ehlisunnnetde - RAHİM ER 2019

Cuma günü Gebze’de hem Bilişim Vâdisi’ni ve hem de yerli ve millî otomobilimizi gördük. O gün orada sadece yarım asrı aşkın bir zamandan sonra yerli otomobil imâl etmiş olma heyecanını yaşamadık. 1961’de yirmi vatanperver mühendisimizin Eskişehir’deki TCDD tesislerinde dört ay gibi kısa bir müddet zarfında imal ettikleri dört adet “Devrim Otomobili”nden bugüne intikal etmiş sapasağlam fakat tek kalmış olanını da gördük. Eski bir tanıdıkla buluşmuş gibi fotoğraf çektirdik.

Türkiye, 27 Aralık 2019’da milâdî sene tam da biterken çok heyecanlı bir ânı yaşadı. O gün Bilişim Vâdisi’nde bir fikir, bir hasret, kuvveden fiile çıktı. Bir zamandır konuşulan “yerli otomobil” taşın altına elini koyan “babayiğitlerin” TOGG-Türkiye’nin Otomobili Gelişim Grubu çatısı altında toplanması ve teşebbüsün sahibi Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın takibiyle bahsettiğimiz gün henüz adı konmamış olan yerli otomobilimiz hayatımıza girdi. Değişik modelleriyle onlar, sahnede biz salonda olduğumuz hâlde âdeta kucaklaştık.

Yerli, millî ve bizim olan otomobilimiz, cuma günü Türkiye ve dünyaya tanıtıldı. Bu tanıtımda hadise, tıpkı İstanbul Kanalı gibi bir Devlet Fikri ve Devlet Projesi olduğu için isterdik ki bütün parti liderleri de orda olsunlar. Haber, dünyanın da dikkatini çekti. Biz, sanayi inkılabı asrını kaçırmış ve otomobil yapamamıştık. Fakat şimdi otomotiv sanayii varoluşunun ikinci safhasına girmiş, yeni bir çağa adım atılmıştır. Bizim kaçırdığımız mekanik oto devridir. Şimdi ise otomobilde elektrik, elektronik ve yazılım çağına girilmekte. Buna tam kapı aralanmışken biz bu defa fırsatı yakaladık. 2022’den itibaren Gemlik’teki bir milyon m2’lik sahada yer alacak fabrikada hem de beş ayrı model yerli otomobilimizi imâl edecek ve iç ve hem de dış piyasaya satacağız. Otomobilimizin en büyük hususiyeti yakıt değil elektrikle çalışmasıdır. Bunu yapan az sayıdaki memleketten biri olmaktayız. Yılda 175 bin adet üretilecek bu otomobil ile birlikte petrole mecburiyetimiz giderek düşecek ve hazine çok ciddi tasarruflarda bulunacak, yan sanayii ile birlikte on binleri bulan yeni iş imkânları çıkacaktır.

Bu fikre de, bu otomobile de, bu teşebbüse de laf edecek olanlar ya kıskanç ya gayrı millî veya ne konuştuğunu bilmeyen kimselerdir.

Bu bir yüz akı projedir. Bugünlere kolay gelmedik. Sanayi inkılâbını kaçırdıktan sonra onu yeniden yakalama uğruna verdiğimiz mücadelede ağır bedeller ödedik. Sultan Abdülaziz Hân, o açığı deniz filoları yapıp açık denizlere çıkmak için verdi. Zira açık denizlere çıkamayan bir devlet, büyük devlet kalamaz veya olamaz. Ama bunu hayatıyla ödedi. Abdülhamid Hân, Bağdat ve Hicaz Tren Yolları başta olmak üzere demir yollarına, telgrafa, haberleşmeye, bayındırlığa ehemmiyet verdi. Ne var ki O da yerini kaybederek bedel ödedi. Cumhuriyetin hemen başında Vecihi Hürkuş adlı askerî pilot uçak yaptı, 1930’lu yıllarda çok yönlü müteşebbis Nuri Demirağ, NU-D adlı yerli uçağı neredeyse dünya markası seviyesine ulaştırdı. Fakat her ikisi de biçildi. Bakü Kahramanı Nuri Killigil Paşa, 1940’lara yerli tabanca yani silah yaptı. Fakat o da Tek Parti Zihniyeti’nin hışmına uğradı. Fabrikası kundaklandı. Çıkan yangında cesedi bile bulunamadı. Gıyabî cenaze namazı kılınıp boş tabut defnedildi. Kundaklamayı kimin yaptığı belli olmadı. Adnan Menderes, İskenderun Demirçelik, Aliağa Arıtma Tesisleri, Seydişehir Alüminyum Tesisleri gibi teşebbüsleriyle sanayileşmeye yöneldiği için hayatıyla bedel ödedi.

1961’de Devrim adlı yerli otomobil yapıldı. Darbenin başı Cemal Gürsel, 29 Ekim sabahı TBMM önünde o dört otodan birine bindi. Ancak; otomobiller, 28 Ekim akşamı Eskişehir’de kara-trene yüklenirken emniyet sebebiyle benzin depoları boşaltılmış, değişen ekipler sebebiyle depoda benzin olamadığı gözden kaçmıştı. Onun için otomobil, yüz metre kadar gittikten sonra durdu. O durunca “Cemal Aga”, aşağı indi ve o öfkeyle şunu deme gafletini gösterdi: “Batı aklıyla otomobil yaptınız, fakat Türk aklıyla benzin koymayı unuttunuz!” Ertesi gün bu söz manşetlerdeydi. Zaten devrin matbuatıyla bir kısım yarı aydın çevreler, teşebbüse karşılardı. Oysa Gürsel, o otomobilden iner inmez, hemen ikinci Devrim otomobile bindirilmiş ve gideceği Anıtkabir’e götürülmüştü. Ne var ki bu gerçek dile getirilmedi. Tabiî mes’elenin bir de başka cephesi var. O da şu: İlâhî irade, önce adam asıp, sonra otomobil yapmaya kalkışan cunta lideriyle kadrosuna bu şerefi vermemişti.

Şimdi uzun bir aradan sonra 27 Aralık 2019 günü yeniden bir fırsatı yakalamış bulunuyoruz. Bu başarı, elbette her şeyden evvel milletimizindir. Proje, her devirde yaşamalıdır. İstanbul Kanalı müteahhitleri, iktidar değiştiğinde ödeme alamayacakları şeklinde korkutulmaya kalkışıldığı için bunu hatırladık. Şu Tek Parti Zihniyeti artık arşivlerde kalmalı.

İsme gelince; Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, sanki “Devrim” veya belki de “Yeni Devrim” ismini imâ etti. Ama bizim teklifimiz farklı. Biz, “Burak” ismini teklif ediyoruz. Derinliği, mânevî tarafı da olan güzel bir kelime. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mi’rac Bineğinin adı. Bu teklifimiz kabul görürse bir bakıma mânâ ile madde de buluşmuş olur. Üstelik Burak kelimesinin her dilde yazılışı kolaydır.

Hayırlı olsun. Emeği geçenleri tebrik ederiz.

2023 ve 2071 Yürüyüşündeyiz…

.HİLALLERİN BULUŞMASI!..

2019-12-26 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, dün hiç beklenmedik bir şekilde Tunus’taydı. Bu cevvaliyetten dolayı Türkiye’yi sevenlerin iftihar etmeleri haklarıdır. Öyle ki Tunus’a intikal ettikten sonra Türkiye ve dünya Cumhurbaşkanımızın orada olduğunu öğrendi.

Vaki Tunus hamlesiyle Libya’ya sadece Akdeniz’den değil karadan da destek olmaktayız. Tunus, Libya’nın batısındadır. Her iki devlet de OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu coğrafyası dâhilinde bulunuyor. Bu iki kardeş ülke, daha nicesi gibi düne kadar herhangi bir Anadolu şehri gibi vilayetlerimizdi. Gözyaşlarıyla ıslanmış son veda mendillerini salladığımız topraklardır.

Bilindiği gibi Libya, uzun zamandır iç harp hâlindedir. Her memlekette olduğu gibi burada da iç harp yaşanıyor olmasını, Vahşi Kapitalizm, el ovuşturarak keyifle seyrediyor. Onlar mecalsiz düşünce kendileri sahte kahraman olarak güya imdatlarına yetişmekteler.

Libya’da bir meşru ve millî bir hükûmet vardır bir de o hükûmete isyan etmiş bir terörist grup. Devlet ve Hükûmet reisi, Fayiz es Serraç’tır. “Feyiz Saraç” diye Türkçeleştirebiliriz. İsyancı teröristlerin başındaysa Halife Hafter diye bir haydut bulunmakta. Bu haydut, Vahşi Kapitalizmin kiralık maşasıdır. Rusya, ABD, Fransa, Mısır, İsrail, Suudi İdaresi ve Vahşi Kapitalizmin getir-götür ayak işlerine bakan BAE, Hafter’in ya doğrudan veya dolaylı şekilde yanındalar. Trump, Hafter’e telefon açıp “teröristlere karşı verdiğin savaş ve petrollere sahip çıktığın için sana teşekkür ederim” diyor. Trump’a göre BM’nin tanıdığı meşru bir idare, o idareyi yıkmaya çalışan isyancı haydutlara fırsat vermediği için teröristtir. Putin, buraya 2 bin Wagner adlı paralı muharip göndermiştir. Dün Sn. Erdoğan’ın açıkladığı gibi bu para muhterisi hastalıklı gözü dönmüşlerin 5 bini de Sudan’dan gelmiştir.

Anlaşılacağı gibi Libya yalnızlaştırılmıştır.

Ona bu kara gününde Türkiye sahip çıkmıştır. Libya ile yapılan hem deniz, hem asker ve silah mutabakatı bu sahip çıkmanın en açık ifadesidir. Bunlar ve aşağıda yer alacak sebeplerle Libya’ya gerektiğinde asker ve silah sevkiyatına muhalefet eden her kim olursa olsun çok ağır tarihî bir vebal yüklenmiş olur.

Saydığımız devletlerle haydut unsurlar Libya’nın meşru idaresini yıkmak için ellerinden geleni artlarına koymamaktalar. Şayet muvaffak olur da Feyiz Sarac’ı devirirlerse o zaman yaptığımız andlaşmaların hiçbir hükmü kalmayacaktır. Bunun sonucu nedir? Bunun sonucu da Akdeniz’e yabancılaşmamız demek olacaktır. Bu yüzdendir ki ve hakkı olmakla Libya meşru ve millî hükûmetini desteklemek şarttır.

İşte o şart, Sn. Cumhurbaşkanımızın bu yıldırım hamlesiyle eda edilmiştir. Bu hamle, Yıldırım Bayezıd Hân’ın düşman tarafından kuşatılmış Niğbolu Kal’asına gecenin karanlığında sızıp kale beyimiz Doğan Beye “yettim bre Doğan” diye ünlemesinden farksızdır. Tunus’a yapılan ziyaret ihanet, çemberini, Libya’nın doğusundan girip kırmaktır. Ömer Muhtar’ın çocukları, Yıldırım Bayezıd’ın çocuklarının kendileri için şafakla birlikte Tunus’a aktıklarını işittiklerinde eminiz ki Libya’da şükür secdesine varmışlardır.

Bundan dolayıdır ki Libya Başkanı Sn. Feyiz Saraç, derin bir nefes aldı ve haklı dâvâsı için konuştu:

-Teröristler, benim başşehrimi silahlarıyla döverken susanlar, benim bugün Türkiye’den silah ve askerî yardım almama karşı konuşamazlar!.

Tunus’un yeni reisi, Sn. Kays Said’dir. Anayasa hukukçusu ev sahibi Başkan, Türk hey’etini ağırlarken Cumhurbaşkanı Erdoğan’la birlikte komşu Libya’yı bütün yönleriyle masaya yatırdıklarını, Türkiye ve Libya arasında imzalanan sınır ve silah andlaşmalarının iki devletin meselesi olduğunu dile getirdi.

Türkiye ve Tunus ticari alanlar dâhil bazı andlaşmalar imzaladılar. Ancak Tunus da bundan böyle kara listeye alınmıştır. Bu vesileyle hatırlatalım ki Libya’nın İtalyan, Fas, Tunus, Cezayir’in Fransız ağır etkisinden kurtarılması gerekir. Ne var ki Avrupalı sömürgecilerden kurtulup Washington veya Moskova yahut Pekin sömürgesi olmaları çare değildir.

Çare, hilale gönül vermişlerin yeniden kenetlenmesindedir.

Libya ve Tunus Bayrakları, Türk Bayrağına çok benzer. Merhum tarihçi Yılmaz Öztuna, yıllar evvelinde Türkiye gazetesinde Tunus Bayrağını Türklerin yaptığını yazmıştı. O öyle ise Libya Bayrağı da aynısıdır. Pakistan, Türkmenistan, Azerbaycan, Libya, Tunus ve daha birçok kardeş ülkenin bayrağı bizim Bayrağımız gibi hilal ve ay güzelliğinin bir araya gelme tezahürüdür.

Tunus’taki bu buluşma, hilallerin buluşması, kardeşlerin kucaklaşmasıdır. Libya’da ve Tunus’ta yaşanan budur. O toprakları terk ederken gözyaşlarıyla ıslanmış veda mendillerini sallayanların bugün ruhları şâd olmuştur. Şüphesiz ki Niğbolu kahramanı Doğan Beyin de, korkusuz Sultan Yıldırım Bayezıd Hân’ın da…

Bu dediklerimiz, düşüncelerimizin hülasasıdır.

Okuyan-dinleyen, yazandan-konuşandan ârif ise fazla söze ne hâcet?

Dediklerimiz ve demediklerimizle siz, bizi anladınız.

Bu defa da İstanbul Kanalı’na karşı öfke nöbetine tutulanlarsa bizi imkânı yok anlayamazlar.

“Libya’da ne işimiz var?” deme gafletini gösteren ufuksuzlarsa hiç anlamazlar.

Allah, anlayışlarını artırsın…

.NEŞTER

2019-12-25 02:00:00

A -

A +

Nedir şu rüşvet iddiaları, irtikâp lafları, ağız dolusu hakaretler, mahkemelere koşmalar? Sade hayatını yaşayan vatandaş, olanları, herhâlde acıyarak seyrediyor ve “tencere dibin kara” deyimini mırıldanıyordur…

Rüşvetler, dolandırıcılıklar, hayali ihracatlar, haksız yere vergi iadesi almalar, zimmetler, haksızlıklar, adam kayırmalar ve daha neler… Çocukluğumuzdan şu güne dek bunları hep işittik. Böylesi kirlilikler, çok kere de gariban kimseler arasında değil, deve dişi adamlar, okuyup-yazmışlar, aydın etiketini kimseye bırakmayanlar ve makam sahipleri arasında oldu. Hırsın doymazlığı, nice ismi bitirdi, nice kimseyi tarihin çöplüğüne döktü.

Hep umduk ki gün gelecek, bunlar bitmese bile asgariye düşecek, dibe vuracak. Hâlbuki iktidar cinsine bakmadan hep devam etti. Bugün deniz tortuları, yine sahile vurmuş durumda. Dile gelenler, bir insanın yedi sülâlesini utandırmaya yeter töhmetlerdir.

Değer mi, o makamlar, o servetler, o gökdelenler-yerdelenler, bir utancı yarınlara miras bırakmaya değer mi?

Ayet-i kerîme “Herkesin çektiğinin kendi cezası” olduğunu haber verir. Allahü teâlâ, âdil-i mutlaktır, kuluna haksızlık yapmaz. Sevgili Peygamberimiz de -aleyhisselam- “Bir kimsenin, kendine ettiği kötülüğü cümle âlem bir araya gelse yapamaz!” diye haber vermekteler. Büyük zâtlar, “servet, şöhret ve şehvet” diye üç tehlikeye dikkat çekmişlerdir. İnsan iradesini kaybettiğinde bu anafordan biri veya fazlası insanı yutar. Hünkâr Hacı Bektaş-ı Velî Hazretlerinin bütün buyurduklarının özü belki de o üç kelimedir; “Eline, beline, diline sahip ol!”

Bugün toplumu konuşturan hazin manzarada o dergâh ulularının unutturulmasının, kuru ilahiyat bilgilerinin revaç görmesinin, terbiye ocağı, dergâh takipçisi taşıyıcı sütunların, “aklını kiraya verme” diye küçümsenmesinin… payı görülmezse daha çok dövünülür.

Geçen gün bir haber programına sahte Türk, İslâmiyet câhili bir Prof.’u çıkarmışlardı. Sanki kibirden bir kütüktü. İmam-ı Gazali gibi zirve âlimleri küçümsedi, dergâhı küçümsedi, medreseyi küçümsedi, bin yıldır bu cemiyeti yoğuran eserleri küçümsedi. Dinimizi felsefecilerin açıklaması gerektiği gibi abes ötesi bir söz sarf etti. Bu, bozuluşun öteki yüzüdür. Nitekim katılım bankalarının denetçilerinde aranacak İslâmî vasıflara dair ihtiyacın Resmî Gazete’de yer alması ise birtakım kuru akılcı kimseleri laiklik sancılarına sürüklemektedir. Bunlar savruluşun iki zıt cephesidir.

Bu millete, kötülük hiçbir zaman dağdaki çobandan, köşedeki manavdan gelmedi. Yıkımlar makam, servet ve diploma sahiplerinden geldi.

Çok para sahibi olmak, servete malik olmak, makam ve şöhret sahibi olmak, iyi insan olmak zannedildi. Hâlbuki Peygamberler Peygamberine kulak verilseydi, buyurdukları kalblere yerleşseydi netice böyle olmazdı. Peygamberimiz buyuruyorlar ki:

-İnsanoğlunun bir vâdi dolusu malı olsa, bir vâdi daha ister, sonunda gözünü bir avuç toprak doyurur.

Şöhret sahibi, servet sahibi, makam sahibi… olup da bozulmayanlar, kapılarını kale kapısı yapmayanlar, bir telefonu ikinci kere ettirmeyenler, kadının ve paranın esir alamadığı insanlar, Allah için tevazu gösteren güzel insanlar…

Takdire layık olan, bunlardır.

Onlar azaldıkça, cemiyet yörüngesinden çıkar.

.LOZAN, MONTRÖ, BOĞAZLAR VE KANAL

2019-12-24 02:00:00

A -

A +

"İstanbul Kanalı"na neden ihtiyaç duyulduğu iyi bir hazırlanmayla anlatılmalıydı. Aydınlatma olmayınca geriye sonuçsuz çekişmeler çıkmakta. Bu durum, İstanbul Havalimanı’nda da yaşanmıştı. İstanbul Kanalı’na neden ihtiyaç olduğu tarihçesi, hukuku, fiilî ve zaruri durumuyla birlikte etraflıca anlatılmamıştır. Bu olmayınca ulu-orta konuşulmaktadır. Hâlbuki dün, İstanbul Havalimanı’na muhalefet edip de iş yapmayacağını iddia edenler, bugün otoparklarında araba, park edecek yer bulunmadığını görmekteler.
Vakit geçmiş değildir. Açıklama, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmalarından ibaret kalmamalıdır. Montrö Mukavelesi ve İstanbul ve Çanakkale Boğazları var iken neden “İstanbul Kanalı”na ihtiyaç duyulduğu, iç ve dış kamuoyu ile meseleye taraf olan devletlere itiraza yer bırakmayacak şekilde izah edilmelidir.
İstanbul Kanalı’na ana muhalefet ile ondan yana olan medya ve muhalefete oy veren vatandaşlar, karşı çıkıyorsa bunu göz ardı etmemelidir. CHP’nin her ne izah getirilirse getirilsin müzmin bir muhalefet anlayışıyla yine de karşı çıkacağı görüşü doğrudur. Nitekim bu anlayış, 70 yıldan bu yana cadde, köprü, tünel, sualtı geçidi, hava meydanı… gibi her yeni teşebbüse karşı durmuş, sonunda mahcup olmuş fakat mahcubiyetini ikrar etmemiştir. Kaldı ki “yeni teşebbüs” dediğimiz bu projelerin bâzıları tâ Sultan Abdülmecid Hân zamanına kadar uzar. Dolayısıyla 1840-50’lerde düşünülen bazı ihtiyaçları bugün iktidara talip olan ana muhalefet partisinin görememesi gariptir. Ama buna rağmen bu mesele, çok iyi hazırlanarak çok iyi anlatılmalıdır.
Tartışma ateşi, daha da artacağa benzeyen İstanbul Kanalı’nı biz, bir kere daha şöylece anlatabiliriz:
Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Lozan’ın aynı konuyu tanzim eden Ek Maddeleri’nden elbette daha iyidir. Ek maddeler, 1-Çanakkale, Marmara Denizi adalarıyla İstanbul Boğazı’nı ve Boğazların çevre ve tepelerini askerden arındırmıştı. 2-Her iki Boğaz’dan emniyetle geçişi temin etme hakkı, Cemiyet-i Akvam’a bırakılmıştı. 3-Geçişleri düzenleme şartları Cemiyet-i Akvam’a bağlı bir komisyondaydı.
“Cemiyet-i Akvam” denen, I. Dünya Harbi’nden sonra kurulup, II. Dünya Harbi’nden sonra biten devrin BM’sidir. Şu 3 madde de göstermektedir ki Lozan hiç de zafer değildir. Bu maddeler, anılan yerlerdeki egemenlik haklarımızı ortadan kaldırmıştır. Nitekim Montrö Sözleşmesi’ne kadar Türk askeri, 1918-1936 arası 18 yıl boyunca adını zikrettiğimiz vatan parçalarına girememiştir.
Montrö Boğazlar Sözleşmesine gelince:
Bu andlaşma, 5 Kısım ve 29 Maddedir. 11 Nüsha yazılmıştır. Maddeler uzundur. Birçok madde, kendi içinde ayrıca alt maddelere ayrılmıştır. Andlaşmada savaş hâli-barış hâli, Türkiye’nin savaşan taraf olması, kendini savaş tehdidi altında hissetmesi gibi mevzular ayrı ayrı tanzim edilmiştir. Geçen gemilerin, savaş gemisi olması, bunların tonajları, ticaret gemisi olması gibi hususlar da tasnif edilmiştir. Kılavuz kaptan, römork alma-almama gibi hâllerden sağlık konularına varıncaya kadar çok şey yazılmıştır.
Uzun bir andlaşmadır. Çok net değildir. Soğukkanlı biçimde tahlil edilmesi gerekir. Bu yapıldığında görülen şudur. Montrö, Lozan Ek Maddelerine göre daha lehimizde olmakla birlikte burada da geçen gemilere bir keyfilik, serbestiyet verilmiştir. Bize kendi Boğazlarımızda yine tam bir hükümranlık hakkı bırakılmamıştır. Geçen yazılarımızda ifade ettiğimiz gibi ölüm gösterilip sıtmaya razı edilmişiz. O gün iki dünya savaşı arası ve zor günlerimizdi. Şimdi sağlığımıza kavuşma vaktidir.
MBS’de şu devletlerin imzası vardır:
Avustralya, Japonya, SSCB, Büyük Britanya, Fransa, Yugoslavya, Romanya, Bulgaristan, Yunanistan, Türkiye. Sonraki yıllarda bu devletlerden Romanya, Bulgaristan ve Yunanistan’da krallık rejimi yıkılarak cumhuriyet idaresine geçilmiştir. SSCB ve Yugoslavya dağılmıştır. Büyük Britanya, Hindistan gibi bazı ülkeler üzerindeki hâkimiyetini kaybederek küçülmüştür.
Bunlar değerlendirilecek hukukî imkânlardır.
Türkiye, İstanbul Kanalı’nı yapıp-bitirdiğinde mevcut şartlar karşısında neler yapabilir?:
1-İstanbul Boğazı, keyfî geçişler sebebiyle her ân kaza, çarpışma ve yangın tehlikesi altındadır. Bunun birçok yaşanmışlığı vardır. Boğaziçi’ni bundan böyle araç trafiğine kapatmak, zaruret hâline gelmiştir. Ticâri olsun veya olmasın bütün gemiler, ilân edeceğimiz tarihten itibaren İstanbul Kanalı’nı kullanacaklardır. Bununla birlikte MBS, hükümleri aynen devam etmektedir. Bir fesih mevzubahis değildir.
2-Aynı gerekçeler sıralanır. Fakat buna MBS’nin bazı maddelerinin Türkiye lehine iyileştirmesi zarureti ilave edilerek Montrö’nün güncelleştirilmesi gerektiği taraf devletlere tebliğ edilir. Bir masa etrafına oturmak için sıkı bir diplomatik faaliyet gösterilir. Bu arada İK, MBS, şartlarına göre işlemeye devam eder.
3-Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Türkiye’yi Lozan’ın Ek Maddeler tahakkümünden kurtarmış fakat hükümranlık haklarımızı eksiksiz şekilde temin etmemiştir. Boğaz ve kanal kavramları farklıdır. Kendi boğaz ve kanallarımızda üçüncü devletlerin de haklarını koruyacak şekilde kendi hukukumuzu çalıştıracağız. Bu itibarla bundan böyle Montrö Boğazlar Mukavelesi tarafımızdan feshedilmiştir. Hiçbir devletin endişe etmesine mahal yoktur. Kendi hükümranlık haklarımızı kurtarıp korurken millî ve milletlerarası hukuka tam riayet edilecektir.
Şayet; son madde hayata geçirilemezse hadise neredeyse çevrecilikten ibaret kalır. Ama niyetin bu olmadığı, niyet ve hedefin sonuncu madde olduğu kanaatindeyiz.
Büyük devlet olmak kolay değil.
Çetin bir yolda, tarihin terekesini ayıklıyoruz.
Azmin elinden bir şey kurtulmaz.

.MONTRÖ’DEN İSTANBUL KANALI’NA

2019-12-23 02:00:00

A -

A +

Biz, “Kanal İstanbul” değil, Türkçe grameriyle “İstanbul Kanalı” diye yazıp konuşuyoruz. Burada “İstanbul Kanalı” derken tartışılmakta olan “Kanal İstanbul”u kastetmekteyiz:
24 Temmuz 1923 Tarihli Lozan Andlaşması’nın Ek Maddeleri, İstanbul Boğazı, Çanakkale Boğazı ve bunların çevreleri ile Marmara Adalarına dair geçiş ve emniyeti tanzim eden şartlardır. Onlar, zor bir zamanımızda kabul mecburiyetinde kalınmıştır.
Mevzubahis Ek Maddeler, ölüm, 20 Temmuz 1936 Tarihli Montrö Andlaşması ise sıtmadır. Elbette sıtma olmak ölmekten iyidir. Ama en güzeli, sapasağlam yaşamaktır. 13 sene boyunca Boğazlarda hükümranlık hakkını kullanamayan, Boğaz tepelerindeki işgal askerlerini uzaklaştıramayan Ankara, Lozan Ek Maddesi’nden daha iyi imkânlar sunan Montrö’yü benimsemek zorunda kalmıştı.
Montrö Andlaşması, 20 yıl süreyle yapılmıştır. O süre, 1956’da dolmuş, fakat fesih ihbarnamesi gönderen devlet olmadığı için kendiliğinden, re’sen uzamıştır. Bu sebeple Türkiye’nin ve imza sahibi taraf her devletin, diğer imza sahibi devletlere fesih ihbarnamesi gönderme hakları mevcuttur.
Ek Maddeler, Boğazlar ve Marmara Denizi’ndeki adalarla alakalı şartları, T.C.’nin hükümranlık, egemenlik haklarını vesayet altına almaktaydı. Montrö mukavelesi, bu vesayeti gevşetmiş fakat topyekûn ortadan kaldırmamıştır. Bu itibarla bugünkü istiklalimiz gölgelidir. İstanbul Kanalı’nı inşa edip, O’nu kendi hak ve menfaatlerimiz istikametinde, dünyanın hizmetine açmak, mutlak mânâda istiklalimize, bağımsızlığımıza kavuşmak olacaktır. Bunu yaparken hakkımızı yerine oturtacak fakat elbette üçüncü devletler için gayrı hukuki sayılacak bir tasarrufa gidilmeyecektir.
Kanal kavramıyla Boğaz kavramı karıştırılmamalı. Bu sebeple Panama Kanalı, Süveyş Kanalı... gibi kanallarla İstanbul Boğazı’nı mukayese etmek, elma ile armutları toplama hatasına düşmek olur. Birinciler, isimlerinden de anlaşıldığı gibi insan eliyle açılmış su yollarıdır. İstanbul’da ise şehri ikiye ayıran, denizin devamı, şehrin ve tabiatın tabiî bir parçası olan Boğaz vardır. Bering Kanalı değil, Bering Boğazı dendiği gibi bizimkiler de Çanakkale Boğazı ve İstanbul Boğazı’dır.
Küçükçekmece’yle Karadeniz arasına kanal açmak, yalnızca kaza tehlikesini önlemek olmayacaktır. Dünyanın her yerinde her bağımsız devlet, dilediği şehrinin istediği bölgesini araç trafiğine kapatabilmektedir. İstanbul ve Çanakkale Boğazlarını deniz ve hava araç trafiğine kapatmak, şehirlerle ve bu şehirler sakinlerinin hakkıdır. İstanbul Boğazı’nı kullanan ticarî gemiler ve savaş gemileri, bu yeni hizmetle beraber hak kaybına uğramayacaklardır. O gemiler için aslolan seyr-ü seferdir. Bundan mahrum kalmıyorlar. Yeni güzergâhla birlikte daha geniş imkânlarla alternatifler sunmaktayız.
İstanbul Kanalı’nın açılmasıyla çevrede arazinin değerlenmesi tabiîdir. Bu konu tâlîdir. Yeni bir köy yolu açıldığında bile onun çevresi kıymetlenir. Diğer yandan arazilerin revaç bulması, serbest piyasayı canlandırır. Atıl, kuş uçmaz-kervan geçmez araziler, fayda getirmez.
Es-Sani Ailesine 40 dönümden daha fazla arazi de satılabilirdi. Sonuçta bu bir yabancı sermaye girişidir. Birçok Batı ülkesinde de yabancılara mülk ve arsa satışına dair emsaller mevcuttur. Adı geçen aile, bu toprağı, hiçbir zaman Katar’a taşıyamayacaktır.
Her vurulan kazmaya muhalefet etmek, muhalefet yapmak değildir. Ana muhalefetin artık, tek parti taassubundan kurtulması menfaatinedir. Vatan Caddesi’nden, Köprülere, tünellere ve nihayet İstanbul Havalimanı’na kadar 70 yıl boyunca her yapılana karşı çıkmak, hep kaybettirdi ve hep mahcup etti.
Bu defa sağduyulu hareket edilsin isteriz.
Diğer inşa edilmiş olanlar ve şimdi inşa edilecek İstanbul Kanalı, bugünden ziyade yarına yatırımdır. Nitekim yüz yıl öncesinin mecburiyet ve mahkûmiyetlerini bugün hizmet ve hürriyete çevirebiliyoruz

.HAZİN VE UTANDIRICI!..

2019-12-20 02:00:00

A -

A +

Aşağıda Peyami Safa’nın 16 Ocak 1956’da "Türkiye'de din düşmanları" başlığı ile Milliyet gazetesinde çıkan bir makalesi mevcuttur. O yazıyı olduğu gibi buraya almayı bir hazırcılık, kolaycılık olarak düşünmemeli. Elinde kalem olan bir insan, 60 küsur yıl evvel yine bu topraklarda neyi, ne zaman nasıl görmüş, ıstırabı neymiş… gibi suallere, kapı aralamak için bunu yaptık.

Zira; gündem öylesine çer-çöple dolu ki esas kaybedilmekte. Milletlerin hayatında bir asrı bir ay gibi farz etmeli. Miladi 20. asrı geride bırakırken bizde bir kısım çevreler, Batı’ya özenerek “milenyum kutlamaları” yapmışlardı. Hâlbuki, Batı dünyası, Hıristiyan olarak “3. Bin Yıl”a girmelerinin neş’esini yaşamaktaydılar. Bizde ise bundan habersiz bir gafletle rüzgârlara kapılıp gidilmişti. Bu gaflet, yeni değildir. Aşağıdaki yazıda yer alan tesbit ve ikrar, onu isbatlamaktadır. 19 ve 20. Asrın milletçe muhakeme ve muhasebesini yapsaydık, bugünkü birtakım kayıplarla karşılaşmayabilirdik. Bu bakımdan dün kaleme alınmış bu görüşle benzerlerinden haberdar olmakta fayda var.

İşte “Dokuzuncu Hariciye Koğuşu” muharririnin dedikleri:

“Evvelki gece evimde telefon çaldı. Eski, Güreş Federasyonu üyesi Doktor Sâib Ali Toygarlı’nın sesi:

-Size bir hâtıramı anlatacağım. 1952 Olimpiyatları Helsinki’de idi. Bütün Amerikan spor ekipleri oraya gelir-gelmez, yanımda bulunan Eşref Şefik’i de, beni de hayrete düşüren şu manzarayı gördük. Otelimizin bahçesine çarçabuk bir portatif kilise kuruldu. Biz, pencereden seyrediyorduk. İstisnasız bütün Amerikan sporcuları, bu kilisede dantelli siyah kisvesini giymiş Amerikan rahibi ve zangoçla birlikte, dualarını okudular, dinî törenlerini yaptılar. Sonra, birer birer rahibin önünden geçerek mukaddes suya batırılmış sakızı ondan aldılar ve önünde rükûa vardılar. Eşref Şefik ve ben, Amerikan milletinin Olimpiyatlara seyyar bir kilise, rahip ve zangoç gönderecek ve bütün sporcuları duaya sevk edecek kadar dindar olmasının bu canlı tablosunu gözlerimizle gördük, şaştık ve kendi hesabımıza utandık.

Bu hâtırasını bana nakletmek lütfunda bulunan Sayın Toygarlı’ya teşekkür ederim. Dedi ki:

-Bir de kendim için çok hazin ve utandırıcı bir hatıramı anlatayım. Oğlum Almanya’ya gidecekti. Alman Konsoloshanesinde vizesini yaptırıyordu. Oradaki Alman kızı, bir fiş doldurmak için, oğluma lüzumlu bazı sualler sorduktan sonra:

-Dininiz nedir? diye sorar.

Oğlum:

-Müslümanım! cevabını verir.

-Mezhebiniz nedir? diye sorar.

Kemâl-i hicabla arz edeyim ki, oğlum bunun cevabını veremez. Okulların hiçbirinde din dersi almadığı için mezheb hakkında ve kendi mezhebi hakkında hiçbir fikri ve bilgisi yoktu. Ben de işlerimin çokluğundan ona lâzım geldiği kadar bu bilgiyi veremedim.

Alman kızı, oğlumun yüzüne dikkatle baktıktan sonra:

-Herhâlde “Hanefi” olacaksınız, der ve öylece kaydeder.

Sayın Toygarlı’nın bu iki hâtırası, bizdeki birçok din düşmanlarını hak yoluna getirmez. Çünkü onların hedefi lâiklik ve Atatürkçülük maskesi altında bu memleketi Sovyetleştirmektir. Fakat onların tesiri altında kalan bir sürü gaafil için, bu hâtıralar, uyandırıcı ve düşündürücü bir tesire sahiptir. Dindar Amerika ile çocuklarını din bilgi ve terbiyesinden mahrum eden Türkiye’nin bugünkü durumlarını karşılaştırsınlar, kâfi.”

…

Yukarıda belirttiğimiz gibi Peyami Safa’nın bu yazısı 1956 senesinde Milliyet gazetesinde intişar etmiştir. Hakikaten ibretlik. Papaz, sporcu, zangoç hikâyesi zaten açık ve net. Üstüne bir şey söylemek fazladan olur.

Bir babanın oğluna ve kendine dair hatıra ve ikrarı ise O’nun da dediği gibi “hazin ve utandırıcı.” Baba, 1956’da 50’li yaşlarda olmalı. Demek oluyor ki 1910’lar doğumlu. Oğlu ise 1935’lerde doğmalı. Bu bilgiler, kalem sahibinin ne demek istediğini anlatmaya yardımcı olur. Yerli-yersiz “Atatürk” diyerek bu isme “ahmak dost”luk yapanlara şunu hatırlatmadan geçemeyeceğiz: Peyami Safa, Atatürk’ün değil, Abdülhamid Hân’ın muhalifiydi. Ancak şiddetli bir antikomünisttir. “Lâiklik ve Atatürkçülük maskesi altında bu memleketi, Sovyetleştirme’’ tehlikesine dair verdiği haberin gerçekleşmesine 1960-1980 arası ramak kalmıştı. Bir neslin elden kayıp gitmesine dair dedikleri, basiretini göstermektedir.

.İSTANBUL BOĞAZI’NA DAİR SÖZLEŞMELER

2019-12-19 02:00:00

A -

A +

Gayet net görülmektedir ki Küçükçekmece ile Karadeniz arasında seyr-ü sefere açılacak olan İstanbul Kanalı, önümüzdeki uzun senelerin temel konuşma malzemelerinden biri olacak, devamında Montrö Mukavelenamesi gündeme taşınacak ve Türkiye’nin burada iradesini tam olarak ortaya koymasıyla devletlerarası ciddi münakaşalar çıkacaktır.

Boğazlara dair imzalanmış sözleşmeler bilinmeden İstanbul Boğazı’na ilişkin yapılacak konuşmalar gerçeği ifade etmez:

İstanbul Boğazı’yla alakalı diğer devletlerle yaptığımız mukavelelerin ilki 1535 tarihlidir. Bu tarihten 1841’e kadar 8 andlaşma akdedilmiş. 1841 tarihli Boğazlar Mukavelesi ile sulh/barış zamanında, boğazların harp gemilerine kapalı olması karar altına alınmıştır. Ancak Osmanlı Devleti, savaşa girdiğinde boğazları dilediği devlete açacak veya kapatabilecektir. İngiliz ve Fransız gemileri, sözleşmeden istifadeyle boğazlardan geçerek Kırım Harbi’ne iştirak etmişlerdi. 1841 Ahidleşmesiyle Rusya’nın Türkiye, Fransa’nın Mısır üstündeki baskısı zayıflamıştır.

Türk Boğazlarının işleyişi 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Andlaşması’nın Ek Maddesiyle yeniden tanzim edildi. Buna nazaran 1-Çanakalle ve İstanbul Boğazlarıyla çevreleri askerden arındırılacaktır. 2- Marmara Denizi’ndeki adalar da askersiz hâle getirilecektir. 3-Her iki boğazın emniyeti, devrin BM’si Cem’iyyet-i Akvam’a bırakılacaktır. 4-Geçişleri düzenlemek için milletlerarası bir encümen/komisyon kurulacaktır.

Bunların hiçbiri işlemedi. Boğazlarımız yabancı askerlerin işgalindeydi. Türkiye, ilk rahatsızlığını 1933 tarihinde Londra’daki Silahsızlanma Konferansı’nda dile getirdi. Zira İtalya, doğu Akdeniz ve Balkanlara dair sömürgeci ataklar geliştiriyordu. Ankara hükûmetleri, boğazların bu belirsiz ve Türkiye aleyhine olan şartlardan çıkartılması için iştirak ettiği diğer toplantılarda da isteklerini tekrarladı. Bu arada İtalya, Habeşistan’ı işgal etmiş, Almanya da tek taraflı olarak Ren bölgesini askersizleştirmişti. Türkiye Cumhuriyeti, bunun üzerine 11 Nisan 1936’da Lozan Muahadenamesi’nde imzası olan devletlere bir nota/muhtıra vererek Lozan’ın ek maddesindeki şartların işlemediği ve bir hükmü de kalmadığı için hükümranlık haklarımız esaslı yeni bir sözleşme yapılması zaruretini tebliğ etti. İtalya dışındakiler talebi, makul buldular. İsviçre’nin Montrö şehrinde toplanıldı. Müzakerelerden sonra 20 Temmuz 1936’da Montrö Boğazlar Sözleşmesi akdedildi. Metinde Japonya, SSCB, Yugoslavya, Romanya, Bulgaristan, Yunanistan, İngiltere, Fransa ve Türkiye’nin imzası vardır. Ne hikmetse Japonya’nın Sevr’de olduğu gibi burada imzası mevcut. Sözleşme, 9 ana ve 4 ek madde ihtiva etmektedir. 20 yıllığına yapılmıştır. Herhangi bir devlet feshetmediğinde aynen devam etme kaydını taşımaktadır. Belli başlı maddeler şöyledir:

-Ticaret gemileri, barış zamanında yükü ve bayrağı her ne olursa olsun Boğazlardan tamamen serbest geçiş hakkına sahiptir.

-Transit gemiler, yalnızca harç ödemesi yapacaklardır.

-Kılavuz kaptan ve römork isteme mecburiyeti yoktur.

-Savaş zamanında Türkiye, harbin taraflarından biri değilse ticaret gemileri yine aynı geçiş serbestliğine sahiptir.

-Türkiye savaş hâlindeyse veya yakın savaş tehdidi altında bulunuyorsa düşman olmayan devletlerin gemileri, yine geçiş hakkına sahiptir. Bu hâlde kılavuz alma şartı vardır. Ancak, bu durumda da ücret ödenmeyecektir.

-Karadeniz’de kıyısı olan devletlerin savaş gemi ve denizaltıları, önceden haber vermek ve bir ödeme yapma mükellefiyeti olmadan diledikleri zaman boğazlardan geçebileceklerdir. Denizaltılar, su üstünden de gidebilirler.

-Karadeniz’de kıyısı olmayan devletlerinse hafif savaş gemileri gündüz giriş yaparak yine bir ödeme yapmadan geçerler.

-Savaş zamanında ve Türkiye savaşa taraf olduğunda savaşan devletlerin harp gemileri, boğazlardan geçemez. Savaşta olmayan devletlerin savaş gemileriyse serbestçe geçebilir.

-Boğazlar üzerindeki hava geçişleri de benzer şartlardadır.

Görüldüğü gibi Türkiye’ye Lozan’da ölüm gösterilmiş, Montrö’de sıtmaya razı edilmiştir. O kadar ki Türkiye yaşadığı deniz faciaları üzerine 1 Temmuz 1994’te bir boğazlar ve Marmara’ya dair Deniz Trafik Tüzüğü hazırlamış fakat buna bile itiraz edilmiştir. Bu yazı dikkatle okunduğunda Montrö’nün 1841 Mukavelesi’nin arkasında olduğu görülür.

Bizde ve dünyada şehirlerin, trafiğe kapalı nadide yol ve meydanları vardır. Oralardan yalnızca yayalar geçebilir. Böylece o eserler korunur. İstanbul Kanalı’nın yapılması ile dünyada tek olan, benzeri bulunmayan Boğaziçi zamanla deniz trafiğine kapatılacaktır. Herhâlde çok tartışma çıkacak, fakat inanıyoruz ki netice böyle olacaktır. Onun için meseleye iktidarlar üstü, siyaset üstü bakmalı. Yoksa muhalefet, yarın da yeni mahcubiyetler yaşar.

İstanbul Kanalı’nı açıp ardından da bu dediğimiz yapıldığında Türkiye hava, kara, kanal, boğaz ve denizlerinde hükümran yani tam bağımsız olmuş olacaktır.

.KİMLERLE UĞRAŞIYORUZ

2019-12-18 02:00:00

A -

A +

Son birkaç asırdır hangi devletlerle uğraştıysak bugün de onlarla uğraşmaktayız. Onlardan bazısı, rejim değiştirmiş, isim değiştirmiş fakat Türkiye’ye karşı niyet değişmemiştir. Bir başka ifadeyle bizdeki değişiklikler ve maziyi red ve inkâr onları yollarından çevirmedi.

O kanaatteyiz ki yarım veya bir asır sonra araştırmacılar, günümüzü değerlendirdiklerinde aşağıda sayacaklarımızı, bu asrın en büyük gelişmeleri olarak kaydedeceklerdir. Bunlar, tek başına bir iktidarın muvaffakiyeti değildir. Hakkı yenmiş bir milletin ve haksızlıkların bin türlüsünü yaşamış bir devletin silkinmesi, doğrulması ve ayağa kalkarak etrafındaki duvarları yıkıp hakkını istirdat etme, geri alma hamlesidir.

Şunlardan söz ediyoruz:

Fırat Kalkanı Harekâtı, Zeytin Dalı Harekâtı, Barış Pınarı Harekâtı, Libya devleti ile Akdeniz’de MEB-Münhasır Ekonomik Bölge andlaşması ve askerî yardım andlaşmaları yapmamız, KKTC Geçitkale’ye İHA ve SİHA üslerini kurmamız, Millî Savunma Sanayiîni inşa etmemiz, İstanbul Kanalı…

Bunlar, asla sıradan işler değildir. Bir imparatorluğu kaybedip mendil büyüklüğünde bir vatan parçasına tutunma mecburiyetinde kalışımızın en esaslı sebebi, sanayi inkılabını kaçırmamızdır. Sanayi inkılabını kaçırmak, bize hem bir büyük devleti ve hem de en az iki asrı kaybettirdi. Elektronik devrini ise kaçırmadık. Yirminci asrın son çeyreğinden itibaren sanayideki açığı kapatmaya çalışırken elektronik ve internette en önlerde olmaya başladık. Savunma Sanayiîndeki başarı, bunun semeresidir. Bunların toplam sonucu da yukarıda sıraladığımız zaferler bütünüdür. Bütün bunların en değerli mânâsını, Cumhurbaşkanımız Tayyip Erdoğan ifade etti. Yapılanları “Sevr’i ters yüz ettik!” diye açıkladı. Bu söz, iftiharla ifade edebiliriz ki bir müjdedir. Sevr, I. Dünya Harbi’nden sonra galip emperyalist devletlerin bize zorla kabul ettirmeye çalıştıkları bir projedir. Projenin maksadı, Türkleri, iç Anadolu’da bugünkü Türkiye’nin üçte biri kadar tutacak küçük bir kara devletine mecbur bırakmaktı. Bu projeyi, Türk milleti, İstiklal Savaşı’nda topyekûn Mehmetçik kesilerek dört yıl süren bir mücadeleyle 1918-1922 arasında yırtıp attı. O tarihte karşımızda olan devletler, bugün yine karşımızdadır. Ya aynen karşımızdalar veya yeni hüviyetler kazanmış olarak. Bunun farkında olmalı. Bir başka hakikatin daha farkında olmalı. O da şudur. Sevr, asla ve kat’a bir muahede, andlaşma, anlaşma veya devletlerarası mutabakat değildir. Bir taslağın, “andlaşma” olabilmesi için devlet reisinin onu imzalaması gerekir. Sultan Mehmed Vahideddin Hân, bütün baskı ve tehditlere rağmen onu imzalamamıştır. Metni imzalamamak, ordumuzun toparlanmasına, milletin topyekûn Mehmetçik kesilmesine fırsat verdi. Sevr projesini yani Türkiye’yi parçalama planını ters yüz etmek demek, Anadolu’yu Türk milletine açık-hava hapishanesi yapma şeytanîliğinden bir gün olsun vazgeçmemiş niyet sahiplerini hüsrana uğratmak, etrafımıza örülen duvarları yıkmak ve uzanmamız gereken yerlere kadar uzanabilme azmimizi ortaya koymak demektir.

Şu tarihî hamleleri yaptıktan sonra İncirlik ve Kürecik’i kapatmanın lafı bile olmaz. Kalması faydamıza ise kalır. Değilse kapatılır.

Hasmımız olanlar asıl korkularını ise şimdilik saklıyorlar. Bu hamleleri yapıp İstanbul Kanalı’nı da gerçekleştiren Türkiye’nin Lozan’ı da masaya yatıracağından ürkmekte olduklarına şüphe yoktur. Hâlbuki O’nu nesiller boyu zafer diye belletmişlerdi. Önümüzdeki 30 yıl içinde aslı görülebilir. Millî şuur, millî duyuş ve millî duruşumuzu kaybetmeden dünya ile yarışırsak bunlar olur. Dün bizimle uğraşanlar, bugün nasıl uğraşıyorlarsa yarın da uğraşırlar. Diyanet, şahsiyet ve milliyetimizde ecdadımız gibi olursak korkmaya gerek yok.

.DOĞU TÜRKİSTAN DRAMI

2019-12-17 02:00:00

A -

A +

Türkistan, eskiden “şarkî” ve “garbî” diye iki parça değil, yekpare “Ulu(ğ) Türkistan” idi. Önce Çarlık Rusya’sı batı tarafını işgal etti. Çin de doğusunu işgal etti. Lenin, Çarlık Moskova’sına karşı ihtilale hazırlanırken Garbî Türkistan Türklerine istiklal vadederek yardımlarını istedi fakat hedefine ulaşınca sözünü tutmadı.

Batı Türkistan, SSCB adlı “Kızıl Emperyalizmin” 1989’da apansız çökmesiyle hürriyetine kavuştu. Ancak zengin nüfuslu, geniş coğrafyalı büyük bir “Batı Türkistan” ortaya çıkamadı. Onun yerine “Orta Asya Türk Cumhuriyetleri” denen 5 devlet kuruldu. Eş zamanlı olarak Kara Emperyalizm, bizimle kardeşlerimiz arasındaki din, dil, kültür birliğinden istifadeyle Orta Asya’ya girmek için güdümündeki FETÖ örgütünü buralara sevk etti. Maskeli örgüt, 25 yıllık bir çalışmayla Orta Asya’da hayli yol aldı.

Sarı Emperyalizm, Çin, Sovyetlerin çöküşünden sür’atle ders çıkardı. Ticarette devlet tekelini kaldırarak “piyasa ekonomisi”ne geçti. Komünizmi yönetime münhasır kılıp ideolojisini yeniledi. Önceki katı komünist rejime göre daha güçlendi. Dünya, şimdi bu motoru komünist, kaportası kapitalist canavar makinadan ürküyor.

Çin, Şarkî Türkistan’ı son olarak Mao zamanında, 20. Asrın ortalarında işgal etmişti. O’na güya otonomi yani muhtariyet verildi. Ancak bu hep lafta kaldı. Komünizm öncesi Çin’in Türklere muamelesi ile rejim değiştirmiş Çin’in sonraki muameleleri arasında hiçbir fark olmadı. Oldum-olalı bir Doğu Türkistan dramı ve Uygur gözyaşı vardır. Onlarca seneden bu yana bu Türkili’nden sevindirici bir haber gelmedi. Pekin yönetimi, kardeşlerimize nefes aldırtmadı ve hiçbir zaman layıkıyla, dürüstçe ve adil şekilde otonomiyi tatbik etmedi.

Doğu Türkistan, toprak bakımından Türkiye’nin iki katından fazladır. Nüfus ise göçlere rağmen hâlâ 30 milyon civarında. Yani büyük bir ülke. Akla gelen soru şudur: “Çin, buraya muhtaç değilken bu tavrının sebebi nedir?” Sebep, yer altı ve yer üstü zenginlikleriyle madenlerdir. ABD, menfaatleri için okyanus ötesinden gelip Afganistan, Irak, Suriye gibi yerleri işgal ederek buralardan çıkmazken Çin’in bu toprakları bırakmasını beklemek safdillik olur. Bundan dolayıdır ki Uygurlar, nüfus eritme, mecburi göç gibi zulümlere maruz kaldılar ve kalmaktalar. Türkistan şehirlerine her fırsatta Çinli nüfus yerleştiriliyor. İbadet, seyahat, kılık-kıyafet hürriyeti devamlı şekilde sıkboğaz edildi. Baskıların en akla gelmedikleri, Çin işkencesi kabilinden tatbik edilmekte. Her Müslüman haneye bir Çinli erkek yerleştirilmesi bunun son örneğiydi. Tepkiler üzerine belki ondan vazgeçilmiştir. Ama bu defa da başka zulümlere tevessül ediliyor. Son zulüm, Müslüman Uygur hanımlara tesettürün yasaklanmasıdır, namazın yasaklanmasıdır. Hâlbuki orası bir Müslüman yurdu ve İslâm Medeniyeti merkezlerindendir. Tamamı Sünni bir Müslüman diyarıdır. Pekin, ibret alırsa daha başka dersler de var. Kızılordu’nun 1979’da Afganistan’a girip yaptığı zulümler sonunu getirdi. Tesettür düşmanlığı, 28 Şubat zalimlerini tarih önünde rezil etti. Çin bilmeli ki Müslümanın olmazsa olmaz değeri namaza da iffet bayrağı örtüye de gücü yetmez. İslam’ın sahibi yüce Allah’tır.

Doğu Türkistan Dramı, yüreğimizdeki asırlık yaradır. Merhum Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın meş’alesini yaktığı “Adriyatik’ten Çin Seddi’ne” varlık sahamızın, sorumluluk iklimimizin bir parçasıdır. Bu sözü, üçüncü tarafların bir müdahale olarak değil, barış, eşitlik ve adalet diye telakki etmelerini temin etmeliyiz. Netice itibarıyla Türkiye Devleti, Gönül Vatanımızdaki soydaş ve dindaşlarımız ve mazlum her insanın meseleleriyle alakadar olma mecburiyetindedir. Şu günkü şartlarda Şarkî Türkistan için hakkıyla uygulanacak bir otonomi, özerklik, Uygur Türklerini rahat ve huzura kavuşturur. Samimi ise Çin için de böyle bir meselesi kalmaz. Zira Uygur Türkleri suiistimal de edilmekteler. Orada çıkan çoğu olayın iki sebebi vardır. Çin zulmü veya Kara Emperyalizmin kışkırtmaları. Türkiye-Çin münasebetleri, ne zaman hâle-yola girse, Atayurd’da mutlaka bir hadise cereyan ediyor. Türkiye, ilgilenince de Çin, malum bölücü örgüte destek vermektedir.

Şarkî Türkistan’daki yığınla dert ve alabildiğine insan hakları ihlalinden kopan feryatlar göklere yükseliyor. Tekraren belirtelim ki bu dramı ortadan kaldıracak olan adil ve hakkaniyetli bir otonomi kurulmasıdır. Ankara ve Pekin, aklıselim noktasında buluşmalıdır.

Pekin, şu yüzkarası fiilini kabul zorundadır: İsrail’in Asya kıtasının batısında Filistinlilere yaptığını, Çin de aynı kıtanın doğusunda Uygurlara yapmaktadır. İsrail’i, Güvenlik Konseyi üyesi ABD koruyor. Bundan dolayı BM, zulme sadece seyirci kalmaktadır. Çin ise bizzat kendisi Konseyin üyesidir. Dolayısıyla BM, sadece seyircidir. İslam İşbirliği Teşkilatı ise ölü toprağı altında uyuyor. Filistin, Kırım, Şarkî Türkistan, Keşmir… gibi meseleleri yoktur.

Tarihte olduğu gibi bugün de bu sorumluluklar, Türkiye’dedir.

Ezanın yükselmiş olduğu, yükseldiği ve yükseleceği her yer vatandır. Bin yıl şerefle taşıdığımız sancağı sarıp bir kenara bırakamayız. Suriye ile de Doğu Türkistan ile de Libya ile de diplomasiden her yola kadar akıllı bir şekilde lâzım geldiği gibi meşgul olacağız.

“Oralarda ne işimiz var?” demek gaflettir.

.YILBAŞI

2019-12-16 02:00:00

A -

A +

Sonuçta en sakin şekilde değerlendirmeyle bakıldığında şu zeminde nice dönemlerdir bir medeniyet sapması yaşandığı inkârı mümkün olmayan hakikattir. Aidiyet kaybı, bir başladı mı kayıp, her alanda ve her çeşidiyle yaşanır. Bu sosyolojik vak’a ve mâneviyat farklılaşmasının dünkü hayatımızda karşılanışı ile bugüne dair aldığı şekil üzerine araştırma yapmak isteyenler için malzeme bolluğu vardır. Ancak türlü sebeplerden dolayı onları nakil ve dile getirmeye cesaret edenler az olabilir. Hadise, esasında ilmî objektiflikte kalmamaktadır. Aslında bugüne dair sanılan çok mevzu ve mes’ele, bugüne mahsus değildir. Üzerinde biraz durulduğunda onların dünden miras olduğu biraz da hayretle görülür…

Aşağıda meşhur edebiyat tarihçisi Nihad Sâmi Banarlı’nın birkaç yazısından parçalar mevcuttur. Yazarın konuya dair ilk yazısı, 31.12.1952’de Hürriyet gazetesinde çıkmıştır. Bunlar, bir edebiyat ve fikir adamımızın, 68 sene önce Noel, Noel Baba, yılbaşı ve bizim kıymetlerimizle kayıplarımıza dair düşünce ve tesbitleridir. O günlerden bugünlere köprü kurup muhasebe ve muhakeme yapmak, İstanbul Kanalı’na dair konuşmaktan daha az kıymetli olmasa gerek.

Söz, merhum Banarlı’da:

“1953’e giriyoruz... Büyük şehirlerimizde bunun farkında olmayan yoktur. Hele İstanbul’un en sarsılmamış Türk mahallelerinde, Müslüman dükkânlarında bile ağaçlarından koparılmış mâsum çam dalları, sahte bir hayatiyet gösteriyor. (…) Hıristiyan an’anesinin ısrarla yaşattığı bükük belli ‘Noel Baba’ da şimdi bizim vitrinlerimizdedir. Bence şu uzun sakallı adamın, gazetelerimizde her gün hakâret gören irtica mümessili ‘Ticânî’den farkı, sakalının beyaz olmasındadır. Zira İslâm an’anesinin her türlü hareketlerini ‘gerilik’ sayan bir cemiyette, Hıristiyan geleneğinin dipdiri Noel Baba’sı, herhalde pek acâip bir ‘terakkî’dir.

Siyah çenber sakallı yurt içi insanlarından umacı görmüş gibi çekinen gençlerimiz, bu ak sakallı ihtiyar karşısında ne düşünüyorlar bilmiyorum. Fakat ben, her tarafı buzlarla çevrili bu adama ısınamıyorum…”

Yazar, üç yıl sonra 1.1.1955’te yine Hürriyet gazetesinde fikirlerine âdeta kaldığı yerden devam ederek şöyle demiş:

“Evvelce, Osmanlı İmparatorluğu’nun Hıristiyanlarla meskûn bölgelerinde kutlanan, yahut İstanbul’un yalnız Beyoğlu’sunda, neş’eli, içkili, danslı, hareketli, hatta silâh patlayışlarıyla seslendirilmiş şenlikler hâlinde yaşanılan milâdî yılbaşı, şimdi bütün Türkiye’nin malı olmuştur. Yeni yılbaşlarında artık biz de Hıristiyanlar gibi eğleniyoruz. Biz de birbirimizi tebrik ediyor, belki daha sıcak görünsün diye eski Kânûn-i sani’ye ocak adını vermiş bulunuyoruz. Bizim de birbirimize bu günlerde hediyelerimiz oluyor; çocuklarımızı bugünlerde oyuncaklarla sevindirenlerimiz; hatta evlerini bugünlerde -maalesef- Noel ağaçlarıyla süsleyenlerimiz eksik olmuyor. Danslı, içkili, renkli, ışıklı, sıcak salonlarda biz de sabahlara kadar yılbaşı gecelerini kutluyoruz.”

Nihad Sâmi Banarlı, 31.12.1955’te Hürriyet gazetesindeki sütununda bu yoldaki fikirlerini paylaşmaya devam etmiş:

“Yılbaşı eğlenceleri, yıllar geçtikçe bizim dünyamıza da bir bayram ve bir donanma manzarası veriyor. Türkiye’de hatırı sayılır bir yılbaşı ticareti teessüs ediyor. (…) Bunun içindir ki önce Hıristiyan dünyasında dînî bir bayram edâsıyla başlayan yılbaşı, şimdi hemen bütün dünyada bir neş’e ve eğlence vesilesidir. O kadar ki Muhammed ümmetinin çocukları bile Hazreti Muhammed’den asırlarca eski, Milâd törenlerine iştiraki şimdi bir yenilik sayıyorlar. Yılbaşı eğlenceleri, bizim vatanımızda da Noel Babası, Noel çamları, Noel hediyeleri, Noel hindileri ve büyük Noel masraflarıyla âdeta bir Noel Yortusu’nu andırmaya başladı.”

“Bilmem Eyüb semtine de yayıldı mı? İstanbul’un Fatih, Edirnekapı, Topkapı gibi en saf ve en Müslüman semtlerinde bile (…)Türk ve Müslüman isimli bâzı mahalle içi dükkânlarının vitrinlerinde bile üzerlerine pamuktan karlar yağmış Noel çamları yükseliyor, dallarında türlü oyuncaklar sarkıyor. Bütün bu oyuncaklar, hatırlayabilenlere eski Müslüman kandillerini ancak hüzünle ve merâretle hatırlatıyor.”

Yazar, 5.1.1957 tarihli Hürriyet’te şunları yazmış:

“Ben, şahsen yılbaşı gecesinden sonra gördüğüm nice insan çehresinde, yılda bir gelen bu gecenin bütün mâcerâsını da yazılı gördüğümü sanırım. Bu yorgun, bu üzgün, bu mahmur yüzler, bir sene evvelki, gerçekten bir sene evvelki hallerinden ne kadar başkadırlar. Kimi ruhen, kimi cismen bitkindir. Kimisinin kesesi boşalmış, kiminin bir sene evvelki sıcak yuvasına ve arkadaşlarına îtimadı sarsılmıştır. Yılbaşı ertesi çehrelerinin pek çoğu böyle perişandır. Yalnız söz birliği etmiş gibi dillerinden şöyle bir nakarat eksilmez:

-Ama çok eğlendik!”

Liselerde okutulan edebiyat ders kitabıyla nice gencin yetişmesinde hakkı olan Nihad Sâmi Banarlı, 1952-1957 yılları arasında yılbaşına dair böyle düşünmüş, böyle yazmış. Muhakkak ki bu 5 yıla münhasır bir fikir değil, dünya görüşüdür. Bugün kendini aydın ve ilerici sayan bazıları, bu fikirleri okuduğunda merhum yazarı, gerici sayabilirler. Hâlbuki o, zannettikleri kadar dindar veya muhafazakâr değildir. Öyle olsaydı zaten adı geçen gazetede kendine yer bulamazdı. Şu da var ki bugün hayatta olsaydı bu dediklerini yine aynı gazetede yazabilir miydi?

Herhâlde hayır.

Evet; bir yazımızla birçok konuşmamızda ifade ettiğimiz gibi bu toplum, bugün yazılı olmayan bir “İçtimâî Mukavele” yapmış belki de çıkışı bu yolda bulmuştur. Tefsiri, “herkesin hayatı kendine” demektir. Ancak böyle olmak ülkemizdeki ve dünyadaki aç, sefil, çıplak ve yoksullara karşı sorumsuz ve nemelâzımcı olmaya hak vermez.

Bir tarafta Doğu Türkistan, Filistin, Somali, Afrikalı açlar, denizin merhametine iltica eden mülteciler, bir yanda israf ve yabancılaşmanın zirvesindeki sorumsuzlar…

.İSTANBUL KANALI

2019-12-13 02:00:00

A -

A +

İsmi yanlış; kendisi çok doğru, çok elzem ve çok değerli bir proje…

Dün, yahut yakın tarihte Tayyare imâlatına, silah fabrikasına, Vatan Caddesi’ne, Şehîdler Köprüsü’ne, Fatih Sultan Mehmed Köprüsü’ne, Yavuz Sultan Selim Köprüsü’ne, Taksim Camiî’ne, Avrasya Tüneli’ne ve daha nice yüz akı esere muhalefet edenler, bunu art niyetlerinden yapmıyorlardı. Tek Parti Zihniyeti, fikirlerini daraltmış ufuklarını karartmıştı. Bu hâli en güzel olarak Adnan Menderes ifade eder. Şehîd Başvekil, meâlen şöyle demiştir:

-Halk Partililer, aslında kötü niyetli değiller; hayal etmesini bilmiyorlar.

Sehl-i mümteni ayarındaki bu sade söz, esasında derin bir mânâ yüklüdür. Edebiyatta sade bir ifadeyle çok şey söyleyebilme sanatına “sehl-i mümtenî” denir. Bir ân için fikredelim; Allahü teâlâ, insana hayal etme melekesi vermeseydi, bugün beşeriyet acaba hangi perişan hâllerdeydi?

Nasıl ki dün o yersiz muhalefetleri yapanlar, bugün tarihin kusur işlemişler galerisine oturtuluyorsa; bugün İstanbul Kanalı’na muhalefet edenler de yarın aynı muameleyi göreceklerdir. Onlar da torunlarına mahcubiyetleri miras bırakacaklar. Vaktiyle köprülere tünellere muhalefet eden, Taksim Camiî’ne karşı çıkanlar bugün de aynı lafları tekrarlasalar, yeni nesiller onların aklından şüphe eder. İstanbul Kanalı ve her teşebbüse bozulmuş dönem Yeniçeri ağzıyla “istemezük!” diye kazan kaldıranlar, birazcık inzivaya çekilip nefs muhasebesi yapsalar iyi olur.

Evet, bugün devletimiz müstakildir. Ancak bir de Misak-ı Millî gerçeği var. Misak-ı Millîye dâhil olup da bugün bizde olmayan topraklar oradayken mutlak istiklalden söz edilemez. İstiklalimize kavuşurken Misak-ı Millî hudutlarımızla Boğazlar hukukumuzdan taviz verilmişti. 1936 tarihli Montrö Sözleşmesi, Boğazlar için nisbî bir iyileştirmedir. Montrö, 20 yıllığına yapılmış olmasına rağmen bugüne kadar feshedilemedi ve İstanbul ve Çanakkale Boğazlarında mutlak hâkimiyetimizi kuramadıysak bunun sebebi zayıf yıllarımızdır.

İstanbul Boğazı’nın yapılması, hem tavizsiz bağımsızlığımızın iki eksiğinden biri olan Montrö Şartlarını ortadan kaldıracak ve hem de İstanbul’u Boğaziçi’nde seyreden yabancı devâsa gemilerin tehdidinden kurtaracaktır.

Bu proje, hükûmetler üstü ve devletin eseri olarak görülmeli ve buna göre konuşmalıdır. Bir kısmını zikrettiğimiz eserlere karşı çıkmış olanlar, şimdi nasıl gülünç ve zavallı bulunuyorsa şeksiz ve şüphesiz belli ki “Kanal İstanbul yapılmasın!” diyenler de yarın öylesine gülünç ve zavallı olacaklardır. Temenni ederdik ki şu medeniyet merhalesinde artık Tek Parti Zihniyeti kalmamış olsun, CHP kendini tartmış, ölçmüş biçmiş, mazisiyle yüzleşmiş olarak sözüne kulak verilir sorumlu bir muhalefet partisi olgunluğuna gelebilsin. “Türkiye’nin en eski partisiyiz” diye övünmek, bu parti mensuplarının hakları olabilir. Ama yaşlılık tek başına iftihar sebebi değildir. Takdir ve iftiharın sebebi eserdir.

Projedeki yanlışlığa gelince:

Dünyada Panama Kanalı, Süveyş Kanalı… gibi kanallar vardır. Onlar “Kanal Süveyş”, “Kanal Panama” değildir. O hâlde bizdeki neden Türkçe imlasıyla “İstanbul Kanalı” değil de Fransız imlasıyla “Kanal İstanbul” olmaktadır. Bunu Tek Parti Zihniyeti yapmadı. Fakat kimin teklifiyse hiç doğru olmamış. O zaman “Kule Kız”, “Kule Galata”, “Cami Süleymaniye” mi denecektir? Hatadan dönmek fazilettir. Daha yolun başındayız…

“İstanbul Boğazı” dediğimiz gibi “İstanbul Kanalı” diyelim

.NOBEL’İN NOEL YÜZÜ

2019-12-11 02:00:00

A -

A +

“Dinamit” adı verilen patlatma malzemesinin keşfedildiği 1866’dan günümüze dek nice insan ve canlının hayatına kıyıldığı araştırılmış mıdır? Bu dehşetli buluşun sahibi İsveçli kimyager Alfred Nobel’dir. 1896’da öldüğünde yüklü bir servet sahibidir. Vasiyetnamesi açılınca bu servetten istifadeyle kurduğu derneğin Barış, Tıp, Fizik, İktisat, Edebiyat gibi sahalarda ödül verilmesini vasiyet ettiği görülmüştür. Zikredilen sahalarda dünya çapında araştırmayla mükâfata layık olanların araştırılıp insanlık adına takdir edildiği bu faaliyete, bilahare İsveç Krallığı nezdinde kurulu olan “İsveç Kraliyet Akademisi” sahip çıkarak çalışmaları deruhte etmiştir. Sayılan sahalarda fikir, keşif ve eser üretmiş olanlar da bu beynelmilel “âferin”e ulaşabilmeyi büyük şeref telakki etmişlerdir.

Hâlbuki olaya, dinamit yüzünden hesap edilemeyecek denli katliamlara yol açmış bir kimsenin can verirken “nedamet getirmesiyle”, pişman olmasıyla kendi dini gereği “günah çıkartma” avuntusu olarak da görülebilir ve bu niyete alet olmama hasletini asıl ödül sayıp Nobel Ödülü’nü reddedebilirlerdi. Bu yüksek haslette kaç kişinin çıkmış olduğu ayrı bir araştırma konusudur. Gerçek şu ki emek ve gayretin insanı yalnızlaştırdığı o tenha iklimde birden fark edilip dillendirilmek, insanın zaafına hitap ettiği için ismi Nobel ile birlikte anılan kimseler ödülleri için Oslo’ya koşmuşlardır.

14. Asırdan beri kraliyetle idare edilen, 10 milyon nüfuslu ve kişi başına 40 bin dolar kazanca sahip tuzu kuru ülkelerden İsveç’in Kraliyet Akademisi, her yıl Edebiyat Ödülü de vermektedir. Akademi, 2019 Yılı Edebiyat Ödülü dalında Devlet-i âliyye’nin “Nemçe” dediği Avusturyalı yazar Peter Handke’yi “aferin”e layık buldu. Bir başka müellif, zamanlar üstü yazar Evliya Çelebi’nin sözüyle bu “herif-i nâşerif” kimdir?

Sütunumuzu kirletmemek adına ismini mümkün mertebe az yazmaya çalıştığımız adı geçen bu “cinayet şeriki” 1942 Avusturya doğumludur. 12 yaşına kadar Hıristiyan eğitimi ağırlıklı bir mektepte okumuştur. Yüksek ihtimaldir ki İslâm, Osmanlı ve Türk düşmanlığına dair ilk zehirlenmesi burada olmuştur. Nemçe hatırlatmasını bundan dolayı yaptık. Hukuk tabiriyle “cinayet şeriki”, suç ortağı olmasını ise aşağıda izah edeceğiz. Zaten kendisi de Hukuk Fakültesine kaydolmuştur. Talebeyken yazmaya başlamış. Roman ve oyun yazarıdır. Şiiri de yoklamış. Yahudi asıllı Avusturyalı yazar, muamma üsluplu ve biri hariç eserleri tamamlanmamış olan Kafka adına konulmuş “Kafka Ödülü” gibi iki-üç ödülle taltif edilmiştir.

İsveç Kraliyet Akademisi’nin krallıklarının insanlık adına ne de mühim işler yaptığını isbat zımnında bu “herif-i nâşerifi/şerefsiz kişiyi” bu denli önemsedikleri bir ödülle aferin diye sırtını sıvazlamalarının sebebi, yazdığı romandaki bir penaltı sahnesidir:

Bir futbol maçında hakem penaltı kararı verir. Kaleci yerindedir. Vuruşu yapacak rakip takım oyuncusu da yerini alır. İşte o çok gerilimli 15-20 saniyede kalecinin yaşadığı korku ve heyecanı tasvir etmiş olması, yazarlığın yüz karası bu şahsı ödüle layık kılmıştır.

Hâlbuki Peter Handke:

-Miloseviç’in hayranıdır.

-8.500 kadar Müslüman Boşnak’ın şehid edildiği Srebrenitsa katliamını inkâr etmektedir.

-Sırp savaş suçlularının da müdafiidir.

Namuslu, sorumlu ve seviyeli bir kalem, insanlığın ortak vicdanı değil midir?

Şu saydıklarımızı yapmakla bu kimse böyle bir meziyetten kesinlikle ırak ve suçları inkâr etmek, suçluları övmek ve savunmakla da soykırım suçu ortağıdır. Hatırlatalım; Slobodan Miloseviç, Sırp-Boşnak Harbi esnasında Sırbistan devlet başkanıdır. “Büyük Sırbistan”ı kurma adına Müslüman katliamı yapmıştır. Srebrenitsa’nın soykırım olduğu BM tarafından tescil edilmiştir. Miloseviç, işlemiş olduğu ağır insanlık suçlarından dolayı Lahey’de 66 dâvâdan yargılanırken hapishanede ölmüştür.

Ödül, soykırımı “Boşnaklar birbirini öldürdü” diye reddeden, canilerin başına hayranlığını dile getiren böyle birine takdir edilince Kraliyet Akademisi Edebiyat Komitesi üyesi iki şerefli insan, üyelikten istifa ettiler. 60 binin üzerinde insaflı insan da ödülün geri çekilmesi için Akademiye yazılı müracaatta bulundu. Buradan ödül alıp da hayatta olan diğer yazarlardansa bir ses çıkmış değil. Şunu deselerdi ödüle layık oldukları altından harflerle sabitleşirdi:

-Bu şahsa verdiğiniz ödülle daha evvel bize verdiğiniz ödülü de kirlettiniz. Bu kirli ödülü bundan böyle taşıyamayız. Onu aynen iade ediyoruz!..

Bunu hiç değilse Orhan Pamuk yapabilmeli.

Dün Afganistan’da, Boşnak’ta, bugün Afrika’da, Arakan’da, Suriye’de ve dünyanın sair yerlerinde aça, yoksula, mülteciye yardımcı olmayanların bu yaptığı ödül hovardalığıdır

Şu çelişki nasıl izah edilir?

Fransa’da “Ermeni soykırımı yoktur!” diyen bir kimse hapse atılırken İsveç Kraliyet Akademisi, soykırım yapanları öven birine ödül vermektedir. Yoksa bu yazarın anasının intihar etmiş olmasına mı acıdılar?

Yapılan, Nobel’in Noel yüzüdür.

Eğer öyle olmasaydı; 10 yıla yakın bir zamandır 5 milyon muhtelif milliyetten mülteciye ihtimamla bakan Türkiye de Barış Ödülü’ne layık görülürdü. Türkiye ve Türk milleti, bunu fazlasıyla hak etmiştir. Noel yüzlü Nobelcilere hatırlatmalı ki bizdeki mülteci sayısı İsveç nüfusunun tam yarısıdır.

Bunlar meselenin bir tarafıdır.

Diğer tarafı da var:

Acaba şu herif-i nâ şerifin kitabını “işimiz edebiyat” diyerek Türkçeye tercüme edecek mütercim, basacak yayınevi ve okuyacak vatandaş aramızdan çıkar mı? Korkarız ki çıkacak ve kitapçılarda balya balya satışa sunulacaktır. İmânımız, insanlığımız, hissiyatımız ve milliyetimiz adına yanılmış olmayı çok isteriz

.DİVAN EDEBİYATI

2019-12-10 02:00:00

A -

A +

Dün, Ali Nihad Tarlan Hoca’dan söz etmiş ve Yekta Saraç Hoca’nın “Divan Şiirinden Seçmeler” başlıklı kitabına, Hoca’nın “Divan Edebiyatı Meseleleri” adlı eserinden yaptığı iktibası, bugün buraya nakledeceğimizi yazmıştık. İktibas, 1981 tarihli tab’ın 83-85. Sayfalarından yapılmış.

Tarlan Hoca’yı anlatırken İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nden bu mümtaz şahsiyetin bâzı vasıflarını da dile getirmeye özen göstermiştik. O ve emsali birkaç hakkıyla profesör bazı kürsü sahipleri, her nasılsa 27 Mayıs’ın üniversite katliamından kurtulabilmiş kimselerdi. Aslında dünkü makalemizi kaleme almadan evvel, şimdi, İstanbul Aydın Üniversitesi’nde hem derslere giren ve hem de burada Aydın Düşünce Platformu adlı bir STK faaliyetini de sevk ve idare eden MEB eski Müsteşarı Necat Birinci Hoca’yı aramalıydık. Zira muhtemelen Ali Nihad Tarlan Hoca’nın talebeliğini yapmıştı. Ancak; zamana karşı yarış içinde olduğumuzdan böylesi ehemmiyetli teşebbüsler vaktinde akla gelmiyor olabiliyor. Nitekim yazıyı Ahmet Demirbaş kardeşimizin hassas dikkatlerine gönderdikten sonra yapmamız evla olan işi hatırladık. Evet, Necat Hoca, Ali Tarlan Hoca’da 4 yıl okumuş. Burası tamamdı. Fakat şahsi hâl ve meziyeti nasıldı? Bunu merak ediyorduk. Zira biz, Hoca’yı yazdıklarıyla devrinin havasından öğrenmiştik. Necat Hoca’yı dinledikten sonra hükmümüzdeki isabet için şükrettik. Yekta Hoca’nın da Hocası olduğunu bu vesileyle öğrendiğimiz Birinci Hoca, Hocası için kibar bir insandı, Divan Edebiyatı mütehassısı olduğu gibi Fars Edebiyatının da mütehassısıydı dedi ve sözlerine şunu ilave etti: Akranlarıyla beraber neslinin son temsilcilerindendi. Hoca’nın bu ifadesinden, akademik dünyaya dair serzenişini çıkarmak mümkün…

Kısmen kısaltarak aşağıya aldığımız yazı, belki ilk ânda her ilk okuyana çok şey demeyebilir. Ancak üzerine kafa yorulursa seviye fark edilecektir. “Öztürkçe” adına dilde ırkçılığın malûl ettiği nesilleri anlıyoruz.

Makalenin, Divan Edebiyatı’nın “kadın, aşk ve şarap” temalarından ibaret bir saray edebiyatı olduğu iftirasının mektep kitaplarında talebeye ders diye okutulduğu talihsiz bir dönemde kaleme alındığı hatırlanırsa değeri, ayrıca daha fazla kavranacaktır. Eğer aynı yalan, bugün de edebiyat derslerinde devam ediyorsa okul kitaplarından sökülememiş ayrık otu misali uydurma Türkçe’nin yanı sıra bunun varlığını da maarifimiz adına büyük kayıp sebebi sayarız.

İşte Ali Nihad Tarlan’ın Divan Edebiyatı için dedikleri:

“Divan Edebiyatımız, medeniyet âlemine büyük bir iftiharla sunabileceğimiz bir sanat mahsulüdür. Onun içinde insan zekâsı, kendi içinde varabileceği son merhaleye varmıştır, denilebilir. Bilhassa aruz vezninin dar sahası içine bu kadar çeşitli renkli fikir, his ve heyecanı sığıştırmak, tablo üstüne tablo çizmek hiç de kolay olmasa gerek. Divan edebiyatına havas edebiyatı deyip onu millî bir edebiyat saymamak, bir milletin içinde havassın o millete mensup olmadığını sanmak kadar cahilâne bir hükümdür. Tefekkür ve zevki yüksek bir seviyeye erişen bir insan, muhakkak milliyetinden istifa etmiş mi sayılır? Milliyet, bir elbise değildir. Elbette bir cemiyet, birçok bakımlardan ayrı ayrı seviyelerdedir. Her birinin ayrı bir ihtiyacı vardır. İnsanı bütünü ile kavrayan ihtiyaçların çok şiddetli ve zaruri olanı sanat ihtiyacıdır. Bu fikre sapanlar, herhangi bir medeniyet dairesine giren cemiyetlerin onun ne derece tesiri altında kalabileceklerini düşünmeyenlerdir. Türkler, İslam medeniyet dairesine girmişlerdir. İnsanda insan olmak haysiyetiyle en müessir ve en tabii ihtiyaç dindir. Yeni bir din, kendisine mahsus tefekkür sisteminin kelimeleri ile gelir. İnsanı en derin hayat ihtiyacından kavrayan din, zaruri olarak kendi tefekkürünün ifadesini kendi dilinde taşır. Ve bu suretle o medeniyet dairesine giren cemiyetin dili üzerinde müessir olur. Bunu garip ve manasız bulanlar, muazzam bir kanun içinde aksamadan yürüyen kâinat nizamını manasız bulanlardır ki ilim, bunlara hitap etmez. Eğer garipsedikleri hâli beğenmiyorlarsa tarihin seyrini değiştirsinler...

Türk dili, Arapça ve Farsçadan çok kelime almıştır. Fakat bunları sadece malzeme olarak almış ve kendi millî dehasının tefekkür ve ifade sistemi olan grameri içine yerleştirmiştir. Cümle şekli ve fiiller mekanizması tamamen Türk dehasına uygundur. Biz, dilleri ve ırkları zaman dediğimiz vâhimenin hangi noktasında ele geçirdiğimizi dahi bilmeyiz. Ondan evvel dünyada dilin ve ırkın nasıl maceralar geçirdiği ise tamamen meçhuldür. Saf dil ve saf ırk ancak bir Anka kuşudur.

Her sanat eseri, beşerî bir ihtiyacın mahsulüdür. Her devrin kendisine göre bir sanat telakkisi vardır. Bu telakki, fert ve cemiyetin müşterek malıdır. Ve cemiyet içinde bir vakıadır. Münakaşa kabul etmez. Ve bir ilim adamı, asırlarca evvel vücuda gelip inkişaf eden bir sanat telakkisini bugünkü zevki ile ölçemez, değerlendiremez. Bir ilim adamı, sadece vakıaları ve onların sebeplerini izah eder. Bu telakkinin mahiyeti ve değeri hakkında objektif vesikalara müstenid bilgi verir. Bu ilim adamının elinde insan denen muamma vardır.

Altı asır bir milletin ruhu üzerinde gelişip ona hâkim olan, kütüphaneler dolusu eser veren bir edebiyat, incelenmeye değer ve bu neslimiz için mukaddes bir vazifedir sanırım. İyice bilmeden sathi bir görüşle bir sanatı mahkûm etmek fikri bir faciadan başka bir şey değildir. Evet, bu edebiyatı anlamak güçtür. Büyük bir kültür zenginliğine muhtaçtır. Bu kültürü elde edip bu sanat mahsullerini avucu içine almak, yüksek tefekkürün verdiği zevke erişmek demektir. Bu büyük nimetin külfeti de büyüktür. Katlanmalıyız. İlim neticede her şeyi kolaylaştırır…

…

Tarlan Hoca ve diğer aynı zevk, sancı ve görüşteki hoca, ilim ve sanat erbabının şimdilerde ruhlarının şâd olduğu ümid edilebilir. Gelinen bu safhada birçok emeğin payı vardır. Lakin; bizden işittiğini naklettiğini söyleme tevazuunu gösteren, on bin civarında divan şiiri mısraını ezbere bilen ve onları dinleyenler için tekrarına hasret duyulan bir zevkli sohbete çeviren Divan Edebiyatı icracı, Divan Edebiyatı yorumcusu Hayati İnanç kardeşimizin payı çok farklıdır. Biz, belki sahip olduğu istidadı tutuşturmuşuzdur. Bu itibarla vazifemizi yapmış olabiliriz. Ama edebiyat fakültelerinden biri olsun böylesi bir Divan Edebiyatı hizmetkârına fahri doktora vermemişse bu ihmal, onları mahcup edecek ağırlıkta bir kusurdur

.DERDİ OLAN BERİ GELSİN!..

2019-12-09 02:00:00

A -

A +

Acaba bir başka cemiyette de böyle bir cinnet yaşanmış mıdır? Bir başka topraklarda da o toprakların fatihlerinin mensup oldukları dine, kullandıkları dile, kurdukları edebiyata, yükselttikleri medeniyete insafsızca saldırılmış mıdır?

Bu ülkede körü körüne, vicdansızca ve sorumsuzca Osmanlı düşmanlığı yapıldı. Sığ bir zihniyetle ezbere lakırdılarla geçmişimize hakaretler yağdırıldı. İşin esasına bakılırsa her denilen ve her gerekçe bahaneydi. Bugüne dek dile getirilmeyen asıl sebep, Osmanlı atalarımızın Ehl-i sünnet Müslüman olmaları, o yolda yaşama ve onu yaşatmalarıdır. Yoksa yedi asra yakın hüküm süren bir devlette hatalar olmaması eşyanın tabiatına aykırıdır. O hatalar, vicdan ölçüleriyle tenkid edilmedi. Onlar bozuk hükümlere delil yapılmak istendi.

Osmanlıya duyulan nefret, şimdilerde belki azalmış, belki gizlenmiş, fakat bitmemiştir. Bugün de her gün bir veya birkaç gazete sütununda, bir veya birkaç TV ekranında ceddimize, mazimize ve milletimizi yücelten medeniyetimize zalimce hücum edilmektedir.

Bizim üniversiteye girdiğimiz senelerde nasılsa 27 Mayıs cellatlarının kıyımından kurtulabilmiş birkaç mümtaz ilim ve kalem adamından biri de Ali Nihad Tarlan’dı. Hocaların Hocası unvanına layık bu akademisyenler, bizlerin üniversite kapısından girdiğimiz demlerde onlar da tekaüt olmuş olarak aynı kapıdan çıkmışlardı. Edebiyat Hocası Ali Nihad Tarlan gibi abide şahsiyetleri bizzat tanıma talihine eremedik. Ancak o günkü dünyamızda bu müellif ve muallimlerin rüzgârı esmekteydi. Bunlar, en azından nasiplisine doğru fikirler veren insanlardı. Üslup sahibi, muhkem müktesebatı, sağlam bilgi birikimi olan mütefekkirlerdi.

Bu iki gün medeniyetimizin, irfanımızın temel gündemlerinden Divan Edebiyatı üzerinde duracağız. Ama biz değil, Ali Nihad Tarlan Hoca konuşacak. İçeride ve dışarıda gündem, bitip-tükenmez mevzularla doluyken “Divan Edebiyatı” bahsi açmak nereden icap etti?

Böyle düşünenler olabilir.

Bu sualin cevabı şudur:

Gündem, iki türlüdür. Birincisi günlük ve gelip-geçici olanlar, diğeri de değişmeyen, kalıcı ve tayin edici gündem. Veya keşfedilmemiş kıymetlerimizden Sn. Mehmet Akıllıoğlu’nun ciğeri yana yana ifade ettiği cümleyle “millî gündem”.

YÖK Başkanı Yekta Saraç Hoca, bizimle de paylaştığı “Divan Şiirinden Seçmeler” adlı kitabının baş kısmına bazı isim sahibi imzaların Divan Edebiyatı’na dair görüşlerini almış. Çok da iyi etmiş. Kötü paranın iyi parayı piyasadan kovması gibi yer yer lüzumsuz, yer yer abes, yer yer mübalağalı gündem de asıl konuşulmaya layık olanları bastırdığı için ne böylesi eserler ve ne de hazine misali insanlardan haberdar olunmakta. Aksine zamanın külleri döküle döküle bilinmesi, okunması, fikirleri tahlil edilmesi, istifade edilmesi gereken şahsiyetler nisyana, unutulmaya terk edilmekteler. Geriye kavga-gürültü ve toz-duman kalmaktadır.

Yekta Hoca’nın kitabına şeref misafiri yaptığı ilk isim Ali Nihad Tarlan Hoca olmuş. Merhum Hoca, Divan Edebiyatı’nı ve bu vesileyle onun ait olduğu İslâm medeniyetini muhteşem bir Türkçe eşliğinde güçlü bir akıl, mantık ve fikirle müdafaa etmiş. Tarlan Hoca’nın 1981 Baskılı “Edebiyat Meseleleri” adlı eserinden kitaba iktibas edilen makale, yarın bu sütunda okunduğunda bize hak verileceğini tahmin ederiz. Böylece ne çok şeyimizi kaybettiğimiz bir kere daha görülecektir. Millî gündem, ânlık gündeme hâkim olmazsa istikbalin parlak olması beklenemez. Ali Nihad Hoca’yla bugünlerin harcında alın teri, göz nuru olan emsali bütün o ilim ve fikir adamlarına rahmet, Yekta Hoca’ya teşekkür ederken bu vatana, bu yere ve bu göğe dair derdi olanları yarın birlikte düşünmeye dâvet ederiz.

.HEPİMİZ SUÇLUYUZ!..

2019-12-06 02:00:00

A -

A +

Bir-iki asır öncesine kadar, gelip buraları gezen ve hayretten hayrete düşen seyyahların insan, aile, cemiyet, devlet, ahlâk, cömertlik, dürüstlük… gibi vasıflarıyla öve öve bitiremedikleri bu toprakların insanında, bu milletin içinde bugün şiddet, cinayet, kadın cinayeti, uyuşturucu, dolandırıcılık… almış başını gidiyorsa, mahkemeler boşanma davalarıyla dolup-boşalıyorsa, cezaevleri, mahkûmları almaya yetmiyorsa… suçlu tek değildir, suçlu sadece cani ve fail değildir.

Yüzleşmemiz, ikrar ve itirafta bulunmamız şart:

Vahşice cinayet işleyen, gencecik kızları veya başka insanları öldürenler elbette suçlu. Ama tek sorumlu yalnızca onlar değil. Övüldüğümüz iftihar asırlarından, yerildiğimiz ve bugün de dövündüğümüz günlere geldiysek biz, bir yerlerde hata işledik demektir.

O takvimi, o günleri ve o hataları bulup çıkarmalıyız.

Kadına şiddet, genç kıza katliam, eşe zulüm, yalan, dolan, uyuşturucu, hırsızlık, ırza tasallut, gasp, soygun… başını almış gidiyor ve biz de meseleyi hâlâ tetik çeken, kabza tutan failler ve kanun maddelerinden ibaret görüyorsak kendimizi kandırıyoruz demektir. Bu oyalama, hakikatten bu habersizlik devam ettikçe bu utandırıcı manzaralar bitmez.

Suçlu, sadece bileğine kelepçe takılanalar değil.

Suçlu o kadar çok ki.

Kim suçlu değil ki!..

Hangi devir suçtan âzâde ki…

-Anne, baba, kardeş, amca, dayı, hala teyze… suçluyuz.

-Öğretmen, müdür, dekan, rektör… suçluyuz.

-Yazar, kanaat önderi, konuşmacı… suçluyuz.

-Gazete, dergi, televizyon, bütünüyle medya… suçluyuz.

-Sinemacı, dizi film yapımcısı, sanatçı… suçluyuz.

-Modacı, sanatçı, organizatör… suçluyuz.

-İmam, vaiz, müezzin, ilahiyatçı… suçluyuz.

-Siyasetçi, yönetici, vekil, bakan… suçluyuz.

-Hâkim, savcı, avukat, hukukçu… suçluyuz.

-Dini ve dünü inkâr eden ilerici, yarını görmeyen muhafazakâr… suçluyuz.

-Birey olarak, aile reisi olarak, komşu olarak, cemiyet ve millet olarak suçluyuz.

Kan kaybediyoruz…

Bu işlenen cinayetler, durmayan şiddet, bitirilemeyen gasp ve dolandırıcılıklar, artan suçlar, bozulmanın resmidir. Trafikteki ihlaller bile ancak yükseltilen para cezalarıyla azaltılabiliyor.

Övülen bir milletken neden bu hâle geldik?

Bu sorunun didik didik edilip dürüstlükle cevaplandırılması lazım. Şehirleşmeyi mi hazmedemedik? Dünyaya açılmayı mı idrak edemedik? Aileyi mi bitirdik? Dinimizi, örfümüzü, tarihimizi mi yaşayamadık? Aydınlar, başka iklimlere mi savruldu? Zengin sadece kendini mi düşündü? Sebep ne, neler?

-Cennet anaların ayağının altındadır!

Bu şahane ahlâkı haber veren Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ümmetinin şu hâline bakmalı. Evladının gözü önünde analar katlediliyor. Katil üstelik o çocuğun babası… Canı adam öldürmek istediği için cinayet işleyeneler, maksatlarına kavuşuyor.

Düşünmemek mümkün mü?

Yoksa;

O bol şeritli yollar hiç yapılmasa, dünya ile yarışan hava meydanları, metrolar, tüneller ve daha neler ve neler olmasa da bütün gayret ve enerji, bütün dikkatler kaybettiğimiz değerlere mi verilseydi?

Sabah terör diyoruz, akşam terör diyoruz. Doğru; ama terörist açık düşman. Şu manzarada ise sinsi bir terör var. Bu terör, İslamlığımızı, insanlığımızı, milliyetimizi, cemiyetimizi, bizi biz yapan ne varsa onları tahrip etmekte. Onlar, biterken ele avuca gelir sadra şifa hiçbir teklif, fikir ve proje yok. Söz bitti; konuşmak değil, icraat ve çare lâzım.

.ÖMÜRLÜ DEĞİL, ÖLÜMLÜ!

2019-12-05 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhurbaşkanı, Londra’daki Dörtlü Zirve’de NATO için en net tavrı ortaya koydu. Sn. Erdoğan’ın Kuzey Atlantik Paktı çalışmalarında ilk defa sarf edilen ve bu itibarla da tarihe geçen sözü şudur:

-“Müttefiklerimiz, bizim mücadele ettiğimiz örgütleri, terör örgütü olarak kabul etmezlerse Baltık Savunma Planı’nı bloke etiğimiz gibi NATO’da atılacak her adımı engelleriz!!...”

Bu söz, açıktır ki, teşkilata vücut veren bir kısım müttefiklerimizden ne kadar şikâyetçi olduğumuzu göstermekte, onların duruma göre ne denli ikiyüzlü olabildiklerini anlatmaktadır.

Fransa Cumhurbaşkanı Macron ise NATO’nun beyin ölümünün gerçekleştiğini söylemişti. Adı geçen teşkilatın önümüzdeki toplantılarında Türkiye’nin -mecburen- kilitleme yapacağını şimdiden söylemek mümkündür. Zira, YPG ve mücadele verdiğimiz diğer terör örgütlerini en azından NATO üyesi bazı devletlerin terör örgütü olarak tanımayacakları bellidir. Dörtlü Zirve’den sonra Emmanuel Macron, Türk milletini, Donald Trump, Türkiye ve Erdoğan’ı cömertçe övdüler. Ama aynı Fransa Cumhurbaşkanı, toplantıdan sonra YPG’nin terör örgütü sayılamayacağını söyledi. ABD bu örgütü zaten mahallî stratejik müttefiki olarak görmekte.

Öyle ise kuruluş ortaklarının ihtilaf ve geçimsizliğe düşmeleri kaçınılmazdır. Bu da bakışları, tabiatı ile Kuzey Atlantik Andlaşması’nın yarınlarına çeviriyor. O zaman da hâliyle NATO’nun 30 yıl daha yaşayıp bir asrı doldurup dolduramayacağı merak edilmektedir.

Şu manzaraya göre NATO’nun 70 yıldan sonra 30 yıl daha yaşaması zordur. Bir üye devletin Cumhurbaşkanı O’na “beyin ölümü” teşhisi koymuştur. Türkiye Cumhurbaşkanı ise diğer müttefikleri “ya bizim yanımızda veya teröristlerle olursunuz!..” diye ikaz etmiştir. Bu vaziyet karşısında toplantılar, beliğ sözler, zarif ağırlamalar, çekilen fotoğraflar, mükellef sofralar, parlak bildiriler… sun’i teneffüsten öteye bir şey ifade etmiyor. Bundan böyle ne onlar, ülkemize kasteden terör örgütlerini karşılarına alacaklar ve ne de biz müeyyide tatbik etmekten geri duracağız.

İşin esasına bakılırsa BM, AK, NATO, AB ve benzeri daha ne kadar kuruluş varsa hepsinin eşit, adil ve hukuki bir yapıya kavuşturulması şarttır. Varlıklarında yenilenme yapılması ilk akla gelen makul fikirdir. Bu gibi teşkilatlar, bütün dünyada Birinci Dünya Harbi’nden sonra ortaya çıktılar. Bunların bazısı iş birliği, bazısı ekonomik, bazısı siyasi, bazısı kültürel esaslıdır, bazısı da düşman gördüğü rejime karşı tesis edilmiştir. İlk kurulan teşkilat, Cemiyet-i Akvam’dı. II. Dünya Savaşı’nın çıkmasına mâni olamadı. Dağıldı ve yerini BM aldı. NATO dâhil sonraki bütün kuruluşlar II. Dünya Harbi sonrasına aittir. Çoğu da bu harbin galiplerinin eseridir.

BM’nin BMGK sebebiyle ne kadar adaletsiz olduğu herkesçe bilinmektedir. NATO, ondan çok da farklı değildir. Mısır’da darbenin destecisi olmuştur. Hâlbuki aynı NATO, Boşnakların, katline seyirci kalmıştı. DEAŞ ve PYD, Türk topraklarıyla vatandaşlarına saldırırken de umursamadı. Bu umursamazlık hâlen devam etmektedir. Böyle bir kuruluştan çok şey beklemek gerçekçi olmaz. Genel Sekreterin samimi olması, yetmiyor. Hakikat o ki AB de NATO da artık yaşamaya güç yetiremiyor.

Hatta belki yeniden yapılanmaları bile çok işe yaramaz.

Hatırlarda olmalı; İslam Konferansı Teşkilatı diye bir müessese vardı. Yarım asır kadar yaşadı ama yarım kuruşluk faydası olmadı. Bir gün bir de bakıldı ki adı İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı olmuş. Tabelanın değişmesiyle tabiî ki bir şey değişmedi. Hiçbir yanıp-kavrulan İslam toprağına, oraların mazlum insanlarına zerrece fayda temin edemedi.

BM’ler, AK’ler, NATO’lar, AB’ler… bu kadar teşkilat güya harpleri, darpleri, haksızlık ve adaletsizlikleri önlemek için kuruldu. Ama hiç de öyle olmadı. Her zulüm daha azdı. I. Dünya Harbi öncesinde dostluklar da düşmanlıklar da mertçe olurdu. Şimdilerde o mertlikler kayboldu. Muhataplar, birkaç yüzlü.

Sovyetler Birliği ve Varşova Paktı’nın hiç tahmin edilmedik bir zamanda âniden yıkılıp yok olması gibi bu teşkilatlar da beklenmedik bir zamanda çökebilirler.

Teşkilatlar da fânidir.

Biz, Büyük Türkiye olmaya bakalım…

.NATO, ISLAH OLUR MU, İFLAH OLUR MU?

2019-12-03 02:00:00

A -

A +

NATO; Kuzey Atlantik Paktı, bir soğuk savaş dönemi kuruluşudur. “Pacte”, Pakt; Latince’de “andlaşma” mânâsına gelmekte. II. Dünya Harbi’nden sonra birden fazla “pakt” ortaya çıkmıştı. Biz, Bağdat Paktı ile Balkan Paktı’na yetişemedik. Fakat CENTO’yu biliyoruz. NATO, zaten gündelik hayatımızın bir parçasıydı. Eğer Sovyetler yani onun Kızılordusu, memleketimizi işgale teşebbüs ederse NATO, güya hemen ânında yetişecekti. Bu yüzden “solcular” sokaklarda sol yumrukları havada olduğu hâlde “NATO’ya ha-yır!!!” diye pabuç aşındırıp, gırtlak paralarken “sağcılar” da “komünistler Moskova’ya!!!” diye bağırıyorlardı.

10 yılda bir çıkagelen darbelerin vazgeçilmez iki unsur vardı. Hasan Mutlucan’ın seslendirdiği kahramanlık türkülerinin radyo ve televizyonlarda çalınması ve darbe sözcülerinin darbe bildirisinde NATO’ya ve CENTO’ya bağlı olduklarını sıkı sıkıya dile getirmeleri.

NATO, antikomünist dünyanın kalkanıydı. Merkezi Brüksel’di. Karşısında Varşova Paktı bulunuyordu. Bu da Polonya’nın başkentinde mevzilenmişti. Varşova Paktı da kapitalist emperyalizme karşı kurulmuştu.

1989’da SSCB dağılınca Varşova Paktı da çöktü. Bunun üzerine ’90’lı yıllarda NATO üzerine tartışmalar yaşandı. Varlık hikmeti, Komünist Rusya ve Kızılorduydu. Bu rejim terk edildiğine, o ordu da bittiğine göre bu masraflı teşkilatı elde tutmanın bir anlamı olamazdı. Tartışmalar hayli sürdü. Bazıları bir keşif yaparcasına “yeşil tehlike”ye dikkat çektiler. Yeni hedef bu olmalıydı. O aralar “kökten dincilik”, “radikal İslâm” diye dinimize yönelik fikrî saldırılar yapılmaktaydı. Derin Batı, bunları uydurmuştu. “Cici din” ihdası için de FETÖ eliyle “Ilımlı İslam” kavramını ürettiler. DEAŞ diye “hilafet devleti” kurma düzenbazlığıyla 15 Temmuz darbe teşebbüsünün hikâyesi buralara dayanır.

Neticede NATO’nun devamında karar kılındı. Bunda en büyük istekli ABD idi. Zira bu devlet gerçekte NATO’yu yedek ordusu gibi görmektedir. 15 Temmuz darbe gecesinde NATO’nun ne rolü olduğu, ne yaptığı bugün henüz tam anlaşılmamıştır. Ama şu bilinmektedir; Türkiye, o gece uçak ve tanklarla saldırıya uğrarken NATO kılını kıpırdatmamıştır. Aksine İncirlik, bir kısım darbecilerin kaçıp kaybolduğu bir NATO tesisi olmuştur. Meşhur TSK imamının oraya saklandıktan sonra Avrupa’ya nakledildiği söylenmektedir.

Bu NATO, kuruluş kanunundaki amir hükme rağmen FETÖ, DEAŞ, YPG’nin kanlı saldırılarının hiçbirinde Türkiye’nin yanında yer almadı, destek vermedi, yardımcı olmadı. Aksine geçen hafta Brüksel’de yapılan toplantıda ABD ile birlikte sekiz müttefik devlet, Türkiye’nin Savunma Planı Belgesi’ni engellediler. Bu belgede PYD/YPG bir tehdit unsuru olarak zikredilmektedir. Onlar, bunu yapınca Ankara da gayet haklı olarak mukabele-i bi’l misil umdesi gereği karşı tarafın Polonya ve Baltık devletleri için hazırladığı Baltık Ülkeleri Savunma Planı’na geçit vermedi.

Şu günlerde NATO’nun 70. kuruluş sene-i devriyesindeyiz. Bu münasebetle teşkilata üye ülkeler, Londra’da toplandılar. Toplantı öncesi Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Paris’te yaptığı bir konuşmada bu pakt için “beyin ölümü gerçekleşti” dedi. Türkiye Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ise O’na Ankara’dan aynı kelimelerle cevap verdi.

NATO toplantısı öncesinde Türkiye, Almanya, İngiltere, Fransa ve ABD temsilcileri Londra’da Dörtlü Zirve yapacaklar. Hatırlanacağı gibi Türkiye’ye gelmek istemişler, Sn. Erdoğan, onlara ya Urfa’da toplanılmasını veya Londra’daki NATO zirvesinde görüşebileceklerini haber vermişti.

Ankara, NATO’dan Güvenli Bölge ve Suriye ihtilafında rol almasını, kendisini anlamasını, üstüne düşeni yapmasını beklemektedir. Ancak Avrupa devletleri, Suriyeli mülteciler konusunda yardım vaatlerinde durmadıkları gibi NATO için de bir adım atmıyorlar.

Öyle ise bu NATO’da bir hayır var mı?

Veya bir başka soru:

Cumhurbaşkanımız, NATO için neden Macron’la kötü oluyor? Sebebi şudur. NATO da AB’ye benzemektedir. Aslında ikisi de ömrünü doldurdu. Ancak, Ankara, bunların üzerinden Avrupa ve Amerika’yı yeri geldiğinde zorlamakta ve pazarlığa mecbur etmektedir. Ayrıca, S-400’ler gibi alışverişlerle Batı’yı gözden çıkarmadığımızı seslendirmektedir. Neticede NATO ve AB geçilip gidilen köprülerdir. Fakat zıddı, rakibi, düşmanı Varşova Paktı, ortadan kalktığı için ıslah olması, niyet olarak da haç’ın, salib’in tesirinden kurtulması mümkün değildir. AB, Müslüman üyesi olmayan bir teşkilattır. NATO da aynı yapıya getirilir mi? Bilinmez. Belki de Sn. Erdoğan, Sn. Macron’u bu ihtimali önlemek için haşlıyor. Keza “İslâm NATO”su diye DEAŞ gibi sun’i bir yapı kurulup NATO ile çatıştırılır mı? Türkiye, NATO’da yer aldığı gibi, İsrail de “İslam NATO’su” adlı garip kuruluşta yer alır mı? Bu da meçhul.

Ancak; devletler yıkıldığı gibi teşkilatlar, paktlar da yıkılabilir. Yıkan taraf olmayalım. Ama ayaklarımız üstünde muhteşem bir dirayetle yükselmeye bakalım…

.ÖMER MUHTAR’IN GÖZLÜĞÜ

2019-12-02 02:00:00

A -

A +

Suriyeli sinema yönetmeni merhum Mustafa Akad’ın “Çağrı” filminden sonraki en büyük eseri “Ömer Muhtar” filmidir. Ömer el-Muhtar, İtalyanların Libya’yı işgali üzerine istilacılara karşı istiklal ateşini tutuşturan, zor şartlara rağmen büyük mücadele veren ve hayatı İtalyanların kurduğu idam sehpasında şehidlikle biten şerefli bir kahramanımızdır.

İşgalciler tarafından idam sehpasına çıkarıldığında gözünde gözlük vardır. İdam infaz edilir, canına kıyılırken gözündeki o okuma gözlüğü yere düşer. Bu kıymetli hâtırayı yedi yaşlarında bir çocuk alır ve oradan uzaklaşır. Film, bu sahneyle biter. Verilmesi gereken mesaj verilmiştir. O gözlük, bir dâvânın sembolüdür. Mustafa Akad, “bu dâvâ burada bitmez!” demiştir.

Evet, dâvâ orada bitmemiştir.

O gün Ömer Muhtar’ın gözünden yere düşen gözlüğü alıp uzaklaşan o çocuk üzerinden bu film, kim bilir nice çocuğa, nice gence hangi asîl ruhu aşıladı ki bugün Akdeniz sanki yeniden fetholdu. Bir fethe yakın bu büyük muvaffakiyetle, muhakkak ki Akdeniz’i Türk gölü yapan Barbaros Hayreddin Paşa’nın, Oruç Reis’in, Murat Reis’in ve daha nice kapudan-ı deryanın, deniz muharebesi gazilerimizin ve Akdeniz’i bir mavi kefen gibi üstlerine çekmiş, bu denizle şehadete yürümüş nice bin deniz şehidimizin ruhları şâd oldu.

Ömer Muhtar filmini gören her çocuk, her genç, kendini yere düşen gözlüğü alan çocuk yerine koymuş olmalı ki yıllar sonra neler yaşanmadı:

1-Libya devleti, 27 Mayıs 2009’da MEB-Münhasır Ekonomik Bölge ilan ederek Akdeniz’de kıyısı bulunan devletlerle andlaşma yapmaya hazır olduğunu gösterdi.

2-Bunun üzerine devrin Deniz Kuvvetleri Komutanı Oramiral Eşref Uğur Yiğit, maiyetindekilere bir arşiv taraması yapmaları talimatı verdi. Yapılan çalışma neticesinde kıymetli haritalara ulaşıldı. Osmanlı ecdadımız, hazineden daha kıymetli vesikaları miras bırakmıştı. Buna nazaran Türkiye ile Libya arasında karşılıklı kıyılar vardır ve iki devlet kıyıdaştır.

3-Vaziyet, devrin Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan’a arz edildi. Sn. Erdoğan, 29 Kasım 2010’da yanında bu mezkûr haritalar da olduğu hâlde bir hey’etle birlikte Libya’nın başşehri Trablusgarp’a gitti. İki devlet, mevcut belgelerle haklar ve milletlerarası hukuk çerçevesinde bir MEB andlaşma ve mutabakatının yapılması için ortak bir hey’eti vazifelendirdiler.

Faaliyete geçilmesinin üzerinden daha birkaç ay geçmiş-geçmemişti ki malum ve meşhur merkezler düğmeye bastılar, dış istihbarat örgütleri, Libya işgal edildiğinde kendileriyle iş birliği yapanların cibilliyetinde Libyalılar buldular ve böylece 2011 başlangıcında Libya’da iç harp patlak verdi. Bu şartlarda Münhasır Ekonomik Bölgeye dair yapılan görüşmeler durdu. Bu arada aynı dış merkezler ve istihbarat örgütleri Türkiye’de de 15 Temmuz 2015’te bir başka düğmeye basmışlardı.

4-Ancak bu meselede devlet hafızasında devam ediyordu. Yarıda kalan müşterek çalışma Türkiye Millî Savunma Bakanı Hulûsi Akar’ın 5 Kasım 2018’de Libya’yı ziyareti üzerine tekrar başladı. Sekiz sene sonra yeniden faaliyete geçilmişti. İki devlet de memnundu. Ne var ki bir başka yer ve başka yerler gayrı memnundu. 2019’un hemen başında CIA, Halife Hafter adlı bir ajanı faaliyete geçirdi. Darbeci general aldığı dış desteklerle Millî Mutabakat Hükûmeti’ni devirmek için Trablusgarp’a saldırmaya başladı. Bu hain, Türkiye’nin BM tarafından tanınan meşru Libya Hükûmetine verdiği destekle püskürtüldü. Bugün yine de bir bölgeyi elinde tutmaya devam ediyor.

5-Bu arada dâvetimiz üzerine Libya Kara ve Deniz Hudut Hey’eti’nin ülkemizi ziyaretiyle 2009’da bulunmuş olan haritalar temelli teknik çalışmalar ikmal edildi. Libya Millî Mutabakat Hükûmeti Başkanlık Konseyi Reisi Fayez el-Saraj’ın 28 Kasım 2019’da Dolmabahçe’de Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’la söz konusu metni imzalamasıyla iki ülke arasındaki MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması akdedilmiş oldu.

6-Böylece Güney Kıbrıs’ın, Yunanistan, Mısır, Lübnan ve İsrail’le yaptığı Seville Andlaşması bozulmuş oldu. Türkiye ile Libya arasına Deniz Yetki Alanı Şeridi çekildi. Bu şerit Yunanistan, Mısır ve Kıbrıs Rum Kesimi arasına kama gibi girmiş oldu. Deniz Sevr’i parçalandı. Türkiye’yi 41 bin km2’lik bir deniz alanına hapsederek Akdeniz’in enerjisini sömürme oyunları bozuldu. Trilyon metreküplük ölçülerle izah edilen her türlü enerji kaynağında milletimizin hakları teminat altına alındı.

Ne var ki su uyur düşman uyumaz.

Akdeniz’de su da düşman da uyumuyor.

KKTC’yi küçük bir ada parçası, Filistin’i fukara bir toprak, Katar’ı tank ve palet fabrikası çerçevesinde görme basiretsizliği gösterenler, bu mes’eleye derinlemesine eğilseler iyi ederler. Belli ki gelecek zamanlarda Akdeniz, bir savaş denizi olacaktır. Her hazırlığı buna göre yapmalı. Mülkün sahibi biz iken kimse, seyirci olmamızı bekleyemez.

Şimdi Çöl Arslanı Ömer Muhtar’ın, Mustafa Akad’ın ve Libya yiğitlerinin de ruhları şâd olmuştur.

“Hezar” aferin o emaneti alıp, mânâsını okuyan dünün çocukların

.SORUMLU MUHALEFET

2019-11-26 02:00:00

A -

A +

Bir kısım CHP’liler, kasten mi böyle davranmaktalar? Yoksa, o deyimin söylediği gibi herkesi kör âlemi sersem mi sanıyorlar? Olup-bitenler ortadadır. Ayrıca derin tahlillere gerek yok. Buna rağmen onların tezi, “Saray” ve devletin kurumlarının CHP’yi parçalamak için tezgâhlar kurduğu şeklindedir. Eğer bu dediklerine inanıyorlarsa acınası hâlleri var demektir.

“Saray” diye imâ ettikleri. Cumhurbaşkanlığı makamıdır. “Saray” utandırıcı bir kelimeymiş gibi Cumhurbaşkanlığı Külliyesi için sürekli bunu tekrar etmekteler. Bir CHP genel başkan yardımcısı bu yakınlarda “susturun şu hanımı!” derken nasıl ki Bülent Ecevit’in o meşhur sabıkalı cümlesine gönderme yaptıysa “Saray” kelimesiyle de Osmanlı Sultanlarının devleti yönettikleri mekâna kinaye yapmakta imaj karalamasına gitmekteler, Osmanlı nefreti dile getirilmektedir. Bu zihniyet için, Osmanlı sarayının varlığı suçtur. Türkiye’nin kabul salonu, misafir odası demek olan bir Külliye yapmak da suçtur. Fakat, Fransa İngiltere, Hollanda… Japonya’da saraylar olması medeniyettir. O saraylarda kabul edilmek şereftir. Adı “Elize” olunca ağzın suyu akar, “Topkapı” olunca öfkeler basar.

CHP zihniyeti, ıslah olmamıştır, bugün de milletin dilinden ve gönlünden uzaktır.

“Devletin kurumları” derken de MİT kastedilmektedir. Ancak bunu açıkça ve cesaretle ifade edemiyorlar. İddiaları o ki CHP’de doğan şu kargaşa, hesaplaşma, itham ve iddialar, Cumhurbaşkanlığıyla ona bağlı MİT’in eseridir.

Böyle bir teşebbüsün ahlâka mugayir olması bir kenara, aynı zamanda akla ziyandır. Bu ülke demokrasi ile idare edilmiyor mu? Memleketimizde çok partili hayat yok mu? Seçimler yapılmıyor mu? Partiler seçime girmiyor mu? Cevap, kaçınılmaz şekilde “evet” olduğuna göre sistem gereği seçimi kazanan parti iktidar, kazanamayan en büyük parti de ana muhalefet partisidir. Öyle ise AK Parti, Cumhurbaşkanlığı ve MİT üzerinden neden, niçin ve hangi kâr adına ana muhalefet partisini, yıkmaya, parçalamaya uğraşsın? Böyle bir niyet ve teşebbüs, ortaya çıkmaz mı, tarih yazmaz mı? Yapanları utandırma mı?

Bu söz, tamamen ham hayal ve kendini avutmadır. Beceriksizliği başkasına yıkmadır.

Sn. Muharrem İnce’nin söyledikleri orada:

-Genel başkanın mutfağında bir çete var. Bu çete, şahsıma komplo kurmuştur. Bana 24 Haziran’da iftira atanlar bu çetedir! Genel Başkan, yoldan bu çamuru temizlemelidir! Yoksa temiz siyaset yapılamaz!..

Yazdırdığı haberi Türkiye gündemine oturan internet sitesi sahibi, kaynağının bir CHP’li olduğunu söylemektedir. Onu Sn. Kemal Kılıçdaroğlu’nun da bildiğini iddia etmektedir. “Saraya hangi CHP’li gitti?” sorusunun akıbeti beklenirken, CHP yönetimi ve CHP’liler, soğukkanlılıkla bunu araştıracağına başka yerlere suç yüklemeye kalkışması kendilerine sadece kaybettirir.

Gözden kaçmayan şudur. Ana muhalefet partisi, bu olayla ve hiç beklenmedik bir zamanda bir iç hesaplaşma sürecine girmiştir. Muharrem İnce, yakaladığı rüzgârı iyi kullanacak, sahaya inecek ve kurultaya hazırlanacaktır. Bir daha böyle bir fırsat bulması mümkün değildir. Kurultayın kavga-dövüş içinde geçeceğini, sandalyelerin havada uçuşacağını genel başkan her vesileyle haber vermekte. O hâlde ve bu olanlardan sonra kurultay tarihi erkene alınır mı bilmiyoruz. Mücadelenin sadece Kılıçdaroğlu-İnce arasında geçip geçmeyeceği de bugünden belli değildir. Belki bu kavga, bu süreç Ekrem İmamoğlu’nu parlatmak adına hazırlanmıştır. Şayet bir oyun varsa o oyun, burada kotarılmıyor. Bir kaset kumpasıyla Deniz Baykal’ı devirenler, en iyi gününde olmasına rağmen beklediklerini bulamadıkları için Kemal Kılıçdaroğlu’na da tezgâh kurmuş olabilirler.

Hani “men dakka dukka!” diye bir deyim vardır. “Çalma kapıyı, çalarlar kapını.” Veya “kim ne ekerse onu biçer” yahut “rüzgâr eken fırtına biçer” demektir. Milletle amentü, duygu ve gönül kopukluğu olunca yol, işte buraya çıkmaz sokağa çıkmakta!

Ek cümle:

CHP, “saray” kelimesinden rahatsız olurken “kurultay”ı kabullenmiştir. “Kurultai” Moğolca bir kelimedir. Hâlbuki ne Frenkçe kongre, ne Moğolca kurultay.

Onların karşılığı “şûra”dır.

İstişare yapılan meclise denir.

.BİZANS ENTRİKASI!

2019-11-25 02:00:00

A -

A +

Sözcü gazetesi başyazarı Rahmi Turan’ın “Saray”da çalıştığını iddia ettiği bir kaynağına dayanarak yazdığı bir yazı, bir haftaya yakın bir zamandır, bütün gündemi değiştirdi. Rahmi Turan, bir CHP’linin Külliye’ye giderek Sn. Erdoğan’la konuştuğunu; Cumhurbaşkanının ona genel başkanlığa adaylığını koyması hâlinde kendisini destekleyeceğini söylediğini yazmıştı.

Bunun üzerine CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, sabah erkenden Fox TV’ye çıktı. Burada dediği sözler, Sn. Kılıçdaroğlu’nun hayatında yaptığı en büyük hatalara eklendi. Şunu diyordu: “Evet, şüphelerim var. Doğrudur. Kafamda bazı isimler var. Gitmiştir.” Ortaya çıkan iddia üzerine, âdeta yer yerinden oynadı.

Rahmi Turan, Cumhurbaşkanıyla görüşen ismin kim olduğunu açıklamak zorunda kaldı. Kendisine söylenen isim Muharrem İnce’ymiş. Cumhurbaşkanlığına aday olmuş ve katışıksız bir CHP’li olan Muharrem İnce. Bu safhada âdeta siyasi infilaklar yaşandı. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, İzmir’den çok net ve çok kararlı bir açıklama yaptı. Hedefte CHP Genel Başkanı Sn. Kılıçdaroğlu vardı: “Benim böyle bir görüşme yaptığım isbat edilsin, Cumhurbaşkanlığından ayrılırım. Ama isbat edemezse Bay Kemal de CHP’nin başından ayrılsın!” Sn. İnce de çok net ve kararlı konuştu: “Böyle bir görüşme yaptığım isbat edilsin, kendimi Taksim Meydanı’nda yakarım!”

Bu sözler, Rahmi Turan’ı, kaynağını da açıklamaya mecbur etti. Meğerse kaynağı, Külliye’den biri değil, bir internet sitesinin sahibi olan Talat Atilla isminde biriymiş. İsmi fâş olunca bu kimse de kaynağının bir CHP’li olduğunu söyledi. Bu denilen, Muharrem İnce’nin iddiasını doğruluyordu. Sn. İnce, kendini yakmaktan söz ettiği o konuşmada bu tezgâhı CHP genel başkanının mutfağında bulunan bir çetenin tertiplendiğini söylemişti. Bu arada Sn. Kılıçdaroğlu’na ne biliyorsan anlat diye ısrarlar yapıldığı hâlde bir şey demedi. Hatta İzmir’deki konuşasında her şeyi dedi fakat asıl konuşması gereken konuya girmedi. Muharrem İnce ise Yalova’da, evinde açıklama yapacağını duyurdu.

Muharrem İnce, dün Yalova’da köydeki evinde konuştu. Bu konuşmadan bazı parçalar, hem ortada bir Bizans entrikası olduğunu haber vermekte, hem de CHP’nin ve Kılıçdaroğlu’nun geleceğini sorgulamaktadır. Olay patlak verince kamuoyunda şöyle bir düşünce de esti: CHP’nin nisan ayında kurultayı var. Bu hareketle Muharrem İnce bitirilerek Kemal Kılıçdaroğlu rakipsiz kalsın istenmekte. Buna itiraz edenlerse 2019 Mahallî Seçimleriyle en kuvvetli dönemini yaşayan Kılıçdaroğlu, niçin böyle hareket etsin? diye sordular. Bu itibarla Yalova konuşması merakla bekleniyordu. Muharrem İnce’nin konuşmasındaki önemli taraflar şunlardır:

-Biliyorum, şaşırmadım, doğrudur dedi. Şaşırmadıysan biliyordun. Biliyorsan niçin konuşmuyorsun. Ne biliyorsan konuş.

-Kendi partinin evladına iftira atıyorsun.

-Çete kendini bilir. Bunlar geçen yaz tekne ile tatil yaptılar.

-CHP bu meseleyi çözmeden yola devam edemez. Sen genel başkansın. Bu tezgâhı bozmaz, bu çamuru temizlemezsen, temiz siyaset yara alır.

-24 Haziran akşamı bana iftira atanlar, bu defa da bu iftirayı attılar. CHP’de aleyhime Bizans oyunu kuruldu

Birlikte tatil yapanların, geçen yaz Çeşme’den bir tekne ile denize açılan bazı CHP’li isimler olduğu söyleniyor. Mutfak diye kastedilen de üst yönetimdeki o isimler. Muharrem İnce konuşurken, Talat Atilla, bir tweet atarak, Kemal Kılıçdaroğlu’na ismi açıklamasını aksi hâlde kendisinin açıklayacağını baskı ve çağrısını yaptı.

Sorular şunlardır:

-Hedef tek başına Muharrem İnce midir, yoksa Sn. İnce koçbaşı olarak kullanılarak Ekrem İmamoğlu’na alan mı açılmaktadır?

-Talat Atilla, internet gazetesi sahibi olduğu hâlde bu müthiş haberi neden kendisi yayınlamamış da ısrarla Sözcü gazetesi yazarları yazsın istemiştir?

-İşin arkasında FETÖ örgütü ve/veya yabancı istihbarat var mıdır?

-Hedef, Türkiye’de gündem mi değiştirmektir? Gündemin değişmesi kime ne kazandırır?

-Kılıçdaroğlu, ortada hiçbir şey yokken Fox TV’deki mülakatında neden nisan ayındaki kongrede kavga-dövüşlerden ve masa ve sandalyelerin havada uçuşmasından söz etmiş ve bunu İzmir’deki konuşmasında da tekrarlamıştır?

-Bu skandal ortaya çıkmadan iki gün önce Kılıçdaroğlu’nun bir hitabetinde “Türkiye’yi idare etmek, CHP’yi idare etmekten kolaydır!” demesi düşündürücü değil midir?

Bu değirmen daha çook su kaldırır.

Hakikaten yeni bir Bizans entrikası var.

Türkiye, hiç olmazsa bu yoldan kargaşaya itilsin istenmiş olabilir.

Daha sorular cevapsızdır. Külliye’ye gittiği söylenen isim belli olunca herhâlde çok şey aydınlanacaktır. Netice:

Sular bulanmayınca, durulmaz.

.ÖRTÜNMENİN İTİBARI

2019-11-22 02:00:00

A -

A +

Başını örtenlere 28 Şubat döneminde reva görülen muamelelere çok üzülüyorduk. Biz de kalemimiz ve kelamımızla haksızlıklara karşı koymaya çalışıyorduk. Bu yüzden uygulamaları aleyhine yazdığımız bir makaleden dolayı İstanbul Üniversitesi rektörü Kemal Alemdaroğlu, hakkımızda tazminat dâvâsı açtı. Devrin mahkemesi, dâvâyı kabul ederek bizi tazminat ödemeye mahkûm etti.

O yüz karası süreçte başörtülülerin, mütesettirlerin maruz kaldığı muameleler milyonları ve bizi nasıl üzüyor idiyse şimdi de bu devrin bir kısım örtülülerinin örtünme biçimleri, fikirleri ve hatta inanış farklılıkları da milyonları ve bizi öylesine üzmektedir.

Örtünmenin; örtmenin, setretmenin, erkek ve kadına dair şartları, farzları nelerdir, bunlar ilmihal kitaplarında tafsilatıyla yazılıdır. Dinde var olana yok demek de, yok olana var demek de son derecede tehlikelidir. Emre uyar veya uymaz o ayrı meseledir. Fakat kadının örtünmesi farzdır ve bunun usul, üslup, şekil ve sınırları dinimiz tarafından tesbit edilmiştir.

Hiçbir farz yani ilâhî emir, hafife alınamayacağı gibi tesettür de hafife alınamaz. Şimdi birtakım çevrelerde bir hakkı âdeta söke söke almanın sorumsuzluğu yaşanmaktadır. Sanki yalnızca başı örtmek farzmış gibi diğer örtünmesi gereken yerler alabildiğine laubalilik içindedir. Başlar mübalağalı, gösterişli şekilde örtünmekte farz dâhilinde olan diğer taraflarsa boş verilmekte, yeni şekillere bürünmekte. Kur’ân-ı kerîmin ifadesiyle ortalık, “örtülü çıplaklarla” dolmaktadır.

Bugün gelinen noktada tesettür, örtünme bizatihi bir kısım güya örtülüler, mütesettirler tarafından yaralanmıştır. Dejenere olmasına, bozulmasına ve itibarsızlaşmasına fazla kalmadığından korkarız. Sözümüz Allah’ın emrini bütünüyle ve iffetiyle yapan kardeşlerimize, evladlarımıza değil. Sözümüz, bunu bir farklı sosyetik gösteriye çevirenlere, varlıklarıyla arabasından, nargilesine kadar hovardalık yapan, sonradan görmüşlük içinde olanlara, sorumsuzca harcayanlara, edebi bir kenara itenleredir.

Bunlar, apayrı bir yola girmişlerdir. Örtünmeleri şekilden ibarettir. Fikirleri farklıdır, itikadlarında selefi zehirlenmeler vardır.

Mübalağalı şekilde, gösterişle sadece başlarını örtüp, bunun dışındaki her şeyi dudaklarındaki sigaranın dumanı gibi savuranlar, insanlar için iyi örnekler değildir. Bunlar, kimseyi İslamiyet’e ısındıramaz. Keyfilik, savurganlık, israf, boş vermişlik, ibadeti canı istediği gibi yapmak… diye sayılabilecek sürüyle olumsuzluk içindeki bu havaîler, dîne de kendilerine de onların üzerinden hüküm verilen kesimlere de alabildiğine ziyan vermekteler.

Dindarlar, muhafazakârlar, alnı secdeye gelenler, fakirlik, yoksulluk dönemlerinde kazandılar. Ama aynı insanlar, imkân, servet ve iktidar döneminde kaybettiler.

Örtünmenin itibarını, itikadın istikametini hafife alanlar, her türlü değerimize ziyan vermekteler. Bu bir yıkımdır. Bugünden ikaz ediyoruz!..

MEB’DEN AÇIKLAMA

"Zihniyete el çektirin” adlı yazımızdan dolayı MEB Müşaviri Sn. Ubeydullah Yener bizi aradı. Dedikleri mealen şöyledir:

10 Kasım günü bazı okullarda bu ülkenin çocuklarının ilkel tapınmalara özendirilmesine dair yapılanların arakasında FETÖ veya hangi ihanet şebekesinin olduğu araştırılmaktadır. Sorumlular, hesap vereceklerdir. Bakanlık, ilk günden itibaren konuyu yakından takip etmektedir…

Mevzubahis yazımız için yurt içi ve yurt dışından arayan vatandaşlarımız bize teşekkürler etmişlerdir. Bakanlığın bu ihaneti hafife almamasını bekleriz. Bu bir hastalıklı zihniyetin oyunudur. Konuya dair derinleşmek, faillerini layıkıyla cezalandırmak, tekrarlarını ve benzerlerini önler

.FİLİSTİN, YÜREĞİNDEN BİR KERE DAHA VURULDU!..

2019-11-21 02:00:00

A -

A +

Evet; tam da öyle; Filistin, yüreğinin tam ortasından bir kere daha vuruldu.

Amerikan başkanları, İsrail dostudur. Ancak; gelmiş-geçmiş en sadık İsrail dostu Donald Trump’tır. İsrail, dostluğu ve Yahudi muhabbeti konusunda öncekileri hiçbiri Trump’ın eline su dökemez. Belki sonrakiler de onu geçemeyeceklerdir. Trump’ın ne denli bir İsrail sevdalısı olduğuna kızının kocasının Yahudi olması bir delildir. Lakin; onun İsrail sevdası ve Yahudi tutkusu, sadece sıhriyet bağından ibaret değildir.

İsrail sevdası ve Yahudi tutkusu, Donald Trump’ın hayat tarzıdır. Geçen sene 14 Mayıs’ta Amerikan sefaretini Kudüs’e taşıdı. Dünya devletlerinin karşı çıkmaları hiçbir netice vermedi. Washington, yanına 10-15 bin nüfuslu 7-8 devletçiği alarak kararını tatbik etti. Bilindiği gibi dünya, İsrail’e rağmen buranın başkentini Kudüs değil Tel Aviv olarak tanımaktadır. Bu, bugün de böyledir. ABD için de öyleydi. Ama Trump, İsrail’in kuruluşunun 70. yılında elçiliğini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıyarak ona bir yaş günü hediyesi sunmuş oldu.

Fakat; Trump, bununla kalmadı. Bu jestten altı ay sonra da Golan Tepeleri’nin artık İsrail’in işgal ettiği topraklar değil, meşru bir mülkü olduğunu kabul ve ilan etti. İsrail, daha sonra adına “Altı Gün Savaşları’’ denecek olan Arap-İsrail harbinde aynı zamanda bir Selçuklu yurdu olan Golan Tepeleri’ni gasp ve işgal etmiş ve bir daha çıkmamıştı. Trump, aldığı kararla o işgali, meşrulaştırıyor, gayrikanuniliğe hukukilik tanıyordu. Ancak orada da kalınmadı. Geçtiğimiz gün; 18 Kasım 2019’da Amerikan Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Trump hükûmeti adına durduk yerde bir açıklama yaptı. Buna göre ‘’Yahudi yerleşim yerleri’’ artık gayrikanuni değil hukukiydi, Yahudiler, İsrail topraklarında oturmaktadırlar. İsrail, 1967 harbinden galip çıkınca Filistin’in diğer parçası Batı Şeria ve Doğu Kudüs’e Yahudi nüfus kaydırmıştı. İlk getirilen nüfus, 66 bin 500 kişiydi. Bugün 640 bindir. Bu sayının 220 bini Doğu Kudüs’te ve 420 bini de Batı Şeria’dadır. Filistin’in diğer parçası Gazze ise Akdeniz kıyısında bir şerittir ve dünyanın en büyük açık hava hapishanesidir.

Varılan noktada vaziyet şudur:

Trump Amerika’sı, emrivaki bir biçimde İsrail’in başkent değişikliğini tanımıştır. Belki bundan daha ağır olanıysa diğer iki tasarruftur. BM’nin işgal saymasına rağmen aynı idare, hem Golan Tepeleri’nin ve hem de Batı Şeria ve Doğu Kudüs’teki Yahudi yerleşim yerlerinin bundan böyle işgal altında olmadığını ve İsrail’in meşru, hukuki mülkü olduğunu ilan etmiştir. Bir devlet sırf kuvvetine dayanarak böyle bir karar alabilir mi? Alamaz. Zira bu hükmü ancak yargı verebilir. Ne devlet başkanı ve ne de onun bakan veya bakanları buna yetkili ve mezundur.

Bu karara da Filistin Devleti, isyan etti. Türkiye, en sert açıklamaları yaptı. BM, işgalin devam ettiğini beyan etti. İsrail Başbakanı Netanyahu ise Trump’a bir kere daha minnettarlığını sundu. Daha evvel Kudüs ve Golan için de minnettar olmuştu. Buna karşılık Barış Pınarı için laf eden Arap Birliği ve pek bir varlık gösteremeyen İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı’ndan çıt çıkmadı.

Diğer yandan şunu da gözden kaçırmamalı. Trump, bu tasarrufları sırf Yahudi muhabbeti, İsrail sevdasıyla yapmıyor. İlk ikisinde başka hesapları olmuş olabilir. Bu son tasarrufta, kendini hâkim veya BM yerine koyarak Filistin topraklarına kurulmuş olan 262 “Yahudi Meskûn Mahalli’’nin artık işgalci değil mülk sahibi olduğunu açıklarken mutlaka şu iki hesabı da yapıyordu. Zorlu bir azil muamelesi yaşamaktadır. Bu sürpriz kararla gündemi değiştirme peşindedir. Ayrıca hem azil meselesi ve hem de 2020 Başkanlık seçimleri için Amerika’daki Yahudi lobi, medya ve sermayesinin desteğini çekmek için bu hukuka aykırı tasarrufu icra etmiştir.

Netice olarak Filistin, bir kere daha kaybetmiştir.

Filistin, bir kere daha yüreğinin tam da ortasından vurulmuştur.

Suudi Arabistan, Mısır gibi Batı güdümlü bazı Arap ülkeleri, Filistin’i artık bir yük olarak görmekteler. Bu sebeple Yahudi tasarımıyla yeni bir sözde “Filistin Devleti’’ kurma tezgâhının başındalar.

.ZİHNİYETE EL ÇEKTİRİN!..

2019-11-20 02:00:00

A -

A +

Aradan günler geçtikten sonra nihâyet MEB’den ses çıkabildi. Bilindiği gibi 10 Kasım tarihinde Ümraniye, Beylikdüzü, Bursa ve Gaziantep’teki bazı okullarda talebelere şirk ve totem dönemlerine mahsus bazı tapınma hareketleri yaptırılmıştı.

Olay şudur:

Bu sayılan yerlerdeki ortaöğretim okullarında, 10 Kasım törenleri yapılırken her birine bir Atatürk ilkesi yazılmış şeritler, bahçedeki Atatürk büstüne bağlanmıştı. Şeritleri uzatılmış olarak tutan talebeler de büst önünde secde benzeri ilkel bir görüntüye sokulmuşlardı.

Bu ilkellik, bu gerilik kamuoyunda muazzam bir infiale yol açtı. Sokakta, gittiğimiz yerlerde vatandaşların kızgın, öfkeli sorularına muhatap oluyorduk.

Bekledik ki Millî Eğitim Bakanlığı, kamuoyunu tatmin edecek bir açıklama yapsın. Ülkeyi kargaşaya sürüklemek isteyen türlü tertipler olmaktaydı. Bu da onlardan biri olabilirdi. Bir fitne çıkartılma ihtimaline binaen bekledik. Ama maalesef Bakanlık, susuyordu. En sonunda aradan 9 gün geçtikten sonra gecikmiş bir açıklama yapıldı. Bakanlığın açıklama metni aynen şöyledir:

-10 Kasım’da Atatürk’ü anma programı kapsamında günün anlam ve öneminden uzak ve kamuoyunda olumsuz algılara sebebiyet veren nitelikte etkinliklere yer verildiği tespit edilmiştir. Bakanlık maarif müfettişlerince titizlikle soruşturulmakta olan konunun hassasiyetine binaen etkinliğin icra edildiği okul müdürleri hakkında görevden uzaklaştırma tedbiri alınmıştır. Soruşturma süreci hassasiyetle ve en kısa zamanda tamamlanacaktır.

Bu izahatın, vatandaşı tatmin ve memnun ettiğinden emin değiliz.

Ağza bal çalma, sus payı, sade suya tirit… gibi sözlerle tarif edilecek bir metin.

Daha köklü ve kararlı bir açıklama olmalıydı.

Aileler, evladını MEB’e kıblesi şaşsın diye teslim etmiyor!...

Bu sebeple hadise “olur canım böyle yanlışlar!” kabilinden ele alınmayacak denli vahim ve tehlikelidir. Derinlemesine ve her cephesiyle araştırılıp suçlular, hakkıyla cezalandırılmalıdır. Rezaletin arkasında FETÖ ihaneti mi, Kemalist geri zekâlılığı mı var? Ortaya çıkarılmalıdır. Bunun için de öncelikle failler bulunmalı. Failler, tabiî ki müdürlerden ibaret değil. Suça karışan öğretmenler ve kim varsa, arkalarında ne varsa tek tek kayda girmelidir.

Üstelik görevden uzaklaştırma kararı alınması yeter mi?

Böyle bir “tedbir” vatandaşı ve bu faaliyete figüran yapılan o çocukların yetişkin yaşlarda yapacakları muhakeme ve muhasebeyi tatmin eder mi?

Müdür, öğretmen… dahli olan kim varsa meslekten atılmalıdır. Hadise hiç hafife alınır cinsten değildir. Aynı zamanda bir ipucu da vermektedir. Hatırlanacağı gibi Sn. Ziya Selçuk, MEB olduğunda birtakım kesimler âdeta bayram ettiler. Şimdi o gün neden böyle davranıldığı daha iyi anlaşılıyor. Belli ki adı geçen Bakan’a “bizden” diye ayrımcı bir gözle bakıp, böylesi lekeli işler için kendilerinde cesaret görmekteler.

Eminiz ki vak’a, medyaya intikal etmeseydi yapanlar için onur sebebi olacak ve bu marifetin sahipleri, Atatürkçülük yarışında kendilerine derece arayacaklardı. Haberin duyulması, yarım yamalak da olsa tahkikat kapısını aralamıştır. Böyle mi olmalıydı. Bakanlık, o müfettişler kepazeliği medyadan mı öğrenmeliydiler?

Bir kere daha anlaşılmıştır ki sene başında sıraların üstüne bedava kitap koymakla “millî eğitim”, “Millî Eğitim” olmuyor. Kitaplar, “öz Türkçe” hastalığıyla malulse, tarihe ve tarihî büyüklere şaşı bakılıyorsa ve en nihayet gelinen noktada kabile hayatına, o hayatın tapınma biçimlerine özendirilme yaşanıyorsa orada asıl yapılması gereken zihniyete el çektirmektir.

Diğerleri pansuman tedbirlerdir.

Şimdi bir ağızdan şöyle dense yeridir:

-Ah eğitim, vah kültür!..

.GEÇİŞ DÖNEMİ DÜNYASI

2019-11-19 02:00:00

A -

A +

Fransız İhtilali’nin ateşlediği millî akımlarla 19. Asrın ilk çeyreğinden itibaren imparatorluklardan kopmalar başladı. 19. Asır, imparatorlukların var olma kavgasını verdikleri bir zamandır. Osmanlı İmparatorluğuna bakıldığında seyir şudur: 1821’de Yunanistan’ın muhtariyet/otonomi kazanıp kısa müddet sonra müstakil bir devlet olmasını, başka millî unsurların kopuşları takip etmişti. Bu süreç, 1920’lere kadar devam etti. 19. Asrın ilk çeyreğinde başlayan millî devletlerin oraya çıkışları yüzyıl tutmuştur. Babür İmparatorluğu, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Çarlık Rusya’sı ve Osmanlı İmparatorluğu bu dönemin ortasıyla sonunda tasfiye oldular.

20. Asır ise önder, führer, şef ağırlıklı devletler dönemidir. I. Dünya Harbi sonrasında Sovyet Rusya, Türkiye Cumhuriyeti, Almanya, İtalya ve İspanya’da manzara budur. Bu manzara, 25-30 yıl böyle devam etti. İnsanlığın, Birinci Dünya Harbi’nde milyonlarca kayıptan sonra ortak akıl, konuşma, istişare arayışının ilk tezahürü Cemiyet-i Akvam’dır. Kavimler, yani Milletler Cemiyeti demek. Ancak bu cemiyet, II. Dünya Harbi’nin çıkmasına mâni olamadı. Birinci Dünya Harbi ile Çarlık Rusya’sı yıkılmış ve yerine SSCB denen komünist bir idare kurulmuştu. İkinci Dünya Harbi sonrasındaysa Çin, Mao’nun Kültür İhtilaliyle komünist idareye geçti. Japonya ve İngiltere başta olmak üzere bir kısım Avrupa devletlerindeyse hükümdarlıklar devam etti ve devam ediyor.

İngiltere veya üst ismiyle Büyük Britanya, ilk dünya harbinde süper güç/Cihan Devletiydi. Bugün içinde bulunduğumuz büyük coğrafyayı İngiltere ve Fransa, birlikte tanzim ettiler. Bu haritaya daha sonra çizimde rol alan subayların isimleri sebebiyle “Sykes/Picot Andlaşması” dendi. İkinci Dünya Harbi, Cihan Devletini değiştirdi. Bir başka ifadeyle Hitler, kendisi hâkim olamadı ama İngiltere’ye de yâr etmedi. Artık Süper Güç ABD idi. Fakat tek başına değildi. Karşısında SSCB vardı.

Bundan böyle bu yeni yapılanmaya “İki Kutuplu Dünya” denir oldu. Dünya, kabaca Kapitalist Dünya ve Komünist Dünya diye ikiye ayrılmıştı. Veya Kızıl Dünya, Kara Dünya. Ayrıca her birinin kendi içinde renkleri vardı. İkinci Dünya Harbi, bir ateşkesle bitmişti. Bu arada Cemiyet-i Akvam lağvedilerek yerine daha şümullü fakat harbin galiplerini münhasıran yetkili kılan yeni bir istişare teşkilatı kuruldu. Bunun adı BM-Birleşmiş Milletler idi. BM’yi AK-Avrupa Konseyi, NATO ve AB-Avrupa Birliği takip etti. Tamamının kuruluşu 10 yıl içindedir. Böylece 1950’den itibaren dehşetli bir komünist-antikomünist çatışması yaşandı. Araya Kore ve Vietnam gibi mevzii harpler girdi. Gerilla çıkışları oldu.

Dünya, hep bu düzende gidecek sanılıyordu. Türkiye gibi Sovyet kuşağına komşu devletler, her ân bir Rus istilası yahut komünist istila yaşayacağı kaygısındaydı. Bundan dolayıdır ki kimsenin aklına BM, AK, NATO ve AB’yi sorgulamak gibi düşünce gelmiyordu. Bunu yapan sosyalistlerse kendiliğinden hareket etmiyor, ideolojik bağımlılık gösteriyorlardı. Dünya bu baskın havayı yaşarken 1989’da hiç beklenmedik bir şey oldu. O devasa, ürkütücü, korkutucu SSCB, Sovyetler Birliği apansız çöktü. Zelzele olmuş, yıkım yaşanmış, Kızıl İmparatorluk dağılmıştı. Bu tarihe bakıldığında manidar bulmamak mümkün değil. SSCB, 1789’dan, Fransız İhtilalinden iki yüz sene sonra bitmişti.

Şimdi yaşananlar; Afganistan, Irak, BOP, Arap Baharı, Suriye, Venezuela, darbeler de diğer süper gücün ABD’nin yani Kara İmparatorluğun sarsıntılarıdır.

BM, AK, NATO ve AB Soğuk Savaş Dönemi’nin mecburiyetleridir.

Onların hiçbiri adalet, hakkaniyet ve insaf üzre kurulmamıştır. Ömürlerini tamamlamışlardır. Dağılmaya mahkûmlar.

1989’da, Fransız İhtilali’nden iki yüz sene sonra İki Kutuplu Dünya’da pusulanın ibrelerinden biri kopmuş, diğer süper güç ABD, yalnızlığını yönetememiştir. Bu yaptıkları aynı zamanda yaşadığı bunalımın eseridir. Üst üste işlediği vahim hatalarla Rusya’yı yeniden Süper Güç olmaya yaklaştırmıştır. Diğer taraftan Çin, SSCB dağılınca kendini muhasebeye çekip yeniden yapılanmıştır. Bu ülkede yönetim komünist fakat piyasa serbesttir.

Bu kargaşa; harp-darp, mutabakatlar vs. vs… bir geleceği haber veriyor.

Bu geleceği iyi okuyan ve iyi hazırlanan, yarınları kazanır

.İÇTİMAÎ MUKAVELE

2019-11-18 02:00:00

A -

A +

İki yıl kadar önce bir otobüste bir vak’a yaşanmıştı. O gün genç bir yolcu, bir kadın yolcuyu tekmelemişti. Genç kadın, şortluydu. Tekme atan kişi, şortlu kadının kendisini tahrik ettiğini ileri sürdü. Şikâyet, mahkemeye intikal eti, sanığa mahkûmiyet verildi…

Bu hadiseden bir zaman önceyse bir başka otobüste yaşı kemale ermiş fakat kendisi ham kalmış bir kadın, başı örtülü iki genç kızın başlarını zorla açmaya kalkışmıştı.

Bunlar, birtakım kendini bilmez işgüzarların yaptığı münferid vak’alardır diye düşünülmüştü. Ne var ki geçen hafta Karaköy’de bu cümleden bir başka vak’a daha meydana geldi. Olayın videosunu tekrar tekrar inceledim:

İki genç kız, neş’e içinde konuşa konuşa yürümekteler. Bu sırada karşıdan gelen açık başlı bir başka genç bayan, bu kızların yanından geçerken onlara birden sille-tokat vurmaya başlıyor. Neş’eli, kendileriyle ve çevreyle barışık iki mütesettir gencin varlığı, bu saldırganı rahatsız etmiş. Polis, faili derhal yakalandı. Hâkim tutuklama kararı verdi. Şimdi saldırgana sahip çıkanlar, onun “şizofren” olduğunu ileri sürmekteler. Muhtemelen kendisi de duruşmalarda buna dayanacaktır.

Şimdi bir kısım vatandaşlar, gözü dönmüş bu saldırganı kınarken aynı zamanda çevredeki insanların mağdure kızlara sahip çıkmamasına da esef etmekteler. Asıl kınama işe sosyal medyadaki ayrımcılık ve tarafgirliğe yapılmakta. Otobüsteki saldırıda şortlu kıza yoğun bir destek olmuştu. Aynı desteğin, haklı olarak, bu saldırıya maruz kalan o kızlara da verilmesi bekleniyor. Hadise yaşandığında genç kızların imdadına koşulmaması belki izah edilebilir. Olay bir ânda patlak verdiğinden çevredekiler mümkündür ki neyin olup-bittiğini hemen kavrayamamışlardır. Hâlbuki sosyal medyadaki duyarsızlık tamamen ötekileştirme ve ayrımcılıktır ve büyük bir ayıptır…

Bu ülkede “28 Şubat Süreci” adı verilen ve 1997’den 2007’ye kadar devam eden zalim ve zorba bir dönem yaşandı. O günlerde insan hakları, kişi hürriyetleri, eğitim imkânı ve daha neler gasbediliyordu. Alnı secdeye gelenler, resmî yerlerde vazife yapamaz olmuştu. Başörtülüler, yalnızca üniversitelerden atılmıyor neredeyse başörtülü hanımlar, nüfus cüzdanı alamayacak raddeye gelinmişti.

Bugün 28 Şubat Zorbalık Dönemi’ne bakıldığında vaziyet şudur:

Bu darbede büyük bir vatandaş kitlesi zulüm görmüştür. Onlar mazlum ve mağdurdur. Şu veya bu şekilde hayatları kötü şekilde etkilenmiş. Fakat onlar, devlete ve millete küsmemişlerdir. Bir kısım vatandaşlarsa bugün ikiye ayrılmıştır:

İnsaf ve vicdandan yana nasipli olanlar, o dönemde yanlış yapıldığını, yanlış konuşulduğunu, yanlış yazıldığını, bu ülkenin öz vatandaşlarına sırf iman ve amellerinden dolayı reva görülenlerin kabul edilemeyeceğini ifade ve ikrar etmekteler.

Bir kısım azınlık ise adı geçen dönemle, 27 Mayıs ve İstiklal Mahkemelerindeki yobazlık ve taassuplarını aynen muhafaza etmekteler. Bunlar kendilerini “Cumhuriyet Muhafızları”, “Atatürk Fedaileri” saymaktalar. Kemalist, Atatürkçü, laik, çağdaş, uygar, ilerici, aydın ve Batıcı olduklarını ileri sürmekteler. Bundan dolaydır ki zaman zaman böylesi zorla baş açma ve başı örtülü olanı tartaklama gibi şarlatanlıklara tevessül edilmekte. Nitekim Karaköy’deki saldırının bir benzerinin Bakırköy’de olduğu da duyuldu. 10 Kasım’da birtakım okullarda çocukların Atatürk büstü önünde 6 ok ilkeleri üzerinden tapındırılmaları da o dönemlerin donmuş kafalarındaki birilerinin sızma teşebbüsleridir…

Şortlu kadına yapılan da kabul edilemez bunlar da kabul edilemez.

Hiçbir hukukta ferd, birey, vatandaş, re’sen yani kendiliğinden bir başka insana müdahale etme yetkisine sahip değildir. Günah işleniyorsa dinimiz icabı “emr-i maruf” denen nasihatte bulunma veya suç işleniyorsa polise şikâyet etme mümkündür. Kaldı ki emr-i maruf yani iyiliğe özendirmenin, öğüt vermenin de o mevzuu tam bilme, muhatabının anlayışına göre konuşma, sert sözler söylememe ve kalb kırmama gibi şartları vardır. Nerde kaldı ki tekme atılsın, hakaret edilsin…

Söz konusu bu gibi fiillerin dindeki adı “fitne çıkarma” yani bozgunculuk ve kargaşaya sebebiyet vermedir. Fitne çıkarmak katliamdan beter günahtır, haramdır. Yani o saldırganlığı ne devletin kanunları ve ne de şeriat’in, İslam Hukukunun kanunları kabul etmektedir. Son örneği Karaköy’de görülen ve muhtemelen şizofreni şalı ile örtülmeye çalışılan olaysa şayet işin içinde politik bir tuzak yoksa bir hazımsızlık ve tahammülsüzlüktür. 28 Şubat ve önceki dönemlerden döküntülerin, sahile vurmasıdır.

Hâlbuki bu ülkede 20 yıla yakın bir zamandır adı konmadık bir “İçtimai Mukavele/Sosyal Sözleşme” yürürlüktedir. Utandıran uygulamalar, kayıp canlar ve kayıp yıllardan sonra toplum, kendiliğinden yazılı olmayan bu mukavele/sözleşmeyle bir Ortak Hayat Barış Dönemine geçmiştir. Günümüz ortak hayatında ananın başı açık, kızı örtülü olabilmekte. Birçok ailenin fertleri, açık-örtülü, namaz kılan-kılmayan ferdlerden meydana gelmektedir. Beş vakit namazını kılan başı açık hatta belki kısa etekli birçok kadın olduğu gibi başı kapalı olup namazını kılmayanlar da mevcut. Geldiğimiz safhada sadece aileler değil, şirketler ve resmî daireler de hükûmetten başlayarak aynı manzarada…

Bugün bu devlet, Türkiye Cumhuriyeti, şeriat devleti değil. Olsa bile bir kişi, yine bir başka kişiye müdahale edemez. Keza bu devlet, dinsiz bir devlet de değil. Bu devletin ceza kanununda Allah’a, Peygamber’e ve din tarafından mukaddes sayılan değerlere hakaret, artık ceza görmektedir. Başörtüsü, Kur’ân-ı kerimden başlayarak dince mukaddes sayılan bir değerdir. Kimse dine de dindarlara da saldıramaz. Diğer din mensupları ise asırlardır, şefkat ve himayemiz altındadır. Atalarımızın gayrı Müslimlere gösterdiği hoşgörüyü, bugün bu topraklarda yaşayan bazı kimselerin kendi din ve dilinden ve kanun önünde kendisiyle eşit diğer vatandaşlara çok görmeleri onları horlamaları gerçekten şizofrenik bir hâldir.

Politik tuzağa gelince;

Önce İstanbul’da sonra bazı illerde -maalesef- bazı vatandaşlar siyanürle zehirlenmiş olarak ölü bulundular. Bu ölümler, 28 Şubat döneminde güya intihar eden deniz subaylarıyla Aselsan mühendislerini hatırlatmakta. Siyanür Vak’alarını, Karaköy Vak’ası, onu da yine aynı çevre’deki İngiliz Casusu’nun garip ölümü takip etti.

Böyle zamanlarda en uzak ihtimal, gerçeğin tam da kendisidir. 28 Şubat Sürecinde o şüpheli ölümleri tezgâhlayanlar, kargaşa çıkartarak istikrarımızı bozmak için de böylesi vak’alar tertiplemiş olabilirler.

.ERDOĞAN’IN WASHINGTON ZİYARETİ

2019-11-15 02:00:00

A -

A +

Beyaz Saray’da gerçekleşen Trump-Erdoğan buluşmasının basını bilgilendirme kısmında önce Sn. Trump konuştu. Fakat sözlerini kısa tuttu. Misafirini dinlemeyi tercih etti. Bunda şüphesiz ki çok hesabı olduğu gibi aynı saatlerde Başkanlıktan azline dair TV’lerde naklen yapılan yargılamanın psikolojik baskısı da vardı. Nitekim buna dair soruyu cevaplandırırken iftiraya uğradığını iddia eden sanıkların söylediği belli cümleleri tekrarladı.

Bu buluşmasının en kalıcı üç kaydı oldu. Diğerleri görüş, talep ve temennilerdir. Bunlardan biri, her iki liderin hatta her iki devletin iki ülke ticaretini 100 milyar dolara çıkartma hedefidir. Diğerleri ise Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Trump’ın kendisine kaba bir üslupla yazdığı mektupları kibar ifadelerle ABD Başkanı’na iade etmesidir. Üçüncüsü de Trump’ın program dışına çıkarak zekice bir buluşla uyguladığı Türkiye muhalifi senatörleri Erdoğan’la bir araya getirmesidir. Trump, senatörlere bu sürprizle âdeta “buyurun; işte kızdığınız lider burada; ne diyecekseniz söyleyin!” demiş oldu. Fakat onlarda surat asıklığı dışında pek bir şey görülmedi.

Başkan Trump, bir kısmı soru-cevapta geçen, şu sözleri söyledi:

-Türkiye, iyi bir müttefikimiz ve iyi bir NATO üyesidir. NATO masraflarına da esaslı şekilde iştirak etmektedir. DEAŞ’la iyi mücadele ediyor. Suriyeli mültecilere yaptığı 40 milyar dolarlık yardım büyük bir paradır. AB, mültecilere yardım konusunda sözünde durmalıdır. Ülkelerimiz arasındaki ticaret, 100 milyar dolara çıkmalı. Türkiye, F-35’lerin yedek parçalarını yapmaktadır. Tayyip Erdoğan’a hayranım!..

Bazıları beylik laflardır. Ama; Amerikan Başkanının Türkiye Başkanına hayran olduğunu söylemesi, kıskançlıkla malul olanlar hariç, herhâlde her Türk vatandaşını memnun etmiştir. O sözler, kayda geçti. Ne var ki aynı Trump, aynı anda ve aynı cümle içinde Türkiye ile bir terör örgütünü eşit değerlendirme gibi bir çelişkiye de yakalanıyordu. “Türkiye ve Kürtlerle harika işler çıkartıyoruz!” dedi. Temel anlaşmazlıklarımızdan biri bu tavırdır. Stratejik müttefikimiz, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bütünlüğüne kasteden bir terör örgütünü dost edinmiştir ve hiçbir ikaz onu yolundan çevirmemektedir. Söz arasında “ateşkes devam ediyor” demesi de masum değildi. Bununla ABD ile yapılan Ankara Mutabakatı’na işaret ediyordu. O mutabakatla Barış Pınarı Harekâtı beklemeye alındı. Metninde yalnızca Türk ve Amerikalı delegasyonun imzaları varken ateşkesten söz edilmesi itibarsız bir ifadedir. Ateşkes, savaşan iki devlet arasında yapılır. Türkiye, PYD ile savaşmıyor. Varlığına kasteden silahlı bir çeteyi tedip ediyor, cezalandırıyor.

Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan’ın ise yine bir kısmı soru-cevap kısmında olan sözlerinin esası ise şunlardır:

-Ülkemizdeki birçok katliamın faili olan terörist Ferhat Abdi Şahin’i Sn. Başkan’ın muhatap alması bizi üzmüştür. Bu hatayı Moskova da yapıyor. Bu terörist, “Apo” adlı terörist başının yetiştirmesidir. Terörist olduğuna dair CIA kaydı da vardır. Kürtlerle teröristler farklıdır. Terör insanlık suçudur. Partimde 50’nin üzerinde Kürt vekil vardır. PYD/YPG, PKK’nın Suriye’deki devamıdır. Türkiye ve Suriye’nin bütünlüğüne kastetmektedirler. PKK ne ise FETÖ odur. FETÖ, 15 Temmuz’da uçaklarla Meclisimizi bile bombalamış, 251 vatandaşımızı şehid etmiş 2500 kadar vatandaşımızın da yaralanmasına sebep olmuştur. Bu örgüt, istiklal ve istikbalimize kastetmiştir. FETÖ elebaşının iadesi gerekirken Pensilvanya’da 400 dönüm bir arazi içinde ağırlanması bizi müteessir etmektedir. Temsilciler Meclisi’nin yüz yıl önceki harp şartlarını bugüne taşıması yanlıştır. Siyasetçiler, tarihçilerin yerini almamalı. Arşivlerimiz herkese açık. Bu arşivleri incelemek için Ermenistan’a yaptığımız, ortak hey’et teşkili çağrımız bugün de geçerlidir. Bizim başımız dik, alnımız açıktır. Senatonun, bu hataya geçiş vermeyeceğine inanıyoruz. Ticaretimiz 100 milyar doları bulmalıdır. ABD ile yeni bir sayfa açıyoruz. S-400’leri aldığımız gibi Patriot da alabiliriz…

Sn. Erdoğan, ayrıca mültecilere, mültecilerin nüfus tasnifine, Güvenli Bölge’ye, mâbedleri yıkılan Hıristiyanların mâbedlerini tamir ettiğimize de temas etti. AB’nin yardım sözünde durmadığına işaret etti. Fakat içeride tatmin edici bir beyan almış olmalı ki temsilciler Meclisinin müeyyidelerine dokunmadı.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın buraya aldığımız veya almadığımız konuşmasındaki hemen hiçbir başlık yeni değildir. Ancak önemli ve kıymetli olan bu konuşmayı Amerika’nın merkezinde, Beyaz Saray’da, canlı yayında, Başkan’a, senatörlere, medyaya ve dünyaya anlatmasıdır. İlgili herkes, bu çok etraflı, girift ve ağır meseleleri birinci ağızdan dinlemiş oldular. Bu muazzam bir halkla ilişkiler faaliyetidir. Nitekim Washington Post “hiçbir lider Erdoğan kadar istediğini alamadı” diye yazdı.

Bu buluşma ve görüşmenin tafsilat ve teferruatı, peyderpey ortaya çıkar. TBMM Başkanı Sn. Mustafa Şentop’un “bu önemli bir diplomatik başarıdır” demesi, bir hak teslimidir. Bize göre de durum budur. Yarın tarihin de böyle yazacağından şüphe etmiyoruz...

.KİM KAZANSIN?

2019-11-14 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, daha evvel de birçok kereler Washington DC’ye görüşmeler yapmaya gitmişti. Başbakan olmadan önce, Başbakanlığında ve Cumhurbaşkanı olduktan sonraki bütün bu ziyaretlerinin içinde en yaman, en çetin ve Türkiye’nin istikbaliyle alakalı en kayda değer olanı dünkü 13 Kasım 2019 tarihli ziyarettir...

Sn. Erdoğan ve Sn. Trump, iki tarafın kurmayları hazır olduğu hâlde müzakere masasına oturdular. O masalarda yaşanan bütün nezaket cümle ve tavırları, aslında birer taktiktir. Orası bir diplomasi cephesidir. Meydanlarda savaşlar yapıldığı gibi masada da diplomasi savaşı olur. 2016’dan bu yana üç büyük harekât, Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve Barış Pınarı’yla Amerika’ya rağmen güneyimizde “Kürt’’ kılıklı terör devleti kurma veya bir başka ifadeyle ikinci İsrail projelerini çökerttik. Kendileri ikrar ediyorlar; yarım asırlık çalışmaları hayal oldu.

Türkiye saatine göre geceye denk gelen dünkü müzakerelerde neler yapıldı, neler konuşuldu, hangi noktalarda sinirler gerildi ve netice olarak ortaya ne çıktı? Bunlar ve daha başkaları bugünden itibaren öğrenilir.

O malumatlar geledursun; biz, bu vesileyle bir tıynetin, ihanet tavrının üzerinde duracağız. Sn. Erdoğan, Washington’da iken bir anket şirketi, burada politikacılar, gazeteciler, seçmenler, okur-yazarlar ve benzerleri arasında bir anket yapıp “bu görüşmede kimin masadan galip kalkmasını istersiniz, Tayyip Erdoğan’ın mı, Donald Trump’ın mı?’’ diye bir soru sorsalar acaba nasıl bir sonuç çıkardı?

“Tayyip, kazanacağına Trump kazansın!’’ diyeceklerin olmayacağını kimse düşünmesin. Zira ortada tarihî misaller var. Nakledeceğimiz birkaç vak’a, bugüne de ışık tutacaktır. Tıynetler böylece daha kolay anlaşılır:

İkinci Viyana mağlubiyeti, tarihin ve talihin bize küstüğü, sonraki bütün felaketlerin başlangıcıdır. Viyana’nın fethedilmesine ramak kalmışken, düşmana haçlı yardımlarının yetişmesiyle zafer şerbetini değil, mağlubiyet zehrini içmek zorunda kaldık. Sadrazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, elbette kederinden mahvoldu. Onun mağlubiyetiyle kendilerine ikbal yollarının açıldığını düşünen bazı menfaatperest devlet adamları ise bozgun haberini alınca İstanbul’da sevinç çığlıkları attılar. Türklerin mağlubiyetine bir Batılı başkentler bayram ediyordu bir de bu muhterisler.

İki asır sonra benzeri, Plevne’de de yaşandı. Gazi Osman Paşa, düşmanı bile hayran bırakan bir müdafaa ile Plevne’yi şan ve şerefle savunuyordu. Ancak “gidip İstanbul’da sadrazam olmasın’’ diye diğer bazı paşalar, ona erzak ve mühimmat yollamadılar. Bunun üzerine Plevne Kalesi, Çarlık Rusya’sının eline geçti. Bu kahredici haberi işiten menfaatperest bazı ikbal budalaları, bir rakipten kurtuldukları için sevinçlere kapıldılar.

Plevne’nin üzerinden kırk yıl geçmeden üçüncü misal yaşanacaktır. Şükrü Paşa, Balkan Harbi’nde Edirne’yi müdafaa ederken inanılmaz destanlar yazıyordu. Şunu vasiyet etmişti. “Edirne, şayet Bulgar’ın eline geçerse; benim cesedimi gömmeyin. Bırakın köpekler etimi yesinler!!!’’ O şanlı müdafaaya rağmen o mübarek şehir maalesef, düşmanın eline düştü. Bulgarlar, Çatalca’ya kadar geldiler. Ancak bir süre sonra Bulgaristan’la müttefiki Romanya’nın arası bozuldu. Birbirlerine girdiler. Bulgaristan, Edirne’deki kuvvetlerinin bir kısmını Romanya cephesine kaydırdı. Türkiye’de İttihat ve Terakki iktidarda, Hürriyet ve İtilaf Fırkası da muhalefetteydi. Bulgarların bu zayıflığını gören Enver Paşa, Edirne’yi kurtarmak için orduyu harekete geçirdi. Vaziyeti öğrenen bazı Hürriyet ve İtilaf Partili zabitler/subaylar, şöyle konuşacak kadar küçülürler:

-Edirne’yi Enver alacağına bırakın Bulgar’da kalsın!!!

Partizanlık böylesine nefrete dönüşmüştü.

Allah’a şükür ki Edirne kurtarıldı ama bu habis huydan kurtulmak mümkün olmadı. Ankete doğru cevap verilir veya verilmez bilemeyiz. Bildiğimiz bir gerçek var ki o da bazı zavallı muhterislerin “Tayyip kazanacağına, Trump kazansın!!!’’ dedikleridir.

İhtiras veya kin yahut her ikisi birden gözleri bürüyünce millî menfaatler umur edilmez olmakta. Hâlbuki milletçe tek yumruk olmamız gerektiği zaman her şey bir tarafa bırakılır. Neyse ki bugün o tıynette olan hasta zavallılar, çok küçük bir yekûndur. Yüksek çoğunluk sağ duyu ve millî duruş sahibidir.

.WASHINGTON’DA ZORLU GÖRÜŞME!..

2019-11-13 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, ABD Başkanı Donald John Trump’ın dâveti üzerine bugün ABD’nin başkenti Washington, DC’de.

“13 Kasım” bir ayı aşkın bir zamandır en fazla tekrar edilen takvim günlerinden biriydi. Sn. Trump, iki devlet arasında Suriye’ye dair ihtilaflar kızışınca Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı “şunları oturup baş başa görüşelim” ağzıyla dâvet etti. Ne var ki 7 Ekim’de yani Barış Pınarı Harekât gününde de devlet âdâbına uymayan bir mektup gönderdi. Başkan yardımcısı Mike Pence başkanlığındaki bir Amerikan hey’eti müzakereler için Ankara’ya gelirken bizim tarafın psikolojisini bozmak için bir de tutup o mektubu basına sızdırdılar.

Mektup işitilince Türkiye siyasetiyle kamuoyunda ciddî bir dalgalanma oldu. Mektubun muhteva ve üslubuyla kabulü mümkün değildi. Her fırsatta dostumuz ve müttefikimiz olduğu tekrarlanan Amerika Birleşik Devletleri, skandal mektup yazmak ve o mektubu skandal biçimde sızdırmakla kalmadı. Temsilciler Meclisi de tam bir hasmâne tutuma girdi. Aynı gün içinde kısa bir aralıkla Türkiye aleyhine iki karar birden çıkarttı. İlkinde Ermeni soykırım iddiasını doğru buluyor, ikincisindeyse bir kısım devlet adamlarımıza karşı müeyyide tatbiki yoluna gidiyordu. Bunun üzerine rafa kaldırılmış Halk Bank dosyası da bir hukuk garabetiyle raftan indirilip muhakemeye devam edildi.

Türk milletinin ve Ankara’nın sinir uçlarıyla oynamışlardı.

Türkiye’deki Amerikan aleyhtarlığı bir ânda fırladı. Bu arada ekran, sütun, konferans ve dost toplantılarında Erdoğan’ın Washington’a gidip gitmemesi yoğun biçimde tartışılmaya başlanmıştı. Toplum iki ayrı görüşteydi. Bir kısmı, gidilmesinden bir kısmı gidilmemesinden yanaydı. Aslında iki tarafın da gerekçeleri doğruydu.

Şâyet on yıl önce olsaydı zannederiz Sn. Erdoğan, kibarlaştırılarak “skandal” denilen bu kadar rezalet varken restini çeker ve bu dâveti iptal ederdi. “On yıl” dememiz şundan. İnsan ömründe on yıl çok uzun bir zamandır. On yıl insana çok şeyler öğretir. Hele devlet hayatının içinde olanlar için on yıl sanki asırdır. Bu tecrübeden dolayıdır ki Cumhurbaşkanı, haklı olmasına büyük bir kamuoyu desteği de arkasında bulunmasına rağmen kalkıp gitti.

Gitmekle Amerikan tarafının mektubuna da, sızdırma şeytanîliğine de Temsilciler Meclisindeki evcilik oyunlarına da kıymet vermediğimizi, esen rüzgârdan psikolojimizin hemencecik bozulmadığını göstermiş olmaktayız. Bir şey daha yapılmış oldu. Kalkıp giderek karşı tarafın elinden birçok kozu da almış olacağız. Bundan böyle mızıklandıklarında, sözlerinde durmadıklarında çok şey söyleme hakkımız doğacaktır.

Erdoğan-Trump ikilisinin neler görüşeceğini, Sn. Erdoğan dün Esenboğa’da tafsilatıyla anlattı. Mektubu iade edip etmeyeceğine dair bir şey söylemedi. Ama iade etmese bile Trump’ın kırmızı yüzünü daha da allandıracak ağırlıkta bazı nezaket cümleleri beklenir.

İki tarafın ele alacakları konuları iki başlık altında toplamak mümkündür:

Bunlardan biri Erdoğan-Trump ikilisinin iki devletin ticaret hacmini 100 milyar dolara çıkartma hedefini gerçekleştirmeye dair düşünceleridir. Diğeri ise tepeden tırnağa güvenliktir. Bunun içinde Suriye, Güvenli Bölge, YPG’nin sınırlarımızdan çekilmemesi, Trump’ın terörist başı Ferhat Abdi Şahin’e hitap şekli, muhatap alması ve Washington’a dâveti, diğer terörist başı FETÖ’nün iade edilmemesi, füzeler, uçaklar, DEAŞ vs...

Türk hey’eti ciddi bir hazırlıkla gitti. Adı geçen her iki terörist başına dair karşı tarafa bilgi ve belgeler dolu dosyalar verilecektir. Amerikalılar, bunları kabul ederken müstehzi gülüşleri gözden kaçmamalı. Onlar, Pensilvanya’da ağırladıkları FETÖ’nün ne yaptığını, nasıl bir darbeye teşebbüs ettiğini, 15 Temmuz’da kaç kişiyi öldürdüğünü biliyorlar. Aynı şekilde “Mazlum Kobani” mahlaslı diğer teröristin katliamlarını da biliyorlar. Diğer tarafın bildiğini de bizim taraf biliyor ama mecburen tecahül-i ârif yapılmakta, bildiği hâlde mahsustan habersiz davranılmakta. Bunların kayıtlara girmesi lâzım.

İki hey’et arasındaki fark şudur:

Bir tarafta ülkesinde her şeye hâkim bir Erdoğan var. Diğer tarafta ise çok başlı bir Amerika ve seçimlere kilitlenmiş bir Başkan.

Görüşmenin ticarî tarafını bir yanda tutmalı. Diğer konularda pek bir şey çıkacağa benzemiyor. Mazlum Kobani dâvetini bir süreliğine geciktirirler. Temsilciler Meclisi kararlarına kulak asılmaması söylenir. Halkbank Dâvâsı Demokles’in kılıcı niyetine yeniden rafa kaldırılır. O kadar. Yoksa YPG’ye silah yardımı devam edecek, enerji bölgesinde Kürt devleti kurmaktan vazgeçilmeyecek, FETÖ iade edilmeyecektir.

Peki, boşa mı gidilmiş oldu?

Hayır!

Olgun bir devlet aklı göstermiş olduk. Askerî sahada kıran kırana mücadele ettiğimiz bir devletle öbür taraftan ticaret hacmini arttırmanın yollarını aradık. Güvenlik mes’elelerinde, askerî harekât mevzularındaysa bundan böyle Washington’ın bize söyleyeceği hiçbir sözü kalmamıştır.

.SİYÂSET AHLÂKI

2019-11-12 02:00:00

A -

A +

"Siyâset", bir işe hâkim olma, çekip çevirme, sevk ve idare etme demektir.

Tanzimat’tan sonra münevverler, Frenkçe; Cumhuriyetten sonra da aydınlar, önce Frenkçe sonra İngilizce kelimeleri konuşmalarına katarak âdeta melez veya şu aralar Türkçeye yeni sızan bir kelimeyle söylemek icap ederse “hibrit” bir lisanla konuşma hastalığına kapıldıkları için siyâset yerine edip “politika” demeyi tercih ettiler.

Fakat tutmadı; bizim millet, aslında eş anlamlı bu kelimelerden siyâsete farklı politikaya farklı gözle baktı. Siyâset bildiğimiz siyâsettir. Onu yapana da siyâsetçi denir. Politika ve politikacı kelimeleri, siyaseti -en hafif söyleyişle- suiistimal edenler için kullanılmakta.

Esasında ahlâk tektir ve o da İslâm ahlâkıdır. İslâm ahlâkı da anlaşıldığı gibi ilâhî kaynaklara yani âyet, hadis, ulemanın hükmü ve kelâm-ı kibara dayanır. Bundan dolayı ticaret ahlâkı, eğitim ahlâkı, hukuk ahlâkı…. diye mesleklerin ahlâkları sayıldığında bu meslek mensuplarının ilâhî teraziye yakınlık ve uzaklıklarına işaret edilmektedir.

Siyâset, yahut politika, meslek değildir. San’at da değildir. Ancak, siyâset ve politika ahlâkı üzerine ve bu isimde Doğu’da ve Batı’da eserler kaleme alınmıştır. Siyâset, meslek değildir ama siyasetçi hiçbir meslek mensubunun yapamayacağı kadar mensubu olduğu memlekette hatta bazen dünya çapında hâl ve istikbâle yani bugüne ve meçhul yarınlara etki edebilmektedir. Siyâset ve onun tatbik mevkileri milletvekilliği, bakanlık, hizmet dallarıdır. Ahlâklı, iyi yetişmiş, tefekkür edebilen, ufuklu, haysiyetli ve şahsiyetli siyâsetçi bir devlet ve millet için büyük talihtir. “Siyâset ahlâkı netice itibarıyla ilâhî mecraya, İslâm ahlâkına dayanır” dedik. İslâm ahlâkını meydana getiren aslî unsurlardan biri vefâdır. Diğeri hakîkate sadakattir, diğeri sözünde durmaktır, öbürü samimi olmak, riyakârlık yapmamaktır, daha başkası hakkı teslim etmektir, bir diğeri kendini muhakeme ve muhasebeye tabi tutmak ve liyakatinin üstünde olan yere talip olmamak, haddini bilmektir.

Bunların ne kadarının siyâsetçide olduğu herkesçe malûmdur. Vefâ, bâzı siyâsetçilere sanki küsmüştür. Aleyhine bile olsa hakkı teslim eden siyâsetçi, bir asırda belki beş-on kişi çıkar. Onların azlığının aksine iyi gün dostları, fırsatçılar, ikiyüzlüler, övücüler ve benzerleri yığınla mevcuttur. İyi siyâsetçi ağırlık kazanamayınca siyâsette müesseseleşme olamıyor. O zaman ara-sıra bir lider çıkmakta, o varken eksiği-fazlasıyla bazı şeyler yapılmakta, gidince de yeniden başa dönülmektedir. Seviyeli siyâsetçi yetişmesinin esas imkânlarından biri, lidere bağlıdır. Lider, genel başkan, yakınına hoşuna gidenleri değil, doğruyu söyleyenleri alabilmelidir. Yerini kaybetme pahasına da olsa doğruyu söyleyenler, lideri satmaz, ardından kuyu kazmaz. Siyâseti, çevre yapıp yakınlarına ihale almak için, dar gelirli zar-zor geçinirken yüksek emeklilik maaşına kavuşmak için, kısacası dünyalık için değil de Allah rızası için, Allah’ın kullarına hizmet için yapan siyâsetçiler her devrin değerleridir. Onlar, hayırla yâd edilirler…

-Bütün kabahat, siyasetçide mi, seçmenin vatandaşın vebâli yok mu?

Bu sual haklıdır.

Kahvede, esnaf muhitinde yahut dost meclisinde atıp-tutan, kesip-biçen, dünyaya nizâm veren, bol kesen konuşan, siyasetçi için -maalesef- sunturlu laflar edenler, ezkaza âniden oraya sıradan bir siyasetçi, hatta hatta politikacı girse hemen hava değişir, sözler ters yüz edilir, sunturlu lafların yerini iltifat israfları alır. Bunu yapan vatandaş, elbette kötülüğe ortaktır. Öyle yapacağına methüsenayla ayaklarını yerden kestiği insanı misafir ettikten sonra söylenmesi gerekeni medenice dile getirse hizmet etmiş olur. Hâlbuki iltifatlar girizgâhından sonra “bizim oğlan kaç aydır işsiz…” diye sızlanma başlamaktadır.

Bazı partiler, kendi bünyelerinde “Siyâset Akademileri” açmışlardı.

Galiba hâlen de açıklar ama ne yaptılar, neler yetiştirdiler bilmiyoruz.

Sanki; siyâsetin ayrıca mektebi olmuyor.

Siyâsetin tek mektebi var; hayat!..

2023, 2053 ve 2071 Kızılelmalarına sadece maddi kalkınmayla değil aynı zamanda vasıflı, donanımlı, ahlâklı yani gâye ve dâvâ sahibi idealist siyâsetçilerle varılabilir. Ve tabiî ki millî menfaatleri, kendi çıkarlarından üstün tutan vatandaşlarla…

.BUNUN ADI DİN SAVAŞLARIDIR!..

2019-11-11 02:00:00

A -

A +

Akdeniz’de, Filistin’de, Suriye’de, Fırat’ın şarkında ve garbında, Irak’ta, Kandil’de, Afganistan’da, Keşmir’de, Arakan’da, Doğu Türkistan’da, Moro’da, Libya ve hatta Yemen’de değişik, ırk devlet ve milletlere karşı yapılan bütün muharebeler ve onların içinde kendine süper güç veya kalkınmış devlet denenlerin kullandığı terör örgütlerine karşı verilen mücadele hareketlerinin tamamı din savaşıdır.

Müstemlekecilerin, petrol sömürüsünü maksat edindikleri doğrudur. Bir damla petrolü bir damla insan kanından değerli bilme vahşeti güttükleri de doğrudur. Bu petrol savaşının 1914’te ateşin başladığı, 1918’de silahın bırakıldığı yerde devam ettiği tesbiti de doğrudur. Ama bu doğruların arkasında aslında değişmez bir doğru vardır:

O da karşı cephede yer alanların tamamının din savaşı yaptıklarının şuurunda olduklarıdır. Bu gâye ile geliyorlar, bu gâyeye hizmet için terör döküntülerini besliyorlar, bunun için göstermelik devletler kurmaya kalkışıyorlar.

Gafil, Müslümanlar için cihad bitti. Ama şuurlu Hıristiyan, Yahudi ve diğer dinlerdekiler için Müslümanlığı yok etme, O’nun bin yıldır, bayrağı, sancağı, kalkanı, kalemi ve kalesi olan Türkleri bitirme cehdi bitmedi. Bunun içindir ki DEAŞ’ı türettiler ve onlara “cihadcı” dediler. Cihadcı, sözünü cihad ve mücahid yerine ikame ederek kelimeyi itibarsızlaştırmak istediler. Bizdeki sığ ve saf kalem ve kelamlar da onlarla beraber konuşup yazdı. Bazılarının mankurtluğu hâlen devam etmekte.

ABD, Irak’ı işgal ettiğinde George W. Bush, şunu demişti: “Bu bir haçlı seferidir!..’’ Sonra derin Amerika bu sözü tevil etti. Hâlbuki söylenen doğruydu. Bush’un açıktan dediğini, bilerek veya heyecana kapılarak söylediğini, sonra gelenler zımnen, örtülü biçimde ifade ettiler ve ediyorlar. İttifak, müttefiklik, dostluk, vs. mavi boncuktur. Göz boyamadır. Niyet saklamadır. Bugün bütün mezhepleriyle Hıristiyan’ı, Yahudi’si, Neocon’u, Evanjelist’i, Budist’i, Avrupalısı ve topyekûn İslâm dışı unsurlar, Müslümanlara karşı ortak cephededir. Adları bir asır evvel “Yedi Düvel”di, bugün de Yedi Düvel’dir. Bizde uygarlar, çağdaşlar, Kemalistler, bir kısım laikler bunu göremiyor ve sık sık “ama Araplar!” diyorlar.

Ne demek Araplar?

İslâm dînî, yalnızca Araplara gelmedi. İlk iki yüz yıl dışında da Araplar İslâm’ı ne temsil ettiler ne müdafaa edebildiler. İslamiyet, bütün yeryüzüne bütün insanlığa inmiştir. Müslüman olduktan sonra her mü’min, canı ve malıyla, ferden ve ailece ve millet olarak bu mukaddes din uğruna ne lâzımsa onu yapacaktır. “Cihad” denen budur. Önceki Müslüman atalarımız ve bilhassa Selçuklu ve Osmanlı geçmişimiz, böyleydi. Onların hayatı haçlı seferlerine karşı var olma veya yok olma kavgasıyla geçti. Bu seferler, Osmanlının ilk dört asrında kılıçla, son iki asrında maliye ve siyasetle oldu.

NATO, şu-bu zamana bağlı göstermelik yapılardır.

Hadiseye böyle bakılırsa FETÖ ihaneti daha iyi okunabilir.

Papalık, haçlı ve siyon güçler, İslam âlemine Vehhabiliği ve Selefiliği şırınga ettiği gibi Türkiye’ye de Fetoizmi zerk etti. Evanjelizm, bizde de “dinler arası diyalog” yalanıyla hayat bulmaya kalkıştı. Bu çoklu taarruzlara karşı en büyük ve dayanıklı kale, Ehl-i sünnet ve’l cemaat itikat, amel, tavır ve yüreğidir. Hak mezhebleri tenkide tevessül etmek, “mezhep taassubu” demek bu kaleyi tahrip olur. Düşmanın ekmeğine yağ sürülür.

Kimse uyumasın!..

Haç, Hilâl’e insafsızca saldırıyor!...

Derin şuur ve derin idrak içinde olan Müslüman bunları görür. Tarihî mes’uliyetimiz, ecdadımız ve Misak-ı Millîden haberdar olmak şarttır. Bugün yaptığımız, asla bir Türk-Kürt savaşı değildir. Tarihin hiçbir saatinde Türk ve Kürt harp etmemiştir. Bu bir Türk terör savaşı da değildir. Yapılan, din savaşlarıdır. Kabul edilse de böyledir edilmese de. Deve kuşu, gerçekten kaçınca tehlike kaybolmuyor. Mertler, çekilirse meydan nâmertlere kalır. Biz dayanırsak “nâmert kaçar”. Meydan, aslanların olur. Unutulmasın!.. Sultan Reşad’ın 23 Kasım 1914’te ilân ettiği Cihad-ı Ekber çağrısı, sonraki Osmanlı ve T.C. idareleri tarafından ortadan kaldırılmamıştır

Zaten, din, istiklâl, vatan ve iffet tehlikedeyse cihad farz olur.

Bugün TSK ve bütün kuvvetlerimiz, yiğitçe bu farzı eda ediyorlar.

Bu hakikatler bütününü, çok esaslı şekilde hem içeriye ve hem de diğer Müslüman milletlere anlatmak gerekir. Zira; bugün zihinler, belli kelimelere ya şartlanmış veya kilitlenmiş vaziyette. Biz dâhil bütün İslâm âleminde bir kısım aydın, yabancılaşmış, sokaktaki bir kısım insan, vurdumduymaz olmuştur.

Uyanışın şafağındayız.

Zafer, inananlarındır!..

.ŞANLI PEYGAMBERİN YOLUNDA OLMAK!..

2019-11-08 02:00:00

A -

A +

Sevgili Peygamberimiz -aleyhissalatü vesselam- mahlûkların, yaratılmışların en üstünü. Her bakımdan ve her anlamda en üstün. O, en üstün insan ve en ulvi Peygamberdir. İlk insan ve ilk Peygamber Âdem –aleyhisselamdan- kendilerine yani Peygamberler Peygamberine kadar gelen Nebi ve Resullerin, ‘’Peygamber’’ dediğimiz seçilmiş rehberlerin en büyüğü. İnsan, eşref-i mahlûkat, insan halk edilmişlerin en itibarlısı, en şereflisi. O, insanların en kıymetlisi, en şereflisi. İnsanların, cinlerin ve meleklerin.

Sevgili Peygamberimiz, hâce-i kâinat, kâinatın hocasıdır. Bütün insanların, her renk, cins ve memleketten herkesin yol göstericisi. Son resûl olmakla İslâm Peygamberi değil, bütün insanlığın, kendi zamanlarından kıyamet kopuncaya dek gelmiş-geçmiş ve gelecek bütün insanlığın Peygamberidir. Bu insanlardan bir kısmı, imân etmekle ümmet-i icâbe, bir kısmı ümmet-i dâve, dâvet edilmiş, Muhammedî şeriate çağrılmış muhataplardır.

Onun ailesi, soyu, dâvâ arkadaşları ve ümmeti de üstündür. En üstün kitap, Kur’ân-ı kerim ona gelmiştir. Mirac, Allahü teâlânın huzuruna kabul devleti yalnızca ona bahşedilmiştir.

Peygamberimiz, Vahiy Medeniyeti’nin, Merhamet Medeniyeti’nin mimarıdır. Güzel ahlak, O’nda zirvededir. İlim, şecaat, kahramanlıkta emsalsizdir.

Müslüman toplumlar, O’na tâbi olup samimiyetle ve taviz vermeden yolundan gidip emr-i mâruf, nehy-i ani’l münker yaptıkları, Allah’ın emir ve yasaklarını kullara tebliğ ettikleri, Peygamber yolunun muhafızları oldukları sürece dünyaya efendi oldular, kıtalara hâkim oldular. O’ndan uzaklaşınca da zelil oldular, hakir oldular, kaybettiler, kargaşaya düştüler, sömürüldüler, zulüm, esaret ve vesayet altında kaldılar.

Şanlı Peygamberin yükselttiği İslâm binasının dört ulu sütunu vardır. Kitap, sünnet, icmâ-ı ümmet, kıyas-ı fukaha. İtikad, inançtaki mezhebimiz, ehli sünnet yolu, buradan doğmuştur. Ehli sünnet aydınlığının iki önderi İmâm-ı Matûridi ve İmâm-ı Eş’ari’dir. Ameldeki; Müslümanlığı yaşayışımızdaki, uygulamadaki mezheblerimiz de yine bu dört kaynaktan gelir. Bu mezhepler, Hanefi, Şafiî, Malîki ve Hanbelidir. İsimlerini kurucuları imamlardan yani o çok büyük din âlimlerinden alırlar. Bu mümtaz, ulu âlimlerin lideri de İmâm-ı âzâm Ebu Hanife Nûman bin Sâbit’tir. Bu mezhepler, bir diğerinin muhalifi ve hasmı değildir. Aralarında çatışma, çekişme ve taassup yoktur. Aralarındaki ictihad, görüş farkları, Müslümanlara kolaylık ve rahmet sebebidir.

Tasavvuf, velâyet, evliyâlık da Hâce-i kâinat olan kâinatın mürşidi azîz Peygamber’den gelen O’ndan öğrenilen nefsi terbiye etme, olgunlaşma ve gönlü, kalbi Allah ve Peygamber aşkıyla doldurma usulüdür.

Sevgili Peygamberimiz, bizzat kendileri de doğum günlerini yâd ederlerdi. Sonra gelen Müslümanlar da Mevlîd-i şerîfleri yaşadılar. Peygamberimizi, O’nun yolunu bir kere daha ve aşkla idrak etmeye çalıştılar. Hayatları, Siyer-i Nebîlerden öğrenildiği gibi Mevlid-i Nebi kasideleri ve nât-ı şeriflerle, Sevgililer Sevgilisini öven şiirlerle de mânen aklanıp- paklandılar.

O’nun, o Şanlı Peygamberin getirdiği sönmez meş’ale asırlarca ve asırlarca insanlığa yol gösterdi. İslâm milleti, İslâm ümmeti yeryüzünün en kıymetli varlıkları oldular. Biz, Türkler, İslâm’la şereflendikten sonra İslâm dininin ve Müslümanların aslan yeleli mücahidleri olduk. İ’lâyı Kelimatullah ve Şeriat-i Muhammedîyi varlık sebebimiz saydık.

Payitaht, İstanbul, insan zarafeti, hanımefendilik, beyefendilikte, tasavvufta, hat yazısında, tezhipte, mimaride süzülmüş ve seçilmiş insan tipinde yıldız oldu. İslâm’ın zâhirini Osmanoğulları, bâtınını dergâh terbiyesi korudu. 12 Eylül 1682’deki Viyan bozgunu, Müslümanların talihsizliğinin başlangıç tarihidir. O gün haçlılar, neticeye inanamıyorlardı ama Müslümanlara galip gelmişlerdi. Sonrasında hep yokuş aşağı gidildi. Amel de bozuldu, itikad da. İslâmiyeti ve Müslümanları içeriden ve dışarıdan yıkmaya başladılar.

Bugün Müslümanlar, on beş asır içinde en kötü çağını yaşamaktadır.

Bugün Müslümanlar her yerde darmadağınık.

Başsız ve perişan.

Geri kalmışlık onlarda.

Fukaralık onlarda.

Düşman çok, Müslümanlar savruk.

Bu hâlden kurtulmanın yolu asla rücudur, öze dönüştür.

Daha ileriye gitmeye bile lüzum yok:

Sultan Abdülhamid Han zamanındaki Müslümanlık yaşansa, İslâm yaşanmış olur.

Korkarız ki Sevgili Peygamberimiz, şu hâliyle bu ümmetten râzı ve memnun değillerdir.

Dileriz ki Türk milleti, yeniden İslâm’a sancaktar olma şerefine nail olur.

Başkasında zaten ümit yok.

‘’Hangi İslamiyet?’’ denirse cevap kolaydır:

Tatbikî ibadette İmâm-ı Âzâm’ın, itikadî inanışta İmâm-ı Mâturidi ve İmâm-ı Eşarî’nin, tasavvufta İmâm-ı Rabbanî’n öğrettiği İslamiyet. Sevgili Peygamberimizden öğrenilen İslâmiyet.

Mevlid-i şerifiniz mübarek, dualarınız kabul olsun.

.DEVLETİN YETİMLİĞİ!

2019-11-07 02:00:00

A -

A +

Mahkeme hükmü, mahkeme kararı, o devletteki adaletin tecelli etmiş, gün yüzüne çıkmış, tebellür etmiş yani billurlaşmış şeklidir. Şahıslar üzerinde durmaya gerek yok. Şahıslar, bugün şunlar olur, yarın bir başkaları. Kişiler değişir, hatta mahkeme hey’etleri de gelip geçer ama adalet veya adaletsizlik, şeref veya mahcubiyet belgesi olarak devam edip gider.

Adalet tevzii, adalet dağıtma mükellefiyeti, bir cemiyeti, devlet olma ulviyetine yükselten birkaç olmazsa olmaz şarttan biridir. Ezansız, Bayraksız, ülkesiz, milletsiz, maliyesiz, ordusuz olunamayacağı gibi adaletsiz de olunamaz.

O kadar ki adalet, o ülkede mukim her dil ve her dindeki herkese lâzımdır.

Biz, lisanında “şeriatın kestiği parmak acımaz” yakuttan cümlesi olan tek milletiz. Şu var ki bu söz, son asırda hayattan çekilmiştir. Sabah-akşam, ilericilik, çağdaşlık, hastalıklı ideoloji adına şeriata hakaret edilirse o hayat, kirli havada boğulmuş olur. Hâlbuki o cümlede kastedilen adalettir. İslam’ın hukuk, ceza, ticaret, beşerî veya ammeyle alakalı haklarına dair maddeler manzumesi kastedilmektedir.

Son iki asırda değerli çok çok şeyimizi kaybettiğimiz gibi adaleti de kaybettik. İmparatorluk, dirayet, adalet, komşuluk, Türkçe... ne varsa gitti.

Şimdi; varılan yerde yargı paketleriyle kompartımanlar tanzim edilmekte. Hâlbuki lokomotif ithal, döşenmiş raylar yabancı malı.

Bu gerçeğe rağmen mutlak adalete erişilemezse bile ona mümkün mertebe yaklaşmaya çalışmalıdır:

-Uzayan yargı, adalete sekte vurur.

-Lüzumsuz tutuklama adaleti baştan mağdur eder.

-Tenakuz, çelişki teşkil eden kararlar, adalete çıkmaz lekeler sürer.

Beraat alan bir kimsenin 4-5 yıl tutuklu kalmasının izahı olamaz. İdam verilmiş mahkûma dönüp önce 10 sene sonra tahliye vermenin hiçbir gerekçeyle izahı mümkün değildir.

Eğer bunlar yapılırsa millet vicdanı sessizce ve derinden kanar. Bugün o hâldeyiz. Hâlbuki önümüzde ne çok ibretlik ve utandırıcı malzemeler var. İstiklal Mahkemelerinin hükümleri, cinayetti. Yassıada vahşet ve cinayetti, 12 Eylül katliamdı. 28 Şubat ve Ergenekon dâvâları, talimatların tortusuydu.

Kılı kırk yararak muhakeme ve muhasebe yapmalı ve bugün bu ayıplar tekrar etmemeli. Tehdit, baskı ve talimatla verilen kararların adaletle alakası olmadığı gibi hatır, gönül veya başka sebeplerle verilen kararlar da adalet değildir.

Polisin, istihbaratın, askerin hayatını ortaya koyarak yakalayıp sana teslim ettiklerini Batı’nın nazlı hatırına binaen serbest bırakırsan bunu ne bugüne ve ne de yarınlara izah edebilirsin. Bu nasıl bir uçurumdur? Niçin idam verdin, neden on senelere geriledin niye yarı yoldayken salıverdin?

Amme, millet bu olanları kabullenemiyor. Gaziler küskündür, şehid yakınları muzdarip, şehidlerin kemikleri sızlıyordur.

Vicdanlar bir kere daha rahatsız.

Bir kere daha söyleyelim ki mesele, gündemdeki birkaç isim değildir. Mesele, aletle alakalı. Ne demiş atalar? “Kem alâtla kemalât olmaz.” Kötü aletten olgun eser çıkmaz!

Hissî olmadan, partizan düşünmeden, ideoloji bataklığına düşmeden bu meseleleri derinlemesine düşünmeliyiz.

Adaletsizlik, devletin yetimliğidir.

.13 KASIM KARARI

2019-11-06 02:00:00

A -

A +

ABD Başkanı Donald Trump, Türkiye Cumhuriyeti Başkanı Tayyip Erdoğan’ı 7 Ekim 2019’da Washington’a dâvet etmişti. Ziyaret için kararlaştırılan tarih 13 Kasım’dı.

Bu dâvet ve kabul olduğunda Sn. Trump, Sn. Erdoğan’a o seviyesiz mektubu yollamamıştı. Barış Pınarı Harekâtı yapılmamıştı. YPG’li teröristlerin hudutlarımızdan çekilmesine dair Türk ve ABD’li hey’etler arasında mutabakat imzalanmamıştı. Temsilciler Meclisi, Türkiye’nin 1915’te Ermenilere soykırım yaptığına dair bir karar vermemişti 30 Ekim günkü bu kararın hemen ardından bir de Türkiye Cumhurbaşkanıyla bir dizi devlet adamı ve bazı bankalar hakkında bir başka şantaj kararı daha alınmamıştı.

Bir insan düşünmeli ki bir başka insanı önce memleketine dâvet ediyor, dâvet edilen dâvete icabet edince de dâveti yapan, bu defa da her türlü nezâket kaidesini bir kenara bırakarak laubali bir ağızla ona bir mektup yazarak, bir skandala imza atıyor.

Bütün bu olanlardan sonra Sn. Erdoğan’ın 13 Kasım’da Washington’a gidip gitmeyeceği merak mevzuu oldu. Türkiye muhalefeti, bir taraftan Trump’ı hak ettiği bir dille kınarken bir taraftan da mektuba karşı sessiz kalınmasını eleştiriyordu. Bunun üzerine ilgili sözcüler, günü geldiğinde bu kâğıt parçasına cevap verileceğini söylediler. Birkaç gün sonraysa Cumhurbaşkanı Erdoğan, mektubu Trump’ın masasına bırakacağını dile getirdi. Bu cümle sanki ziyaretin olacağına dairdi. Ama umumi hissiyat, ziyaretin yapılmamasına ağırlık vermekte.

Şimdi 13 Kasım yaklaşırken ziyaretin vuku bulup bulmayacağı daha bir konuşulmaya başlandı. Bizler, buna dair yazılar yazıp TV’lerde mütalaalarımızı serdederken Cumhurbaşkanı, partisinin dünkü grup konuşmasında Trump’la telefon görüşmesinden sonra karar vereceğini açıkladı. Bu yüzden seyahate dair merakın yanına bir de Cumhurbaşkanının telefon görüşmesinde ne söyleyeceği merakı da eklenmiştir?

Sn. Erdoğan, telefonda herhâlde birtakım şartlar ileri sürecektir. O şartlar nelerdir veya neler olmalıdır?

1- Başkan Trump, mektup için özür dilemelidir.

2-Temsilciler Meclisi, her iki kararını da iptal etmelidir.

3- Fetullah Gülen ve ekibinin Türkiye’ye iade edileceğine dair gün ve saatiyle teminat verilmelidir.
Bu 3 maddenin tamamı veya 3’ten ikisi yapılmadıktan sonra ziyaret olmamalıdır.

Bunlar olmadan gidildiği takdirde muhalefet çok güçlü bir şekilde konuşacaktır. Cumhur İttifakı’nın diğer ortağı MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli de gidilmemesinden yanadır. Üstelik dâvetin sahibi Trump olduğu hâlde aynı Trump son konuşmasında Erdoğan, Beyaz Saray’ı ziyaret için sabırsızlanıyor vâri çarpıtma bir söz de etmiştir. Görünen köy, kılavuz istemez. Belli ki tatsız-tuzsuz bir konuşma olacaktır.

Tekrarlamak isteriz; Sn. Erdoğan, bu 3 şartı koşmalı ve aynen yahut ikisi kabul edilmezse ziyaret kararından rücû etmelidir…

.MİNÂRE, ŞEREFE VE KUBBE

2019-11-05 02:00:00

A -

A +

Son asrımızın en büyük eserlerinden biri, şüphe yok ki “İstanbul Havalimanı”dır. Sahasında dünyanın en değerlisi. En gelişmiş ülkelerin havaalanlarını görünce bizim havaalanımızın ne denli kıyas kabul etmez üstünlükte olduğunu fark ediyor ve bu günleri yaşattığı için Allah’a şükrediyoruz. 40 yıl önce ilk defa Frankfurt Havalimanı’nı, Alman çevre yollarını kullandığımızda ülkemiz adına nasıl hayıflandığımızı anlatmak ayrı bir yazı mevzuu olur. İstanbul Havalimanı, böylesine güzel ve değerli, tek kelimeyle eser. Kaldı ki bu eser, daha tamamıyla bitmemiş. Her şey bittiğinde sanki içinde havaalanı da olan kocaman bir şehir ortaya çıkmış olacak.

O’na bakışımız bu. Verdiğimiz değer böylesine yüksek.

Ama…

Böyle bir eserde öyle bir hata işlendi ki inanılması mümkün değil. Havalimanı, hizmete açılırken alana tam girişte bir de câmi yapılıyordu. Biz, o günden huylanmıştık. Çünkü tuhaf bir inşaat yükseliyordu. Sanki bir karpuz kapak kısmından kesilmiş ve milyon kere büyütülmüştü. Gözü rahatsız ediyordu. Bizim böyle bir mimarimiz yoktu. O zaman minareler daha şekillenmemişti. Emin olunuz bir hilkat garibesiyle karşılaşacağız diye elimiz yüreğimizdeydi. Eyvah ki korktuğumuz oldu! Bugün İstanbul Havalimanı Câmii, gövdesiyle, kubbesiyle, hele hele minareleriyle bizimle alâkası olmayan bir mimariye sahiptir. Bu sakil mimarili câmi, insana İstanbul’a değil de Tahran’a girdiği intibâı veriyor. Gövde ve kubbenin hangi mimaride olduğu meçhulümüzdür. Minarelerse tam malumumuz. İstanbul Havalimanı Câmii’nin minareleri İran mimari üslubundadır. Bu hatadan rücu edilmesi gerekir. Islahı mümkünse her şeyiyle ıslah edilmeli, değilse yıkılıp yeniden yapılmalıdır.

Bizim dînî mimârimiz, Abdülmennan oğlu Sinan’da şâhikasına ermiştir. Muhteşem Süleyman bir Cihan Padişahı, Aziz Mahmud Hüdâyî bir gönül sultanı, şair Mahmud Abdülbaki bir Cihan Devleti Şairi olduğu gibi Mimar Sinan da bir Cihan Devleti Mimarıdır. Bugün hiçbir mimar, hiçbir kibir ve evhama kapılmasın, kendisini de kimseyi de yormasın. Mimaride Koca Sinan aşılamaz. Bu hakîkate riayet edildiğinde bugün de güzel eserler verildi:

İstanbul’un Anadolu yakasında yapılan “Mimar Sinan Camii” hem bir vefa eseri ve hem de Sinan üslûbunun muvaffak bir devamıdır. Bu misalleri Ankara merkezde aynı üslûpla yapılan câmi, Büyük Çamlıca Câmiî, Amerika Maryland’daki Washington Câmiî Külliyesi.. diye çoğaltmak mümkün. Hatta Kocatepe Câmiî ve Adana’daki Sabancı Câmiî de Sinan üslûbunda eserlerdir. Demek ki mimarlarımız isterlerse, emsalsiz üstadları merhum ve mağfur Mimar Sinan Hazretlerinin takipçisi olarak güzel eserler inşa edebiliyorlar.

Hâl bu iken İstanbul Havalimanı’na ve mü’minlerin vicdanına bu kötülük niye?

Ancak; vahim manzara bundan ibaret değil:

Altunizâde’de “İlahiyat Câmiî” isminde bir câmi yapıldı. Câminin içi ferah. Hatlar, Hüseyin Kutlu Hocanın fevkalâde eserleri. Buraya kadar denecek bir şey yok. Hulefa-i Raşidinin isimlerinin asılı olması da teşekküre layık. Ama minarelere bakınca hayret ve teessüre kapılmamak mümkün değil. Bu garip minareler, mânâdan çok maddeyi çağrıştırıyor. Şerefe yok ve göğe yükselen şehadet parmağı havasında. Bu câmi ve minarenin bir benzeri Yenibosna’da. Onlara üzülürken üçüncüsünü de gördük. Şehidler Köprüsü’nün Anadolu ayağına yapılan mescide de bu tuhaf minare yakıştırılmış. Bu son iki câmiîn minâresi de güya göğe yükselen şehadet parmağı şeklinde ve onların da şerefesi yok. “Ecdad, onbeş asırdır minâreyi şehadet parmağı şeklinde yapmayı düşünemez miydi?” Mısra ile mimari karışması hata olmuştur. Daha vahimi; şerefe niçin yok. Mantık şu mu? “Artık mikrofon ve hoparlör var, şerefe niçin olsun?” Bu düşünce felâkettir. Ümid ederiz ki o minârelerde şerefe vardır lakin biz görmemişizdir. Ancak yanıldığımızı tahmin etmiyor hatta üzüntümüzün artacağından korkuyoruz:

Bilen bilir ve arşivler şahiddir ki Taksim’e cami yapılması teklifi, ‘80’li yılların ortalarında ilk defa bu fakir tarafından bu sütunda dile getirilmiş, Türkiye gazetesi, teklifimize sahip çıkmıştı. Sonrasında yıllar boyunca bu büyük ihtiyacı yazılı ve sözlü olarak tekrar tekrar dile getirmiştik. Taksim Camii, şimdi şükürler olsun ki sona yaklaştı. Minareler de yükseldi. Ne var ki minârelerde şerefeler hâlâ yok. Acaba şerefe yapılmayacak mı, yoksa sonradan mı ilâve edilecek? Oradan her geçişimizde büyük bir merak ve dikkatle bakıyoruz.

Görüldü ki mimaride bile örtülü bir çekişme var. Birileri yenilik adına reform peşindeler, diğerleri ecdâdı takip ediyorlar. Bütün bu bahisler için Mevlid-i Şerif Haftasında sadece takdir ve tebriklerimizi yazmayı çok isterdik.

Ne var ki doğruyu saklamak kötülük olur.

Bugün bizim ümmet olarak da millet olarak da Namaz Vakti, Sahur Vakti, Oruç Vakti, Bayram Başlangıcı, Ezanın Okunma Şekli gibi çok temel birkaç mes’elemiz vardır. Onlara çare bulamadan fikir birliği yapamadan bu defa da İran üslûplu minâre ve şerefesiz minâre problemleri çıkageldi.

Çıra ışığında merdivenleri döne döne şerefeye yükselip billurdan bir insan sesiyle Ezan-ı Muhammediyi aslı gibi okuyup gönülleri uyandıran o mübarek müezzin efendiler devrinde câmiler, 5 vakitte de dolup taşıyordu. Şimdi neredeyse her eve bir hoparlör bağlanacak lâkin câmiler sadece cumaları dolmakta?

Niçin?

Biz, neyimizi kaybettik?

Çok şeyimizi kaybetmiş olmalıyız; ki İstanbul Havalimanı’na giderken Göktürk’ün yol kenarındaki utandıran görüntü, anlayana çok şey söylemekte. Câmi minaresi çirkin bir şekilde baz istasyonu yapılmış!..

Özür dileriz.

Kanuni, Hüdayi, Baki, Sinan… Ey ulu ecdat; sizden, hepinizden özür dileriz.

Liyakatsizliğimiz için özür dileriz.

.EZAN VE MİNÂRE

2019-11-04 02:00:00

A -

A +

Aşağıdaki makale, Türkçe’nin esaslı ustalarından, gayretiyle edebiyatımıza Yahya Kemal Beyatlı külliyatını kazandırmış olan Nihad Sâmi Banarlı tarafından kaleme alınmıştır. Makale, 30 Eylül 1969 tarihinde Meydan Mecmûası’nda neşredilmiştir. Merhum yazar, yazısında bir kısım sancılarımıza temas etmekte, vahim hataları dile getirmekte, endişelerini ifâde etmektedir.

“Minâresiz Câmiler” başlığını taşıyan bu yazıya, ne tek bir kelime ve ne de tek bir cümle ilave ettik. Sadece yer yer kısaltmalar yaptık. Oraları da parantezle gösterdik. İmlâyı da aynen koruduk.

İşte sorumlularına vebal ve tedbir alma mükellefiyeti yükleyen teşhis ve tesbitler:

“(…)Minâre, Türkiye’deki şekliyle bir Türk eser; Türk zevkinin inceltip yükselttiği, millî bir mâneviyât âbidesidir. Câmi kubbelerinin, bir, bâzan iki tarafında (...) Allah yazılarındaki elif’ler gibi yükselerek semâ boşluğunda bir güzellik çizgisi hâlinde uzanan bu nârin yapılar, dileyelim ki semâlarımızdan eksilmesinler. Onlar bu vatanı Türk eden çizgilerdir.

(…)

Minâre kelimesinin aslı Arapça’da manâra etrafı aydınlatmak için üzerine çerâğ konulan nesnedir. Minârelerin zamanla göz ve gönül aydınlatan yapılar hâline gelmesi, belki de, kelimenin başlangıcındaki bu ışıklı mânâsındandır.

(…) Minârelerin, zamanla, ibâdetin ve ruhâniyetin en güzel seslerini dağıtan ve inanmışlarla güzel sanat âşıklarının ruhlarını ve gönüllerini aydınlatan, nurdan yapılar hâline gelmesi de onun ilk vazifesinin gittikçe artan iyiliğindendir:

(…) Hind, Irak, İran, Hicaz, Mağrip ve Endülüs minareleri umumiyetle dört yahud sekiz köşeli ve çok kalın gövdeli yapılardı. Bunlar (bâzan çok süslü olmakla berâber), bizim, Türk semâlarımıza yükselttiğimiz ve çizgilerini Asya’daki medeniyetimizden getirdiğimiz; getirdikten sonra da gittikçe güzelleştirdiğimiz minâreler gibi sonsuz derecede güzel değildi.

-Türk demek, minâre demektir! sözünün bir mânâsı olabilirse, bu mânâ, bence işte bunu ifâde eder.

***

Edirne’de Üç Şerefeli ve Selimiye minarelerine üç ayrı merdivenden çıkarak aynı şerefelerde buluşan insanlar, asırlarca bu nârin yapılara bu üç yolun işlenişindeki inceliğe hayran kalmışlardır. Türk minâresi, Mimar Sinan’la kemâlini bulmuş, daha sonraki asırlarda ise Dolmabahçe minârelerinde olduğu gibi, inceliğin ve zarifliğin son haddine ulaşmıştır.

Bugün başta İstanbul olmak üzere, vatanın bütün Türk ve Türk kalmış köşelerinde, milliyetimizin taşı toprağı Türk yapışı tarihinin en güzel ve en millî çizgileri, bu şerefeler, kubbeler ve bu nârin minârelerdir.

(…)

Süleyman Nazif de şimdi bizim elimizden çıkmış ülkelerdeki minâreler için; “Aden’de uzaktan gördüğüm bir minarenin o yetim manzarası, beni çok müteessir etmişti. Bana öyle geliyor ki, ay-yıldız’a yakın veyâ komşu olmayan bir minârede bir kimsesizlik ağlar’’ diyordu.

Bugün de yanında minâresi olmayan her câmi, Türk estetiğinin bu hazin körleşmesi karşısında, artık câmi değil, musluklarından gözyaşı akan birer çeşme’dir.

(…) Ezanları, o cırtlak, o parazit dolu hoparlörleri bağırta bağırta okutmaktan vazgeçmeliyiz. Çünkü ezan, (…) o güzel insan sesleriyle, tarih kurulalı beri, yeryüzünde ibâdete çağrı’şın, insanda, (…) huşû uyandıran en semâvi olanıdır. Bu hoparlörlü, bu makineli, bu maden sesli ezanlar ise artık bir hâtif çağrışı ve bir mânevî dâvet olmaktan çıkmıştır.

Yeni ezanlar, (…) en olmayacak şekilde kulağımıza çarpan; Müslümanlığa yeni girecek çocukları ise, korkuta, korkuta, hem ezandan hem de Müslümanlıktan soğutan şeytanca buluştur.

Aslında büyük ve mukaddes bir ses olan ezan, ancak en güzel insan sesleriyle ve beş vakit için, bu vakitlerin mânâları ve bu vakitlerdeki insan hayatiyle denk (…) okunduğu zaman ezan’dır.

Bunun zıddını yapmak, İslâmlığı, Diyânet İşleri ve müftülükler vasıtasıyla yıkmaktır. Din işlerinde Cumhûriyet’ten beri o kadar câhil bırakıldık ki dindarlarımız, bu hâdisedeki derin manâyı ve korkunç neticeyi anlayamayacak derekelere düştüler. (…)

Yarım asırdan beri, halk rûhuna aykırı iktidarların ve komünizmin yıkamadığı Müslümanlığı, korkarız ki , bu zevk eksikliği ve taassup yıkmasın!..’’

Nihad Sâmi Banarlı, 50 sene önce böyle düşünmüş ve düşüncelerini böylece kaleme almış. Öyle anlaşılıyor ki o dönemde minaresiz câmi moda veya ihmalkârlığı varmış. Yazar, bundan duyduğu rahatsızlığı dile getirirken diğer hayati meselelere de dikkat çekmiştir. Bugün minaresiz câmi kalmamıştır. Ancak; ezan ve hoparlör meselesi artarak devam etmektedir.

8 Kasım 2019 Cuma gecesi Mevlid Kandilidir. O mübarek günü karşılama hazırlığındayken doğumuna sevindiğimiz Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- dinini örseleyecek ve bozacak her çeşit alışkanlık ve hatadan dönmek adına bu yazıyı sizlerle paylaştık. İnşallah, yarın da “Minare, Şerefe ve Kubbe” başlığı altında bazı tesbitlerimizi ve konuya dair fikrimizi paylaşacağız. Maddî kalkınmaya mukabil inançsızlık artıyorsa, örtülü ve açık çıplaklık çoğalıyorsa bir yerlerde yanlışlık yapılıyor demektir…

.MÜEYYİDE

2019-11-01 02:00:00

A -

A +

Mevzumuz şu iki harfli, üç harfli devletlerle devletlerarası kurumlardır. AB, AK, BM, NATO, ABD, BK ve benzerleri. Avrupa Birliği, Avrupa Konseyi, Birleşmiş Milletler, Kuzey Atlantik Andlaşması, Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık üst kimlikli İngiltere.

Öncesini orada bırakalım; 1950’den beri bunların hangisinden ne hayır gördük? Avrupa Konseyi’nin kurucu ortağıyız ama rüzgâr esse AP-Avrupa Parlamentosu aleyhimize karar alır, bölücü teröristler burada el üstünde tutulur.

AB, bizim için bir yılan hikâyesidir. Eski Sovyet peyklerini birkaç yıl içinde birliğe dâhil ettikleri hâlde Türkiye, yarım asrı aşkın bir zamandır oyalanmakta. BM, yalnızca bizim için değil, 5 devlet dışındaki bütün devletler için haksız bir mekanizmayla çalışan bağımlı bir kuruluştur ve mutlaka feshedilip adil şekilde tekrar tesis edilmesi gerekmektedir. NATO’ya kanımızla bedel ödeyerek girdik. II. Dünya Harbi şartlarında devrin Türkiye yöneticileri öyle ürkütülmüştü ki Sovyetler, bir başka ifadeyle Rus emperyalizmine karşı NATO kalkanı şart olarak görülmüştü. Bir tarafta Stalin’in Kars, Ardahan ve Boğazları isteme zorbalığı, diğer tarafta bu istekleri köpürten Amerikan taktikleri, NATO’yu vazgeçilmez kılıyordu.

ABD ile bu devletin Süper Güç olarak cihan sahnesine çıktığı 1945’ten bu yana güya stratejik ortağız. Ama bu 75 yıl içinde 75 kuruşluk faydasını görmedik. NATO silahı diye bozuk demir yığınlarını vermesi, süt tozu ikramı ve “Barış Gönüllüsü” adı altında okullarımızı misyonerlerle doldurması dışında ne yaptı? Bunların dışında Amerikan müziği, Amerikan modası, Amerikan kolası, sineması vs. vs... hayranlığı ile gafil yüreklerde Amerikan hayranlığı uyandırdı ve memleketimizi birçok yer gibi açık pazar olarak kullandı. Bir de birçok askerî darbeye yönetmenlik yaptı. Onun için aslolan biz değil, İsrail’in varlık teminatıydı. Türkiye buna yaradığı kadar değerliydi.

UK veya Türkçesiyle BK yani Britanya Krallığı ise Osmanlının celladı, İslâm’ın yol kesicisi, İslam itikadının tahripçisidir. Karda yürüyüp izini belli etmez, saman altından su yürütür, esasında darbelerde birinci yönetmendir. Washington, Londra’yı değil, Londra Washington’ı sevk ve idare eder. Lisanını dünyanın vazgeçilemez dili yapabilmiştir. Sanki masonluğun devlet hâlini almış şeklidir. Kendini Erken Cumhuriyet kadrolarını işbaşına getiren güç olarak görür.

Onlar öyledir de diğerleri çok mu farklı?

Almanya uğruna bir imparatorluğu feda ettik. ABD, FETÖ Karargâh ve elebaşını Pensilvanya’da tutuyorsa FETÖ’cüler, PKK ve “Ali’siz aleviciler” için Almanya bir vatan gibidir.

Rusya, başlı başına bir vakıadır. Turgut Özal’la başlayıp Tayyip Erdoğan’la zirveye ulaşan Türk-Rus dostluğu, acaba Putin’den sonra ne olur? Bu çok ihtimal ihmal edilemez. Ecdadımız, asırlar boyu “Moskof” dediği Ruslarla muharebe etti. 1877/78 Türk-Rus Savaşı, Müslüman Türk’ün tarihteki en büyük kaybıdır. Sonraki bütün mağlubiyetlerin hazırlayıcısı bu harptir. SSCB döneminde 1960-1980 arası binlerce gencimizi komünizm ideolojisiyle zehirleyip onların mahvına sebep olmuştur. Bu Rusya, bugün bizle dost; fakat düşmanımızla da dosttur. ABD -lafta bile olsa- PKK’yı terör örgütü kabul ederken YPG’yi parlatıyor. Rusya ise bunların hiçbirini terör örgütü olarak tanımıyor. Suriye, bir Rusya genel Valiliği hâline gelmiştir. Moskova, PYD’nin Suriye hududundan çekildiğini ifade etmektedir. Ancak aynı PYD’li militanlara Suriye askerî üniforması giydirerek öbür taraftan dolaştırıp yine hududumuza getirmektedir. Suriye’de hâkimiyet kuran, Akdeniz’e giren Rusya Federasyonu, Kırım’ı ilhak ederek, Ukrayna’yı bölerek, Kafkasları demir pençe altında tutarak kuzeyden baskı kurduğu Türkiye’yi aynı zamanda güneyden de kuşatmış olmaktadır.

Fransa’ya da işaret etmeden olmaz. Adana, Maraş, Antep, Urfa ve Suriye işgallerinin lezzeti damağında olduğu hâlde şu son zamanlardaki örtülü harpte rol kapmaya çalışmaktadır.

İran’ı da unutmamak lâzım.

Osmanlı Sultanı, ne gün haçlılar üzerine yürüdüyse İran, koşup Papalıkla veya Türkiye düşmanlarıyla iş birliği yaparak bizi arkadan vurdu. Nitekim bu defa da Barış Pınarı Zaferimizden rahatsız olarak ileri geri konuştuğu malumdur.

Ne kaldı geriye?

Hani ne deniyor?

Dostsuz kaldık!!!

Var mıydı ki?

Devlet tabelası asılı Arap şirketlerini zikretmeye gerek yok. İsrail, devletten ziyade Siyon ideolojisinin bölgedeki ateş topudur. Çin ve Japonya ayrı bahislerdir.

Washington, Trump’ın seviyesiz mektubu, Temsilciler Meclisinin Ermeni Soykırım yalanına imza atması, Türk devlet adamlarıyla, TSK ve bir kısım bankalar aleyhine müeyyideler koyması ve yine Trump’ın YPG’yi sahiplenmesi, onun başındaki teröriste general muamelesi yapması ve kırmızı bültenle aranan bu militanı Kongreyle birlikte ABD’ye davet etmeleri, Suriye’de bir taşeron Kürt devleti kurma fikrinden vazgeçmediklerinin göstergesidir.

Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın 13 Kasım’da kalkıp bu Amerika’ya, bu Başkan’a gitmesi yanlış olur? Hem mektup iade edilmeli ve hem dâvet geri çevrilmelidir.

Ayrıca şu da yapılmalı:

Ermeni Soykırım iftirası TM’den geri çekilmezse TBMM’de “Amerika’nın Kızılderili katliamı” ve “Afrikalıları köleleştirilmeleri” hakkında bir Meclis araştırması yapılmalıdır, ayrıca bu konu BM’ye de taşınmalıdır…

.DOSTLUK BUYSA DÜŞMANLIK NASILDIR?

2019-10-31 02:00:00

A -

A +

Türkiye’de tam da 29 Ekim etkinlikleri yaşanırken üstümüze Washington’dan arka arkaya iki saldırı geldi. Kongre’nin alt kanadı Temsilciler Meclisi, evvela Ermeni soykırım kanun teklifini, ardından da Barış Pınarı Harekâtı’mız sebebiyle Cumhurbaşkanı Erdoğan dâhil bazı devlet adamlarımızla TSK’ya müeyyide tatbik edilmesine dair kanun teklifini kabul etti.

Bu her iki hançer de Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş tarihi olan 29 Ekim günü sırtımıza fırlatıldı. Bu tarihin seçilmesi son derecede manidar ve asla tesadüf değildir. Bunu Türkiye Cumhuriyeti’ni tanınma vesikası olan Lozan Muahadenamesinin/ andlaşmasının altında imzası bulunmayan ABD’nin bir meclisi yapmıştır.

Muhalefetteki DP-Demokrat Parti’nin Temsilciler Meclisi İstihbarat Komisyonu Başkanı Adam Schiff’in imzasını taşıyan Ermeni soykırım kanun teklifi, yapılan bir hamleyle komisyonda görüşülüp tartışılmadan doğrudan TM genel kuruluna indi ve burada 11 ret reyine mukabil 405 reyle kabul edildi. Mevzubahis işgüzarlık, Türklerin 1915’te Ermenilere soykırım yaptığının kabul edilmesini ve ABD’de her yıl sözde soykırım tarihinde anma toplantıları icar edilmesini öngörmektedir. Tasarı, TM’de kabul edilmiş olsa bile bütün işlerliği orada bir mahzen varakpâresi/ alelâde kâğıt parçası olarak kalmaktadır. Bu metin, Senato’ya ve oradan da Başkanlık makamına gidemeyecektir. Temsilciler Meclisinin iddiaya dair mütalaası olarak kalmaktadır. Şu var ki aşağıda sözünü edeceğimiz müeyyide kararı gibi bu da Ankara üzerinde baskı yapma çabasıdır.

Aynı gün aynı mekânda sorumsuzlukla oylanan ikinci kanun teklifi ise Barış Pınarı Harekâtı’ndan hemen sonra, ekim ayı içinde TM’ye sunulmuştu. Bu teklif, Tem. Mec. Dış İlişkiler Komisyonu reisi Elliot Engel ile komisyonun en kıdemli CP-Cumhuriyetçi Parti üyesi Mike McCaul’e ait. Tabii işbu meclisin Türkiye aleyhtarlığıyla nam yapmış başkanı Nancy Pelosi’nin kindarlığı unutulamaz. Bu teklif, Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyinde Kürtleri yerlerinden sürdüğü, onları katlettiği gibi asılsız laflara yer vermektedir. Bu çevrelerde bahse konu bölgede soykırım yapmamızdan bile söz eder deli saçması hezeyanlar da işitilmektedir. Bu teklif de 16’ya karşı 405 oyla kabul edildi. Bu şantaj çalışmasının Senato’ya gitmesi, oradan geçmesi ve Başkan’a giderek tasvibine sunulması mümkün olabilir. Başkan, kanun teklifini “bir daha görüşülmek üzere’’ Kongre’ye iade eder ve TM’de 290 ve Senato’da 67 oy bulunursa bu defa Başkan’ın teklifi imzalamaktan başka bir tercihi kalmamaktadır. Bu kanun teklifi yukarıda da ifade ettiğimiz gibi Cumhurbaşkanı Erdoğan’la ilgili bakanların mal varlığının, ticari ilişkilerinin araştırılması ve TSK’nın silah ve mali kaynak edinmesinin engellenmesini ihtiva etmektedir.

Amerika’da bu asılsız soykırım iddiasının gündeme gelmesi yeni değildir. Adaylar seçilmeden önce bu iddiayı kanunlaştıracaklarını vadeder, Başkan seçilince de meseleyi ‘’büyük felaket’’ sözüyle geçiştirirler. Kanunlaşma çabaları da yirmi yıldır sürmektedir. Ankara, bu güne kadar o hamleleri hep boşa çıkarmıştı.

‘’Dost ve müttefik’’ diye her vesileyle takdim edilen ABD’nin sırtımıza saplanan yaptırım yahut müeyyide hançeri yeni değildir. İlki Kıbrıs Barış Harekâtı üzerine yapılmış ve 15 yıl sürmüştü. En son rahip Brunson ihtilafında yaşandı. Ardından Barış Pınarı üzerine kondu. Fakat Ankara Mutabakatı üzerine Trump, müeyyideyi kaldırdı.

Seyir bu iken Kongre’nin alt kanadı, böyle bir iş yaptı. Burada bir tezat yok mu? Her iki karar, hem DP ve hem de CP’li üyelerin marifetidir. Bu yola girmelerinin birkaç sebebi mevcut. Bunlardan biri Trump ve gelecek yıl yapılacak başkanlık seçimidir. Donald Trump’tan hazzetmeyen isimler, Türkiye üzerinden onu zora sokma peşindeler. ABD’deki Evanjelistler, Pentagon gibi farklı varlıkların etkisi söz konusudur. Diğeri, Türkiye aleyhine yapılan lobi, basın-yayın, STK ve her türlü amansız faaliyettir. FETÖ başı çekmektedir, Yahudi, Ermeni, Rum ve destekçi diğer lobiler onu takip etmektedir. Buna mukabil Türkiye’nin esaslı, ses getiren netice alabilen bir lobi teşkilat ve nüfuzu yoktur.

Bir musibet, bin nasihatten evlâdır.

Kıbrıs müeyyidesi, bize silah üretme gerçeğini hatırlatmıştı.

Bu defa o varakpâre ister kanunlaşsın isterse mahzene gitsin bize Amerika ve Avrupa başta olmak üzere lobi gerçeğini öğretmelidir.

.DEVLETİN AHENKLİ ÇALIŞMASI

2019-10-30 02:00:00

A -

A +

MSB-Millî Savunma Bakanlığı, ilk defa olarak dört başı mamur bir bakanlık hâline gelmiş bulunuyor. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne geçmeden evvel Hükûmetler açıklandığında bir de Millî Savunma Bakanı olurdu. Bu Bakan, umumiyetle askerlikle alâkası olmayan, fakat askeri idare edebilecek siyasetçiydi. Daha ziyade Genelkurmay’la Hükûmet arasındaki münasebetleri dengede tutardı.

O dönemlerde acı tebessümlerle dile gelen şu sözü hatırlıyoruz:

“Her devletin bir ordusu vardır; Türkiye’deyse ordunun bir devleti vardır!’’ Kanunlarda elbette böyle bir düzenleme yoktu ama intiba böyleydi. Her darbe döneminden onlarca misal nakledilebilir. En çığırından çıkmış dönemse 28 Şubat Sürecidir. Başbakan’a küfreden, Başbakan’a inat sofrada rakı içen kuvvet komutanları unutulur mu?

Bugün asker hizaya gelmiş, sivil iradenin emrine girmiştir. Artık icranın başı olan Cumhurbaşkanının birinci dereceden muhatabı, üst dereceli askerî bir memur olan Genelkurmay Başkanı değil, Millî Savunma Bakanı’dır. İç Hizmet Kanunu’nun 35. Maddesinin mevzuattan çıkarılması, askere de vatandaşa da devlete de yapılmış büyük iyiliklerden biridir. TSK, iki asırdan bu yana ilk defa olarak milletin vasisi değil, cephedeki muhafızıdır. Peygamber Ocağı’nın tahrip edilmesindeki sebepler ayrı bir araştırma mevzuudur. Son 40 yıldaki ana amilin ise FETÖ Terör Örgütü olduğu bugün çok daha iyi anlaşılmaktadır. 28 Şubat döneminde nice silah sanayii mühendisimizin hayatına kıyıldığı hafızalara kazınmıştır. FETÖ Örgütünün kısmen bile olsa temizlenmesi, eline yerli ve millî silahların verilmesi ve siyasî iradenin yani milletin emrine girmesi üzerine asker, öz ruhuna, aslî hüviyetine kavuşmuş, politik entrikalarla uğraşmak yerine muharip güç olup arka arkaya destanlar yazmaya başlamıştır. Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı’ndan sonraki Barış Pınarı Harekâtı, bir diriliş ve askerî şahlanıştır.

Bu şahlanışın arkasında millet azmi ve kuvvetli siyasî irade vardır. Ancak zaferlere giden sebepler bundan ibaret değildir. Acıyla hatırlanan yukarıdaki o askerî gerçekler gibi belki daha da acıyla hatırlanan bir istihbarat mazisi de vardır. Bugün MİT-Millî İstihbarat Teşkilatı, askerin yazdığı o destanın şeref ortağıdır, dünyanın en iyi çalışan, en gözde üç istihbarat teşkilatı varsa onlardan biri MİT’tir. Yurt içi, bölge ve dünyada büyük istihbarat şebekeleriyle kıran kırana mücadele etmekte, operasyonlar yapmaktadır. Şunu da kaydetmek isteriz ki “MİT” derken kâğıt üzerindeki tasnife değil, fiilî duruma itibar ederek MİT’in şahsında bütün istihbarat kuruluşlarımızı ifade ediyoruz. Hatırlama azabını yaşadığımız hakikat ise şu veya şunlardır. 1970 sonlarına, hatta ’80 başlarına kadar, bu teşkilat, maaşını kendi hükûmetinden almıyordu. Tabiî ki maaş nereden alınırsa talimat da oradan alınır. O günlerin istihbaratı, düşmandan ziyade bu ülkenin mazlum insanlarıyla uğraşırdı. Devrin Başbakanları bile onlara ulaşmakta zorlanıyordu. FETÖ Terör Örgütü, yeni dönemde istihbarat teşkilatımızı asker-basın-yargı şebekesiyle MİT Tırları olayında linçe kalkışmıştı. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne geçildikten sonra MİT yeniden inşa edildi. Bugün MSB gibi MİT de olması gereken yerdedir ve harikalar çıkarmaktadır. MİT, İdlib’deki tuzağı bozarak DEAŞ terörist başının sahiplerinin elinde kalmasını temin etmiştir.

Gözden kaçmamalı ki yukarıdaki iyileşmelerin yanında bir de malî kudret var. İçerideki gündelik karalamalara kapılma olmazsa Türkiye’nin dünyada yükselen yıldız olduğu görülür. Buraya hakikaten manşetlerle, istihbaratlarla, darbelerle, Düvel-i Muazzama’yla dövüşe-vuruşa gelinmiştir. Nice oyunlar bozuldu ve bozulmaktadır. Nitekim en son misal, ABD ve Rusya’nın düne kadar meçhul olan “Mazlum Kobani” takma adlı terörist başını parlatma yarışına girmeleridir. Hâlbuki her iki devletle YPG’nin hudutlarımızı terk etmesine dair yaptığımız mutabakatın mürekkebi daha kurumamıştır.

Güçlü siyasi irade, sağlam maliye, millî iradeye bağlı ordu, kuvvetli istihbarat, devlet çarkının ana unsurlarıdır. Bununla birlikte ahenkle çalışması gereken devlet çarkı, sayılanlardan ibaret değildir. Hassas ve sağlam adalet, millî maarif ve millî kültür de diğer hayatî unsurlardır.

Hâl bu iken bu iktidar, önceki iktidarların aksine yazarlarla çalışmayarak idari kadrolarla görüşmeyi kâfi saymaktadır. Yargıda yeni ve muhtevalı düzenlemeler oluyor, herhâlde Millî Eğitim ve Kültür Bakanlığında da çalışmalar yapılmaktadır ama bunlara yüz yüze görüşmelerle değil haberler üzerinden ulaşmak mümkün olmaktadır.

Devlet de iyi bir saat gibi dakik çalışmalı.

Dakik ve ahenkli…

.DEVLET-İ EBED MÜDDET!

2019-10-29 02:00:00

A -

A +

Malumdur ki bugüne dek kurduğumuz devletlerin sayısı 16’dır. Devletlerimizin bir kendi isimleri vardır bir de soyadları. Devletlerimizin soyadları “Devlet-i Ebed Müddet”tir. “Ebediyete kadar devam edecek devlet.” Bu isim, aynı zamanda bu milletin devleti için hedef aldığı vazgeçilmez ‘Kızılelma’dır. Türk Milleti, çok şeysiz yapabilir fakat devletsiz yapamaz.

Millet, din, vatan, istiklâl, adalet, ordu, bayrak, maarif, maliye ve bunları ahenkle bir arada tutan devlet.

Milletimiz tarihin derinliklerinden, Büyük Hun İmparatorluğundan bu yana devletli olarak süregelmektedir. Öyle ki bir çağda bütün yerkürede on devlet varsa onlardan biri mutlaka bir Türk devletidir. Bundan olsa gerektir ki dünkü saray teşrifatında “devletlû” diye bir hitap şekli vardı. Devletlerimiz, Hanlık, Hakanlık, Kağanlık, İmparatorluk gibi isimler almış veya onlara bu isimler verilmiştir. 1071’de Anadolu’yu Türklere vatan kılan komutan Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Alparslan’dır. 1075’te Kutalmışoğlu Süleyman Şah tarafından Anadolu’da kurulan devlet, Anadolu Selçuklu Sultanlığı veya Türkiye Selçuklu Sultanlığı’dır. Bu Sultanlıktan sonra Osman Gazi eliyle kurduğumuz ve Anadolu, Kafkaslar, Balkanlar, Orta Doğu ve Kuzey Afrika ve Orta Afrika’da hüküm süren devletimizin has adıysa Devlet-i âli Osman’dır, Yüce Osmanlı Devleti. Osmanlıda devlet reisi için hem Sultan ve hem de Padişah unvanları kullanıldı. Devlet için imparatorluk ve Padişah için de imparator unvanları garptan gelen galat-ı meşhurlar, kabul görmüş yaygın hatalardır. Diğer taraftan Osmanlı Sultanlığı denmiş fakat Osmanlı Padişahlığı denmemiştir.

Devletler, siyasî ve içtimâî varlıklardır. Sebep, şu veya budur ama onlar da canlılar gibi doğar, büyür, gelişir ve tarih sahnesinden çekilirler. 29 Ekim 1923, daha evvel hiç kullanmadığımız bir yönetim biçimi olan cumhuriyet idaresine geçtiğimiz tarihtir. Daha evvel diğer dünya devletleri de bu rejimde değillerdi. O dönemler devletleri, sultanlık, krallık, imparatorluk gibi hükümdarlık idareleriyle yönetilmekteydiler. İngiltere, İsveç, Norveç, Hollanda, Japonya gibi birçok devlet hâlâ böyledir. Bizde çok zamanlar devlet şekliyle hükûmet şekli birbirine karıştırıldı. Mesela devleti krallık, hükûmeti demokratiktir.

Cumhuriyet idare biçiminin zihinlerde yer etmesi 1789 Fransız İhtilaliyle gelişti. Bu hareketle, çok kültürlü imparatorluklar yerine millî devletler, uluslar dönemi başladı, idareyi meclislerle murakabe/denetim altına alma fikri giderek hayat buldu. Bu cümleden olarak 1808 tarihli Sened-i İttifak, 1839 Tanzimat hareketi, 1856 Islahat Fermanı, 1876 tarihli Kanun-ı Esâsi ve bu anayasaya bağlı olarak Birinci ve İkinci Meşrutiyetler yaşandı. Bunlar 1923’e giden yolun taşlarıdır. Şu kanaat külliyen yanlıştır: Cumhuriyeti ilân eden kadrolar bir sabah kalktılar ve devletin şeklini değiştirdiler ve peşi sıra da şu inkılapları yaptılar… Bunlar bir gecelik düşünceler değildir. Bütün o yapılanlar, geriye doğru en az yarım asırlık fikri tartışmaların neticesidir.

Bugünkü Devlet-i Ebed Müddet’imiz Türkiye Cumhuriyeti’dir.

Hiçbir siyasî mülahaza veya sebeple değil, hakikati ifade adına söylüyoruz ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni, Türk Milleti’ne vekâleten TBMM kurmuştur. Hal ve gerçek bu iken bu devleti adı ne olursa olsun şu parti kurdu demek yanlıştır. Bu devleti CHP’ye mal etme hatasından kurtulmak lazım. Üstelik CHP’nin bu devleti kurmamış olması onun için bir eksiklik de değildir. Partilerin devlet kurma diye bir vazifeleri yoktur.

16 devletin her biri, bu milletin devletleridir. Bu itibarla bir asra yakın bir zaman Türkiye Cumhuriyeti ile Osmanlı Devletini kafa kafaya tokuşturmak büyük zaman kayıplarımıza sebep olmuştur. Çok enerji tüketmiştir. Bunun gibi Atatürk’le son dönem Osmanlı Sultanlarını dövüştürmek, yıllarımızı heba etmiştir. Mustafa Kemal, Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk reis-i cumhurudur. Yeni rejim teklifini bir grup arkadaşıyla birlikte Meclis riyasetine arz etmiştir. Mustafa Kemal’e Harbiye’den mezun olurken şahadetnamesini/diplomasını Abdülhamid Han vermiştir. Vahideddin Han’ın ise yâveridir. Buna rağmen erken Cumhuriyetten itibaren çarpıtmaların sonu gelmemiş, ihanet, hain gibi kelimeler havada uçuşmuş, yakın tarih karanlığa gömülmüştür.

Tarih ne ise odur. Değiştirmek kimsenin imkânında değildir. Onun için tarihi doğru bilmek istikbale iyi hazırlanmaktır. Atatürk’ü de son dönem Osmanlı Sultanlarını da kavga konusu yapmak hiç kimseye hiçbir şey kazandırmaz. Zaten o insanlar işledikleriyle ahirete göçmüş durumdalar. Biz hep ihtilaflı bahislerde diğer devletlere bu konuyu tarihçilere bırakalım deriz ama iç görüş farklılıklarımızda tekel kurarız. Atatürk’ü insan olmaktan çıkartıp O’na insanüstü sıfatlar yakıştırmak sevgi adına kendisine yapılan büyük kötülüktür. Kanunla korumak da kötülüktür. Vatandaş, Atatürk’ü koruma Kanunu’nu CHP getirdi zannetmektedir. Hâlbuki bu kanun, DP’nin eseridir. Günü çoktan geçmiştir. Bugün, CHP’nin TBMM’ye “eski hiçbir devlet başkanımız kanunla korunmuyor, Atatürk niçin korunsun? Bu kanununun yürürlükten kaldırılmasını teklif ediyoruz!” demesi yerinde olur. Kanun olmadığında kim, ne yapacak? Kaldı ki Atatürk’ün dostları da düşmanları da bugüne kadar ne biliyorlarsa söylediler.

Bir de bizim bir teklifimiz var:

Teklif edeceğimiz ismi, daha önce birkaç kere de kullanmıştık…

-Devletimizin adını “Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti Devleti” yapalım ve 2023 Büyük Türkiye dönemine bu isimle girelim…

.PETROL VARSA HUZUR YOK!

2019-10-28 02:00:00

A -

A +

"Petrol varsa huzur yok!" derken "aman petrolümüz olmasın, ondan uzak duralım!" demek istemiyoruz. Maksadımız, fiilî, tarihî ve sosyolojik bir gerçeğe işaret etmektir.

Merhum Turgut Özal, Türkiye’nin önünde yeni ufuklar açan insandır. Bir keresinde şöyle demişti: “İyi ki petrolümüz yok, aksi hâlde petrolü olan milletler gibi biz de tembel olurduk!”

Bu söze iştirak edilir veya edilmez ama farklılığı inkâr edilemez. Nitekim tarihî seyir ve sosyolojik vakıa bu sözü doğrulamakta. Merhum Cumhurbaşkanı, bu fikrini paylaşırken herhâlde her petrole sahip olan memleketi kastetmiyordu. Onun kastı daha ziyade Orta Doğu coğrafyası olmalı.

Bir başka ifadeyle biz, bugün G 20’ler denilen dünyanın en gelişmiş 20 ekonomik gücü arasında 16-17. sıralardaysak bunda, petrolden mahrumluğun sevk ettiği yeni imkânlar arama mecburiyetinin büyük payı vardır. İnşaat, tekstil, turizm, sağlık, savunma sanayii… gibi sektörlerde kalkınmış ülkelerle yarışır seviyeye yükselmemiz mirasyedi olmamamızdan ileri gelmektedir. Bugün bir devlet, hem petrole sahip ve hem de geri kalmışsa felaketle baş başa demektir. Böyle devletler ya Suriye ve Irak örneklerinde olduğu gibi birkaç sömürgeci devlet tarafından paylaşılmakta veya Suudi Arabistan ve körfez örneklerinde olduğu gibi vesayet altına alınmakta, yahut İran’da olduğu gibi direnen düşman olarak hedefe oturtulmaktadır. Venezuela da İran benzeridir.

Suriye’ye bu zaviyeden de bakılması gerekir. Suriye’de yaşanan son olaylar çok tazedir. Bu sebeple tafsilatlı hatırlatmaya ihtiyaç yok. Bir cümleyle söylemek gerekirse vaziyet şudur: ABD ve Rusya, Türkiye ile mutabakat yaptılar. Buna göre terör devleti projesi çökmüştür.

ABD, Fırat’ın doğusunda, Rusya, batısında YPG’nin Türkiye sınırından 30 küsur km derinliğe gerilemesinin teminatını Ankara’ya vermişlerdir. Denilen odur ki adı geçen terör örgütü, bu mutabakatlardan hemen sonra da Türkiye hududundan uzaklaşmaya başlamıştır. Ne var ki gelişmeler bu haberi tamamıyla doğrulamıyor. Taciz saldırıları yüzünden şehid bile veriyoruz.

Bölgedeki manzaraya bakıldığında niyet itibarıyla devletler, örgütler, yapılar, hesaplar ve oyunlar farklıdır. Suriye’de dikkate alınır üç devlet, ABD, Rusya ve İran vardır. Birçok olmakla birlikte esas terör örgütleri, PYD/YPG ve DEAŞ’tır. Ayrıca ana dokuyu teşkil eden aşiretler mevcuttur. Bizatihi rejimin kendisi yüzde 10’luk Nusayrî azınlıktır. Bu azınlık tam 50 senedir çoğunluğun burnundan getirmektedir. Onun içindir ki “Arap Baharı” bir ümit olarak görülmüştü. Rusya, ABD’nin Körfez harekâtı ve ‘Arap Baharı’ndaki vahim hataları sebebiyle dört yüz yıllık rüyasına kavuşarak Suriye merkezli olarak Orta Doğu ve sıcak denizlerin kapısı Akdeniz’e inmiştir. Washington, SSCB süper gücünün dünde kaldığını düşünürken Rusya Federasyonu ismiyle dönüş yapıp bu bölgede yeniden karşısına çıkmasının şaşkınlığıyla YPG adlı kendi terör örgütünü üretmiştir. PKK, SSCB ideolojisindeyken onun içinden çıkan YPG, USA güdümündedir. Amerikan derin devleti, bu örgütü bölgede ABD ve İsrail menfaatlerinin taşeronu olarak tutmaktadır. Sınırlarımızı terk ettiği haber verilen örgütün en kötü gününde ABD Başkanı Donald Trump’ın reklamıyla onun çete başını bütün dünya tanıdı. Trump, kırmızı bültenle aranan bir teröriste general demekte, Washington’a davet etmektedir. YPG’nin kıyafetlerinin de silahlarının da PKK’dan çok farklı olduğu ortadadır. Washington o kişiye bu alakayı gösterince Moskova da aynı alakayı göstermektedir. DEAŞ’ın son kullanma tarihi de kendisi de tükenme noktasına varmıştır. Şimdi sadece bir bahane ve haklılık sebebi olarak kullanılmaktadır.

Kürtleri iki kalemde mütalaa etmek icap eder. İlki bölgenin yerli ve millî unsuru muhafazakâr Kürtler, diğeri de emperyalist güçlerin emrindeki ateist Kürtler… Aşiretler, Türkiye’nin dostudur. Terör örgütleriyle mücadelede Ankara’nın yanındadır. İran, Basra-İskenderun-Aden Körfezleri arasında Şia nüfuz alanı oluşturma çabasında. Siyon-Şia ihtilafı bunun neticesidir. Nusayri azınlığın teşkil ettiği rejim azınlığının yeni Suriye anayasası yazıldıktan sonra nasıl bir seyir takip edeceği, o anayasanın ne kadar hukuki bir metin olacağına bağlıdır.

Petrol, bu bölgede 150 sene evvel keşfedildi, petrol savaşları da 120 sene evvel başladı.

O gün başlayan Dünya Harbi bugün azmış şekilde devam etmektedir. Petrol savaşlarıysa hız kazanmıştır. Birinci Dünya Savaşı’ndaki “bir damla kan bir damla petrol!” zalim anlayışı devam etmektedir.

Yeni Suriye Anayasasının kısa sürede yazılmasını, hakikaten anayasa olmasını, ardından hukuk teminatıyla bir seçim yapılmasını temenni ederiz. Böyle olursa Şam’da belki Türkiye dostu bir idare işbaşına gelebilir. Bu, ne kadar olur veya müsaade ederler mi meçhul.

Ankara’nın mevcut teyakkuz hâlini devam ettirmesi şarttır.

Ankara’da siyaset yapanların da şunu anlaması şarttır:

Bütün bunlar, bugünün meseleleri değildir. Dünden tevarüs etmiştir, yarın da var olacaktır.

İktidarların yanlış ve doğruları olabilir. Fakat; terör, Suriye, Akdeniz, Onikiada, Kıbrıs, Filistin, Petrol, Orta Doğu, emperyalizmle mücadele ve Vahşi Batı bir iktidar meselesi değildir.

Devletle hükûmet eden iktidarlar farklıdır.

.“SULTAN HAMÎD SİYÂSETİ”

2019-10-22 02:00:00

A -

A +

Devlet idare etmenin, Resneli Niyazi adlı âsi subayın yaptığı gibi dağda geyikle gezmeye benzemediğini bir nebzecik anlar gibi olan İttihadçılar, bir gün nezaret altında tuttukları Sultan Abdülhamîd Hân’ın huzuruna çıkarak yüklendikleri işin hakkını verdikleri cümlesinden olsa gerek şunu arz ederler:

-Hünkârım, Balkan devletlerinin aralarında yaşadıkları ihtilafları bitirdik. Şimdi birbirleriyle didişmiyorlar!

Yaptıklarını müjde gibi arz edip aferin beklercesine duran İttihadçı hükûmet temsilcilerinin haberlerini hayretle dinleyen mahlû/devrik Sultan, huzurdaki ahmaklara ve onların şahsında bütün İttihadçı akl-ı evvellere bir cümlelik ders verir:

-Siz ne yaptınız? Ben, onları, birbirine düşürerek Devlet-i âliyyeyi tehlikelerden âzâde tutuyordum!!!

Nitekim, kısa süre sonra Balkan devletleri, ittifaklara giderek eski efendileri Osmanlı devletine saldırmaya başlamış, en nihâyetinde Ruslardan sonra Bulgarların İstanbul üzerine yürümeleri Çatalca’da zor-güç durdurulmuştur.

Eskiden siyâsî edebiyatta “Sultan Hamîd Siyâseti” diye bir tâbir vardı. Halife- i Müslimin, Yıldız Sarayı’nda oturduğu yerden dünya siyâsetini, devletlerin birbirleriyle münasebetlerini çok yakından takip eder, yaşanılan yetişmiş insan/kaht-ı ricâl sıkıntısına ve ekmeğiyle büyümüş her askerî ve başıbozuk/sivil münevverin şahsına gösterdiği düşmanlığa rağmen akıl almaz siyasetler üretirdi. Bunun yanı sıra, askerî ve sivil teknolojiyi ve diğer keşifleri çok yakından takip eder ve yeni buluşları derhal memleketimize getirirdi.

Siyasetteki zekâsı ve aldığı şaşırtıcı tedbirler ve yaptığı manevralar sebebiyledir ki birçok devlet adamı ve asker, bu hükümdarın müstesna bir dehâ sahibi olduğu fikrinde birleşmişlerdir. Ne var ki tahttan ayrıldıktan sonra yirminci asrın sonuna kadar bu Padişahın hakkında söylenmiş ve bir millete şeref verir kıymetteki o kadar söz ile yaptıkları ve eserleri unutturulmuş, fakat aleyhinde uydurulmuş, Kızıl Sultan ve Müstebit/Diktatör gibi iftiralar öne çıkartılmıştır. Ama; güneş balçıkla sıvanamıyor. Aradan bir asır da geçse nicedir, ismini zikrettiğimiz bu Hakan Halife’den özür dileniyor, hakkı teslim ediliyor…

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, kendisine “diktatör” denmesine ne kırılsın ne üzülsün. Aksine bu şekilde bile olsa Abdülhamid Hân’a benzetildiği için memnun olmalı. “Demek ki hizmet ediyorum” diye düşünmeli.

Sn. Erdoğan, bugün, 22 Ekim 2019 günü Rusya’ya gidip, orada Sn. Putin’le görüşecektir. 13 Kasım 2019’da da ABD’ye gidip Sn. Trump'la görüşecek. Aralık ayında ise Londra’da NATO toplantısı münasebetiyle bu teşkilata üye devlet ve hükûmet insanlarıyla konuşacak.

Biz, Sn. Cumhurbaşkanı’na şöyle bir tavsiyede bulunmak isteriz. Müşavirlerinden mevzua hâkim birkaç kişiye “Bugün Abdülhamîd işbaşında olsaydı şu şartlara nazaran ABD, Rusya, Almanya, Fransa, İngiltere, İran vs. ile nasıl bir siyaset güder, Suriye ile münasebetleri nasıl kurar ve devam ettirir, Akdeniz’de ne yapardı?” diye “imâl-ı fikr” ettirmeli, fikir üretmelerini, senaryo yazmalarını istemelidir.

Tarihî filmler çevrilirken oyuncu, faraza kralın paltosunu giyecekse dikilecek yeni paltonun devrin modasını ifade etmesi yetmez ağırlığının bile bire bir aynı olması gerekir ki aktör, her şeyi, devrin hükümdarına yakın hissetsin ve düşünsün.

Cömertçe ve samimiyetle telaffuz edilen “kardeşim”, “azîz dostum” gibi hitaplar, şartlar değişince Tayyip Bey’in başına dert olmaktadır. Mevkidaş devlet ricaline elbette takdirkâr ifadeler kullanılır. Nitekim “majesteleri”, “ekselansları”, “zât-ı devletlileri” gibi hitaplar meşhurdur.

Böyle bir imâl-ı fikre, senaryoya ihtiyaç var diye düşünüyoruz:

-Önümüzdeki şu meselelere yani Suriye’ye, Fırat’ın doğusuna ve batısına, Irak, Kandil, Doğu Akdeniz ve bunların etrafına üşüşmüş “düvel-i muazzama”ya/büyük devletlere bir siyaset dâhisi nasıl bakardı, ne yapardı, nasıl düşünürdü, satrancı nasıl oynardı?

ABD ve Rusya’dan başlayarak şu düvel-i muazzama mensuplarından her birinin bölgeye, devletlere, örgütlere dair hesabı farklıdır. O farklar, ustalıklarımız neticesi bize menfaat olarak dönmelidir. Bu yüzden “Sultan Hamîd Siyâseti”nin yeniden keşfi gerekmektedir.

Osmanlı Devleti’nin kısa zamanda Cihan Devleti çapına yükselmesindeki sır, baştaki ilk 10 Padişahın dâhi olmasındandır. Tanzimat’la özünü kaybeden, Türk-Rus Harbi’yle öldürücü yara alan Osmanlı devleti 1877/78’de topyekûn tasfiye olmadıysa bunu Abdülhamîd Hân’ın dehâsına borçluyuz. Bu hükümdar, akılları durduran ince diplomasisiyle devletin 50 yıl daha ayakta kalmasını temin etmişti.

Şayet; kader öyle yazsa ve son 10 Padişahın tamamı dehâ çapında olsaydı belki bugün biz de Birleşik Krallık ve Japonya gibi imparatorluktuk. O gün içerideki safdilleri kullanarak Yüce Devletimize kıyanlar, bugün de çevremizdeki beslemeleri vasıtasıyla onun bakiyesi Türkiye Cumhuriyetini parçalama peşindeler…

.HEM SAHADA, HEM MASADA KAZANDIK!..

2019-10-21 02:00:00

A -

A +

İftihar edilesi bu neticelere, asır aşan zamanlardır hasretiz:

Kazançlara “zafer” demekten çekinmemeli. Bir parti, ittifak ve iktidar muvaffakiyeti olarak da telakki etmemeli. Yarın tarihler, günümüzdeki bir kaybı da zaferi de şu veya bu iktidarın hanesine değil; şu gün hepimizin birlikte sorumlu olduğumuz Türkiye’ye mâl edecektir. Bir vakitler cephelerde kaybederdik. Daha sonraları cephede kazanıp masada kaybeder olduk. Onlar, millî varlığımızdan çok şeyler koparıp götürdü.

Barış Pınarı Harekâtı’nın en kayda değer tarafı şudur; hem sahada yani cephede ve hem de masada kazandık. Böylece gelecek adına zorlu bir zirveyi aşmış oluyoruz. Bu sonuca varmak öncelikle devlet ve milletimizin kazancıdır. Netice itibarıyla asker de iktidar da milletin emrindedir. Fırat Kalkanı Harekâtı, ordumuzun, 15 Temmuz ihaneti sonrası “Çıraklık Dönemi Eseri”, Zeytin Dalı Harekâtı, “Kalfalık Dönemi Eseri”, Barış Pınarı Harekâtı’ysa “Ustalık Dönemi Eseri”dir.

Masaya gelince; onu “17 Ekim öncesi ve sonrası” diye ikiye ayırmak mümkündür. Bu tarihten önce Trump, Ankara’nın terör örgütüyle müzakereye oturması gibi abes bir teklifin ısrarcısı oldu. Teklif, kabul görmeyince Amerika’nın Başkan’dan sonraki en güçlü isimleri Ankara’ya gelmek zorunda kaldılar. Seçim çalışmaları olmasa belki Trump da gelirdi. Bu arada daha sonra ortaya çıkan bir olay da yaşanmış. Hey’et, Ankara’ya gelmeden evvel ABD Başkanı Donald Trump, Türkiye Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’a terör örgütüyle masaya oturması için her türlü vasıf ve değer dışı bir “varakpâre/kâğıt parçası” yazmış. Nitekim o günlerde adı geçen örgütün çete başıyla da ona kafadan “generel” unvanı vererek bir telefon görüşmesi yapmıştı.

Başkan Yardımcısı Mike Pence riyasetindeki Amerikan hey’eti Ankara’ya gelirken bu mektup, onlar tarafından devlet ciddiyeti hiçe sayılarak medyaya sızdırıldı. Görüşmelere başlamadan evvel Türk tarafının hâlet-i rûhiyesini bozmak istemişlerdi. Ancak yaşayarak gördüler ki abesle iştigal etmişler.

Türkiye, 17 Ekim’de Ankara’da Türk ve ABD tarafları arasında yapılan toplamda 300 dakikalık görüşmeden istediğini alan ve dediğini yaptıran taraf olarak çıkmıştır.

Ankara ne diyordu?

-Güvenli Bölge tesis edilsin.

-PYD/YPG bu bölgen çekilsin.

-ABD’nin adı geçen örgüte verdiği silahlar toplansın.

-Terör örgütünün yaptığı tahkimatlar imha edilsin.

Güvenli Bölgeyi takriben biz, gerçekleştirmiş bulunuyoruz. Amerikan tarafı da diğer şartların hepsine “peki” dedi ve bunların 120 saat içinde yapılmasını kabul etti.

Washington, niçin böyle davrandı?

Buna mecburdu.

Zira:

-Son derecede başarıyla giden Barış Pınarı Harekâtı’nda 30 bin tır dolusu Amerikan silahlarının TSK’nın eline geçmesinden kaygıya kapıldılar.

-Trump’ın Güvenli Bölge’nin güneyine çekilme kararını Kürtçü teröristler, “Amerika bizi sattı” diye propagandaya başlamışlardı. Beyaz Saray, üstüne bulaşacak olan bu “güvenilmez devlet” lekesinden kurtulmak istedi.

-Trump, harekâttan sonra birtakım müeyyideler getirdi. Bunların tatbiki, sadece Türkiye’ye değil, Sn. Erdoğan’ın hatırlattığı “azdan az gider, çoktan çok gider” deyimi gereği Amerika’ya da çok kayıplara yol açacaktı.

-Başkan, ikinci dönem için seçime giderken bu manzaradan zararlı çıkacağını biliyordu…

Bütün bu sebeplerle şartlarımızı kabul ettiler. Müzakere sonrası ilk açıklamayı, Mike Pence yaptı. Amerikan sefaretindeki o açıklamada sarf edilen “ateşkes” sözü tamamen asılsızdır. Böyle bir kelime veya cümle, Mutabakat Metni’nin ne Türkçe ve ne de İngilizce nüshasında mevcuttur. Nitekim akabinde açıklama yapan Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, “devlet, terör örgütüyle ateşkes yapmaz!” diyerek bu iddiayı külliyen reddetmiştir. Şimdi bazı muhalif kanatların uydurulan o hayalî söz üzerinden Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti’ne yönelttikleri ithamlar mesnetsizdir. O kadar da değil, daha vahimi de var. Ankara’nın Amerika’nın baskısıyla terör örgütüyle müzakereye oturduğunu söyletenler de mevcut. Bu iddia, sahibini mahcup eder. İddianın asılsız olduğunu ispat için başka delil aramaya gerek yoktur. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “120 saati 1 dakika geçerse harekâta kaldığı yerden devam ederiz!” sözü kâfi delil ve ispattır…

Yapılan bir moladır, ara vermedir, mütareke yani ateşkes değildir. Bir terör örgütünü müzakere veya ateşkes için muhatap almak ona meşruiyet kazandırmak olur. Devlet tecrübemiz, böyle bir gaflete müsaade etmez.

Kaldı ki ateşkes, harplerde olur. Çıraklık ve Ustalık Dönemlerindeki gibi Barış Pınarı Harekâtı da bir harp değil, emperyalizme hizmet edenleri cezalandırma faaliyetidir.

.DUA

2019-10-18 02:00:00

A -

A +

Allahım,

Senin rızân için,

Şanlı Peygamberinin -aleyhisselâm- yolu için, din-ü devlet, mülk-ü millet ve ümmet için, dedeleri gibi milletimizin ve ümmetimizin şeref, haysiyet, hürriyet ve istiklali için gafillere, hainlere, haçlılara, çıfıtlara ve düşmana karşı gözünü kırpmadan mücadele veren, Mehmetçiğe, emniyet kuvvetlerimize, istihbarat mensuplarımıza ve onlara destek olanlara sen yardım eyle.

Gazaya çıkmadan evvel abdestini alıp, alnını huzurunda secdeye koyan, anasının elini öpen, babasının alnından öptüğü, gencecik eşine yüreği burkularak veda eden, çocuklarının saçlarını koklayan, nişanlısına, sözlüsüne sevgiden nakışlar gönderen O yiğitlere;

Kahraman Peygamberin Kahraman Ordusu Bedir Şehidlerini, Dandanakan Meydan Muharebesi şehîdlerini, Büyük Selçuklu Ordusunun Malazgirt şehîdlerini, haçlıları Anadoluya sokmayan Selçuklu Ordusu şehîdlerini, Osmanlının Kosova Zaferi şehidlerini, İstanbul’un Fetih Şehîdlerini, yine Fırat havzasında cereyan etmiş olan Merc-i Dabık Zaferi şehîdlerini, Mohaç Meydan Muharebesi şehîdlerini, Preveze Deniz Zaferi şehîdlerini, Teselya şehîdlerini, Sarıkamış, Çanakkale, yine burada yazılmış bir destan olan ve İngiliz ordusunun hezimete uğratıldığı şanlı zafer Kut’ül Amâre şehîdlerini, İstiklal Harbi şehîdlerini, Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyetinin Kore, Kıbrıs, 15 Temmuz, Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı şehîdlerini yardıma yolla.

Sahebeyi,

Ulemayı,

Evliyayı,

Üçleri, Yedileri, Kırkları, Halid bin Zeyd Ebu Eyyub el Ensârî’yi yardıma yolla.

Şimdi Fatih’in Ali Kuşçu Mahallesi’nde yatan tamamı seyyid Yedi Emirler’i, İstanbul’un fethinde Sultan Fatih ve Fetih ordusuna yardıma yolladığın gibi Barış Pınarı kumandan ve askerlerinin de yardımına yolla.

Ve daha tek tek sayamadığımız diğer şehîdleri, güzel kullarını yardıma yolla...

Yâ Rabbi,

Azîz şehîdlerimiz, bu def’a da senin rızan ve Sevgili Peygamberimizin şefaati için ve yaşama sebebimiz mukaddes değerlerimiz uğruna canlarını verdiler. Sen de onlara cennette en yüksek makamları lûtfeyle.

Yâ Rabbi,

Gazilerimize şifalar ve kedersiz ömürler bahşeyle.

Allah’ım,

Şehîd ve gazilerimizin anaları-babaları, eşleri-çocukları, nişanlıları-sözlüleri, başlarını bizden öte çevirerek sessiz gözyaşları dökmekteler.

Allahım,

Onlar, bilmiyorlar ama sen biliyorsun ki o gözyaşları, ölmemiş kalbleri kavurmaktadır.

Allahım,

Akan gözyaşları hürmetine, şerefini miras bırakan şehîd ve gazilerimizin yakınlarına sen, sabır ve tahammül gücü ihsan buyur.

Allahım,

Biz, günahkârız, âciziz,

Ama; îtikadımız temiz, niyetimiz hâlis, istikametimiz düzgündür. Bu asker de dedeleri ve büyük dedeleri gibi nihâî gâye olarak î’layı kelimetullah uğruna can veriyorlar.

“Ya devlet başa, ya kuzgun leşe” diyorlar.

“Allah, Allah” diye çarpışıyor,

“Yâ Allah Bismillah, Allahü ekber!” diye kükrüyorlar.

Allahım,

O arslanları galib eyle, Şehîdler Serdarı Hazreti Hamza hatırına galib eyle.

Düşmanı hakîr ve zelil eyle.

Küffarı birbirine düşür ve tuzaklarını kendilerine makûs eyle.

Allahım,

Senin rızân ve bu millet ve ümmetin birlik ve dirliği için, izzet, şeref ve bekamız için gecesini-gündüzüne katarak çalışan devlet adamlarımızdan râzı ol, sözlerine tesir halkeyle, onları kem sözden, kem gözden, ikiyüzlü dosttan sakla, rakiplerine üstün eyle.

Yâ Rabbi,

Duacılarımız da “leşker-i dûa”, dua ordusudur.

Dua ordusunun dualarını kabul buyur. Namazlarda, sair zamanlarda, teheccüd namazında ve Cum’a günü câmide bir araya gelmiş sana dua eden, yalvaran, yakaran temiz mü’minlerin arzu ve isteklerini geri çevirme. Dualarını, dualarını kabul buyurduğun hatırlı kullarının dualarına katarak kabul buyur.

Yâ Rabbi,

Sence mutlak şekilde malûmdur ki bu mücadele, esasında o-şu-bu sebepten değil, îmânla küfrün mücadelesidir. Bu mücadele, Kahraman Peygamberin Mekke meydanına çıkıp “lâ ilahe illallah, Muhammed’ür Resûlullah!” dediği ân başlamıştır.

O gün başladı, yüzyıllarca devam etti, ediyor ve edecek.

Yâ Rabbi,

Bu dîn senin, bu mülk senin, bu can senindir.

Senin mübarek “Allah” ismindeki elif’i ve Habibinin kutlu “Muhammed” adındaki mim’i, rengini şehîdlerimizin kanından alan şanlı Bayrağına ay ve yıldız yapmış bu millet ve bu milletin ordusu da senin ordundur.

Allahım,

“Galib et; çünkü bu son Ordusudur İslâm’ın.”

Âmin…

.KORKAK VE ZALİM!..

2019-10-17 02:00:00

A -

A +

Barış Pınarı Harekâtı’na sosyal medyada destek veren paylaşımlar yapınca St Pauli adlı Hollanda kulübü Enver Cenk Şahin adlı futbolcunun mukavelesini feshetti.

Avusturya’da futbol oynayan bir Türk gencinin başına gelense kindar ve hastalıklı bir ruh hâlini bütün çıplaklığıyla ortaya koymakta. Viyana kuşatmasını unutmayan Avusturyalılar, Doğan Erdoğan’ın evin zilinde yazılı olan soyadını oradan kazımışlar.

Bu hafta ise Türk Millî Takımı Fransa’da Fransız Millî Takımı’yla Avrupa Şampiyonası için karşılaştılar. İlk golü Fransızlar attı. Bir süre sonra takımımız, bu gole karşılık vererek beraberliği elde etti. Futbolcularımız, o heyecanla 30 bin seyircimizin bulunduğu tribünlerin önüne giderek “asker selamı” verdiler. Bununla cephedeki Mehmetçiğe “yalnız değilsin, arkanda millet var!” demiş oluyorlardı. Bu hareket, Avrupa’yı çileden çıkardı. UEFA, işgüzarlık yaparak TFF’den savunma istedi. Alman Bild gazetesi, büyük bir insafsızlıkla hareketi, “Nazi Selamı”na benzetti.

Hâlbuki Fransız futbolcu Griezmann da dünya şampiyonluğu sonrası şeref tribünün önüne koşarak Cumhurbaşkanı Macron’a “asker selamı” vermişti.

Tarafsız olması, millet ve memleket tefrik etmemesi gereken Avrupa Futbol Federasyonu, adı geçen bu Fransız futbolcu için hiçbir müeyyide uygulamamıştı. Oysa onunla bizim 11’imizin yaptığı aynı davranıştır. Eğer bir fiil suçsa işleyenlerin azlık veya çokluğu onu suç olmaktan çıkarmaz. Anlaşılan o ki UEFA, Türklerin, Emanuel Macron önünde “selama”a durmuş Fransız futbolcunun fotoğrafını anında ortaya çıkarıp “Bu ne?” diye hesap soracaklarına ihtimal vermemiş. UEFA ağır kusur işlemiştir. İcra heyetinin derhâl istifa etmesi gerekir.

Pazar/pazartesi aralığında bir günlüğüne Almanya’daydım. Devlet, layıkıyla istifade edebilirse Almanya başta olmak üzere bütün AB devletlerinde büyük bir Türk lobisi olur. O lobideki Türklerin zengin bilgi birikimleri var. Dinlediğim iki notu yazmalıyım ki kalıcılık kazansın. Bütün gençliğini Almanya’ya gömmüş olan vatandaşlarımızdan biri şunu dedi:

- Burada bizi ikiye ayırıyorlar. Muhafazakâr olanları, dinine milliyetine bağlı kalmışları “öteki” sayıyorlar. İslamiyet ve Türklükle bağları zayıflamış olanlara ise “Türk asıllı Alman” diyorlar.

Ömürlerini yaşadıkları ülkeye verdikleri, ceplerinde Alman pasaportu olduğu hâlde bakış budur. Aidiyetleriyle alakası zayıflamış olanlar bile yabancı sayılmakta “Türk asıllı” ibaresiyle zikredilmekte.

Diğer vatandaşımızın söylediği, daha farklı:

-Ne Almanya’sı, Almanya’nın neyi var? Büyük şirketler ve medya Yahudilerin elinde!..

Bu manzara, sadece Almanya değil, bütün Avrupa ve Batı’nın önemli bir kesiminde böyledir. Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve nihayet Barış Pınarı Harekâtı’yla Suriye’nin kuzeyinde ikinci bir İsrail kurulma projesini çökerttik.

Bunu yaparken unutmamalı ki Batılı başkentler, Siyonistlerin, Arap başkentleri de haçlıların emrindedir. Avrupalılar, “Anne Türkler geliyor!” korkusunu üzerlerinden atamamışlardır. Haçlılar, Osmanlı ihtişamını unutmadılar, “Hasta Adam’ın torunları” dirilmesin diye ellerinden geleni yaptılar. Siyonistlerse; Yahudiler İspanya’da yakılırken onları kurtarıp şehirlerimize yerleştirmemize bir buçuk asırdan bu yana nankörlükleriyle cevap veriyorlar.

Bugün Barış Pınarı Harekâtı’na destek veren futbolcunun sözleşmesini anında iptal ettikleri gibi, diğer futbolcunun “Erdoğan” olan soyadı zilden kazındığı gibi, beraberlik gölü atan takımımızın heyecanla verdiği “asker selâmı” üzerine spor yöneticilerimizi ifadeye çağırdıkları gibi yarın gerekli gördüklerinde muhafazakâr olanı ve olmayanıyla Avrupa’daki Türkleri, zildeki o isim gibi kazırlar.

800 sene sonra Müslümanları Endülüs’ten kazımadılar mı? Ellerinden gelse Türkleri sadece Avrupa’dan değil, Türkiye’den de kazırlar.

Ötekileştirme duygusu iliklerine işlemiştir. Onun için İslâm ve fukara vatanları, zalimce işgal etmekte, sömürmekte, mazlumları öldürmekteler.

Bu kavga, Hilâl ve Haç kavgasıdır.

Nesillerimize acilen hafıza ve millî şuur takviyesi yapılması şarttır.

Silah kuşanmamızla manevi donanmamız aynı ağırlıkta olmalıdır.

.BİR DEFA DAHA HİLALLE SALİP MÜCADELESİ

2019-10-16 02:00:00

A -

A +

AB-Avrupa Birliği’ne hangi sebeple kabul edilmiyorsak, Barış Pınarı Harekâtı’nda da o sebeple köstekleniyor veya yalnız bırakılıyoruz...

Hakîkat, aynen şudur:

Barış Pınarı Harekâtı, Hilalle Salip, Hilalle Siyon Yıldızı arasında cereyan eden tarihî mücadelenin devamıdır.

Bu mücadele Şanlı Peygamberin -aleyhisselam- her inanç, renk ve ırktaki insanlara İslâmiyeti tebliğ etmesiyle başladı. Türkler, Müslüman olunca da İslamiyeti muhafaza ve müdafaa vazifesi ilâhî irade tarafından -âdeta- onlara takdir buyuruldu. 1071 tarihiyle birlikte Anadolu şafağı ecdadımızın alnına şavkıdığı muhteşem ândan itibaren önce Selçuklu, sonra Osmanlı ikliminde Anadolu, salip yâni haç’a karşı, haçlı orduları önünde topyekûn bir kal’a oldu.

Ehl-i salibin açıktan, Siyonistlerin sinsice yürüttükleri o düşmanlık hiç bitmedi ve asırlar içre sürüp geldi. Bu cihâd asırlarında şehîd ve gazi sayımız -ecdadın diliyle- kim bilir kaç “yüz bin kere yüz bin”dir.

Barış Pınarı Harekâtı kumandan ve neferleri elbette biliyorlar ki onlar bugün Sultan Kılıç Arslan, Selahaddin-i Eyyûbi, Sultan Murad ve Yavuz gibi hükümdarların vatan, ezan, bayrak ve bütün mukaddeslerimizi müdafaa ettikleri topraklarda canhıraş bir mücadele içindedirler. Gaye elbette yine aynı.

Barış Pınarı arslanlarının bugün ihanete darbe indirdikleri yerlerde Yavuz Sultan Selim, Merci Dabık’ta son Osmanlı Yiğitleri Kut’ta benzer ihanetlere darbe vuruyorlardı.

Hilalle haçın, Hilalle siyon yıldızının cengi dün vardı, bugün var, yarın da var olacaktır. Bu dediğimiz, anlaşılır. O anlaşıldığı içi AB, ABD, NATO, Londra, Paris, Brüksel, Washington vs. de anlaşılır. Ancak bazı temiz niyetli insanlar, Arap Birliği’ne mensup devletleri anlamakta zorlanmaktalar. Hiç zorlanmasınlar. Etiket hiç şaşırtmasın. Onlar -hâşâ- ne İslâm’ın ve ne de Arap milletinin temsilcisidir. Birinci Dünya Harbi’nden sonra başta İngilizler olmak üzere galip haçlı devletler, İslam memleketlerinin başına kendi adamlarını oturttular. Bu krallar, gamsızlar, onların devamıdır. Orta Doğu ahalisi, büyük çoğunluğuyla bugün de Türkiye’nin yanındadır. Türklere muhabbet duyarlar. Ankara’yı kınayanlarsa haç ve siyon yıldızının emrindedir. Batılı başkentlere tâbidirler, onların emrinden çıkmazlar.

Evet demek istediğimiz tam da odur:

İslâm âlemi hâlâ işgal altındadır.

Mehmetçik, o esaret zincirini parçalamakta. Bunu şuur, iz’an ve idrak sahibi Araplar görüyor.

Pekâlâ; KKTC Cumhurbaşkanı için ne denir?

Tek kelime denir:

-Yazıklar olsun!!!...

Hâle bakmalı ki sözlerini ancak dört gün sonra düzeltme ihtiyacı duyuyor. Düzeltirken yaptığı ise bir suçlamadır. Güya dedikleri çarpıtılmış. Herkes kör, âlem de sersem değil! Yaptığı torunları adına büyük talihsizliktir. Yapması gereken sözlerine kılık değiştirmek değil, istifadır. Bundan böyle KKTC’ye yapacağı hiçbir hizmet kalmamıştır.

Barış Pınarı Harekâtı üzerine oluşan manzaraya bakan bazıları “dostumuz kalmadı!” diyor ve hayıflanıyorlar.

Dostumuz ne zaman vardı ki?

Ecdadımız, Allah’ın dostluğuna güvendi, insanların, ülkelerin değil.

O katıksız güven, onları zirveye taşıdı.

.ŞEHADET OLMASAYDI!..

2019-10-11 02:00:00

A -

A +

İyi ki Allahü teâlâya inanıyoruz,

İyi ki îmânımız var,

İyi ki Sevgili Peygamberimizin -aleyhissalatü vesselam- yolundayız, iyi ki Müslümanız.

Şanlı Peygamberin getirdikleri bir bütündür. O muazzam bütünlüğün içindeki muazzam kıymetlerden biri de şehadettir, şehîd olmadır.

Şehîdlik, Kur’ân-ı kerim ve Hadisi şeriflerde çokça övülmektedir. Yüce kitabımız, “Allah yolunda can verenlere ölü demeyiniz onlar sizin bilmediğiniz bir hayatla diridirler” buyuruyor…

Allah yolunda can verenler... ki onlar, Allahü teâlâ için, O’nun Peygamberi, kitabı, vatan adlı mübarek toprak ve o vatanı ifade eden kartal kanatlı bayrak ve diğer mukaddesler için azîz canlarını fedâ ederler.

Şehîdlik, yükseklerin yükseği bir büyük makam. Şehîd olmaya “şehadet şerbeti içme” deriz. İslâmiyet, şehîdlerin ölüm acısı duymadıklarını haber vermekte.

Şehadetin bu ulviliğinden dolayıdır ki anne-babalar, ciğerpâresi evlâdlarını askere gönderirken saçını kınalar ve “haydi aslanım, güle güle git; ya şehîd ol ya gâzi!” diye onu uğurlarlardı. Bu ruh bugün de vardır, hâlâ diridir.

Şehîdlik, milletimizde hasreti çekilen bir sondur. Şehîdden arkada kalanlar, göğüslerinde görünmez bir madalya taşırcasına şerefli bir hayata sahip olurlar. Bizim necip milletimiz yalnızca şehîde değil, onun anasına-babasına, eşine ve çocuklarına da gıpta ile bakar, onları bir emânet olarak görür. Bu emânetlere iyilik yapmayı fırsat sayar.

Şahadet, şehîd olma arzusu, asırlar içre sürüp gelen zaferlerinizin örtülü sırrıdır. Şehîdliğe inanılmasaydı zaferler de yaşanmazdı.

Gaye, Allah’ın rızası, Peygamberin duası olmasa, şehîdliğe inanılmasaydı her şey çok farklı olurdu. Biz, her zaman ve mekânda “din-ü devlet, mülk-ü millet” yâni din ve devlet ve vatan ve millet için öldük. Bütün üst değerlerimiz şu bir cümlededir. Bu esrarlı cümledir ki Mehmedciği, ölümden korkmaz gözü pek arslan yaptı.

Şehadet bizim sevdamızdır.

Şehidliğe inanmayıp da dünyanın en ileri silahlarına sahip olsak netice kayıptır. Şehîdlik aşkımızdandır ki en yaman düşman karşısında, en çetin ânımızda bile zafere kemend attık. Tarihimiz, bilhassa yakın tarihimiz, bunun misalleriyle doludur.

Artık, şükürler olsun ki yerli ve millî silahlarımız var. Ancak; onlardan daha değerli olan göğüslerdeki imân, kalblerdeki şehadet aşkıdır. Tıpkı dedeleri, büyük dedeleri gibi bugün Fırat’ın doğusunda çarpışan Mehmedcik de şehadet duygularıyla doludur. Tırnakları taşa değmesin dileriz ama yine de şehîdlerimiz olursa bilinmeli ki aslan doğuran anaların gözünden dökülen, elem değil sevinç gözyaşları olacak, babaları ise yolda göğüsleri kabarık yürüyeceklerdir.

İyi ki Müslümanız,

İyi ki Sevgili Peygamberimizin yolundayız, iyi ki îmânımız var, iyi ki Allahü teâlâya O’nun kitaplarına, Meleklerine, Resullerine, öldükten sonra dirileceğimize... inanıyoruz.

Şehadet, işte bu inanç manzumesinin içindedir. Şehadet, bu ümmetin ve bu milletin sevdasıdır.

Bedir Harbi’nden şu âna dek bütün şanlı şehîdlerimize, şehîd olamamanın üzüntüsünü yaşayan yiğit gazilere selamlarımızı yolluyoruz. Vatan, onları yetiştiren ana-babalara müteşekkirdir.

Bizi insan olarak ve İslâm olarak yaratıp gönüllerimize şehadet şevkini yerleştiren yüce Allah’a hamd-ü senâlar ve O’nun doğru sözlü Peygamberine en kalbî hürmet, minnet ve muhabbetler olsun…

.HASTA ADAM”IN TORUNLARI!..

2019-10-10 02:00:00

A -

A +

Kanunî’ye “Muhteşem Süleyman” unvanını Müslümanlar değil, haçlı dünyası vermişti. Bu unvan bir hayranlığın neticesiydi. Çünkü bu Padişah da kudretli selefleri gibi Avrupa’da hükümdar azledip, hükümdar nasbediyordu.

Saray’dan itibaren bozulmalar başlayıp da bu bozulma, askerden akçeye, cemiyete kadar sirayet edince, dün efendisi olduğu dünyadan borç alma mecburiyeti hasıl oldu. Bu defa aynı haçlı dünya, sultanının şahsında “muhteşem” dediği devlete “hasta adam” yakıştırmasını yaptı.

Haçlı dünyası aşağılayıp horladıkça bu taraf ona benzemeye çalışıyor, ona özeniyordu. Bunun adı “Avrupalılaşma”, “ Garplılaşma”, “Batılılaşma”, “çağdaşlaşma”ydı. Onun gibi olmak isteniyordu. Mankurtlar böyle yetiştirilmişti.

Devleti devlet yapan, milleti millet olarak ayakta tutan kanundan sosyal hayata, ilme kadar ne varsa terk edip onlara benzeme hastalığına yakalanmıştı. Artık mağdur, katiline âşıktı. Devlet protokolünde bir numaralı cami bile hatırlarına müze yapıldı. İslamiyeti terk edip Hıristiyanlığı almak dahi ciddi ciddi tartışıldı.

Haçlı dünyası, etlerini çimdikliyor, rüyada olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. Üç kıtadan sürüp, açık hava hapishanesine mahkûm edercesine Anadolu’ya kapattığı o muhteşem millet, şimdi kendisine benzemenin peşindeydi. Öyle ise bu milletin mayo giyinip güzellik yarışmasına katılan bir ferdini yarıştırmak olur muydu?

Ne demişlerdi?

-Bir ihtarla Fransa’da dansı yasaklayan Muhteşem Süleyman’ın torunu şu an mayo ile aramızda. Tarihî bir andayız. Hiçbir yarışma yapmaya lüzum kalmadan o dünya güzelidir!!! Modern haçlılara nazaran aslî kimliğinden çıkardıkları bir millet, dün hastaydı, bugünse ölüdür!...

“Açık Hava Hapishânesi”nin kapısına kilit vurup da gittiklerinde hava buydu. Bugün gelinen noktadaysa her şey çok farklı:

Hasta adamın torunları, IMF’yi göndermiş, gelişmiş dünya devletleri arasında ilk 20’ye girmiş, oyun kurup oyun bozar seviyeye yükselmişlerdi. Bir asır evvel Abdülhamid adlı müstebidin bıraktığı hizmeti, bir asır sonra gelen Tayyip Erdoğan adlı diktatör devam ettiriyordu. Türkler bugün havada, karada ve denizde kendi muharip silahlarını yapıyor ve ihraç ediyorlar. “Hasta adam”ın torunları, mahkûm” edildiği yerin duvarlarını aşıp hudut ötesine geçerek yeniden adalet ve huzur tesis ediyor.

Avrupa ve Batı’daki şaşkınlığın sebebi budur. Onlar, hastaya narkoz vermemiş, damarına öldürücü zehir zerk etmişlerdi.

Ama, öldürmeyen Allah öldürmez.

Varılan zaman diliminde haçın değil, hilalin yüzü aydınlandı..

Herkesin bir hesabı varsa Allah’ın da bir hesabı vardır. Şimdilerde o hesabın tecellîsini yaşıyor olmalıyız. Bu millet, kendi kendisiyle didişmeyi bırakıp da müfessirlerin tesbit ettiği gibi “Allah’ın yeryüzündeki askerleri” olduğunu hatırladığında ne çok şey değişecektir!...

Bugün öyle bir muştulu şafaktayız. Fırat’ın batısının da doğusunun da idrak edilişi budur!..

.BU MES’ELE, MUHALEFETİN DE DÂVÂSIDIR!

2019-10-09 02:00:00

A -

A +

Muhalefet, iktidar icraatlarını tartarken iç mes’ele ve dış mes’eleyi birbirinden ayırma özenini göstermelidir.

Her devirde her muhalefet bunu yapmaya mecburdur. Dış mes’eleler, daha ziyade millîdir ve birçoğu devlet ve milletin bekasını alâkadar eder.

Sn. Kılıçdaroğlu’nun “Orta Doğu bataklığı” sözünü çok yanlış ve rahatsız edici buluyoruz. Unutmamalı ki bu tâbir, bize ait değildir. Sömürgeci Batı’nın 1902’de telaffuz ettiği bir parselleme tarifidir. Türkiye de o “parsel”dedir.

Kemal Kılıçdaroğlu’nun “Suriyelileri buraya niçin getirdin?” sözünü de insafa sığmaz buluyoruz. Suriyeli Arap, Türkmen ve Kürtler, konar-göçer aşiretlerdi de iktidar, onları o asûde tabiat hayatlarından koparıp, burada sığıntı hayatlara mı mahkûm etti? Yoksa onlar, Suriye vatandaşı iken resmî devlet kuvvetleri başlarına ateş yağdırınca kaçıp Türkiye kapılarına mı yığıldılar?

Söyler misiniz Kemal Bey, Tayyip Erdoğan da İsmet İnönü’nün 1945 yılında Sovyet rejiminden kaçıp bize iltica eden 146 Azerî Türkü’ne reva gördüğünü mü yapmalıydı?

Bilinmiyorsa mevzudan iki cümle ile bahsedelim. 146 Azerî kardeşimiz komünist Sovyet rejiminden kurtulup topraklarımıza gelince Moskova, İsmet İnönü’nün reisicumhur olduğu idareye sert bir nota verdi. Telaşa düşen Sn. İnönü, o zavallı mültecileri iade etti. Türkleri teslim alan Rus askerleri, Boraltan Köprüsü’nün bize ait yarısını geçince durdular, mültecileri sıraya dizdiler ve namluları doğrulttular. Kurşun sesleriyle Azeri Türklerinin “bizi bari siz öldürün, Urus’a teslim etmeyin!” feryadı birbirine karıştı. Karakol komutanımızın teslim etme dışında bir başka imkânı yoktu. Tekrar sorulmasına rağmen CHP hükûmeti kat’i bir dille teslim edilecektir talimatını tekîd etmişti. 146 canın, gözü önünde katledilmesine dayanamayan Türk komutan, ânlık cinnetle hayatına son verdi. Böylece şehîd sayısı 147’ye yükseldi.

Muhtemeldir ki Garp Cephesi Kumandanı’nın Amerikan başkanı Lyndon Johnson’ın 5 Haziran 1964 tarihli mektubundan ürkerek jetlerimizi Kıbrıs’a havalandırmayıp Türklere mezalim yapan Rumları durdurmaktan imtina etmesinin şuuraltında o günkü Sovyet tehdidinin izleri vardır…

Muhalefet; Millet İttifakı, bu ittifakın medyası, DEAŞ mevzuunda da haksızlık yapmakta. “Anlaşmalı harekât” sözü ise herkesten evvel Mehmetçiğe bühtandır. Bir müzakerede anlaşma olacaksa taraflar karşılıklı adımlar atacaklardır. Müzakere, anlaşma başka türlü nasıl gerçekleşebilir? Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı, iki yıldır Fırat’ın doğusuna harekât yapmak için ısrar etmektedir. Bizi bu kararlılıkta gören Sn. Trump, sonunda “öyle ise DEAŞ’tan siz mes’ulsünüz!” dedi. Devlet adamlarımız, bu teklifi “her teröristi kendi memleketine yollayarak bu musibeti bitiririz!” diye düşünerek muvafakat verdiler. Bunun üzerine Amerikan tarafı, geri çekilmeye başladı.

Kemal Kılıçdaroğlu ve muhalefetin, “bizim muhatabımız Şam’dır, Esad’dır, niye onunla konuşulmuyor?” sözünün de sahada bir karşılığı yoktur.

Şam’da meşru, millî ve dirayetli bir hükûmet mi var? Bu hükûmet, kendi başına karar alma yetkisine sahip mi? Beşir Esad, bugün fiilen Moskova’nın Şam genel valisidir. Tek başına karar alma istiklaline sahip değildir. Esad’la yapılacak bir andlaşmanın Putin’den dönme ihtimali kesine yakındır. Moskova’yla, Sn. Putin’le zaten sıkı ve makul görüşmeler hâlindeyiz.

İyi tahlil edilsin. Muhalefetin bu sözü, erken yapılmış bir tenkîddir. Suriye anayasası yeniden yazılır, seçim yapılır, Esad da tekrar seçilir de Ankara onu yok sayarsa Türkiye muhalefeti ancak o zaman bu itirazı yapabilir.

Bu itibarla, muhalefet; iktidarı, Cumhur İttifakı’nı yıpratmak, silkelemek isterken Türkiye aleyhine bir yerlere düştüğünü görmelidir.

Suriye, Irak, doğu Akdeniz ve benzeri her mes’ele, bir Türkiye dâvâsıdır. Esasında bunlar ne AK Parti iktidarıyla zuhur etti ve ne de bu iktidarın zevaliyle sukut edecektir. Bunlar asırlık dertlerimizdir. I. Dünya Harbi kaldığı yerden devam ediyor. İnşallah, onu II. Dünya Harbi takip etmez.

AK Parti iktidarı yarın sona erip yerine CHP yahut Millet İttifakı gelse bu mes’ele bitmeyecek, ortalık güllük-gülistanlık olmayacaktır. Aksini düşünmek acınası ham hayalperestliktir. Millî olunacak yerde millî olunmalı, insaf adalet terk edilmemelidir.

Safların seçildiği günlerdeyiz. Tek yürek, tek bilek olma vaktidir.

Aksi halde, 75 yıl sonra bile adama hesap sorarlar.

Üstelik bu hesap, dünyadaki hesaptır. Her kelam ve her kararın bir de ahiret hesabı olacaktır

.DİPLOMATİK ZAFER!

2019-10-08 02:00:00

A -

A +

ABD yönetiminin aldığı karar, tarihî ve sürpriz bir karardır. Daha düne kadar Türk Ordusu’nun Fırat’ın doğusuna yapacağı harekâta katı bir tutumla muhalefet eden, Ankara’yı müdahaleden caydırmak için elinden ne gelirse yapan Beyaz Saray, beklenmedik bir açıklamayla dünyayı şaşırttı!

Artık malum olan bu açıklamayı şu maddelere ayırmak mümkündür:

1-Beyaz Saray, Ankara’ya -âdeta- sözcülük yaparak Türkiye’nin uzun bir zamandır planladığı harekâtı yapacağını haber vermiştir.

2-Beyaz Saray, mevzubahis harekâta karşı olduğunu ifade etmektedir.

3-Ancak bu karşı olma cümlesinden sonra bir tavır veya müeyyide göstermemektedir. Aksine askerlerini müdahale sahasından daha aşağılara çekeceğini beyan etmektedir.

Bu gelişmeleri nasıl okumalı?

Girift, derin ve muammalı cümlelere hiç gerek yok. Okuma gayet sade olacaktır. Zira hakkın tam olarak teslim edilmesi vicdani bir borçtur.

Türkiye, S-400 füzelerine dair Washington’un onca baskı ve tehdidine rağmen asla geri adım atmayarak Rusya’dan bu füzeleri satın aldı. Füzeler geldi ve nisan ayında da mevzilendirilecek.

S-400 sürecini bu şekilde neticelendirmek elbette yüksek bir başarıydı. O başarıyı bu defa da böyle bir gelişme takip etti. Amerika, “mahallî müttefikim” dediği teröristlerin devletleşmesi için askerî eğitim, teçhizat ve silah olarak ne lazımsa yağdırdı. Bu hareket, Ankara’ya büyük bir gözdağıydı. Ama Türkiye’de devlet iradesi, yolundan, yönünden ve kararlılığından dönmedi. O kararlılık şimdi diplomatik zafere dönüşmüştür.

Bu diplomatik zafer veya kıskançlık gösterilmeyip adil davranılarak S-400 süreci de zafer sayılırsa, bu diplomatik zaferleri, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Zaferlerinden yani Fırat’ın batısında kazanılan iki askerî zaferden sonra bu defa da Fırat’ın doğusunda kazanılacak üçüncü bir zaferin takip edeceği bellidir.

Gayet müsterih şekilde şunu söyleyebiliriz:

Washington, İsrail ve bunların ortağı diğer başkentlerin terör koridorunda kurmak istedikleri devlet projesi yahut İkinci İsrail fikri çökmüştür.

Bu açıklamanın bir de açıklanmayan tarafı var ki o da Washington’un sureti haktan görünme teşebbüsüdür. Beyaz Saray, o beyanı verince Ankara’daki sözcüler, Suriye’nin toprak bütünlüğüne atıfta bulunan beyanatları dile getirdiler. Kürt devleti kurdurarak Suriye’yi bölme yolundaki taraf, buna gücü yetmeyip de çekilme yoluna girince Türkiye’ye “çekilirim ama sen de Suriye’de ilhaka gitme ve onun yekpareliğine riayet et” dediği görülüyor.

Beyaz Saray yani Trump idaresi, bu kararla aslında aklıselimle hareket etmiş olmaktadır. Donald Trump’ın vaktiyle “bizim Suriye’de ne işimiz var, çekileceğiz!” deyip de derin Amerika’nın hayata geçmesine müsaade etmediği sözü, böylece kısmen bile olsa tecelli etmektedir.

Pentagon, bu karardan hoşlanmadığını göstermiştir. Sn. Trump, onlara “ne yapacaktık peki Amerikan ordusuyla Türk ordusunu mu çatıştıracaktık?” diyebilir. Şahinler de tekere çomak sokmaya kalkışabilirler.

Bu gelişmelerden sonra PKK, PYD, Kandil ve Sincar vs.de morallerin bittiğini tahmin etmek için keşif ve keramet sahibi olmaya gerek yok. Bundan böyle “Amerika, bizi sattı!” derler.

Bunların anlayamadıkları şu ki hiçbir Batılı gücün kendileri uğruna evlatlarını ölüme sevk etmeyeceğidir.

Bütün bu olan ve olacakların siyasette doğuracağı sonuçlara gelince?

Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın eli, bugün hem içeride ve hem de dışarıda düne göre daha kuvvetlenmiştir. ABD Başkanı Sn. Trump için de aynı şeyi söylemek mümkün müdür? Değildir ama Trump, şimdi bütün hesaplarını 2020’deki Başkanlık seçimine göre yapmaktadır. Suriye’den gidecek 10 tabut seçimi kaybettirirdi.

İkinci dönem Başkanlık seçimine hazırlanan Beyaz Saray sakininin hesaplarını bir avuç Şahinlere göre değil, geniş ılımlı seçmen kitlesine göre yaptığını söylemek mümkündür.

.AFRİKA’NIN SESİNİ DUYMAK!..

2019-10-07 02:00:00

A -

A +

2019 yılı eylül ayının sonuyla ekim ayı başlangıcında Tanzanya’daydık. Bu memleketten Afrika’yı anlamaya çalıştık.

Tanzanya, arazi olarak 1 milyon kilometrekareye yakın. Nüfus olarak da 60 milyona yaklaşmış. “Sahra altı Afrika”nın dünya ekonomilerine en açık memleketlerinden biri olmasına rağmen, hemen her Sahra altı Afrika devleti gibi varlık içinde yokluk çekmekte.

1960 başlarında İngiliz sömürgeciliğinden kurtulduktan sonra çoğunluğu Hıristiyan olan Tanganyika ile tamamı Müslüman olan Zanzibar birleşip Tan ile Zan heceleriyle “Tanzania” adını almışlar. Tabiat harikası Zanzibar takım adaları bugün de yarı özerk yapıda. Tanzanya devletinde nüfusun yarıya yakını Müslüman olduğu hâlde bu gerçek, üçte bir olarak çarpıtılmakta.

Biz, Tanzanya’da ülkenin en büyük şehri ve eski başkenti Darüsselam’ı gördük. Bugünkü başşehir Dodoma olduğu hâlde, içinde bulunduğu şartlar sebebiyle hiçbir sefaret, oraya gitmemiş. Ayrıca Tanga’yı gördük ve bir gece orada kaldık. Küçük bir yolcu uçağıyla da Zanzibar adalarını havadan seyredip birkaçına inip-kalktık.

Tanzanya, Afrika’nın dünyaya en açık ülkelerinden, Darüsselam/Selâm, Esenlik Yurdu da Tanzanya’nın en gelişmiş şehri olduğu hâlde manzara çelişkili. Burada da yoğun bir trafik var. Bu demektir ki insanlar araba sahibi. Yüksek bina sayısı da az değil. Bu da refahın habercisi.

Ne var ki hakikat çok başka:

Darüsselam’da caddelerin kanalizasyon altyapısı yok. Yağmur yağdı mı yollar sel basmışa dönüyor.

Avrupa ve bütünüyle Batı, asırlarca ve asırlarca Afrika’nın yeraltı ve yerüstü kaynaklarını sömürmüş, koca kıtayı soymuş. Sadece zenginlikler talan edilmemiş, insanlar da köleleştirilmiş, mal gibi satılmış. Tanzanya’da sömürgeciler yalnızca İngilizler değil. Almanların burada katlettiği insan sayısı 300 bine yakın. (*)

Daha evvelinde Osmanlı Devleti, Özdemir Paşa ve daha başka devlet adamlarıyla Tanzanya ve çevresindeki yerlere kadar gelip buraların derdine derman olmaya çalışmışsa da arzu edilen tam manasıyla gerçekleşememiş.

Afrika’nın aşağıda bahsedeceğimiz hâllerde olmasında vebali olmayan Avrupa ve Batılı devlet neredeyse yoktur.

Afrika bugün de ayrıca Çin, Japonya, Şia ve ilave olarak FETÖ sızmalarının faaliyet sahası. Gittiğimiz yerlerde Japon markası dışında çok nadir araba gördük.

Üzerinde konuştuğumuz Sahra altı Afrikasıdır. Bizim mekteplerde Afrika olarak hep bu kıt’anın Akdeniz kıyısındaki ülkeleri öğretildi. Hâlbuki büyük çölün ötesinde apayrı bir kıt’a var. Buralarda, özellikle köylerdeki manzaraları görüp de insanlığından utanmayanın insanlığına şaşılır. Öyle görüntüler ki onlar, kelimelerle anlatılamaz, belki fotoğrafla bile kısmen nakledilebilir. O hayatlar için “fakir” ve “yoksul” gibi kelimeler çok kifâyetsizdir. “Felâket” sözü bile çekilen felâketi ifadeye yetmez. Gördüğümüz yerler ve aldığımız bilgilerden hareketle tespitimiz odur ki Afrika’nın açlık, yokluk, susuzluk, gıdasızlık, sağlık ve yetim çocuklara dair ızdıraplar, onlarca mesele arasında başı çekmektedir.

Suyun ne demek olduğunu layıkıyla anlamak Afrika’yı görmekle mümkün. Açlık neymiş, kâfi ve dengeli beslenme neymiş onlar da öyle. Yetim çocuklar ise başlı başına büyük bir hadise.

Darüsselam’daki Türk iş adamları, Afrikalı dostlarıyla birlikte Türkiye Büyükelçiliği’nin himâyesinde “Aşure Vakfı” isminde bir vakıf kurmuşlar. Bu vakıf, Büyükelçimiz Sn. Ali Davutoğlu ve eşi Sn. Yeşim Davutoğlu’nun rehberliğinde bir yetimhane açmış. Yetimhanenin bulunduğu mahallenin perişanlığı yürek paralayıcı. Burada hâlen birkaç aylıktan 18 yaşına kadar yetim çocuklar barındırılıp eğitilmekte. Su ihtiyaçlarını Tüm Afrika'nın Dostları Derneği (TADD)’nin bağışçı desteğiyle kurduğu bir su kuyusu tesisi karşılamakta.

Sadece Darüsselam’da 40 yetimhane varmış. Bütün Tanzanya ve bütün Afrika’daki yetimhane sayısı ise çok yüksek sayılarda. Bunun sebepleri, gıdasızlıktan dolayı insan ömrü kısa olduğu için anne-babaların erken yaşta ölmeleri, beslenemediği için bünyesi zayıf olan kadınların doğum yaparken ölmeleri, anne veya babanın çocuğu terk etmesi, gayrimeşru münasebetlerin çoğalması vs.dir…

Afrikalının derdiyle ilgilenen Türkiye ve İslâm dünyasından daha başka dernek ve vakıflar da var. İhlas Vakfı gibi TADD ve daha başkaları, Afrika’nın muhtelif yerlerinde Kurban Bayramlarında kurbanlar kesmekte ve daha başka hayr işleri yapmaktadır. Onlardan biri de İngiltere’deki Müslümanların kurduğu İslamic Help/İslamî Yardım Derneği. Bu dernek 21 ülkede faaliyet gösteriyormuş. Tanga şehrinde neler yaptıklarını, bu derneğin temsilcisi Sn. Amjad Khan/Emced Han, Tanga’nın birçok köyünü bize karış karış gezdirerek anlattı. Gördüğümüz manzaralardan âdeta kanımız dondu. Okullar, her bakımdan desteğe muhtaç. Su ihtiyacı, facia çapında. Bizim sokaklarda akan yağmur suları Tanzanyalı kadınların yüzlerce metre ve daha fazla uzaklıkta bulabildikleri çamurlu sıvıdan çok daha temiz. Kısmen düşük maliyetle suya erişilebilen bölgeler olsa da, zorlu yerlerde temiz içme suyu, yerine göre ancak 160 metreden çıkıyor ve yine yerine göre bir kuyu 10 bin dolara mal oluyormuş.

Şu da var ki büyüğü ve küçüğüyle fakirlik, bu insanlara sanki asalet kazandırmış. Bir yardım dağıtılırken gösterdikleri gözü tokluk hemen fark ediliyor. Kadın ve çocukların üstünün-başının temizliği de dikkatimizi çekti. Bunu Emced Han ile paylaştığımızda verdiği cevapla sarsıldık:

-Tek kıyafetleri var! Kirlenince onu yıkıyor, kuruyuncaya kadar evden çıkamıyorlar!

Emced Han, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın son BM Konuşmasını çok beğenmiş. “Evet”; dedik, “biz de o konuşmaya dair farklı bir yazı kaleme aldık.” O’nun dediğini burada nakletmezsek yanlış olur. Aynen şöyle söyledi:

-İslam âleminde bir kahraman var; o da Recep Tayyip Erdoğan!..

TİKA Tanzanya Koordinatörü Sn. Halil İbrahim Okur’u dinleyince TİKA, Maarif Vakfı ve Yunus Emre Enstitüsü’nün önem ve değerini bir kere daha gördük.

“Yapı Merkezi” isminde bir Türk inşaat şirketi, Darüsselam’ın içinde iftihar edeceğimiz büyük yollar yapmakta. Ancak bu yetmez; çok daha fazla şirketimizin, aynı zamanda hem erken ve orta dönem İslâm ve hem de Osmanlı mirası bu topraklara girmesi gerekmektedir. Buraya yerleşmiş Türkler, ayrıca Afrika’ya İslamiyeti öğretecek Ehl-i sünnet itikadında din adamları yetiştirecek merkezlerin kurulması ihtiyacını da dile getirmekteler.

Bu yardım ve faaliyetlerin suistimal edilmemesi de bir başka şarttır. Bu da buraları bilenlerle olur. Büyükelçimiz Ali Davutoğlu, meslek hayatının büyük bölümünü Afrika’da geçirmiştir. Libya’nın ardından Tanzanya’daki bu görevi bu ülkedeki ikinci sefirliğidir. Yeşim Hanım da bir o kadar Afrika tecrübesiyle donanmıştır. Sn. Davutoğlu’nun emekliliği yakındır. Devlet veya özel sektör tarafından Afrika mevzuunda değerlendirilmeleri yerinde olur.

Kafkaslar, Balkanlar, Suriye ve Irak gibi Afrika da gönül mülkümüzün ve medeniyet iklimimizin içindedir. Ne Tanzanya ve ne de bir başka güzel ve mazlum bir Afrika memleketinin sömürgecilere ve FETÖ gibi sömürgeci taşeronlarına bırakılmaması “Cihan Devleti Türkiye” olmanın mecburiyetidir.

.TARİHE GEÇEN KONUŞMA!..

2019-09-26 02:00:00

A -

A +

24 Eylül 2019 günü birçok ülke temsilcisi gibi Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da Birleşmiş Milletlerin 74. celse genel kurulunda dünya liderlerine hitap etti.

O gün birçok liderin konuşması iş olsun kabilinden, dinlenemez, çekilemez, tasvip edilemez cinstenken Sn. Erdoğan’ın hitabı, işitenleri sarstı, ürpertti, vicdani muhasebeye zorladı. Konuşma, alkışlarla kesildi, yerkürede yankı buldu, sosyal medyada zirveye çıktı.

Çünkü;

Cumhurbaşkanı’mız, o konuşmasında kalbî duyguları ve olanca hançere kabiliyetiyle mazlum, mağdur ve kimsesizlere sahip çıktı. Sömürgeci mezalimi altında inim inim inleyen zavallıların sesi oldu. Biz, inanıyoruz ki dünya mazlum, mağdur, yoksul, kimsesiz ve çaresizleri, bu milletin evladı Recep Tayyip Erdoğan’ı dinlerken göz yaşları içinde hem ona hem onu yetiştirenlere ve hem de Türk milletine ve Türk devletine dua etmişlerdir.

Muhterem Cumhurbaşkanı, BM kürsüsünde millet şuuru, ümmet idraki ve insan mes’uliyeti ile kör, sağır ve dilsiz kesilmişlerin yüzüne yüzüne haykırdı. Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu nutku, 74 yıllık BM tarihinde yapılmış en sahici, en dürüst, en cesur, en namuslu ve en kuşatıcı konuşmadır.

Şayet;

Bugün devlet reisimiz, Tayyip Erdoğan değil de Fatih Sultan Mehmed Han veya Yavuz Sultan Selim Han yahut Muhteşem Süleyman olsaydı onlar da o kürsüde aynen bu üslup ve bu muhtevayla konuşurlardı.

Aziz Cumhurbaşkanı, bizi alakadar ettiği için yalnızca mülteci meselesini, Fırat’ın doğusunda kurulması şart olan güvenli bölgeyi ve doğu Akdeniz’deki korsanlık teşebbüsünü anlatmadı.

Türkiye lideri, Suriye sancısı ve Filistin derdi için de haritalarla açıklamalar yaptı. Haşin dalgaların Akdeniz’de ufacık cesedini sahile vurduğu Aylan bebeğin dayanılmaz fotoğrafını da gösterdi. Bunu gösterirken “dünya bu duyarsızlığa devam ederse Aylan bebeğin başına gelen, bir gün sizin de başınıza gelir!” diye sakınmadığı sözüyle vicdanı olan, “ben insanım” diyenlerin yüreğini tutuşturmak istedi. “Nükleer silahlar ya herkese yasak olsun veya herkese serbest olsun” çıkışını yaptı. “Ben merak ediyorum bu İsrail neresi, sınırları hangisidir, 1948’deki sınırlar mı, 1967 sınırları mı? İsrail doymak bilmiyor, sürekli genişliyor. Kurulurken nokta kadardı, Filistin aleyhine devamlı genişledi. Bu İsrail’in bizim bilmediğimiz başka sınırları mı var? İsrail askerleri, daha yeni 50 yaşında Filistinli bir kadını katlettiler. Şimdi soruyorum; İsrail’in zulmünü durduramayan bu BM ne işe yarar? “Yüzyılın anlaşması” dedikleri, Filistin’i yok etme çalışmasıdır!..”

Tamamı fevkalade olan hitabenin en parlak kısmı, “Ben merak ediyorum bu İsrail neresi?” ve “İsrail’in zulmünü durduramayan BM ne işe yarar?” sorularıydı.

Sn. Erdoğan, İsrail’in hudut tecavüzlerini sorgularken bildiği hâlde bilmiyormuş gibi davranarak tecahülüarif yapıyor ve “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” arz-ı mev’ud Siyon ideolojisine göndermede bulunarak gafil olmadığımızı ihtar ediyordu.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, doğu Akdeniz enerji ihtilafında haksızlık yapan, başına buyruk davranan devletlere de aynı tonda seslendi. Ama az yukarıda da temas ettiğimiz gibi o konuşma, sadece millî meselelerinizle alakalı değildi. Cihanşümuldü, ümmeti kucaklayıcı mahiyetteydi. Kıbrıs Türkünü, Suriye Türkmenini, Filistin mazlumunu kucakladığı gibi Libyalı, Keşmirli, Arakanlı din kardeşlerimizin acıları da BM kürsüsüne taşınıyordu. Keşmir, 8 milyon Müslüman için açık hava hapishanesine dönüşmüşken dünya, Gazzeli çaresizlere yaptığı gibi yine oralı olmuyor.

Batılı başkentler, kendi üretimleri olduğu hâlde DEAŞ’ı dillerinden düşürmüyorlar. Cumhurbaşkanı “Fırat Kalkanı Harekâtı’nda DEAŞ’a en büyük darbeyi biz indirdik, 3 bin 500 DEAŞ’lıyı bertaraf ettik” dedi.

Konuşmada, muhataplar oradayken Muhammed Mursi ve Cemal Kaşıkçı cinayetlerine de temas etti ve hukuki takipçisi olacağımızı hatırlattı.

Şüphesiz ki mazlumlar, kardeş mazlum iklimler bunlardan ibaret değil, daha şarki Türkistan ve Kırım gibi dertlerimiz de var. Ancak diplomasinin devrede olduğu meseleleri ayrı tutma zarureti göz ardı edilemezdi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan “Yeni Zelanda’da Müslümanlara saldırılmasını kabul etmediğimiz gibi Amerika’da Hıristiyanlara saldırılmasını da kabul etmiyoruz” dedi ve dünyaya devletlerine bizler adına bir de teklifi bulundu:

-“15 Mart İslam Düşmanlığına Karşı Dayanışma Günü” olsun.

Eminiz ki;

Cumhurbaşkanı’nın konuşmasını dinleyen veya okuyan aklıselim sahibi çok vatandaş, kendi kendine şöyle bir sorgulama yapmıştır:

-24 Eylül’de BM kürsüsünde Tayyip Erdoğan değil de muhalefetten hangi lider, AK Parti’den kopan hangi isim bulunsaydı bu sarsıcılık, hakikat ve yiğitlikte böyle bir konuşma yapardı?

Bizim de iki teklifimiz var.

1. Muhalefet parti idari kadroları, “Cumhurbaşkanı’mızın o dedikleri, bizim de sözlerimizdir!” anlamında mesaj vermek için kendisini havaalanında karşılamalılar.

2. Hangi partiden olursa olsun vatandaşlarımız, Sn. Cumhurbaşkanı’nı havaalanında karşılayarak bu konuşmaya milletçe sahip çıkmalılar.

Unutulmasın ki;

Bunları yapmak,

siyaset değil, millî duruş olur.

.İŞARET UÇUŞU

2019-09-24 02:00:00

A -

A +

MSB-Millî Savunma Bakanlığı, dün öğle saatlerinde bir açıklama yaparak iki Türk F-16 uçağımızın “DAEŞ İle Mücadele Koalisyonu” adına saat 10.00-12.00 arasında Suriye hava sahasında “Doğal Kararlılık Harekâtı” gerçekleştirdiğini açıkladı.

Bu uçuş, BM toplantısı için New York’ta bulunan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, henüz Başkan Donald Trump’la yüz yüze görüşmeden, BM Genel Kuruluna hitap etmeden ve ABD ile Ortak Devriyeler devam ederken yapılmış oluyordu..

Ancak bu uçuş, PYD/PKK’nın “bayrak değişimi “ haberlerinin basında yer alması üzerine olmuştur. Olayın hikâyesi şudur:

-PYD, ABD’nin desteğiyle Haziran 2015’te Tel Abyad’ı işgal etti. Bu şehir, Akçakale’nin önündedir.

-PYD, 12 Ekim 2015’te birliklerine “SDG-Suriye Demokratik Güçleri” adını verdi.

-ABD özel kuvvetler komutanı org. Raymond Thomas, 22 Temmuz 2017’de PYD’ye SDG adını kullanılmasını kendilerinin tavsiye ettiğini açıkladı...

Türk kamuoyunun, bir oyalama ve Menbiç benzeri aldatma olduğunda kesin şekilde ittifak ettiği “Ortak Devriye”ler devam ederken, Tel Abyad’da ilginç gelişmeler yaşandı:

PYD, “bayrak” dediği bezleri indirip yerlerine “askerî meclis” adını verdiği yerlerin sözde bayraklarını astılar. Ayrıca “asker” dedikleri teröristlerin “üniforma” saydıkları kıyafetlerini de değiştirdiler.

Bu “askerî meclis”ler, Tel Abyad’da 30 noktada varmış. Demek oluyor ki “askerî meclis”ten kasıt, bizim “askerî birlik” dediğimiz unsurlardır. Karmaşıklığı netleştirmeye çalışalım:

PYD/ PKK, esasen “Kürdistan Bayrağı” dediği sözde bir bayrak kullanmaktadır. PYD’nin ayrıca kendi parti bayrağı vardır. Bu bayrağı bırakarak SDG’nin bir unsuru olan askerî meclis adlı birliğin flamasını seçmiş ve militanların üniformalarını değiştirmiştir. Bütün bu aldatmacaların sebebi şudur:

Türkiye, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın ağzından “Güvenli Bölge”ye dair son tarihi tekraren vermiştir. Bu tarih, Cumhurbaşkanı’nın New York’a hareketinden evvel de söylediği gibi eylülün sonudur. O tarih de gelmek üzeredir. Bundan dolayıdır ki onlar bakımından Ankara’yı durduracak bir şeyler yapmak gerekmektedir.

Yapılanlar bu yüzdendir.

Belli ki Washington, mahallî stratejik ortağına kılık- kıyafet ve isim değişikliği yaptırma ve yer değiştirme taktikleriyle Türkiye’yi ikna peşindedir.

Ne var ki Amerika unutmasın ki bunlara ancak ahmaklar aldanır. Aldanmadığımızı göstermek için iki jetimiz iki saat süreyle müstakbel güvenli bölgede hava taraması yapmıştır. Bu uçuş, adından da anlaşıldığı gibi kararlılık sergilemiştir. Askerî uçaklarımız, bütün taraflara taviz vermeyeceğimizi ilan etmiştir.

Erdoğan-Trump görüşmesi, bu kararlılığın etkisi altındadır.

Artık bıçak kemiğe dayanmıştır. Ya aldatma, oyalama, ayak sürüme bitecek veya gereği yapılacaktır. Muhataplar, ihtarı böyle anlamış olmalılar.

.ORHUN ÂBİDELERİ

2019-09-23 02:00:00

A -

A +

“Orhun Âbideleri”ni Göktürk devlet adamları dikmişlerdir. Bu kitabelere eski Türkler “Bengü Taş” derlermiş. Bu taşlar, Orhun Irmağı’nın eski yatağındadır. Göktürklerin diktikleri kitabe anıtlar, bu yazıda mevzu edilmekte olan üç adetten ibaret değildir.

Orhun Âbidelerinden ilki, dört Göktürk hakanına vezirlik yapmış olan Bilge Tonyukuk tarafından dikilmiştir. Diğer iki Orhun Âbidesi muhteva itibarıyla birinci kitabeden daha kıymetlidir. Bu ikisini Yulığ Tigin adında bir Göktürk şehzadesi, Kutluk Han’ın evlatları Kültigin ve Bilge Kağan adlarına yazdırıp diktirmiştir.

Bilge Tonyukuk, kitabede devrin Türk tarihinden ve yaşadıklarından söz etmekte, tecrübeli bir yönetici olarak nasihat vermekte ve görüşlerini dile getirmektedir.

Diğer iki kitabede ise idarenin bozulması, idarecilerin birbirine düşmesi, Çinlilerin sundukları türlü hilelere kapılmaları, bunun neticesinde ülkenin Çinliler tarafından işgal edilmesi gibi mevzularla düşmana karşı verilen istiklal mücadelesi anlatılmaktadır.

Göktürk Devleti’nin ilk kurucusu Bumin Kağan’dır. Fakat bağımsızlık, 50 yıl sürmüştür. Çinliler ipek, menfaat ve kadın gibi tuzaklarla 50 yıl sonra bu Göktürkleri yıkıp esaretlerine aldılar. Esaret dönemi de 50 sene sürdü. Milleti bu zilletten kurtaran, İltiriş Kutluk Han ve sadık arkadaşlarıdır. Bu hakan, hem Çinlilere ve hem de içeride onlara dost olan Türk boylarına karşı mücadele vererek Göktürk Devleti’ni tekrar kurdu. Öldüğünde çocukları küçüktü. Bu sebeple yerine kardeşi Kapagan Kağan geçti. Ancak bu hükümdar, millî çizgiden uzaklaşarak Çin’e yaklaştı. Bunun üzerine ülkede kargaşa çıktı. Boylar ayaklandılar, Kapanak Kağan öldürüldü.

Bu zaman zarfında İltiriş Kutluk Han’ın çocukları Bilge Kağan ve kardeşi Kültigin yetişmişlerdi. Bilge Kağan, kardeşinin desteğiyle tahta çıktı. İçeride bozgunculara, dışarıda Çinlilere karşı savaştı. Birçok zaferler kazandı. Devlette birlik ve dirliği tesis ettikten başka Çin’i de haraca bağladı.

Bilge Tonyukuk Âbidesi, miladi 720’de, Kültigin Âbidesi vefatından bir yıl sonra 732’de, Bilge Kağan Âbidesi de onun vefatından bir yıl sonra 735’te dikilmiştir.

Bu dikili taşların varlığından ilk söz eden, İlhanoğulları devrinin tarihçisi Cüveynï’nin Tarih-i Cihanküşa adlı eserdir. Batı’dan Orhun Âbideleriyle ilk karşılaşan ilim adamı, Alman Daniel Messerschmidt’tir. Sene 1721’dir. Gördüklerini “esrarengiz yazılar” diye tarif etmiştir. Onu Rus, Fin, Fransız ve Danimarkalı ilim adamları takip etmiştir. Bu “esrarengiz yazıları” ilk defa 1893-96’da çözüp okumaya başlayan Danimarkalı Türkolog Prof. Vilhelm Thomsen’dir. Kitabelerin en inanılır tercümesi ona aittir. Yaptığın tercümeyi 1922’de neşretmiştir.

Bilge Tonyukuk, 722’de ilk Orhun Âbidesini diktiğinde Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- bir asırdan biraz fazla bir müddet evvel İslamiyet’i insanlığa tebliğ etmişlerdi. Türklerle Müslümanların 751’de ittifak ederek Talas Harbi’nde Çinlileri yenmelerine çok az bir zaman vardır. Bu ilk dostlukla Türklerin İslam’a geçişlerinin başlamasına da az zaman kalmıştır. Ancak Müslümanlar, daha evvel 668’de ilk defa İstanbul’u fethetmeye teşebbüs etmişlerdir. 711’de de Endülüs’e gireceklerdir.

Nihad Sami Banarlı’nın 1976’da çıkmış olan “Şiir ve Edebiyat Sohbetleri” adlı kitabının “Orhun Âbideleri” adlı makalesinden faydalanarak kaleme aldığımız bu yazıda Türklerin günümüz için çok da aydınlık olmayan bir tarih dönemiyle bugün anlamaya çalışılmaktadır. Tarih, bir araştırma odasıdır. Ne var ki belki bir parça Osmanlı tarihini biliyor, daha da az olarak Selçuklu tarihini dünya tarihini biliyor, Müslüman olmadan önceki Türklerin tarihini ise Çin ve yabancı kaynakların elverdiği ölçüde biliyoruz. Şüphesiz ki Orhun Kitabelerini bir Danimarkalı değil de bir Türk okumuş olsaydı daha memnuniyet verici olurdu.

Öyle anlaşılıyor ki Yulığ Tigin, Bilge Kağan adına abide diktirirken onun bir hitabesinden istifade etmiştir. Hitabeden kitabeye dönüş metninden birkaç satır aşağıdadır. Metnin tamamı elbette bir hayat sancısının ifadesidir. Galiba o gün de bebekler 9 ay 10 günde doğuyor, güneş doğudan doğup, batıdan zeval buluyor, deniz suları tuzlu oluyor, bir kısım insanlar o gün de ihtiras, kıskançlık gibi huylara kapılırken bir kısım insanlar kahramanlıklar gösteriyorlardı.

İşte Bilge Kağan’ın dedikleri:

-Altın, gümüş, darı ve ipek bunca şeyleri ölçüsüz veren Çin milletinin, sözü tatlı, hediyesi geçicidir. Ey Türk milleti! Bu tatlı sözlere ve yumuşak hediyelere kanıp bir çoklarınız öldünüz. Ey Türk, Oğuz beyleri! İşitin! Yukarıda mavi gök çökmezse, aşağıda yağız toprak delinmezse senin ilini, senin töreni kim bozabilir?

..ÜÇ ŞEHÎDLER

2019-09-18 02:00:00

A -

A +

16 Eylül, Fatin Rüşdü Zorlu ve Hasan Polatkan’ın, 17 Eylül, Ali Adnan Menderes’in şahadet günleridir...

DP/ Demokrat Parti, 14 Mayıs 1950’de 27 yıldır fasılasız şekilde işbaşında olan CHP’ye karşı 69’a 416 farkıyla muazzam bir seçim kazandı. Yüksek farktan dolayı bu galibiyete “Beyaz İhtilâl” dendi.

DP, 10 yıl iktidarda kaldı. Bu zaman zarfında Başvekil, hep Adnan Menderes’ti. Kalkınma ve köylü toplumdan şehirli topluma geçiş süreci Menderes Hükûmetleriyle oldu.

Adnan Menderes’i asan, DP’yi kapatan 27 Mayıs darbesi yapıldığında Adnan Menderes riyâsetindeki 23. Cumhuriyet Hükûmetinde Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu, Maliye Vekili Hasan Polatkan’dı.

Bu 3 isim de yüz karası bir mahkeme eliyle Yassıada’da güya muhakeme edilip İmralı’da idam edildiler. Onun için zikrettiğimiz üç mazluma “Üç Şehîdler” dedik.

Ancak “Dört Şehîdler” de denebilir. Zira aynı kabinede Dahiliye Vekili olan Namık Gedik de Eminönü’nde emniyet binası olarak kullanılan Sanasaryan Han’da nezarette tutulurken cesedi şüpheli bir şekilde kaldırımda bulunmuş, olaya “intihar” denmişti.

Başvekil, vekil kelimeleri, devrin resmî Türkçesidir. O günlerde milletvekillerine “meb’us”, bakanlara “vekil”, başbakana “başvekil” deniyordu. Silsileyi, bugün artık olmayan Başbakan unvanı üzerinden erken Osmanlı dönemine kadar takip edersek isimlendirmeler şöyledir:

Başbakan, başvekil, sadrazam, vezir-i âzâm.

Bunun gibi bakanlar da vekil ve nâzır diye gider. “Başbakan” unvanı bir ara Mahmud-ı Sânî/ II. Mahmud Hân zamanında da kullanılmıştır.

Aydın’daki Çakırbey Çiftliği’nin sahibi olan Ali Adnan Beğ, aynı zamanda CHF/ Cumhuriyet Halk Fırkası’nın da il başkanıdır. O bu vazifede iken 1931’de Aydın’ı ziyaret eden Reis-i Cumhur Mustafa Kemal, Adnan Beğ’i tanıyınca ona meb’us olup Ankara’ya gelmesini söyler. Kurduğu partiyi ileride ağır şekilde mağlup edecek lideri, kendi eliyle seçtiğinin farkında değildir. 1934’te soy ismi alma mecburiyeti gelince Mustafa Kemal önce “Öz” soyadını sonra da meclis yoluyla Atatürk soyadını alacaktır. Bu yüzden unvan ve tabirleri kendi devirlerindekiyle kullanmaktayım. CHF de 1935’te CHP olacaktır.

Ali Adnan Beğ “Menderes” soyadını seçer. Bu, yaşadığı bölgedeki bir ırmağımızın ismidir. Kelimenin aslı ise Rumcadır ve Türkçe karşılığı “girdap”tır.

CHP Aydın meb’usu Adnan Menderes, 7 Haziran 1945’te 3 arkadaşıyla birlikte meclis başkanlığına verdikleri 4’lü takrire kadar TBMM’nin arka sıralarında oturan, sesi pek duyulmayan bir siyasetçidir. Hukuk fakültesini de meb’us iken bitirmiştir.

Menderes Hükûmetine ilk darbe 24 Aralık 1955’te içten gelmişti. DP’yi birlikte kurdukları isimlerden Fuad Köprülü ve bir kısım meb’uslar, bu defa DO’den ayrılarak HP/ Hürriyet Partisini kurdular. Ancak, büyük iddialarla yola çıkan bu kopuş, başarılı olamayarak 24 Kasım 1958’de CHP ile birleşti.

DP, Adnan Menderes, demekti. Halkın sevgilisi bir Başvekildi. İkinci darbe hariçten geldi. 18 Şubat’ta 1959’da Londra’da Kıbrıs Devleti’ni kuracak andlaşma imzalanacaktı. Ankara ve Atina mutabık kalmıştı. Londra’nın imzası bekleniyordu. Türkiye Başvekili 17 Şubat’ta THY SEV uçağıyla yola çıktı. Tayyaresi, 17 Şubat’ta Heatrow’a inecekken koyu sisle kaplı Gatwick’e yönlendirildi. Uçak düştü. İkindi vakitleriydi. Aralarında Bakan ve vekil de olan 14 kişi öldü. Menderes az yarayla kurtulmuştu. Başvekil, 26 Şubat’ta yurda döndü.

Bu hadise olduğunda bendeniz, Harput’un Har köyünde ilkokul 1. sınıfa gidiyordum. Babam, şehre gitmişti. Dönüşte elinde “Köylü” isminde bir gazete vardı. Yarım gazete boyunda haftalık bir gazeteydi. Birinci sayfanın tamamına Menderes’in o meşhur gülen resmi konmuştu. İç sayfalarda da kaza ile alakalı fotoğraflar ve haber vardı.

Okuma hayatımıza 1831’de “ceride” diye girip asrın sonlarında bizde de “gazete” denmeye başlanan mevkute ile ilk defa bu vak’a ile tanıştım, gazeteyi ilk defa 9 yaşımda bu vesileyle elime almış oldum.

Soruya gelince:

Başvekille vekilleri neden birer gün arayla idam edildiler? 16 Eylül’de Menderes, rahatsızdır. Caniler, o denli yufka yüreklilerdir ki soğuk algınlığına yakalanmış olan idam mahkûmunun infazını bekletirler. İdamdan iki saat evvel hemoroid muayenesi yaparak mahkûmu aşağılamaları ise bütün insanlık tarihinin en kötü hareketlerinden biridir.

Üç Şehîdlerin itibarı Turgut Özal iktidarında iade edilip Vatan Caddesi başındaki bugünkü Anıtmezar’a devlet töreniyle nakledilene kadar uzun yıllar boyu İmralı’da geleni-gideni olmayan üç garip olarak kaldılar.

Devrin CHP’si bu devlet törenine katılmadı.

Necip Fazıl’ın “Zeybeğin Ölümü” şiiri Adnan Menderes içindir. Birkaç gün önce yolda iki genç bizi görünce yanımıza gelip avukatlarının gözünden Menderes’i anlattıkları bir film hazırlığında olduklarını söylediler.

Onlara “Berin Hanımın Yüzüğü” adlı makalemizden söz ettik. Kalem hayatımda en çok okunan yazılardan biridir.

27 Mayıs, Menderes için son ve öldürücü darbe olmuştu. Adnan Menderes bir hizmet ve bir o kadar da çile adamıdır. Daha evvel yakın akrabaları, ızdıraplarla tanışmışlar, sonra kendisi böyle bir akıbete düçar olmuş, kendinden sonra da evlâdları ızdıraplı sonlarla dünyaya vedâ etmişlerdir.

Kaderi yaratan Allahü tealadır. Aslolan şerefli bir hayattır. Bugün kimse “Çakırbey Çiftliği’nin sahibi” Ali Adnan Beğ’i hatırlamıyor. Fakat binler, Menderes adını iftiharla taşıyor, milyonlar ona dua ediyor:

Menderes’e kıyılmasının esas sebepleri şunlardır:

1-Ezân-ı Muhammedî’yi kendi asli diliyle okutması 2-Hânedân-ı Âli Osman’ın hanım azalarını vatanlarına kabul etmesi. 3-Bu millet, isterse Hilafeti de getirir demesi. 4- İstersem bu orduyu yedek subaylarla da idare ederim sözü 5-Sanayi yatırımları için Washington’dan eli boş dönünce Moskova’nın kapısını çalması.

Üç Şehîdlerin ve bütün şehidlerimizin dereceleri yüksek, mekânları cennet olsun.

.ZİRVE DİPLOMASİSİ

2019-09-17 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, program gereği 21 Eylül’de New York’ta olacak ve burada BM toplantısı için gelen bir kısım devlet ve hükûmet başkanlarıyla görüşmeler yapacak.

Bu görüşmelerin ardından da 24 Eylül’de BM genel kurulunda dünya liderlerine hitap edecek. Tabiî ki o hitapta Türkiye Cumhurbaşkanı;

Suriye’nin bütünlüğünü muhafaza şartı, mülteciler, Türkiye’deki mülteciler, AB’nin mülteciler için söz verdiği maddi yardımı yerine getirmemesi, bunun doğurduğu sonuçlar, güvenli bölge, İdlib’de çatışmasızlığın ihlali, Suriye’de anayasa komisyonu teşkili ve siyasi süreç, terör, terör örgütleri, Fırat’ın doğusu ve burada PYD’ye ABD tarafından yapılan güçlü silah yardımı, Suriye’nin barış sonrasında yeniden imarı, doğu Akdeniz, Akdeniz’deki keyfilik ve hukuku yok sayarak Türkiye’yi uzak tutma çabaları, belki S-400 almamız gibi çok sayıda maddeyi ele alacak ve ihtimaldir ki bir kere daha BM’nin adaletsiz yapısına temas edecek ve bir kere daha “dünya 5’ten büyüktür!” diyecektir.

BM’de icra edilecek bu çoklu görüşme ve genel kurula hitaptan bir hafta kadar evvel; dün, 16 Eylül 2019’da Ankara’da çok önemli bir 3’lü zirve toplantısı yapıldı. Bu toplantıya ev sahibi olarak Sn. Erdoğan, Rusya Federasyonu Başkanı Sn. Putin ve İran Devlet Başkanı Sn. Ruhânî iştirak ettiler. Vakî buluşma, 3’lünün aynı mevzuda 2017’den bu yana yaptığı 5. Zirvedir. 3 lider, Çankaya Köşkü’ndeki bu zirvede aynı masa etrafında oturup şu saydığımız meseleleri birlikte müzakere ettikleri gibi 2’li olarak baş başa da görüştüler. Bu konulara son bir gelişme olarak Suudi petrol tesislerine saldırı da dâhil edildi.

Artık beklenen şudur:

6. bir toplantıya mecburiyet olmamalı. Bu defa mutlaka çözüm bulunmalı, barış gelmelidir. Suriye ve Suriye halkı, 10 yıla yakın bir zamandır mahvolmuş, perişanlığın, mağduriyetin ve aşağılanmanın her çeşidini yaşamıştır ve yaşamaktadır.

Ortak basın toplantısında da görüldüğü gibi Türkiye, İran ve Rusya, Suriye’nin toprak bütünlüğünden yanadır. ABD bu sözü telaffuz etmiyor. Diğer taraftan Rusya, Suriye’ye iyiden iyiye yerleşmiştir. Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki; “Suriye, soğuk savaş bittikten sonra Rusya’nın kazandığı ilk peyktir.” Rusya, Suriye’nin kuzeyi hariç tamamına yerleştiği gibi İran da burada ciddi bir silahlı güce sahiptir. O itibarla toprak bütünlüğü sözü, kavli mücerred olarak kalmaktadır.

ABD, zaten diğer bir kısım Avrupa ülkeleri gibi Suriye’nin kuzey doğusunda ve çoğunlukla PYD’nin işgal ettiği sahadadır. Bu sahada Washington ve yanında yer alan I. Dünya Harbi’nin bölgedeki paylaşımcı devletleri, şimdi de burada bir Kürt devleti kurma peşindeler. Türkiye, bunu aynı zamanda Mîsâk-ı Millî hudutlarımıza tecavüz sayarak engellemek için gerektiğinde harekât düzenlemektedir.

Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı ile planın Fırat’ın batısına dair olan kısmını bozarak oluşturulan güvenli sahaya Türkiye’deki mülteci nüfusun onda birini yerleştirdik.

Ankara, uzunca bir zamandan beri de Fırat’ın doğusu için çalışmaktadır. Burada kurulacak güvenli bölgeye de kalan mültecilerin en az yarısı yerleştirilecektir.

Şu var ki Türkiye, Fırat’ın doğusuna dair hareketlenince Washington, hemen “birlikte yapalım” savsaklamasıyla elini tutup hızını kesmekte, Menbiç örneğinde olduğu gibi samimi davranmamakta, Tahran, kendisinin 100 binlik silahlı güçle orada olduğuna aldırmadan TSK’nın Fırat’ın doğusuna girmesini Suriye’nin toprak bütünlüğünü ihlal saymakta, Moskova, çatışmasızlık bölgesi olduğuna dair varılan karar metninde imzası olduğu hâlde İdlib’de rejimin saldırılarına destek vermektedir.

Ankara Zirvesi, ABD ile sürmekte olan Fırat’ın doğusuna dair müzakere, gözlem ve devriyelerin hemen peşinden yapılmıştır. Türk milletinin müşterek kanaati odur ki bu devriyeler vs. sadece oyalamadır, aleyhimize olarak zaman kazanmadır. Bundan dolayıdır ki Cumhurbaşkanı Erdoğan, eylül sonunu son vâde olarak tanımıştır...

Ayın sonu gelmeden 16 Eylül’de Ankara’da hacmi hayli kabarık bir gündemle 3’lü Zirve yapıldı. Yukarıda da temas ettiğimiz gibi Sn. Erdoğan, 21 Eylül ve takip eden günlerde NY’de liderle ve bu meyanda Sn. Trum’la konuşacaktır. 24 Eylül’de ise genel kurula yani dünya liderlerine ve şüphesiz ki görme ve işitme melekesi özürlü dünyaya hitap edecektir.

Ankara samimidir. Eğer, Tahran, Moskova, Berlin, Paris, Londra ve Washington da samimi ise Suriye’de kan ve gözyaşı durur. Bu zulüm bitmeli! Bir ân evvel yeni bir anayasa hazırlanıp siyasi süreç işletilmeli, seçimler yapılmalı ve Suriyeli de insanca muamele görmelidir.

Bunların olması Türkiye’nin Fırat’ın doğusuna harekât yapmasına engel değildir. Suriye’nin vatan bütünlüğü için tek samimi devlet Türkiye’dir. Harekât yapmamız, İran’ın an’anevî mübalağasıyla iddia ettiği gibi Suriye’nin birliğine müdahale değil, aksine burada taşeron devlet kurulmasına fırsat vermeyerek komşumuzun parçalanmasını önlemektir.

Hazırlanacak süreçte Rusya, İran, ABD ve İlk Cihan Harbi’nin izini süren müstemlekeci devletlerin Suriye topraklarını terk etmesi de sağlam bir takvime bağlanmalıdır.

Herkes, samimiyet imtihanında.

.ŞAHLANIŞ

2019-09-16 02:00:00

A -

A +

Cumartesi günü Elâzığ, Hakkâri, Mardin, Batman, Ağrı, Şırnak, Siirt, Bitlis, Şanlıurfa, Van, Muş ve Tunceli illerimizde vatandaşlarımız, devâsa Türk bayrakları altında yürüyerek “Kahrolsun PKK”, “Şehîdler ölmez, vatan bölünmez!” şeklinde sloganlar atarak terör örgütünü lânetlediler.

Vatandaşlar, hem Diyarbakırlı Kahraman Analar’la olduklarını göstermek ve hem de maişetini temin etmek için Kulp ilçesinde ormana giderken zalim bölücü örgütün bombayla katlettiği 7 sivil vatandaşa kıyılmasına duydukları büyük öfke sebebiyle sokak ve meydanlardaydı...

Doğu Anadolu ve Güneydoğu Anadolu’da yüz binler, başlarının üstünde şerefli bayrağımızı taşırken hain örgütü ve onun arkasında yer alan sömürgeci devletleri, en şiddetli tonda protesto ediyorlardı.

Böylesine büyük ve böylesine öfkeli bir protesto, son yıllarda görülmemişti. Kanlı örgüt, 35 yıldır bölge halkını sindirmiş ve yıldırmıştı. Bu süre içinde bazı yerlerde devlet kudretinin zaman zaman zaafa uğradığı bile oldu. Bu sebeple 14 Eylül 2019 bir dönüm noktasıdır. Buraya varılmasının 3 esas sebebi vardır:

-Malûm terör örgütüne karşı son senelerde yurt içi ve yurt dışında karadan ve havadan verilen fasılasız ve tavizsiz mücadele.

-Gizli ve sinsi tehditlerle alınan oylar sonucu seçimlerin kazanılmasının ardından örgüte biat eden bir kısım başkanların vazifeden alınarak yerlerine kayyum tayin edilmesi.

-Böylece doğan elverişli ortamı ana sezgisiyle fark ederek HDP Diyarbakır il binasının önüne dikilip “Evladlarımızı verin! Nasıl götürdüyseniz öylece getirin!!!” diye haykıran kahraman anaların çığlığı.

Ancak millî şahlanış meşalesini yakan anaların öpülesi elleridir. Vatandaşların bu öfkeli yürüyüşleri de anaların Evlat Nöbetleri de tarihî değerdedir. Terör örgütü, anaları da fanatik Kürtçüler dışında bölge halkını da kaybetti. Bunu pekiştirmek ve geliştirmek lâzım.

Bu sebeple şunlar yapılmalıdır:

1-Bölgedeki bütün analar cesaretlendirilerek, üstlerine sinmiş korku tozlarını silkinip onlar da nöbetteki anaların yanına sevk edilmelidir. Analar, bugünlerinin ve yarınlarının teminat altına alındığına inandıklarında nöbetteki ana sayısı binleri bulur.

2-Yüreği yanan bu analara her dernek, vakıf, oda, sendika ve meslek birliğinden temsilciler ziyarete gitmelidir.

ASKON’un dağdaki çocuklara yaptığı “Suça bulaşmadıysan gel okulunu bitirmek için burs temin edelim, mezunsan iş bulmana yardımcı olalım!” çağrısını TÜSİAD, MÜSİAD, TOBB ve benzer diğer kuruluşlarla büyük 100 şirket de tekrarlamalıdır.

3-Evladı dağa kaçırılmış olsun veya olmasın her ana yaşadığı vilayette muhatap partinin il binası önünde Evlat Nöbeti tutmalıdır.

4-Haber merkezleri, “Evlatlarının dağa kaçırıldığını iddia eden analar...” diye son derecede rahatsız edici bir haber dili kullanmamalıdır.

5-Doğu ve güneydoğudaki halk şahlanışı 7 ayrı bölgenin 7 merkezinde milyonluk mitingler şeklinde tekrarlanmalı. Bu toplantılar, her partiye açık olmalı, analara destek verilmeli, terör lanetlenmeli, PYD’ye silah sevkiyatı kınanmalıdır.

Anadolu’nun birliğini yeniden ana’lar kurdular. Bu rüzgârın gücü millî faydaya dönüşmeli.

35 senedir her türlü zulme rağmen kalblerinde vatan muhabbeti ve birlik şuurunu koruyan ve bugün meydanlara çıkan Doğu Anadolu ve Güney Doğu Anadolu’nun sabır âbidesi azîz mensupları her türlü takdire lâyıktır.

Eylemdeki analar-babalar, “Örgüt, evladlarımızın dinini bile çalıyor!” diye feryat ediyorlar. Sadece dinlerini değil, kızların ırzlarını da çalmaktalar. Ülkemizdeki en belirgin dindar vatandaşlar, adı geçen bölge insanlarıdır. Katil örgütse Marksist-Leninist’tir. Onların ait olduğu ideolojide din, afyondur.

Böyle bir çete, Doğu ve Güney Doğu’nun temsilcisi olabilir mi?

Sömürgeci devletler, 35 sene evvel Ermeni Asala örgütünü çekip bu örgütü sahaya sürdüler. Şimdi de soğuk savaş döneminin PKK’sını terk ederek PYD/YPG’yi sahaya sürmüş hâldeler. Şekil değiştirmiş bu örgüte savaş uçakları hariç vermedikleri silah kalmadı. Savaş uçaklarını da verip ardından devlet olarak da tanıyacakları takvim uzak görünmüyor. Bu sebeple “helikoptere binildi-inildi” gibi zaman israflarından kaçınıp bölgede yaşanan Anaların Evlat Nöbeti ve yüz binlerin protestoları iyi değerlendirilerek buradan alınan mânevî güçle Kandil’de de Fırat’ın doğusunda da gereken yapılmalıdır.

.DARBELER TARİHİ

2019-09-13 02:00:00

A -

A +

Tarihimizdeki darbe ve darbe teşebbüsleri, 12 Eylül ve 15 Temmuz’dan ibaret değildir...

Türkiye’nin ne yazık ki beş yüz yıla yakın bir darbe geçmişi vardır. Bu darbelerin her döneminde merkezde asker içindeki cunta yer alır. İlk zamanlar cunta yalnızdır, sadece entrikadan beslenir. Daha sonraları medrese, bilahare üniversite denen ilmiye, yargı adlı adliye, şimdi medya denen matbuat, sermaye, köksüz aydın ve son asırlarda yabancı başkentler darbenin müşterek failleridir.

-Türkiye darbelerini, Sultan Genç Osman zamanında başlatmak mümkündür. 19 Mayıs 1622’de Padişah, askerî bir vahşi darbe ile tahttan indirilip Yedikule Zindanlarında boğularak şehid edildi. Yerine I. Mustafa Han, Padişah oldu.

-28 Eylül 1730’da Patrona Halil İsyanı patlak verdi. III. Ahmed Han, tahtı bırakmak zorunda kaldı. Darbeci askerler, I. Mahmud Han’ı başa geçirdiler. Sadrazam Nevşehirli İbrahim Paşa idam edildi.

-1807 Mayıs ayı dehşetler içinde geçti. Darbeci askerler, III. Selim Han’ı katlederek yerine IV. Mustafa Han’ı geçirdiler. Alemdar Mustafa Paşa, maiyetindeki askerî kuvvetlerle Rusçuk’tan gelerek bir karşı darbe yapıp II. Mahmud Han’ı tahta geçirdi. Mustafa Han hayatından oldu.

-14 Eylül 1859’da ise tarih, başarısız bir darbe teşebbüsüne şahit oldu. “Kuleli Vak’ası” denen bu olayda “Fedâiler Cemiyeti” adıyla bir araya gelmiş cuntacılar, bir darbe yaparak Abdülmecid Hanı devirip yerine Veliaht Abdülaziz Efendi’yi geçirmek istedilerse de muvaffak olamadılar.

-30 Mayıs 1876’da çok zalim bir darbe oldu. Serasker Hüseyin Avni Paşa, Midhat Paşa gibi isimlerin başını çektiği bu darbe ile Abdülaziz Han, hunharca katledildi. Şehid oldu. Yerine V. Murad Han tahta geçirildi.

-20 Mayıs 1878’de Galatasaray Sultanisi eski müdürü ve Şehzadebaşı Camii Vaizi, Ali Suavi, arkasında İngiliz desteği olduğu hâlde İstanbul’daki bir kısım muhacirlerle birlikte Çırağan Sarayı’nı bastı. Maksadı, burada “denetimli ev hapsi”nde olan V. Murad’ı çıkartıp ona biat ederek padişahlığını ilan etmek ve II. Abdülhamid Han’ı devirmekti. Beşiktaş Muhafızı 7-8 Hasan Paşa’nın Ali Suavi’yi öldürmesiyle darbe gerçekleşemedi.

-31 Mart/ 13 Nisan 1909’da tertip edilen “gezi isyanı” ile tarih, 31 Mart Vakası’nı tanıdı. Meşrutiyeti ilan etmiş olmasına rağmen Abdülhamid Hân, tahttan indirilerek Selanik’e sürgün edildi. Devleti Âli Osman fiilen bitti.

-27 Mayıs 1960’da Adnan Menderes iktidarına karşı yeni zamanların ilk askerî darbesi yapıldı. Askerî cunta ile üniversite, yargı, basın, sermaye, köksüz aydınlar cuntası ve Londra el eleydi. Adnan Menderes, Fatin Rüşdü Zorlu ve Hasan Polatkan uydurma bir mahkeme kararıyla idam edildiler.

-Albay Talat Aydemir, 22 Şubat 1962 ve 20-21 Mayıs 1963’te Harbiye talebeleriyle birlikte iki darbe teşebbüsünde bulundu. Muvaffak olamadı. İdam edildi.

-12 Mart 1971’de Genelkurmay Başkanı Memduh Tağmaç liderliğindeki generaller, TBMM Başkanlığına yazılı bir muhtıra verdi. Başbakan Demirel, istifa etti. Nihat Erim, CHP’den ayrılarak tarafsız Başbakan oldu. Atilla Karaosmanoğlu, Dünya Bankasından gelerek mali işlere bakmak için kabinede Bakan olarak yer aldı. Bu hükûmeti kısa ömürlü bir çok hükümet takip etti. Anarşi arttı. Sokaklar kan gölüne döndü. Bazı mahalleler, komün hâline geldi. Orada-burada “ordu göreve!” sesleri yükselmeye başladı.

-12 Eylül 1980’de Genelkurmay Başkanı Kenan Evren komutasında, kara, hava, deniz ve jandarma komutanlarının iş birliği ile bir darbe yapıldı. 11 Eylül’e kadar her gün 20’nin üzerinde insan ölürken 13 Eylül’den itibaren tek damla kan dökülmedi. 12 Eylül cunta mahkemeleri binlerce insanı hapse attı. Binlerce insanın hayatı zehir oldu. “Bir soldan, bir sağdan 50 genç asıldı”. Siyasi partiler kapatıldı. Darbe mahsulü 1961 Anayasası yerine 1982 Anayasası yazıldı. FETÖ’nün önü açıldı. PKK 1984’ten itibaren eylemlere başladı.

-28 Eylül 1997’de cunta MGK kararıyla Refah-Yol Hükûmetini devirdi. Müslümanlar tahkir edildi, ikinci sınıf insan sayıldı. Ecevit’e hükûmet kurduruldu. Kemal Derviş, Dünya Bankasından gelerek bakan oldu. FETÖ’nün önü bir kere daha açıldı. Terör liderinin teslimine kadar CIA, MOSSAD ve İngiliz istihbaratı 28 Şubat’a tam destek verdi.

-27 Nisan 2007’de verilen e-Muhtıra ertesi gün Başbakan Erdoğan Hükûmeti tarafından geri püskürtüldü.

-7 Şubat 2012’de MİT Müsteşarı Hakan Fidan’ı tutuklama tezgâhı Başbakan Erdoğan tarafından bozuldu.

-28 Mayıs 2013’te başlayıp bir ay süren Gezi İsyanı, Erdoğan Hükûmeti tarafından bastırıldı.

-17/25 Aralık 2013 Yargı Darbe teşebbüsü yine Erdoğan Hükûmeti tarafından çökertildi.

-1 Ocak 2014’te Bayır- Bucak Türkmenlerine yardım götüren MİT tırları silah tehdidiyle durduruldu.

28 Şubat’tan MİT tırlarına kadar son 20 yıldaki bütün hain hamlelerin arkasında FETÖ vardı. Bu örgüt arka arkaya yaptığı bütün bu teşebbüslere rağmen muvaffak olamayınca dış destek ve John Bolton gibi şahinleri de arkasına alarak 15 Temmuz 2016’da darbeye kalkıştı. Bu hain darbe Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Türk milleti tarafından bastırıldı.

AK Parti iktidarının en büyük eserlerinden biri askerî cuntaların kendilerine dayanak yaptıkları İç Hizmet Kanunu’nun 35. Maddesini yürürlükten kaldırmış olmasıdır.

Asker kılıklı cunta, artık, kendi başına buyruk olarak vatanı iç ve dış tehlikelerden kurtarmaya kalkışamaz.

Böyle bir hak ve yetkisi yok.

.KİM KİMİ GÖREVDEN ALDI?

2019-09-12 02:00:00

A -

A +

İki günden beri dünya gündeminin önde gelen konularından biri de John Robert Bolton’ın yerinden ayrılmış olması...

Haber, ilkin “Trump, Bolton’ı görevden aldı” şeklinde geldi. Bolton nam kişiye kızgın olan mecralar, bu haberi, “Trump, Bolton’ı kovdu!” diye iç soğutan bir üslupla verdiler.

Buna mukabil Bolton, yaptığı açıklamada “Başkan’la fikir ihtilafı içinde olmalarından dolayı kendisinin istifa ettiğini” iddia etti...

Beyaz Saray’daki bir danışman, dünyayı neden bu denli meşgul ederek gündeme oturur?

Bu sorunun cevabı “Beyaz Saray Ulusal Güvenlik Danışmanı”nın kim olduğunu anlamaya bağlıdır.

Bu unvanın sahibi şöyle tasvir edilmektedir:

-Beyaz Saray Ulusal Güvenlik Danışmanı olan şahıs, sabahları Başkan’dan önce Başkan’ın çalışma makamına gelir, hazırlıkları yapar; Başkan gelince de ona iç ve dış meseleleri anlatarak neler konuşacağı, nasıl konuşacağı ve hatta belki nasıl düşüneceğini izah eder. Akşam da Başkanı uğurlamasının ardından çalışmaya biraz daha devam edip sonra çıkar.

Şu tarife bakınca “Ulusal Güvenlik Danışmanı”nın bir müşavir değil; gerçekte “Derin Amerikan Devleti”nin Beyaz Saray’daki adamı olduğu, Başkan’a vasilik yaptığı görülmektedir.

Nitekim daha evvel BM temsilciliği gibi ehemmiyetli vazifelerde bulunan adı geçen kişinin itikat, aidiyet ve haşin üslubu bu denilenleri doğrular mahiyettedir:

-Kendisi itiraz etse bile neo-con olduğuna inanılır.

-“Sulh” değil “harp” diyen bir savaş yanlısıdır.

-“Şahinler” unvanlı Amerikalılardandır.

-Trump’ın İran, Kuzey Kore, Venezuela liderleriyle görüşmelerini engellemeye çalışmış, bazılarında da başarılı olmuştur.

-Devlet adamlarının konuşması yerine silahların konuşmasını tercih ediyordu.

-Donald Trump’ın “elinden gelse Amerika’yı aynı anda 5 devletle birden harp ettirecek” sözü, onun ruh hâlini tam olarak ortaya koyuyor.

Gönderildiği veya gittiği gün Sn. Trump’ın İran Devlet Reisi Sn. Hasan Ruhanî ile ön şartsız görüşmeye hazır olduğunu açıklaması rastlantı değildir. Keza onun gittiği gün, Amerikalı generallerin Ceylanpınar’da bulunmaları da tesadüf olmayabilir. Yerini kaybetmesinin 11 Eylül’le çakışması da manidardır?

Bu fundamentalist Hıristiyanın vebali çok:

İdareyi, Amerikan’ın çıkarına görmediği memleketlerde darbe yaptırtıyor veya darbeleri destekliyordu. 15 Temmuz darbe teşebbüsüne alenen destek verdi. Daha sonra da yüzü kızarmadan Türkiye’ye geldi. Tabii ki Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, kendisine randevu vermedi.

Bolton’ın sicili bu bozukluklardan ibaret değil. Eli, Suriye ve Afganistan’a uzandığı gibi Venezuela’da da seçilmiş Başkan Nicolas Maduro’yu hiçe sayarak onun yerine seçime bile girmemiş Meclis Başkanı Juan Guaido’yu Devlet Başkanı olarak tanıma çabası, ilk anda akla gelen suçlarıdır. Kim bilir zamanla daha nice suçları ortaya çıkar.

Bazı kirli elleri sabun da temizleyemez. Şu var ki bu karanlık adam, bütün bunları tek başına yapmıyordu. Arkasında Derin Amerika vardı.

Olaya böyle bakınca manzara şudur:

Onlara göre Başkan, başına buyruk hareket edip raydan çıkmıştır. “Suriye’den çekileceğiz!” dediği hâlde Amerika’nın bölgeye daha da yerleşmesi örneğinde olduğu gibi Donald Trump’ı zikzaklar çizmesi, Başkan’ın Ulusal Güvenlik Danışmanının vesayetinde olmasından ileri geldiği anlaşılmaktadır.

Hâl böyle olunca 2020 Başkanlık seçiminde bu tasarrufu yüzünden Trump’a diyet ödetilir mi?

Eğer, Donald Trump, ikinci 4 yıl için seçilemezse o zaman kimin kimi gönderdiği anlaşılmış olur.

.DİYARBAKIRLI KAHRAMAN ANALARA DESTEK!..

2019-09-11 02:00:00

A -

A +

Diyarbakırlı anaların çalınmış evladlarını kurtarmak için başlattıkları tarihî hareket, her geçen gün biraz daha büyümekte. Sesleri her gün biraz daha gürleşmekte, uzakları bulmakta. Yurdun değişik illerinden de vatanseverler bu anaların yanına giderek onlara yalnız olmadıklarını göstermekteler.

HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önünde 1 ana ile başlayan oturma eylemi, kısa süre içinde yirmiye katlandı. Buna rağmen iştirakçi sayısı azdır. Endişeler ortadan kalkar ve birtakım tedbirler alınırsa meydanı onlar değil, binler doldurur. Bu kahraman analar, kendilerinin veya çocuklarının terör örgütü tarafından öldürülmesini göze alarak böyle bir hareketi başlattılar. Bu destânî hareketi büyütme mes’uliyeti şimdiden sonra devlete, millete, aydınlara, medyaya ve STK’lara düşmektedir. ASKON, teklifiyle teşekkürü hak etti. “Anadolu Aslanları” adlı iş adamları kurumu, dağdaki çocuklara “teröre bulaşmadıysanız gelin tahsil bursunuzu temin edeceğiz. Şayet mezun olduysanız iş bulmakta yardımcı olacağız! Yalnız değilsiniz” dedi. Çağrının benzer kuruluşlarca da devamı gelmeli.

Bu harekete dair ne yapılmalı,

Neler yapılabilir?

1-Seslerini duyurmak maksadıyla bir araya gelen analar için günlük ihtiyaç, yeme-içme ve istirahat imkânı olan çadırlar kurulmalı, onlar, aç-susuz, güneş ve yağmur altında kuru kaldırımda bırakılmamalıdır.

2-Bu çadırlar için emniyet tedbiri alınmalıdır.

3-Oturma eylemine katılacaklar için büro kurulmalı ve kayıtlar tutulmalıdır.

4-Oturma eylemine katılan ailelerin köy veya şehirdeki evleri korumaya alınmalıdır.

5-Burada evladları için oturan bağrı yanık ailelerden çalışanlar, izinli sayılmalıdır.

6-Diğer şehirlerden Diyarbakır’a gelerek destek verecek vatandaşların yol ve ikamet masrafları devlet tarafından karşılanmalıdır.

7-Her ilden 10’ar kişilik vatandaş topluluğu 5’er gün bu anaların yanında yer almalıdır.

8-TBMM’de grubu bulunan partilerden 3’er kişi 3’er gün bu anaların yanında yer almalıdır.

9-BM, AB, ABD İnsan Hakları kuruluşlarından gözlemci hey’etler buraya getirilmelidir.

10-Masraflarını devlet karşılayarak dünya basın-yayın kuruluşlarından 50 kişilik bir hey’et, Diyarbakır’ı, eylemin yapıldığı yeri ziyaret etmelidir.

11-Bu hareket, en fazla 3 hafta sürmeli ve ne yapılacaksa bu zaman zarfında yapılmalı yüreği yanan analar, aileler evlatlarıyla kucaklaşmalıdır.

12-“Olayı Meclis’e taşıyalım” tarzı riyakârlıklara kanmamalıdır…

Bu analar, baş tâcı ve devletin ve milletin namusudur. Birkaç yıl önce de Diyarbakırlı analar meydana dökülmüş, çocuklarını istemiş fakat destek bulamadıkları için susmuşlardı. Bu defa da benzeri yaşanırsa üçüncü bir çıkış olmaz!..

.ADLİ YIL

2019-09-03 02:00:00

A -

A +

Bugün o şekildeki bir düşünce sakatlığında olanlar fazla değilse de büsbütün yok da olmuş değiller. Bu taassupta olanların, “tarihimiz, 1919’dan başlar!” dediğine hukuk fakültesinin birinci sınıfındayken bizzat şahid olmuş bir insanız.

Tarihimizi, 1919 veya 1923’ten başlatmak, önceki binlerce seneyi reddetmek, milletimizi kabile sayıp, nevzuhur ve köksüz yapmak demekti.

Devlet ve Millet tarihimiz, 1919 ve 1923’te başlamadığı gibi hukuk tarihimiz de 1923, 1928 ve 1937’de başlamadı. ‘23, Cumhuriyetin ilânı, ‘28, ithal kanunların getirilmesi, ‘37, laikliğe geçiştir...

16 Devlet kurmuş bir milletiz. Bunlardan bazısı, İmparatorluk çapındadır. Hemen hepsi de büyük devletlerdir. Bu devletlerin bir kısmı İslam öncesi ve bir kısmı da İslam sonrasıdır. İslamiyet’e geçtikten sonra birçoğu, ortalama devlet hayatının üstünde ömür sürmüşlerdir. Devlet-i âli Osman ise Roma İmparatorluğuyla beraber, en uzun ömürlü devlet unvanını elinde tutar.

Adaletin zıddı zulümdür.

“Zulüm, payidâr olmaz!” hükmü meşhurdur.

Eğer; bu 16 devlette adalet esas olmasaydı Türk devletlerinin varlık ve devamlılığı mümkün olmazdı. Bu devletler, İslam öncesinde an’anevî, geleneğe dayalı, yüzlerce yıllık birikimden doğmuş hukuk sistemleriyle yönetildiler. Daha sonra bu din, bütün medeniyet şubeleriyle kabul edildiği için İslâm Hukuku, yani şeriat, bir başka ifadeyle Allah’ın emir ve yasakları, adaletin sarsılmaz esasları oldu.

Türk milleti, İslam’la şereflendiği son bin yılda adaleti, şeriatla yani İslâm Hukukuyla temin, tevzi ve tesis etti; sağladı, dağıttı ve kurdu. 1928’e kadar bu esas yürürlükteyken 1928’den 50 sene sonra Cağaloğlu yokuşunda yürüyüş yapan öfkeli ideolojik kitle, “kahrolsun şeriat!” diye bağırıyordu. Bu çılgınlık, Kur’ân-ı Kerîm’i, Hadîs-i Şerîfleri, Kıyâs-ı Fukaha’yı, İcmâ-ı Ümmet’i, ulemayı ve onların ilim ve içtihadlarını reddeden cehaletin resmiydi. Bugün o zifiri karanlık saplantılar, arkada kalmış, fakat temsilcileri bitmemiştir. Şimdi bile her fırsatta manşet ve köşelerinden şeriat, gericilik, şu-bu diyerek bu milletin ruh mayasına ve varlık hikmetine saldırılar olmaktadır.

Teklifimiz o ki; hukuk nazariyatçılarıyla hukuk uygulayıcılarının bir hukuk muhasebe ve muhakemesi yapmaları gerekmektedir. İdeoloji ve ezberlerden, çağdaş tutuculuklardan kurtulma vaktidir.

Latin ve Grek tefekkür, kültür ve tecrübesi, garp medeniyetinin ana unsurlarıdır. Batılı düşünce ve ufkunu Latince ve Yunancayla kurmuştur. Bizim de medeniyetimizin besleyici unsurları İslam irfanıyla Arapça ve Farsça’dır. Helalleşmeden, nikâha, bebeğin doğumundan vasiyete kadar hayatımızın hemen her safhası, İslam hukuk ve talimatıyla şekillenir. Bugün bunlar ve daha onlarcası ithal hukukla çatışmaktadır. Bu topraklarda bir asırdır, cami, mektep, ev ve idare farklı dil kullanmaktadır. Bu farklılık ve zıtlık ortadan kalkmadıkça huzur ve kucaklaşma uzakta kalır.

Hukuk fakültelerimizde felsefe değil, Hukuk Medeniyeti Tarihimizin olması şarttır. 1922’ye kadar orta mekteplerimizde Arapça ve Farsça dersleri vardı. Bu itibarla hukuk fakültelerimizde Arapça ve Farsça dersi de olmalı. Türkçe ise Osmanlı Türkçesiyle birlikte okutulmalıdır. Bunun yanı sıra elbette İngilizce yahut İtalyanca ve Farsça gereklidir.

Esasen bunların fakülteden önce kurulması çok elzem olan Hukuk Liselerinde öğretilmesi gerekir.

Bütün bunlar ve daha düzinelerce meselemiz için ideoloji ve taassuplara düşmeden hep birlikte yerli ve millî düşünme kabiliyetine kavuşmalıyız.

Adli Yıl açılışı oldu:

Eğer Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da bahsetmese Allah’tan, Peygamberden, adil hükümdarlardan söz edilmeyecekti. Hâlbuki “el Adl”, yüce Allah’ın 99 güzel isminden biridir. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- hicret zorunda kalırken bile kendilerinde emanet bulunan müşrik mallarının sahiplerine iade edilmesini buyurduklarında mutlak şekilde adaleti tesis ediyorlardı. Hazret-i Ömer, “Ömer’ül Faruk”tur, hakla batılı ayıran Ömer’dir. İslâm öncesi dönemde de âdil hükümdarlar vardır. Meselâ Sâsanî hükümdarı Nûş-i Revânî Adl, Peygamberimizin takdirlerine mazhar olmuştur. İsmi kanun kelimesiyle yan yana olan tek devlet reisi Kanunî Sultan Süleyman Hân, bizim hükümdarımızdır. Hukuk talebesi değil birçok akademisyen de bu Padişaha neden bu unvanın verildiğini tafsilatıyla izah edemez. TBB Başkanı Metin Feyzioğlu veya Yargıtay Başkanı İsmail Rüştü Cirit, münferiden yahut müşterek bir teklifle törende şunu deselerdi tarihe geçerlerdi:

-Cumhurbaşkanım, malumları olduğu üzre Kanuni Sultan Süleyman Hân’ın kabarma resmi Amerikan Kongresi’nin duvarındadır. Bu, biz evlâdları için bir şereftir. Ancak benzer bir kabartma resmin TBMM duvarında olmaması ise eksikliktir!

Açılışta hukukçular, 1928 öncesi hukuk, yargı, adalet hayatımızdan, o zamanlardaki hukukun âbide şahsiyetlerinden tek kelime söz etmediler.

Yoksa; kadısı yani hâkimi, Padişah yargılamış millet biz değil miyiz?

Açılış, yine teknik oldu.

Hukuk mantık, tahlil ve tefekkür demektir, hakkaniyet ve adalet arayışıdır. Yapılması icap eden, ne yersiz övgü ve ne de yersiz karalamadır. Yapılması icap eden, hakkı teslim; yani adalettir!

Tarihimizde iftihar edeceğimiz sayfaları dile getirmek hakkımız olduğu gibi tenkîd edilmesi gerekenleri adalet imbiğinden geçirmek de borcumuzdur. Adli Yıl açılışında “bugün İstiklal Mahkemesi, 27 Mayıs, 12 Mart, 28 Şubat ve Ergenekon dâvâlarını utanarak hatırlıyor ve benzerlerinin olmaması için muhkem bir hukuk sistemi inşa ile o sistemi devletin temeline yerleştirmeyi vazife sayıyoruz” denmeliydi.

Bunlar denmedi. Fakat “yargı etiği” dendi. Şunu bilmeli ki bir insanın kızdığı ve sevdiği zaman kullandığı dilidir. Kimse kızdığı zaman “etiksiz adam!” demez, “ahlâksız adam!” der. Eğer, bugün olmuş hâlâ “ahlâk” demekten çekinip “etik” deniyorsa bahsettiğimiz hukuku inşa etmek hayaldir.

Çeyrek asır öncesine kadar bu toplumun bir kısım kesimlerinde aslî hâliyle selâm verilemezdi. Allah, bile denilemez en fazla “tanrı” denirdi. Bu bile tamamen ortadan kalkmamıştır.

İş çok, yol uzun...

Neyse ki Fuzuli’den daha talihliyiz. Şu yazdıklarımızı paylaşan “hemdert”lerimizin çok olduğuna emini

.ADALET

2019-09-02 02:00:00

A -

A +

Bir teşkilat veya topluluğu devlet yapan temel şartlardan biri adalet tevziidir. Vatandaşları arasında ve hudutları dâhilindeki yaşayanlar arasında adalet dağıtımıdır. Adaletin remzinin, sembolünün terazi olması bundandır. Terazi, paylaşım aletidir. Bu zaviyeden bakıldığında adalet dağıtan teşkilata devlet denir.

Devlet, milletlerin devamlılığını temin eden büyük güç olduğuna göre adalet, devletin ruhudur, ayakta tutan sütunlar bütünüdür.

İnkılaplar, devrimler, bir gecede veya bir senede gerçekleştirilebilir. Ancak getirdiği neticeler, asırları etkiler.

Türk milleti, İslâm olduktan sonra şer’î hukuku tercih etti. Kitap-Sünnet-İcmâ-ı Ümmet ve Kıyas-ı Fukaha’dan kaynaklanan bu hukuk hayatı, mevcut ve sonradan gelen örfî yani geleneğe dayalı fakat şer’î hukuka mugayir/aykırı olmayan hukuku da reddetmedi.

Medrese, Selçuklu ve Osmanlı’da fakültelere verilen addır. Fakültelerde hem fizik, matematik, astronomi, kimya gibi dersler ve hem de hukuk ve diğer sosyal ilimler okutulurdu. Söylenmemiş o cümleyi şöylece terennüm etmek mümkündür:

-Cumhuriyet, Tanzimat’ın yapamadığını tamamlayan hamledir.

Tanzimat idaresi matematik, fizik kimya gibi fen derslerini medreselerden kaldırdı. Bu süreçte ayrıca Avrupa’dan parça parça da olsa, ceza, medeni hukuk, ticaret hukuku gibi hukuk mevzuatları da iktibas edildi. Bunun bir adım sonrasında fakat daha 1923’e en az 50 yıl varken cumhuriyet, laiklik, harf inkılabı gibi tartışmalar da en azından havas arasında yaşanıyordu. O dönemde ve daha sonraki çok dönemde ictihad kapısı kapandı-kapanmadı münakaşaları da biteviye sürüp gitti. İctihad kapısı, mecâzî bir ifadeyken ve ilmî yeterliliği, hukukta sahib-i salahiyet, otorite olmayı haber verirken sanki bir bina kapısı gibi telakki edilip tartışmalar, bu zemin üzerinde yürümüştür.

Nitekim Mecelle, Avrupa medeni kanununa karşı önleyici bir muhteşem hukuk çalışmasıdır. Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye gösteriyor ki bu yolda ilerlenseydi bin yıllık şer’i ve en azından bir o kadar eski örfi hukuk sistemimiz yeniden derlenip toparlanabilir ve bu meyanda inanç sistemimize aykırı olmayan yabancı mevzuattan da istifade edilebilirdi.

Bir gecede bin yıllık yazı terk edilip ertesi gün “bu cemiyet, okuma yazma bilmiyor” demek ne kadar doğruysa, bin yıllık hukuk, adalet, kaza yani yargı nizâmı da bir gecede terk edilip kökü Hıristiyan şeriatı olan kanunlar mevzuatını almak da o kadar doğrudur. Bu çalışmalar o kadar aceleye getirildi ki tercüme yanlışlarıyla birlikte kabullenildi. Tercüme edilmiş yabancı bir hukuk mevzuatının kapağına “Türk” yazmakla onlar Türk fikir mahsulü, yerli ve millî olmaz. Medenî kanun, ceza kanunu, ticaret kanunu böyle olduğu gibi isminin başına Türk kelimesi yazılmamış olanlar da böyledir. Hatta her alanda olduğu gibi burada da mâzi alabildiğine kötülenmiştir. Bir kanuna “medeni kanun” denince bu mantığa göre yerini aldığı kanun gayrı medenidir. Bir ilme “pozitif” deniyorsa diğeri negatif yani zararlıdır.

Temel kanunları ithal, anayasası darbe mahsulü bir ülke olduğumuz fark veya itiraf edilmeli.

TBMM , “yasama” yani kanun yapma kurumu olduğuna ve bu kurumun ekseriyeti hukuk tahsil etmiş bulunduğuna ve önümüzde de bütün bu gerçekler var olduğuna göre hukuktaki çıkmaza kim çare üretecektir?

Hukuk fakültelerinin çokluğu, adliye binalarının parlaklığı, adlî, hukukî ve yargıya dair meseleleri çözemiyor. Hukuk fakültelerinin, hukuk akademisyenlerinin, hâkim, savcı, avukat ve adli personelin birçok meselesi var. Fakat meselelerin meselesi Ahmed Cevdet Paşaların devamının gelmemesi, dünle kopmuş köprülerin imar edilmemesi, dahası böyle bir ihtiyacın varlığının görülmemesidir.

Kaç hukuk talebesi İmam-ı Âzâm’ı, Ebussuud’u, İbni Abidin’i, Ahmed Cevdet Paşa’yı bilir? Hatta bunların çoğunu çok akademisyen de bilmez!.. Hâlbuki hukuku sağlam, adaleti hassas olmayan bir devlet 650 sene yaşayamaz.

Devlet, cephelerde gerilemeye başlayınca hukuk, ticaret ve edebiyatta da geriledi. “Türk Medeni Kanunu”, edebiyatta Fransa’dan yapılan kopyacılığa “Edebiyat-ı Cedide” denmesinin İsviçre rengidir. Devlet, Avrupa’dan istikraz etmeye, borç almaya başlayınca kanunlar da “borçlanmaya” başladı; bu alışveriş, 1923 sonrası hız kazandı.

Hukuk tahsili diye muazzam bir meselemiz, hukuk mütefekkiri diye devasa bir derdimiz olduğunu görmeden, yukarıdan beri hülâsa ettiğimiz hakikatler görülmeden, hukuk âlimi yetiştirmeden yapılacak her şey ve söylenecek her söz zaman kaybıdır. O iş veya söz için mekânın önemi yoktur.

Hukuk fakülteleri bugün sadece hukuk teknisyeni mezun etmektedir. Buna çare bulmak gerekir.

Hukuk, adalet, insanın refah ve memnuniyeti içindir. Vatandaşın başını huzurla yastığa koyabilmesi, endişesizce sokağa adım atabilmesidir.

Adalet, hakkı teslim etmenin adıdır. Devletlerin kalkınmışlığı sadece kişi başına düşen millî gelirle değil ondan daha önemlisi kişi başına düşen adaletle hesap edilir.

.ŞERDEN ÇIKAN HAYIR!

2019-08-29 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 26 Ağustos 2019 günü Malazgirt’te, Malazgirt Zaferimizin 948. yıl dönümü anma toplantısına iştirak ettikten bir gün sonra Moskova’daydı...

Soçi ve Astana mutabakatlarıyla Çatışmasızlık Bölgesi yapılmış olan İdlip’de Esad güçleri, 25 Nisan’dan bu yana azmış vaziyetteydi. Terör bahanesiyle kadın, çocuk, sivil demeden vurup öldürüyor; cami, hastane olduğuna aldırmadan vurup virâneye çeviriyordu.

Böylece Han Şeyhun, rejimin eline geçti. Zikrettiğimiz antlaşmalar üzerine kurulmuş olan karakollarımızdan 9 numaralı olan saldırganların hâkim olduğu bölgede kaldı, 8 no.lu da tehlikeyle buruna geldi.

Hâfız Esad’ın 13 Kasım 1970’de SSCB’nin desteğiyle darbe yapıp işbaşına gelmesinden bu yana Moskova, yarım asırdır baba ve oğul Esad’ların kalkanıdır. O tarihten itibaren Ruslar, Suriye topraklarına yerleştiler. Bu yerleşme, Arap Baharı adlı talandan sonra daha da şümullendi. Amerika’nın Suriye’nin kuzeyinde, bilhassa Fırat’ın doğusunda mevzi kazanma çabalarının arkasında İsrail için emniyet tedbirleri alma niyeti gibi sebepler olsa da göz ardı edilemeyecek temel sebeplerden biri de Suriye’yi Rusya Federasyonu’na kaptırmama kastıdır.

Bir başka mütalaa ile şu şuurla düşünmekle de mükellefiz:

1 Eylül 1918 İngiliz işgaline yani 101 yıl öncesine kadar mümtaz vilayetlerimizden biri olan Bilâd’üş Şam yahut Şam-Şerîf’te biri eski, diğeri eskimeye yüz tutmuş iki süper güç ve onların himayesindeki bazı muavin Avrupa devletleri, mevzilenmiş olarak bir asır sonra ganimet paylaşımındadır.

Türkiye, bu çetinlik altında hadiseye müdahildir. Her iki tarafla müzakerelerde bulunarak hem millî menfaatlerimizi, toprak bütünlüğümüzü ve hem de Esad muhalifi Suriyelileri korumaya çalışmaktadır.

Tarihî gerçekten bîgânelik, gamsızlık ve kimi vatandaşlardaki ötekileştirici öfke ayrı acı, Suriye iç harbinden evvel, bu devletle Halep ve Gaziantep’te ortak hükûmet toplantıları yapma dostluğundan şu girdaba düşme siyasi hatalar ayrı üzüntüdür.

Moskova ve Washington’a rağmen dün bize ait olan, bugün de bize tehlike üreten komşu topraklarda rahat değiliz. Fırat’ın doğusuna harekât yapmamıza dair niyet ve teşebbüslerimizin ne olduğu herhâlde ezberlenmiştir. O güçler ve muavin devletler, Suriye’de bilek güreşindeler. Moskova, yarım asırdır birlikte çalıştığı Süryani rejimiyle müşterek hareket ediyor. Washington ise Soğuk Savaş Dönemi’nin ayrılıkçı terör örgütü PKK’nın Kandil’den silkelenmesine zımnen muvafakat ediyor, fakat Suriye’nin kuzeyinde bir manda yapılanmasına giderek kendi PKK’sını kurmak istiyor.

Türkiye, bu iki başkentten hangisinin çıkarına mugayir hareket etse diğer taraf, bizi zora sokacak bir senaryoyu hemen harekete geçiriyor.

İdlip’de meşrû müdafaa hakkımız doğunca Sn. Erdoğan, Putin’i evvela Malazgirt’ten aradı. İki lider, mevzuu konuştular. Türkiye Başkanı, ardından kalkıp Moskova’ya, Rusya Başkanı Putin’e gitti. Bu ziyaret, bir ayağa gitme değil, davete icabettir. Cumhurbaşkanı Erdoğan, çok daha evvelden 27 Ağustos’ta yapılacak olan MAKS -2019 Havacılık Fuarı’na davetliydi.

Erdoğan ve Putin’in Moskova’daki buluşmalarında İdlip faciası, gündem başlangıcı olduysa da asıl gündem ondan sonra kuruldu. Sanki bir gündem infilakı yaşandı. Suriye ve İdlip’le alakalı olarak Sn. Putin “İdlip’de Soçi ve Astana mutabakatları ihlal edilmemelidir” sözleriyle oradaki dehşetin duracağı haberini vermekle kalmadı. Sonraki tespitleriyle de Ankara’yı Washington karşısında tahkim etti. Putin, şu sözleriyle ABD’nin Suriye hesaplarını bozuyordu. “Türkiye, kendi güvenliğini temin etme talebinde haklıdır” diyor ve devam ediyordu “Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyinde kuracağı Güvenli Bölge, Suriye’nin toprak bütünlüğüne katkı sağlayacaktır!”

Bunlar, günübirlik bir ziyarette ikili müzakerelerden elde ettiğimiz yüksek kazançlardır.

Ancak; müzakerelerden sonra fuarda yaşananlar, çok daha fazla dikkat çekici oldu. Moskova’da o müzakereler cereyan ederken eş zamanlı olarak S-400 bataryalarının bir ay sürecek teslimatının ilki, Mürted Hava Meydanı’na iniyordu. Fuardaki temas ve konuşmalarsa Pentagon ve Beyaz Saray’ı hop oturtup, hop kaldıracak cinstendir. Malûm olduğu üzere, ABD, Patroit füzelerini satmayınca Türkiye de Rusya’dan S-400 füzeleri almaya başladı. Derin Amerika, Başkan Trump’a rağmen bu alışverişi engellemek için her yola başvurdu ama Ankara, geri adım atmadı. Bunun üzerine imâlatçı ortağı da olduğumuz F-35 uçaklarını vermedikleri gibi bu uçakların eğitimi için Amerika’da bulunan pilotlarımızı da geri yolladılar. İntikam hissi, akla galip gelmişti.

S-400’lerle savunma füzesi eksiğimizi kapatmıştık. Bu ziyaretle gelişen fikirle de Su-57’ler savaş uçağı eksimizi kapatacaktır. Böylece bir devlete karşı eli mahkûm olma mecburiyetinden kurtuluyoruz...

Varılan noktada manzara şudur:

Türkiye-Rusya ticaret hacmi, 25 milyar doları aşmıştır. Hedefse 100 milyar dolardır. S-400, Su-57 ve yangın söndürmede de kullanılan helikopterlerin önce alımı sonra da müşterek imalatı ve diğer alışveriş kalemleriyle bu hacim de pekâlâ aşılabilir.

Beyaz Saray, artık bir mektupla muhatabına geri adım attırdığı günlerin çok uzağında olduğunu görebilmeli. Washington, Türkiye gibi NATO’da omuzdaşı, siyasette ise stratejik ortağı Türkiye gibi bir devleti bırakmış, yerel stratejik ortağı saydığı bir terör örgütüyle çelik -çomak oynamaktadır.

Türkiye, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın şahsında Malazgirt şehidlerimizin himmetine kavuştu diye düşünüyoruz. Bugün Ankara, Washington karşısında 25 Ağustos tarihine göre çok daha güçlüdür. Bundan sonrasını ABD düşünsün. Ya oyalama politikasına devam ederek kayba da devam edecek veya kendini muhasebeden geçirerek gerçeği görecektir.

Türkiye’den uzağa düşmüş bir Amerika’da yapılacak 2020 Başkanlık seçiminde Donald Trump’ın işi kolay olmasa gerek.

.CEPHE GERİSİ

2019-08-28 02:00:00

A -

A +

HDP-Halkların Demokrasi Partisi’nin 31 Mart seçimlerinde kazandığı belediye başkanlarından 3’ü, seçilmelerinden 4 ay sonra İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, tarafından görevlerinden alınarak yerlerine il valileri kayyum olarak tayin edildiler...

Arkasında Cumhur İttifakı’nın desteği bulunan bu tasarruf, CHP ve HDP ile onlara yakın bazı kimseleri rahatsız etti. İtirazları, şöylece sıralamak mümkündür:

1-Seçimle gelen, seçimle gitmeli.

2-Hakkında soruşturma olan birini önce seçime kabul edip sonra da bu muameleyi yapmak doğru değildir.

3- Görevden alınan başkanın yerine kayyum tayin edilmemeli, Belediye Meclisi, kendi bünyesinden birini başkan seçmeliydi.

...

“Seçimle gelen seçimle gitmeli” doğru bir kaidesidir. Tercümesi, “halk seçmeli, halk göndermeli” demektir. Ne var ki bu kaide, hukuka, kanuna bağlı seçilmişler içindir. Milletvekilinin dokunulmazlığı vardır. TBMM izin vermeden yargılanamaz. Ana kaide bu iken mesela uyuşturucu kaçakçılığı, cinayet gibi bir suçtan dolayı bir vekile suçüstü yapılırsa Meclis iradesine lüzum kalmadan hakkında işlem yapılır ve muhakeme edilir.

Bunun gibi seçimle gelmiş bir belediye başkanı, şayet kanunları ihlal ederek suç işlemekteyse dönem sonu beklenmeden hakkında gerekli kanuni muamele yerine getirilir. Aşağıdaki suçlamalar da âdeta suçüstünün habercisidir. Diyarbakır, Mardin ve Van Belediye Başkanları hakkındaki isnadlar, ortalama olarak şunlardır:

1-Bu başkanlar, belediye imkânlarıyla dağa militan göndermektedirler.

Yani; iddiaya nazaran, hükûmet, devlet, dağları teröristlerden temizlemek için geceli-gündüzlü çalışırken başkanlar, gizli-saklı yollardan dağa adam sevkiyatı yapmaktadır.

2-Yerlerine eş başkan tayin ederek makamlarında durmayıp daha ziyade dağda teröristlerle vakit geçirmektedirler.

3-Başkanın imzalaması gereken evrak, e-İmzayla dağ tarafından imzalanmaktadır. Böylece hem eş başkan ve hem de imza mevzuunda başkan hakkı olmadığı hâlde yetki devri yapmıştır.

4-Şehid akrabaları ya tahkir edilmiş veya vefa borçlu olduğumuz bu insanlar, işten çıkarılmıştır.

5-Terörist cenazelerine katılmışlardır.

6-Terör elebaşının fotoğrafının asılı olduğu toplantılara gitmiş ve buralarda teröristlerin sözde marşına iştirak etmişlerdir.

7-Belediyenin web sitesinden Türk Bayrağını kaldırmış, yeni hüviyet kartlarında da Türk Bayrağına yer vermemişlerdir.

8- Belediyenin imkânları, belde ile belde sakinlerine değil, dağa aktarılmıştır.

9-Bu kimseler, hakkında açılmış soruşturma ve kovuşturmalar mevcuttur.

...

İçişleri Bakanlığının niçin bu yola gittiğine dair yaptığı açıklamanın mahiyeti budur.

“Seçime niçin soktunuz; seçime soktuysanız neden vazifeden aldınız?” sözüne gelince; bu sual, ya kasıtlı veya bilmemezliktendir. Aday kabulüyle seçimleri yaptırma YSK-Yüksek Seçim Kurulu’nun elindedir. Seçilen başkanın kanun ve mevzuata riayet etme şartını takip ise İçişleri Bakanı’na aittir. Anayasanın 127. Maddesi, görevleriyle ilgili olarak haklarında bir suç sebebiyle soruşturma veya kovuşturma açılmış Belediye Başkanlarını, İçişleri Bakanının geçici bir tedbir olarak kesin hükme kadar vazifesinden uzaklaştırabileceğini yazmaktadır.

HDP, 31 Mart 2019’da 3 Büyükşehir, 5 İl, 50 İlçe ve 11 Belde Belediye Başkanlığı kazanmıştı. Bu 69 başkan içinde haklarında geçici tedbir kararı alınan sadece 3 kişidir. Eğer; hukuk yoluyla hesap sorma dışında bir niyet olsaydı bu partinin seçilmiş bütün başkanları için de aynı tasarruf icra edilebilirdi. Olmaması, seçim, demokrasi ve hukuka saygıdandır.

Zira suçun şahsiliği esastır.

Yukarıda sayılan müsned, atılı suçların ne kadar doğru olup-olmadığına mahkeme karar verecektir.

“Neden Belediye Meclis üyesi değil de kayyum?” sualinin cevabı ise dile gelmemiştir. Çünkü; 2019’da dahi bölgede seçimin ne kadar hakkıyla yapıldığı şüphelidir. Dağın baskısı olmadan seçim yapıldığını söylemek çok zordur. Bu yüzden Başkan yerinden alınınca yetki meclise verilseydi aynı yolun takipçisi bir başkası seçilecekti. İtiraf edilmeyen gerçek budur. Hâlbuki devlet, Doğu Fırat’a harekât hazırlığındadır. Kuzey Irak’ta Pençe Harekâtı çok önceden başlamıştı. Bölgenin doğusunu kapsayan Kıran ameliyesi ile 3 Başkanın makamlarından uzaklaştırılmaları ise aynı gün başlatıldı.

Bunun sebebi, Doğu Fırat Harekâtında cephe gerisini emniyete almaktır.

.DİL FARKLI

2019-08-27 02:00:00

A -

A +

Adını koymuştuk;

“Sultan Alparslan Barış Harekâtı” diyor ve Fırat Nehri’nin doğusuna yapılacak bu harekât için takvim olarak 26 Ağustos Zaferimizin 948. Sene-i devriyesi olan 26 Ağustos 2019 tarihini teklif ediyorduk.

26 Ağustos ve 30 Ağustos ihtişamlı zaferlerimize atıfla, ağustos aylarının bizi sevdiğinden söz ediyorduk. Cumhurbaşkanı Erdoğan, dediklerimizi benimsemiş olmalı ki bu fikri teyiden o kutlu tarihlere Yavuz Sultan Selim Hân’ın destanlarından 24 Ağustos 1516 tarihli Mercidâbık Zaferi’ni de dâhil etti. Ki Memlûklara karşı yapılan Mercidabık Muharebesi, bugünkü Fırat Kalkanı bölgesinde yaşanmıştır.

Nitekim;

Son MGK toplantısında da devletin ortak aklı, istişareler neticesinde şu kararlara varmıştı. Onları daha evvel yazmış ve ekranlarda konuşmuştuk. Lakin ehemmiyetine binaen yine yazacak ve konuşacağız.

MGK kararları şunlardı:

1-Fırat’ın doğusunda harekât yapılacak kuşağın ismi “Barış Koridoru”dur.

Böylece dosta ve düşmana Kıbrıs Barış Harekâtı hatırlatılarak “o gün zayıf vaktimizde galip geldiysek, bugün mutlaka galip geliriz!” deniyordu.

2-Barış Koridoru’nun derinliği, asgari 20 kara mili olacak ve her hâlükârda 30 km’den düşük olmayacaktır.

3-ABD, terör örgütüne verdiği silahları toplayacaktır.

4-Terör örgütü mensupları, bu kuşağın dışına atılacaktır.

5-Terör örgütünün burada yer altı ve yer üstünde yaptığı, tünel, barınak ve sığınak gibi ne varsa onlar tahrip ve imha edilecektir.

6-Şayet stratejik müttefikimiz bunları yapmakta yanımızda olmazsa biz, bizzat kendimiz ifa edeceğiz.

Washington, MGK’daki bu net tavır üzerine tutuştu ve “aman durun hey’et gönderiyoruz, bu defa samimiyiz, oyalama yok, güvenliğinizi temin için haklısınız!” Mealinde haber saldı. Hakikaten bir heyet geldi. Misafir hey’etle Ankara’da müzakere ve Urfa’da keşif yapıldı. Ardından da Türkiye’de bir MHM “Müşterek Harekât Merkezi” kurulacağı açıklandı. Bu açıklamayla birlikte mevzubahis koridorda İHA’larımız uçmaya başladı. Ama artık “Barış Koridoru” sözü terk edilmiş yine “Güvenli Bölge” deniyordu.

Bunlar oluyordu ama Washington, YPG’ye kamyon kamyon silah yardımı yapmaya devam ediyordu. Bundan dolayıdır ki Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, “bu nasıl görüşmedir, Washington diğer taraftan örgüte yardıma devam ediyor?” diyerek bu riyakârlığa dikkat çekti.

Biz, şimdi bunları dile getirirken yalnızca “bir kere daha oyalandık, bir kere daha hızımız kesildi” demiyoruz. Bunlar olup-biterken başka gelişmeler de oldu. O gelişmeler, ağır şekilde aleyhimizdedir. Biz, ABD ile Fırat’ın doğusunda güya müşterek harekâta hazırlanırken Moskova’yı kızdırmış olduk. Rusya Federasyonu Başkanı Vladimir Putin, malum soğukkanlılığıyla hareket edip rejim güçlerinin İdlib’e girip burayı ele geçirmesi için tam destek verdi. İdlib, Rusya ile aramızda akdedilmiş Astana Mutabakatı’na nazaran Çatışmasızlık Bölgesi olduğu, bizim de Gözlem Noktalarımız bulunduğu hâlde Rusya, destekli kuvvetler, burayı havadan ve karadan vurdu ve vurmaya devam ediyor. Üstelik terörist bahanesiyle hastane ve pazar yerleri dâhil siviller vurularak katliam yapıldı ve yapılmakta. Yeni göçler olmakta.

Netice olarak:

Güney İdlib’deki Hanşeyhun şehri düştü, 9 numaralı gözlem noktamız düşman hattının gerisinde kaldı, bazı gözlem noktalarımız tehlikeyle burun buruna.

Yani...

Şu olmuştu:

Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olduk. Fırat’ın doğusuna girmediğimiz gibi İdlib’i de kaybetmiş hâldeyiz. Hâlbuki İdlib, Hatay’ın bitişiğidir ve bizim için çok önemlidir.

Şu resme baktığımızda iki büyük gücün arasında kaldığımız görülmekte. Biri ikiyüzlü, diğeri öbürünün aynısı.

Bunlar yaşanır, zaman aleyhimize işlerken Washington’daki yetkililer, “DEAŞ’ı geriletmek için, DEAŞ bir daha tehlike olmasın diye Türkiye ile iş birliği içindeyiz!” diye laflar etmekte.

Onlara sormalı ve ahmak olmadığımız hatırlatılmalı. Müzakerelerin neresinde DEAŞ geçmekte, böyle bir örgüt mü kaldı? İşi bitti, taşıyıp götürdünüz!

Washington’ın bu üslubu çok rahatsız edicidir. Demek ki dillerimiz farklı. Hem dil ve hem de niyet farklı. Sanki çocukla konuşmaktalar!

Oyalamalar cana tak etmiştir. Bir oyalayan olacaksa biz, oyalayalım. Görüldüğü gibi kimse samimi değil. İran bile oradan bir şeyler seslenmekte.

Fikrimizi, planımızı ve maksadımızı gecikmeden hayata geçirmeliyiz.

Başka yol kalmamıştır.

.BÜYÜK MALAZGİRT ZAFERİ

2019-08-26 02:00:00

A -

A +

İstikbalde Malazgirt Meydan Muharebesi’ni Şarkî Roma’ya karşı kahredici bir üstünlükle kazanıp Anadolu kapılarıyla açık deniz ufuklarını milletimize açacak olan Sultan Muhammed Alparslan, 20 Ocak 1029’da doğdu. Babası Çağrı Bey’dir.

Şehzâdeliğinde devrin büyük bir ülkesi olan Horasan’ı yönetti. Amcası Tuğrul Beyin vefatı üzerine 33 yaşındayken Büyük Selçuklu Devleti’nin başına geçti. Kısa müddet zarfında yüksek îmân ve yüksek dehâsıyla birçok meydan muharebesiyle muharebeyi kazandı. 1064’te Gürcistan’ı fethederek Karadeniz’in kilidini açtı. Orta Asya seferinden sonra 1068’de Kars’a gelerek Bizans hududuna dayandı. Kumandanlarından Afşın Bey, Marmara ve Ege’ye kadar akınlar yaptı.

Bu gelişmeler üzerine Şarkî Roma yani Bizans’ta meşhur general Romanos Diogenes, tahta çıkarıldı.

Bizans imparatoru, Türkeri geri çekilmeye zorlamak, eski Roma eyaletleri, Suriye, Filistin ve Mısır’ı tekrar alıp, Irak ve İran’ı da fethetmek vaadiyle 13 Mart 1071’de 200 bin kişilik bir orduyla Konstantiniyye’den ayrıldı.

Düşmanın gelmekte olduğunu haber alan Sultan Alparslan, karşı yürüyüşe geçti. Bir tümeni keşif için ileri sevk etti. Bu hafif tümen, general Bryennios kumandasındaki Bizans öncü birliğini darmadağın etti. Yaralı general kaçtı. Çarpışmada ele geçirilen meşhur büyük bir haç, Bağdat’ta ikamet eden Halifeye gönderildi. Halife, Müslümanların namazlardan sonra Sultan Alparslan’ın zaferi için dua etmelerini irade eyledi.

26 Ağustos sabahında iki ordu, Malazgirt ovasının iki ucundan sökün ettiler. Türk ordusu, düşman ordusunun dörtte biri olarak 50 bin askerden ibaretti. Sultan, oğlu veliahd Melikşah’ı Hemedan’da bırakmış, daha sonra veziri Nizâmülmülk’ü de her ihtimale karşı O’nun yanına yollamıştı. Olur ki harp kaybedilir ve kendisi de şehid düşerse devlet hayatında kargaşa çıkmasın diye tedbir almaktaydı. Buna mukabil Kutalmışoğlu Süleyman Şah, Artuk Bey, Savtekin Bey gibi büyük kumandanlar yanındaydı.

Sultan Muhammed Alparslan, evvela Savtekin’i Romanos Diogenes’e yollayarak kan dökülmesin diye sulh teklif etti. İmparator, bu teklifi, Sultanın çekinmesine yordu ve rahatsız edici laflar etti. Savtekin Bey, bu lakırdılara hak eden cevapları verdikten sonra Hakanının yanına döndü.

Sabah namazı eda edilip dualar yapıldıktan sonra güneşin ardından kefene işaretle beyazlar giymiş olan Türk Hakanı, ordusuna hitap etti. Gayet veciz ve tesirli konuşuyordu. Bu samimi ve yüksek belagatle irade edilen nutkun ateşîn kelimeleriyle ordunun kalbi titredi. Alparslan, şehid düşerse o yere defnedilmesini vasiyet etmişti. O arada Bizans ordusunda paralı asker olarak bulunan Uz ve Peçenek askerler, î’lâyı kelimetullah için ölümün eşiğinde yiğitler silsilesi olarak duran Müslüman Türk Ordusu saflarına katılma basireti gösterdiler.

Büyük Sultan, cuma namazından sonra kılıç ve gürzünü alarak atına binip hücum komutunu verdi. Savaş, başlamıştı. Çarpışmalar devam ederken Türk ordusu kaçıyormuş gibi yaparak hilâl harekâtıyla ric’at etti. Bizans ordusu, bunu bir kaçış sanarak ordumuzun üstüne geldi. Tuzağa düşmüşlerdi. Akşam karanlığı çökerken Bizans da çöküşün başlangıcına girmişti. İmparator ve maiyeti esir düştü. Fakat andlaşma aktinden sonra serbest bırakıldılar. Sultan Alparslan 26 Ağustos 1071’de kazandığı bu muazzam zaferden sonra Başkente döndü. Sonraki sene Mâverâünnehr’e gitti. O şiddetli muharebede şehid düşmeyen Hakan, burada bir kale kumandanının kılıcından şehadet şerbetini içti. Daha 44 yaşının içindeydi. Merv şehrine defnedildi. 9 yılda çok büyük işler yapmıştı. Seçkin bir devlet adamı ve seçkin bir askerdi. Tek veziri Nizamülmülk’tü. Nizamiye Medreselerinin kurucusu olan bu koca vezir de kıymetli bir devlet adamıydı.

Sultan Alparslan’ın yerine oğlu Melikşah geçti.

Malazgirt kutlu zaferiyle, Anadolu kapıları, artık Müslüman Türklere açılmıştı. Kısa süre sonra Alparslan’ın yeğeni Kutalmış oğlu Süleyman Şah da 1075’te Türkiye Selçuklu devletini kurdu. Payitaht, İznik’ti.

Yahya Kemal, “ırkı, îmân, toprak ve tarih yuğurur” diyor. Varlığımızı bu imkânlara borçluyuz. Lakin kaç nesildir, Osmanlı tarihi bilinmiyor. Büyük Selçuklu ve Türkiye Selçuklu devletleri ise hiç bilinmiyor.

26 Ağustos, değerlerimize dönüş için bir başlangıç olabilir.

Şehidlerimizi; bu îmânı, bu vatanı, bu toprağı bize bırakan şanlı ecdâdı rahmet ve minnetle yâd ediyoruz

.BU EZANLAR, O EZANLAR DEĞİL!

2019-08-23 02:00:00

A -

A +

Yahya Kemal Beyatlı’nın aşağıda okuyacağınız yazısı günlerdir zihnimi ve kalbimi meşgul etmekteydi...

“Ezan-ı Muhammedî” diye muhterem ve muhteşem bir şiir de yazmış olan merhum Yahya Kemal’in “Üsküp’te Ezan Sesleri” başlıklı bu satırlarını okuyup da çarpılmamak, sarsılmamak ve aynı zamanda kederlenmemek mümkün değil.

Nihad Sami Banarlı merhumun hazırladığı “Yahya Kemal’in Hâtıraları” adlı kitabın 1960 Baskısının 28. Sayfasında yer alan bu kısa yazıyı daha gerçeği sohbeti, Diyanet İşleri Başkanlığı levha yaptırıp bütün müftülüklere, camilerde imam ve müezzin odalarına astırabilir.

Bu yazıyı okuyan her akıl ve gönül sahibi, bugünle 120 sene önceki mânevî hayatımızı mukayese edecek ve -herhâlde- mânânın maddeye mağlubiyeti önünde hazin hislere ve kamçılayıcı tefekküre kapılacaktır.

1884 Doğumlu şâir, çocukluk ve gençlik günlerinin Osmanlı Türk hayatını tasvir ederken 19. Asrın sonunu ve 20. Asrın başını nakletmektedir. Burada tasvir edilen Üsküp, aslında o günkü bütün vatandır:

-O yaşlarda ben, Üsküp minarelerinden yükselen ezan seslerini duyarak, içim bu seslerle dolarak yetişiyordum. Minarelerde ezan başladığı zaman evimizde rûhânî bir sessizlik olurdu. Galibâ Üsküp’ün sokaklarında da böyle bir rüzgâr dolaşır, bütün şehri bir mâbed sükûnu kaplardı. Yalnız ezan sesleri duyulurdu. Annemin dudakları İsm-i Celâl’le kımıldardı. Bin üç yüz sene evvel, Hazret-i Muhammed’in Bilâl-i Habeşî’den dinlediği ezan, asırlarca sonra bizim semâmızda hem dinî hem millî bir ahenk(*) olmuştu. O anda semâmızın mağfiret âleminden gelen, ledünnî bir sesle dolduğunu hissederdim.

Lâkin bu sesler, beni bütün ömrümce bırakmış değildir. Müslüman Türk çocuklarının dinî ve millî terbiyesinde ezan seslerinin büyük tesirine inanırım. Bu inanışımı, vaktiyle, Tevhîd-Efkâr’a yazdığım Ezansız Semtler isimli bir makalede ifade etmiştim. Ben Paris’te iken bile, hiç münasebeti olmadığı hâlde, kulaklarıma Üsküp’teki ezan seslerinin bir hâtıra gibi aksedip beni bir nostalji içinde bıraktığını hissettiğim anlar olmuştur.

...

Yazıdaki lezzet, hakikat ve hava hissedilmiştir sanırız. Sanki o günlere gidilmekte ve o ânlar yaşanmaktadır. Bu satırları okuyup mâziye imrenmemek, devrin mümin ve din adamına gıpta etmemek mümkün değildir. O asırda her şey aslına uygun ve güzeldir. Bozulmamıştır, değiştirilmemiştir.

Devrin ve önceki zamanların müezzinleri nasıl takdir ve tebrik edilmez! Müezzin efendiler, günde 5 kere 50-60 basamak inip çıkarak şerefede ezan okurlardı. Durup hürmet edilen, nisan yağmuru gibi şehrin üstüne çisil çisil yağan, insan sesinin saf güzelliğindeki bu ezanlardı. Müezzinler, minare kıvrımlarını elde ya bir idare lambası veya mumla tırmanırlardı.

Erken Cumhuriyet uygulamasında bu asliyet ve güzelliğe kıyıldı. Sonrasında bu ideolojik niyet ve tasarrufun önemli bir kısmı Diyanetçe benimsendi.

Bugün hoparlör sesi, ezana mahiyet değiştirmektedir. Madeni seste ruhanî bir taraf kalmıyor. Diyanet’in mükerrer tebliğlerine rağmen müezzinler minareye çıkmıyorlar. Yeni inşa edilen camilerde minarelere asansör yapılsa bile çıkılmayabilir. Daha garibi şudur; bazı yeni camilerde şerefe yoktur.

Mesele ezan, hoparlör ve minareden ibaret değildir. Cemaat, artık mikrofon ve hoparlörü ibadetin bir parçası görmektedir. Safta 3 kişi bile olsa imam, ancak mikrofonla namaz kıldırabilmektedir.

Diyanetin bu meselelere dair ciddi fikrî mesailer yapması gerekir. Hoparlör, mikrofon ibadet ve ruhaniyeti bozmaktadır. Diğer yandan yine Diyanet’in mükerrer ikazlarına rağmen sıra, tabure ve sandalyeler camilerde mihraba doğru mevzi kazanmaya devam ediyor. Bugün yeni nesiller münadiyi zaten bilmezler ama müezzinin şerefeye çıkıp ezan okuduğunu da bilmiyorlar. Bu gidişle 50 sene sonra insanlar “bir vakitler müminler, camide diz çöküp yere oturur ve alınlarını secdeye koyarlarmış” diyebilirler!

İbadette oynanmadık ne kaldı?

Namaz, hutbe, hoparlör, ezan, şerefe ve takvim bir şekilde farklılaştı. 12 Eylül darbecileri, namaz vakitlerini değiştirdi. Sonra Diyanet, o yolda gitti. Bugün birkaç tane farklı namaz takvimi var.

Diğer taraftan camiler son bir asırda hiç olmadığı kadar temiz, pırıl pırıl. Yerden ısıtmalı. Musluklardan sıcak sular akmakta. Ancak bu cami ve mescidlerde her cuma para toplanıyor. Devlet, din adamlarını para toplama eziyetinden kurtarmalıdır. Su ve elektrik idareleri camiden para almayabilir. Yurt dışında cami inşası ise hepimizin vazifesidir.

Dinde, ibadette asla, öze, ruhaniyete, samimiyete dönmek şarttır.

Bugün kim Yahya Kemal gibi çocukluğunda veya ömrünün bir zamanında dinlediği ezan sesi kulağında olarak gurbette dolaşmaktadır?

İslamiyet’in başlangıcından 20. Asrın ilk çeyreğine kadar aynı şekil, usul esas ve samimiyetle yaşanan İslam ibadeti, bu tarihten sonra başkalaştırıldı.

Ecdadın hayat ve ibadetiyle maneviyat ve zarafeti yeniden keşfedilmelidir.

İngilizlerin ve Japonların başarılarındaki esas sır, öncekilerin yolunda olmalarındadır.

...

(*) Metnin aslında olan “musiki” kelimesini yazarın kasdını böyle düşünerek “ahenk” diye değiştirdik.

.DEVLETİ FEDA EDEMEYİZ!..

2019-08-21 02:00:00

A -

A +

“Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!” sözünün bir başka milletin lisanında var olduğuna şahid olmuş değiliz. Bizim “devlet” telakkimizle Fransız İhtilalinden sonraki ceberut, insanı hırpalayan ideolojik faşist yapı farklıdır.

Bizde devlet, “baba”dır. Vatandaşına karşı müşfik, âdil ve kol-kanat geren anlamında hâmidir. Bu gerçeklerden dolayıdır ki Türklerde devlet, mukaddestir ve ebed müddettir.

Ne var ki zihni Avrupa filozoflarının teorileri, liberal ve sosyalist fikirlerle dolmuş olanlar, bu dediklerimizden uzaktır. Ana-babasına isyan eden âsi evlat üslubuyla devlete isyanı, onu reddetmeyi çağdaşlık sayarlar. Hâlbuki bizde Hanedan, öz çocuklarını feda ederek devletin 7 asır ayakta kalıp hükümran olmasını temin etme fedakârlığını göstermiştir.

Bunu yapan medeniyette insan, eşref-i mahlukattır. Ferd olarak insan şerefler üstüdür ve devlet de o ferdi, o insanı ve onun şeref, hürriyet, aile ve iffetini korumak için vardır ve bundan dolayı azizdir.

Bu dediklerimiz, Batı’nın kıymet hükümleriyle tartılıp hüküm verilirse usul yanlış olduğu için yanlış yere çıkılır. Batılı zekâ, bozulmuş, tefessüh etmiş Hıristiyanlık karşısında inkâra saptığında doğru iş yapmış olur. Bunu bir Müslüman yaparsa yanlış yola sapmış olur. Nitekim bir kısım Avrupalı münevverler teslis gibi Hıristiyanlığa mal edilen sun’i akideleri reddedip dinsizliği tercih edince bir kısım Tanzimat münevveriyle bir kısım Cumhuriyet aydını da onların ardı sıra gitme özentisine kapılmıştır.

Dün dine bakışla bugün devlete bakış aynı çapraşık görüntüdedir. Biz, bize ait ne varsa her varlık ve değerimize kendi hikmet ve irfanımızla bakma mecburiyetindeyiz. Bir kısım Avrupalı, garplı aydın, devleti zalim, faşist, zorba olarak ifade ediyorsa bu, onların meselesidir. Son asır içinde zaman zaman bizde de devlet, böylesi uygulamalara düştüyse bunda sebep kavram olarak devlet değil, devlet çarkına el koymuş garp mukallidi, Batı öykünmecisi isimlerdir.

Yahya Kemal “Türk milleti, devletle kaimdir” der. Burada birinci dikkat edilecek husus “Türk milleti” tesbitidir. Irk ve millet farklıdır. Millet, ırkları bünyesine dâhil eden üst hüviyettir. İkinci dikkat edilecek tarafsa devlet olmadığında milletin kalmayacağıdır.

İlkin 1683 II. Viyana Bozgunundan sonra 26 Ocak 1699 Karlofça Muahedesiyle toprak kaybına maruz kaldık. O gün mekân varlığımız, 20 milyon km2’nin çok üstündeydi. Bu servetin elden çıkması II. Abdülhamid Han’ın ancak her şeye hâkim olabildiği 1880 eşiğine kadar devam etti. Tahttan uzaklaştırılmasının hemen ardından ise 1911 Trablusgarp Harbiyle kayıplar yeniden başladı, Balkan ve I. Cihan Harbiyle hızlandı. 24 Temmuz 1923 Lozan Andlaşması, bizim zaviyemizden bir mecburiyettir. Böylece vatan topraklarımızın 800 bin km2’nin çok altına düşmesi kabullenildi. 1683-1878 aralığında sürekli ve 1911-1923 aralığında 12 yıl yine sürekli toprak kaybetmiştik.

Müstemlekeci devletlerin niyet ve gayeleri; Endülüs Müslümanlarını İberik yarımadasından kazıdıkları gibi, Müslüman Türkleri Orta Avrupa ve Balkanlardan kazıdıkları gibi aynı Türkleri Anadolu’dan da kazımaktı. 10 Ağustos 1920 tarihli Sevr kuşatması, bunun projesiydi. Ancak harbin uzaması, Rusya’da Kızıl İhtilalin patlak vermesi, Anadolu direnişinin sağlam çıkması gibi sebeplerle Lozan’a gidildi.

Şu var ki sömürgeciler, Sevr fikirlerinden vazgeçmediler. 1948’de İsrail kuruldu. 21 Aralık 1963’te Rumlar, Kıbrıs’ta Türklere kanlı katliamın kapısını açtılar. Ermeni ASALA örgütü, 27 Ocak 1973’te Los Angeles’te Konsolosluk Başkâtibimiz Mehmet Baydar’ı şehîd ederek 10 yıl sürecek katliam nöbetini Rum EOKA örgütünden devraldı.

10 yıl sonra da PKK, 15 Ağustos 1984 akşamı Eruh ve Şemdinli’de yaptığı eş zamanlı katliam saldırısıyla Türkiye’yi bölme nöbetini ASALA’dan devralmıştı. Bu iki merkezli saldırıda asker ve sivil yaralılar olmuş, Eruh’ta Erzincanlı onbaşı Süleyman Aydın’ın kaybıyla bölücü örgüte karşı ilk şehidimizi vermiştik…

Bütün bu gerçekler bilinmeden Diyarbakır, Mardin ve Van belediye başkanlarının vazifeden alınması kavranamaz. Kavranamayınca da “seçimle gelen, seçimle gitsin!” diye afaki bir söz dile getirilir.

İçişleri Bakanımız Sn. Süleyman Soylu, yerinde bir icraatla PKK’nın ilk katlettiği şehidimiz adaşına karşı ve on binlerce şehidimize karşı vazifesini yapmıştır.

Bayrağımıza tahammül edemeyenin, arkada bıraktığı emanetini inciterek şehidimize kabrinde azap çektirenin seçimle gitmesini istemek, yerli-yersiz demokrasi demek tarihten, hakikatten ve bugün olup-bitenlerden gafil olmaktır.

Devlet, içeride ve dışarıda meşru müdafaa hakkını kullanmaktadır.

Devlet, baştadır.

.KIRAN KIRANA MÜCADELE

2019-08-20 02:00:00

A -

A +

Fırat’ın doğusunda yapılması beklenen muhtemel harekât sebebiyle dikkatler, zaten bölgedeydi. O harekât üzerine ve Amerikalıların tutarsızlıklarına dair yazılıp-konuşulurken dün sabahtan itibaren yeni haberler gelmeye başladı:

Önce içişleri Bakanlığının Diyarbakır, Mardin ve Van belediye başkanlarını görevden alarak yerlerine vekâleten il valilerini tayin ettiği haberini işittik. HDP’li 3 başkan hakkındaki suçlama hemen hemen aynıydı. Terör örgütüyle ilişki halinde olmak, terörist cenazelerine iştirak etmek, buralarda terör marşı söylemek, teröre bulaşmış kişileri belediyede istihdam etmek ve belediyede çalışan şehid yakınlarını ya itibarsızlaştırmak veya işlerine son vermek... Ayrıca haklarında çok sayıda idari, emniyet ve adli soruşturmayla yargılama olması da ifade edilmekteydi. Diyarbakır’da ilave bir isnad daha vardı. Buradaki belediye, şehri fethederek İslamlaştıran sahabeden Iyaz bin Ganem adlı kahraman komutanın adını, yazılı olduğu caddeden indirerek yerine teröristlere yardım etmiş olan birinin adını vermişti.

Bunlar, olanca hararetiyle gündemdeyken hemen üstüne bir haber daha düştü. Van ve Şırnak arasındaki geniş sahada bir ameliye/ operasyon başlamıştı. Bu cerrahi müdahaleye tam 129 tim iştirak ediyordu. Jandarmadan özel harekâta kadar çok sayıda unsurdan müteşekkil bu temizlik çalışmasına “Kıran Operasyonu” adı verilmişti.

Malumdur ki “kıran” tarihî Türkçe’de “kıran girdi” diye haber olarak veya “kıran girsin!” diye beddua anlamında yahut amansız mücadele, ölüm-kalım yerine “kıran-kırana” şeklinde kullanılır.

Bu anlamda bakıldığında Pençe -1, Pençe-2 Harekâtıyla bu Kıran ameliyesi arasında doğrudan bir münasebet vardır. Söz konusu harekât, kuzey Irak’ta Kandil merkezli teröristlere karşı yapılırken, Kıran yurtiçindeki uzantılarına girmiştir.

Bunlar, muhtemel doğu Fırat harekâtı için de temizlik ve yol açma çalışmalarıdır, o harekâtın ipucudur. Denebilir ki “Bir yandan Amerika’yla müzakereler sürerken diğer yandan askeri harekât yapılır mı?”

Bu sual normaldir zira hep beraber ve yalnızca ABD’nin oyalamasına temas etmekteyiz. Hâlbuki oyalama, mücadelenin bir safhası ise onu Washington yapıyorsa, Ankara niçin yapmasın? Nitekim devrin Başbakanı Bülent Ecevit, Londra’da mevkidaşlarıyla Kıbrıs müzakeresi yaparken Türk Ordusu, Kıbrıs’a çıkmıştı.

Dünkü İdlib olayları ise Suriye yahut onun arkasındaki Rusya ve İran’ın ön alıcı hamleleridir. Rejimin bombalamalarıyla 25 Nisandan bu tarafa burada 845 sivil ölmüş, 525 bin sivil de yerinden olmuştur. Güya Çatışmasızlık Bölgesi İdlib’de dün itibariyle tehlikeli tırmanış başlamıştır. Rejim Hanşeyh mıntıkasını zapt ederek M 5 otoyolunu ele geçirip Türkiye ile muhaliflerin irtibatını kesme peşindedir. Bu yapıldığında 9 ve 10 nolu Gözlem Noktalarımız da tehlikeye düşecektir.

Görüldüğü gibi bir ağustos ayında daha çok yönlü bir mücadele içindeyiz:

Terör örgütleri, onların yurtiçi uzantılarıyla Washington, Moskova, Tahran ve bu coğrafyaya çöreklenmiş öteki haçlı unsurlarıyla kıran kırana dövüşüyoruz.

O halde:

- Herkes safını belli etsin!

Savaş, bu değilse savaş nedir?

Allah, yiğitlerimizin yâr ve yardımcısı olsun.

.STRATEJİK ORTAK OYALAMASI!..

2019-08-19 02:00:00

A -

A +

Bayramdan önce MGK-Millî Güvenlik Kurulu, bir toplantı yapmıştı. Toplantı, mutad, fakat gündemi fevkalâde idi. Biz, o gün buna “ortak devlet aklı toplantısı” demiştik.

Hakikaten öyleydi; belki de en azından son beş yılın en mühim MGK’sı olmuştu. O gün alınan kararlar açıklandığında gördük ki daha önce “güvenli bölge” denilen Doğu Fırat Kuşağı’na “Barış Koridoru” deniyordu. Bu isim aynı zamanda 40 yıl önceki Kıbrıs Barış Harekâtı’na da bir îmâ ve atıftı. Bunun üzerine ağustos ayının bizi sevdiğinden bahisle harekâtın 26 Ağustos’ta yapılmasını ve isminin de “Sultan Alparslan Barış Harekâtı” olmasını teklif etmiştik. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan da ağustosun zaferler ayımız olduğunu dile getirerek bu ayda zaferlerimize bir halka daha ilave edeceğimiz müjdesini vermişti. Aynı şekilde Cumhur İttifakı’nın diğer ortağı Sn. Bahçeli de ağustos ayı ile gönül bağımızı hatırlattıktan başka harekâtın zarureti üzerinde durmuştu.

Muhalefetin ağırlıklı cephesi de bu tavrın fazlaca uzağında değildi. Bütün bunlardan dolayıdır ki Fırat’ın doğusuna askerî bir harekâtın yapılması ve Süleymanşah Türbesi’nin de Caber Kal’ası bölgesindeki aslî yerine nakline muhakkak nazarıyla bakılmaktaydı.

Nitekim; MGK toplantısından sonra yapılan açıklamada yalnızca harekât bölgesinin ismi söylenmiyordu. Metinde 4 husus daha vardı. Bunlardan birincisi 35-40 km’lik bir derinlik, ikincisi Amerika’nın terör örgütüne verdiği silahların toplanması, üçüncüsü bu örgütün, adını verdiğimiz bölgeden çıkarılması ve dördüncü şart olarak da buralara yaptığı yer altı ve yer üstü inşaatların tahrip edilmesiydi.

Hükûmet yetkililerimiz, bunları diyor fakat hemen ardından müttefikimize, stratejik ortağımıza öteden beri yaptığımız bir çağrıyı da tekrar ediyorlardı. O çağrı şuydu:

-Ya gel harekâtı birlikte yapalım veya biz ne yapacağımızı biliyoruz!..

Washington, en nihâyet işin bu defa çok daha fazla ciddi olduğunu görerek Ankara’ya bir hey’et gönderdi. Günler süren müzakereler oldu. Hemen herkesin görüşü bu müzakerelerden hiçbir şey çıkmayacağıydı. Ne var ki Amerikan tarafı garip bir şekilde taviz veren hatta geri adım atan bir görüntüyle sanki o olmazsa olmaz 4 şartımızı kabul etmişti. Konuya dair olarak Amerikalı komutan ve karma hey’et Urfa ve hududa gitti. İHA’larımız tasavvur edilen bölge üzerinde devriye ve istihbarat uçuşları yapmaya başladı. MHM kurulacağı açıklandı. Epeydir bekleyen Amerikan sefiri, Cumhurbaşkanımıza itimadnamesini sunmak için randevu talep etti.

Bunlar olur yani iki devlet hey’etleri, müzakerelerde bulunurken şunlar da oluyor veya olmuyordu. Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, hiç de sözünü sakınmadan aynen şunu diyordu:

-Bu müzakereler yapılırken bile muhatabımız Amerika, terör örgütüne silah yardımı yapmaya devam ediyor!..

Müzakerelerin son celsesindeyse Millî Savunma Bakanımız Hulûsi Akar, yukarıdaki 4 şartımızı müttefikimizin kabul ettiğini haber veriyordu. Yani; bir bölge kurulacak, teröristler o bölgeden çıkarılacak ve yaptıkları da yıkılacaktı. Ancak Sn. Akar, bir hinliğe göz yummayacağımızı da “bunlar olmazsa B ve C planlarımız devreye girer!” İkazını da yapıyordu. Aynı ikazı AK Parti Sözcüsü Ömer Çelik de tekrar edecekti.

Olmayansa bölge derinliğinin ne kadar olacağı kesinleşmemişti. Karşı taraf 5 km ile başlamış, 15 km’ye kadar gelmişti. Ankara ise 35-40 km’den söz ediyor, 32 km’ye rıza gösterilebileceğini dolaylı şekilde de olsa beyan ediyordu. Yadırganansa şuydu; Ankara, 32 km’yi Donald Trump’ın vaki geçmiş açıklamasına dayandırmaktaydı. O beyanı, bu şarta gerekçe yapıyordu. Doğrudur; söz bağlayıcıdır ama faraza Sn. Trump, 32 km karşılığı 20 kara mili değil de daha azını söyleseydi biz bunu kabul mü edecektik? Kim ne derse desin Hükûmetimiz, 40 km’de ısrarcı olmalıdır.

Sürecin sonunda ayrıca grilikler veya muğlaklıklar yaşanır olduğunu da görüyoruz. Az yukarıda ifade ettiğiniz gibi MGK’dan “Barış Koridoru”, hey’etler arası müzakeredense “Müşterek Harekât Merkezi” isimleri çıkmıştı.

Şimdi “Barış Koridoru” artık neredeyse söylenmiyor, diğeri ise daha çok “Ortak Harekât Merkezi” diye zikrediliyor. “Barış Koridoru” isminden vaz mı geçildi, bilmiyoruz. Hâlbuki vazgeçmek bir tarafa “Barış Kuşağı” denmeliydi.

Ortak ve müşterek farkına gelince; bu kelimeler aynı anlama gelebilir. Lakin lügatteki kelimeler, mesleklerde farklılaşır. Müşterek harekâtta “beraberce hareket etmek” söz konusu iken esasen şirketi hatırlatan ortaklıkta küçük ortak, büyük ortak olabilir.

Kelimeler, psikolojik harbin mermileridir.

Türkiye, bir kere daha tam harekâta yönelmişken apar-topar gelen bir Amerikan hey’eti, nabza göre şerbet vererek ateşi düşürmüştür.

Hâlbuki demir tavında dövülür.

Ankara, mavi boncuklara, serin şerbetlere çabucak dönülecek ambalajlı vaadlere kanmamalı. Stratejik müttefikimiz yine malum ve meşhur oyalamasına devam ediyor.

Şartlarımızın hiçbiri sahada hayat bulmayacaktır. Müşterek harekât yapacağız da ne olacak? Amerika, “yerel ortağım” dediği yetiştirmeleriyle mi savaşacak?

Buna inanmak saflık olur!

İsrail’i kurmak için Osmanlıyı yıkanlar, bugün de ikinci İsrail için Türkiye’nin kolunu koparmak istiyorlar. 15 Temmuz da bu maksatla yapılmıştı.

Ân bu ân, dem bu demdir. 26 Ağustos 1071, 24 Ağustos 1514 ve 30 Ağustos 1922 Zaferlerinden sonra ordumuzun yeni bir zafer ve destan yazma vaktidir!

.OYALAMA TAKTİĞİNE DİKKAT!..

2019-08-09 02:00:00

A -

A +

8 Ağustos akşamına kadar Fırat’ın doğusuna yapılacak harekâta muhakkak nazarıyla bakılmaktaydı. Cumhurbaşkanı Erdoğan da değişik zaman ve zeminlerde yaptığı konuşmalarda harekâtın “ân mes’elesi” olduğunu söylemekteydi.

Bundan dolayı konuya dair fikir serdeden bütün kanaat önderleri, ABD hey’etiyle yapılan müzakerelerden bir şey çıkmayacağı, harekâtın kaçınılmaz olduğunu söylüyorlardı. Biz de böyle yazdık ve konuştuk.

Oluşmuş bu kanaat ve havadan dolayıdır ki 8 Ağustos akşamı hem Millî Savunma Bakanlığından ve hem de ABD’nin Ankara sefaretinden yapılan “mutabakata varıldı” açıklaması, kamuoyu için beklenmedik bir netice oldu. İki tarafın açıklaması da aşağı-yukarı aynı metindir. Metin kısadır. Kısa olduğu için de tam kavranamamıştır. Bu itibarla anladığımızı paylaşarak bir netlik temin etmek isteriz:

1-Müzakereler, Amerikan askerî heyetiyle Millî Savunma Bakanlığımızın yetkilileri arasında yapılmıştır.

2-Bu müzakereler, 5-7 Ağustos tarihleri arasında Ankara’da 3 gün devam etmiştir.

3-Mutabık kalınan hususlar şunlardır:

-Türkiye’nin güvenlik tedbirlerini telafi etmek için en kısa zamanda bir Müşterek Harekât Merkezi kurulacaktır.

-MHM, Türkiye’de kurulacak ve Türk ve Amerikalılar tarafından iş birliğiyle yönetilecektir.

-Yerinden olmuş Suriyelileri yerleştirmek için de Suriye’nin kuzeyinde bir güvenli bölge tesis edilecektir. Bu güvenli bölgenin adı, “Barış Koridoru” olacaktır…

Görüldüğü gibi 2 madde üzerinde mutabık kalınmıştır. Ya mutabık kalınan hususlar bundan ibarettir veya müzakereler ve mutabakat devam ettikçe yenileri peyderpey açıklanacaktır. Bu iki maddenin tez elden açıklanması, hem Türk-Amerikan ilişkilerinin sağlığını haber vermek ve hem de vatandaşı askerî harekât beklentisinden çıkarmak için olabilir.

MHM’nin ne zaman ve hangi mıntıkamızda kurulacağına dair bir açıklama yapılmamıştır. İncirlik herhâlde düşünülmüyordur.

Açıklamada şu soruların cevabı da yoktur:

-Barış Koridoru kaç km derinlikte olacaktır?

-Terör örgütüne verilen silahlar toplanacak mıdır, toplanacaksa ne zaman toplanacaktır?

-Terör örgütü mensupları, Barış Koridoru’ndan ne zaman çıkarılacak ve nereye götürülecektir? Biz, bölgeyi temizlemeye çalışırken ABD’nin bu militanları Kuzey Irak’a, Kandil’e taşıması “Pençe Harekâtı”nı boşa çıkarmak olur.

-Terör örgütünün Barış Koridoru’nda inşa etmiş olduğu tünel, korugan ve benzerleri, kim tarafından ve ne zaman yıkılacaktır?

-Barış Koridoru’nda asayişi Türkiye mi, Türkiye ve Amerika birlikte mi, yoksa “BM Barış Gücü” mü temin edecektir?

-Barış Koridoru’na ne kadar sığınmacı, hangi takvimle nakledilecektir? Buraya diğer devletlerden de sığınmacı kabul edilecek midir?

-Bütün bu faaliyetlerin muhtemel bütçesi nedir? Masrafları taraflar, hangi ölçüde karşılayacaktır?

-MHM, kaç yıllığına kurulmaktadır?..

Ankara’da bu açıklama olurken Washington’da Amerika’nın SDK dediği ve içinde malum terör örgütünün de olduğu yapılanma kastedilerek “DEAŞ’a karşı birlikte mücadele ettiğimiz yerel müttefiklerimiz zayıflatılıyor!” sesleri işitilmeye başlandı. Bu itirazın Pentagon’dan geldiği söylense de tam belli değil.

Elbette ki barış, savaştan evladır.

Biz çok uzun zamandır bu güvenli bölgeyi kurmak için uğraştık. Bu zaman zarfında ikinci başkan Beyaz Saray’a oturdu. Türkiye, bu arada sürekli oyalandı. Ne zaman bir harekâta kalkışsak hemen türlü pembe vaatlerle bize hak verip sırtımızı sıvazladılar.

Çok dikkatli olmak şarttır. Yeni bir pembe vaatle bir kere daha oyalama taktiği güdülüyor olabilir. Zaman aleyhimize çalışmamalı.

.ÇİN’DEKİ FİLİSTİN!..

2019-08-08 02:00:00

A -

A +

Bugün Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bir “Batı Trakya Mes’elesi” vardır, “ Kırım Mes’elesi” vardır, “12 Ada Mes’elesi” vardır, “ Dağlık Karabağ Mes’elesi” vardır, Kıbrıs Mes’elesi” vardır, “Akdeniz Mes’elesi” vardır, “ Filistin Mes’elesi” vardır, Fırat’ın doğusu ve batısıyla bir “ Kuzey Suriye Mes’elesi” vardır, “Kuzey Irak Mes’elesi” vardır, “Yemen Mes’elesi” vardır...

Bütün bunlar gibi Somali ve daha bir kaç mes’elemizden başka bir de çok ciddi çapta bir “Doğu Türkistan Mes’elemiz” vardır.

Bu mes’elelerden Batı Trakya, çok iyi bir noktada değildir; fakat 40 yıl önceden kötü vaziyette de değil. Kırım diye bir mes’elemizin varlığından az insan haberdardır. Kırım da Kafkaslar da çıkmazdadır. 12 Ada diye bir mes’elemiz olduğundan pop, top, lüks ve nefsaniyetle malûl yeni nesillerin haberi bile yoktur. Dağlık Karabağ, Ermeniler tarafından işgal edilmiş Azerbaycan toprağıdır. Kardeş Azerbaycan’la beraber bizim de mes’elemizdir. Kıbrıs, Akdeniz, Kuzey Suriye ve Kuzey Irak gündemde, göz önündedir. Haklarında devamlı mütalaa serdedildiğinden ayrıca bir şey yazmaya gerek yok.

Belki Yemen ve Somali de öyle.

Gazze ve Batı Şeria yani Filistin de gündemdedir. Hem de kaç yıllardır! Ancak; bu mes’ele görüldüğü halde görülmez ve yadırganmaz olmuş, kanıksanmıştır. Sahip çıkmaktan çok nemelazımcılık ağır basar vaziyettedir. Filistin’le tek ilgilenen devlet Türkiye’dir. İsrail, 1948’de Filistin topraklarının cüz’i bir kısmında devletleşirken bugün hem Filistin’i bölmüş ve hem de kalan kısmı da neredeyse yutmuş durumdadır. İsrail, Filistin halkına eza ve cefanın her çeşidini yapmaktadır. ABD ve AB oralı bile olmuyorlar. İsrail, 1967 Savaşından bu yana Golan Tepelerinde işgalciydi. Trump’ın bir hamlesiyle hem gayrı meşru biçimde işgal ilhak oldu, hem Kudüs İsrail’e başkentliğe zorlandı.

Doğu Türkistan veya Uygurların söyleyişiyle “ Şarkî Türkistan” ise arzu edildiği kadar Türkiye’nin gündeminde değildir. Orada bir hadise olup da burada işitilirse dikkatler uyanmakta, üç-beş yazılıp konuşulmakta fakat ardından yine unutulmaktadır.

“ Allahü ekber”in ne anlama geldiğinin idrakinde olmayan gâfil şehirli nüfusun Doğu Türkistan’ın şuurunda olması beklenemez.

Bugün Çin’in elinde bulunan Doğu Türkistan otonom idaresinin nüfusunu teşkil eden Uygur Türkleri, Hunlardan beri oradadır. Bu topraklar, Uygurların binlerce yıllık vatanıdır. Şarkî Türkistan Devletine, 1949’daki Mao ihtilali son vermiştir. Sincan’da otonom/özerk bir idarenin kurulma tarihi ise 1 Ekim 1955’tir. Sünni Maturidi itikaddaki Müslüman Uygur Türkleri, 1.6 milyon km2’lik bu özerk bölgede yaşıyorlar. Bölgede Uygurlardan başka, Kazaklar, Kırgızlar ve daha başka Müslüman kardeş unsurlar da vardır. Nüfus sayımı olmadığı için gerçek nüfus miktarı tam olarak bilinmese de 30 milyon olarak tahmin edilmektedir. Çin, bölgeye her sene 250-300 bin Çinliyi yerleştirerek nüfus yapısını değiştirme politikası gütmektedir. Uygurların, sürekli biçimde Türkiye ve başka ülkelere hicret etmeleri ise Çin’e bu politikasında dolaylı yardım olmaktadır.

Mao dönemindeki Çin işgalinden bu yana Uygurlar, zulmün her çeşidini yaşadı ve yaşıyorlar. Zaman zaman çok ağır haberler almaktayız. En son gelen haber, Çin devletinin Uygur evlerinden her birine bir erkek Çinli yerleştirdiğidir. Bunun asılsız olmasını temenni ederiz. Bunu yapmak, hiç bir insan topluluğunda görülmeyecek bir vicdansızlık olur.

Çin, burayı stratejik konumu ve çok zengin yeraltı kaynakları sebebiyle elinden çıkarmak istememekte ve bu yüzden milliyetçilik hareketlerini çok kanlı biçimde bastırmakta, milliyetçilere hayatı zindan etmektedir. Bunlar olurken ne Uygur diasporası ve ne de Türkiye ve İİT ile BM bir şey yapabilmektedir.

Bu bir şey yapamamanın sebeplerinden biri de gelen haberlerin mahiyetidir. Kirlilik yaşanabilmektedir. Öyle ki Çin’i kötülemek, zora sokmak isteyen rakip devlet istihbarat teşkilatları Uygurları aldatarak ayaklandırmakta ve onların ezilmesine yol açmaktadırlar. Sömürgeci dünya Kürtleri Türkiye’ye karşı kullandığı gibi Uygurları da Çin’e karşı kullanıyor. Yukarıda Uygurların inanç aidiyetlerine bilhassa temas ettik. Sünni fıkhında netice değiştirilemeyecekse âdil olmayan bir idareyle ters düşüp masumların ölmesine sebep olmak câiz değildir. Uygur kardeşlerimizin hem ajan faaliyetlere karşı uyanık olmaları ve hem de diasporayı geliştirerek STK’lar kurup hukuk içinde hak arayışlarını yapmaları, kamuoyu oluşturmaları gerekir. Kendilerini kullanacaklar karşı uyanık olmalı ve Ankara dışında nereden gelirse gelsin her telkine karşı kulakları tıkamalıdır. Bu mes’ele ancak Ankara’nın rehberliğinde çözülür. Ankara ve Pekin Uygurlarla Kürtleri şantaj unsuru olarak kullanmadıklarında geriye diyalog, anlayış makul hareket ve bir masa etrafında toplanmak kalmaktadır.

Evvele Türkiye efkâr-ı umumiyesi, Türkiye’nin bir “Doğu Türkistan mes’elesi” olduğunu görmelidir. Dünya ve şartlar değişiyor. “ Yeniden Asya Açılımı”nı başlattık. Çin, insaf vicdan ve basiretle hareket ederse bu yeni dönemde Uygurlar, iki devlet arasında iyileşmelerin vesilesi olabilir. Orada Müslüman Uygurlar hür ve mes’ud oldukça Türkiye burada memnun olacaktır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Çin ziyaretinin ardından 24 Temmuz’da Çin sefirinin Ankara’da hariciyemizi ziyaret ederek 10 kişilik bir gözlemci hey’etini Sincan Uygur Otonom Bölgesine dâvet etmesi iyi bir gelişmedir.

Çin’in samimi davranmasını beklemek hakkımızdır. Hey’etimizin görmesi icabeden yerleri gezdirmek yerine kendi istedikleri yerleri gezdirmek, kendi istedikleriyle konuşturmak göz boyama olur. Ne Çin tarafı bunu yapmalı ve ne de hey’etimiz aldanmalıdır.

Tek Çin’den yana olduğumuzu Türk devlet erkânı mükerreren dile getirdiler. Bu şartlarda yapılacaklar bellidir:

1- Rusya Federasyonundaki Tataristan gibi Şarkî Türkistan’da da bu isimle güçlü bir özerk idare kurulmalıdır.

Tataristan, dış devletlerle andlaşmalar akdedebilmektedir.

2- Bölgenin nüfus yapısını değiştirecek her türlü çalışmadan geri durulmalıdır.

3- Bölge halkının din hürriyetine, dil hürriyetine, aile iffetine, eğitim ve seyahat haklarına azami özen gösterilmelidir.

3- Yeni sayfa açma adına hapisteki Uygurlar serbest bırakılmalı, Çin’e girme veya Çin’den çıkma hakkı olmayan Uygurlara hakları verilmeli, Uygurlar eşit vatandaşlık haklarına kavuşturulmalıdır.

4- Türkiye’nin Uygur Bölgesine yatırım yapması kolaylaştırılmalıdır.

5- Tataristan örneğinde olduğu gibi Uygur devlet ve iş adamlarına 3. devletlerle iş yapabilme hakkı tanınmalıdır.

Eğer vicdanı kaldıysa bir Filistin dünyanın ağlamasına yeter, O’nun yanına bir de Doğu Türkistan’ı eklememelidir.

.YENİDEN ASYA AÇILIMI

2019-08-07 02:00:00

A -

A +

Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, Ankara’da yapılan 11. Büyükelçiler Konferansında “Yeniden Asya Açılımı” diye tutacağımız yeni bir tarz ve yoldan bahsetti. Dikkat çekici olan bu kavram, muhakkak ki Sn. Bakanın ayaküstü aklına gelmiş olup da telaffuz ettiği bir düşünce değildir.

Türkiye’nin Dışişleri Bakanı, şunu diyor:

-Asya’nın farklılıklarını gözeten, ancak bölgeye bütüncül bakabilen yeni bir politika güdeceğiz. Bakanı, bunu söylerken kararımızın birtakım Batılı devletler tarafından çarpıtılma ve kasten anlamama durumlarına da temas ediyor:

-Yeniden Asya Açılımını işiten bazı Batılılar, bize gelerek “Türkiye, eksen kayması mı yaşıyor?” diyeceklerdir. Biz de onlara diyeceğiz ki: “Asya’ya siz gidince ekseniniz kaymıyor da biz gidince eksenimiz niçin kaysın? Türkiye, eksenin tâ kendisidir!”

Avrupa ve bütünüyle Batı, Türkiye’nin hayran gözlerle kendisine bakmasını istemektedir. Başka tarafa dönmesine, bir başkasıyla iş birliğine razı değiller. Mandacı ve vesayetçi zihniyetten kurtulamadılar. Eşit devlet anlayışını kabule yanaşmıyorlar.

Batı dünyasının Türkiye’den azad kabul etmez köle bağlılığını beklemesi abes ve gülünçtür. Biz müstakil ve hür bir devletiz. Herkesle alışveriş içinde olabiliriz. Memleketimiz, Asya ve Avrupa kıtalarını bağlayan Köprü Ülkedir. Bu hakikat, Boğaz köprüleri ve Avrasya Tüneliyle daha bir rahat görünür oldu.

Biz, elbette, 1353’te sallarla Rumeli’ye geçtiğimizden beri Avrupalıyız. Ama aynı zamanda Asyalı ve Afrikalıyız. Tarihten gelen gönül coğrafyamız, Urumçi’den Uyvar’a, Bahçesaray’dan Mekke’ye kadar uzanmaktadır. Bir de inanç coğrafyamız var ki Endonezya ile Fas arasındadır. Bu gerçekler bize hem birtakım imkânlar sunmakta ve hem de birtakım mükellefiyetler yüklemektedir. Uygur Türkü’nün, Filistin Müslümanının ve daha nice yerdeki mazlum ve mağdurların yüzü, bizim kalbimize ve vicdanımıza dönüktür. Bugün işine gelmeyince Asyalı da olmamızı hazmedemeyen Batı, bizi 150 yıldan beridir, Avrupa’dan kazımaya çalışan garp âlemi değil midir? I. Dünya Harbi mücadelemiz ve İstiklal Harbi Mücahedemiz, aynı zamanda Türkleri, Asya’ya sürmek için saldıran Haçlı dünyasına karşı verdiğimiz Avrupa’da kalma savaşlarımızdır.

Aynı zihniyet bize 60 küsur yıldan beri AB zulmü yapmaktadır. Bugün ABD ve AB ülkeleriyle Suriye ve Akdeniz’de yaşadıklarımız göz önünde ve aktüel olduğu için tekrara gerek yok.

Herkes rahat olsun, bizde ne eksen kayması var ne bir başka hesap. Türkiye, bugün de yarın da ABD, AB devletleri ve NATO, AB gibi kurumlarla çalışmaya devam edecektir. Ancak bu, kimseye bize sömürge ülke muamelesi yapma hakkı vermez. Batılı devlet ve kurumlar, artık Soğuk Savaş dönemi alışkanlığından kurtulmalıdır.

Şimdi günün şartları gereği ABD ve AB devletlerinin yanına Asya’da Rusya, İran, Hindistan, Çin, Kore ve Japonya’yı da ilave edeceğiz. Belki Asya’daki bazı iktisadî ve askerî kurumlara da üye olabiliriz. Şu var ki Yeniden Asya Açılımı Batı’yı reddetmemek olmadığı gibi bir Avrasyacılık ideolojisi de değildir.

Bu yeni kavram, aynı zamanda Orta Doğu, Yakın Doğu, Uzak Doğu gibi tarifleri de sorgulatmalıdır. Neye göre, kime göre Orta Doğu vs? Kraliçe’nin sarayını esas alarak kurulan mihverler/eksenler, çatırdıyor.

.SULTAN ALPARSLAN BARIŞ HAREKÂTI

2019-08-06 02:00:00

A -

A +

James F. Jeffrey, 1946 doğumlu deneyimli bir diplomat. İyi tahsil almış. Eski Güvenlik Danışmanı, ABD’nin Ankara eski sefiri. Şimdi de Washington’un Suriye Özel Temsilcisi.

Fırat’ın doğusuna ilişkin olarak Washington-Ankara ihtilafında en fazla ter dökenlerden biri, adı geçen bu isim olmalı.

Sn. Jeffrey, geçen hafta yurdumuzdaydı. Hayır; Türkiye’yi iyi tanıdığı için huzurlu bir köşede tatil yapmak için gelmemişti. Geçen hafta, ondan önceki hafta ve daha evvelki ziyaretlerinde hep Suriye’nin kuzeyi, Fırat’ın doğusu için geldi. Burada bizim hariciye memurlarımız, diplomatlarımız ve Dışişleri Bakanımız Sn. Mevlût Çavuşoğlu’yla görüştü. Bütün o görüşmelerde gündem aynıydı. Hedef de aynıydı. Hedef, Türkiye ve Amerika arasında mevzua dair ortak bir mutabakata varmaktı. Bir fayda elde edilemeden o görüşme yahut müzakereler yapıldı ve geçip gidildi…

Şimdi o diplomat, bir defa daha misafirimiz. 10 bin kilometre öteden 10 saat uçarak yine Ankara’ya geldi. Mevzu aynı, hedef aynı. Aynı mevzu ve aynı hedef için aynı taraflar, hatta belki aynı masa etrafına toplanmaktalar.

Bu toplantıdan olsun; faydalı, derde derman, maksada matuf bir netice çıkar mı?

Hayır çıkmaz!

Çıkmaz;

Çünkü Beyaz Saray; daha doğrusu derin Amerika, gerçekte bizimle müzakere yapmıyor. Beyaz Saray, kafaya koyduğunu veya kendisine belletileni Ankara’ya yahut Külliye’ye kabul ettirme peşinde. Bizim gibi şerefine, itibarına düşkün, üstün devlet tecrübesine sahip bir milletin böyle bir emrivakiye evet demesi imkânsızdır.

Amerikan Hükûmeti, nasıl olur da şunu görüp hesap etmez? Üretici ortağı ve müşterisi olduğumuz F-35 uçaklarını teslim almak için Amerika’da eğitim gören pilotlarımızı 31 Temmuz’da bu ülkeyi terke icbar etmenin hemen ardından Özel Temsilci, Ankara’ya gönderildi. Bu bir tenakuz, paradoks değil midir? Böyle bir burukluktan şen-şakrak mutabakat çıkamaz. Kaldı ki F-35 ve pilotlar meselesi olmasa bile iki taraf arasındaki beklentilerin uçurum farkında olmasından dolayı bir mutabakat yine olmayacaktır. S-400 meselesindeki tehditler Ankara’da elbette “not alındı”.

Bütün bu süreçte Amerikan iç çekişmesinin negatif etkileri görmezden gelinemez. İşlerin çıkmazda olmasının diğer ağırlıklı sebebiyse İsrail’dir. Derin Amerika için bütün Orta Doğu hesaplarında Amerikan millî menfaatinden önce İsrail çıkarları gelmektedir. Washington, bu fanatikliği terk etmedikçe burada hiçbir makul evraka imza atamaz. Sefareti, Kudüs’e taşımanın, İsrail’in Golan Tepeleri gasbını tanımanın hangi makul ve meşru gerekçesi vardır? Bunlarla Okyanus ötesinden Siyon değirmenine su taşınmaktadır.

Tekrar etmek gerekirse Türkiye:

-Fırat’ın doğusunda 35-40 kilometre derinliğe inmemiz -Teröristlere verilen silahların toplanması -PYD/YPG-PKK’lı teröristlerin bölgeden çıkarılması.

-Barış Koridoru’nda teftiş ve komutanın kendisinde olması konularında taviz vermeyecektir.

Amerikan tarafı, bunları kabule yanaşmadığı gibi kendi yakıştırmasıyla söylersek sürekli şekilde “yerel müttefiklerine” ağır silah vermekte ve onlara askerî talim yaptırmaktadır. Bu kadar da değil; sadece 5 kilometre derinliğe girmemize razı olacağı bir alanda komutanın teşkil edilecek bir BM “Barış Gücü”ne bırakılmasını talep etmektedir.

Ne 5 kilometre ve ne de Barış Gücü’nü kabul edebiliriz!..

Vaziyet bu olunca da Fırat’ın doğusuna “Barış Koridoru Harekâtı”nı yapmamız hayati ehemmiyettedir. Washington bu “hayati”liği anlamadıktan, algılamadıktan sonra ne konuşulursa konuşulsun havanda su dövülmüş ve misafirimizin ziyareti de nafile, faydasız, yararsız kalmış olur.

Niyet ettiğimiz bu harekât, 26 Ağustos 1071’in 948. yıl dönümü 26 Ağustos 2019’da yapılabilir. Ancak bu ismi de biz teklif etmiş olsak bile “Barış Koridoru Harekâtı” yerine daha güzel bir isim bulunabilir. Yeni teklifimiz şudur:

-Sultan Alparslan Barış Harekâtı!

.BARIŞ KORİDORU HAREKÂTI

2019-08-05 02:00:00

A -

A +

MGK-Millî Güvenlik Kurulu’nun 31 Temmuz Çarşamba günü yapılan toplantısı, bu çalışmaların en önemlilerinden biriydi. ABD ve Rusya ile silah alışverişleri ile Kuzey Irak ve Akdeniz görüşüldü. Fakat en mühim konu, Fırat’ın doğusu oldu.

Bu toplantı, sonuç bildirisindeki havayla Fırat’ın doğusuna harekât yapılacağını haber verdi. En büyük ipucu, muhtemel harekât alanına isim verilmiş olmasıydı. Daha önce “güvenli bölge” deniyordu ama bu oraya mahsus bir isim değildi. Emniyetle yaşanacak bölge anlamında bir tarifti. Bu defa “Barış Koridoru” denilerek adı konmuştu. Bize göre “Barış Kuşağı” ismi daha isabetli olurdu.

Savaş ve barış kelimeleri, meşhur Rus romancısı Lev Tolstoy’un “Harp ve Sulh” adlı romanından sonra galiba ikinci olarak 20 Temmuz 1974 tarihinde Kıbrıs’a yaptığımız “indirme, bindirme ve çıkarma” ile bir araya gelmiş oldu. Başbakan Bülent Ecevit veya devrin CHP- MSP hükûmeti, bu müdahaleye “Barış Harekâtı” demişti. O gün müdahale, ABD, AB ve SSCB’ye rağmen yapıldı. I. Dünya Harbi’nden sonra karşımızda yine “Yedi Düvel” vardı. O gün silahlı müdahaleye “Barış Harekâtı” denmesi havayı yumuşatma adına ihtiyaç görülmüştü.

Bugün de şu veya bu şekilde karşımızda yine Yedi Düvel var. Fark bugün Allah’a şükür ki savunma sanayiinde o güne göre kıyas kabul etmeyecek kadar öndeyiz. Buna rağmen aynı kelime tercih edilerek kimsenin ürkütülmek istenmediği hissediliyor.

MGK bildirisinde bizi Barış Harekâtı’ndan vazgeçirtecek tek sebebin ABD ile mevzua dair mutabık kalmamız gösterilmektedir. Böyle bir anlayış birliği, mutabakat mümkün müdür? Hayır, mümkün değildir.

Türkiye Cumhuriyeti:

1-Fırat’ın doğusundan Irak hududuna kadar Suriye’ye 35-40 kilometre derinliğe inmede kararlıdır.

2-Bu bölgede emir-komutanın Ankara’da olmasında ısrarlıdır.

3-ABD’nin PYD/YPG’ye verdiği silahları geri almasını istemektedir.

4-Terör unsurlarının bölgeden çıkarılması mevzuunda tavizsizdir.

ABD ise beş kilometre derinliğe inilebileceğini, emir-komutanın kurulacak bir BM unsuruna bırakılmasını teklif etmekte, silah toplanması ve diğer konulardaysa ayak sürümekte ve oyalama yoluna gitmektedir.

BM “Barış Gücü” iş yaptığı yerlerde bir başarı gösterememiştir. Başarı gösteremediği gibi Srebrenitsa’da soykırıma yol veren bir davranışa bulaşmıştır.

Bu yüzden “BM Barış Gücü” teklifini kabul etmemiz mümkün değildir. Diğer bahislerdeyse niyetleri bilmekteyiz. Oyalanmayacağız. ABD de zaten diğer taleplerimizi kabul etmez. Bundan dolayı Barış Koridoru yahut da Barış Kuşağı’nı bizzat kurup toprağına hasret milyonlarca Suriyelinin evine dönmesini temin etmemiz gerekmektedir.

“Barış Koridoru Harekâtı” ne zaman yapılacaktır?

Bizim teklifimiz, 26 Ağustos 2019’dur.

.TÜYÜ BİTMEMİŞ YETİM HAKKI

2019-08-02 02:00:00

A -

A +

Sevgili Peygamberimizin muazzam unvanlarından biri de “muhbîr-i sâdık, doğru söyleyici”dir. Elbette ve mutlaka O, aleyhissalatü ve’selâm, en doğru söyleyicidir.

Buyurmaktalar ki:

-İnsanoğlunun bir vâdi dolusu altını olsa bir vâdi daha olsun ister. Sonunda gözünü bir avuç toprak doyurur...

İnsanın kendisini de, çalıştığı şirketi de bulunduğu partiyi de perişan eden, böylesi muhterislerdir. Durmak, doymak, yetinmek nedir bilmez, nereden geldiğini hatırlamazlar. Bugün Türkiye’deki zenginlerin yüzde 90’ı 40 yıl önce ayranla pilava talim eden pabucu delik insanlardı. Ne şehirleşme, ne modernleşme ve ne de lüks hayat ihtirasları frenleyemedi. Elde ettikçe daha fazlasına koştular, daha çoğunu kaptılar. Görgüsüzler çoğalıp gitti.

Şu günlerde üstü örtülü bir cerahat patladı ve ortalığı pis bir koku kapladı:

23 Haziran’da Belediye Başkanlığı koltuğuna oturan bazı CHP’li belediye başkanları ya kendilerini Belediyeye bağlı şirketlere yönetici tayin edip çifte maaş almaya başlamış veya böylesi yerlere oğullarını yahut akrabalarını getirmişler. Kayırmacı suistimalden haberdar olan seçmen büyük hayal kırıklığına uğradı. Muhalefet adayları, ne demiş, neler vadetmiş, koltuğa oturur oturmaz ne yapmıştı?

Bazı gazeteler, bu yolsuzlukları haber yaptılar. Bunun üzerine bazı gazeteler de AK Parti’de yaşananları haberleştirdiler. Şimdilerde iktidar aleyhine olarak çok sayıda yerde yönetim kurulu üye veya başkanı olanların haberleri de gündeme taşınıyor.

Yolsuzluğu, muhterisliği kim yaparsa yapsın tüyü bitmemiş yetim hakkı yiyor demektir. Bir insanın bir günde görebileceği iş bellidir. 15 yerde birden yönetim kurulunda olan o muhteris nasıl bir dehâ ki hepsine yetişebiliyor? Tabiî ki hiçbirine yetişemiyor. Ama maaşlar tıkır tıkır işlemekte. Sanki partisinin veya devletin eski vekile borcu varmış gibi onlardan bazıları da birkaç yerde birden görünmekte. Gencecik delikanlı sürüyle yönetim kurulunu kotarmakta.

AK Parti’nin son mahallî seçimlerde gerilemesinin en önde gelen sebeplerinden biri budur. Vatandaştan çok şikâyetler aldık. Fakat doğruyu duyma kaygısından mıdır her nedense kimse bize bir şey sormadığı için duyduğumuz bizde kaldı. Bu muhterisler, gözü doymazlar, bir Türkiye’nin derdidir.

Suistimal ortaya çıkınca ana muhalefet genel başkanı, vaziyetin düzeltileceğini açıkladı. Ayrıca Kemal Kılıçdaroğlu “AK Parti’de de benzer durumlar var! Gelsinler birlikte bir ahlâk kanunu çıkaralım!” dedi.

Sn. Kılıçdaroğlu’nun sözü birkaç bakımdan ele alınabilir:

-Sui misâl emsal değildir; yani kötü örnek, kimseye kötülük yapma hakkı vermez. Vatandaş, o vaziyetten şikâyetçi olduğu; siz de adalet, dürüstlük vs. namına çok vaatte bulunduğunuz için partinize oy verdi. Ne var ki arkadaşlarınızdan bazıları, bu cambazlıkları işledikleri gibi İBB Başkanı da İstanbul’la ilgili onlarca problemi dile getirdiğini unutup tatil için Bodrum’a koştu. Ne çabuk yorulmuştu? Madem İstanbul’un yığınla meselesi vardı yerinde oturup o dertlere çare bulması gerekmez miydi?

Diğer konu da şudur:

Adını söylemeyi tutuculuk sayanların “etik” dedikleri ahlâk tektir. Suça, yolsuzluğa, zamana ve zemine göre ahlâk olmaz. Mutlak ahlâkın kaynağı da İslâm ahlâkıdır. Bu sebeple yapılacak olan, ahlâk kanunu çıkartmak değil, İslâm ahlâkını işler hâle getirmek ve esaslı bir önleyici kanun yapmaktır:

Mesela “bir kimse birden çok yerin yönetiminde görev yapamaz”, “bir başkan, kendisi ve üçüncü dereceye kadar olan akrabaları, şahsî veya aile şirketi dışında bir başka şirkette görev kabul edemezler” gibi. “Emekli milletvekilleri, yönetim kurullarında para karşılığı görev yapamazlar” gibi. Bunlar, böylece sayılır...

AK Partiye; daha doğrusu Sn. Erdoğan’a gelince:

Böyle bir haberin gündeme oturmasını fırsat bilmelidir. Doğruyu kim söylerse söylesin söze bakmalı. Değil mi ki AK Parti, kaybetme sebeplerini araştırmaktadır. İşte en başta gelenlerden biri kendiliğinden patladı. Bu muhterisler, dalkavuklar, yiyiciler, dâvâ ahlâkı olmayanlar, süratle temizlenmeli ve evet muhalefetle birlikte hatta mümkünse Meclis olarak önleyici kanunlar yapılmalıdır.

Son sözümüz, hangi partide olursa olsun ve kim olursa olsun gözü doymaz muhterisleredir:

-40 yıl önce pabucu delik biri olduğunu çabuk unuttun. O hâlin bir imtihandı. Bugünkü hâlin de bir imtihan. Önce bil ki bir kimseyi ne cebindeki para ve ne oturduğu koltuk insan yapar. O, asaletle olur. Diğer hatırlatmamız da şudur. İştaha ve ihtirasla yaptığın “hân-ı yağma” tüyü bitmemiş bebeklerin, şehîd evladlarının hakkıdır. Hiç şüphe etme ki o hak, bir gün bir yerden yiyeni yer

.AYM İÇİN TALİHSİZ BİR KARAR

2019-08-01 02:00:00

A -

A +

Emniyet kuvvetlerimiz, Güneydoğuda canlarını ortaya koyarak bölücü teröre karşı mücadele verirken kendilerine “barış akademisyenleri” diyen birtakım üniversiteliler 2016 yılında “bu suça ortak olmayacağız” meydan okumasıyla bir bildiri yayınladılar.

Bu kişiler, kaleme aldıkları yazıda “devleti katillik ve kıyım yapmakla”, “başta Kürtler olmak üzere bölge halklarına saldırmakla”, “savaş şartlarında bile kullanılmayan silahları kullanmakla”, “insanları açlığa-susuzluğa mahkûm etmekle” itham ediyorlardı.

Baştan aşağı nefret dolu bir metindir. O mücadelede şehid düşen veya gazi olan yiğitlerle devlete karşı kin ve husumet dile geliyordu.

Bunun üzerine Savcılık, imza sahipleri hakkında takibat yaptı. Mahkeme, onlardan bazılarını terör propagandası yapma ve teröre arka çıkma suçundan mahkûm ederek cezaya çarptırdı. Bunun üzerine sanıklar, kararın bozulması için AYM/Anayasa Mahkemesi’ne gittiler. AYM, bildiriyi yayınlayanların ifade hürriyetini kullandıkları bu sebeple ortada bir “hak ihlali olduğu” gerekçesiyle devleti, bu “mağdur” 9 kişiye 9’ar bin lira tazminata mahkûm ederek dosyayı tekrar mahkemesine yolladı.

Hukuk mesleğinde 40 yılı doldurmuş olma salahiyetiyle söylüyoruz ki AYM yanlış karar vermiştir. İfade hürriyeti, aklı başında herkesin titizlikle koruyacağı bir haktır. Ancak mezkûr metinde ifade hürriyetine tecavüz edilerek suç işlenmiştir.

AYM’nin kararı kamuoyunda gayrı âdil telakki edilmektedir. Şüphesiz ki şehidlerin kemikleri sızlamış, gazileri dilhûn olmuştur.

Fırat’ın doğusuna harekât hazırlığı yapılırken böyle bir kararın verilmesi, şevk kırma ihtimaline binaen de karar ayrıca kabul edilemez mahiyettedir. Nitekim bu karar, vatandaşta büyük rahatsızlığa yol açmaktan başka aralarında çok sayıda hukukçunun da olduğu 1071 Akademisyen de hak ihlali kararını şiddetle tenkîd eden bir beyanname yayınlamış bulunuyorlar.

Doğan tepkinin büyüklüğü üzerine AYM, beş gün sonra bir basın açıklaması yapma zorunda kaldı. Yapılan “ama, fakat, lâkin”li bir açıklamadır. “Muhtevaya katılmıyoruz... saldırgan üslubu görüyoruz... ama hak ihlali de vardır!..” diye uzayıp gidiyor. Bize göre AYM, bu açıklamayla aslında tevil yoluyla özür dilemektedir.

Hadiseyi ilk işittiğimizde aklımıza şu geldi:

AYM, durumdan vazife çıkarmış görünüyor. Hani dışımızdaki dünyada “Türkiye, diktatörlük; mahkemeler de talimatla karar veriyorlar!” diye suçlamalar yapılmaktadır. Muhtemeldir ki Anayasa Mahkemesi, sürüp giden bu tezyif ve tahkirleri bozmak için ve AİHM’ye eşit içtihatla karar vermek adına “kalemi” taşa vurmuştur.

AYM’yi tevil ederek özre mecbur bırakan söz konusu karar, yanlış değildir. Kararın alınış biçimi de sakattır. AYM kuruluş ve çalışma kanununa göre 15 üyeyle toplanır. Bu karardaysa 16 kişi vardı. 16 hâkimin yarısı, “bildiri, ifade hürriyetidir, suç işlenmemiştir!” derken diğer yarısı, tam aksi mütalaada bulunmuştur. Reyler eşit olduğunda Başkanın reyi çift sayıldığı için münakaşa mevzuu karar 8’e karşı 9’la alınmıştır.

Hâlbuki mahkeme, riayet etmekle mükellef olduğu kanun gereği 15 kişiyle toplanacaktı. 16 hâkimle toplanmanın sebebi şudur:

Üyelerden biri, iki ay sonra emekli olacaktır. Cumhurbaşkanı, geçenlerde iki ay bitmeden boşalacak üyelik için yeni bir ismi tayin etti. Karar günü celseye hem emekli olacak üye ve hem de onun yerine işe başlayacak üyenin her ikisi birden iştirak etmişlerdir. Emekli olacak zat, idari izinli sayılabilirdi. Veya yeni gelen zata diğer üyenin süresinin dolmasını beklemesi söylenebilirdi.

Böyle yapılmayıp gidecek ve yeni gelmiş her iki üye de karar toplantısına dâhil edilmiştir. Vaziyet bu olunca da kanun ihlal edilmiş olmaktadır. O zaman da işbu kararın “yok hükmünde” yani keenlemyekûn addedilmesi gerekir.

AYM, en üst mercidir. Ancak üst merci olmakla hukukun üstünde olmak farklıdır. AYM de hukukla bağlıdır. Nitekim varlık sebebi ve çalışma usul ve esası kanunla tanzim edilmiştir.

Ne yapılabilir, hatadan nasıl dönülebilinir?

Bu durumda AYM, zaten mümkün olmamakla kendisine bir iptal yahut tashih talebi olmasını beklemeden bir içtihat geliştirme adına kendi kararını re’sen ele alarak yeniden karar çıkarabilir. Veya; istinaf mahkemesinin yolu kesilmeyecek şekilde hak ihlalinin gerekçesi yazılır ve bu mahkemenin bu kararı üzerinden yeni bir hüküm verilir.

.TÜRKÇE’NİN İSTİKLALİ

2019-07-31 02:00:00

A -

A +

Hiçbir lisan, arı yani yüzde yüz saf olamaz. Diller, canlı varlıklardır. Temasta olduğu diğer dillere kelime verir ve kelime alırlar. Gelen kelime, o milletin hançeresinde millîleşir. Bu bizde de böyle olmuştur. Aldığımız kelimeyi yerlileştirmişizdir.

Şu var ki; dışarıdan kelime almak demek lisanı başıboş bırakmak, kapıları açıp istilaya razı olmak demek değildir. Türkçeye dair kayıtsızlık, Ses Bayrağımız’ın düşmesiyle neticelenir. Lisan, vatandır. Dil, kaybedilince din de vatan da kaybedilir.

Asırların birikimi zengin bir Türkçe’nin iffetini korumak başka, öz Türkçecilik diye arı dil illetine müptelâ olmak başkadır. Birincisi İstiklâl Mücadelesi, diğerleri dilde ırkçılıktır.

“Osmanlıca” diye bir dil yoktur. Dedelerimizin lisanı, Osmanlı Türkçesidir. Osmanlıca olması için Osmanlı Milleti diye bir milletin var olması gerekirdi. Garpçılık, Türkçülük, İslamcılık gibi Osmanlıcılık ve bununla beraber telaffuz edilen “Osmanlı Milleti” 19. asrın ikinci yarısına ait mefhumlardır. O dönemde devlet gemisi çatırdadığı için her münevver kendi zaviyesinden bir kurtuluş çaresi bulma derdindedir. Önceki beş yüz yıllık Osmanlı Tarihi’nde bu tabirler yoktur. Selçuklu ve daha evvelki Müslüman Türklerde de yoktur. Bu mefhumlar/kavramlar, Fransız İhtilâlinin tesirlerinin tezahürüdür.

Osmanlı, bir cihan devletiydi. Kelime alışverişleri, küçük devletlere nazaran imparatorluk yahut Cihan Devletlerinde daha kesiftir. Zira imparatorluklar, milletler kaynaşmasıdır. Her millet, kendi örf âdet ve aidiyetiyle gelir ve dini, dili ve geleneğiyle Cihan Devletinin adalet bayrağı altında hayatını devam ettirir.

Devlet-i âli Osman, Ulu Osmanlı Devletinde şer’i şerif hukuku câri idi. Bu itibarla teb’a yani “vatandaş”lar, Müslim ve gayr-ı Müslim diye ikiye ayrılır ve vergi ve askerlik gibi mükellefiyetler de buna göre tanzim edilirdi. Bu esas, 1839 Gülhane Hatt-ı Hümâyûnu’na kadar böylece devam etti. Sonrası, bugünkü sisteme zemin teşkil etti.

Padişah, aynı zamanda yeryüzündeki Müslümanların da Halifesiydi. Bu itibarla, O, Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi ve bütün teb’anın Hükümdarıydı. Padişah, yani Osmanlı Türkiye’si devlet reisi, her üç unsurun da hakkını koruma durumundaydı. Böyle bir devlet yapısı sebebiyle bizde ana devlet ve müstemleke ülke tefrikası olmamıştır. Onun içindir ki ekalliyet/azınlıklar Türkçe öğrenmeye mecbur edilmemiş fakat devletin dili Türkçe olduğundan bütün memâlik-i şâhânede kabul ve rağbet görmüştür. Balkanlar, Orta Avrupa ve Kuzey Afrika gibi coğrafyamızda ağırlıklı dil, Türkçe idi.

Osmanlı, aynı zamanda bir medeniyet aidiyetindedir. Latincenin Batı için bir medeniyet dili olması gibi, Arapça da bizde aynı mevkideydi. Batı için Yunanca da Latincenin yanındadır.

Bizde de benzer bir yapılanma yaşanmıştır. Esasında bugün de böyledir. Medeniyet çerçevemizde üç lisan mevcuttur. Arapça, Farsça, Türkçe. Geçmiş ilim adamları, bunu şöyle sıralamışlardı:

Arapça, ilim dili.

Farsça, tasavvuf dili.

Türkçe, devlet dili.

Arapçayla temas etmeyen Türkçe, ilim vadisinde, Farsça ile temas etmeyen Türkçe de sanat ve edebiyat vadisinde zayıf kalırdı. Osmanlı uleması, Arapça ile kıymetli eserler telif etmişlerdir. Diğer yandan divân şiir tarzını, hat, tezyin ve ebruyu Fars’tan aldık, fakat onları aştık. Hazreti Mevlâna, Anadolu çocuğu olmasına rağmen Farsça yazması geniş kitlelere ulaşma arzusundandır. İmam-ı Rabbani Hazretlerinin Farsça yazması da bu maksatladır. Cengiz Aytmatov, romanlarını Rusça değil de ana dili Kırgızca ile kaleme alsaydı çok az kimse varlığından haberdar olurdu.

“Lisân-ı Osmanî” denilen Türkçe, yazı dilidir. Devlet yazışmalarının, ağır bir üslûbu vardır. Evde, çarşıda, pazarda, sohbette kullanılan Türkçe ise bugünkünden uzak değildir. Bu nizam, aynı zamanda bir vakar, şahsiyet ve muvazene/denge hâliydi. Bunlar, bahsettiğimiz siyasi akımlar ve onların etkilediği edebî akımlarla sarsıldı. Önceki denge kaybolunca yeni kalemler, Türkçeye aşırı biçimde Farsça ve Arapça kelimeler doldurdular. Böylece edebî zevk de fikrî seviye de ziyan gördü. Osmanlının son dönemiyle erken Cumhuriyet’te ise buna tepki gösterildi. Her tepki gibi bünyesinde aşırılıklar vardı. Cumhuriyetin başından itibaren arı dil ve öz Türkçe denerek dilde ırkçılık yapıldı.

Hâlbuki diğer taraftan 19. asrın ortalarından 20 asrın ortalarına kadar bir Fransızca sömürge kültürü, görgüsüzlüğü sürüp gitmekteydi. Son 50 senedeyse o sömürge kültürüyle görgüsüzlük, İngilizceyle yer değiştirdi. Türkçeyi Arapça ve Farsçadan kurtardığını söyleyenler, Fransız ve İngiliz sömürge komiserlerine terk etmişlerdi. Bugün Türkçemiz, İngilizcenin tehdidi altındadır. İngilizce tabela, isim ve marka âdeta dokunulmazlığı haizdir. Bir başka dil veya dillerle alışverişte olmak, onları öğrenmek başka, bir dilin hâkimiyetine girmek başkadır.

Bugün devletin bin meselesi varsa onlardan birincisi, bu milletin, bin yıldan beri devam edegeldiği Sünni Maturidi İtikad yolundan çıkartmak isteyen İslamın iç yıkıcılarına fırsat vermemesi, ikincisi de Türkçe’nin istiklalini korumaktır. Diğerleri, yani ekonomi vs. bozulsa da düzeltilir. Fakat bu ikisi bu milleti ve bu devleti ayakta tutan sütunlardır. Yerli ve millî nesiller, ancak bu şartlara riayet etmekle yetişir.

.MUHTEŞEM MÜCADELE

2019-07-29 02:00:00

A -

A +

Hak ve emek sahiplerine teşekkür ve dua etmek, insanlık ve İslâmlık borcudur.

Aşağıda ismi yazılı unsurların herhangi bir zamanda bir kusurları olsa denmedik söz kalmayabiliyor. Aynı unsurlar, destanlar yazdığında ise -sanki- “vazifelerini yapıyorlar” diyerek geçilmekte. Fıkıh kitaplarında şöyle yazar:

-Kula teşekkür etmeden Allahü teâlâya şükredilmiş olamaz!

Demek oluyor ki teşekkür, kul hakkı cümlesindendir.

Teşekkür, fazilettir. Alkış, kalbin dilidir. Dua, hediyelerin en üstünüdür. Bunlar esirgenmediğinde canhıraş mücadele içindeki vatan evlâdları daha bir aşka gelir, daha çetin mücadeleler verirler. Kaldı ki teşekkür ve dua, sadece kelle koltukta savaşan yiğitlere değil, onların ana, baba eş, evlâd ve yetişmelerinde hakkı olan herkese edilmelidir.

Biz, kahvaltı yaparken, öğle yemeğindeyken, akşam sofrasının etrafına toplanmışken muhakkak bir veya birkaç şehit haberi olmakta, şehit düşmüş kınalı kuzuların fotoğrafı ekrana gelmektedir.

Kuzey Irak’ta Kandil, Hakurk, Zap, Metina gibi yerlerle Kuzey Suriye’de Fırat’ın doğusunda ve batısında PKK/PYD ile yurt içinde ve yurt dışında da keza bu örgütler ve DHKP-C, DEAŞ ve daha başka örgütlerle ve el-Muhaberat ve yedi düvelin istihbaratıyla mücadele eden, Nijerya’ya, Libya’ya, Kosova’ya, Lavriyon’a ve daha nerelere ve nerelere koşan bu milletin asil evladlarına ve elbette onların ailelerine teşekkür ve dua borçluyuz.

On gün önce Erbil’de bir diplomatımız şehit edildi. Aradan bir hafta geçmeden TSK ve MİT müşterek bir çalışmayla en az on katili yakaladı veya hakladı. Aslanlarımız bugün çelik pençeleriyle Kandil’de, güney hudutlarımızın eteklerinde ve saydığımız ve saymadığımız daha nice yerlerde bugün dünyayı teröristlere dar etmekteler.

Nasıl görülmez, hak nasıl teslim edilmez? Libya, Sudan, Nijer ve başka yerlerde vatandaşlarımız kaçırılınca örgüt, onları üç beş gün içinde serbest bırakmak zorunda kalmakta. Bu, kudretimizin semeresidir.

Devlet teşkilatı, her gün ve her saat FETÖ şeytani yapılanmasını devletten temizlemekte. Bugün terörün her çeşidine karşı yurt içi ve yurt dışında karada, havada ve denizde muhteşem bir mücadele verilmektedir. Verdirilen zayiat azami, verilen zayiat asgaridir. Terörle mücadelenin başladığı ilk günden bugüne gelinceye kadar bu zirveye hiç varılmamıştı.

Bu sebeple, Mehmetçiğe, polise, özel kuvvetler ve özel harekâta, MİT’e, jandarmaya, sahil güvenliğe, bekçilere, koruculara, ÖSO’ya, emniyet teşkilatından, içişleri ve savunma teşkilatlarına ve hariciye teşkilatlarına, adalet teşkilatına, savunma sanayiimize ve Cumhurbaşkanına kadar emeği geçen herkes, teşekkür ve duaya lâyıktır.

Şehitlerimize, gazilerimize, yüreği kuruyan ana ve babalara, kolu-kanadı kırılmış eşlere, boynu bükük yetimlere ve cümle yakınlarına gelince:

Onlara teşekkür yetmez; onlar, minnet ve en yüksek ve en kalbî duaları hak ediyorlar.

Yalnızca bir evlâdı varken onu da şehit veren ana-banın, gencecik yaşta dul kalan bir eşin, bir ömür baba hasreti çekecek yavruların hakkı ödenebilir mi?

Soframızda yiyebiliyor, işimizde çalışabiliyor, yatağımızda uyuyabiliyorsak; bu nimeti, o kahramanlara ve onları yetiştirenlere borçluyuz.

Ey şehitler!

Ey gaziler!

Ey onların bahtlı akrabaları:

Dileriz ki yüce Allah, sizlerden râzıdır, Peygamber aleyhisselam râzıdır, ecdat râzıdır... Biz de râzıyız.

Ya siz?

Siz, bizden râzı mısınız?

Bilin ki “hayır!” demeniz felaketimiz olur.

Ey milletim!

Emsalsiz Bedir kahramanları gibi, Malazgirt aslanları gibi, İstanbul serdengeçtileri gibi, Çanakkale ve Kut civanları gibi, 15 Temmuz korkusuzları gibi... düşman üstüne savlet eden aslanlarımız oldukça, onlar şehadette yarıştıkça 24 milyon km2’den 5 milyon km2’ye oradan 777 bin km2’ye düşmüş bu mazlum vatan, -biiznillah- daha da ufalanmayacak, ezan susmayacak, bayrak inmeyecektir.

And olsun ki bu kalem ve bu kelâm da susmayacak, hakkı olanları unutmayacak ve ihmal etmeyecektir.

.İDEOLOJİ

2019-07-26 02:00:00

A -

A +

TDV/Türkiye Diyanet Vakfı, uzun bir zaman ve çok emek sarf ederek “TDK İslâm Ansiklopedisi” isminde bir kamus hazırladı. Bugün hemen her camideki kütüphanede var olan ama kapağının kaldırıldığından emin olmadığımız bu eser, aslında geç kalmış bir çalışmaydı.

Bilindiği gibi 1789 Fransız İhtilali’nin arkasında ansiklopedik bir birikim ve o birikimin etki gücü bulunuyordu. Bizde ansiklopediler, 19. Asrın ikinci yarısından sonra hayatımıza dâhil olmaya başladılar. 1940-90 arası ise basbayağı gözdeydi. Gazeteler, kuponla ansiklopedi dağıtıp okuyucu; yayınevleri taksitle satıp para kazanıyorlardı.

Bu hafıza külliyatlarının kütüphanelerde yer alması, münevver, aydın, okur-yazar olmanın karinesi kabul edilmekteydi. Dijitalin hayata girmesi, internetin yaygınlaşması birçok şey gibi ansiklopediyi de gözden düşürdü. Vaktiyle dişten-tırnaktan arttırarak alınan ansiklopedilerin bugün çöplerde görülmesi hayatın garip tecellisidir.

Aslında, ansiklopedi ve lügat, ilme, fikre rehberlik eden iki kardeş varlıktır. Tercih, kâğıt baskı olsa bile internet üzerinden bu kaynaklara ulaşmak da maksada hizmet etmektedir.

Şüphesiz ki dünya ilmî hakem çevrelerinin ilmî seviyesini kabul ettiği, lügat ve ansiklopedilere sahip olmak, bir millet için yüksek değer zenginliğidir. Bu zaviyeden baktığımızda harf inkılabının bu alanda da büyük telefata sebep olduğu görülmektedir. Okullarda Türkçeye sözlük ve ansiklopediyi yabancı müelliflerin kazandırdığı öğretilir. Yazılı hakikat ise bunun aksidir. Asırlar ötesine dayanan lügatlerimiz ve 19. Asrın ikinci yarısında Şemseddin Sami Bey tarafından kaleme alınmış olup bugün de Kültür Bakanlığı yayınlarında tıpkıbasımı satılan Kamus’ül Âlâm vardır. Bu müellif, ayrıca Kamûs-ı Türkî isminde sonraki her lügat/sözlük çalışmasına esas teşkil etmiş bir lügat de hazırlamıştır.

Ansiklopediler, roman gibi bir kişi tarafından yazılmaz. “Madde” denilen makaleler, o mevzuun ehli olan kimselere yazdırılır. Bunların akademik kariyerde yeri vardır.

Hem dışarıda itibar gören ve hem de içeride her görüşten vatandaşın itibar ettiği ansiklopedi veya ansiklopedilerimizin olmasını çok arzu ederdik. Ansiklopedi, bir kişi tarafından yazılmadığı gibi baştan sona da okunmaz. İhtiyaç olunca bakılır. Bu sebeple zaman zaman müracaat ettiğiniz için TDV Ansiklopedisi’nin hakkında henüz bir kanaatimiz hasıl olmamıştı. Lakin kıymet tercihimiz içindeydi. İlmî disiplin olduğunu düşünüyorduk.

Ne var ki geçenlerde bir meseleye dair araştırma yaparken adı geçen ansiklopedinin bir maddesinde “Sünni ideoloji” diye bir ibareye rastladık. Maddenin kim tarafından kaleme alındığı belli değil. Ama böyle bir ibare ilmen sorumsuzluktu. Bu ibareyi görünce fevkalade şaşırdık. Gaflete mi düşülmüştü, kasten mi yazılmıştı? Nerede, kime, hangi Müslümanlara hitap ediliyordu?

“Sünni ideoloji” diye bir cümle veya fikir olamaz. Caiz de değildir. Öyle bir laf eden düpedüz seviyesini düşürmüş olur! Niçin? Çünkü ansiklopediler ve lügatler ortada. Cemil Meriç, “kamûs, namustur!” der. Namuslu kamûs ve lügatler, Sünni maddesini de ideoloji kelimesini de gayet berrak bir şekilde izah etmekteler.

İde, Yunancadır. Fikir, görüş, telakki demek olan bu kelime, Türkçeye Fransızcadan geçmiştir.

Bu kelimenin beslediği “ideoloji” ise ilme, akla, münazara ve müzakereye dayanmadan insan zihninde oluşturulup, fert, topluluklar ve devlete kabul ettirilmek istenen dünya görüşüdür. 20. Asır izm’ler, ideolojiler panayırıdır. Komünizm, kapitalizm, faşizm, Marksizm, Maoizm, Kemalizm bu panayırda pazarlanmıştı. Merhum Cemil Meriç, “izm’ler, idrakimize giydirilmiş deli gömlekleridir” der. Bu şahane hüküm, izmin, ideolojinin ne olduğunu izaha kâfidir.

Sünni ise şöyle tarif edilmektedir:

-Peygamber Efendimiz ve O’nun arkadaşları olan Eshabı gibi inanan Ehl-i sünnet ve’l cemaat kimse.

Sünniler, amelde; yani yapılacak işlerde Hanefî, Şafiî, Malikî ve Hanbelî diye dört ve itikatta yani inançta da Maturidî ve Eş’arî diye iki mezhebe ayrılmışlardır. Bunların her biri diğerlerini Ehl-i sünnet kabul ederek sever ve takdir eder. Ehl-i Sünnet Müslüman, Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- ile O’nun Eshabının ve sonra gelen dinde ictihad derecesine yükselmiş müctehid âlimlerin bildirdiklerine inanır.

Görüldüğü gibi Sünnilik ideolojiye değil Edille-i şer’iye denen Kitap, Sünnet, İcma-ı Ümmet ve Kıyas-ı fukahaya yani dört sarsılmaz kaynağa dayanmaktadır. En zirvede vahiy vardır. Vahiy, ilâhi kelâmdır. Mutlak hükümdür. İlâhî irade elbette ki beşerin fikrinden ileri ve ötedir.

Sünnilik, Ehli sünnet yolu, izm ve ideoloji değildir. Ama “Sünni ideoloji” ideolojidir.

Bir madde yüzünden 44 cilt ve 15 bin 226 maddelik bir külliyatı toptan gözden çıkarmıyoruz. Ama; o madde, o cümle, bu eseri lekelemiştir. Temenni ederiz ki leke tek olsun.

Lakin kaygılıyız.

.YENİ DÜNYA

2019-07-24 02:00:00

A -

A +

Berlin Duvarı’nın yıkılması, Demirperde’nin devrilmesi, Sovyetler Birliği’nin dağılması ile dünyanın yarım asra yakın yaşadığı iki kutupluluktan tek kutuplu hayat dönemine girmesi, ezber, üslup ve tavırları değiştirdi.

O kadar ki NATO bile BM bile sorgulanır oldu.

Komşuluklar, düşmanlıklar farklılaştı. Canciğer dostluklar ve amansız düşmanlıklar dönemi bitti. Komşu ülkeler, uzak kıtalar keşfedilircesine yeniden keşfedildi. Doların zorbalığına son verme konuşulur oldu. Millî paraların tedavülü zikredildi.

Cihan güdümünde tek başına kalan ABD yeni şartları iyi idare edemedi. Muvazene bozulmuştu. Yalnızlığın şaşkınlığı ve kifayetsiz adamların işbaşına gelme talihsizliğiyle üst üste büyük hatalar işledi.

Sovyetler çöktükten sonra vârisi olarak ortaya çıkan Rusya Federasyonu’nun da iç kopmalarla küçüleceği tahmin edilirken aksine ABD’nin üç Başkan döneminde arka arkaya yaptığı ağır hatalar yüzünden tekrar dünya ligine çıktı, Orta Doğu’daki yerini sağlamlaştırdı, asırlar sonra Akdeniz’e indi.

Amerika, George W. Bush zamanında keyfî ve hukuksuz Irak işgali sonrasında Irak’ı İran’a teslim etti. Ayrıca Irak’ta yaptıkları ve Ebu Gureyb Hapishanesi gibi yüz karası uygulamalarla müthiş kan kaybetti. Barack H. Obama iktidarındaysa daha ne olduğu anlaşılmayan BOP’tan vazgeçilip gündeme getirilen Arap Baharıyla kuzey Afrika’dan Basra Körfezi’ne kadar bütün bölge, bahar bir yana yangın yerine döndü. Libya kargaşaya sürüklendi, Mısır kukla bir yönetime bırakıldı Suriye mahvoldu. Suriye, Arap Baharı, yüzünden asrın felaketine uğramıştır. Bugün yalnızca kâğıt üzerinde bir Suriye devleti vardır. Akıbetinin ne olacağıysa meçhuldür.

Bahar denen bu zemheri yüzünden Rusya, Suriye’yi çok büyük ölçüde ele geçirdi. Bunu soğuk savaş günlerinde hayal bile edemezdi. Arta kalan yerlere İran yerleşti. Doğu Fırat’ta ise ABD kendi PKK’sını kurma garipliğinde.

Bunları Doğu Akdeniz ve Kıbrıs ihtilafları takip etti ve etmekte. Bölge, şimdi İskenderun Körfezi, Aden Körfezi ve Basra Körfezi arasında patlamaya hazır dinamit durumunda.

Bu şartlarda Rusya’dan S-400 aldık, ABD F-35’leri vermiyor, üstelik de ambargo tehditleri savuruyor. Bunlar olurken Donald Trump, Osaka’daki G20 Zirvesinden bu yana Türkiye’ye karşı gösterdiği hakkaniyetli duruşu biraz da kendinden beklenmez şekilde devam ettirmekte. Bu yüzden Suriye Özel Temsilcisi James F. Jeffrey’i Ankara’ya yolladı. O, burada müzakereler yaparken Rusya, İran ve Esad güçleri Çatışmasızlık Bölgesi İdlib’de sivil hedefleri bombardımana koyuldular. 24 saat içinde 102 hava harekâtı yapıldı. 362 bin İdlibli yer değiştirmiş vaziyette. Bir milyon İdliblinin ateşten kaçarak Türkiye’ye sığınması konuşulmakta.

ABD heyeti Ankara’da iken ayrıca Moskova, S-400’ün bazı aksamının Türkiye ile müştereken imal edilebileceğini açıklıyordu. Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu da o saatlerde “ABD F-35’leri vermezse biz de kendi millî muharip uçağımızı yapıncaya kadar bu ihtiyacımızı bir başka devletten temin ederiz” diye açıklama yapıyor, aynı akşam Ceylanpınar’a mermi düşüp vatandaşlarımız yaralanıyor ve savaş ve araştırma gemilerimiz Akdeniz’de dolaşıyor ve o gün bu sütunda “Kıbrıs Harekâtı Yarım Kaldı!” diye uzun bir tahlil yazımız neşroluyordu…

Bugünkü dünya, Demirperde’nin ikiye böldüğü eski dünya değildir. Muhtemelen yarınki dünya da AB’siz ve NATO’suz bir dünya olacaktır. Hatta belki mevcut BM’nin dağılmış ve yerine yenisinin kurulmuş olduğu bir dünya bugünleri bekliyor.

.DEĞİŞMEYEN GÜNDEM

2019-07-23 02:00:00

A -

A +

Ülkemizde bir zamanlar büyük bir ısrarla yerleştirilmeye çalışılan az çocuk sahibi olma ve doğum kontrolünün, günümüzde dile getirilen aksine teşviklere rağmen tamamen terk edildiği söylenemez.

Galiba; Türk ailesi, girdiği yoldan kolayca dönmüyor. Küçük aile propagandasıyla büyümüş olanlar, ABD’ye gidip de etrafı şöyle bir tanıyınca hayretlerini gizleyemezler. Zira orada ailedeki nüfus sayısı bizimki gibi 1-2, en fazla 3 değil, baba-dede ve ninelerimizin fukara hayatlarında olduğu gibi 6-7 ve en az 5’tir.

Bu yazdıklarımızı, şu sıra yurdumuzda bulunan Amerika’nın Suriye Özel Temsilcisi hatırlatmış oldu. Önce bu misafirimizin “James Franklin Jeffrey” olan ismi dikkatimizi çekti. Böylece Amerikalıların çok isimli olmalarını hatırladık. Sonra da bizim aksimize çok çocuklu olmaları aklımıza geldi. Evet, yeni dünyada aileler kalabalık, çekirdek aile rağbette değil ve insanlar zengin isimli. Birinci ve ikinci isimler, önceki aile büyüklerinden olmalı.

Bizim içtimâî hayatımız, bu babda da allak bullak oldu. Yanlışlık, sadece yazının terkinde, kelimenin değiştirilmesinde yaşanmadı. Şecere, soy-sop, aile ismi, lakabı da ağır darbe yedi. Eskiden bir kimsenin nereli olduğunu öğrenen biri, muhatabının şehrini biliyorsa “nerelisin?” sorusunu “kimlerdensin?” sorusu takip ederdi. İnsanların boy, soy, kabile, aşiret gibi aidiyetleri vardı. Bunların hepsi karartıldığı gibi bazılarının kullanılması da yasaklandı. Erken Cumhuriyet’te nüfus memurlarına listeler verilerek milletin soyadı tayin edildi. Evet, bir tercih değil, tayin söz konusuydu. Milyonlar aynı soyadını aldı. Kâğıt üstünde akrabalıklar türedi. Asaletler bitirildi. Hâlbuki o maziye seyir, aile şifreleriydi.

Bazen de nüfus memurları soyadlarını yanlış yazdılar, ortaya anlamsız kelimeler çıktı. Bir kısım soyadları ise garip ve tuhaf oldu veya yakışmadı.

Eskiden değil ad veya soyadını değiştirmek, onlardaki noktayı kaldırmak bile mahkeme kararıyla mümkündü. Şimdi rahatsız olan vatandaş nüfus müdürlüğüne bir dilekçe vererek dilediğini alabilmekte. Ama bu defa da vatandaş ağırdan alıyor. Bir asırdır, bürokrasiden öyle yılmış, devlet kapısında yaşananlardan öyle ürkmüş ki eli kâğıt kaleme gitmiyor. Bu anlamda e-Devlet çok iyi oldu.

Bugün James Franklin Jeffrey’in Suriye konulu ziyareti münasebetiyle “Amerika’nın Türkiye Yanlışları” başlığı altında Washington’ın uzunca bir zamandır devletimize karşı yaptığı yanlışlardan hareketle bu ziyareti tahlil edecektik.

Ancak; misafirimizin isminden yola çıkan kalemimiz, bizi alıp bir başka fakat değişmez bir gündem vadisine sürükledi.

Sn. James F. Jeffrey, hiç farkında olmadan farklı fikir kıvılcımlarının tutuşmasına vesile olmuş oldu. Buna mukabil Ankara’da bulunmasının farkında olarak iki devlet arasındaki dostluğun güçlenmesine sebep olmasını dileriz.

.KIBRIS HAREKÂTI YARIM KALDI!

2019-07-22 02:00:00

A -

A +

Hem Kıbrıs Askerî Harekâtı’nın sene-i devriyesinde ve hem de nereye evrileceği meçhul ve Kıbrıs adasının da merkez oluşturduğu Doğu Akdeniz Enerji İhtilafı günlerindeyiz.

Öyle ise unuttuklarımızı hatırlamak ve bilmediklerimizi öğrenmek adına Kıbrıs üzerine eğilmemiz lâzım geliyor:

Kıbrıs, Akdeniz’in Sicilya ve Sardunya’dan sonra üçüncü büyük adasıdır. Akdeniz’in âdeta kilididir. Bundan dolayıdır ki adada dindaş ve soydaşlarımızın olma değeri bir yana orada hiç insan yaşamasa bile Türkiye bakımından yine son derecede stratejik önemdedir.

Adanın Akdeniz’in kilidi olması, İslam mücahidlerinin tebliğ faaliyetleri için de büyük kıymet arz etmiştir. Bu sebeple Müslüman Araplar da fetih için adaya çıkmışlardır. Sevgili Peygamberimizin süt teyzesi Ümmü Hiram’ın Larnaka’daki varlığı da bunun bir ispatıdır. Şanlı Peygamber’den sonra -aleyhisselam- Şam Valisi Muaviye bin Ebu Süfyan, Kıbrıs üzerine bir sefer düzenledi. Bu sefere gençleri teşvik için biz Türklerin “Hala Sultan” dediğimiz 86 yaşındaki Ümmü Hiram ve kocası Ubade bin Samid de iştirak etmişlerdi. Şehadet ruhuyla savaşırken orada şehid düştü.

Osmanlı Türklerinin Kıbrıs’ı fethetmesi ise II. Selim Han zamanındadır. O sırada ada Venediklilerin elindeydi. Yerli halka toprak köleliği ve mezhep baskıları gibi zulümler yaptıkları gibi İstanbul-Mısır-Suriye limanları arasında çalışan gemilere de korsan baskınları yapıyorlardı. Bundan dolayı Kıbrıs’a 1570 yılında Lala Mustafa Paşa komutasında bir sefer düzenlendi. Seferde 200 gemilik bir donanma, 50 bin piyade ve 6 bin yeniçeri ve süvari vardı. Adanın tamamı 9 Temmuz 1570 ile 1 Ağustos 1571 tarihleri arasındaki çarpışmalar neticesinde zapt edildi. Fetihten sonra Sevgili Peygamberimizin süt teyzesi büyük mücahidenin mezarına türbe yapıldı.

Kıbrıs, 1832’de Kavalalı Mehmed Ali Paşa zamanında Mısır’a geçti ise de Abdülmecid Han 1840’ta adayı istirdat ederek Osmanlı hâkimiyetini tekrar tesis etti.

Kıbrıs’ın talihinin dönmesi, ana gövde ve onun kollarının dönme tarihiyle eş zamanlıdır. “93 Harbi” denilen 1877-78 Türk-Rus Harbi, Türk tarihinin en büyük felaketidir. Sultan Abdülaziz Hân’ı devirmiş olan Sadrazam Midhat Paşa riyasetindeki siyasi irade, Abdülhamid Hân’ın muhalefetine rağmen kendilerini ispat için memleketi felakete sürüklediler. Anayasa ilan edilip meşruti yönetim kurulduğundan kanunlar, Padişahın salahiyetlerini sınırlıyordu. Bu savaşın sonunda Balkan topraklarımız ya kaybedildi veya irtibat koptu. Ruslar, İstanbul’da Yeşilköy ve şarkta Erzurum’a kadar geldiler. Netice tam bir faciaydı. Berlin Konferansı toplandı. Abdülhamid Han, bu arada bölünmeye bizzat zemin hazırlayan Meclis’i feshetmiş, Kanun-ı Esâsiyi askıya almıştı. Konferans taraf devletlerini diplomatik manevralarla oyalamaya başladı. Ruslara karşı elimizi kuvvetlendirmek, İstanbul’u tehditten ve işgal edilmiş yerleri azami ölçüde kurtarmak maksadıyla İngilizleri yanımıza çekmek gerekiyordu. Bundan dolayı 1878’de Kıbrıs’ı İngiltere’ye kiraya verdik. Ne var ki I. Dünya Harbi’nde kaybeden tarafta bulunmamızı fırsat bilen bu devlet, Kraliçe’nin teminat yazısı yani namus sözüne rağmen 5 Kasım 1914’te Kıbrıs’ı ilhak ettiğini ilan ederek gasbetti. Zayıf düşmüş Türkiye, bu gasbı 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Sulh Muahedesiyle kabul etmek zorunda kaldı.

1959’da Adnan Menderes zamanında Kıbrıs yine gündemimizdeydi. Zürih ve Londra’da Türkiye, Yunanistan ve İngiltere’nin müşahidliğinde Makarios ve Fazıl Küçük arasında müzakereler yapılıyordu. Bu müzakereler olurken biz, ilkokul çocuklarına kadar talebeler, meydanlarda “ya taksim, ya ölüm!” diye bağırıyorduk. Anlaşılan o ki “taksim” Ankara’nın diğer tarafı eşitliğe razı etmek için bir zorlamasıydı.

Nihayet 1959 senesinde müşahid devletlerin garantörlüğünde iki toplumlu Kıbrıs Cumhuriyeti devleti kuruldu. Cumhurbaşkanı Rum, yardımcısı Türk olacaktı. Buna göre papaz Makarios Cumhurbaşkanı, Dr. Fazıl Küçük de yardımcısı olmuşlardı. Bir anayasa vardı. Devlet ve hükûmet buna göre şekilleniyordu. Ancak öbür tarafta da Rum ırkçıları vardı. EOKA adıyla toplanmışlardı. Kıbrıs’ı Yunanistan’a bağlama hülyasındaydılar. Bunlar, 1963 Noel’inden itibaren Türklere karşı hunharca işlenmiş katliam ve yıldırıp kaçırtma eylemleri başlattılar. Ankara, çıkarmaya niyetlendiyse de ABD Başkanı Lindon Johnson’ın 5 Haziran 1963 tarihinde Başbakan İsmet İnönü’ye yazdığı gözdağı mektubu üzerine vazgeçildi.

Rum, şiddet eylemleri 1967’den itibaren tırmanışa geçti. Katliamlar, devam ederken 1973’te CHP ile MSP arsında bir koalisyon hükûmeti kuruldu. 15 Temmuz 1974’te ise EOKA lideri Nikos Sampson, bir darbe yaparak Makarios’un yerine geçti.

Kıbrıs, “Megali İdea” gereği Yunanistan’a yamanıyordu. Harekâttan başka yol kalmamıştı. Başbakan Ecevit, İngiltere’yi birlikte harekâta razı etmek için Londra’ya gitti. Mevkidaşı Harold Wilson ile görüşecekti. Ne var ki Bülent Ecevit, harekât için çok istekli değildi. Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Semih Sancar ve TSK müdahale fikrindeydiler. Başbakan Yardımcısı Erbakan ve Org. Sancar, Ecevit’i Esenboğa’da uğurladıktan sonra mutabakata varmışlardı. Bu iki ismin anlaşması ve tabiî ki Başbakan’ı bilgilendirmekle 20 Temmuz 06.05’te Kıbrıs adasına “indirme-bindirme ve çıkarma harekâtı" başladı. Harekâtı, Başbakan duyurdu. Bu harekât, iki gün sürdü.

25 Temmuz’da I. Cenevre Konferansı başladı. Aynı taraflar masadaydı. Türkiye’yi Dışişleri Bakanı Turan Güneş, Kıbrıs Türklerini Rauf Denktaş temsil ediyordu. Altı gün süren müzakerelerden bir netice alınamadı. 8 Ağustos 1974’te İkinci Cenevre Konferansı yapıldı. Ne var ki bir sonuç çıkmayacağı anlaşılmıştı. Aynı gün, bugünkü sınırların çizildiği ikinci harekât başladı.

İlkin 13 Temmuz 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti, 15 Temmuz 1983’te ise KKTC kuruldu.

Tarihi değiştirmek, ilave ve çıkarma yapmak mümkün ve ahlâkî değildir. İngiliz millî arşivleri de harekât talimatını Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan’ın verdiğini teyid etmektedir. Başbakan Ecevit’ten duyulan “Kıbrıs Barış Harekâtı” sözü bir müdahaleyi haber veriyor fakat bir çekingenliği de belli ediyordu. Harekâtın sınırlı tutulması yanlış olmuştur. Adanın tamamı alınıp âdil miktarı Rumlara bırakılabilirdi. Devrin Başbakanı bu cesareti gösterememişti. Türkleri, zorla sıkıştırıldıkları yüzde 3’ten adanın üçte birine kavuşturmak kâfi görülmüştü. Hâlbuki Lala Mustafa Paşa fethettikten sonra bu adanın tamamı vakıf hâline getirilmiştir. Kıbrıs’ın tamamının vakıf olduğu, vâkıfların da kim olduğu Türkiye Vakıflar İdaresi kayıtlarında yazılıdır. Devlet bile olsa hukuk gereği kimse vakıf malına el koyamaz. Bu sebeple Rum idaresi işgalcidir.

Keza KKTC/Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ismi de bir çekingenliği göstermektedir. “Barış” diyerek hareket etmek 15 yıllık Amerikan ambargosunu engellemedi. “Kuzey Kıbrıs” diyerek mahalli teminat verilmesi de sonraki baskıları önlemedi.

Kıbrıs Askerî Harekâtı, yarım kalmıştır.

O yarım kalmışlık, bugün başımızı ağrıtmaktadır

.AMBARGO MUKABELE GÖRÜR!

2019-07-18 02:00:00

A -

A +

Onca tehditlerine rağmen Türkiye’nin Rusya’dan füze alışverişini gerçekleştirmesi, ABD tarafının canını sıkmış görünüyor. Bu can sıkıntısı, bütün çıplaklığıyla ortada.

Öyle ya nasıl hazmetsinler?

Bu cesareti gösteren, 60 yıldır istedikleri zaman darbe yaptırıp iktidar değiştirdikleri Türkiye değil mi?

Evet; o Türkiye! Ama o Türkiye, bugün bir mektubunuzla kararından cayan, basit bir telsiz cihazına muhtaç bir ülke değil. Halkı da artık darbe teşebbüslerinde fırına-bakkala koşup evine kapanan insanlar değil.

O günler, talihsiz vakitlerin alaca renkleriydi. Bugünse Türkiye, yeniden Büyük Türkiye olma sevdasındadır. Bunun başlangıç tarihi de 2023 olarak seçilmiştir. Karşısına çıkarılan türlü badireler de esasen bu yüzdendir.

Derin Amerika’ya vücut veren bütün unsurlar anlamalı ki bu Türkiye’nin muazzam bir geçmişi vardır. Soy gereği asla çekilmek mukadderdir. Bizi gariban Kızılderililer ve zavallı Afganlar veya bîçare Iraklılarla karıştırıyorlarsa çok yanılıyorlar...

Geçen gün Sn. Ali Ülker, Yıldız Holding sergi salonunda açılan bir hat sergisinde bize refakat ediyor, kurumsal iletişim müdürü Mehmet Uçar’la akademisyen öğretim üyesi hattata Ali Rıza Özcan da malumat veriyorlardı. Hatlardan biri tarih itibarıyla dikkatimizi çekti. Üstad Ahmed Karahisarî merhumun 16. asrın -muhtemelen- başlarında yazdığı bir hüsnühat idi. Ali Bey’e dedik ki “Bu hattın tıpkı basımı yapılıp Cumhurbaşkanı Erdoğan’a verilse; Sn. Cumhurbaşkanı da Sn. Trump’la bir görüşmesinde bilhassa tarihine atıfla onu kendisine hediye etse çok isabetli olur.”

Dostlarının da hasımlarının da Türkiye’ye dair anlayamadıkları hakikat odur. Biz -elhamdülillah- emsalsiz bir din, muazzam bir tarih, soylu bir millet ve şerefli bir hayata sahibiz. Vatan muhabbetini imanımız besler.

Bunları bilmeyen ve görmeyen, kendilerindeki iç çürüme ve kemal ve zeval keyfiyetini de okuyamayan süper ego şaşkını bir takım Amerikalılar, 1948’ler, 60’lar, 70’lere takılmış kalmışlar. Türk milleti, bugün süt tozuna, misyoner aklına vs muhtaç olmadığı gibi tehdit mektubu ve ambargolara aldırış edecek mecburiyetlerde de değildir. Onun için Amerikan kongresinin de derin Amerikalıların da zamanı ve şartları iyi okumaları gerekir. Başkan Trump, Japonya’ya gidip de Washington baskısından kurtulunca bu okumayı yapabildi. O’nun da dediği gibi devrin Amerika’sı, Türkiye’ye adaletsizlik ve haksızlık yapılmıştır. Obama Amerika’sı, Patroit füzelerini satmadığı için Ankara da bu ihtiyacını Rusya’dan temin etti. Hadise bu kadar basit.

Ne var ki Türkiye ile ABD arasında, F-35, Patroit, S-400’den doğan bir sürtüşme yaşanıyor. Bu tatsızlığı çıkaran Ankara değil. Her gün değişen gelişmeler olmakta. En son vaziyette Trump, Patroit satılmasa bile F-35 uçaklarının ihracından yana olduğunu söyledi.

Bazı müfrit Kongre mensuplarıyla derin Amerikalılar ise Türkiye’ye hem F-35 ve Patroit satılmamasını ve hem de Rusya’dan S-400 aldığı için ambargo tatbikiyle cezalandırılmasını istemekteler. Hâlbuki F-35 denen petrol istasyonlarında pazarlanan oyuncak uçak değil. Amerikan hazinesinin ciddi bir gelir kaynağı buradan. Başkan Trump bunun için ihtiyatlı. Öyle olsa da bir kısım Kongre mensupları arasında makas açılıyor. Kongre, bir başına müeyyide kararı alabilir mi? Mevcudun üçte ikisini bulursa alır. Ancak bu defa da Başkan kararı veto edebilir.

O sorunun yeri gelmiştir:

Kongre’nin dayanağı nedir?

ABD, 2017 yılında CAATSA adlı “ABD’nin hasımlarıyla müeyyideler yoluyla mücadele etmesi” demek olan bir kanun çıkarttı. Kanunun 231. maddesi, Rusya’dan istihbarat ve savunma alışverişi yapan kişi, kuruluş ve devletleri hedef alıyor.

Kongre’nin gerekçesi, mezkur kanun ve bu kanunun işte bu maddesidir. Böyle zorlama bir tez, Türkiye tarafından elbette reddedilecektir. Biz, hasım değil stratejik ortağız. Bir başka yerden füze satın almamızın da haklı ve gayet meşru sebebi vardır. Buna rağmen o derin Amerika, Başkan’ı çok yoracağa, Türkiye’yi de hayli meşgul edeceğe benzemekte. Üstelik sadece bize karşı müeyyide uygulama çabasında da değiller. Amerika’nın Kıbrıs Rumlarına 32 yıldır tatbik ettiği silah ambargosunu da kaldırma peşindeler.

Kıbrıs Rumlarını silahlanmakta serbest bırak!

“Amerikan Kürtleri”ne yani “Amerikan PKK’sı”na silah yağdır.

Türkiye’ye gelince parasını bile ödediği silahları teslim etme!

Bunun akıl ve mantıkla izahı mümkün değil.

Kimse unutmasın ki bize yapılacak büyük-küçük her müeyyide, İncirlik’ten diğer mutabakatlara kadar aynen karşılık görecektir. Hiçbir basiretli devlet, Türkiye’yi gözden çıkartarak mahalle devletçiği ve militan gruplarıyla iş birliği yapmaz.

Washington’ın yürüdüğü yol, yol değil.

Bu durumda TSK, F-16 parçaları yedekliyorsa çok doğru yapıyor demektir.

.ALDIK!

2019-07-17 02:00:00

A -

A +

“ES” değil; “SE 400” füzelerini Rusya Federasyonu’ndan satın aldık. Füzeler, gelmeye başladı. Dün itibarıyla 12 uçak dolusu malzeme gelmişti. Sevkiyat devam etmekte.

Bu alışveriş, parayı verip malı satın alma basitliğinde olmadı.

Paramızla satın aldığımız hâlde satış gerçekleşmesin diye gizli ve açık tehdidin her çeşidi yapıldı. İhtiyacı olan her devlet mesela İsrail, kendi “demir kafesini kurarken” Türkiye’nin “Kendi Gök Kubbemiz”i inşa etme faaliyetine karşı tavır konuyordu.

Tavrı koyan stratejik ortağımız ABD idi. Bazı AB ülkeleri de o şaşkınlığı takip ediyordu. Son bir yıl Beyaz Saray, Amerikan Savunma Bakanlığı ve Amerikan hariciyesinin mevzua dair tehditleriyle dolu. O kadar ki bu tehdidi Türkiye’yi düşman ülke addetme had bilmezliğine kadar götürdüler.

Washington ve ilgili Amerikan kurumları, zerrece haklı değildir. Namuslu tarihçiler de bunu böylece yazacaklardır. Türkiye’nin dünyanın yeni teknolojilerine karşılık hava sahalarını tahkim etme, sağlama alma, hava savunma sistemini güçlendirmeye ihtiyacı vardı. Önce İspanya ve İtalya gibi devletler Malatya’daki Erhaç’a müdafaamızı yapacağı söylenen füzeleri getirip yerleştirdiler. Ne var ki bir süre sonra da söküp götürdüler. Elin umurunda mı Türkiye’nin müdafaası?

Ankara, savunma füzeleri almak için Moskova’nın kapısını çalmadan evvel Washington’ın kapısını çalmıştı. Bugün Rusya’dan parası mukabili S-400 füzeleri aldığımız gibi o gün de Amerika’dan Patriot füzeleri satın almak istedik.

Kabul edilmedi; kabul edilmeyince biz de başımızın çaresine baktık. Bunun üzere Washington, oyun çocukları gibi mızmızlandı, huysuzlandı. Diplomatik dalavereler, saklamaya çalışsa da küplere binmişlerdi. Tehditler işte o zaman başladı. İmalatçı ortağı olduğumuz “EF 35” uçaklarını vermeme ve bunlar için eğitim alan pilotlarımızın eğitimini durdurma şantajına bile gittiler. Nitekim eğitimi yarıda kestiler.

Bu tehditler bir dönem çoğalmıştı. Hem S-400 alırsak neler olacağına dair laf savuruyorlar, hem rahip Brunson için huysuzlanıyorlar ve hem de F-35 için azami baskılara yöneliyorlardı.

Bu yaşananlar tabii ki Amerikan dostluğunun Türkiye kamuoyunda bir kere daha ve beter hâle gelmiş olarak yerlerde sürünmesine yol açmıştı. FETÖ’yü besleyip üstümüze salması PYD ile ittifakı Türk milletini zaten kızdırmıştı. Bu ağır hatalarını telafi edeceklerine bir de bunları yapmaları halkta Amerika’ya bir dolu kızgınlığa yok açmıştı. Bu kızgınlık, el’an da devam etmektedir.

İşte bu S-400 füzeleri böyle bir zorlu mücadelenin sonunda satın alındı. Üçüncü tarafa rağmen, bileğimizin hakkıyla söke söke, kanırta kanırta satın aldık!

Bu alışverişte Türkiye Başkanı Recep Tayyip Erdoğan ile Rusya Başkanı Vladimir Putin tebrike layıktır. Sn. Erdoğan, asla geri adım atmadı. Sn. Putin de teslimatı savsaklamadı.

Ya Trump?

Sn. Trump’ın üç hafta evvel Sn. Erdoğan’a yaptığı değerlendirme?

Donald Trump, bu meselede ne takdir ve ne de tebriki hak etti. Evet, G20 Zirvesi’nde Türkiye’nin haklı, buna mukabil Patriotları satmayan Obama Amerika’sının haksız olduğunu söyledi. Ama ne zaman? Bu alışveriş bittikten, artık hiçbir şey yapamayacaklarını gördükten sonra.

Hâlbuki Erdoğan’la Putin, el sıkışıncaya kadar gerek kendisi ve gerekse adı yukarıda olan kurumlar, bizi ürkütmek, caydırmak, korkutmak için her şeyi yaptılar. Demek oluyor ki bu zevat, daha ortaklarını tanımaktan acizdir. Türkiye’yi, Amerika’nın bir imasını emir telakki eden güya devletçiklerle karıştırmışlardı.

Trump, mecbur kaldığı için suçu Obama’ya yıktı. Zira şu vardı; Türkiye ile kötü olmak, 2020’deki seçimde fatura olarak kendisine dönebilirdi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, S-400’lerin nisan ayında hizmete başlayacağını haber verdi.

Bu sürecin en önemli tarafı, bir zaman sonra Rusya ile ortak füze üretimi yapacak olmamızdır. Sonrasında da kendimiz yaparız. Patriotlar için böyle bir durum yoktu.

Şu günlerin üzerinden çok geçmeden şartlar yumuşayıp sindirilince manzaranın şöyle olması beklenebilir:

Türkiye, ABD’den F-35 almaya devam edeceği gibi ortaklığımız da devam edecektir. Patriot da satın alacağımızdan şüphe olmasın. Dediğimiz gibi Rusya ile de S-400 imalatı yapacağız.

Bu manzara sevindiricidir.

Zorluklar, tehditler, darbe teşebbüsleri yaşadık. Ama bağımsızlık da kimseye bağışlanmıyor.

.BİTMEYEN MÜCADELE

2019-07-16 02:00:00

A -

A +

Fertler, bir milletin dünden-yarına devam eden değerlerine bağlı oldukça içinde bulundukları milletin evlatlarıdır.

O milleti, millet yapan aslî değerlerden kopunca da başka milletlerin kirli maşası, ahmak mankurdu, sefil oyuncağı olurlar.

Şimdi daha net olarak görülüyor ki 15 Temmuz 2016 darbe ve işgal teşebbüsünün amil unsuru FETÖ terör örgütü, bu hainlik yolunda ilk değildir, kendinden ibaret de değildir, son da olmayacaktır:

Müstemlekeci, sömürgeci, doyma hissi dumura uğramış zalim güçler, zamana ve zemine göre bu millet, bu ümmet ve bu toprakları ele geçirmek için çok sinsi yıkımlar yaptılar ve yapagelmekteler.

Devlet, Zağra Müftüsü Râci Efendi’nin o meşhur mısraında haber verdiği gibi “Azîz-i vakt” iken zelil düşüp, emsallerinden geri kalınca II. Mahmud Han’dan itibaren müreffeh seviyelere erişmiş Paris, Londra, Berlin başta olmak üzere garbın başşehirlerine talebeler yolladı. Maarif üzerinden yapılan bu sevk 3 Kasım 1839’da ilân edilen Tanzimat Hatt-ı Hümâyunu ile hızlandı.

Devlet ricali, hüsnüniyetle bu işi yaparken o gençlerin, gittikleri yerlerde işlemlerden geçirilerek din, tarih ve milliyet aidiyetlerinden koparılıp öz topraklarına, öz değerlerine yabancılaşacaklarını tahmin edemezlerdi.

Tamı tamına böyle oldu. Abdülhamid Han dönemine yani dededen-toruna gelindiğinde bir makama ilişen bir zât, gerçekte bir yerlerin adamıydı. 1875’lerden itibaren 50 yıl boyunca kendi vatanımızda kendi münevverlerimiz arasında Alman-İngiliz mücadelesi yaşandı. Herkes, herkesin adamıydı ama Müslüman Türk’ün adamı neredeyse yoktu. Nesiller, dışarıya gitmiş, Avrupa’yı tanımış, Frenk lisanlarını da öğrenmiş ama kendilerini yitirip yabancı olunmuşlardı.

1955’lerde Barış Gönüllüsü, Süttozu, Amerikan yardımı ve Sovyet tehdidi eşliğinde Sovyetçi, Amerikancı ihtilaflar yaşanmaya başlandı. Bu defa gençler, kendi üniversitelerinde okuyor olsalar bile misyoner faaliyetler, onları kendi yurtlarında avladılar. Yine beyinler yıkanmıştı. 27 Mayıs’tan sonra alev alan memleket, 1970’ten sonra yangın yerine döndü. 5 bin genç kaybedildi.

Şimdi anlaşılıyor ki o sömürgeci merkezler, din üzerinden, milliyet üzerinden, ideoloji üzerinden çok planlı hesaplarla gece-gündüz demeden çalışarak istikbalimizi ve istiklalimizi fethetme yoluna girmişler.

Tanzimat’la gelişen yabancılaşma İttihat ve Terakki’ye çıktı. Almancı ittihatçıların öncüleri, 1918’de devleti batırarak yurt dışına kaçtılar. Bakiyeleri ise Tek Parti’de yeni şekil aldılar.

Sovyetçi-Amerikancı cereyanlar, 1950’lerde başlayan köyden şehre göçle gelen sosyolojik sarsıntıyla yeniden hayata giren çok partili siyaseti ustalıkla kullanıyorlardı. Artık biz’den çok bugün de etkisi devam eden ötekiler, hainler, satılmışlar, gericiler, faşistler, komünistler vs. vardı.

Bugün daha iyi okunuyor ki üst akıl, dış sermaye ve güçler, hatta belki tek merkezden Amerikancı-Sovyetçi veya solcu-sağcı, gerici-ilerici dramını yazıp o kanlı tiyatroyu sergilerken Erken Cumhuriyet’in laikliği lâdinilik uygulaması yaptığı çeyrek asırlık zamanda boş kalan dinî sahayı da kendi bildiğince ve kendi menfaatince tanzim etmiş.

Yüz yıl önce de Ali Suavi’yi yetiştirip, reformist din adamı ve yenilikçi maarif adamı diye ortalığa salmış, harf inkılabını O’na söyletip günü gelince darbe yapmaya sevk etmişlerdi. Ali Suavi’nin üst aklı İngilizlerdi.

Devrin üst aklı Neo-con’u, masonu, siyonisti ise 27 Mayıs’tan sonra üzerinde çalıştığı Fetullah Gülen’i “Hocaefendi” makamına oturtarak aslında O’nun vasıtasıyla sözde bir din inşa ediyorlardı.

Allah diyen, Peygamber diyen ve Allahla ve Peygamberle konuştuğunu iddia eden ama Cebrail’i küçümseyen, tesettürü teferruat sayan, mezhebi ağzına almayan, Ehl-i sünnet demeyen, İslamiyet’in son din ve Sevgili Peygamberimiz aleyhisselamın da son Peygamber olduğunu söylemeyen buna mukabil dinler arası diyalog diyen ve postunu Amerika’ya serip oradan Türkiye’nin kılcal damarlarına kadar girerek dindar ve muhafazakâr ailelerin evlatlarını devşiren, 28 Şubat zulmünü fayda olarak kendine yontan bu adam eliyle günü gelince darbeye kalkıştılar.

Ama; Allaha şükür ki bu millet, şehitler verdi fakat işgalci emperyalistlerle onların içerideki silahlı uşaklarına teslim olmadı. Ne var ki hadise bundan ibaret değil. Hadise burada bitmedi:

Mısır, Libya ve Sudan’daki darbe 15 Temmuz’un parçalarıdır. Suudi Arabistan ve BAE’deki veliahd avlanmaları da aynı çalışmaya mahsustur.

15 Temmuz bitmemiştir. Zira; Doğu Fırat ve Doğu Akdeniz de 15 Temmuz kuşatmasıyla işgal teşebbüsünün devamıdır. Şüphe edilmesin Pençelerle Kandil zapt edilecek ve burası bitirilecektir. Ancak böyle bir zafer, kimseyi yanıltmasın. Kandil’de Sovyetçi komünist militanlar vardı; var. Onların son kullanma tarihleri bitti. Rusya, şimdi onlara sahip çıkmıyor. Buna karşılık Doğu Fırat’ta PYD/YPG diye yeni bir Amerikan yapılanması türedi. Bu anlamda bu yapılanma PKK’nın uzantısı olmaktan ziyade Garbın emir kuludur.

Onun için devletin II. Mahmud’dan bu yana tam iki asırlık hayatını gün gün masaya yatırıp okumalıdır. Böylece bugünler sağlıklı şekilde tahlil edilir ve böylece yarınlara sağlam şekilde hazırlanılır.

Kabul etmeli ki kimse bizimle dost olmak zorunda değildir. Bu, siyaset sosyolojisine de devlet ve millet gerçeklerine de uymaz. Fakat her çeyrek asırda bir bu ülkenin çocuklarının yabancılaşmasını önlemeye mecburuz.

İnsan kaynağımızı;

Savaşa,

Teröre,

İhanete

Kaptırmamalıyız.

.15 TEMMUZ, MİLLÎ MÜCADELEDİR!

2019-07-15 02:00:00

A -

A +

Son 60 yıldaki bütün darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerine şahid olduk:

27 Mayıs 1960 Darbesi yapıldığında ilkokuldaydık.

Albay Talat Aydemir’in Harbiye talebesini 22 Şubat 1962 ve 20-21 Mayıs 1963 tarihlerinde ayaklandırarak darbeye teşebbüs ettiği ve birincisinde affedilip ikincisinde idam edildiği zaman ortaokuldaydık.

12 Mart 1971’de esasında TSK’nın iç bünyedeki bir sosyalist darbeyi önleme maksadıyla ön alarak TBMM Başkanlığına Muhtıra vermesiyle Süleyman Demirel’in Başbakanlığı kaybettiğinde üniversitedeydik.

12 Eylül 1980 Darbesi yapıldığında hayat merdivenlerinde tırmanışımız başlamıştı. Cuntacı askerlerin 28 Şubat 1997’de MGK nüfuzuyla bildiri yayınlayıp Başbakan Necmettin Erbakan’ı “Postmodern Darbe” dedikleri bir keyfîlikle istifaya zorlandığında kalem ve kelamımızla hayatın içindeydik.

Darbe açlığı hâlâ devam eden bir kısım cuntacı generallerin 27 Nisan 2007’de Genelkurmay Başkanlığı’nın web sitesi yoluyla Hükûmete “e-Muhtıra” vermeye yeltendiği, hemen ertesi gün olan 28 Şubat’ta da Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın yaptığı cesur bir konuşmayla cuntacılara haddini bildirdiğinde ise toplumda vardık.

28 Mayıs 2013’teki Gezi İsyanı’nda ve 17/25 Aralık Yargı Darbe Teşebbüsünde cemiyette tanınıyorduk.

15 Temmuz 2016 Kanlı Darbe ve İşgal Teşebbüsü olduğunda ise kalem ve kelamımızla kıdem sahibiydik.

Görüldüğü gibi;

Türkiye adlı bu ülkede; bu güzel vatan ve bu güzel millet hak etmediği hâlde 27 Mayıs 1960 Cinayetinden 15 Temmuz 2016 İhanetine kadar ortalama olarak her 6 küsur senede bir darbe, darbe teşebbüsü ve muhtıralar yaşanmış. Daha doğrusu bizzat yaşadık ve şahidi olduk.

Bunların 4’ünde sandık, seçim, demokrasi hiçe sayılarak meşru iktidar devrilip Hükûmet etme yetkisi gasbedildi.

Bu darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerinin arkasında hemen daima yabancı merkezler bulunmuş, 27 Mayıs’ın arkasında İngiltere’nin olduğu yazılıp-konuşulmuş, 12 Eylül’ü Amerika’nın yaptırdığı ise Washington’daki generallerin “Bizim oğlanlar, Ankara’da darbe yaptılar!” ikrarıyla sabit olmuştu.

Her müdahalenin arkasında yabancı devlet, yabancı sermaye, yabancı medya ile bizdeki halktan kopuk politikacı kümeleri, yabancılaşmış sermaye ve yabancılaşmış medya vardı.

27 Mayıs 1960’tan 15 Temmuz 2016’ya kadarki bütün darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerinin en haini ve en vahimi 15 Temmuz Darbe Teşebbüsüdür.

Öncekilerde darbeciler, yalnızca iktidarı hedef alırken 15 Temmuz’da hainler, sadece İktidarı değil, milleti de hedef aldılar. Tankları, jetleri ve silahlarıyla doğrudan halka ateş açtılar. Kadın, erkek, genç farkı gözetmediler. Böylece 251 şehid verdik, 2 bin 500 civarında gazimiz oldu. Sömürgeci başşehirler, öncekilerde dolaylı olarak varken bu defa doğrudan işin içindeydiler. 15 Temmuz günlerinde Başkanlık yarışında olan Trump, darbenin arkasında CIA’nin bulunduğunu söylemişti.

Öncekiler sadece darbe, muhtıra veya darbe teşebbüsü iken 15 Temmuz, FETÖ terör örgütü üzerinden aynı zamanda yabancı devletlerin işgal teşebbüsüydü.

Bu yüzdendir ki ihanet muvaffak olamayınca AB ve ABD başkentleri, bir ay boyunca konuşmayı unuttular, lal kesilerek ihaneti kınamadılar, Ankara’ya geçmiş olsun telefonu açamadılar.

Şimdi 3 yıl arkada kalmış bulunuyor. 10 yıl da geçse FETÖ örgütü ayıklaması hız kesmeden devam etmelidir. Şimdi artık 15 Temmuz, Demokrasi ve Millî Birlik Günü’dür. İşgalin önlenmesi milletimizin rağbetiyle bir bayram anlamında kutlanmaktadır.

Ayrıca;

Bedeli büyük olan 15 Temmuz Zaferi, devlet tarafından çok manidar hamlelerle de taçlandırıldı:

Daha evvelden satın alınmış olan S-400 Füzeleri, Rusya’dan Türkiye’ye 12 Temmuz 2019’da geldi. 12 Temmuz, yalnızca 15 Temmuz’un eşiği değildir; bu yüzden yalnızca “mankurtlara” mesaj verilmedi. 12 Temmuz, aynı zamanda ABD ile 1947’de akdedilen ilk askerî andlaşmanın da tarihidir. ABD, zikredilen andlaşma ile o devirdeki Türk Hükûmetinin zayıf olmasından istifadeyle gelecek zamanlarımıza müdahale edebilme esnekliğine kavuşmuştu. İşte bu 12 Temmuz’da ‘Derin Amerika’nın bütün huysuzluğuna rağmen stratejik ortağın vesayetçi tavır sarkmalarına son verilmiş oldu.

15 Temmuz’un hemen öncesinde, S-400’ler gelmeye başladıktan bir gün sonra 13 Temmuz 2019’da ise Kuzey Irak’taki terör yuvalarına 2. Pençe Harekâtı düzenlendi. Koçyiğitler, çelikten pençeleriyle teröristlere dünyayı dar etmekteler.

15 Temmuz, devletin temizlenmesi, bünyedeki iltihabın boşaltılması, silkinip kendine gelmesi, milletin devletine sahip çıkması ve şanlı bir destandır.

Bu Millî Mücadele, her kademe ve tabakada tavizsiz bir şekilde devam etmelidir. Şehidler, gaziler, millet, hakkını başka türlü helal etmez!

.SAYAN’I TEBRİK, İMAMOĞLU’NU TEŞVİK

2019-07-09 02:00:00

A -

A +

Savcı Sayan, Deniz Baykal, yerini kaybedene kadar CHP’li idi. Sn. Baykal, o anlaşılmaz ve muamma işlere maruz kalıp da düşünce CHP ile yollarını ayırdı. Sayan, “kral öldü, yaşasın kral!” deme küçüklüğü göstermedi. Hatta çok sevdiği eski genel başkanı bile susarken O, ekranlarda Sn. Kılıçdaroğlu ve yeni CHP yönetimine ağır tenkitler yöneltti.

15 Temmuz Darbe Teşebbüsü üzerine de yaman bir mücadele verdi. FETÖ örgütünün ipliğini pazara çıkartan ateşten kelimelerle konuşan cesur vatanseverlerden biri olarak temayüz etti.

Sn. Savcı Sayan şimdi, memleketi ağrıda Belediye Başkanı. 31 Mart 2019 seçimlerinde AK Parti listesinden rakibine karşı büyük fark yaparak seçimi kazanmıştı. Siyasette pişmiş, tecrübelerini zenginleştirmiş isimlerin mahalli hizmetlerde vazife almaları muhakkak ki görev yaptıkları yere çok şey kazandırır.

Kendisinden birkaç cümle ile bahsettiğimiz Savcı Sayan, dün mazisi böylesi kindar haberlerle dolu bir gazetenin birinci sayfasında haber yapılmıştı. Her zamanki terane tekrar ediliyordu. Aynı bayat laflar yazılmıştı. Laiklik elden gidiyordu, Savcı Sayan ilk icraatında laiklik düşmanlığı yapmıştı. Türkiye laikti laik kalacaktı vs. vs... “28 Şubat laikçiliği” üzerinden Başkan’ın âdeta idamına hükmediliyordu.

“İlk icraatı dinî nikâh oldu!” Haberini görünce doğrusu biz, evvela Sn. İmamoğlu, bu icraatı yapmış zannettik. Çünkü 31 Mart hayli geride kalmıştı. Şüphesiz ki o gün Başkan olanlar çok iş yapmışlardı. Yeni olan İBB Başkanıydı. Ama habere konu olan İmamoğlu değilmiş. Cinayet çapında, felaket şeklinde gösterilen icraatı yapan Savcı Sayan imiş. Haberde fotoğraf da vardı. Bir tarafta damatla gelin hanım, diğer tarafta resmî kıyafetiyle Savcı Sayan, bir İmam efendi, şahitler vs...

Bu gerçeklikte, bu manzarada vaveyla koparacak ne var? Böylesi vaveylalar, peşin hüküm ve bağnazlıklar doğuyu bölücü örgütten yana itti. Ortada yadırganacak hiçbir gayrı tabiilik mevcut değil. Zaten yeni kanun, vatandaşa bir tercih hakkı getirdi. Evlenecek çiftler, ister Belediye Başkanına veya isterse Müftüye gidebilmekteler. Bu makam sahipleri de bizzat veya bi’l vekâle vazifelerini eda ediyorlar.

Başkan Sayan, belli ki imam efendiyi de yanına alarak dinî nikâh ve resmî muamele safhalarını bir masada birleştirip vatandaşa kolaylık göstermiş ve zaman kazandırmış.

Şu ülkede bugün laiklik düşmanı olduğunu iddia etmek ham hayaldir. Muhalefet edilen insan ve îmân düşmanı laikçiliktir, laiklik pazarlamacılığıdır. Vatandaş, serbestçe inandığını yapmakta ve yaşamaktadır. Buna laikçilik taassubuyla taarruz etmek çağın gerisinde kalmışlığın acınası zavallılığıdır.

Acaba aynı işi yani bir imam efendiyi yanına alarak bir CHP’li Belediye Başkanı yapsaydı aynı haber, saldırı ve karalamalar olacak mıydı?

Haydi bakalım Ekrem Bey, köhne Tek Parti Zihniyetiyle mücadele için işte fırsat. Siz de Savcı Sayan gibi medeni cesaret gösterip, gerçekçi hareket edip yanınıza bir imam efendi alarak bir evliliğin temelini atabilir misiniz?

Üstelik siz, kem söz edeceklere “ben zaten imamoğlu”yum deme hakkına da sahipsiniz.

Doğru yolda olanlar, yoluna yılmadan devam etmeli. Taş atanları, idama hükmedenleri, milletle ortak değeri kalmayanları, okuyucu zaten gömmekte.

Bunlar tükenişin vaveylası.

.SOYLU’NUN AÇIKLAMASI

2019-07-08 02:00:00

A -

A +

İstanbul’daki bir kısım iş yerlerinden Arapça tabelaların indirilmesi üzerine geçen cuma günü burada konuya dair bir makale kaleme aldık.

Makalede Arap turistler, bazılarının Araplara bakışı, Arap turistlerin turizm ve ticaretimizdeki yerleri, Suriyeli mülteciler ve onların sınıflandırılması, mülteci iş yerlerindeki tabelalar, ayrıca umumi olarak İngilizce, Fransızca tabelalar ve bunların Türkiye’yi sömürge memleketi görüntüsüne düşürmesi üzerinde durduk ve yabancı dille yazılı tabelaların kahir ekseriyetinin İngilizce olduğu hâlde onlara göre çok az miktarda olan Arapça tabelaların indirilmesinden işe başlamanın anlaşılmazlığını yazdık. Bir bakıma mevzuun 40 yıllık tarihini ve Türkçe, ticaret, sosyal hayat ve kültürümüzdeki yerini tahlil ettik.

Cuma sabahı İçişleri Bakanı Sn. Süleyman Soylu bizi arayarak mevzua dair hayli geniş malumat verdi. Anlattıklarından bu tabelalarla bazı Suriyeli mültecilerin kabulü mümkün olmayan davranışlarını kullanarak gündelik hayatımızda kargaşa çıkarma isteğindeki bir kısım çevrelerin elinde suistimal edilecek malzeme bırakmamak için bu yola gidildiği anlaşılıyordu.

Süleyman Soylu, tâ DYP İstanbul İl Başkanlığından bu yana rahat 25 yıldır tanıdığımız bir siyaset ve bugün de gayet başarılı bir devlet adamıdır. Dile getirdiği uzun malumatı okuyucularımızla paylaşmak için bu dediklerini yazılı olarak göndermelerini istedim. Bunun üzerine Göç İdaresi Genel Müdürlüğü’nden bir “bilgi notu” geldi.

Dediğimiz gibi; bu açıklamada en dikkat çeken taraf, toplumu birbirine düşürecek, yabancı düşmanı kötü niyetli ve kinli kimselere fırsat vermeme azminin olmasıdır.

Bu çalışmada idari olarak şu eksikliği görüyoruz. Böylesine önemli bir iş yapılırken bir basın toplantısıyla kamuoyu aydınlatılmalıydı. Ayrıca bilgi notunda Arapça dışındaki tabelalara ne yapılacağına dair bir haber de yoktur. Şüphesiz ki mes’ele devlet çapındadır.

Zikredilen açıklama, bütünüyle aşağıdadır:

“Son dönemde özellikle bazı odaklar tarafından sosyal medya platformları üzerinden başta Suriyelilere dönük olmak üzere yabancı düşmanlığı ve nefret dili yayılmaya çalışıldığı ve bu konuda toplumumuzun tahrik edilmesine dönük çabalar olduğu görülmektedir.

Tarih ve kültürümüze yakışmayacak bir zehirli dilin yaygınlaşmaması ve olumsuz hadiselerin yaşanmaması adına Göç İdaresi Genel Müdürlüğümüzce kapsamlı çalışma başlatılmış olup, Suriyeli STK’lar ve kanaat önderleriyle görüşmeler gerçekleştirilmiş; hak ve yükümlülükleri ve ülkemizde uyum içerisinde yaşamaları için gerekli toplumsal kurallarla ilgili bilgilendirme yapılmıştır.

Özellikle büyük kentlerde gelişigüzel tasarlanmış ve düzensiz olarak binaların dış yüzeylerine, iş yeri önlerine, cadde ve sokaklara asılmış, yabancı kelimelerin kullanıldığı, imla hatalarının olduğu tabelalar görüntü kirliliği oluşturmaktadır. Söz konusu durumun önüne geçmek üzere Türk Standartları Enstitüsü 19 Mart 2018 tarihinde yapılan Teknik Kurul toplantısında tabelaların bir standarda bağlı olarak hazırlanması ve asılmasını temin etmek üzere; ‘Kullanılan Tabelalar İçin Kurallar’ standardını TS 13813 standart numarası ile yayınlanmıştır.

Söz konusu standarda göre tabelalar kullanım yer ve amacına göre çeşitlere ayrılmıştır. Tabelaların zemin rengi ve yazı rengi kullanım amacına göre belirlenmiş, yazılarda %75 Türkçe, %25 yabancı kelime kullanımı esas alınmıştır.

Arapça tabelalar konusu son dönemde sıklıkla gündem olmakta ve yabancı düşmanlığını artırmak isteyen kişi ve kesimler tarafından da kötü niyetli olarak kullanılmaktadır. Bu durumun önüne geçmek üzere Kilis örneğinde olduğu gibi (531 iş yeri tabelası standartlara uygun hâle getirilmiştir) Arapça tabelaların yoğun olarak kullanıldığı diğer illerde iş yeri sahiplerinin bilgilendirilmesi ve yetkili birimlerce denetimlerin sıklaştırılması çalışmaları devam etmektedir. Ülkemizde kullanılan tabelaların görüntü kirliliği oluşturmaması, TSE standartlarına uygun hâle gelmesi ve yabancı düşmanlığını artırmanın bir aracı olmasının önüne geçilmeye çalışılmaktadır.

Ancak bu düzenleme ve denetimlerin Arapça harflerin kullanımını bütünüyle yasaklamak anlamına gelmediği, tabelalarda Türkçe puntoların %25’i büyüklükle sınırlı olmak üzere Arapça kelimelerin kullanılmasının serbest olduğu görülmektedir.

Saygılarımla arz ederim.”

Görüldüğü gibi aklı başında ve sorumlu bir açıklama yapılmaktadır. Noksanlık o ki Suriyeli kanaat önerileriyle konuşulurken kamuoyu ihmal edilmiştir. Biz, o yazıyı bir kaleme almasaydık bu niyet, meçhulümüz kalacakmış.

Ayrıca; bu vesile, Türkçenin ve Türkiye’nin istiklali adına İngilizce başta olmak üzere ülkemizi sömürge kültüründen de kurtarmak için bu çalışma ilk adım olmalıdır.

.TABELADA ARAPÇA DÜŞMANLIĞI, KİMİN İŞGÜZARLIĞI?

2019-07-05 02:00:00

A -

A +

1980 ortalarında ANAP iktidarı dönemiydi. O güne kadar ülkemize gelen turist sayısı çok düşüktü. Batılı turistler az, Arap turistler ise neredeyse yoktu. Arap turistlerin, Yunanistan, Fransa ve İspanya gibi memleketlere gidip bize gelmemelerini kardeşliğe de Müslümanlığa da sığdıramayarak ayıplıyorduk.

Nihayet Başbakan Turgut Özal’ın Orta Doğu’yla kurduğu sevgi köprüleri sebebiyle Arap turistler, akın akın gelmeye başladılar. Ruslarla bavul ticareti ve Arapların turistik ziyaretleri aynı vakitlere denk düştü. Esnafın yüzü gülüyor, turizm adlı sektör fark ediliyor, otel, yatak, garson, yemek gibi kavramlar mânâsını buluyordu.

Araplar, ailece ve kalabalık geliyor ve Batılı turistler gibi günü iki tostla geçirmeyip avuç avuç para harcıyorlardı…

O günlerde esnaf, Laleli gibi semtlerde daha çok turist çekmek için karton kâğıtlara yazılar yazıp dükkânların önüne asmaya başladılar. Bunu gören aklıevvel bazı gazeteler, vahim bir cinayeti haber yaparcasına yaygaralı manşetler attılar. Söylenen ve söylenmeyen şuydu:

-Laiklik gitmiş, harf inkılabı bitmiş, gericilik gelmiş, pis Araplar her tarafı istila etmişti.

Bu medya işbilmezliği yaşanırken başka yüz kızartıcı hâller de sökün etti. Arap turistler, üç günlüğüne gelmiyorlardı. Mevsimlik veya uzun süreli ziyaret yaptıkları için ev kiralıyorlardı. Ayrıca taksi ile dolaşmaktaydılar. Bu durum, maalesef suistimal edildi. Bazı helal-haram umursamaz emlakçılar, aylığı bin lira olan yeri 3-5 katına kiraya verdiler. Bir kısım cahil taksiciler 15 liralık mesafeden 150 lira aldılar.

Araplar da akılsız değil herhâlde! Bir zaman sonra hem o haberleri gördüler, hem evlerin fahiş fiyatlarını fark ettiler ve hem taksicilerin hilelerini anladılar, hem de kendilerine “pis” dendiğini işittiler.

Bunun üzerine tası-tarağı toplayıp şehirlerimizi terk ettiler. Bunu yapanlar, bin pişmandı ama iş işten geçmişti. Siftahsız kalmışlardı.

Arap turistler, Yalova Termal’e gelen bir avuç insan hariç 15 yıl kadar bir daha Türkiye’ye gelmediler. Tâ 2002’de AK Parti iktidar olana kadar vaziyet böyle devam etti…

Bu iktidarla birlikte Arap turistler, tekrar akmaya başladı. Bugün Karadeniz yayla ve şehirleri Arap ailelerle dolu. İstanbul’daki AVM’lerin bir numaralı müşterisi Araplar. Eğer şu ân Arap turistler çekilse, Türkiye turizmi çöker. Bu misafirlerimiz, kalabalık gelmekte ve cömertçe harcama yapmaktalar.

Bu hatırlatmayı niçin yaptık?

İstanbul’daki tabela işgüzarlığından dolayı. Türkiye’de senelerdir bir tabela derdi vardır. Yabancı bir kimsenin tabelalara bakıp Türkiye’nin sömürge bir ülke olduğunu zannetmesi mümkündür. Bu ayıba dair çok makale kaleme aldık. Çözüm olarak da şunu teklif etmiştik:

-Türkçeye kıyılıyor, kültürümüz yok ediliyor gibi sözlerle bu misyoner faaliyeti engellenemez. Yapılacak olan farklı vergi almaktır. Yabancı isimlerle tabela asan ticarethanelere yüzde 25 daha fazla tabela vergisi getirilebilir.

Bunu defalarca yazıp konuştuğumuz hâlde bizi duyan olmadı. Kimsenin Türkçe diye bir derdi yoktu. Bu dert olmadığı gibi şimdi de eşit uygulamaya aykırı bir şekilde ve tuhaf bir akılla İstanbul’un bazı ilçelerinde Arapça tabelalara müdahaleyle onları indirme tasarrufları gündeme girdi.

Neden sadece Arapça? İngilizce vs. tabelalar niye görülmez?

İstanbul’da Arapça tabela toplamı, İngilizce tabela toplamının yüzde 1’ini bulmaz. Gerçek bu iken ve bugün İstanbul’da yüz binlerce Arap yaşarken ve bunlar Türkçe bilmezken 40 yıl önceki mantığa dönülmesi vahim bir gerilemedir!..

Suriye’deki iç harp sebebiyle bize sığınan insanlara önce kol-kanat gerdik. Daha sonra ise yaptığımız iyiliği başlarına kaktık ve kakmaya devam ediyoruz.

Hâlbuki Suriye’den gelenler sadece fakir-fukara değildi. Gelenler yalnızca Suriyeli de değildir. Bunlar Türkiye’yi, Türkleri seven ve bizi tercih eden kardeşlerimiz. Kimse unutmasın ki Suriye ve diğer Arap ülkelerinden çok ciddi bir varlıklı sınıf da geldi. Ülkeye bu yolla önemli bir yabancı sermaye girdi. Emlak piyasası, o parayla dönmekte.

Buna rağmen bugün yine dar görüşlü bazıları, o insanlara hakaret etmekte ve genelleme yapmaktalar. Tabelada çifte standart ayıbı bunun eseridir.

Türkiye’ye sömürge memleketi, İstanbul’a işgal altında şehir gölgesi düşüren özenti ve aşağılık kompleksi mahsulü on binlerce İngilizce tabela dururken toplansa 300 tane çıkmayacak tabela niçin göze mertek olur?

Bu başıboş ve ötekileştirmeci işgüzarlık, turist de sermaye de kaçırtır.

Hükûmet, böylesi cahilliklere son vererek bir tabela düzenlemesi yapmalıdır. Arapça yanına Türkçe yazılabilir. Hangi dilde olursa olsun yalnızca yabancı ibare kullananlara yüzde 25 vergi fazlalığı getirilebilir.

.BAŞKANLIK SİSTEMİ

2019-07-04 02:00:00

A -

A +

Türkiye, eğer önümüzdeki zamanlarda bir seçim veya halk oylamasına gitme mecburiyeti yaşamazsa 2023 Haziran ayına kadar 4 yıl boyunca seçim görmeyeceğiz.

Bu fırsatı, kazanca çevirmek mümkündür.

Nitekim uluslararası bankacılık ve finans kurumu JP Morgan Securities Yönetim Kurulu Başkanı Winfriend Bischoff, bu seçimsiz dönemde “dış yatırımlarla yabancı sermayenin Türkiye’ye rağbet göstereceğini” dile getiriyor.

Hâl böyle iken, önemli bir avantajı yakalamışken bazı siyasiler, farklı davranışlar içindeler. Eğer doğru ise Ali Babacan tarafından kurulacağı söylenen parti:

1-Başkanlık Sistemini yeniden tanzim ederek yola devam etmek veya 2- Parlamenter Sistemi güçlendirerek tekrar eski sisteme dönmek için bu iki teklifin referanduma sunulması için çalışacakmış. Bu partinin arkasında Abdullah Gül’ün olduğu söylenmekte. Tabii bu tekliflerin kanunlaşması için tasavvur edilen partinin mecliste olması ve mecliste olmaktan başka muhalefetle iş birliği yaparak anayasayı değiştirecek 400 vekilin bulunması şarttır.

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ise Cumhurbaşkanı’yla Cumhur İttifakı partilerine “partisiz cumhurbaşkanı” için anayasada birlikte değişiklik yapma çağrısında bulunuyor. Ona göre partisiz cumhurbaşkanı, tarafsız olur, tarafsız Erdoğan’ın da başlarının üstünde yeri vardır.

Buna mukabil MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, cumhurbaşkanlığı sisteminden taviz vermemektedir. Konuya dair söyledikleri şunlardır:

-Cumhurbaşkanlığı sistemine milletin tercihiyle geçilmiş ve millete mal olmuştur.

-Arka arkaya gelen seçimler, sistemin tam anlaşılmasına fırsat vermemiştir.

-Partisiz Cumhurbaşkanlığı teklifi, bir tuzaktır.

-Sistemin, düzeltilmesini icap ettiren aksaklıkları varsa AK Partili vekiller, bunu herkesin içinde değil, kendi aralarında konuşmalılar.

Aslında manzara şudur:

Sistem, ormanlaşacağına tek ağaç kalmıştır. Sistem, Partiler Kanunu, Seçim Kanunu gibi ilgili bütün kanunların da yenilenerek bir bütünlüğe kavuşmasıyla ormanlaşacaktı. Sık yapılan seçimlerin bu ilave çalışmalara fırsat vermediği sözü doğrudur.

Bu yüzden bazı AK Partililer, sistemin kendilerini MHP’ye mecbur bıraktığını söyler oldular. Bazıları parlamenter sisteme mi dönmeli? şeklinde sorular sordular.

Seçim Kanunu, Partiler Kanunu ve hatta YSK Kanunu gibi bazı düzenlemelerin daha da gecikmeden yapılması her hâlükârda ihtiyaçtır.

Ancak!

Cumhurbaşkanının partili olsa bile her vatandaşa karşı eşit muamele yapması şart olmakla birlikte partisiz cumhurbaşkanının da bir anayasa maddesiyle mutlak tarafsız olacağı da söylenemez. Bir partiden istifade ile kâğıt üzerinde tarafsızlık temin edilemiyor. 12 Mart 1971 Muhtırasında darbecilerin iradesiyle 40 yıllık CHP’li Nihat Erim, partisinden istifa ettirilerek sözde tarafsız hükûmetin güya tarafsız Başbakanı olmuş, bu da yıllar yılı alay mevzuu yapılmıştı. Ahmet Necdet Sezer, yargı bürokrasisinden gelmişti. Anayasa maddesine göre tarafsız cumhurbaşkanıydı. Hakikatteyse partili cumhurbaşkanından daha fazla taraftı. Taban gücü olmayan bir cumhurbaşkanı, boşlukta ve sembolik kalır. Sembolik devlet başkanına iki misal Sultan Reşad ve Fahri Korutürk’tür. Birinin zamanında Devlet, I. Dünya Harbi’ne girerken Padişah bir şey yapamadı. Diğerinde ise ülke, 12 Eylül darbesine sürüklenirken Cumhurbaşkanı bir şey yapamadı.

Sembolik cumhurbaşkanlığından en fazla canı yanan Turgut Özal’dır. Çankaya’ya çıktığına bin pişman olmuştu. Âdeta tecriddeydi. Kendisinin Başbakan yaptığı Yıldırım Akbulut’un bile telefonlarına çıkmadığı söyleniyordu. Yeni bir parti hazırlığındaydı. Ömrü yetseydi tekrar siyasete girecekti.

Var olan yeni sistemden eski parlamenter sisteme rücu etmek çok yanlış olur. Devlet hayatı yap-boz tahtası değildir. Bu sistemin en büyük hususiyeti, icrada cumhurbaşkanı ve başbakan diye çift başlılığı ortadan kaldırması, dışarıdan ehlinin bakan yapılabilmesi, meclisin münhasıran kanun yapmakla meşgul olması ve hükûmetin süratli karar alabilmesidir.

Cumhurbaşkanlığı sisteminde bir yılı arkada bıraktık. Bu bir yılı tecrübe kabul edip üzerinde çalışılabilir. Bu sebeple mecliste grubu olan parti temsilcilerinden bir komisyon kurulabilir. Bu komisyon, sistemdeki aksaklık ve eksiklikleri tespit ettikten sonra TBMM, anayasanın ilgili maddelerini değiştirebilir.

Kanaatimizce şunların yapılması lazımdır:

1-Sistemin adı Cumhurbaşkanlığından Başkanlığa çevrilmelidir. “Cumhurbaşkanlığı Sistemi” uygulamada iğreti kalmaktadır.

2-Başkan, partisinin faaliyetlerinde bulunduğunda sadece partinin imkânlarını kullanabilir.

3-Başkanın partisinin faaliyetleriyle alakalı olarak yaptığı konuşma ve çalışmalara getirilecek tenkit ve yermeler Başkana hakaret sayılamaz. Bundan dolayı savcılar, resen dava açamaz. Dava açılacaksa Başkan, parti genel başkanı sıfatıyla dava açabilir.

4-Partiler Kanunu, Seçim Kanunu, YSK Kanunu ve ilgili diğer kanunlar Başkanlık Sistemiyle ahenk teşkil eden bir paket hâlinde en geç 6 ay içinde hazır edilir.

.GERÇEĞİ GÖRMEK

2019-07-03 02:00:00

A -

A +

Japonya’da yapılan G20 Zirvesi’nde Trump’ın yakın zamanların Türk-Amerikan münasebetlerindeki arızaları önceki Başkan Obama’nın üstüne yıkıp Ankara’ya hak vermesi, Türkiye’ye adaletsizlik yapıldığını söylemesi, ülkemize bir müeyyide olmayacağını ima etmesinin arka yüzünde 10 sebep varsa onlardan biri de Türkiye’yi kaybetme kaygısıdır…

Washington’un yanlış politikaları, füze satın alma konusunda Ankara’yı Moskova’ya yönelmeye zorlamıştır. Turgut Özal zamanında başlayan Türkiye-Rusya ilişkilerindeki iyileşmeler, bugün zirve noktasına yakındır. Şimdi Ruslardan sadece füze satın almıyoruz. İki devlet arasında ticaret, inşaat, turizm gibi alanlarda da büyük gelişmeler yaşanmaktadır. Washington, bu manzarayı bir kayıp olarak görüyor olabilir.

Türkiye-Rusya yakınlaşmasını kayıp olarak gören Amerikan hükûmeti, şüphesiz ki Türkiye-Çin yakınlaşmasını da kayıp olarak görüyordur. Ankara, her ne kadar “biz herkesle eşit ilişkiler güderiz; bir devletle el sıkışmak, diğer devletleri reddettiğimiz anlamına gelmez!” mealinde konuşsa da hakikat yukarıda belirttiğimiz gibidir.

Bundan dolayıdır ki Donald Trump en azından rüşveti kelâm kabilinden, Türkiye tarafının gönlünü hoş edecek şekilde konuşmuştur.

Washington’ın Türkleri anlamakta zorlanmasının iki sebebi olsa gerek. Birincisi manda veya vesayet sistemiyle stratejik ortaklığı karıştırması ve ikincisi de Soğuk Savaş Dönemi’nin bittiğini unutmasıdır. Hâlbuki I. Dünya Harbi sonrasında devrin bazı münevverleri, kurtuluşu “Amerikan mandası”nda bulmuş fakat bu buluş rağbet görmediği için bir şey ifade etmemiştir. Soğuk Savaşa gelince; 1989’da Berlin Duvarı’nın yıkılmasıyla Demirperde çökmüş, SSCB dağılmış, o süreç bitmiştir. Bu sebeple bugün Türkiye ve her devlet, her devletle ve her sahada alışveriş yapabilir.

Dış politikada ebedi dostluk ve ebedi düşmanlık olmadığı gerçeği burada da karşımıza çıkmaktadır. Osmanlı Türkiye’sinde garp âlemi topyekûn Haçlı Dünyasıydı ve onlar çarpıştığımız hasımlarımızdı. Ne var ki diğer yanda komşularımız Rusya ve İran ile de hasımdık ve onlarla da dövüşüyorduk. Geçmiş birçok nesil için Rusya’yla ve İran’la iyi olmamız asla düşünülemezdi. AB’ye girmemizi de hayal edemezlerdi.

Bugün Hindistan’la bir şekilde Keşmir ihtilafımız vardır. Şarki Türkistan meselemiz Çin’le aramızda büyük bir dâvâdır. O kadar ki Ankara daha “Türkistan” dediği ân Pekin rahatsız olup PKK’ya yardıma seğirtmektedir. Ancak 30 milyonluk Uygur Türklerinin de Türkiye’den başka sırtını dayayacağı bir yer yoktur. Oraya kadar gitmişken Türk hey’etinin Urumçi’nin dertlerini Çinli muhataplarına nasıl anlattıkları veya bu bahse girilip girilmediği meçhulümüzdür. Çin tarafı bir jest göstererek Türkiye Cumhurbaşkanıyla Şarki Türkistan Türklerini Urumçi’de buluşturabilirdi. Böyle bir buluşma, Türkiye-Çin yakınlaşmasını pekiştireceği gibi Çin-Uygur münasebetlerini de rahatlatırdı.

Bir devletle bir masa etrafına oturmak için arada hiçbir ihtilaf olmama şartı aranırsa oturum imkânsıza yakın zorlanır. Yalnızca Çin ve Hindistan’la değil Rusya ve İran’la da bugün aramızda sürüp giden ihtilaflar mevcuttur. Suriye rejimi ve PKK konusunda Ankara diğer iki başkentten farklı yerdedir. Keza Kırım, Rusya ile aramızdaki bir diğer yaradır.

Belki Japonya ile hiçbir ihtilafımız olmadığı sanılacaktır. Gerçek ise öyle değil. Uzak olmak barışın teminatı olmuyor. Yeni Zelanda ve Avustralya da uzaktalar ama Çanakkale’ye işgale gelmişlerdi. Japon İmparatorluğuyla da Osmanlının son günlerinde çok büyük bir husumetimiz olmuştur. Sevr adlı cinayet projesinde bize saplanmak istenen hançeri tutan ellerden biri de Tokyo idi.

Soğuk Savaş Dönemi’nde SSCB ve Çin’in Türkiye’ye ideoloji ihracı yüzünden neler yaşadığımız ve ne kayıplarımızın olduğu bugün de hafızalarda canlı olmalı.

Bütün bunlara rağmen hayatın amir hükümleri gereği lazım gelen her devletle karşılıklı iş birliğini sürdürme ve geliştirme mevkiindeyiz… Yavuz Sultan Selim Köprüsü’nün demir yolu da döşendikten sonra Pekin’den kalkan bir tren, yeni İpek Yolu ile nice menziller aştıktan sonra Londra’ya varacaktır.

Trump idaresi de her Amerikan makamı da bilmeli ki Ankara, AB ve ABD ile çalışacağı gibi Asya ve dünyanın başka devletleriyle de çalışacaktır.

.TRUMP, OBAMA’YI KEŞFETTİ!

2019-07-02 02:00:00

A -

A +

Donald Trump’ın Osaka’da yapılan G20 zirvesinde Türkiye ile alakalı olarak söylediklerinin özü şöyledir:
-Türkiye, Obama zamanında bizden Patriot füzeleri satın almak istedi fakat satmadılar. O da gidip başka yerden aldı. Bu gerilimde Erdoğan’ın suçu yok. O’na adaletsiz davranıldığını düşünüyorum.
Sn. Trump, bu konuşmayı hem basına ve hem de ikili görüşmede Sn. Erdoğan’a yapmıştır. Ne var ki bu cümleler, Başkan Trump ve Amerikan yöneticilerinin bir-iki yıldan düne kadar yaptıkları konuşmalarla çelişmektedir.
Trump ve adamları, Rusya’dan S-400 füzeleri almamamızı, ısrarımız hâlinde F-35 uçaklarının da verilmeyeceğini söylüyor, aksinin yapılması hâlinde ambargoya maruz kalacağımızı ima ediyorlardı. Bu ima da piyasaları tedirgin ederek dövizi yükseltiyordu.
Bizim taraftaysa Cumhurbaşkanı ve ilgili Bakanlar, S-400’lerin savunma füzesi olduğunu ülkemizi müdafaa mecburiyetinin bulunduğunu, stratejik ortağımızın parası mukabili bile Patriot satmaması yüzünden bu yola gittiğimizi, F-35’in bu işe karıştırılmasının yanlış olduğunu, bizim bu uçaklar için bugüne kadar 1.4 milyar dolar ödediğimizi, Patriot üretim projesinde müşteri değil üretici ortak olduğumuzu mükerreren tekrarlıyorlardı.
Trump, G20 Zirvesi münasebetiyle bulunduğu Japonya’nın Osaka şehrinde basına mülakatıyla Erdoğan’la olan konuşmasında şaşırtıcı biçimde bize hak veriyordu. Orada da kalmıyordu. Cumhurbaşkanı Erdoğan, iki devlet arasındaki 75 milyar dolarlık ticaretten söz ederken Başkan Trump hemen atılıyor bu meblağın 100 milyar dolara çıkacağını haber veriyordu.
Zaten her zaman ve hep şaşırtan Trump, bu defa da Japonya’da şaşırtmıştı. Sanki kendinden önceki Başkan Barack H. Obama’yı yeni keşfetmişti. O’na göre “hain Obama” Türkiye-ABD münasebetlerini zora sokmuştu.
Evet; Obama’nın bu kötüleşmedeki payı ortadadır. Ama tek mes’ul kişi o mudur? Beyaz Saray, Pentagon, Amerikan hariciyesi, itirazlarımızı ne zaman anladılar, taleplerimize ne zaman karşılık verdiler?
Türkiye’ye Patriot satmayan Amerika, Suriye’nin kuzeyinde bir Kürt devleti inşa etmek için PKK/PYD-YPG’ye büyük bir orduyu donatacak denli her nev’i silahı veriyordu.
Trump yönetimi, PYD’yi silaha boğarken stratejik müttefiki Türkiye’ye karşı hiç de dostane olmayan davranışlar içindeydi. En son olarak daha bir ay önce F-35 eğitimi alan pilotlarımızı geri gönderdiler.
Bu yüzden Trump’taki bu değişiklik Türkiye kamuoyunda sorgulanacaktır. Üstelik gülücük saçıp, mavi boncuk dağıtmayı yalnızca Ankara’ya karşı da yapmadı. Kuzey Kore’ye kadar ihtilafta olduğu herkese karşı yaptı.
Bizimle alakalı tavrı tahlil edilirse şunlar düşünülebilir:
-Suriye’nin kuzeyinde gerekli miktarda silah yığınağı yapılmış olduğundan Türkiye’nin S-400 almasının kaygılanacak bir tarafı kalmamıştır.
-Bu şartlarda Ankara’yı S-400 almaktan vazgeçirmek mümkün görünmemektedir. Bu yüzden boşa ısrar etmek bir fayda getirmeyecektir.
-G20 diplomatik bir dilin konuşulduğu yerdir… Konuşulanlar, orada kalır.
-Trump, 2020 Başkanlık seçimi sathı mailine girmiştir. Bu dönem yumuşama ve taviz ister.
Asya’nın en doğusunda yapılan bu konuşma, en batıdaki Türkiye’de altın ve dövizi düşürmüş, borsayı yükseltmiştir. Bu, iyi bir gelişme ama muhatap taraftan emin değiliz. Ayranı üfleyerek içmekte fayda var. Unutmamalı ki Trump, Obama’yı yeni keşfetmedi.

.G20’DEN İLK 10’A

2019-07-01 02:00:00

A -

A +

G20 Zirvesi, adını “Group of 20/20’ler Topluluğu” cümlesinden almakta. Senede bir kere farklı yerlerde bir araya geliyor. “20’ler” denmesinin sebebi, bu toplantıya dünyanın en gelişmiş 19 devleti ile Avrupa Birliği Komisyonu’nun katılmasından dolayıdır. AB, bir anlamda devlet gibi telakki edilmekte.

Devletler, bu zirveye ülke lideri, maliye bakanı ve merkez bankası başkanıyla iştirak etmekteler. Zirveyi çok sayıda gazeteci, memur ve ilgililer takip etmektedir. Bu seneki gazeteci sayısı iki bindir. Toplam katılımcı ise 30 bindi.

Türkiye, G20 üyesidir, BM mensubu 193 devlet arasında en büyük iktisadî kudret olarak 17. sıradadır. Nitekim 2015 yılı toplantısı Antalya’da icra edilmişti.

G20 Zirvesi, ekonomik ve stratejik mes’ele ve ihtilafları görüşme ve müzakerelerle halletmek için kurulmuş bir yapıdır. Toplantı, iki gün sürmekte ve sonrasında ortak bir bildiri kaleme alınmaktadır.

G20’yi “Davos Ekonomik Forumu”na benzetmek mümkün olmakla birlikte farklar da vardır. “Davos” adını İsviçre’nin bir şehrinden almakta ve her yıl bu şehirde toplanmaktadır. Bir ticari buluşmadır. Devlet Başkanı, Başbakan, Bakan ve iş adamları seviyesinde temsil edilebilmektedir.

G20 ekonomi ve ticaretin yanı sıra stratejik mevzuları da gündemine almaktadır. Devletleri daha ziyade bir veya iki numaralı isimler temsil etmektedir. Davos Zirvesi’nden birkaç derece daha yukarıdadır ve onu gölgede bıraktığı gözlenmektedir.

G20 devletlerini şöylece tasnif etmek mümkündür:

Uzak Asya devletleri:

Avustralya, Endonezya.

Asya devletleri:

Japonya, Güney Kore, Çin, Hindistan, Rusya, Türkiye, Suudi Arabistan.

Afrika devletleri:

Güney Afrika.

Avrupa devletleri:

İtalya, Almanya, Fransa, İngiltere.

Kuzey Amerika devletleri:

Kanada, ABD, Meksika.

Güney Amerika devletleri:

Arjantin, Brezilya.

Resmiyette böyle bir çerçeve yoktur. Bu, bizim yaptığımız bir sıralamadır. Rusya ve Türkiye, elbette ki Avrupa kısmında da değerlendirilebilir. Kayıtlarda İngiltere için “Britanya” adı geçmektedir. Eğer, “İngiltere” değil de “Britanya” denecekse o zaman Britanya’nın genel valilikleri olan Avustralya ve Kanada’nın toplulukta müstakilen temsil edilmemesi gerekir.

Gerçi bu görüşe:

-Güney Afrika, faraza Kanada’ya göre İngiltere karşısında daha mı müstakil; yahut, Trump’ın ikrarıyla Suudi devletinin “Amerika’nın iyi müşterisi” olma dışında hangi hususiyeti vardır? Ölçü, petrol ihracatı ise diğer petrol ihracatçısı devletlerin suçu ne?

Diye itiraz edilebilir.

Lakin; o itiraz, bahis mevzuu devletlerin genel valilik olduğu gerçeğini ortadan kaldırmaz.

Ne var ki 2020’de G20’ye Suudi Arabistan ev sahipliği yapacaktır.

G20 üyeliğimiz, AB önünde şüphesiz ki elimizi güçlendirmektedir. Bu sene 28-29 Haziran tarihlerinde Japonya’nın Osaka ilinde yapılan bu toplantı Türkiye açısından iyi geçmiştir. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Trump, Putin Merkel gibi zirvenin en önde gelen isimleriyle bire bir görüştü. İlk ikisiyle olan görüşmelerde F-35 ve S-400 füzeleri ele alındı.

Donald Trump, zirvede -şaşırtıcı bir biçimde- “Türkiye haklı” dedi, “Erdoğan’a âdil davranılmıyor” diye ilave etti ve ambargo niyetleri olmadığını söyledi.

Trump, Osaka’da Erdoğan’a methiyeler düzerken selefi Obama’ya bir hayli yükleniyordu. Amerikan başkanı, yalnızca Türkiye liderine değil, konuştuğu diğer liderlere hatta Kuzey Kore devlet başkanına bile gülücükler saçtı, mavi boncuklar dağıttı?

Trump niye dönüş yaptı?

Hakikaten dönüş yaptı mı?

Samimi mi?

Dedikleri, Washington’a kadar mı geçerli olur?

Derin Amerika, bu konuşmalardan hoşnut kaldı mı?

Bu konuşmanın sahibi, G20’den 2020’de yapılacak Başkanlık Seçimine itibar mı devşirmek istemektedir?

Malumdur ki muhalifleri Donald Trump’a “dünyada herkesle kavgalısın!” suçlamasını yapmaktalar. Bu da hâliyle Amerika aleyhine olarak “Çirkin Amerikalı” imajını beslemekte. Kısacası; G20 Zirvesi tahlile değer.

Zira, Türkiye’nin hedefi G20’de kalmak değil, ilk 10’a terfi etmektir. Bu da fikren, fiilen ve maddeten iyi hazırlanmakla mümkün.

Güçlü huzur
ve

güçlü maliye ile mümkün.

.2023’E 4 VAR!

2019-06-26 02:00:00

A -

A +

Türkiye, halk oylaması kararıyla parlamenter sistemi terk edip Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçti. Ardından Cumhurbaşkanlığı seçimiyle genel seçimleri yaptı. 31 Mart mahallî seçimleri ve onun devamı 23 Haziran İBB Başkanlığı seçimiyle bu dönemi kapatmış oldu. Bu sıraladıklarımız, 10 yıla yakın tutan bir sandık alışverişi süresidir.

Bu sürenin içinde 15 Temmuz Darbe Teşebbüsü ve Rahip Brunson krizi bağlantılı olarak yabancı para pahalanmasıyla Fırat Kalkanı, Harekâtı, Zeytin Dalı Harekâtı ve Pençe Harekâtı da vardır. 15 Temmuz’da 251 şehid verdik, 2500 vatandaşımız gazi oldu. Darbeye teşebbüs eden FETÖ örgütü militanları, aranmaya, yakalanmaya ve yakalanmışlar yargılanmaya devam ediliyor. Pençe Harekâtı başarıyla devam ediyor. Topraklarımızla Kuzey Irak’ta PKK ile Suriye’nin kuzeyindeyse PKK’nın bu bölgedeki kolu PYD ve ona destek olan batılı devletlerle mücadele de devam ediyor.

Keza yabancı paranın bir silah ve baskı unsuru olarak paramız, bütçemiz, geçimimiz üzerindeki baskıları da devam etmektedir.

Bu saydıklarımızdan terörle mücadele ve dövizle mücadele cinsinden olanlar devlet meselesidir. Hükûmetten hükûmete değişmesi mümkün değildir. Onlar da diğer taraf için hedef devlet ve millet varlığımızdır.

Müdahaleler, paralı taarruzlar ve tabii ki düşük yoğunluklu savaş denebilen silahlı, bölücü teröre harcananlar, vatandaşın hayatına aksetmiş, bütçesini zorlamıştır. Bu vatana bir bölücü terör musallat edilmeseydi onunla mücadeleye harcanan para harcanmayacak, bugün dış borcumuz olmayacaktı.

Bu on yıllık manzarayı arkaya almış olarak yapılan mahalli seçimlerin İstanbul ayağında 31 Mart seçimi ne kadar sert yaşandıysa 23 Haziran seçimi o denli yumuşak yaşandı. Hâlbuki Cumhur İttifakı, 31 Mart’ta 13 bin gibi bir farkla kaybederken, 23 Haziran’da 810 bin gibi bir farkla kaybetti. Cumhur İttifakı 31 Mart’ta oylarının çalındığı, Millet İttifakı ise hakkının gasbedildiği iddiasındaydı. 23 Haziran’daysa sonuçları âdil sayarak kabullendiler.

Netice itibariyle bütün öteki referandum ve seçimler gibi 31 Mart seçimini de YSK icra etmiştir. YSK, 6 Mayıs’ta İBB Başkanlık seçimini iptal edince işitmediği hakaret kalmadı. Eğer, iktidar buyruğuyla karar veren bir kurum olsaydı -ki elbette olamaz- aynı hadise, 23 Haziran’da da tecelli etmez miydi? Görülüyor ki sandık, 31 Mart’ta hile ile kirlenmiş, 23 Haziran’da tertemiz kalmıştır.

23 Haziran seçimleri sonrasında Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı’na mensup parti yöneticilerinin gelecek dört yılın seçimsiz geçirilmesine dair beyanda bulunmaları geleceğimiz adına memnuniyet vericidir. Bilindiği gibi önümüzdeki ilk seçim Cumhurbaşkanlığı ve genel seçim olarak 2023 Haziran’dadır. Bu beyanlara sadakat gösterilmesi hâlinde o tarihe kadarki dört yıl, seçim olmadan yaşanacaktır. Erken seçim gibi Cumhurbaşkanlığı Sistemini de tartışmaya açarak enerji tüketmemelidir.

2023, Kızılelma hedeflerimizin ilkidir.

Bu hedefe yürürken, sıraladığımız olaylarla yorulmuş millete nefes aldırmak, rahatlatmak, huzur ve refaha kavuşturmak adına önümüzdeki 4 yılı bir silkinme, toparlanma, hesap-kitap yapma, tamir ve imar takvimi kabul ederek çalışmalıdır. Topu topu 48 aydan söz ediyoruz. Fakirin daha fakir, orta hâllinin de fakir, zengininse daha zengin olduğu hiçbir ülke huzur yüzü göremez. Hedefimiz bahtiyar insanlar memleketi olmalıdır. Enflasyon tekrar tek haneye düşmeli, faizin, dövizin, işsizliğin beli kırılmalıdır.

Bu da yeni ve beyaz bir sayfa açmakla mümkündür. Kinler, öfkeler, nefretler değil, hizmetler ve gayretler yarışmalı.

Milletimiz, 1911-1922 arasındaki bitip-tükenmez harpler sebebiyle cumhuriyete yorgun ve yoksul girdi. Sonraki her darbe de yorgunluk ve huzursuzluk getirdi.

Bu millet, 1950-1960 arasında 10 yıl, 1983-1988 arasında 5 yıl ve 2002-2012 arasında da 10 yıl olmak üzere bir asırda sadece 25 yıl gün yüzü görebildi.

Şimdi hedef:

2023’e yorgun ve yoksul girmemektir.

Yoksa takvimlerin değişmesiyle devletler büyümez. Takvimlerden, tarihlerden, fazilet ve musibetlerden ders çıkarıp ibret alan milletlerin devletleri büyük olur.

Bir kere daha hatırlamalı:

Almanya, bizden sonra bir de İkinci Dünya Harbi’nde yıkıldı. Aynı harpte Japonya, yüreğinin ortasına atom bombası yedi.

O felaketlere rağmen biz, 1960/70 darbelerine maruz kalırken onlar, gelip bizi geçtiler? Sadece onlar mı? 1950’de istiladan kurtardığımız Güney Kore de geldi geçti.

Evet;

Ders ve ibret vaktindeyiz. 2023’e 4 yıl kalmıştır. Her saniyenin değerlendirilmesi şarttır. Vaadler yapılmış, artık seçimler bitmiştir. Şimdi çevrede ne gibi değişiklikler yapılacaksa bir ân evvel yapılmalı ve Kızılelma’ya doğru koşu başlamalıdır…

.MİLLETİN TERCİHİ

2019-06-24 02:00:00

A -

A +

İBB Başkanlığı seçimi, bir buçuk asırlık demokrasi tarihimizin en zorlu yarışlarından biri oldu. Bunun sebebi, elbette ki İstanbul’un farklı şehir olmasındandır.

Yılbaşından bu yana hep beraber sütunlarda, ekranlarda, sohbetlerde bu seçimi konuştuk. 31 Mart’ta Cumhur İttifakı, 39 ilçenin 25’ni kazanmıştı. 23 Haziran’daysa Millet İttifakı, İBB Başkanlığını kazandı. Şayet gelişmelere göre bir erken genel seçime gidilmezse artık 2023 Haziran’ına kadar önümüzde seçim yoktur. Erken genel seçim, çok mecbur kalınmazsa tercih edilmemelidir. Önümüzdeki uzun sürenin akıllıca, maharetle kullanılması, iktidarı ve muhalefetiyle herkesin vazifesidir. Bunun için de sert iklimin yumuşaması gerekmektedir...

31 Mart seçiminin YSK’dan dönmesinin gerekçeli kararı, “sandık kurulu başkanlarının devlet memuru olmaması”ndandı.

Öyle anlaşılıyor ki bu sebep, seçimi yenilemeye yettiği için münakaşalarla daha fazla yıpratılmamak adına mahkeme, diğer sebeplere girmemiştir.

Ki onların en başında da iptal edilmiş oylar gelmekteydi. Bu oylar, yeniden sayıldığında neredeyse yarı yarıya Cumhur İttifakı adayı Binali Yıldırım lehine yazılmıştı. Listelerle zabıtların farklı olması başka bir sebeptir vs.

Netice itibarıyla 31 Mart seçimleri YSK/Yüksek Seçim Kurulu tarafından iptal edilerek mazbata, CHP adayı Ekrem İmamoğlu’ndan geri alınmış, 23 Haziran 2019’da da seçimin yenilenmesine karar verilmişti.

Seçmen, pazar günü bu karar gereği sandıklara gitti. Seçime iştirak yüzdesi, yine dünya ortalamaları üstündedir. Cumartesi akşamı İstanbul’un hava limanları, otogarı, köprüleri ve yolları iğne atılsa yere düşmeyecek denli kalabalıktı. Vatandaşlar, mükellefiyetlerini yerine getirmek için İstanbul’a geliyorlardı.

31 Mart seçim neticesinin sürprizle bitmesi sadece yukarıda bahsettiğimiz sebeplerden dolayı olmamıştı. AK Parti tarafında “nasılsa kazanırız!” rehavetinin olması, Binali Bey’e lazım gelen desteğin verilmemesi, kırgınların sandığa gitmemesi gibi unsurlar da vardır. Hâlbuki 31 Mart öncesinde Binali Bey’in seçimi açık ara önde alması bekleniyordu.

Ekrem İmamoğlu’nun 23 Haziran’da Belediye Başkanlığını 31 Mart’a nazaran çok daha yüksek farkla kazanması, kaybettiren sebeplerin vatandaş nezdinde varlığını koruduğu anlamına gelmektedir. 31 Mart’ta Cumhur İttifakı’na oy vermeyen Kürt seçmenin oyu elde edilemediği gibi terör örgütü elebaşı Öcalan’ın mektubunun da tepkiye sebep olduğu görülmektedir.

Bundan böyle CHP, her fırsatta “adayımız 31 Mart’ta kazanmıştı. Mahkeme politik dayanaklarla seçimi iptal etti. Hakkımız gasbedilmişti. 23 Haziran’da hak yerini buldu” diyecektir.

Dün, yani 31 Mart ve 23 Haziran önümüzdeki büyük problemler karşısında şimdiden sonra mazidir. Mazide her ne olmuşsa onu tarih değerlendirecektir. Takdir milletindir. Sür’atle seçim ortamından çıkılmalıdır.

Bakışlarımızı çevremize ve yarınlarımıza çevirmek zorundayız. Etrafımızdaki tehlikeleri tek tek saymaya gerek yok, kimlerle hangi ihtilafları yaşadığımızı saymaya da gerek yok. Bunlar, herkesçe bilinmekte, defalarca konuşuldu ve konuşulmakta.

Serinkanlı olmalı. 23 Haziran 2019’da ne düşman mağlup edildi ve ne de düşmana mağlup olundu. AK Parti kendi nefs muhasebesini yapmalı. CHP ve İmamoğlu da sorumlu hareket etmeli, olgun davranmalıdır.

Zira devletçe, milletçe karşı karşıya olduğumuz büyük meseleler sadece bugünümüze değil, gelecek asırlarımıza da etki edecektir.

Onun için makul davranıp her türlü ifrattan kaçınmalıdır. Bir kere daha hatırlamalı ki seçmen, ilçelerde Cumhur İttifakı’na, ilde Millet İttifakı’na iltifat etmiştir. Belediye Meclisi ve komisyonlar, AK Parti’de Başkanlık CHP’dedir. Arzuya şayan olan Belediye Meclisiyle Belediye Başkanının İstanbul müşterek değerinde ahenk ve karşılıklı saygı içinde çalışmasıdır.

İktidar, AK Parti’dir. 31 Mart’ta İstanbul’daki belediye seçimini kazanmıştı. Kaybettiği, Başkanlıktır.

İBB Başkanlığını kazanan Sn. İmamoğlu’nu tebrik ediyoruz. 31 Mart ve 23 Haziran seçim sonuçlarının İstanbul’umuza ve milletimize hayırlı olmasını temenni ederiz.

Bu dünya imtihan yeridir.

Kazanan da kaybeden de imtihandadır.

.İSTANBUL,KALENİN ANAHTARIDIR!

2019-06-21 02:00:00

A -

A +

Eğer;

23 Haziran 2019 Pazar günü yapılacak olan İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçiminde:

Tecrübe,

tevazu,

vakar ve dürüstlük timsali,

yerli, millî ve bu işin ehli olan Binali Yıldırım değil de...

Henüz çıraklık seviyesinde bulunan,

veri kopyalama cürmü ortadayken,

Ordu Valisi için sarf ettiği galiz söz, video ve polis zaptıyla sabitken,

her gün hakkında türlü şeyler yazılıp-söylenen büyüsü bozulmuş Ekrem İmamoğlu, kazandığında:

Kandil,

HDP,

Esad,

BAE Veliahdı,

SA Veliahdı,

SİSİ,

Kıbrıs Rum idaresi,

İsrail,

Yunanistan,

AB,

AP/Avrupa Parlamentosu,

Paris,

Brüksel,

Londra,

ABD,

Pensilvanya

Yahudi lobisi ve topyekûn AB ve ABD medyası sevinecekse, “Zulüm 1453’te başladı!” diyenler sevinecekse... sosyal medya müptezelleri, zil takıp oynayacaksa;

Filistin, Yemen, Somali, Bosna, Kırım, Arakan, mazlumlar ve mağdurlar üzülecekse...

Gece uykusundan kalkıp namaz kılıp- dua edenler üzülecekse, ak sakallı dedeler, nur yüzlü nineler, Kur’ân öğrenen ana okulu çocukları üzülecekse...

İstanbul, bekanın ta kendisidir.

İstanbul’u vermek,

sömürgeci zalim Batı’ya Türkiye’yi teslim etmek, vesayete razı olmak demektir.

İstanbul,

Türkiye adlı kalenin anahtarıdır.

Bu anahtar, verildiğinde bazıları, “kale düştü!” diye zafer çığlıkları atacaklardır.

Bu bir belediye başkanlığı seçimi değildir. Öyle olsaydı şu isim veya bu isim, o parti veya bu parti fark etmezdi.

Bu gerçeğin görülmesi, gerekiyorsa bağra taş basarak ona göre seçim yapılması şarttır.

Pazar günü bir dediği diğerine uyan, inanılıp güvenilecek ehil insan seçilecek.

Ülkenin istikbal ve istiklali için mühür basılacak.

Herkes bu işin:

Dünyasını-ahiretini,

bugününü-yarınını

çok iyi düşünerek sandığa gitmeli, öfkesiyle, nefsiyle değil selim aklı ve vicdanıyla oy vermelidir.

Bu seçim,

mes’uliyettir,

vebaldir,

hesabı olan bir ameldir.

.MURSİ’NİN ÖLÜMÜ

2019-06-20 02:00:00

A -

A +

Muhammed Mursi, 1951’de Şarkiye ilinin el-Adva köyünde çiftçi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi.

Kahire Üniversitesinde makine mühendisliği tahsil etti. Güney Kaliforniya Üniversitesinde doktora yaptı. Kaliforniya Eyalet Üniversitesinde yardımcı doçent olarak çalışırken burayı bırakıp memleketindeki Zagazig Üniversitesinde çalışmaya başladı.

Bu arada Müslüman Kardeşler’le birlikte siyasette yer aldı. 2000-2005 arasında müstakil milletvekilliği yaptı. 30 Nisan 2011’de Müslüman Kardeşler’in kurmuş oldukları Hürriyet ve Adalet Partisi genel başkanlığına seçildi. 2011 yılında Hüsnü Mübarek aleyhine başlayan hareketlere destek verdi.

25 Ocak 2011 Devriminin ardından 2012’de yapılan genel seçimlerde yüzde 51.73 oyla M. Hüseyn Tantavî’nin yerine ülkenin halk reyi ile seçilmiş ilk Cumhurbaşkanı oldu. 30 Temmuz’da yemin ederek vazifeye başladı. Ayrıca 1 Temmuz 2013’te Bağlantısızlar Hareketi Genel Sekreterliğine seçildi.

Cumhurbaşkanı olunca Suudi Arabistan, Katar, Türkiye, Çin ve Rusya ile Mısır’ın münasebetlerini iyileştirici ziyaret ve görüşmeler yaptı. İran’la da yakınlık kurmak istediyse de halk buna pek iyi bakmadı. Mursi, Suriye’deki Esad rejimine ise bütünüyle karşı çıktı. İsrail Devlet Başkanı Şimon Perez’e aklıselimle hareket edilmesi için diplomatik bir mektup yazdı.

Bu arada ileride katili olacağını bilmediği ve bilmesi mümkün de olmayan tankçı General Abdülfettah es-Sisi’yi Genelkurmay Başkanı yaptı. Aynı kişiyi ayrıca hükûmette de Savunma Bakanlığı koltuğuna oturttu.

Cumhurbaşkanı Mursi’nin devlet ve milletinin menfaatine olarak Türkiye, Çin, Rusya ile yakın ilişkilere girmesi vahşi, sömürgeci, tekelci ve ötekileştirici Batı’yı rahatsız ediyordu. Meşhur laflarıyla bu münasebetler “not edilmekte”ydi. Belli ki Riyad görüşmeleri ve Simon Perez’e gönderilen mektup da rüşvet-i kelâm kabilinden görülüyordu.

Bu arada Kahire’de, sokak hareketleri başlamıştı. Mursi aleyhine olan bu eylemler, her gün biraz daha şiddetleniyordu. Mısır Silahlı Kuvvetleri, gösterileri 24 saat içinde durdurması için Cumhurbaşkanı’na bir muhtıra verdi. ABD, AB ve NATO’nun teşvik ettiği MSK, 3 Temmuz 2013’te meşru Cumhurbaşkanı’nı makamından devirdi. Mursi, önce ev hapsine alındı, sonra zindana kondu. Cunta, Adli Mansur’u muvakkaten başa getirdi.

Hakkında “casusluk” ve “cezaevi baskınları” gibi adlar taşıyan dâvâlar açıldı. Bir cumhurbaşkanı, hukuk katili savcılar tarafından casuslukla itham edilirken başka hukuk katili sözde yargıçlar tarafından da bu yüz karası iddianamelere dayanarak cezalandırılıyordu. Casusluk dâvâsından müebbed, cezaevi baskınları dâvâsındansa idam cezasına çarptırıldı ve hükümler tasdik edildi.

26 Mayıs 2014’te ise Mısır’da bir seçim tiyatrosu yaşanmıştı. Bu tiyatroda sandığa giden seçmen yekûnu, seçmenlerin sadece yüzde 40’ıyken Abdülfettah es-Sisi nam kişi, o seçimde güya halkın yüzde 97’sinin oyunu alarak sözde cumhurbaşkanı olmuştu.

AB, ABD, AP, AİHM, BMGK, AB ve ABD medyasıyla daha ne kadar aktör varsa o sömürgeci dünya için Sisi, demokrat; serbest oy ve hâkim teminatıyla yüzde 52’lerle işbaşına gelen Mursiler ve Erdoğanlar diktatördür. Kısacası Gezi İsyanı, Türkiye’de başarılı olamamış fakat kardeş Mısır’da olmuştur. Sisi, işbaşına geldiğinden beri 50’nin üzerinde insanı astırdığı hâlde saydığımız unsurlardan çıt çıkmamıştır.

Muhammed Mursi Îsa el Eyyad, bu düzmece dâvâlar ve kendisini oraya tıkan kuvvetlerin emrinde olan savcı ve yargıçlarla mücadele ederken 17 Temmuz 2019 günü mahkeme salonunda vefat etti.

Bu, bir yiğidin şerefli ölümüdür.

Resmî açıklama “kalp krizinden öldü” şeklinde. Ama inanılması mümkün değil. Cenaze namazı, Mısır halkıyla dünyadan saklanarak sabah saat 0.5’te kılındı. Namaza ancak ailesi ve avukatlarının katılmasına izin verildi. Fakat yerkürenin her yanında milyonlar gıyâbî cenaze namazı edâ ettiler.

Adnan Menderes’te olduğu gibi şüphesiz ki Mursi için de Mısır Millî Meclisi, bir zaman sonra iade-i itibar kararı alacak ve yine şüphesiz ki işbaşına gelecek millî iktidar, katilleri yargılayacak, küfranı nimet eden Sisi ve ekibi hesaba çekilecektir. Ömürleri yetmezse tarih, hesap soracak ve maşerî vicdan, ebediyyen mahkûm edecektir…

Batı, son iki asırdır politikadan modaya dek topraklarımıza girmesini istediği her şey için Mısır’ı bir kapı olarak kullanmıştır. Bu sebeple Mursi’nin İstanbul’daki 23 Haziran seçimleri öncesi hayatını kaybetmesi bizi huylandırmıştır.

Zira; 23 Haziranı son şans olarak görmekteler. Sn. Erdoğan’ı ima ederek “darısı bizimkinin başına” diyenin haddi-hesabı yoktur. Bu hınç ve kin, herkese ders olmalıdır.

Şer’i hüküm şudur:

Zulüm altında ölen bir Müslüman şehid olmuştur. Mısır’ın ilk seçilmiş cumhurbaşkanı zulüm altında öldü. Merhum Muhammed Mursi’ye rahmetler diliyoruz. İnşallah isminin sahibinin şefkatine nail olmuştur.

.YUVARLAK MASA

2019-06-19 02:00:00

A -

A +

16 Haziran 2019 Pazar akşamı, Binali Yıldırım ve Ekrem İmamoğlu arasında yapılan ve 21.00’de başlayıp 3 saat kadar devam eden “müzakere”, Türkiye tarihinin en çok seyredilen TV programı oldu.

İki adayın uzlaşması, AK Parti ve CHP’nin mutabakatı ve bu iki parti genel başkanlarının tasvibiyle programın işleyişi, çerçevesi ve sunacak isim tespit edildi.

Zannederiz o akşam Türkiye nüfusunun üçte ikisi ekran başındaydı. Program bittiğinde seyredenler kocaman bir hayal kırıklığı ve yavan bir program rüyasından uyanmış oldular.

Programın pazar günü saat 21.00’de yapılması isabetli oldu. Ancak konuşmaların 3 dakikayla sınırlanması yanlıştı. Hâlbuki bir konuşmacının konuştuğu süre değil, ne konuştuğu önemlidir. Sunucu, konuşmacının dediklerindeki değere göre süreyi kesip-uzatabilir.

Konuşmacıların, birbirinin sözüne karışamaması da yanlış oldu. Program sunucusu İsmail Küçükkaya’nın açıkladığına göre, programın seyrini iki parti genel başkan yardımcıları böylece çizdikleri için sunucu da kendini o sınırlar içinde kalma mecburiyetinde hissetti.

Mevcudun müdafaası, “bu, tartışma değil, müzakere programıydı!” diye yapılabilir. Ama tatmin edici olmaz. Tartışmayla müzakereyi ayıran kalın hatlar nedir? Bunların her biri aynı zamanda diğeri değil midir?

Programın bir konferans merkezinde yapılması ve isteyen her televizyonun oradan naklen yayın yapabilmesi eşitlik adına doğrudur. Fakat kötü bir masa, kötü bir zaman ayarlama düğmesi ve dengesiz bir ışığın varlığı kabul edilemez. Sn. Yıldırım, yüzde 10’luk daha mat bir ışık bölgesinde kalmış olarak programı bitirdi.

Tarafların kıyafetleri, kendilerinin, daha doğrusu eşlerin zevkidir. Biz o taraf üzerinde durmayacağız. Birbirlerine saygı göstermelerine gelince en azından bir kabalık görülmedi.

Sn. İmamoğlu, birinci turun tamamını neredeyse YSK kararını konuşarak bitirdi. Sunucu ne sorarsa sorsun o hep YSK dedi. Oysa o karar kesinleşmiş ve dünde kalmıştı. İmamoğlu, birinci ve ikinci bölümlerde heyecanlıydı. Sesini ayarlayamadı, ekranda kullanılması yadırganacak bazı kelimeleri kullandığını belki de fark edemedi.

Heyecanının iki sebebi vardı:

Ani bir şöhret patlaması yaşamıştı. Çıktığı noktayı koruma sıkıntısı içindeydi. Diğer sebepse üstündeki baskı. CHP 40 yıldır, iktidar olmaya susamış bir partidir. Bir rüzgâr yakalamaları İmamoğlu’na baskı olarak dönmektedir.

Binali Bey, her zamanki sakinliğindeydi. Zaman zaman muzip şekilde gülüyor, zaman zaman da rakibinin sözlerine küçük dokunuşlar yapıyordu. Bu dokunuşlar, rakipte sinir ucu dalgalanmalarına yol açabildi.

Ekrem İmamoğlu, Binali Yıldırım’ın “Ordu Valisi’ne niçin hakaret ettin?” sorusuna tatmin edici bir cevap veremedi. “Basitlik etti” dediğini söyledi. Hâlbuki ortada sağlam bir video kaydı ve polis zaptı var. Kaldı ki bir insana basitlik izafe etmek de hakarettir. Buna rağmen Binali Bey üstüne gitmedi. Bunda sürelerin ve ilkelerin soğuk savaş dönemini hatırlatan katılığının payı olsa gerek…

İmamoğlu, sadece Vali’ye karşı malum galiz kelimeyi kullanmadığına dair yaptığı savunmada değil, veri kopyalama gerekçesinde de sınıfta kaldı. Dışarıdan adam getirip veri kopyalatmasının mantığını izah edemedi. Ayrıca veri kopyalama ve veri yedekleme farkını bilmediği de ortaya çıktı. Keza İstanbul’un kaç ilçesinde kaç çocuk yuvası mevcut olduğunu bilmeden çocuk yuvası yapma vaadinde bulunduğu anlaşıldı. Aynı hizmeti Beylikdüzü’ne 7 tane yapacağını vadetmiş olmasına rağmen 1 tane yapmış olmasına dair itirazı ise cevapsız bıraktı.

İmamoğlu, internet ve yeşil alan konularında Binali Bey’den çok geride kaldı. Sn. Yıldırım’ın ulaşım hizmetlerine dair anlattıkları, gecenin en tatmin edici, göz doldurucu ve akılda kalan kısmıydı.

İmamoğlu’nun 2017 Sayıştay raporunu 2019 Sayıştay raporuymuş gibi sunmasından sonra ertesi gün Sayıştay’ın bunu yalanlaması, İmamoğlu’na asılsız belge skandalı olarak döndü. FETÖ ile alakası olup-olmadığı konusunda da muğlak konuştu. “Samanyolu TV’de spor muhabiri olarak çalıştım fakat Fetullah Gülen’i görmedim” diyebilirdi. Bununla beraber o yapı için -herhâlde- ilk defa “terör örgütü” tabirini kullandı. Şu da var ki bir kısım vatandaşlar bu sözün takiyye olduğu görüşündedir.

İnandırıcılıkta Binali Bey, inandırıcıydı. Ekrem Bey, ses hâkimiyeti kurarak bunu gerçekleştirmek istediyse de yapamadı.

Bir tarafta tecrübe, mantık ve sükûnet bir tarafta gizlenemeyen bir heyecan ve afaki vaatler vardı. “İsrafla mücadele edeceğim” demek bir proje değil tutumdur. Kim israftan yana olur!

Sn. İmamoğlu’nu sadece Sayıştay değil, TÜRGEV de belediyeden aynî ve nakdî yardım almadığı açıklamasıyla alenen yalanladı. Daha evvel de TRT dâhil birçok yer yalanlama yapmıştı.

Her şey, herkesin önünde cereyan ettiğinden daha fazla tafsilata girmeye gerek yok sanırız. Kısaca toparlarsak:

Program, iyi olmamasına rağmen inandırıcı olan, ulaşım, trafik, gençliğe vaatler ve yeşil alan konularında en fazla proje sunan Binali Yıldırım oldu.

Ekrem İmamoğlu’nun “Programın aldığı reklam gelirini bir hayır kurumuna bağışlayalım” teklifi iyiydi. Neticesini ise işitmedik.

17 sene sonra böyle bir buluşmanın yapılması doğruydu. Tarafların aynı yuvarlak masa etrafına gelmeleri, birbirlerine hediye sunmaları, çaya davet etmeleri medeni davranışlardı. Yoksa bu programda işittiklerinden dolayı kimse, parti değiştirme kanaatine varmadı.

Belki;

Kararsızlar ve bilhassa kalbi buruklar, Sn. Yıldırım’ın kendinden emin ve samimi bir dille söylediklerini ortadaki eserlerini de düşünerek fikirlerini değiştirmiş olabilirler.

Demek oluyor ki;

Yuvarlak Masa toplantıları bundan böyle de devam edecektir. Devam da etmelidir. O zaman daha iyi bir iş çıkarmak için 16 Haziran’dan da sonuçlar çıkartarak şunlar yapılabilir:

Sunucu, tespit edilen 4 isim arasından kur’ayla seçilerek 2 kişi olabilir. Teknik ve usul, daha ustaca yürütülebilir. Program seyircili olabilir. Vatandaştan telefon da alınabilir.

Bu ilk olduğu için meraktan dolayı çok yüksek bir seyirci kitlesi buldu. Benzeri bir program ise ilgi çekmez.

..MİDHAT PAŞA ÖRNEĞİ

2019-06-17 02:00:00

A -

A +

Midhat Paşa, valilik hizmetlerinde üne ulaştı. Üçer yıl kaldığı Tuna ve Bağdat valiliklerinde çok iyi işler çıkarttı. Bilhassa bugün Bulgaristan devleti olan Tuna vilayetinde yaptıkları takdir topladı.

Vilayetin bugünkü il ile karıştırılmaması için dünkü idari taksimat şemasına kısaca temas edebiliriz. Osmanlı devlet hayatında idari taksimat, aşağıdan yukarıya doğru şu şekildeydi:

Kariye, köy, nahiye, kaza, sancak, vilayet, eyalet. Dikkat edileceği gibi sancaklar, şimdiki yapıda vilayettir. Ayıntab’ın yani Gaziantep’in Haleb’in sancağı olması gibi.

Hazin bir hikâyedir ki bu başarılı vali, Sadrazam olunca devletin sonunu getirdi:

Midhat Paşa, Tuna, Bağdat ve daha başka vilayetlere vali olmuş, iftiharlık işler çıkartmıştı. Lakin sadarete gelince çok kötü bir Sadrazam/Başbakan oldu. Şûrayı Devlet/Danıştay reisliği de vardır. Tanzimat’ın sebebi mason Mustafa Reşid Paşa’nın zihniyet takipçisiydi.

Midhat Paşa, Sultan Abdülaziz’e karşı yapılan 30 Mayıs 1876 tarihli askerî darbede cuntanın lideriydi. Yeniden sadarete gelme ihtirası içindeydi. Vaki darbede Abdülaziz Han, şehid edilmiş, yerine getirdikleri Murad-ı Hamis/V. Murad Han, baskı ve şartlara ancak üç ay dayanabilmiş ve 93 gün sonra cünûn getirmiş yani delirmişti. Midhat Paşa ve cunta, Veliahd Abdülhamid Efendi’den Kanun-ı Esâsi’yi ilân edeceğine dair söz alarak O’nun Saltanatın başına geçmesine yol verdiler. Anayasa ilân edildi. Böylece tarihimizde ilk defa olarak meşruti idareye geçilmişti. Meşruti idarede icrayı Hükûmet yapar, hükümdar bir alem yani semboldür. Abdülhamid-i Sanî’nin ilk bir buçuk yılı böyle geçti. Padişahlığının son 10 ayı da aynı şekilde olacaktır. Yetki, her yere hâkim olan devlet içindeki darbeci zümredeydi. Yeni Sadrazam Midhat Paşa, mâlî ve askerî vaziyet tamamen aleyhimize olduğu hâlde devleti, zorla ve ısrarla Ruslara karşı harbe soktu. 1293-1877/78 Türk-Rus Harbi, beş bin yıllık tarihimizin en büyük felaketidir. Bu felakette “Moskof”, Kafkaslar ve Azerbaycan üzerinden Erzurum’a kadar girdi. Osmanlının Avrupa-i Osmanî dediği bütün Balkanları kaybettik.

Sebep?

Sebep, nâehil, liyakatsiz birinin sadarete gelmesi, orayı âdeta gasbetmesidir. Midhat Paşa felaketi, 32 sene sonra 31 Mart 1909’da İttihad-ü Terakki üçlüsü tarafından tekrar edilecektir. Bu tarihte Sultan Abdülhamid’e darbe yapıldı. Ardından; devlet, Meclis-i Umumi ve Sultan Reşad’a bile haber verilmeden harbe sokuldu. Mendil kadar vatan toprağında tutunmak zorunda kaldık.

Sebep?

Binbaşı Enver’in bir anda Paşa, Başkumandan vekili ve Harbiye Nâzırı olması, Edirne postanesinde memurluk yapan Talat’ın yıldırım hızıyla Sadrazamlığa yükselmesi, Cemal Paşa’nın Şam vilayetinde yüz kızartıcı gece âlemleri yaparken askerin Filistin cephesi ve bölgedeki diğer cephelerde mağlup olması.

Makamlar darbelerle gasbedilip salahiyetler, ehil olmayanların eline geçtiği için biz, bir imparatorluğu, 5 milyon km2 vatan toprağını kaybetmiş bir milletiz.

İstanbul, Devlet-i âli Osman’ın, ecdadın maddî, Şanlı Peygamber’in -aleyhisselâm- mânevî mîrâsıdır. Bütün Türkiye’nin, bütün Türklerin hatta bütün ümmetin İstanbul üzerine titremesi, ona gözü gibi bakması şart üstü şarttır. Bu şehir, var olmamızın sebebidir.

İstanbul’u talihe, tesadüfe, hırsa, öfkeye kızgınlığa feda etmek Allah korusun, başka felaketlere kapı açabilir.

Sevgili Peygamberimizin buyurdukları bir kere daha düşünülmeli ve 23 Haziran günü sandık başında mutlaka hatırlanmalıdır. Bir gün bir sohbetlerinde bir kısım arkadaşları şöyle bir sual arz ederler:

-Yâ Resûlallah, kıyamet ne zaman kopacak?

Peygamberimiz, çok kısa, çok net ve çok çarpıcı bir cevap verirler:

-Emanet, ehline verilmediği zaman.

23 Haziran 2019 tarihli İBB seçiminin ehil ismi, Sn. Yıldırım’dır. Binali Yıldırım’dan istifade etmek İstanbul ve İstanbullu için fırsattır. 1994’ten beri devlet hayatındadır. Köprü, tünel gibi altında imzası olan çok sayıda devâsa eseri ortadadır. Bu insan, kendisine İBB Başkanlığı teklifi yapıldığında siyasetten emekli olmuş, arkadaşlarıyla satranç oynayarak vakit geçiren bir vatandaş değildi. TBMM Başkanlığı gibi zirve bir makamdaydı. Bugün İBB Başkanlığına, isim yapmak için muhtaç değildir. Bu teklifi, İstanbul’a hizmetin ibadet olduğuna inandığı için kabul etmiştir.

Binali Bey, ustalığın son kademesindedir.

Eserleri ortada.

Lekesiz, şaibesiz bir insan. Dün konuştuğu da bugün söylediği de tutarlı.

Diğer aday, daha kalfa bile değil.

Bu seçim bir parti işi sanılmasın.

Kimse unutmamalı.

Her oy bir vebaldir.

Midhat Paşa’ya gelince;

Sadrazamlıktan sonra yine valiydi. Aydın Valiliğini yapıyordu. O zaman İzmir, Aydın’a bağlıydı. Abdülhamid Han, dizginleri eline alınca amcası Sultan Abdülaziz’in şehadetindeki sır perdesi aralansın diye bir mahkeme teşkil ettirdi. Mahkeme, Mithad Paşa’ya ifade vermesi için bir celp yolladı. Sade ifade istenmişti. Devletin valisi, eski Sadrazam, celbi alınca telaşla Aydın’dan İzmir’e geçti ve İzmir’deki Fransız Konsolosluğuna iltica etti.

Sonrası ise malum. Muhakeme. İdam kararı. Padişahın kararı sürgüne çevirmesi ve Taif’teki karanlık son nokta...

.TEHDİT MEKTUBU!

2019-06-14 02:00:00

A -

A +

6 Haziran 2019’da ABD Savunma Bakan Vekili Patrick Shanahan’ın Türkiye Millî Savunma Bakanı Hulûsi Akar’a gönderdiği mektup, ağırlıklı biçimde gündemimizdedir. F-35 ve S-400 Füzelerine dair olan mektubun, 23 Haziran İstanbul seçiminden sonra da gündemde kalmaya devam edeceği belli.

Çünkü;

Türkiye, mektupta küstah bir üslupla net olarak düşman yerine konup tehdit edilmektedir. Sn. Akar, cevâbî mektubun hazırlanmakta olduğunu söyledi. Mektubu gönderen mevkidaşıyla da dün telefonla görüşeceklerdi. Ay sonunda Brüksel’de yapılacak NATO toplantısında ise yüz yüze görüşecekler. Cumhurbaşkanı Erdoğan da ay sonunda Japonya’da toplanacak olan G20’de Başkan Trump’la görüşecekler.

Aslında cevâbî mektup, sözlü beyanlarımızın derli-toplu bir tekrarı olacaktır. Fakat ne o ve ne de yüz yüze görüşmeler bir fayda temin edecek gibi görünmüyor.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, “Biz, S-400’leri alacağız demiyorum; aldık!” Demekle gerçekte lâzım gelen cevabı vermiş olmakta. ABD tarafı da mektup kılıfıyla diyeceğini demiştir.

7 maddelik mektup şöyledir:

1- Türkiye’nin Rusya’ya S-400 eğitimi için personel göndermesi hayal kırıklığına yol açmıştır.

2- Türkiye, S-400 alırsa F-35 alamayacaktır…

3- Türkiye, 12 Haziran 2019’da yapılacak yıllık F-35 İcra Kurulu Başkanları Yuvarlak Masa Toplantısına katılamayacaktır.

4- Türkiye, S-400 alırsa ACAA (düşmanlarına müeyyidelerle karşı koyma kanunu) tatbik edilecektir.

5- S-400 almanız ABD’nin millî gelirlerinde ve milletlerarası ticaretinde kayıplara sebep olacaktır.

6- ABD’de eğitim gören Türk F-35 pilotları, 31 Temmuz’a kadar geri dönecek ve Rus S-400 füzeleri alınması durumunda yeni pilot kabul edilmeyecektir.

7- S-400 için tutumunuzu değiştirme seçeneğiniz hâlen mevcuttur.

Bizim tezimiz ise şudur:

-Kâfi miktarda ve zamanında ve üstelik paramızla satın almak istediğimiz hâlde S-35 füzesi vermediniz. Buna mukabil güneyimizde terör örgütüne silah yağdırmaktasınız. Ülkemizi savunmak zorundayız. Biz, F-35 projesinde yalnızca müşteri değil; aynı zamanda imalatçı ortağız. Hem füze satmayıp ve hem de füze almamıza mâni olmanız, ortaklığa sığmaz!

Washington, yaptığımız bu mükerrer tez, gerekçe ve açıklamalara karşı görmez ve duymaz bir inat içindedir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, dün “...aldık!!!” dediği gibi “bu haksızlıkla her ortamda mücadele edeceğiz!” de dedi. Mücadele alanlarından biri de şüphesiz ki uluslararası mahkemelerdir.

Sn. Erdoğan’ın dünkü açıklamasında bir cümle daha dikkat çekiciydi; hem de çok dikkat çekici. Şöyle dedi:

-Niyetleri, AK Parti iktidarını devirmek Ama yapamayacaklar!

Bu seyir, nereye varır?

Varacağı yere, inceldiği yere:

Ambargoya,

Silah ambargosuna gidebilirler. Ambargo, daha başka sahalara da yayılabilir... Mektup zarflı muhtıranın 6. Maddesinde düşman sayılacağımız kaba bir şekilde ifade edilmiştir. “Kadirşinas” ortağımız, bu durumda yüzümüze gül suyu dökmeyecektir. Dile getirdiği tehdidi tatbik eder. Böyle bir gelişmeyi hiçbir Türk vatandaşı temenni etmez. Lâkin hiçbir Türk vatandaşı, da zorbalığı kabul etmez.

Bu mektup, Washington’un bize karşı yaptığı ilk vefasızlık ve ilk saygısızlık değildir. Ekrem İmamoğlu’nun, millî hisleri hiç rahatsız olmadan Beylikdüzü’ne bir anıt çerçevesinde rölyefini yaptırdığı çocuk katili Makarios, Kıbrıs’ta hunharca cinayetlerine devam ederken 27 Mayıs yorgunu Türkiye, Akdeniz semalarında bir-iki jet uçurmaya kalktı. Bunun üzerine Amerikan Başkanı Lyndın Johnson, 5 Haziran 1964’te 27 Mayıs’çıların şükran ifadesi olarak Başbakan olmuş olan İsmet İnönü’ye bir mektup yazdı. Mektupta silah ambargosu ve NATO’dan tecrid edilmekle tehdit ediliyorduk. Başbakan İnönü, buna karşılık parlak sözler söylediyse de dediğini yapamadı.

Kıbrıs Cumhurbaşkanı Papaz Makarios’un himaye ettiği Rum vahşeti, 20 Temmuz 1974’e kadar 10 yıl boyunca devam etti.

1974’te Ecevit-Erbakan Hükûmetinin iradesiyle TSK, Kıbrıs’taki mezalime müdahale etti. Bu defa, o güne dek vahşeti seyreden Washington, 5 Şubat 1975’te Türkiye’ye geniş çaplı bir silah ambargosu tatbik etmeye başladı. Ambargonun iki sebebi vardı. Haşhaş ekimi yasağının kaldırılması ve Kıbrıs’a çıkarma yapmamız.

Türkiye, vaki ambargo üzerine misilleme olarak 13 Şubat 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti’nin kurulmasını gerçekleştirdi ve 25 Temmuz 1975 tarihinde de Amerikan hükûmetine bir nota vererek Türk-Amerikan savunma iş birliğinin ortadan kalktığını ve bundan böyle Türkiye’deki Amerikan tesislerinin Türkiye’nin müşahede ve murakabesinde olduğu tebliğ edildi.

Bu ambargo 26 Eylül 1978’de iki başkentin anlaşmasıyla son buldu 3 yıl boyunca sıkıntı çekildi ama ASELSAN’ın kurulmasına da yol açmış oldu.

Son ihtilaf ise 2018’de yaşandı. Yine bir papaz ama Evanjelist olan Adrew Bronson, casusluk suçundan içeri alınmıştı. Trump hükûmeti, O’nu bıraktırıncaya kadar F-35’ler dâhil, dolar dâhil her imkânla saldırdı. Doların 3 buçuklardan 6 liraya, soğanın 2 liradan 8 liraya çıkması ve bu pahalılığın 31 Mart seçimlerinin ana belirleyicilerinden olması bundandır.

Şimdi son ambargo kapısının önüne gelmiş olabiliriz. Diplomasi, telefonla, yüz yüze görüşmeler, ikna çabaları....hepsi olsun. Ancak haysiyetimizden de asla taviz verilmesin.

Belki bir sıkıntı daha yaşarız ama kötü ortak da mal sahibi yapılmış, ASELSAN benzeri bir imkâna daha kavuşmuş oluruz.

Vefasızlık onların huyudur. Osmanlının son döneminde sipariş verip ödemesini yaptığımız Sultan Osman-ı Evvel ve Sultan Reşat adlı iki savaş gemimiz İngiltere tarafından teslim edilmemiş, araya dünya harbi ve rejim değişikliği girmesiyle unutulup gitmiştir.

Bugün de Washington, aldığı 1 milyon 250 bin dolara rağmen Türkçedeki deyimle “yavuz hırsızlığa” soyunuyor.

Bu mektup, tehdit olmaya tehdit ama bu defa mektubu yazmayı Trump göze alamamış.

Köprülerin altından çok sular aktı.

Dünya, dünkü dünya değil.

.İSTANBUL’A BAŞKAN OLMAK

2019-06-13 02:00:00

A -

A +

İsmini “Nedim” diye bildiğimiz büyük divan şairi Nedim Ahmed’in babası kazasker, annesi köklü bir ailedendir.

Beşiktaş doğumludur. Zengin bir ilim-irfan muhitinden beslenerek yetişmiştir. Arapça, Farsça biliyordu, hukuk / fıkıh tahsil etmişti. Medrese müderrisi yani üniversite profesörü ve aynı zamanda Sadrazam Nevşehirli Damat İbrahim Paşa’nın şahsi kütüphanesinin de müdürüydü.

28 Eylül 1730’da çıkıp üç gün süren ve Sadrazam Damat İbrahim Paşa’nın idamı ve Sultan III. Ahmed’in yani Topkapı Sarayı ile Ayasofya Camii önündeki emsalsiz çeşmeyi yaptırmış olan Padişah’ın devrilmesine yol açan Patrona Halil İsyanı’nda vefat etmiştir.

Vefatında 49 yaşındaydı. Kabri, Karacaahmet’tedir.

İstanbul’u öven o meşhur şiiri yazmasa acaba bu şöhrete ulaşır mıydı? Bize göre İstanbul ve onun güzelliğiyle eşsizliğine dair kaleme aldığı kasidedir ki Ahmed Nedim’i “şair Nedim” yapmıştır. Yoksa 650 sene içinde bu topraklardan nice bin müderris gelip geçti. Nitekim merhum Nedim’den sonra da günümüze dek İstanbul’a dair pek çok şiir yazıldı, onlardan bazısı da değerli ama hiçbiri, Nedim’in mısralarını arkada bırakamadı.

Hatta bu şairin hiçbir şiiri olmasaydı bile mübalağayı İstanbul için bir sanat unsuru olarak en zarif şekilde kullandığı “Bu şehr- i Sitanbulki bîmislü behâdır/ Bir sengine yekpâre Acem mülkü fedadır” mısraı, onu yine unutulmaz şairler arasına dâhil ederdi.

Nedim, malumlarıdır ki bu mısrada İstanbul’un [bir çakıl] taşına yekpâre [bütün] Acem mülkünü feda etmektedir. Buradaki “Acem”, Osmanlı insanın bu kelimeyle söz ettiği, hatta yakın zamanlara kadar gelen “Acem kahvesi” “Acem halısı” gibi isimlerde yaşayan İran’dır. Zira; bu Fars mülkü, Osmanlı Türkiye’sinde hem divan şiirinde, hem itikatta ve hem de siyasette rakip devlettir. “Din-ü devlet, mülk-ü millet” terkibinde de görüldüğü gibi mülkün bir manası da vatandır.

Ancak; “acem” Arapça’da “gayrı” anlamına da gelmektedir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Arap’ın Acem’e, Acem’in Arap’a üstünlüğü yoktur; üstünlük, ancak takvadadır; [Allah’ın emir ve yasaklarına riayet etmededir] buyurdukları mübarek Hadis-i şeriflerindeki “acem”, Arap’tan gayrı, Arap olmayan demektir. Osmanlı Türkçesi’nin yazı imlâsında büyük- küçük harf yoktur. İmla işaretleri Tanzimat sonrasında yazı hayatımıza girmiştir. Nedim’in çağında büyük -küçük harf olmadığı için kasdının, İran mı yoksa bütün dünya memleketleri mi olduğu sual sebebi olabilir. Kanaatimizce şairimiz, şiirde divan üslubunu, aruzu alıp sonra da ona meydan okuduğumuz İran’ı kastetmektedir. Zira yaşadığı dönemde de Osmanlı- Acem husumeti sürüyordu. Nitekim Patrona Halil İsyanı veya darbesinin sebeplerinden biri de İran cephesinden gelen kötü haberlerdir. Şiirinde “acem” kelimesiyle cümle yeryüzünü kastetmiş olmak mübalağayı da aşar ve başka bir şey olur.

Nedim’in “Bu şehr-i Sitanbul ki bîmislü behâdır /Bir sengine yekpâre Acem mülkü fedâdır” beytinin içinde yer aldığı manzumenin kısa ismi “Kaside Der Vasfı İstanbul”dur. Kasidenin tamamı olağanüstü güzelliktedir. Ancak; burada bir beyit daha vardır ki o beyit, öyle zannederiz ki bütün İran topraklarının İstanbul’un bir çakıl taşına feda edildiği beyitten daha kıymetlidir.

O da şudur:

Altında mı üstünde midir cennet-i âlâ

Elhak bu ne hâlet, bu ne hoş âb-u hevâdır

Nedim, bu kasideyi muhtemelen 1721’de yani 40 yaşındayken kaleme almıştır. O şair, bugün yalnızca Türk edebiyatının değil, dünya edebiyatının da bir yıldız ismidir. Nedim’e bu şerefi kazandıran, Kâinatın Efendisi’nin övgüsüyle şereflenmiş bu şehirdir.

Bir sengine yekpâre Acem mülkü feda edilen ve benzersiz güzelliğinden dolayı cennet-i âlâ altında mı, üstünde mi diye sorulan bu İstanbul’un, Dar’ül Halife’nin, Dersaadet’in, Âsitâne’nin, İslambol’un, Payitaht’ın sade bir mensubu olmak dahi tek başına iftihar sebebidir. Ona başkan olmaksa söz konusu değildir. Olsa olsa “hadim” yani hizmetçi olunur.

Dileriz ve bekleriz ki İstanbul’un ilçelerine seçilmiş olan başkanlar veya İBB’ye seçilmek için rekabet eden başkan adayları, bu irfan iklimiyle donanmış olsunlar:

“İstanbul elbette fethedilecektir. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onun askerleri ne güzel askerlerdir!” Peygamber buyruğunu Arapça aslıyla söyleyebilsinler, Hazreti Halid’in hayatına, Fatih’in hayatına mufassal biçimde vâkıf olsunlar, Nedim’in bu kasidesini, Yahya Kemal’in, Necip Fazıl’ın ve daha başka şairlerin İstanbul’a dair üç beş şiirini bir çırpıda okuyabilsin, İstanbul’daki sahabe, âlim, evliya ve padişahları sayabilsin, onlardan nakiller yapabilsin, İstanbul’un ilk Şehremini ve Kadısı Hızır Beğ’in ve İstanbul şairi Nedim’in mezarları nerededir bilinsinler.

İstanbul’da yaşayan hakiki İstanbullular, bir bardaktan bir yudum su içtiklerinde suyun Karakulak mı, Taşdelen mi, Hamidiye mi, Kayışdağı mı olduğunu bilirlermiş.

Hücrelere kadar hazmedilmedikten sonra İstanbullu olunmaz. İstanbul’un sadece maddesine hizmet ederek ona hizmet edilemez.

Hep birlikte dua edelim ki yüce Allah, “Hadim’ül İstanbul” olacak liyakat ve ehliyetteki bir adayı ecdat mirası İstanbul’umuzun belediye başkanlığına seçsin.

.İSTANBUL’A YAZIK OLUR!..

2019-06-11 02:00:00

A -

A +

CHP’nin İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan Adayı Ekrem İmamoğlu için bazıları, O’nun neden İstanbul’a başkan olamayacağını söylerken Rumca bilmesinden hareketle Rum olduğu iddiasını dile getirmekte ve ayrıca deliller meyanında Beylikdüzü Belediye Başkanlığı döneminde Makarios’un heykelini dikmesini de göstermekteler...

Bir insanın, bildiği dilin milliyetine karine sayılması doğru değildir. Ne Rusça bilen, Rus ne Arapça bilen Arap ve ne de Rumca bilen Rum’dur. Eğer hakikaten Rum asıllıysa ve ana dil olarak Rumca biliyorsa ve bundan dolayı Yunan gazeteleri “bir Pontuslu İstanbul belediye başkanlığını kazandı!” diye manşet attıysa şimdi bahsedeceğimiz mutlak doğrular karşısında bunun bir geçerliliği olamaz:

Aslolan mümeyyiz bir kişinin kendi tercihidir. Din ve milliyet aidiyetini yaptığı tercih, belirler. Bir kimse, dinsiz veya bir başka dindeyken samimiyetle Kelime-i şehadet getirdikten sonra artık Müslümandır. Bunun en bilinen örneği sahabelerdir. Biri, münkir ve müşrik iken şahadet kelimesini söyleyip onu iman olarak kalbine nakşettikten sonra önceki hâli mazide kalır.

Kaldı ki bugün azınlıktan bir vatandaş da demokratik yolla seçilebilir.

“Makarios’un heykeli” meselesine gelince; bu mesele ciddidir ve bir insan hakkında hüküm vermeye yarar:

Makarios, Kıbrıs Cumhuriyeti’nin ilk cumhurbaşkanı oldu. 1959’da kurulan bu devlet, Rum ve Türk toplumlarından meydana geliyordu. Cumhurbaşkanı Rum, muavini Türk’tü. Kıbrıs Cumhuriyeti kurulurken Türkiye, Yunanistan ve İngiltere, garantör devlet olarak kuruluş mukavelesini imzaladılar. O gün Türkiye adına imza vazeden Menderes Hükûmeti’nin hariciye vekili Fatin Rüştü Zorlu’ydu. Kurulan devletin ilk Türk Cumhurbaşkanı muavini ise Dr. Fazıl Küçük’tü.

Cumhurbaşkanı Makarios, kısa süre sonra dişlerini göstermeye başladı. Türkleri adadan kaçırıp burayı Rumlaştırmak için soykırıma başlamıştı. Çok kan akıyordu. Hatta 1963 yılbaşında görevli subaylarımızdan birinin çocuklarını banyo küvetinde katlettiler. Hâlbuki mezalimi yaptıran Makarios, bir başpiskopostu. 30 sene sonra Miloseviç’in, Karadziç’in Bosna’da Müslüman Boşnaklara reva gördüğünü 30 sene evvel Makarios ve onun komutanı Grivas Müslüman Türklere yapıyordu. 1974’teki Kıbrıs müdahalesinin sebebi, o vahşi soykırımdır. Kıbrıs’ta yaşananlar, aradan bin yıl da geçse millî şuur ve millî idrak tarafından unutulamaz.

Ne var ki Türkiye’de bir ilçe belediye başkanı, Evliya Çelebi’nin söyleyişiyle o “kara dinli kâfir”in anıtını, sorumlu olduğu ilçeye dikmiş genel başkanı da -maalesef- açılış yapmıştır. Bu sanat garabeti anıtta ön planda ayakta olarak Rauf Denktaş var. Arkada ise bir masa ve masanın iki ucunda Fazıl Küçük ve Makarios oturur vaziyetteler. Başlarında ise bir öğretmen edasıyla İngiliz delegesi dikilmekte. Demokrat Partili merhum Zorlu olmasın diye Yunan delege de yok.

Bu ne mânâsız ve münasebetsiz bir çalışmadır? Ne Fazıl Küçük, ne Rauf Denktaş, eli kanlı câni Makarios’u severlerdi. Başpiskopos da onları sevmezdi.

Hakikat bu iken; böyle bir anıtın İstanbul’da işi ne, güdülen kasıt ne, mânâsı ne? Atina veya Selanik yahut Kıbrıs Rum tarafında benzeri “insancıl” ve “barışçıl” bir âbide dikildi de Türkiye, dostluk mukabelesinde bulunmadığı için mi İmamoğlu o eksikliği telafi yoluna gitmiş?

Hayır; hiç alakası yok. Bu hareketle Kıbrıs şehitlerimizin hatırası hiçe sayılmıştır…

Ekrem İmamoğlu’nun Rumca bilmesi veya kök itibariyle Rum olmasının Yasin okuma, oruç tutma ve teravih namazı kılma görüntüleri karşısında hiçbir anlamı yoktur. Dediğimiz gibi bir de vatandaşlık hukuku var.

Ancak şu heykel veya anıt işi tam bir gaflet ve işgüzarlıktır. Millî duygular ancak bu kadar hafife alınabilirdi.

Ekrem İmamoğlu için unutulmayacak büyük ayıplardan bir diğeri de Ordu Valisi’ne sövmesidir. Mübarek bayramın ikinci günü Vali Seddar Yavuz’a “itlik yapıyor!” dedi. Oysa bu aday, cemiyete çok farklı bir imajıyla tanıtılmıştı.

Kaide bellidir; kul günah işlediğinde tevbe eder. İnsanlara karşı kusuru, kabahati, ayıbı olduğunda da özür diler. Mevzubahis kişi ise tam aksini yaptı. Özür dileyeceğine “vali, bize tuzak kurdu!” diye asılsız bir laf etti. Tam bir demagoji!

İşte bu noktada bizlere iş düşüyor:

İstanbul’da yaşayan seçmen, eğer İstanbullu olmayı özümsemiş ve İstanbullu olmanın yüksek hasletlerini kazanmışsa millî şuuru hiçe sayan yapıda ve ağzı bozuk birini İstanbul’un başına getirmemelidir. İstanbul, böyle bir yanlışlığa layık değildir

.SİYASETEN İNTİHAR!!!

2019-06-10 02:00:00

A -

A +

Ekrem İmamoğlu, İBB başkan adayı olduğunda adı-sanı bilinmeyen, resmi ve eseri görülmemiş bir meçhuldü.

Buna rağmen nasıl bir çalışmayla desteklendi ki bir anda şöhret oldu. Tam 40 yıldır iktidara gelmeye hasret kalmış CHP’liler, adaylarını öve öve bitiremiyorlardı.

Ekrem İmamoğlu, güler yüzlüydü, nazikti, dürüsttü, kibardı, alçak gönüllüydü, asla kızmazdı, herkesi kucaklardı, Allah’ın bu millete bir lütfuydu.... ve buna benzer daha nice methüsenalar. Sanki bir siyasetçiden değil de bir veliden söz ediliyordu.

Bunlar denirken biz, ekranlarla şu sütunumuzda şöhretin, o malum tehlikeli yanına dikkat çekerek şöyle demiştik:

Şöhreti idare etmek kolay değildir. Temenni ederiz ki çabuk şöhret olan bu isim, saman alevi gibi çabuk sönmesin. Cem Uzan, bir iş adamıyken birden politikaya dalmış doludizgin gidiyordu. O politik “sarhoşluk” içindeyken Temmuz 2003’te Bursa’daki Genç Parti mitinginde Başbakan Tayyip Erdoğan’a ağzından çıkanı kulağı duymayarak “Allahsız herif!” dedi. Bu galiz hakaret, onu bitirdi. Siyaseten intihar etmişti. Ticareten de bitti. Sonunda Ürdün’de yaşadı, Fransa’ya iltica etti.

Ekrem İmamoğlu, Cumhurbaşkanı’nı ziyaretle Eyüp Sultan Camii’nde Yasin-i şerif okumakla, semt pazarlarını ziyaretle işe başlamıştı. Dediğimiz gibi CHP’liler iktidar olmaya hasretlerdi. Hatta sade CHP’li vatandaşlar, yukarıdakilerin din, diyanet, camiye yakınlığına da hasretlerdi. Bu sebeple övgüleri artarak devam ediyordu. Onun üstün ahlakının yanı sıra beş parası da yoktu. İmamoğlu ise bu arada iftardan iftara, sahurdan sahura koşuyordu. Öyle ki övenler, hızını alamamış, istikbalin CHP cumhurbaşkanı adayı olarak da gösteriyorlardı.

Ne var ki vaziyet, böyle gül pembe manzarada devam etmedi. Beylikdüzü’nde İmamoğlu’nun yaptığı söylenen eserlerin esas olarak önceki başkanların çalışması olduğu tesbit edildi. Dikey yapılaşmadan şikâyetçi olan bu CHP adayının müteahhit olduğu, kendi ilçesinde birçok dikey inşaatlar yükselttiği ve bu yüzden lakabının da “Beton Ekrem” olduğu ortaya çıktı. Bunları bir de bir talihsizlik takip etti. Bir semt pazarı esnafı ile tartışmış ve ona “sen, boş kafasın boş!” demiş ve vurma mı okşamamı olduğu anlaşılmayan garip bir şekilde de yanağına dokunmuştu.

Bunlar ve benzerleri kusurdu. Ama faraza “önceki başkanların yaptıklarını yarım mı bırakmalıydım?” “Başkan olmak, ticarete mâni mi?” “O esnafla şakalaştık” hatta kendisine sahip çıkan Yunan medyası için “cevap vermeye mecbur muyum?” diyebilirdi.

Bunlar, evet, büyüyü bozan dokunuşlardı. Lakin ona tutunan iktidar hasretlisi CHP kitlesi, bir şekilde tevil ve müdafaaya gidebiliyordu.

Ancak; 5 Haziran 2019 günü yani hem de Ramazan Bayramı’nın ikinci günü Ordu-Giresun Havaalanı’nda yaşananların hiçbir şekilde ve hiç kimse tarafından tevil ve müdafaası mümkün değildir. Hadise öylesine vahim ve çirkin ki İmamoğlu, kendisi bile kendini müdafaa edemez. Nihayet şöhret, yapacağını yapmıştı. Ayaklarını yerden kesmiş ve kibir rüzgârıyla havalandırdıktan sonra insafsızca yere çalmıştı. Bu, evet; ve elbette siyaseten intihardı:

Ekrem İmamoğlu, bayramda sila-i rahim için memleketi Trabzon’a gidiyordu. Yanında CHP genel başkan yardımcısı Seyid Torun ve bazı vekiller vardı. Hey’et, VIP salonunu kullanmak istedi. Ancak; Ekrem İmamoğlu, sadece meşhur bir adaydı. VIP’yi kullanma hakkına sahip değildi. Bundan dolayı Ordu Valisi Seddar Yavuz, onun VIP’ye girmesine müsaade etmedi. Etmeyince de ortalık karıştı.

Hâlbuki Ekrem İmamoğlu, yakıştırılan sıfatlara hakikaten samimiyetle sahip idiyse ve bu bir hayat tarzı ise derhal devreye girer mübarek günde sinirleri yatıştırır ve herkes gibi diğer salondan uçağa geçerlerdi. Yaşananlarsa maalesef böyle değil; video kayıtlarında net bir şekilde dinleniyor ve görülüyor ki İmamoğlu, Vali’ye kızgın bir şekilde haber yolluyor:

- Gidin söyleyin Vali itlik yapıyor!!!

Bu kötü söz ağır, galiz ve vahim bir hakarettir.

Adaylığından beri hakkında yüksek hasletler vehmedilen bu kişinin, o gün imtiyazlı geçiş kapı ve salonu teklif edilse bile bunu kabul ermeyip “ben, halkla iç içe olacak, onları dinleyeceğim!” demesi gerekmez miydi?

Mütevazı biri, bunu yapar ve yanındakileri de millet kapısından geçirirdi. Burada ise yetkisi olmadığı hâlde aksi olmuştur.

VIP girişinde polisler denetleme yapar. İmamoğlu’nun hakkı olmadığı görülünce belli ki Vali haberdar edilmiş; o da “usul neyse o” kabilinden cevap vermiş.

Bir valiye bu şekilde hitap, bütün o şehre, valinin temsil makamına ve millete hakarettir.

Her şey kısa sürdü. Sahnedeki oyun, siyaseten intiharla bitmiştir.

Partisi ne olursa olsun hiçbir İstanbullu bu ağır hakareti hazmederek adı geçen şahsı İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığına getiremez.

Cumhur İttifakı adayı Binali Yıldırım da şu gerekçeyle ortak TV tartışmasından çekilmelidir:

-Devletin valisine “it” diye hakaret eden ahlaktaki biriyle benim, bundan böyle görüşüp-konuşacak bir mevzum olamaz. Bu sebeple birlikte ekrana çıkma işini iptal ediyorum. Aziz İstanbullulara ve büyük milletimize arz ederim.

.KİM SEVİNİR?

2019-06-03 02:00:00

A -

A +

İBB seçimini Cumhur İttifakı’nın adayı Binali Yıldırım değil de Millet İttifakı adayı Ekrem İmamoğlu kazanırsa ailesi ve Millet İttifakı sevinir ama en az onlar kadar şunlar da sevinir:

1-FETÖ örgütü

2-Millet İttifakı’nın gizli ortağı HDP

3-PKK/Kandil

4-Netanyahu

5-Esad

6-Sisi

7-SA Veliahd Prensi MBS

8-BAE Veliahd Prensi MZN

9-Kıbrıs Rum Bölgesi

10-Trump, Pence, Neoconlar, Yahudi lobisi

11-Başta Amerika ve İngiltere’dekiler olmak üzere Batılı bir kısım gazete, televizyon ve haber ajansları.

12-AB’nin önde gelen cumhurbaşkanı ve başbakanları.

13-Ve elbette 31 Mart seçim sonucu üzerine gazeteleri “Konstantiniyye’de seçimi Pontuslu bir Rum kazandı!” diye başlık atan Yunanistan...

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı, neredeyse dünyayı etkileyecek kadar mı mühim? Mevzu İBB değil; bu vesileyle yapılmak istenendir. Hâkim teminatıyla yapılan bir seçimle vatandaş, kimi tercih ederse başkan odur. Kaldı ki bu, bir CHP’linin ilk İstanbul adaylığı da değildir. Aytekin Kotil, İstanbul’un Halk Partili reisiydi. Recep Tayyip Erdoğan, 1994’te görevi, CHP’li Nurettin Sözen’den devralmıştı.

Bu defa yaşanansa iktidarla muhalefet veya ittifaklar arası rekabet değildir. Uluslararası malum çevre, şahıs, örgüt, medya, sermaye ve başkentler, Gezi Vandallığına, darbe teşebbüsüne rağmen bir türlü deviremedikleri Cumhurbaşkanı Erdoğan’la iktidarı alaşağı etmek için İBB seçiminde Ekrem İmamoğlu’yla bir imkân yakaladıkları inancındalar. FETÖ ve PKK örgütleri bu seçimi son fırsat olarak görmekteler. 31 Mart’ta Binali Yıldırım’ın oyları çalındıysa on yıllar boyunca üniversite, polis, öğretmen, hâkimlik girişi gibi imtihanlarda yaptığı hırsızlıklar artık tescillenmiş olan FETÖ örgütü, çalmıştır, çünkü pusuda beklemekte.

Ekrem İmamoğlu, aday olana kadar ismi de resmi de görülmemişti. Bunu, CHP sözcüsü gazetelerin köşe sahipleri bile böyle yazıyorlar. Bir ilçe belediye başkanı beş yıl boyunca âdeta gözlerden saklanmış. Bu yüzden aday olunca Binali Yıldırım gibi devasa eserlerin altında imzası olan bir isim karşısında O’na şans verilmedi. Eser olarak Beylikdüzü’nde de bir şey görülmüyordu. “Yaptıkları nerede?” diye sorulduğunda birtakım vadi ve yeşil sahalar gösterildi. Hâlbuki onları, bu ilçenin iki eski belediye başkanı başlatıp devam etmişlerdi. İmamoğlu, işbaşına geldiğinde onları tabiî ki yarım bırakamazdı.

Seçim sürecinde herkes gibi o da dikey yapılanmadan, betonlaşandan, kısa sürede zenginleşmeden, şikâyetçi oluyordu. Ancak; kendisi hakkında da şunlar dile gelmeye başlamıştı:

-Müteahhit olan Ekrem İmamoğlu, birçok AVM’de ortakmış. Hatta bize, diktiği bloklardan dolayı lakabının “Beton Ekrem” olduğunu söylediler.

31 Mart seçim sürecinde Türkiye politik ortamı sertti. İmamoğlu’nu bir fırsat olarak gören çevreler, O’nu yumuşak, güler yüzlü ve herkese dokunan biri olarak topluma tanıttılar. Kızmaz, kimseyi üzmedi. Bunlar, gerçekten önce Ecevit günlerinden kalma “kurtar bizi Karaoğlan” sloganından hareketle “kurtar bizi Beyazoğlan!” romantizmiydi.

Orada da kalınmadı; Eyübsultan Camii’nde Yasin okudu, o fotoğraf taraftar gazetelerde manşet yapıldı. Bunu daha sonra teravihler de takip edecekti. Tek Parti’ye aykırı bu hâlleri, il başkanlarının 15 dakikada dörtte bir hınzır etini nasıl yediğini sosyal medyada paylaşmasına rağmen suçun da günahın da şahsiliği itibariyle her iki tarafın ortak değerlerde buluşması olarak görmek istiyorduk.

Ne var ki yukarıda da belirttiğimiz gibi ortada ağır bir iddia daha vardı:

-24 Haziran genel seçimlerinde olduğu gibi 31 Mart mahalli seçimlerinde de HDP, CHP’nin gizli ortağıydı. Seçim kazanıldığında İstanbul’da İSPARK, ortaklık payı olarak bu partiye verilecekti. Bu şu demekti. İstanbul sokakları yeniden “değnekçi” kâbusu yaşayacaktı. Kim onlarla uğraşıp fiş alırdı?

-İmamoğlu’nun mazbatasının iptali üzerine kürsüde kravatını çıkarıp kollarını sıvayarak meydan okuma edası da gözden kaçmamıştı.

-Mazbatası iptal edildiği hâlde KKTC’ye koşup merhum Denktaş’ın kabrindeki defteri İBB Başkanı unvanıyla imzalaması ise Venezuela muhalefet lideri Guaido’nun dışarıdan destek alma taktiklerini hatırlattı.

-İBB meclis toplantısında Esenler Belediye Başkanı Tevfik Göksu’nun, o Yunan gazetesinin manşetini hatırlatarak “niye ağzının payını vermedin?” mealindeki sorgulaması, hem İmamoğlu ve hem de partisi tarafından suistimal edildi. Güya kendisine Rum denilmiş. Hiç alakası yok.

-HT televizyonundaki sözleri ise geniş kitleyi rahatsız etti. Sunucu M. Akif Ersoy’un “FETÖ ve PKK için ne düşünüyorsunuz?” diye sorduğu soruya “iyi ya; gelsinler birlikte yönetelim!” karşılığını verdi. Bu cevap, toplumda çok tepki görünce de “soru tuzaktı, ben demedim, montaj yapıldı!” itirazlarıyla inkâr yoluna sapıldı.

Bütün bunlar, daha başkalarıyla birlikte uzun uzadıya tartışılabilir. Fakat Ekrem İmamoğlu’nun şimdi öyle bir fotoğrafı ortaya çıktı ki resmedilen kimlikle karınca ezmez imajı yerle bir oluyor. Yeni Şafak gazetesi, Ekrem İmamoğlu’nun 28 Mayıs 2013 tarihli Gezi kalkışmasında attığı tweeti 2 Haziran 2019 günü “Açıkça İsyana Çağırdı” manşetiyle haber yaptı.

Tweet, aynen şöyle:

-Halk uyanışta. En kısa zamanda hepsini yollayacağız. Beylikdüzü halkı neredeyiz. Taksim’den sizlere katılmak istiyoruz. Her yer Taksim, her yer direniş. Faşizme karşı hep birlikte omuz omuza. Bugün “her şey güzel olacak” dedikten sonra yetinmeyip daha sonra “her şey çok güzel olacak!” diyen Millet İttifakı adayının sansürlenmemiş hâli budur.

Bu defa montaj, çarpıtma gibi itirazlara imkânı yok. O Gezi isyanı ki arkasında Soros’un kirli parasından yabancı TV’lere kadar hepsi vardı...

Seçmenin hissî, kızgın ve küskün davranarak İstanbul’u da Türkiye’yi de, istikbalimizi de ateşe atmaya hakkı yoktur.

Herkes, kimi sevindirip kimi sevindirmeyeceğinin şuurunda olmalıdır.

Bir doğrunun daha farkında olunmalı:

Tek Parti Zihniyeti, değişmez!

.KARTAL PENÇESİ!

2019-05-31 02:00:00

A -

A +

*LEYLE-İ KADRİNİZ MÜBAREK, DUALARINIZ MAKBUL OLSUN...

Türk Silahlı Kuvvetleri, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarından sonra şimdi de onlara eş değerde bir başka harekâtın içinde.

Bu harekâtı, Hakurk ve Kandil Dağı bölgesinde icra etmekte. Buralar, hükümranlık olarak Irak’a ait olmasına rağmen arkasında her renkten emperyalist devletlerin yer aldığı PKK’nın 40 yıldır işgalinde bulunan eski Osmanlı topraklarıdır.

Türkiye’nin vatan bütünlüğüne musallat ettirilen bölücü örgüt, o bölgeden ülkemize sızarak bugüne kadar çok can yaktı, çok ziyan verdi. Bize bunları yaptığı gibi Irak’ı da fiilen ve emperyalist devletlerin menfaatine olarak bölmüş de olmaktadır. Hâlbuki Irak’ta anayasayla meşruiyeti tanınmış olan muhtar/otonom bir Kürt idaresi vardır.

Kandil merkezli Kürt terör örgütünün gayesi gerici olarak gördüğü o idarenin çatısı altına girmek değil, Irak-İran-Suriye ve Türkiye’den toprak kazanıp sosyalist bir devlet kurmaktır.

Bundan dolayıdır ki Pençe Harekâtı başladığında Irak Devlet Başkanı Sn. Behram Salih’in Ankara’da ağırlanması isabetli bir diplomatik düzenlemedir.

Bugüne kadar Kandil çok bombalandı. Lakin netice alınamadı. Bu netice TSK’nın kifayetsizliğinden değildi. Ordu içindeki FETÖ’cü yapılanma, dağı taşı bombalayarak göz boyarken FETÖ’cü istihbarat da yanıltıcı bilgiler geçmekteydi. Bu birinci sebepti. Diğeri ise şudur: Silah ve İHA’da dışarıya bağlıydık. Bunları, zamanında kâfi miktarda alamıyor ve tamir gerektiğinde de zamanında yaptıramıyorduk. Ayrıca o insansız hava araçları bizim askerî merkezlerimize malumat geçerken bir kopyası da gizlice bilinen devletlere gidiyordu Bu defa jetler hariç kendi millî silahlarımız devrede. Ordu, FETÖ örgütünden temizlenip millî silah yüzdemiz arttıkça harekât ve hareket kabiliyet ve muvaffakiyetimiz de yükselmektedir. Bunun son ve güçlenmiş örneği, Pençe Harekâtı’dır.

Bu harekâtın zamanlaması da yine iç ve dış olaylar bakımından ikiye ayrılmaktadır:

23 Haziran 2019’daki İBB Başkanlık seçimine bir aydan az bir vakit varken bu harekât başlamıştır. Şöyle bir kaygının çekilmediği görülüyor:

-Orada Kürtleri vurmamız, burada Kürt seçmen oyunu başka sandıklara yöneltir!

Bu harekâtın varlığı, iktidarı, ordusu milletiyle Kürt kardeşlerimize duyulan göstergesidir. Ufak sapmalar ihtimaline rağmen harekâtın yapılması ise küçük çıkarlara tenezzül edilmediğinin göstergesidir.

Dışarıyla alakalı vaziyetse şöyledir:

Harekât, ABD ile S-400 ve buna bağlı olarak da F-35 gerginliğinin arttığı, hatta aleyhimize düşünülen müeyyidelerin dile geldiği bir zamanda yapılmaktadır. Aynı şekilde Akdeniz’de tehlikeli tırmanışlarla da örtüşmektedir.

Harekât, örgütü hem Kandil’de çökertmek ve hem de Suriye’nin kuzeyindeki YPG alanıyla Kandil arasında güzergâh olan Hakurk’tan çıkarmak maksadıyla yapılmaktadır. Bu strateji Fırat’ın doğusuna yapılacak harekâtta yardım yolunu keserek PYD/YPG terör unsurlarını tecrid etmek bakımından da doğrudur. Pençe Harekâtı, çoktan beridir konuşulan Fırat’ın doğusuna yapılacak harekâtın habercisi olarak görünmektedir.

Şu sual, sorulabilir:

-Türk ordusu, Kandil ve Hakurk’ta temizlik yaparken ABD nasıl olur da müdâhil olmaz?

Şundan dolayı:

Kandil ve Hakurk’taki PKK, soğuk savaş döneminde, hatta o günün sosyalist de değil komünist örgütüydü. Bundan dolayıdır ki Washington onu “terör” örgütü listesine alırken Moskova, bunu yapmamıştı.

Geldiğimiz noktadaysa ABD, Kuzey Suriye’de kendi Kürt vekâletini inşa etmektedir. Soğuk savaş artığı, eli kanlı ve imajı bozuk bir örgütü yanına alarak kimseye bir şey anlatamayacağını öğrenmiştir. Ona yatırım yapmak yerine veya yaptığı yatırımdan vazgeçerek kendi örgütünü piyasaya sürüp “stratejik ortağım vs.” diye parlatmaya çalışmaktadır. ABD, PYD adlı bu yapıya bir orduyu donatacak denli çok yüksek miktarda silah verdi ve vermektedir. Eğer Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı’nı yapmamış olsaydık Suriye hududumuzun güneyinde Erbil’den Akdeniz’e kadar uzayan ve Türkiye’nin “Terör koridoru” dediği şeritte bu örgüt üzerinden kurguladığı bir devleti ilan edecek ve ona tank ve jeti de verecekti.

Washington, “PKK’dan kurtulursam PYD ile işim kolaylaşır; sonrasına gününde bakarız!” diye düşünüp müdâhil olmamış olabilir.

Rusya’ya gelince:

Moskova için PKK’nın miadı dolmuştur. Bugün Nusayri Suriye’si Rusya’nın fiilî parçası olmuş, bir üssünü ikiye çıkarmış, Akdeniz’e yerleşmişken PKK ile zaman harcamayı yanlış görebilir.

Bu manzaranın diğer yüzü de şudur:

Irak’ta Amerikan-İran,

Suriye’de Amerika-Rusya saha kazanma mücadelesi vermektedir. Akdeniz ise askerî üs, gaz, petrol arama gemileri ve savaş gemileriyle daha girifttir.

Bu şartlarda Kartallar, iki bin metre yükseklerde haine pençe vurmaktadır.

Mübarek Kadir gecesinde dualar, Mehmetçik’le güvenlik kuvvetlerimizedir.

Onlar bunu hak ediyor.

.FETHİ GERÇEKLEŞTİREN RUH

2019-05-30 02:00:00

A -

A +

Şanlı Peygamber’in -aleyhisselam- Konstantiniyye için istikbale dönük olarak tebşir buyurdukları o meşhur Hadis-i şerif, sağlam ravilerin nakilleriyle kıymetli kaynaklarda mevcuttur.

Konstantiniyye’yi İstanbul, Ayasofya’yı camii kebir, şehri mü’min yapan, onu cihanın merkezine oturtan, Dar’ül Hilafe kılan, semalarını Ezan-ı Muhammedî ile nakışlayan sebep, bu muştu, bu ulvî ve kutlu sözdür.

O söz, mübarek Peygamber kelamı, asırlar içre Kureyş Arapçasının olanca fesahat, belagat ve ahengiyle Müslümanların kalbinde ve dilindedir:

-Letüftehannel Konstantiniyyete. Veleni’mel emîrü emîrüha, veleni’mel ceyşü zâlikel’l ceyş!..

-Konstantiniyye, elbette fethedilecektir. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onun askeri ne güzel askerdir!..

Bizim araştırmamıza nazaran Sevgili Peygamberimiz, bu Hadis-i şerifi, Uhud imtihanından sonrasında Hendek Harbi’nin müdafaa hazırlıkları esnasında Uhud’dan dolayı yaşanan mahzunluğu silmek için buyurmuş ve ümmetin önünde muhteşem bir ufuk açıp onun tam ortasına Kızılelma olarak İstanbul’u oturtmuşlardır.

Bundan dolayıdır ki Hicri takvimle 11, Miladi takvimle 632’de ebedi âlemi teşrîf etmelerinin ardından henüz çeyrek asır bile geçmeden İslam orduları, çelikten iradelerle Bizans surlarının önünde belirmiş, Ayasofya’nın kubbesini uzaktan seyrederek hasret kaldığı hilali bu kubbeye dikmenin tasavvurlarını yapmışlardır.

Büyük Roma İmparatorluğu’ndan kopmuş onun doğu kanadı “Bizans” nam Şarkî Roma İmparatorluğu, 29 kere kuşatılmıştır. Bu muhasaraları yapan orduların 7’si Emevi ve Abbasi Devletleri devri Müslüman Araplar, 5’i Osmanlı Türkleridir. Diğerleri Farslardan, Avar Türklerinden, Avrupa ırklarına kadar muhteliftir.

Halife Muaviye ve Yıldırım Bayezıd, Konstantiniyye’yi birden fazla kuşatmışlardır. İlk fetih hamlesi, Şanlı Peygamberden 22 sene sonra 654’de Emevi Hükümdarı Muaviye’nindir.

İlginç olansa Devleti Osmaniyye, Emir Timur’la kapışma sonrasında “Fetret Dönemi” denen var olma veya yıkılıp kaybolma badiresindeyken bile şehzade Musa Çelebi’nin babası Yıldırım Bayezıd Hân’ın yaptığı iki kuşatmaya üçüncüyü eklemesidir.

Bugün İstanbul’un sur önlerindeki gözden saklı manevi iklim, sadece 29 Mayıs 1453’ün değil, diğer Müslüman kuşatmaların da yadigârı şehid sahabe ve tabiîni de ağırlayan cennet bahçeleridir.

Eyüb Sultan Halid bin Zeyd’in türbesinden Eğri Kapı ve neredeyse her sur önüne kadar bilinen ve bilinmeyen sahabiler ve tabîin, o destâni seferlerin hâtırasıdır.

Konstantiniyye, daha evvelki 28 kuşatmada düşmedi. Kader, zafer için 21 yaşındaki genç bir sultanı hazırlıyordu. Murad-ı Sâni’nin oğlu olan genç Padişah, kutlu ordusuyla birlikte 52 gündür Topkapı surlarının önündeydi. Şehrin sukutu için Karadeniz-Marmara su yolunu kapamak için inşa edilen Boğazkesen Hisarı’na varıncaya dek lazım gelen her şey yapılmış, aralıksız taarruz edilmiş, şehidler verilmiş, kelleler alınmış fakat maksat bir türlü müyesser olmamıştı. Buna rağmen yarın dünyanın önünde hürmetle ayağa kalkacağı dâhi kumandan yılmamış ve ordusuna şöyle seslenmişti:

-Ya Bizans beni alacak veya ben Bizans’ı alacağım!!!

Bu yüksek iradeyi besleyen, daha yüksek başka bir iradeydi:

Müşrikler bir gün Sevgili Peygamberimize gelerek iddiasından vazgeçmesi için üst üste dünya nimetleri vadettiler. Aldıkları cevap şuydu:

-Bir elime ayı, bir elime güneşi verseniz yolumdan ve dâvâmdan vazgeçmem!

Bir kararlılık, ancak bu kadar kısa ve kat’i bir hükümle ifade edilebilir.

Murad bin Mehemmed’i “ Fatih Sultan Mehmed Han” yapan sır, işte bu iki Hadis-i şeriftedir. Böylece 53’üncü günde Fetih müyesser olmuş, Ayasofya’da şükür secdesine varmış, bu eseri camileştirdikten sonra da vakıf hâline getirerek kıyamete kadar gelecek evladlarına emanet etmiştir.

Konstantiniyye harikulade bir kuşatmayla fethedilip İstanbul yapılmasaydı, o hükümdar, Murad oğlu Mehemmed olarak kalacak ve fatih unvanına kavuşamayacaktı, Osmanlı, Cihan Devleti olamayacaktı, Cihan devleti olamayınca ömrü, 6 buçuk asrı bulamayacaktı, Avrupa, Osmanlı Medeniyetini tanıyamayacağı için Orta Çağ geriliğinde sürünüp duracak ve sonraki sanayi inkılapları dâhil birçok büyük keşif yapılamayacaktı.

Müslüman Arap’ın da Müslüman Türk’ün de ruhunu tutuşturan Şanlı Peygamberin “elbette” teminatıyla verdikleri fetih müjdesi ve her rütbenin üstünde olan “güzel kumandan” ve “güzel asker” rütbesidir.

Bu söze duyulan aşk ve müşrikler önünde gösterilen o kararlılıktan alınan ders, bize İstanbul’u fethetme şerefini bahşetmiştir.

Osmanlının hiçbir hizmeti olmasa Konstantiniyye’yi fethetmek tek başına her şeye bedeldir.

O güzel kumandanın evlâdları, bugün de Ege’de, Akdeniz’de, Suriye’de, Irak’ta ve dünyanın sair yerlerinde Yahya Kemal’in terennümüyle İslam’ın son ordusu olarak kartal pençeleriyle mübarek vatan ve istiklal vazifelerini eda etmekteler.

O ufku çizerek Kızılelma’mızı oraya oturtan Şanlı Peygamberle o güzel kumandan ve onun güzel askerlerine, selam, hürmet ve rahmetler olsun. Himmet ve şefaatleri hiçbir zaman bu vatanın göklerinden ve kaybolmasın.

.SULTAN ŞEHİR

2019-05-29 02:00:00

A -

A +

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçimiyle İstanbul’un fethinin aynı zamanda buluşması, tesadüf olamaz.

Bu seçim, eğer 31 Mart’ta bitseydi böyle bir buluşma olmayacaktı. Hâlbuki içinden geçmekte olduğumuz süreçte 31 Mart İBB seçimi YSK tarafından iptal edilerek 23 Haziran’da yenilenmesine karar verildi.

Böylece iptal ve yenileme süreci, bir de on bir ayın sultanı ramazan-ı şerifte yaşanır oldu. Şehirler sultanı, aylar sultanı ve mübarek fetih gününün bir takvimde buluşmaları, tesadüf değil tevafuk; hoş bir denk gelmedir.

Herkesin bir hesabı vardır. Allahü tealanın da bir hesabı vardır. O’nun hesabı, akıl ve hesaplarüstü. “Cilve-i Rabbani”, “kaderin cilvesi” diye tabirlerimiz malumdur. Bunlar, “Vaki olanda hayr vardır” hadis-i şerifiyle birlikte değerlendirilince Müslümanca bakışın tevekkül iklimindeki huzuruna varılır. Nitekim şerden hayr zuhuru az görülmez.

İstanbul’un sahipleri var:

Sevgili Peygamberimizin kutlu sözlerine muhatap olmuş bu şehrin üstü de altı da boş değildir.

İstanbul’un üstünde gözlerden ırak, ağzı dualı nice güzel kullar yaşar. Onların duası, neler yapmaz ki!

İstanbul’un altında “Eyüp Sultan” diye baş tacı yaptığımız Halid bin Zeyd efendimiz başta olmak yüzlerce gazi Sahabe-i kiram efendimiz, çoğu aynı zamanda Halife olan 29 Padişah, sayılamayacak kadar çok âlim, evliya, mürşid-i kâmil, şeyh’ül İslam, salih ve saliha kullar vardır…

İstanbul sahipsiz değil:

Din ve dünya Sultanları, İstanbul’u sahipsiz bırakmaz. Bir yanda Eyüp Sultan, bir yanda Fatih Sultan ruhaniyetleriyle vaziyete hâkimdir.

Eyüpsultan, Fatih, Üsküdar, maneviyat merkezlerinden bacalardan yükselen tülden mavi dumanlar gibi buram buram, kucaklayıcı dualar yükselir. Yer üstündeki iyilerin duaları, yer altındaki uluların tasarrufları, çok hesapları değiştirir, nice imkânsızı mümkün olur.

İstanbul’u muştulayan Şanlı Peygambere salat ve selam olsun. Şanlı Peygamberin müjdesini yaşama sebebi sayıp bu emsalsiz Payitahtı biz torunlarına miras bırakan o güzel kumandan Fatih Sultan Mehmed Han’la O’nun güzel askerlerini minnet ve duayla yâd ederiz...

Müjdenin sahibine,

O müjdeyi Kızılelma yapan büyük Padişaha, yerin altındaki ve üstündeki iyilere layık olunduğunda, İstanbul, kimin kendisine hizmet edeceğini tayin eder.

.YASSIADA, ŞİMDİ DEMOKRASİ ADASI

2019-05-28 02:00:00

A -

A +

Başvekil Adnan Menderes’le kendisinden bir gün önce 16 Eylül 1961’de idam edilen Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu ve Maliye Vekili Hasan Polatkan’ın mezarları, İmralı adasındaydı...

Sözde yargılamalar, Yassıada’da cereyan etmiş; idamlar ise Marmara Denizi’nin ortasındaki bir başka ıssız ada olan İmralı’da yapılmıştı.

Darbeci cunta, maktullerin, şehirde bir yere defnedilmelerinden ürkmüştü. Milletin şehidlere dua, kendilerine beddua ettiğini biliyorlardı. Onun için millet, akın akın kabir ziyaretleri yapabilirdi. Bu da darbecileri fiilen yalanlama olurdu. 27 Mayıs’ın “hainler”, “düşükler”, “kuyruklar” diyerek aşağılamaya çalıştığı isimleri bu ziyaretler, kahraman yapardı. Bu yüzden dirileri asılmışken ölüleri de rehine alınmıştı. Bu 3 devlet adamının kabirleri, 16-17 Eylül 1961’den 17 Eylül 1990’a kadar İmralı Adası’nda medfun kaldı. 29 sene ziyaretçisiz geçti. Naaşların nakli için ilk teşebbüs 1987 yılında olmuştu:

“Adnan Menderes, Hasan Polatkan ve Fatin Rüşdü Zorlu’ya ait kabirlerin İmralı’dan nakliyle Hükûmetin münasip göreceği bir yere defni ve isimlerinin bazı tesislere verilmesine dair kanun teklifi”, 22 Mayıs günü TBMM’de kabul edildi... Ancak; Menderes Ailesi, devlet töreni yapılması şartıyla nakle muvafakat edeceklerini beyan edince bu teşebbüs, öylece kaldı.

1990’da tekrar harekete geçildi:

Öncekine benzer mahiyetteki kanun teklifi, 11 Nisan 1990 günü ANAP ve DYP’nin oylarıyla TBMM’de kabul edildi. Bu kanunla iade-i itibar da yapılmış olmaktaydı.

CHP’nin isim değiştirmiş hâli olan SHP-Sosyal Demokrat Halkçı Parti, hâlâ Tek Parti zihniyetinden vazgeçmediği için çekimser kaldı. Hatta bir kısım müfrit SHP’liler red oyu verdiler.

Aynı 11 Nisan günü DYP Genel Başkanı Süleyman Demirel ve bazı DYP’li vekillerin Yassıada kararlarının yok sayılmasıyla mevzubahis devlet adamlarının adli sicillerinin silinmesine dair verdikleri kanun teklifi ise ANAP’ın oylarıyla reddedildi...

Nakil işlemi, Cumhurbaşkanı Turgut Özal ve Türk milletinin yüz binlerce temsilcisinin iştirakiyle Fatihalar, Yasin-i şerifler ve Hatm-i şerifler sağanağı altında devlet töreniyle yapıldı. Nakil, Adnan Menderes’in şehid edildiği gün olan 17 Eylül tarihinde gerçekleşti. Mazlum, mağdur ve merhum bu zatların yeni yerleri Vatan Caddesi başlangıcıydı. Başvekil Menderes, bu caddeyi açarken muhalefet lideri İsmet İnönü, meclis kürsüsünden öfkeyle bağırıyordu:

-Ne yapacaksınız bu kadar geniş caddeyi? Tayyare mi indireceksiniz?

Sözüm ona israfa karşı çıkıyordu. Eğer; Adnan Bey, akıbetini bilebilseydi ince bir nükteyle taşı gediğine koyabilirdi:

-Hayır; tayyare indirmeyeceğim, cenazemi defnettireceğim!!!

Bugün “Adnan Menderes Bulvarı” da denen bu ana cadde olmasaydı İstanbul’un Avrupa yakasının trafiği kelimenin tam manasıyla felç olurdu.

Yukarıda sözünü ettiğimiz meclis çalışmalarından ANAP’ın DYP’nin teklifine red oyu vermesini yadırgamamak mümkün değil. ANAP’lılar, kendilerini şöyle savunmuş olabilirler:

-Bizim teklifimiz üzerine gerçekleşen kanunla iade-i itibar da yapılmış olduğundan DYP’nin güttüğü maksat zaten hayat bulmuştu. Bu yüzden red oyu verdik.

Buna rağmen “evet” diyerek mahkeme kararlarının yok sayılmasıyla adli sicilin temizlenmesi çok daha iyi olurdu.

SHP’nin böyle bir insani mesele karşısında çekimser kalması ve hele bir kısım mensuplarının naklin yapılmaması yönünde oy vermeleri ise tek kelimeyle ayıptır.

Hem de büyük ayıp.

Bu ayıp, bir zihniyetin ipucudur. 27 Mayıs öncesi bir kısım askerler, Sıddık Sami Onar, Hüseyin Nail Kubalı vs. bazı Prof.lar, İsmet İnönü, damadı Akis dergisinin sahibi Metin Toker gibi isimlerle önemli dış merkezler iktidara karşı yakın kanaat birliği içindeydiler.

Yoksa idam talep eden Savcı Ömer Altay Egesel ve sanıklara “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor!” diye çıkışan taşeron hâkim Salim Başol, bir başlarına bu hükümleri veremezlerdi.

“SHP” diye tabela da değiştirmiş olsa CHP’nin önüne 17 Eylül 1990’da bir fırsat çıkmıştı. Hem Meclis’te bağlayıcı bir karar alarak nakil için “evet” diyebilir ve hem de törene iştirak edebilirdi. O teklif ve tören bugün yapılsa vaziyet farklı mı olurdu? Şüphemiz var.

Denecektir sadece SHP Genel Başkanı Erdal İnönü değil, DYP Genel Başkanı Süleyman Demirel de törene katılmamıştı.

Demirel de mazur görülemez. Belki tekliflerinin reddini ileri sürmüşlerdir ama makul değil. Netice itibariyle Süleyman Demirel, hem Menderes’in su işleri umum müdürü yaptığı bir kişiydi ve hem de Menderes ve Demokrat Parti mirası üzerinde AP ve DYP’yi kurarak siyasette yol almıştı.

.27 MAYIS; DARBELER VE FİTNELER KULUÇKASI!

2019-05-27 02:00:00

A -

A +

14 Mayıs 1950’de iktidara gelen DP-Demokrat Parti, 27 Mayıs 1960’ta darbeyle devrildi. DP’nin iktidar olmasıyla, 1923’ten beri fasılasız işbaşında bulunan CHP, muhalefete düşmüştü. O tarihten sonra da kısa süreli birkaç koalisyon hükûmeti hariç millet, bu partinin bir daha tek başına iktidar olmasına izin vermedi.

İktidara geldiği tarihten, devrildiği tarihe kadarki 10 yıllık DP döneminde Başvekil, Adnan Menderes, Reis-i Cumhur da Celal Bayar’dı. Bayar, Atatürk ve İnönü gibi partili Cumhurbaşkanıydı.

Bugünlere şöyle gelinmişti:

CHP’li vekiller Celal Bayar, Fuat Köprülü, Adnan Menderes ve Refik Koraltan, 7 Haziran 1945 günü dörtlü imzayla bir takrir verdiler. Bu önergeleri, parti meclis grubunda kabul edilmeyince partilerinden istifayla 7 Ocak 1946’da DP’yi kurdular. DP, 21 Temmuz 1946’da yapılan genel seçimlere iştirak ettiyse de kazanamadı. Açık oy, gizli tasnif hilesi yaşandığı gibi bütün illerde teşkilatlanmasını da tamamlayamamıştı. “Yeter söz, milletindir!” narasıyla meydan okuyarak girdiği 14 Mayıs 1950 seçimindeyse 27 yıldır iktidarda olan CHP’yi seçmenin teveccüh, dua ve desteğiyle hezimete uğrattı.

Çetin yıllardan çıkıp gelinmişti. Daha yakın zamanlarda İstiklal Harbi, I. Cihan Harbi, Balkan Harbi, Trablusgarp Harpleri vardı. Rejim değişikliğinden sonra bazısı kanlı, bazısı radikal reformlar yapılmış, şiddetli sosyal çalkantılar olmuştu. 1929’da ise dünya, bir iktisadi buhrana sürüklenmişti. Büyük bir imparatorluk kurmuş nesillerin torunları, daralmış, küçülmüş, kendi içine kapanmış bir toprak parçasında hayat-memat mücadelesindeydiler. Üstüne üstlük dayatmalar da nefes aldırtmıyordu. Kalkınma, muasır medeniyet seviyesine ulaşma, dünle ve dinle her türlü irtibatını kesmiş, kalıbı ve kalbiyle tamamen garplılaşmış bir milletle olacağına inanılmıştı. Bu sancılı yılları ekmeğin karneyle satıldığı, kefen bezinin bulunamadığı II. Cihan Harbi felaketi takip etti.

Bu iç ve dış manzara, emsali görülmedik denli bir yokluk ve yoksulluk getirmişti. Toplum, çok büyük nisbette köylüydü ve bu köylü efendi vs. değildi. Nihayetinde vatandaş, takdir edildiği kadar insandı. Devlet, fiilen parti devletiydi. Ordu, Tek Parti zihniyetinin güdümündeydi.

Adnan Menderes, bugün anlaşılması, çok zor olan bu şartlarda Başvekil olmuştu. Bir kısım CHP’li kodamanlar, iktidarı homurdanarak devrettiler. Diğer tarafta ise kendilerini İsmet Paşa’nın fedaileri farz eden birtakım subaylar da daha o tarihte TSK’da cunta kurmuşlardı.

DP’nin zaferi, “Beyaz İhtilal”di. Halkın içinde olmadığı eyleme “ihtilal” denemez. “Türk Baharı” üzerine demokratik hayatla açılan kapıdan giren millet, zamana mührünü vurmuştu.

Adnan Menderes “aziz milletim” dediği bu ülke insanları için hızlı bir kalkınma faaliyetine başladı. Yollar açılıyor, açılan yollardan şehirlere göçler oluyordu. Ziraatte makineleşmeye gidiliyordu. Barajlar yapılıyordu. Fabrikalar kuruluyordu. Vatandaş, insan muamelesi görüyordu. O kadar ki 1950’lerdeki kalkınma yüzdesi sonraki iktidarlarda nadiren yakalandı.

Bir mümtaz insan olan bu Başvekil, 17 Şubat 1959’da Londra yakınlarında vaki olan “tayyare kazası”nda ölmemişti. Çok değil; ancak bir yıl bekleyebildiler. DP iktidarı, 27 Mayıs cunta müdahalesiyle al-aşağı edildi. 16 Eylül 1961’de Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu ve Maliye Vekili Hasan Polatkan ve bir gün sonra da Adnan Menderes idam edildi.

İdamın sebebi neydi?

Halk, Adnan Menderes’i çok seviyordu. Bunu kıskandılar. “Ben, istersem orduyu yedek subaylarla da idare ederim” demesi kayda girdi. “Millet isterse Hilafeti de getirir” sözü bir kenara yazıldı. Osmanlı Hanedanının gurbette zor şartlarda kalmış kadın mensuplarını Türkiye’ye kabulü, zihinlerinden çıkmamıştı.

Ordu, matbuat, üniversite, yargı, sermaye, CHP el ele vererek bu “gerici ve tehlikeli” faaliyetleri durdurmak için çalışmaya başladılar. Bunlar içerideydi.

Dışarıya gelince; İskenderun demir-çelik gibi sanayi yatırımları için Washington’dan borç para almaya giden Başvekil Menderes, eli boş dönmüştü. Bunun üzerine Moskova’nın kapısı çalındı. Bu da affedilmedi.

Sokak hareketlenmişti. Ana muhalefet lideri İsmet İnönü, “sizi ben bile kurtaramam!” diye tehditler savuruyordu. Anayasa Hocası Ali Fuat Başgil, “27 Mayıs Yargılanıyor” adlı kitabında “Adnan Bey’e istifa etmesini tavsiye ettim fakat dinletemedim” diyor. Gerçi Eskişehir, Konya ve Kütahya’yı içine alan yurt gezisinden Ankara’ya avdet edince istifa etmeye karar vermişti fakat buna fırsat verilmeyerek Kütahya’da derdest edildi.

Cumhuriyet tarihini, 27 Mayıs’tan önce ve 27 Mayıs’tan sonra diye ikiye ayırmak mümkündür. 27 Mayıs darbesi, “31 Mart 1909”da kalmış habis darbe ruhunun yarım asır sonra yeniden hortlamasıdır. 15 Temmuz 2015’e kadarki bütün darbe ve darbe teşebbüslerinin kuluçkasıdır. Darbecilerin talimatıyla çalışan Yassıada yahut Yaslı Ada cinayet mahkemesi, yine darbecilerin emir kulu akademisyenlere yazdırdıkları 1961 Anayasası, sonraki günlerde gelişen ve seneler süren dehşetli kargaşaya yol veren unsurdur. Beş bin genç bu yüzden ölmüştür. Kürtçülük faaliyeti, bu anayasanın hazırladığı ortamdan faydalanarak palazlanıp eli silahlı bölücü terör örgütüne dönüşmüştür.

27 Mayıs 1960 darbesi, 30 Mayıs 1876’da Sultan Abdülaziz’e yapılan ve Sultanın hayatına mal olan cinayete, İskenderun Demir-Çelik ve Aliağa Petrol Arıtma Tesisleri için Moskova’dan yardım almak da S-400 alımına benzemektedir.

.İDLİB; KORKULU BEKLEYİŞ!

2019-05-23 02:00:00

A -

A +

İdlib, Suriye’nin kuzeybatısında, Türkiye’nin güneyinde, Hatay’a bitişik talihsiz coğrafyalardan birinin adı.

Kendisiyle birlikte Maarrat’un Numan ve Halep ile Hama kırlığından meydana geliyor. İdlib denen bu bölgede iç savaşta aldığı göçlerle birlikte 3 milyon insan yaşıyor. Ancak bu çaresiz ve yarınsız bir hayattır.

Hey’et Tahrir’ür Şam adlı örgütün İdlib’de elinde bulundurduğu mıntıkalardan yapacağı tahrik edici eylemler ve Rusya destekli rejim kuvvetlerinin bu tahrik, kışkırtmalara cevabı bir “kaç kaç” akınına yol açabilir.

Geçtiğimiz günlerde bahsettiğimiz taraflar arasında çatışmalar oldu. 200’e yakın sivil öldü, 17 okul ve 18 sağlık ocağı tahrip edildi. Şimdi çocuklar, okula gidemiyor.

İdlib, Suriye bakımından beynelmilel M4 ve M5 yolları üzerinde olmasından dolayı büyük ehemmiyet arz etmekte. Türkiye zaviyesinde bir bakımdan önemlidir; diğer bakımdansa tehlikeli bekleyişin adıdır. İdlib, “terör koridoru”nun Akdeniz’e açılmasının önündeki maniadır. Ancak diğer taraftan da buraya vaki bir saldırı üzerine bölgedeki 3 milyonun can havliyle kendilerini Türkiye’ye atmaları mevzubahistir.

Rejim, bu saldırıyı her an yapabilir. Nitekim Hama ve Halep kırlığından bazı yerler, Esad’ın eline geçmiş vaziyette. Söz konusu çatışma ise Türkiye’nin Rusya ile yaptığı siyasi müzakerelerle durmuş vaziyette. Ama; her an her şey olabilir. Lakin bu müzakereler, Tel Rifat dâhil devam edecektir.

İç siyasete bir hayli kapılmış olan Türkiye için ihmali asla mümkün olmayan bir haritayı konuşmaktayız. Ankara, iç seçimle ağır politik atışmalar yaşarken, rejimin İdlib’i muhasaraya alması son derecede ibretlik bir olaydır.

Hâlen Suriye’nin kuzeyinde manzara şudur:

Suriye’nin doğusu ABD himayesindeki PYD/ YPG Ayrılıkçı Kürt unsurlardadır. Fırat’ın batısı Rusya ve İran himayesindeki rejimin kontrolündedir. Kuzeybatı Suriye’deki Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Bölgeleri Türkiye destekli Hür Suriye Ordusunun hâkimiyetinde bütün Suriye’nin en huzurlu yerleridir.

İdlib ise “çatışmasızlık bölgesi” adı altında muğlak, meçhul ve korkulu bir hayat yahut azab yaşamakta.

Bazı çatışmasızlık alanları rejimin eline geçtiğine göre İdlib için bu sessiz bekleyiş -Allah korusun- bir gök gürültüsü ve felakete de dönüşebilir. Bu itibarla sür’atle seçim ortam, hava ve gerginliğinden çıkmamız şart ötesi şarttır. Zira tehlike bundan da ibaret değil. Akdeniz’den Basra Körfezi’ne kadar petrol ve ateş yan yanadır.

Vakit çok geç olmadan silkinip kendimize gelme vaktidir.

.HAK, YERİNİ BULMALI!

2019-05-22 02:00:00

A -

A +

YSK, gerekçeli kararının kitap hacminde olması, yazılma müddeti, iptal sebebini gerekçelendirme mantığı, izahların ikna ve tatmin tarafı, hey’etin yedek üye-asli üye tasnifi gibi en az bir düzine mesele, bundan böyle vatandaşı değil, hukukçu ve siyasetçileri alakadar edecektir.

Ekranlardaki tartışmalarda konuşmacıların dile getirdikleri rakamlı, teferruatlı sayım döküm malumatı başladığı anlarda çok seyircinin kanal değiştirdiğine eminiz.

Konu, İBB’dir ve tektir. İstanbul, şimdilerde bizlerin onda kendimizi bulduğumuz yıllardaki gibi 1 buçuk milyon nüfuslu ve sur içinden ibaret bir şehir değildir.

İstanbul, bugün, memleket çapındadır. Bütçesi devlet bütçesi gibidir. Çıkarttığı milletvekili sayısı, bütün vekil sayısının beşte biri kadardır. Tarih, kültür, sanat, turizm, medya, iktisat, ticaret merkezi ve fiilen eş başkent ve yazlık başkenttir. Osmanlı coğrafyası ve İslam âlemi içinse Payitahttır.

Şu saydıklarımızla saymadığımız daha birçok sebepten ötürü İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı fevkalade önemlidir. Burayı kazanan aday için Cumhurbaşkanlığı yolu da açılmaya başlamıştır.

31 Mart’ta seçim yapıldı; sürpriz yaşandı. İlçeler çoğunluğunu Cumhur İttifakı kazanırken İBB’de sandıktan Millet İttifakı çıktı.. AK Parti, seçime şaibe karıştığı iddiasıyla “olağanüstü itiraz” hakkını kullanıp iptal talebiyle YSK’ya gitti. YSK, sandık kurulu başkanlarının kanuna aykırı şekilde tayin edilmesi ve sayım-döküm cetvellerinden bazılarının boş, bazılarının da imzasız çıkması ve bunların da seçimin sonucunu değiştirecek mahiyette olması sebebiyle İBB seçimini iptal ederek yenilenmesine karar verdi. Verdiği bu kararı da gerekçelendirmiş oldu. Şimdi ikinci safhaya geçilmiş olmakta. Şimdiden öncekiler, az yukarıda da yazdığımız gibi uzmanları alakadar edecektir.

AK Parti’nin oy kaybetmesinin kırk sebebi sayılabilir. Ancak esas sebep mutfaktır. 29 Mart 1989 seçimlerinde ANAP, “CHP”nin limon reklamı yüzünden kaybetmişti. Reklam, vatandaşın iktidar tarafından limon gibi sıkıldığını gösteriyordu. 31 Mart seçiminin tayin edici unsuru ise soğan oldu. Soğanın 2-3 liralardan 8 lirayı bulması, vatandaşı doların 3 liralardan 6 liraya çıkmasından daha fazla rahatsız etti. Soğanın satın alınıp tarladan hasadının yapılmayarak çürümeye terk edildiği veya hasat edildikten sonra izbe yerlere döküldüğü haberleri yeni alınıyor.

Diğer dikkat çekici olan da HDP Eş Genel Başkanı’nın “Doğuda biz kazanacağız, batıda ise Millet İttifakı lehine aday göstermeyerek AK Partiye kaybettireceğiz!” demesiydi. Bu denilen kâfi miktarda kaale alınmadı. Muhafazakâr Kürt seçmen, AK Parti için güçlü bir destek iken o destek zayıflamıştır. Bu zayıflığın devamı istikbal için iyi değildir.

Tartışa-konuşa böylece 23 Haziran’ın eşiğine gelmiş bulunuyoruz. Bir ay sonra yeniden sandığa gidilecek. Bu bir ayı iyi değerlendiren, hata, eksik ve kusurlarını iyi gören ve gereğini yapan seçimi kazanır. Mitinglerden çok vatandaşla sevgi dilini kurmak, onu rahatsız eden sebepleri yok etmek lazım.

23 Haziran’da 31 Mart’tan farklı olarak sloganlar, öne çok çıkacaktır. Muhalefetin “her şey güzel olacak!” sloganı artık onun adına tescillidir. Karşı slogan olarak “her şey daha güzel olacak!” demek taklit olacağından güzel değildir. Onun yerine AK Parti’nin yeni teklifi “hak yerini bulacak!” Sloganı çok daha tesirlidir.

AK Parti, MHP ile dayanışma içinde milletle sevgi dilini geliştirir, kapı kapı, ev ev nefessiz çalışır, Millet İttifakı’nın arkasında kimlerin olduğunu, anlatabilir, asıl mağdurun kim olduğunu seçmene kabul ettirir, küskünleri ikna ederse Cumhur İttifakı kazanır.

İki parti İstanbul’a karargâh kurmalarına rağmen durum farklı olursa hadise mahallî seçim, İBB seçimi olmayı aşar.

Hatırlatmak isteriz:

Genel seçimlerle Cumhurbaşkanlığı seçimi, 24 Haziran 2018’e çekilmeyip de kararlaştırılmış zamanı olan 4 Kasım 2019’da yapılsaydı şu günlerin havasının onu etkilememesi mümkün olmazdı. Bir istişare; Sn. Bahçeli’nin teklifini Sn. Erdoğan’la istişare etmeleri muhtemel ciddi bir kaybı önlemiş oldu.

İstişare eden pişman olmaz!

.GEREKÇE VE HÜKÜM

2019-05-21 02:00:00

A -

A +

“Esbab-ı mucibe” kelimesini herkesin anlamayacağını biliyoruz. Hukukçu olmayanlar için yadırganmaz. Ne var ki artık hukuk ilminin ıstılahlarını hukukçular da bilemeyebiliyor.

30 yıl kadar evveldi. Hukuk fakültesini yeni bitirmiş bir genç, ziyaretime gelmişti. Sorma maksadını hatırlamıyorum ama ona “esbab-ı mucibe ne demektir?” dedim; bilemedi. “Hukukçu” unvanını kazanmış bir meslek mensubunun hukuki tabirleri bilmemeye hakkı olamaz. Kelimenin gündelik kullanılıp-kullanılmaması başka bir durumdur. Kullanılsa da kullanılmasa da her meslek mensubunun o mesleği kelime zenginliği ve mesleki teferruatıyla bilmesi mesleğine ve üçüncü kişilere karşı borcudur. İnsanın kelimelerle düşündüğü malumdur. Dağarcığı kelimeler bakımından zengin olan insanın hem düşünme ve hem de ifade etme melekesi güçlüdür. Bir milletin lisanını en iyi temsil etmesi gerekenler, şairler, hatipler ve hukukçulardır.

Asırlık çınarlar gibi bir milletin zihin, dimağ ve kalbine kök salmış kelimeler, milliyetleri itibariyle ırki bir tasnife tabi tutulup da lisandan ihraç edilince o milletten iyi şair, iyi hatip, iyi hukukçu çıkmaz. Arada bir çıkansa; bu, maarifin marifetiyle değil, kendi cehd ve gayretiyle olur.

Alfabe ve lisan inkılabından büyük darbe yiyen mesleki dallardan biri hukuktur. Adalet, olması gerektiği gibi ve gecikmeden tecelli edemiyorsa, lehine de aleyhine de karar verilen çıkan karardan memnun kalmıyorsa bu neticede adalet mensubu olacakların yetişme sürecinde onlara hukuk tefekkürü ve mantık illiyeti kazandıramamanın büyük payı vardır. Harf ve lisan inkılabı yapılmadan önceki Türkçe lügatimiz yüz bin kelimeye yakındı. Bu inkılaplardan sonra on binlere geriledi. Aradan bir asır geçtikten sonra ancak tekrar o seviyelere ulaşıldı ama bu defa da gündelik dilde konuşulan kelimelerin çok düşük seviyede olması gibi bir dertle karşı karşıyayız.

“Esbab-ı mucibe”, mucip sebep, icap eden sebepler, “gerekçeli karar” demek.

Türkiye, 31 Mart’ta mahallî seçimlere gitti. Cumhur İttifakı, İBB/İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığını kaybetti. Bunun üzerine AK Parti, fevkalade itiraz yolunu kullanarak YSK, “Yüksek Seçim Kurulu” denen seçim işleri yüksek mahkemesine müracaat etti. Mahkeme, 6 Mayıs’ta açıkladığı kısa kararında belli miktardaki sandıkta görev alanlar için kanunun aradığı devlet memuru olma şartına riayet edilmemesi ve belli miktardaki sayım-döküm cetvelinde ise ya imzaların olmaması veya bu cetvellerin boş olması sebebiyle İBB seçimini iptal ederek kazanmış adaya verdiği mazbatayı geri aldı.

YSK, bu kısa kararını gerekçeli bir kararla kamuoyuna açıklayacak, esbab-ı mucibesini, kararın mantığını izah edecekti. Aradan birkaç gün geçince rahatsızlıklar başladı. “Karar niçin açıklanmadı?” diye türlü yorumlar yapılıyordu. Oysa bütün mahkemelerde duruşma bittiğinde “gerekçeli karar bilahare yazılmak üzere” diye hüküm duyurulur ve hâkim, makul bir zaman zarfında hangi sebep, delil ve mantıkla bu kararı verdiğini etraflıca yazar. Memnun kalmayan taraf, kararı temyiz eder.

Mevzumuzda YSK’nın elinde karara bağlanacak basit bir ihtilaf yoktu. Hukuk, seçim, demokrasi ve adaleti alakadar eden ve verilecek kararı çok uzun seneler boyu konuşulacağı bir mesele vardı. Bu yüzden gerekçeli kararın akşamdan sabaha çıkması beklenemezdi.

Bu bahsettiğimiz, süreye dair bir husustur. Diğer husussa çok daha farklıdır ve hicap vericidir. YSK iptal ile seçimin yenilenme kararını 4’e karşı 7 üye ile verdi.

11 kişilik mahkeme hey’etinin başkan dâhil 4 üyesi, iptal talebinin reddine dair görüş açıklarken 7 üye, itirazın kabulüyle seçimin iptaline ve mazbatanın geri alınmasına dair görüşünü açıkladı. Böylece mahkeme, fevkalade itirazı ekseriyetle kabul ederek seçimin iptaliyle yenilenmesine hükmetmiş oldu..

YSK kararlarının hususiyeti, bu kararların nihai olması, temyiz, itiraz ve tashihi karar yolunun bulunmamasıdır. Bu hâlde kazananın da kaybedenin de -karar içine sinmese de- kabulden başka yapacak bir şeyi yoktur. Hukuk devleti olmak bunu amirdir. Buna rağmen ara karar açıklanınca kaybeden partinin lideri o 7 hâkim hakkında çok ağır ifadeler kullandı. Bazılarını buraya yazmamız mümkün olmayan hakaretlerden en hafifi “çete”dir. Ağır sözler söylenen, çete denen, isim isim sayılıp hedef gösterilen hâkimlerin bu yaşadıklarından hiç etkilenmeyip kısa sürede karar yazması beklenemezdi.

Mahkeme, esbab-ı mucibesini bir hukuk abidesi inşa edercesine hem taraflara, hem amme efkârına, hem dünyaya ve hem de istikbale karşı çok güçlü bir mantık ve muhakemeyle gerekçelendirmekle mükellefti. Öyle ki o hakaretleri yapanlar bile gerekçeli kararı okuduktan sonra pişman olabilmeliler.

Karar bu mahiyette midir?

Lisan, mantık, muhakeme sebepler arası illiyet rabıtası, fikrî derinlik, müstakar ictihadlar gibi vakıalarla hareket etme veya etmemeye göre vaziyet değişir.

YSK’nın esbab-ı mucibesini tahlil etmeden önce bu mukaddimeyi yapmayı münasip gördük. Zira burada dile getirilenler esastır. Esası ihmal edince konuşmalar şekilde kalmakta. Mesele, gerekçe ve hüküm arasında adaleti tesis edebilmektir.

.TARİHİMİZLE BARIŞMAK

2019-05-20 02:00:00

A -

A +

Tarihî vak’alar değiştirilemez, inkâr edilemez, tarihî simalar hak etmediği şekilde karalanamaz ve iltifat edilemez.

Peki hakikaten böyle midir?

Böyle mi olur?

Hayır; bunlar yapılır, aşağılayıcı ve yüceltici sıfatlar on yıllar boyu havalarda uçuşur. Resmî tarihçiler, dalkavuklar devrede olur. Asılsız tarihler yazılır. Ancak gerçekler gün gelir ortaya çıkar. Bu manzara, sadece bizde değil, başka milletlerde de görülmüştür. İhtilalciler önceki dönemi karalayarak haklılıklarını kabul ettirmek isterler. Önceki dönem haindir, işbirlikçidir, vatanı satmıştır... Böyle demeyip de övülse “öyle ise niye değiştirdiniz?” sorusu sorulacağından bu yola gidilir.

Tarihi, bir yapanlar, bir de yazanlar vardır. Tarihi yapanlar hayatta oldukça tarafsız tarih yazılamaz. Bunun gibi tarihî hadiseler, üstünden bir asır geçmeden de tarafsız tarih yazılamaz. Baskı ve tehdit olmaması gerekir.

19 Mayıs 1919’un üstünden yüzyıl geçtiğine göre bundan sonra tarafsız, namuslu, doğru tarihçilik beklenmelidir. Hiçbir tarihî şahsiyet bir başkasıyla kavga ettirilmemeli. Tarihî simalara insanüstü sıfatlar, yanılmazlıklar izafe etmek tarihi karartmaktır. Hakikatler olanca soğukkanlılığıyla yazılmalı. Tarih, tarih silsilesi takdimi değildir. Tarihçinin yorumlarıyla o takvim sıralaması değer kazanır.

Bugün konuşmaları mümkün olsa Sultan Vahideddin “aldığım ölüm tehditlerine rağmen yurt dışına çıkmamalıydım!” diyebilirdi. Evet; tekrar dönme niyetiyle gitmiştir ama olaylar sonra farklı gelişmiştir.

Reisi Cumhur Mustafa Kemal de “harf inkılabını yapıp mazinin milyonlarca eseriyle alakamızı koparmak vahim hataydı” diyebilirdi. Belki daha başka ikrarları da olurdu. Nitekim 1930’larda bir dönem öztürkçeçilikte aşırılığa gidip de ipin ucu kaybolunca “çıkmaza girdik” diyerek bunu terk etmiş; fakat bu hastalığa yakalananların o tutumu devam ettirmeleri yüzünden sonraki nesiller Atatürk’ü de anlamaz duruma düşmüş, Nutuk, Türkçeye “tercüme” edilmek zorunda kalınmıştır. Bunun gibi bir ara radyoda Türk müziğinin çalınmasını da yasaklamıştı. Bizi mağlup eden Avrupa’nın kılık kıyafeti, alfabesi ve daha başka âdetleri alınmıştı. Müziği de alınınca birinci sınıf Batılı olacaktık. Artık tarih derslerinde Roma tarihi, edebiyat derslerinde Yunan mitolojisi okutuluyordu. Bir süre sonra Atatürk müzikteki tercihin yanlışlığını da fark ederek ondan da dönmüştü. Ders kitapları ise en az yarım asır daha o yanlış yolda devam edecekti. Yüzüncü yılında 19 Mayıs’ın şekli değil manası üzerinde durmak gerekir. Millî Mücadelenin başlangıçtaki adı “Millî Mücahede/Millî Cihad”dır. Devlet kaidesi icabı, Halife olan Padişah tarafından Cihad ilanıyla duyurulmuştur. Hind Müslümanlarından bu sebeple yardım gelmiştir. Bugün, yüz sene sonra çevremiz, yine istilacı vahşi Batı tarafından sarılmışken İstiklal Harbi’nde yokluk içinde kurtuluşa koşan bu fedakâr millettin ruhu, o gün hangi ateşle tutuştuysa gerektiğinde yeniden onunla alevlendirmenin sırrına vâkıf olmalı. 15 Temmuz o ruhtan bir kıvılcımdır.

Bugüne kadar resmî tarih ve ona destek çıkan ideolojik tarih, Osmanlı Sultanlarına, Osmanlıya hakaret ve Atatürk’e ölçüsüz, endazesiz övgülerle yazıla geldi. Atatürk’ün her şeyi tek başına yaptığı ileri sürülüyordu. Yakın tarihte bir fâniyi ilahlaştıran şahsiyetsizler, “Kâbe, Arab’ın olsun” diyen besleme şairler, Kemalizmi din olarak yazan putperest kalemler çıktı. Bunlar böyle olunca Atatürk, bir kavga sebebi oldu. Hâlbuki tarihimizde devamlılık esastır. Bizim devletimizin değişmez adı “Devlet-i Ebed Müddet”tir. 16 devletten her birine gün gelmiş Hun İmparatorluğu, gün gelmiş Selçuklu, gün gelmiş Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti demişiz.

Tarihi çarpıtmak, nesilleri aldatmaktır. Resmî tarih, doğru olmalı, doğru yazmalı. Bu ısmarlama tarihe göre Mustafa Kemal Paşa, İstanbul’da Bandırma adında kırık-dökük bir gemiye tek başına binmiş ve dalgalarla boğuşa boğuşa Samsun’da karaya ayak basmıştır. Karaya çıkar çıkmaz da ‘hain’ Padişahın düşmana satıp kaçtığı vatanı kurtarmıştı. Düşman, O’nun mavi gözlerini ve aslan yelesini görünce sığınacak delik aramıştı. Galiba bu, Yunan tanrılar mitolojinden kopya güya bir Türk mitolojisiydi.

Hâlbuki Mustafa Kemal Paşa, 30 Nisan 1919’da Hükûmet tarafından 9. Ordu Müfettişliğine tayin edildi. Tayin kararı aynı gün Resmî Gazete’de neşredildi. Harbiye Nezareti, Samsun, Sivas, Trabzon, Van ve Erzincan valiliklerine Mustafa Kemal Paşa’nın talimatlarına uymalarına dair Hükûmet kararını tebliğ etti.

Sultan Vahideddin, 15 Mayıs 1919’da eski bir yaveri olan Mustafa Kemal Paşa’yı Yıldız Sarayı’nda kabul ederek yeni vazifesinde muvaffak olacağına dair ümidlerini dile getirdi. Paşa, Anadolu’da yer yer başlamış olan Millî kıyamı teşkilatlandırmak üzere bu vazifeye gönderiliyordu.

Paşa, “seferî hâlde olacaklarından dolayı” Harbiye Nezareti’nden üç aylık peşin tahsisatla fevkalade harcamalar için ilave para ve iki de otomobil talep etmişti.

O sırada İngilizler, Karadeniz’e de hâkimlerdi. Bu sebeple Harbiye Nezareti, 15 Mayıs’ta İngiliz komutanlığından Paşa, maiyetindeki subay ve erlerle gemi personeline işgalci İngilizlerin İstanbul komutanlığından vize aldı.

16 Mayıs’ta denize açılan Bandırma vapurunda Mustafa Kemal Paşa’dan başka albay, yarbay, binbaşı, yüzbaşı, üsteğmen, teğmen, tabip subay ve kâtip olmak üzere 23 asker, gemi kaptanından aşçıya kadar 25 gemi mürettebatı ve 6 da eyerli at vardı.

19 Mayıs’a, 1938’de “Gençlik ve Spor Bayramı” adı verildi. 12 Eylül Cuntası, bu ismi “Atatürk’ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı” yaptı. Cuntanın başı, muhabbet adı altında âdeta Atatürk tiyatrosu oynayan General Evren’di. Bu değişiklik ihtiyacı şundan olabilir. 12 Mart, And’a “ey bugünlerimizi sağlayan Atatürk!” cümlesini ilave etmişti. Oradaki “sağlayan”, “yaratan” mukabilidir. 12 Eylül, 12 Mart’tan aşağı kalamazdı.

Bir millî bayramda yetişkin yaştaki kız ve erkeklerin statlarda halkın önüne kısacık kıyafetlerle çıkartılması başta veliler olmak üzere milleti hep rahatsız etti. Ona, alay eden bir bayram ismi takıldı. Yarı aydınlar, İsveç oyunlarını millî bir güne monte etmişti. Uygulamadan hâlâ bütünüyle vazgeçilmemiştir. Bir asırdır mana ve derinlik yerine şekil ve etiket anlayışı baskın oldu. Yüzüncü yıl bu hataları görme ve gösterme vesilesi olmalıdır.

Ne II. Mahmud, ne Abdülmecid, ne Abdülhamid, ne Vahideddin Hanlar, ne de Kamal Atatürk, İsmet İnönü, Adnan Menderes, Turgut Özal, tek kelime fazla övülmesin ve tek kelime fazla yerilmesin ve hatta ne de kanunla korunsun.

Bandırma Gemisi’ne gelince; 5 Kasım 1925’te Denizyolları İdare Heyeti’nin aldığı karar üzerine hurdaya çıkartılarak parçalanıp satıldı.

Birinci Dünya Harbi’ne girmemize sebep olan iki gemiden biri olan Yavuz da ileride aynı akıbete uğrayacaktır.

.ZORLANAN HARİTA

2019-05-17 02:00:00

A -

A +

Sykes-Picot Andlaşması, adını İngiliz komutan Mark Sykes ve Fransız komutan François G. Picot’tan alır. İngiliz ordusunun 29 Nisan 1916’da Kut’ül Amare’de Osmanlı 6. Ordusu önünde hezimete uğramasından sonra 16 Mayıs 1916’da Londra’da imzalanmış, Çarlık Rusyası da andlaşmayı Ekim 1916’da tasdik ederek taraf olmuştur.

Söz konusu gizli muahede/andlaşma ile Osmanlı Devletinin “Orta Doğu” toprakları bu 3 devlet arasında paylaşılmaktaydı. Ancak Ekim 1917’de Rusya’da komünist ihtilal yaşandı. Çarlık idaresi bitti. Yeni idare, andlaşmadan çekildi. İhtilalin isimlerinden Lev Troçki, 24 Kasım 1917’de İzvestiya gazetesinde yazdığı bir yazı ile bu gizli andlaşmayı ve andlaşma suretini dünyaya duyurdu. Moskova’nın hem çekilmesi ve hem de gizliliğin bozulması, andlaşmanın hayata geçmesini engelledi. Ancak taraf devletler için o ihtiras, bugünü de içine alacak şekilde hiç bitmedi.

Nitekim Sykes-Picot andlaşması bozulunca, bu defa devreye Sevr projesi alındı. Şimdi aynı zamanda Anadolu da paylaşılıyordu. Taraflar İtilaf Devletleri’nin önde gelenleri İngiltere, Fransa, İtalya, Japonya ve diğer 8 küçük devlet ile bizim tarafta Hükûmetti. Sultan Vahideddin Han’ın imzalamayı reddetmesi ve milletçe verdiğimiz İstiklal mücadelesi üzerine proje tatbik edilemedi.

Sevr, şeklen 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Andlaşmasıyla bittiyse de bugün bölgede yaşananlar ve burada var olan yabancı askerler, onlar için Sevr projesinin de bitmediğini göstermektedir.

Tam ismiyle “Lozan Sulh Muahedenamesi”/Lozan Barış Andlaşması, İsviçre’nin Lozan şehrinde akdedildi. İmza sahibi devletler, Türkiye ve karşı taraf olarak Britanya, Fransa, İtalya, Japonya ile aralarında Yunanistan ve Romanya’nın da olduğu diğer 5 devlettir.

Lozan andlaşmasından sonra devletimiz, 29 Ekim 1923’te TBMM’nin kararıyla “Türkiye Cumhuriyeti” adını almıştır. Lozan, tartışması devam etmektedir. Gizli maddeleri olduğu söylenmektedir. Sykes-Picot ve Sevr’den sonra en iyimser ifadeyle ehven-i şer olarak kabul edilmiş ve çok muhakkak ki bazı esaslı tavizler verilerek sulh yapılabilmiştir.

İstilacı devletler, yanlarına figüran devletleri de alarak Sykes-Picot ve Sevr’le ölümü gösterip Türkiye’yi kolunun-kanadının budanmasına razı etmişlerdir.

Bir gizli andlaşma, bir proje ve bir de ehveni şer sulhname safhalarını arkada bırakmış olarak bugün “2023 Büyük Türkiye” hedefine yönelmiş bulunuyoruz Dikkatli gözlerden kaçmayacağı gibi her üç safhada da ABD ve Almanya yoktur. Almanya, bizi Birinci Dünya Harbi’ne sürükleyen mağlup müttefikimizdir. ABD ise Almanya’nın İkinci Dünya Harbi’ni kaybetmesinden sonra 1945’te İngiltere’den cihan devleti sıfatını devralacaktır.

Amerika, 74 yıldır cihan devleti, diğer söyleyişle süper güçtür. Ama buna rağmen kendinden önce çizilmiş haritalara uyma durumundadır. Bölgede yaşananlar açısından petrol ve her türlü yer altı zenginliğine kavuşma isteğiyle daha başka hedeflerin olduğu doğrudur. Ancak asıl hedef Amerika’nın anlaşarak veya zorla kendi haritasını kabul ettirmesidir. Bütün bu olanlar, Irak işgali, Kuzey Suriye üsleri, PYD’ye yatırımlar bundandır. Bundandır ve bu aynı zamanda örtülü biçimde Lozan’ı yok saymaktır.

Rusya, Suriye’nin hamisi hâline gelmiştir. PYD bölgesi Amerika’nın elinde, Fransa ve diğer bazı AB devletleri, küçük adacıklar hâlinde kuzey Suriye’deler. İran, yüz bin Haşdi Şabi askeriyle Irak’ta, yüz bin Haşdi Şabi ile Suriye’de, Hizbullah’la Lübnan’da ve Husilere desteğiyle Yemen’de.

Ankara şunu hiç göz ardı etmemeli.

Kısaca naklettiğimiz şu tarihî seyir ve fiilî manzarada Washington, bir gün “altında imzam olmadığı için Lozan’ı tanımıyorum” diyebilir. Biz, Büyük Türkiye Kızılelma’sına yürürken birileri sınırlarımızı kaale almayarak kendi haritasını çizmeye kalkışabilirler. Öyle bir çıkışta Amerika’yı yalnız bırakmayacak çok merkez vardır.

.FARS BAHARI

2019-05-16 02:00:00

A -

A +

New York Times gazetesinin haberi, hani “gündeme bomba gibi düştü!” denir ya o misal geniş yankı yaptı...

Adı geçen gazetenin haberine göre geçen perşembe günü ABD’nin önde gelen güvenlik yetkilileri toplanarak bir rapor hazırlamışlar. Raporda İran’ın bölgedeki Amerikan kuvvetlerine saldırması veya nükleer çalışmalarını hızlandırması ihtimallerine karşı körfeze 120 bin asker gönderilmesi teklif edilmekteymiş.

Toplantıya Donald Trump’ın millî güvenlik danışmanı John Bolton başkanlık etmiş. Bu isim, en keskin neo-con olarak bilinmekte. Ayrıca G. W. Bush’tan bu yana İran’a müdahale planları yapmaktadır.

Heyetin hazırladığı raporu Başkan Trump’a Savunma Bakan Vekili Patrick Shanahan sunmuş. Raporda yer alan bölgeye 120 bin asker sevk edilmesi teklifi, ABD’nin 2003’teki Irak işgalini hatırlatmakta. O işgaldeki mevcut da bu civardaydı. Ayrıca teklifin, uçak gemisi, B-52 bombardıman tayyareleriyle patriot bataryalarının körfeze yerleşmesinin ardı sıra yapılması dikkat çekicidir. Demek oluyor ki hava taarruz ve müdafaa unsurlarından sonra piyadelerin mevzilenmesi tasavvur edilmektedir. Arz edilen yazıda işgal, her ne kadar net bir şekilde ifade edilmese de görülüyor ki ona gerek de yoktur...

Mezkur gazetenin bu haberi Başkan Trump’a sorulduğunda anlamı, ne “evet” ne “hayır” olan bir cevap vermiş.

Dediği kısaca şöyle:

-Kesinlikle yapabiliriz. Ne var ki böyle bir plan yapmadık. Yapmamayı dilerim. Ama asker sevk etmemiz gerekirse 120 binden çok daha fazlasını yollarız.

Donald Trump’ın yoruma açık bu sözlerine karşılık Amerikan savunma bakanlığı Pentagon sükût etmektedir.

İran’a gelince; İran devlet temsilcileri, körfez ve çevredeki bu yığınağı, tehdit sebebi ve hedef saydıklarını açıkladılar. Bu cümle “saldırıya uğrarsam saldırırım! Hedefler bellidir” şeklinde anlaşılıyor. Diğer taraftan Ankara gibi Moskova da tırmanan bu ihtilafı yakından takip etmekteler.

Soru şudur?

-ABD, İran’ı işgal eder mi?

“Evet; hemen yarın işgal eder!” denemeyeceği gibi “işgal etmez!” de denemez. Aslında yıkım olarak işgalle devletin can damarı durumundaki merkezleri vurması arasında çok da fazla fark olmaz.

Kanaatimizce Washington’ın İran’ı işgale kolay karar vermesi beklenemez. Bu devlet, harpten çıkmış Irak değildir. İran’daki inkılaptan sonra Washington, Irak’ı İran’a karşı kışkırtmış, arkada kendisi olduğu hâlde rejim değişikliğinde ordusu ciddi şekilde kan kaybetmiş İran’la yapılan savaş, 8 yıl sürmüştü.

Irak işgalinin Amerika’ya yüz akı olarak yazılmadığı gerçeği bir tarafa

Washington için akıldan çıkarılmaması gereken ibretlik hadise SSCB’nin 1979 Afganistan işgalidir. Komünist imparatorluğun şimdilerde sahnelerde konser veren Kızıl ordusuyla Afganistan’ı işgal ettiğinde merak edilen sual şuydu “Afganlar, acaba, Ruslara kaç hafta dayanabilirler?” Silaha değil, iman ettiği Allah’a güvenerek vatan müdafaası yapan Afgan mücahidleri çok kanlı ve pek zorlu yıllardan sonra düşmanı dize getirdi. Afganistan fakir de olsa yerinde kaldı ama Sovyetler Birliği, işgalden on yıl sonra tarih sahnesinden çekildi, Komünist imparatorluk, çökmüştü.

İran, medeniyet sahibi bir devlettir. Ordusu, da tecrübelidir. İran’ın bir kolu, Yemen’de, diğer kolu Lübnan’da, İsrail’in ensesindedir. Bu yüzden Amerika, kaba kuvvet gösterisi yapar, belki stratejik noktaları da vurur fakat işgale kolay kolay yanaşmaz. İran işgali de kapitalist imparatorluğun sonu olabilir. Yaşlı çınar benzeri içten çürüyüşteki Amerika’nın ortak aklı, bunu düşünüyor olmalı.

Bu ihtilafın Türkiye’yi alakadar etmesi, sadece İran’la komşu olmamızdan dolayı değildir. Ankara’nın “Yeşil Kuşak” denilen hilale zorla yeni bir şekil verilmeye uğraşıldığını görmemesi mümkün değildir. Bugün ABD, Tunus’tan, Afganistan’a bir başka ifadeyle Çin hududuna kadar uzanmıştır. Diğer daha küçük devletleri saymasak bile Amerika, kuzey Afrika’da Mısır’la, Kızıldeniz kenarında Suudi Arabistan’la, Akdeniz kıyısında İsrail’le beraberdir, kısmen Suriye’nin kuzeyinde ve Irak ve Afganistan’dadır. Yeşil Kuşak üzerine tam olarak yerleşmesini bahar hayalini bozan devletler, Türkiye, Rusya ve İran’dır.

Mısır, Yunanistan, İsrail ve Kıbrıs Rumlarıyla Doğu Akdeniz arayışlarının Körfez’e yığınak yapması ve İran’a taarruz yahut işgal haberleriyle çakışmasının eş zamanlı olması manidardır.

Trump, Suriye’den çekileceğini defalarca ifade etti ama bu vesileyle Irak’taki varlığını kuvvetlendirmekten başka kendi PKK’lıları PYD faaliyet alanına tırlar dolusu, kargo uçakları dolusu silah yığdı ve yığmakta. Arap Baharı’ndan sonra Fars Baharı, Bahar-ı Farsî gelebilir. Hürmüz Körfezi, Basra Körfezi veya komşumuzun yakınındaki başka bir yerde yaşanacak her hareket dolaylı veya doğrudan bize tesir edecektir.

Etrafımızda bunlar olurken Türkiye, iç siyasete çok fazla kapıldı. Hayırlısıyla şu 23 Haziran arkada bırakıldıktan sonra gelecek olan seçimsiz 4 yılı firesiz değerlendirme mecburiyetindeyiz.

.İDAM CEZASININ GELMESİ, SEÇİMİ KAZANDIRIR!..

2019-05-15 02:00:00

A -

A +

YSK kararını tartışmak giderek arkada kalıyor. Bundan böyle taraflar, sahaya ve sonuca kilitlenecekler. DSP ve TKP adayları, Millet İttifakı adayı Ekrem İmamoğlu lehine adaylıktan çekildiler. Adı oldum olası saklı tutulsa da HDP zaten bu ittifakın üçüncü ortağı. Destekçilerse FETÖ ve PKK. Bu iki örgüt, belki CHP’den bile öte bir gayretle Millet İttifakı adayının kazanması için çalışıyor. Ayrıca AB ve ABD yönetimi de dolaylı biçimde aynı tarafta.

31 Mart’ta 100 bin bin oy alan SP’nin hangi ittifakı destekleyeceği veya aday çıkarıp çıkarmayacağı ise meçhul. Yüksek ihtimalle aday çıkarmayıp taraftarını serbest bırakacaktır. Bu durumda Saadet Partili seçmenin büyük kısmı reyini Cumhur İttifakı adayı Binali Yıldırım’a verebilir. Ancak bu, oradan Ekrem İmamoğlu’na destek gelmez demek değildir. Öbür tarafta hayli çetin bir iş olarak Kürt muhafazakâr seçmenle küskünler var.

Bütün bu bilinmezler, şüpheler ve gerçekler sonucunda 23 Haziran’ın kıran kırana geçeceği görülmektedir. Bu seçim, çoktan mahallî olmaktan çıkmıştır. Zorlu bir seçim mevzubahis. 23 Haziran, Türkiye tarihi için unutulmaz bir takvim olabilir.

Anketler de her iki aday için yakın tahminler verdiğine göre AK Parti’nin yukarıdaki tabloyu da göz önüne alarak çok güçlü, çok ses getirecek, çok esaslı yeni teklifler üreterek vatandaşın huzuruna çıkması gerekir.

O tekliflerden birini biz yapıyoruz:

-İdam cezası geri gelsin?

İdam cezası, tarihimiz boyunca oldu. Kaynağı da “kısasta hayat vardır” diyen Kur’ân-ı kerimdir. Mevcut iktidar, AB’ye girişi kolaylaştırma adına aldığı bir kısım tedbirlerin yanı sıra TCK’dan da idamı kaldırdı. Hâlbuki küçük çocuğu istismar ettikten sonra katletme gibi öyle canavarca suçlar işleniyor ki hükmü veren mahkeme hey’eti bile takdir ettiği müebbet veya ağırlaştırılmış müebbet cezasından memnun kalmıyor. Nerede kalsın ki mağdur aile razı olsun.

Terör suçları için de durum aynıdır:

30-40 sivili hunharca katleden katil veya katillerin ikrar ve delillerle suçları sabitken mevzuatta olmadığı için teröristlere hak ettikleri idam cezası verilemiyor. Benzer bir katliam vak’ası bugün gözler önündedir.

11 Mayıs 2013 tarihinde Hatay’ın Reyhanlı kazasında saat 13.37 ve 13.40’ta iki ayrı semtte bomba yüklü iki otomobilin infilak ettirilmesiyle 53 vatandaşımız şehid oldu. Bunların beşi çocuktu. 25’i ağır 146 vatandaş da yaralandı. Kundaklama ve cinayetin faillerinin Suriye istihbaratı el-Muhaberat hesabına çalışan bir terör örgütü mensubu oldukları anlaşıldı. Onlardan Yusuf Nazik, Türk vatandaşıydı. Muhaberat’la irtibat kurduğu ve failleri yönlendirdiği tesbit edildi. MİT, aranan bu kişiyi Suriye’nin Lazkiye şehrinde yapılan muvaffak bir harekâtla alıp Türkiye’ye getirdi. Ankara 9. Ağır Ceza Mahkemesi, önceki gün adı geçen sanık için katlettiği insanlar adedince 53 kere ağırlaştırılmış idam cezası verdi. Mahkeme, vazifesini yaptı. Lakin adalet yerini bulmadı. Katil, ömrünün sonuna kadar içeride maktullerin, yaralıların, bizlerin vergileriyle beslenecek!

53 kere de olsa ağırlaştırılmış müebbet yahut müebbet hapis veya şu kadar bin yıl mahkûmiyetten hiçbiri, bir tek idam cezasının yerini tutamaz, mağdurların hatta mahkeme heyetinin yüreğine su serpemez. Öyle olunca da adalet tecelli etmemiş oluyor. Akıldan çıkmamalı ki devletin en temel mükellefiyetlerinden biri adaleti tesis etmektir.

Türkiye, İstanbul’da yenilenmiş İBB seçimine giderken esasında Yusuf da Nazik de olmayan bu faile takdir edilen hüküm, seçim süreciyle çakıştı. Bunu AK Parti görüp değerlendirmelidir. Meclise hemen idam cezası teklifi verebilir. İttifak ortağı MHP, zaten en baştan itibaren idam cezasından yana olduğu için tam destek verir.

Böyle bir teklif, bütün şehid aileleri oylarını, onların yakınlarının oylarını, mağdur aileleriyle yakınlarının oylarını ve tüyler ürpertici her haberi dinlediğinde “öyleyse idam cezası niye yok?” diye soran milyonların oylarını getirir.

Teklifle kalmamalı, kürsülerde teminatı verilmeli ve en isabetlisi de kanun, 23 Haziran’a kadar çıkarılmalıdır.

Şüphesiz ki kanun makable şamil olmayacağı için Reyhanlı faillerine tatbik edilemeyecektir. Ancak bu vesileyle büyük bir eksiklik telafi edilmiş olacaktır.

.TAKVİM

2019-05-14 02:00:00

A -

A +

Takvimler, bugün 14 Mayıs 2019’u gösteriyor. Takvim, üstünden geçip gidilen toprak gibi. O toprakta kim bilir daha evvel neler yaşanmıştır. Takvimleri, gün ve rakamdan ibaret görmemeli. Takvim, gün ve ayı aşarak ele alındığında tarih olmaktadır.

69 yıl evvel 14 Mayıs 1950’de DP-Demokrat Parti, 27 yıldır işbaşında olan “resmî devlet partisi” CHP-Cumhuriyet Halk Partisini ağır yenilgiye uğratarak tek başına iktidar oldu.

II. Meşrutiyet’ten sonra 1945’te tekrar çok partili hayata geçilince 7 Ocak 1946’da DP kurulmuştu. Kurulduğu yıl 21 Temmuz 1946’da genel seçimler yapıldı. Bu bir baskın seçimdi. İktidar, DP’nin teşkilatlanmasını önlemek istemişti. Hem teşkilatlanmayı ikmal edemediği ve hem de sonra çok meşhur olacak ve günümüze kadar konuşulacak olan “açık oy, gizli tasnif” hilesi yüzünden seçimi kaybetmişti.

DP, 14 Mayıs 1950’de ikinci kere seçime girmiş ve bu seçimi açık ara farkla kazanmıştı. Seçim neticelerine göre DP, yüzde 52,7 ile 408 MV, CHP yüzde 39,4 ile 69 MV çıkarmıştı. Böylece, İsmet İnönü reis-i cumhurluğu, Şemsettin Günaltay başvekilliği kaybetmiş, Celal Bayar cumhurbaşkanı, Adnan Menderes başvekil olmuştu.

14 Mayıs 1950’ye siyasi edebiyatta “Beyaz İhtilal” denmiştir, 3 Kasım 2002’ye ise “Anadolu İhtilali” denecekti. Daha MHP’nin kurulmasına 15 sene, AK Parti’nin kurulmasına 52 sene vardır.

Bugünlerin siyasi geçmişi, “Dörtlü Takrir”lerin, 14 Mayıs’ların yaşandığı günlere dayanmaktadır. 1946’da bu ikinci dönemdeki çok partili hayatın ilk seçim hilesi yapılmış, 1950’de DP seçimi kazanınca CHP’li kodamanlar, halkı aşağılayıcı kabalıklarla iktidarı vermek istememiş fakat “Türk Baharı” geldiği için naçar, el mahkûm olarak iktidarı teslim edince de Tek Parti Zihniyetinden subaylar, ordu içinde gizli bir cunta kurmuşlardır. 27 Mayıs’ın nüvesi bu cuntadır.

1946’dan bu yana zaman zaman seçim hileleri, mükerrer oylar, sandık kaçırmalar görülmüş ve nihayet oy hırsızlığı yaşanmıştır.

31 Mart 2019 İBB seçiminin şaibeli oluşu şuradan belli ki oyların yalnızca yüzde onu sayıldığı hâlde iki aday arasındaki fark 29 binlerden 13 binlere düştü.

Başka bir delile gerek var mı?

Ayrıca sandıklarda memur değil de sivillerin görev yapmasıyla bazı sayım- döküm cetvellerinin boş ve bazılarının da imzasız olması yüzünden YSK, İBB seçimini iptal etti.

İptal sonrası yaşanan tartışmalar, iptal kararı veren hâkimlerin hem hedef gösterilip hem “çete” diye hakarete uğraması malumdur. Bundan böyle YSK’nın verdiği hükmü konuşmak, kimseye bir fayda sağlamayacaktır. Tarafların birbirlerini ikna etmesi mümkün değil. Koşu başlamıştır. Hedef bellidir; 23 Haziran 2019.

Takvimin gün ve rakamdan ibaret olmadığına işaret etmiştik. 23 Haziran tarihi, manidar bir çakışmadır. Bunu bir tesadüf değil de güzel bir denk geliş, bir tevafuk olarak düşünmeli.

Bundan 1356 sene evvel 23 Haziran 656’da da bir seçim vardı. O gün Hazreti Ali, devlet reisi, Halife seçilmişti.

.DÜN, BUGÜN, YARIN!..

2019-05-13 02:00:00

A -

A +

AP Genel Başkanı Süleyman Demirel, 1980 öncesindeki seçim mitinglerinde hep şöyle derdi:

-CHP demek, garne demektir, guyruk demektir, zam demektir, Tek Parti, bu milleti una, tuza, şekere, kefen bezine muhtaç etmiştir!..

28 Şubat’ta darbeye destek verecek ve YÖK Başkanı Kemal Gürüz ve İstanbul Üni. Rektörü Kemal Alemdaroğlu gibilerin Cunta’dan aldıkları emirle başörtülü kızları tahsil hakkından mahrum etmeleri üzerine “onlar da Suudi Arabistan’a gitsinler!” diyecek olan Demirel, o yıllarda meydanları dolduran on binlere kan-ter içinde böyle sesleniyordu.

Merhum Demirel’i dinlerken biz ve bizim gibi 40, 50, 60’lı yılları bilmeyen nice yeni nesil, bu sözleri rakibine karşı sarf edilmiş mübalağalı ifadeler olarak görüyor ve “bu devirde de bunlar olur mu?” diye düşünüyorduk.

CHP, ‘70’’lerde fasılalarla hükûmet olduğunda yaptıkları, yapmadıkları ve halka çektirdikleriyle “bu devirde bunlar olur mu?” sorusunun karşılığını ağır şekilde aldık.

O yıllarda TRT, AYM, Danıştay vs. Halk Partisinin kaleleriydi. 10 yıllık DP hükûmetinden sonra AP hükûmet olmuş fakat devlet, daima CHP’de kalmıştı. Süleyman Demirel, Prof. Şaban Karataş’ı TRT Genel Müdürü yapmıştı. Ziraatçı olan merhum, cesur bir milliyetçiydi. 1977’de daha seçim sonuçları belli olur olmaz sanatçı Erol Evgin ve spiker Jülide Gülizar’ın da aralarında olduğu bir grup, TRT önünde halay çekerek “Şaban kümese, Şaban kümese!” diye bağırıyorlardı.

Seçimi kazanma coşkunluğuyla aklı başından giden yüzlerce CHP’li ise Süleyman Demirel’in evinin önünü doldurmuş “fincanı taştan oyarlar, anam oyarlar...” türküsünün devam sözlerini bozarak Nazmiye Hanımın iffetine sataşıyorlardı.

1970’lerde Bülent Ecevit başbakan CHP hükûmet olduğunda Millî Eğitim gibi bakanlıklar derhal en mutaassıp taraftarlarla doldurulurdu. Hariciye zaten ellerindeydi, üniversite ellerindeydi, TRT bir kere daha ele geçiriliyordu vs.

Vatandaş cephesine gelince; milyonlar, unutulmaz ıstıraplar yaşadı. İşte onlardan sadece birkaçı:

CHP iktidarında elektrikler sık sık ve süresiz kesilmeye başladı, sular ikide bir süresiz kesildi, ampul, margarin yağı, poşet, benzin, tüp gaz, çocuk maması, ilaç, kalp ilacı, ziraat ilaçları, ameliyat malzemeleri ve daha neler ve neler bulunmaz oldu. Tüpçülerin, sucuların, bakkalların, benzincilerin önünde kuyruklar oluştu. CHP’ye oy vermiş olan benzin kuyruğundaki bazı şoförler, levye ile kendi ellerini, kuyruktaki bazı insanlarsa piknik tüpleriyle birbirlerini darp ettiler.

Bu arada bazı mahalleler CHP himayesindeki militanların elindeydi. Bazı bölgeler kurtarılmıştı. Ramazan ayında sahura kalkan Müslümanlar, elektriğin yanmadığını, suyun akmadığını acı acı yaşıyorlardı.

CHP parti olmaktan öte bir zihniyettir. Bu ibretlik işler, 1990’ların değişik adlardaki CHP iktidar ve belediyelerinde de şu veya bu kadar tekrar etti. İstanbul’daki çöp dağları da 28 Şubat da bu zihniyetin sonucudur…

Bu kısmi hatırlatmaları, CHP’li zamanlardan habersiz yeni nesillerin vaktiyle bizim gördüğümüz hata ve azapları görmemeleri için yapıyoruz. Avukattık fakat çocuklarınıza mama bulamıyor, kalorifere yakıt bulamıyor. Tüp kuyruklarında saatler geçiriyorduk… O yıllarda bir vatandaş, yurt dışına ancak 3 yılda bir çıkılabiliyordu. Öte yandan Hac’dan dönen hacılar, vebalı gibi şehir dışında karantina çadırlarına alınıp 10-15 gün sonra evlerine gitmelerine izin veriliyordu. Böylece horlanıyorlardı.

Şu hiç değişmez:

CHP’li adaylar, ister mahallî, isterse genel seçimler olsun romantik vaat ve söylemler ve güvercin uçurarak veya Eyüp Sultan’da Yasin okuyarak işbaşına gelir, sonra kısa süre içinde kadroları kendi adamları ve kendilerine destek verenlerle doldurur ve ardından bu ülkenin değerleriyle hesaplaşmaya girişirler.

Seçimlerden önce yazmıştık, tekrar yazıyoruz. Tek Parti Zihniyeti, başa geldikten kısa bir süre sonra AVM’ler, vapurlar, havaalanları, devlet dairelerindeki mescidler kapatılır. “Kamusal alanda mescid mi olur?” diye safsatalar yapılır, onları güç yeterse Kur’ân kurslarının kapatılması takip eder veya suları, elektrikleri, gazları kesilir, bütün belediye sosyal tesislerinde içki satılır. Yeniden 70 sente muhtaç olmakla kalınmaz ortaöğretimden Kur’ân-ı kerim, Siyer-i Nebi ve Osmanlı Türkçesi dersleri derhâl kaldırılır, TRT, Sinema ve sahnelerde Osmanlı dönemi ve Sultanlar ağız dolusu hakaretlerle karalanır.

Bir ay evvel Haber Global TV’de karşımızdaki konuşmacılardan biri CHP’den Berhan Şimşek’ti. Sn. Şimşek bir ara “Ben Selçukluyum, Osmanlı değilim!” dedi. Bizim “yani babanızı reddediyor, dedenizi kabul ediyordunuz” dememiz üzerine “Fatih Sultan Mehmet Han’a kadar kabul ediyorum” diyerek sözlerini kısmen düzeltme mecburiyetinde kaldı. Bazı Tek Parti Zihniyeti mensupları “1071 işgaldir”, bazıları da “zulüm 1453’te başladı” diyorlar.

Bugün, CHP, İYİ Parti, HDP-PKK, FETÖ, AB, ABD bir tarafta, AK Parti ve MHP bir taraftadır. Bazı AK Partililerin “MHP ile ittifak yüzünden kaybettik” demeleri hem yanlış ve hem de gaflettir. Var olan tek dost da küstürülmesin İBB vesile ve vasıtadır. İstanbul büyükşehir kazanıldıktan sonra hedef Ankara’da iktidar olmaktır. CHP iktidarlarında neler olduğunu ve neler olacağını yukarıda kısmen yazdık. Ondan sonraysa şunlar olur:

FETÖ ile mücadele biter, hapistekiler çıkartılır, itibarlar iade edilir, tazminatlar ödenir. Bu yüzden bir FETÖ’cünün “her şey güzel olacak” sözü slogan olarak benimsendi. Sadece o da değil; PKK ile mücadele de durur. Ekrem İmamoğlu, seçildiğinde Selahattin Demirtaş’a övgüler düzmedi mi?

Seçimde usulsüzlük ve hile yapılması sebebiyle YSK Sn. İmamoğlu’nun mazbatasını elinden alınca da bindirilmiş hazır kıtaları göreve çağırırcasına sanatçıları devreye girmeye çağırmadı mı? Halay çekmeye hazırlanan o sanatçılardan bazılarını AK Parti düne kadar el üstünde tutuyordu.

17 yıllık bir iktidarda hatalar olmaması mümkün değildir. Ancak AK Parti’ye ders vermeye kalkmanın neye mal olacağını da çok iyi hesap etmeli ve dersin zaman ve şekli iyi tayin edilmeli ve dostça, kardeşçe olmalı.

Bu işin sonu, ezanların susmasına Ayasofya’nın, Külliye’nin karanlığa gömülmesine, Tayyip Erdoğan’ın, Devlet Bahçeli’nin İmralı’ya gönderilmesine, FETÖ ve Öcalan’ın Ankara’ya getirilmesine kadar gidebilir. Yapılmak istenen budur. Beka Meselesi sözünü hiç hafife almamalı.

Hadise, ne tek başına bir belediye başkanının değişmesi ve ne de 70 sente muhtaç duruma düşmektir

.BOSNA

2019-05-10 02:00:00

A -

A +

Gidiş ve dönüş vakitleri sayılmazsa 3-4 Mayıs günleri Vakıflar Genel Müdürlüğü’nün davetlisi ve ecdadın da misafiri olarak Bosna’daydık.

Vakıflar Genel Müdürlüğü, Kırım, Yemen, Macaristan üçgeninde ecdadın vakıf eserlerini imar veya yeniden inşa faaliyeti içinde bulunuyor. Tam hedefse bütün Osmanlı mülküdür. Halen gönül coğrafyamızda 50 vakıf eser üzerinde çalışmalar devam ediyor.

Bu çalışma merkezlerinden biri de Bosna Hersek Cumhuriyetidir. Burada da Bosna kısmı ve bilhassa Bursa, Safranbolu ve İstanbul Fatih’in kardeşi Saraybosna’dır.

Saraybosna’da birçok Osmanlı mirası eser, hünerli ve titiz eller tarafından imar edilerek yeniden hizmete açılmıştır. Bunları meşhur Başçarşı takip edecek.

Bizim ziyaretimiz, Foça Alaca Camii’nin açılışına iştirak içindi. Balkanlarda, bu ismi taşıyan 3 cami bulunmaktadır. Makedonya’nın Kalkandelen şehrindeki Kalkandelen Alaca Camii, Bosna Hersek’teki Travnik Alaca Camii ve Bosna Hersek’in Sırp bölgesindeki Foça Alaca Camii. Travnik’in lakabı “Vezirler Şehri”. Vezirlerin burada ikamet etmelerinden dolayı bu isim verilmiş. Yeşillikler, akarsular arasında müze şehirlerimizden biridir.

Foça’daki Alaca Camii’nin ilk banisi 16. Asırda Gazi Ağa’dır. Cami zamanla harap olunca 1757’de Bosna Valimiz Kamil Ahmed Paşa tarafından büyütülüp şadırvan ilave edilmek suretiyle yeniden inşa edilmiştir. Artık altında irad getiren dükkânları da olan Alaca Camii, 19. Asır başlarında yanıp yıkılınca bu defa da Bosna Valimiz Süleyman Paşa tarafından yeniden inşa edilerek ibadete açılmıştır. Bundan dolayı mabedin diğer adı “Süleyman Paşa Camii”dir. 1945’te II. Dünya Harbi’nin tahribatına maruz kaldığından bir de bu yıl elden geçirilmiştir.

Bahsi geçen camilere “alaca” denmesindeki sebep, bol miktardaki kalem işi süslemelerden dolayıdır. Nakışlar, servi ve ağaçlar dikkat çekmektedir. Kök boyalı nadir bir halı desenini andıran bu süsler, İstanbul ve Anadolu camilerinde yoktur. O süsler analarımızın, büyükanalarımızın çeyiz sandıklarıyla Türkistan’daki camilerde var. Şah-ı Nakşibend Hazretlerinin Buhara’daki dergâhının tavan süsleri de bu şekildedir. Sanki Buhara’dan Balkanlara yedi renkli ebemkuşağı köprü kurmuş, Türkiye de bu güzelliğe şahit olmuş. Travnik Alaca ve Kalkandelen Alaca Camii’leri ikiz kardeş gibidir.

Travnik Alaca Camii’nin imarı için Türkiye Vakıflar ve Bosna Vakıflar idareleri arasında Nisan 2017’de inşaat mukavelesi akdedilmiş. Cami, 2019 Nisanında yeniden ibadete açılmış.

Foça Alaca Camiine gelince:

Bu cami, romanlara, filmlere konu olacak bir hikâyeye sahiptir. Cami, 1550/51’de Hasan Nazır Ağa tarafından Mimar Acem Esir’e yaptırılmıştır. Mimari zarafeti ve bakmaya doyulmaz süsleme ve kalem işleriyle O’na “Bosna’nın incisi” denmiş. İncileri kıskandıracak güzellikteki bu şaheser, 1992’teki Sırp-Boşnak Harbine kadar tam 445 yıl minarelerinden ezan sesi yükselmiş, Müslümanlara hizmet etmiş. Harp çıkınca Sırplar, camii dinamitle berhava etmişler. Sonra da yıkılmayan yerleri kepçelerle yıkıp yok etmişler. Bununla da doymamış, temel taşlarını söküp yakındaki Çehotine Nehri’ne dökerek üstüne toprak doldurmuşlar.

İki devlet vakıf idareleri, Mart 2014’te mukavele imzalayıp yeniden inşaata başlandığında ortada sadece bir arsa vardır. Buna rağmen eski iç ve dış fotoğraflarından istifadeyle eser, aslına mutabık olarak bitirilmiş. Böylece cami, minare, türbe, şadırvan yeniden inşa edilmiş, bahçedeki mezarlar elden geçirilmiş, tezyinat ve kalem işleri de bütün zarafet ve güzelliğiyle yapılmış. Şimdi bu eserimiz de ibadete açıktır.

Memnuniyet verici olan, bu eserler, zaman ve mekândan kazınmışken onları zaman, mekân ve insana yeniden kazandıracak usta ve sanatkârlarımızın var olmasıdır... Bu bakımdan Vakıflar İdaremizle inşaatı hem de vaktinden önce teslim eden Sama Bursa şirketini tebrik ediyoruz.

Bu eserleri ne kadar anlatsak kâfi gelmez. Görmek ve ulviyetinden istifade etmek gerekir.

Şu kadarını söyleyelim ki bu eserlerin her biri bir millet için tek başına medeniyet vesikası olacak çaptadır. Duvarlarda Hulefa-i Raşidîn’in isimlerinin olmayışındaki unutkanlığı nazarlık olarak gördük. Bu büyük eksikliğin telafi edileceği sözünü, bize Vakıfların bu çalışmalardan sorumlu daire başkanı Sn. Suat Faruk Giray verdi.

Fransisken rahiplere ibadet hürriyeti veren “Ahidname” mahiyetindeki fermanı, bugün hâlâ Fojnica şehrinin yamaçlarında nöbetteki yağız bir yeniçeri gibi duran Fatih Sultan Mehmed Han topraklarının bir yanı böyle.

Bosna’nın bir de diğer yanı; bir de göç sancısı var. Boşnaklar, Müslüman nüfus, Almanya’ya gidiyor. Almanya vizeyi kaldırmış. Gidenlere iş ve bin 500 avro maaş veriliyormuş. İşsiz insana “gitme kal, buralar atalar yurdu, şehid ve gaziler mekânı, emsalsiz camiler diyarı, tarih, sanat ve tabiat harikası yerler!” demeye kimin hakkı olabilir. Onun için oralarda sadece imar ve inşaat yapmamalı, devlet iş adamlarımızın gidip istihdam sağlayıcı iş yerleri kurmaları için teşvik tedbirleri almalıdır.

Şunun farkında olmalı ki Bosna, Türkiye için koruyucu surdur.

Devlet-i aliyye zamanında Belgrad, İstanbul’un tabii hududuydu. Belgrad, düştükten 50 sene sonra İstanbul işgal edildi.

.İHTAR

2019-05-09 02:00:00

A -

A +

31 Mart seçim sonuçları, Adalet ve Kalkınma Partisi için seçmenin çektiği, ölçülü, dengeli ve özenli bir ihtarı olarak görülmelidir:

Seçmen, ilk ihtarı 7 Haziran 2015’teki genel seçimlerde çekmişti. O seçimde AK Parti, sandıktan 40,87 oyla birinci parti olarak çıkmış fakat aldığı oy, tek başına iktidar olmaya yetmemişti. Seçimin neticesi ancak koalisyona imkân veriyordu.

O günlerde koalisyon hükûmeti kurulmasına en tavizsiz şekilde karşı koyan üç kişi vardı:

Recep Tayyip Erdoğan, Devlet Bahçeli ve bendeniz. Sn. Erdoğan, yakından-uzağa koalisyon telkinleri yapanların söylediklerini dinlemedi. Sn. Bahçeli, kurulacak koalisyonda kendisinin Başbakan olması teklifini bile elinin tersiyle itti. Bendeniz de bu sütunda görüşlerimi yazmaktan başka her hafta çıktığım birkaç ekranda üstüme gelen taarruzlara rağmen geri adım atmadan koalisyon fikrine muhalefet ettim. Kendimizden söz etmemizi lütfen mazur görünüz. Tarihe kayıt düşme adına dile getirmeliydik.

Böyle bir ortamda seçimin yenilenmesine karar verildi. 1 Kasım 2015’te sandığa gidildi. AK Parti, aldığı yüzde 49,49 reyle yeniden tek başına iktidar oldu.

Koalisyon olmaz, kurulamaz! diyenlerin haklılığı, 15 Temmuz 2016’daki FETÖ darbe teşebbüsünden sonra anlaşılacaktı. Zira koalisyon kurulsa darbeye gerek kalmayacak ve Türkiye, sömürgecilere vekaleten FETÖ terör örgütü tarafından teslim alınacaktı. Koalisyon kurulmayıp seçim yenilenince ümitleri tükenen şer merkezleri, darbe mekanizmasını işlettiler.

Cumhur İttifakı’nın ve bilhassa AK Parti’nin şu yaşananlardan ders çıkarması, ibret alması şart ötesi şarttır. 23 Haziran’daki İBB. seçimi şansa, tesadüfe bırakılamaz. Bakınız Tek Parti Zihniyeti’ne icraat için 18 gün yetti. İBB’nin gizli bilgisayar kayıtları meçhul kimseler tarafından kopyalandı, on yıllardır yapılan Sultanahmet Kitap Fuarı iptal edildi, Maltepe’de yabancı müzik topluluğunun konseri teravih namazıyla çakıştırıldı....vs, vs. Bunları, Eyüp Sultan Camii’nde Yasini-i şerif okuması, dine mesafeli gazetelerin manşete çektiği bir belediye başkanı yapıyordu.

Biz, daha evvel ikaz etmiş ve güvenoyu almamış CHP hükûmetlerinin güven oylamasına kadarki bir ay gibi kısa sürelerde devlet kadrolarını nasıl hallaç pamuğu benzeri attıklarını hatırlatarak seçime dikkat edilmesi gerektiğini yazmıştık. Hükûmet olunca da ideolojileri için yapacaklarını yapmışlardı. Ecevit Başbakanlığındaki ayıplı birkaç tasarruf, unutulmaz cinstendir. Bilenler için Bülent Ecevit, sadece “çıkartın bu hanımı buradan!” diye seçilmiş bir vekili TBMM’den kovan 28 Şubat Başbakanı değildir. Daha esaslı icraatı, CHP’li Başbakan olarak yapmış, 45 gün içinde öğretmen yetiştirip o -güya -öğretmenleri, esasta ise Marksist militanları, Millî Eğitim teşkilatına yerleştirmişti. Tek Parti Zihniyeti’nin 1950 öncesini konuşmuyoruz. 70’li, 80’li yılların kirli politik işlerinden biri de iki ayrı adalet bakanının işbaşında olduğu dönemde adli teşkilatta mezhepçi yapılanmaya gidilmesidir.

Jipli, villalı, plazalı, bol keseli, kirli sakallı birtakım AK Partililer bunları bilmezler. Bilmedikleri için de satmaya eş bir ihmalkârlıkla 31 Mart’ta sandıklar sahipsiz kaldı.

Allah, AK Parti’yi de, istikbalimizi de üçüncü bir ihtardan korusun. Üçüncü ihtar, 23 Haziran’da da olabilir, Haziran 2023’te de olabilir. Olmaması AK Parti kadrolarının sen- benden, nefsanilikten, hizipçilikten, kurtulup kucaklaşarak, helalleşerek asıllarına dönmeleri ve samimiyetle çok çalışmalarıyla mümkündür. Üçüncü ihtar naif değil, taş gibi sert olur.

Eğer, seçmen, Ekrem İmamoğlu’nun mağdur olduğuna inanırsa 23 Haziran’da netice Cumhur İttifakı aleyhine dönebilir. O zaman 2023 için de ipin ucu kaçar.

Bir kere daha söylemiş olalım; Sn. İmamoğlu, İstanbul’da 23 Haziran’da hele daha da yüksek farkla seçilirse iktidar Ankara’da oturamaz. Bu ciddi ihtimale binaen millete, yeni nesillere anlayacakları dille hem Tek Parti Zihniyeti ve hem de 31 Mart’ta mağduriyet olmadığı veya yoksuzluk, şaibe olduğu en inandırıcı, en içten, en ikna edici dille anlatılmalıdır.

Kısa koşulu bu zorlu seçimde AK Parti’nin ev ödevleri şunlardır:

-Küskünler, sandığa gitmeli.

-Kürt seçmen kazanılmalı.

-Milliyetçi, seçmen incitilmemeli.

-AK Partili seçmen, memleketine gönderilmemeli.

-Sandıklar, başıboş bırakılmamalı.

-Sn. Binali Yıldırım’a sahip çıkılmalı.

-Vatandaş , daralmadan-bunalmadan eli rahatlamış olarak bayrama girebilmeli.

-Dava ahlakına dönülmeli.

-Mürai, her devrin adamı, dalkavuk şahsiyetsiz tiplere değil doğru söyleyenlere kulak verilmeli.

Yoksa iki asrın emaneti, işte böyle 20 günde yahut 200 günde veya iki senede harcanabiliyor.

Herkes, tatlı uykulardan uyanmalıdır.

Bunları elbette derdi davası olanlar için söylüyoruz. Dertsizlere gamsızlara göre her devirde hava hoş.

.KADİR MISIROĞLU

2019-05-07 02:00:00

A -

A +

Kadir Mısıroğlu, güzel bir sonla tam da ramazanı şerife girerken can emanetini sahibine teslim etti.

Allah, rahmet eylesin, mekânı cennet olsun. Hukuk tahsil ettiği hâlde tarih sahasında çalıştı. İş olarak avukatlık yapmadı ama dava olarak Osmanlı Hanedanıyla Osmanlının haklarının sözünü dudaktan, gözünü budaktan esirgemez müdafii oldu.

Resmî tarihi çürüten eserler ve konferanslar verdi. Bu yüzden cezaevleri ve muhacir hayatları yaşadı. Yine de hiçbir zaman, eğilmedi, inancından ve davasından taviz vermedi.

Resmî ideoloji ve tarih “zafer” derken o, Lozan’ın “hezimet” olduğunu dile getiren eseri yazdığında daha otuzunda değildi. Sonrasında birçok hacimli kitaplar daha yazdı. Dinine, tarihine, milliyetine, vatanına, has Türkçeye sıkı sıkıya bağlı şahsiyetli ve haysiyetli bir kalemdi.

12 Mart Muhtırası olduğunda İstanbul’da ikamet ederken “örfi idare kumandanı İrfan Özaydınlı”, onu askerlerle kaçırtarak kendi sıkıyönetim merkezi Eskişehir’e getirtip türlü işkenceler yaptırttı. Hadise tamamen kanunsuz ve aynı zamanda tabii hukuk ilkesine de aykırı bir zorbalıktı. Eskişehir’de nezaretteyken yaşadıklarını bizzat bize anlatmıştı. Onların burada nakli mümkün değildir. 12 Eylül darbesinde de canını yurt dışına çıkarak kurtarabildi. Bu sürgün senelerce sürdü.

Kadir Mısıroğlu ve Sezai Karakoç, Necip Fazıl, Osman Yüksel, Osman Turan gibi devriyle hesaplaşan dava adamlarından sonra 1960 sonu ve 1970 başlarında meydana çıkan ve onları takiben din, tarih, millî şuur ve millî şahsiyet uğrunda yazan, konuşan ve Batı önünde doğrulan Anadolu ve dünya Müslümanlığının hakkının peşindeki yeni nesil isimlerdi. Biri kuzeydoğu Anadolu’da Akçaabat’tan, diğeri güneydoğu Anadolu’da Ergani’den çıkagelmişlerdi. Bir devrin Kadir Abi” ve “Sezai Abi”leriydi...

Son asrımız mağdurlar, mazlumlar, mahkûmlar asrıdır. Her yanda çok adaletsizlik yaşanmış, resmî tavır, her aykırı sesi susturmaya uğraşmıştır. Necip Fazıl, hapishanede olmasa bile mahkûm olarak öldü. Sözünü ettiğimiz diğer iki isimse haksızlığa uğradılar. Kendisi gibi düşünmeyen, yakın tarihe kendisi gibi bakmayanlar, Kadir Mısıroğlu’na sözlü, yazılı ve manşetlerle taarruz ettiler ve etmekteler. Sezai Karakoç ise mümin bir şair ve mütefekkir olmasaydı Nobel alırdı. Bizdeki yarı aydın ve Batının şartlı aydını için yerli Türk değil, yabancılaşmış Türk makbuldür.

Biz, merhum Kadir Mısıroğlu’nu fakülte birinci sınıfına giderken 1970 yılında MTTB Kitap Kulubünde yaptığı bir tarih sohbetinde tanıdık. Heybetli, gür simsiyah saçlı, “asabiyyet-i diniyye” ile “din gayretiyle” konuşan bir hatipti. “Macaristan, Süleymaniye Camii’nin vakfiyesiydi” sözü, ta o günlerden kulağımızda kalmıştır. Diğerleri gibi Kadir Mısıroğlu da yazı ve hitabetleriyle Anadolu toprağını yoğurdu. Necip Fazıl, Osman Yüksel, Nurettin Topçu, Arif Nihat, Peyami Safa, Ahmet Kabaklı’dan sonra Kadir Mısıroğlu, Sezai Karakoç gelmişti. Onları Cemil Meriç, Erol Güngör, S. Ahmed Arvasi takip etti. 1950’lerden sonra bu topraklar ve bu toprakların nesillerine emek veren fikir ve gönül ehli insanlar, şair ve kalemler elbette bunlardan ibaret değildir. Mevzua yakın olanları zikretmekteyiz.

Dünün mahrum, mağdur ve mazlum gençliği, bugün iktidarsa bunda şurada adı geçen ve geçmeyen isimlerin, Yahya Kemal’den Kadir Mısıroğlu’na kadar çok mütefekkir, muharrir, kanaat önderi, şair ve dava adamının da hakkı vardır.

Kadir Mısıroğlu ile uzun zamandır görüşememiştik. O ara 2014’te evlat acısıyla imtihan oldu. Oğlu Mehmet Selman’ı kaybetmişti. Bir makale yazdım. Teşekkür telefonu açtı. O konuşmada bize “Allah, kaleminden çok hayr halk eylesin!” diye dua etti. Bu duasını birkaç gün sonra ziyaretine gittiğimizde Osmanlı Türkçesiyle bir kâğıda yazarak bize verdi.

Merhum Mısıroğlu, anti kemalist, anti siyonist ve anti FETÖ idi. Herkes bugün ancak 15 Temmuz’da gerçeğe ayıkmış iken Kadir Mısıroğlu, on yıllar evvel hakkında yazdığı yazılar sebebiyle mahkemede onunla hesaplaşıyordu.

Değerli olan, bir insanın fikrinde samimi olmasıdır. İnsanlık, devrine göre aykırı olan şahsiyetlere çok şey borçludur. Bu ülkenin aydın olmayı kimseye bırakmayan bazı mensupları, Kadir Mısıroğlu’nu sevmeyebilirler. Buna mecbur da değiller. Ama kendileri gibi tarihe bakmadığı ve kendi usullerince giymediği için hakaret etmeye hakları yoktur. Hâlbuki “davasındaki samimiyeti takdir ediyor fakat kendisi gibi düşünmüyorum” diyebilirler. Bir mecburiyet varsa o da budur.

Cenaze namazına devlet erkânının iştirak etmesi, aynı zamanda bir iadeiitibardır. Resmî tarih, gazeteler, politikacılar, bir asır boyunca Sultan Abdülhamid’e düşman ağzıyla hakaret ettiler. Bugün Abdülhamid Han’a hakaret edenin iktidar olma şansı yoktur. İtibarı fiilen ve resmen iade olmuştur. Adnan Menderes, asıldıktan sonra çeyrek asır boyunca tezyif ve tahkir edildi. Turgut Özal iktidarında TBMM itibarını iade etti. Doktor Ayhan Songar’ın raporuyla hapse girmekten ve hapiste ölmekten kurtulan fakat hakkında kesinleşmiş mahkûmiyet kararı olduğu hâlde ahirete göçen Necip Fazıl için Tayyip Erdoğan iktidarında her sene adına edebiyat ödülleri tertiplenmektedir. Bu da bir iadeiitibardır. Kemal Tahir, Nazım Hikmet’e yazdığı bir mektup yüzünden, iki kişi arasındaki mektuplaşmadan dolayı 15 yıl hapse mahkûm oldu. İçeride yazdığı eserlerde sonraki yıllarda çok zihinleri değiştirdi. Kemal Tahir, Nazım Hikmet, Sabahattin Ali bugün ders kitaplarında bile mevcut. Bu da iadeiitibardır. Mehmet Akif’in de Yahya Kemal, Peyami Safa, Nihal Atsız, Nazım Hikmet ve diğerlerinin her fikrine, her yazdığına, her dediğine katılmak mümkün olmayabilir. Bu gerçek, Kadir Mısıroğlu için de böyledir. Sezai Karakoç bazı kelimelerden dolayı tartışılabilir. Cemil Meriç, bazı cümleleriyle fütursuz bulunabilir. Vs vs.

Dün taşlananlar, hapishane izbelerinde tükenmeye terk edilenler, bugün anlaşılmaya çalışılmakta. Dedikleri tahlil edilmekte.

Kadir Mısıroğlu da o kadar eseriyle birlikte bir gün anlaşılır. Bu durum, bütün dünyada yaşanmıştır. Hayatta iken sövülen, hapse atılan, asılan nice yazar, düşünür, sanatkâr, devlet adamı, daha sonra büyük iltifatlara kavuşmuştur.

Davasında samimi olan kazanır.

Zaman, onların lehinedir.

.YAKLAŞAN TEHLİKE

2019-05-02 02:00:00

A -

A +

1 Mayıs 2019 günü ABD’nin Suriye özel temsilcisi James Jeffrey, beraberindeki bir hey’etle birlikte Türkiye’ye geldi. Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın’la görüşen bu hey’etin ziyaret sebebi, Washington tarafından şöyle açıklandı:

-Amerika’nın kuzey Suriye’deki askerî gücü azalırken Türkiye’nin kaygılarını anlamak.

Cümlenin “acaba?” dedirtmesi orada kalsın. Biz, çok daha ilginç bir başka tuhaf tesadüfe dikkat çekeceğiz. Özel temsilci, Cenevre’deki Suriye toplantısına giderken iki günlüğüne uğradığı Ankara’dayken Türk umumi efkârı, Donald Trump’ın temmuz ayında Türkiye’ye geleceğini öğrendi. Haberi öğrenen vatandaşlar da eminiz ki dudak bükmüşlerdir. Tesadüfler dikkat çekicidir. James Jeffrey ve arkadaşları Ankara’dayken, Sn. Trump’ın Türkiye’yi ziyaret edeceği açıklanıyordu. Aynı saatlerin içinde Venezuela’da “diktatör” denen Devlet Başkanı Nicolas Maduro’ya karşı ikinci kere yapılan darbe teşebbüsü de başarısız oluyordu. Kolombiya ve İspanya’nın antrenörlüğünde, Amerika’nın teknik direktörlüğünde icra edilen bu darbe teşebbüsü, hedefine ulaşamayınca Amerikan makamları, Venezuela’ya askerî harekât düzenleme ihtimalinin yüksek olduğunu açıkladılar. Bu açıklama da nasıl bir tesadüf ki yukarıda sözünü ettiğimiz vakit ve kararlaştırılmış ziyaret haberleriyle çakışıyordu. Üstelik bütün bunlar Sn. Erdoğan’ın Sn. Trump’la yaptığı telefon görüşmesinden bir gün sonra ve “F-35 mevzuunda Türkiye’ye dayatma yapılıyor!” konuşması üzerine oluyordu.

Venezuela’daki darbe teşebbüsü, bizi şu bakımlardan ilgilendirmektedir. Bir kere Maduro ne kadar hatalı olsa da bir Türkiye ve Filistin dostudur. İkincisi, seçimle işbaşına gelmiş bir siyasetçi, diğer devletlerden tayin edilen sözde devlet başkanı eliyle devrilmek istenmektedir. Üçüncü sebep ise bizi daha çok alakadar etmektedir.

Üçüncü sebebi açmalıyız:

Sömürgeci gelenekte bir devlette dış destekli bir darbe yapılmadan evvel indirilecek lidere “diktatör” yaftası yapıştırılır. Irak, Mısır, Libya, Cezayir, Sudan darbelerinde hep bu yaşandı. Oradaki liderler, hangi şekilde gelmiş olursa olurda olsunlar, gitmeleri gerektiğinde söz hazırdır:

-Diktatör!

Biz, bunu yalnızca 15 Temmuz’da Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan aleyhine yaşamadık. Abdülhamid Han ve Adnan Menderes’e de diktatörle eş anlamlı olarak “müstebit!” diyorlardı.

Kimse gaflete düşmesin!..15 Temmuz ihaneti püskürtüldü diye Tayyip Erdoğan’a “diktatör!” iftirası atanlar, buna son vermediler, aksine hızlandılar. Siyon, FETÖ ve PKK’dan para ve diğer destekleri alan Avrupa ve Amerikan basını, Tayyip Erdoğan’a bugün daha çok bağırarak “diktatör!” demektedir. Onların zaviyesinden Irak, Libya, Sudan, Cezayir ve Venezuela devlet başkanları diktatördür. Her diktatörün devrilmesi meşrudur. Öyle ise Tayyip Erdoğan’ın devrilmesi de meşrudur. 15 Temmuz olduğunda başkan adayı Donald Trump, Türkiye’deki darbe teşebbüsünün arkasında CIA’in olduğunu söylemişti. Avrupa ve Amerika’nın bir takım medya, STK ve para mihrakları için saydığımız yerlerin liderleri diktatördü ve diktatördür. İran ise devlet olarak bu statüdedir. Bütün bunlardan birçoğunda muvaffak oldular. İran ordusunu terör listesine aldılar. Nicolas Maduro’ya karşı ikinci kere darbeye kalkıştılar. Recep Tayyip Erdoğan’a karşı ise ikinci teşebbüs öncesi ikna turları tertipleniyor. Türkiye ne de olsa NATO üyesidir, hin-i hacette askerî gücüne ihtiyaç duyulabilir. Bu yüzden katlanıyorlar.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı FETÖ örgütüyle deviremeyince dolarla darbeye kalkıştılar. Dolar darbeleri, ardçı sarsıntılar gibi sürmekte.

Soru şudur:

-Sn. Erdoğan’a niçin diktatör diyorlar?

Çünkü;

Sn. Erdoğan IMF’yi göndermiştir, TL’den altı sıfır atmıştır, İsrail’e meydan okumuştur, millî silah sanayiini başlatmıştır, Türkiye’yi Afrika’ya sokmuştur, AB ve ABD gibi Rusya, İran ve Çin’le de ticareti geliştirmiştir, Rusya’dan füze almaktadır, PKK ile amansız mücadele etmektedir, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtı’yla Erbil’den Akdeniz’e uzanacak taşeron Kürt garnizon devletinin kurulmasını engellemiştir, arkasında ABD, İngiltere ve bazı AB devletlerinin olduğu Doğu Akdeniz enerji aramalarında İsrail, Mısır, Rum diyarı ve Yunanistan’ı başıboş bırakmamıştır.

Daha fazlası var ama bir lidere “diktatör” demek için bu kadar suç yemez mi?

Uzak-yakın bütün bu olup bitenler, aynı zamanda Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın etrafını boşaltmak içindir. Yapılan ve yapılacak olan bütün ziyaretlerde Rusya’dan S-400 füzeleri almaktan vazgeçmemiz, İsrail’e karşı özenli olmamız, PYD, PKK ve FETÖ’ye karşı daha yumuşak davranmamız, Fırat’ın doğusuna askerî harekât yapılmasını gündemimizden çıkartmamız istenecektir.

Bu isteklere “hayır!” deneceği için Türkiye Cumhurbaşkanı’na iftira katmerlenecektir. Onun için ilk fırsatta ikinci darbeyi yapacaklarına inanarak her türlü tedbiri almalı.

Denebilir ki Kuzey Kore lideri Kim Jong-Un’a da diktatör dedikleri hâlde ona neden darbe yapılmaya kalkışılmıyor?

Güney Kore, ABD’nin,

Kuzey Kore, Çin’in,

Suriye, Rusya’nın arka bahçesidir.

Çin sebebiyle, gerçek diktatöre dokunamıyorlar.

Buradaki mücadele ise Türkiye’yi ABD’nin arka bahçesi yapma ve yapmama mücadelesidir

.F-35 DAYATMASI

2019-05-01 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, dün İstanbul’daki Savunma Sanayii Fuarı’nda yaptığı açış konuşmasından bir gün önce, ABD Devlet Başkanı Donald Trump’la telefon görüşmesi yapmıştı.

O görüşmeden sonra Ankara’da yapılan resmî açıklamada iki devlet başkanın, Suriye, terörle ortak mücadele, F-35 ve S-400 ile iki ülke arasındaki ticaret seyrini ele aldıkları, Amerika’nın Türkiye’nin görüşüne yaklaştığı dile getirilmiş ve ayrıca Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu’nun Washington ziyaretinde gündeme getirdiğimiz F-35 ve S-400 konularını müzakere edecek ortak bir heyet tesisinin de artık gerçekleşme yoluna girdiği beyan edilmişti.

Sn. Erdoğan’ın fuar açılışında yaptığı konuşmada ise her şeyin böylesine rahat olmadığı görülmektedir. Öyle anlaşılıyor ki diplomatik yoruma tabii tutulan telefon görüşmesi, hiç de memnuniyet verici olmamış. Oradaki tek pürüzsüz konu, karşılıklı ticaret olmalı.

Bu kanaate şuradan varıyoruz:

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, F-35 konusunda dayatma yapıldığını çok net bir biçimde ifade etmiştir. Sn. Erdoğan, muhatabına diyor ki “Sınırlarımıza tacizler olmaktadır. Bunlara karşı kendimizi müdafaa etmek için füze satın almak mecburiyetindeyiz.”

Muhatap, hiçbir anlayış göstermediği gibi üstüne üstlük bir de sözü edilen dayatma hissettirilmiş.

Hükûmetimiz, ihtiyacımız olan füzeleri Rusya’da bulmuş ve S-400 adı verilen bu füzelerden ihtiyacımız kadar almak için gerekli anlaşmaları yapmıştır.

F-35 savaş uçağıdır. Bu uçakları ABD, İngiltere Hava ve Deniz Kuvvetleri ve Türk Hava Kuvvetleri kullanmaktadır. Diğer taraftan Türkiye üçüncü kişi konumunda bir müşteri değil, proje ve üretim ortağıdır. Cumhurbaşkanı Erdoğan, bu bahis açıldığında ısrarla “Türkiye’nin olmadığı bir F-35’in çökeceğini” ifade etmektedir ki bu da dikkat çekicidir.

Washington, Rus füzelerinin NATO silahlarına entegre olamayacağı bahanesinden başlayarak gün gün sertleşip nihayet dayatmacılığa kadar gelmiş bulunuyor. Dayatma, Türk dilinde “zorbalık” kelimesinin karşılığıdır. Hâlbuki bu zorbalığa gerek yoktu. Amerika’nın entegre itirazına NATO genel sekreteri, çok açık bir dille “Biz ortaklarımızın nereden silah alacaklarına karışmayız!” demektedir.

Takip edenler görüyor ki Beyaz Saray, Pentagon ve Amerikan hariciyesi, zik-zaglar çizmekte, dostluğa yakışmayacak tehditler savrulmaktadır. Bundan dolayıdır ki ülkemizde Amerika’ya güven, diz altına düşmüş vaziyettedir.

Fırat’ın doğusuna müdahale ederseniz bu yıkım olur demekle kalmıyor, S-400’lerin bir çivisinin bile topraklarımıza gelmesi hâlinde karşılığının sert olacağı okyanus ötesinden bu tarafa bağrılmaktadır.

Amerikan yetkilileri, çok kötü bir dostluk, silah arkadaşlığı ve müttefiklik imtihanı vermektedir. İtimad edilmez bir Amerika’nın Türkiye önünde telafisi ağır kayıpları olur.

İnsan birinci ağızdan dayatma sözünü işitince ister istemez İran ordusunun terör listesine alınmasıyla Venezuela’daki darbe teşebbüsünü hatırlıyor. Onlar, sanki Ankara’ya ikazdır.

Saklamaya veya pembe kâğıtlara sarmaya hacet yok. Savaş uçağı- füze çatışmasında çetin bir meseleyle karşı karşıyayız. Aynı zorbalık 60 sene evvel DP iktidarında da yaşanmıştı. Washington, destek vermeyince İskenderun demir-çelik fabrikasıyla İzmir Aliağa rafinerisi mecburen Ruslara yaptırıldı. Bunun üzerine içeriden Tek Parti zihniyeti, dışarıdan Sömürgeci Güç zorbalığıyla 27 Mayıs darbesi yapılmış, Başvekil Adnan Menderes ve iki bakanı hayatını, Türkiye nice yıllarını kaybetmişti.

.HAZRET-İ ALİ’NİN SÖZÜ

2019-04-30 02:00:00

A -

A +

Birileri, Hazreti Ali’ye “filan kimse aleyhinde konuşuyor” dediğinde şu cevabı verirler; “fakat; ben, ona iyilik yapmadım ki!”

Bu sözden iyilik yapanın kemlik göreceği gibi çarpıcı bir netice çıkmaktadır. Hazret-i Ali, sadece yiğit bir kumandan, güçlü bir devlet adamı değil, aynı zamanda ilmin zirvesinde bir güneştir. Bir çelişkiyi resmederken şüphesiz ki “kimseye iyilik yapmayın, dönüp size kötülük yapar” buyurmuyorlar. Beşer fıtratına işaret etmekteler. Zira; vefa gibi yüksek insani haslet herkeste yoktur. Veya o haslet, kişide vardır da hasislik ederek açığa çıkartmaz.

Unutmak bile bir kusur sayılabilecekken bir de kalkıp iyilik görenin, iyilik edene kötülük yapması, hazmı kolay olmayan bir gerçektir.

Bu bahse, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “kimin ne yaptığını biliyoruz; biz, mücadele verirken birileri kendilerine çalışmış” demesinden dolayı girdik. Sadece vefasızlar yok. Sn. Erdoğan’ın elinden tutarak makam-mevki, servet- şöhret sahibi yaptıklarından bugün kendisine diş bileyenler de var.

İyilik eden de iyiliğe nankörlük gösteren de kendine yakışanı yapar. İyiliğe karşılık vefasızlık, nankörlük ve ihanet görmek lider olmanın katlanılması gereken mecburiyetlerindendir.

“Siyasette vefa olduğunu sanmayı” Turgut Özal, hataları cümlesinden zikretmektedir. Siyasette; daha doğrusu politikada vefasızlık, gıybet, dedi-kodu, iftira, ihanet, yarı yolda bırakma ve diğer bir sürü nahoşluk vardır.

İnsan, iyilik yaptığından kemlik görmeye hâliyle çok üzülür. Ne var ki bu mesele, bugüne mahsus değil:

Hallacı Mansur, idam sehpasındayken taşlanmaktadır. Derviş, fırlatılan taşlara tebessümle karşılık verirken birinin gül atmasına “ahh!” diye feryat eder. Sorarlar, taşı gülerek karşılarken, gülü niçin feryatla karşıladın? Der ki: “Gülü atan, dostumdu!” Tabii ki gül darbesine değil, aldanmasına ah etmiştir.

Liderin önünde ilikli ceketler, bağlanmış eller, ayağı yerden kesen övgüler, semayı dolduran alkışlar, ardında ise tezgâh, tertip, yalan, iftira, ihanet, başa kakma ve diğerleri vardır.

Liderlik, çetin iş; bir gün olmasa bir gün “sen de mi Brütüs?” deme zorunda kalınıyor.

Yani;

Lider,

Yunus’un “zehirle pişmiş aşı yemeğe kimler gelir?” davetine uyup yola koyulandır. Kalbinde Allah aşkı, ayağında demir asa, demir çarık, övmelere de yermelere de aldırmadan yoluna devam edendir.

.DAVA AHLAKI!..

2019-04-29 02:00:00

A -

A +

Sn. Erdoğan’ın cumartesi günü Kızılcahamam’daki AK Parti istişare toplantısında yaptığı konuşmadan öyle anladık ki seçim sürecinin başından başlayıp 1 Nisan 2019’dan itibaren daha fazla ağırlık verdiğimiz muhakeme ve muhasebe muhtevalı yazılarımız, hedefini bulmuştur.

Daha 1 Kasım 2002’de Tayyip Bey, devrin AK Parti genel merkezindeki ziyaretimizde bize “verdiğin destek için teşekkür ederiz!” dediğinde; biz de “doğru icraatlarınıza destek verdim; fakat bir yanlışınız olunca da en evvel ben, yazarım” karşılığını vermiş; O da iki elini, iki yana açarak “dost böyle olur” demişti. Bu sohbet, cereyan ederken yanımızdaki üçüncü kişi, Sn. Akif Gülle idi.

Biz, başta Sn. Erdoğan olmak üzere gönül ve dava dostlarımıza verdiğimiz sözü, bugüne dek yerine getirdiğimiz gibi; hiç şüphe olmasın ki bundan böyle de dostluğa ve dürüstlüğe ziyan vermeden sütun, ekran ve her ortamda doğru bildiğimizi Allah için yazıp-konuşmaya devam edeceğiz.

Bize düşen, namuslu kalem ve müsterih vicdan olarak kalmak, Sn. Erdoğan ve halis arkadaşlarına düşen de denilenleri sabırla dinleyip, gereğini yapmaktır. Çok yıllar öncesinde yazmıştık; bu günler, 1808 Sened-i İttifak’tan bu yana yakalanmış ilk fırsattır, nice nesillerin rüyasıdır, nimet-i ilahidir. İlahi nimete nankörlük yapıldığında nimetin sahibi, emanetini alır…

Sn. Erdoğan’ın Kızılcahamam Şûrası’nda partinin üstünde dava ahlakı üzerinde durması olması gereken tarz ve tavırdır. 2023 ve 2071 Kızılelma Hedeflerine giden bu dava erlerinin bir hak ve batıl mücadelesi verdiğini idrak etmeyenler ya gafildir veya menfaatçi. Şüphe yok ki iyi gün dostu, her devrin adamı, ihale madrabazı, dalkavuk gibi kimselerden dava adamı olmaz.

Bu davanın meşalesi, Şanlı Peygamber -aleyhisselam- tarafından Mekke Meydanında tutuşturulmuştur. Meşale, Mekke’nin ardından Medine’ye taşınmış, oradan 1071’de Malazgirt’e, 1453’te İstanbul’a sıçrayarak üç kıtaya hükümran olmuştur. O günden bugüne dek yolumuzu aydınlatagelmektedir.

Bu dava ahlakı yüzündendir ki kutlu komutan Sultan Mehmed Han, Fatih Kanunnamesi’ni çıkararak Devlet-i Ebed Müddet yürüyüşünün önünde engel görünen her şeyi bertaraf etme uygulamasını başlatmıştır. Derdimizin kuru kavga ve cihangirlik olmadığını sonraki bütün nesiller gibi bizim her birimize öğreten de cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Han’dır. Buradan kıyasla şuurunda olmalı ki hiçbirimizin kuru particilik, menfaatperestlik gibi bir illetle alakamız olamaz. Dost ikazlar, kalbi uyarlar, ciğer kavuran hayıflanmalar, Hazreti Ömer’in, Halifeliğe yeni seçilen Hazreti Ebubekr’e “yanlış yaptığında seni kılıçlarımızla düzeltiriz” tavizsiz dava adamlığının kalem ve kelamlarımıza yansıması olarak görülmelidir.

Bu yürüyüş, bu dava yara almamalıdır.

Yara aldığında ne olur?

Neler olmaz ki?

Dava güneşimize düşman olanların tırnağı toprak tuttuğunda, Tek Parti zihniyeti hortlayarak 28 Şubat’ta, 15 Temmuz’da yarım kalmış olanlar tamamlanır, altı ay içinde AVM’lerdeki, dinlenme tesislerindeki, hava meydanlarındaki mescidler kapatılır, bütün alnı secdeye gelen memurlar sürgünden sürgün beğenme mecburiyetinde bırakılır. Ayasofya’nın çilesinin bitmesi hayal olabilir, Taksim Camii bir gece faili meçhul bir yangınla küle dönebilir, TRT ve birçok ekranla gazete manşetlerinden dinimize-imanımıza ve ecdadımıza hakaretler yağar. Bazı belediyelerde daha ilk günden işçilere sendika değiştirme baskıları, mültecileri kovma tehditleri vs. bunların habercisidir.

Bunlar ve komünist zulmünden beter daha nice zulmün bir daha yaşanmaması için bu milletin mayasını teşkil eden vatanperver unsurlar, Cumhur İttifakı ismiyle aynı hedefe kilitlendiler. Cumhur İttifakı, parti mücadelesi vermekten öte emperyalizme karşı, 7 düvele karşı mücadele vermektedir.

İki asrın birikimi bu hareket, tökezlediğinde; cins at, savrulup süvari düştüğünde bilinmeli ki Abdülaziz Han’a, Abdülhamid Han’a, Vahideddin Han’a, Başvekil Menderes’e ne yapıldıysa Cumhurbaşkanı Erdoğan’a da o yapılır. Saddam, Kaddafi, Mursi, el-Beşir muamelesi reva görülür.

Aziz milletimizin yiğit evladları, bu kin sahiplerine fırsat vermeyeceğini 15 Temmuz Destanı’nda isbatladı. Yine isbatlar. Tayyip Erdoğan, konuşmasında vadettiği ve maşerî vicdanın nicedir beklediği iç ve dış temizliği yapsın, ötesi millete ait.

.KAYIPLAR VE SEBEPLER!

2019-04-26 02:00:00

A -

A +

AK Parti, bu hafta sonu Kızılcahamam’da istişare toplantısı için mensuplarıyla bir araya gelecek. Bu toplantı, 31 Mart 2019 mahallî seçimlerinden dolayı yapılmakta. Bilhassa büyük şehirleri kayıp sebepleri tahlil edilecektir. Ancak; bu toplantı, aynı zamanda Haziran 2023 seçimleri için de olmalıdır diye düşünüyoruz. 31 Mart ne kadar sağlıklı ve tavizsiz tahlil edilirse, seçmenin ne demek istediği ne kadar doğru okunursa 2023’te o kadar başarı kazanılır. İstanbul’da bir seçim yenilenmesi olmazsa önümüzde 4 buçuk yıl seçim yoktur. Bu zaman firesiz değerlendirilirse çok uzun bir zamandır. Ağustos 2001’de kurulan AK Parti’nin 18 ay sonra tek başına iktidar olduğu düşünülürse ne demek istediğimiz daha iyi anlaşılır.

Bundan böyle AK Partinin yapacağı işler, iki noktada toplanmaktadır. Birincisi, yukarıda da ifade ettiğimiz gibi 31 Mart kayıplarının çok esaslı şekilde tahlil ve tesbit edilerek buradan layıkıyla ders çıkartmak ve ikincisi de bu dersin ışığında 2023’e kilitlenmek. 4 buçuk yıl sonrası, her ne kadar uzak bir takvim olarak görünse de millet hayatında vakitler daha hızlı aktığından “hele durun!” dedirten bir rahatlığa sebep olmamalı.

31 Mart’ta büyükşehir belediye başkanlıkları kaybedilmiş; fakat, Allah’ın bir lütfu olarak Belediye Meclis Üyeliklerinde ekseriyet Cumhur İttifakı’nda olmuştur. Bu sebeple iktidar da kendisinde olmak ve Cumhur İttifakı desteğine de sahip bulunmakla en yakın Kızılelma hedefi olan 2023 Büyük Türkiye inşaı için bir tehlikenin mevcut olmaması gerekir.

Tehlike şuradadır; AK Parti, kurulduğundan beri mahallî olsun, umumi olsun girdiği her seçimden birinci olarak çıktı. Bu defa da öyle oldu. Ne var ki bu defa, en gözde büyükşehirleri kaybetmekle seçimden buruk; dahası, yaralı çıktı. Bunu basit bir misalle şuna benzetebiliriz; tahsil hayatından hatırlamanız mümkündür; bazı çok çalışkan talebeler vardır, bunlar her imtihanda 10 alırken bir gün girdiği imtihanda 8 buçuk veya 9 alınca bunu bir yıkım görür, kendine yediremez, başlar ağlamaya.

AK Parti, bütün tahlil ve değerlendirmelerini bozgun havasına girmeden ve bu seçimin galibi olduğunu unutmadan yapmalıdır. Bunu yaparken fikir, tenkid, teklif ve konuşmalar ne Reis’e yaranma mürailiğinde olmalı ve ne de “Reis, ne der?” korkusu yaşanmalıdır. “Bu dediklerime Allah ne der?” diye düşünülmelidir. AK Parti, yönetimi hem parti içinde tenkitlere ve hem de görüşleri serbestçe dile getirmeye imkân vermelidir. Ayrıca parti dışında yapılan ve belki zaman zaman acı da gelen yazı ve konuşmaları, iyi takip edip “dost acı söyler” çerçevesinde bunlardan da istifade etmelidir.

En evvel görülmesi gereken, AK Parti seçmeni, Recep Tayyip Erdoğan’a oy vermektedir. Bunun sebebi, O’nda gördüğü samimiyet, cesaret, gayret ve hitabet ustalığıdır. Tılsım, bir kişide toplanınca ne yazık ki diğer geçmiş iktidarlarda görüldüğü gibi iyi gün dostları, fırsatçılar, çıkarcılar sahneyi doldurarak Tayyip Bey’e ulaşmanın yolunu kapatmışlardır. Lidere yanılmazlık izafe etmek ona yapılabilecek en büyük kötülüktür. Diğer taraftan Sn. Erdoğan’ın saydığımız vasıfları sebebiyle seçimleri kazanması, teşkilatta “Reis, nasılsa kürsüye çıkar bir konuşma yapar, seçimi alırız?” aldatıcı duygusunu yerleştirmiştir. Bundan dolayıdır ki Tayyip Erdoğan âdeta tek başına 31 Mart Seçim Kampanyasını yürütürken teşkilat hem rehavete kapılmış ve hem de genel merkezden taşraya kadar senin adamın benim adamım çekişmesi yaşanmıştır. Lider ve parti gücü yerinde olduğu için bu çekişme hizipler kavgası şeklinde gün yüzüne çıkmadı. Tayyip Erdoğan’ı hipodromdaki yarış atı gibi koşturarak tribünlerde oturup onun üstünden makam, servet şöhret sahibi olanlar, toplumda büyük tepki sebebidir.

31 Mart’taki kayıpların bir dış, bir de iç amilleri var. Dış sebepler, bütün görünen muhalefet partileriyle FETÖ örgütünün ittifakıdır.

Sandık hileleri, liste kurnazlıkları gibi mahkemeye taşınan bütün bu işlerin arkasında bir tecrübe yatmaktadır. Dün üniversite giriş imtihanları başta olmak üzere bütün imtihanlarda kim hırsızlık yapmış idiyse bu seçimde de aynı örgüt, bunları yaptı. Muhalefet, çok önceden büyük bir rahatlıkla büyük şehirleri alacaklarını ilan ederken bu bir tahmin zannedilmişti. Bu seçim, 1946’dan sonraki en hileli seçimdir.

Kaybın iç sebeplerinin bir kısmı yukarıdaki gibidir. Neticeyi cepte keklik görme gafleti diğer sebeptir. Sandıkların başıboş bırakılma vebali başka bir sebeptir, vatandaşa dokunmamak, onunla halleşmemek, yükselen enflasyon ve fiyat artışları karşısında yaşadığı zorlukları görmemek can alıcı sebeptir, inanılması güç ama İstanbul, Ankara gibi bazı şehirlerde adaya sahip çıkmamak günah dolu sebeptir.

Onun için “Yanlış aday gösterildi!” İddiasının sahada karşılığı yoktur. Yanlış denen adaylar kazansaydı aynı şey söylenecek miydi? Hayır! Öyle ise bu afaki bir iddiadır. Kaybedilen büyük şehirlerde takım, rakip takım önündeki oyuncularını desteklemedi. Hele ülkenin ana damarı hükmündeki vilayetlerde “Pir-i Siyaset” denmeye layık Recep Tayyip Erdoğan’ın aday tensibinde yanlış yaptığını söylemek yerinde bir cümle olmaz. Mesela iki büyük şehri ele alalım; kim yanlış? Binali Yıldırım mı, Mehmet Özhaseki mi? Binali Bey için böyle bir şey demek abes olur. Özhaseki ise siyasete 1983’te RP’de başlamış, FP ile yola devam etmiş, 2001’de AK Parti’de yer almış ve bu zaman zarfında 94-98 arasında Melikgazi, 98-2015 arasında Kayseri Büyükşehir Belediye Başkanlıkları yapmış, 2015’te iki kere MV seçimini kazandıktan sonra 2016-18 arasında Çevre ve Şehircilik Bakanlığı yapmıştır. 31 Mart Seçimlerinde de gayet faal idi. Her gün birçok miting yaptı, vatandaşla buluştu, onlarca TV programına çıktı. Bunlar ve sayılacak daha birçok faaliyetinden dolayı Millet İttifakı adayı Mansur Yavaş’tan ileri iken AK Parti, Ankara’da niçin kaybetti?

Benzer durumlar sebebiyle İstanbul ve Ankara’nın yanına mesela İzmir, mesela Antalya’yı da katarak o sual üzerinde durulabilir:

-AK Parti, büyükşehirlerde niçin kaybetti? Bunun cevabı, yukarıdaki bütün sebeplerin yanı sıra, bazı bakanların “devlet benim” havasına bürünmeleri, millî ve yerli insan yetiştirme mükellefiyetinin yanlış bakanlara yüklenmesi, adaylar, kameralara konuşurken arkadan kendini göstermeye çalışma ayıbı, şımarıklıklar, kibir ve göze batan zenginliklerdir.

Sebepler onlarcasıyla birlikte iç ve dış olarak bunlardır. Yoksa “aday yanlış tensip edildi, o da çalışmadı!” sözü doğru değildir. Sözünü ettiğimiz, çarpan etkisi yüksek olan büyükşehirlerdir. Diğer bazı il ve bazı ilçelerde hata yaşanmış olabilir.

Şimdi söz, AK Parti lideri, Recep Tayyip Erdoğan’dadır. Tavsiyemiz şudur; Sn. Erdoğan şöyle düşünmelidir:

-Bugün benim yerimde Fatih olsa, Yavuz olsa Kanuni olsa, Abdülhamid olsa onlar ne yaparlardı?

Tayyip Bey, bu suali, sakin bir kafayla kendi kendine sormalı, Devlet-i aliyyenin uzun hayatındaki sırat-ı müstakim dönemlerindeki zaferlerle bundan uzaklaşıldığı dönemlerdeki felaketleri hatırlamalı ve buna göre dosdoğru karar vermelidir.

31 Mart’ta zaten olan oldu. İstanbul, yargıdan dönse bile şu gerçekler sabittir.

Kızılcahamam’daki bu şûra, 2023’ün yürüyüş başlangıcıdır.

Bin nasihatten evla bu musibetten ders alınmasını dileriz.

.İSTANBUL BEYANNAMESİ

2019-04-25 02:00:00

A -

A +

İstanbul, bugün tayin edici ana unsur olarak 31 Mart Mahallî Seçimleri icabı bir kere daha Türkiye gündeminin ilk maddesidir. Bu netice, eşyanın tabiatı, hakikatin hükmü gereğidir. Yalnızca Türkiye’yi değil, Balkanlar, Kafkaslar, Orta Doğu, kuzey ve orta Afrika’yı, keza etrafımızdaki üç denizi yani Osmanlı coğrafyasını İstanbulsuz konuşmak mümkün değildir. İşbu İstanbul, merkezdir ve fakat bu merkezi şehrin de bir çok mes’elesi mevcuttur, kayıpları ve ziyanları vardır.

On beş yıl kadar evvel Ali Müfit Gürtuna İBB Başkanıyken Emirgan’daki Beyazköşk’te “İstanbul’da hemşehrilik şuurunu geliştirmek” ismiyle bir toplantı tertipledi. Toplantıya Sn. Gürtuna’dan başka, müteveffa Hrant Dink, biz ve bir kaç isim daha iştirak etmiş idik. O akşamki toplantının devamı gelmedi. Ancak; öyle bir ihtiyacı hep hissettik. Bir anlamda o hissiyat ve fikriyatın devamı mahiyetinde bir toplantının Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından “İstanbul Kültür Çalıştayı” adı altında 11-12 Mayıs 2018 tarihinde yapıldığını geçen hafta ziyaretine gittiğimiz şehrimizin yeni Kültür Müdürü Sn. Dr. Coşkun Yılmaz’ın bize hediye ettiği “Çalıştay Kitabı”ndan öğrendik. Kitabın “İstanbullu olmak; şehir, kimlik, şuur” başlıklı bölümü bilhassa dikkatimizi çekti. Bu bölüm, “Tesbitler” ve “Teklifler” diye iki alt başlığa ayrılmış. Biz, bu iki başlığa birden “İstanbul Beyannamesi” diyerek ve yer yer İstanbul Türkçesine uzak kelimeleri terk ederek halis Türkçeye riayetle dile getirilenleri İstanbul’a hizmetle mükellef ve O’na aşk ile tutkun olanların istifadesi için maddeleri çok kere aynen iktibas edip, bazen kısaltarak ve zaman zaman da ihmal ederek mevzu bahis çalıştayın ana fikrini buraya nakşediyoruz:

TESBİTLER:

1-İstanbul, üç kıtaya ve üç denize hükmeden hakiki ve asli manasıyla nevi şahsına münhasır bir şehirdir. Başka hiçbir modern/ nevzuhur şehir onunla mukayese edilemez.

2-İstanbul, bütün tarihi boyunca “merkez şehir” olma özelliği göstermiştir. İstanbul, ihmal edilerek dünya tarihi yazılamaz.

3-İstanbul, bir İslam şehridir. İstanbul, aynı zamanda birlikte yaşama kültürünün merkezidir.

4-İstanbul, manevi zenginlikleri yansıtan çok sayıda abidevi eseriyle eşsiz bir “silüet”e sahiptir. Bu silüetin derinliğinde farklılıkları barındıran “mahalle”lerden oluşan bir “muhit” yer almaktadır. Bu muhitte ölüm korkusu hissedilmez. Yaşayanlar ve ölüler sayısız evliya kültürü içinde dostluk ederler. İnsanlar, dünya ve ahiret duygusunu birlikte yaşarlar.

5-İstanbul, bir aklı selim, zevki selim ve hissi selim şehridir. Bu yönü cümle sanat ve zanaatlarda tezahür eder.

6-İstanbulluluk, geçmişten bugüne kimliğimizi belirleyen entelektüel, irfani ve hikemi esasları tevarüs ve temellük ederek bizi temsil etmektedir.

7-İsmail Hakkı Bursevi Hazretlerinin işaret buyurdukları gibi “İstanbul, Allahü tealanın el-Cami ismi şeriflerinin mazharıdır. Bu şehre gelenlerin, cem olanların, ona layık olmaya çalışmaları, İstanbullu olmanın gerekli şartlarından biridir.

8-Modern ve kapitalist süreçler, İstanbul’un tarihi ve kültürel birikimi üzerinde ağır tahribatlara yol açarak İstanbul ile İstanbullu arasında yabancılaşmaya sebep olmuştur.

9- Nevzuhur İstanbullu, İstanbullu olmanın gerektirdiği şuuru taşımak bir yana, onu sadece geçim vasıtası olarak görmekte, çevresine karşı doymak bilmez kazanma açgözlülüğü uğruna hor davranmaktadır. İstanbul’da yaşadığı hâlde azımsanmayacak bir kitle kendisini İstanbullu olarak görmemektedir. Kargaşa sebebi bu menfi vaziyeti ortadan kaldırmak kuşatıcı bir üst bakışla mümkündür.

10- Son yıllarda İstanbul’da doğan mekân ve kültür yabancılaşmasının esas sebebi, yüksek etrafı güvenlik duvarlarıyla çevrili siteler ve dikey yapılaşmadır.

TEKLİFLER

1-Biz, İstanbul şehir medeniyeti mensubuyuz. Bu mensubiyetle entelektüel irfani kimliğin farkında olmalı, “eski İstanbullu” kültürünün ne olduğunu bilmeli ve yeniden hayat bulması için azami gayret sarf etmeliyiz.

2- Gaye ve hedefleri belli bir “İstanbul Koruma Kanunu” yapılmalıdır. Ayrıca İstanbul arşiv, kütüphane ve müzeleri inşa edilmelidir.

3-İstanbul için etraflıca bir envanter çalışması olmalı “tarihî İstanbul” denen yarımada üzerinde kurulu Fatih ilçesini derinlemesine tanımak için araştırma merkezleri, kütüphane ve müzeler kurulması ile arşiv çalışmalarının yapılması teşvik edilmelidir.

4- İstanbul hürmet ve muhabbetine sahip İstanbullulardan sivil işleyişli fakat resmî bir “İstanbul Kültür ve Sanat Meclisi” kurulmalıdır.

5-İstanbul sakinlerine bilgiyi yönetme sanatı öğretilmeli, kayıp giden şehir görülmeli, her yere gökdelen dikme huyundan vazgeçmelidir.

6-İnternet erişimine açık yeni bir İstanbul Ansiklopedisi hazırlanmalıdır. Önceki İstanbul Ansiklopedileri tekrar basılmalıdır.

7-Hemşehri dernekleri ile semt dernekleri, “İstanbul hemşehriliği” konusunda eğitilmelidir.

8-Mahalle hayatı özendirilmeli, mahalle esnafı himaye edilmelidir.

9- Asırlardır muhacir ve misafir kabul eden İstanbul’da bir “Göç Müzesi” kurulmalıdır.

10-Şehre dair her planlamada mekanik bakıştan ziyade sosyolojik mantık esas alınmalıdır.

11- “İstanbul İzleme Grubu” kurulmalıdır.

12-Sempozyum ve panel gibi çalıştaylardan öte “İstanbul Şûrası” yapılmalıdır. Muhtemel deprem ve tehlikeler de bu çalıştay ve şuralarda müzakere edilmelidir.

13- İstanbul ailesi, İstanbul hanımefendisi, beyefendisi ve İstanbul Türkçesinin yeniden kazanılmasına çalışmalıdır.

15-Şehrimizdeki ilk ve orta öğretimde “İstanbul Dersi” okutulmalı, çocuk ve gençlere İstanbul ve İstanbul tarihini öğretecek her imkândan faydalanmalıdır.

16-Belediyeler, klasik eserlerimizi basıp-yaymalı, ayrıca semt tarihleri yazılmalıdır.

17-İçinde yaşadığımız ve yaşamaya devam edeceğimiz İstanbul, tekrar “Muhteşem İstanbul”a varmak için kendisini fetheden Müslüman Türk kimliği, imanı, irfanı ve kültür iklimi içinde çok kültürlü olarak yeniden yapılandırılmalıdır.

.KAZANAN YOK; BİRLİKTE KAYBEDİYORUZ

2019-04-23 02:00:00

A -

A +

Hakkâri Çukurca’da şehid düşen dört güzel vatan evladına gani gani rahmet ve ailelerine sabır ve metanetler diliyoruz.

O şehidlerimizden sözleşmeli er Yener Kırıkcı’nın pazar günü memleketi Ankara Çubuk’ta kılınan cenaze namazı sonrasında CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu müessif bir saldırıya uğradı. Hem saldırıyı kınıyor ve hem de Sn. Kılıçdaroğlu’na “geçmiş olsun” diyoruz.

Elde edilen bilgilere göre Kemal Kılıçdaroğlu, cenazeye gelirken ilkin halkın sözlü protestolarına muhatap olmuş, namazdan sonraysa sözlü sataşmanın yanı sıra tekme ve yumruklara maruz kalmış.

Cenazenin kaldırıldığı camiin bulunduğu Akkuzulu Mahallesi muhtarının beyanına göre o gün orada daha evvel görmedikleri kadınlı-erkekli bir grup, yuhalama yapmış ve vurmaya teşvik eden sözler söylemişlerdir. Zaten savcı da olayda terör ve tahrik bağlantısı üzerinde durulmakta olduğunu açıkladı. Bu arada bazı şüpheliler, gözaltına alındı, faillerden biri Eskişehir’de yakalandı. Şüphesiz ki bunların konuşmasıyla hadise, daha çok aydınlanır.

Birkaç ihtimal üzerinde durmak mümkündür:

1- Olay tamamen kendiliğinden gelişmiştir. Hiçbir dış etki yoktur. Saldırı, milliyetçi hislerin yüksek olduğu bir yerde yaşanmıştır. Daha önce de şehid vermiş bölge halkı, karşılarında birden seçimlerde HDP ile ittifak yapan ve seçimden sonra da bu parti ve idarecilerine teşekkür eden CHP’lilerden genel başkan Kılıçdaroğlu’nu görünce bunu PKK ile iş birliği şeklinde telakki etmiştir.

2- Kurt puslu havayı sever. Dış ajanlar, ortamı gererek bu sonucu doğurmuş olabilirler. Nitekim muhtarın söyledikleri yukarıda. İhtilaf hâlinde olduğumuz devletlerin Türkiye’de ajanları olduğuna en yakın misal BAE gibi bir kasaba devletin bomba uzmanı oldukları daha sonra anlaşılan iki casusunun yakalanmış olmasıdır.

İktidarın yeni çıkılan mahallî seçimde büyük şehirleri kaybetmesinin ardından dört şehid birden verilmesi ajanlar için malzeme olmuştur.

3- Derin CHP işin içinde olabilir. Bunlar, Kemal Kılıçdaroğlu’na “yeni CHP’ni de al git!” diye meydan okumuşlardır. Bütün dikkatler, YSK üzerindedir. Türkiye, İstanbul seçimlerinin yenilenmesine kilitlenmiştir. Seçimler yenilenip de CHP kaybederse Ekrem İmamoğlu’nu genel başkanlığa hazırlayan o çevrenin tertibi bozulur. Bu yüzden, dikkatleri başka tarafa çekerek YSK’nın olağanüstü itirazının reddini temin etmeyi düşünmüş olabilirler.

Sn. Kılıçdaroğlu da kusurludur. İki kere telefon etmesine rağmen şehidin ailesinin kendisine “gelme!” diye haber yolladığı söylenmektedir. Böyle bir telefonlaşma olmamış olsa bile gitmenin ne kazandıracağı, gitmemenin ne kaybettireceği iyi hesaplanmalıydı. Yumruğun, daha evvel de PKK ile mücadelede kardeşini şehid vermiş olan uzman er Yener Kırıkcı’nın dayısı tarafından atılması, Sn. Kılıçdaroğlu’nun bu cenaze merasimine iştirakinin sadece kaybettirdiğinin delilidir. Şehid veren aile ve daha birkaç aile, bu defa da hapishaneye yakınlarını göndermek zorunda kalmaktadır.

Evet; seyahat hürriyeti var. Bunu kimse engelleyemez. Hele ana muhalefet lideri hiç engellenemez. Bunu ancak bir kişi engelleyebilir; o da kendisi. Ana muhalefet liderinin mes’uliyyetleri az değildir. Allah, göstermesin orada bir silah patlasaydı ne olurdu? Ne olacağını düşünmek bile istemiyoruz.

Türkiye, çok hassas bir seçim dönemini daha tam olarak bitirmemişken, caminin gölgesinde, şehidin huzurunda bu olayın yaşanması kötü olmuştur. Şimdi yapılacak olan, olup-bitenleri soğukkanlılıkla tahlil etmek, tahrik ve tuzaklara düşmemek, öfkeye esir olmamaktır. CHP Genel Başkanı’nın vak’adan sonra soğukkanlılık çağrısı yapması yerindedir. Ama orada kalınmalı. Meseleyi anlamalı fakat büyütmemeli, konuyu mağduriyet olarak gösterip menfaat devşirmeye düşmemeli.

Dikkat etmeli ki bu hadise, yenilerinin habercisi de olabilir. Terör çağında yaşıyoruz. Terörü körükleyenler, akla geldik-gelmedik her yolu sınayabilirler.

İki asırdan bu yana hiçbirimiz, kavga-dövüşlerin kazananı olmadık. Tam aksine hep birlikte kaybettik. Kazanan, bizi kavgaya tutuşturanlar oldu.

.SÜTE MÜREKKEP DAMLADI!

2019-04-18 02:00:00

A -

A +

YSK, AK Parti’nin İstanbul’dan dolayı olağanüstü itiraz yoluna müracaatını Büyükçekmece için mes’ele-i müstehire/ bekletici mesele saymıştı. Diğer taraftan, İBB ve Büyükçekmece’den başka bir başka ihtilaflı yer de Maltepe kazasıydı.

AK Parti, artık, fevkalade müracaatını yaptı, Maltepe’de de sayımlar bittiğine göre söz, şimdi seçimin “patron”u değil de yetki sahibi yani sahib-i salahiyet olan YSK’da.

II. Meşrutiyet dönemi dâhil, Türkiye, demokrasi tarihinde böyle bir seçim görülmemiştir. Daha evvel, açık oy-gizli tasnif, mükerrer oy ve sandık çalınması gibi yüz kızartan ayıplar yaşanmıştı. Ancak onların hiçbiri hile ve dolandırıcılıkta bu seçimde yaşananlara yetişemez. O ahlaksızlıkların neler olduğunu en azından bir kısmı itibarıyla kamuoyu öğrenmiş bulunuyor.

Tamamını burada sayıp-dökmeye imkân da lüzum da yok. Zira AK Parti 3 bavul dolusu delil, evrak ve risale hacminde bir itiraz dilekçesiyle müracaatını yaptı.

Neler yok ki seçimleri “murdar” eden bu “organize dolandırıcılık”ta? Birkaçını tekrarlayalım:

-5 bin 388 sayım-döküm cetveli mühürsüz çıkmış.

-2 bin 308 mahcur/ kısıtlı kişi, oy vermiş.

-Ölülere bile hayalen oy kullandırılmış.

-Daha evvel “geçersiz” sayılmışken AK Parti lehine yeniden muteber addedilen oylar 5 bin 594 olmuş.

-Yaşanmayan adresler, garajlar, çocuk yuvaları seçmen adresi gösterilmiş.

-İstanbul’daki toplam 32 bin 280 sandıkta kanun gereği 62.500 kamu görevlisi vazife yapması gerekirken 9 bin 623 kişi bu şarta uymuyormuş. Yani bunlar, kamu görevlisi, devlet memuru değilmiş. Üstelik bunların bazısı da akraba olanlardan seçilmiş.

Vesikalara dayandırılan iddialar, uzayıp gitmekte. Zaten CHP’nin “adayımız, 29 bin oyla önde” demişken vaki itirazla yeniden sayım üzerine bu farkın 12 bine düşmesi her şeyi gösteriyor. Kaldı ki daha buna Büyükçekmece ve Maltepe yeniden sayımlarından doğan farklar eklenmemiştir.

Şimdi söz ve yetki sahibi “YSK” adlı yüksek mahkeme, şu kararlardan birini verecektir:

-İstanbul’da seçimin yenilemesi talebinin reddiyle sayıma göre önde olan adayın İBB Başkanı olduğuna karar vermek,

-Mahkemeye ibraz edilen bilgi, belge ve her türlü vesikayı dikkate alarak İstanbul’da Başkanlık seçiminin yenilenmesine karar vermek!

Doğru olan bu ikincisidir. Zira 31 Mart Seçiminde süte mürekkep damlamış ve süt içilemez hâle gelmiştir. Mürekkeple kirlenen hiçbir süt, hiç kimse tarafından içilmez. Bu vahim şartlarda şu kadar bin oy fark var diye bu seçimde kimse İBB Başkanı kabul ve ilan edilemez. Böyle bir sonuç şeklen geçerli olsa bile fiilen bitmeyen tartışmalara kapı aralar.

Seçimin yeniden yapılması zaruret olmuştur. Zira belli ki ortada çok profesyonel bir dolandırıcılık şebekesi var. Bu şebeke, bu örgüt, daha evvel üniversite seçme imtihanları, yargı, polis ve her türlü devlet imtihanında kendine yontan kimlerse odur. CHP seçimin tekrarlanmasını isteyerek bu şaibeden üstüne çamur sıçramasını engellemelidir. Madem ki Ekrem İmamoğlu, bileğimin gücüyle rekabet edecek milyonda oy aldı sürecin yenilenmesinden korkulmamalı.

Diğer taraftan; mahkeme süreci devam ederken mazbata alan Sn. İmamoğlu da büyük bir samimiyet imtihanında olacaktır. CHP eskiden benzer durumlarda seçim kazanıp da daha güvenoyu almadan bir aylık gibi kısa süreli hükûmet etmelerinde bile devlet kadrolarını allak-bullak ediyordu.

Aynısı İBB’de de yaşanmamalı.

Yaşanır mı?

Mümkün...

Ekrem İmamoğlu’na rağmen yaşanır. Kemal Kılıçdaroğlu’na rağmen bile yaşanır.

CHP çok başlı bir partidir.

YSK veya YSM/Yüksek Seçim Mahkemesi de asrın imtihanında. Oradaki hâkimler için bu davaya bakarken gün asra bedeldir. Ne yaparsınız? Adalet, kolay tecelli etmiyor.

Adalet, vicdanın damıtılmış şeklidir.

Kimse, kimsenin hakkını yemesin.

Arzu edilen budur.

.BİLECİK’TE MİNYATÜR İHTİLAFI VE ERTUĞRUL GAZİ VİLAYETİ!

2019-04-17 02:00:00

A -

A +

‘65 doğumlu Semih Şahin, iyi bir ilk ve orta tahsilden sonra İst. Tek. Üni. İnşaat Bölümü’nden mezun olmuş. Mezuniyetinin ardından Balıkesir Üni. restorasyon ve yapı güçlendirme kısmında çalışmış. Bunu Şişli Belediyesi Fen İşleri’ndeki işi takip etmiş. Bu memur ve müdürlüklerden sonra da bu yıl 31 Mart’ta CHP’den Bilecik Belediye Başkanı oldu...

Tecrübeli bir yönetici olması lazım gelen Sn. Şahin, vazifesine başlar başlamaz yaptığı bir sakillikle hem milyonlarca vatandaşı rahatsız etti ve hem de partisini zora soktu. İyi bir başlangıç yapmadı. “Ön teker nereden giderse arka teker oradan gider.” Dileriz, aşağıdaki fikirler dikkate alınarak hata tashih edilir ve devamı gelmez. Yine dileriz ki hakkındaki ideolojik bağnazlık ithamları doğru değildir.

Hadise şudur:

Abdülhamid Han’ın 1905 senesinde yaptırdığı “Taş Mektep”, bugün Bilecik Belediyesidir. Adı geçen Belediye Başkanı, daha işe başlar başlamaz “ek hizmet binası” diye tabir edilen belediye binasının duvarlarındaki Osmanlı Minyatürleriyle minyatür tabloyu kaldırtmış.

Bu icraat medyaya, oradan da millete intikal edince büyük bir tepki doğdu. “İşte CHP’nin ecdat düşmanlığı!” diye konuşma, haber ve yazılar başladı. Böyle düşünenlerin haklılığı şundan ileri geliyor; mazisiyle yüzleşmeyen CHP’nin sicili, benzer vak’alarla hayli kabarıktır. Bu parti yönetimi, dünden devraldıkları “Halk Partisi din düşmanı ve ecdad düşmanıdır!” yükünü sırtından atmadıkça iktidar olmayı çok bekler.

Bu sebeple milletin 31 Mart’ta verdiği kısmi krediyi, azami özenle kullanmak zorundalar. Ama gelin görün ki daha çaycısının adını öğrenmemiş bazı CHP’li reisler, ya paldır-kültür Osmanlı Minyatürlerini duvardan indiriyor, ya Suriyeli garibanları kovmakla ucuz kahramanlığa soyunuyor, ya mülteci yetimhanesi kapatma katılığına kapılıyor veya işçilere gözdağı vererek onları sendika değiştirmeye zorluyor. Bunları yapanların partilerine verdiği zararı akıllı düşman vermez. Daha Bismillah, ilk günden yapılanlara bakınız!

Belediye Meclis Üyelikleri verilmeyip, yalnızca bazı Başkanlıklar CHP’ye emanet edilmişken bu marifetlerin işlenmesi, 2023 Haziran seçimleri yolunda Halk Partisinin kendi ayağına sıkmasıdır. Hâlbuki kendilerine göre çok gerekli idiyse etraflarını tanıyarak, sorarak-soruşturarak, daha medeni, daha makul bir şekilde, kimseyi rencide etmeden, aşağılamadan, ötekileştirmeden lüzum gördükleri tasarrufları yapabilirlerdi. Böyle olmamış, filin züccaciye dükkânına dalıp kırıp-dökmesi gibi icraat göstermişlerdir. Burada emir-talimat verip nefsani bir iş yaptırma açlığının tatmin arzusu sezilmektedir.

Bilecik Belediye Başkanı, Anadolu Ajansı’na verdiği mülakatla kendini -kısaca-şöyle müdafaa etmiş:

-Türkiye’nin en güzel belediye binası, Bilecik’tedir. Bana bu binayı bırakanlara teşekkür ediyorum. İşe başladığımda bu binamın duvarlarında bir değeri olmayan, sıradan ustaların yaptığı minyatürler vardı onları kaldırttım. Anıtlar Yüksek Kurulu’nun izni olmadan buraya çivi bile çakılamaz. Aksine davranış ilgili kanun icabı ağır cezalık suçtur. Bu duvarlara sanat değeri olan tescilli eserler asılabilir. Binanın dışı sıva boya ile kapatılmış onun da kazınması gerekir...

Bu sözlerin, hile-i şer’iyye değil, samimiyet ürünü olduğunu kabul etmek ederiz. Son cümleye de aynen iştirak ediyoruz. Ancak bu kararda ağır bir usul hatası işlenmiştir. Bilecik’in o kadar çok ihtiyacı varken ilk gündem bu olmamalıydı. Acil işler görülüp de sıra bu minyatürlere gelince ehli çağırılıp duvardaki çalışmalar hakkında rapor alınır sonra o uzmanları da Belediye Meclisi’nde konuşturabilirdi. Rapor ve konuşmaların ardından, sanat değeri yüksek mesela merhum Nusret Çolpan’ın el emeği-göz nuru gibi eserler satın alınarak o muhteşem binanın duvarları süslenebilirdi. Bunun yerine “yaptım, oldu!” acemiliğine düşülmüştür.

Daha iyisi, daha değerlisi gelmeden yıllardır gözlerin aşina olduğu o eserler, alaşağı edilince söken öfke yüksek oldu:

Bu ağır kusuru iki çalışma telafi edebilir:

İlkini dile getirdik; birinci sınıf ve tescilli minyatür eserlerin usul ve erkânıyla alınıp fukaralaşan duvarlara asılmasıdır.

Diğeri, tek başına belediyenin işi değildir. Ama sahip çıkanı aziz kılar. Devlet-i Osmaniyye zamanında Bursa’nın adının Hüdavendigâr Vilayeti olması gibi Bilecik’in adı da Ertuğrul Vilayeti idi. Bundan bir süre evvel, Diriliş filminin de mübarek kuruluş mekânını gündeme getirmesini de vesile edinerek bu sütunda kaleme aldığımız bir makalede Bilecik isminin Ertuğrul Gazi yapılmasını teklif etmiştik. Ne yazık ki TBMM cenahından bir ses çıkmadı. Semih Şahin, bunu kendine dert edinir ve teklif hakikat olursa ecdadın rızasını, halkın duasını alarak iz bırakan bir Başkan sıfatıyla tarihe geçebilir.

Yapılacak olan iş, basittir;

Belediye Meclisi, bu istikamette bir karar alarak ya partiler eliyle veya dilekçeyle yahut başka bir şekilde TBMM “riyaset-i celilesi”ne sunarak takip ve ısrarcısı olabilir.

.KİTLE PSİKOLOJİSİYLE OYNAMAK!

2019-04-16 02:00:00

A -

A +

31 Mart 2019 Mahallî İdareler Seçimi’nin İstanbul kısmı mahkemeye intikal etmiştir. Bu sebeple, İBB Başkanlığını, yeniden sayımlar neticesinde veya seçimin YSK kararıyla yenilenmesi üzerine Ekrem İmamoğlu’nun mu yoksa Binali Yıldırım’ın mı kazanacağı bilinmiyor.

Bilinen bir şey var ki o da AK Parti itirazları öncesinde Sn. İmamoğlu, Sn. Yıldırım’dan ilerideydi. Ancak; bu durum, sayımlar veya yeni seçimlerle değişebilir. Şu cümledeki “ancak” ile “veya” kelimelerinin hayattaki karşılığı sabırdır. Binali Bey, engin tecrübesiyle sabır ve sükûnet içinde beklerken Ekrem Bey, aksine yıpratıcı bir heyecan ve sabırsızlık içinde görülüyor.

Ekrem İmamoğlu’nda mademki Kur’ân muhabbeti var, mademki dine-diyanete aşina bir aileden geliyor öyle ise hayra ve şerre inanması ve hayrın ve şerrin amentünün 6 şartından biri olduğuna iman etmesi şarttır. Şüphe edilmemeli ki böylece biliyor ve inanıyordur. Ne var ki bilmek ve inanmak yaşamak demek değildir.

Sn. İmamoğlu, Sn. Yıldırım’ın karşısına rakip olarak çıkınca tanınmıyordu. Bir kazada belediye reisiymiş. Fotoğrafı bile görülmemişti. Karşısındaki isimse İDO Genel Müdürlüğü, 12 sene Ulaştırma Bakanlığı, Başbakanlık ve TBMM Başkanlığı yapmıştı. Üstelik bütün bu mevkilerin hakkını vermiş, devasa eserleri olan ve sevilen bir devlet adamıydı. Bu yüzden ve haklı olarak karşıdaki adaya şans verilmiyordu.

Hâlbuki bitmemiş olan seçim, aksine tecelli etti. İmamoğlu, daha fazla oy alan aday çıktı. Ekrem Bey, bu muvaffakiyeti CHP’li olduğu için göstermedi. CHP’de olmayan bir üslup, tavır, itidal, yumuşaklık ve AK Partiye kırgın olanların sandığa gitmemesi sebebiyle kazandı.

CHP’nin “ben Saray’a gitmem!” diyen bir genel başkanı varken O, Külliye’ye gidip Cumhurbaşkanı’nı ziyaret etti, hatta oyunu bile istedi. Camie varıp Yasin-i şerif okudu, cumaya, cenaze namazına katıldı. Bunlar, yönetimi katı CHP’de çok nadir görülebilen güzelliklerdi. Elinde laiklik kalkanı dinle kavga eden klasik CHP’li figürünün yerini başörtülü ananın evladı, muhalifinden bile dua isteyen bir CHP’li alıyordu. İşte bunlardan dolayı Ekrem İmamoğlu öne geçti. Oysa bu İmamoğlu, seçim gecesi ikide-bir de kameraların önüne geçti. Bu bir yadırgatan telaştı. Orada kalmadı. Anıtkabir’e gidip defteri İBB Başkanı unvanıyla imzaladı. Yaşadığı telaşı aceleciliğe taşımıştı. Hâlbuki O, bu imzayı atmadan evvel AK Parti, ilgili mercilere itirazlar yapmıştı.

Bunlar olunca siyasi hazımsızlık ve şöhreti idare edememekte Cem Uzan’ı hatırlatarak baştaki mutedil ve yumuşak tavrını korumasını tavsiye etmiştik. O ise maçlara gidip amigolar eliyle seyircinin mazbataya dair taşkınlık yapmasına sebep oldu. Bu yanlış ve çok tehlikeliydi. Nitekim Sn. Devlet Bahçeli, “bundan Belediye Başkanı olmaz!” diye net konuştu.

Ekrem İmamoğlu’nun gözden kaçırdığı gerçeği Faruk Nafiz Çamlıbel “Galip sayılır bu yolda mağlup!” Mısraıyla haber vermektedir. Velev ki sayım neticesi veya yenilenen seçimle kaybetmiş olsa bile aldığı 5 milyona yakın oyu düşünerek, sabrı düşünerek, kaderi düşünerek baştaki sevecen hâlini korumalıdır. Bugün genel başkanı olan Sn. Kılıçdaroğlu vaktiyle İstanbul’a belediye başkan adayı olmuş fakat bu kadar oy alamamıştı.

Kazanç, bazen insanın “kaybettim” dediği zamanda başlar. Kader, insandan meçhuldür, okunmaz yaşanır. Merhum Özal, MSP’den milletvekili seçilebilseydi 12 Eylül’de hapisteydi. Bu yüzden daha sonra Özal diye bir efsane doğmayacaktı.

Bugün Cumhurbaşkanı olan Tayyip Erdoğan, İstanbul’dan milletvekili seçimine girmiş, kazanmış ve mazbatasını bile almıştı. Ama, YSK o mazbatayı iptal etti. Sn. Erdoğan da daha sonra mahallî seçimlere girerek İBB Başkanı oldu. Fakat bir şiir okuması bahane edilerek hizmet süresi dolmadan mahkûm edildi. Pınarhisar Cezaevi’ndeki odasında kendisini ziyaret ettiğimde şöyle demiştim:

-Tayyip Bey, kapılar belki de bundan sonra size açılacaktır!

Hakikaten öyle oldu.

Kapılar, ondan sonra açıldı.

Ekrem İmamoğlu, alkışların cazibesine, bugünden etrafını saranların iğfallerine kapılmak yerine Cem Uzan, Turgut Özal, Recep Tayyip Erdoğan ve yerli-yabancı başka misalleri düşünerek maçlara gidip kitle psikolojisinin alev almasından son derecede sakınmalıdır. Her türlü tahrike karşı uyanık olmalıdır. Dün seçimdeyken bugün imtihanda olduğunu unutmamalı.

.KATAR’DAKİ SAYIM!

2019-04-15 02:00:00

A -

A +

Bir kısım Suudi gazeteleri, “Osmanlı, DEAŞ’tı, Osmanlı ülkemizi sömürdü, Fahreddin Paşa hırsızdı!...” diye yazarken bizde ise bazıları, belediye seçimlerinde yeniden sayım kararı alınan yerlere dair tasarrufu kınamak için “Türkiye’nin Katar ilçesinde de sayım yapacak mısınız?” diye hafif bir üslupla yazıp-çiziyor ve yargı ve idareyle güya alay ediyor...

Kendini bilen her Müslüman Türk, bugün vatanımızın nasıl bir kuşatma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu görmeye dikkat ederek Katar üzerinden yargı ve siyasi iradeyle alay edeceğine millî duruştan nasiplenip bu memleketin yiyip-içtiği ekmeğiyle suyunun kendine helal olmasına çalışır.

Katar, bugün bir devlettir. Çok devletten de daha haysiyetlidir. Osmanlı Türkiye’sinde ise ilçe değil, nahiyemizdi. Ama buranın idareci ve ahalisi, İstanbul’dan memnundu. Onlar o gün de bugün de Türklere ihanet etmediler. Mevcut Katar yönetiminin, tıpkı dedeleri gibi Türkiye ile dayanışma içinde olması, içerideki ve dışarıdaki bazılarını rahatsız ediyor.

Dışarıdakiler bir tarafa. Lakin içeride olup da bu devletin pasaportunu taşıyanlardan, ucuz hislere kapılmayıp millî şuur ve idrak sahibi olmalarını istemek hakkımız değil midir? O şekilde bayağı laflar edeceklerine tarihimize ve tarihî simalarımıza saldıranlara şöyle cevap veremezler miydi? Bu çok mu zordur?

-Bizim idaremizdeyken Arabistan’da kumdan ve hurmadan başka ne vardı ki Osmanlı, onları sömürmüş olsun? Bilakis, karnınız doysun diye İstanbul, size her sene Surre Alayları denen deve kervanlarıyla ihtiyacınızı yollardı...

Fahreddin Paşa’ya “hırsız” diyenler, şanlı Medine Müdafiine İngiliz namına iftira atmaktalar. Paşa, şehrin düşme tehlikesi üzerine buradaki Mukaddes Emanetleri İstanbul’a yolladı. “Hırsızlık” dedikleri budur. Emanet-i Mukaddese, Medine-i Münevvere’den hürmetle Payitaht’a nakledilerek Topkapı Sarayı’nda Yavuz Sultan Selim Han zamanında getirilmiş diğer Mukaddes Emanetlere dâhil edilmeseydi Vehhabiler, Sevgili Peygamberimizden -aleyhisselam- 20. Asır başına kadar 14 asır içinde değişik idare devirlerinde birikmiş olan camiden kabristana, sebilden kaleye kadar her türlü değerli eseri yakıp-yıkıp imha ettikleri gibi bu emanetleri de imha ederlerdi. Vehhabilere göre, hürmet, şirktir, Allah’a ortak koşmaktır. Suudi Arabistan toprağı, manevi, mimari ve kültürel eser katliamımın yapıldığı yerdir. “Mezarlığıdır” diyemiyoruz; çünkü, en aziz sahabilerin yattığı kabristanları bile tarlaya çevirdiler. Bildiğimiz mezarlıklar bile kalmadı.

Bugün, Ankara’da hangi Türk hükûmeti olursa olsun, etrafımızdaki tehlikeli muhasarayı görmeyip böyle bir alay havasında olmak ağır gaflet olur.

ABD, Mısır, İsrail, İngiltere, BAE, Yunanistan yönetimleri, Türkiye’ye selam veren, muhabbet duyan hele; 780 bin 500 hektarlık araziyle Kızıldeniz’in Afrika kapısı Sevakin Adasını bize 99 yıllığına tahsis eden Sudan ve OMT lafı eden Cezayir gibi devlet ve idareleri cezalandırıyorlar.

Tunus’u susturdular, Libya’yı parçaladılar; şimdi kalan parçayı da gasba uğraşmaktalar, Mısır’ı eyaletleştirdiler, Suriye’de çakıldılar, Golan Tepelerini ve Batı Şeria’yı ilhak peşindeler...

Filistinli masumların katilleri, ecdadın bıraktığı mirasla Cemal Kaşıkçı şüphelileri ve Mehmetçik katilleri el ele. Üst akıl da değil; üst akıl ve yardımcı akıllar, gaz ve petrole konmak için Türkiye’yi Akdeniz’den kuşatıyor. Ancak hedef, bundan ibaret değil. İlk elde Akdeniz-Doğu Fırat, ardından da Erbil-Akdeniz hattından yolumuzu ve bahtımızı kesme peşindeler. İran ordusu, terör listesine alınırken esasında S-400 için ısrar eden Türk ordusu işaret edilmektedir.

Abdulaziz Buteflika, Ömer el-Beşir’in kusurları yok muydu? Kusursuz yönetici olur mu? Ancak emperyalistlerin gördüğü kusurlarla ülke halklarının gördüğü kusurlar aynı değildir. Devrin Türkiye Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Cezayir’i ziyaret ettiğinde Cezayir Cumhurbaşkanı Buteflika, akşam yemeğinde yaptığı konuşmada misafir Cumhurbaşkanına “İngilizlerin, milletler topluluğu var. Bizim niye Osmanlı Milletler Topluluğumuz yok?” diye sormuştu. Ömer el-Beşir’in Yavuz Sultan Selim Han hatırası stratejik Sevakin adasıyla, bize tahsis ettiği araziye yukarıda temas etmiştik. Bu topraklardaki hedef gelir, 10 milyar doları aşmaktır. Müstemlekeciler için Katar, daha az suçlu değildir. Zira; emir el Sani, Mısır, BAE ve SA’nın FETÖ’nün yanında yer almasının aksine 15 Temmuz’da Türkiye millî menfaatinin yanındaydı.

Güney ve Batıdan kuşatılmaktayız. Türkiye’ye dost olanlar, düşman listesine alınarak bitirilmekte. Mursi’ye bunu yaptılar. El Sani’ye Türkiye kalkan oldu. Buteflika ve el-Beşir’i de devirdiler. Korkarız, sırada Azerbaycan ve Kazakistan vardır. Bu defa şarktan da muhasara edilmiş oluruz.

Hâlbuki Çin, Afrika’yı ülke bazında parsellemekte. Ama ona meydan okumak işlerine gelmiyor. O cesareti bulamıyorlar!.. Çin’le haçlı seferleri yok!..

Vaziyet bu iken ve bu da elbette ve mutlaka bir Beka Meselesi iken; tank-palet fabrikasındaki gerçeği bir türlü anlamayan ve “Katar ilçesinde de sayım yapın” hafiflikleri gösterenlere acımamak mümkün değil?

Katar, bizim bir asır evvelki nahiyemizdi. Bugüne gelince; Amerika’nın kuzeyindeki Grönland, Danimarka’nın, Amerika’nın, kuzeyindeki Kanada İle Asya’nın da ötesindeki Avustralya ve Yeni Zelanda İngiltere’nin ve Arjantin kıyısındaki Falkland Adaları yine İngiltere’nindir.

Unuttuğumuz sanılmasın; bilerek sona bıraktık. İngiltere’nin Kıbrıs’ta, Rusya, Amerika ve bazı AB devletlerinin Suriye’de askerî üsleri var.

Hâl bu iken; “Mehmetçik, kuzey Suriye’de, Katar’da, Sevakin’de ne arıyor?” demek, bu milleti de bu devleti de anlamamak ve Türkiye Cumhuriyeti pasaportunu taşımayı hak etmemektir...

.ELLERİNDEN GELSE BİR KAŞIK SUDA BOĞACAKLAR!

2019-04-12 02:00:00

A -

A +

“I. Dünya Harbi bitmedi; kaldığı yerden devam ediyor!” dediğimiz malumlarınızdır.

Şimdi o dediğimize “üstelik bu savaş, yine ağırlıklı olarak Osmanlı coğrafyasında yaşanıyor” cümlesini ekleyebiliriz.

Doğrudur; son olaylar, bir kere daha gösterdi ki Birinci Dünya Harbi bitmemiştir; devam eden o zalim paylaşım, bugün de Osmanlının ayak bastığı her yerde devam etmekte.

Son olaylar nedir?

Türkiye, mahallî seçimlere giderken önce Anzak ülkesi Yeni Zelanda’da Türkiye aleyhtarı bir manifesto eşliğinde Haçlı bir terörist, camide 51 Müslümanı katletti. 31 Mart seçimlerine 5 kaladan, seçimlerin sonrasına kadar Washington’ın önde gelen devlet kurumlarının gözdağı ve tehditler ihtiva eden sözlerine muhatap olduk. Bunlar, S-400’ler ve sandıkların yeniden sayılmaması gibi konulardı. En ağırı da şuydu:

-Kuzey Suriye’ye müdahale ederseniz sonucu yıkıcı olur!

Kuzey Suriye’den kastedilen PYD terör örgütüydü. Bunu, BM kararlarına rağmen Golan Tepelerini İsrail mülkü olarak tanıyan Trump Amerika’sı söylüyordu. Aynı idare daha evvel de sefaretini buraya naklederek Kudüs’ün statüsüyle oynamıştı.

Bizde seçimler yaklaşırken, devam ederken ve sonrasında çok dikkat çekici tuhaflıklar yaşandı. Bazılarını yukarıda yazdık. Ancak vak’alar onlardan ibaret değil. Onlardan ibaret olmadığı gibi en uzağımızda yaşananlar bile bizimle alakalı. Şunlar, çok kısa süre içinde eş zamanlı olarak geldi:

Washington, İsrail’in Golan Tepelerini ilhak etmesini meşru saydı, seçimlere dair içişlerimize karıştı ve tehditler savurdu, İran ordusunu terör listesine aldı, Libya’da iç savaş yeniden başladı, Suudi Arabistan ve BAE basınında Osmanlı ve Cumhuriyet Türkiye’si aleyhine ithamlar çoğaldı ve nihayet Sudan karıştı. Seçimle gelmiş idare, askerî baskıyla çekilmeye zorlandı. Bunlarla eş zamanlı olarak İtalya, tam 104 sene sonra Ermeni mağduriyeti iddiasıyla Türkiye’ye birtakım hesaplar çıkartmaya kalkıştı. Benzer aleyhte atakları bir süre evvel de Macron Fransa’sı yapmıştı. Hâlbuki o Fransa, aylardır adına Sarı Yelekliler Hareketi denen bir eylemdeki insanlar tarafından dut ağacı gibi silkelenmekte. Kendi vatandaşına hakkını vermeyen Paris, dikkati başka tarafa çekmek için bunu yapıyor. İtalya’nın da buna benzer bir hesabı vardır.

Belki denecektir ki İtalya ve Fransa Osmanlı toprakları değildi. Değildi ama mücavir devletlerdi. Kaldı ki “Yedi Düvel” dediğimiz işgalci ve sömürgeci devletlerdendir. Hem İtalya ve hem de Fransa, I. Dünya Harbi’nde vatanımızı işgal etmişlerdi.

İran da Osmanlı toprağı değildi. Fakat o da, iyi-kötü münasebetlerimiz asırlar içre sürüp gelen komşumuzdur. Buna karşılık Sudan’ın da içinde yer aldığı Orta ve Kuzey Afrika ile geçen asrın başından beri “Orta Doğu” denen iklim, Osmanlı mülküdür.

İran ordusunun durduk yerde terör listesine alınması ve 30 yıldır işbaşında olan Sudan Cumhurbaşkanı Ömer el-Beşir’in işten zorla el çektirilmesi, Kudüs ve Golan’la birlikte bize dönük yapılan Kuzey Suriye’ye müdahale ederseniz bu bir yıkım olur tehdidiyle sandıkları tekrar saymayın buyurganlığı bir araya gelince bütün bu olan bitenlerin bizden ayrı ve uzak düşünülemeyeceği görülmekte.

İlk dünya harbinde olduğu gibi 7 koldan geliyorlar. Saldırılar, bazen doğrudan bize bazen de Ankara ders alsın diye dolaylı şekilde gözdağı verilmeye kalkışılmakta.

Bu sebeplerle, seçimler enerjimizi aşındırmamalı. Hukuk, adaleti tesis etmeli, herkes de adalete razı olmalıdır. Zamanı heba etmemeliyiz. Düşmanın merhametiyle yaşanmaz.

.MUHASEBE VE MUHAKEME! -l-

2019-04-08 02:00:00

A -

A +

17 yıldır AK Partiyi işbaşında tutan Türk milleti, bu zaman zarfında genel, mahallî, erken, cumhurbaşkanlığı gibi her nev’i seçimle referandumda partisine değil Recep Tayyip Erdoğan’a oy verdi...

Milletimiz, Recep Tayyip Erdoğan’ın samimi dindarlığına inandığı, Ulubatlı Hasan cesaretine güvendiği, hitabetine hayran olduğu, çalışkanlığını takdir ettiği için 17 sene boyunca O’nu tekrar ve tekrar seçti.

İşbu tesbitimizden çıkan gerçek şudur ki Tayyip Erdoğan, bugün partisini bırakıp yeni bir parti kuracak olsa o parti, en az AK Parti kadar rey alarak iktidar olur. Bu cümleden çıkan hakikatse daha başkadır. Demek oluyor ki AK Parti hâlâ müesseseleşmemiştir. Teşkilatlanmak başka bir şey, müesseseleşmek başka bir şeydir. DP/Demokrat Parti’nin, AP/Adalet Partisi’nin, ANAP/Anavatan Partisinin de teşkilatları vardı. İl, ilçe, belediye, hatta köylere kadar girmişlerdi. Ama bu partiler, şu veya bu sebeple zamana dayanamadılar. Haydi çok hazin bir hatimeden dolayı DP’yi bir kenara bırakalım; eğer, muhtıra ve darbeler, zamana dayanamamaya sebep olarak gösterilirse 12 Mart Muhtırası, TBMM’ne verildi. CHP de AP gibi etkilendi ve o sarsıntıyla genel başkan değişikliği de yaşadı. 12 Eylül, zaten bütün partileri lağvetti. Bir zaman sonra MHP ve CHP ayağa kalkarak kaldıkları yerden devam ettiler. ANAP, 12 Eylül darbesinden sonra doğdu, büyük hizmetler yaptı; Mesut Yılmaz ANAP’ı olarak 28 Şubat’a ortak oldu, vatandaş, seçimde sandığa gömdü. AP, DYP oldu. Demirel’den sonra ancak bir süre Çiller ile gidebildi. 28 Şubat zorbalığıyla muhafazakâr çevreler çok azap yaşadılar. Bu doğru. Ancak şu da doğru; 28 Şubat şerri, AK Parti diye yerli bir hareketin çıkmasına vesile oldu.

DP, Menderes’in AP/DYP Demirel’in, ANAP Turgut Özal’ın şahsıyla özdeşleştikleri, fikrî hareketten kitle olmaya dönüştükleri için liderlerinin önden çekilmesi üzerine DP hariç eski rüzgârla bir süre gitseler de rüzgârın durması üzerine yere inen paraşüt gibi söndüler. Bülent Ecevit’in DSP’si de bu cümledendir.

MHP, CHP, HDP kaç genel başkan değiştirirse değiştirsin; kaç tabela yenilerse yenilesin taşıdıkları misyonu temsilen partidirler. AK Partinin, yarınlara kalacak bir parti olup olmadığı -Allah hayrlı çok ömürler versin- Tayyip Bey’den sonra belli olacaktır. Hâlbuki Sn. Erdoğan, AK Parti için “davam, aşkım, sevdam” diyor. Yarın kaygısından olsa gerektir ki Cumhurbaşkanlığına seçildiği hâlde tekrar partisinin başına geçerek bütün ipleri eline aldı. Bu, yukarıdaki üç kelimenin birincisi olan “dava” sebebiyledir. Davalar, fanileri aşmalı. Varoluşundaki gaye itibarıyla AK Parti, bir dava partisidir. Bu dava, kısır ideolojilerden biri değil i’layı kelimetullahtır. Şanlı Peygamber’in, inşa ettiği, İslam kahramanlarının güttüğü, Alparslan’ın, Fatih’in, Abdülhamid Han’ın takip ettiği, Mehmetçiğin yedi cephe ile İstiklal Harbinde uğruna şehid düştüğü Büyük Dava. O, ecdadın dilinde “ya devlet başa, ya kuzgun leşe!” diye yiğit bir sese dönüşmüştür. Tayyip Erdoğan, bu inancın adamıdır. Uçağa binip darbecilere doğru uçması da, günde sekiz ayrı yerde miting yaptıktan sonra yorgunluğu kendine yasak ederek TV ekranına çıkması da bundandır. Cumhurbaşkanı, şüphesiz ki liderdir ve hüsni zannımız odur ki Fatih’in “kuru kavga ve cihangirlik” için değil, Allah rızası için yaşamak gerektiğine dair koyduğu ölçüyü bütün kalbiyle benimseyerek kendine hayat düsturu edinmiştir.

Önceki dönemlerden beri sürüp gelen siyasi ve askerî kargaşa III. Selim ve II. Mahmud devirlerinde daha bir alevlenmiş ve sahile vuran dalgalar misali iki asır boyunca devlet duvarlarını döve döve zararlara sebep olmuştur.

.MUHASEBE VE MUHAKEME! -ll-

2019-04-09 02:00:00

A -

A +

Ondokuz ve yirminci asırlar kayıp çağlarımızdır. Bu dava, daha evvel dünyaya hükümran iken bu iki asır boyunca sürekli müdafaa ve tutunma derdindedir. Bunun en bariz misali Abdülhamid Han dönemidir. Onun için 3 Kasım 2002 Anadolu İhtilali, iki yüzyıldan bu yana yakalanmış en büyük fırsattır. 1826 ne kadar “Vak’ayi hayriyedir” münakaşa götürür ama 2002 şüphesiz Hayırlı Vak’adır ve Abdülhamid’in Medeniyet Hamlesi’nin, Menderes’in Beyaz İhtilali’nin, Özal’ın devrimlerinin, Erbakan’ın ideallerinin devamıdır.

Bu dediklerimizi AK Partinin birinci iktidarının ikinci yılında ziyaretimize gelen bir kısım AK Parti yöneticilerine de söylemiştim. O gün Akif Gülle, Bülent Gedikli, Ömer Yılmaz ve bir-iki kişinin daha olduğu bir hey’et, bize de gelerek “nasıl gidiyoruz?” diye sormuşlardı. Bu mevzuu eski yazılarımızda etraflıca yazmıştık. Tekrarlamayacağız. Fakat, dediklerimizden birini bir daha dile getireceğiz. O gün Tayyip Bey’in birçok müsbet tarafına dikkat çektikten sonra “fakat; aynı Tayyip Bey, yakın çevresini seçmekte bu başarıyı gösteremiyor” demiştik.

O hâl bugün de değişmemiştir. Sn. Erdoğan, Başbakan olduğunda kendisini tebrik ederken bir gönüldaş olarak “ulaşılmayan adam olmayın” hatırlatmasını yapmıştık. Biz dediğimiz için değil; aldığı İslam terbiyesi gereği iki sene öncesine kadar hep ulaşılan adamdı. Ama müşterek şikâyet mevzuudur ki iki seneden beri bahsettiğimiz çevre, etrafında duvar oldu.

31 Mart seçim sonuçlarına üzülmemeli. Engin bir sezgi gücüne sahip olan bu millet, Menderes, Demirel, Özal, Erbakan ve Erdoğan’ı hangi saik ve sebeplerle iktidar yaptıysa bu seçimlerde AK Parti’yi yine aynı niyetle birinci parti yaptı, Cumhur İttifakı’na öncelik tanıdı ama en büyük şehirlerde ve hele İstanbul’da da çok ölçülü bir ders verdi, ikazda bulundu. İstanbul’daki vaziyetin sebebi Binali Yıldırım değil, kıskançlıktır! Gazi Osman Paşa, Plevne’de canhıraş bir mücadele içindeyken mühimmatı tükenmeye yüz tutunca çevredeki paşalara haber salıp yardım istedi. Aralarında toplanan paşalar şöyle dediler: “Osman Paşa’ya yardım edersek gider İstanbul’da Sadrazam olur!” Paşa, sadrazam olmadı ama ordu mağlup oldu, devlet toprak kaybetti.

Kader bugün Tayyip Erdoğan’ın önüne bir fırsat çıkarmıştır. Bu musibet derse, bir şer, hayra dönüşebilir. 31 Mart, köklü tedbirlerle hayra tebdil edilebilir. Hizipleşen tefrika yok edilmeli, ekran ve sütunların kadrolu dalkavukları uzaklaştırılmalı, dün FETÖ’cüyken bugün kendini gizlemek için en çok FETÖ diye bağıran şaklabanlara itibar edilmemeli, müşavere etmek yerine yağcılık yapan danışmanlar gönderilmeli, kul olan Tayyip Erdoğan’a yanılmazlık yakıştıran menfaatperestler ile yollar ayrılmalı, parti, hükûmet ve yakın ve uzak çevreye esaslı bir neşter vurulmalıdır.

Normal şartlarda seçimlerde AK Partiye oy vermeyecek kimseler bakan yapılıp da bunlardan dava sahibi ve davaya sadık nesiller yetiştirmelerini beklemek büyük hatadır. Diğer yandan hiçbir bakanın “devlet benim!” kibrinde olmaya hakkı yoktur. Şu aniden zenginleşenlere de mutlaka “nereden buldun?” denmelidir.

AK Parti; vaki itirazları üzerine İstanbul, Ankara gibi büyük şehirlerde yüzde yüz adil mahkeme kararıyla belediye başkanlığını kazansa bile bu netice, 31 Mart akşamında olmadığı için o kadar değerli değildir.

Şimdi; Sn. Erdoğan ve hakiki ve samimi arkadaşlarına düşen vazife, Haziran 2023 Seçimlerini düşünerek tekrar yerine oturtulan hareket ve sıfırdan yenilenmiş parti ve teşkilat ile güçlü bir müessese kurmaktır.

Devşirme ve paralı askerlerle, iyi gün dostlarıyla, her devrin riyakârlarıyla, çıkarcılarla yola gidilemez, yarınlara çıkılamaz.

İki asrın emanetine kıymak, i’layı kelimetullaha kötülüktür.

.HASTALIKLI BAKIŞ!

2019-04-05 02:00:00

A -

A +

Washington’dan Türkiye ile alakalı olarak yapılan 3 ayrı açıklama zamanlama, muhteva dil olarak oldukça dikkat çekici.

Arka arkaya yapılan bu açıklamalarda hem içişlerimize karışma ve hem de ülkemize karşı tehdit var. Onlardan ilki, 2 Nisan 2019’da ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcü Yardımcısına ait. İkincisi, Başkan Yardımcısı’nın 3 Nisan tarihli konuşması. Üçüncüsü de ABD Dışişleri Bakanlığının 4 Nisan’daki beyanatı:

Dışişleri Sözcü Yardımcısı Robert Pallandino, günlük basın toplantısında 31 Mart seçimlerinden sonra gündeme gelen sonuçlara itiraz ve oyların yeniden sayılmasına dair sorulan bir soru üzerine şunları söylemiş:

-İlgili haberleri gördük. Serbest ve adil seçimler her demokrasi için temel esastır. Yeni meşru sonuçların kabul edilmesi de esastır. Bu konuda uzun ve itibarlı bir geleneği olan Türkiye’den de daha azını beklemiyoruz.

Bunun adı sırt sıvazlayarak ders, belki de ders verme gayretidir. Bu diplomatik riyakârlığın şifre çözümü şudur: “Demokrasiye uyun, seçim sonuçları meşrudur, gereğini yapın, İstanbul’u CHP’ye teslim edin!..”

Soru, büyük ihtimalle muvazaalıdır, çanak sorudur. Sözcü muavini bilmez mi ki partilerin sandık sonuçlarına itiraz etmesi ve oyların yeniden sayılması da demokratiktir ve hukuktan doğan bir haktır, yapılanlar da hâkim teminatıyla meşruiyeti yerli yerine oturtmak içindir. Ayrıca hatırlamaz mı ki kendi memleketinde Albert A. Algore ile George W. Bush arasında cereyan eden başkanlık seçiminde Algore kazanmışken Cumhuriyetçi Partinin itirazı üzerine yapılan sayım-dökümle hem de birkaç ay sonra Bush, işbaşına gelmişti. Bu itiraz ve yeniden sayımlar demokrasi ile hükûmet edilen her ülkede vardır. Hile, hata ve kasıt gibi seçmen iradesine zarar verici davranışları telafi etmesi bakımından da gayet yerindedir. Böylece adalet tecelli etmektedir...

Şu sertlik ve şahinlik gibi keskin üslubuyla maruf Amerikan Başkan Yardımcısı ve belki de “derin başkan” Mike Pence’in alenen ve resmen tehdit cümlesi ise şöyle:

-Türkiye, S-400 alımını tamamlarsa F-35’ten atılma tehlikesini göze almış olur. Bu da sadece Türkiye’nin savunma hacmini zayıflatmaz aynı zamanda programa tedarikte bulunan Türk parça üreticilerine de zarar verir!!!

Anlamı şöyle:

“Rusya ile füze alışverişini kesmezseniz Türkiye, F-35 ortaklığından çıkartılacaktır. Bu da savunma imkânlarınızı daraltacağı gibi F-35’e yedek parça imal efen Türk şirketlerine de zarar verir!..”

Başkan Yardımcısı, üstelik ortaklıktan çıkartma değil, tahkir edici şekilde “atma”dan söz ediyor. Ayrıca ilgili şirketlerimizi karamsarlığa düşürmeye çalışıyor.

Bu iki-“üç harfliler”, AB ve ABD, Türkiye’ye muamelede aynı samimiyetsiz tutumlar içindeler…

Trajedinin son sahnesi 4 Nisan tarihli ve sanki Pompeo’nun son günlerinden ayak oyunları taşımakta. Türkiye Dışişleri Bakanı Mevlût Çavuşoğlu ile ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Washington’da bir görüşme yaptılar. Masada gayet samimi geçen mülakatın ardından karşı ülke hariciyesi, gündemle alakasız bir açıklama yaptı. Açıklamadan ziyade tehdit. Üstelik bu tehdit, önceki tehditten çok daha sert. Söylenen şuydu:

-Türkiye, Suriye’nin kuzeyine bir harekât yaparsa neticesi yıkıcı olur!!!

Savaş ilanı gibi bu cümleden YPG’nin Türkiye’ye tercih edildiği açıkça görülüyor. Müdahale iması da yapılmaktadır. Anlaşılıyor ki Amerikan, tarafı böyle nahoş bir sözü etmek için senaryo üzerinde bir hayli çalıştıktan sonra oyunu sahnelemiştir...

Strateji, dostluk, mazi, müttefiklik hukuk ve ahlakıyla bağdaşması gayrı kabil bu lakırdılara kendi sahalarıyla alakalı olarak Washington Büyükelçimiz ve Dışişleri Sözcümüz, ayrı ayrı cevap verdiler. Toplu cevabıysa Cumhurbaşkanı Yardımcısı Fuat Oktay verdi:

-ABD kararını vermeli, Türkiye’nin müttefiki olarak mı kalacak yoksa dostluğumuzu tehlikeye mi atacak?

Sn. Oktay, Amerika’ya “dost musun, düşmanlığa mı kalkışıyorsun?” diye sormakta. Hazret-i Mevlâna’nın diliyle “Ya olduğun gibi görün veya göründüğün gibi ol!” diyor...

31 Mart seçim tartışmalarının yapıldığı bugünlerde bu sözlerin edilmesi, bu trajedinin sahneye konması tesadüf değildir. Bakışlar hasta ve kasıtlı. 2-3 Harfliler, bugün de Türkiye’ye hasta adam muamelesi yapma peşindeler. Hüküm şu ki 31 Mart’taki sandık hilelerinden şu konuşmalara kadar 15 Temmuz süreci devam ediyor. Beka meselesi için delil isteyenlere işte delil! Sana gönlünce bir seçimi bile fazla görmekteler.

.ACELECİLİK PSİKOLOJİSİ!

2019-04-04 02:00:00

A -

A +

Ekrem İmamoğlu’nu sonuçta kendisine zarar verecek yersiz bir acelecilik içinde görüyoruz. Sn. İmamoğlu, düşünmeli ki daha üç ay evvel bilinmez bir isim iken veya sadece görev yaptığı Beylikdüzü Belediye çevresinde bilinirken bugün Türkiye, varlığından haberdardır.

Eğer; bir kimse, meçhulden maluma; bilinmezlikten şöhrete yükselmişse bu yükselişi basiretle idare etmesini bilmelidir. Yoksa saman alevi gibi parlar ve söner. Kader, insanı bazen servetle, bazen şöhretle sınar. Servet veya şöhrete kavuşan bazı insanlar, kavuştukları bu imkânı, fikrî bir sermaye; bir başka ifadeyle entelektüel sermaye olarak kullanıp daha da güçlenirken bazıları kaybederler. Bunun, sade hayatlarda, ticarette, siyasette, sanatta, medyada bir çok örnekleri vardır. Fırsat, kapıyı “ben fırsatım!” diye çalmaz. Onun fırsat olduğunu kapısı çalınanın tanıması gerekir. Mevzua dair çok misal içinden ikisini seçebiliriz:

Turgut Özal, bir bürokrat iken tuttu ANAP diye bir parti kurdu. O zaman partilerin meclis grupları 10 kişiydi. Bir parti kurulmuştu ama 10 kişiyi bir araya getirip grup kurup-kuramayacağı tartışılıyordu. Bunlar, 1983 seçimleri öncesi yaşanmaktaydı. Tam o sırada devletin başındaki Kenan Evren, TV’de Turgut Özal’ın aleyhine konuştu. Vatandaşlara “Bu adama oy vermeyin” dedi. Bu hadsiz talimat, Turgut Özal’ı Başbakan, partisini iktidar yapacaktı. Merhum Özal, tam bir vizyonla hareket etti. Memleket fikren 4’e bölünmüştü. Seçim propagandalarında “Dört eğilimi birleştiriyorum” diyerek onu, partisinde bir terkip, sentez hâline getirdi.

Grup kurabilir mi? denilen siyasetçi, son elli yılda hiç olmadığı kadar Türkiye’nin ufkunu açtı. Cumhurbaşkanlığına kadar yükseldi. İsmi unutulmayanlar arasına katıldı.

Cem Uzan, babadan devam eden bir iş adamıydı. Zengindi, meşhurdu. TV ve bankası ve bankada çok parası vardı. Olabilir; hiç yadırganacak tarafı yok; herkesin gönlünde bir aslan yatar. 10 Temmuz 2002’de “Genç Parti” adında bir parti kurdu. Hasan Bey merhumun ifadesine göre şüpheli bir şekilde Hasan Celal Güzel’in YDP/ Yeniden Doğuş Partisi üzerinden teşkilatlanıp seçimlere girme hakkını kazandı. 2002 seçimlerinde yüzde 7,25 gibi hiç de azımsanmayacak bir oy aldı. Fakat 2007 seçim çalışmalarını yaparken Bursa mitinginde Başbakan Erdoğan için şurada yazılması çok kaba düşecek ve dinen de çok veballi ağır bir hakarette bulundu.

Cem Uzan, Ekrem İmamoğlu’nun seçim gecesi neredeyse saat başı basın toplantısı yapması gibi makulü aşan, dengeyi bozan aşırı bir hırsla çalışıyordu. Ancak emin olunuz Bursa’da o lakırdıyı edince “Bu söz bu adamı bitirir” dedik. Nitekim öyle oldu, ne genel başkanlık, ne banka, ne TV kaldı. Yurt dışına kaçtı. Birçok maceralar yaşadı. Fransa’ya iltica etti. Şimdi Türkiye Cumhuriyeti’yle mahkemelik.

Sn. İmamoğlu, seçim gecesinden başlayan ve Anıtkabir ziyaretiyle devam eden telaş ve acemiliğiyle bize Cem Uzan’ı hatırlattı. Çalışkanlık ne kadar kıymetliyse, yersiz acelecilik ve telaş da o kadar kıymetsizdir. Sahibine zarar verir.

İstanbul’da seçim sonuçlarına itiraz edilmişken, konu hukuki süreç başlamışken, kendisinin mi Sn. Binali Yıldırım’ın mı kazanacağı yeniden yapılacak oy sayımlarıyla belli olacakken Ekrem İmamoğlu’nun seçimin hemen ertesinde Ankara’ya, Anıtkabir’e koşup, ziyaret yaparak deftere yazı yazmak istemesi, izin alamayınca partisini araya koyup, partilileri de arkasına alarak Napolyon edasıyla kabir ziyareti yapıp deftere “İBB Başkanı” diye imza atması ağır kusur olmuştur. Bu ağır kusurun acelecilik ve zamanlama taraflarını yukarıda yazdık. Diğerleri ise şunlardır:

Mahallî idareler geleneğinde böyle bir usul yok. İsmi geçen politikacı, Başbakan ve Cumhurbaşkanı olmadı. İBB Başkanlığı, henüz olma veya olmama noktasındayken hukuku hiçe sayıp böyle davranması ve gösteriş hatasına düşmesi bir şöhret ve daha başlamadan makam hazımsızlığıdır.

Hâlbuki insan varlığı bizim hazinemizdir. Yetişmiş insansa çok değerlidir. Siyasetimizin yeni bir kabiliyet kazanmasını kim istemez. Partisi, kendisini aday olarak gösterdiğinde gayet zekice bir davranışla Sn. Erdoğan’ı ziyaret etmesi, seçim sürecinde Eyüpsultan Camii’nde Yasin-i şerif okuması, sonraki açıklamalarında mutedil bir dille konuşması takdire şayandı. Varılan bu noktada Ekrem İmamoğlu’nun daha bir özenli olması akıl-mantık gereğidir. Bu yapılacağına daha resmî bir şey yokken, mazbatasını almamışken Anıtkabir’deki deftere Başkan sıfatıyla imza atması abestir.

Sn. İmamoğlu’nun önünde yürüyeceği uzun bir yol var. Acele ve hazımsızlık yerine, hakkındaki bazı şüpheleri gidermesi istikbali adına isabetli olur. Seçim gecesi arkasında FETÖ’nün olduğu ABD kaynaklı bir bir yazılım üzerinden listelerle oynandığı, İmamoğlu’nun bu yüzden öne geçtiği iddiaları sosyal medyada yazılıp söylenmektedir.

CHP İstanbul adayı Ekrem İmamoğlu, benzeri olmayan bir davranışla emrivaki yapar biçimde kendini İBB Başkanı ilan etti!

Peki, mazbatayı yarın Sn. Yıldırım hak ederse ne yapacak, bu davranışı ne ile izah edecek, ne diyecektir

.DERS

2019-04-02 02:00:00

A -

A +

Onda hiç şüphe yok; kimse de aksine davranmasın; AK Parti ve Cumhur İttifakı, 31 Mart 2019 mahalli seçimlerini kazanmıştır. YSK kayıtlarındaki milyonlarca oy ve yüksek yüzdeli nisbetler, açık ara bir farkı göstermektedir.

Buna rağmen hava farklı estirilmektedir. Bunun sebebi, en büyük şehirlerdir. AK Parti yahut Cumhur İttifakı 30 büyük şehrin yarıdan fazlasını aldığı hâlde Ankara, Adana, Antalya’nın kaybı, İzmir’in bir türlü kazanılamaması, İstanbul’un belirsizliği o esen farklı havanın sebebidir.

CHP, önceki seçimlerde Ege sahilleriyle Trakya’yı kazanırdı. Bu seçimde Hatay’dan başlayarak Ege’den geçip Trakya sahillerine kadar silme kazanmıştır. Bu durumu bir gazetenin “CHP, sahillerden Anadolu’ya giriyor!” diye haber yapması, seçmene hakarettir. Anadolu işgal altındaymış da CHP, sahillerden ilerleyerek işgale son vermektedir, dendiği açık. Çok çirkin!

Asıl ses getiren İstanbul’dur. İstanbul’da Sn. Binali Yıldırım’ın rahat kazanacağı düşünülüyordu. Kim olduğu ve ne hizmetler yaptığı ortadaydı. Karşısındaysa isim ve eser olarak ilçesi dışında kimsenin bilmediği bir aday vardı. Hâl bu olmasına rağmen sandıklar açılınca fark, Cumhur İttifakı’nın adayı Sn. Yıldırım aleyhine erimeye başladı. Neticeye dair merakların zirve yaptığı bir sırada gece yarısına doğru ise Cumhur İttifakı’nın adayı Sn. Yıldırım, kameraların önüne geçerek seçimi kazandığını ilan etti. Binali Bey, “ne dediğini bilen bir insan”dır. “Bütün verileri girdik; seçimi, biz kazandık!” diyordu. Şahsına duyulan güvenle bu söz esas kabul edildi. Baskıya giren gazetelere İstanbul’u Binali Yıldırım’ın kazandığı, İstanbul’un tecrübeyi tercih ettiği yazıldı.

Ankara, Adana, Antalya, İzmir’in yanına İstanbul da eklenirse bunun sarsıntısı az olmaz. Önde CHP, arkada Millet İttifakı’nı teşkil eden açık-gizli parti olan ve olmayanlar bu durumu manivela olarak kullanıp iktidar ve Cumhur İttifakı’nı mümkün olan her yolla zorlayacaklardır. Cumhurbaşkanlığını tartışmaya açma telaşına bile düşebilirler.

Hâlbuki; AK Parti ve MHP, Cumhur İttifakı, illerin de büyük şehirlerin de üçte ikisini kazanmıştır. Buna rağmen malum büyük şehirlerin kaybı, galibiyeti perdelemektedir. Hele İstanbul, sayım-döküm ve itiraza rağmen kaybedilirse bu netice, Sn. İmamoğlu’nun ılımlı üslubuna rağmen fanatik CHP’liler ve “şerikleri” tarafından az evvel verdiğimiz haberde görüldüğü gibi bir intikam vesilesine dönüşebilir.

Oysa akıl, mantık ve gelenek, sonuçların kabulünün seçmene saygı olduğunu göstermektedir. Anayasa, iktidar olmayı, genel seçimlerin yanı sıra mahallî seçimleri kazanmayı da şart koşmuyor. Dünyada da çok misalleri var. İktidar başka partideyken belediyeler farklı partilerde olabilmekte.

Bundan böyle yapılacak olan şudur:

AK Parti, seçmenin kısmi ceza vermesindeki sebepleri çok iyi okuması lazım. Seçim gecesi bile Binali Yıldırım’a yanlış malumat verildiği anlaşılıyor. Yoksa çıkıp seçimi kazandığını ilan etmezdi. İktidar, etraftaki çevre surlarını yıkmalı, fabrika ayarlarına dönmeli, her devrin adamlarından, menfaatçi, dalkavuk ve kibirlilerden kurtulmalıdır.

Muhalefet de şunu görmeli:

Siyasi iktidar, işbaşındadır. Üstelik yaşadığımız bu seçimin de galibidir. 3-5 en önde gelen şehir, suistimal edilirse bu defa ileriye dönük olarak muhalefet kaybeder. Muhalefet, yanlışa tevessül etmeyerek mahallî hizmetlerde iktidarla uyum içinde olursa bu üslup, demokratik olgunluk olur.

Millet, 31 Mart’ta siyasetçilere ev ödevi vermiştir. Bu derse herkesin iyi çalışması lazım. Neticede “mahkeme, kadıya mülk değil!”

..SANDIĞIN HİKÂYESİ

2019-04-01 02:00:00

A -

A +

Dün sandığa gidip oyumuzu kullanarak mühim bir vatandaşlık borcumuzu eda etmiş olduk...

Aradaki I. Meşrutiyet’in 30 ve Cumhuriyet’in 23 yıllık inkıtaları, kesintileri hariç 1293/1876’da Kanun-ı Esasi’nin kabulünden beri aday olma, sandığa gitme, seçme, seçilme... gibi faaliyetlerle iç içeyiz.

Aslında bu siyasi yolculuk, ta meşruti iktidar arayışının ilk yoklaması olan 1808 Sened-i İttifak hadisesine kadar dayanır. Devir, II. Mahmud Han devridir. Oğlu Abdülmecid Han zamanında ilan edilen Tanzimat’la vaziyet, bir miktar daha çeşitlenecektir. Abdülaziz Han ve V. Murad Han, 1856 Islahat Fermanı ve açılan bazı kurumlarla monarşiye geçişte intikal dönemi Sultanlarıdır. Abdülhamid Han’la beraber 1876 Anayasası ilan edilir, devlet hayatı, parlamenter nizama geçer. Bunu 1908’de eşkıyalıkla ilan edilen II. Meşrutiyetteki çok partili hayat takip edecektir.

İsmet İnönü’ye kahramanlık yontmak için ve sanki Amerika, baskıyla yaptırmamış gibi 1945’te partiler kurulup 1946’da açık oy gizli tasnifle rey kullanılması ise ilk defa çok partili hayatla demokrasiye başlama olarak gösterildi. Oysa hakikat yukarıda yazdığımız gibidir. Hürriyet ve İtilaf ve İttihad ve Terakki Fırkalarının başı çektikleri Meşrutiyetin siyaset sahnesinde “Amele Fırkası” diye 1960 sonrasındaki İşçi Partisi’nin habercisi sayılabilecek sosyalist parti bile vardır.

Evet; 1945/46 tarihi Türkiye’de demokrasi ve çok partili hayatın başladığı değil, yeniden hayata geçtiği tarihtir. Bunun gibi 1923-46 arasında icazet veya emirle kurulan Terakkiperver Cumhuriyet ve Serbest Cumhuriyet Fırkalarının birkaç aylık denemeleri dışında hükûmet yönetim şekli olarak demokratik hayat yok, sadece devletin idare tarzını ifade eden Cumhuriyet vardır.

Aslında demokrasi, Meşrutiyet ve Cumhuriyet ilk baştan beri askerin nazarı altındaydı. Darbeci asker, bunları sahipleniyor ve vergisiyle iş sahibi olduğu millete kendi lütfu olarak telakki ediyordu. Bilhassa 1961 Anayasası buna göre yazdırılmıştı. Onun için darbeler, milletin iradesini sakatladı ve demokrasimizin olgunlaşmasını engelledi. Asker, müdahale hakkını TSK İç Hizmet Kanunu 35. Maddesinden alıyordu. Bu kanunun iptal edilmesi demokrasi tarihimizde devrimdir. Seçim tarihimizin, demokratik hayatın yüz kızartıcı ağır suçları 27 Mayıs, 28 Şubat darbeleriyle 12 Mart Muhtırası ve 27 Nisan e-Muhtırasıdır. Hasan Sabbahçı 15 Temmuz 2016 Darbe Teşebbüsü ise asırların büyük ihanetidir.

Oyumuzu kullandığımız sandığın az yukarıda da belirttiğimiz gibi 1808 Sened-i İttifakı’ndan bugünkü Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı’na kadar geçen 211 yıllık uzun bir mazisi vardır. Bu mazi fırtına ve kasırgalarla doludur.

1859 Kuleli Vakasından 15 Temmuz’a kadar 10’a yakın darbe, darbe teşebbüsü ve muhtıra yaşanmıştır. 1808’i esas aldığımız için III. Selim Han’ı saymazsak bahsettiğimiz iki asrı aşkın süre içinde 1 Padişah şehid verdik, 1 Padişahın delirmesine yol açıldı, birçok suikastlar oldu, asker, devlet adamı ve matbuat mensupları öldü. Onları I Başvekil ve 2 Bakanın şehadeti takip etti. Abdülhamid Han ve Süleyman Demirel iki kere darbeye maruz kalıp yerlerini kaybettiler. Ölümlü darbe 1913 Bab-ı ali Baskınında Sadrazam tabanca tehdidi altında istifa etti. Necmettin Erbakan, siyon ve CIA destekli vahşi bir 28 Şubat’la indirildi.

27 Nisan e-Muhtırası Başbakan Tayyip Erdoğan ve arkadaşlarının tavizsiz çıkışlarıyla hükümsüz kılındı. Arkasında yine MOSSAD, CIA ve şer odaklarının olduğu 15 Temmuz ise Türk Milleti ve Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ile dava arkadaşlarının dik duruşuyla püskürtüldü.

Eğer; darbe ihaneti, 15 Temmuz’da başarılı olsaydı dün seçime gidilemezdi. Türkiye bölünmüş ve şartlar çok farklı olmuş olurdu.

2017 anayasa değişikliği ve TSK İç Hizmet 35’in ortadan kaldırılması ve milletimizin 15 Temmuz Demokrasi Destanıyla darbeler dönemini bitmiştir.

Bundan böyle demokraside olgunluk dönemine geçmiş olmalıyız. Artık yalnızca milletin takdir ve iradesi vardır. Seçmenin dün gönlünce sandığa gidip serbestçe oy kullanabilmesinden dolayı şükretmeli ve seçimlerin hâkim teminatıyla adil bir şekilde tecelli etmesini de dünyaya karşı şeref olarak telakki etmeliyiz.

Şehidler vererek, çok yıllar harcayarak iki küsur asırlık zahmetli bir yolculukla bu yalnız kulübeye ve bu sandığın başına geldik. Mühür bir elimizde ve pusulalar diğer elimizde olduğu hâlde Allah’ın huzurunda vicdanımızla baş başa kalarak tercihimizi yaptık.

Netice olarak Cumhur İttifakı, galip gelmiştir.

Ankara’da yıllar sonra ilk defa muhalefet kazandı. İzmir’in tutumunda, Diyarbakır’ın hâlinde değişiklik yok. Şırnak ve Ağrı, dikkat çekici. 30 Büyükşehir’de birkaç istisna dışında umumiyetle oylar birbirine yakın.

211 sene evvel “İttifak”la başlamıştık, İttifakla yola devam ediyoruz.

Cumhur İttifakı’nın seçimi kazanması, Türkiye’nin istikrarının bozulmaması adına memnuniyet vericidir.

Dileriz ki 1 Nisan’la birlikte yeni, çok daha huzurlu bir iklim başlasın. Her istenmedik durum dünde kalsın, her güzel ümid hakikat olsun. Dün-bugün-yarına dair esaslı ve samimi muhasebe günüdür.

.AYASOFYA CAMİ-İ ŞERİFİ

2019-03-29 02:00:00

A -

A +

O muhteşem mabedin adı, Devlet-i ali Osman’da yalnızca “Ayasofya” değil; “Ayasofya-i kebir Cami-i şerifi”dir...
Bu ulu cami, devletin 1 numaralı protokol mabedidir.
29 Mayıs 1453’ü takip eden ilk Cuma günü, artık “Fatih” unvan ve şerefine nail olmuş olan Sultan Mehmed Han ile Ak Şemseddin, Molla Gürani gibi âlimlerle devlet erkânı, asker ve herhâlde az miktarda sade Müslümanın iştirakiyle burada ilk hutbe irad edildi ve ilk Cum’a namazı eda edildi.
Sevgili Peygamberimiz’den -aleyhisselam- tevarüs eden usul kaidesi mucibince muharebede muhasara edilen bir belde, teslim olmayıp da savaşırsa fethedildiğinde Serdar ile askerin muayyen miktarlarda ganimet hakları vardır. Ayasofya, toplam ganimetten Sultan’a düşen beşte bir hissenin içindedir. “Cennetmekân Fatih Sultan Muhammed Han”, mezkûr mabedin mülkiyetini kurduğu vakfa intikal ettirmiş ve vakfın anayasası demek olan “Vakıf Şartnamesi’ne “Kim ki benim bu vakfımı Camilikten çıkartırsa Allahın, meleklerin ve Peygamberlerin laneti onun üzerine olsun!” diye başlayıp devam eden ağır bir kargış, ilenç, beddua derc ettirmiştir.
Beddua faslı, vakfiyelerin icabındandı. Hemen her vakfiyede de vardı. Zira “vakf” yani vakfedilen mal, “vaakıf”ın yani vakfedenin kıyamete kadar belli bir gayeye hizmet etmesi için bıraktığı miras ve aid olduğu medeniyete yaptığı bağıştır. Vaakıf, vakfın tahsis maksadı dışına çıkartıldığı zaman hayatta olmayacağından hukuki müdahale mümkün değildir; belki soyu da hayatta olmayacak ve yine belki idare de bigane kalacak yahut bizatihi idare onun yapısını değiştirecektir. Bu sebeple beddua vakfiyelerde bir caydırıcı müeyyide, yaptırım olarak yer almıştır.
Fatih Sultan Han Vakfı, geçtiğimiz senelerde yeniden faaliyete geçirildi. Bu vakfın bugün belli-başlı mülkiyeti arasında Fatih Sultan Mehmed Han Üniversitesi, Bezm-i Âlem Valide Sultan Üniversitesi ve Ayasofya-i Kebir Cami- i Şerifi vardır.
Bilindiği gibi Erken Cumhuriyette, hatta yeni döneme gidilen yolda Payitaht’ı işgal etmiş İngilizlerle Harb-ı Umumi galibi diğer İ’tilaf devletleri arasında zorlama, taviz, pazarlık ve çaresizlikler olmuştu. Müstemlekecilerin 5 temel hedefi vardı:
Türkiye’yi azami miktarda küçültme, petrol bölgelerinden mahrum etme, Hilafeti kaldırma, Saltanatı lağvetme ve Ayasofya’yı Camilikten çıkartma. Bunların tamamında hedeflerine nail oldular.
Ayasofya, Amerikalı bir uzmanın teklifiyle 1931’den itibaren tamir sürecine girdi. Bilahare etrafı tahta perdelerle çevrildi. Bu arada hakkında türlü fikirler yürütülmekteydi. 24.11.1934’te Hey’et-i vekile/Hükûmet mevzuu görüştü. Ancak bir karar almadı. 1 Şubat 1935’te ise müze yapıldığı ilan edildi. Tamir bahanesi başlamasıyla mabedin minarelerinde Ezan sustu, külliyedeki bir kısım eserlerle medreseler yıkıldı. Aslında cami, zaten bir süredir Türkçe Ezan, Türkçe namaz gibi caiz ve makbul olmayan başlangıçlarla manen sarsılmıştı. Bu son tavizle âdeta maziyle köprüler atılmış oldu.
Tabii ki şu da var; müstemlekeci Haçlı dünyasının asıl niyeti, Ayasofya’yı yeniden kilise yapmaktı. Buna muvaffak olamadılar ama bir asra yakın bir zamandır mahzun bıraktılar. Ayasofya mahzun oldu, Allahu âlem, Fatih, kabrinde azap çekti, dini bütün Müslümanlar, için için gözyaşı döktüler:
İçimde hep bir sızıdır; üniversite yıllarımdı; büyük ağabeyim Kemal Bey ile birlikte kapısında bilet alarak bu camimize girdik. Camie girerken ayakkabı çıkarmaya alışkın insanlar olarak Ayasofya Cami-i Şerifine ayakkabıyla girince ürperdik. Bir müddet mabedi, Kazasker İzzet Efendi’nin dışarı “atılamayan” muazzam hat levhalarını, mihrabı, minberi, vs. derin hayranlıklarla seyrettikten sonra ağabeyim “şurada iki rek’at namaz kılayım?” diye önümüzdeki zemini gösterdi. Böyle bir şey yapmak devrin anlayışı için bu binanın temeline bomba koymaktan farksızdı. Esasında her Müslümanın, hepimizin kalbindeki arzu buydu ama fitneye yol açmak da olmazdı. Ağabeyim dileğini yapamadı. Bense o anı hiç unutmadım. Hatta Endülüs’teki yine müze yapılmış Kurtuba Camii’nde bile fırsatını bulup cemaatle namaz kıldığımız hâlde Ayasofya’mızda bir kerecik olsun başımızı secdeye koyamamanın hep hasret ve hicranını yaşadım.
Bu arada bilhassa Fetih yıl dönümlerinde çocukluğumuzdan beridir on yıllar boyunca gazetelerde, mecmualarda Ayasofya haberleri yapılır, zincirlenmiş Ayasofya fotoğrafları neşredilir, bazen de kışkırtıcı görevliler mi, saf vatandaşlar mı olduğu belirsiz bazı kişiler, tarafından polisiye vak’alar çıkartılırdı.
Nihayet Süleyman Demirel Hükûmeti 10 Ağustos 1980’de bir ara yol bularak Ayasofya’nın doğu tarafında, Sultanahmed Sebiline bakan ahır kısmını ibadete açtı. Ne var ki 12 Eylül darbecileri, aldıkları emir gereği midir bilinmez 14 Eylül 1980’de burayı kapattılar. 10 Şubat 1991’de Yıldırım Akbulut Başbakanken tekrar açıldı.
Namaza açılan bu kısım, bir ibadethaneye yakışmayacak denli insanı mahcup edecek bakımsızlıktaydı. 2013 yılıydı, Topkapı Sarayı’nda bir sergi açılışına davetliydik. Davete giderken evvela ikindi namazını Cami-i kebirin bu müştemilatında eda ettim. Ancak şaşırmıştım. Eski hâlden eser kalmamıştı. Her şey pırıl pırıldı. Namazı bitirmiş çıkıyordum ki buranın imamı Yıldıray Şaşi hocayla karşılaştık. Hâl hatırdan sonra şöyle dedim:
-Hocam, maşallah, eski hâlden eser kalmamış, her şey pırıl pırıl. Talebinize rağmen maalesef bizim bir faydamız olmadı; çünkü yurt dışındaydık.
Yıldıray Hoca, aynen şu cevabı verdi:
“-Olur mu Hocam, unuttunuz mu? Burada her şey dökülüyordu. 28 Şubat ortamıydı. İmkân bulsak dahi müze müdürü, tamir etmemize izin vermiyordu. Siz bir gün yine burada bir namazdaydınız. Namazdan sonra tanıştık. Vaziyetin perişanlığını konuştuk. ‘Ben, bu işi üzerime aldım, müdür beyden randevu talep edecek ve inşallah konuşacağız’ dediniz. Hakikaten kısa bir süre sonra müdür beyin odasındaydık. Bütün engeller kalktı. Hatta o hızla arzumuzdan fazlasını da yaptık. İhtiyaçları da sonradan tesettüre kavuşan hâli-vakti yerinde bir Hanımefendi karşıladı…”
Ayasofya, on yıllar boyu hep konuşuldu. Maruz kaldığı muamele hazmedilemiyordu. Bir davanın sembolü olmuştu. Millet, çeşitli sağ hükûmetler döneminde O’nun hürriyetine kavuşturulmamasını bağrına taş basarak kabullenmişti. Peki ama Recep Tayyip Erdoğan iktidarında niye bu hürriyet gelmiyordu?
Suali, Başbakan’ken bir toplantıda Sn. Erdoğan’a sordular. O da “Hele Sultanahmed’i tam dolduralım!” dedi. Haklıydı. Şartlar elverişli görünmüyordu. Aynı konu, iki hafta kadar evvel bir buluşmada yine dile geldi. Cumhurbaşkanı, bu suale “ölçüp-biçmeden iş yapamayız. Dünyanın muhtelif yerlerinde binlerce camimiz var. Ayasofya’yı ibadete açtığımızda onların başına gelecekleri düşünmek lazım!” dedi. Bu cevabı da haklıydı. Ancak; bu cevaptan birkaç gün sonra “Ayasofya’yı cami statüsüne kavuşturabileceğimizi” dile getirdi ve devamındaki konuşmalarda “Ayasofya Müzesi” adının Ayasofya Camii yapılabileceğini ve vatandaşlarımızın mabede ücret ödemeden gireceklerini söyledi ve söylemeye devam etmekte.
Kısa süredeki bu fikir değişikliğinde Yeni Zelanda’daki haçlı saldırısının payı olabilir. “Siz misiniz Fatih’in yadigârı bu camii kilise yapacak olanlar? O, iade, öyle değil, böyle yapılır!” diye düşünmüş olabilir ki “inşallah!” deriz.
Veya; “ölümden öte köy yok; an bu an, dem bu dem” diyerek milletin bir daha bu fırsatı kolay bulamayacağını düşünmüş olabilir.
Sn. Cumhurbaşkanı’nın “iyi saatte olsunlar” yüzünden hadiseyi zihninde henüz netleştirmediğini anlıyoruz.
Tabelanın değişeceği belli, Türk vatandaşlarının camie ücretsiz gireceği de söylendi. Ancak diğer camiler gibi burada da Müslümanların günde 5 vakitle, Cuma ve teravih namazlarını kılıp kılmayacakları belli değil. Diğer taraftan ücretsiz giriş sadece vatandaşlarımıza değil bütün dindaşlarımıza olmalı. Bir gerçek daha var. Bu eser, tekrar ibadete açılınca her cami gibi olacaktır. Öyle ise kimseden ücret alınamaz.
Ayasofya’nın 1936 tarihli tapu senedindeki kaydı şöyledir:
Cankurtaran Mahallesinde 57 Ada, 7 Parselde Ebul Feth Sultan Mehmed Vakfı adına türbe, akaret, muvakkithane ve medrese olarak Ayasofya-i kebir Cami-i Şerifi ismiyle kayıtlıdır...
Artık günü gelmiştir...
Vakit tamam olmuştur!
Bu hamle, hiçbir sebeple ve hiçbir şekilde, ihmale uğramamalı, yarım kalmamalı. Ayasofya, 29 Mayıs 2019 günü tekrar Ayasofya-i Kebir Cami-i Şerifi unvanına kavuşmalı ve bu da bugünden ilan edilmelidir.
Bu bir millî ve mukaddes hizmettir. Öyle mübarek bir hizmet ki AK Parti iktidarının yaptığı bütün hizmetlerden üstün ve ötedir.

.ONMAZ YARALAR...

2019-03-28 02:00:00

A -

A +

“Onmaz yara” yerine iyileşmez, iflah olmaz anlamında “derin yara”, “yara derin” de denebilir ki hepsi de aynı çıkmaza işaret eder.

Donald Trump, imzaladığı kararnameyle İsrail’in 5 Haziran 1967’den beri sürdürdüğü Golan Tepeleri işgalini tanımış oldu.

Trump’a göre işgal, böylece meşruiyet kazanmıştır. Oysa BM, AB’den başka Rusya ve bazı dünya ve İslam ülkeleri de yapılanın, uluslararası hukuka aykırı gayrimeşru bir tasarruf olduğunu dile getirmekteler...

Tespiti doğru yapmak gerekir. Bu tasarrufla işgal, meşruiyet kazanmamış; gasba dönüşmüştür. Vak’a, güce dayalı bir gasptır. ABD, böylece, Rusya’dan geriye düştüğü Suriye’de bu ülke topraklarını kuzeyde PYD/YPG güneyde de İsrail eliyle baskı altına almış bulunmaktadır.

Olayın Netanyahu ve Trump seçimlerine önemli bir destek olduğunda şüphe yoktur. Ama bir de şahıslar üstü tarafı var. Bu gaspla ABD ve İsrail için su-gaz-petrol havzası pekişmiştir. Böylece Golan, İsrail, doğu Akdeniz, Kıbrıs Rum Kesimi ve hatta belki Mısır arasında bir enerji havzası oluşturulmaktadır.

İsrail, artık emri vaki bir dayatmanın sağladığı imkânla Golan’da dilediği icraatı yapacaktır. O, bunları yaparken Trump Washington’ı şemsiye olmaktan geri kalmaz. Bu yüzdendir ki yaşananlara yalnızca seçim desteği olarak bakmak yanıltıcı olur.

Ne var ki hangi taraftan bakılırsa bakılsın gerçek değişmemektedir. Neticede Golan gitmiştir; Golan Tepeleri gitmiştir. Bu giden aziz toprakları hukuk yoluyla veya bilek gücüyle istirdat etme talihi ufukta gözükmüyor. Kınamalar olacak, ateşli beyanatlar verilecek, okkalı diplomatik bildiriler okunacak ama zamanla her şey unutulacak, olana alışılacak ve yadırganan bir şey kalmayacak.

Bugüne dek hep böyle oldu.

Gidişat o ki hep de böyle olacak.

Bizim en fazla çeyrek asır evveline kadar Yunanistan’a kaptırılmış bir On iki Ada meselemiz vardı; ne oldu? Batı Trakya davamız vardı, dosyası hangi mahzende unutuldu?

Kerkük’ün çektikleri ne ile izah edilir?

Kıbrıs’ın ancak üçte birinde tanınmaz şekilde varız. Fatih’in hatırası Kırım, çaresizdir. Kanayan yaralarımız, bu üç-beşten ibaret değil. Yerkürede gayrimeşruluklar yapılmakta, gasplar olmakta; ilk anlarda kopan bir fırtınadan sonra zamanla her şeye alışılmakta.

Sadece On iki Ada’nın, Kıbrıs’ın, Batı Trakya’nın, Kerkük’ün şu veya bu şekilde elden çıkmasına değil, İslam âlemi olarak Afrikalı Müslümanların sömürülmesine, Yemen’e, Filistin’e, Golan’a, Suriye’ye, Irak’a, Afganistan’a, Keşmir’e, Arakan’a, Doğu Türkistan’a alışıldı.

İslam âleminin bir yanı azap içindeyken bir tarafı petrolden gelen servet seliyle gamsız ve kedersizdir. Daha fenası yeni nesiller, bu dertlerimizden habersizdir. Durum bu olunca daha çok sömürüler, kayıplar ve mecbur kalınmış alışkanlıklar yaşanır.

Neme lazımcı yetişkinler ve derdi olmayan gençlerle yaralar iyileştirilemez. Yaralar iyileşmedikçe de saklı gözyaşları dinmez

Onmaz yaraların olduğu bir dünya, huzura uzaktır.

.NİL’DEN FIRAT’A BÜYÜK İSRAİL!”

2019-03-27 02:00:00

A -

A +

26 Mart 2019 günkü makalemizin başlığı “Adım Adım Büyük İsrail!” idi.

“Büyük İsrail” nedir?

Büyük İsrail’in ne olduğunu, neyi ifade ettiğini yeni nesillerin çoğu, refah toplumu ve AVM çocukları bilmiyorlar!

Kan kaybımız büyük ölçülerdedir. Tıpta, iletişimde, savunma sanayiinde vs. değerli merhaleler katedildi ama hars, ideal, dava aşkı tepenin arkasına çekilen bir akşam güneşi mahcubiyetiyle karanlığa gömüldü. Bir başka cümleyle ifade etmek gerekirse maddi zenginlik, alıp başını giderken manevi varlığımız metruk, virane binalara döndü. Ümid ve temenni ederiz ki elem verici bu hakikatin kişi çapında çokça istisnaları vardır. Lakin öyle olsa bile istisnanın kaideyi bozmayacağı malumdur.

İsrail Başbakanı Netanyahu, ABD Başkanı Trump’a giderken bir gayesi vardı. Trump da İsrail’in Golan Tepelerini işgalden gaspa dönüştüren kararnameyi imzalarken aynı zamanda yarınlara en kötü mirasını bırakıyordu. Ama Trump’ın da bir maksadı vardı. Bu yüzden utancı tapuya dönüştürürken keyfine diyecek yoktu.

Şu sebeple ki:

İkisinin de ortak arzusu, Büyük İsrail’dir.

Büyük İsrail, Nil’den Fırat’a kadar uzanan bugün için muhayyel ancak -onlara göre- gelecek için müstakbel olan devletin adıdır. Siyon, Neocon ve daha kimlerin ortak hedefidir. O hedefe yürüyenleri cesaretlendiren sebepler vardır. Binlerce yıl sonra İsrail devleti kurulmuş. Beş bin sene sonra ölü bir dilden İsrail alfabesi çıkarılmış ve dünyanın muhtelif coğrafyalarından gelen Yahudilerle bir İsrail devleti inşa edilmiştir.

İsrail devletinin kurulması, Devlet-i Osmaniye’nin yıkılış sebebidir.

Yahudi, Nil Nehri’nden başlayıp sınırları Fırat Nehri’ne dayanan Büyük İsrail’in Tevrat üzerinden bir “arz-ı mev’ud” olduğuna iman eder. Şimdiki genç ve orta neslimizin, AVM ve plaza çocuğunun, stad müşterisinin telaffuzunda bile zorlandığı “arz-ı mev’ud”, vaad edilmiş arz, vaad edilmiş topraklar demektir. İsrail, laik, seküler bir devlet değildir. Musevi şeriatı üzre bir din devletidir. Yahudi kavmi, Tanrı’nın Tevrat’ta kendilerine o iki nehir arasını vatan olarak vaad ettiğini; dili ile ikrar ve kalbiyle tasdik eder. Onun için Fırat’ın doğusunda ABD taşeronluğunda kurmaya uğraştıkları “PYD” devleti boşa değildir. O’nun İsrail adına bir Fırat karakolu olması derdindeler. Darbeyle Mısır’ın başına getirilen Sisi ise şimdiden Nil nöbetçisidir.

Bu çerçeveden bakınca, “İsrail mi Amerika’nın vilayetidir, Amerika mı İsrail’in eyaletidir?” diye düşünmeye değer. Aslolan gaye birliğidir.

Onun için yaşananları bir Filistin meselesi olarak görmek gaflet olur. Filistin, Osmanlı, çekilmek zorunda kaldığında o topraklarda unutulmuş nöbetteki Mehmetçiğimizdir.

Tesbit ve teşhisimiz doğrudur.

“Adım Adım Büyük İsrail”e gidiliyor.

Sevr, aslında, binlerce yıl rüyası görülen Büyük İsrail’e kapı aralamak içindi. Yapamadılar. Ama yılmadılar. 1948’de birkaç bin dönüm olarak kurulan haçlı destekli İsrail devleti, bugün Akdeniz’i, Nil’i ve Fırat’ı zorlamakta. Önünde tek engel kalmıştır; unutulmuş Osmanlı nöbetçisi.

Eğer; bunlar, daha nice muazzam hakikatlerle birlikte derinlemesine bilinmezse, sahip çıkılmazsa, tefekkür edilmezse nesillerimiz, gamsızlık gafletinden uyanıp Trump’ın imzalayarak Netanyahu’ya uzattığı sözde Golan tapusunu da, o imzayla eş zamanlı olarak Gazze’ye taarruz edilme şenliğini de okuyamaz.

.ADIM ADIM “BÜYÜK İSRAİL”

2019-03-26 02:00:00

A -

A +

Donald Trump, 14 Mayıs 2018’de aleyhte yükselen bütün itirazlara rağmen ABD sefaretini, bütün sefaretlerin olduğu Tel Aviv’den Kudüs’e nakletti.

Bu tarih, bilhassa seçilmişti. 14 Mayıs 1948 İsrail’in kuruluş günüdür. Trump yönetimi, bunu yaparak 70. Yıl dönümünü mükafatlandırıyordu.

Damadı da Yahudi olan Başkan Trump, İsrail’e verdiği o büyük destekle yetinmedi. 21 Mart 2019’da desteğin devamının geleceği haberini verdi. Attığı bir Tweetle “52 sene sonra artık Golan Tepeleri’nin İsrail’in mülkü olduğunu tanımanın vakti gelmiştir!” diyordu.

Bir sözle birkaç iş görme peşinde olduğu kolayca okunuyor. Bunlardan birincisi kesindir. Seçimlere gitmekte olan İsrail’de yolsuzluk suçlamasıyla yargılanan Başbakan Binyamin Netanyahu’ya bu tanımayla zor zamanında destek veriyor.

İkinci destek şu olabilir:

Seçimlere giden Türkiye’de Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın asabını bozmak. Nitekim aynı maksatla olsa gerek temsilcileri eliyle Doğu Fırat’taki Deyrizor’da da PKK/PYD’li militanlara plaket verdirdi. Temsilcileri, anıt açılışına katıldı.

Trump’ın attığı Tweetin hayata geçeceği takvimi, İsrail Dışişleri Bakan Yardımcısı Yisrael Katz, haber verdi. Netanyahu’nun Washington’da olduğunu hatırlattıktan sonra “Başkan Trump, Golan Tepeleri’nin İsrail hükümranlığına ait olduğuna dair kararnameyi 25 Mart’ta Başbakan Netanyahu’nun huzurunda imzalayacak” diyor ve “Bugün İsrail-ABD ilişkileri hiç olmadığı kadar iyi!” diye memnuniyetini izhar ediyordu.

Diplomatik dilin satır aralarını okuyabilenler, adı geçen bakan yardımcısının imzaya dair kibrini yakalamışlardır. Kibir değil de cehalettir. İkisi de yakışıksız. “Başkan Trump, Başbakan Netanyahu da hazır olduğu hâlde kararnameyi imzalayacak!” demiyor. “Trump, Netanyahu’nun huzurunda imzalayacak!” diyor. Sanılır ki Netanyahu, kudretli bir imparator, Trump da önünde fakir ve ezik bir devletin reisi.

Bu cümle, bir Yahudi inanmışlığının tezahürü gibimize geliyor. “Başkanlar, Beyazsaray’da tasvip ettiğimiz kadar otururlar!” mesajı veriliyor olabilir.

Her ne olursa olsun. Gerçek şu ki Donald Trump, Golan Tepeleri’ni İsrail’in mülkü olarak tanımayla bir keyfiliğe daha mühür basmaktadır.

Bahsettiğimiz ihtilafın tarihî ve hukuki seyri şöyledir:

5 Haziran 1967’de Mısır, Suriye ve Ürdün savaşa tutuştular. Üçüncü Arap- İsrail muharebesidir. Kapışmada 1956’dan beri süregelen öfkelerin payı olmakla birlikte aslında bundan sonraki gelecek zamanların da harp sebeplerinden görülen bir “Su Savaşı”dır.

İsrail’e, Batı yardım etti. Diğerlerine ise Suudi Arabistan vs. birkaç Arap devleti kısmi yardımlarda bulundular. Çarpışmalar, 6 gün sürdü. Bu sebeple “67 Arap-İsrail Savaşı” dendiği gibi “6 Gün Savaşları” da denir. Harbin sonunda İsrail 800, Mısır ve yanındakiler 20 bin 200 asker kaybetti. Mısır’dan Sina Yarımadası ve Gazze, Ürdün’den Doğu Kudüs ve Batı Şeria, Suriye’den Golan Tepeleri, İsrail’in eline geçmişti.

Golan Tepeleri, Suriye’nin güneybatısında, İsrail’in kuzeydoğusundadır, Ürdün’le de sınırı vardır. Zengin su kaynaklarına sahip bu bölge, Kuneytire ve Dara vilayetleri hudutları içindedir.

Selçuklu ve Osmanlı asırlarından beri Türkmen yurdu da olan Golan ve çevresi, mevzubahis yüz karası sözde 6 Gün Harbinden bu yana İsrail, işgali altındadır. Geçen yarım asrı aşkın işgal ve tahakküm yıllarına rağmen Arap Birliği ve İslam Konferansı/İİT veya münferiden bir veya birkaç İslam ülkesi, bu gasbedilmiş toprakların işgalci tarafından tahliye edilmesini temin edememişlerdir.

Hâlbuki hukuki dayanak da mevcut:

BM/Birleşmiş Milletler, İsrail’in Golan Tepeleri’nden askerî birliklerini çekerek 4 Haziran 1967 hudutlarına dönmesini hüküm altına almıştır. 1967’deki 242 ve 1973’teki 338 sayılı kararları buna dairdir.

Ne var ki ortada böyle bir destek de olduğu hâlde mesele sahipsiz kaldığı için işgalci İsrail, 1981’de tek taraflı bir kararla Golan’ı kendi toprağı ilan etmişti.

Karara karşı BM, 1981’de aldığı 497 sayılı kararla “Golan Tepeleri’nin işgal edilmiş Suriye toprağı olduğunu, İsrail’in bu topraklar üzerindeki hiçbir egemenlik iddiasının geçerli olmadığını” kabul ve ilan etmişti.

Bu sebeple Trump’ın, Netanyahu’nun “huzurunda” imzaladığı tanıma kararnamesi gayrı hukuki ve gayrı meşrudur.

.CUMHUR, BATILDA İTTİFAK ETMEZ!

2019-03-25 02:00:00

A -

A +

Lisan, işte böyle bir hakikattir. Yazımızın başlığı, dört kelimeden meydana geliyor. Onlardan yalnızca sondaki “etmez” fiili Türkçe, diğer üçü ise Arapça’dır...

Bir lügatte mevcut olup da o dilin aidiyetine mensup bir insanın düşünce ve duygusunu en doyurucu biçimde ifade eden kelime, o insanın mensubu olduğu milletin özbeöz malıdır.

Ümmetin cevheri bu milletin yanlışta fikir birliği etmeyeceğini en isabetle tesbit eden cümle, başlıktaki ibaredir. Zira o ibarenin aslı, Peygamberler Peygamberi Muhammed aleyhisselama aittir. Peygamberler dâhil; gelmiş, geçmiş ve gelecek her insandan her bakımdan üstün olan Sevgili Peygamberimizin yüksek vasıflarından biri de konuşmadaki fesahat ve belagatları ve az sözle çok mana ifade edebilme güzellikleridir.

Hazreti Resul, şöyle buyurmaktalar:

-Benim ümmetim, batılda ittifak etmez!

Açık, kesin ve net bir hüküm!

Bu nasıl muhteşem bir hükümdür ve ümmete tanınmış ne büyük bir kredidir? O, Şanlı Peygamber, ümmetine, kendisini sevip-sayıp yolunda gidenlere öylesine güveniyorlar ki o güvenle yol gösterici bu vecizeyi, kendilerine tabi her mü’minin ufkuna billurdan bir mahya gibi asmaktalar.

“Acaba, diyoruz, Devlet Bahçeli, Tayyip Erdoğan’a Cumhur İttifakı adıyla ortak siyaset yaparak sandığa gitmeyi teklif ederken bunları düşünmüş müydü? Tayyip Erdoğan, teklifi kabul ederken bunları düşünmüş müydü?”

Kelime kelime, cümle cümle o an böyle düşünmemiş olabilirler ama şüphe yok ki O’nun ümmetinden olma imtiyazının kazandırdığı irfan, basiret ve melekeyle “Cumhur İttifakı” cümlesi, hem teklif ve hem de kabul edilmiştir.

Ümmetin seçkin unsuru Türk milleti, cümledeki “Cumhur”dur. Bu cumhur, bu millet, hür iradesini kullanabildiği her zaman batılda değil hakta, doğruda, Allah’ın rızası ve Peygamberin razılığında ittifak etmiştir.

Sn. Bahçeli ve Sn. Erdoğan, MHP ve AK Parti, 31 Mart Seçimlerine dair ittifak ederken diğer partiler, büyük bir infial ve feveranla buna karşı çıkıyorlardı. Hâlbuki bu ittifak etme, görüşme ve müzakereler, aynı zamanda istişareydi. Yaradan’ın bir emri eda ediliyordu. Allahü tealanın âyetinde buyurduğu mealen malumdur:

-İşlerinize başlamadan evvel aranızda istişare ederseniz; sonuç yanlış olsa bile onu ben doğrulturum!

Pazar günü, inşallah, seçim sandığına gideceğiz. Şimdilerde ise neticelere dair her kafadan bir ses çıkmakta. Anlayan da konuşuyor, anlamayan da, tecrübesi olan da konuşuyor heveskâr da. Biz, milletimizin batıla sapmayacağına, Cumhur basiret, feraset ve şuurundan kopmayacağına inanıyoruz. Küskünlükler, kızgınlıklar, hayal kırıklığı yaşamış olanlar vardır ve belki de çoktur. Bunda da haksız değillerdir. Lakin, bu bir dava işidir, mesele ferdî değildir. Şahısların, eyyamcıların, çıkarcıların yaptıkları yüzünden davaya sırt çevrilmez. Dava ahlakında ona-buna değil, lidere bakılır. 17 yıldır işbaşında olan bu hareketin lideri Tayip Erdoğan’dır.

Sn. Erdoğan, ta 1994’te İBB reisi olduğunda ‘Kızılelma’ya dair hangi sevdayla donanmış idiyse bugün de aynı sevda ve samimiyettedir. Sn. Bahçeli’nin ittifak teklifi götürmesi de bu sebepledir. Ötesi boştur. O bürokrata takılmak, aç gözlü şu müteahhide öfkelenmek, sonradan görme birilerini hesaba katmak, bu vekille takışmak, şu bakana ulaşamamak.... vs, vs... hiçbir vatandaşı, yanlışa sevk etmemeli. Unutmamalı ki iç ve dış bütün şer odaklarının hedefinde bütün dünya Müslümanlarının derdiyle dertlenen Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan vardır. Casus rahip Brunson ihtilafında Türkiye’ye döviz üzerinden savaş açmaları bundandı. Ancak, 14 Temmuz’daki gibi duaların kalkan olmasıyla mağlup edemediler. Ne var ki bu defa da seçime yaklaşmışken bir kere daha dövizle taarruz etmekteler. Meseleye, günlük ölçüde ve şahsi hesaplar zaviyesinden değil, “ya devlet başa ya kuzgun leşe” idrakiyle bakmak lazım! “Bu bir mahalli seçim, bekayla alakası ne?” diyenlere Allah’ın hikmetine bakmalı ki cevabı, Yeni Zelanda’da 51 Müslümanı katleden haçlı terörist verdi. O mel’unun silahıyla sözde manifestosunda düşman olarak, İslamiyet, Müslüman Türk, cami, minare, Kosova Meydan Muharebesi, Viyana’yı ikinci kere aşma azmimiz ile Murad-ı Hüdavendigar ve Recep Tayyip Erdoğan’ın adı yazılıydı. Hadisenin bir seçimden önce ve öte beka meselesi olduğunu anlamak için daha başka bir delile ihtiyaç var mı?

Biz, yazılarımızda ve ekranlardaki konuşmalarımızda 31 Mart’ı Cumhur İttifakı’nın kazanacağına dair hiçbir zaman ümitsiz ve karamsar olmadık. Hatta, seçmenin Cumhur İttifakı lehine sürprizler yapabileceğini de söyledik. İzmir mitingindeki yüz binleri, Ankara mitingdeki yarım milyonu, İstanbul Yenikapı’da milyonlu rakamlarla ifade edilen heyecanlı ve kararlı engin gelincik ovasını görünce bu ümid ve tahminimiz daha bir sağlamlaştı.

Milletimiz, batılda ittifak etmeyerek sandıkta “Cumhur” der. Şunu da gözden kaçırmamalı ki Cumhur İttifakı, bir anlık bir rüzgâr değil, 50 yılın kardeşlik hasretinin tecellisidir. Bundan böyle de devam eder.

Bu millet, O, aleyhi’s salat ü ve ve’s selamın emrinde ve yolundadır, Allah’ın nuruyla bakan necip bir kavimdir. Bir tökezleme hâlinde devletin de memleketin de 15 Temmuz darbeci hainlerine ve onlar eliyle de sömürgeci haçlılarına teslim edileceğini bilir.

.İİT, TÜRKÇE DE KONUŞMALI!

2019-03-22 02:00:00

A -

A +

CHP Ankara Milletvekili Haluk Koç, Dışişleri Komisyonu toplantısında fevkalade isabetli bir teklifte bulunmuş. Sn. Koç, teklifinde şunu demektedir:

-İslam dünyasının hak ve menfaatlerini korumayı, üye devletler arasında iş birliği ve dayanışmayı güçlendirmeyi hedef edinmiş olan İİT, Arapça, Fransızca ve İngilizcenin yanı sıra Türkçeyi de resmî dil olarak kabul etmelidir...

Vaki teklife Dışişleri Bakan Yardımcısı Faruk Kaymakçı cevap vermiş. Sn. Kaymakçı, talebin gayet yerinde olduğuna, zorluklara rağmen gerçekleşmesi için uğraşacaklarına işaret ettikten sonra teklifi teyiden de şunları söylemiş:

-Bugün Türkçe konuşan İİT üyesi devlet sayısı Türkiye’den ibaret değildir. Türk Cumhuriyetlerinden başka üyeler de vardır. Kaldı ki Türkçe’nin sadece İİT’de değil, BM’de de resmî dil olması gerekmektedir.

Çok doğru. Öyle ise; Türk Hariciyesiyle ilgili birimlerin, sonuca varıncaya kadar sürekli bir diplomatik çaba içinde olmaları elzemdir. Bakan Yardımcısı Sn. Kaymakçı’nın da işaret ettiği gibi bu iş şüphesiz ki kolay değil. İİT’de kolay değil, BM’de ise bayağı zor.

İİT’de kolay değil, zira bu kurum, 1969’da Cidde’de “İslam Konferansı Teşkilatı” adıyla kurulurken Türkiye Cumhuriyeti, o zamanlarda devlete hâkim laikçi tutuculuk yüzünden kurucular arasında yer almamış ancak daha sonra gözlemci sıfatıyla katılmıştı. Bu seyirciliğimiz, yıllar boyu sürdü.

Şu komedi bugün gibi aklımızdadır:

12 Eylül günleriydi. O arada İKT’nin İstanbul’da toplanması mevzu oldu. Toplantı, muayyen gün ve saatte misafir devlet adamlarının iştirakiyle AKM’de gerçekleşiyordu. Kenan Evren de devletin başındaydı. Ev sahibi ülkenin bir numarası olduğu hâlde toplantının açılışına iştirak etmedi. O’na göre sebep şuydu; toplantı, Kur’ân-ı kerim tilavetiyle başlıyordu; bundan ötürü açılışta bulunmadı. Zira Türkiye laikti, bir toplantı, Besmele ve Kur’ân okunarak yapılamazdı.

Yurdumuz, yıllar ve yıllar boyu bu ilericilik gafletleriyle zaman, fırsat ve imkânlar kaybetti. Müftü çocuğu Bay Evren, aynen böyle hareket etmişti. Bu garabet, İsmet İnönü’den, Celal Bayar’dan beri süregelen bir zihniyetin devamıydı. Nitekim kokmaz-bulaşmaz idarecilikte sabit örnek, Kemahlı Fahri Korutürk’ün bir İran ziyaretinde Hafız’ın kabrine gidildiğinde heyettekilere yine laik devlet olma gerekçesiyle Fatiha okutmaması da Kenan Evren’den bir zaman önce işlenmiş aynı cümleden bir ayıptı.

Devlet hayatında bir sahib-i salahiyetin işlediği bir hata, bazen asırlar boyu devam eder. Kat’i olarak söylüyoruz ki İKT kurulurken devrin komünist Rusya’sı davet edilse Moskova, koşarak icabet ederdi. Çünkü aynı Moskova, sonraki yıllarda “bende de büyük bir Müslüman nüfus var!” diyerek azalık müracaatında bulunmuş, gözlemci üye yapılmıştı. Olması gereken zamanda, olması gereken yerde olsaydık, Türkçe, daha 1969’da resmî dildi.

Hadisenin bir bu tarafı var, bir de fiilî yanı. İİT merkezi, Cidde’dir. Suud idaresi gerektiğinde teşkilata maddi destek vermektedir. Bundan dolayı diğer üyelere sözü geçer. Gerçi bu desteğin petrol hasılatına göre lafı bile olmaz ama tesiri de yok değil. Ayrıca bugün, Cemal Kaşıkçı katliamından dolayı şaibe altındaki Suudi Veliahd yüzünden Ankara-Riyad münasebetleri kekredir. Her ne olursa olsun, Türkiye, Türkçe’nin de İİT’de resmî dil olarak kabulü için çalışmalı, hatta merkezi İstanbul’a almak için uğraşmalıdır. Devletimiz, teşkilat maaşları, yer kirası ve toplantılarda misafirlerin konaklamasıyla diğer ne masraf varsa onları karşılayacak imkândadır.

BM’ye gelince:

Orada durum daha da ağır. “BM” demek 5’li vesayet yahut tahakküm demektir. 193 üye devletten 192’si “Türkçe, 300 milyonluk yaygın bir coğrafyanın dili, Adriyatik’ten Çin Seddi’ne kadar Türkçe konuşarak seyahat etmek mümkündür. Öyle ise bu lisan, BM’nin resmî dili olmalı!” diye haklı bir karar alsa fakat BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi üyesi ABD, Çin, İngiltere, Rusya, Fransa’dan sadece biri bu kararı veto yani tekrar görüşülmesi mümkün olmayacak şekilde reddetse o kararın bir hükmü kalmaz.

Türkçeye dair müsbet bir kararı, daimî konsey azalarından en az biri muhakkak reddeder. Sözüm ona stratejik ortaklıktan dolayı en ümidvar olmamız gereken ABD ile bile ilişkilerimizin hâli ortadadır.

BM, bu şemada olduğu sürece oradan mazlum, mağdur ve hakkı yenenlerin lehine hiçbir karar çıkamaz.

Diğer yandan böyle bir katılık, aynı zamanda bu gibi kurumların miadını doldurduğunun da isbatıdır. Soğuk Savaş öncesi kurumlardan BM, sonrası kurumlardansa AB hatta belki NATO ömrünü doldurmuştur. Yeniden ve dürüst biçimde kurulmaları hakkaniyet icabıdır. Türk milletinin gözünde NATO bugün kime karşı olduğuna dair şüpheli bir yerdedir.

Ömrünü doldurmuş Batılı bu teşkilatlar, başına buyruk veya türlü yüzlü kurumlar olarak duruyorlar. İİT gibi Doğulu teşkilatlara gelince; onlar da tabela kurumu. Mevzumuz İİT olduğu için ona dair söyleyelim. İçini doldurmak ve vicdanını güçlendirmek, uyurgezer olmaktan kurtarmak gerekiyor.

Yeni Zelanda’daki haçlı ve ırkçı zalim katliamdan dolayı bugün İstanbul’da yapılmakta olan toplantıya bakalım kaç İİT üyesi devlet, hangi seviyede iştirak edecek?

Konuşmalar, İslam düşmanlığı güden haçlı saldırılarının vahametini anlayan muhteva ve şuurla mı yoksa yasak savma kabilinden mi yapılacak? Sonuç bildirisi, zalimleri korkutup ürpertecek bir cesaret ve dirayette olacak mı?

İİT, 50 şehidin huzurunda, Mihmandar-ı Resulullah -aleyhisselam- Eyüp Sultan’ın huzurunda, Ayasofya’nın huzurunda Dar’ül Hilafe’de imtihandadır.

Yüz aklığı dileriz.

.JACINDA ARDERN

2019-03-21 02:00:00

A -

A +

Bir haftadır korkunç bir katliamı konuşuyoruz. 15 Mart 2019 günü Yeni Zelanda’nın Christchurch şehrindeki En-Nur ve Linwood Camiileri, eş zamanlı olarak terör saldırısına uğradı. “İkiz Kuleler”den elbette daha kıymetli olan bu camilerde Müslümanlar, cuma namazını eda etmekteydiler. Onlar, huşu içinde Allah’a yönelmişken insanlıktan nasipsiz teröristler, yarı otomatik silahlarla üzerlerine kurşunlar yağdırdılar. 50 mü’min şehid oldu, 9’u ağır 30 mü’min yaralandı.

Yapılan bir haçlı terör eylemiydi. Bu eylemle birlikte dünya, iki kişiyi tanıdı:

Onlardan biri, 28 yaşında bir mahluktur. Yakalanmış olan bu mahluka “canavar” demek, zavallı canavarlara haksızlık olur. O insan kılığında bir zalimdir. Hususi yetiştirilmiş bir ırkçı, İslam düşmanı haçlı tetikçidir. Lügatlerin en ağır hakaret kelimeleri, yüzüne haykırılsa yine de bir şey denmiş olmaz. Yılan soğukluğundaki bu terörist, tarihin zalim ve sadist mahluklar listesinde bugünden yerini almıştır.

Malum vicdansız katil hakkında daha önce kafi mufassal malumatı vermiştik. Bu sebeple bu defa dünyanın bu menfur eylemle tanıdığı diğer simadan söz etmek istiyoruz:

Diğerinin ismi, Jacinda Ardern Kate Lurell’dir. Kısaca “Jacinda Ardern” denen bu insan, Yeni Zelandalıdır. 1980 doğumludur. Yeni Zelanda’daki Waikato Üniversitesinden mezundur. 27 Ekim 2017’den beri ülkesinin İşçi Partili Başbakanıdır. Sn. Başbakan, aynı zamanda küçük bir kız çocuğu annesidir.

İnsanların hayatlarında birden, apansız zuhur eden olaylar vardır. Kader, o anlar için randevu vermez. Tecelli, yekten yaşanır. O an imtihandaki kişi, ya kazanıp kahraman olur veya kaybedip “korkak” damgası yer.

Başbakan Ardern, memleketindeki iki camide ibadet etmekte olan Müslümanlara yapılan zalim terör saldırısı karşısında ilk dakikadan itibaren çok net, çok yiğit ve çok dürüst bir tavır gösterdi. Hadise işitilir işitilmez “Bu bir terör saldırısıdır!” dedi. Maktul, mağdur ve mazlum Müslümanlara koştu. Müslüman topluluğa onların diliyle “esselamu aleykum!” diye hitap etti. Hayatta olanların acısını paylaştı. Eşini, evladını veya kardeşini kaybeden hemcinslerine sarılarak onlarla birlikte gözyaşı döktü. Samimi bir dille Müslümanların Yeni Zelanda’nın eşit vatandaşları olduğunu söyledi. Çok kararlı bir şekilde “Ben, o teröristin adını ağzıma almayacağım, o kötü bir şekilde şöhret olmak istedi. Adını söyleyerek maksadına yardımcı olmayacağım!... Benden hiçbir zaman onun ismini duymayacaksınız!” açıklamasını yaptı.

Dünyanın ünlü- namlı, şanlı- şöhretli birçok hükûmet ve devlet başkanı, ya susarken, ya lafı ağzında gevelerken; henüz 39 yaşında olan bir hanım devlet adamı, bunları yapıyor ve bunları söylüyordu. Üstelik, Batı basınının hiçbir sıkılma emaresi göstermeden olayı çarpıtma çabalarına rağmen.

Şüphesiz ki erkeklik, cinsiyet değil cibilliyet işidir. Sn. Ardern, böylece bu imtihanı yüz akıyla vermiş ve ismini tarihin şeref levhasına yazdırmıştır. Herhâlde 31 Mart seçimlerinden sonra bu vicdan sahibi insan ülkemizin misafiri olacaktır. 25 Nisan Anzak Günü de vesile olabilir.

Haklarında bu tahlil ve tespiti yaptığımız iki zıt kutuptaki adı geçen iki kişi için şunları da göz ardı etmemek gerekir:

O zalim hain ve hainleri yetiştirip Müslümanlara haçlı kurşunu yağdırtan meçhul İslam düşmanı örgüt ve istihbarat ajanları, konuşup kendilerini ele vermesin diye katil veya katilleri cezaevinde infaz edebilirler.

Başka bir ihtimalse Başbakan Sn. Ardern’in kara listeye alınmasıdır.

Menfur haçlı saldırısında Türkiye, tarihi, kültürel varlığı, bekası ve Başkanı hedef alındığına; manidar bir şafaktan bize ihtar çekilmeye çalışıldığına göre Yeni Zelanda’yla ortak istihbarat çalışması yapmalıyız.

5 milyonluk Yeni Zelanda’da da 600 kadarı Türk olmak üzere 50 bine yakın Müslüman yaşamaktadır. Türkiye için yeni bir dostluk çevresi olabilir.

.JACINDA ARDERN

2019-03-21 02:00:00

A -

A +

Yapılan bir haçlı terör eylemiydi. Bu eylemle birlikte dünya, iki kişiyi tanıdı:

Malum vicdansız katil hakkında daha önce kafi mufassal malumatı vermiştik. Bu sebeple bu defa dünyanın bu menfur eylemle tanıdığı diğer simadan söz etmek istiyoruz:

Haklarında bu tahlil ve tespiti yaptığımız iki zıt kutuptaki adı geçen iki kişi için şunları da göz ardı etmemek gerekir:

Başka bir ihtimalse Başbakan Sn. Ardern’in kara listeye alınmasıdır.

5 milyonluk Yeni Zelanda’da da 600 kadarı Türk olmak üzere 50 bine yakın Müslüman yaşamaktadır. Türkiye için yeni bir dostluk çevresi olabil

.KİN VE ŞUUR!

2019-03-20 02:00:00

A -

A +

Şu söze dikkat etmeli.

Deniyor ki:

-Cuma namazında 50 insanı katledip, birçok insanı da ağır yaralayan Hristiyan kökten dinci terörist Brenton Tarrant ve arkadaşı diğer örgüt mensupları, Yeni Zelanda'yı bilhassa seçtiler. Çünkü burası Asya’nın en doğusundadır. Şarkın başlangıcıdır. Namaz vakti, evvela burada girer. Arz ve sema, en önce buradan yükselen Ezan-ı Muhammedîyle güne uyanırlar. Sabah namazı ilkin burada, cuma namazları yine ilkin burada eda edilir...

Bu söze nazaran azılı İslam düşmanı teröristler, Yeni Zelanda’yı seçerken “Ezanı susturacak, güneşin doğduğu maşrıktan, battığı mağribe kadar yeryüzünde Müslümanları cezalandıracağız!” mesajını vermek istemişlerdir.

İdeolojik yobazlıkları budur. Nitekim, yakalanmış olan cani, Avustralyalıdır; pekâlâ tasarladığı cinayeti kendi memleketinde yapabilecekken Yeni Zelanda’yı seçmiştir...

“Bir musibet, bin nasihatten evladır” atalar deyişini burada da hatırlamak gerekir. Hatırlamak ve mevzubahis elim vak’aya bir de bu zaviyeden bakmak gerekir. İsrail polisini örnek almışçasına cami basıp ibadetinde olan masumları katleden bu canilerden şimdilik yalnızca biri yakalanmıştır. Adı malum 28 yaşındaki bu hınzırın davasına hizmet için yaptıklarını iyi tahlil etmeli. Davasına öylesine sadakatle bağlı ve doğru iş yaptığına şeksiz ve şüphesiz öylesine inanmıştır ki cinayet hazırlığından polisteki ifadesine kadar son derecede soğukkanlı olduğu görülmektedir. En son yaptığı, görevlendirilen avukatı reddetmek oldu. Kendi ifadesiyle sabittir ki bu cinayeti kuvveden fiile çıkarmak için iki yıldan beri çalışmaktaymış.

Bu iki sene içinde yani henüz 26 yaşındayken hemen bütün Osmanlı mülkünü dolaşarak Müslümanların Haçlılara karşı yaptığı muharebelerin kayıtlarını çıkartmış. Osmanlı tarihi üzerine çalışmış. 2016’da İstanbul’a iki kere gelip 47 gün kaldığı ve 2017’de “Avrupa-i Osmani”yi ve ardından da Kuzey Afrika’yla Pakistan gibi bazı Müslüman memleketlere gittiği tesbit edilmiş bulunuyor.

Son olarak İsrail’e gidip burada da 9 gün kaldığı ortaya çıktı. Zaten bu teröristlerin maddi ve fikrî arka planlarında Siyon-Neocon desteği ve onların ülkelerinin istihbarat talimi olduğu okunuyor. Bir veya birkaç terörist, on milyonlarca km2 toprakları otostopla dolaşmadığına göre yemliklerine arpa konduğu açıktır.

Brenton Tarrant adlı insanlığın yüz karası teröristin İsrail’de kimlerle ne konuştuğunu ortaya çıkartmalı. Ayrıca Mısır’ın darbe lideri Sisi veya adamlarıyla buluşup buluşmadığı da araştırılmalıdır. Buluşma ihtimali, buluşmama ihtimalinden yüksektir. Zira Kavalalılardan beri birçok politik kötülük ve dinde reform maksatlı itikat bozukluğu, zehirli rüzgârlarla Mısır’dan İstanbul’a esmiş ve çöl yağmuru gibi yağmıştır...

Anlaşılan o ki ismi “Yer Değiştirme” veya başka bir şey olan İslam düşmanı bir Haçlı örgütü, kendileri için istidat vadeden gençleri alarak erken yaşta verdiği eğitimle beyinlerini yıkayıp sonra da sahaya salmaktadır. Bu örgütün de bulunup dağıtılması şarttır.

Bu terörist katiller böylece düşmanları hakkında donanımlı hâle gelmişlerdir. Endülüs’ten Osmanlıya kadar birçok malumata vâkıflar. 732’yi de, Murâd-ı Hüdavendigâr’ı da, O’nu şehid eden Sırp’ı da, 1389’u da, Kosova’yı da, 1683 ve Viyana’yı da biliyorlar.

İstanbul’un en işlek caddelerinde veya üniversitelerimizin önünde gençlere mikrofon uzatıp da Brenton Tarrant haininin bir hınç olarak silahına yazdığı bu bilgiler kendilerine sorulsa acaba kaç Türk genci onları bilir?

Saklamaya hiç gerek yok.

Çok azının bileceği nettir.

Acı hakikat bu olunca “1071 işgaldir!”, “Zulüm 1453’te başladı”, “Sizin ezanınızı dinlemeye mecbur muyuz?” diyenlerle internet sitesine “Cuma günü Türkiye’ye gelip bizdeki camileri de temizleyin” diye yazanların çoğalması kaçınılmazdır. Ana muhalefet partisi başkanının “İslam dünyasından kaynaklanan terör, bütün dünyada farklı yorumlara yol açtı!” diye abes ötesi bir konuşma yapması ise işin cabasıdır.

Düşman, kinini bilerken bizde idrakimizin teminatı millî şuur, günden güne zayıflıyor.

Top, pop ve sosyal medya yolları kapamaktadır. Onun için maddi iktidar olmanın yanı sıra ve ondan önce fikrî iktidar olmalı.

.HAÇLI KURŞUNU!

2019-03-18 02:00:00

A -

A +

“Anzak askerleri”nin Çanakkale Boğazı’nda İngilizler ve diğer düşman unsurlarla birlikte Mehmetçiğe kurşun yağdırdığı ancak destan yazan kahramanlarımız önünde 18 Mart 1915’te mağlup olduğu Çanakkale Zaferimizin 104. Yıl dönümünden sadece 3 gün önce; Brenton Tarrat adlı bir terörist, 15 Mart Cuma günü Yeni Zelanda’nın Christchurch adındaki şehrinde Nur Camii’nde cuma namazı kılan mü’minlere saldırarak en az 50 kişiyi şehid etti.

“Anzak askerleri” I. Dünya Harbi’de Osmanlı ordusuna karşı teşkil edilen Avustralya ve Yeni Zelanda askerî birliğinin ortak adıdır. Bu iki memleket, o tarihte İngiliz toprağıydı. Bugün de “genel valilik rejimiyle” yine İngiltere torağıdır. Devlet reisleri, İngiltere Kraliçesi’dir.

Büyük Britanya bayrağı altında İngilizlerle birlikte Mehmetçiğe kurşun, gülle ve tayyare mermisi yağdıran Haçlı İttifakı’nın gayesi, Çanakkale’yi geçmek, İstanbul’u geri almak, Osmanlı Devleti’ne son vermek, Hilafeti kaldırmak ve Devlet-Ali Osman protokolünde bir numaralı sırada olan Fatih Vakfiyesi Ayasofya Camii’nin minarelerini yıkarak kubbesine çan dikmekti.

Haçlı ittifakı gerçi denizden geçemedi ama 15 Mayıs 1919’da Trakya üzerinden girerek İstanbul’u işgal etti. 16 Mart 1920 günü de bugün Mimar Sinan Üniversitesi olan Fındıklı’daki Meclis-Meb’usan binasını basıp parlamentonun dağılmasına yol açtılar. Sultan Mehmed Vahideddin, Ayasofya’yı düşmana yâr etmemek için bir müfreze askerle mabedi çevirtti. Emri şuydu: “Ayasofya Camii’ne girmeye kalktıklarında buna mâni olamazsanız mabedi dinamitleyerek çökertin!..”

Yazdığı, yaptığı ve yayınladıklarında görülmektedir ki 28 yaşındaki ırkçı, terörist, İslam düşmanı, haçlı yobazı ve onlarca masum insanın katili Brenton Tarrat, 104 yıl önce Çanakkale Boğazı’na saldıran İngiliz, Anzak, Fransız ile yine İngiliz valiliği Kanada haçlı kuvvetlerinden milim fark etmeden aynı taassubun takipçisidir.

Adı geçen terörist, İskoç asıllı bir Avustralyalıdır. Avrupa’da doğmuş bulunan ırkçı ve yabancı düşmanı “Büyük Yerdeğiştirme Hareketi” adlı gizli örgütün mensubudur. 2016 yılında kısa aralıklarla İstanbul’a gelmiş ve burada 47 gün kalmıştır. 2017’de ise Bulgaristan, Sırbistan ve Macaristan’a gitmiş ve Osmanlıya dair araştırmalar yapmış, ardından hüküm sürdüğümüz belli başlı Orta Doğu ve Afrika ülkelerinde de araştırmalarını devam ettirmiştir. Nitekim cinayetinden evvel yayınladığı 74 sayfalık bildiride bu katliam için 2 yıllık bir hazırlık yaptığını açıklamaktadır.

Mel’un Brenton Tarrat, 28 yaşındadır. Para, eğitim ve psikolojik destek olmadan bu seyahatleri yapması mümkün değildir. Cinayet için Nur Camii’ne giderken arabasında 1990’larda Sırp Çetniklerin bestelediği marşı dinlediği videoda görülmektedir. Cinayeti soğukkanlılıkla işlediği gibi menfur olayı hem canlı olarak yayınlamış ve hem de sosyal medyaya yüklemiştir. Nitekim çalıştığı spor şirketinin yetkilileri, caninin akli dengesizlik veya ideolojik aşırılık şeklinde görüntü vermediğini açıkladılar. Keza daha evvel Müslüman katliamı yapmış diğer canilerin adlarını silahlarına kazımıştır. Hatta bu kazıma işlemini o cani Sırp veya Ermeni olma durumuna göre Kiril yahut Ermeni alfabesiyle yahut katil kim ise onun millî alfabesiyle yazmıştır. Onlardan biri Sultan Murad-ı Hüdavendigar’ı şehid eden Miloş Obiliç’tir ki Sırplar, 2014 senesinde heykelini dikmişlerdir. Brenton Tarrat, yanında taşıdığı 5 yarı otomatik tüfeğe sadece rol model gördüğü katillerin adlarını yazmamıştır. Bu tüfeklere 732, 1389, 1683 rakamları da kazılıdır. İlk tarih, Endülüs İslam Ordularının fütuhatı, Paris yakınlarına kadar genişletme tarihidir. İkincisi, Kosova’da Avrupa’nın göbeğine Müslüman Türk’ün mührünü vurduğumuz kutlu zamandır. Sonuncusu ise talihin ve tarihin bizden yüz çevirdiği II. Viyana Muhasarası’dır. Katil, bu tarihin yanına şehrin ismini de kazımıştır.

Bunlar ve aşağıdaki malumat gösteriyor ki cani, erken yaşlardan itibaren haçlı hınç ve ideolojik ihtirasıyla yetiştirilmiştir. 74 sayfalık manifestosunda “Türklere!” diye bize karşı bir ihtarı da vardır. Bu sözde ihtarda dedikleri şöyle sıralanabilir:

-Memleketinizde yaşayabilirsiniz. Ancak İstanbul Boğazı’nın batısına, Avrupa’ya geçmeyeceksiniz! Geçerseniz çıkartırız.

-Konstantinopol için geliyoruz! Onu tekrar alacak, cami ve minarelerden kurtaracak, Ayasofya’yı minareleri yıkarak yeniden ait olduğu Hristiyanlığa kazandıracağız.

Sn. Merkel gibi ılımlı bulduğu bir-iki Avrupalı liderle düşman gördüğü Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ı da hedefe oturtmaktadır.

Terörist mel’un, 600 km ötedeki Avustralya şehrinden 5 yarı otomatik tüfekle gelip bu cinayeti işlerken Avustralya ve Yeni Zelanda emniyet kuvvetlerinin hiç bir şey fark etmemeleri manidardır.

Manidar olan başka hususlar da var. Üstelik de iki camide ve cuma namazı esnasında işlenen bu cinayet üzerine katil ve suç ortakları gerekli hız ve layık olan dille kınanmamıştır:

Yeni Zelanda Başbakanı Sn. Jacinda Ardern, daha ilk anda “terör saldırısı” diyerek samimi bir tavır ortaya koymuştur. Yeni Zelanda’nın devlet reisi İngiltere Kraliçesi ses çıkarmadığı gibi Başbakan Theresa May de kınamayı geç yapmıştır. İngiliz basını ise âdeta “cici katil” diyerek dolaylı destek vermiştir. Donald Trump, kınama adına lafı ağzında gevelemiş, sonra da güya bunu düzeltmeye gitmiştir. Papa’nın açıklaması yüz kızartıcıdır. Zorlandığı o kadar belli ki ancak şunu söyleyebildi: “Anlamsız bir eylem!” Bu söz, sadece yüz kızartıcı değil, gülünç de. Yüz kızartıcı ve gülünç olan bir açıklama da Türkiye ana muhalefet lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun sözleridir: “İslam dünyasından kaynaklan terör, bütün dünyada farklı yorumlara yol açtı!” Terörün kaynağının İslam dünyası olduğu iftirasıyla “rüzgâr eken fırtına biçer!” Kabilinden bir laf etme duyarsızlığına düşmek hangi şuuraltının fren boşalmasıdır? Sonra tevile davrandı ama kıymeti kalmadı. Dedikleri, Avustralyalı senatör Faser Anning adlı densizin dedikleriyle çakışmaktadır. Ki O’nun sözlerini Başbakan Scott Morisson utandırıcı buldu. Sormadan edemeyeceğiz. Sn. Kılıçdaroğlu’na oy veren seçmen, bu tercihlerini 18 Mart 1915 ve 15 Mart 2019 şehidlerine hangi gerekçeyle izah edeceklerdir? Vladimir Putin ise ilk anda söylenmesi gerekeni söyledi. Cumhurbaşkanı Erdoğan’a gelince verdiği mücadeleyle hakikaten teşekküre layıktır.

Bir sosyal medyada yazan güya Türk ve güya Müslüman bir vicdansızsa terörü övüp ona destek olmuş ve “keşke cuma günü gelip Türkiye’deki camileri de temizleseler!” diye kanının gereğini yapmıştır.

İİT’nin ve Arap devletlerinin kınamalarını görmedik. Azerbaycan ve Kazakistan dışında Türk devletlerinin kınamalarını da göremedik.

Terörist katil, mahkemeye elleri önden bağlı olarak çıkartılınca o da hiçbir pişmanlık emaresi göstermeden bu fırsatı beyaz ırkın üstünlüğü işaretiyle ideolojisinin propagandasını yapmıştır.

Binyamin Netanyahu’nun oğlu ile melun katilin İstanbul’a dair ağız birliği dikkat çekicidir. Teröristin şahsı, örgütü ve arkasındaki başkentlerin acilen ortaya çıkarılması MİT’e düşmektedir.

“Zulüm 1453’te başladı”, “Gel cuma günü buradaki camileri de temizle”, “Senin ezanını dinlemeye mecbur muyuz?” diyenler, Müslüman Türk’ün iç düşmanlarıdır. “Ayasofya’nın minarelerini yıkıp onu yeniden kilise yapacak, Konstantinopol’ü kurtaracağız!” diyenler de dış düşmanlar. Bunlar el birliği hâlindeler. Bir de içimizdeki gafiller var. Şu manzaradan kuvvetli bir “Beka Meselesi” olabilir mi?

Dünyanın muhtelif memleketlerinde üzüntüsünü ferden dile getirip olayı samimi duygularla kınayan Hristiyan, Yahudi ve kim olursa olsun insanlıktan nasibini almış herkese teşekkür ederiz. Merhametlerinin Allah katında karşılığını görmesini dileriz.

Şimdi adalet imtihandadır.

Bakalım bu terörist katil, bir süre sonra bir bahaneyle salınacak mı, yoksa Uluslararası Ceza Mahkemesinin Bosnalı Sırpların lideri Radovan Karaciç’i idama mahkûm etmesi gibi katlettiği mağdur sayısınca idama mı mahkûm edilecek?

Türkiye, bu davada taraftır. Kendi vatandaşlarından kimse ölmemişse de öldürme kastıyla silahlı terör saldırısına maruz kalmışlardır.

Ankara, bu dava tiyatroya dönmeden, fail kaçıp kaybolmadan, sahte bir rapor devreye girmeden yargılamayı uluslararası ceza mahkemesine naklettirmek için var gücüye gayret sarf etmelidir.

.

.NE İLK, NE DE SON HAÇLI KURŞUNU!

2019-03-19 02:00:00

A -

A +

Evvela İsrail polisi Kubbet’üs Sahra’ya saldırarak mabede postallarla girip buradaki imam ve bir kısım mü’minleri yaraladı. Dışarı çıkınca da bu kabalığı protesto eden kadınlı-erkekli sivil halkı darp etti.

İsrail’in yaptıklarını Avrupa Parlamentosu’nun kararı takip etti. AP, Mecid-i Aksa’da camie saygısızlık yapan, cami içinde ve önünde sivilleri itip-kakan polisle ona bu emri veren İsrail hükûmetini kınamadı. Böyle bir niyet de göstermedi. Onlar böylesi vak’aları kanıksamışlardı. Bu sebeple zalimi ayıplamak şöyle dursun, aleyhimize bir karara imza atarak “Türkiye’nin AB üyeliği askıya alınsın!” dedi. Bunu ırkçı ve radikal Hıristiyan teröristlerin Yeni Zelanda’da iki camiyi basıp namazda olan 50 Müslümanı şehid etmeleri ve onlarca Müslümanı ağır yaralama vahşeti takip etti.

Mescid-i Aksa’yla Kubbet’üs Sahra’ya yapılan bu tecavüzle AP’nin bu sorumsuz kararı ortasında Türkiye aleyhine bir hamle daha yaşandı. ABD, ülkemizde insan hakları ihlalleri yaşandığı iddiasındaydı. Stratejik ortağımız bunun kabul edilemez olduğunu ilan etti. Bu düzmece iddiayı, FETÖ’nün parayla konuşturduğu aşikârdır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti itibarsızlaştırılmak isteniyor. Aba altındaki bu sopayla Rusya ile silah ticaretimiz durdurulmak istenmekte.

Hıristiyan ve Yahudiler için bir kimse veya milletin Türk olması mühim değildir. Müslüman olması kâfidir. Onlara göre bir kişi Müslümansa o, Türk’tür. Bu sebeple sıraladığımız vak’aları Hollanda’da 100 Hollandalının Faslı bir ailenin evini basmaları takip etti. Dehşet verici manzarayı tasavvur etmeli ki evin içinde çaresiz kalmış 3-5 kişilik bir göçmen ailesi ve evin dışında gözü dönmüş 100 kişilik bir sürü saldırgan…

Bütün bu karar ve dehşetin içinde gündemde en fazla yer eden hâliyle Yeni Zelanda vahşeti oldu. Yeni Zelanda’daki Nur Camii’nde yapılan katliam, herkesin gerçek yüzünü ortaya koydu.

Üstelik de cuma namazı eda edilirken cami basıp, insanları katletmek elbette ağır bir suçtur. Ne var ki bu atılan, ne ilk haçlı kurşunudur ve ne de son kurşun olur. Bu saldırılar tarihten bu yana sürüp geliyor öylece de devam eder.

Benzer bazı geçmiş olayları şöylece sıralayabiliriz:

İspanyollar, Endülüs Müslümanlarını vatanlarından kazıyıp çıkarttıktan başka o muazzam Endülüs Medeniyetini de yakıp-yıkmışlardı.

Ruslar, Kırım’ın kuzeyindeki Özi Kalesi’ni basarak korkunç bir zulüm yapmışlardı. Payitahtta bunu işiten I. Abdülhamid Han, üzüntüden inme indiği için vefat etmişti. Bunun gibi; Yunanlılar, Ege’de, Bulgarlar ve Sırplar Balkanlarda, yine Sırplar, Bosna’da, Ermeniler doğu vilayetlerimizde ve Dağlık Karabağ’da, Rumlar, Kıbrıs’ta, Çinliler, Şarkî Türkistan’da, Hindular Arakan’da, Neo-Naziler, Almanya’da, İsrail Filistin’de; Fransızlar, Maraş, Antep ve Cezayir’de Yeni Zelanda’dakine benzer zulümler yaptılar.

Eski olaylarda; mazlumlar, tek kelime Türkçe bilmese bile zalimler, her katliamı için “bir Türk daha öldürdüm!” diyordu..

Ölenlerin Müslüman olması kâfiydi. Bu yüzden “Türk” deniyordu ve bugün de deniyor. Bu millet, bin yıl boyunca bu aziz dine bayraktarlık yaptığı, kalkan olduğu, uğruna can verdiği için hasımlar, bütün Müslümanlara Türk ismini bir hüviyet olarak giydirmişler.

Nitekim şair İsmet Özel’in o tesbiti çok vecizdir:

-Kâfirle çatışmayı göze alan Müslümana “Türk” denir!

Şüphesiz ki doğrudur.

.MEKKE, MEDİNE VE KUDÜS’ÜN İDARESİ!

2019-03-15 02:00:00

A -

A +

Bu yazı, bir yerlere hoş görünmeyecek olsa bile biz, teklifimizi, Müslümanların rahatı, insanların huzuru ve bölge barışı adına yazmak mecburiyetindeyiz.
Has adlarıyla Kudüs-i Şerif, Mekke-i Mükerreme ve Medine-i Münevvere, Müslümanların 15 asırdan bu yana sürüp gelen ve kıyamete kadar devam edecek en yüksek değerdeki mukaddes beldelerimizdir.
Bu beldelere 5 asrı aşkın bir zaman biz Osmanlı Türkleri hizmet etme şerefine nail olduk. Zira temel sağlam atıldı. “Hâkim’ül Harameyn-Hâdim’ül Harameyn” hadisesi meşhur olduğu cihetle onu tekrarlamayacağız. Şu tarihî vak’a ise ayrı bir güzelliktir. Ondan bahsetmemiz, mübarek ceddimiz Yavuz Sultan Selim Han’ın yanı sıra kumandan, âlim, hafız ve askerlerinin, idrakiyle müşerref olduğumuz Cuma günü ve Receb-i Şerifte daha bir bolca hayr-dualara kavuşmaları dileğine matuftur:
1526’da Mısır fethedilip Hilafet rütbesi ve hilafetin delili Emanet-i Mukaddese alınarak yeniden İstanbul yoluna düşüldüğünde Padişah, bir emir verir. Mısır’dan Payitaht’a gidene dek binlerce kilometrelik yol boyunca hafızlar, sürekli şekilde hatmi şerif okuyarak sevabı, Sevgili Peygamberimizle -aleyhisselam- diğer mü’minlere hediye edilecektir. Haftalar boyu böylece yol katedildikten sonra en nihayet Üsküdar’a varılır, oradan da “Topkapu Sarayı”na intikal edilir. Emanet-i mukaddese, salevat ve dualar eşliğinde hürmetle münasip bir mahalle tevdi edilir.
Padişah, kumandan ve herkes, yorgunluğun son raddesindedir. Buna rağmen Halife -i Müslimin Selim-i Evvel, şu irade-i şahaneyi buyururlar:
-Kırkıncısı biz olmak üzere 40 hafız hazır olsun. Hatim indirilecektir!
1526’nın o günü ve o saatten 1925 senesine kadar Topkapı Sarayı Emanet-i Mukaddese Dairesi’nde 40 hafız, geceli-gündüzlü, bila fadıla Kur’ân-ı kerîm okudular.
İşte bu ahlak ve hayattaki ecdadımız, içinde Mekke ve Medine’nin de yer aldığı Hicaz bölgesiyle içinde Kudüs’ün de yer aldığı Şam-ı Şerif bölgesini diğer öteki beldeleri olduğu gibi 5 asır boyunca adalet, huzur ve insana kıymet veren bir tarzda yönetti. Kudüs 3 din, Müslüman, Musevi ve İsevileri tatmin edecek şekilde idare edildi.
Ana omurgasını İngiltere’nin teşkil ettiği Birleşik Krallık, buraları Devlet-i Ali Osman’dan gasbettikten bir süre sonra, ipler esasında yine kendi elinde olmak üzere Suudilere, İsrail’e vs. terk etmesiyle bütün Osmanlı iklimi, cümle Orta Doğu ve İslam âlemiyle birlikte bu 3 şehir ve orada yaşayanlarla yer altında yatanlar huzura hasret kaldılar.
Osmanlı çekildikten sonra huzur ve barışın kaybolduğunu hem vicdanlı Araplar ve hem de insaflı gayrı Müslimler kabul ve teslim etmektedir.
Şimdilerde Osmanlı Türkü’nün bölgeden ayrılma zorunda kalmasının üstünden yüz yıl geçmektedir. Tekrar ifade edelim ki bizden sonra bu şehirler ve bu bölge huzur, emniyet, adalet ve sulhe hasret kalmıştır.
Kudüs’ün bu hâliyle barışa kavuşması imkânsızdır. Öyle olunca da harp ve darp bitmeyecektir. Mekke ve Medine de zaman zaman rahatsızlıklar yaşamaktadır. Rahatsızlıklar, ileride daha da artabilir. Öyle ise Kudüs, Mekke ve Medine için tedbirler almak gerekir.
3 türlü hareket edilebilir:
1- Mevcut durumun devam etmesi:
Bunun nelere, hangi kan ve gözyaşlarına yol açtığı ortadadır.
2- Kudüs’ün aynen Osmanlı idaresindeki usulle yönetimi. Türk idareci riyasetinde diğer iki dinden de idarecinin yer alacağı bir encümenin idareyi üstlenmesi.
3- Mekke ve Medine’ye gelince:
a- Mevcut hâlin devamı.
Bu yapı, geleceğe dair teminat vermemektedir.
b- İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı’nın yönetmesi.
Bu şık, mevcut idareden pek farklı olmazsa.
c- Harameyn-i Şerifeynin Türkiye ile birlikte içinde diğer 4 Müslüman ülkenin yer alacağı beşli bir encümen tarafından yönetilmesi. Bu encümenin, hey’etin çalışma teknik tafsilatı ayrıca belirlenir.
Hiç de kolay olmayan şeylerden söz etmediğimizin farkındayız. Biz, tarihe kayıt düşüyoruz.
“Araba devrildikten sonra akıl veren çok olur.”
Bir tarafta petrol, hac ve umre gelirlerini sel gibi akıtanlar, bir tarafta bir lokma ekmeğe, bir bardak suya muhtaç Müslümanlar!
Bir tarafta lüks içinde yüzenler, bir tarafta “Gazze” diye açık hava hapishanesinde yaşayanlar var olduğuna göre çare üretmek, hepimizin vazifesidir! Mükellefiyetidir! Borcudur!

.MAZLUM FİLİSTİN!..

2019-03-14 02:00:00

A -

A +

Önceki akşam ekranlar, bir kere daha İsrail polisinin sivil insanlara haydutça saldırılarıyla kirleniyordu. Saldırganlığa sadece erkekler değil, kadın ve kızlar da maruz kalmıştı.

Vahşet, bundan da ibaret değildi. Kudüs İslami Vakıflar İdaresi Sözcüsü Firas Dibs’in yaptığı açıklamaya göre İsrail polisi, Mescid-i Aksa bölgesindeki Kubbetü’s Sahra Camii’ne baskın düzenleyerek içeridekileri darbetmiştir. Cami görevlileri ve oradakiler hırpalanıp-yaralandığı gibi ayrıca Kudüs Şeriat Mahkemesi Reisi ve Kudüs İslami Vakıflar Reisi Şeyh Vasıf el Bekri ile Mescid-i Aksa Vakfı Müdürü Şeyh Ömer el Kisvani de darbedilmişlerdi.

Bunlar olurken İsrail helikopterleri Mescid-i Aksa’nın üstünde uçmuş, ilk kıblemizin kapıları kapatılmış ve estirilen zorbalıkla olmayan huzur ve güvenlik bir kere daha bozulmuştu.

Saldırı ve hakarete uğratan, yalnızca kadın, erkek, hâkim ve din adamları değildir. Saygısız, sorumsuz ve korkak polisin postallarıyla içeri girmesiyle bizatihi adı geçen mabetler de hakarete maruz kalmıştır.

Hâliyle akla gelen soru şudur?

İsrail emniyet kuvvetleri, bu vicdansızlığı niçin yaptılar?

Gösterdikleri sebep şudur:

O bölgedeki İsrail polis karakolundan birden dumanlar yükseldiği görülmüştür. Polisin iddiasına göre Filistinli gençler, karakola havai fişek atmışlar, duman bunun eseridir.

İddia, ne kadar gerçektir belli değil. Kabul edelim ki böyle bir vak’a olmuştur. Arzu ettiği her yeri takip edip gözleyen İsrail istihbaratı bunu yapanları bulmaktan aciz miydi ki cami basıp din adamlarını, cemaati, yargı mensuplarını hırpalayıp yaraladı?

Bu oyunu polisin kendisinin tertiplemediği ne malum? Çünkü; olur olmaz sebeplerle hem Gazze’de ve hem de Batı Şeria’da bahaneler çıkartarak devlet terörü estirip Filistinlileri göçe zorlamaktadırlar.

Olaylar, polisin üç Filistinli genci alıp gitmesi, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ın çaresiz bir şekilde sağa-sola telefon etmesiyle durmuş gibi görünse de muhtemelen yarınki cuma günü Filistin ve dünyanın başka merkezlerinde İsrail zulmü lanetlenecektir. Bunun yapılması da bir insanlık borcudur. Zira orada insanlık suçu işlenmekte ve ABD’nin arka çıkmasıyla da bu suç sürüp gitmektedir.

Bu vahim haksızlık yapılıp hukuk çiğnenirken sadece Beyaz Saray’dan değil Türkiye muhalefetinden de çıt çıkmıyordu. İsrail polisleri, göstermelik bir sebeple masum insanlara, kadınlara, din adamlarına, mabetlere gaddarca saldırırken CHP Genel Başkanı, hiç oralı olmayıp bilakis kaçıncı yüz keredir iktidarı “Suriyeli”lere yardım etmekle itham edip güya iş yapıyordu.

“Suriyeli” diyerek o Esad’ın mağdur ettiklerine yüklenmek suretiyle yoldaşına dolaylı destek verip Filistinli mazlumları görmemek, susarak İsrail’i ibra etmek, ayıpların en büyüğüdür.

Ayrılmaz parçamız Cezayir’de, Doğu Türkistan’da, Filistin’de, Yemen’de sarsıcı olaylar yaşanırken Türkiye, süratli bir iç siyaset girdabına kapıldı.

Hâlbuki; dışımızda kocaman bir dünya var.

Görmemiz gerekenler var.

Dert etmemiz lazım gelenler var.

.EZAN

2019-03-13 02:00:00

A -

A +

Gündemdeki suçlama şudur:

CHP ve HDP’nin teşvikiyle 8 Mart akşamı Taksim’de bir araya gelen bir kısım kadınlar, gösteri yaptıkları sırada Ezan okunmaya başlayınca ıslıklayarak, düdük çalarak, gürültü çıkartarak Ezan’a hakaret ettiler.

Müdafaa ise şöyledir:

8 Mart akşamı “Dünya Emekçi Kadınlar Günü” münasebetiyle Taksim’de bir araya gelenler feminist kadınlardır. Bu kitlenin o akşam protesto yaptığı doğrudur. Ancak; vaki protesto, Ezan’a değil, polisedir. Polis, göstericilerin yolunu kesince tepki vermişlerdir.

...

Birçok videoyu tekrar tekrar takip ettik. Kayıt net değil. Göstericilerin “yürüyüş hakkımız engellenemez!” diye sürekli bağırdığı ve bu bağırtıların ıslık ve diğer gürültülerle birleştiği anlaşılmaktadır.

Tuhaf olan, Taksim’de gösteri yapılırken profesyonel ajans ve muhabirlerin kayıt yapmamış olmasıdır. Ulaşılan kayıt, amatör bir çekimdir. Poliste mutlaka sağlıklı bir kayıt vardır. Bu işin içyüzü polis veya profesyoneller tarafından gerçekleştirilen çekimlerin ortaya çıkmasıyla anlaşılacaktır. Bu sebeple biz, bu konuda şimdilik “o akşam Ezanımıza hakaret edilmiştir de demeyeceğiz, hakaret edilmemiştir” de demeyeceğiz.

Zira; Ezan’a, Kur’ân’a, Hadisi şeriflere ve mukaddeslerimize hakaret fıkıh ölçüsüyle “küfür”dür. Bunu yapan dinden çıkar. Böyle bir fiilin işlenmediğine dair binde bir ihtimal olsa bile vebal endişesiyle beklememiz iktiza eder. Temennimiz böyle bir hakaretin yapılmamış olmasıdır.

Şayet; o eylemciler, İslami özenden haberdar olsalardı minareden gelen namaz, barış, huzur ve kardeşlik çağrısı başladığında susar, bittikten sonra ne diyecekse onu derlerdi. Bunu yapmadıkları için kendi dilleriyle kendi başlarını sıkıntıya soktular. Böyle bir tavrı beklemeye hakkımız var mı? Müslüman bir memlekette yaşadıklarına göre elbette.

Farkında olmalı ki toplumumuz, vaktiyle Ezan’ın asli okunuşundan zorla çıkartılıp Türkçe okutulmasındaki azabı bugün dahi unutmamıştır.

Keza bu hassasiyete o akşam bir hassasiyetin daha eklenmiş olma ihtimali çok yüksektir:

Taksim’e cami yapılması, şu satırların yazarının 1980 ortalarında bu sütunda başlatıp da bu talebi, onlarca yıl kaleme aldığı yazılarla devam ettirmesi üzerine hakikat olmuştur. O akşam Ezan vaktinde bu haykırış, gürültü ve ıslıklar başlayınca Taksim’e cami hasretiyle yıllar boyudur yanıp kavrulan vatandaşlar belli ki “Taksim’e cami yapılmasına muhalefet edenler, bunu yapıyorlar!” inancına kapılmışlar.

...

Ezan-ı Muhammedî, bizim Ses Bayrağımızdır. Ay-yıldız, kumaştan bayrağımız olduğu gibi Ezan da sesten bayrağımızdır. Kur’ân, Ezan, Bayrak, vatan ve millet gibi mübarek varlıklar, bizi ayakta tutan sütunlardır. Onların sevgisinin kalblerden çıkması öldüğümüzün habercisidir. Allah, bu milleti Kitapsız, Ezansız, vatansız, Bayraksız ve hürriyetsiz kısacası İstiklâlsiz bırakmasın.

Şimdi tam da Yahya Kemal’i dinleme vaktidir. O’na göre Selim-i Evvel yani Yavuz Sultan Selim, vefat etmeseydi Ezan sesi bütün yeryüzünden semaya yankılanırdı.

Bu muhteşem şiirin son beytinden anlaşılıyor ki şair, Ezan-ı Muhammedî’nin öpülesi kelimelerinden bir hediye hazırlayarak anacığı Nâkiye Hanım’ın Üsküp’teki kabrine göndermiştir.

Eğer; üç çeyrek asır evvel Türkçe yazılmış bir şiir bugün zor anlaşılıyorsa bu da ayrı bir ayıptır ve diğer Ses Bayrağımız Türkçe’nin nasıl yatağı kurumuş ırmağa döndüğünün iç burkan hazin bir resmidir:

EZAN-I MUHAMMEDÎ

Emr-i bülendsin ey Ezan-ı Muhammedî.
Kâfi değil sadâna Cihân-ı Muhammedî.

Sultan Selîm-i Evvel'i râm etmeyip ecel,
Fethetmeliydi âlemi Şan-ı Muhammedî.

Gök nûra garkolur nice yüzbin minâreden
Şehbâl açınca Rûh-u Revan-ı Muhammedî

Ervah cümleten görür Allah-ü Ekber'i
Akseyleyince Arş’a Lisan-ı Muhammedî

Üsküp’te kabr-i mâdere olsun bu nev-gazel

Bir tuhfe-i bedî ü beyân-ı Muhammedî

Yahya Kemal Beyatlı

.TANK, PALET, HİCRET!

2019-03-12 02:00:00

A -

A +

Turgut Özal, 1983’te Başbakan olduğunda arka arkaya yaptığı reformlarla fırtına gibi esmişti. O reformlarından biri de “yabancılara mülk satışı”ydı. Başbakan Özal, bunları yapıyor fakat vesayetçi statüko, diş biliyordu. ANAP bir bakıma kazaen işbaşına gelmişti. Vesayet ise kırk kollu ahtapot gibi yolları tutmuştu. Her şeyden evvel 12 Eylül askerî idaresi bütün kibriyle tepedeydi. Asker, başına buyruktu. Ancak; layüsel veya başına buyruklar kümesi askerden ibaret değildi. Yargı, sermaye, üniversite, medya, odalar ve bir parça gücü olan, arkasında sırtını dayayacak bir duvar parçası bulunan resmî-gayrı resmî her kurum ve kuruluş aynı zorbalıktaydı.

Hükûmetse, ülkeye para girişi, turist gelmesi, ihracat derdindeydi. Turgut Özal, dünyayı tanıyan bir devlet adamıydı. Biliyordu ki Londra, Madrid gibi başkentlerdeki gayrimenkullerin çok ciddi bir yüzdesi Araplara satılmıştı. Batılı başkentlerde ev, villa vs. alan Arap zenginler, tatil aylarında buralara âdeta göçüyorlardı. Batılı devletler, Müslüman Araplardan deve yüküyle para kazanmaktaydı. Özal Hükûmeti, bu sebeple yabancılara mülk satışının önünü açtı. Eski Sovyet ülkelerine de tarihî husûmetleri bir kenara bırakarak bavul ticareti kapısını araladı. Ne var ki bir süre sonra devrin yargı vesayet patronu Anayasa Mahkemesi, yabancılara mülk satışına ruhsat veren kanunu anayasaya aykırı bularak iptal etti. Mahkeme, vatanın satıldığı gibi bir havaya kapılmıştı. Diğer taraftan Laleli semti de kendiliğinden inanılmaz çapta bir bavul ticareti merkezi hâline gelmişti. Hem Slav ve hem de Arap turistler Laleli’yi sevmişlerdi. Esnaf, adi kartonlara Arapça reklamlar da yazmaya başlamıştı. Müşteri çekmek istiyorlardı. Bir gün bir haber okuduk. Gazetelerden biri o Arapça kartonları haber yapmıştı. Çağdaş Türkiye’de bu ne gericilikti? Orada da kalınmadı. Arap turisti taksici başka, emlakçı başka aldattı. Onlar da göçmen kuşlar gibi çekip gittiler. Para da piyasadan çekildi. Biz, kendi kendimizle baş başa kaldık. Bir miktar Arap turist, sadece Yalova’yı terk etmedi…

AK Parti iktidarı işbaşına gelince Arap, Rus, Balkan turistleri yeniden gelmeye başladılar. Yabancılara mülk satışına yine imkân tanınmıştı. Satılan gayrimenkullerle esaslı bir sermaye girişi oldu. Arap turistler, dönmüştü. Sadece Yalova değil, Karadeniz sahilleri de muhafazakâr Arap aileleriyle doldu.

Bu arada Suriye iç harbi patlak verdi. Milyonlar, Türkiye’ye aktı. Bunlar yaşanırken ama gafletten ama kasıttan bir saptırma da gündemi işgal etti. Sanki gelen her Suriyeli dilenciymiş gibi bir hava estirildi. Oysa bir miktar gariban, dilenme mecburiyetinde kalmıştı ama kendini Suriyeli gibi gösteren yerli dilenci mafyası da işbaşı yapmıştı. Hakikat ise şuydu ki bu dilenme meselesi, bir gerçeği perdelemişti. İç savaş çıkınca Suriye’den önemli sayıda zengin, Türkiye’ye gelmiş evler, plazalar, dükkânlar almış, iş yerleri açmış ve piyasaya can suyu olmuşlardı. Hâl bu iken birtakım şovenler “Suriyeli” derken nefret saçıyorlardı. Onlar, ne yazık ki hâlâ aynı kafadalar. Bu tedavilik bir durumdur. Belki; Yahya Kemal Beyatlı’nın tamı tamına yüz sene evvel yazdığı şu satırları okurlarsa kendilerini sorgularlar. Bakınız yüz yıl önce bugünlerimize ne kadar benzemekte;

-Rusya’dan bu kadar muhacir geldi, bu muhacirler, daha gelir gelmez hicretlerinin bu merhalelerinde derlendiler, toplandılar, debdebeli lokantalar, oteller, pansiyonlar, kulüpler mi açmadılar? Mektepler mi tesis etmediler, İstanbul’da bir Rus darülfünunu açmağa mı başvurmadılar, Fransızca gazeteler mi çıkarmadılar? Ah bu ne harikulâde bir teşebbüs kudretidir yarabbi?

.....

Bu şekilde uzayıp giden yazının tamamını muharririn “Eğil Dağlar” adlı kitabının 1975 Baskısının 68. Sayfasında okumak mümkündür...

Birinci Dünya Harbi’nden sonra Ruslarla diğer bir kısım milletlerin, Demokrat Parti iktidarında Balkan muhacirlerinin, 1980’lerde Jivkov faşizmine maruz kalan Bulgaristanlı Türklerin yurdumuza gelmeleri ülkemizin kalkınmasına, çeşnilenmesine katkılar sağladı. Keza İkinci Dünya Harbi üzerine de Almanya’dan Türkiye’ye sığınan akademisyenler üniversitemize hizmetler verdiler.

Nasıl ki yarın Almanya, Hollanda vs.de Müslüman Türk devlet adamı söz konusu olacak ise çeyrek asır sonra da bir veya daha fazla bakanımızın dedesinin Suriyeli sığınmacı olması pekâlâ mümkündür. Nitekim son Hükûmetlerde Batı Trakyalı Bakanlarımız vardı. İlk Cumhuriyet Hükûmetlerinde de Orta Asyalı Türkler yer almıştı.

Bu konu, yabancı sermaye, muhacir, mülteci ve kültürel değiş-tokuş gibi cepheleriyle hayli derindir. Ne var ki toplum önünde konuşan, yazan, siyaset yapanlar hiçbir arka plan araştırmasına zahmet etmeden ucuz polemiklerle nabza göre şerbet verip ayran kabartarak oy istismarına gidiyorlar.

Son misal tank-palet fabrikasıdır:

İçeride onlarca şirkete 9 yıldan 49 yıla kadar türlü işletmelerin işletme hakkı verilmektedir. Bu meyanda Adapazarı’ndaki bir tank ve palet fabrikası da aynı şartlarla Katar’a 25 yıllığına tahsis edildi. Şimdi; bahsettiğimiz çevreler, bu ticaret üzerinden aynen 40 sene önceki AYM’nin zamanı takip edemeyen yapısıyla Cumhur İttifakı’nın liderlerine dil uzatmaktalar.

Eğer; tahsis, Katar’a değil de Avrupalı bir şirkete yapılsaydı zannetmiyoruz ki bu seçim suistimali yapılsındı. Mevzubahis Katar olunca tavır böyle oluyor. Zira Katar, FETÖ darbe teşebbüsünde yanımızda olan tek Orta Doğu devletiydi. Darbeye maruz kaldığında da biz özel güvenlik kuvvetlerimizle Emîr’in sarayını sarıp darbecilere geçit vermedik.

Aşağıdaki satırlarımız, bilgi fukaralarını kızdıracak olsa da doğruyu söylemekten geri durmayacağız:

-Tank ve Palet fabrikasını KKTC’ye tahsis etseydik bu işlem, millî menfaatlerimize aykırı mı olacaktı? Elbette hayır! Şu bilinmeli ki Türkiye’ye yakınlık ve sadakat zaviyesinden KKTC ile Katar’ın farkı yoktur. Üstelik bu hâl ortaya bugün çıkmamıştır. Emîr Şeyh Tamim bin Hamad el Sani’nin mensup olduğu aile, ta Abdülhamid Han zamanından beri Türkiye’nin yanındadır. Sadık ve samimidir.

Hadise, gerçekte bir sermaye desteğidir. Katar, tank fabrikasını ne yapsın? Tank alacak olduktan sonra sanayi devleri sıraya girerler.

.KAHT-I LİDER

2019-03-11 02:00:00

A -

A +

Türkçe’de “kaht-ı lider” diye bir terkip yoktur. Arapça olan “kaht”, kıtlık, yokluk demektir. “Rical” de yine Arapça’dır ve “erkek” demek olan “recul” kelimesinin çoğuludur. “Kaht-ı rical” devlet hayatının her kademesi, hatta bir millet için “yetişmiş insan kıtlığı, yokluğu, sıkıntısı” demektir.

“Lider” ise İngilizce’dir, lisanımıza yerleşmiştir. Aslı “leader” diye yazılır. Bu kelimenin dilimizdeki karşılığı rehber, başbuğ, önder ve benzerleridir. Hatta belki “serdar” bile denebilir.

Öyle ise; Arapça, “kaht” kelimesiyle İngilizce “lider” kelimesinden tamlama yapılabilir mi? Erbabınca malumdur ki ecdadımız, ihtiyaç hâsıl olduğunda Fârisî bir kelimeyle Arabî bir kelimeyi alarak onlardan tamlama imal etmek suretiyle Osmanlı Türkçesine her hâl-ü kârda ihtiyaca cevap verme kabiliyeti kazandırmışlardır.

Kaht-ı rical; yani yetişmiş insan darlığımız, 1800’lerin başından 1900’lerin sonlarına yakın dönemlere kadar takriben iki asır boyunca Hazine’deki para sıkıntısından daha şiddetle yaşadığımız bir sıkıntıdır.

Son iki asır ve belki daha da uzun bir zamandan beri yaşadığımız bu büyük eksikliğin esas âmili, harplerdir. Arada Abdülhamid-i sâninin 33 yılı çıkartılırsa 12 Eylül 1683 tarihli II. Viyana Muhasarasından 26 Ağustos 1922 tarihli Dumlupınar Meydan Muharebesi’ne kadarki zamanlarımız savaşlarla doludur. Bunların da bir haylisi kaybımızla neticelenmiştir. Savaşların sadece askerî sonuçları olmaz. Hele mağlubiyetler, cemiyetin her kademesini sarsar. 1877-78 Türk Rus Harbi, 1912-13 Balkan, 1914 I. Cihan, Sarıkamış, 1915 Çanakkale, 1918 İstiklal Harbi’nde ciddi sayıda geleceğin ricali fidanlar biçilmiştir. En meşhur bilinen misal şudur ki Çanakkale Muharebelerinde her 10 şehidden biri yedek subaydır. O yıllarda bütün sınıf şehid olduğu için Galatasaray Sultanîsi ve Erzincan Askerî Mektebi gibi liselerimiz mezun verememiştir.

Bu kayba 70’lerin 5 bin üniversiteli genci de dâhil edilebilir. Emperyalist dünya, bu ülke çocuklarını farklı taraflara çekilen müşterek duygular üzerinden birbirlerine kırdırdılar.

Menderes’le başlayıp Demirel ve Özal’la devam edip bugünlere gelinen yakın çağda o zalim “Kaht-ı rical”den kurtulduğumuzu kabul etmek istiyoruz. Dünya çapında 17. İktisadî güç olmamız, savunma sanayiinde büyük hamleler yapabilmemiz, kendimize yeterek askerî harekât tertipleyip zaferler kazanmamız, tıp, mühendislik, bilişim gibi ve daha sayılacak başka sahalarda gösterdiğimiz muvaffakiyetler bu söylediğimizde haklılığımızın işaretidir. Şüphesiz ki arzu edilen yerde değiliz. Ancak “o yoldayız” demek isteriz. Şuna elbette dikkat etmek gerekir. Yetişmiş insanla diplomalı insan aynı değildir. Yabancı lisan bilmek de değildir. Şimdilerde neredeyse herkesin diploması var. Hattâ birden fazla diplomaya sahip çok kimse mevcut. Birkaç dil bilen de az sayılmaz. Yetişmiş insan, sahip olduğu ehliyetle beraber daha yüksek bir fikir, gönül, ilim, irfan, cesaret, millî haslet duygusuna sahip olup dün-bugün-yarın denklemini kurabilendir.

Dediğimiz gibi “eksiğimiz kalmamıştır” denemez. Lakin 50 yıl, 100 yıl öncesine göre çok iyi bir mevkideyiz.

Ne var ki bu iyiliği siyaset ve devlet hayatında göremiyoruz. Burada “kaht-ı lider” sıkıntısı sürüp gitmektedir. Adnan Menderes’ten sonra bayrağı kapıp boşluğu dolduran lider çıksaydı DP devam ederdi. Aynı cümleyi, Süleyman Demirel ve Turgut Özal için de kurmak mümkündür. Bunda liderlerin “mektep adam olma” şartını ihmal etmelerinin payı büyüktür. İstisnası ise Alparslan Türkeş ve Necmettin Erbakan’dır. Devlet Bahçeli ve Recep Tayyip Erdoğan böylece rahle-i tedristen geçmişlerdir.

Siyasetteki diğer yakaya gelince Atatürk’ün ölümünden sonra Erkân-ı harbiye reisi/Genelkurmay Başkanı Fevzi Çakmak’ın TBMM’ni askerle çevirtmesiyle reisi cumhur seçilen İsmet İnönü, yaşı ileri noktaya geldiği hâlde genel sekreter Bülent Ecevit’in kendisine karşı genel başkanlığı kazanması üzerine 34 yıldır oturduğu koltuğu hırsla bırakarak 8 Mayıs 1972’de istifa etmişti. Ne var ki bir zaman sonra Bülent Ecevit de genel başkanı olduğu CHP’den koparak 14 Kasım 1985’te DSP’yi kurdurdu. Ama bu parti de yükselişten sonra taban yaptı. Bu partilerin yöneticileri de mektep adam olamadılar.

Liderle genel başkanı karıştırmamak gerekir. Az sonraki cümleyi yazdığımız için memnun değiliz. Zaten; işbu makalenin kaleme alınma sebebi de bu büyük eksikliğe dikkat çekmek içindir. Bugün genel başkan çok; fakat Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli dışında lider yoktur. Toplumca yaşanan sancıların temelinde de bu eksiklik yatmaktadır.

.İSTANBUL’U TECRÜBEYE EMANET ETMEK

2019-03-08 02:00:00

A -

A +

3 hafta sonra sandık başına gitmiş olacağız. Seçime kısa bir müddet kaldığına göre artık bundan böyle “kararsız” denen bir seçmen zümresi olmamalı.

“En kötü karar, kararsızlıktan iyidir!” diye boşa denmemiş. Her seçmen, mutlaka sandığa gitmeli ve vicdanının sesini dinleyerek hür iradesiyle oyunu kullanmalıdır. Unutmamalı ki yüzde 80’leri aşan nisbetle seçime iştirak, memleketimizin yeryüzünde iftihara layık ve takdir gören güzelliklerinden biridir. Bu güzellik, aynı zamanda demokrasiyi hazmetmiş olma olgunluğumuzun da ifadesidir. Öyle ise 31 Mart’ta vatan aşkına sandığa gidildiğinde hata yapılmaması, emanetin ehline verilmesi birinci dereceden bir vatandaşlık vazifesidir.

Bu vazife, her il ve ilçe için mevzubahistir. İstanbul içinse mukaddes bir mükellefiyettir. Yurdun her köşe-bucağı müstesnadır. İstanbul ise azizdir. İstanbul, vücuttaki baş gibidir. Bu itibarla; her il ve ilçede tensip, tercih hatası yapılmaması, layık olan dururken şu veya bu taassupla layık olmayanın belediye reisi seçilmemesi gerekir. Sıra İstanbul’a gelince bu keyfiyet, gerekliliği aşar şart olur.

İstanbul için lazım gelen, bu mukaddes şehri tecrübeye teslim edip müsterih olmaktır. Tecrübeden daha kıymetli birikim olamaz. Tecrübeli varken partizanlık gibi bir duyguyla onu ıskalamak çok yanlış olur. Öyle ise İstanbul’u Binali Yıldırım’a emanet etmek vazifedir. Aslında Binali Bey’i, anlatmaya gerek yoktur. Buna rağmen birkaç fırça darbesiyle bir kere daha resmedilebilir:

Sn. Binali Yıldırım, 1994 yılında İDO umum müdürü olarak İstanbul’a hizmete başlamıştı. Böyle bir yetki, günümüz insanı için bir fevkaladelik arz etmeyebilir. Ancak o günkü İstanbul’da 45 dakika veya 1 saat içinde yahut biraz geçe Yalova’ya varmak hayal ötesiydi.

Sn. Recep Tayyip Erdoğan, Başbakan olduğunda çekirdek kadro olarak İBB’deki ekibini yanına aldı. Binali Yıldırım’ın 12 sene süren Ulaştırma Bakanlığı, böylece başladı. Araya kısa bir CB müşavirliği girdikten sonra AK Parti Genel Başkanı ve Başbakan oldu. O, Başbakan olana kadar hitabetinden de dirayetinden kimsenin pek haberi yoktu. Çok büyük hizmetlerinin altına imza atmış olduğu hâlde âdeta tevazu hırkasına bürünerek kendini göstermemiş, daha iyisi yaptıklarını pazarlamamıştı.

Başbakan olunca inandırıcılık, nükte ve ikna maharetinden mürekkep üslubuyla herkesi şaşırttı.

Dirayetine gelince:

Şunu demek bir hak teslimidir. 15 Temmuz hain darbe teşebbüsünde Binali Yıldırım, Başbakan olmasaydı, netice farklı olabilirdi. O gece en ufak şekilde sarsılmadı ve geri adım atmadı. Eskişehir’deki hava üssüne “darbe saldırılarını durdurun!” talimatını verdiğinde kendisinden yazılı emir isteyen densiz pilotlara karşı celallenip hadlerini bildirmesi, onların da eli mahkûm biçimde havalanıp belli yerleri bombalamaları, darbe kalkışmasının belini kırdı.

Malum olduğu üzre; Başkanlık Sistemine geçince de Binali Bey TBMM Başkanı oldu.

Şunu çok net biçimde yazıyoruz ki Sn. Binali Yıldırım ve Sn. Devlet Bahçeli, siyasette Sn. Tayyip Erdoğan’ın en büyük talihidir.

Eğer; bir ülkede “İstanbul” nam eşi emsali olmayan dünya incisi bir şehir varsa; o şehrin hizmet nöbeti değişim günlerinde de elde, büyük bir şirkette umum müdürlük, bakanlık, parti başkanlığı, Başbakanlık ve Meclis Başkanlığı yapmış

ve çeyrek asırlık devlet hayatında üstüne zerrece leke bulaşmamış bir şahsiyet mevcutsa o şehir halkına düşen, her türlü politik tercih ve parti fikrini bir yana bırakarak onu hatta rica ile o şehre Belediye Başkanı yapmaktır.

Böylesi bir mazisi olan bu insanın Belediye Başkanlığına ihtiyacı yoktur. Fakat; İstanbul’un devlet hayatında artık bilge adamlık görgü ve tecrübesine ermiş bu isme çok ihtiyacı vardır.

Samimi kanaatimiz odur ki her İstanbullu seçmen, Binali Bey mevzubahis olunca her türlü siyasi mülahazayı bir kenara bırakmalıdır. Binali Yıldırım, “beni seçin!” diye miting yapmamalı, bil’akis seçmen ziyaret, telefon ve her yolla O’nu makama davet etmelidir. Böylesi kimseleri dar parti ölçüleriyle değerlendirmek hata olur. Onlar, hiçbir parayla ölçülemeyecek tecrübeleriyle esasında siyaset üstü konumdadırlar.

İstanbullu bu defaki seçimin farklı olduğunu görüyor olmalı. Ne dedik?

-İstanbul, Türkiye’nin başıdır.

Bu dediğimiz seçmenedir. Bir de Binali Bey’e bir sözümüz var. Onu da söylemezsek bu defa biz, vazifemizi yapmamış oluruz:

İstanbul, Türkiye’nin başı; Fatih, İstanbul’un ruhudur...

..DEVLET, KURULMADI-ÇALINMADI!

2019-03-07 02:00:00

A -

A +

CHP’nin “devleti kuran parti” veya “Cumhuriyeti kuran parti” iddiası, baskıdan doğma galat-ı meşhur yakıştırmalardan biridir. Yabancılaşmış aydının işine geldiği için de kimse düzeltme yoluna gitmedi. Bu iddia,sadece CHP’li politikacıların değil, bu partinin muhalifi olanların da dilindedir.

İster “ CHP, devleti kuran partidir” densin, isterse “CHP, Cumhuriyeti kuran partidir” densin...Bu iddiaların her ikisi de üstü örtülü yanlışlardır.

Yanlışlıklar şundandır:

Türk Devleti, Mete Han’dan beri vardır. Tarihler ve devirler içinde, Hanlık, Hakanlık, Sultanlık, Beylik, Padişahlık diye “idare tarzı” veya “rejim “ denilen yönetim isimleri almıştır. 29 Ekim 1923’te yeni bir devlet kurulmamıştır. Mevcut olan devlet, bir idareden diğer idareye ; Saltanat’tan Cumhuriyet’e geçmiştir. Bu intikali, kanun yapma müessesesi olan TBMM icra etmiştir. Yeni rejimine geçme teklifi, 1.TBMM’de reye sunularak gerçekleştirilmiştir. 23 Aralık 1876-28 Ekim 1923 Arası devlet idaresi anayasayla kayıtlıdır, Padişah, sınırsız hükümran değildir. Meşruti hükümranlık mevzubahistir. 23 Temmuz 1908-28Ekim 1923 Arasında zaten çok partili hayat ve serbest seçimler vardır. 1923-1946 Arasıdaysa seçimler olsa bile Tek Parti rejimi caridir.

TBMM, 1. Meclis unvanıyla toplandığında meşruiyetini hem 1876 Kanun-ı Esasisinden alıyordu. 1921 Tarihli Teşkilat-ı Esasiye Kanunu, kısa ve muvakkat/ geçici mahiyetteydi. Kanun-ı Esasi’ye son vermemişti. Cumhuriyet döneminde ilk yapılan ve devletin şekli Cumhuriyet, , dini İslam, makarrı/merkezi Ankara’dır gibi maddelerin yer aldığı anayasanın adı da “Teşkilat-ı Esasiye Kanunu”dur. Ki bu isim, maksadı çevreleme itibariyle doğrudur ve ABD anayasasının tam isim karşılığıdır.

Teşkilat-ı Esasiye Kanunu, 24 Nisan 1924 Tarihinde mecliste yine meb’usların reylerine sunulmak suretiyle mer’iyete/ yürürlüğe girmiştir.

Görüldüğü gibi CHF-Cumhuriyet Halk Fırkası, parti olarak bu çalışmaların bir yetinde yoktur. Zaten CHP adını alması da 10 sene sonra olacaktır. CHF’nin gerek rejim ve gerekse anayasa değişikliğindeki dahli, TBMM’de parti grubu olarak olmuştur. Şuraya dikkat etmeliki CHF 9 Eylül 1923’te kurulmuştur. Rejim değişikliği ise 29 Ekim 1923’te oldu. Şu halde “Devleti, CHP kurdu!” demek, “Devleti, 50 günlük bir parti kurdu!” demektir ki yukarıda izah ettiğimiz gibi bunun geçerliği yoktur. 50 günde olda olda gecekondu kurulur.

Devleti kuran değil, var olan devletin rejim şeklini değiştiren, Ankara’nın Hacıbayram semtindeki ilk meclistir. Bu meclisin de hayli mensubu, İstanbul’daki Meclis-i Meb’usan azası iken İngilizlerin bu meclisi basıp dağıtmaları sebebiyle Ankara’ya gelmiş vekillerdir.

Takdir ve teslim edileceği gibi 50 günlük bir parti, bu kadar kısa zaman zarfında bütün şehir ve kazalardaki teşkilatını bile ikmal edemez.29 Ekim 1923’te CHF’nin kaç ilde teşkilat kurduğu araştırılmaya muhtaç bir sorudur.

“ CHP, Cumhuriyeti kurdu!” İddiasına gelince. Bu iddia diğerinden de vahim hatadır. Yukarıda belirttiğimiz gibi, CHP yeni bir devlet kurmamıştır. Devlet , tarihin derinliklerinden bu yana sürüp geliyordu. Var olan devlette, yasama organı yürürlükte olan anayasaya dayanarak devletin yönetim şeklini değiştirmiştir. Bu tekrardan sonra denecek olan şudur:

Rejimler yani idare biçimleri, maddi olarak kurulamaz. Onlar, fikren ortaya çıkıp hayat buldukları zamandan beri bilinmektedir. Bu bilinen rejimi milletler, kendi karar alma teşkilatlarında kabul eder, etmez veya kabul eder sonra vaz geçebilirler. Bunlar devrin insanlarının tercih ve tasvibine kalmıştır. İspanya, krallık iken Cumhuriyet rejimine geçmişti. 1975’tr vatandaşların oyu ile yeniden krallığa geçti. Aslolan rejimin adı sanı değil, o ülke insanlarının refah, zenginlik ve mutluluğudur.

CHP, söyleye söyleye bir sözü, galat-ı meşhur haline getirdi . Rakipleri bile onu doğru sandılar. Ama; hikaye, burada bitmiyor. Bir başka yanıltma daha yaşanmıştı. Devletin idare tarzı olan Cumhuriyet, demokrasi diye belletildi. Hadise, bu el çabukluğunda da kalmadı.1945’te çok partili hayata geçilmesi de reis-i cumhur İsmet İnönü’nün millete ve devlete bir lütfu olarak propaganda edildi.

Halbuki hakikat tamamen farklıydı:

II. Cihan Harbi bitmişti. Devlet de millet de çok fakirdi. Ortaya ABD ve SSCB diye iki yeni dünya gücü çıkmıştı. Türkiye, hem fakirdi ve hem de de zalim diktatör Josef Stalin güdümündeki Sovyetlerin işgal tehdidi altındaydı.

ABD, yardım Ankara’ya yardım yapma ve Sovyet tehdidine karşı O’nu yalnız bırakmama vaadlerini, çok partili hayata geçme şarına bağladı. Tek Partili Türkiye yönetimi Washington’un gözünde bitmişti. Bu dayatmayla çok partili hayata geçildi.

Ne varki “Türk Baharı”nı hileli seçimler ve darbeler bekliyordu.

Devleti “ben kurdum!” iddiasındaki parti, genel seçimleri, 14 Mayıs 1950’de kaybedince sahibi olduğu vehmindeki devleti, çaldırdığını zannetti. Bu yüzdendirki 27 Mayıs’ın temeli 15 Mayıs 1950’de de atıldı.

.31 MART’A BAKIŞ!

2019-03-05 02:00:00

A -

A +

“İslam âlemi”, “İslam dünyası” diye bir gerçek var mı? Çin Seddi’nden Tuna’ya, Kırım’dan Yemen’e, Fas’tan Endonezya’ya kadar üç kıta, yedi iklime yayılmış bir İslam coğrafyası ve bu coğrafya üzerinde de 1 milyar 750 milyon Müslüman mevcut olduğuna göre evet; her şeye rağmen bir İslam âlemi, İslam dünyası vardır.

Hazin olan şu ki bu dünyada baş yok ve baş olmadığı için de birlik ve beraberlik yok. Hâlbuki dünya petrol istihsalinin büyük payı bu iklimden çıkmaktadır. Üstüne üstlük bu dünyanın Türk Keneşi, Arap Birliği ve İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı, İslam Bankası gibi kuruluşları vardır.

Milletlerarası çapta kuruluşlar olduğu ve bazı ülkelerde bazı aileler, petrol zenginliğinden çılgınlığın da ötesine geçtikleri hâlde İslam âleminde işgal, iç harp, bölünme ve fakirlik hiç ardı-arkası kesilmeden devam etmektedir.

Bunun ana amili başsızlıktır.

Devlet-i ali Osman, şeriatin de dünyanın neresinde olursa olsun Müslümanların da koruyucusuydu. Osmanlı Türkü, güçlü iradesiyle, Fransa’daki münasebetsizliğe de Açe’deki haksızlığa da müdahale ederek gereğini yapabiliyordu.

Osmanlı devrinde Batı’da haçlılarla, Doğu’da İran’la, kuzeyde Rusya ile ihtilaflar yaşanırdı.

1914-18’deki Büyük Harp’ten sonra bu vaziyet değişti. Türk’ün Osmanlı varlığı devreden çıkarılmıştı. İran yerindeydi. Rusya, rejim değiştirse de büyüyerek yerindeydi fakat İslam âlemi artık paramparçaydı.

İslam âleminin içinden bakarsak Osmanlı çağında bir imparatorluk Türkiye’si vardı bir de İran. Osmanlı sonrasındaysa Osmanlının temsil ettiği sancak düşürülmüş fakat beri tarafta “Vehhabilik” denen bir akım başlatılmıştı. Büyük Britanya İmparatorluğu Osmanlıyı devre dışı bırakmakla kalmamış Ehl-i Sünnet Müslümanlığın karşısına bir de Riyad merkezli adı geçen akımı çıkartmıştı. Bir tarafta tesbihin taneleri dağılmış, öbür tarafta rakipler çoğalmıştı. Bu hâl, yirminci asrın sonuna kadar böylece devam etti. Yirmibirinci asrın başındaysa bu defa yüzüne Sünni makyajı yaptırılmış DEAŞ diye bir terör örgütü sahaya sürüldü. Şia ve Vehhabi akımlar çekişirken kavgaya bir asır sonra bu terör örgütü de dâhil edildi.

İslam âlemi, bölük-pörçüktü. İstanbul tam dört asır Dar’ül Hilafe iken şimdi ismi bile geçmiyordu. Ankara bu mesuliyeti deruhte edememişti. Bu yüzden hem coğrafya hem itikadlar tahrip edildi. Batı denetimli sözde petrol devletleri, kendilerine yüklenmiş yazılımlara göre firesiz çalışırken kılık değiştirmiş Haçlı dünyası, eski sömürgeci huyunun devamı olarak Afganistan’dan başlayarak Irak, Tunus, Libya, Suriye şeklinde işgallerine devam etti ve ediyor…

Yukarıda resmettiğimiz İslam coğrafyasının büyük kısmı bugün illetlidir. Müslüman olup da iç harp, terör veya fakirlikten çekmeyen Afrika devleti yok gibidir. Yemen, Suudi Arabistan ve İran’ın kapıştığı sahaya dönmüştür. Burada açlık, had safhadadır. Filistin’le Suriye’yi anlatmaya gerek yok. Şarki Türkistan’la Arakan’ı da anlatmaya gerek yok.

57 İslam ülkesinin en az 50’si, 1 milyar 750 milyon Müslümanın en az 1 Buçuk milyarı, açlık, yokluk, işgal ve terörle boğuşuyor.

Bu vaziyetten kurtulmanın tek yolu, Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti’nin var olmasıdır. O, var olmasın diye 15 Temmuz darbe teşebbüsü yapıldı. Devletimiz, büyük ve kudretli olduğunda oyun seyreden değil, oyun bozan ve oyun kuran olacaktır. Pakistan Başbakanı Sn. İmran Han, Hindistan’la ara buluculuk için Türkiye’yi gösterirken asıl arzusu Türkiye’nin Pakistan’a sahip çıkmasıdır. İslam coğrafyasının her köşe bucağında yokluktan, yoksulluktan, fakirlikten, işgal ve zulümden bunalmış her İslam memleketi, Türkiye’den yardım, himmet ve himaye beklemektedir. “Senden yardım umar her düşen Dara/Yetersin onlara Güzel Ankara!” mısraları, mana ve ehemmiyetini tam da bugün kazanmıştır.

31 Mart seçimleri üzerinden tartışılan “Beka Meselesi”ne bir de bu makalenin açtığı zaviyeden bakmalı.

Büyük ve Kudretli olmak, devletimizin olmazsa olmaz şartıdır. Başkanlık Sistemine bunun için geçtik. Zayıf iktidarlarla Büyük ve Kudretli Devlet olunmaz. İktidar, iktidardır; siyasisi mahallîsi olmaz.

Şuurla fark etmeli ki 31 Mart, yalnızca 82 milyonu değil, yüz milyonlarca Müslümanı alakadar etmektedir.

Türkiye’de var olan güçlü bir iktidar, İslam âlemi için teminattır. Güçlü, kudretli olmayan bir devletin müeyyide, yaptırım kabiliyeti olmaz. 2023’e kan kaybederek değil, kuvvet toplayarak yürümek gerekir.

.KEŞMİR, ORTAK MESELEMİZ!

2019-03-04 02:00:00

A -

A +

Batı Asya, Rumeli, Orta ve Kuzey Afrika Osmanlı İmparatorluğunun adaleti altında barış içinde yaşıyordu. Şüphesiz ki sıkıntılar vardı ama asırlar içre vaziyet buydu.

Bunun gibi hemen bütün Güney Asya da Babür İmparatorluğunun adaleti altında barış içinde yaşıyordu.

Bizde kısaca “İngiltere” denen “Büyük Britanya İmparatorluğu”, ondokuzuncu asrın ortasında Babür İmparatorluğunu, diğer adıyla Gürganiyye Devletini, yirminci asrın ilk çeyreğinde de Osmanlı İmparatorluğunu yıkarak Asya kıtasını, Doğu Avrupa’yı ve Afrika’yı; dolayısıyla dünyayı adalet, sulh ve sükûndan mahrum etti. Asya’nın iki ucundaki iki Müslüman Türk devletinin sahadan çekilmesi, dünyanın muvazenesini bozdu. Bugünkü çatışmalar, o günlerin devamıdır.

O yıkımlarla “Büyük Britanya”, tabiatının gereğini yapıyordu. Zira galatı meşhur olarak Osmanlı ve Babür devletlerine “imparatorluk” deniyor olsa da onlar asla ve kat’a imparatorluk değildi. İngiltere, nam-ı diğer Büyük Britanya ise şeksiz ve şüphesiz imparatorluktu.

İmparatorluk, sömüren devlettir. Bu idarelerde bir sömüren ana devlet vardır, bir de sömürgeler. Osmanlı ve Babür’de ise bu manzara yoktu.

Büyük Britanya’nın beyin takımı İngilizlerin bir dikkat çekici taraflarından biri de sözde çıktıkları topraklarda ihtilaf bırakmaları, zehirli tohumlar ekmeden orayı terk etmemeleridir. “İngilizler gitti, rahat yüzü görmedik!” dedirtmek için arkalarında, o bölge ahalisi arasında kin, garez ve ihtilaf bırakırlar. Kavgaların sonu gelmez.

Bugün BM teşkilatının 193 üyesi var. Bu 193’ün üçte bir devleti Osmanlıdan kopmuş, milletlerin kurduğu devletlerdir. Bunun gibi 10 devlete yakın olanı da Babür devletinden kopmuş milletlerin kurduğu irili-ufaklı devletlerdir.

İngilizler, bölgemizde Kıbrıs ve Filistin’i ihtilaf içinde ve hâlli gayrı kabil bir hâlde bıraktıkları gibi 1947’de bölgeyi terk ederken Keşmir ve Arakan’ı da Güney Asya’da ihtilaf ve savaş sebebi olarak bıraktılar.

Hindistan, bir İslam memleketiyken İngiliz emperyalizmi onu birkaç parçaya bölerek Müslümanları azınlığa düşürdü. Bununla da kalmadı. Burma’da Arakan Müslümanlarını Hinduların insafına terk etti. Meşhur “kaşmir kumaşı”nın dokunduğu Keşmir’i de Hindistan ve Pakistan arasında bitmeyen bir kavga sebebi yaptı. Kendisi ayrılırken Keşmir Emîrliği güya Hind idaresini istedi. Bir İslam diyarıyken karmakarışık oldu.

Bugün Keşmir’in güneyi kuzeyi “Cemmu ve Keşmir” adıyla Hindistan’ın, Kuzey ise Pakistan’ın denetimindedir. Pakistan murakabesindeki kısma “Azadlık Keşmir”, Hür Keşmir denir. “Aksa-i Çin” denilen yeri 1960’da Çin işgal etti. Bölgenin Orta Asya’da kalan kısmını da 1977’de Pakistan kendi topraklarına kattı.

Geçen haftanın en sıcak dış gündem konusu, Keşmir ihtilafı yüzünden Hindistan ve Pakistan hava kuvvetlerinin çatışması ve Pakistan’ın 3 Hind jetini düşürmesi oldu. Bu hadise, bu yüzden, bu iki devletin ilk çatışması değildir. Son çatışmaları da olmayacağa benzemekte.

Hâlbuki Hindistan ve Pakistan komşudur. Savaşa değil dayanışmaya ihtiyaçları var. Nitekim ani gelişen bu jet düşürme kavgasından sonra Pakistan Başbakanı İmran Han, iki devlet arasındaki bu ihtilafı yatıştıracak tek devletin Türkiye, tek liderin de Sn. Erdoğan olduğunu dile getirdi. Cumhurbaşkanı Erdoğan da Türkiye’nin üzerine düşeni yapmaya hazır olduğunu beyan etti.

Pakistan Başbakanı neden bizi işaret etti?

Bunun bir tarihî, bir de gündelik sebebi vardır. Tarihî sebep Pakistan ve bölge Müslümanlarıyla kardeşliğimizdir. Aktüel sebepse çarpıcıdır. Bu çatışma olunca ABD “Hindistan, terörle mücadele ediyor!” dedi. Çin ise Hindistan’a mukabil Pakistan’ı tutmakta. Demek oluyor ki işin tarihî seyrinden başka bir de bugüne mahsus tarafı vardır. Keşmir üzerinden sürtüşenler, yalnızca Hindistan ve Pakistan değildir, ABD ve Çin de dalaşmaktalar.

Böylesi davalar bitmez.

Bize düşen itidal, vakar ve ağırbaşlılık içinde bu gibi sıkıntılarda kimsesizlerin kimsesi olmak, mazlumlara sahip çıkmak, kardeşlerimizin yanında yer almaktır.

Bu, şu demek değildir:

Şu veya bu devletle ihtilafa düşmek, kavga etmek dileğinde olamayız. Ancak; diplomasiyi konuşturabilir, nüfuzumuzu işletebiliriz. Bu da bizi sözü dinlenir itibarlı bir devlet konumuna yükseltir. Pakistan ve Hindistan’ı aynı masa etrafına oturtabilirsek bu büyük bir muvaffakiyet olur. Neticede de Keşmir halkı, ilgili devletler ve Türkiye kazanır.

Açe, Kıbrıs, Rohingya/Arakan Müslümanları, Kırım, Doğu Türkistan, Filistin ve diğerleri, evvela biz olmak üzere bütün Müslümanların yani İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı’nın ortak meselesi olduğu gibi Keşmir de hepimizin ortak meselesidir.

Maceraya atılmak tabii ki yanlıştır. Lakin, dertsiz, gamsız, tasasız, aldırışsız olmak da vahim hatadır. Mesuliyetini vaktinde idrak etmeyen devletlerin yeryüzünde sadece paraları değil sözleri de geçmez.

Paramızın da sözümüzün de geçmesi şarttır.

.28 ŞUBAT, BİN YIL GEÇSE DE UNUTULMAYACAK!

2019-03-01 02:00:00

A -

A +

28 Şubat postmodern darbe ihanetinde başı cuntacı generaller çekiyordu. Onların hâli, anlatılır gibi değildir. Kibirlerinin yanında firavunlar, Neronlar hiç kalırdı. Her şeyin en iyisini bildikleri iddiasındaydılar. Üstün insanlardı. Burunları Kaf Dağı’nı delecek denli mağrur, başları dikti.

Bu generallerin elebaşı, o günkü nüfusumuzu kastederek “zaten 65 milyon bize fazla; bunun 20 milyonunu kesmek lazım!” diyordu. Böyle bir vahşet vardı. Bir başka general, vazife yaptığı Erzincan’daki kışlasından hiç utanıp-sıkılmadan ülkenin Başbakanına galiz küfürler savuruyordu. Çünkü Mehmetçiğe sövüp-saymaya alışmıştı.

28 Şubat 1997 Muhtırasıyla memleket faşist bir cuntanın işgaline uğramıştı. Halkın seçtiği Hükûmetin, yanlarında zerre kadar değeri yoktu. Kaba generaller Başbakan Erbakan içki kullanmıyor diye sanki parasını ceplerinden veriyorlarmış gibi Başbakana inat sofrada rakı içiyorlardı.

O bir avuç darbeci general kibirli, mağrur, zalim ve faşistti ama ülkenin aydın etiketli bir kısım yargı, üniversite, politika, medya ve oda mensupları da onların yağdanlığı, şakşakçısı ve destekçisiydi.

O generaller, emir buyuruyor, saçı-sakalı ağarmış yargıçlar, kendilerine nutuk atıp talimat veren omuzu kalabalıkları, topluca ayakta alkışlıyorlardı. Kimin nasıl cezalandırılması isteniyorsa ona göre karar veriyorlardı. Yakası kalabalıklar, omuzu kalabalıkların emrindeydi.

O generaller emir buyuruyor, dekanlar, rektörler, YÖK başkanı derhal üniversite kapısında duvar olarak başörtülü kızları içeri sokmuyorlardı. Cübbeliler, omuzu kalabalıkların emrindeydi. İlim iflas etmiş, dalkavukluk zirve yapmıştı.

O generaller, emir buyuruyor birtakım sahtekâr ilahiyat Prof.ları, ekranlarda sipariş üzerine yeni bir din ihdas ederek buna “gerçek İslam” deme şaklabanlığını gösteriyorlardı. Din tüccarları, din düşmanlarının emrindeydi.

O generaller emir buyuruyor, matbaanın, gazetenin ve ekranın keşfinden bu yana gelmiş-geçmiş en aşağılık medya mensupları, ekran ve sütunlarında postalı başlarına taç ediyorlardı. Haber, gelen telefona göre yazılıyordu. Omurgasız yazı işleri, kışlanın borazanı olmuştu.

Odaların, sözde aydınların, seviyesiz politikacıların ve daha kimlerin bunlardan farkı yoktu. Kafaları şartlanmış, faşist generaller İsrail’in, Washington’ın, Londra’nın emrindeydi.

Vatandaşın “Allah” demesine, Ezan dinlemesine, Camie gitmesine, gençlerin Kelam-ı Kadim’i öğrenmesine tahammül edemiyorlardı. Onlara göre “cahil bir halk, gerici bir kadroyu iktidara getirmişti.” Şu hâlde bu iktidarın hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktu.

28 Şubat, bazı gençlerin istikbalini kararttı. Nice hayatları çürüttü. Nice vatandaşa geceler boyu kanlı gözyaşları akıttı. Bu millete hayatı zindan etti.

28 Şubat hançerini, milletin kalbine saplayanlar, bu darbe sürecinin bin yıl süreceğini iddia ediyorlardı. Fakat onların bir hesabı varsa Allah’ın da bir hesabı vardı. Kendilerini en kuvvetli zannettikleri bir zamanda millî irade, kafalarına balyoz gibi indi. İhanet, ancak 10 yıl sürebildi.

Şimdi o yürüdüğünde yer sarsılan kibir putu generaller ve onların şakşakçıları, korkularından başlarını bulundukları dehlizden dışarı çıkartamıyorlar.

Ancak; fırsatını bulduklarında 28 Şubat’tan daha beterini yapacaklarına hiç şüphe olmasın. Bu sebepledir ki 31 Mart, bir beka meselesidir. 28 Şubat’ı idrak edemeyen, Cumhur İttifakı’nı ve 31 Mart’ı anlayamaz.

Ama şükür ki milletimiz uyanıktır. Bin yıl da geçse o kara günleri unutmayacak ve elbette bir gün hesap soracaktır.

.AYNALIDOLAP DEVRİMCİLİĞİ!

2019-02-28 02:00:00

A -

A +

Bazı isimler, genel merkez tarafından reddedilerek CHP’den belediye başkan adayı gösterilmediler. Bu isimler de bunun üzerine DSP-Demokratik Sol Parti’ye giderek oradan aday oldular.

Onların DSP’den aday olmaları üzerine CHP yönetimi ve bu partiye destek veren medya, DSP’yi solun oylarını bölmekle itham ettiler.

Böyle bir itham, DSP yönetiminde büyük infiale yol açtı. Öyle ki DSP Genel Başkanı, yaptığı konuşmayla herkesi şaşırttı. Zira adı geçen politik teşekkül, artık bir kenarda kalmış bir parti olarak görülüyordu. Onun için Genel Başkanı’ndan ateşli bir taarruz beklenmezdi. Hâlbuki aksi oldu. Önder Aksakal, CHP, Genel başkanı ve idari kadrolarına ağır sözlerle cevap verdi. Öyle ki bu sözlere ertesi gün karşılık veren CHP Parti sözcüsü Faik Öztrak’ın dedikleri, zayıf ve tatmin edici olmaktan uzaktı. Oldum olası CHP kadrolarında yer alan Kemalist bir aileden gelen ve iyi bir eğitimli bu ismin yaptığı hâliyle yaptığı savunma kıyaslandığında sanki cevap vermiş olmak için konuştuğu görülüyordu.

DSP Genel Başkanı’nın itham ve iddiaları, hedefe sıkılan tam bir polemik atışlarıydı. Ustalıklıydı ve çürütülmesi zor delillere dayanıyordu. Önder Aksakal:

CHP’nin solculuğunun lafta kaldığını gardırop solculuğu yaptığını söylüyor, CHP’nin devleti yönetmeye talip olmadığına işaret ediyordu. Dahası bu partiyi Atatürk pazarlamacılığıyla suçluyor ve pazarlamada sıra şimdi de Ecevit’e mi geldi? diye soruyordu. Önder Aksakal, 31 Mart için 433 aday gösterdiklerini, bunlardan sadece 22’sinin CHP’den geldiğini; bu partiden kabul etmedikleri müracaatın, kabul ettikleri isimlerden çok fazla olduğunu söylüyor ve DSP’nin devleti daha evvel üç kere yönettiğini belirterek 1 Nisan’da ana muhalefet partisinin kendileri olacağını ileri sürüyordu.

Sn. Aksakal’ın dedikleri bunlardan ibaret değil. Ancak şu sözler bile konuşmasının muhteva sağlamlığını ortaya koymaktadır. Bundan dolayıdır ki Sn. Öztrak, delillere dayalı bu taarruz gibi müdafaaya karşı eksik kalmıştır.

DSP Genel Başkanı’nın sözlerinden en fazla öne çıkan iki cümle “gardırop devrimciliği” ve “Atatürk pazarlamacılığı”dır. Eğer, bunları muhafazakâr, milliyetçi taraftan birileri söyleseydi ana muhalefet partisiyle destekçisi medya, onu diyenleri gıyabında idama mahkûm ederlerdi.

Atatürk pazarlamacılığının şahıs istismarcılığı olduğu belidir. Üzerinde durmaya gerek yok. Gardırop devrimciliği ise herkes tarafından anlaşılmamış olabilir. Bu tabir, bizim yetişme yaşlarımızda yazarlar tarafından sık kullanılırdı. Sonra unutuldu. Ancak Bülent Ecevit tarafından da telaffuz edilmişti.

Türkçe’de “gardrop” veya “gardırop” denilen kelimenin aslı Fransızca “garde-robe”dir. “Elbise dolabı” demektir.

Tanzimat, Meşrutiyet ve Cumhuriyet’in münevver ve aydını ister şarktan ve isterse garptan gelsin bir kelimeyi aynen kabul ve konuşurken Anadolu halkı, Türk milleti, onun ya Türkçe karşılığını bulur veya törpüleyerek lisanına dâhil ederdi. Bu hâlen de böyledir. Münevver, aydın ve entelektüelin yanlış telaffuz ettiğini sanarak istihza ettiği Anadolu insanı, karşısında asıl alaya müstahak olan kökünden kopmuş bu zümredir. Nitekim bu nevzuhur zümrenin son numunesi “plaza Türkçesi” denen bir dille konuşan “snop”lardır.

Tanzimat, meşrutiyet, cumhuriyet beyaz yakalıları Fransız moda ve modernciliğiyle “gardrop”, “gardırop” derken Anadolu insanı, evine giren bu yeni şeye “aynalıdolap” dedi.

Dolayısıyla zamanlardır tenkit mevzuu olan bir “gardrop inkılabı” değil, “aynalıdolap inkılabı” veya devrimciliğidir. Üzerinde de layıkıyla durulması gerekir.

Gardrop inkılabı, başlangıç olarak Mustafa Kemal’in bir gecelik inkılaplarından biri değildir. Evet, bir gecede fes yasaklanmış, şapka giyilmesi mecbur kılınmış, bu yüzden firar ve idamlar olmuştur ama hadisenin başlangıcı, 1925 değil, II. Mahmud dönemi ve 1826’dır. Osmanlı teb’ası fes, ceket, pantolon ve kravatla ilk kez 1826’da tanışmıştı. Bunların kabulüyle şeklin değişmesiyle Avrupa ile açılan Sanayi İnkılabı makası kapanacak zannediliyordu. Fes de diğerleri de ithaldi. II. Mahmud, Abdulmecid, Abdulaziz, V. Murad, Abdülhamid ve V. Mehmed Reşad ve devirlerindeki resmî ve hususi erkân fes, ceket, gömlek, pantolon ve kravatı kullandılar. Sultan VI. Mehmed Vahideddin, fes kullanmış olsa da daha ziyade kalpak takmıştır. Millî mücahade ve millîciler, kalpağı alamet-i farika olarak kabul etmişlerdi. Kalpak, şapka inkılabına kadar kullanılmıştır.

Fes vs. giyildiğinde geri kalmışlıktan kurtulacağımız sanıldığı gibi şapka mecbur edildiğinde de bir anda muasır medeniyet seviyesinin yakalanacağına inanılmıştı.

Her ikisinin de ham hayal olduğu acı hatıralarla öğrenildi. Garabete bakmalı ki Şapka Kanunu çıkartılmadan bir yıl önce şapka aleyhine kitap yazmış olan İskilipli Atıf Hoca, idam edildi ve daha şapka kanunu çıkartılmadan Vitali Hakko, İtalya’dan bir gemi dolusu şapka ithal etti. Yirminci asrı tüketen münakaşalardan biri de şapka inkılabıdır. Nitekim bugün dahi “gardrop devrimciliği” denilerek yerilen ve bizim “aynalıdolap devrimciliği” diyerek Türkçeleştirdiğimiz inkılap, o günlerin sahile vurmuş kalıntılarından biridir.

Şapka giymeyi mecbur tutan inkılap kanunu, 2014’deki kanun değişikliğiyle yürürlükten kaldırıldı. Arkada ise kayıp bir asır ve perişan hayatlar kaldı. “aynalıdolap devrimciliği” bu topraklarda yaşanmış iki asırlık hatalar silsilesinden bir bölümdür. Üzerinde soğukkanlılıkla konuşulması yerinde olur. Gündeme taşınması da isabet olmuştur.

Eğer; Sn. Aksakal, aynı cesaret ve inandırıcılıkla konuşmaya devam ederek CHP’yi iğneden ipliğe tahlil edip aynalıdolap devrimciliğinin devamını da seslendirirse Türkiye, tatlı su solculuğundan kurtulur. O zaman DSP, “pazarlamacı parti”yi İttihad Terakki’nin yanına gönderebilir.

.1 NİSAN MANZARASI

2019-02-27 02:00:00

A -

A +

31 Mart 2019 gecesinde aylardır üzerinde biteviye konuşulan mahallî seçim sonuçları belli olacak. Sonuçlar belli olduktan sonra da gelen rakamlar üzerine yorumlar yapılacak.

Sonuçların ilanı ve yorumların devamını takip eden sabah 1 Nisan’dır. 1 Nisanlar, az olmayan bir zamandır bizde de ithal zevklerin yaşandığı gündür. “Aklımda!”, “Sobe!!!” cinsinden bir şey. Ne var ki bunlar bu topraklara mahsus çocuk oyunlarıdır.

Aslı yabancı da olsa bu sene 1 Nisan, bazı partiler için bir neşe sebebi olmayacağa benziyor. Neşe bir yana 1 Nisan onlar için kâbusa dönecektir. Bunu bilmek, -haşa- gaibden haber vermek değil, göz önünde olanı okumaktır. Siyasi manzaraya şöyle bir bakalım:

Cumhurbaşkanlığı sisteminin bir nev’i icbarı üzerine partiler, iki kümede toplanmış bulunuyor. Evvela AK Parti ve MHP ittifak etmişlerdi. Onlar, ittifak ederken beri yanda olan muhalefet partileri kazan kaldırdılar. Yapılanı “koalisyon” olarak görüyor ve düne kadar koalisyona karşı çıkanların bugün ittifak adı altında pekâlâ koalisyon yaptıklarını çığlık çığlığa kötülüyorlardı. Oysa yapılan, koalisyon değil, bir dayanışma ve iş birliğiydi. Nitekim bir süre sonra o kadar tezviratı bir kenara bırakarak onlar da ittifaka gittiler.

İki küme böylece ortaya çıkmış oldu. Ancak kümelerden biri berrak, diğeri muğlaktı. Berrak olanlar AK Parti ve MHP idi. Şeffaf ve millete ve tarihe hesap verebilir yapıdaydı.

Diğer taraf, hakikaten muğlaktı. Bir kere CHP ile İYİ Parti kolayca bir masa etrafında toplanamadılar. İkincisi bu ittifakın içinde HDP de olduğu hâlde onu hep saklı tuttular. Hâlbuki bu parti, yol arkadaşlarının güçlü olduğu yerlerde aday çıkartmayacağını açıklayarak Millet İttifakı’na destek veriyordu ve vermekte.

CHP ve İYİ Parti, Millet İttifakı’nın ana, HDP yardımcı unsurudur. SP ise dolaylı cüz’i destektir. Böylece Cumhur İttifakı’nın karşısında dört parti yer almaktadır.

Bu arada bir de sürpriz yaşandı. Saadet Partisi’nin HDP ile ittifaka girmesi belki sürpriz değildi, olsa bile çok şey ifade etmiyordu. Ama DSP’nin hiç umulmadık ve beklenmedik şekilde CHP’nin karşısına dikilmesi, CHP’den oraya akış olması, genel başkanının ana muhalefet partisiyle genel başkanına zehir-zemberek tenkitler yöneltmesi kelimenin tam manasıyla sürprizdir. Bu seçimde DSP’nin CHP küskünleriyle hatırı sayılır bir oy alması hâlinde CHP için bölünme dâhil her sonuç beklenebilir. Keza 31 Mart, CHP parti içi muhalefetinin Kemal Kılıçdaroğlu’na tanıdığı son avanstır. Açık ve net olarak görülüyor ki 1 Nisan, CHP için neşe değil, kavga başlangıcıdır. Şu vaziyete bakmalı ki AK Parti, mitinglerinin yarısını tamamlarken CHP daha yeni kıpırdamaktadır. Parti içi muhalefet, bunu yarın genel merkeze sorar.

1 Nisan’da CHP’yi zafer beklemiyor. Büyük bir galibiyet de beklemiyor. 31 Mart gecesinde ışıkları erkenden sönmüş ana muhalefet genel merkezini 1 Nisan’da isyanlar bekliyor.

İYİ Parti’yi konuşmaya bile gerek yok. En sağlam olduğu Mersin’de belediye başkanının adaylık müracaatını vaktinde yapamama, ipi çeken son sebep oldu. 1 Nisan 2019 İYİ Parti için sonun başlangıcıdır. Bu defa zincirli vekiller, bile Meral Akşener’i geri getiremez. Aksine; parti, tez zamanda olağanüstü kongreye giderek kendini fesheder. Bazı vekil ve belediye başkanları MHP’ye döner, bazısı CHP’ye girer, bazısı evine gider.

SP’yi konuşmaya bile gerek yok. HDP’ye gelince. O, artık hiçbir zaman Türkiye partisi değildir. Bu millet, böyle bir şansı 2015’te verdi fakat dağın vesayetinden çıkmayan bu parti yönetimi, o treni kaçırdı. HDP de ufalanıp zamanla biter.

1 Nisan’ın galibi, Cumhur İttifakı olacaktır. Ancak; zaferin sahiplerinin Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli olacağına şüphe yoktur.

1 Nisan’da Türkiye gülecektir.

Kedere gark olacaklarsa olur. Zira denmiş ki:

-Tarih, kaza ve kaderdir!..

.İSTANBUL’DA BAŞKAN OLMAK

2019-02-26 02:00:00

A -

A +

Ord. Prof. Dr. ve süsleme sanatları ve nakış üstadı Süheyl Ünver, kendini ahirete yakın hissettiği günlerde Huzur romanıyla Beş Şehir’in yazarı ve akademisyen Ahmed Hamdi Tanpınar’a “bundan böyle İstanbul sana emanet!” der.
TOKİ, yaptıkları ve yapmadıklarıyla değişik kantarlarda tartılabilir. Lakin, adı geçen kurumun iki eseri var ki onlardan tam not almaya layıktır. Bundan dolayıdır ki bu eserlerin naşiri Mehmet Ergün Turan’ın Fatih’e başkan adayı tensibinden dolayı, çok senelerdir ihmal içinde olan bu mübarek belde namına ümidliyiz.
Bu başkan döneminde TOKİ, hayli hacimli iki resim albümü neşretti. Onlardan birinin ismi “Hoca Ali Rıza”, diğeri de “Ahmet Yakupoğlu”dur. Süheyl Hoca’nın Tanpınar’a söylediği o sözlü mirası Kütahya’nın medarı iftiharı Ahmet Yakupoğlu’na dair olan albümde okuduk. Zikrettiğimiz sözden öyle seziliyor ki bir önceki nesilden de bir İstanbul sevdalısı da şehri Süheyl Ünver’e emanet etmiştir. O şahıs kim olabilir? Kendi Türkçesiyle cevap vermek gerekirse “gaaliba” Yahya Kemal.
Süheyl Ünver’le Ahmed Hamdi Tanpınar, arasında geçen o konuşmaya bakınca mevzua muttali olmayanlar, sanır ki bu mirası bırakan zat sanki bütün İstanbul’un tapusuna maliktir. Hâlbuki değildir, biri babadan kalma diğeri de sonradan kazanılma iki konaktan öte emlaki yoktur. Bildiğimiz bu. Bir diğer bildiğimiz ise Yahya Kemal Beyatlı’nın o kadar bile emlakinin olmadığıdır. Zaten sefirlik ve vekillikten sonraki ömrünü de daimi surette kaldığı Gümüşsuyu’ndaki Park Otel’de tamamlamıştır. Bizim bildiğimiz kadarıyla bu şöhretli Müslüman Türk’ün dünyalığı yoktur. Zaten Üsküp muhaciridir. Şiir ve nesirleri de ancak vefatından sonra kitaplaştırılmış ve onları dahi dünya gözüyle görememiştir.
İşte bu zat, öyle bir İslam, öyle bir Osmanlı, öyle bir Türk ve öyle bir İstanbul sevdalısıdır ki o aşkı kelimelerle anlatmak zordur. Bunları eserlerinde kendisinden dinlemek, o benzersiz hazzı ve zevki yaşamak gerekir. Bu büyük şair ve mütefekkirin “Türk Müslümanlığı” dediği, bu vatanın her karış toprağına sinmiş olan Ehl-i Sünnet Müslümanlığımızdır.
Unutmamalı ki Yahya Kemal Beyatlı, “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” adlı abidevi şiirinden ibaret değildir. O’nun nesirleri, hele Aziz İstanbul, âdeta şiir külliyatının şerhidir. Daha 30’lu yaşlarına basmadan evvel, muhtelif mecmua ve gazetelerde kaleme aldığı yazılar, Türk milleti için muhteşem bir ilim, irfan, Türkçe, hassasiyet ve üslub mirasıdır.
İstanbul’un fethini, Surları, Eyüb Sultan’ı, Ak Şemseddin’i, Boğazkesen Hisarı’nı, Güzelce Hisar’ı, Boğaziçi’ni, Topkapı Sarayı’nı, Emanet-i Mukaddese’yi, Ayasofya’yı, Sultanahmed’i, Süleymaniye’yi, Fatih’i, Üsküdar’ı, Göksu’yu, Kanlıca’yı, Murad-ı Hüdavendigar’ı, Fatih Sultan Mehmed Han’ı, Zağanos Paşa’yı, Yavuz Sultan Selim Han’ı, Kanuni Sultan Süleyman’ı, bir mezar taşını, bir serviyi ve İstanbul’u İstanbul yapan her şeyi dünü, mevcudu ve istikbaliyle bir kere ve bin kere, bir de “Nakiye Hanım’ın ciğerparesi Yahya Kemal” adlı büyük İstanbul tutkunundan dinlemek ne tadına doyulmaz bir lezzettir! Ancak şu da devrin çok acı ve ağır bir hakikatidir ki Mehmed Akif Ersoy gibi o da Sultan Abdülhamid Han’ı anlayamamış ve bu gafletinden dolayı da Hakan Halifeye karşı bayağı haksızlık yapabilmiştir. Mezkûr dâhi Padişah aleyhine olan satırlarını okuyunca namına hayıflanmamak mümkün değil.
İstanbul’da 31 Mart 2019 Belediye Seçimlerinde İBB ile birlikte 39 kaza için değişik parti ittifaklardan 100 kadar başkan adayının rekabeti başlamış bulunuyor. Bu adaylara desek ki:
-Yahya Kemal’i okumadan İstanbul da bilinmez, İstanbullu da olunmaz. Üstadın İstanbul’a dair; bu şehrin ruhuna, manasına, tarihine, maddesine, şehircilik şartına kadar yazdığı yazıları Osmanlı Türkçesiyle çıkan Tevhid-i Efkâr, Payitaht ve İnci gibi gazete ve mecmualarda bulup okumalı, hatmetmeli ve hazmetmelisiniz.
Bunu bizden işitecek namzetler, herhâlde geçmiş uzun zaman ve harf inkılabından ötürü belli etmeseler de bir karamsarlığa düşerler. Temini kolay olmayabilir. Hâlbuki o yazılar, el altında. Edebiyat tarihçisi Nihad Sami Banarlı merhum İstanbul’a dair makalelerini “Aziz İstanbul” adıyla bir eserde toplamış bulunuyor. Araştırmak için hiç zahmete gerek yok. O muhteşem yazılar, bu müstesna kitapta mevcuttur. Şuna emin olmalı ki Yahya Kemal’in İstanbul için vefatına kadar yazdıklarını, İstanbul’a dair tefekkürlerini okumadan, yaşamadan, idrak etmeden, o heyecanı duymadan İstanbul’a da, İstanbul’un kazalarına da layıkıyla başkan; daha doğru söyleyişle hizmetkâr olunamaz.
Bugün ortada dolaşan trafik, park, yüksek bina... gibi harcı âlem, beylik laflardır. Bunlardan kurtulmak, esasa dönmek, Aziz İstanbul’daki aziz aşkla pişmekle mümkündür.
Her İstanbul adayına tavsiyemizdir:
Yahya Kemal’in büyük eseri Aziz İstanbul’u okuyup kalbinize nakşediniz.
Onu okuyunca İstanbul’u daha evvel hakkıyla bilmediğinizi bile itiraf edebilirsiniz.
Şehir, maddeden öte ruhtur.
İstanbul’un ruhunu hissedenler İstanbulludur.
Arsaya tapuyla, şehre gönülle sahip çıkılır.

.BEKA; ÖLÜM-DİRİM MESELEMİZDİR!

2019-02-25 02:00:00

A -

A +

Bu makaledeki anahtar kelimeler; emperyalizm, terör, beka ve siyasettir.

İdareye talip olurken bu kelimelerin köküne; mana ve mahiyetine inmeden onların üzerinden siyaset yapmaya kalkışmak, yapanları gündelik, sığ ve yarını olmayan tartışmalarda rehine kalmaya mahkûm eder.

Meşhur 150’liklerden ve edebiyatçı Refik Halid Karay, emperyalist zihniyetin çalışma tarzına dair “azınlığı çoğunluğun üstüne salıp sonra o azınlığı, saldırdığı çoğunlukla anlaşmaya mecbur bırakma” tesbiti yapar ki doğrudur ve o doğru, asrı aşkın bir zamandır değişmemiştir. Hiçbir vakit de değişmez. Birtakım hülyalarla gündüz rüya gördürülen ekalliyet/azınlık, bedeli ağır ödenmiş uykulardan uyandığında eteğine dört elle sarıldığı emperyalistler yani doymak nedir bilmeyen yayılmacı vahşetin çok uzaklarda olduğunu görür ama her şey bitmiştir. Hâlbuki büyük sosyolog, tarihçi ve siyasetçi Abdurrahman Muhammed bin Haldun, “coğrafya, kaderdir!” dediğinden beri çok yüzyıllar arkada kalmıştır.

Aynı coğrafyanın ana ve tali unsurları, aynı kader vadisinde, üstlerindeki adalet güneşi altında birlikte yaşayacaklarına emperyalist zihniyetin tutuşturduğu yangınla zaman, mekân ve nesiller küle döner.

Bu bölgede tamı tamına yarım asırdır bugünkü veya dünkü vatan coğrafyasında yaşadığınız ve adına üretilmiş bir kelimeyle “terör” denen tedhiş yahut şiddetin silahlı azgınlığının marka nev’i her ne olursa olsun bidayet ve nihayeti yukarıdaki tesbittedir.

Her tür ve aidiyetiyle emperyalizm, yapacağını yapar, doyma noktasına varınca da arkada devam eden yangın artıkları, ihtilaflar bırakarak çekip gider.

Bu yaşadığımız esasında iki asrın mirasıdır. Yarım asırdır, bilhassa çeyrek yüzyıldır ise durmayan bu girdaptayız. Bu azaba “terörle mücadele” demek yanlıştır ve zaman zaman da kol kola girdiğimiz ve mücadelenin asıl sahası stratejik ortak riyakârlıklarına aldanmaktır. Bu aldanmaya, bu yanılmaya düşmemek için saatlik veya yirmi dört saatlik basit politikalara kapılmadan “devlet siyaseti” gütmek gerekir. Meçhulde kalmış mütefekkirlerimizden Kâtip Çelebi, “devletin bekası için tek şart olan siyasetin akıl ve şeriat yoluyla takip edilebileceğini” haber verir. Yani gerekli olan, hukuk ve akılla beslenen bir devlet yönetimidir. Beka bununla mümkündür. Beka, bir milletin; baki kalabilme, vatanıyla, milletiyle, dili, dini, örfü, irfanı, bayrak ve ezanıyla o iklimin hürriyet havası içinde ardı gelmeyen yarınlara kalabilme azim ve iradesinin adıdır.

Bir yerdeki millet varlığı, ilkin kelimelerdeki çürümeyle bozulmaya başlar. Beka, baki, siyaset, devlet, ebediyet gibi kelimeler, zihinlerden silinince bunlar, devleti idareye talip bazı kimselerde bile sislerin ötesindeki hayaller gibi kalır.

Evet; emperyalist unsurlar bu iklimin kader beraberliğindeki unsurlardan küçük olanları ana gövdeye saldırtmaktadır. Bu saldıranlarla politik kansere yakalanmış olanlar, iktidara ulaşma adına iş birliği hâlinde olabiliyorlar. Onlar, bu gaflet kör dumanı altındaki iş birliğinin, millî bekamızda hangi onmaz yaralar açacağından habersizdir.

Neyse ki bu gaflete karşı muhkem bir Cumhur İttifakı kurulmuştur. Bu ittifak, istiklal ve istikbal mücadelemizde ölüm-dirim kavgası yapanların safıdır. Ortada bir parti, iktidar, seçim yarışı yoktur. Emperyalistlerin kullandıkları, onlarla iş birliği zaafına kapılmış gündelikçi politikacılar ve elde kalan son vatan bütünlüğünü muhafaza için canhıraş bir şekilde koşturanlar vardır.

31 Mart 2019, ne bir seçim, ne mahallî seçim, ne belediye hadisesidir. 31 Mart; 27 Mayıs, 28 Şubat, 15 Temmuz neyse odur. Hakikatin böyle olduğunu ancak şuur ve idrak sahipleri idrak edebilirler. Çünkü; biz iki asırdır, terörle değil; o zalim emperyalizmle mücadele ediyoruz.

.SÖZ BORCU

2019-02-22 02:00:00

A -

A +

Bizden evvel bir muhafazakâr iktidar 10 yıl boyunca işbaşındaydı, 27 Mayıs darbesiyle devrildi. Orta ve yüksek tahsil yıllarımızla sonrasında da kaç muhafazakâr iktidar gelip geçti. Nihayetinde en kıvamlı muhafazakâr iktidar, 17 senedir fasılasız şekilde işbaşında bulunuyor.

Bütün bunlara rağmen millî eğitimin varlık hikmetini aksettiren ders kitaplarının, bu milletin ruhuna, dilinin bu milletin diline, gayesinin gayesine mutabık olduğunu sanmıyoruz.

DP, AP, MC Hükûmetleri, ANAP, DYP, Refah-Yol Hükûmeti ve AK Parti:

DP 1950’de işbaşına geldi. Aradan ortalama 70 sene geçmiş bulunuyor. Bu zamanın 3’te birden azında “6 Ok zihniyeti” hükûmet etmiştir. Diğer bütün zamanlarda maarifimizin emir-komuta merkezinde milliyetçi, mukaddesatçı, muhafazakâr, dindar gibi unvanlarla bilinen millî eğitim bakanları, vazife yaptıkları hâlde millî eğitim müfredatı, ders kitapları, o kitapların körpe beyinlere yerleştirmek istediği dünya görüşü, hiçbir zaman yerli ve millî olmadı.

Tahsil dönemimizdeki hâlin çok değiştiğini göremiyoruz.

Tarih derslerinde eski Yunan ve Roma’ya methiyeler diziliyordu. Edebiyat derslerinde ahlaksızlık bataklığın eski Yunan destanları edebiyat şaheseri olarak okutuluyordu. Bir taraftan hain Yunan’ın I. Dünya Harbi’nde garbî Anadolu’yu işgal ederek yaptığı zulümler öğretilirken diğer taraftan bu ülkenin çocukları dedesinin katilinin büyük dedelerine âşık edilme sendromuna zorlanıyordu.

Aynı tezat, biyoloji dersinde de vardı. Çocuk, genç okulda gördüğü Darwin teorisinin maymun asıllığıyla ailede öğrendiği ilk insan ve ilk Peygamber Âdem aleyhisselam, gerçeği arasında şaşkına dönüyor, felsefe dersinde belki de Roma, Yunan hatta belki Fransız milliyetine imrenme ayıbına düşüyordu.

Diğer taraftan edebiyat derslerinde de dünya ile yarışan Divan Edebiyatı aşağılandıkça aşağılanıyordu. Din dersi, kalblere imanı değil, şüpheyi yerleştirmek içindi.

Şimdiye dek Mustafa Necati, Reşid Gaalib, Hasan Ali, 6 Ok öğretisi hiç değişmedi. Bu bir pozitivist, materyalist, Darwinist, Kemalist, Freudcu sentezdi. Şimdi o senteze bir de Yoga felsefesi dâhil edilmiştir. Yoga’nın sakin çehresinin gerisinde Hind inanç ihracı ideolojisinin olduğunu göremeyene sadece acınır.

Bahsettiğimiz sentezi kuranlardaki iddia şuydu; yeni devlet, düşman ve Osmanlıyla vuruşa vuruşa kurulmuştu. Sadece Suudiler değil, Kemalistler de Osmanlıdan kurtuluşu kutlamaktaydılar.

İslam âlim, evliya, mütefekkir ve kâşifleri, ne din dersi ne sosyoloji, ne felsefe, ne fizik, ne biyoloji ve ne de kimya derslerinde tek kelimeyle bile geçmezdi. Laiklik, onların yolunu keserken papaz ve haham asıllı olanlara, hatta ateistlere varıncaya kadar Avrupalı bilginlere yol açardı.

Tarih kitaplarında müfredat şöyleydi: Sayfada Abdülhamid Han’ın resmi olur. Altında “Kızıl Sultan” yazar. Malumat olarak da “korkak, evhamlı, diktatör, pinti” vs. iftiraları yer alırdı. Vahideddin Han zaten haindi, vatanı satmıştı! Sultanların aile hayatları, Harem, Saray baştan başa yalan yakıştırmalarla doluydu.

Dünkü imparatorluk hayatında her şey ve herkes kötüyken sadece birkaç isim yıldızlaştırılıyordu.

Edebiyat, vatan ve hürriyet, onların arasında paylaştırılmıştı.

Mevzubahis zihniyete göre Namık Kemal, vatan şairiydi. Tevfik Fikret ise büyük şairdi. Midhat Paşa, hürriyet kahramanıydı. Dağ haydudu Resneli Niyazi de Meşrutiyet kahramanıydı.

Bu isimler ve benzerlerinin ortak yanı Hakan-Halife’ye düşmanlıktı.

Eğer; Yıldız Sarayı yağmasında jurnaller/ihbar mektupları, ateşe verilmeseydi Namık Kemal’in nasıl iki taraflı çalıştığı ortaya çıkacaktı.

Midhat Paşa, Abdülaziz’e darbe yapıp şehid eden, devleti Rus harbi felaketine sürükleyen, Balkanların elden çıkmasına sebep olan ve üstüne İzmir’deki Fransız konsolosluğuna sığınma zilletine düşmüş bir muhteristi.

Tevfik Fikret, Abdülhamid’e tuzak kuran Ermeni teröristi şiirlerinde medh-ü sena eden fakat öldüremediği için de dövünen ruhu yabancılaşmış bir münevver müsveddesiydi.

Resneli Niyazi’den daha kime kadar böyle isimler vardır. Mehmed Akif bile şifa kabul etmez bir Abdülhamid düşmanı olmasaydı belki de o muhteşem şiiri, İstiklal Marşı olmayacaktı.

İsmi zikredilenler, ders kitaplarının medarı iftiharıydı. Yaşadıkları devirde hükümdara düşmanlık ve devlete isyan sebebiyle cumhuriyet döneminde “düşmanımın düşmanı dostumdur” muamelesi görmüş ve adları, resmî, gayrı resmî birçok yerlere verilmişti.

Gariptir ki ve çok gariptir ki Abdülhamid Han’ın ismi bugün dahi şöyle göze gelir bir yere verilmedi.

DP-Demokrat Parti, işbaşına gelince bir ideolojik kurum olan CHP’ye karşı kazanılan bu zafere “Beyaz İhtilal” dendi.

AK Parti işbaşına gelince aynı zihniyete karşı kazanılan zafere bu defa da “Anadolu İhtilali” dendi.

Ama hakikat şu ki geçen 70 yıla bakıldığında makyaj düzeltmeleri dışında esaslı bir değişiklik yok. Aynı dil, aynı niyet ve aynı dünya görüşü biteviye devam ediyor.

O hâlde söz borcumuzu eda edelim:

-Yerli ve millî nesillerin yetişmesi için lazım gelen şartların eda edildiği kanaatinde değiliz.

.CHP’NİN ELİT ÇIKMAZI

2019-02-21 02:00:00

A -

A +

İsmi “Halk Partisi” ama bu parti, ismiyle müsemma değil. İsmi “Halk Partisi” fakat halktan değil, kendini seçilmiş, süzülmüş ve fildişi kulede görenlerden oy almakta. Halktan hiç mi oy almamakta? Alıyor fakat yeterli değil. İktidar olacak kredi açılmıyor.

Halktan yani köylüden, işçiden, gecekondudan, kenar semtten dar ve orta gelirliden oy alan, oldum-olası muhafazakâr partiler DP, AP, ANAP, DYP Refah ve AK Parti oldu. Avrupa Sosyal Demokrat Partiler Birliğine üye olduğu hâlde CHP hiçbir zaman Avrupai anlamda sosyal demokrat parti olmadı.

CHP, tabandan gelmediği için millî bünye ile bitmeyen bir sürtüşme içindedir. Milletin dini, dili, örfü, eğitimi, yemesi-içmesi eğitimi, CHP için kavga sebebi oldu?

Niçin?

Çünkü CHP hep kendini veya seçim kazandığı çevreleri halkın ve halkın değerlerinin üstünde gördü ve görmekte. CHP büyükşehirlerdeki bazı kaleleri için “okuryazarlığı, kişi başına millî geliri en yüksek ilçeler” diye övünür.

Hâlbuki, CHP buralara sıkışıp kalmıştır. Bazı büyükşehirlerin bazı merkez ilçelerinde nüfus yoğun olarak CHP’li elit sınıf yaşar. Onlar, aslında CHP’ye değil, laiklik-kemalizm- Avrupalılık karması ideolojililerine oy verirler. Orada milletvekili veya belediye başkanının kimliği arka plandadır, belirleyici unsur, altı oktur. O flamayı rakı içme hürriyetinin teminatı olarak görür.

CHP, taassup alanlarına sıkışıp kalmıştır. Bu alanlardan kurtulmak bu partinin önceliği olmalı. CHP’de yönetim devrimi yapacak bir genel başkanın, evvela bu halktan kopukluktan kurtulmak için vaziyeti olanca çıplaklığıyla okuyabilmesi ve acil tedbirler alması gerekir. Buna cesaret edecek CHP lideri çıkar mı bilinmez ama bu adacıklar kopukluğundan kurtulmak şarttır. Şu bir tezat değil midir? Büyükşehirlerin tarif garabeti olarak “kapitalist sosyalistleri”nin vatandaş-egemen olarak yer ettiği yerli değerlerden mesafeli ilçeleri CHP’li, fakir-fukara ilçelerse AK Partilidir.

Adı “Halk” olan bu parti, elitler daha doğrusu elitliği kendinden menkul insanlara dayanırken halkın bizatihi yaşadığı Anadolu kaynaklı ilçelerde yoktur.

CHP ulusalcı, şu-bu çekişmesinden evvel bu elit vesayetiyle ele alınmalıdır. Duvarlaşmış bu kalın kabuğun kırılması CHP “merkez-i umumi”si için en büyük meseledir.

CHP’nin ezberleri bozacak, partisini tarihiyle yüzleştirecek deli yürek bir lidere ihtiyacı vardır. Böyle bir lider AK Parti’ye “al sana şu okuma- yazması yüksek, kişi başına geliri yüksek ilçeleri bırakıyorum; sen de bana o miktarda fakir-fukara ilçeleri bırak” dese, diyebilse, dedirtseler o zaman CHP’ye halk partisi olma yolu açılır. Ama bunları görebilecek, diyebilecek bir CHP yöneticisi görülmüyor. Tarihiyle yüzleşme cesareti bir yana niyeti de sezilmiyor.

CHP, yaşadığı bölgeyi fildişi kule varsayan elitlerin, lafta seçilmişlerin vesayetinden kurtulmadıkça, kendi tarihiyle yüzleşip hata ve veballerini ikrar etmedikçe milletle arasındaki mesafeler kapanmayacaktır.

“Halk” denilen, bu milletin ta kendisidir. Bu millet gibi duymayan, görmeyen, inanmayan CHP, bir avuç elitin güdümünde olmakla ölmek arasında kalmaya mahkûmdur.

Millet şehit olurken CHP 15 Temmuz’a “tiyatro” derse, millet 28 Şubat’tan zulüm görürken CHP ikna odası faillerini vekil yaparsa, millet 27 Mayıs’ın zulümlerine ağlarken CHP sabıkasızlık kaydı ibraz edemezse, İstiklal Mahkemelerini saklamaya devam ederse; bu CHP, köylüleri Ankara’nın Ulus semtinden öteye geçirmeyen CHP’den milim farkı olmadığını göstermiş olur.

CHP, bugüne dek hep tavizsiz bir ideolojik kurum oldu. İdeolojiler, idrakleri körelttiği için parti olmadıklarını göremediler.

Adı geçen parti, bundan böyle yol ayırımındadır:

-Ya ideoloji ya parti!

-Ya elit zümre ya millet!

.TENEKE MADALYA

2019-02-20 02:00:00

A -

A +

Mahmut Şevket Paşa’nın resmine bakıldığında ağzını kapatmış ve Alman hayranlığını bağıran uçları yukarı sivriltilmiş bıyıkları, ilk nazarda dikkati çeker ama asıl dikkat çeken, bütün göğsünün sıvama madalya ve nişanlarla dolu olmasıdır. İçlerinde Hilal ve saliplerin de bulunduğu bu iftihar unsurları, Tanzimat’tan Cumhuriyete dek bütün devletlu, haşmetlu, sadaretlu paşalarımızın hemen her birinin göğsünü aynı cömertlikle sıvama kaplar.

Ne olmuştur, nerede, ne zaman, hangi memleket fethedilmiş, küffar hezimete uğratılmıştır ki bu madalyalar, o göğüslerde bakanın gözünü kamaştırıp durur?

Bunların hiçbiri yok fakat bol bol dağıtılan bu madalya ve nişanlar vardır.

Hâlbuki Şarki Roma’yla Pontus imparatorluklarının ve umum Balkan devletlerinin fatihi Fatih Sultan Mehmet Han, böyle basitliklere tenezzül etmemişti. Torunu Yavuz Sultan Selim Han, dördüncü Murad Han ve İstanbul’un imanla şereflenmesinden önceki ve sonraki hiçbir Padişah devrinde böyle tenekeden; hele üstünde haç işareti olan nişanlara, madalyalara tenezzül edilmemişti. Böyle şeyler, o Gaza Asırlarında akıldan bile geçmedi. Zira o devirler halis Müslümanı, iyiliği saklı yaptığı gibi övünmeyi ayıp sayardı.

1826’da fesle başlayıp 1928’de de şapka ile devam eden kalıp değişikliği esaslı gardırop inkılapçılığı, zahiri değiştirdiği gibi bunun devamında da batını değiştirecekti. Bu, bugün dahi devam etmektedir ve en yaman çelişkiyi de türedi tesettürlü şehirli kızların Şoför Nebahat kabadayılığındaki fütursuzluğunda kendini göstermektedir.

Tanzimat, tarihimizi mana ve maddesiyle tam ortasından ikiye bölmüş, yokuş aşağı sürüklenme 1922’lerin büyük kan kayıplarıyla nihayetlenmiştir. Tanzimat yani 3 Kasım 1839 öncesi bir tek ölçü vardır “İ’layı kelimetullah. Bütün gaza gönül erlerinin muradı odur; Şanlı Kelime-i Şehadet’i insanlığın ufkunda inmeyen bir bayrak olarak dalgalandırmak. Önce şekli sonra kalbi değişikliğe uğrayan Tanzimat münevveri, artık başka işler peşindeydi. Yerli veya ecnebi muadil mevki sahipleriyle nişanlar alınıyor, madalyalar veriliyordu ki bu âdet 12 Eylül’de yeniden dirilecektir.

Tanzimat’la birlikte millî iskan hayatımız da başkalaştı. İstanbul’un fethinden ta 1856’ya kadar Saray, tekti ve o da Topkapı Sarayı/Yeni Saray idi. Ne var ki Topkapı Sarayı her Padişah döneminde ihtiyaca göre genişletilerek nihayetinde bugün gördüğümüz ve hayran kaldığımız şekli almıştı.

Tanzimat’tan sonra Dolmabahçe ve Çırağan’la birlikte Boğaz Sarayları dönemi başlayacaktır. Yıldız Sarayı, daha evvelden orada bir köşk olmakla bu cümleden değildir. Topkapı, Dolmabahçe’ye nakledilince göğsü sıvama nişan ve madalyalarla dolu devletlu Paşalar dahi Boğaziçi’ne sahil saraylar, yalılar, köşkler inşa ettiler. Dolmabahçe dışarıdan istikrazla yapılmıştı. Herhâlde bu paşalar da bir yerlerden borçlanarak bu yalıları asude günlere açmışlardı.

Havada mağlubiyet şimşekleri çakarken karada manzara buydu. Kalbi dünyalıkla dolan devlet adamının da askerin de zafer kazanması muhaldi. Tanzimat’la birlikte Gaza Aşkı’nın yerini Araba Sevdası almıştı. Nitekim bir adım sonra o saray yalı ve konaklara entrikalar da girmişti.

Cilveli Boğaziçi’nin kimseye yâr olmayacağı ileride anlaşılacaktı. Lakin; iş, işten geçmiş olacaktı.

.O İSİM, HAYATIMIZDAN ÇIKMALI

2019-02-19 02:00:00

A -

A +

Sultan Abdülhamid Han, 31 Mart Vak’asından sonra 27 Nisan 1909’da iktidardan devrilerek ailesinin bir kısım mensuplarıyla birlikte Selanik’e sürgün edildi.

Darbeye Selanik’ten gelen 3. Ordu öncülük ediyordu. Başıbozuk vaziyetteki bu askerlere daha sonra “Hareket Ordusu” denecektir. Hareket Ordusu’yla cuntanın lideri Mahmud Şevket Paşa’ydı.

Mahmud Şevket Paşa, bir Abdülhamid muhalifi değildi. “Muhalif” kelimesi, çok zayıf kalır. Darbe günlerinde doldurduğu taş plaktaki sesi bugün el altında mevcuttur. İnternetten ulaşılmaktadır. Bu kayıt, dinlendiğinde görülmektedir ki gözü dönmüş bir kuduz kişi, Hakan-Halife’ye en aşağılık kelimelerle sövüp-saymaktadır.

28 Şubat Darbe Cuntası’nın, nerelerden beslenerek günümüze kadar ulaştığı şuradan anlaşılmaktaki en hafif sözü “Yıldız’daki baykuuuş!” olan o plak, ilk defa 28 Şubat’ta ATV’de Ali Kırca’nın programında yayınlanmıştı. Aynı programda daha sonra sözde Türkçe ezanlar da yine taş plaktan yayınlanacaktı.

Padişah’ın hal edilerek aile mensuplarından bir kısmıyla saraydan çıkartılması üzerine 33 yıl boyunca Hünkârın şahsında devlete hediye gelmiş paha biçilmez eserler ve Padişah’ın hazırlattığı türlü emtia, eşya, antika, rütbeli- rütbesiz darbeci serseriler tarafından talan edildi. Emsalsiz kıymetteki kütüphaneden, altın ve gümüş eşyalara kadar her şey çalındı. Mahmud Şevket Paşa sürüleri yağma yapıyordu.

Abdülhamid Han, ta veliahdlığında ticaretle uğraşıyordu. Bu sebeple ciddi bir servet kazanmıştı. Bundan dolayıdır ki tahta geçince yekûnu büyük meblağlar tutan ulufe bahşişini hazineden almayarak kendi cebinden dağıtmıştı.

Ne var ki tutumlu ve çalışkan bir insan olmakla imkânları fevkalade yerinde olan Abdülhamid-i sani ve aile efradının bir kısmı payitahtta, bir kısmı Selanik’te zor vaziyete düşmüşlerdi. Alatini Köşkündekiler kıt kanaat de olsa geçiniyorlardı. İstanbul’dakiler çok zordaydı. Hanım Sultanlar, sultanlar, şehzadeler bir lokmaya muhtaç olmuşlardı. Bugünden bakınca, o gün, sanki 15 sene sonra yaşanacak olan Hanedan sürgün dramının provasının yapıldığı görülmektedir.

Bir ülkede darbe olması, hukukun ortadan kalkması demek değildir. Darbeciler dahi kanunları ihlal ettikleri hâlde devirdikleri iktidarı hukuku ihlalle itham ederek kendilerini haklı gösterme peşindedirler. Kaldı ki darbeler şöyle dursun savaşın bile bir hukuku vardır. Muharip taraflar buna riayetle mükelleftir. Mesela savaşta bile işkence yapılamaz, sivillerin malına-mülküne el uzatılamaz.

Mahmut Şevket Paşa’nın çetebaşlığını yaptığı 31 Mart darbesinde ise ileride 28 Şubat’ta olmayacağı gibi hukuk yoktu. Sultanın şahsi hesap, para, irad neyi varsa hepsine el konmuş, bu devletin büyük bir Hükümdarı, alelade bir mahkûm derekesine düşürülme cinayetine tevessül edilmişti.

Abdülhamid Han, ekmeğiyle büyümüş bu haydutların insafa gelmelerini sabırla bekledi. Fakat oralı olan yoktu. Kendilerindeyse dayanacak mecal kalmamıştı. Bunun üzerine 5 Temmuz 1909’da Selanik’teki Alatini Köşkü’nden kibirden yontulmuş bir diktatör heykelini andıran devrin kudretli paşası Mahmud Nedim ve tabii ki onun şahsında devlete bir arz-ı hâl/dilekçe yazarak can ve mal hürriyetlerinin temin edilmesini, bir ekmeğe muhtaç hâle geldiklerini, 31 Mart’la alakası olmadığını yeminle beyan etme mecburiyetinde kalıyordu:

-Devlete ve millete iyi ve kötü fakat hüsniniyetle otuz dört sene vallahi ve billahi geceli gündüzlü hizmet eyledim. Şeyhülislam Efendi vasıtası ile yemine muhalif hâl ve harekette bulunmadım. Meşrutiyet aleyhine kuvvet kazanmaya çalışmadım. İstanbul’daki asker hadisesinden vallahi malumatım yoktur.”

Mahmut Şevket Paşa, örfi idare/sıkıyönetim kumandanıydı. Esasındaysa kendisine “Paşa Baba” diye hitap eden Enver Paşa ileride ne olacaksa o, o günden öyleydi.

Diktatör, gelen üç talepten mürekkep istidayı külliyen reddetti. Şu talepler reddediliyordu:

1-Şahsının ve gerek İstanbul’da kalmış ve gerek yanında olan aile efradının hayatının teminat altına alınması. 2-Alatini Köşkünün satın alınarak kaydı hayat şartıyla kullanmasına tahsis edilmesi. 3-Hizmetinde bulunan çalışanlara şahsi hürriyetlerinin verilmesi.

Mahmud Şevket Paşa, her şeyi derhal ve öfkeyle reddetti. Vicdanı olan, bunu yapmazdı.

Devlet, kapanın elinde kalmış, meşruti nizamda yeni Padişah sembolik hâle gelmişti.

Kimdir bu Mahmut Şevket?

Bağdat’a yerleşmiş Gürcü bir ailenin çocuğu. 1856 Bağdat doğumludur. Yüksek tahsili için İstanbul’a gelmiş, Harbiye’de zihni Jöntürk fikirlerle zehirlenmiş, Almanya’da uzun seneler kalmış, nazırlık, sadrazamlık yapmış, müşirlik rütbesine kadar çıkmıştır. Bu hukuk tanımaz zorba, etrafıyla beraber sadece 31 Mart ihanetinden değil, Balkanları kaybetme gafletinden de sorumludur.

11 Haziran 1913 günü makam otomobiliyle Divanyolu’nda seyir hâlindeyken silahlı saldırıya uğradı. Düşmanları katletmişti. Otomobiliyle suikast esnasındaki kıyafetleri Harbiye Askerî Müzesindedir.

Katlinden kısa bir süre sonra Beykoz’un Trilye Köyü’nün ismi “Mahmut Şevket Paşa” yapıldı. Cumhuriyet döneminde de ismi okullara verildi.

Adı geçen köy, yakın zamanlara kadar İstanbul’un çok uzak bir yeriydi. Artık bütün İstanbul, İBB hudutları dâhilindedir, köy yoktur. Yeni yollarla eski uzak semtlere gitmek basitleşmiş, dolayısıyla durak gibi isimler ve okul adlarıyla Mahmut Şevket Paşa, asla hak etmediği şekilde hayatımızı işgal eder olmuştur. Bu kirli adamın hayatımızdan çıkması şarttır. Müstakbel İBB Başkanı, evvelemirde bunu sahiplenmelidir.

Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, önceki gün cennetmekân Sultan’ın, adı malum Paşa’ya gönderdiği mektubu bir mitingde elinde sallayarak “benim Padişahıma neler yaptılar?” diye milletinin hislerine tercüman olmuş.

Öyle ise kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı. Mahmud Şevket Paşa ismi, hayatımızdan çıkartılıp atılmalıdır.

.ÜSKÜP DİYARBAKIR HATTI!

2019-02-18 02:00:00

A -

A +

Rumeli’nin birliğini Anadolu’dan evvel kurmuştuk. Ancak kaybetme faciasını da önce Rumeli’de yaşadık. Diyarbakır, Anadolu’daki medeniyet merkezlerimizden biri olduğu gibi Üsküp de Rumeli’deki medeniyet merkezlerimizdendir. Üsküp’ü bizden koparanlar, şimdilerde de Diyarbakır’ı koparma ihanetindeler. Üsküp’ün kaybı anlaşılırsa Diyarbakır ve onun şahsında bütün o iklim anlaşılır. Bölücü, dinle-imanla alakasız Kürtçülere anlatılacak bir şey yoktur. Samimi Müslüman Kürtler içinse bu makalede çok ibretlik gerçek vardır. Üsküp’ü şüphesiz ki en iyi anlatacak kalem, kendisi de evlad-ı fatihan torunu olan Üsküplü Yahya Kemal Beyatlı’dır.

Biz, bugün üstadın makalesini hangi saikle kısaltarak buraya iktibas ediyorsak Yahya Kemal de Dergâh mecmuasında neşrettiği “Karanlıkta Uyanan Biri” adlı mevzubahis makaleyi aynı sebep, saik ve niyetle kaleme almış olmalıdır. Zikrettiğimiz makale, “Hatıralarım” adlı eserinde de mevcuttur. Dergâh’ta 1921’de intişar ettiği sırada İstiklal Harbimiz devam etmektedir. Bilhassa Müslüman unsurlar arasında birliği elde tutmak yüksek arzudur. Ne demek istediğini Üsküp üzerinden anlatma gayretindedir. Makale, imparatorluk teb’ası Müslümanların ders almaları için onlara yapılmış bir ikazdır. Zira buradaki esas fikirlerdendir ki Türk, kendini bilmemiş, diğerleri de haddini bilmemiştir. Nasıl felaket bir hata işlendiği geç fark edilecektir. Fakat iş işten geçmiştir. Yahya Kemal anlatıyor:

-Üsküp eşrafından bir gençle görüştüm. Bu genç, Rumeli’yi fetheden ilk Türklerin torunlarındandı. “Humbaracı-zadeler adıyla anılan ailesi Fatih devrinde Üsküp toprağına kök salmış, o toprakta büyük bir meşe gibi kocamış ayrı ayrı hanedan dalları vermiş eski bir aile idi.

-Üsküp o kadar eski ve o kadar Türk’tü ki İstanbul’dan ve Selanik’ten gelen yeni kelimeleri, yeni eşyayı hatta yeni şarkıları alafranga telakki ederdi. Balık suyu idrak etmediği gibi Üsküp de Türklüğünü idrak etmiyordu, bütün Türk şehirleri gibi kendine sadece Müslüman diyordu. Mamafih yanında kardeş unsur olan Arnavutlar vardı. Arnavutlar Rumeli’nin son senelerinde yâr ü ağyarca itibarda idiler. Sultan Abdülhamid, Arnavutları seviyordu, nazlarını çekiyordu, hatırlarını sayıyordu. O zaman milletin bu gözde oğulları Üsküp’te gerek hükûmetten, gerekse halktan Avrupalıların gördüğü itibarlı muameleyi görürlerdi; İstanbullular alafrangalığa özendikleri gibi, Üsküplüler de Arnavutluğa özenmeğe başladılar; bu dağlı kavmin siyasi itibarından başka kisvesi, silahı ve lehçesi de cazibeliydi. Cahil İstanbullu da Üsküp’ü Arnavut zannediyordu; hâlâ da öyle zannedenler vardır.

-Arnavutluk’un ikbali gitgide Arnavut milliyeti nazariyesini doğurdu; yeni Arnavut elifbası, siyah kartallı bayrak, büyük Arnavut devletinin hudutları alttan alta fikirlere yerleşiyordu. Bu heves yalnız Arnavutları değil Kosova’da beş asırdan beri yerleşmiş fatih Türklerin çocuklarını da sardı.

Eski Türk beylerinin, ağalarının, esnafının çocukları Başkım Kulüplerine yazıldılar, kendi kanlarına sövmenin lezzetini aldılar…

Merhum Yahya Kemal, ilk satırlarda Üsküplü bir gençle tanıştığından bahsetmişti. Nedense ismini vermediği bu genç, Üsküp’te atalarının vakfiyesi İsa Bey Camii gibi birçok eserin mütevellisidir. Ciğerleri yanarak konuşmaktalar:

-Bu genç samimi ve sıcak sesle dedi ki: “Meğerse Rumeli’nin en asil, en metin, en halis unsuru Türk’müş!” Bunu nasıl anladığını sordum cevap verdi: “Son on üç senenin tecrübesiyle.... Rumeli’de Türk hâkimiyetinin yerine geçen unsurlar hâkimiyet sıfatına liyakat kazanamadılar. (...) Türk idaresi zamanında Başkım cereyanı türedi. Kosova’nın Manastır’ın an-asıl Türk olup da Türklüğünü unutan unsurlarından nice kimse kendilerini Başkım cereyanına bıraktılar. Sonra Rumeli parçalandı. Müslümanlar, mahkûm vaziyete düştüler. Bu on üç sene mahkûmlar için yaman bir imtihan devriymiş. Türkler hâkimiyetleri zamanındaki tevazulu vaziyetlerini mahkûmiyetlerinde muhafaza ettiler, yalnız devrin değişişi Arnavutları pek ziyade söndürdü. Sırp hâkimiyeti altında yaşayabilmek için bir cemaat tesanüdü göstermek lazım geliyordu. Arnavut kardeşlerimiz yazık ki bu kadarcık bile göstermediler. (...) Zaman geçtikçe ortaya çıkıyor ki o tumturaktan, alayişten, böbürlenmekten azade yaşayan Türk milliyeti demirden bir kitleymiş. Türk memleketinin asıl sırrı Türk’teymiş. Arnavut’u, Çerkez’i, Kürt’ü hâkim ve metin bir millet kitlesi eden Türk mayasıymış. Bugün Rumeli’de bilfiil meydana çıkan netice isbat etti ki Türk bu devletin Müslüman unsurlarını birleştirmek için Allah tarafından bir mevhibeymiş. O giderse Arnavutlar, Kürtler, Çerkesler çil yavrusuna dönermiş. (...) on üç senede Türk’ün büyük bir millet olduğunu anladık. zaman geçtikçe daha ziyade anlayacağız zannediyorum. Uyandık, lakin karanlıkta uyandık...

Dergâh Mecmuası, 20 Teşrin-i sani/kasım 1337/1921-Yahya Kemal, HATIRALARIM-İstanbul Fetih Cemiyeti Yay. 2. Baskı, 1976

.“SULTAN'IM BİZİ BIRAKIP DA NEREYE GİDİYORSUN?”

2019-02-11 02:00:00

A -

A +

Evvela şunu belirtelim ki şahısçılık, şuculuk-buculuk yapmak gibi bir niyetimiz yoktur. Bir devrin devlet adamını, kendi zamanından koparıp yaşadığı çağdan geriye veya ileriye doğru bir başka isimle çatıştırmak da doğru değildir. Her vak’a ve o vak’aların failleri kendi zaman, zemin ve şartları içinde değerlendirilir. Kıymet hükmü buna göre verilir.

Keza devletin idare tarzı her ne olursa olsun hiçbir devlet adamı, kusurdan, hatadan münezzeh değildir. İnsanın günahsızlığı mümkün olmayacağı gibi unvanı, Han, Hakan, Sultan, Padişah, Reis-i Cumhur veya Vezir-i azam, Sadrazam, Başvekil, Başbakan yahut, nazır, vekil, Bakan vs. olması da hatadan azadelik anlamına gelmez. İcraat varsa kusur olur.

Bu hakikat, herkes tarafından bilinir ama herkes tarafından kabul edilmez. Galiba yalnızca bizde değil, şark milletlerinin tamamında övmekte ve yermekte sınır tanımazlık, bir türlü bu toprakları bırakıp gitmeyen kötü bir alışkanlıktır.

Bizim hayat tarzımızda doğum günü kutlaması vardır. Fakat ölüm günü töreni yoktur. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- doğumlarıyla âlemleri aydınlattıkları takvim olan Rebi’ül evvel ayının 11-12’nci gecesi kendilerini anarız. Buna “Mevlid-i şerif” yahut “Mevlid-i Nebi” denir. Bizzat da doğum günlerini kutlarlardı. Hâlbuki ölenlerin arkasından yas tutulmasını menetmişlerdi.

10 Şubat 1918, Osmanlı devlet dilindeki adıyla Sultan Abdülhamid-i Sani’nin, II. Abdülhamid Han’ın vefat tarihidir. Kendisi ve ailesi, nezaret altında tutulduğu Beylerbeyi Sarayı’nın ancak iki odasını kullanabiliyorlardı. İslam Halifesi ve Devlet-i ali Osman’ın Hükümdarı Sultan, bu Saray’da hürriyetinden mahrum iken dar-ı bekaya irtihal eyledi.

Abdülhamid Han’ın babası, Abdülmecid Han ve annesi Tirimüjgan Kadınefendi’dir. 21 Eylül 1842 tarihinde dünyaya gelmiştir. Annesini küçük yaşta kaybetti. Öksüz kalan Şehzade Efendiyi, Rahime Perestu Kadınefendi, öz annesini aratmayacak bir ihtimamda yetiştirdi. Bu kadirşinas Hanım, son Valide Sultandır.

Abdülhamid Han, 31 Ağustos 1876’da Cülus etti, tahta geçti. Selefleri ve halefleri gibi Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi ve bütün teb’anın/ vatandaşların Sultanıydı. Meşrutiyet ve Kanun-ı Esasi ilan etmek şartıyla tahta oturabilmişti. İlk 1,5-2 yıl ipler Midhat Paşa Cuntasının elindeydi. Bu sebeple o yıllarda kötü gidişata müdahale edemedi. Cunta, devleti 1877 Türk Rus Harbine soktu. Tarihteki en büyük kaybımızı yaşadık. 1878’de Meclis-i Meb’usanı kapattıktan sonra devletin hâkimiyetini ele aldı. 93 Harbi denen Türk-Rus Harbi’nin zararlarını asgariye indirmek için büyük bir maharetle diplomatik zekâsını kullandı. İmparatorluğun her köşesinde, sağlık, ulaşım, maarif, millî müdafaa ve bayındırlık başta olmak üzere müthiş bir kalkınma seferberliği başlattı. O gün inşa edilen yol, hastane, mektep ve binalar bugün de kullanılmaktadır.

Çanakkale ve Kurtuluş Harplerimiz, savunma harpleridir. Son taarruz harbimiz, 1897 tarihli Türk-Yunan veya Teselya denen harptir. Yunanlılar hudut ihlalinde sözden anlamayınca tekdir şart olmuş, Padişah orduya Atina’yı işaret etmiş yüz bin kişilik Mehmetçik, kısa zaman zarfında Atina kapılarına dayanınca Rusya ve Avrupa devletleri araya girerek Yunanlıların harp tazminat ödemesi karşılığı sulh yapılmıştır.

23 Temmuz 1908’de Meşruti idarenin yeniden yürürlüğe girmesi üzerine hâkimiyet yine Hakan’ın elinden çıktı. 31 Mart İsyanı denen 27 Nisan 1909 darbesiyle hal edildi, devrildi. Selanik’ten gelen Harekât Ordusuna müdahale ettirmedi. Almancı Cunta İttihadçıları, Halifeyi Selanik’teki Alatini Biraderlerin köşküne sürerek burada nezaret altında tutup dünya ile irtibatını kestiler.

Abdülhamid Han, devleti, İttihadcılara bırakma mecburiyetinde kaldığında memalik-i şahane, ülkenin topak varlığı, 5 milyon km2 idi. Sultan, idareyi kendinden gasbeden emek ve ekmeğiyle büyümüş bu romantik subay, milis ve cuntacılar için şöyle demişti:

-Deveti, 10 sene idare etsin, bir asır idare ettik desinler!

Nitekim, bu malum isimler, Alman oyununa düşerek devleti lüzumsuz yere Harb-i Umumiye sürüklediler. 1918 senesine kadar devleti batırmış olarak her biri bir ülkeye kaçıp gittiler.

Selanik’in, düşman eline geçme tehlikesi belirince, Hükûmet, eski Sultanı, Beylerbeyi Sarayı’na nakletti. Vefat ettiği yer de burasıdır. Vefat haberi ilkin Başkumandan Vekili Enver Paşa’ya bildirildi. O da Sultan Reşad’a telefonla arz etti. Mevtayı, gasil ve tekfin işi Topkapı Sarayı’nda yapıldı.

Padişah, defin için II. Mahmud Türbesini münasip görmüş, merhum Sultanın ailesi ise Fatih Camii haziresini istemişti. Enver Paşa’nın bunu uygun bulmadığı nakledilir.

Abdülhamid Han, dedesi II. Mahmud Han’ın türbesine defnedildi. Ahalinin cenaze merasim ve namazına iştiraki, muazzam sayılardaydı. Divanyolu Caddesi’nden sanki insan seli akıyordu. Ağaçların üstü bile salkım-saçak dolmuştu. Şefkatli bir Baba kaybedilmişti. Tahammül edilen yokluk ve yoksulluk anlatılır gibi değildi. Aziz vatan, tarumar ediliyordu. Bunları yaşayan millet, o gün gözyaşları içinde hançeresini paralarcasına “Sultanım, bizi bırakıp da nereye gidiyorsun?” diye haykırıyordu…

Milletin ve ümmetin çok sevdiği Sultan, tahttan çekilmek zorunda kaldıktan sonra iç ve dış muhaliflerinin ağır hakaretlerine maruz bırakıldı. Kızıl Sultan, müstebit, cimri, vehimli gibi insaf ve vicdan dışı sözlerle kalplerden silinmek isteniyordu. İşin kötüsü, bu hakaretler ders kitaplarında da yapıldı. Aslında O büyük Padişahın şahsında Osmanlıya hakaret ediliyordu. Bu haksızlıkların bitmesi için, 31 Mart 1909’un üzerinden bir asır geçmesi gerekecekti. Peşin hükümlerden doğan bu bir asırlık yalan ve iftiralara rağmen, Abdülhamid Han da Devlet-i ali Osman da iade-i itibar etti. Devlet, tarihiyle barıştı. Bugün hiçbir siyasi hareket, Osmanlı, Abdülhamid Han ve ecdadı karalayarak iktidar olamaz. Bir avuç peşin hükümlünün bugün de olmasının bir kıymet-i harbiyesi yoktur.

Fikrî tembellik, asılsız propaganda ve peşin hüküm, bize bir koca asır kaybettirdi. Yirminci asır, sadece kavga asrıdır, kayıp yüzyılımızdır.

Hâlbuki Mutlakiyet, Meşrutiyet ve Cumhuriyet dönemleriyle bu dönemlerde söz sahibi olan insanlar, ilmî soğukkanlılıkla tahlil edilseydi o kayıplar yaşanmazdı. Süregelen illet, övme ve yerme arasındaki çıkmaz, bugün de devam etmektedir.

İstanbul’un Fethi bir ihtilaf mevzuu değildir. İhtilaf, çekişme, anlaşmazlık 19’uncu asrın başından, 21’inci asrın başına kadarki zaman dilimindedir. Namuslu fikir ve tarih insanları, bu iki asrı, haysiyetli kalem ve vicdanlarının sesi kelamlarıyla tahlil etmelidir.

Diğer taraftan; değerli Hanedan mensupları, bilhassa gençler, attıkları adıma, dedikleri söze çok özen göstermeli, gündelik politik kavgalardan sakınmalılar.

.PRENSİ MANKURTLAŞTIRMAK!

2019-02-08 02:00:00

A -

A +

Devlet-i ali Osman’da idari taksimat karye, köy, nahiye, kaza, sancak, vilayet, eyalet şeklindeydi.

Bugünkü idari taksimatımızda bunlardan bazıları yoktur. Olmayanlardan biri de nahiye’dir. Nahiye, Osmanlı Türkiye’sinde köyün biraz büyüğü olan yerleşim birimidir. Başında bulunan devlet memuruna “nahiye müdürü” denirdi. Nahiyeler, bir zaman evvel hayatımızdan çıkartıldı.

Bugün Papa davet edilip ayin tertiplenen BAE-Birleşik Arap Emirlikleri’ni meydana getiren parçalarla çok Körfez devleti, Osmanlı vaktinde sahilde yer alan tenha bir nahiye veya ufak bir kaza yani ilçeydi.

Bir geçmişi bulunmayan, dünyada da bir ağırlığı olmayan ve petrol ve israftan başka bir şey bilmeyen bu Osmanlı nahiye ve kazası körfez devletlerinden BAE Veliahd Prensi, birkaç gün evvel çok büyük bir ayıba imza attı.

Birleşik Arap Emirlikleri, 9 milyon kadar nüfusu olan bir memleket. Bu nüfusun önemli bir kısmı da dışarıdan çalışmaya gelmiş insanlar.

Katar, Türkiye’ye ne kadar dostsa, BAE de o kadar soğuk. Bunu derken ismini zikrettiğimiz ve aşağıda zikredeceğimiz ülkelerin ahalisini tenzih ediyoruz. Orta Doğu halkları, kısmı azamisiyle bugün de Osmanlıdır. Bundan dolayıdır ki Haçlı Batı, özel operasyonlar gerçekleştiriyor. Mısır’ın başına darbe yaptırarak Abdülfettah es-Sisi isminde kendilerine tam sadık bir askeri getirdiler. Mısır, krallık değildi. Olsaydı orada da Suudi ve BAE planlarını uygulamaya koyarlardı. Buralarda istikbalin kralı olan veliahd prensleri avuçlarının içine aldılar. Mankurtlaştırdılar, Osmanlıya ve evladı Türklere düşman ettiler. Suudi veliahdı MBS, öylesine sınır tanımaz oldu ki diğer prensleri bir otele hapsetti, onlardan tahsilat yaptı, Filistin devlet reisi Mahmud Abbas’ı “bizim, Filistin diye bir meselemiz yok, İsrail’le anlaşın!” diye azarladı. Bunu yapınca Siyon/Haçlı, Neocon dünya kendisini parlatmaya koyuldu. Veliahd, güya reformlar yapıyor, o bu gardırop reformlarını yaptıkça da ümitlerini güzellik yarışmalarına kadar sündüren Batı, parlatma yüzdesini çoğaltıyordu. Övgülerle ayakları yerden kesilen 30’lu yaşlardaki müstakbel kral, muhalefetin m’sine dahi izin vermedi. Nihayetinde adı Cemal Kaşıkçı Vak’asına karıştı.

Batı güdümüne girmiş prenslerden biri de BAE Veliahdı “Şeyh Muhammed bin Zayed el-Nahyan”dır. O da genç. Suudi Veliahdı’ndan geri kalmayı kendine yakıştırması beklenmemeliydi. Kadınlara araba kullanma izni gibi küçük işlerle uğraşamazdı.

Hiç sıkılmadan Osmanlıya “işgalci diyen” bu Veliahd Prens, öyle bir şey yapmalıydı ki dünya çapında ses getirsin. Dinler Arası Diyalog çetesine maddi yardım yapmalarına rağmen 15 Temmuz muvaffak olamadığına göre bu işi üstlerine almalıydılar. Bunun için de Fetullah Gülen gibi Vatikan’a gidip Papa’nın elini öpmek yerine Papa davet edilmeli, ayağa çağrılmalıydı. Katolik Hıristiyan dünyanın ruhani lideri Papa Franciscus, Dinler Arası Diyalog anlaşması yapmak ve bir ayin vermek üzere BAE’nin merkezi Abu Dabi’ye davet edildi. Papa’yı Veliahd Prens’le el-Ezher şeyhi Ahmet et-Tayyip karşıladılar. Bu programın Dinler Arası Diyalog akdetme merasimine dair fotoğraf çok ilginçtir. Papa, masada mukaveleyi imzalarken el-Nahyan ve yanındaki, klasik giysileri içinde ayakta el bağlamış olarak gayet memnun bir yüz ifadesi ve hayran bakışlarla Papa’ya bakmaktalar. Böyle bir manzara ancak makam sahibiyle onun emrinde olan arasında görülebilir.

Bu mankurtlaştırma oyununa dikkat etmeli. Monarşi olmayan yerlerde darbe yapıyor, krallık sultanlık gibi monarşi olan yerlerde ise hükümdar ölünce yerine geçecek veliahdı çok ince taktiklerle güdümlerine alıyorlar. Türk milleti, Türkiye’de 15 Temmuz’da Dinler Arası Diyalog ihanetine geçit vermedi. Ne var ki proje bu defa güneyimize taşında. Bu defa da eski nahiyelerimiz, kazalarımız, vilayetlerimiz üzerinden saldırı hazırlığındalar.

Papa, BAE’nin merkezi Abu Dabi’de 135 bin kişilik statta ayin yapıyorsa, bu ayin için davet ediliyorsa, küçük de olsa Müslüman bir memleketin başına geçecek müstakbel kral, onun karşısında el pençe divan duruyorsa orada her şey kaybedilmiş demektir.

Ayin esnasında 135 bin kişilik statta acaba 135 Hıristiyan var mıydı? Katolik, Ortodoks diye de ayırmadan soralım:

-Acaba; BAE’de 1350 Hıristiyan yaşıyor mu?

.DÜNYAYA HUZUR VERMEYENLER!

2019-02-07 02:00:00

A -

A +

ABD ve onun peşine takılan devletler, gelecek zamanlarda çık kınanacak bir ayıba imza atmaktalar:

Bir güney Amerika devleti olan Venezuela’nın birçok iç problemi olabilir. Var da. Zaten problemi olmayan devlet yok. Nitekim, ABD’de hükûmet, uzun süre kepenk indirdi. Çalışanlar aylar boyu maaş alamadılar.

Venezuela’nın problemleri var ama birçok devlette olduğu gibi buradaki problemlerin de büyük kısmı üretilmiştir.

İşte bu Venezuela’nın başı dertte. Donald Trump idaresi, seçime girmemiş ana muhalefet lideri, Juan Guaido’ya önce keyfî bir başkanlık ilanı yaptırdı. Sonra da onu Venezuela’nın meşru devlet başkanı olarak tanıdı. Hemen takiben de kendi yolundaki öbür devletlere “Haydi siz de Guaido’yu başkan olarak ilan edin!” talimatını verdi.

BM üyesi bağımsız bir devletin iç işlerine karışmak bu değilse nedir?

Talimatı alan devletler “bana da buradan bir menfaat çıkar mı?” parsacılığıyla bu gayrimeşru, bu darbeci durumu içlerine sindirerek demokrasiyi, sandığı, seçmen iradesini hiçe sayıp iş birlikçi Guaido’nun Venezuela devlet başkanlığını kabul ve ilan etme kuyruğuna girdiler.

Ne İngiltere’si, ne Avrupa Birliği, ne Brezilya’sı ve ne de onlarca diğerleri. Hiçbiri dürüst olmadı, hiçbiri hukuku tercih etmedi:

-Halkın seçtiği bir başkan varken seçime bile girmemiş birini başkan olarak tanıma neyin nesidir? demediler.

Bu mert sözü söylemedikten başka, kendileri gibi davranmayan İtalya’yı lince kalkıştılar. AB üyesi bir devlet nasıl olur da bunu yapar, Nicolas Maduro’yu tutup kendileriyle birlikte hareket etmezmiş? Hâlbuki dünya AB’yi medeni devletler topluluğu olarak görmektedir. Demek ki değilmiş. Her şey aslına rücu etmekte.

Maduro düşmanı hukuk tanımaz bu devletler, şimdi Venezuela ordusunu darbe yapsın diye kışkırtmakta, halkı ayaklanmaya çalışmaktadır. Mısır’da orduyu kullanarak seçilmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’yi devirmenin Latin Amerika’daki kopyala yapıştır keyfîliği ile karşı karşıyayız.

Bir başka ifadeyle 15 Temmuz 2016’da Türkiye’de yapmaya kalkıştıkları darbeyi burada tekrar etmek istiyorlar. Şu var ki bizdekinde sahne gerisinde kalmışlardı. Venezuela’da ise paralel yapıyı alenen kuruyorlar.

Eğer; Türkiye, Rusya, İran ve Çin, beyanat vermeyi geçip keyfîliğe karşı durmazlarsa Venezuela her an işgal edilebilir. Ya işgal ederler, ya bölerler veya iç harp çıkartırlar. Çünkü Venezuela petrol denizi üstünde yüzen bir ülke. Çünkü bu ülkede ciddi altın yatakları mevcut. Böylesi ülkeleri “koalisyon güçleri” yalanıyla işgal etmeleri, Afganistan’dan, Irak’tan bu yana bir emperyalizm klasiğidir.

Tehdit altındaki Başkan Maduro, insaflı dünyadan destek bekliyor. Papa’ya dahi ara bulucu olması, bu hukuk tanımazlığı durdurması için iki mektup gönderdi. Ancak adı geçen, oralı değil. Katoliklerin Papası Franciscus, BAE’de başka işlerle meşgul. Veliaht Prens Şeyh Muhammed bin Zayed al Nahyan’ın davetlisi olarak ziyaret ettiği BAE’de “dinler arası diyalog” mukavelesi imzalıyor, Abu Dabi’nin 135 bin kişilik stadını kilise gibi kullanıp ayin yapıyor.

Yollarından caymamışlar. O musibet diyalogla bu defa Türkiye, güneyden, saf Müslümanları kalbinden kuşatmaktalar. Üstelik Vatikan yapımı bu filmin rejisörü bizzat Papa’nın kendisidir.

.MHP 50 YAŞINDA

2019-02-06 02:00:00

A -

A +

Alparslan Türkeş, 1965 yılında Hindistan’daki mecburi diplomatik görevinden dönünce Türk siyasetinde hitabet ve nükte ustası Osman Bölükbaşı’nın CKMP-Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi’ne kaydoldu.

9 Şubat 1969’da Adana’da yapılan büyük kongre ile de CKMP’nin adı, MHP-Milliyetçi Hareket Partisi yapıldı ve Türkeş de “Başbuğ Türkeş” nidaları arasında genel başkanlığa seçildi. O günlerdeki heyecanı bugün de hatırlıyorum. Adana Erkek Lisesi’nde talebeydim. Başbuğ Türkeş’in elini de ilk defa o günkü Adana’nın en iyi oteli olan Pehlivan Palas’ın balkonunda sıkmıştım.

Merhum Türkeş, gençliğe ayrı bir mana ve kıymet veriyordu. Şanlı maziye layık parlak bir istikbalin iyi yetişmiş ve millî değerlere bağlı bir gençlikle mümkün olduğuna inandığı için partinin gençlik kollarının Ülkücü Gençlik olarak yetişmesi maksadıyla bütün tedbirleri aldı. Ama boş durmayanlar da vardı. Düne kadar kendine “merkez medya” diyen ve her darbenin arkasında yer almış malum gazeteler, o günlerde bu memleketin has evladı bu gençleri yıldırmak ve itibarsızlaştırmak için onlara “komando” ve “Türkeş’in komandoları” diyerek aleyhlerine haber yapıp kamp resimleri basıyorlardı. Ne var ki zaman, onları yalanlayacaktı. 1970-1980 arasında Türkiye, bir komünist darbe veya istilaya maruz kalmadıysa bunda bu milliyetçi vatansever gençlerin ödenmez hakları vardır. Milliyetçi ülkücü hareket, bu dönem zarfında binlerce üniversiteli ve liseli genci, İstanbul İl Başkanı Recep Haşatlı’yı, milletvekili İhan Darendelioğlu’nu, Gümrük Bakanı Gün Sazak’ı şehid verdi.

Türkler, dünyada mukaddes değerleri uğruna en fazla şehid veren Müslüman millettir. Ülkücüler de dinimiz, milletimiz, bayrağımız, istiklal ve istikbalimiz için en fazla şehid veren vatanseverlerdir.

MHP, 1969 seçimlerinde sadece Adana Milletvekili Alparslan Türkeş’le Meclis’e 1 üye olarak girdi. MV sayısı 1973’te 3’e çıktı. Böylece 1975’te kurulan Milliyetçi Cephe Hükûmetinde biri Başbakan Yardımcılığı olmak üzere 2 Bakanlık kazanıldı. 1977 seçimlerinde 16 milletvekili çıkarıldı. Kurulan İkinci Milliyetçi Cephe Hükûmetinde biri yine Türkeş Beyin Başbakan Yardımcılığı olmak üzere beş Bakanlık elde edildi.

12 Eylül darbesiyle mevcut siyasi partiler kapatıldığı için MHP de kapatıldı. Ülkücü gençler bir vefa görmeyerek kitleler hâlinde cezaevine yollandı. Mahkûmiyetler yaşandı, idamlar oldu.

Kapatılan MHP’nin yerine MÇP kuruldu. Yasaklar kalkınca 4 Ekim 1987’de Alparslan Türkeş MÇP’nin başına geçti. Bu parti 1981 erken genel seçiminde 19 MV çıkardı. 1993’te MÇP adı tekrar MHP yapıldı. MHP, 1995’te yüzde 7,2 oyla barajın altında kaldığı için MV çıkaramadı.

Başbuğ Alparslan Türkeş 4 Nisan 1997’de vefat etti. Cenaze namazına yüz binler iştirak etti. Boşalan genel başkanlığa 6 Temmuz 1977’de Devlet Bahçeli seçildi. Sn. Bahçeli, liderliğinde 1999’da seçimlere katılan MHP yüzde 17.98 oyla DSP’den sonra ikinci parti olarak 129 MV çıkardı. O gün yazdığımız makalemizdeki cümleyle söylemek gerekirse Türkeş vefat etmiş, fakat fikri iktidar olmuştu. MHP, DSP-MHP-ANAP Koalisyon Hükûmetinde ikinci ortaktı. Devlet Bey, Başbakan Yardımcısı ve 10 arkadaşı da Bakan olmuştu. Ancak Türkiye, 2001’de ekonomik krize sürüklendi. Kemal Derviş, iktisadi işleri çekip çevirme adına Dünya Bankasından Hükûmete Bakan olarak yollandı. Sn. Bahçeli ve arkadaşları bu olanları içlerine sindiremediler. MHP Genel Başkanı, erken seçim çağrısı yaptı. Türkiye, 3 Kasım 2002’de seçimlere gitti, seçimi AK Parti kazandı. MHP, DSP, ANAP, DYP barajın altında kalarak Meclis’e giremediler.

MHP, 2007’de 71, 2011’de 53, 7 Haziran 2015’te 80, 1 Kasım 2015’te 40 MV çıkardı.

7 Haziran 2015 Seçimlerini AK Parti kazanmış fakat tek başına Hükûmet kuramıyordu. CHP-HDP ittifakının yaptığı koalisyon ve Başbakan olma tekliflerini, Devlet Bey elinin tersiyle itti. Bu arada Türkiye, 1 Kasım’da erken seçime gitti. 15 Temmuz 2016’da ise Türkiye tarihindeki en korkunç darbe teşebbüslerinden birine maruz kaldı. Şer güçler ve Haçlı Dünyası, FETÖ’nün arkasındaydı. Devlet Bahçeli, daha darbenin anlaşıldığı ilk anda “seçilmiş Cumhurbaşkanıyla Hükûmetin yanında ve darbenin karşısındayız!” diyordu. Bu söz çok değerliydi. Fakat değeri yalnızca bir parti başkanının yerinde ve doğru konuşmasından değildi. O değer, o söz, gücünü arkadaki on binlerce gözünü budaktan sakınmayacak Ülkücü Gençlerin varlığından da alıyor ve hainler bunu biliyordu. O yiğitler, bir zamanlar “komando” diye alay edilen gençlerin yürüdüğü yoldan geliyorlardı.

MHP liderinin tavizsiz duruşu ve Ülkücü Gençliğin varlığı, darbe teşebbüsünün çökertilmesinde etkili olduğu gibi Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtında da Hükûmete büyük fayda temin etti.

Bu arada Devlet Bahçeli’nin çağrısıyla Türkiye, 16 Nisan 2017’de anayasa referandumuna gitti. Sistem değişti.

Darbe ihaneti savuşturulup, sükûnet temin edildikten sonra Sn. Bahçeli, bir çağrı daha yaptı. 31 Mart 2019’da mahallî ve 3 Kasım 2019’da da yeni sisteme göre Cumhurbaşkanlığı ve milletvekili seçimleri yapılacaktı. Referandum yapıldığına, millet tercihini ortaya koyduğuna göre bir buçuk yıl sonrasını beklemek yanlıştı, Cumhurbaşkanlığı ve Milletvekilliği seçimi öne alınmalıydı. Teklif Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan tarafından da uygun görüldüğü için 3 Kasım 2019 Seçimleri, 24 Haziran 2018’de yapıldı. Bu seçimlerde MHP, 50 MV çıkararak 3. parti oldu.

Şu gün daha iyi anlaşılıyor ki 7 Haziran’dan sonra koalisyon kurulsaydı, Devlet Bahçeli, 15 Temmuz’da sussaydı, 16 Nisan referandumu olmasaydı, 3 Kasım, bir buçuk sene öne alınmasaydı darbe gerçekleşebilir, Suriye’nin kuzeyine harekât yapılamayabilir; hatta harita değişebilirdi.

Görülüyor ki merhum Türkeş, aynı zamanda bir mektep kurmuş. Burada yetişen Devlet Bahçeli, özellikle 7 Haziran 2015’ten bu yana en zor ve tehlikeli anlarda devreye girerek bir akil adam olarak yol göstermektedir. Cumhur İttifakı, son misalidir.

Genel başkan, bu işlerle uğraşırken bir yandan da partisinin kimlik değiştirme tehlikesini önlemiştir.

Devlet Bahçeli, millet ve devletine sadakatle, aşkla, onlarda fena bulmuşçasına bağlı olduğunu defalarca gösterdi ve gösteriyor. Düzgün ahlaklı ve vakur bir siyasetçidir. Bu zat ve MHP, devlet için de iktidar ve Cumhurbaşkanı için de büyük talihtir.

Merhum S. Ahmed Arvasi, merhum Başbuğ’un kendisine Ülkücü Gençlere işaretle “Bu gençlere dinlerini öğret” dediğini bize nakletmişti. Prof. Hilmi Demir de Devlet Bey’in “gel bu gençlere Maturidi itikad üzre dinlerini öğret” dediğini bundan birkaç ay evvel yine bize anlatmıştı.

Maturidi itikad üzre olan İslam, bu topraklarda bin yıldır yaşanan ve İngiliz ellerinde işlenmemiş, saptırılmamış, saf ve aslı gibi tertemiz olan dindir.

Sn. Bahçeli’ye hakkını teslim etmek borçtur. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın talimatıyla merhum Türkeş’in Kıbrıs’ta doğduğu evin müze hâline getirilmesi vefalı bir davranıştır.

Her iki liderin, Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli’nin Beka Meselesi olarak görüp inandıkları Cumhur İttifakı için Sn. Cumhurbaşkanı “Cumhur İttifakı mezara kadar devam edecek!” diyor. Hâlbuki biz, bu ittifakın kardeşliğe dönüşerek Cennete kadar devam etmesini dileriz.

.TÜRK YUNAN DOSTLUĞU

2019-02-05 02:00:00

A -

A +

Diğer kavimlerle olduğu gibi Türklerle Rumlar, Türk bayrağı altında birlikte yaşayıp, birlikte üretip, birlikte paylaştılar. Bu ortak hayat, 5 asır sürdü. Sonra Rumlar, Sömürgeci Avrupa devletleri tarafından istiklal için kışkırtıldılar. Kışkırtanların derdi Rumların bağımsızlığı değil, kendi menfaatleriydi. Rumlar, bugünkü tabirle taşeron olarak kullanıldılar.

Devlet-i Ali Osman’dan 1821’de otonomi ve 1930’da istiklal kazanıldı. Bu, Osmanlı’dan ilk kopan yongadır. Ayrılık rüzgârı, kısa sürede diğer ırkları da buldu. Balkanlar, çete savaşlarıyla sarsıldı. Yunanistan’ı Balkanlardaki gayrimüslim unsurlarla devletin diğer kanadındaki Müslim unsurlar takip etti.

Dediğimiz gibi; Rumlarla müşterek hayatımız 5 asırdır. Oysa Yunanistan, 189 yaşına daha yeni girmiştir. Yunan isyanı, Mora yarımadasında başlamış, ayrılıkçı devlet, bu ufacık sahada kurulmuşken sömürgeci Avrupa’nın teşvik ve himayeleriyle sürekli genişleyip büyüdü. Nihayet I. Dünya Harbi’ndeki zor günlerimizden istifadeyle İngilizler tarafından Anadolu’ya çıkartıldılar, İstanbul’a sokuldular.

İngiliz telkinleriyle sürekli İstanbul ve Anadolu’nun fethi rüyaları gördüler. Hâlbuki “biz, bu kadar geniş topraklara hangi nüfus ve kuvvetle sahip olup, elde tutarız?” diyerek kendilerini ateşe itenlere direnebilirlerdi.

Yunan işgali, Türk-Yunan muharebeleri iki millete de çok şeyler kaybettirdi. Yunan askerinin Ege bölgesinde yaptığı mezalim milletimizin hafızasına kazındı.

Büyük Britanya, emellerine kavuşmuştu. Asırlara dayalı bir bütünlüğü önce bölmüş, sonra tarafları vuruşturmuş ve ardından da kan davası güden derin bir düşmanlığa yol açmışlardı. Eskisinden çok az olsa bile Yunan husumeti Türkiye’de, Türk husumeti de Yunanistan’da hâlen devam etmektedir.

Arada hâlli pek de kolay olmayan Oniki ada, Batı Trakya, Ege Kıta Sahanlığı, Kıbrıs ve vakıflarla dinî haklar gibi meseleler vardır. Türkiye, son on yıl içinde Rum vakıflarını sahiplerine iade etti. Yunanistan’daki Türk vakıflarının da aynı netlikle çözülmesi gerekir. Heybeliada Ruhban Mektebi ise zamana terk edilmiş olarak beklemektedir. Arada bu kadar mesele olması yüzünden Batı, Yunanistan’ı her Yunan hükûmeti döneminde kullanmaya, suistimal etmeye devam etmektedir. “Jetlerin it dalaşları bitti” derken bu defa da Kıbrıs çevresinde doğalgaz araştırma faaliyetleriyle eski ihtilaflara yenileri ekleniyor.

Bütün bu çekişmeler, iki devlete de pahalıya mal olmaktadır. Yunanistan’a ise daha pahalıya çıkıyor. Yunanistan, vatandaşı çalışmayı çok da sevmeyen, sanayii, üretimi olmayan, tek geliri turizmden ibaret küçük bir devlet. AB’nin en muhtacı.

Atina’da Batıya ve İsrail’e rağmen Türkiye’yle dostluk için samimi adımlar atılsa kurulacak dostlukla iki taraf da kazanır. İlk dostluk münasebetleri Yorgo Papandreu zamanında atılmıştı. İtidal sahibi bir Başbakandı. Şunu unutmamak lazım. Dostluklar için illa felaketlerin kapıyı çalması gerekmez. 1999 Marmara zelzelesinde Yunanistan komşu olduğumuzu hatırlayarak hemen yardımımıza koşmuştu. Bugün o Yunanistan, AB’nin üvey evladıdır. Kerhen tahammül etmekteler. Şuna emin olmalı ki Yunanlıların örf, âdet ve hayatları Avrupa’dan çok Türklere benzer.

Bugün, bu Yunanistan’ın başında, teslisi reddedecek kadar zeki, Aleksis Çipras diye nev’i şahsına münhasır bir Başbakan vardır. Ortağı partideki istifalarla koalisyon Hükûmeti, 300 üyeli meclise göre 152 mv zayıflığına düşmüştür. Bu durumda idare, işsizlik, yoksulluk ve parasızlıkla birlikte daha zorlaşmıştır.

Yunan Başbakanı, işte bu ortamda Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından Türkiye’ye davet edildi. Önce 5 Şubat günü Sn. Erdoğan, Sn. Çipras’ı Ankara’da kabul edecek, iki devlet adamının görüşmelerinden sonra ortak basın toplantısı yapılacak. Misafir Başbakan ertesi gün İstanbul’a geçerek Fatih’teki Patrikhaneyi ve Heybeliada’daki Ruhban Mektebini ve bu arada Fener Rum Patriği Sn. Bartholomeos’u ziyaret edecek. Ruhban Mektebi’nde yapılacak ayini de seyredecek.

Mevzubahis Ruhban Mektebi, Yunanistan’ın bizden kopmasından 14 sene sonra 1844’te adadaki bir manastıra “Heybeliada Ruhban Mektebi” adının verilmesiyle kurulmuştur. Ortodoks âleminde Atina Üni. İlahiyat Fakültesinden sonra tesis edilen ikinci önemli okuldur. Çipras, burayı ziyaret eden ilk Yunan Başbakanı olmaktadır. 1933’te ise muhalefet lideri Elefterios Venizelos gayri resmî olarak bir ziyarette bulunmuştu. Anılan kurum, bugüne dek Bartholomeos dâhil 12 Patrik çıkartmıştır. 1950-1964 Arasındaki Türk Hükûmetleri, bu mektebin yabancı talebe kabul ermesine izin vermişlerdi. 1964’te İnönü Hükûmeti, güvenlik gerekçesiyle bu izni kaldırıldı. Bu arada Anayasa Mahkemesi, 1971’de aldığı bir kararla özel yüksekokulların bir devlet üniversitesi bünyesine katılmasına hükmetti. Buna göre Heybeliada Ruhban Mektebi de bir ilahiyat fakültesine bağlanacaktı. Patrikhane bu şartı kabul etmedi. Etmeyince de söz konusu yerde eğitime son verildi.

Bir ihtilaf, anlaşmazlık, ne kadar ağır olursa olsun iyi niyet var olduktan sonra onun hâlli mümkündür. Sn. Çipras Türkiye’yi ziyareti öncesinde AA’ya verdiği mülakatta şu kayda değer söz ve görüşleri dile getirmiş:

-Hem halklarımıza, hem bölgemize fayda sağlayacak bir ilişki inşa etmemiz gerekir. Cumhurbaşkanı Erdoğan ile münasebetim saygı, samimiyet ve açık sözlülüğe dayanıyor.

Yukarıdan beri ifade etmeye çalıştığımız da bundan başka bir şey değildir.

İş belli, niyet halis, üslup da düzgünse netice alınır. En azından bir kısmı bugün alınır bir kısmı hâle-yola konarak yarın çözülebilir.

Yunanistan’ı ekonomik darlıktan kurtarmak için Ege Denizi enine ölçülerek yarısından bu tarafta olan adalar, Türkiye’ye satılabilir. Atina’nın ortasındaki Fetih Camii ibadete açılabilir. Kapalı diğer camiler aynı şekilde tamir edilerek ibadetten mahrumiyetlerine son verilebilir. Batı Trakya Türklerinin şikâyetleri ortadan kaldırılabilir. Gerçeği kabul etmek lazım ki bugün Kıbrıs’ta iki ayrı devlet vardır. İki devletli esasla çözüm bulunabilir. Ayasofya’nın namaza açılmasına Atina, huysuzluk çıkartmayabilir. Bunlar olduktan sonra Heybeliada Ruhban Mektebi de rahatlıkla 1964 öncesi şartlara kavuşabilir. Zaten kapatılması bir darbenin hemen ertesidir. Diğer taraftan Patrikhane’yi Fatih Kaymakamlığına bağlı sıradan bir makam olarak görmek de hatalıdır. Orada oturan patrik, 300 milyon Ortodoks Hıristiyan’ın ruhani lideridir. Patriğin, Osmanlı rejimindeki yeri, salahiyeti ve rütbesi iyice araştırılarak tarihî doğrulara göre hareket etmelidir.

Ankara, bundan böyle “komşularımızla sıfır ihtilaf” siyasetini yeniden gündeme taşıyabilir. Bu sulhü tarihteki çok büyük iki düşman Rusya ve İran’la gerçekleştirdik. Diğerleri yani Ermenistan, Irak, Suriye, Bulgaristan ve Yunanistan eski vilayetlerimizdir. Bunlardan bir kısmı 80, bir kısmı 180 sene önce ana gövdeden ayrılmış, bir kısmı dindaşımız, bir kısmı kültürdaşımızdır. Ermenistan’la ilişkilerimiz Azerbaycan odaklıdır ve bugün için beklemededir, Irak’la gidişat memnuniyet verici, Bulgaristan’la gayet iyi, Ukrayna ile iyi, Suriye ile bu devlette anayasa yapılıp halk meşru bir seçimle iradesini ortaya koyduğunda yeniden düzelme yoluna girecek görünüyor.

Yunanistan’a gelince. Bu komşumuzla ihtilafımız, eski ve katmerlidir. Yukarıda da belirttiğimiz gibi Akdeniz’deki sualtı aramaları sebebiyle devreye yeni nizalar girmiştir. Ayrıca bu devletle iyi veya kötü olmak, Güney Kıbrıs idaresine de etki etmektedir.

Barış, huzur ve dostluk gibisi yok.

Çok kültürlülük içinde paylaşma güzelliği tekrar keşfedilmeyi bekliyor.

.SANDIKTAN İSTİKBALE

2019-02-04 02:00:00

A -

A +

Bugün artık seçmen yaşına erişmiş çok kimse, o günleri hatırlamaz; olgun yaştaki çok kimseyse bugün gibi hatırlar:

12-13 yıl kadar önceydi; Tayyip Erdoğan Başbakan, AK Parti de Hükûmetti ama 27 Mayıs’la inşa edilen, 12 Mart’la yenilenen, 12 Eylül’le güçlendirilen, 28 Şubat’la azgınlaşan vesayet unsurları, o gün de işbaşındaki tek parti hükûmetine rağmen buyurgan bir şımarıklıkla kendilerini iktidara ortak; ondan da ötesi iktidarın üstünde görerek bağlı oldukları merkezlerden aldıkları talimatla bir defa daha iktidarı şekillendirme peşindeydiler.

O şımarık unsurlardan biri ve en fazla gürültü çıkartanı, “matbuat” diye yola çıkan, “basın” diye devam eden “medya” olduğunda fütursuzlaşan, manşetler, ana haberler ve kalemlerdi. Yabancılaşmış bu sözde aydınlar, her darbenin alkışçısıydı. Millet, hür tercihiyle AK Parti’yi 2002 sonunda işbaşına getirmişti. Millet, beş yıl boyunca kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyerek vakarını bozmamış, 3 Kasım 2002’de 28 Şubat cunta darbesine karşı Anadolu İhtilalini gerçekleştirmişti. Ne var ki her birinin kökü farklı bir veya birkaç devletin başkentinde olan vesayet unsurları tam 42 yıldır, devletin bütün ana mekanizmalarına öylesine nüfuz etmiş ve onları öylesine baskı altına almışlardı ki demokrasi, rey, sandık, seçmen, vatandaşın serbest iradesi bu gergedan derisinden sert vesayet yapısı önünde çaresiz kalıyordu.

AK Parti’nin, Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde 27 Nisan 2007 e-Muhtırasının önünde cesaretle dikilmesinden sonradır ki medya, yargı, sermaye, bir kısım odalar, bir kısım yabancı sefaretler, kendine cemaat diyen örgüt şeklinde uzayıp giden vesayet unsurlarına karşı mücadele daha bir görünerek hâkimiyet, millî iradenin eline geçer oldu. 15 Temmuz, her ne kadar 2016’da olmuşsa da mücadelenin başlangıcı 27 Nisan e-Muhtırasına cevap verilen 28 Nisan 2007’dir.

İşte o vesayet ceberutluğunun, medya taşeronluğunun sürdüğü günlerde Başbakan Tayyip Erdoğan, Ankara’ya topladığı valilere halktan kopuk yaşamamalarını, halk ile iç içe olmalarını, onların dertlerini dinlemelerini, kamyona binip ihtiyaç sahibi vatandaşlara kömür dağıtmalarını söyledi.

Aman Allahım! Bu nasıl sözdü?! Bir vali kamyonun sürücü mahalline binecek ve şehre küstüm mahallelerde, gecekondu muhitlerinde işçilerle birlikte evlere kömür dağıtacak, toz-toprak içinde onlara nezaret edecekti?

Manşetler, ana haberler, kalemler harekete geçti. Linç yapılıyor, alay ediliyordu. Çünkü o vakte dek bir vali tipi vardı. O vali tipini; Tek Parti iktidarının sembol isimlerinden Ankara Valisi Nevzat Tandoğan’ın “bu millete komünizm lazımsa onu da biz getiririz!” sözü bir portre olarak çizmekteydi. Vali yarı memur, yarı hükümdar bir edadaydı. Yapı elbette bu değildi ama algı daha fazlasıydı. Şimdi Başbakan, kalkmış “devlet benim!” kibrindeki bu zümreye ne diyor, hangi talimatı veriyordu?

O günkü konuşmasıyla Sn. Erdoğan, bir ezberi bozuyor, tepeden bakmacılığı ayaklar altına alıyordu. Ezber bozmak, kolay değildir; hem cesaret ister, hem zaman alır. Şimdi valilerimiz, geldikleri köyün, kasabanın, şehrin, içinden çıktığı ailenin hasletlerinin uzağına ve inkârına düşmeden vatandaşla birlikteler. Onlar, artık Kaf Dağının ardında değil. Tabii ki eskiden de tevazu sahibi, milletine hizmet eden iyi valilerimiz vardı ama resmî vali fotoğrafı resmettiğimiz gibiydi.

Devrin Başbakanı Erdoğan’ın valilere talimat verdiği o konuşmaya bugün bakıldığında bir fevkaladelik görülmeyebilir. Valinin, muhtaç vatandaşın kapısına hizmet götürmesinden daha normal ne olabilir? Doğru; lakin bu değerlendirmeye şimdilerde gelinebildi. Peşin hükümlerin, paslı taassupların yıkılması hiç de kolay, hiç de ucuz olmuyor.

Bu yakın tarih izdüşümlerini bize, Cumhurbaşkanı ve Adalet ve Kalkınma Partisi Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın geçen hafta kaymakamlara yaptığı konuşma ile 31 Ocak’ta da teşkilatına tebliğ ettiği AK Parti’nin belediye hizmetlerine dair olan 31 Mart hedefli Seçim Beyannamesi hatırlattı:

Cumhurbaşkanı, geçen hafta bütün kaymakamları Külliye’de toplamış, onlara nasıl çalışmaları gerektiğini anlatıyordu:

Telefonlarının daima açık olmasını, isteyen vatandaşın kendilerine kolayca ulaşabilmesini, milletin derdiyle dertlenmelerini ve benzer öğütleri dile getiriyordu.

Kaymakamlara söylenen bu sözler, vaktiyle valilere denilmiş olanlardan farklı değildi. Şu var ki bu defa o talimat, ne yerildi, ne çarpıtıldı. Yadırganacak hiç bir şey yoktu, olması gereken dile geliyordu.

31 Mart 2019 Mahalli Seçimleri için genel başkanın bizzat okuyacağı Seçim Beyannamesi içinse belediye başkan adayları, il başkanları, milletvekilleri ve bütün AK Parti teşkilatı Ankara’daki toplantı salonundaydı. O konuşmayı dinlerken Sn. Erdoğan’da 28 Nisan 2007 Sabahı e-Muhtıra’ya karşı yaptığı konuşmadaki kararlılığı gördük. Muhakkak ki bu iki konuşma arasında hiçbir münasebet yoktur. Ne var ki eşkıya önünde veya koşuların başlangıcında kararlılık çok önemlidir. Recep Tayyip Erdoğan, Beyannameyi okurken zinde, azimli ve hedefe kilitlenmişti. Belagat yerindeydi. Bu belagat, dinleyenler üzerinde inandırıcılık kat sayısını pekiştiriyordu.

Sn. Erdoğan, valilerden, kaymakamlardan sonra bu defa da mevcut ve müstakbel Belediye reislerine aynı talimat ve öğütleri bir nizamname yazarcasına tekrarlıyordu:

-Milletle iç içe olacaksınız, onlara hizmet edeceksiniz, dertlerini dinleyeceksiniz, vatandaş, size rahatlıkla ulaşabilecek, gönüllere gireceksiniz, gönül belediyeciliği yapacaksınız.

Cumhur ittifakını ise beka davamızdan dolayı ihmali gayrı mümkün bir vakıa olarak görüyordu.

AK Parti lideri, 31 Mart seçim umdelerini sıralarken parti olarak hem adı konmadık biçimde nefs muhasebesi yapıyor, hem zımnen hesap veriyor, hem temennilerini dile getiriyor ve hem de millete taahhütlerde bulunuyordu.

Bu Beyannamenin merkez kelimesi “Gönül Belediyeciliği”dir. Kalb ve gönül kelimesi eşit anlamlıdır. Recep Tayyip Erdoğan, muvaffakiyetlerinin devamı, şikâyetlerin bitmesi, yanlışların görülmesi için kalblere, gönüllere girilmesine tekraren işaret ediyor, kendisinin ilk İBB Başkanı olduğu zamandaki hasbiliğe, fedakârlığa, aşka, diğerkâmlığa atıfla “1994 Ruhu”ndan bahsediyordu. “Gönül Belediyeciliği” ile “1994 Ruhu” yeni mefhumlardır.

Sn. Erdoğan’ın belediyecilikte maddi hizmetleri geçip, manayı öne çıkarması daha da derinleşmelidir. Şunu demek istiyoruz:

Bundan böyle çöp toplama, elektrik verme, su akıtma, yakıt temin etme… gibi kalemler, belediyeler için övünme veya iftihar etme sebebi olmaktan çıkmıştır. İki eksik-üç fazlasıyla bunları ve bunlara denk hizmetleri hemen her belediye yapabilmektedir. Sn. Erdoğan, bazı belediyelerinin kusur ikrarında geç kalmış olsa da dikey inşaatçılığın terk ile yatay mimariye yani gökyüzüyle barışık şehir hayatına yine temas etmesi, vahim bir hatadan rücuun ve eğer mümkün olursa hatanın telafisine gidilmesi anlamında değerlidir. Keza şehirde hemşehrilik şuuru, şehirlinin yaşadığı şehrin yönetimine dâhil olması, mahalle hayatının özendirilmesine dair temennileri de yerindedir. Burada kalınmaması gerekir. 70 yıldır şehirlere göçen köylü nüfusun şehirli hayatla özdeşleşerek yeniden şehirli bir hayat inşa etmemiz gerekir. Yarım asırlık gerçek şu ki aldığı dengesiz göçlerle en güzide şehirlerimiz, bile en haşininden köylüleşti. İnsandan eksilmiş köye su, yol, elektrik havagazı, taşıma aracı götürüldü fakat önceki asırlardan miras kalmış olan servetimiz medeniyet, görgü ve irfanın şehirlerimizden kaybolup gitmesine mâni olunamadı.

Bugün şehirlerin belki trafik ve elbette göğe merdiven dayamış çirkin yapılar derdi ve bazı benzer meseleleri vardır lakin artık ananevi/klasik belediyecilik hizmetlerinde bir derdi neredeyse yoktur.

Hâlbuki her belediyenin Türkçe diye bir sevdasının, Hanımefendi ve Beyefendi diye güzel insan arayışının, görgü, zarafet, nezaket, ilim ve irfan diye bir derdinin olması şarttır.

Belediyeler, o beldeye en yakın idari kadrolardır. Şehrin emanetçileridir.

Bu sebeple şunlar da belediyelerin vazgeçilmez vazifeleridir:

Ailenin her felaketten muhafaza edilmesi, kanserden farksız hâle gelen boşanma illetinin yok edilmesi, yarınlarımızı teminat altına almak için bebeğin sağlıkla büyümesi, yetişmekte olan gencin bütün musibetlerden korunması, cemiyetin yeniden huzurla buluşması için komşuluk ve mahalle hayatının yeniden canlanması ve emsali ihtiyaçlar.

“Yerli ve millî” insan böylece var olur.

Millî Beka, böylece teminat altına alınır.

.MADURO’NUN SUÇLARI

2019-01-29 02:00:00

A -

A +

Dünkü makalemizde her cephesiyle ve gayet tafsilatlı bir şekilde Venezuela’yı ve bu devletin başkanı Nicolas Maduro Moros’u anlattık. Etraflı malumat, bir ihtiyaçtı zira dün de temas ettiğimiz gibi bizde orta ve Latin Amerika tanınmıyor. Yine dün de yazdığımız gibi aramızda inanılır haber kanallarının olması gerekir. Şu gün bile aldığımız veya okuduğumuz bilgiler, ne kadar sağlıklıdır belli değil.

Eğer; Batılı medya -mesela- daha Gezi olayları başlamadan gelip kameralarını Taksim ile çevresindeki otellerin meydanı gören pencere ve balkonlarına yerleştiriyor da bizimkiler Venezuela veya başka bir yer karıştığında dahi haber mahallinde olamıyorlarsa yapacak daha çok işimiz var demektir. Öğrettikleri kadar bilme, haberdar ettikleri kadar öğrenme hâlini aşmak bir mecburiyettir.

Dünkü makalemizde tarihten bu yana ülkesini ve O’nunla birlikte Sn. Maduro’yu anlattık. İşçi bir babanın işçi çocuğu, sendika başkanlığından parti başkanlığından, oradan devlet başkanlığına kadar adım adım yükselmiş. Maduro’nun parlak diplomaları yok. Ama; azmi ve vicdanı var.

Nicolas Maduro, şayet ülkesinin petrolünü emperyalizmin ileri karakollarından olan petrol şirketlerine peşkeş çekseydi seçimleri kazandığı ve işbaşında olduğu hâlde Donald Trump ve tayfası, muhalefet lideri Juan Guaido’yu kışkırtıp O’na “ben de başkanım!” dedirtmez ve ardından bu tiyatro başkanlığı tanımaz veya tanıma silahını gösterip “kazandığın seçim, sayılmaz! Haydi yeni seçime!” demezlerdi.

Sn. Trump ve haçlıgiller ailesi bunu niye yaptılar? O’nu niye hedefe koydular?

Düşmanları için Nicolas Maduro’nun 3 büyük suçu vardır:

Birincisini söyledik. Petrolü, ABD ve diğerlerine peşkeş çekmemesi. İkincisi Trump’ın emr-i vaki bir şekilde Kudüs’ü İsrail’in başkenti sayması üzerine yaptığı ünlü ve çok dua aldığı konuşmadır. Sn. Maduro, orada Filistin milletinin masumluğuna, İsrail’in bu masum milleti çocuk, kadın, sivil demeden hunharca katletmesine, Batı’nın sömürüden semirmiş devletlerinin bu katliam ve adaletsizliğe destek çıkmalarına ve bencil ve sözde Arap devletlerinin olup-bitenlere gamsız bir şekilde seyirci kalmalarına sert bir dille lazım gelen her şeyi söylüyordu.

Sakin bir darbeyle alaşağı edilmek istenen Venezuela Devlet Başkanı’nın üçüncü suçuysa Batı destekli 15 Temmuz darbe ihanetine karşı tavır koyması ve Türkiye ile Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’la dost olmasıdır.

Bunlar ve daha başka sebeplerle Türkiye, Maduro’ya destek olmalıdır. Destek, birçok kalem hâlinde sıralanabilir. Evvela müdahale tehlikesi püskürtülmeli sonra da Venezuela, devlet olarak yeniden inşa edilmelidir. Anlaşılan şu ki 1830’da bağımsızlığa kavuşmuş fakat şeklen devlet olmuşlar…

.VENEZUELA’YA DESTEK!

2019-01-28 02:00:00

A -

A +

Emperyalistlerin “Küçük Venedik” anlamında “Venezuela” adını verdikleri memleketin resmî ismi “Bolivarcı Venezuela Cumhuriyeti”dir. Burası, bir Güney Amerika ülkesidir. Nüfusu 32 milyona yakın ve yüzölçümü 900 bin km2’yi aşkındır. En fazla petrol ihraç eden 5 devletten biri ve dünyada en yüksek miktarda petrol yataklarına sahip birinci ülkedir.

Venezuela, İspanyol sömürücülerinin ilk girdiği Amerikan topraklarındandır. Halk, bu istilayı kabul etmeyerek istiklal mücadelesi vermişse de o sıralarda Endülüs’ü de ele geçirmiş olan İspanyollar, işgallerini 1522’den 1821’e kadar devam ettirmişlerdir. Bu tarihte Simon Bolivar komutasındaki vatanseverler, işgalcileri topraklarından atarak Venezuela, Ekvador, Kolombiya, Peru ve Panama’dan meydana gelen “Büyük Kolombiya”yı kurdular. Ancak bu birlik kısa sürdü. Venezuela, 1830’da müstakil oldu. O günden bugüne bu talihsiz iklimde isyan, askerî darbe, ekonomik kriz ve her çeşidiyle kaos eksilmemiştir. Başşehri Caracas olan devlet, birçok eyalet ve vilayetten kuruludur. Para birimi Bolivardır. Enflasyon, yüzde milyona yakındır. Mal güvenliği neredeyse yoktur, can güvenliği tehlikededir, suç işleme nispeti çok kabarıktır, uyuşturucu ticaretinden hırsızlığa kadar suçlar, uzayıp gitmektedir. Petrol, neredeyse tek ihraç malıdır. Petrol ihracının düşmesi zaten yüksek olan işsiz sayısını daha da çoğaltmıştır. Bu da sosyal çalkantıları tetiklemiş bulunuyor.

Resmî dil İspanyolcadır. Bunun yanı sıra Arapçadan Çinceye kadar birkaç Doğu ve Batı dili daha konuşulmaktadır. Osmanlı topraklarından Büyük Harb üzerine buraya hicret etmiş ahaliye kim olursa olsun diğer Latin Amerika memleketlerinde olduğu gibi “el Turko/Türk” denmektedir. Buna rağmen Osmanlıdan sonra, Akdeniz sahil şeridindeki devletler haricinde Afrika’nın bir asır boyunca meçhulümüz olması gibi yakın zamanlara kadar Orta Amerika ve Güney Amerika da malumumuz değildi. Bu saydığımız “hayal ülkeler”i Ankara, gündüz gözüyle göremiyor fakat onu uyutan ve aldatan bir paralel devlet yapılanması, oralarda kılcal damarlara kadar nüfuz ediyordu.

Venezuela Cumhuriyeti’nin Cumhurbaşkanı Nicolas Maduro Moros’tur. 1962 Doğumludur. Otobüs şoförü, sendikacı iken 2007’de Beşinci Cumhuriyet Partisini kurdu.

2012’de Hugo Chavez’in dışişleri bakanı oldu. Üç gün sonraysa devlet reisi yardımcılığına getirildi. Chavez’in 5 Mart’ta ölümünün ardından önce muvakkat başkanlığa geldi. 14 Nisan 2013’te yapılan başkanlık seçimindeyse yüzde 50.6 oyla yeni başkan oldu.

6 Aralık 2015’te Venezuela’da meclis seçimleri vardı. Maduro’nun partisi ve yakın partiler, şimdi PSUV/Venezuela Birleşik Sosyalist Partisi ismiyle aynı çatı altındaydı. Sağ muhalefet ise Demokratik Hareket’in başı çekmesiyle Demokratik Birlik Masası adını almıştı. Seçimde PSUV, 40.9’da kalırken, muhalefet 56.2’yi bulmuştu. Muhalefet, 112’ye 55’lik bir farkla parlamentoda çoğunluğu ele geçirmişti. Muhalefet lideri Juan Guaido aralık ayı içinde meclis başkanlığına seçildi. Ancak, iktidarın, seçimlere hile karıştığı, kazanmayan bazı vekillerin parlamentoya girdiği gibi itirazları üzerine meclisin yetkilerini daralttı ve Kurucu Meclis adıyla yeni bir meclis açıldı.

20 Mayıs 2018’de ise sürenin dolması sebebiyle Cumhurbaşkanlığı seçimi yapılacaktı. O gün sandığa gidildi. Maduro, yüzde 67.8’le ikinci döneminde de seçimleri kazandı. Ancak muhalefet seçime uzak durdu. İştirak yüzde 46 idi.

Şöyle bir manzara doğmuştu:

Devlet Başkanlığı, güçlü bir şekilde Maduro’da fakat meclis de güçlü bir şekilde 35 yaşındaki Guaido liderliğindeki muhalefetteydi. Diğer yandan Kurucu Meclis’le birlikte yasama, çift başlı olmuştu.

Nicolas Maduro, böyle bir ortamda 10 Ocak 2019’da and içerek yeni dönemi başlattı. Ancak bir tuhaflık yaşanacaktı. Seçilmiş Başkan, and içerken muhalefet lideri Juan Guaido da seçime girmediği hâlde kendi başkanlığını ilan ediyordu.

ABD Başkanı Trump, bu hukuku kendinden menkul keyfî ve gayrimeşru başkanlığı anında tanıdı. Trump’ı Kanada, Brezilya gibi devletler, sonra da önemli Avrupa başkentleri takip etti. Türkiye, Rusya, Çin, İran gibi devletlerse Maduro’nun başkanlığını meşru saydıklarını ilan ettiler.

Venezuela’da 23 Ocak’tan beri her iki taraf da gösteriler yapmakta. Muhalefet ve destekçisi devletler, seçimlerin yenilenmesini talep bahanesiyle meşru devlet reisini devirme peşindeler.

Trump ve takipçilerinin, millî olan Maduro’ya darbe düzenlediği sağduyu sahiplerinin müşterek görüşüdür. Bir ülkede seçim yapılıp başkan belli olduktan sonra seçime iştirak etmemiş muhalefet lideri üzerinden böyle bir tezgâhın tertiplenmesi, kurulacak taşeron yönetimle Venezuela petrolüne el koyma sömürgeciliğinden başka bir şey değildir. Hadise, Venezuela’nın 15 Temmuz darbe teşebbüsüdür. Amerika daha evvel Chavez’e de darbe yaptırmış fakat halk, 48 saat içinde O’nu yeniden Başkanlığa getirmişti.

Başta belirsiz olsa da ordu Başkan Maduro’nun yanındadır. Büyük halk çoğunluğu da O’nunla beraber.

15 Temmuz’dan sonra Batılı merkezler, dilini yutarken Sn. Maduro kalkıp destek için Türkiye’ye gelmişti. Böylece de dostluğumuz gelişti. Dost, kara günde, dostunun yanında olur. Bu sebeple Cumhurbaşkanı Erdoğan “dik dur kardeşim Maduro, yanındayız!” diye haber yolladı.

Evet; Türkiye, her imkânıyla bu hain darbeyi savuştursun diye Venezuela’nın yanında yer almalıdır. Trump ve emrindeki Sisiler PMS’ler vs. iki sene evvel Katar’da da darbeye kalkışmışlardı. Özel Kuvvetlerimizin Emir Tamim bin Hamed es Sani’nin sarayını emniyet altına almasıyla bir şey yapamadılar. Bu defa Türkiye, bir başına veya Rusya ile birlikte belki Çin’in de dâhil olmasıyla aynı tedbir, Venezuela’da da alınabilir.

Bir de haberleşme desteği verilmeli. Ajans ve TV’lerimiz, Karakas’tan dünyaya canlı ve birinci ağızdan haber geçmeliler.

Olay ibretliktir:

Sömürgeciler, mazlum milletleri beş asırdır soya-sömüre hâlâ doymamışlar.

.DEVLETİN DOĞU TÜRKİSTAN SİYASETİ

2019-01-25 02:00:00

A -

A +

Ortalıkta Şarki Türkistan’a dair iç içe geçmiş doğrular, yanlışlar ve dolayısıyla bilgi kirlilikleri var...

SSCB dağıldıktan sonra Batı Türkistan’da yaşayan kardeşlerimiz, 5 ayrı devlete ayrılmış olsalar da hürriyetlerine kavuştular. Sovyetler Birliği’nden kurtularak hürriyetine kavuşan diğer bir Türk devleti ise Azerbaycan’dır. Ancak Azerbaycan, Türkistan’da değil, Kafkasya’dadır.

Sovyet Rusya işgalinde ümitleri yıkık olarak yaşayan Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Türkmenistan, Kırgızistan ve Tacikistan, Rusya’da hiç umulmadık bir anda esen bir perestroika/yeniden yapılanma rüzgârıyla hürriyetlerini elde edip müstakil devlet oldular.

Ne var ki Rusya’da Lenin rejimi biterken Çin’de Mao rejimi ayaktaydı. Çin, peyklerini bırakmak yerine hibrit/melez bir sisteme geçti. Artık idarede komünist, pazarda kapitalistti. Çin Halk Cumhuriyeti’nin Doğu Türkistan’daki işgali ve demir pençe yönetimi devam ettiği için Uygurlar, hürriyetlerine de müstakil devletlerine de kavuşamadılar.

Çin, Uygur Türklerinin yaşadığı yere “Uygur Sincan Özerk Bölgesi” demektedir. Bu olması gereken şekilde bir özerklik, muhtariyet, otonomi midir? Çok şüpheli. Eğer, en azından Tataristan kadar olsun bağımsızlığa yakın bir yapıda olsalardı bugünkü rahatsızlıklar büyük ölçüde yaşanmazdı.

Uygur Türkleri, vatanlarına Doğu Türkistan anlamında “Şarki Türkistan” demekteler. Şarki Türkistan’ın işgali birkaç asra dayanmakta. Hürriyet ve istiklalini kaybettiği en yakın zamansa 1950’lerin başında Mao dönemindedir. Şarki Türkistan, o günden bugüne mahzun ve mazlumdur.

Doğu Türkistan meselesi, zaman zaman ve bilhassa Ankara ile Pekin’in arası iyileştiği ve belki de Ankara ile Riyad’ın aralarının bozulduğu zamanlarda alevlenip gündeme gelmekte ve ortalığa birçok iddialar dökülmektedir:

Şimdilerde bazı vatansever Uygurların hapse atıldığı, öldürüldüğü tekrar edilmektedir. Bu iddialar yeni değildir. Uygur vatanseverlerine hiçbir zaman nefes aldırılmamıştır. Asimilasyon yani azı çoğun içinde eritmek politikası, yeni değildir. Uygur vatanına kitleler hâlinde Çinli nüfus nakledilerek Türkleri kendi vatanlarında azınlık durumuna düşürme isteğini hiç bırakmadılar.

Yeni olan, korkunç ötesi bir haberdir:

Bir zamandır Türkiye kamuoyu, bu haber ve sosyal medya etkinlikleriyle alttan alta çok rahatsızdır. Buna göre; Çin Hükûmeti, aldığı bir kararla her Uygur Türkü’nün evine zorla bir Çinli erkek yerleştirmektedir. İnsan hürriyeti, aile hürriyeti ve namus mefhumuna düşman böyle bir hâli, bırakınız Müslüman Türk bir Uygur ailenin kabul etmesini ateistler bile kabul etmez.

Bu iddialar, haberler doğru mudur?

Ateş olmayan yerden duman çıkmaz

Bugüne kadarki geçmiş hadiseler hatırlandığında hemen “hayır bunlar asılsızdır!” denemiyor.

Diğer taraftan başka iddialar da var:

Buna göre CIA yani Washington, Uygurları kışkırtmaktadır. Doğu Türkistan’a sızmış Vehhabiler de kandırabildikleri Uygurların itikadını bozarak onları selefileştirmekteler.

Türkiye ile Çin’in her yakınlaşmasında Doğu Türkistan’da karışıklık çıktığına yukarıda temas etmiştik. Vehhabi ideolojinin ihracına ise şaşılmaz. Bunu Balkanlarda da yapmaktalar. Kafkaslarda yakın tarihlerde çıkan kargaşaların arkasında da onlar var. Eğer; hakikaten Doğu Türkistan’a sızmışlar ve burada da imanları bulandırıyorlarsa o zaman Türkiye, batı-güney-doğu istikametlerinden Vehhabi/selefi hilale alınıyor demektir.

Hariciyemizin herhâlde bir Doğu Türkistan Masası vardır. Yoksa hemen kurulmalı. Bu masa, bugün için olsa da olmasa da dışişleri, geniş açıklamalarla milleti aydınlatmalıdır.

Devlet de mutlaka bir Doğu Türkistan siyaseti geliştirmelidir. Şarki Türkistanlılar dinlenerek Pekin’le müzakere masasına oturmalıdır. Çin’le turistik, iktisadi, ticari, askerî münasebetlerimizi geliştirirken diğer taraftan da diplomatik görüşme ve ikna yollarıyla Çin’in Şarki Türkistan’a dönük her türlü istenmedik uygulamasına nihayet vermesi temin edilmelidir.

Putin Rusya’sı, Ukrayna ile didişirken Fatih’in hatırası tarihî Türk yurdu Kırım, Ruslar tarafından bir kez daha işgal edildi. Hâlbuki bugün Ankara, Moskova ile hiç olmadığı kadar samimi ve sıcak alışverişler içinde. Buna rağmen Sn. Erdoğan her münasebeti düştüğünde “Rusya’nın Kırım’ı işgalini tanımadık ve tanımayacağız!!!” diyor.

Aynı şekilde Çin’le de saydığımız ilişkiler ve iş birlikleri içinde olurken gerek burada yaşayan Türk vatandaşı Uygurlar ve gerekse ata yurdumuzda yaşayan Uygurlar, Şarki Türkistan’ın Ankara tarafından ihmal edildiği, yok sayıldığı gibi bir karamsarlığa düşmemeliler. Böyle zan olabilir. Zira Ankara’da hiçbir yetkili Doğu Türkistan için iki cümle telaffuz etmiyor.

Mevzua dair bir önceki yazımızda da dediğimiz gibi Şarki Türkistan, güçlü bir özerkliğe kavuşturulabilir. Ankara, zaten her devletin toprak bütünlüğüne saygılı olduğunu mükerreren dile getirmiştir. Nasıl ki Rusya Federasyonundaki Tataristan’ın Cumhurbaşkanı, Ankara’ya gelip andlaşmalar imzalanıyorsa yarın Şarki Türkistan Cumhurbaşkanı da bunu yapabilmelidir.

Devlet, devreye girerek bu meseleye hakkıyla sahip çıkmalıdır. Ankara, sahip çıkmayınca boşluğu başka başkentler doldurmaya çalışmakta, çıkan fitne yani bozgunculuk yüzünden hürriyetler ve hayatlar ziyan olmaktadır. Bugün için en iyi hâl tarzı güçlü özerkliktir. Yarın belli olmaz Çin’de de aniden bir yeniden yapılanma zarureti doğabilir.

Vatandaş, sorumlu mevkide olan devlet adamlarımızdan Doğu Türkistan siyasetimizin esaslarını işitmek istiyor.

.GİTME, KAL BOMBALARI!

2019-01-23 09:22:00

A -

A +

Amerikan askeri, 27 Kasım 2015’ten bu yana Suriye’de olduğu hâlde ne DEAŞ ve ne de bir başka terör örgütü tarafından saldırıya uğramışlığı var.

Hâlbuki aynı Amerika’nın askerleri bir hafta önce Menbiç’te bombalı saldırıya uğradılar. 4 Amerikan askeri öldü. Kanlı saldırıyı DEAŞ üstlendi. Ama orada kalınmadı. İlk saldırının üzerinden sadece 5 gün geçmişti ki bu defa Haseki’nin Şedadi Bölgesinde ikinci bir saldırı daha yaşandı. Pentagon ve PKK’ya ait 13 araçlık bir kafile Deyrizor istikametinde seyrediyordu. Son kontrol noktasına varılmıştı ki karşı taraftan gelen bombalı bir aracın saldırısıyla ortalık karıştı. Patlamalar sonucu 5 araç zarar gördü, 7 PKK’lı terörist öldü, 2 Amerikalı asker yaralandı. DEAŞ bu saldırıyı da sahiplendi.

Soru şudur:

-2015 sonbaharından beri ABD güçleri neden hiç taciz edilmediği hâlde şimdi bir hafta içinde ikinci bombalı saldırıya uğramıştır?

Donald Trump, Amerikan karar vericilerine rağmen çekilme kararı almıştır. Nitekim ikinci saldırıya eş zamanlı olarak Trump’ın Suriye eski temsilcisi Brett McGurk, CNN INT’e verdiği mülakatta Washington’daki bütün güvenlik birimlerinin çekilmeye karşı olduğunu ileri sürmüştür. Bu şahsa göre, Türkiye Cumhurbaşkanı, Amerikan Başkanı’na bir telefon etmiş ve Başkan’ın bütün Suriye politikasını tersine çevirmiştir.

Eğer Washington’da böyle bir görüş yaygınsa bunu kolay hazmedemezler herhâlde. Nitekim bu saldırılarla eş zamanlı olarak iki gelişme daha yaşandı. HTŞ/Hey’eti Tahrir’üş Şam İdlib’de ÖSO’ya saldırdı. Ölümler oldu. Mehmetçiğin devreye girmesiyle terör örgütü, ÖSO’ya silahlarını iade ederek geri çekildi. Çok sarihtir ki bu saldırının maksadı “Amerika çekilirse Türkiye, asayişi temin edemez!” intibaını uyandırmak içindi. Diğer eş zamanlı faaliyetse İsrail’in İran ve Suriye mevzilerini bombalayıp ölümlere sebebiyet vermesidir. Burada da aynı maksat güdülmekte ve Amerika çekildiğinde bölgenin kaosa sürükleneceği gösterilmek istenmektedir.

O hâlde ABD’nin Suriye’den çekilmesini istemeyenler bellidir:

Derin Amerika, İsrail ve PKK/PYD. Bunlar, Amerika’nın gitmesini değil kalmasını istemektedir.

Eylemleri üstlenen örgüt kukladır. “DEAŞ bitti” denirken bu kanlı olayları icra etmesi gariptir. Hem kendinden isteneni ifa etmek ve hem de bitmediğini göstermek için saldırmış ve kan dökmüştür.

DEAŞ tek başına mıdır?

O, kendisinin yaptığını iddia etse bile ABD’nin gitmesini istemeyenler de eylemlerin bir yerinde bir şekilde olabilirler.

Bir kere daha anlaşılıyor ki DEAŞ maşadır, alettir, terör çalışması yaptırılan bir örgüttür.

Yarın daha kanlı, daha vahşi saldırılar da olabilir. Çekilmeyse olmayabilir. Hatta bu herkese rağmen çekilme kararı, Donald Trump’ı yerinden bile edebilir.

Ankara, her türlü senaryoya göre her an hazırlıklı olmalı, büyük planlar yapmalıdır.

.MAZİYİ YOK SAYANLAR!

2019-01-22 02:00:00

A -

A +

O yıllar, yirmi dört saat içinde 20-25 gencin katledildiği kara günlerdi. Şiddetli şekilde sol-sağ kavgaları yapılıyordu. Aslında herkes, durduğu yerden Türkiye’yi kolluyordu ama bunun böyle anlaşılması Basra harap olduktan çok seneler sonra anlaşılacaktı.

O kargaşada kamplara ayrılmış gençler, birbiriyle konuşmadıkları için peşin hükümle diğer tarafı hain ve düşman sayıyordu. Bir taraf için diğer taraf komünist, diğer taraf içinse beri taraf faşistti. Bunlar 20’li yaşların kanları damarlarına sığmayan gençleriydi. Nesildaşlarının öne çıkanlarıydı. Devlet, bu enerjiyi memleket hayrına dönüştüremeyince vaziyetten istifade edip Pentagon’un buyruğuyla darbe yapan cunta, onları beslemeyip bir sağdan bir soldan darağaçlarına yolladı.

Hâlbuki bu gençler, gerçekten “demokratik tam bağımsız Türkiye” veya “bütün Türkler bir ordu, katılmayan kaçaktır!” diyordu. İlk sözü söyleyenler solcu, yani diğer gençlere göre komünist, ikinci sözü söyleyenlerse ülkücü yani öbür gençlere göre faşistti.

Bugün Türk Keneşi, bir anlamda bütün Türkleri bir ordu sayan görüştür. Bu sözlerin slogan olarak sokaklarda yükseldiği senelerde daha SSCB olanca ceberutluğuyla mevcuttu ve bütün Türk illeri Kafdağı’nın ardındaydı.

Keza bugün iktidar ve her vatanseverin peşinde olduğu tam bağımsız Türkiye’dir.

Hazindir ki hakikatler, en erken yarım asır sonra fark ediliyor. O güne kadarsa insan maddi ve manevi varlıklar hesap edilmeyecek denli ziyan oluyor.

Nitekim Türkiye Cumhuriyeti’nin Osmanlının ve tabiatıyla Devlet-i Ebed Müddet’in günümüzdeki devamı olduğunun kabulü için bir asrın arkada kalması gerekiyordu. Yeni devlete öncülük edenlerin Osmanlı Paşalarıyla devlet adamlarının olduğu gerçeği bile sancılı yıllardan sonra kabul edildi. Kaldı ki bugün olmuş bazı okur-yazarlar, hâlâ Osmanlı düşmanıdır, hâlâ Türkiye Cumhuriyeti’nin Devlet-i Aliyye i Osmaniyye’nin devamı olduğunu kabul etmezler. Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran iradenin bir parti değil, TBMM olduğu gerçeği ise henüz herkes tarafından idrak edilememiştir.

1969-70’ti. İstanbul Hukuk Fakültesi’nin birinci sınıfındaydık. O yıllarda saldırgan bakışlı, süpürge bıyıklı, yeşil askerî montlu, asker potinli, belinde silah taşıyan solcu gençler, sınıfları basar, hocayı dışarı çıkartır, kapıları kilitler ve attıkları nutuklarla üniversiteye yeni başlamış talebenin beynini yıkamak isterlerdi.

Bir gün büyük amfideydik. Birden kapı açıldı. Bahsettiğimiz tipte bir sürü solcu yahut kendi deyimleriyle ilerici-devrimci genç sınıfa doldular. Hoca, dışarıya gönderilirken bir kişi kürsüye geçti. Kapı içeriden kilitlendi. Baskıncıları, tehditkâr bakışlarla karşımıza dizildiler. Kürsüdeki militan, işçi-köylü iktidarı, sürekli devrim gibi laflar ettikten sonra aynen şöyle dedi:

-Bizim tarihimiz, 1923’ten başlar!

Kastından mı, cahilliğinden mi, samimiyetinden mi böyle dediğini bilmiyoruz.

Ancak şu gün olmuş tarihimizi hâlâ 1923’ten başlatanlar var. Bunlar saf, aklı bir şeye ermez, tahsili-diploması olmayan vatandaşlar değil. Güya Atatürkçü, sözümona çağdaş, uygar ve ilericiler. Atatürkçülüğü sanki paralel bir din gibi sunup pazarlayan böyleleri için biz daha evvel hiç yoktuk, 1923’te nevzuhur bir biçimde ortaya çıktık. ‘23 öncesinin ilim, irfan, medeniyet, edebiyat, askerlik, coğrafya ve daha ne varsa hiçbir zenginlikle alakamız yoktur. Bu sebeple Suriye’den bize ne, Filistin’den bize ne?

Oysa 1856 Kırım, 1878 Türk-Rus, 1913 Balkan, 1914-18 Birinci Cihan Harplerinden sonra Balkanlardan, Kafkaslardan, Adalardan, Irak, Suriye, Filistin, Arabistan, Yemen ve Kuzey Afrika’dan milyonlar anavatana aktı. Hem Osmanlı ve hem de Cumhuriyet Hükûmetleri, gelen nüfusu, belli bir plan çerçevesinde muhtelif vilayetlere iskân ettiler. Bunu 1923 nüfus mübadelesi ve 1950’lerdeki anlaşmalı göçler takip etti.

Bugün Türk vatandaşlarının çok ciddi bir sayısının alt kimliği geldikleri yerlerle alakalıdır. Bu alt hüviyet, kimlik şüphesiz ki zenginliğimizdir:

Dediklerimizi, demediklerimizle birlikte takdirlerinize arz ederken şöylece toparlayabiliriz;

-Türkiye Cumhuriyetine Osmanlı Paşa ve devlet adamları öncülük etmiştir.

-Devletimizi, I. TBMM kurmuştur.

-Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının alt kimliği her ne olursa olsun çok yüksek bir yüzdesi, yüzde 99’u Müslümandır.

-Tarihimiz, zamanın derinliğinde Hunlarla başlayarak devam etmiş, milletimiz İslamla şereflenerek yücelmiş ve adalet kaygısı ve şehidlik aşkıyla cihana hükmetmiştir.

Savaşlar esnasında veya sonrasında yaşadıkları toprak ve hatıraları bırakarak buraya gelenler, bugün nasıl tefriki gayrı kabil/ayrılmaz parçamızsa, her şeye rağmen doğduğu yerlerde kalıp ecdat ruhundan, kokusundan, mirasından kopmayıp oralarda bayrağımız olan kardeşlerimiz de ayrılmaz parçamızdır.

Onlara çok borcumuz var.

Mazi bizimdir.

Bugün, yarının mazisidir.

Maziyi, geçmişi yok saymak; tarihe de sosyolojiye de hakikate de aykırı davranmaktır.

.ÇIKMAZDAKİ İKİ DAVA

2019-01-21 02:00:00

A -

A +

Turgut Özal ile Muhsin Yazıcıoğlu’nun ölümleri üzerindeki şüpheler, dava süreçleri ve nihayet adli takibatta çıkmaza girilmesi itibarıyla haklarındaki davalar birbirine benzer.

Neticede ikisi de yerli, ikisi de millî insanlardı.

İki ölümde de FETÖ örgütünün parmak izleri var. Faillerin ortaya çıkması lazımdı. Ancak bunun için adaletin tecelli edecek bir yapı ve tarafsızlıkta olması gerekirdi. Yargı, malum örgütün kalesiyken öyle bir şey yapılamazdı. Üç yıldır büyük temizlik olduğuna göre bundan sonra adalet beklenecektir.

BBP Genel Başkanı Muhsin Yazıcıoğlu ve yanındaki 5 kişiyi taşıyan helikopter, 25 Mart 2009’da Kahramanmaraş’ın Göksun ilçesinde düşmüştü. Karlı bir kış günüydü. Hiç unutmuyorum. Kazayı takip eden çok kimse de unutmamıştır. Kaza olur olmaz devrin Kahramanmaraş valisinin verdiği bilgiler, kısa süre sonra karartıldı ve üstü örtüldü. Suikast şüphesi taşıyan o bilgiler doğrultusunda gidilse ölümler gerçekleşmeden yaralılara ulaşılabilirdi. Oysa kaza mahallinin aksi istikametinde ve çok uzakta yapılan göstermelik aramalar zaman kaybettirip ölümlere yol açtı. Dosyada onlarca delil var...

Bunun gibi Cumhurbaşkanı Özal’ın ölümü de şüphelidir. Ölüm şekli aydınlanmamıştır. Koşu bandından düşmesi üzerine ambulans bulunamaması gibi bir tuhaflık yaşanmış ve bulunduktan sonra da araç, alakasız yollar takip ederek zaman kaybıyla hastaneye gidebilmiş ve ölüm olmuştu.

Turgut Özal’ın suikastla, zehirlenerek öldürüldüğü kamuoyunun müşterek kanaatidir. Bundan dolayı 3 Ekim 2012’de ailesinin talebiyle “fethi kabir” denilen mezar açma usulüyle ceset adli tıbba götürüldü. Günlerce inceleme yapıldı. Fakat verilen rapor kimseyi tatmin etmedi. 15 Temmuz öncesiydi. Paralel devlet yapılanması, her tarafı ele geçirmişti. Ölüm sebebi karanlıkta bırakıldı.

Merhum Turgut Özal’ın kabrinin önünden her geçişimde merak ederim “FETÖ etkisinin kırıldığı bu yeni dönemde acaba yeniden dört başı mamur bir adli tıp tetkiki yapılır mı?” diye düşünür sonra da “acaba bir kere daha rahatsız etmek doğru olur mu?” diye kendi kendime sorarım. Meğer; “Allah, kabir rahatlığı versin” duası, ne kadar isabetliymiş.

Yazıcıoğlu Ailesi, 10 yıl boyunca mücadeleyi bırakmayarak FETÖ etkisini aşıp davayı yeni bir safhaya taşıma muvaffakiyeti gösterdiler.

Muhsin Yazıcıoğlu ve 5 kişinin şehit olması üzerine Adana Bölge Jandarma Komutanı Tümg. Ali Lapanta ve Kurmay Başkanı Mazlum Koçoğlu hakkında takibat başlatılmıştı. Ancak, Genelkurmay Askerî Savcılığı; yeni bir idari tasarrufla Jandarma teşkilatının İçişleri Bakanlığına bağlandığı için bu teşkilat memurlarının da bundan böyle sivil memur addedildiği için dosyayı Kahramanmaraş Cumhuriyet Başsavcılığına gönderdi. Zaten “kaza” denilen hadise de bu ilde yaşanmıştı. Ne var ki mevzubahis Başsavcılık, adı geçen askerî şüpheliler hakkında soruşturmaya yer olmadığı iddiasıyla takipsizlik kararı verdi.

Bunun üzerine maktul şehitlerin avukatı Kemal Yavuz, Danıştay nezdinde itirazda bulunur. Tarihî seyri içinde Şûra-yı Devlet olan bu yüksek idare mahkemesi, dosyayı esaslı şekilde ele alır ve neticede şu karara varır:

-Arama ve kurtarma çalışmalarının yönetmelik usul ve esasları çerçevesinde, yapılması gerekirken buna riayet edilmemesi ve usulüne uygun kriz merkezi oluşturulmaması sebebiyle Kahramanmaraş Cumhuriyet Başsavcılığının vermiş olduğu soruşturmaya yer olmadığına dair kararın iptaline hükmedilmiştir.

Bu kararın müşteki/şikâyetçi ailelere tebliği üzerine aileler, savcılık kararına karşı itiraz ve şikâyetlerini tekrarladılar.

Artık İçişleri Bakanlığına bağlı memur durumundaki şüpheliler, Adana bölgesinde vazife yapmış oldukları için Adana İl İdare Kurulu’nun bu memurlar hakkında vereceği “dava açılabilir” mütalaası ile yeniden dosya açılarak adli ve idari muhakeme başlayacaktır.

Büyük dava adamı, davasının bedelini çilesiyle ödemiş Muhsin Yazıcıoğlu, 25 Mart 2009’da ihanete uğrayıp rahmeti Rahman’a göçtüğünde doğan bebekler, bugün 10 yaşındalar ve tahsil hayatlarının birinci kademesini bitirmek üzereler.

Büyük devlet adamı, milletin sevgilisi, Türkiye’nin ufkunu açmış olan Turgut Özal, 17 Nisan 1993’te ihanete uğrayıp rahmeti Rahman’a göçtüğünde doğan bebekler ise bugün yüksek tahsillerini ikmal edip işlerine başlamış, bazıları yuvalarını bile kurmuş bulunuyorlar.

Geç gelen adalet, elbette adalet değildir. Ancak her şeye rağmen hiç gelmemesinden evladır. Yeter ki hakkaniyet hasıl olsun. Turgut Özal vak’ası da, Muhsin Yazıcıoğlu vak’ası da malum meçhullerdir. Bunları malumken faili meçhule dönüştüren FETÖ örgütü yani PDY’dir. Örgütün bir kısmı cinayet işlerken diğer kısmı, failleri bulma tiyatrosu sergilemişlerdi.

Son asırlarda bu milletin başına musallat edilmiş en büyük musibet adı geçen örgüttür.

Bu ahtapota karşı dikkatlerde eksilme olmaması, rehavete kapılmamak şarttır. Hiç umulmadık yerlerden çıkabilirler!..

.BELEDİYE BAŞKANI

2019-01-18 02:00:00

A -

A +

İstanbul’da Topkapı surlarından içeri girildiğinde ilk karşılaşılan semtin adı “Şehremini”dir. Kelimenin aslı Şehr Emini, yani şehrin, beldenin emanet edildiği insan demektir. Semte bu ismin verildiği zamanlarda belediyeye “Şehremaneti”, belediye reisine de “Şehremini” deniyordu. Anlaşılan, burada şehremini oturuyormuş ki ismi bu olmuş. İstanbul’un ilk Şehremini Hızır Bey’dir. Belki de O, burada oturuyordu.

Geçmiş büyüklerimiz, kelimeleri ulu orta, lalettayin kullanmazlardı. Konuşmalar, efradını cami, ağyarını mâni olurdu. Mevzubahis sıfat, “şehr-emini” olarak başlamış, bilahare “belediye reisi” olmuş. Şimdilerde daha ziyade “belediye başkanı” denmekte.

Şehr-emini, şehrin neyi var, neyi yoksa her şeyiyle kendisine emanet edildiği emin insan demektir. Reis ve başkansa bir topluluğun başıdır. Sanki o topluluğa iş, emir buyuran, talimat verendir. İlkinde mükellefiyet, mes’uliyet daha bir derinlikli olarak mevcuttur. Payitaht dizisinin geçen haftaki bölümünde senaryo yazarı, Abdülhamid Han rolündeki oyuncuya şöyle bir söz söyletiyordu:

-İnsanlar, bize güvenip uyurken biz uyuyamayız!

Hadise tam da budur. Fırat’ın kenarında kurdun kuzuyu kapma ihtimaline karşı teyakkuz hâlinde olan adalet timsali Ömer’ül Faruk ahlakı…

Belediye başkan adayları, neredeyse belli oldu. Bütün namzetleri tebrik ediyoruz. Tesbit edilen bazı isimler, eski başkandır. Çoğunluksa yeni aday. Haklarında ne hayrlı ise onun tecelli ermesini dileriz.

Bunu kalben diler ve şehirlerimizi emanet edeceğimiz müstakbel başkanların dikkatlerini bir tarafa çekmek isteriz:

Bugüne kadar ihtiyaca binaen, zaruret sebebiyle, oralarda çok çileler çekildiği için belediyeler, hep yol, çöp toplama, suların akması, elektriklerin yanması, ısınma, park, alt-üst geçitler gibi bayındırlık, hizmetlerine öncelik verdiler. Bunlar ve daha başkaları olarak otopark ve yeşil alan gibi hizmetlerse beklemeye devam ediyor. Ancak bu saydıklarımızdan çoğu yerine oturmuş vaziyette.

Onun için şimdi dikkatleri asıl bakılması gereken tarafa çekmek istiyoruz. Bugüne kadar hep evin dışı düşünüldü. Bundan böyle evin içine girilmesi, oraya hizmet götürülmesi gerekmekte. Evler, tenha, çiftler yalnız, çocuklar, dedesiz ve ninesiz. Ninniler, masallar, kıssalar, menkıbeler, destanlar artık kütüphane raflarındaki kitaplarda kaldı. Bunlar sonraki nesle aktarılmıyor. Çekirdek aile, tarihteki en büyük sosyal felaketimizdir.

Şehrimizi yani hayatımızı emanet edeceğimiz başkanlar, bundan böyle öncelikle bunları düşünmeliler.

Şu manzara hiç yaşanmadı sanıyoruz. Ama bundan sonra yaşanmalı. Belediye reisi veya vekâlet verdiği kişi, nikâh salonunda evlilik akdini yapıp karı-koca ilan ettiği gençlerin daha sonra bir gün olsun evlerine gitmedi, onları dinlemedi, geçim ve huzur durumlarına bakmadı. Hâlbuki belediye başkanı veya müftü yahut din adamı, gençleri göz kamaştırıcı mekânlarda karı-koca ilan ederken onlar, kısa süre sonra gözyaşları içinde boşanıyorlar.

Noksanlar, hazin hâller bu kadar da değil.

İstanbul’u esas alarak konuşursak İstanbul Türkçesi, İstanbul Beyefendisi, İstanbul Hanımefendisi vardı. Bugün bu hasletlerden neredeyse eser kalmadı. Yalnız İstanbul adaylarının değil her şehrin adayının Türkçenin lezzeti, beyefendilik, hanımefendilik diye dertleri olması gerekir.

Bugün hayatlar çekirdek aileyle çoraklaşmıştır. Türkçe büyük ziyan görmüş sabır, nezaket, asalet abidesi diğerkâm insan tipi Hanımefendi ve Beyefendiler âdeta cennete göçmüş, komşuluk site denilen kışla hayatlarıyla kısırlaşmıştır.

Bugün adaylar, yarın başkanlar, bundan böyle hayatın, yalnızca madde değil mana ve kalıcılık, miras tarafına yönelmeliler. Yol bozulursa yapılır. Su akmazsa akıtılır, çöp toplanmazsa toplanır. Fakat irfani, insani ve seçkin meziyetler kaybolunca, harsımız zarar görünce biz kendimiz olmaktan çıkarız.

Şehirler, evlerimizi içine alan çadırlardır.

Belediye Başkanları da şehrin derdiyle dertlenmiş uykuya yabancı Şehr-Emanetleri.

Emanet, emin insanlara teslim edilir.

İnsan, emanete gözü gibi bakar…

.EKONOMİK TEHDİT

2019-01-17 02:00:00

A -

A +

Yolum dün bir muhtarlığa düştü. Şu günlerde iki kişi, her nerede ve hangi sebeple bir araya gelirse gelsin hayat pahalılığını konuştuğu gibi bizim kısa sohbetimiz de bu mevzu üzre oldu.

Muhtar “Şuraya bakın!” diyerek gidip dolabın çekmecelerini çekti. Taşar vaziyette evraklar görünüyordu. Nedir bunlar?” dedim. “İcra tebligatları” dedi.

Ödenmeyen kredi kartlarının tebligat zarflarıymış. Borçlu adresinde bulunamadığı zaman tebligat, mevzuat gereği muhtar vasıtasıyla yapılır.

Burada da öyle olmuş ama kapıya bırakılan bilgiye rağmen gelip alan olmadığı için birike birike çekmeceler, böylesine şişmiş.

İstanbul’da 5 bin 461 muhtarlık var. Türkiye’deki muhtarlık sayısı ise 50 bin 192. En küçük mahalle ve köyleri de düşünerek en iyimser rakamla ortalama olarak bir muhtarlıkta 10 icra tebligat zarfı olduğunu farz edersek 500 bin çıkar.

Söz konusu borçlar, yalnızca kredi kartı borcu değildir. Keza en az bir bu kadar belki de birkaç katındaki icra takip zarfı da borçlu veya bir yakınına tebliğ edilmiştir.

Muhtardan çıkınca yakındaki semt pazarına geçtim. Etiketler, ateş pahasıydı. Patates 5, soğan 6, domates 8, portakal 10 lira. Bütün sebze ve meyvelerin fiyatları fırlayıp gitmiş. Soğan satıcısının dedikleri ise bir ihbar gibiydi. Toptancı “Soğanı 10 TL yapacağız!” diyor.

Fiyatlar, sadece pazarda değil, çarşıda da aşırı pahalı. Pazarda da çarşıda da çok insan almaktan ziyade sorup geçiyor. Kırmızısı ve beyazıyla et fiyatları alınamaz rakamlara çıkmış. Kasaptayken genç bir hanımın 5 liralık et satın almasına şahit oldum. Etin kilosu 80 lira, alınansa yüz gram gibi bir şey. O hanımın iç dünyasında yaşadıklarını düşünerek ben utandım.

Fiyatlar, insafı sadece esnaf, tüccar, toptancının tezgâh ve vitrinindeki etiketlerde terk etmiş değil. Motorlu taşıtlar vergisinden, sigorta bedellerine, elektrik, su, doğalgaz, telefon gibi faturalara kadar her şey el yakıcı. Fiyat sorduktan sonra susarak bir şey almadan –belli ki- içindeki üzüntülerle oradan ayrılan anaları-bacıları görmüş olmanın teessürünü yaşarken bindiğim arabanın sürücüsü, bir süre yol aldıktan sonra bana bir kâğıt uzattı. Aldım; 750 lira civarında bir doğalgaz faturasıydı. Fakat “250 TL dağıtım bedeli” gibi ilavelerle ödenecek bedel, bin 250 TL’yi buluyordu. Fatura oturdukları binada müşterek tüketime aitmiş ama komşularına dağıtım bedelini, 750 TL’nin 500 lira fazlasıyla ödenecek olmasını izah edemiyormuş.

Daha ocak ayındayız. Maaşlara yeni zam yapıldı. Ne var ki düşük olan maaşlara düşük zam yapılması bir şeyi iyileştirmedi. Türkiye’de yüksek maaşlı nüfus bellidir. Çoğunluğun hâli de bellidir. Bu sebeple ister özel, ister resmî olsun sabit maaşlılar, emekliler, dar gelirliler, esnaf zordadır. Vatandaş bugün etiket ve fatura kıskacına alınmış bulunuyor. Rahip Andrew Bronson bahanesiyle başlatılan dövizli Trump saldırıları, Türk parasının beli kırıldı.

Bugün seçimler için “kararsızlar” yüzde 30’ların üstündedir. Sandığa hiç gitmeyecek olanlar ise yüzde 7’lerdedir. Bu istatistikleri iktidara yakın anket şirketleri veriyor.

Dere geçerken at değiştirilmez. “2023 Büyük Türkiye” diye millî bir hedefimiz varsa Cumhur İttifakı’nın 2023’ü arkada bırakıncaya kadar devam etmesi lazım.

Ne var ki şu gerçek görülmeli. Kararsızlar ve sandığa gitmeyecekler çoğunlukla iktidara yakın seçmendir. Diğer yandan yine iktidara yakın anket şirketleri, 31 Mart için Ankara’yı ortada fakat ibrenin iktidarın aleyhine, İzmir’deyse tam aleyhinde olduğunu söylemekteler.

Açıkça belli oluyor ki 31 Mart’ın belirleyici unsuru ekonomi olacaktır. Yani düşük maaş, az zam, yüksek etiket, fahiş fatura ve pahalı hayat.

Seçimlere 2 buçuk ay var. Sn. Tayyip Erdoğan’ın doğruları söyleyen, dürüst danışmanlarını seçerek onlarla hem istişare etmeli ve hem de onları saha taramasına çıkarmalıdır. Ev ev kapılar çalınıp dertler, şikâyetler dinlenmeli, tezgâh ve vitrinler görülmelidir. Evine 5 liralık et alıp götüren genç annenin derdi, ancak bir iki soğan, bir iki patates alabilen vatandaşın üzüntüsü hepimizin olmalıdır.

“Soğanı 10 lira yapacağız!” Küstahlığı bir ekonomik tehdittir. Döviz saldırıları da bir ekonomik tehditti. Fahiş pahalılık ve geçim zorluğu da bir ekonomik tehdittir.

15 Temmuz’da jet, tank, top ve mermiyle yapamadıklarını etiket, fatura ve enflasyonla, yapmak için tezgâh üstüne tezgâh kurulmakta. Yıkıcılar için 31 Mart son ümitleridir. 2023’e kilitlenenler içinse alınması gereken son dönemeç.

Bu memlekette geçim darlığına dikkat çekmek için sıkılan bir limonla seçim kaybedilmesi de yere çalınan bir kasayla hükûmet düştüğü de unutulmamalıdır.

2023’e çıkacağız derken Allah, muhafaza etsin 2001’e gerilersek bu bir felaket olur ve beka mes’elesini doğurur.

.GÜVENLİ BÖLGE

2019-01-16 02:00:00

A -

A +

ABD Başkanı Donald Trump, önceki akşam fırsatını yakalayınca yine bir Tweet atmıştı. İlgili bakanlarla danışmanların bile haberi olmadan atılan bu Tweet, Türkiye’yi atağa kaldırdı.

Donald Trump, “Biz çekildikten sonra Türkiye, Kürtlere saldırırsa Türkiye’yi ekonomik olarak mahvederiz” diyor sonra Kürtlere de Türkiye’yi kışkırtmaktan kaçınma tavsiyesinde bulunuyordu. Daha başka cümleler de vardı. Onlardan biri de bizim güneyimizde, Suriye’nin kuzeyinde 21 mil derinliğinde bir güvenli bölge kurulacağının yazılmış olmasıydı.

En azından Türkiye’de, Trump’ın ne Kürtlere öğüdü, ne İran, Rusya ve Suriye’yi tabii düşman görmesi ve ne de Suriye’nin kuzeyinde 21 mil yani 32 km derinlikteki bir kuşağın; güvenli, emniyetli, yaşanılır bölge kurulacağına dair söyledikleri görülmedi.

Görülemezdi; zira, şu şöyle olursa biz de Amerika olarak iktisadi müeyyidelerle Türkiye’yi mahvederiz, bitiririz şeklindeki bir tehdit, düşmanca bir ifadeydi. Bundan dolayıdır ki Ankara’dan aynı sertlikte cevaplar, arka arkaya füze sür’atiyle ateşlendi. CB Sözcüsü İbrahim Kalın’ın sözü bıraktığı yerden Mevlüt Çavuşoğlu alıp devam ettiriyordu. Ancak esas itibarıyla Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ne diyeceği beklemiyordu. Dün verilen malumatla anlaşıldı ki önceki akşam iki Başkan telefonla görüşmüşler.

Sn. Cumhurbaşkanı, partisinin grup toplantısında bu görüşmenin güvenli bölge tarafını kamuoyu ile paylaştı. Bu fikrin bize ait olduğunu, Suriye’de iç harp başladığında masaya getirdiğimizi fakat devrin Başkanı Obama’nın fikre katılmadığını hatırlattı ve güvenli bölgeyi bizim kuracağımızı haber verdi ve sözlerini “tarihî öneme sahip bir anlayış içinde bulunduğumuza inanıyorum” diye bitirdi.

Bir gün önceki cenk, bir gün sonra sulhe dönmüştü?

Tayyip Erdoğan, bir Kasımpaşalı edasıyla Donald Trump’a orada neler olduğunu sormamış mıydı acaba? Sormuştur, aksini düşünmek olmaz. Ancak Kasımpaşalı edasıyla değil de olması gerektiği gibi sormuştur.

Bunun üzerine Sn. Trump ne demiştir? Ne demiş olabileceği belli. Hani politikanın böyle zamanlar için meşhur bir kaypak ağzı vardır. “Yanlış anlaşıldım! Ben onu demek istememiştim!” derler. En net sözleri bile eğip büküp bu kalıba sokarlar. Başkan Trump da böyle yapmıştır. Bir şey daha yapmıştır. Kürtlere yaptığı çağrıya; öğüt veya nasihatine de dikkat çekmiştir.

Asıl yaptığıysa güvenli bölge projesini telefon diplomasisinin merkezine oturtarak Sn. Erdoğan’a “O zaten bizim fikrimiz, biz 8 yıldır bu fikri savunuyoruz!” dedirtmiş olmasıdır.

Tayyip Bey, bu safhadan sonra muhatabını -herhâlde- daha fazla yormanın bir fayda getirmeyeceğini düşünmüştür. Aslında adı geçen zatın yalnız kaldığı an bu yaptığına bir taraftan kızılırken bir tarafta da bunun bir çam devirme değil şuurlu bir sakarlık olduğu okunuyordu. Bu esnaflıktan gelen politikacı, pörsük bir kurnazlıkla dikkatleri başka tarafa çekiyordu. Onun başındaki dert yalnızca Rusya’nın yardım ve desteğiyle seçimleri kazandığına dair iddia ve dava değildir. Geçen kasımda Cumhuriyetçi Parti, Temsilciler Meclisi’nde üstünlüğü Demokratlara kaptırdı. Rakip parti, bütçeyi nice vakittir kabul etmediği için Hükûmet kilitlenmiş vaziyette. Bu mecburi tatilden dolayı 800 bin Amerikalı maaşını alamıyor. Donald Trump, Tayyip Erdoğan’a bunları ihsas ettirerek ima yoluyla “hâlimi anlayın ve daha fazla üstüme gelmeyin!” demiş olabilir.

Netice itibarıyla mühim olan gelinen noktadır. “Washington, 8 sene sonra Ankara’nın dediği yere geldi!” demeye hakkımız var. Ama bunu demenin; hatta belki övünmenin sahada kazancı ne olacak?

Ortada bazı sorular var:

-Biz, 8 yıldır 32 km derinlikte güvenli bölge mi yoksa 40 km derinlikte güvenli bölge mi diyorduk? Metre olarak olmazsa olmaz kaydımız nedir?

-Kurulacak emniyet kuşağını, “Fırat’ın doğusu ve batısıyla bütün güney hudutlarımız boyunca devam edecek” şeklinde anlamamız doğru mudur?

-Bu emniyet kuşağı yahut güvenli bölgeyi tek başımıza biz mi inşa edeceğiz?

-Bölge tamamen temizleneceğine göre terör örgütleri nereye gitmiş olacaklar?

-Donald Trump’la yapılan telefon görüşmesi, mevzuun ne kadar teminatıdır. Yarın “yanlış anlaşılmışım!” diye bir tekzip yayınlamayacağına emin miyiz?

Şu vaziyet karşısında hazırlıkları bitmiş olan ve bizim, adına “Beka Harekâtı” dediğimiz harekâttan sarfınazar mı edilmektedir?

Kulağımızda Namık Kemal’in mısraı uğulduyor:

Hazır ol cenge; ister isen sulh ü salah!

.SANCI

2019-01-15 02:00:00

A -

A +

Donald Trump, attığı yeni Tweet’iyle bir kere daha tartışmaların odağı oldu. ABD Başkanı, 14 Ocak’ta TS ile saatler 02.00’ye yaklaşırken şunu diyordu:

-Biz, Suriye’den çekildikten sonra Kürtlere saldırırsa Türkiye’yi ekonomik olarak mahvederiz!!!

Bu sorumsuz lakırdıya Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın, hemen oturaklı bir cevap verdi. Sn. Kalın, şunları söylüyordu:

-Suriyeli Kürtleri PKK ile bir tutmak ölümcül bir hatadır. Türkiye, Kürtlerle değil, teröristlerle savaşıyor. Kürtleri ve Suriyelileri tüm terör tehditlerine karşı koruyacağız. DEAŞ, PKK, PYD/YPG arasında bir fark yoktur. Onlara karşı savaşmayı sürdüreceğiz. ABD müttefiklik hukukuna riayet etmeli, teröristlerle ittifak kurmamalıdır!!!

Donald Trump, 13 Ocak günü söz konusu Tweet’i attığında saat, ABD’de akşamın 19.00’una, Türkiye’de gece yarısı 02.00’ye geliyordu. Trump, bu Tweet’i bilerek, bilhassa mı bu saatte atmıştır? O esnada Türkiye uykudadır. Döviz saldırılarını da böyle yapmışlardı. Burada borsa kapalıyken, uzak Asya’da oyunlar kurarak TL’yi geriletiyorlardı. Nitekim, sabah piyasa Tweet’i görünce dolar yükselmeye başladı.

Sn. Trump, muhtemeldir ki DEAŞ, PYD, hatta İran, Rusya ve Suriye’den de söz ettiğini hatırlatarak alınganlık yaptığımızı iddia ederek kendini savunmaya çalışacaktır. Mevzubahis Tweet’te Türkiye’yi tehdit ederken, DEAŞ’ı da bir ihlal hâlinde Irak’tan vurabileceklerini, PYD’nin de Türkiye’yi kışkırtmamasını istemekte İran, Rusya ve Suriye’nin tabii düşman olduğunu yazmıştır. Buna rağmen Türkiye’ye karşı sarf ettiği sözler ağır, fütursuz ve tehditkârdır. Bu haddi aşmışlığın tevili mümkün değildir.

Önceki çekilme karar veya kararlarıyla şu cümledeki “biz çekiliyoruz ama siz sakın ola Kürtlere saldırmayın yoksa mahvederiz!!!” denmesinin akılla, izanla siyaset ve devlet yönetmekle izah edilir bir yanı var mıdır?

Eğer, Washington açısından böyle bir kaygı veya bu yönde baskı varsa bunun mecraı Twitter olmamalıydı. Nitekim Amerikan Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, başkanının hatalarını toplamak adına olsa gerek “Trump’ın Tweet’i çekilmemize engel değil!” diye ortalığı yumuşatan bir açıklama yaptı. Ama bu arada Türkiye’de canlar sıkılmış, dolar da yükselişe geçmişti.

Görüldüğü gibi karşımızda ne gün hangi saatte ne yapacağı ne diyeceği belli olmayan bir muhatap vardır. Yarın belki çok daha ağır şeyler söyleyebilir. Gerçi bu tehdit, Trump’ın Türkiye’ye karşı ilk tehdidi değildir. Buna rağmen Ankara, her anlamda teyakkuzda olmalıdır.

Bir süre önce yazdığımız bir makalede “harekât uzadıkça ayağa dolanır” demiştik. Hakikaten öyle. Uzadıkça karışıyor. Düne kadar işin içinde İdlib yoktu. Menbiç’te rejim kuvvetleri yoktu. Amerika’nın çekileceği yerlere sözümona “Arap NATO’su”nun yerleştirileceği söylentileri yoktu. Şimdi onlara ekonomik olarak yıkıma uğratılmamızdan, mahvedilmemizden bahseden ciddiyetsiz bir tehdit cümlesi de eklenmiş bulunuyor.

Bizim bir şey daha dikkatimizi çekti. Sn. Kalın, aynı yolla verdiği cevapta terör örgütlerini bir bir saydıktan sonra “biz bunlara karşı savaşımızı sürdüreceğiz!” demektedir.

Vaziyetin bir savaş hazırlığı olduğu hududa yığdığımız çok yüksek miktardaki araç, gereç, silah ve mühimmatla 80 bin mevcutlu askerden de anlaşılmaktadır.

Bir zaman evvel ne demiştik?

-Birinci Dünya Harbi bitmedi!

Cihan Devleti olmanın sancıları böyle yaşanır...

.SURİYELİ NEFRETİ!

2019-01-14 02:00:00

A -

A +

Şiddetin de nefretin de ötekileştirmenin de her çeşidi kötüdür. Aslında şiddet, diğer ikisinin birden kendinde toplamıştır. Şiddet, nefret duygusunun harekete dönüşmüş, ötekileştirme de nefretin lisana dökülmüş hâlidir.

Söylenme kolaylığı bakımından tek başına “nefret” kelimesi kullanılsa da haddi zatında o, “kin ve nefret”tir. Kin nefreti, nefret de kini besleyerek düşmanlığa kadar gider.

Bu üç olumsuzluğun yalnızca kadına, çocuğa, başka bir ırka karşı değil, her canlıya karşı olmaması gerekir. Varsa bu insan, sevgi yanını sorgulamalıdır.

Henüz şiddet çapına gelmedi ama bugün cemiyetin farklı taraflarında ve daha ziyade de okumuş-yazmışında Suriyeli mülteci yahut resmî adıyla “sığınmacılar”a karşı çok tehlikeli bir nefret ve ötekileştirme duygusu, tırmanış hâlindedir. O kadar ki bu hâl artık bir his, kötü duygu olmaktan da çıkıp fikrisabit hâline gelmiştir. Bunu da “Suriyelilere, maaş veriliyor, bedava tedavi ediliyor, oy kullanacaklar, üniversiteye imtihansız giriyorlar!” gibi onlarca asılsız iddiayla desteklemekteler. Şimdilerde muhtelif resmî ve sivil kuruluş, bu dedikoduları yalanlamakta ama ne kadar faydalı olduğu belli değildir.

Savaşların bir cephe, bir de cephe arkası vardır. Cephede silahlar, cephe arkasında insanlar konuşur. “El-Muhaberat”, istihbarat teşkilatı, Suriye’nin derin devletidir. Bu memleketin bir istihbarat devleti olduğu, mevzua yakın olanların malumudur. Esad istihbarat unsurlarının, dört milyon zor durumda kalmış Suriyeliyi kabul etmemizden dolayı bize şükranlarını dile getirmesi beklenemez. Aksine işte tam da bunu yani beşinci kol faaliyetinde bulunur, asılsız haber yayarlar. Dünya görüşü her ne olursa olsun Suriyeli mazlum ve mağdurlara yan gözle bakan, homurdanan, nefret duyan her vatandaşımız kesinkes inansın ki El-Muhaberat’ın psikolojik savaş tuzağına düşmüştür.

Bazı hususları tasnif etmek gerekir:

1-Bu dört milyonun tamamı Suriyeli Arap değildir. Onlardan bir kısmı Kürt, bir kısmı Türkmen ve az bir kısmı da diğer ırk ve dinden insanlardır.

2-Bugün ihtilafların yaşandığı Suriye toprakları, Anadolu’dan evvel Türk’tü. Suriye Selçukluları ismindeki devlet, burada hüküm sürmüştü.

3-Halep, Musul, Kerkük yani Suriye ve Irak’ın şu gün ihtilafların yaşandığı yerleri de Misak-ı Millî Hudutlarımız içindedir.

4-Birinci Dünya Harbi’nden sonra İngilizlerle öteki sömürgeci devletlerin “Suriye” ismini verdikleri memleket 30 Eylül 1918’e kadar Devlet-i Ebed Müddet’in, Devlet-i ali Osman devamının mülküydü. Osmanlı atalarımız buraya “Şam-ı Şerif Vilayeti” diyorlardı. Bugünkü Ürdün, Lübnan, Filistin, İsrail, Suriye bu vilayetin topraklarıydı.

5-Trablusgarp Harbi 1911’de, Balkan Harbi 1912’de, Sarıkamış Harekâtı, Süveyş Kanalı Harekâtı, Filistin Cephesi Hezimet 1914’te Çanakkale Deniz ve Kara Muharebeleri 1915’te Kût’ül Amâre Zaferi 1916’da yani imparatorluk, Sultan Hamid zamanındaki 5 milyon km2’den 777 bin km2’ye gerilemeden önce olmuştu. Bu muharebelerin birine, üçüne beşine ve diğerlerine bugün nefret tuzağına düşmüş vatandaşlarımızın kızdıkları Suriyeli kardeşlerimizin dedeleri de katılmıştı. Bu dediğimize mezarların baş taşı kitabeleri şahittir.

O nefret edilen, ötekileştirilen insanlar yurtlarından yuvalarından ayrılmak, hicret etmek zorunda kalınca ana vatanlarına sığınmak zorunda kaldılar. Türkiye, sadece bizim değil, Balkanlı, Giritli, Rodoslu, Kıbrıslı, Orta Afrikalı, Kuzey Afrikalı, Arabistanlı, Yemenli, Şam-ı Şerifli, Iraklı, Kafkasyalı, Kırımlı Müslümanın da ana vatanıdır. O Müslüman, bir yerde Boşnak, bir yerde Makedon, Arnavut, bir yerde Tatar, Çerkez, bir yerde Arap, Türkmen Kürt vs.dir...

Biz, bu defa da dar günlerinde Suriyelilere kucak açarak ensar ahlakıyla ahlaklandık, tarihe geçen büyük bir iyilik yaptık. İyilik yapmak bize hep yakıştı. Sürekli başa kakmak, nefret duymaksa bir büyük ayıptır, hiçbirimize yakışmaz. Böyle bir alışkanlık, tavır bizim geçmişimizde yoktur.

Eğer; söylenmek istenen askerlik yaşındaki Suriyeli erkeklere dairse evet; devlet, onları esaslı şekilde talimden geçirip cepheye sevk edebilir, etmelidir. Suriye, sadece aslanlar gibi çarpışan Hür Suriye Ordusu veya diğer adıyla Millî Ordu’nun değildir.

Bu nefret duygusunun yok olması lazım.

.KANAAT EKONOMİSİ

2019-01-11 02:00:00

A -

A +

Bu bahse dair, çoğu da çoğumuz tarafından bilinen âyet-i kerimeler, hadis-i şerifler, deyimler, atasözleri ve nasihatler vardır:

Şükrün malı arttıracağı değişmez hükmü, misafirin on rızkıyla gelip birini yiyip dokuzunu bırakarak gitmesi gerçeği, yiyiniz içiniz fakat israf etmeyiniz emri, kanaat gibi zenginlik olmaz hatırlatması... gibi daha onlarca rehber cümle hayatlara ışık tutmaktadır.

Evet doğru; bu yüksek değerlerden basit gibi zannedilen sakla samanı gelir zamanı, ak akçe kara gün içindir atalar sözüne kadar bunların çoğunu, çoğumuz biliriz. Lakin bilmek yetmez. Önce inanmak sonra da yaşamak lazımdır. Kuru bilgi kurtarsaydı ansiklopedi naşirleri en faziletli kullar olurlardı.

Âyetlerden, hadislerden, atasözlerine dek bunların üçünü-beşini hemen her gün evde, işte, lokantada veya bir başka yerde tekrarlarız. Ama; hayat, bilindiği gibi yaşanmaya devam ettikçe bu tekrarların bir faydası olmaz. İnanmak, icra etmek ve sabretmek şarttır.

Şirketler, diğer etkenlerin yanı sıra alabildiğine israfa gömülüp de borç ödeyemez, maaş veremez duruma düşünce artık âdet hâline geldi ki hükûmetler, borcu yeniden yapılandırmaktadır. Bu durumda vergi, sigorta vs. kredi borçları yapılandırılıyor. Ancak üçüncü kişilerle çalışanlara borçlar devam ediyor. Bu yüzden yeniden yapılanmanın balayı mevsimi ömürsüz oluyor. Şirketler bir daha çıkmaza saplanıyor ve hükûmet bir daha yapılandırmaya gidiyor. Bu uygulama kısır döngü yolundadır.

Şirketin ödenmiş sermayesi küçük, borçlanması devasa olup da hesapsız-kitapsız harcamalara giderek, lükse dalınınca, iş sahibi, şirket kasasını cüzdanı gibi kullanınca vaziyet resmettiğimiz gibi şekilleniyor.

Şimdi gerçek kişiler yani vatandaşlar için de yeniden yapılandırma kapısı açılmış bulunuyor. Kredi kartı borçları bir faciaya dönüşmesin diye hükûmet bir anlamda da bunu mecburen yapmakta.

Kredi kartı, borçla yaşamaktır. Dış ülkelerde kredi kartı bizdeki para kart gibidir. Kredi kartının bankada karşılığı vardır. Kredi kartına taksit yapılması da bize mahsus bir ticari alışveriş yoludur.

Bu kartlar, hayatımıza 1983’ten sonra girdi. O tarihlerde zannedildi ki bankalar, karşılıksız para dağıtıyor. Cebinde en fazla kart olan en itibarlı adam görüldü. İşin kötüsü kartın sahibi de kendini böyle bildi. Bir zaman sonra mesele anlaşıldı fakat bu defa da kartı kartla kapatmak gibi bir borç sarmalı türedi. Bu zararlı tarz, bugün de devam etmektedir. Bugün hükûmet, yapacağının azamisini yapmış ve kredi kartlarını altmış ayla yeniden yapılandırmıştır. Unutulmamalı ki bu bir borç silme değildir. Altmış ay yani beş yıl boyunca hayat durmayacaktır. Bir taraftan eski borçlar ödenirken bir taraftan yeni borçlar doğacak ve sonuçta yine bir yapılandırma kaçınılmaz olacaktır.

Bu nedir? Borca batık olmak. Borç yiğidin kamçısıdır. Şu var ki bu söz o borcu vaktinde ödeme imkânına sahip olduğu hâlde ürkeklik yapan için söylemiştir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- borçlu köle gibidir buyurmaları akıldan çıkartılmamalıdır. Borç, huzuru aşındırır. Şahıs, aile, şirket ve toplum planında en evvel yeniden bir üslup yapılanmasına gitmemiz lazım. Lüks, israf, görgüsüzlük devam ettikçe, ayak yorgana göre uzatılmadıkça iktisadi sıkıntılar bitmez.

Fakire, yoksula kol kanat gerilmeli, düşmüşün elinden tutmalı fakat Kanaat Ekonomisini de ninelerimizin çeyiz sandığından çıkartır gibi maziden hal’e taşımalıyız.

Şirket ve esnaf yaptığı cironun, ödediği verginin, gerçek kişi maaşının, gelirinin belli bir kısmına kadar borçlanabilmeli, kredi kartı almak ve kullanmak sıkı şartlara bağlanmalıdır.

Piyasa ekonomisi demek başıboşluk, savurganlık, sorumsuzluk demek değildir.

Kredi kartıyla borçlanarak güle oynaya tatil yapmanın bunalıma düşerek ödemesi yapılmakta veya ödenemeyip yeniden yapılandırılmaktadır.

Atalar, borç yiyen kesesinden yer, demişler.

Ayağını yorganına göre uzat, sözü de ataların.

Çılgın reklamlar, kredi kartları, taksit ve faizler böylece devam ederse yeniden yapılandırmaların da borçlanmanın da sonu gelmez. Köklü, çok köklü tedbirler lazım.

.ZOR MASA!

2019-01-08 02:00:00

A -

A +

Washington, bir ekibi, İsrail ve Türkiye’ye gönderdi. Ekipte Donald Trump’ın Millî Güvenlik Danışmanı John Bolton ile birlikte Genelkurmay Başkanı Josef Dunford ve DEAŞ’la Mücadele Özel Temsilcisi James Jeffry de var.

John Bolton, 1980’den beri Cumhuriyetçi başkanların müşaviridir. Bu, herhangi bir müşavirlik değildir. Özel olarak yetiştirildiği açıktır. Nitekim Başkan Trump’ın Suriye’den çekilme kararını bozmuş bulunuyor. Washington’da resmen böyle bir karar alınmadı ama sonuç buraya çıkmıştır. John Bolton, tam bir derin Amerikalıdır. İsrail ziyareti sonrası Türkiye ziyareti öncesinde dedikleri diplomasi değil öfke dilidir:

-Bizimle tam koordinasyon olmadan, Türkiye’nin Suriye’de operasyon yapmasını istemiyoruz! Kuzey Suriye’den çekilmek için bir takvimimiz yok. Çekilmemiz, DEAŞ kalıntılarının temizlenmesi ve Türkiye’nin, ABD’nin müttefiki Kürt savaşçılarının can emniyetlerini garanti etmesine bağlıdır!..

Sn. Trump, daha iki-üç hafta evvel artık DEAŞ’ın bir hükmü kalmadığını, bakıyesini de Türkiye’nin halledeceğini, dolayısıyla ABD’nin Suriye’de bulunmasının bir manası olmayacağını ve bu yüzden en kısa sürede askerlerin evlerine döneceklerini söylemişti.

Bu sözleri eden Trump, yılbaşı öncesi birden Irak’a gitti. Orada yaptığı konuşmada “Irak’tan da Suriye’ye müdahale edebileceklerini” söyledi. Şimdi ise güvenlik danışmanını teyiden “ben, hiçbir zaman hemen çekileceğiz demedim!” diyor.

Başkan, bir tüccar olarak ne kadar gerçeği görse de derin Amerika, o gerçeği uygulatmıyor. Bunun üzerine de ortaya çıkan çekilme değil yer değiştirmeden ibaret kalıyor.

Washington, birkaç taktiği arka arkaya sahaya sürmüş bulunuyor:

Amerikan adli hey’etinin Ankara ziyaretiyle güya Fetullah Gülen ve adamlarını iade konusunda Türk yargı mensuplarıyla yetkilileri dinlemeleri, katıksız bir Neo Con ve tam bir derin Amerikalı John Bolton riyasetindeki hey’etin İsrail’i ziyareti ve buraya tavizsiz sadakat gösterilmesi ve hemen ardından da Ankara’ya dönük cür’etkâr lakırdılar.

Nitekim CB Sözcüsü Sn. İbrahim Kalın, Bolton’ın bu hırçın ve fütursuz sözlerine hak ettiği cevabı verdi. Bu itibarla müzakereler neticesinde masadan bir şey beklenemez. Hâlbuki çekilme, Suriye, Irak, Kürtleri, DEAŞ, PKK/PYD, muhtemel harekâtı, Patroitler, S-400’ler ve daha birçok mevzuu çözüm beklemekte.

Onlar beklese de dön-dolaş aynı yere gelinmiştir. Biz, “PYD/YPG, PKK’nın Suriye’deki devamıdır!” derken Washington, birçok zikzaklar çizmenin ardından “müttefikim Kürt savaşçıların can güvenliği garantisi isterim!” diyor.

Amerikalıların “Kürt savaşçısı” dedikleri Türkiye için eli kanlı katillerdir.

İbrahim Kalın, haklıdır.

-Onlara “Kürtlerin hamisi!” demek bizatihi Kürt kardeşlerimize saygısızlıktır.

Bu masa, zor masadır. Muhatabımızda bu samimiyetsizlik ve bu çok başlılık oldukça anlaşmanın a’sı bile hayata geçmez.

Şu var ki zaman bizim için aleyhe işliyor.

Bugün “müttefikimiz Kürt savaşçılar!” diyorlar. Yarın da “40-50 bin silahlı güce terörist denir mi, bunlar birçok BM üyesi devletin ordusundan daha fazla!” derlerse kimse şaşırmasın! Zaten Ankara’ya yeni çizdikleri haritalarla gelmiş bulunuyorlar.

Diplomasi bitmemiş fakat işlemez kılınmıştır. Başka yol kalmadı. İşimize bakacağız. Geçen hafta muhtemel harekâtın adını da vermiştik:

“Beka Harekâtı!”

.İZMİR’İ ANLAMAK

2019-01-07 02:00:00

A -

A +

İzmir, son 3 Belediye Başkanı Yüksel Çakmur, Ahmet Piriştina ve Aziz Kocaoğlu ile 1989’dan bu yana 30 yıldır CHP’de olduğu için bugün İzmir siyasetine dair sağlam olmayan bir algı zihinlerde yer etmiş bulunuyor. Meselenin yalnızca uzağında olanlar değil, içinde bulunan ama araştırma yapma külfetine girmeyenler de oldum olası bu şehrin CHP’de olduğunu, asla bir başka partinin kazanamayacağını zannetmektedir.

Bu kanaat külliyen yanlıştır:

1950-60 arasında Rauf Onursal ve Enver Dündar Başar gibi isimlerle İzmir Belediye Reisliğinin en az yarı süresi DP/Demokrat Partidedir. Araya darbenin cunta reisliğinin girdiği de olmuştur. 1964’ten 1973’e kadarsa AP/Adalet Partili Osman Kibar, İzmir Belediye reisidir. İzmir’in büyük caddelerinin hemen tamamı bu başkan zamanında açıldığı gibi yolları da asfaltlayıp şehri toz-dumandan kurtardığı için bir haber başlığı münasebetiyle hemşehrileri O’na “Asfalt Osman” lakabını vermişlerdi. Daha sonra devreye yine bir cunta 12 Eylül 1980 yönetimi girmişti. ANAP/Anavatan Partisi’nin bir yıl önce iktidara gelmesiyle de şimdilerde hasta yatağında herkesten dua bekleyen muhterem Mustafa Necati Özfatura’nın küçük biraderi Burhan Özfatura, İzmir Belediye Başkanı olmuştu. Bu Başkan, ta 1989’a kadar arka arkaya seçim kazanarak iş başında kaldı. 1950-2000 arası da alınsa 1960-2000 arası da alınsa muhafazakâr iktidarların İzmir’e hizmet dönemleri zaman itibarıyla takriben yarı yarıyadır.

1989’dan bu yana sola yatkın isimlerin kazanmasının sebepleri sağ iktidarlar tarafından çok esaslı şekilde tahkik edilmelidir. DP, AP ve ANAP İzmir’de uzun süreli olarak belediye seçimlerini kazandığı hâlde neden DYP ve iki bin başından bu yana da AK Parti İzmir’i kaybetmektedir?

Eğer; İzmir’de, İzmirlide bir saplantı, peşin hüküm vs. olsaydı 50’li, 60’lı, 70’li’ 80’li yıllarda da muhafazakâr yahut sağ iktidarlara oy verilmezdi. İzmir ve İzmirliyi anlamakta kavramakta bir eksiklik olduğu düşünülmeli.

Sebep her ne olursa olsun sonuçta kaybeden İzmir’dir. Birkaç yıl evvel bu tarihî şehrimize gittiğimizde gördüğümüz şehircilik ve geri kalmışlık manzarası karşısında hem şaşırmış ve hem de çok üzülmüştük.

Bir dünya markası olması gereken İzmir, bu hâllere gerilememeliydi. Sağduyulu İzmirli seçmenin vaziyetin idrakinde olduğuna şüphe yoktur. İzmirlinin bedavadan kapılmış bir CHP’li imajından ve çalışsa da çalışmasa da adı geçen partiyi sırtlamaktan yorulduğunu tahmin ediyoruz.

Eğer; Cumhur İttifakı, İzmir’de halkı heyecanlandıracak devasa projeler sunar, Başkan adayı eski Ticaret Bakanı Nihat Zeybekci’nin unutulmayacak bir gayretle çalışmasından başka, Cumhurbaşkanı Erdoğan da Konak Meydanı’nda birkaç kere seçmenle buluşur ve bu buluşmaların en az birinde MHP lideri Bahçeli de kendisine refakat ederse...

İzmir, zihinleri tutmuş kanaatlerin aksine kâbus dolu bir rüyadan silkinip gerçeğe dönebilir.

.MİLLÎ DİPLOMASİ

2019-01-04 02:00:00

A -

A +

Türkçemizde “millî diplomasi” diye bir tabiri herhâlde ilk defa kullanmaktayız.

Diplomasi ile bu işi yapan kişi olan diplomat, “diplomatie”dan gelir. Fransızcadır.

Osmanlı Türkçesinde “teşrifatçılık” denen kelimenin bugünkü karşılığını daha da genişleterek diplomasiye devletlerarası münasebetler, milletlerarası münasebetler ve insanlararası münasebetler denmesi mümkündür. Dar manada ise umumiyetle hariciye çalışanlarına söylenir.

İzahtan da anlaşıldığı gibi bu münasebetlerin, ilişkilerin iki ve daha çok tarafı vardır.

Bu meslek değil de işi icra edenlerin malzemesi, aleti, edevatı maddi değildir. Diplomatın malzemesi akıl, zekâ, mantık, muhakeme, söz, konuşma kabiliyeti, ses tonu, nükte melekesi, vücut dili, sür’at, intikal ve ikna kabiliyeti, oyunculuk ve pazarlık gücü, kurnazlık, uyanıklık, yerine göre hile, gerektiğinde atlatma, müzakerecilik, tecrübe, bilgi birikimi ve millî varlık ve değerlere bağlılık ile diğerleri...

Bunlara malik, temsil kabiliyetine haiz bir diplomat, ne mekteb-i mülkiye ve ne de mekteb-i hukuktan mezun olmaz. Hariciye koridorlarında da birden yetişmez. Diplomat namzedi, mevzubahis tahsili aldıktan sonra sefaret ve konsolosluk merdivenlerini aşındırır ve onlarca temasla olgunlaşıp yetişir.

Dikkatli bir zekâ şunun farkında olmalı:

Diplomat veya teşrifatçı, memurin sınıfındandır. Karar organı değildir. Kararı, devleti çekip çeviren siyasi irade verir.

Pekâlâ; diplomat mesleğinin şahikasında olduğu hâlde onu yönlendirecek siyasetçi aynı seviyede değilse ne olur?

Böyle bir manzara çok kötüdür. Hem devlet adamı konumundaki karar mercii siyasetçinin ve hem de devlet memuru durumundaki diplomatın, bir saatin birbirini tamamlayan çarkları gibi yerli yerince işlemesi büyük talihtir. Bu talih, diplomatik zaferi getirir. Neticede devlet ve millet kazanır.

Böyle bir talihe hasretliğimiz çok oldu. Bunda en mühim unsur, ömürsüz iktidarlar ve uyumsuz koalisyonlardı. Zayıf, gidici bir iktidarla üyeleri birbiriyle çekişen koalisyonlara diplomasi memurları da diğer memurlar da pek aldırış etmezler.

Bugün diplomatik başarı noktasında belki de son asrın en iyi sürecindeyiz. Cemal Kaşıkçı cinayeti, Türkiye’ye bir itibar suikastıydı. Bu maksatla İstanbul’da yapıldı. Ancak hassas ve dakik diplomatik çalışmalarımızla oyunu tersine çevirip ava gelenleri kendi tuzaklarına düşürdük. Buradaki diplomatik muvaffakiyeti insafı olan herkes kabul etmekte. Keza, Fırat Kalkanı Harekâtıyla Zeytin Dalı Harekâtı aynı zamanda diplomatik başarılardır. Suriye’de hem Rusya ve hem de ABD’yi birlikte idare edip kaymağını bozmadan yoğurdu yemek az iş değildir. İsrail’in yalnızlaştırılması, İİT’nin kısa aralıklarla İstanbul’da neredeyse firesiz şekilde toplanıp ardından buradan alınan rüzgârla BM’de ABD’nin tek başına bırakılması tam bir diplomatik zaferdir.

Hakeza, Almanya, Rusya, İran ve ABD ile ikili ilişkilerimizdeki bin türlü iniş çıkışa rağmen sabit kadem kalmamız takdire şayandır. Soçi, Astana, İstanbul Zirveleri yine öyledir.

Akla şu sual gelebilir:

-Diplomasi, sıcak savaşın önüne mi geçmiştir?

Zaten doğrusu budur.

Önce kalemli ve kelamlı kuvvetler masada toplanır. Sonra silahlı kuvvetler cephede vuruşur. Lakin savaştan sonra yine kalemli ve kelamlı kuvvetler yani diplomatik muharebe başlar.

Şimdilerde diplomatik muharebede yetişmişlik, ahenk ve netice almakta iftihar edilecek mevkie yükselmiş bulunmaktayız.

Millî silahlarımızı yapmakla övünmekteyiz. Buna hakkımız var. Ama; hiç dile gelmese de artık Millî Diplomasi’mizi de inşa etmiş bulunuyoruz. Bununla da övünebiliriz. Bu sahadaki siyasetçi, diplomat, istihbaratçı, memur vs. emek veren her kim varsa takdirle teşekkürle hakları teslim edilmelidir. Hadise böylece bir döneme bağlı olmaktan çıkıp müesseseleşir.

Böyle işler büyük devlet olmanın şiarındandır…

.DERİN AMERİKALI!

2019-01-03 02:00:00

A -

A +

ABD Başkanı Donald Trump’ın millî güvenlik müşaviri ve “en şahin ve en neo-con”lardan John R. Bolton ve beraberindeki hey’et, FETÖ’nün iadesiyle Suriye mes’elelerini görüşmek üzere Ankara’dalar.

Haber merkezlerimiz, haberi “John Bolton ve beraberindeki adli hey’et” diye verdiler. Suriye de görüşüleceğine göre yalnızca Amerikan’ın içişleri, adalet, istihbarat, emniyet gibi temsilcileri değil, Suriye ile alakalı olarak dışişleri, savunma, istihbarat ve askerî uzmanlar da vardır. Nitekim Türkiye tarafında da Adalet, Dışişleri, İçişleri Bakanlarımızla bu bakanlıkların ilgili üst derecedeki memurları toplantıda da yer almaktadır.

Esasında John Bolton ve kafilesi 8 Ocak 2019’da geleceklerdi. O ziyaret garip bir şekilde bir hafta öne çekilerek 3 Ocak’a alınmış bulunuyor. Bir başka dikkat çekici olansa bu ziyaretin hemen öncesinde New York Times’ta çıkan haberdir. Adı geçen gazete “Amerika’nın kuzey Suriye’den en erken 4 ayda çekilebileceğini” yazdı. Hâlbuki Trump, çekilmeden ilk söz ederken bir kaç hafta gibi sözler ediliyordu. Gün geçtikçe süre uzatıldı. Nihayet “en erken 4 ay” denir oldu.

Bu ziyarette gözden kaçmaması geren bir taraf daha var. Amerikan hey’eti, Ankara’dan sonra İsrail’e gidecektir. Oradaki görüşme herhâlde Kudüs’te olur. Bu noktada John Bolton’ın İsrail-Filistin ihtilafıyla alakalı olarak 2009’da söylediklerini nakletmeliyiz. Çözüm teklifi şudur:

-Gazze Mısır’a, Batı Şeria Ürdün’e bırakılsın!

Filistin diye bir devleti ortada bırakmayan, Filistinlileri, vatansız koyan insafsız bir görüş. Bu görüş, sahibinin nasıl bir İsrail taraftarı olduğunu açık ve net şekilde göstermektedir.

Mevzubahis kişi, ayrıca Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı da “İslamcı devletin temellerini atan adam” diye tarif ettikten başka 14 Mart 2018’de Fox News’teki bir haber programında da aşağıdaki sözleri sarf etmiştir:

-Türkiye, Suriye’de operasyonları genişleterek Amerika ile karşı karşıya gelmektedir. Ayrıca Amerika’nın silah yardımı yaptığı PYD/YPG ile de savaşmaktadır? Bu Türkiye, dost mudur, düşman mıdır?

Bay Bolton bilmeli ki Türkler, samimi Müslüman hayatlar yaşamış fakat “İslamcı” bir tezleri olmamışlardır. Sonu ist, izm, ci, cu.. ile biten kavramlar Batı’ya aittir.

Bir insanın, dost mu, düşman mı? Olduğuna karar veremediği bir devlete gelmesi tuhaftır.

Derin Amerikalıya yakından bakmalı:

Pos bıyıkları ve soğuk ve mekanik görünüşüyle resimli roman sayfalarından fırlamış intibaı veren John Bolton, 1948 doğumludur. Avukattır. 1980’den beri üst seviyede vazifeler yapmaktadır. Hususi olarak yetiştirildiği anlaşılmaktadır. Cumhuriyetçi Başkanlar Ronald Reagen, George Bush ve George W. Bush’un maiyetinde çalışmıştır. Adalet ve Dışişleri Bakanlıklarında güvenlik konularında diplomatlık yapmıştır. 2005-2007 arasında ABD’nin BM temsilciliğini deruhte etmiştir.

Muhafazakâr yapıdaki American Enterprise Institute adındaki düşünce kulubünde uzmanlık, bir sermaye yöneten şirketinin üst seviye danışmanı ve Fox News’in yorumcusu olan John Bolton, bunlardan başka Millî Silah Birliği ve Muhafazakâr Siyaset Merkezinde de görevlerde bulunmuştur.

Irak’ta nükleer silah olduğu lafını yayarak Amerikan ordusunun bu ülkeyi işgalinin önünü açanlardandır. Bununla da doymayarak “Irak’ın tek parça kalması veya üçe bölünmesinin Amerikan menfaatleri açısından bir farkı yoktur” diyebilme vicdani rahatlığını göstermiştir.

John Bolton, diplomasiyle halledilecek bir ihtilaf için bile “önleyici saldırı” yanlısıdır. Kuzey Kore’ye karşı şahin politikalar taraftarıdır.

Tasvir ettiğimiz bu kişinin Kuzey Kore ile Türkiye arasında bir fark görmediğine inanmak çok zordur. Ankara’daki müzakerelerin çetin olduğundan eminiz. Sözüm ona “DEAŞ’la mücadelede ikinci devreye girildiğinden” hareketle bir takım mavi boncuklar dağıtılmak istenecektir.

Ama nafile; artık Ankara’da “onların çocukları” yok! Şu da unutulmasın deriz. Masanın öbür yanındaki neo-conlar, Ankara’dan aldıklarını, İsrail’de paylaşacaklardır.

Derin Amerikalılar, ne FETÖ ve şürekasını bedavadan verir ve ne de kuzey Suriye’den bedavadan çekilirler.

.BEKA HAREKÂTI

2019-01-02 02:00:00

A -

A +

2020 yılı Ocak başında bir önceki yılın olayları değerlendirilirken en başta hatırlanacaklardan birinin Beka Harekâtı’mız, diğerinin de 31 Mart Seçimleri olacağına şüphe yoktur.

Harekâtın henüz bir ismi yok. Bizce ona “Beka Harekâtı” demek en manalı ve isabetli isim olur.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, bir ay evvel “birkaç gün içinde Fırat’ın doğusuna gireceğiz!” diyerek harekâtı haber vermişti. Haberi verilen Harekât, Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı’nın devamı mahiyetindedir. Hedef, dendiği gibi Fırat’ın doğusuydu. Fırat’ın batısında olup vaziyeti karmaşık olan Menbiç ise sis perdesinin gerisindeydi.

Harekât için hududa günlerce askerî yığınak yapıldı. Gözler hedefte, eller tetikte, kulaklar Ankara’dan gelecek “ateş!!!” emrindeyken ABD Devlet Başkanı Donald Trump, ani bir çıkışla Harekâtın tehirine sebep oldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan’la DEAŞ’la alakalı olarak âdeta pazarlık yapmış, TSK’nın adı geçen örgütü bertaraf edeceğine kani olunca “Suriye’nin kuzeyinden çekiliyoruz!” haberini vermişti. Haber, hem Amerika ve hem de dünyada beklenmedik bir çıkış olarak görüldü. Hadiseyi Trump’ın -artık- iktidar olması ve gerçekleri görmesi diye yorumladık. Ancak buna rağmen Amerika, hâlâ samimiyet imtihanındadır. Menbiç ve Fırat’ın doğusunu hakikaten boşaltacak mıdır? Tamamen çekip gidecek midir? Suriye’nin bir başka yerine mi nakledecek, Irak’a geçerek yer mi değiştirmektedir? Derin Amerika, Trump’a bu icraatı yaptırır mı?

Bu sorular cevapsızdır. Ancak kesin olan şu ki Amerikan askeri, atış menzilimizde duramayacaktır. Ya PKK/YPG’yi silahla destekleyip kendisi uzaktan seyredecek veya hiç karışmayacaktır. Bir şey daha netleşti. O da Menbiç’in durumu. Bir ay evvelki planlama farklı olsa da şimdi yapılacak harekât, hem Menbiç ve hem de Fırat’ın doğusunadır. Fırat, her iki yakadan tutulacaktır.

Harekât, kesinkes yapılır mı?

Seçime giderken harekât olur mu?

TSK, bölgeye çok yüksek sayıda muharip güç, silah ve mühimmat yığınağı yaptı. Siyasilerle diplomatlar Washington ve Moskova’da müzakerelerde bulunurken bile asker ve silah sevkiyatımız sürüyordu.

Harekât kaçınılmazdır. 70 bin kişilik militanlardan söz ediliyor. Gerçekte 40 bin olduğu!.. Bu sayılardaki güce “terör örgütü” demek, giderek inandırıcılığını yitirir. Amerika bunları teçhizatla donatmıştır. Bizden yüz bulursa bir adım sonra tank ve jet verip devlet olarak tanıyabilir. Zaten asıl niyet böyle. İsrail de buna zorluyor.

Biz, Suriye’den kendi vatan bütünlüğümüzü müdafaa ediyoruz. Şu da iyi bir gelişme oldu. Washington ve Moskova’nın meseleyi tahlilleri paralel mütalaaya dayanmıştır. İki başkent de terörle mücadele etmemizi anlayışla karşılamaktalar.

İş bu olgunluğa gelmişken harekâttan sarfı nazar düşünülemez.

Diğer sualin cevabına gelince:

Evet; seçime giderken de harp olur. Harp ortamında seçim yapıldığı gibi. Tarihimizde vardır. 31 Mart güzergâhında genel seçim denli kıran kırana bir seçim havası yaşanacak olsa da neticede bu bir iktidar seçimi değil, mahallî seçimdir. 1 Nisan günü iktidar değişmeyecektir. Bir kısım belediye reisleri değişecektir.

Bu sebeple şubat veya mart ayları beklenmeden harekâtın yapılması vaziyetin icabıdır. Seçimden sonraya kalması ise hiç mümkün değildir. Asker, bir aydır cephededir. 3-4 ay gibi uzun cephe, mevzi hayatı, türlü sıkıntılara yol açabilir. Nitekim 2019’un son günü bir sürpriz yaşandı. Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarıyla Irak’ın kuzeyindeki ameliyeleri/operasyonları idare eden İsmail Metin Temel Paşa, karargâha çekildiği. Ayrıca 4. Komando Tugay Komutanı Mustafa Barut Paşa da çekildi. Karargâha alınma rivayetleri muhtelif. Hâlbuki Temel Paşa, öndeki müstakbel harekâtı da yönetecekti. Sefer uzayınca Yeniçeriler Yavuz’un çadırına ok saldırıları yapmışlardı. Kut’ül Amare’de de Halil Paşa geri çekilerek yerine Nuri Paşa getirilmişti.

Bu harekât “Beka Harekâtı”dır.

Öyleyse:

-Ya Allah, Bismillah Allahü ekber! demenin vaktidir.

.AN

2019-01-01 02:00:00

A -

A +

Türkiye ve birçok İslam ülkesinde fiilî durum şu noktaya gelmiş bulunuyor. Buralarda iki yılbaşı kutlanmaktadır. Zaman, yıl, hayat, ömür bir Hicri Takvime göre bir de Miladi Takvime göre telakki edilmekte.

Hicri Takvimle yeni yıl bir tefekkür, ibadet ve nefs muhasebesi yani bir yıllık hesap-kitap, hayat-ölüm-ahiret üzerine yoğunlaşarak idrak edilirken, sonsuzluğa odaklanırken, niyetler, işler ve kalan vakit buna göre tanzim edilmek istenirken Miladi Takvimle yılbaşı, adı öteden beri öyle konduğu gibi “çılgınlık” şeklinde yaşanıyor.

Hicri Takvimle yılbaşında insan, kendine daha çok yaklaşırken, nefsini bilip, kalbini anlamaya uğraşırken mutlak kuvvet ve kudret sahibi Allah’a hesap vermeye hazırlanırken, Miladi yılbaşında insan, farkında olsa da olmasa da kendinden kaçıp, hiçliğe, yokluğa sığınmaktadır.

Hicri Takvimle yılbaşında samimiyet, dua, dünyanın diğer iklimlerindeki mazlum, mağdur, yoksullarını düşünmek varken Miladi kutlamalarda yabancı etkisi, tüketim israfı, daha çok kendini düşünme, yeme-içme ve her şeyi unutma hâli yaşanır.

Mümkündür ki Miladi sene başı da vaktiyle Hicri Takvimdeki fikir ve duygularla başlamış ve fakat içinden çıktığı toplumdaki dininin bozulması gibi o da yoldan çıkıp insanı vahşi kapitalizmin elinde tüketim malzemesi yapan bir vasıtaya dönüşmüştür.

Zamana İslam, Hıristiyan, Musevi, Hind, Çin… hangi takvimle bakılırsa bakılsın. Seneye başlangıç yapılan ay hangisi, ilk günün adı ne olursa olsun değişmeyen veya değişmeyecek hakikat odur ki insan, fanidir.

Mevcudat/varlıklar, hayvan/canlı, cemat/cansız ve nebat/ bitkiler diye üçe ayrılır. Üçü de ölümlüdür. Ölümsüz olan, mutlak diri olan Allahü tealadır.

Bir kısım insanlar, Allah’a yaklaşmaya çalışarak varoluşundaki hikmeti idrak etmeye yönelirken bazıları da oyunlar, israf, alkol ve doymayan tüketimlerle yüreğinin ve vicdanın sesini bastırmaya uğraşmaktadır.

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “bir insanın kendine yaptığı kötülüğü, cümle âlem bir araya gelse yapamaz” buyurmalarındaki habere işte bu insan da girer.

Takvimin adı ne olursa olsun. Değişmeyen gerçek, insanın ölümlü olmasıdır. İnsan ve her canlı doğduğu andan itibaren ölüm menziline doğru yürüyen varlıktır.

Bütün mesele doğumla ölüm arasındaki zamanı güzelleştirmekte.

Dünyada savaşlar yaşanırken, güçlüler zayıfları sömürürken, açlar, mülteciler, işgaller varken, hayvanlara eziyet edilirken, bencillik, israf ve ahlaki çöküntü uçurumlaşırken insan hangi hakla çılgınca eğlenebilir?

Yılbaşı çılgınlığı, insanın kendini unutmaya zorlaması, Allah’tan, adaletten ve vicdanının sesinden kaçması, ne savaşları durduruyor, ne yoksulluğu bitiriyor ve ne de dünyayı yaşanır kılıyor.

“Herkesin kıyameti, kendi ölümüyle başlar” sözü, bir Hadis-i şeriftir. İslam uleması da “dün öldü, yarın meçhul, an bu an, dem bu dem!” demişler. Anı kavrayan, zaman, mekân ve hayat üzerine düşünen yılı da ömrü de idrak eder.

Harplerin yaşanmadığı, mazlum, mağdur ve açların olmadığı, huzurun eksilmediği ve adaletin hükümran olduğu bir dünya ve idrak edilen hayatlar dileriz.

Büyük divan şairi Şeyh Galib, “kendine dikkatle bakarsan âlemin özü olduğunu görürsün!” demekte:

Hoşça bak zatına kim

Zübde-i âlemsin sen!

.