Önceki gün; 10 Aralık 2020 günü Bakü’de Türk şuur ve idraki için asrın olaylarından biri yaşandı. O gün, Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın riyasetindeki seçkin bir Türkiye hey’etinin de iştirakiyle Azerbaycan’ın payitahtında Karabağ Zaferi kutlandı. Türkiye ve Azerbaycan hey’etlerinin heyecan dolu manzarası muhteşemdi…
Fakirin ömrü ve bizden önce de nice vatanseverin ömrü, bu manzaraları bekleye bekleye hasretle geçti. En evvel şu hakkı teslim etmeli. Azerbaycan, 27 Eylül’de Ermeni tecavüzüne maruz kaldığında Türkiye Cumhuriyeti, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın şahsında tam da olması gereken gibi Azeri Türklerinin yanında yer aldı. Sn. Erdoğan’ın o gün, vereceğimiz desteğe dair söylediği veciz sözü, ileriki zamanlarda tarih çokça tekrar etme ihtiyacı duyacaktır:
-Azerbaycan, ne istiyorsa, ne kadar istiyorsa, nasıl istiyorsa, ne zaman istiyorsa bütün varlığımızla yanlarındayız!!..
Cumhurbaşkanı Erdoğan böylesine net, kararlı, cesur ve temiz konuşmuştu. Böyle konuşuldu ama bu söz, orada kalmadı. O sözün çerçevesini çizdiği her destek ve her yardım, bihakkın ifa edildi. Bundan dolayı netice, elbette zafer olacaktı. Zira onu bizzat Peygamber-i Zîşân, Şanlı Peygamber -aleyhisselâm- "birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilâhi vardır" diye pırlantadan kelimelerle ifade buyurmaktalar. 
Diğer taraftan Azerbaycan Cumhurbaşkanı hürmetli İlham Aliyev de tam bir azîm, sadakat, vefa ve kararlılık numunesi ortaya koydu. Karabağ Zaferi’nde veya bir başka ifadeyle Azerbaycan Zaferi’nde Sn. Erdoğan ve Sn. Aliyev bir yüreğin iki yarısı, aynı gayenin iki temsilcileriydi. Cumhurbaşkanı Aliyev, gerek muharebe devam ederken ve gerekse kutlama günü yaptığı teşekkür konuşmasında asla gösteriş yapmıyordu. Serapa samimiyet ve kardeşlik duyguları içindeydi. Biri diğerine "kardeşim", öbürü berikine "gardaşım" derken bu kelimelerin cevheri, tam karşılığını buluyordu.
Hey’etler bir araya gelmeden önce Türkiye ve Azerbaycan askerlerinin yani Türk neferinin Bakü caddelerinde yaptığı resmigeçitse bir başkaydı. Bolu 2. Dağ Komando Tugayı’nın, bu tugayın Gazi Sancağı’nın merasimde yer alması, cümle neferlerin Mehter Marşıyla yürümesi, sanki 102 sene sonra Kafkas İslam Ordusunun dirilişiydi.
Türkiye ve Azerbaycan’ın "İki Devlet Tek Millet!" olduğu 30 yıldan beri tekrar edilmekteydi. Bu tekrarlar, samimiyetle de söylenmekteydi. Fakat bu söz, ilk defa bu denli şümullü, ihatalı ve derinden hayat buldu. O kadar ki artık ortaya çıkan seyrine doyulmaz tablo, İki Millet Tek Devlet hedefini de aşarak "Tek Millet-Tek Devlet" Kızılelma burçlarına uzanmıştır. Eğer gördüklerimiz, yaşadıklarımız bir rüya değilse ki hayır değil, fiilî durum, aslında yekpare bir varlığın tecessüm ve teessüsüdür.
Bu manzara, her vatansever için değerlidir. Fakat bizler ve bizlerden önce şu manzaraya hasretle gidenler için anlatılamaz bugün anlaşılamaz değerdir. Niçin? Bu ‘niçin’in cevabı o kadar uzun ve o kadar hazindir ki izahı hacimli bir kitap tutar. Türkiye’de Tek Parti Zihniyeti vatanseverleri, dindarları, kısacası yerli ve millî olanları Türkçü, Turancı ve gerici diye karakollarda falakadan geçiriyor, işkencenin en katısını yapıyor, hapishanelerde çürütüyordu. Allah diyenin de Türkistan diyenin de burnundan getirildi. "Boraltan Köprüsü Faciası" o günlerden sadece bir utanç hadisesidir. İşin tuhafı kızıl komünist Sovyet Rusya da işgal ettiği Türk yurtlarında bu zulmün aynısını yapıyordu. O zulmü bugün sadece Çin pençesi altındaki Şarkî Türkistan’da Uygur Türkleri yaşamaktadır.
Türkiye Türkçesiyle "Bakü", Azerî Türkçesiyle "Bakı" denen payitaht şehrimizdeki manzara, artık zamanın hafızasına nakşolmuştur. O manzarada Azerbaycan Zaferi’nin kutlama merasiminde diğer Türk Cumhuriyetleri, Türkmenistan, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan ve hatta Tacikistan ve herhâlde KKTC de olmalıydı. Muhtar, otonom idareler bile olabilirdi. Hadi İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı, İslâm ülkelerine dair hiçbir varlık gösteremiyor. Bari Türk Keneşi veya Türk Konseyi denen teşkilat, Türk illeri için kendini gösterebilmelidir. Ama şu günkü hâlleriyle ikisi de bir ümit vadetmiyor. Hâlbuki Bakü’deki manzara ve Batı Türkistan’ın hürriyetine kavuşmuş olması iki asırlık çileli bir bekleyişin, görülen rüyaların, çekilen ahların, edilen duaların hakikat olmuş, kabul olmuş hâlidir.
Yazımıza bir de derkenar düşmek isteriz. Türkçe’nin temel mes’elelerinden biri de İstanbul Türkçesi merkezli bir Türk dilinin bütün Türk dünyasında yazılıp konuşulabilmesidir. Bunu Osmanlı Türkü yapmıştı. İstanbul’da neşrolunan bir kitap veya gazete, Kahire, Taşkent, Kırım, Bosna ve diğerlerinde okunabiliyordu.
Bir de tavsiyemiz olacak:
Cumhurbaşkanlarının konuşma metinlerini yazan değerli kalem erbabı, müşterek Türkçeye dikkat ve özen göstermelidir. Kelimeleri seçici davranmalılar. Bizim zengin İstanbul Türkçemiz, 1960 öncesinde kaldı. 27 Mayıs’la sadece devlet adamları idam edilmedi. Darbeyle yeniden hayat bulan Tek Parti Zihniyeti’nin mensup ve müesseseleri Türkçeyi de darağacına çektiler.
Yapılacak o kadar çok iş var ki.
Biz, nasıl uyuruz?!.

.ADIN "PIERRE" OLSA BİLE…

9 Aralık akşamı dünya, Fransa’nın merkezinde yaşanan bir ırkçılık ayıbına şahit oldu. O akşam Paris Saint Germain Futbol Kulübü ile Medipol İstanbul Başakşehir Futbol Kulübü’nün karşılaşmaları vardı. Oyun, devam ederken 17. Dakikada Başakşehir’in yardımcı antrenörü Pierre Webo, 4. Hakem Sebastian Coltescu’nun verdiği bir karara itiraz etti. Kararına karşı gelinmesine kızan 4. Hakem, elinde kırmızı kartla maçın hakemine koşarak itirazı yapanın sahadan atılmasını istedi. Hakem "kim o?" diye sorunca Başakşehir’in yardımcı çalıştırıcısını göstererek "negro!" dedi.
Adı geçen hakem, "şu kişi" veya "şu antrenör!" diyebilirdi. Bunun yerine "negro!" demişti. Negro, İngilizcedeki "negotiation-pazarlık" kökünden gelmektedir. Köle pazarlarında siyahîlerin üstüne "satılık" yani "mal" mânâsına "negro" yazılırdı…
"Negro"nun İspanyolca’da "siyah" demek olması bir yana Türkçeye "zenci" diye tercüme edilmesi yanlıştır. Kelime, asla bizdeki "zenci" demek değil. Lügatimizde "zenci", "Zengibârlı" demektir. Bizim geçmişimizde sömürge sabıkamız yoktur. Fethedilen yerde halkın İslâm’ı kabulüne veya kabul etmeme durumuna göre şeriat, hukuk işler. Tarihimizde renginden dolayı kimse hakir görülmemiştir. Bunu bizatihi Kâinatın Hocası Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- menetmişlerdir. Kendi Baş Müezzinleri, ipek sesli Bilal-i Habeşî zencidir. Gelmiş geçmiş bütün ümmetin de medar-ı iftiharıdır. Diğer ırk mensupları gibi zenciler de Osmanlı Sarayı’nda vazife yapmıştır. Yıldız Teşkilatı’ndan sonra devreye giren Teşkilat-ı Mahsusa adlı istihbarat teşkilatımızın kurucusu Kuşçubaşı Eşref’in en sâdık yardımcısı Zenci Musa’dır. "Zenci Musa" emperyalizme karşı verdiğimiz savaşta inanılmaz yiğitlikler göstermiştir. Bugün de çeşitli hayır kurumlarımız, Afrika’nın ak yürekli insanlarına şefkatli elleriyle dokunmaktadırlar. Negro, bugün batılın ağzında nefret ve aşağılama kelimesidir.
4. hakemin yaptığı bu ırkçılık üzerine Başakşehir’in teknik direktörü Sn. Okan Buruk, takımımızı sahadan çekti. Ardından kulübümüzün Başkanı Sn. Göksel Gümüş, "hakareti yapan hakem, sahada kalırsa maça çıkılmayacağını" açıkladı. Şunu bilhassa belirtelim ki mevzubahis ırkçı saldırıya karşı gösterilen bu şahsiyetli ve asil tavır, Başakşehir’in Paris’te maçı kazanmasından daha az değerli değildir. Nitekim ev sahibi rakip takım PSG, UEFA, TFF, dünya medyası ve spor çevreleri de müessif hadiseyi kınadılar.
Ancak; sömürgecilik, kendini üstün görme hastalığı, haçlı zihniyetinin iliklerine işlemiştir. Batıda ırkçılık kanunen yoktur. Perde önünde de yoktur ama gündelik hayatta vardır. Şuur altlarında yaşar. O Rumen hakemin sinirlerine hâkim olamadığı bir ânda ettiği aşağılayıcı laf, böyle bir şuuraltının infilakıdır ve bundan dolayı çalıştırıcıyı "negro!" diye tarif etmiştir.
Şimdi gelelim olayın mağduruna:
İsmi, Pierre Webo. Değil mi?
Hayır!..
İsmi, böyle değil.
Bir zamanlar İspanya ve Türkiye’de futbol oynamış bu ünlü spor adamının tam ismi, "Pierre Achille Webo Kaumao"dur…
“Bunda ne var?” diyen olabilir.
Çok şey!
Biraz dikkat edilirse antrenörün asıl ismi "Webo Kaumao"dur. "Pierre Achille" Fransızca bir ad. Bir müstemleke dönemi mirası.
Webo Kaumao, Kamerunludur. Kamerun, bir Orta Afrika devleti. 26 milyon kadar nüfusa sahip. Nüfusun yüzde 70’e yakını Hıristiyan. Buraya girip ilk siftahı yapan sömürgeciler 16. Asırda Portekizlilerdir. Ülkeyi adını veren de onlar. Yakın asırlardaysa sömürge nöbeti Almanlar, İngilizler, Fransızlar arasında el değiştirmiştir. Resmî dil, bölgenin kuzey kısmında İngilizce, büyük kısmındaysa Fransızcadır.
Şu yaşanandan sadece Sn. Webo Kaumao değil; Avrupa, Amerika ve diğer memleketlerdeki vatandaşlarımız da ders çıkartmalılar. Bizimkilerden bazıları da kendi adlarını terk edip yaşadıkları diyarlardaki hâkim kültürden isimler almaktalar. Böyle yapınca bağra basılacaklarını sanıyorlar. Öyle olmadığı şu maçta yaşanan ırkçılık örneğinde de görüldü.
Afrika ve Asya asıllı insanlar, bilmeli ki şu veya bu sebeple aralarında yer aldıkları Avrupalılar, garplılar; değil isimlerini değiştirmek, dinlerini değiştirseler de yine 3-5 nesil boyunca “öteki” kalacaklardır. Onun için şahsiyet ve şereflerini mutlaka korumalılar.
O günler unutulamaz:
Haçlılar, tarihin bir döneminde Afrika’ya geldiler; Kuzey Amerika, Latin Amerika ve Avustralya yerlilerine yaptıkları gibi masum Afrikalıların yer altı ve yer üstü zenginliklerini taşıyıp taşıyıp götürdüler, dillerini, dinlerini değiştirdiler. Milyonlarcasını Avrupa’nın, ABD’nin köle pazarlarına çıkarttılar. O pazarlarda bir deri-bir kemik kalmış zavallı insanlara etiketler yapıştırıyorlardı. O etiketlerde "negro" (satılık) yazıyordu.
Afrikalı, Asyalı bugün hâlâ uyanmayacaksa ne zaman uyanacaktır?
Ne dersiniz Webo Kaumao?

.MAHALLE

2020-12-08 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

"Mahalle" sözü, Türkçede en fazla telaffuz edilen kelimelerden biridir. Mâzisi tâ göçebe toplumdan yerleşik cemiyete geçildiği asırlar ötesine kadar gider…

Mahalle, aslında içtimâî hayatımıza şekil veren, onu güzelleştiren, ona sahip çıkan capcanlı yaşayan varlıklarımızdan biriydi. Yetişen genci, sadece ailesi değil, mahalle de ilmen, fikren, örfen… besler ve insanlığa hayrlı bir ferd olarak kazandırırdı. Bu cephesiyle mahalle, ailenin bir üst yapısıydı. Şehirleşmenin bir çığ gibi kopup, üstümüze gelmesiyle o bahsettiğimiz yaşanmasına doyulamayan mahalle hayatları yetim kaldı. Onların yerini konfeksiyon imalatlar; "site"ler aldı. Mahallede herkes, geniş bir aile gibi birbirini tanır, derdiyle dertlenir, sevincini paylaşırken site hayatlarında bütün zorlamalara rağmen yakınlıklar, ahbaplıklar, dostluklar kurulamıyor. Bu soğukluk ‘50’li, 60’lı yıllarda apartmanlarla başladı, 1990’lardan sonra sitelerle derinleşti. Bu sosyolojik hastalığın birçok sebebi var. Esas sebeplerden biri şudur; mahalle yaşayışı, göz hizası yatay hayatlarken, apartman ve onun azmanlaşmış şekli siteler bakışların buluşamadığı dikey hayatlardır.

Bu bahis, uzundur ve seminerlik, kitaplık mevzudur.

Biz, burada mahalleye yüklenen politik; dahası ideolojik anlam üzerinde duracağız:

Yukarıda tasvire çalıştığımız gibi mahalle, bir meskûn hayatın râyihalı adıdır. Hâl bu iken 1990’ların son yaprağında, 28 Şubat darbesinde muhafazakâr kitleye, bir başka ifadeyle memleketin temel unsuruna var olma hakkı tanınmayınca "mahalle" ötekileştirmenin anahtar kelimesi oldu. 28 Şubat Cunta Vesayetinde çıkan münakaşalar üzerine eli kalem tutan hemen hepimiz yazıp konuşuyordur. O arada sosyolog Şerif Mardin Bey, siyasi edebiyata "bizim mahalle", "öteki mahalle", mefhumlarını soktu. "Kazandırdı" demiyoruz zira her ne kadar bu tarif Sn. Mardin’in bir resmetme çalışması ise de sonuçta mahiyetinde ötekileştirme; daha vahimi bölme, bölünme vardır.

"Sizin Mahalle"-"Bizim Mahalle" gibi tasnifler, Türkçe kelimelerden kurulsa da mantık olarak bize ait değildir. Bunlar, "sağcı-solcu", "gerici-ilerici"… gibi ithal mefhumlardır. Mahalle, kucaklayıcı, paylaşıcı, diğerkâm… iken burada tam aksine ideolojik bir öfke, bir kıyım mevzubahistir…

Biz, bizim mahalle, öteki mahalle… gibi lafları abes buluyoruz. Eğer; birisi bize iyi niyetle de olsa "sizin mahalle" diye yazıyorsa bunu kabul etmeyiz. Bizim bir tek mahallemiz vardır; aziz vatanımız Türkiye. Mahallelimiz de bütün milletimizdir. Hiçbirimiz bu vatanda, misafir, yabancı, turist, öteki değiliz. Şâyet "vatan" dediğimiz bu mübarek mahallede yirmi milyon hâne varsa hemen her evde bugünden yüz yıl öncesine doğru giden hayat safhalarının birinde muhakkak bir şehit vardır. En az bir şehit.

Gerçek bu olduğuna göre birbirimize insafla, vicdanla, adaletle davranmalıyız. Siyasi hayattan ekranlara, oradan manşetlere, sütunlara kadar dil, üslup çok sertleşti. Testiler vuruştuğunda her ikisi de şu veya bu kadar kırılır, ziyan görür. Birbirimizi anlamak yerine hakaret, incitme, aşağılama tercih edilmektedir. Öfke, baldan tatlı sanılsa da zehirden beterdir. Bu tarz, bizim mahallemize mahsus değildir. Bizim mahallemizde sabır, müsamaha ve anlama vardır.

Mahallenin unsurlarından bekçiliği yeniden hayata kazandığımız gibi, bakkalı da tutmalıyız. En mühimi komşuluğu, hatır sormayı, dert dinlemeyi, kapıyı çalıp bir kap yemek verebilmeyi hatırlamalıyız.

Ne denmiş?

-Kişi bilmediğinin düşmanıdır!

Kafasında peşin hükümle bir mahalle hayal edip; o ideolojik kalıba birilerini oturtunca nefret, nöbeti devralmaktadır. Oysa Yunus Emre, Beyaz Zambaklar Ülkesinde değil, Kırmızı Güller Ülkesinde, Anadolu’da yetişmişti. Hazreti Yunus, o duru Türkçesiyle ne diyordu?

"Ben gelmedim dâvi için/Benim işimMAHALLE

2020-12-08 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

"Mahalle" sözü, Türkçede en fazla telaffuz edilen kelimelerden biridir. Mâzisi tâ göçebe toplumdan yerleşik cemiyete geçildiği asırlar ötesine kadar gider…

Mahalle, aslında içtimâî hayatımıza şekil veren, onu güzelleştiren, ona sahip çıkan capcanlı yaşayan varlıklarımızdan biriydi. Yetişen genci, sadece ailesi değil, mahalle de ilmen, fikren, örfen… besler ve insanlığa hayrlı bir ferd olarak kazandırırdı. Bu cephesiyle mahalle, ailenin bir üst yapısıydı. Şehirleşmenin bir çığ gibi kopup, üstümüze gelmesiyle o bahsettiğimiz yaşanmasına doyulamayan mahalle hayatları yetim kaldı. Onların yerini konfeksiyon imalatlar; "site"ler aldı. Mahallede herkes, geniş bir aile gibi birbirini tanır, derdiyle dertlenir, sevincini paylaşırken site hayatlarında bütün zorlamalara rağmen yakınlıklar, ahbaplıklar, dostluklar kurulamıyor. Bu soğukluk ‘50’li, 60’lı yıllarda apartmanlarla başladı, 1990’lardan sonra sitelerle derinleşti. Bu sosyolojik hastalığın birçok sebebi var. Esas sebeplerden biri şudur; mahalle yaşayışı, göz hizası yatay hayatlarken, apartman ve onun azmanlaşmış şekli siteler bakışların buluşamadığı dikey hayatlardır.

Bu bahis, uzundur ve seminerlik, kitaplık mevzudur.

Biz, burada mahalleye yüklenen politik; dahası ideolojik anlam üzerinde duracağız:

Yukarıda tasvire çalıştığımız gibi mahalle, bir meskûn hayatın râyihalı adıdır. Hâl bu iken 1990’ların son yaprağında, 28 Şubat darbesinde muhafazakâr kitleye, bir başka ifadeyle memleketin temel unsuruna var olma hakkı tanınmayınca "mahalle" ötekileştirmenin anahtar kelimesi oldu. 28 Şubat Cunta Vesayetinde çıkan münakaşalar üzerine eli kalem tutan hemen hepimiz yazıp konuşuyordur. O arada sosyolog Şerif Mardin Bey, siyasi edebiyata "bizim mahalle", "öteki mahalle", mefhumlarını soktu. "Kazandırdı" demiyoruz zira her ne kadar bu tarif Sn. Mardin’in bir resmetme çalışması ise de sonuçta mahiyetinde ötekileştirme; daha vahimi bölme, bölünme vardır.

"Sizin Mahalle"-"Bizim Mahalle" gibi tasnifler, Türkçe kelimelerden kurulsa da mantık olarak bize ait değildir. Bunlar, "sağcı-solcu", "gerici-ilerici"… gibi ithal mefhumlardır. Mahalle, kucaklayıcı, paylaşıcı, diğerkâm… iken burada tam aksine ideolojik bir öfke, bir kıyım mevzubahistir…

Biz, bizim mahalle, öteki mahalle… gibi lafları abes buluyoruz. Eğer; birisi bize iyi niyetle de olsa "sizin mahalle" diye yazıyorsa bunu kabul etmeyiz. Bizim bir tek mahallemiz vardır; aziz vatanımız Türkiye. Mahallelimiz de bütün milletimizdir. Hiçbirimiz bu vatanda, misafir, yabancı, turist, öteki değiliz. Şâyet "vatan" dediğimiz bu mübarek mahallede yirmi milyon hâne varsa hemen her evde bugünden yüz yıl öncesine doğru giden hayat safhalarının birinde muhakkak bir şehit vardır. En az bir şehit.

Gerçek bu olduğuna göre birbirimize insafla, vicdanla, adaletle davranmalıyız. Siyasi hayattan ekranlara, oradan manşetlere, sütunlara kadar dil, üslup çok sertleşti. Testiler vuruştuğunda her ikisi de şu veya bu kadar kırılır, ziyan görür. Birbirimizi anlamak yerine hakaret, incitme, aşağılama tercih edilmektedir. Öfke, baldan tatlı sanılsa da zehirden beterdir. Bu tarz, bizim mahallemize mahsus değildir. Bizim mahallemizde sabır, müsamaha ve anlama vardır.

Mahallenin unsurlarından bekçiliği yeniden hayata kazandığımız gibi, bakkalı da tutmalıyız. En mühimi komşuluğu, hatır sormayı, dert dinlemeyi, kapıyı çalıp bir kap yemek verebilmeyi hatırlamalıyız.

Ne denmiş?

-Kişi bilmediğinin düşmanıdır!

Kafasında peşin hükümle bir mahalle hayal edip; o ideolojik kalıba birilerini oturtunca nefret, nöbeti devralmaktadır. Oysa Yunus Emre, Beyaz Zambaklar Ülkesinde değil, Kırmızı Güller Ülkesinde, Anadolu’da yetişmişti. Hazreti Yunus, o duru Türkçesiyle ne diyordu?

"Ben gelmedim dâvi için/Benim işim sevi için/Dostun evi gönüllerdir/Gönüller yapmaya geldim!"

Çünkü; insan eşref-i mahlûkattır… Eşref-i mahlûkat, yaratılmışların en üstünü olan kim? Bilmeyiz, bilinmez; kendisi de bilmez.

Suali, "her geceyi Kadir, her gördüğünü Hızır bil"ene sormalı.

.FRANSA DÜŞMANLIKTAN BESLENMEKTE!

2020-12-05 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Büyük ve cihangir devlet reisimiz Muhteşem Süleyman’ın "Vilayet" diyerek hakîr gördüğü Fransa, bugün bir hafta İslâm düşmanlığı yapıyorsa ertesi hafta Türk düşmanlığı yapmakta. İslâm düşmanlığı, reform abesliği tarzında bizâtihî İslâmiyet’in kendisine saldırı şeklinde gündeme geldiği gibi bu devletin vatandaşı olan ve sayıları yüzde 10 civarında bulunan Müslümanların ibadet, örtünme ve diğer hürriyetlerinin yanı sıra câmilere dair de olmaktadır. Bunlar, geçtiğimiz aylarla yakın haftalarda çokça yaşandı. Ankara, lâzım gelen en usturuplu cevapları da en üst perdeden verdi.

Şimdilerdeyse bu "vilâyet", Dağlık Karabağ’a musallat olmuş vaziyette. Kaçıncı tekrar olacak bilmiyoruz ama bir kere daha yazalım ki Fransa, Karabağ ihtilafını bîtaraf olarak halletmeyi üstelenmiş 3 devletten biridir. Minsk Grubu denen ve ABD, Rusya ve Fransa’dan müteşekkil bu grup, çeyrek asırdan fazla bir zaman geçmiş olmasına rağmen sadra şifa zerre kadar bir fayda temin etmedi. O bir tarafa ne vakit ki Azerbaycan, işgal altındaki toprağı Azerbaycan’ı istirdat etmeye, geri almaya kalkıştı Paris küplere bindi.

Fransa’da vaziyet bilindiği gibi… Her şey eski tas eski hamamdır. Hatırlanır mı? 1990’larda Bayan Mitterand nam bir Fransız First Lady’si vardı. Bu leydi, ayın birçok gününü Diyarbakır’da geçirirdi. ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo’nun karanlık ve tuhaf ziyaretine benzer bu ziyaretlerde Paris lüksünden koşup gelen bu bayan, bölücülerle açık veya gizli toplantılar yapar ve onlara akıl verirdi. Fransa devlet başkanı François Mitterand’ın karısı olan Danielle Mitterand, "Kürdistan ikinci vatanım" demiş ve ölmeden evvel "ideoloji"siyle alâkalı kitap da yazmıştı. Mitterand’ı Elize Sarayı’nın konforundan alıp Diyarbakır’ın mütevazı hayatlarına taşıyan aslında O’nun Kürt aşkı değildi:

Esas sebeplerden biri Fransa’nın sömürge politikası ve Şark Siyasetidir. İkincisi ise bir ihtimaldir; Ermeni asıllı olabilir. Hani bu yakınlarda Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev, Karabağ’a dair işlediklerinden dolayı Fransa’ya seslenerek "Ermenileri o kadar çok seviyorsan Marsilya’yı Ermenilere ver devlet kursunlar!" demişti. Bu hiciv, adı geçen ülkedeki Ermeni nüfus ve etkisinden dolayıdır. Malumdur ki Fransa’da "Ermeni soykırımı yoktur!" demek suçtur, diyen mahkûmiyet alır. Gerçek şu ki bu devletin Şark Siyaseti’nde Kürt mes’elesi bir atlama taşıdır. Kürtler, Ermeniler için kullanılmaktadır. PKK içinde de gizli veya açık Ermeniler vardır. 10 Kasım Azerbaycan Millî Bayramıyla nihayetlenen 44 günlük Azeri-Ermeni Harbi’nde adı geçen örgüt militanlarının Ermeni saflarında yer alması da dediklerimizin bir başka isbatıdır.

Fransa’da ticaret, siyaset, medya ve benzeri sahalarda Ermeni lobisi, Ermeni diasporası ağırlığı yüksektir. Hükûmetler, onlara rağmen hareket etmemekte, en azından karşılarına almamaktalar. Adı geçen zümre, artık Fransız vatandaşıdır. Esaslı bir baskı unsurudur. Bu unsurun teşvik ve tazyikiyle geçen hafta Fransız Senato’su bir karar aldı. Fransız Hükûmeti’nin "Dağlık Ermeni Karabağ Cumhuriyeti"ni tanımasını tavsiye ediyordu. Sn. Aliyev’in çıkışı da bundan dolayı idi. Fransız makamları bu kararın bir bağlayıcı tarafı olmadığını ifadeyle Sn. Erdoğan ve Sn. Aliyev’in aksülamellerini, tepkilerini savuşturmaya baktılar. Ancak bu haftanın son yarısında da Fransız Millî Meclisi, meclis sayısının üçte biri kadar bir sayı olan 188 vekilin oyu ile tanıma çağrısını tasvip ve tasdik etmekle kalmadı ayrıca Azerbaycan-Ermenistan Harbi’nde Türkiye’nin Azeri Türklerine yaptığı yardımdan dolayı AB üyelik müracaatının sorgulanması için AB nezdinde aleyhine müeyyide çağrısı da yaptı.

Gerçi, bu gelişmeler üzerine Fransa Dışişleri Bakanı le Drian, Ermenilerin böyle bir talebi olmadığı, bu tanımayı yaptıkları takdirde Minsk Grubu üyeliğini kaybedeceklerini dile getirdiyse de bunların taktik konuşmalar olduğu kanaatindeyiz. Alıştıra alıştıra yol almaktalar. Önce Bayan Mitterand, şimdi Bay Macron arayışlar içinde. Yarın daha büyük hamleler atılacaktır:

 Malumdur ki 24 Nisan, Ermeni soykırım iddiasının tarihidir:

1915’in bu tarihinde Türkiye Hükûmeti’nin aralarında vuruşma cereyan eden bir kısım vatandaşlarını kendi ülkesi içinde tehcir etmesi yani yerlerini değiştirmesi, daha sonra bazı Ermeniler tarafından jenosit, soykırım olarak gösterilmek istenmiş, bazı devletler de karşılıklı kıtal, adam öldürme olan bu müessif hadiseyi iddia edildiği gibi tek taraflı olarak tanımışlardır. Bugün Fransa ve diğer bazı Avrupa ülkeleriyle Lübnan, Suriye, ABD ve Latin Amerika’da mevcut Ermenilerin bir kısmı o tehcirden ayrılıp buralara giden Ermeni teb’amızın nesilleridir. Hâlbuki Türkler, 1071’den 1915’e kadar asırlar boyunca Ermeni ekalliyetle huzur içinde yaşamışlardı. Bizim dün hiçbir azınlıkla sıkıntımız yoktu. Bugün de onlarla bir derdimiz mevcut değil. İşin esası şudur:

Emperyalist devletler, o gün Ermenileri, Kürtleri, Arapları kullandıkları gibi bugün de kullanıyorlar. Dün Bayan Mitterand’ın Güneydoğu ve Kuzey Irak’ta ne işi vardı? Bugün Bay Macron’un Azeri Türkleriyle ne derdi olabilir? Sömürgeden sabıkalı devletler, Suriye’de ne arıyorlar, Akdeniz’de ne seyrediyorlar?

Tarihin tekrarları yaşanmakta.

Sonuçta olay Hilal ve Salib mücadelesidir.

Bunu Avrupalılar söylemekte..

Çeyrek aydının hasretle iç geçirdiği Paris’te dönüşümlü olarak gündeme getirilen "İslamîfobi" ve "Türkîfobi" bu düşmanlıktan beslenmektedir. 

.AZERBAYCAN ZAFERİ

2020-12-03 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Türkiye destekli Azerbaycan Zaferi’ni, ileride tarihlerin çokça yazması beklenir. Sovyetler Birliği dağılıp da Güney Kafkasya’dan güya çekilirken 1991’de Ermeni milisleri silahlandırıp ordu görüntüsüne sokarak Azerbaycan üstüne saldı...

70 küsur yıldır Komünist Rusya’nın esaretindeki Azerbaycan, ordusuzdu. Ermenilerse Rus ordusu tarafından güçlü bir şekilde destekleniyordu. O sırada Türkiye, faili meçhul cinayetler ve kifayetsiz koalisyon hükûmetleri dönemindeydi. Himaye gören Ermeniler, başta Dağlık Karabağ olmak üzere Azerbaycan topraklarının beşte birini işgal etti. 1992’de ise Hocalı’da katliam, daha doğrusu vahşi bir soykırım yaptı. Bir milyon Azerî Türkü, mahallî söyleyişle "kaçkın"; muhacir olmuştu. Biz, 2008’de bu kaçkınları ve Filistin misali yaşadıkları perişan hayatları yerinde gördük. Masum balalarla yüreğimiz harab oldu, Hocalı Katliamı’na dair verilen albüm kitaplara içimiz ezile ezile bakabildik; hatta bakamadık.

Azerbaycan Türkü, 30 yıla yakın sabretti. Bu arada 1992’de AGİT "Minsk Grubu" diye sözde bir hakem devletler hey’eti kurulmuştu. Bu hey’etin varlık sebebi, Dağlık Karabağ işgali ve böylece Azerbaycan-Ermenistan ihtilafını âdil bir hâl tarzına kavuşturmaktı. Şimdi anlaşılıyor ki üye devletler ABD, Rusya, Fransa kıllarını kıpırdatmamışlar. Yıllar boyu havanda su dövmekten öte hiçbir şey yapmadılar. Aksine Fransa, Doğu Akdeniz’de Türkiye’ye karşı içine düştüğü çâresizliği telafi etmek için bizi doğudan kuşatmaya kalkıştı. Bu defa da Fransızlar, Ermenileri Azerbaycan üstüne saldılar.

Bu esnada takvimler, 27 Eylül 2020’yi gösteriyordu. Ancak; ışıltılı Paris, havaî Emmanuel Macron, bir şeyi hesap edememişlerdi. Gözleri var fakat göremiyorlardı. Azerbaycan, nice zamandır artık yalnız değildi. Türk Ordusu, Azerbaycan ordusunu mükemmelen yetiştirmiş ve kardeş Türkiye, her imkânıyla kayıtsız ve şartsız biçimde Azerbaycan’ın yanında yer almıştı.

Neticede Ermenistan, 44 gün dayanabildi. 10 Kasım 2020 günü zelîl ve hakir bir şekilde teslim olmak zorunda kaldı. Ermenistan ordusu, kelimenin tam anlamıyla hezimete uğramıştı. Moskova’da teslim andlaşması imzalandı. Türkiye Cumhuriyeti ve Rusya Federasyonu müşahid devletler olarak andlaşmaya imza koydular…

Gönül, başlanmış bir harekâtın süpürüp sonuna kadar gitmesini isterdi. Biz de hem yazılarımızda ve hem de TV ekranlarında Nahçıvan ile Azerbaycan’ın kucaklaşmasını, Ermenistan haritasının kama gibi Azerbaycan toprağına sokulmuş parçasının kurtarılmasına kadar savaşa devam edilmesini dile getirmiştik. Bu haritayı komünist Rusya çizmişti. Bu kadarı olamadı ama Azerbaycan muhtar/özerk idaresi Nahçıvan’la Azerbaycan, bir yol; koridorla birbirine bağlanacaktır:

Bu netice, asrın hadisesidir…

Böylece hürmetli İlham Aliyev’in de dediği gibi Azerbaycan ile Nahçıvan, Azerbaycan ile Türkiye birleşmektedir. Bu kadar da değil; Türkiye, Hazar Denizi kıyısına ve oradan Türkmenistan’a yani Doğu Türkistan hududuna kadar ulaşabilecektir. Bunun iktisadî, harsî, siyâsî birçok menfaatleri vardır. Yaşadıkça görülecektir. Azerbaycan’da "doğma gaz", Türkmenistan’da "nabit gaz" denen doğalgaz, İran’a komisyon ödeme mecburiyetimiz olmadan Anadolu’ya nakledilebilecektir. Vatandaşımızın faturası ucuzlayacaktır. Daha birçok faydaları var. Bu itibarla kazanılan zaferi küçümsememeli. Aleyhine laf etmemeli. Ulu hikmet sahipleri buyururlar ki: "Bir şeyin tamamı ele geçmezse tamamı da terk edilmez!"

Bizim hayatımızda "yâ hep, yâ hiç!" yoktur.

Azerbaycan Millî Meclisi, dün, 27 Eylül’ü Millî Gün, 10 Kasım’ı da Zafer Günü kabul ve ilân etti. Yahşi olmuştur. Zevkle kutlayacağız. Aşk olsun Azerbaycan!

Az şey değil; uğruna nice ağıtlar yakılan Kelbecer, Laçın, Suşa yani Dağlık Karabağ hürriyetine, kaçkınlar tarlasına, evine, bağına kavuştu.

Evet; Kuzey Suriye’de olduğu gibi Karabağ’da da yabancı asker olsun istemezdik ama tarihin geri dönüşü birden olmuyor. Daha çok çalışmamız lâzım…

Emeği geçenleri tebrik ederiz.

Şehîdlerimize rahmetler olsun.

Gazilerimize şifalar dileriz.

.6.SAYFA

AB VE NATO

2020-12-01 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

AB-Avrupa Birliği’ne ilk müracaatımız 1959 senesindedir. Başvekil Adnan Menderes, Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu’dur. DP-Demokrat Parti Hükûmeti’nin kararı ve Hariciye Vekilinin imzasıyla AB’ye girmemiz için 1957/58 Tarihli kurucu Roma Andlaşması’ndan en fazla iki sene sonra birliğin merkezine müracaat etmiştik…

 O kadar ki; olayın şahitleri naklederler; merhum Zorlu, idam için Yassıada’dan İmralı’ya götürülürken bile teknede arkadaşlarına bu birliğe girmemizin sebeplerini izah etmektedir. Birkaç saat sonra vatana da dünyaya da hayata da veda edecek olan bir insan, ölümün eşiğinde de vatanın ve milletinin menfaatlerine dair "îmâl-ı fikr" ediyorsa; fikir üretebiliyorsa o insan, şeksiz ve şüphesiz birinci sınıf devlet adamıdır. Şehîd edilen arkadaşları gibi kendisine kıyılması da bu yüzdendir. Cibilliyetsizler, asillere düşmandır. Araya darbe ihaneti girse dahi devlette süreklilik, devamlılık esastır. Bundan dolayı devrik hükûmetin dilekçesi, 1963’te T.C. ve AB arasında cereyan eden müzakereler ve atılan imzalarla "Ankara Andlaşması"na dönüşecektir. Şu hâlde; Türkiye, kuruluşun "Avrupa Kömür Çelik Topluluğu" adını taşıdığı önceki 10 yıllık dönem hariç, AET-Avrupa Ekonomik Topluluğu ve AB devrelerinin tamamını içine alacak şekilde ve yarım asırdan fazla bir süredir namzet ülkedir, Brüksel’in kilitli kapısının önünde "aday" olarak bekletilmektedir. Bizi aralarına kabul etmemek için akla gelebilecek bütün bahaneler öne sürülmüştür. Hâlbuki SSCB-Sovyetler Birliği 1990 başlarında dağılır dağılmaz, çoğu ufak-tefek eski Sovyet peyki Balkan ve Baltık ülkeleri çok kısa süre içinde AB’ye dâhil edilmişlerdir.

Avrupa, bizimle ne ortak olarak iş birliği yapmakta ve ne de bizi düşman olarak karşısına almaktadır. Bunun sebepleri var. 1949’da AK-Avrupa Konseyi’ni kuran devletlerden biri Türkiye’dir. AB ve AK farklı Avrupa kurumlarıdır. Mesela AİHM-Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, AP-Avrupa Parlamentosu, AB’nin değil AK’nin kuruluşlarıdır. Daha da önemlisi şudur; AB’nin 27 ortağından 21’i NATO azasıdır. Türkiye ise NATO’nun iki numaralı kuvvetidir. Türkiyesiz NATO varlığını devam ettiremez. Tecrübe edilmesi de mümkün değildir. Bunun dışında ticari ve mali müessirler vardır. AB’nin Almanya, İtalya, Fransa ve Hollanda gibi ülkeleriyle sıkı ticarî ilişkiler içindeyiz. Diğer taraftan Türkiye, nüfusu 100 milyona doğru yol alan Müslüman bir ülkedir… Bunlar ve daha başka sebeplerden dolayı ölmemiz de onmamız da istenmemektedir. Diğer yandan Avrupa’da ırkçılığın tırmanışa geçmesiyle kıta çapında İslâm düşmanlığı ve Türk düşmanlığı alevlenmiştir. Yer yer şaşkın devlet politikaları da bunu desteklemektedir. Son örneği Macron Fransa’sıdır. Charlie Hebdo adlı bir paçavra, yıllar öncesinde Kâinatın Şanlı Peygamberi’ne -aleyhsiselam- izafe ettiği aşağılık karikatürler basmıştı. Doğu Akdeniz’den dolayı Ankara ile Macron Hükûmeti arasında soğukluklar yaşanınca bu kirli paçavra, o karikatürleri, yeniden basma aşağılığını gösterdi. Dergi yönetimi, Hükûmetten cesaret almasa bu edepsizliğe cür’et edemezdi. Nitekim Fransa için bir talihsizlik olan Emmanuel Macron bu şeddeli rezalet için "fikir özgürlüğü, karışamayız" diyerek sefil bir tavır sergilemiştir.

İşte bu Avrupa Birliği, Maraş’ın ziyarete açılması yüzünden şu aralar Ankara’ya kızgın. 26 Kasım’da Türkiye’ye dair kararlar alındı. Aslında dile getirilmiyor ama kızgınlık sadece Maraş için değil. Doğu Akdeniz, Libya, Savunma Sanayiimizdeki hamleler vs. de onları köpürtmekte. Hadi o kıssayı hatırlayalım: Adama demişler ki "adın ne?" "Mülayım!" demiş. Soruyu soran cevabı yapıştırmış. "Sert olsan ne yazar?.." AB, kızgınmış. Aman ne de korktuk! Beşuş çehre, güler yüz olsa ne çıkar?

Bizi 60 seneye yakındır üyelik için oyalayan bu ikiyüzlü kurum, 10 Aralık’ta Brüksel’de yapacağı toplantıda Türkiye’ye yaptırım kararları alacakmış. Almazlarsa hatırımız kalır!!! Hiçbir şey yapamazlar. Kurusıkı konuşmaktalar. Aslına bakılırsa AB’nin akıbeti karanlık. Nitekim İngiltere kendini dışarı attı. Yükü Almanya çekiyor. Bugün o da ayrılsa AB diye bir şey kalmaz. Türkiye’ye demir kapı olan AB, Yunanistan, Güney Kıbrıs ve çoğu eski Sovyet Peyki devletlerden dolayı angarya taşımakta, hamallık yapmaktadır. AB, ya dağılacak, ya küçülecektir. İkincisi olursa birkaç büyük devletle yola devam edilir. Onlardan biri de Türkiye olur. Eğer, Türkiye "manda vesayeti" uygulanacak bir memleket olsaydı bugüne dek birliğe 60 kere girerdik. Veya arzu ettikleri gibi şark tarafımızda bir Kürt devleti kurdurabilselerdi bu defa her ikisini birden alırlardı. Ne var ki her şey rüya, gizli niyet ve masabaşında olmuyor. Fiilî durum görüldüğü gibidir. Şu gün yarınlara yürüyüş için tutulacak en doğru yol, iyi komşuluktur.

Şu "üyelik müracaatı" dizi filmi artık bitmeli. Seyirciye gına getirdi. Gümrük Birliği anlaşması tashih edilerek, vize kaldırılarak, mültecilere yardım için verilen sözler tutularak kapı-komşu şeklinde yaşayıp gideriz. Unutulmasın!.. Biz, bugünkü Avrupalı değiliz, Macaristan’dan, Polonya’dan Edirne’ye kadar eserlerimiz bunu ispat etmektedir. İlkin 1261’de Selçuklu Sultanı II. Gıyaseddin Rumeli’ye ayak basmıştı. 1353’te ise Şehzade Gâzi Süleyman Paşa ve yiğitleri, sallarla Rumeli’ye geçtiler. O günden itibaren Avrupa’da ebedî olarak kalmak; "Avrupa-i Osmanî"yi kurmak üzere bu topraklara şeref verdik. 1962 başlarından itibaren Avrupa’ya giden 5 milyon civarında Türk, Viyana’dan dönüşün bir başka kapıdan girişidir. Onlar, AB ile Ankara arasında dostluk köprüsüdür.

AB’ye tavsiyemiz odur ki Türkiye’ye müeyyide, yaptırım, ceza… gibi vahim yanlışlara tevessül etmesinler. Türkiye ile bozuşmak, AB’nin yıkımını çabuklaştırır. Seviyeli bir komşuluk en iyi tercih olacaktır.

Eğer; şu makalede dile getirdiğimiz iki şaşmaz hakikat AB’de görülemiyorsa hâllerine acınır:

-Türkiyesiz NATO çöker.

-Türkiye ile bozuşan AB dağılır.

.DENİZ HAYDUTLUĞU

2020-11-26 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

23 Kasım 2020 günü Akdeniz’de Türk bayrağı taşıyan ticari bir gemimize karşı benzeri olmayan bir korsanlık suçu işlendi. Gemi, Türkiye’den Libya’ya boya gibi inşaat ve ihtiyaç malzemeleri götürüyordu. Seyahate dair kanuni bütün malumat, önceden seyir güzergâhında bulunan devletlere tebliğ edilmişti.

Buna rağmen;

Bu sivil deniz taşıt aracı, denizde ilerlerken o esnada bir askerî tatbikat yapmakta olan Yunan, Alman ve İtalyan askerî kuvvetleri tarafından durduruldu. Helikopterlerle gemimize indiler. Kaptanımızın kafasına silah dayandı. Personel rahatsız edildi. Saatler süren arama yapıldı. Tabii hiçbir suç unsuruna rastlanmadı. Zira arama yapılan bir savaş gemisi değil, ticaret gemisiydi. Arama yapabilmek için bayrak sahibi devlete haber verip iznini almak hukuk usulü gereğidir. Bu yapılmadı. Yapıldığı 24 saat sonra AB Birliği sözcüsü tarafından iddia ediliyor. Sözcü, hem nalına hem mıhına vuran bir üslupla Türkiye’ye haber verildiği fakat cevap gelmediğini öne sürdükten sonra bir suç unsuruna rastlanmadığını haber veriyor.

Farz edelim ki denilen doğrudur:

Cevap gelmiyorsa talep yok sayılıyor, reddediliyor demektir. İkincisi; geminin ticaret gemisi olduğu, nereden gelip nereye gittiği, ne taşıdığı daha evvel ilgili yerlere tebliğ edildiğine göre arama müsaadesi istemenin akıl ve mantıkla bağdaşır tarafı olabilir mi? Diyelim ki buna rağmen o ihtirasa düşüldü. Peki kaptana, mürettebata silah doğrultmak, terörist muamelesi yapmak hangi gerekçeyle izah edilecektir? Karşıda silahlı kimse yokken bu münasebetsizlik ne demektir?

Yapılan düpedüz haydutluktur, düşmanlıktır, hukuk tanımazlıktır.

Başka hiçbir şekilde izah edilemez:  

Zordaki bir memlekete yardıma giden ticarî gemimize karşı yapılan bu tecavüz, herhangi bir ilimizi işgalden farksızdır. Bu itibarla mukabele-i bi’l misil yani ayniyle karşılık verme hakkımız doğmuştur. Dünyanın gözü önünde bir suç işlendi. İrini adlı tatbikat, Yunan komutan riyasetindeyken Alman firkateyni ve Alman, Yunan ve İtalyan askerler tarafında hukuk çiğnenmiş ve hükümranlık hakkımıza el uzatılmıştır. Mesele hafife alınacak basitlikte değildir. Sahnelenen çirkinlik, Doğu Akdeniz, Libya ve Kıbrıs siyasetlerimize karşı intikam hamlesidir. Ait olunan başkentlerin haberi olmadan da bu tiyatro oynanamazdı. Geminin yolu kesilirken komuta nöbetinin Yunan subayda olması bile bir plan gereğidir.  

Şimdi şu soruyu sorma vaktidir:

-Korsanlık, Yunanistan’a yakışabilir. Sana ne oluyor Almanya? Sen, hangi saftasın? Unuttun mu? Almanya yüzünden biz, bir koca İmparatorluğu kaybettik. Daha neyin peşindesin? Ya sen İtalya? Antalya ve İstanbul işgalleri ayıbı hâlâ alnındayken bu yeni hüneriniz nedir? Doğu Akdeniz ihtilafında ne sen ne Almanya şöyle doğru düzgün bir duruş gösterdiniz! Bir o yana, bir bu yana yalpalayıp durdunuz. Bu samimiyetsiz hâliniz, devam ediyor. Sonunda Yunan palikaryasını eteğine yapışarak gizli-saklı korsanlığa yeltendiniz.

Ne yaparsanız yapın..
Nerede yaparsanız yapın…

Bu edepsizlik, bu cürüm karşılıksız kalamaz. Mike Pompeo, Türkiye’nin savunma sanayiinde güçlenmesinden korkuyor da sizler korkmuyor musunuz? Bu defa ticari gemilerimiz değil Mehmetçik denizlere açılacak. Cesareti olan buyursun!

Son sözümüz de HDP adlı partiye:

Malum korsanlık üzerine sadece Cumhur İttifakı partileri değil, CHP ve İyi Parti de en sert tonda tepki verdiler. Ülkemize karşı yapılan bu haydutluğa bir ve beraber olarak cevap verilmeliydi. Bu yapıldı. Doğrusu buydu. Aksi hâlde Akdeniz, bize haram edilir, Kapıkule’den adım atamayız…

Peki;

AK Parti, MHP, CHP, İyi Parti, Almanya, İtalya ve Yunanistan’a en sert tonda cevap verirken HDP nerededir? Hiç mi Türkiye lehine bir tavrın içinde olamayacaktır? Ermenistan’a karşı Dağlık Karabağ’a asker gönderilir, bu parti karşı çıkar, bütün Türkiye partileri Akdeniz’deki vaki saldırganlığı kınar bu parti susar!!!

HDP, bu kafayla Yunan’ı İtalyan’ı, Alman’ı, Rus’u memnun edebilir…ama; asla Kürt’ü, Türk’ü, bu vatanın hiçbir evladını memnun edemez. Onun için Diyarbakır Annelerinin bu partiyi bitirmeleri müstahaktır!..

Diyarbakır Anneleri, HDP’yi bitirebilir mi?

Hayalden söz etmiyoruz. Anne gücünün önünde kimse duramaz. Yeter ki Devlet ve millet o analara aynı desteği vermeye devam etsin!

Tabanı kalmayan bir parti, sadece tabela vergisi öder.

.MANDACI ZİHNİYET!

2020-11-24 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Mevzumuz, bir sığır cinsi olan yoğurduyla kaymağıyla meşhur malûm ve masûm sevimli o hayvan değil. Siyasetteki "manda" Latinceden Fransızcaya geçmiş "mandat" kelimesi. Türkçe’de okunuşuyla "manda" diye yer etmiş…

Kelimenin dünya gündemine girmesi I. Dünya Harbi’nden sonradır. Bu harbin darbesine maruz kalıp da kendini idareden âciz olarak görülen devletler, devrin BM’si olan Cemiyet-i Akvam, Milletler Cemiyeti tarafından bir hâmi, vasî, koruyucu devletin himayesine verilmiş. Bu metbu, tâbi olunan devlete "manda", bu yönetim tarzına da "manda idaresi" denmiştir. Bir vesâyet müessesesidir. Tâbi devlet, bir kısım mühim tasarruflarında ancak metbu, tâbi olunan vasî devletin izin ve kararıyla hareket edebilir.

Kısacası; devletlerin ve bundan dolayı da milletlerin hükümranlık, hürriyet ve istiklâl haklarının elden çıkmasıdır. Allah, hiçbir devlet ve milleti bu zelil, aşağılık hâllere düşürmesin.

İttihad ve Terakki Hükûmeti ve başındaki maceraperestlerin Alman sevdası uğruna devleti harbe sokarak imparatorluğumuzun belinin kırılması üzerine, bizde de "manda idaresi" sözü, Payitaht’la münevverin gündemine girdi. Cemiyet-i Akvam, Bâb-ı âli’ye böyle bir teklif yapmamıştı. Fakat ecnebi hayranlığı iliklerine işlemiş birtakım münevverler, böyle bir idareye talip olunması gereğini dile getirir oldular. Şüphesiz ki ne devleti harbe sokanlar ve ne de manda isteyenler hain değillerdi… Bugün aradan bir asırdan fazla bir zamanın ötesinde kalmış olay ve şahısları masabaşında tenkid etmek kolaydır. Ama yaşadıkları zamanı ve içinde oldukları hâlet-i ruhiyeyi bütünüyle görmeli. Onlar, o imparatorluğun çocukları idiler. Toprak ayaklarının altından kayıyor, devlet gidiyordu. Şaşkınlıkları, ne dediklerini ve ne yaptığını bilmezlikleri bu yüzdendi. Bundan dolayıdır ki o gün "münevver" denen devrin aydınlarından bir kısmı İngiliz, bir kısmı Amerikan mandası istemekteydiler. Hâlihazırda Büyük Britanya süper güçtür. ABD’nin onun yerini alması için daha 30 sene geçmesi, II. Dünya Harbi çıkması, bu harbi kazanması gerekecektir…

Şu satırları yazarken dahi tüylerimiz diken diken oluyor. Asırlarca, dünyayı adaletle idare etmiş emsalsiz bir devlette gün gelip de böyle bir zillete talip olan mensuplarının çıkması çok keder vericidir. Neyse ki merhum ecdadımız Millî Mücahadeyi verdi ve o zillet yaşanmadı. Böylece Devlet-i Ebed Müddet’in altın halkasında kopma olmadı, hükümranlık, hürriyet ve istiklâlimizi kaybetmedik…

Böyle bir tarihî hadisenin evrak mahzeninde; arşivde kalmış olduğunu düşünüyorduk. Herhâlde herkes, böyle düşünüyordu… Ne var ki 2020 Türkiye’sinde Allah hayra tebdil eylesin böyle bir kötü rüya daha görülür oldu. Rüya diyoruz. Zira edilen deli saçması lafların hakikat olmasına gönlümüz râzı gelmiyor. Hâdise şudur; ana muhalefet partisi tarafından -maalesef- bir ses yükseldi. İsmi lâzım olmayan talihsiz bir politikacı, inanılması güç ama Joe Biden’a bir çağrıda bulundu. Bu yalvar yakar veya istirham mahiyetindeki sözle bu kişi, Joe Biden, miladî yeni sene başında makamına oturup da mutad Başkanlık konuşmasını okuduğunda "Türkiye için de demokrasi vurgusu" yapmasını istedi.

"Tut kelin perçeminden!" abesliğine tam örnek!

Bu arzu, bu talep veya bu ayıp nereden çıktı?

Hatırlanacağı gibi yeni ABD Başkanı, aday iken seçim konuşmalarından birinde şâyet Başkan seçilirse Türkiye’de muhalefetle iş birliği yaparak Başkan Erdoğan ve Cumhur İttifakı’nı yıkacağını söyleme gibi bir münasebetsizlik göstermişti. Aday nasıl olsa; nabza göre şerbet vermesine kim engel olacaktı? Şimdi ana muhalefet partisinden bir vekil, yahut her ne kadarlarsa onlar, Amerikan Başkanı’na bu sözünü hatırlatıyorlar.

Bu ayıp çağrı, manda özlemi olarak değerlendiriliyor. Bu memleketin istiklâl, istikbal, hürriyet ve şerefini düşünenler bu söze de bu sözü edene de partisine de ateş püskürmekteler. Hiç haksız değiller. Milyon kere haklılar. İnsan biraz düşünceli olur. Kol kırılır yen içinde… İçeride her şey konuşulabilir. Fakat yabancı bir devlette yapılacak bir merasimde edilecek beylik laflar arasında Türkiye’nin bağımsızlığına müdahale edilmesi, iktidarının tanzime teşvik edilmesi, iş birliği dâveti cümleleri olmasını istemek, hiçbir şekilde mazur görülemez. Evet, bu şeksiz ve şüphesiz bir manda davetidir. Bir politikacının işleyebileceği en büyük cürümlerden biridir. Bırakabileceği en kötü mirastır. Böyle birinin partisinden ihraç edilmemesi partisi adına büyük bir ayıptır. Harb-i Umumiden sonra manda isteyenler o buhranın içindeki şaşkınlardı. Şu gün Türkiye, bir asırda görmediği denli maddî ve itibar kalkınması içinde.

Peki bu neyin şaşkınlığı?

Ezan sesi yerine çan sesi istemek gibi bir şey!

.ESRARENGİZ BİR ZİYARET!..

2020-11-19 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

ABD’de 3 Kasım 2020’de Başkanlık seçimleri yapıldı. Mevcut Başkan Donald Trump, bütün arzusuna rağmen ikinci defa seçilemedi. Seneye ocak ayı başında yerini, seçimin galibi Joe Biden’a bırakacak. Hâlen Başkan olsa da aslında artık bir emanetçi. Herhâlde çok esaslı işlere ilişmeyip onları, halefi Biden’a bırakmaktadır. Kendisi de kabinesi de şimdi yavaşlamış bir mesai içindeler. Öyle olmalı ki mühim bir Bakanı esrarengiz bir seyahatte!

Amerika’ya dair dikkatler seçimlerde ve Trump’ın seçim neticelerini yargıya taşıyacağına dair çıkışlarında iken gündeme birden bir haber düştü. Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Türkiye’ye geliyormuş. Hâlbuki iki devlet arasında böyle bir ziyaret programı yoktu. Türkiye, hariciyesi dâvet etmemişti. Ancak neticede mühim bir Bakanın ziyareti söz konusuydu. Bu sebeple bakışlar ona çevrilecekti. Nitekim mevzubahis Bakan’ın gelirken Fransa’ya uğraması ve burada Türkiye ile arası hiç hoş olmayan Devlet Başkanı Emmanuel Macron’la görüşmesi ve sarf ettiği sözler dikkat çekti. Eğer bir insanın gizli hesap ve planları yoksa bu ağır, rahatsız edici ve dostça olmayan lakırdılar edilmezdi. Vazifesi bitmekte olan bir Bakan, uğradığı bir memlekette, ziyaret edeceği üçüncü bir devlete dair şu lafları ediyordu:

-Türkiye, askerî bakımdan çok güçlenmiştir. Bu tehlikeli büyüme ile saldırgan tavırlar içindedir. ABD ve AB olarak buna karşı müşterek tavır almalıyız. Türk halkını, Başkan Erdoğan’dan kurtarmalıyız!..

Bizde o sırada ve hâlen gündem KKTC, Azerbaycan, İzmir depremi, Covid salgınındaki ürkütücü yükseliş, Hazine ve Maliye Bakanı Berat Albayrak’ın sıra dışı bir üslupla istifası, Millet İttifakı’nın inkâr ettiği federasyon yapılanmasını derpiş eden anayasa tartışması gibi konularla tıka-basa dolu olduğundan ziyaret, olması gereken kadar görülemedi. Adı geçen Bakan, yolda iken bazı sızmalar oldu. Buna göre İstanbul’a gelecek ve Fener Rum Patriği Bartholomeos ile görüşecekti. Golan Tepeleriyle, Batı Şeria’yı ziyaret edeceği de söylenmişti.

Evet geldi, Patrik ile görüştü. Lakin hiçbir resmî teması olmadı. Şâyânı hayrettir ki bir de yalnızca Rüstempaşa Câmiî’ni gezdi:

 Adı geçen câmi, Kanunî Sultan Süleyman’ın damadı Sadrazam Rüstempaşa tarafından inşa ettirilmiştir. Rüstempaşa, Hıristiyan ve Hırvat iken ihtida ederek Müslüman olmuş bir aileye mensuptu. Birden fazla defa Sadrazam olmuştur. İsmi, Sadrazam Makbul İbrahim Paşa ile Şehzâde Mustafa’nın katline karışmıştır.

Mimar Sinan’ın eseri Rüstempaşa Câmiî, çinileriyle meşhurdur. Eserdeki çiniler, 40 ayrı çeşit lale motifine sahiptir. Bir tamir esnasında o çinilerden ikisi çalınarak New York’taki Metropolitan Müzesine götürülmüştür. Çinilerin iadesine dair bir dâvâ açmış olduğumuza dair malumata sahip değiliz. Şâyet, her devlet o müzedeki eşyanın iadesi için dâvâ açıp kazansa müzede sergilenecek eser pek kalmaz. Metropolitan müzesi, Türkiye, Orta Doğu, Mısır ve Kuzey Afrika’dan getirilmiş 3-5 metre yükseklikteki kapılar dâhil yabancı eşya ile doludur.

Pompeo, cami ziyaretinde iki çift laf etmiş. Biri "Çinilerin güzelliğini nefes kesici bulduğu"na dair sözüdür. Ki doğrudur. Diğer sözü de "Herkes ibadetini yapabilmelidir!" ki esasında bu da doğrudur. Ancak niyetinin mücerred bir doğruyu ifade olmayacağı açıktır. Ayasofya’ya ise gitmemiştir. Bu bir ihmal değil, kasıttır. Ayasofya’nın hürriyetine kavuşturulmasına dolaylı protestodur. Câmi aslî hâline çevrilince Pompeo, Türk adaletinin hükmüne ve siyâsî iradenin tasarrufuna tepki göstermişti. Rüstempaşa Câmiî’ne yaptığı ziyaret "tarihî ve turistik yerleri göme" cümlesinden değildir. Burada zımnen bir mesaj verilme ihtimali vardır. Bu camiîn yerinde eskiden mescid veya kilise olduğu kaydedilmektedir. "Herkes, ibadetini yapabilmelidir" cümlesi bundan dolayı söylenmiş olabilir.

Rüstempaşa Câmiî’nin yerinde hakikaten kilise mi vardı, o yıkılarak mı bu mâbed yapıldı? Sanmayız. Devlet teamülümüzde fetihten sonra gayrimüslim mâbedleri ya olduğu gibi bırakılmış veya ihtiyaç varsa cami yahut mescide tebdil edilmiştir. Olsa olsa eseri yıkık bir arsa üzerine Fetih’ten 111 sene sonra bu câmi inşa edilmiştir.

Pompeo, İstanbul’dan sonra Gürcistan’a gitti. Hem Patrikhane ve hem de Gürcistan ziyaretiyle Moskova’ya da göndermeler yapmış olmakta. 2024 Seçimlerinde Amerikan Başkan adaylığı hazırlığındaki Pompeo sadece Cumhurbaşkanı Erdoğan’a değil, Başkan Putin’e de karşıdır.

Diğer taraftan Ortodoks dünyasında iki merkez çekişme hâlindedir. Fener ve Moskova. ABD, birkaç sene evvel Ukrayna kilisesini Moskova’ya biat etmekten çıkarttırıp Fener’e tâbi olmasını sağladı. Gürcistan ise Soros fitnelerinin yaşanmış olduğu yerlerden biridir ve Rusya’ya karşıdır. Az yukarıda da yazdığımız gibi Türkiye’de de bu aralar Soros ilintili şahısların arkasında olduğu bir anayasa çalışmasına suçüstü hâli konuşulmaktadır.

Diğer taraftan mezkûr Bakan’ın Rüstempaşa Câmiî ziyareti huylandırıcıdır. ABD’nin Ankara Sefiri David Satterfield, 30 Temmuz 2020’de yani Ayasofya’nın rehinelikten kurtulmasının haftasında işi-gücü bırakıp İstanbul’a gelmiş ve Rüstempaşa Câmiî’ni ziyaret etmişti.

Bartholomeos, Türk vatandaşıdır. Türkiye’de bir makam sahibidir. Yabancı bir devletin bir Bakanı, Türkiye ve Cumhurbaşkanı hakkında kabulü mümkün olmayan birtakım laflardan sonra kendisine böyle esrarengiz bir ziyaret yapmıştır. Bu ziyarette nelerin konuşulduğunu ilgili birimlere nakletmek devlet geleneği icabıdır.

.KIBRIS TÜRK CUMHURİYETİ

2020-11-17 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Kıbrıs, bir buçuk asırlık bir millî dâvâmızdır.

Ada, 1878’de Sultan Abdülhamid-i Sânî iktidarında tarihimizin en büyük faciası ’93 Harbi üzerine Moskof’a karşı destek bulmak üzere İngilizlere kiralandı… Cârî takvime nazaran "93-Harbi" denen 1877/78 Türk-Rus Harbi, ders kitaplarının "hürriyet kahramanı" diye bellettiği Sadrazam Midhat Paşa’nın devleti harbe sürüklemesinin eseridir. Büyük bir yıkım yaşanmıştır. Abdülhamid Hân, harp sonrası 3 Mart 1878’de toplanan Berlin Konferansının idamımız hükmündeki maddelerini geçersiz kılmak için dehâsını sonuna kadar kullanmış ve Kıbrıs’ı da bu meyanda birkaç ay sonra 4 Haziran’da kiraya vermiştir.

İngiltere yahut nâm-ı diğer Büyük Britanya, adada kiracı olduğu hâlde "Harb-ı Umumî" denen I. Dünya Harbi, patlak verince hukuk tanımazlık göstererek, imza ve taahhütlerini yok sayıp 5 Kasım 1914’te ilhak yoluna gitmiştir. Bu düpedüz bir gasp iken yine cumhuriyet dönemi mektep kitaplarında "zafer" olarak okutulan Lozan Muahedenamesi’nin 21. Maddesiyle bu gasp "tanınmış"tır.

Kıbrıs’ın İngiliz mülkü olduğunun tanınması, Hilafetin kaldırılacağı sözünün verilmesi, Ayasofya’nın camilikten çıkarılacağının vaat edilmesi üzerine İstanbul’daki İngiliz, Fransız, İtalyan ve Yunan işgal kaldırılmış ve Ankara Hükûmeti yoluna böylece devam edebilmiştir.

İngiltere’nin I. Dünya Harbi’nden sonra ve II. Dünya Harbi çıkmadan evvel Kıbrıs, Irak, Suriye, Filistin ve Hicaz politikası ayrı bir araştırma bahsidir. Bir cümle ile hülasa etmek gerekirse yaptığı şudur: Buralarda doğrudan asker bulundurup hazinesine yüksek maliyetli masraflar ödettireceğine her birinde kendine bağlı kişi ve zümreleri başa getirterek vesayet rejimleri kurmuştur. Kıbrıs’ı 1914’te ilhak etmiş 1925’te ise bunu "taçlı koloni" adında bir idareye çevirerek bağlı valilik yapmıştır…

İngiliz politikasının değişmez bir ilkesi vardır. Nereye girerse girsin; bilahare tahliye ettiğinde orada mutlaka ihtilaf bırakır. Güney Asya’dan Orta Doğu’ya kadar hep böyledir. Kıbrıs’ta söz hakkı Rumlara verilince tabiatıyla kısa bir süre sonra çekişmeler zuhur etti. Bu hâl, 1930’lardan 1960’lara kadar devam etti.

Biz, 1959 yılında Adana’da Cumhuriyet İlkokulunda okurken ne kadar ilk ve orta mektep varsa hepsinin talebeleri Yeni İstasyon Meydanı’na toplandı. Kıbrıs Mitingi yapılıyordu. Kürsülerde hatipler konuşurken biz de bir ağızdan "ya taksim ya ölüm!!!" diye bağırıyorduk. Zannederiz benzer mitingler diğer vilayetlerimizde de olmaktaydı. Bunların, Cenevre ve Londra’da yapılan barış görüşmelerine mesaj olduğunu sonra anlayacaktık.

Toplantı, Londra’da yapıldığı gibi İngiltere de diğer Türkiye ve Yunanistan gibi "garantör" sıfatını kazanmaktaydı. Zira adadan şeklen çekiliyor fakat esasında orada "hususi statüde" dediği iki üs bırakıyordu. Ağratur ve Dikelya adlı bu üsler, adanın yüzde 3’üne tekabül etmektedir. Müzakereler neticesinde 16 Ağustos 1960’ta Kıbrıs Devleti doğdu. Veya İngiliz kurnazlığı Kıbrıs’ı da Lübnanlaştırdı. Hükûmette Türk ve Rum cemaatleri temsil edileceklerdi. Cumhurbaşkanı Rum, yardımcısı Türk olacaktı vs. ama yürümedi…

1955’lerde Rumların içinde EOKA diye bir örgüt türemişti. Bu terör örgütü, adayı Yunanistan’a ilhak etmeye çalışıyordu. Bu sebeple şiddet kullanıyordu. Birçok katliamları oldu. Şu katliam ise hiç unutulmadı. Türk Alayında Tabip Binbaşı olarak vazifeli olan Nihat İlhan, 24 Aralık 1963’te nöbette iken Rum militanlar evine baskın düzenleyip 3 oğluyla zevcesini evin banyosunda şehid ettiler. Rum taşkınlıkları artınca Ankara, müdahaleye hazırlandı; fakat batıdan tehdit geldi. Tehdit mektubu Londra’dan, Kraliçe’den değil, Washington’dan başkan Lyndon Johnson’dan geliyordu. Müdahale için 1974’e kadar beklememiz gerekecekti…

Bu zaman zarfında olaylar, hep aleyhimize işledi. Nihayet bıçak, kemiğe dayanınca 20 Temmuz 1974’te Kıbrıs Harekâtını yaptık. Bir savaşa "Barış Harekâtı" diyerek ve adanın ancak üçte biri alınarak maalesef çekingen davranıldı. Ardından, önce 13 Şubat 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti, daha sonra da 15 Kasım 1983’te KKTC kuruldu. Rauf Denktaş ilk Cumhurbaşkanı oldu…

O günden bugüne dek yarım asra yakın bir zamandır "İki Devletli Federasyon" formülü bitip tükenmeyen müzakerelerle sürüp geldi. Aynı isim ve süreç İsrail ve Filistin arasında da yaşanıyor. Ankara, 60 yıl boyunca AB’ye alınmadığı gibi, Kıbrıs’ta da 40 yıla yakın bir zaman geçmesine rağmen hakikaten eşit iki devlet ve tek çatı kurulamıyordu. AB’de de burada da oyalamalar sürüp geldi. Sonuç alınamazdı zira Londra terkibi buna göre hazırlamıştı. Keşmir gibi, Hindistan-Pakistan gibi, Irak, Suriye, Hicaz Lübnan, Filistin gibi Kıbrıs da huzura kavuşamayacaktı.

1878’den 142, Lozan’dan 93, Kıbrıs Devleti’nden 60, Kıbrıs Harekâtı’ndan 46 ve KKTC kurulduktan 37 sene sonra; nihayet, 2020 yılında Türkiye ve KKTC artık iki devletli formülün ham hayal olduğunu açıklayarak Kıbrıs Türkü için yeni bir istikbâl haritası çizdiler.

Bu, şu demektir:

KKTC dönemi kapanmış; bundan böyle "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Devleti" dönemi başlamıştır.

Şimdi bu devleti, Türkiye’ye dost olan diğer devletler de tanımalıdır.

Bağımsız bir Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin kurulması, eski kiracı Londra’yı memnun etmez. Hâlbuki İngiliz üslerinin yüzde 3 saha ve kuvvet varlığıyla haddizatında ada ikiye değil üçe taksim olmaktadır. İngiltere veya Birleşik Krallık buna rağmen bu tarihî hamlemizi vesayetine ziyan görecektir.

.ERMENİSTAN’A DERS OLMALI

2020-11-12 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

Türkiye ile takışan Emmanuel Macron Fransası, Doğu Akdeniz ve Yunanistan cephelerinde âciz kalınca bu defa batımızdaki Yunanistan’ı bırakıp doğumuzdaki Ermenistan’a dönerek onu kışkırttı...
Öncekiyle fark şuradaydı; Ermenistan tabiî ki doğrudan Türkiye’ye saldırmadı. Bunu yapamazdı. Ancak o niyetle bir başka Türk yurdunu tâciz etti. Ermenistan silahlı güçlerinin Azerbaycan’ı rahatsız ettiğinde takvimler 27 Eylül 2020 tarihini gösteriyordu.
Erivan’ın Fransız vaatlerine kapılarak bu yaptığı tam bir haksızlıktı. Sovyetler Birliği dağıldıktan sonra aldığı Rus yardımıyla askersiz ve silahsız Azerbaycan’a hücum ederek Dağlık Karabağ ile birlikte Azerbaycan’ın yüzde yirmisini gasp ve işgal etmişti. Bununla da yetinmemiş üstüne bir de 1992’de Hocalı’da korkunç bir soykırım işleyerek çocuk, kadın, yaşlı demeden hunharca katliamlar yapmıştı. Bu suç ve sabıkalarına rağmen aynı Ermenistan, 27 Eylül 2020’de de hiçbir sebep yokken, emperyalist kışkırtmaya uyarak bir daha haddini aşıyordu. Akılsızca saldırısı adı geçen devletin istihbaratı olmadığını da göstermektedir. İstihbaratsız devlet olmaz. Eğer Ermenistan istihbarata sahip olsaydı Türkiye-Azerbaycan dayanışmasıyla düşmanının hangi çapta ordu ve silaha sahip olduğunu öğrenmiş olurdu. Gafil olmalı ki bu taşkınlığı yaptı ve şu perişan, şu zelîl vaziyete düştü. Büyük yiğitlikler gösteren Azerbaycan Mehmetçiği, işgal altındaki topraklarıyla Karabağ’ın büyük kısmını kurtardı. En az bunlar kadar değerli olansa ateşkes şartları gereği Nahçıvan’la Azerbaycan’ın kara yoluyla birbirine bağlanacak olmasıdır. Bu müthiş ve tarihî bir olaydır!
Azerbaycan da şehidler verdi. Ama Ermenistan, hem çok sayıda askerini ve hem de askerî araç ve gerecini kaybetti. Kendi adına daha kötü olanıysa -az yukarıda da temas ettiğimiz gibi- zaten zayıf olan itibarı yerle bir oldu.
Biz, Ermenilerle 1071’den 1914’e kadar asırlarca aynı toprak üstünde ve aynı bayrak altında huzur içinde yaşadık. Her azınlık gibi imparatorluğumuzun renklerinden biri fakat önemlisiydi. Onları Çarlık Rusyası, İngiltere, Fransa aleyhimize kışkırttılar. Hem Ermeniler, hem biz Türkler ıstıraplar yaşadık. Şu aralar tarihin tekerrürü mevzu bahistir. Emperyalizm yine işbaşında. Ancak bu defa gözyaşını geçim kaynağı edinmiş Paris, Londra ve Washington gibi merkezleri mesken tutmuş Ermeni diasporası da devrededir. Bu beyaz Ermenilerin tuzu kuru. Gariban Ermenilerin birçoğu merhametimize sığınmış olarak bizde ekmek parası için ter dökmekteler. Birileri kan, birileri ter dökmekte.
Temenni ederiz ki Ermenistan, bu mağlubiyetten daha doğrusu hezimetten çok yönlü olarak ders çıkartarak komşuluk hukukuna riayetle sağduyuya döner. Görüldüğü gibi takma akılla yedi adım gidilmekte.

.BİRLEŞİK TÜRKİYE AZERBAYCAN CUMHURİYETİ

2020-11-10 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

27 Eylül’den bu yana işgal altındaki Azeri mülkü Dağlık Karabağ’ı işgalden kurtarmak için büyük bir muvaffakiyetle ilerleyen Azerî Ordusu, o günden beri kazandığı zaferleri Şuşa Zaferiyle taçlandırdı…

Azerbaycan’ımızın irfan payitahtı Şuşa şehrini esaretten âzâd eden nefer, zâbid ve serdarıyla Azerî Mehmetçiğimizi ve ilk günden beri dünyadan gelen tazyiklere karşı yerinde dirayetle duran Başkomutan İlham Aliyev cenâblarını can-u gönülden tebrik ederiz. Azeri Türkçesiyle "aşk olsun Azerbaycan!" ve Türkiye Türkçesiyle de eş anlamlı olarak "yaşasın Azerbaycan!" diyoruz.

Şuşa’nın fethi, Dağlık Karabağ seferinde çok mühim bir merhaledir. Buna rağmen son durak, menzil değildir. Bütün Karabağ kurtarılana kadar… Azerbaycan hududu, Nahçıvan hududuyla kucaklaşana kadar… her iki hudut, Türkiye hududuyla kaynaşana kadar Azerbaycan Mehmetçiğinin durmaya, yorulmaya ve yılmaya hakkı yoktur. Bu sefer, bir Kızılelma yürüyüşüdür. Kızılelma’nın gece rüyaya girmesinin gündüzünde yiğitler de surlardan girer.

Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti, ilk ândan itibaren ivazsız ve garezsiz olarak; hiçbir menfaat beklemeden, halisâne kardeşlik duygularıyla Azerbaycan’ın muharebeye ve zafere dair ihtiyaç duyduğu her ne ise onları en şümullü şekilde karşılayarak maddî ve mânevî destek verdi. Böylece Azeri Mehmetçiği, Kafkas İslâm Orduları’nın ruhunu şâd eden yiğitlikler gösterdiler. Bu itibarla devletimizin basiret, hamiyet, ufuk ve cesaret sahibi idarecileriyle Azerbaycan’la tek yürek olan asîl Türk Milleti de tebrike lâyıktır. Ankara, tavizsiz şekilde arkasında durmasaydı, Bakü direnemezdi.

1992’de Ermeni soykırımına maruz kalan Hocalı şühedasıyla cümle Kafkas şühedası, belki de ilk defa şimdi kabirlerinde âsûde bir iklimin huzuruyla müsterih uyumaktalar. Zulüm yıkılmakta, hak tecelli etmektedir.

1877/78 Türk-Rus Harbi ağır kaybımız, 1914 Sarıkamış Faciası… Büyük kederlerimizdir. Uzun asırlardan bu yana Cenubî Kafkaslar’da, Güney Kafkasya’da ilk kez ve ağız tadıyla zafer yaşamaktayız. Bunun sebebi, Türkiye’nin düştüğü yerden yekinip doğrulmasıdır. Artık harp sanayiinde, savunma sanayisinde kendine yetme noktasına gelmiş bir Türkiye vardır. Azerbaycan Zaferi de hatta KKTC Zaferi de ıskalamakla bir imparatorluğu kaybettiğimiz sanayi inkılabı dehşetli makas aralığını kapattığımızın vesikalarıdır. Mekanik sanayi asrını kaçırdık fakat -Allah’a şükür ki- bugün Elektronik Çağ’ı yakalamış bulunmaktayız. Bundan dolayı "Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti" diyoruz. Kısa sayılacak bir zaman aralığında Suriye’nin kuzeyinde, Kıbrıs’ın etrafında, Doğu Akdeniz’de, Libya’da emperyalist oyunları bozduk, Kuzey Irak’ta terör örgütüne hiç yaşamadığı denli ağır darbeler indirdik ve devam ediyoruz. Bu başarılarımızı Azerbaycan’ın zaferi takip etti.

KKTC’de sadece Yunanlılara, Rumlara, sömürgeci güçlere değil, onların içerideki ahbaplarına karşı da mücadele verildi. KKTC’nin millî irade yoluyla kurtarılması, Şuşa’nın askerî taarruzla kurtarılmasından daha az zafer değildir. Yarın tarih, o süreçte Kıbrıs Türkü’nün nasıl ciddî bir tehlike atlattığını yazacaktır. Bir kere daha ifade ediyoruz ki artık KKTC dönemi kapanmıştır. Bundan böyle yeşil adadaki devletimizin ismi "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti"dir.

Azerî Mehmetçiği, din ve istiklali uğruna, susturulan ezan yeniden semaları doldursun için şehidler verip, kelleler alırken bazı Türk devletlerinin ağızda laf gevelemeleri, sözde İslâm memleketlerinin Batılı başkentlerin îmâlarına kilitlenmeleri ayıp ötesi bir durumdur. Dağlık Karabağ mücadelesinde hissedilir şekilde Pakistan ve Katar yanımızda yer aldılar.

Yaşasın Türkiye,

Aşk olsun Azerbaycan,

Zindâbâd Pakistan,

Varolasın Katar!

Yazımızın başlığına gelince:

Bugün "Birleşik Türkiye Azerbaycan Cumhuriyeti" fiilen mevcut hâle gelmiştir. Artık Türkiye Azerbaycan, Azerbaycan Türkiye’dir. Yaklaşık 100 milyonluk bir nüfus ve elektronik çağa imza koyan bir devlet yapılanması, dünya siyaset sahnesinde oyun kurucudur. Böyle biline ve hesaplar buna göre yapıla...

Yaşanan günde merhum Haydar Aliyev’in sarf ettiği ve sarf edildiği zaman ve sonraki onlarca zaman için çok kıymetli olan "İki Devlet Tek Millet!" düsturu aşılmıştır.

Bugün Oğuz Hân’ın çocukları, aynı ay-yıldızın altında ve aynı ezanın aşkındadır. Şimdi yalnızca Hocalı şehidleri değil; Sarıkamış’ın "Kar Kuzuları" da Çanakkale’nin "Kınalı Kuzuları" da mezarlarında daha bir huzurdadırlar… ama; Malazgirt Şehidleri başta olmak üzere ecdat dahasını beklemekte.

Dahası şudur:

Birleşik Türk Cumhuriyetleri!..

Türkiye, Azerbaycan, Kıbrıs Türk Cumhuriyeti,

Bu dev adıma başlangıç olabilir.

Devamı da gelir.

.KARGAŞA DOLU BİR SEÇİM

2020-11-05 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Hani malûm o parlak unvanları, "süper güç", "dünya devleti", II. Cihan Harbi’nden SSCB’nin bu harpten 45 sene sonra çöküp dağılmasına kadar solmadan devam etti. Sovyetler Birliği sonrasında o parlaklık daha da arttı. Artık iki süper güç yoktu; "güçlülerin en güçlüsü" kalmıştı. Bu manzara, öteki Amerikan varlıklarıyla da buluşunca, buna bir de meşhur kısacık ve değişmez Anayasası ve pek inanılan Adaleti de dâhil olunca ABD’de cereyan eden seçimlerin yerkürede yapılan en doğru, tek tartışmasız seçimler olacağı düşüncesini hâsıl etmektedir.

Ne var ki gerçek hiç de öyle değil:

Mevcut Başkan Donald Trump, 2016’da ilk seçildiğinde netice, tartışmalarla sürüncemede kalmıştı. İkinci kere seçilmek için girdiği 3 Kasım 2020 Seçimleri de mahkeme kararıyla noktalanacağa benziyor. Bu seçimde Cumhuriyetçi aday Donald Trump ile Demokrat aday Joe Biden yarıştılar. Aldıkları oylar, birbirine çok yakın. Bu sonuç, tarafların mahkemeye gitmeleri için dayanacakları gerekçe olacaktır.

3 Kasım seçimlerinde 435 kişilik Temsilciler Meclisi’nin tamamı yenilenmekte. 100 kişilik Senato’nun ise üçte biri yenileniyor. Senato’da mevcut yapı şöyle; hâlihazırda Cumhuriyetçilerin 53 üyesi var. Demokratlar 45 üyeye sahip. 2 üye bağımsız. Fakat bu iki senatör Demokratlara destek vermekteler.

Bu tablo şöyle tahlil edilebilir:

Eğer; Trump, hem Temsilciler Meclisi’ni kazanır ve hem de Senato’daki farkı korursa mesele yok. Lakin Senato’yu rakip partiye kaptırırsa meclisi kazanmış olsa bile karar alabilme, iş yapabilme serbestliği çok zorlaşır. Aynı durum Biden için de söz konusudur. Meclis’i kazanıp Senato’yu da kazanamazsa o da çalışamaz…

Amerikan seçimlerinde oy verme uygulaması, sanki kargaşaya yol açmaktadır. Dileyen seçmen, sandığa gitme tarihinden önce posta ile de oyunu kullanabilmektedir. 100 milyon seçmen, 3 Kasım’dan evvel bu şekilde oy verdi. Posta ile oy verenlerin daha ziyade DP’li olduğu söyleniyor. Bu usulün tesirden ne kadar âzâde olduğu şüphelidir. Klasik metotta seçmen, kapalı bir kulübeye girer ve tercihini yapar. Bu usulde ise iş yerinde, aile efradı, eş-dost arasında onlarla birlikte oy verilmediğini iddia etmek zordur. Sonrası da var. Sonrası şu; sandıklar kapanmasına rağmen postadan gelecek zarflar, cuma gününe kadar kabul edilecek. Onun için sandıkların kapanması seçimin bitmesi anlamına gelmiyor. Bu sistem, kaçınılmaz olarak baş ağrıtır, kargaşa çıkar.

Trump-Biden çekişmesinin mahkemeye gideceği kesine çok yakın. Mahkemeye gitmek bir haktır. Haksızlığa uğradığına inanan her şahıs ve müessese bu hakkını kullanabilir. Buna bir şey denemez. Ancak bir husus var ki ürkütücü. Seçimi kaybeden parti taraftarının sokağa çıkma, yağma ve çapul yapma tehlikesi, sıkça dile getirilmekte. Dahası Cumhuriyetçilerin iyi silah kullandıklarına bilhassa atıf yapılmakta. Amerika’da silahlanma serbestliği olduğundan, herkes silahlıdır!.. Bu ihtimal yaşanırsa çok müessif neticeler doğabilir.

Kimin kazandığından ziyade işte satır başlarıyla Süper Güç seçimi. Bu manzaraya bakınca Türkiye’de hâkim teminatı altında yapılan seçimlerin hakkını teslim etmek gerekir.

Ancak bizim, bu meseleden çıkaracağımız bir ders daha var:

ABD’de 78 yaşındaki Joe Biden ile 76 yaşındaki Donald Trump başkanlık için kıran kırana bir yarış içindeler. Trump seçilirse üçüncü kere aday olamayacak ve 80 yaşında yerinden ayrılacaktır. 3 Kasım 2020 itibarıyla Biden işbaşına gelirse 82 yaşında görevi tamamlayacak ve herhâlde ikinci kere seçilmek için bir daha aday olacaktır. Tabiî ki ömürleri yeterse.

Soru şudur:

-Bu her iki ismin bu yaşlarda Başkanlığa kalkışmaları yanlış mıdır?

Hayır değildir.

Bizde belki Kanuni ve Abdülhamid Han gibi 72 ve 76 yaşlarını gören bir-iki istisna dışında Devlet Reislerimiz, ileri yaşları pek bulamadılar. Ama bereketli ömre sahip Mimar Sinan, keza medeniyetimizdeki isimlerden Şeyh Sâdi gibi sanatkârlar, unlarını eleyip eleği asmamış, ustalık eserlerini bu yaşlardan bile ileride vermişlerdir. Aynı zamanda büyük bir Dîvân Şâiri olan Şeyhülislâm Yahya Efendi, IV. Murad ile Revan Seferi Hümayununa çıktığında 82 yaşındaydı. Ardından yapılan Bağdat Seferi Hümayununda ise 85 yaşını ortalamıştı… Kaderin cilvesine bakmalı ki bu seferden sonra Sultan Murad, 27,5 yaşında vefat edecektir. Bu kadar genç olmasına rağmen devlete çekidüzen veren Hakandır.

3 Kasım ABD seçimlerinin bize bir gerçeği daha hatırlatması gerektiğini düşünüyoruz:

Bu seçimler, âdeta, İzmir zelzelesini, Azerbaycan zaferini gölgede bıraktı. Bütün dikkat ve yorumlar Washington’a döndü. O hâlde şöyle diyebiliriz:

-Ne gün bizdeki seçimler de ABD, Japonya, Rusya, Avrupa’da… buraların kendi iç seçimleri gibi takip edilirse; o gün Türkiye, Cihan Devleti olmuş demektir!

Şu var ki biz, dün, nizâm-ı âlemi tesis ederken hep âdildik, yarın yine âdil olacağız. Çünkü biz, insanı azîz biliriz. Bugünün dünya devlet veya devletleri ise ülkeleri vurup-kırıp merkezlerine taşımasalar birbirlerini yerler.

.SAĞLIKLI DÜŞÜNME

2020-11-03 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Nefret eden, karşısındakine değil kendine zulmeder. İdeolojik saplantıya kapılmış beyin, sağlıklı düşünme melekesini kaybetmiş demektir. Nefretle zehirlenmiş kalb de kalıb da doğru karar verip doğru hareket edemez. O ânlarda nefs ve şeytan sevk ve idareyi devralmıştır. Şu âfet günlerinde nefsleriyle şeytanın sevk ve idaresindeki bazılarının yazdıkları, konuştukları, bizatihi o âfet kadar rahatsızlık vermekte. Eğer; bir âfet de bizi birleştiremiyorsa "eyvah!" deme eyyamıdır. "Millet" olma vasfımızı kaybetmişiz demektir.

Bu defa da İzmir’deki zelzeleyle yüreklerimiz yandı. Arzın bu âfeti, şimdi de İzmir’imizi vurmuştu. Teselli şurada ki; sallantıdan hemen 14 dakika sonra AFAD ekipleri, felâketzede vatandaşların yanındaydı. Bütün görevliler, o on dördüncü dakikadan itibaren inanılmaz ve gıpta edilen bir fedakârlık ve olağanüstü bir çabayla bir can daha kurtarmak için didiniyorlardı. Bu güzel insanlar, "kurtarma ekibi" unvanını aşarak "Kurtarma Ordusu" liyakatine yükseldiler.

Bunlar olurken, yaşanırken, devlet devreye sokulacak ne varsa hepsini koştururken bâzı müfrit tiplerin İzmirli vatandaşlara, diğer taraftaki bazı müfrit tiplerin de iktidara çirkin sözler ettikleri görülür oldu. Onlardan bâzıları, İzmirliyi inanç üzerinden sorgulama hadsizliğine düşerken bazıları da iktidara "sen ne kadar propaganda yaparsan yap İzmirli sana oy vermeyecek!" deme şaşkınlığını gösteriyordu… Üstelik bunu diyenler, mürekkep yalamışlardan. Oysa yapılanlar bir iktidar gösterisi değil, vatandaşın hayatını kurtarma ona, faydalı olma gayretiydi. Şu gün dünya takdirlerini ifade ettiği gibi felâketzede yakınları da devlete dua ederek şükranlarını dile getirmekteler. ‘99 Marmara depreminde devrin Başbakanı, Ankara’dan Adapazarı’na gidemedi. Bu, sadece yaşından ve hastalığından dolayı değildi. Yollar kullanılamaz hâle geldiği gibi haberleşme imkânı da çökmüştü. Bunlar aşılamıyordu. Şüphesiz ki imkânlar olsa o günkü hükûmet de vatandaşa koşacaktı. Ama yoktu. Bugün sahip olunan nimet ve imkânlarla o gün kıyas bile edilemez.

İzmirlinin Müslümanlığını sorgulamaya kalkışan fukara akıllı da iktidara felaketten yararlanarak propaganda yapma iftirası atan acınası kimseler de aynı hastalıklı ruh hâlinin iki diğer yarısıdır. Yaptıkları bozgunculuktur, fitne çıkarmaya yeltenmedir. Oysa İnanç, sağlık, ordu, eğitim, âfet… gibi mevzularda ideoloji ve politikadan uzak durmak, memleketin selâmeti, milletin saadeti için şarttır. Bunun aksi nefrettir. Nefrete dair kanaatimizi yukarıda ifade ettik. "İdeolojik saplantıya kapılmış beyin, sağlıklı düşünme melekesini kaybetmiş demektir…"

İktidar için şöyle düşünmek çok mu zordur?

-Allah râzı olsun; Covid-19 salgınında olduğu gibi diğer zelzele ve âfetlerle İzmir depreminde de milletimizi zorda bırakmadı, çâresiz komadı. Devlet adamları da devletin kurum ve kuruluşları da sür’atli ve iyi çalıştılar…

Böyle demek mutlaka oy vermeyi de gerektirmez. Ama insaflı ve vicdanlı olmalı.

İzmirli kardeşlerimizin imânını sorgulamaya gelince. Bunu yapmak kimsenin haddine değildir. Kimin kimden daha sağlam imânlı, daha kuvvetli Müslüman olduğunu Allah bilir. Aklı başında Müslüman, karşısındakini kendinden üstün bilir, ona hüsni zân eder. Zira Sünnî itikadda amel imânın parçası değildir. Vehhabilik böyle kabul eder. Aklı başında mü’min, muhatabının da kendisinin de son nefesteki hâlini düşünür. Hakîkat bu iken bazı sığ kimseler, cennetin pasaportunu ceplerinde sanıyorlar. Yanıldıklarını anladıklarında iş işten geçmiş olabilir.

Kaderde, kıvançta, tasada bir olma.

‘Millet’in en sâde tarifi böyle değil midir?

Biz, aramızdaki köprüleri atarsak nasıl millet oluruz?

Ne bu vatan bir otel ve ne de bu millet otel müşterisi!..

Kaybettiğimiz her cana üzüldük.

Kurtulan her cana sevindik.

Varlığından bile habersiz olunduğu hâlde enkaz altından 65 saat sonra kurtarılan 3 yaşındaki Elif Perinçek ise her evde sevinç gözyaşlarına sebep oldu.

Geçmiş olsun İzmir.

Geçmiş olsun Türkiye!

.EKSİKSİZ GERÇEKLER

2020-10-31 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

“Ermenistan Ordusu” denilen yağmacılar, Hınçak, Taşnak, Asala artıklarıyla PKK döküntülerinin üniforma giydirilmiş şeklidir.

Rus savaş şirketinin adının “Wagner” olmasıyla bu çetenin “Ermeni Ordusu” adını alması arasındaki fark, birincisi sadece Moskova’nın, ikincisi ise Moskova, Paris ve daha başka merkezlerin buyruğundadır. “Ordu” denilen bu yağma ve talan kalabalığı, misket bombası da kullanır, bebek de katleder, diplomat da şehîd eder, cami de yakar.

48 yaşındayken şehîd olan ev kadını Azerî ananın yavrusu genç kız, gözyaşları içinde Türk TV mikrofonuna konuşuyor:

-Biz Türk’üz, biz Müsülmanız diye mi Batı susar? Bu katliam Hristiyanlara yapılsaydı hemisi ayağa galhardı. Anam şehîd oldu. Biz, korhmirik! Biz Türkük, biz yenilmezik!..

17-18 yaşındaki genci de bu şuur ve idrakle donanmış bir milleti, emperyalist zalimlerin ordu denilen aletleri de kendileri de yenemez.

“... Sen ki Fransa vilayetinin kralı Françesko’sun!” Daha uzakta, iki asır evvelinde, yüzyıl öncesinde olduğu gibi bugün de kavga, bu ihtarı yapan Muhteşem Süleyman’ın torunuyla Fransa Vilayeti’nde Françesko’nun yerinde oturan kifayetsiz muhteris arasında olmaktadır. Bu kavganın neticesi şimdiden bellidir. Asalet, daima galip gelir. Zira bu millet asildir. Yetim kalan Azeri kızımızın gözyaşlarıyla eleğimsağmaya dönüşen haykırışının yankısı kalblerimizde ahengini bulmuştur:

-Biz, Müsülmanız! Biz, Türkük yenilmezik!

I. Dünya Harbi’nde, Erzurum’da Nene Hatun’lar da ‘Urus’a böyle diyerek geçit vermemişlerdi.

Analar sağlamsa, millet yenilmez.

Ehli salib yani haçlı dünyası, Anadolu’ya mührümüzü basmamızı hiç kabullenemedi. Balkanlara yerleşmemizi hazmedemedi. Aynı kin, hınç ve kirli duyguları Endülüs Müslümanlarına karşı da duymuşlardı. 800 sene sonra Endülüs’e vahşice saldırarak Müslümanları vatanlarından kazıyıp çıkarttılar. Kitleler hâlinde katliamlar yaptılar. Harika bir medeniyeti yer ile yeksan ettiler. Aynı ahmak Avrupa, bugün yangından son anda kurtarılmış el-Hamra Sarayı’nı överken hayranlığını ifadeye kelime bulmakta zorlanıyor.

O bitmez kin, Endülüs’ten sonra on dokuzuncu asrın başından itibaren Müslüman Türk’ün toprağı 5 asırdır nakış nakış işleyerek vatan kılıp yaşadığı Balkanlara yönelerek aynı hunharlığı orada da yaptılar. Şu var ki bu defa haçın bir kolu Balkanlardan diğer kolu Kafkaslardan üstümüze geldi. 800 bin kilometrekare bile olmayan şu topraklarla baş başa kaldık.

Asla gözden kaçmasın! Sırada Anadolu var. Sevr’i gündemlerinden çıkartmadılar. Suriye, Irak, Yunanistan, Türkiye için çevre temizliğidir.

Haçlı cephesinden gelen saldırılar karşısında partili değil, millet olmalıyız. Hilalle salibin kavgasında küffar, parti amblemine değil, yükselttiğimiz ay-yıldızlı bayrağımıza bakıyor.

.MUHALEFET SUSAMAZ!..

2020-10-29 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Charlie Hebdo isminde seviyesizlik ve ahlaksızlıkta emsalsiz dergi iddiasındaki bir Fransız paçavrası, tekraren bastığı rezil karikatürlerle Sevgili peygamberimize -aleyhisselam- hakaret etmeye devam ediyor. Böylece; okuyucuları adına, bir Peygambere, O’nun ümmetine, O’nun getirdiği dîne ve O’nun yolunda olanlara nasıl bir kin ve küfr-i inâdî içinde olduğunu göstermekte…

Bir buçuk asırdır bu vatanın çocuklarına "Garbın medeniyet merkezlerinden" diye bir yalanla tanıtılan Fransa’da hükûmet, bir derginin bu zalim vicdansızlığını engellemek yerine olaya "fikir hürriyeti" deme sahtekârlığını tercih etti. Hâlbuki bu ülkede 5 milyon yani yüzde 4 gibi nüfus Müslümandır. En azından onların bir hatırı olmalıydı. Buna rağmen kimsenin hatırı gözetilmedi. İslâm düşmanlığı, bir yobazlık olarak gözleri bürümüştü. Böylece; o çizimlerin görselleri geceleri tarihî binalara yansıtıldı. Dahası; Fransa’nın gelmiş geçmiş en çapsız Cumhurbaşkanı Macron, aklının ermeyeceği, gücünün yetmeyeceği işlere kalkışarak kendince İslamiyet’e şekil verme şaşkınlığını gösterdi.

Dînîmize, Şanlı Peygamberimize ve Müslümanlara hakaret saldırıları orada da kalmadı. Fransa’da polisler, namaz vaktinde camileri bastılar, ibadet eden mü’minleri hırpaladılar. Böyle bir vak’a, diğer Avrupa ve Batı devletleri tarafından kınanacağına aksine Almanya’da, nüfusunun yüzde 10 kadarının Müslüman olduğuna aldırmadan bu ülke polisi de sabah vaktinde cami basma saygısızlığını gösterdi. Vatikan’daki Papa ise görmez ve duymazmış gibi hiç rahatsız olmadı.

Haçlı hortlayışı bunlarla da iktifa etmedi. Macron adlı politika döküntüsü Türkiye Cumhuriyeti’nin Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’a çemkirdi. Hollandalı Geert Wilders adlı ırkçı bir politikacı ise Sn. Erdoğan’ın paçalarına daldı.

Yukarıda adı geçen mecmuanın:

Şanlı Peygamberimize,

İslâmiyete,

Müslümanlara

Ve Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’a karşı yaptığı bu münasebetsizliklerin sebebi nedir? Bunların ve bundan böyle gelecek olan diğer düşmanlıkların sebebi "Anne Türkler geliyor!!!" çığlığıdır. Haçlı dünyası, sömürgeci zalim Batı, yirminci asrın ilk çeyreğinde Türkleri de Müslümanlığı da gömdüklerini sanmışlardı. Onların tasavvur ve tanzim ettiği yeni Türk, artık Müslüman Türk değildi. Ataları da Selçuklu, Osmanlı, Karahanlı, Gazneli vs. değildi. Bu yeni Türk, birden yerden bitmişti. Ataları da Etiler, Akadlar, Hititlerdi. İçimizden devşirdikleri bazı gazeteci, kalem erbabı, politikacı, devlet adamlarını bu şekilde yetiştirdiler. Tanzimat’tan itibaren bunların beslendikleri merkezler, Paris, Londra, Berlin’di. Bugün kaçıp giderek sığındıkları gibi bu mankurtların ideoloji dedeleri de bir buçuk asır öncesinde buralara sığınmışlardı. Batı’nın emir kulu ve onların örfü, âdeti, modası, dili hatta dini ile beslenen mankurtlar, efendileri adına bir asır kadar bu milletin her değeri ile kıyasıya mücadele ettiler. 1950’den sonra vaziyet değişti. 1960’tan itibaren her darbe ve darbe teşebbüsünün sebebi budur. Bu memleketi, şekil verdikleri gibi fabrika ayarlarına döndürmek için o darbe ve isyanlar oldu. Ne var ki bugün görüyorlar ki bu millet, bir diriliş yaşamaktadır. Bugünle Asr-ı Saadete, bugünle 1071’e, bugünle 1453’e, bugünle 1923’e köprüler kurulmakta. Bugün bölge lideri olmuş; fakat dünya liderliğini de hedefe koymuş bir Türkiye var. Bu Türkiye, silahını bile üretmekte, 7 cephede 7 düvele karşı mücadele vermektedir.

Bu hakaretler, bu ahlâksızlıklar bundan dolayıdır. Papa’dan ve diğer sorumlu Hıristiyan din adamlarından bunun için ses çıkmamaktadır. Fransa’da bir camiîn duvarına "haçlı seferi başladı" diye yazmışlar. Denilen doğru; ancak yanlışlık şuradaki haçlı seferleri, haçlı savaşları hiç bitmedi. Bütün şu bölgede bu yaşananlar, din savaşlarıdır. İslâmiyet, FETÖ üzerinden "dinler arası diyalog" diye bir kalpazanlıkla bozulamayınca şimdi de Macron gibi politika döküntüleri ile İslâmiyeti reformize etme küstahlığına yelteniyorlar..

Bunlar olurken,

Salyalı ağızlarla bu haçlı saldırıları yapılırken

Türkiye muhalefeti nerededir?

Bu hayâsızlıklara Cumhurbaşkanı Erdoğan, MHP Genel Başkanı Bahçeli ve Cumhur İttifakı sözcüleri cevap veriyorlar. Hadi "HDP iflah olmaz hâllerdedir" diyelim. Peki, CHP nerede, İYİ Parti ne yapıyor? Muhalefet, şer merkezlerine Doğu Perinçek kadar olsun ağzında gevelemeden, yiğitçe, net ve cepheden bir cevap veremedi. Faik Öztrak gibi önde gelen bir CHP sözcüsü daha yerli konuşsun isterdik. "Evet iyi etmiyorlar ama… Erdoğan da din üzerinden siyaset yapmasın!.." Dediği bu… Oldu mu ama?

Haçlı dünyası harekete geçmiş Peygamberimize saldırmakta, bu ülkenin Cumhurbaşkanını aşağılamakta, dinimizi bozmaya çalışmakta, polisleri camileri basmakta iken böyle bir söz edilemez!.. Edilirse yakışıksız ve yavan olur!.

İçeride muhalefetinizi yapın; lakin dışarıya karşı, hadi o cümleyi söyleyelim, evet; dışarıya karşı "yek niyet, yek cihet ve yekvücut" olmak zorundayız! Birlik ve beraberlik içinde olmamız şarttır. Şunlara rağmen nasıl görülmez, hissedilmez, aldırışsız durulur?

Haçlı cephesi, azmış ve kudurmuş vaziyette

Peygamberler Peygamberine,

Dinimize,

Türk milletinin hasta yatağından kalkmasında hizmeti geçen son lider Recep Tayyip Erdoğan’a fütursuzca saldırırken kendini millî telakki eden bir muhalefetin susma hakkı olamaz!..

KKTC, HASSAS KAVŞAKTA

2020-10-17 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Yarın, Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde Cumhurbaşkanlığı seçimi var. Bu seçim, 11 Ekim 2020’de yapılmış, fakat ilk turda adaylardan herhangi biri yüzde 50’nin üzerinde oy alamadığı için seçim, bir hafta sonraya, 18 Ekim tarihine kalmıştı.

18 Ekim Pazar günü, yarın, ilk turda en fazla oyu alan iki aday yarışacaktır. Bu adaylardan Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı 29,76, Başbakan Ersin Tatar 32, 75 oy almışlardı. 10 Ekim’de  yapılan seçimdeki iştirak yüzdesi, 56,06 ile 1974’ten bugüne kadarki seçimlerin içinde en düşük seviyede kaldı. "Covid-19” sebep olarak gösterilse de tek sebep bu olmasa gerek.

Yarın CB için yarışacak adaylardan Ersin Tatar hâlen Başbakan, Mustafa Akıncı ise hâlen Cumhurbaşkanıdır. Ersin Tatar, aynı zamanda Ulusal Birlik Partisi genel başkanı. Mustafa Akıncı ise partisiz.

Mustafa Akıncı, görevde iken yaptığı bazı konuşmalarla Türkleri ve Ankara’yı çok rahatsız etmişti. "Anlaşmayı temin etmek için 1974’te aldığımız bazı toprakları Rumlara iade etmeliyiz", "Ben ikinci Tayfur Sökmen olmayacağım!" gibi laflar etmiş fakat bunlardan hiçbir zaman pişman olmamış, sözlerini tashih ve tamir cihetine gitmemişti. Bu yüzden Kıbrıs Rum idaresi, Atina ve Türkiye muhalifi merkezler, O’nun seçilmesinden yanadır. Nitekim Kıbrıs Rumlarının Başbakanı Nikos Anastasiadis "Akıncı tekrar seçilirse adanın iki yakası birleşecektir" diyor. Mustafa Akıncı’nın iade etmeyi düşündüğü yerler, Rumlara verilirse bu takdirde KKTC’nin toprakları yüzde 20 küçülecektir. Hâlbuki Rumlar, tamamı Osmanlı vakıf mülkü olan Kıbrıs adasının üçte ikisi üzerinde yaşamaktalar. Akıncı nam kişinin akla ve millî hislere ziyan bu teklifi -Allah korusun- hayat bulursa Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, adanın bir kenarına itilmiş olacaktır.

Bu gayrı millî sözlerinden dolayıdır ki Ankara, Mustafa Akıncı’yı yok saydı. Ademe mahkûm edilen bu politikacı, yok sayılmayı, muhatap alınmamayı rahatsızlık sebebi telakki edip haysiyetli bir istifayı düşünmedi. Aksine seçimlerde yeniden aday oldu ve maalesef ikinci gelerek ikinci tura kalabildi. Bunun sebebi, Kıbrıs’ta çok vatansever, milliyetçi Türkler olduğu gibi kendilerini İngiliz Kraliçesine dahası Rumlara daha yakın gören, Türkiye’yi işgalci sayan, Türkiye’den iskân edilmiş vatandaşlara "karasakallı" diye lakap takıp aklınca onlarla alay edenler de vardır. Kıbrıs Türk Öğretmenler Sendikası genel sekreteri Türk ordusunun işgalci olduğunu, Türkiye’nin Kıbrıs Türklerine kansız bir soykırım uyguladığını iddia edecek kadar çılgın iddialar öne sürebilmiştir. Böyle düşünenler, İngiltere’nin adadaki iki üssünden ise hiç rahatsız değiller. Üstelik o üsler "egemen" unvanlıdır. Rahatsız olmazlar çünkü Birleşik Krallığın pasaportunu taşımak onlar için şereftir.

Mustafa Akıncı’nın arkasında böylesi kimseler yani Rumlara ve Londra’ya yakın Ankara’ya ise hasım olmasa bile soğuk olan kimseler vardır. Kaldı ki Türkiye Cumhuriyeti’nin Kıbrıs Türklerine kansız soykırım yaptığı iftirasını atanlar, kendilerini elbette bize soğuk veya mesafeli değil, hasım hissediyorlardır.

Böyle düşünenler, hissedenler ve böyle konuşan talihsiz zavallılar, "Hala Hatun" diye bilinen Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- süt teyzesi, Larnaka’da medfun Ümmi Hiram -radıyallahü anha- Hazretlerinin de, II. Selim’in de Kıbrıs Fatihi Lala Mustafa Paşa’nın da, Fazıl Küçük, Rauf Denktaş, İslam ve Osmanlı Şehidleriyle Rumların küvette katlettiği büyük ve küçüğüyle Türk ailesinin, işkenceyle katledilen şehid pilotumuz Cengiz Topel ve bütün 1974 şehid ve gazilerimizin aziz hatıralarını çiğnemekte, kemiklerini sızlatmaktadırlar.

Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde kendini vatansever kabul eden her KKTC vatandaşı yarın iki eli kanda olsa bile mutlaka sandığa gidip oyunu kullanmalıdır. Vatanseverler ihmalkâr davranır, buna mukabil diğerleri daha bir hırsla sandığa gider ve böylece Türkiye’ye mesafeli bir dünya vatandaşı yeniden KKTC’nin başına seçilirse bu netice en azından gözde çapak olmuş olur. Bir şey değil ama rahatsız eder. Hâlbuki bugün Türkiye, Libya’da, Mavi Vatan’da, Suriye’de tarihî mücadele vermektedir. Fransa ve kışkırttığı Yunanistan ve Ermenistan’la uğraşmaktadır. Sömürgeci devletlerin talan etmeye çalıştıkları, Suriye ve Kuzey Irak’ta ter dökmektedir. İçeride, Kuzey Irak’ta ve Kuzey Suriye’de adı belli taşeron terör örgütü memleketimize karşı yapabileceği her kötülüğü ardına bırakmayarak yapmaya çalışmaktadır. Kahraman asker, polis ve istihbaratımız onlara fırsat vermiyor. Çok ciddi anlamda da geriletildi. Ne var ki KKTC’de yapılacak yanlış bir seçim terör örgütlerine yeni mevzi kazandıracaktır. Böyle bir yanlış seçim sadece Rumlarla Yunanlıları değil, İsrail, BAE, SA, Mısır, İngiltere ve değişik yerlerde farklı rekabet içinde olduğumuz iri-kıyım devletleri de memnun edecektir.

Bu bir CB seçiminden öte saf tayinidir.

.KKTC DÖNEMİ KAPANDI!

2020-10-20 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

18 Ekim’de KKTC’de yapılan Cumhurbaşkanlığı ikinci tur seçimini Mustafa Akıncı karşısında Ersin Tatar’ın kazanması tarihî bir hâdisedir. Bunu tarihî değere taşıyan, kazanan ismin kim olmasından dolayı değildir. Ne demek istediğimizi zıddı yani mefhumu muhalifi ile şöylece izah edebiliriz:

Yarışan iki adaydan biri Başbakan, diğeri Cumhurbaşkanıydı. Seçimi kaybeden CB Akıncı, Türkiye’ye soğuk ve mesafeliydi. Ankara’nın KKTC’nin içişlerine karıştığı gibi bir fikre sahip olduğundan başka merhum Hatay Reis-i cumhuru Tayfur Sökmen’e dil altından töhmet göndermesi yaparak kendisinin "ikinci bir Tayfur Sökmen olmayacağı"nı yani KKTC’ye ihanet etmeyeceğini iddia ediyor fakat aynı kişi beri tarafta ise Rum kesimiyle federasyon için anlaşmaya varmak maksadıyla 1974’te zapt ettiğimiz bazı toprakları Rumlara iade etmemiz gerektiğini ileri sürüyordu. Azerbaycan, işgal altındaki yüzde 20 vatan toprağını kurtarmak için Ermenistan’la savaşırken Mustafa Akıncı akla ziyan bir düşünceyle yüzde 20 KKTC mülkünü Rumlara vermeyi çözüm şekli olarak teklif ediyordu. Sanki Rumlar, KKTC toprağını atalarından miras almış; bu mirası zilyed olarak, geçici istifade imkânıyla Türklere vermişlerdi de şimdi toprak, mülk sahiplerine iade edilecekti. Hâlbuki o topraklar -aşağıda anlatacağımız gibi- Mehmetçik ve Kıbrıs Mücahidleri şehid düşerek kazanıldı. TSK 1974’te adaya çıkarken mevzubahis kişi, o sırada 68 Kuşağı solcularındandı. Sn. Ersin Tatar’ın CB seçilmesi, Rum kesimini, Atina’yı, Macron ve ekibini, Sisi ve tayfasını, İsrail’i, Kraliçe’yi memnun etmemiştir. Onlar, Akıncı’nın kazanmasına sevineceklerdi. Sadece onlar da değil; EOKA, PKK, ASALA vs. de sevineceklerdi.

Federasyon; yani iki devletli; iç işlerinde müstakil, dış işlerinde aynı çatı altında yer alma formülü, öleli çok oluyor. 40 yıldır bu fikre hizmet verildi. Rumların artık makul olana yanaşmayacakları, iki devletli projenin hayat bulmayacağı tam olarak anlaşılınca bunun gereğinin yapılması şartı doğmuştu. Bu yüzdendir ki KKTC yönetiminin Ankara ile aynı kalb atışında olması icap etmekteydi. Hâlbuki yukarıda ifade ettiğimiz gibi KKTC Cumhurbaşkanı, Ankara’ya soğuk nazarla bakıyor, belki kendisi açıkça söylemese bile avânesi, Türkiye’yi adada işgalci sayıyor ve dediğimiz tezatlar yaşanıyordu. Bu isimle Ankara’nın yol alması mümkün değildi. Onun içindir ki Maraş’ın açılma merasimi CB Erdoğan ve BB Tatar tarafından yapıldı, Anadolu suyu, bu ikili tarafından adaya akıtıldı.

1974’te Kıbrıs Harekâtı yapıldı, 1976’da Kıbrıs Türk Federe Devleti kuruldu. 15 Kasım 1983’te ise KKTC ilân edildi. Rauf Denktaş kurucu Cumhurbaşkanı oldu. İlk günden beri Türkler, iki toplumun aynı çatı altında yaşamasından yana oldu. Burada taviz veren, fedakârlık yapan biziz. Asla unutmamalı ki Kıbrıs, II. Selim Han zamanında Lala Mutafa Paşa komutasındaki Ordu-yı Hümayûn ve Piyale Paşa komutasındaki Donanma-yı Hümâyûn tarafından 1 Ağustos 1571’de Venedik Cumhuriyeti’nden fetih yoluyla zapt edilmiştir. Şehidler vererek adanın sahibi olurken onu Rumlardan değil, Yunanlılardan hiç değil Venediklilerden bilek ve yürek gücü ile almıştık. Kıbrıs, 1878’e kadar 307 sene fiilen mülkümüzdü. Ada, bu 3 asrı aşkın zamanda bütünüyle Osmanlı Müslüman Türkü’nün vakıf mülkü hâline gelmişti. Hukuki mülkiyetimiz ise Lozan’a kadar 352 sene sürdü. Bu kat’i hakikatlere rağmen Türkiye, Türkler hep alttan aldılar. Birlikte yaşamaya zorluk çıkartmadılar. Lakin Rumlar, EOKA adlı çete ile adayı Yunanistan’a yamama adına sürekli katliamlar yaptı. 1974 Harekâtının sebebi budur. Fakat bu Harekât nakıs yani yarım kalmıştır. Yarım kalmış; şehidler verilmesine rağmen Kıbrıs’ın ancak üçte biri kurtarılmışken az kalsın bu üçte birin yüzde yirmisi de Rumlara iade edilecekti. 18 Ekim’deki seçimle Kıbrıs Türkü yerli ve millî bir duruş ortaya koyarak buna fırsat vermedi. Bu seçim aynı zamanda tamam mı devam mı sorusuna cevap arayışıdır. Seçmen, hâlâ federasyon peşinde koşanları seçmediğine göre bu tezi yırtıp atmış ve müstakil bir devlet kurulma iradesini ortaya koymuştur. Türkiye ve yeni Cumhurbaşkanı Ersin Tatar da aynı görüştedir.

O hâlde; artık KKTC ismi terk edilerek "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti" ilân edilmeli ve diğer devletlerin onu tanıması temin edilmelidir. Yeni seneye bu isimle girilmeli. Bayrak üzerinde de çalışması isabetli olur diye düşünüyoruz. Mevcut bayrakta ay-yıldız, şehidlerin kanı ve beyaz zemin sembolleri var. Beyaz renk, barışı, ifade etmekte. Ancak bu beyazlığın değişmesi yerinde olur. Ay-yıldız ve şehidlerin kanı muhafaza edilerek Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Bayrağı üzerinde yeniden çalışmalı.

Kıbrıs Türkü’nün basiretli tercihiyle tecelli eden 18 Ekim cumhurbaşkanlığı seçim neticeleri, cephedeki Azeri Türkü’nün şevkini arttırdığı gibi Mavi Vatan’da mücadele veren Ankara’nın da elini güçlendirmiştir.

.AZERBAYCAN İÇİN KIBRIS MİSALİ

2020-10-10 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

Üniversiteye başladığımız yıllarda ilk defa gittiğimiz Süleymaniye, Bâyezıd gibi selâtin camilerinde cuma günleri vâiz efendiler sedef kakmalı değerli kürsülerinde "…azîz cemaat, bugünkü dersimizde" diye söze başladıklarını işittiğimizde bu söz bizi düşündürmüştü. Çünkü o vakte kadar dersin sadece sınıfta olduğunu sanıyorduk. Hâlbuki ileride hayatın bizatihi ders olduğunu öğrenecektik.

Tarih kitapları niçin okunur?

Dün yaşananlardan dersler çıkarmak için. Bugünkü Karabağ ve Ermeni meselesini ve Kuzey Suriye Meselesini Yavuz Sultan Selim Hân’ın Çaldıran Bağdat ve Mercidabık sefer ve zaferlerini, IV. Murad Hân’ın Revan ve Bağdat sefer ve zaferlerini çok ama çok iyi tahlil etmeden çözmek mümkün değildir. Bu bahisler, sadece birkaç vilayetle alakalı değildir. İşin içinde Diyar-ı Bekr’den Tebriz’e, Türkistan’a kadar uzanan, Kafkasları, Gürcistan’ı içine alan, dünya görüşü ve ahiret inançlarını kıyaslayan, sefer tedarikinden harp silahlarına kadar savaş sanayiini kucaklayan, sadakat ve ihaneti aynı anda gösteren manzaralar mevcuttur.

Azerbaycan için en yakın ders Kıbrıs Harekâtıdır…

Aklın yönlendirdiği cesaret savaşın bir numaralı ihtiyaç unsurudur. IV. Murad’a "İkinci Yavuz" deniyordu. İkisi de korku nedir bilmeyen dâhi kahramanlardı. Kıbrıs Harekâtı, Kunuri’yi saymazsak, 1922’de silahı elden ilk bıraktığımız 30 Ağustos Zaferinden sonra o silahı 52 sene sonra tekrar elimize almamızdır. O günlerde iki dünya harbini arkada bırakmış nesiller işbaşındaydı. Birinde koca bir imparatorluğu, uçsuz bucaksız toprakları kaybetmiş, ikincisinde harbe girmemiş fakat yokluk, kıtlık, karne şartları perişan etmişti. Kıbrıs müdahalesi, bu psikoloji içinde icra edilmekteydi. Bu çekingenlikle harekât yapıldı. Pekâlâ bir harp iken adına "Barış Harekâtı" dendi. Kıbrıs’ın tamamı zapt edilmek gerekirken üstelik de iki hamlede ancak üçte birine hâkim olundu. "Kıbrıs Cumhuriyeti" yerine "KKTC" dendi. Taviz hem harekâtın ve hem de devletin adında yer aldı. Oysa adanın tamamı alındıktan sonra Rumlara dönülür ve "isteyen yerinde kalır, isteyene malının bedelini veririz dilediği yere gidebilir" denirdi. Zaten uzun asırladır birlikte yaşıyorduk. Bunlar yapılamadı. Kıbrıs’ı 1878’de İngiltere’ye kiraya verdiğimiz bir kere dile getirilmedi. Adanın tamamının ecdadımızın vakıf mülkü olduğu hatıra bile gelmedi. Bunun yerine Cenevre’de müzakerelerle zaman öldürüldü. Hadiseye karışan çoğalınca iş kördüğüm hâline geldi. Dışişleri Bakanımız Turan Güneş’e hakarete kadar gidildi. İngiliz mevkidaşı bunu yapmıştı. Nihayet nereye varıldı? Varılan yer çok vahim. Bugün KKTC’nin başında Ankara’ya değil, güney Rumlarına ve Atina’ya daha yakın bir Cumhurbaşkanı var. Üstelik bu cumhurbaşkanı yakındaki seçimde  yine aday. Belki yeniden seçilecek.

Buradan Azerbaycan için alınacak ders şudur:

Bir hafta evvel "Karabağ’ı kurtarmak yetmez!" diye bir yazı kaleme almıştık. Bunu ekranlarda da tekrarladık. Bu kadar kelimeyi söz değirmeninde öğütmemizin sebebi, o yazıda sözünü ettiğimiz gerçeğe cesaretle hamledilmesi içindir. Dediğimiz şudur. Bir kere daha tekrar ediyoruz.

-Karabağ kurtarılırken Nahcıvan’la Karabağ arasına bir hançer gibi sokulmuş olan Ermenistan uzantısı parça da kurtarılmalıdır. Bu harita, emperyalist devletlerin çizimidir. O hançer veya kama çekip çıkartılmazsa Ermenistan ihtilafı bitmez. 30 km’lik bir arazi, Türkiye ile Azerbaycan’ı, Türkiye ile Türkmenistan ve Türkistan’ı koparmaktadır. Bölgeye dair hukuki ve tarihî altyapı iyi hazırlanmalıdır.

Demir tavında dövülür. İş uzadıkça araya girenler çoğalacaktır. Nitekim Rusya Federasyonu Başkanı Putin her iki devletin dışişleri bakanını Moskova’ya çağırdı. Olaya kendine göre şekil verecektir. Yarın Ermenistan ve Azerbaycan liderlerini de çağırabilir. Başka merkezler de devreye girebilir. Bunun yanı sıra başlayan müzakereler uzar ve ihtilaf içinden  çıkılmaz hâl alır. Zamanın aleyhimize işlemesine müsaade etmemeliyiz. Bakınız yarım asır sonra Kıbrıs’ta Maraş bölgesi ancak açılıyor. Yavuz Sultan Selim’deki IV. Murad Han’daki o cesaret, devrin idarecilerinde de olsaydı Kıbrıs, bugün çok farklı bir yerde olurdu. Dünle bugün arasında  şu fark var ki bugün Sn. Erdoğan da Sn. Aliyev de cesaretle hareket etmekteler. Bu cesaretin gereğini icra etmeli.

.DÎVÂN-I ÂLİ, ŞÛRA-YI DEVLET

2020-10-03 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

AYM-Anayasa Mahkemesi ve idam cezası, 50-60 yıldır farklı aralıklarla ülke gündeminde tartışılmaktadır. MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli’nin her iki mevzua dair teklifi ve Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın da verdiği destekle bu mevzular, tekrar gündeme oturdular.

AYM, bir müessese olarak adli yapımız içinde olmalı mıdır? Evet olmalıdır. Hemen her hukuk devletinde de vardır. Ne var ki Anayasa Mahkemesi’nin Türk hukuk teşkilatı içinde yer alması talihsiz bir takvimle olmuştur. AYM, 27 Mayıs 1960 darbesinden sonra hayatımıza dâhil olmuştu. Müessese, kendi hâliyle masumdur. Lakin onu getirenler, hukukumuzu zenginleştirmek, adaletimize yüksek hassasiyet kazandırmak niyetiyle getirmediler. 27 Mayıs darbecileri ve onları destekleyen, teşvik eden, birlikte olan zihniyet AYM’yi TBMM’nin Danıştay’ı da Hükûmetin başına jandarma olarak diktiler. Darbe yapmış; DP-Demokrat Parti Hükûmetini devirmiş, ısmarlama Yassıada Mahkemesiyle Başvekil ve iki Bakanı astırmışlardı ama arkada o mağdurları seven bir millet vardı. Bu millete güvenilmezdi. Artık açık oy gizli tasnif gibi sandık hileleri de mümkün değildi. Seçmenin yasaklanmış olan DP’nin yerine kurulacak muhafazakâr bir partiye de teveccüh edeceğine şüphe yoktu. Bu müstakbel tehlikeyi önlemek maksadıyla hem AYM’yi kurdurmuş ve hem de Danıştay tekrar görevlendirilmişti. Nitekim DP’nin saklı-gizli şekilde devamı olan AP-Adalet Partisi hükûmetlerine hem AYM ve hem de Danıştay eliyle kan kusturulmuştu. AYM iptalleriyle Meclis köstekleniyor, hemen her AP Hükûmet icraatı, Danıştay’a gidiyor ve iktidar muhalifleri ne istiyorlarsa öyle karar çıkıyordu. İktidar, neredeyse odacı bile tayin edemiyordu. Bu durum 1965-1980 arası aynen böyle cereyan etti. 12 Eylül 1980 ise başka bir darbeydi. Onunla da bir başka bir vesayet ve tahakküm başladı. Bundan dolayı AYM de Danıştay da toplumda daima tartışıldı. Öyle ki 1996/97’lere geldiğimizde bile bu tartışma ve rahatsızlıklar devam ediyordu. Biz bu tarihte TGRT’de program yapıyorduk. O programlardan birinde hukukçu, siyasetçi ve fikir adamları davet ederek AYM’yi gündeme taşımıştık.

Şimdi adı geçen mahkemeler bir kere daha tartışılmakta. Hâlbuki dört başı mamur sivil bir Anayasa yaparak anayasa ve ona dayanan kurumlar, darbelerin nükleer artıklarından kurtarılabilirdi. 12 Eylül eseri 1982 Anayasasında 27 Mayıs mahsulü 1961 Anayasasının tesiri yoktur denemez. Bu 1982 Anayasası o kadar çok değişti ki sayısını bilmek çok zor. Bu kadar değişiklik bir defalık yeniden anayasa yapmanın yerini alamaz. Kuvvetler ayrılığı esastır. Lakin kuvvetler çatışması da olmamalı. Yamalı bohçaya dönmüş bir anayasanın müesseseleri ister istemez çekişme ve çatışmaya yol açacak kararlara varabilmekteler. Bundan dolayı AYM’nin devlet mekanizmasıyla ahenkli çalışacak bir yapıya kavuşturulması istenmekte. Doğru olan 2023’e girerken, Büyük Türkiye safhasına geçerken yepyeni bir Anayasa yapabilmekti.

Devlet Bahçeli’nin AYM için Divan-ı Âli tabirini kullanması ise bu yüksek mahkemeye bir mazi kazandırma niyetinden olsa gerek. "Dîvân-ı Âli’’ bir buçuk asır evvel 1876’da kurulmuştu. Bugünkü AYM’nin Bakanları, yüksek memurları vs. muhakeme eden "Yüce Divan’’ vazifesini yapıyordu. Günümüzde Moğolcadan kırma bir Türkçe ile "Danıştay’’ denen "Şûra-yı Devlet’’ ise 1868’den beri mevcuttu.

Parlamenter düzen yerini Cumhurbaşkanlığı düzenine bıraktığına göre bu yeni sistemle kurumların tam ahenk içinde çalışması gerekir. Bunu yapmak asla kuvvetler ayrılığını terk, yargı bağımsızlığını ihmal değildir. Tabiî ki hem "Dîvân-ı Âli’’ye ve hem de "Şûra-yı Devlet’’e ihtiyaç vardır. Ancak, ihtiyaç olması onlara dokunulmazlık hakkı kazandırmaz. Bunlar, geçmiş iyi-kötü tecrübelerden de istifadeyle daha olgunlaşmalıdır. Kişiler gibi kurumlar da devletin âli menfaatlerinin üstünde değildir…

.MACRON VAK’ASI!

2020-10-08 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Emmanuel Macron’un bir ilahiyatçı olmadığı hâlde Hıristiyanlık hakkında konuşması anlaşılabilir. Herhâlde ateist değildir ve dini hakkında da asgari malumat sahibidir. Diniyle alâkalı bir şeyler söyleme ihtiyacı hissettiğinde söyleyebilir.

Ne var ki Macron, tutuyor İslâmiyet hakkında konuşup onun krizde olduğuna dair iftira atıyor. Radikal gruplardan söz ediyor, "Fransa’daki İslâm’ı yeniden yapılandıracaklarını" ileri sürüyor. Kur’ânı kerîm, Âl-i İmran suresi 19. Ayette "şüphesiz ki Allah indinde din İslâm’dır" buyurmaktadır. Allah, yanında, indinde, katında makbul olan bu din yani İslamiyet, zamanlar ve mekânlar üstüdür. Japonya’da başka, Türkiye’de başka, Fransa’da başka olamaz.

Ettiği lakırdılar, kifayetsiz muhterisliği tescilli bu politika işportacısının boyunu, çapını, varsa ilmini de çok aşar. Dediğine nazaran mevzua dair hem İçişleri Bakanlığı’nda, hem İslâm Konseyi’nde ve hem de Elysee Sarayı’nda çalışma yapılmaktaymış.

Kriz; buhrandır; yani çıkmazda, kargaşada olmak, aklıselim ve mantığın ortadan kalkması demektir. İslâmiyet, akide, itikad, amel ve müesseseleriyle ilk günkü tazelik ve sağlamlığıyla ayaktadır ve hiç şek ve şüphe yoktur ki kıyamete kadar da bu muhkemlik, sağlamlık ve güzellikle devam edecektir. Bazı ne yaptığını bilmezlerin söyleyip ettikleri, en son, en üstün ve ebedi olan bu dini bağlamaz. Bu bir, ikincisi, Macron’un başkenti dâhil Avrupa merkezlerinden, Batı’dan İslâm âlemine ihraç edilen ve her devirde farklı kılıklarla ortaya çıkan gruplar da asla ve kat’a İslamiyet’i temsil etmezler. Onların son örneği DEAŞ’tır. Eli kanlı bu örgütün, Avrupa projesi olduğunu bugün artık herkes bilmekte. Dolayısıyla onların yapıp-ettikleri her ne tiksinti verici iş varsa zerresi, Müslümanlara da İslâmiyet’e de mal edilemez. Böylesi örgütlerin suç ortağı, senaryoyu yazıp onları, mazlum topraklara musallat eden sömürgeci memleketlerdir.

"Fransa’daki İslâm’ı reforma tabi tutmak, Müslümanların hayatları ve teşkilatlanmalarını yeniden düzenlemek fikri, şüphesiz ki bir başına Macron’un düşüncesi değildir. Batılı başkentler merkezli sinsi İslâm düşmanı karanlık odaklar, oldum olası İslâmiyet’i şu veya bu gerekçe ve şu veya bu bahane ile içten bozma peşindedirler. Asırlar ötesinden bu yana da bu istikamette çalışıyorlar. Şia, Vehhabilik, Selefilik ve bunlar etrafında devlet oluşumları, bu odakların çalışmalarının sonucudur. Bizde Erken Cumhuriyetteki Türkçe namaz, Türkçe ezan, camilere ayakkabıyla girme, müzik aleti koyma, kadın-erkek karma cemaat gibi teşebbüsler de o çalışmaların Müslümanın hayatına katılmak istenen taraflarıdır. Onlardan bazıları, musallat edilmiş bir ahmaklıkla "aç Kur’ânı, oku ne anladıysan İslamiyet odur" şeklindeki telkinlerle günümüzde de devam etmektedir. Bir ilaç kutusundaki kullanma tarifesini anlayamayan insana, bu kadar sakat bir tavsiye yapılabiliyor.

Bugün sanırız milyonlarca sağduyulu Fransız "elim kırılsaydı da bu adama oy vermeseydim" diye Fransız Cumhurbaşkanı hakkında acı itiraflarda bulunmaktalar. Fransızlar, böyle düşünmekte haksız değiller. Zira işbaşına getirdikleri bu siyasetçi, hayatlarını daha iyileştirecek hiçbir şey yapmamıştır. Aksine "Sarı Yelekliler" gibi eylemler aylardır Fransa sokak ve meydanlarında haykırış hâlindeler. İşte kriz budur!.. Ülkesinden mes’ul bir kimse olarak Emmanuel Macron, seçilirken vatandaşına vadettiklerini hayata geçirip şikâyetleri bitireceğine politik bir kurnazlıkla dikkatleri üzerinden uzaklaştırmak istedi. Yunanistan’ı Türkiye, Ermenistan’ı hem Türkiye, hem Azerbaycan aleyhine kışkırtırken büyük işler başarmış devlet adamı görüntüsü vermenin peşindeydi. AB’den destek umdu, "beyin ölümü gerçekleşti" dediği NATO’ya güvendi. Ne var ki kimse kendisine kulak asmadı. Bu defa "Fransa’daki İslamiyet" perdelemesi yaparak hakikatte doğrudan İslâmiyet’i hedef alan ve böylece hem İslamiyet’e ve elbette Müslümanlara hakaret olan o sözleri etti. Çok dikkatli, çok uyanık olmak lâzım. Gayeleri "Fransız Modeli İslamiyet" kurup, İslâm âlemine ihraç etmektir. "Dinlerarası Diyalog"un da bu projenin içinde olma ihtimali yüksektir.

Yarınki Macron’lu, Biden’lı dünya, herhâlde hiç de huzurlu olmayacaktır. Bilindiği gibi Almanya’da Angela Merkel, tekrar aday olmayacaktır. Amerika’daysa Joe Biden, 3 Kasım’da, hasta yatağından kalkan Donald Trump karşısında daha şanslı olabilir. Bu arada bazı körfez ülkeleri de yeni yetme ve İsrail güdümlü veliahdların sevk ve idaresindeler. Onlar zaten nefslerine, arzularına göre güya İslamiyet imal edilmesine dünden razılar. Onlar emperyalizmin sadık emir kullarıdır.

Böyle bir arz küre, rahata hasret kalır.

.KARABAĞ’I KURTARMAK YETMEZ!..

2020-10-01 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Azerbaycan, Hazar Denizi’nin batı kıyısında yer almaktadır. Doğu kıyısındaysa Türkmenistan vardır. Dağlık Karabağ, Azerbaycan topraklarının batısındaki yurt parçasıdır. Dağlık Karabağ ile Nahcivan arasına Ermenistan’ın bir uzantısı bir kama gibi sokulmuştur…

Nahcivan, Azerbaycan Cumhuriyeti’nin Türkiye’nin kuzeydoğusunda yer alan bir parçasıdır.

Dağlık Karabağ, Azerbaycan toprağı olduğu hâlde Ermenistan, aldığı desteklerle burayı 30 yıl önce işgal etmişti. Karabağlı bir milyon kaçkın, göçmen yerlerinden-yurtlarından olmuşlardır. MİNSK grubu denen ABD, Rusya ve Fransa, o günden bu tarafa sadra şifa, derde deve hiçbir fayda temin etmemiş, samimi olmamış, havanda su döverek Azerbaycan ve Türkiye’yi oyalayıp durmuştur.

Türkiye-Yunanistan kapışmasından ümidi kesenlerin kışkırtmasıyla Ermenistan, işgali altında olan Karabağ’ı boşaltmak bir yana yeni Azeri toprakları da aparmak; çalmak için 27 Eylül 2020’de Azeri sivil mıntıkalarına saldırınca yaşamakta olduğumuz Azeri-Ermeni Savaşı patlak verdi. Şimdi bu mücadele, Azerbaycan’ın kıyas kabul etmez üstünlüğü ile devam etmektedir. Ermenistan, şaşkınlık içindedir ve bozgun yaşamaktadır. Görünen ve arzu da edilen o ki bu defa Dağlık Karabağ, düşman işgalinden kurtarılacak, Azerbaycan gasbedilmiş yüzde yirmi vatan toprağını istirdat edecektir. Kardeşlerimize zafer yolunun açılmasının arkasındaki sebep, Büyük Türkiye’dir. Türk akıl ve silah gücü, Azeri Mehmetçiğe destek olmaktadır. Azerbaycan, böylece mükemmelen meşru müdafaa hakkını kullanmaktadır. Millî ve yerli silah sanayimiz, şimdi Azeri-Ermeni vuruşmasında da neticeyi tayin edici olmaktadır. İHA’larımız destanlar yazıyor.

Kavgada vuran kazanır. Sonrasında araya girerler. Darbe alan yediği yumrukla kalır. Eğer 1974’te ilk hamlede Kıbrıs’ın tamamını alsaydık, neticeyi Ankara, tayin ederdi. Dağlık Karabağ ve aşağıda bahsedeceğimiz hususlar için KKTC misalini unutmamalı. Her şeyden evvel eli çabuk tutup fırtına gibi esip, Ermenistan ordusunun bu bozgun hâlinden istifadeyle  Karabağ derhal temizlenmelidir. Tarihte çok muharebe vardır ki tam zafere gidecekten son anda kaybedilmiştir. Bir küçük hata, Allah korusun bir asırlık suç olur, şehidlerin yüzüne bakacak hâl kalmaz. Bunları kulaklara küpe olsun diye söylemeden edemiyoruz ama ümidimiz yüksektir. İnşallah, Dağlık Karabağ âzâd edilecek, Azerbaycan vatan topraklarına yeniden kavuşacak, kaçkınlar, yuvalarına, mülklerine döneceklerdir. Bunu yapabilmek zaferdir. Fakat asıl zafer ve asıl yapılması gereken bu değildir:

Yukarıda resmettiğimiz haritayı hatırlamalı veya bir harita açıp bakmalı. Hazar’ın doğusundan batıya doğru Azerbaycan-Karabağ-Ermenistan-Nahcivan-Türkiye yer alıyor. İngiliz işgalinden Sovyet işgaline devreden sürecin sonunda Azerbaycan ile onun bir parçası ve Türkiye’nin hudut komşusu Nahcivan’ın arasına Ermeni kaması sokulmuş ve böylece Azerbaycan ile Nahcivan ve Azerbaycan ile Türkiye’nin kara irtibatı koparılmıştır. 1992’deki Azeri Ermeni harbi, Hocalı soykırımı olduğunda bu defa onunla da yetinilmemiş Dağlık Karadağ da emperyalist desteklerle işgal edilerek Türkiye daha uzağa düşürülmüştür.

Şimdi yapılacak olan, bu üstünlük şartlarından istifadeyle önce Karabağ’ı hürriyetine kavuşturmak sonra da Nahcivan’la Karabağ arasındaki yani Türkiye ile Azerbaycan arasındaki o kanlı Ermeni kamasını çekip çıkartmaktır. Yiğit, bin yaşar; fırsat, bir düşer. Bunu mutlaka yapmalı hiçbir telkin, tehdit ve zorlamaya aldırmamalıdır. İcap eden her cephede Osmanlı Türkiye’si mirasında aleyhimize çizilen haritaları düzeltmek hakkımızdır. Şu dediğimiz yapıldığında sadece Azerbaycan ile Türkiye hemhudut olmayacaktır. Hazar’ın doğu kıyısındaki Türkmenistan ve Türkistan da Anadolu’ya çok yakın olacaktır. O zaman hızlı trenler, hızlı arabalı vapurlar devreye girer. Bu işler bilek, yürek ve yüksek akılla olur. Eğer MİNSK vs. diye tiyatrolara bakılırsa bir otuz yıl daha geçer. Şu dediğimiz harita 2071 Cihan Devleti Türkiye’sine dâhildir.

.ÇAĞDAŞ MASAL

2020-09-29 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

"Stratejik ortaklık", "müttefiklik", "dostluk" gibi kavramların nasıl da ikiyüzlü laflar olduğu önümüzdeki şu Azerbaycan-Ermenistan kapışması üzerine bir kere daha anlaşılmış olmalı. Bu kavramlar, devletler arasında menfaatler nisbetinde vardır. Aynı teşkilatın içinde yer almak dahi bunu değiştirmez. Şu ifade ettiğimiz gerçekleri defalarca dile getirmişizdir. Öyle ki konuya dair bazı satırlarımızın daha mürekkebi bile kurumadan Ermenistan, 27 Eylül 2020 sabahı 06.00’da Azerbaycan’a saldırdı.

Ermenistan denen fakir, müflis, az nüfuslu, payandalarla ayakta tutulan sözde bir devlettir. Nüfus, ordu, maliye… hiçbir bakımdan Azerbaycan ile boy ölçüşemez. Buna rağmen çeyrek asrı aşkın bir zamandır Dağlık Karabağ’da işgalcidir. Azerbaycan topraklarının yüzde yirmisini zorla elinde tutmaktadır. Bu işgal devam ederken bu defa da bahsettiğimiz saldırı yapıldı. Nasıl olur da böylesine bitmiş-tükenmiş bir devlet, yeni cephe açma cür’etini gösterir? Soru budur ve üzerinde durulması gereken de budur.

Ermenistan’ın 27 Eylül sabahı başlattığı saldırı, Türkiye ile Yunanistan’ın Doğu Akdeniz ihtilafında çatışma noktasından müzakere safhasına geçmelerinin hemen arkasında yaşandı. Meselenin can alıcı tarafı burasıdır. Biz, kendi karasularımızda gaz ve petrol aramaya başlayınca, Fransa, Yunanistan’ı Türkiye’ye karşı kışkırtmaya başladı. Aynı Fransa, Libya’da ve Bağdat’ta hatta Lübnan’da Türkiye’ye karşı tavırlar aldı. Ankara, bütün baskı ve tehditlere rağmen zerrece taviz vermeyince karşı taraf, bu defa taktik değiştirdi. Fransa, görünmese bile Suriye’de mevcuttur. Bunun gibi Ermenistan’da da mevcuttur. Ne var ki Ermenistan, o tecavüzleri, sadece Fransa’nın yüreklendirmesiyle yapmıyor. Tarihteki iki büyük hasmımız Rusya ve İran da Ermenistan’ın arkasındadır. İran, Azerbaycan’a karşı Ermenistan’a hava sahasını kullandırmaktadır. Bu iki devletin ihtilafında Ermenistan’ın yanındadır. Bunda Tahran’ın büyük tüccarlarının Ermeni olmasının payı büyüktür. Bu tüccarlar, hükûmet üzerinde son derecede müessirlerdir. Diğer yandan İran nüfusunun 30 milyona yakını Azeri Türkü’dür. Tahran, bu çarpıklıkları yaparken o nüfustan çıt çıkmaması, Şia bağlılığındandır. İran Azerbaycan’ı yahut Cenubî/Güney Azerbaycan, İran’ın doğusundadır. Buradaki Azeri nüfus, şimalî/kuzey Azerbaycan’ın beş katıdır.

Ermeni taşkınlık ve haddini bilmezliğinin tek sebebi Fransa gibi İran da değildir. Fransa ve bilhassa ABD’deki güçlü Ermeni kopuntusunun/diasporasının da bu neticede rolü büyüktür. Bu zengin lobi, bulunduğu ülkelerde basın ve hükûmetleri tesirine almaktadır. Nitekim Alman medyasının, Cumhurbaşkanımız Erdoğan’a çemkirmesi bedavadan değildir. Fransa, İran, Amerika vs… bunlar Ermenistan’ın arkasındadır. Bayrağında salip yani haç olan bazı başka devletler de Ermenistan’ın arkasındadır. Fakat Rusya’yı göz önüne almadan, takip etmeden söylenecek her söz, yapılacak her tahlil eksik kalır. Ermenistan, şeklen müstakil bir devlettir. Fiilense tamı tamına bir Rus vilayetidir. SSCB zamanında Rusya’nın parçasıydı. Bugün de öyledir. Hudutlarını, gümrüklerini, hava sahasını Rus kuvvetleri korumaktadır. Kendisinden güçlü Azerbaycan’a yaptıklarının arkasındaki asıl gerçek budur. Türkiye ve Rusya, İdlib’de giderek birbirlerine ters düşmekteler. Ara bozulmakta. Libya’da dolaylı biçimde karşı karşıyalar. Bu itibarla söz konusu Ermeni saldırısı, Moskova’nın, tasvibi ve teşviki olmadan asla yapılamaz. Tahran ve Paris, kolaylaştırıcı merkezlerdir. Washington’sa Ankara’nın Moskova’yla nerede ne zaman ne şekilde olursa olsun ters düşmesini şiddetle arzu eder. Ankara, Kuzey Suriye’de Washington’la zıt taraflardadır. Trump, seçim öncesi Ermeni diasporasını karşısına alacak bir şeyi asla yapmaz.

Şurada adı geçen ve geçmeyen birçok devletle şu veya bu sahada güya müttefikiz, komşuyuz, NATO’da silah arkadaşıyız, alışveriş yapmaktayız. Ancak bunların hiçbiri onları, insaflı, vicdanlı ve adil hareket etmeye zorlamıyor. O zaman da o parlak cümleler; stratejik ortaklık, müttefiklik, dostluk vs. birer çağdaş masal, sonu gelmez yalan olmaktan öteye geçemiyor. Akdeniz’de boğulamayan, Libya’da gömülemeyen Türkiye, Kafkaslar’da kan kaybetsin isteniyor. Hedef, tek başına Azerbaycan değildir. Asıl hedef, bir cins at gibi zincirleri koparmış Türkiye’dir. Bu Türkiye’yi zapt edemeyenler, aynen tarihte olduğu gibi el ele verip üstümüze gelmekteler, daha da gelirler.

Değişmez hakikat bu olduğuna göre Türkiye ve Azerbaycan birliğinin daha da pekişmesi için çareler aranmalı. Tek millet, aynı Oğuz nesli olduğumuza göre niçin iki devlet? Uzun sürmüş bu ayrılığı, beraberliğe kavuşturmanın hukuki, siyasi ve fiilî imkânları üzerinde çalışmalıdır…

.SAĞLAM DURDUK

2020-09-26 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Türkiye’nin gemileriyle Ege ve Akdeniz’de petrol ve gaz arama çalışmaları ve Libya ile MEB-Müstakil Ekonomik Bölge anlaşması yaparak "kıyıdaş devlet mutabakatı"na varması, İsrail’den Fransa’ya, Mısır’dan Yunanistan’a kadar birçok devleti rahatsız etti. Lakin bunların içinde en fazla Fransa ve Yunanistan, rahatsızlıklarını dışa vurdular. Fransa arkadaydı, Yunanistan’ı sahaya sürmüştü.

Öyle ki Atina, Ankara savaş ilan etsin diye Ege ve Akdeniz’de yapılabilecek her çılgınlığı yaptı. Sondaj gemilerimizi türlü yollarla taciz etmekten, cumhurbaşkanları Katerina Sakelaropulu’nun Kızılhisar-Meis Adasına gelip güya gövde gösterisi yapmasına kadar birçok tahrikleri oldu. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’sa zaten tahrik ve taşkınlığın her yolunu deniyordu. Hem Fransa ve hem de Yunan basını, haddini bilmezliği son hududuna kadar zorladılar. Bu arada Almanya tarafsızlık görüntüsüyle ara buluculuğa teşebbüs etti. Sonra cayar gibi oldu. Ardından yine ara buluculuğa girişti. Sadece NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg, samimiydi…

Bütün bunlar olurken Türkiye, Cumhurbaşkanı, Meclis’i, Hariciyesi, Savunma Bakanlığı ve her kurumuyla "sabit kademdi"; tavizsiz şekilde yerinde sağlam durdu. Zıvanadan çıkmış muhataplarımızı ikaz etmek gerektiğinde ikaz ettik. Sesimizi yükseltmemiz gerektiğinde yükselttik. Hiçbir konuda asla geri adım atmadık, asla taviz vermedik. Bunun yanı sıra diplomasi ve müzakere kapılarını da asla kapatmadık. Onları daima aralık tuttuğumuz gibi Cumhurbaşkanı Erdoğan, Dışişleri Bakanı Çavuşoğlu ve Millî Savunma Bakanı Akar ve öteki sözcülerimizle de daima "Biz, Türkiye olarak Akdeniz ve Ege’de hak sahibi olan ülkelerle âdil paylaşımdan yanayız, hep birlikte kazanalım" dedik. Bunu I. Dünya Harbi ve II. Dünya Harbi’nde mağdur edilmiş, adaları elinden alınmış, vatanı küçültülmüş, hakkı yenmiş, gasbedilmiş bir devlet olarak yani haklı taraf ve mazlum olmamıza rağmen söylüyorduk. Ancak bu söz ve teklif defalarca tekrarlanmasına rağmen Fransa ve Yunanistan bildiğini okumaya devam ettiler.

Bunun üzerine Cumhurbaşkanımız Tayyip Erdoğan, Emmanuel Macron’a "kifâyetsiz muhteris!" diye hitap etti. Adı geçen, sanki bu iltifatı bekliyormuş gibi "haklısınız" dercesine Türkiye Cumhurbaşkanıyla görüşme arzusunu izhar etti. Bu arada NATO Genel Sekreteri’nin gayretleriyle NATO içinde Türk ve Yunan hey’etleri arasında cılız da olsa "teknik müzakereler" başlamıştı. "Kifâyetsiz muhteris" iltifatına mazhar olan mezkûr kişinin konuşma isteğine Türkiye Cumhurbaşkanı müsbet cevap verdi. Telefon görüşmesi gerçekleşti. Devreye daha evvel birkaç kere zikzaklar çizmiş olan Angela Merkel girdi ve "Ekim başında Türk ve Yunan hey’etleri arasında İstanbul’da 61. istikşâfi görüşmenin yapılmasına karar verildi." 60. görüşme dört yıl önce Atina’da olduğu için 61.si İstanbul’da yapılacaktır. Müzakere masasında Türk ve Yunan temsilciler yer alacaktır ama müşahid; gözlemci olarak herhâlde Almanya ve Fransa’nın yanı sıra belki ABD, Rusya ve NATO’dan diplomatlar da bulunacaktır.

Türkçe deyim meşhurdur; "İnsanlar, konuşa konuşa…" der. Yukarıda hikâye ettiğimiz üzere biz, Türkiye olarak bağrımıza taş basıp hep "diplomasi ve müzakere" dedik. Zira harp, felakettir. Harp, mağluba kaybettirir fakat galibe de çok şey kaybettirir. Buna rağmen bir kere daha sömürgeci devletler tarafından kullanılan Atina, oyuna gelmeye devam ediyor, tecrübe noksanlığı olan Macron da kurusıkı tehditlerle Türkleri korkutma zannına kapılma cehaleti gösterdiği için inadından vazgeçmiyordu…

Neyse ki korkulan olmadı, bir sıcak çatışma yaşanmadı. Herhâlde Fransa’da akil adamlar devreye girdiler ki Macron "kifayetsiz muhteris" hakaretini yutarak Sn. Erdoğan’la görüşme isteğinde bulundu. Bu görüşme talebi ile vaki görüşmeyi, Atina’nın basından öğrendiğini sanıyoruz. O yüzden Yunanlılar, satıldıklarını vs. yazıp öfke göstermekteler.

Bundan sonra ne olur?

Bu görüşmeler, bu numaralar artarak devam eder. Yani ileride 71. görüşme de olabilir. Fakat anlaşma ihtimali hemen hemen yoktur. "Doğu Akdeniz", Tunus ile Sicilya adası hattının doğusunda kalan bölgedir. Bir asır önce burada esas itibarıyla Osmanlı Türkiye’si ve İtalya varken bugün düzineden fazla devlet bulunmaktadır. Dün sadece Akdeniz değil, Ege de Türk gölüydü. Bugün kıyıdaş devletler, Doğu Akdeniz’de her yandan ve her yönden hak iddia etmekteler. Ege ise bir haksızlık denizidir. Türk adaları, Türkiye’den gasbedilmiş vaziyettedir. Fransa, Yunanistan ve Avrupa, I. Dünya Harbi’ni bitiren ve II. Dünya Harbi’nde silah bıraktıran andlaşmalarda Türkiye’nin haklarının yendiğini ikrar ve kabul etmezlerse 122. İstikşâfi toplantı da netice vermez.

Biz, bugün -evet- yerimizde çok sağlam durduğumuz için karşı taraf masaya oturmaya razı oldu. Dün ayağımızı yere sağlam bastığımız gibi yarın da yumruğumuz, masada sağlam olmalıdır. Bu sözümüze "masa, yumruk gösterme yeri değildir" diyerek itiraz eden olabilir. Doğrudur; ancak, söz, bazen yumruktur. Diğer yandan; masaya oturmak her şey değildir. Bu haksızlıklar var oldukça ve karşı taraf da insafa gelmedikçe ihtilaf devam edecektir. Devam edince de günlerden bir gün, senelerden bir sene hesaplaşma olur.


.BM MERKEZİ İSTANBUL

2020-09-24 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

 

 Milletlerin veya daha yerinde bir ifadeyle devletlerin, bir çatı altında toplanıp bir masa etrafında oturarak birbirlerini dinleme ihtiyacı, belki daha evvelki zamanlarda da hissedilmiştir ama bu ihtiyacın hayata geçmesi ilk defa "I. Dünya Harbi" denen Harb-i Umumi’den sonra oldu…

Gündelik dilde "Milletler Cemiyeti" diye ifade edilen Cemiyet-i Akvam; Kavimler Cemiyeti, 10 Ocak 1920 tarihinde İsviçre’nin Cenevre şehrinde kuruldu. Sömürüye dayanan kapitalist yeni dünya düzeninde İsviçre’ye aslında kara para aklama merkezi görevi verilmiş fakat işin bu tarafı saklanarak zahirde tarafsız ülke konumu kazandırılmıştı. CA-Cemiyet-i Akvam’ın burada kurulma sebebi, bu göstermelik tarafsızlıktı. CA’nın üye sayısı 50’nin altındaydı. Bir başka ifadeyle o günkü yani tam yüz yıl önceki yerkürede var olan devletler, bugünkünün dörtte birinden azdı. 1920’de bir savaş felaketine gerek kalmadan ihtilafları sulhen halletmek maksadıyla kurulan bu teşkilat, ancak çeyrek asır yaşayabildi. Yüz milyona yakın insanın öldüğü bir büyük dünya faciasından sonra kurulmuş, fakat II. Dünya Harbi’nin patlak vermesine engel olamamıştı. Bu yüzden harpten sonra 1945’te fiilen bitti, bir yıl sonra da resmen dağıldı. Yerini BM-Birleşmiş Milletler Cemiyeti aldı.

Dağılırken üye devlet sayısı 50’nin altında olan CA’nın resmî dilleri sadece İngilizce, Fransızca, İspanyolcadan ibaretti. Bugün BM’ye üye devlet sayısı 193’tür Filistin ve KKTC gibi gözlemci devletlerle bu rakam, iki yüze yaklaşmaktadır. Lisan sayısı da ikiye katlanmıştır. BM’nin kabul ettiği diller Çince, Arapça, Rusça, Fransızca, İspanyolca ve İngilizcedir. Görüldüğü gibi Türkçe yoktur.

BM-Birleşmiş Milletler Teşkilatı, CA’nın aksine İsviçre gibi sözde bile olsa tarafsız bir memlekette değil, bilakis tam taraf ABD’nin New York şehrinde kuruldu. Hâlbuki Amerika Birleşik Devletleri, tarihte ilk defa olarak Japonlara karşı arka arkaya iki defa "atom bombası" denen ve 220 bin insanın ölümüyle ve korkunç tahribata sebep olan bir kitle imha silahı kullanmıştı. Hakikat bu olsa bile vahşi kapitalist sömürü düzeninin "güçlü olan haklıdır" dayatması değişmemişti. Zaten kurulan bir vicdanlı teşkilat değildi. II. Dünya Harbi’nin galipleri, bir teşkilat kurmuş, kurdukları yapıyı vesayetlerine almış ancak kapıyı diğer devletlere kapatmamışlardı. Teşkilat, II. Dünya Harbi’nden sonra, 1989’da bitecek olan "Soğuk Savaş Dönemi"nin hemen başında faaliyete geçmişti. Teşkilatın sağlıktan, adalete, kültüre.. kadar birçok alt kurumları vardır. Ancak esas gövde meclis yani 193 üye devlet delegesinin yer aldığı Genel Kuruldur. Bunun üstünde ise katı bir patronaj vardır. Buraya "BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi" denir. Bu konsey, II. Cihan Harbi’nin muzaffer devletleridir ki bunlar ABD, Çin Halk Cumhuriyeti, Rusya Federasyonu, Fransa ve Birleşik Krallıktır. Bu konseyde ayrıca iki yılda bir dönüşümlü değişen 10 üye devlet daha yer alır ama bu sayı kalabalığından başka bir şey değildir. Zira mezkûr 5 devlet, BM genel kurul kararlarını tek başlarına "veto" etme yani hükümsüz kılma hakkına sahiptir. Veto, temyizi, tashihi mümkün olmayan mutlak ret demektir. 193 devletten 192’si herhangi bir karar alsa BMGK üyesi 5 devletten biri bu kararı veto ettiği takdirde alınmış o kararın hiçbir bağlayıcı tarafı, müeyyide gücü kalmamaktadır. İsrail, 1948’den beri böylece semirtilmekte, Filistin ve Şarki Türkistan 70 yılı aşkın bir zamandır böylece zulüm görmekte, keyfî işgaller böylece yapılmaktadır.

BM, atomla noktalanmış bir harp dönemi mahsulü ve Soğuk Savaş eseri olduğu için haksız ve adaletsiz şekilde kurulmuştur, öylece de devam etmektedir. Bu teşkilatın ıslahı elbette tek başına arz küredeki cümle haksızlıkları ortadan kaldırmayacaktır. Ne var ki bir yerde haksızlık varsa aslolan evveliyetle o haksızlığı bertaraf edip hakkaniyeti hâkim kılmaktır. 5 devletin kendilerinden 40 kat fazla devlete mutlak biçimde hükmetmeleri ne barış, ne adalet ve ne de hakkaniyettir. BM bu yapısıyla köle pazarını hatırlatmaktadır. O kadar ki zaman zaman ABD başkanları o tarihte geçimsizlik içinde oldukları devletlerin devlet veya hükûmet başkanlarına vize vermeme gibi kabulü mümkün olmayan bir karar verebilmekte, aleyhine böyle bir karar verilen devlet adamı, ya New York’a gidememekte veya bin meşakkatle gidebilmektedir.

BM böylesine bozuk bir yapıda olduğundan insanlığın iyiliği için yeniden kurulması şarttır. BMGK konseyi keyfiliğini, Türkiye, 10 yıldan fazla bir süredir Sn. Erdoğan vasıtasıyla "Dünya 5’ten büyüktür!" diyerek dile getirmektedir. Şimdi o ihtara bir de teklif ilave etmiş bulunmaktayız. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, "BM merkezi İstanbul olsun!" diye Türk milleti adına dünyaya çok isabetli bir çağrı yaptı. İstanbul, dünyayı asırlar boyu sulh ve sükûn içinde idare etmiş medeniyetler beşiği, tabiat harikası bir şehirdir. Asya-Afrika-Avrupa-Kafkaslar, Balkanlar, Orta Doğu’nun kesişme ve buluşma noktasındadır. Dünya nüfusunun 5’te dördü bu saydığımız bölgelerde yaşamaktadır ki tamamı İstanbul’un mücavir alanıdır.

Cemiyet-i Akvam, II. Dünya Harbine mâni olamadığı için dağıldı. BM ise hiçbir zulüm, işgal ve harbe mâni olamadı. Soğuk Savaş, 30 küsur yıl önce bittiğine ve BM de çarpık ve gayrı adil bir yapıya sahip olduğuna göre sil baştan kurulması şarttır. Geç dahi kalınmıştır. Yeniden kurulacak yer, mazisi de ismi de temiz olan İstanbul olmalıdır. Yeni BM’nin resmî dilleri arasında şüphesiz ki 300 milyon Türk’ün lisanı olan Türkçe de yer alacaktır.

Bu adaletsiz ve zalim dünya düzeni er-geç değişecek ve yeni bir dünya nizamı kurulacaktır.

Akdeniz’deki ihtilaf bunun habercisidir.

.ANLADIĞI DİL

2020-09-22 02:00:00

 

 

 

 

A -

A +

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un “Türk milletiyle bir derdimiz yok; bizim sıkıntımız Erdoğan’la!” demesinden bir hafta sonra Fransa güdümündeki Yunanistan’da satışı 10 bin bile olmayan ırkçı bir gazete, her türlü edeb ve ahlâkı bir tarafa bırakarak Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a manşetten ağız dolusu küfretti...

Bu gazete müsveddesi varak pârenin; kâğıt parçasının niyeti bellidir; Fransa’dan arpa devşirmek, Yunanistan’dan da tiraj almak.

“Demokrasi” diye bir de layık olmadığı bir isim taşıyan gazeteye, bu görülmedik hayâsızlığı, üzerine Ankara’dan arka arkaya sert cevaplar geldi. Gösterilen tepkiler; aksülameller, öfkeler haklıdır. Lakin; usul bu mu olmalıydı; bundan mı ibaret olmalıdır? Üzerinde durulmaya değer. Konuya dair Yunan hukukuna güvenilemez. Yunan hariciyesinin kınama açıklaması bile cümleye takla attırma samimiyetsizliğinde. Onun için bu aşağının bayağısı kirli kâğıt parçasını çıkartanları muhatap alıp söylenen her söz israftır...

Belki konuyla çok alakalı görülmeyebilir ama biz, bu münasebetle iki vak’ayı hatırladık. Bunlardan biri çok meşhurdur; “Çerkez Hasan Vak’ası”… Kıdemli Yüzbaşı Çerkez Hasan Beğ, Sultan Abdülaziz Hân’ın kayınbiraderidir. Hakan Halife, cunta tarafından hal edilip; devrilip şehid edilmiş; Padişahın zevcesi ve Hasan Beğ’in ablası Sultan Hanımın başından da yaşmağı zorla çekilip baş açık bırakılmıştır. Bunun üzerine Çerkez Hasan çizmelerinin içine varıncaya kadar silahlanıp suçları ikiye katlanan darbecilerin peşine düşer. Hainler, bu sırada Soğanağa’daki bir konakta kafa çekmektedirler. Hasan Beğ, konağı basıp birçoğunu temizler. Midhat Paşa, hareme, kadınların arasına kaçarak canını kurtarır. Yiğidimiz, birkaç kişiyi daha layık oldukları yere yolladıktan sonra zapturapt altına alınır. Kahramanımız, Beyazıd Meydanında darağacındayken “Pencereden kar geliyor”dur… Hadise uzundur. Bu hadisenin kahramanı Çerkez Hasan Beğ, muhtemeldir ki aşağıda nakledeceğimiz “Sultanahmed Vak’asının meçhul halk kahramanının destanî cengâverliğinin tesirinde kalarak tarihe bir yiğitlik imzası atmıştır.

“Sultanahmed Vak’ası nedir?”

Âlim, evliya ve ariflerin sözünü dinlemeyerek, tavizsiz sert bir üslupla devlet hayatında düşündüğü yenilik ve değişiklikleri yapmak için bildiği istikamette yürüyerek gazapları üstüne çeken Sultan II. Osman, cunta ve Saraydaki muhterisler eliyle 20 Mayıs 1622’de katledildiğinde 17 yaşındadır. Üstün hasletlere sahip bir Padişahtır. Ahalinin derin üzüntü günleridir. Hükümdar ve Başbakan değişmiştir. Devamını merhum tarihçi Abdullah Yılmaz Tahsin Öztuna’nın, Genç Osman ve IV. Murad adlı kitabının 80. Sayfasından takip edebiliriz:

“Sadaret değişikliğinden 8 gün sonra 21 Haziran’da geçen bir olay bütün İstanbul halkını tesiri altında bıraktı ve Sultan Osman faciasının sorumlularının mutlaka cezalandırılmaları yoluna gidilmekten başka çare olmadığı anlaşıldı. Bugün, bir sipahi, Sadrâzam’ın dağıttığı parayı paylaşmak için birbirine giren askerin arasına dalarak;

-Kanı benim Osman Hân’ımı n’eylediniz? diye üzerlerine saldırdı. Neye uğradığını şaşıran askerden üçünü yaralayıp Mülâzımbaşı Yahyâ Bey’i yani sipâhîlerin yüksek subaylarından birini öldürdü.

-Kanı Sultan Osmân’ı neylediniz? diye nâra atarak saldırışına devam eden bu halk kahramanı, beş kişiyi daha ağır şekilde yaraladı. Arkasına yüzlerce asker takıldı. Birçoğunu yaralayıp öldüren kahraman, Sultanahmed Camii’ne sığındı; minarelerden birinin şerefesine çıktı. Gelenlerin üzerine ok yağdırıp çoğunu perişan etti. Bu suretle 80 askeri öldürüp yaraladıktan sonra ele geçirilip kafası kesildi…”

MİT, son yıllarda ismine layık iftihar edilecek bir çapa gelmiştir. Millî İstihbarat Teşkilâtımıza yurt dışında ameliyeler yapma yetkisi verildiğinden beri hemen her hafta birkaç hain örgüt mensubu yakalanıp getirilmektedir.

Onları yakalayıp getirenler, Kuzey ve Kuzey Suriye ile başka yerlerde operasyon yapan istihbaratçılarımız, şüphesiz ki Ulubatlı Hasan, Çerkez Hasan ve adsız halk kahramanı yiğitlerimizin günümüzdeki devamı korkusuz cengâverlerdir.

Onlar, nerede, ne zaman, nasıl davranacaklarını bilirler...