.
.Prof. Dr. Mahmud Es'ad COŞAN Rh.A
KIYÂMET ALÂMETLERİ
Elhamdü lillâhi rabbil-àlemîn... Ves-salâtü ves-selâmü alâ seyyidil-evvelîne vel-âhirîn, muhammedin ve âlihî ve sahbihî ecmaîn... Ve men tebiahû biihsânin ilâ yevmid-dîn... Emmâ ba'd:
Peygamber Efendimiz'in hadis-i şeriflerinin bulunduğu bir kitab bu... [Râmûzül-Ehâdîs] Bu kitabı yazan bizim hocamızın hocasının hocası [Gümüşhaneli Ahmed Ziyâeddin Efendi Hazretleri], eski zamanda yaşamış çok meşhur bir hadis alimi... Uluslarası kitaplara ismi geçmiş bir alim. Süleymaniye'de türbesi var. Allah ruhunu şâd etsin, makàmını a'lâ etsin... Onun kitabından, açılan sayfadan okuyoruz.
a. Kıyâmetin Bazı Alâmetleri:
Sayfanın birinci hadis-i şerifi:
507/1 (Yetekàrabüz-zamânü ve yukbedul-ilmü ve yülkaş-şuhhu ve tazherül-fitenü ve yeksürül-hercü. Kîle: Vemel-herc, yâ rasûlallah? Kàle: Elkatlü)
Bu, mezheb imamı Ahmed ibn-i Hanbel Hazretleri'nin Müsned'inde var, meşhur hadis alimi İmam Buhârî'nin Sahih'inde var. Ebû Hüreyre RA'den rivayet edilmiş bir hadis-i şerif. Kıyamet alâmetlerini anlatan bir hadis-i şeriftir. Ahir zamanda ne olacak? Bu ümmetin sonuna doğru, dünyanın bozulmasına yakın ne olacak?..
1. Zamanın Yakınlaşması
(Yetekàrabüz-zamân) "Zaman yakınlaşır." Yakınlaşmaktan murad acaba ne olabilir?.. Dünle bugün arası 24 saat... Zamanın yakınlaşması demek, bu aradaki zamanın sanki hızlı geçiyormuş gibi bereketsiz, insanın bir şey yapamadığı, olayların hızla geçtiği, tatsız bir zaman olması olabilir; bu bir. Bu mânevî bir izah...
Maddeten zaman yaklaşabilir mi?.. Meselâ 24 saat olan bir gün 18 saate iner mi?.. Gökte bir olay olur, bir kuyruklu yıldız geçer, bir tesir olur, dönüş değişir. Meselâ, kıyamet alâmetlerinden birisi güneş batıdan batacak, üç gün doğmayacak. Üç gün bekleyecekler, doğudan doğmayacak; sonra batıdan doğacak. Bu sahih bir hadis-i şeriftir:
(Tatlüaş-şemsi min mağribihâ) "Güneşin battığı yerden gerisin geri doğması kıyamet alâmetlerinden birisidir."
O zaman sahabe-i kiram hemen sormuşlar, demişlerki:
"--Yâ Rasûlallah, biz o zamana yetişirsek, namazı nasıl kılacağız?"
Peygamber Efendimiz de:
"--Günleri normal olduğu, tabii olduğu zamana göre kıyas ederek, öyle kılarsınız." buyurmuş.
Burdan ne çıkıyor, bu hadis-i şeriften çıkan ders nedir: Dünyanın kuzeyine doğru gidildikçe, İsveç'in kuzeyinde altı ay güneş batmayan yerler var. Altı ay güneş batmıyor; yükseliyor ufukta, alçalıyor, ama batmıyor. Altı ay da güneş batıyor, doğmuyor; ortalık bir aydınlanıyor, alacakaranlık oluyor, biraz daha kararıyor. Böyle güneşin doğmadığı, batmadığı yerlerde, ya da namaz vakitlerinin teşekkül etmediği yerlerde nasıl namaz kılınacak?..
Meselâ yatsı ne zaman olur?.. Güneşin battığı yerde kırmızılığın kaybolup, oranın lâcivert olduğu, gecenin oraya da çöktüğü zaman olur. Böyle bir olay olmuyorsa, ordaki kırmızılık hiç geçmeden, güneşin doğma yerinden kırmızılık başlarsa ne olacak?.. Burda yatsı olmadan sabah olmaya başladı. Çünkü doğudan kırmızılık, ışık başladı mı, artık imsak olmuştur, sabahın vakti girmiştir. Yatsının vakti girmeden sabahın vakti başladı...
--Hocam bu anlattığın şey olur mu?
Oluyor, İsveç'te benim başıma geldi. Almanya'nın bazı yerlerinde de böyle oluyor, yatsının vakti teşekkül etmiyor. Böyle namaz vakitlerinin tarif edilen şartlarının teşekkül etmediği zamanda namazı nasıl kılacağız?.. Peygamber Efendimiz'in bu hadis-i şerife göre... Daha aşağılarda namaz vakitlerinin teşekkül ettiği hangi şehir varsa, ona benzeterek kılacağız, bitecek iş...
Namazlarımızı aksatmayacağız. Namaz vakti teşekkül etmedi diye kılmamak yok da, ona benzeterek kılmak var.
"--Bir keresinde bir imam bize teravihi de kıldırmadı, yatsı namazını da kıldırmadı." (dedi bir amca.)
Ulemamızın sonuç olarak söylediği bu... Alimlerimiz bu sonucu nerden çıkartmışlar? Demin söylediğim kıyamet hadisinden çıkartmışlar. "Mâdem güneş doğmadı, namazı nasıl kılacağız?" diye sahabe-i kiram sormuşlar; "Evvelki doğduğu zamanlardaki vakitlerde kılarsınız." buyrulmuş. Demek ki buralarda, teşekkül etmediği yerlerde de teşekkül eden yere benzeterek, o saatlerde kılarsak, mesele biter. Bu hükmü hadisten çıkartmış oluyor alimlerimiz.
Kılmayanın mesnedi yok, mesnedsiz. Beş vakit namazın bir tanesini kılmamış oldu. Ama alimlerimizin mesnedi var, hadis-i şerife dayanıyor, doğru olan bu... Biz şimdi o öyle söylemiş, bu böyle söylemiş dersek, cemaatin aklı karışır. Öyle demeden, her yerde doğruyu söylemeye karar aldık. İhtilafları söylemeden, doğruyu söyleriz; olur, biter.
Konya'da büyük bir alim var. Onun namına şimdi Hacı Veyiszâde Camii diye, Konya'nın merkezinde şâhâne bir külliye yapıyorlar. Camisi var, her şeyi var, güzel bir külliye oluyor. O hocanın hocası varmış.
O evliyâullahtan bir kimse, kerametlerini herkes anlatıyor. Bir kerametini de anlatalım da, ruhu şad olsun, Allah şefaatine erdirsin:
Kapı Camii, Konya'nın merkezinde meşhur bir camidir. Birisi Kapı Camii'nde, "Şu hocanın yanına gideyim, çocuğum olmuyor. Şuna söyleyeyim, bizim için dua etsin, çocuğumuz olsun!" diye gönlünden geçirmiş. Namazdan sonra hoca kalkmış, dosdoğru bunun üstüne yürümüş, hızlı hızlı gelmiş:
"--Sen senelerce önce laf arasında, 'Evleneyim de isterse çocuğum olmasın!' demedin mi?.." demiş.
Kerametine bak! Bana dua etsin diye söylemeye niyetleniyor, o da ona geliyor, hem de senelerce önce söylediği bir yanlış sözünü hatırlatıyor. Çocuk olmayışının sebebi odur diye öyle söylüyor. Böyle bir zât...
Bunun hocası da, bunu yetiştiren bir hoca... Kadının birisi gelmiş:
"--Efendim, kuyunun içine bir hayvan düştü, ne yapmamız lâzım?" diye sormuş.
O da demiş ki:
"--İkiyüz kova su çekersin kuyudan, dışarı dökersin. Ama elli kova daha çeksen daha iyi olur." demiş.
Hocası da, "Ne cevap verecek?" diye bakıyormuş, hemen seslenmiş:
"--Kızım, ikiyüz kova suyu çek, ikiyüzbirinci kovayı getir bana, içeceğim! Hadi yallah..." demiş.
Kadını gönderdikten sonra da talebesine demiş ki:
"--Evlâdım, oğlum, halka çatal söz söyleme, çeşitli söz söyleme! Çünkü doğrusunu unutur, eğrisi aklında kalır. Unutur, karıştırır; öyle mi dediydi, böyle mi dediydi... Bir tek doğruyu söyle, doğruyu bilsin, eğrisini hiç söyleme! Zaten kafasında bir sürü derdi var, sıkıntısı var, fikri var; sadece doğruyu söyle, ihtilâflı söz söyleme!" demiş.
Çok hoşuma gitti. Çünkü, millete bir söz söylüyorsun, unutuyor, yanlış hatırında kalıyor; bir de "Hocaefendiden duydum, şöyle dedi." diyor. Bununla ilgili bir fıkra anlatalım:
İki müslüman konuşuyorlarmış, birisi ötekisine demiş ki:
"--Eşek anırdığı zaman abdest bozulur."
Ötekisi de demiş ki:
"--Hadi ordan yâ, öyle şey olur mu? Eşek anırdı diye herkesin abdesti mi gidecek, ne ilgisi var?.. Abdestin bozulması neden olur, belli: Kanarsa bozulur, küçük abdeste, büyük abdeste çıkarsa bozulur. Yaslanarak uyursa bozulur. Eşek anırdı diye abdest bozulması yoktur." demiş.
"--Ben meşhur alim filâncanın vaazında bunu duydum. Gideceğiz ona soracağız. " demiş.
"--O alim böyle söylemez!"
"--Vallàhi söyledi." demiş.
Kalkmışlar o alime gitmişler.
"--Hocam bu diyor ki: 'Eşek anırdığı zaman abdest bozulur.' demişsiniz. Ben de inanmadım, size sormağa geldim."
Alim şöyle başını eğmiş, sakalını sıvazlamış.
"--Öyle dedim ama, bu senin arkadaşın vaazın ilk yarısında uyumuş, tam vaazın sonuna geldiği zaman uyanmış, en son cümleyi duymuş. Ben dedim ki: Çölde bir insan gidiyor, su kapları hayvanın üzerinde... Namaz vakti geldi de, ineyim namaz kılayım dedi, hayvandan indi. Abdest bozacak, abdest alacak, ezan okuyacak, namaz kılacak...
Tam o sırada hayvan ürktü, kaçtı. O tarafa baktı yok, bu tarafa baktı yok; hayvan gitti. Su da hayvanda, namaz vakti de geçecek. Su olmadığı için, teyememmüm abdestini aldı. Namazını kılacaktı ama, eşek anırdı; tamam, su yakında, o zaman teyemmüm bozulur. Suyu bulunca teyemmüm bozulduğu için abdesti bozulur." demiş.
Bunlar fıkra ama, güzel şeyler. İnsanın lafı doğru anlaması lâzım! Herkes de doğru anlasa bile bazan böyle yanlışlıklar olur. En iyisi, insanın ağzından eğri söz çıkmaması...
Bizim dört tane dergimiz var, bir uluslarası radyomuz var, bir bölgesel televizyonumuz var... Gazetelerde edepsizin birisi, din düşmanının birisi bir laf söyler... Veya hükümetten tanıdığımız, merhabamız olan birisi bir laf söyler... Veya paşalardan, ağalardan birisi bir laf söyler. Ben eğri sözü hiç yazmam, onun doğrusunu yazarım. Eğriyi yazıp da adamın kulağına eğriyi sokmam, şu meselede işin aslı şöyledir diye doğruyu yazarım. Benim aldığım karar o...
Gelelim meselemize; namaz vakitleri teşekkül etmeyen bir beldede, yakında teşekkül eden yere uydurularak yine beş vakit kılınır. Namazın dört vakte, üç vakte indirilmesi olmaz.
"--Namazı kıldırmadı, caminin o gün sonu oldu, cemaat dağıldı." (dedi biraz önceki şahıs.)
Sonuç da iyi olmamış. Zâten sonucun öyle olacağından dolayı bile öyle dememesi lâzımdı. Tenfir-i cemâat diye bir mesele var. Tenfir, nefret ettirmek demek... Hocaların dikkat etmesi gereken işlerden birisi de, cemaati nefret ettirecek iş yapmamaktır. Cemaati nefret ettirirsen, camiye gelmez; dağılır cemaat...
Neden olur?.. Hoca iyi niyetli, mübarek, ak sakallı, iyi bir hoca ama, çok uzun namaz kıldırıyor.
"--Hadi o camiye gidelim!"
"--O çok uzun kıldırıyor namazı, şu camiye gidelim..."
Bak, uzun kıldırıyor diye gelmedi camiye.... Ne yapacak? Kısa kıldıracak.
Allah razı olsun olsun, hocaefendi bugün cumada hem güzel konuştu, hem tam kıldırdı, hem kısa kıldırdı. İşe giden de gitti. Çok hoşuma gitti, Allah razı olsun...
Uzun uzun konuşursun, işçi kıvranmaya başlar. karnına sancı saplanmış gibi kıvranır. Neden?.. İş yerine gidecek, ikiye yirmi kala teslim olacak. Beş dakika park işi var, iki otuzbeşte orda olması lâzım! "Tamam be hocam, Allah razı olsun ama, ben de işe gideceğim! Yönetici kızar, üç defa, beş defa bunu yaparsak ceza olur." diye düşünür. Tabii, onların hepsine dikkat etmek lâzım.
Peygamber Efendimiz bir gün sabah namazını Kul ezü birabbil-felak ve Kul ezü birabbin-nâs ile çabuk kıldırdı. Halbuki sabah namazında uzunca sûreleri okurdu Peygamber Efendimiz. En kısa sûreleri okudu, selâm verdi.
Sahabe-i kiram sordular:
"--Yâ Rasûlallah, bu sefer namazı çabuk kıldırdınız, neden?.."
"--Arkada kadınlar kısmında çocuk ağladı. Annesi huzursuz olmasın diye çabuk kıldırdım." dedi.
Cemaatin ihtiyacını düşünmek gerekiyor. Diyor ki Peygamber Efendimiz:
"--Sizden biriniz kendisi namaz kılacağı zaman, istediği kadar uzatsın, istediği sûreleri okusun! Ama cemaate namaz kıldıracağı zaman, kısaca kıldırsın! Çünkü içlerinde zayıf vardır, yaşlı vardır, hasta vardır."
Allah rahmet eylesin, bir hocaefendi cumaya gitmiş. Nur içinde yatsın, meşhur bir hocaefendi... İmama demişler ki:
"--Hutbeyi kısa tut, hocamız var hasta, dayanamıyor." diye bildirmiş, hocayı camiye getiren şahıs.
Bu da müftülük filân yapmış, Türkiye'nin tanınmış bir alimi, sevdiğimiz büyük bir alim, ciddî bir alim... İmam hutbeyi uzatmış, o yaşlı alim de altını ıslatmış. Neden?.. İhtiyar, tutamıyor. Onu getiren, yardımcısı genç başından söyledi hocaya, "Çok uzatma!" dedi. Bak işte bu namazı kılamadı şimdi!.. Altını ıslatmış, ihtiyar; Allah etmesin insan sağlıklı iken bir şey değil de, hasta oldu mu neler oluyor. Yâni, cemaati düşünmek lâzım.
Gelelim hadis-i şerife: Zaman yakınlaşırdan maksat, bereketsizleşir, hızlı geçer, bir şey yapamaz.
--Hay Allah, akşam olmuş yâ, bugün hiç bir şey yapamadım!
--Yapamazsın ya, bereketsizleşti zaman...
Bu mânâya olabilir. Bir de yirmidört saat kısalabilir. Neden?.. Bak işte güneş batacakmış da, üç gün sonra batıdan doğacakmış.
--O nasıl olur?..
Dünyanın ekseni, bir olay olup alt üst olursa, o zaman güneş batıdan doğar. Demek ki dünya, yanından bir kuyruklu yıldız mı geçecek, manyetik bir tesir mi olacak, ne olacaksa; ekseni alt üst olup yine aynı dönmesine devam ederken, güneş batıdan doğar. Benim aklıma gelen bu...
Hadis-i şerif sahih, Peygamber Efendimiz öyle buyuruyor. Kim bilir ne olacak o zaman da, öyle olacak. Hakîkaten zaman kısalmış da olabilir ihtimalini anlatmak için söylüyorum.
(Yetekàrabüz-zemân) "Zaman yakınlaşır." Bir cümlede kelimelerin ilk manâsı yüklendiği zaman, bir mânâ çıkıyorsa, o zaman o ilk mânâsı düşünülür. İlk mânâsının akla mantığa uymaması durumunda; o zaman mecâzî mânâsı vardır, bir başka türlü mânâsı vardır denilir.
Misal veriyorum:
"--Bizim arslanlar Galatasaray'a dokuz tane gol atmışlar."
Düşünelim: Arslanlar top oynamaz. Arslanları görünce zaten ne Galatasaray kalır, ne kale kalır. Demek ki burda arslan kelimesinin hakîkî mânâsı yok, mecâzî mânâsı var, benzetme var. Bu tuttuğu takımı seviyor, takımın mensublarını arslan gibi görüyor. "Arslan gibi olan bizim takımın oyuncuları, öbür tarafa dokuz tane gol attı." demek isteniyor.
Asıl mânâ mümkün olmazsa, mecâzî mânâya geçilir, ama sözlerde aslolan asıl mânâdır. Asıl mânâ mümkünse, asıl mânâ düşünülür, öbür tarafa kayılmaz. Kur'an-ı Kerim'de böyledir, hadis-i şeriflerde böyledir.
Edebiyatta kelimeler hep aynı mânâsına kullanılmaz. Burda olduğu gibi teşbih maksadıyla başka anlamlarda kullanabilir. Meselâ:
"--Sobayı yaktım."
Soba yanıcı şey mi ki yaktın, soba yanmaz ki... Sobanın içinde odun yanar, kömür yanar, yakıt yanar... "Sobayı yaktım." ne demek, "Sobanın içindeki yakıtı yaktım." demek. Dilimizde böyle çok kelimeler vardır, bilmeden kullanırız. Aslında derin düşünürsen yanlıştır veya böyle izahı vardır.
(Yetekàrabüz-zemân) "Zaman yakınlaşır." Hakîkaten de olabilir bu, bereketsizliğinden kinâye böyle söylenmiş de olabilir.
2. İlmin Kaldırılması
(Ve yukbedul-ilm) "İlim tutulup alınır insanlardan..."
Başka bir hadis-i şerifte Peygamber SAS Efendimiz, ashabına bildiriyor ki:
"--Allah ilmi kullarına verdikten sonra onlardan almaz, toplumun içinden ilmi çekip almaz; alimleri alır."
Ölür alimler... Falanca öldü, filânca öldü... Ah neydi o alimler, derya gibi adamlardı. Ne mübarek adamlardı, ne alim adamlardı. Alimler ölür, geriye cahil insanlar kalır. İnsanlar onlara mesele sorarlar. Onlar da kendi sivri akıllarına göre, kafadan atma, işkembeden atma cevap verirler. Hem kendileri dalâlete düşerler, hem de kendilerine soru soranı da şaşırtıp saptırırlar, dalâlete düşürürler.
Ne olacak şimdi bunların ahirette cezası?.. Dalâlete düşen de cehenneme gidecek, dalâlete düşüren de cehenneme gidecek. Cehennemde bu ikisi kavga edecek. Cehennem ehlinin birbirleriyle cehennemde kavgalaşması haktır. Diyecekler ki: "Siz olmasaydınız, biz doğru yola gidecektik, siz bizi saptırdınız. Sizin yüzünüzden biz böyle saptık, dalâlete düştük." diyecekler, onlar da cevap verecekler, böyle kavga edecekler. Birbirlerine atacaklar kabahati ama, bir insanın birisi tarafından kandırılması mâzeret olmuyor.
--Yâ Rabbi, o beni kandırdı!..
Kanmasaydın! Allah insanlar kanmasın diye peygamber gönderiyor, kitap indiriyor, hak yolu öğretiyor; hak yolu öğrenseydin!..
Allah cahili iki defa azablandırıyor. Bir yaptığı günahlı işten dolayı azablandırıyor, bir de niye bu cahillikten kurtulmak için ilim öğrenmeğe çalışmadın diye azablandırıyor. Bu da hadis-i şerifte bildiriliyor.
İlim alınır mı, ilim nasıl alınır?.. Alimler gider, toplumda birtakım cahiller kalır. Onlara millet mesele sorar, yanlış cevap verirler. Bu devirde çok oluyor bu; televizyonlarda çok oluyor, gazetelerde çok oluyor. Adam bilmiyor dini, itiraz ediyor, olmaz böyle şey diyor.
Kardeşim itiraz etme, hakkında hadis var bu senin beğenmediğin şeyin... Peygamber SAS Efendimiz söylemiş. Sen dar aklınla bunu doğru görmüyorsun ama, bunun hikmetleri var, faydası var, doğru, güzel...
Müftü çıkmış bir yerde, senelerce önce, bizim sarık saran kardeşlerimize:
"--Bırakın şu bid'at işleri!.." demiş.
Bid'at işi değil! Bid'at, açık başla namaz kılmak... Normali başın sarıklı olmasıdır. Müftü bid'at der mi sünnete?.. Hadis-i şerifler var bu hususta... Ona itiraz olur mu, müftü der mi bunu?..
Camide musafaha yapıyorsun;
"--Ne biçim tokalaşma bu, öyle şey olur mu? Böyle yapsana!" diyor.
Öyle tokalaşma batıdan geldi. Ama eskiden böyle tokalaşılırdı, müslümanın musafahalaşması böyleydi. Sen öyle yapmayı tabii görüyorsun ama, aslında o tabii değil; sen şimdi İngiliz usûlüne göre tokalaşıyorsun.
Peygamber Efendimiz:
(Hàlifül-yehûde ven-nasàrâ) "Yahudilere, hristiyanlara uymayın, onlara muhalefet edin!" buyuruyor. "Onların selâmlaşması avuçladır, öyle selâmlamayın!" diyor. Genellikle öyle oluyor. Biz şimdi öyle yapmıyor muyuz?..
Senin dediğin gibi tokalaşma kurban bayramında, koyun pazarlığında olur. Kurban bayramında koyunu beğenirsin, sahibi ver elini der; elini alır, bir sallar, bir sallar, kolun çıkacak zannedersin.
Kalmayınca böyle, doğrular yanlış sayılıyor. Zâten kıyamet alâmetlerinden birisi; doğruların yanlış sayılması, eğrilerin doğru sayılması, iyi insanların cemiyette kötü sayılması, kötü insanların başa geçmesi... Toplumda çok kötü değişmeler olur, ilim alınır. Nasıl alındığını başka hadis-i şeriflerden biliyoruz; alimler gider. Din ilmi öğretilmiyor, yeni alim de yetişmiyor; cahiller kalır.
Din hürriyetinin en temel sonucu, insanın dinini çoluğuna çocuğuna serbestçe öğretebilmesidir. Bunu engelleyen zalimdir. Din ilmini engelleyen dinle savaş ediyor demektir. Öyle şey olmaz.
--İmam-hatip okulları azaltılsın, Kur'an kursları kapatılsın!..
Sana ne? Sen mi verdin harcını, temelini sen mi attın? Ben halk olarak yapıyorum, sana ne oluyor?.. Deniz kuvvetleri komutanının imam-hatip okuluyla ilgisi ne? İrtica denizden mi çıkıyor?..
Sonra sen ne anlarsın? Paşa olmuşsun ama, sen ne anlarsın dinden?.. Diyanet İşleri Başkanı'na sorsana, müftülere sorsana, İstanbul müftüsüne sorsana...
--İmam-hatip okulları azaltılsın, Kur'an kursları azaltılsın, tarikatların radyo televizyon yayınları kapatılsın...
Niye kapatılsın, usûlüne uygun açılmış. Herkesin müstehcen yayın yapan televizyonu devam ederken, bizimki niye kapanıyor?..
...............
Susarsan başarırlar. Adam laiklik diyor, laikliği din düşmanlığı olarak kullanıyor, şeriatı düşman ilan ediyor, "Şeriat kahrolsun!" diye yürüyüş yapıyor. Şeriat İslâm şeriatı...
Sen de gereken çalışmayı göstermezsen, "Bak biz altmışbeş milyon insan müslümanız!" demezsen, üç beş tane homoseksüel veya lezbiyen, lûtî veya bilmem ne, "Kahrolsun şeriat!.. Bizim cinsel özgürlüğümüzü engelleyen şeriat kahrolsun!" diyor.
3. Cimriliğin Artması
(Ve yülkaş-şuhhu) "İnsanların gönlüne cimrilik sokulur." Şuhh, cimrilik demek. Hayır yapmıyor, hasenat yapmıyor, cimri, pinti, nekes, bahil... Eli hayra açılmıyor. Yâni, o zamanın insanları artık hayır hasenat yapmıyor, hayra para vermiyor. O hale gelir, bir alâmeti de bu... Cimri insana Arapçada şahîh derler veya bahil derler.
Peygamber Efendimiz diyor ki bir hadis-i şerifinde:
(En tesaddaka ve ente sahîhun şahîhun) "Sen sıhhatliyken, sağlamken, cimriyken tasadduk et! Fakirlikten korkarken, parayı severken, hayattayken, uzun yaşamayı umarken, ölüm uzakta diye düşünürken hayrını yap! Tasadduk etmeyi tâ ömrünün sonuna gelip de yatağa düştüğün zamana, öleceğin zamana kadar tehir etme!.." buyuruyor.
Yatağa yatmış, son nefesini verecek:
"--Falanca yerdeki tarlayı imam-hatip okuluna verin! Dükkânı Kur'an kursuna bağışladım..."
Zâten artık onlar senin değil ki, ölüyorsun, mirasçılara kalıyor. "O zamana tehir etme! Sıhhatliyken ve içinde cimrilik duyguları varken hayrını yap!" diyor.
Herkesin kalbinde cimrilik duygusu vardır. Herkes parayı vereceği zaman hesap eder:
--Ben bunu verirsem, sonra akşama ne yiyeceğim. Oğlanı nasıl evlendireceğim, arabayı nasıl alacağım, kirayı nasıl ödeyeceğim; en iyisi vermeyeyim!..
Bunu kim diyor? Şeytan... Bir insan bilmem kaç tane şeytanın itirazlarını yenerek hayır yaparmış. Öyle kolay hayır yapılmıyor. İçinden türlü türlü laf geçiyor, itiraz çıkıyor, bilmem ne; olmuyor.
Biz bizim Çanakkale'de bir yere gittik. Babam ordaki medresede okumuş, babamın okuduğu medreseyi göreyim diye gittik. Medreseyi yerle bir etmişler. Babamın hocası müderris efendi, [Çırpılarlı Hacı Ali Efendi] kendi parasıyla, belki halkın, akrabasının da yardımıyla çok güzel, geniş, çatılı bir cami yapmış. Sizin bu camiden büyük cami yapmış, yanına da 24 odalı medrese yapmış. Babam gitmiş orda okumuş. Ne kadar okumuş?.. Medreselerin kapatılması kararı çıkıncaya kadar okumuş.
Şu babamın okuduğu medreseyi göreyim diye gittim; medrese yok, cami var... Camide namazı kıldık. Dedim:
"--Burda medrese olacakmış, nerde bu medrese?.."
Dediler:
"--Yıkıldı."
"--Bu bina ne?.."
"--Tarım Bakanlığının toprak mahsulleri ofisinin mahsul toplama barakası...
"--Medresenin yerini kim verdi buna?..
"--Muhtar..."
"--Öyle şey olur mu? Tarım Bakanlığının açlıktan nefesi mi kokuyor? Tarım Bakanlığına yer mi bulunmadı da medresenin yerini götürmüşsünüz vermişsiniz; bu vebal... Kazmayı küreği getirin!" dedim.
Böyle birbirlerine bakıyorlar, ben de biraz şakacıyım.
"--Ne olacak hocam?.." dediler.
"--Şu otları temizleyeceğim, medreseyi yeniden kuracağım. Yıkmışsınız siz, yeniden kuracağız." dedim.
"--Hocam, biz buranın tapusunu Tarım Bakanlığına verdik." dediler.
"--Hapı yutmuşsunuz siz, ahirette hesabını vereceksiniz. Birisinin malını sen nasıl olur da başka yere verirsin? Ali'nin Veli'nin malını Ahmed'e Mehmed'e vermeğe hakkın yok ki, sen nasıl verirsin?.. Hele bu ilim yuvası ise, caminin kenarında caminin malıysa, sen bunu nasıl verirsin?.. Çok büyük vebal... Hadi biz size yardım edelim, böyle bir Kur'an kursu, bu hocaefendinin ruhunu şad edecek; yaptığı işin yıkılmadığını, yaşadığını, devam ettiğini gösterecek bir müessese kuralım!" dedik.
Orda hemen hallolacak bir şey değil. Sonra bizim arkadaşlar gitmişler. Ordan bir hacıefendi, "Tamam, ben size bir yer vereyim!" demiş. Arkadaşlar da gitmişler, yeri görmüşler, bana sabahleyin telefon ettiler. Dediler ki:
"--Hocam yeri gördük."
Dedim:
"--Büyük mü?.. Ufacık tefecik bir şey olmasın, anlı şanlı olsun, geniş olsun! Beşyüz milyon lira cebimizde, hayrın ilk başlangıcı tamam, arkası da gelecek, köye hayır yapacağız."
Akşam bir telefon daha: Hacı baba eve gitmiş, evdekiler hacıbabayı kandırmışlar, hayrından vaz geçmiş. "Bizim hanımlarımız razı olmuyor, hayır yapamayacağız!" demiş.
İşte gönüllere cimriliğin sokulması da kıyamet alâmetlerinden birisidir. Halbuki mü'min cömerttir, Allah yoluna malını da verir, canını da verir.
4. Fitne ve Karışıklığın Artması
İlim alınır, cimrilik kalplere sokulur. (Ve tazherül-fiten) "Fitneler zuhur eder." Fitne ne demek... Kargaşa, karışıklık... Ahir zamanda çok büyük fitneler olacak. Peygamber Efendimiz buyuruyor ki:
(İnne yedeyis-sâatü fitenen kekıt'ail-leylil-muzlim) "Karanlık gece parçaları gibi büyük fitneler olacak." İnsan sabahleyin mü'min olarak kalkacak, sabah namazını kılacak, akşama kâfir olacak, dinden çıkacak. Karşılaştığı olaylardan, söylediği laflardan, kafasına saplanan fikirlerden akşama kâfir olacak.
Akşama mü'min olarak gelecek, sabaha kâfir çıkacak. Neden?.. Geceleyin de işte radyolar, televizyonlar harıl harıl çalışıyor, neler olacaksa, ne fikirler gelecekse, sabaha kâfir olacak. Fitneye bak!..
"İnsanlar dinlerini az bir dünyalık menfaat uğruna satacaklar." diyor Peygamber Efendimiz. Az bir dünyalık menfaat için dinlerini satacaklar, ahiretlerini mahvedecek insanlar. Ahir zamanın dininde fitne olacak, imanında karışıklık olacak, mü'min sabahlayan, akşama kâfir olacak duruma düşecek.
(Ve yeksürül-herc) "Herc ü merc olacak, herc ü merc çoğalacak." Herc kelimesini bilememiş dinleyen sahabe rıdvânullàhi aleyhim ecmaîn; (Vemel-hercü yâ rasûlallah?) "Herc nedir yâ Rasûlallah?.. Herc ü mercden muradınız nedir yâ Rasûlallah?.." diye sordular. (Kàle: Elkatl) "Öldürmek çok olacak!" buyurdular. Aşağı yukarı her aileye isabet edecek fitneler... Çocuklar ölecek, adamlar ölecek, öldürme çok olacak.
Bunların hepsi kötü şeyler tabii; Allah cahillikten korusun, cimrilikten korusun, fitnelerden korusun... Böyle tecavüze uğrayıp da canımızı, malımızı zarara uğratmasın...
Bazan düşünüyorum, ben Çeçenistan'da oturan bir hoca olsaydım ne yapardım, Ruslar bombaladığı zaman?.. Kardeşlerime yardımcı olmasam, dinimin gereğini yapmamış olurum. Yardımcı olsan da, olmasan da Rus ayırım yapmıyor ki, basıyor bombayı... Kurunun yanında yaş da yanıyor; Ruslarla çarpışan da ölüyor, çarpışmayanların da evi, barkı, canı gidiyor yine; ölen ölüyor. Ruslarla savaşmaya kalkmadı diye canını kurtaramıyor.
Bosna-Hersek... "Komşuyduk, komşularımız bize saldırdı, komşularımız bizi yağmaladı, komşularımız bizi öldürdü. Beraber yaşıyorduk, hiç tahmin etmiyorduk, hiç ummuyorduk böyle bir şey..." diyorlar. Hattâ Yugoslavya dağıldıktan sonra, Bosna-Hersek ilk kurulduğu zaman, Boşnak-Hırvat federasyonu değildi o zaman, bir İslâm devletiydi. Bosna-Hersek kuruldu, Aliya İzzetbegoviç seçildi. O zaman demişler ki: "Bu eski Yugoslav ordusundan kalma silahları ne yapacağız biz; burda artık lâzım olmaz, Türkiye'ye gönderelim!" demişler. Akıllarına gelmemiş, "Böyle harbler darplar olup da, çoluk çocuk perişan olur, canımız gider, malımız gider, evimiz diyarımız elimizden gider." diye tahmin bile etmemişler.
Uyanık olsana biraz, tahmin etsene, etrafındakileri takip etsene, niyetlerini yoklasana! İhtimallere karşı tedbirlerini alsana mübarek!.. Alınmamış yâni...
Biz olsaydık ne yapardık?.. Toplumu bir insan çekip götüremez. Toplum uyanıksa uyanır. Toplum uyanık değilse, birisi hakkı söyler söyler, ötekiler dinlemez, yine bildiğini okur. Allah söyleyeni kurtarır, ötekileri helâk eder. İbrâhim AS Nemrud'un şerrinden kurtuldu, kavmi helâk oldu. Lût AS kurtuldu, kavmi helâk oldu. Lût AS'ın karısı inanmamışlardandı, o da helâk oldu. Nuh AS'ın kavmi inanmadı; Allah Nuh AS'ı kurtardı, kavmi helâk oldu. Nuh AS'ın oğlu da inanmayanlardandı, o da helâk oldu.
Allah yolunda çalışacaksın, Allah çalışanı koruyor. Çalışmayan, ben kurtulurum sanan, yine belasını buluyor, cezasını çekiyor, hayatını kaybediyor, malını kaybediyor. Allah'ın imtihanı...
Malın için mi cihada gitmedin; aldım malını... Canın için mi cihada gitmedin; buldun belânı... Afganistan'da böyle, Suriye'de böyle... Çeçenistan'da, Bosna-Hersek'te, dünyanın her yerinde böyle...
Ne yapması lâzım müslümanın?.. Allah'ın emrini tutmağa çalışması lâzım!.. Daha ne yapması lâzım ilk başta?..
İlk başta müslümanın İslâm'ı korumak için, müslümanlığı yaymak için çalışması lâzım! Her şey rahatken, evi barkı tamken, bir sıkıntı yokken, İslâm için çalışması lâzım insanın...
--Şu anda rahat mıyız hepimiz?..
--Rahatız.
--Karnımız tok mu?..
--Elhamdü lillâh...
--Sıcak suyumuz, soğuk suyumuz var mı, arabamız var mı, maaşımız var mı, iyi miyiz?.
--Elhamdü lillâh, Türkiye'den çok daha rahatız, iyiyiz, her şeyimiz var...
Şimdi İslâm için çalışacaksın!.. Çalışmadın... Çalışmadığın zaman işler daha berbada gidiyor, o zaman çok büyük zahmetlerle, çok büyük paralarla düzelecek duruma geliyor.
O zaman da çalışmadın, paraları da vermedin... O zaman iş daha büyük felâkete dönüşüyor, bu sefer savaşa dönüşüyor; veremediğin, kıyamadığın para da gidiyor, can da gidiyor. Allah'ın imtihanı böyle...
Benim etrafıma baktığım zaman, dünya üzerindeki İslâm ülkelerinde cereyan eden olaylardan gördüğüm bu...
Afganistan meselâ... Afganistan, Kur'an-ı Kerim'e göre, şeriat kanunlarına göre yönetilen bir ülke idi, başlarında şahlar varken... O zaman bizim Mehmed Zâhid Kotku Hocamız sağdı. Bir gün bana dedi ki:
"--Es'ad kalk, Afganistan'a gidelim, oraya yerleşelim! Çünkü şeriatla idare oluyor."
Afganistan o durumda iken, Afganistan'daki müslümanların ne yapması lâzımdı?.. İslâm için çalışması lâzımdı. Mektepler açması lâzımdı, kolejler açması lâzımdı. Evlâtlarını İslâm'a göre yetiştirmeğe çalışması lâzımdı, uğraşması, didişmesi lâzımdı.
Fırsat müsait, hükümet taraftar, destekliyor. Onlar yapılmadı. Afganlıların yetiştirdiği adamlar Rusya'ya gitti, Rusya'da tahsil gördü. Babrak Karmal gibi, bilmem ne gibi hain olarak geldi, komünist olarak geldi. Müslümanlar iyi çalışmadığı için evlâtlar gayrimüslim zihniyette yetiştiler, memleketlerine zararlı mahlûklar olarak geldiler. Derece derece iş kötüye gitti, çalışmadıkça daha betere gitti, çalışmadıkça daha betere gitti... Sonunda Afganistan'ın yarısı mahvoldu. Evler mahvoldu, canlar gitti, üç-dört milyon insan öldü. Hâlâ da oturmadı. Çünkü, İslâm için rahat zamanında iyi çalışılmadı.
Şimdi bizim çok çalışmamız lâzım! Rahatız ya, rahat zamanımızda çok çalışmamız lâzım!.. Gayet huzurlu, tatlı gider bu işler, çok kolay hem de sevabı çok... Ama bunu yapmazsak, iş kötüleşir, kötüleşir, felâkete dönüşür. Dünya üzerinde hep böyle olmuş.
Onun için Allah bize olanlardan ibret almayı nasib etsin, istenmeyen duruma düşmemeyi nasib eylesin...
b. Şeytanın Yanıltması
İkinci hadis-i şerife geçiyorum:
507/2 (Yetelâabü bikümüş-şeytànü fî salâtiküm men sallâ felem yedri e şef'un ev vitrün felyescüd secdeteyni feinnehümâ temâmü salâtihî) Buhârî'den, Tayâlisî'den, İbn-i Asâkir'den Osman RA'ın rivayet ettiği bir hadis-i şerif...
(Yetelâabü bikümüş-şeytànü fî salâtiküm) "Siz namazda iken, şeytan gelir, sizinle dalga geçer, oynar. (felem yedri e şef'un ev vitrün) Onun için namazı kılan ikinci rekâtta mı, üçüncü rekâtta mı olduğunu bilmez." Şaşırdı, şeytan aklını çeldi, oynadı, oyaladı. Öyle olduğu zaman ne yapacak? Gàlib kanaatine göre namazını kılacak. "Sonra, (felyescüd secdeteyn) sehiv secdesi gibi iki secde yapsın! (feinnehümâ temâmü salâtihî) Bu iki secde, namazın tamamlanmasıdır." diye Efendimiz böyle buyurmuş.
Şeytan, insanı aldatmakla uğraşan bir mahluktur. Ateşten yaratılmıştır. Allah salâhiyetvermiş, bizim tarafımızdan görülmüyor, o bizi görüyor. Tehlikeli tarafı bu... Görmüyoruz düşmanı, o bizi görüyor. Hem dışımızda var, hem içimizde var. İçimize de girebiliyor, kalbimize de, kafamıza da girebiliyor.
Şeytan ne yapıyor?.. Vesvese veriyor insana, öyle mi, böyle mi diye aklını karıştırıyor. Başka?.. Başka bir şey yapmaz, sadece vesvese verir. yapabildiği o kadar...
Şeytan, ezan okunduğu zaman ezanın duyulmayacağı yere kadar gider. Ezan bittikten sonra namaz kılanın yanına gelir, aklını karıştırıp rekâtlarını şaşırttırır.
Bazen abdest alanın yanına gelir, abdesti kaçmış gibi bir duygu verir ona; yeniden abdest aldırtır. Ellerini yıkarken bir daha abdest kaçmış gibi olur; hadi yeniden abdest alır.
--Ne oldu?..
Abdest kaçtı gibi geliyor.
--Olmaz öyle şey, kaçtı gibi gelmek yok!.. "Yakîn şek ile zâil olmaz." demiş kitaplarımız. Öyle şüphe ile bozulmaz. Nasıl bozuldu gibi?..
--Yellendim filân gibi sanıyorum.
--Olmaz; sesini duyduysan, kokusunu duyduysan, yellendin. Aksi takdirde, orası kıpırdadı gibi oldu diye bozulmaz.
Çünkü şeytan aldatıyor, vesvese veriyor. Abdestinde şaşırttırır, vesvese verir; oldu mu olmadı mı, kaçtı mı kaçmadı mı dedirtir. Namazında rekâtları şaşırttırır, aklına başka şeyler getirtir. Hayır yapacağı zaman, hayır yaptırmaz. "Deli mi oldun sen, bu kadar mark verilir mi, çoluk çocuğun ne yiyecek? Fakir olursun, sakın ha verme, benden sana nasihat..." der. Hep yaptığı şeyler bunlar...
Hattâ fırsat bulursa gelir;
(İz kàle lil-insânikfür) insana, "Kâfir ol!" der. (felemmâ kefera) Kâfir olduğu zaman, (kàle innî berîün minke innî ehàfullàhe rabbil-àlemîn) 'Ben bir şey yapmadım, benim seninle ilgim yok, sen kendin yaptın, ben Allah'tan korkarım!' der."
Mendebur, az önce sen söyledin ya... Aldatır, ondan sonra kenara çekilir, alay eder. Karıyı kocayı birbirine düşürür, saç saça, baş başa; tabaklar kırılır, sandalyeler kırılır, camlar kırılır... Şeytan öbür tarafta, "Bak aldattım bunları, birbirlerine nasıl düşürdüm, nasıl kavga ettirdim." diye güler. Kardeşi kardeşe kavga ettirtir.
Şimdi tabii, Allah şerrinden korusun, şeytanın böyle bir sessiz sedasız içimize girip, aklımıza girip bizi şaşırttığı unutmayacağız, onun düşman olduğunu bileceğiz. Çünkü Allah diyor ki:
(İnneş-şeytàne leküm adüvvün fettahizûhü adüvvâ) Şeytan sizin düşmanınızdır, onu düşman belleyin, gaflete düşmeyin!" buyuruyor.
Kafanıza bir fikir geldi mi, "Hadi ordan, ben seni dinlemiyorum!" diyeceksiniz, şeytana yüz vermeyeceksiniz.
--Başka bir çare yok mu hocam?..
Şeytanın vesvesesinden kurtulmak için, bir çare de abdestli gezmektir. Abdestli oldu mu, şeytanın sesi kısılır, uzaktan uzağa sinek vızıltısı gibi kalır; insan o zaman şeytana uymaz. Abdestsiz olduğu zaman, sanki kulağının dibinde hoparlörü sonuna kadar açmış da bağırıyormuş gibi tesiri çok olur. Abdestliyken mânevî bir zırh içindeymiş gibi oluyor, tesiri az oluyor. Onun için, abdestli gezmenizi tavsiye ederiz. Bu diyarlarda abdestsiz yere basmazsanız, şeytanın şerrinden korunursunuz.
Bir de evden çıkarken Allah'a sığının, "Ezü billâhi mineş-şeytànir-racîm. Bismillâhir-rahmânir-rahîm." deyin! Her fırsatta Allah'a sığının! "Ezü billâh, tevekkeltü alellàh, lâ havle velâ kuvvete illâ billâh" deyip evden öyle çıkın!
Allah'a tevekkül edene şeytanın dişi geçmez.
(İnnehhû leyse lehû sültànün alellezîne âmenû ve alâ rabbihim yetevekkelûn) Rabbine tevekkül edenlere şeytanın tesiri olmuyor. (Tevekkeltü alellàh) "Yâ Rabbi, ben sana tevekkül ettim." diyerek evden çıkarsan, tesir edemez. Abdestli gezersen, tesir edemiyor. Allah'a sığınırsan, tesir edemiyor.
Aksi takdirde tesir eder ve kandırır. Çok kandırır. Abdestsizken gelir, kandırır, günahı işlettirir. Abdestli olsaydın kandıramayacaktı, günahı işlemeyecektin. Abdestsizken yaptırır; günah olduğunu bile bile, yapmayayım diye diye, geri geri gide gide yaptırır. Sen yapmak istemez gibiyken yaptırır. Neden?.. Abdestsizken tesiri güçlü oluyor, abdestliyken tesiri az oluyor; bunu bilin!
c. Cehennemin Getirilişi
Üçüncü hadis-i şerife geldik. Bu hadis-i şerif de cehennemle ilgili. Taberânî İbn-i Mes'ud RA'den rivayet etmiş. Cehennemi anlatıyor Peygamber Efendimiz, diyor ki:
(Yücâu bicehennem) "Cehennem getirilir." Nerden nereye getirilir?.. Mahşer günü, olduğu yerden mahşer halkının yakınına getirilir. Nasıl getirilir?.. (Tükàdü biseb'îne elfi zimâmin) "Yetmişbin dizginle cehennem çekilerek getirilir mahşer halkının yanına... (Mea külli zimâmin seb'ûne elfe melekin yecürrûnehâ) Yetmişbin dizgin, ip, zincir; her birini yetmişbiner melek tutuyor. O vaziyette cehennem getirilir mahşer halkının yanına..."
Bu hadis-i şerif bu kadar da, ben burda olmayan kısmını size birazcık anlatayım:
Kükrer cehennem, o tarafa o tarafa alevleri saldırır. Hani bazan ahşap evler filân yanar, alevleri böyle saldırır. Böyle saldıracağı hadis-i şeriflerde bildiriliyor. Ve Allah-u Teàlâ Hazretleri cehenneme kâfirleri atar. Kur'an-ı Kerim'de bildiriliyor ki, attıkça;
--(Hel imtele'ti) "Tamam mı, doldun mu, için tıklım tıklım doldu mu yâ cehennem?.." diye sorar.
(Veteklü) O da:
--(Hel min mezîd) "Var mı daha yâ Rabbi? Daha varsa gönder yâ Rabbi!" der.
Her insanın --şu odada oturanlar dahil--cehennemde yeri vardır. Her insanın cennette de yeri vardır; kâfirler dahil, Alman Hans dahil... Cennetlik olursa cennettteki yerine gider, cehennemlikse cehennemdeki yerine gider. Hiç eksiklik, fazlalık yok...
Onun için hepimizin aklımızı başımıza toplamamız lâzım! Biz mü'miniz. Amentü billâhi ve melâiketihî ve kütübühî ve rusülihî, vel-yevmil-âhiri... Ahirete inanmışız. Ondan sonra ahirette ne var?.. Cennet haktır, sırat haktır, cehennem de haktır, hesap da haktır, hesap da olacak. Din gününün sahibi Allah... Mizan haktır. Ölçülecek. Nasıl ölçülecek?.. Ahirette amellerin tartılacağı öyle bir terazi olacak ki, yedi kat semavât kefesine konulsa alacak kadar büyük olacak. O mizanın azametini görünce, melekler kenarda titreyecek
Oraya ameller konulacak, konulacak; sevaplar, günahlar tartılacak. Sevapların, günahların tartılması haktır.
(Vel-veznü yevmeizinil-hakku) "Rahman olan Allah'ın ahirette kullarının amellerini tartması haktır."
(Femen ya'mel miskàle zerretin hayran yerah) "Güneşin ışığında görülen bir uçuşan tozun ağırlığı kadar hayır işleyen, hayrın karşılığını görecek ahirette... O kadar, bir toz zerresi ağırlığı kadar şer işleyen, şerrin karşılığını görecek." Yâni hayrının karşılığını, şerrinin karşılığını ahirette bulacak.
Zerre kadar havada uçuşan, güneş vurduğu zaman perdenin arasında havada uçuşan, o tozun ağırlığı miktarı hayır işleyenin o hayrı da hesaba girecek. O kadar ince... Tozu tozuna, incesi incesine hesap olacak; zerre kadar hayır işleyen hayrının karşılığını görecek, zerre kadar şer işleyen şerrinin karşılığını çekecek.
Allah-u Teàlâ Hazretleri bizi bunları unutmayan, bunlara göre hayatını düzenli yaşayan, cenneti kazanmağa çalışan, cehennemden korunmağa çok dikkat eden akıllı müslümanlardan eylesin...
Eğer bir insan kendisini cehennemden koruyamıyorsa, o adam akılsızdır, aptaldır, beyinsizdir, sefihtir, gàfildir, cahildir.
25. 03. 1997 - Hamburg / ALMANYA
.Prof. Dr. M. Es'ad COŞAN Rh.A
25 AĞUSTOS 2000 AKRA CUMA SOHBETİ
ÜMMETİN BOZULDUĞU ZAMAN...
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler! Allah'ın selâmı, rahmeti, bereketi üzerinize olsun...
Bu gün bir arkadaşım, Medine-i Münevvere'de bana güzel bir hadis kitabı hediye eyledi. Büyük bir alimin yazdığı bir hadis kitabı. Ben oradan (Sevâbül-amelis-sàlihe inde fesadiz-zaman) "Zamanın bozulduğu sırada iyi ibadet, kulluk, amel-i salih işlemenin mükafatı" diye bir bölümü size okumak istiyorum. Üç hadis-i şerif okumak istiyorum.
Tabii zaman, Allah'ın yarattığı bir varlık. Onun bozulmasından maksat, yâni fesadüz-zaman'dan maksat; o zaman içinde yaşayan insanların dindarlıklarının bozulması, davranışlarının bozulması demek. Yoksa zamanda bir şey yok. Zaman fesada uğradı demek, o zamanda yaşayan insanlar kötü oldular mânâsına...
İşte böyle insanların iyi olmaları gerektiği halde, iyi olmayıp da kötü oldukları zamanlar amel-i salih işlemenin, yâni Allah'ın sevdiği güzel işler yapmanın sevabını anlatan hadis-i şerifler olacak bunlar.
a. Fitne Zamanında Güzel Kulluk
Birincisi Ma'kıl ibn-i Yesâr RA'den rivayet olunmuş ki, Rasûlüllah SAS şöyle buyurmuşlar:
(El?ibâdetü fil-herci kehicretin ileyye) "Herc zamanında ibadet, bana hicret gibidir." Aynı kelimelerle tercümeyi böyle bir çerçeve olarak yapayım, ondan sonra açıklamasını yapmaya çalışırım.
Bu hadis-i şerifi Müslim rivayet eylemiş. İmam Müslim hadis alimi, Sahih-i Müslim'in yazarı.
Herc, re harfi sükunlu olarak, yâni herec değil, herc. İhtilaf ve kıtal demek. Yâni karışıklık ve birbirine aykırı hareket etme mânâsına geliyor. Herc-ü merc diye de Türkçe'de az çok tanıdığımız bir kelime. (E-ibâdetü fil-herci) "Böyle dini duyguların, dindârâne yaşantının, ilmin irfanın, hatta toplumun örfünün, adetinin karıştığı ve fitnelerin zuhur ettiği bir zamanda Allah'a güzel ibadet etmek, kulluğu güzel yapmak, (kehicretin ileyye) bana hicret etmek gibidir." diyor Peygamber Efendimiz.
Peygamber SAS Efendimiz hâl-i hayatındayken, Mekke-i Mükerreme'den Medine-i Münevvere'ye hicret oldu. Kendisi hicret ettikten sonra, müslümanların onun etrafında toplanması için hicret etmeleri ayet-i kerimelerde emrolundu müslümanlara. Böyle hicret etmeyip de kâfirlerin, müşriklerin sultası, baskısı altında duranların, eğer kendileri güzel amel işleyememişlerse sorumlu olacakları, hicret edip ibadeti güzel yapabilecekleri yere gitmeleri tavsiye ediliyordu.
Mekke-i Mükerreme fetholunduktan sonra da Peygamber Efendimiz: "Artık hicret yoktur. Bundan sonra madde hicreti, yâni bir şehri bırakıp bir başka yere göç etmek yoktur. Bundan sonra hicret, mânevî mânâsıyla kötülüklerden, günahlardan hicret etmek, onları bırakıp iyi şeylere yönelmek olarak kalmıştır. Maddi olarak hicret yoktur. Çünkü, ne de olsa bir kere küfrün kalesi de böylece müslümanların eline geçmiş oldu." diye buyurmuştur Peygamber Efendimiz.
Tabii, tarih boyunca müslümanların İslâm'ın ilk çıktığı zamandaki sıkıntılarına benzer, hatta daha şiddetli sıkıntılara uğradıkları zamanlar da olmuştur. Her devirde oluyor. Tarihin bazı zamanlarında olmuş. O zaman, sıkıntılı zamanlarda insanın Allah'a kulluğu güzel yapabilmesi için, Allah'a güzel kulluk yapılmasının engellendiği, baskı altında olduğu yerden güzel tarafa hicret etmesi yine olur.
Hatta bizim ülkemizde de Bulgaristan'dan, Yugoslavya'dan gelen kimselere muhacir deniliyor, muhacirler. Çünkü oralarda artık İslâmî yaşamı zorlaşıyor, idari baskılar artıyor, ibadetler engelleniyor, günahları işlemeleri için zorlanıyorlar. Onun için onlar da, "Bizim için önemli olan ahireti, Allah'ın rızasını kazanmaktır." diye ülkemize geliyorlar, muhacir oluyorlar.
Demek ki, bizim yaşadığımız zamanda da olmuş bir olay hicret etmek... Tabii Peygamber Efendimizin zamanını düşünün! Gözünüzü yumun ve Peygamber Efendimiz'in bulunduğu şehre gitmeyi düşünün! Oraya hicret etmeyi, Efendimizin yanında yer almayı, etrafında halkalanmayı düşünün! Ne kadar güzel bir şey olduğunu düşünün... Buna benzetiyor Peygamber Efendimiz. Böyle fitneli, karışık zamanda, karışıkların çok olduğu zamanda, kulluğu güzel yapmanın, Peygamber Efendimiz'e hicret etmek gibi güzel, sevaplı bir şey olduğunu beyan buyuruyor.
O halde bu hadis-i şeriften benim çıkarttığım şu oluyor. Demek ki, hayat bir imtihan olduğu için, müslümanların başına sıkıntılar gelebilir. İşte Keşmir, işte Balkanlar, işte Kafkasya, işte Kosova, işte Bosna, işte daha başka diyarlar... Sıkıntılar olabiliyor. Ama sıkıntı ne kadar büyük olursa olsun, müslümanın Cenâb-ı Hakk'a kulluğunu güzel yapması, gevşememesi lâzım!
Çünkü hayat bir imtihandır. Belki sonunda, alın yazısında şehidlik vardır. İmtihanın nasıl bir şekilde geçeceğini insan bilemez. Bazı yazılar yazılmıştır. Sıkıntı olabilir ama sıkıntı zamanında dahi, baskı zamanında dahi İslâm'a sımsıkı sarılmak, ibadetini yapmak, Cenâb-ı Hakk'ın sevdiği sevaplı işleri işlemek, Cenâb-ı Hakk'ın yasakladığı günahlı işlerden kaçınmak, bozulmuş topluma uymamak; bozuk toplumun içinde iyi bir insan olarak yaşamak, Peygamber Efendimiz'e hicret etmek gibi sevaptır." diye Efendimiz söylemiş.
Allah-u Teàlâ Hazretleri hepimizi imandan ve İslâm'da, dinde salâbet-ü dineyye sahibi olmayı, sebat sahibi olmayı nasib eylesin... İmtihanlardan, fırtınalardan, zelzelerden, çeşitli sıkıntı ve baskılardan dolayı İslâm'a uymayan, imana yakışmayan, mü'mine yakışmayan işleri yapar duruma gelmekten, gevşemekten, bozulmaktan, vazifelerini ihmal eden insan durumuna düşmekten korusun... Kendisine daima, her zaman rızasına uygun ibadet etmeyi nasib eylesin...
Peygamber Efendimiz'in tavsiye buyurduğu ve çok kıymetli bir duadır diye medhettiği bir duası var, hep yapıyoruz.
(Allahümme einnâ alâ edâi zikrike ve şükrike ve hüsni ibadetik.) "Yâ Rabbi seni zikretmekte, ve sana şükretmekte, ve sana güzel kulluk etmekte bize yardım eyle, tevfikini refik eyle!.." diye dua.
Böyle dua edelim! Cenâb-ı Hak bizi öyle eylesin... Zikrini, şükrünü yapan, ibadetini güzel icra eden mü'minlerden eylesin...
b. Sünnete Sarılmanın Karşılığı
Diğer bir hadis-i şerif ki, bu ikinci hadis-i şerif. Taberânî rivayet etmiş. Ebû Hüreyre RA'dan, isnadı kusursuz. Buyuruyor ki Peygamber SAS:
(Men temesseke min sünnetî inde fesâde ümmeti) Ümmetimin bozulduğu zamanda, benim sünnetime sıkı sarılan, tutunan, yapışan, ihyâ eden, uygulayan kimseye,(felehû ecru şehid.) şehid sevabı vardır.
Şimdi tabii şehid olmak, çok yüksek bir rütbeye ermek demek. Çünkü şehidlere Cenâb-ı Hak daha kanının ilk damlası yere damladığı zaman, cennetteki makamını gösteriyor. Cennetlik olacak, ahiretin tehlikelerinden kurtulacak. Şehid olmak çok güzel.
Ama böyle savaşmadan, kanı dökülmeden de Cenâb-ı Hak o sevapları veriyor. Nasıl?.. İşte toplum bozulsa bile, hatta müslümanlar bozulsa bile... Çünkü imanlarının zayıflaması, ibadetleri bırakmaları ve günahlara, şeytana, nefse uymaları dolayısıyla, müslümanların da bozulması bahis konusu olabilir. Allah korusun, Allah etmesin ama, olabiliyor. Olduğunu şu devirde de görüyoruz.
İşte böyle ümmetin bozulduğu bir zamanda, Peygamber Efendimizin sünnetine tutunan, onu tutan, uygulayan kimseye, şehid sevabı veriliyor. Şüphesiz Peygamber Efendimiz, sözleriyle hareketleriyle, davranışlarıyla bizim için en güzel nümûnedir. Bakarak kendimizi ayarlayacağımız en güzel insandır. Tabii, onun sünetine sarılmak insanı kurtarır; dünya ve ahiret saadetine erdirir.
Bir müslüman için en önemli ilk nasihat, en önde söylenecek şey; Kur'an-ı Kerim'e sarılması; ikincisi de, Peygamber Efendimiz'in sünnetine sarılmasıdır. Çünkü Kur'an-ı Kerim Allah-u Teàlâ Hazretleri'nin kelâmıdır. Peygamber Efendimiz'in sünneti de Kur'an-ı Kerim'in hayata uygulanışını bize gösteren tatbikatlar demektir.
Onun için Kur'an ehli olmak istiyorsa bir insan, yâni "Ben kur'an-ı seviyorum, Allah'ın kelâmına uyacağım, hayatımı ona göre sürdüreceğim!" diyorsa, mutlaka Peygamber Efendimizin sünnet-i seniyyesine sarılması lâzım! Ve bunun dışında kendisi eğer başka zihniyetler ortaya koyuyorsa, o sünnetten ayrı fikirler koyma gibi şeylere bid'at deniyor. "Her bid'at dalâlettir ve dalâleti çıkartan kimse cehennemliktir." diye Peygamber Efendimiz hadis-i şerifte buyuruyor. "Bid'at ehli cehennemin köpekleridir." diye de bir şiddetli hadis-i şerif var.
Demek ki müslümanın sünnete sarılmaktan başka kurtuluş yolu yok! Bir tek yol var, tek doğru yol varp o da Peygamber Efendimizin sünnetine sarılmak!..
Hakikaten sevgili izleyiciler ve dinleyiciler, Peygamber Efendimizin sünnetini hadis-i şerif kitaplarında gördüğünüz zaman, okuduğunuz zaman, izlediğiniz zaman, öğrendiğiniz zaman, hayatın teferruatlarını bize Peygamber Efendimiz'in ne kadar güzel öğrettiğini görüyoruz.
Peygamber Efendimiz'in sünnetine sarılan müslüman, Pakistan'da da olsa, Hindistan'da da olsa, Malezya'da da olsa, Avrupa'da, Amerika'da da olsa, dünyanın neresinde olursa olsun iyi müslüman oluyor. Sünnet-i seniyyeden uzaklaştıkça, bid'atlara bulaştıkça, başka zihniyetlere, başka akımlara, başka yollara ayağı kaydıkça, adım adım insanlar kötüleşiyor, gaddarlaşıyor, zalimleşiyor, insafsızlaşıyor. Haram helâl ayırmaz oluyor. Başkalarının göz yaşından kalbi yumuşamaz oluyor. Sırf kendisini düşünen insan oluyor. Her türlü kötülük ondan çıkıyor.
Ve her türlü sıkıntının karşısında nasıl davranmamız gerektiğini de, Peygamber Efendimiz hadis-i şeriflerinde bize öğretmiş. Çünkü evveli ve ahiri bilen Cenâb-ı Hak Teàlâ Hazretleri, ona istikbale ait bilgileri de vermiş. "Ahir zamanda şunlar olacak, şunlar olacak, şu olaylar zuhur edecek..." diye birçok hadis-i şeriflerde, sahih hadislerde bize bunları bildirdiğini de hatırlarsınız.
Burada da dikkat edilirse, ümmetin fesada uğrayacağını da ifade etmiş oluyor Peygamber Efendimiz. Halbuki bazı hadis-i şeriflerde de sahabe-i kiramı teşvik ediyordu, teselli ediyordu:
"--Üzülmeyin! Bir zaman gelecek, siz kisraların saraylarına, Kayserlerin saraylarına yâni Bizansa, Sâsâni imparatorluğu'na hakim olacaksınız." diyordu.
Ve oldu. Ve hatta bu bayrak, bu İslâm denizleri aşacak, okyanusların ötesinde dalgalanacak diye bildirmişti. Oldu, Endülüs'e geçti, Avrupa'ya geçti. Malta adası, Sicilya adası, İtalya'nın bir kısmı, İsviçre'nin bir kısmına kadar, Fransa'nın yarısına kadar Avrupa İslâm'la tanıştı. Arapların fütûhatı devrinde mücahidler oralara kadar gittiler. Endülüs'te bir İslâm devleti kuruldu. Hâlâ kalıntılarını, saraylarını, medenî eserlerini ziyaretçiler hayranlıkla izliyorlar.
İslâm her tarafa yayıldı. Onu da söylüyor Peygamber Efendimiz ama, ondan sonra bir bozulma olacağını da söylüyor. Bu da Peygamber Efendimiz'in hak peygamber olduğunun nişânesidir. "Ümmetim ahir zamanda bozulacak!' diye biliyor. Ümmet bozulacak.
Hakikaten çevremize bakacak olursak; müslümanım diyen milletlerin çoğunu gezdim, Sudan'a gittim, Libya'ya gittim, Bosna'ya gittim, Orta Asya ülkelerine gittim, Pakistan'a gittim, bir çok ülkeleri dolaştım... Türkiye'yi biliyorum, tabii sizler de biliyorsunuz. Kur'an-ı Kerim'i biliyoruz, Peyfgamber Efendimiz'in hadis-i şeriflerini biliyoruz, fıkıh kitaplarını biliyoruz... Nerede tarif edilen müslüman, nerede karşımızda olan, hal-i hazırda yaşayan insanlar?..
Çok iyi insanlar var her ülkede, kesinlikle çok temiz insanlar var. Onlar nereden temizlik almışlar, temiz olarak yaşıyorlar?.. Çok da bozulmuş insanlar var. Bir müslüman ülke diyorsunuz, bakıyorsunuz, hiç gayrimüslim bir ülkeden farkı kalmamış!.. Sokakta baktığımız zaman... Tabii ararsanız, iyi insanların bulunduğu yerlerde, iyi insanları görebiliyorsunuz.
İşte o umumî bozulmadır, ümmetin fesadıdır. Çünkü umumî olarak iyiydi bir zamanlar. İslâm hayatın her yerine damgasını vurmuştu. Her şey güzeldi, ahlâk güzeldi. Şimdi ahlaksızlık tabî karşılanıyor ve çok büyük ahlâksızlıklar gözler önünde işlenebiliyor. "İşte o zamanda..." diyor Peygamber Efendimiz, o zamanı, o ilerideki zamanı söyleyerek sünnete sarılmanın önemini anlatıyor. "Benim sünnetime sarılan kimseye şehid sevabı vardır." buyuruyor.
Onun için muhterem kardeşlerim, nerede olursak olalım, toplumumuz ne durumda olursa olsun; istersek Amerika'da veya Avustralya'da veya Avrupa'da olalım, nerede olursak olalım, cevremiz nasıl yaşarsa yaşasın, biz Peygamber SAS Efendimiz'in sünnetine sarılmalıyız!.. Bunun çaresi nedir?.. Sahih bir hadis kitabını, yâni herkesin baştacı ettiği, öpüp başına koyduğu bir hadis kitabını almak, okumak; okuduğunu da uygulamaktır. Yâni bunun tek başına yapılabilecek, en güzel kullanma şekli budur.
Daha güzel şekli: İslâm'ı güzel bilen ve güzel yaşayan insanlarla bir araya gelip, bir İslâmî toplum oluşturmaktır. O zaman çok daha rahat olur. Hanımlar, çocuklar rahat ederler; büyükler rahat ederler. Çünkü beraberlikten çeşitli faydalar, feyizler, bereketler hâsıl olur.
c. O zaman Sen Kendine Bak!
Üçüncü hadis-i şerif, Ebû Ümeyye eş-Şa'bânî (Rh.A)'den rivayet edilmiş, diyor ki:
(Seeltü ebâ sa'lebetel-huşeniyye) "Ebû Sa'lebe el-Huşenî'ye ben sordum..." diyor ismini saydığım bu şahıs: (Yâ ebâ sa'lebeh, keyfe teklü fî hâzihil-âyeh: Aleyküm enfüseküm) Kur'an-ı Kerim'de bir ayet-i kerimenin parçası:
(Aleyküm enfüseküm lâ yedurruküm men dalle izehtedeytüm) "Siz kendi nefsinize dikkat edin, kendinize bakın! Siz hidayet üzere olursanız, sapık olan insanlar size zarar veremezler." buyruluyor. Bu ayet-i kerimeyi soruyor Ebû Sa'lebe'ye, Ebû Ümeyye isimli şahıs: "Bu ayet-i kerimeyi nasıl izah edersin? Ne demek bu?" diye soruyor.
O da cevap vermiş ki: (Kemâ vallàhi lekad seelte anhâ habîran) "Allah'a yemin olsun ki sen bu soruyu bu konuyu bilen bir kimseye sormuş bulundun." demiş.
Demek ki, kendisi bunu biliyormuş. Nerden biliyormuş, anlatıyor:
(Seeltü anhâ Rasûlullah SAS) "Ben de bunu Peygamber Efendimiz'e, 'Bu (aleyküm enfüseküm) ne demek?' diye sormuştum. O cevabını vermişti. Sen de bana sordun. Bu konuyu bilen bir kimseye sormuş oldun vallàhi." diye böyle bir kuvvetli uslûbla anlatmış.
Peygamber Efendimiz'in şöyle buyurduğunu naklediyor bu sahabi, Ebû Sa'lebe el-Huşenî:
(İ'temirû bil-ma'rûfi ventehû anil-münkeri hattâ izâ raeyte: Şuhhan mutàan, ve heven müttebean, ve dünya mü'sereten, ve i'câbe külli zî re'yin bire'yihî; ve aleyke binefsike veda' ankel-avâm. Feinne min verâiküm eyyâmen essiabiru fîhinne mislül-kàbıdı alel-cemri, lil-àmili fîhinne mislü ecri hamsîne racülen ya'melûne misle amelihî.)
Peygamber Efendimiz'in sözü burada bitiyor. Peygamber Efendimiz'in bu sözlerini İbn-i Mâce ve Tirmizî rivayet etmişler, hadis-i hasen demişler. Ebû Dâvud da --o da büyük bir hadis alimi-- biraz daha bir ilâve ile açıklama yapmış:
(Kîle: Yâ Rasûlallah! Ecrü hamsîne racülen minnâ ev minhüm) "Yâ Rasûlallah bizden elli adam mı, onlardan mı?"
(Kàle: Bel ecru hamsîne minküm) buyurmuş.
Şimdi bu hadis-i şerifi açıklayalım. Ana çerçeveyi böyle başı sonu belli olsun diye söyledikten sonra açıklamaya geçelim:
Peygamber Efendimiz ne buyurmuş?
(İ'temirû bil-ma'rûf) "Aklın ve şeriatin güzel ve doğru bulduğu, ma'ruf denilen işleri emredin, emr-i ma'ruf yapın! (Ventehû anil-münker) Aklın ve şeriatin çirkin, kötü olarak değerlendirdiği çirkin olan, kötü olan şeyleri nehyedin, yaptırtmayın!"
Yâni ölçeğe göre çirkin ve kötü? Akla göre kötü, dinimize göre kötü olan. Çünkü bizim dinimize göre kötü olan, bir gayr-i müslimin ülkesinde tabii karşılanabilir ama bizde kötü. Yâni bir kâfire göre tabii karşılanabilir, ama mü'mine göre yanlış. Onun için: "Akla ve İslâm'a göre güzel olan şeyi emredin, akla ve islâma aykırı olan şeyi de engelleyin, 'Yapmayın!' diye yaptırtmayın. Emr-i ma'ruf, nehy-i münker yapın." demek yâni.
(Hattâ izâ raeyte şuhhan mutâan) "Peşine takılıp gidilen bir cimriliği; (ve heven müttebean) ve nefsin hevâsına uymayı, (ve dünya mü'sereten) ahiret bırakılıp da, dünyanın tercih edilmesini görünceye kadar."
Şimdi burda hattâ edatı, şu oluncaya kadar demek. Yâni bunları görünceye kadar:
(Ve i'câbe külli zî re'yin bire'yihî) "Her akıl sahibinin, fikir sahibinin, oy ve görüş sahibinin kendi oyunu beğendiği zamana kadar emr-i ma'ruf, nehy-i münker yapın."
Nasıl emr-i ma'ruf, nehy-i münker yapacak insan?.. Konuyu bilecek, "Allah-u Teàlâ Hazretleri Kur'an-ı Kerim'de şöyle buyuruyor, Peygamber Efendimiz hadis-i şerifinde böyle buyuruyor." diyecek ama; toplum bozuldu, cimrilik var, herkes hevâ-i nefsine uyuyor, ahiret unutulmuş, dünya tercih ediliyor ve herkes kendi fikrini beğeniyor, "Benim görüşüm doğru..." diyor. O zaman artık sen ayet okusan, hadis okusan adam ayeti, hadisi kabul etmiyor ki, yâni onlara uymaya niyeti yok ki... "O durumu görünceye kadar emr-i ma'ruf, nehy-i münker yap!" buyurmuş Peygamber Efendimiz muhatabına.
"Ama bu durumu gördüğün zaman, (fealeyke binefsike) o zaman sen kendine bak. Yâni başkalarına emr-i ma'ruf, nehy-i münker yapıyorsun, dinlemiyorlar, burunlarının doğrusuna gidiyorlar, İslâm'a aykırı işler yapıyorlar. O zaman sen kendine bak, kendine hâkim ol. (Ve da' ankel-avâm) Avâmı artık terk et. Söyledin, dinlemediler; sen vazifeni yaptın.
(Feinne min verâiküm eyyâmen) Çünkü sizin arkanızda öyle günler vardır ki, (essàbiru fîhinne mislül-kàbıdı alel-cemri) o zaman sabredenler, İslâm'a sarılanlar sanki ellerine kor ateşi tutmuş gibi olacaklar." Yâni eli yanar ateşi tuttuğu zaman. İşte öyle sabır günleri gelecek ki. İslâm'a tutunanlar eline ateş tutmuş gibi, avucunun içi yandığı gibi, cayır cayır yanacak. Yâni müslüman olmak, müslümanca yaşamak zor olacak.
(Lil-âmili fîhinne) "O günlerde İslâm'ı uygulayan, ibadetlerini yapan kimseye, (mislü ecri hamsîne racülen) elli adamın ecrinin karşılığı verilir." Yâni bir kişiye elli kişinin sevabının karşılğı veriliyor. Kendi amelini yapan daha elli insan varmış gibi, hepsinin yaptığı sevaplar kadar sevap veriliyor.
Demek ki, o sabır günlerinde, zor günlerde böyle ibadet ve taati yapan kimselere, elli kişilik sevap veriliyor.
Şimdi o ilaveye gelelim, Ebû Dâvud (Rh.A)'deki, ilâveye gelelim:
(Kìle: Yâ Rasûlallah! Ecrü hamsîne racülen minnâ ev minhum) Bu sözleri duyunca sahabe-i kiram, Peygamber Efendimiz'e sordular:
"--Biz sahabelerin içinden elli adam ecir kadar mı ecir verilir; yoksa o devirdeki, o insanların elli tanesinin sevabı gibi mi sevap verilecek?" diye sormuşlar.
Tabii sahabe nedir?..
RE. 280/5 (Hayrul-kurûnî karnî) "Devirlerin en hayırlısı benim asr-ı saâdetimdir ve beniimle beraber olan insanlardır, yânî sahabedir. (Sümmellezîne yelûnehüm)Sonra onlardan sonra gelenlerdir, yâni tâbiîndir. (Sümmellezîne yelûnehüm) Sonra onlardan sonra gelenlerdir, yâni tebe-i tâbiîndir." buyrulmuştur.
Hadis-i şeriflerde bu kesin. Yâni asr-ı saadetin müslümanları en kıymetli insanlardır. Hiçbir kimse onların derecesine yükselemez. Çünkü onlar Peygamber Efendimiz'i yüz yüze gördüler, dünya gözüyle gördüler, sohbetlerini dinlediler, öyle feyz aldılar. Onlar kıymetli.
"--Biz sahabelerden elli kişi mi yâ Rasûlallah? Yoksa o devirdeki o insanlardan, o müslümanlardan elli kişi mi?.." diye sorunca, Peygamber Efendimiz buyurmuş ki:(Bel ecru hamsîne minküm)
"--Hayır, sizin öteki söylediğiniz gibi değil! Aksine sizden elli, sahabeden elli adamın sevabı kadar sevap verilecek." diye Peygamber Efendimiz müjdelemiş.
Demek ki, aziz ve sevgili kardeşlerim! Müslümanlar bulundukları ülkede, inandıklarından dolayı sıkıntıya uğrarlarsa, sabredecekler. Fitne, fesad, aksine propaganda, reklam, şeytanî şaşırtmacalar, kışkırtmacalar, veyahut çevredeki herkesin böyle dünyaya dalması karşısında şaşırıp da, "Herkes yaparken bir elin aptalı ben miyim?" deyip, onlara kapılmayacak. Yâni toplumun akışına kendisini kaptırmayacak müslüman... Kur'an-ı Kerim'e sarılacak, Peygamber SAS Efendimiz'i sünnet-i seniyyesine sarılacak, öyle yaşayacak!
O zaman, öyle yaşadığı zaman, bir kişiye sahabeden elli kişinin sevabı kadar sevap veriliyor. Öyle yaşadığı zaman, Peygamber Efendimiz'in etrafına hicret etmiş insan gibi sevap kazanıyor. Öyle yaşadığı zaman şehid olmuş, kanını, canını Allah yoluna feda etmiş insan gibi sevap kazanıyor.
O halde ne yapmamız lâzım?.. Bu güzel hadis-i şerifler bir bakıma müjde, bir bakıma bize yol gösteren hadis-i şerifler. Bu hadis-i şerifleri duyduktan sonra ne yapmamız gerekiyor?.. Tabii, İslâm'ı güzel öğrenmemiz gerekiyor. Çünkü Allah-u Teàlâ Hazretleri, İslâm'ı bize en büyük nimet olarak gönderdi. İslâm olmasaydı işte diğer toplumlar gibi, dünyanın başka ilkel kabileleri, vahşiler, kötü adetleri yapan, uygulayan hayret ettiğimiz, uzak durduğumuz milletleri var, onlar gibi olabilirdik.
İslâm büyük nimet ve Peygamber Efendimiz'in gelmesi mü'minler için rahmettir. Peygamber Efendimiz'in Mescid-i Saadet'inde şöyle mihraba yakın yerde yazılmış ki, Peygamber Efendimiz'in isimlerinden birisi de Rahmetün lil-mü'minîn, yâni mü'minlere rahmettir.
İslâm mü'minler için rahmettir. Kur'an-ı Kerim bizler için rahmettir. Peygamber Efendimiz SAS bizzat, bizler için rahmettir. Biz o rahmetlere, nimetlere mazhar olmuş insanlar olarak ne yapmalıyız?..
Kur'an-ı Kerim'i öğrenmeliyiz, Peygamber Efendimiz'i tanımalıyız, hadis-i şeriflerini öğrenmeliyiz ve böylece Allah'ın insanı nasıl sevdiğini; nasıl düşünüp, nasıl davranan insanı sevdiğini doğru olarak algılamalıyız. Çünkü bu devirde, işte fikirlerin çoğaldığı devir. Herkesin kendini beğendiği, kendisini doğru sandığı devir. Herkes başkalarını da o tarafa çekmeye çalışıyor. Ama basiretli bir insan, bilge bir insan, bilgin bir insan yanlış olduğunu çok açık olarak görüyor uzaktan. "Yanlış yapıyor bunlar." diyor ama söz dinletemiyor.
O halde biz ne yapacağız?.. Kur'an-ı Kerim'i bu günden itibaren, bu sözleri duyduğumuz günden itibaren daha iyi bir öğrenmeye gayret edeceğiz! Peygamber SAS Efendimiz'in hadis-i şeriflerini daha bir uygulamak aşkı ve şevkiyle, dikkatle dinleyeceğiz, okuyacağız ve hayatımıza uygulayacağız! Allah'ın sevdiği, sàlih, hàlis, muhlis, âbid, zâhid, âşık, sàdık bir kul olmaya gayret edeceğiz.
Böyle yaşayacağız ki hayat imtihandır. Böyle yaşayıp Cenâb-ı Hakk'ın huzuruna vardığımız zaman, sevenin sevdiğine kavuştuğu gibi bir kavuşma günü olsun, şeb-i arus olsun... Tabii Cenâb-ı Hak kendisini seveni sever. Kendisinin rızasını düşünenden râzı olur. Kendisinin rahmetini umanı, rahmetine erdirir. Kendisinden cenneti isteyeni, cennete sokar. Kendisinden cehenneme atılmaktan sığınanı, atılmamayı isteyeni de cehennemden korur. Hadis-i şeriflerde bu müjdeler verilmiş.
Allah-u Teàlâ Hazretleri bizi cehenneminden, kahrından, gazabından, azabından, ikàbından, uzak eylesin... Rahmetine erdirdiği, sevdiği, râzı olduğu kulların zümresine dâhil eylesin... Hem sâlih insanlar olarak yaşayalım, bir... Hem de bundan daha güzel bir rütbe var; muslih insan olalım! Yâni başkalarını da islâh etmek için, başkalarını da doğru yola getirmek için, başkaları da sâlih insan olsun diye çalışmak... O daha yüksek bir mertebedir.
Yâni daha cevval, daha faal olalım, İslâm'a daha çok hizmet edelim!.. Önümüzdeki günler, önümüzdeki çağlar inşaallah, İslâm çağıdır. İslâm'ı insanlara götüren insanlardan birisi de biz olalım, o sevapları biz alalım!..
Allah-u Teàlâ Hazretleri, gayretinizi, aşkınızı, şevkinizi ziyade eylesin... Sevdiği şekilde yaşamanızı nasib eylesin... Sevdiği işleri yapmanızı nasib eylesin... Hayırlı uzun ömürlerle muammer eylesin... Ahirete irtihâl ettiğiniz, göçtüğünüz zaman cennetlik eylesin... Arkanızda da sevap kazanmanızı devam ettiren hayırlı evlâtlar, hayırlı eserler, hayırlı müesseseler, hayrât u hasenât bırakmayı nasib eylesin... Cümlenizi rıdvân-ı ekberine vâsıl eylesin...
Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler, esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtuhû!..
25. 08. 2000 - Medine
.24. 03. 2000 AKRA CUMA SOHBETİ
Prof. Dr. Mahmud Es'ad COŞAN Rh.A
KIYAMET YAKLAŞTIĞI ZAMAN...
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
Aziz ve sevgili dinleyiciler ve izleyiciler! Allah'ın selâmı, rahmeti, bereketi üzerinize olsun...
Size Medine-i Münevvere'den dua ediyorum. Peygamber SAS Efendimiz'in Mescid-i Saadet'inin yanından.
Bu seyahatin, haccın, umrenin bir sonucu olarak vücutlar bazen yorgun düşüyor. Ve insanlar kendisini terden, soğuk sudan ve sâireden koruyamıyor. Sesim biraz o bakımdan bozuk... İlâç da kullanıyoruz. Şikâyetçi değiliz elhamdü lillâh. Belki kısa konuşabilirim bu sebepten.
a. Allah'ın Umûma Gazaplı Oluşu
Enes RA'den Hulvânî rivâyet etmiş ki, Peygamber SAS şöyle buyuruyor:
RE. 503/2 (Ye'tî alen-nâsi zemânün yed' fîhil-mü'minü lil-àmmeti feyeklullàh: Üd'u lihàssati nefsike estecib leke, feemmel-àmmetü fe ennî aleyhim sâhitun) Sadaka rasûlüllàh, fî mâ kàl, ev kemâ kàl.
Bu hadis-i şerif, zaman zaman sohbetlerimde benim kardeşlerime naklettiğim bir hadis-i şeriftir. Metnini burada böylece Râmuzun 503. sayfasından, kur'a ile çekilmiş sayfadan okumuş olduk. Peygamber Efendimiz SAS bildiriyor ki:
(Ye'tî alen-nâsi zemânün) "İnsanların üzerinden asırlar, devirler, yıllar geçer geçer, insanların başına bir zaman gelir ki..." Yâni ilerde. Peygamber Efendimiz kendi devrinden, ileride olacak bir hadiseyi bildiriyor. (Yed' fîhil-mü'minu lil-âmmeti) "Mü'min, orada, o zamanda âmme için dua eder."
Şimdi biliyorsunuz, insanın kendisi için dua etmesi caizdir. Kendisine dua eder, anne babasına dua eder, arkadaşlarına, sevdiklerine dua eder. Ama bir mü'min bir mü'min kardeşine, o yokken, onun arkasından, onun lehine dua ediverirse; en süratli kabul olunan dualardan birisi budur. Çünkü sevgiden doğuyor. Bu mü'min, o mü'mini seviyor da, gıyabında Allah'a yalvarıyor, onun için dua ediyor. Bu Allah'ın sevdiği bir duadır, çabuk kabul edilir. Onun için mü'minler kendilerinden başkalarına, kardeşlerine, arkadaşlarına, ümmet-i Muhammed'e dua ederler.
Ümmet-i Muhammed'e dua etmek de çok sevaptır. Efendimiz'in bize öğrettiği dualardandır:
(Allàhümmerham ümmete muhammeden rahmeten âmmeh) "Yâ Rabbi, ümmet-i Muhammed'e umûmî olarak rahmetinle tecellî eyle, rahmetini ihsân eyle, onlara merhamet eyle, lütfuna mazhar eyle!" demek oluyor. Böylece, ümmet-i Muhammed'in umûmuna dua etmiş oluyor insan.
Sonra meselâ, hadis-i şerifte bildiriliyor:
(Allàhümmağfir lil-mü'minîne vel-mü'minât) "Yâ Rabbi, mü'min erkeklere, mü'min kadınlara mağfiret eyle! Erkek kadın, bütün mü'minlere mağfiret eyle!" demek yâni. "Kim bu duayı yaparsa, Allah onların sayısınca, yâni mü'min erkeklerin, mü'min kadınların sayısınca böyle diyene sevap verir." buyruluyor.
Neden?.. Çünkü âmmeye dua ediyor. Âmmeye dua etmek, umûma, topluluğa, topluma dua etmek İslâm'da çok önemlidir. Toplumu düşünmek, toplumun iyiliğini istemek, toplumun hayrını istemek çok önemli bir şey. Onun için sevabı büyük.
Tabii, bu edebe sahip olan insanlar her zamanda var; kendisinden ziyade ümmeti düşünüyor. Peygamber Efendimiz öyle yapmış zaten. Hep ümmetini dilemiş Cenâb-ı Hak'tan, afv ü mağfiret olmasını dilemiş. Tabii Efendimiz'in ahlâkıyla ahlâklanmak isteyen kâmil insanlar da böyle dua ederler. Tamam, bu güzel bir şey.
Bu hadis-i şerifte şimdi ilginç bir durumla karşılaşıyoruz: "Öyle bir zaman gelir ki, o zaman mü'min toplumun tamamına, umûma dua eder. (Yed' fîhil-mü'minu lil-âmmeti) Âmmeye dua eder: 'Yâ Rabbi, müslümanlara şunları ver, bunları ver. Günahlarını affet, üstlerinden belâları, fitneleri kaldır vs.' diye dua eder. Kendisi için değil de, âmmeye dua eder, âmmenin iyiliğini ister amma, (feyeklullàhu) Allah-u Teàlâ Hazretleri o kuluna buyurur ki:
(Üd'u lihàssati nefsike) 'Sen kendi nefsinin özel sorunları için dua et. Kendine ne istersen iste. (Estecib leke) Ben de senin duana icabet edeyim, kendin için istediklerini sana vereyim. (Feemmel-àmmete) Ama umûma gelince, toplumun bütününe gelince; (feennî aleyhim sâhitun) ben onlara kızgınım, kızmaktayım. Onun için kızdığım kimselere dua edip durma!' der Cenâb-ı Hak Teàlâ."
Tabii bu, üzerinde çok durmamız gereken, çok çok önemli bir hadis-i şerif. Çok derin bir mânâsı var. Mü'minin şanı, toplumun iyiliğini istemektir ama, Cenâb-ı Hak topluma kızdığı için ona:
"--Artık toplum için dua etme, ben seni seviyorum, sen ne istersen sana vereceğim. Ama topluma kızdığım için, onlara vermeyeceğim. Onlara dua etme!" demiş oluyor.
Şimdi burada önemli olan, topluma Cenâb-ı Hak neden kızıyor? Yâni toplum Cenâb-ı Hakk'ın gazabını niye çekmiş, niye bu duruma düşmüş? Bu çok önemli. Eskiden öyle değilken sonra bu duruma gelmesi neden oluyor?..
Bunun sebebi dinden uzaklaşmadır, ahlâkın bozulmasıdır, Allah'ın emirlerinin tutulmamasıdır, yasakladığı günahların işlenmesidir ve emr-i ma'ruf, nehy-i münker yapılmamasıdır. Yâni iyinin iyiliği ayakta tutmak için çalışma yapmaması, kötülerin var gücüyle çalıştığı halde iyilerin böyle etkisiz, tesirsiz, pasif kalmasıdır. Ondan dolayı Cenâb-ı Hak topluma kızıyor, bir cezalandırma yapacak demektir.
Tabii bunun çaresi nedir? Bu durumdan kurtulmanın, toplumun bu duruma düştüğünü hissettiği zaman yapması gereken şey nedir?.. İmanını tazelemek, İslâm'a sarılmak, Allah'ın emrettiği her şeyi yapmağa gayret etmek; Allah'ın yasakladığı şeylerden kaçınmak; haramları günahları öğrenmek ve hayatını ona göre düzenlemektir. Cenâb-ı Hak o zaman affeder. Tevbeleri kabul edicidir. Kul yanlış yoldan döndü mü, kabul eder. Günahta ısrar ederse, günaha devam ederse, kızar. Günaha devam ederken tevbe istiğfar ederse, Allah'la alay etmiş gibi olur.
Onun için işin vehametini, ciddiyetini herkes bilmeli! Bu hayat bir imtihandır. Bizi yaratan Cenâb-ı Rabbül-àlemin bir müddet sonra, bir zaman gelince huzuruna çekecektir. Bu dünyadaki imtihanın sonucu orada belli olacak. İnsanların dünyada yaptıklarından sorgu sual olacak. Onun için, herkesin buranın imtihan yeri olduğunu unutmaması ve Cenabı-ı Hakk'ın emirlerini ciddiye alması, haramlardan sakınması, ibadetleri yapması çok önemlidir.
Allah-u Teâla Hazretleri hepinize, hepimize o sağlam ihlâsı, imanı nasip eylesin... Her yaptığımız işi Allah rızası için yapalım! Allah'ın rızası olamyan işleri de yapmamağa var gücümüzle çalışalım! Böylece Cenab-ı Hakkın rızasına erelim!..
b. Hacıların Niyetlerinin Bozulması
İkinci hadis-i şerif; bu bizim yaptığımız, cemaatin, halkımızın yaptığı seyahatle ilgili bir hadis-i şerif. Enes RA'den Hatib-i Bağdâdî ve Deylemî rivâyet etmiş. Bunları buraya gelen hacı kardeşlerimize geçtiğimiz senelerde okumuştum ama, şimdi umûmî olarak radyodan da duyulsun diye bir daha okuyalım:
RE. 503/8 (Ye'tî alen-nâsi zemânün yehuccü ağniyàü ümmetî lin-nüzheti ve evsatuhüm lit-ticâreti ve kurrâühüm lir-riyâi ves-süm'ati ve fukarâühüm lil-mes'eleh)Sadaka rasûlullàh, fî mâ kàl, ev kemâ kàl.
Bu hadis-i şerifte de, yine zamanın bozulacağını bildiriyor Peygamber Efendimiz. Ümmetin evsâfı bozulacak, zaman bozulacak, huylar bozulacak, davranışlar bozulacak, toplumun değer hükümleri sarsılacak... Neler olacak, işte onu anlatıyor.
Hac ne zaman yapılır? Niçin yapılır?
(Ve lillâhi alen-nâsi hıccül-beyti menistetàa ileyhi sebîlâ) [Yoluna gücü yetenlerin o beyti haccetmesi, Allah'ın insanlar üzerinde bir hakkıdır.] Ömründe bir defa Beytullah'ı ziyaret etmek, haccetmek, Allah'ın bir emridir. Sıhhatli, zengin, şartları haiz müslümanın bu ulu vazifeyi, önemli, muazzam vazifeyi yapması lâzım; sırf Allah rızası için, Allah için yapması lâzım!.. Ama işte toplum bozulunca, din unutulunca, ahlâk tefessüh edince, bozulunca, o zaman işler değişiyor, bakın ne oluyor:
"İnsanların başına öyle bir zaman gelir ki, (yehuccü ağniyàu ümmetî lin-nüzheh) o zaman, ümmetimin zenginleri gezinti için, tenezzüh için, hava almak için, şöyle gönül eğlendirmek için haccedecekler."
Halbuki Allah rızası için, ibadet olarak yapılacaktı. Yâni bir gezinti, bir eğlence durumuna düşürülmüş oluyor hac... Zenginler bu amaçla, gezinti amacıyla haccediyor. Yâni asıl amaç, Allah'ın rızasını kazanmak unutuluyor.
(Ve evsatuhüm lit-ticâreti) "Bir zaman gelecek, orta tabaka da ticaret için haccedecek."
Tabii hakîkaten görüyoruz. Buraya birçokları mal getiriyor, sergiliyor, satıyor, parasını kazanıyor, götürüyor. Tabii, dünyanın şartları çok zorlaştı, değişti. Meselâ Kafkasya'dan, Orta Asya'dan gelen hacı kardeşlerimizi görüyoruz, onlara döviz sağlayamıyor hükümetleri. O zaman onlar ordan çeşitli malları alıyorlar, eski püskü otobüslere binerek, yollarda kumlara bata çıka buralara geliyorlar, haccediyorlar. İşte o getirdikleri bastonmuş, dürbünmüş, bilmem oralardan alabildikleri, getirebildikleri eşyalar neyse, onları pazarlarda sergiliyorlar, satıyorlar; kazandıkları paralarla hac ibadetini yapıyorlar. Niyetlerine göre, Allah kabul etsin...
Ama işte kimisi de artık Allah rızasını düşünmeden, "Hacca çok insan geliyor, milyonlarca insanın burda bir alış-verişi var. Şuraya gideyim, ticaret yapayım!" diye ticaret için haccedecek. Bazıları, orta tabaka ticaret için haccedecek.
(Ve kurrâühüm lir-riyâi ves-süm'ati) "Kurrâları da, yâni Kur'an-ı Kerim'i çok iyi okuyan, dini çok iyi bilen ilim erbâbı, din bilgini durumunda olan insanlar da, riya, gösteriş ve süm'a için, şöhret için haccedecekler."
Yâni Allah razası için değil de, hacı lâkabı ismimizin başına eklensin diye. "Şimdi hacca gitmeyi benim canım da istemiyor ama, gitmezsem ayıp olacak. Halk o zaman bana ne der?" filân diye... Yâni iyi niyetle değil de böyle aykırı maksatlarla haccedecek. O da tabii asıl amaç değil.
Sonra, ne kaldı şimdi?.. Zenginler gezinti için haccediyor, orta tabaka ticaret için haccediyor, ulemâ kısmı gösteriş için haccediyor... Allah rızası yok hiçbirisinin ortasında.
(Ve fukarâühüm lil-mes'eleti) "Fakirleri de dilenmek için gelirler." Mes'ele, dilenmek demek burada. Sual hem soru sormak manasına geliyor, hem de dilenmek, bir şey istemek mânâsına geliyor. Yâni hem cevap istemek mânasına, hem de biraz bahşiş istemek mânâsına kullanılıyor Arapçada. Fakirler de dilenmeye gelirler.
Ortada Allah rızası yok, gezme maksadı var, ticaret maksadı var, gösteriş maksadı var, dilenme maksadı var; Allah'ın rızası hiç düşünülmüyor. Allah-u Teâla Hazretleri bizi her yaptığımız ibadeti, her işi kendi rızası için yapmaya muvaffak eylesin...
Büyüklerimizden, hocalarımızdan öğrenmişiz ya:
(İlâhî ente maksdî ve rıdàke matlûbî.) "Yâ Rabbî, benim maksùdum, gàyem sensin! Ben senin rızanı kazanmak istiyorum, ard niyetim, kötü maksadım yok. Hàlis, muhlis, sırf sen emrettin, sen buyurdun diye emirlerini tutuyorum; sen yasakladın diye yasaklarından kaçıyorum. Başka hiçbir hesap, ince hesap, aykırı hesap peşinde değilim." diye bir söz öğretmişler bize, Allah razı olsun... Her işimizi böyle yapmalıyız! Her işini böyle yapan, çok çok sevaplar kazanır.
c. İmanın Soyulup Alınması
Bir başka hadis-i şerif:
RE. 503/11 (Ye'tî alen-nâsi zemânün yüslebür-racülü imânehû ve mâ yeş'uru yüsellü minhü kemâ yüsellül-kamîs.) Deylemî Ebud-Derdâ RA'dan rivayet eylemiş bu hadis-i şerifi. SAS Efendimiz buyuruyor ki:
"İnsanların başına bir zaman gelir, yâni âhir zaman bu da yine; (yüslebür-racülü îmânehû) veyahut (yeslübür-racülü imânehû) kişinin imanı kendisinden soyulup alınır. (Ve mâ yeş'uru) Adam hiç farkında değil... Farkında olmadan imanı alınır, içinden çekilir, gider de hiç farkında değil. (Yüsellü minhü) Onun içinden iman böyle kılıcın kınından sıyrıldığı gibi çekilir; (kemâ yüsellül-kamîs.) gömlek çıkartılır gibi çıkartılır." İman gitti, adam farkında değil...
İşte bu da, bu devirde benim korktuğum, sizin de belki endişe ettiğiniz hususlardan biridir. Yâni insan kendisini mü'min sanıyor, farkında değil ama, imanı gömlek çıkar gibi çıkıp gidiyor, soyulup gidiyor. İçinden atılıp gidiyor, ayrılıp gidiyor. Tabii bu neden olur?.. Kişinin câhilliğinden olur, edepsizliğinden olur, vurdum duymazlığından olur, aldırmazlığından olur, dini önemsememesinden olur.
İnsan, devletin bir resmi işi olduğu zaman, veyahut okulun ciddî bir imtihanı olduğu zaman, veyahut resmi dairede bir mesele olduğu zaman, mahkeme olduğu zaman bütün ciddiyetini takınıyor. Dünyevi işlerde bütün ciddiyetini takınıyor; ama Allah'ın emri, Allah'ın rızası, Allah'ın hükmü konusunda birçok kimse omuz silkiyor, aldırmıyor, düşünmüyor, bakmıyor, farkında değil.
Halbuki imtihan için gelmiş bu dünyaya... Bu dünyada ne yapması gerektiğinin şuurunda değil... Nasıl yaratıldığını bilmiyor, yaratılmış, ölecek, öldüğünü hatırına getirmiyor. Öldükten sonra, bu dünyadaki bütün faaliyetlerinden sorgu sual olacak; zerre kadar hayır işlediyse, karşılığını görecek; zerre kadar şer işlediyse cezâsını çekecek... Bunların farkında değil, şuurunda değil, bir şeylerle oyalanıyor. İmanı da söylediği sözlerden, yaptığı işlerden dolayı kendisinden ayrılıp gidiyor; ne yaptığının farkında değil. İşte bu bu toplumun bozulma alâmetlerinden, yanlış yolda olduğunun alâmetlerinden birisi.
Şimdi ben burada, hac mevsiminde camilere bakıyorum... Tabii camilerde yabancılar, hac için buraya gelmiş olanlar belli oluyor. Bir de bu ahaliye, yerli ahaliye bakıyorum; onlar da belli oluyor, bir çok şeyleri hoşuma gidiyor. Şöyle, meselâ:
Camiye erken geliyorlar, Kur'an-ı Kerim'i açıyorlar, boyna Kur'an-ı Kerim okuyorlar. Kur'an-ı Kerim'den ezberleri fazla... Namazı güzel kılıyorlar, sakin sakin kılıyorlar, aceleye getirmiyorlar. Namaz vakitlerinde dükkanlar kapanıyor. Devlet dairelerinde, hava meydanlarında, nerede olursanız olun, bakıyorsunuz, bir salona hepsi toplanmışlar, cemaatle namaz kılıyorlar. Yâni dine önem veriyorlar, Kur'an'a önem veriyorlar, namaza niyaza, ibadete önem veriyorlar... Çok hoşuma gidiyor.
Halbuki bizim memleketimiz de, dedeleri İslâm için çalışmış mübarek insanların memleketi... Ezanlar okunuyor, kimse camiye gelmiyor. Lokantacı, kahveci radyoyu sonuna kadar açmış, kısmıyor. Ramazan oluyor oruç yiyen yiyene... vs. Yakından tanıdığımız iki toplumu mukayese ettiğimiz zaman, yabancı örf, adet, alışkanlık, kötü huylar, kötü alışkanlıklar, zevkperestlik, şehvetperestlik yayıldıkça halkımızın da bozulduğunu, İslâm'ı unuttuğunu görüyoruz.
Tabii İslâm'ı bilmeyince de, kendisi iyi niyetli, hakîkaten kendisini müslüman sanıyor ama, kendisinin farkında olmadan söylediği sözler, taşıdığı fikirler, sahip olduğu zihniyetten dolayı imanı soyulmuş, gitmiş kendisinden... Ona sorsan, hâlâ ben müslümanım diyor. İmânının gittiğinin bile farkında değil... Felç olmuş demek ki, kalbi hiçbir şeyi farkedemiyor. Bu gibi durumlara Allah bizi düşürmesin...
İmanımız en büyük cevherimizdir, kıymetimizdir, sermâyemizdir, hazinemizdir. Hazinelerin korunmasına lâyık bir şekilde korumaya gayret edelim! Bankanın bir para taşıyan çantasını bile, nasıl zırhlı araçlarla, nasıl korumalarla oradan oraya naklediyorlar. İnsanın imanı, ahirette cenneti kazanmasına sebep olacak en büyük cevheridir. İmanın hırsızları da çoktur. Şeytanlar, kâfirler, münafıklar uğraşırlar. İnsanı raydan çıkarmaya, dinden imandan uzaklaştırmaya gayret edenler çoktur. Biz de dinimize, Allah'ın razı olduğu din olan İslâm'a sımsıkı sarılmalıyız! İslâmı evimizde, ailemizde, çoluk çocuğumuzla yaşamalıyız!..
Bugün bir kardeşimiz geldi bana diyor ki... İkisi de, bey de, hanım da kardeşlerimizden, ihvanımızdan iyi kimseler:
"--Hocam dua edin, bizim çocuklar namaz kılsın!" dedi.
"--Kaç yaşında?" dedim.
"-Yirmi dokuz yaşında, yirmi dört yaşında, yirmi bilmem kaç yaşında..."
Büyük çocuklar, yâni artık kendi başına ne yapacaksa yapacak çağa gelmiş çocuklar, namaz kılmıyorlar. Diyor:
"--Belki ortamdan, yabancı bir diyarda olduklarından dolayı böyle yapıyorlar."
Dedim ki:
"--Bak ben başka yabancı ortamlarda başka kimseler tanıdım. Avustralya'da, daha başka ülkelerde kendi çocuklarını pırlanta gibi, hafız-ı Kur'an olarak, Kur'an'ı ezberlemiş olarak, tamamen dindar bir evlât halinde yetiştirmiş olanları biliyorum. Babası yok ama, çocuk namazı bırakmıyor. Babasının zorlaması olmadığı halde, ayrı bir yerde olduğu halde, caminin bir numaralı müdavimi... Neden?.. Babası iyi terbiye etmiş, Allah razı olsun..."
Ortam, en yakın ortamı insanın aile ortamıdır. Annesi, babası kendisine güzel duyguları aşılarsa; güzel âdetleri, vazifeleri güzel öğretirse, gönlüne yerleştirirse, aklına yerleştirirse; döverek, baskıyla değil de, severek ve iknâ ile yaparsa, güzel olması lazım, güzel yetişmesi lazım!..
Tabii, hidayet Allah'tandır ama, elimizden geldiğince çocuklarımızı böyle ihlaslı mü'minler olarak yetiştirmek için, ne yapmak gerekiyorsa var gücümüzle onu yapmalıyız. Baskıyla değil de, iknâ yoluyla... Çünkü iknâ yoluyla bir müşrik bile imana geliyor. Yanlış yoldaki bir kâfir bile tevbe ediyor, hidâyete eriyor, imana geliyor. Güzel öğretilmediği zaman da, hikmetleri anlatılmadığı zaman da, tabii çocuklarımız, yabancı tesirlerin altında kaybolabilirler. Bunların kaybolmaması çok önemli, anne ve babanın en büyük vazifelerinden birisi odur. Onun için çocuklarımıza son derece dikkatli olalım! Yetiştirmelerine dikkat edelim, bunun için çevremizdeki arkadaşımızla iş birliği yapalım!..
Bir kardeşimiz diyor ki:
"--Ben çocuklarıma evimde özel hoca tuttum, şunları şunları öğrettiriyorum!"
Öyle de olur, üçü beşi bir araya gelerek de olur. Ama çocuklarımızı güzelce yetiştirmeliyiz.
d. Alimlerin Öldürülmesi
Nihâyet bir hadis-i şerif daha okuyarak bu akşamki sohbetimi tamamlamak istiyorum. Buyurmuş ki Peygamber Efendimiz:
RE. 503/12 (Ye'tî alen-nâsi zemânün tuktelü fîhil-ulemâü kemâ tuktelül-kilâbü, feyâ leyte ulemaü fî zâlikez-zemâni tecâme.) İbn-i Abbas RA'dan, Deylemî rivayet eylemiş. Bu hadis-i şerif de çok çok önemli... Alim kardeşlerimize, hoca kardeşlerimize, dünyadaki bütün islâm ilimleriyle meşgul olan insanlara hitap eden, din alimlerine hitap eden bir hadis-i şerif:
(Ye'tî alen-nâsi zemânün) "İnsanların başına öyle bir zaman gelecek ki..." Asırlar ilerleyince, dünya bozulduğu zaman, kıyamet yaklaştığı zaman demek yâni.(Tuktelü fîhil-ulemâü kemâ tuktelül-kilâb.) "Alimler, köpeklerin öldürüldüğü gibi öldürülecekler."
Hani köpek kuduz oluyor da, belediyenin vazifeli memurları av tüfekleriyle onu kıstırıyorlar, kenarda öldürüyorlar. İstanbul'da Erenköy'de otururken, belediyenin böyle mahalle aralarındaki sahipsiz köpekleri öldürttüğünü çok gördük. Ona benzetiyor Peygamber Efendimiz.
Böyle köpeklerin öldürüldüğü gibi, alimler öldürülür. Halbuki alimler peygamberlerin varisleridir, peygamberlerin vazifesini devam ettiriyorlar. İnsanlara dini öğretiyorlar, bilmediklerini öğretiyorlar. Cennet yolunu gösteriyorlar, cehennemden korumaya çalışıyorlar. Onlar niye öldürülüyorlar?.. Onların öldürülmesi dinin yok edilmesi demektir.
O zaman ne yapmaları lâzım?.. Peygamber Efendimiz buyuruyor ki: (Feyâ leyte ulema' fi zâlikez-zemân) Keşke o zamanda âlimler, (tecâme) birlik olabilselerdi. Yâni, kendilerine kasdeden, İslâm'a kasdeden, imanı yok etmeye çalışan, İslâm'ı yer yüzünden kaldırmaya çalışanlara karşı bir birlik meydana getirselerdi ve gereken tedbirleri alsalardı da, kendilerini de, ümmeti de korusalardı." diye Peygamber Efendimiz temenni buyuruyor.
Allah-u Teàlâ Hazretleri alimlere dini korumak vazifesini vermiştir, dini öğretmek vazifesini vermiştir. O halde alimler, dinin korunması için, öğretilmesi için, çocukların müslüman yetiştirilmesi için, ümmetin yanlış yollara sapmaması için, günahlar olduğu zaman günahları onlara ikaz etmek için var gücüyle çalışmalı ve çalışırken de iş birliği yapmalı!.. Bunu Peygamber Efendimiz tavsiye buyuruyor.
Allah-u Teàlâ Hazretleri alimleri korusun, gayretlerini arttırsın... Ümmeti Muhammed'e faydalı işler yapmasını nasip eylesin... Allah hepinizden razı olsun...
Alimleri tanıyın, âlimlerin etrafında toplanın! Kur'an-ı Kerim-i öğrenin, hadis-i şerifleri öğrenin! Dinin aslını iyi bilen insanların sözlerini dinleyin ki, felâh bulasınız, Allah-u Teàlâ Hazretleri'nin rızasını kazanasınız, aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler!
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
24. 03. 2000 - Medine
.Prof. Dr. M. Es'ad COŞAN Rh.A
27. 11. 1998 CUMA SOHBETİ-AKRA
ÖYLE BİR ZAMAN GELECEK Kİ...
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!
Aziz ve sevgili Ak-Radyo dinleyicileri ve Ak-Televizyon izleyicileri!.. Allah'ın selâmı, rahmeti bereketi üzerinize olsun... Cumanız mübarek olsun...
a. Şeytanın Evlâtlara Ortak Olması
Peygamber SAS Efendimiz'den Ebû Hüreyre RA'ın rivayet ettiğine göre, buyurmuş ki Peygamber SAS Efendimiz:
RE. 504/4 (Ye'tî alen-nâsi zemânün yüşârikühümüş-şeyâtìnü fî evlâdihim. Kìle: E ve kâinün zâlike yâ rasûlallah? Kàle: Neam. Kàlû: Ve keyfe na'rifü evlâdenâ min evlâdihim? Kàle: Bikılletil-hayâi ve kılletir-rahmeh.)
İlginç bir hadis-i şerif, tabii hadis-i şeriflerin hepsi ilginçtir. Bu hadis-i şerifin mânâsını söylediğim zaman, siz de ilginç bulacaksınız. Peygamber Efendimiz buyuruyor ki:
(Ye'tî alen-nâsi zemânün) İnsanların başına devirler geçip bir zaman gelecek ki, Peygamber Efendimiz'in yaşadığı zamandan sonra, ileride insanların üzerine bir zaman gelecek ki, (yüşârikühümüş-şeyâtînü fî evlâdihim) şeytanlar onlarla çocuklarında ortaklık yapacaklar. Şeytanlar bu kişilerin çocuklarına ortak olacaklar."
Bunu duyunca sahabe-i kirâm --rıdvânullàhi aleyhim ecmaîn, Allah hepsinden razı olmuştur, şefaatlerine erdirsin cümlemizi-- (Kìle: E ve kâinün zâlike yâ rasûlallah?) şaşırarak, hayret ederek dediler ki: "Bu olacak mı?.. Yâni biz evleniyoruz, bizim çocuklarımız oluyor, olan çocukların bir kısmı şeytanın çocukları nasıl olacak; bu olacak mı yâ Rasûlallah?"
(Kàle) Buyurudu ki Peygamber Efendimiz: (Neam) "Evet, olacak." Doğan çocukların bir kısmı sizin çocuğunuz, bir kısmı şeytanın çocuğu... Bakın ne kadar ilginç.
(Kàlû: Ve keyfe na'rifü evlâdenâ min evlâdihim?) "Yâ Rasûlallah, biz doğan her çocuğu kendi evlâdımız biliriz. Doğan çocukların arasından hangisi bizim evlâdımız, hangisi şeytanın evlâdı; bunu nasıl ayıracağız, tefrik etmek için bir işaret, bir emâre var mı?.."
(Kàle: Bikılletil-hayâi ve kılletir-rahmeh.) "Utanmalarının azlığından, yâni hayâsızlıklarından, utanmamalarından ve merhametlerinin, acımalarının azlığından, gaddar, zâlim, merhametsiz oluşlarından anlayabilirsiniz."
Aziz ve muhterem kardeşlerim! Bu hususta konunun açıklanmasını sağlayacak bazı bilgiler vererek konuyu genişletmek istiyorum. Peygamber SAS Efendimiz'in huzurunda birisi yemek yiyordu. Yemeğe başladı, bir zaman sonra aklı başına geldi, besmele çekti yediği yemeğe... O zaman Peygamber SAS Efendimiz buyurdu ki:
"--Sen besmele çekmeden önce, senin tabağından seninle beraber şeytan da yemek yiyordu. Sen o besmeleyi çektikten sonra, bıraktı."
Hattâ, (Bismillâhi min evvelihî ve âhirihî) "Evvel anından ve şimdiden bismillâh!" demiş o zât-ı muhterem; o zaman şeytan daha evvelinden beri yediklerini de çıkarmış diye rivayet var.
Tabii, şeytanları biz göremiyoruz. Kur'an-ı Kerim'de şeytanlar hakkında:
(İnnehû yerâküm hüve ve kabîlühû) "O ve onun avanesi, şeytanın ordusu, evlâtları, maiyyetindeki küçük şeytanlar vs; (min haysü lâ teravnehüm) onlar sizi görürler, siz onları görmediğiniz halde..." buyruluyor. Şeytan böyle bir yaratık, ama şeytanın olduğuna dair çok ayet-i kerîmeler var...
Bizim görmediğimiz ama varlığı olan pek çok varlık var ki, aletlerle ölçüyoruz veya emârelerinden anlıyoruz, sezinliyoruz. Aletler gösteriyor. Meselâ hiç bilmediğimiz radyoaktiviteyi aletler farkedip, "Ooo, çok fazlalaştı!" diye ikaz edebiliyor, kırmızı noktaya gelebiliyor.
Demek ki, biz yemeği besmelesiz yemeye başlarsak, şeytan da bizim tabaktan başlayacak yemeye... Şeytan beslenecek, biz zarar göreceğiz. Onun için ezü besmele çekmek lâzım!
Sonra evlendiği zaman insan, müslüman her yaptığı işe ezü besmele çekerek başlayacak. Ezü çekmek müstehab, besmele çekmek Allah'ın emri... Hattâ Kur'an-ı Kerim derslerimizde de sizlere ilk hafta açıkladık; Allah-u Teàlâ Hazretleri'nin ilk inen emri:
(İkra' bismi rabbikellezî halâk) "Yaratan Rabbinin adı ile oku!" Yâni bir işe başlarken Allah'ın adı ile başlanılacak, "Bismillâhir-rahmânir-rahîm" denilecek. Allah'ın rızası düşünülecek, Allah'tan yardım istenilecek, öyle başlanacak.
Tabii yemeğe de besmele ile başlayacak insan; düğüne, derneğe, gerdeğe de besmele ile başlayacak. O zaman her şeyi hayırlı olacak. Dükkânını da besmele ile açacak, işine de besmele ile başlayacak; o zaman işi rast gidecek. Ama besmelesiz başladığı zaman;
(Ve şârikhüm fil emvâli vel-evlâdi ve iddu vemâ yaizühümüş-şeytànü illâ gurûrâ) Öyle başlanmadığı zaman şeytan, kabiliyeti dolayısıyla, yaratılışındaki hünerleri dolayısıyla insanın besmelesiz başladığı işlerine iştirak ediyor, katılıyor, ortak oluyor. Böylece evleniyor insan, çoluk çocuk sahibi oluyor, ama çocuğu şeytanın çocuğu olabiliyor. Onun farkında değil... Çünkü işler hayırlı yapılmıyor, besmeleli yapılmıyor, günahla oluyor, haramla oluyor. Haramla yuva kuruluyor, haramla düğün yapılıyor. Eğlenceler haramlarla, yasaklarla, içkilerle devam ediyor. Ondan sonra tabii şeytan ortak oluyor.
Böyle çocuklar nasıl anlaşılır?.. Huyu değişik, çocuk merhametsiz, çocuk gaddar, çocuk utanmaz, arlanmaz... İşte o şeytanın çocuğu.
Demek ki aziz ve muhterem kardeşlerim, her işimizde besmele çekeceğiz, her işimizde şeytandan Allah'a sığınacağız. Her işimizin başlangıcında, o işimizin Allah'ın rızasına uygun olup olmadığını düşüneceğiz. Uygun değilse, yapmayacağız. Uygunsa, Allah'ın rızasını kazanmak için yapacağız o işi...
Eğer hayırlı bir işi yapmağa başlamışsak, biliyoruz ki güç kuvvet Allah'ın elinde, o yardım ederse olur, yardım etmezse olmaz. Kudret verirse olur, men ederse insan kolunu kıpırdatamaz, gözünü açıp kapayamaz. Ondan yardım dileyeceğiz, ona tevekkül edeceğiz.
İş çocukarın oluşmasına şeytanın iştirakine kadar varıyor ve bazı çocuklar şeytanın çocukları olabiliyorlar. Çok ilginç bir konu bence... Çok korkmak lâzım, çekinmek lâzım, tedbir alma lâzım ve her işi besmeleli yapmak lâzım! Şeytandan sakınmak ve şeytana karşı dâimâ Allah'a sığınmak lâzım!
b. İslâmî Hayatın Zorlaşması
İkinci hadis-i şerif... Aziz ve muhterem kardeşlerim! Peygamber SAS buyuruyor ki:
RE. 504/6 (Ye'tî alen-nâsi zemânün lâ tütàkul-maìşetü fîhim illâ bilma'sıyeh, hattâ yekziber-racülü ve yahlif; feizâ kâne zâlikez-zemân fealeyküm bil-herab. Kìle: Yâ rasûlallàh, ve ilâ eynel-mehrab? Kàle: İlallàhi ve ilâ kitâbihî ve ilâ sünneti nebiyyihî.)
Bu mübarek kelimelerini okuduğumuz hadis-i şerifi, Deylemî Enes RA'den rivâyet etmiş. Şimdi kısa kısa bu ikinci hadis-i şerifimizi açıklamaya geçelim:
(Ye'tî alen-nâsi zemânün) "İnsanların üzerine bir zaman gelecek; mübarek asırlar geçecek, devirler değişecek, zaman ilerleyecek; toplumlar İslâmî yapısından ayrılacak, bozulacak, kokuşacak, tefessüh edecek... (Lâ tütàkul-maìşetü fîhim illâ bilma'sıyeh) Müslüman toplumlarda bile yaşam, kazanç o zamanda ancak günah işleyerek sağlanacak. Geçim yalan dolan ve günahla olacak. Allah'a isyanla hayat ve geçim temin edilecek ve sürdürülecek."
(Hattâ yekziber-racül) Hattâ adam yalan söyleyecek." Halbuki yalan söylemek müslümanın en yapmadığı şey... Müslüman doğru sözlüdür, aslâ yalan söylemez. Yalan söyleyecek. (Ve yahlif) "Ve yemin edecek, 'Vallàhî, billâhî, tallàhî...' diye Allah'a yemin ediyor ama, doğru değil. Yâni yalan yere, kandırmak için yemin ediyor." Öyle bir kötü zaman... Halbuki müslüman böyle şeyi yapmaz.
Müslüman her işi Allah'ın rızasına uygun yapardı, günah olan şeyden kaçardı. Doğru sözlü, doğru özlüydü eski devirlerde... Sözün aslâ yalan olmamasına, doğruyu söylemeye dikkat ederdi. Boş yere yemin etmezdi ve yalan yeminden kaçınırdı. Ama çağlar değişip de huylar bozulunca, toplumlar tefessüh edince böyle şeyler olacak diye Peygamber efendimiz bildiriyor.
(Feizâ kâne zâlikez-zemân) "Eğer benim bu hadisimi işitenler veyahut rivayetlerini okuyanlar, ümmetimden birileri böyle bir zamana ulaşmışsa; (fealeyküm bil-hereb) o zaman firar edin, kaçın!" diyor Peygamber Efendimiz. (Herebe, yehribü; kaçmak demek.)
(Kìle: Yâ rasûlallah, ve ilâ eynel-mehreb?) "Kaçış nereye? Yâ Rasûlallah, öyle bir durumla karşılaşırsak nerden nereye kaçalım? O devirde yaşayan bir kardeşimiz nereye kaçsın, ne yapsın?.." dediler.
Peygamber SAS Efendimiz yine ilginç bir cevap veriyor: (Kàle: İlallàhi) "Allah'a kaçsın! (Ve ilâ kitâbihî) Allah'ın kitabına, Kur'anına kaçsın! (Ve ilâ sünneti nebiyyihî.) Allah'ın peygamberinin sünnetine kaçsın!" Bu ne demek?.. Yâni, "Allah'ın sözünü dinlesin, Kur'an'a uysun! Peygamber Efendimiz'in sünnetinin gereği neyse onu yapsın! Öyle yaşamını, kazancını yalana, dolana dayatmasın! Onlarla kazanç sağlamaya, geçim sürdürmeye, ömrünü devam ettirmeğe sapmasın!" demek olur bu...
Aziz ve muhterem kardeşlerim, bana çeşitli telefonlar geliyor. Kaldığım, misafir olduğum evdeki telefonu buluyorlar, soruyorlar:
"--Başımızda şöyle bir sıkıntı var hocam, sizin fikrinizi almak istiyoruz; ne yapalım?"
İşte Peygamber SAS Efendimiz söylüyor: Müslüman günaha sapmayacak, yalana sapmayacak, boş yere yemin etmeyecek, Allah'ın rızasını düşünecek. Allah'a sığınacak, kötülüklerden Allah'a kaçacak. Yâni Allah'ın rızasını tercih edecek. Mahrumiyetli de olsa, kayıplı da olsa, sıkıntılı da olsa Allah'a ilticâ edecek.
Allah'ın Kur'an'ına sığınacak. Kur'an ne diyorsa bakacak ona, ondan sonra gönül hoşluğu ile, huzur-u kalb ile, "Kur'an böyle söylüyor, kardeşim ben o günahı işleyemem, işlemem! Eksik olsun ordan gelecek fayda..." diyecek ve sapasağlam, kale gibi dik duracak, merdâne duracak ve Peygamberimizin sünnetine sarılacak.
Tabii, Peygamber SAS Efendimiz'in sünneti çok büyük bir hazine, çok teferruatlı bir hazine... Kur'an-ı Kerim'i okuyacaksınız, öğreneceksiniz. Tefsirlerini okuyacaksınız. Hocalara rica edeceksiniz, "Aman bize Kur'an-ı Kerim'i anlat, öğrenelim!" diyeceksiniz.
Biz de, arkadaşlarımız bizden rica ettiği için salı akşamları [Akra'da] tefsir derslerine başladık. Haftada bir de olsa, ne yapalım seyahatte hiç olmazsa haftada bir, bir ders yetiştirelim diye...
Kur'an-ı Kerim'e çalışacaksınız. Peygamber Efendimiz'in hadis-i şeriflerini okuyacaksınız. Büyük ariflerin, müttakî salih kimselerin hâlis muhlis, ilâslı kimselerin davranışlarını okuyacaksınız, tercihlerini göz önünde bulunduracaksınız. Siz de günahlardan kaçınacaksınız, Allah'ın rızası tarafına geleceksiniz. Allah'ın Kur'an-ı Kerim'de emrettiklerini öğrenip, o tarafı tercih edeceksiniz. Şeytânî tarafı terk edeceksiniz.
Toplum bozulmuş, her şeyi hoş görüyor. Hayır! Siz Allah'ın istediği, Kur'an'da yazılı, ahlâk kurallarına uygun tarzı seçeceksiniz. Peygamber Efendimiz'in sünnetini öğreneceksiniz. Hayatınızı, iş hayatınızı, kazancınızı sünnet-i seniyye-i nebeviyyeye göre tanzim edeceksiniz. Harama, günaha dayalı bir kazanç, yaşam aslâ düşünmeyeceksiniz, sağlam duracaksınız.
Çünkü dünya hayatı bir imtihandır. Günahlar câzibedardır, çekicidir; onun için insanlar günahlara dalıyor. Onların bir de öyle şeytânî lezzeti vardır; insanın canı ister, ağzının suyu akar, kendini zor tutar. Oraya meyli olur herkesin... Koşmak, kaçmak ve oraya gitmek ister. Ama sonunda zarar vardır.
Meselâ bu esrarkeşler o esrarı para vererek, hatta hırsızlık yapıp para tedarik ederek, her türlü tehlikeyi göze alarak yapıyorlar. Parayı temin ettikten sonra alıyorlar, kullanıyorlar. Buralarda [Avustralya'da] görüyoruz, çok yaygın olduğu söyleniyor. Bunu yapıyorlar, isteyerek yapıyorlar, adam parasıyla alıyor. Sonra kısa zamanda vücut tahrib oluyor, beyin tahrib oluyor, insan ölüyor. Yâni kısa bir zevk, arkasından fecî bir akıbet...
Günaha dayalı, yalana dolana, boş yere yemine dayalı kazanç, geçim yolları; onlar da öyle... Tatlı gibi görünür, sonu kârlı gibi görünür; maddî ve mânevî, dünyevî ve uhrevî felâketle, hüsranla, ziyanla sonuçlanır.
Onun için Allah'a döneceğiz, Kur'an'a sarılacağız. Peygamber Efendimiz'in sünneti çizgisinde, o cadde-i kübrâ-yı Muhammediyyede yürüyeceğiz. Bozuk yollara, çamurlu, uçurumlu, çukurlu, tehlikeli, yol kesicilerin olduğu, haramîlerin olduğu taraflara sapmayacağız. Dinimizin ana caddesinden, dümdüz sırat-ı müstakîminden gideceğiz, sevgili dinleyiciler, izleyiciler!..
c. Niyetlerin Bozulması
Bugünkü sohbetimizin üçüncü hadis-i şerifini de, okuduğumuz kitap Hazret-i Ali (RA ve kerramallàhu vecheh) Efendimiz'den rivayet etmiş. Peygamber SAS Efendimiz şöyle buyuruyor:
RE. 504/7 (Ye'tî alen-nâsü zemânün) "İnsanların başına bir zaman gelecek ki; yâni devirler değişecek, asırlar geçecek, toplum değişikliklere uğrayacak, iyilikler azalacak, kötülükler çoğalacak... Ahir zamanda, dünyanın bozulmasına yakın zamanda olacak bunlar. Öyle bir zaman gelecek ki, (hemmühüm bütnuhüm) insanların bütün gayretleri, çalışmaları, çabalamaları mideleri, yâni karınlarını doyurmak olacak. Bütün gayretleri bu olacak, ne yiyelim diye düşünecekler."
Halbuki eskiler böyle yapmazdı. Eskiler haram yememeğe çok dikkat ederlerdi, haram yemektense aç durmaya gayret ederlerdi. Hattâ helâl yiyecekleri bile azaltarak, orucu çok tutarak nefislerini ıslah etmeye dikkat ederlerdi.
Demek ki o devir geldiği zaman, insanların akılları, işleri, güçleri karınlarını doyurmak olacak. Ha babam, ye babam... Doyuncaya, patlayıncaya, tıksırıncaya kadar yemek...
Bütün gayretleri mideleri, karınları, işkembeleri olacak. (Ve şerafühüm metâuhüm) Şerefleri de sahib oldukları malları, mülkleri olacak. "Şu kadar evim var, şu kadar otomobilim var, şu kadar bilmem neyim var." diye onunla öğünecekler. Halbuki onlar, İslâm'a göre doğrudan doğruya şeref sebebi değil; haramdan kazanılmış ise, aksine şerefsizlik sebebi ve insanın kötü insan olduğunun alâmeti olur. Malın çokluğuyla, azlığıyla değildir insanın şerefi, asâleti; dürüstlüğüyledir, güzel ahlâkıyladır, takvâsıyladır, ihlâsıyladır, topluma, insanlara yaptığı iyiliklerledir.
Ama toplum bozulunca, onların işleri güçleri maddiyat olduğu için, materyalist kişiler oldukları için, şerefleri ellerindeki eşyalar, mal mülk olduğu için, "Şu kadar yüzüğüm var, bu kadar pırlantam var, şu kadar otomobilim var, bu kadar malım var, mülküm var, köşküm var, Mercedesim var vs." diye öğüneekler.
(Ve kıbletühüm nisâühüm) '"Ve kıbleleri de kadınları olacak." Yâni müslüman dağbaşında, tarlada, bayırda, çayırda, seyahatte bile olsa, namaz kılacağı zaman, "Aman kıble ne tarafta?" diye araştırır. Mekke-i Mükereme tarafını bulup, Kâbe-i Müşerrefe kıblemiz olduğu için o tarafa döner. Ama o bozuk zamanın insanlarının kıblesi ne olacak buyuruyor Peygamber Efendimiz?..
Söyleyen güzel, nakleden güzel; sözler de acı da olsa haklı... Dost acı söyler, düşman güldürür.
(Kıbletühüm nisâühüm) O zamanın insanlarının kıbleleri karıları olacak. Yâni, kadının ağzına bakıyor, ne derse tamam... Gerdanlık isterim!.. Tamam... Bilezik isterim!.. Tamam... Pırlanta isterim, tamam... Güzlük isterim yazlık isterim!.. Tamam...
--Bunları nerden kazanacak?..
--Ne yaparsa yapsın, bana ne?.. Getirirse, getirir; getirmezse boşanırım, anamın babamın evine giderim. Ben arkadaşlarımın yanında mahcub oluyorum. Kıyafetim şöyle olacak, böyle olacak... Geçen nişanda, düğünde giydiğimi bir daha giymem!..
Bunları hep duyuyoruz. Bir tantana, bir şâşaa, bir debdebe... "Peki hanımcığım, olur efendim, derhal efendim!" diye, erkekler de hanımların ağzının içine bakıyor; haram mı istiyor, günah mı istiyor, yanlış mı istiyor, hiç itiraz yok...
Halbuki onları yönetecek ailenin reisi erkek... O dengeyi tavsiye edecek, ölçüyü tavsiye edecek, iktisadı tavsiye edecek, ahlâkı tavsiye edecek... Onları frenleyecek, yönlendirecek, Allah'ın rızası yönünde yönetecek. Sorumluluğu var... Ama o, kıbleye döner gibi yönünü hanımına çevirmiş, hanımı ne derse onu yapıyor. Hanımı dine aykırı, Allah'ın emrine aykırı, sünnet-i seniyyeye aykırı, ailenin bütçesine aykırı, akla mantığa, mâkul çizgilere aykırı, ölçüye aykırı, ölçüsüz, sınırsız kaprislerle, tavırlarla, yıkıcı isteklerle erkeği parmağında oynatıyor, avucunun içinde oynatıyor; günahlara sevkediyor, baştan çıkartıyor ve mahvediyor.
Öyle tipler var ki, hattâ bazıları av avlar gibi peşinden koşup, maalesef evli erkekleri bile baştan çıkartan, mahveden kimseler olabiliyor. Allah şerli olanların şerrinden cümlemizi korusun...
"Kıbleleri kadınları olacak. (Ve dînühüm derâhimühüm ve denânîruhüm) Dinleri de altın gümüş paraları, dinarları, dirhemleri olacak." Dini imanı para deriz, bir insanın gözü başka bir şey görmüyorsa... Aklı fikri parada ise, arkadaşlık, ahbaplık, dürüstlük, kanun, insaf, merhamet, acıma diye bir şey yok... Adamın gözünü hırs bürümüş; para, para, para... İşte dinleri imanları, dinarları dirhemleri oluyor. Yâni aslında din, iman kalmamış oluyor, dünya hırsı gözlerini kaplamış oluyor.
(Ülâike şerrül-halk) İşte bu sıfatlarla, Peygamber SAS efendimiz'in çizdiği bu çizgilerle tasvir edilen kimseler; aklı fikri karınlarını doyurmak olan; övünçleri, şerefleri ellerindeki zenginlikler, mal mülk olan, takı, süs, zînet olan; kıbleleri kadınlar olan, dinleri imanları da para pul, dinar dirhem olan kimseler... "Bunlar Allah indinde mahlûkàtın en kötüleridir." Çünkü İslâmî bütün değerlerden yoksun bunlar...
(Lâ halâka lehüm indallàh) "Allah indinde onların hiçbir kıymeti, değeri, nasîbi, mükâfâtı, ecri, sevabı olmayacak." Tabii ahirette bu vurdum duymazlıklarının, günahkârlıklarının, sınır tanımazlıklarının, dinden imandan uzaklaşmalarının, ahlâksızlığa sapmalarının, yaptıkları kötü şeylerin mutlaka cezasını çekecekler.
Tabii aziz ve muhterem kardeşlerim, bu seferki okuduğumuz hadis-i şerifler, hepsi alfabetik sırayla sıralanmış olduğu için, (Ye'tî alen-nâsi zemânün) diye başlayan hadis-i şerifler geldi karşımıza... Biz de Peygamber Efendimiz'in asr-ı saadetine göre o ilerideki zamanda; yâni insanların bozulduğu, toplumların dejenere olduğu, artık kıyametin yaklaştığı zamanda neler olacağını öğrenmiş olduk. Bunlardan bizim çıkartacağımız hisseler nelerdir?..
Bu hadis-i şeriflerin ana fikrini anlamaya çalışmalıyız. Buna benzer durumlar varsa, tehlikeler varsa, çevremizde oluşmağa başlamışsa, kendimizi onlardan korumalı, Peygamber SAS'in tavsiye ettiği çizgiye gelmeliyiz.
Bir müslümanın aklının, fikrinin karnını doyurmak olmaması lâzım! Aklının, fikrinin Allah'ın rızasını kazanmak olması lâzım!.. (Hemmühüm bütnühüm) yerine, (hemmühüm tahsîli rıdà rabbihim) diyebiliriz. Yâni her mü'minin asıl gayreti, Allah'ın rızasını kazanmak olmalı...
(Şerafühüm metâühüm) "Şerefleri, öğünçleri, itibarları paralarındadır, mallarındadır." cümlesinin karşılığı ne olmalı?.. (Şerafühüm ilmühüm ve irfânühüm ve ahlâkuhüm ve âdâbühüm) demek lâzım. Yâni insanın şerefi ahlâkıdır, ilmidir, irfanıdır.
(Kıbletühüm nisâühüm) "Kıbleleri hanımlarıdır." cümlesinin karşılığı olarak; müslümanın kıblesi Kâbe-i Müşerrefe'dir. Sözünü dinlediği kaynak da Allah'ın kitabıdır, Peygamber Efendimiz'in tavsiyeleridir, dinimizin emirleridir.
Dinleri altın, gümüş parası, dinar, dirhem olan bu insanların karşısında müslümanın durumu ne olur?.. Müslümanın dini takvâya dayalı, ihlâsa dayalıdır. Cenâb-ı Hakk'ın bir gün huzuruna varıp da, bu dünya hayatındaki her şeyden hesap vereceği ahiret günün düşünür. Mâliki yevmid-dîn olan Allah'ın, bir gün kulları huzuruna çağırıp, onları mahkeme-i kübrâda muhakeme edeceğini düşünür ve dindarlığını hâlisâne yapar, ihlâsla yapar.
Böyle insanlar, aklı fikri Allah'ın rızasını kazanmak isteyen mübarekler; ilim, irfan, edeb, ahlâk sahibi insanlar, yapacakları işlerin neler olmasını, hanımlarını ağzına bakarak değil de, dinimizin emirlerine, Kur'an'a bakarak tesbit eder. Ahiret gününü, mahkeme-i kübrâyı düşünüp de, her işini Allah'ın emrine, yasağına, Peygamber Efendimiz'in sünnetine yapmağa çalışırlar.
Hazret-i Ali Efendimiz RA'ın rivayet ettiği hadis-i şerifleri çok seviyorum ve Hazret-i Ali Efendimiz'i çok seviyorum. Efendimiz'in bu hadis-i şerifi de Hazret-i Ali tarafından rivayet edilmiş. Hepimize herhalde çok şeyler hatırlatacak ve çok uyanıklığa sebep olacak. Yeni şevk ile inşaallah dînî yaşantımızı Allah'ın rızasını kazanmaya yönelik tarzda düzenleyeceğiz.
Ramazan yaklaşıyor. Şa'ban ayının birinci haftası gitti; ikinci haftasının sonunda, Şa'banın ondördünü onbeşine bağlayan gece Berat Gecesidir, çok önemli bir gecedir. Kulların said mi, şakî mi olduğunun divanlara kaydedildiği, bir senelik işlerin, mukadderatın teferruatının semâ-yı dünyaya nüzûl ettiği bir gecedir.
Ondan sonra da mübarek Ramazan... O günleri, o geceleri, o mübarek Ramazan ayını düşünerek zâten kendimize bir çeki düzen vermemiz gerekiyordu. Üçaylar insanın gafletten uyanması, iyi müslüman olmaya yönelmesi mevsimiydi; ortasına gelmiş bulunuyoruz. Bu hadis-i şerifler de tam Şa'ban ayına ve mevsimin özelliğine uygun oldu.
Allah-u Teàlâ Hazretleri bizi Şa'ban ayının feyzinden, bereketinden en yüksek derecede faydalananlardan eylesin... Bu ayıda güzel geçirip, Ramazana da erişip, Allah-u Teàlâ Hazretleri'nin "Bin aydan daha hayırlıdır." diye medhettiği Kadir Gecesine de isabet ederek ihyâ etmeyi nasib eylesin... Böylece bir ömür boyu çalışarak kazanılacak mânevî sevapları kazanmayı nasib eylesin...
Hàsılı sonuç olarak hüsnü hàtimeler ile ahirete göçüp, şu can emanetimizi Allah'ın sevdiği vech ile teslim edip, ahirete Allah'ın sevdiği kul olarak varmayı, cennetiyle cemâliyle müşerref olmayı, Allah cümlemize nasib eylesin...
Allah hepinizden razı olsun... Yardımcı olsun hepinize, tevfikını refîk eylesin...
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû, aziz ve sevgili Ak-Radyo dinleyicileri ve Ak-Televizyon izleyicileri ve seyircileri!..
27. 11. 1998 - AVUSTRALYA
.Prof. Dr. M. Es'ad COŞAN Rh.A
12. 01. 2001 AKRA CUMA SOHBETİ
AHİR ZAMANDA OLACAK HALLER
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler! Allah'ın selâmı, rahmeti üzerinize olsun. Râmûzül-Ehàdîs kitabımızın bir cildinden, kur'a ile çekilmiş bir sayfasından üç tane hadis-i şerif size okuyorum.
a. Mü'minin Kendini Gizlemesi
Birincisi Câbir RA'den, İbn-i Sinnî (Rh.A) tarafından kitabına kaydedilmiş. Bu hadis-i şerifte Peygamber SAS Efendimiz buyuruyor ki:
RE. 504/1 (Ye'tî alen-nâsi zemânün yestahfî fîhimül-mü'minü kemâ yestahfil-münâfiku fîküm elyevm.) Sadaka rasûlüllàh, fî mâ kàl, ev kemâ kàl.
Bu safyadaki bu hadis-i şerifler hep aynı şekilde başlıyor. Elifbe sırasıyla olduğu için, hep aynı ibareyle başlıyor bu sayfanın hadis-i şerifleri. İstikbâlde olacak şeyleri, beyan buyuruyor Peygamber Efendimiz:
(Ye'tî alen-nâsi zemânün) "İnsanların üzerine bir zaman gelecek ki, gelir ki..." Yâni "İstikbâlde şöyle olacak..." demek. Sanki insanlar duruyor da, zaman üstlerine geliyormuş gibi, ifade öyle: "İnsanların üzerine öyle bir zaman gelir ki, (yestahfî fîhimül-mü'min) o zaman insanların içinde mü'min kendisini saklamaya çalışır, gizlenir; (kemâ yestahfil-münâfiku fîkümül-yevm) şu gün, şu anda, bu asr-ı saadette sizin aranızda münafığın kendisini gizlemeye çalıştığı gibi, saklandığı gibi, o zaman da mü'min saklanmaya çalışır, kendisini gizler." buyuruyor Peygamber SAS Efendimiz.
Bu neden olacak?.. Ahir zamanda, yâni dünyanın sonu geldiği zaman, kıyametin kopması yakın olduğu zaman, toplum bozulacak. Ahlâkî değerler tepe taklak olacak. Ahlâk küçümsenecek, ahlâksızlık yayılacak... İyi insanlar horlanacak, ayaklar altına alınacak, ezilecek. Kötüler hakimiyeti ele geçirecek, başa geçecekler... İyi şeyler aptallık, yanlışlık, kötü gibi değerlendirilecek. Kötü şeyler, günahlar vs. de açıkgözlülük ve iyiymiş gibi değerlendirilecek. Her türlü ahlâksızlık artacak, her şey bozulacak.
O zaman tabii, mü'minin de kıymeti bilinmeyecek. Mü'minin kıymeti bilinmediği için, toplum bozulduğu için, mü'min toplumun içinde garip olarak kalacak. Bir başka hadis-i şerifte de, Peygamber SAS, tabii bu istikbâlde olacakları, Allah kendisine bildirdiği için yine naklediyor:
"--İslâm garip olarak başladı, garip olarak sona erecek. Yâni tekrar garip hâle gelecek. Ne mutlu gariplere!" buyurmuş.
Garip ne demek?.. Biliyorsunuz, kendi vatanından, ehlinden, akrabasından uzakta diyâr-ı gurbette olan kimse demek. Müslümanın garip olması ne demek?.. Yâni kendisinin ehlî, ahbâbı, arkadaşı, kendisini anlayan, seven insanlar kalmadığı için toplumda; diyâr-ı gurbetteki bir yolcu, yabancı gibi, o şehrin içinde az ve sevilmeyen, tanınmayan bir insan durumunda kalacak.
Onun için, toplum bozulunca, kötü insanlar hakim olunca, bu sefer mü'min saklanacak. İmanın izhar ettiği zaman çeşitli sıkıntılara uğradığı için, veya izhar edemediği için veya başka sebeplerden dolayı...
Neye benzetiyor Peygamber Efendimiz? Asr-ı saadette münafıkların, yâni içi inanmayan insanların mü'minlerden korktukları için mü'min gibi davranmalarına benzetiyor, teşbih buyuruyor. Yâni münafık içinden inanmıyor, dışından mü'minmiş gibi davranıyor, Allah'ın ahkâmına tam ihlâsla teslim olmuyor.
Tabii münafıklığın iki mertebesi var: Bir: İmanda münafıklık... İmanda münafık, kâfirlerin en azılılarından daha tehlikelidir. Kâfir çünkü, hiç olmazsa âşikâredir, biliniyor, tedbir alınır. Münâfık insanların içindedir. Bilinemediğinden zararı daha çok olabilir.
Bunlar hakkında buyruluyor ki Kur'an-ı Kerim'de:
(İnnel-münâfikìne fid-derkil-esfeli minen-nâr) "Münâfıklar cehennemin en aşağı derekesinde, yâni tabakasındadır." (Nisâ: 145) buyruluyor. Demek ki cehennemlik olacaklar ve hem de en aşağısında, en çok azap olunan yerinde kalacaklar.
Bir de amelde münafıklık vardır. Yâni mü'mindir, iyi niyetlidir de bu tip insan. Ama arada, mü'mine yakışmayan amelleri yapıyor. Günahları işleyiveriyor. Sonra pişman oluyor vs. filân... İhlâslı bir mü'min gibi davranamıyor.
Sahabe-i kiram, kendilerinin zaman zaman hallerine bakıp, kusurlarını gözlerinde büyütüp de Peygamber SAS Efendimiz'e gelip kendilerinden şikâyet ederlerdi:
"--Rasûlallah! Ben münafık mı oldum, galiba münafık durumuna düştün yâ Rasûlallah!" diye dertlerini açarlardı.
"--Niye?.." diye sorduğunda Peygamber Efendimiz, durumlarını anlatırlardı:
"--Senin yanında olduğumuz zaman, ne güzel duygular içinde oluyor. Böyle manevî hazlar, zevkler, feyizler, bereketler içinde... Eve gittiğimiz zaman çoluğumuzla, çocuğumuzla düşüyoruz, kalkıyoruz derken dünyaya dalıyoruz." filân diye, kendi hallerini devam ettirememekten dolayı kendilerini münafık sanıyorlardı.
Sonra, tabii bazı hatalı hareket ettikleri zaman, gerçek mü'mine yakışmadığı için kendilerini kınıyorlardı, kendi kendilerini levm ediyordu. Bu çeşit hatalı durumlara, amelde münafıklık deniliyor. Bu tip insanlar hatalarından döndüğü zaman, kusurları gördükleri, iyi hâle büründükleri zaman; Cenâb-ı Hak Gaffâr-ı zünûb'tur, Settârül-uyûb'tur, günahları bağışlar, ayıpları kusurları setreder, örter, göstermez, bildirmez, saklar. Cenâb-ı Hak onu cennete sokabilir yine. Yâni mü'mindir çünkü, hatalıdır.
O devirde münafık, meselâ aslında inanmamış, Peygamber Efendimiz'e kızıyor, ashabına kızıyor. Bu kızgınlığını ortaya vursa toplum içinde vaziyeti fena olacak; saklıyor. Ona benzetiyor, onun durumuna benzetiyor.
Demek ki ahir zamanda da, toplum öyle bozulacak ki, mü'min hâlini izhar ettiği zaman çeşitli hücumlara maruz kalacak. İşte Çeçenistan, işte Rusya, işte Kosova, işte Kıbrıs'ın Rum kesimi... Yâni şöyle düşünün: Oralarda bir zaman Devlet-i Aliyye-yi Osmâniye'nin teb'ası olarak rahat, huzur içinde yaşarken dindaşlarımız, kardeşlerimiz, Boşnak veya Arnavut veya Pomak veya başka... Sonra Bulgarlar geldiler, dinini değiştirmesini, ismini değiştirmesini istediler kişilerden. Karşı koyanları öldürdüler.
Yâni Rusya'da ihtilâl olduğu zaman Türkistan'ı vs.yi istilâ ettikleri zaman, çok korkunç zulümler yaptılar. Fergana vadisi diye bir vadi var şimdiki Özbekistan'da, hafızlar diyarıymış. Hocalar yetişen, çok ihlâslı insanların olduğu yermiş. Ruslar oralara girdikleri zaman, korkunç katliamlar yapmışlar. Rus istilâsının şiddetli olduğu zamanlarda da tabii dindarlıklarını yapamadılar, saklamak zorunda kaldılar.
İspanya'da yedi asır müslüman yaşadı, Endülüs... Ondan sonra siyasî çekişmelerden, kıta katoliklerin, hıristiyanların eline geçince, çok büyük katliamlar yaptılar. Oradaki müslümanlar da, çok zor durumlara düştüler.
Allah hürriyetimizi, istiklâlimizi kaybettirmesin... Çünkü hürriyet ve istiklâl olmayınca, onunla beraber İslâm'ı yapabilme imkânları da kayboluyor ve mü'minler çok zor durumlara düşüyorlar.
Allah, alnı açık, göğüsünü gere gere mü'min olduğunu söyleyerek, inancını gereğini her yerde, her zaman çekinmeden, tatlı tatlı duyarak, Cenâb-ı Hakk'a güzel kulluk ederek, tam bir serbestlik içinde, müslümanlığı yaşamayı bize nasib eylesin...
b. Şeytanın Evlâtlara Ortak Olması
İkinci hadis-i şerif bu sayfadan, yine aynı kelimelerle başlıyor; Ebû Hüreyre RA'dan rivayet olunmuş. Ebuş-Şeyh kitabında kaydetmiş ki, Peygamber SAS Efendimiz şöyle buyuruyor:
RE. 504/4 (Ye'tî alen-nâsi zemânün yüşârikühümüş-şeyâtìnü fî evlâdihim. Kìle: E ve kâinün zâlike yâ rasûlallah? Kàle: Neam. Kàlû: Ve keyfe na'rifü evlâdenâ min evlâdihim? Kàle: Bikılletil-hayâi ve kılletir-rahmeh.) Sadaka rasûlüllàh, fî mâ kàl, ev kemâ kàl.
Buyuruyor ki Peygamber Efendimiz:
(Ye'tî alen-nâsi zemânün) İnsanların üzerine bir zaman gelir ki, ileride, ahir zamanda öyle bir devir gelecek ki, (yüşârikühümüş-şeyâtînü fî evlâdihim) evlatlarında şeytanlar insanlarla ortaklaşacaklar. İnsanların evlâtlarının bazıları şeytan evlâdı olacak.
Biliyorsunuz, meselâ sofra kuruldu. Sofrada yemeğe başladı bir kimse, besmele çekmeden yedi. O zaman yemek yemesi besmelesiz olduğu için, şeytan da onun tabağından yiyor. Su içti besmelesiz; onunla beraber su içiyor. Yâni yemesine, içmesine ortak oluyor.
Yemeğine ortak olduğu gibi, evlâtlarına da ortak olabiliyor. Başka hadis-i şeriflerden de biliyoruz. Bir zaman gelecek ki, şeytanlar insanların evlâtlarına ortak olacaklar. Yâni anne babası ile ortak olacak.
Bunu söyleyince, dinleyenler hayret ettiler. (Kìle: E ve kâinün zâlike yâ rasûlallah?) Denildi ki: "Bu olacak mı yâ Rasûlallah?.." (Kàle: Neam.) "Evet, olacak." buyurdu Peygamber Efendimiz
(Kàlû) O zaman sordular: (Ve keyfe na'rifü evlâdenâ min evlâdihim?) "O zamanki müslümanlar olarak bizler, böyle bir durum olmuşsa, kendi evlâtlarımızı şeytanların evlatlarından nasıl ayıracağız?.. Ortada çocuk var ama, 'Benden mi oldu, şeytandan mı oldu bu evlât?' diye bahis konusu olunca, şeytanın evlâdını, oğlunu, kızını kendi evlâdımızdan nasıl ayırt edebiliriz?.. Alâmeti nedir?" diye sormuşlar.
(Kàle) Buyurmuş ki Peygamber Efendimiz: (Bikılletil-hayâi ve kılletir-rahmeti) "Utanmasının azlığından ve merhametinin, acımasının azlığından..."
Demek ki, şeytanın çocukları hayâsız oluyor; utanması, arlanması yok, ar damarı çatlamış oluyor ve merhametsiz oluyor, acıması olmuyor. Kırıyor, döküyor, vuruyor, öldürüyor, bağırtıyor, can yakıyor, can alıyor, işkence ediyor... Arsız, yüzsüz, edepsiz, hiç bir şeyden utanması yok... Yüzü Fransız köselesi gibi derler, yâni yüzü kızarmıyor. "O hayasızlığından ve merhametsizliğinden, şeytanın çocuğu olduğu anlaşılır." buyuryor.
Nasıl olması lâzım, bu durumla düşmemek için ne yapmak lâzım?.. Bir kere düğünün dînî bir düğün olması lâzım! Dînî olmayan bir düğün, şeytanın katılacağı bir düğün; dînî esasları çiğneyerek, günahlara dalarak, haramları yiyerek, içerek yapılan bir düğün, tabii böyle bir şeye sebep olur.
Ondan sonra namaz niyaz olmazsa, abdest olmazsa, besmele olmazsa, bu gibi durumlar olur. Ne yapmamız lâzım gelir?.. Her işimizi, yememizi, içmemizi, düğünümüzü, derneğimizi, gerdeğimizi, her işimizi besmele ile, Allah'ın adını anarak, Allah'ın rızasını düşünerek, dindarâne duygularla, hàlis duygularla, temiz duygularla, dualarla yapmamız lâzım ki, işimizde hayır olsun, bereket olsun...
Hani, Avrupalılar meselâ, gemi yapıyorlar, denize indirecekleri zaman geminin burnunda şampanya şişesini kırıyorlar. Ne düşünürler, niçin yaparlar? Kendilerinin örfleri, adetleri... Kendi dinlerinde bile zâten içki haram değil; kutsal şarap filân diyorlar, şaraplı ekmek yiyorlar. Yâni halleri öyle...
Biz bir gemiye denize indirdiğimiz zaman, bir hayırlı açılış, bir fabrika vs. olduğu zaman, "Bismillâhi Allàhu ekber" diyerek kurban kesiyoruz. Etini fakirlere dağıtıyoruz, fukaranın dualarını alıyoruz. Hayırlı bir şey yaparak başlıyoruz.
Kur'an-ı Kerimler okuyoruz, hatimlerle başlıyoruz bazı işlere... Dükkânımızı açarken besmele ile açıyoruz. Levha asıyorlar hattâ, bir çok dükkânlarda görüyorum, hoşuma gidiyor:
Her sabah besmeleyle açılır dükkânımız,
Falanca zât-ı muhterem pîrimiz, üstâdımız!
Her esnafın, her meslekten insanın bir piri varmış. O pirinin adını yazarak dükkânına asıyor. Yâni besmeleyle açıyorlar. "Bismillâhir-rahmânir-rahîm" diyerek, "Yâ Rabbi hayırlı rızık ver bize!" diyerek yapıyorlar. İşlerini böyle ibadetle, tâatle yapıyorlar. Yola çıkacağı zaman iki rekât sefer namazı kılıyor; dua ile, namazla, abdestli çıkıyor. Abdest alıp yapıyor, yaptığı hayırlı bir işi... Gusül abdesti alıyor cumada, bayramda; hayırlı bir iş yapacağım zaman temiz olayım diye...
O zaman, hayırla başlayan, Allah adıyla başlayan, Allah'ın rızası düşünülerek yapılan şey hayırlı oluyor. Bunu biz örfümüzden, tarihimizden, edebiyatımızdan biliyoruz. Süleyman Çelebi ne kadar güzel halka öğretmiş, yaymış Mevlid'iyle:
Allah adı olsa bir işin önü,
Hergiz ebter olmaya ânın sonu!
"Bir işin önü, başlangıcı Allah adı olursa, yâni 'Bismillâhir-rahmânir-rahîm' diye başlanırsa; asla o işin sonu ebter olmaz, güdük olmaz, kesik olmaz, bozuk olmaz, çürük olmaz; iyi olur." diye güzelce şiir halinde ifade etmiş.
Her işimizi besmeleyle yaparız. Arabamıza besmeleyle bineriz, arabanın anahtarını besmeleyle çeviririz. Her işimizi besmeleyle yaparız, o zaman hayır olur. Yemeği besmeleyle yersin, yediğin hayreder, faydasını görürsün.
Düğünü besmeleyle, gerdeği besmeleyle yapan, hayrını görür. Evlatları hayırlı olur, annesine babasına iyi bakar, hizmet eder, ihtiyarlığında rahat ettirir. Çalışkan olur, hayatta başarılı olur, anasını babasını sevindirir, yüzünü güldürür, iftihar ettirir. Vatanına milletine faydalı olur.
Onun için, aman her yaptığınız işi Allah'ı düşünerek, Allah'ın rızasını düşünerek, Allah'ın adıyla, Allah namına yapın!.. Hani diyorlar ya, kapıyı çalıyor meselâ:
"--Kanun nâmına kapıyı aç!" diyor.
Kanunu ifa etmek için geldim demek istiyor yâni. Biz de mü'minler olarak, her yaptığımız işi Allah adına, Allah adıyle, Allah'ın rızasını kazanmak maksadıyla yapalım!..
c. Niyetlerin Bozulması
Bu sayfadan üçüncü hadis-i şerif. Hazret-i Ali RA'dan, Ebû Abdurrahman es-Sülemî kaydetmiş. Hazret-i Ali Efendimiz tarif edilmeyecek kadar, güneş gibi aşikâr bir mübarek büyüğümüz, başımızın tâcı. Ebû Abdurrahman es-Sülemî, çok büyük bir âlim ve s™fî. Onun kitabına yazdığına göre, Hazret-i Ali'den rivayet edildiğine göre Peygamber SAS Efendimiz buyurmuş ki:
RE. 504/7 (Ye'tî alen-nâsü zemânün) "İnsanların başına, üzerine bir zaman gelir ki, ilerde gelecek ki..." Ne olacak? (Hemmühüm butùnühüm ve şerefühüm metâuhüm ve kıbletühüm nisâühüm ve dînühüm derâhimihim ve denânîruhüm, ülâike şerrül-halkı lâ halâka lehüm indallàh.) Kıyamete yakın zamanı anlatan bir hadis-i şerif. Neler olacağını şöyle buyuruyor Peygamber Efendimiz: "O zamanda, (hemmühüm) insanların tasası, gayreti, (bütùnühüm) karınları olacak." Yâni akılları, fikirleri karınlarının ihtiyaçlarını gidermekle ilgili olacak demek. Tasaları, karınları...
Karından maksat iki şey olabilir: bir mide olur. Yâni akılları, fikirleri, "Ne yiyeceğim, ne içeceğim?" diye, yemek içmek. Bir de cinsel konular kasdedilmiş olabilir. Yâni cinsî duyguları esir almış, cinsel manyak gibi; yâni akılları, fikirleri o... Tabii kötü bir durum.
Çünkü insanın hemminin, gayretinin, tasasının, fikrinin, düşüncesinin, amacının yüksek şeyler olması lâzım!.. Böyle süflî, âdî şeyler olmaması lâzım!.. Amaçlarının yüksek olması lâzım, himmetinin âlî olması lâzım!.. Aksine insanlar kötüleştiği için, o devrin insanları kötü olduğundan bu kötülüğü yapıyor. Zor olacak durumları... Akılları, fikirleri belden aşağısı, karınları.
(Ve şerefühüm metâühüm) "Adamların şeref telakkisi, anlayışları da malları, mülkleri olacak." Yanında ne kadar metaı varsa; yâni emtia, mal mülk cinsinden varlığı varsa... Yâni parası kadar şerefi oluyor. Çok parası olan, çok şerefli; parası olmayan şerefsiz.
Halbuki İslâm'da böyle değil: Takvâsı olan şerefli, takvâsı olmayan şerefsiz. Dindarlığı, hâlis duyguları olan Allah indinde kıymetli; günahları, hataları olan, ne kadar zengin olursa, ne kadar makamı yüksek olursa olsun, ne kadar böyle dış maddî imkânları çok olursa olsun, kıymetsiz İslâm'a göre.
Ama artık her şey maddîleşmiş olduğundan o devirde adamların şeref anlayışları da değiştiğinden, insanın malı mülkü şeref ölçüsü oluyor; insan zenginliğine göre itibar görüyor. Halbuki zengin olmadığı halde, namuslu olduğundan; çok kazanamadığı halde, çok iyi, melek gibi, altın gibi, som altın gibi, elmas gibi, pırlanta gibi insanlar olabilir. Öyle düşünüyorlar. Çünkü her şey maddiyata sarmış, her şeyi maddeyle ölçüyorlar.
(Ve kıbletühû nisâühüm) "Kıbleleri de karıları..." Yâni Kâbe'ye dönmüyorlar, karılarına yönelmişler. Yâni karılarına tapıyorlar, akılları fikirleri onlar olmuş oluyor.
Bu da dindarlığın bozulması demektir. Amaçların sapması demektir. İnsanların süflîleşmesi demektir.
(Ve dînühüm) "Dindarlıkları da, dinleri de (derâhimihim ve denânîruhüm) yâni altın gümüş paraları..." Dinleri imanları para, para olmuş oluyor o devirde.
Bu durum olunca, yâni maddecilik, şehvetperestlik, mideperestlik, her şeyi maddî, materyalist ölçülerle görmek, ölçmek... Bu durum olunca, insanlar artık her şeyi unutmuşlar. Faziletleri, manevî değerleri, yüksek erdemleri unutmuşlar. O zaman artık çok kötü bir durum olmuş oluyor. İnsanların bu zihniyette olanları çok kötü olmuş oluyor. Onlar için buyuruyor ki Peygamber Efendimiz:
(Ülâike şerrül-halk) "Bunlar halkın en kötüleridir." Halk, dar manasıyla insanlar demek, geniş manasıyla Allah'ın yarattığı bütün varlıklar demek. Bütün varlıkların en kötüleri. Çünkü taşın toprağın, otun yaprağın, ağacın hiç olmazsa suçu, günahı yoktur. Allah ne için yaratmışsa, o işte bulunuyorlar, devam ediyorlar. Bir insana kızdık mı "Odun!" deriz ama, odunun bir kabahati yok... Ama adam çok kötü vasıflara düşmüşse, sahip olmuşsa, çok fena durumlara düşmüşse; o zaman tabii odundan, kütükten de daha fena...
Bazan bir hayvan ismi söylüyoruz kızdığımız adama; o hayvan mâsum, onun bir suçu günahı yok, nihayet bir hayvan, yaratılışı öyle... Ama insan, kötü sıfatlarla, kötü işlerle ondan da daha aşağılara düşüyor.
(Şerrül-halk) "Halkın, yâni mahlûkatın en kötüleridir bunlar... (Lâ halâka lehüm indallàh) Onların Allah yanında hiçbir nasipleri yoktur." Yâni hayır, mükâfât, ecir, sevap gibi bir şey almaları mümkün değildir.
Nasıl olmamız lâzım?.. Himmetimizin âlî olması lâzım! Aklımızın fikrimizin, dünya ve ahiretimizin Allah'ın rızasına göre olmasına yönelmesi lâzım!.. Hem dünyamız Allah'ın istediği gibi tertemiz olsun; hem de ahiretimiz azabdan uzak, tam saadet olsun diye, himmetimizin o tarafa sarfedilmesi lâzım!.. Yâni insanlığın selâmeti, iyiliği için; ahirette de Allah'ın rızasına erip, cennetiyle cemâliyle müşerref olmak için gayret etmeli, insan ona tasa çekmeli, onun için uğraşmalı!..
İnsanın şerefi ilmiyle, irfanıyla, faziletiyle olmalı!.. Bir insan fakir olabilir. Yunus Emre hakkında anlatılanları doğru kabul edelim; oduncu olabilir, fakir bir köylü olabilir... Ama Yunus Emre gibi olunca en şerefli insan oluyor. İnsan mânevî değerleriyle, gönül zenginliğiyle, iman kuvvetiyle, kalbinin altın gibi olmasıyla kıymetli olur. Ama parası olmayabilir, kulübede oturuyor oturabilir, dağda bir mağarada yaşıyor olabilir. İşin doğrusu, asıl şerefin takvâda olması lâzım!..
(Ve kıbletühüm nisâühüm) Evet, çok tabii, İslâm da teşvik ediyor; elbette insan ailseni sever, sevmeli!.. Sevmeye de sevap veriyor Allah-u Teàlâ Hazretleri ama, insanın kıblesi Kâbe olmalı, din olmalı; maddî, geçici, fâni bir şey olmamalı!..
Evet, insan annesini sever, kızını sever, hanımını sever, çoluk çocuğunu sever... İyi arkadaşlarını sever... Ama bu sevgilerin hiçbirisi, tek başına hayatın amacı olamaz. Çünkü onlar fâni...
Hayatın asıl amacı, insanın asıl yöneleceği yüksek şeyler olması lâzım! Allah indinde geçerli şeyler olması lâzım!.. Yönünün, kıblesinin ulvî şeyler olması lâzım!
Dininin, imanının para olması, insanın iyice materyalist olması demek. Para buldu mu babasını bile satar, vatanını satar, vatanın sırlarını satar. Tabii, çok kötü bir şey...
Nasıl olması lâzım! Dünyaları verseler, bazı faziletlerden, bazı güzelliklerden vazgeçmemesi lâzım; onları vermemesi lâzım!
Ne diyor Mehmet Akif:
Verme dünyaları alsan da bu cennet vatanı!
Ne kadar güzel!.. Dünyaları alsan bile, dünya kadar rüşvet verseler; Amerika'dan rüşvet gelse, Rusya'dan rüşvet gelse, Avrupa'dan rüşvet gelse, bir karış toprağı verilmez!
Onun için ölür, canını verir ama, vatanını vermez. İşte bu, şerefli insanların, hakîkî mü'min insanların amaçlarının çok yüksek olmasından... Maddeye tenezzül etmez, maddeyi teper, elinin tersiyle iter:
"--Ben böyle yakışıksız teklifleri kabul edemem! Ben böyle maddiyat için, çok değer verdiğim mübarek, mukaddes şeyleri satamam!" diye söyleyecek sağlamlıkta olması lâzım!..
Dünyada çok zengin devletler var, parayla herkesi alırlar. Herkese her şeyi yaptırırlar. İyi ki para ile satın alınamayacak insanlar var... Halen de ülkemizde var, başka ülkelerde var.
Allah onları hakim eylesin, işlerin başına onları getirsin... Sarsılmayan, sapasağlam, dürüst, dosdoğru insan olmak lâzım! "Öyle olmayan insanlar mahlûkatın en kötüleridir. Allah onlara hiç bir mükâfât vermeyecek. Allah indinde hiçbir nasipleri yoktur." buyruluyor.
Allah-u Teàlâ Hazretleri bizi, dinimizden, güzel ahlâkımızdan, sağlam imanımızdan milletimizi, çoluk çocuğumuzu, nesillerimizi mahrum eylemesin... Ümmetimizi korusun... Düşmanların topluca birlikler kurarak, ittifaklar kurarak yaptıkları zulümleri karşılamayı, yenmeyi Allah nasib eylesin...
Mazlum insanların imdadına koşmamızı, onları zulümden kurtarmamızı nasîb eylesin... Esir kardeşlerimizi esaretten, mazlum kardeşlerimizi zulümden, mağdur kardeşlerimizi gadirden kurtarmakta bizlere gayret versin, yardım eylesin; tevfikını refîk eylesin...
Cümleten bizi her yönden mansur ve müeyyed, muzaffer ve gàlib eylesin... Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler!
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
12. 01. 2000 - AKRA
.
| 4 MAYIS 1999 AKRA TEFSİR SOHBETİ (Bakara: 47 - 48)
ÖYLE BİR GÜNDEN SAKININ Kİ...
Prof. Dr. M. Es'ad COŞAN Rh.A
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
Aziz ve sevgili Ak-Televizyon izleyicileri ve Ak-Radyo dinleyicileri!..
Allah'ın selâmı rahmeti üzerinize olsun... Cenâb-ı Hak dünyada, ahirette cümlenizi aziz ve bahtiyar eylesin... İzzetle, itibarla, şerefle, nimetle, devletle yaşatsın... Ahirette cennetiyle, cemâliyle müşerref eylesin...
Bu akşamki Kur'an-ı Kerim sohbetimizde bakara Sûre-i Şerifesi'nin 47. ve 48. ayet-i kerimeleri üzerinde sohbetimizi yapacağız. 47. ayet-i kerimede buyruluyor ki,bismillâhir-rahmânir-rahîm:
(Yâ benî isrâilezkürû ni'metiyelletî en'amtü aleyküm ve ennî faddaltüküm alel-àlemîn.)
48. ayet-i kerimede de buyruluyor ki, bismillâhir-rahmânir-rahîm:
(Vettekù yevmen lâ teczî nefsün an nefsin şey'en ve lâ yukbelü minhâ şefâatün ve lâ yü'hazü minhâ adlün ve lâ hüm yunsarûn.) (Bakara: 48) Sadakallàhul-azîm.
Daha önceki haftalarda okuduğumuz ayet-i kerimelerde, Allah-u Teàlâ Hazretleri Benî İsrâil'e hitap ediyordu. Özellikle Peygamber Efendimiz'in zamanındakilere hitap ediyordu ve Peygamber Efendimiz'e tâbî olmalarını ihtar eyliyordu. Mü'minlerle beraber olmalarını, namaz kılmalarını, ibadet etmelerini bildiriyordu.
a. İsrâil Oğullarına Verilen Nimetler
Bu 47. ayet-i kerimede de Cenâb-ı Mevlâ, onların babaları üzerine, eslâfı, geçmişleri üzerine lütuflarını, nimetlerini, neler ikram ettiğini belirterek, buyuruyor ki:
(Yâ benî isrâîl) "Ey İsrâil'in evlâtları olan kavim, yâni yahudiler, yahudi kavmi; (üzkürû) hatırlayın!" Üzkürû; zekere-yezkürudan muhataplarına emr-i hàzır. Üzkürû'nun hemzesi hemze-i vasıl olduğu için, bağlandığı zaman vaslediliyor, geçiliyor, (Yâ benî isrâilezkürû) deniliyor. "Ey İsrâiloğulları, ey Yahudi kavmi hatırlayın! (Ni'metî) Benim nimetimi hatırlayın!" Benim diyen, Cenâb-ı Hak Teàlâ Hazretleri.
(Elletî) "O nimet ki, (en'amtü aleyküm) ben sizin üzerinize onu ihsân eylemiştim, o nimeti size bahşeylemiştim. Benim size bahşeylemiş olduğum nimeti hatırlayın!(Ve ennî faddaltüküm alel-àlemîn) Ve ben azîmüşşan, alemlerin Rabbi, sizi bütün alemlere tafdıl etmiştim; bunu hatırlayın!" diye eski kavimlere, yâni bu Yahudilerin ecdadına, eslâfına, dedelerine vermiş olduğu nimetleri hatırlamaları için Cenâb-ı Mevlâ ihtar ediyor. "Ben size nimetimi ihsân etmiştim ve sizi o zamanın alemlerine tafdıl etmiştim." buyuruyor.
Tabii burada ne nimeti ikram etti?.. Bu nimetler başka ayet-i kerimelerde açıklandığı üzere, kendi aralarından peygamber seçmiş olması, onlara kitap indirmiş olmasıdır. Nitekim Kur'an-ı Kerim'in bir başka ayet-i kerimesinde buyruluyor ki:
(İz kàle mûsâ likavmihî) "Hani ne idi o zamanlar hatırlayın ki, Mûsâ kavmine demişti ki: (Yâ kavmizkürû ni'metallàhi aleyküm) Ey kavmim, Allah'ın sizin üzerinize lütfettiği, indirdiği nimeti unutmayın, hatırınızda tutun, hatırınızda bulundurun, hatırlayın! (İz ceale fîküm enbiyâe) Sizin içinizden peygamberler seçip tayin etmişti. Ne büyük şeref, içinizden peygamberler çıkıyor; onu hatırlayın. (Ve cealeküm mülûkâ) Sizi melikler yapmıştı." (Maide: 20)
Biliyorsunuz tarih kitaplarında yazılıdır, milattan önceki devirlerde Benî İsrâil birtakım hücumlara uğradı, birtakım esaretler geçirdi ama, bir devrede de düşmanlarını yendiler; Dâvud AS, Süleyman AS zamanında büyük bir devlet kurdular. Süleyman AS'ın hükümranlığı, saltanatı dillere destandır. Ta Yemen'deki Sabâ ülkesine nasıl yayıldığı; nasıl cinlerin emrinde olduğu, nasıl hükümdarın veziri olan Asaf'ın nasıl Allah'ın sevgili bir kulu olduğu, nasıl Sabâ melikesinin tahtını kendi ülkesinden keramet yoluyla getirdikleri... Bunların hepsi büyük lütuflar.
Cenâb-ı Hak içlerinden peygamber çıkarmış, onlar o peygambere tâbî olmuşlar; ne büyük devlet, ne büyük nimet... Mûsâ AS'a kitap indirmiş, o kitabı okuyorlar, ilâhî kitap, Allah'ın kitabı; ne güzel bir durum... Sonra onlara maddî saltanat da ihsan ediyor, hükümdarlık ihsan ediyor, esaretten kurtarıyor. Hàkim oluyorlar, hükümran oluyorlar, devlet kuruyorlar... E bunları hatırlayın! Ben sizi alemlere böylece üstün kılmıştım.
Burada tabii alemler, hangi alemlerdir?.. Her devrin alemi vardır.
(Kâne fî zâlikez-zemân, feinne likülli zemânin àlemen) "O zamanın alemleri... Her zamanın alemleri ayrıdır."
"Sizi tafdil etmiştim, üstün kılmıştım o zamanki alemlere..." diye o zaman için bildiriyor. Çünkü başka ayet-i kerimelerde de, daha sonraki zamanlarda onları, işledikleri günahlardan dolayı izzetten sonra zillete uğrattığını, cezâlandırdığını; hattâ kıyamete kadar zilletin, meskenetin onların alınlarına yazılıp, boyunlarına geçirildiğini bildiriyor. Yâni bu üstün kılınmanın, o peygamberlere tâbî oldukları zamana ve Allah'a iyi kulluk ettikleri zamana mahsus olduğu kesin... Çünkü, daha sonra zillete uğramışlardır. Bir bu tarihî olaydan dolayı kesin...
b. En Hayırlı Ümmet Ümmet-i Muhammed
İkincisi de, en faziletli ümmet şüphesiz ki ümmet-i Muhammed'dir. Bu hususta ayet-i kerimeler de var. Bismillâhir-rahmânir-rahîm:
(Küntüm hayra ümmetin) "Siz en hayırlı ümmet oldunuz. (Uhricet lin-nâsi) İnsanlar için ortaya konmuş bir nümûne, müstesnâ ümmet oldunuz. (Te'mürûne bil-ma'rûfi ve tenhevne anil-münkeri ve tü'minûne billâh) Emr-i ma'ruf yaparsınız, nehy-i münker yaparsınız, hakkı tutarsınız, bâtılın karşısına çıkarsınız, cihad edersiniz. Şânınız, sıfatınız bu... Allah'a inanıp mü'mince işler yaparsınız. En hayırlı ümmet oldunuz.
(Ve lev âmene ehlül-kitâbi) Kendilerine daha önce kitap indirilmiş o yahudiler ve hristiyanlar, keşke İslâm'ın hak din olduğunu anlasalar ve Kur'an'a ve Hazret-i Muhammed-i Mustafâ Aleyhis-salâtü ves-selâm'a iman etseler; (lekâne hayran lehüm) onlar için hayırlı olurdu. Çünkü en hayırlı ümmet ümmet-i Muhammed'dir." (Al-i İmran: 110)
Peygamber SAS Efendimiz'in bu hususta hadis-i şerifleri çok fazladır. Bir tanesini zikredelim:
(Entüm tûfûne seb'îne ümmeten entüm hayruhâ ve ekremühâ alellàh) "Siz ümmetlerin en hayırlısısınız ve Allah nazarında en kıymetlisisiniz." diye, Allah-u Teàlâ Hazretleri'nin çeşitli ümmetleri olduğunu, ümmet-i Muhammed'in yetmişinci ümmet olmakla beraber, en hayırlısı ve Allah yanında kadr ü kıymeti en yüksek olanı olduğunu hadis-i şeriflerde, ayet-i kerimelerde bildiriyor. İleride bu (Küntüm hayra ümmetin uhricet lin-nâs) ayet-i kerimesi gelince, orada inşâallah geniş bilgiler sunacağız.
Bunların Allah tarafından kendilerine ikram olunmuş nimetleri; kendilerine peygamber gönderilmesi, kitap indirilmesi ve devrin insanlarına bu sûretle üstün kılınması... Bunlar mü'min çünkü... Ötekiler müşrik veya kâfir, putperest, veya sapık; bunlar mü'min... Tabii, mü'minler kâfirlerden, sapıklardan Allah indinde üstün olduğundan, o zaman üstün idiler.
Ama bu nimeti ne sebeple kazandılar; bu nimet onların elinden hangi inat ve küfür ve hatada ısrardan dolayı kaçtı?.. Bunları hatırlamaları için, bu ayet-i kerimede Allah-u Teàlâ Hazretleri hatırlatma yapıyor:
"Ey İsrâiloğulları, sizin üzerinize bahşettiğim, gönderdiğim nimeti hatırlayın! Ben sizi alemlere üstün kılmıştım hani... Bak hatırlayın, mü'min olduğunuz zaman üstün oluyordunuz; hatâ ettiğiniz zaman da bütün üstünlükler elinizden gidiyordu. Gelin şimdi de iman edin!" demek.
Bu ayet-i kerimenin sonucunda, bunu dinleyenin yapacağı;
"--Haa tamam. Benim ecdadım Allah'a itaat ettiği zaman, mü'min olduğu zaman, Allah onları öteki insanlardan üstün kılmıştı. Binâen aleyh, ben de şimdi Allah'a inanayım, Allah'ın Peygamberine tâbî olayım, iyi müslüman olayım!" demek...
Böyle yapmaları, bu ayet-i kerime ile tavsiye ediliyor. Nimetler hatırlatılarak, eski güzel günler hatırlatılarak, Allah tarafından kendilerine ikaz ediliyor.
Tabii, burda neyi kesinlikle vurgulamış oluyoruz: Onların üstün ümmet kılınmaları, alemlere üstün kılınmaları, kendilerinin devrindeydi. Çünkü kendilerinden evvelki devrede de, sonraki devrede de kendilerinden üstünler vardı.
Kendilerinden evvel İbrâhim AS yaşamıştı. İbrâhim AS, Allah'ın halîli, Halîlullah İbrâhim AS... Onun kendilerinin peygamberlerinden derece cihetiyle daha üstün olduğu kesinlikle biliniyor.
Peygamber SAS Efendimiz'in ise, bütün enbiyâ ve mürselînin hepsinden daha üstün, ekrem ve eşref olduğu; Ademoğullarının, bütün insanlığın seyyidi ve serveri olduğu ayet ve hadislerle sabit... Seyyid-i veled-i àdem, (fid-dünyâ vel-âhireh) hem dünyada hem ahirette böyle olduğu kesin... Kur'an'da da bu zikredilmiş bulunuyor, hadislerde de böyle bildirilmiş bulunuyor.
Demek ki bu ayet-i kerimenin anlamı, "Sizin o devletli olduğunuz zamanları, öteki insanlardan üstün olduğunuz hatırlayın!" demek.
c. Öyle Bir Günden Sakının ki...
Bu nimeti hatırlatmadan sonra da, 48. ayet-i kerimede ihtar ve tahrir başlıyor. Yâni, "Bak böyle yapmazsanız, sonra ahirette durumunuz iyi olmaz!" mânâsına.
(Vettekù yevmen lâ teczî nefsün an nefsin şey'en ve lâ yukbelü minhâ şefâatün ve lâ yü'hazü minhâ adlün ve lâ hüm yunsarûn.) (Bakara: 48)
(Vettekù yevmen) "Öyle bir günden korununuz ki, (lâ teczî nefsün an nefsin şey'â) bir nefsin, öteki bir nefse bir faydası, yararı olmaz." Bir kişinin bir başka kişiye faydasının, yararının olmadığı gün geldiği zaman, başınıza gelecek felâketleri düşünün, onlardan da sakının!
Korkun dediğine göre, sakınmak mümkün. Ama bu dünyada iken; ahirette değil, iş işten geçtikten sonra değil...
(Yevme yeravnel-melâikete lâ büşrâ yevmeizin lil-mücrimîn) [Melekleri görecekleri gün, günahkârlara o gün hiç bir sevinç haberi yoktur.] (Furkan: 22) ayet-i kerimesinde bildirildiği gibi, melekler görünüp iş işten geçtikten sonra, alâmetler zahir olduktan sonra, herkes tabii gün gibi olayları görünce, ister istemez yola gelecek ama, o yola gelmenin faydası olmayacak. Çünkü vakti geçti.
Şimdiden sakının öyle bir günden ki, bir kişinin bir kişiye bir fayda sağlaması, bir hayır sağlaması, mükâfât sağlaması, onun borcunu ödemesi mümkün olmaz.
Cezâ-yeczî-cezâen; bir şeyin karşılığını vermek demek. Yâni bu borçlu; ötekisi onun yerine, "Ben senin yerine borcunu ödeyivereyim!" dese, adam kurtulur. Alacaklı alacağını aldı mı, borçlusunun yakasını bırakır. Ama ahirette birisinin ötekisi nâmına böyle bir şeyi yapmasını, Allah kâfirler için kabul etmeyeceğini bildiriyor.
Öyle bir gün ki, kişinin başka bir kişiye borcunu ödeme hakkı, salâhiyeti olmayacak, faydası olmayacak. Yâni burada, (Lâ yuğnî ehadün an ehadin) "Bir kimsenin bir kimseye faydası olmayacak." demek.
(Ve lâ teziru vâziretün vizre uhrâ) "Birisinin sorumluluğunu ötekisi yüklenemeyecek, alamayacak. Ötekisini kurtaramayacak." (Fâtır: 18)
(Liküllimriin minhüm yevmeizin şe'nün yuğnîhi) "O gün her kişinin, herkesin işi başından aşkın olacak. Kendisini meşgul edecek, oyalayacak bir derdi, büyük telâşı olacak, başkasına bakacak hali olmayacak." (Abese: 37)
Hattâ, bu hususta en belirgin ifadeleri olan ayet-i kerime hangisi:
(Yâ eyyühen-nâs) "Ey insanlar! (İttekù rabbeküm) Rabbinizden sakının, korkun ki, çekinin, korunun ki ceza verebilir, ahirette azabına uğrayabilirsiniz. (Vahşev yevmen) öyle bir günden korkun ki, (lâ yeczî vâlidin an veledihî) babanın evlâda bir faydası olmayacak, onun namına onun işini hallediverme durumu olmayacak;(ve lâ mevlûdin hüve câzin an vâlidihî şey'â.) evlâdın da babasına bir fayda sağlaması mümkün olmayacak o günden korkun!" (Lokman: 33)
Şimdi bir baba evlâdını ne kadar sever?.. Bir evlât babasını ne kadar sayar?.. Hepsi de birbiri için canını verir ve müşkülünü halletmek için var gücüyle, olanca imkânını ortaya koyup çalışır. Ama ahirette babanın evlâda, evlâdın babaya faydası olmayacak demek, bu işin ne kadar ciddî olduğunu bildiriyor.
Ama bütün bunlar kimler içindir?.. Suçlu kâfirler, Allah'ın kahrına, gazabına uğrayacak kimseler içindir. Onun için ayet-i kerimeyi doğru anlamak lâzım! Çünkü, mü'minin mü'mine faydası vardır. Mü'min evlâdın mü'min anne-babaya faydası vardır. Sàlih anenin, babanın evlâtlarına faydası vardır.
Mü'min oldu mu faydası vardır, kâfir oldu mu faydası yoktur. Yâni Allah'ın gazabını hak etmiş bir kimseyi, Allah'ın gazabından hiç bir başka kimse kurtaramaz.
(Ve lâ yukbelü minhâ şefâatün) "Şefaat kabul olmayacak o günde... Öyle bir günden sakının ki, kimsi kimsenin işini hallediverecek bir güce sahip olmayacak, onun nâmına borcunu ödeyiverecek bir durumda olmayacak. Kimseden şefaat kabul olunmayacak." Kimler için?.. Kâfirler için. Kâfirlere şefaat de geçmeyecek.
Bunun kâfirler için olduğunu tefsir kitapları yazıyor. Niçin yazıyor?.. Çünkü, başka ayet-i kerimelerde ve hadis-i şeriflerde mü'minler için şefaatin geçerli olduğu bildiriliyor.
--Bazı kimseler çıkıyor şefaati inkâr ediyor...
Yarım bilgisinden inkâr ediyor. Çünkü, Kur'an-ı Kerim'i yarım bilirse insan, yarım hoca insanı dinden eder. Çünkü sakat bir laf söyler, imanını zedeler. Kendisi de mahvolur, kendisini adam sanıp dinleyeni de felâkete sürükler.
d. Mü'minler İçin Şefaat Var
Ayet-i kerimeleri tek tek mânâlandırmak, ordan bir hüküm çıkarmak yanlış olur. Çünkü başka ayet-i kerimeler vardır. Onlarla beraber düşünerek konunun bütünlüğünü göz önünde bulundurarak konuşmak lâzım! Konunun bir tarafını alıp da, öbür tarafını söylememek yanlış olur. Bu neye benzer?.. Körlerin fili tarif etmesine benzer.
Körleri filin yanına götürmüşler. Hiç fil görmemiş, anadan doğma kör insanlar... Birisine filin hortumunu tutturmuşlar, birisine bacağını, birisine kulağını, birisine kuyruğunu... "Fil nasıl bir şey?" diye sormuşlar. Herkes tuttuğu yere göre fili tarif etmiş: "Fil bir hortumdur... Fil bir direktir..." Kulağını tutan, "Fil bir yorgan gibi yassı bir şeydir." demiş. Böyle fil tarifi olmaz!
Bunu niye bastırarak söylüyorum, misalle söylüyorum: Bu mesele böyle olduğu halde, mûteber, ciddî, alim, fâzıl tefsir sahipleri; meselâ benim önümde bulunan tefsirin sahibi İbn-i Kesîr. Hadislere göre tefsir yapan bir ciddî alim, muteber bir kimse... Böyle büyük alimlerin sözlerine, Kur'an-ı Kerim'in ayetlerine ve hadis-i şeriflere rağmen, o Kur'an ayetlerini görmezden gelerek, o sahih hadis-i şerifleri görmezden gelerek, hiçe sayarak, bu devirde hâlâ şefaati ihkâr ediyorlar.
Kim yapmış bunu tarihte?.. Mûtezile yapmış. Şimdi neo-mûtezile, yâni neo-nazizm gibi, yeni mûtezileci birtakım kimseler çıktı, "Şefaat yok!" diyorlar. Şefaat var!.. Ayetel-Kürsî'de bile;
(Men zellezî yeşfeu indehû illâ biiznih) "Onun huzurunda onun izni olmadan, yhani Allah'ın izni olmadan kim şefaat edebilir?" (Bakara: 255) buyruluyor. Bu ne demek?.. İzni olan kimse, şefaat edecek demek.
(İllâ men ezine lehür-rahmân) Rahmânın izin verdiği kimselerin şefaatçi olacağına dair, başka ayet-i kerimeler var. (Tàhâ: 109)
Sahîh-i Buhàrî'de ve diğer ciddî, sahih kaynaklarda zikredilen hadis-i şerifler var. Rasûlüllah Efendimiz'in nice nice defalar, nice nice mahallerde, ahirette, yeri geldikçe nasıl nasıl ricâlar ve şefaatler edip, şefaatçi olacağını; ümmetin günahkârlarına nasıl şefaat edip onları kurtaracağını; alimlerin, şehidlerin aile efradına nasıl şefaat hakları olduğu, nasıl şefaatçı olacakları kesin.
Bu ayet-i kerime münâsebetiyle bu yanlışlığı beyan ediyoruz. Bu yanlış fikre bazı mezhebler girmiştir ama, bu ayetlerin bazılarını görmezliğe gelmektir, hadis-i şerifleri hiçe saymaktır. İlâhiyatta vs. de yeni bir takım kimseler de meseleyi iyi bilmedikleri için, onlara bakarak, "Herkes neyi hak etmişse onu alacak. Şefaat yoktur." gibi bir kanaate varıyorlar.
Halbuki, Peygamber SAS Efendimiz buyurmuş ki: Var... Kur'an-ı Kerim'in ayetleri bildiriyor ki: Allah'ın izin verdiği kimselerin şefaat hakkı var...
e. Kâfirlere Şefaat Yok
(Ve lâ yukbelu minhâ şefaatün) "Kâfirler için, Allah'a bir şefaatçi getirseler, bir ricacı getirseler bile, onların ricası, şefaatı kabul olmayacak."
Niye böyle buyruluyor?.. Çünkü, Benî İsrâil, İsrâiloğulları oldukları için, peygamber soyundan geldikleri için, "Babalarımız, dedelerimiz olan peygamberler bize şefaat eder." diye düşünüyorlardı ama, Allah'ın emrini dinlemezler, àsî gelirler, Allah'ın peygamberini kabul etmezlerse, o zaman şefaatin fayda vermeyeceğini bildirmek için bu ayet-i kerime onlara hitâben böyle buyuruyor.
Yâni, "Siz babalarımız, dedelerimiz, peygamberlerimiz bize şefaat ederler diye düşünüyorsunuz ama, siz Allah'ın emrini tutmayıp, âhir zaman peygamberine tâbî olmuyorsunuz. Bu durumda kâfir durumuna düşüveriyorsunuz, mü'minlikten çıkıyorsunuz. Ayağınız kayıyor. Binâen aleyh, o zaman şefaatçi sandığınız kimseler size şefaat edemez. Şefaat etse bile kabul olmaz." denmiş oluyor. Çünkü münafıklar hakkında;
(İn testağfir lehüm seb'îne merreten felen yağfirallàhu lehüm) "Yetmiş defa istiğfar eylesen dahi, Allah onları mağfiret etmeyecektir." (Tevbe: 80) diye Kur'an-ı Kerim'de bildiriliyor. Çünkü onlar vazifelerini yapmamışlardır, tam iman etmemişlerdir. Bu hakîkat böyle...
O bakımdan bunlara da bir ihtar var: "Bakın öyle ümitlenmeyin, heveslenmeyin ki, bizim dedelerimiz olan salih kimseler, peygamberler şefaat ederler, kurtarırlar... Öyle bir şey yok, çünkü siz kâfir durumuna düşüyorsunuz."
Zamanın peygamberini inkâr etmek, küfre düşürür. Çünkü Hazret-i Mûsâ'yı gönderen, Hazret-i İbrâhim'i gönderen, Benî İsrâil peygamberlerini gönderen Allah-u Teàlâ Hazretleri, zâten onlarla da ahid yapmış; zaten onların kitaplarında, Tevrat'ta da, İncil'de de bildirmiş olduğu ahir zaman peygamberine uymayı istiyor. Uymayınca da, onlar Allah'a karşı gelmiş olduklarından, kâfir durumuna düşüyorlar. O zaman şefaat onlara fayda vermez.
(Ve lâ yukbelu minhâ şefaatün) "Onlar için bir şefaatçinin şefaati kabul olmaz.
(Femâ tenfeuhüm şefâatüş-şâfiîn) "Onlara şefaatçilerin şefaatleri kâr etmeyecek, fayda vermeyecek." (Müddessir: 48)
(Femâ lenâ min şâfiîn. Ve lâ sadîkın hamîm.) diyecekleri bildiriliyor bize. Cehennem ehli cehenneme düşünce; "Eyvah, bizim hiç şefaatçimiz yok, hiç bir samîmî dostumuz yok... Hiç bir kurtaracak kimsemiz yok!" diyecekler. (Şuarâ: 100-101)
Ahirette insan cehennemlik oldu mu, artık hapı yuttu... Mühim olan, mü'min olmak.
f. Ahirette Fidye Kabul Edilmez
(Ve lâ yü'hazü minhâ adlün) "Onlardan muadil bir şey de alınmaz." Yâni fidye alınmaz. "Tamam, benim yerime bu girsin cehenneme, ben kurtulayım..." Öyle şey yok!
Adl, muadil demek. Tam dengi dengine, adaletli, onun karşısında onun yerini tutabilecek şey demek. Peygamber SAS Efendimiz'e, "Bu adl ne demek?" deyince, Peygamber SAS Hazretleri buyurmuş ki:
(El'adlü el-fidyetü) "Adl, fidyedir." Yâni, adam cehenneme girecek, dese ki:
"--Tamam, benim yerime bir başkasını getirsem, o girse, olur mu?.."
Olmaz! Fidye olarak kimse kabul edilmez.
Bu hususta, pek çok ayet-i kerimeler var. meselâ, okuyalım:
(Felyevme lâ yü'hazü minküm fidyetün ve lâ minellezîne keferû) "Bugün sizden ve diğer küfreden, kâfir olan insanlardan fidye alınmaz. (Me'vâkümün-nâr) Sizin gidip, barınıp, sokulup, tıkılacağınız yer cehennemdir. (Hiye mevlâküm) O sizin varıp gideceğiniz yerdir." diye ayet-i kerimede bildiriliyor. (Hadid: 15)
Yine bir başka ayet-i kerimeyi hatırlayalım, okuyalım:
(İnnellezîne keferû) "O kimseler ki kâfir oldular." Yâni kâfir olanlar demek Türkçe dilbilgisine göre. "Kâfir olanlar, (ve mâtû ve hüm küffârun) ve kâfirler halinde ölenler; yâni imana gelmeden, küfür halinde iken ölenler, ölümü bu şekilde olanlar; (felen yukbele min ehadihim) onların bir tanesinden, (mil'ül-ardı zeheben velev üftedâ bihî) dünya dolusu altını fidye olarak verse, o kadar çok verse bile fidye kabul olunmayacak." (Al-i İmran: 91) Çünkü kâfir olarak öldüler.
(İnnellezîne keferû) "O kimseler ki kâfir oldular. (Lev enne lehüm mâ fil-ardı cemîan) Eğer onların yeryüzünde ne kadar varlık, mülk, servet, zenginlik, maden, altın, gümüş, uranyum vs. en kıymetli şeyden ne varsa hepsi; (ve mislehû meahû) bir de o kadar daha olsa, (liyeftedû bihî min azâbi yevmil-kıyâmeh) onları kıyamet gününün azabından kendilerini kurtarmak için fidye olarak vermek için uğraşsalar; (mâ tukubbile minhüm) onlardan böyle fidyeler kabul olunmayacak. (Ve lehüm azâbün elîm) Onlara elem verici, acıklı bir azab var." (Mâide: 36)
Tabii bu âyet-i kerimeleri Allah-u Teàlâ Hazretleri onların dünyasından, hayatlarından misâlleri hatırlasınlar diye beyan buyuruyor. Çünkü o devirde bir insan, böyle bir güç duruma düştü mü, esir oldu mu, harb oldu mu, darb oldu mu, düşmanın eline düştü mü; o şekillerle kurtulurdu. O kavmin ileri gelenlerinden bir kimse gelir derki:
"--Yâ ben bunu tanıyorum, bu falanca kabiledendir. Benim tanıdığım, sevdiğim bir kimsedir. Benim hatırıma bunu affedin!"
"--Tamam." derlerdi.
Kafasını kesmezlerdi veya salıverirlerdi o adamın hatırına. Veyahut da adam derdi ki:
"--Yâ ben size benim yerime bir şey vereyim; adl, muâdil bir şey vereyim, beni salıverin!"
"--Tamam." derlerdi.
İşte artık adamın kıymetine göre, asâletine göre, mevkiine, rütbesine göre ne verecekse verirdi. Esâretten kendini kurtarırdı. Yâni o devrin uygulamaları öyle...
Yâni böyle bir şeyler ummayın! Allah'ın azabı böyle değildir. Ahiretin hesabı böyle değildir. Cenâb-ı Mevlâ bu dünyada yaptıklarınızı burnunuzdan getirir. Kahrına, gazabına uğrarsınız. Sizi ondan hiçbir şey kurtaramaz. Fidye de bahis konusu değil, şefaat de bahis konusu değil. Siz, peygamberlerden meded umuyorsanız veyahut fidyeyle kurtulmak gibi bir şeyler düşünüyorsanız; böyle bir şey olmaz.
(Ve lâ hüm yunsarûn) "O kimseler, yâni cehennemi hak etmiş olan kimseler, herhangi bir kimsenin yardımına da mazhar olamaz."
Tabii onlar yardımı kimlerden umuyorlardı? Bir kere müşrikler tapındıkları putlardan umuyorlardı. Tabii onlar ve tapındıkları putlar, hepsi cehenneme girecek ve hiçbirisi ötekisine yardım edemeyecek. Ve onlara denilecek ki:
(Mâ leküm lâ tenâsarûn) "Ne oluyor, hani hiç birbirinize faydanız olmuyor, yardımlaşamıyorsunuz? Hani, yardımlaşmanız yok?" denilecek. (Sàffât: 25)
Çünkü hepsi, yâni taptıkları da, tapınanlar da hepsi aciz yaratıklar. Aciz yaratığa tapan, ondan medet uman, ahirette ondan bir yardım da alamayacak, göremeyecek. O gün sadece ve sadece Cenâb-ı Mevlâ'nın kahrına uğradığı zaman, onun hükmüne göre onlar azaba uğrayacaklar.
Dünyada meselâ ne olur? Hatır, gönül olur; bir. O yok... Rüşvet olur. Rüşvet de yok... Şefaat olur. Şefaat de yok... Yardım olur; kurtarma ameliyesi, kurtarma operasyonu diyorlar. İşte bilmem Amerikalıların uçağı düştü, pilotu kurtardık filân... Orda öyle bir şey yok. Yardımlaşma da olmaz. Allah'ın hükmünün karşısına çıkacak bir başka hüküm sahibi de yok. Onun hükmüne itiraz edecek herhangi bir kimse de yok. O zaman işte ettiklerinin cezasını çekerler.
Onu hatırlatıyor Cenâb-ı Rabbül-izzet. Diyor ki:
"--O günden sakının ki hiç kimsenin kimseye o gün faydası olmayacak. O kimse için, kâfirler için şefaat kabul olunmayacak. Fidye vermek bahis konusu olmayacak. Herhangi bir yerden bir yardım gelmesi bahis konusu olmayacak. Kahra uğrayacaklar, cehenneme atılacaklar. İşte o günden sakının ey benî İsrâil! Etmeyin, bu inadı bırakın, imana gelin! Mü'min olun, Allah'ın emrini tutun! Allah'ın âhir zaman peygamberi olarak gönderdiği peygamberine tâbî olun! Ona indirdiği Kur'an-ı Kerim'i anlayın, dinleyin, okuyun ve ona göre ayağınızı denk alın!
g. Kur'an-ı Kerim'i Okuyun!
Tabii bu âyet-i kerimeler, bunlar muhteşem, insanı tüylerini diken diken eden gerçekler. Ben çok kimselerle karşılaştım. Amerikalı, Avrupalı, Avustralyalı... Dünyanın her yerinden pek çok insanlarla karşılaştım ve çoğuna da sordum, benim yanıma gelip, beni ziyaret eden kimselere sordum:
"--Senin müslüman olma sebebin ne?"
Bunu merak ediyorum çünkü, hangi sebepten müslüman olduklarını, İslâm'ın ilk önce çarpıcı olarak nesini görüp, ona hayran kalıp imana geldiklerini merak ediyorum.
Kur'an-ı Kerim'i okuyan mü'min oluyor. Bakıyor ki beşer kelâmı değil; bakıyor ki, ilâhî kelâm; bakıyor ki âyet-i kerimeler derin meseleleri çok açık bir şekilde, herkesin anlayacağı bir şekilde zikrediyor; Kur'an'ı okuyan müslüman oluyor. Yâni benim tanığım kimseler böyle.
Meselâ Amerikalı bir profesör var, Almanya'yı gitmiş. Orada kitabevinden bir sürü, okumak için kitap almış, Amerika'ya götürmüş. Biz de seyahate çıktığımız zaman kolumuzu yoracak kadar, çantaya kitap dolduruyoruz. Okuyalım filân diye... Tabii uçakta ve sâirede geniş zaman oluyor; açan, okuyan okuyor.
Amerika'ya gitmiş. Sonra, "Dur bakayım, şu Almanya'dan aldığım kitaplar neyin nesiymiş; şöyle bir bir inceleyim!" filân diye, bir gün oturmuş masasına. O kitabı karıştırmış, bu kitabı karıştırmış. Almanyadan Budizm'e ait kitaplar almış, başka kitaplar almış, romanlar almış vs. Bir de Kur'an almış. Yâni kendisine en karşı, en değişik, en bilmediği konu... "Dur bakayım bu ne imiş?" diye, onu da almış.
Merak çok güzel şey! İnsanoğlu meraktan denizlerin dibini araştırıyor, fezânın derinliklerini araştırıyor, yıldızlara uydu gönderiyor. Oraların esrârını çözmeye çalışıyor. Tabii merak; o da güzel bir şey. Merak, ilmin anahtarı. Yâni insan merak edince aradığı gerçekleri buluyor.
Kur'an-ı Kerim'i okumaya başlamış. Birinci Fâtiha'sından Bakara Sûresi'ne... Görüyorsunuz daha Bakara Sûresi'nin 47, 48. âyetlerindeyiz. Ne kadar derin konularla karşılaştık. Ne kadar mühim hakîkatleri okuduk, dinledik, elhamdü lillâh. Kur'an-ı Kerim hazine; bitmez tükenmez hazine, ilim irfan hazinesi... Herkese hitap ediyor, herkesi şefkatle kucaklıyor, herkesi cennete çağırıyor. Herkesi cehennemden koruyor. Kur'an-ı Kerim'in hâli, manzarası bu.
Allah-u Teàlâ Hazretleri bizlerin, sizlerin gönlüne; evlatlarımızın, çocuklarımızın gönlüne Kur'an sevgisini aşılasın, bahşeylesin, ihsan eylesin, lüfeylesin... Bu merakı bize de versin, yâni Amerikalıya verdiği gibi... Amerikalı Kur'an'ı okumuş müslüman olmuş. Doğrudan doğruya; hiç böyle hocanın nasihati, medhetmesi, pohpohlaması, "Bak İslâm güzeldir, ötekisi kötüdür, onu bırak buraya gel" filân demesi olmadan. Adam başka dinde, başka medeniyet içinde, başka akılla, başka zevkle yetişmiş.
Yetişme çok mühim... Ben yetişmeyi çok önemli görüyorum. Şimdi bu Sırplar'ın katliamına bakıyorum. Bu Çetnikler'in Arnavutları insafsızca öldürmelerine... Yâni bir insan nasıl bu kadar gaddar olabiliyor? Biz oraları fethettiğimiz zaman, nasıl muamele ettik? Bunlar fırsatı bulunca, böyle masum çocukların, silahsız insanların üstüne nasıl böyle canavarlıklar yapabiliyorlar. Bu nasıl mantık, bu nasıl vicdan?.. Eğitim... Onları papazlar, onların yöneticileri kinle yetiştiriyor. İşte Kosova Harbi'yle, bilmem Sultan Murad düşmanlığıyla yetiştiriyorlar.
Biz yapmamışız, biz kitaplardan çıkarmışız.. Yunanlı komşularımız darılmasın diye, İstanbul'un beşyüzüncü fetih yıldönümünü kutlayamamıştık. Ben hatırlıyorum; halk kutlamak istemişti, devlet engel olmaya çalışmıştı.
Halbuki bu Avsutralya'da, meselâ ben bu geçtiğimiz 20 Nisan'da Anzak gününü gördüm. Yâni Gelibolu'ya gelip de bizimle çarpıştıkları zaman... Günlerce, bir iki gün önceden, bir iki gün sonrasına böyle televizyonlar harıl harıl bu Gelibolu'yu anlattı. Göğsünde on tane, yirmi tane madalya olan ihtiyar insanlar resmî geçitlerle geçtiler. İşte Vietnam'da çarpışmışlar, bilmem Filistin'de çarpışmışlar, Libya'da çarpışmışlar, Arnavutluk'ta çarpışmışlar, Gelibolu'da çarpışmışlar... Alaylar, bayraklar geçti, geçti... Nasıl heyecan! Çocuklara nasıl bir böyle tarih şuuru veriyorlar!..
Ben çok üzülüyorum. Bizim o tarihî mefâhirimiz, güzelliklerimiz, medeniyetimiz, insaniyetimiz bilinmiyor. Biz fethettiğimiz yerdeki insanlara dokunmamışız ki, yedi asır sonra kalkıp bizi öldürmeye kalkıyorlar. Halbuki biz onları öldürseydik, hiç kimse kalmayacaktı. Yâni onların kiliselerine dokunmadık, işlerine dokunmadık, eşlerine dokunmadık, tarlalarına dokunmadık. Sadece asayişi getirdik, yönetime sahip olduk. Tebliğ ettik; inanan inandı, inanmayan inanmadı. Yâni İslâm çok güzel!.. Allah, İslâm'ı sevdirsin, Kur'an'ı okumayı anlamayı nasib etsin...
Amerikalı müslüman oluyor, Kanadalı müslüman oluyor, Japon müslüman oluyor, Fransız profesör müslüman oluyor. Amerikalı profesör müslüman oluyor. Bizim, şehidlerin torunu olan, müftüzâde, müftü torunu olan, icabında şeyh torunu olan insanlar, bakıyorum İslâm'dan haberi yok...
Bakıyorum, meşhur kimseler; babalarını, dedelerini araştırıyorum. Çoğunu sorarım:
"--Bu kimin nesi?" diye sorarım, soruyorum.
Vah vah vah!.. O kadar yanlış fikirlere sahip ki, o kadar zavallı ki, o kadar çağdışı ki, dünyadan o kadar habersiz ki... Ne Avrupa'yı biliyor, ne Amerika'yı biliyor, ne Avustralya'yı biliyor, ne Fransa'yı, Almanya'yı biliyor... Ne onların bize karşı duygularından haberi var, ne kendi halklarına karşı hizmetlerinden haberi var...
Ben hatırlıyorum, Ankara'da bizim ana caddeden, 62'li, 63'lü yıllarda benim oturduğum Keçiören Kalaba Mahallesi'nde otobüsler çamurlu yollardan giderdi. Burada orman yolları bile asfalt. Avustralya'nın nüfusu 18 -20 milyon... Türkiye'nin on misli büyüklüğünde ülke. Her tarafını asfaltlamışlar, çalışmışlar, hizmet etmişler. Demiryolları yapmışlar. Kuzeydeki şehirlere gittim, bölgelere gittim; tarlaların arasına, şeker kamışları mahsüllerini taşımak için küçük demiryolu hatları döşemişler. Gergef gibi işlemişler. Her tarafta çalışmışlar.
Geçen gün Goldcoast, altın sahil dediğimiz yerleri gezdik. Yâni bataklıkları nasıl harika yerleşme yerleri yapmışlar, nasıl gökdelenler yapmışlar. Uzaktan manzarayla baktık, "Burası neresi, Amerika mı? Karşımızdaki manzara Manhattın'a benziyor" filân dedik. Manhattın adası New York'ta... Çalışmışlar yâni...
Bizden on defa daha büyük bir kıtayı bizim dörtte birimiz kadar olan bir insanla, başarıyla işlemişler, ma'mur hale getirmişler. Bizim yöneticilerimiz, bizim devletimizin insanları koca bir yedi asırdır hakim olduğumuz topraklarda yolları yapmamışlar... Köprüler perişan, hizmetler aksıyor, rüşvet, gayr-i meşrû işler... vs.
Allah yardımcımız olsun... Allah, Kur'an'a dönmeyi, imana gelmeyi, Allah'ın rızasına uygun kâmil insan olmayı ve öyle yaşayıp, rızasına uygun işler yapıp, insanlığa hizmet edip, boş şeylerle uğraşmayıp, yanlış yollara sapmayıp, güzel işlerle meşgul olup, Allah'ın huzuruna sevdiği razı olduğu kul olarak varmayı nasib etsin...
Bakıyorum şehidlerin torunları cehenneme dolu dizgin gidiyor. Yâni tutturdukları yol itibariyle küfür yolu. Allah'ın âyetlerine karşı, Kur'anına karşı, peygamberine karşı, dinine karşı... Yanî senin beğendiğin Avrupa'yı git de gör! Biz gördük işte. Yâni sen, elindeki cevherin kadrini, kıymetini bilmiyorsun. Allah uyanıklık nasib etsin...
Bize de tabii çok görev düşüyor, gafilleri uyarmak; bilmeyenlere, cahillere bilgilendirmek, öğretmek, bilgi vermek; şaşıranları doğru yola çekmek görevi düşüyor. Bu hususta çok çalışmak lâzım.
i. Basın ve Yayının Önemi
Ben şimdi sohbetimi bitirirken, yine tabii işi getireceğim radyoya, televizyona, gazeteye, dergiye... Şimdi yüreğimiz yaralı, dergilerimizi çıkartamıyoruz. Neden?.. "Gazetemiz çıksın, çünkü o günlük, daha çok acil hizmet götürüyor; gazetemiz sağlıklı olsun!" diye. Hepsini birden götürecek mâlî imkân olmadığından gazeteye yönelmişiz. Dergilerimiz çıkmıyor.
Burdan bir kardeşimiz rüyada görmüş. Hocamız Mehmed Zâhid Kotku Rh.A'i üzgün görmüş.
"--Efendim, nedir üzüntünüzün sebebi?" deyince;
"--Dergilerimiz çıkmıyor." demiş.
Şimdi benim yüreğim parçalanıyor. Söylüyorum:
"--Dergileri de çıkartalım, çıkartın, bir gayret gösterin!"
"--Hocam, gazetenin binbir türlü sorunu var. Geziyoruz, anlatmaya çalışıyoruz. Arkadaşlar vaad ediyor, vaadini tutmuyor. Söz verip dönüyor, desteklemiyor." diyorlar.
Halbuki gazete çok önemli, fevkalâde önemli! Radyo çok önemli, televizyon çok önemli!.. Şimdi benim bu konuşmam sizin kulağınıza gidiyor; internetten dünyaya yayılıyor, bütün bilgisayar sahibi kardeşlerim sesimle bu âyet-i kerimeleri duyuyorlar. Amerika'da, Avustralya'da, Avrupa'da; telefon açıyorlar konuşuyoruz. Yâni dünya küçülüyor. Dünyaya yayılıyorsunuz veya siz genişliyorsunuz. Sesinizi duyuruyorsunuz. Allah'ın ahkâmını duyuruyorsunuz.
Bu radyonun, bu televizyonun çok büyük hizmeti var. Televizyon gözünüzün önünde gerçekleri gösteriyor. Soruyorum:
"--Bizim televizyondan ne haber?"
"--Hocam, işte bir-iki kaset koyuyorlar. İşte sesinizi koyuyorlar. Böyle kasetlerle, iki üç adamla işi götürmeğe çalışıyoruz." diyorlar.
Yüreğim parçalanıyor, kırılıyorum, üzülüyorum. Yâni müesseseyi kurmuşuz, müessese faaliyet yapmıyor.
Halbuki emperyalistler bir ülkeye girdikleri zaman o ülkeyi idare etmek için, halkını iknâ etmek için, şaşırtmak için, sömürmek için önce basına hakim oluyorlar. Radyosu, gazetesi, televizyonu ele geçiriliyor; oradan halka yanlış bilgiler veriliyor. Ondan sonra, özellikle halkı bozmak için, pornografi dediğimiz müstehcen neşriyat ile başlıyor.
Bu Arnavutluk'u anlattı kardeşlerim geçenlerde. Arnavutluk'a ilkönce falanca şirket gitmiş. İlk defa onlar başlamış müstehcen neşriyat yapmaya... Çirkin, açık saçık resimler, halkı raydan çıkartacak, gençleri saptıracak şeyler yayınlamışlar. Ondan sonra harp darp gelmiş. Yâni bozmak için önce ön çalışmacılar gidiyor, ondan sonra arkası geliyor.
Bunların hepsinin çaresi çalışmak. Çalışmanın aracı da alet; yâni araç kulanmak, cihaz kullanmak. Bu cihazların en güzelleri de işte bu bizim radyomuz, televizyonumuz, dergimiz, derneklerimiz, gazetemiz... Bunların hepsinin yaşaması lâzım. Yâni bir uçak, bir jet uçağı, bir Avacs uçağı parası ile, biz bütün İslâm âlemine hitap eden her türlü neşriyat yaparız Başkaları uçaklar yapıyor, savunmak için, korunmak için, düşmanını tepelemek için büyük masraflar yapıyor, büyük teşkilatlar kuruyor. Biz çağın en önemli, su kadar, hava kadar gerekli olan cihazlarını kurmuşuz, elhamdü lillâh; yaşatmak için gerekli desteği, gayreti göstermiyoruz.
Bizim öyle başka yerden bağlantımız yok, gizli kaynaklardan desteğimiz yok. Hattâ doğruyu söylediğin zaman dokuz köyden kovuluyorsun. Tedbir de gerekiyor. Diyorlar ki:
"--Hocam, işte elhamdü lillâh, kardeşlerimizin sayısı şu kadar yüzbin, bu kadar milyon..."
Ama kardeşliğin icabı, kardeşçe iş birliğidir, çalışmadır, yardımdır, gayrettir, katılımdır. Yâni canlı bir toplum, canlı bir vücut gibidir. Müslümanlar bir vücut gibidir, birbirlerinin a'zâsı gibidir. Kimisi el olur, kimisi göz olur, kimisi kulak olur, kimisi kalp olur, kimisi dudak olur... Kimisi söyler, kimisi görür, kimisi dinler, kimisi yapar, kimisi koşar. Yâni herkesin bir görevi var. Göreve herkesin koşması lâzım!
Millet yazlıklara gitmesini biliyor, yılbaşı kutlamasını biliyor, sigara içmesini biliyor, sigaraya o kadar para harcamasını biliyor... Hocamız her zaman söylerdi: "Sigara içenler tevbekâr olsalar, sigara içmeseler de, şu sigara paralarını fabrikalara yatırsak; ne yaparız?" diye bir hesap yapıyorduk. Günde kaç tane fabrika kuruluyordu. Böyle olsa, ne işsizlik kalır, ne yoksulluk kalır. Ama havaya sigarayı savuruyoruz da, İslâm'a hizmette geri kalıyoruz. Ondan sonra da başımıza gelenlerden ah vah ediyoruz, kâr etmiyor.
Şimdi bu Arnavutluk'un başına gelenler, Bosna'nın başına gelenler, hatta daha gerilere gidelim Osmanlı'nın başına gelenler neden? Hep bu anlattığım şeylerden; bilgisizlikten, gayretsizlikten, aletsizlikten, cihazsızlıktan, çağın icabı olan hamleleri yapmamaktan, yapılan hamleleri desteklememekten kaynaklanıyor.
O Devlet-i Aliyye-yi Osmaniye'nin çöküşü ondan, İslâm âleminin perişanlığından, birbirine düşman olmasından. Şerif Hüseyin ayrı devlet kurmuş, Osmanlı'dan kopmuş. "İşte bilmem Osmanlı halifesi şöyle yapıyor da böyle yapıyor da..." kusurlarını sıralayarak. Ondan sonra da çölden İbn-i Suud gelmiş, onları haklamış. Yâni kısa bir zaman içinde yaptığının faydasını görememiş.
Seyfi Say'ın yazısını okudum geçen gün: Çok sevdiğimiz bir İslâmcı yazar, başka bir İslâmcı yazara söz söylerken tarikata, tasavvufa çatmış. Tarikat, tasavvuf bizim tarihimizin, iliğimizin içinde. Ta Orta Asya'dan başlıyor... Yâni bizi biz yapan, ayrı bir üstün, zarif, merhametli medeniyetin ruhu, esrârı tasavvuf... Tasavvufu sanki yabancılar gibi kötüleyici cümleler kullanmış. Seyfi Say da ona --Allah razı olsun, ağzına sağlık-- bir cevap vermiş.
Üzüldüm. Yâni müslüman müslümanla uğraşıyor; radikal, tasavvufla uğraşıyor. Bilmem neci, bilmem neciyle uğraşıyor. Atı alan da Üsküdar'ı çoktan geçmiş oluyor, ordan da öteye gitmeye başlamış oluyor. Berikiler burda birbirleriyle uğraşırken.
Bizim ilkokulda bir kitabımız vardı, okuma kitabı. Orda, "İki keçi bir gün pek dar / bir köprüde buluştular, vuruştular..." filân diye böyle şiir şeklinde anlatılıyordu. "'Önce ben geçeceğim, önce sen geçeceksin...' filân diye birbirleriyle toslaşmaya başladılar. En sonunda ikisi de suya düşüp boğuldular, cezalarını buldular." diyor. Bu gafletin alâmetidir.
Şimdi ben yurtdışına bakıyorum. Başka ülkelere bakıyorum, ülkelerin içine bakıyorum. Bu asır, önümüzdeki asır birlik asrı. "Tek bir dünya, tek bir aile..." diye yayınlar yapıyorlar burda. Yâni bütün insanlığı birleştireceğiz filân diyerek.
Tabii insanlığı birleştirirken istemediklerini de öldürüp, ezip, yok edip ondan sonra tek bir şey yapmak için uğraşıyor, tabii güçlü devletler. O da işin ayrı tarafı. Çünkü güçsüzler birleşmiyor. Peygamber SAS bir hadis-i şerifinde:
"--Ahir zamanda âlimleri sokaklarda sürükleyecekler, öldürecekler. Keşke o zamanın âlimleri birbirleriyle birleşselerdi." buyuruyor.
Efendimizin tavsiyesi böyle ama bizim yazarlarımız, âlimlerimiz, fâzıllarımızın işi de birbirleriyle çekişmek.
Allah-u Teàlâ Hazretleri nevm-i gafletten ikaz eylesin... Sevdiği kul olmayı nasib eylesin... Cennetiyle, cemâliyle cümlemizi müşerref eylesin... Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler!
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
04. 05. 1999 - AVUSTRALYA
.28 Mayıs 1999 Cuma Sohbeti
Prof. Dr. M. Es'ad COŞAN Rh.A
İSLÂM'IN KÜFRE GÀLİP GELMESİ
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
Aziz ve sevgili Ak-Televizyon izleyicileri ve Ak-Radyo dinleyicileri! Allah'ın selâmı, rahmeti, bereketi üzerinize olsun... Cumanız mübarek olsun...
Biliyorsunuz yarın 29 Mayıs, İstanbul'un fethinin yıldönümü. Bu sene de Osmanlı Devlet-i Aliyyemizin, yâni tâ tarihin derinliklerinden beri devam eden devletimizin Osmanlı devresinin 700. kuruluş yıldönümü. Bu münâsebetle seçmiş olduğum hadis-i şeriflerden size okumak istiyorum.
Allah-u Teàlâ Hazretleri bu dîn-i mübîn-i İslâm için hizmet edenlerden razı olsun... Makamlarını yüceltsin... O şehidlerin, o mübarek gàzîlerin şefaatlerine bizleri nâil eylesin... Bizleri de onların yolundan ayırmasın... Onlar gibi dîn-i mübîn-i İslâm'a güzel hizmetler etmeyi nasîb eylesin... Nice nice fütûhât ve füyûzât bizlere de ihsân eylesin... Sa'yedenlerin sa'yi meşkûr olsun... Allah hepinizden, böyle çalışanların hepsinden razı olsun...
a. Zaferler ve Fetihler Sizi Şımartmasın!
Peygamber SAS Efendimiz, Ahmed ibn-i Hanbel'den, Tirmizî'den rivayet olunan ve Tirmizî'nin hasen sahih hadis dediği, İbn-i Mes'ud RA'ın rivayet ettiği bir hadis-i şerifinde şöyle buyuruyor:
RE. 136/5 (İnneküm mansùrûne ve musîbûn, ve meftûhun leküm, femen edreke zâlike minküm felyettekıllàhe vel-ye'mur bil-ma'rûfi vel-yenhe anil-münker, ve yesılir-rahim. Ve men kezebe aleyye müteammiden felyetebevve' mak'adehû minen-nâr.)
Peygamber SAS Efendimiz'in biliyorsunuz İstanbul'un fethiyle ilgili, "İstanbul muhakkak ve muhakkak fetholunacaktır." diye müjdesi var. "O ordu ne güzel ordudur, o ordunun komutanı ne güzel komutandır." diye Peygamber Efendimiz'in hadis-i şerifinde medhedildiği için, o şerefe nâil olalım diye, müslümanların asırlarca peşinden koştukları bir güzel amaç...
Peygamber Efendimiz'in müslümanlara verdiği müjdeli haberler, sadece İstanbul'un fethine dair o hadis-i şeriften ibaret değil; nice nice hadis-i şerifler. O hadis-i şerif meşhur olduğu için, ben başka hadis-i şeriflerden sohbetimin malzemesini derledim. İşte bu hadis-i şerif de Tirmizî'den, Ahmed ib-i Hanbel'den sahih, hasen bir hadis-i şerif. Râvîsi de mübarek Abdullah ibn-i Mes'ud RA Hazretleri.
Efendimiz SAS Hazretleri, (Allah şefaatine erdirsin) ne buyurmuşlar bu hadis-i şerifte:
(İnneküm mansùrûn) "Siz Allah'ın nusretine, yardımına mazhar olacaksınız, mansur olacaksınız. (Ve musîbûn) Ve çok mallara isabet edeceksiniz. Yâni çok ganimetler, mallar, mülkler elinize geçecek. (Ve meftûhun leküm) Ve diyarlar, imkânlar, rahmet kapıları, zafer, galibiyet kapıları hep açılacak size..."
Bunlar nedir?.. Peygamber Efendimiz'in istikbâle ait, Allah'ın kendisine bildirmesi, vaad etmesi, ikram etmesi, müjdelemesi üzerine ashabına verdiği istikbal haberleri... Bunlar söylendiği zaman, sahabe-i kiramın durumları hiç öyle ileriye umutla bakacak durumlar değildi; hattâ hepsi mahzun, mazlum, mağdur, müstad'af ve perişan idi. Öyleyken, Peygamber SAS Efendimiz:
"--Sabretmiyorsunuz; sabredince bunlar değişecek, önünüzde güzel günler gelecek, sabredin!" buyuruyordu.
Hattâ İslâm tarihini okumuşsanız, kütüphanenizdeki o güzel kitaplardan; belki rastlamış olabilir içinizden bazı okumaya meraklı kardeşlerimiz; Hendek Harbinde müşrikler gelmişler Medine'yi tahrib etmeye, müslümanları yok etmeye... Çare olarak savunma düşünülmüş, hendek kazılıyor; amansız, parçalanmayan sert bir kaya çıkmış. Ashab-ı kiram aciz kalmışlar.
Peygamber SAS, o muazzam sert engelin, o kazılan hendekteki parçalanamayan kayanın parçalanması için eline aleti almış, bir vurmuş, bir ateş çıkmış. Sahabeler bunu görüyorlar, rivayet ediyorlar. Herkesin gözünün önünde cereyan eden bir olay.
Peygamber SAS buyurmuş ki:
"--İşte bu ışıyan ateşten, kıvılcımdan, bu parıltıdan istikbale ait bazı olayları gördüm; kayserlerin, kisraların diyarlarını Allah size bahşedecek!" diye açıkça, o büyük devletlerin bile yenileceğini ve onların diyarlarının o anda savunmada olan müslümanların eline geçeceğini söylemiş.
En ümitsiz anda, hiçbir ümit kıpırtısının görülmediği, ihtimalinin belirmediği bir zamanda söylemiş. Hattâ müşrikler de demişler ki:
"--Şunlara bak, , kendilerinin hayatı devam edecek mi, etmeyecek mi belli değil, başlarındaki zât kayserlerin, kisrâların, imparatorlukların diyarlarının ellerine geçeceğini söylüyor. Ne olmayacak iş..." diye garipsemişler ve buinançsızlıklarını dile getirmişler.
Ama öyle oldu tabii.
Bu hadis-i şerifte de böyle buyurmuş Peygamber Efendimiz:
"--Allah'ın nusretine mazhar olacaksınız, mansrûn olacaksınız."
Mansur; nusrete mazhar olmuş demek, kendisine yardım edilmiş demek. Mansur olacaksınız, muzaffer olacaksınız. Hakîkaten de savaşlara girdiler, az kuvvetle çok düşmanı yendiler. Bedir'den başladı bu olağanüstü, Allah'ın yardımıyla olan galibiyetler, yüz akı zaferler. Nice nice diyarlarda, nice nice devirlerde, nice güzel misallerle devam etti.
Az kuvvetlele büyük orduları perişan etmek, Allah'ın yardımıyla oluyor tabii. (Ve men nasru illâ min indillâhil-azîzil-hakîm.) (Âl-i İmran: 126) Yardım ancak Allah'tandır. Allah yardım etmezse, büyük ordular bile mağlub olabilir. Çok güçlü kuvvetli ordular mağlub ve perişan olur.
Nitekim, Peygamber Efendimiz Mekke-i Mükerreme-yi fethettikten sonra, Huneyn Gazvesinin ilk zamanlarında, başlangıcında sahabe-i kiram:
"--Ooo, biz Bedir Harbindeyken düşmanın üçtebiri kadardık, azıcıktık. O zaman bile Allah'ın lütfuyla, Allah nasib etti, gàlib olduk. Şimdi artık şu halimize bakın, vadiyi doldurmuş binlerce asker var, çok kalabalığız. Artık düşman bizi yenemez!" diye yanlış bir duygu, düşünce zihinlerine, gönüllerine geldi. Yâni, "Kalabalığız, karşı taraf bizi yenemez!" dediler.
Halbuki yenmek kalabalıktan değil, Allah'ın yardımından. Allah onlara bunun böyle olduğunu öğretmek için, önce bir hezimeti tattırdı, dünya başlarına dar geldi. Yönlerini düşmandan çevirip, sırtlarını dönüp kaçmaya başladılar. (Ve dàkat aleyhimül-ardı bimâ rahubet sümme velleytüm müdbirîn.) (Et-Tevbe: 25) "Dünya bunca genişliğine rağmen başınıza dar geldi. Arkanızı dönerek geri dönüp kaçıp gittiniz." diye ayet-i kerimede bildiriliyor.
Yâni yardım çoklukta değil, Allah'ın vereceği bir şey. Verirse, Allah-u Teàlâ Hazretleri yardım ederse, nusret, zafer verirse, az bir kuvvet çok kuvveti yeniyor. Ayetlerde de bu böyle bildiriliyor.
Siz mansur olacaksınız, savaşlarda nusret-i ilâhiyeye mazhar olacaksınız. (Ve musîbûn) Çok mala, mülke, ganîmete, maddî nimete, imkânlara sahip olacaksınız. (Ve meftûhun leküm) Araziler, diyarlar, ülkeler, sizin için açılmış olacak kapıları, fethedeceksiniz oraları, elinize geçecek.
Tamam, Efendimiz'in öylediği gibi oldu. Hiç ümid yokken, yiyecekleri bile tam yetmediği zaman, çok sabrettikleri zamanlarda; yiyecekleri, hurmaları ortaya toplayıp, taksim edip, hurmayı emip emip, bir avuç hurmayla seyahat ettikleri zamanlarda, Cenâb-ı Rasûl Efendimiz Hazretleri böyle müjdeler verdi.
Peygamber Efendimiz arkasından buyuruyor ki, yâni nasihat ediyor: İnsan nimete mazhar olursa, zafere mazhar olursa, önüne kapılar açılırsa; nimet kapıları, zafer kapıları, ikram kapıları, lütuf kapıları, diyarlar, ülkeler, tarlalar, bağlar, bahçeler, mallar, mülkler, ticaretler çok olursa ne olacak?.. Tabii onu anlıyoruz bu devamında:
(Femen edreke zâlike minküm) "Ey beni dinleyenler! Sizden bu anlattığım duruma yetişenler olursa, yaşayıp da o günleri görenler olursa, (felyettekıllâh) Allah'tan korksun! (Vel-ye'mur bil-ma'rûf) İyiliği emretsin, (vel-yenhe anil-münker) ve münkerden nehyetme vazifesini yapsın! (Vel-yasılir-rahim) Ve sıla-i rahim yapsın; yâni eşini, dostunu, akrabasını gözetsin, kollasın, ziyaret etsin; ihtiyacı varsa, yardım etsin. Yâni dînî vazifelerini, farzları ihmal etmesin! Mal mülk sahibi oldum diye şımarmasın, şaşırmasın! Bunları görünce, diye dinden imandan uzaklaşmasın!" buyuruyor.
Ondan sonra da değişik bir cümle geliyor: (Ve men kezebe aleyye müteammiden) "Kim bana kasden yalan isnad ederse; yâni benden bir şey duymuş gibi 'Rasûlüllah'tan şöyle duydum.' deyip de, aslında benim söylemediğim sözü söylemişim gibi bir yalan ortaya atarsa; (felyetebevve' mak'adehû minen-nâr.) cehennemde oturacağı yere kendisini hazırlasın, hazırlansın!" buyuruyor. Yâni, "Cehenneme girecek, bilsin!" mânâsına geliyor.
Bugün oumak istediğim hadis-i şeriflerden birisi bu.
b. Farsların ve Romalıların Yerleri Sizin Olacak
İkinci hadis-i şerif. Yine ashabın çeşitli meşakkatler çektiği günlerde Abdullah ibn-i Büsr RA'dan Taberânî rivayet etmiş. Buyuruyor ki Peygamber SAS Efendimiz:
(Vellezî nefsî biyedihî letüftehanne aleyküm fârisu ver-rûmü ve letesubbenne aleykümüd-dünyâ sabbâ, ve leyeksüranne aleykümül-hubzü vel-lahmü hattâ lâ yüzkeru alâ kesîrun minhüsmüllàhu teàlâ.) Sadaka rasûlallàh, fî mâ kàl, ev kemâ kàl.
Taberânî'nin rivayet ettiği bu hadis-i şerifte Efendimiz yine istikbale ait müjdeli bir haberi veriyor. (Letüftehannel-konstantıniyye) dediği gibi, "Konstantin'in şehri fetholunacaktır muhakkak ve mutlaka..." dediği gibi; (Vellezî nefsî biyedihî) "Şu nefsimin elinde olduğu yaradanıma, Rabbime yemin olsun ki..."
Ne demek nefsinin Allah'ın elinde olması?.. Yâni, dilerse yaşatır, dilerse öldürür; dilerse izzetli eder, dilerse zilletli eder. İnsanın kaderi Cenâb-ı Hakk'ın takdiriyledir, nasıl olacaksa Cenâb-ı Hak öyle diler. Allah'a yemin ederken bu ifadeyi kullanırdı Peygamber Efendimiz. Böyle hadis-i şeriflerden de size epeyce miktarda okumuştuk, bu da onlardan birisi...
"Canım elinde olana, yâni Allah'a yemin olsun ki; şu hayatım, memâtım, her şeyim yed-i takdirinde olan Allah'a yemin olsun ki, (letüftehanne aleyküm) size açılacak mutlaka ve mutlaka, muhakkak ve kesin olarak; (fârisun) Fars diyarı, yâni İranlıların olduğu yer."
Bu İranlıların olduğu yer, başşehirleri Bağdad'ın güneyinde Medâin denilen bir şehirdi. Batılılar buna Ptezifon diyorlardı. Yâni Irak'ın ortasındaydı başşehirleri, Arabistan'a da yakındı. Hattâ Arabistan'ı, Yemen'i filân hakimiyetlerine almışlardı. Sâsânî İmparatorluğu vardı o zaman. Ordan tâ Horasan'a kadar uzanıyordu ve Türklerle hudut savaşları yapıyorlardı. bu taraftan da Bizanslılarla hudut savaşı yapıyorlardı.
Fârisun dediği, yâni "Bütün onların o imparatorluklarının, devletlerinin kapladığı alanlar size fetholunacak, muhakkak, kesinlikle... (Ver-rûmu) Roma İmparatorluğu'nun toprakları size fetholunacak, muhakkak ki..." diye kesin bir ifade ile, şeksiz şüphesiz, nûn-u te'kid-i sakîle ile söylüyor.
Sonra buyuruyor ki: (Ve letusabbenne aleykümüd-dünyâ sabbâ) "Sizin üzerinize dünya, yağmurun bardaktan boşanırcasına döküldüğü gibi saçılacak, dökülecek, akacak. Dünya, mal, mülk, zenginlik, izzet, itibar vs. bunlar artacak. (Ve leyeksüranne aleykümül-hubzü vel-lahm) Ve sizin üzerinize ekmek, et öyle çoğalacak, öyle çoğalacak ki, çok fazla olacak."
Tabii şimdi bizim için belki... Türkiye'nin fakir bölgeleri var, zengin bölgeleri var; şehirlerin fakir mahalleleri var, zengin mahalleleri var; eti yiyebilenler var, yiyemeyenler var... "Zavallı, bir kuru ekmek yiyor." diye, biz meselâ, eti bulamayıp da sırf ekmek yiyene acırız. Ama eski devirde, Peygamber Efendimiz'in yaşadığı devirde, bir hurma ile günleri geçerdi. Yâni hurma yiyerek, su içerek... Ekmek büyük nimetti.
Ekmeğin bir de hangi undan yapıldığı meselesi var. Buğday ekmeği çok kıymetli, çok a'lâ idi. Bembeyaz bir ekmek... Çünkü arpa ekmeği olur, çavdar olur vs. Onlar sert, kuru ve acı olur. Buğday ekmeği tatlı olur.
Ekmek aziz bir gıda, kıymetli bir gıda. Hem mânevî bakımdan hürmet edilecek bir yemek, hem de içinde her türlü besleyici madde var. Netice itibariyle buğdayın, veya bir başka tohumun ezilmesinden, un haline getirilmesinden yapılmış.
Unun içinde insana yarayan, yetişmesine, gelişmesine sebep olan bütün malzeme var. Zâten birçok yiyeceğimiz, adlarının arkasındaki asıl maddesine bakacak olursak, hepsi gider una dayanır. Ekmeğin akrabası, kardeşi... Pasta, onun gibi bir şey... Börek, onun gibi bir şey... Makarna, onun gibi bir şey... Hepsi sonuç itibariyle o ana zümreden olmuş oluyor.
Bir de et, insanoğlunun tabii önemli bir gıdası. Yaratıkların bir kısmı ot yiyor, bir kısmı et yiyor; otoburlar, etoburlar diye isimlendirmişler kitaplarda... İnsanoğlu hepsini yiyor; ot da yiyor, tohum da yiyor, yeri gelince et de yiyor Balık eti de yiyor, kuş eti de yiyor, koyun, keçi vs. etlerini de yiyor.
Şimdi bu ekmek ve et artacak demek, yâni sofralarınız çok kıymetlenecek demek. Bunları duyanlar, "Oooh, ekmek de var, et de var!" diye yutkunmuşlardır.
"O ilerde bunlar o kadar artacak ki," diye Peygamber Efendimiz anlatıyor. "O derece artacak ki, hattâ..." Hattâ'nın sonundaki cümle sizi biraz tebessüm ettirecek: (Hattâ lâ yüzkeru alâ kesîrun minhüsmüllàhu teàlâ.) "Bu yiyeceklerin çoğunun üstüne millet yiyecekleri yerken, ağzına alırken Allah'ın adını anmayacaklar, besmeleyi çekmeyecekler." diye bunu bir garip hadise olarak Peygamber SAS efendimiz söylüyor.
Tabii, mü'min kimseler, sahabe-i kirâm, Peygamber Efendimiz, àrif, alim kimseler rızkın Allah'tan geldiğini bilir, Allah'a şükreder, besmeleyle yer. Besmele ne demek?..
"--Yâ Rabbi! Ben bu nimetin benden geldiğinin şuurundayım, idrakindeyim. Bunu sen bana nasib ettin, önüme getirdin de, ben şimdi bunu ağzıma koyabiliyorum, yiyebiliyorum. Sana minnet duygusuyla, şükür duygusuyla doluyum yâ Rabbi! Senin adınla, sen verdiğin için, sen müsaade ettiğin için, helâl olduğu için bunu yiyorum yâ Rabbi!" demek.
Benim anacığımın da bir duası vardı:
"--Niyyet ettim nimete, kuvvet olsun ibadete, tâate!" derdi.
Çok hoşuma gidiyor benim. Sade bir söz ama, "Yediğim nimet ibadet etmeye harcansın!" demek. Çok güzel bir duygu...
İnsan yiyor meselâ benim hatırladığım, gençlerden birileri vardı;
"--Günde iki kilo pirzola yiyorum!" diyordu.
"--Niye böyle yapıyorsun?.."
"--Başka bir şey yemiyorum. Ekmek filân yersem kilo yapıyor, sırf et yiyorum. Çünkü haltere çalışıyorum." diyordu.
Yâni yük kaldıracak, kasları gelişecek. Mübarek, haltere çalışma; iki kilo eti fukaracıklardan birisinin evine haftanın bir-iki gününde götür de, o da orda çoluk çocuğuyla yesin; sevap kazan!
Böyle düşünceleri olanlar da olabiliyor; "Yiyeyim de, kuvvetleneyim de, şöyle yapayım, böyle yapayım!.. Keyfim artsın, şehvetim artsın!.." gibi şeyler olabiliyor. Halbuki müslüman öyle yapmaz. Gıdanın da yenilmesinde bir amaç vardır O amaç nedir?.. Dinçleşip, güç ve tâkat kesbedip, kazanıp, onunla Cenâb-ı Hakk'a kulluk vazifelerini güzel yapmak...
Tabii, besmele çekilmesinin bile unutulması, Allah'ın isminin anılmadan gıdanın yenilmesi çok şaşılacak bir olay Peygamber SAS efendimiz için, onun etrafındaki ashabı için... Onun için böyle buyurmuş.
Öyle et ve ekmek artacak, nimet artacak ki, millet artık nimeti küçümsüyor bolluğundan dolayı, tabii sanıyor onu. Halbuki dünyanın gene bir çok yerinde bugün bile ekmeği, eti bulamayan nice insanlar var. Ben biliyorum ki, yağmur yağdığı zaman, arazilere solucan toplamağa giden milletler var. Onları yiyip de karınlarını doyuracaklar.
Öyle yerler var ki, yağmuru yok, yağmur olmadığı için ot yok, ot olmadığı için hayvanlar ölüyor. İnsanlar bir deri bir kemik kalmış. Şöyle ağızlarına alacak bir gıda, bir şey bulamıyorlar.
Onun için tabii, nimetin Allah'tan olduğunu bilip Allah'a şükretmek lâzım, hamd etmek lâzım. Bir de Allah'ın nimetini yeyip, Allah'a ibadet etmek lâzım! Allah'ın nimetini yeyip de Allah'a âsi olmamak lâzım! Allah'a karşı gelmemek lâzım, kâfir olmamak lâzım!.. Bu çok önemli bir husus.
c. İslâm Küfre Gàlip Gelecek
Üçüncü hadis-i şerif. Peygamber SAS buyurmuş ki:
RE. 366/11 (Leyazharannel-îmânü hattâ yeriddel-küfre ilâ mevâtınihî, ve leyehàdannel-bihâru fil-islâm, ve leye'tiyenne alen-nâsi zamânün yeteallemûne fîhil-kur'âne feyuallimûnehû ve yakraûnehû sümme yeklûne kad kara'nâ ve alimnâ femenzellezî hüve hayrun minnâ fehel fî ülâike min hayr. Kàlû: Yâ rasûlallàh, ve men ülâike? Kàle: Ülâike minküm, ve ülâike vekdün-nâr.) Allah saklasın...
Bu hadis-i şerifi Abdullah ibn-i Abbas rivâyet etmiş. Taberânî Abdullah ibn-i Abbas'tan almış. Bir de annesi Ümm-ü Fadl rivâyet etmiş. Yâni Peygamber Efendimiz'den duymuşlar demek ki. Buyurmuş ki Peygamber Efendimiz:
(Le yazharannel-îmânü) "İman galip gelecek, hàkim olacak, ortaya çıkacak. Yâni iman, din ve İslâm. (Hattâ yerüddel-küfre ilâ mevâtınihî) Ve küfrü hangi gediklerde, deliklerde yaşayabiliyorsa, oralara kadar tıkıştıracak, sıkıştıracak ve inine sokacak yâni. İman o kadar gelişecek, genişleyecek ki küfrü böyle yuvasına sokacak."
Hani yılan çıkmış dışarıya, zarar veriyor. Ama yuvasına kaçırtılıyor, taşlanıyor, sopalanıyor, yuvasına giriyor. Tamam, onun gibi bir şey anlamak lâzım ifadeden, kelimelerden. Küfrü deliğine tıkıncaya kadar, iman aşikâr olacak, galip olacak. Tamam.
(Ve leyehàdannel-bihâru fil-islâm) Hàdà-muhàda, dad ile hı ile, oynaşmak demek, kımıldamak demek. (Ve leyehâdannel-bihâr) "Denizler çalkanacak, (fil-islâm) İslâm'da çalkanacak."
Bu ne demek?.. Denizler İslâm denizi olacak. İslâm, Arabistan'da kalmayacak, Hicaz'da kalmayacak, Medinecikte kalmayacak; denizleri aşacak, denizler İslâm'la çalkalanacak. Denizlerde Allah denilecek, Allah'ın dini hakim olacak, Allah'ın Lâ ilâhe illallàh, tevhid bayrağı dalgalanacak. Tâ deniz ötelerine kadar, İslâm gidecek.
Evet gitti. Efendimiz'in bildirdiği, istikbâle âit, o zaman için istikbâl olan bu olaylar oldu. Dünyanın bilinen her yerine kadar İslâm gitti. Ukbetübnü Nâfi bütün Afrika kıtasını geçti. Düşünün, haritayı göz önüne getirin; bir kere Mısır alınıyor, Hicaz'dan ne kadar uzak. Mısır'dan sonra Libya, Tunus, Cezâir, Fas... Hepsi koca koca, Türkiye'nin kaç misli alanları olan büyük diyarlar. Buraların hepsini geçti müslümanlar, Atlas Okyanusu'na dayandı.
Ukbetübnü Nâfi, devesini okyanusa, ummana yürütebildiği kadar yürüttü, soktu bacaklarını nereye kadar gidebiliyorsa; orda ellerini açtı:
"--Yâ Rabbi önüme bu uçsuz bucaksız, engin deryâyı çıkartmasaydın, senin dinini daha öteye de götürebilecektim! Buraya kadar gelebiliyorum, burdan öteye gücüm yetmiyor; beni affet!" diye dua etti.
Ama ben Amerika'ya gidip geldiğim zaman, orada okuduğum makalelerden öğrendim ki; 800'lü tarihlerde Afrika'da İslâmî bir devlet tamamen hakim olmuş ve bu devletten bir büyük hükümdarın çocuğu ikiyüz kadar gemiyle Amerika kıtasına gitmiş. Bazıları geri gelmiş, bir kısmı da oraya yerleşmiş. Daha sonraki asırlarda ki, Kolomb'dan kaç daha yüzyıl önce oralara nice müslümanlar gitmiş, hatta oralara gidenler, oralarda üzerinde Arapça yazılar olan paralar bulmuşlar.
Demek ki o Atlas Okyanusu'nun da ötesine kadar, bazı mübarekler İslâm'ı götürebilmiş.
Ondan sonra Târık ibn-i Ziyad, Cebelitarık'ı geçti, İspanya fethedildi. Yeni okuduğum makalelere göre Fransa ve İsviçre'de çok ileri noktalara kadar, ben şu anda isimlerini söyleyemeyeceğim noktalara kadar İslâm girdi ve yerleşti.
Sicilya, Malta, İtalya'nın bir kısmı müslüman oldu. Balkanlar İslâm'ı tanıdı. İngiltere krallarından birisi İslâmiyet'i kabul etti. İsveç'in kralı, İspanya'da okutmak için çocuğunu gönderdi. Bunların bir kısmı müslüman oldular. Şarkta Türk diyarına İslâm gitti. Güneyde Hint Okyanusu'na dayandı, Hind-i Çinî'ye gitti. Oralardan nerelere kadar İslâm yayıldı...
Efendimiz'in buyurduğu oldu. Denizler İslâm'da çalkandı, Karadeniz Türk gölü oldu. Doğu Akdeniz Türk iç denizi oldu. Hazar Denizi çevresi hep müslümanlar oldu. Bir zamanlar bunların hepsi oldu.
Amma bu bir imtihan. Bu işi başaranlar söylediklerini yaptılar. Ondan sonra bu başarıyı söndürenler, devam ettiremeyenler veballeri yüklendiler, imtihanın soruları değişti. Şimdi de müslümanlar her yerde mazlum, her yerde makhur, her yerde mağdur, her yerde öldürülüyor, maktûl, mahpus. Kadınlarda gözyaşı, çocuklarda gözyaşı... Televizyonlarda Kosova felâketi, daha önceki yıllar Çeçenistan felâketleri... vs. Bu da işte belki vazifeyi yapmamanın cezası, belki imtihanın bir başka şekli.
Ama Efendimiz'in buyurdukları oldu. Küfür deliğine tıkıldı. İslâm'ın hak din olduğunu bir çok yerde herkes duydu, bildi. Şimdi de, "Bakalım hak bilinen dine sarılıp sebat gösterecekler mi?" diye, Cenâb-ı Hak başka türlü imtihan soruları çıkartıyor. Evet İslâm böyle yayılacak dedi, yayıldı; gàlip gelecek dedi, gàlip geldi.
d. Kur'an'ı Öğrenip de Amel Etmeyenlerin Durumu
Hadis-i şerifin devamında buyuruyor ki Peygamber Efendimiz:
(Ve leye'tiyenne alen-nâsi zemânün) "İnsanların başına bir zaman gelecek ki..." Bu ne zaman olacak? İslâm yayıldıktan sonra, yerleştikten sonra, öğrenildikten sonra. (Yeteallemûne fîhil-kur'ân) "Kur'an-ı Kerim'i taallüm edecekler, öğrenecekler, anlayacaklar." Arapça öğrendiler, tefsir okudular, i'rab okudular, Kur'an-ı Kerim'in âyetlerinin, kelimelerinin meâlini okudular filân... (Feyuallimûnehû) "Sonra da bunu başkalarına da öğrettiler. Çoluk çocuk, isteklilere öğrettiler; (ve yakraûnehû) ve onu okudular."
Tabii ifade şöyle: "Öyle bir zaman gelecek ki, insanlar o zamanda Kur'an-ı Kerim'i öğrenecekler, sonra öğretecekler ve okuyacaklar. Kur'an okunuyor, öğreniliyor, öğretiliyor. (Sümme yeklûne:) Sonra da diyecekler ki: (Kad kara'nâ ve alimnâ)
"--Okuduk Kur'an-ı Kerim'i, mânâsını da anladık. (Femenzellezî hüve hayrun minnâ) Bizden daha hayırlı kim var dünyada? Var mı bizim gibisi?" demek yâni. (Femenzellezî hüve hayrun minnâ) "Bizden daha hayırlı kim var, var mı bizim gibisi? En hayırlı biziz!"
En hayırlı sanacaklar kendilerini, böyle diyecekler. Demek ki, böyle diyecekler ama, böyle değiller ki Efendimiz buyuruyor: (Fe hel fî ülâike min hayrin)
"--Bunlarda hiç hayır var mı?!" Yâni yok. İstifhâm-ı istinkâri, yok mânâsına. Hiç bunlarda hayır var mı? Yâni yok, hiç hayır yok!..
(Kalû yâ Rasûlallah: Ve men ulâike) Şaşırmışlar sahabe-i kiram. Bu istikbâle âit haber üzerine şaşırdıkları için, dediler ki:
"--Yâ Rasûlallah, kim bu adamlar? (Ve men ulâike) Hem Kur'an okuyorlar, öğreniyorlar, öğretiyorlar, hem de bunlarda hiç bir hayır yok. Kim bunlar?"
Efendimiz buyurdu ki: (Kàle ulâike minküm)
"--Onlar da işte sizin aranızdan çıkacak, sizin gibi müslüman gûya. (Ve ulâike vekdün-nâr) Halbuki onlar aynı zamanda hepsi cehennemin yakıtı olacaklar."
Vekd ne demek? Yâni, yakıtı demek. Cehennemin içine atılacaklar, yanacaklar. Cehennemin yakıtı odun değil, insanlar, cehennemlikler... Günahkârlar cehenneme atılacaklar.
İbn-i Abbas rivayet etmiş; tefsir ilminin en önde gelen isimlerinden... Ümm-ü Fadl rivayet etmiş. Burdan neyi anlıyoruz? Yâni Kur'an-ı Kerimi öğrenmek, öğretmek, okumak, kuru kuruya yetmiyor. Gene cehennem odunu olabilir bir insan. Neden? Okuduğu Kur'an'la amel etmezse, Kur'an-ı Kerim'in ahkâmına uymazsa, müslümanlığını güzel yapmazsa...
Çok şimdi böyle insan. O kadar çok ki, sanki bir gazete haberi kadar canlı bu bilgiler. Okuyan, okutan, öğrenen, öğreten nice insan var. Nice insan var ama sağlam bir İslâm, yaşanan bir İslâm nerede?.. İslâm'ı tam böyle ailesiyle, iş hayatıyla, toplum hayatıyla hàlis bir halde, tertemiz bir şekilde yaşayan toplum nerede?.. Hangi diyarda?.. Suud'da mı, Irak'ta mı, Suriye'de mi, Türkiye'de mi, Balkanlar'da mı? Nerede?.. Yâni çok yer gezen kimselere soralım. Ben kendi kendime soruyorum, özenilecek toplum, ah ben de şuların arasına girebilsem diye özeneceğimiz toplum nerede? Çok az...
Kişisel olarak böyle bazı kimseler var, İslâm'ı biliyorlar, yaşamaya çalışıyorlar vs. ama maalesef umumiyetle yok... bizim yörelerde bir söz vardır. Zaman zaman böyle halk tabiri olarak dillerde söylenirdi: "Bunların en akıllısı Deli Bekir, o da zincirde yatur." derlerdi.
Yâni en akıllısı Deli Bekir olursa; affedersiniz, ismi Bekir olanlar alınmasın, tekerleme böyle... En akıllısı deli lâkaplı bir kimse olursa, zincirle bağlanmış, yâni zincire bağlancak kadar deli, demek ki. Yâni zinciri çözüldüğü zaman cam çerçeve kırıyor, sağ sola yumruk atıyor, zarar veriyor demek ki, zincire bağlanmış. En akıllısı zincire bağlanmış olursa ötekiler ne olur? En akıllısı bu, akıllı olmayanlar, daha az akıllı olanlar ne olur?
Yâni, müslümanların çok dikkat etmesi lâzım. Uzun tenkit etmek istemiyorum, herkes kendi kendisini tenkit etsin. Çünkü herkes kendisini başkalarından daha iyi bilir, hatalarının muhasebesini çıkarsın, günlük kârını, zararını hesap etsin, Kur'an'a ne kadar uyduğuna dikkat etsin. "Bazı ibadetleri yapıyorum." diye kendisini aldatmasın. "Camiye gidiyorum, Kur'an okuyorum, okutuyorum, öğretiyorum; ne var işte bizden daha hayırlı kim varmış?" demesin.
Çünkü Allah kimleri seviyor, kimleri sevmiyor; onları iyi bilmezse insan, yanlış işler yapabilir. Zekât verir, zekâtı kabul olmayabilir. Hacca gider, haccı kabul olmayabilir. Namaz kılar, namazı kabul olmaz, hatta Allah'tan uzaklaştırır. Bunların sebepleri var, yâni ibadetlerin kabul olmamasının sebepleri var.
Biz bunları makalelerimizde, kitaplarımızda kardeşlerimiz bilsin de, o durumlara düşmesinler diye uzun uzun anlattık. İhlâssızlık, riyâkârlık, haramla yapmak gibi sebeplerden onlar olmayabiliyor. Onun için incelikleri öğrenmek lâzım! Öyle kuru kuruya, paldır küldür "İşte ben böyle yaptım, var mı benim gibisi?.." demek yetmiyor. Çok düşünmeliyiz, hatalarımızı düzeltmeliyiz, iyi müslüman olmaya çalışmalıyız.
Fatih'in hayatı hepimiz için çok önemli bir nümûne... Nasıl yaşamış, nasıl yetişmiş?.. 12 yaşında bir padişah olmuş. Ondan sonra, her taraftan hücum olunca babası gelmiş, biraz daha padişahlık yapmış. 18 yaşında tekrar, ikinci defa padişah olmuş. 18 yaşından vefatına kadar ömrü, 1432'de doğup, 1481'de ölünce 49 sene ediyor. Ömrü muazzam işler yapmakla geçmiş. Yüzlerce cami yapmış, eser vermiş. Arkasında hayrât ü hasenât bırakmış.
Fatih'ten ibret alalım. Evlâtlarımızı fatihler gibi yetiştirelim!
Allah'ın selâmı, rahmeti üzerinize olsun... Allah hepinizden razı olsun... Aziz ve sevgili Ak-Televizyon izleyicileri ve Akra dinleyenleri!..
28. 05. 1999 - AVUSTRALYA
.1. 06. 1999 CUMA SOHBETİ
Prof. Dr. M Es'ad COŞAN Rh.A
ROMA'NIN FETHİ VE DECCAL
Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..
Aziz ve sevgili Ak-Televizyon izleyicileri ve Ak-Radyo dinleyenleri! Allah'ın selâmı, rahmeti, bereketi üzerinize olsun... Cenâb-ı Hak dünya ve ahiretinizi ma'mûr eylesin... Cümlenizi iki cihanda, sevdiklerinizle beraber mes'ud ve bahtiyar eylesin...
Biliyorsunuz geçtiğimiz iki hafta önce İstanbul'un fethi merasimleri yapıldı, dualar edildi. O zaferler, o güzel günler yad edildi. Şu sırada da dünyanın her yerinden müslümanların uğradığı sıkıntılarla ilgili haberler radyolarda, televizyonlarda görülüyor. Keşmir'de Pakistanlılarla Hintliler mücadele ve çarpışma halinde... Kosova'da çok acı olaylar oldu, yüzbinlerce insan hunharca öldürüldü. Daha önce de başka yerlerde olaylar olmuştu.
Tabii bunlar çok üzücü şeyler ama, mühim olan insanın müslüman, mü'min, Allah'ın sevdiği, Rasûlünün razı olduğu bir imanlı kişi olması... İmanlı bir kişi olduktan sonra bir müslüman, zulmen ölürse veya savaşta ölürse, veya gadren, haksızlık yapılarak öldürülürse, mazlum olur. Mazlumun ahını Cenâb-ı Hak alır, zalimin burnundan fitil fitil getirir, yaptığı zulmün cezasını dünyada, ahirette çektirir.
Mazlum da tabii, o mazlumluğu dolayısıyla ahirette mükâfât alır. Eğer öldürülürse; işte yüzlercesi nâhak yere katlediliyor, ortada hiçbir sebep yokken bir insanlık dışı anlayışla öldürülüyorlar. O zaman ölenler de, çarpışarak ölürse, şehid olur. Mazlum ölürse, yine kâr eder. Kalırsa yine kâr eder. Müslümanın her halde, mü'min olması dolayısıyla her halinin sonunda, eline bir mânevî mükâfât geçer.
Onun için ölenlere üzülmemek lâzım! Hattâ eskiden savaşlara gidenler, şehid olamayıp döndükleri zaman üzülürlermiş. "Niye ben şehid olamadım?" diye gözyaşı dökerlermiş. "Allah bana o mertebeyi niye vermedi?" diye şehid olanlara gıpta ederlermiş.
Mü'min insan biliyor ki, dünyadaki nimetlerin hepsi derli toplu kendisine verilse bile, cennet hepsinden daha güzel! Allah'ın sevdiği kulu olmak en güzel şey... Allah'ın sevdiği bir hal üzere ölmek, en iyi sonuç olduğundan, seve beve Allah yolunda, Hak yolunda, adalet için, insan için, din için, iman için, haksızlıkların önlenmesi için, zalimle mücadele için canını da verir müslümanlar.
Her hâl ü kârda kâr eder. Ölürse şehid olur, kalırsa gàzi olur. Hem dünyada hem ahirette, müslümanın sırtını hiçbir şekilde kimse yere yapıştıramaz, alt edemez. Çünkü sonunda Allah'ın aziz ettiğini kimse zelil edemez.
a. Roma da Fethedilecek!
Peygamber SAS Efendimiz Hazretleri, Amr ibn-i Avf'ın rivayet ettiğine göre, Deylemî'nin Müsnedül-Firdevs'inde yazılmış. Buyruluyor ki:
RE. 478/5 (Lâ tekmüs-sâah, hattâ yeftehallàhu alel-mü'minînel-kostantîniyyetir-rûmiyyete bit-tesbîhi vet-tekbîr.) Sadaka rasûlüllàh, fî mâ kàl, ev kemâ kàl.
Bu hadis-i şerifte Peygamber Efendimiz bir şeyi daha müjdeliyor bize, İstanbul'un fethini müjdelediği gibi:
(Lâ tekmüs-sâah) "Saat kopmaz, kalkmaz, ortaya dikilmez..." Yani kıyametin gelmesi böyle ifade ediliyor. Kıyametin gelmesi çok önemli bir vakit, saat olduğu için elif lâm ile, (es-sâah) o belirli saat diye söylendiği zaman kıyamet anlaşılıyor.
Kıyâmet, (kàme-yekmü) dikilmek demek. "Kıyamet insanın karşısına dikilmez, yâni kopmaz; (hattâ yeftehallàhu alel-mü'minînel-kostantîniyyetir-rûmiyyeh) Allah-u Teàlâ Hazretleri mü'min kullarına el-Kostantîniyyetir-Rûmiyye'yi açmadıkça, vermedikçe, fethini nasib etmedikçe kıyamet kopmaz." Neyle olacak bu?.. (Bit-tesbîhi vet-tekbîr) "Sübhànallah diyerek, tesbih ederek; tekbir getirerek, Lâ ilâhe illallah, Allahu ekber diyerek olacak." diye bildiriyor Peygamber Efendimiz.
Demek ki kıyametten önce oranın da fetholunacağını, İstanbul'un fetholunması gibi medheylemiş.
Şimdi el-Kostantîniyyetir-Rûmiyye diye geçiyor, bu Râmuz'daki 478. sayfanın 5. hadis-i şerifinde... Roma Kostantîniyyesi, yâni Roma şehri demek. Araplar bu şehri anlatmak istedikleri zaman, el-Kostantîniyye el-Kübrâ veya er-Rûmiyye el-Kübrâ derlerdi; İstanbul için de er-Rûmiyye es-Suğrâ derlerdi. Yâni küçük Roma, büyük Roma; küçük Kostantîniyye, büyük Kostantîniyye tabirleri Arapların arasında kullanılmış.
Burda, "Roma Kostantîniyyesi de müslümanlara Allah tarafından fetholunmadıkça kıyamet kopmaz." diye bildiriliyor. Ama nasıl fetholacak?.. Tesbihle, tekbirle; Sübhànallàh diyerek, Allàhu ekber diyerek fetholacak.
Başka hadis-i şeriflerde de belirtiliyor; "Roma'nın etrafına çevrelenirler, tesbih çekerler, tekbir getirirler ve Roma fetholur." diye bildiriliyor.
Tabii meşhur İstabul'un fethi hadis-i şerifinde oranın savaşla alınacağını da Peygamber Efendimiz belirtmiş. Bu ikisi arasındaki fark, çok açık olarak ifadelerden ortaya çıkıyor. Orda:
"--Kostantîniyye mutlaka fetholunacaktır; onu fetheden komutan ne mübarek bir komutandır, o ordu ne mübarek bir ordudur." buyruluyordu.
Yâni bir orduyla, bir komutanla, bir savaşla, mutlaka İstanbul'un fetholunacağını belirtmiş ve fetholundu; bu tamam... Bir de burada Kontantîniyyetir-Rûmiyye, yâni Roma'nın da fetholunacağı bildiriliyor.
b. Tesbih ve Tekbirin Anlamı
Nasıl fetholunacak?.. Sübhànallàh diyerek, Allàhu ekber diyerek fetholunacak.
Sübhànallàh, Cenâb-ı Hakk'ı kâfirlerin, müşriklerin, yanlış, bozuk inanç sahiplerinin düşündükleri her çeşit yanlış sıfattan pâk ve münezzeh olduğunu söylemeye derler. "Yâ Rabbi, bu zalimlerin, bu müşriklerin, bu putperestlerin, bu zavallıların söylediğinden sen çok pâksın, çok yücesin! Bunların bu söyledikleri ile senin hiç ilişkin yok... Onlar seni hakkıyla bilemiyorlar, çok cahiller, çok gàfiller. Sen münezzehsin, pâksın; her sıfatın en güzeldir." mânâsına geliyor.
Yâni bir zaman gelecek ki, müslümanlar buna bastıra bastıra, söyleye, söyleye; yanlış inanç sahipleri, dağlara tapanlar, birtakım yıldızlara, gök cisimlerine, güneşlere, aya tapanlar; bir takım hayvanlara, bir takım insanlara tapanlar, bu işin yanlış olduğunu anlayacaklar.
Kur'an-ı Kerim Allah'ın kelâmı, çok açık olarak bildiriyor. Peygamber Efendimiz Allah'ın rasûlü, kesin olarak bildiriyor. Müslümanlar bu bildirmeyi ihmâl etmeyecek. Her yerde, her zaman, çok açık bir şekilde, bunun çok önemli bir husus olduğunu; "Allah'ın şânına lâyık olmayan sıfatları ona yakıştırmak, o şöyledir, böyledoir diye nâkıs, yanlış, bozuk akîdeler ileri sürmek çok büyük iftira, çok büyük suç ve çok büyük günahtır." diye müslümanların bu konuya çok önem vermesi lâzım!..
Sonunda Cenâb-ı Hakk'ın münezzehliği, sıfatlarının yüceliği anlaşılacak, varlığı, birliği anlaşılacak demek.
Diğeri Allahu ekber; yâni Allah hiçbir varlıkla mukayese edilemeyecek kadar yüce, büyük, azamet sahibi, kudret sahibi, ululuk sahibidir. Bunu anlayacaklar. Müslümanlar bunları söyleye söyleye, imanın temizliği bastıracak ve bozuk inançları alt edecek.
c. Batılıların Dine Saygısı
Şimdi bu Balkanlar'daki olayları takib ederken, ben burda televizyonları izliyorum; kocaman sakallı, başlıkla, cübbeli din adamlarını çıkartıyorlar ve onları kullanıyorlar. Kendilerini savunmak için, kendilerini haklı göstermek için, ya da kendileri gibi inanan öteki milletleri, "Bak sizdeniz biz, bizi tutun; haksızlık da yapsak, taraf tutun!" demek istiyorlar.
Şunu çok kesin olarak söyleyeyim, aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler: Bizden başka dinine yan ve yamuk bakan millet çok az! Yöneticilerinin çoğu Amerika olsun, Avustralya olsun, İngiltere olmsun, Fransa olsun, Almanya olsun, Yugoslavya olsun, Yunanistan olsun, Bulgaristan olsun hepsi halkın dînî duygusuna hürmet ediyor.
Hattâ geçen gün televizyonda, Yeltsin'le oranın ortodoks din adamlarının bir merasimi vardı. Dînî kıyafetleriyle bir yerde yürüyorlardı Belki de Balkanlar'daki uygulamalarla ilgili toplantılar olmalı... Yeltsin bile böyle hazırol vaziyetinde duruyordu. Yâni hepsi halkın dînî duygusuna hürmet ediyor ve din adamları ile yöneticiler barışık!..
Yunanistan meselâ, Avustralya'ya işçi gönderirken, her oniki aileye bir papaz göndermiş. Yâni, "Aman gittikleri yerlerde yunanlılıklarını, ortodoksluklarını kaybetmesinler!" diye. Her yerde kiliseleri var.
Bosna savaşları olduğu zaman da, size bildiriyordum ki: "Bunlara bu İslâm düşmanlığını veren, asırlarca beraberce oturdukları, sulh içinde yaşadıkları komşularına hunharca saldırtıp da, onları kestirten, yakan, yıkan; çocukları öldürten bu taassubdur. Bu taassubu da papazlar kışkırtıyorlar." diye konuşmalarından misaller vermiştim.
Kilise maalesef, "Yapmayın, etmeyin; insanlar kardeştir!" diyecek yerde, "Burada hiç müslüman bırakmayacağız!" gibi bir mantıkla, "Kesilsin, asılsın!.." gibi bir şekilde teşvik ettiği için, onlar öyle bu zulümleri yapıyorlar.
İngiltere lâik bir yönetim, Amerika seküler bir yönetim vs. ama hepsinde din toplumda fevkalâde etkin, çok önemli ve din adamları fevkalâde saygın; herkesin dinine hürmet ediliyor.
Bugün bizim eve bir kamyonla eşya getirdiler. İşte yanlış gelmiş, evdeki eşyaları alacaklar, değiştirecekler, asıl doğrusunu getirecekler. Adam ayakkabı ile içeri girmek istiyor. Ben dedim ki:
"--Lütfen ayakkabılarınızı çıkartınız!"
"--Çıkartamam!" diyor, diretiyor, ayakkabısı ile içeriye girecek. "Silerim, içeriye girerim!" diyor.
Ben dedim:
"--Biz müslümanız, bizim evimizin temiz olması lâzım! Biz evimizde, bu halıların üstünde ibadet ediyoruz. Böyle yüznumaraya girilen, dışarıda nereye basıldığı belli olmayan ayakkabı ile içeri kesinlikle girilmez. O zaman istemiyorum eşyaları!" dedim.
Adam baktı ki vaziyet ciddî, o zaman ayakkabılarını çıkarttı. Şöyle bir hareketle de çıkartıverdi. Ama dikkat ettim, ilkönce çok katı bir tavır takınmışken, "Çıkartmam!" vs. derken, "Bu bizim dînî inancımız!" deyince, akan sular durdu, yelkenler suya indi, hemen papuçlarını çıkarttı.
Yâni çok büyük destek var, çok büyük saygı var. İnşaallah İslâm ülkelerinde de durum aynen öyle olur; din adamları, dînî duygular, dînî hükümler, dînî yaşantı hiçbir baskıya mâruz kalmadan, serbestçe, insanın gönlünce Rabbine inandığı gibi ibadet etmesi serbest olur. Sözde ve fiiliyatta...
Şimdi ben ilhahiyat fakültesi profesörüyüm; ansiklopedileri okuyorum, başka bilimsel araştırmaları okuyorum, hatalarını bulabiliyorum; çünkü bu benim mesleğim. Yâni yazanların yazdıkları şeylerdeki kusurları, hataları biliyorum; çünkü bu işin mütehassısıyım. Ömrümü bu mesleğe vermişim, bu hususta kendimi yetiştirmişim. Şimdi bunları bilmeyen bazı kimselerin çıkıp da bana şunu yap bunu yapma demeleri, 20. Yüzyıl'da çok çağdışı, hiç akıl mantık ermez, çok yanlış bir şey olur. Kimsenin din ve vicdanının baskı altına alınması doğru değil.
"Yanlış bir şey bile olsa, baskı altına alınamaz!" diyor batılılar. Yanlışlığını münakaşa ile düzeltelim, doğruyu gösterelim de demiyor. O mezheb öyle, bu mezheb böyle; ortodoks, katolik, anglikan, luteryan, uniteryan... vs. Binlerce dîni topluluk var...
Amerika'ya gittiğim zaman çok açık olarak gördüm, hepsi kolonileşmişler. Yâni belli yerlere yerleşmişler, orada kendi gönüllerince dînî yaşantılarını sürdürüyorlar.
Meselâ şimdi olimpiyatlar yapılacak diye herkesin bildiği Salt Lake City diye bir yer var Amerika'da. Orası Normonların oturduğu bir yer. Normonlar da --şimdi bizim aydınlarımız duymamışlardır belki, duyunca şaşıracaklar-- Amerika'da, çok kadınla evlenmeyi dinlerinin müsaadesi olarak doğru gören, kabul eden bir topluluk. Teaddüd-i zevcât (poligami) dediğimiz çok kadınla evlenme var onlarda. İçki içmek yasak, sigara içmek yasak bunlarda.
Amerikan hükümeti bir şey demiyor, tamam bunların inancı diyor. Başka yerde başka topluluklar var. Bazı yerlerde kumar yasak. Yasak demiş, bitirmiş işi... Toplum ona razı olmuş, tamam.
Eymiş diye bir takım gruplar var; otomobil kullanmazlar, elektrik kullanmazlar, çağdaş araçları kullanmazlar. Yüz-yüzelli yıl önce Avrupa'dan oraya gittikleri zamanki hallerini at arabalarıyla, giyimleriyle, kuşamlarıyla sürdürüyorlar ve herkes onları ziyarete gidiyor. "İşte bunlar da böyle!" diyor. Alay etmek yok yâni, "Tamam, bunların inancı böyle, inançlarına göre yaşıyorlar." diyorlar.
Sakalları var, kadınların kıyafetleri örtülü... Yâni birisi ötekisine, "Sen niye sakal bıraktın?.. Sen niye böyle örtündün?" demiyor, herkes kendi inancında hür...
Niyagara Şelâlelerinin olduğu yere gitmiştik. Yakın bir yerin reklamı vardı. Orda da bir ayrı topluluk varmış. "Bizim buraları ziyaret zamanımız, hac zamanımız şudur. Hacılar şöyle yapsınlar, böyle yapsınlar!" diye o kelimeleri kullanmışlar. Yâni kendi toplumlarını kurmuşlar.
Avustralya'da da öyle. Bir şehre giriyorsunuz, şehrin girişinde bir levha ile karşılaşıyorsunuz. "Burası bir centiks city'dir; yâni kentlerden oluşan, o kavmin yerleştiği bir yerdir." diyor, onunla öğünüyor Onu kendisine alâmet edinmiş, bayrak edinmiş; kimse bir şey demiyor.
Yâni hürriyet batıda, batı ülkelerinin hepsinde böyle. Her yerde böyle olması lâzım! Çünkü insanın hakkı...
d. İnsanlara Hakkı Anlatmak
Bir de kaldı ki biz müslümanlar haklıyız. Bir zaman gelecek, İslâmın haklılığını herkes anlayacak. Puta tapılmaması gerektiğini, elle yapılan bir eşyaya sonradan kutsallık kazandırıp tapılmaması gerektiğini anlayacaklar. Güneşe tapılmaması gerektiğini anlayacak Japonlar... İneğe tapılmaması gerektiğini, ineğin deveden bir farkı olmadığını veya koyundan bir farkı olmadığını, ona tapınmanın doğru olmadığını bir zaman gelecek, anlayacak.
Biz haklıyız, haklıyken müslümanlara baskı çok daha büyük zulüm oluyor. Ama bu zulümler devam etmeyecek. Zulüm pâyidâr olmaz, Roma bile fetholacak. Bunu bir müjde olarak söylemek istiyorum.
Tabii, şimdi iman belli, küfür de belli; isteyen mü'min oluyor, istemeyen inanmıyor, kâfir oluyor. Kimisi de açıkça söylüyor. Ben bazı yazarların yazılarını ouyorum, Türkiye'den gelen gazetelerden; adam veya kadın:
"--Ben ateistim!" diyor.
Ateist, anormal der gibi, Tanrı tanımayan demek. Teist, Tanrı'yı tanıyan; ateist, Tanrı'yı tanımayan. "Ben ateistim, ben inanmıyorum!" diyor.
Kimisi öleceği zaman etrafındakilere söylüyor, yazıyor vasiyetnâmesine: "Benim için dînî tören yapmayın, benim ölümü yakın, küllerimi şuraya gömün!" diyor. Yâni inançlılık serbest, inançsızlık da serbest... Bu anlayış getirilmiş, buna sekülerizm veya laiklik denmiş. Herkes istediğini yapabiliyor.
Ama, "Benim istediğimi sen yapacaksın!" diye baskı oldu mu, buna laik bir hükümetin engel olması lâzım! Çünkü, kendisi bir mezhebi tutmamış, ortada durmuş; baskı yapanları onun engellemesi lâzım geliyor. Batıda böyle oluyor. Burada da öyle oluyor; inancından dolayı herkes gayet rahat, kimse kınanmıyor.
Ben de Melbourn'e ilk geldiğim zaman, beni havaalanında Lâ ilâhe illallah bayraklarıyla, tekbirlerle filân karşıladılar. Ben tabii:
"--Yâhu ne yapıyorsunuz? Sonra başınız derde girmesin!" dedim.
"--Yok hocam, burda hiç kimse bir şey demez." dediler.
Baktım; kimisi sarıklı, kimisi cübbeli, yüksek sesle tekbir getirerek bizi karşıladılar. Şaşırdım doğrusu... Aslında benim şaşırmama şaşırmak lâzım, çünkü onlar onun doğru olduğunu düşünüyor, o halde doğru bildiği şeyi, inancını --başkalarına zararı yoksa-- uygulayabilmeli insan.
Biz haklılığımızı tatlı tatlı anlatmalıyız. Sübhànallàh'ı, tesbihi iyi öğrenmeli ve öğretmeliyiz insanlara... Tekbir'i, Allàhu ekber'i de iyi bir şekilde öğretmeliyiz.
e. Deccal, En Büyük Fitne
Şimdi iman belli, küfür belli de, bir de birileri çıkıyor, imanlıyı kandırmak için mü'min gibi önüne düşüyor, "Ben de mü'minim!" diyor, ondan sonra da onu yanlış yola çekiyor, ters yola çekiyor. En tehlikeli olanı bu...
Bu hususta Peygamber SAS Efendimiz'in bazı hadis-i şeriflerini size zikretmek istiyorum. Peygamber Efendimiz buyurmuş ki:
RE. 373/8 (Mâ beyne halku âdeme ilâ kıyâmis-sâati emrun ekbera mined-deccâl.)
"Hazret-i Adem AS Atamız'ın, ilk insanın yaratılışı zamanından, kıyametin kopacağı zamana kadar, insanlığın tarihi içinde Deccal'den daha büyük bir iş, konu olmamıştır." diye Peygamber Efendimiz bildiriyor.
Hocamız (R.Ah)'i sevenler, onun dua mecmuasını, tertip ettiği Evrad-ı Şerif kitabını okuyanlar, Esmâ-i Hüsnâ'nın arkasındaki sayfada her gün bir dua okurlar. Orda Mehmed Zâhid Kotku (Rh.A) Hocamız hadis-i şeriften alınma bir dua kaydetmiş:
(Allàhümme innî ezü bike min azâbi cehennem, ve min azâbil-kabr, ve min fitnetil-mahyâ vel-memât, ve min şerri fitnetil-mesîhid-deccâl.)
Bu duayı Peygamber SAS Efendimiz tâlim etmiş, Hocamız da hatırlayalım diye dua kitabının bir yerine koymuş, sabahları okuyoruz. Bunun mânâsı ne:
(Allàhümme innî ezü bike min azâbi cehennem) "Ey benim Rabbim, Mevlâm, cehenneme düşüp orda azab görmekten, cehennem azabına dûçar olmaktan, cehennemlik olmaktan ben sana sığınırım."
Tabii, dünya bir imtihandır. Amaç imtihanı kazanıp başarmaktır; yâni cehenneme düşmemek, cenneti kazanmaktır. Başarı cennetle taltif ediliyor; başarısızlık da cehennemle cezalandırılıyor. Bu dünya hayatı muvakkat, arkasında ebedî hayat var. O zaman tabii, cehennem çok önemli; "Yâ Rabbi, ondan sana sığınırım, beni koru! Ona düşmememi sağlayacak neler gerekliyse, onları bana nasîb et!" demiş oluyor.
(Ve min azâbil-kabr) İnsanın cehenneme gitmeden önce kabirde de azab görme ihtimali vardır; eğer suçlu ise, hak etmiş ise, müstehak olmuş ise... Kabirde de azab vardır.
Bu kabir azabı hakkında çeşitli hadis-i şerifler var; kabirde azab gerçektir, haktır. Peygamber Efendimiz'in kesin olarak belirttiği husustur. Daha kıyamet kopmadan kabrinde yatarken bile, bazı insanların kabri ateş doludur, azab doludur; bazı insanların kabri de cennet bahçesi gibidir. Bunu da kesin olarak biliyoruz. Onun için, "Kabir azabından da koru yâ Rabbi! Öyle bir şey de başımıza gelmesin." diye dua ediyoruz.
(Ve min fitnetil-mahyâ vel-memât) Masdar-ı mîmî diyor Araplar. Mahyâ, yâni yaşamak demek; memât da, ölüm demek. Yâni, "Ölümün ve yaşamın, ölmenin ve yaşamanın fitnesinden de sana sığınırım."
Mahyânın, hayatın, yaşamanın fitnesi nedir?.. Yaşarken insanın birtakım olaylarla karşılaşması ve orda aldanması, fitneye uğrayıp şaşırması, yanlış davranıp kaybetmesi... Fitne de imtihan demek. Hayatta insanın başına çeşitli fitneler gelir.
Bir de ölümün fitnesi vardır. Ölürken de insanın iman-ı kâmil ile ölmesi lâzım! Son nefese kadar imanın korunması önemli. İman kaçabilir. Meselâ birisi, hastalığın verdiği ızdırabla intihar eder. İşte ölümün fitnesi... Çünkü intihar yasaktır, haramdır. İntihar eden cehenneme gidecek, intihar yok... Veya kendisini yüksek bir yerden attı, veya hapları yuttu. Veyahut şeytan karşısına dikildi, aldattı, yanlış fikirler verdi. O acıya dayanamayıp, Allah'a karşı lâyık olmayan sözler sarfetti... Gitti.
Ölüm anı çok zor bir an, önemli bir an... Ölüm zor bir geçit... Onun için orada da fitneye, bir imtihana, bir yanlışlığa uğramamak hususunda Allah'a sığınıyoruz bu dua ile...
Hem cehennemde azab görmekten, hem cehenneme gitmeden daha kabirde azab görmekten, yaşarken böyle birtakım yanlışlıklar yapıp da, fitneye mâruz kalıp da cezalı duruma düşmekten, hem de ölürken böyle birtakım fitnelere mâruz kalıp, yanlış işler yapıp da, cezalı duruma düşmekten Allah'a sığınıyoruz.
Ve sonuncusu: (Ve min şerri fitnetil-mesîhid-deccâl) "Mesîhid-deccâlin fitnesinin şerrinden de yâ Rabbi, sana sığınıyoruz." demiş Peygamber Efendimiz, böyle dua etmiş. Biz bu duayı o öğrettiği için hergün okuyoruz, Mesihî Deccalin fitnesinden...
Bu da karışık bir olay ve insanlar şaşırabiliyorlar. Şaşırınca da kaybediyorlar, cehennemlik olabiliyorlar.
Mesih, kurtarıcı demek. Ama deccal, yalancı demek. El-mesîhid-deccal, yalancı kurtarıcı... Deccal burda mesihin sıfatı olarak, yalancı mesih, yâni yalancı kurtarıcı. Bu cim'e benzeyen noktasız ha iledir. Noktalı ha ile de rivayetler vardır, o da kör mânâsına gelir. O da gene olur; ahir zamanda çıkacak deccalin gözü kör olacağından yine ona dalâlet eder, uygun bir şey.
Bu izahtan sonra, şimdi gelelim okuduğumuz hadis-i şerife... Demek ki yaşam esnasında imtihanlar, fitneler olabilir, insanın sarsılmaması lâzım! Ölürken bir takım şaşırtıcı fitneler karşısına dikilebilir; onları da atlatabilmesi lâzım! Allah yardım etsin... Ama, "Mesihid-deccalin fitnesinin kötülüğünden de sana sığınırım." diyeceğiz.
Deccal kelimesi üzerinde biraz açıklama yapayım. Çünkü, "Adem AS'ın yaratılışından kıyamet kopuncaya kadar bütün insanlık tarihinde deccalden daha büyük bir belâ musibet, fitne yoktur." diyor. En büyük tehlike yâni. O halde bunu bütün müslümanların bilmesi lâzım. Deccalin kelime anlamı, hangi kökten geldiğini söylersek biraz daha iyi anlaşılır. Arapçada decele-yedcülû-declen fiilinden geliyor bu deccal kelimesi. Mubalağa-i ism-i fâil derler. Yâni decl fiilini çok yapan mânâsına. Ne demek decel?..
Decele-yedcülû-declen; yalan söylemek, böyle karşı tarafı aldatmak için yalan düzmek demek. Hatta asıl mânâsı da decele şey'e; bir şeyi örtmek, üstünü kaplamak demek. Onun için deveyi hastalıklardan korunsun diye katranla boyamaya da (decele cemele) deveyi katranladı mânâsına bu fiil kullanılır. Hatta katranın adı da Arapçada ed-dücel veya dücâle, katran demek yâni. Katran kelimesi de kullanılıyor. Bu da öyle, yâni yaralı yeri, deriyi veya ayak, el neresiyse katranladıkları yeri katran da örtüp kapladığı için, örtmesinden dolayı böyle isimlendirilmiş.
Decelel-hakka, hakkı örtüp, saklayıp, başka şeyi hakmış gibi göstermek, bâtılı hak gibi göstermek, şaşırtmak demek. Deccal de burdan çok yalancı demek olur.
Şarlatan doktora da deccal derler Araplar. Diploması yok, hakiki doktor değil... Ona da deccal derler. Yalancı yâni. El-mesihid-deccal, yalancı mesih demek diye, onun için öyle tercüme ettik.
Şimdi bu deccal ahir zamanın alâmetlerinden birisi, önemli bir olay ve ademoğlunun yaratılmasından kıyamet kopuncaya kadar insanlık tarihinin en önemli olayı olduğu için bunu bildirmek lâzım.
f. Her Peygamber Deccali Bildirmiştir
Hatta Peygamber SAS Efendimiz buyuruyor ki:
RE. 140/11 (İnnehû lem yekün nebiyyün kablî illâ hazzere ümmetehüd-deccâl, a'veru aynehül-yusrâ biaynihil-yümnâ zafratün galîzan beyne ayneyhi mektûbun kâfir...) Hadis-i şerif uzun. "Benden önceki peygamberlerden hiçbir peygamber yoktur ki ümmetini kör Deccal'in, sol gözü kör, sağ gözü perdeli, anlında kâfir yazılı olan Deccal'in tehlikesinden ümmetini uyarmasın, haberdar etmesin, tenbihlemesin..."
"Aman Deccal'e uğrarsanız, sizin nesilleriniz, torunlarınız, çocuklarınız ileriye doğru Deccal'le karşılaşırsa aman aldanmasın!" diye her peygamber Deccal'e karşı ümmetini hazırlamış, uyarmış. "Aman Deccal gelirse, Deccal'e uymayın, aldanmayın!" diye her peygamber Deccal'i anlatmış.
O Deccal'in sol gözü kör, sağ gözünde bir kalın perde var. Yâni ne sağı doğru düzgün görüyor, ne solu görüyor. Tek gözlü, bir gözünde de perde var. Bir gözü görmüyor, sadece dünyayı görüyor diyelim, ahireti görmüyor. Bir gözü de perdeli, dünyayı da doğru düzgün görmüyor, yanlış görüyor. Alnında da kâfir yazıyor. Yâni dikkatli bakan, basireti olan bir mü'min onun kâfir olduğunu, aldatıcı, yalancı olduğunu anlar.
Demek ki bütün peygamberler Deccal'in tehlikesini ümmetlerine anlatmışlar. O halde eski ümmetlerde de Deccal fikri var. Tamam, yahudilerde var, Deccal gelecek diye, hristiyanlarda var, deccal gelecek diye... Neden? Çünkü kaynak aynı. Allah-u Teàlâ Hazretleri, Kâinatı yaratan Rabbimiz, mevlâmız, peygamberlerine böyle bir imtihanı haber vermiş. Nasıl insanlar doğru yolu bulsunlar diye peygamberler göndermişse her asırda, nasıl peygamberlere kitaplar, vahiyler vahyetmişse, insanların şöyle şöyle yaparlarsa tehlikeli olacağını, sonunda ceza göreceklerini bildirmişse; şöyle şöyle iyi şeyler yaparlarsa, mükâfat alıp cennete gireceklerini bildirmişse; en büyük tehlike olan Deccal'i de her ümmete, o ümmetin peygamberi hatırlatmış. Onun için onlarda da bu bilgi var.
Nitekim bunu gibi meselâ cennet fikri, cehennem fikri de eskiden beri var. Çünkü cennet var, cehennem var... Çünkü onlar hakkında bilgi veren Rabbül-âlemîn ve bu bilgileri insanlara anlatan peygamberleri gönderen Allah-u Teàlâ Hazretleri. Onun için Allah fikri, cennet fikri, cehennem fikri, ahiret fikri, dünyanın sonunun geleceği, kıyametin kopacağı fikri, kıyamete yakın zamanda Deccal'in çıkacağı fikri, ama onu da altedecek Mehdî'nin geleceği fikri bütün semâvî dinlerde var... Bunlar, hakikat olduğu için, onlara da bildirildiğinden var.
Bu Deccalin tabii aslında en büyüğü var. Kıyametten önce insanların başına gelecek, bir büyük aldatma olacak. Halbuki çok gariptir, bu çok ilginç bir garâbet. İnsanlar yaşadıkça tecrübeleri artıyor, ilimde ilerliyorlar, fende ilerliyorlar, fezâlara gidiyorlar; fakat inançta bir gerileme var ve inançta aldatma var... En son devirde, insanların en çok geliştiği zamanda, bilgisinin en çok geliştiği zamanda böyle bir aldatıcı kurtarıcı Deccal çıkıyor; çok ilginç...
Bu bir imtihan tabii, Cenâb-ı Hak her an, her devirde, her ümmeti, her insanı imtihan ettiğinden, imtihanlı bir hayat bu... Bu da böyle işte. İnsanların ilminin, irfanının en yüksek olduğu zamanda, maalesef en büyük aldatıcı da çıkacak.
g. Deccallerin Dini Değiştirmesi
Peygamber Efendimiz buyurmuş ki:
RE. 121/3 (İnne beyne yedeyis-sâati ed-deccâlü) "Kıyâmetten evvel Deccal olacak, çıkacak. (ve beyne yedeyid-deccal) Deccal'den önce de (kezzâbîne selâsîne ev ekser) otuz veya daha fazla yalancılar da gelecek." Yine Deccal gibi yalancı, ama onun kadar büyük şarlatan değil, onun kadar böyle dinî hususlarda insanları aldatan değil, ona yakın otuz kadar böyle birtakım insanlar gelecek, geçip gidecek."
Başka bir hadis-i şerifte de câddûn, diye cemî sigasıyla yapılmış o evvelki, asıl Deccal değil de ondan öncekiler de Deccaller diye belirtilmiş.
Peygamber Efendimiz böyle buyurunca; tabii merakla dinliyorlar, her sözü tatlı, her haberi hak, Peygamber Efendimiz konuşmaya başladığı zaman başlarına kuş konmuş da kıpırdarlarsa kaçacakmış gibi dikkatle dinlerdi sahabe-i kiram. Merakla bazen sorular sorarlardı en meraklı yerinde. Sormuşlar ki: (Kîle: Mâ âyetühüm)
"--Deccal'in ve Deccal'den önceki deccalciklerin, yalancıların, sahte kurtarıcıların alâmetleri nedir?.."
Biliyorsunuz âyet iki mânâya gelir. Bir: Kur'an-ı Kerim'in cümlelerine âyet diyoruz, numaralanmış cümlelerine, bazen büyük bazen küçük oluyor, tefsir dersinde de söyledik; Kur'an-ı Kerim'deki cümlelere âyet deniliyor. Bir de Allah-u Teàlâ Hazretleri kullar imana gelsin diye onlara olaylar olarak, yer gök olayları olarak neler yapmışsa o mucizelere de, imanı bağlayacak olan şeylere de âyet deniliyor, onlara âyât-ı kevniye deniliyor. Yâni dış dünyada, yerde gökte olan maddî olaylardan âyetler. Ötekiler de Kur'an-ı Kerim'in parçacıkları, cümlecikleri, o da âyet.
(Ve mâ âyetühüm?) "Burda bunların âyetleri nedir, asıl Deccal ve ondan önceki deccalcıkların, Deccal bozuntularının, Deccal'i hazırlayan, zaman zaman çıkan adamların, insanların alâmetleri nedir?" diye sordular.
(Kàle: En ye'tûküm bisünnetin lem tekûnû aleyhâ yuğayyirûne bihâ sünneteküm ve dîneküm feizâ raeytümûhüm fectenibûhüm ve âdûhüm) Taberânî, İbn-i Ömer RA'dan rivâyet etmiş.
Onların alâmetleri nedir? Alâmetleri yaptıkları icraattır. Ne yapmaları?.. (En ye'tûkum bisünnetin lem tekûnû aleyhâ) "Sizin üzerinizde olmadığınız görünümden ayrı bir görünüm, gidişten ayrı bir gidiş, yaşam tarzından ayrı bir yaşam tarzını size getirmeleridir." Sünne, açılan bir çığır, yol, tarz mânâsına geliyor. Yâni: "Siz evvelce, doğru düzgün, Peygamber Efendimiz'in sünnet-i seniyyesi üzere yaşıyordunuz, bu sizin üzerinizde yürüdüğünüz cadde-i kübrâ, sünnet-i nebeviyye'den ayrı bir sünnet getirmeleridir." Bir, alâmetleri; (yuğayyirûne bihâ sünneteküm ve dîneküm) "Sizin sünnetinizi, dininizi bu getirdikleriyle değişitirirler."
Bu değiştirme nasıl olur? İnsan nasıl sünneti bırakır, Kur'an'ı nasıl bırakır, İslâm'ı nasıl bırakır, hakikatleri öğrendikten sonra, gerçek olduğunu anladıktan sonra, dünyanın başka yerlerinden inceleyen insanlar müslüman olup dururken nasıl bırakır?.. Tabii başka bir hadis-i şerifte onu belirtiyor: Birtakım olağanüstü şeyler gösterecek, başarılı sonuçlar, işler, hünerler gösterecek; insanlar aldanacaklar. Ona geçmeden önce hadis-i şerifi tamamlayım:
"Sizin dininizi, sünnetinizi değiştirecekler, bu Deccallerin özellikleri bu. (Feizâ raeytumûhüm) Onları gördüğünüz zaman, (fectenibûhum) onlardan kaçınınız; (ve âdûhum) ve onlara düşmanlık ediniz. Çünkü yanlış iş yapıyorlar, milleti aldatıyorlar. İmandan çıkartıyorlar, küfre düşürüyorlar ve gerçekleri çarpıtıyorlar. Şeytanlık yapıyorlar, şeytan tarafına hizmet ediyorlar. Rahmânî, iyi işlere zararlı olduğu için onlara karşı müteyakkız olun!" buyuruyor Peygamber SAS Efendimiz.
Tabii bunun ölçeği nedir? Yâni nasıl anlayacak, anlaşılacak? Kur'an ve sünnet değişiyorsa, değiştiriliyorsa, din değiştirilmeye çalışılıyorsa; o zaman işte alâmet bu... Şimdi niye millet bunların peşinden gidiyor? Bunun bir gözü kör, bir gözü perdeli, alnında kâfir yazılı, küfre hizmet ettiği besbelli ama neden?..
h. Deccalin Ölüyü Diriltmesi
Peygamber Efendimiz Ahmed ibn-i Hanbel'in de, Taberânî'nin de daha başka kaynakların da Semure RA'den rivâyet ettiği bir başka hadis-i şerifinde belirtiyor:
RE. 97/5 (Ve innehû yubriül-ekmehe vel-ebrasa) Biliyorsunuz, beras illeti var, bir cilt hastalığı; o hastalığa tutulana ebras deniliyor. Bu hastalığı geçiriyor. (Ve yuhyil-mevtâ) Ölüyü diriltiyor, körün gözünü açıyor. İnsanlara böyle hünerler gösteriyor. (Ve yeklü lin-nâs ene rabbüküm) İnsanlara, "Ben sizin yaradanınızım, rabbinizim, tanrınızım!" diyor. Bu hünerlerinden dolayı insanlar aldanıyor. "Haaa, bak, böyle yapıyor!" diye. (Femen kàle: Ente rabbî) Kim, "Mâdem sen böyle olağanüstü şeyleri yapıyorsun, o halde sen benim rabbimsin!" derse, (fekad fütine) fitneyi yutmuş demektir, Deccal fitnesinde yenik düşmüş demektir, küfre düşmüş demektir, mahvolmuş demektir.
(Ve men kàle rabbiyallàh) "Hayır, sen yalancısın; benim Rabbim Allah-u Teàlâ'dır." deyip de, (hattâ yemûte alâ zâlike) bu inanç üzere ölünceye kadar durabilirse, (fekad usime min fitnetid-deccâl) Deccal'ın fitnesinden kendisini korumuş olur. (Ve lâ fitnete aleyhi ve lâ azâb) Ona artık başka bir imtihan, bir başka azab olmaz düyada ahirette... Kurtulmuş olur.
i. Aman Kur'an'a ve Sünnete Sarılın!
Şimdi, bunlar Deccal hakkında topladığım hadis-i şerifler; bir de Melbourn'da konuşma yaptım geçenlerde, çok ilgi de çekti. Demek ki bir kitap hazırlamak nasib olsa, iyi olacak.
Şimdi burda mühim olan, bizim yıllardır söylediğimiz husus: Aman Kur'an'a sımsıkı sarılın! Çünkü imanın hakîkatleri, Allah'ın rızası Kur'an'a sarılmakta... İmanın hakîkatleri, bütün iman gerçekleri orda; aman Kur'an'a iyi sarılın!..
Hattâ bana kalsa, ben şimdi elime geçen çocuklara önce Kur'an'ı ezberletirim, ondan sonra tamâmen Kur'an'a göre yetiştiririm. Sonra hadis-i şerifleri öğretirim. Tabii, hadis-i şerif Kur'an-ı Kerim'i en iyi açıklıyor ve bir de teferruatı bize bildiriyor. Kur'an-ı Kerim'de olmayan incelikleri, teferruatı bize tafsil ediyor, açıklıyor.
Kur'an-ı Kerim'de olmayan deyince, yanlış anlaşılmasın; meselâ Kur'an-ı Kerim'de Allah-u Teàlâ Hazretleri buyuruyor ki:
(Ekîmus-salâte ve âtüz-zekâh) "Namazı kılınız ey mü'minler ve zekâtı veriniz!"
Namazı nasıl kılıyoruz biz, düşünün: Abdest alıyoruz, ondan sonra geliyoruz, kıbleye dönüyoruz, niyet ediyoruz, ondan sonra Allahu ekber deyip namaza duruyoruz... Namazın kılınış şeklini hatırlayın!.. Şimdi bu teferruatın hepsi Kur'an-ı Kerim'de yok... Bu teferruat Peygamber Efendimiz tarafından bize bildirilmiş.
Şimdi abdest alıyoruz, çünkü: (Ve izâ kumtüm iles-salâti fağsilû vücûheküm ve eydiyeküm...) ayet-i kerimesiyle abdest emrediliyor. Namazı kılıyoruz, çünkü namaz kılmayı emreden ayet var. Ama namazın nasıl kılınacağı, rekâtlar, rükûsu, secdesi, selâmı ve sâiresi, Peygamber SAS Efendimiz tarafından bize öğretiliyor. Onun için sünnet-i seniyye-i nebeviyye olmadan İslâm olmaz. Çünkü, teferruat bilinmeyince, emri nasıl uygulayacağını, Kur'an'ı nasıl uygulayacağını insanlar bilemezlerdi.
Onun için Allah-u Teàlâ Hazretleri 23 yılda Kur'an-ı Kerim ayetlerini indirtip, uygulatttı. Peygamber Efendimiz insanlara Kur'an'ın uygulamasıyla beraber İslâm'ı öyle öğretti. Onun için, "Sünnete lüzum yok!" derse bir insan, hapı yutar. "Sünneti bırakalım!" diyen de kötü niyetlidir. "Sünneti bırakalım!" demek, "İslâm'ı bırakalım!" demektir. Çünkü sünnet bırakıldı mı, İslâm'ın nasıl uygulanacağı bilinmez. Bilimeyince de, bulunmaz. Hani adres bilinmeyince, aranan kimsenin bulunmayacağı gibi.
--Bizim hemşehrimiz İstanbul'a gitmiş, yerleşmiş, git bakalım, bul!
Bulamazsın! Adres lâzım, telefon lâzım, araç lâzım... Onun için hadis-i şerifli, sünnet-i seniyyeli Kur'an-ı Kerim bilgisi, İslâm'ı tam ve doğru olarak öğretiyor. Sapık fırkaların saptığı noktalarda, sünnet-i seniyye insanı saptırtmıyor, doğru yolda yürüttürüyor.
Onun için biz ehl-i sünnet vel-cemaat çizgisindeyiz. Müslümanların içinde sünnet-i seniyyeye sarılmış müslümanlarız. Milletçe, asırlar boyu, dedelerimizden gelme durum böyle ve işin doğrusu da bu...
Buna aykırı bir şey olduğu zaman, karşılaştığımız olayları Kur'an-ı Kerim'e ve sünnet-i seniyyeye göre tartacağız Doğruysa, "Kur'an'da var, hadiste var; doğru söylüyorsun!" diyeceğiz. Yanlışsa, "Yanlış söylüyorsun!" diyeceğiz.
Aksi takdirde, düşünün ki, geçmeyen bir hastalığı iyileştiriyor, görmeyen bir gözü göstertiyor, ölüyü diriltiyor... Bu gibi olağanüstü şeyleri yapıyor.
Alimler Deccal'ın şahıs mı, daha başka bir şey mi olduğu hususunda çeşitli yorumlar yapmışlardır. Hattâ hayret ettim, Mekke'ye Giden Yol diye eseri var, müslüman olmuş bir Avusturyalı, Muhammed Esed ismini almış. O Deccal hakkındaki görüşünde demiş ki:
"--Deccal, münkir batı medeniyetidir." diyor.
Batı medeniyeti çağdaş gelişmeleriyle, aletleriyle, cihzlarıyla insanların gözünü kamaştırdı. Bazı insanlar da sandılar ki, batı medeniyeti her şeyi yapacak.
Meselâ, Tevfik Fikret'i alalım. Tevfik Fikret, en çok şaşırmış, yanılmış insanlardan birisi... Şiirlerinde bunu açıkça görüyoruz. Haluk'un amentüsü diye, müslümanın amentüsünün yerine ikàme edilecek bir amentü düzenlemiş. "Tekniğe ben de inandım, her şeyi yapacak." diye bir inanç ortaya çıkartıyor. Dine, "Canım bunlar çöl kanunu, hurafe... Eski devirden gelme..." diyor.
Eski ama, gerçek... Bazı gerçekler Hazret-i Adem'den beri gelen gerçek... Belki insanoğlu yaratılmazdan önceden beri gelen geçekler var. İki kere iki dört eder.
Böyle bazıları bocaladılar ve şaşırdılar. Osmanlı toplumu batı ile tanışınca, bir kısmı kendi milliyetini, örfünü, adetini, inancını, her şeyini kaybetti. Her şeyini kaybetmiş, zâyi olmuş insanları görüyoruz. Ne biçim kayıp... Düşman kıs kıs gülüyor, şeytan gülüyor. Ama maalesef, o kendisinin yanlış olduğunu anlayamıyor.
Muhammed Esed, "Deccal batı medeniyetidir." demiş. Belki böyle bir zihniyettir, belki böyle bir kavramdır, bir akımdır, bir cereyandır, bir felsefî düşüncedir. Belki de bunları çok derli toplu bir şekilde insanlara sunup aşılayan, insanları kandıran, sürükleyip götüren kişiler olabilir.
Deccal'ın mahiyeti nasıl olursa olsun, meselâ rüzgâr gibi gidecek. Demek ki tek bir şahis değil, belki bir cereyan, yayılacak.
Şimdi burda televizyon yayınlarında görüyorum, (one nation) "Dünya tek bir millet!" diyorlar. Tamam, güzel; bütün insanlar kardeş, tek bir millet olsunlar. Demek istiyorlar ki, bizim kültürümüz, bizim yönetimimiz altında tek bir millet... Yâni karşı tarafa hak tanıyarak değil de, kendi tarafına çekerek.
Birliğin olmamasını sağlayan en önemli zıdlık, ters söz nedir?.. "Tamam, birleşelim ama, benim tarafıma gel!" sözüdür. "Hak ne ise ona gelelim!" değil de, "Benim tarafıma gelin!" demek, işi yokuşa sürmek oluyor.
Onun için aziz ve muhterem kardeşlerim! Allah bizi cehenneme düşürmesin, kabirde azab göstermesin, hayatın ve ölümün fitnelerine uğratmasın... Bir de böyle birtakım olağanüstü hünerlerle, başarılarla insanın gözünü boyayıp... Decel sözü, deveyi katranla boyamak demekmiş. Yâni katranla insanın gözünü, her tarafını boyayabilir. Katran da kolay çıkmaz, yıkamakla filân çıkmaz, yapışkan bir madde... Böyle aldatmalardan Allah bizi korusun...
Bunun çaresi nedir?.. Bak işte 20. Yüzyıldayız. Ben şahsen kendim fen ve ilim seviyesi çok yüksek bir toplumda büyüdüm. Etrafımda hep Teknik Üniversite profesörleri vardı. Kendim de o tahsili görmüştüm. Çağdaş bilgiler, bilimler, usüller vs. öğrendim. Öyle kıymetli kimseler vardı ki, kendi sahasında buluşlar yapıyordu, icadlar yapıyordu. Uluslarası şöhrete sahip kimselerdi. Bunların hiçbirisi İslâm'ın hak olduğunu gölgelemedi, onunla zıt düşmedi. Benim imanımı kuvvetlendirdi, herkesin de imanını kuvvetlendiriyor.
Onun için İslâm hak dindir. Sonunda yine İslâm hakim olacak, bütün herkes, bütün insanlık İslâm'ı kabul edecek.
Aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler, sımsıkı durun, sarsılmayın, tereddüt etmeyin, yamulmayın, sapmayın, sapıtmayın! Elinizdeki dinin imanın kıymetini bilin! Kur'an-ı Kerim'e sımsıkı sarılın! Peygamber Efendimiz'in sünnet-i seniyyesini kılı kırka yararak incelemiş büyük alimlerin sahih hadis kitapları var, onların Türkçeye tercümeleri yapıldı. Şerhleri, açıklamaları, yorumları var. Hocalar kalın kalın, yaldızlı yıldızlı, kütüphanelerimizin raflarını şereflendiren kitaplar hazırladılar. Onları okuyun!..
Doğru yoldan ayrılmayın ve doğruyu söylemekten geri durmayın! Çünkü insanların çoğu bilmiyorlar.
Peygamber Efendimiz ne dedi:
"--Yâ rabbi, sen benim bu kavmimi, bana karşı çıkan, edepsizlik yapan insanları affet, onları azablandırma! Çünkü onlar bilmiyorlar, bir zaman gelip anlayacaklar." dedi.
Ama söylemek lâzım, anlatmak lâzım! Peygamber Efendimiz'in mesleği söylemek, anlatmak... Bu anlatmadan bir an geri durmamak lâzım ve anlatmanın bütün araç ve gereçlerini vargücüyle düzenlemek ve elde etmek lâzım!..
Şimdi ben camide vaaz veren, üniversitede ders veren bir hoca iken, şimdi benim konuşmalarım uluslarası bir boyut kazandı. Şu konuşmam dahi anında Amerika'dan ve sâireden dinlenebiliyor. Her yerden dinlenir duruma geldi. Bu çağın fenninin, ilminin bir başarısı, güzel bir şey... Ama bu bakımdan hazırlıklı olmamız lâzım!
Çok sevindim, sebep olanlardan ve yeniden gayret gösterenlerden Allah razı olsun... İslâm dergimizin gecikmeli neşri gene devam ediyor. Haziran sayısı çıkmış, Sağduyu gazetemizde ilanını da gördüm.
Sağduyu günlük gazetemizi çok beğeniyorum. Bakıyorum; efendi, akıllı, uslu, ciddî, güzel yazılar, haberler var... Kusurları olabilir, ama desteklendikçe mükemmelleşir. Desteklemeniz lâzım!..
Dergilerimiz çıkıyor, inşaallah Kadın ve Aile de hazirenin onbeşinde çıkacak. İlim ve Sanat çıkacak, Panzehir çıkacak... Ondan sonra bu bilgisayarlı, uluslararası dünyada, alemde gerçekleri anlatmamız lâzım!..
Şimdi ben burda elhamdü lillâh Malezya'yı takip ediyorum, Endonezya'yı takip ediyorum, Pakistan'ı takip ediyorum. Bu yabancı dil bilgisinin de genişlemesi iyi oluyor.
İnşaallah gerçekleri anlata anlata yanlışları düzelteceğiz. Hazret-i Adem'den kardeşimiz olan bütün insanlara gerçekleri ileteceğiz. Kabul ederse, kurtulur. Kabul etmezse, biz müsterih oluruz. Allah sözün tesirini halketsin... Hidayet eylesin, tevfîkını refîk eylesin...
Bizi de yanıltmasın, şaşırtmasın... Başımıza gelen üzücü olaylardan, harblerden, darplerden, sıkıntılardan dolayı bir çökme, bir fetret, bir vehin (gevşeklik), bir gayretsizlik, ümitsizlik olmasın! Ümitsizlik İslâm'da haramdır. Ümidinizi dâimâ kuvvetli tutacaksınız. Allah'a dayanacaksınız. Allah'a dayanıp tevekkül edenin yaveri Hak'tır. Cenâb-ı Hak mutlaka üstün kılacak ve yeryüzünün her tarafı, bir zaman sonra müslüman olacak... Bunun hizmetinde olalım!
Allah hepinizden razı olsun... Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû, aziz ve sevgili izleyiciler ve dinleyiciler!..
11.06.1999 - AVUSTRALYA
.KÜTÜB-İ SİTTE'DE DECCAL'LE İLGİLİ HADİSLER
4973 - Şa'bî'nin, Fatıma bintu Kays RA'dan nakline göre Fatıma şöyle anlatmıştır: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Temîmüd-Dârî hristiyan bir kimse idi. Gelip biat etti ve müslüman oldu. O, benim Mesih Deccal'den anlattığıma uygun olan bir rivayette bulundu. Bana anlattığına göre, Temîm, bir gemiye binip denize açılmıştı. Yanında Lahm ve Cüzam kabilelerinden otuz kişi vardı. (Hava şartları iyi olmadığı için) onlarla denizin dalgaları bir ay kadar oynadı. Sonunda güneşin battığı esnada denizde bir adaya yanaştılar. Geminin kayıklarına binerek adaya çıktılar. Derken karşılarına çok tüylü kıllı bir hayvan çıktı. Bunlar, tüylerinin çokluğundan hayvanın baş tarafı neresi, arka tarafı neresi anlayamadılar. (Şaşkın Şaşkın:)
"--Sen necisin, neyin nesisin?" dediler.
O cevap verdi:
"--Ben cessâseyim!"
"--Cessâse nedir?" denildi.
"--Ey cemaat! Su manastıra kadar gelin! İçinde bir adam var, o sizin haberinize müştaktır!" dedi.
O, böylece bir adamdan söz edince, biz onun bir şeytan olmasından korktuk. Hemen koşarak manastıra girdik. İçeride bir adam vardı; hilkatce gördüklerimizin en irisiydi ve elleri boynuna, dizlerinden topuklarına demirle sıkı şekilde bağlanmıştı.
"--Vah sana! Kimsin sen?" dedik.
"--Benim haberimi alabilmişsiniz. Simdi siz kimsiniz, bana söyleyin!" dedi.
Arkadaşlarım:
"--Biz bir grup Arabız. Bir gemideydik, denizin coşkun bir anına rastladık. Dalgalar bizi bir ay oynatıp oyaladı. Sonra su adaya yaklaştık, sandallara binip adaya çıktık. Tüylü ve çok kıllı bir hayvanla karşılaştık. Tüyünün çokluğundan başı ne taraf, arkası ne taraf anlayamadık.
"--Vah sana, nesin sen?" dedik.
"--Ben cessaseyim!" dedi. Biz:
"--Cessase de ne?" dedik.
"--Manastirdaki su adama gelin, o sizin haberinize pek müştaktır!" dedi.
Biz de koşarak sana geldik. Biz onun bir şeytan olmadığından emin olmadığımız için korktuk." dedik.
Adam:
"--Bana Beysan hurmalığından haber verin!" dedi.
Biz:
"--Onun neyinden haber soruyorsun?" dedik.
"--Ben onun ağacından soruyorum, meyve veriyor mu?" dedi.
"--Evet!" dedik.
"--Öyleyse meyve vermeme zamanı yakındır!" dedi.
"--Bana Taberiye gölünden haber verin!" dedi.
"--Onun nesinden haber istiyorsun?" dedik.
"--Onun suyunun çekilmesi yakındır!" dedi.
"--Bana Züger gözesinden haber verin!" dedi.
"--Sen onun neyinden haber istiyorsun?" dedik.
"--Gözede su var mıdır? Orada su var mıdır?" dedi.
"--Evet, onun çok suyu vardır! Sahipleri onun suyu ile ziraat yapıyorlar!" dedik.
"--Ummîlerin peygamberinden bana haber verin? O ne yaptı?" dedi.
"--O Mekke'den çıkıp Yesrib'e (Medine'ye) yerleşti" dedik.
"--Araplar onunla mukàtele etti mi?" dedi. Biz:
"--Evet!" dedik.
"--Onlara karşı ne yaptı?" dedi.
Biz de, (onu ezmek için) peşine düşen Araplara galebe çaldığını, Arapların kendisine itaat ettiklerini haber verdik. (O da bize:)
"--Bu, onların itaat etmeleri, kendileri için daha hayırlıdır. Ben şimdi size kendimi tanıtayım: Ben Mesih Deccal'im. Çıkış için bana izin verilme zamanı yakındır. O zaman çıkıp yeryüzünde dolaşacağım. Kırk gün içinde uğramadığım karye (köy) kalmayacak, Mekke ile Taybe (Medine) hariç. Bu iki şehir bana haramdır. Onlardan birine her ne vakit girmek istersem, elinde yalın kılıç bir melek beni karşılar, benim oraya girmeme mânî olur. Onların her bir geçidinde bir melek vardır, onları korur!" dedi."
Sonra Rasûlüllah SAS çubuğuyla minbere dürterek:
"--Bu Taybe'dir! Bu Taybe'dir! Bu Taybe'dir! Ben bunu size anlattım değil mi?" buyurdular.
Halk da:
"--Evet!" diye karşılık verdi.
Bunun uzerine SAS:
"--Temîmid-Dârî'nin rivayetinin benim size ondan (Mesih Deccal'dan), Mekke ve Medine'den anlattığıma muvafık düşmesi hoşuma gitti. Bilesiniz O Şam denizinde veya Yemen denizindedir. Hayır, doğu tarafındandır. Evet o doğu tarafından zuhur edecektir. O doğu tarafından zuhur edecektir!" buyurdu ve eliyle doğu tarafına işaret etti."
Müslim, Fiten 119, (2942); Ebû Dâvud, Melâhim 15, (4325, 4326); Tirmizî, Fiten 66, (2254).
4982 - Yine Ebû Hüreyre RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Rumlar, A'mak ve Dabık nam mahallere inmedikce kıyamet kopmaz. Onlara karşı Medine'den bir ordu çıkar. Bunlar o gün arz ehlinin en hayırlılarıdır. Bu ordunun askerleri savaşmak uzere saf saf düzen alınca, Rumlar:
"--Bizden esir edilenlerle aramızdan çekilin de, onları öldürelim!" derler.
Müslümanlar da:
"--Hayır! Vallàhi sizinle, kardeşlerimizin arasından çekilmeyiz." derler.
Bunun üzerine (müslümanlar) onlarla harb eder. Bunlardan üçtebiri inhizama ugrar. Allah ebediyen bunların tevbesini kabul etmez. Üçtebiri katledilir, bunlar Allah indinde şehidlerin en faziletlileridir. Üçtebiri de muzaffer olur, bunlar ebediyen fitneye düşmezler. Bunlar Istanbul'u da fethederler.
(Fetihten sonra) bunlar, kılıçlarını zeytin ağacına asmış ganimet taksim ederken, şeytan aralarında şöyle bir nida atar:
"--Mesih Deccal, ailelerinizde sizin yerinizi aldı!"
Bunun üzerine, çıkarlar. Ancak bu haber bâtıldır. Şam'a geldiklerinde (Deccal) çıkar. Bunlar savaş için hazırlık yapıp safları tanzim ederken, namaz için ikàmet okunur. Derken İsâ ibn-i Meryem iner ve onlara gitmek ister. Allah'ın düşmanı, Hazret-i İsâ'yi görünce, tıpkı tuzun suda erimesi gibi, erir de erir. Eğer bırakacak olsa, (kendi kendine) helâk oluncaya kadar eriyecekti. Ancak Allah onu İsâ AS eliyle öldürür; öyle ki onlara, harbesindeki kanını gösterir."
Müslim, Fiten 34, (2897).
4983 - Yine Ebû Hüreyre RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS (bir gün):
"--Bir tarafı karada, bir tarafı da denizde olan bir şehir isittiniz mi?" diye sordular.
Oradakiler "Evet!" deyince, şöyle buyurdular:
"--İshakoğullarından yetmişbin kişi bu şehre sefer tertiplemedikçe kıyamet kopmaz. Askerler şehre gelince konaklarlar. Ancak silahla savaşmazlar, tek bir ok dahi atmazlar. "Lâ ilâhe illallàhu vallàhu ekber!" derler. Bunun uzerine şehrin deniz tarafı düşer. Sonra askerler ikinci kere, "Lâ ilâhe illallàhu vallàhu ekber!" derler, şehrin diğer tarafı da düşer. Sonra tekrar "Lâ ilâhe illallàhu vallàhu ekber!" derler. Bu sefer onlara kapılar açılır. Oradan şehre girerler ve şehrin ganimetini toplarlar. Ganimetleri aralarında taksim ederlerken, yanlarına bir münâdi gelip, "Deccal çıktı!" diye bağırır. Askerler her şeyi bırakıp geri dönerler."
Müslim, Fiten 78, (2920).
4976 - Ebû Said el-Hudrî RA'in anlattığına göre, Rasûlüllah SAS'e Deccal'den sormuş. SAS de şu cevabı vermiştir:
"O (Deccal) çıktığı gün (aynen bir insan gibidir) yemek yer. Ben size, onun hakkında, benden önceki peygamberlerden hiçbirinin kendi ümmetine anlatmadığı hususları anlatacağım:
Onun sağ gözü meshedilmiştir, (görmez), pertlektir, göz hadakası yoktur, sanki hadakası cevrim içinde bir balgam gibidir. Sol gözü de inciden bir yıldız gibidir. Onun beraberinde sanki cennet ve ateşin birer misli vardır. Ancak hakikatta ateşi cennet, suyu da ateştir.
Haberiniz olsun! Onun yanında iki kişi vardır; köy halkını inzar ederler. Bu ikisi köyden çıkınca, Deccal'in ashabından ilki oraya girer."
Rezin tahric etmiştir. Hadisin kaynağı yok ise de, hadiste yer alan mefhumların şahidleri Sahihayn ve diğer kaynaklarda çoğunluk itibariyle gelmiştir.
4977 - İbn-i Ömer RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS Veda haccı sırasında (bir ara):
"--Halk susup dinlesin!" buyurdular.
Sonra Allah'a hamd ve senâda bulunup, arkadan Mesih ve Deccal'den uzun uzun söz ettiler ve buyurdular ki:
"--Allah'ın gönderdiği her peygamber, ümmetini onunla inzar etti. Nuh Aleyhisselâm ümmetini onunla inzar etti, ondan sonra gelen peygamberler de...
O, sizin aranızda çıkacak. Onun hali sizden gizli kalmayacak. Rabbinizin tek gözlü olmadığı size kapalı değildir. O ise sağ gözü kör birisidir. Onun gözü, sanki (salkımdan) dışa fırlamış bir üzüm danesi gibidir. (İki gözünun arasında ke-fe-re yâni kâfir yazılmış olacaktır. Bunu her müslüman okuyacaktır)."
Buhari, Fiten 27; Müslim, Fiten 100-103, (169)-(2933).
4975 - Hz. Huzeyfe RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Deccal çıktığı vakit, beraberinde su ve ateş vardır. Ancak halkın ateş olarak gördügu tatlı sudur; halkın su olarak gördüğü ise yakıcı bir ateştir. Sizden kim o güne ererse, halkın ateş olarak gördüğüne düşmeyi kabul etsin. Çünkü o, tatlı soğuk sudur."
Buhari, Fiten 26, Enbiya 50; Müslim, Fiten 105, (2935); Ebû Dâvud, Melâhim 14, (4315),
4572 - Yine Ebû Hüreyre RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Medine'ye geçit veren dağ gediklerinde (birbiriyle kenetlenmis) melekler var. (Her gedikte (kınından çekilmiş) kılıçlarıyla bekleyen iki meleğin korumaları sebebiyle Medine'ye ne veba ve ne de Deccal giremez."
Buhari, Fezailu'l-Medine 9, Tibb 30, Fiten 27; Müslim, Hacc 485, 486, (1379, 1380); Muvatta, Cami' 16, (2, 892); Tirmizi, Fiten 51, (2244).
Müslim'in rivayetinde şu ziyade var: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Mesih Deccal, doğu tarafından gelir. Kasdı Medine'dir. Uhud'un arka tarafına iner. Derken (Medine'yi bekleyen) melekler, onun yüzünü Şam tarafina çevirirler ve orada helâk olur."
4573 - Hz. Enes RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Mekke ve Medine hariç Deccal'in çignemeyeceği memleket yoktur. Mekke ve Medine'ye geçit veren yolların herbirinde saf tutmuş melekler vardır, buraları korurlar. (Deccal) es-Sebbiha nam mevkie iner. Sonra Medine ahalisini üc sarsıntı ile sarsar. Bunun üzerine (şehirde bulunan) bütün kâfir ve münafıklar (şehri terkederek Deccal'e) gelirler."
Buhàrî, Fezailu'l-Medine 9; Müslim, Fiten 123, (2943).
4974 - Ebû Saidi el-Hudrî RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS bize Deccal uzerine uzun bir hadis rivayet etti. Bize anlattıkları meyanında şöyle de demişti:
"Deccal, Medine gecitlerine girmesi kendisine haram kılınmış olarak çıkacak. Derken (Medine civarındaki) bazı ekimsiz yerlere kadar gelir. O gün insanların en hayırlısi olan --veya en hayırlılarından-- bir kimse onun karşısına çıkar ve:
"--Sen Rasûlullah SAS'in bize haber verdiği Deccal'sin!" der.
Deccal de (kendi adamlarına):
"--Ben şunu oldürüp sonra da diriltsem ne dersiniz? Bu iste bir süpheye düşer misiniz?" der.
Oradakiler:
"--Hayır!" derler.
Deccal onu öldürür ve sonra diriltir. Diriltildiği zaman, adam:
"--Allah'a yemin olsun. Senin hakkında hiçbir vakit bugünkünden daha basiretli olmamıştım!" der. Deccal onu tekrar öldüreyim mi diyerek öldürmek isteyecek, fakat musallat edilmeyecek."
Buhari, Fiten 27, Fedailu'l-Medine 9; Müslim, Fiten 112, (2938).
7194 - Abdullah ibn-i Mes'ud RA anlatıyor:
"Mi'rac gecesinde, Rasûlüllah SAS Hz. İbrâhim, Hz. Mûsa ve Hz. İsâ ile karşılaştı. Kıyameti aralarında müzakere ettiler. Önce Hz. İbrâhim Aleyhisselâm'dan başlayıp ona kıyametten sordular. Onun kıyamet hakkında herhangi bir bilgisi yoktu. Sonra Hz. Musa Aleyhisselâm'a sordular. Kıyamet hakkında onun da bir bilgisi yoktu. Söz Hz. İsâ Aleyhisselâm'a geldi. O:
"--Kıyametin kopmasina yakın şeyler (alametler) hakkında bana bilgi verildi. Ama Kıyametin kopma (vaktini) Allah'tan başka hiç kimse bilemez!" dedi.
Sonra (kıyametin alâmetlerinden biri olarak) Deccal'in çıkmasını anlattı. Şunları söyledi:
"Sonra ben inip onu öldüreceğim ve bundan sonra halk memleketlerine dönecek. Bu defa onların karşısına Ye'cüc ve Me'cüc çıkacak ve her tepeden hızla hücum edecekler. Onlar giderken rastladıkları her suyu icip tüketecekler ve uğrayacakları her şeyi bozup alt-üst edecekler.
Bunun uzerine halk feryad ederek Allah'tan yardım dileyecek. Ben de Ye'cüc ve Me'cüc'ü öldürmesi için Allah'a dua edeceğim. (Duam kabul görecek) ve yer onların (leşlerinin) kokusu ile çok pis kokacak. Ben yine Allah'a dua edeceğim! Allah da bir su gönderecek ve o su, onları taşıyıp denize atacaktır.
Daha sonra dağlar ufaltııp dağıtılacak ve yer, derinin yayılıp genisletildiği gibi yayılıp genişletilecek. İşte şöylenen bu hal vukua gelince, insanlara yakınlığı itibariyle kıyametin, ev halkı ne zaman doğumu ile aniden karşılaşacaklarını bilmedikleri hamile kadın gibi olacağı bana bildirildi."
Râvi el-Avvam demiştir ki: "Bunun tasdiki Kitabullah'ta bulunmuştur (Meâlen):
"Nihayet, Ye'cüc ile Me'cüc'ün önündeki sed açıldığında, her tepeden saldırmağa başlarlar." (Enbiya 96).
IBNÜ SAYYAD
4978 - Muhammed ibnül-Münkedir anlatıyor: "Câbir ibn-i Abdillah RA, İbn-i Sayyad'in Deccal olduğu hususunda yemin ederdi. Ben:
"--Sen Allah'a yemin de ediyorsun ha!" dedim. Bana şu cevabı verdi:
"--Nasil etmeyeyim? Ömer ibnül-Hattab RA'ın, Rasûlüllah SAS'in yanında İbn-i Sayyad'in Deccal olduğu hususunda yemin ettiğini işittim. Buna rağmen, SAS kendisini reddetmemişti."
Buhari, I'tisam 23; Müslim, Fiten 94, (4929), Ebû Dâvud, Melahim 16, (4331).
4979 - İbn-i Omer RA anlatıyor:
"Omer İbnül-Hattab RA, ashabdan bir grup içerisinde Rasûlüllah SAS'la birlikte İbn-i Sayyad'a dogru gittiler. Onu, Benî Megale şatosunun yanında çocuklarla oynar buldular. O sıralarda büluğa yaklaşmış durumdaydı. İbn-i Sayyad, SAS, eliyle sirtina vuruncaya kadar (onların geldiğini) hissetmedi. SAS, omuzuna vurup:
"--Benim Allah'ın Rasûlü olduğuma şehadet ediyor musun?" diye sordu.
İbn-i Sayyad ona bakıp:
"--Şehadet ederim ki, sen ummîlerin peygamberisin!" dedi.
İbn-i Sayyad da Rasûlüllah'a:
"--Sen, benim Allah'ın rasûlü olduğuma şehadet eder misin?" dedi.
SAS onu reddetti ve:
"--Ben Allah'a ve onun rasullerine iman ettim!" buyurdu ve sonra sordu:
"--Pekiyi, ne göruyorsun?"
"--Bana bir doğru sözlü (sadık), bir de yalancı (kâzib) gelmektedir." diye cevap verdi.
Bunun üzerine SAS:
"--Sana bu iş karıstırıldı! (Sıdkı kizb; kizbi sıdk ile karıstırıyorsun.)" buyurdular.
Sonra da SAS ona:
"--Ben senin için (içimde) bir şey sakladım (bil bakalım!)" dedi.
İbn-i Sayyad:
"--O dumandır!" diye cevap verdi.
SAS:
"--Sus, sen kendi kadrini hiçbir vakit aşamayacaksın!" buyurdular.
Bunun uzerine Hz. Omer radiyallahu anh:
"--Ey Allah'ın Rasûlü! Bana müsâade buyurun, şunun boynunu vurayım!" dedi.
SAS de:
"--Eğer (Deccal) bu ise, sen ona musallat edilecek değilsin. Eğer bu Deccal değilse, onu öldürmekte sana bir hayr yok!" buyurdular."
Buhari, Cenâiz 80, Şehâdet 3, Cihad 178, Edeb 97; Müslim, Fiten 85, 95,
(2924, 2930); Ebû Dâvud, Melâhim 16, (4329); Tirmizî, Fiten 63, (2250), 56, (2236).
Tirmizî, "Ben senin için (içimde) bir şey sakladım (bil bakalım!)" sözünden sonra şu ibareyi ilâve etti:
"'Şimdi sen, semânın apaşikâr bir duman getireceği günü gözetle (Habibim!)' (Duhan 10) ayetini gizlemişti."
4980 - Hazret-i Câbir RA anlatıyor:
"İbn-i Sayyad, Harre savaşı sırasında kaybedildi."
Ebû Dâvud, Melâhim 16, (4332).
7250 - Ebû Said RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS (bir gün) yanımıza geldi. Biz o sırada Mesih Deccal'i müzakere ediyorduk. Dediler ki:
"--Ben size, nazarımda sizin için Mesih Deccal'den daha ürkütücü bir şeyi haber vereyim mi?"
"--Evet! Ey Allah'ın Rasûlü, söyleyin!" dedik.
"--Şirk-i hafîdir (gizli şirk). Meselâ, kişi kalkar, namaz kılar, bu namazını kendisine bakanlar sebebiyle güzel kılar. (İşte bu, gizli şirke bir örnektir.)" buyurdular.
5461 - Zeyd ibn-i Sâbit RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS, bizimle birlikte, Benî Neccar'a ait bir bahçede bulunduğu sırada bindiği katır, onu aniden saptırdı, nerdeyse (sırtından yere) atacaktı. Karşısında beş veya altı kabir vardı. SAS Efendimiz:
"--Bu kabirlerin sahiplerini bilen var mı?" buyurdular.
Bir adam:
"--Ben biliyorum!" deyince, SAS:
"--Ne zaman öldüler?" dedi.
Adam:
"--Şirk devrinde..." deyince, SAS;
"--Bu ümmet kabirde fitneye mâruz kılınacak. Eger birbirinizi defnetmemenizden korkmasaydım şahsen işitmekte olduğum kabir azabını size de işittirmesi için Allah'a dua ederdim." buyurdular ve sonra şunları şöylediler:
"--Kabir azabından Allah'a sığının!" Oradakiler:
"--Kabir azabından Allah'a sığınırız." dediler.
SAS:
"--Cehennem azabından da Allah'a sığının!" dedi
"--Cehennem azabından Allah'a sığınırız." dediler.
"--Fitnelerin açık ve kapalı olanından Allah'a sığının!" dedi.
"--Acik ve kapalı her çeşit fitneden Allah'a sığınırız!" dediler.
"--Deccal'in fitnesinden Allah'a sığının!" buyurdu.
"--Deccal'in fitnesinden Allah'a sığınırız." dediler."
Müslim, Cennet 67, (2867).
5012 - Hazret-i Muaz ibn-i Cebel RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS (bir gün):
"Beytül-Makdis'in imarı Yesrib'in harabıdır. Yesrib'in harabı melhamenin (savaşın) çıkmasıdır. Melhame Istanbul'un fethidir, Istanbul'un fethi Deccal'in çıkmasıdır!" buyurdular.
Sonra elini konuşmakta olduğu kimsenin dizine vurdular ve:
"--Bu şöylediğim kesinlikle hakîkattir. Tıpkı senin burada oturman hak olduğu gibi!" buyurdular.
Hazret-i Muaz burada kendisini kasdetmektedir. (Yâni SAS'in konuştuğu ve dizine elini vurduğu kimse, Muaz ibn-i Cebel RA'tır.)"
Ebû Dâvud, Melâhim 3, (4294).
5013 - Abdullah ibn-i Busr RA anlatıyor: "Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Melhame ile Medine'nin fethi arasında altı yıl vardir. Yedinci yılda da Mesih Deccal çıkar."
Ebû Dâvud, Melahim 4, (4296); İbn-i Mace, Fiten 35, (4093).
1784 - İbn-i Abbas RA Hazretleri anlatıyor: "Rasûlüllah SAS, teşehhüdden sonra şunu okurdu:
(Allàhümme innî ezü bike min azâbi cehennem, ve ezü bike min azabil-kabri ve ezü bike min fitnetid-deccâl, ve ezü bike min fitnetil-mahyâ vel-memât.)
"Allahım, ben cehennem azabından sana sığınırım. Kabir azabından da sana sığınırım. Deccal fitnesinden de sana sığınırım. Hayat ve olum fitnesinden de sana sığınırım."
Ebû Dâvud, Salât 184, (984).
4812 - Huzeyfe RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Her ümmetin mecûsîleri vardir. Bu ümmetin mecûsîleri 'Kader yoktur!' diyenlerdir. Bunlardan kim ölürse cenazelerinde hazır bulunmayın! Onlardan kim hastalanırsa ona ziyarette bulunmayın! Onlar Deccal bölüğüdür. Onları Deccal'e ilhak etmek, Allah üzerine bir haktır."
Ebû Dâvud, Sunnet 17, (4692).
5998 - İbn-i Omer RAÊanlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"İleride genç bir grup ortaya çıkacak. Bunlar Kur'an'ı okuyacaklar, ancak okudukları gırtlaklarından aşağıya geçmeyecek. Onlardan bir grup çıktıkça, kökleri kazınacaktır."
İbn-i Ömer der ki: "Rasûlüllah SAS'in:
"Onlardan bir grup çıktıkça kökleri kazınacaktır." ibaresini yirmi kereden fazla işittim."
(İbn-i Ömer, Rasûlüllah'tan işittiği sözleri şöyle tamamladı:)
"Nihayet bu cemaatin sürdürdüğü hile ve aldatma esnasında, Deccal çıkacaktır."
4504 - Hz. Ebû Hüreyre RA anlatıyor: "Benî Temîm'i, haklarında Rasûlüllah SAS'dan isittiğim üç seyden sonra hep sever oldum. Demisti ki:
"--Onlar Deccal'e karşı ümmetimin en siddetlisidirler."
Onların zekâtları gelmişti. SAS:
"--Bu, kavmimizin zekâtlarıdır!" buyurdular.
Hz. Aişe RA'nın yanında onlardan bir esire kadın vardı. Hazret-i Aişe'ye:
"--Onu azad et, çünkü o, Hazret-i İsmâil evlâtlarındandır!" buyurdular."
Buhari, Itk 13, Megazi 67; Müslim, Fezailu's-Sahabe 198, (2525).
35 - Hz. Enes RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdu ki:
"Üç şey vardır ki imanın aslındandır:
1. Lâ ilâhe illallah diyene saldırmamak. İşlediği herhangi bir günahı sebebiyle bu kimseyi tekfir etme! Herhangi bir ameli sebebiyle de İslâm'dan dışarı atma!
2. Cihad. Bu, Allah'ın beni peygamber olarak gönderdiği günden, bu ümmetin Deccal'e karşı savaşacak en son ferdine kadar cereyan edecektir. Onu, ne imamın zalim olması, ne de adil olması ortadan kaldıramayacaktır.
3. Kadere iman."
Ebû Dâvud, Cihad 35, (2532).
4492 - İmran ibn-i Husayn RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Ümmetimden bir grup (taife), hak uzerine savaşmaya devam edeceklerdir. Onlar kendilerine meydan okuyanlara karşı muzafferdirler. Öyle ki, bunların sonuncuları Mesih-Deccal'le de savaşırlar."
Ebû Dâvud, Cihad 4, (2484).
1554 - İbn-i Ömer RA anlatıyor:
"Rasûlüllah SAS aramızda olduğu halde biz veda haccından bahsederdik ve veda haccının ne olduğunu bilmezdik. Veda haccında Rasûlüllah SAS Allah'a hamd ve sena edip, sonra da Mesih Deccal'i mevzubahis etmişti. Sözü onun hakkında epeyce uzatıp şunları da şöylemisti:
"Allah'ın gönderdiği her peygamber, ümmetini onunla korkuttu. Hazret-i Nuh Aleyhisselâm ve ondan sonra gelen bütün peygamberler onunla korkuttular.
Bilesiniz o, aranızdan çıkacaktır. Onun şe'ninden (yapacağı icraatler) hiçbir sey size gizli kalmayacak. Çünkü sizlere gizlemez. Rabbinizin gözü kör değildir, halbuki onun sağ gözü kördür. Onun gözü pertlek bir üzüm gibidir.
Haberiniz olsun! Allah sizlere birbirinizin kanını, malını haram kıldı. Bunlar şu günlerinizin, şu beldenizdeki haramlığı gibi haramdır.
--Acaba tebliğ ettim mi?"
Rasûlüllah SAS'in bu sorusuna cemaat hep bir ağızdan:
"--Evet..." diye cevap verdi.
Bunun üzerine üç sefer:
"--Ya Rab, şâhid ol! Ya Rab, şâhid ol! Ya Rab şâhid ol!" dedi ve tekrar cemaate yönelerek:
"--Vah size (veya eyvah size)! Benden sonra dönüp birbirlerinizin boyunlarını vuran kâfirler olmayın!" dedi."
Buhàrî, Hac 132, Edeb 43, 95, Hud 9, Diyât 2, Fiten 8; Müslim, İman 119, (66).
7110 - İbn-i Abbas RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS, Kur'an'dan bir sûre öğretir gibi şu duayı bize öğretmişti:
"Allahım! Cehennem azabından, kabir azabından, Mesih Deccal'in fitnesinden, hayat ve ölüm fitnesinden sana sığınırım."
7187 - Hazret-i Enes ibn-i Mâlik RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Şu altı seyden önce (ahirete bakan) iyi ameller işlemekte acele edin:
1. Günesin battığı yerden doğması,
2. Duhan,
3. Dabbetül-arz,
4. Deccal,
5. Herbirinize mahsus olan ölüm,
6. (Sizin sâlih amelinize mânî olacak) amme hizmeti."
1673 - İbn-i Ömer RA anlatıyor: Hayır, Allah'a kasem olsun ki, Rasûlüllah SAS Hazret-i İsâ'nın kızıl çehreli olduğunu söylemedi. Ancak şunu şöyledi:
"Ben bir keresinde uyumuştum. Rüyamda Beytullah'i tavaf ediyordum. O sırada düz saçlı, kumral benizli, başından su akar vaziyette iki kişiye dayanıp ortalarında gitmekte olan birisini gördüm.
'--Bu kim?' dedim.
'--Meryem'in oğlu!' dediler.
Bunun üzerine daha yakından görmek için ilerledim.
Kızıl, iri, kıvırcık saçlı, sağ gözü kör, gözü üzüm gibi pertlek bir adam daha vardı.
'--Bu kim?' dedim.
'--Bu, Deccal!' dediler.
İnsanlardan en çok ona benzeyeni İbn-i Katan'di."
Zuhrî der ki: "İbn-i Katan, câhiliye devrinde vefat eden Huzaalı bir kimseydi."
Buhàrî, Tabi 33, 11, Enbiya, 42, Libas 68, Fiten 26, Müslim, İmam 275,(169);
Muvatta, Sıfatun-Nebî 2, (2, 920).
608 - Hazret-i Ebû Hüreyre RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Kıyametin üç alâmeti vardir, onlar zuhur edince, daha önce inanmamış olanların artık inanmaları da onlara fayda vermez." (En'am, 158)
1. Güneşin battığı yerden doğması,
2. Deccal,
3. Dabbetül-arz."
Müslim, İman 249, (158); Tirmizî, Tefsir, En'am (3074).
4216 - Zeyd ibn-i Sabit radiyallahu anh anlatıyor:
"Rasûlüllah SAS Uhud'a çıktığı zaman, (bir müddet sonra) onunla beraber çıkanlardan bir kısmı geri döndü. (Bunlar hakkında) Rasûlüllah SAS'in ashabı ikiye ayrıldı. Bir grup: "Bunları öldürelim!" diyordu. Öbür grup ise: "Hayır onları öldürmeyelim!" diyordu. Bu ihtilaf üzerine şu ayet nâzil oldu:
"(Ey Müslümanlar!) Münafiklar hakkında iki fırka olmanız da niye? Allah onları yaptıklarından dolayı baş aşağı etmiştir. Allah'ın saptırdığını siz mi yola getirmek istiyorsunuz? Allah'ın saptırdığı kimseye sen hiç yol bulamayacaksın!" (Nisa: 88).
Rasûlüllah da şöyle buyurdu:
"--Burası Taybe'dir. Deccal'i sürer çıkarır, tıpkı körüğün, demirin pasını çıkardığı gibi."
Buhari, Megazi 17, Fedàilu'l-Medine 10, Tefsir, Nisa 15; Müslim, Munafikun 6, (2776); Tirmizi, Tefsir, Nisa (3031).
4492 - İmran ibn-i Husayn RA anlatıyor: Rasûlüllah SAS buyurdular ki:
"Ümmetimden bir grup (taife), hak üzerine savaşmaya devam edeceklerdir. Onlar kendilerine meydan okuyanlara karşı muzafferdirler. Öyle ki, bunların sonuncuları Mesih-Deccal'le de savaşırlar."
Ebû Dâvud, Cihad 4, (2484).
.Güncel Meseleler kitabından:
Prof. Dr. Mahmud Es'ad COŞAN Rh.A
KIYÂMET ALÂMETLERİ
1. Soru:
--1997 senesinde iki ramazan bir seneye geliyormuş, kıyametin büyük alâmetlerindenmiş; bu doğru mu?..
--Peygamber Efendimiz'in yanına Cebrâil AS geliyor da, soruyor:
--(Metes sâah?) "Kıyamet ne zaman yâ Rasûlallah?"
Peygamber Efendimiz'in cevabı şu:
--(Mel mes'ûlü bia'leme mines sâil) "Bu soru kendisine sorulan şu ben, Hazret-i Muhammed-i Mustafâ, Allah'ın hak peygamberi olarak ben, soru soran senden daha fazla bilgili değilim. Durumumuz aynı..."
(Lâ yücellîhâ livaktihâ illâ hû) "Kıyametin zamanını Allah-u Teâlâ Hazretleri kimseye bildirmemiştir. Allah-u Teâlâ Hazretleri, kullar iyi olduğu zaman iyilik ihsan eder. Kötü oldukları zaman, başlarına felâketi indirir.
Muhterem kardeşlerim! Bir insanın kendisi öldüğü zaman, kıyameti kopmuştur. Hadis-i şerifte Peygamber Efendimiz buyuruyor ki:
(İzâ mâtel insânü) "İnsan öldüğü zaman, (fekad kàmet kıyâmetühû) onun kıyameti kopmuştur." Bitti onun işi... Öldü, kıyameti koptu.
Bil bakalım ben ne zaman öleceğim, bil bakalım sen ne zaman öleceksin?.. Bilmiyoruz. Her an ölebiliriz. Ya sekte-i kalbden ölürüz, ya tepemize uçak düşer, ya trafikte bir araba çarpar... Bir şey olur, her an ölebiliriz. Yâni, bir adım daha atmağa halimiz var mı, yok mu bilmiyoruz. Onun için kıyamete hazırlanın!
Nitekim, Peygamber Efendimiz'e birisi gelip, "Ne zaman kıyamet kopacak yâ Rasûlallah?" dediği zaman, Peygamber Efendimiz ona dedi ki: "Sen onun için ne hazırladın?.."
Biz de Rasûlüllah'ın sünnet-i seniyyesine uygun olarak deriz ki: "Bırakın şu vakitlemeleri!.. Bırakın bu işleri!.. Rabbimizin bildiği bir şey..."
Birisi geldi bana burdan, kardeşlerimizden; dedi ki:
"--Hocam! AİDS hastalığı Dabbetül arz diyorlar, doğru mu?.."
"--Sanmıyorum. Hadis-i şeriflerdeki tadriflere uymuyor." dedim.
Kardeşlerimiz düşünüyorlar, kendi kendilerine yorumlar yapıyorlar. Bu yorumlar ekseriya doğru çıkmıyor. Çünkü, gaybı Allah bilir. Eğer gaybı Allah sana doğrudan doğruya bildirirse, belli olur o...
Birisi, hristiyanlığın doğru bir din olmadığına kànî olmuş İngiltere'de... Düşünmüş, taşınmış, dinleri incelemiş; en mâkul din Budizm diye düşünmüş. Sevgi var, merhamet var filân diye okumuş kitaplardan... Hadi Hindistan'a gideyim, budist olayım diye İngiltere'deki evini satmış, bir sağlam araba almış. Çoluk çocuğunu bindirmiş arabaya... Hani üstüne yazıyorlar ya: "From England to India" Karayoluyla Türkiye, İran, Pakistan üzerinden Hindistan'a girecek, budist olacak adam...
Türkiye'ye gelmiş. Üç defa rüyasında, peş peşe: "Hak din İslâm'dır, müslüman ol!" demişler. Bak, insan doğru yola girdi mi, Allah nasıl bildiriyor!..
Böyle aşikâr bir şey bildirse Allah-u Teâlâ Hazretleri, yine de rüyayı gören kimseye aittir bilgi... Yine de onun bir yorumu vardır. Meselâ, "Perşembe günü kıyamet kopacak!" diye üç gün arka arkaya görse insan, belki o genel kıyametin kopmasına delâlet etmez de, o şahsın öleceğine delâlet eder belki... Onu da yine bilemez.
Bu sene için de bazıları, "Ramazan içinde ses duyulacak!" dediler. Bilmem "Kuyruklu yıldız geldi gitti; tamam şu şöyledir, bu böyledir..." dediler. Ben her an ölebilirim, benim kıyametim kopabilir. Her an abdestli, hazırlıklı olmalıyım. Gaybı Allah biliyor. Allah'ın bana bildirmediği bir şeyi, bilmek zorunda da değilim, peşine düşmek zorunda da değilim.
(Velâ takfü mâ leyse leke bihî ilmün) "Bilmediğin şeyin peşine takılma!" diye ayet-i kerimede bildiriliyor. Bana Allah kulluğu emretmiş; onu yapmağa çalışırım.
2. Soru:
--Hadis-i şerifte geçen Şam bölgesine biz de dahil oluyor muyuz?
--Dahil oluyoruz. Çünkü, o bölgenin biraz daha yukarısındayız. Kıyısından, kenarından, banliyösünden biz de oralı sayılırız inşaallah...
.Prof. Dr. Mahmud Es'ad COŞAN Rh.A
Güncel Meseleler kitabından:
1. Soru:
--Ehl-i Sünnet'te Mehdi inancı nasıldır? Mehdi inancının Şia'dan etkilenmek suretiyle Ehl-i Sünnet'e girdiği söylentisi ne derecede doğrudur?
--Bu hususta bizim büyük alimlerimizin, hadis ve fıkıhta hakîkaten güzel bilgi sahibi alimlerimizin kitapları vardır. Rivayet edilmiş edilmiş hadis-i şerifler gösteriyor ki, Mehdi inancı Ehl-i Sünnet'e Şia'dan girmiş değildir. Mehdi hakkında hadis-i şerifler eskiden beri vardır. Hattâ, o hadis-i şeriflerden dolayı Şia'da Mehdi inancı kuvvetlenmiştir. Yâni, Şia'nın içindeki Mehdi inancı birdenbire çıkmış değil ki... Ondaki inanç da yine, Peygamber Efendimiz'in mevcut olan hadislerinin bir çeşit yorumlanmasından çıkmıştır.
Şia'nın Mehdi inancı yanlıştır. yanlışlığı akılla, mantıkla, nakille, her şeyle sabittir. Meselâ, bugün İran'da hakim olan Caferî mezhebinin mensubu, hâl-i hazırda idareci olanlarla görüştük. Ülkelerine resmen vazifeli olarak gitmiştik. Onlar davet etmişti, biz de üniversiteden görevlendirilip gitmiştik. Ordaki şahıslarla konuştuk. Bize kitaplarını verdiler, Mehdi inancı vs. hakkında... Onların mehdi inancı şudur: "Oniki imamın onikincisi olan El-İmam Muhammed el-Mehdî şu anda saklıdır.Yaşıyor, aradan binyüz küsur sene geçmiş, hâlâ sağ, saklı, çıkacak!" diye inanıyorlar. Bu inanç yanlıştır.
Ama, ahir zamanda Peygamber Efendimiz'in soyundan, adı Peygamber Efendimiz'in adı gibi, babasının adı Peygamber Efendimiz'in babasının adı gibi olan bir mübarek şahıs çıkıp müslümanları birleştirecek ve yeryüzü zulüm ve cevr ile dolmuş iken, o zulmü cevri izâle eyleyip adaletle hükmedecek!.. Ehl-i Sünnet'in inancı budur.
Şia'nın inancı mantık dışıdır. Onikinci imamı bekliyorlar. Biz karayoluyla seyahat ederken, Bağdat'ın kuzeyinde Samerra şehrine gittik. Orda uzaktan böyle pırıl pırıl, altın kubbesi ve altın kaplı minareleriyle görülen Hasan-ı Askerî Hazretleri'nin camisiymiş. Minarelerinin ucunda, bizim kurşun dötktüğümüz yerlere altın dökmüşler. Ziyarete gittik, gezdik. Muhteşem bir abide... Hakîkaten zenginlik dökülüyor her tarafından, pırıl pırıl parlıyor... Kristaller, aynalar, altınlar, gümüşler, ltınlar, gümüşler, kıymetli taşlar... Gözlerim kamaştı.
Bizim padişahların saraylarını düşündüm. İstanbul'daki en lüks gördüğümüz, bildiğimiz şeyleri düşündüm; onların yanında sıfır kalır.
Mekke-i Mükerreme'yi düşündüm, Peygamber Efendimiz'in Türbe-i Saâdet'ini düşündüm. Suudları biraz büyük binalar yaptılar, vantilatörler filân taktılar ama, ondan önceki hallerini düşündüm, gayet sade idi.
Oraları böyle altına, gümüşe, mücevhere garkedilmiş yâni... Gezdik. Millet alt katlara doğru gidiyor. Biz de alt kata kalabalıkla beraber gittik şöyle... Gittik gittik, merdivenlerden indik, bir yere geldik. Koridor gibi küçük bir oda... Dipte şişman, göbekli, sarıklı bir adam oturuyor. Köşede de mazgal deliği gibi bir yarık var...
Dedik:
"--Ne var burda, millet niye buraya kadar geldi?"
"--Muhammed Mehdi burdan gitti aşağıya!.." diyorlar.
O delikten gitmiş aşağıya, yine o delikten çıkacakmış. Sübhânallah dedik, döndük, çıktık geldik.
İnançları akılla, mantıkla, din ilimleri ile, sahih rivayetlerle uyuşacak tarzda değil... Bekliyorlar ki, gelsin... Hâlâ sağ, hâlâ gelecek... İnançları öyle... Nasıl yerleştirmişlerse yâni, bir aslı esası yok...
2. Soru:
--Hocamız Mehmed Zâhid Kotku Hazretleri'nin, "Aranızda Mehdî'nin askerlerini görüyorum." dediği doğru mu?..
--Ben duymadım, benim duyduğum bir söz değil... Sıhhatli bir şahıs söylemişse, belki demiştir.
Ben böyle rüyaları, gördümüz bazı şeyleri anlatmayı sevmiyorum. Keşiften, kerametten, istikbalden bahsetmeyi, böyle gaybî birtakım şeyleri bahis konusu etmeyi, bir de böyle efelik taslamayı sevmiyorum. Şahsen insana bazı şeyler gösterilebiliyor, bazı şeyler söylenebiliyor, şu şöyledir, bu böyledir filân diye... Nitekim, Ebû Süleyman ed-Dârânî de ne diyor: "Hadisten ve ayetten iki delil olmadıkça kalbime gelen o fikir üzerinde günlerce duruyorum." diyor.
Mehdî AS'ın nerde olduğu, yaşının ne olduğu, doğup doğmadığı gibi konularda çeşitli konuşmalar oluyor. Çıkmasının yakın olduğuna dair şeyler söyleniyor. Yalnız bir de, hocaefendilerin söylediği sözleri, bazı insanlar hocaefendilerin söylediği mânâya anlamıyorlar. Nitekim, bizim arkadaşlardan bir tanesi Mehdî meraklısı... Bir arkadaş Medine'ye gidiyormuş. Ona tenbih etmiş:
"--Sor bakalım ordaki tanıdıklarımıza, bir bilgi var mı?" filân diye...
O da Medine'deki arkadaşların birisine sorunca, Medine'deki arkadaş:
"--Evet var... Geçen akşam rüyamda Mehmed Zâhid Efendi'yi gördüm. O bana dedi ki: 'Falanca'ya söyleyin; hiç ben Mehdi falan tarihte çıkacak diye tarih verdim mi?.. Vermedim!.. Ona selâm söyleyin; o şu tarihi veriyor, bu tarihi veriyor... Ben tarih vermedim!' dedi." demiş.
"Tamam, çok güzel bir işareti almış." dedim. Demek ki, Hocamız tarih verilmesinden, rakam verilmesinden memnun olmamış.
Meselâ, benim de bir gece --hiç ilgisi yokken, akşam o konuşulmamışken, o günlerde zihnimde yokken-- rüyamda çok kesin bazı bir şeyler söylediler. Ama ben kimseye bir şey söylemek istemiyorum şu sırada...
Demiş olabilir, tutabilir, içimizdeki bazı kimseler belki onun askeri olabilme durumunda olabilirler. Ama bazıları Mehdî'nin askeri olacağız derken, şairin bir sözü var:
Gökte yıldız ararken nice turfa müneccim,
Gafletle görmez kuyuyu rehgüzerinde...
Mânâsı şudur ki: "İlm-i nücûma hevesli, astronomiye yeni öğrenci olmuş, müneccim olacak, yıldızlarla ilgili bilgileri öğrenip camide muvakkit olacak vs... Turfa müneccim demek; yâni tâze, yeni müneccim... 'Kutup Yıldızı bu muydu? Çoban Yıldızı bu muydu?' filân diye gökte yıldız ararken, nice tâze müneccim, gafletirnden ayağının ucundaki çukuru görmez." diyor şair... Önüne bak mübarek!.. Gökteki yıldıza bakacağına, bastığın yere bak!..
Bu şakanın arkasından şuraya getirmek istiyorum: Bazıları Mehdî'yi beklemekten, şeyhe bağlılığı terkediyorlar. Öyle yağma yok... Öyle saçma iş de yok... Yâni, sen önündeki kuyuyu görmezsen, cump diye kuyuya düşersin... Kafan gözün duvarlara vurur, kanar... Aşağıdan da belki çıkaramazlar seni... Onun için, yukarıda yıldız arayacağına, önüne bak!..
Ben bazı arkadaşlara şöyle dedim: "Mehdi çıkacak!.. Tamam, çıkınca haber alırsak, Allah'ın izniyle hep beraber gideriz, tabi oluruz. Çünkü, tâbî olmak emrediliyor. Tâbî oluruz çıktığı belli olunca..." Peki, Mehdî çıkmamışken niye şu günkü vazifelerini yapmıyorsun? Daha çıkmamış!.. Çıkmamışken, niye şu anda üzerine borç olan vazifelerini yapmıyorsun?..
Tekkeye gelmez, vazifeleri yapmaz, bağlantısının hiç esâmesi, emâresi yok... Sen mürid misin, değil misin?.. Çıktın mı, girdin mi, batın mı?.. Ne oldun, belli değil...
Böyle bir takım şeyler oldu. Ben bazı arkadaşlara dedim ki: "Bakın Mehdî kıyamet alâmetlerinden birisidir, çıkacak. Onun zamanında yaşayan insanlar,(Velev habven ales selci) buz üzerinde emekleyerek dahi olsa, ona ulaşıp, onun askeri olmaları lâzım!.." Hadis-i şerifte böyle buyruluyor. "İsmi Peygamber Efendimiz'in ismine benzeyecek, babasının ismi Peygamber Efendimiz'in babasının ismine benzeyecek, sîmâsı Rasûlüllah Efendimiz'e benzeyecek..." Evsafı şudur, budur diye hadis-i şeriflerde bildirilmiş, bu konuda kitaplar da neşredilmiş. Bu bir kıyamet alâmetidir netice itibariyle ama, Peygamber SAS Efendimiz buyuruyor ki:
(İzâ mâtel insânü fekad kàmet kıyâmetehû) "İnsan kendisi öldü mü, onun kıyameti kopmuştur." Ne Mehdî kaldı, ne başka bir şey!.. Öldü mü, bitti, onun kıyameti kopmuş demektir.
Onun için, ölüm bize daha yakın olduğundan, dervişlikte biz Mehdî için telâştan daha çok ölüme hazır olmalıyız. Hemen ölecekmiş gibi hazır olmalıyız. Bu da, gafil olmamayı, görevleri ihmal etmemeyi gerektirir.
Dünün dervişi olan nice insan, bugün sapır sapır dökülmüştür, dervişlikten çıkmıştır. Dervişlikten düşmüştür. Dervişliğe uygun olmayan duruma gelmiştir. Bir takım şeyler yapacağız diye tasavvufu, tarikatı inkâr durumuna gelmiştir. Kuş kadar beyni ile, şu kadarcık bilgisi ile bu duruma gelmiştir. Bunlar yanlıştır. Mehdî sevgisi hepimizin içinde vardır. Mehdî'ye bağlanmak arzusu hepimizin arzusudur. Ama, durum böyledir.
3. Soru:
--"Hazret-i İsa AS ve Mehdî AS gelmiştir." deniliyor; bu doğru mu?
--Doğru değildir. Bu çeşit sözler çok söyleniyor. Ben geçen senelerde hatırlıyorum, Amerika'da basılmış bir gazete getirdiler bana... Koca bir sayfa, "İsa geldi." diye yazıyor. Bunu böyle hristiyanlar yapıyorlar.
Mehdi AS hakkında da bu çeşit söylentiler çok oluyor. Kimisi de, "Ben Mehdî'yim!" diyor. Bunlar doğru değildir. Mehdî AS zuhuruna kadar, Mehdî olduğunu kendisi bile bilmeyecek. En sonunda Mekke'de anlaşılacak, insanlar kendisine bey'at edecekler. Çıkmıştır filân gibi sözler bir esasa dayanmıyor. Gayr-i ciddî rivayetler oluyor.
|
.
|
