç üzülmem. Zengin olmayı da hiç düşünmem, çünkü hangisinin benim için hayırlı olacağını bilmem" buyurdu.

Tevekkül etmek için, tesîri katî olan ve herkesçe bilinen sebepleri bırakmak lâzım değildir. Hırsız girmesin diye evin kapısını kapamak/kilitlemek tevekkülü bozmaz. Tehlikeli yerde silâh taşımak, düşmândan sakınmak da tevekküle zararlı değildir.

Bir gün, Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimizin yanına bir köylü geldi. "Deveni ne yaptın?" buyurdu. Köylü, "Allah'a tevekkül edip, kendi hâline bıraktım!" deyince; ona, "Önce deveni bağla ve sonra tevekkül et" buyurdular.

İbrâhîm aleyhisselâm mancınığa konulup ateşe atılırken, "Hasbiyallahü ve ni'me'l-vekîl" yâni; "Bana Allahım yetişir. O iyi bir vekîl/yardımcıdır" dedi. Ateşe düşerken, Cebrâîl aleyhisselâm gelip "Bir dileğin var mı?" dediğinde; "Var, ama sana değil" dedi. Böylece "Hasbiyallah" sözünün eri olduğunu gösterdi. Bunun için Necm sûresinde (meâlen) "Sözünün eri olan İbrâhîm!" diye medh buyuruldu.

Hadîs-i şerîfte:
"Bir kimse, Allahü teâlâya sığınırsa, Allahü teâlâ, onun her işine yetişir. Hiç ummadığı yerden ona rızık verir. Her kim, dünyâya güvenirse, onu dünyâda bırakır."

"Bir işe başladığın zaman, Allahü teâlâya tevekkül et/ona güven" âyet-i kerîmesi, tevekkülle berâber, yalnız çalışmak değil, çalışmanın üstünde olan azmin de lâzım olduğunu gösteriyor.

14.03.2015

Ölüm hepimize gelecektir

Herhangi bir Müslümân, gerek mala, gerek cana isâbet eden musîbetler karşısında sabreder, söz ve davranışlarıyla isyâna dalmazsa, onun günâhları bağışlanır...

 

Son birkaç hafta içerisinde, kısa aralıklarla iki yakınımı kaybettim. Bunlardan biri hanımımın amcası Bursa'daki Cevdet Güvenli amcamız, diğeri de birinci dâmâdım Seyyid Necdet Arvas'ın babası Antalya'daki Seyyid Abdülehad Arvas Abi [meşhûr ismiyle "Seyyid Amca"] idi. Bu münâsebetle bugün ve yarınki makâlelerimde birer nebze ölümden ve ona hâzırlanmaktan bahsetmek istiyorum...

Ölüm hakkında birçok "âyet-i kerîme" nâzil olmuş, pekçok da "hadîs-i şerîf" vârid olmuştur. Kur'ân-ı kerîmde bir âyet-i kerîmede, "Her cân [canlı] ölümü tadacaktır. Sizi bir imtihân olarak hayır ve şer ile deniyoruz" [Enbiyâ, 35] buyurulmuştur.

Allahü teâlâ [bizzât kendisi], "çok merhametli" olduğunu [Fâtiha, 2]  ve "insanlara zerre kadar zulmetmediğini" [Nisâ, 40] ifâde buyuruyor. Mala ve cana zarar veren bazı musîbetlerin meydana gelmesinde, İlâhî irâde ve takdîr tecellîsi vardır ve bunlar imtihân maksadına matuftur. Nitekim Yüce Allah, Kur'ân-ı kerîminde, Mülk sûre-i celîlesinin 2. âyet-i kerîmesinde [meâlen]: "Amelce hanginiz daha güzeldir diye [yani hanginizin daha güzel amelde bulunacağını] imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur. O, azîzdir (her şeye gâliptir), gafûrdur (çok bağışlayandır)" buyurmuştur.

Bakara sûresinin 155. âyet-i kerîmesinde de bu imtihân gâyesi şöyle açıklanmaktadır: "(Ey mü'minler, itâatkârı âsî olandan ayırt etmek için) and olsun, sizi biraz korku, biraz açlık, biraz da mallardan, canlardan ve mahsûllerden yana eksiltme ile imtihân edeceğiz. (Ey habîbim), sabredenlere (lütûf ve ihsânlarımı) müjdele."

Herhangi bir Müslümân, gerek mala, gerek cana isâbet eden musîbetler karşısında sabreder, söz ve davranışlarıyla isyâna dalmazsa, onun günâhları bağışlanır. Sevgili Peygamberimiz de: "Müslümâna, herhangi bir fenâlık, hastalık, keder, hüzün, ezâ, can sıkıntısı ârız olursa, hatta vücûduna bir diken batarsa, [tabîî ki o da bunlara sabrederse], bu musîbetler sebebiyle Allah onun günâhlarını ve hatâlarını bağışlar" [Buhârî, Müslim] hadîsiyle bu hakîkati ifâde etmiştir.

Fahr-i Kâinât Efendimiz (aleyhi's-salâtü ve's-selâm), hadîs-i şerîflerinde buyurdular ki: 

"Lezzetleri yıkan ölümü çok hâtırlayın"

"Dünyâda bir garip veya bir yolcu gibi ol; kendini kabir ehlinden say (yani kesinlikle öleceğine göre, kendini şimdiden ölmüş bil)"

"Ölülerinizi hayırla yâd edin (iyilikle anın)."

20.03.2015

Bu dünya bir imtihan yeridir

Nimetlerden herhangi biri noksân olursa, feverân etmemek gerekir. Zîrâ hayat ve ölümün yaratılmasında imtihân maksadı vardır. Bu dünya bir imtihan yeridir...

İlk insan ve ilk Peygamber Hazret-i Âdem ile eşi Hazret-i Havvâ, yeryüzünde bulunan ve "İlâhî vahiy" ile terbiye edilmiş olan ilk âiledir. İnsan nesli (soyu) onlardan çoğalmıştır. Nitekim Cenâb-ı Hak, Yüce kitâbımız Kur'ân-ı kerîmde, "Hucurât sûresi"nin onüçüncü âyet-i kerîmesinde (mealen): "Ey insanlar! Biz sizleri, bir erkek ile bir kadından yarattık. Birbirinizle tanışmanız için milletlere ve kabîlelere ayırdık..." buyurmuştur.

Bugün yeryüzünde rastladığımız farklı renklere, kültürlere, milletlere ve gruplara rağmen, insanlar temelde bir tek âilenin çocuklarıdırlar. İlmin kesin olarak ortaya koyduğu husûs, farklı ırklara, renklere, kan gruplarına ve iskelet yapılarına rağmen, bütün insanların bir ana-babadan çoğaldıklarıdır.

Bilindiği gibi, yüce Allah, bütün yaratıkları içinde, insanı eşref-i mahlûkât, zübde-i kâinât yapmış, en güzel bir kıvâmda kılmış ve diğer yaratıkları da onun istifâdesine vermiştir. Herhangi birimizi bir hayvân olarak yaratsaydı, ne lâzım gelirdi? Binâenaleyh bizlerin insan olarak yaratılması çok büyük bir ni'mettir.

Burada şunu kesinlikle bilmeliyiz ki, herhangi bir insanın, bu dünyaya gönderilmesi, yaratılması, bir ihsândır, çok bir nimettir. Cenab-ı Hakk, insanlara muhtaç oldukları her türlü nimeti de lutfetmiştir. O'nun, kullarına verdiği ni'metleri o kadar çoktur ki, hem de sayılamıyacak kadar [nâ-mütenâhî], yani sonsuzdur. 

Nitekim "İbrâhîm sûresi"nin 34. âyetinde [meâlen] bu husus şöyle ifâde edilmektedir:
"Allah, istediğiniz şeylerin hepsinden size verdi. Eğer Allah'ın bunca nimet[ler]ini teker teker sayacak olsanız, onu kısım kısım bile sayamazsınız. Gerçekten insan çok zâlim, çok nankördür." "Nahl sûresi"nin 18. âyeti de bu husûsu teyid etmektedir.

Bizlere verilen ni'metlere, kuşbakışı bir göz atacak olursak:
Cenâb-ı Hakk'ın, bizleri, mahlûkâtın en şereflisi insan olarak yaratması, ahsen-i takvîm üzere halketmesi, akıl vermesi, her biri dünyâlar değerinde olan vücut uzuvlarımızı lutfetmesi, sıhhat ve âfiyet üzere yaşatması, muhtaç olduğumuz her nimeti ihsân etmesi; dünyânın en güzel ülkelerinden biri olan bir memlekette göndermesi, eşler-çocuklar-torunlar vermesi, ilim lutfetmesi, para-pul, mal-mülk, servet ü sâmân, mevki-makâm vermesi... ve daha pek çok ni'met sayılabilir; bunların her biri çok değerli ihsânlardır.

Bu nimetlerden herhangi biri noksân, eksik olursa, hemen feverân etmemek gerekir. Zîrâ hayât ve ölümün yaratılmasında imtihân maksadı vardır. Bilindiği gibi bu dünya bir imtihan yeridir.

21.03.2015

Bu senenin "Üç Aylar"ı da başladı...

Halkımız arasında "Üç Aylar" diye anılan "Recebü'l-ferd", "Şa'bânü'l-muazzam" ve "Ramazânü'l-mübârek" aylarının, İslâm dîninde özel yerleri vardır.

                                                      

Mübârek "üç aylar"ın birincisi, her ümmetin saygı gösterdiği, içerisinde muhârebe etmenin günâh olduğu, Âdem aleyhisselâmdan beri kıymetli bir ay olan ve "mu'azzam, muhterem, kıymetli" demek olan "Recebü'l-ferd" ayı, bu sene, 20 Nisan 2015 [01 Receb 1436] Pazartesi günü başlamıştır.

Halkımız arasında "Üç Aylar" diye anılan "Recebü'l-ferd", "Şa'bânü'l-muazzam" ve "Ramazânü'l-mübârek" aylarının, İslâm dîninde özel yerleri vardır.

İslâm âlimlerinin kitaplarında, içerisinde mübârek "Regâib" ve "Mi'râc" kandillerini barındıran ve Âdem aleyhisselâmdan beri kıymetli, hürmet edilen bir ay olan "Recebü'l-ferd" ayının afv ve mağfirete, bu ayı takip eden "Şa'bânü'l-muazzam" ayının şefâate, "Ramazanü'l-mübârek" ayının da sevapların kat kat verilmesine mahsûs aylar olduğu bildirilmiştir.

Yine Recep ayının tevbe, hürmet ve ibâdet ayı; Şa'bân ayının muhabbet ve hizmet ayı, Ramazân ayının ise yakınlık ve nimet ayı olduğu ifâde edilmiştir.

Sevgili Peygamberimiz, Receb-i şerîf ayının başında, "Ey Allah'ım! Receb ve Şa'bân aylarında bize bereketler ihsân eyle, [bu ayları bizlere bereketli kıl] ve bizi Ramazân ayına da ulaştır" meâlinde duâ buyururlardı. [Cenâb-ı Hakk'tan, bu aylarda, bizlere de bereketler lutfetmesini ve ayların sultânı olan "Ramazânü'l-mübârek" ayına da ulaştırmasını hâlisâne diliyoruz.]

Receb ayı, 4 harâm [yani dört kıymetli, hürmete lâyık] aydan biridir. Bir âyet-i kerîme meâli şöyledir: "Allah'ın, gökleri ve yeri yarattığı günden beri, ayların sayısı on ikidir. Bunlardan dördü, harâm [hürmetli] olan aylardır..." [Tevbe, 36]

Sevgili Peygamberimiz de, bazı hadîs-i şerîflerinde buyurmuşlardır ki:

"Harâm aylar: Muharrem, Receb, Zilka'de ve Zilhicce aylarıdır." [İbn-i Cerîr]

"Allahü teâlâ, Receb ayında oruç tutanları mağfiret eder." [Gunyetü't-tâlibîn]

"Cennette öyle köşkler vardır ki, onlara ancak Receb ayında oruç tutanlar kavuşurlar/girerler." [Deylemî]

Yine diğer bir hadîs-i şerîfte buyurulmuştur ki:

"Allahü teâlâ, Receb ayında hasenâtı kat kat eder. Bu ayda bir gün oruç tutan, bir yıl oruç tutmuş gibi sevâba kavuşur. 7 gün oruç tutana, Cehennemin 7 kapısı kapanır. 8 gün oruç tutana Cennetin 8 kapısı açılır. 10 gün tutana, Allahü teâlâ istediğini verir. 15 gün oruç tutana, bir münâdî, 'Geçmiş günâhların afv oldu' der.  Allahü teâlâ, Nûh aleyhisselâma Receb ayında gemiye binmesini emretti. O da, Receb ayını oruçlu geçirip oradakilere de oruç tutmalarını emretti." [Taberânî]

24.04.2015

"Üç Aylar" ve içerisindeki "Mübarek Geceler"

Büyük velî Zünnûn-i Mısrî (rahmetullahi aleyh): "Recep ayı tohum ekme, Şa'bân ayı sulama, Ramazân ayı ise hasâd ayıdır" buyurmuştur...

Bilindiği üzere, bazı mekânlar emsâline göre daha mukaddes, bazı insanlar akrânına nisbetle daha muhterem kılındığı gibi, bazı zamanlar da benzerlerine nazaran daha kudsî, daha mukaddes ve daha mübârek kılınmıştır.
Mukaddes mekânların başında, Mekke-i mükerreme, içindeki Ka'be-i muazzama ve etrâfındaki Mescid sâhası yani meşhûr ismiyle "Mescid-i Harâm", Medîne-i münevvere ve içindeki "Mescid-i Nebevî", Kuds-i şerîf ve içindeki "Mescid-i Aksâ", yine Medînedeki "Mescid-i Kubâ" olmak üzere, Allahü teâlâya ibâdet edilen bütün câmi ve mescidler, O'nun emir ve yasaklarının öğretildiği yerler gelir.
Muhterem insanların başında, [üstünlük sırasına göre] Nebîlerin ve Resûllerin sonuncusu olan Hazret-i Muhammed (aleyhis-selâm), Hazret-i İbrâhîm, Hazret-i Mûsâ, Hazret-i Îsâ, Hazret-i Âdem ve Hazret-i Nûh (aleyhimüs-selâm) bulunmaktadır ki bunlara "Ülü'l-azm" Peygamberler denilir. Bunlardan sonra, 313 "Resûl" gelmektedir. Bunlardan sonra da, "Nebî" adı verilen 124 binden ziyâde olduğu bildirilen Peygamberler gelir.
Peygamberlerden sonra ise, üstünlük sırasında "Sahâbe-i kirâm", "Tâbiîn" ve "Tebe-i Tâbiîn" başta olmak üzere diğer âlim ve velîler bulunmaktadır.
Bilindiği üzere, Allahü teâlâ, kullarına çok merhamet ve şefkat ettiği, acıdığı için bazı gecelere, günlere ve aylara kıymet vermiş, bu gece, gün ve aylardaki duâ, tevbe, namaz ve oruç gibi ibâdetleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Aslında kullarının çok ibâdet yapmaları, duâ ve tevbe etmeleri için böyle gece, gün ve ayları birer sebep kılmıştır.
Meşhûr velîlerden Zünnûn-i Mısrî (rahmetullahi aleyh): "Recep ayı tohum ekme, Şa'bân ayı sulama, Ramazân ayı ise hasâd ayıdır" buyurmuştur.
Bu ayların her üçüne de hürmet etmelidir. Hürmet etmek ise, günâhlardan uzaklaşmakla ve ibâdetleri yapmakla olur. Hürmet edip, saygı gösteren, kat kat karşılığını görecektir. Fakat, bu mübârek zamanlarda vadedilen sevaplara kavuşabilmek için, her şeyden önce i'tikâdı düzeltmek lâzımdır. Doğru İlmihâl bilgilerini öğrenmek ve yaşayışını da bunlara uygun hâle getirmek gerekir.
Bilindiği gibi, Receb ayının her gecesi kıymetlidir; her cuma gecesi de kıymetlidir; bu iki kıymetli gece bir araya gelince, daha da kıymetli olmaktadır. Receb ayının ilk Cuma gecesi "Regâib Gecesi"dir ki; evvelki gün, yani 23 Nisan 2015 Perşembe gününü cumaya bağlayan gece idi. Receb ayının 27. Gecesi ise "Mi'râc Gecesi"dir. [Günü gelince, inşâallah, bir nebze ondan da bahsederiz. Cenâb-ı Hak, sıhhat ve âfiyet içerisinde, sevdiklerimizle birlikte, daha nicelerine kavuşmamızı nasip buyursun.]

25.04.2015

Müminlerin birbirlerini sevmelerinin önemi

"İnsanların arasına karışan, onların ezâ ve cefâsına katlanan mümin, insanların arasına girmeyen ve onların baskılarına katlanmayan müminden daha fazîletlidir."

 

Allahü teâlâ ve O'nun sevgili Peygamberi tarafından, insanların Allahü teâlâya karşı, kalple inanmaları ve bedenle yapmaları lâzım olan şükür borçları/kulluk vazîfeleri bildirilmiştir. Allahü teâlâya şükür, O'nun Peygamberinin getirdiği yola uymakla olur. Bu yola uymayan, bunun dışında kalan hiçbir şükrü, hiçbir ibâdeti, Allahü teâlâ kabul etmez ve beğenmez. Çünkü insanların iyi, güzel sandıkları çok şey vardır ki, İslâmiyet bunları beğenmemekte, çirkin olduklarını bildirmektedir.

İnsanlar, Allah'ın ve Peygamberlerinin emir ve yasaklarına uydukları müddetçe, huzurlu ve rahat birer hayat yaşamışlar, birbirlerini sevip-saymışlardır. Emirlere ve yasaklara uymadıklarında ise, huzursuz olmuşlar, rahatları bozulmuş; ahlâksızlık, zulüm ve haksızlık bütün cemiyeti sarmıştır. Nitekim bunu günümüzde alenî olarak görüyoruz.

Allahü teâlâ, insanların/kullarının îmân etmelerini, ibâdet yapmalarını, güzel ahlâka sâhip olmalarını, kendi aralarında kardeşçe yaşamalarını, sevişmelerini, birbirlerine yardımcı olmalarını istemiş ve bunları emretmiştir. İnanan insanların da kardeş olduklarını ilân etmiştir.

Cenâb-ı Hak, Kur'ân-ı kerîminde buyuruyor ki:

"Siz, insanlar için, [yani insanların iyiliği için] ortaya çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz; [yani ümmetlerin en hayırlısı olmak üzere yaratıldınız.] İyiliği, doğruluğu emreder; kötülükten, fenâlıktan meneder ve Allah'a inanırsınız..." (Âl-i İmrân, 110)

Kâinâtın Efendisi Sevgili Peygamberimiz de hadîs-i şerîflerinde buyurmuşlardır ki:

"Allahü teâlâya yemîn ederim ki, mümin olmadıkça Cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de mümin olamazsınız. Size bir amel bildireyim mi ki o yaptığınız takdîrde birbirinizi seversiniz: Aranızda selâmı yayınız." [Müslim, Îmân, 93; Ebû Dâvûd, Edeb, 142; Tirmizî, İsti'zân, 1; İbn Mâce, Sünne, 9)

"Şu iki hasletten daha üstünü yoktur: Allaha îmân etmek ve Onun kullarına [Müslümanlara] faydalı olmak. Şu iki şeyden de daha kötüsü yoktur: Allaha şirk koşmak ve Onun kullarına [Müslümanlara]  zararlı olmak." (Deylemî, Firdevs, II, 199)

"Allah indinde en makbul amel, bir mümini sevindirmek, kederini gidermek, borcunu ödemek veya karnını doyurmaktır." (Beyhakî, Şuabu'l-Îmân, VI, 123, hadis no: 7679)

"İnsanların arasına karışan, onların ezâ ve cefâsına katlanan mümin, insanların arasına girmeyen ve onların baskılarına katlanmayan müminden daha fazîletlidir." (Suyûtî, el-Câmiu's-Sağîr, II, 282)

01.05.2015

  Dünya ve âhirette mesut olmanın çaresi

Şabân, öyle faziletli bir aydır ki...

Resûlullah Efendimiz? buyurdu ki: "Şabân, öyle faziletli bir aydır ki, insanlar bundan gâfildirler. Bu ayda ameller, âlemlerin Rabbine arz edilir. Ben de amelimin oruçlu iken arz edilmesini isterim." 

 

 

Bugün, Şabân ayının dördüncü gününü idrak etmekteyiz... 

İslâm dîninde özel yerleri bulunan ve "üç aylar"ın ikincisi olan "Şa'ban" ayı, "Peygamber Efendimizin (sallallâhü aleyhi ve sellem) ayı" olarak anılmaktadır.

Bir hadîs-i şerîfte: "Recep ayı, Allahü teâlânın ayı; Şa'bân benim ayım, Ramazân da benim ümmetimin ayıdır. Şa'bân ayı, günâhlar için keffâret ayı, Ramazân ayı ise, günâhların temizleyicisi olan aydır" buyurulmuştur.

Şa'bân-ı şerîf, hayırların çoğaldığı, bereketlerin indiği, hatâların terk edildiği, günâhların örtüldüğü bir aydır. Âişe vâlidemiz (radıyallahü anhâ) buyurmuştur ki:

"Resûlullahın, [Ramazân ayı müstesnâ olmak üzere] hiçbir ayda, Şa'bân ayından daha çok oruç tuttuğunu görmedim. Bazen Şa'bân ayının tamâmını oruçlu geçirirdi." [Buhârî]

Resûlullah Efendimize, Şa'bân ayında niçin çok oruç tuttuğu sorulduğu zaman şöyle cevap vermiştir:

"Şa'bân, öyle fazîletli bir aydır ki, insanlar bundan gâfildirler. Bu ayda ameller, âlemlerin Rabbine arz edilir. Ben de amelimin oruçlu iken arz edilmesini isterim." [Nesâî]

Bir zamânda veya bir yerde yâhut bir şeyi okumakta, yapmakta, çok sevâb verileceğini işitince, o sevâba kavuşmaya niyyet ederek yapana, bu haber doğru olmasa bile, Allahü teâlâ, o sevâbları ihsân edebilir.

Fakat, bunun İslâmiyyet tarafından yasak edilmemiş bir şey olması lâzımdır. Genel bir kâidedir ki, nâfile ibâdetlerin sevâblarına kavuşabilmek için, îmânda ve farzlarda kusûr olmaması, günâhlara tevbe etmek ve ibâdet olarak yapmaya niyyet etmek şarttır.

Sağlığı yerinde olan, Şa'bân ayının çoğunu, hattâ tamâmını oruçlu geçirebilir. Ama bünyesi zayıf olanların, Şa'bân ayının 15'inden sonra oruç tutmayıp farz olan Ramazân-ı şerîf orucuna hazırlanmaları iyi olur...

Enes bin Mâlik'in (radıyallahü anh) anlattığına göre:

"Resûlullahın Eshâbı, Şa'bân ayının hilâlini görünce, Mushaf-ı şerîf üzerine kapanıp, Kur'ân-ı kerîm okumaya devâm ederlerdi.

Müslümânlar bu ayda, mâllarının zekâtını çıkarıp, Ramazân-ı şerîfte oruç tutacaklara kuvvet ve kudret bahşetmek için, fakîr, miskîn ve zayıflara verirlerdi.

Hâkim ve vâlîler, zindân ve hapishânede olanları huzûrlarına getirtip cezâlarını hafîfletir veya serbest bırakırlardı.

Ramazân hilâlini (ayını) görünce de gusledip, i'tikâfa çekilirlerdi."

22.05.2015

Resûlullah Efendimiz bu ayda çok oruç tutardı

Zünnûn-i Mısrî hazretleri buyurdu ki: "Recep ayı tohum ekme, Şabân ayı sulama, Ramazân ayı ise hasat ayıdır. Yani ekip suladığını biçip toplayacak bir aydır. Herkes ektiğini biçer..."

İçinde bulunduğumuz mübarek "üç aylar"ın, İslâm dîninde özel yerleri vardır. Cenâb-ı Hak, kullarına çok merhametli ve şefkatli olduğu, çok acıdığı için bazı gecelere, günlere ve aylara husûsî kıymet vermiş, bu gece, gün ve aylardaki duâ, tevbe, namaz ve oruç... gibi ibâdetleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Aslında kullarının çok ibâdet yapmaları, duâ ve tevbe etmeleri için böyle gece, gün ve ayları birer sebep kılmıştır.

Mübârek aylar, günler ve geceler aslında bizler için çok büyük birer fırsattır. Günahkâr ve yaratılış gâyesini unutan insanlara, kerem ve ihsân sâhibi yüce Allah tarafından tanınan ve eğer iyi değerlendirilebilirse çok büyük kazançlara vesîle olan zamanlardır.

"Üç aylar" ve bu aylardaki mübârek gün ve geceler, yaratılmışların en şereflisi olma özelliğini unutarak, nefis ve şeytânların tuzaklarına düşmüş ve her iki dünyâsını zindâna çevirecek olan günâh, isyân ve gaflet bataklıklarında boğulmakla karşı karşıya gelmiş insanların kurtuluşları için uzatılan can simidi gibidirler.

Bu mübârek zamanlarda, vadedilen sevaplara kavuşabilmek için, her şeyden önce i'tikâdı düzeltmek lâzımdır. İlmihâl bilgilerini öğrenmek ve yaşayışını bunlara uygun hâle getirmek gerekir. Ayrıca çok tevbe ve istiğfâr etmeli, kazâya kalmış namazlarını, oruçlarını hemen kazâ etmelidir...

İçerisinde mübârek "Berât" kandilinin bulunduğu Şa'bân ayı, Receb ile Ramazân ayları arasında bir köprü mesâbesindedir. Resûlullah Efendimiz, Recep ayının başında "Ya Rabbî, Receb ve Şa'bân aylarını bizler için mübârek kıl [bu aylarda bizlere bereket ihsân eyle] ve bizi Ramazân ayına da eriştir" diye duâ ederdi; kezâ Şa'bân ayına çok değer verir ve bu ayda çok oruç tutardı. 

Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
"Ramazandan sonra en faziletli oruç, Şa'bân ayında tutulan oruçtur." [Tirmizî]

Meşhûr velîlerden Zünnûn-i Mısrî hazretleri: "Recep ayı tohum ekme, Şa'bân ayı sulama, Ramazân ayı ise hasat ayıdır. Yani ekip suladığını biçip toplayacak bir aydır. Herkes ektiğini biçer; amelinin, ibâdetinin karşılığını alır. Tohum ekmeyen, hasat mevsimi gelince pişmân olur" buyurmuştur...

Bu aylarda, gün ve gecelerde içimizi ve dışımızı bilen Rabbimize karşı, nefsimizi muhâsebeye çekmeli, O'nun bizim dünyâ ve âhıret hayâtımızı Cennet'e çevirmek için gönderdiği mukaddes dîni İslâma tâm teslîm olup olmadığımızı gözden geçirmeli, hiç vakit geçirmeden İslâmın rahmet, bereket, mağfiret, fazîlet ve hayât bahşeden çeşmesinden kana kana nasip almak için bu ayları, günleri ve geceleri başlangıç yapmalıyız, ganîmet bilmeliyiz.

23.05.2015

"Biz Kur'ânı mübârek bir gecede indirdik..."

Kur'ân-ı kerîmin iki türlü nüzûlü/inişi vardır: Birincisi toptan "Levh-i mahfûz"a inişi, diğeri de "semâ-i dünyâ"ya ve oradan da Peygamber Efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) inişi.

 

 

1 Haziran 2015 Pazartesi'yi Salı'ya bağlayan gece [14 Şa'bân 1436], mübârek "Berât Kandili"dir. [Bu vesîle ile kıymetli okuyucularımızın, azîz milletimizin, bütün Müslümânların  mübârek gecelerini tebrîk eder, o gecenin memleketimiz ve bütün İslâm âlemi için huzûr-sükûn, emniyet ve âsâyiş vesîlesi olmasını Cenâb-ı Hak'tan hâlisâne temennî ederim.]

Bilindiği üzere, Kur'ân-ı kerîmin iki türlü nüzûlü/inişi var: Birincisi toptan "Levh-i mahfûz"a inişi, diğeri de "semâ-i dünyâ"ya ve oradan da Peygamber Efendimize inişi. Birincisi Berât gecesinde olmuş, ikincisi ise Kadir gecesinde başlamıştır.

Allahü teâlâ buyuruyor ki: "Apaçık olan Kitâb'a andolsun ki, biz onu [Kur'ânı] mübârek bir gecede indirdik. Elbette biz insanları uyarmaktayız." [Duhân, 2-3]

"Biz onu Kadir gecesinde indirdik." [Kadir, 1]

Cenâb-ı Hak, ezelde hiçbir şeyi yaratmadan önce her şeyi takdîr etmiş, dilemiştir. Bunlardan bir yıl içinde olacak (doğumlar, vefâtlar, terfîler, tenzîller... gibi) her şeyi, Şa'bân ayının onbeşinci (Berât) gecesinde meleklere bildirir.

İslâm dîninde çok kıymet verilen on "mübârek" geceden biri de Berât gecesidir. Şa'bân ayındaki en mübârek gece olan Berât (veya Berâet) gecesi, Şa'bân ayınının 14. gününü 15. gününe bağlayan gecedir. 

Peygamber Efendimiz, Berât Gecesi'ne çok değer verir ve bolca ibâdet ederdi. Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ) vâlidemiz anlatıyor:

"Bir gece Peygamberimiz yatağından kalktı, abdest aldı, namaza durdu. Uzunca bir namaz kıldı; secdede o kadar çok kaldı ki, ben vefât etmiş olabileceğini düşündüm! Elimi mübârek ayağına dokundurdum, hareket ettiğini görünce sevindim. Namaz bitince sordum: Ne kadar çok secdede kaldınız? Hayatınızdan endişe etmeye başlamıştım. Hayırdır, hiç sizi böyle görmemiştim, dedim."

Buyurdu ki: "Yâ Aişe! Bu gecenin hangi gece olduğunu biliyor musun? Bu gece Şaban ayının 15. gecesi olan Berât gecesidir. Bu gece, ameller Yüce Rabbimize arz olunur. Gelecek sene içinde kimin rızkının ne kadar olduğunu açıklayan liste, Mikâîl aleyhisselâma verilir. Öleceklerin listesi de Azrâîl aleyhisselâma teslim edilir..."

Bizler de, her ân ölüme hazır olmalıyız. Fırsat elimizde iken, böyle manevî ticâreti kaçırmayalım. Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Bir daha Berât Kandili gelir, ama biz onu görmeyebiliriz. Nitekim, geçen kandilde beraber olduğumuz tanıdıklarımızdan bazıları, bu sene aramızda değiller...

29.05.2015

  İnsanların arzularına kavuştuğu gece..

Mübarek Ramazan Bayramını da idrak ettik

Bayram günü sabâh namazı vakti olduğu zaman, Allahü teâlâ meleklere emreder. Onlar yeryüzüne inerler. Sokak başlarını tutarlar. İnsanlar ve cinnîlerden başka bütün mahlûkâtın duyacağı bir sesle nidâ ederler.

 

Bugün, Şevvâl ayının birinci günü [yani "îd-i fıtır"="Ramazan Bayramı"nın birinci günüdür.] [Allahü teâlâ, kıymetli okuyucularımızın, necîp milletimizin ve bütün Müslümânların sıhhat ve âfiyet içerisinde daha nice bayramlara kavuşmasını nasîp buyursun.]

"Ramazân" kelimesi yanmak demektir. Çünkü bu ayda oruç tutan ve tevbe eden Müslümânların günâhları yanar, yok olur. İşte bundan dolayı da Müslümânlar bayram yaparlar. Her yıl, Ramazân ayında Müslümânların günâhları affedildiği için sevinirler. Bizler de bu ümîdle üç gün bayram yapacağız inşâallah.

İslâmiyette bayram günleri, Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) zamanından beri, bütün İslâm devletlerinde, husûsî bir şekilde kutlanagelmiştir.

Bizler, onbir ayın sultânı olan Ramazân ayını, bir ganîmet bilip, bu fırsatı, mümkün mertebe, iyi değerlendirmeye çalıştık. Güzel vatanımıza, asîl milletimize elimizden geldiği kadar hizmet etmeye gayret ettik. Milletimizin birliği, vatanımızın dirliği, İslâm âleminin huzûr ve sükûnu ve bütün insanlığın da hidâyeti için duâlar ettik...

Peygamber Efendimiz (aleyhi's-selâm), "Ramazân ayının son gününde, Allahü teâlâ, oruç tutanları affeder" buyurunca, Eshâb-ı kirâm (aleyhimü'r-rıdvân), "Yâ Resûlallah, o gün Kadir Gecesi mi?" diye suâl ettiler. Peygamber Efendimiz buyurdu ki: "Bilmez misiniz ki, iş yapana, işi bitirince ücreti verilir."

Bayram günü sabâh namazı vakti olduğu zaman, Allahü teâlâ meleklere emreder. Onlar yeryüzüne inerler. Sokak başlarını tutarlar. İnsanlar ve cinnîlerden başka bütün mahlûkâtın duyacağı bir sesle nidâ ederler. Derler ki: ''Ey ümmet-i Muhammed, kalkınız! Rabbiniz büyük ihsânlarda bulunuyor, çok günâhlar affediyor.''

Mü'minler, bayram namazını kılmak üzere câmi ve mescidlere toplandıkları zaman, Allahü teâlâ meleklere hitâp eder: ''İşçi çalışınca karşılığı nedir?''

Melekler derler ki: ''Ücretinin ödenmesidir!''

Şânı yüce olan Allah buyurur ki: ''Sizi şâhit tutuyorum ki, Ben onlara sevâb olarak rızâmı ve mağfiretimi verdim.''

Diğer bir hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki: "Bayram sabâhı Müslümanlar, namaz için câmilerde toplanınca, Allahü teâlâ, meleklere; 'İşini yapıp ikmâl edenin karşılığı nedir?' diye sorar.

Melekler de; "Ücretini vermektir" derler.

Allahü teâlâ da; "Siz şâhit olun ki, Ramazândaki oruçların ve namazların karşılığı olarak kullarıma kendi rızâmı ve mağfiretimi verdim. Ey kullarım, bugün benden isteyin, izzet ve celâlim hakkı için istediklerinizi veririm" buyurur."

[İnşâallah yarın da birazcık bayramdan bahsedelim.]

17.07.2015

 'Bugün şüphesiz mükâfât günüdür''

Bugün Kurban Bayramının ikinci günü

Bilindiği üzere kurbân ibâdeti, dünyâya gönderilen ilk insan ve aynı zamanda ilk Peygamber olan Hazret-i Âdem'den (aleyhisselâm) beri bilinen ve yapılagelen bir ibâdettir.

 

Takvîmlere göre, dün idrâkiyle şereflendiğimiz "Arefe günü", İslâm dîninin kıymet verdiği günlerdendir. Müslümânlar her yıl, "Ramazân ayı"nda ve "Arefe günü"nde günâhları afv edildiği için sevinirler, sürûrları avdet eder, tekrâr gelir. Bundan dolayı, Ramazân ayını takip eden Şevvâl ayının ilk üç gününe ve Arefe gününü takip eden Zilhiccenin 10-13. günlerine "îd" denilmiştir ki, Arapça olan bu kelime Türkçede "bayram" demektir.

Malûm olduğu üzere, bayram günleri, günâhların affedildiği, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günlerdir.

İçerisinde bulunduğumuz Arabî aylardan Zilhicce ayı, hicrî-kamerî senenin son ayı, harâm ayların 4.sü, hac aylarının da 3.südür.

Alî Cürcânî ve İbrâhîm Halebî'nin (rahmetullahi aleyhimâ) ifâde ettiklerine göre, İslâmiyet'ten evvel ve İslâmiyet'in ilk zamanlarında, kamerî sene aylarından Muharrem, Recep, Zilka'de ve Zilhicce aylarında harp etmek harâm idi. İslâmiyetten evvel Arablar, Muharrem veya Receb aylarında harp edebilmek için, ayların yerlerini değiştirir, ileri veya geri alırlardı. Cenâb-ı Hak, Kur'ân-ı Hakîminde, "nesî"nin [ayların yerlerini değiştirmenin] küfür olduğunu beyân buyurarak bunu şiddetle yasaklamıştır.

Peygamber Efendimiz de, "Vedâ hutbeleri"nde "nesî"nin [ayların yerlerini değiştirmenin] kalmadığı husûsunda; "Ey Eshâbım! Haccı tâm zamânında yapıyoruz. Ayların sırası, Allahü teâlânın yarattığı zamandaki gibidir" buyurmuştur.

 

İKİ DÎNÎ BAYRAMIMIZ

 

Bilindiği üzere kurbân ibâdeti, dünyâya gönderilen ilk insan ve aynı zamanda ilk Peygamber olan Hazret-i Âdem'den (aleyhisselâm) beri bilinen ve yapılagelen bir ibâdettir.

Hicretin ikinci yılında, Müslümânlara bedenî ve mâlî ibâdetlerden bazıları emredildi. Hicretin 2. yılında Zilhicce ayında, Kurbân kesmek ve bayram namazı kılmak vâcip oldu. Bilindiği gibi Kurbân, mâlî bir ibâdettir. [Peygamberimize farz, Hanefî mezhebine göre ümmetinden şartları taşıyanlara vâcib, diğer 3 mezhebe göre ise sünnet-i müekkededir.]

Hem Fıtır (yani Ramazân) Bayramı, hem de Adhâ (Kurbân) Bayramı, Allahü teâlânın, ümmet-i Muhammed'e ihsân buyurduğu iki dînî bayramımızdır. Nitekim Sevgili Peygamberimiz: "Allahü teâlâ, size, Câhiliye döneminden kalma bayramlardan hayırlı/daha iyi iki bayramı (Ramazân ve Kurbân Bayramlarını) ihsân etti" buyurmuştur.

Yine Sevgili Peygamberimiz: "Ramazân bayramı, Kurbân bayramı ve teşrîk günleri, biz ehl-i İslâmın bayramıdır; bugünler yeme ve içme günleridir" ve

"Ramazân bayramında namaz ve sadaka-i fıtır, Kurbân bayramında ise, namaz ve kurbân vardır" buyurmuşlardır.

25.09.2015

  Niçin bayram yapılır?

Yeni bir Hicrî yılı daha idrâk ettik

Müslümanlar, yılbaşı gece ve günlerinde tebrîkleşirler. Birbirlerini ziyâret edip hediyeler verirler. Büyükleri, akrabâyı, âlimleri evlerinde ziyâret edip duâlarını alırlar...

 

Sevgili Peygamberimizin Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye hicretinin başlangıç kabul edildiği târihe, seneye, "Hicrî Sene=Hicrî Yıl" denilir. Bunda, ayın hareketi esâs tutulduğu için, "Sene-i Kameriyye" veya "Hicrî Kamerî Sene" de denilir.

 

14 Ekim 2015 Çarşamba günü idrâkiyle şereflendiğimiz Muharrem ayı, İslâm Kamerî senesinin birinci ayı ve Kur'ân-ı kerîmde kıymet verilen 4 aydan (harâm aylardan) biridir. Muharrem ayının birinci gecesi (Salıyı Çarşambaya bağlayan gece), Müslümânların Kamerî-Hicrî yılbaşı gecesi idi. [Muharrem ayının 1'i olan ilk Kamerî senebaşı, milâdî 622 yılının Temmuz ayının, 16'sına rastlayan Cum'a günü idi.]

 

Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm 53 yaşında iken, Allahü teâlânın izni ile Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye hicret etti. Rebîulevvel ayının birinci [Perşembe] günü öğleden sonra, Ebû Bekr-i Sıddîk'ın (radıyallahü anh) evinden beraberce çıkarak, Sevr Dağı'ndaki mağaraya geldiler. Mağarada 3 gece kalıp, Pazartesi gecesi ayrıldılar. Bir hafta yolculuk yapıp efrencî (mîlâdî) Eylül ayının 20. ve Rebîül-evvel'in 8. [Pazartesi] günü, Medîne yakınındaki "Kubâ" köyüne vardılar. Gece ile gündüzün eşit olduğu, Eylülün 23. gününü de burada geçirip, Cuma günü Medîne'ye girdiler. O seneki Muharrem ayının birinci günü, yani hicretten 66 gün evvel, Müslümânların hicrî-kamerî sene başlangıcı/hicrî yılbaşı oldu. Bu da, târihçilere göre mîlâdın 622. yılındaydı. Temmuz ayının 16. [Cum'a] gününe rastladığı, Ahmed Ziyâ Beyin "Kozmoğrafya" kitâbında yazılıdır. Kubâ köyüne ayak bastığı 20 Eylül günü, Müslümânların yılbaşısı, yani hicrî sene başlangıcıdır. 20 Eylül gününü başlangıç kabul eden güneş yılına da "Hicrî Şemsî Yıl" denir.

 

Araplar, İbrâhim aleyhisselâmdan beri Arabî ayları kullanmışlardır. İslâmiyetten önce, "Fîl Vak'ası"nı başlangıç kabul etmişler ve seneleri buna göre saymaya başlamışlardı. Hicretle berâber başlangıç değişmiş ve her senedeki en mühim hâdisenin ismi ile anılmaya başlamıştı (izin yılı, emir yılı, zelzele yılı, vedâ yılı vs.) Fakat bu şekildeki tatbîkât, bazı târih karıştırmalarına sebep olduğu için, Halîfe Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) zamanında, hicretin on yedinci yılında alınan bir kararla hicretin olduğu sene birinci sene olmak ve o senenin Muharrem ayı başlangıç kabul edilmek sûretiyle bu târih tesbît edildi. İşte hicrî kamerî târih, bu târihtir...

 

Müslümanlar, yılbaşı gece ve günlerinde tebrîkleşirler. Birbirlerini ziyâret edip hediyeler verirler. 

 

Büyükleri, akrabâyı, âlimleri evlerinde ziyâret edip duâlarını alırlar. O gün, bayram gibi temiz giyinip, fakîrlere sadaka verirler...

16.10.2015

Muharrem ayı, mübarek bir aydır

17.10.2015 

Bugün mübarek Aşûre günüdür

Öteden beri Kureyş kavmi de, Resûlullah Efendimiz de, Aşûre günü oruç tutarlardı. Peygamber Efendimiz, Medîne-i münevvereye gelince de, yine o gün oruç tuttu ve tutulmasını da emretti.

 

Muharrem ayının onuncu günü yani bugün [23 Ekim 2015-10 Muharrem  1437 Cuma] Aşûre günüdür. Bu ayın en kıymetli gecesi de Aşûre gecesidir [yani dünkü gece idi.]

Allahü teâlâ, birçok duâları, Aşûre günü kabul etmiştir. Hazret-i Âdem'in tevbesinin kabul olması, Hazret-i Nûh'un tûfandan kurtulması, Hazret-i Yûnus'un balığın karnından çıkması, Hazret-i İbrâhîm'in ateşte yanmaması, Hazret-i İdrîs'in canlı olarak göğe çıkarılması, Hazret-i Yakûb'un, oğlu Hazret-i Yûsuf'a kavuşması, Hazret-i Yûsuf'un kuyudan çıkması, Hazret-i Eyyûb'ün hastalıktan kurtulması, Hazret-i Mûsâ'nın Kızıldeniz'i geçmesi, Hazret-i Îsâ'nın doğumu ve ölümden kurtulup, diri olarak göğe çıkarılması Aşûre gününde oldu.

Öteden beri Kureyş kavmi de, Resûlullah Efendimiz de, Aşûre günü oruç tutarlardı. Peygamber Efendimiz, Medîne-i münevvereye gelince de, yine o gün oruç tuttu ve tutulmasını da emretti. (Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî)

Medîne'de Aşûre günü oruç tutan Peygamber Efendimiz, Yahûdîlerin de oruç tuttuklarını gördü. Onlara, "Niye oruç tutuyorsunuz?" diye sordu. Onlar da, "Allah'ın, İsrâîloğullarını, düşmânlarından kurtardığı bir gündür, (Hazret-i) Mûsâ, bu günde oruç tuttuğu için" dediler.

Resûlullah Efendimiz de, Müslümânların bugün oruç tutmalarının sebebini anlatmak için, "Ben, Mûsâ aleyhisselâma sizden evlâyım, daha lâyıkım" buyurdu. (Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd)

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Aşûre günü, Nûh aleyhisselâmın gemisi, Cûdî dağına indirildi. O gün, Nûh ve yanındakiler, Allahü teâlâya şükür için oruçlu idiler. Hayvânlar da hiç bir şey yememişlerdi. Allahü teâlâ, denizi, Benî İsrâîl için, Aşûre günü yardı. Yine Aşûre gününde, Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmın ve Yûnus aleyhisselâmın kavminin tevbesini kabûl etti. İbrâhîm aleyhisselâm da o gün doğdu." [Taberânî]

Aşûre Gününde yapılacak işler: 1- Gusletmelidir. 2- Aşûre günü oruç tutmak sünnettir. [Yalnız Aşûre günü oruç tutmak mekrûhtur. Bir gün öncesi veya bir gün sonrası ile tutmalıdır.] 3- Sıla-i rahim yapmalıdır. Yani akrabâyı ziyâret edip, hediyelerle veya çeşitli yardımlarla gönüllerini almalıdır. 4- İlim öğrenmelidir. Bu gece ilim olarak, Ehl-i Sünnete uygun ilmihâl kitaplarını okumalıdır. Ayrıca Kur'ân-ı kerîm okumalı, kazâsı olan kazâ namazı kılmalıdır. 5- Sadaka vermek sünnettir, ibâdettir. Aşûrenin bugüne mahsûs bir ibâdet olmadığını bilerek, bugün aşûre veya başka tatlı yapmak ve konu-komşuya dağıtmak günâh olmaz, sevap olur. Bu inceliği iyi anlamalıdır. 6- Çok selâm vermelidir. 7- Çoluk-çocuğunu sevindirmelidir.

23.10.2015

Harâm aylardan olan muharrem ayı

Allahü tealanın en büyük nimeti

Nimetlerin en büyüğü ve en kıymetlisi; Allahü teâlânın Resûller ve Nebîler (aleyhimüsselâm) göndererek İslâmiyeti, ebedî saâdet yolunu göstermesidir.

Dünya tarihinde çok önemli dönüm noktaları, pek mühim kilometre taşları vardır. Birincisi: Şu uçsuz-bucaksız olarak gördüğümüz koca “kâinât”ı yaratan yüce Allah, sâdece “dünyâ”nın insanlarla meskûn olmasını irâde etmiştir. Cenâb-ı Hak, “Hazret-i Âdem”i, “ilk insan” olarak bu dünyâya göndermiş ve onu aynı zamanda “ilk Peygamber” kılmıştır.

Dünyâ târihinin çok önemli dönüm noktalarından, kilometre taşlarından biri de, “İki Cihân Güneşi Hazret-i Muhammed (aleyhisselâm)’ın dünyâyı şereflendirmeleridir. Yüce Allah, Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmı, bütün insanlara ve cinnîlere son Peygamber olarak göndermiştir.

Dünyâdaki bütün insanlara ve cinnîlere Peygamber olarak gönderilen, Peygamberlerin sonuncusu ve en üstünü olan Muhammed aleyhisselâm, 571 yılında Nisan ayının 20’sine rastlayan, Rebîul-evvel ayının 12. [Pazartesi] gecesi, sabaha karşı Mekke-i Mükerreme’de dünyaya gelmiştir.

Şimdi burada, bir âyet-i kerîme ve bir de hadîs-i şerîf meâli zikredelim:

"O’nun şahsında, Allah'ı ve âhiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça hatırlayanlar için güzel edeb ve ahlâk nümûneleri vardır" (Ahzâb, 21) âyet-i kerîmesi, Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın, bütün insanlar için “üsve-i hasene” [nümûne-i imtisâl=en güzel örnek] olduğunu ne güzel ifâde etmektedir?

Sevgili Peygamberimiz de (aleyhisselâm) “Ben, iyi huyları tamamlamak, yerleştirmek için gönderildim” buyurmuştur.

Cenâb-ı Hak, şüphesiz ki bütün insanlara sayılamayacak kadar çok nimet göndermiş, iyilik yapmıştır.Allahü teâlânın merhameti, ihsânı, nimetleri o kadar çoktur ki, bu ancak “sonsuz” kelimesiyle ifâde edilebilir. Bunların en büyüğü ve en kıymetlisi ise, Resûller ve Nebîler (aleyhimüsselâm) göndererek İslâmiyeti, ebedî saâdet yolunu göstermesidir.

Târihte belli bir zaman dilimine, belli bir coğrâfî bölgeye ve belli bir kavme gönderilen Peygamberler vardır. Ama âhır zaman nebîsi [son Peygamber] Hazret-i Muhammed aleyhisselâm, [günümüz de dâhil olmak üzere] bütün zamanlara, bütün mekânlara ve bütün kavimlere, milletlere, hattâ hem insanlara, hem de cinnîlere gönderilmiş bir Peygamberdir; onun için “Resûlü’s-sekaleyn=Bütün insanların ve cinnîlerin Peygamberi” diye anılır. Bu husûs ittifâklıdır, yani bütün âlimlerimizin söz birliği ile sâbit olan bir husustur.

Sevgili Peygamberimize “Hâtemü’n-nebiyyîn”, “Hâtemü’l-Enbiyâ” veya “Hâtemü’l-Enbiyâ ve’r-Rusül (Nebîlerin ve Resûllerin Sonuncusu)” da denilmiştir. Cenâb-ı Hak, O’na “Kur’ân-ı kerîm”i son kitap olarak göndermiştir; o hiç değişmemek üzere kıyâmete kadar bâki kalacaktır.

28.12.2015

Kurtuluş vesîlesi” kitabı niçin yazıldı?

Süleymân Çelebi, Muhammed aleyhisselâmın diğer Peygamberlerden daha üstün ve son Peygamber olduğunu isbâtlamak için “Vesîletü’n-Necât” isimli “Mevlid” kasîdesini yazmıştır...

Resûlullah Efendimiz (aleyhisselâm), Mevlid gecelerinde Eshâb-ı kirâmına ziyâfet verir, dünyayı teşrîfindeki ve çocukluğu zamanında meydana gelen hâdiseleri anlatırdı. Hazret-i Ebû Bekir (radıyallahü anh) de, Halîfe iken, Eshâb-ı kirâmı toplar, Resûlullah Efendimizin dünyâyı teşrîfindeki olağanüstü hâlleri aralarında konuşurlardı.

O gece, Resûlullahın doğum zamanında görülen hâlleri, mucizeleri okumak, dinlemek, öğrenmek çok sevaptır...O gece, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz doğduğu için sevinenler affolurlar.

Mevlid gecesinde, çalgı ve başka harâm şeyler karıştırmadan, Allah rızâsı için mevlid cemiyeti yapmak, mevlid kasîdesi okumak ve dinlemek, salevât-ı şerîfe getirmek, insanlara tatlı şeyler ikrâm etmek, yedirip içirmek, hayrât ve hasenât yapmak, böylece, bu gecenin şükrünü yerine getirmek müstehaptır; nâfile bir ibâdet olup, çok sevâptır...

Peygamber Efendimizi medheden, öven yüzlerce, binlerce, hattâ onbinlerce kitap, şiir, na’t, kasîde ve diğer eserler yazılmıştır. Ama bunları yazanlar içinde, şöhretleri ve san’atları bütün dünyâyı ve asırları kaplamış olanları dahî, O’nu medhetmekten âciz olduklarını beyân, ikrâr ve itirâf etmişlerdir.

Arap, Fars ve Türk edebiyâtlarında görülen “Na’t”lar, hep O’nun için yazılmıştır. En meşhûr olanı ve Türkiye’de sık sık okunanı, Süleyman Çelebi’nin, 15. asırda yazdığı “Vesiletü’n-Necât=Kurtuluş vesîlesi” isimli “Mevlid Kasîdesi”dir. Burada, Süleymân Çelebi’nin “Mevlid kasîdesi”ni yazmasının sebebi hakkında, kitaplarda anlatılan bir hâdiseden bahsedelim:

Süleymân Çelebi’nin Bursa Ulu Câmideki imâmlığı yıllarında, İrânlı bir vâiz, Ulu Câmi kürsüsünde, Bakara Sûresi’nin "…Allah'ın Peygamberlerinden hiçbiri arasında ayırım yapmayız...” meâlindeki 285. âyetini, kendi bilgisine göre tefsîr etti. Allahü teâlânın gönderdiği Peygamberler arasında hiçbir fark görmediğini ve Muhammed aleyhisselâmın da, Hazret-i İsâ Peygamberden daha üstün tutulamayacağını söyledi. [Hâlbuki, Bakara Sûresi’nin 253. âyet-i kerîmesinde, “O Peygamberlerin bir kısmını diğerlerinden üstün kıldık…” buyurulmaktadır.]

Süleymân Çelebi, Muhammed aleyhisselâmın diğer Peygamberlerden, hattâ bütün mahlûkâttan daha üstün ve son Peygamber olduğunu isbâtlamak için “Vesîletü’n-Necât” isimli “Mevlid” kasîdesini yazdı.

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Bir mü’min, beni, ana-babasından, çocuklarından ve herkesten daha çok sevmedikçe, onun îmânı kâmil olmaz.” [Buhârî]

“Bir şeyi çok seven, elbette onu çok anar.”

“Peygamberleri anmak, hâtırlamak ibâdettir.”

29.12.2015

Ömrümüzden bir sene daha gitti

Ömür bize bir emânettir. İnsan, yaratılışı icabı hayatı sever, ömrünün uzamasını ister. Ancak, uzun ömür, Hak teâlânın yolunda tüketilmiş ise hayırlıdır.

 

Zaman nimeti, Allahü teâlânın bizlere en önemli lütuflarından birisidir. Zamanın önemini belirtmek için şerefli atalarımız: “Vakit nakittir/paradır”demişlerdir. Her şeyi zaman sayesinde kazanabiliriz; ama geçen zamanı geri getirmeye, hiçbir kimsenin gücü yetmez. Onun için vakit aslında paradan da kıymetlidir.

Unutmayalım ki, zaman insanlar için en büyük sermayedir. Dünya ve âhiret saâdetini kazanmak, bu sınırlı zamanı iyi kullanmaya bağlıdır. Nitekim Peygamber Efendimiz: “Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz öyle haşrolursunuz” buyurmuştur...

Bu dünyada yolcuyuz. Günün birinde ebediyet âlemine göçeceğiz. Bu sebeple bir hadîs-i şerîfte; “Dünyada bir garip veya bir yolcu gibi ol; kendini kabir ehlinden say” buyurulmuştur.

Ömür bize bir emânettir. İnsan, yaratılışı icabı hayatı sever, ömrünün uzamasını ister. Ancak, uzun ömür, Hak teâlânın yolunda tüketilmiş ise hayırlıdır. Nitekim bir sahâbî, Sevgili Peygamberimize, “Yâ Resûlallah! İnsanların hayırlısı [en iyisi] kimdir?” diye sordu. Peygamber Efendimiz şöyle cevap verdi: “İnsanların hayırlısı [en iyisi], ömrü uzun olup ameli güzel olandır.” O sahâbî, “Hangi insanlar şerlidir [daha kötüdür]?” diye sorunca da, Resûlullah Efendimiz, “Ömrü uzun olup da, ameli kötü olan” [Tirmizî] buyurmuştur.

Koca bir sene [2015 yılı] bitti, yeni bir mîlâdî seneyi daha [2016 yılını] idrâk ettik. Ölüme, kabre ve âhirete biraz daha yaklaşmış bulunuyoruz. Her birimizin hayat defterinden, 3-4 gün evvel tam 365’er sayfa daha eksildi.

Biz, bir mîlâdî yılı tamamlamakla, ömrümüzden ne kadar zaman geçtiğini bir düşünelim: Tâm 8.760 sâat [yani 525.600 dakîka] gitmiş olmaktadır ve bunların artık geri dönüşü de yoktur.

Tabii ki, günümüz şartlarında takrîbî 60-70 [veya 70-80] senelik bir insan ömrü içerisinde, 1 sene çok mühim bir zaman dilimidir. Çünkü bir “Gün”: 24 sâat, 1.440 dakika, 86.400 sâniyedir.

Bir mîlâdî yılın kaç saat, kaç dakika, kaç sâniye ettiğini bulmak için, bu rakamları 365’le çarpmak lâzım.Ama şu kadarını söyleyelim ki bir yıl: 4 mevsim, 12 ay, 52 hafta, 365 gün, 8.760 sâat, 525.600 dakikadır.

Herhangi bir insanın, bu dünyaya gönderilmesi, yaratılması, aslında bir ihsândır, bir nimettir; 7 milyarlık insanlık âleminde herhangi bir insan eksik olsaydı, hiçbir şey lâzım gelmezdi. Hattâ herhangi birimizi bir hayvan olarak yaratsaydı, ne lâzım gelirdi? Binâenaleyh bizlerin, Allahü teâlâ tarafından, insan olarak yaratılması çok büyük bir nimettir.

04.01.2016

 İki büyük nimet: Sağlık ve boş vakit

Asr-ı Saadet"ten günümüze...

İslâmiyet, yeryüzünde en çok devlet kurulmasına vesîle olmuştur. Bu en son İlâhî dîn, günümüzde de, başka dînden olan birçok insan tarafından benimsenmektedir...

 

Sevgili Peygamberimizin “Asr-ı Saâdet”inden sonra, “Dört Halîfe Devri”başlamış; bu devir otuz yıl kadar sürmüştür. Bunlar, Peygamber Efendimizin vazîfelerini tam olarak yaptıklarından, kendilerine “Hulefâ-i Râşidîn=Râşid Halîfeler” denilmiştir. Dört Halîfe Devri (632-661/H. 11-40), bütün İslâm târihi boyunca, İslâmî fazîletlerin yaşandığı “Altın Çağ” olarak kabuledilmiştir.

Bu devirde İslâm orduları; Kuzey Afrika, Kıbrıs, Suriye, Anadolu, Irak, İran içlerine seferlere çıkmışlar; buralarda pekçok ülke ve şehir fethederek, İslâmiyeti insanlara ulaştırmışlardır. İslâm memleketleri imâr edilmiş, Müslümânlar, hattâ onların idâresi altında bulunan diğer bütün insanlar rahat ve huzur içerisinde yaşamışlardır.

İslâm târihinde Dört Halîfe’den sonra, Sevgili Peygamberimizin mübârek torunu Hazret-i Hasan Efendimizin 6 ay kadar süren kısa bir halîfelik dönemi vardır; onu Emevîler dönemi tâkib etmiştir.

Emevîler Çin, Orta Asya, Hazar ülkesi, Hindistân, bütün Orta Doğu ülkeleri, Kuzey Afrika’dan -İspanya dâhil- Avrupa içlerine kadar geniş bir coğrafyada, aralıklarla sekiz yüzyıl hüküm sürmüşlerdir. Emevîler, İslâm dînini İspanya’dan Avrupa’ya sokmuşlardır. Fas, Kurtuba ve Gırnata Üniversitelerini kurup Batıya ilim ve fen ışıklarını yaymışlardır.

Emevîler’den sonra, 750/H. 132’de Abbâsîler devri başlamıştır. Devletin başşehri Şâm’dan Bağdâd’a nakledilmiştir. İslâm dîni, doğuda Büyük Okyanus’tan, batıda Atlas Okyanusu kıyılarına, kuzeyde Rusya içlerinden, güneyde Hind Okyanusu kıyılarına kadar yayılıp, üç kıtada İslâm devletleri hâkim olmuştur.

Mısır’daki son halîfenin, hilâfeti, 1517(H. 923)’de, Osmanlı Sultânı Yavuz Sultân Selîm Hân’a bırakmasından sonra, Osmanlı Devleti dünyâdaki bütün Müslümânların başı olmuştur. Bu devlet, en uzun ömürlü Türk-İslâm devletidir.

Osmanlı Devletinin hâkimiyeti Avrupa’da Viyana’ya kadar olan yerlerde, Asya’da Kırım, Kafkasya, bütün Orta Doğu ülkeleri, Afrika’da Kuzey Afrika, Hint ve Atlas Okyanusları ile Karadeniz, Marmara, Ege, Akdeniz, Adriyatik, Ummân denizlerinde sürmüştür. Buralarda kıymetli âlimler yetişip, muhteşem ilim ve sanat eserleri inşâ edilmiştir.

Osmanlı Devletinin 1922(H.1340)’de yıkılmasından sonra, 1924(H.1342)’te hilâfete de son verilerek, İslâm halîfeliği yeryüzünden kaldırılmıştır.

Hiç şüphesiz ki İslâmiyet, yeryüzünde en çok devlet kurulmasına vesîle olmuş bir dîndir. Bu en son İlâhî dîn, günümüzde de, başka dînden olan birçok insan tarafından benimsenmekte ve Müslümânların sayıları günden güne artmaktadır. Bilhâssa Afrika’da bir çığ gibi büyüyen İslâmiyet; Amerika, Avrupa, Çin, Japonya, Kore... gibi dünyânın her tarafındaki devletlerde de hızla yayılmaktadır...

08.02.2016

 "Hindistân Fâtihi" Gazneli Mahmud

Her evden şehidin bulunduğu savaş!

Osmanlı Devleti’nin, son bir gayretle yazdığı şanlı destanın, “Çanakkale Zaferi”nin manevî yönlerini çocuklarımıza, gençlerimize çok güzel bir şekilde anlatmamız lâzım...

 

 

Bundan bir asır önce, bir kısım istilacı ve işgalci güçler, aziz vatanımızı işgale, din ve îmânımızı yok etmeye, ırz ve nâmusumuza tecâvüze, canımıza ve malımıza kasdetmeye yeltenmişlerdi. Bunun üzerine aziz milletimiz bütün varlığıyla, erkeğiyle-kadınıyla, öğretmeniyle-öğrencisiyle, genciyle-yaşlısıyla, topyekûn bir müdâfaaya girişmiştir.

Geçtiğimiz 18 Mart 2016 Cuma günü, dünya târihinin en kanlı ve Türkiye Târihinin de en büyük zaferlerinden biri olan “Çanakkale Savaşı”nın 101. yıl dönümü münâsebetiyle, muhtelif yerlerde anma merâsimleri yapıldı. Devlet ve hükümet yetkilileri, günün mana ve önemini anlatan çeşitli konuşmalar yaptılar...

Bilindiği üzere, İngiltere ve Fransa’nın Akdeniz donanmaları, Birinci Cihan Harbinde, Çanakkale Boğazı’nı cebren geçerek İstanbul’a erişmek istediler.Denizden geçemeyen düşman kuvvetleri, 25 Nisan günü, Gelibolu Yarımadası’na asker çıkararak ünlü Çanakkale Savaşları başladı. Çanakkale’de meydana gelen savaşlar, şehâmet destanları ile doludur ve Türk kuvvetlerinin zaferi ile neticelenmiştir.

Muvaffak olamayacağını anlayan düşman kuvvetleri [İtilâf devletleri], 1916 kışında bozguna uğrayarak 1916 Ocak’ında tamamen çekilip gitmişlerdir. Çanakkale Zaferi, İngilizler’e 205.000, Fransızlar’a 47.000 askere mâl olmuştur; ama biz de 253.000 şehîd verdik... 9 aya yakın süren Çanakkale Muhârebelerinde, Türk cesâreti İngiliz soğukkanlılığını, Türk azmi İngiliz inâdını ve Türk vatanseverliği İngiliz gurûrunu yenmiş, şânlı târihimize “Çanakkale geçilmez” ibâresini yazdırmış, ama neticede yeni yetişen bir neslimiz orada erimiş, yok olmuştur.

Bu şavaş hakkında, “Çanakkale Şehitlerine” şiirinden birkaç mısra takdîm edelim:

Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?

En kesîf orduların yükleniyor dördü, beşi.

Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya

Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.

.....

Top, tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler...

Kahraman orduyu seyret ki, bu tehdîde güler!

Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;

Alınır kal’a mı göğsündeki kat kat îmân?

.....  

Güzel yurdumuzun hemen her yöresindeki her evden bir şehidin bulunduğu [benim de bir dedem (annemin babası) ile iki amcam şehîd ve bir amcam da gâzîdir], Osmanlı Devleti’nin, son bir gayretle yazdığı şanlı destanın, “Çanakkale Zaferi”nin manevî yönlerini çocuklarımıza, gençlerimize, milletimizin bütün fertlerine çok güzel bir şekilde anlatmamız lâzım.

04.04.2016

Yedi cephede birden çarpıştığımız savaş!

Birinci Dünyâ Savaşının ânî ve zâhirî sebebi; 28 Haziran 1914 günü Avusturya-Macaristân veliahdı Arşidük Fransuva Ferdinand’ın Saraybosna’da bir Sırplı tarafından öldürülmesidir.

 

 

Birinci Dünyâ Savaşı, 1914'te başlayıp, 1918'de sona eren ve Avrupa, Rusya, ABD, Orta Doğu ve diğer bazı bölgeleri içine alan milletlerarası bir savaştır.

İtilâf Devletleri ile İttifâk Devletlerinin karşılıklı savaş ilan etmeleri neticesinde, çeşitli cepheler teşekkül etmiştir. İtilâf Devletleri safına katılabilmek için yapılan teşebbüslerin netice vermemesi, Osmânlı Devletini Almanya’nın yanına itti. Halkımızın “seferberlik” dediği, dört yıl süren Birinci Cihân Savaşında Türk ordusu, yedi cephede, şân ve şerefle çarpışmıştır:

Kafkasya cephesinde Ruslarla, Karpatlardaki Galiçya’da yine Ruslarla, Makedonya’da Yunanistan ve Fransızlarla, Çanakkale’de İngiltere-Fransa-İtalya ve (Hintli ve Avustralyalı) sömürgeleri ile, Sûriye-Filistîn ve Irâk cephelerinde Avustralya, Yeni Zelanda ve Hindistân dâhil, yine İngiltere İmparatorluğu orduları ile...

1 Kasım 1914’te Rusların Doğu Bâyezîd’den sınırımıza tecâvüz etmeleri ile Kafkâs Cephesi açıldı. Ruslar ilk iki muhârebede mağlup edildi ise de, takip edilip atılamadı. "Dondurucu kışta taarruz doğru olmaz. İlkbahara tehîr edelim" tavsiyelerine ehemmiyet vermeyen Enver Paşa’nın bizzât idâre ettiği“Sarıkamış Harekâtı”nda dondurucu kışın da etkisi ile en değerli birliklerimiz perîşân oldu ve 90.000 şehîd verildi. Ruslar, Doğu Anadolu’yu ellerine geçirdiler.

12 Mart 1917 Bolşevik İhtilâli ile Çarlık yıkılınca, Ruslar Brest-Litovsk Muâhedesi ile 1914’ten sonra aldıkları yerleri iâde ettikleri gibi Batum, Kars ve Ardahan’ı da geri verdiler.

1918 yaz mevsimi sonlarına doğru İtilâf Devletlerinin bütün cephelerde umûmî bir taarruza geçmeleri, Merkezî Devletlerin sonunu getirdi. İtilâf Devletleri (İngiltere, Fransa, İtalya, Amerika vs.) Birinci Dünya Savaşından kazançlı çıkarlarken, Merkezî Devletlerin (Almanya, Avusturya, Türkiye ve Bulgaristan) en değerli toprakları ellerinden alınmış, Osmânlı Devleti de imzâlamış olduğu Mondros Mütârekesi ile yıkılmış ve târihteki rolünü, kurulacak yeni Türk Devleti’ne bırakmıştır...

Birinci Cihân Savaşından yılarak, mütâreke istedik. İngilizler müttefikleri Fransızlara bile bildirmeden, 25 maddelik Mondros Mütârekesini bize dikte ettirerek imzâlattılar. Bu antlaşma, bütün Osmânlı târihinde görülmemiş korkunç bir “esâret ve teslim oluş vesîkası”dır. Bunu imzâ etmekle, 30 Ekim 1918 günü, Osmânlı Devleti resmen çökmüş ve Türklüğün yeniden İstiklâl Savaşı başlamış oluyordu.

05.04.2016

Osmanlı'nın, üç kıtada hizmet götürdüğü yerler

Beylikten İmparatorluğa...

Ahlaki değerlerin eğitim ve öğretiminin önemi -1-

Ahlaki değerlerin eğitim ve öğretiminin önemi -2-

Güzel ahlak hakkında bazı hadîs-i şerîfler

İnsanın diğer varlıklardan daha üstün olması...

İnsanın şerefi, ilim ve edepledir!.."

Milletleri ayakta tutan değerler...

Tarih, bize millî ve manevî değerlerine sâhip çıkmayan ve başka milletleri körü körüne taklit edip millî şahsiyetlerini kaybedenlerin, dünya coğrafyasından silinip gittiklerini göstermektedir.

 

Hiç şüphe yok ki, milletleri ayakta tutan, sâhip oldukları millî ve manevî değerlerdir. Bu değerler, milletlerin birlik, beraberlik ve toplumsal dayanışma içerisinde yaşamalarını ve millî kimlikleriyle târih sahnesinde de yer almalarını sağlamaktadır. Milletler, söz konusu kıymetleri, değerleri, büyüklerini gelecek nesillere/kuşaklara aktardıkları nisbette/oranda varlıklarını sürdürürler.

Târih, bize millî ve manevî değerlerine sâhip çıkmayan ve başka milletleri körü körüne taklit edip millî şahsiyetlerini kaybedenlerin, dünya coğrafyasından silinip gittiklerini göstermektedir. Bu yüzden, bir toplumu içten yıkmak isteyenler, onların inanç, ahlâk ve millî değerlerini yok etmeyi ilk hedef olarak seçmektedirler.

Bu itibârla, özellikle genç kuşakları, bu değerler çerçevesinde eğitmek ve yetiştirmek oldukça önemlidir. Çünkü esefle görüyoruz ki, gençlerin dînî, millî ve ahlâkî değerlerden uzaklaşmaları, örf ve âdetlerimize uymayan davranışları benimsemelerine, zararlı akım ve alışkanlıkların tuzaklarına düşmelerine yol açmaktadır.

Bizim millî kültürümüz, yüce dînimizle âdeta bütünleşmiş ve yine mukaddes dînimizin güzel ahlâkî prensipleriyle yoğrulmuştur. Sevgi, saygı ve fedâkârlığın geliştirilmesinde, toplum hayâtımızın âhenkli ve sağlam bir şekilde devam ettirilmesinde, gençlerimizin ve çocuklarımızın yetiştirilmesinde, manevî değerlerimizin ve millî kültürümüzün katkısı çok büyüktür.

Bu bakımdan geleceğimizin temînâtı olan gençlerimizi, millî, manevî ve kültürel değerlere uygun yetiştirmek, anne-baba, dede-nene, eğitimci, resmî, askerî ve sivil kuruluşlar, medya ve topyekûn toplum olarak hepimizin görevidir.

İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: “İnsan, seveceği kimseyi iyi seçmeli, ona göre sevmeli.” Hadîs-i şerîfte: “Kişi sevdiği ile berâberdir” buyuruluyor. Bu dünyada kimi seversek, âhırette onunla beraber olacağız. Onun için dâimâ iyi kimseleri sevmeye ve onlarla beraber olmaya gayret etmelidir. Allahü teâlânın sevdiği şeyleri ve kimseleri sevmek, sevmediklerini sevmemek, îmânın alâmeti ve temelidir.

Bildiğimiz gibi, arkadaşla ilgili çok güzel atasözlerimiz vardır:

“Misçinin yanında duran mis kokar; isçinin yanında duran is kokar.” “Üzüm üzüme baka baka kararır.” “Arkadaşını söyle bana, kim olduğunu söyleyeyim sana.” “Kıratın yanında duran, ya huyundan ya suyundan alır.” “Kötü arkadaş, zehirli yılandan daha beterdir. Çünkü yılan sâdece canını alır; ama kötü arkadaş, hem canını, hem de îmânını alır.”

Onun için her anne ve baba, çocuğuna ilmî, ahlâkî ve dînî görevlerini öğretmelidir. Öğretmezlerse mesul olurlar.

03.05.2016

Tarihte hayatı en çok incelenen zat

En büyük nimet, son Peygamberi tanımaktır

Bütün insanlık O'na hayran...

Peygamberlere iman etmek "Âmentü"nün esaslarındandır