ehlisunnnetde - İSMAİL ÖZ *

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

Avrupa'da artan ırkçılık ve zayıflama ilişkisi
29.01.2015

İsmail Öz
info@tg.com.tr

Facebook

Tarihî gerçekler çoğu zaman yeni durumların tanımlanmasında önemli işaretler verir. Bu minvalde bugün Avrupa'nın siyasi ya da sosyolojik olarak yaşadıklarını anlamlandırma konusunda tarihin bu pusula özelliğinden yararlanmaya çalışacağım.
Burada özellikle 19. Yüzyılın ikinci yarısında yıkılmaktan kurtulamayan çokuluslu yapıları göz önünde bulundurmak gerekir. Bunlardan biri de Osmanlı'dır. Osmanlı'nın gerilemesinde irili ufaklı yüzlerce sebep sayılabilir. Hiç kuşkusuz pek çok tarihçinin ya da siyaset bilimcinin mutabık kaldığı en temel ve başlatıcı sebep Avrupa'nın kendisine yeni ticaret yolları bulmasıdır.
Farklı sebeplerin de etkisiyle gitgide zayıflayan Osmanlı, artık içerisindeki farklılıkları mutlu edememeye başlamış ve tabii mutsuz olan farklı etnik yapılar gayrimüslim tebaalardan başlayarak çözülmeye başlamıştır. Bu çözülmede, artık "mutsuz" olan tebaalar dış telkinlere ve kışkırtmalara da açık hale gelmişlerdir. Sonuç ise herkesin malumu...
Konuyu bugünün Avrupa'sına bağlarken elbette güncel değişkenleri bir kenara bırakamayız. Avrupa'yı ekonomik olarak tehdit eden şey başta Çin olmak üzere önemli ölçüde Doğu'ya kaptırdığı üretim ve istihdam üstünlüğüdür.
Öyle görülüyor ki kısa vadede Avrupa'nın lehine dönmeyecek olan bu durum, önce birlik olarak AB'yi sonra da onun bileşenlerini zora sokmaktadır. Ekonomik gibi görülen bu başat sebep ise pek çok sosyal problemin tetikleyicisi durumuna dönüşüyor.
İşte Avrupa'da son yıllarda artış gösteren ırkçı ve İslam karşıtı tutumların sebeplerini bu kompleks sorunlar yumağında aramak gerekir. Hatta Fransa'da yaşanan terör olayının sebebi de yine sadece Suriye'de yaşananlarla izah edilemeyecek kadar karmaşıktır.
Bana göre Fransa'da yaşanan olaylar da ekonomi bağlantılı sorunlardır. Yakın geçmişe kadar Avrupa toplumlarını, iş gücü göçü olarak oraya gidenleri hatta Fransa açısından Cezayir başta olmak üzere çeşitli Arap ülkelerinden gelen göçmenleri bir arada tutan en temel unsur refah seviyesiydi.
Şimdi kendi insanına dahi istihdam sağlamakta zorlanan bir Avrupa'dan ve elbette Fransa'dan söz ediliyor. Başka bir ifadeyle artık Avrupalılar kendilerine dahi yetmediğini düşündükleri ülkelerinde yabancıları istemiyorlar. Bu sebeple bazı ülkelerde açık, bazılarında ise gizli bir dışlama söz konusu.
Bu dışlamayı yapanların kullandıkları en temel argüman yine tarihsel seyirde sıkça karşılaşılan "din" ya da "ırk"tır. AB boyutunda düşündüğünüzde çok büyük kitleleri harekete geçirmenin en önemli yolu "Hıristiyanlık" temelli bir kışkırtmadır. Bu sebeple bugün oluşturulmaya çalışılan İslam karşıtlığını tanımlamak daha açıklayıcı olacaktır.
Küresel düzeyli pek çok önemli sebep ortadayken bir de izlenen göçmen politikaları buna eşlik ettiğinde farklı ve istenmeyen hatta kendilerine yaslandırılmaya çalışılan Müslümanlar tarafında dahi lanetlenen terör olaylarının kapıları aralanmış oluyor.
"Fransa'da neler oluyor?" diye merakla orada buluna bilim adamlarıyla istişarelerde bulunduğumda şu türden yorumlar yaptılar:
"Fransa kendi ülkesinde yaşayan yaklaşık yedi milyon Müslümanı yeteri kadar mutlu edemiyor; belki etmek de istemiyor. Hatta iş arayan gençlerin kimliklerine bakıldığında, Müslüman isimli olmaları eleme için neredeyse yeterli sebep. Bu, Fransa'nın bazı bölgelerinde daha da yoğun olarak görülüyor. 2005'te yakılan binlerce araç sonrasında göçmen bölgelerinde göstermelik birtakım iyileştirmeler yapıldı fakat yeterli değil..."
Korkuyla, son bir umut olarak "ırk" simidine sarılanlar tarih denizinde boğulmaktan kurtulamadılar. Büyük yapılardaki çözülmeler ilk başta yeteri kadar net görülemeyebilir. Dilerim Avrupa hem kendisi hem de dünyanın geri kalanı için bu yanlış simide sarılmaktan vazgeçer...

.
Seküler Anne(lik) ve Vicdan Kayması
12.02.2015

Birkaç gün önce Ankara'da bir hastanede KBB servisinde ameliyat olan oğlunu tuvalete götüren annesi onu arada boğarak öldürmüş. Daha sonra da oradan kaçıp kendisini arabaların önüne atmış. Amacı gerçekleşmeyince de gidip suçunu itiraf etmiş.
Peki, gerekçesi ne: "Ben oğlumu kurtardım." Neden kurtarmış? Depresyonda olduğu anlaşılan anne oğlunu, büyük kulakları sebebiyle alay edilmekten kurtarmış!
Oysa "evladı" annesinin, en inandığı insanın elinde olmanın verdiği güvenle yürüyor. O kamera görüntülerini izlediğimde inanın yüreğim parçalandı. Görüntülerin birkaç dakika sonrasını hayal ettiğimde, dayanması çok zor duygular düştü içime...
O masum, hiçbir şeyden haberi olmadan "annesi" zannettiği o caninin elinde ölüme giden çocukla ilgili yürek sızlaması ve o anneye olan öfkem birbirine karıştı. Öyle zannediyorum ki yüreği, vicdanı benim gibi çarpan her insanın kapıldığı duygu aynıydı.
Fakat bu sadece üçüncü sayfa haberi olarak geçiştirilemeyecek kadar önemli bir durumdur. Hepimizin sorgulaması gereken bir süreçten bahsediyorum.
Nasıl oluyor da biz artık toplum olarak böyle anneler ve babalar yetiştirebiliyoruz. Demek oluyor ki artık aile yapımıza, değerler sistemimize dair ciddi öz eleştiriler yapmak ve çözüm yolları bulmak zorundayız.
Gün geçmiyor ki bir ya da birkaç aile içi şiddet haberi duymayalım, okumayalım.
Oysa bizi yetiştiren kadim kültür ve inanç sistemimizde "kutsal" olan şeylerden bahsediyorum. Tabii onlara dair bir de yozlaşmadan.
Manevi değerleri yozlaştıran sekülerizm artarak devam eden sayıda anne ve babamızda "vicdan kayması" meydana getirdi. Artık her anne-babanın aynı vicdani zeminde durduğunu iddia edemeyiz.
Yani "Aile küçük çapta devlet, devlet büyük çapta bir ailedir" düşüncesinden sapanların varlığını iyi okumak zorundayız. Aile onlar için sığınılacak kutsal bir liman olmaktan çıkmış gibi görünüyor.
Bunun karşısında durması gereken bizler çocuğu için "saçını süpürge eden anneleri" ya da "evladı için ceketini satabilecek babaları" sadece bir tarihî figür olarak yaşatamayız.
Anne ya da baba olmak demek hayatın her zorluğunu göze alabilmek demek. Bunu önceden hesaba katamayanların yolda yorulması, bocalaması hiç görmek itemediğimiz tabloları karşımıza çıkarıyor maalesef.
Zayıflayan komşuluk ilişkileri sebebiyle, mahallelilik bilinci ve aile büyüklüğü "bireyci" algılara yenilmek üzere ne yazık ki; tam da aile büyüklüğü kavramına yeniden ihtiyacımız varken.
Günümüzde özellikle şehir hayatında, zayıflayan komşuluk ilişkileri içerisinde komşuların korumacı yaklaşımları "yaşama müdahale" olarak algılanabiliyor. Hatta anne ve babaların kendi çocuklarına yaptığı tecrübe aktarımları dahi evliliklere müdahale olarak görülebiliyor.
Anne ve babana "öf bile deme" diyen bir inanç sisteminden, gelinen nokta düşündürücüdür.
Şüphelerden arınmak adına "Allah için sevmek ve Allah için doğruyu söylemek" şuuruna yeniden sahip olmak gerek. Düşünce dünyasında hiç kimsenin itiraz etmediği bu değerler sistemini kuvveden fiile geçirerek zorundayız.
Hülasa bize her türlü zorlukta tahammülü, sabrı, şükretmeyi öğreten, tavsiye eden inanç ve değerler sistemimizi, tarihsel kodlarımızı yeniden kazanalım.
Öldüren değil yaşatan, yeşerten ve ihya eden anne-babalar, nesiller duasıyla...

.
Değişen siyasal paradigma ve dışında kalanlar
19.02.2015

Türkiye'de yaşanan yeni bir siyasal paradigmadan bahsedeceğim. Bu paradigmal değişimin dışında kalanları ve elbette muhalefetin konumunu bu minvalde ele almaya çalışacağım.
Rus bir iktisatçı olan Nikolay Dmitriyeviç Kondratyev'in "Kondratiev dalgaları" olarak bilinen ve kapitalist sistemlerde 50-60 yıllık aralıklarla ortaya çıkan ekonomik depresyon dönemlerinden bahseder. Bu depresyon dönemlerinin ardından da yeni bir dönem başlar. Başlayacak olan yeni dönemin siyasal ve ekonomik kodları bir önceki dönemden farlı olacaktır.
Muhtemeldir ki toplumun da önceki dönemden kurtulmak adına sığınacağı liman yeni paradigma olacaktır. Nitekim AK Parti'nin 2002'de başlattığı "yeni"yi umut olarak görenler onu büyük bir teveccühle iktidara taşıdılar.
Siyasetteki bu paradigma kırılmalarının sebebi siyasal ya da ekonomik yozlaşmalardır. Bu yozlaşma süreci bizim ülkemizde de bir kırılmanın yaşanmasına sebep oldu. Bugün "Yeni Türkiye" ifadelerini okurken bu siyaset ve ekonomi alanlarındaki kırılmalar üzerinden okumak daha isabetli neticelere ulaştıracaktır.
Bu "yeni" hâlâ ülke seçmeninin önemli bir bölümü açısından gelecek vadeden bir durumdadır. Yeni paradigmanın dışında kalanlar ise hâlâ kendilerini temsil edecek ve seçmene güven duygusu aşılayacak bir zeminde siyaset üretememişlerdir. AK Parti, üçüncü dönemini geride bırakmaya hazırlanırken muhalefetten hâlâ güçlü bir sinyal alındığını ifade edemeyiz.
Muhalefet partilerinin tamamında görülen tablo şudur. Kendi tabanlarında bulunan kemikleşmiş mensupları dışında geniş kitlelere mesaj ulaştırılamamak. Bunun temel sebeplerinden biri proaktif bir siyaset izlemek yerine çeşitli muhalif grupların meydana getirdiği olayların arkasına takılmaktır. Bunun en temel örneklerini Gezi olaylarında ve 17-25 Aralık hadiselerinde yaşadık.
Proaktif siyaset üretemeyen muhalefetin tavrı ise bizde genellikle şöyle cereyan ediyor: "Bir mesele çıksın/çıkarılsın biz de bu meselenin üzerine gidelim, köpürtelim ve iktidarı zayıflatalım..." Bu anlayış aslında Türkiye'deki agresif siyasetin ana kaynağını da oluşturuyor. İktidar için sürekli sabırsızlanan muhalefet her seferinde daha büyük sorunların "duacı"sı konumunda kalıyor.
Yani muhalefetin güçlü bir mesaj yakalaması için ana paradigma açısından siyasi ya da ekonomik bir depresyon halinin ortaya çıkması gerekir. Bugün iktidar açısından böyle bir zaaf görünmüyor. Eğer hâkim paradigmanın bir zaafı ortaya çıkar da buna rağmen hiçbir parti güçlü bir mesajla iyi bir rüzgâr yakalayamazsa o takdirde de daha önce örneklerini gördüğümüz, parlamenter sitemlerde ki koalisyon hükümetlerle muhatap olunmak zorunda kalırız.
Bu tablo üzerinden bakıldığında AK Parti'nin "yeni" paradigmasının daha da güçlenmesi için bu "yeni"nin hukuksal zeminde de güç kazanması gerekiyor. Bunun yolu da yeni bir anayasa ve Başkanlık siteminden geçiyor.
Seçmenin önemli bir bölümü tarafında satın alınmış gibi görünen bu yeni "siyasi kaldıraçlar" mevcut siyasal paradigmanın ömrünü uzatacak bir zeminde değerlendirildiği için muhalefet açısından çok sert bir şekilde eleştirilmektedir. Fakat burada belirleyici olan şey seçmenin tavrı olacaktır. Çözüm sürecinin başarıyla sonuçlandırılması ise üçüncü bir "kaldıraç" olarak büyük bir öneme sahip.
Seçmenin önümüzdeki seçimlerde hangi mesaja yöneleceği ve kime inanacağı noktasından baktığımızda iktidarın ya da muhalefetin, en azında yeni bir seçim döneminde daha nerede konumlanacağını görmüş olacağız.
Yapılan anketler buna dair önemli ipuçlarını veriyor zaten...

.
Orantısız adalet yoksa orantısız zulüm vardır
26.02.2015

Bugünlerde tartıştığımız en temel meselelerden biri İç Güvenlik Paketi. İktidar 6-7 Ekim olayları gibi bazı somut mevzular üzerinden hareket ederek yeni bir güvenlik zemini oluşturmaya çalışıyor.
Peki, Meclis'te bulunan muhalefet partileri neden bu kadar hararetle buna karşı çıkıyorlar? Bunun cevabını gerçek anlamda ortaya koymak durumundalar. Ya da en azından "Ne olmalı?" meselesini daha belirgin bir biçimde ifade etmeliler. "Hiç olmasın" demek en azından yakın zamanda geride bıraktığımız hadiseler üzerinden bakıldığında, hiçbir ibret alınmadığını ifade eder.
Cezaların caydırmazlığı bu ülkede birilerine suç işleme cesareti vermemeli. Elbette polisin kanunlar çerçevesinde ve objektif davranması gerektiğine de inanan biriyim. Nihayetinde de polis, devletin tarafında duran birisi olarak "varsa" yanlış yaptıklarının hesabını vermelidir ve verir.
Fakat ben Paket karşısında bu denli yaygara koparanlara şu soruyu sormak isterim. Bugünkü şartlarda daha rahat sorgulanabilecek olan polisten ve onun çalışma alanını yeniden tanzim eden yasadan bu denli çekinirken, sokakları kana bulayan ve kontrolden çıkmış kalabalıklardan neden çekinmiyorlar? Onlara dair güvenceleri nedir? Bana göre bunu da bir önceki soruda olduğu gibi çok ikna edici bir zeminde izah etmek zorundalar.
Karşı çıkanlar, "Paket'in aşırılıkları var" diyorlarsa bu bir derece anlaşılabilir bir durumdur. Fakat aksi hal bana göre şuna çıkar. Bu kişilerin son dönemlerde, şiddetin her türünden dolayı yaşanan acılara üzülme hakları da olmayacaktır. Çünkü adaletin gücü zulme karşı "orantısız" olmalı ki onunla başa çıkabilsin. Aksi durumda nelerin yaşandığını hepimiz gördük/görüyoruz.
Eğer tedbirler iyi alınmazsa insanlar sokağa döküldüğünde nelerin olabileceğini, bu Paket'e karşı çıkanlar da aslında çok iyi biliyorlar. Ahmet Ağaoğlu'nun; iyi koordine olamamış, birbirinden kopuk yüzbinlerce insan için söylediği şu ifadeyle kendilerine bir hatırlatma yapmakta fayda görüyorum: "İşte yüz bin başlı kalabalığın ne kadar korkunç bir varlık olduğunu, ben ilk kere burada gördüm. Onun muhabbeti de, husumeti de bir beladır."
O bu sözleri İzmir'de Fethi Okyar'ı karşılamaya gelen kalabalıklar için söylemişti. Şahit oldukları ona kontrolsüz bir kalabalığın sevgisinden bile korkulması gerektiğini öğretti ve söyletti. O zaman "öfke" ile dolu kontrolsüz kalabalığın neler yapabileceğini tahmin etmekte zor olmasa gerek.
Yasalar kötüyü, zulmü engellemek için vardır; yasayı uygulayanlar da hakeza. Yasalar yapılırken olabilecek en küçük ihtimaller bile hesaba katılmak zorundadır. Bu yapılmadığında şunun iyi bilinmesi gerekir. O küçük ihmalin yapıldığı yerde büyük bir değere sahip insanın hayatı vardır.
Küçük ihtimalleri göz adı edenler o ihmallerden doğacak zarardan dolayı kendilerini ayrıcalıklı sayamazlar. Bu çok büyük bir gaflet olur.
Yazıyı sonuçlandırırken Foucault'un şu ifadeleriyle sonlandırmak istedim: "Güç akışkan ve devinimseldir."
Kontrol edilemeyen terörün ve zalimin elindeki gücün akışkanlığının ve devinimselliğinin neler yapabileceği ise tefekkür meselemiz olsun...
Girdaptaki siyasetimiz…
05.03.2015

Tarih aslında bir "eski-yeni" mücadelesidir. Yeni olanla kadim olanın mücadelesinde kazanan ise çoğu zaman yeni olmuştur. Ama hangi yeni? İşte bu sorunun cevabını vermeden yapılacak izah eksik kalacaktır. İşte o yeni "Zamanın ruhu"nu anlayan yenidir.
Buradan bakıldığında bizde yapılan siyaset ise bu günlerde farklı bir girdabın içerisinde yürüyor. Muhalefet açısından ele alınan siyasetin ağırlık merkezi eskide kalırken iktidar bu ağırlık merkezini bugüne taşımaya çalışıyor. Bu eski ve yeni girdabında sürüklenen siyasetin bugün kazananı iktidardır. Zamanın ruhuna ve toplumun genel beklentilerine daha çok yaklaştığı için. Dokunduğu tarihsel kodlarında bu ruhu desteklediğini ifade etmem gerekir.
İktidarın bu haline karşın bugünün ruhuna ters Tek-Parti kodlarını çağrıştıran CHP ya da "Çözüm Süreci" isteyen büyük kitleler karşısında eski tip bir "Milliyetçi" anlayış sergileyen MHP'nin zamanın ruhuna ne kadar yaklaştığı ise seçmenin tavırlarından okunabilen bir durumdadır.
Her düşüncenin kendisine tarihten tutunacak bir dal araması çok normal bir durumdur. Fakat bunu yaparken nasıl yapıldığı önemlidir. Froude tarih için şu sözü ifade eder: "Tarih, istediğiniz her kelimeyi yazabileceğiniz, bir çocuğun harf kutusu gibidir." Yani tarih aslında herkesi memnun edecek bilgiyi içerisinde barındırıyor. Sağcının, solcunun, marjinalin ya da demokratın istediği yorumu çıkarmasına yardımcı olabiliyor. Olaylar siyasetçinin prizmasından istenildiği gibi yansıtılabiliyor.
Bu sebeple ister istemez siyasetin aktörleri de bu geniş "harf kutusu"ndan yararlanarak kendi dayandıkları siyasetin tarihini oluşturuyorlar. Bu oluşturma aslında tek taraflı bir oluşturma da değil üstelik. Siyasetçi tarihini oluştururken, oluşturduğu tarihte kendisini ve elbette taraftarlarını oluşturuyor.
Bu yönüyle baktığımızda aslında "pür" bir siyaset tarihi bulmak elbette kolay değildir. Siyaset her zaman göstermek istediğini gösterir. Burada önemli olan seçmenin tavrıdır. Gösterilmeye çalışılanın ötesindekini ne kadar doğru gördüğü önemlidir.
Bugün, gerçeği görmek isteyenler açısından elbette eskiye oranla daha iyi bir yerdeyiz. Farklı bilgilenme kaynakları sayesinde olayların ötesinde berisinde kalanları görme noktasında daha şanslıyız. Bu durum da aslında siyaset kurumunun ve siyasetçinin çok daha iyi denetlendiğinin ve yapıp ettiklerinin gizli kalamayacağının iyi bilinmesini de gerekli kılıyor.
Yani bugün siyasetçi için en büyük güç kaynağı "açıklık ve şeffaflık" oldu. Bu gerçeği iyi gören siyasetçi elbette bana göre şansını en yüksekte tutacaktır. Bu gerçeğin dışına çıkmak ise siyasetçinin gerçekle yüzleştiğinde "eyvah" diyeceği gaflet durumunu ifade eder.
Bugün iktidar ve muhalefet siyaseti açısından bir "eski-yeni girdabı" görüntüsü veren halden çıkmanın yolu ise zamanın ruhunu iyi anlayan ve geçmişle bugün arasında iyi bir den kuran siyasetten ve siyasetçiden geçiyor.
Çünkü geçmiş doğru keşfedilmeyi bugün ise doğru inşa edilmeyi bekliyor...

.
Avrupa'nın Filistin merakı!..
12.03.2015

Son dönemlerde İsrail'e karşı Obama'nın tavrı ve AB ülkelerinden Filistin'i tanımayla ilgili gelen hamleler elbette "Neler oluyor?" dedirtti hepimize. Peki, bunun sebebi ne olabilir? Acaba bugüne kadar olmayan ne oldu da bu gelişmeler yaşanmaya başlandı?
Bahsettiğimiz sorulara dair elbette çeşitli cevaplar verildi. Ben bu noktada farklı bir perspektif açmaya çalışacağım; bu perspektif farklılığı konusunda ufkumu açan değerli hocam Prof. Dr. Zekeriya Kurşun'a teşekkürlerimi ifade ederek. Teknik kısımlara çok girmeden bir şeyler söylemeye çalışacağım; meseleyi karmaşıklaştırmamak açısından. Fakat özünde ne söylemek istediğime dair manayı da zemininden çıkarmadan bunu yapmam gerekir.
Ufkumu açan o şey neydi?
Aslında bütün bunlara sebebiyet veren şey Netanyahu'nun ağzından çıkan şu cümledir: "Artık Yahudi devletinin kurulma zamanı gelmiştir."
Peki, nasıl oluyor da bu ifade bu denli bir mâkes buluyor. İsterseniz biraz da onu açmaya çalışalım.
Aslında burada Orta Doğu'daki iki temel tarih yaklaşımdan bahsedebiliriz. Biri "Dini temelli yaklaşım" ikincisi ise "Etnik temelli yaklaşım." Burada İsrail'in durduğu yeri tanımlarken "Etno-Din" temelde ele almak daha doğru olacaktır. Pek çok sorunun kökeninde de bu yapının ürettiği saldırgan ve yayılmacı anlayış var.
İşte Obama ve AB'nin tutumunu değerlendirirken de aynı noktadan bakmak gerekir. Bu, aslında anlaşılması gereken bir "Hıristiyan" tepkisidir. Her ne kadar uzun yıllardır destek verilse de bu ince çizgide, Theodor Herzl tarafından da ifade edilen "Yahudi Devleti" adını almış bir İsrail'e, Hıristiyan dünyasının çok sıcak bakamayacağı ile ilgili bir meseledir.
Bu hamleler aslında İsrail'e karşı verilen bu manadaki tepkilerden ibaret. Aksi halde Filistin'i bağrına basmış bir ABD ya da AB yok. Bugünkü dünyanın hâkim güçlerinin uyguladığı politikalar açısından değerlendirildiğinde de asıl meselenin "kimin hükmedeceği" ile ilgili olduğu ortaya çıkacaktır. "Egemenlik toprak üzerinde değil insan üzerindedir"i uygulamaya çalışan anlayışlar sonuçta bu hâkimiyeti başka bir güçle paylaşmak istemeyecektir.
İsrail başbakanının ABD'ye gidişini ise söylediği sözden dolayı yaşadığı zorluğa bağlayanlar var. Çünkü kendi ülkesinde dahi tepki çeken bu düşüncenin daha doğru anlatılması gerekliydi. İsrail'in içerisinden gelen tepkileri de, bugün "Yahudi" genellemesi içerisinde değerlendirilen Musevileri değerlendirmeye kattığınızda anlayabilirsiniz. Yani her Musevi Yahudi değildir; bu sebeple de İsrail Devleti'nin bazı politikalarını benimsemezler.
Sonuç olarak şunu ifade etmek gerekir. İsrail'e karşı geliştirilen bu tutum bir Hıristiyanlık refleksidir. Karmaşık olmayan anlaşılabilir bir tutumdur aslında..

.
CHP'nin mani(fesh)tosu...
19.03.2015

Bir sözle ya da düşünceyle ilgili kanaat oluşturmadan önce zihnin takip etmesi gereken kademeler olması gerekir. Birinci kademe sözün kime ait olduğuyla ilgilidir. Sadece bu aşama ile algılanan söz, yanılgıya götürebilir. Çünkü olayların ve düşüncelerin şahısların prizmasından nasıl yansıyabileceği gerçeği göz ardı edilmiştir.
İkinci aşama sözü söyleyenin "kim" olduğudur. Sözden daha önce buna bakmak gerekir. O zaman sözün, yansıdığı prizmadan nasıl etkilenmiş olabileceğiyle ilgili bir derece fikir edinmenize yardımcı olur.
Üçüncü ve hepsinden önceki aşama ise sözü söyleyenin yetiştiği sosyal çevre ve düşünce geleneğidir. Bu aşama da dikkate alındığında söylenen sözün pek çok filtreden geçirilmesi sağlanır ve belki de gerçeğe en yakın kanaatler ortaya çıkmış olur.
Ben de CHP'nin açıklamayı düşündüğü ve basına yansıyan "manifesto"sunu bu terazide tartmaya çalıştım. Bu "manifesto" inandırıcı olabilir mi diye... Samimiyetime inanılmayacağı düşüncesine rağmen diyorum ki "keşke olsa" bunu gerçekten ve yürekten arzu eder insan.
Fakat ne yazık ki tarihsel, ekonomik, siyasi gerçekler bu vaadlerin hamasetini ortaya koymaktadır. "Tarihi bilmeyen ya da onun gerçeklerini göz önünde bulundurmayan, bugüne hükmedemez" gerçeğinin izlerini taşıyan bu ifadeleri "hamaset" nidalarından kurtarıp biraz akıl kantarında tartınca, neden olamayacağını çok iyi görebiliriz.
CHP'nin elinde bulunan belediyelerde hâlihazırda fırsatları nasıl değerlendirdiği üzerinden bakabildiğinizde de bu gerçeğe ulaşabilirsiniz. Mesela yoksulluğu bitirme vaadi. Gidip bakalım. On yıllardır CHP anlayışıyla yönetilen belediyelerin olduğu şehirlerde yoksulluk bitmiş midir? Ben bu soruyu sorarken CHP'nin kendisine yaptığı haksızlığı yapmadan soruyorum. Dünya gerçeklerinde olmayan/olamayan bir vaadi sunmak inandırıcılıktan uzaktır. Dünyanın en büyük ekonomileri dahi bu sıfırlamayı yapamazken verilen bu vaadin anlamsızlığı kendileri için kendileri tarafından yapılan bir haksızlıktır; inandıracak birilerini bulamadıklarında.
Kredi kartlarının borçları için bir adım atılacak-mış. Peki, ilk bakışta borcu olanlar açısından hoş gibi duruyor. Fakat bir devlet, serbest bir ortamda gerçekleşen ticari faaliyetlere yani bankalara nasıl müdahale etmeyi düşünüyor olacak. Ya da "Biz bu borçları ödeyeceğiz veya sileceğiz" mi diyorlar? O zaman da "Kimin parasıyla kimin borcunu ödeyeceksiniz?" diyenlere ne cevap vermeyi planlıyorsunuz?
Çözüm süreciyle ilgili yapılan vurgulamalar da bir o kadar kantara takılanlardan aslında. Farklı hiçbir şey söylemeyen ifadelerin kâğıtta durduğu gibi durmadığını artık hepimiz iyi biliyoruz. Çözüm sürecinin oluşması için atılması gereken yasal adımlara, TBMM'de yapılmaya çalışılan arayışlara asla destek olmayan ve hatta karşısında âdeta "beton"laşarak duran bir CHP bu vaadini nasıl gerçekleştirecek! Parlamentoda arayacağı uzlaşıya kimden destek isteyecek? "Ben sana destek olmadım ama sen bana destek ol" demek çok egoist ve hegemonik bir yaklaşım olmayacak mı?
Bakın, işte şuncacık yansıyan ifade üzerinden, yine şuncacık bir yazıda dahi onlarca kafa karışıklığı ve güven zedeleyen, akıl terazisini zorlayan vaad, durum sıralayabildim. Varın gerisini siz takdir eyleyin...

.
Gençlik ve özgürlük…
04.04.2015

Geçlerle birlikte çokça zaman geçiren, hatta Gençlik Tarihi, Gençlik Sosyolojisi üzerine çalışan biri olarak gençliğimizin dününe ve bugününe dair bir şeyler söylemek için önemli zamanlardan geçtiğimizi düşünüyorum.
Gençlikle ilgili mülahazalarımız ve son dönemde pek çok isimlendirmeyi "genç" eklemesiyle birlikte yaptığımız bugünlerde önemli farkındalıklar yaşadığımızı ifade etmek isterim. Aslında bu farkındalığın bu derece olduğu ve tüm dünya açısından önemli olduğu başka bir dönem daha hatırlıyorum. Yani gençliğin sosyolojik bir kategori olarak da öne çıktığı tarihi kastediyorum. O da, I. Dünya Savaşı öncesi ortaya çıkan Ulusçuluk hareketleri dönemidir.
Şimdi ortaya çıkan bu "genç" farkındalığı ise sadece bizim ülkemizi içerisine alan ve özellikle Gezi olayları sonrasına rastlayan yeni bir "genç" farkındalığıdır.
Bu farkındalık bir kesim tarafından "sosyal medya çağı gençliği" olarak adlandırıldı ve yeni bir özgürlük dalgasının işaret fişeği olarak görüldü. Fakat Gezi hadisesi başarıya ulaşamayınca bu, onun karşısında duran kesimleri "Nasıl bir gençlik?" sorusunu sormaya yöneltti.
İşte bu sorunun cevabı olarak da bugün henüz tam anlamıyla bir zemine oturmasa da "yeni bir genç" arayışına dönük önemli hamleler görülebiliyor. Aslında bu özellikle muhafazakâr kesim tarafından uzun süre ihmal edilmiş bir gerçektir.
Ya da iktidarlar tarafından sindirilmeye çalışılmış muhafazakâr düşüncenin, kendi gençliğini yetiştirmesine fırsat verilmeyişin bir neticesi olarak gerekli ilgiyi görememiştir.
Özellikle İttihat ve Terakki döneminde başlayan "gençliğin inşası" çabaları "Tek Parti" döneminde daha da derinleşmiş ve özellikle yeni bir dönüşüme de uğrayarak, inançlarından kopuk bir genç ya da gençlik tasavvur edilmiştir.
Ne yazık ki Demokrat Parti de gençliğe gereken ilgiyi gösterememiştir. Özellikle gençler konusunda iyi organize olamadığı için bu konuda üstünlüğü CHP'ye bırakmıştır. Kendi kurduğu ve neredeyse iki katına çıkardığı üniversite gençliğine kendisini iyi anlatamayan DP 27 Mayıs Darbesi'ne giden sürecin fitilini gençliğin ateşlemesine de engel olamamıştır...
Gençlerin duygularını ve enerjilerini doğru noktaya yöneltmek oldukça önemlidir. Gençlerin vakıf ve dernek gibi ya da kültür merkezleri gibi zeminlerde iyi bir eğitim almaları çok önemlidir. Bu konuda Osmanlı'da uygulanan ve geliştirilerek günümüzde de çok güzel netice verebilecek metotlar vardır.
Gençlere ne söylendiği ve kimin söylediği çok önemlidir. "Biri beyin yıkıyorsa onun beyni daha önce yıkanmıştır" diye bir söz hatırlıyorum.
Gençleri ve onların eğilimlerini iyi bilerek onları yetiştirmek ve ona göre metotlar tatbik etmek zorundayız. "Yönetmek için bilmek" ilkesi gereği bilmediğimiz ve anlamadığımız bir kuşağı da istediğimiz gibi kazanamayız.
Bizim kazanamadığımız bir gençlik de etraftaki terörist anlayışlar dâhil her türlü tehdit için açık hedef haline gelebilmektedir.
Ahlak eğitimi verilememiş hiçbir insanı ya da genç insanı kazanma ihtimalimizin olamayacağını iyi bilmek durumundayız. İşte bu vesileyle "Nasıl bir ahlak?" sorusunu sormanın da zamanı gelmiştir sanırım.
Şimdi daha fazla düşünmemiz gereken ve bir cevap bekleyen soruyu sorarak yazımı neticelendireyim:
İçinde bir ahlak barındırmayan özgürlük mü yoksa ahlaklı bir özgürlük mü?

.
Hem iktidar hem de muktedir
10.04.2015

Seçimlere yaklaşırken her gün yeni senaryolar ve spekülasyonlarla karşılaşıyoruz. Öyle zannediyorum ki, bilinen teamüller de değişmezse seçimler yaklaştıkça iktidarı yıpratmak adına akla hayale gelmedik ifşaatlar duyacağız.
Elbette demokrasiler her şeyin rahatlıkla söylenebildiği rejimlerdir. Fakat bu, her şeyin konuşulabildiği rejim, ahlak ve vicdanı zorlayan şeylerin de konuşulacağı anlamına gelemez.
Yıpratılan ve güveni zedelenmiş bir siyaset zemini, her şeyden evvel iktidar bekleyen muhalefetin de işini zorlaştırma potansiyeli taşır.
Fakat bizde öyle zannediyorum ki AK Parti iktidarıyla birlikte çok daha farklı bir muhalefet tavrı ortaya çıktı. Kendileri için iktidar hayali kuramayan muhalefet, (zannediyorum) nasıl olsa iktidar sorumluluğu almayacağı güvencesiyle hükümeti yıpratmak adına her yolu mubah görür duruma geldi.
Daha önce Sayın Cumhurbaşkanını Başbakanken ve AK Parti'nin ilk döneminde "İktidar ama muktedir değil" diyerek eleştirdiler. Şimdi de "Muktedir ama diktatör" diyorlar.
"Peki, bunun bir orta yolu yok mudur?" diye soranlara ne cevap verilebilir.
Bana göre Türkiye'nin önemli bir bölümü hâlâ muhalefetten farklı olarak şunu söylüyor; "Hem iktidar hem de muktedir." Ve bu hâl onları asla endişeye de sevk etmiyor. Bilakis yıllardır Batı karşısında ezik kalmış, kompleksli siyasilerden sonra "dik" durmayı başarmış bir liderleri olduğuna inanıyorlar.
Türkiye de genel seçmen profili muhalefet gibi düşünmediği için ve muhalefetin tavırlarından da iktidar lehine irrite oldukları için sürekli AK Parti'yi büyütmeyi seçtiler.
Fakat muhalefet onuncu seçim zaferine koşan AK Parti karşısında hâlâ yeterince etkin görünemiyor. Bu da muhalefetin daha hırçın bir siyaset yapmasına sebep oluyor.
Tabiri caiz ise bükemediği bileğe saygı duymak yerine ağır sataşmalarla iktidarın sabrını zorlayarak hataya sürüklemeye çalışıyor.
Çünkü güçlüyü yenmenin en etkin yollarından biri onu öfkelendirerek mantıklı davranmasını engellemektir.
Mantığı devre dışı bırakılmış bir güç, hele de siyaset gibi kırılgan bir zemindeyse yapacağı hatalarla zaten kendi kendini yenecektir.
Bugüne kadar bu yol da çok zorlandı. AK Parti çok önemli sinir testlerinden de başarıyla çıktı.
Tabii bu testin en büyük başarısı onu yönetenler kadar seçmenlerine de aittir; tahrik olmayarak partilerini ve onu yönetenleri zora sokmadıkları için.
Adaylık sürecinde de, özellikle üç dönem kuralına takılacaklardan beklenen kaos da kursaklarda kalmışa benziyor. AK Parti, bu konuda da CHP'den daha iyi bir sınav verdi; dönem kuralları olmamasına rağmen.
Görünenler ışığında seçimlerin kazananını tahmin etmek sanırım çok da yeteneğe hacet bırakmayacaktır.
Seçtiği yolla sürekli AK Parti'yi büyüten muhalefetin ise artık sataşmak ve hırçınlık yaparak rakibini hataya zorlamak yerine, akılcı stratejiler ve projeler üretmesi ve umut siyasetine yönelmesi gerekiyor.
Sürekli zorladıkları bu yol, kendilerini iktidar yapmadığı gibi ülkeye de huzur getirmedi, getirmeyecek...

"Çatı"
17.04.2015

Şu siyaset kurumu bazen çok garip sonuçlar üretiyor. Hatırlarsak Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde "Çatı Aday" diye bir şeyle muhatap olduk. Kaybedince de "Artık bende söz bitti" demişti; tabii ki siyasete dair olanları kastediyordu. Fakat öyle olamadı. Demek ki İhsanoğlu'nun hâlâ söyleyecekleri var. Gerekçe olarak ise Çatı Aday olduğunda söylediklerine yakın bir açıklama yaptı. "Büyük bir teveccüh"ün kendisini mecbur ettiğini söyledi.
Ben tam olarak böyle düşünmüyorum. Bazen yenilmişlik psikolojisi insanı tekrar rekabete, mücadeleye zorlar. Şimdi değişti mi bilmem ama en temel amaçlardan biri, tarihe seçimlerde yenilmiş biri olarak geçmek istemiyor sanırım. Onu "çatı" yapanların çalışmalarda yalnız bıraktığı gerçeğini de gördüğü kanaatindeyim. Bu sebeple de taraflı bir noktadan rekabet etmeyi seçiyor şimdi.
"Çatı Aday" formülünü ortaya sürenler o dönemde kendileriyle de çelişerek bir politika üretmek istediler. Bir araya gelmeleri imkânsız bileşenleri barındıran ittifakın tek amacı AK Parti'yi daha doğrusu Sayın Erdoğan'ı seçimlerde alt etmek içindi. Bu ihtimalin bir an gerçekleştiğini düşündüğümüzde, seçimlerden sonra paramparça olacak bu ittifak toplumun genelinden onay alamadı zaten.
"Başkanlık Sistemi çeşitliliği öldürür; küçük partilerin aleyhinde olur" diyenlerin, tarihimizde eşine az rastlanır bir ittifakla (14+1) yani on dört parti artı bir de "Paralel"in kendilerini içinde erittikleri, farklılıklarından vazgeçerek kurdukları bir çatıdan bahsediyoruz.
Demek ki aslında bazı durumlarda farklılıklar önemini yitirebiliyor. Kaldı ki iyi uygulamaların da farklılıkları daha da öne çıkarabilecek bir sisteme itiraz olarak bu farklılıkların eritildiğini görmek çok büyük bir çelişki aslında.
Çatı aday İhsanoğlu şimdi MHP'nin adayı. Üstelik de kendisinin savunduğu bütün sınırları aşarak. Yanlış hatırlamıyorsam Cumhurbaşkanlığı seçimlerindeki adaylığı "kuşatıcı" olduğu için kabul ettiğini ifade etmişti. Oysa bugün herkesi kuşatamayacağını bildiği bir taraf konumunda siyasete girdi. Yani siyaset üstü kalamadı.
İşin başka bir tarafı ise acaba MHP dışında kalan 13+1, ortak adaylarının bu taraf seçişine nasıl bakıyor. Çünkü "çatı" sadece MHP'de kaldı. Siyaset her türlü hava şartına müsait bir zemine de sahiptir. Bugün daha net yıkılan çatının dışında kalanlar kendilerini korumasız kalmış gibi hissediyorlar mı?
Aslına bakılırsa korumasız hissetmeleri İhsanoğlu açısından pozitif bir manaya delalet eder. Eğer hiçbir üzüntü ya da eksiklik hissedilmemişse bu onun bir aday olarak gönüllerde duygudaşlık yakalayamadığını da gösterir. Nitekim takınılan bu "nötr" hâl de bana göre bunun izahını yapıyor zaten.
MHP seçmeniyle İhsanoğlu arasındaki duygudaşlık nasıl olur derseniz ondan da çok emin değilim. Bu sadece seçmen açısından değil İhsanoğlu açısından da aşılması gereken duygular olduğunu gösteriyor. Partisinin sembolüne dahi çalışmamış bir aday olarak verdiği mesaj bu hissedişin tamamlanamadığını gösteriyor...
Siyasette her zaman iki kere iki dört etmez. Umarım İhsanoğlu kitabi olanla saha gerçeğinin arasına tekrar takılmaz.
Zira kırk yıldır sahayı hıfz etmiş siyasetçilerle rekabette bir yılı henüz geride bırakıyor.

1915 için tarihe kim ne söyletmek istiyor…
24.04.2015

Tevazu yapmak için değil hissedilen bir gerçeğin de ifadesiyle yani biraz tarihçi gibi yazmaya çalışacağım; tarih alanında doktora yapmama rağmen hâlâ tarihçi olmanın kolay olmadığına inandığım için. Gerçek tarihçilerden de özür dileyerek...
Tarihin ne olduğuna ya da ne olmadığına dönük çok fazlaca tanımlamalar yapıldı. Elbette buradan bunları sıralayacak değilim. Sadece bu tanımların bazılarına değinerek güncel meselelerin anlatımına katkı yapmalarını hatta mümkünse çözümünde de işe yarayıp yaramayacaklarını vurgulamaya gayret etmek isterim.
Görünen onur ki 1915'te yaşananları kendi lehlerine çevirmek üzere tarihe farklı şeyler söyletmek isteyenler var. Peki, bunu yapabilirler mi?
Freud'un ifadesiyle "Tarih bir çocuğun harf kutusu gibidir. Ne istiyorsanız onu yazabilirsiniz." Evet, tarih aslında herkese istediğini söylettirebilecek bir bilgi kaynağına sahip.
Referans gösterdiğiniz bilgiler kimin bilgileri ya da kimin belgeleri. Kimin prizmasından yansıyan bilgilerle desteklenmiş. Ne kadar objektiflik yansıtıyor. Ermenilerin ortaya koyduğu gerekçelerde ya da çalışmalarda Türkiye'nin gerçeklerini, arşiv belgelerini ya da Türkiye'de yapılmış bilimsel çalışmaların referans verilme oranlarını da analiz etmek gerekir.
Elbette tarihsel veriler Tehcir anında yaşanan önemli acılara işaret ederler. Fakat bu acıların Türkleri de içerisine aldığını aynı yoklukların onları da ızdıraba sevk ettiğini görmezden gelmek çok yanlı ve insaftan uzak olur.
Yine Tehcirle ilgili Osmanlıyı suçlayanlar, Berlin Antlaşması'nın 61. Maddesini etkin kılmak ve uluslararası güçler tarafından Osmanlı'nın topraklarında güvensizlik gerekçesiyle bazı bölgeleri işgale hazırlamak üzere Ermeni fedailerinin çıkardığı olayları görmezden gelemezler.
Ermeni çetelerini silahlandıranların kimler olduğu da mutlaka kayıtlarda mevcuttur ve tabii ele geçirilen silahların fotoğraflı kayıtları da. Bir savaş ortamında varlık ya da yokluk mücadelesi veren bir devletin güvenlik kaygılarıyla üstelik savaştığı bir ülkenin sınırında olup biten çete faaliyetlerine duyarsız kalması elbette beklenemezdi.
Birileri alınan tedbirin yöntemini sorgulayabilir fakat asla tedbir alınmamalıydı diyemezler. Hiçbir devlet buna duyarsız kalamazdı. Nitekim yaşananlara, uluslararası tanımlar açısından dahi denemeyecek olmasına rağmen bugün "soykırımdı" diyen Rusya'nın tarihi temiz değildir. Tarihe kendi inandıklarını söyletmeye çalışanlara, 1944'te Kırım Tatarlarını Almanlarla iş birliği yaptığı gerekçesiyle sürgüne göndermesini hatırlatmak gerekir. Hatta yaşananların, yaşayanları hâlâ var ve onlar bu konuda belgelerden daha gerçekler.
Tarihe güzel şeyler de söyletilebilir. Fakat bugün bazı devletlerin Türkiye'ye karşı yapmak istediği daha çok Nietzsche'nin tarih anlayışında kendisini gösteren "Yaşayanlar için değil de ölmüşler için tarih yapmak" anlayışıdır.
Tarihi bir ibret vesikası olarak görmek ve "Ölmüşlerimize dirilerimizi yeniden öldürtmemek" için herkesin tarih şuurunu yeniden gözden geçirmesi gerekir.
Tarih kim için ve kimin prizmasından yansıtarak ne söyleyecek. İşte bu açıdan bakıldığında her devletin öncelikle kendi geleceği açısından huzuru tesis eden bir yaklaşım sergilemesi gerekir.
Tarihe yanlı ve yanlış şeyler söyletmeye çalışanlar bilmelidirler ki aynı tarih, kendileri için de aynı ihanete açıktır..

.
7 Haziran müttefikleri ve ittifakları
01.05.2015

Seçimlere doğru hızla ilerlerken Meclisten sandalye kapmak için girişilen enteresan iş birlikleri var. Elbette demokrasilerde iş birlikleri doğaldır. Bu gerçeğin bilincinde olarak bir şeyleri görmek zorundayız.
Peki, ittifakların olabileceği normalse sorun ne o zaman? İşte bu noktadan hareket ederek meseleye bir izah getirmemiz gerektiği kanaatindeyim.
Bence yapılan ittifakların en önemli sorunu, müttefiklerinin fikrî anlamdaki doku uyumsuzluklarıdır. Yani bu ittifakların seçimler sonrasına dönük hiçbir projeksiyonu olamaz. Bu gerçeğin müttefikler tarafından da açıkça görüldüğü kanaatindeyim. Ayrıca seçmenlerin de bu gerçek konusunda mutlaka duyarlı olduklarını düşünüyorum.
Bu ittifakların iki temel sebebi olabilir. Birincisi Meclise girebilme arzusu diğeri ise AK Parti'yi hedeflediği milletvekili sayısına ulaştırmama isteğidir.
Görünen bu ittifakları kısaca açmakta yarar olabilir daha somut ifade etmek açısından.
Mesela Saadet-BBP ittifakı: Bu ittifakın partilerinin ayrı ayrı oylarının ittifaklarından daha fazla olduğu kanaatindeyim. Cemaate de göz kırpan bu ittifakın kendi içerisinde de bölündüğünü gösteren çok açık işaretler var. Her iki tarafta da bazı seçmenler, Cemaate bu denli yakınlaşmadan dolayı kızgınken bazı seçmenler de parti içi tutumlardan dolayı kırgın gibiler. Saadet'te Fatih Erbakan'dan dolayı bir kırgınlık varken BBP'de de Nizam-ı Âlem kanadının mevcut yönetimle olan mutsuzlukları var; bunlar da zaman zaman medyaya yansıdı.
Bir başka İttifakın ise tam bir açıklık göstermese de Cemaat ve BDP arasında kurulmaya çalışıldığını düşünüyorum. Basına yansıyan bazı görüşmelerin de ışığında şunları ifade etmek gerekir. Her iki tarafın da bu ittifaka çok ihtiyacı olabilir. Çünkü BDP'nin baraj için, Cemaatin ise AK Parti'yi, hedeflediği 400 vekile ulaştırmamak için önemli gerekçeleri var. Cemaat açısından bakıldığında bir başka gerçek de şu alabilir. BDP'ye verilecek destek, görülen tabloda CHP ya da MHP'ye verilecek destekten daha anlamlı. Çünkü bu seçimlerde de onlar adına oluşacak bir rüzgâr görünmüyor. BDP için de böyle bir rüzgâr görünmese de verilecek 1-2 puanlık katkıyla seçim barajını zorladığı düşünülen bir BDP barajı geçtiği takdirde AK Parti'yi hepsinden daha fazla hedefinden uzaklaştırabilir diye düşünüyorlar.
Bir ittifak arayışı daha var ki o da seçimler sonrasına dönüktür. Birileri bu günlerde "koalisyon" denen şeyi yine süsleyip püsleyip seçmene satmaya çalışıyor. Daha hafızalardaki travmatik izi henüz silinmemiş olan 2001'i unutmamışken bunu neden yapabildikleri akıl alır gibi değil. Hem de âdeta bir dejavu gibi tesir oluşturan müttefiklerle... Değişen tek şey Ecevit yerine Kılıçdaroğlu... Geri kalan tüm bileşenler aynı.
Peki, neden yapıyorlar bunu. Aslında çok açık: "Ülke kaybetse de Erdoğan gitsin!.." Bu elbette Sayın Cumhurbaşkanının katıldığı bir seçim değil bilinçli olarak kullandım bir önceki ifadeyi...
Çünkü bu hamleler tamamen onu zayıflatmaya dönük. Erdoğan faktörü siyaset sahnesinin ötesinde ya da berisinde durduğu müddetçe diğer siyasi aktörler için iktidar hep zor göründüğü için bir şekilde ve mutlaka zayıflatılması gerekiyor.
Dış etkilerle birleştikleri nokta da burası çünkü onlar da aynı şeyi istiyorlar zaten.
Tüm ittifakların birleştiği bir diğer nokta ise Cemaatin oyları... Bu da seçimlerden sonrasına dönük bir ışık vermese de iktidarı zayıflatmak için mubah bir iş birliği gibi görülüyor...
Seçim sonuçları ise asıl gerçeği söyleyecek...
Seçmen eğer 17-25 Aralık'ı ya da 2001 krizini unuttuysa o zaman farklı bir şey söyleyebilir... Eğer değilse espri konusu dahi olan bir gerçekle cevap bulacaklardır.
Çünkü sınır tanımaz vaatler "Namaz ve oruç borçlarının silinmesi"ne kadar dayanmış durumda!..

Gölgede kalamayan CHP'li...
08.05.2015

İnsan bazen hakikaten kendisine soruyor; "CHP gerçekten iktidar istiyor mu?" diye...
Bana sorarsanız bu sorunun cevabı; "İktidar olmamak için elinden geleni yapıyor" olur. Kendimce çok ikna edici cevaplarım da var.
Daha önce CHP'nin politikalarında çokça izini gördüğümüz "Gürsel Tekin siyaseti" bunların başında gelir. Şöyle hatırlamaya çalışıyorum da aklıma 1970 model pek çok seçim kampanyası çalışması geliyor.
Mesela: Kılıçdaroğlu'na Kağıthane'den ev tutma fikri, çamurlu şantiye alanından fotoğraf vererek "İstanbul çamur deryası" algısı oluşturma çabası vs. vs... Bunun yanında seçim sonuçlarının açıklandığı akşamlarda da hemen sandıklar açılır açılmaz "biz büyük bir farkla öndeyiz" açıklamaları ve sonrasında ise gelen acı gerçek...
Fakat ne hikmetse bütün bu maziye rağmen Tekin'in verdiği beyanatların hâlâ siyaseten bir kıymet-i harbiyesi varmış gibi yapılması gerçekten çok manidardır.
Son günlerde de "2 gün içerisinde Suriye'ye gireceğiz. Kaynaklarım yurt dışından ve çok sağlam" diyerek yeniden gündem yakalamanın derdinde.
Bir siyasetçi neden kendi güvenirliliğini zora sokacak bu denli çabalara girişir. Yarın Suriye'ye girmediğimizde bu kadar emin olarak verilen beyanatın kotarılması nasıl mümkün olacak...
Bir siyasetçi gündem yapmak için neden bu yolu kullanır. "Reklamın iyisi kötüsü yoktur" anlayışı mıdır acaba bir siyasetçinin gündem aşkını tetikleyen?
Bana göre bu anlayış belli ki uygulayıcısı açısından bir yöntem olarak bilinçli bir şekilde uygulanıyor. Çünkü gafletle ya da yanlış bilgiye dayanarak yanıltılmış olunsa bir sonrakinde daha tedbirli olma yolu denenir. Fakat her defasında sonu neredeyse fiyaskoya çıkan bu beyanatlar kararlılıkla devam ettiriliyor; bu sonuç da aslında önceden biliniyor...
Bu siyaset yöntemine bir de toplumun inanç ve değer kodlarına uymayan açıklamalar eklenince, "CHP iktidarda olmak yerine muhalefette olmayı daha çok arzuluyor" anlayışı çıkıyor.
İmam-Hatiplerin varlığını tehdit eden eğitim politikası açıklayarak ya da "Diyanet'i kaldıracağız" diyerek bu toplumla nasıl barışacaklar...
CHP kendi inanılırlığını uçuk vaatlerle de bir kere daha zora sokmuştur...
Eğer bu ülkenin ekonomisi bu denli vaatleri kaldırır durumdaysa iktidar partisi neden bu avantajı kullanmasın? Hem de fırsat eldeyken...
Kılıçdaroğlu'nun kullandığı "Sözüm söz" demek de aslında bir başka çelişki. O zaman Cumhurbaşkanının ya da Başbakanın sözü neden "Tek Adam" sözü oluyor.
Devletler "söz"lerle değil yasalarla yönetiliyor. Bu, "Derim olur"u çağrıştıran mantık "Tek Adam" olma arzusuna da bir vurgudur aslında...

.

Evet, anlıyoruz ama!..
03.07.2015

Seçimler sonrasında ortaya çıkan tablo elbette yeni bir hükümet konusunda net bir adres gösteremedi. Bu sebeple de siyasiler bir inisiyatif alarak ülkeyi bu durumdan kurtarmak zorundalar.
Bu zorunluluk nereden çıkıyor derseniz cevap vereyim. Ülkeyi yönetmek adına siyaset sahnesine çıkmak ve insanlara güvenceler vererek onlardan oy talep etmiş olmak bunun için yeterlidir.
Sekiz Hazirandan bu yana medya için de bereketli bir süre olmuştur. Sebebi ise bu belirsizliğin verdiği yorum fırsatıdır. "Öyle mi olacaktı, yok öyle değil de şöyle olacak, o onu dedi bu bunu dedi vs." durum netleştiğinde gazeteci açısından bu mümbit ortamda elbette dinginleşecektir.
Haber yapmak adına elbette çaba gösterilir bunu anlarız. Fakat garip olan aynı gün içerisinde bile kendi kendisiyle çelişen koalisyon yorumlarıdır. Artık neredeyse ciddiyetini kaybetme noktasına gelmiş bu ihtimallerin, okuyucusu olduğunu dahi sanmıyorum. En azından benim gibiler parti liderlerinin açıklamalarıyla yetiniyorlardır diye düşünüyorum.
Biz bir konuda çok başarılıyız. O da "her şeyin cılkını çıkarma" konusudur. Bu abartı artık bir noktadan sonra kendi kendisini de itibarsızlaştırma noktasına varıyor.
Bu bana etrafta dönen binlerce diyet formülünün artık kimse için inandırıcı olmadığı gerçeğini hatırlatıyor. Acaba hangisi?
Söyleyeyim. O mutlaka bir şey ama yine mutlaka senin dediğin şey değil.
Düşünüyorum da bence bir insan kendi kendine de bunu yapmamalı. En azından bir fikri altyapıda devam eden istikrar olmalı.
Yaşayan siyaset kurumu çok çabuk değişen bir yapıya sahip olsa da aslında mutlaka tarihsel, ekonomik, sosyal psikolojik, sosyolojik pek çok katmanlı değişkene de sahip. Bu değişkenleri bir tarafa bırakarak sığ ve günübirlik kalacak değerlendirmeler mutlaka kendi kendini itibarsızlaştıracaktır. Nitekim olan da odur zaten.
Bu ülkede meselelerle ilgili yorum yapanların şunu çok iyi bilmesi gerekir. Bu coğrafyanın bir nizam-ı kadimi mutlaka vardır. Ama nizam-ı cedide de kapalı olmamıştır. Fakat bu yeni nizam her zaman eskiden nasiplenerek ilerlemiştir.
Âdeta "kumdan kale" ya da "yaz-boz" mantığıyla yapılanlar sadece bir "malumatfuruş"luk görüntüsü arz etmektedirler; bundan öteye gitme ihtimalleri de toktur.
Konuşmak ya da yazmak elbette kimsenin tekelinde değildir. Fakat yazanların ya da yorumlayanların önce kendi fikrî tutarlılıklarına saygıları olmalı diye düşünüyorum.
Siyasetin ortaya çıkardığı hızlı ve savrulma etkisi yüksek manevralarından kurtulmanın yolu, ilim ehlinin akl-ı selîmidir çünkü. Bir toplumun entelektüelleri her zaman fabrika ayarlarına dönüşün umudu olmalıdır. Doğru olan da bana göre budur.
Çünkü onların da savrulduğu bir zeminde umutlar yara alır.

Görünen ve gerçek...
09.07.2015

.İnsan ilişkileri aslında iki temel üzerine oturur. Birincisi "bireysel farklılıklar" diğeri ise "uzlaşılmış kolektif değerler"dir.
İşte bu iki temel ilişki aslında toplumsal uzlaşmayı ya da çatışmayı belirler. Eğer kolektif değerler bireyin farklılığına saygı duyuyorsa o toplumda "görünen" ile "gerçek" arasındaki farklılık makası azalır. Dolayısıyla kavga da azalır. Tersi durumda ise çatışma artar.
Yani insanların hayatta tutunabilmek adına, kolektif yapıya uyum sağlamak üzere geliştirdiği roller çok önemlidir. Bu rollerin gerçekten çokça uzaklaştığı durumlarda, bireyin kendine olan saygısı da azalmaya başlar. Yani bir şahsiyet kayması söz konusu olur.
Yine toplumsal değerler yozlaşır ve bireylerin hayatta kalmak adına giriştiği bu roller bireyin vicdanıyla çatışmaya girerse o zaman şahsiyetler zedelenir. Şahsiyeti zedelenmiş bireyler ise Moreno'nun ifadesiyle "sosyal atom"lar, bozulmuş bir toplumsal yapının habercileridir.
Bu kadar teorik anlatım sanırım yeterlidir. Bundan sonraki kısımda da bu teorik anlatımın sebebine değinmiş olalım.
Uzun bir dönemde kendi hayatımın da içerisinde olduğu ilişkiler ağına dair gözlemlerim oldu. Bu gözlemleri yaparken de "sosyometrik matrix" ile yani görünen ile göremediğimiz ama ilişkilerimizi yöneten sevgi, nefret, çıkar vb. duyguların aslında görünene "sahte"ye ne denli hükmettiğine şahit oldum.
İnsanların aslında hissetmediği ama yaşadığı toplumdan tecridi de göze alamadığı için "hissediyor-muş" gibi yaptığı çokça davranış gözlemledim.
Elbette birlikte yaşamak bir uzlaşma işidir. Fakat bu uzlaşmada tarafların onurları mutlaka korunmalıdır. Saygınlıkları asla zede almamalı ve toplamdan farklı birer değerlerinin de olduğu hissettirilmelidir.
Oysa bugün hegemonik bir biçimde insanların farklılıklarını içerisinde eriten, geliştirdiği rollerle onları âdeta "çıkarı için her yolu hoş gören" konumuna düşüren "sahte", maalesef "gerçek" olanı yenme noktasına varmak üzeredir.
Pek çok kimse, çıkarını korumak üzere kimliğinde taşımadığı sahte rollerle yaşıyor. Sürekli bu sahte rolle yaşamaya maruz bırakılan insan ise bir yerden sonra normal olanı unutup ruhsal bir çelişkiye ve çöküntüye kapılıyor.
Yani inandığı gibi yaşamayan yaşadığı gibi inanmaya başlıyor. Tabii, böyle bir ortamda gerçeğin dillendiricisi olmak da cesaret gerektiriyor. Öyle zannediyorum ki işte çokça bedel ödeyerek bu "sahte"ye karşı gerçeği haykırma cesaretini bulanlar, toplumlar tarafından kahraman ilan ediliyorlar; kendi yapamadıklarını yaptığı için.
Bugün maneviyat şirazesinden çıkmış pek çok davranışın esiri olmuş, insanı değersizleştiren ve ona çıkarı için yalan söylemeyi "meşru" gösteren bu kapital temelli tüketme modeli, madde gibi manayı da yedi bitirdi.
Diğerkâmlığı, paylaşmayı hatta kendinden önce kardeşini öncelemeyi öğreten, fütüvvet sahibi insanların toplumuna ne oldu acaba.
Düşene, yolda kalmışa yardım eden, göçmen kuşları bile hesap dışında bırakmayacak kadar inceden irdeleyen, sıcaktan bunalmış insanına taa dağların tepesinden kar taşıyan, evlenecek kızların çeyizini bile dert edinen bir mazinin mirasçılarına bu mirası kim reddettirdi.
"Ya göründüğün gibi ol ya da olduğun gibi görün" düsturundan çıkarma gayretlerine prim verenlerimizin sayısı neden bu denli yükseldi.
Bu milletin davranışına yansıyanı ile yüreğinden, beyninden geçeni arasında yeniden bir denge kurmak ve onları barıştırmak zorundayız.
Aksi hâlde çatışma ve kavgayı bitirmek mümkün olamaz. Bireyi dengede olamayan bir toplumun dengede olması beklenemez.
Tarihsel, kültürel ve ahlaki mirasımız gösteriyor ki bu toplum asla "içi başka dışı başka"lara bırakılamaz...

Maysalun Savaşı'ndan ders almak...
30.07.2015

Bugün Suriye ve Irak'ta yaşanan gelişmeleri ve 7 Haziran seçimlerinde alınan yüzde on üçlük oyu kendisine referans alarak hegemonik bir dil oluşturan HDP, aslında siyaseten yakalayabildiği önemli gücü maalesef heba etme noktasına geldi.
Sabırla geçilmesi gereken bir süreçte, sürekli Hükümetin topuklarına basmayı ve şantaj politikasını kendisine bir siyaset tarzı olarak seçti. Fakat bu süreçte silahların bırakılması noktasındaki koşulsuzluk hiçbir zaman aynı sabırsızlıktan nasiplenemedi. Yani HDP'ye göre acele etmesi gereken sadece hükümetti.
Oysa yüz yılı aşan bir zaman diliminde kangrene dönüşmüş bir mevzuda her şeyini ortaya koymuş bir iktidarın ve Sayın Erdoğan'ın bu zorlamalar karşısında hatta özellikle son bir yılda gerçekleşen abartılmış şımarıklıklara karşı bile ne kadar sabırla yaklaştığı hep göz ardı edildi.
Bana göre HDP'yi, siyasette yakaladığı başarıya rağmen bu noktaya getiren bir başka önemli şey de Batı'nın konjonktürel vaatleridir. Bu vaatlere kapılanlar aslında tarihten de ibret almamışa benziyorlar.
Aynı Batı (Fransa temsilinde) 1920'lerde Suriye'de Faysal'a da aynı vaatleri yaparak Osmanlı'ya karşı kışkırtmadı mı? "Seni bu bölgenin ve Arapların en büyük kralı yapacağız" diyenler menfaatleri bittiği anda onu öylece yüzüstü bıraktılar.
Bugün de PYD'nin DAEŞ'e karşı bir kalkan olarak kullanılmasından umutlananlar, büyük bir devlet olma refleksinden yoksun ve "güçlünün yanında yer alma" psikolojisiyle yanlış bir yola girdiler. Maalesef "Kürt devleti kurmak istiyorlar" diyerek Çözüm Süreci'nin sonlandırılmasını isteyenlerin eline büyük kozlar verdiler.
Güvenlik ile özgürlük arasındaki önemli ayrıntıyı yok sayarak Hükumetin, Türkiye'nin her yerinde olduğu gibi Güneydoğu'da da aldığı tedbirleri kendilerine karşı saydılar. Oysa kendisini bu ülkenin bir parçası sayan herkesin bundan mutluluk duyması gerekirdi. Birliği ve beraberliği bozmayı hedefleyen dış düşmanlara karşı güçlü olmak, çatısı altında yaşanan ülke açısından son derece önemlidir. Bu güç kimi ve neden rahatsız edebilir ki? İşte bu soruya verilecek cevap meselenin doğru bir yere oturtulabilmesinde son derece önemlidir.
Şunun mutlak surette iyi bilinmesi gerekir. (Elbette her etnik yapısına şefkat eliyle dokunan bir devletin varlığı altında yaşamanın gerekliliğinin de bilinciyle tabii) Tarihsel gerçekliğin de ışığında ifade edecek olursam Kürtler en huzurlu yılarını da yine Türklerle birlikte ve Din Kardeşliği ekseninde yaşamışlardır.
İttihat Terakki ile başlayan ayrışma ve Tek-Parti "inkâr"cılığından ötürü mağdur edilmişliği reddeden bir iktidar fırsatını da heba etmek üzere olmak, aceleci ve günübirlik kazançlara kapılmışlığın göstergesidir.
Tüm Kürt kardeşlerimizin aynı çizgide olmadığı bilinciyle ve HDP'nin de yine tüm Kürtlerin temsilcisi olmadığı gerçeği ile silaha ve şiddete mesafe koyan herkesle müzakere yolu hâlâ açıktır. Başbakanın açıklamaları da bu yöndedir.
Ortadoğu'da yaşananlar üzerinden bir gelecek tasavvur etmek, bedeli ağır bir hayalden başka bir şey değildir. Tarihe de siyasete de uzaktır. Bu gerçeklerin yanına bir başka sosyolojik gerçeği de ekleyebiliriz. O da Kürtler de kendi içlerinde bir birlik oluşturmaktan uzaklar. Farklı devlet ve farklı aşiret yapılarında uzun süre yaşamışlığın getirdiği farklılıkları tolere etmek de hiç kolay değildir.
Hülasa gerçek huzurun nerede olduğunu iyi hesaplanmalı ve kadim kardeşlik anlık heveslere feda edilmemeli...

Parçalanmış bir akıl...
18.08.2015

Öncelikle şunu ifade etmeliyim. Birilerinin (Bugünlerde "üst akıl" da deniyor) öncelikle bu ülke için öngördüğü şey, "kolektif aklını" sonra da siyasetini parçalamaktır.
Tıpkı Orta Doğu'da gerçekleştirilen "kontrollü sorun" ilkesi çerçevesinde bizi de etnik, dini/mezhepsel, siyasi pek çok fraksiyona bölerek birlikten doğan gücümüzü zayıflatmaktır; yine tıpkı Foucault'nun "bireyselleştirme"ye yüklediği manada olduğu gibi.
Çünkü bir "cemaat" ruhuyla birbirine sarılan ve belirli bir mefkûre etrafında toparlanan insanları yıkmak/yok etmek oldukça zordur. Bunu bilen ve sömürmeyi kendisine ana felsefe yapmış vahşi kapitalizmin ana hedefi, insanları birbirine bağlayan, tarih ve inanç birliktelikleriyle örülmüş duygu bağlarını koparıp onları birer "tekil" haline getirerek önce birbirine kırdırıp zayıflatmak, sonra da zahmetsiz bir şekilde kavga ettirdiklerinin malına ve mirasına konmaktır.
Bu, sömürge hareketleriyle elindekileri Batı'ya kaptıran Afrika'nın acı tecrübesiyle, I. Dünya Savaşı sonrası bütün imkânlarını Avrupa'ya kaptıran Arapların ve tabii ki bu satırların alamayacağı kadar daha pek çok örnekle sabitlenmişken, hâlâ bu ülkede birilerinin bu gerçekle bakamaması çok manidar ve acıdır.
Bu ülkeye zarar vermek isteyen ya da bu ülkenin zarar görmesini bekleyen veya bu zararın kendi ülkesine sızmasına aracılık eden pek çok mahfilin, kirli hatta kirliden de öte ilişkileri de bu denli deşifre olmuşken, nasıl oluyor da hâlâ sığ bile denemeyecek seviyelerden tahlillerle karşı karşıya kalabiliyoruz.
Daha "dün" denecek kadar kısa süre önce (tartışılabilir olsa da) çok önemli bir sürecin "Milli Birlik ve Kardeşlik" yanında olmayanların, yaklaşık üç yıl boyunca bu ülkede "anaları ağlatmamış" bir süreci yerden yere vuranların bana göre bugün şehadete ulaşmış kardeşlerimiz için sarf ettiği sözlerin hiçbir gerçekliği ve samimiyeti yoktur.
Üstünlük vesvesesi veren çeşitli taassuplarından kurtulamamışların aslında o günlerde talep ettikleri şey, maalesef bugün yapılmak zorunda kalınan şeydir. Bugün şehitlerimiz için "timsah gözyaşı" dökenler o gün bu yolun üreteceği kaçınılmaz sonuçlardan birinin de bu olacağını bilmiyorlar mıydı?
Ama birileri çıktı ve "kırk yıldır devam edegelen bu acılar dinsin" diye, bir vatan evladının burnu kanamasın diye, âdeta kendilerini "siper" ederek en başta, bugün şehitlerimiz üzerinden manipülasyon yapanları ikna etmeye çaba harcamadı mı?
Kolektif aklımızın parçalanmasına izin verenler istidlal (ispat) yeteneğinden mahrum olarak yani âlimlerinin izlediği yolları unutmuş olarak hadiseleri ve görünenleri değerlendiriyorlar. Kelam ilmindeki Burhan-ı Limmi, Burhan-ı İnni yani (eser sahibinden eserine ya da eserden eser sahibine) bir yol açmayı ön yargılarına esir etmiş gibi görünüyorlar.
Ortaya konan devasa çabalar ve eserler (eksiklere rağmen) "kör" eden ön yargıların esiri olmuş durumda. "Parçalanmış akıl"ın oluşturduğu "parçalanmış siyaset" maalesef ön yargılar üreten "parçalanmış vicdan"larında temel kaynağı haline geldi.
Düşünün ki insanlar, tarafsız akılların ve vicdanların bigâne kalamadığı, başarıdan vâreste tutulamayacak büyük hizmetlerden istifade ettikleri halde, hayatlarına kattığı zenginliği bizzat yaşadıkları halde, müessiri yani eser sahibini inkâr edebilmektedir. Hâlbuki çok az bir çabayla bir akıl o eserin tek başsına vüvûda gelemeyeceğini bulabilir. Buna rağmen gerçekleşemeyen takdir ve takdirin itirafı, parçalanmış vicdanların körleştirdiği idraklerden başkaca neye delalet edebilir.
Aklımızı yeniden bir araya getirecek, ortak değerler ve üst bir bakışı yeniden yakalamak zorundayız. Bizi ve zihnimizi parçalamak isteyen iradeleri fark edebilmenin yolu aynı gemiyi paylaştığımız insanları soyutlaştırmamaktan ve onlarla empati kurabilmekten geçiyor. Taassup, soyutlaştırma ve yabancılaşma ise elimizdekilere göz dikenlere yarıyor.
Biz birbirimizi yok sayarken, yok ederken, eritirken, incitirken, takdir etmezken onlar salyalarını akıtarak elimizdekileri vahşi midelerine indiriyorlar...
Vakit, tanıma, takdir etme, birlik olma vaktidir oysa İsmail Gaspıralı'nın dediği gibi: "Dilde işte ve fikirde birlik..." tabii bir de dinde birlik olursa "nurun ala nur"...

Misdâkımız nedir?
27.08.2015

İnsanoğlunun en önemli çabalarından biri, hayatında var olan her şeye bir ölçü/kıstas getirmesi olmuştur. Fakat özellikle son dönemlerde, Geç Osmanlı Dönemi'nden bu yana devam edegelen ve bir misdâkı (ölçüsü) olmayan başta siyasetimizin, sonra da diğerlerinin, yine aynı zihniyetin kalıntıları tarafından daha da mizansız/iz'ansız hale getirilmeye çalışıldığını görüyoruz.
Kaybolan bu ölçü/iz'an/insaf kullanılan dilde, getirilen eleştiride, yapılan değerlendirmede, bakışta, duyuşta, hissedişte hatta neredeyse bütün idrâki sarmalayan bir acziyettedir. Hülasa birileri için "en büyük misdâk, misdâksızlık olmuştur" demek kanaat-i acizânemce abartılı olmayacaktır.
Yapılan değerlendirmeler daha üzerinden bir gün bile geçmeden, kendi kendini çürütüyorsa dildeki nezaket, yerini küfre ve hakarete çok çabuk terk edebiliyorsa kadının iffeti bir siyasa uğruna gözden çıkarılıyorsa insan hayatı algılarla soyutlaştırılıp ölümünün acısı sıfırlattırılıyorsa bizi kurtaracak ölçü/standart ne olmalıdır; siyasetten, ahlâken, hukuken ve tabii îmânen?
Bu ölçüsüzlüğün birinci sebebi asırları hatta zamanı aşan ve her çağa bir şeyler söyleyen Kur'andan kopmanın getirdiği faturadır. Yine sözleri yıllara ışık tutmuş ilmî, irfanî derinliğe sahip cümle-î hikemlerimizden aldığımız istikametin sapmasıdır. Bu sapmaya işaret eden en önemli gösterge, bu hikmetli hatta yorumu sahifeler dolduracak güçte cümleleri bir "paylaşım" ya da "tweet" basitliğine indirgeyerek birkaç saniyelik içselleştirilmemiş "kültürlü adam" cakalarının "meze"si haline getirmektir.
Fikir ve elbette bu fikirlerin terminolojisinin üretimi olmadan tembelce bir mukallitlikle Batı'yı izlediğimiz için ne Batı'ya hakkıyla nüfuz edebildik ne de koparanın bilinçli ama koparılanın ise çoğu zaman bilinçsizce kopardığı ecdad mirasına sahip çıkabildik.
Bugün özellikle yeni nesilleri çok daha fazla tehdit eden şey işte bu dilde, fikirde sığlaşma, okumadan uzaklaşma, sosyal medya ile gelen ve elbette ne olduğu belli olmayan ama bir yayılma da elde etmiş olan "slm, nbr" gibi ucube iletişim, daha doğrusu iletişimsizliktir.
Bu yeni ve belirli bir misdâkı olmayan yol ile korkarım bize kutup yıldızı gibi istikamet veren aforizmik derinlikte cümleleri kavramak, o sözlerin sahiplerinin yaşam biçimini bir rol-model/örnek şahsiyet kabilinden görmek çok kolay olmayacak.
Bu nizam-ı kadiminden kopuk nizam-ı cedid, gençlerimize ve İslam coğrafyasına, acıdan ve dolayısıyla dağılmadan başka bir şey getirmedi. Dilini kaybetmiş bir medeniyet onunla birlikte irfanını, idrakini, misdâkini ve bil umum istikametlerini de kaybetmiş oldu.
Aslında yaklaşık yüz elli-iki yüz yıldır (kaybettiğimizin farkındaysak tabii) aradığımız, işte tüm bu ölçü/mizan/rasyo kodlarımızdır...

İnsâfa dair bir hatırlatma: Siyâk u sibak...
07.09.2015

Bir önceki yazımda ülkemizde ölçüsüzlüğü ölçü edinmişlikle ilgili bir değerlendirme yapmaya çalışmıştım.
Son dönemde yaşanan ve hem de daha canlı yayınlanırken Sayın Cumhurbaşkanının sözlerinin nasıl çarpıtıldığına hep beraber şahit olduk. Bu da bir başka ölçüsüzlüğe işaret ediyor. Bu, birilerinin ciddi anlamlandırma sorunu yaşadığını gösterir.
Bu söz çarpıtmaların iki temel sebebi olduğunu düşünüyorum. Bunlardan birincisi elbette cehalet ve onunla gelen siyak-sibak ilişkisi kuramama hâlidir. Yani konuşmanın, içerik bütünlüğü, anlamsal tutarlılığı, nerede, ne zaman ve ne için söylendiği gibi bir kıstasa tabi tutmadan yorumlanması ve anlaşılması. Bu durum bir cehalet içerip bir art niyet içermediği için bir derece affedilir bir duruma tekabül eder.
Fakat ikincisi yani cümlelerin ya da konuşmanın aslında ne anlama geldiğinin anlaşılmasına rağmen çıkarlar veya bunun yanında pek çok kötü arzuları gerçekleştirmek adına çarpıtılmasıdır.
Elbette tarih bu türden çarpıtmalarla çokça enerji kaybetti. Hiç kuşku yok ki pek çok savaşın altında da bu türden çarpıtmalarla inşa edilmiş sözler, sözlerini insanlar için öldürücü bir "ok"a çevirmiş insanlar vardır.
İletişimin zayıf olduğu zamanların, bu türden insanlara ve kurumlara kendisini gizleme fırsatı verdiğini düşünürsek bu dilin sahiplerinin, açığa çıkmayacakları ve toplumsal itibarlarını kaybetmeyecekleri sâikiyle hareket ettiklerini düşünebiliriz.
Bugün garip olan şey milletin gözünün önünde cereyan edenlerin çarpıtılmasıdır. Büyük bir cesaret gösterilen şey ise kendi itibarlarının hiçe sayılmasıdır.
Peki, bir insan neden bu denli bir cesaret gösterir ve kendi onurunu, şerefini, haysiyetini ayaklar altına alacak kadar ileri gider?
Bana göre bunun da iki temel sebebi olabilir. Biri maddi çıkar diğeri ise inandığı ideolojisi için şahsını feda.
Bugün yaşananlarda her ikisini de görebiliyoruz. Paralel adına çarpıtanların bir "feda" kültürüyle hareket ettikleri daha ikna edici; maddi uzantının ikinci derece önemli oldu gerçeğiyle tabi.
Bir de çıkarları uğruna ülkede istikrarsızlık isteyenler. Onlar ise muhakkak ki tarihimizden yabancı olmadığımız Batılı ağababalarının verdiği taahhütleri referans alanlardır. Milli olma gayretli sermayeden yeteri kadar pay alamayan rantiyecilerin, ülkemizden yani içerden iş birlikçileridirler.
Fakat bu dili kullananlar hiç sevinmesinler. Hakikatin kendisini, önünde perde olmaya çalışanları ve onların ağababalarını da artık çok iyi biliyor bu millet.
Tüm sıkıntılara rağmen gerçeğimizle hakikatimizin izdivâcı çok yakındır artık; Rabbimizin izniyle.
Çünkü asla sözünden dönmeyen Rabbimiz öyle buyuruyor: "Hak geldi batıl zail oldu."
Aziz şehitlerimizin ruhâniyetlerine selam ve dua ile...

Siz olsanız Erdoğan'ı sever miydiniz?
15.09.2015

Zor olsa da bir empati yapmaya çalışıyorum son günlerde.
Ve soruyorum kendime: "Sen onların yerinde olsan Sayın Cumhurbaşkanını sever, Türkiye'nin büyümesinden hoşnut olur muydun?"
Bu soru elbette insana farklı, çarpıcı ve aynı zamanda karşıt bakışla ilgili önemli çözümlemeler sunuyor.
Açıkçası kurmaya çalıştığım bu empati sayesinde, bugün PKK'ya yapılanlara tepki veren İngiliz gazetelerini, Alman siyasetçilerinin eleştirilerini, ABD'nin gerçek bir destek vermeyişini daha iyi anlamlandırma fırsatı bulduğumu ifade edebilirim.
Bir düşünelim!
Misyonerliğin, ilham kaynağı Pavlus'tan bu yana kullanılan bir metodoloji ile ta milattan sonra ellili yıllardan başlayan anlayışla, dünyaya yeni bir biçim vermeye çalışacaksınız. Bunu da 1649 yılında İngiliz devlet politikası haline getirerek İngiltere Parlamentosunun aldığı bir kararla Hıristiyanlığı Yayama Cemiyeti şeklinde kurumsallaştıracaksınız, yüz yıllar boyu on binlerce insan (misyoner) feda edeceksiniz, trilyonlarca dolar harcayacaksınız ve 1500'den fazla okul açacaksınız sonra da biri çıkacak ve sizin tüm bu emeklerinizi tehdit edecek.
Yani kendi inançları için yüz yıllardır tehlike olarak gördükleri İslam inancı ve onun yüz yıllarca bayraktarlığını yapan Selçuklu ve onun devamında Osmanlı "gizli ya da açık pek çok hile ve entrikayla zayıflatılmış ve neticede de yıkılmasına zemin hazırlanmışken şimdi bunlar da nereden çıkıyorlar ki." Öyle değil mi?
Yine onlar; "Bizim, 150-200 yıldır bölüp parçalayıp birbirine kırdırdığımız, 'Küreselleşme, Dinler Arası Diyalog' gibi maksatlı hedeflerle uyuttuğumuz bu İslam coğrafyası nasıl olur da yeniden bir zihni uyanış yaşar" diyorlar.
Misyonerlik çalışmaları için ilk olarak 1804 yılında İzmir'den girilen bu Anadolu toprakları, dinsel metinlerinde de kutsandığı şekliyle Fırat'ın suları, Kudüs ve daha pek çok yer ve tabii Şarkiyatçılar eliyle bütün röntgeni çekilmiş bir "Doğu" onlar için kolay feda edilebilir mi artık.
Bi düşünün!
Oysa şimdi o bildiklerini zannettikleri "Doğu"dan biri onları şaşırtıyor. Yani II. Abdülhamid'den sonra ilk defa bir "çetin ceviz" çıktı karşılarına!..
İşte tüm bu gerçeklerdir aslında Batı'nın tehdit olarak algıladığı; "Gönül coğrafyamız" diyen bir Tayyip Erdoğan'ın hedef tahtasına konulmasının asıl nedeni.
Batı'yı ve tabii onun zihniyetini iyi anlamak için çokça okumak ve onları daha da şaşırtmak zorundayız. Bizi birbirimize düşürüp enerjimizi bölmeye çalışan her zihniyete direnmek ve içerisinde barındırdığı sinsiliği iyi hissetmek durumundayız.
Bu sinsilik her noktadan hissedilmelidir artık. Çünkü o sinsi el bazen uzanan bir yardım eliymiş gibi, bir kültür faaliyeti ya da sanat çalışması gibi dahi size ulaşabilmektedir. Bu sinsi eli görmenin en temel yolu inandığımız değerleri, toplumumuzu, kardeşlerimizi herkesten daha iyi tanımaktır.
Onlar kendi inandıklarının gereğini yerine getiriyorlar neticede. Bu gerçeği görmek ve bizim de kendi inandıklarımızın gereğini yerine getirmek gibi zorunluluğumuz olmalı. Bizim inandıklarımız bize adalet ve hoşgörü emreder. Bu coğrafyaya da bu gözle bakmak zorundayız.
İşte ancak o zaman bu hesapların hepsi boşa çıkacaktır.

Müslümanların birliği: Bir sürü bir...
28.09.2015

Bugün İslâm coğrafyasının hal-i pürmelali ortada. Eğer birlik ve beraberliğini tanımlayacak olursam aklıma gelen şey "bir sürü bir" yani bağımsız birler yığınıdır maalesef.
Oysa İslâm'ın en güçlü çağrılarından biri "birlik olun" birliği pekiştirsin diye yapılan diğer bir çağrı ise "kardeş olun"dur.
Oysa bütün İslâm âlemi sanki bu çağrıyı tersinden yorumlamış gibidir; "rahmet birlikte değil de tefrikada"ymış gibi!..
Farklı yorumlar İslâm coğrafyası açısından bir zenginlik oluşturması gerekirken, bugün seküler anlayışlardan (taassup, ego gibi) etkilenerek kolektif hafızasını "virüs"lerin istilasına açık hale getirdi.
Eğer ego ve kibir hem bireysel hem de kolektif hafızayı işgal etmişse durum gerçek anlamda çatışma ve ayrılık üretecek hale gelmiş demektir. Yani "en dindar Müslüman benim/biziz" taassubunun gerçek sebebi işte bu virüslerdir. Asıl mesel "en iyi Müslüman" olmak için çabalamaktır.
Bu virüs bir zihniyeti ya da onu taşıyan zihni istila etmiş ise artık o zihinden çıkan bütün düşünceler az ya da çok bu virüsün tesirinde kalarak serdedilmiş olacaktır. Yani zihin işgal altındadır.
Artık her düşünce ya da onu oluşturan kelimeler "sen en iyi Müslümansın" ön ekiyle açılmaya başlamış demektir.
Bu hal, peşinen diğer Müslümanları küçümseyen hatta yargılayan, müzakereden uzak bir haldir. Oysa Müslümanda tevazu olmalıdır.
Peki, bir Müslümana "sen en iyisisin" garantisini veren nedir? Bunu öyle zannediyorum ki bütün İslam coğrafyasındaki âlimler şöyle buyururlar: "Bir Müslüman için kesinlik yoktur. Korku ile ümit arasında yaşama hali vardır."
Eğer gerçekten verilecek cevap buysa bu taassup ve onun getirdiği parçalanma nedendir? İslâm'ın "Vahdet" anlayışıyla uyuşmayan Müslüman toplumlarındaki bu sosyoloji, gerçek anlamda kafa yorulması gereken bir noktaya varmıştır.
Her Müslüman neredeyse istisnasız "bir olalım" diyor ama kendisini o büyük birlik kabında eritemiyor.
Bunun için bütün İslam coğrafyasını kuşatacak, ortak bir akıl sağlayacak güçlü bir "İslâm Âlimleri Birliği" ya da her ne ise olmak zorundadır artık.
Hülasa bu savrulmuşluğu bertaraf etmenin bir yolunu birlikte bulmak zorundayız. "Bir sürü bir" olarak ayakta kalamayız. Tehditlere karşı kendimizi savunamayız. Savunamıyoruz da zaten...
Her Müslümanın kendisini içine huzurla katabildiği bir melting pot "erime kabı" oluşturmak ve kocaman bir "bir" elde etmek zorundayız.

Siyasetçinin yalanı ve riyası…
09.10.2015

Siyasetin kelime olarak terbiye eden "seyis" kökünden geldiğini artık bilmeyen yoktur sanırım.
Peki, özü itibariyle terbiyeyi esas alan bu kelime nasıl oldu da partili sistemlerde "yalanı" ve "riyayı" meşru zeminlere taşıdı?
İşte "oy avcılığı"nın ürettiği bu kötü gerçeği çokça sorgulamak ve hakikat adına bir ahlaki revizyon yolu bulmak zorundayız. Çünkü "siyaha beyaz" diyen siyasetçiler ve onların anlayışı, bizi bu noktaya getirdi.
Bu, aslında toplumun önünde yürüyen ve toplumun her alanını (adalet, eğitim, ticaret, kültür, sanat vs.) düzenleyen hatta bu alanlarda yapılması gerekenlerin yasalarını/standardını koyanların, topluma rol model olmaya çalışanların ürettiği ve artık toplumun temel değerlerini çürüten bir hâl aldı.
Yapılan araştırmalar, siyasetçilere güvenin en alt sıralarda olduğunu gösteriyor. İşte bu gerçeğin de sebebi maalesef yine siyasetçilerin kendileridir. Elbette siyaseti bu toplumun temel ahlâkî normları doğrultusunda yapan pek çok siyasetçi var. Fakat toplumsal hafızanın işleyiş mekanizması detaylarla uğraşmaz; genellemecidir. Bu sebeple de topyekûn siyaseti ve siyasetçileri suçlamış ve bu tablo oluşmuştur.
Bu "genellemeci toplumsal hafıza" aslında pek çok alanda böyledir. Mesela bir hoca yanlış yaptığında bütün camiası bundan nasibini alır; ya da bir köyün insanı yaptıklarıyla oranın diğer insanlarını da etkiler; "falanca köylüler şöyleymiş" denmeye başlar.
Bu sebeplerle, en başta yine siyasetçilerin "her koyunun kendi bacağından asılır"ın doğru olmadığını iliklerine kadar hissetmesi gerekir. Çünkü o koyun kokarsa tüm çevresini rahatsız etmeye başlar. Hele de iletişimin bu denli geliştiği bir çağda yani "en büyük gücün şeffaflık olduğu" bir zamanda buna daha yürekten inanmaları mutlak bir zorunluluktur.
Bütün milletin gözünün önünde cereyan eden gerçekleri insanların gözünün içine baka baka çarpıtan bir siyasetçinin bir çarpıtması "meşru" bir riya ya da yalan olarak görülürse bu, tarihin raflarında yerini alırken "falanca siyasetçinin" değil tüm siyaset kurumunun bir meselesi olarak oraya girecektir. Ve nitekim böyle de olmuştur.
CHP'nin Tek-Parti iktidarının yaptıkları, darbe zihniyetli siyasetin sonuçları, verdiği vaatleri yerine getiremeyen Demirel siyasetinin sonuçları, pek çok beyanatı birkaç saat ya da birkaç gün sonra elinde patlayan Gürsel Tekin politikliği ve tabii HDP siyasetinin maske yaptığı "insanlık, demokrasi" riyakârlığı.
İşte tüm bunlar geleceğin siyaset algısında yeni genellemelerle yerini alacak ve tüm siyaset kurumunun itibarını zedeleyecek. Çünkü asıl doğru yalanın yalanlığı riyanın da riyalığıdır...

Neden müsteşrikler var ama müstağrikler yok...
16.10.2015

Öncelikle gözüme ilk çarpan ilginçliği ifade etmeden geçemedim. Bilgisayarınızda "müsteşrik" yazdığınızda onu bir kavram olarak tanıyor fakat "müstağrik" yazdığınızda tanımayıp altını kırmızı çizgiyle belirliyor.
Bu aslında bir gerçeği de vurguluyor bana göre. "Neden müsteşrikler var da müstağrikler yok?" sorusunun da net bir cevabı oluyor; kanaat-i acizaneme göre. Batı'nın sömürmek için bir "Kurgu Doğu"ya ihtiyacı vardı ama Doğu'nun böyle bir emeli olmadığından bir "Kurgu Batı"ya hiç ihtiyacı olmadı.
Batı, netice itibariyle bir sömürü hedefini "mantıklı bir kurgu"yla sunmalıydı. Bir gerçeği de hatırlatmakta fayda var: "Kurgu mutlaka mantıklı olmak zorundadır." Tıpkı bir film ya da roman gibi; ama gerçek öğle değil. O, içerisinde tüm riskleri barındırır; bu riskler ve ani gelişmeleriyle, mantığı zorlayan yanlarıyla, tahmin edilemezleriyle insanı yanıltmaya ve mantığını aciz bırakmaya devam eder.
Fakat Batı'nın bu kurgusu, kurguyu saptıran gerçeklere rağmen neticeleri itibariyle önemli başarılar elde etmemiş de değildir. Bu kurguya önce Batı'nın inanması elbette önemlidir; fakat bu önem, Doğu'nun da inancı olmadan yani bu kurguda oyuncu olacaklar da inandırılmadan hiçbir şekilde başarılı olamazlardı. Bu inanmışlık olmasaydı Batı'yı "Batı" yapan zenginliğin yüzde altmış kaynağı Doğu'nun elinden alınanlar olamazdı.
Öyle görünüyor ki bu senaryonun yazarları oyuncularından da son derece memnunlar. Senaristlerine karşı çok daha mülayimken inançdaşlarına karşı "öldürme ve zulüm" rollerini şaşırtıcı derecede vahşetle oynuyorlar. Aksi halde Batı'nın bu art niyetini yeteri kadar algılayamayan Doğu'nun bu malum müsâ(it)leri "Hakikat gibi idrak ettikleri şeylerin, gerçek neticeleri"yle kendi insanlarını ve ülkelerini karşı karşıya bırakmazlardı.
"Doğru" olarak algılanan bu yanlış ama "mantıklı kurgu"ların ürettiği sonuçlar, gerçek insan bedenini öldürüyor ve yarasını kanatıyor. Yani bu kurguda ölenler, bir film platosunun sahnesinde, çekimler bittikten sonra tekrar ayağa kalkanlar gibi değiller. Daha hayata dair hiçbir fikir beyan edemeden, hatta kendi varlıklarının gerçek anlamını dahi hissedemeden ölen ve mutlaka bir melek gibi cennette uçan bebekler de öyle...
Ne kadar yazık değil mi? A. Tofler'a kulak verememek. O ne diyordu:
"Eğer tarihi öğrenmezsek onu tekrar tekrar yaşamak zorunda kalırız; doğru! Ama geleceği değiştirmezsek ona katlanmak zorunda kalacağız ki, bu daha da kötü!"
Peki, bu sorgulamadan öldürmeye devam eden bu kurgunun oyuncusu piyonlar, ne zaman uyanacaklar?
Dilerim, zulmettikleri bir masumun, bir günahsız sabinin "Âh!"ı onları savurmadan uyanmış olurlar...

Bir medeniyetin hafızasını kaybetmiş çocukları...
23.10.2015

Bugün yaşanan hoşgörüsüzlükler, ayrıştırmalar, ötekileştirmeler aslında genellikle modern dönem diye adlandırılan zaman dilimine ait ve tek katmanlı bir toplum yapısı arzulayanların beslediği bir gerçeğimizdir.

Oysa çok kültürlü ve inançlı bir geçmiş üzerinden değerlendirilen tarihimiz, ondan da önce inancımız çok katmanlı ve farklılıklara adaletle yaklaşan bir anlayışın temsilcisidir.

Yine o tarih, Garyrimüslimin dahi hakkını koruyan "dâr al-ahd"ına karşı yani "emânnâme"lerle haklarını koruma altına aldığı farklı inançlara dahi sergiledikleriyle, bugün "en medeni" olduğunu iddia eden toplumlara dahi ilham olacak yüceliktedir.

Kendi inancına olan güveni o kadar yüksektir ki hiçbir komplekse kapılmadan farklı memleketlerin kültürüne ait olanları hatta fethettikleri topraklara ait inanç ve kültürleri dahi rahatlıkla kullanabilmişlerdir. İslâm'ın özüne zarar vermediği müddetçe sanatsal ve kültürel ögeleri rahatlıkla kullanmışlardır.

Hatta bu tarihin mensubu devlet adamlarımız, Batılı unvanları kendi isimlerinin önüne eklemekten dahi çekinmediler. "Siyâsetnâme"lerde bunun örneklerini görmek mümkündür; "Eflatünnâzir, Aristotedbir" gibi. Hatta padişahlar "İskender, Kayzer-i Rum" gibi tazim ifadelerini kullanmaktan dahi çekinmediler.

Çok uluslu ve inançlı bir toplumu yöneten bir padişah ya da onun A-Takımı diyebileceğimiz vezirler, yönettikleri her katmanın gönlüne dokunmak zorundaydı çünkü.

Anapa Kalesi'ni yapan ve ilk komutanı olan Ferah Ali Paşa kalede bulunan Rumlara öylesine bir nasihat veriyordu ki bugün bizi ayrıştırmaya çalışanların bu hafızadan nasıl da bî-haber oldukları aşikârdır: "Şu çingenelerden ar etmez misiniz? Neden siz de bir kilese yapıp etrafında bir mahalle kurmuyorsunuz?" diyerek onları teşvik ediyordu. Konuyu daha teferruatlı okumak isteyenler Yrd. Doç. Dr. Cengiz Fedakar'ın Anapa Kalesi üzerine yaptığı doktora tezine bakabilirler.

Bugün bize kim tek katmanlı bakmayı dayattı? Onlar hafızalarını yitirmiş olsalar da biz onlara ait hafızamızı yitirmedik. Türk, Kürt, Alevi diye ayrıştırıp kavga ettirenler, bizi bu bakiyeden koparmaya çalışan faşist, ırkçı kafalardır.

"Bir insanı düşüncesinden dolayı öldürmeyi katillik" sayan bir inancın mensuplarına bu denli rahat öldürmeyi empoze edenler bir gün yok etmek/ettirmek istedikleri gerçeklerin önünde hüsran olacaklardır.

"Önceden tasarladıklarını tarihi ve inançları da kullanarak meşrulaştıranlar." Geçmişi kendileri için yeniden organize edenler, oluşturmaya çalıştıkları bu kurgunun en önemli mağdurları olacaklar. Mantık ilkeleri açısından doğru gibi algılanan bu kurgu, gerçeğin ve hakikatin hesaplanamazlarıyla darmadağın olmaya da mahkûmdur.

Çünkü mutlaka; "Hak gelir batıl zail olur..."

İsyancı yeniçeriler de aynı yöntemi uyguluyordu...
30.10.2015

Tarihimiz askerî darbelerle elbette Cumhuriyet döneminde tanışmadı. Osmanlı'da otuz altı padişahın on ikisi yeniçerilerin ve II. Mahmud'dan sonra ise oluşan yeni askerî modelin paşaları tarafından tahttan indirildiler. Hatta bazıları bu isyancılar tarafından acı bir şekilde katledildi.
Bugünlerde ise bu uzun denebilecek askerî darbe geleneğinin, artık kurumsal olarak askerler tarafından bir yöntem olarak görülmediği ama bu geleneğin bir hafıza olarak siviller tarafından yaşatılmaya çalışıldığı bir gerçekle karşı karşıyayız.
Özellikle son beş yıldır, uzunca bir zamandan beri devam edegelen AK Parti iktidarını kendi iktidarları için ciddi bir engel olarak gören muhalifler tarafından, bu yöntem sürekli köpürtülmeye çalışılıyor.
Sandıkla ilgili umutlarını yeteri kadar yükseltemeyen muhalifler, sürekli olarak diğer muhaliflerle oluşturabilecekleri koalisyonlar için "toplumsal sorun var"ı algılatmanın derdindeler.
Bu konuda artık aşikârlaşan yabancı menşeli desteklerle de, Türkiye odaklı ekonomik sorunlar oluşturup bu, "sorun var" algısını, topluma daha etkin bir yöntemle söyletmeye çalışıyorlar.
Çünkü ekonomi ile siyaset "atbaşı" giden ve birbirinden bağımsız düşünülemeyecek iki önemli gerçekliktir.
"Toplumsal kriz" üreticilerinin bu ekonomiye saldırma merakı aslında kadim bir meraktır. Bugün ekonomiye ait enstrümanlar değişmiş olsa da yöntem, sonuç olarak ekonomiye saldırmak ve onu zaafa uğratmak içindir.
Ekonomisi bozulmuş, ihtiyaçlarını rahat karşılayamayan toplum, bu sıkıntılarından dolayı iktidarı, yönetenleri "işe hâkim olamamak"la suçlamaya başlar ve bu da isyancıların işini kolaylaştırmış olur.
Nitekim bunu, Gezi ve benzeri son dönem meselelerinde sıkça gördük. Güneydoğu'daki kepenk kapattırma hadiseleri de, yine toplumu ve hayatını normal seyrinden çıkarmak içindir.
Osmanlı'da isyan eden yeniçerilerin de benzer metotlar kullandıkları dönemin araştırmacıları tarafından tespit ediliyor. Onlar da, isyanlarının en önemli parçası olarak esnafa kepenk kapattırmayı mutlaka uyguluyorlardı. Bir isyanın başarılı olabilmesi ya da olamaması neredeyse buna bağlıydı.
Eğer esnaf isyancıların dediğini yaparsa bu, ekonomiyi elinde bulunduranların isyana destek verdiği ve dolayısıyla da "padişaha karşı toplumsal koalisyon güçlü" fikri önem kazanır ve tabii Şeyhu'l-İslâmın da fetvasıyla hamle sonlandırılırdı.
İşte bu kadim meselenin, kadim uygulamaları hâlâ bugün iktidarı zayıflatmaya çalışanların başvurduğu başat bir yöntem olarak karşımızda duruyor. Fakat bu yöntemin bilgi çağında artık başarıya ulaşamaması gerekir. Bir iktidarı zayıflatmaya çalışırken, bütün toplumu da zarara uğratan bu yöntem yerine, ileri demokrasilerde olduğu gibi iktidardaki partiden daha güçlü mesajlar verip hem iktidara gelebilmek hem de toplumu zarara uğratmamış olmak daha iyi bir yöntem değil mi?
Üstelik partiler, (eğer varsa bir iktidar hayali) o zaman kendisinin müsebbibi olmadığı bir sorunlar yumağıyla da karşılaşmamış olacaklardır.
İleri demokrasilerde olduğu gibi hem kendileri hem de ülkeleri kazanmış olacak. Başka bir ifadeyle bu, iki kere kazanmak demek...
Bu seçimin muhalifleri için bu temenni artık çok geç olsa da, bundan sonrakiler için farklı bir umut olmasını ve Rabbimden 1 Kasım 2015 seçimlerinin ülkemize ve insanımıza huzur getirmesini diliyorum...

Putin’in sosyo-psikolojisi...
27.11.2015

Rusya ile yaşanan “uçak düşürme” hadisesinde Putin’in, dolayısıyla da Rusya’nın gösterdiği tepkiyi siyaset bilimi ve siyaset sosyolojisi yanında, sosyo-psikolojik olarak da mutlaka ve ayrıca incelemek gerektiğini düşünüyorum.
Bizde, “Yavuz hırsız ev sahibini bastırır” derler. Bana göre Putin de şu anda sırf uluslararası camiada ülkesini haklı çıkarmak adına etrafına ve Türkiye’ye çamur atmakla meşgul.
Bizzat konunun kendisi üzerinden söyleyeceği hiçbir geçerli ispatı olmadığı için konu ile alakası olmayan ve tabir-i caiz ise tamamen “belden aşağı” vurmak suretiyle yani bir suçluluk refleksiyle hareket etmeye devam ediyor.
Oysa daha çok yakın bir zamanda da Türkiye’ye ve Sayın Cumhurbaşkanımıza “Cesur Adam” diyerek övgüler dizmekteydi.
Şimdi kendisine sormak gerekir; “Acaba her iltifatını konjonktürel mi yapmaktadır?” Ambargolarla Avrupa karşısında zor duruma düştüğünde “yiğit” suçların örtülmesi gerektiğinde “ülkesini dindarlaştırmaya çalışan bir mürteci” yakıştırmalarının hangisi inandırıcıdır. Hoş, Müslüman bir ülke için abes olan bu yakıştırmanın “Hristiyanlaştırılan bir Rusya” demek kadar komik olduğu da ortadayken…
Öyle zannediyorum ki bu kısa zaman seyri içerisinde gerçekleşmiş çelişkiler bile Putin’in halet-i ruhiyesi hakkında önemli şeyler söylemektedir.
Rusya son zamanlarda kazandığı bana göre en gerçek ve en samimi Türkiye dostluğunu, Suriye’de izlediği politikaları sebebiyle kaybetme noktasına geldi. Oysa alınan bu risk, Rusya için daha yıpratıcı olabilir…
ABD ve AB için zaten sorunlu bir ilişki döneminden geçen Rusya’nın Türkiye’yi de kaybetmek gibi bir lüksü bana göre olamaz…
Daha önce Osmanlı’ya bağlı Kırım Hanlığına vergi veren bir devlet iken on sekizinci yüzyılın ikinci yarısından itibaren Çar Petro ve II. Katerina sonrası güç kazanan ve yayılmacı politikalar izleyen Rusya’nın malum sıcak denizler hayali, öyle görülüyor ki hâlâ kendisini tesiri altında tutuyor; bugün için “istikrarsız” olarak gördüğü Suriye topraklarında, onu bu hayali için yeni yollar aramaya sevk ediyor.
On dokuzuncu yüzyıl boyunca birçok savaş yaptığımız Rusya ile Soğuk Savaş döneminde de yıldızlarımız aslında hiç barışmadı. II. Dünya Savaşı sonrasında da Rusya’dan neşet edecek bir komünizm tehdidine karşı Batı için bir “Tampon” olarak görüldük. Elbette dönemin iktidarları da bu görevi bi-hakkın(!) yerine getirebilmek için ellerinden geleni yaptılar… Bu durum herkes için belli menfaatler de sağladı elbette. Fakat bu noktalar yazının konusu değil…
İşte bu denli uzun, meşakkatli, sıkıntılı bir tarihten sonra ve elbette yine konjonktürel olarak iyi bir zemin yakalanmışken ve hiç de gereği yokken, Türkiye’nin 2-3 yıldır uyguladığı sıkı angajman kuralları da tüm dünyaya ilan edilmiş ve açık iken, kimliği de gizlenmiş bir uçakla sınırımızı ihlal edip ve bir de acıyan yaramız Bayır-Bucak’taki Türkmen kardeşlerimizi bombalayıp sonra da “hançerlendik” demek, valla en hafif ifadeyle tam bir “pişkinlik” olsa gerek.
Tüm bunlar Türkiye’nin daha önce hançerlendiğini göstermiyor mu?
Ben, Rusya’nın bu pişkin tavırdan yine kendi lehine çıkması gerektiğini düşünüyorum…
Putin, bu suçluluk psikolojisinden kurtulduğunda, tarihte hiç olmadığı kadar müttefiki olan hatta en büyük ticari ortaklarından biri konumundaki Türkiye’nin, aynı noktada olduğunu daha net ve açık olarak görebilecektir.
Görmediği takdirde elbette Türkiye’nin de kaybedecekleri olmakla birlikte bana göre en çok da Rusya kaybedecektir…
Bunun için de sevinenleri tespit etmesi yeterlidir...

Radikallerin Müslüman olması mı, Müslümanların radikalleşmesi mi?
04.12.2015

Son yıllarda yaşanan ve özellikle Arap coğrafyasını etkisi altına alan radikal ve kendisini de “İslâmî” olarak tanımlayan, çeşitli grupların yönlendirmeye çalıştığı şiddet olayları var.
Bu olaylar, elbette Batılı İslamofobistler tarafından da İslâm’ın bir “şiddet dini”ymiş gibi sunulmasında en önemli dayanaklarını oluşturuyor.
Biz Müslümanlar olarak elbette bunun böyle olmadığını çok iyi biliyoruz. Hatta yine yaşanan şiddet olaylarının, bazı radikal ve kendisini “İslâmî” olarak yorumlayan gruplara sızan, çeşitli provokatörler eliyle körüklendiği hatta belli bir zeminde yönlendirildiğini işaret eden pek çok emarede ortaya çıktı, çıkmaya da devam ediyor.
Bahsi geçen sızmalar aslında tarihin her döneminde yaşanmış ve olayların belirli bir çıkar etrafında yönlenmesi arzulanmıştır. Bazen emellerine ulaşmada da ciddi mesafeler maalesef alınmıştır.
Ne yazık ki bugün de Arap coğrafyasında, şiddet lehine gibi görünen ve çıkar gruplarının hatta devletlerinin emelleri doğrultusunda ilerliyor gibi görünen bir süreci yaşıyoruz.
Ben hakikatin tüm bu zulüm ve şiddeti bir gün mutlaka örteceğine yürekten inananlardanım…
Çünkü zulüm ebedi değildir…
Tüm bunların içerisinde bir gerçeği de ifade etmek isterim.
İslâm’ın değil ama Müslümanların zayıflıkları sebebiyle yaşadığımız pek çok hadisenin de iyi anlaşılması gerekir…
Ayrıca bugün bazı radikal “İslâmî” hareketler varsa bunda Batı’nın da önemli bir payı söz konusudur.
Çünkü Arap coğrafyasında ve hatta zaman zaman Avrupa ve ülkemizde yaşanan münferit ama büyük çaplı hadiselerin aktörlerinin, Avrupa’da yetişmiş ama Avrupa’ya “ekşimsi” bakan, orada yeterli saygıyı görememiş yani bir anlamda “tutunamamış” gençlerden olduğu görülebilmektedir.
Şiddeti, kendi tanımladıkları “İslâm” adı altında yapıyor olmaları, İslâm’ın hoşgörü anlayışını ve bütün yönlerini tam olarak içselleştirdiklerini göstermez.
Fransa’da yaşanan olayda canlı bombalardan birinin olaydan henüz birkaç ay önceki görüntüleri sosyal medyada yayınlandı. Yani Müslüman olmadan önce de radikal bir yaşam biçimi olduğu açıkça görülüyor. Bir de bu kadar kısa bir sürede İslâm’ı içselleştirdiğini ve bütün müktesebatıyla öğrenebildiğini elbette düşünemeyiz… O hâlde sadece 2-3 aylık bir inançla nasıl bir canlı bomba ruhu verildiğinin daha farklı bir zeminde sorulması gerekir.
Bu noktada şu da ifade edilebilir. Bu tür gençler “Radikal İslâm” anlayışlarıyla aslında bir önceki hayatının hesabını sormayı bir yöntem olarak seçmiştir…
Yani bunlar Müslüman olmadan önce de zaten “hesap sormak” isteyen gençlerdir…
Artık bizim şunu da iyi görmemiz gerekir.
İslâm’ı “radikal” olarak sunmaya çalışanlara güçlü bir zeminde ve gerçek argümanlarla söyleyeceğimiz o söz şudur; bugün yaşadığımız olayların ve şiddet dilinin faillerinin önemli bir bölümü aslında “Müslümanım” diyen ve Batı’da tutunamamış radikallerdir.
Yani Müslümanların radikalleşmesinden çok radikallerin Müslüman olmayı seçmesidir. Ya da Batın’ın Orta Doğu politikaları sebebiyle yerelde radikalleşen gruplardır.
Bunun sebebi de yine ABD ve Batı yüzünden oluşan otorite boşlukları ve onun sunduğu kuralsız hesap sorma yöntemleridir…
Bu elbette yanlış bir yöntemdir.
Çözüm için Batı’nın da suçu artık başka yerlere atmayı bırakıp, ucuz bir yöntemle “İslâmofobik” saplantıya her şeyi kurban etmemesi gerekir…
Sürekli sömüren/sömürmek isteyen Batı’nın, sömürdüklerinin bir gün hırçınlaşacağını iyi hesap etmesi gerekirdi/gerekir.
Bu anlamda akl-ı selim Müslümanların da Batı’dan beklentileri vardır; “Artık çıkarlarınız için İslâm coğrafyasının genleriyle oynamaktan vazgeçin” diyerek…
Aksi hâlde bu ateş sadece Müslümanları değil sizi de etkisi altına alacak...

Çıkarlar ve gerdiği düşünce...
11.12.2015

Dünyanın karşı karşıya olduğu hâli anlatmanın en reel yolarından biri maalesef çıkar savaşlarıdır. Bu savaş da çoğu zaman tek yönlü olarak cereyan ediyor.
Güçlünün, zayıfın elindekine göz dikmesiyle başlayan bu çıkar çekişmesi aslında çok kadim bir gerçeğin günümüzde de devam etmesinden başka bir şey değil.
Hiç kuşku yok ki bu “güçlüyüm haklıyım” zorbalığı, zayıfın tahammül sınırlarını ilelebet zorlayamaz. Zayıfın düşüncesinin de elbet bir gerilme sınırı, bir esneme kapasitesi var. İşte o sınır zorlanarak son raddeye geldiğinde, zihinsel patlama fiziki olarak da görülen şiddet yansımalarına dönüşür.
Bu patlamalar da maalesef çoğu zaman bir “yansıtma” olarak gerçekleşir ve güçlü yerine, zayıfın yine zayıf olan başka bir hedefe yönelmesine ve şiddet duygusunu onun üzerinde tatmin etmesine yol açar.
Bugün yaşadığımız dünya çapındaki “gergin düşünce”lerin ürünü olan “gergin siyaset”lerin temel sebebi, işte güçlünün zayıfın elindekini yağmalama çabası olarak ifade edilmelidir.
Güçlü olan taraf maalesef bilgi ve strateji üstünlüğünü de elinde bulundurduğu için “stratejik bir yağma” hareketi sergilemekte ve bu yağma faaliyetinden en az hasarı da yine kendisi görmektedir.
“Yoksulluk kültürü” içerisinde yaşayan toplumlar ise bütün bu yaşananların ve gerilmiş düşüncelerinin, perde arkasından sufle yapan asıl faillerini göremedikleri için bütün hınçlarını kandaşlarından ve candaşlarından hatta dindaşlarından almaktadırlar.
Canı yanmış hatta yüreği dağlanmış bir zihnin, mantığını kaybetmesi gibi şuur kaybına uğramış toplumlar, can havliyle en yakınında bulduğu, elini dokundurabildiği her şeye zarar vererek öfkesini dindirmenin derdine düşmektedir.
Oysa bugün düşüncesi gergin olan ve hedefini net olarak göremediği için en yakınındakinin canını, sırf öfkesini dindirmek adına yakan dindaşlarımızın, ciddi bir öfke kontrolüne ihtiyaçları var.
Öfkelerini kontrol edebildiklerinde, piyonlar eliyle nasıl da öfkelendirildiklerini ve nasıl da oyuna getirildiklerini daha iyi görecekler.
Din bezirgânlığı yaparak güya “aynı dinden” olduklarını iddia ederek, kendi dinlerinden olanları öldüren o piyonları çok daha net görmeye başlayacaklar.
İşte o zaman vahdet oluşturmanın gereğine çok daha fazla inanmış olacaklar.
Kendi kendileriyle değil de, kendilerini birbirlerine kırdıran o “gölge el”in üzerine birlikte yönelecekler.
Birliğin rahmetine o zaman daha yürekten sarılacak ve “Ey müminler kardeş olun!” nidasını daha güçlü duyacak ve yürekten hissedecekler...

Müslümanca mücadele: Açık sevgi, açık muhalefet...
18.12.2015

Ülkemiz açısından önemli bir tarihî kırılmanın sene-i devriyesinden geçiyoruz. Malum tarihsel ifadesiyle, dönemsel adı “17-25 Aralık” olarak zihinlere kazındı.
Bu denli büyük bir hadise dahi, üzerinden sadece iki sene geçmesine karşın aslında pek çok zihinde sadece dönem adıyla hatırlanıyor; “17-25 Aralık” diye.
Fakat bu hadise bu toplum açısından, özellikle de çağdaşları açısından sadece dönemsel adıyla hatırlanamayacak kadar önemlidir. Türkiye’nin bütün sosyolojik kodlarını etkileyen hatta derinden sarsan bu hadisenin ülkemizde bir daha yaşanmaması için herkesin bu hafızayı iyi koruması esastır.
Devleti bütün yapısıyla birlikte ele geçirmeyi bir amaç hâline getirmiş “cemaat”in, masum duyguları harekete geçirmede kullandığı en önemli araç, maalesef “din” faktörü olmuştur.
Arkalarından sürüklenenler, masum duygularla inançlarına hizmet ettiklerini düşünürken, işin başında olanlar bambaşka emellerin peşinden gitmişler. Bunu, bugün itirafçı konumunda olan pek çok kişi aynı şekilde ifade ediyor; her ne kadar itirafçıların itibarını sarsmak için “bunlar aklî melekelerini yitirmiş” deseler de bu, olayın dışındaki akıllar tarafından gerektiği gibi değerlendirilebilmektedir.
17-25 Aralık’ın ne olduğunu anlamak ya da “devlet neden bu kadar konunun üzerine gidiyor” diyenlerin, işi hâlâ kavramakta zorlandıklarını ifade etmek için basit bir mantık kurup; (Allah korudu) ama sadece bir an düşünüp “Eğer başarılsaydı neler olurdu?” sorusunu sormak bizim için gayet yeterlidir.
Bugün mesele yargıdadır. Kim masum kim masum değil elbette yargı bunu ortaya çıkaracak. Fakat o günler farklı cereyan etseydi bugün, başta Sayın Cumhurbaşkanı olmak üzere kimler ne hâlde olabilirdi. Daha ötesinde ise devletimiz ne hâlde olabilirdi.
Buna, “Ne olacaktı canım sadece AKP iktidardan giderdi” diyenler, bilsinler ki bu düşünce, güçlü ve Yeni Türkiye imajından rahatsız olan, 17-25 Aralık’ın açık ya da gizli faillerinin ifadelerine hizmet etmektedir.
Bugün 17-25 Aralık artık inkârı mümkün olmayan bir gerçektir. Bunu inkâr etmek meseleyi bir hayale boğmaktan başka bir şey değildir. Kaldı ki sonuçları itibariyle gayet gerçektir.
Dolayısıyla bir devlet de, ne yapması gerekiyorsa onu yapmaktadır.
Kendisini “Müslüman” olarak ifade eden insanların mücadelesi de Müslümanca olmalı idi. Yani sinsi ve kumpaslarla değil, açık ve aleni.
Eğer AK Parti’yle bir sorunu var idiyse bu “cemaat”in, demokratik bir ülkede açık bir muhalefet politikası izlemeleri, daha onurlu ve daha Müslümanca olurdu.
Onların gizlice yapmaya çalıştığının hesabını bugün devlet açıktan soruyor. Hiçbir akıl “bu işin üzerine gidilmesin” diyemez. Kaldı ki devlet aklı hiç diyemez.
Osmanlı’da II. Murat bile, Fetret Dönemi’nin "cemaat" içerikli hadisesi olarak bilinen "Şeyh Bedrettin Olayı"ndan sonra pek çok tarikatı ve cemaati denetlettirmiştir.
Hatta bunlardan biri de; mürit sayısı bir hayli fazla olan ve inanç tarihimizin sembol şahsiyetlerinden Hacı Bayram-ı Veli hazretlerinin tarikatı 'Bayramîlik’tir. Fakat bu tarikatta herhangi bir sıkıntı olmadığı anlaşılınca Hacı Bayram-ı Veli hazretleri Osmanlı medreselerinde müderrislik dahi yapmıştır.
Gerçek bir Müslümanın ne olması ve nasıl olması gerektiği konusu elbette beni aşan bir konudur.
Fakat sade bir Müslüman olarak bildiğim en önemli şeylerden biri, Müslümanın sevgisinde de muhalefetinde de açık olması gerektiğidir. Varsa baştakilerle bir sorunu, açık ve demokratik bir mücadele vermeli; yoksa da devletinin başındakine saygı duymalıdır.
Yine bildiğimi düşündüğüm bir başka Müslüman hasleti ise asla sinsi olunamayacağıdır…
Not: Hayatımızdaki tüm güzelliklerin müjdecisi Resûlullah Efendimizin dünyaya teşriflerinin ve Mevlid Kandili’mizin bütün insanlığı şefkatiyle kucaklamasını Rabbimden niyaz ediyorum...

Modern Hayat: Eğreti, güvensiz, kısa...
25.12.2015

Bugün çocuk, kadın, yaşlı demeden onların hayatına kastedebilen “aklın” nasıl çalıştığını ve onu hangi seküler hazların güttüğünü iyi bilmek gerekir.
İnsanlığı kasıp kavuran ve en başta kendisinin de bir “insan” olduğu gerçeğinden kopmuş, merhamet kapısını çoktan kapatmış bu akıl, hem bireysel hem de kolektif bir zulüm makinesine dönüşmüş durumda.
Seküler akıl, merhamet kapısını kapattığı için metafizik âlemle ilgili derinliğini de yitirmiş, ilim ile itikadı ayırdığı için ise sadece kendi rasyosuna indirgenerek, erdemle ilgili olanlarla ilişkisini de kapatmıştır.
Bu sebeplerle erdemli ve uzun süreli hazlarla olan bağı da kopmuştur. Fransız toplumbilimci Bourdieu “Eğretilik bugün her yerdedir” derken aslında bu seküler aklın derinleşememesine çok manidar bir gönderme yapıyor.
Yine Bourdieu’ya dayanarak Batı’nın neden doyumsuz olduğunu, belli ama önemli oranda anlayabiliriz… O, Almanya, Fransa, İtalya ve İngiltere gibi moderniteyi temsil eden ülkelerin hepsinin aynı açmazda yani “güvensizlik” kıskacına saplanıp kaldığını ifade eder.
İşte Batı, bu gelecek endişesi ve güvensizlik duygusunu giderilmek için de dünyayı kendi “güvenli geleceği” adına dizayn etmeye çalışıyor. Bu dizaynın anlayışı içerisinde geleceği ve elbette başta enerji kaynakları olmak üzere kıymet ifade eden her şeyi, vahşi bir egosantrizmle kendisi için ipotek ediyor…
Bu öylesine bir vahşi duygu ki, âdeta ruhsuz bir yok edici gibi. Yakıp yıkarken ne bir feryadı işitiyor, ne de gördükleri onun vicdanını sızlatıyor. Göz pınarları kurumuş, vicdanı çoraklaşmış bu yok edici anlayış, eğer erdemliler tarafından durdurulamaz ise anlık ve çabuk soğuyan zevk anlayışıyla bir gün mutlaka kendi kendisini de yiyip bitirecek…
Seneca şöyle diyor; “esriklik (sarhoş) veren hazlar, erdemin verdiği hazların tam aksine en yüksek sıcaklık anına ulaştığında soğuma da başlar...” O, en çabuk gerçekleşen hazzın yine en çabuk yok olan haz olduğunu vurgularken, manevi olanın uzun ve erdemli bir hayata zemin oluşturacağını ifade eder.
İşte bugünlerde konuştuğumuz Kayseri’deki üvey anne vahşetinde yaşananlar, bahsetmeye çalıştığımız eğretiliğin, güvensizliğin, kısalığın bireysel bir yansımasına işaret ederken; Suriye, Yemen, Filistin gibi ülkelerde yaşananlar da toplumsal boyutuna delalet eder…
Sonuç olarak, insanlık yeniden tarihte güçlü zeminler yakalamış inanç ve erdemle kök salmış, düşünceyle derinleşmiş erdemli olana geri dönmek, itikatla ilim arasında yeniden bağ kurmak ve manevi hazlarla da ömrünün niteliğini artırmak zorundadır.
Aklın tek başına ürettiği sitemler, ötesine ait bir perspektif sunamadığı ve güven veremediği için endişe pompalıyorlar. Oysa manevi ve erdemli olan bu âlem için hep umut vadediyor; ötesi içinse cennet…
Ve haykırıyor o inanç!
Acele yok, sabır var.
Eğretilik yok, derinlik var.
Endişe yok, güven var.
Son yok, sonsuzluk var…
O hâlde, mazlumlar için cennet yaşasın, zalimler için yaşasın cehennem!

Çatışarak uzlaşılır mı?
08.01.2016

Ülkesinde huzur ve güven isteyenlerin yolu çatışmadan geçer mi?
Aslında yukarıdaki soruya bir cevap aramak istediğinizde, çok kısa ve karmaşık olmayan bir yöntemle varacağınız cevap noktası çok açık ve nettir.
Peki, neden o zaman birileri bu ülkede hem çatışıyorlar hem de “demokrasi, özgürlük” diyorlar?
Belli ki istedikleri şey “çatışarak uzlaşmak” temeline dayanan bir yöntemdir. Fakat bunu yaparken kendi durdukları yeri görmeden, toplumun taleplerini dikkate almadan, güdümlü bir yola girmişlerdir.
Gençler, bölgesel hassasiyetler temelinde, yine bölgenin çok yakınında bulunan coğrafyanın içinde bulunduğu durumun da fırsat olarak görülmesiyle kışkırtılmaktadır.
Körüklenen bu ırkçı anlayış için “akl”ı değil “tutku”yu önceleyen gençlerin seçilmesi de yine bilinçli bir seçimdir.
Yıllarca hizmet sokturulmayan bölgede fakir bırakılan, yükseköğrenim imkânlarından yeteri kadar yararlandırılmayan ailelerin, umutlarını en çabuk kaybeden yaş kategorisi de yine gençlerdir.
Burada garip bir çelişkiyi görüyoruz aslında. Umutları çalanlar, aynı zamanda umut vadedenler durumundalar.
Orta Doğu’da devam eden ve ittifakların devlet-devlet ve örgüt-örgüt hem de devlet-örgüt arası zeminde sık sık değiştiği, kaygan ve çetrefilli bir uluslararası karmaşadan medet bekleyenler, aslında çok büyük bir yanlışın içindeler. Bir de bu parçalanmışlığın içerisine Kürtlerin de kendi içerisindeki farklılıklar eklenince, buradan tam ve dingin bir düzen çıkarılacağına inanmak bu yanlışı daha da katmerli kılmaktadır.
Bir haftalık bir tahminin dahi bazen çok uzun döneme tekabül ettiği bir belirsizlik ortamından dolayı, kendi ülkesinin de huzurunu kaçırarak güçlü bir devlet kurmayı hayal edenler ya da çatışarak bir gün, dünyanın en büyük ordularından birine sahip bir devlete “yeter siz kazandınız, artık uzlaşalım” dedirtileceğine inananlar çok büyük bir hayalperestlik içindeler.
Üstelik bu hayalperestlik sebebiyle, özgürlük vadederek kandırdıkları insanları da ölüme sürüklüyorlar.
Oysa ülkenin gerek tek-parti gerekse darbelerle ötekileştirilmiş mağdur bütün kesimlerinin daha fazla kabul gördüğü, dünyada da itibarı artan, ekonomisi güçlenen ülkesi bir kenarda dururken ve bu nimetlerden huzurla ve kardeşlikle istifade edebilmek de en akıl kârı yol iken, huzursuzluk yolunu seçmek en saf ve yalın mantık silsilesi içerisinde dahi hiçbir akli izaha dayandırılamaz.
Bu ülke ile bütünleşmiş, burada etle tırnak gibi olmuş, kız alıp kızını vermiş bunca aileye zorla hatta zorlayarak “biz size devlet kuracağız” demek, tüm bu belirsizliklerin ve orantısızlıkların içerisinde onları evsizliğe, huzursuzluğa hatta acı ama ölüme sürüklemek değil mi?
Çatışmadan çıkan bir huzur olamaz. Güçle gelen bir çatışmanın doğurduğu uzlaşmada bile ancak sindirilmiş bir uzlaşı vardır; dengeler yeniden eşitsizlendiğinde ise çatışma tekrardan kaçınılmaz hale gelir.
Kaldı ki HDP siyasetinin körüklediği ve güçler bakımından asla mukayesesi mümkün olmayan bir zeminde “çatışarak uzlaşma” zemini aramak, sonu olmayan bir arayış ve huzura götürmeyen bir kavgayı temsil ediyor.
Asıl huzur sanki huzur vadedicilerin bu vaatlerini gözden geçirmelerinde ve hatta belki de bu vaatlerinden vazgeçmelerinde saklı.
Çünkü çatıştırılmaya çalışılan kardeşler, bu vaadedicilerin olmadığı yerlerde daha huzurlular...

Hem müsebbib hem muhâsib hem de muhâlif…
15.01.2016

Toplumsal meselelerde müsebbib, muhâsib ve muhâlif olma hâlinin aynı kişide zuhur etmesi sebebiyle enteresan çelişkilere şahit oluyoruz.
Bir muhalefet düşünün ki o, kendisinin ürettiği siyaset sebebiyle nelere zarar verdiğini hiç hesaba katmadan sadede, “iktidardır o hâlde her şeyin sorumlusudur” anlayışıyla, kendisine hiç toz kondurmasın.
Bu mümkün müdür? Garip ama maalesef bu sorunun cevabı evet…
Hele de o muhalefet anlayışının temsilcisi Kılıçdaroğlu’ysa buna daha az şaşırmak gerekir sanırım.
Gezi ile başlayan, 17-25 Aralık süreciyle devam edip 6-7 Ekim ardından Kobani olaylarıyla da farklı bir veçhe kazanan süreç, aslında farklı dinamiklerin körüklediği olaylar gibi görünseler de sonuçları itibariyle yaptıkları tahribatın birleşme alanları ortak oldu. Onlar da siyasal ve ekonomik istikrar, sosyal huzur ve kardeşliğimizdir.
Yukarıda saydığım ve çok önemli kırılma anlarını işaret eden hadiseler de, kimlerin nasıl tutum takındığı ve mevcut yaşananlardan sonra “Bize de bir iktidar çıkar mı?” fırsatçılığını nasıl icra ettiklerini herkes bilfiil müşâhede etmedi mi?
Ülkemizin yaşadığı menfur terör saldırılarında bile, tek yürek olmamız gerekirken pek çok muhalif siyasi figür ya da medya organı, Paris saldırısına gösterdikleri yaklaşımı kendi ülkelerinden ve onun istikrarından maalesef esirgemişlerdir.
Özellikle Kürt kardeşlerimiz adına siyaset yaptıklarını iddia edenler, kendilerinin bir “şiddet alt-kültürü”yle hareket ettikleri gerçeğini bir kenara bırakarak ve haksız bir şekilde devleti “katliam alt-kültürü” ile suçlama yolunu seçtiler.
Oysa iktidarın durumuna baktığınızda tüm bu bozan, azaltan, yıpratan, yıldırmaya çalışan unsurlara karşı ülkesinin millî hasılasını, ihracatını, birliğini tamire çalışan bir pozisyonda görüyorsunuz.
Elbette her şeyin mükemmel gittiğini kimse iddia etmiyor zaten. Fakat bu kadar dağıtan varken, tek toparlayıcı konumunda olmak da elbette kolay değildir.
Bugün bu hız kesen unsurların, muhalefetinden medyasına, sivil toplum kuruluşundan akademisyenine kadar, garip bir çelişki içerisinde ve yaptıklarından da sorumlu olduklarını düşünerek bir iktidardan hesap sormaları tekrar tekrar vurgulanması gereken bir çelişki değil mi?
Yani Kılıçdaroğlu, bu ülkede ne zaman iktidarın yaptıklarına katkı vermiştir; takdir etmiştir…
Ben şahsen hatırlamıyorum. “Mademki AK Parti yapmıştır o zaman karşı olmak lazımdır?” ilkeselliğinden taviz vermeden Esad’la bile görüşen bir CHP liderinin, âdeta ülkeyi her olumsuzlukta ayaklarından tutarak aşağıya çekmesi ve sonra da “Neden gayri sâfî hâsıla azaldı?” diye soru sorması sadece çelişmekle açıklanamayacak kadar girift bir siyasi mülahaza gerektiriyor.
Kısaca tekrar izah gerekiyorsa şunu ifade etmek isterim. Bir insan sebep olduğu bir meselede, hesap sorma makamında olamaz. Ancak ortada ilkeli bir muhalefet varsa iktidarın yanlış yaptığı bir şeyden hesap sorabilir, milletin vicdanını da yanlarında hissedebilirler.
Oysa millet, muhalefetin bazen “artık saçmalıyorlar” dedirtecek tarzdaki icraatları sebebiyle kendisini hep vicdanının mecbur ettiği noktada buluyor.
Ve bu anlayışa karşı cümleleri ise genelde şaşkınlık ifade ediyor:
“El insaf!
Yine mi?
Bu kadar da olmaz ki!
Pes vallahi!” şeklinde...
Yazık, aslında keşke bunların yerine özlediğimiz ve bizi daha güçlü kılacak olan:
Mâşallah, Rabbim birliğimizi bozmasın!
Ne güzel bir tavır, akıl ve insaf dolu!
Bu hâl var ya düşman çatlatır!
Peki, olması gereken hangisi ve hangisi daha güçlü ve huzurlu kılan? Gerisi size kalmış...

Uydu siyaseti…
22.01.2016

Bugün bazı şehirlerimizde yaşanan olaylar HDP’nin aslında nasıl bir uydu siyaseti izlediğinin çok önemli göstergesidir.
“Sivil direniş” oluyormuş gibi göstermeye çalıştıkları ilçelerde Kürt kardeşlerimiz tarafından yalnız bırakılan PKK ve onu izlediği siyasetle koruyan HDP, bütün bu gerçekleri inkâr ederek hâlâ bildiği dilde ısrarını sürdürmektedir.
Sokaklarda, kimin şiddeti öne çıkardığı ve kimlerin desteğini alarak hendeklerin kazıldığı bütün bölgeleriyle ve hatta görüntüleriyle de ortadadır.
Doksanlara atıf yapılarak devletin suçlanması ise bu kadar açık ve ispatı mümkün delillerle mümkün de değildir.
Yaşananların birinci elden tanığı olan bölge halkı da “neyin ne” olduğu konusunu bizatihi değerlendiriyor.
Evlerini kimin yıktığını, sokaklarında kimlerin hendek kazdığını, kimlerin masum insanları canlı kalkan olmaya zorladığını çok iyi görüyorlar; elbette kimlerin onlara yardım etmek ve güvenliklerini sağlamak için can siperane bir şekilde mücadele verdiğini de…
HDP siyasetinin kendi iradeleriyle işlemediğini gösteren en önemli delillerden biri de 7 Haziran seçimlerinde kazanılmış başarının hendeklere gömülmesidir.
Bütün istikballerini kendilerinin yönettiği siyasete bağlamış olsalardı, tarihlerindeki en büyük siyasi kazanımı bu kadar çabuk heba edemezlerdi.
“Türkiye partisi olacağız” diyenler maalesef acı hadiselerle kendilerini şiddete hapsettiler. Üstelik siyaset üreterek kendilerine uzun vadede çok daha büyük ve geniş alanlar açabilecekken.
HDP’li siyasetçiler bunu göremeyecek kadar öngörüsüz olmazlar. Peki, o zaman neden buraya mahkûm oldular? İşte can alıcı nokta bence burası.
Bu noktada “Niçin?” sorumuzu sorarsak daha isabetli cevaplara ulaşırız.
Hatta “Öcalan’ı bile by-pass ettiren irade kimdi?” diye bir soru da sorabiliriz burada.
Bu sorulara verilecek cevapların tarzı faklı olsa da geneli itibariyle benzer noktalara ulaşacaklardır.
Uydu siyaseti yapan HDP, ona yön veren üst aklı tarafından bir şekilde durdurulmuştur. Bugün itiraf edemeseler de “7 Haziran başarımıza yazık ettik” dediklerine inanıyorum.
Çünkü heba edilenin önemi hiçbir akıl tarafından inkâr edilemez. Onlar da bunu istemediler zaten. Uydusu olduğu irade öyle istedi. Onlar da buna mecburen uydular. Başka seçenekleri yoktu çünkü.
Kürtlerin HDP dışında siyaseten temsil edilmedikleri de doğru bir yaklaşım değildir. AK Parti de, içerisinde barındırdığı Kürt milletvekilleri hatta bakanlarıyla bu temsili yapıyor zaten.
HDP bu temsili, çoğulcu hâle dönüştürüp daha demokratik bir siyaset aroması üretebilecekken, şiddetin ve onu yönetenlerin yanında olmayı tercih etmesidir tuhaf olan.
Artık herkes gerçeği görmeli ve kendi iradesiyle bir siyaset üretmeli. Uydu olmakla elde edilecek hiçbir şey yok; bunu geride kalan kırk yıla yakın süreç gösterdi…
Bırakın da artık bu coğrafya kardeş olmanın tadını çıkarsın…
Siz de proaktif siyasetinizle gerçek demokrasiye ve Kürt kardeşlerimize hizmet edin…
Bu güçlü ülkenin imkânları bütün kardeşlere yeter; ama kardeşlere...

Yalan!
29.01.2016

Yalanı aslında neredeyse bütün inanç sistemleri reddeder, günah sayar; bu, ilâhî ya da beşerî sistemlerin hepsi için geçerlidir. Elbette yalanın dînî boyutunu ele alma kudretinde değiliz. Bu yazının amacı da bu değil zaten; bir dinin mensuplarının, beşeri sistemlerde yalanı bir strateji olarak kullanması üzerine bir şeyler söylemeyi amaçlıyor.
“Günah” ya da “suç” sayılmasına rağmen garip bir şekilde “yalan” dünyada neredeyse bütün dinlerin ve ideolojilerin mensupları tarafından kullanılmaya devam edegelmiştir. Bu günahtan ruhunu arındıranlar elbette olmadı değil ama orantıladığınızda sayıları konusunda çok da iyimser şeyler söylenemez.
Yalan ilk defa şeytan tarafından Hazreti Âdem’e karşı bir “silah” olarak kullanıldı. Silah diyorum çünkü onun cennetten kovulmasına sebep oldu. O günden beri insanoğlu âdeta Budist bir rahibin şu sözünü haklı çıkarma gayretindedir; “İnsanoğlu zayıftır, o yüzden yalan söyler, hatta kendisine bile!”
Belki de fıtratına aykırı sistemlerde kendisini korumanın da bir aracı olarak görmüştür yalanı. Bu sistemlerde işlenen günahın vebali elbette tek yönlü değildir; olamaz. İşlerini yalan olmadan yürütemeyeceğine inanan insan kadar, onu yalana zorlayan sistemler de suçludur. Hatta yalanı “meşru” bir propaganda aracı olarak gösteren sistemler vardır.
İşte bu sebeplerle beşeri sistemler içerisinde kendisine yer bulmaya çalışan insanlar, bir kamuflaj olarak yalanı daha fazla kullanmaya başladılar; hatta bir “mantığa büründürme” yoluyla da vicdanlarda açtığı tahribatın tedavisini amaçlayarak.
Bugün insanlar ticarette, siyasette ya da ideolojilerini yayma çabası içerisinde o meşru(laştırılmış) yalana çokça başvurur hâle geldiler. Garip olan şey ise bunu yaparken hiçbir sorgulama yapmadan, neredeyse bir “vicdan rahatlığı” içerisinde davranabiliyor olmalarıdır.
Bir firma çok rahat bir şekilde, malını satabilmek için olduğundan daha farklı davranabiliyor. Yine bir siyasi parti, rakibini zayıflatmak için binbir türlü yalana başvurabiliyor. Ya da bir dînî cemaat kendi sistemini hâkim kılmak için yalan/takiyye üzerine kurulu bir zeminde hareket edebiliyor. Üstelik bir yol olarak seçilen yalanı uygularken bir mani de görmüyorlar. Bunu, inandıkları için bir vazife olarak addediyorlar çünkü.
Oysa İslâm inancında olduğu gibi bazı inançlarda da çok istisnai hallerde yalana izin vardır; bir insanın hayatı söz konusuysa ya da bir ailenin dağılmasına engel olabilecekse…
İcra ettiği fonksiyon gereği en büyük yalanların döndüğü bir başka yer de uluslararası politikadır. Çıkarların korunması adına binbir türlü entrika ile karşı karşıyayız. Bu yalanlarla birlikte ufalanan insanlık, bir sürü canını kaybetti. Buna rağmen koca koca yalanlar söylenmeye devam ediyor; olmayan vicdan sızlayamadığı için… Korkarım bu sızlamayan vicdan, hesapsız da yalan söyleyebildiği için daha nice canları öğütecek.
Mantığa uydurulan ama gerçekten, hakikatten zerre barındırmayan bu kurgusal anlayışlardan kurtulmak zorundadır insanlık. Aksi halde sürekli fıtratıyla çatışmak zorunda kalacak ve bu sebeple de huzuru hep karartılı uzaklarda arayacaktır.
Hakikat şu ki karanlık ve aydınlık aynı anda olmaz…
Çünkü yalan ve riya kötüdür; insan ise eşref-i mahlûktur…
Her şeye rağmen Müslüman için ise umut asla bitmez. Rabbi ona vadetti çünkü İsrâ sûresi 81. Ayette; “Hak geldi batıl zail oldu.”

HDP Siyaset: Öfkenin İktidarsızlığı…
05.02.2016

“Öfkede neden iktidar yoktur?” diye bir soruyla başladığımız bu yazıda öncelikle bu soruya bir cevap aramaya gayret edeceğiz. Daha sonra ise neden HDP’nin bir “öfke türbülansı”na sokulduğunu ve kendisinin de bu “zorlamaya” direnmek yerine neden “itaat”i seçtiğini değerlendirmeye çalışacağız.
Öfke, doğal olarak mantığı devre dışı bırakan bir haldir. Sıhhatli bir düşünmeye fırsat tanımadığı için yeni planlamalara izin vermediği gibi daha önceki planlamaların hayata geçirilmesine de fırsat tanımaz.
Akıl ve mantık sıhhatini kaybettiğinde, sadece refleksif tutumlarla hareket eden öfke sahibi başka bir taraftan her türlü manipülasyona da açık hale gelir. Tüm bu halin toplamında da öfkenin iktidarsızlığı ortaya çıkar. Bu iktidarsızlık bireysel bir iktidarsızlık da olabileceği gibi bugün Kürt kardeşlerimiz adına mücadele verdiğini söyleyenlerin, kendi siyasetlerindeki iktidarsızlığı şeklinde de tezahür edebilir.
Kobani olayları ile başlayan bu öfke hali mantıklı davranma kabiliyetini kaybetmiş görünüyor.
7 Haziran seçimleri öncesindeki soğukkanlı ve kendi içerisinde planlı gibi görülen HDP siyaseti özellikle sokağa çağrı yaparak sebep olduğu 6-7 Ekim hadiseleri sonrasında bu öfke siyasetini daha da ileriye taşıdı. Bu aynı zamanda şu demekti: “Biz aklı, mantığı dolayısıyla da parti içerisindeki siyasi iktidarımızı öfkeye esir ediyoruz...”
Evet, HDP ya öfkesine yenilmiştir ya da bilinçli olarak kendisini bu yöne iten başka öfkelerin yörüngesine girmiştir. Sebep her ne olursa olsun sonuç yine aynı noktaya çıkmıştır.
Bütün varlığını ortaya koyarak kendi siyasetinde iktidar kalabilmeyi başarabilseydi hiç kuşkusuz bugün çok farklı şeyleri konuşuyor olacaktık.
Ne yazık ki bugün ortaya çıkan tabloda girdikleri bu yoldan dönmeyi ve siyaseten kaybedilenleri yeniden telefi etmeyi düşünebilmekten de çok uzaklar. Sanki çıkmaz bir yolu tercih etmiş gibiler.
“Kör” bir siyasetle hatta kendi iradelerini başkalarına emanet ettikleri bir yol içerisinde nereye ilerlediklerinden “emin” olmadıklarını da bence en iyi kendileri biliyorlar…HDP, bir gün öyle bir gün böyle kabilinden açıklamalarıyla da bu savrulma halini daha net bir şekilde ortaya koyuyor.
Dünyanın hiçbir yerinde hiçbir devlet ya da demokrasi şu talebe evet deme noktasında değildir: “Pardon, izniniz olursa biz bir devlet kuracaktık da…” Bu hiçbir devlet için “ileri demokrasi” kabilinden değerlendirilecek ve hoş görülecek bir hak olamaz. “Carte blanche” yani sınırsız bir yetki de hiçbir demokraside söz konusu değildir. Üstelik kimliklerin doğru tanımlanabilmesi için de sınırlamalar gereklidir. Sınırsızlıkların olduğu yerlerde hiçbir tanımlama yapılamaz, kimlikler tayin edilemez…
Bu izahı kabil olamayacak taleplere olumlu cevap alamayanların, mâ-dûn siyaseti izlemeleri, kendileri “zîr” yani alt sınıf olarak görmeleri de doğru değildir.
Üstelik bunu yaparken kendi devletine karşı dünyanın her yerinden işbirlikçileri de yanlarına olarak hareket etmeleri, yapılanların ve talep edilenlerin boyutlarını çok daha farklı noktaya taşımaktadır.
Tüm bu çabalara rağmen Allah’ın da inayetiyle bu topraklardaki kardeşliği bozamayacaklar.
Üstelik bütün akademik hayatını medeniyetlerin bir arada yaşaması çabasına ayırmış, tarihsel hafızaya da bu meyanda hâkim bir Başbakanımız varken, bahsettiğim HDP ve ona bağlantılı diğer yapıların zihniyetleri bu topraklarda bir “bölen” olamayacak...

Demokrasiyle aldatmak…
12.02.2016

Bugünlerde özellikle de Avrupa’ya yönelen göçmenler sebebiyle artık birilerinin yıllardır “demokrasi” diyerek insanları nasıl aldattıkları çok daha açık bir şekilde ortada değil mi?
Başta ABD ve Avrupa’nın kendi elleriyle oluşturdukları bir öcüye (İslâmofobi) karşı ilan ettikleri savaşta da çok daha farklı bir riyakârlığı icra etmiyorlar mı?
Sözde herkes DAEŞ’e karşı bir savaş veriyor. Fakat bana göre bu, kendilerinin dahi inanmadıkları bir hikâye. Herkes kendi meşrebince dizayna için “DAEŞ şemsiyesi” kullanıyor.
Bütün dünyanın gözünün içine baka baka da yalan söylüyorlar.
Dünya, tarihte hiçbir zaman bu kadar görünür gerçeklerin yalanlandığına şahit olmamıştır kanaatimce. Bütün teknolojik aygıtların neredeyse “sıfır” hata ile ortaya koyduğu veriler, bu yalanların en açık ispatıdır.
Eğer birileri övündükleri teknolojinin ortaya çıkardığı yalanları kabul etmiyorsa diğer konularda da bu teknolojilerine çokça güvenmemeliler. Ama ifadeler tam aksini gösteriyor. Yani tabiri caizse sorun olduğunda “karakutunun yazılımında arıza oluştu”ya sığınanlar, sorunsuz zamanların “hatasız” aletlerine dönüşüyorlar bir anda; “mükemmel bir teknolojiye sahibiz” cakalarıyla. Bu bile kendi kendilerini nasıl da yalanladıklarını göstermeye yetmez mi?
Bu inkâr ve riya neye mi sebep oluyor; işte biraz da onlardan bahsedelim...
Zorumuza gitse de, hatta bizi çokça yaralasa da, bugün ABD ve Avrupa’da gerçekleşen ırkçı ve İslâmofobik yaklaşımlar oldukça ilgi görüyor. Hatta bunları parti politikası yapanlar artık ciddi bir oy potansiyeline ulaşmış durumdalar. Aksi halde İngiltere’de UKIP, ABD’de Trump’un geldiği nokta başka ne ile izah edilebilir.
Bunun yanında Almanya'da yaşanan ırkçı saldırılar ya da AB’nin göçmenlere karşı dışlayıcı hatta aşağılayıcı tavır takınan diğer ülkelerinin halleri.
ABD ve Avrupa’da birilerinin riyakârca tavır takınarak gizlemeye çalıştıklarını, UKIP ve Trump gibi örnekler ifşa ettiler.
İşin bir başka tarafı ise UKIP ve Trump’ın aslında bir sonuç olduğudur. Öylesine acımasız, öylesine savaşa endeksli ve silah sanayinin iştahı üzerine kurulu bir politika izlediler ki, bunun sonucu da bir sürü düşman peyda ettiler.
Irak’ta, Afganistan’da, Suriye’de, Filistin’de insanları sürükledikleri savaşlarla onların annesini, babasını, kardeşini, komşusunu ve yaşamak için çok gerekli olan insanlık onurlarını öldürenler (kendilerine toz kondurmasalar da) baş suçlulardır.
Bu yaşananlara nasıl sebep olduklarını, kendilerine bir de Seneca’nın zâlim Nero’ya seslenerek nasıl düşman kazandığını göstermeye çalıştığı cümleleriyle anlatayım; “Öç alma sebebinden önce öç alma isteğinin ortadan kalkması gerekir; aksi halde tıpkı kesilen ağaçların pek çok dalından filiz sürmesi ve birçok ekin türünün daha sık büyümesi için biçilmesi gibi, kralın zalimliği de düşmanların sayısını giderek artırır; zira katledilenlerin ana babaları ve çocukları, hatta yakınları ve akrabaları da her bir katledilenin yerini alır.”
Ey ABD ve Avrupa’nın zulümden yana olanları!
Şimdi anladınız mı bu marjinallerin nereden türediğini?
Gittiğiniz bu yol, size daha fazla öfke ve kırgınlıktan başka bir şey kazandıramaz.
Samimi ve açık olmak ise en büyük kazancınız olabilir. Hâlâ fırsat varken bunu da hebâ etmeyin.
Bunu dünya için, insanlık için yapın ama en çok da kendiniz için…
Yoksa yaktığınız bu ateş, yakanın da yanacağı bir “kin”le büyümeye devam edecektir...

İtibar gören acı…
19.02.2016

Öyle her acının itibar gördüğünü sanmayın. Acının bile itibarlısı itibarsızı var yani. Sadece acının mı? “Şiddet”in bile itibarlısı itibarsızı var...

İnsanlar acıyı, yaşayanla bir duygudaşlık kuramıyorsa o acı maalesef hissedilemiyor. Hatta umurunda bile olmayabiliyor, diğer tarafın. Hatta şiddet! Bir yerde yaşanan bir şiddet olayı da öyle… İnsanlar o şiddeti kendi sıkıntılarının da sebebi olarak görmüyorlarsa itibar etmiyorlar. O şiddetin durmasıyla ilgili bir çaba da göstermiyorlar dolayısıyla.

İnanç farklılıklarının, ırk taassuplarının, menfaatperestliklerin derinleştirdiği hatta köprüsüzleştirdiği bir zeminde, başkalarının acılarına çare olmak bir yana “düşmanımın düşmanı dostumdur” anlayışıyla, sevinenler bile azımsanacak gibi değil.

Teröristin bile “iyi ve kötü” olarak değerlendirildiği ya da “senin teröristin benim teröristim” olarak sahiplenildiği “komik ötesi” tablolara şahit oluyoruz.

Son Ankara patlamasında PYD’yi terör örgütü olarak görmeyen ABD kınama mesajı yayınladı. Bu kınamanın riyakârlığı bir yana, öncekilerden fark “kınıyoruz” ile “şiddetle kınıyoruz” arasındaki kadardır.

Bugün âdeta elde tutulamayan bir “sıcak patates” konumunda olan Suriye bu riyakârlıklar sebebiyle kimlerin elini yakmadı ki… Bu riyakâr tutumlar bu şekilde yaşanmaya devam ettiği sürece de yakmaya devam edecek gibi görünüyor.

Acıyı hissetmeyenler sadece dışarıda olanlar değil elbette… Kendi ülkemizde de başkasının acılarında kendini bulamayan gafiller var. Bu ülkede yaşanan acıları hissedemedikleri için teröre âdeta teşne olanlar var.

Bu teşnelik, sayıları az da olsa neredeyse toplumun her kesiminden de destek buluyor. Kendilerince örgütlü bir koalisyon oluşturarak iktidarı zora sokmak derdindeler. “Toplumun her kesiminden destek var” demek ve dünyada da kendilerine destekçiler bulmak için bunu da zorluyorlar.

Kaldı ki zorlamalarına gerek de yok zaten. Belki de dışarıdaki akıl hocalarının buyruklarını uyguluyorlar; onlar “siz bu minvalde ilerleyin; zaten dünya basını bizim elimizde, gerekli yaygarayı koparmak bizim işimiz” diyorlardır.

Bir iktidarı ya da bir devleti yıpratmak sadece silahlı unsurlarla mümkün değildir; meşru hiç değildir çünkü. Bugün taşeron konumunda olanlar da mutlaka bunun farkındalar. Elie Wiesel, "Nazi Almanyası’ndaki ölüm fabrikalarının filozoflarla psikologların, bilim adamlarıyla mühendisler, hukukçular ve aristokratların, sanatseverler ile katiller ve sadistlerin güçlerini birleştirmeleri sayesinde mümkün hâle gelmiştir” der.

O sebeple bugün de ülkemizdeki terör destekçilerinin farklı kesimlerden gelmesine kimse şaşırmamalı. Millî olma vasfını yitirmiş bir muhalifin yapacağı ittifak, “şaşırtıcı derecede ihanet” barındırabilir.

Akıl, vicdan ve adalet üzere olan bir yurttaşlık, hepimiz için kurtarıcı olacaktır; inancım budur

250 yıldır kaldırılan her taşın altında onlar var...
26.02.2016

1568-1570 Osmanlı-Rus Savaşı (Astrahan Seferi) ile başlayan ve l. Dünya Savaşı’na kadar devam eden süreçte ve tabii sonrasında da sürekli sorun yaşadığımız bir Rusya var.

Rusya belirli bir dönemde, sürekli güçsüz gördüğü bölgelere saldırarak genişlemeyi bir politika hâline getirdi.

Osmanlı-Rus ilişkileri bakımından da Kırım hep devam edegelen bir hassasiyete sahip oldu. Rusların bir türlü bitmek bilmeyen Kırım sevdası onları, yapılan antlaşmalara rağmen tahrik etti.

Bu sevda, yukarıda ifade ettiğim lV. İvan (Korkunç İvan) dönemine rastlayan seferden bu yana hep devam etti.

l. Petro ve ll. Katerina (Büyük Katerina) dönemlerinden sonra hem Osmanlı’nın zayıflaması hem de İngilizlerin uğraşmak zorunda kaldıkları Amerika olayları sebebiyle Rusların Kırım aşkı çok daha ileri düzeylere taşındı.

Bu yazıda elbette Rusya ile ilişkilerimizin bu karmaşık meseleleriyle sizi yormadan teleskopik bir bakışla bugüne gelmeye çalışacağım. Ama bu olayların seyrini okumak isteyenler, Ahmet Cevdet Paşa’nın tarihinden teferruatıyla okuyabilirler…

Tarihî seyir şunu gösteriyor ki Ruslar direkt olarak veya koalisyon içerisinde ya da asimetrik güç olarak kullandıkları Bulgarlar ya da Ermeniler eliyle sürekli sorun çıkarmanın derdinde oldular.

Balkanlar'da Bulgarları kışkırtarak Balkan sorununun çıkmasına ve sonrasında da İngilizlerin bölge ile daha yakından ilgilenmesine sebep oldular. Sonrası ise malum olduğu üzeredir.

l. Dünya Savaşı’na girmemizin en önemli sebeplerinden biri yine Rusların İstanbul ve Boğazlarla ilgili işgalci hayalleri oldu. Bolşevik Devrimi sonrasında bu emellerinden geçici bir süre vazgeçtiler.

Yine ll. Dünya Savaşı sonrasında yaşanan hadiselerde de Ruslar var. Türkiye savaşa dâhil olmadı. Fakat ekonomik olarak sonuçlarından oldukça fazla etkilendi.

Bu zorluklara bir de Rusların Kars, Ardahan ve Boğazlarla ilgili talepleri eklenince Türkiye ABD ile ittifakını güçlendirmek zorunda kaldı. ABD’nin "Marshall Yardımları"na ve sonrasında da ABD’nin politikalarına mahkûm oldu.

Bugün ise gelinen nokta ortadadır. Kısa bir baharın ardından yine o kadim Rus tavrı hortlamış durumda.

Kısa bir tarih öncesinde nüfusun “politik bir araç” olarak kullanılması ve ardından da ne kadar demokratik olduğu tartışılır bir halk oylamasıyla Kırım Rusya’ya bağlandı.

Şimdi de uçak krizi ile ilerleyen ama onunla başlamayan Türkiye-Rusya meselesi Suriye ekseninde devam ediyor.

Rusya burada da asimetrik unsur olarak PYD-YPG gibi unsurları kullanıyor.

Hiçbir uluslararası dengeyi ya da antlaşmayı önemsemeden devam edegelen bu anlayış aslında Rusya tarihinin kadim bir gerçeği.

Bu “gerçek” her şeyden daha fazla gerçek…

Gerisi ise tamamen bize dair bir “hüsn-i niyet”tir vesselam...

Tüketici eleştiriye karşı üretici eleştiri...
04.03.2016

“Kesret içinde vahdet”i önemseyen bir değerler silsilesinden gelen insanımıza “dayatma” yoluyla, birbirini yaşatmayı değil de âdeta bitirmeyi öğretmeye çalışıyorlar.

Eleştiriler yapıcı değil yıkıcı bu anlamda. Tarih-i kadimimizde bizim bir eleştiri kültürümüz var idi. Eleştiren, eleştirdiği kişiyi hatalarından arındırıp daha mükemmel olabilmesi adına eleştirirdi; çünkü kardeşinin üzüntüsü, eksiği kendi üzüntüsü, eksiği gibiydi. Bu, mutluluk ve başarı içinde böyleydi aslında…

Kötü niyetliler de yok değildi. Fakat bu düşünce asla kendisine yer bulamaz ve genel atmosferde bir tesir oluşturamazdı.

Oysa şimdilerde pek çok televizyon programında ana tema kavga, ihtiras, çekişme kıskançlık vs. duyguları üzerine oturtuluyor.

Reytingin ana unsuru olarak addedilen kavga ve şiddet, yanlış pek çok hadiseyi, marjinal örnekleri vasatımız-mış gibi göstermeye başladı.

“Evlilik” programları âdeta evlilikten nefret ettiren bir araç gibi. Oysa aile toplumun temel taşı. Aile yapısı zedelenmiş bir toplumun yaşama şansı neredeyse yok.

Tahammül, fedakârlık gibi çok önemli gayretleri içinde barındıran aile mefhumu, bu örneklerde tamamen çıkar ve egoyu önceleyen bir yapı olarak sunuyor.

Yalnız bir insan ile toplumla birlikte olan insan aynı normlara tabi olmaz; bekâr ile evlinin olamayacağı gibi…

“Sen her şeysin” diyerek çığırından çıkarılmaya çalışılan, bireye dönüştürülen insan, diğerkâmlık duygularından da maalesef kopuyor. Tek başına yetemeyeceğini fark ettiğinde ise artık çok şey kaybedilmiş oluyor.
Komünizm, insani önemsemeden sadece toplum dedi. Kapitalizm insanı daha rahat sömürmek için onu diğerlerinden koparmak adına bireyselleştirdi.

Oysa bizim inancımız, ne bireyi küçümsedi ne de toplumu. Yani sağlam bir birey olarak toplum içinde var olması gerektiğini ona öğütleyen bir inancın toplumu, mutlaka girdiği bu yanlış yolu sorgulamalıdır.

Bu gidiş, her şeyi “çıkar”ında gören kapitalistlere emanet edilemeyecek kadar kutsal bir yolun gidişidir çünkü...
Güçsüz devletler ve ulusaşırı terör
11.03.2016

Türkiye’nin merkezî otorite olarak güçlü olmasının, ne denli önemli olduğunu vurgulamak adına bazı mukayeseler yapmak gerekir. Neticede daha iyi kavramak için mukayeseler iyidir.

Çünkü hâlâ ülkemizdeki, güçlü bir iktidar ve onun yönettiği devletin ne anlama geldiği konusunda cehalet barındıran zihinler var; ya da bilinçli olarak farklı zihinlerin kıskacında kalarak bu güçlü yapıyı bozmaya çalışan zihinler…

Şunun temel bir kaide olarak mutlaka vurgulanması gerekir. İstikrarsız ve güçsüz yapıların olduğu yerlerde “hak” arama iddiasıyla birlikte pek çok yapı meydana gelir. Oluşan bu yapılar daha sonra güç kazandıkça çıkış noktalarındaki görece masumiyetlerini kaybederek devlet yapısını ele geçirmeye çalışırlar.

Bugün özellikle Afrika Boynuzunda filizlenen ve kendisini “İslâmî” olarak niteleyip bunu da “meşruiyetinin kaynağı” olarak gösteren terör yapılarının varlık sebebi, güçsüz devletler ve onların oluşturduğu otorite boşluklarıdır.

Bu yapılar sözde, mazlumların haklarını savunduklarını iddia ederek eylemlerini gerçekleştiriyorlar. Oysa işin başka bir boyutu, bu anlamda yine kendileri tarafından hep gölgelenmektedir. Buralarda ciddi bir “şiddet ekonomisi” oluşmuştur ve bu ekonomi de örgüt yapılarını ulusaşırı bir konuma taşımıştır.

Başta ABD olmak üzere büyük uluslararası güçler de kendi çıkarları adına bu örgütlerin bulunduğu bölgelerle de ilgilendikleri için onlarla asimetrik bir ilişki içerisine girmekte bir beis görmemişlerdir. Bu güçler bir yandan “teröre karşı” gibi görünürken diğer yandan da bu örgütleri kendi menfaatleri doğrultusunda kullanmaktan geri kalmadılar/kalmıyorlar.

Aşiret ya da kavimlerden oluşan coğrafi bölgelerin, bölünmelere daha müsait olması sebebiyle de özellikle bu tür bölgelerin seçilmesi daha fazla güçsüz devlet yapılarının ortaya çıkmasına sebep oldu.

Diktatörlerden temizlediklerini iddia ettikleri yerlerde, sonrasına dair bir plan geliştirilmediği için bir sürü “savaş ağası” ürettiler. Bunların artık her biri gücünü yerel istikrarsızlık dinamiklerden alan ama uluslararası bir terör aktörü hâline geldiler.

Türkiye’nin bunca sorunla boğuşan bölgelere yakın bir noktada olması da elbette önemli riskler taşıyor. Fakat tarihi hafıza ve güçlü bir ordu yanında, onu farkındalıkla yöneten bir iktidarın varlığıyla bütün riskler, kötü niyetlilerin bütün aşırı beklentilerine rağmen akıllıca ve soğukkanlılıkla atlatıldı.

Bu güçlü irade sayesinde, “devlet içinde devlet” ideali taşıyanlar bertaraf edildi. Bunun ne denli önemli olduğunu anlamayanlara, mukayeseli olarak tekrardan ve bir defa daha ifade etmek istedim.

Güçlü bir Türkiye’den yana olmayanların kimlere hizmet edeceği gayet açıktır. Olmadığı dönemlerde kimlere hizmet edip, rantını kimlerin yediğine bakarak da bir yoruma çıkabilirler.

Biz ise çakalların değil, güçlü ve seçilmiş liderlerin yönettiği bir ülke için mücadele vermeye devam edeceğiz...

Çanakkale ruhu ve unutturulmuş hafıza
18.03.2016

Bu milletin, kahramanlık destanlarını ne zamanlarda ve hangi duygu ile yazdığını iyi bilmek ve anlamak zorundayız.
Bugünkü kavgalarımızın önemli sebebinin “birlik” olma duygusunun zede almasıyla ilgili olduğunu iyi bilmemiz gerekir.
İçimize sokulan nifakların kökleri tarihin ta arka sayfalarına kadar uzanıyor aslında. Selçuklu ya da Osmanlı dönemi siyaset namelerinde bu nifakların kimler tarafından ve hangi sebeplerle sosyal hayatın içine atılmaya çalışıldığı hep vurgulana gelmiştir.
Bir gerçek vardır ki o da bu tohumların safların sık, devletin güçlü olduğu zamanlarda yeşerememiş olmasıdır.
Toplumsal hafızamızı kaybederek aslında birlik ruhumuzu da kaybettik. Bizi birleştiren inanç mekanizmalarımız, bizi duygudaş yapan toplumsal moral değerlerimiz ciddi yaralar aldı.
“Yeni bir ulus” oluşturmak isteyenler bunun böyle olmasını da arzu ettiler aslında. Yeni düzenlerini kurmak için eskinin inkâr edilmesi gerekiyordu. Bu, öyle bir inkâr ki asla mukayese yaptırmayacak, yeni ile eski arasında bir bağ kurdurtmayacak bir inkâr.
Kurgu, zamanlaması itibariyle önemli bir zemin de buldu maalesef. Dünyayı kasıp kavuran ulusçu akım, bizi bu defa teğet geçmemiş iliklerimize kadar işlemişti.
O ulus içerisinde Kürd'e, Arab'a yer olmadığı gibi inanç ve mezhep farklılıklarına da yer yoktu.
Oysa çok katmanlı bir toplum yapısında yetişmiş, imparatorluk bakiyesi bir toplum için bu, parçalayan bir duruma tekabül ediyordu.
Çanakkale bu anlamda da o çok katmanlı inanç ve etnik yapının, birleştirici son kalesiydi.
Çanakkale savaşı, yaşanmış bitmişlerden ziyade yaşanmış ama bitmemiş bir destandır.
Bu sebepler dolayısıyla, onu büyük yapan ruhu anlatmaya, tasvir etmeye bizim kelimelerimiz kifayet etmeyeceği için o anı yaşayan bir kahramanımızın sözlerine müracaat edip yazımı sonlandırmak isterim.
Nitekim bu sözler üzerine başkaca söylenecek söz de kalmayacak zaten…
İkdam gazetesi muhabiri, ileri atılan bir çavuşumuzun şu sözlerini aktarıyor. Bir süngü muharebesinden:
“O anda bir çavuşum ileriye atılmış: 'Aman ya Muhammed! Biz bugün sana kavuşmak ve şehid olmak istiyoruz. Ben o kadar günahkâr mıyım ki beni cennetine almıyorsun!..' feryadıyla hem ateş ediyor hem ilerliyordu...

Demokrasi kriz üretir mi?
01.04.2016

Polonyalı sosyolog Zygmunt Bauman “bugün yaşananlar bir demokrasi krizidir” diyor. Gerçekten de demokrasiler kriz üretir mi? Bana göre “demokrasi”lere artık bu gözle de bakmak gerek.
Nedeni ise yine bana göre şu: Demokratik yapıların içerisindeki iyi ile kötünün ayırt edilmesinde yaşanan sorunlar. Buna bir de, günümüzde yaşanan ve çıkarların yönetilmesinde asimetrik unsur olarak terör örgütlerinin kullanılması meselesi eklenince durum daha da farklı bir boyut kazanıyor.
Burada “hak” konusunda da belirlenmiş ve bütün ulusların ittifak ettiği, hatta bir ülkedeki bütün toplumsal katmanların da ittifak ettiği genel geçer bir ölçüt olmayınca herkes farklı bir “hak” iddiasında bulunabiliyor.
Bu “hak” iddia etme durumu aslında çoğunlukla da “güçlü”nün belirlediği bir “hak” şeklinde tecelli ediyor. Yani güçlü “ben bunu hak olarak belirledim” dediğinde zayıfların itirazı sadece sızlanma seviyesinde kalıyor.
Mesela bugün Suriye’de yaşanan olaylarda hayatını kaybeden, evi-barkı yıkılmış insanlara “hak” tanıyan var mı? Ya da onlara fikrini soran…
Ölenin “demokrasi” öldürenin “demokrasi” dediği bir ortamda, demokrasinin kendisine dair de bir meselenin olduğunu düşünmek gerekmez mi?
Evet, özü itibariyle insanlık tarihinin ürettiği önemli bir seküler sistem olabilir demokrasi. Fakat bugün insanlığın canını yakan, önemli krizler ürettiğini de görmezden gelemeyiz.
Demokrasi kavramını “plastik” bir kavram olarak kullanan terör yapılarını nasıl inkâr edeceğiz. Belçika’da, AB’nin merkezi konumunda olan yerlerde PKK’ya kurdurulan çadırların gerekçesinin de yine “demokratik hak” zemininden yürüdüğünü inkâr edebilir miyiz?
Aslında şunu ifade etmek istiyorum. Demokrasiler, kötülerin de rahatlıkla çeşitli kılıflar altında yaşamasına fırsat veren zeminlerdir. İşte bugünkü önemli krizlerin sebebi de bu değişken, belirli bir dengesi olmayan tanımlardır.
Demokrasi, kendi geleceğini de yine kendi dinamikleriyle ürettiği bu krizlerden kurtarmak zorundadır; aksi hâlde bu durum kendi geleceğini riske ediyor. Üstelik bu, sadece demokrasinin geleceğinin sınırlı olmasıyla ilgili bir durum da değildir. Kendisini güvende hissedemeyen insanların farklı arayışlarının da temel sebebidir.
Eğer demokrasiler dünyanın pek çok yerinde olduğu gibi acının ve gözyaşının sebebine dair gerçek bir “hak” tanımlaması yapamaz ve ikircikli, güvensiz yapıların yaşamı için bir sıklet merkezi haline gelmeye devam ederlerse korkarım ki bu, kendi hakkını kendi aramak isteyen insanların yönelimiyle daha da güçlenecek olan terörün artmasına ve sonrasında da bu yapıları bastırma refleksiyle hareket edecek olan aşırı güvenlikçi, totaliter hatta diktatöryel rejimlerin çoğalmasına zemin oluşturacaktır.
İnsan fıtratını esas alan ve yine insanın temel dokunulmazları konusunda gerçek bir mutabakat oluşturamayan bir demokrasi de, bu yolda devam ederse belki faşist idarelerden daha uzun zamana yayılmış ama onunla aynı akıbeti yaşayacak bir sistem hâline gelecektir.
Çünkü faşist idareler konjonktürün getirdiği sorunlar üzerine otururlar. Fakat iç dinamiklerinde taşıdıkları tutarsızlıklarla da yine kendi sonlarını hazırlarlar; nitekim tarihsel örnekleri de mevcuttur; Almanya ve İtalya’da olduğu üzere...

Kapısı kırılmış bir siyaset ağzı
08.04.2016

Şu “dil” nasıl oldu da bazı siyasetçilerin ağzında kontrolünü kaybeden bir organ hâline geldi. Oysa dilin kontrol edilmesine dönük onca kelam-ı kibarı, nasihati bünyesinde barındıran bir inanç ve kültür coğrafyasının mensubuyuz.
Bir de buna son günlere damgasını vuran sözlerin sahibinin mensubu olduğu inanç silsilesinin en mühim hassasiyeti olan “eline, diline, beline sahip olma” nasihati eklenince, siyaset dilinin ulaştığı bu pespayeliği üzülerek takip etmemek mümkün değil.
“İlla bir koltuğa erişme” hırsı olunca ve uzun bir yenilgiler silsilesinin de tesiriyle hırçınlaşmış bir muhalefet liderinin bu “derin gaf”larının daha nerelere varacağı da ayrı bir sorun.
Fakat bu “kapısı kırık ağızlar” aslında “kötü söz sahibinindir” gerçeğiyle, başkasını ezmeyi düşünürken, en çokta kendilerini eziyorlar. Bir gün ulaşmayı düşündükleri o koltukta, kendilerine muhalefet edeceklerin kullanacağı dili de bugünden şekillendiriyorlar aslında.
Bu, en başta kendileri için bir “hayal” mesabesinde olsa da, eğer bir gün o koltuğa gelirlerse o gün kendilerine muhalefet edecek olanlar, şimdiden ekilen bu tohumları mutlaka büyüteceklerdir.
Tıpkı SSK Genel Müdürlüğü dönemindeki başarısızlığın bugün önlerinde bir referans olarak durması gibi. Hatta icra edilen görevle doğru orantılı olduğu düşünüldüğünde daha da ciddi ve büyük bir sorun olacaktır bu dil/üslup.
Ana muhalefet liderinin siyaseti yaralayan bu dili, aslında çok önemli bir psikolojiye dayanıyor.
İktidarın sinir uçlarına dokunarak hata yapmaya zorluyor. Çünkü sinirlenen bir insanın sağlıklı düşünme kapasitesi zayıflar ve hata yapmaya başlar.
Üstelik karşıdakinin bütün farkındalığına rağmen, insanın güzünün içine baka baka ve soğukkanlı bir şekilde, gerçekleri hiç şahit olmadığımız çarpıtılmış boyutlarıyla gösterme becerisine sahip olduğu için bu niyet çok daha net bir şekilde ortadadır.
“İktidara karşı olan her şeyle ittifak” niyetinde bir görüntü çizen bu muhalefet anlayışı, bunların hepsinden de elleri boş dönünce bu kışkırtıcı ve öfkelendirici dil sarılacak tek argüman hâline geliyor.
Oysa bu yöntem, iktidarın soğukkanlı kalma başarısı sebebiyle de sürekli kendilerini yıpratan bir etki ortaya koyuyor.
“Ne ekersek onu biçeriz” sözü yine bu coğrafyanın özetlediği çok önemli bir sözdür.
Bu dil devam ederse muhalefet önce kendisi için sonra da bu ülke siyaseti için hiç de hayırlı tohumlar ekmiyor olacak. Bugüne kadar yapamadıklarını hiç olmazsa bundan sonra yaparak siyasetlerini bu ülkenin menfaatlerine göre kurgulamalılar…
Bugünün en önemli gücü açıklık ve dürüstlüktür nihayetinde. En doğru zemin ise cinsiyetlerin, inançların ve her türlü aidiyetin tahammülle karşılandığı bir zemindir.
Başkasının inancına hakaret eden kendi inancına hakaret eder. Nitekim Rabbimiz En’am Suresi 108. âyette de bizi bunun için uyarmamış mıdır?
Not: Yazıda meseleye odaklanmak adına özellikle isim kullanmadım; malumun ilâmına da gerek yok zaten…
Selametle...

Köken putuna sığınmak…
22.04.2016

“Kökenlere inmenin her şeyi çözeceği” ön kabulünden hareket eden bu anlayışlar, dünyadaki “ırk” bilincini güçlendirmekten başka hiçbir işe yaramadı. Güçlenen bu ırk bilinci ve beraberinde getirdiği “üstün ırk kompleksi”, ne kendini ırkından dolayı üstün görene ne de diğerlerine huzur vermedi.

Sürekli çatışma üreten bu anlayış öncelikle, içerisinde farklı ırk ve milletlere ait insanları barındıran toplumları darmadağın bir hâle getirdi. Önce, bu birlikteliğin en büyük hâli olan imparatorluklar gitti.

Ardından “köken” anlayışı bir daralmayla ulus devlet kategorisinde bir temsil elde etti. Fakat kökeni önemseyenler, bu parçalanmayı da yeterli görmediler. Onlar, daha küçük bir temsil ile daha parçalanmış bir anlayış üzerinden yeni bir köke ulaşmak istiyorlardı.

İşte, bugün bu anlayışın ürettiği, çok daha daraltılmış bölgeleri kapsayan ve çok daha küçük etnik gruplara indirgenmiş ırk ya da “köken putu” anlayışı, çatışmaları en kılcal noktalara kadar taşımış oldu.

Öyle görünüyor ki köken konusundaki daraltıcı anlayış, bununla da yetinmeyecek. Çünkü “köken putu” daha fazla bölünme dolayısıyla daha fazla çatışma ve de kurban istemektedir.

Bundan sonraki parçalama oyunu ise aynı ırkın içerisindeki farklılıklar üzerine oynanmaktadır. Artık aynı ırka mensup insanları bölgesel, mezhepsel, geleneksel farklılıklar temelinde bölmeye çalışan bir zihniyetle karşı karşıyayız.

İnsanlara önce “sen Alman, İngiliz, Türk, Arap olduğun için üstünsün” diyen bu kökenciler, daha sonra inançlar üzerinden bir okuma yaparak parçaları biraz daha küçültmek için “sen şuna inan Arap’san ya da Türk’sen daha ütünsün” demeyi öncelediler.

Bu inanç ve kültür farklılıkları üzerinden bölmede, etnik unsur hâlâ etkin olmakla birlikte birincil konumda değil. Mesela Arap, Türk ya da Kürt olmak hâlâ köken putu için önemlidir; fakat A ya da B mezhebine mensup olduktan sonra. Yani bu bölücüler için A mezhebine mensup bir Arap B mezhebine mensup bir Arap’tan daha üstün olmalıdır. Aksi hâlde plan işleyemez; bölünme hücresel bir küçüklüğe kadar inmelidir çünkü.

Bölünme ile nicelik ne kadar küçülür, gurup ne kadar daralırsa bir alandaki çatışma sayısı o oranda çoğaltılmış olur. Dolayısıyla tekrar bir araya gelmek de o aranda zorlaşır.

Başarıp başaramayacağı henüz bir muamma olsa da Batı, kendi içerisindeki farklılıkları birleştirerek AB adında bir birliğin oluşturulmasına çalışırken, İslâm âlemine reva görülen bu âdeta “hücresel bölünme” midir?

İşte bunun kararını verecek olanlar Müslümanlardır. Ya tarihte birlikken elde ettikleri şanlı günlere dönecekler ya da daha fazla bölünerek yine daha fazla değerlerinden kaybedecekler.

Oysa gerçekten de bir Müslümana Rabbinin de emrettiği gibi birlik olmak yakışır. Çünkü birleştiren, ayrılıklardan ve köken putundan koparan Allah, nasıl kardeş yaptığını Kur’an-ı kerimde bize haber veriyor; “Hani siz birbirinize düşman idiniz. Allah gönüllerinizi birleştirmiş ve O’nun nimeti sayesinde kardeşler olmuştunuz.” (Âl-i İmran Sûresi, 103. Âyet)

Ve yine Rabbimiz bizi uyarıyor; “Kendisine apaçık deliller geldikten sonra, parçalanıp ayrılığa düşenler gibi olmayın. Onlar için kıyamet günü büyük bir azap vardır.” (Âl-i İmran Sûresi, 105. Âyet)

Şimdi sormak gerek. Bugünlerde çokça taraftar toplamış, kendisine inanmada kusur da etmeyen takipçileri olan bu “köken putu” insanlığı kurtarır mı?

Saygıyla...

Yeni bir yeni…
06.05.2016

Aslında belirli bir dönemdir dillendirilen fakat çoğu kimsenin böyle bir hamle de beklemediği bir istifayı konuşuyoruz bugünlerde.
Seçilmiş bir Cumhurbaşkanı sonrasında, Türkiye’nin bugünkü anayasa ile nasıl sorunlar yaşayabileceği, en başta yine seçilmiş ilk Cumhurbaşkanının ağzından defalarca dile getirildi.
Nitekim sistemin eleştirilen yönü ilk arızasını, aynı davadan gelen ve iki ayrı seçilmişi temsil eden Cumhurbaşkanı ve Başbakan döneminde verdi. Allah’tan ki böyle oldu. Ve yine Allah’tan ki güçlü bir partinin iktidarında ve tolere edilebilir bir zeminde verdi arıza sinyalini.
Diğer ihtimallerin neler üretebileceğini düşünmek bile istemem. Nitekim yakın tarihimiz Meclisin seçtiği Cumhurbaşkanı ve seçilmiş bir Başbakanın olduğu dönemlerde bile nelerin yaşandığına şahittir.
Eğer Cumhurbaşkanlığı ya da Başbakanlık koltuğunda kişisel ihtiraslarının kurbanı olabilecek şahsiyetler olsaydı bu, tüm dünyanın da takdirini kazanan demokratik olgunluk gerçekleşebilir miydi?
Ben bu tavrın ileri bir demokrasi örneği olduğunu düşünüyorum. Bunun yanında uzun bir aradan sonra tıpkı ecdatları gibi ülkelerine kaybettirmek yerine, kendi kayıplarını tercih eden devlet adamlarının yeniden siyaset hayatımızın bütün dinamiklerini değiştirecek şekilde arz-ı endam ettiklerini görüyorum.
Bugün ağızlarının suyunu akıtarak etraftan gözetleyenlerin bir kez daha kaybettiği gündür aslında. Allah korkusuna ve vicdan muhasebesine sahip insanların gösterdiği bu sorumlu tavırların seküler ve muhteris kafalar tarafından yeteri kadar anlaşılabildiği kanaatinde de değilim.
Onlar daha dün “noter başbakan” dediklerini unutup, bugün Sayın Davutoğlu için “İradesini kullanan emanetçi olmayan bu başbakan gitti. Şimdi Cumhurbaşkanının talimatlarını uygulayacak yeni bir başbakan gelecek” diyecek kadar unutkan ve riyakârlar.
Bakın, şu çok açık ve nettir. Muhalefetin ya da onun medyasının bu tavrı, onların asıl dertlerinin isimler olmadığını bir kez daha ortaya koymuştur. Bu, bizim muhalefetin kendinden olmadığı sürece “gideni bırak, geleni haşla” tavrından başka bir şey değildir.
Oysa nasıl ki benzeri hadiseler Fransa’da demokrasinin nimeti olarak yaşanıyorsa bugün Türkiye’de yaşanan ve tıpkı oradaki örneklere benzeyen bu hadise de aynı değere sahiptir. Bir Avrupa ülkesine layık gördükleri tabloyu kendi ülkelerinden esirgeyen, ona yakıştıramayanlar, ruhlarını eziklikten kurtaramamış, acınası Batı hülyalarının zillet içerisindeki zihniyetlerdir.
Meselenin en öz hâli şudur bence. Türkiye, giderken darmadağın edenlerden, giderken birleştirenlere doğru bir ilerleme sergileyebilecek olgunluğa gelmiştir. Asıl kazanılan da budur. Yani kastettiğim en yeni yenimizdir bu. Gerisi seküler siyasetin oyun kurma kabiliyetinden başkaca bir şey değildir.
Bir gövdeye iki baş…
20.05.2016

Uzun bir dönemden beri tartıştığımız en önemli konulardan biri yeni bir anayasa ve istikrar sağlayacak yeni bir yönetme modeli.
Ben öncelikle meselenin fıtrî tarafını da vurgulayarak bir şeyler söylemenin daha doğru olacağı kanaatindeyim. Bir defa tek bedende birbirinden bağımsız hareket eden iki ayrı kafa düşünmenin, mutlaka sonuçlarına dair de bir öngörü ortaya koymak gerekir. Nasıl çelişkiler, çatışmalar, belirsizlikler üretebileceği ise aşikâr ortadadır.
Bir anakronizme de düşmeden ifade edilmesi gereken ve kendi dönemsel şartlarında değerlendirildiğinde, dünya tarihinde ve günümüzde ileri gidebilmiş bütün büyük devlet yapılarının, içerisindeki çift ya da daha fazla başlı yapıları bertaraf ederek ama istişarelerle alınan kararların ihtilafsız bir şekilde hayata geçirilmesini sağlayacak bir yönetim modeli benimsediği görülebilir.
Bugün başkanlık sitemine itiraz edenlerin de en temel meselesi başkanlık sitemine karşı olmaları değildir. Tarihsel gerçekler şunu ortaya koymaktadır ki Cumhuriyet tarihimizin her döneminde çok partili hayata geçiş dönemi de dahil olmak üzere inanılan şey güçlü bir lider modelidir. Bu bazı dönemlerde tek-adam metoduyla uygulandı. Sonraki dönemlerde ise Rahmetli Erbakan’dan tutun da Demirel ve Özal’a kadar pek çok siyasi, başkanlık sistemi hayaliyle yaşadı. Fakat buna muvaffak olamadılar.
Çünkü ülkeyi yönetirken yaşadıkları tecrübeler onlara tıkanmalarla ilgili gerçekleri de öğretmiş oluyordu. Bu isteğin altında yatan gerçeklerden biri buydu aslında.
Bugün de bir Cumhurbaşkanı ülkeyi istikrarsızlaştıran, hızını yavaşlatan bu kısır döngünün sebeplerini yaşayarak gördüğü için aynı dertten yakınıp duruyor. Bu yakınmalara kendi iktidarlarında “evet” diyenler dahi sadece siyasi kırılganlıkların dayattığı konjonktürel sapmalar sebebiyle bugün “hayır” diyorlar.
ABD’ye, İngiltere’ye, Fransa’ya layık gördüklerini kendi toplumlarına layık göremiyorlar…
En fazla vurgu yapılan şey; “Türk toplumu henüz bu olgunlukta değil...” Bu, aslında başka bir acınası düşüncenin ürünü. Oda şu: “Bu millet karar vermeyi beceremeyecek kadar güdülmeye meyillidir.”
Bu düşüncenin sahipleri kendi adlarına böyle düşünüyorlarsa ve iradelerine hükmetmekten endişeleri varsa ona bir diyecek yoktur.
Zira bu milletin âlimleri, padişahlıkla yönetildiğinde dahi, onu doğruya yöneltecek cesurca nasihatlerini serdetmekten asla çekinmediler. Hatta padişahları bile bir hukuk siteminin içerisinde olduklarını hiç unutmadılar. Kendilerine “hal fetvaları” ulaştığında kan dökülmesine razı olmayıp yerlerini kardeşlerine ya da çocuklarına devrettiler.
Bugün de bu millete başkanlık yapacak olanlar, bir gün millet onlara oy vermediğinde olgunlukla yerlerini kendilerinden sonrakine bırakacak bir olgunluğu mutlaka göstereceklerdir. Eğer bu sistem değişimi başarıya ulaşırsa en azından gerçek bir vicdan taşıyan ve hukuku önceleyen her başkan da bu olgunluğu gösterecektir

Almanya dost yüzlü bir sömürgeci miydi?
04.06.2016

Almanya Federal Meclisi’nin aldığı “soykırım” kararı pek çok yönüyle değerlendirilmeye devam edecek. Hatta doğal olarak, Almanya ile tarihî ilişkilerimiz bir kez daha ve derinlemesine tahlillere tabi tutulacak.
Almanya Meclisinin verdiği kararın, aslında en inciten tarafını hiç kuşkusuz Türk vekillerin kendi vatanlarına karşı aldıkları, bu izahı zor tutumdur. Ondan sonra Almanların tutum ve tavırlarını değerlendirmek gerekir.
Çünkü insana şunu elbette sorarlar; “Siz önce kendi milletinizden olanların tavrını sorguladınız mı?” diye. Zira haksızda sayılmazlar. Fakat bu, elimizi zayıflatan belimizi büken tabloya rağmen Almanlar da, ne Nazi dönemindeki kendi tarihî gerçeklerinden kopabilirler ne de I. Dünya Harbi’nde Müttefiki oldukları Osmanlı’nın askeri hareketlerinden bihaber olduklarını iddia edebilirler.
Almanlar, Osmanlı ordusunun en üst kademelerine gelmiş Goltz Paşa ya da Liman von Sanders Paşaların hatıralarını bile okumamış görünüyorlar. Osmanlı’nın Tehcir yapmak zorunda kalma nedenlerini görmeyen hatta önünü serbest bulan Ermeniler tarafından da yıldan yıla sayıları artırılarak ortaya konulan ölü sayılarını, hiçbir aklın izah edemeyeceği oranlara çıkarmalarını eleştirmeyen, sorgulamayan zihniyetler, bugün aynı haksızlığı Türkiye’ye de yapmaya devam ediyorlar.
1914 nüfus sayımına göre Osmanlı coğrafyasında yaklaşık 23 milyon insan yaşıyordu. Bu nüfusun ne kadarı Ermeni’ydi ki “bir buçuk milyon öldü” diyebiliyorlar. Kaldı ki Osmanlı’yı suçlayanların, Ermeni fedailerinin yaptığı kışkırtmalarla ilgili de hiçbir izahatı yoktur. Rusya’nın desteği ile yaptıkları kalkışmalar, kurdukları silahlı çeteler, köylere yapılan baskın ve katliamları ise yine “görülmeyecekler” sütununda kaydetmişlerdir.
Çarlık rejiminin devrilmesiyle birlikte Rus ordusu geri çekilmişti. Osmanlı ordusunun bu bölgeleri yeniden kontrol altına alması ise belirli bir zaman aldı. Bu boşluğu fırsat bilen Ermeni çeteler ise katliamlarını acımasız bir şekilde sergilediler.
Erzurum, Bayburt, Erzincan gibi illere giriş yapan Osmanlı Ordusunun ilk birliklerinin tuttuğu kayıtlar gerçekten içler acısıdır. “âdeta bir ceset tarlasıyla karşılaştık” diyen ordu mensuplarının kayıtları ATASE arşivinde hâlâ mevcuttur.
Bunun yanında Osmanlı’yı suçlayanların Osmanlı’nın İskân Politikasıyla ilgili de bir bilgileri yok gibi görünüyor. Bunu, tarihinde pek çok defa uygulamış ve başarılı neticeler de almıştır. Osmanlı, Ermeni vatandaşlarını kendi sınırları içerisindeki bir bölgeden yine kendi sınırları içerisindeki başka bir bölgeye nakletmiştir. Evet, savaş koşullarında yapılan bu tehcirin hesaplanamamış başarısızlıkları olabilir fakat bile isteye bir öldürmeden ve yok etmeden bahsetmek ancak kuru bir vicdanın izahıdır. İşin bir de bu tarafı var. Açlık ve sefalet ise sadece Ermeni Tebaasının değil bütün Osmanlı’nın sorunudur.
Olaylara objektif bakılmadan asla bir neticeye varılamayacak bu konu, en başta Ermeni tarih inşacıları tarafından uydurulan bilgilerle çetrefil hâle getirilmiştir. İsnat ve dayanağı olmayan bilgilerle dünya kamuoyunu etkileyen Ermeni Diasporası yanına iş birlikçilerini de alarak Türkiye’yi uluslararası arena köşeye sıkıştırmaya ve tazminata mahkûm etmeye çalışıyorlar.
Bu noktada Türk tarihçilerine çok daha fazla iş düşüyor. Bu geç kalınmış meselede kendimizi soğukkanlı ve tarihi, akli kanıtlarla dünyaya anlatmak zorundayız. Bunun yolu da, bugün bütün üzerimize gelinmelerin asıl sebebi olmasına rağmen ekonomik ve siyaseten güçlenmektir.
“Dünya beşten büyüktür.” diyen bir Türkiye dili, kendisine I. Dünya Savaşı’ndan sonra biçilen itaatkâr role itiraz eden bir milletin saldırı oklarını üzerine çekmesi mutlaka düşünülebilecek bir durumdur. Buna rağmen, yılmadan yolumuza devam etmek zorundayız; daha da büyük bir enerji ile…
Bu saldırılar biz güçlendikçe artarak devam edecektir. Burada asıl mesele onların ne yaptığı değil bizim ne yaptığımız ya da ne yapamadığımızdır…

“Barıştan önceki son savaş...”
10.06.2016

Yıllardır İslâm coğrafyasında, ramazan ayının kuşatıcı huzurundan bile nasiplenemeyen çatışma ve savaşlar devam ediyor. Üstelik bu savaşlar, her bir örgütün kendi inanç sisteminde bir “dini temel”e oturtularak yapılıyor.
Onların her birine göre verilen mücadele “kutsal” ölen “şehit” kalan “gazi” oluyor. Üstelik her örgütün kendine göre oluşturduğu kurallar silsilesi, yine kendilerince zorlanmış yorumlarla, İslâmî referanslara dahi dayandırılmış durumda.
Yani bir insanı hiçbir hukuki yargılamaya tabi tutmadan, ayaküstü ve bir kişinin kararıyla kolayca “kâfir” ilan edebiliyorlar. Bu ilan sonrasında da “kanı helal” dedikleri bu kişiyi yine hiçbir merhamet barındırmayan yöntemle katledebiliyorlar. Bir kadını ise tekfirden sonra kendi kararlarıyla kolayca “cariye” olarak alabiliyorlar.
Oysa İslâm inancının âdeta kılı kırk yaran, bırakın tekfir etmeyi, bir kadını zina ile suçlarken dahi en az 3 şahit isteyen hassasiyetlerinin hiçe sayıldığı bu şiddet üreten anlayışların sosyolojik kodlarının doğru bir şekilde henüz tanımlanamadığı da ortadadır.
Âdeta “dehşet” saçma üzerine kurulu, İslâm’ın en çok öne çıkardığı merhametten eser barındırmayan bu “inanç” yapılarının öncelikle sağlıklı bir tanımlarının yapılabilmesi gerekir. Bu tanımlama yapılmadan, kodlar çözülmeden sağlıklı bir yol alınması da mümkün olamıyor.
“Çürütülemez bir literatür”den beslenen bu anlayışların, beslendiği metafizik sahanın da iyi tespit edilmesi gerekir. Beyinleri yıkanmışların üzerinde tesir oluşturmanın zorluğu, sadece ikna edememe endişesi değildir çünkü. Daha çok, “korku yayma”yı bir strateji olarak seçmiş bu yapılara yaklaşmak ve onların içine dâhil olarak bir irşâd yapmanın neredeyse imkânsız oluşu ile ilgilidir.
En büyük gücünü bu “içe kapalı” ve “dehşet saçma” anlayışı ile sağladığı tanımlanamama noktasından alan bu yapılara karşı dünya nasıl bir yol izleyecek?
Bu denli öfkenin kaynağında Batı’nın ve elbette ABD’nin bölgede uyguladığı politikaların tesiri nedir?
Sorularını da öncelikle muhataplarının iyi yorumlaması gerekir.
Burada benim için en garip olan şeyse şudur. Var olan öfkenin en büyük müsebbibi olanların, yine bu öfkeyi kendi çıkarları için yönetenler olmasıdır. Öfkenin sahibi ise öfkesini körükleyeni unutmuş bir şekilde, kendi dindaşlarına saldırmaya devam ediyor.
Batı ise yine bu örgütlere “cihatçı” diyerek, İslâm’ın en temel kavramlarını dünyanın algısında “kirletme”ye çalışıyor. Kendisini “İslâmî” olarak tanımlayan ve âdeta “öldürme makinesi”ne dönüşmüş bu yapılar, kendilerine inananları motive etmek ve savaşlarının kutsallığına inandırmak için ise “bu, barıştan önceki son savaştır”a inandırıyorlar.
Maalesef dünyadan da bu çağrılarına karşı ciddi destekler topluyorlar. Çünkü kapitalizm dünyada birçok genci daha hayata atılmadan küstürme kapasitesine sahip. Merhametsizliğe dayanan aşırı rekabetçi yapısıyla o kadar çok öç alacak insan biriktiriyor ki, onlar da öçlerini entegre oldukları terör yapıları aracılığı ile alıyorlar.
Başka bir ifadeyle bu, kapitalizme karşı hesap sorma ruhuyla bilenmiş gençleri terör yapılarının ikna etmesi son derce kolay hâle geliyor.
Birçok sebebin beslediği bu yapılar için en başta İslâm dünyasının sonra da tüm insanların kendi tutumlarını sorgulaması gerekir. Daha sonra ise bu yapıları besleyen kaynakların doğru bir yaklaşımla kurutulması esas yol olmalıdır.
Aksi hâlde o klasik cümleye döner, bataklığı kurutmak yerine sineklerle uğraşırız...

Nefse mağlup, nefsi mağlup…
17.06.2016

Özellikle mübarek ramazan ayı içerisinde dillendirilen “nefis terbiyesi” meselesi var. Benim amacım elbette dinî bir vaaz değil. Fakat bir Müslüman olarak ve yine Müslüman bir toplumla yazı paylaşırken bu temel kodlara vurgu yapmadan da geçemeyeceğim.

Çünkü öyle görülüyor ki nefisler çoğu zaman galebe çalmaya, aynı inancın mensuplarını birbirine düşürmeye devam ediyor. Mananın yerini şeklin aldığı bir zeminde, karşıdakinden önce kendini hesaba çeken ermiş gönüllerin yerini, “her şartta ben suçsuzum” diyen ve herkesi kendisi için “hizmetkâr” gören egoistlerin varlığı da bu çatışmayı maalesef şimdilik artan yönde etkilemeye muvaffak olabiliyor.

Bazen ilmin mertebe olarak yüksekliğine delalet eden unvanlar bile nefsi yenmeye kâfi gelemiyor. Çünkü nefsi ya da modern kullanımıyla egoyu yenmek ve tabiri caiz ise “hiç”leşmek, unvanlara takılıp kalacak bir hafiflikten çok daha derinlerde bir şey. “Nefsini yenmiş” zannettiğiniz, hatta bazen kendinize “rehber” olarak gördüğünüz insanların bu egoizmini hissetmeniz çok uzun bir zamanda da gerçekleşebiliyor. Çünkü çok bilinçli bir şekilde yönetilen, derinde bırakılan bu tip egoların deşifresi için çok özel tevafukların yaşanması gerekir; o da her an denk gelemeye bilir. Yıllar sonra yakaladığınız ve uzun bir dönem muhabbet duyduğunuz o egonun size yaşattığı sukût-i hayal ise tarifsizdir.

Sadece görünene ve dolayısıyla görünenin sağladığı gösterişe takılma ya da onu hedefe koyma acziyeti, maalesef en büyük hastalıklardan biri hâline geldi.

Zayıf, imkânlardan yoksunken derin ve güçlü gibi görünen “dava arkadaşlığı” bağlarının imkân ve güce kavuşunca ne kadar zayıf ve sığ olduğuna sıkça şahit olmaya başladık. Yani paranın gücüyle dayanışmanın gücü maalesef yan yana bulunmayı pek sevmedi.

Oysa hiç böyle düşünülmemişti. Birlikte yola çıkanlar, yolda yeni tanıştıklarıyla yeni ve daha çok da menfaate dayalı ilişkiler geliştirirken, eskilere mesafe koyma gereği duydular. Bunun bence en önemli sebeplerinden biri şuydu; onlar güce kavuşanların, güçsüz günlerinin şahidi idiler. Nefislerini yenememiş ve sonradan olmuş güçlüler için ise zayıflık günleri önemli bir kompleks sebebiydi.

Fakat her şeye rağmen bunun da imtihanın bir parçası olduğu gerçeği ortaya çıkar ve her şey zihninizde tuzla buz olur. Tahammül edemeyeceğinizi zannettiğiniz şeyler bir anda tahammülü mümkün hâle gelir.

“İnsana şaşırma, insanı şaşırtma” diye özetlediğim formülle rahatlamayı, birinci derecede kendi benliğimizden sorumlu olduğumuzu da unutmadan yolumuza devam etmeyi, önemle hatırlamalıyız diye düşünüyorum.

Her hal ü kârda, güçsüz ya da güçlü iken arkadaş ve dost kalabilmeyi, nefsini hiçleştirerek görselden manaya doğru yol alabilmeyi dua ile Rabbimden niyaz ediyor, orucun idrakiyle bayrama erişmemizi diliyorum...

İngiltere Kraliçesini dinledi…
24.06.2016
İngiltere’de yapılan AB oylamasından çıkan sonuç hemen hemen herkesi şaşırtmış gibi görünüyor; üstelik Cameron’un bütün Türkiye karalamalarına rağmen.
Ekonomistler İngiltere’nin bu kararının kendileriyle ilgili çok büyük bir değişim oluşturmayacağı kanaatindeler. Nitekim mesele de zaten daha çok AB’nin siyasal anlamdaki bütünlüğü üzerinde odaklanıyor.
Bugüne kadar sürekli yeni üyelerle büyüyen AB ilk firesini, hem de önemli bir üyesini kaybederek veriyor.
19. yüzyıldaki ulus hareketlerinin de mimarı olan Avrupa, daha önce imparatorlukları parçalayan bu hareketine karşı, AB atılımıyla bir “birlik”e yönelmişti. Fakat öyle görülüyor ki bu, Avrupalı her milletin kendisini içine atacağına inanılan birlik hayali, yine ulus bilinci ve ülke menfaatleri karşısında yenilecek gibi.
Tarih seyri içerisinde gerçekleşen kadim ve cedid mücadeleleri vardır. Her millet kendi geçmişi ile geleceği arasında bir yol bulmaya çalışırken bu mücadeleyi vermek durumunda kalır. Bugün İngiltere de kadimi temsil eden Kraliçesi ile cedidi temsil eden Başbakanı arasında bir tercih yapmıştır.
İngiliz Başbakan “AB’de kalmalıyız. Uzun süreli çıkarlarımız bunu gerektiriyor” derken; Kraliçe “AB’de kalmamız için bana olumlu üç tane neden gösterin” diyordu. Öyle zannediyorum İngilizler Kraliçelerine gösterebilecekleri üç tane olumlu neden gösteremediler ve AB’ye “hayır” demeyi seçtiler.
Bu, geleneğin moderne karşı zaferi olarak değerlendirilebilir. Fakat başka bir yönü de sadece Cameron’un değil AB’nin de Kraliçe ve dolayısıyla da onun temsil ettiği gelenek karşısındaki yenilmişliğidir.
Avrupa bundan sonra bambaşka dinamikler üzerinden yürümek zorunda. Nerede hata yaptığını ve ileriye dönük nasıl planlamalar yapmak zorunda oldukları uzunca bir süre tartışmak zorunda kalacaklar. Belki de daha önce katılmalara karşı nazlı davranan kibirli AB, bundan sonra ayrılanların olduğu bir AB olarak katılmak isteyenler lehine farklı ikna yöntemleri üretmek durumunda. Yani nazlanma tavrı yer değiştirmiş gibi görünüyor.
Benim için meselenin özeti aslında şu, Türkiye’nin iklimi bahardan yana güçlenirken Avrupa’nınki de sonbahardan yana güç kazanmaya devam ediyor. Yani kısaca Avrupa "fatura" ödemeye devam ediyor. Neyin mi faturası?
Sömürünün, riyanın ve zulmün...

Küresel bir fatura…
01.07.2016

Dünya küresel bir terör durumuyla karşı karşıya. Bugün gelinen tablonun sebeplerine dair çokça şey yazıldı, söylendi, söyledik ve yazdık. Artık terör öğütlerinin faaliyet biçimleri ve bu faaliyetler neticesinde de elde etmek istedikleri konusunda da sürekli benzer şeyleri tekrar ediyoruz. Elbette hafızalarda konuya ait bilincin kaybolmaması için bunun zaman zaman yapılması da gerekir.
Fakat bugün aslında daha çok yapılması gerekenin bunlar olduğu kanaatinde değilim. Bu mücadelede güvenlik güçlerini tek sorumlu olarak görmenin de doğru olmadığını düşünüyorum.
Güvenlik güçlerini her seferinde suçlamaya kalkanların da cevaplaması gereken sorular vardır. Devleti temsil eden güvenlik güçlerinin, terörün birincil hedefi durumunda olduğunu tahmin etmenin zor olmadığı bir ortamda, onları suçlamak aynı zamanda şu demek değil mi?: “Kendi hayatlarını, çocuklarını, ailelerini de düşünmüyorlar...” Bu hiçbir aklın izah edebileceği bir açıklama değildir. Çünkü en büyük acıyı yaşayanlar onlar ve onların aileleridir hepimizden önce. O hâlde, insaf ve vicdan içerisinde ve sorumluluk taşıyan bir zihinle düşünmek zorundayız…
Her olayda gündeme gelen istihbarat zaafı meselesinde de şunu göz ardı edemeyiz. Belirli bir personel sayısıyla yürütülen bu faaliyetin, her an her yerde olmayacağı gerçeği… Bunun için de her bir vatandaşın kendisini şüpheli gibi gördüğü durumlarda sorumlu hissederek emniyet güçlerini uyarması gerekir.
Böyle düşünmemin sebebi ise bunu tam olarak yapamadığımız düşüncesiyle ilgili. Mesela: Çok yakın zamanda şahit olduğumuz seri katil hadisesidir. Yakalama sonrası televizyonlara konuşan vatandaşlar, bölgede dolaşan şahıstan şüphelenmişler. Hatta kahveye çay içmeye gelmiş orada da şüphelenmişler ama maalesef şüpheleriyle ilgili bir adım atmamışlar; bir minibüs şoförü bu şüphesini polisle paylaşana kadar. Elbette epeyce ihbar da geldi. Fakat şüphenin asıl kaynağından değildi bunlar.
Yine son yaşanan havalimanı saldırısının faillerini gören ve eve girip su tesisatını yapan beyefendi de “şüphelendim” diyor ama bu şüphesini yine kendinde saklıyor. Evet, belki olaydan önce zihninde taşları tam olarak yerine oturtamamış da olabilir. Fakat içinde bulunduğumuz zeminde her birerimizin daha titiz olması gerekir diye düşünüyorum.
Yaşanan terör hadiselerinin, küresel bir tehdidin bize yansıyan kısmı olduğunu mutlaka görmek gerekir. Dünyanın her yerinde yaşanabilen terör hadiselerinin tek faturasını Türkiye’ye çıkarmak, bu ülkeye haksızlık olur. Her yer ne kadar güvenliyse ya da güvensizse bizim ülkemiz de o kadar güvenli ya da güvensizdir.
“Türkiye'ye gitmeyin” diyenlerin, gelmedikleri yerde de bu tehditten kurtulamadıkları defalarca görülmedi mi?
O hâlde tüm dünya şunu iyi bilmeli Türkiye güvendeyse onlar da güvende; ya da Suriye, Irak ve acı çeken diğer ülkeler…
Tedbirimizi alarak takdiri Rabbimize bırakmak durumundayız…
Bayram vesilesiyle dualarımızın sesini kalbimize doğru daha da yükseltmek durumundayız…
Hakkın galip geldiği bir Kadir Gecesi ve akabinde de şuuruyla idrak edebildiğimiz bir bayram sevinci diliyorum; tüm İslâm Âlemine...

Adyabatık bir zihin ve cuntaya tesiri…
22.07.2016
Türkiye 15 Temmuz’da çok önemli bir tarihsel kırılmaya işaret edecek bir kalkışmaya şahit oldu.
Bizler aslında bu malum yapının MİT’e yapmaya çalıştığı operasyonda, 17-25 Aralık hadiselerinde nasıl bir zihinle hareket ettiğini anlatmaya çalıştık. Zihinsel ve inanç kodları üzerine tahliller oluşturmayı denedik.
Bu yapının son ve elbette en vahşi faaliyetini de 15 Temmuz’dan bu yana anlamaya ve yorumlamaya çalışıyoruz. Rabbim bize yine çok büyük vesileler, sebepler tayin etti ve pek çok kanalda ve ajanslar aracılığıyla ilk andan itibaren düşündüklerimizi anlatma fırsatı bulduk.
Bunu yapmaya çalışırken inanın bir tek gaye güttüm. O da, bu zor zamanlarda insanların “Ne oluyor?” dediği bir zeminde onlara moral verebilecek bir sakinlikte kalmaktı. Çünkü ekranlarda paniklemiş, endişeli yüzler olmamalıydık. Endişelerden uzak, cesaretli, mantığını ve iz’anını kaybetmemiş insanların ve yorumcuların da milletin direncinde çok önemli olacağına inandım.
Eğer zerre bir miktar buna vesile olabildiysem ancak bahtiyarlık duyarım. “Hiç olmazsa tarafımızı belli olsun” demiş olabilmeyi yürekten diliyorum.
İşin bir başka yönü de öne çıkarmaya çalıştığım malum “örgütün” zihinsel yapısıyla ilgiliydi.
Bu zihin yapısı nasıl oluyordu da yaklaşık kırk yıl hiç istikamet kaybetmeden aynı hedefte kalabiliyordu. Yani devleti ele geçirme hedefiyle yola çıkan bu insanlar, başlarından aldıkları motivasyonla kırk yıl hazırlandıkları hedefi 15 Temmuz’da gerçekleştiriyor.
İşte bu zihinsel kodlamayı çok iyi analiz etmek gerekir. Ben bu zihinsel angajmanı atmosferde yaşanan bir termodinamik hadiseyle izah ediyorum. O da “adyabatık” olarak isimlendirilen bir bulutlanma olarak ifade ediliyor. Bu sisten ya da atmosfer olayında hareket gerçekleşirken herhangi bir ısı ya da kütle kaybı yaşanmıyor ya da artışı olmuyor. Etraftaki hiçbir hava hareketinin etkileyemediği bir sistem oluşuyor.
Bu metafor üzerinden bakıldığında bu inanç yapısının da bu atmosfer hadisesinde olduğu gibi kendisini etraftaki bütün sosyolojik gerçeklere kapatarak belirli bir hedefe kilitlendiği ifade edilebilir. Çünkü bir zihin otuz-kırk yıl boyunca asıl maçından hiç sapmamış görünüyor.
Burada artık “cemaat” de diyemeyeceğimiz ve kendi vatanına ihanet etmiş bu yapının elemanlarını, dış çevredeki yapılardan ne kadar uzak tutmaya çalıştığı gayet açık bir şekilde görülüyor.
Bunu nasıl başardılar? Hem de 21. yüzyılda dünya ve ülkemiz bu denli değişim yaşarken. Aslında izahı var bu sorunun. Kendi elemanlarını mutlak sınırlamalar getirerek. Özellikle inanç meselelerinde bu sınırlar çizildi. Çünkü en kenetleyici nokta burasıydı. Bu motivasyon, kendi inançlarını devlete hakim kılma inancına dayanmalıydı. Sonrası motive edenlere kalmış. Zihinlerini yıkadıkları kişilere kurduracakları zeminde kimi nereye terk edecekleri de belli değildi tabi. Çünkü motive edenin de kukla olduğu bir zeminden bahsediyoruz.
İnançları kontrol etmenin yolu nasıl mı oldu? Sesli, yazılı ve her türden yayınlar aracılığıyla yapıldı toplantılar dışında. Sözde cemaatin TV’si izlendi, gazetesi ve kitabı okundu, okuluna-dershanesine gidildi, camisinde-mescidinde namaz kılındı, bankasından para alındı vs. vs...
İşte tüm bu yöntemle zihinlerin istenenin dışında bir şeyle teması engellenmiş oldu. Sonrası mı? Orası da işte bu malum sonuç…
Ama Rabbimizin de bir hesabı vardı ve onların hesapları şaşırttı, ellerini ayaklarını birbirine dolaştırdı…
Milletin inancı karşısında da yenilmeye mahkûm oldular…

Sancıyan yerden…
06.08.2016

Sinsi bir hastalık gibi yılarca milletin içinde kendilerine parazit bir yaşam alanı oluşturan bu FETÖ/PDY yapılanmasının bütün yönleriyle ele alınması muhakkaktır. Bu hassas ve akut dönem atlatıldıktan ve zihinler güvenlik endişelerinden arınarak dinginleştikten sonra bilim insanları her boyuttan bu hadiseyi ve yapıyı anlamak zorunda.
Özellikle sosyologlar, sosyal psikologlar, siyaset bilimciler ve tarihçiler bu anlamda son derece önem arz ediyor. Bundan sonraki nesillerin aynı noktadan bir kez daha acı çekmemeleri için, acı çektiren bu habis yapının bütün kodlarının deşifre edilmesi gerekiyor.
17-25 Aralık gibi çok açık bir ihanet deliline rağmen, zihinleri hipnoz edilmişlerin dışında kalanlar dahi FETÖ Terör Örgütü’nün bu denli bir harekete kalkışacağına inanmamaya devam ettiler. Bu açık delile rağmen “Çatı Aday” ittifakı gibi enteresan iş birlikleri gördük.
Ak Parti içerisinde dahi bu anlamda ikilemde kalanlar oldu. Onlara göre “Allah korkusu” olan bu insanların silahla ne işi olabilirdi. İşte bu ve buna benzer pek çok gerekçe sebebiyle aslında sancılı yerimizi bilmemize rağmen, ona karşı tam anlamıyla bir tedavi geliştiremedik. O sancıyan yerle ilgili en fazla hissiyat ise hiç kuşkusuz en fazla Sayın Cumhurbaşkanımızdan geldi. Onun, pek çok kere yalnız bırakıldığı ise yine pek çok farklı düşüncedeki isim tarafından ve özellikle de 15 Temmuz sonrasında ifade edildi.
Zihin bulandırma konusunda son derece başarılı olduğu gözlenen ve Türkiye karşıtı uluslararası muhalif yapılarla da entegre bir zeminde hareket eden bu terör örgütü, bundan sonrada bu zihin bulandırma faaliyetlerine devam edecektir.
Deşifre olmuş kısımlarının dışında artık kabuğuna çekilmiş olan bu yapı, bugün kırk yıl süreyle devam ettirdiği ve en fazla deneyime sahip olduğu zemine tekrar dönmüş ise yeniden bir zemin kollamanın da hesapları içerisinde olabilir.
Bu yapı, Türkiye’de belgenin ve bilginin anlamsızlaştırıldığı bir sürecin de sorumlusudur. Belge “icad” etmede son derece mahir olan bu yapı, anı belgeleme konusunda baş döndüren teknolojiye rağmen yine o belgeleri aynı oranda da hiçleştirmiştir. “Hangisi daha doğru” çelişkisi oluşturan bu belge kirliliği sebebiyle, toplumsal hafıza sürekli bulandırılmış ve neye inanacağı konusunda çelişkide bırakılmıştır.
Takdir edersiniz ki işi belgelerle uğraşmak ve onları analiz etmek olan tarihçileri bile müşkül bırakan bu tablo, acaba belge inceleme üzerine usul öğrenmemiş diğer insanları ne hale sürüklemiştir.
“Belge icadı” ile Türkiye uzun bir dönem sürekli bir kriz ortamında tutulmuş ve toplumun yorgunlaşması için bir fırsata dönüştürülmüştür. Her gün yeni bir ya da birkaç “şok” ile şoklanan toplumda, şoklar bile sıradanlaştırılmıştır. Âdeta “aykırı olanın sıradanlaştığı” bir durumdu bu.
Oluşturdukları bu kriz ortamının onlar için anlamı neydi? İşte bu zeminden baktığınızda da şu siyaset tarihinin acı gerçeği karşınıza çıkıyor. “Kriz anlarında belge ve bilginin hiçbir anlamı yoktur; Süleyman’ın mührü geçerlidir.” Yani hainler, ürettikleri krizde mührün sahibi “Süleyman” olmaya çalıştılar, ilk evrede. Sonraki evre daha açık olan 17-25 Aralık’tı, son evre ise 15 Temmuz’da daha berrak bir evre olarak karşımıza çıktı.
Bu berraklığa, pazılı tamamlayan bu son parçaya rağmen hâlâ meseleyi idrak edemeyen beyinlerin hipnoz olmuş, mankurtlaştırılmış olduğu ise bir başka berrak meseledir artık…
7 Ağustos’ta Yenikapı’da bir millî birlik destanı yazmaya hazırlanan bu milletin, bundan sonra daha uyanık olması ise hiç unutulmayacak bir başka mesele…

Batı’ya bakışımızdaki üç dönem…
19.08.2016

“Batı” kavramı elbette bir felsefi mantalite üzerinden değerlendirildiği için bir “yön”den ziyadedir. Genel olarak İslâm, özel olarak ise Türk coğrafyası Batı’ya bakışı bazı temel dönemlerle izah edilmek durumundadır. Bu dönemlendirmeyi, Batılı yöntemlerle modernleşme çabaları sonrası üzerinden yapmaya gayret edeceğimi de ifade etmek isterim.
Bu temel dönemleri değerlendirdiğimizde şu üç temel anlayışın hâkim olduğu öne çıkacaktır.
Birinci aşama Batı’nın teknolojik üstünlüğünün kabullenilmesi aşamasıdır. Bu aşamada “Batı neden üstün?” sorusu soruldu hep ve buna cevap arandı. Bu aslında Batı için sömürmeye karar verdiği “Doğu”nun, kendisi karşısında zihinsel olarak yenildiğinin ilk işaretiydi. Başka bir açıdan değerlendirildiğinde Batı, “Doğu” karşısında cazibesini artırıyor ve tabiri caiz ise marka değerini yükseltiyordu.
Bu yükselişin devam ettiğinin en temel göstergesi ise ikinci aşama oldu. Bu aşamada sorulan soru artık “Neden bizde Batı’daki gelişmeleri, teknolojiyi almıyoruz?” idi. Bu, Batı’nın İslâm coğrafyasını kökünden etkilediğinin en açık delilidir. En büyük yenilgi zihinde yaşanır; bu aşamadaki yenilgi buna tekabül ettiği için zihinsel toparlanmamız maalesef asırlardır devam ediyor. İslâm coğrafyasındaki paramparçalılık başka nasıl izah edilebilir.
Bu aşamaya kadar İslâm toplumlarındaki zihinsel çöküşü ve bu çöküş karşısında da kazanan Batı’yı ifade ettim. Bu gerçekler elbette kapatılamaz, inkâr edilemez. Bu gerçekler karşısında yaşadığımız komplekste inkâr edilemez.
Fakat “one minute” ile başlayan ve 15 Temmuz sonrasında daha da netleşen üçüncü ve son aşama, Batı’nın karşısında “Doğu”nun zihinsel galibiyeti yeniden ele geçirmeye başladığını gösteriyor. Bunun da bu dönemin temel sorusuna bakarak çıkarabiliriz. Bugünün toplumu Batı karşısında artık şu soruyu soruyor, “Batı neden ihanet içerisinde ve neden ikiyüzlü?” bundan önceki iki kuşakta sorulan sular, Batı için bir değer atfediyor ve onu taklit edilmesi gereken bir zihniyet konumuna çıkarıyordu. Oysa son dönemde sorulan soru bir zihniyet çürümesini işaret ediyor ve Batı için “time over” sürenin bittiğini haber veriyor.
Batı, on yıllar boyu oryantalistler marifetiyle doğunun kılcallarına kadar girdi ve fay hatlarını hareketlendirerek kültür ve inanç depremleri yaptı. Buna karşın “Doğu” oksidentalist yetiştirmeyi ve onlara yine onların zihniyetiyle muamele etmeyi kendi değerlerine hiçbir zaman sığdırmadı. Tehlikenin nereden geldiğini uzun bir zamandır bilmesine rağmen “misliyle mukabele”yi hiçbir zaman düşünmedi.
Fakat bundan sonraki süreçte mutlaka yapılması gereken şey şudur. Elbette Batı’nın misyonerlik altyapısı için kullandığı zeminde değil ama bilimsel olarak onu tanımak adına bu alandaki akademik çalışmalarını artırmak zorunda. En azında “Doğu”nun zihninde çürümeye başlamış Batı felsefesini, bundan sonraki nesillere daha iyi anlatmak zorunda. Kendisine asırlardır rahat vermeyen bu anlayışı, ötekileştiren, hor gören, yok sayan zihniyetleri genetiğine kadar bilmek durumunda.
“Doğu”, kendi gücüyle değil de maalesef Müslümanın gücüyle Müslümanı yenen bu zihniyete, bundan sonra bir daha yenilmemek için bilginin gücüyle hareket etmek zorunda. Kuvve ve fiil aynı anda ilerlemeli; teknoloji ve onun önünü açan felsefe…
Uyanmışken, uyanık kalabilmenin her şartı yerine gelmeli artık...

Sonuçlarla uğraşmak…
26.08.2016

Son dönemlerde âdeta baş döndüren, insanımızın yüreğini de sızlatan pek mühim ve de çok sayıda hadiseyi yaşadık; bu, bu topraklardaki gündemin daha önceleri çok da stabil olduğuna elbette işaret etmez.
Bu coğrafyanın gerek iç, gerekse dış etkenler vesilesiyle gündemi hep yoğun olmuş ve bu yoğunlukla orantılı olarak da sürekli önem arz etmiştir. Dolayısıyla da bu önem ve hadise yoğunluğu bu coğrafyada yaşayanları bazı mecburiyetlere iter.
Peki, nedir o mecburiyetler? Tabii ki onların ön şartı sürekli uyanık olmak ya da her zaman hazır olmak…
Bu aynı zamanda şu demek… Bu coğrafya ile ilgili sebepler tayin edilirken, bir başka ifadeyle karar verilirken mutlaka o karar vericilerden olmak; bu da yetmez o karar vericilerin önünde olmak gerekir. Yani Türkiye bu coğrafyada proaktif bir politika izlemek zorunda.
Aksi hâlde verilen kararların sonuçlarıyla sızlanıp dururuz. Sürekli canımızı yakan bir sonucun ızdırabıyla sonuçlanan zeminde kalırız. Eğer uyanık ve hazır isek o zaman diğer mecburiyetler noktasını da konuşabiliriz demektir.
Onların ilki güçlü bir devlettir. Bu coğrafyada ayakta kalmanın ilk şartı güçlü ve istikrarlı bir devlettir. Eğer o yoksa doğacak olan otorite boşluğu mutlaka illegal yapıları davet edecektir. Somali, Nijerya, Irak, Suriye gibi ülkelerde yaşanalar bu durumun kaçınılmaz bir sonucudur. Buralardaki iktidarlar otoritelerini uluslararasılaşmış Eş-Şebab, Boko Haram, DAEŞ gibi büyük terör örgütleriyle paylaşmak durumundalar.
İkincisi güçlü bir güvenlik yapısı… Hem iç hem de dış zeminde etkili ve caydırıcılığı yüksek. Çünkü çözümü şiddette gören, sosyal ya da sözlü iletişime ikna edilememiş gruplara karşı mutlaka caydırıcı ve onun anlayacağı dilden bir cevabınız olmalı. Bu olmadığı takdirde terör yapıları benimsedikleri şiddet yöntemleriyle toplumları baskı altına alır ve itaat etmeye mecbur bırakırlar. Bir de toplumsal fay hatlarını parçalayıp kendilerine karşı oluşabilecek güçlü toplumsal direncin önüne de geçebilirlerse o zaman şiddet politikaları çok daha katmerlenerek devreye girer.
Üçüncüsü ileri bir teknoloji. Bugün dış destekli ve bazı devletlerin piyonu konumunda olan terör yapıları, en ileri teknolojilerle üretilmiş silahları kullanabiliyorlar. Bu sebeple hem diğer devletlere karşı bir savunma ve caydırma aracı hem de terörle mücadele etmenin en temel argümanı hâline gelen teknolojiyi mutlaka kendi dinamikleriyle üretmesi ve bu manada öncü bir farklılığa sahip olması gerekir. Bu teknoloji muharip zeminde olduğu kadar muhabere anlamında da olmalı. Yeterli ve güçlü bir iletişiminiz ve haberleşmeniz yoksa organize olarak birlikteliğin gücünden yeteri kadar istifade edemezsiniz. Dağınık ve emir komutası kopuk bir güç de parçalanmış bir güçtür nihayetinde.
Bugün birçok hadiseyle dikkatlerimizi dağıtarak bizi panik yapmaya zorluyorlar. Ama Allah’ın izniyle buna bu ülke fırsat vermedi ve vermeyecek. Kendi kararlarını güçlü bir devlet ve iktidar yapısıyla, geliştirdiği teknolojilerle, onu kullanma kabiliyetine sahip dünyanın en güçlü ordularından biriyle ve de en önemlisi böldürme oyunlarını fark ederek kenetlenmiş, birlikte Türkiye olunduğunda daha yenilmez olacağını görmüş bir milletle, bütün bu yaşananları ve biçilmeye çalışılan rolü darmadağın edecek bir zeminde durduğumuzu ifade etmek gerekir…
Rabbimin izniyle bizi bize yendiremeyecekler; onlarsa zaten yenemezler…

.
CHP zihniyeti mi dediniz!
02.09.2016

Bugünlerde 7 Ağustos'ta Yenikapı’da yaşanan birlik ruhunun, CHP tarafından nasıl zedelenmeye çalışıldığını konuşuyoruz.
Beni yakından tanıyanlar, Taksim ya da Yenikapı mitinglerindeki kanaatlerimi iyi biliyorlar. Elbette ben de o gün o meydanlardan birçok TV’de canlı yayına katıldım. Oralarda da o günün ruhunu zedelememek adına, CHP ve Kılıçdaroğlu adına olan eleştiri hakkımı saklı tuttum.
Hani Kılıçdaroğlu, doğru olmasa da, uygulamalarıyla çelişse de iktidar için “kendilerine bir fırsat vermek istedik” diyordu ya… İşte ben de kendimce CHP’ye ve kendisine bir fırsat vermek istedim o tavrımla.
Ama şu kesindi ki ne Taksim mitingi birlik ruhunu taşıyordu ne de Kılıçdaroğlu’nun Yenikapı’daki “manifesto” dediği (ve birini de okurken sehven atladığı) 12 maddelik konuşması.
Bir kere Taksim’de ne yazık ki çalınan müzikler dahi belirli bir anlayışı sembolize ediyordu. Darbecilerin örgütünün adı bile ağızlara alınmadı. Soyut bir darbe karşıtlığı vardı âdeta. Kuşatıcı değildi. Buna rağmen her birerimiz umutlu olmak istedik.
Yenikapı'daki tavır da yine 12 maddelik bir dayatma zeminindeydi. Oysa oraya herkes ön şartsız gelmişti. Ondan sonrakilerin de bir müzakere ortamına bırakıldığını gösterir.
AK Parti bu süreçte muhalefetin eleştirdiği birçok talebinden geri adım attı. Temiz bir sayfa açtı. Cumhurbaşkanı bütün davalarını geri çekti…
Oysa CHP bu tavrın karşısında Anayasaya göre devletin başındaki tarafsız Cumhurbaşkanına sürekli, AK Parti’nin genel başkanıymış gibi bir mana yüklemeye devam ediyor. Birlik ruhunun en azından millî meselelerde devam ettirilmesi gerekirken, bakıyorsunuz ilk oyunbozanlık yine CHP’den geldi.
Tarafsız bir Cumhurbaşkanının sadece davetli olduğu bir toplantıyı protesto etmek de ancak bu zeminden gelebilirdi.
Yani şunu demek istiyorum, CHP aslında hep aynı yerdeydi. Gezi olaylarında, 17-25 Aralık sonrasında durduğu yer de belliydi. Bütün ifşaatları ortaya çıkmış bir yapıyla olan diyalogları da ortadaydı.
FETÖ’nün ve PKK’nın üzerine yeteri kadar gidilememesinin en önemli sebeplerinden biri de CHP’nin, iktidarı her zaman yalnız bırakmasıyla ilgilidir. Pek çok sebebin içerisinde bu da önemli bir sebeptir.
Neticede bu “yan çizme” önünde-sonunda olacaktı. CHP açısından bakıldığında bunun önemli sebeplerinden biri de sürecin AK Parti’ye yarayacağına olan inancıdır. Bu dostluğun gideceği en öte nokta bir seçime kadardı; ama onu da göremedi.
Eleştiri, partili sisteme dayalı siyasetin olmazsa olmazıdır elbette… Ancak temennimiz hiç olmazsa millî meselelerde bir mutabakat oluşmasıdır. Bu umudumuzu da her şeye ve her tavra rağmen koruyacağız.

ABD’nin PYD inadı…
23.09.2016
Aslında ABD bu inadı pek çok defa sergiledi. Aklıselim bakan ve olayları bölgesel hassasiyetlere göre okuyan, en az bin yıldır aynı bölgede yaşayanların kanaatlerini görmezden gelen ABD, birçok noktada da yanlış yaptığını kabul etti.
Ama bu kabuller neye yarar. İş işten geçtikten sonra, yüz binlerce insan ölüp, milyonlarca insan yurtsuz, evsiz kaldıktan sonra nedamet getirmenin kime ne yararı var!
Muhakkak ki bu durumdan beslenen birileri var. Bu böyle olmasaydı hâlâ istikrar adına bu derecede bir direnç olur muydu?
Irak’ta “kimyasal silah var” dediler ama yıllar sonra hem ABD hem de İngiltere “yanılmışız” diyerek geç kalınmış bir itiraf yaptı.
Afganistan’da yapılan pek çok yanlış sebebiyle bölge ülkelerinin başına birçok öfkeli insanı bela ettiler.
Bugün de PYD konusunda o kibirli ve sonuna kadar çıkar kokan tavırlarını her türlü ısrara ve uyarıya rağmen devam ettiriyorlar.
FETÖ konusunda kolilerce ispata ve delile rağmen emin olamayan bu ABD, ne hikmetse PYD konusunda son derece emin. Bu emniyetin hikmeti nedir? FETÖ meselesindeki cahil-miş gibi tutumunuz ya da safa yatmanız niye…
ABD başkan yardımcısı Türkiye’ye geldiğinde “FETÖ keşke ABD’de olmasaydı” demişti. Bu kelimenin anlamı “yasalarımızdan yararlanıyor, o nedenle yargı karar veriyor” demeye getirdi. İyi ya şimdi PYD sizin sınırlarınızın dışında olan bir örgüt ve hukukunuzdan da yararlanamaz. FETÖ’de “vah”landığın mesele burada tam da bahsettiğin gibi. O hâlde sorun ne? “Stratejik ortağımız” dediğiniz Türkiye’ye yaşattıkları, PKK ile olan ittifakı da açık delillerle sabit olan bu yapıyla ortaklık inadınız niye? Neden hâlâ Türkiye gibi bir güçlü ortağı bir terör örgütüne feda ediyorsunuz?
Belli ki bu noktada çok farklı hedef ve planlar var. Uzun zamandan beri “DAEŞ ile mücadele” yalanı da artık çuvala sığmayan mızrak hâlini aldı. Aslında dünyanın gücü karşısında hiçbir kıymet ifade edemeyecek olan bir DAEŞ, bana göre her devletin farklı hedefi ve uzlaşmaz çıkarlarından beslenerek ayakta kalmaya devam ediyor.
Zorda kalmış bir hayvanın kurtarılma operasyonlarını tüm dünyaya merhamet abidesiymiş gibi gösteren ama çocukların, yaşlıların hatta kendi ülkelerindeki hayvanlar kadar şanslı olamayan Suriyeli, Iraklı kedi ve köpeklerin ölümüne ise kör ve sağırlar…
Onarılması zor yaralar açan, samimiyet testinden sınıfta kalan ikiyüzlü, riyakâr ve kapitalizmin vahşi yüzünü sergileyen bu tavırlar, artık büyük tövbeler gerektiriyor; ölenleri ve yaşanan acıları geri veremeyeceği de kesin olan... İleride yine “yanıldık” deme ihtimali tam olan ittifaklardaki inat daha ne kadar acı ve gözyaşının sebebi olacak.
Düşmanına silah vererek sırtından vurdurduğun ülkenin yüzüne bakarak “dostum” derken daha ne kadar utanmaz tutumunu sergileyeceksin ey ABD!
Tüm bunlara rağmen hâlâ senden umudunu kesmeyen bu ülke, sana aynısını yapmaz ama bir an “yaptı” desek sen tahammül edebilir miydin? Belli ki İslâm toplumlarıyla empati kurma kabiliyetin hiç yok. Ama anlama çaban da yok. Çünkü kibrin ve çıkarların buna kökten mâni…
Allah Müslümanlara feraset versin… Başkalarından gelemeyecek merhameti kendi inançdaşından esirgemeyecek bir anlayışa ulaşabilmeyi yürekten diliyorum

.
Çapını bilmeyen yorum ve usulsüz tartışma...
30.09.2016

Adorno'nun hatırlattıkları üzerinden bakarak şunu ifade etmek istiyorum. Dünyanın, insanı ve onun hayatını hiçe sayan bugünkü görüntüsünü bir an olsun aradan kaldırarak hayata bakamazsak, bizi huzura erdirecek o hakikate de korkarım ki ulaşamayız...
Hakikate ulaşmanın bir başka engeli de toplum içerisinde yaşayan ve olaylara derinlemesine bakabilme kabiliyetinden yoksun bireyin, sürekli olarak taklitte kalma eğilimidir.
Sorgulamadan yaşamak, Allah’ın insanı “eşref-i mahlûk” olarak yaratmasının biricik sebebi olan düşünme kabiliyetini aradan çıkarmakla ilgili. İnsan, elbette Rabbinin çağrısına kulak vererek “oku” emrine uymalı ve yine bu toprakların manevi iklimini şekillendiren önemli isimlerden biri olan Mevlana’nın Mesnevi-i şerife başlarken dediği “dinle” nasihatine de sonuna kadar itibar etmelidir. Sonra da okuyup, dinleyip, gözlemleyip biriktirdiği bilgiyi içselleştirerek, kendi zihinsel potasında şahsına münhasır bir yorum hâline getirebilmelidir. “Düşünen beyin saldırganlaşamaz” diyen o düşünce sahibi de kanaatini bu düşünce zemininden alır.
Şimdilerde "şey’leşen bir toplum bilincinin ürettiği kültürle yetişen ‘ruhunu yitirmiş madde’ye ve çıkara ait olanlarla kuşatılmış bireyin bizzat kendisi, sanırım geçmişte kaldı” dedirtecek cinsten çokça şahsiyetle bir arada yaşamak ise düşünen için çok önemli bir imtihan hâline geldi.
Düşünceleriyle içine kapanan insan ise kendi çapını bilmediği gibi karşısındakinin durumunu da anlamaktan aciz pek çok yorumcunun cahil, usulsüz, âdabsız, erkânsız saldırısı altında. Yazarının ya da konuşanının, Kontekstinden kopartılmış, tek başına kaldıklarında müellifin asla altına imza atmayacağı hâle sokulmuş kelime ya da cümleleri pek çok ilim ve siyaset adamının sancıyan yanı hâlini aldı. Bu minvalde hareket eden çapsızlık ve cehalet "Toplum taklittir" diyen Tarde'yi destekler bir hayatı benimsemiş gibi görünüyor... Çünkü "Düşünen insan saldırgan olamaz..." diyen düşünürlerin yansıması bu zeminde oldukça zayıf...
Yine bu minvalde insanın kendisine sorması gereken temel soru şu bence... "olandan olmak" diyerek Haidegger'in yolundan mı gideceğiz; yoksa "olandan olmamak" diyen Adorno'nun yolundan mı?
Elbette toplum içerisinde kuşatılmış ve kendisi olmaktan uzaklaşmış her birey gibi, ilim adamı da kuşatılmıştır; inandığı gibi yaşamasının ve konuşmasının etrafı pek çok engelle çevrilmiş durumdadır…
Söylenen söz ve yazılan her cümle, az ya da çok hayatta kalma, sevdiklerini koruma veya üzmeme, kariyer yapma gibi pek çok hesabı ve endişeyi içinde barındırır… Bu vesilelerle düşünceler yeterince “hür” değildir işte…
Gerçek anlamda “hür” cümleler ise vazgeçebilen, ondan da öte “hiç”leşebilenlere aittir. Onların üzerini ise hiçbir cehalet ve körlük örtemez. Sebebi ise kendi hürriyetleri ve onurları kadar, başkalarının onur ve hürriyetine de saygı duymalarıyla ilgilidir; onlar, gerçek hürriyetlerinin kaynağı ve garantisini de buradan alırlar. Bu kaynağın kaynağı da nihayetinde, o saygıyı emreden Rabbine dayanır...

Belirgin belirsizlikler ve küreselleşme...
21.10.2016

Tarihsel süreçte insanlar, ait olduklarının çökmesiyle ya da yeninin cazibesine kapılarak farklı sistemlere tabi olmuşlardır.

Özellikle imparatorlukların çökmesi sonrasında ortaya çıkan ulusların ya da imparatorlukların çökmesinin sebebi olan uluslar çok daha belirginleşen ve dünya siyaset arenasında âdeta bir domino tesiriyle ve bir moda esintisini andıran hayranlık duygularının rüzgârını da yanına katarak hızla yayılan bazı siyasal düşünce hareketleri yaşandı; komünizm, liberalizm, kapitalizm vs…

Paranın ülke sınırlarını aşan bir seyirde hızla ilerlemesi ve elbette mideleri sadece kendi coğrafyalarının ürettiği ile doymaktan çokça uzaklaşmış, bu sebeple başkalarının elindekine göz dikmiş, kasaları zengin ama vicdan fakiri birçok ülke, gelinen noktanın eseri olarak arz-ı endam etti/ediyor.

Sömürerek güç elde eden, güç elde ettikçe daha fazla sömüren bu oburlar kendi lehlerine bütün sınırları “belirgin bir şekilde belirsiz” hâle getirdiler. Bugün de sınırlarına hatta onun da ötesinde şehrine, köyüne, ailesine saygı duymadıkları insanlardan, kendi sınırlarına saygı bekliyorlar.

Aslında yaptıklarının farkında olanlar sadece saygı beklemekle de kalmayıp; “Acaba zulmümüz bize döner mi?” korkusuyla sınırlarını dikenli tellerle kapatıp tehlikeden kurtulduk sanıyorlar.

“Yeni dünya düzeni” diyerek ortaya çıkanlar Ken Jowitt’in ifadesiyle “Yeni bir dünya düzensizliği” meydana getirdiler. Bauman’ın ifadesiyle “insanlık atığı” bir sürü maddi ve manevi çöp yığını oluşturan bu savurgan ve vahşi, kapitale dayalı seküler zihniyet, insanlık açısından “SOS” veriyor.

Bu zeminde insanlık ve onu onurla yaşatacak olan tüm kıymet-i harbiyesi olan değer ve kurumlar daha ne kadar can çekişmeye devam edecek. Bu paradigmal kırılma ne zaman yeni bir huzur evresine eklemlenerek, kasılma dönemini sonlandırıp yeniden gelişme ve genişleme evresini başlatacak.

Uzun zamanın tarihi için hiçbir kıymet-i harbiyesi olmayan bu kırılma anının, bir insan hayatında oldukça büyük bir yer tayin edeceği, hatta belki onun da üzerine çıkacağı gerçeği de yanı başımızda dururken, belki de feda-i nesil olarak geleceğimizi kurtarmak adına yılmayı da asla aklımıza getirmemeliyiz.

Evet, biz ahlakın, adaletin, vicdanın, hoşgörünün, emniyetin, insanın, ailenin, bebeğin, gencin, yaşlının hatta hayvanın ve bilcümle yaratılmışın; “Yaradandan ötürü hoş görüldüğü” İslâm’ın kardeş anlayışıyla zirveye tekrardan tırmanışını göremeyecek olsak da, evlatlarımıza ve gelecek nesillerimize karşı bu vebali taşıdığımızı asla bir kenara bırakamayız. Bütün mücadele azmimizin kaynağı da işte bu vebaldir. Eğer tarihte de bu türden “vakti zevale denk gelenler” pes etselerdi, ne Selçuklu ne Osmanlı ne de Cumhuriyet olabilirdi.

Ülkemizde maddi inkişafın hızla mesafe aldığı bu dönemde, ilim ve kültür inkişafımızın da aynı oranda hız kazanması çok önemlidir. Bu durum, bizim İslâm coğrafyasına ait sorumluluklarımızın gereği için de önemlidir.

Bugün daha sıkı ilişkilerle birlikte olmamız gerekirken zulüm ve zorbalıkla sindirilmiş, zayıflamış, zihinleri bulandırılmış, teröre düçar olmuş, hakîkatleri bulandırılmış kardeşlerimizi de uyandırmak zorundayız.

Bulundukları hâlin farkında olarak davranmak ve öfkelenmeden aklımızla hareket etmek zorundayız. Zira vazifemiz bulanmış o zihne kapılmak değil, onu yeniden berraklaştırmaktır; yolunu kaybetmemişlerin kaybetmiş gibi görünenlere karşı sorumluluğu olarak...

.FETÖ’nün İran düşmanlığının asıl sebebi “İmâmet” mi?
04.11.2016

Siyasi bir zeminde değerlendirdiğinizde, FETÖ’nün İran düşmanlığını onun ABD ile ittifakının bir sonucu olarak okuyabilirsiniz. Bu elbette yanlış olmamakla birlikte işin pek çok sebebinden sadece bir tanesine karşılık gelecektir.
Oysa meseleye bir “kâinat imamlığı” perspektifinden baktığınızda, Şiilerin İmamet anlayışının da bu yolda bir engel olarak görülme ihtimali daha net olarak ortaya çıkabilecektir. Bu, bazen kendimi de eleştirdiğim türden aşırı bir yorum olarak değerlendirilebilecek olsa da Kur’anın ya da Peygamberin söylemediğini ona söyleten gruplar (özellikle Rafızî ya da Gulât-ı Şia son kertede de FETÖ) aşırı yorumların asıl mimarı olanlar açısından bakıldığında bunlar düşünülmeyecek şeyler değildir.
Her iki taraftan da bakıldığında bu mesele elbette din âlimlerinin yorum getirmesi gereken bir konudur. Bu yönleriyle İslâm akidesine de zarar veren bu kadim anlayışların, bu son örneği de kapsayacak şekilde daha net bir biçimde benzerliklerinin ya da farklılıklarının irdelenmesi gerekir.
Ehl-i sünnet ve Şia arasındaki temel tartışma konularından baktığımda çok temel noktalarda benzer birtakım itikatlar da dikkat çekmiyor değil. Mesela Allah’ın İmam tayin etmesi ve onlara da gaybı bildirmesi Şia’nın temel inançlarındandır.
Hatta Şia’nın “bedâ” kavramıyla ifade edilen ve -haşa- “Allah önce levh-i mahfuzda yazmıştı ama sonra kararından döndü ve sildi. İmam da bu sebeple yanıldı. Yoksa o gaybı bilmiyor değildi” inancını özellikle 17-25 Aralık sonrasında bu FETÖ’cü yapılanmada da görmedik mi? Onlar, Cumhurbaşkanına ömür biçerken, mutlak zafere inandırılırken, evlerinde bile “kâinat imamları” tarafından izlendiklerini düşünürken “bilinmeyenlerin bildirildiği biri” inancıyla hareket etmediler mi? “Şayet yanıldıysa (ki yanıldı hamdolsun) onun da bir hikmeti vardır” demediler mi?
Hatta yine Şia’daki Rec’at yani “bazı ölmüşlerin yeniden dünyaya gönderilebileceği” inancını da benimsemediler mi? Bu anlayıştan olsa gerek, bir dizide Peygamberimizi de kamyonete bindirmediler mi? Yine bu inanç, aslında "mesihçi" ve "mehdici" anlayışların da temeli olarak gösterilir.
“İmamın masumiyeti” meselesinde de FETÖ ile Şia arasında bir örtüşme görmedik mi? FETÖ elebaşının rüyalarla yönlendirildiği ve bu sebeple de günahsız olduğu hatta Şia ile aynı anlama gelmekle birlikte küçük bir farkla “mâsuniyet” atfettikleri “kâinat imamlarının korunduğu” anlayışı, yeteri kadar açık bir benzerliğe vurgu yapmıyor mu?
Aslında pek çok açıdan dünyadaki ezoterik örgütlenmelerle de örtüşen bu tabakalı yapılaşmayı, bu yönüyle de irdelemek gerekir kanaatindeyim. Buradan bakıldığında onlara göre bir kâinatta -haşa- “Allah tarafından tayin edilmiş bir tane imam olur” dediklerini düşündüğünüzde “İran’daki imamın da bu birliği bozduğu” fikri açık hâle geliyor kanaatimce.
FETÖ’nün hükûmeti “İrancı” olmakla suçlayan, politik olarak da ABD ile benzer zeminde ilerlemesine sebep olan bu İran düşmanlığının asıl sebebinin “tek kurtarıcının hatta belki mehdi”nin önündeki engelle mücadele olduğu ortaya çıkıyor; asıl motivasyonunu da buradan alıyor kanaatimce.
Bu yorumu “aşırı yorum” olarak değerlendirmek mümkün olsa da asıl gerçek, bu aşırı görülebilecek yoruma sebep olan ve aşırılıkları da yorumun ötesinde, ete kemiğe bürünmüş ve “İslâm’a rağmen İslâm’ı kullananlar"dır.
Bu sebeple yorumsuzluğu bir yorum olarak seçmek yerine, aşırı yorum riskini de üstlenerek bir yorum yapmayı tercih ettiğimi ifade etmek isterim...

Geleneksizlik geleneği ve muhafaza edemeyen muhafazakârlık
18.11.2016

Gelenek, aslında ne zaman ortaya çıktığı belli olmayan ama sosyal hayatımızı bugün de anlamlandırmamızda bize yardım eden, kültürümüze ve inanç yapımıza ait değerlerin toplamı hatta toplamından çok daha fazlasıdır.
Toplumsal hayatımıza yeni bir şey katarken gelenekten topyekûn kopamayız. Geleceği, geçmişle aydınlatır ve yeniye onun ışığıyla kimlik veririz. Şayet bir kopma yaşanırsa o zamanda yolunu kaybetmiş bir insan gibi nereden geldiğini bilemeyen bir hâlde savrulur dururuz.
Tarihte, işte tüm bu savrulmaların da bir geleneği vardır. Geleneği sadece ‘olumlu’yu izah ederken kullanmıyoruz aslında. Günümüzdeki bütün savrulmaların, kopuşların izini de yine tarihte arıyor ve “falanca kavim/toplum da saptı ve helak oldu, dağıldı” diyebiliyoruz.
Özellikle bugünlerde “aşırı yorum” yaparak âyet ve hadislerle sabit konuları dahi kendi mecrasından çıkarma konusunda maalesef İslâm tarihi de son derece çarpıcı örneklerle doludur.
Aklı vahyin önüne geçirerek âdeta “bir devrim yaptım” demenin çılgınlığına kapılan nice kafalar yaşadı bu dünyada. Ama çoğu da, inançların emrettiği denge ve ölçü mecrasında kalan büyük kitleler tarafından dışlandı, hatta onlar gözünde izzetlerini kaybettiler.
“Aşırı karanlık gibi aşırı aydınlık da kör eder” gerçeği, “aşırı yorum”cuları maalesef kör etti. “Türedi” birtakım anlayışlar ve davranışlar maalesef günümüzde de hâlâ çeşitli boyutlarda yaşamaya devam ederken, geleneği hiçe sayıyor ve tarihin önünde yeni savrulmalar oluşturuyor.
Elbette bu savrulma sadece felsefe ya da tasavvuf alanındaki aşırılıkların eseri değil; buna bir de inandığı dinin emirlerini bilmeyen, kitabının ve peygamberinin söylediğinden habersiz Müslümanlar da önemli katkılar yapıyorlar. Geleneksizliği âdeta kendi savrulmalarının bir “geleneği” üzerinden dayatmanın da derdi içerisindeler.
Her şeyi sökerek, bozarak, hafızasını dağıtarak kendisini var etmeye çalışanların “muhafaza edecek bir geçmişi olmadığı gibi ihya edecek bir geleceği de yok.” Onların işte bu tasayı taşımayan bir güç ile hareket ettikleri asla unutulmamalı.
Bu zeminde, “Muhafaza ediyoruz” diyenlerin hiçbir şeyi muhafaza etmediği gayet açıktır. DAEŞ’in, PKK’nın ve benzerlerinin neyi muhafaza ettiğini bileniniz var mı? Oysa en büyük iddiaları “muhafaza” değil miydi?
Bana göre bu zihniyetler, savrulmanın dışında hiçbir geleneği temsil edemezler; şiddet, kan ve gözyaşı denen zulmün ve onları üreten zalimliğin de bir geleneği varsa eğer, işte ancak onu temsil edebilirler. Bu da toplumda ortopraksiyi (düzgün davranış) temsil edenlerin, gelenek dışına ittiği yani geleneksizlik olarak gördüğü bir sapkınlık/sapmışlık hâlidir. Neticede unutulmamalıdır ki onun da bir geçmişi vardır…
Yani soyluluk kadar soysuzluk, onurluluk kadar onursuzluk, iman kadar küfür de kadim bir meseledir...

AP’nin kararı: Endişe ve içe kapanma
26.11.2016

AP’nin kararını okurken artık Türkiye’nin bulunduğu zeminden okumuyorum. Konuyu bizatihi Avrupalı sebepler üzerinden değerlendirmek gerektiği kanaatindeyim.
Neticede bu kanaatimi güçlü kılacak pek çok tarihî, sosyolojik, ekonomik ve siyasi örneğe de dayandırmak mümkündür.
Ekonomisi kötü, demografik yapısı riskli, korkuları artmış, göçlerle sarsılmış, üstelik tarihsel genlerine dönüş emareleriyle ortaya çıkmış bir birlik olan AB önce kendisini korumaya almaktadır.
Avrupa, İngiltere, İtalya ve Fransa’nın hâliyle buna ilaveten yaşlı Almanya ve Fransa’nın sırtında yaşamak durumunda kalan birçok küçük üye ile dışarıya hiç de olumlu sinyaller gönderemiyor artık.
Rus medyasına getirilen kısıtlamalar da tıpkı II. Abdülhamid’e yaptıkları suçlamaların bir vebali gibi sırtlarına binmiş durumda Avrupa’nın. Yani korkuyorlar artık; hülasası bu.
Haklarında yazılan çizilenden, doğudaki yükselişten çok endişeli AB.
İçlerine “eşit bakış” açılarıyla entegre edemedikleri göçmenlerin öfkelenebilme ihtimalinden de endişeliler. Özellikle Fransa’nın olağanüstü hâli bu denli uzatmasının ardında yatan en önemli meselenin bu olduğu gün gibi aşikârdır.
Evet, büyük yapıların zayıflaması kısa sürede olmaz. Uzun süreler gerektirecektir. Fakat şunu da bir işaret olarak görmek gerekir. Bir çöküş önce zihinde başlar, tıpkı diriliş gibi…
Birlikleri tehdit eden en önemli şeylerden biri de, tıpkı imparatorluklarda olduğu gibi ırkçı hareketlerdir. Çok uluslu yapılar zenginliklerini kaybetmeye başladıkça, kendisini merkezde görenler, diğerlerini dışlamaya hatta onları “ellerindekini almak”la suçlamaya başlarlar.
Bu, dünyanın en zengin ülkeleri arasında kendilerini görenlerin birkaç bin tane göçmene kapılarını açmaktan korkmasıyla, kendini daha da gün yüzüne çıkarmıştır aslında.
Türkiye bu noktada elbette çaresiz değildir ve elbette katetmesi gereken çok fazla yolu olmasına rağmen zihinsel kodları yükselişten yanadır. Kendi kimliğini ve kodlarını keşfetme yolunda önemli bir dinamizm kazanmıştır.
Türkiye, bağımsız bir ülke olarak katılacağı birlikleri tercih etme hakkına da sahiptir.
Âdeta “Demokles’in Kılıcı” gibi bir terbiye etme aracına dönüştürülmek istenen AB süreci ve onun sadece Türkiye’ye dayatılan maddelerine karşı da çaresiz değildir.
Türkiye’nin kaybedeceği şeyler elbette vardır. Fakat ben AB’nin kayıplarının daha fazla olacağı inancındayım.
Onlar inkâr etse de, bin yıldan beri Avrupa’nın medeniyetine köprü olmuş bu toprakların, bundan sonra da enerji başta olmak üzere pek çok meseleye köprü olma potansiyelini hâlâ koruduğu bir gerçektir. Doğusuz bir Batı asla olamazdı. Bundan sonra da farklı gerekçelerle ama asla sömürülmeye izin vermeden hâlâ Doğusuz bir Batı olamayacak.
Bu sebeplerle de AB, mutlaka Türkiye’yi kazanmak zorunda; değilse “kendi düşen ağlamaz” deyip şimdiden ikazımı yapayım...

Dolara karşı asıl ses vermesi gerekenler…
09.12.2016

Uzun bir dönemden beri ifade etmeye çalıştığım, Batı’yı temsil eden düşünce zemininin genlerine dönme eğilimi her noktada kendisini gösteriyor. Öyle zannediyorum ki bu tavırlar böyle devam edecek olursa hiç kimseye, siyasi diplomaside manevra alanı kalmayacak.
Eğer bu, bilinçli bir “hareketsiz bırakma” çabası ise bu çok daha vahimdir. Nitekim dünyadaki büyük krizlerin ve savaşların en temel sebebi bu, siyaseten manevra alanlarının tükenmiş olmasıdır.
Bu hareketsiz bırakma çabalarının bir ürünü gibi görülen bugünlerde de başımız, bir ticari mal gibi alınıp satılan dolarla dertte; hem de dünyada hiçbir ticari malın elde edemeyeceği bir kârlılıkla alınıp satılan…
Bir milyar dolarlık banknotun maliyeti, sadece elli bin dolardır. O da kâğıt, mürekkep ve diğer matbaa giderleri içindir. Yani dünyada elli bin dolar harcayıp da bir milyar dolar kazanabileceğiniz hiçbir maddi kıymet yok…
Üstelik dolar, altın standardına da tabi olmadığı için istendiği kadar basılabilme imtiyazını da elinde bulunduruyor. Şimdi tüm bu adaletsiz dengenin içerisinde bir mücadele içerisindeyiz.
Bu cendereden çıkmanın en temel yolu da bu milletin memleketine ve parasına sahip çıkmasından geçiyor. Devletin, uluslararası “açık politika” izlerken resmî ve herkesi kesin bağlayan kararlar almasından ziyade, milletin demokratik bir zeminde dolara karşı bir tavır koyması son derece önemlidir.
Tıpkı 15 Temmuz’daki gibi milletçe bir duruş sergileyemezsek, birileri hâlâ fırsatçılık yaparak ya da dışarıdaki baronların piyonu olmaya devam ederek bu süreci baltalarsa elbette dediklerimin bir hükmü kalmaz.
Cumhurbaşkanının çağrısına uyan sadece belli bir kesimin bile, dolara geri adım attırdığını hep beraber görebildik.
Fakat bu sürece, geçmişin “Beyaz Türk”leri de katılmak durumundalar… Tabii gerçekten de bu ülkede ve o huzurlu ise kazanabileceklerinden eminlerse.
Fakat şunu da ifade etmeliyim. Dünyadaki baronların kazanma taktiğini kendisine felsefe edinmiş bazı kişiler, bu ülkede de asıl kazançlarını kriz zamanlarında elde ettiler. Krizi bir fırsat kapısı olarak gören ve âdeta bir krizi, ellerini ovuşturarak bekleyen bu güruha, “bu sefer de vazgeçin” demek, salya akıtılarak bekledikleri fırsattan “vazgeçin” demektir.
Bu sebeple de hâlâ direnen bu fırsatçılar, dolara karşı verilen mücadelede frenleyici konumundalar…
Destek küçümsenemez elbette ama kösteklerin de asla küçümsenemeyeceği hâlâ orta yerde duruyor.
Artık “millete bağlılık” konusunda net bir yol ayrımındayız… Herkesin bir karar vermesi gerekiyor…
Ya fırsatçılık ya da her noktada daha bağımsız ve güçlü hareket edebilen bir Türkiye...

Minyatür savaşlar ve yeni kabilecilik
23.12.2016

Dünyada yaşanan kapital merkezli küreselleşme sürecinin sonrasında, öyle görünüyor ki uluslar artık kendilerinin “yok olma” tehlikelerinden daha fazla endişeliler.
Bu endişenin kaynağı aslında ulusları ve onlara ait olanları tamamen belirsizleştirerek, kendisine ait tekdüzeliği dayatan kapitalizmdir. Bu tehlikeyi fark eden milletler, bu süreçten geriye dönerken de ciddi bedeller ödüyorlar.
Neticede kendi kültürüne, özüne dönmek isteyen ya da elinden alınmış hürriyetinin farkına varan toplumlar, kendi dengelerini bulmaya çalışırken de yine kendilerini birçok çatışmanın içinde buldular.
Bugün Orta Doğu, Alman yazar Hans Magnus Enzesberger’in de ifade ettiği gibi âdeta teşkilatlanmamış gruplar eliyle “moleküler savaş”lara itilmiş durumda.
Yine neredeyse toplumlar, Joseph S. N.'nin ifade ettiği gibi “yeni kabilecilik” anlayışı etrafında bir hareket sergilemekteler. Gruplar, kendisini oluşturan en alt inanç ya da etnik aidiyetlere kadar küçülme eğilimi gösteriyor.
Bu, elbette bir yandan kapitalizmin belirsizleştirdiği, kimlik ve aidiyetleri tehdit eden alandan kurtulmanın bir çabası gibi görünse de, bir diğer sebebi de yine farklı ama bir başka küresel aktör eliyle, başka bir kazanca dönüştürülmenin sancılarını içinde taşıyor.
Yani küresel aktörler dünyayı tektipleştirirken farklı spekülasyonlarla, onu parçalarken de daha farklı spekülasyonlarla sömürüyorlar. Bu noktada ne yazık ki sömürülen guruplar, “edilgen” bir konumda gibi görünüyorlar. Kendi kararlarını almaktan aciz konumda görünmek, itiraz edilen en önemli nokta gibi görünse de bu, gerçeği değiştirmeye maalesef tam olarak yetemiyor. Bugün İslâm coğrafyasından yükselen itirazların önemli bölümü maalesef yine sadece itiraz mertebesindedir. Hâlâ bir birlik ve yeterli güç oluşamamıştır. İbre hâlâ bölmek isteyenlerden yana görünüyor.
Bugün, İslâm coğrafyasının omuzlarında âdeta bir vebal gibi duran şey, kendi inancının emrettiği yerde durmaktır. Bu anlamda önemli bir tarihsel yol ayırımındayız. Ya Peygamberimizin Medine Sözleşmesinde, Veda Hutbesinde ifade ettiği kuşatan, çatıştırmayan, müttefik kılan inanç ve değerleri hâkim kılmayı başarıp izzete ereceğiz ya da F. Fukuyama’nın, “Tarihin sonu mu?” tezindeki kadar derin çatışmalarla, gerçekten yok olacağız.
Bugünkü çatışmalarla bakıldığında maalesef bir adım önde gibi duran Huntington’un “Medeniyetler Çatışması” tezi ise bir başka çıkmazımız olma yoldu…
Bir molekülün bütünün içindeki fonksiyonunu göremez de tek başına güç atfedersek bir “hiç” olacağını unutmayalım. Farklılıkların varlığını inkâr etmeden ama asıl gücün de “birlikte olmak” olduğu hayata hâkim kılmak zorundayız.
Birbirine kızgın ya da dağınık hâldeki milyarlar, sadece sayı olarak kalır. Netice ise sadece şudur: O, sayıların organize olarak ürettiği bir “bir milyar” değil, sadece bir milyar tane birdir...

Duygusal yenilmezlik ve liderlik
06.01.2017

Türkiye, uzun bir dönemden beri farklı terör örgütleri eliyle istikrarsızlaştırılmaya çalışılıyor. Bu manada farklı gibi görülen örgütlerin, aslında ortak bir amaç etrafında hareket ettiklerini, hatta koordineli olduklarını gösteren pek çok iz ya da emare, gün gibi aşikârdır.
Bu terör yapılarının hareketleri, artık gizlenemez derecede arkalarında kimlerin olduğunu da gösteriyor. İnkârı mümkün olmayan durumların itirafları da zaman zaman içimizi acıtan bir zeminde gerçekleşiyor.
Son günlerde konuşulan ve medyaya da açık kaynaklardan ulaşan itiraflardan biri, bir Amerikalı generalden geldi; “DEAŞ’ı biz kurduk ve onu bir çekiç olarak kullandık” dedi. Bir diğer itiraf ise J. Biden’dan. O ne diyor; “Obama’yı askerî güce ikna edemeyince Esad’a karşı DEAŞ’ın güçlenmesine izin verdik.”
İtiraflar, âdeta günah çıkarmak adına yapılanların çok küçük bir kısmına tekabül ediyor. Daha PYD’ye yapılanla ilgili bir itiraf duymadık. Ama onu da biz soralım. Peki ey ABD! PYD’yi ve onun bağlantısında olan diğer terör yapılarını kime karşı destekliyorsun?
Onlar söyleyemese de biz neyin ve kimin, neye ve kime karşı desteklendiğini artık gayet iyi biliyoruz. İçimizde kimlerin ne için beslendiğini de FETÖ ile çok sarsıcı bir gerçek olarak öğrendik. Oyunlar bir bir deşifre oldu, oluyor.
Gerçeklerin üzerini örtenler, bu saatten sonra sadece kendileriyle “körebe” oyunu oynayabilirler. Zira gözleri bağlananlar sürüklenmeye çalışıldıkları acı fotoğrafı çok net bir şekilde görmüşlerdir. Elbette belirli bir dönemde “inanma”nın getirdiği bir yıpranma olmuştur. Fakat bu yıpranmayı kat be kat aşacak enerji de 15 Temmuz ruhuyla dirilmiştir. Millet, duygusal anlamda yenilmediğini net olarak göstermiş ve neredeyse bütün duygusal kayıplarını tamir ederek çıkmıştır.
Düzenli saldırılarla “uzatılmış savaş” strateji kullanarak milletin duygularını kırmaya ve onları, önce zihinlerinde yenmeye çalışanlar şunu iyi bilmelidirler. Toplum, bu zeminde enjekte edilmek istenen negatif duygulara yenilmemiş ve derhal eski ve sağlıklı yapısına dönebilmiştir.
Bizi fiziksel zeminde asla “altedemeyeceklerini" bilenler, hiç kuşku yok ki duygusal zeminde yenmeye çalışıyorlar. Duygusal zeminde yenildiğimizde de bizi onlar değil, kendi kendimizi yenmiş oluruz.
“Duygusal yenilmezliğin” oldukça yüksek olduğu uzun soluklu mücadelede, her zaman en yukarıda olan ve kararlılığıyla dünyanın pek çok yerinde iltifat gören bir Cumhurbaşkanının liderliği de son derece önemlidir. Bütün parçalamak isteyenlere karşı milletini etrafında birleştiren karizmatik bir liderlik, tüm planların çökertilmesinde son derece önemlidir...

Bugün 178 ziyaretçi (324 klik) kişi burdaydı!

Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?

Ücretsiz kaydol