Japonların, Çinlilerin, Hintlilerin, Rusların, Yunanlıların, İsraillilerin...Bir çok milletin kendi özgün alfabeleri var. Türkler, Müslüman olduktan sonra Göktürk harflerini bırakarak İslam elifbasını kullanır oldular.

İranlılar gibi diğer Müslüman kavimler de İslam elifbasını benimsedi. Adı geçen elifba, Arap harflerinden meydana geldiği halde Müslüman milletler ona Kur'an-ı kerim de aynı harflerle olduğu için "Arap elifbası" demek yerine "İslam elifbası" dediler.

Türkiye jakoben gücü, 1 Kasım 1928'de bin yıllık elifbasını bırakarak Latin alfabesini kabul etti. Bu inkılabı yapmaktaki mantık, dünyaya intibak etmek/entegre olmak olarak ifade edilmişti. İlahi bir ceza mıdır; bilinmez ama bu mantık, iki yerde iflas etti. Japon, Hind, Çin gibi devletler dünya devleri arasına girerken aslına hor bakarak zengin mazisini terk eden hakim gücün baskısındaki Türkiye "geri kalmış ülkeler" sınıfına düştü. Diğer ibretlik vak'a da lisan öğrenme mevzuunda yaşandı. Yer yüzünde Türkler dışında her millet devrin Fransızca, İngilizce gibi geçerli dünya dilini kısa zamanda okur- yazar-konuşur hale geldikleri halde Türk gençleri, duvardaki gençliğe hitabe ihtarlarına rağmen 15 yıllık eğitim hayatlarında bu muvaffakiyeti elde edemediler. Bu yüzden "bizde de işgal devam etseydi; bari yabancı dilimiz olurdu!" diyen ifrat yakınmalara bizzat şahit olduk. Harflerin aynı olması, lisan öğrenme kolaylığını getirmedi.

Osmanlı münevveri, mükemmelen Fransızca bilirdi.

Türkiye'nin üniversite mezunu, İslam harflerinin kullanıldığı memleketlerin sıradan vatandaşları kadar bile İngilizce konuşamadı.

Latin alfabesini kabul etmek için Yunan, Rus, Çin Hind, Japon vs alfabesi değişmediği gibi çok daha ibretlik bir örnek de yaşandı. İsrail, 1948'de kurulurken 5 Bin yıl evvel kullanılan İbraniceyi resmi alfabe olarak kabul etti. Kaybolup giden bir dil yeniden hayat buldu.
Bizde ise sosylojik şaşkınlık, dinden, dünden, aileden, cemiyetten ve tarihten tevarüs eden elifba, takvim, ay isimleri, kanun, hatta evlenme şekline kadar ne varsa cümlesini devirip imha ederken bunları garplılaşma, muasırlaşma, ilerleme namına yapmaktaydı. Ortaya yığınla çelişki çıkmıştı. Bir misal vermek gerekirse evlenmeleri hatırlatabiliriz. Evlilikler, belediye mecburiyetine bağlanmıştır. Bu mecburiyet vatandaşta dini nikâh- resmi kayıt çatışmasına yol açmakta, bir çok kere de hadise mahkemelere düşmektedir. Halbuki özenilerek aile hukuku alınan milletlerde nikâhlar, kilisede ve papaz tarafından kıyılmaktadır.

Şayet  hakim gücün değil de -Allah muhafaza- işgal gücünün hakimiyeti devam etseydi farklı bir yere mi gelinmiş olurdu? Olmazdı. Bu olmayacağı için yabancı güç, daha masrafsız olan yolu seçerek  hemfikirleriyle bunları yaptırdı. Geçmiş yazılarımızda mevcuttur. Bugün bir kere daha tekrarlasak; iktidar da bunu benimsese ve nikâh kıyma işi belediyede çalışan İmam Efendilere verilse Tek Parti zihniyeti yine harlı alevlere atılmışcasına feryat ederek ortalığa dökülür.

Oysa...

Mao Zedong, bir komünist liderdi.

Çin'i demir yumruğu içine almıştı.

Büyük Proleter Kültür Devrimi'ni yaptığında o binlerce harfli Çin alfabesine dokunmadı. Belki aklından bile geçmedi. Yalnızca ona dokunmamakla kalmadı. Çin işgali altındaki Şarkî Türkistan'ın elifbasına da dokunmadı. Kendi resmi adı "Şarkî Türkistan" olan ve Türkiye'de bir zamandır "Doğu Türkistan" denen Ulu(ğ) Türkistan'ın doğu yakası otonom Uygur yurdunda komünist diktatör Mao zamanında olduğu gibi bugün de İslam harfleri yani "Osmanlıca Elifba" kullanılmaktadır. 30 Milyon Uygurun harfi, İslam elifbasıdır.

Turgut Özal, Türkmenistan'ı ziyaret ettiğinde kendisine bir Ahalateke atı hediye edilir. Ne varki atın yanında Türkiye'ye gönderileceğinin söylenmesi gibi bir dikkatsizlik  olur. Bir de bakılırki gözlerinden yaşlar süzülmekte. Seyis  "ama, der el bir diyara gitmiyorsun, Türkiye'ye gideceksin; orası da bizim vatan!" Atın ağlaması durur. İslam elifbasının Türkiye Türkçesiyle kullanılması, Hanedan-ı ali Osman'ın vatan harici edilmesi gibi hayat harici edildiyse de bir başka vatanımızda Türkçenin Çağatay lehçesinin konuşulduğu Şarkî Türksitan'da işgale rağmen, zulme rağmen hep yaşadı ve yaşayıp gidecek inşallah.

Tarihi bir hatadan dönülerek latin alfabesinin yanısıra İslam elifbasıyla da Osmanlı Türkçesi öğrenilmesine karşı çıkmak "inkılap"la "inkilap" karışıklığını önlemek demektir. Hafıza tazelemesi ve eserleri asıllarından okuma imkânıdır. Soyuna, asaletine sadık olanlara dedelerinin mezar taşlarını okuma yolunu açmaktır. 86 Yıl önceki Lisan-ı Osmani'nin maarif hayatımıza tekrar girmesinin faydaları sayılamayacak kadar çoktur. Ne varki bunları, hakikatten nasibi olmayanlara anlatmak nâfile gayrettir.

Sebebi şu:
Tek Parti zihniyetin Osmanlı muhalefeti, İslam düşmanlığından ileri gelmektedir. İslama düşman olanlar, imâna da ezana da namaza da camie de elifbaya da düşmandır.

.OSMANLI TÜRKÇESİ, TÜRKÇE'NİN ZİRVESİDİR

Harf inkılabı, Mustafa Kemal'in bir sabah kalktığında zihninde şimşek çakarcasına bulduğu bir fikir değildir:

Ordu, 1683 II. Viyana Sefer-i Hümayunu'ndan mağlubiyetle döndükten sonra rüzgâr her cepheden ters esmeye başlamıştı. Cephede mağlup olan, kendisi borç almaya başlayan bir devlette her devrin münevveri nefs muhasebesi içindedir. Kendinden ve gidişattan şüphe başlamıştır. İzzetin yerini zillet alınca şaşkınlıklar da kaçınılmaz olur. Mithat Paşa, Rumeli'de bayrağımızda hilalin yanına haç konması teklifinde bulunur. Böyle yapılırsa güya Balkan kavimlerinin ayrılma isteğinin önüne geçilecektir. Bunu yapan şahsın Sadrazam olduğunu hatırlatmak isteriz. İttihad-u Terakki'nin kurucularından Dr. Abdullah Cevdet, "İmparatorluk hayatında kız alıp vermeler yüzünden Türk ırkı güzelliğini kaybetmiştir; bundan naşi Turanî bir kavim olan Macaristan'dan damızlık erkekler getirerek Türk kızlarıyla evlendirelim!" der. Bu kişi, Arapgirli bir Kürt'tür. Türkçülük ideoloğu ve Cumhuriyetin ideoloji rehberi Ziya Gökalp de Diyarbakırlı Zaza'dır. Gökalp, hastane odasında kafasını karyola demirine vura vura Allah'a küfrederek öbür dünyaya gitmiştir.

Bunlardan evvel Ali Suavi de İslam harflerinin terk edilerek Latin harflerinin kabul edilmesini teklif eder. Suavi, Fatih Cami-i Şerifi vaizidir. Londra'ya giderek bir İngiliz kadınla evlenmiş, döndüğünde başına topladığı Rumeli muhacirleriyle Çırağan Sarayı'nı basarak V. Murad'ı dışarı çıkartıp Sultan Abdülhamid'e darbe yapmak isterken öldürülmüştür.

İsmi geçen zevatın bazısı Tanzimat, bazısı Jön Türk, bazısı İttihat/meşrutiyet, bazısı Cumhuriyet münevveri ve fakat ekseriyeti masondur, Türk olanı ise nadirattandır.

Eğer; devlet dünya liderliğini devam ettirebilse; hatta belki üçüncülükten aşağı düşmese, ordu cephelerde yenilmese, hazine dışarıya el uzatacak denli açık vermeseydi... kendinden şüpheler yaşanmayacak, bu sarsıcı şüpheler giderek yabancı hayranlığına dönüşmeyecek ve  konakları "dadı" adı altında gelecek nesilleri Türkçe konuşan Fransız yapmayı hedef almış ajan olma ihtimali yüksek mürebbiyeler doldurmayacaktı. Bu bozulmadan Saray dahi kendini kurtaramadı.

Harf inkılabı başta olmak üzere bütün inkılapların hülasa olarak arka planında bu acı manzara vardır. Halbuki harf inkılabı yapıldığında buna ihtiyaç yoktu. Çünkü dönemin gazetelerine, kitaplarına, dükkân levhalarına ve içtimai hayata bakıldığında Osmanlı Türkçesinin yanında Latin harfiyle yazılan Fransızca her yerdedir. Harf inkılabı, münevver şaşkınlığı, sosyal panik, kendinden şüphe ve aşağılık duygusunun başını alıp gittiği bir asırlık bir çalkantının sahile vurmuş artığıdır.

Harf inkılabı, vahim bir hata olmuştur. Bir kütüphane katliamı, hafıza cinayetidir. Bin yıllık bir tarihi, ilmi, irfanı ve medeniyeti diri diri mezara gömmektir. Ama ne çare ki olmuştur. Bu ağır kusur işleneli neredeyse bir asrı bulacaktır. Bu defa da bir asır diri diri gömülemez.

Yapılacak olan nedir?

Yapılacak olan, nice nesillerin nice vakitlerdir sür'atle yabancılaştığı tarih ve değerlerimizle yeniden köprüler kurmaktır. Nesiller onlara yabancılaşarak bu topraklara dair her şeye de yabancılaşmaktalar. Bugün bırakınız tahsildeki gençleri, aydın sanılan orta yaş neslin bir çoğu bile tefekkür melekesi, konuşma kabiliyeti ve görgü vasfından bir hayli ıraklardadır. Kalkınma, büyük devlet olma yalnızca yol, köprü, tünel gibi hizmetlerle olmaz. Bu altyapı bahsettiğimiz üstyapı faaliyetleriyle buluşamazsa alınan hedeflere varılması çok zorlu olur. İnsan, kelimelerle düşünür. Evvela harf inkılabı yapılmış sonra bir başka kültür kıyımıyla kelimeler tırpanlanarak Türkçe kabile dili hâline getirilmişti. Merhum Cemil Meriç, "kamus, namustur" der. Evet, kelime namustur, ilmin iffetidir. Latin harflerine geçilmesi ve dille oynaması kültürel ve edebi hayatta beyin dumuru ve ufuk körlüğüne yol açmıştır.

İlmen fikren ve zihnen yeniden aydınlanıp zenginleşebilmek, mazimizi okuyabilmekle mümkün. Bu sebeple okullara Osmanlı Türkçesi Dersi konması fevkalade isabetli bir karardır. Ancak ilkokul 1'den itibaren her okul için mecburi ders olmalıdır. Bu topraklarda bir ses bayrağı hâlinde İstanbul Türkçesi'nin yeniden dalgalanabilmesi için her gencimizin Osmanlı Türkçesiyle buluşması şarttır. Çağatay, Azeri, Türkiye Türkçesi lehçelerinin zirvesi, hası İstanbul Türkçesi'dir. Vahiy Medeniyetimiz, İstanbul Hanımefendisini yetiştirmiş, o da  bu yerli irfandan beslenerek şiir gibi bir İstanbul Türkçesi'ni dillendirmiştir.
.İstikrar, barajda boğulmasın!

Seçim sisteminde baraj uygulaması, sadece bizde yok; dünyanın başka ülkelerinde de mevcut. Fakat soru şudur: Hiç baraj olmaması mı, yoksa 3'lerde 5'lerde olması mı daha isabetlidir? Bu sorunun herkesi memnun edecek cevabını bulmak zordur. Hiç bir engelin olmaması parlamentoda her fikrin temsili adına daha demokratik farz edilebilir. Buna mukabil makul baraj fikri de anti demokratik sayılamaz. Bu da oyların heba olmasının önüne geçmek, yersiz koaliyon hükümetlerine meydan vermemek gibi sebeplere dayanmakta.
Burada "makul" anahtar kelimedir.
Tabiî kime ve neye göre makul  da ayrı bir soru?
Demokratik ülkeler uygulamasını göz ardı etmemeli. Çoğunluk, hangi kıstası esas almıştır? Yüzde 7 mi, 5 mi, 3 mü, sıfır mı? Rakam büyüdükçe adaletsizlik söz konusu olduğu gibi küçüldükçe de kaos ve kargaşa çıkmakta ve kısa ömürlü, uyumsuz koalisyonlara mecburiyet doğmaktadır.  
Koalisyon, şiddetle kaçınmamız gereken bir hükümet mecburiyetidir. Belki bir-iki istina devlet vardır ama koalisyon hükümetleri dünyada da çok başarılı olamamakta. ABD'de koalisyon iktidarını hiç bilmiyoruz. Bizde ise koalisyon dönemleri, enflasyon, işsizilik, dış borç ve terörün arttığı dönemlerdir. Türkiye, koalisyonlarla ilk defa 27 Mayıs darbesinin ürünü. 1961 Anayasasıyla tanıştı. Anayasa Mahkemesi de 1961 Anayasasıyla kurulmuştur.
Bize göre seçim barajı meselesinde en evvel dikkat edilmesi şart olan husus istikrarı gözetmektir. Yarım asırlık tecrübe onu gösterdi ki koalisyon iktidarlarıyla istikrar mümkün değildir. Burada şöyle bir problem ortaya çıkmakta;  hem seçim sisteminde adaletli bir yapı olacak ve hem de koalisyon mecburiyeti doğmayacak. Şunu ifade etmeli ki 5 üzeri her rakam Türkiye gibi dünyada itibarlı ismi olan bir devlete yakışmamakta. Yüzde 10 Barajı 12 Eylül darbesinin eseridir. Darbeci mantık, Kürt meselesini yok sayarak, yasaklayarak, insanları hapse atarak ve siyasetin yolunu kanunla engelleyerek çözeceğini sanmıştı. Halbuki o hareket bağımsız aday formülüyle bu engeli aştı. Buna rağmen sistemdeki baraj, zaman zaman gündem oldu. Şimdi yine gündem.
Bu defa kabaca bir hesapla manzara tuhaftır.
27 Mayısla kurulan Anayasa Mahkemesi, 12 Eylül 2010 Referandumunun kendisine tanıdığı bireysel başvurulara bakma yetkisine dayanarak 12 Eylül darbesiyle gelen seçim barajını yıkmaya çalışmakta. Garip olan, emekliliğin eşiğindeki AYM Başkanının ihsası reyde bulunmasıdır. Kamuoyunda iktidarla hesaplaşıyormuş gibi bir intiba doğmuş vaziyette. AYM kanunlarla TBMM iç tüzüğünün Anayasaya uygunluğunu denetler. Fakat kanun koyucu yerine geçerek kanun yapamaz veya öyle bir yorum yapamaz.
Aklı selim, onu konuşturmaktaki baraj sisteminin bu defa hem de AYM başkanının bir demeciyle tartışılmaya başlanması, zamanlama olarak son derecede hatalıdır. Bunun bir sebebi seçimlere bir şey kalmamış olmasıdır.  Ferdi müracaat üzerine yapılacak bir değişikliğin bir yıl içinde yapılacak seçimlere uygulanıp uygulanmayacağı bir fırtına estirecektir. Bundan daha mühimi ise sahip olduğumuz  istikrardır. Şu anki kalkınma, büyüme, döviz rezervi, dış ve iç temas trafikleri, terörün durması gibi her iyi hal istikrar sebebiyledir. Anayasa değişmeden yapılacak bir değişiklik ne kadar ömürlü olur? O da belli değil. Sıfır baraj fakat dar bölge, daraltılmış bölge gibi tekliflerin de yeniden düşünülmesi gerekir.
10'lu baraj ayıbından bir gün -herhalde- kurtuluruz, kurtulmalıyız.
Ama...
İstikrara ziyan vermeden.
İstikrar barajda boğulursa ülkenin nefesi kesilir.

.KARADENİZ'İN İKİ YAKASI