Tarih boyunca insan, çeşitli açılardan ele alınarak değerlendirilmeye tâbi tutulmuştur. Felsefeciler onda aklı ön plana çıkararak, “vahy”i inkâr etmişlerdir. Seküler sistemde madde ve görülen obje esas alınarak, maneviyat ve din yok sayılmıştır. Ekonomistler insanı, Ekonomik İnsan (Homo Economicus) olarak görmüşlerdir. Taylor’un insana yaklaşımı ise, “insan bir makine” şeklinde olmuştur.

17. ve 18. Yüzyıllarda Batı dünyası, genelde Materyalizm inancına teslim olarak, yüce Allah’ı bile maddileştirerek O’na “baba” ve “oğul”luk isnadında bulunmuştur. Bu durum, hakiki semavî dinden uzaklaşan bir toplumun, inanç sarhoşluğunu göstermektedir.

Hâlbuki İslam, insanı bir bütünlük içinde maddî ve manevî yapısını dikkate alarak, ona dünya ve âhireti için doğru yol olan “hidayeti/saadet”i göstermiştir.

Burada şu soru ile karşılaşabiliriz: Acaba insan, nasıl bir varlıktır? İslam ve diğer sistemler insana nasıl bakmaktadır? İslam ve Batı toplumlarının insana davranışları nasıl olmuştur?

Şimdi bu soruların cevapları, şu başlıklar altında karşılaştırmalı olarak ele alınabilir:

1. HÜRLÜK ve SORUMLULUK

Bu konu İslam ve Batı toplumlarında kısaca şöyle açıklanır:

1. İslam Toplumunda

1) İslam dinine göre insan, temiz, günahsız ve hür olarak dünyaya gelir.

Ayet-i kerime’de insanın, “ahsen-i takvim/en güzel biçimde” (Tîn sûresi, 4) yaratıldığı bildirilir. Bu hüküm, insanın akıl, muhakeme gücü, zekâ, irade, nefis ve çeşitli kabiliyetlerle donatılmış olduğunu gösterir. Bu özellikleriyle o, diğer yaratıklardan farklı bir “fıtrat/yaratılış” oluşturmaktadır.

Nitekim hadis-i şerif’te insanın, (İslam) fıtrat(ı) üzere doğduğu beyan edilir (Buhârî, Cenâiz 92). Buradaki fıtrat ile, yaratanını tanıyacak, bilecek, “bir”leyecek ve O’na gerekli kulluk görevlerini yerine getirebilecek yeteneklere ve özelliklere sahip olduğu, anlamındadır. Bu hüviyetiyle o, hayvan cinsi, bitki ve cansız varlıklardan ayrılmaktadır. Melekler ise, nefisleri olmadığı için iradelerini sadece tâat ve ibadette kullanabilen, cinsiyetleri olmayan ve asla isyan etmeyen mübarek varlıklardır.

2) İslam’da insan, âkıl bâliğ olunca/erginlik çağına erince, mükellef/sorumlu olmaktadır. Bu, kişinin söz ve davranışlarından -leh ve aleyhte- sorumlu olduğunu ifade ettiği gibi, dinî emir ve yasaklar karşısında mes’uliyetini de

göstermektedir.

3) İslam dininde kişi, ancak kendi söz ve fiillerinden sorumludur. Başkasının işlediği bir günahtan asla mes’ul/sorumlu değildir. İslam’da ferdî/kişisel sorumluluk esastır.

4) Müslüman bir kişi, işlediği günahının affı için ancak Allah’a yalvarır, tevbe ve istiğfar eder. Günahları, ancak Allah affeder.

2. Batı Toplumunda

Hristiyanlara göre insan, günah yüklü/günahkâr olarak dünyaya gelir. Bu günahtan kurtulabilmesi için papaz vasıtasıyla “vaftiz” yapılması gerekir. Bir Hristiyanın günah suçunun affedilmesi, ancak Hristiyan bir din adamı aracılığı ile olmaktadır.

2. KÖLELİK

Kölelik, bir insanın başka birinin malı ve mülkü olması, demektir. Başka bir kişinin malı ve mülkü olan kişiye köle, memlûk veya kul; köle sahibine ise efendi veya mevlâ denir.

Çok eski tarihlerden beri savaşta esir düşenler, ağır suç işleyenler, borcunu ödeyemeyenler, korsanlar tarafından kaçırılanlar köle kabul edilir, köle pazarlarında satılırdı.

1. İslam Toplumunda

Kölelik, ârizi bir durumdur. Hazret-i Peygamber İslam’ı tebliğe başladığı zaman, kölelik sistemi dünyada mevcuttu. İslam, köleliği tedricen kaldırma yönünde âyet (Nisâ,92) ve hadislerle müeyyideler getirmiştir.

Hadis-i Şeriflerde buyruluyor:

1) Yönetici olarak başınıza Habeşli bir köle dahi gelse, ona itâat ediniz (Dârimî, Mukaddime, 16; İbn Mâce, Mukaddime 6, Cihâd 39).

2) İslam dünyasına gelince, kölelere zulüm şöyle dursun, onlar, toplumun en yetkilisi Resûlüllah tarafından koruma altına alınmış ve “efendi” makamına/statüsüne çıkarılmıştır.

3) Bir köle olan Bilâl Habeşî radıyallahü anh, âzat edilerek Peygamber aleyhisselâm’ın müezzini olmuştur.

Hazret-i Ömer radıyallahü anh buyurdu: "Ebû Bekir, efendimizdir, o, seyyidimiz/efendimiz olan Bilâl’i âzat etmiştir (Buhârî, Fedâilü'l-Ashâbi'n-Nebi 23).

Bilâl Habeşî hazretleri, 44 hadis rivayet etmiştir. Buhârî ve Müslim’de rivâyetleri bulunmaktadır.

2. Batı Toplumunda

Kölelik, Orta Çağ’ın bitimine kadar, Batı toplumunun iktisadî ve sosyal açıdan ayrılmaz bir parçası olmuştur.

Batı dünyasında, feodalizmin tarih sahnesinden çekilerek yerini burjuva ekonomik sistemine bırakmaya başladığı ana kadar kölelik kurumu, emek veriminin düşük ve teknik imkânların son derece kısıtlı olması sebebiyle en önemli üretim aracı olagelmiştir. Son derece ağır şartları haiz olan köle hayatında, ancak 19. yüzyıl sonlarından itibaren bir miktar şeklen düzelme meydana gelmiştir.

Batı toplumu, özelikle Fransa, İngiltere, Belçika, Afrika ve Okyanus adalarındaki insanları, yüzyıllar boyunca köle olarak kullanmışlardır.

17. yüzyıldan itibaren Afrika kıtasının birçok ülkesinde sömürge oluşturmaya başlayan Hollanda, çeşitli yerlerde koloniler kurdu. Güney Afrika'nın ilk sömürgeci ülkesi olmuştur. Ümit Burnu'nda bulunan Cape Town kentinin temellerini attı. Güney Afrika'yı köle ticaretinde merkez olarak kullandı. Özellikle Cape Town'da topladığı köleleri gemilerle Amerika ve Avrupa kıtalarına götürdü. Tarihçilere göre, 1795 yılında Cape Town'un nüfusunun üçte ikisi kölelerden oluşuyordu.

3. KÖLELERE DAVRANIŞ

1. İslam Toplumunda

Peygamber aleyhisselâm Veda Haccı’nda bütün dünyaya şöyle seslenmiştir:

1) Ey insanlar! Kölelerinize (hizmetinizde ve emrinizde olanlara) karşı iyi davranınız. Kölelerinize (hizmetinizde ve emrinizde olanlara) iyi bakınız. Onlara da yediğinizden yedirmeğe, giydiğinizden giydirmeğe çalışınız. Eğer affedemeyeceğiniz bir suç işlerlerse, kendilerini bırakın, onlara izin veriniz. Fakat (onlara, güçsüzdürler diye) asla eziyet ve işkence yapmayınız (Ahmed, Müsned, M. Medeniyyîn H. No.15.813 [M. Şâmile: 16.409]).

2) Köleler, sizin kardeşlerinizdir. Kimin elinin altında (köle veya hizmetçi) kardeşi bulunursa, ona yediğinden yedirsin, giydiğinden giydirsin (Buhârî, Itk/âzad 15).

2. Batı Toplumunda

Batı’da “köle”ye insan gözüyle bakılmaz. Kölelik, kâğıt üzerinde 1789 ve 1948’de kalktıktan sonra, köleler ve köle gibi addedilen siyahî göçmenler, hiçbir zaman normal vatandaş statüsüne kavuşamamışlardır. Özellikle Amerika’da ve Fransa’da mahalleler, okullar, otobüsler, lokantalar ve alışveriş merkezleri ayrılmıştır. Ayrılmadığı durumlarda ikinci sınıf vatandaş/“köle insan” algısı Batı’da hiçbir ülkede değişmemiştir.

Fransa’da 27 Haziran 2023’de Cezayir asıllı 17 yaşındaki Nahel öldürüldü. Siyahî göçmen olduğu için öldürüldü.

4. KÖLELİĞE SON VERME

1. İslam Toplumunda

İslam dini, 1400 küsur sene önce bütün dünyada yürürlükte olan kölelik sistemini ortadan kaldırmak için Müslümanın işlediği bazı suç ve günahların kaldırılması ve affedilmesi yönünde, “köle azat etme”yi bir yaptırım olarak öngörmüştür.

Ayet-i kerimelerde buyruluyor:

1) Mücadele, 3. 2) Nisâ, 92. 3) Mâide, 89.

Hadi-i Şeriflerde buyruluyor:

1) Kim Müslüman bir köleyi âzat ederse, Allahü teâlâ onun her uzvuna karşılık âzat edenin bir uzvunu Cehennem ateşinden kurtarır (Buhârî, Keffârât 6; Müslim, Itk/Âzad 6; Tirmizî, Nüzûr 14).

2) “Hangi köleyi âzat etmek daha faziletlidir?” diye Resûlüllah’a soruldu. O da:

Sahibi yanında en kıymetli ve fiatı en yüksek olanıdır.” Buyurdu (Buhârî, Itk 2, Keffârât 6).

2. Batı Toplumunda

Batı devletleri, köle azat etmek şöyle dursun, dünyanın birçok yerinde “köle pazarları” kurmuşlardır.

5. IRK ve RENK AYIRIMI

1. İslam Toplumunda

İslam dini, insanlar arasında ırk ve renk ayırımını kesinlikle âyet ve hadislerle yasaklamıştır. Şöyle ki:

1) Ey insanlar! Şüphe yok ki, biz sizi bir erkek ve bir kadından (Hazret-i Âdem ve Havva’dan) yarattık. Birbirinizi tanımanız için sizi milletlere ve kabilelere ayırdık. Allah katında en değerli olanınız, takvaca en ileride olanınız (Allah’tan en çok korkanınız)dır (Hucûrat,13).

2) Dikkat edin! Arab’ın Arap olmayana, Arap olmayanın Arab’a; beyazın siyaha, siyahın beyaza bir üstünlüğü yoktur. Şeref ve üstünlük, ancak takva/Allah’tan çok korkma iledir (Ahmed, Müsned, Hadis No. 22391).

2. Batı Toplumunda

Batı’da ırk ve renk ayırımı en şiddetli bir şekilde hâlen devam etmektedir:

1) Medeniyetin beşiği kabul edilen Batı dünyası, yüz yıllar boyunca insan haklarını ihlâl ederek kölelere zulmetmiş ve siyahî renkte olanlar, potansiyel suçlu sayılmıştır. Tarih bunun şâhididir.

2) Ancak 18. ve 20. yüzyıllarda (1789 - 1948) kâğıt üzerine kaydettikleri “insan hakları”nı bir türlü kalplerine indirememiş ve uygulamaya geçirememişlerdir.

3) Renk ayırımını ABD çok şiddetli bir şekilde hâlen sürdürmektedir. Bunun

en tipik örneğini ABD’de siyahî bir vatandaş olan George Floyd’un, boğazına basılarak öldürülmesi teşkil etmektedir (Yıl: 2020). Böyle siyahîlere karşı binlerce örnek vardır.

4) Bilindiği gibi İngiltere Kraliyet ailesinden Prens Harry - “bebek, beyaz mı, siyah mı doğacak/bir de siyah doğarsa..?” endişe ve söylentilerine dayanamayarak - bütün unvanlarını bırakarak ülkesini terk etmiştir.

6. DİN ve MEZHEP AYIRIMI

1. İslam Toplumunda

İslam toplumunda Müslüman olamayan kişilerin hangi şartlara uyarak İslam topraklarında “dâru’l-İslam”da ikamet edecekleri/yaşayacakları Fıkıh kitaplarında açıkça belirtilmiştir. Bu şartlara uyanların malları, canları ve namusları devlet tarafından koruma altına alınmıştır. Hatta İslam beldesinde kalan “gayr-i müslimler”in gıybeti bile yasaklanmıştır.

Bu durumda onların ibadet yerlerine dokunulmaz ve ibadetlerine karışılmaz.

Müslümanlar arasında “bâgî” durumuna düşmeyen hiçbir mezhebe/topluluğa savaş ilân edilmez.

İslam Tarihi’nde Hanefî, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezhep mensupları, birbirlerini kardeş bilerek sulh/barış içinde yaşamışlardır.

Tarih boyunca fetihlerde, Müslümanlar arasında veya diğer din mensuplarına karşı bir sivil katliam asla olmamıştır. Tarihte böyle bir vak’aya raslanmaz.

Savaşlarda sadece eli silahlı kişilerle savaşılmış ve sivillere dokunulmamıştır.

2. Batı Toplumunda

1) Aralık 1098'de Antakya’ya gelen Haçlı ordusu, Maarratu'n-Numan şehrini ele geçirdiler ve 20 bin sivil Müslümanı kılınçtan geçirdiler. Hatta çocukları, şiş, kebap yapıp yediklerini tarih kaydetmektedir (bk. tr.wikipedia.org/Haçlı Seferleri).

2) Yine Haçlı ordusu, Temmuz 1099’de Kudüs'e girdi ve orada yaşayan bütün sivil Müslümanları ve Yahudileri farklı dinden oldukları için öldürdüler.

3) Yakın zamanda Sırp güçleri sistematik olarak yürüttükleri katliamlarla sadece Srebrenitsa'da 5 gün içinde 8 bin 372 sivil Müslüman Boşnak'ı şehit etti. Yüzlerce kadın ve çocuk, akıl almaz işkencelere maruz kaldı. O katliamda bir gün içerisinde 20 binin üzerinde mülteci Srebrenitsa'dan zorla çıkarıldı (Yıl: 1995 Temmuz).

7. KATLİAMLAR

1. İslam Toplumunda

İslam Tarihinde Müslümanların kendi aralarında veya başka dinden olanlara, sivillere yönelik bir katliam yoktur. Savaşlar ancak silahlı gruplar arasında olmuştur.

2. Batı Toplumunda

Avrupa’da Sanayi Devrimi ilk olarak 18. yüzyılda İngiltere'de ortaya çıktı. Batılı ülkeler, ham madde ve seri üretim arayışına girdi. Sanayide sözü geçen bir ülke olmak için kalkınma ihtiyacı doğdu. Batı'nın, özellikle Avrupa’nın ham madde potansiyeli az olunca, bu durum, Avrupa ülkelerini doğu ve güneye, yani ham maddenin yoğun olduğu bölgelere sevk etti. Batı’da Sömürgecilik yarışı böyle başladı.

Batı devletleri teknolojik açıdan zayıf, hatta yoksun olan ülkelerde oranın tabii kaynaklarını sömürmekle kalmadı, iş gücü ihtiyacını karşılayabilmek için halklarını köleleştirdiler. Karşı gelenler, katledildiler.

Bu ülkelerden bazı örnekleri, şöyle verilebilir:

Fransa

1) Afrika'nın %35'i 300 yıl boyunca Fransa'nın kontrolünde kaldı. Senegal, Fildişi Sahili ve Benin gibi ülkeler, o yıllarda Fransa'nın köle ticaret merkezleri olarak kullanıldı ve bölgedeki tüm kaynaklar sömürüldü. Fransa'nın dünya savaşlarında bağımsızlık vaadiyle kendi saflarında savaştırdığı ülkelerin başlattığı ayaklanmalarda 2 milyondan fazla Afrikalı hayatını kaybetti.

2) 1945’te Fransız sömürgesi Cezayir’de, Fransız askerleri, yaklaşık 45 bin Cezayirliyi katletti. Cesetler, ölüm fırınlarında yakıldı. Katledilen on binlerce Cezayirlinin bir kısmı şehir dışında açılan dev çukurlara gömüldü.

İngiltere

1) Almanların 2. Dünya Savaşını kaybetmesi üzerine Amerikalılar ve İngilizler, “Dresden” kentine sığınan Alman göçmenlerin üzerine havadan bomba yağdırdı. İntikam amacı ile atılan bombalar ile bu şehirde 200 bin Alman katledildi.

2) Afrika’da Kenya halkı işgalci İngilizlerin gasbettikleri çiftliklerde yıllarca köle olarak çalıştırıldı. Kenyalılar 1952-1960 arasında topraklarına gelen Britanyalı işgalcilere karşı ayaklandı. İngiliz kuvvetleri 1950’li yıllarda Kenya’da Mau Mau ayaklanmasını bastırırken, 310 bin insanı toplama kamplarına kapattı, 1 milyondan fazla insanı da işgal ettikleri köylerde tuttu. Olaylar sırasında 100 bin insan, canavarca yöntemlerle öldürüldü.

3) Tekstilde İngiltere ile rekabet ettikleri gerekçesiyle, 40 bin Hint çıkrık ustasının elleri kesildi. Bengal’deki kıtlığın Hintlileri de etkilemesi ile 1876 yılında, acımasız İngiliz politikaları sonucu baş gösteren açlıkta, 12 ile 29 milyon Hintli öldü. Bu kıtlıkta Bengal’deki köle çiftçiler, tarım vergisi olarak ürettiklerinin %50’sini Britanya Krallığı’na verdiler.

4) Avustralya katısında yaşayan Aborjin’in sayısı 750 bin iken, 15 yıl süren İngiliz soykırımları sonunda bu sayı, 31 bine düştü. İngilizlerin tarihteki ilk soykırımı olan Aborjin katliamı, 1804-1890 arasında yaklaşık 720 bin kişinin ölümüyle sonuçlandı.

Hollanda

1) 1740’larda Hollandalı koloni askerleri, bugün Jakarta’da bulunan Batavia sahil kentinde 10-12 gün içinde 10 binden fazla yerli Çinliyi katletti.

2) Hollanda sömürge güçleri 1945-1949 yılları arasında çocuklar ve kadınlar da dahil olmak üzere yaklaşık 150 bin Endonezyalıyı katletti.

Almanya

Namibya’da 1904-1907 yıllarında Adanın yerlileri olan Harare ve Namalar üzerine taarruz eden Alman askerleri yaşlı, kadın, çocuk dinlemeden 117 bin insanı katletti. Yaklaşık 132 bin yerliden geriye sadece 15 bini sağ kalabildi. Böylece bölge halkının %95'i katledilmiş oldu.

İtalya

İtalya’nın, Libya’da 1911’den 1940’lı yıllara kadar uyguladığı imha operasyonları ve çölün ortasına kurduğu toplama kamplarında 100 binlerce Afrikalı Müslüman katledildi. İtalya diktatörü Mussolini, Etiyopya'da ve Yugoslavya'da 300 bin insanı katletti.

Amerika

1) 2003’te ‘Irak’ı Özgürleştirme Operasyonu’ adı verilen Irak İşgali’nde 1 milyondan fazla sivil Iraklı katledildi. İşgal boyunca 4,7 milyon Iraklı evlerini terk etmek zorunda kaldı. İşgal altındaki Irak’ta yer alan Ebû Garib Cezaevi’nde tutuklulara çeşitli işkenceler yapıldı, tecavüzler edildi. Yasak silahların kullanıldığı 2004’teki Felluce katliamında ise, 600 Iraklı sivil hayatını kaybetti.

2) 2017’de Musul operasyonunda 40 bin sivil katledildi, 12 binden fazla insan kayboldu, 1 milyona yakın insan, göçe zorlandı ve Musul’un yüzde 90’ı yerle bir edildi. Rakka operasyonunda ise, 6 bin masum sivil katledildi, 5 binden fazla kişi kayboldu, 450 bin sivil, evini terk etti.

3) 1991’deki 1. Körfez Savaşı’nda da Irak’ta 113 bin sivili katletti. 1991’den 1998’e kadar ise, kötü hayat şartları sebebiyle yarıdan fazlası çocuk olmak üzere 1 milyonun üzerinde Iraklı hayatını kaybetti.

4) 1945’de Hiroşima'ya atılan atom bombası ile 140 bin sivil ve 3 gün sonra Nagasaki'ye atılan bomba ile de 74 bin sivil katledildi. Sonra bu sayı 143 bine ulaştı (Bk. wikipedia.org ilgili maddeler).

5) Kristof Kolomb’un 1492 tarihindeki keşfinden hemen sonra başlayan Kızılderili katliam, yerli halkın tabi tutulduğu soykırımın adıdır. O tarihten 1886 yılına kadar süren katliamlarda, 70 milyon Kızılderili ortadan kaldırıldı.

Yunanistan

1829’da Yunanistan’ın bağımsızlığını kazanmasıyla Mora’daki Türkler, göçe zorlandı, 20 bin Türk katledildi.

Kıbrıs Rum Kesimi

Katliamların başladığı 1912 yılından, Kıbrıs Barış Harekatı’nın yapıldığı 1974 yılına kadar 1000’den fazla Türk, Rumlar tarafından öldürüldü. (Kaynak: Avrupa’nın Kara Yüzü)

İslam’ın tebliğ emrini, merhameti, adaleti ve hukukunu insanlığa sunan Müslümanlar, tarihin hiçbir döneminde katliam şöyle dursun, savaş durumunda bile kadınlara, çocuklara, yaşlılara, işinde gücünde olanlara, mabetlerde bulunanlara dokunmamışlardır. Çünkü, zulmün en büyük suç olduğuna gönülden inanmışlardır. Tarih bunun şahididir!

8. HAYVAN HAKKI

1. İslam Toplumunda

1) Hiçbir canlıyı (eğlence ve spor) atışlarınızda hedef/nişan yapmayın (Müslim, Sayd 12).

2) İbn Ömer, canlı bir tavuğu nişan dikerek ona ok atan gençler grubunun yanından geçiyordu. Bu gençler, İbn Ömer’in gelmekte olduğunu görünce, dağıldılar. Bunun üzerine İbn Ömer: “Bu tavuğu kim hedef/nişangâh dikti?” diye sordu. İyi bilin ki, Hazret-i Peygamber, canlı‎ bir hayvanı‎ atış‎‏ hedefi edinenlere lânet etti, dedi. (Buhârî, Zebâih ve Sayd 25)

2. Batı Toplumunda

Batı’da özellikle İspanya’da boğa güreşleri adı altında hayvanlara hançer saplayarak yapılan gösteriler, İslâm dinine göre haramdır, hayvan hakları ihlâline girmektedir.

..

Nuruyla Zaman ve Mekânın Billurlaştığı Medine Yılları

1 Temmuz 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:38

A -

A +

Dr. C. Ahmet Akışık

c.ahmetakisik@gmail.com

Hazret-i Peygamber aleyhisselâm’ın Yesrib’e hicretinden sonra, o şehir, Medine-i Münevvere olmuştu. Çağımızda Batı’nın sahte, iğrenç ve ikiyüzlü sözde “çağdaş medeniyet!” maskesini düşüren gerçek medeniyet ile insan haklarının temelleri daha ilk hicrî yılda o mübarek şehirde atılmaya başlandı.

İlk Hicrî Yılın Genel Özellikleri

Bunlar, maddeler hâlinde şöyle sıralanabilir:

1. Müslümanlar, Resûlüllah’ın riyaset ve başkanlığında kendine hâs bir toplum/cemâat olarak, toplumda farklı sosyolojik bir kimlik meydana getirdiler. Böylece İslam toplumu kavramı doğdu. Bu toplumunda Resûlüllah’a bağlılık ve tâbiiyyet, kimlikte esas oldu.

2. Müslümanlar, aynı iman esasları çerçevesinde, aynı ibadet ve ahlâk ölçülerine sahip oldular.

3. İslam toplumunda dost ve düşman tanım ve algıları aynı oldu.

4. Müslümanların birlik ve beraberliğini sağlayan en etkili manevî müeyyide/yaptırım kardeşlik anlayışı ile müstesna bir adalet davranışı, bu toplumun belirgin nitelikleri hâline geldi.

5. Her türlü maddî ve manevî/psikolojik baskı, zulüm, haksızlık, saldırı yasaklandı ve dünyevî ve uhrevî/âhirete âit cezalar getirildi.

6. Bu şart ve vasıfları alenen veya kalben kabul etmeyen ya da reddeden Müslüman etiketli kişiler, münafık; İslâm dini’ne, Kur’ân ve Resûlüllah’ın peygamberliğine inanmayan da kâfir olarak ilân edildi.

Vahiy Kâtipleri

Peygamber Efendimizin gelen vahyi hemen yazıya geçiren vahiykâtipleri olduğu gibi yabancı devlet adamlarından gelen mektuplara cevap yazan kâtipleri de vardı. Bunların sayıları kaynaklarda birlikte altmış beş (65), kırk üç (43) ve on dört (14) şeklinde gösterilmiştir. (DİA, Vahiy kâtibi mad.) İslam toplumu genişledikçe katiplerin sayısı da artıyordu. Dönemler itibariyle ravilerden gelen sayılar, bundan dolayı değişik oluyordu. M. Asım Köksal, İslam Tarihi kitabında “yazıcılar” başlığı altında otuz sekizinin (38) ismini saymıştır (bk. Hicrî 1. Yıl bölümü).

Bu mübarek isimlerden bazıları şunlardır:

1) Hazret-i Ebû Bekir, 2) Hazret-i Ömer, 3) Hazret-i Osman, 4) Hazret-i Ali, 5) Übeyy b. Ka'b, 6) Zeyd b. Sabit, 7) Zübeyr b. Avvam, 8) Halid b. Saîd, 9) Ebân b. Saîd, 10) Hanzale b. Rebi’ el-Üseydî, 11) Ebû Eyyûb Halid b. Zeyd el-Ensârî, 12) Muaviye b. Ebû Süfyan (radıyallahü anhüm).

O dönemde kâğıt kullanımı yaygınlaşmadığı için âyetler ve mektuplar, özel olarak hazırlanan ve kırtas adı verilen derilere, yassı kaba taşlara, kürek kemiklerine, kumaşlara ve ağaç yaprakları gibi materyallere yazılıyordu.

Gelen âyetler, Eshâb-ı Kiram tarafında hemen ezberleniyor ve namazlarda okunuyordu.

İlim Merkezi “Suffe”

Suffe, Mescid-i Nebevî’nin bitişiğinde yoksul sahâbîlerin barınması için yapılan ve giderek bir ilim merkezi hâline gelen mübarek bir mekândır. Burada kalan ve çoğunluğu muhacirlerden meydana gelen bu topluluğa Eshâb-ı Suffe veya Ehl-i Suffe denilmiştir. Eshâb-ı Suffe’nin ihtiyaçları Resûl-i Ekrem ve zengin sahâbîler tarafından karşılanırdı.

Suffe ehlinin özellikleri maddeler hâlinde şöyle verilebilir:

1) Resûl-i Ekrem kendisine getirilen sadakaların tamamını Suffe ehline gönderir, hediyeleri ise onlarla paylaşırdı (Buhârî, Rikâk 17).

2) İslâm’ı kabul edip Medine’ye hicret edenlerden yoksul, bekâr ve yakınıbulunmayan sahâbîler burada kalıyorlardı. Ayrıca Ensar’dan ve Abdullah b. Ömer gibi evleri olan muhacirlerden bazılarının Suffe ehline imrenerek onlarla birlikte kaldıkları ve onlardan sayıldıkları bilinmektedir (Buhârî, Salât 58).

3) Yeni katılanlar veya evlenip ayrılanlar olduğu için Eshâb-ı Suffe’nin sayısı, 70-400 arasında sürekli değişiyordu.

4) Eshâb-ı Suffe’den güç sahibi olanlar, gündüzleri mescide su taşıyor ve dağdan getirdikleri odunları satıyor; onunla Suffe ehline ve fakirlere yiyecek satın alıyorlardı. Suffe ehlinin esas işleri, Kur’ân tilâveti, Kur’ân hıfzı ve hadis rivayetiyle meşgul olmaktı (Müslim, İmâre 41; Beydâvî/Bakara,273).

5) (Sadakalarınız) kendilerini Allah yoluna (cihada) adamış fakirler içindir. Onlar (ticaret ve geçim için) yeryüzünde gezip dolaşamazlar. (Hâllerini) bilmeyen(ler) de, iffetlerinden (hayâlarından, istemekten çekindiklerinden) dolayı onları zengin zanneder(ler). Sen onları simâlarında(ki sıkıntı ve mütevâzîliklerinde)n tanırsın. Onlar, yüzsüzlük edip de insanlardan bir şey isteyemezler. Siz, ne mal infâk eder (Allah yolunda verir)seniz, şüphesiz Allah, onu hakkıyla bilir (ve mükâfatını verir) (Bakara,273).

Bu âyet-i kerîme, ehl-i suffe hakkında inmiştir. Onlar -daha ziyade- Muhâcirlerden olup 400 kişi idiler. Kendilerini ilme, ibadete ve cihâda vermişlerdi “Beydâvî ve Celâleyn/Bakara,273”.)

6) Suffe ehline “kurra” denilirdi. Suffe merkezinde -namaz, oruç, zekât, nikâh, talâk, muamelât/alışveriş ve feraiz gibi- İslam dininin bütün dallarında dersler verilirdi.

Bazı kaynaklar, bu merkezin ilk İslam Üniversitesi olduğunu kaydetmektedirler. Bu durumda ilim, bir sistem dâhilinde ve kontrollü olarak İslam toplumuna yayılıyordu. Kur’an’ın vahiy kâtipleri tarafından yazılması, namazlarda okunduğu için ezberlenmesi ve hadis nakillerinin “Kim, benim söylemediğim bir şeyi bana isnat eder (benim adıma bana yalan söyler)se, cehennemdeki yerine hazırlansın/Buhârî, Enbiyâ 50” gibi belli ölçü ve ikazlara bağlanması, İslam dininin en önemli özelliklerindendir. Onun için asırlar geçmesine rağmen İslam, vahyedildiği hâliyle saf, kalkışız ve temiz bir şekilde mevcudiyetini korumaktadır.

Yahudilik ve Hristiyanlıkta bu ölçüde, bir sistem ve kurumlar olmadığı için kısa zamanda aslî hüviyetlerini kaybetmiş ve beşerîleşmişlerdir.

7) Resûl aleyhisselâm, Suffe’nin idarecisi ve esas hocasıydı. Bununla beraber, başka sahabîlere öğreticilik görevi de veriyordu. Ubâde b. Sâmit’i yazı yazma ve Kur’ân okumayı öğretmek üzere Suffe’ye tayin etmişti.

8) Ebû Hüreyre, Ehl-i Suffe’dendi. 5374 adet hadis rivayetinde bulunmuştur. Bazı merak edenlere çok hadis rivayet etme sebebini şöyle açıklamıştır:

Muhacirler çarşıda ticaretle, Ensar da malları ve mülkleriyle meşgulken Ehl-i Suffe’den biri olarak Resûlullah’ın yanından ayrılmadım, diğer sahâbîlerin bulunmadığı meclislere katılıp onların duymadığı hadisleri duyup ezberledim (Buhârî, Buyû’ 1).

Hadislerdeki birçok sened silsilesinin birinci halkasını Ehl-i Suffe’ye mensup isimlerin teşkil etmesi bunun bir delilidir.

9) Çok hadis rivayet eden sahâbîler, Ehl-i Suffe’dendir. İslâm hukuku alanında ortaya çıkan ehl-i hadîs ve ehl-i re’y taraftarlarının ilk temsilcileri kabul edilen Abdullah b. Ömer (1630 adet hadis rivayet etmiştir) ile Abdullah b. Mes’ûd (848 adet hadis rivayet etmiştir) gibi birçok sahâbî de Suffe’den yetişmiştir. Bunun yanında ilk dönem zühd hareketinin Ehl-i Suffe ile başladığı, Suffe’nin tasavvufun nüvesini teşkil ettiği kabul edilmektedir.

Diğer Gelişmeler

Medine’de İslam toplumunda hicrî birinci yılda zikredilenlerden başka daha birçok gelişmeler olmuştur.

Bunlardan bazıları, maddeler hâlinde şöyle açıklanabilir:

1. Peygamberimiz aleyhisselâm, kendi ev halkını Medine'ye getirmek üzere azatlı kölesi Zeyd b. Harise ile Ebû Râfi'iyi; Hazret-i Ebû Bekir de Abdullah b. Uraykıt'ı Mekke’ye gönderdi.

Böylece kızları Hazret-i Fâtıma, Ümmü Külsûm, zevcesi Sevde binti Zem'a, (annemden sonra annem dediği) dadısı Ümmü Eymen ve dadısının oğlu Üsâme b. Zeyd;

Ebû Bekir radıyallahü anh’ın zevcesi Ümmü Rûman ve kızları Hazret-i Âişe ile Esmâ Medine’ye geldiler. Hepsi için radıyallahü anhüm/anhünne.

2. Selman-ı Farisî, uzun bir din arayışından sonra İslam ile şereflendi. Selman, İran/İsfahan’da Mecusî bir aileye mensuptu. Ateşe tapıyorlardı. Bir gün yolu bir kiliseye düştü. Onların ibadetleri hoşuna gitti ve Hristiyan oldu. Sonra bu dinin en yüksek dinî lideriyle görüşmek istedi. Bulunduğu yere gitti ve davranışlarını kontrol etmeye başladı. Bir müddet sonra onun din adına sahtekârlık yaptığını gördü ve oradan ayrıldı. Böylece birkaç dini lider değiştirdikten sonra, son dinî bir lider ona, son peygamberin Araplar arasından çıkacağını ve şu sıfatları taşıyacağını ona söyledi. O da Medine şehrine geldi. Tarif edilen sıfatları, Hazret-i Peygamber’de görünce hemen Müslüman oldu.

Hakkında hadis-i şerifler şöyledir:

Allah teâlâ bana dört kişiyi sevmeyi emretti ve kendisinin onları sevdiğini haber verdi. Bunlar: Hazret-i Ali, Ebû Zer el-Gıfarî, Mikdâd b. Amr ve Selmân-ı Farisî’dir (Tirmizî, Menâkıb, 21).

Cennet şu üç kişiye müştâktır: Hazret-i Ali, Ammâr b. Yâsir ve Selmân-ı Farisî (Tirmizî, Menâkıb 34).

3. Medine’ye hicret eden Müslümanların bazıları, oranın havasına alışamadılar ve namazlarını ayakta kılamayacak derecede şiddetli hasta oldular. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz şöyle dua ettiler:

Allah'ım! Bize Medine'yi sevdir! Mekke'yi sevdirdiğin gibi veya daha fazla sevdir!

Allah'ım! Bizim için Medine'yi sağlığa elverişli kıl! Onun vebasını başımızdan defeyle!

Allah'ım! Medine'de bize bereket ihsan eyle! diye dua ettiler (Buhârî, Cihad 71-74; M. Asım Köksal, İslam Tarihi, Hicrî 1. Yıl bölümü).

4. Peygamber aleyhisselâm, Mekke’de olduğu gibi, Medine’de de “harem/dokunulmazlık” sınırlarını çizdi. Şöyle buyurdu:

İbrahim (aleyhisselâm) Mekke'yi harem, dokunulmaz kıldı (Buhârî, İlim 37).

Ben de Medine'yi harem, dokunulmaz kıldım:

Onun iki kara taşlığının arası harem'dir, dokunulmazdır.

Onun tümü korudur: Onun yaş otu biçilemez! Onun avı ürkütülemez! Onun yitiği/kaybolan malı alınamaz. Ancak, onu ilan için alacak kimse bundan müstesnadır. Orada herhangi bir kimsenin savaş için silah taşıması, oradan ağaç kesmesi caiz değildir. Ancak, bir kimse orada devesini otlatabilir.

Medine, Ayr ile Sevr arası olmak üzere, harem'dir, dokunulmazdır! Orada kim bir günah işler veya günah işleyeni barındırırsa, Allah'ın, meleklerin ve bütün insanların lâneti onun üzerindedir! (M. Asım Köksal, İslam Tarihi, Hicrî 1. Yıl bölümü).

.

Reformist İlahiyatçıların Reddettikleri Ehl-i Sünnete Dair Emalî Kasidesi

17 Haziran 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Ecdadımız Selçuklu ve Osmanlılar, mutlak müctehidlerin âyet-i kerime ve hadis-i şerifleri esas alarak tespit ettikleri İman Esasları’nı, risale, kitap ve manzum eserleriyle ortaya koymuşlardır. İslam Akâid alanında ilk risale, İmam-ı A’zam Ebû Hanife (ö.150/767) hazretlerine âit Fıkh-ı Ekber’dir.

Ali b. Osman el-Ûşî'nin (ö.575/1180-Ûş, Kırgızistan’da bir şehirdir) manzum olarak kaleme aldığı Maturîdî Akâidine dair Arapça Emâli Risalesi (Kasidesi), Selçuklu ve Osmanlı medreselerinde asırlarca okutulmuş ve ezberletilmiş çok kıymetli bir eserdir. Eser, Mefâîlün Mefâîlün Faûlün vezniyle yazılmış 67 beyitten ibarettir.

Biz bu yazımızda müstesna âhenk ve güzelliğe sahip Emâli’nin hece vezniyle (7+7) Türkçe çevirisinden bazı örnekler vererek, Eser’i tanıtmaya çalışacağız.

Ehl-i Sünnet İtikadı, şu başlıklar altında ele alınabilir:

1. Allahü teâlâ’nın sıfatları

Yüce Allah’ın zâtî ve subûtî sıfatları vardır. Bunlar, zâtının ne aynıdır, ne de gayrıdır. Bütün sıfatları, yüce zâtı gibi, ezelîdir, ebedîdir (kadîmdir, bâkîdir). Evrende/âlemde ne oluyorsa -bitki, hayvan ve insanlarda, havada, karada ve denizlerde- hepsini bilmektedir. Kâinatı/evreni, insanı ve her varlığı O, yaratmıştır ve yaratıcığı devam etmektedir. Bunların hepsi, her şey, Ümmü’l-kitap’da/Levh-ı mahfûz’da kayıtlıdır (Yâsîn,12; Tevbe,51).

Mu’tezile ve Mu’tezile itikadında olan dinde reformistler, Hak teâlâ’nın ayrıca sıfatları olduğuna inanmazlar. Emâlî’de bildiriliyor:

Der fakîr Ali Ûşî, Emâlî’nin başında,

İnciler misali nazımla, tevhîd hakkında.

Mevlâmız, mahlûkların ilâhıdır, kadîmdir,

Kemâl sıfatlarla Rabbimiz muttasıftır.

Allah’ın sıfatları, değil zâtının aynı,

Aynı zamanda olamaz da zâtından gayrı.

2. Kur’an-ı Kerim

Mukaddes Kur’an, yüce Allah’ın ezelî/kadîm kelâm’ıdır. Mahlûk -sonradan yaratılmış ve söylenmiş- değildir.

Mu’tezile, Mu’tezile itikadında olan dinde reformistler ve Vahhâbîler, mahlûk olduğu itikadındadırlar. Emâlî’de bildiriliyor:

Kur’ân mahlûk ve hâdis değil, asla unutma,

Rabbin kelâmı benzemez beşer kelâmına.

3. Yüce Allah, Arşı “istivâ” etmiştir

İstivâ, âyette (Tâhâ,5) geçen mecazî bir ifadedir. “Yüce Allah, bütün evreni/varlığı idaresi/hâkimiyeti altına almıştır” anlamındadır.

İbn Teymiyye’nin dediği gibi, “benim sandalyede oturduğum gibi, Allah da Arş üzerinde oturmaktadır” diyen ve Allah’a mekân isnat eden kâfir olur. Vahhâbîler/Selefîler ve dünyadaki bütün Reforumcu İlahiyatçılar, İbn Teymiyye’nin itikadını ve Sünnî Mezheplere aykırı fikirlerini doğru kabul ederler. Emâlî’de bildiriliyor:

Arşı istiva etti buyuruyor rabbimiz

Lâkin keyfiyyetini anlayamaz aklımız.

4. Yüce Allah, hiçbir mahlûka benzemez

Allahü teâla, zât, sıfat ve fiilleriyle hiçbir mahlûka/yaratığa benzemez. Üzerinden zaman geçmez. Zaman, O’nun mahlûkudur.

Müşebbihe ve Mücessime, 72 fırkadan olup, yüce Allah’ı bir yaratığa benzetir ve O’na mahlûk gibi sıfatlar atfederler. Emâlî’de bildiriliyor:

Zât, sıfat ve fiiliyle, benzemez mahlûklara,

Ey Ehl-i sünnet, kanma, gayri inananlara!

Allahü teâlâ’nın, üstünden vakit geçmez,

Zamandan münezzehtir, hâlden hâle de girmez.

5. Yüce Allah’ın eşi benzeri yoktur

Hak teâlâ, tektir, doğmamıştır, doğurmamıştır, hiçbir şeye muhtaç değildir; eşi, oğlu, kızı ve yardımcısı yoktur (İhlâs sûresi, 1-4). O, vâcibu’l-vücuddur/varlığı kendindendir. Öldürür ve diriltir.

Yahudî ve Hristiyanlar, Allah’a oğul isnat ederler (Tevbe,30). Kâfirlerden bazıları, “Melekler, Allah’ın kızlarıdır.” (Nahl,57) derler. Emâlî’de bildiriliyor:

Münezzehtir ilâhımız, bil ki, hanımlardan,

Oğlu veya kızı yoktur, berîdir hepsinden.

Keza yok ihtiyacı, yardımcıya, mu’îne,

Her şeyin sâhibidir, vardır kendi kendine.

Öldürür her canlıyı, sonra diriltecektir.

Amellerine göre, karşılık verecektir.

6. Peygamberlere ve Meleklere iman

Bir Müslüman İslam dininin açıkladığı şekilde Peygamberlere ve Meleklere inanır. Peygamberlerin bazısı Kur’an-ı Kerim’de açıklanmıştır. Resûl ve Nebî olanları vardır. Kendisine ayrı bir şeri’at bildirilen peygambere resûl, bir önceki peygamberin şeri’atına göre görev yapan peygambere de nebî denir. Bütün peygamberler, ma’sûmdur/günah işlemekten korunmuşlardır. Ulü’l-azm, peygamberler vardır.

Melekler, Allahü teâlâ’nın itâatkâr, erkek ve dişilikleri olmayan ve asla isyan etmeyen mübarek kullarıdır. Dört büyük melek, Cebrâil, Mîkâil, İsrâfil ve Azrâil aleyhimü’s-selâm’dır. Peygamber ve Melek ile alay eden, kâfir olur.

Hristiyanlar, Melekleri kadın şeklinde düşünür ve resmederler. İslam’a göre bu, haram ve bâtıldır.

Emâlî’de bildiriliyor:

Bütün peygamberleri, tasdîk etmek lâzımdır,

Meleklerin hepsine, iman etmek de farzdır.

Hâşimî ve zü’l-cemâl, Nebîmiz en sondadır.

Ancak sadr-ı muallâ şerefi de O’ndadır.

İhtilâfsız olarak, İmâmü’l-enbiyâ’dır.

Şek şüphe olmaksızın, o, Tâcü’l-asfiyâ’dır.

O’nun dîni her vakit, bâkîdir, devâmdadır,

Getirdiği hükümler, Kıyâmet’e kadardır.

7. İsrâ ve Mi’râc gerçeği

Ehl-i Sünnet âlimlerine göre, Peygamber aleyhi’s-salâtü ve’s-selâm bir gece uyanık olduğu hâlde beden ve ruh birlikte, Mekke’den Kudüs’teki Mescid-i Aksa’ya Burak ile gitmiş ve oradan semavata, yüce Allah’ın dilediği yüksekliklere çıkmıştır.

İsrâ ve Mi’râc haktır, gerçektir. Bu mübarek yolculuk, rüyada veya sadece ruhen olmamıştır. İsrâ, âyet (İsrâ suresi, 1) ile Mi’râc da hadis ile (Buhârî, Salât 1) ve Necm suresinin ilk âyetleriyle işareten sabittir. Ayette geçen Sidre-i Münteha (Necm,14) semadadır. İsrâ ve Mi’râc, bir mu’cizedir.

Mi’râc’a reformist İlahiyatçılar ve Selefîler inanmazlar. M. Hamidullah, Mi’râc’ın rüyada/ruhen olduğunu ve âyet olmasına rağmen Mescid-i Aksa’nın göklerde olduğunu iddia eder. Emâlî’de bildiriliyor:

Mütevâtir ve meşhûr, haberlerle mensûstur.

Mi’râc-ı Resûlüllah, yalnız O’na mahsustur.

8. Hazret-i Îsâ semâdan inecek ve Deccâl gelecek

Hadis-i şeriflerde haber verildiği şekilde Hazret-i İsâ, Kıyamet’e yakın gelecek ve Muhammed aleyhisselâm’ın şeri’atı üzere hareket edecektir. Deccâl da gelecektir. Hadislerde buyruldu:

1) Allah'a yemîn ederim ki, muhakkak Meryem'in oğlu Îsâ, sizin içinize âdil bir hakem olarak inecek, Hristiyanların haçını kıracak ve domuzu da öldürecektir (Buhârî, Buyû’ 102 ve Enbiyâ 52; Müslim, İman 73).

2) Deccâl, şaşı -bir rivayette kör- ve çok yalancıdır. Onun iki gözü arasında "ke-fe-re/kâfir" diye yazılıdır (Buhârî, Libâs 68 ve Fiten 27).

3) Deccâl'in beraberinde bir su ve bir ateş bulunacaktır. Fakat onun ateşi soğuk bir sudur, onun suyu ise, yakıcı bir ateştir (Buhârî, Fiten 27). Başka bir rivayette: Beraberinde bir cennet ve bir cehennem vardır. Onun cehennemi bir cennet, cenneti de bir cehennemdir (İbn Mâce, Fiten 33). Deccâl, ilâhlık iddiasında bulunur (Buhârî, Fiten 28). Deccâl’ı, Hazret-i İsâ öldürecektir (İbn Mâce, Fiten 33).

Mısırlı masonlar, mürtedler ve Vehhabîler/Selefîler ile ülkemizdeki dinde reformist İlahiyatçılar, bu hadislere inanmazlar.

9. “Deccâl öncüleri” var mı ve kimler?

Peygamber efendimiz, (gerçek) Deccâl çıkmadan önce, onun işini yapan, İslam’ı ifsat eden, bozan, değiştiren; küfür ve dalâlet içeren yazılar yazan, fetvalar veren; fakat kendini Müslüman gösteren Deccâl öncüleri çıkacağını haber vermektedir. Hadis-i şeriflerde buyruluyor:

1) Otuza yakın çok yalancı olan Deccâllar çıkmadıkça, Kıyâmet kopmaz. Bu Deccâlların hepsi, kendilerini Peygamberin yerine koyarak (İslam’ı kendi aklına göre değiştirerek) iddiada bulunacaklardır (Buhârî, Menâkıb 26/3652). Sanki İslam onlara inmiş gibi, hareket edeceklerdir.

2) Onlar (Deccâl öncüleri), Kur'ân da okuyacaklar. Fakat Kur'ân onların köprücük kemiklerinden öteye geçmeyecek (kalplerine inmeyecek ve inanmayacaklar). Onlar, okun yaydan çıktığı gibi İslâm'dan çıkacaklardır (Buhârî, Menâkıb 26/3653).

Acaba zamanımızda bu Deccâl öncüleri kimler olabilir?

a. “Peygambersiz İslam” iddiasında bulunan İlahiyatçılar mı?

b. Oryantalistlerin tuzağına düşen ve “Dinî Çoğulculuk” iddiasında bulunan öğretim üyeleri ve öğretmenler mi?

c. “Kur’an Bize Yeter” diyen Lüterci dinciler mi?

d. Bütün muhaddislerin naklettiği Mi’râc gerçeğini inkâr eden ve Zerdüştîliğin/Ateşe tapanların kutsal kitabı Avesta’yı (MÖ.VII) överek tavsiye eden münafıklar mı?

e. “Ayet bile olsa, aklıma uymuyorsa, reddederim” diyen ve arkasını iktidarın kurum ve kuruluşlarına dayayarak kitaplar yazan ve konferanslar veren sapkınlar mı?

f. “Fiten hadisleri sorunludur” diyen ve deprem dolayısıyla “halk, Allah’a kırgın ve devlete karşı öfkeli” hezeyanında bulunanlar mı?

g. Başörtüsü kamuflajıyla kalbindeki LGBT bağlılığını gizlemeye çalışan ve Feminist Amina Wadud rolünü oynamaya kalkanlar mı?

Emâlî’de bildiriliyor:

Îsâ aleyhisselâm muhakkak gelecektir.

Şakî, fesat Deccâli elbet öldürecektir.

10. Hazret-i Mehdî gelecek

Dünyanın sonuna yakın yüce Allah, Peygamber aleyhisselâm’ın soyundan Hazret-i Mehdî’yi gönderecektir. O, Medine-i Münevvere’de dünyaya gelecektir.

1) Tezkire-i Kurtubî’deki (Mektebe-i Şâmile s.1189/internette) hadis-i şerifte buyruluyor:

Yeryüzüne dört kişi mâlik oldu. İkisi Mü’min Hazret-i Zülkarneyn ile Hazret-i Süleyman idi. İkisi kâfir, Nemrud ile Buhtunnasr idi. Beşinci olarak, benim evladımdan biri, yeryüzüne mâlik olacaktır.

O, Mehdî’dir. Hadis-i şeriflerde buyruluyor:

2) Mehdi, benim ailemden, Fatima'nın oğullarındandır (İbn Mâce, Fiten 34; Ebû Dâvud, Mehdi 1/4286).

3) Mehdî, ben(im neslim)dendir. O açık alınlı ve ince burunludur. Zulümle dolu dünyayı adaletle dolduracak ve yedi sene hüküm sürecektir (Ebû Dâvud, Mehdi 1/4287).

4) Dünyanın ömründen sadece bir gün kalsa bile, Allah (celle celâlühü) benim ehl-i beytimden bir adam gönderecektir. O, zulümle dolu dünyayı adaletle dolduracaktır (İbn Mâce, Fiten 34; Ebû Dâvud, Mehdi 1/4285).

5) Ümmetimin arasından Mehdî çıkacaktır, beş veya yedi veya dokuz yaşayacaktır. Ebû Saîd diyor ki: “Bu müddet nedir?” diye sorduk. Resûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem “senedir” buyurdu (Tirmizî, Fiten 53).

6) İslâmiyet yeryüzüne tamamen yerleşecektir. (Mehdî) yedi sene veya dokuz sene kalıp, sonra vefat edecek ve Müslümanlar onun namazını kılacaklardır (Ebû Dâvud, Mehdi 1/4288).

Dünyada ve ülkemizdeki dinde Reformist İlahiyatçılar, Vahhabîler/Selefîler ve “Peygamber gaybı bilmez” diyen bütün münafık münkirler, gelecekle ilgili olduğu için Hazret-i Mehdî’ye âit hadislere inanmazlar.

Yeni türedilerden Oryantalist kökenli Selefiyye’nin sözcüsü Mısırlı gazeteci Sabır Meşhur, Mehdî hadislerinin kendi sakîm aklına uymadığını iddia ediyor.

Diyanet Ansiklopedisi’nde (DİA, Mehdi maddesinde) şu ifade yer alıyor:

Buhârî ve Müslim gibi titiz davranan hadis âlimleri mehdî kelimesinin geçtiği rivayetlere yer vermezken, Ahmed b. Hanbel, İbn Mâce, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Hâkim ve Taberânî gibi muhaddisler, eserlerinde bu tür rivayetleri nakletmişlerdir.

Soru 1) “Bu tür rivayetler!” ifadesi ile “uydurma” mı kastediliyor?

Soru 2) Bir hadisin sahih olması için mutlaka Buhârî ve Müslim’de yer alması şart mı?

Soru 3) Ahmed b. Hanbel, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Hâkim ve Kurtubî, hepsi, hadis ilminde Buhârî ve Müslim gibi “hâkim” derecesinde değiller mi? İbn Mâce, cumhûr-ı ulemanın tasdik ettiği Kütüb-i Sitte musannıflarından biri değil mi?

Soru 4) Mehdi hadisleriyle ilgili tespit, acaba doğruluk ve dürüstlük öne sürülerek yapılan “ilmî bir araştırma(!)”yı mı gösteriyor, yoksa -terörü destekleyen partilerin “demokrasi” ve “barış” kavramlarını kullanarak yaptıkları gibi- İslam’ı tahribe yönelik bir “inkâr ideolojisi”ni mi ortaya koyuyor?

Hadis-i şerifte buyruluyor:

Le-tüftehanne’l-kostantıniyyetü fele-ni’me’l-emîru emîruhe ve le-ni’me’l-ceyşü zâlike’l- ceyş.=Kostantıniyye/İstanbul muhakkak fetholunacaktır. Onu fetheden kumandan, ne güzel ve onu fetheden asker, ne güzel asker!

Bu hadis, Kütüb-i Sitte’nin hiçbirinde yoktur. Kütüb-i tis’a’dan sadece Müsned-i Ahmed’de vardır. Buna ilâve olarak Taberanî, Hâkim, Heysemî, Buhârî’nin Tarih-i Kebîrî ile Tarih-i Sagîri’inde geçmektedir.

Ancak bu hadise dayanılarak:

Emeviler devrinde (3), Abbasiler devrinde (1), Osmanlılar devrinde (5), toplam tam dokuz (9) kere İstanbul’un fethi için teşebbüs olmuş, ancak 9’uncuda fetih gerçekleşmiştir.

569 yıldır bu şehir, Türklerin elindedir.

Şimdi gelecekle ilgili bu hadis gerçekleştiğine göre, bizim münafık münkirler, acaba öğrencilerin bu yönde gelen soruları karşısında, nasıl bir davranış sergileyeceklerdir?

11. Kabir hayatı

İslam’da kabir hayatı, Ahiret’e geçişin ilk durağıdır. Kabirde insan, iman ve amel/ibadet durumuna göre muamele görür. Kabirde soru sorulacaktır. Orası Mü’min için cennet’ten bir bahçe, kâfir için cehennem çukurundan bir yer olur (Tirmizî, Kıyamet 26). Bu konuda âyet (Mü’min,46; Bakara,154; Âl-i İmrân,169) ve hadisler (Buhârî, Cenâiz 82; Müslim, İman 34) vardır. Mü’min, bunların hepsine inanır.

Ülkemizde ve dünyada münkir reformist İlahiyatçıların hiçbiri kabir azabına ve ilgili hadislere inanmazlar. Emâlî’de bildiriliyor:

Kabirde suâl vardır, Rabbini birlemekten

Her şahsa sorulacak, kaçış yok imtihândan.

Fâsıkların bir kısmı, kâfirlerin tamamı,

Kötü işleri için, görür kabir azâbı.

12. Öldükten sonra dirilme

Allah’ın emri ve İsrâfil aleyhisselâm’ın Sûr’a üfürmesiyle (Yâsîn, 49 ve 51) bütün insanlar dirilip kabirlerinden kalkacak ve hesap vermek üzere Mahşer’de toplanacaklardır. Herkesin amel defterleri, sağından (Vâkı’a,8) solundan (Vâkı’a,9) eline verilecek ve “kitabını/amel defterini oku!” denilecektir (İsrâ,14). O an, herkes dünyada bütün yaptıklarını görecek, ana babasını dahi unutacak ve onlardan kaçacaktır (Abese, 33-37). Emâlî’de bildiriliyor:

Öldükten sonra tekrar, insanlar dirilecek,

Sakınmalı günahtan hesâbı verilecek.

Defterler verilecek, bir kısmına sağ yandan,

Bir kısmına da soldan ve de arka taraftan.

Ameller tartılacak, geçilecek Sırât’tan,

Şüphesiz olacaktır, değildir bunlar yalan.

Hayır ehli içindir, Cennetlerle nimetler,

Kâfir olanlar ise, Cehennem’e giderler.

Cennet ile Cehennem, hiç yok olmayacaktır.

İçlerinde olanlar, devamlı kalacaktır.

------------------------

Not: Emâlî Kasidesi’nin tamamına ulaşmak için tıklayın:

http://islamilimleri.com/AnaSayfa/08/003.htm

.

Batı Yanlısı İlahiyatçılar Ne zaman Yerli ve Millî Olacaklar?

3 Haziran 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

A -

A +

Ülkemizde Genel ve Cumhurbaşkanlığı seçimleri, 14 ve 28 Mayıs 2023’te sonuçlanmıştır. Bu seçim sürecinde partiler, siyasî düşünce ve ideolojilerine göre ülkemiz Türkiye ve dış dünya ile ilgili amaç ve hedeflerini açıklamışlardır.

Ülkemizde İçişleri Bakanlığında kayıtlı 124 adet siyasi parti vardır. Ancak bunlardan 35’i seçime girme şartlarını yerine getirebilmiştir.

Seçime giren bu partileri iki grupta toplamak mümkündür:

Bir kısmı, devletine, milletine, vatanına ve bayrağına bağlı, siyaseti, vatandaşlarına daha iyi hizmet götürmek için bir vasıta kabul eden ve bunun için mücadele eden partilerdir. Bu partiler, Yerli ve Millîdir. Ecdadı olan Selçuklu ve Osmanlının temsil ettiği İslam’a ve onun kültürel değerlerine sahip çıkarlar. Aralarında farklı inanç ve fikirler taşıyanlar olsa da genel yapısı ve özellikleri böyledir.

Diğerleri, mütecanis/homojen olmamakla birlikte ülkesinin manevî ve millî değerlerine yabancı; ecdadına sırtı dönük; Batı’dan “aferin” bekleyecek derecede ona bağımlı; vatan, millet ve devletin istiklâl ve savunmasında heyecan, gayret ve hedefi olmayan; terör örgütleriyle devlet ve millet aleyhinde anlaşma yapabilen; ülkesinin yönetim, hukuk ve yargı sistemine düşman yapı ve özelliklerdedir.

Acaba ülkemizdeki Modernist ve Reformcu İlahiyatçılar, bu siyasi yelpazenin hangi tarafında yer almaktadır? Din alanında “Yerli ve Millî”lik olur mu? Oluyorsa, bu ne anlama gelmektedir?

DİN ALANINDA “YERLİ VE MİLLÎ”LİK NEDİR?

Burada din, İslam’ı temsil etmektedir. İslam dini, yüce Allah’ın gönderdiği bir dindir. Peygamberi, Muhammed aleyhisselâm’dır. İslam’ı Resûlüllah’tan, güzide sahâbîler, onlardan da kadîm müctehid-i kiram, Dört Mezhep imamı ve onlara tâbi olan müctehid âlimler nakletmişlerdir. Bu yapısıyla İslam, tamamen vahyî ve naklîdir. Vahiyden uzak, kopuk ve sakîm bir aklın “din” diye ürettiği bir “inanç”, kesinlikle İslam olamaz. Sünnî ve cumhûr ulemâ/âlimler, bunu reddetmişlerdir.

Selçuklu ve Osmanlı ecdadımız, yaklaşık 15 asırdan beri Sünnî ve Cumhûr ulemânın naklettiği Vahyî İslam’ı uygulamışlardır. Bu İslam, Hanefî, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezhebi âlimlerince -tahrif ve tebdilden korunarak- bize kadar ulaştırılmıştır.

Bu durumda din alanında “Yerli ve Millî”lik, ecdadımız Selçuklu ve Osmanlının temsil ettiği, içinde yabancı unsur olmayan temiz, pak İslam’dır. Bu inanca sahip olan ve ibadetlerini bu çerçevede yapan bir Müslüman, din alanında yerli ve millî bir inanca sahiptir.

İSLAM’A “YABANCI UNSUR” KATMA TEŞEBBÜSÜ

Bu konu, şu başlıklar altında ele alınabilir:

1. Dinî çoğulculuk. Buna göre “İslam, son din değildir. Diğer dinler de haktır. Hakkı sadece İslam’da toplamak, doğru bir yaklaşım değildir.”

Bu iddia, İslam’a dahil edilmek istenen bir “yabancı unsur”dur. Bu, Hristiyan Misyonerler tarafından sıklıkla işlenerek, İslam ülkelerine pazarlanmaktadır.

Ayet-i kerimelerde buyruluyor:

1) Kim, (son peygamberin tebliğ ettiği “Ahzâb,40”) İslâm’dan başka bir din arar (onun doğru olduğuna inanır)sa, o din, ondan asla kabul olunmaz (Âl-i İmrân,85).

2) Şüphesiz Allah katında (makbul/geçerli olan) din, İslâm’dır (Âl-i İmrân,19).

John Hick ve Wilfred Cantwell Smith tarafından sistemleştirilen Dinî Çoğulculuk, “İslam’ın dışında kalan diğer dinler de doğrudur ve haktır veya İslam dışı dinlere yanlış denilemeyeceği” iddiasına dayanır.

Ülkemizde bu görüşe sahip çıkan İlahiyatçılar arasında KURAMER’de Md. Ali Bardakoğlu ve OMÜ’den Mahmut Aydın başta olmak üzere Oryantalist bağımlısı birçok İlahiyatçı vardır.

İslam dini dışında bir dine inanan bir kişinin Ahiret’te kurtulacağına inanan, yukarıdaki iki âyeti inkâr etmiş olur. Böylece İslam’ı kabul etmeyen ve Müslüman olmayan hiç kimse, Ahiret’te cehennem azabından kurtulamayacağı gibi cennete de giremez. Bu bir yorum değil, İslam’ın bi-zatihi kendisidir.

2. Ehl-i Kitab’a cennette yer ayırma. İslam gelmeden önce Hazret-i Mûsa ve Hazret-i İsa’ya iman eden, şirk koşmayan, Allah’ın birliğine inanan ve tebliğ ettikleri dine göre ibadet ve tâatte bulunan Mûsevî ve İsevîlerin hepsi Müslümandır.

Fakat Muhammed aleyhisselâm geldikten sonra ilâhî din İslam’ı kabul etmeyen/Müslüman olmayan Yahudi ve Hristiyanlar, Kur’an’a göre kâfirdirler.

Ayet-i kerimelerde buyruluyor:

1) Yahûdiler; "Uzeyr, Allah'ın oğludur" dediler. Hristiyanlar da: "Mesih (İsa), Allah'ın oğludur." dediler (Tevbe,30). Şüphesiz ki, "Allah, ancak Meryemoğlu İsa Mesih'tir" diyen (Hristiyan kişi)ler kâfir olmuşlardır (Mâide,17).

2) Allah, şüphesiz üçün (üç ilâhtan) biridir." diyen (Hristiyan kişi)ler kâfir olmuştur.

3) Muhakkak ki, (bir beyyine olarak gelen Muhammed “aleyhisselâm”ı ve Kur’ân’ı reddederek) kâfir olan Ehl-i Kitap ve müşrikler(in tamamı “Beydâvî ve Elmalılı”), cehennem ateşindedirler (Beyyine,6).

Ayet-i kerimelerde Ehl-i Kitap ile ilgili hüküm böyle açık olmasına rağmen, Hayrettin Karaman:

“Allahü teâlâ -Ehl-i kitap gibi- müşrik olmayan inkârcıları (kâfirleri) bağışlayabilecektir (DİB Tefsir, Nisa, 48. âyetin tefsiri)” diyerek Allah’a iftira etmektedir. Çünkü Ehl-i Kitab’ın Allah’a oğul isnat ederek kâfir oldukları âyetle sabittir. Müteâkip âyetler de -sebeb-i nüzûle bakıldığında- bu iddiayı yalanlıyor. Dolayısıyla bu görüşün bir temeli yoktur. Hatta “küfür” ifade etmektedir.

Bu iddia, “yabancı bir unsur” olarak İslam’ın temel esaslarına dahil edilmek istenmiştir.

3) İslam’da tefrika. İslam dini tefrikayı, Müslümanlar arasında İslam’ın esaslarına aykırı itikadı yasaklamış ve haram kılmıştır.

Kim, böyle “yabancı bir unsur”u İslam’a dahil etmeye kalkarsa, o, reddolunur.

Ayet-i kerime ve hadis-i şeriflerde buyruluyor:

1) Hepiniz Allah’ın ipi (olan İslam dini)ne sımsıkı sarılın. Fırkalara ayrıl(ıp dağıl)mayın (Âl-i İmrân,103).

2) Yahûdiler 71 fırkaya, Hristiyanlar da 72 fırkaya bölündü. Ümmetim ise 73 fırkaya bölünecektir. Biri dışında hepsi (72’sinin akideleri, imanları Sahâbe-i Kirâm’ın bildirdiği İslâm’a uymadığı için) ateşte (cehennemde) olacaktır. Kurtulan cemâat, benim ve eshâbımın yolunda gidenlerdir (Tirmizi, İman 18; İbn Mâce, Fiten 17; Ebû Dâvud, Sünne 1).

İslâm âlimleri, hadiste beyan edilen 72 fırkayı, tek tek açıklamışlardır. Bunlar arasında Hâricilik, Şia, Mu’tezile, Cebriyye, Kaderiyye, Mürcie, Müşebbihe, Mücessime, Dehriyye, Muattıla, Zındıklık, Râfizîlik gibi Eshâb-ı kiram’ın yolundan ayrılan ve isimleri çok duyulan fırkalar bulunmaktadır.

4. Cemâatten ayrılma. Müslümanların birlik ve beraberlik içinde olmaları, ülü’l-emre itâat etmeleri ve fitne çıkarmamaları emredilmiştir. Ülü’l-emr, Ehl-i Sünnet âlimlerine göre, yöneticileri kapsadığı gibi, müctehid âlimleri de içine alan bir kavramdır.

Ayet-i kerime ve hadis-i şeriflerde buyruluyor:

1) Ey îman edenler! Allah'a itâat edin, Peygamber'e itâat edin ve sizden olan ülü'l-emre (idarecilere ve müctehid âlimlere) de (itâat edin) (Nisâ, 59).

2) Fitne (çıkarmak), öldürmekten daha büyük (bir günâh)tır (Bakara, 217).

3) Yüce Allah ümmetimi dalâlet/sapkınlık üzerinde birleştirmez. Allah’ın “yed”i (rahmet ve bereketi) cemâatle birliktedir. Kim cemâatten ayrılırsa, cehennem yoluna girmiş olur (Tirmizî, Fiten 7).

4) Bir karış da olsa cemâatten ayrılan kişi, İslâm bağını boynundan çözmüş olur (Tirmizî, Edeb 78).

Cumhûr âlimlerinin beyanına göre, bu cemâat, Hazret-i Peygamber’in şanlı Eshâb’ının yolunda olan Dört Mezhep mensuplarıdır ki, bunlara Ehl-i Sünnet ve’l-Cemâat denir.

5. Peygamberi devre dışı bırakma. Yüce Allah, ilk peygamber Hazret-i Âdem’den beri dinleri/şeriatleri, peygamberler vasıtasıyla göndermiştir. İlâhî/semavî bir dinde peygamber, dinin aslî unsurlardan biridir. Sözde dine inanıp(!) peygamberi tanımama, dini inkâr anlamına gelmektedir.

Ayet-i kerimelerde buyruluyor:

1) (Resûlüm, şöyle) de: Eğer siz Allah’ı seviyor (ve İslam’a inanıyor)sanız, o takdirde (açıkladığım şeriatte) bana uyun ki, Allah da sizleri sevsin ve günahlarınızı bağışlasın (Âl-i İmrân,31).

Hadisler, İslam şeriatini (ahkâmını) açıklamaktadır.

2) (Resûlüm,) de ki: Allah’a ve Peygambere itâat edin. Eğer yüz çevirirlerse (Allah’a itâat etmez ve peygamberi dinde rehber kabul etmezlerse), şüphesiz Allah, kâfirleri sevmez (Âl-i İmrân,32).

Bu durumda Peygambere itikadî muhalefet, küfrü gerektirmektedir.

Zamanımızda Peygambere uymama veya onu devreden çıkarma, bazı bâtıl ve yıkıcı akımların doğmasına sebep olmuştur. Bunlardan bazıları şunlardır:

1) Kur’an Müslümanlığı. Hadisleri inkâr edenler, bu kavramı ileri sürerek İslam’ı tahrip etmeye yelteniyorlar. Bunlar, FETÖ ve Misyoner Oryantalistler tarafından idare edilmektedir.

2) “Peygamberin ahkâm koyma yetkisi yoktur” iddiası. Bu, açıkça küfür olan bir iddiadır. Çünkü her Peygamber, kendisine vahyedilen vahyi/şeriati açıklar. Bu bâtıl görüş, Müsteşriklerin ağına takılan İlahiyatçılarca savunulmaktadır.

3) Hadisleri ayıklama. Oryantalizmin stratejisi doğrultusunda Ülkemizde ve İslam dünyasında doğrudan Peygamberi inkâra veya tenkide cesaret edemeyenler, dolaylı olarak İslam şeriatının kaynaklarından biri olan Hadisleri hedef almışlardır.

Ayıklamada selîm akıl değil, sakîm/şeytanî akıl, seküler/laik mantık, kadın hakları(!), çağdaşlık çerçevesinde müctehid muhaddislerce tedvin olunan Hadis Külliyatı cerh ve ta’dile tâbi tutulmuştur. Mısırlı mason ve mürted reformcuların bile yapmadıkları bir çalışma, Diyanet’in (DİB) üstüne yıkılarak Hadis münkir ve münekkitleri tarafından yapılmıştır.

Diyanet İşleri (Başkan Yardımcısı ve) Başkanı iken Prof. Dr. Mehmet Görmez’in rehberliğinde 15’i Diyanet’ten, 100’ü de Üniversite ve diğer kurumlardan olmak üzere 115 kişilik bir ekibin 4 yıl süren bir zamanda 30 bin civarında hadisi içinde bulunduran bir Hadis Külliyatı/Hadislerle İslam kitabı, 7 cilt olarak hazırlanmış ve Diyanet’te basılmıştır.

Diyanet İşleri Başkanlığı yetkililerine göre, bu çalışmada 204 bin (Kütüb-i Sitte, Kütüb-i Tis’a ve diğer hadis imamlarının eserlerinde mevcut) hadis ayıklanmıştır (04.01.2011 Milliyet Gazetesi).

Fiten/Fitnelerle ilgili hadisler, sorunludur. Çünkü bunlar, zayıf, sıhhatten yoksun veya uydurmadır. Bunlarla itikad olunmaz (Mehmet Görmez, internette Videosu mevcut).

Fakat Kütüb-i sitte’ye bakıldığında Buhari‘de, Müslim’de, Tirmizi’de, Ebu Davud’da ve İbn Mace’de, “fiten” konusunda özel kitablar/bölümler bulunmaktadır. Fiten hadislerde beyan edilen bazı olaylar ise, âyetlerle açıklanmıştır. Hadisler inkâr edilirken, acaba âyetlerin durumu ne olacaktır? Çelişkiye bakınız: Ayeti de, hadisi de nakleden Peygamberdir.

Bu durumda Batı sevdalısı bir dinde reformist, “ben âyete inanırım, hadise inanmam mı, diyecektir? Her ikisini de nakleden Peygamberdir. Demek ki, o, ahlâkî açıdan dürüst değil, yalancı ve münafıktır! Böyle birinin mahkemede şahitliği bile kabul edilmez. Kaldı ki, din konusunda sözüne güvenilsin!

Mehmet Görmez, deprem dolayısıyla “onlar (halk) Allah’a karşı kırık, devlete karşı öfkelidir (İnternet ve Gazeteler) demişti. Bu, DİB eski başkanı Görmez’in başka bir yalanıdır. İki ay süre içinde hiç kimse, Allah’a karşı böyle bir isyan cümlesi kurmadı. Halk, “bu takdir-i ilahîdir” diyerek, imanlarının gereğini açıkladı ve Müslüman olduklarını gösterdi.

…

Acaba 28 Mayıs 2023 seçim zaferinden sonra, Selçuklu ve Osmanlı karşıtı, Dört Mezhep düşmanı, Batı yanlısı, Oryantalist bağımlısı, Ehl-i Kitap sevdalısı İslam tahripçileri ve Batı’nın etki ajanları, ne yapacaklar? İslam’ı tebdile/değiştirmeğe devam edebilecekler mi? Batı’nın Sünnî İslam karşıtlığı tarafında yer alıp, Ecdadımızın temsil ettiği İslam’a muhalefeti hâlâ sürdürecekler mi?

Eğer bu düşüncede iseler, yanılıyorlar. Çünkü Türkiye Yüzyılı’na girildi, Ayasofya’nın kilitleri kırıldı ve Teknofest Çağ başladı.

TEKNOFEST ÇAĞIN GENÇLİK TALİMATI

Bu Talimat, maddeler hâlinde şöyle ifade edilebilir:

1) Ecdadımız Selçuklu ve Osmanlının her alanda -ekonomik, sosyal, kültürel, ahlakî, dinî, örfî, ailevî, mimarî gibi- mirasına sahip çıkılacaktır. Ecdada saygı, esastır.

2) Üretimde “Yerli ve Millî”lik, temel ilkedir.

3) Savunma sanayiinin her alanında hedef, yabancıların ve düşman tarafın ürettiği teknolojinin -hız, kalite ve miktar bakımından- üzerindeki seviyeye ulaşmaktır.

4) Ekonomide refahı yaygınlaştırmak ve toplum fertlerinin hayat standartlarını başkasına muhtaç olmayacak şekilde yükseltmektir.

5) İslam İlimlerinde -Akaid’den Tasavvuf’a kadar- Ehl-i Sünnet âlimlerinin eserleri esas alınacaktır.

6) Akaid’de Fıkh-ı Ekber, Akaid-i Nesefî ve Emâli kasidesi gibi eserler temel alınacaktır.

7) Fıkıh’ta Kudurî, Hidaye, Reddü’l-Muhtar gibi temel kaynaklar kullanılacaktır.

8) İslam düşmanları, Oryantalistler, Dinde Reformcular ve eserleri tanıtılacak ve onlarla ilgili reddiyeler hazırlanacaktır.

9) MEB okullarında ve İlahiyat/İslami İlimler Fakültelerinde İslam dini ve ilimleri, kendi kaynaklarından öğretilecektir.

10) Müsteşriklerin ve onların temsilciliğini yapan -yerli ve yabancı- İlahiyatçıların (Fazlurrahman gibi) zararlı, bozuk ve bâtıl görüşlerini İslam diye ileri süren kişiler, teşhir edilecektir.

11) Bütün bu görev ve sorumlulukların yerine getirilmesinde YÖK, DİB ve ilgili Rektörlük ve Dekanlıklar sorumludur.

12) Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan, TRT’nin tertip ettiği "Kur’an-ı Kerim’i Güzel Okuma Yarışması”nın büyük finali 17-18.04.2023 Kadir Gecesi'nde yaptığı konuşmada şu talimatı vermiştir:

“Osman el-Ûşî'nin (ö.575/1180) manzum bir eseri olan Emâli Risalesi (Kasidesi)ndeki gibi sade, saf, samimi ve sağlam itikat anlayışına ihtiyaç vardır. Bu anlayış asırlar boyunca Orta Asya'dan Balkanlar'a ve Kuzey Afrika'ya kadar İslam dünyasının dört bir yanında inanç dünyamıza rehberlik etmiştir. İletişim imkânlarının sınırlı olduğu uzun asırlar boyunca, İslam dünyasının farklı coğrafyalarındaki ana gövdeye (Ehl-i Sünnet’e) mensup milyonların Kur'an'a ve hadislere aynı zaviyeden bakmasını, bu tür gayretlere borçluyuz. Bugün iletişim araçları çeşitli, hızı anlık, erişimi kolay, ancak zihin ve gönül dünyamız paramparçaysa (çeşitli zararlı, bölücü ve batıl itikatlar ortaya çıkmışsa), işte bu tür ortak paydalara yeterince sahip çıkmıyor olmamızdandır" dedi.

“Allah'tan Kur'an-ı Kerim'in ve Ehli Sünnetin kutlu yolundan kendilerini ayırmamalarını” dileyen Cumhurbaşkanımız, "Emâli benzeri, özellikle de çocuklarımıza hitap eden manzum, kısa ve özlü Türkçe risaleler hazırlayıp, sıbyan (okul öncesi ve ilkokul) mekteplerinden başlayarak, her yerde (kademede) ilk ders olarak ezberletilmesini sağlamalıyız” (Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan).

.

Seçimler ile Dinî Hayatımızda Bazı Benzerlik ve Farklılıklar

20 Mayıs 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

A -

A +

Türkiye’miz, demokratik ülkeler içinde yer almaktadır. Eğer bir ülkede seçimler yapılabiliyor, kişi istediği yere seyahat edebiliyor, özel mülkiyethakkı gibi insan haklarını kullanabiliyorlarsa, bugünkü dünya ölçeği çerçevesinde o ülkede demokrasi var demektir.

Ülkemizdeki kanunlar, insan aklının ürünü olup seküler temellidir. Fakat insan, dünyanın hiçbir yerinde çağlar boyunca seküler/laik olmamıştır ve olamaz da.

Çünkü doğru-yanlış onun mutlaka bir inancı vardır.

İnançsızlık/ateizm de bir inançtır. Ancak İslam’a göre bâtıldır. Müslüman, yüce Allah’a, Kur’an’a, Peygamberine ve onun getirdiği, tebliğ ettiği bütün vahye, İslam’a inanır.

Biz bu makalemizde, bir insanın, içinde yaşadığı toplumda karşılaştığı ve yaşadığı dünya işlerinin İslam’a göre benzer ve farklı yönlerini göstermeye çalışacağız.

Gündemde seçim olduğuna göre, bir seçimde kazanan ve kaybedenler olur. Kaybedenler, kazanabilmek için ümitlerini gelecek seçime bağlar.

Acaba Ahiret âleminde -seçimde kaybedenler için gelecek umudu olduğu gibi- geri dönüş mümkün müdür ve bunun için mazeret beyan edenler, nasıl bir cevapla karşılaşacaklardır? Bu konulara temas edilecektir.

Konuyu şu başlıklar altında ele almak mümkündür:

Seçimlerde Partiler

Konu, şu başlıklarla açıklanabilir:

1. Batı patentli partiler. Bunların kuruluş amacı, iktidara gelmek, mevcut ya da çıkaracakları kanunlarla devlet kurumlarını yönetmektir. Bunu yasalar çerçevesinde seçimle -bazan darbeyle- gerçekleştirirler. Bir parti seçim çalışmalarında programını ilân eder ve vaatlerini açıklar. Partilerden bu yarışta, zaman zaman yalan, iftira ve ahlâk dışı davranışlara yeltenenler olur. Toplumun yönetim şekli/rejimi ne olursa olsun, bunu sık görmek, mümkündür. Çünkü Batı’da “Makyavelist” -ahlâk dışı olsa da- “menfaatçi felsefe” hâkimdir. Bu düşünceye göre hedefe ulaştıran her şey, mubah addedilir. Vasıtanın gayri meşru olması önemli değildir.

Bu anlayış ve davranış biçimi, Batı’nın milletlere, özellikle İslam toplumlarına kurdukları bir tuzaktır. Bu tuzağa yakalanan parti ve taraftarlarında ya Ahiret inancı yoktur veya çok azdır. Onun için yalan ve iftirada bir sorumluluk duymazlar.

2. İslam toplumunda partiler. İslam ahlâkını esas alan partiler, Müslümanlara ve tüm insanlara hak, hakikat ve adaleti sunma yarışı ve hizmeti içindedirler. Çünkü İslam dininde yalan, iftira ve tezvirata dayalı particilik yoktur. Bütün Müslümanlar kardeştir (Hucurât,10). İnsanlara iyilik yapmak, önerilir. Ayet-i kerime ile tefrika/ayrıştırma (Âl-i İmrân,103) ve bâtıl yasaklanmıştır (İsrâ,81).

İslam toplumunda Müslümanlar, Cumhûr-ı İslam olan Dört Mezheb’in de içinde bulunduğu “Müctehid âlimler topluluğu”na bağlı hareket ederler. Bu şekilde Müslümanların dinde birliği sağlanmış olur.

Bu birliğin dışında kalan 72 bid’at ve dalâlet fırkası, İslam’da tefrikacı/ayrıştırıcı kabul edilir (Tirmizi, İman 18). Oryantalistler, Misyonerler ve bunların talimat ve fasit düşüncelerine kendisini kaptıran, Dinde Reformcu İlahiyatçıların tümü, Batı ve 72 fırka taraftarıdır.

Buna göre Cumhûr-ı İslam içinde yer alan her Müslüman, “dünyada yaptıklarının hesabını Ahiret’te verecektir” inancına sahiptir. İnsanın dünyaya geliş gayesi, Kur’an-ı Kerim’de açıklanmıştır (Zâriyât,56). O da Allah’ı tanımak, O’nun birliğine inanmak, Peygamberinin bildirdiği şekilde Allah’a ibadet ve tâatte bulunmaktır.

Seçimlerde Vatandaşlık

Konu, şu başlıklarla açıklanabilir:

1. Seçimlerde kimlik. Bir seçimde oy kullanabilmek için, o ülkenin vatandaşı olmak şarttır. Yasalara göre, bu konuda âidiyet/kimlik aranır. Kimliği olan ancak vatandaşlık haklarından istifade edebilir.

2. İslam’da Müslüman kimliği. Bir kişinin Müslüman olması, kalben Allah’a ve Peygamber’e inanması ve bunu dili ile ikrar etmesi/söylemesiyle gerçekleşir. Muhammed aleyhisselâm’ın tebliğ ettiği İslam dininin tamamını şeksiz ve şüphesiz kalben tasdik eden bir kişi, Müslüman kimliğine kavuşmuş olur. Kimliğin yazılı olması, şart değildir. Hatta dil ile ikrar bile, toplumda dini konularda işlemlerin yürütülmesinde zahiri bir şart olarak aranır. Esas olan, kalbin tasdiki ve iman etmesidir.

Eğer kalp, İslam’a, Kur’an’a ve Peygamber’e inanmamışsa, o kişinin dili ile “iman”ı söylemesinin, camide ve Müslümanların arasında görünmesinin Allah katında hiçbir değeri yoktur. Kur’an-ı Kerim bu kişileri, münafık olarak nitelendirir. Aslında bunlar, kâfirdirler (Tevbe,84-85; Münafikûn,1-3). Fakat toplumda Müslüman muamelesi/işlemi görürler. Cenaze namazları kılınır ve Müslüman mezarlığına gömülürler. Ancak Ahiret’te gidecekleri yer, elbette sonsuz cehennem ateşidir (Nisâ,142-145).

Kim, Neyi Seçecek?

Konu, şu başlıklarla açıklanabilir:

1. Dünya ölçeğinde seçim. İktidarda olan partiler, seçimlerde programları gereği, yaptıkları icraatı ve yapacaklarını; muhalefette olanlar ise daha ziyade mevcudu eleştirir ve vaatlerini açıklarlar. Seçimler sonucunda iktidaragelenler, kazanmış; iktidara gelemeyenler de kaybetmiş ve muhalefete düşmüş olurlar. Bu arada birçok aday, parlamento dışında kalır.

Dünyaya âit seçimlerde hedef, kişiler ve iktidar olmaktır. Bunlar da geçici ve sonludur. Hatta kaybedenlerin bir sonraki seçimlerde kazanma umutları olduğu gibi, programlarını değiştirme imkânları da vardır.

2. Din alanında seçim. İslam itikadına göre, kişi, inanç olarak ya “hakk”ı veya bâtılı seçecektir. İslam’da bâtıl, hakkın karşısında olan her şeydir. Hakkı tercih etmeyen otomatik olarak bâtıla düşmüş olur. “Hakk”, şüphesiz İslam dinidir (İsrâ,81/Beydâvî ve Mâturîdî).

1) İman ve küfür. Dünya hayatında insanın din/inanç olarak seçeceği iki seçenek/tercih vardır. Bunlardan biri, iman, diğeri küfür yoludur. İnsanı yaratan, yaşatan ve ona bütün nimetleri gönderen Rabbini tanıması (Zâriyât,56) ve O’na şükretmesi gerekir (Bakara,152). Bu da ancak O’na iman ile olur. Hakiki iman, son din İslam’ı ve onun Peygamberi Muhammed aleyhisselâm’ı kabul etmek/tasdik etmekle gerçekleşir.

İmanın zıddı/karşıtı, küfürdür. Müslüman olmayan bir kişi, hangi dinde olursa olsun küfürdedir.

2) Rehber Peygamber. Hakiki, doğru imana kavuşma, ancak Peygamber’e tâbi olmakla mümkün olur. Bir insan ne kadar akıllı ve zeki olursa olsun, Peygambersiz, hakka, hakikate ve Allah’ın razı olduğu dine ulaşamaz. Onun için İslam’da felsefe yapmaya kalkan filozoflar -İbn Sina, Farabi, İbn Rüşd, İbn Hazm gibi- Peygamberin sunduğu ve Eshâb-ı Kiram’ın naklettiği İslam’a ulaşamamışlar, daha doğrusu bu İslam’ı beğenmemişlerdir. İslam dinini -aynı Mısırlı, Pakistanlı, Hindistanlı, Fransalı, İngiltereli ve Türkiyeli Dinde Reformistler gibi- akıllarına uydurmaya ve vahyi tevile veya inkâra kalkmışlardır. Kısaca İslam ümmetinin Müctehidlerinin açıkladıkları İslam’ı reddetmişlerdir.

Dinde Reformistler, Cumhûr-ı İslam’ın Müctehidlerine değil, kendi müctehidlerine(!) tâbi olur ve onları üstad kabul ederler. Bunlar arasında dünyaca meşhur ve sicilli mason ve mürtedler olduğu gibi, misyoner oryantalist, Vehhâbî/Selefî ve Amerikan ajanı FETÖ elemanları da vardır.

3) Mezhep imamları. Cumhûr-ı Müslimîn, Eshâb-ı Kiram’ın naklettiği İslam’a bağlı Dört Mezhep İmamı ve bunlara uyan bütün Müctehidleri dinde rehber kabul ederler. 72 bid’at ve dalâlet fırkasından hiçbirinde -İslam dininin esaslarına göre- müctehid çıkmamıştır. Bu fırkaların âlimleri vardır. Fakat bu âlimler arasında müctehid bulunmamaktadır. Kaderi inkâr eden, “Allah, her şeyi bilmez” diyen, âlemi/kâinatı ezelî kabul eden, sahâbîlere söven biri, ne kadar ilim sahibi olursa olsun, müctehid addedilmez, Müslümanların rehberi olamaz. Kaldı ki, mason ve mürted, müctehid olabilsin!

4) Müslüman taraflıdır. Müslüman, Resûlüllah’ın tebliğ ettiği dinden yanadır (Mücadele,22). Bu bakımdan, taraflıdır. Bunu “âdil davranmaz” şeklinde anlamamak lâzımdır. İslam’ın ve Müslümanın en önemli özelliklerinden biri, adaleti emretmesi (Nahl,90) ve âdil olmasıdır (Buhârî, Ezân 36). Din/iman bakımından tarafsızlık düşünülemez. “İslam’da itikad yönünden ben tarafsızım” diyen, Müslüman değildir, kâfirdir. Bir kalpte hem iman hem küfür, bir anda olmaz. İmanlı olan kâfir değildir; kâfir olan da Mü’min değildir.

Bu bakımdan Ehl-i Kitab’a cennette yer ayıran İlahiyatçı, Diyanetçi ve FETÖbağımlısı, bu ölçüler çerçevesinde ya Mü’mindir veya kâfirdir. Çünkü, İslam, Hristiyanlık ve Yahudilik gibi beşerîleştirilmiş bir din değildir. Papaz, istediğini, cennete, istemediğini cehenneme gönderebilir! Fakat yukarıdaki hükümlerin hepsi, âyet, hadis ve müctehidlerin fetvalarına dayanmaktadır.

Seçimlerde Kampanyalar

Konu, şu başlıklarla açıklanabilir:

1. Seçimlerde propaganda. Siyasi partiler, programlarını ve hedeflerini açıklamak ve kitlelere duyurmak için meydanlara inerler. Mitingler tertip ederler. Çeşitli salon toplantılarıyla propaganda yaparlar. Propaganda ile doğru da söylenir, yanlış da. Önemli olan kitleleri etkilemektir.

2. İslam’da da’vet. Müslüman, her şeyden önce doğru ve dürüst olarak, başkalarına yardım ederek, âdil davranarak, kimseye zarar vermeden hak olan İslam’ı temsil eder (Âl-i İmrân,19). Onun bu şekildeki davranışı ve temsili, İslam’a bir da’vettir, bir çağrıdır. Ancak ilim erbabı, cihad yaparak, İslam dinini geniş insan topluluklarına ulaştırırlar.

1) Fikrî ve fiilî cihad. Âlimler, kitap, risale ve fetvalarıyla İslam’ı anlatırlar ve yayarlar. Tefsir, hadis, akâid, fıkıh, siyer, ahlâk ve tasavvuf alanında yazılan bütün kitaplar, ilmî cihad örnekleridir. Her âlim, bu çalışmalarıyla niyetine göre karşılık/sevap alır.

Fiilî cihad/savaş, İslam toplumunda -halife, padişah, hakan, hükümdar, devlet başkanı gibi- emîrin komutasında veya talimatıyla yapılır. Hiçbir Müslüman kendiliğinden fiilî cihad yapamaz. Bu, Haricîler’in işidir ve fitne çıkarmak olur.

2) Cami, vaaz ve ezan. Cami ve mescidler, halka açık İslam’ın öğretildiği ve yayıldığı yerlerdir. Vaaz ve hutbelerle, İslam konusunda cemâat aydınlatılır. Buna göre temizlik başta olmak üzere doğruluk, dürüstlük, çalışma, adalet, ana ve babaya itâat, fakir ve kimsesizlere yardım, ibadet ve tâate devam, faiz, içki gibi haramlardan uzak durma, âhiret ve ölümü hatırlama, manevî ve millî değerlere saygı gibi dinî, ahlâkî ve sosyal konular işlenir.

Ezan ile günde beş kere, Müslümanlara ve diğer insanlara, İslam ve Ahiret hatırlatılır. Cami ve minareler, İslam dinini ve namazı hatırlatan mübarek sembol yapılardır.

Seçimlerde Sonuç

Konu, şu başlıklarla açıklanabilir:

1. Hedef iktidara gelmek. Teoride partilerin kuruluş amacı, iktidara gelmek ve ülkeyi/devleti yönetmektir. Fakat her parti bu amacı taşımaz. Bununla beraber esas gaye ve hedef, iktidarı sağlamaktır. Bu yarışta hâliyle kazananlar ve kaybedenler olur. Kaybedenlerin tekrar veya bir sonraki seçime girme şansları ve imkânları vardır.

Ülkemizde 28 Mayıs 2023’te ilk defa uygulanacak 2. tur seçim, buna bir örnektir.

Acaba Ahiret hayatında böyle bir şans ve imkân var mıdır?

2. İslam’da nihaî durak. Dünya hayatı, bütün yaratılmışlar için sonludur. İnsanlar, doğuyor, yaşıyor ve sonunda ölüyorlar. Ölüm gerçeği, insan hayatını bir daha geri gelmemek, doğmamak üzere sonlandırmaktadır. Bu dünyada her şey tartışılıyor, hatta inkâr ediliyor, ama ölüm, ne tartışılıyor, ne de inkâr edilebiliyor. Nice Fir’avun ve Nemrut tabiatlı diktatörler, ölüm hakikati karşısında bir varlık gösterememiş ve ona teslim olmuşlardır.

İnsan ölünce, Ahiret’in ilk durağı kabir hayatı başlar. Hadis-i şerifte bildirildiği şekilde, kabir yeri, kişinin iman ve amel/ibadet ve tâat durumuna göre, ya cennet bahçelinden bir bahçe veya cehennem çukurlarından bir çukur olur (Tirmizî, Kıyamet 26).

1) Cennet ve cehennem. İsrâfil aleyhisselâm’ın son Sûr’a üfürmesiyle kabirdekiler kalkar ve bir anda yüce Allah’ın huzurunda toplanırlar (Yâsîn, 53). İman ve amel bakımından hesapları görülür. Mü’min ve kâfir olanlar belirlenir. Bir nida gelir: Ey Mücrimler/kâfirler, ayrılın Mü’min kullarımdan (Yâsîn, 59).

Ahiret’te Mü’minler cennete, kâfirler de cehenneme götürülür. Mü’minlerden şefâate uğramayan günahkârlar, günahları nispetinde cehennemde kaldıktan sonra cennete girerler.

Böylece, Mü’minler, kazananlar; kâfirler ise, kaybedenler olur.

2) Ahiret’te “tekrar dünyaya gelme” talebi. Cehenneme girecekler belli olduktan sonra, ateş/cehennem kendilerine gösterilince (Şuara,91), çok pişman olurlar ve yalvarırlar. Rablerine inanmayan veya yanlış inanan kâfirler: Yâ Rabbi, ne olur, bizi tekrar dünyaya döndür, iman edelim ve salih amel işleyelim/ibâdet ve tâatte bulunalım, derler. Onlara şöyle denir:

Ayet-i kerime’de buyrulur:

(Kâfirlerden her biri ölüm hâlinde: “Rabbim, beni tekrar dünyaya döndür.) Belki ben bıraktığım şeyde (dünyada terk ettiğim îmana sahip olur ve) salih (rızana uygun iyi) bir iş yaparım (der.) Hayır! (Asla dünyaya geri dönüş yok!) Bu, sadece onun söylediği (boş) bir sözden ibarettir (Mü’minûn,100).

Eğer geri döndürülürlerse, yine onlar yasaklanan şeylere geri dönerler. (En'âm,38.)

.

Düşmanlar, “Hakk”a karşı birleşseler de zafer, er geç Müslümanlarındır

6 Mayıs 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Türkiye 14 Mayıs 2023’te genel seçimlere gidiyor. Bu seçim, bir ülkenin seçimi olmaktan çoktan çıktı.

Terör örgütü liderlerine varıncaya kadar herkes, seçimle ilgileniyor, ittifaklarla ilgili tarafını bildiriyor ve açıklamalar yapıyor. Osmanlının son dönemlerinde kullanılan 7 düvel/düvel-i muazzama tabiri bile, bu ilgiyi, esasında ideolojik ve ahlâksız müdahaleyi anlatmaya yetersiz kalır.

ABD, İngiltere ve AB, Türkiye’deki anayasal sistem ve yönetimden rahatsızlarmış ve bu yönetim kadrosunun mutlaka değişmesi gerekiyormuş. Adetleri 7’den fazla olan bu düvel-i muazzama, daha doğrusu düvel-i müfside, Orta Doğu’da besledikleri terör örgütlerini de kullanarak, seçim öncesi necip milletimizi etkileme hülyasına kapılmış görünüyorlar.

Fakat yanılıyorlar. Düvel-i müfside, her şeyi sadece maddi ve fizikî çerçevede görüyorlar. Yüce Allah’ın kudret, irade ve yaratıcılığını düşünemiyor ve O’na doğru veya hiç inanmıyorlar. Hâlbuki sonsuz kuvvet ve irade sahibi Allah, dilediğinde kalpler, genciyle ve yaşlısıyla küfre karşı saf saf dizilmiş taburlar hâline gelir. Öldü sanılan Osmanlı, torunlar olarak dirilir, ecdadı Alparslan ve Fatih’in mirasına sahip çıkar.

İşte bu miras, “hakk”a sarılmak ve onu şerefle temsil etmektir.

Makalemizi şu başlıklar altında ele almak mümkündür:

“Hakk” Nedir?

Âyet-i kerimelerde buyruluyor:

1. (Resûlüm,) de ki: Hak (İslâm) geldi, bâtıl (şirk ve küfür düzeni) yok oldu. Şüphesiz bâtıl, (yıkılmaya ve) yok olmaya mahkûmdur (İsrâ,81). Peygamber aleyhi’s-selâtü ve’s-selâm, Mekke’nin fethinde bu âyeti okuyarak Kâ’be’de bulunan 360 putu kırmıştır (Buhârî, Mezâlim 32). Böylece o mukaddes mekân, sahte ilâh heykellerinden temizlenmiştir.

2. Bilerek hakkı (İslam’ı) bâtıl (Allah’ın göndermediği bir inanış) ile karıştırmayın. (Ey Ehl-i Kitap,) hakkı (Muhammed aleyhisselâm’ın son peygamber olduğunu bildiğiniz ve kitaplarınızda yazdığı hâlde) gizlemeyin (Bakara,42).

3. Çünkü Allah, “hakk”ın ta kendisidir. (Yaratan, besleyen, büyüten ve varlığa son veren ancak O’dur.) O’nu bırakıp da (putperestlerin ve bazı kişilerin ilâh diye) taptıkları (heykeller) ise, bâtıldır (hiçbir şeye kudretleri yoktur. Onlara bir menfaat de sağlayamazlar.) Şüphesiz Allah, aliyydir (saltanat ve hakimiyeti çok yücedir), (kudret ve azameti) çok büyüktür (Lokmân,30).

Görüldüğü gibi Sünnî İslam âlimleri, “hakk” kelimesinin âyetlerde çeşitli anlamlarda kullanıldığını, hakka inanmayan ve onu temsil etmeyenin bâtıl/boş ve geçersiz bir inanç taşıdığını belirtmektedirler.

Müslümanlar, hakk olan İslam’a inanan ve onu temsil eden bahtiyar kişilerdir. Ancak İslam toplumlarında inanmış görünüp de ona inanmayan, hatta İslam’ı ve Müslümanları ayrıştırmaya çalışan, fesat çıkaran ve ikiyüzlü olarak nitelenen münafıklar her devirde görülmektedir.

Münafıklara Dikkat!

Âyet-i kerimelerde buyuruluyor:

1. (O münâfıklar) îman edenlerle karşılaştıkları zaman: “Biz de (sizin gibi) îman ettik.” derler. Hâlbuki (küfür topluluğunun reisleri olan) şeytanlarıyla baş başa kaldıklarında ise: “Biz (dinde ve yardımlaşma konularında) sizinle beraberiz, ancak biz onlarla (Mü’minlerle) alay ediyoruz.” derler (Bakara,14).

2. İşte onlar, o kimselerdir ki, hidâyete (îmana, yakîne ve ilme) karşılık, dalâleti (küfrü, şüpheyi ve bilgisizliği) satın almışlardır. (Bu durumda) onların ticareti kâr sağlamamış ve doğru yolu da bulamamışlardır (Bakara,16).

3. (Resûlüm,) münafıklar sana geldiklerinde: "Senin, elbette Allah'ın peygamberi olduğuna (kalpleriyle değil, dilleriyle) şahitlik ederiz" derler. Allah senin, elbette kendisinin peygamberi olduğunu biliyor. (Fakat) Allah, o münafıkların hiç şüphesiz yalancılar olduklarına elbette şahitlik eder (Münafikûn,1).

Münafık, İslam toplumunda Müslümanlarla ilgili dinî bir kavramdır. Kâfirler için kullanılmaz.

Münafık, itikaden ve amelen olmak üzere iki çeşittir. İtikaden münafık, kâfirdir, Müslüman görünmekte, hatta zaman zaman namaz kılmaktadır. Amelen münafık ise, hadiste açıklanan mezmum/kötü sıfatları olan ve haram işleyen Müslümandır.

Kur’an-ı Kerim’de münafıklardan en çok bahseden sûre, Tevbe sûresidir. Resûlüllah, âyet gelmeden önce münafık olarak bilinenlerin cenaze namazını kıldırırdı. Fakat âyet ile (Tevbe,84) münafıkların cenaze namazlarını kıldırması, sonsuz olarak yasaklanmıştır.

Zamanımızda reformist ilahiyatçıların çoğu münafıktır. Ülkemiz, Oryantalistlerin emrinde ve âlim olarak tanınan Hamidullah, M. Tanci, Afganî, Abdüh, R. Rıza, Ebû Zeyd, Mevdudî, Abdülvahhab, M. Carullah, Fazlurrahman gibi münafık ajanların etkisi altındadır. Bunların bazısı mason, bazısı mürted ve bazısı İslam düşmanıdır. Kur’an Müslümanlığı, Dinî Çoğulculuk ve Tarihselciler, itikaden münafık ve İslam düşmanıdırlar. Diyanet’te, İlahiyat ve İslami İlimler Fakülteleri ile bazı Vakıflarda, özellikle Ankara Okulu ve Marmara Okulu ideolojisine bağlı, Dört Mezhep karşıtı yüzlerce unvanlı öğretim üyesi, isimleri zikredilen küresel münafıkların fikirlerini taşımakta, kitaplarını, makalelerini neşretmekte ve öğretimini yapmaktadırlar.

Hiçbir reformist ilahiyatçı, Selçuklu ve Osmanlının temsil ettiği İslam taraftarı değildir.

Acaba 14 Mayıs’tan sonra açıktan bu faaliyetlerine devam edebilecekler mi? Çünkü Alparslan ve Fatih gibi ecdadına iman ve fikir yönünden bağlı bir Teknofest Gençliği geliyor. “Emâli Kasidesi”yle Ehl-i Sünnet akidesinin genç nesillere aktarılması ve ezberletilmesi yönünde talimatı olan bir Cumhurbaşkanı var(*).

Siyaset alanında ise, millî ve manevi değerlerini bir tarafa bırakıp Batı’ya râm olan, Batı’dan “aferin” bekleyen, terör örgütleri ile FETÖ’nün talimatları doğrultusunda hareket eden ve LGBT gibi sapık bir davranışı sahiplenenler, hangi taraftan olurlarsa olsunlar, siyasî münafıklardır.

Emperyalist Düşmanlara Âyetle Cevap

Âyet-i kerimelerde buyuruluyor:

1. Ey iman edenler! Benim de düşmanım, sizin de düşmanınız olanları (kâfirleri, itikat ve ibâdetlerini benimseyerek; haç, zünnar gibi dinî alâmetlerini kullanarak) dostlar edinmeyin (Mümtehına,1).

2. Kim, Allah’a (“bir” olduğuna inanmıyorsa), meleklerine (“Allah’ın kızlarıdır” diyorsa), peygamberlerin(den (Hazret-i Muhammed)e (son peygamber olarak iman etmiyorsa), Cebrâil’e ve Mikâil’e (fazilet ve üstünlükleri yönünde itirazları varsa, bunların hepsi, Allah’a düşmanlık etmektedir. Kim Allah’a) düşman (olur)sa, Allah da o kâfirlerin düşmanıdır (Bakara,98).

3. (Resûlüm,) sen onların milletlerine (dinlerine) uymadıkça, Yahûdi ve Hristiyanlar, senden asla râzı (hoşnut) olmazlar. Onlara de ki: “Hidâyet (doğru yol), ancak Allah’ın (gösterdiği) yol (İslâm’)dır, ondan başkası dalâlettir (hak yoldan sapmadır).” (Bakara,120)

4. Ey iman edenler! Yahudileri ve Hristiyanları (inançlarını ve ibadetlerini beğenerek, İslâmî değerlerinizi ve kimliğinizi bir tarafa bırakarak) dost edinmeyin. Çünkü onlar, birbirinin dostlarıdır (birbirinin tarafını tutarlar) (Maide, 51).

Âyet-i kerimelerde, Ehl-i Kitab’ın açıkça dalâlette oldukları, kâfir oldukları (Mâide, 17,72 ve 73), Allah’ın düşmanı oldukları ve ancak birbirinin dostları oldukları beyan ediliyor. Buna rağmen modernist İlahiyatçılar içinde Ehl-i Kitab’ı -Bakara 62. âyetine bâtıl mana vererek- Cennet’e kavuşturma yönünde boş, temelsiz bir çaba içine girmişlerdir. Hatta Diyanet’in tefsirinde, Nisâ, 48. âyetin açıklamasında, “Allah, Ehl-i Kitab’ı affedebilecektir” hezeyanı yer almaktadır. En dindar Hristiyan bile “teslise/üç ilâha” inanmaktadır. Yüce Allah’ın yanında başka bir ilâh düşünmek şirk/küfür değil midir? Son Peygamber Muhammed aleyhisselâm’a ve Kur’an’a iman etmeyen, dolayısıyla Müslüman olmayan biri Cennet’e girebilir mi?

Bütün bunlar, Batı’nın içimizdeki etki ajanları Münafıkların fasit açıklamalarıdır. FETÖ, din, vatan, bayrak, asker ve millet düşmanı, silahlı, kripto/münafık bir örgüttür.

Emperyalist Düşmanlara Teknolojiyle Cevap

BAYKAR, ROKETSAN, HAVELSAN, TUSAŞ, ASELSAN ve TOGG başta olmak üzere 2-3 binden fazla şirket, İnsansız Hava Taşıtları, Mühimmatlar ve Füze Sistemleri, Kara Araçları, Turbojet/Turbopropeller, Hava Taşıtlarının Aksamları, Av Tüfekleri, Namlulu Silahlar ve Silah Kuleleri, Askerî Helikopterler ve sivil TOGG üreterek, Millî Savunma ve Ekonomik Kalkınmamızı güçlendirme çalışmaları gerçekleştirmiştir.

Bunlardan belli başlı olanlar, şu başlıklar altında ele alınabilir:

1. Karada

1) Altay, Türkiye'de geliştirilen 3+ nesil ana muharebe tankıdır. Tankın, meskûn mahal ve ateş destek ihtiyacına yönelik uzaktan kumandalı silah sistemi ve 7,62 milimetrelik kule makinalı tüfeği bulunuyor. Tank, her türlü tehdide karşı mürettebatın kimyasal, biyolojik, radyoaktif ve nükleer tehditlerin bulunduğu ortamlarda görev yapmasına imkân sağlayan sistemlerle korunuyor.

2) TOGG, Türkiye'nin Otomobil Girişimcileri Grubu (TOGG) tarafından üretilen ve tamamen elektrikli, yerli ve millî arabası/otomobili, otomatik vitese sahiptir. Son derece donanımlıdır.

2. Havada

1) Baykar Bayraktar Kızılelma, Türkiye merkezli turbofan motorlu ve havadan havaya füze atabilme kabiliyetine sahip insansız savaş uçağıdır.

2) Baykar Bayraktar Akıncı, yüksek irtifa uzun dayanıklılık (HALE) sınıfı sahip silahlı insansız hava aracıdır. Taarruzi İnsansız Hava Aracı (TİHA) olarak da adlandırılmaktadır. Her biri farklı motorlara sahip olmak üzere Akıncı A, Akıncı B, Akıncı C adlı 3 farklı varyantı bulunmaktadır.

3) HÜRJET, Eğitim ve Hafif Taarruz Uçağı, tek motorlu, tandem ve modern aviyonik suite sahip kokpiti ile üstün performans özelliklerini kullanarak kritik rol oynamak üzere tasarlanmıştır.

4) Millî Muharip Uçağı Kaan, çift motorlu, düşük görünürlük, sensör füzyonu, hava-hava ve havadan-yere hâkimiyetlerde üstün özellikleri bulunan beşinci nesil jet muharip uçağıdır.

5) TUSAŞ Anka-3, turbofan motorlu, gövde içinde silah sistemleri barındıran, yüksek yük taşıma kapasiteli, stealth, kuyruksuz bir insansız savaş uçağıdır.

6. A400M Atlas, askerî nakliye/kargo uçağı, Türkiye’de Koca Yusuf veya uçan kale olarak biliniyor. Ağırlığı 76.5 ton, yüksekliği 14.7 m -14 katlı bir bina büyüklüğünde- 12 kilometreye kadar yükselebilen Koca Yusuf, uzunluğu 45 metre, 37 tona kadar yük taşıyabiliyor. 141 adet tam teçhizatlı askerin yanında askerî zırhlı araçlar, hatta helikopterler de bu uçağın taşıyabildiği yüklerin arasındadır.

7) TUSAŞ T-929 Atak 2, ağır sınıf taarruz helikopteridir. Helikopter çeşitli hava şartlarına uygun olacak şekilde tasarlanmıştır.

8) T625 GÖKBEY, genel maksat helikopteri, en zorlu iklim ve coğrafyalarda dahi, yüksek irtifa ve yüksek sıcaklıkta, gece ve gündüz şartlarında etkin bir şekilde faaliyet gösterebilecek özelliklere sahiptir.

9) Kesintisiz çok rollü istihbarat, gözetleme, keşif ve taarruz görevleri için ANKA-AKSUNGUR İHA Sistemi, gündüz/gece istihbarat, gözetleme, keşif ve taarruz görevleri’ni EO/IR, SAR ve SIGINT faydalı yükleri ve çeşitli havadan yere silahlarla icra eden orta irtifa uzun havada kalışlı bir insansız hava aracı sistemidir.

10) Bayraktar TB2 SİHA, Türkiye'nin silahlı insansız hava aracıdır. Suriye’de çeşitli Operasyonlarda, Pençe’de ve İkinci Libya İç Savaşı'nda aktif olarak kullanıldı. Ayrıca Azerbaycan Hava Kuvvetleri tarafından 2020 Dağlık Karabağ Savaşı'nda da etkin rol oynadı. Bu operasyonda Azerbaycan Ordusu tarafından etkisiz hâle getirilen 772 hedeften 535'i Bayraktar TB2'ler tarafından gerçekleştirildi.

3. Denizde

1) TCG Anadolu, üzerine iniş-kalkış yapacak SİHA'larla dünyanın ilk “SİHA gemisi" konumundadır. Uçuş güvertesinde 10 helikopter veya 11 SİHA konuşlandırılabilecek, hangarda ise 19 helikopter veya 30 SİHA taşınabilecektir. Dünyada bu ölçekte gemiye sahip 12 ülke bulunuyor.

2) ATMACA Gemisavar Füzesi, Türkiye’nin ilk millî gemisavar füzesidir. Azami 250+ kilometre menzili bulunan ATMACA Füzesi, aktif radar arayıcı başlığa sahiptir.

4. Uzayda

TÜBİTAK UZAY tarafından tasarlanıp, geliştirilen ve üretilen Türkiye’nin ilk yerli ve millî yüksek çözünürlüklü görüntüleme uydumuz İMECE başarıyla uzaya fırlatıldı. İMECE Projesi, BiLSAT, RASAT ve GÖKTÜRK-2 uydularından sonra ekipman seviyesi, yerlilik oranının yükseltilmesi, uydu ve uzay teknolojilerinde yurt dışı bağımlılığın azaltılması, bilgi birikiminin arttırılması ve edinilen tecrübe ile insan kaynağı yetiştirilmesi amacıyla hayat buldu.

Emperyalist Düşmanlara Şiirle Seçim Mesajı

ABD’ye, AB’ye ve bütün emperyalist dünyaya Türkiye seçimleri ile ilgili mesajımız:

1. Abdurrahim Karakoç’tan:

Kör dünyanın göbeğine, Kuşların gözbebeğine;

Hak yol İslam yazacağız…

Askerlerin miğferine, Kağnıların tekerine, Buda’nın tunç heykeline;

Hak yol İslam yazacağız...

Herkes duyacak bilecek, Saklanmaz gayrı bu gerçek, Yaprak yaprak çiçek çiçek;

Hak Yol İslam yazacağız!..

2. Necip Fazıl Kısakürek’ten:

(Sakarya Türküsü’nden)

Sen ve ben, gözyaşıyla ıslanmış hamurdanız;

Rengimize baksınlar, kandan ve çamurdanız!

Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader;

Aldırma, böyle gelmiş, bu dünya böyle gider!

Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;

Sen kıvrıl, ben gideyim, Son Peygamber Kılavuz!

Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya;

Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Sakarya!..

3. Arif Nihat Asya’dan

Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü,

Kız kardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü,

Işık ışık, dalga dalga bayrağım!

Senin destanını okudum, senin destanını yazacağım.

Sana benim gözümle bakmayanın

Mezarını kazacağım.

4. Mehmet Akif Ersoy’dan

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Ruhumun senden, İlâhî, şudur ancak emeli:

Değmesin ma’bedimin göğsüne nâ-mahrem eli!

Bu ezanlar ki, şehâdetleri dînin temeli

Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.

Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!

Kükremiş sel gibiyim; bendimi çiğner, aşarım;

Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın;

Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.

Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakk’ın…

Kim bilir, belki yarın… belki yarından da yakın.

Sonuç

(Kâfirler,) Allah'ın (İslam) nûrunu (ışığını) ağızlarıyla söndürmek (Resûlüllah’ın peygamberliğini zayıflatmak) istiyorlar. Fakat kâfirler, hoşlanmasalar da Allah, nûrunu (İslam dinini) mutlaka tamamlayacak (ve onu diğer dinlere üstün “Tevbe,33” kılacak)tır (Tevbe,32).

Yemin olsun, Zikir'den (Tevrat'tan) sonra Zebûr'da da: "Yeryüzüne muhakkak benim salih (Müslüman) kullarım mirasçı olacaktır" diye yazdık. (Zebûr’dan maksat, ilâhî kitapların hepsi, Zikir de Levh-ı Mahfûz'dur “Beydâvî”.) (Enbiyâ, 105).

Gevşemeyin, üzülmeyin! Eğer (ihlâslı) Mü’minlerseniz, üstün (olacak, zafere ulaşacak) olan sizlersiniz (Âl-i İmran 139).

.....

(*) http://www.islamilimleri.com/AnaSayfa/04/132.htm

(**) Dr. C. Ahmet Akışık’ın tüm yazılarına ulaşmak için tıklayın: http://www.islamilimleri.com/AnaSayfa/04/000.htm

.

Ecdadının ruh köküne bağlı Teknofest gençliğin doğuşu

22 Nisan 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:39

Sesli Dinle

A -

A +

Batı, Osmanlıyı parçalayabilmek için Tanzimat Fermanı’nı kendi adamları vasıtasıyla ilân ettirerek, Yönetim’e müdahil olmuştur. Meşrutiyet döneminde, Avrupa’da yetiştirdiği etki ajanları eliyle Ulu Hakan’ı görevden uzaklaştırarak, bil-fiil idareye hâkim olmuştur. Artık Osmanlı, Batı tarafından ameliyat edilmek üzere hastaneye kaldırılmış, Avrupa’ya göre hasta olarak görülen organlar bir bir değiştirilmiş ve yerlerine Batı’da hazırlanan sun’i organlar takılmıştır.

Tek Parti döneminde bu ameliyat gerçekleşmiş ve Osmanlı torunlarına şu talimat verilmiştir:

1. Takılan kalp ile inanılacak, İslam ve kurumları devre dışı bırakılacak!

2. Hissiyat, Batılı gibi olacak, Alparslan ve Fatih gibi ecdada özlem duyulmayacak!

3. Seçuklu ve Osmanlıda olduğu gibi Din görevlisi, İslam âlimi, İlahiyatçı ve Tasavvuf erbabı yetiştirmeye kalkılmayacak!

4. Okullarda Kur’an, Peygamber ve İslam’dan kesinlikle bahsedilmeyecek ve mazi ile irtibat kurulmayacak!

5. İnanç, örf âdet, sanat, eğitim, ekonomi, eğlence, hatta aile yapısına varıncaya kadar her şey - kurum, davranış ve etkinlikler - Batı’ya dönük ve Batılı gibi olacaktır.

…

Her şeye kâdir olan yüce Allah, Fir’avun sarayında - ileride kendisinin baş düşmanı olacak - Hazret-i Mûsa ve annesini yetiştirdiği gibi; öldü ve yok oldu sanılan Osmanlının torunları arasından ecdadı Alparslan ve Fatih’e sahip çıkan torunlar yaratmıştır.

Bu torunlar, çeşitli dönemlerde akla hayale gelmeyecek inkâr, zulüm, sıkıntı, tecrit, dışlanma ve psikolojik baskıya maruz kalmış, fakat Allah’ın bir lütfu olarak ayakta kalmayı ve imanlarını korumayı başarmışlardır.

Bu ızdıraplar, maddeler hâlinde sıralandığında:

1. Tek Parti döneminde, dine, imana, Kur’an’a ve Peygamber’e hakaret edildiği, küfrün sel gibi aktığı,

2. Ehl-i Sünnet itikadını yayan Büyük Doğu’nın defalarca

kapatıldığı ve sahibinin hapishanelere atıldığı,

3. Bayrak şairinin ve dinine bağlı Müslümanların gerici ilân edildiği,

4. Oryantalist ajanlarının Ankara İlahiyat ve İstanbul Yüksek İslam Enstitüsü’nde Sünnî İslam’a karşı muarızlar yetiştirdiği, sonra bu akımın diğer İlahiyat ve İslami İlimlere yayıldığı,

5. Mısırlı mason, mürted, Osmanlı ve Türk düşmanlarının kitaplarının bazı kurumlarda yayınlandığı,

6. Ecdadımızın 13-14 asır temsil ettiği İslam’ın, “Geleneksel ve Seküler Düzen’e Uymuyor” gerekçesiyle aşağılandığı,

7. Kur’an âyetlerinin Batı’nın istediği ve batıl şekilde te’villeri yapılarak, açıkça Ehl-i Salîb’e cennet’te yer ayrıldığı,

8. Kur’an Müslümanlığı denilerek, Peygambersiz bir İslam teşebbüsünde bulunulduğu,

9. Batı ajanı FETÖ’nin 40 sene Diyanet, İlahiyat ve İslami İlimlerde faaliyet gösterdiği, ancak silaha sarılınca fark edildiği,

Görülür.

Bu vahim tablo ve gerçek karşısında ülkemizde ecdadının mirasına sahip çıkan, Batı’ya ve Batı tarafından kurulan bütün tuzakları paramparça ederek, “Yerli ve Millî” bir şahlanışla bir gençlik doğmuştur.

Bu gençlik, Teknofest Gençliği’dir. Bu gençliğin İslamî ve Millî belli başlı - olan ve olması lâzım gelen – bazı özellikleri, şu başlıklar altında ele alınabilir:

Vatanına ve Benliğine Sahip Çıkar

Teknofest Gençliğinin bu özelliği şöyle açıklanabilir:

1. Vatanına, bayrağına, milletine ve din-i İslam’a bağlıdır. Bunları, sever ve gözü gibi korur. Bunlara ve ecdadına saldıranları düşman bilir.

2. Toplumun en önemli yapı taşı olan ailenin temelini nikâhlı erkek ve kadın oluşturur. Nikâhsız beraberlikleri, LGBT ve diğer gayri ahlâkî yaklaşımları, dinine ve toplum düzenine aykırı bulur.

3. Aile ve toplum hayatında hısım ve akraba hukukuna, belli zamanlarda ziyaret etmeye, fakir ve yardıma muhtaç olanları gözetmeye riayet eder. Toplumda insan ilişkilerinde güzel yüzlü ve tatlı dilli olur, kavga ve münakaşadan uzak durur.

Dostunu ve Düşmanını Tanır

Teknofest Gençliğinin bu özelliği şöyle açıklanabilir:

1. Herkesin dostu ve düşmanı vardır. Şeytan’ın olduğu her yerde düşmanlık vardır. Dolayısıyla ülkelerin/devletlerin de dostları ve düşmanları mevcuttur. Bu bir olgudur, bir realitedir. Bu realiteyi dikkate alarak, özellikle devletlerin, devletlerde ilgili birim ve kişilerin düşmana karşı koyacak sulh zamanında çalışma yapması gerekir. Bu mefkûreye istinaden çalışır ve bunu milletin/devletin bekası için millî ve vatanî bir görev addeder. İslam’da - şartları çerçevesinde - cihadın/savaşın farz olduğuna inanır, buna hazırlık yapar ve katılır.

2. Ülkesine/devletine karşı düşmanlık besleyen, bunun için terör örgütlerine yardım eden ve bunları destekleyen devletler, pasif düşmandır. Bu durumda Türkiye’ye karşı terör örgütlerini silah, mühimmat ve eğitimle destekleyen Amerika ve Avrupa ülkelerinin birçoğu ülkemizin düşmanıdır.

3. Batı, Haçlı Seferlerinden beri Türk camiasına ve İslam’a fiilen düşman olmuş ve saldırılarda bulunmuştur. 1915’de Çanakkale Boğazı’nı geçmek istemiş ve 1919’da Türkiye’yi işgale yeltenmiştir. Ancak Osmanlının torunları, başta İngilizler, Fransa, Yunan, Ermenistan olmak üzere hepsine gereken dersi vermiştir. Şimdi Türkiye, Türkiye’de Osmanlının torunları, Amerika, Avrupa devletleri ve diğer devletlerin muhtemel düşmanlığını dikkate alarak tank, uçak/kızılelma, helikopter, silah/füze, İHA, SİHA başta olmak üzere savunmada kullanılan bütün teknolojiyi bizzat kendisi üretmeye, tamamen millîleştirmeye başlamıştır. İMECE, TCG Anadolu ve Togg ile Amerika, Yunan ve Avrupa’nın uykuları kaçar hâle gelmiştir.

Batı’dan “Aferin” Beklemeyi İhanet Sayar

Teknofest Gençliğinin bu özelliği şöyle açıklanabilir:

Bu gençlik hiçbir zaman, Batı’nın takdirini kazanmak için değil, ecdadı gibi gittiği yolun hak olduğunu bütün cihana göstermek için çalışır.

Amerika, IMF ve Avrupa, AB kanalıyla Türkiye’nin “emir eri” olmasını istemektedir. Bazı gafil ya da ruhunu tamamen Batı’ya teslim eden sözde siyasetçiler de Batı’dan “aferin” bekleme ihanetini göstermektedirler. Ancak hiçbiri Türkiye’deki değişimi, Selçuklu ve Osmanlı Rûhu’nun neşvü nema bulduğunu görememektedirler. Aynı bizdeki reformist/modernist İlahiyatçılar gibi, ecdadınıın âlimlerini, müctehidlerini beğenmeyip, müslüman olmayan, hatta İslam’a düşman olan Oryantalistlerin arkalarından gidiyor, iddialarını benimsiyorlar. Onların İslam’a aykırı fikirlerini din diye ileri sürüyorlar. Bu konuda âyet-i celilenin tecelli ettiği görülüyor:

(Onlar,) sağırdırlar (İslâm’ın getirdiği hakkı işitmezler), dilsizdirler (hakkı ve hayrı söylemezler), kördürler (hidâyet yolunu görmezler), artık (bu durumda) onlar, (hak yol olan İslâm’a) dönmezler (Bakara,18).

Harp İçin Hazırlık Yapar

Teknofest Gençliğinin bu özelliği şöyle açıklanabilir:

1. Vatanını, dinini, milletini ve ailesini koruması için savaş için ilmî, fikrî ve dijital hazırlık yapar.

2. Zamanın teknolojik gelişimini dikkate alarak, savaş araç, gereç, mühimmat ve vasıtaları üzerinde çalışır. Bunların çok fonksiyonlu kullanımını sağlar. Düşman tarafından üretilen araçların en iyisi ve üstününü yapmayı hedefler. Çünkü inanır ki, İslam, en ileri ve üstünlüğü emreder. Hadiste buyurulmuştur:

İslam dini, yücedir. (O, bir kimse, teşkilat veya din tarafından) yüceltilemez (Beyhakî, Kebîr, H.No.12155 ). O, bütün hakikat, iyilik ve faydaları kendisinde toplamıştır. Onun dışında bir hakikat ve değer bulunmamaktadır.

3. Savaş konusunda âyet ve hadisleri rehber edinir:

Onlara (düşmana) karşı gücünüz yettiği kadar kuvvet ve savaş atları (harp araç, gereç, mühimmat ve vasıtaları) hazırlayın. Onlarla Allah'ın düşmanını, sizin düşmanınızı ve bunlardan başka sizin bilmediğiniz, fakat Allah'ın bildiği diğer düşmanları korkutursunuz (Enfâl,60).

Mü’min, kılıcı ve diliyle (konuşması, kalemi ve teknolojik vasıtayla) cihad eder/savaşır (Ahmed, Müsned, Müsnedü’l-Kabâil, H.No.27174).

Kâfirlere karşı mallarınız, nefisleriniz ve dillerinizle (bilgi ve her türlü teknolojik vasıtayla) cihad edin/savaşın (Ebû Dâvud, Cihâd 18).

Cihadın en faziletlisi, zalim sultanın yanında (İslam’ın yasak edildiği zor dönemlerde) hakkı (usûlüne uygun) söylemektir (Ebû Dâvud, Melâḥim 17; Tirmizî, Fiten 13). İslam âlimleri, zalim idarecilerin zulmünü anlatırlarken, sanki Hazret-i Mûsa zamanındaki Fir’avun’un zulmünü anlatıyorlarmış gibi bir teknik kullanmışlardır.

İslam’a, Ecdadı Osmanlı Gibi İnanır

Teknofest Gençliğinin bu özelliği şöyle açıklanabilir:

1. İtikatta Esaslar

1) Ehl-i Sünnet, itikadındadır. Hanefî, Malikî, Şafiî ve Hanbelî imamlarına, İmam-ı Maturidî ve İmam-ı Eş’arî hazretleri ile bunlara tâbi olan bütün müctehid ve âlimlere derin saygı duyar. Reformistlerin bu konudaki iddia ve iftiralarını reddeder.

2) Eshab-ı Kiram arasında kesinlikle bir ayırım yapmaz, hepsini hürmetle anar. Cemel ve Sıffîn vak’alarının, ictihattan ileri geldiğine inanır. Halifelerin Nesefî akaidinde ve Emali kasidesinde zikredildiği - Hazret-i Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali radıyallahü anhüm – şeklinde sıralandığına itikat eder. Bu konuda Şia ve Haricî inanışlarının yanlış olduğunu söyler. Türkiye ve dünyadaki reformistlerin, bir vahiy kâtibi olan Hazret-i Muaviye aleyhindeki konuşma ve yazılarını tam bir sapkınlık ve Sünnî İslam düşmanlığı olarak görür.

3) Hadis-i Şerif’te (Tirmizi, İman,18; Ebû Dâvud, Sünne 1) zemmedilen 72 fırka inanışından uzak durur.

2. Doğru İman

1) Yüce Allah’ın zatî ve subutî sıfatları olduğuna inanır. Bu sıfatlar, Hak teâlânın ne aynı, ne de gayrıdır. Sünnî Müslümanlar, Allah’ın sıfatlarının var olduğuna itikad ederler. Ancak Mu’tezile, “Allah’ın sıfatları yoktur” derler. Diyanet, İlahiyat ve İslami İlimler Fakültelerinde yüzlerce İlahiyatçının Mu’tezile inancında olduğu, kendi hocaları tarafından şöyle ifade edilir:

“İlahiyat, İslami İlimler ve Diyanet Eğitim Merkezlerinde yeni Mutezile ön plana çıktı (İstanbul Haseki Dinî Yüksek İhtisas Merkezi hocası Mehmet Savaş - video).

2) Yüce Allah’ın kâinatta tek yaratıcı olduğuna inanır. Çünkü:

Allah, her şeyin (hayır, şer, iman ve küfür’ün) yaratıcısıdır. (Fakat şer, kötülük, dalâlet ve küfürde rızası yoktur.) O, her şeye vekil (her şeyi dilediği gibi tasarruf eden)dir (Zümer,62).

3) İnsan, bir şey yaratmaz. Kul, çalışır, kazanır, “kesb” eder. Buna inanır. Çünkü:

Halbuki (mutlak kudret sahibi Allah,) sizi ve amellerinizi (işlerinizi) O yarattı (ve yaratmaktadır “Saffât,96”). Öyle ise, başkasına değil, ancak O’na ibadet edin (Bk. Medârik).

Allah, insanı ve her şeyi yaratandır (Rahmân,3; Ra’d,16).

Allah’tan başka yaratıcı var mı? (Fâtır,3)

Ancak Mu’tezile ve ülkemizdeki dinde reforumcular, açık âyetler olmasına rağmen, “kul fiilinin yaratıcısıdır” derler.

4) Yüce Allah’ın her şeyi ezelde bildiğine ve takdir ettiğine/kadere iman eder. Çünkü:

Aranızda ölümü (hepinizin rızık ve ecellerini zaman, mekân ve şekil yönünden farklı farklı) biz takdir ettik. (Bu hususta bizi kim engelleyebilir?) Biz önüne geçile(rek istediğini yerine getiremeye)cekler(den) değiliz (Vâkı’a,60. Bk. Medârik ve Kurtubî).

(Resûlüm,) de ki: "Bizim başımıza ancak, Allah'ın bizim için yazdığı (takdir ettiği) şeyler gelir. O, bizim Mevlâmız (velîmiz, koruyucumuz ve yardımcımız)dır. Onun için Mü'minler, yalnız Allah'a tevekkül etsin (güvensin)ler (Tevbe,51)." Ayette açıkça, “ketebe/yazdı” fiili geçmektedir.

Ancak Mu’tezile ve ülkemizdeki kader münkiri ilahiyatçılar, açık âyetler olmasına rağmen, Levh-ı Mahfûz’a (Burûc,22; Yâsîn,12 âyetlerine) inanmıyor ve “alın yazısı diye bir şey yoktur” diyerek, Misyoner Oryantalist kâfirlerin safında yer alıyorlar.

3. İsrâ ve Mi’rac. Resûlüllah’ın bir gece, uyanık iken rûh ve beden birlikte Mekke’den Kudüs’teki Mescid-i Aksa’ya, oradan da yüce Allah’ın dilediği yüksekliklere çıkmasının hak ve vaki olduğuna inanır. Buna İsrâ ve Mi’râc denir. Mi’rac’ın beden ve ruh birlikte olduğuna ve bu konudaki mevsûk hadislere inanmayan yüzlerce değil, binlerce İlahiyat, İslami İlimler hocası ve İHL öğretmeni var. DİA’da (Diyanet İslam Ansiklopedisi) Mi’r’ac maddesinde “ruhen” olduğu görüşüne ağırlık verilmiştir.

Cumhurbaşkanı’ndan “Ehl-i Sünnet Akaidi” Talimatı

Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan, TRT’nin tertip ettiği "Kur’an-ı Kerim’i Güzel Okuma Yarışması”nın büyük finali 17-18.04.2023 Kadir Gecesi'nde yaptığı konuşmada:

“Osman el-Ûşî'nin (ö.575/1180) manzum bir eseri olan Emâli Risalesi (Kasidesi)ndeki gibi sade, saf, samimi ve sağlam itikat anlayışına ihtiyaç vardır. Bu anlayış asırlar boyunca Orta Asya'dan Balkanlara ve Kuzey Afrika'ya kadar İslam dünyasının dört bir yanında inanç dünyamıza rehberlik etmiştir. İletişim imkânlarının sınırlı olduğu uzun asırlar boyunca, İslam dünyasının farklı coğrafyalarındaki ana gövdeye (Ehl-i Sünnnet’e) mensup milyonların Kur'an'a ve hadislere aynı zaviyeden bakmasını, bu tür gayretlere borçluyuz. Bugün iletişim araçları çeşitli, hızı anlık, erişimi kolay, ancak zihin ve gönül dünyamız paramparçaysa (çeşitli zararlı, bölücü ve batıl itikatlar ortaya çıkmışsa), işte bu tür ortak paydalara yeterince sahip çıkmıyor olmamızdandır." dedi.

“Allah'tan Kur'an-ı Kerim'in ve ehli sünnetin kutlu yolundan kendilerini ayırmamalarını” dileyen Cumhurbaşkanımız şöyle devam etti: "Emâli benzeri, özellikle de çocuklarımıza hitap eden manzum, kısa ve özlü Türkçe risaleler hazırlayıp, sıbyan (okul öncesi ve ilkokul) mekteplerinden başlayarak, her yerde (kademede) ilk ders olarak ezberletilmesini sağlamalıyız”.

Bu talimat, sadece Diyanet teşkilatına değil, aynı zamanda MEB’nın kademeler itibarıyla bütün okullarına, İlahiyat ve İslami İlimler Fakülteleri ile Türkiye Diyanet Vakfı başta olmak üzere ilgili Vakıflara ve KURAMER’edir.

Çünkü ülkemizde son 30-40 yıl içinde FETÖ, Oryantalist ajanlar, Vahhabiler/Selefîler, Mısırlı Mason ve Mürtedler’in makale, kitap, sempozyum, çalıştay ve videoları yaygınlık kazanmıştır. İslam’ın özüne, ruhuna ve esaslarına aykırı, zararlı, sapkın ve batıl itikatlara sahip bu kişiler, Müslümanları birbirine düşürmek ve ayrıştırmak istemektedirler.

Onun için talimat, doğru ve son derece yerindedir. Sünnî İslam’ın veciz bir şekilde özetlendiği Emâli’nin muhteviyatıyla ilgili geniş bilgi verebilmek için ise, ayrı bir yazıya ihtiyaç vardır.

Not: 1. Emâli’nin bütününe ulaşmak için tıklayın:

http://islamilimleri.com/AnaSayfa/08/000.htm

2. Dr. C. Ahmet Akışık’ın tüm yazılarına ulaşmak için tıklayın:

http://www.islamilimleri.com/AnaSayfa/04/000.htm

.

XXX

Tek Parti Döneminde Dinde Reform Tahribat ve İslâmsız Nesil Yetiştirme -1-

26 Mart 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Batı, 19. Yüzyılın sonlarında Osmanlı devletini içten çökertebilmek için ajanlar yetiştirmeye başladı. Bu ajanlarının ileri gelenleri ve öncülerini bizzat kendi mahfillerinde yazar, edebiyatçı, roman-hikâye-tiyatrocu, paşa, doktor, diplomat ve öğrenci statüsünde eğitti. Bunlar, memleketlerine dönünce, Osmanlı Toplumu’nda ilk yaptıkları, Osmanlıyı Osmanlı yapan İslam, Kur’ân, Ulema, Örf ve Âdetler gibi manevî yapıyı hedef almak ve bunları yıpratmak olmuştur. Tanzimat Fermanı’nın esas amacı, bu ortamı hazırlamaktı.

Meşrutiyet döneminde, Batı patentli İttihad ve Terakki, bu hedef ve gayeyi, resmen ve açıkça ilân eden bir şer oluşum oldu. Bu oluşum, Devlet kurumlarını, padişahı ve İslamî bütün değerleri, Batı’ya uyum ve çağdaşlık maskesi altında tahkir ve tezyif etmeye başladı.

Cumhuriyet döneminde İttihad ve Terakki zihniyeti, Tek Parti kadrolarıyla, her alanda, özellikle Batı’nın dine/İslam’a bakış kriterleri esas alınmak suretiyle, İslam ve kurumlarında radikal revizyon, reform veya ortadan kaldırma girişimlerinde bulundu.

İslam dini ve kurumlarındaki bu değişiklikler, şu başlıklar altında verilebilir:

1. Yönetim sisteminin değiştirilmesi

Tek Parti Dönemi’nde ilk icraat, modern bir Anayasa yapmak olmuştur.

Buna göre, 1921 ve 1924 Anayasaları hazırlandı. 1 Kasım 1922'de Saltanat/Padişahlık yönetim sistemi ve 3 Mart 1924’de de Halifelik kaldırıldı.

18 Temmuz 1923 tarihinde Cumhuriyet tarihinin ilk Anayasası “Teşkilat-ı Esâsiye (1924)”nin taslak görüşmeleri yapılırken Tevfik Rüştü ve Millî Eğitim Bakanı Mahmut Esat (Bozkurt) tarafından “Anayasa’ya ‘dinimiz Hristiyanlıktır’ açıkça yazılmalıdır” teklifi yapıldı, fakat bu teklif, kabul edilmedi. Mahmut Esat, gerekçe olarak şunları söyledi: Evet Hristiyanlığı… Çünkü İslam ilerlememize engeldir. Bu dinle yürünmez, mahvoluruz. Ve dünyada bize kimse ehemmiyet vermez (Kazım Karabekir Paşa: 13-16 Kasım 1970 tarihli Yeni İstanbul Gazetesi).

1924 Anayasası’nda yer alan "Devletin dini, İslam dinidir" maddesi, 10 Nisan 1928'de kaldırıldı, böylece lâiklik kabul edilmiş oldu. Ancak laiklik kavramı Anayasa’ya 9 sene sonra 1937'de girdi.

Değerlendirme: Osmanlı devleti, dine dayanan bir devletti. Türkiye Cumhuriyeti Devleti, 1924 Anayasası’nda Devletin dini, “İslam dinidir” demiş, fakat 1928’de bu hükmü kaldırarak, 1937’de resmen laikliğe geçmiştir.

2. Osmanlı Alfabesi’ne son verilmesi

1 Kasım 1928 tarihinde 1353 sayılı "Yeni Türk harflerinin kabul ve tatbiki hakkında Kanun" ile Latin harflerini esas alan alfabe “Türk Alfabesi” olarak kabul edildi ve Osmanlı Alfabesi’nin kullanılmasına son verildi.

Değerlendirme: Osmanlı Alfabesi, Osmanlı, Selçuklu ve Müslüman Türk boyları tarafından 1000 yıldan fazla kullanılmıştır. Bu Alfabe ile dinî, tarihî, tıbbî, fennî, harsî ve örfî alanlarda milyon kere milyon kitap, tarihe hapsedilmiş ve yeni nesillere yabancı kalmıştır. Bu devrim, böyle bir sonuç doğurmuştur. Ülkede okur-yazarlık, bir anda %10,5’lere düşmüştür.

3. Din okullarının kapatılması

3 Mart 1924 tarihinde 430 sayılı Tevhid-i Tedrisat kanunu çıkarıldı. Buna göre bütün medrese ve mektepler, Maarif Vekâleti’ne bağlandı. (Askerî okullar, 1925'te tekrar Millî Savunma Bakanlığı bünyesine alındı). Dönemin Millî Eğitim Bakanı Vasıf Çınar, 11 Mart 1924 tarihli bir genelge ile bütün medreseleri kapattı.

Tevhid-i Tedrisat Kanunu (1924) 4. maddesi gereğince 29 merkezde ilkokula dayalı olarak 4 yıllık İmam-Hatip Mektepleri açıldı. Ancak bu Mektepler, 6 yıl sonra (1929-1930 öğretim yılında) kapatıldı (Muharrem Ergin, Türkiye Maarif Tarihi, V, İst.1977).

1924’te, ilkokullara (birinci sınıf hariç) haftada 2 saat “Kur’ân-ı Kerim ve Din Dersi” konuldu. Bu ders, 1929’da 3. ve 5. sınıflarda haftada birer saate indirildi.

1930’da yalnızca 5. sınıf öğrencilerine (o da ebeveyni isterse), haftada yarım saat okutuldu. Sonra o da kaldırıldı.

Türkiye’deki bütün orta dereceli okullarda din dersleri, 1 Mart 1926’da programdan çıkarıldı.

1935-1948 arasında 13 sene okullarda din eğitimi yapılmadı (S. Kalkanoğlu, “İsmet İnönü: Din ve Laiklik”, Tekin Yayınevi, İst.1991).

1924’te Darulfünun/Üniversite bünyesinde kurulan İlâhiyat Fakültesi, 1933 yılına kadar 9 sene faaliyetine devam etti. 1933’te Darulfünun lağvedildi, ancak yerine kurulmuş olan İstanbul Üniversitesi’nde İlahiyat Fakültesine yer verilmedi. Sadece Edebiyat Fakültesi’ne bağlı “İslâmi Tetkikler Enstitüsü” kaldı. Bu da 1936 yılında kapatıldı.

Değerlendirme: Buradaki din, İslam’dır.

Ecdadımız İslam dinini, yaklaşık 15 asırdan beri uygulamakta ve bu dine inanmaktadır. Dünyada inançsız bir toplumun, varlığını devam ettirdiği görülmemiştir. Türkler, seve seve İslam’ı kabul etmişlerdir. İslam ki, yeryüzünde en doğru, mükemmel, ilâhî vahye dayanan ve kitabı Kur’an, tahrife uğramamış/bozulmamış bir dindir. Peygamberi Muhammed aleyhisselâm’dır. Koronavirüs pandemisinde, dünya, zorunlu olarak “el yıkama”yı kabul edip uygulamaya başladı. Hâlbuki Müslümanlar, onu, Peygamberin bir tavsiyesi ve sünneti olarak, 15 asırdan beri -bir şey yemeden önce- ellerini yıkıyorlardı. Bu, insan ve toplum sağlığı ile ilgili binlerce örnekten sadece biridir.

4. “Allah” demenin yasak edilmesi

İçişleri Bakanlığı 1 Aralık 1938’de bir yazı ile Arapça tekbir “Allahü Ekber” demenin yasak olduğunu bildirmiştir.

(Kaynak: Murat Bardakçı: “Tek Parti zamanında yasak olan sadece Arapça ezan değildi; hem Müslümanlar, hem de diğer dinlerin mensupları çok sıkı takip altındaydı!” başlıklı makalesi: Haber Türk/12.11.2018. M. Bardakçı, bu konuda orijinal iki belge de yayınlamıştır.)

30 Kasım 1925’de tekke, zâviye ve türbeler, kapatıldı.

1881 sayılı Matbuat Kanunu’nun 2657 sayılı kanunla değiştirilen 51. maddesine göre:

25.11.1944 tarihinde İcra Vekilleri Heyeti kararıyla Elif-ba, Mevlid-i Şerif, 54 Farz ve Namaz Hocası kitapları yasaklandı.

Değerlendirme: Bizi yaratan yüce Allah’tır. Onun kerim ve ekber ismini anmak, en büyük saadettir. Buna Müslüman, can-ı gönülden inanır. İslam ve onu öğrenmeye sebep olan kitaplar, mekânlar, zararlı değildir. Zararlı olan İslam’a karşı ve düşman olan zihniyettir.

5. Kur’an öğretimine izin verilmemesi

Türkiye’de Kur’an öğretimi ve öğrenimi, resmî olarak 24 yıl yapılamadı. Yasak, 3 Mart 1924 tarihinde 430 numaralı yasa “Tevhid-i Tedrisat Kanunu” ile başladı ve 1948 yılına kadar kesintisiz sürdü. Zamanla din öğretimi açığının giderek büyümesi üzerine ilk kez 15 Ocak 1949’da İmam Hatip Kursları açıldı.

Değerlendirme: Kur’an’a ve onun öğretilmesine karşı çıkmak, dinî açıdan son derece tehlikelidir. Fir’avun da Hazret-i Mûsa’yı tanımayıp Tevrat’a karşı çıktı, ama sonu suda boğularak helâk oldu. Bazılarının helâkı ise, hikmet gereği Ahiret’e bırakılmaktadır.

6. Ezan ve Kâmet okuyana ceza verilmesi

30 Ocak 1932 tarihinde, ilk Türkçe ezan, Hafız Rıfat tarafından Fatih Camii'nde okundu. 3 Şubat 1932 tarihine denk gelen Kadir Gecesi'nde de Ayasofya Camii'nde Türkçe Kuran, tekbir ve kamet okundu.

18 Temmuz 1932’de Diyanet İşleri Riyaseti, ezanın Türkçe okunmasına karar verdi.

Böylece Ezan, 18.7.1932’den 16 Haziran 1950'ye kadar bütün yurtta resmen 18 yıl aslına uygun okunmadı.

1941 yılında çıkarılan 4055 sayılı kanunla Türk Ceza Kanunu'nun 526. maddesine bir fıkra eklendi. Değişikliğe göre, Arapça ezan ve kamet okuyanlara, üç aya kadar hapis ve 10 liradan 200 liraya kadar para cezası getirildi.

7. Namazda Kur’an okumanın terk edilmesi

1932 yılı Ramazan ayında 22 Ocak günü Yerebatan Camiinde ilk Türkçe Kur’an (!) okuyan Hafız Yaşar (Okur) oldu. Bu uygulama hızla diğer camilere yayıldı. 27 Ocak günü Süleymaniye Camiinde, 29 Ocak günü de Sultanahmet Camii’nde gerçekleşti.

1926'da İstanbul Üsküdar Müftülüğüne bağlı Subaşı Camii'nde kadınlı-erkekli bir grubun karışık olarak Cuma namazı kılması, tepkilere yol açtı. Yine aynı yıl, aynı Müftülüğe bağlı Göztepe Camiinde Türkçe namaz kıldırmak isteyen cami imamı Cemalettin, cemaatin ve halkın itirazı ile karşılaştı.

Değerlendirme: Namazda veya namaz dışında Kur’an’ın meal ve tefsiri olsa dahi, âyetin aslî yapısını değiştiren Türkçe veya -Arapça bile olsa- başka dilde bir kelime, âyete dâhil edilirse, o âyeti, Allah kelâmı olmaktan çıkarır.

Onun için Allah kelâmı Kur’an, lâfız ve manasıyla bir bütündür. Âyetler, hangi kelimelerle ve ne şekilde indirilmişse, o kelimeler ve âyetler bütününe Kur’an denir.

Bu durumda Türkçe Kur’an veya İngilizce Kur’an ifadeleri, mutlak olarak yanlıştır. Meal ve tefsirler, Kur’an değildir. Kur’an-ı Kerim’i açıklayan metinlerdir.

“Esirgeyen ve bağışlayan Allah’ın adıyla. Hamd, âlemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur” diyerek… Türkçe Kur’an(!) ile namaz kılan veya kıldıran, yüce Allah ile alay etmiş olur. İslam ile Allah ve peygamberle alay edenin gideceği yer, şüphesiz cehennem ateşidir (Nisâ,140).

8. Hutbenin Türkçeleştirilmesi

Padişah aleyhtarı, İngiliz sevdalı ve ihtilâlci Ali Suavi, 1870’te Ulum Gazetesi’nde yazdığı “Zemane Hutbesi” başlıklı bir makalesinde hutbenin Türkçe olmasını savundu.

Osmanlı Devletinde 1911 yılında Bursa'da ilk defa bir Cuma hutbesi Türkçe okundu. Hüdâvendigâr Camii'nde hatip önce hutbeyi Arapça olarak okumuş, daha sonra nasihat kısımlarını Türkçe olarak cemaate sunmuştu.

Bir Türkçe hutbe de 8 Eylül 1916’da Balıkesir’de İbrahim Bey Cami-i Şerifi’nde Hafız İsmail Efendi tarafından okundu.

Osmanlıda ilk Türkçe Hutbe kitabı, 1910 yılında basıldı.

23 Şubat 1925’te birçok milletvekili hutbenin Türkçe okunmasını ve aynı yılın sonbaharında hutbede geçen duaların hem Türkçe hem Arapça olarak okunmasını teklif etti. 1926 yılı ramazan ayında İstanbul’da Göztepe Camii imamı Cemâleddin Hoca dua ve âyetlerle birlikte hutbenin tamamını Türkçe okudu.

Daha sonra oluşturulan komisyon 1926’da Diyanet İşleri Reisliği’ne yeni bir teklif sundu. Başkan Rifat Börekçi’nin imzasıyla yürürlüğe giren tâlimatta (1927) âyet ve hadis metinlerinin dışında kalan bölümlerin Türkçe okunması istendi.

1928 yılı Nisan ayının sonunda İstanbul Müftüsü Fehmi Efendi, hutbeye Türkçe bir kısmın ekleneceğini bildirdi. 5 Şubat 1932 tarihinde İstanbul’da Süleymaniye Camii’nde tamamı Türkçe olan bir hutbe okunduysa da bu uygulama devam ettirilmedi. (DİA, Hutbe mad.) Arapça ve Türkçe birlikte okunmaya devam edildi.

Değerlendirme: İşin dine uygun şekli şöyledir ki, hutbe; namaz, oruç, zekât gibi ibadetlerin bir parçası/bölümüdür. İbadetler, Peygamber aleyhisselâm’ın bildirdiği ve uyguladığı şekilde yapılır. Dinin bütün rükünleri/esasları vahyîdir. Vahye uymayan bir kişi, ibadet yapmış olmaz. Onun için ecdadımız Osmanlı, hutbe konusunu Cuma namazından önce yapılan vaazda Türkçe olarak açıklamış, fakat hutbeyi aslına uygun Arapça okumuştur.

Her Müslüman dua ve niyazını, Türkçe veya istediği bir dilde yapabilir. Fakat Namaz, Ezan, Kâmet ve Hutbe, bunların her biri, başlı başına bir ibadettir. İbadetler, vahyîdir. Yüce Allah, Peygamberlerini, iman ve küfrü, helal ve haramı, dolayısıyla dinini açıklamak için göndermiştir. Peygambere uyan, Allahü teâlâya itâat etmiş olur. Bütün peygamberler, Allah’a nasıl ibadet edileceğini, bizzat kendileri uygulayarak göstermişlerdir.

9. Ayasofya’nın müze yapılması

Fatih Sultan Mehmed Han, hadis-i şerifte methedilen müjdeye nail olabilmek için Kostantıniyye’yi/İstanbul’u almaya karar verdi ve sonunda aldı. Zafer nişanesi olarak şehrin en büyük kilisesi Ayasofya’yı camiye çevirerek bir vakıf kurdu. Ayasofya, 1453’ten 1934’e kadar 481 yıl, cami olarak kullanıldı. Minarelerinde ezan okundu, içinde namaz kılındı ve Kur’an-ı Kerim kıraat edildi.

Fakat Ayasofya Camii, 24 Kasım 1934 tarihinde Bakanlar Kurulu kararı ile müzeye çevrildi.

Değerlendirme: Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilmesiyle hem Fatih, hem de Müslümanlar cezalandırılmış oldu. Bu mabet, 86 yıl Müslümanların gönlünde “mahzun ve mükedder” olarak ikinci bir Fatih’ini bekledi.

Nihayet 10 Temmuz 2020’de bir Cuma günü, “lehü’l-hamd” Allah’ın inayeti ve izniyle vakfiyesindeki şarta dönülerek tekrar “cami”ye çevrildi.

10. Cami ve Mescitlerin satılması

1940-1950 yıllarında çeşitli gerekçelerle 1000’e yakın cami ve mescid kapatıldı. Birçok cami de minareleri yıkılarak samanlık, depo, hatta hayvan barınağı hâline getirildi.

Bazı camiler de satışa çıkarıldı. 23 Temmuz 1940 tarihli Yenigün gazetesi Hatay’da hangi caminin kaç liraya satışa çıkarıldığı ilanını yayınladı. Buna göre Halebi Osmaniye Camii’ne 400, Kurmalı Mescid’e 120, Kantara Camii’ne 50, Sadık Efendi Mescidi’ne ise 100 lira değer biçildi. (Türkiye Gazetesi, 14 Temmuz 2011)

Beyceyiz Mahallesi’nde yer alan Eftalzade Mescit, 17 Şubat 1931’de 698 liraya satıldı.

Hırka-i Şerif Mahallesi’nde yer alan Attar Evliya Çelebi mescidi, 13 Nisan 1939’da 283 liraya satıldı.

Haliç Havuzlar’da bulunan Hacı Sinan Camii, 29 Aralık 1937 yılında 800 liraya satıldı.

Çelebioğlu Alaattin civarında bulunan İzzet Mehmet Paşa Camii ve dükkânı 6 Şubat 1940’ta 5 bin liraya satıldı.

Cumhurbaşkanımız R. Tayyip Erdoğan 24 Nisan 2012 günü (o tarihte Başbakan) partisinin TBMM Grup toplantısında 9 adet resmî belge ile Tek Parti Dönemi’nde satılan, kapatılan; müzeye, depoya çevrilen ve metruk hâlde bırakılan; yatakhane, ahır, hatta eğlence merkezi yapılan cami ve mescitler konusunda açıklama yapmıştır. Bu dönüşüme ve eyleme, 19 Kasım 1935'te çıkarılan bir yasayla başlandığını şöyle ifade etmiştir:

“Buna göre, 1926-1950 arasında 513 adedi cami olmak üzere, 3 bin 411 adet hayrat vakıf taşınmazı satılmıştır.

Sivas'taki Ulu Cami'nin, bakım ve onarım giderleri devlet bütçesinden ödenmek şartıyla, devlet müzesi yapılmak üzere Millî Eğitim Bakanlığı'na tahsis edilmiştir (9 Mart 1948).

Üsküdar'da Atik Valide Camii ve müştemilatından Atik Valide Tekkesi ile Çinili'deki Efgan Tekkesi, Vakıflar Müdürlüğü'ne haber verilmeksizin işgal edilmiş ve hayvan barınağı yapılmıştır.

Edremit'teki Yıldırım Camii, üzerine halkevi yapılmak üzere satılmıştır. Gaziantep'teki Selim Efendi Camii de satılan camiler arasında yer almıştır.”

.

Batı Yanlısı İlahiyatçılarca Hâlen Sürdürülmektedir -2-

8 Nisan 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Dr. C. Ahmet Akışık

c.ahmetakisik@gmail.com

Tek Parti döneminde Osmanlı’nın tarihî, dinî ve manevî mirasını reddetme, aşağılama ve bazı konularda ortadan kaldırma, Yönetim Stratejisinin temelini oluşturmaktadır. Buna göre dinî tedrisat yapan Kur’an Kursları, İmam Hatip Okulları, Medreseler, tekkeler, bazıları tamamen, bazıları uzun müddet kapatılmıştır. Yine ibadet mahalleri olan Cami ve Mescidlerin bir kısmı, maksat dışı kullanıma açılmış ya da satılmıştır. İslam dininin esasını teşkil eden Kur’an’a müdahale edilerek, namaz, ezan ve kâmet gibi ibadetler, değiştirilmek istenmiştir.

Özet olarak İslam’ın bütün kurumları ve ona bil-fiil hizmet edenler, suçlu sandalyesine oturtularak, yasalarla ve mahkemelerle cezalandırılmıştır.

Artık tek bir gerçek vardır, o da Batı, onun yaşayış biçimi ve değerleri! Onun için Osmanlıyı ecdat kabul eden birinin İslam’ı ağızına alabilmesi için bin kere düşünmesi gerekmektedir. Çünkü bundan sonra yüzler ve gönüller, Batı’ya çevrilmiştir. Demokrat Parti gelse, yönetimde bazı değişiklikler olsa, din okulları açılsa, hatta İslâmî eğitim serbest olsa da Tek Parti’nin zulmet perdesi, tam olarak kaldırılamamıştır. Bunu, iyi ve doğru anlamaya çalışmalıdır.

Bu konu, şu başlıklar altında ele alınabilir:

1. “Allah’a İmansızlık” ve Kur’an’a Muhalefet

1) Tek Parti Dönemi: Liselerde okutulan Tarih kitabında şöyle deniliyor:

Tabiatın üstünde ve dışındaki bütün mefhumların (kavramların), insan dimağı/aklı için kendi tarafından uydurma şeylerden başka bir şey olmadığı açıktır.

Ulûhiyet (Allah) mefhumu da bunlar arasındadır (Osman Ergin, Türk Maarif Tarihi II, 1933, s. 90 – 92, Devlet Matbaası; Ayrıca bk. Türk Maarif Tarihi V, s.1996).

Osman Ergin, s. 90’da kaydettiği satırların müellifinin, zamanın Başbakanı Şemsettin Günaltay olduğunu kaydetmektedir. Günaltay’ın fikirleri de dünyaca meşhur İslam düşmanı İtalyan Leone Caetani’ye dayanmaktadır.

Ahiret, yahut hesap günü, mizan, sırat köprüsü, cehennem, cennnet inançları, Mısır gibi eski medeniyetlerde var olan telâkkilerdir. Bunlarla Türk çocuklarının zihinlerini bulandırmaya izin vermeyeceğiz (Tarih I, s.123, 1931, İstanbul Devlet Matbaası).

Abdullah Cevdet’in, bir Fransız’ın “İslam Dünyası Nasıl Kurtulur?” sorusuna 1907’de verdiği “Kur’an’ı kapa (yürürlükten kaldır), kadını aç (başörtüsünü çıkar)” cevabı, fikriyatının temelini oluşturmaktadır.

Bölüm 15: Allah’ın varlığı hakkında kanaat hasıl etmek, mümkün değildir, s.63.

Bölüm 16: Allah’ın varlığı, ispat edilmemiştir, s.64.

Bölüm 19: Her var olan şey, maddenin içinden çıkmış (Allah yaratmamış)tır, s.67.

Bölüm 173: Allah ve din, muhayyilenin (hayal gücünün) ürünüdür, s.470 (Dr. Abdullah Cevdet, Aklı Selim, MEB Yayınları, İstanbul 1928).

2) Batı Yanlısı İlahiyatçılar: Bu tür İlahiyatçılar, dinde değişiklik yapan, sünnetin de içinde bulunduğu ilâhî vahiy ve ilhamı değil, aklı ve Batı’nın mantalitesini esas alan Dinde Reformculardır. Ayet, Hadis ve Mu’cizeleri, bu çerçevede değerlendirirler. Hiçbiri, Dört Mezhep imamını ve bunların yolunda olan âlimleri beğenmez, hatta İslam karşıtı olan bir Oryantalistin görüşünü, bir ehl-i sünnet âlimine tercih ederler. Bir konuda âyet bile olsa, onu ideolojileri istikametinde tevil ederler. “Tevil olan yerde, küfür yoktur” meşhur sloganlarından biridir. Bunların rehberleri, M. Lüther, Batı’nın İslam âlimi olarak ileri sürdüğü masonlar, mürtedler, İslam’a inanmayan Oryantalistler ve İslam düşmanı Misyoner Müsteşriklerdir.

Dinde Reformistlerden bazı örnekler:

a. Yanlış: Kur’ân, Peygamberin kalbine vahy suretiyle gelmiştir. Bu vahyi Peygamber, kendi kelime ve cümleleriyle ifade etmiştir (Fazlurrahman).

Doğrusu: Hayır, Kur’an âyetleri, Resûlüllah’a lâfız ve mana olarak birlikte Hazret-i Cibrîl vasıtasıyla inmiştir. Ayet lâfızları, Resûlüllah’ın kendi kurduğu cümleler değildir. Fazlurrahman, Cebrâil aleyhisselâm’ın ismini hiç zikretmez.

Mustafa Öztürk, aynı şekilde düşünür ve inanır. Ayrıca “cihad âyetleri arasında çelişki vardır” der. M. Öztürk, Ankara Okulu ideolojisine bağlı bir İlahiyatçıdır. Ülkemizde bu ideolojiye inanan, yüzlerce İlahiyatçı bulunmaktadır.

b. Yanlış: Kur’ân’ı anlamak için tarihî bir ortama götürmenin onun mesajını o zaman ve mekânla sınırlamak gerekir. Bu durumda manayı evrenselleştirmek, Kur’ân’ı doğru anlamaya engel olur (Fazlurrahman).

Doğrusu: Bu da Tarihselci ve tamamen yanlış bir görüştür. Çünkü Kur’an’ın ahkâmı, kıyamete kadar bakîdir. O, Allah kelâmıdır. Onu indiği devirle sınırlandırmak, yüce Allah’a cahalet isnat etmek olur.

Ankara İlahiyat camiasından M. Said Hatiboğlu, M. Hayri Kırbaşoğlu, İlhami Güler ve Ömer Özsoy başta olmak üzere, Diyanet’te ve diğer İlahiyat/İslami İlimlerde Kur’an’da Tarihselcilik ideolojisine inanan birçok İlahiyatçı mevcuttur.

3) Değerlendirme: Tek Parti döneminde yüce Allah’ın varlığı inkâr edilmiştir. Özellikle Lise kitaplarında bu inançsızlığa yer vermekle, İslamsız bir gençlik yetiştirmek amaç edinilmişti. İslam ile ilgili bütün kurumlar, murakabe/gözetim altına alınarak, İslamî faaliyet, eğitim, sembol ve özendirme, hepsi resmen yasaklanmıştı.

İslam’ın birinci derecede temel kaynağı olan mübarek Kur’an’ı itibarsızlaştırma, üzerinde şüpheler uyandırma ve bir bakıma beşerîleştirme çalışmaları, şu anda Reformcu İlahiyatçılar tarafından yapılmaktadır. Bu fâsit çalışmalarına akıllara ziyan üstelik bir de “bilimsellik!” yaftası vurulmaktadır. Müslümanların sanki idrar şişelerine bal şerbeti etiketleri yapıştırıldığını fark etmeyecekleri zannedilmektedir. Yine Müslümanların basîret ve firaset sahibi oldukları unutulmaktadır.

2. Resûlüllah’a Doğrudan ve Dolaylı Hakaret

1) Tek Parti Dönemi: Muhammed’in peygamberliğinin başlangıcına dair birçok rivayetler vardır. Bunlar pek çok efsanelerle karışmıştır. Hakikatte peygamberin ilk söylediği Kur’an âyetlerinin ne olduğu kesin olarak bilinmemektedir. Muhammed uzun bir devirdeki tefekkürlerin ürünü olan âyetleri lüzum ve ihtiyaçlara göre takdir ediyordu (Tarih II, Orta Zamanlar, s. 91, MEB, İstanbul 1931 Devlet Matbaası).

Muhammed, Mekke’den kalkıp Medine’ye (622) kaçtı (s.90).

Muhammed’in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba, Kur’an denir (Tarih II, Orta Zamanlar, s. 90, MEB, İstanbul 1931 Devlet Matbaası).

Dr. Abdullah Cevdet’in din ve İslam düşmanlığı:

Bölüm 114: Mu’cizelerin doğru olduğu ispat olunmaz, s.302.

Bölüm 117: Mu’cizeler, saçmadır, s.308.

Bölüm 119: Vahiyler, sahte ve aldatıcıdır, s.313 (Dr. Abdullah Cevdet, Aklı Selim, MEB Yayınları, İstanbul 1928).

2) Batı Yanlısı İlahiyatçılar: Sünnî İslam’dan nefret eden İlahiyatçılar, Resûlüllah’ı bir postacı derekesine düşürerek, onu İslam Şeriatı’nda devre dışı bırakma cür’etini göstermişlerdir. Buna göre peygamberin, İslam’da “hüküm koyma/Ahzâb,36” ve “açıklama yapma/Nahl,44” yetkisi yoktur diyerek, konu ile ilgili âyet-i kerimeler inkâr edilmiştir. Buna ilâve olarak İslam dininin ikinci ruknü olan Hadislerde şaibe uyandırabilmek için, Hadis’te müctehid imamlarca tedvin olunan kitaplara ve içlerindeki hadislere “uydurma” denilebilmiştir.

Hadis münkiri İlahiyatçılardan bazı örnekler:

İsra ve Mi’râc olayında kimisi Mescid-i Aksa’yı âyete aykırı olarak göklerde (Muhammed Hamidullah gibi), kimisi de Mekke’nin yakınında bir yerde “Ci’râne’de” olduğunu söylemiştir (Hristiyan Alfred Guillaume’nin bâtıl görüşlerine kapılan Süleyman Ateş, Mikail Bayram ve Mehmet Azimli gibi). İsrafil Balcı ve Mustafa İslamoğlu da Buhârî başta olmak üzere bütün hadis kitaplarında yer alan Mi’raç hadisine uydurma diyerek, alay etmişler ve kimin tarafından yazıldığı belli olmayan Zerdüştîliğin/Ateşe tapanların kutsal kitabı Avesta’nın (MÖ.VII) okunmasını tavsiye etmişlerdir.

Diyanet İşleri (Başkan Yardımcısı ve) Başkanı iken Prof. Dr. Mehmet Görmez’in rehberliğinde bir Hadis Külliyatı/Hadislerle İslam kitabı hazırlanmıştır.

Diyanet İşleri Başkanlığı yetkililerine göre, bu çalışmada 204 bin (Kütüb-i Sitte, Kütüb-i Tis’a ve diğer hadis imamlarının eserlerinde mevcut) hadis ayıklanmıştır (04.01.2011 Milliyet Gazetesi).

Fiten/Fitnelerle ilgili hadisler, sorunludur. Çünkü bunlar, zayıf, sıhhatten yoksun veya uydurmadır. Bunlarla itikad olunmaz (Mehmet Görmez).

Fakat Kütüb-i sitte’ye bakıldığında Buhâri’de, Müslim’de, Tirmizî’de, Ebû Dâvud’da ve İbn Mâce’de, “fiten” konusunda özel kitablar/bölümler bulunmaktadır.

3) Değerlendirme: Tek Parti döneminde Peygamber’e mu’cizeler, hadisler, hatta tebliğ ettiği âyetler yönünden inanılmamaktadır. Bunlar sahte, saçma ve aldatıcı olarak nitelendirilmektedir.

Reformist İlahiyatçılar da bazıları dolaylı, bazıları da peygamberin yaptığı görevi inkâr ederek, ona doğrudan hakaret etmektedirler.

3. İslam’ı İnkâr ve Tahkir

1) Tek Parti Dönemi: Şimdi yaşamak dini, yarın Ahiret’te nimet bulmak hurâfesini yıkmıştır. Tapılan görünmeyen (Allah) değil, görünen (tabiat) hakikattir (Şeref Aykut, Edirne Saylavı/Milletvekili, Kemalizm - CHP Programının İzahı – s.44 İstanbul, Muallim Ahmet Halit Kitabevi, 1936).

Kokmuş, taşlaşmış, artakalan (dini) kurumların birden yıkılıp atılması ve Türk zekâsını körleten medreseciliğin, tekkeciliğin ve orta çağ kurumlarının yok olması… (gerekiyor) (Şeref Aykut, Edirne Saylavı/Milletvekili, Kemalizm - CHP Programının İzahı – s.44 İstanbul, Muallim Ahmet Halit Kitabevi, 1936).

İcra Vekilleri (Bakanlar Kurulu) kararıyla Ayet, Hadis ve Ahlâki Öğüt Levhalarının, yurda sokulması ve okunması yasaktır (6 Temmuz 1944)

İslam dini, tam Arab’a yakışan bir dindir. Çöller beyin kavuran ateşleri ortasında tasavvur edilen yeşil bahçeler, her yandan sular fışkıran, çaylar akan, uçmak hayalleri, cennet tasavvurları Arab’ı tutuşturmaya yetiyordu (Şeref Aykut, Edirne Saylavı/Milletvekili, Kemalizm - CHP Programının İzahı – s.73, İstanbul, Muallim Ahmet Halit Kitabevi, 1936).

2) Batı Yanlısı İlahiyatçılar: Reformist İlahiyatçılardan bazıları Oryantalistlerin ileri sürdükleri “dinî çoğulculuk” görüşünün doğru olduğuna inanırlar. Görüş şudur:

Yanlış: Hiçbir din, diğerlerini dışlayacak ya da kapsayacak şekilde doğruluk iddiasında bulunamaz. Bütün dinlerin, kendilerine göre hakikatleri vardır” derler.

Doğrusu: İslam dini, tek ve son ilâhî dindir. Yahudilik ve Hristiyanlıkta “hak ve hakikat” olsa da, İslam dini/Kurân gelince, nâzil olunca her ikisini ve bunların dışında kalan beşerî dinlerde -eğer varsa- mevcut bütün hak ve hakikatleri, yürürlükten kaldırmıştır. Ahirette kurtuluş ve cennete girme, ancak İslam’a girmeye ve Müslüman olmaya bağlıdır (Âl-i İmrân,19 ve 85; Ahzâb,40).

Bu âyet-i kerimelere göre “dinî çoğulculuk” ile ilgili iddiaların hepsi bâtıldır:

Çok seslilik dinde risk ve bozulma değil, doğal bir durumdur, hatta zenginliktir. Din içi çoğulculuktan da korkmamak gerekir (Ali Bardakoğlu).

İslâm, merkeze alınarak, diğer dinler değerlendirilemez (Mahmut Aydın).

3) Değerlendirme: Tek Parti döneminde Batı’ya inanç ve kültür de dâhil, entegre olabilmek için İslam’a âit her şey, efsane, uydurma, zararlı ve tehlikeli ilân edilmiştir.

Ülkemizde ve İslam dünyasında Dinde Reformcular Münzel/Vahyî -Müctehid âlimlerce nakledilen ve korunan Sünnî- İslam’a cephe alarak, Batı’nın İslam’ı tahrip, tezyif, tahkir ve tebdiline ortak olmuşlardır.

4. Kur’an’a İnançsızlık ve Onu Aşağılama

1) Tek Parti Dönemi: Peygamberlik ve vahiy, insan dimağı tarafından uydurulmuştur (Osman Ergin, Türk Maarif Tarihi II, 1933, s. 90 – 92, Devlet Matbaası; Ayrıca bk. Türk Maarif Tarihi V, s.1996).

Kur’an-ı Kerim (Mushaf-ı Şerif) sahifelerinin kese kâğıdı yapıldığını ve ayaklar altına alındığını gören Müslüman vatandaşlar, İstanbul Müftülüğü’ne şikâyette bulunmuşlardır.

Bunun üzerine İstanbul Müftüsü M. Fehmi Ülgener, 17 Aralık 1937’de tonlarca Mushaf-ı Şerif sahifesinin kese kâğıdı yapılmak üzere Osman Bey matbaasına getirildiğini ve bu konuda Müslüman vatandaşların şikâyetçi olduğunu bir yazı ile Türk Okutma Kurumu’na bildirmiştir.

İsmail Hakkı Konyalı, Tek Parti Dönemi’nde Kur’an-ı Kerim (Mushaf-ı Şerif)” sahifelerinin nasıl kerpiç hâline getirildiğini “İnkılâp Mezalimi” yazı dizisiyle Türk vatandaşlarına ve bütün dünyaya açıklamıştır (Kadir Mısıroğlu, CHP’nin Günah Galerisinden Sayfalar, s. 127-132, İstanbul 2015).

Türkiye, Arapların kanunlarından (Kur’an ve Hadis’ten) kurtulacaktır. Günahın büyüğü, Arap (Kur’an-ı Kerim) harflerinindir (Celâl Nuri İleri, Hilâfet Risaleleri, C.6, s.541, 28 Şubat 1940).

2) Batı Yanlısı İlahiyatçılar: Modernist İlahiyatçılar, İslam’a Hazret-i Peygamber’in sunduğu ve Eshâb-ı Kiram’ın naklettiği şekilde değil de Müsteşrik merkezlerinde eğitilmiş Müslüman görünümlü ajan ve mürtedlere göre inanırlar. Onlar için kudsiyet yoktur. Kur’an ve Ka’be bile mukaddes değildir.

Ulûhiyet’ten başka kudsiyet yoktur (Ömer Özsoy). Bütün Tarihselci İlahiyatçılar ve Vehhabîler, bu görüştedirler. Onun için Vehhabî, Mushaf-ı Şerifi yastık yapıp yatabilmektedir.

Kur'an'ı kutsal kitap olarak nitelendirmek daima sorunludur (Ömer Özsoy, Frankfurt, Haziran Sempozyum, 2008).

Diyanet/DİYK, önce “seccade, kutsal değildir” demiş, fakat tepkiler gelince, “saygısızlık” ifadesini kullanmıştır. DİYK’na sorulduğunda:

Bayrağa, ayakkabı ile basılabilir mi? Kutsallık kavramını kullanmadan ve halkın tepkisini beklemeden elbette hemen “hayır” denilmesi gerekir.

3) Değerlendirme: Tek Parti dönemindeki İslam algısı, inancı ve uygulaması ile Oryantalist zihniyeti taşıyan Reformistlerin itikadı, ortak dalâlet çizgisinde birleşmektedirler.

5. Sistemi ve Batı’yı Putlaştırma

(CHP Programı,) kutsal bir kitap gibi önümüze açılarak, yüce partimizin kurucusunun parti prensiplerini ihtiva eden bu Mushaf’ını çözmeye ve açıklamaya çalışıyorum (Şeref Aykut, Edirne Saylavı/Milletvekili, Kemalizm -CHP Programının İzahı- s.33, İstanbul, Muallim Ahmet Halit Kitabevi, 1936).

Kemalizm, Türk’ün dinidir (Türkçe Sözlük, TDK, Cumhuriyet Basımevi, İstanbul 1944).

Türkün Yeni Amentüsü: (İki madde)

Ahiret gününün olmadığına, iyilik ve kötülüğün insanlardan geldiğine iman ederim (Safi Dümer, Türkün Yeni Amentüsü, 1928).

Bizler, veda ettiğimiz Şark (İslam’ı temsil eden değerler), ulaşmayı umduğumuz Garb/Batı ile ilgili ne kadar engel varsa, hepsini ayaklarımızın altına almaya, çiğnemeye ve yok etmeye karar verdik (Celâl Nuri İleri, Hilâfet Risaleleri, C.6, s.540, 28 Şubat 1940).

Değerlendirme: Hayır! Türk Milleti, 15 asırdan beri, Müslümandır. İslam’ın bütün kurum ve değerlerine can-ı gönülden bağlıdır. Onu bu hak yoldan hiçbir münkir döndüremez. Ya Râb imanımızı muhafaza eyle!

.

Depremle ilgili yanlış ve doğrular: Dinde “Fay Hatları” var mı ve nerelerde?

11 Mart 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Bazı olaylar, bilime veya dine göre yanlış ve doğruların ortaya çıkmasına sebep olur. Deprem gerçeği de onlardan biridir. Depremle yıkılan binalar, bu binaların enkazı altında kalan insanlar, hayvanlar ve mallar, gündeme geldi. Acaba bunda insan kusurlu bir hata, ihmal ve kasıt var mıydı? Uzmanların ifadesine göre 500 atom bombası gücündeki bu enerji ve güç, nasıl ortaya çıktı? Kendiliğinde mi, yoksa bir takdir ve muharrik neticesinde mi gerçekleşti?

Konu, evren ve deprem uzmanları ile din/İslam âlimlerinin bilgi ve görüşlerine göre şu başlıklar altında ele alınabilir:

Yeryüzündeki Kanun/Sünnetüllah

Bu konuda üç sınıf insan, farklı görüş ortaya koymuştur:

1. Materyalistler: “Nedensellik/Sebep-Sonuç İlişkisi” ilkesine bağlı olarak, evrende/tabiatta her şey, maddi bir sebeple var veya yok olur. Hiçbir şey, yoktan veya maddî olmayan/manevî bir güçle var olmaz. Maddeye mekanik determinizm ve pozitivizm hâkimdir. Deneye ve tartıya gelen bir şey vardır. 17./18. Yüzyılda Avrupa’da kendini gösteren “Aydınlanma” fikir akımı, bütün dünyayı ve özellikle dinleri etkisi altına almıştır.

Bu görüşe göre, inançta ruha, vahye, maneviyata ve dine yer yoktur.

İslam’da felsefe yapan filozoflar (İbn Sina, Farâbî gibi), maddenin/evrenin kıdemine (başlangıcının olmadığına/sonradan yaratılmadığına) inanırlar. Bunlara “dehriyye” denir. Bu husus, âyet-i kerime’de “dehr/zaman-âlemin ömrü” ile ifade edilir (Câsiye,24).

2. Bilim insanları: Bilimsel araştırma yöntemlerini kullanarak, evrendeki düzen ve âhengin kanunlarını ve prensiplerini bulmaya çalışırlar. Bunlardan bir kısmı, evrenin ve maddenin, her şeye kâdir Allah tarafından yaratıldığına, işletildiğine ve evrende meydana gelen bütün değişmelerin; güneş, ay ve yıldızlar arasındaki nizamın; deprem, yağmur ve şimşek gibi olayların; yeryüzündeki çeşitli bitkilerin; büyükbaş, küçükbaş ve böceklere varıncaya kadar hayvan türlerinin ve denizlerdeki bütün yaratıkların idare ve tasarrufunun Allah’a ait olduğuna inanırlar. Yüce Allah bunları bir sebepler zincirine bağlı olarak yaratmakta, varlıkta tutmakta ve bir takdir çerçevesinde hayatlarına son vermektedir.

Bilim insanlarının diğer bir kısmı ise, yine bilimsel araştırma yöntemlerini kullanarak, tabiattaki düzeni sağlayan kanunları keşfetmeye çalışırlar, fakat bu kanunların, ölçü ve kuralların maddenin doğal yapısı içinde var olduğuna ve mekanik değişimlere göre ortaya çıktığına inanırlar. Maddeye hükmeden madde dışı bir varlığa ve güce/Allah’a asla inanmazlar, hatta bu yönde bir görüş ve bulgunun bilimsel ve gerçek olmadığına hükmederler. Böylece bu görüşü taşıyanlar, materyalist grup içinde yer alırlar.

Ancak şu bir gerçektir ki, dünyamızda bilimsel çalışmalarla ilgili eğitim, öğretim ve laboratuvar çalışmaları, tamamen determinizm ve pozitivizm ilkeleri çerçevesinde yapılmaktadır. Allah’a inanç, bireysel olarak vicdanlara hapsedilmiş durumdadır.

3. İslam âlimleri: İslam ilim insanları, kâinat/âlem ile ilgili bilgileri, İslam’ın ilk iki temel kaynağı olan Kur’an-ı kerim ve hadislere dayanır. Bu çerçevede gözlemde bulunup ilmî araştırmalarını yürütürler.

İslam dinine göre, âlemde/evrende ne varsa; güneş, ay, yıldızlar gibi gök cisimlerini; denizler dâhil yeryüzünde ve altındaki bütün varlıkları ve her şeyden önce mükerrem varlık olan insanı/insanları yaratan sonsuz kudret, irade ve ilim sahibi yüce Allah’tır. Kâinata ve insan tabiatına, fizikî, ruhî ve manevî kanun ve kuralları koyan, yöneten ve işleyişini sağlayan kâdir-i mutlak Allah’tır. Bu kanun ve kurallar bütününe, “sünnetüllah” denir. Bu kavram, âyet-i kerime ile beyan edilmiştir (Fâtır,43).

Dünyamızda yaşadığımız ve gördüğümüz yağmur, fırtına, deprem; gök cisimler arasındaki düzen; güneşin doğuşu/batışı; bir kuşun veya yırtıcı bir hayvan olan arslanın yavrusunu besleyişi; yağmurla yerin ve bitkilerin yeşermesi; arıların kendi kovanlarını buluşu; bir kuzunun annesini veya annenin yavrusunu tanıması; ana rahmindeki bir ceninin uzuvları mükemmel olunca, bir bebek olarak doğuşu; Avrupa’da, Afrika’da, Asya’da, hatta Avustralya’da insan organizmasının çalışma sisteminde -vücut ısısı, kan dolaşımı ve sinir sistemi gibi- aynı kuralların geçerli olması; milyarlarca insanın parmağının bir cm2’lik bir yerinde parmak izlerinin farklı olması; yer kürenin orta kısmının ateşle dolu olası; zaman zaman bu ateş kütlesinin bir yanardağ olarak ortaya çıkışı, hep bu sünnetüllah’ın bir bölümüdür.

Bu durumda Müslüman bir âlim, evrende ve İslam dininin bünyesinde ilmî bir araştırma yaparken, bu iman ve bilgi -sünnetüllah- dâhilinde çalışmalarını yürütür.

Deprem olayında uzmanların “fay hatları” gibi tehlikeli bir gerçeği gündeme getirdikleri gibi, acaba müctehid İslam âlimleri de yanlış itikat ve kavramlar konusunda Müslümanları uyarmışlar mıdır?

Cevabı birçok konu ve terimi içinde bulunduran bu soruyu, bazı başlıklar çerçevesinde ilgili kavramlara açıklık getirmek suretiyle şöyle cevaplandırabiliriz:

İslam Dini’nde Uzmanlar Kimlerdir?

1. Deprem uzmanları: Deprem olayında binanın sağlam ve depreme dayanıklı olması için, konu uzmanları, binanın sert zemine/toprağa oturmasının şart olduğunu, fay hatları üzerinde veya çok yakınında olmamasını ve aynı şekilde binada kullanılacak malzemelerin “Deprem Yönetmeliği”ne uygun olmasının zorunlu olduğunu belirtmişlerdir. Bu iki genel şarta uyulmadığı takdirde, deprem felaketiyle karşılaşmanın kaçınılmaz olduğunu açıklamışlardır.

2. İslam dininde uzmanlar: İslam dininde uzmanlar, müctehid âlimlerdir. Bu âlimler, Eshâb-ı kiram’ın Peygamber aleyhisselâm’dan naklettikleri İslam dinini, temiz, saf ve katkısız bir şekilde teslim almışlardır. Sonra İslam dini, dört mezhep imamının rehberliğinde, bu âlimlere bağlı büyük bir âlimler topluluğu tarafından ilim dalları itibarıyla sistemleştirilerek ve kitaplara geçirilerek Müslüman ümmete sunulmuştur. Bu âlimler topluluğuna Ehl-i Sünnet ve’l-Cemâat denir.

Asırlar boyunca bu cemâat, İslam’ı sahih bir yapı içinde nakletmiş, korumuş ve temsil etmiştir. Bu yapı dışında kalan ilim erbabı ve fırkalar, zararlı, tehlikeli ve sakıncalı görülmüştür.

İslam dininde “Fay Hatları”

Fay hatları, deprem literatüründe kullanılan bir tabirdir. Alan uzmanlarının ifadelerine göre belirlenen bu hatlar/mekânlar üzerine bina yapılmaz, yapılması son derece tehlikelidir.

Peygamberimiz aleyhi’s-salâtü ve’s-selâm da, İslam’ı bir binaya benzetmiştir. Bu binanın temel ve sütunlarını açıklamıştır. Hadis-i Şeriflerde şöyle buyrulur:

İslam binası:

İslâm (binası) beş (sütun) üzerine kurulmuştur: (1) Allah'tan başka ilâh olmadığına ve (Hazret-i) Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resûlü olduğuna şehâdet etmek, (2) namaz kılmak, (3) zekât vermek, (4) hacc etmek, (5) ramazan orucunu tutmaktır (Buhârî, İman 2; Tirmizî, İman 4).

İslam binasının temelleri:

(1) Allah'a, (2) Allah'ın Meleklerine, (3) Kitaplarına, (4) Peygamberlerine ve (5) Âhiret gününe iman etmek, bir de (6) Kader’e -hayrına ve şerrine- iman etmektir (Müslim, İman 1).

İslam’da “fay hatları”:

Bunlar, maddeler hâlinde şöyle sıralanabilir:

1. İslam’dan başka bir dini meşru saymak

Âyet-i kerime ile yasaklanmıştır (Âl-i İmran, 85).

2. Mürted olmak/İslam’ı terk etmek

Âyet-i kerime ile cezası belirlenmiştir (Muhammed sûresi, 25-26).

3. Münafık olmak

Âyet-i kerime ile cezası açıklanmıştır (Nisa,145).

4. Kâfirleri, Yahudi ve Hristiyanları dost edinmek/İtikatlarını benimsemek, dinlerinin şu anda geçerli olduğunu söylemek

Hepsi, âyet-i kerimelerle menedilmiştir (Nisa,144; Mâide,51).

5. Müslümanın, itikadını/iman binasını 72 fırkadan biri üzerine kurmak

Âyet-i kerime ile eshâb-ı kiram’ın/cumhûr-ı İslam’ın yolunu bırakıp fırkalara ayrılmak yasaklanmıştır (Âl-i İmran,103).

Hadis-i şerifte bu fırkaların adedi açıklanmıştır:

Yahûdiler 71 fırkaya, Hristiyanlar da 72 fırkaya bölündü. Ümmetim ise 73 fırkaya bölünecektir. Biri dışında hepsi (72’sinin akideleri, imanları Sahâbe-i Kirâm’ın bildirdiği İslâm’a uymadığı için) ateşte (cehennemde) olacaktır. Kurtulan cemâat, benim ve ashabımın yolunda gidenlerdir (Tirmizi, İman 18; İbn Mâce, Fiten 17; Ebû Dâvud, Sünne 1).

Diğer hadis-i şerifler:

Yüce Allah ümmetimi dalâlet/sapkınlık üzerinde birleştirmez. Allah’ın “yed”i (rahmet ve bereketi) cemâatle birliktedir. Kim cemâatten ayrılırsa, cehennem yoluna girmiş olur (Tirmizî, Fiten 7).

Bir karış da olsa cemâatten ayrılan kişi, İslâm bağını boynundan çözmüş olur (Tirmizî, Edeb 78).

Cumhûr âlimlerinin beyanına göre, bu cemâat, Hazret-i Peygamber’in tebliğ ettiği ve şanlı Eshâbı’nın içinde bulunduğu Ehl-i Sünnet ve’l-Cemâattir.

Âyet-i kerime ve hadislerde açıklandığı şekilde bir Müslüman, İslam âlimlerinin naklettiği İslam üzere, iman eder ve ibadette bulunursa, o, dinî hayatını sağlam zemine oturtmuş ve Allah’ın rızasını kazanarak cenneti kazanmış olur. Şayet İslam âlimlerinin değil, oryantalist, mason, mürted ve misyonerlerin hazırladıkları ve değiştirdikleri sözde İslam’a uyarsa, Ahiret hayatını cehenneme çevirmiş olur.

Deprem gerçeği dikkate alınarak, binayı sağlam yapmak şart olduğu gibi, acaba bir Müslümanın, deprem, sel, fırtına gibi doğal âfetler karşısında İslam dininde tedbir/önlem almasıyla ilgili bir sorumluluğu var mıdır?

Bu soruya İslam âlimleri şöyle cevap veriyorlar:

Deprem, İslam ve tedbir

İslam dininde, Müslümanın bireysel hayatında kendini tehlikeye atması yasaklanmıştır.

Âyet-i kerimede buyrulur:

1. Kendinizi kendi ellerinizle tehlikeye atmayın (Bakara,195).

Bu âyet-kerime, her türlü tehlikeye karşı Müslümanın tedbir almasının zorunlu olduğunu gösteriyor. Eğer tedbir almazsa, sorumlu olacağını beyan ediyor. Çünkü yüce Allah’ın nehyettiği bir şeyi yapmış oluyor.

Bu durumda:

Bir kimse, uçurumdan kendini atarsa, parçalanır ve ölür.

Bir kimse, zehir içerse, ölür.

“Kaderimde varsa, ölmem” diye düşünmesi, itikat etmesi dine uygun değildir. Hiç kimse kaderinin ne şekilde olduğunu bilmediği için, dinimiz İslam’ın tedbir ve tevekkülle ilgili emir ve tavsiyelerini Müctehid âlimlerimizin nakillerine göre doğru anlamaya çalışmalıdır.

Hadis-i şeriflerde de tedbir şöyle açıklanıyor:

Bulaşıcı bir hastalık olan cüzzamdan korunma konusunda Hazret-i Peygamber, şöyle buyurmuştur:

2. Aslandan kaçar gibi cüzzamlıdan kaçın (Buhârî, Tıb 16).

3. Cüzzam gibi bulaşıcı bir hastalığın bir yerde çıktığını işittiğiniz zaman, oraya gitmeyiniz. Hastalık sizin bulunduğunuz yerde olursa, ondan kaçmak için sakın o yerden dışarı çıkmayınız (Buhârî, Tıb 30).

4. Şam'da bulaşıcı veba hastalığının olduğunu haber alan Hazret-i Ömer

Arkadaşlarına “Ben geri dönüyorum, sizler de geri dönün” deyince, bir sahâbî “Ey Ömer, Allah’ın kaderinden mi kaçıyorsun” demesi üzerine, Ömer radıyallahü anh şöyle cevap vermiştir:

Allah’ın kaderinden, yine kaderine kaçıyorum (Buhârî, Tıb 30).

Oradan uzaklaşmak, dinin, Resûlüllah’ın emridir. Emre uyan, kurtulur.

Buna göre bulaşıcı bütün hastalıklarla ilgili -tâun/vebâ, cüzzam, koronavirüs, verem gibi- gerekli önlemleri alarak korunmalıdır. Tehlike açık olduğu için fay hattı üzerine bina yapmamalıdır.

5. Bir adam, Peygamber Efendimize gelerek: “Ben devemi salıvererek mi, yoksa bağlayarak mı, tevekkül edeyim?” demesi üzerine, Efendimiz aleyhisselâm, şöyle cevap vermiştir: “Deveni bağla, sonra tevekkül et (Tirmizî, Kıyâmet 60).

Tedbir/önlem alma ve tevekkülün yanlış anlaşılması, çoğu zaman kaderin İslam dininde açıklandığı şekilde anlaşılmamasına yol açmaktadır. Buna bazı kasıtlı ve ideoloji sahibi İlahiyatçılar sebep olmaktadır.

Deprem, İslam ve kader

İslam dininde kadere iman, imanın şartlarındandır (Müslim, İman 1).

Bu konuyu kısaca şu şekilde açıklayabiliriz:

1. İslam’da kader nedir?

Ehl-i Sünnet âlimleri kader konusunu âyet ve hadislere bağlı kalarak ve yüce Allah’ın ilim sıfatıyla irtibat kurarak şöyle açıklıyorlar:

Allahü teâlâ’nın, bir şeyin varlığını ezelde dilemesine kader, varlığı dilenilen şeyin var olmasına da kaza denir.

Bütün varlığın, kazaya uygun olarak, az veya çok olmadan yaratılması kaderdir. Yüce Allah, olacak her şeyi, ezelde, sonsuz öncelerde, biliyordu. İşte bu ilmine kaza ve kader denir.

Ezelden ebede kadar olacak canlıları, bitkileri, eşyayı ve tabiat olaylarını -özelliklerini, hareketlerini ve zamanını- ezeldeki ilmine uygun olarak yaratmaktadır. İnsanların iyi ve kötü bütün işlerini, Müslüman olmalarını,

küfürlerini, iradeli ve iradesiz bütün davranışlarını, Allahü teâlâ yaratmaktadır. Yaratan, yapan yalnız O’dur. Sebeplerin meydana getirdiği her şeyi yaratan O’dur. Bu dünyada her şeyi bir sebebe bağlı olarak var etmektedir. Fakat Peygamberlerde yarattığı mu’cizeleri ise sebepsiz halketmektedir.

2. Kaderle ilgili âyet-i kerimeler:

Şüphesiz biz, (hikmetimiz gereği) her şeyi bir kaderle (bütün varlık ve olayları takdir edilmiş ve Levh-i Mahfuz’da yazıldığı gibi düzenli) yarattık (Kamer,49).

Yeryüzünde (kıtlık, âfet, deprem gibi) ve kendi nefislerinizde (trafik kazası, hastalık, ölüm gibi) uğradığınız hiçbir musibet yoktur ki, bizim onu yaratmadan önce, o, bir kitapta (Levh-ı Mahfuz'da) yazılmış olmasın. (Bunların hepsi, “Allah’ın ilminde”dir.) (Hadîd,22)

Biz, her şeyi İmâm-ı Mübîn (Levh-ı Mahfûz)’da saymışız (her şeyi apaçık ayrı ayrı yazmışız, toplamışız)dır (Yâsîn,12).

3. Yüce Allah’ın ilim sıfatı ve kader:

1) Biliniz ki, şüphesiz Allah (ezeli ilmiyle) her şeyi bilmektedir (Bakara,231).

2) Gaybın anahtarları (kulların bilme imkânı olmayan sevap, ceza, ecel, rızık ve azabın inişi gibi bilgiler) yalnızca O'nun (Allah’ın) katındadır. Onları ancak O, bilir. Karada ve denizde olanı da bilir. Hiçbir yaprak düşmez ki, (yüce Allah) onu bilmesin. Yerin karanlıkları içinde (yerin bütün tabakalarında) hiçbir tane, hiçbir yaş, hiçbir kuru şey yoktur ki, apaçık bir Kitap’ta (Levh-ı Mahfûz'da) olmasın (En’âm,59).

3) İlâhınız ancak Allah'tır ki, ondan başka ilâh yoktur. İlmi her şeyi kuşatmıştır (Tâhâ,98).

4. Kaderi yanlış anlayanlar:

1) Mehmet Görmez: Depremzedelerin gönlü naz makâmındadır. Onlar Allah’a karşı kırık, devlete karşı öfkelidir (İnternet ve gazeteler).

İmanî yönden son derece tehlikeli bir ifadedir. Kulun Rabbine dargın olması haddi değildir. Kula yakışan, ancak “Biz Allah’ın mülküyüz ve ancak ona dönücü kimseleriz.” (Bakara,156) âyet-i kerîmesinde buyrulduğu üzere, sabır, rızâ ve teslimiyet göstermesidir. Yüce Allah, hiçbir şeye muhtaç değildir, kullar ona muhtaçtır.

Mehmet Görmez, bir başka canlı olarak yaratılabilirdi. O zaman bu isyanı yapabilecek miydi?

2) Mehmet Okuyan: Kader, irademizdir. Alınyazısı diye bir şey yoktur. Allah kimin ne yapacağını yazmamıştır. Kimin ne yapması gerektiğini yazmıştır. Allah rolleri dağıtmamıştır. Rolleri tanıtmıştır (İnternet, Video).

Bu itikat, açıkça kaderle ilgili âyet ve hadisleri inkâra dayanmaktadır. Bu ifade, Mu’tezile’nin görüşüdür. Bunu söylemediği için dürüst davranmamakta ve bilimde sahtekârlık yapmaktadır. Halkın tepkisinden korktuğu için, “kader, irademizdir” derken, aslında “kul, fiilinin yaratıcısıdır” demek istemektedir.

Âlemde tek yaratıcı vardır, o da yüce Allah’tır. Kendilerini, rabb, yaratıcı ilân eden Fir’avun ve Nemrutlar, kâdir-i mutlak Allah’ın kahhâr ismi karşısında mağlup olup toprağın altına girmişlerdir.

3) Ömer Özsoy: Değişmeyi belirleyen sebeplerin fâili, hür irade sahibi fertlerden oluşan toplum olduğu için, hiçbir sosyal değişme önceden (Allah tarafından) belirlenmiş olamaz (Sünnetüllah, s.154).

Çok açık bir küfürdür. Ö. Özsoy, Vakıf kamuflajı altında Almanya’da Ehl-i Salip dostlarının Üniversitesinde maaşlıdır.

Cumhurbaşkanımız R. Tayyip Erdoğan: “Kaza ve kadere inanan insanlarız. Elbette tespit ederlerse, suçlunun yakasına yapışacağız. Tüm bunları yaparken mukadderata teslim olacağız.”

Cumhurbaşkanımızın dört mezhep imamının kaderle ilgili itikadını yansıtan bu beyanatına, A. Davudoğlu ve DİYK'den tepki gelmiştir:

4) Ahmet Davudoğlu: “Bunun adı kader değil, kısa devre. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi kısa devre yaptı.” (Gelecek Partisi Başkanı).

5) DİYK: (Depremin ortaya çıkardığı) “afetleri ve meydana gelen acı neticelerini, insanın irade ve sorumluluğunu yok sayarak ve de tamamen kaderci bir anlayışla değerlendirmek ve açıklamak, bizim inancımıza uygun değildir (DİYK).”

Kimin inancı? “Âyet bile olsa, aklıma uymuyorsa, reddederim” diyen DİYK üyesinin inancı mı?

Davudoğlu ve DİYK'nin açıklamaları, tamamen siyasi ve ideolojiktir. Bir Müslümanın “ben kaza ve kadere inanıyorum” ve “bu mukadderattır” demesinin neresinde “kadercilik” ve “sorumluluktan kaçma” vardır?

.

Depremin Hatırlattıkları Müslümanda Olması ve Olmaması Gerekenler

25 Şubat 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Ülkemiz nüfusunun %99’u Müslümandır. Buna göre Türkiye’miz İslam ülkeleri arasında yer almaktadır. İster tabiî/doğal, isterse insan eliyle olan bir afet ve zarar karşısında dinimiz İslam’ın o konu ile ilgili esas ve hükümlerini hatırlamamız ve hatırlatmamız çok tabiîdir, normaldir. Devletler, laik/lâ dinî olabilirler, fakat insanlar/kişiler asla laik olamazlar. Bu olgu/gerçek, dünyanın her devletinde ve ülkesinde aynıdır. Bir insan, ya Müslüman, Yahudi, Hristiyan veya bunların dışında beşerî bir inanca sahip, yahut hiçbir dine inanmayan ateist olmaktadır. Onun için dünyamızda devlet olarak laik rejimi kabul eden bütün ülkelerde -özellikle Avrupa ve Amerika’da- kiliseler, sinagoglar ve mescidler bulunmakta ve faaliyetlerine devam etmektedirler.

Ülkemiz de devlet olarak laiktir ama, halkımız Müslümandır. Esnafı, işçisi, memuru, âmiri, öğretmeni, öğrencisi, teknisyeni, mühendisi, doktoru, bireysel hayatında genelde İslam’ın vecibeleri ve ahlâkı çerçevesinde hareket eder. Dükkânını besmele ile açar, vakti girince namazını kılar, kurbanını keser, zekâtını verir, hacca gider ve evine domuz eti getirmez. İşini yaparken, hatta kamuda çalışırken dahi, hile yapmaz, yalan söylemez, başkalarını aldatmaz, alışverişinde doğru dürüst davranır…

Ancak bu deprem dolayısıyla görüldü ve açıkça ortaya çıktı ki, bazı vatandaşlarımız İslam ahlâkı’ndan çok uzaklaşmış, başkalarının canına, malına kastedecek ve ölümlerine sebep olacak tarzda yasalara aykırı hareket etmişlerdir. Uzmanların açıklamalarına göre yıkılan bazı binalar, mevcut yönetmeliklere uygun yapılmamış, çok para kazanabilmek için çeşitli hile ve yalanlarla vatandaşlar aldatılmıştır.

Biz bu yazımızda bir Müslümanın kendi işini yaparken veya başkalarının işinde ve kamuda çalışırken nelere dikkat etmesi, hangi özelliklere sahip olması ve hangi davranışlardan uzak durmasının gerektiği üzerinde duracağız. Bu konu, şu ana başlıklar altında ele alınabilir:

OLMASI GEREKENLER

Bir Müslüman’da mutlaka bulunması gereken özelliklerin başında şunlar gelmektedir:

1. Yüce Allah’a Teslimiyet

Müslüman, yüce Allah’a inanan bir kişidir. O’nun birliğine; eşi, benzeri, ortağı, oğlu, kızı olmadığına; her şeyin yaratıcısı, rızık vericisi, ezelî ve ebedî olduğuna iman eder. Son Peygamber Muhammed aleyhisselâm ile gönderilen Kur’an’a, İslam dini’ne ve Resûlü tarafından hadis-i şerifleriyle açıklanan dünya, âhiret ve din/ibadet bilgilerinin hepsine şüphe etmeden ve pazarlık yapmadan inanır. Müslüman, yüce Allah’ın verdiği aklı, dini eleştiride ve değiştirmede değil, onu anlamada kullanan, kendini Allah’a, Resûlüne ve Eshâb-ı Kiram’ın Müctehid ulemaya naklettiği İslam’a teslim olan bahtiyar bir Mü’mindir.

Ayet-i Kerimelerde buyrulur:

Allah katında din, İslam’dır (Âl-i İmran,19). Kim, İslam dini’nden başka bir din ararsa, ondan bu asla kabul olunmaz (o din geçersizdir) (Âl-i İmran,85).

Mü'min bir erkek ve kadın için Allah ve Resûlü bir işe hüküm verdiği zaman, artık onlar için teslimiyetten başka hiçbir tercih hakkı yoktur (Ahzâb,36).

Bu durumda bir Müslüman, mensup olduğu ve teslim olduğu İslam dininin inanç, ahlâk ve iş konusunda bütün esas ve kurallarına uymak zorundadır. Bu, onun için bir yük değil, şerefli bir mükellefiyettir.

2. Ehil Olma/Uzmanlık

Bu konuda esaslar:

Allah size, mutlaka emanetleri (din ve dünya işlerini) ehli olanlara vermenizi ve insanlar arasında hükmettiğiniz zaman adaletle hükmetmenizi emreder (Nisa, 58).

Emanet (din ve dünya işi) ehli olmayan kimseye verildiği (veya işi, ehil olmayan yapmaya, ya da talip olmaya kalktığı) zaman, Kıyamet’i bekle (Buhârî, İlim 2; Rikâk 35).

Eğer iş, ehli olmayana verilirse, o kimse, hem kendine, hem de başkalarına zarar verir.

Bu müteahhit için de böyledir, mühendis, doktor, öğretmen ve din görevlisi için de böyledir. Bazı durumlarda belge, uzmanlık için tek kanıt/delil değildir, olmayabilir. Bir de işin manevi boyutu vardır. Çoğu zaman bu dikkate alınmaz. Hâlbuki İslam’da önce dinî boyut ele alınır. Sonra diğer şart aranır.

Belgeli bir müteahhit, ihtiras sahibi, yalancı ve rüşvetçi olabilir. Organ mafyası ile anlaşan bir doktor olabilir. Hadislere inanmayan, “Kur’an Yeter” diyen diplomalı bir ilahiyatçı olabilir. Ordunun, devletin ve millî savunmanın karşısında olan diplomalı bir ekonomist olabilir.

Onun için ehliyet ve uzmanlıkta, manevî, millî ve ahlâki unsur, maddi unsurun önünde yer alır.

3. Sorumluluk/Hesap Verme

Bu konuda esaslar:

O (Allah) yaptığından sorumlu değildir. Onlar (insanlar) ise, (din ve dünyaya âit bütün işlerinden) sorumlu tutulacaklar (hesaba çekilecekler)dir (Enbiyâ,23).

Her biriniz bir yöneticisiniz ve her biriniz yönettiklerinizden (ve yaptığınız işlerden) sorumlusunuz. Devlet adamı, bir yöneticidir ve halkından sorumludur; erkek, ailesinin yöneticisidir ve onları gözetmekten sorumludur; kadın, kocasının evinin muhafızıdır ve bundan sorumludur; hizmetçi efendisinin malının bekçisidir ve bundan sorumludur. Her biriniz, bir yöneticisiniz ve yönettiklerinizden sorumlusunuz (Buhârî, Cenâiz 32; Ahkâm 1).

İnsan, akıl ve irade sahibidir. Bütün yaptıklarından sorumludur. İslam bu sorumluluğu birtakım bölümlere ayırarak, kurallara bağlamıştır. Müslüman için dünyada ilgili kişi ve kurumlara karşı mes’ul olduğu gibi, asıl sorumluluk, yüce Allah’a karşıdır, bunun hesabı da Ahiret’te verilecektir. Müslüman, bu bilinçle yaşar ve bu çerçevede iş yapar.

4. Doğruluk/Dürüstlük

Bu konuda esaslar:

Emrolunduğun gibi dosdoğru ol (Hûd,112), emrolunduğun gibi dosdoğru ol ve onların hevâsına (dine aykırı istek ve menfaatlerine) uyma/âlet olma (Şûrâ,15).

(İslam dininin esaslarına, ahkâmına ve ahlâkına göre hareket eden) doğrularla beraber olun (Tevbe,119).

Ya Resûlallah bana İslâm'ı öyle tanıt ki, senden başka birine sorma ihtiyacını duymayayım, diyen bir sahâbîye, Resûlüllah aleyhisselâm şöyle buyurdu: Allah'a iman ettim de, sonra da dosdoğru ol (Müslim, İman 15).

Başka bir hadis-i şerifte de: (Her işte) doğru dürüst olunuz (İbn Mâce, Tahâre 4) buyurdu.

Müslümanın en önemli özelliklerinden biri, doğru ve dürüst olmasıdır. Bütün davranışlarının merkezinde bu özellik vardır. Kişinin bireysel ve sosyal hayatı, bu doğruluk ve dürüstlük üzerine şekillenir. Çünkü bu ölçü kalktığında, bütün kötü ve çirkin davranışlar için kapı açılmış olur.

5. Ölüm/Allah Korkusu

Bu konuda esaslar:

Her nefis/canlı, ölümü tadacaktır (Âl-i İmran,185; Enbiyâ,35; Ankebut,57)).

Yeryüzündeki her canlı yok olacaktır (dünya hayatı son bulacaktır) (Rahman,26).

Ey iman edenler! (Ayet ve hadislerde açıklandığı şekilde itâatta bulunarak ve günahlardan uzak kalarak) Allah’tan nasıl korkmak gerekiyorsa, öylece korkun ve ancak O’na gönülden teslim olan Müslümanlar olarak ölmeye çalışın (bütün ibadetleri kendinde toplayan namazı ve diğer ibadetleri vaktinde eda edin; sakın isyanda bulunmayın) (Âl-i İmran,102).

Ey iman edenler! Eğer Allah’tan korkar (O’na karşı gelmekten sakınırsanız), size furkan (hakkı bâtıldan, doğruyu yanlıştan ayıracak şaşmaz bir ölçü) verir, günahlarınızı örter ve sizi bağışlar. Çünkü Allah, çok büyük lütuf ve ihsan sahibidir (Enfâl,29).

Öldükten sonra hesap verme inancı, Müslümanın kötülük yapma, kendine ve başkalarına zarar verme düşünce ve davranışlarına engel olan en önemli kalkandır. Bu da Allah’tan korkma neticesinde ortaya çıkar. Diğer bir ifadeyle bu, Müslümanı ateşten koruyan bir emniyet supabı ve uyarıcısıdır.

OLMAMASI GEREKENLER

1. Hırs ve Tamah

Bu konuda esaslar:

Yemin olsun ki, (Resûlüm) şüphesiz sen onları (Yahûdileri), insanların hayata (dünyaya, mala ve maddiyata) en hırslı olanı -(hatta öldükten sonra dirilmeyi inkâr eden) müşriklerden (bile) daha düşkün- bulursun; onlardan her biri, bin yıl yaşamak ister. Hâlbuki (uzun) yaşatılması, onu azaptan uzaklaştıracak değildir. (Yüce) Allah, onların yaptıklarını tamamıyla görmektedir (Bakara,96).

İnsanoğlunun iki vadi dolusu altını olsa, mutlaka bir üçüncüsünü ister; onun gözünü ancak toprak doyurur; (hırstan) tevbe edenlerin tevbesini Allah kabul eder (Buhârî, Rikâk 10; Müslim, Zekât 40).

Âdemoğlu yaşlanır, fakat ondaki iki şey genç kalır: Mal hırsı ve (uzun) ömür hırsı (İbn Mâce, Zühd 27).

Müslüman, hırs ve tamahkârlıktan/açgözlülükten uzak durmalıdır. Çalışmalı, gayret göstermeli, fakat mütevekkil olmalıdır. Rızık ve kazanç, takdir edilenden ne fazla, ne de eksik olur. Bunu iyi anlamalı ve İslam âlimlerinin açıklamalarına göre anlamaya çalışmalıdır.

2. Hile Yapma

Bu konuda esaslar:

Ey iman edenler, Allah’a ve Peygambere hâinlik etmeyin. Kendiniz bilip dururken emânetlerinize de hâinlik etmeyiniz (Enfâl,27).

Peygamber aleyhisselâm: (Hububatın ıslak kısmını alta, kuru kısmını üste koyan bir satıcıya) bu ıslaklığı herkesin görmesi için hububatın üzerine çıkarman gerekmez miydi? Hile yapan, bizi aldatan benden/bizden değildir (Müslim, İman 45; Tirmizî, Buyû’ 74).

Alıcı ile satıcı pazarlık yaparken, ikinci bir alıcının pazarlık yapması caiz değildir. Abdullah b. Ömer, pazarlık üzerine ikinci bir şahsın pazarlık yapmasını Peygamberimiz aleyhisselâm’ın yasakladığını söyledi (Buhârî, Buyû’ 58; Müslim, Buyû’ 4).

Hile yapan ve yapmaya kalkan bir Müslüman, her şeyden önce kendine zarar vermekte ve Ahiret için azabını hazırlamaktadır. Çünkü kendi iradesinin üstünde mutlak bir iradenin olduğunu unutmamalıdır. Bir gün başkası için kazdığı kuyuya, kendisi düşebilir. Dünyada bunun örnekleri, çok görülmektedir.

3. Başkasını Aldatma

Bu konuda esaslar:

Ey îman edenler! Birbirinizin mallarını haksızlıkla (hile, yalan, aldatma yoluyla) değil, karşılıklı rıza ile yapılan ticaretle yiyin, (haram ile) nefsinizi mahvetmeyin. Allah, şüphesiz size merhamet eder. Bunu, kim aşırı giderek haksızlıkla (haram yolla) yaparsa, onu ateşe/cehennem’e atacağım (Nisâ,29-30).

Birbirinizi aldatmak (hile ve fesat çıkarmak) için yemin etmeyin (Nahl,94).

Kiminle alış veriş yaparsan, “aldatmak yok!” de (Müslim, Buyû’ 12).

Müslüman kardeşinin malına veya şeref ve namusuna yönelik günah işleyen kimse, altın ve gümüşün geçerli olmadığı gün gelmeden önce ondan helâllik dilesin. O gün, dünyada kötülük yapan kimsenin sevapları varsa, haksızlığı kadar alınıp mağdura verilir, şayet sevapları yoksa, onun günahından alınıp diğerine yüklenir.

Üzerinde kul hakkı bulunan kimsenin hiçbir maddî bedelin geçerli olmayacağı Kıyamet gününde önce hak sahibiyle helâlleşmesi istenir (Buhârî, Mezâlim 10; Riķâķ 48).

Bir kişi Ahiret’te namaz, oruç, zekât gibi ibadetlerini yerine getirmiş olarak Allah’ın huzuruna gelir. Bununla beraber öyle günahlarla gelir ki, kimisine sövüp saymış, kiminin kanını akıtmış, kiminin malını yemiş, kimine iftira etmiştir. Bu durum karşısında onun ibadetlerinden elde ettiği sevaplardan alınıp hak sahiplerine dağıtılır. Eğer ibadetleri ve iyilikleri bu hakları ödemeye yetmezse, hak sahiplerinin günahlarından alınıp hak yiyenin günahlarına eklenir. Böylece sevapları elinden gitmiş, günahları ise, daha da artmış, dolayısıyla müflis durumuna düşmüş olan bu kişi, cehenneme atılır (Müslim, Birr 15; Ayrıca bk. Buhârî, Mezâlim 10).

Bir Müslüman, müflis durumuna düşmemelidir.

4. Yalan Söyleme

Bu konuda esaslar:

Yalan sözden kaçının (Hacc,60).

Satıcı ile alıcı birbirlerinden ayrılmadıkları müddetçe ya da ayrılıncaya kadar muhayyerdirler. Bunlardan her biri doğru söyleyip (mal ve bedele âid hususları) birbirine beyân ederlerse, bu alışverişlerinde kendilerine bereket ihsan olunur. Eğer ikisi de (mal ve bedelin ayıbını) gizler de yalan söylerlerse, alışverişlerinin bereketi kalmaz (Buhârî, Buyû’ 22).

Peygamber aleyhisselâm: “Büyük günâhların en büyüğünü size haber vereyim mi?” buyurdu.

Biz sahâbîler:

Evet, haber ver ya Rasûlallah! dedik. Resûlüllah:

"Allah'a ortak koşmak, anaya-babaya isyan ve ezâ etmektir" buyurdu.

Ve dayanmakta iken oturdu da:

"İyi dinleyin! Bir de yalan söz ve yalan şâhitliğidir. Dikkat edin, bir de yalan söz ve yalan şâhitliğidir." buyurdu (Buhârî, Edeb 6).

Yalan, birçok kötülüğün anasıdır.

5. Haram Kazanç

Bu konuda esaslar:

Mallarınızı aranızda bâtıl (hırsızlık, hile ve yalan) ile yemeyin! İnsanların mallarından bir kısmını bile bile günah bir yolla yemek için o malları hâkimlere (rüşvet olarak) vermeyin! (Bakara,188).

(Bütün peygamberlere risaletleri zamanında vahyimiz şöyle olmuştur:) Ey Resûller! Temiz (helâl) şeylerden yiyiniz ve (farz ve nafile olarak) salih (dinin öngördüğü iyi) ameller işleyiniz. Şüphesiz ben, sizin (gizli ve açık) yaptığınız şeylerin hepsini bilirim. (Bu hitap, peygamberlerin şahsında ümmetleredir. Bütün peygamberler, haram işlemekten korunmuşlardır “Mü’minûn,23/Semerkandî”.)

Ey iman edenler, Allah'ın sizin için helâl kıldığı güzel şeyleri haram kılmayın ve haddi aşmayın. Şüphesiz Allah, haddi aşanları (dine aykırı hareket edenleri) sevmez (Mâide,87).

Allah’ın size rızık olarak verdiklerinden helâl ve temiz olanları yiyin. O iman ettiğiniz Allah’tan korkun (haram yemeyin) (Mâide,88).

İnsanlar üzerine öyle bir zaman gelecek ki, o devirde kişi, ele geçirdiği malı halâldan mı, yoksa haramdan mı kazandığına hiç aldırış etmez (Buhârî, Buyû’ 7).

Haramla beslenen hiçbir beden, cennet’e giremez (Dârimî, Rikâk 60).

Bir kimse Allah yolunda uzun seferler yapar da saçı başı dağınık, toza toprağa karışmış vaziyette ellerini semaya açar: “Ya Rabbi, Ya Rabbi” diyerek duâ eder. Hâlbuki onun yediği haram, içtiği haram, giydiği haramdır. Böyle birinin duâsı nasıl kabul olunur? (Dârimî, Rikâk 9).

Müslüman, yalan söyleyerek, hile yaparak, başkalarını aldatarak ve haram yiyerek, kısa ömrünü zayi etmez, etmemesi gerekir. İnanır ki, bir gün bu hayat, son bulacaktır. Bu, ispatı gereksiz olan bir hakikattir. Onun için SalihMüslüman, akıllıdır, bütün kötülüklerden uzak kalarak ve dinin teklif ettiği salih amellerle/ibadetlerle sonsuz olan Ahiret hayatına hazırlık yapan bahtiyar kişidir, kişi olmalıdır.

.

Yüzyılın Depremi Karşısında “Ensar Ruhu”yla Yardımlaşma ve Dayanışma

11 Şubat 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:40

Sesli Dinle

A -

A +

Dr. C. Ahmet Akışık
c.ahmetakisik@gmail.com

Devletin bütün kurumlarının görevlilerinin tam bir seferberlik hâlinde, genç yaşlı vatandaşlarımızın yardımlarıyla 110 bin kilometrekareyi kapsayan afet bölgesinde canla başla çalışmasının manevî dinamikleri var...

Ülkemizde AFAD'ın verilerine göre 6 Şubat Pazartesi sabahı saat 04.17'de Kahramanmaraş'ın Pazarcık ilçesinde 7,7; saat 13.24'te de Elbistan ilçesinde 7,6 büyüklüğünde iki büyük deprem meydana geldi. Deprem 10 ilde çok şiddetli bir şekilde hissedildi. Bu iller, Kahramanmaraş ve Hatay başta olmak üzere Kilis, Diyarbakır, Adana, Osmaniye, Gaziantep, Şanlıurfa, Adıyaman ve Malatya'dır.

Cumhurbaşkanı Yardımcısı Fuat Oktay, depremle ilgili şu açıklamayı yapmıştır:

“Güvenlik güçleri, Kızılay ve STK'lar, gönüllüler, sağlık ekipleri ile ilgili tüm bakanlıklarımızın sahadaki toplam görevli sayısı 103 bin 800'dür. 110 bin kilometrekareyi kapsayan afet alanında devlet olarak görevimizi yapmaya çalışıyoruz.

Ulaştırmada lojistik anlamda sahayı etkileyecek sorunumuz yok. Kapalı yolumuz yok. Havalimanı ile ilgili bugün çok çirkin şekilde sosyal medya üzerinden basit siyasi çıkar elde etme amaçlı çaba vardı. Hatay Havalimanı'nda da onarım çalışmaları devam ediyor. Diğer tüm havalimanlarını kullanıyoruz.

Enerji ile ilgili doğalgaz ana iletişim hatlarındaki sorunları çözmeye başladığımızı bugün akşam itibarıyla tüm bu arızalar giderilmiş durumda. Tüm afet bölgesine kontrollü şekilde doğalgaz vermeye başlıyor olacağız.

10 gemi, 50 uçak ve bu uçaklarla 305 sortinin yapıldığı, 72 helikopterle havadan faaliyetlerimizi sürdürüyoruz… Hane başına 10 bin liralık bir destek veriyoruz.”

Şu ana kadar depremde 20 bin civarında vatandaşımız vefat etmiştir. Allah rahmet eylesin. 75 binin üzerinde yaralımız vardır. Hepsine acil şifalar diliyoruz.

Devletin bütün kurumlarının birlik ve beraberlik içinde, tam bir seferberlik hâlinde, Türkiye’mizdeki stadyumların yardım toplama/paketleme hâline dönüştürüldüğü, kadın erkek, genç yaşlı vatandaşlarımızın yiyecek, giyecek, hatta sobaya varıncaya kadar yardımlarıyla 103 bin 800 görevlinin 110 bin kilometrekareyi kapsayan afet bölgesinde canla başla çalışmasının manevî dinamikleri şu başlıklar altında ele alınabilir:

Müslümanlar Kardeştir

Bu konuda âyet-i kerime ve hadis-i şerifler şöyledir:

Müslüman, Müslümanın (din) kardeşidir (Hucûrat, âyet 10).

(İmkânı olduğu hâlde) Mümin kardeşinin derdiyle dertlenmeyen bizden (kâmil iman sahibi Mü’minlerden) değildir (Buhârî, Îmân 42).

Kardeşinin başına gelen felâketi sevinçle karşılama! Allah onu rahmetiyle o felâketten kurtarır da, seni onunla imtihan eder. (Bunu unutma!) (Tirmizî, Kıyamet 54).

Müslüman, Müslümanın (din) kardeşidir. Ona zulmetmez. Onu düşman eline vermez (himaye eder. Başına bir felâket geldiğinde, onu yalnız bırakmaz).

Her kim, Müslüman kardeşinin bir ihtiyacını giderirse, Allah da onun bir ihtiyacını giderir.

Her kim, bir Müslümanın bir sıkıntısını giderirse, Allah da Kıyamet’te (bu iyiliği sebebiyle) onun sıkıntılarından birini giderir.

Her kim, dünyada, bir Müslümanın (ayıbını) örterse, Allah da kıyamet günü onun (ayıbını) örter (Müslim, Birr 58).

Müminler, birbirlerini (iman kardeşliğinden dolayı) sevmede, birbirlerine merhamet ve şefkat göstermede, tıpkı bir organı rahatsızlandığında diğer organları da uykusuzluk ve yüksek ateşle bu acıyı paylaşan bir bedene benzer (Müslim, Birr 66).

Mümin, mümin için, parçaları birbirine kenetlenmiş bir bina gibidir (Buhârî, Mezâlim 5).

Birbirinizden nefret etmeyin, birbirinize haset etmeyin, birbirinize sırt çevirmeyin. Ey Allah’ın kulları, kardeş olun (Buhârî, Edeb, 62).

“Ensar Ruhu” Nedir?

Peygamber aleyhissalâtü ve’s-selâm efendimiz, kâfirlerin zulüm, işkence ve İslam’ı engellemelerinden kurtulup İslam dinini bütün dünyaya serbestçe yayabilmek için, yüce Allah’ın emir ve izniyle, vatanı Mekke’den Medine’ye hicret etmişti. Ayni şekilde erkek, kadın ve çocuk, Mekkeli Müslümanlar da şanlı Peygamberlerini takip ederek, o “nurlu şehr”e gelmişlerdi. Evlerini, arsalarını, hayvanlarını, mallarını ve eşyalarını bırakarak, “münevvere” olan Medine’ye ayak basmışlardı. Hepsi, Muhacir idi.

Fakat kalacakları yer ve yiyecekleri yoktu. Ancak rahmet peygamberi, önce Medineli Müslümanlarla bütün zorlukları göze alarak gelen Muhacirleri kardeş yaptı. Böylece her muhacir, barınma, yeme ve içme bakımından bir Medineli Müslümana zimmetlenmiş oldu. Açıkta bir muhacir dahi kalmadı.

Medine’de Muhacirleri uzun müddet misafir eden, onları koruyup gözeten bu bahtiyar insanlara da Ensâr/Yardım Edenler denildi.

Muhacirler ve Ensâr-ı kiram, âyet-i kerime’de şöyle övülüyorlar:

İlk iman eden Muhacirler ve Ensâr ile, iyilik yaparak onlara tâbi olanlardan, Allah razı oldu. Onlar da Allah'tan razı oldular. Allah, onlar için (ağaçları) altından ırmaklar akan cennetler hazırlamıştır. Onlar, orada ebedî/sonsuz kalacaklardır. İşte büyük kurtuluş budur! (Tevbe,100).

Zulme uğradıktan sonra Allah’ın rızâsı için hicret eden Mü’minleri (Muhacirleri), dünyada güzel bir yere yerleştireceğiz. Âhiretin mükâfâtı ise, daha büyüktür (O da cennet’tir). Bir bilseler (oradaki köşkleri ve nimetleri!) (Nahl,41).

Ensâr ki, onları ancak Mü'min olan sever ve yine onlara ancak münâfık olan kimse buğz edip kin tutar. Her kim Ensâr'ı severse, Allah da onu sever, her kim de Ensâr'a buğz ederse, Allah da ona buğz eder.

(Kâmil) îmânın alâmeti, Ensâr'a sevgi göstermek, münafıklığın alâmeti de Ensâr'a buğz etmektir (Buhârî, M. Ensâr 4).

Hayır ve İyilik Yapmak

Bu konuda âyet-i kerime ve hadis-i şerifler şöyledir:

Onlar, bollukta ve darlıkta Allah yolunda (Allah için) harcayanlar, öfkelerini yenenler, insanları affedenlerdir. Allah iyilik edenleri sever (Âl-i İmrân,134).

Onlar, Rablerinin rızasına ermek içi sabredenler, namazı dosdoğru kılan, kendilerine verdiğimiz rızıklardan gizli olarak ve açıktan Allah için harcayan ve kötülüğü iyilikle ortadan kaldıranlardır. İşte bunlar için dünya yurdunun iyi sonucu (cennet) vardır (Râd,22).

Allah’ın sana iyilik yaptığı gibi, sen de iyilik yap ve yeryüzünde bozgunculuk isteme (yapma). Çünkü Allah, bozguncuları sevmez (Kasas,77).

Mallarını Allah yolunda (Allah için) harcayanların durumu, yedi başak bitiren ve her başakta yüz tane bulunan bir tohum gibidir. Allah dilediğine kat kat verir. Allah, lütfu geniş olandır, hakkıyla bilendir (Bakara,261).

Kim Allah’a ve ahirete inanıyorsa, misafirine ikram etsin. Kim Allah’a ve ahirete inanıyorsa, komşusuna ihsanda (iyilikte) bulunsun. Kim Allah’a ve ahirete inanıyorsa, hayır söylesin veya sükût etsin (Buhârî, Edeb 31 ve 85).

Veren el, alan elden hayırlıdır (Tirmizî, Zekât 38).

Gıda ve Giyecek Yardımı

Bu konuda âyet-i kerime ve hadis-i şerifler şöyledir:

Onlar, seve seve yiyeceği yoksula, yetime, esire (ve zor durumda kalana) yedirirler. (Yedirdikleri kimselere şöyle derler:) Biz size sırf Allah rızası için yediriyoruz. Sizden bir karşılık ve bir teşekkür beklemiyoruz (İnsan, âyet 8-9).

Sana Allah yolunda ne harcayacaklarını soruyorlar. (Resûlüm,) de ki: Hayır olarak ne harcarsanız, o, ana-baba, akraba, yetimler, fakirler ve yolda (ve zorda) kalmışlar içindir. Hayır olarak ne yaparsanız, şüphesiz Allah, onu hakkıyla bilir (Bakara,215).

Çorba pişirdiğinde suyunu biraz fazla koy, sonra komşularına bak, (muhtaç olanlara) uygun bir şekilde çorbadan onlara ikram et (Müslim, Birr 143).

Müslümanlar arasında kim bir yetimi yiyecek ve içeceğini üstlenecek şekilde sahiplenirse, (şirk gibi) affedilmeyecek bir günah işlememişse, Allah onu mutlaka cennet’e koyar (Tırmizi, Birr, 14).

Bir Mü’min, aç bir Mü’mini doyurursa, Allah, o kimseyi Cennet nimetleriyle/meyveleriyle doyuracaktır.

Yine bir Mü’min, susuz kalan bir Mü’mine bir şeyler içirip susuzluğunu giderirse, Allah Kıyamet’te en güzel meşrubattan olan “Rahîk-ı Mahtûm”dan içirecektir.

Yine bir Mü’min, elbiseye ihtiyacı olan bir Mü’mini giydirirse, Allah da ona Cennet’in yemyeşil elbiselerinden giydirecektir (Tirmizî, Kıyâme 18).

Kimin yanında fazla binit (binek hayvanı) varsa, onu, biniti olmayana versin. Kimin yanında fazla azık (yiyecek ve içecek) varsa, onu, azığı olmayana versin (Ebû Dâvûd, Zekât 32).

Kimin yanında iki kişilik yemek varsa, üçüncü bir kişiyi, dört kişilik yiyeceği olan beşinci ya da altıncı kişiyi misafir etsin (Buhârî, Mevâkit 41).

Sadaka Vermek

Bu konuda âyet-i kerime ve hadis-i şerifler şöyledir:

Sevdiğiniz şeylerden sadaka vermedikçe, siz cennete giremezsiniz. Allah yolunda her ne harcarsanız, muhakkak Allah onu bilendir (Âl-i İmrân,92).

Sen (muhtaç olanlara) her ne infâk edersen, o senin için bir sadakadır (Buhârî, Nafakât 1).

Güneşin doğduğu her gün insanın bütün eklemleri için sadaka vermesi gerekir. İki kişinin arasını düzeltmen sadakadır. Bir kimseyi kaldırarak hayvanına binmesine yardımcı olman ve eşyasını ona yüklemen sadakadır. Güzel söz de sadakadır. Namaza giderken attığın her adım sadakadır. Yoldaki rahatsızlık veren şeyi kaldırman sadakadır (Müslim, Zekât 17).

Kim darda kalan borçluya zaman tanırsa, yahut (alacağının tamamını veya bir kısmını) borçluya bağışlarsa, Allah onu, başka hiçbir gölgenin (himayenin) olmadığı Kıyamet gününde kendi arşının gölgesinde gölgelendirecek (ona yardım edecek)tir (Tirmizî, Buyû’ 67).

Sadaka, suyun ateşi söndürdüğü gibi hataları (günahları) yok eder (Tırmizi, Cum’a 79).

Yarım hurma (sadaka) ile bile olsa, cehennem’den korunun. Eğer bunu da bulamazsanız, güzel bir sözle (korunun) (Müslim, Zekât 68).

Sayma (cimri olma) ve sayarak verme (cimrilik gösterme)! Yoksa Allah da sana sayarak verir (Nesâî, Zekât 62).

Her iyilik, bir sadakadır (Buhârî, Edeb 33).

Sadaka, Rabb’in gazabını söndürür (Allah’tan azap ve ceza gelmesini önler) ve kötü bir şekilde ölmeyi önler (Tırmizi, Zekât 28).

Yardımlaşma

Bu konuda âyet-i kerime ve hadis-i şerifler şöyledir:

İyilik ve takva üzere yardımlaşın. Fakat günah ve düşmanlık üzere yardımlaşmayın. Allah’a karşı gelmekten sakının. Çünkü Allah’ın cezası çok şiddetlidir (Mâide,2).

Kim Allah yolunda cihada gidecek bir gaziyi (bir askeri) techiz eder, cihad için gerekli olan ihtiyaçlarını karşılarsa, âdeta cihada gitmiş gibi sevap kazanır. Cihada giden gazinin (askerin) arkada bıraktığı ailesine güzelce bakıp onların ihtiyaçlarını karşılayan kimse (veya kurum) da sanki cihad yapmış gibi sevap kazanır (Buhârî, Cihâd 38).

Yüce Allah hadis-i kudside şöyle buyurdu: Ey âdemoğlu, (muhtaç olanlara) sen infak et, ben de sana (vereyim) infak edeyim (Buhârî, Nafakât 1).

Deprem Münafıkları!

İslam dininde itikaden münafık, iman etmediği hâlde kendini inanmış, Müslüman gösteren kişidir. Medine döneminde münafıklar, daima Peygamber aleyhisselâm’ın ve Müslümanların aleyhinde bulunuyorlardı. Hazret-i Peygamber’e sû-i kast yapmak için Mescid-i Dırar’ı inşa ettiler. Fakat yüce Allah, onların tuzaklarını Resûlüne haber verdi. O mescid (!) yıkıldı, yerle bir edildi.

Münafıkların samimi olmadıkları, ikiyüzlü oldukları ve yalan söyledikleri, âyet-i kerimelerle sabittir:

Onlara (Münafıklara): “Yeryüzünde (ikiyüzlü davranışlarla Mü’min ve kâfirleri karşı karşıya getirerek) fesat çıkarmayın” denildiği zaman, “(Hayır) bizler, (küfür topluluğu ile Mü’minler arasını) düzelticileriz” derler (Bakara,11).

Dikkat edin, onlar, ortalığı ifsat eden (karıştıran)lardır. Fakat (bozgunculuk yaptıklarını Allah’ın Peygamberine haber verdiğinin veya fesat ile arayı düzeltmeyi birbirine karıştırdıklarının) farkında değildirler (Bakara,12).

Onlara (Münafıklara), “İnsanların (Muhammed “aleyhisselâm”ın Eshâbı olan Muhâcirler ve Ensâr’ın) îman ettikleri gibi, siz de îman edin”, denildiği zaman, (kendi aralarında): “Biz, o sefih (itibarsız ve aşağı kimse)lerin îman ettikleri gibi îman mı edeceğiz?” derler. Aksine asıl sefih olanlar kendileridir, fakat bilmezler (Bakara,13).

(O Münâfıklar,) îman edenlerle karşılaştıkları zaman: “Biz de (sizin gibi) îman ettik” derler. Hâlbuki (küfür topluluğunun reisleri olan) şeytanlarıyla baş başa kaldıklarında ise: “Biz (dinde ve yardımlaşma konularında) sizinle beraberiz; ancak biz onlarla (Mü’minlerle) alay ediyoruz.” derler (Bakara,14).

(Aslında her şeyi hakkıyla bilen ve gören) Allah, (vakti gelince) onları bu istihza (alay) etmelerinden dolayı cezalandıracaktır; (kısa bir müddet) taşkınlıkları içinde başıboş dolaşmalarına mühlet veriyor (Bakara,15).

***

Deprem afet gölgesinde devlet kurumlarıyla vatandaşların birlik ve dayanışma içinde çalışmalarına nifak sokmak isteyenler, bir deprem münafığıdır.

.

Ülkemizde “Yerli ve Millî Strateji”ye Karşı Reformistler, Hâlâ “İthal Din” Peşinde

28 Ocak 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:44

A -

A +

Batı, eskiden beri materyalist bir tutum sergilemiştir. Rönesansla birlikte Reform hareketini de başlatarak Hristiyanlık mirasının ortaya koyduğu otorite ve prensiplerine başkaldırmıştır. Papalık, Kilise ve buna bağlı bütün dinî liderlik kurumlarını reddederek kişiye bağlı ve çok inançlı bir “dini anlayış” üretilmiştir. Adına da Protestanlık denilmiştir. Bunun neticesinde Lütheranizm/Lüterizm, Kalvinizm ve Anglakanizm gibi mezhepler doğmuştur.

Aslında Batı, “esas yanlış”ı göremediğinden yanlışı, yanlışla düzeltmeye kalkmıştır. Elbette kirli bir elbise, idrarlı bir suyla temizlenmez. Hristiyan reformistler, yanlışı, Papalık ve Kilise’den önce dini, baba-oğul-ruhulkudüs gibi teslis/üç ilâh hâline getirenler üzerinde dursalar ve tek ilâh inancına dönselerdi, o zaman “gerçek reform”u/asla dönüşü gerçekleştirmiş olacaklardı. Ama öyle olmadı.

Ülkemizde İlahiyat, Diyanet, İslami İlimler ve bazı Vakıflardaki Reformist çevreler, Batı’daki bu yanlış ve bozuk yapıyı, kendilerine örnek alarak, İslam’ın bütün esas, kural ve otoritelerini tartışmaya açmış, Batı’nın laik/seküler sistemine uygun bir İthal İslam(!) üretmeye kalkmışlardır. Elbette bu bâtıl ve fâsit girişimde, Oryantalistler tarafından daha önceden hazırlanan Light Islamic/Ilımlı İslam, diğer bir adıyla İslam’ı değiştirme projesi temel alınmıştır.

ILIMLI İSLAM NEDİR?

Ilımlı İslam, Amerikan menşeli bir projedir. Diğer bir ifadeyle İslamiyet’i modern çağa uyarlama, peygambersiz, cihadsız ve ahkâmsız kılma planıdır. Amerika’da 11 Eylül 2001’de İkiz Kulelere yapılan saldırılardan sonra İslam -doğu dinlerini de içine alacak şekilde- bir Light İslamic projesi tasarlanmıştır. Projenin teorisyenleri arasında Türkiye karşıtı ve İsrâil yanlısı akademisyen ve yazar Daniel Pipes bulunmaktadır. 2003’de RAND Corporation adlı kuruluşun hazırladığı raporda, İslam Ülkelerinde dört ana akım -kökten dinciler, gelenekçiler, modernistler ve laikler- tespit edilerek projenin hedefleri belirlenmiştir.

1. Ilımlı İslam’da Strateji ve Uygulama:

İslam’da diğer dinlerde olduğu gibi ruhban sınıfı olmadığı için CIA ve Oryantalistler, ajan olarak kullanacakları bir kişiyi kolayca dini lider olarak tanıtabilmişlerdir. Bu stratejinin en önemli özelliklerinden biri budur!

İslam’ı ve Müslümanları değiştirme konusunda yapılan çalışmalar -maddeler hâlinde- şöyle rapor edilmiştir:

1) CIA, bazı din adamlarını para ile satın aldığı gibi, sahte dini liderler de çıkarttı.

2) CIA, kendilerini din adamı olarak tanıtan ve Müslüman olmayanlar hakkında daha yumuşak dini mesajlar verecek görevlileri -Üniversite’de akademisyenleri ve Kamu’da itibarlı kişileri- işe aldı ve bunların Devlet İdaresi’nde -Başkan, Genel Md., Prof., Dekan, Rektör gibi- yüksek Yönetici ve etkili kişi durumuna gelmeleri sağlandı. (Kaynak: CIA ve ABD Federal Soruşturma Bürosu FBI hakkında yazdığı kitaplarla tanınan Ronald Kessler “The CIA at War/CIA Savaşta, 2000”.)

Ronald Kessler, bu söylediklerini daha açık hâle getirerek, şunları yazmıştır:

3) İslam’ı modernize edebilmek, esaslarını (Kur’an’ı ve Hadisleri) değiştirmek, Kur’an’ı ve Hadisleri ahkâmsız, cihadsız ve ruhsuz hâle getirmek ve onun Hristiyan dünyasına karşı tehlikesini yok edebilmek için, İslam dünyasında ajan elemanlar yetiştirdik.

4) Modernist Akademisyen ve Sünni İslam Karşıtı olanları her yönden destekledik ve zor durumda kaldıklarında -F. Gülen gibi- bize sığınmalarını garanti altına aldık (bk. Aynı kaynak).

2. Oryantalizm teşkilatının Ilımlı İslam konusunda icraatları:

Misyoner Oryantalist Lovis Massignon (ö.1962), Oryantalizm teşkilatının, İslâm İlimleri üzerinde yaptıkları çalışmaların Müslüman araştırmacıları ve Müslüman toplumları nasıl değiştirdiğini, aynen şöyle anlatmaktadır:

5) Müslümanları İslâmiyet’ten uzaklaştırdık.

6) İslâmiyet’i öğrenmeyi, yaşamayı, namaz kılmayı ve Müslümanların her şeyini tahrif ettik.

7) Müslümanların dinleri, inançları, ahlâkları, dine bakışları ve insanî duyguları mahvoldu. Onların millî manevî değerlerini, batı medeniyeti potasında eriterek, kendimize benzettik.

8) Kur’ân-ı Kerim öğrenmeyi suç ve gericilik olarak göstermeyi başardık. Artık çoğu, tam olarak hiçbir şeye inanmıyor.

9) Ehl-i sünnet itikadı, başta gelen düşmanımızdır.

10) Bu itikadı, geçmişte sapkın itikadlara yönlendirdik. Son yıllarda ise Müslüman görünen bazı İlahiyatçılarla, 14 yüzyıllık (Kur’an, Hadis ve Ahiret ile ilgili) itikadlarını, ibadetlerini tartışılır hâle getirdik. Derin bir boşluğa düşürdük.

11) Bundan sonra siz Misyonerlerin işi daha kolay; maaş bağlayarak, vize vaadi, yurt dışında iş imkânı, hatta cinselliği kullanarak Müslümanları Hristiyan yaparız.

(Bk. Attila İlhan, 16 Ekim 2005 Cumhuriyet Gazetesi: http://wowturkey.com/forum/viewtopic.php?t=17380)

“ILIMLI İSLAM” TUZAĞI

CIA ve FBI hakkında kitap ve raporlar yazan Ronald Kessler ile Misyoner Oryantalist Lovis Massignon’un İslam, Kur’an, Hadis ve Müslümanlarla ilgili bu 14 maddelik tespitleri, Ülkemizde ve İslam dünyasındaki, Reformist hareketlerin genel çerçevesini vermektedir.

Batı’nın şer odakları tarafından hazırlanan bu İslam’ı değiştirme ve revize etme projesi, Misyoner Oryantalist ajanlar vasıtasıyla Ülkemizde ve İslam dünyasında, özellikle İlahiyat, Diyanet, İslami İlimler ve bazı Vakıf çevrelerinde birçok taraftar bulmuştur.

Bunlar, özellikle akademisyen kimliklerini öne sürerek, yaklaşık 10-13 asırdan beri ecdadımız Müslüman Türk Boylarının, Selçuklu ve Osmanlının temsil ettiği İslam’ı, Kur’an’ı, Hadis’i, İslam Akâid ve Fıkhı’nı hedef alarak tebdil, tahrif, tahkir ve tezyif etme eylemine girişmişlerdir. Tamamen Batı’nın etki ajanları olarak çeşitli kurum ve kuruluşlarda hâlen çalışmalarını sürdürmektedirler.Bu menfur çalışmalar, şu başlıklar altında karşılaştırmalı olarak verilebilir:

KUR’AN-I KERİM’E SALDIRI

Saldırı: 1) Son yıllarda, Müslüman görünen bazı İlahiyatçılarla, 14 yüzyıllık (Kur’an, Hadis ve Ahiret ile ilgili) itikadlarını, ibadetlerini tartışılır hâle getirdik (L. Massignon mad.9).

2) Eline Kur’an-ı Kerim’i alarak: Müslümanların elinden bu kitabı almadıkça, onlarla baş etmemiz mümkün değildir. Ya onu ortadan kaldırmalıyız ya da Müslümanları Kur’ân’dan soğutmalıyız (İngiltere Başbakanı William Ewart Gladstone (ö.1898), 1878 yılında Lordlar Kamarası’nda yaptığı konuşma).

Türkiye’mizde yetişen ve maaş alan İlahiyatçıdan:

Destek: 1) İslam anlayışında tartışmasız tek kutsal, uluhiyettir. Ancak Kur'an'ın Allah kelamı mı, yoksa Allah kelamının yansıması mı olduğu, son derece tartışmalı olduğundan Kur'an'ı kutsal kitap olarak nitelendirmek daima sorunludur (Ömer Özsoy, Frankfurt, Haziran Sempozyum, 2008).

Kur'an vahyi, hayatın hiçbir alanında güne uymuyor. Kur'an, ne güncel kavramlarla konuşmakta, ne de güncel sorunları irdelemekte yetersiz. Bu nedenle Kur'an'ın vahyi ile güncel dış dünya arasında bire bir bağlantı bulunmamaktadır (Ömer Özsoy, Frankfurt, Haziran Sempozyum, 2008).

Prof. Dr. Ömer Özsoy, şu anda Almanya’da DİB Başkan’ın emriyle -vakıf statüsünde- çalışmaktadır.

2) Kur’an’ı Kerim bir metin (Kitap) değil, hitaptır (hükümleri, o zamanla sınırlıdır); hitab-ı ilahidir. Meselâ beklentilerimiz Kur’an-ı Kerim’in diğer insan ürünü metinlere en kapsamlı bir metin, diğer düşünce manifestolarına ve kanunlarına karşı en ikna edici inanç ve kanunlar kitabı olması yönünde olabilir; ama öyle değildir (Kur’an, diğer düşünce ürünü inanç ve kanunlara karşı ikna edici özellikte olan bir Kitap değildir) (Ali Bardakoğlu, M. Yüzleşme, KURAMER, 2016, s.61).

Prof. Dr. Ali Bardakoğlu, DİB eski Başkanı, o şimdi 29 Mayıs Üniversitesi KURAMER müdürü. Üniversite’nin Mütevelli Heyet başkanı, Tayyar Altıkulaç’tır. Altıkulaç, DİB’nda iken Mısır reformistlerinden Ehl-i Sünnet, Osmanlı ve Türk düşmanı Reşid Rıza’nın “Muhâvera” isimli kitabının sadeleştirilmiş şeklinin DİB’nda basımını sağlamıştır. Kitabı sadeleştiren Hayrettin Karaman’dır.

3) Ayet bile olsa, aklımıza uymuyorsa reddederiz (Halis Aydemir, Videosu internette mevcut).

Prof. Dr. Halis Aydemir, o şimdi Diyanet İşleri Başkanlığı DİYK Üyesidir.

4) Kur’an, lâfzan indirilmemiştir, cihad âyetleri arasında çelişki var ve kıssalar hayalidir (Mustafa Öztürk, internette videosu var).

Prof. Dr. Mustafa Öztürk, şu anda Almanya’da -ehl-i salîp dostlarının yanına giderken: “İslam’ı size bırakıyorum, tepe tepe kullanın” demiştir- fakat emekli maaşını Türkiye’den almaktadır.

KURAMER, M. Öztürk’e kol kanat gererek, İslam’a aykırı makalelerini yayınlama sorumluluğunu üstlenmiştir.

EHL-İ SÜNNET HEDEFTE

Saldırı : Ehl-i sünnet itikadı, başta gelen düşmanımızdır (L. Massignon mad.

9).Destek: Doğu İslâm dünyasında Sünnîlik (Ehl-i Sünnet) - Mu’tezile hariç tutulursa - Gazali’nin felsefe ve akıl düşmanlığını kafa yapısına uygun bularak, nakilciliği (âyet, hadis ve müctehid fetvalarını) benimsemiş ve 11’inci asırdan itibaren düşünmeyi durdurmuş ve teolog üretememiştir. Sünnîler, felsefi düşünme ve akıl yürütme işlemi gibi kafa yormak gerektirmeyen ve davranışçılıkla meşgul olan Kelam ve Fıkıh gibi alanlar ile mutlu idiler. Halen de öyledir (Bk. Niyazi Kahveci, Çağımız ve Türkiye, Sinemis Yay. 2018).

Görüldüğü gibi Batı, İslam’a ve mukaddes Kur’an’a Ehl-i Sünnet’ten dolayı düşmandır. Çünkü Sünnî ulema, Hazret-i Peygamber’in naklettiği İslam’ı, sahâbe-i kiram hassasiyetiyle korumuş ve nakletmişlerdir.

Onun için Oryantalistler, Misyonerler, Modernist ve Materyalist İlahiyatçılar, Dört Mezheb’in içinde bulunduğu Ehl-i Sünnet camiasına karşıdırlar.

DALÂLET FIRKALARINA YÖNLENDİRME

Saldırı: Emrimizdeki etkili ajanlar vasıtasıyla akademisyen ve yetkili kişileri, sapkın (72 ve diğer İslam dışı) itikadlara yönlendirdik (L. Massignon mad.10).

Müsteşriklerin Sahih İslam’a saldırılarına Ülkemizdeki Modernist İlahiyatçılardan destek verenlerden bazıları, şu başlıklar altında verilebilir:

1) Kaderi İnkâr.

1) Allah, bir kişinin kiminle evleneceğini bilmez (Abdülaziz Bayırdır, İnternette Videosu var).

2) Kader, ölçü, demektir. Alınyazısı, böyle bir şey yok. Eğer bir kimse, Mü’min veya kâfir olarak yazılmışsa -ki böyle bir yazı yok- biz neyin mücadelesini yapıyoruz? Böyle bir adalet, böyle bir din olur mu? Kader, bizim irademizdir.” (Mehmet Okuyan, İnternette Videosu var).

3) Alınyazısı, yok. Kader, bizim irademizdir (Mustafa İslamoğlu, İnternette Videosu var).

4) Hüseyin Atay’ın doktora tezi kaderi inkâr üzerinedir. Atay, Türkiye’de kaderi inkâr konusunda ilk çalışma yapanlardan biridir. Ülkemizde kaderi inkâr eden ilahiyatçıların ilk müracaat kaynağı hâline gelen bu meş’um eser, Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından 1959’da basılmıştır.Ayet-i kerimelerde buyruluyor:

(Resûlüm) de ki; Allah'ın bizim için yazdığından başkası asla bize erişmez. O bizim Mevlâ'mızdır. O'nun için Mü’minler, yalnız Allah'a güvenip dayanmalıdır (Tevbe, 51).

Biz, her şeyi İmâm-ı Mübîn (Levh-i Mahfûz)’da saymışız (zaptetmişiz, yazmışız)dır. (Yâsîn,12)

2. Mi’racı inkâr.

1) Kur’an’da İsra vardır. O da rüyadan ibarettir. İsra suresinin 60. âyeti buna delildir. Başka bir konuşmasında da ruhîdir, diyor. Bu Kitap/Kur’an sana yetmiyor, seni mutlu etmiyor mu ki, gidiyor, rivayetlere (hadislere) inanıyorsun (Mehmet Okuyan, İnternette Videosu var).

2) Mi’rac, tamamen uydurmadır. Mi’rac ile ilgilenenlere -o ne muhteşem!- Zerdüştîliğin/Ateşe tapanların kutsal kitabı Avesta’yı (MÖ.VII) okumalarını tavsiye ederiz (İsrafil Balcı ve Mustafa İslamoğlu, İnternette birlikte Videoları var).

İsrafil Balcı ve Mustafa İslamoğlu’nun Mi’raç konusundaki reaksiyonlarının çok şiddetli oldukları görülmektedir. Bu münkirler, Mi’raç hadisini ele alıp -videoda- alaya alıyor, fakat kimin tarafından yazıldığı belli olmayan Zerdüştîliğin kutsal kitabı Avesta’yı (MÖ.VII) övüyor ve okunmasını tavsiye ediyorlar.

Diğer tarafta Hristiyan Alfred Guillaume’nin bâtıl görüşlerine kapılan Süleyman Ateş, Mikail Bayram ve Mehmet Azimli, âyet-i kerime ile sabit Mescid-i Aksa’nın Kudüs’de değil, Mekke’nin yakınında bir yerde -Ci’râne’de- olduğuna inanıyorlar.Muhammed Hamidullah ise, Mescid-i Aksa’nın göklerde olduğunu ve Mi’rac’ın da ruhen yapıldığını iddia ediyor.Ehl-i Sünnet âlimleri, İsrâ ve Mi’rac’ın gece uyanık hâlde beden ve ruh birlikte olduğunu beyan etmişlerdir. Müslümanların imanı bu yöndedir. Bu konuda âyet ve yüzlerce hadis mevcuttur.

3. Hadisleri ayıklama ve inkâr.

1) Fiten/Fitnelerle ilgili hadisler, sorunludur. Çünkü bunlar, zayıf, sıhhatten yoksun veya uydurmadır. Bunlarla itikad olunmaz (Mehmet Görmez, internette Videosu mevcut).

Fakat Kütüb-i sitte’ye bakıldığında Buhari’de, Müslim’de, Tirmizi’de, Ebu Davud’da ve İbn Mace’de, “fiten” konusunda özel kitablar/bölümler bulunmaktadır.

Bu durumda Görmez, Hazret-i Peygamber’e, dolayısıyla Kur’an’a ve hadislere inanmayan Oryantalistlerin temsilciliğini mi yapmaktadır?

2) Mehdi’nin geleceği Kur’ân’da geçmemektedir. Mehdi ile ilgili hadisler, Ebu Davud ve Tirmizi gibi hadis literatüründe vardır. Ancak bu bilgilere bakıldığında bunların haber-i âhad kanalıyla geldiği görülüyor. Dolayısıyla inançlarımızı/imanımızı bu bilgiler üzerine bina edemeyiz (Mehmet Görmez).

Ülkemizde Mehmet Görmez’in başkanlığı döneminde 2013 yılında camilerde (caminin içinde) tenis turnuvası teşebbüsü, halk tarafından tepkiyle karşılandığından yaygınlaştırılamamıştır.

Acaba Mehmet Görmez, bu Hadis Külliyatı çalışmaları sırasında cami içinde tenis turnuvası yapılacağına dair hükmü, nereden buldu? Yoksa Batı’dan mı ithal etti? Çünkü İslam’da ibadet yeri camide, asla oyun ve eğlence olamaz. İbadetle oyun/müzik birbirine karıştırılamaz.Hadis-i Şerifler konusunda Müslümanların imanı şöyledir: Peygamber aleyhisselâm’ın bütün hadisleri haktır. 204 bin hadisin de hepsi doğrudur. Yanlış olan yaklaşık 15 asırlık İslam âlimlerinin tedvin ettikleri Hadis Külliyatı’nı Batı’nın Materyalist, Oryantalist ve seküler anlayışına feda etmektir. Unutulmamalıdır ki, bu menfur ve meş’um çalışma ile Hazret-i Peygamber’e ve İslam âlimlerine büyük bir iftira edilmiştir. Ancak bu iftiranın cezası, Ahiret’te çok acıklı bir azaptır.

Hadislere güvenip de onlardan hüküm çıkaramayız (Prof. Dr. Halis Aydemir, DİYK Üyesi, Videosu internette mevcut).

4. Kabir azabı.

1) İki âlem vardır: Dünya ve Ahiret. Bu âlemler, âyetlerle sâbittir. Bunların dışında berzah âlemi imiş, misal âlemi imiş, hayır, bunlar yok. Bunlar olmayınca, kabir âlemi olur mu? Evet, kabir âlemi olmayınca, kabir suali, kabrin sıkması ve azabı da olmaz? (Vahhabiler, Mehmet Okuyan, Mustafa İslamoğlu ve diğer Modernist İlahiyatçılar. Bk. Youtube videolar).

Hadis-i Şerif’te buyrulmuştur: Kul, kabre konulduğu zaman, arkadaşları ile cemâati geri dönerlerken, ölü, onların ayak seslerini işitir (Buhârî, Cenâiz 67).

2) Gerçekte ölüler işitmez, bu işitme, mecazî anlamdadır (böyle bir işitme yoktur); bununla diriler uyarılıyor (Hayrettin Karaman, 16 Eylül 2018 Yenişafak).

Karaman, hakikat mümkün iken, mecaza gidilmeyeceğini bilmiyor mu? Elbette biliyor. Fakat Buhârî’deki hadise inanmıyor.

1. Kabir, ya Cennet bahçelerinden bir bahçe veya Cehennem çukurlarından bir çukurdur (Tirmizî, Kıyâmet 26; İbn Mâce, Zühd 31).

2. Peygamber Efendimizin duası: Allahım! Cehennem azabından sana sığınırım. Kabir azabından sana sığınırım ve Deccâl-i Mesih'in fitnesinden sana sığınırım. Hayat ve ölüm fitnesinden de sana sığınırım (İbn Mâce, Dua 3; Buhârî, Dualar 37).

Ehl-i Sünnet Akâidi’ne göre, kader (A’râf,34; Tevbe,51), âyetle sabittir. Mi’rac (Buhârî, Salât 1), Kabir Azabı (Buhârî, Cenâiz 87; Tirmizî, Kıyâmet 26), Nuzûl-i İsa (Buhârî, Kitâbu’l-Buyû’ 102) ve Hazret-i Mehdi’nin geleceği (Tirmizi,Fiten 52-53), haktır ve hadislerle haber verilmiştir.

SONUÇ

Türkiye’mizde ecdadımız Selçuklu ve Osmanlının yaşadığı ve temsil ettiği Müctehid âlimlerce Eshab-ı Kiram’dan nakledilen temiz, berrak bir İslam anlayışı’dır. Bu İslam’ı taşıyan, koruyan ve ona inananlara Ehl-i Sünnet denilmektedir. Dört Mezhep imamı ve bunlara bağlı âlimler, bu “Sırat-ı Müstakîm” sayesinde Müslümanların akâid ve fıkıh bakımından birlik ve beraberlikleri sağlanmıştır. Alparslan ve Fatih, bu itikatta idiler. Ecdadımız, bu imanla dünyaya adalet, insan hakları ve İslam ahlâkı’nın emsalsiz örneklerini vermişlerdir.

Ancak Batı/Amerika, özellikle Afrika, Uzak ve Orta Doğu’daki ülkeleri ekonomik, teknolojik, idarî ve siyasî bakımdan hâkimiyeti altına alma veya hâkimiyetinde tutma emel ve stratejilerini hâlâ sürdürmektedir.

Din kurumu da bu sömürüde bir araç olarak kullanılmaktadır.

Ülkemizin idare ve siyasetinde, “yerli ve millî strateji” esas alındığı gibi, İslam’ın Müsteşrik tuzaklarından ve bunlara bilerek veya bilmeyerek yakalanan kişilerin tasallutundan kurtarılması elzemdir. Kurtuluş, Alparslan ve Fatih’in İslam anlayışına dönüştedir!

.

Hak/Bâtıl ve İyi/Kötü Karşısında Her An “Seçim”deyiz

14 Ocak 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:44

Sesli Dinle

A -

A +

Dr. C. Ahmet Akışık

c.ahmetakisik@gmail.com
İnsan, diğer varlıklardan farklı yaratılmıştır. Melekler, cismanî/nuranî mübarek varlıklardır. Fakat nefisten yoksundurlar. Onun için kötülük yapmak akıllarına gelmez. Hayvanlarda da akıl/muhakeme gücü ve irade mevcut değildir. İçgüdü sistemine göre hareket ederler. Nebatatta; dağ, taş, toprak; güneş ve ay gibi bütün gök cisimlerinde; denizlerde ve yerin derinliklerinde bulunan canlı ve cansız hiçbir varlıkta, akıl-irade-nefis üçlüsü birlikte yoktur.

Bu üçlü özellik, ancak insanda bulunur. Onun için âyette buyrulduğu şekilde (Ahzâb,72) emanet, ibadet ve tâat sorumluluğu, ona yüklenmiştir. Ancak yapıp yapmama özelliği olduğu hâlde, Allah’a karşı isyanı reddeden ve itâatkâr olan insan (İsrâ,70), Melekleri hayran bırakacak derecelere yükselir. Melekler arasında, insanın iyilik yapması (Tirmizî, Tefsir 3 [3256]), zafer kazanması için görev yapan (Âl-i İmrân,124-127) ve ona dua edenler (Mü’min,7-9) vardır. Nefsinin değil de ruhunun sesine göre hayatını sürdüren ve tamamlayan insan, Ahiret’te cennet’te Melekler tarafından “selâm” ile karşılanır (Zümer,73). Fakat üç düşman, onu son nefesine kadar takip eder.

Dünya hayatında insanın her adımı, her nefesi, her an bu düşmanlar tarafından izlenir. Bunlar, kötülüğü telkin eden ve Allah’ın düşmanı olan nefsi, Allah’ın rahmetinden kovulan şeytan ve kötü arkadaş başta olmak üzere İslam’a karşı bütün şer odaklarıdır. Bu düşmanların hile, yalan ve tuzakları, kısaca şöyle tanıtılabilir:

KÖTÜLÜK KAYNAĞI NEFİS

İslam âlimleri, nefsin yedi çeşit/derece olduğunu beyan ederler. Bunlar,

1) Emmâre (Yûsuf,53),

2) Levvâme (Kıyame,2),

3) Mülhime (Şems,7-8),

4) Mutmeınne (Fecr,27),

5) Râdıyye (Fecr,28),

6) Mardıyye (Fecr,28),

7) Zekiyye/kâmile’dir (A’lâ,14).

İnsanın bedeninde, maddî/nefsî ve manevî/ruhî olmak üzere birbirine zıt iki sistem bulunmaktadır. Bunlar, her an çatışma hâlindedir. Ayet-i kerime’de buyrulur:

Şüphesiz nefis, dâima kötülüğü emreder (Yûsuf,53). Bu, nefs-i emmâre’dir.

“Nefs”in gıdası, Şeytan’dan, “ruh”un gıdası, dinden, peygamberden ve meleklerdendir. İnsanda iki sistem olduğu gibi:

“Âlemde iki sistem vardır:

1) Âlem-i halk ve 2) Âlem-i emr.

Arşın içinde bulunan her şey, canlılar, yer, gökler, Cennet, Cehennem, Melekler, tabîat kuvvetleri, hep âlem-i halk’tır. Bu âleme, âlem-i şehâdet ve âlem-i mülk de denir. Halk, ölçmek anlamına da gelir.

Âlem-i emr, “ol” emri ile, bir anda yaratılan, Arşın dışındaki şeylerdir ki, maddesiz, zamansız ve ölçüsüzdürler. Bu âleme, âlem-i melekût ve âlem-i ervâh da denir. Kalb ve ruh, âlem-i emir’dendir.” (A. Farukî, İ. Rabbanî, Mektubât, I/34. mek.)

İnsanın “ruh yapısı”nın yerleşim yeri “kalb”dir. Ancak bu, yürek değildir. Yürek, maddîdir, kalb ise manevîdir. Yüreğin gıdası, bilinen yiyecek ve içeceklerdir. “Kalb”in gıdası ise, kendisini yaratan “Allah’ı zikir”dir. Melekler, kalbe ilham verir. Hamd, şükür ve ibadetler, onu besler. Bunlardan yoksun bir kalb, harab olmuş bir bina gibidir.

Kalb/ruh ile nefis, daima mücadele/savaş hâlindedir.İmanın mekânı “kalb”dir. İman, Allah’tan bir “nur”dur. Mü’minin kalbi, yüce Allah’ın nazargâhıdır. Bir gün Peygamberimiz aleyhisselâm, Kâ’be’ye hitaben şöyle buyurmuştur:

(Ey Ka'be!) Sen ne güzelsin ve senin kokun ne güzeldir! Senin azametine ve senin hürmetinin azametine hayranım. Allah’a yemin ederim ki, Mü'min’in hürmeti (kalbindeki imanın kıymeti), Allah katında senin hürmetinden şüphesiz daha azametlidir/daha üstündür (İbn Mâce, Fiten 2).

Onun için kalp kırmak, son derece tehlikelidir. Ancak İslam’ı tebliğ etmek, farz ve haramları bildirmek, elbette Şeriat’in emridir. Bunun kalp kırmakla bir ilgisi yoktur.

İnsanlar arasında konuşulan “kalp ameliyatı” ve “kalp doktoru” gibi tabirler, bu durumda son derece yanlış ve bilime de aykırı olmaktadır. Doğrusu, “yürek ameliyatı”dır. Bu konuda verilen ilaçların hepsi, fabrikalarda üretilen ilâçlardır. Hâlbuki gerçek kalb uzmanları, Mutasavvıf erbabıdır. Hasan-ı Basrî, Cüneyd-i Bağdadî, Abdulkadir-i Geylânî ve İmam-ı Rabbanî “rahmetüllahi aleyhim” gibi zevât-ı kiram’dır. Bunların verdiği ilâçlar, su ile ağızdan alınmaz. Zaten fabrika ilâçları, kalbe tesir etmez. Kalbi hasta eden marazların başında gaflet -Allah’ı, dini, peygamberi, Ahiret’i unutma ve ibadetlerde tembellik- gelir. Gafleti gidermenin en keskin ilâcı, İmam-ı Rabbanî hazretlerinin ifadesiyle yüce Allah’ın Evliya’sından birini sevmek ve ona teslim olmaktır. Bu ilâhî muhabbet, kalpteki dine karşı bütün kilitli kapıların açılmasına -bi-iznillah- sebep olacaktır. Elbette böyle bir nimete kavuşmak kolay değildir. Fakat rahmet-i ilâhî sağanak şeklinde yağmakta ve “kullarım, isteyiniz, vereyim/Mü’min, 60” buyrulmaktadır.

Burada dikkat edilmesi gereken husus, Ehl-i Sünnet âlimlerinin açıkladıkları akâid, fıkıh, ahlâk kaide ve esaslarına uygun bir tezkiye rehberini bulmaktır.

İnsanın “ruh”u, eğer nefsinin esaretinde değilse, o, müstakil hareket eder. İyilik yapar ve bütün iyilikler de ona gelir. O insan, artık kolayca ibadet ve tâatte bulunur (Aynı eser, I/99. mek.).

Fakat bütün kötülüklerin kaynağı olan nefs -nefs-i emmâre- ruhu kuşatmış ve bedene hükmeder hâle gelmişse, artık o kişiden hiçbir hayır beklenemez. Allah’ı hatırlamaz, maddiyata yönelir, namaz kılmaz, Müslüman kardeşlerini ve âlimleri küçük görür, Allah’ın düşmanlarını dost edinir. Artık kalbine isyan ve itaatsizlik bileşenleri yerleşmiştir.

Bütün ilâhî dinler ve şeriatler, nefs-i emmâre’yi öldürmek için değil, etkisiz hâle getirmek ve “ruh”un bedene hâkim olmasını sağlamak için gelmiştir (Aynı eser, I/221. mek.).

ŞEYTAN’IN TELKİNLERİ

İnsanın ikinci düşmanı da ilâhî rahmetten kovulmuş Şeytan’dır. O, insana vesvese verir, telkinde bulunur. Daima, dinin ve peygamberin bildirdiklerinin aksini söyler. Şeytan, damarlarımızın içine kadar girme özelliğine sahiptir (Tirmizî, Radâ 17). İşi, insana küfür, dalâlet ve haram yollarını, iyi, güzel ve câzip göstermektir. İnsanın sağında solunda önünde arkasında bulunarak onu isyana teşvik eder (A’râf,16-17).

Şeytanın en büyük düşmanları, yüce Allah, peygamber, İslam dinine bağlı âlim, evliya ve Müslümanlardır.

Dostları, ruhunu esir alan nefs-i emmâre sahipleri ve her çeşit küfür ehlidir.

Bununla beraber, âyet-i kerime’de Şeytan’ın vesvese/telkin ve tuzaklarının zayıf olduğu bildirilmiştir (Nisâ,76). Ahiret’te kimse, suçu Şeytan’a atamayacaktır. Çünkü onun Mü’minler üzerinde bir hâkimiyeti yoktur (Nahl,99).

Hadis-i şerifte şöyle buyrulur:İnsanoğluna Şeytan vesvese verdiği gibi, melek de ilhamda bulunur. Şeytan’ınvesvesesi, kötülüklere götürmek ve hakikatleri (Peygamberlerin bildirdiği iman, ibadet, haram ve diğer bilgileri) yalanlatmaktır. Meleğin ilhamı ise, hayırlara götürüp hakkı (İslam’ın bildirdiği her konuyu) doğrulatmaktır. Kim hayırlara (Peygamber’in getirdiği vahye) yönelmeyi ve hakkı (İslam’ı) doğrulamayı vicdanında bulursa, onun Allah’tan olduğunu bilsin ve Allah’a hamd etsin. Kim de Şeytan’ın vesvesesini (ibadet yapmama, haram işleme, insanlara kötülük yapma gibi) vicdanında bulursa, ilâhî rahmetten kovulmuş Şeytan’dan Allah’a sığınsın (Müslim, K. Tefsiri 3).

Demek ki, imanlı imansız, herkese birbirine zıt fikirler, telkinler gelmektedir. Önemli olan bu gelen düşüncelerin Rahmanî veya Şeytanî olup olmadığını ayırmaktadır. Eğer kişi, hür iradesini iman, İslam ve tâattan yana kullanırsa, kazanır, yoksa kaybeder. Çünkü yüce Allah hiç kimseye zulmetmez (Kehf,49).

Ayet-i kerimelerde buyrulur:

Ey insanlar, yeryüzünde olan şeyleri -helâl ve temiz olan (yiyecekler)i- yiyin ve (helâli bırakıp harama yönelerek) “şeytan”ın adımlarını izlemeyin. (Heva ve hevese uymada onun arkasına düşmeyin, sonra helâli haram, haramı da helâl sayarsınız.) Çünkü o, sizin için apaçık bir düşmandır (Bakara,168 ve 208).

Şeytan, sizin için (Müslümanın imanını hedef alan) bir düşmandır. Siz de onu düşman edininiz. Şüphesiz o, kendine uyanları cehennem ashâbından olmaya çağırır (Fâtır,6).

KÖTÜLÜK ODAKLARI

Şer/Kötülük odakları, bir kötülük yumağıdır. Bunun içinde İslam’ın bâtıl, kötü ve yanlış olarak nitelendirdiği her türlü inanç, davranış ve düşünce bulunmaktadır. Kavram, toplum hayatında kişi, teşkilat ve sistem olarak kendini gösterdiği görülür.Kötü arkadaş, akran grubu, aile, mezhep, tarikat, yönetim/rejim, eğitim/öğretim, okul/hoca, mahalle, bölge/toplum, sinema, tiyatro, internet, radyo/televizyon, TV dizileri, cep telefonu, kitap, gazete, roman, hikâye, moda, dünya ideoloji merkezleri ve benzerleri, insanı küfre, dalâlete ve kötülüğe sevk eden bir faktör/etken olabilir.

Şimdi bunlardan bazıları gruplandırılarak şöyle ele alınabilir:

1) Kötü arkadaş. İnsanı kötülüğe alıştıran ve yönlendiren kişidir. Yakınında olduğu için son derece etkili ve zararlıdır. Hadis-i şerifte buyrulmuştur:İyi arkadaş ile kötü arkadaşın misali, misk sahibi ile körük çeken gibidir. Misk dükkânından sana şu ikiden biri gelir: Ya sen ondan bir miktar satın alırsın yahut onun güzel kokusunu hissedersin. Körük çeken demircide ise, körüğe yaklaşınca, bedenini veya elbiseni yakarsın, yahut da ondan pis bir koku duyarsın (Buhârî, Buyû’ 38).

Bu hadis-i şerif’te Peygamberimiz aleyhisselâm, bir benzetme yaparak, kötü arkadaşın insanın dinine, diyanetine ve ahlâkına mutlaka zarar verebileceğine işaret etmiştir.

Başka bir hadisinde insanların inanç, davranış ve fikriyle ilgili çok genel bir ipucu verilmiştir:

Kişinin dini (inanç ve fikrî yapısı), arkadaşının dini gibidir. Onun için kişinin kiminle arkadaşlık/dostluk yaptığına bakınız (Müstedrek, Hâkim en-Neysaburî/ö.405/1014, H.No.7319)Bu hadis, sosyoloji bilimine katkı sağlama açısından çok önemlidir.

Buna göre, aynı türden hayvanlar, gruplaşarak birlikte hareket ettikleri gibi, aynı inanç ve fikirleri paylaşan insanlar da bir araya gelmekte, arkadaş ve dost olmaktadırlar.

2. Kötü ulemâ. Her ilim sahibi, insanı hakka, hidayete, yüce Allah’ın razı olduğu dine ulaştırmaz.

Dünya üzerinde birçok bâtıl dinler ve mezhepler vardır. Budizm, Hinduizm, Sihizm, Taoizm, Totemizm, Şamanizm, Animizm ve Deizm gibi.Tevhid asıllı olup sonradan bozulan ve değiştirilen dinler vardır. Yahudilik ve Hristiyanlık gibi.Temelde İslam’a aykırı olan, fakat İslam’ın ismini kullanan batıl inanışlar vardır. Bahaîlik, Dürzîlik ve Ahmedîlik gibi.İslam toplumunda Ehl-i Sünnet âlimlerinin akâid konusunda Eshab-ı Kiram ve Cumhur’dan ayrılan ve hadiste 72 fırka olarak nitelenen mezhep/fırkalar vardır. Mu’tezile, Şia, Havaric, Kaderiyye, Müşebbihe, Mücessime, Mürcie gibi.

Çağımızda özellikle İlahiyat, İslami İlimler Fakülteleri ile İmam Hatip Liselerinde çok telâffuz edilen ve bazı öğretim üyeleri tarafından şiddetle savunulan Batı patentli Dini Çoğulculuk, Kur’an’da Tarihsellik, Mealcilik, Kur’an Müslümanlığı, Hadis İnkârcılığı, Dinlerarası Diyalogçuluk ve Deizm gibi akımlar var.

Bu dinî akımların hepsi, halk tarafından değil, belli bilgi birikimine sahip kişiler tarafından temsil edilmekte ve savunulmaktadır.

SONUÇ

Dört Mezhebin müctehid ve âlimlerini içinde bulunduran Ehl-i Sünnet câmiası, Tefsir, Hadis, Akâid, Fıkıh, Siyer ve diğer ilim dallarında neyin doğru ve neyin yanlış olduğunu, yazdıkları kitap ve verdikleri fetvalar ile ortaya koymuşlardır.

Bu esaslardan bazıları şunlardır:

1. Son ilâhî hak din, İslam’dır. İslam’ın dışında hiçbir dini inanış, insanı Ahiret’te kurtarmaz. Mahmut Aydın ve Ali Bardakoğlu’nun bu konudaki/dinî çoğulculuk iddiaları tamamen yanlıştır.

2. Kur’an-ı Kerim, lâfzan ve manen Allah kelâmıdır. Cibrîl-i Emin indirmiştir. İçinde ilâve olunan insan sözü yoktur. Fazlurrahman, M. Öztürk ve Ankara Okulu yazarlarının bu konudaki iddiaları tamamen yanlıştır.

3. Kütüb-i Sitte, Kütüb-i Tis’a ve hadis imamlarının kitaplarında uydurma bir söz yoktur. Mehmet Görmez ve ekip arkadaşları, hadis imamlarına iftira etmektedirler.

4. Ehl-i Sünnet Müslümanları, Dört Mezhebe göre ibadet ve tâatte bulunmaktadırlar. Hayrettin Karaman ve aynı zihniyette olanlar, Dört Mezhep imamına bağlılığı küçümserken, bir mason olan C. Afganî’yi, Abdüh ve R. Rıza’yı üstat kabul etmektedirler. Hiçbir dinde reformcu, İbn Teymiyye, Afganî ve Abdüh’ü eleştirmez.

5. Ehl-i Sünnet Müslümanları, Eshab-ı Kiram arasında hiçbir ayırım yapmaz, hepsine derin saygı duyar. Şia Eshab arasında ayırım yapar. Hayrettin Karaman, “ben Muaviye’yi sevmiyorum” der. Hâlbuki o, vahiy kâtiplerindendir.

***

(Cennet ehli şöyle) derler: Allah’a hamd olsun ki, bizi, hidâyeti ile buna (cennet’e) kavuşturdu. Eğer Allah bize hidâyet vermeseydi, kendiliğimizden bunun yolunu bulamazdık. Hakikaten Rabbimizin peygamberleri (ve onlara tam tâbi olan âlimler), (bize) hakkı getirmişlerdir (A’râf,43)

.

Resûlüllah’ın devlet başkanı olarak “Medine Vesikası”nı yayınlaması

1 Ocak 2023 02:00 | Güncelleme :2 Ekim 2023 19:44

Sesli Dinle

A -

A +

Peygamberimiz aleyhisselâm, Medine'ye hicret ettiği zaman, ilk işi, Mekkeli ve Medineli Müslümanlar arasında - kendilerini mallarıyla ve canlarıyla birbirlerine bağlayan- bir “kardeşlik” kurarak, Medine'de güçlü bir İslâm toplumu oluşturmak olmuştu.

Ancak Medine’de Müslüman toplumun dışında, çeşitli müşrik Arap ve Yahudi kabileleri vardı. Önce Müslümanlarla birlikte bu farklı topluluklar arasında her grup ve ferdin uyması gereken “toplumsal kurallar”ı ortaya koyan bir vesikanın/belgenin hazırlanması ve bu toplulukların onayı alındıktan sonra ilân edilmesi gerekiyordu. Çünkü her toplumda huzur ve sükûnun sağlanması, ancak belli kurallara uymakla mümkün olacaktı.

Nitekim öyle oldu. Yeryüzünde “Hakk”ın temsilcisi, âdaletin bânisi, dünya ve âhiret saadetinin rehberi son Resûl, kerim olan arkadaşlarıyla birlikte bir vesika hazırladılar. Bu belge, her an Cibrîl-i Emîn’in ta’lim ve koruması altında vahiy ve ilham merkezli bir hüviyet taşıyordu. İnsanların tabii haklarına saygılı ve âdildi. Farklı inanç grupları, bu vesikaya hemen onay verdiler.

Bu durumda Resûlüllah, bu toplumsal mutabakat/sözleşme ile Medine Şehir Devleti’nde sadece Müslümanların lideri değil, farklı inanç topluluklarına teklif götüren ve onlarla toplumsal anlaşma yapan bir başkan hâline gelmiş oldu.

Kaynak kitaplarda Muvâdaa/düşmanlığı bırakma ve Muâhede/andlaşma gibi isimlerle yer alan bu belgeye “Medine Vesikası” denir. Sonra, 47 adet madde hâlinde tasnif edilmiştir.

MEDİNE VESİKASI

Vesika’nın bazı maddeleri şöyledir:

1. Vesikayı imzalayanlar, diğer insanlardan ayrı bir ümmet teşkil eder.

2. Hiçbir Mü’min, diğer Mü’minin mevlâsı ile ondan habersiz bir anlaşma yapamayacaktır.

3. Avfoğulları daha önce olduğu gibi kan diyetini ödemeye iştirak edecek ve Müslümanların teşkil ettiği her zümre, savaş esirlerinin fidyesini Mü’minler arasında adalet esasına göre verecektir.

4. Hiçbir Mü’min, kâfir için bir Mü’mini öldüremez ve Mü’min aleyhine kâfire yardım edemez.

5. Allah’ın zimmeti, himaye ve teminatı tektir, dolayısıyla Mü’minlerden - yetki bakımından - en aşağı derecede olan birinin kabul ettiği himaye, onların hepsini bağlar, zira Mü’minler birbirinin kardeşidir.

6. Yahudilerden bize tâbi olanlar, zulme uğramadan ve onların düşmanlarıyla yardımlaşmadan yardımımıza hak kazanacaktır.

7. Mü’minler arasında geçerli olan barış, tektir. Hiçbir Mü’min, Allah yolunda girilen bir savaşta diğer Mü’minleri hariç tutarak bir anlaşma imzalayamaz; anlaşma, ancak Mü’minler arasında eşitlik ve adalet çerçevesinde yapılacaktır.

8. Hiçbir müşrik, bir Kureyşlinin malını ve canını himayesi altına alamaz ve hiçbir Mü’minin Kureyşlilere müdahalesine engel olamaz.

9. Bir kimsenin bir Mü’minin ölümüne yol açtığı kesin delillerle sabit olur ve maktulün velisi diyete razı olmazsa, o kimse kısas hükümlerine tâbi olur; bu takdirde bütün Mü’minler öldürene karşı tavır alır. Bunlara sadece bu hükmün uygulanması için hareket etmek helâl olur.

10. Üzerinde ihtilâfa düşülen konular, Allah’a ve Resûlü Muhammed’e arz edilecektir.

11. Yahudiler, Mü’minler gibi savaş devam ettiği müddetçe, savaş masraflarını kendileri karşılayacaktır.

12. Haksızlık yapan veya suç işleyen kimse, yalnız kendine ve aile fertlerine zarar vermiş olacaktır.

13. Benî Sâide Yahudileri, Avfoğulları Yahudileriyle aynı haklara sahiptir.

14. Yahudilere sığınmış olan kimseler, bizzat Yahudiler gibi kabul edilecektir.

15. Yahudilerden hiçbir kimse, Hazret-i Muhammed’in izni olmadan - Müslümanlarla birlikte savaşa - katılamayacaktır.

16. Bir yaralamanın intikamını almak, yasak edilmeyecektir. Bir adam öldüren kimse, yalnız kendini ve aile bireylerini sorumluluk altına sokmuş olur. Bu sorumluluktan kaçmak, haksızlıktır. Allah, bu kurallara riayet edenlerle beraberdir.

17. Kureyşliler ve onlara yardım edecek olanlar, himaye altına alınmayacaktır.

18. Bu vesikada zikredilen kişiler, Yesrib’e saldıracak olanlara karşı yardımlaşacaktır.

19. Avfoğulları Yahudileri, Mü’minlerle birlikte bir ümmet teşkil eder. Yahudilerin dinleri kendilerine, Mü’minlerin dinleri de kendilerinedir. Buna mevlâları da dâhildir.

20. Bu vesika, haksız bir icraatta bulunan veya suç işleyenlere ayrıcalık sağlamaz yahut cezalandırılmasına engel olmaz. Savaş için yola çıkanlar da Medine’de kalanlar da emniyet içinde olacaktır; haksız bir fiil ve suç işlenmesi hâli müstesnadır. İyilik yapanlar ve sorumluluğunun bilincinde olanlar, Allah ve Resûlünün himayesi altındadır (el-Mektebe eş-Şâmile, II/106-108).

Peygamber aleyhisselâm, Medine Vesikası ile Muhacir ve Ensar’ın tam bir dayanışma içinde olmasını sağlamayı, onları hukukî güvence altına almayı, Kureyş müşrikleriyle Medine’deki Müşrik ve Yahudilerin Müslümanlara karşı muhtemel iş birliğinin önüne geçmeyi ve dışarıdan Medine’ye gelebilecek bir saldırı karşısında şehirde yaşayanların birlikte hareketini temin etmeyi amaçlıyordu.

Vesika, Medine’de yaşayan dinî, siyasî ve etnik grupların iç işlerinde bağımsız, dış tehlikeler karşısında birlikte hareket etmelerini öngörmesi, şehirde siyasî birliği sağlaması, din ve vicdan hürriyetini, can, mal ve namus güvenliğini hukukî güvence altına alması gibi temel hükümleri kapsıyordu (bk. DİA, Medine Vesikası mad.).

VESİKA, İLK ANAYASA MI?

İslam âlimlerine karşı, Müsteşriklerin “âlim” olarak öne sürdükleri “Ilımlı İslam” temsilcisi ve Bâtınî dâîsi M. Hamidullah, Medine Vesikası’na “İslam’da ilk yazılı anayasa” demektedir. Acaba bu tanımlama, doğru mudur?

Her şeyden önce şu bir gerçektir ki, her dinin ve ilim dalının kendine mahsus kavramları vardır. Buna göre bir din veya bir ilim dalı, bu kavramlar çerçevesinde ele alınır. Her dua, namaz olmadığı ve her malî yardım, zekât yerine geçmediği gibi, Mekke’ye her turistik seyahat da hac değildir. Bunların her birinin İslam dininde vakti, niyyeti ve şartları vardır.

Aslında Medine Vesikası, toplum düzenini sağlama, insan hakları ve âdil davranma bakımından fevkalâde önemli bir belgedir. Batı’nın arenalarda insanları vahşî hayvanlara parçalatması ve Engizisyon Mahkemelerinin farklı mezhepte olanlara ölüm fermanları çıkartmasına karşılık, insan hakları temelinde tam ve hakiki bir medeniyet vesikasıdır. Ancak, Batı kriterleri anlamında bir anayasa değildir.

İSLAM’DA ANAYASA

İslam’da Batı’nın algıladığı anlamda anayasa var mıdır? Bu soruya cevap vermeden önce, İslam’ın temel kaynakları nelerdir? Onları kısaca görelim:

1. Kitap: İslam dini, yüce Allah tarafından resûlü Muhammed aleyhisselâm’a gönderilmiş son dindir. Kitab’ı, Kur’an-ı Kerim’dir. Vahyin dışında Kur’ân’da insan sözü olmadığı gibi, Hazret-i Peygamber’in sözleri de yoktur.

2. Sünnet: Peygamberimiz aleyhisselâm, hadisleriyle Kur’ân-ı Kerim’deki âyetleri açıkladığı gibi, ibadetlerin nasıl yapılacağını, haram ve mekruhların neler olduğunu, âhiret ve gayp bilgilerini de bildirmiştir. Özet olarak, tebliğ ve tebyin görevini tam ve kusursuz yapmıştır. Onun mübarek ve şerefli sözleri, râviler vasıtasıyla nakledilip hadis imamlarınca kitaplara geçirilmiştir.

3. İcmâ: Bir asrın müctehidlerinin şer’î bir hüküm üzerinde ittifakıdır. Bu durumda icmânın şartları, kişinin Müctehid olması, Şer’î/dinî bir hüküm üzerinde İttifakın sağlanmasıdır. Avamda veya aklî yahut tıbbî bir konuda icmâ olmayacağı gibi, meselâ, aynı çağda on Müctehidden biri “dinî bir konu”da farklı bir hüküm beyan ederse, yine icmâ hâsıl olmaz.

4. Kıyas/İctihad: Şeriat’te hakkında açık hüküm bulunmayan bir meselenin hükmünü, aralarındaki ortak özelliğe/benzerliğe dayanarak hükmü açıkça belirtilen meseleye göre belirlemeğe kıyas denir. Ancak bunu Müctehid imamlar/âlimler yapar. Fıkıh Usûlü’nde âlimler, yedi tabaka olarak ifade edilir. İlk üç sırada, Mutlak Müctehid, Mezhepte Müctehid ve Mes’elede Müctehid olanlar vardır.

İslam’ı bu hüviyetiyle, tamamen insan ürünü olan “anayasa” olgusu ile yan yana getirmek, elbette mümkün değildir. İslam, vahiy temellidir ve değişime/değiştirilmeye kapalıdır. Fakat anayasalar, toplum ihtiyaçları ya da baskı sonucunda ortaya çıkan beşer karakterlidir ve değişime/değiştirilmeye açıktır.

Ancak konu bir benzetme ile anlatılacak olursa; kanun, tüzük ve yönetmelikler, nasıl anayasaya uygunluk çerçevesinde çıkarılıyorsa, Kur’ân-ı Kerim de sünnet, icmâ ve kıyası için İslam ümmetinin temel düsturudur.

İSLAM’IN DOĞRULUĞUNA İNANAMAYANLAR

Buna göre, İslam dini, vahiy ve ilham temellerine dayanan bir dindir. İcmâ ve ictihadın, hiçbir zaman bu yapıyı ihlâl edici bir fonksiyon yüklendiği görülmez. Ulemâ kadrosuyla birlikte Dört Mezhep gerçeği, bunun en açık delilidir. Zaten diğer din sâliklerini, Oryantalistleri ve Müsteşrik bağımlısı İlahiyatçıları çileden çıkaran ve başlarını döndüren bu özellik olmaktadır. Kütüb-i Sitte, Kütüb-i Tis’a/dokuz kitap ve diğer hadis kitaplarına saldıranlar, söz gelişi – zayıf da olsa – hırsızlık yapın, başkasının malına saldırın, haram yiyin, namaz kılmayın, hile yapın, yalan söyleyin, iftira edin, zina edin, kâfirleri dost edinin şeklinde kayıtlara geçen 800 binden fazla hadis içinde bir habere (!) rastlayabiliyorlar mı?

İslam’ın bu yapısını kabullenemeyen, aslında bu yapıya inanmayan Müsteşrik, Misyoner ve İlahiyatçılar, işi ancak “inkâr”da bulmakta, hadis, Buhârî’de, Müslim’de olsa dahi “ben inanmıyorum” diyebilmektedirler. Elbette bu davranış, bilimsel değil, ideolojiktir. Bu, “dünyanın döndüğünü söyleyen Galileo’yi yargılayan yargıç ve taraftarlarının inkârına benzemektedir.

Ancak konu, Müşriklerin, Yahudi ve Hristiyanların haklarını koruyucu bir vesika/belge olunca, hadis kitaplarında yer alıp almadığına bakmadan tereddütsüz onu kabullendikleri, hatta ona fevkalâde sıfatlar yükledikleri görülmektedir.

İşte Medine Vesikası, bu sakîm zihniyet ve tutuma en güzel bir örnektir.

VESİKA’YA İDEOLOJİK YORUM

M. Hamidullah, Medine Vesikası’nı niçin İslam’da ilk yazılı anayasa olarak nitelendirmektedir? Bu konu tahlil edildiğinde, şu sonuçlara varmak mümkündür:

1. Kur’ân-ı Kerim’i gölgede bırakmak. İslam dininin temel kaynaklarının başında Kur’ân gelir. Sünnet, icmâ ve ictihad, ona bağlıdır, ona dayanır. O da tamamen vahyîdir. Bu vahyin sunucusu da, Cibrîl-i Emîn’dir. Onun için İslam düşmanları, vahyi – İslam Şeratı’nın bildirdiği melek vasıtasıyla veya doğrudan Allah’tan değil de – bir nevi parapsikolojik ve metapsişik bir olay olarak görürler. Zaten Mekke kâfirleri de bundan dolayı, Resûlüllah’ı mecnûn olarak vasıflandırmışlardı (Hicr, 6).

Materyalist İlahiyatçılar, Cibrîl-i Emîn’i, vahyi getiren bir melek olarak telâffuz etmezler. Ülkemizde ve bütün İslam dünyasında bu sapkın inancın önderliğini, Kur’ân-ı Kerim’in ahkâmını inkâr eden Tarihselci Fazlurrahman yapmaktadır. Kâfir olduğu gerekçesiyle Pakistan’da hakkında “ölüm” fetvası verilen Fazlurrahman, Batı’ya sığınarak canını kurtarmıştır. Ülkemizde Fazlurrahman’ın fikir ve kitapları, Ankara Okulu tarafından yayılmaktadır. Bu okulun önde gelen Bâtınî dâîsi ve cennet âyetleriyle açıkça alay eden Mustafa Öztürk, Türkiye’yi terkederken - Almanya’da ehl-i salîp dostlarına kavuşma hasreti içindeyken - “İslam, sizin olsun, artık tepe tepe kullanın” demiştir.

Ülkemizde Ehl-i Sünnet karşıtı Ankara Okulu ideolojisine bağlı yüzlerce ilahiyatçı mevcuttur. Bu ilahiyatçıların yetişmesinde M. Hamidullah’ın büyük payı vardır (bk. DİA, M. Hamidullah mad.).

2. Sünnet, icmâ ve kıyası hükümsüz kılmak. Hamidullah’ın Medine Veskası’na “anayasa” fonksiyonu yüklemesi, aslında İslam’ın ikinci, üçüncü ve dördüncü derecedeki kaynaklarını etkisiz hâle getirmeyi amaçlamaktadır. Çünkü Hamidullah’ın İslam dininin diğer konularıyla ilgili fâsit ve bâtıl açıklamaları, bunun delili olmaktadır. Bunlardan bazıları şöyle sıralanabilir:

1) Ayetle sabit olan “Mescid-i Aksâ, göklerdedir” demektedir.

2) Bu durumda Kıble’nin tahvili ile ilgili âyetler (Bakara,144-146), inkâr edilmiş olmaktadır. Çünkü Resûlüllah, tahvilden önce, göğe değil, Kudüs’e Mescid-i Aksâ’ya dönerek namaz kılmıştır.

3) Tîn sûresindeki “tîn” lâfzını, Uzak Doğu filozofu “Buda” ile tefsir etmekte ve Buda’nın peygamber olduğunu iddia etmektedir (Hazreti Peygamber’in Sîretinde Anılan Devlet Çeşitleri, s. 58, 59). Hiçbir İslam âliminin kitabında Buda’nın peygamber olduğu bildirilmemiştir.

***

Çünkü o (insan, kâfir ve münafık olarak emanete ihanet etti. Allah’a itâat etmediği için o,) çok zâlimdir, (akıl ve iradesini hidayette değil, isyanda kullandığı için de) çok câhildir. (Fakat Peygamberlerim ve onlara tâbi olan Mü’min kullarım, emanete sahip çıktılar.) Ahzâb,72.

***resim altı***

M. Hamidullah, "Medine Vesikası"na hangi amaçla anayasa dedi?

.xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Gazze saldırıları iki kutuplu dünyaya mı taşınıyor?

17 Aralık 2023 01:26 | Güncelleme :17 Aralık 2023 01:27

A -

A +

Dr. Ali Semin

İstanbul Gelişim Üniversitesi Öğretim Üyesi

ODAP Kurucu Direktörü

Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Orta Doğu bölgesinde Osmanlı Devleti’nin tesis ettiği barış içerisinde yaşama düzeninin yıkılması ve İngilizler ile Fransızların kurduğu Sykes-Picot Antlaşması sonrası sistem, küresel-bölgesel güç denklemini değiştirmişti. Bilhassa Batılı devletlerin kendi stratejik çıkarları doğrultusunda kurmaya çalıştıkları siyasi, ekonomik ve askerî düzen, Orta Doğu’yu derin çatışmalara, krizlere ve keskin güç mücadelesine sevk etmiştir. Dolayısıyla İkinci Dünya Savaşı’nın bitimiyle ekonomik gücü zayıflayan İngiltere, Orta Doğu bölgesinden zımni olarak çekilip yerini ABD’ye bırakmış olsa da bölgemizde kurduğu sistem devam etmiştir. Başka bir ifadeyle İngiltere’nin yerini ABD almış olsa da Sykes-Picot düzeni yıkılmamıştır.

Şu hususa dikkat çekmekte fayda vardır: Aslında Sykes-Picot düzeni İngiltere-Fransa ve hatta ABD’nin Orta Doğu bölgesine müdahalelerini kolaylaştırmıştır. Bu kontekste Orta Doğu’da Birinci ve İkinci Dünya Savaşlarından sonraki süreçlerde uluslararası sistem bağlamında ortaya çıkan hadiseler ve iki kutuplu düzenin Doğu-Batı olarak global güç rekabetlerini de beraberinde getirmiştir. Çünkü Orta Doğu’da yaşanan krizler ve kurulan ittifaklar, iki kutuplu sistemin oluşturduğu konjonktürler doğrultusunda gerçekleşmiştir. Bu nedenle 1948’de İsrail devletinin ilanı ve bölgedeki gelişmeler ister istemez güç denge ve denklemlerini etkilemiştir. Bu bağlamda 24 Şubat 2022 tarihinde Rusya’nın Ukrayna’yı işgal etmesiyle yaşanan savaştan son aylara kadar uluslararası sistemin ciddi bir değişime yelken açtığını ve çok kutuplu dünya düzeninin sancıları bitmeden iki kutuplu bir dünya düzenine evrilen bir sistemi beraberinde getirdiğini söylemek mümkündür. Çünkü Rusya-Ukrayna Savaşı ve 7 Ekim Hamas’ın İsrail’e yönelik düzenlediği operasyondan sonra uluslararası sistemin iki kutuplu dünya düzenine ve İkinci Soğuk Savaş dönemine geçmek üzere olduğunun emarelerinin belirtilerini daha ciddi şekilde görmekteyiz. Dolayısıyla bu makalede İsrail devletinin kuruluşundan bu yana küresel sistemin Filistin devletini nasıl mümkün kılmamaya yönelik stratejiler ileri sürdüğünü tartışacağız.

İSRAİL’İN KURULUŞU VE GEÇMİŞTEN GÜNÜMÜZE FİLİSTİN SORUNU

Orta Doğu’da İsrail’in kurulması yalnızca bir Yahudi devletinin bölgemizde oluşması değildir. Aynı zamanda bölgesel ve global dengelerin ortaya çıkardığı derin ve sonu gelmeyen/getirilemeyen bir problemin başlangıcıdır. Orta Doğu’da pek çok sorun olmasına rağmen temel problem olarak görülen Filistin-İsrail meselesi, 1947 yılından günümüze kadar dünya genelinde yaşanan değişim ve gelişmeler bağlamında herhangi bir çözüme ulaşılmamıştır. Filistin sorunu olarak nitelendirilen bahse konu mesele, sadece Filistin veya Arap-İsrail meselesi olarak görülmemelidir. Çünkü 1947 yılında Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin (BMGK) 181 sayılı kararıyla Filistin toprakları üzerinde iki devletli çözümden bahsedilse de BM kararında “taksim” ifadesi geçmiştir. Aslında BM’nin taksim kararının temelini Filistin topraklarının parçalanması üzerine kurulmuştur. Başka bir ifadeyle İsrail devletinin kurulmasından önce İngiltere’nin etkisiyle Filistin topraklarını BM’nin bölüp parçaladığı kararlar sorunu körüklemiştir. Çünkü taksim kararı, Filistin topraklarının yüzde 56’sının İsrail’e, yüzde 44’ünün ise Filistinlilere bırakılmasıdır. Sözü edilen kararla beraber 1948 yılında Yahudi İsrail devleti resmî olarak kurulmuştur.

İsrail kurulduktan sonra 1948 yılında Arap-İsrail Savaşı’nın başlamasıyla günümüze kadar gelen süreçte 1967-1973 yıllarında meydana gelen savaşlarda Filistin topraklarını kaybederek yola devam etmiştir. Bu nedenle Filistinliler Yaser Arafat’ın daha sonra lideri olduğu “Fetih Hareketi”ni gizlice kurmuştur. Daha sonra muhtemel bir Arap-İsrail savaşının önüne geçmek için BMGK, 1967 yılında 242 sayılı “Orta Doğu’da Adil ve Kalıcı Barışın Tesisi” adlı kararı oy birliğiyle kabul etmiştir. Bu kararda, uzun vadeli bir barışın sağlanmasının iki şekilde mümkün olmasını öngörmüştür. İlk adım, İsrail Silahlı Kuvvetlerinin son çatışmada işgal ettiği bölgelerden çekilmesini sağlamaktı. İkinci adımda ise her iki taraf tüm iddialardan karşılıklı olarak vazgeçmesini, çatışmaya sebebiyet verecek davranışlardan kaçınılması, egemenlik, toprak bütünlüğü ve bölgedeki her devletin siyasi bağımsızlığına saygı gösterilmesi, barış içinde her türlü tehditten ve şiddet hareketinden uzak, güvenli ve kabul edilen sınırlar içinde yaşama hakkına saygı duyulmasıdır.

Yukarıda belirtilen gelişmeler Mısır ve Ürdün, BMGK’nin 242 sayılı kararını kabul etmiş, buna karşılık olarak İsrail’in 1967 savaşında işgal ettiği bütün topraklardan geri çekilmesini görüşmeler sırasında bir ön şart olarak ileri sürmüşlerdir. Sözü edilen kararın ardından 1973 yılına gelindiğinde Arap-İsrail savaşı yeni bir döneme girmişti. İsrail, 1973 yılının başlarında Mısır ile Süveyş Kanalı ve Sina bölgesinde, Suriye ile de Golan Tepeleri’nde savaşa girmiştir. Arap-İsrail Savaşının gidişatı tehlikeli bir sürece girince Sovyetler Birliği ve ABD, BMGK’nin acilen toplanmasını istemişledir. 22 Ocak 1973 tarihinde BMGK, 242 sayılı karara benzer bir şekilde Orta Doğu’daki adil ve kalıcı bir barışı sağlamak için görüşmelerin gerçekleştirilmesine yönelik çağrıda bulunan 338 sayılı kararı kabul etmişti. İki taraf arasında ateşkes çağrısı daha sonra Ekim 1973’te 339 sayılı karar ile destek verilmişti. Şu bir gerçektir ki BMGK, İsrail ve Filistin sorunu ile ilgili günümüze kadar birçok karar çıkarmış ve rapor yayınlamıştır. Fakat İsrail BMGK bağlayıcılığından dolayı kararlarını başlangıçta uygulamış olsa da sonrasında ihlal etmiştir.

ARAP DÜNYASININ FİLİSTİN SORUNUNDAKİ TUTUMU

Filistin meselesi, baş gösterdiği günden bu yana Arap liderleri arasında güç mücadelesine de yol açmıştır. Arap dünyasındaki iktidarların tutumunu değerlendirmeden önce şu soruyu sormak gerekir: Filistin meselesi, Araplar için bir araç mıdır yoksa bir amaç mıdır? Veya Araplar Filistin meselesine millî bir dava olarak bakabildiler mi? Bütün bu sorulara aşağıda cevap arayacağız.

Başta Cemal Abdülnasır olmak üzere pek çok Arap lider, Filistin sorununu âdeta bir liderlik yarışı yöntemi olarak kullanmıştır. Nasır’ın ölümünden sonra Arapları birleştirebilen bir liderin ortaya çıkmaması/çıkarılamaması, Arap ülkelerinin kendi aralarında önemli bir “güvensizlik sıkıntısı” olarak kalmıştır. Arap iktidarların çoğunun, Filistin meselesini, Arap ülkelerinin gelişmesinin ve refahının önünde büyük bir engel olarak gördüğünü söylemek de mümkündür. Hatta zaman zaman Arap liderleri, Filistin-İsrail problemini “İslam-İsrail” sorununa dönüştürmeye yönelik çalışmıştır. Bu açıdan bakıldığında, 1979 yılında Mısır ve İsrail arasında imzalanan Camp David Barış Anlaşması, 1994 yılında Ürdün-İsrail Barış Anlaşması, Arapların Filistin meselesinde kendi aralarındaki tutarsızlığı ortaya çıkarmıştır. Hatta ve 2020 Eylül ayında Birleşik Arap Emirlikleri, Bahreyn, Fas ve Sudan gibi ülkelerin İsrail ile normalleşmesini de buna ekleyebiliriz.

Mısır Cumhurbaşkanı Enver Sedat’ın İsrail ile Camp David Anlaşması’nı imzalaması, Filistin-İsrail sorununda dönüm noktası olarak değerlendirilebilir. Çünkü bu anlaşmayla önemli noktalar ortaya çıkmıştır. Bunlardan ilki Mısır’ın Sina bölgesindeki sınır güvenliği sağlanmıştır. Ancak bu anlaşma, Kahire’ye Arap kamuoyu nezdinde prestij kaybettirerek Filistin davasını büyük oranda zayıflatmıştır. Diğer önemli noktaysa Filistin sorununda Arap dünyasının ortak tutuma sahip olmadığı açığa çıkmıştır.

Bu çerçeveden bakıldığında Filistin meselesinin Arap ülkeleri tarafından tam anlamıyla önemsenmediği görülmüştür. Mısır’dan sonra Ürdün’ün ve diğer Arap/Körfez ülkelerinin İsrail ile normalleşmesi ve Tel Aviv ile diplomatik-ticari-ekonomik ilişkiler kurması, Arap yönetimlerinin Filistin meselesindeki bakış açısının bir göstergesidir. Şu bir realitedir: Arap dünyası, kendi aralarında yaşadığı sorunlar, güç ve bölgesel liderlik mücadelesi uğruna Filistin meselesini millîleştirememiştir. Başta ABD olmak üzerek Batılı ülkelerin kendi aralarında yaşanan sorunlara rağmen Yahudi devleti olan İsrail’e destek konusunda nasıl sınırsız yardım ediyorlarsa Filistin’e de Arap ve İslam dünyası aynı şekilde destek vermelidir. Filistin sorununun Arapların “Millî Sorunu” hâline gelmesini sağlamak oldukça önem arz etmektedir.

7 EKİM GAZZE SALDIRILARI VE GLOBAL TEPKİLER

25 Ocak 2006 tarihinde Filistin’de yapılan parlamento seçimlerinde Hamas’ın oyların yüzde 55’ini alarak galip çıkması, Filistin-İsrail meselesindeki dengelerin değişmesine yol açmıştır. Böylece Filistin yönetiminde ortaya çıkan iki idareli yönetim şekli, rekabet ve bölünmeyi hızlandırmıştır. Bu bağlamda 7 Ekim saldırıları sonrasında, Orta Doğu’da ve küresel güç dengelerinde iki kutuplu dünya düzenini geri getirebilecek potansiyel gelişmeler yaşanmaktadır.

İsrail’in Gazze’nin kuzeyine düzenlediği saldırılara rağmen ne Arap ne de İslam camiasından kınama dışında herhangi bir müeyyide çıkmaması Netanyahu hükûmetinin elini güçlendirmiştir. Günümüz itibarıyla Gazze’de yaşanan sivil katliamları ve yaşanan dramda Arap ve İslam dünyasının sessizliğinin payı olduğu inkâr edilmemelidir. Özellikle taksim kararını reddeden Arap iktidarlarının neredeyse tamamı bugün Filistin davasına sırtlarını dönmüş durumdadırlar. Şu hususa dikkat çekmek gerekir ki, Arap iktidarlarının, 1993 Oslo Barış Sürecine kadar Filistinlilerin kendi meselelerine sahip çıkacağına ve bu sorunu kendi başlarına çözeceğine inanmadıklarını vurgulamakta yarar vardır. Çünkü Oslo sürecinde Arap iktidarlarının etkisi altında kalmadan çözüm arayışlarına girilmiştir.

Sözü edilen gelişmeler değerlendirildiğinde, Gazze saldırıları sürecinde uluslararası sistemin ortaya çıkardığı iki önemli gelişme mevcuttur. Bunlardan birincisi ABD’nin Orta Doğu stratejilerinde yalnızca İsrail devletinin güvenliğini korumak üzerine hareket etmediği görülmüştür. Bir diğer gelişmeyse Rusya ve Çin’in İsrail’i eleştirerek Filistin’den yana tavır almasıdır. Bu sebeple Rusya Başkanı Putin’in önce Pekin’i ve ardından 6 Aralık tarihinde Suudi Arabistan ile Birleşik Arap Emirlikleri’ni ziyaret etmesi, uluslararası sistemin iki kutuplu dünyaya doğru gittiğini gösteren gelişmelerdendir. Başka bir ifadeyle Rusya, Sovyetler döneminde Arap-İsrail Savaşlarında ve 1956 Süveyş Krizinde Arapların yanında olduğu gibi Gazze saldırılarında da aynı tutumu sergilemeye çalışmaktadır. Çünkü Rusya, Orta Doğu’da ABD ve Batılı ülkelerle rekabet içerisindedir.

Sonuç itibarıyla Gazze saldırıları, Doğu-Batı bloklaşmasını ve Filistin ile ilgili iki devletli çözüm arayışlarını zaman geçtikçe zorlaştırmaktadır. İsrail’in ana stratejisinin artık Filistinlileri kendi topraklarından göçe zorlamak ve sınırlarını genişleterek toprak kazanmak olduğunu ifade etmek mümkündür. 1988 yılında Filistin Kurtuluş Örgütü lideri Arafat’ın, Cezayir’de ilan etmiş olduğu Filistin’in bağımsızlığını hâlen BM’nin tanımaması da oldukça düşündürücüdür. Özetlemek gerekirse İsrail, ABD ve Batı’nın sağladığı ciddi bilimsel, teknolojik ve mali destekle bu coğrafyadaki mevcut konumunu güçlendirerek başta Gazze olmak üzere Filistinlileri katletmeye devam etmektedir. Bu sebeple iki devletli çözümü savunan gerek uluslararası toplum gerek Arap-İslam dünyası bir Filistin devletinin kurulması durumunda aynı ölçüde destekleyecekler mi? Bu sorunun cevabını aramak iki devletli çözüm arayışları kadar önemlidir.

.

Cumhurbaşkanlığı seçiminde neler değişmeli?

24 Aralık 2023 01:20 | Güncelleme :24 Aralık 2023 01:21

A -

A +

Prof. Dr. Hasan Fehim Üçışık

İstanbul Yeni Yüzyıl Üniversitesi

Hukuk Fakültesi Öğretim Üyesi

Türkiye’de Cumhurbaşkanlığı seçimlerine dair değişiklik önerileri son aylarda gündeme gelmektedir. Peki, bu tekliflerin hangileri isabetlidir?

Ülkemizde 2017 yılında Anayasa’da yapılan düzenleme gereğince, Cumhurbaşkanı, 5 yılda bir, doğrudan halk tarafından seçilmektedir. Cumhurbaşkanlığına, son genel seçimlerde tek başına veya birlikte en az yüzde 5 oy almış partiler ile en az 100 bin seçmen aday gösterebilmektedir. İlk oylamada geçerli oyların salt çoğunluğunu alan aday Cumhurbaşkanı olur; ilk oylamada salt çoğunluk sağlanamazsa bu oylamayı izleyen ikinci pazar günü, en çok oy almış olan 2 aday arasında ikinci seçim yapılır.

Yürütme yetkisi Cumhurbaşkanına aittir; Cumhurbaşkanı, Cumhurbaşkanı yardımcıları ile bakanları atar ve görevlerine son verebilir.

Cumhurbaşkanı Seçim Kanununa göre, aday gösterilmek kişinin yazılı muvafakatine bağlıdır. Cumhurbaşkanı, ikinci görev döneminde Meclis’in seçimlerin yenilenmesine karar vermesi hâlinde tekrar aday olabilir.

İKİ DÖNEM SINIRLAMASI

Bizce bir kişinin, kural olarak sadece iki defa Cumhurbaşkanı seçilebilmesi isabetsizdir. Parlamenter sistem uygulanan ülkelerde en yetkili kişi olan ve doğrudan halk oyuyla seçilmeyen Başbakan, Almanya’da örnekleri görüldüğü üzere, 10 yıldan çok daha fazla süreyle vazife yapabilirken Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi uygulanan ülkemizde halkın, iki defa seçtiği Cumhurbaşkanını tekrar seçmesinin engellenmesi uygun sayılamaz. Bu kişi aday gösterilebilmeli; halk isterse seçmeli, isterse seçmemelidir.

ADAY GÖSTERİLME

Bize göre, son genel seçimlerde birlikte yüzde 5 oy almış partilerin ortak aday gösterebilmesi, parlamenter sistemde koalisyon hükûmeti kurulmasındaki gibi pazarlıklara ve Cumhurbaşkanı Yardımcılıkları ile Bakanlıkların temel görüşleri çok farklı partilerle bölüşüme yol açması dolayısıyla sakıncalıdır. Oy oranları düşük olan partilerin 600 milletvekilliği için yapılan seçimlerde ittifak yaparak yüzde 7’lik ülke barajını aşmaları uygun sayılabilir ancak bir tek Cumhurbaşkanı seçilirken çok düşük oyu olan partilerin yapacakları bir protokolle, seçilecek Cumhurbaşkanının bir koalisyon hükûmetindeki Başbakan durumuna düşürülmesi ve böylece, Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sisteminin yozlaştırılması kesinlikle isabetsizdir.

İlk oylamada aldıkları yüzde 1 veya 2 dolayındaki oya karşılık Cumhurbaşkanı Yardımcılığı veya Bakanlık verecek aday aramaları hem partilerin temel görüşlerine aykırıdır hem de o partiye oy vermiş olanların hemen hepsinin gösterilecek adaya oy verecekleri şeklinde, seçmenlerin iradelerini hiçe sayan, gerçekçi olmayan bir faraziyedir.

Bizce, seçmenlerin Cumhurbaşkanlığına aday gösterebilmeleri ilke olarak uygundur; ancak aday gösterecek seçmenlerin sayısı, her dönem geçerli olacak kesin bir sayı değil, nüfus artışı hâlinde aynı düzeyde kalabilecek, mesela yüzde 1 gibi bir oran şeklinde belirlenmelidir.

İKİNCİ OYLAMANIN GÜNÜ

İlk oylamada Cumhurbaşkanı seçilemediğinde ikinci oylamanın hemen sonraki pazar günü yapılmasının uygun olacağını düşünmekteyiz. Cumhurbaşkanı adayları, son genel seçimlerde en az yüzde 5 oy almış partiler ve yüz binden fazla seçmen tarafından belirlendiği için hemen herkesin bildiği, haklarında yeterince kanaat sahibi olduğu ve en azından ilk oylama aşamasında kendileri hakkında bilgi edinilmiş olan kişilerdir. İkinci oylamaya zaten ilk oylamada seçmenlerin çok büyük kısmının yeterince tanıyıp oy verdiği iki aday katılabilmektedir. Bu durumda, ikinci oylamanın, ilk pazar günü değil de daha sonraki pazar günü yapılmasının, böylece, belirsizliğin biraz daha uzun sürmesinin kabul edilebilir bir gerekçesi olamaz. İki oylama arasında partilere ve siyasetçilere yeni pazarlıklar için fazlaca süre tanınması gereksiz ve ülke için sakıncalıdır. Şu da var ki bir partinin ikinci oylamada belirli bir adayı destekleyeceğini ilan etmesi ancak sınırlı bir sonuç doğurur; o parti taraftarlarının tümünün partinin işaret ettiği adaya oy vermesi beklenemez. Zaten ilk oylamadan sonra partilerin yapacakları anlaşmalar belirleyici olsaydı ikinci oylamaya gerek kalmaz; ilk oylamadaki oyları salt çoğunluğu sağlayabilecek olan partilerin uygun buldukları aday seçilmiş sayılırdı!

CUMHURBAŞKANI YARDIMCILARININ SAYISI

Bizce, en fazla kaç Cumhurbaşkanı Yardımcısı olabileceği belirlenmelidir. Uygulamada ilk dönemde yalnızca bir Cumhurbaşkanı Yardımcısı atanmış ve görev yapmış, ikinci dönem de bir yardımcı ile başlamıştır. Fakat son seçimde Millet İttifakı, seçim propagandalarına katılan genel başkanlar ile Ankara ve İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlarının Cumhurbaşkanı Yardımcıları olacağını ilan etmiştir. Demokratik ülkelerde bu kadar çok Cumhurbaşkanı Yardımcısı görülmemiştir; ülkemizde de parlamenter sistem uygulandığında genellikle en fazla üç Başbakan Yardımcısı görev yapmıştır. Bizce, temel görüşleri çok farklı, hatta zıt olan 8’den fazla partiye Cumhurbaşkanı Yardımcılığı vadedilerek seçim ittifakı yapılmasına imkân tanınmamalıdır. Eskiden en fazla üç Başbakan Yardımcısı olduğu ve bazen tek parti hükûmetlerinde de ekonomik işler, idari işler, siyasi işler şeklindeki vazife dağılımının yeterli sayıldığı göz önünde tutularak en fazla 3 Cumhurbaşkanı Yardımcısı olabileceği kabul edilmelidir.

SALT ÇOĞUNLUK ŞARTI

2023 yılında yapılan son Cumhurbaşkanlığı seçiminde çok az bir fark dolayısıyla iki hafta sonra ikinci oylama yapılması ve sonuçta, ilk oylamada en çok oy alan adayın seçilmesi üzerine, bundan böyle ikinci oylama yapılmayıp en çok oy alan adayın seçilmiş sayılması şeklinde bir görüş ortaya atılmıştır.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, basın mensuplarının sorusu üzerine bu konuda şu açıklamayı yapmıştır: “İsabetli olur. Çoğunluğu alanın seçilmesi hâlinde Cumhurbaşkanlığı seçimi seri olur, yanlış yollara sevk etmez. Yüzde 50+1 mecburiyeti partileri yanlış yollara sevk ediyor. Kimin eli kimin cebinde belli değil; yok altılı, yok on altılı masa… En fazla oyu alan aday seçilir, dendiği zaman seçim hızlıca tamamlanır.”

AK Parti Genel Sekreteri Fatih Şahin, birçok demokratik ülkede farklı oranların uygulandığı, 50+1 şartının, Cumhurbaşkanı Hükûmet Sisteminin olmazsa olmaz, unsuru olmadığını, bu şartın siyaset kurumu ve millet iradesi üzerinde bir baskı unsuru hâline geldiğini, siyasetin doğal mecrasını tahrip ettiği, parçalı ve istikrarsızlığa gebe bir tablo oluşturduğunu, en çok oyu alan adayın seçilmesinin, sonuçları itibarıyla daha sağlıklı ve Türkiye’nin menfaatine olacağını belirtmiştir.

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli ise parti grubu toplantısında bu konuda şu açıklamaları yapmıştır: “Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, 50+1 oy şartı ile ilgili tespit ve değerlendirmeleri, siyasetin ve kurulan ittifakların parçalı yapısına bakıldığında tutarlı ve anlamlıdır. 16.11.2021’deki Meclis grup toplantısında da belirttiğim üzere, Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sisteminin demokratik meşruiyet temeli yüzde 50+1’dir. Cumhurbaşkanı doğrudan halk tarafından seçildiği ve hükûmet Meclisten güvenoyu almadığı için yönetimde istikrar ilkesi kendiliğinden gerçekleşmiştir. Yüzde 50+1 oyla Cumhurbaşkanı seçilmesi, çoğulcu demokrasinin dünyaya emsal teşkil edecek, model olacak bir şeklidir. Dikkat buyurunuz, milletvekili seçmiyoruz, belediye başkanı seçmiyoruz, muhtar seçmiyoruz, cumhurun bütününü temsil edecek Cumhurbaşkanını seçiyoruz. MHP olarak dün ne demişsek bugün de aynı görüşteyiz; ancak, Cumhur İttifakı olarak konuşup tartışarak makul çözümün, yeni sistemin doğasını zedelemeyecek onarımın karşılıklı anlayış ve uzlaşmayla yapılacağının inancına ve iradesine de sahibiz.”

İyi Parti Genel Başkanı Meral Akşener, partisinin Meclis grup toplantısında yüzde 50+1 şartının ittifak sistemini dayattığını ileri sürmüş ve çözüm olarak her partinin tek başına seçimlere girmesini önermiştir.

CHP Genel Başkanı Özgür Özel de yüzde 50+1 tartışmaları konusunda şöyle açıklama yapmıştır: “5 Ekim 2019’da Cumhurbaşkanı Erdoğan, 50+1 rastgele bir tercih değildir, gayet bilinçli ve vazgeçilmez bir kriterdir, diyor. Yani, birilerini, tahmin ediyoruz solcuları, sosyal demokratları, Kürtleri, Alevileri bu devleti yönetmeye değer görmüyor ya, kendince bir koalisyon yapacak, hiç oradan ayrılmayacak. Çok bilinçli, vazgeçilmez kriter… Biz, bunlarla uğraşmayız. Biz kendi yolumuzdayız.”

DEĞERLENDİRME

Bizce, Cumhurbaşkanı Seçimindeki yüzde 50+1 şartı kesinlikle korunmalı ve Büyükşehir Başkanı, Belediye Başkanı ve muhtar seçimlerinde de aynı oran aranmalıdır.

Yıllar önce bir Büyükşehir Belediye Başkanı yüzde 28 kadar oy alarak seçildiğinde kalabalık bir seçmen grubu Yüksek Seçim Kurulu binasının önünde yüzde 20’li oyla yüzde 100’ün yönetilmesinin yanlış olduğunu ileri sürmüştü. Biz o tarihten çok önce, mahallî idarelere başkan ve muhtar seçimlerinde yüzde 50 şartı aranmasını ileri sürmüş, oylar çok aday arasında dağıldığında yüzde 10’lar kadar oy alan adayın dahi seçimi kazanabileceğini belirtmiştik.

Belediye başkanı seçimlerinin yüzde 50 şartı aranarak gerektiğinde ikinci oylama yapılması, kapsamlı bir anayasa değişikliği öncesinde ikili koalisyon hükûmetinin Başbakanı tarafından önerilmiş, fakat, Başbakan Yardımcısı ve hükûmet ortağı diğer partinin Genel Başkanı, o takdirde bizim parti ikinci turda hiçbir Belediye Başkanlığını kazanamaz, şeklinde cevap vermiştir.

Belediye Başkanı seçimlerinde yüzde 50 şartının aranmasını kabul etmeyen Genel Başkan, partisinin adaylarının ilk turda diğer adaylardan biraz fazla oy alarak seçilmemesi hâlinde, diğer partilerin temel görüşleri aynı veya birbirine yakın olduğu için ikinci oylamada kazanma ihtimali olmadığını göz önünde tutmuş görünmektedir.

Cumhurbaşkanı seçiminde, oyların dağılımıyla, ikinci turda oylarını yeterince artıramayacak bir adayın, çok az bir oy farkıyla seçilmesini, böylece, halkın Cumhurbaşkanına desteğinin sürekli tartışma konusu olmasını önlemek üzere yüzde 50+1 şartı öngörülmüştür.

Artık, çeşitli seçmen grupları ve siyasi partilerin, Cumhurbaşkanına oy vermiş olanların çoğunluğu teşkil etmediğini, aksine, oy vermeyenlerin daha fazla olduğunu ileri sürmeleri, çeşitli ülkelerin ve dış odakların da Türkiye Cumhurbaşkanına halkın desteğini zayıf görme ve gösterme imkânı kalmamıştır.

.

Millî kültür unsuru alfabelerin dünü ve bugünü

1 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :1 Ocak 2024 01:37

A -

A +

Dr. Mehmet Can

Dilini ve alfabelerini kaybeden topluluklar başkalarının esareti altına girer; köklerinden uzaklaşır, yabancı tesir ve ideolojilere hizmet eder. Bu işin ehemmiyetini idrak eden devletler, her zaman mazisine sıkı sıkıya sarılmışlardır. Zira ilim, edebiyat, şiir ve sanat gibi asli kültür kaynakları gelecek nesillere alfabe ile aktarılır.

Dünyada insanlar arasındaki iletişimi sağlayan en önemli unsurların başında alfabe gelir. Alfabesiz bir millet düşünülemez. Dilini ve alfabelerini kaybeden topluluklar, başkalarının esareti altına girer. Köklerinden uzaklaşır, yabancı tesir ve ideolojilere hizmet eder. Ve nihayetinde millî şuur topyekûn ortadan kalkar. Bu işin ehemmiyetini idrak eden devletler, her zaman mazisine sıkı sıkıya sarılmışlar, ele geçirdikleri coğrafyalarda meseleye kuyumcu hassasiyeti ile yaklaşmışlardır. Zira ilim, edebiyat, şiir ve sanat gibi asli kültür kaynakları gelecek nesillere alfabe ile aktarılır.

Bugün dünyadaki alfabeler 14 ana başlık altında toplanmaktadır. Bunlar arasında en çok kullanılanları; Latince, Çince, Arapça, Kiril, Hindistan ve Nepal’de kullanılan Devanagari alfabeleridir. Bunların dışındakiler Ermeni alfabesi, Gürcüce, Japonca karakterler ve Korece’dir... Bu alfabelerin ortak noktası hiçbirisinin birbirine benzememesi, kullanan devletler tarafından değişikliğe uğratılmadan asırlarca, nesilden nesile aktarılmalarıdır.

ÜÇ BİN 500 YILDIR KULLANILAN ÇİN YAZISI

5 ila 7 bin karaktere sahip olan Çin alfabesi, Çinlilerin MÖ 12. yüzyılda aldıkları, 3500 yıllık bir geçmişi olan, büyük değişikliğe uğramadan günümüze kadar kullanılagelen alfabedir. Hâlen Çin başta olmak üzere; Hong Kong, Makao, Tayvan, Singapur ve Burma’da resmî olarak kabul edilmektedir. Bir Çinli öğrencinin ilk okulu bitirebilmesi için bin iki yüz karakter bilmesi gerekiyor. İşte bu yüzden eğitimli bir Çinli beş bin ila yedi bin karakterini bilir.

24 işaretten oluşan Grek alfabesi, Yunanistan’da MÖ 1000 civarında geliştirilen yazı sistemidir. Bugün modern Avrupa alfabelerinin doğrudan veya dolaylı olarak atasıdır. Yunanistan başta olmak üzere Hristiyan olan çoğu yerde biliniyor.

Sağdan sola yazılan İbrani alfabesi 22 harften oluşmaktadır. İsrail’in resmî alfabesidir. Roma devirlerinde MÖ 6. yüzyılda kullanılmaya başlamıştır. Tarih boyunca çok az değişiklik geçirmiştir. Bugün İsrail’in yanı sıra ABD, Kanada, Almanya, Avustralya ve Birleşik Krallık’ta konuşulur.

TÜRKLERİN EN UZUN MÜDDET KULLANDIĞI ALFABE ARAP (KUR’ÂN-I KERİM) ALFABESİ

Arap alfabesi 28 harften meydana gelmektedir. 10. yüzyılın ortalarında İslamiyet’le şereflenen Karahanlılar, Türkçeyi Arap harfleriyle yazan ilk Türk halkı oldu. Kaşgârlı Mahmud’un yazdığı meşhur “Divan-ü Lügati-t-Türk” ve Yusuf Has Hacib’in kaleme aldığı “Kutadgu Bilig” Arapça ile yazılan ilk Türkçe metinlerdir. Türklerin kullandığı en uzun süreli ve en yaygın yazıdır. Yani onuncu asırdan başlayarak, yirminci yüz yıla kadar gelmiş Müslüman Türk devletleri Selçuklular, Anadolu Beylikleri ve Osmanlı İmparatorluğu da doğuşundan batışına kadar Arap alfabesine sımsıkı sarıldılar.

Türklerin Arap harflerini kullandıkları dönemde İstanbul’da basılan bir dergi; Taşkent, Semerkant, Kazan ve Tebriz’de okunabiliyordu. Kazak, farklı bir ses çıkarmakla birlikte aynı şeyleri anlıyordu. Kırgız, farklı telaffuz etmesine rağmen kelimeye aynı manayı veriyordu.

15. asırda yaşayan Ali Şir Nevai’nin Arap alfabesi ile yazdığı eserler Türk dünyasının her yerinde okunabiliyordu. Hatta bu devirde İstanbul’dan kalkıp Afganistan’ın Herat şehrine giden Osmanlı edip ve şairleri, oradakilerle rahat bir şekilde sohbet edebiliyordu. Yani kültür birliği vardı.

LATİN ALFABESİ

Osmanlı İmparatorluğu’nun tarihe karışması ile 1928’den beri Türkiye’de de kullanılan Latin başka bir ifade ile Roma alfabesi, antik Roma tarafından Latince yazmak için kullanıldı. Görsel olarak Eski Yunan alfabelerine benzer.

Aşağı Volga bölgesinde yaşayan Kuman (Kıpçak) Türkleri arasında Hristiyanlığı yaymaya çalışan Fransiskan misyonerleri Türkçe öğrenerek dinî metinleri Kıpçak Türkçesine çevirmişler ve bunları Latin harfli Codex Cumanicus adı verilen bir kitapta toplamışlardır.

KİRİL YAZISI

Kiril alfabesi, Doğu Ortodoks inancının Slavca konuşan halkları için MS 9-10. yüzyılda geliştirilen yazı sistemidir. Şu anda 50’den fazla dilde bilhassa Belarusça, Bulgarca, Kazakça, Kırgızca, Makedonca, Rusça, Sırpça, Tacikçe (Farsça lehçesi), Türkmence, Ukraynaca ve Özbekçe olmak üzere birkaç alfabeden biri olarak kullanılmaktadır.

Geçtiğimiz asırda Arap alfabesini kullanan, bugünkü Orta Asya Türk Cumhuriyetleri ve Kafkasya bölgesinde yaşayan Türk asıllı topluluklara Ruslar tarafından zorla kabul ettirildi. Yazı ilk defa Çuvaşlara (Saha Türkleri) dayatıldı. 14. yüzyılda Arap harflerini kullanan Müslüman Volga Bulgarlarının torunları olan Çuvaşlar arasına 18. yüzyılın başlarında Hristiyanlığı yaymak için giden Rus misyonerleri bu dili Rus harfleri ile yazdılar.

Amerikalı strateji uzmanı Paul Bernard Henze, bu hususta şunları kaydediyor: “Komünist Rusya, Rus olmayan milletlerinin kültürel hürriyetini gittikçe daralttı. Onlara daima şüphe ile baktı.” (Bilal N.Şimşir-Türk Yazı Devrimi)

Zira Rus idareci ve müsteşrikleri (şarkiyatçı) istila ettikleri bir coğrafyada uzun süreli kalmanın yegâne yolunun kültür emperyalizmi olduğunu çok iyi hesap etmişlerdi. O bölgede yaşayan insanları kendilerine benzetip aynı dili konuşur hâle getirmedikçe kolay yönetemeyeceklerini biliyorlardı. İşte yirminci asırda hâkimiyeti altına aldıkları, kendinden olmayan milletlere Kiril alfabesini dayattı. Gayeleri onları kolayca Ruslaştırmak ve nihayetinde yutmaktı. Meşhur Rus Türkolog Prof. N. A. Baskakov bu hususu şöyle itiraf ediyor:

“Arap alfabesi bazı halklar tarafından kullanıldı. Kiril harfleri yalnız onların gelişmesini sağlamakla kalmadı, aynı zamanda Rusçayı ilerletmelerine, Rus kültürünü benimsemelerine de büyük yardımı dokundu(!)…” Koskoca bir yalan olarak tarihe geçti.

Yine Sovyet devlet adamı ve devrimci, Samed Ağamalioğlu da şöyle diyor: “Moskova’nın böyle bir karar vermesi sadece idaresi altında yaşayan Türk halklarını birbirinden uzaklaştırmak değil, aynı zamanda bize göre onların Türkiye ile olan bağlarını koparmaktı.” (Mehmet Can-SSCB Hâkimiyeti Altındaki Türk Topluluklarında Yapılan Alfabe Değişikliklerinin Türk Kültürüne Etkisi-Akçağ Yayınları)

ALFABE NEDEN DEĞİŞTİRİLİR?

Alfabe bir milletin dinî ve sosyal hayatına bağlı çok önemli bir kültür unsurudur. Bu yüzden alfabe değiştirmek milletler için tarihî değişmenin başlangıcı sayılmıştır. Bu hususta Japon Profesör Takata şunları kaydediyor:

“Bizim Japonların zayıf zamanlarında düşmanlarımız aramıza sızmışlar, kendi bozuk fikirlerini yaymak için durmaksızın milletimizin içine ayrılık tohumu ekmekteler. Her yerde fitne uyandırmak için çareler aramakta ve her nevi sebeplerle teşebbüs etmekte asla ve kata tereddüt etmiyorlar; maksatları bizi birbirimizden ayırmak, bu suretle kuvvetimizi azaltmak, nihayet bizim ruhumuza tasallut ederken akıbet bizi kendilerine esir etmekten başka bir şey değildir. Şimdi o bedler (kötü) bizim iki bin seneden beri kullanmakta olduğumuz yazımıza tasallut etmek istiyorlar. İnsanların avam kısmına karşı birtakım deliller ile bizim hiyerogliflerimizin ağır/zor olup okumak-yazmak için başka bir hurufat kabul etmemizi tavsiye ediyorlar.

MAKSATLARI BİZİ BÖLMEK

Doğru, bugün dahi kullanmakta olduğumuz hiyeroglif esasen bizim kendi hurufatımız değildir, biz iki bin seneye yakındır bunu kullanmaktayız. Şimdi âdeta bizim kendi malımız, hukukumuz gibi olmuştur. Zira biz pek çok ilave ve ıslahatta bulunmuşuz. Bugün milyonlarca kitap bizim lisanımızda bu harflerle basılmıştır. Elli milyondan fazla ahali bu harflerle okuyup yazıyor. Hiç bunu (başka harflerle) değiştirmek mümkün olur mu? Bunun mümkün olmayacağını o bedbinler de bilirler, onların maksatları zaten bizi bölmek, bunun için ortalığa bu gibi bir meseleyi çıkarmışlar, bizim Avrupa-perest akılsız ahmaklarımız, olup olamayacağını, fayda ve zararı düşünmezler, yalnız o bedbinlerin sözlerine kapılırlar. Bunlar hep körlerdir, onların bu sözlerine itibar olunmaz. Onlar vatan düşmanlarıdır, zira düşmanların sözüne kapılmışlar.” (Abdureşid İbrahim-Âlem-i İslam)

KÜTÜPHANELER BİR GECEDE TUĞLA YIĞININA DÖNDÜ

Cemil Meriç de Türkiye’de yaklaşık bin yıldan fazla kullanılan Arap alfabesinin kaldırılmasını şöyle değerlendiriyor: “Harf inkılâbından sonra kütüphanelerimiz bir gecede tuğla yığınına dönmüştür. ‘Arap alfabesi zordu, okuma yazma öğrenilmiyordu’ deniliyor. Kolaylığın ilerleme ile alakası var mı? Alfabenizin öğrenilmesi zor ise değiştirmezsiniz, ıslah edip ona göre bir öğretim sistemi tatbik edersiniz. Japonlar hâlâ dünyanın en sıkı eğitim sistemlerinden birine sahip olduklarından gurur duyarlar. Latin alfabesine göre öğrenilmesi zor olan dilleriyle Latin alfabesi kullanan birçok Avrupa ülkesinden fazla sanayileşmiş olmaları bunun delilidir.” (Mustafa Armağan-Harf İnkılabı Halkın Tarihle Münasebetini Kesmeye Yaradı-Derin Tarih dergisi)

BASİT ESKİ METİNLERİ OKUYAMIYORUZ

Türkiye’de bir lise öğrencisi, tarihî eserlerin üzerindeki ve Osmanlı Devlet Arşivi’ndeki basit metinleri okumaktan âciz. Günümüzde hâlâ Arap alfabesini kullanan Afganistan, İran ve Doğu Türkistanlı bir genç İstanbul’da Osmanlı çeşmeleri üzerindeki metni şakır şakır okuyor. Biz ise hayranlıkla bakıyoruz. Bu ne yaman tezat? Diğer taraftan bir Rus Tolstoy’u, bir İngiliz Shakespeare’i, bir Fransız Victor Marie Hugo’yu ve eserlerini anlıyor. Bu durumu Sâmiha Ayverdi şöyle ifade ediyor:

“İngiliz milletine Shakespeare’i edebiyat ve tarihlerinden silmek şartıyla Hindistan’ı kazanmayı tekrar teklif etseler, hiçbir İngiliz vatandaşı milletlerinin iftiharı olan büyük şairlerini feda edip, yerine altın kaynağı olan Hindistan’ı istemez. Hâlbuki biz evlatlarımıza değil Fuzuli’yi, Nedim’i, Baki’yi okutup, anlatamayız.”

ECDAT ESERİNİ OKUMAKTAN ACİZ KAÇ MİLLET VAR?

Peyami Safa da şunları söylüyor: “Yeryüzünde millî kütüphanelerindeki eserlerin dilini ve harflerini bilmeyen, bunları okumaktan âciz bir tek millet var mıdır? Tarihinden, edebiyatından, ilmî, felsefî ve dinî eserlerinden, millî kültür hazinelerinden haberi olmayan bir milletin bir toprak parçasında rastgele toplanmış bir kuru kalabalıktan farkı nedir? Avrupalılar okullarında Shakespeare’e, Milton’a, Schiller’e, Voltaire’e dair bilgi verirken talebeye bu okul kütüphanesindeki eserleri de okutur. Bir kitabın bir parçası değil, tamamı okutulur. Bugün 20 yaşlarında Türk genci Naima’yı, Fuzuli’yi, Cevdet Paşa tarihini orijinalinden okuyamaz.” (A. Özkul-Medeniyetimizle Kesilen İrtibatı Yeniden Kurmak-Keşkül Dergisi)

KÜTÜPHANELER ÖRÜMCEKLERİN YUVA YAPTIĞIRAFLARA DÖNDÜ

Meşhur İngiliz tarihçisi Arnold J. Toynbee “A Study History” isimli kitabında harf inkılâbını değerlendirerek “Türkler harf inkılâbıyla, kendi kaynaklarına el atma hususunda yabancılardan farksız oldular. Bundan sonra Türk kütüphanelerini yakmaya lüzum kalmamıştır. Çünkü harf inkılâbı ile bu hazineler, örümceklerin yuva yaptığı raflarda kapanıp kalmaktan başka bir şeye yaramayacaktır” ifadelerini kullanıyor.

Emre Aköz de bir yazısında özetle şunları ifade ediyor: “Japonya, Çin, Hindistan, Rusya, Yunanistan, İsrail. Bu ülkelerin hepsi küresel ekonominin küçüklü büyüklü üyeleri... Yani dünyayla bütünleşme konusunda temel bir problemleri yok. Ancak çarpıcı bir ortak noktaları var. Hiçbirinin alfabesi ötekine benzemiyor.”

Tarihî ve kültürel zenginliğimiz; arşiv ve kütüphanelerimizin incelenmesi ecdat dilinin bilinmesi ile mümkündür. Ancak Türkiye’de Arap harfleri ile yazılmış eserleri okuyup inceleyecek pek az kimse vardır. Bunun için bu alfabeyi bilen uzman gençler yetiştirmelidir. Bu suretle medeniyetimizin öğrenilmesi istikbalimize katkı sunması bakımından fayda mülahaza edecektir.

.

Fatımileri savaşmadan tarihe gömen sultan

7 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :7 Ocak 2024 01:34

A -

A +

Mehmet Fatih Oruç

Araştırmacı yazar

Kudüs’ün fethi ile şan kazanan Selahaddin Eyyubi, en az bu zafer kadar mühim başka büyük başarı da elde etti. Ehl-i sünnetin yılmaz bir müdafisi olan Sultan Selahaddin, Şii Fatımi Devletini savaşmadan tarih sahnesinden silmeyi başardı.

Tarihin dönüm noktalarından biri olan Selahaddin Eyyubi'nin hayat hikâyesi, sadece Müslüman âleminde değil, dünya tarihinin akışında da önemli bir yer tutmaktadır.

Selahaddin Eyyubi’nin kurmuş olduğu devlet, bugün ve tarih boyunca sakinliğin ve huzurun pek uğramadığı bölgeler olma özelliğine sahip. Bu sultanlık, deniz aşırı veya bölgede varlığını sürdüren hemen her devletin var olmak adına müdahil olduğu bir bölgede yeşerdi ve büyüdü. Onun devri ise nadir sükûnetin sağlandığı bir dönem olarak tarihe geçti. Kudüs’ün fethi ile şan kazanan Selahaddin Eyyubi, en az bu zafer kadar mühim başka büyük başarı da elde etti. Ehl-i sünnetin yılmaz bir müdafisi olan Sultan Selahaddin, Şii Fatımi Devletini savaşmadan tarih sahnesinden silmeyi başarmış bir sultan oldu.

Askerî dehasının haricinde devrinin fıkıh âlimleri arasında yer aldı. Siyasi ve askerî sahadaki yükselişi ise Nureddin Zengi'nin onu ve amcası Şirkuh'u Mısır'a göndermesiyle başladı. Bu hamlenin arkasındaki temel amaç, İslamiyetin içine nifak tohumları eken Fatımi Devleti'ne son vermekti. Nureddin Zengi için İslam dünyasını birleştirmenin yolu, Fatımi devletini ortadan kaldırmaktan geçiyordu. Mısır da bu stratejinin merkezinde yer alıyordu.

MISIR’DAKİ İKTİDAR MÜCADELESİ VE VEZİR ŞAVER

Mısır’da ise uzun süredir devam eden bir iktidar mücadelesi vardı. Fatımi Devleti'nin zayıf ve bölünmüş durumu, Şaver gibi vezirlerin güç mücadelelerine sahne oluyordu. Şaver, Fatımi halifesi El-Adid için vezirlik yaparken, kendi gücünü artırmak için Haçlılarla ittifak kurmaya bile teşebbüs etmiş, bu da kendi ülkesinden tepki almasına sebep olmuştu.

Mısır’daki bir diğer güç odağı ise Nureddin Zengi’den yardım istedi. Bunu büyük bir fırsat olarak gören Sultan, önde gelen komutanı Şirkuh’u Mısır’a gönderdi. Kısmi başarı elde edilse de tam netice alınamadı. Bir müddet sonra çıkılan ikinci seferde ise Selâhaddin de vardı. Vezir Şaver ise kendisine yapılan bu hamleye, Kudüs’ten Amori’yi yardıma çağırarak karşılık verdi.

Şirkuh hızlı davrandı ve Şaver’in muhalifleriyle de iş birliği yaptı. İskenderiye ve Orta Mısır’ı kısmen ele geçirdi. Nihayetinde 1168 senesinde yapılan El-Bâbeyn muharebesinde, Şirkuh karşısındaki müttefik kuvvetleri mağlup etti. Selahaddin Eyyubi ise gösterdiği başarıyla geleceğin büyük komutanlarından olacağını gösterdi.

ŞİRKUH VE SELAHADDİN EYYUBİ TEKRAR MISIR’A GİDİYOR

Şirkuh’un Suriye’ye dönmesini fırsat bilen Şaver, tekrar Mısır’a girdi. Sultan Nureddin Zengi ise eline geçen bu fırsatı kullandı. Mısır’a harp ilan edip Şirkuh’u ve yeğeni Selahaddin’i başına getirdiği orduyu Şaver’e karşı gönderdi.

Vezir bu durum karşısında tekrar haçlılardan yardım istemek zorunda kaldı. Kudüs kralı da ordusu ile yardıma geldi. Selâhaddin Eyyubi, iki bin civarında askeriyle büyük bir başarı göstererek Haçlı ordusunu geri çekmek zorunda bıraktı. Yoluna devam eden Selâhaddin, Nil Nehri’ni geçerek İskenderiye’yi ele geçirdi.

Fakat Haçlıları vergi ödemek şartıyla ikna eden Şaver, müttefik ordusuyla İskenderiye’yi geri almak için kuşattı. Üç ay süren kuşatma sonunda Selâhaddin Eyyubi, Suriye’ye salimen dönmek şartı ile kaleyi teslim edeceğini bildirdi. Haçlı kralı kaleden bir ordu çıkmasını beklerken, yüz yaralı askerin çıktığını görünce şaşırdı. Hayretinden Selâhaddin Eyyubi’yi çadırına davet etti. Kısa bir müddet Hristiyanların arasında kalan büyük komutan, haçlı kumandanların birbiriyle rekabetlerini ve askerî plânlarını yakinen anlamış oldu.

Bu sırada Fatımi vezir Şaver, sırf gücünü korumak adına haçlılara Kahire’de bir çarşı ve garnizon kurma sözü verdi. Ancak bu onun sonu oldu. Çünkü ülkenin savunmasız durumunu gören Kudüs kralı, Mısır’a saldırdı. Fatımi hükümdarı ise hemen Nureddin Zengi’yi yardıma çağırdı. Bunun üzerine Selâhaddin Eyyubi ile amcası Şirkuh tekrar Mısır’a doğru hareket ettiler.

MISIR VEZİRİ, HÂMİ-İ İSLAM SELAHADDİN EYYUBİ

Selâhaddin Eyyubi ve Şirkuh, önüne çıkan askerî birlikleri perişan ederek hızlı bir şekilde Kahire önlerine kadar geldiler. Haçlı ordusu geri çekilmek zorunda kaldı. Şaver ise son çareyi tuzak kurmakta buldu. Fakat bu durumu fark eden Şirkuh ve yeğeni, durumu Fatımi hükümdarına bildirince, Şaver halifenin emriyle idam edildi. Yerine ise Şirkuh tayin edildi. Böylece Fatımi Devleti’nde ve Mısır’da idare fiilen Türklerin eline geçmiş oldu.

Şirkuh’un bir-iki ay sonra vefat etmesi üzerine ise zaten amcası adına işleri yürüten Selâhaddin Eyyubi vezirliğe getirildi. Mısır hükümdarına vezir olan Selâhaddin, daha önceden kafasına koyduğu hamleleri hızlı bir şekilde uygulamaya koydu. Hapishaneleri medreseye çevirdi ve yeni medreseler açtırdı. Ehl-i sünnet itikadının halka anlatılması için emirler verdi. Bunun için Mâverâünnehr ve Horasan’dan âlimler getirdi. Onların ve talebelerin ihtiyaçlarını sağladı. Dinî hükümlerin harfiyen uygulanmasına çalıştı. Zulüm ve adaletsizliğe son verdi. Vezir Şaver’in şehrin içine yerleştirmiş olduğu Haçlı garnizonunu çıkarttı ve “Hâmi-i İslam” unvanını aldı. İhtiyaç sahiplerinin isteklerini yerine getirerek onların gönlünü kazandı. Halk onun adaletine ve iyiliklerine hayran olup Ehl-i sünneti benimsemeye başladılar.

Selahaddin Eyyubi, bütün bunları yaparken Fatımilerin itimadını da sarsmamaya çalışıyordu. Çünkü askerî üstünlük onda değildi. Bu sebeple karargâhı kuvvetlendirmeye başladı. Kritik noktalara kendi komutanların yerleştirdi. Bütün bunları yaparken Halife El-Adid’in nüfuzunu kullanıyordu. Bir müddet sonra bu durumu fark eden halife, bir suikast ile onu öldürtmeye çalışsa da Selahaddin Eyyubi’nin saraya yerleştirdiği casusları vasıtasıyla suikasttan kurtuldu.

Bu sıralarda Frenklerle Bizanslılar Mısır’a saldırdı. Büyük komutan bunu da defederek mühim bir zafer kazandı. Sonrasında Nureddin Zengî’ye haber gönderen Selâhaddin, babası ile akrabalarını yanına getirttirdi. Mühim makamlara onları geçirerek, desteklerini aldı. Muhaliflerini bertaraf ederek, iktidarını sağlamlaştırdı. Devlet erkanının da onun yanında yer almasıyla, El-Adid’in nüfuzuna da ihtiyacı kalmadı. Böylece adım adım, Fatımi iktidarının sonunu getirmiş oldu.

FATIMİ HANEDANLIĞI TARİHE KARIŞIYOR

Nureddin Zengi’den gelen emirle hutbelerden Fatımi halifesinin ismi kaldırılıp Abbasî halifesinin adı okutuldu. Uzun zamandır hasta olan Fatımi hükümdarı El-Adid’in ölmesiyle de Fatımi hanedanlığını fiilen tarihe karışmış oldu.

Zengi Devleti adına arka arkaya yapmış olduğu fetihlerle halkın gönlünde taht kurdu. Tam bu sıralarda Sultan Nureddin vefat edince, Suriye’de iç karışıklık çıktı. Bu gaileyi de bertaraf eden Selahaddin Eyyubi, 1171 senesinde Abbasî halifesi tarafından saltanatın tasdik edilmesiyle kendi hutbe okutmaya başladı. Böylece Eyyübi Devleti de kurulmuş oldu.

Sultan olduktan sonra da Ehl-i sünnet düşmanları ile mücadelesini artıran Selahaddin Eyyübi, Bâtınilerin üzerine de yürüdü ve büyük kısmını ortadan kaldırdı. Haçlılara karşı büyük başarılar elde etti. En meşhur zaferi, 1187'deki Hittin Muharebesi'ydi. Bu savaş aynı zamanda Kudüs'ün Haçlılardan geri alınmasının da yolunu açtı. Kudüs Fatihi olmasıyla da Selahaddin'in İslam dünyasındaki şanını arttırdı. Bu zaferler ise İslam dünyasının birleşme simgesi hâline geldi.

İslamiyeti ve Ehl-i sünneti tesisi etmek adına planları olan büyük sultan, uzun zamandır devam eden hastalığının artması neticesinde yatağa düştü ve 1193 senesinde Kur’ân-ı kerim dinleyerek vefat etti. Yirmi beş senelik vezirlik ve sultanlık hayatı, hep İslâmiyet’e ve Ehl-i sünnete hizmetle geçti. Tarihte pek nadir yetişen şahsiyetler arasında yerini aldı…

.

Emsile bilen Türkçeyi bilir

7 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :7 Ocak 2024 01:32

A -

A +

Cüneyt Apal
İlahiyatçı yazar

Emsile’yi iyi öğrenen birisi mesela misafir kelimesinin sefer kökünden, makul kelimesinin akıl kökünden, makbulün kabulden geldiğini hemen anlar. Kelime köklerine aşina olan, Türkçeyi de doğru anlar, konuşur ve yazar. Kelimelerin sihirli dünyasına girerek zevk ve hayranlık duyar.

Dilimizdeki binlerce kelimenin Arapça veya Farsça orijinli olduğunun farkında bile değiliz...

Türklerin İslamiyeti kabul etmeleri ile birlikte Arapça ve Farsçadan oldukça fazla kelime, Türk diline girmiş ve Türkçeleşmiştir. Bugün gerek konuşurken gerek yazarken kullandığımız bu kelimelerin birçoğunun Arapça veya Farsça orijinli olduğunun farkında bile değiliz. Bu Arapça kökenli kelimeleri yakından tanıyabilmek için ise en başta “Emsile” isimli kitabı okumak gerekir.

EMSİLE KİTABI NE İHTİVA EDER?

Klasik Arapça tahsilinin iki safhası vardır. Birinci safhası olan sarf’ta (morfoloji) kelime çekimi, ikinci safhası olan nahiv’de (sentaks) ise cümle bilgisi işlenir. Sarf ilminde sırasıyla Emsile, Bina, Maksud; nahiv ilminde ise Avamil, İzhar, Kafiye kitapları okunur.

Bu kitapların en meşhuru ve ilk başta okunanı Emsile kitabıdır. Osmanlı devrinde hemen her eğitim müessesinde bu kitap okutulmuştur. Küçük bir el kitabı mahiyetinde olan bu eserin müellifi tam olarak bilinmemekle birlikte aslını Hazreti Ali’nin meydana getirdiği rivayet edilmektedir.

Bu kitapta üç harfli bir fiil kökü alınır ve Arapça fiil kökü yirmi dört farklı kalıpta “tasrif olunur”, yani çekilir. Bu çekimlerin misalleri bulunduğu için bu ismi almıştır. Emsile, misaller demektir.

İlk öğrenilen fiil “nun”, “sad” ve “ra” harflerinden oluşan “na-sa-ra” fiilidir. Arapçada fiil köklerinin büyük ekseriyeti üç harften oluşur. Bu üç harfli fiillerin çekiminde fiilin kökünde bulunan üç harfi kullanırız. Çeşitli ilave ve hareke değişimleri ile aynı kökten kelime türetme yapılır. İlk misalimiz olan “nasara”, “O yardım etti” manasına gelir. Hatta Emsile’nin ilk dersinde hoca “Men kaale ‘nasara’, nasarahullah” diyerek talebeye moral verir. Manası “Kim ‘nasara’ dedi, Allah ona yardım etti” demektir. Kitapta örnek fiil olarak başka bir fiil yerine “yardım etti” manasındaki “nasara”nın kullanılması da ayrıca kültür dünyamıza ciddi bir mesajdır.

Emsile ikiye ayrılır; Emsile-i muhtelife ve Emsile-i muttaride. Emsile-i muhtelifede bir fiil kökü yirmi dört farklı kalıpta çekimlenir. Bu yirmi dört kalıptan bazıları şunlardır: Nasara (O yardım etti), yeNSuRu (yardım ediyor), NaSRan (yardım etmek), NaaSiRun (Yardım eden kişi), meNSuuRun (Yardım edilen şey), lem yeNSuR (o yardım etmedi), uNSuR (Yardım et). (Kelimenin kökünde bulunan -nun, -sad ve -ra harfleri, daha iyi anlaşılsın diye yukarıdaki örneklerde büyük harflerle gösterilmiştir. Ayrıca daha iyi anlaşılsın diye -â şeklinde kullanım yerine -aa kullanımı tercih edilmiştir.)

Emsile-i muttaride de ise bu yirmi dört kalıbın her birinde şahıslara göre ayrı ayrı çekimler daha yapılır. Mesela NaSaRa (O -bir erkek- yardım etti), NaSaRaa (İki tane erkek yardım ettiler), NaSaRuu (Onlar -İkiden fazla erkek- yardım ettiler),

NaSaRat (O -bir kadın- yardım etti), NaSaRataa (O -iki kadın- yardım etti), NaSaRne(Onlar -İkiden fazla kadın- yardım etti),

NaSaRte (Sen -bir erkek- yardım ettin), NaSaRtümaa (Siz -iki erkek- yardım ettiniz), NaSaRtüm (Siz -ikiden fazla erkek- yardım ettiniz),

NaSaRti (Sen -bir kadın- yardım ettin), NaSaRtümaa (Siz -iki kadın- yardım ettiniz), NaSaRtünne (Siz -ikiden fazla kadın- yardım ettiniz)

NaSaRtü (Ben yardım ettim), NaSaRnaa (Biz yardım ettik). Yirmi dört kalıp ve şahıslara göre bunun on dört hâli bu şekilde devam eder.

Mesela Arapçada “ketebe” fiili “kef”, “te” ve “be” harfleri ile yazılır. KeTeBe (O -bir erkek- yazdı), KeTeBtüm (O -ikiden fazla erkek- yazdılar), yeKTuBu (O -bir erkek- yazıyor), teKTuBu (O -bir kadın- yazıyor), lem teKTuB (Sen -bir erkek- yazmadın) gibi türetme şekilleri vardır. Ketebe kökünden türeyen ve şu an Türkçede kullanılan KâTiB, meKTûB, KiTâB, KüTüB, meKTeB gibi kelimeler hep bu üç harfin Emsile’ye göre tasrifinden (çekilmesinden) elde edilir.

Emsile’nin Türkçedeki yaygınlığını göstermek için aynı metotla bazı misaller vermek faydalı olacaktır. Mesela Emsile’nin yirmi dört kalıbından on beşincisi ism-i mekândır. Yani yer ismidir. Burada fiil kökünün başına “mim” harfi getirilir ve devamında diğer harflerin harekelerinde bazı değişiklikler yapılır. meNSaRun, yardım edilecek yer manasına gelir. Aynı kalıbı secede kökünde tatbik ettiğimizde meSCiDun (secde edilecek yer), celese (o oturdu) kalıbında tatbik edersek meCLiSun (oturulacak yer), ketebe fiilinde tatbik edecek olursak meKTeBun (Yazı yazılacak yer) gibi Türkçemizde de kullanılan kelimeler türemiş olur.

Emsile’nin dördüncü kalıbı ism-i fail’dir. Mana olarak o işi yapan kimseyi karşılar. İlk harften sonra med harflerinden elif getirilir ve son iki harfin harekesinde bazı değişimler olur. Misal olarak NaaSiRun yardım eden kişi manasına gelir. ŞaaKiR, şükreden kişi manasına, AaLiM bilen kişi manasına, HaaKiM hükmeden manasına, SaaCiD secde eden manasına gelir.

Arapçaya müfred (tekil) kelimeler cemi (çoğul) yapılırken bütün kelimelerde Türkçedeki gibi sonuna -lar, -ler ekleri getirme tarzında bir usul tatbik edilmez. Pek çok kelime yine kök harfleriyle çekilerek çoğul yapılır. Mesela ZaaLiM kelimesinin çoğulu ZaaliMuuN gelir. Bu düzenli çoğuldur. Bir de kırık çoğul vardır. Mesela GaRiB kelimesinin çoğulu GuRaBa’dır. ÂLiM kelimesinin çoğulu ULeMâ’dır (ikisi de ilim kökünden gelir ki -ayn, -lam ve -mim harfleri kök harflerdir). İSiM kelimesinin çoğulu ESMaa’dır (kökü -elif, -sin ve -mim harfleridir). MiSaL kelimesinin çoğulu eMSiLe’dir.

HıFZ, muHaaFıZ, muHaaFaZa, HaaFıZ, maHFeZ, HaaFıZa hep HaFeZa kökünden gelir.

NaZaR, maNZaRa, NâZıR;

ZâLiM, maZLûM, ZuLüm;

KâTiL, maKTûL, KıTaL;

DeRS, MüDeRriS, teDRiSat, meDReSe;

VeLeD, eVLaD, meVLiD, teVeLlüD, VaLiDe;

HüKüM, HaKiM maHKuM, muHaKeMe, maHKeMe hep aynı kökten gelir. Buna dair binlerce örnek verilebilir. Bu örnekler İslam harfleri ile yazıldığında ve okunduğunda daha iyi anlaşılacaktır.

Emsile’yi iyi öğrenen birisi mesela misafir kelimesinin sefer kökünden, makul kelimesinin akıl kökünden, makbul kelimesinin kabul kökünden, mahzun kelimesinin hüzün kökünden vs. yüzlerce meşhur kelimenin hangi köklerden olduğunu bir bakışta anlar.

Bunları öğrenmek zor değildir. Eskiden orta mektepten itibaren Türk talebelere öğretilirdi. Bu kökleri bilen, Türkçeyi de doğru anlar, konuşur ve yazar. Kelimelerin sihirli dünyasına girerek zevk ve hayranlık duyar.

SADECE DİL ZEVKİ İÇİN Mİ?

Arapça öğrenmek ve öğretmek aynı zamanda ibadettir. İbni Âbidîn, beşinci ciltte diyor ki: “Arabî, lisan-ı Cennetdir. Diğer lisanlardan efdaldir.”

Seyyid Abdülhakim Arvasi Efendi de ilim öğretmeye ve öğrenmeye çok ehemmiyet verirdi. Ömrünün son zamanlarında bile az da olsa talebe okutmuştur. Bilhassa Arapça öğrenilmesini arzu ederdi. Emsile’nin ehemmiyetini belirtmek için “Emsile bilenle bilmeyen arasındaki fark, insanla dört ayaklı iki kulaklı arasındaki fark gibidir” demiştir. Son zamanlarındaki talebesine Emsile’den sonra Avamil okutur; diğer kitaplarla uğraştırmadan metne başlatırdı. “Avamil’i misalleriyle bilen âlim olur” derdi.

Kadıköy müftüsü Ahmed Mekki Efendi şöyle buyurmuştur: “Babam beni okuturdu. Arapça fiil çekimlerini çalıştırırken, Kur’an-ı kerimde geçen her fiili, Fâtiha’dan Nas sûresine kadar, muhtelife olsun, muttaride olsun, bin defa tekrar ettirirdi. Kendisi bizzat tespihle sayar, kimseye itimat etmezdi’ buyurdu.” (Hayatı ve Hatıralarıyla Seyyid Abdülhakim Arvasi)

Hakikat Kitabevi’nin bastırdığı ve yıllardır dünyanın muhtelif memleketlerine bedelsiz gönderdiği “Merah ve İzzi” isimli bir kitap var. Merah, İzzi, Maksud, Bina, Emsile, Avamil, Kafiye ve İzhar kitaplarını ihtiva ediyor. Emsile kitabı bu kitabın içinde yirmi iki sayfalık bir yer tutar. Harfleri bilen bir kimse iyi çalışarak Emsile kitabını bir haftada bitirebilir ve diğer kitaplara geçebilir. Böylelikle hem Türkçede kullandığı Arapça kökenli kelimelerin köklerini bulabilir ve aynı kökten türeyen başka kelimelere ulaşır hem de bir metinde karşısına çıkan bilmediği bir kelimenin manasını lügate bakmadan çözebilir. Merakı olan bu kitabı temin edip bilen bir hoca bularak bu kıymetli ilimleri tahsil edebilir.

.

Eğitim anne karnında başlıyor

14 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :14 Ocak 2024 01:15

A -

A +

Numan Aydoğan Ünal
İhlas Vakfı Türk Dünyası Koordinatörü

Aile sağlam olunca tabii ki millet de sağlam olur. Ancak günümüzde, iş hayatındaki sosyal ve psikolojik sıkıntılara maruz kalan kadınların hem kendileri hem de bebekleri menfi şekilde etkilenmektedir. Bu sebeple, özellikle evinin dışında çalışan hamile kadınlar ile bebekleri büyük risk altındadır.

Bir milletin istikbali, sağlam bir aile yapısına ve sıhhatli nesillerin yetişmesine bağlıdır. Bu özelliklere sahip Türk milleti asırlar boyu mesut, huzurlu bir hayat sürmüştür. Aile, millet sağlam olunca tabiî ki devlet de sağlam olur. Arşiv kayıtlarına göre Osmanlı Devleti’nde kadın cinayetleri, boşanmalar hemen hemen yok gibidir. Ama günümüzde ise maalesef her gün artarak devam etmektedir. TÜİK’in son datalarına göre Türkiye’de boşanan çiftlerin sayısı 2021 yılında 175 bin 779 iken 2022 yılında 180 bin 954’e çıktı. Bin nüfus başına düşen boşanma sayısını ifade eden kaba boşanma hızı 2022 yılında binde 2,13 olarak gerçekleşti.

Öte yandan yapılan araştırmalara göre annenin sosyal hayatı, huzuru, bebeğinin sağlığına da tesir etmektedir. Günümüzde, iş hayatındaki sosyal ve psikolojik sıkıntılar, kadınların hem kendilerini hem de bebeklerini etkilemektedir. Bu sebeple, özellikle evinin dışında çalışan hamile kadınlar ve bebekleri büyük bir risk altındadır.

Bahsi geçen konuda, Prof. Dr. Firdevs Güneş, Prof. Dr. Gülbin Gökçay ve Dr. Bernard Stahl’ın dikkat çekici mülakat ve makaleleri vardır.

EĞİTİMİN ÖNEMİ

Prof. Dr. Firdevs Güneş diyor ki: “Son yapılan araştırmalara göre anne karnındaki bebekler ses ve dokunma gibi uyarılara cevap veriyor. İkinci ayından itibaren annesinin seslerini dinlemeye başlıyor. Beşinci ayından itibaren de bütün sesleri dinleme ve öğrenme kabiliyetine kavuşuyor. Bebek doğuncaya kadar annesinin sesini, sözlerini, kalp atışını, mide hareketlerini dinliyor. Gün boyu düzenli olarak annesinin kalp atışlarını duyarak besleniyor, uyuyor, öğreniyor. Annesinin kalp atış sesleri bebekte güven oluşturuyor, rahatlayıcı bir etki yapıyor. Doğduktan sonra da bu sesleri özlüyor. Bu bakımdan bebeklerin sağlıklı gelişmeleri için kucakta ve sırtta annenin kalp atışlarını duyacak şekilde taşınması gerekiyor.

Anne karnında bebeğin eğitimi, sosyal ve akademik kabiliyetinin gelişmesinde de önemli rolü bulunuyor. Bebeğin matematik anlayışını gelişmesi için rakamlar, sayılar söyleniyor, toplama-çıkarma işlemi yapılıyor. Hatta ilkokul matematik kitapları okunuyor, geometrik şekillerden bahsediliyor. Bunlar bebeğin beyninin büyük bir kısmını aktif hâle getiriyor.

Eskiden erken doğan bebeklerin sinir sisteminin yeterli gelişmediği için acıyı hissetmedikleri zannediliyordu. Yeni yapılan araştırmalar, erken doğan bebeklerin de acıya duyarlı olduğunu gösteriyor. Erken doğan bebeklerin ağrı hissettiğini gösteren belirtiler tespit edilmiştir. Mesela yetişkinlerde olduğu gibi gözleri sıkma, kaşları kaldırma, ağız ve yüz hareketleri, ağlama gibi…

Son yıllarda yapılan araştırmalara göre, hamile kadınlara programlı, düzenli eğitim vermek gerekmektedir. Bazı ailelerde bu eğitim tabii olarak yerine getiriliyor. Aile içindeki konuşmalar, sohbetler anne karnındaki bebeğin eğitimi için yeterli olmaktadır. Ancak son senelerde ülkemizdeki sosyal ve ekonomik gelişmeler, çalışan anne sayısının artması ile pek çok anne adayı, bebeğine gerekli dil eğitimi için zaman bulamamaktadır. Hamilelik süresince anne ve babalar aralarında hiç münakaşa, tartışma yapmamalı, anne, karnını eliyle okşayarak bebekle konuşmalı, sohbet etmeli, ninni, hikâye söylemeli, şiir okumalıdır.”

BEBEĞİN BESLENMESİ

Bebeklerin beslenmesi üzerinde de son yıllarda çok önemli araştırmalar yapılıyor. 25 yıldır anne sütü üzerinde araştırmalar gerçekleştiren Dr. Bernard Stahl, ilk altı ayda sadece anne sütü ile beslenmenin bebeğin bağışıklık ve beyin gelişimi, obeziteden ve kanserden korunma açısından son derece önemli olduğunu belirterek, şunları kaydediyor:

“Dünya Sağlık Teşkilatı” iki yaşına kadar anne sütüne devam edilmesi gerektiğini bildiriyor. Anne sütü taklit edilemez “sihirli bir sıvı”dır. Hiçbir gıda, anne sütünün yapısına sahip olamaz. İçinde bebeğin ihtiyacı olan proteinler, vitaminler, bağışıklığını geliştiren prebiotikler, şeker, yağ ve su var. Anne sütünün içinde bin farklı protein bulunuyor. Biz bunların sadece yüz tanesini çözebildik. Süt sabit bir yapıda değil. Zamanla bebeğin ihtiyaçlarına göre vitamin, protein yapısı değişiyor. Sütün yapısı da aynı emzirme sırasında bile farklı oluyor. Emzirmenin ilk anındaki süt muhtevası ile bitiş sırasındaki yapı değişiktir. Hatta kız ve erkek çocuk için bile anne sütünün yapısı aynı değildir. Anne sütünün yetmediği durumlarda bebeklere inek veya keçi sütü vermek uygun değildir…

Bu konuda Prof. Dr. Gülbin Gökçay şunları kaydediyor:

“Eskiden beri çok emzirmenin annede kemik erimesine sebep olduğu zannedilirdi. Hâlbuki son yapılan araştırmalara göre anne ne kadar çok emzirirse, kemik erimesi o kadar az oluyor. Antikor, insanı mikroplardan korur. Anne sütünde bol miktarda antikor bulunuyor. Doğumdan hemen sonra annenin memesine gelen sütün adı ‘kolostrum’dur (Anadolu’da ağız sütü denir). En fazla antikor bunun içinde bulunuyor. Kanındakinden yüz kat daha fazladır. Çocuğu aşılatmış gibi her şeyden koruyor. Çocuk, müthiş bir güvenlik çemberi içine alınıyor.

Bir kadının emzirme süresi ne kadar uzarsa, meme kanserine yakalanma riski o kadar düşüyor. Ne yazık ki, günümüzde kadınlar artık bir tane çocuk doğuruyor, onu da sadece altı ay emziriyor. Emzirme süresi ne kadar uzarsa şeker hastalığı, bazı bağırsak hastalıkları, hatta şizofreni ihtimali o kadar azalıyor. Anne sütü çok ciddi bir immun modaretördür (bağışıklık düzenleyici.)

Bunlar son beş senede tespit edilmiştir. Eskiden beri de anne sütünün bulaşıcı hastalıklardan koruduğu biliniyor. Bebek, anne sütüyle iki yaşına kadar emzirilmelidir. Anne sütü ile beslenen bebekler daha zeki oluyor. Çocuk ne kadar çok emzirilirse obezite de o kadar azalıyor. Mama, çocuğu şişman yapıyor. Anne sütü çocuğun en iyi gelişmesini sağlıyor.

OLAĞANÜSTÜ BİR VAKA!

Çocuğun ne kadar ihtiyacı varsa, meme o kadar süt yapıyor. Bu olağanüstü bir şey! Çocuk ihtiyaç duydukça anneyi emiyor. Emince de hemen meme ucundan beyne bir uyarı gidiyor. Beyin süt yapımı için iki hormon salgılıyor. Birisi ‘prolaktin’ ve diğeri ‘oksitosin’. Biri sütün yapılmasını, diğeri ise meme ucuna gelmesini sağlıyor. Dolayısıyla çocuk, annesinin memesini ne kadar sık emerse süt o kadar çok üretiliyor.

ENTERESAN BİR VAKA DAHA

1960’lı yıllarda Romanya’da halkın sefalet ve fakirliğinden dolayı, doğum yapan anneler bebeklerini hastanede terk edip gidiyorlardı. Sağlıkçılar bebek terkini önlemek için buna bir çare buldular. Bebek doğar doğmaz annesinin göğsüne koyuluyor; bir defa annesini emmeye başlayınca annesi artık onu terk edemiyor, anne bebeğini alıp hastaneden çıkıyor…”

Prof. Dr. Gülbin Gökçay, bu konuda yaşadığı bir olayı şöyle dile getiriyor: “Kadın doğum kliniğinde öğrencilerle geziyoruz. Yeni doğurmuş annelere ‘Nasıl gidiyor annelik?’ diyoruz. Bir ara, bir anneye ‘Hadi emzir’ dedik, bir problemi var mı anlamaya çalışıyoruz. ‘Hayır emzirmem’ diye tutturdu. ‘Sütün mü gelmiyor?’. ‘Yoo, geliyor ama ben bu çocuğu emzirmeyeceğim!’ Baba da yanında “N’olur yani, bir kere emzirsen” diye üsteliyor, sonunda kadın bize döndü ve ‘Ben bu bebeğimi kız kardeşime vermek üzere söz verdim’ dedi. ‘Bir öncekini de verecektim ama emzirince bağlandım, veremedik. Bir kere emzirince ondan ayrılamıyorsun. Aynı acıyı bir daha yaşamak istemiyorum!..”

RIZIK ALLAHÜ TEÂLÂDANDIR

Peygamber Efendimiz bir hadis-i şeriflerinde ‘‘Eğer siz hakkı ile Allahü teâlâya tevekkül etseniz, kuşlar gibi rızıklandırılırsınız. Onlar aç gider tok dönerler’’ buyuruyor. Allahü teâlânın isimlerinden biri de “Rezzak”tır, yani rızık vericidir. Hud sûresinin altıncı âyetinde meâlen “Allahü teâlânın rızık vermediği yeryüzünde hiçbir mahlûk yoktur” buyuruluyor. “Rızık Allahü teâlâdandır ama insanın da çalışması gerekir” demek de doğru değildir. Çocuk, anne rahmindeyken çalışmaktan aciz olduğu için göbeğinden ona rızk veriyor. Dünyaya gelince bu defa annesinin göğsünden dünyanın en harika gıdası olan süt gönderiyor. Yiyebilecek yaşa gelince dişleri çıkıyor. İnsanın yaşamasında en önemli faktörler hava, su ve güneştir. Zengin-fakir, küçük-büyük herkes bu nimetlerden karşılıksız istifade ediyor.

Büyük İslam âlimi ve evliyası Hasan-ı Basri hazretleri “Basra ahalisinin hepsi benim evladım olsa, buğday tanesi bir dinar olsa, hiç sıkıntı çekmem” buyurmuştur. Başka bir din büyüğü de “Rızık için endişe etmek ahmaklıktır” demiştir.

ANNELERE NE YAPMALI?

Hamile ve bebekli annelere acımalı, merhamet etmeli, karnındaki veya kucağındaki bebekle şefkatle ilgilenmesi için onlara zaman verilmelidir. Bebekler de anne şefkatinden mahrum kalmamalıdır. Bu sebeple anneleri sosyal hayatta, iş hayatında yormamalı, üzmemelidir. Sabahın köründe daha bebeği uyurken kalkarak kalabalık vasıtalarda, ayakta işe gidip-gelen bir anne nasıl huzurlu olabilir; bebeğiyle nasıl ilgilenebilir? Hassaten hamileyken ve bebeği doğunca annenin yeri, sıcak aile yuvası olmalıdır. Araştırmalar gösteriyor ki, yorgun, bitkin, moralsiz anneler ve çocukları, huzurlu ve sıhhatli olmuyor..

.

Medîne’den Türkistân’a inen nûr

20 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :20 Ocak 2024 01:06

A -

A +

Eski rivâyetlerde, mitolojilerde, esâtîrde (mitolojide), masallarda hazîneler gizlenmiştir ve bu hazîneleri ejderhâlar bekler; buralara yaklaşmayı engelleyen tılsımlar vardır. Oraya ulaşmak çok zordur. Bu yol ölüm tehlikesi olan mâcerâlarla doludur.

Bu masalımsı kurgu muhtevâsı hazînelerde, düşüncelerle bile ulaşılması güç hedeflerde olağanüstü kahramanların destânî karakterlerine şâhit oluruz. Bu kahramanlar hep hayâl ürünüdür; insanlar da bunları bilir ama bunları hâlâ yâd etmekten, okumaktan, hattâ film konuları yapmaktan zevk duyar.

Efsâneler bâzen dînî hüviyet de kazanarak yılların hâfızasına mühür vururlar. Bu meyânda Türk, Îran, Hind, Mısır ve Yunan destanlarında dînî bir hüviyet de bulunduğu için, bunlarda yıllara meydan okuyan bir dik duruş görürüz. Modern devir insanları mitolojilerin gölgesinden bile etkilenerek bunların esâtîrî (mitolojik) adlarını özel adlarında, modern kuruluşlarda ve tesislerde yaşatmaya devâm ediyorlar.

TÜRK MİTOLOJİSİ

Türklerin ilk millî destânı “Yaratılış ve Türeyiş” de ilk “büyük tanrı” Kayra Kan (han) Ülgen, Altay Türklerinin en büyük tanrısı olarak gösterilir. İnanışa göre, bu Ülgen Tanrı, yerin yaratılmasından önce suların üstünde kaz gibi uçardı. İnsanı ve dünyâda var olan her şeyi yaratan ve evrenden önce var olan, kâinâtın başını ve sonunu belirleyen Tanrı olarak inanılır. O erlik şeytânı da yaratmıştır. (hâşâ ve kellâ estağfirullâh) (Duran R. Türk Mitolojisi, 2012, R. (Ed ) Mitoloji ve Din Üzerine (Ünite 6) Eskişehir Anadolu Üniversitesi Yayınları)

Ayrıca Türk Mitolojisinde Aan Alakçın Katun, Aan Darkan Katun, Karlık, Kayberen, Kayra Kan, Kut, Suyla, Ülgen, Umay Ana, Ayıısıt, Ayzıt Katun, Utkuuçı, Yağız Yir ve Yayıkh gibi tanrılar ve tanrıçalar da vardı.

Genelde bütün eski kavimler kendilerine gönderilen peygamberlere ulaşamadıkları için veyâ onlara inanmadıklarından kendi sosyal-şuur üretimi olan tanrı ve tanrıçalara inanmışlardır. Biliyoruz ve inanıyoruz ki her kavme bir peygamber görevlendirilmiştir. İşte insanlık başlangıçtan beri ister vahyî dinlere, isterse de kendi sosyal-şuur üretimi bir dîne veyâ bir o dînin tanrı veyâ tanrılarına inansınlar, bunların çoğunluğu, rûhun ölümsüzlüğünü kabûl etmişler veyâ cezâ-mükâfât muhtevâlı fizik ötesi bir kavrama inanmışlardır. Yine mühim bir gerçek de şudur: Her kavim ister vahyî ister sosyal-şuur üretimi dinlere inansınlar, ibâdet etmişler, belli düzenler kurmuşlar, kurban törenleri tertip etmişler (insan da dâhil) ve başıbozuk yaşamamışlardır.

Peki, buradan nereye varabiliriz? “Elest Bezmi”nde bütün ruhlar yaratılmış, insanlar henüz insan sûretine bürünmemiş, ana rahmine ruhlar verilmeden önce Yüce Rabb’imizin varlığını kabûl etmiş ve “şâhit olduk” demişlerdir. İşte bütün bu ilâhî cevher olan rûhun varlığında bu ilâhî sözleşmenin izleri bulunduğu için, ya vahyî dinlerde veyâ tevhîd akîdesine bağlı olan İslâmiyet’in dışındaki insanlar, ruhlarında o sözleşmenin izlerini gayr-i şuurî bir vaziyette idrâk ederek bir tanrı arayışına girmişlerdir.

TEVHÎDE ENGEL FELSEFÎ EKOLLER

Tevhîd akidesi dışındaki insanların bir din ve tanrı arayışı çok eski zamanlardan beri var olan felsefe ekollerinin sisleri arasında kalmıştır. Felsefî ekoller genelde din-tanrı bağlamındaki inanç ve akîdelere set çekerek, bilhassa Dogmatiklerin kozmik, epistemolojik (bilginin kaynağı mes’elesi) ve özellikle de matematik alanındaki teorileri çok eski yıllardan beri insanları etkilemiştir. Özellikle Aristo, 11. asır İslâm dünyâsında îmânî yıkımlara sebep olmuştur. MÖ 400’lü yıllarda yaşayan Sokrat, Plâton ve Aristo’nun etkileri özellikle, Demokritos, Pisagor, Epikür, Heraklitos, Hipokrat, Parmenides ve devâmında aynı etki altında kalan Immanuel Kant, René Descartes, Batlamyus, Copernikus dışında özellikle İslâm Dünyâsı’nda İbni Sînâ, Fârâbî ve İbn Rüşd gibi düşünürler de bu ekolün geniş te’siri altında kalarak aykırı fikirler ileri sürmüşlerdir. Bu tehlikeli akıma set çekmek isteyen büyük İslâm âlimi İmâm Gazâlî hazretleri “Tehâfütü’l-felâsife” (Felsefenin Tutarsızlığı) adlı eseri ile mü’minlerin îmânına sâhip çıkmaya çalışmıştır. Hâlbuki Gazâlî hazretleri, onların ilmî gerçeklerinin çoğuna katılmakla birlikte Tevhîd akidesine ters düşen konulara karşı çıkmıştır. İlmî konulara karşı çıkması zâten mümkün değildir, çünkü kendisi din ilimlerinde mütebahhir (deryâ) olması yanında fen bilimlerinde (pozitif ilimlerde) de emsalsiz bir âlim idi.

Felsefenin bu müthiş etkisi düşünen insanlarda düşünce sistemi geliştirmekten ziyâde, kendileri gibi formel düşünmeyi telkîn ediyordu. Bu etkilerinden dolayı insanların tanrı arayışlarındaki politeizmden (çok tanrıcı) monoteizme (tek tanrıcılık) ve sonra da ateizme (tanrıtanımazlık) tek istikâmetli bu gidiş, asırlara yayılsa da sonunda özellikle Pozitivizm ile bugünkü çıkmaza saplandı.

Bu ekoller aklın saflığını bile tartışarak bilimin şüpheciliğine ve sonunda insan varlığının şüpheciliğin tarzlarını ve süreçlerini anlamaya çalışmış ve “varoluşçuluk” kanalına girmiştir. Bu konu ilk olarak Alman düşünür Martin Heidegger tarafından ortaya atılmakla birlikte, özellikle Fransız filozof Sartre’ın bu tarzı plâstik ve edebî san’atlere uygulanması ile Egzistansiyalizm, Kierkegaard, Franz Kafka, Alber Camus, Andre Gide’in popülerliği ile edebiyatta da çığır açmış, Türk Edebiyâtı’nı ve tabîî ki Türk düşünce sistemini de etkilemiştir.

Orta Çağ’ın dînî ekolü olan Skolastik Felsefe, kilise aracılığı ile rakip tanımaz bir “Demokles Kılıcı” olmuşken, Rönesans, Reform ve nihâyetinde Fransız İhtilâli altında silinmiş ve yerini Pozitivizm’in tanrıtanımazlığına bırakmış ve aslında “scola” yâni okul eğitim sistemi ve Hristiyanlığı ferdî eğitim sistemi ile geliştirmek isteyen bu ekol aslında Batı’nın katı Kilise sisteminden kaçış ve dinsizliğe kadar giden bir yol izlemiştir. Bu tepki zamanla Batı’nın dinden kopmasına sonrasında Pozitivist felsefe sonucu Materyalizm’le ve onun ekonomik-felsefî sistemi sonucu Komünizmle tanışmış ve Marksizm ile milyonlarca insanın ölümüne sebep olan bir heyûlâya dönüşmüştür. Artan nüfusla ilgili açlık ve işsizlik gayr-i ahlâkî uygulamalar ve eş cinsellik küresel bir tehlike arz etmeye başlamıştır.

DÜNYÂ BEŞ OYA MI KALDI?

Dünyâyı parselleyen güçler çok yönlü saldırılarla gezegenimizi kutuplaştırıp çeşitli yollardan menfaat devşirmeye devâm ediyorlar. Eski devirlerin toprak ve yayılmacılık savaşları, yerini etnik-ekonomik-dînî savaşlara bırakmıştır. Soğuk savaş ve siyâsî entrikalar dünyâyı boğmaktadır. ABD ekonomik-dînî (Evangelizm-Siyonizm) AB ekonomik, İsrâil dînî-millî-ekonomik (Siyonizm), Îrân dînî-ekonomik (Şiâ yayılmacılığı) ve ekonomik olarak dengeleri öyle bozdular ki, yaklaşık 70 yıl dünyâya kan kusturan komünizm bile bunların yanında âciz kaldı!.. Kızıl Yıldız’ı yok edip yerine modern Gamalı Haç’ı yâni AB Bayrağını, Magen David (İsrâil’in altı köşeli yıldızı) ve petro’dolar saldırısı ile yeni ve Postmodern bir Haçlı Seferi başlattılar. Bunlar Hitler’in, Stalin’in, Mussolini’nin, Ho Chi Minh’in zulümlerini sümen altı ettiler. Dünyâ Sağlık Teşkilâtı kurallarını hiçe sayıp hastanelere, okullara bomba yağdırdılar, savaşanlar yerine çocuk, bebek ve savunmasız kadınları öldürdüler. Tabîî ki bunları Avrupa Parlamentosu, AB üyeleri ve dünyâyı beşe bölen zihniyet, kendisini dünyânın muhtarı sanan ABD’nin himâyesinde ve desteğinde yaptı. Yâni İslâm dışındaki bütün dinler vahşette birleşti; kısaca o müthiş hakîkat bir def’a daha tecellî etti. Küfür tek millettir. Sadaka Resûlullâh!

İslâm’ı yanlış uygulayan ve Ehl-i sünnet dışına çıkan İslâm ülkeleri birbirlerine düşman oldular. En mühimi de insanların gözünde bu mübârek dîni kurtuluş vesilesi olmaktan çıkardılar.

TÜRKLERİN KURTULUŞ ŞİFRELERİNİ BULMASI

Türkler sırlı hazîneye 10. asırda kavuştular. Şanlı Sahâbe’nin sınır tanımayan teblîğ seferlerine ulaşan atalarımız, bu mübârek dinle bu asırda tanıştı. Asya bozkırlarının bu cengâver, bu ele avuca sığmayan alpları, İslâmiyet’le tanışıp alp-eren olunca genlerinde var olan asâlet, merhamet, adâlet ve tavâzû ile mükemmelliğe ulaştı. Artık onlar “Lâ şerefe a’lâ minel İslâm” (İslâmiyet’ten üstün şeref yoktur) düstûrunu benimseyerek Müslümanlığı yayma misyonunu da üstlendiler.

Türklerden Sahâbe’den olan var mı, bu açıklığa kavuşmuş değildir. Kesin olmayan bilgilere göre ilk Türk Sahâbe Ebû Ubeydullâh Süreyc Et- Türkî’dir. Dede Korkut’taki Bügdüz Emen’in de Efendi’mizin yanına gidip İslâm’ı öğrenenin ilk Türk olduğu söylenir.

Sahâbe-i kirâm başlangıç savaşlarını yapıp (Bedir, Uhud vb.) İslâm’ın sancağını dikip perçinlediler. Sonra Asya içlerine kadar dağıldılar. Hind’e, Çin’e; Türkistan’a gittiler. Bu maksatla bu nûr elçileri bir meltem rüzgârı gibi Orta Asya’nın sert havasını yumuşattılar. Hıra Dağı’ndan Tanrı Dağları’na hidâyet köprüleri kurdular. Medîne hurmalıklarının letâfetini Ötüken Ormanı’nda estirdiler. Aral, Baykal göllerinin acılığını zemzem ile giderdiler. Tek eksikleri İslâmiyet olan Türk kavmine İslâmiyet’i öğrettiler.

Tılsımı açmak ve şifreyi bulmak kolay değildi. Bu kilidi açmak için ilâhî bir yol gerekiyordu. Bu delişmen kavmi muvahhid (Allâh’a ve onun şanlı Peygamberi’ne inanan) yapmak için bir seçilmiş gerekiyordu. O da Ahmed Yesevî hazretleri idi. Nasıl seçildi bu velî kul, o menkıbeye bir göz atalım. Adı üstünde, nakledilen bir menkıbedir. Burada bakmamız gereken kurgu ve telâkkîdir. Bâzen mânâ lafzın (sözün) önüne geçer:

Bir gazâ gününde Sahâbe-i kirâm aç kalmış, Resûlullâh Efendimizden yiyecek istemişlerdi. Cebrâîl (aleyhisselâm) onlara cennetten hurma getirmişti. Hurmaları yerken bir tânesi yere düşmüş Cebrâîl de (aleyhisselâm) “Bu hurma sizin Türkistan ümmetinizden Ahmed Yesevî kısmetidir” haberini vermişti.

Hazret-i Muhammed (efendimiz) hemen Aslan Baba’yı -Onun da bu menkıbeden Sahâbeden olduğu zannediliyor- çağırmış bu hurmayı ona vermiş ve “Benden sonra Ahmed adlı bir çocuk doğacak, o ümmetimin seçkinlerindendir bu hurmayı ona ver!” buyurmuş.

Efendi’mizin duâsıyla Aslan Baba asırlarca yaşamış, bütün dünyâyı aramış, sonunda Türkistan’a gelerek Yetîm Ahmed’i bulmuştu. Bu sırada Ahmed, Yesi’de mektebe gidiyordu. Aslan Baba çocuğa selâm verdi. Çocuk selâmı alırken “Ey baba, emânetiniz hani?” diye sordu. Aslan Baba bu beklemediği sorudan şaşırdı “Ey velî, sen bunu nereden biliyorsun?” diye hayretle sordu. Çocuk “Allâh bana bildirdi” cevâbını verdi. Sonra adını sordu, Ahmed olduğunu anladı ve emâneti sâhibine teslîm etti. Aslan Baba hem onun mürşidi oldu hem de eğitimi ile uğraştı. (Prof. Dr. Abdurrahman Güzel, Süleyman Hakim Ata’nın Bakırgan Kitabı Üzerine Bir İnceleme, Öncü Kitap, Ankara 2007, s.179, Ankara)

Hoca Ahmed Yesevî, Aslan Baba’nın vefâtıyla İslâmî ilimlerin merkezi Buhârâ’ya gider. Orada büyük mutasavvıf Şeyh Yûsuf Hemedânî’ye intisâb eder. Hoca Ahmed Yesevî ondan sülûk âdâbını, zâhir ve bâtın ilimleri öğrenmiştir. Bu olay aslında Türk’ün kutlu yolunun da başlangıcıdır. Ahmed öyle bir şeyhe intisâb eder ki kendisinden sonra Türkler onun sâyesinde Ehl-i sünnetin göz bebeği “Altın silsile”ye sıkı sıkıya bağlandılar.

O, Şeyh Hemedânî’ye intisâbını kendi “Hikmetler”inde şöyle anlatır:

“Ben yirmi yedi yaşta pîr buldum /// Eşiğinde yaslanarak izini öptüm /// O sebepten Hakk’a sığınıp geldim işte.”

Hemedânî hazretleri Irak, Horasan, Mâverâünnehir ülkelerinin çeşitli şehirlerinde halkı irşâd ile uğraşmış, ilk iki halîfesi Hoca Abdullâh-ı Berkî ve Hoca Hasan Andâkî’dir. Andâkî’nin vefâtından sonra dördüncü halîfesi Abdühâlık Gucdüvânî’ye bırakarak Türkistan’a, Yesi’ye dönmüştür. Yesevî hazretleri Hemedânî hazretlerinin halîfelik makâmını da kazanmış ve Türkistan’da binlerce mürîdânı etrâfına toplanmıştır. Yesevî, onların anlayacağı basit Türk diliyle saf Türklerin kalbine îmân nakşediyor bozkırın ser-âzâd Türkmenlerine, dizi dibinde ilim ve îmân aktarıyordu. (Faydalanılan Kaynak: Prof. Dr. Abdurrahman Güzel, Ahmed Yesevî’nin “Fakrnâme”si Üzerinde Bir İnceleme, Öncü Kitap, Ankara, 2007)

Görülüyor ki bu yol çetindi ve bu ni’mete kolay ulaşılmamıştı. Rabb’imiz Türk’ün boynuna İslâm’ı yüceltme ve yayma vazifesini yüklemişti. Bu görevi bin yıl eksiksiz yapan atalarımız, bid’atsiz Sünnî ekolün en büyük temsilcileri oldular…

.

EPSTEIN VAKASININ DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ

21 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :21 Ocak 2024 01:30

A -

A +

Prof. Dr. M. Burak Gönültaş
Cumhuriyet Üniversitesi Öğretim Üyesi

‘Savunmasız çocuklar’ ve cinsel istismar

Çocuklar, fiziki ve duygusal açıdan ihmale uğrama ve etkili aile denetiminin olmaması gibi sebeplerle “savunmasız” kalmaktadırlar. Bu durum ise cinsel istismara maruz kalma konusunda çocukları “uygun bir hedef” hâline getirebilmektedir.

ABD'deki Jeffrey Epstein davası ve bu davayla ilgili son ifşalar gündemi bir hayli meşgul etti. Öncelikle şunu söylemek gerekir ki, bu ifşaların konuşulabilecek pek çok yönü var. Ancak biz daha ziyade çocuk istismarının dinamikleri ve Epstein’ın bu vakalardaki muhtemel dinamize edici rolünü tartışacağız.

Epstein davasıyla ilgili ifşalar değerlendirildiğinde, merkezinde ABD'li Jeffrey Epstein’ın olduğu, iki yönlü ele alınması gereken vakalar silsilesi karşımıza çıkmaktadır. Yani bir tarafta cinsel istismara uğrayan yaşı küçük, savunmasız çocuklar varken, diğer tarafta ise kendi kamuoylarında “parlak tipler” olarak tanınan ve haklarında istismar iddiası olan kişiler bulunmaktadır. İddiaların merkezindeki Epstein ise iki tarafı da dinamize eden “tehlikeli, kıvrak, stratejist bir suçlu” gibidir. Jeffrey Epstein, finans üzerine kariyeri olan maddi imkânları iyi biriydi. Cinsel istismar ve fuhuş ağları oluşturma iddiası ile hakkında davalar açılmıştır ve hapishanede şüpheli bir şekilde ölmüştür. İddialara göre yüksek profilli olarak nitelendirilebilecek prens, sanatçı, siyasetçi vs. kişileri de kurduğu istismar ağına dâhil etmiştir(1). Cinsel istismarcıların diğer suçlulara göre farklılaşan ve özelleşen yönleri, bizleri “Nasıl bir grupla karşı karşıyayız?” sorusuna cevap aramaya itmektedir.

NASIL TİPLER ÇOCUK İSTİSMARCISIDIR?

Önceleri çocuklara cinsel amaçlı yönelen kişilerin irrasyonel, impulsif tipler olduğu sanılırken, son dönemde yapılan çalışmalarla oldukça kıvrak, rasyonel ve stratejik hareket eden tipler oldukları ortaya çıkmıştır. Cinsel istismarcıları diğer bilinen suçlulara göre farklılaştıran özellikler, istismar içerikli davranışı gerçekleştirme şekilleri ile ilgilidir. Cinsel istismar mağduru ve failleri ile çalışan profesyoneller, istismarcılarda, istismar fiilinden önceye uzanan birtakım tipik davranış şekillerinin (mağduru izole etmek gibi) yaygın bir şekilde var olduğunu belirtmişlerdir. Yani istismarcılar bu özellikleri ile trafikte bir anlık öfkeyle kavga ederek birini yaralayan bir suçludan farklılaşmaktadır.

Ayrıca psikiyatrik bir teşhisle tanımlanan pedofililer vardır ki bunlar, cinsel oryantasyonları çocuk olan yetişkin kişilerdir. Ancak çocuğa cinsel anlamda yönelen her kişi pedofili olmayabilir. Yani hayatının belli dönemlerinde çeşitli sebeplerle çocuğa cinsel amaçlı yaklaşan tipler de vardır. Bunların bir kısmı ahlaki bakımdan fark gözetmeyen tiplerdir. Bu tipler antisosyaldirler, insanları kullanmayı seven, onları kullanılacak bir eşya gibi gören, haz alma üzerine bir hayat anlayışı olan, ahlaki sınırları olmayan bir kişilik yapısındadırlar. Bu sebeple bir çocuğa cinsel anlamda yaklaşmak konusunda kontrol mekanizmaları yetersiz olduğu için bu tür bir davranışı kolaylıkla yapabilirler. Diğer bir tip ise cinsel anlamda fark gözetmeyenlerdir. Bunlar da maddeten gelir düzeyi yüksek, haz arayan, seksüelkolik, keyif verecek şeyleri önemseyen tiplerdir. Hayatlarında her hazzı tatmış, ihtiyaç sıkıntısı çekmemiş toplumda iyi yerde duran parlak tipler olabilirler.(2) Bu kişilik özellikleri bir çocuğa yönelmelerini kolaylaştırabilir. Nitekim bu tür kişilik yapısında olan iş adamları, siyasetçiler, bürokratlar bu zaafları sebebiyle kullanılabilirler. Epstein vakasında yer aldığı iddia edilen kişilere bakıldığında yüksek profilli yönleri öne çıkmaktadır ve bu tür zaafları kullanılmış olabilir.

ÇOCUKLARI İSTİSMARA İTEN SAVUNMASIZLIK DURUMLARI

Çocuklar, fiziki ve duygusal açıdan ihmale uğrama, etkili aile denetiminin olmaması, yeterince gözetilememe, ebeveyn-çocuk etkileşiminin bozukluğu ve riskli davranışlar içerisinde olma (gece geç saatte eve gelmek, suçlu tiplerle arkadaşlık kurmak vs. gibi) gibi sebeplerle “savunmasız” kalmaktadırlar ve bu şartlar istismara maruz kalma konusunda çocukları “uygun bir hedef” hâline getirebilmektedir. Bu konteskte çeşitli savunmasız hâller içerisinde olan çocuklar, faillerin onları fark etmelerine ve yönelmelerine sebep olmaktadır.(2) Nitekim bu davalarda müşteki olan Virgina Giuffre, çocukluğunda Epstein’ın ve arkadaşlarının istismarlarına maruz kaldığını iddia etmekte ve şöyle söylemektedir: “Giuffre, Epstein'ın Palm Beach'teki evine geldiğinde, çıplak bir şekilde yattığını ve Maxwell'in Epstein'e masaj yapmasını istediğini anlatıyor. O ara kim olduğuma dair sorular soruyorlardı. İyi insanlar gibi görünüyorlardı; onlara güvendim. O zamana dek hayatımın zor geçtiğini, evden kaçtığımı, cinsel tacize, fiziksel şiddete uğradığımı anlattım. Bu onlara anlatabileceğim en kötü şeydi, çünkü artık ne kadar savunmasız olduğumu biliyorlardı."(4)

İstismarcıların benimsediği stratejiler; sevgi, alaka ve değer verme gibi topluma uygun davranışlara benzer özellikte görünebilir. Örneğin mağdurunun güvenini kazanmak için onunla çok zaman geçirme, çocukla oldukça fazla ilgilenme, oyunlar oynama ve masumane gibi görünen dokunuşları içeren davranışlardır. Mağdura ulaşma ile başlayıp belli bir süreç sonucunda istismar eylemi ile sonuçlanan stratejilerin bu kısmı, “mağduru istismara hazırlama” (sexual grooming) olarak tanımlanmıştır. Belki de cinsel istismar suçunu tehlikeli yapan ve bu suça istismar denmesine sebep olan noktası da burasıdır.(5) Çünkü bu süreçte istismarcı avına yaklaşan bir avcı gibidir ve mağdurun dezavantajlı durumunu çok iyi şekilde fırsata çevirmektedir. Mağdur Giufree’nin de belirttiği gibi, failler çocukların savunmasızlıklarının farkında vardıklarında bu durumu onları istismara çekmek için kullanmaya başlayarak, âdeta onları bir girdaba doğru sürüklemektedirler.

CİNSEL İSTİSMAR GİRDABI

Failler, içinde bulunduğu savunmasızlık durumunun yanı sıra çocuğun uygun bir hedef hâline gelebilmesi için birtakım yöntem ve metotlarla (kandırma, ayartma, vaatler, rüşvet, hemhâl olma, tehdit, zorlama vs. gibi) onları “savunmasızlaştırırlar” ve bu süreçte çocuk en savunmasız hâle gelir. En savunmasız hâl ise failin mağdura fiziksel olarak en yakın olduğu andır. Bu bağlamda, cinsel istismar mağduriyeti üzerinde iki ana savunmasızlık faktörünün (1- Çocuk, içinde bulunduğu şartlar nedeniyle savunmasızdır, 2- Faillerin oluşturduğu şartlar nedeniyle çocuk savunmasız hâle gelmektedir) etkisi olduğu görülmektedir. Bu iki savunmasızlık dinamiği bir araya gelerek çocuğu en savunmasız hâle getiren bir hâle dönüşür ki, bu durum “Cinsel İstismar Girdabı” olarak tanımlanmıştır.(3)

Cinsel istismar girdabı, bir tabiat olayı olan girdabın oluşumundan yapılan analoji ile üretilmiştir. Burada yukarıda izah edilen birinci savunmasızlık durumu bir dalga, ikinci savunmasızlık durumu ise diğer dalgadır. Bu iki savunmasızlık dinamiği bir araya geldiğinde bir girdap oluşur ve çocuğun en savunmasız hâle gelmesine yol açarak onu hızla faile en yakın duruma getirir (aynen girdaba kapılan bir kişinin hızla dibe çekilmesi gibi). Nitekim Giuffre de bunu şöyle belirtmektedir: “Epstein tarafından taciz edilmesinden sonra olayın, özel jetlerle dünyayı gezerken güçlü arkadaşlarına bir meyve tabağı gibi sunulmaya dönüştüğünü” söylemiştir. Bu mağdur özelinde görülüyor ki, çocuk girdaba kapıldıktan sonra maalesef pek çok mağduriyet arkasından gelmektedir ve birileri onu fark edip o girdaptan çıkarmadıkça da bu durum devam etmektedir: "Hayatımın gerçekten korkutucu bir dönemiydi. Bir musluğa zincirlenmiş hâlde değildim ama bu güçlü insanlar benim zincirlerimdi."(4)

DEĞERLENDİRME

Burada mağdurların iddiaları ve ifşalar çerçevesinde kısaca şu söylenebilir: Epstein’ın savunmasız çocukları, kendi yaklaşım yöntemleri ile daha da savunmasız hâle getirdiği, çocukların karşı koyamayacağı ve onları her an kontrol edebildiği bir girdabın içine sürüklediği tahmin edilmektedir. Girdap içinde kalan çocuklar da maalesef en savunmasız hâlde kalarak hak ettikleri koruma ve esirgemeye sahip olamamışlardır. Epstein sadece çocuklardan bu şekilde faydalanmakla kalmayıp, yukarıdaki profile uyan insanların zaaflarını kullanarak bu çocukları ikinci kez mağduriyetin en ağır formuna sürüklemiştir. Peki bunları ne amaçla yapmış olabilir? Bahse konu kişinin vakalardaki dinamize özelliğini katkıda bulunan iki araca sahip olduğu söylenebilir: Birincisi bu kişinin zenginliği ve kariyeri. Bu özellikler vakalara konu olan yüksek profilli kişilerle daha kolay etkileşime girmesini kolaylaştırmış olabilir. Diğeri ise savunmasız çocukları ağına düşürmeye katkı sunan aracı rolündeki sevgilisidir ki şikâyetçi olan mağdurlardan biri bu kişiden sıklıkla bahsetmiştir. Tabii ki mahkeme süreçleri, deliller, tanık beyanlarını çok ayrıntılı bilmiyoruz ancak zengin olan bu kişinin bu işten bir maddi beklentisinden daha çok bu parlak tipleri kullanarak başka amaçları olduğu hususunda bir tahmin yürütebiliriz. Yani zaafları olan ve kendi toplumlarında bilinen tiplerin en karanlık yanlarını bulmak ve bunları kullanmak. Belki de bu kişilerin belli kararları almalarında ya da bazı hukuksuzluklara göz yummalarında bu zaaflarını bir şantaj malzemesi hâline getirmek. En kötüsü de sırf bu amaca ulaşabilmek maksadıyla yapılmaması gereken en kötü şeyin pervasızca ve acımasızca yapılması. Yani çocukların istismarı ve cinsel istismar girdabı içine sokulması tamamen bu kötü amaçlar için maalesef kötü bir araç olmuştur.

Günümüzde insanlar, savaşlar sebebiyle ve daha iyi bir hayat kurma umuduyla Doğu’dan Batı’ya doğru göçmeye çalışmaktadır. Ancak bu zorlu yolculuklarda pek çok çocuk anne ve babasının refakatini kaybederek kontrolsüz, korumasız ve denetimsiz kalmaktadır. Bu durum çocuklar için ciddi bir savunmasızlık durumudur. Bu çocuklar ise yukarıda bahsedilen kişi gibi olan ve daha ortaya çıkmamış pek çok simsarın ağına düşerek cinsel istismar, “çocuk seks turizmi”, “çocuk pornografisi” vs. gibi en olumsuz durumların mağduru hâline getirilmektedir.

Görüldüğü üzere çocukların istismarlardan korunması için her ne kadar toplumda farkındalık artsa da, önleyici çalışmalar yaygınlaşsa da ve istismarı önlemeye yönelik mekanizmalar kurulsa da şantaj yapmak, bir menfaat elde etmek gibi saiklerle çocuklar en kötü şekilde kullanılmaktadır. Bu tür gayeleri olan insanlar; zenginliklerini, etki alanlarını ve ağlarını kötüye kullanarak savunmasız çocuklardan ve insanlardan faydalanmakta ve haklarını, esenliklerini ve iyilik hâllerini akamete uğratmaktadırlar. Bu sebeple başta bütün devletlerin ve milletlerarası organizasyonların çocukların sistemli şekilde sömürülmesinin önüne geçecekleri tedbirleri alması gerekmektedir.

.....

https://www.turksam.org/detay-jeffrey-epstein-davasi-ve-ifsa-skandali
https://psychology.org.au/inpsych/2013/october/davis
Gonultas, B. M. (2023). Relationship Between The “Sexual Abuse Whirlpool” and Gender, Type of Abuse, Victim-Perpetrator Relationship, Disclosure, Psychological Reactions, and Revictimization of Sexual Abuse Victims. International journal of offender therapy and comparative criminology, 0306624X231159876.
https://www.bbc.com/turkce/haberler-dunya-59979065
Gönültaş MB. (2016). Cinsel istismarcıların çocuklara yaklaşım metot ve teknikleri. Zeitschrift für die Welt der Türken 8, 289-305.

.

Türk ülküsü yolunda bir ömür

28 Ocak 2024 02:00 | Güncelleme :28 Ocak 2024 09:33

A -

A +

Dr. Mehmet Can

Türkistan’ın piri Hoca Ahmed Yesevi bir şiirinde şöyle der:

Neler gelse görmek gerek o Hüda’dan/Yusuf’unu ayırdılar Kenan’dan/Doğduğum yer o mübarek Türkistan’dan/Bağrıma taşlar vurup geldim.

Eski çağlardan beri Türk kavimlerinin yurdu olarak bilinen, geçtiğimiz asırda Ruslar tarafından işgal edilen “Uluğ Türkistan” ismi siyasi endişe ve içerisinde Türk kavramı geçtiği için yasaklandı. Yerine Orta Asya ismi getirildi. Bilhassa Sovyetler Birliği devri Josef Stalin terörünün “Uluğ Türkistan”ın her tarafında hissedildiği bir dönem oldu. Halk, “Basmacı”, “Pan-Türkist”, “Pan-İslamist” ve “Emperyalistlerin ajanı” gibi uydurma suçlarla, sudan bahanelerle ya zindanlarda çürütüldü ya da sürgüne zorlandı. Bu vahşi uygulamalar ile “Türkler” yer yüzünden silinmek istendi.

Tarihte Türkleri birleştiren asli unsurlara bakacak olursak, karşımıza şu üç önemli tablo çıkar: XIX. yüzyıla kadar ortak alfabenin hâkim olması, müşterek bir tarih ve aynı dile mensup bulunmalarıdır.

MUAZZAM GÜCÜN ÖNÜ KESİLMEK İSTENDİ

XIX-XX. yüzyıl bu muazzam gücün önünün kesilmeye çalışıldığı bir dönem oldu. Osmanlı İmparatorluğu ateşler içerisinde, savaş meydanlarında, binbir zorlukla mevcudiyetini korumaya çalışırken, Türkistan Türkleri de bundan farksızdı. Zulüm altında kanlara boyanmışlardı. Gözlerini Osmanlı İmparatorluğu üzerine çevirmişlerse de durum bundan ibaretti.

Çare olarak Ruslara karşı hürriyet mücadelesi vermeleri, başlarının çaresine bakmaları gerekiyordu. Lakin müşterek bir tarih ve düşünce altında yaşamış olmalarına rağmen Rus emperyalizminin boyunduruğundan nasıl kurtulacaklarına dair sistemli bir programları yoktu! Lenin ve Stalin bu eksikliği gördü. Orta Asya havzasında meskûn halkın yaşadığı ve yaşattığı millî şuuru ortadan kaldırmadıktan sonra bu topraklarda uzun vadede kalamayacaklarını çok iyi hesap etmişlerdi.

KIZIL ORDU KATLİAMA BAŞLADI

Komünist Bolşevik Partisi, kendilerindeki önceki sömürgeci Çarlık rejiminin siyasetini aynen benimsedi. Rus göçmenlerini Türkistan’a doldurdu. Burada hâkimiyeti tamamen ele geçirmek için gayretlerini attırdı. Cephe Komutanı Frunze orduya şu emri veriyordu: Bu seferin maksadı, bütün Türkistan’ın işgal edilmesi ve Türkistan yerli halkının Sovyet hükûmetine dâhil edilmesidir!

Çarlık rejimi altında ezilen mazlum Türkler, idareyi ele alan Bolşeviklerin beyanatına göre hürriyetlerine kavuşacaklar, kendi geleceklerini tayin edebileceklerdi. Tabii, bunların hepsi oyalamadan, vakit kazanmaktan ibaretti. Kızıl Ordu, vakit kaybetmeden insanlık dışı katliamlar yaptı. 10 binden fazla Türk’ü öldürdü, yüz binlercesini başka coğrafyalara sürgün etti.

TÜRKİSTAN MİLLÎ MÜCADELESİ BAŞLIYOR…

Dayanılmayacak hâl alan bu duruma karşı Türkistan liderleri mücadele başlattı. “Basmacı” kelimesinin tam karşılığı “eşkıya”dır. Ruslar, Türkçe olan bu kelimeyi, 1918-35 yılları arasındaki Türkistan hürriyet mücadelesini dünyaya karşı bir eşkıya hareketi olarak gösterme gayesi ile kullandı. Oysa bu harekatın maksadı Rus zulmü altında ezilen Türkistan’ı hürriyete kavuşturmaktan başka bir şey değildi. Bu teşebbüsün maksadı Sovyet gizli raporlarına da şu şekilde kaydedilmişti: “Türkistan Türkistanlılarındır. Türkistan’ı Rusya’dan kurtarmak gerekir...”

BEŞ PARÇAYA BÖLDÜLER

İdeolojik kampanya ve gizli polis operasyonları bütün Türk yurtlarına yayılıyordu. Rusların anarşist olarak nitelendirdikleri, Türklerin safında olanlar büyük işkenceden geçiriliyor, sorgusuz sualsiz hapsediliyordu. Kaçmayı başaranlar ise ya Türkiye’ye ya Afganistan’a ya da Pakistan’a hicret ediyordu.

1930’lu yıllara kadar devam eden mücadele giderek zayıflamaya başladı. Stalin’in tasfiye harekâtında öldürülen Özbekistan’ın meşhur şairi Abdülhamit Çolpan’ın bütün ülkede ezber hâline gelen “Kurtuluş umudu hiçe karıştı; senin son canını da düşman aldı...” sözü gerçeğe dönüşüyordu.

Sovyet diktatörü Stalin, Uluğ Türkistan’ı; Azerbaycan, Özbekistan, Türkmenistan, Kazakistan ve Kırgızistan olarak beş parçaya böldü. Silindir gibi halkın üzerinden geçti; dilini, dinini, örf-âdet ve ananelerini tahrif ederek, asimile etti.

BÜYÜK FİKİR VE MÜCADELE ADAMI: DR. BAYMİRZA HAYİT

Komünizmin bu ağır, kanlı esaretine daha fazla dayanamayan, ana vatanını terk etmek mecburiyetinde kalan yüzlerce münevver vardı. Hâl böyle olsa da “Türkistan ideali” ölmemişti. Onu yaşatacak, gelecek kuşaklara aktaracak, destansı trajedilerin elbette şahitleri vardı. Onlardan birisi de Dr. Baymirza Hayit’ti.

Hayit, Bolşevik İhtilali’nden yaklaşık iki ay sonra yani 17 Aralık 1917’te Özbekistan’ın Nemangan şehri, Yargorgan köyünde doğdu. Babası oğluna “Dünyaya bereketi ile geldi” diyerek “Baymirza” ismini koydu. (Bay: zengin, Mirza: Şehzade, prens) Adının hakkını verecek kadar zengin bir fikir ve mücadele dünyası olan Hayit fukara bir hayat yaşadı, bütün eserlerini ve ilmî çalışmalarını, hepsinden önemlisi millî mücadele ruhunu sınırlı burslar dışında hanımı Dr. Ruth Hayit’in imkânları ile gerçekleştirebildi.

Türkistan millî mücadelesi başladığında küçük yaşlarda olan Baymirza, Ruslara karşı çarpışan yakınlarının, bu harekâta gösterdikleri gayrete şahit olmuş, kardeşlerinin hayat şartları onun dünya bakışında derin izler bırakmıştı.

KANLI BAYRAM HEDİYESİ

Baymirza Hayit henüz 5 yaşındayken çok sevdiği ağabeyi Narmirza 1922’de Ruslar tarafından esir alınınca başı kesilerek, hunharca şehit edildi. Bunun hikâyesi oldukça trajiktir: Baymirza babası ile Kurban Bayramı namazından dönerken eve geldiğinde Rus askerleri tarafından bir kutu getirilerek, bayram hediyesi olduğu söylenir. Kutuyu açtığında bez parçasına sarılmış oğlunun kesik başını gören anne Rabahan Hanım baygınlık geçirir, kocası Hayitmirza Bey de hıçkırarak ağlayıp Allah’a yakarır…

İşte 20. asrın en önemli Türkistan tarihçisi Baymirza Hayit, kendi ana vatanı Özbekistan’da böyle trajediler ile biten bir döneme şahit oldu. Bu hadiseyi hatırladığı zaman hasta yüreği zorlanıyor, gözyaşlarını tutamıyordu.

YİRMİ İKİ YAŞINDA YURDUNDAN KOPARILDI…

Gördükleri ve duydukları ile Türkistan’ın sefalet ortamında yetişen Baymirza Hayit, İkinci Dünya Savaşı sırasında (23 Aralık 1939) 22 yaşındayken yurdundan koparılarak Sovyet ordusuna alındı, Polonya cephesine yollandı. Harp boyunca çok sayıda Sovyet askeri, Nazi Alman ordusuna esir düştü. O esirler arasındaki Türk asıllıların sayısı da bir hayli fazlaydı. Bunlardan Baymirza Hayit de değişik esir kamplarında bulundu. Çeşitli cephelerde yurdunu esaretten kurtarmak için Sovyet ordusuna karşı çarpıştı. Burada çok sayıda Türkistan Türkü’nün ölümüne ve ağır sıkıntılar çektiğine şahit oldu. Olanların hepsi onun ruhunda ve yüreğinde derin izler bıraktı.

O DÖNEME IŞIK TUTTU

O yıllarda, Türkistan’daki gelişmeleri objektif bir şekilde ele alan ilmî eserlerin sayısı çok azdır. Bu hususta en ciddi neşriyat, 1954 senesinde Sir Olaf Caroenum’un iki ciltlik “Sovyet İmparatorluğu Sömürülen Topraklar” eseri ile Baymirza Hayit’in kitaplarıdır.

Hayit uzun senelerin yorucu ve zahmetli çalışmaların neticesinde Rus ihtilalinden önceki ve sonraki Sovyet Türkistan’ını, İngiliz ve Alman kaynaklarından topladığı vesikaları derleyerek 1956 yılında neşretti. Bunu bir sohbetinde şöyle ifade etti: Türkistan’ın meselelerine ne kadar derinlemesine baktıysam o kadar çok “tarihin balta girmemiş ormanı”na daldığımı hissettim.

TÜRKİYE’DEKİ GENÇLER

NE ZAMAN TÜRKİSTAN’I TANIRSA…

Hayit bir üzüntüsünü de şöyle belirtiyordu: Kendi hayatımı anlatmadığım, mazlum Türklerin başından geçen, geçmekte olan hadiselere ait eserim şimdiye kadar Avrupa ve Amerika basınında bomba gibi tesirler bıraktığı hâlde, bize kardeş, dost olan, bizi ve bizim davamızı kökünden anlaması gereken bir memlekette yani bizim Türkiye’de ne yazı ile ne de söz ile bir kelime dahi bahsedilmemesi beni ziyadesiyle müteessir etmektedir. Türkiye’deki gençler ne zaman Türkistan’ı tanımaya başlarsa o zaman kurtuluş başlamıştır.

DOĞDUĞU TOPRAKLARA SON ZİYARETİ

Vatan hasreti, Sovyetler Birliği’nin dağılmasından sonra (1991) Özbekistan Yazarlar Birliği Abdulhamit Çolpan ödülüne layık görülmesiyle son buldu. Doğduğu topraklardan ayrılışının üzerinden 50 yıl geçmişti. Vatanına yeniden dönüşü onun hayatındaki sarsıcı dönüm noktalarından birisi oldu. Yol arkadaşı Prof. Dr. Ayfer Kaynar uçaktaki o anları şöyle dile getiriyor: Son derece heyecanlı, içi kıpır kıpırdı. Kim bilir aklından neler geçiyordu? Herhâlde karışık duygular içindeydi. Yere ayak basınca eğildi ve toprağı öptü...

Etrafı devlet yetkilileri tarafından sarıldı. Kendisine gösterilen izzet, ikram sanki geçen yılların telafisi gibiydi. Taşkent’teki protokol ziyaretinden sonra doğduğu Fergana vadisine ulaştı. (Burası Türkiye köyleri gibidir. Doğduğu ev hâlen durmaktadır.)

“DERHÂL ÖZBEKİSTAN’I TERK EDİN!..”

Etrafına toplanan coşkulu kalabalığa, sürekli Türkistan davasını ihtiva eden konuşmalar yaptı. Çok geçmeden kötü bir haber geldi:

Derhal Özbekistan’ı terk edin!..

Ne olduğunu kimse anlamadan, bütün etrafındaki yetkililer kayboldu. Herkes rejimden korktu.

Bu duruma kızan Hayit yetkililere “Kim böyle ahlaksızca emri verdi? Sizlerin savaşa katılan askerleriniz ile bizim Türkistan’ın istiklali için savaşan askerlerimiz arasında büyük fark var. Sizin gazileriniz Komünist Partisi ve Stalin için savaşacağız diye yemin ettiler. Biz ise Allah için, Türkistan’ın hürriyeti için yemin ettik!” dedi. Fakat bu karar dönemin Cumhurbaşkanı tarafından verilmişti.

ELVEDA DOĞDUĞUM TOPRAKLAR!

Zor şartlar altında Fergana vadisinden, Taşkent’e hareket ederler. Gün ağarırken girdikleri şehirde bir taşın üstüne oturup vatandan ikinci defa bu şekilde ayrılmak, doğduğu Özbekistan’a veda etmek Hayit’e çok zor geldi. İltica ettiği, uzun yıllar kaldığı Almanya Köln’de 13 Ekim 2006’da 88 yaşında vefat etti.

Aynı akıbete düçar olan dava arkadaşları gibi hep Türkistan hasreti ile yanıp tutuştu. Oradan gelecek haberlere, gül fidanları arasından esen rüzgârın kokusuna hasret kalarak baki âleme göç etti.

Peki Türkistanlılar onu alkışladı ama anladı mı? Bu sorunun cevabı hep muamma olarak kaldı

.

Ahımız niçin yerde kalmaz?

4 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :4 Şubat 2024 01:24

A -

A +

Prof. Dr. Suat Ungan
Trabzon Üniversitesi Öğretim Üyesi
ungan@trabzon.edu.tr

Tütsü sadece koku vermek amacıyla değil, aynı zamanda tarih boyunca nazarlardan korunmak maksadıyla da kullanılır, bunun için de tütsünün oluşturduğu dumandan faydalanılırdı. Şairler ise belki de ahlarının yerde kalmadığını beyan ederken tütsü yakma geleneğinden ilham almışlardı.

Bazen kültürün bir anlam örgüsü içinde katmanlaşarak kendi mecrasında varlığını devam ettirdiği görülmektedir. Katmanları iç içe girmiş olması, mananın o katmanın içinde kaybolduğu anlamına gelmez. O katmanın son halkası o kültürün şekil değiştirdiğinin ve hâlâ varlığını devam ettirdiğinin göstergesi olmaktadır. İnsanların düşünce yapıları değiştikçe eski kültürler, yeni şartlara ayak uydurmak için şeklî yeniliklere girmektedir.

‘Ah’ kelimesi şiirimizde hüzün, yas gibi anlamları çağrıştıracak şekilde kullanılmıştır.

Kültürün özelliklerinden birisi de art zamanlı oluşudur. Her fiilin geçmişle bir bağlantısı bulunmaktadır. Tarihî boyutunu tam olarak bilmiyor oluşumuz, o eylemin sadece bir alışkanlıktan ibaret olduğu anlamını taşımaz. Fiillerin, düşüncelerin geçmişle bağının olması, onun şekil değiştirerek günümüzde de varlığını devam ettirmesi kültürlerin aynı zamanda iletişim aracı olduğunun da göstergesi olmaktadır.

İnsanların semboller üzerinden geniş bir anlamlı dünya üretmesi, onların pratik zekâlarını ve kültürlerinin iletişim boyutunu göstermektedir. Çevremizi dikkatle incelediğimizde her hareketin arka planında belirli bir zihinsel yapıyı, bir inanışı görmemiz mümkündür.

İnsanların oturuş şekli, elbisesi, takmış olduğu yüzüğü, sıkmış olduğu parfümü, bir canlıya, bir çiçeğe yüklemiş olduğu mana günlük yaşantıda iletişim diline dönüşmektedir. İnsanların bazıları bu fiilleri bilinçli yapıyorken bazıları da alışkanlık şeklinde günlük hayatlarının bir parçası hâline getirmektedirler.

Dönem dönem bazı semboller daha derin, daha vurgulu bir anlam taşıyor olsa bile zamanla bu sembollerin anlamsal özellikleri kaybolmakta ve sadece insanlar arasında taklidî bir davranışa dönüşmektedir.

MANALAR DÖNÜŞÜYOR

Bu tekrarlar daha sonra başka bir anlama evrilerek ilk anlamlarından tamamen uzaklaşmakta, bazen de kök anlamını bozmadan yeni yan anlamlar kazanarak süreç hâlinde zihinlerde varlığını devam ettirmektedir.

Bazen kültürün bir anlam örgüsü içinde katmanlaşarak kendi mecrasında varlığını devam ettirdiği görülmektedir. Katmanları iç içe girmiş olması, mananın o katmanın içinde kaybolduğu anlamına gelmez. O katmanın son halkası o kültürün şekil değiştirdiğinin ve hâlâ varlığını devam ettirdiğinin göstergesi olmaktadır. İnsanların hayat tarzları, düşünce yapıları değiştikçe eski kültürler, düşünceler yeni hayat şartlarına ayak uydurmak için şeklî yeniliklere girmektedir.

AHIMIZIN GEÇMİŞİ

Günlük dilde kullandığımız “ahın yerde kalmaması” ifadesi de içinde çok derin inançları, kültür katmanlarını, düşünce yapılarını barındırmaktadır.

İnsanlar bir dönem duman kullanarak birbirleri ile iletişime geçme ritüellerini “Tanrı”ları ile iletişim kurduklarına inanarak da kullanmışlardır.

Ahın yerde kalmaması inancının arkasında geçmiş zamanda iletişim için kullanılan dumanın ve tütsü yakmanın izleri de bulunabilir.

TÜTSÜNÜN KÖKENLERİ

Milattan önce Güney Arabistan (şimdiki Yemen), tütsünün üretim merkezi olduğu için Romalılar Güney Arabistan’a “Arabia Felix” (Arabistan mutluluğu) adını vermişlerdi. Umman’ın güneyinde dikenli ağacın gövdesinden elde edilen, gözyaşına benzeyen su damlacıklarına çöl incisi veya tütsü denilmekteydi. Bu damlacıklar tütsünün ana maddesini oluşturmaktaydı. Tütsü uzun uğraşılarla çıkarılıp kurutulduktan sonra kervanlarla ilk önce Gazze şehrine, oradan da deniz vasıtalarıyla farklı Akdeniz ülkelerine gönderilirdi. Roma İmparatorluğu tütsünün büyük bir tüketim merkeziydi.

Arabistan krallıklarının en zengini olan Saba Melikesi bu zenginliğini tütsünün üretiminden ve nakliyesinden elde etmekteydi.

Reçine, tütsü, buhar, Roma İmparatorluğu devrinde devlet töreninin vazgeçilmez unsuru olmuş, köylüler tarlalarında yakmış oldukları tütsüyü gökyüzüne yollayarak ürünlerinin verimli olması için “tanrılarından” ricacı olmuşlar, yine insanlar Yunan Güneş Tanrısı Apollan’a Babil Güneş Tanrısı Bel’e doğru tütsü yakmış, gökyüzünde hoş kokulu bulutlar oluşturarak iyi niyetlerini, arzularını dile getirmeye çalışmışlardır.

Güzel kokan, kokusu günlerce çıkmayan tütsüye o dönemde çok büyük rağbet edilir, onu elde etmek için büyük paralar verilirdi. Güzel kokması için zengin kişiler, bazen evlerin yapımında harcın içine tütsü katar, kadınlar parfüm niyetine; hekimler ise şifa olarak tütsüyü kullanırlardı.

Tütsü sadece koku vermek amacıyla değil, aynı zamanda tarih boyunca nazarlardan korunmak amacıyla da kullanılır, bunun için de tütsünün oluşturmuş olduğu dumandan yararlanılırdı. Hatta tütsü yakmak için tütsülük denilen özel bir mangal çeşidi bile yapılmıştı. Tütsü aynı zamanda muska (nüsha) yapımı için de kullanılır, hastalar bununla tedavi edilmeye çalışılırdı.

Halk arasında nazarlardan koruması için mavi boncuk kullanılmasında aynı mantık yatmakta, insanlar kem bakışlardan koruması için yine mavi bulut şeklindeki nazar boncuklarını kullanmışlardır.

Bugün petrolün nimetinden faydalanan Araplar o dönemde de tütsü ticaretinden çok büyük gelirler elde etmekteydiler.

EDEBİYATIMIZDA ‘AH’

Divan şairleri, içlerinden gelen ahlarının beyaz bir duman gibi yükselerek çekmiş oldukları sıkıntılarını Allah’a bildirme düşüncesine kapılmalarının altyapısında acaba tütsü yakma geleneğinin etkisi var mıdır?

HÜZÜN VE YAS

‘Ah’ kelimesi şiirimizde hüzün, yas gibi anlamları çağrıştıracak şekilde kullanılmıştır. Ata Çatıkkaş, “Şiirimizin Beyitler ve Mısralar Sözlüğü” adlı eserinde ah kelimesi ile birlikte şu ibarelerin oluşturulduğunu bildirmektedir: âh-ı âşık (aşığın ahı), âh-ı âteş-bâr (ateş yağdıran ah), âh-ı âteşîn (ateşli ah) âp-ı âteş-nâk (ateşli ah), âh-ı bî-bak (korkmayan ah), âh-ı bî-eser (etki etmeyen ah), âh-ı bîhîcab (utanmadan edilen ah), âh-ı dil-i bülbül, (bülbülün gönül ahı), âh-ı hasret (hasret ahı), âh-ı hazîn, (hazinli ah), âh-ı derûn (içten gelen ah), âh-ı hezâr (binlerce ah), âh-ı inkisâr (beddua ahı), âh-ı mazlum (mazlumun ahı), âh-ı Mecnûn (Mecnun’un ahı), âh-ı mücessem (görünen ah), âh-ı pinhân (gizli ah), âh-ı seher-gâh (seher vaktinin ahı), âh-ı serd (soğuk ah), âh-ı sabuh-efrûz (sabahı aydınlatan ah), âh-ı subhgâh (sabah vaktinin ahı), âh-ı şeb-gîr (geceyi kaplayan ah) âh-ı şerer-bâr (kıvılcım yağdıran ah), âh-ı şerer-efşân (kıvılcım saçan ah), âh-ı şerernâk (kıvılcımlı ah), âh-ı tegâfül-sûz (anlamamazlığı yakan ah), âh-u efgân (ah vah), âh u enîn (ah vah, inleme), âh u eyvah (ah vah, eyvah), âh u feryâd (ah ve feryad), âh-u nâle (ah ve inleme), âh u vâh (ah vah etme, inleme) ah u zâr (inleyip sızlama… Bütün bu tanımlar ‘ah’ın edebiyatımızda çok geniş bir şekilde kullanıldığını göstermektedir.

AH, DİVAN ŞİİRİNDE

KARA SEVDAYA DÖNÜŞMÜŞTÜR

Aşkın en şiddetli safhaları için Yunancada “melankoli” “malihulya” tabirleri kullanılmaktadır. Bizim edebiyatımızda bu seviyedeki kişiler için kara sevda tanımlaması yapılmaktadır. Aşkı bu seviyede yaşayan kişiler, delilik mertebesinde hareketler yapmakta, anlamsız bağırışlar, çığlıklar atmaktadırlar. Bu seviyedeki âşıklar, gereksiz haykırışlar, anlamsız davranışları ile çevrelerine rahatsızlık vermektedirler. Şair Sururî’nin “Ah eylerim sadâ-yı bülend ile her seher/ Halk uyanıp sanır ki müezzin ezan okur” beytindeki ifade aşkın bu hâlini yansıtmaktadır.

İbnü’l Arabi “Fütühat-ı Mekkiyye ve Tedbirât-ı İlâhiye” adlı eserinde, ilahi aşka düşen kişilerin çıkardığı ahın adının “zefre” olduğunu, bu ahı çıkarmanın âşıkları rahatlattığını söylemekte, bu ahın kalpten ciğerlere yayılması neticesinde âşıkların ahlarında yanık bir kokunun oluşacağını, aşkın şiddeti sebebi ile âşığın kalbinin ve ciğerlerinin yanması ile hâl sahibinin ölebileceğini beyan etmektedir.

Bu yanma neticesinde bazı kişilerin kalbinin en alt noktasında ince siyah bir noktanın oluştuğu düşünülmekte buna da halk arasında kara sevda denildiği bilinmektedir.

Bazı kişiler ilahi aşkın bu hâllerini kendi beşerî aşkları için kullanmış, yaşamış oldukları mağduriyet sebebiyle ağızlarından çıkan ahlarının gökyüzüne ulaşarak arşı yakacağını beyan etmişlerdir ki şair Fuzulî’nin “Beni cândan usandırdı cefadan yâr usanmaz mı/ Felekler yandı âhımdan murâdım şem’i yanmaz mı?” beytinde ifade ettiği gibi şairin ciğer yangını ile birlikte ağzından çıkan ahının felekleri (dokuz gezegeni) yaktığını ama onun muradına ermesinin işareti olacak bir mumu yeryüzünde yandırmadığının şikâyetini dile getirmiştir.

Şairler neyin inlemesi ile kendi ahları arasında bağlantı kurmuş, ahlarını bir aleve benzetmiş, ateşe dönüşen ahlarının yağmurlu havalarda çakan şimşek gibi geceyi aydınlattığını, ahlarının gökyüzünü hâk ile yeksan edeceğini (toprak ile bir edeceğini, yıkacağını), ahlarının cennetin kapasına kadar ulaşacağını iddia etmişlerdir. Halk şairi Seyrani, “Yedi kat gökleri sanma direksiz/ Âhım benim arşa dikildi” diyerek, ahının arşa direk olacağını bile iddia etmiştir.

TÜTSÜ ŞAİRLERE İLHAM VERDİ

Bu benzetmelerin temelinde MÖ ziyadesiyle kullanılan tütsünün dönemin şairlerine vermiş olduğu ilhamın etkileri olabilir. Şairler bu gerçeği hayal dünyalarında genişleterek ve güzelleştirerek farklı bir anlam yüklemişlerdir.

Yenişehirli Avnî, “Eşk-i çeşmüm yere geçti göğe çıktı âhım/ Hâlime yerde beşer gökte sürûşân (melekler) acıdı” demiştir.

Gökyüzüne fırlatılan uzay araçları gibi mazlumların ağzından çıkan ahlar da ateş ve duman yayarak göğe doğru yükselir ve orada mazlumun derdini dile getirirler.

Bir kültürel davranışın başka milletlerce farklı algılanmasına kültürel görecelik denilmektedir. Bu kültürel görecelik bazı durumlarda yanlış anlaşılmalara sebep olsa bile çoğu zaman milletler kök anlam üzerinden yeni fikirler üretebilmektedirler…

.

Abdülhamid Han’ın ‘intizamlı’ saray hayatı

11 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :11 Şubat 2024 00:57

A -

A +

Numan Aydoğan Ünal

İhlas Vakfı Türk Dünyası Koordinatörü

Sultan Hamid’in en ehemmiyet verdiği şey, her işte olduğu gibi fevkalâde intizamdı. O devirde Osmanlı hükûmetinin hiçbir dairesinde, Mabeyin Başkitâbet’inin intizamını aramak ve bulmak mümkün değildi. Bu dairenin kapısından giren bir kâğıt, hiç kimsenin ehemmiyet vermeyeceği derecede âdi bir şey olsa bile derhal üzerine “saat ve dakika” işareti konulurdu.

Sultan Abdülhamid; üşenmeden, yorulmadan, bu yüzlerce evrakı gözen geçirirdi. Bunlardan icap edenleri, kendi yanında alıkoyar; lazım gelenlere ayrı ayrı cevap verirdi.

“Evhamlı” diye iftira edilen Abdülhamid Han, gerçekte vakur ve çok cesur idi.

Eski bir İttihat Terakki mensubu, tarihçi, gazeteci-yazar Ziya Şakir’in, 1930’lu yılların gazetelerinde tefrika edilen makaleleri, daha sonra “Abdülhamid Han’ın Son Günleri” ismiyle neşredildi. Adı geçen kitaptaki bazı hususları dikkate şayandır.

Sultan Hamid'in en dikkate şayan hususiyeti, her gün hiç şaşmayan devamlı meşguliyeti idi. Bu meşguliyet, daha banyoda iken baş gösterirdi. Banyodan çıkan Sultan Hamid, sevgili hanımı Müşfika kadın efendi ve sadık kalfası Sırrıcemal kalfanın yardımlarıyla iyice kurulandıktan sonra, oradaki bir şezlonga uzanır, henüz gelmiş olan sabah gazetelerini uzun uzadıya ve büyük bir dikkatle gözden geçirirdi.

Gazeteleri okurken, siyasi havadis ve haberlere katiyen ehemmiyet vermezdi. Çünkü bunların en mühimleri, hususi surette daha evvel kendisine arz edildiği için tekrar bunları okumakla vakit kaybetmek istemezdi. En ehemmiyetle okuduğu şeyler; dâhili havadislerle zabıta vakaları idi. Zabıta vakalarına ehemmiyet verdiği de sebepsiz değildi. Mesela; falan yerde bir cinayet, veyahut sirkat vakası olmuş, faili de ele geçmemiş. Sultan Hamid, derhal buna işaret koyardı. Artık her gün gazetelere bakar, o failinin bulunup bulunmadığına dair bir havadis arardı. Eğer üç beş gün aradan geçer de henüz failin yakalanmasına dair gazetelerde bir havadis göremezse, derhal Zaptiye Nâzırı Şefik Paşa’yı saraya çağırır -dolaylı- sorguya çekerdi.

Hünkâr, gazetelerini okuyup bitirdikten sonra elbiselerini giyinir; kendisine yardım ettiklerinden dolayı Müşfika kadın efendi ile Sırrıcemal kalfaya teşekkür eder; dar bir koridordan, nöbet odasının duvarına bitişik, küçük bir salona geçerdi. Ve nöbet odasının zilini çekerdi. Bu zilin çekilmesi; artık Sultan Hamid’in işe başlamış olmasına alâmetti.

EVRAKLAR GETİRİLSİN!

Zil çekilir çekilmez, nöbet odasında bekleyen musâhiplerden biri, içeri girerdi. Sultan Hamid bu musâhibe “Evrakı getirsinler!” derdi. Musâhip, süratle nöbet odasına girer, beş on dakika, bazen de yarım saatten beri orada bekleyen başkâtibe, veyahut nöbetçi kâtibine ‘‘Efendimiz evrakı istiyorlar’’ diye haber verirdi.

Sultan Hamid’in istediği evrak; bir gün evvel, ikindi vaktinden itibaren başkitâbet dairesine gelir ve bazen adedi yüzleri geçen resmî ve hususi “maruzat”tan teşekkül eden evrakın “mühim ve acil” olanları gecenin hangi saatinde olursa olsun Sultan Hamid’e arz edilirdi. Ancak, mühim ve acil olmayanları, başkâtibin masası üzerinde biriktirilirdi.

Başkitâbet’e teslim edilen evrak, ister resmî ve ister hususi olsun; üzerine derhal saat ve dakika yazılırdı. Başkâtibin masası üzerinde, “resmîler” bir tarafa “hususiler” de diğer tarafa ayrılırdı. Sabaha karşı, her iki evrak kümesi, hülâsaten bir deftere kaydedilirdi. Ve Sultan Hamid uykudan kalktığı zamana kadar beklenirdi.

Sultan Hamid, uykudan uyanıp da “harem kapısı”nın açılmasını emrettiği dakikada; bir gün evvel ikindiden itibaren o dakikaya kadar birikmiş olan evrak, kaydedilen hülâsa defteriyle beraber bir torbaya yerleştirilir. Başkitâbet dairesinde bulunan “etüv” makinesinden (dezenfekte cihazı) geçirilirdi. Başkâtip eğer izinli ise, nöbetçi kâtiplerinden biri bu torbayı alır, nöbet odasına gelir. Orada, Sultan Hamid’in banyodan çıkarak nöbet odasına geçip zil çekmesini beklerdi.

Zil çekilip de musâhip vasıtasıyla haber gelir gelmez; başkâtip derhal huzura girerdi. Oradaki bir yazı masasının üzerinde torbayı açarak evrakı çıkarır; bu evrakın hülâsalarını ihtiva eden defteri, hünkâra takdim ederdi.

Hünkâr, evvelâ bu deftere göz gezdirirdi. Kendince mühim gördüğü kâğıtlar varsa, evvelâ onları okumayı tercih ederdi. Sonra, sırasıyla diğerlerini isterdi.

Sultan Hamid; üşenmeden, yorulmadan, bu yüzlerce evrakı gözen geçirirdi. Bunlardan icap edenleri, kendi yanında alıkoyar; lazım gelenlere ayrı ayrı cevap verirdi.

Bu cevapları, kendi yazmazdı. Söyler, yazdırırdı. Ve, söyleyerek yazdırdığı bu cevaplar o kadar düzgün çıkardı ki, ekseriya başkâtip veyahut alâkadar kâtipler tarafından bunların bir kelimesini tebdil veyahut tashihe ihtiyaç kalmazdı.

FEVKALÂDE İNTİZAM

Sultan Hamid’in en ehemmiyet verdiği cihet, her işte olduğu gibi saray kitâbet dairesinde de fevkalâde intizamdı. O tarihte Osmanlı hükûmetinin hiçbir dairesinde, Mabeyin Başkitâbet’inin intizamını aramak ve bulmak mümkün değildi.

Bu dairenin kapısından giren bir kâğıt, hiç kimsenin ehemmiyet vermeyeceği derecede âdi bir şey olsa bile, gene derhal üzerine “saat ve dakika” işareti konulur, son derecede muntazam olan evrak defterine kaydedilir, mutlak ve mutlak, Sultan Hamid’e verilirdi.

Başkitâbet dairesinin bu intizamını, bizzat sultan Hamid temin ederdi. Çünkü, muhtelif vasıtalarla, sık sık kontrol ettirirdi.

Aynı zamanda, kendisi de bu intizama fevkalâde riayet ederdi. Yanında alıkoyduğu evrakın işi bittikten sonra, bunları bir zarfa doldurur, zarfın üzerine kendi eliyle tarih, saat ve dakika yazar, imza yerine de “malûm” kelimesini koyar, en emin bir adamıyla başkâtibe gönderirdi.

Muamelesi biten ve sarayda kalması icap eden kâğıtlar, “Evrak Hazinesi” denilen taştan yapılmış, demir kapılı, demir parmaklıklı, sağlam kilitli büyük bir odada muhafaza edilirdi. Yangın tehlikesinden masun kalması için, etrafı tamamıyla açık olan bu oda, Sultan Hamid’in otuz üç senelik saltanat hayatına ait bütün evrak ve vesaikin, hakikaten çok ciddi ve son derece muntazam bir hazinesi idi.

Bu uzun ve derin düşünceli hükümdar, devletin en mühim siyasi hadisesinden, kendisine takdim edilen en basit ve sefil bir jurnal kâğıdına kadar büyük bir dikkat ve ehemmiyetle bütün bunları burada muhafaza ettirmişti. Mesela, yirmi sene evvel, herhangi bir meseleye ait olursa olsun, el kadar bir kâğıt parçasını arayıp bulmak, en nihayet on dakikalık bir işti.

Tetkik edilecek evrak çok olduğu zaman, Sultan Hamid’in bu meşguliyeti bazen saatlerce sürerdi. Bu müddet zarfında, mütemadiyen kahve ve sigara içerek başını kâğıtlardan kaldırmayan hünkâr, çok tabiidir ki dimağında mühim bir yorgunluk hissederdi. Onun için bu işlerini bitirir bitirmez, bahçede hafif bir gezinti yapar, dimağ yorgunluğunu gidermek için kendi hususi marangozhanesine girerdi.

MARANGOZHANEDE ÇALIŞIRDI

Bu marangozhane, ikametgâhının arka tarafında, büyücek bir salondan ibaretti. Fakat Avrupa’dan getirtilmiş olan en kıymetli marangoz aletleri mevcuttu. Sultan Hamid, hakikaten bir hayli sanatkârane eserler vücuda getirmişti. Ve bunların hemen hepsini de şehzadelerine, Sultanlarına, yerli ve ecnebi dostlarına hediye etmişti.

1897 Yunan Harbi başladığı zaman, Sultan Hamid pek endişeli ve heyecanlı günler geçirmişti. 93 Rus Harbinin mağlûbiyet acısını bir türlü unutamayan hünkâr, bu harpte de mağlûbiyet ihtimalini düşündükçe, artık hiçbir yerde durup oturamayacak hâle gelmişti. Fakat ordunun zafer haberleri tevâli etmeye (artmaya) başlar başlamaz artık son derecede neşelenmişti. İşini gücünü bırakıp marangozhaneye kapanarak yeni bir işe girişmişti.

Bu yeni iş, baston yapmaktan ibaretti. Padişahın, marangozhaneye kapanarak birçok bastonlar yaptığını gören ve duyan saray halkı “Allah, Allah... Efendimiz, bu kadar bastonu ne yapacak, acaba?” diye, telaşa düşmüşlerdi.

Harp, bir ay sürmeden bitmişti. Sultan Hamid, bu harpte yaralananların hemen hepsini İstanbul’a getirtmiş; muhtelif hastanelere yerleştirmişti. Yıldız sarayının karşısında geçici bir hastane yaptırarak bir kısmını da bu hastanede tedavi ettirmişti.

Bir gün, bu hastaneyi bizzat ziyaret etmişti. Yaralı nefer ve zabitlerin karyolalarını birer birer gezmişti. Bunlara ayrı ayrı iltifatlarda bulunduktan sonra, bastonla yürüyebilecek kadar iyi olanların isimlerini tespit ettirerek, marangozhanesinde, kendi eliyle yapmış olduğu bastonları, bunlara hediye olarak göndermişti…

Ziya Şakir’in yukarıdaki yazılarından Sultan Abdülhamid’in devlet ve millet işlerinde ne büyük bir hassasiyet gösterdiği ve askerlerine de ne kadar çok merhametli olduğu anlaşılıyor.

SULTAN ABDÜLHAMİD HAN'IN CESARET VE VAKÂRI

Düşmanları tarafından “korkak ve evhamlı” diye iftira edilen Abdülhamid Han, gerçekte vakur ve çok cesur idi. Aşağıdaki iki hadise onun bu hususiyetlerini açıkça göstermektedir:

Amiral Sir Henry Woods, Dolmabahçe Sarayında bir bayramlaşma esnasında meydana gelen zelzelede şahit olduğu bir hadiseyi şöyle anlatıyor:

“Ünlü İstanbul zelzelesi, böyle bir muâyede (bayramlaşma) sırasında oldu ve ben, Muâyede Salonu'nda idim. Sadrâzam ve nâzırlar tebriklerini arz etmiş, en kıdemli vezirlere sıra gelmişti ki, ortadaki muazzam avizenin zangırdadığını duydum. Baktım, diğer âvizeler de sallanıyordu. Büyük âvizeden büyük bir parça kopmuştu, teşrifat-ı umûmiyye nâzırı Vezir Münir Paşa'nın tepesine düşmek üzere idi. Zeminin, ayağımın altında gidip geldiğini hissettim.

Japonya'da ve Güney Amerika'da pek çok zelzele görmüştüm. Zelzele olduğunu hemen anladım. Sıvalar düşmeye ve pencere damları çatlamaya başladı. O anda büyük panik oldu. Sivil ve asker, Dolmabahçe Camii avlusuna açılan pencerelere koşup oradan dışarıya atlamak istiyorlar, tavanın başlarına yıkılacağından korkuyorlardı. Heyecanını gizleyen ve itidâlini kaybetmeyen tek şahıs, Sultan II. Abdülhamid idi.

Yaşlı hâriciye nâzırı Said Paşa ile birkaç kişi, Pâdişâha, salonu terk etmesi için yalvarıyorlardı. Abdülhamid Han, kulak asmadı. Tahttan kalktı. Hünkâr başimâmını çağırdı. Duâ etmesini emretti. İmâmın dâvûdî sesiyle yaptığı duâyı hiç unutamayacağım, tüylerim diken diken oldu. Duâ bitti ve zelzele de bitti. (Amiralin burada bahsettiği dua Kur’ân-ı kerim tilavetidir.)

Padişah, muâyedenin devamını emretti. Hiçbir şey olmamış gibi tebrikleri kabule başladı. Ama kısa fasılalarla yer sarsıntısı da devam ediyordu ve herkesin korkudan benzi solmuştu. Tavana yakın husûsi bölmelerdeki elçiler, korkudan ne yapacaklarını şaşırmışlar ve paniğe kapılmışlardı.”

.

ABD’de yaklaşan seçimler ve beklenen “kıyamet”

18 Şubat 2024 02:00 | Güncelleme :18 Şubat 2024 03:53

A -

A +

Dr. Cafer Talha Şeker

İstanbul Ticaret Üniversitesi Öğretim Üyesi/KASAM

ABD’de Donald Trump’ın çevresinde yer alan Evanjelikaller, Ocak 2025’te Beyaz Saray’a çıkabilir ve İsrail’de muhafazakâr iktidar devam ederse Orta Doğu’da yeni krizlerin görülmesi muhtemeldir. Bu, elbette seçimleri Demokratların kazanması hâlinde daha barışçı bir bölge hayali kurmayı gerektirmiyor.

ABD’de hem İsrail hem de Gazze lehine pek çok miting yapıldı. Bunlar içinde en dikkat çekici olanlar “Hristiyan Siyonistlerin” kampanyaları oldu. Çünkü bu Evanjelikal Protestanlara göre kıyamet hızla yaklaşıyor.

Evanjelikal kanat Cumhuriyetçi Parti’yi tutmaktadır.

ABD’deki başkanlık seçimlerine 8,5 ay kaldı. Şu sıralar devam eden Cumhuriyetçi Parti’nin adayını belirleme kampanyaları en geç haziran ayında sona erecek. Bundan sonraki dört ay boyunca Cumhuriyetçi lider (muhtemelen Donald Trump) mevcut Başkan Joseph Biden’a meydan okuyup “ABD’yi yeniden büyük yapma” nutukları atarak sandığa yürüyecek. Bu esnada dış politika kadar iç siyasette de en çok konuşulacak mevzulardan biri İsrail’e destek meselesi olacak. Çünkü Hıristiyan Siyonistler, 7 Ekim 2023 sonrası başlattıkları kampanyaları iç siyasette oldukça etkili kullandılar.

Hamas’ın İsrail’e saldırması ve akabinde Doğu Akdeniz sahillerinde yaşanan kanlı hadiseler, büyük bir katliam silsilesini başlattı. Aradan geçen dört buçuk ayda İsrail’in hamisi ABD’de hem Tel Aviv hem Gazze lehine pek çok miting yapıldı. Bunlar içinde en dikkat çekici olanlar “Hristiyan Siyonistlerin” kampanyaları oldu. Çünkü bu Evanjelikal Protestanlara göre kıyamet hızla yaklaşıyor: Hazret-i İsa’nın yer yüzüne inişi ve son büyük savaş Doğu Akdeniz’de yaşanacak!

AMERİKAN MUHAFAZAKÂRLARIN BEKLENTİSİ

Amerikalı Hristiyan Siyonistlere dair kısa süre önce yayınlanan “Amerikan Muhafazakârlar ve Derin Devlet”(*) kitabımdan bazı paragrafları aşağıda aynen takdim ediyorum. Bu tarihî bilgileri aktardıktan sonra ayrıca bugüne dair birkaç tespit daha sunacağım.

“Kudüs’ün alınması kehanet ötesi bir olaydır… General Allenby şehre girdiğinde Muhammedîliğin sonunu getirdi. Artık insanlar Mekkeli Peygambere hürmet etmeyecek; En Yüce Peygamberi tanıyacak! İngiliz bayrağı Kudüs’teki Davut kulesine asıldığında Muhammed değil İsa; Hilal değil Haç, Muhammedîlik değil Hıristiyanlık kazanmış oldu.”

A. E. Thompson

“Geçmişte pek çok (Hıristiyanlık kehaneti olarak) alametler görülmüştü; sadece Yahudilik hakkındaki kehanet kalmıştı. Şimdi bu da gerçekleşiyor; diğerlerinin ne kadar önemli olduğunu da buradan anlıyoruz.”

P. W. Philpott

Yukarıdaki sözler, I. Dünya Savaşı’nın Doğu Akdeniz cephesi sona ererken söylenmişti. İngiliz General Viscount Allenby, Aralık 1917’de Kudüs’e girdiğinde bölgenin yüzlerce senedir devam eden tarihi sona erdi. İngiliz bayrağının Kudüs’e asılması Hıristiyan âleminde öyle bir heyecan uyandırdı ki bir müddet mezhep farklılıkları bile unutuldu.

Kasım 1918’de haçlı donanmaları İstanbul açıklarına demir attığında Atina’daki İngiliz Temsilcisi Lord Granville, Londra’ya bir teklif sundu: İstanbul’daki Ayasofya mabedinin camiden kiliseye dönüştürülmesi için bir şeyler yapılabilir miydi? Eğer bu yapılırsa Yunan siyasetinde İngilizler Venizelos’u daha iyi kullanabilirdi. Ancak o günkü jeopolitik ortamda İngiliz hükûmeti diplomatın Ayasofya teklifini desteklemedi.

İngiltere’de “Filistin fatihi” olarak görülen General Allenby, Şubat 1919’da bu defa İstanbul’a girdi. Bu, Osmanlıyı yıkıma götürecek tarihî bir işgali de başlattı. Hem Kudüs’ün hem de İstanbul’un yüzlerce sene sonra haçlı kumandanların eline düşmesi Hıristiyan âlemindeki haçlı hissiyatı dalgalandırdı.

Kudüs’te dalgalanan İngiliz bayrağı Hıristiyan dininin bayrağı gibi görülüyordu. Çünkü Hıristiyanlığın mukaddes beldesi uzun süre sonra “Hilal”in gölgesinden çıkıp “Haç”ın gölgesine girmişti. Haçlı dünyanın bu heyecanını yukarıdaki sözlerle kutlayan A. E. Thompson ve P. W. Philpott gibi Hıristiyan din adamları, ahir zaman alametlerini bekleyen Evanjelikal vaizlerden bazılarıydı. Ahir zaman alametlerinden biri, bu inanışa göre, Yahudilerin Filistin’e toplanması ve burada Hıristiyanlığa geçirilmeleriydi.

Evanjelikallerin “Hıristiyan siyonizmi” denen bu inancı yüz yıl sonra ABD dış politikasına yansıtılacaktı. 2017’de, ABD hükûmetinin Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıyıp Tel Aviv’deki ABD Elçiliğini büyük merasimlerle Kudüs’e taşıması, Amerikan muhafazakârların bel kemiği olan Evanjelikaller için büyük anlamlar ifade edecekti.

Evanjelikal cemaatlerin genel inancına göre kıyamet yaklaşıyordu; olaylar daha fazla devam edince Hazret-i İsa yeryüzünü ikinci defa teşrif edecekti. Ancak oturup ruz-i mahşer öncesi Deccal’e karşı yaşanacak büyük ve son savaşı beklemek yerine insanları imana davet ederek ABD’yi bu yeni dünya düzenine hazırlamak gerekiyordu. İşte bu inanış, sadece 20. yüzyılda kalmadı; bu kitabın ana konusu olan 21. yüzyıl ABD toplumunda hâlâ belli ölçüde geçerli olacak şekilde serpilip bugünlere geldi.

KIYAMET SENARYOSU

Yukarıdaki paragrafları adı geçen kitap çalışmamızdan naklettikten sonra şimdi olayların bugün devam eden seyrine bakalım. 7 Ekim sonrası İsrail’e destek mitinglerini organize eden Evanjelikallerin pek çok üstadından biri Teksaslı Papaz John Hagee’dir. Kendisi İsrail İçin Birleşen Hıristiyanlar (Christians United for Israel) grubuna da liderlik ediyor. Hagee’ye göre muhtemel bir “İsrail-Filistin barışı Deccal’in isteği” olacaktır. Yani Başkan Biden bu bölgede barışa hizmet ederse Deccal’e uşaklık etmiş olacaktır.

7 Ekim’den kısa süre sonra cemaatine açıklamalar yapan John Hagee’in dile getirdiği Evanjelikal Siyonizm yorumuna göre;

“Dünyanın en kanlı savaşı Mecid Tepesi civarında yapılacak. (Burası bugün İsrail’in kuzeyindedir ve Armageddon dedikleri yerdir.) Buraya Çin, Rusya, İran gibi ülkelerden ordular gönderilecek. Hatta bu ordulara İngiltere, Almanya, Fransa ve Türkiye gibi ülkelerden bile askerler katılacak. Ama Tanrı bu orduların altıda beşini öldürüp hepsini cezalandıracak. Bundan sonra yeni bin yıl başlayacak. Bu milenyum, muhteşem bir barış-selamet çağı olacak. Başkanlık seçimlerinin olmayacağı, sahte haberlerin etrafa yayılmayacağı, benzer saçmalıkların görülmeyeceği bin yıl. Bu, İsa’nın hükümdarlığında ilahi hukukunun geçerli olacağı bir çağ olacak!”

Bu sözlerin sahibi Teksaslı Evanjelikal lider, ABD’deki cinsiyet tartışmalarına da sert açıklamalar yaparak katılıyor. Ağustos 2005’te Louisiana Eyaleti’ni vurup yüzlerce insanı öldüren Katrina Kasırgası’nı eş cinselleri destekleyen bir toplumun cezalandırılması olarak yorumlamıştı. Bu tarz Amerikalı Protestan papazlar, Katoliklerin ve eş cinselliğin ABD’ye lanet getirdiğine inanıyor. Aynı şekilde İsrail’e yapılan her saldırıyı da Hazret-i İsa’nın kehanetine yapılan bir saldırı olarak görüyorlar. Bunun sebebi, yukarıda temas edilen İncil temelli bilgiyle alakalıdır. Yani Yahudilerin Filistin’de toplanmasını önlemek, Siyonizm’i emreden Hıristiyanlığın temeline itiraz demektir!

Amerikan muhafazakârların içinde etkili bir çoğunluk olan Evanjelikal–Hıristiyan Siyonistlerin genel inancına göre; İsa’nın ikinci gelişi yaklaşırken Hıristiyanlık iyice çökmüş ve dağılmış olacak, yeryüzüne maddi ve manevi kötülükler hâkim olacak. Bugünkü ekonomik krizler ve eş cinselliğin yayılması, okullardan duaların kaldırılması, kürtajın yayılması, din ve devlet işlerinin birbirinden tamamen ayrılması… bütün bunlar kötülüğü temsil etmektedir. İşte yeryüzüne yayılan bu kötülükler nihayet İsrail’deki büyük toplanmayı gerektiren yeni çağın kapısını da açmaktadır.

İlginç olan Teksaslı Papaz John Hagee gibi Evanjelikal cemaat önderleri, sanki kıyamet savaşını değil de senelerdir devam eden Doğu Akdeniz’deki doğalgaz paylaşım mücadelesinde rekabet eden devletleri ve şirketleri anlatmaktadırlar. Olaylara dünyevi açıdan bakan Amerikan düşünce kuruluşları, Doğu Akdeniz’de yaşananları jeopolitik açıdan ele alırken Amerikan kiliselerinde olaylar teolojik açıdan konuşulmaktadır. Bütün bu tartışmalar sokağın psikolojisini etkilediği için başkanlık seçim kampanyalarında da kullanılmaktadır.

ABD SİYASETİNDE EVANJELİKALLER

Amerikalı Protestanlar içinde Mainline kanat Demokrat Parti’yi desteklerken Evanjelikal kanat Cumhuriyetçi Parti’yi tutmaktadır. Donald Trump’ın çevresinde yer alan Evanjelikaller, Ocak 2025’te Beyaz Saray’a çıkabilir ve İsrail’de muhafazakâr iktidar devam ederse bölgede yeni krizlerin görülmesi muhtemeldir. Bu, elbette seçimleri Demokratların kazanması hâlinde daha barışçı bir bölge hayali kurmayı gerektirmiyor.

Amerikalı Mainline Protestanlar ve İsrailli liberaller, Amerikalı Evanjelikal–Hıristiyan Siyonistlerden rahatsızdır. Eskiden ABD’de Mainline Protestanların sayısı Evanjelikallerin nüfusundan daha fazlaydı. Yahudilerin çoğu Mainline Protestanlarla aynı safta yer alsa da zamanla Hıristiyan Siyonizm esintisi Evanjelikallerin nüfusunu da nüfuzunu da yükseltti.

Mainline Protestanlar, Hazret-i İsa’nın gelişini hızlandırma hayali kuran Evanjelikalleri radikallik ve fundamentalizmle suçluyorlar. Zaten Evanjelikallere eskiden Fundamentalistler denirdi. Bu ve başka sebeplerden ötürü Mainline Protestanlar ABD’de Demokrat Parti’yi ve İsrail’de liberal kanatları destekliyor. İsrail’de Netanyahu gibi muhafazakârlar iktidara gelince ABD’li Mainline Protestanlar İsrail’e desteği keser yahut azaltır. Bu yüzden Biden hükûmeti ile Netanyahu hükûmetinin arası hep kötüdür.

Benjamin Netanyahu, Amerikan Cumhuriyetçilerin adamıdır. Amerikalı Yahudiler, büyük ölçüde bölünmüştür ve anketlere yansıdığı gibi çoğu kendilerini İsrail’e toplayıp burada Hıristiyanlığa geçirmeye inanan Evanjelikallerden korkar. Hâlbuki Evanjelikal akım İngiltere’de doğup yükselirken Yahudi asıllı pek çok Hıristiyan din adamı ve mason locası tarafından desteklenmişti. (Sahne arkasında her zaman başka işler dönebilir; burada sahneyi yorumluyoruz.)

Bütün bunlar tartışılırken bir komplo teorisi de hep ortalıkta dolaşmaktadır: Acaba beklenen Mesih’in gelişini hızlandırmak için kötülüğü yaymak mı gerekiyor yoksa onunla mücadele etmek mi gerekiyor? İddiaya göre bir grup Hıristiyan, İsa’ya inananların sayısını artırmak için misyonerliği sürdürmekte, kötülükle mücadele etmektedir. Vatikan’daki muhalif kanattan Carlo Vigano’nun Trump’ı destekleyen açık mektuplarında yazdığı gibi bu “ışığın çocukları” ile masonik “karanlığın çocukları” arasındaki mücadeledir. Ancak bir grup Hıristiyan ile bir grup Yahudi de bir an evvel Mesih’e kavuşmak için yeryüzüne kötülüğü yaymaya ve insanlığı azaltmaya uğraşmaktadır.

GAZZE’NİN KIYMETİ

Komplo teorilerine ilham veren kabalistik teoriler ayrı bir uzmanlık alanıdır. Bunları anlamak elbette kolay değildir ancak sahada cereyan eden silahlı çatışmalar tarihî özelliklere sahip Gazze’nin etrafında yaşanmaktadır.

Gazze, tarih boyu Doğu Akdeniz’in ticari merkezlerinden biri oldu. Hazret-i Muhammed’in (aleyhisselam) babasının da büyük dedesi Haşim’in de ticaret için bu şehre gittiği rivayet edilir. Hatta büyük dedesi burada vefat etmiş ve defnedilmişti. İmam-ı Azam’ın vefat ettiği sene (767) doğan İmam-ı Şafii bu şehirde dünyaya geldi. Osmanlı devrinde iyi bakılan Gazze’nin yeşillik ve ferahlık ortamını Napolyon da çok beğenmişti.

İngilizler ve Amerikalılar 19. yüzyıldan beri hep buradadır; onca savaşa rağmen burayı hiç terk etmediler. Gazze’nin en büyük hastanesi hep İngilizlerin kontrolünde oldu. Burada Amerikalı küçük bir Evanjelikal cemaat de varlığını sürdürüyor. Türkiye’de Osmanlı son devrinde ve cumhuriyetin aktörleri arasında yer alan Sabetaycı cemaatlerin babası Şabtay Sevi Gazze’de iken Haham Nathan tarafından desteklenmiş ve Mesihliğini ilan etmişti. Osmanlı Yahudilerini bölen bu hareket, mukaddes şehir olarak da Kudüs’ü değil Gazze’yi ilan etmişti.

Gazze bugün Mesih bekleyenlerin kanlı Armageddon hayaline açılan kapısı; sahildeki gaz kuyularından dolar bekleyenlerin de finans dünyasına açılan kapısıdır. Bunlara karşı zayıf kalan İslam dünyasının sesi kısık çıkarken Batı’da Filistin’i savunan gayrimüslim gruplar anti-Siyonist Yahudiler, Mainline Protestanlar ve Katoliklerden oluşmaktadır. Bunlar esasen Filistin yanlısı değildir; Hıristiyan Siyonizmi’ne ve Yahudi Siyonizmi’ne tepkilidir. Bunların şirketleri ve kitleleri Amerikan siyasetinde karşı karşıya gelir.

YENİDEN DİNLERARASI DİYALOG MU?

Peki, bunların karşısına bir de “Müslüman Siyonistler” çıkarılmak isteniyor olabilir mi? Üç dinin de “baba” olarak gördüğü Hazret-i İbrahim’e atfen başlatılmış ve yarım kalan “Dinlerarası Diyalog Projesi” bir zamanlar Türkiye’nin hayli gündemindeydi. Evanjelikallerin sadece İncilci yorumu gibi İslam dünyasında hadis-i şerifleri yok sayarak “sadece Kur’ancı” olanlar arasında Müslüman Siyonist olmaya adaylar bulmak pek mümkün!..

.

İslam Toplumunda “İnsan”a Bakış Batı’da Zulüm ve Katliamlar

1. HÜRLÜK ve SORUMLULUK

2. KÖLELİK

3. KÖLELERE DAVRANIŞ

4. KÖLELİĞE SON VERME

5. IRK ve RENK AYIRIMI

6. DİN ve MEZHEP AYIRIMI

7. KATLİAMLAR

8. HAYVAN HAKKI

Nuruyla Zaman ve Mekânın Billurlaştığı Medine Yılları

İlk Hicrî Yılın Genel Özellikleri

Vahiy Kâtipleri

İlim Merkezi “Suffe”

Diğer Gelişmeler

Reformist İlahiyatçıların Reddettikleri Ehl-i Sünnete Dair Emalî Kasidesi

1. Allahü teâlâ’nın sıfatları

2. Kur’an-ı Kerim

3. Yüce Allah, Arşı “istivâ” etmiştir

4. Yüce Allah, hiçbir mahlûka benzemez

5. Yüce Allah’ın eşi benzeri yoktur

6. Peygamberlere ve Meleklere iman

7. İsrâ ve Mi’râc gerçeği

8. Hazret-i Îsâ semâdan inecek ve Deccâl gelecek

9. “Deccâl öncüleri” var mı ve kimler?

10. Hazret-i Mehdî gelecek

11. Kabir hayatı

12. Öldükten sonra dirilme

Batı Yanlısı İlahiyatçılar Ne zaman Yerli ve Millî Olacaklar?

DİN ALANINDA “YERLİ VE MİLLÎ”LİK NEDİR?

İSLAM’A “YABANCI UNSUR” KATMA TEŞEBBÜSÜ

TEKNOFEST ÇAĞIN GENÇLİK TALİMATI

Seçimler ile Dinî Hayatımızda Bazı Benzerlik ve Farklılıklar

Seçimlerde Partiler

Seçimlerde Vatandaşlık

Kim, Neyi Seçecek?

Seçimlerde Kampanyalar

Seçimlerde Sonuç

Düşmanlar, “Hakk”a karşı birleşseler de zafer, er geç Müslümanlarındır

“Hakk” Nedir?

Münafıklara Dikkat!

Emperyalist Düşmanlara Âyetle Cevap

Emperyalist Düşmanlara Teknolojiyle Cevap

Emperyalist Düşmanlara Şiirle Seçim Mesajı

Ecdadının ruh köküne bağlı Teknofest gençliğin doğuşu

Tek Parti Döneminde Dinde Reform Tahribat ve İslâmsız Nesil Yetiştirme -1-

Batı Yanlısı İlahiyatçılarca Hâlen Sürdürülmektedir -2-

1. “Allah’a İmansızlık” ve Kur’an’a Muhalefet

2. Resûlüllah’a Doğrudan ve Dolaylı Hakaret

3. İslam’ı İnkâr ve Tahkir

4. Kur’an’a İnançsızlık ve Onu Aşağılama

5. Sistemi ve Batı’yı Putlaştırma

Depremle ilgili yanlış ve doğrular: Dinde “Fay Hatları” var mı ve nerelerde?

Yeryüzündeki Kanun/Sünnetüllah

İslam Dini’nde Uzmanlar Kimlerdir?

İslam dininde “Fay Hatları”

Deprem, İslam ve tedbir

Deprem, İslam ve kader

Depremin Hatırlattıkları Müslümanda Olması ve Olmaması Gerekenler

Yüzyılın Depremi Karşısında “Ensar Ruhu”yla Yardımlaşma ve Dayanışma

Ülkemizde “Yerli ve Millî Strateji”ye Karşı Reformistler, Hâlâ “İthal Din” Peşinde

ILIMLI İSLAM NEDİR?

“ILIMLI İSLAM” TUZAĞI

KUR’AN-I KERİM’E SALDIRI

EHL-İ SÜNNET HEDEFTE

DALÂLET FIRKALARINA YÖNLENDİRME

SONUÇ

Hak/Bâtıl ve İyi/Kötü Karşısında Her An “Seçim”deyiz

KÖTÜLÜK KAYNAĞI NEFİS

ŞEYTAN’IN TELKİNLERİ

KÖTÜLÜK ODAKLARI

SONUÇ

Resûlüllah’ın devlet başkanı olarak “Medine Vesikası”nı yayınlaması

Gazze saldırıları iki kutuplu dünyaya mı taşınıyor?

İSRAİL’İN KURULUŞU VE GEÇMİŞTEN GÜNÜMÜZE FİLİSTİN SORUNU

ARAP DÜNYASININ FİLİSTİN SORUNUNDAKİ TUTUMU

7 EKİM GAZZE SALDIRILARI VE GLOBAL TEPKİLER

Cumhurbaşkanlığı seçiminde neler değişmeli?

İKİ DÖNEM SINIRLAMASI

ADAY GÖSTERİLME

İKİNCİ OYLAMANIN GÜNÜ