PDF dosyayı göremiyormusunuz ? O zaman buraya tıklayın !

Tasavvuf Nedir? Kamil Mürşid Nedir? | Manevi Hayat

www.manevihayat.com › ... › Dini Konular › Dini sohbetler 

•  

 

 

10 Şub 2016 - Tasav



.

Tasavvuf -Tarikat nedir? Mürşid ziyareti adabı Tasavvuf Yolu Nedir İslamda tasavvuf nedir Soru Tasavvuf nedir, insana ne kazandırır?

Kaynak Linki : http://www.manevihayat.com/forum/konu/tasavvuf-nedir-kamil-mursid-nedir.19558/



.Tasavvuf -Tarikat nedir? Konusu 'Dini bilgiler' forumundadır ve Adile tarafından 11 Ekim 2013 başlatılmıştır. Adile Adile Uçar Admin Katılım:5 Temmuz 2012 Mesajlar:5.101 Tasavvuf -Tarikat nedir? tasavvuf,un önemi Elcevap: Tarikatin gaye-i maksadı, marifet ve inkişaf-ı hakaik-i imaniye olarak, Mirac-ı Ahmedînin (a.s.m.) gölgesinde ve sâyesi altında kalp ayağıyla bir seyr ü sülûk-i ruhanî neticesinde, zevkî, hÂlî ve bir derece şuhudî hakaik-i imaniye ve Kur'âniyeye mazhariyet; 'tarikat,' 'tasavvuf' namıyla ulvî bir sırr-ı insanî ve bir kemÂl-i beşerîdir. Evet, şu kâinatta insan bir fihriste-i câmia olduğundan, insanın kalbi binler Âlemin harita-i mâneviyesi hükmündedir. Evet, insanın kafasındaki dimağı, hadsiz telsiz telgraf ve telefonların santral denilen merkezi misilli, kâinatın bir nevi merkez-i mânevîsi olduğunu gösteren hadsiz fünun ve ulûm-u beşeriye olduğu gibi, insanmahiyetindeki kalbi dahi, hadsiz hakaik-i kâinatın mazharı, medarı, çekirdeği olduğunu, had ve hesaba gelmeyen ehl-i velâyetin yazdıkları milyonlarla nuranî kitaplar gösteriyorlar. İşte, madem kalp ve dimağ-ı insanî bu merkezdedir; çekirdek hÂletinde bir şecere-i azîmenin cihazatını tazammun eder ve ebedî, uhrevî, haşmetli bir makinenin Âletleri ve çarkları içinde derc edilmiştir. Elbette ve herhÂlde, o kalbin Fâtırı, o kalbi işlettirmesini ve bilkuvve tavırdan bilfiil vaziyetine çıkarmasını ve inkişafını ve hareketini irade etmiş ki, öyle yapmış. Madem irade etmiş; elbette o kalp dahi akıl gibi işleyecek. Ve kalbi işlettirmek için en büyük vasıta, velâyet merâtibinde zikr-i İlâhî ile tarikat yolunda hakaik-i imaniyeye teveccüh etmektir. İkinci Telvih Bu seyr ü sülûk-i kalbînin ve hareket-i ruhaniyenin miftahları ve vesileleri, zikr-i İlâhî ve tefekkürdür. Bu zikir ve fikrin mehâsini tâdâd ile bitmez. Hadsiz fevâid-i uhreviyeden ve kemÂlât-ı insaniyeden kat-ı nazar, yalnız şu dağdağalı hayat-ı dünyeviyeye ait cüz'î bir faydası şudur ki: Her insan, hayatın dağdağasından ve ağır tekÂlifinden bir derece kurtulmak ve teneffüs etmek için, herhÂlde bir teselli ister, bir zevki arar ve vahşeti izale edecek bir ünsiyeti taharri eder. Medeniyet-i insaniye neticesindeki içtimâât-ı ünsiyetkârâne, on insanda bir ikisine muvakkat olarak, belki gafletkârâne ve sarhoşçasına bir ünsiyet ve bir ülfet ve bir teselli verir. Fakat yüzde sekseni ya dağlarda, derelerde münferit yaşıyor, ya derd-i maişet onu ücrâ köşelere sevk ediyor, ya musibetler ve ihtiyarlık gibi âhireti düşündüren vasıtalar cihetiyle insanların cemaatlerinden gelen ünsiyetten mahrumdurlar. O hÂl onlara ünsiyet verip teselli etmez. İşte böylelerin hakikî tesellisi ve ciddî ünsiyeti ve tatlı zevki, zikir ve fikir vasıtasıyla kalbi işletmek, o ücrâ köşelerde, o vahşetli dağ ve sıkıntılı derelerde kalbine müteveccih olup Allah diyerek kalbiyle ünsiyet edip, o ünsiyetle, etrafında vahşetle ona bakan eşyayı ünsiyetkârâne tebessüm vaziyetinde düşünüp, 'Zikrettiğim HÂlıkımın hadsiz ibâdı her tarafta bulunduğu gibi, bu vahşetgâhımda da çokturlar. Ben yalnız değilim; tevahhuş mânâsızdır' diyerek, imanlı bir hayattan ünsiyetli bir zevk alır. Saadet-i hayatiye mânâsını anlar, Allah'a şükreder. Üçüncü Telvih Velâyet bir hüccet-i risalettir; tarikat bir bürhan-ı şeriattır. Çünkü risaletin tebliğ ettiği hakaik-i imaniyeyi, velâyet bir nevi şuhud-u kalbî ve zevk-i ruhanî ile aynelyakin derecesinde görür, tasdik eder. Onun tasdiki, risaletin hakkaniyetine katî bir hüccettir. Şeriat ders verdiği ahkâmın hakaikini, tarikat zevkiyle, keşfiyle ve ondan istifadesiyle ve istifazasıyla o ahkâm-ı şeriatın hak olduğuna ve haktan geldiğine bir bürhan-ı bâhirdir. Evet, nasıl ki velâyet ve tarikat, risalet ve şeriatın hücceti ve delilidir; öyle de, İslâmiyetin bir sırr-ı kemÂli ve medar-ı envârı ve insaniyetin, İslâmiyet sırrıyla bir maden-i terakkiyâtı ve bir menba-ı tefeyyüzâtıdır. Mektubat, 428[/B]

Kaynak Linki : http://www.manevihayat.com/forum/konu/tasavvuf-tarikat-nedir.2550/



.Mürşid-kamili Ziyaret etmenin Adabı Bir mürid intisap ettiği şeyhini ziyarete giderken dikkat edeceği hususlar Allah Dostlarını ziyaret etmenin Adabı Gavs-ı Sani Hz.lerinin ziyaretinde bulunurken uyulması halinde hoş olacak kuralları hatırlatalım istedik. 1-Allah rızası için niyetini tazelemek. Bu takdirde yapıIacak oIan ziyaret AIIah indinde makbuI oIacağı gibi ediIecek tövbenin de kabuIüne sebeptir. 2-yolculuğa çıkmadan önce güzelce abdest veya gusül abdesti almak. Birinci maddedeki niyet yapıIdıktan ve gusüI aIındıktan sonra ziyarete gitmek hoş oIur. İçinde buIunduğumuz yaz mevsiminin de verdiği ter ve vücut kokuIarından temizIenerek gidiIirse hem çevreye rahatsızIık veriImemiş hem de adaba uygun oIur. 3-sakal vücut tıraşı ErkekIer için tam temizIiğin kuraIIarından bir tanesi de traş oImaktır. SakaI bırakmış oIanIarın sakaIIarını düzeItmeIeri sakaI bırakmayanIarın ise traş oIarak yüzünü temiz haIe getirmesi Iazımdır. Vücudun traşa ihtiyaç duyuIan diğer yerIerinin de traş ediImesi adab gereğidir. Ayrıca tırnakIarı kesmek vücut temizIiğinin vazgeçiImez bir kısmıdır. 4-Temiz giyinmek: İnsan bir AIIah dostunu ziyarete giderken en temiz ve yeni eIbiseIerini giymeIidir.Ziyarete gitmeden önce erkekIer için çorap değiştirmek gerekIidir. Buraya kadar temizIik adabını yazmaya çaIıştık. Bundan sonrasında ziyaret sırasında oIması gerekenIeri anIatmaya çaIışacağız. Unutmamak Iazımdır ki Gavs Hz.Ieri de bir insandır. Ona sıkıntı verecek davranışIardan kaçınmak gerekir. İstanbuI’a geIişinde kendisini karşıIamaya gitmek ona rahatsızIık vermektedir. İstanbuI’a önceki geIişinde şöyIe buyurmuştur; -"KarşıIamaya geImeyenden AIIah razı oIsun" Diğer rahatsızIık veren konuIarın başında, eIini öperken sıkarak öpmek oIdukça rahatsız edicidir. EI öpmenin adabı; onun eIini avcunuzun içine aIarak sadece çok küçük bir dudak teması iIe bitirmek şekIindedir. EIi öptükten sonra başa koymak her ne kadar topIumumuzun anane ve örfIerinden oIsa da Sadat-ı Nakşibendi için başa koymak uygun değiIdir. Bir diğer rahatsızIık veren konu; tevbe esnasında bağırarak tevbenin tekrar ediImesidir. Tevbe ederken kendi duyacağı kadar bir sesIe söyIemek adabın gereğidir. Burada anIattıkIarımız uyguIandığı takdirde kazanç getirir.

Kaynak Linki : http://www.manevihayat.com/forum/konu/mursid-ziyareti-adabi.7610/



.Tasavvuf nedir ? Rahmet Denizi Dr. Dilaver Selvi hocamızın kaleminden Tasavvuf yolu Allah’a en yakındır. Çünkü bu yolda kırık kalble gidilir, her adımında, bütün menzil ve duraklarında Cenab-ı Hakk zikredilir. Böylece Allah Teala’nın: "Beni zikredin ki ben de sizi [özel olarak] hatırlayayım." [Bakara/152] ayetindeki müjdeye ve "Ben, beni zikredenle beraberim” [Buhari, Müslim] kudsi hadisindeki rahmete erilir. Bu yolda edeb ve tevazû hakimdir. Nafile ibadetlere ihtimam gösterilir. Hep yakınlık vesilesi olacak şeyler tercih edilir. Özellikle ilahi huzura girmeye mani olan kibir ve ucub gibi huylar kalbten defedilir. "Dr Dilaver Selvi" Tasavvuf en istikametli yoldur. Çünkü bu yolun imam ve cemaatinin tek derdi ve biricik hedefi, iç ve dışlarıyla, gizli ve açıklarıyla, ruh ve maddeleriyle, zevk ve vecdleriyle, his ve hevesleriyle bütün hallerinde Kur’an ve sünnete uyarak ilahi rızaya ulaşmaktır. Kamil mürşidler, Rasûlullah Efendimizin [s.a.v.] normal bir oturuş-kalkış şeklinde bile, kendisine uymaya çok ehemmiyet verirler. Sünnetleri farz hassasiyeti ile yerine getirirler, sadık talebelerinden de bunu isterler."

Kaynak Linki : http://www.manevihayat.com/forum/konu/tasavvuf-yolu-nedir.7693/



.İslamda Tasavvuf Tasavvuf bir ilimdir ve de başlıbaşına bir ilim. Tasavvuf, kalbin ve nefsin iyi ve kötü hallerini bilip, kötü hallerden temizlenmeyi ve iyi hallere bezenip Allahü Telâyı yakın olmayı öğretir. Tasavvufun hedefi insandır ve insanı islahtır. Bu sebeple, tasavvufun insana nasıl baktığını bilmek lazımdır: İnsanın iki cephesi vardır. 1. Maddi vücut 2. Manevi vücut. Maddi vücut herkes tarafından bilinen ve görülen vücuttrur. Manevi vücut ise gözle görülmez. Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde isimleri geçen, Kalb, ruh, Akıl, Nefs gibi unsurlar hep manevi vücudun azalarıdır. İnsanın maddi vücudunun yaşaması için yemeye, içmeye, teneffüs etmeye ihtiyacı olduğu gibi, manevi vücudun da gıdaya ihtiyacı vardır. Manevi vücudun gıdası ise nurdur. Nur, Allahü Teâla Hazretlerinden gelir. Peygamber ve onun varisi Mürşid-i kamil denilen büyük velilerin manevi kalblerinden dağıtılır. Manevi vücut ancak, bu nuru aldığı takdirde sıhhatli yaşayabilir. Nur alamayan manevi vücut önce hastalanır, sonra da ölür. Bu manevi ölümdür. Bu duurmdaki insan, yaşayan ölü gibidir. "Celalim hakkı için cin ve insandan bir çoğunu Cehennem için yarattık. Onların öyle Kalbleri vardır: anlamaz, öyle gözleri vardır ki, görmez, öyle kulakları vardır ki, işitmez. Dikkat edin onlar, hayvanlar gibidir. hatta ondan daha şaşkındırlar. İşte bunlar hep o gafiller..." [Araf -7/179] ayeti kerimesi gibi bu gibi manen ölü kimseleri tarif eder. Cenâbı Hak, Kur'an-ı Kerimin; 191 yerinde "manevi kalb"den, 49 yerinde "nur"dan, 59 yerinde "akıl"dan, 9 yerinde de "ruh"tan ve pek çok yerinde de "nefs"ten bahseder. Tasavvuf, işte bu: kalb, ruh, akıl ve nefs gibi manevi unsurlarla alakalıdır. Tasavvufun hedefi, insanın manevi vücudunu, manevi ölüm ve manevi hastalıklardan korumak, dünya ve ahirette insanı manen, huzurlu ve sihhatli yaşatmaktır. Tasavvuf ilmine göre insnın manevi vücudunda iki zıt varlık vardır. Bunlardan biri Ruh, diğeri de Nefstir. Bu iki zıt varlık insanın vücuduna hakim olmak için mücadele eder. Nefsin gıdası günahlar, yardıcısı da Şeytan'dır. İnsanın içinden gelen her türlü kötü düşünce, fiil ve ahlaksızlığın sebei nefstir. Nitekim Yusüf aleyhisselam: Ben nefsimi temize çıkarmam Muhakkak nefs, mübalağa ile kötülüğü emredicidir. ancak rabbimin rahmet ettikleri müstesna. sureti katiyyede benim rabbim gafurdur, rahimdir. [Yusuf - 12/53] İnsanın en büyük düşmanı 2 kaşının arasındaki nefsidir Hadis-i Şerif Nefs kötülüklerin deposodur [Mektubat-ı Rabbani] İşte din ve tasavvuf, insanın içindeki bu habis ve kötü varlığın terbiyesi ve temizlenmesi ile alakalıdır. Başta peygamberler, sonra da peygamberleri n varisi olan alimler ve evliyâullah Mürrşid-i Kâmiller hep insandaki bu kötü varlığın temizlenmesi, nefsin mağlup olup ruhun galip gelmesi için çalışırlar. En Kestirme Yol Nefsin temizlenmesi ve kalbin nur ile dolmasının en kestirme yolu,Muhammed Bahâüddin Şah Nakşıbend [k.s.] şöyle buyuruyorlar: Yolumuz ender bulunan yollardandır. Sağlam halkadır. Resulullah Efendimiz [s.a.v] Hz.Muhammed Mustafa'[s.a]'nın sünnetlerine tutunmaktan başka bir şey değildir. ashab-ı Kiramın takib ettiği yolu izlemekten başka bir gaye yoktur. İlk Adım Hakiki bir mürşid-i kâmile gelip bu ilmi öğrenmek isteyen bir mümin, nefsinin terbiyesi için ilk adını atmış olur. artık o mürşide kendini teslim etmiş ve manen biat etmiş olur. Bu maksatla bir mürşide gelip bağlanan kişiye mürüs [Allah'ı isteyen kişi] denir. Mürid, geçmiş günahlarına tövbe etmiş, farzlarını yapmaya ve haramlardan sakınmaya kesin olarak söz vermiştir. Artık bu kişinin nefsi sıkı bir takip ve kontrol altına girmiş demektir. Sonra mürüd kalbine ve ruhuna Allahü Teâla Hazretlerinden gelen nuru almayı öğrenir. Allah^dan gelen bu nuru almakta vasıta, başta peygamberler sonra da onun varis ve vekili olan mürşid-i kâmillerdir. Nurun Alınışı Mürid tenha ve temiz bir yerde kıbleye dönerek oturur. Gözlerini yumar. Mürşidinin tarif ettiği sûre ve duaları okuduktan sonra dilini damağına yapıştırır. sonra aklından ve kalbinden masivayı mahlukatı düşünmeyi çıkarır. Bütün dikkatini nurun çıkış ve dağıtım merkezine toplar. Ve oradan manevi kalbine Allah'dan gelen nurun geldiğini düşünür. bir müddet sonra da dilini hiç oynatmadan sırf lalbinden "Allah" ismi şerifini zikreder. Bu, Allah'a yakın olmanın ilk adımıdır. Artık insana nur geldikçe ruh kuvvetlenir. Nefs de böyle bir ruha galip gelemez ve vücut idaresini eline geçirmez. Kutub ve Kutublar Veliliin en üst derecesindeki zatlara kutub denir. Kutublar, her devirde bir veye 2, en fazla üç kişi olur. Bunlara; üçler denir; Kutbü'l aktab, Gavsü'l âzam, Kutbü'l ûlâ diye isimlendirilirler. Üçlerin en yüksek decede olanı Kutbü'l-aktab'tır.Kutbü'l-aktab, kutubların kutbu demektir. Bu zât, Peygamber Efendimizin tam varisidir. Velayet derecelerinin en yüksek makamına çıkmış bu zatlara, Mürşid-i kamil, insan-ı kâmil, Şeyh veya vâris-i Resül ismi verilir. Bu zatlar, Resülüllahın manevi vücudundan aldıkları Allah'ın nurlarını kendi mânevi vücutları vasıtasıyla, isteyen insanların mânevi vücutlarına dağıtırlar. Yaşadıkları devrin insanlarını irşad ederler. Silsile-i Sâdât Bu büyük veliler, Kur'ân-ı Kerimde Neml sûresinde anlatılan, Yemen'den Kudüs'e, göz açıp kapayıncaya kadar kısa bir zamanda Belkıs'ın sarayını getiren Süleyman aleyhisselamın veziri Asaf bin Berhaya gibi büyük salâhiyet ve tasarruflara sahiptirler. Sahabe-i Kiram bu hususta en öndedir. Bu yüksek hallerin sahibi allah dostları Sahâbe-i Kiram'dan sonra da devam etmiştir. Hatta, birbirlerine bağlı zincir halkaları gibi bir silsile halinde, biri diğerine vazifesini devrederek günümüze kadar gelmişlerdir. Tasavvufta iki silsile mevcuttur. Biri, Zikr-i Hafi = Gizli Zikir Silsilesi, diğeri Zikr-i Cehri = Açık Zikir Silsilesi. Gizli zikir silsilesi Hazreti Ebubekir Efendimize dayanır. Açık zikir silsilesi de Hazreti Ali Efendimize dayanır. Tasavvuf erbabı her fert, mutlaka bu iki silsileden birine bağlanır.Bütün tarikatlar=yollar, bu iki ana koldan gelmişlerdir. Daha sonraları bu iki kol, 1. Nakşi Silsilesi 2.Kaadiri Silsilesi diye anılmıştır. Bu silsilere Silsil-i Zeheb [Altun Silsile], Silsile-i Kibrîti Ahmer isimleride verilmiştir. Altun Silsil'yi teşkil eden zevat-ı kiram'ın adedi 33'dür. bu sırlardan bir sırdır. Mürşid-i Kâmilin Vasıfları Her şeyin hakikisi ve sahtesi bulunduğu gibi mürşidi kamilinde hakikisi ve sahtesi mevcuttur. Sahtesinin şerrinden kotrunmak ve hakikisine kavuşmak için Cenâb-ı Hakka çok iltica etmek lazımdır. Çünkü her devirde sahteleri, hakikilerinden çok fazla olmuştur. Sahtesinde bulunan en açık vasıflar şunlardır: 1. Sahte mürşid, en başta dinin emirlerine ve Resülüllah Efendimizin sünnetine uymaz. 2. Her devirde görülen en açık misali kadın erkek münasebetlerindedir.Kadın cemaatle bir arada bulunur. Kadınlara elini öptürür. 3. Sahte mürşidin, sohbetlerinde ve toplantılarında rüyaya çok geniş yer verilir. 4. Hadis-i şeriflere ve ayeti kerimelere ulemanın verdiği manaların dışında manalar verilir. Sünnetler yanlış yorumlanır. 5. Dinin yayılması için değil, kendi tarikatının yayılması için çalışılır. 6. İnsanların hidayete ermeleri için çalışmaktan ziyade istikameti düzgün insanlarla uğraşır ve onlarla meşgul olur. 7. Mekruhlara ehemmiyet vermez. 8. Nafile ibadetleri insanların gözü önünde yapar. 9. Zamanlı zamansız, yerli yersiz insanların gözü önünde ağlar. 10. Çoğu Vahdet-i vücud'a inanır. 11. Namazını hep Mekkede kılıyor diye ve buna benzer nice şeyleri şakşakçılarına yaydırır.İlk zamanlar buna tabi olanlar büyük bir zevk duyar, huzur alır, ibadete bağlılığı artar. Şeytan o kimseyi sahte mürşide bağlamak için ondan vesveseyi kaldırır, o kimsenin kolayca ve zevkle ibadet etmesini sağlar. Fakat daha sonra onu daha büyük ve delalete sokar. 13. Erkek ve kadın mürüdlerine bol keseden halifelikler vererek onları dünya menfaatiyle kendilerine bağlar. Gerçek Mürşid Ağaç nasıl ki, gövdesinden değil de, meyvesinden iyi anlaşılırsa, mürşid-i kâmil olan kişilerde, gösterişli zahir hallerinden değil, meyve ve mensuplarından yani yetiştirdikleri kimselerin güzel hallerinden anlaşılır. Ve bu süretle kendilerine tabi olmak, manevi feyzinden her hususuta istifade etmek caiz ve sahih olur. şöhreti arşa çıksa, hakiki mürşidin misali, meyvesidir. [2] Üveysi İrşad Bir mürşid-i kamil vefat ettikten sonra da istediği bir kimseyi irşad edebilir. Kendi ruhaniyetinden yardım isteyen birine yardımlarda bulunur ve onu manene terbiye eder. İşte bu şekilde cismen değil de manen terbiye olma haline tasavvufta Üveysi olarak irşed olma ha denir. bu hal ilk defa Veysel Karani Hazretlerine vaki olmuştur. Resülüllah Efendimizi bizzat görmemiş ancak, ruhaniyetinden istifade ederek irşad olmuştur. 1- Altun Silsile, Abdülkadir Dedeoğlu, Osmanlı Yayınevi, 2- Süleyman Hilmi Tunahan 3- Mektubat-ı Rabbani 4- Yusuf, 53 5- Araf, 179 

Kaynak Linki : http://www.manevihayat.com/forum/konu/islamda-tasavvuf-nedir.8128/






TASAVVUF NEDİR - Suluovam.biz

2- Tasavvuf nedir? - İnce Meseleler

  İslam dini her çağın özellikle şu hasta asrın şifası; tüm maddi ve manevi, ferdi ve içtimai dertlerin devası; akılların gıdası, gönüllerin şifası; karanlık gecelerin nurlu sabahı, ölümlü dünyanın ab-ı hayatıdır. Fakat, birde adına TASAVVUF denilen çok sevimli ve çok önemli bir şer-i ilim vardır ki, o olmadan imanın tadını duyarak yaşamak İSLAM'ın özünü iç yapısını, ruhunu, mahiyetini, inceliklerini, esrarını kavramak, bu günün ve belki her devrin insanı için çok zordur. Çünkü Tasavvuf KUR'AN ahlakıdır; ALLAH'ü teala yüce kitabında bir ayeti kerimede mealen " Habibim muhakkak sen büyük bir ahlak üzerindesin. " ¹ buyurmakta ve peygamber efendimizin ahlakını meth etmektedir. Tasavvuf ise Rasulullahın deruni ahval ve halatı, şeriatin ince adabıdır. Tasavvuf bencillik değil diğer binliktir, merhamettir, muhabbettir, hizmettir yani kısaca ALLAH için sevmek, ALLAH için buğz etmektir, laf ebeliği ve söz kalabalığı değil samimiyet, ihlas ve hikmettir. O halde sende bu önemli yola gir ve bu tatlı ilimle uğraşarak selameti bul. Çünkibu yol Rasulullahın yoludur, bu yoldan ayrı yaşamak yani KUR'AN veSÜNNET'in dışına çıkmak insanı hüsrana götürür, hani bizlerin hergün namazlarının her rekatinde okuduğumuz Fatiha suresi var, biz orada Rabbimize " Sen bizi doğru yola ilettiklerinden eyle dalalete ve sapıklığa düşenlerin yoluna değil. " ² diye dua ediyoruz ve Rabbimiz olan ALLAH dualarımıza " Habibim sen dosdoğru bir yol üzeresin " ³ buyurarak icabet etmekte ve adeta ey ALLAH'a iman edenler rasulümü örnek alın diye ferman aylemektedir, ZatenAHZAB suresinde bu meale gelen ayeti kerimede mevcuttur, işte şimdi soruyoruz ki hangi akıl sahibi beşer bu ilahi fermana karşı çıkabilir ki? İşte Tasavvuf yolunu baltalamak isteyen ehli küfür bazı müminleri de bu oyunlarına alet ederek alem-i İslam'dafitne rüzgarı estirmeye çalışmaktadırlar, peki bu insanlar Tasavvuf dediğimiz bu şer-i ilimden niçin bu kadar korkuyorlar? Çün ki muhterem kardeşim bu yol Rasulullahın yoludur amaç gaye ALLAHtealanın zati rızasını kazanmaktır, yani ALLAH’ın sevdiği şeyleri yapmak, ALLAH’ın sevmediği şeyleri terketmektir. ALLAH teala hazretleri kafirlerin hallerinden hoşnut olabilirmi, olurmu? İşte her işinde ALLAH rızasını gözeten kişide hoşnut olabilirmi? Olamaz. Bunu da bir kaç misalle özetlemek mümkün, mesela Kübreviyyetarikatının kurucusu Necmettin Kübra KS zalim moğollarla cihadederken şehit düşmüştür, yine İstanbulun fethi esnasındaAkşemsettin KS bu büyük fethin manevi kumandanlığını yapmıştır yine ondokuzuncu asra gelindiğinde Nakşibendi Tarikatının Halidiye Kolu halifelerinden İmam Mansur ve Şeyh Şamilkafkasyayı tam elli altmış sene ruslara mezar etmiştir yine aynı yıllarda Cezayirde Emir Abdul Kadir Libyada Ömer Muhtar Cihad Sancağını son nefeslerine kadar dalgalandırmışlardır yine aynı yıllarda Nakşibendi Şeyhlerinden Ahmed Ziyaüddin GümüşhaneviKS Osmanlı rus harplerine talebeleriyle birlikte iştirak etmiş ve bir çok talebesinin şehadet şerbetini içtiğini gözleriyle görmüştür, yine şimdi o beldelerde o mücahitlerin başlattığı cihad hareketi ise halen devam etmektedir, işte bu ve benzeri misalleri çoğaltmak mümkündür yani her asırda kafirlerle cihad ederken, aynı zamanda da topluma faydalı, yararlı, şuurlu, dinine bağlı, ahlaki değerlere önem verip, her ne şekilde olursa olsun İslama, milletine ve yaratılmışa hizmet eden insanlar yetiştiren bu düşünce yapısı ki kaynağı KUR'AN ve SÜNNET'tir elbette kafirlerin taarruzunauğrayacaktır. Ama ALLAH'ü teala hazretleri bir ayeti kerimede mealen " Onlar ALLAH'ın nurunu ağızlarıyla üfleyip söndürmek istiyorlar, ama ALLAH kafirler hoşlanmasada nurunu tamamlayacaktır. " ⁴ buyurmaktadır yüce Rabbimiz bizleri bu nurlu yoldan ayırmasın amin.

 Yakın zamanlar da bazı kardeşlerimiz “İslamda Tasavvuf peygamber efendimizin zamanında yoktu onun için bu yol bidattir” demektedirler, bizde onlara cevaben deriz ki yukarıda tasavvufun tarifini yaparken KUR'AN ve SÜNNET yoludur demiştik bunun haricinde bir şey söylemek iman dairesinin dışına çıkmak demektir. Muhterem kardeşim yukarıda da zikretmeştik ki bu yol laf ebeliği değil hal yoludur bu ifade gereğince Tasavvuf, bir hal ilmidir böyle de olunca o devirde adı olsun veya olmasın, o hal ta Hz Peygamber zamanında peygamber efendimiz ve onun ashabının üzerinde mevcuttur. Bütün Tarikatların silsilelerine bakıldığı zaman hemen birinci sırada peygamber efendimiz ve akabinde sahabeleri yer almaktadır. Çünki Hz peygamber mutasavvıflarında sultanı idi ve hayatı boyunca tevazuu ile, ibadetlere düşkünlüğü ile hadiseler karşısında davranışlarıyla bu hayat tarzının en güzel bir örneğiydi, mesela ashabına hizmet edişi, yattığı yerin çok küçük ve hüzün verici oluşu ve sahabilerine öğretmenlik yapışı, karnına taş bağlayışı geceleri kalkıp sabahlara dek ibadet edişi örnek olarak yetmezmi?ALLAH Rasulü hiçbir zaman saltanatı arzu etmedi dünyevi hiçbir şeye kıymet vermedi, evinde ve elinde para ve eşya biriktirmedi bu haller aynen ashabında da vardı, ALLAH Rasulüne gelen ilk ayet-i kerimelerin birtanesin de Müzemmil suresinde gece ibadeti emredilmekte ve bu emre binaen Hz peygamberin kendisi ve ashabı, fiilen geceleri kalkıp ALLAH'a tazarru ve niyazla geceyi ihya etmişlerdir. Bu hususlarda Rasulullah ashabına en güzel numuneydi, ashab-ı kiramdan sonra Tabiinin de fiilleri aynen böyle idi. Tasavvuf ve sofi kelimesiyle o zaman tabir edilmeyen özellik,"HAL" olarak mevcuttu, yani Tasavvuf belki isim olarak Hz peygamberin zamanında yoktu ama hal olarak var idi. Eğer Hz peygamber zamanında bu isimler var olsa belki de o zaman İslamın haricinde bir din olarak algılanabilirdi, oysaki Tasavvuf din değil bir ilimdir. Nasıl bir ilimdir? İslama çelik zincirlerle bağlı şer-i bir hal ilmidir, eğer kişi KUR'AN ve SÜNNET üzere yaşıyorsa oda sofidir ve bu yolun yolcusudur. Şimdi o kardeşlerimize hitaben deriz ki, Hz peygamberin zamanında isim olarak hadis, kelam, tefsir, fıkıh (ve kendi dallarına ait kullanılan bir takım özel ifadeleri deyim ve terimleri) vs gibi islami ilimler yoktu şimdi sizler bu şer-i ilimlerin olmadığını ve bunlarında bidat olduğunu söyleyebilirmisiniz? Hatta KUR'AN-I KERİM dahi Hz peygamberin ahirete irtihalinden sonra bugün ki haline getirilmiştir, şimdi kim diyebilir ki bu Hz peygambere gelen vahiy değildir ve vahyi bu şekilde kitaplaştırmak bidattir? İşte bunları söylemek ne kadar doğru değilse Tasavvufun olmadığını söylemekte o derece yanlıştır. İşte adına Tasavvuf denilen bu şer-i ilim semere olarak insanı HAK Teala’nın rızasına kavuşturup kişiyi muhabbeti Resulullah'a, hatta müşahede-i Resulullaha ulaştırır, bu yoldaki büyük mutasavvıflar " Resulullah ile bir anlık irtibatım ve müşahadem kaybolsa kendimi müslüman saymazidim " demektedirler. Bilinir ki iblis aleyhillane Hz peygamberin suretine girememektedir buda demek oluyor ki o takva ehli insanların bu hali güzel ve sahih olup eğer bu insanlarKUR'AN ve SÜNNET üzere yaşamasalar idi ALLAH Teala hazretleri onlara böyle güzel bir hali ihsan edermiydi? Elbetteki etmezdi, şimdi sıra kendi nefsimizi ıslah ederek ve kalbimizi dünyevi kirlerden arındırarak ihlas ve samimiyet ile " İlahi ente maksudi ve rıdake matlubi " düsturuyla gerçek birer mümini kamil olmamız gerekir vesselam.

 


.

TASAVVUF, Diyanet Islam Ansiklopedisi, TASAVVUF Nedir ...

TASAVVUF (التصرّف) İslâm’ın zâhir ve bâtın hükümleri çerçevesinde yaşanan mânevî ve derunî hayat tarzı. Tasavvufa dair yazılan ilk eserlerde sûfî kelimesinin bir unvan biçiminde ortaya çıkışı ve kökeni üzerinde durulduğu halde (bk. SÛFÎ) tasavvuf kelimesinin nasıl türetildiği hususuna bir iki müellif dışında temas edilmemiştir. Bu konuyu ele alan sûfî müelliflerden Ebû Nuaym el-İsfahânî (ö. 430/1038) tasavvufun safâ ve vefâ kelimelerinin birleşiminden geldiğini, bunun yanında zâhidlerin yedikleri çöl bitkisi olan sufâneden, kendisini Kâbe hizmetine adayan kabilenin adı Sûfe’den, Hakk’a boyun eğenlerin uzattıkları sûfetü’l-kafâ (ense saçı) terkibindeki sûfeden yahut ucuz bir giyecek sayıldığı için gurura yol açmayan sûftan (yün elbise) türetilmiş olabileceğini belirtir (Ĥilye, I, 17-28). Abdülkerîm el-Kuşeyrî ise tasavvufun Arapça bir kökten geldiğini gösteren bir delile rastlanmadığını, câmid bir lakap olmasının daha uygun görülebileceğini söyler (er-Risâle, II, 550). Ona göre Hz. Peygamber’in sohbetinde bulunanlara sahâbe, sahâbenin sohbetinde bulunanlara tâbiîn, onların sohbetinde bulunanlara tebeu’t-tâbiîn gibi unvanlar verilmiş, daha sonra dinin hükümlerine büyük bir dikkatle riayet edenlere “âbid” ve “zâhid”, zamanla ortaya çıkan bid‘atlara karşı Ehl-i sünnet seçkinlerinin her an Allah’la birlikte olma ve gafletten sakınma gayretlerine II. (VIII.) yüzyıldan itibaren tasavvuf denilmiştir (a.g.e., I, 52-53). Öte yandan bir tevazu sembolü olan yün elbise giymeleri sebebiyle âbid ve zâhidlerin sûfî diye anılmaya başlandığı ve onların bu hayat tarzını ifade için sûf kelimesinden “tasavvefe” (yün giydi) fiilinin türetildiği, tasavvuf tabirinin bu fiilin masdarı olarak kullanıldığı ileri sürülmüş, bu görüş hem anlam hem dil bilgisi açısından uygun bulunduğu için genel kabul görmüştür. Tasavvuf yolunu benimseyenlere sûfî, ehl-i tasavvuf veya mutasavvıf adı verilmiştir. Batı’da tasavvuf “kâinatın sırlarını, kanunlarını ve bunların üzerinde tasarruf etme yollarını öğreten akım” anlamında “theosophy” veya herhangi bir dinin derunî, ruhanî yönünü belirten “mistisizm” (mystisisme) şeklinde algılanarak İslâm mistisizmi diye ifade edilmiş, ancak tasavvufla mistisizm arasında belirgin farklar bulunduğunun anlaşılması üzerine “sufizm” kelimesi kullanılmaya başlanmıştır. René Guénon tasavvufun aktif biçimde icra edilen bir usulünün oluşu, bir rehber (şeyh, mürşid) önderliğinde yaşanması, rehberlerin Hz. Peygamber’e kadar varan silsileleri, kişinin zevk, anlayış ve kavrayış seviyesine uygun bularak girdiği bir tasavvufî yolun (tarikat) kendine mahsus âdâb, erkân ve ezkârının olması gibi özelliklerinden dolayı mistisizmden tamamen ayrı bir hayat tarzı sayıldığını ortaya koymuştur (Tahralı, KAM, X/4 [1981], s. 28-35). Batı literatüründe artık tasavvuf kavramının da kullanıldığı görülmektedir. Tasavvufla ilgili çok çeşitli tarifler yapılmıştır. Tasavvufun mânevî bir hayat tarzı olarak özelliklerini, Kitap ve Sünnet’le irtibatını, kulun Allah’la ve mâsivâ ile ilişkilerini, kalp temizliği, nefis terbiyesi, güzel ahlâk gibi işlevlerini, sûfînin niteliklerini ve görevlerini belirten bu tariflerin 1000’e kadar çıktığı söylenmektedir. Tanımların çeşitliliği önemli ölçüde tanımı yapan sûfînin o anki mânevî hali ve mertebesiyle ilgilidir. Bu sebeple tariflerin sayısının sûfîlerin sayısı kadar çok olduğu belirtilir. Dede Ömer Rûşenî ve Olanlar Şeyhi İbrâhim Efendi, kaynaklarda dağınık biçimde yer alan tariflerin bir kısmını manzum şekilde bir araya getirmişlerdir. İngiliz şarkiyatçısı Reynold A. Nicholson, Kuşeyrî’nin er-Risâle’si, Ferîdüddin Attâr’ın Teźkiretü’l-evliyâǿsı ve Abdurrahman-ı Câmî’nin Nefeĥâtü’l-üns’ünde geçen yetmiş sekiz tanıma kronolojik sırayla yer vermiştir. Tasavvufu ilk tarif edenlerden olan Muhammed b. Vâsi‘a (ö. 123/741) göre tasavvuf huşû, nefsi hor görme, kanaatkârlık ve alçak gönüllülüktür. Cüneyd-i Bağdâdî tasavvufun dünya ile ilgili şeylerde azla yetinme, kalbiyle Allah’a dayanma, taat ve ibadete yönelme, dünyevî arzulara karşı sabretme, eline geçebilecek şeylerin yararlısını seçme, mâsivâdan uzaklaşıp Allah’a dönme, Allah’ı içten zikretme, vesveseye karşı ihlâsı gerçekleştirme, şüpheye karşı yakīn elde etme, uzaklaşma ve yabancılaşmadan kurtulup Allah ile huzur bulma gibi konuları içerdiğini (Ebû Nuaym, I, 22) ve Hz. İbrâhim’in cömertliği, İshak’ın rızası, Eyyûb’un sabrı, Zekeriyyâ’nın işareti, Yahyâ’nın garipliği, Mûsâ’nın yün giymesi, Îsâ’nın seyahati ve Hz. Muhammed’in fakrı gibi hasletler üzerine kurulduğunu belirtmiştir (Hücvîrî, s. 120). Bazı sûfîler tasavvufun mahiyetini değişik mertebelere göre açıklamıştır. Buna göre ilim mertebesinde tasavvuf kalbin bulanıklıktan arındırılması, yaratıklara karşı güzel muamelede bulunmak ve şer‘î meselelerde Resûlullah’a uymaktır; hakikat mertebesinde tasavvuf mülkün yokluğu, sıfatlara kölelikten kurtuluş ve yaratıcı ile yetinmektir. Hak diliyle ifade edilecek olursa tasavvuf Allah’ın insanları sıfatlarından arındırması, böylece onlara sûfî niteliğini kazandırmasıdır (Serrâc, s. 48). Cüneyd-i Bağdâdî tasavvufu “kulun içinde ikamet ettiği bir sıfat ve vasıf” şeklinde tanımlamış, kendisine, “Bu, kulun mu yoksa Hakk’ın mı sıfatıdır?” diye sorulduğunda, “Hakikatte Hakk’ın, görünüşte kulun vasfıdır” cevabını vermiştir (Hücvîrî, s. 116). “Tasavvuf zâhirde ve bâtında şeriatın edeplerini yerine getirmektir” tarifinde şeriatın edepleri “ilâhî ahlâk” olarak tanımlandığından (Kâşânî, s. 135) tasavvuf ilâhî ahlâkla ahlâklanmak şeklinde kabul edilmiştir. Kur’ân-ı Kerîm’de (el-Bakara 2/200; Âl-i İmrân 3/145; en-Nisâ 4/77; Hûd 11/15-16; el-Ankebût 29/64; eş-Şûrâ 42/20) ve hadislerde (Buhârî, “Riķāķ”, 3; Tirmizî, “Zühd”, 25; İbn Mâce, “Zühd”, 1, 6) müminlerin dünya hayatına ve maddî zevklere dalmamaları, âhirete ve mânevî değerlere öncelik vermeleri hususundaki kuvvetli vurgu sûfîlerin âhiret hayatına dünya hayatından daha fazla önem vermelerine yol açmış, Allah’ı görüyormuş gibi ibadet eden takvâ sahibi bir mümin olabilmek (Buhârî, “Îmân”, 37; Müslim, “Îmân”, 1) tasavvufun gayesi haline gelmiştir. Öte yandan kalplerin ancak Allah’ı zikretmekle tatmin bulacağı (er-Ra‘d 13/28), müminlerin Allah’ı çokça zikretmesi gerektiği (el-Ahzâb 33/41), Allah’ın huzuruna kalb-i selimle çıkmanın uhrevî kurtuluş için gerekli olduğu (eş-Şuarâ 26/89), iyi ve temiz kalplilerin diğer organlarının da iyi ve temiz hale geleceği (Buhârî, “Îmân”, 39; Müslim, “Müsâķāt”, 107) gibi hususlara dikkat çekilmesi, tasavvufî hayatın temeline Allah’ı çokça

Tasavvufun Kaynağı Kur'an ve Sünnettir | menzil.net

Tasavvufun Kaynağı Kur’an ve Sünnettir

Hedefi Allah rızası olan bir hareketin, ilahi ölçülere uyması şarttır. İlahi ölçüler, Kur’an ve Sünnet ile belirlenmiştir. Kur’an ve sünnetin ortaya koyduğu ölçülerin tamamına İslâm denir.

Allah Teâlâ İslâm’dan başka bir din, yol ve hareketi kabul etmeyeceğini açıkça bildirmiştir.[1] Peygamber olarak gönderilen resulü Muhammed Mustafa (s.a.v) ise, dini hayatımızda kendisinin konumunu şöyle belirlemiştir:

“Kim, hakkında bizim (açık veya işaret yollu) emrimiz (ve müsaademiz) olmayan bir iş yaparsa o, (kişi ve işi Allah katında) reddedilir.”[2]

Bu delilleri okuyan veya işiten bir kimse, tabii olarak şu soruları sorabilir:

İslâm’dan başka hiçbir şey Allah katında kabul görmüyorsa, farklı isimlerle hayatımıza giren fıkhî mezheplerin ve terbiye yollarının (meşrep) yani tarikatların durumu nedir?

Bunların İslâm ile alakası nedir?

Eğer İslâm’ın bir parçası iseler, niçin farklı isimlerle anılıyor ve anlatılıyor? Bu değişik isimler ve ekoller dinî birliği bozmuyor mu?

Din bir değil mi?

Bu farklı yollar da neyin nesi!?

İslâm tarihinde mezhepler ve tasavvuf hakkında bu tür sorular hep sorula gelmiştir. Bu sorulara kısaca şu cevabı verebiliriz:

Bütün hak mezhepler ve meşrepler, asla bir din değildir. Ancak dinin tefsirinden ve yaşanmasından ibarettir. Hiçbirisi dini tahrif ve tahrip etmez. Aksine dine hizmet eder.

Her iki ekol de İslâm’ın sukut ettiği ve içtihat yapılmasına imkan verdiği konularda, din adına sözcülük yapmış, mühim vazifeler görmüştür. Konumuz tasavvuf olduğu için biz, mezhepleri değil meşrepleri yani tasavvufi yolun ne olduğunu ele alacağız.

Her şeyden önce tasavvufun doğru anlaşılması gerekir. Tasavvufu bir tabu gibi göstermek yanlıştır.

Tasavvuf akılla anlaşılamaz, dille anlatılamaz, yanına yanaşılamaz bir şey değildir.

Tasavvufun kelime olarak tarifi kolaydır fakat yaşantı olarak tatbiki zordur.

Tasavvuf tenkide açıktır. Doğru ve yerinde tenkitler tasavvufu batıl inançlardan temizler. Yanlış ve usulsüz tenkitler ise fitne olur, düşmanlık ateşini alevler. Tasavvufa hem adım atan hem de taş atan onu iyi tanımalıdır. Yoksa birisi cehalet, diğeri de gaflet ile kul hakkı yemiş, insana haksızlık etmiş olur. Bu ise aynı dünyayı paylaştığı bir insana değer vermemek, onu hiç saymaktır.

Öncelikle şunu kabul etmek gerekir:

Tasavvuf yeni bir din değildir, dini yeni bir anlayışla (samimiyetle) takdim şeklidir. Bu takdim her devre göre az-çok değişse bile, değişmeyen şey onun temel usulü ve hedefidir.

Tasavvuf terbiyesi, Allah ve Rasulünün (s.a.v) öğrettiği edep üzere kurulmuş mânevî bir ahlak eğitim sistemidir. Bu sistemin hedefi, takva ve edeple Allah Teâlâ’nın rızasına ulaşmış olgun insan yetiştirmektir.

Tasavvuf terbiyesinin merkezinde olgun bir mümin (mürşidi kâmil) bulunur. Bu kişiye mürşid denir. Mürşid insanları terbiye yetkisini halktan değil, Cenab-ı Hak’tan alır. İnsanları terbiye etme işi, ilim ve irfan ister. Gerçek anlamda terbiye görmeyen kişi, bir başkasını terbiye edemez.

Tasavvuf Bütünüyle Edepten İbarettir

Bu anlamda büyük mürşid, Ebû Hafs Haddad (k.s) tasavvufun ne olduğunu kısaca şöyle tarif etmiştir:

“Tasavvuf bütünüyle edepten ibarettir. İnsanın yaşadığı her anın, her halin ve her makamın kendine göre bir edebi vardır. Bu edebe her zaman riayet eden kimse, Allah dostu olur.

Edebi korumayan kimse, her ne kadar kendisini güzel bir halde zannetse bile, esasen onun Allah katında yeri ve bir değeri yoktur. Bu kimse kendisinin ilahî huzurda kabul gördüğünü düşünse de, aslında oradan çok uzaktadır.”[3]

İnsanın terbiye edilip eğitildiği bu okula, samimiyetle girilir. Sabredip bu eğitime devam edenler Allah’ın izniyle hedefe ulaşır, ilahi dostluk diplomasını alır. Nihayet bu okuldan edeple mezun olur.

Burada terbiyeden gaye, insana ulaşmak ve onu ilahi terbiye ile buluşturmaktır. İslâm’ın her daveti insan içindir. Dolayısıyla her insanın yaratılışı (fıtrat) farklı farklıdır. Her insanın Allah ile muhabbeti ve münasebeti taşıdığı yaratılışına göre farklılık arz eder.

Bunu mürşid olan Allah dostları, “Allah’a giden yollar mahlukatın sayısıncadır” sözleriyle anlatırlar.

İşte tasavvuf büyükleri, dinin asıllarından hiçbir taviz vermeden değişik usuller kullanarak, insana ulaşmaya ve onu keşfetmeye, kabiliyetlerini ise ortaya çıkarmaya çalışmışlardır.

Mürşidlerin, bir müridin Allah vergisi yeteneklerinin ne olduğunu ortaya çıkaracak bu eğitim sürecine “seyri sülûk” denir.

Tasavvuf büyükleri terbiye metotlarını Kur’an ve sünnetten almışlardır. Bununla beraber insanlığın ortak değerlerini ve tecrübelerini kullanmışlardır. Bu yaklaşımlarında ise“Hikmet müminin yitik malıdır, nerede bulursa onu almaya en fazla hak sahibi odur”[4]hadisini esas almışlardır.

Yine dinimizin tasvip ettiği örf, adet ve maslahat gibi prensiplerden de istifade etmişlerdir. Bizden önceki dinlerin İslâm dinince değiştirilmeyen ölçülerini ve ahlaki değerlerini gerekli oldukça değerlendirmişlerdir. Bütün bunları yaparken şu temel kuralı devamlı göz önünde bulundurmuşlardır:

“Ana ilkelerde taklit yasaktır. Fakat, ilkelerin gerçekleşmesine yardımcı olacak taktik ve metotlarda taklit etmek serbesttir.”[5]

 “Tasavvuf, Hrıstiyan mistisizminden alınmamıştır. Yeni Eflatunculuk adlı felsefi anlayıştan ise asla kaynaklanmamıştır. Hint bilgeliğinden de doğmamıştır. Tasavvufun kaynağı Kur’an’dır.”

Şu halde, ‘Tasavvuf nedir?’ sorusunu, İslâm’a girmeyen, Kur’an ve Sünnet ilmini gereği gibi bilmeyenlere sormak yanlış olur.

Bu soruyu İslâm’ı, temel esaslarından öğrenip tasavvuf yolunu imar eden mimarlara sormak gerekir. Çünkü tasavvuf ayrı bir din değil, İslâm’ın içinde bir anlayıştır. Bu yüzden tasavvufun mimarları onu binlerce değişik açıdan tanıtmışlar ve tarif etmişlerdir.

Bu tarifler, İmam Sühreverdî’nin (632/1234) tespitine göre bini geçmekte, sufi âlim Zerruk’un (899/1493) ifadesiyle de iki bine ulaşmaktadır. Bütün bunlarla anlatılmak istenen şudur:

Tasavvuf güzel ahlaktan ibarettir. Güzel ahlak, Allah Teâlâ’nın edebi ile edeplenmektir. Bu, içi ve dışıyla Allah adamı olmak demektir. Bu güzelliği elde etmenin yolu, samimiyetle Allah’ın Sevgilisi Hz. Muhammed’e (s.a.v) uymaktır.

Ona uyan yüce Allah’a dost olur. Allah’a dost olan kimse, dünya ve âhiretin şerefini bulur, ebediyyen kurtulur. Bu sonuç, her insan için en büyük hedeftir. (Kaynak: Kaynaklarıyla Tasavvuf, Semerkand Yayınları)

 

.

Tasavvuf Nedir? - Altınoluk Dergisi

Tasavvuf, nihâyeti olmayan bir ummandır.Bütün kâinatı içine alan ilm-i ilâhîdir. Bu, tarif edilemez, ancak herkes nasibine, anlayışına, derecesine göre söz eder.

Fahr-i Kâinat Efendimiz Hazretleri bile:

"Ya Rab! Ben Sen'i nasıl senâ ederim.Sen kendini nasıl senâ etdi isen öylesin," buyurmuşlardır.

Fahr-i Kâinat Efendimizin ilmi Cenâb-ı Hakk'ın ilmi yanında deryadan bir katre, diğer peygamberân-ı ızâm hazerâtının ilmi, Sallallahu aleyhi ve sellem ‘in ilmi yanında deryadan bir katre, evliyaullah'ın ilmi de peygamberân-ı ızâm hazerâtının ilmi yanında bir katre olduğuna göre Tasavvuf sonu, hududu, sınırı olmayan bir ilm-i ilâhidir. Bu nihayetsizlik âleminde, herkes nasibine göre bilgiler elde eder. Ve bu elde ettiği bilgi deryadan bir katre mesâbesinde bile olmadığına göre, tasavvuf âleminde, Allah Teâlâ ve tekaddes hazretlerini, kulları, Cenâb-ı Hakk'ın kendisine bahşettiği ilim miktarında görebilir, anlayabilir. İşte mutasavvıflar kendilerine tahsis edilen ilim mikdarınca konuşabilirler. Kimisine Cenâb-ı Hakk'ın manevî hazinesi az açık olmasına rağmen, bazı hâs velilerine ikramı daha geniştir, daha derindir.

Bazı kullar, bu geniş marifetullah sahasında aczini anlar. Hakkın ihtişamı karşısında gözyaşı döker, kimisi bu âlemin yaratıcısına hayran olur, kimisinin bu azamet-i ilâhi karşısında dili tutulur, konuşamaz olur, kimisinin dili açılır, devamlı Cenâb-ı Hakk'ın nimetlerini, lûtfunu, keremini görür, devamlı konuşur. Kimisine dağlar, tepeler, ovalar dar gelir.

Kimisi ufak barakaya girer orada hayat geçirir.

Kimisinin, aşk her tarafını sarar, mal, mülk, evlâd, dünya kâşâneleri istemez, yalnız tek olan Allah'ı ister.

Büyük velilerin dahi nasîbleri ayrı ayrıdır. Birisine verilen diğerine verilmez, birinin bildiğini diğeri bilmeyebilir.

Yalnız bu marifetullah ilmi ile şereflenenler, nihâyette, hepsi Cenâb-ı Hakk'ı bilirler, anlarlar ve bulurlar. İşte bundan sonra ne için yaratıldıklarını Cenâb-ı Hakk'ın azametinin karşısında, kendilerine düşen kulluk vazifelerini, büyük şevk ve aşkla bilerek noksansız îfâ ederler.

Marifetullah ilminde terakki de, kalb, gönül âleminin parlaklığına temizliğine bağlıdır. Hak yolu yolcusunda dört haslet olursa sünûhât-ı Rabbanî gönül âlemine bütün bereketi ve rahmeti ile nüzûl eder. Onlar da şunlardır:

- Kuvvetli ihlâs sahibi olmak.

- Samimi istikamet ehli olmak.

- Gayretli, sebatkâr olmak.

- Tam teslim olmak.

Tasavvuf ehli, güzel ahlâk, sehâvet, merhamet, nezâket, tevâzû gibi güzel sıfatlarla muttasıfdırlar. Herkesle geçimli olub, basîret ve teenni ile ileriyi görürler, her hatt-ı hareketleri Kur'an-ı Kerim ahkâmına ve Sallallahu aleyhi ve sellem Efendimizin ahlâk, âdâb ve ef'aline uygundur.

Bunlar Allah Teâlâ ve tekaddes hazretlerini ve Habib-i edibini canlarından, mal, mülk ve evlâdlarından daha fazla severler.

Eğer bunlara sevgi, sevgi kâsesinden içirilmemiş olsa idi bu yüce bilgi ve makama ulaşamazlardı.

Tasavvuf Hakkında Gönül Sultanlarının

Bazılarının Sözleri

Mahmûd Sâmî -kuddise sirruh- buyurur:

-Tasavvuf, menşe-i 1 âdâb-ı erkân-ı 2 şeriattir.

-Tasavvuf, Allah'a fart-ı muhabbet 3 ve terk-i dâvâdır.4

-Tasavvuf, kimyâ-yı feyz-i iksîr-i hakikattir.

-Tasavvuf, zikri dâimî, hurûc-ı mâsivallah'dır. 5

- Tasavvuf, Şems-i tabân, 6 Bedr-i Kamer 7, Nur-i hikmet cezbe-i ismet, makam-ı hayret, kemal-i rü'yettir. Hülâsa, Tasavvuf, terki terkdir, hâsılı terk-i niyettir ve teslimiyettir.

Ebû Süleyman Dârânî -kuddise sirruh- buyurur:

-Tasavvuf, sûfinin üzerinde Allah Teâlâ'dan başka, kimsenin bilmediği bir takım fiilerin câri olması, ve Allah'dan başka kimsenin bilmediği şekilde Allah'la olmasıdır.

Ebû Bekir Kettânî -kuddise sirruh- buyurur:

-Tasavvuf,tamamiyle ahlâkdan ibâret olup, ahlâkça ziyâde olan tasavvufça da ziyâdedir.

Tasavvuf, safvet ve müşahededir.

Cüneyd Bağdadî -kuddise sirruh- buyurur:

Peygamber Efendimizin izini takib müstesna, hiç bir yol insanı Allah'a götürmez.

Şeyh Ebû Said Ebu'l-Hayr -kuddise sirruh-

-Şimdiye kadar evliyâdan yedi yüz zât tasavvufun tarifi hususunda çeşitli sözler söylemişlerdir. Bütün bu sözlerin özü şu noktada toplanır: Tasavvuf, vakti en değerli olan şeye sarf etmekdir.

İnsanın kıymeti, idrâkinin, zekâsının bu yolun büyüklerinin hakikatlarını anladığı kadardır.

Tasavvuf bilginlerinden maksad, kendini zorlamadan, uğraşmadan her an Allah Teâlâ'ya teveccüh ve ikbaldir. Yani her an Allah Teâlâyı hatırlamakdır.

 

Dipnotlar: 1. Kök. 2. Esas, temel. 3. Fazla muhabbet. 4. İddiayı terketmek. 5. Allah'dan başka her şeyden kaçmak. 6. Parlak güneş. 7. Ayın ondördü.


.

Felsefe: TASAVVUF NEDİR? - felsefe ve tasavvuf - AyMavisi

TASAVVUF NEDİR - Ali Kara

Röportaj: Tasavvuf Yolu - Faruk Dilaver

Geçtiğimiz hafta sizlere bir gönül dostu olan Faruk Dilaver ile onun doğduğu yer olan Vezirköprü'ye konferans vermek üzere gittiğimizi ve kendisinin Seven Dede macerasını anlatmıştım. Bu hafta Vezirköprü'de bir akşam yaptığımız Tasavuf Yolu sohbetini sizlerle paylaşmak istiyorum. Zira biz büyük bir mutluluk ve huzur içinde dinledik bu sohbeti. (Yelda Cumalıoğlu)

 

Bir zata sormuşlar: 'Hocam şeriat nedir, tarikat nedir, hakikat nedir, marifet nedir?' diye. Biliyorsunuz tasavvufi anlamda, şeriat, tarikat, hakikat, marifet diye dört basamaktan bahsedilir. Şeriat kelimesi maalesef biraz yıpratıldı. Ve bunda daha çok bazı ülkelerdeki dini ve siyasi gelişmelerin rolü oldu. Şeriat deyince akla, yanlış imaj geliyor. İnsanları ürküten bir kelime haline geldi. Hâlbuki şeriat sadece Allah'ın emirleri, Peygamberin sünnetidir. Yani dini hükümlerin tümüne birden şeriat denir. Bizim dinimiz, ibadetlerimizin hepsi şeriattır. Biz olaya bu temelde bakıyoruz. Olayın siyasi boyutuna, görüntüsüne girmeyeceğiz.

Allah'ın emirleri, sakınmamız gereken yasaklarının tümü şeriattır. Bu anlamda daha çok zahiri, fiziki yani görüntüye dayalı oluyor. Bunlar da ibadetler, namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, hacca gitmek, kelime-i şahadeti sözlü olarak ifade etmektir.

Tasavvuf boyutuna geçince olay değişiyor. Tasavvufta bir nefis terbiyesi giriyor işin içine. Nefis terbiyesi ağır basar.

Tasavvufta nefis terbiyesi ve ruhun tekâmülü diye bir olay var. Ruhun tekâmülü… Önce nefsimizi terbiye edeceğiz. Terbiye ederek olgunlaşma var. Veya ruhu tekâmül ettirerek olgunlaşma var. Nefsin terbiye edilmesi kısmında tasavvuf ehli nefsi kademelere ayırmıştır.

Bunlar nefsi emmare, levvame, mülhime, mutmaine, radiyye, merdiyye, safiyedir. Emmare nefis, işin başlangıcı. Tamamen kendini düşünen, sadece kendi çıkarları açısından olaylara bakan, hep kendini haklı bilen, menfaatçi, çıkarcı, bencil bir nefis bu. Ondan başkası doğru değil, ondan başkası haklı değil. Hep o haklı. Her yönden her açıdan her şeyi o bilir. Böyle bir nefis! Bu nefis bir anlamda mahlûktur. İnsani boyuta geçmemiş, insani boyuta hiç adım atmamış. Dikkat ederseniz hayvanlar, sadece kendini düşünür, başkalarını düşünmez. Birisinin önünde yiyecek varsa, kapıp onun elinden almaya çalışır. Başkası onun yiyeceğini almaya çalışırsa parçalar. Gücü yetmiyorsa kaçar. Emmare nefis kimseyi düşünmez. Sadece kendi çıkarını düşünür. Her yaptığı doğrudur. Yaptığından pişman olmaz.

Bir de iftihar eder! Birine bir kötülük yapar. 'Hak etti de yaptım!' der. Dedikoducudur. Dedikoduyu, fitneyi sever. İyi huylardan pek yoktur onda. İyi huylardan pek nasibini alamamıştır. Aklınıza ne kadar olumsuzluklar geliyorsa emare nefiste mevcuttur. Kendimizi bir kontrol edelim. Dedikoduculuk var mı, iki yüzlülük yapıyor muyuz? Haset, fesat var mı? Kıskançlık var mı? Adamın evine girip ekmeğini yiyip, kapıdan çıktığında arkadan konuşuyor muyuz? Bunlar varsa biz emare nefisteyiz.

Arada bir yaptığımıza pişman oluyor muyuz? Bir de yanlış yaptığımız zaman üzülme var mı? Pişman olup Allah'tan af dileme var mı? Pişmanlık, nedamet varsa, yanlış yaptığına üzülüyorsa, levvameye nefise geçilmiş demektir. Levm eden, kendini eleştiren nefis... Yani kendimizi zaman zaman eleştiriyorsak, mutlu olalım, sevinelim. İnsanlığa ilk ardımı atmışız. Artık bizim önümüz açık. İşte levvame dediğimiz bu boyutta insan emirlere uyup yasaklardan biraz sakınırsa cennete gidebiliyor. Levvamiye adım atmak şart. Emmarede bir adamın cennete gitmesi mümkün değil. Ama pişman olacağız, nedamet olacak içimizi pişmanlığın ateşi yakacak. İşte o zaman levvameye geçmiş oluruz ve o zaman cennetin kapısı açılır.

Pişman olduğunuz an, hissediyorsunuz değil mi? Göğsünüzün ortasında bir yanma oluyor. Oradaki yanma, sizi ahretteki yanmadan kurtarıyor. Onun için burada yanlışlarınızdan ötürü yanalım biraz... Yanalım ki diğer tarafta yanmayalım!

Korkmayın, kendinizi olabildiği kadar eleştirin! Başkasını eleştirmede ölçülü davranın ama kendinizi eleştirmede merhamet etmeyin. Eleştirin kendinizi, korkmayın! Ne kadar eleştirirseniz o kadar faydalı. Gözünün yaşına bakmayın bu nefsin. Onun bencilliğini yıkın. Ne kadar çok eleştirir, ne kadar çok pişman olursanız, o kadar çabuk olgunlaşırsınız. Olayın tasavvufi boyutu bu…

Ondan sonra bir de bakarsınız ki gönlünüz yumuşamış, bir hafifleme olmuş. Göğsünüzde, kalbinizde bir muhabbet, açılma, hoşluk başlamış. Derken ara sıra kalbinize ilhamlar gelmeye başlıyor. Oturup kendinize, gönlünüze bir ilham geliyor, sonra o iş oluyor. 'Allah Allah!' diyorsunuz. Halk arasında ne diyorlar: Bana malum oldu! İşte malum olma bu. Kendiliğinden değil bu. Hiç kimse kendiliğinden bir şeyi bilemez. Ancak ilham gelir. Yüce Yaradan bildirirse bilir.

Bu ilham da iki kanaldan gelir: Birisi rahmani, birisi Şeytani. Şeytan'ı tanıyorsunuz değil mi? Emmare nefisin dostu o. Emmare nefis ondan ilham alır. Biz buna vesvese deriz. Ondan ilham alır ve onun önerdiklerini yapmaya çalışır. Rahmani ilhamlar haktan gelir.

Efendim nasıl ayırt edeceğiz, hangi frekansta olduğumuzu, nasıl bileceğiz? Tasavvuf büyüklerinden Abdülkadir Geylani diyor ki: 'Tereddüt ettiğin zaman, şunu oku: Bismillahirrahmanirrahim. La havle vela kuvvete illa billahil aliyyil azim…' Çünkü Sen ayıramazsın. Sen ancak Allah'a sığınabilirsin. İlhama karşı Allah'a sığın. O zaman Şeytani ilham kesilir. Senin yapacağın bir şey yok. Yapacağın tek şey Allah'a sığınmak…

Bir de kıyas yapacaksın. Allah'ın emirlerine ters düşüyor mu diye. Kitabın hükmüne ters düşüyor mu? Peygamberimizin hükmüne ters düşüyor mu? Onlara uygun olması lazım. Bir gün Abdülkadir Geylani hazretleri yolda giderken, gökyüzünü kaplamış dehşet görüntüde bir varlık, 'Ey Abdülkadir kulum!' diyor, 'Senin rabbin benim. Beni dinle. Seni namazdan, oruçtan muaf tuttum. Bırak artık oruç tutma, namaz kılma!' diyor Geylani hazretleri şöyle bir an duraklıyor. Sonra diyor ki: 'Defol lanet Şeytan!' Şeytan hemen insan suretinde geliyor karşısına. Diyor ki: 'Allah aşkına nasıl anladın? Bari onu söyle!' Geylani hazretleri cevap veriyor: 'Önce ilmimle anladım. Allah'ın nidası bütün istikametlerden gelir. Aynı anda her yerden gelir. Seninki tek istikametten geliyordu. İkincisi, Allah fahri kâinata, âlemlerin övüncü olan Muhammed'imize böyle bir serbestliği vermedi, bana niye ersin? Kıyas ettim. Allah ona böyle bir serbestliği vermiyorsa, bana niye versin diye düşündüm ve bunun olamayacağını anladım Son nefesine kadar Peygamberimiz ibadetlerini yaptı. Niye beni muaf etsin? İşte bunun için senin Şeytan olduğuna hükmettim!'

Rivayete göre Şeytan Abdülkadir Geylani'ye 'Sen çok büyük insansın, bana dua et de şu görevden kurtulayım!' diyor. 'Ben Allah'ın işine karışmam!' diyor Geylani.
Bu ilhamlara dikkat etmek lazım. Yani kulun hayrına mı geliyor, şerrine mi geliyor? Bu nokta çok tehlikeli. Birçok insan, tasavvuf erbabı, hakikatle uğraşan insan, gerek ferdi, gerek eğitimle bunun peşinde olan birçok insan kendini evliya zannediyor. 'Tamam! Gönlüme gelenler çıkıyor. Aman Allah'ım! Ben oldum, ben uçuyorum…' der. Varlığa girer. Varlığa girdiği an tepe takla gider. En dibe vurur. 'Ben neymişim!' dediği zaman devrilir.
Sonra aklı başına gelir, 'Eyvah!' der ve kalbimin güzelliklerini yitirip hoşlukları kaybettiğini anlayınca yeniden çabalamaya başlar. Tekrar kendini eleştirir: 'Sen ne biçim adamsın ey filanca?' diye kendine verir, veriştirir, ağlar ama çabuk toplanır. Daha önce olayı bildiği için, kendini çabuk yener.

Peygamberimiz ne demiş savaştan dönerken? Düşman saldırısına karşı mücadele ediyor, düşmanı püskürtüyor. Sonra diyor ki: 'Küçük savaştan büyük savaşa geldik!' İşte o büyük savaş nefsinle savaş. Onu yenebilmek. Esas mücadele o. Kendini yenebildiğin zaman asıl pehlivan olursun. Hiç kimse ile uğraşma, kendini yen!
Kendinden korkan adam sürekli kaçar. Ona cesaret vermek lazım. Önce cesur ol! Önce kendine karşı mücadele et. Kendini topla. Ondan sonra da doğru neyse, doğrudan ayrılma. Doğruyu yanlışı ayır. Faruk ol. Faruk nedir, doğruyu yanlışı ayırt eden, fark eden. Doğru ile yanlışı fark edeceksin. Ondan sonra doğrunun tarafını tutacaksın.
Hep doğrunun yanında ol! Devamlı bir konuya baktığın zaman objektif bak, gerçekçi bak, taraf olma! Doğrunun yanında ol. İki kişi münakaşa ediyor, onları ayrı ayrı dinle. Onların söyleyiş biçimden etkilenip taraflı olma. Kim olursa olsun haklının yanında ol. Sen doğrunun yanında olmaya başladın mı ilham almalar artar, tekâmül devam eder. Gönlün iyice açılır. Sende bir memnuniyet olur. Yaradan'ından memnun olmaya başlarsın. Rıza halindedir. Dersin ki, 'Ben hayatımı seviyorum. Ben razıyım!' En son nereye gelirsin biliyor musun? 'Kaderimi seviyorum!' dersin. 'Kaderimi seviyorum…' Bu sözleri söylemeye başlarsın. 'Ben senden razıyım Yarabbi. Dünyaya yüz defa gelsem, aynı kaderi yaşarım!' demeye başlarsın.

Önce tatmin oldun, sonra ilhamlar geldikçe kalbin yükseldi; ilhamlar geldikçe iman yükseldi. O kadar yükseldi ki kalbin tatmin oldu. Neredeyse 'Gördüm, duydum!' diyeceksin. Görmeden 'Gördüm!' diyecek hale geldin yüce Yaratan'ı. 'Duymadan duydum!' diyeceksin neredeyse. O noktaya gelince duymadan duymuş gibi olunca, Rabbin sana o anda hitap eder: 'Ey tatmin olan kulum!' der, 'Ya mutmaine!' der. 'Benimle tatmin olan, varlığım hakkında hiç tereddüdü olmayan kulum!' der. Şimdi 'Sen benden razı olan, ben de senden razı oldum. Bana gel!'
İşte bu noktada Yarada bize ispat ediyor kendini. İşte bu nokta artık hakiki evliyalıktır. Mülhimeden mutmaine geçiyor. Tatmin olmuş kul… Ondan sonra düşme olmaz. Niye düşme olmaz? İspat verdi. Ve kul kalbine döner, kendi kalbine. Kendi kalbindeki gözüyle hakkı kalbinde müşahede etmeye başlar. Hiç duymadığı bir şekilde, tahmin edemeyeceği şekilde seyretmeye başlar. Kalbindeki gözüyle, kalbindeki Yaradan'ını seyretmeye başlar. Orada seyreder çünkü kâinatta onu göremez. Çünkü o kâinata sığmaz, fiziki âleme sığmaz. Cenabı Hak, 'Ben kâinata sığmam, beni seven mümin kulumun kalbine sığarım. Kulum beni kalbinde arasın. Ne gökte arasın, ne yerde arasın, kalbinde arasın…' diyor. İşte müşahede başlayınca iman biter artık. İman nedir? Gaybı kabul etmiş. Gözüyle görmediği, kulağıyla duymadığı yüce varlığı kabul etmedir. Bu imandır. Diliyle ikrar, kalben tasdik etme. Ama onu görünce, duyunca iman kalır mı? İman devri kapanır, ispat devri başlar. Artık o kul geri dönemez. O kul Şeytan'a dönemez, Şeytan'a uymaz. Dümdüz olur. Artık onun nefsi mahlûk olmaktan çıkmıştır. Onun nefsi olgun insan olmuştur. O mutlu kuldur artık. Onu dünyada hiç bir şey üzemez. Ne yokluk ne dert, sıkıntı, nereden geldiği bilir hepsinin, boynunu büker geçer. Allah, o kulunu yormaz. Denemeler bitmiştir. O kul, Allah verirse de razı vermezse de razıdır. Rıza ağır basar. Diyor ki, "Artık seni seviyorum, seni seviyorum. Yazdığın kaderi de seviyorum. Çünkü onu sevgilim yazdı. Sevgilinin yazdığı kaderi nasıl sevmem? Onu da seviyorum... İşte mutmainden sonra nefsi raziye geliyor. Rıza. Kul razı, Rab razı. Mükemmel mutluluk var. Ondan sonra daha tekâmül ediyor kul. Bütün sıfatları Allah'tan biliyor. Konuşma Allah'tan, duyma Allah'tan. 'Ben onun baser sıfatıyla görüyorum, semi sıfatıyla duyuyorum, kelam sıfatıyla konuşuyorum. Yahu ben Allah'la yaşıyorum! Tüm sıfatlarıyla yaşıyorum. O zaman hakikatte yaşayan kim? Bende yaşayan kim?'

Bunlar açılıyor. Bu nokta şöyle bir nokta: Karanlıkta ışık yok. Işık görünmüyor. Işık olsa karanlıkta görünecek. Ama gündüz olunca ışıkta ışık hiç görünmüyor. Karanlıkta ışığı fark edersin. Gündüz oldu ışıkta ışığı göremezsin. Çünkü her yer ışıktır. Ne görünür? Renkler görünür. Kırmızı, yeşil, sarı mavi… İlkbahar geldi, renkler ortaya çıktı. Renkleri görüyoruz. Kırmızı çiçek, mavi gökyüzü, sarı çiçek diyoruz. Ondan sonra devamlı renklerden bahsediyoruz. Gördüğün renkler eşyaya ait değil ama sen diyorsun ki 'kırmızı çiçek'. Kırmızı, çiçeğe ait değil. Yeşil, çimene ait değil. Onlar ışığın sıfatları. Yani kırmızıyı gördüğün zaman 'ışığı gördüm' diyeceksin. 'Sarı çiçek' demeyeceksin, 'ışığın sarı rengini gösteren çiçek' diyeceksin.

Buradan hakkın sıfatlarına geçelim. O zaman cömert insan yok, yardımsever insan yok. Bağışlayıcı insan yok, hoşgörülü yok. Yaradan'ın cömertliğini gösteren insan var. Yaradan'ın bağışlayıcılığını, hoşgörüsünü gösteren insan var. Onun konuşmasını gösteren insan var. Kelam sıfatını gösteriyor. Yani sıfatlar Hakk'a ait. Nasıl renkler ışığa aitse sıfatlar da Rabbe ait.

Buradan nefsi merdiye geçiyor insan. Ondan sonra nefsin bir makamı kalıyor: Nefsi safiye. Bu makam Hazreti Muhammed'inizin olduğu makam. Sada makamı. Pür sada...

Ancak Mustafa olanlar bu makama ulaşabilir. O makamda melekler 'Ya Mustafa!' diye hitap eder. Oraya gelmek çok zor ama Allah dilerse getirir. Allah dostlarından bazıları o makama gelmiş. Belli olmaz. Biz ümitli olacağız. Ferhat'a demişler ki, "Sen deli misi, bu kazmayla dağ delinir mi?' O da demiş ki, 'Ben de biliyorum ama ne yapayım? Kazmayı bırakayım mı? Hiç olmazsa sevdiğim der ki benim için koca dağı delmeye çalıştı. Hiç olmazsa onun gözünde yücelirim. Onun gözünde hain olmaktan daha iyidir.' İşte tasavvufun özü bu.

Bunun yanında ruhun tekâmülü olan başka bir tasavvufi yol var. Onda nefisle uğraşmıyor, doğrudan ruhu teşvik ediyor. Ruhun yücelmesine çalışıyor. Onda da çeşitli makamlar var. Tasavvuf kitaplarında bu okunabilir.br> Özellikle bu konuların tamamı, en ince detayına kadar bizim hakikat kitabımızda mevcut. Önce Hazreti Âdem'in yaratılışı, dinimiz, ibadetlerimiz. Sonra tasavvuf, sonra hakikat. Bunları anlamak için Allah dostu diyor ki: 'Şu dört kişinin başına vurun, gelin!'
Vurup geliyorlar. Hangisinin ne tepki verdiğini soruyor. 'Birinci dönüp tokat attı, ikinci tam karşılık verecekti ki başını sağa sola çevirdi, sonra vazgeçti. Üçünü başına vurulunca dönüp baktı, sonra kafasını geri çevirdi. Dördüncü hiç geri dönüp bakmadı'.
Bunun üzerine şöyle diyor:
'İşte birinciye vurdun ya, dönüp o da sana vurdu; bu şeriat eli. Kısasa kısas yaptı. İkincisi tasavvuf ehli. Ona vurdun, döndü, tam sana vuracaktı, nefsine hâkim oldu. Mücadele etti nefsiyle vazgeçti.
Üçüncüye vurdun. Döndü baktı kim vurdu diye. Haktan bildi.
Dördüncü her şeyi haktan bildi. Dönüp bakmaz bile. İşte o marifet ehli.'
Hakikat, haktan gayri her şey masivadır. Ne kadar dünyalık varsa Hak'tan gayri hepsi masivadır.
Masivadan gayrısına da hakikat denir. Haktan yana olan her şey hakikat.
Marifet de Allah'ı bilme kabiliyeti, Allah'ı bilme yeteneği. Allah o yeteneğimizi açsın...
Tellak hamamda biliyorsunuz insanları yıkar. Âşıklar da insanları temizlemeye çalışır. Manevi tellaklık yapıp, aydınlatmaya çalışır. Hakikat hamamında onları yıkarlar.

Âşıklar hamaldır, Hakk'ı taşır. Yükleri çok kıymetlidir. Gönüllerinde Hak taşırlar. Allah'ı gönüllerinde taşırlar. O noktada Yunus Emre ne diyor, Mevlana ne diyor? 'Sanma ki beyhude döner, vecde gelen âşıklar. Hakkı kucağına alıp öyle sema ederler. Sanma ki angaryadan döner, boşuna döner, vecde gelen âşıklar.' Hakkı kucağına alıp öyle sema ederler. Öyle kendi etrafında dönerler. Kendi etrafında niye dönüyor bu? Artistlik olsun diye mi?

Turistler geliyor, iki tane adam kiralayıp 'hadi dön ağabey' diyoruz. Sema öyle dönülmez. Turisti çağırsın, gerçek mahiyetini anlatırsın, gerçekten döner adam. Böylece turistin gönlünde de bir şey canlanır. Ama parayla bu iş olmaz. Çünkü sema, kalbinde Allah'ı bulan insanın tavaf etmesidir. O kalbin etrafında dönmesidir. Sema tavaftır. Hakiki tavaftır. Ne diyor Allah dostu? Kâbe'yi insanoğlu İbrahim'e yaptırdın ama benim kalbimi bizzat kudret elinle yaptın! Asıl Kâbe benim kalbim! Ben tavafımı kendi etrafımda yaparım, seni etrafında dönerim. Kâbe'de senin nurun var, benim kalbimde senin zatın var. Ben senin zatının etrafında dönerim.'

Gerçeği öğreneceğiz. Daha detaylar var. Bu hakikati tamamladık Allah'ın izniyle. Sonra akıbeti yazdık. Akıbette baştan sona esmalar. Üç kaynak var: Esmalar, Kuran ve hadisler. Üç kaynaktan bir kitap yazdık. Onda yorum yok. Esmalar kimi anlatıyor? Allah'ı. Allah sıfatlarıyla bilinir. Esmalarla Allah'la tanışıyorsun akıbette. Sonra ne oluyor? Allah'ın kitabına uyuyorsun. Sonra Allah'ın elçisini tanıyorsun. Allah'ın elçisi içimizden seçtiği bir insan… Nasıl birisi olduğunu tanıyorsun.


.

Tasavvuf Nedir, Tasavvuf Ehli Kimdir ? - Guraba Mecmuası

En Çok Okunanlar

• Molla Hüseyin El-Batevî ve Kürtçe Mevlid-i Şerîfi
• Hüseyin Avni | Rıhle Dergisi Soruşturma Cevapları
• Dilde ve Kur'ân’da Mecâz Yok mudur?
• “Yüzü Suyu Hürmetine” İstemek Sünnette Yoktur ve Ebû Hanîfe’ye Göre Yasak mı dır.?
• Ebubekir Sifil Hocaefendi : İstiğase vardır
• İbni Teymiyye Kimdir ?
• Allahın Hükümleri, Yani Kanunları İle Hükmetmeyen Kafir Olur mu, Olmaz mı.?
• Hüseyin Avni Hoca'dan İslam Alimi Uyarısı Yazısına Açıklama

Son Eklenenler

• Ebubekir Sifil Hocaefendi : İstiğase vardır
• Resûlüllah Sallâhu Aleyhi ve Sellem’den Dünyada Şefâat İstenmez mi ?
• “Sadece Sana İbâdet Eder Sadece Senden Yardım İsteriz” Ayet-i Vefat Etmiş Salihlerden Yardım İstenemeyeceği Manasına Gelir mi ?
• Ölüden Ne Yardım Ne de Başka Bir Şey İstenmez mi.?
• Dua İbadetin Ta Kendisidir Hadisinin Tahlili
• Evliyânın Mü’minlere Yardımı Olur mu ?
• Ölüler Diriler İçin Düâ Etmezler mi?
• Kabirlere Gidilip Şifâ Bulunabilir mi?

tasavvuf Felsefesi Nedir - Eğitim Platformu

Tasavvuf Nedir – Tasavvuf Ehli

Tasavvuf Nedir

TASAVVUF Yorum Yazabilirsin 28 Görüntülenme