Anadolu’nun Mayası Ahmet Yesevi ve Hacı Bektaş Veli

 

Posted on 11 Haziran 2021

Bugün, kendi tarihimize dair ciddi bilgi kirliliği yaşıyoruz. Yazdığınız eserlerde –mesela Türk sufiliğine bakışlar- incelediğimizde geçmişe referanslar gönderilen pek çok konu öz olarak anlatılıyor. Tarihi gerçeklik üzerinden gittiğimizde bugün uzantıları olan bazı meşreplere ait o zamanki öz, bugün çok farklı mecralarda…Oysa bugün dahi bir Yesevi kültürü’nde herkesin hoşuna giden, içimizi titreten, hepimizi duygulandıran taraflar var. Bu değerleri bugüne taşırken sizin düşünceleriniz nedir, nasıl algılanmalı?

Bu sual çok önemli bir sual, iki yönden bizim sıkıntımız var. Bazı belli meselelerin yanlış anlaşılması, yanlış aktarılması, yanlış bilinmesi, yanlış yorumlanması ve bunların üzerinden uzun yıllar geçince doğrusunu ortaya koyabilmek, çıkartabilmek zorlaşıyor. Söylediğiniz husus çok önemli bir husus ama buna çözüm üretmek de bir o kadar zor. Bunu önce bilmek ve belirlemek lazım. İslam Dünyasının yüzyıllar içerisindeki birtakım bölünmüşlükleri var, bir de ortak kültür değerlerimiz var. Ahmet Yesevi gerçekten Anadolu halkının, İslam Dünyasının üzerinde birleşmiş olduğu ve Türk Dünyasını en çok etkileyen insanlardan bir tanesi. Tabii Ahmet Yesevi’nin Anadolu’ya gönderdiği çok halifeleri var… Dolayısıyla bu halifeler vasıtasıyla Ehl-i Sünnet anlayışı bütün Türk milletine büyük oranda yerleşmiş durumda. Devlet olarak da biz Anadolu Beyliklerine, Osmanlı Beyliği de dâhil tümüne baksak hepsi Ehl-i Sünnet anlayışında, Ehl-i Sünnet dışı bir beylik görmek mümkün değil. Aynı şey Selçuklu, Gazneli, Karahanlı’da, büyük Türk devletlerine baktığımız zaman aynı hususiyet yine devam ediyor. Özellikle Anadolu Beyliklerini bu noktada iyi değerlendirmek lazım. Seyyah İbni Batuta Anadolu’yu gezdiği zaman bu hususu özellikle vurguluyor, “Cenab-ı Hakk’ın bu millete bir ihsanı” diyor. Çünkü o dönemde Arabistan’da Ehl-i Sünnet dışı yetmiş tane fırka var. Münteziler, murciye, şia, şianın çeşitli kolları, nice fırkalar var. Anadolu’da hiç yok; gezdiği yerlerde diyor ki; “Bu millete Cenab-ı Hakk’ın bir ihsanı ki hepsi bir, hepsi Ehl-i Sünnet…” Bunu anlatır seyyah, 1330’lu yıllarda.

Fırka savaşları da olmuyor dolayısıyla?

Beylikler arasında bir kardeşlik, muhabbet var. Biz Anadolu Beyliklerinde hâkimiyet meselesi yüzünden savaş görürüz, ancak değişik inanç sebebiyle savaş göremeyiz. Anadolu’dan giden Türklere, Türkmenlere dayanarak devletini kuruyor. Oradaki Türkmenlerin itikadi bakımdan etkilenmesi ve Anadolu ile olan irtibatları, Anadolu’yu da çok etkilemiştir. Yani Osmanlıdaki birtakım huzursuzluklar ve içten içe Bektaşiliğin bozulması da, Bektaşilik içine sızan başka görüşteki insanların bunu değiştirmeleri sebebiyle olmuştur. Yoksa Hacı Bektaş-ı Veli Hazretlerinden kaynaklanan bir fikir ve inanç ayrılığı asla sözkonusu değildir. Nitekim bugün dahi Hacı Bektaş-ı Veli’ye hiçbir Sünni Müslüman karşı değildir ve Hacı Bektaş-ı Veli’yi bütün Sünni insanlar aynen bir mutasavvıf, bir din büyüğü gibi sever, kucaklar.

Osmanlıda da başat rolü vardı zaten…

Osmanlıda şöyle rolü var; Osmanlıda en önemli rolü Osmanlının Mehter ve Yeniçeri Ocağı’nın kuruluşunda dua etmesidir. Yeniçeri Ocağı’nın kuruluşu ve Hacı Bektaş-ı Veli’nin duası aslında tarihlemeye pek uymuyor. Yani I. Murat zamanında Yeniçeri Ocağı kurulurken hayatta olmadığını biz biliyoruz, fakat bu nerden gelebilir… Muhtemelen Hacı Bektaş-ı Veli’den el almış ve onun halifesi durumunda bir kişi Hacı Bektaş-ı Veli adına orada bir dua yaptı. Zaten Hacı Bektaş-ı Veli o tarihte yaşıyorsa ve orada dua ettiyse bir mesele yok, ama bunu böyle söyleyenlerin söylediği doğruysa -ki tarihleme bazen uymayabilir- o zaman da muhtemelen onun adına bir halifesi dua etmiştir. Bizde halifeler genelde hocalarının adına iş yaparlar, kendilerini aradan çıkartırlar, gelenek böyledir. Dolayısıyla Yeniçeri Ocağı’nın duacısı, Yeniçeri Ocağı’nın bağlandığı şahsiyeti, tasavvuftaki yolu, bir kenara itemezsiniz. Bu Osmanlının resmi askeri gücü. Siz gidip bir akıncı birliğinin içinde yanlış itikada sahip insanlar bulabilirsiniz. Bir tımarlı sipahilerin içinde farklı görüşlerde insanlar bulunabilir ama Yeniçeri Ocağı bizzat resmi statüde yetiştirilen asker demektir. Alımı zaten gayri Müslimlerden olur, Müslüman Ehl-i Sünnet anlayışında yetiştirilir ve ona uygun olarak hareket ettirilir, devlet resmi inancını ona tam manasıyla verir.

Yeniçeri Ocağı için dua eden Pirimiz, Üstadımız Hacı Bektaş-ı Veli diyen bir insanın bidat ehli olmasının imkân ve ihtimali yoktur. Bunun olabilmesi mümkün değil, dolayısıyla bizim burada acaba diyeceğimiz bir husus mümkün değil. Burada ne var; bilahare o yolun saliklerinde yolcularında ona uymayan bir takım fikirlerin ortaya çıkması var. Bunu da bugün anlamamız çok kolay bizim. Bugün ne bileyim bazı tarikatlara baktığınızda, o yoldayız diyen insanların o yola uymayan yüzlerce meselesi var, o yola hiç uymayan işler yapılıyor.

Hangi tarikatı alırsanız alın onun yolundayız diyen insanların onun yolunda olmadığı yüzlerce meseleyi bulabilirsiniz… Bu o insanın öyle olduğunu göstermez, sizin daha sonra görüş değiştirdiğinizi gösterir. Dolayısıyla bizim onları doğru bir şekilde anlatabilmemiz, doğru bir şekilde değerlendirebilmemiz çok önemli. Birileri yanlış aktarıyorsa o yanlış devam edecektir, birilerinin de buna karşı doğru bir şekilde ancak doğruları göstermek vazifesi olacaktır.

Birleştirici genel çerçeveyi bugün nerede görüyorsunuz, sonuçta tarih bir referans alanı ve bilgiler var, günümüzde de değişik kültürlerden etkilenmiş topluluklar var. Bu toplumun ortak bir kültürü var ve normalde bu kültür, yapı itibari ile çok birleştirici bir kültür. Fakat günümüze gelindiğinde değerler açısından atomize olmuş topluluklar görüyoruz, bu konuda neler söyleyeceksiniz?

Aslında bizi birleştirecek unsurlarımız çok fazla; fakat ben açıkçası toplumumuzda bir cehalet görüyorum. Toplumun önce zihniyet inkılabını yaşaması lazım, bizim toplumumuzda maalesef ciddi manada, hemen her bakımdan zihin bozukluğu var. Bunda da en önemli şey ilim noksanlığı; bu durum insanları ideolojik bakış sahibi, objektif olmayan, çok yanlı, çok katı tutum sahibi insanlar haline getiriyor. Tahammülsüzlük var, tartışma fiili öldü. Sonuçta insanlar farklı düşüncelerde olacaklar, farklı fikirlere kapılacaklar, bunlara herhangi bir şey söyleyebilmek mümkün değil. Ama tartışma prensiplerini çok iyi bilirseniz doğru bir yerde buluşabilirsiniz. Neticede münakaşa bir ilimdir yani “barika-i hakikat müsademe-i efkârdan doğar” demişler, hakikat kıvılcımları müsademe-i efkârdan, fikirlerin çarpışmasından doğar. ”Kulağımın ardı keçe / Birinden girip birinden geçe” demişler. “Sen ne dersen de, ben bildiğimi okurum” benzer anlamına karşılık gelen sözler… Nasihat ne yazık ki insanlara çoğu kez ağır geliyor. İnsanlar dinlemekten sıkılıyor. Belki de bu sebeple zamanımızda herkes konuşmak istiyor, dinlemek isteyen yok. Televizyonlara bakarsanız, hiçbir tartışma programında hiçbirinin karşıdakini dinlemeye tahammülü yok. “Ben seni dinledim şimdi sus sen beni dinle!…” Aslında birbirlerini hiç dinlemiyorlar, kafalarında söyleyecekleri fikirler var, sadece o fikirleri televizyonda insanlara empoze etmeyi düşünüyor… Yani orada muhatabımı dinleyeyim, onun fikrine bir fikir sunayım, onun fikrini çürüteyim değil, sadece kafasındaki fikirleri pazara çıkartmak gibi bir şey var. Tartışmayı dahi bilmeyenler hiç nasihat dinler mi? Bu durum “Ben her şeyi bilirim./ Sadece benim dediklerim doğru./ Karşıdaki hiçbir şey bilmiyor” gibi kökünde kibir ve bağnazlık bulunan duygulardan ortaya çıkmaktadır. Hâlbuki bizim kültürümüzün en önemli parçası bildiklerini başkalarına anlatmak ve nasihatlerde bulunmak idi. Tecrübelerinden başkalarının da yararlanmasını istemekti. Bu itibarla yaşlı başlı güngörmüş geçirmiş insanlar oğullarına veya kendisini dinleyenlere: Tecrübe bana gösterdi ki diye söze başlarlardı. İnanın dinleyenler de, onların, yılların birikimi olan bu nasihatlerini kapmak için adeta yarışırlardı. Nasihatlerin hukuk anlayışındaki payına gelince, eskiler konuşmalarını kaynağı hadis-i şeriflere dayanan özlü güzel sözlerle, atasözleri ve hoş deyimlerle süslerlerdi. Dinleyenler de bu nasihatlerden büyük zevk alıp hayatının her safhasında bunları yapmağa ve uygulamağa can atardı. Bunlar yazılı olmayan fakat toplumun her kademesinde etkisini hissettiren hukuk kuralları gibi idi. Misal olarak kanaati ifade eden ve israftan sakındıran çok güzel bir beyit vardır:

    Yorganına göre uzat ayağın
    Söz işit sağır değilse kulağın.

Günümüzde kredi mağdurları deniyor. Hâlbuki senin olmayan bir parayı alacak, harcayacak ve gününde ödemeyeceksin. Sonra karşına çıkan faturaya (ki bu bilinmeyen bir şey de değildir) isyan edeceksin. Hâlbuki bir beyitle ifade edilen şu düsturu insanlar bilip uygulayabilse bunların hiç biri yaşanır olmayacak ve nice ocaklar dağılmayacaktı.

Zihniyet inkılabı deyince objektif, ilmî bakabildiğimiz zaman birleşebiliriz. Mesela Ahmet Yesevi, gerçekten İslam Dünyası olarak her bakımdan üzerinde birleşebileceğimiz bir şahsiyet… Şimdi Ahmet Yesevi’yi sen anlattığın zaman yüzde ellisi hayır diyecektir. Eğer karşıysa fikirlere; onu silecektir, dinlemeyecektir. Bu böyle mi, bu fikirler doğru mu değil mi diye asla bakmayacaktır.

Mesela Fetih filmi çıktı, eleştirileri okuyorum… Fetih filminde mehter marşı yoktu diyor, hemen altına öbürü yazıyor, o zaman da mehter marşı mı vardı, diyor, mehter marşı zaten yoktu diyor. Var mıydı yok muydu, biri vardı biri yoktu diye böyle gidiyor. Aslında mehter marşı var. Mehter marşı yoktu diyelim, Osmanlı müziği dediğiniz zaman akla ne gelir, mehter gelir değil mi? “Fatih Sultan Mehmet zamanında var mıydı yok muydu”yu bırakalım ama Osmanlı müziği nedir deseniz, mehterdir. Yani kişinin mehtere nesi var, alerjisi var, mehter olmasın istiyor. Mehter var mıydı derken sanki filmde çalınan müzik vardı!.. Senin çaldığın müzik Osmanlı’da hiç çalınmadı!.. Ama mehter çalındı. Mehter Osman Gazi’den itibaren var… Bu bir cehaleti gösteriyor, Mehter Selçuklu’da var, “növbet çalmak” denir, bunun en mükemmel haline gelmesi Fatih ile başlar Kanunî’de nihai halini alır, o ayrı ama bir şeyin aslı bir yerde vardır, devam edip geliyor, o zaman takımı azdır, çalınan enstrümanlar azdır, farklıdır sadece davul çalar, zilçalar, hücum marşı çalar…Günün belli saatlerinde növbet çalar. Gelişmiş değildir de sen onu gelişmiş yapmışsındır, tarihçiler bunu tenkit edebilir. Ama mehter müziği hakkında insanlara “mehter var mıydı yok muydu” polemiği oluştu şu an kafalarda. İnsanlar Osmanlı dedin mi kökten karşı!..

Mesela Yavuz Sultan Selim dediğin zaman bir kısım insan, ama bunu herkes söylüyor “Yavuz şu insanları kesti!..” Yok ki böyle bir şey, ama buna inandırıyor, karşı tarafın birtakım insanlarının aleyhte söylediği sözlerin aslında hiçbirisi doğru değil.

Fetihle ilgili genellikle bilinen şeylerin dışında bizlere nelerden bahsedebilirsiniz? Ya da sizi en çok etkileyen, düşündüren olay / olaylar nelerdir? Bizimle paylaşabilir misiniz?

Fethin hemen akabinde Fâtih Sultan Mehmed’in söylediği bir söz bana göre çok mühimdir. Sekiz asırdır İstanbul‘u fethedip Peygamber Efendimiz‘in müjdesine nail olabilmek için yanıp yakılan İslam hükümdarları içinde, bu şeref Osmanlı padişahı Sultan Mehmed’e nasip olur. Yirmi bir yaşındaki Genç, Topkapı’dan içeriye girdiğinde çok büyük bir sevinç içerisindedir. Yanındaki vezirler ve âlimler;

“Seleflerine nasip olmayan büyük bir başarıya kavuştu. Bir ulu müjdeye nail oldu. Normal.” diye düşünürler. Onların bu düşüncelerini sezen zeki Padişah şöyle seslenir:

“Bendeki bu sevinci İstanbul‘un fethine zannetmeyin. Zamanımda Akşemseddin Hazretleri gibi bir âlimin bulunuşuna seviniyorum.”.

İlme ve âlimlere verilen kıymeti gösteren bu ifadeler aynı zamanda İstanbul‘un fethini getiren manevi değerlere de şüphesiz işaret etmektedir. Hadis-i şerifte Rütbetü’l-ilmi ale’r-rüteb ilim rütbesi rütbelerin en üstünüdür, buyrulduğu gibi Osmanlı Devleti de en büyük değeri ilme vermiş ve en mümtaz mevkilerde ilim adamlarını bulundurmuştur.

Osman Gazi, devletinin Anayasası gibi duran vasiyetlerinde ilk olarak ilim üzerinde durmuştur.

    Her nerede işidesin ehl-i ilim
    Göster ona rağbet ü ikbal ü hilm

Nerede bir ilim ehli duyarsan ona rağbet et, ikbal ve mevki ver ve ona yumuşaklık göster sözünü bütün ahfadı candan kabul etmiş ve sonuna kadar riayet göstermişlerdir. Bu konuda özel bir sohbet yapılabilir ve inanın yüzlerle misal göstermek mümkündür. Padişahların bu davranışları ilmin ve edebiyatın gelişmesinde büyük katkı sağlamıştır. II . Murad Han şairlere maaş bağlatmıştır. Eser yazanlar, şiir yazanlar büyük taltifler görmüştür. Âlimi âlim olan anlar demişler. Padişahların bizzat kendileri de bu şairler ve âlimler grubunun içerisindedirler. Fatih‘ten itibaren neredeyse her biri bir divan sahibidir. Bunun yanı sıra huzur dersleri padişahların vazgeçilmez ilmi sohbetleri arasındadır.

.

Kayı-V Kudret ve Azamet YıllarıPosted on 11 Haziran 2021

 

ÖNSÖZ

Elinizdeki KAYI serisinin beşinci kitabı Kanunî Sultan Süleyman devrinin kapanması ile başlamakta ve Sultan I. Ahmed devri sonuna kadar gelmektedir. Osmanlı tarihinin altmış bir yıllık devresidir.

Klasik Cumhuriyet devri zihniyetine göre Osmanlı Devleti’nin, Kanunî’den sonra duraklama dönemine girdiği kabul edilir.

Aslında Osmanlı tarihinin bölümlere ayrılması, imparatorlukla ilgili önyargıların bir ürünü olarak ortaya çıkmıştır. Osmanlı’dan ayrılan diğer ülkelerde olduğu gibi bizim ülkemizde de Osmanlı tarihinin bu şekilde yazılması yönünde fazlasıyla baskı kurulmuştur.

Şurası muhakkak ki bir devlet tarihini ya da herhangi bir siyasi, sosyal ya da kültürel yapıyı yükseliş, duraklama ve gerileme dönem­leri gibi keskin çizgilerle tarif etmek yanıltıcı olmaktadır. Hâlbuki her devri kendi şartları içerisinde iç ve dış dinamiklerin durumu ile çözümlemek ve belirlemek ilmî kriterlere daha uygundur.

Osmanlı tarihinde meydana gelen büyük değişimler bir anda gerçekleşmiş olaylar olmadığından bunları anlamaya çalışırken bö­lümlere ayırmayı değil, devamlılıklara dikkat edilmesi, hadiselerin seyrinin gözlemlenmesi daha yerinde olacaktır.

İşte KAYI V’i okurken bu duruma daha iyi şahit olacaksınız. Aslında bir takım değişimlerin nerelerde yaşandığını ve belki de mutlaka yaşanması gerektiğinin altını çizeceksiniz.

Nitekim KAYI V’te anlatılan devirde Osmanlı askerî ve siyasi sistemindeki değişimleri ve bunun yansımalarını da ortaya çıkar­maktadır.

Gerçekten de üç kıtaya hükmeden ve buralardaki problemlere çözüm üretmesi gereken on dört milyon kilometrekarelik bir cihan devletinin padişahı Kanunî Sultan Süleyman, son seferinde üç ay yol gitmiş ve iki ay boyunca Sigetvar Kalesi’nin zaptıyla meşgul olmak durumunda kılmıştı. Oysa aynı devrede Uzakdoğu’da Endonezya’dan gelen Açeliler payitahtta padişahla görüşebilmek için aylardır bek­lemekteydiler. Onların beklentilerine ise Kanunî’nin seferde vefat etmesi ve yerine geçen II. Selim Han’ın ilk dönemlerinde ortaya çıkan meselelerle ilgilenmesi nedeniyle ancak bir yıl geçtikten sonra çözüm üretilebilecekti.

Görülüyor ki artık kuruluştan beri süregelen siyasetin değişmesi elzemdi.

Kanunî döneminde Enderun’da yetişen, devletin bütün kade­melerinde çalışarak sadarete kadar yükselen ve son iki yılında bu görevde bulunan büyük devlet adamı Sokollu Mehmed Paşa, yeni siyasi değişimin en büyük mimarı olacaktır. Artık seferlerde padi­şahlar değil güçlü serdarlar görülmeye başlayacaktır. Hudutlar ise etkili ve vurucu güçlerle takviye edilerek daha güvenli bir hâle geti­rilecektir. Böylece herhangi bir saldırı karşısında anında müdahale imkânı gelişecek ve düşman saldırılarına karşı caydırıcı olarak vazife görecektir. Bu değişimin hudutlardaki savaşları daha uzun bir hâle getireceği de gerçektir. Ancak savaşların uzun sürmesini Osmanlı Devleti’nin duraklamasına bağlamak, sadece sistemi okuyamamakla ilgili bir durum olsa gerektir.

Nitekim 1579’da başlayan İran harplerinin fasılalarla on iki yıl 1592’de başlayan Avusturya harplerinin ise on üç yıl devam etmesi bunun bir göstergesidir. Bu durum Osmanlı askerî sistemini her an canlı tutması yanında yirmi beş yıl devam eden harpler sonunda devlet, iki büyük dünya gücü karşısında hiçbir toprak kaybına uğ­ramadan ve hatta yeni kazançlarla çıkmayı başarabilmiştir.

Diğer taraftan yirmi beş yıl fasılasız devam eden savaşlar, bütün dünyada görülmeye başlayan ekonomik zorluklar, paranın değerinin düşmesi, timar sistemindeki aksamalar vs. büyük Celâlî fetretini beraberinde getirecektir.

Öyle ki bu isyanlar birkaç yıl içinde Anadolu’yu büyük bir parça­lanmanın eşiğine getirdiği gibi neredeyse devletin yok olup gitme­sine yol açabilecek siyasi ve iktisadi çöküşe sebep olabilecekti. İşte bu noktada yüzyıllarca mükemmel bir makine gibi işleyen Osmanlı devlet mekanizmasının ve idarecilerinin, Celâlî fetreti karşısında sağduyulu ve bilinçli çabalar ile problemi çözme uğraşıları görü­lecektir. Bunlar tarihin daha sonra gelecek nice hadiselerine ders olacak değerde çözüm arayışlarıdır.

Yine böylesine bir kargaşa çağında asli unsurun fetretine karşılık Osmanlı devşirme sistemi içerisinde yetişen devlet adamlarının padişaha ölümüne bağlılığı test edilmiş olacaktır. Günümüzde ideo­lojik sebeplerle acımasızca eleştirilen Enderun Mektebi ve devşirme devlet adamlarının devlete faydalarının belki de en fazla görüldüğü dönemin bu devreler olması dikkat çekicidir.

Nihayet dış desteklerle daha da güçlenerek Anadolu’da devlet­çikler hâline gelen büyük Celâlî gruplarının üç yıllık ciddi bir faa­liyetin sonunda ortadan kaldırılması Osmanlıların devlet refleksini göstermesi yanında, Anadolu halkının da bu isyanlara asla itibar etmediğine işaret olacaktır.

Bütün bunların yanında Osmanlı devlet adamlarının çağını aşan projelerle ilgilenmeleri, sosyal ve kültürel hamleleri, kudret ve azamet çağının devamını gösteren diğer çarpıcı gerçekleridir.

İşte KAYI V: Kudret ve Azamet Yılları isimli eserde, artık devleti merkezden idare etmeye başlayan dört padişahın tutum ve davranışları yanında şahsiyetlerini; güçlü devlet adamlarının idari ve siyasi kabiliyetlerini; dönemin sosyal, iktisadi ve kültürel yönleriyle birlikte bulacaksınız.

KAYI V’in hazırlanmasında her türlü yardımlarını gördüğüm Hamza Umut Albayrak, Zuhal Turan ve Bilge Türkmen’e teşekkür ederim. Kitabın basımının en iyi şekilde yapılmasını temin eden Timaş Yayınları Tarih Bölümü Proje Editörü Adem Koçal’a, editör­lüğünü yapan Zeynep Berktaş ve diğer yetkililere de müteşekkirim.

Tarih ziyafeti, KAYI V ile devam ediyor.

Kayı-VI İmparatorluğun Zirvesi ve Dönüş

 

Posted on 10 Haziran 2021

17. asrın son yirmi yılına girildiğinde Osmanlı Devleti gücünün ve kudretinin zirvesinde, dünya siyasetinde etkin bir şekilde hükmünü icra ediyordu. Dünyada yenemeyecekleri bir devlet yoktu. Bu yüzyılda İran ve Avusturya ordularına karşı serdarlar seviyesinde mücadele veriyorlardı. Bazen devlet adamları arasındaki çekişmelerden kaynaklı bozgunlar yaşansa da birlik olduklarında zafer kolayca kazanılıyordu.

Nitekim IV. Murad Han İran üzerine çıktığı iki seferinden birincisinde Revan’ı ikincisinde ise Bağdad’ı fethederken aynı Kanunî Sultan Süleyman döneminde olduğu gibi Safevî güçleri karşısına çıkmaya dahi cesaret edememişti.

Diğer taraftan yine Köprülüler Devri, iç çatışmaları bir tarafa bırakarak birliğini oluşturmuş bir Osmanlı Devleti’nin nasıl bir dünya gücü olduğunu ispatlıyordu.

On beş yılda devlete üç büyük eyalet daha kazandırıldı: Uyvar, Girit ve Kamaniçe…

Girit Savaşı yirmi yılı aşkın süredir devam ediyordu. Kandiye dünyanın en muhkem kalesi haline getirilmişti. Fazıl Ahmed Paşa iki senede kaleyi düşürdü. Bütün Hıristiyan âleminin desteklediği Venedik boyun eğdi.

Ve tarihin dönüm noktası: Viyana…

Viyana’da başarısızlık rakibin gücünden ziyade Osmanlı’nın hatasından meydana geldi. Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, divan üyelerini tartışmayla ikna etme yolunu seçmişti. Oysa bu metot mutluluk getirmedi. Zira Divan’daki devlet adamları, bir kez kırılmıştı. Nitekim devlet için hayati bir zamanda kendisini yalnız bırakıverdiler. Viyana bozgunu ile gelecek darbenin bir daha asla telafi edilemeyeceğini elbette bilmiyorlardı.

    Son pişmanlık fayda vermez imiş
    Tasası ölünceye kadar gitmez imiş

Hatalar hataları kovaladı…

Viyana bozgunu sonunda Osmanlı ordusu, grogi durumuna düşmüş boksör gibiydi. On üç sene sürecek kanlı bir boğuşmanın içinde kaldı. Düşmemek için çırpındı. Ancak rakipleri ona bu fırsatı vermek istemediler. Avusturya-Lehistan ittifakına Venedik ve Rusya da katıldı. Diğer Hıristiyan devletleri de desteklerini esirgemiyordu.

Artık Osmanlı Devleti için bir daha kapanmamak üzere farklı bir dönemin kapıları açılmıştı.

Bu dönem, üstünlüğün kaybedilmemesi için verilecek büyük mücadele yıllarıdır. Bunun ilk beş senesi IV. Mehmed Han zamanındadır ve bu eserin de konusudur. Sonrası ise daha üç padişah zamanında da devam edecektir.

KAYI VI: İmparatorluğun Zirvesi ve Dönüş kitabıyla Osmanlı Devleti’nin serüveni devam ediyor.

O dönemde yaşanan hadiseler günümüze daha fazla ibretlik anekdotlar sunuyor, dersler veriyor, birlik ve beraberliğin olmazsa olmazlarını gösteriyor.

Okuyucularımı KAYI VI ile baş başa bırakırken seriyi tamamlamak hususunda dualarını bekliyorum.

KAYI serisini bir marka haline getiren Timaş Yayınları yetkililerine ve Tarih Bölümü Proje Editörü Adem Koçal Bey’e teşekkürlerimi sunuyorum.

Ayrıca eseri yayına hazırlayan Zeynep Berktaş ile kütüphane çalışmaları konusunda desteklerini gördüğüm Hamza Umut Albayrak, Zuhal Turan, Bilge Türkmen, Ebubekir Al ve B. Can Fidan’a şükranlarımı sunuyorum.

    Ehl-i irfan ile eylen gül ü mül sohbetini
    Arif olan durup oturmaya nâdânlar ile

Kayı-VII Kutsal İttifaka Karşı

 

Posted on 9 Haziran 2021

Ünlü tarihçi Prof. Dr. Mehmet Altay Köymen tarihin, gerek bireyler, gerekse milletler üzerindeki tesirinden bahsederken şöyle demektedir:

“Tarih gür bir kaynaktır. Bu kaynaktan içme bahtiyarlığına erişenler geçmişi, içinde bulunduğumuz zamanı ve geleceği aydınlık görürler. Bu kaynaktan içme bahtiyarlığına erişemeyenler ise karanlıkta yol bulmaya çalışanlar gibi tökezlemekten hatta düşmekten kurtulamazlar.”

KAYI ana başlıklı Osmanlı tarihinin serüveni, yedinci eseriyle okuyucusuyla buluşmuş bulunuyor. II. Süleyman Han, II. Ahmed Han, II. Mustafa Han, III. Ahmed Han ve I. Mahmud Han devirlerini akıcı bir üslupla bu eserde okuyacaksınız.

Bu dönem ne yazık ki insanımızın sanki başka ülkenin tarihi gibi uzak bulunduğu bir devir olarak karşımıza çıkmaktadır. Bilinen malumat ise ne acıdır ki Osmanlı’ya olan husumet ve taassubun tesiriyle zihinlere yanlış aşılanmıştır.

Oysa karışık dönemler, asırlar geçtikten sonra daha fazla ders çıkarılacak, daha çok ibretler alınacak ve millet olarak daha fazla kenetlenmeye yol açacak devirlerdir.

Bu itibarla Kayı VII, Kutsal İttifaka Karşı’yı okurken tarihin bir ibretler manzumesi olduğunu bir kez daha tefekkür edeceğiz.

Muazzam devletimizin asıl ve yıkıcı darbeleri dıştan değil, hep içeriden yediğini bir kez daha anlayacağız.

İnsanlar gibi devletler de dostunu ve düşmanını zor zamanda anlayabiliyor.

    Yar odur ki bun deminde yar ola
    Şadlıkta her kim ola yar ola

Birlik ve beraberliğin önemi zor ve karışık zamanlarda ortaya çıkıyor. Başa bağlılığın önemini ve devletin ne manaya geldiğini insan kaybedince anlıyor.

Bu itibarla iyi niyetin değil, istişarenin, devlet anlayışındaki temel prensiplerin ve aklın önemi burada ortaya çıkıyor.

Kayı VII, Kutsal İttifaka Karşı bu bakımdan muazzam örneklerle doludur. Viyana’da beklemediği bir vurgun yiyen Osmanlı Devleti’ne karşı Avusturya, Venedik, Lehistan ve Rusya, kutsal bir ittifakın içerisine girerek dört cepheden saldırıya geçecektir. Devlet bu kutsal ittifaka karşı on altı sene sürecek amansız bir mücadelenin içerisine girdiğinde, onlardan daha fazla içerideki yıkıcıların ihanetleri ile de boğuşmak zorunda kalacaktır. Sulh, toparlanma ve atılım süreçlerini ise darbelerin yıkıcı tesirlerinin mahvettiği görülecektir. Neticede darbelerin devletimize verdiği zararlar kadar, ittihadın getirdiği faydalar da gün gibi aşikâr olarak defalarca tekrar ediyor.

Düşmanı bitmeyecek olan İslam âleminin, tarih projektörü ile gözünün açılması ve her zaman açık kalması dileğiyle…

Kayı-VIII Islahat, Darbe ve Devlet

 

Posted on 8 Haziran 2021

    Yâr odur ki bun deminde yâr ola
    Şâdlıkta her kim ola yâr ola

İnsanların tıyneti, değeri büyük ölçüde zor zamanlarda belli oluyor. Dostluğu ve arkadaşlığı sıkıntılı zamanlarda anlaşılıyor. Onun için atalarımız dostları “iyi gün” ve “kara gün” dostları olarak ayırmıştır. Devletlerin de böyle devirleri vardır. Yaşamakta oldu­ğumuz günler de bunun en çarpıcı örneği olarak tarihe geçecektir.

Diğer taraftan Ortadoğu yıllardır bir ateş çemberi içinde bulun­maktadır. Irak, Suriye ve dünyanın diğer bölgelerinde Müslüman­lar perişan bir vaziyettedir. Gerek ülkesinden kaçanlar ve gerekse bölgelerinde zor şartlarda bulunanlar için neredeyse tek şefkatli el Türkiye olmuştur.

İslâm dünyasını mahveden güçler bu eli de kırmak için, Kayı VIII: Islahat, Darbe ve Devlet’in tamamlanması için çalışıldığı gün­lerde, büyük ve sinsi bir isyan girişiminde (15 Temmuz Darbesi) bulundular.

Küresel dış güçlerin desteğiyle gerçekleşen bu isyanın amacı Türkiye’yi çok büyük bir kaosa sürüklemek, üçe beşe bölmek ve asırlardır dünyaya nizâm ve intizâm vermiş Türk milletini Orta Anadolu’da küçük bir kantona çevirmekti.

Bu, kırk yıldır planlanan bir projeydi. Hem açık hem de sin­si bir şekilde çalıştılar. Daha önce Osmanlı Devleti’ni yıkarken yaptıkları gibi kahramanlar ürettiler. Dışardan uzanan eller, bu sahte kahramanları hem Türkiye’ye hem de dünyaya pazarladılar. Müslümanların eliyle, parasıyla ve her türlü desteğiyle büyüterek bir dünya devi yaptılar. Sonra da o devi Türk-İslâm âlemini parça parça etmek üzere harekete geçirdiler. Türkiye, tarihinde nice kez vurulduğu gibi yine içeriden vuruluyor, yabancılar yine bir maşa olarak kullanıyorlar. Yarın ülkeyi büyük bir iştahla parçalarken ve Müslümanların kanı bir kez daha oluk oluk akarken onlar, boğazına kılçık saplanan kedi yavrusu gibi miyavlamaya sahte gözyaşları dökmeye de hazırdılar.

Evet, her şeyi planlamışlardı. Elbette ki Yaratanın da bir hesabı vardı. Cenab-ı Hak, asırlardır dar zamanlarda Müslüman kardeş­lerini kucaklayanları, sahip çıkanları, yardıma koşanları darda bı­rakmadı. Onlara nusret verdi. İslâm’a oyun kuran İslâm’ı bozmaya çalışanların tuzaklarını bozdu. Dünyaya demokrasi ve insanlık dersi verdiklerini iddia edenlerin çirkin yüzlerini meydana çıkardı.

Elbette bütün bunlardan ders çıkartacak, ibret alacak olanlar Müslümanlardır. Kırk yıldır bu fesat yuvalarının oyunlarını göre­meyen ve onları destekleyenlerdir.

Ölüm mukadder ve kaçınılmaz olarak herkesi yakalıyor. Kimin yanındaydın ve kimin destekçisiydin? Sorularına muhatap olunacak o günler kimse için uzak değil.

Peygamber Efendimiz’in “El mer’ü mea men ehabbe” (Bu dünya­da kimi seversen, ahirette onunla beraber olursun) Hadis-i Şerifi’nin anlamının kalbimizden çıkarılmaması gerektiği bir devirdeyiz. Zira Türkiye, tarihin en acı bir kalkışmasını, kaos projesini, İslâm dünyasını köleleştirme, Müslümanları Hristiyanlaştırma girişimini milletin; devletinin ve liderinin etrafında bir hale gibi toplanması sayesinde bertaraf etmiştir. Bu gerçekler hiçbir zaman hatırdan çıkarılmamalı, ders kitaplarına konulmalıdır.

Kayı VIII’i okurken eminim bugünlerde yaşananları daha da iyi değerlendireceğiz. Darbelerin ülkeye verdiği zararlar yanında sıkıntıların temel kaynağının hep içeriden kaynaklandığını görece­ğiz. Biz birlik ve beraberlik içinde iken gücümüzü, ayrılık ve nifaka düştüğümüzde acınası hallerimizi daha iyi anlayacağız. Koskoca Kırım ülkesinin kaybında ihanetin korkunç izlerini tahlil edeceğiz. Ülke bir kez elden çıktıktan sonra geri getirmenin zorluğunu hatta imkansızlığını idrak edecek ve elimizdeki nimetlerin kıymetini bilmeyi öğreneceğiz.

III. Mustafa Han‘ın bir kıtasına nazire yazan Kilisli Mehmed Hâkî Efendi‘nin (v.1758) şu mısraları da sanki bugünün devlet büyüklerine seslenir gibi değil midir?

    Bende ol sıdk u muhabbetle Hakîm-i ezele
    Olamaz mazhar-ı tevfik-i ‘inâyet hazele
    Sakınup devlete basdırma ayak mübtezele
    Sözümü tut anun üstine kapuyı rezele

“Ezel sultanı Allah’a muhabbet ve sadakatle kul ol. Çünkü alçak kimseler Allah’ın yardımına mazhar olamaz. Bu yüzden onların devlet kapısına ayak basmalarına izin verme, sözümü tut ve kapıyı üzerlerine kilitle.”

Evet, hem millet hem devlet büyükleri için Kayı VIII: Islahat, Darbe ve Devlet kitabından çıkarılacak çok büyük dersler ve tec­rübeler var!

Kayı-IX Sonun Başlangıcı

 

Posted on 7 Haziran 2021

II. Mahmud Han büyük ve kanlı bir ihtilalin sonunda tahta çıkarılmıştı. Yılların çalışmalarının bir anda yerle yeksan olduğuna şahit olmuştu. İsyanlar, muharebeler ve devletinin taksim edilmesi teşebbüsleri ile karşı karşıya kaldı. Fakat o, ümit ve cesaretini asla yitirmeyecektir. Her türlü ağır şartlara karşı, ecdadına yakışır azim ve idare ile mücadelesini devam ettirecekti. Zamanı kollayacak ve vakti geldiğinde atılması gereken adımlarda zerre tereddüt göstermeden fikirlerini ve ideallerini gerçekleştirmek için cesaretle yola çıkacaktır. Nitekim planlanan gelişmelerin karşısındaki en büyük engel olan Yeniçeri Ocağı’nı ortadan kaldırmak suretiyle, arzu ettiği ıslahatları yapabilmek için adımlarını sıklaştıracaktır.

Tam yeni orduyu kurarken Rusya’nın fırsat vermemek adına derhal harp ilan etmesi ve donanmanın mahvedilişi bu yüce himmet sahibi padişahı yolundan çeviremeyecektir. Türkiye’yi yeni nizama eriştirecek bütün müesseselerin temelini atmak için seferber olacaktır. Tıbbiye ve Harbiye mekteplerini açacak, Asâkir-i Mansûre-i Muhammediye adıyla yeni ve modern bir ordu geliştirmeye çalışacak, ülkeye yabancı subaylar getirerek bilgilerinden istifade edilmesini sağlayacak, Avrupa kabine usulünü getirerek idarî ıslahatları hızlandıracaktır. Askerî, idarî ve adlî yüksek şuralar teşkil ettirerek memurların vazife ve salahiyetlerini modern bir nizama bağlamaya çalışacaktır.

Sultan Mahmud bir yandan devlete nizam verirken bir yandan da iç ve dış buhranlarla dağılma sürecine giren imparatorluğu ayakta tutmaya çalışıyordu. Bunlar içerisinde en kötüsü, yine dâhilî bir dost bildiğinden gelecekti. Mısır Valisi Mehmed Ali Paşa’nın çıkardığı isyandan en fazla bu ülkenin düşmanları istifade ettiler. Konuyu milletlerarası bir mesele haline getirdiler. Bu buhran içinde imzalanan Baltalimanı Antlaşması ticarî direncimizi kıracaktı. Nice buhranlar karşısında iradesi, sabrı ve cesareti kırılmayan Sultan, Mısır ordularının Kütahya’ya yaklaştığı sırada büyük elem ve üzüntü içerisinde can verecekti.

Bu tarihten sonra, evvelce büyük hizmetleri görülmüş Mısır Valisi Mehmed Ali Paşa İngilizlerin kıskacı altına nasıl girdiğini esefle görecekti. Mısır’dan sonra Suriye’nin de başı olacağım derken, İslam âleminin en büyük devletini İngilizlerin kıskacına attığını fark edecek miydi?

II. Mahmud Han’ın yerine on yedi yaşında tahta çıkan Abdülmecid Han’a, tecrübesizliği ve içinde bulunduğu şartlar, devlet için en büyük hatayı işletecekti. Belki Padişah’ın tek düşünemediği şey, bir Osmanlı paşasının devletini yabancılara peşkeş çekmek, menfaatleri uğruna devletine ihanet etmek ve yabancıların devletine müdahale etmesini istemek gibi akla hayale gelmeyecek işleri yapabileceği idi.

Tanzimat denilen ve gerek döneminde gerekse Cumhuriyet devri resmî tarihçilerince göklere çıkarılan bir kısım kararlar Osmanlı tarihi için korkunç bir dönüm noktası olacaktı. Tanzimat, bir anlamda bu koca İslam devletinde bir yok olma devrinin başlamasına yol açmıştı.

1834 senesinde Paris’te ve sonra Londra’da Osmanlı sefiri olarak bulunan Mustafa Reşid Paşa, aldatılmış, mason yapılmıştı. Kendisiyle irtibatlı gruplar, Osmanlı Devleti’nin zor zamanlarında kullanacakları ıslahatları hazırlamışlardı. II. Mahmud Han onun bu ihanetini haber alarak idam edilmesini emretmiş ise de vefatı üzerine kurtulmayı bilmişti.

Akabinde, genç padişaha Tanzimat’ı ilan ettirerek ülkesini daimî olarak yabancı müdahalelerine açık hale getirmişti. İngilizler bu uşak vaziyetindeki sinsi adamı devamlı surette desteklediler. 1846 yılında sadrazam olunca, Hariciye Nazırı iken Canning ile el ele verip hazırlamış olduğu, Tanzimat Fermanı’na istinat ederek, büyük vilayetlerde mason locaları açtı. Casusluk ve hıyanet ocakları çalışmaya başlamıştı. Gençler, din cahili olarak yetiştirildi. Londra’dan alınan planlarla idarî, ziraî, askerî değişiklikler yaptılar. Bunlarla gözleri boyadılar.

Sultan Abdülmecid Han devlet işlerinde tecrübe kazandıkça Reşid Paşa’nın ihanetlerine vakıf olmuş ise de şartlar oldukça değişmiş olduğundan elinden fazla bir şey gelmez olmuştu. Reşid Paşa’yı birkaç kere sadrazamlıktan uzaklaştırdı ise de kendisine (koca), (büyük) gibi isimler takan bu kurnaz adam, rakiplerini devirip, tekrar iş başına gelmeyi becerdi. Öte yandan, yerine gelenler de bir anlamda onun yetiştirmeleri ve mason idiler. Böylece devlette kaht-ı rical devri açılmıştı. Osmanlılara “Hasta Adam” denilmesinin asıl sebebi bu olsa gerektir.

Devleti dış güçlerin boyunduruğu altına sokan girişimlerden biri de hiç kuşkusuz Tanzimatçı nazırların yaptığı hatalar yüzünden Osmanlı maliyesinin çok zor durumda kalmasıydı. 1850 senesinde Reşid Paşa, Avrupa devletlerinden borç alınması cihetine giderek, Londra Bankası ile anlaşmış ve 260 milyon kuruşluk bir borçlanma mukavelesi imzalamıştı. Gerçi Sultan Abdülmecid bunu reddetmişti ama 1853’te başlayan Kırım Harbi, malî vaziyeti önü alınamayacak biçimde kötüleştirdi. Bu borçlara karşı devletin önemli gelir kaynakları ipotek edilecekti.

Ve sonrasında Abdülaziz Han’ın çırpınışları… Bir kez daha millîliği sağlayabilme çabaları! Neticede devlet adamlarının ele geçirilmiş olması Tanzimat’ın ikinci padişahına acı bir darbe daha yaşatacak ve II. Osman Han’dan sonra tekrar bir padişah darbeciler tarafından katledilecektir.

II. Osman Han’ı katledenler asırlarca lanetlendi. Ya Abdülaziz Han’ı öldürtenler? Midhat Paşa fotoğrafları yıllarca okulları süsledi. Tarihin bu devrelerini ve tamamen kuşatılan bir imparatorluğu Kayı IX’da okuyacağız.

.

Kayı-X II. Abdülhamid HanPosted on 6 Haziran 2021

 

Tarihçilerin umumiyetle ittifak ettikleri bir husus, en çok tahrif edilmiş, yanlış yorumlanmış, iftira ve karalamalara uğramış devletin Osmanlılar olduğudur. Bu tahrif içerisinde şüphesiz aslan payını da II. Abdülhamid Han almıştır.

Araştırdıkça değeri anlaşılan ve her geçen gün biraz daha hayranlık duyulan II. Abdülhamid Han, vefatının üzerinden tam bir asır geçtiği halde nesillerimize neden anlatılamadı? Belki de insanların zihnini en fazla kurcalayan suallerden biridir bu!

Son yıllarda sıkça duyduğumuz, dillerimize pelesenk olmuş bir söz var! Necip Fazıl Kısakürek Bey’in bir teşhisidir:

“II. Abdülhamid Han’ı anlamak her şeyi anlamak olacaktır”.

El-hak doğru ve tam yerinde söylenmiş bir sözdür. Fakat acı olan tarafı günümüzde bu sözle makalesine giriş yapanlar da, konferansına başlayanlar da maalesef II. Abdülhamid Han’ı doğru anlamaktan uzak kalmaktadır. Mevlana hazretlerinin:

    Sözlerim fehmin kadardır kıl nigah
    Hasretim fehm-i sahiha ah ah

beyti sanki bu durum için söylenmiştir.  

II. Abdülhamid Han fevkalade problemli bir zamanda tahta çıktı. Saltanatının ilk yılında devlet, yönetimi elinde tutan bürokratlar tarafından 93 Harbi’ne sürüklendi. En acı felaketler yaşandı.

Dağılmak ve yok olmak tehlikesiyle karşı karşıya kalan ülkenin idare dizginlerini eline aldı. Basiretli idaresiyle 30 sene içerisinde devlete kaybolan prestijini tekrar kazandırdı.

Ülke de şu anda mevcut ne kurum varsa hepsi Abdülhamid Han döneminden kalmıştır.

Abdülhamid Han, Osmanlı ruhunu temsil eden son padişahtır.

Peki, bu büyük hakan, neden hakkıyla bilinemedi ve anlaşılamadı?

Abdülhamid Han’ın tahtan indirilmesi dünya, Müslüman ve Türk tarihi için çok mühim bir hadisedir. Adeta bir dönüm noktasıdır. O, son derece derin irtibatları olan bir tertiple tahtından alaşağı edildi. Onun saltanattan uzaklaştırılmasıyla birlikte, kendisini döneminde anlayamayanlar, düşmanı olanlar ve hatta tahtından alaşağı edenler sonraki yıllarda hep baş tacı edildi. Onun yanında duranlar, onu sevenler ve ona sahip çıkanlar ise devamlı kötülendi. Böylece Türkiye’de her kesimin kendince bir kahramanı oldu. Fakat bu kahramanlar, nedense Abdülhamid Han ile zıt ve hasım kişilerdi. Düşmanlarının izinden gidenlerin, onu doğru bir şekilde anlaması nasıl mümkün olacaktı? İşte insanlar bu ikilemi aşmakta her zaman zorlandı.

Dolayısıyla padişahı, saltanatı döneminde anlayamayan ve azılı düşmanlık edenlerin, neden bu hataya düştükleri suali günümüzde de hiç sorgulanmadı! “Hatadır canım”. “Padişah, peygamber değil ya, elbette onun da hataları vardı”, deyip geçiştirildi. İşte bu sığ ve kısır analiz, padişah ve İslam’ın düşmanlarını hep gölgede bıraktı. O görünmez gölge içerisindekiler de aynı oyun ve kurgularını hep devam ettirdiler.

Bakınız günümüzde çok çarpıcı bir gerçek ortaya çıktı. Son dönemlerde devletimizi işgal teşebbüsünde bulunanların tertipleri ile II. Abdülhamid Han döneminde oynanan oyunlar, tıpatıp birbirlerine benzemekteydi.

Aslında bu çarpıcı gerçeğin üzerinde de ciddi analizler yapılmalıdır. Zira bu gerçek Abdülhamid Han’ın anlaşılamamasından ve asıl oyun kurucuların hep karanlıkta kalmasından kaynaklanmıştır. Artık hadiselerin, bir takım komplekslerden sıyrılarak değerlendirilmesinde zaruret vardır.

Osmanlı Devleti’ni yok etmek isteyenler onu tahtından indirmeden emellerine nail olamayacaklarını anlamışlardı. Siyaseten yıkamadılar. Suikastlar tertip ettiler, başaramadılar. Bir tek yol kalıyordu: Onu kendi milletinin gözünden ve gönlünden düşürmek. Bunun için de iftira furyasına giriştiler. Aleyhinde kitaplar, makaleler yazdılar, iğrenç karikatürler çizdiler. Kızıl Sultan, zalim, hunhar, müstebit diyerek yaftaladılar. Mason cemiyetleri ile milletin içine sızdılar. Mevki ve paralarla kandırdıkları gençleri, padişahına düşman ettiler.

Neticede II. Abdülhamid Han’ın kurduğu mekteplerde yetişen gençler yabancıların iftiraları ile zehirlendiler. Ardından yabancıların içerideki dili oldular. Padişah ve halifelerine, müstebit, baykuş, hayvan, domuz gibi en ağır ve çirkin ithamlarla saldırdılar. Başta Ermeni ve Siyonistler olmak üzere din ve devlet düşmanı bütün gayr-ı milli çetelerle ittifak ettiler. Öyle ki Meşrutiyet fikri, sanki amentüleri olmuştu. Ne pahasına olursa olsun Meşrutiyet idaresi gelsin, isterse din ve devlet gitsin umurlarında dahi değildi!

II. Abdülhamid Han içerden ve dışarıdan başlatılan bu korkunç linç girişiminin sonunda saltanattan indirildi. Fakat bütün bu yazılanlar, karalamalar, iftiralar sonraki tarihçilere miras kaldı. Onlar da düşmanlıkla yazılan bu ifadeleri ana kaynak gibi kullandılar.

İstihbarat örgütünü kurdu: “Vesveseci” dediler.

Jurnallerle devlet düşmanlarının faaliyetlerinden haberdar oldu: “Korkak ve vehimli” dediler.

Müslümanları bir arada tutmak maksadıyla ittihad-ı İslam davası uğrunda gece gündüz çalıştı: “Politika yapıyor” dediler.

Bir kısmı elinde renkli su (şerbet) görse içki içiyor derken, bir kısmı da:

    “Herifin sofrada şampanyası hala ayran
    Bari yirminci asırdan utan artık hayvan”

diyerek içki içmediği için aşağıladı. 

Buhari-i Şerif kitabı başta olmak üzere Ehl-i Sünnet eserlerini bastırıp, bilâbedel dağıttırdı: “Dünyevi hedef ve maksatlarına varmakta dini, bir vasıta olarak kullandı” dediler.

Tıpkı Filozof Rıza Tevfik’in “Şeytan ne dediyse biz beli dedik” mısraına uygun hareket edildi.

Neticede bu kadar karalamanın ve iftiranın odağındaki padişahı anlamak mümkün olmadı.

Jön-Türkler’i kimler destekliyordu? İttihatçılar, Ermeni ve Yahudilerle neden işbirliği içerisinde idiler? Ünlü İngiliz casusu ve Pan-İslamizm kisvesi ardında İslam’ın ve padişahın yıkılmasında büyük rol oynayan ve kendisinden etkilenen herkesi padişaha düşman eden Afgani kimdi? Devletin asli unsurları, padişaha karşı nasıl hasım hale getirildi? Bir imparatorluğu toprağa gömenler yıllar boyu kahraman ilan edilirken Türk’ü son olarak üç kıtada ayakta tutan yüce hakanı ve Müslümanların halifesi neden “Kızıl Sultan” diye yaftalamaya devam edildi?

İşte bütün bu suallerin cevabı verildikçe Türk’ü ve İslam’ı yok etmeye azmetmiş olanların asıl kimlikleri görülecek ve onların içerideki iyi niyetli ve gayretli maşalarının nelere hizmet ettikleri daha açık bir biçimde ortaya çıkacaktır.

Bilerek veya bilmeyerek azılı Türk ve İslam düşmanlarının ekmeğine yağ sürmek ve onların samimi, iyi niyetli, gayretli, canını bile ortaya koyacak kadar feragat ehli bir maşası olmak istemeyenler, II. Abdülhamid Han devrini hakiki manada anlamaya mahkûmdur. Aksi halde bu feci akıbetten kurtulamazlar.

“Fesad olsa esasında binanın payidar olmaz”, demişlerdir. İhanet edenler de asla muradına eremezler.

Elinizdeki KAYI X, II. Abdülhamid Han kitabı, padişahın üç kıtaya yayılan Osmanlı Devleti’ni ayakta tutmak, Müslümanları rahat ettirmek, İslam’ı yüce kılmak, Ehl-i Sünnet itikadını bozulmaktan kurtarmak, ila-yı kelimetullah davasını sürdürmek yolundaki büyük mücadelesini, şahsiyetini, eğitim ve imar sahasındaki dev hamlelerini, Osmanlı’ya son vermek isteyen asıl düşmanları, onların oyununa gelen maşaları, nihayet günümüze ışık tutmak ve geleceğimizi yönlendirmek yolunda tarihi tecrübeleri bize sunmaktadır.

Tabi ki doğru anlamak isteyene…

Bir eser ortaya çıktığında nice araştırmaların katkısını da içinde barındırdığı unutulmamalıdır. İstifade ettiğimiz tüm araştırma sahiplerine teşekkür borçluyuz. Ancak ana kaynaklar bir tarafa bırakılırsa, son yıllarda II. Abdülhamid Han döneminin çeşitli safhalarını aydınlatmak üzere ciddi eserler ortaya koyan ve kendilerinden fazlaca istifade ettiğim Prof. Dr. M. Kemal Öke, Prof. Dr. İhsan Süreyya Sırma, Prof. Dr. Vahdettin Engin, Prof. Dr. Taha Niyazi Karaca, Prof. Dr. Bayram Kodaman, Prof. Dr. Kemal Karpat, Yılmaz Öztuna, İsmail Hami Danişmend, Prof. Dr. Necmettin Alkan, Orhan Koloğlu, Doç. Dr. Yılmaz Karadeniz ve Ahmet Uçar beylerin yeri farklı olmuştur. Vefat edenlere rahmet, hayatta bulunanlara hayırlı uzun ömür ve çalışmalarının devamını dilerim.

Türk ve dünya tarihinin mümtaz siması II. Abdülhamid Han’ın vefatının yüzüncü yılında, böyle bir eseri ilim âlemine kazandırmamı nasip eden rabbime hamd ediyorum. Eseri yakın bir tarihte kaybettiğim oğlum İsmail’in ruhuna (v. 2016) rahmet olması dileğiyle ithaf ediyorum.

Eserin basımını gerçekleştiren Timaş Yayınları’na ve tarih editörleri Zeynep Berktaş ile Neval Akbıyık’a şükranlarımı sunuyorum.

Nihayet eserin hazırlanmasında büyük emeği geçen Hamza Umut Albayrak, Ahmet Mercan, Fehim Harmanşa ve Hakan Gürsel beylere müteşekkirim.

“Maksadı anlatmayan söze yazıklar olsun!” 

.

Kayı-XI ElvedaPosted on 5 Haziran 2021

 

Sultan II. Abdülhamid Han tahttan indirilmiş ve on yıldan fazla bir zamandır iktidar arzusuyla yanıp tutuşan İttihatçılar devleti ele geçirmişlerdi.

Kendilerine iktidara geldiklerinde neler yapacakları sorulduğu zaman hele bir Padişah’ı devirelim onu da geldiğimizde düşünürüz demişlerdi.

Halbuki düşünme melekelerini çoktan yitirdiklerinin ve kadim düşmanlarının fikir cenderesi altında kaldıklarının farkında değillerdi. Zira tek düşündükleri II. Abdülhamid Han düşmanlığı ve onun güya istibdadından kurtulmaktı.

Oysa, “Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz” vecizesi üzere teşkilatlarının kuruluşunda fikri yapısı Batı menşeli idi. Padişah hangi kararı alırsa alsın onlar için yanlıştı. Kurtuluş reçetesi ise, Batılı fikirler ile beslenip Batının idarî, siyasî ve sosyal yönlerinin aynen iktibas edilmesinde görülüyordu.

Öyle ki bu durum kendilerini Osmanlı Devleti’nin sadece idari yapısına değil zihniyetine ve mensup olduğu dine dahi düşman hale getirmişti. artık aydınları dinin de reforma muhtaç olduğunu belirterek değiştirilmesi yönünde fikirler serdetmekte idiler.

İşte bu eserde öncelikle, padişahını devirmekten başka bir düşüncesi olmayanların iktidara geldiklerinde neler yaptıklarına şahit olacaksınız! Çünkü ülkenin dokuz senelik kaderinde artık padişah sembolik olarak bulunurken bütün icraatlardan sorumlu İttihatçı bir fırka vardır.

Onların idaresinde, 150 senede bin bir emekle kazanılan ve 400-500 senedir elimizde olan toprakların inanılmaz bir gafletle elden çıkarılışlarına şahit olup kahrolacaksınız!

Belki tarihte ilk kez iktidarda bulunanların birer zavallı maşa olduğunu görüp ipi elinde tutanı arayacaksınız!

II. Abdülhamid Han’ın gidişi ile birlikte memleket artık sanki Osmanlı ülkesi değildi! Sadece adı henüz değişmemişti.

Peki İttihatçılar bağımsız mı idiler bunu da söylemek mümkün değildi. İstanbul’u neredeyse Alman Büyükelçisi Wangenheim idare ediyordu.

Cenab-ı Hak kendi ana babasına saygılı olmayanları, başka ana babaların kölesi eylediği gibi, kendi devletine ve hükümdarına bağlı olmayanları da başka devletlerin kölesi haline getiriyordu.

6 milyon kilometrekareden fazla toprak, 9 senede bir milyona nasıl düşürüldü?

Kalan bir milyon da düşman işgali altına bırakılırken, ülkeyi padişahtan kurtarıcılar, sonunda neyi kurtarmanın derdine düştüğünü görünce şaşıracaksınız!

Eserin ikinci bölümünde ise bitmiş bir ülkenin başına geçen Vahideddin Han’ın korkularını, ümitlerini, çırpınışlarını ve artık saltanata hiçbir şekilde sadık olmayan devlet adamları arasında ülkeyi selamete ulaştırmanın mücadelesini göreceksiniz.

Zira o, Mehmed Reşad Han gibi kukla vaziyette kalmak istemiyordu.

Çaresiz de olsa ümitsiz değildi. Ülkeyi kurtarabilmek için her yolu deneyecekti. Ancak öyle bir girdabın içerisinde bocalıyordu ki kurtulabilmesi kolay değildi. Zira maşaların işi çoktan bitmiş ve ipler bilfiil oyun kurucuların eline geçmişti.

Avrupa’nın ortasına kadar ilerlemiş Osmanlı Türkleri karşısında, dört asır korku ile titremiş bulunan kapitalist Batılı ülkeler ve İslam dünyasını son bir asırdır esir almaya başlamış bulunan İngiltere, Vahideddin Han’a toparlanma fırsatını tanıyacak mıydı?

Türk’ü tekrar hakim görmeleri mümkün müydü? İşte bu çok zordu!

Padişah son bir hamle ile Mustafa Kemal Paşa’yı olağanüstü yetkilerle Anadolu’ya gönderecektir.

Bu defa da İngiliz oyunu farklı şekilde tezahür edecek ve Vahideddin Han’ı ihanetle suçlatacak oluşumların temellerini atmaya ve onun şahsında yedi asırlık muazzam imparatorluğu mahkum ettirecek bir projeyi vizyona sokmayı başaracaktır.

Nitekim bugün hala Osmanlıya duyulan kin ve düşmanlığın üzerinde düşünmek gerekmektedir.

“Vahideddin Han ülkeyi kurtarabilme adına nasıl bir mücadele verdi? Hain miydi? Vatanı satmış mıydı? Neden yurt dışına çıkmak zorunda kaldı ve bu bir kaçış mıydı? İngiliz gemisiyle yolculuk yapmayı niçin seçmişti? Mustafa Kemal’le araları neden açılmıştı?” suallerinin cevabı içerisinde son büyük Türk İmparatorluğuna elveda deyişin hazin hikayesi…

“Kayı 11, Elveda”yı yayına hazırlayan ve basımını gerçekleştiren Timaş Yayınları’na ve Tarih editörü Zeynep Berktaş’a şükranlarımı sunuyorum.

Eserin hazırlanmasında büyük emekleri bulunan Hamza Umut Albayrak, Ahmet Mercan, Fehim Harmanşa ve Hakan Gürsel beylere müteşekkirim.

“Hakikattir hemân lâzım olan âlemde âdeme”

.

Taksim CamiiPosted on 4 Haziran 2021

 

Bazı köşe yazarları ve internette bazı basın yayın kuruluşları ve bazı siyasetçiler Sultan Vahideddin Han’ı “cami satan devlet adamı” diye gece gündüz karalamayı ve kötülemeyi marifet olarak görürler. İnterneti gezdiğinizde bu konuda onlarca habere rastlarsınız. Padişaha hakaretlerle dile getirilen “bu cami meselesi acaba hangisi?” dediğinizde karşınıza Taksim’deki Kışla Camii çıkar.

Kışla Camii’nin gerçekten de çok hazin bir geçmişi vardır. Biz onun hikâyesini inşallah haftaya bırakalım. Bu hafta onun yıkılması ile birlikte yerine Taksim’de yapılması düşünülen ve nihayet neticelenen, geçtiğimiz hafta açılışı yapılan caminin amansız mücadelesini yazalım…

Öncelikle bir yaman çelişkiyi belirtelim. Vahideddin Han’a cami sattı diye höykürenleri sanırsınız ki cami peşindeler. Sanırsınız ki orada bir cami görmek isteyenlerdir. Sanırsınız ki Taksim’e bir cami yapılması için gayret sarf edenlerdir.

Hayır, tam tersine!  Bu zihniyet orada bir cami görmemek için bakınız nasıl bir mücadele verdi.

Evet, Cumhuriyet tarihimizin en tartışmalı konularından biri olan Taksim’e cami yapılması nihayet neticelendi.

Aradan bir yüz sene geçtikten sonra Taksim Camii meselesi üzerine araştırma yapacak olanlar ne diyeceklerdir acaba?

Yüzde 99’u Müslüman olan bir ülkede, Müslümanlar namazlarını eda edebilmek için neredeyse ibadet mekânının bulunmadığı bir alanda bu ihtiyaçlarını yerine getirebilmek için cami yapılması için istekte bulunuyorlar. Çok partili hayata geçtikten sonra seçtikleri bütün hükûmetlerden buna çözüm bulmalarını istiyorlar.

Nitekim istisnasız Menderes, Demirel, Erbakan, Türkeş, Özal ve nihayet Recep Tayyip Erdoğan milletin arzusuna uyarak bu caminin yapılabilmesi için harekete geçtiler. Fakat bir türlü muvaffak olamadılar. Milletin oyu ile gelenler milletin arzusunu yerine getiremediler.

Hâliyle bu ve bunun gibi meseleler yüzünden, “iktidar olursunuz ama muktedir olamazsınız” sözü zihinlere tam manasıyla kazındı.

 

Amansız muhalefet! 

Taksim Camii’ne muhalefet eden bir yapı, bir teşekkül, bir parti zihniyeti vardı: CHP idi bu… Bu zihniyet 1940 yılında mevcut olan kışlayı sanatseverlerin bütün ısrarlarına ve karşı çıkmalarına rağmen dümdüz ettirip, İnönü, gezi parkı hâline getirmişti.

Neticede o günkü hükûmetin tasarrufu bu yönde olmuştu diyelim ve nokta koyalım.

Peki, sonraki dönemlerde seçilen hükûmetler bir tasarrufta bulunmak istediklerinde nelerle karşılaştılar.

Başbakan Adnan Menderes 1952 yılında Ayasofya’ya yeniden cami statüsü kazandırmak istediğini belirtmişti. 1955 yılında da Taksim Meydanı’nda bir araziyi cami yapımı için belediyeye tahsis etti. Bunun üzerine Taksim Camii’ni Yaptırma Derneği kuruldu.

Ancak 1960 darbesi, “Ayasofya’nın cami olmasını ve Taksim’e cami yapılmasını unutun!” diyecekti.

Darbeden bir müddet sonra iktidara gelen Süleyman Demirel ise Taksim’e camiyi unutmayacaktı. Bu yolu açmak için caminin planlandığı bölge arazisini Vakıflar Müdürlüğüne satma kararını aldı. CHP ise teyakkuzdaydı. Konuyu derhal mahkemeye taşıdı. Arsa tahsisi ve satımı derhal durduruldu.

Böylece rafa kalkan proje halkın yoğun talepleri karşısında 1977’de bir kez daha gündeme geldi.

Demirel, Erbakan ve Türkeş liderliğindeki Milliyetçi Cephe Hükûmeti bu defa tam kararlıydı.

İmar planı değiştirildi. Otopark olarak görülen arazi camiye tahsis ediliyordu. Bu defa Anıtlar Yüksek Kurulu da onay vermişti. Ancak İstanbul Belediyesi CHP’de idi. Bu değişime müsaade etmeyerek süreci uzattı.

Çözüm arayışları ise devam ediyordu… Demirel, 1980 yılında camiye tayin edilecek arazisinin tahsisi için Bakanlar Kurulundan karar aldı.

Bu defa da 12 Eylül Darbesi vuku buldu. Darbe döneminin İstanbul Belediyesi cami için tahsis edilen alanı iptal ederek yeniden otopark hâline getirdi.

Turgut Özal’ın devreye girmesi sonucu değiştirmeyecekti. 7 Şubat 1983’te Danıştay 6. Dairesi Taksim Camii Projesini, “şehircilik ilkeleri ve kamu yararına uygun düşmediği…” teziyle durdurma kararı aldı.

Caminin kamu yararına nasıl uygun düşmeyeceği akıllarda hep soru işareti olarak kalacaktı. Bölgede yapımına izin verilen yabancılara ait otel ve moteller ise nedense şehircilik planına çok uygun düşüyordu!

 

Millet kazandı! 

1994 yılında ise Taksim Camii bu defa İstanbul Belediyesi Başkanı olan Recep Tayyip Erdoğan Bey’in hedefindeydi. Gazetecilere yerini dahi işaret etmişti. Milletin on yıllardır özlemini çektiği caminin yapılmasını omuzunda ulvi bir vazife gibi görüyordu. O gün büyük bir iştiyakla “İnşallah buranın temelini atmak bize nasip olur” demişti.

Fakat yıllardır bölgede cami görmek istemeyen güçler de devredeydi. 1995’te ilk olarak Koruma Kurulu harekete geçti. Belediye planlarında otopark olarak görülen bu alanda tarihî su yapılarına ait kalıntılar olduğunu belirtti ve bölgeyi SİT alanı olarak ilan etti.

Ancak dönemin başbakanı Erbakan ve Recep Tayyip Erdoğan Bey kararlıydı. 29 Mayıs 1997 günü caminin temellerinin atılacağı basına düşmeye başlamıştı.

Ancak Refah-Yol Hükûmeti bu tarihi göremeyecek ve Taksim Camii de üçüncü kez darbe engeline maruz kalacaktı. Bu defa da 28 Şubat 1997 Postmodern Darbesi, Taksim Camii’ni bir kez daha rafa kaldırmıştı.

Dönemin darbe şakşakçısı gazeteleri ise, Taksim Camii’ni bir sevda hâline getiren Recep Tayyip Erdoğan Bey’in ise artık muhtar bile olamayacağını gururla sürmanşet haber olarak veriyorlardı.

Fakat millet onlar gibi düşünmüyordu. İstanbul Belediye Başkanlığı döneminde bu ülkeye bir hizmet eri olarak gördükleri ve şahit oldukları Recep Tayyip Erdoğan Bey’i önce başbakanlığa daha sonra da Cumhurbaşkanlığına seçtiler.

Sayın Erdoğan da milletine 23 sene önce verdiği sözü unutmadı. 17 Şubat 2017 yılında Taksim Camii’nin temelini attı. Nihayet 28 Mayıs 2021 tarihinde de 27 sene sonra da açılışını yaptı…

İstanbul’un Fatih Sultan Mehmed tarafından fethinin 568. yıl dönümünde İstanbul’a muazzam bir eser kazandırılmış oldu.

Nitekim Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey de açılışta bu hususa değinerek şöyle konuştu:

“Taksim Camii’ni; bir süre önce yeniden ibadete açtığımız Ayasofya Camii’ne verilen bir selam, yarın ulaşacağımız İstanbul’un fethinin 568’inci yıl dönümüne bir hediye olarak görüyorum… Bu vesileyle Şehr-i İstanbul’u medeniyet mirasımıza katan Fatih Sultan Mehmed Han’ı da hürmetle yâd ediyorum. Asırlardır davalarına hayat vermek için kendi canlarını seve seve feda eden aziz şehitlerimizin her birine Cenab-ı Allah’tan rahmet diliyorum…”

2.482 metrekare arsa üzerine yaklaşık 16 bin 500 metrekare inşaat alanına sahip cami, top-down inşaat yöntemiyle yapıldı. Yani klasik uygulamaların tersine sıfır katından aşağı ve yukarıya doğru inşa edildi.

Bu yöntem sayesinde yapım esnasında derin kuyu kazısı yapılmadan, çevre bina ve yollara, meydana hiçbir zarar vermeden inşa edilmesine imkân tanındı.

Bulunduğu alanla uyumu, estetiği, kubbesi, muazzam hat yazıları, zarif minareleri alt katlarında kültürel alanları ile Taksim Camii, Cumhuriyet döneminde Çamlıca ve Mimar Sinan camilerinden sonra İstanbul’a kazandırılan üçüncü büyük sembol dini eser oldu.

Neredeyse bir asırlık hayali gerçekleştiren Sayın Cumhurbaşkanımızı ve emeği geçenleri gönülden tebrik ediyorum. Taksim Camii sevdasını bugüne kadar diri tutanları şükran ve minnetle yâd ediyorum.

Milletimize hayırlı ve mübarek olsun. 

TEFEKKÜR
Herkesin gayreti memdûh olur idrâki kadar
Bir midir himmet-i âkil ile sa’y-i bâhil
                                           Bursalı Eşref Paşa

(Herkesin gayreti, anlayışı kadar övgüye değer!
Akıllının emeği ile başıboşun çalışması bir midir?)

.

Filistin’i Araplar mı sattı?Posted on 28 Mayıs 2021

 

Geçen hafta II. Abdülhamid Han’ın, siyonistlerin Filistin’de bir yurt kurma girişimlerine karşı ölümüne bir mücadele verdiğini belirtmiştik.

II. Abdülhamid Han nezdinde yaptıkları onlarca teşebbüsten bir netice elde edemeyen siyonistler, hedeflerine ulaşabilmek için bundan sonra Osmanlı Devleti’nin yıkılması gereğine vurgu yapacaklardır… Nitekim Thedor Herzl, son yıllarında bu düşüncesini şöyle açıklayacaktır:

“Bir tek plan aklıma geliyor. Sultan’a karşı bir kampanya açmalı, bu iş için de sürgün edilmiş prensler ve Jön Türklerle temas kurmalıyız.”

Evet siyonistler yeni hedeflerini çizmişlerdi. Padişah mutlaka tahtından alaşağı edilmeliydi. Bunun için de Padişahın bütün muarızları desteklenecekti.

Zira siyonistler, Filistin’de mutlaka bir devlet kurmak ve Kudüs’e hâkim olmak kararında idiler. Dünya dolusu paraları vardı. Bütün büyük güçleri yanlarına almışlardı. Ancak bir kişiyi ikna etmek mümkün olmuyordu. O, Sultan II. Abdülhamid Han idi…

Her tür teşebbüsleri akamete uğruyordu. “Ben canlı beden üzerinde ameliyat yaptırtmam” ve “Aldığımız paha dışında bir karış toprak parçası vermem” diyerek tüm yolları tıkamıştı.

Bu itibarla da siyonistler için maksatlarına ulaşmakta tek bir yol kalmıştı: Sultan II. Abdülhamid Han’ı devirmek ve Osmanlı Devletini parçalamak…

Padişahı ortadan kaldırabilmek için nice suikastlar tertiplenmiş fakat başarılı olunamamıştı.

Aslında Türk’ün hiç unutmaması gereken hadise, siyonistlerin 29 Ağustos 1897’de Basel’de aldığı kararlardır. Bu, millî eğitimimizin, “Ey Türkoğlu uyuma” diye gençlerimizin genlerine işlemesi ve hatırlarından hiç çıkarmaması gereken bir karardır. Zira Yahudi devletinin kurulacağının ilk sinyalleri, Theodor Herzl’in başkanlığında toplanan o kongrede verilmişti. Kurulması planlanan devletin sınırları ise şu şekilde çizilmişti:

“Kuzey sınırlarımız Kapadokya’daki (Orta Anadolu) dağlarına, Güney sınırlarımız ise Süveyş Kanalı’na dayanacaktır.”

Evet siyonizmin hedefi Kudüs ve Filistin ile sınırlı değildir. Yarınlarda ülkemizi bekleyen tehlikenin adımları yıllardır atılmaya devam etmektedir.  

Basel’deki bu toplantı siyonistler için çok önemli idi. Nitekim Herzl, 1901’de Londra’da düzenlenen kongreden sonra yaptığı açıklamada gelecekteki devletlerinin temelini o günkü kongreye bağlayacaktı:

“Basel’de ben Yahudi devletini kurdum. Eğer bunu yüksek sesle söylersem bütün dünya bana güler. Fakat beş sene içinde veya elli sene sonra herkes bunu böyle bilecektir…” Nitekim elli sene sonra bunun hayal olmadığı anlaşılacaktı.

Peki bunu nasıl başarmışlardı? Bugün hâlâ konuyu “Arap ihaneti” diyerek geçiştirip uyuyacak mıyız? Bunu anlamak için tarihi doğru okumak gerekmektedir.

Siyonistler artık devletimizi içten parçalamanın yolunu tutmuşlardı. Bir taraftan İttihatçıların toplantılarına fiilen iştirak ederken bir taraftan da kendilerine ait yerleri İttihat ve Terakki üyelerine toplanma ve çalışma mekânı olarak tahsis ediyorlardı. Birçok Yahudi hem yurt içinde hem de yurt dışında Jön Türk faaliyetlerinin destekçisi olmuşlardı.

Selanik’te eczacılık yapan Rafael Benuziyar adındaki bir Yahudi’nin dükkânı Jön Türklerin en başta gelen buluşma merkezlerinden biri idi. Selanik manifatura tüccarlarından Tiamo, servetini Selanik’teki Jön Türk grubuna sınır tanımadan tahsis ediyordu. 

Fransa’da Yahudi Leon Gatezno, Jön Türkler lehine önemli faaliyetlerde bulunuyordu. Yine Aşer ve Avram Salem kardeşler, Fransa’ya kaçarak Jön Türk hareketine destek vermeye başlamışlardı… 

 

Dikkat: Yanımda kim var? 

Öte yandan Theodor Herzl’in 1904 yılında ölümünden sonra da gösterdiği hedef ve uygulanacak proje şaşmadan devam ettirilecektir. Onun ölümüyle Yahudi devleti kurma hususundaki çalışmaların başına bir İtalyan Yahudisi olan Emanuel Karasso getirildi… Karasso, 1898’de II. Abdülhamid Han’ı ziyaret ederek Kudüs sancağında kendileri için toprak satılmasını teklif eden siyonist heyetin içinde yer almış ve kovulmuştu. Padişaha karşı kini zirve noktasındaydı. Artık o ve ekibinin tek hedefi Sultan II. Abdülhamid Han idi…

Emanuel Karasso, siyonist hareketin başına geçtikten sonra Selanik’e yerleşti. Zira Selanik, Padişaha karşı olanların da merkezi gibi idi. Bundan azami derecede istifade edeceklerdi. O sıralarda Selanik’te önemli ölçüde Yahudi ve dönme nüfus da bulunuyordu. Bu durum faaliyetlerini kolaylaştırıyordu.

Emanuel Karosso, Nesim Russo ve Nesim Nazliyah ile Selanik’te “Macedonia Risorta” isimli Mason Locası’nı kurdular. Karasso bu locanın büyük üstadıydı. Ayrıca kısa bir süre içerisinde Makedonya’daki tüm mason localarını ele geçiren Emanuel Karasso, faaliyetlerini süratle genişletti…

Bu sırada pek çok Jön Türk subay ile sivilin mason yapılmasında etkili oldu… Dönemin İngiliz Sefiri Sir Gerard Lowther, Hariciye Nazırı Sir Edward Grey’e yazdığı bir raporda Karasso hakkında bilgi verirken, onu “İttihat ve Terakkî Cemiyeti’nin beyni” diye nitelemişti.

İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin kalemşoru olan Hüseyin Cahit (Yalçın) Karasso’nun cemiyet için ne kadar önemli olduğunu vurgularken, kendisinin “Meşrutiyet ideali” için çalışmış bir “mücahit” olduğunu söylemiştir…

Karasso, Meşrutiyet için mi çalışıyordu yoksa siyonist bir devletin ortaya çıkarılması için mi? İttihatçılar o kadar gafildi ki! Muhtemelen siyonizmin paraları gözlerini kör veya şaşı kılmıştı. Nitekim Emanuel Karasso, İttihatçıların II. Abdülhamid Han’a karşı kazandıkları mücadelenin finalini oynama şerefini de kimseye bırakmadı. Türk’ün hakanına ve Müslümanların halifesine hal’ kararını tebliğe giden heyetin başkanlığını üzerine aldı. Bir millete bundan daha utanç verici bir hâl yaşatılabilir miydi? İttihatçılar ne uğruna bu kadar alçalmışlardı?..

İşte bütün bu hadiseleri değerlendiren Avrupalı yazarların çoğu, Jön Türk hareketini ve İttihat ve Terakki Cemiyeti üyelerini, Yahudilerin ve dönmelerin elinde birer oyuncak olarak değerlendirmişlerdir. Padişahın da bir Yahudi-mason komplosuyla tahtını kaybettiğine vurgu yapmışlardır.

Yine II. Meşrutiyet‘in ilan edilmesiyle sonuçlanan 1908 hareketini, Filistin emperyalizminin peşinde koşan siyonizmin bir ürünü olarak nitelendirmişlerdir. İrlandalı yazar Fitzmaurice, Osmanlı ülkesinde Abdülhamid Han’a karşı yapılanların ve sonrasında yaşananların arkasında masonların olduğunu ifade etmektedir. Gerçekten de II. Meşrutiyetin ilanı ve Abdülhamid Han’ın tahttan alaşağı edilmesinde Türk vatanını batırmak isteyen masonlar, dönmeler ve kozmopolitler büyük rol oynamıştır. Yıllarca “iyi niyetli zabitler” diye anılan İttihatçı liderler, siyonistlerin elinde devletini parçalamaya sürükleyen mankurtlardan farklı değildi. Maalesef bu büyük trajedinin gerisinde Yahudi zekâsı ve parası bulunuyordu. Nitekim Abdülhamid Han’a karşı kazandığı zaferini, huzuruna çıkarak “azledildin” demek suretiyle taçlandıran Emanuel Karasso, 1908, 1912 ve 1914 olmak üzere üç kez mebus seçilerek Meclis’te yerini alacaktı…

Karasso artık Talat Paşa’nın da bankeri olarak İttihat ve Terakki hükûmetlerinin beyin takımını her zaman etkisi altında tutacaktır. Filistin’de Yahudi yerleşiminin yolunun açılmasında en etkili rolü oynayacaktır. Nitekim II. Meşrutiyet’in ilanından sonra II. Abdülhamid Han döneminde Yahudilerin Filistin’e yerleşmesini önleyici siyaset tamamen terk edilecektir.

Meclis-i Mebusan’ın Musevi mebusu Nesim Russo, ilk iş olarak Sadrazam Hüseyin Hilmi Paşa’yı ziyaret ederek, Filistin meselesi üzerinde fikir alışverişinde bulunup desteğini talep etmiştir. Hüseyin Hilmi Paşa da, Yahudilerin Filistin’de yerleşim merkezi kurmalarında bir sakınca olmadığını belirtmiştir. Böylece daha önce Filistin’deki Yahudi faaliyetlerine dair konan yasaklar tamamen kaldırılmıştır. Abdülhamid Han’ın şahsi mülkü hâline koyduğu topraklar da devletleştirilerek rahatlıkla siyonistlere peşkeş çekilmiştir!..

Ayrıca Abdülhamid Han’ın koyduğu, Musevilerin Filistin’e girişte verilen “kırmızı tezkere usulü” de kaldırılmıştır. Neticede Filistin’e Yahudiler rahat bir şekilde göç etme ve başta devlet arazileri olmak üzere toprak satın alma imkânını bulmuşlardır.

Emanuel Karasso, defalarca ve iftiharla, “Sultan Hamid’e beş milyon altına yaptıramadığımız işi İttihatçılara dört yüz bin altına yaptırdık” diye ifade edecektir…

Ve iki sonuç!

Birincisi; hâlâ “Filistin’i Araplar sattı” teranesiyle yatıp kalkanlar, bunları idrak edemezse, yarınlarda başka ihanet odaklarını da anlamaktan aciz kalacaklardır!

İkincisi; dün bütün dış düşmanlar II. Abdülhamid Han gitsin diye içerideki muarızlarını ölümüne destekliyordu. Bugün de Joe Biden’ın milletin seçtiğini yok edebilmek için, “muarızlarını her ne pahasına olursa olsun destekleyeceğiz” sözünü unutmayalım. Son olayları buna göre de değerlendirelim… 

TEFEKKÜR
Yıldız arayıp gökte nice turfa müneccim
Gaflet ile görmez kuyuyu reh-güzerinde

.

Filistin dramına giden yolPosted on 21 Mayıs 2021

 

İsrail, Filistin’de yaklaşık yüzyıldır Müslümanlar üzerinde sistemli bir tarzda baskı, yıldırma ve katliam hareketlerini devam ettiriyor.

Filistinlileri göçe zorluyor. Filistinlilerin sadece ülkesini işgal etmekle kalmıyor sakinlerinin evlerini ellerinden alıp arazilerini gasbediyor.

Belirli aralıklarla bu faaliyetini acımasızca devreye sokuyor.

Dünyanın her yerindeki Müslüman kamuoyu, İsrail’in bu kanlı diktatörlüğüne sert tepkiler verirken İslam İşbirliği Teşkilatı başta olmak üzere İslam devletleri denilen ülke liderlerinden, Türkiye başta olmak üzere iki üç tanesi hariç cılız bir kınamanın ötesinde bir yaptırım ortaya çıkmıyor.

Bu arada ülkemizde tepkileri kırmak adına sinsi bir tavır da bilhassa devreye sokulmaktadır. Bir kısım insanlar İsrail’i kınar gibi gözükürken hem Sultan II. Abdülhamid Han’ı karalamaya hem de “Filistinliler de Türkleri arkadan vurmuşlardı” suçlamasına girişiyorlar.

Böylece zımnen Filistinlilere “yaptığınızı çekin” manasına, sanki “oh olsun” demeye getiriyorlar.

Bu tavır ne kadar doğrudur? Filistin’de siyonizm hareketine kim yol açtı? II. Abdülhamid Han’ın tavrı ne oldu? Filistinliler Türkleri arkadan vurmuş muydu?

Bu suallerin net bir şekilde cevabını vermek gerekmektedir…

Öncelikle şunu belirtelim ki, Türklerin Yahudilerle birlikte yaşama tecrübesi yeni değildi. Asırlardır Hıristiyan gruplar da dâhil Osmanlı idaresinde huzur içinde yaşıyorlardı. Ancak Osmanlı devletinin zayıflaması ve Balkan ülkelerinin birer birer kopması yeni problemleri beraberinde getiriyordu.

Nitekim 19. asrın yarısı geçilirken bunlara iki milletin bağımsızlık girişimleri de eklenecekti. Bunlar Yahudiler ile Ermenilerdi… İkisinin de önceden alınmış bir ülkesi yoktu. Hepsi Osmanlı Devleti içinde hayat sürmüşler, zenginleşmişler, refah ve huzur içinde olmuşlardı. Dolayısıyla Osmanlı ülkesindeki Ermeni ve Yahudi halkı devlete önemli ölçüde sadık bulunuyordu.

Ancak Osmanlı Devleti’ni bölmek, parçalamak ve yok etmek isteyen büyük güçler, onu zaafa sokacak her yolu açıyorlardı. Daha çok ülke dışında kurdurdukları yeraltı örgütleri ile propagandalar yaptırıyor ve içerideki ayrılıkçı düşünce sahiplerini kışkırtıyorlardı.

Nitekim bu faaliyetler neticesinde Ermeniler açık ve gizli örgütlerle büyük bir mücadelenin içerisine girerken, Yahudiler daha sistemli ve daha gizli bir planı uygulamaya koyacaklardı…

18. ve 19. yüzyıllarda Yahudiler maddî ve siyasi güçlerinin doruk noktasına ulaşmışlardı. Bilhassa 19. yüzyılda, bütün dünyada Yahudi finans imparatorlukları kurulmuş bulunuyordu. Rothschild, Goldsmith, Warburg, Lehmonve SpeyerAvrupa ekonomisini büyük çapta ele geçirmişlerdi. Siyon hareketinde bu zengin Yahudi aileleri büyük rol oynayacaktır.

İngilizler bu büyük para kaynağını Osmanlıyı mahvetmenin aracı yapacaklardı. Bunun için siyon teşkilatının kurulmasını teşvik ettiler.

Evet Osmanlı idaresinde sakin yaşayan Yahudileri, Siyonist hareketin temsilcilerinden ayırmak gerekmektedir. Siyonist teşkilat, 19. asır sonlarına doğru bir grup ırkçı Yahudi’nin Filistin’de bir devlet kurmak üzere başlattığı hareketin adı idi.

1876’da siyonistlerin liderliğini George Elliot yürütüyordu. Onun başkanlığında Filistin’e Yahudi göçlerinin sağlanması amacıyla “Siyon Âşıkları” adıyla bir dernek kurulmuştu.

İlk İngiliz siyonist teşkilatı olan bu derneğin politikası, zengin Yahudileri ve İngiliz politikacıları organize ederek siyon idealinin gerçekleşmesini sağlamaktı.

 

Büyük mücadele

Siyon liderleri 1875 yılına girildiğinde arzuladıkları vaktin geldiğine inanıyorlardı. Zira başta Mustafa Reşit Paşa olmak üzere Tanzimatçı devlet adamları eliyle Osmanlı Devleti’ni 1854’te borç bataklığına sürüklemeyi başarmışlardı.

Öyle ki yirmi yıl sonunda 1876 alınan Ramazan Kararnamesi ile devlet iflasını bildirmiş bulunuyordu.

Buna rağmen Sultan II. Abdülaziz Han’dan Filistin konusunda bir taviz koparmaları imkânsızdı. Dolayısıyla tahtından düşürülmesi gerekliydi.

Nitekim 1876’da Abdülaziz Han’ın tahttan indirilmesi ve şehit edilmesi hadisesinin gerisinde, masonik yapıların bulunduğu bugün artık ortaya konmuş bulunmaktadır.

Yıllarca askerî öğrenciler ve medrese talebelerinin nümayişleri denilerek yalan bir tarih tezi yutturulmaya çalışılmıştır.

Mithat Paşa’nın Abdülaziz Han’ın yerine tahta çıkardığı V. Murad Han’ın akli melekeleri zayıftı. Mithat Paşa ve ekibi kendisini ikna etmek suretiyle Fransız Mason locasına kaydetmişlerdi. Muhtemelen siyonistler, Mithat Paşa’nın padişahı ikna etmesiyle arzularına çok rahat erişebileceklerdi.

Ancak V. Murad Han’ın amcasına yapılan muameleler dolayısıyla akıl sağlığını tamamen yitirmesi karşısında Mithat Paşa’nın projeleri tutmayacaktı. 31 Ağustos 1876’da Osmanlı saltanatına mecburen II. Abdülhamid Han’ı geçirmek durumunda kaldılar…

Bu durum Siyonist Yahudiler arasında büyük memnuniyetsizlik meydana getirdi. Zira Padişah’ın ilk iki yılı hedeflerine kolay ulaşamayacaklarının sinyalini vermişti. Nitekim Sultan II. Abdülhamid Han, saltanatının bu ilk yıllarında iki kez mason darbesine maruz kalacak ve bunları atlatacaktır.

Ardından da başta Mithat Paşa olmak üzere mason devlet adamlarını iktidardan uzaklaştırarak devlet dizginlerini tamamen eline geçirecektir.

Osmanlı Devleti’nin siyon hareketi ile büyük mücadelesi bundan sonra başlayacaktır. Artık siyonistler her ne pahasına olursa olsun Filistin’e yerleşmek üzere girişimlerine başlayacaklardı…

1884’te Dr. Pinsker’in yoğun teşebbüsü ile dünyanın dört bir yanındaki Siyon Âşıkları gönüllüleri Silezya’nın Kattowitz şehrinde toplandılar. Burada yapılan konferansta güç birliği yaparak ortak hedeflerini pekiştirdiler.

Bu dönemde Filistin bölgesinde yaşayan Yahudi sayısı 10.000 kadardı ve toprakları da neredeyse hiç yoktu. Filistin’e Yahudi göçlerini organize etmek ve bölgeye gidecek Yahudileri desteklemek üzere bir şirket kurdular.

İlk olarak Osmanlı Devleti’nin içinde bulunduğu borç bataklığından istifade etmeyi düşündüler. Faaliyetin önderlerinden Theodor Herlz, siyon idealini gerçekleştirebilmek için 1896 ile 1902 tarihleri arasında İstanbul’a beş kez geldi. Sonunda Macar Yahudisi Arminius Vambery vasıtasıyla Yıldız Sarayı’nda Abdülhamid Han ile görüşmeye muvaffak oldu. Vambery, hem Osmanlı Devleti hem de İngiltere adına çalışan bir ajandı. Theodor Herzl, Padişahtan Osmanlı borçları karşılığında Filistin’de bir yer alacağından çok emindi. Fakat hüsrana uğradı.

Öte yandan Avrupa’da, Rusya’da ve Balkanlarda yaşayan Yahudiler genelde ticaret erbabı olduklarından durumları gayet iyi idi. Filistin’e gönüllü gidecek Yahudi bulabilmeleri kolay değildi.

Bu defa çeşitli örgütler eliyle Yahudilere büyük baskı yapıldı. Hatta bazı devlet adamları Yahudi liderleri ile anlaşarak ülkelerindeki Yahudi vatandaşlarını bilerek göçe mecbur ettiler…

Bu faaliyetlerin neticesinde Rusya ve Avrupa’nın muhtelif devletlerinden çok sayıda Yahudi siyasi baskılar neticesinde Anadolu’ya zorunlu göçe başladı. Fakat bu Yahudiler Osmanlı Devleti’nin iskan siyasetine uymayıp, Filistin topraklarına yerleşme gayreti içinde idiler.

Bu durum Yahudi göçünün planlı ve organize olduğunu ortaya koymaktaydı. Siyonizm siyasi düşüncesi, Yahudileri Filistin’de buluşturmanın hedeflerini tam manasıyla yürütüyordu. Ancak aşamadıkları bir nokta vardı. Sultan II. Abdülhamid Han siyonist hareketin emellerini çok iyi bilmekte ve ajanları vasıtasıyla onların Filistin’de yurt edinme faaliyetlerini aldığı yerinde tedbirlerle akamete uğratmaktaydı…

Yahudilerin toprak alımını kesinlikle yasaklamıştı. Buna karşılık Yahudiler bir kısım kamu görevlilerine rüşvet vermek suretiyle devlet arazilerine konmaya başlamıştı. II. Abdülhamid Han ise teftiş ettirip bu devlet yetkililerine işten el çektirmişti.

Filistin’de bir Yahudi devleti kurulmasını destekleyen Almanya ve Rusya’yı ikna ederek vazgeçirmişti. Ajanları vasıtasıyla ABD’de bulunan Yahudileri ters propaganda ile etkilemeye ve siyonist hareketten ayrılmaya yönlendiriyordu. Nihayet Filistin’de satılan toprakları bizzat kendisi aldırmak suretiyle hazine-i hassasına dâhil etmeye başlamıştı… İşte Yahudileri en fazla korkutan durum bu olmuştu. Zira toprağa bağlı olan Filistin halkı arazilerini kolay kolay elden çıkarmıyordu. Ancak devlet görevlilerini paraya boğarak güçlükle toprak edinebiliyorlardı. Şimdi bütün bu yollar da tıkanmıştı.

II. Abdülhamid Han nezdinde yaptıkları onlarca girişimlerden bir netice elde edemeyen siyonistler, hedeflerine ulaşabilmek için bundan sonra Osmanlı devletinin yıkılması gereğine vurgu yapacaklardır.

Nitekim Theodor Herzl, son yıllarında bu düşüncesini şöyle açıklayacaktır:

“Siyonizmin hedefine ulaşabilmesi için Osmanlı’nın dağılmasını sağlamalı ve II. Abdülhamid Han’ın bütün muarızlarını desteklemeliyiz.”

Peki bunu kimin eliyle başaracaklardı?..

TEFEKKÜR
Gönlümü yıkmak benim şâhım revâ gördün mü hiç
Kendi iklîmin yıkar bir pâdişâh gördün mü hiç

Ahh şeref ve haysiyet!

 

Posted on 14 Mayıs 2021

Ramazan-ı şerif bayramımız mübarek olsun. On bir ay hasretini çektiğimiz ramazan ayı sessizce geldi ve geçen yıl olduğu gibi bu sene de sessizce aramızda bulunup gitti…

Heyecanla gerçekleştirdiğimiz çadır iftarları, sokak iftarları, teravihler, neşeli sohbet toplantıları Ramazan dünyamızda bu sene de görülmedi. Bayram kutlamaları da aynı mahzunluk içerisinde devam ediyor.

Ancak İslam dünyasında bu mahzunluğu da unutturacak gelişmeler yaşanıyor.

Artık adı terör devleti ile özdeşleşen İsrail, yeni bir kurgu ile Filistinli kardeşlerimize ve duyarlı bütün müminlere Ramazan-ı şerifi ve bayramı zehir etti.

Hadiselerin temeli tamamen İsrail provokasyonuna dayanıyordu. İsrail’in Doğu Kudüs’ü işgal ettiği 1967 yılındaki “Altı Gün Savaşı”nın yıl dönümünü Kudüs Günü olarak kutlanıyordu.

Bu defa ramazan ayına denk gelen (9-10 Mayıs) Kudüs Günü’nde yüzlerce Yahudi ellerinde bayraklarla Müslümanları taciz ediyor ve mukaddes makamlarına girmek için yürüyüş yapıyorlardı.

Filistinli Müslümanlar ise Mescid-i Aksa çevresinde barikatlar oluşturarak onların bu faaliyetlerini önlemeye çalışıyordu.

Filistinli Müslümanların bu yerinde müdahalesi İsraillileri çıldırtmaya yetmişti.

Önce sosyal medyada Filistinlilerin Yahudilere saldırdığını gösteren yalan haberler yaydılar. Böylece karışıklıkların patlak vermesine yol açtılar.

Nihayet pazartesi günü Filistinlilerin kendilerine taş atmaları bahanesiyle Mescid-i Aksa’ya hoyratça girerek camideki Müslümanlara akıl almaz insanlık dışı muamelelerde bulundu.

Böylece bir kez daha Filistinli Müslümanlar, İsraillilerin kan ve gözyaşı felaketine maruz kaldılar. 

Mescid-i Aksa Vakfı Müdürü Şeyh Ömer El-Kisvani, Mescid-i şerifi basıp ses bombaları atan, namaz kılan Müslümanları tekme tokat döven Yahudilerin saldırısı altında, canhıraş bir şekilde İslâm dünyasından yardım istiyor ve şöyle sesleniyordu: 

“Nerede şeref ve haysiyetiniz?!. Aahh ah, şeref ve haysiyet… Bu sorunun gerçek cevabı, ancak geçen yüz küsur sene içinde cereyan eden hadiselere bakılarak bulunabilir. Zira başka türlü, Siyonist Yahudileri bu derece küstahlaştıran tarihî-siyasi gelişmeler, asla tam ve doğru biçimde anlaşılamaz. İnkâr edilemez gerçek şudur: Filistin ve Kudüs’te bugün yaşanan bütün facialar, 1890’lardan bu yana; kurulan sinsi tezgâhta ince ince işlenen, plan ve projelerin müşahhas neticesidir. Yakıcı gerçeklerin özeti tek cümledir; Müslümanların cenahında gaflet, dalalet ve ihanet zincirinin halkaları çoğaldıkça, Siyonistlerin işi büsbütün kolaylaşıyor ve istedikleri her şeyi elde ediyorlar… Bütün dünyanın gözü önünde bu kadar zulüm, baskı ve haksızlık fütursuzca ika edilirken, doğru dürüst bir tepkinin bile yükselmemesi bazılarına şaşırtıcı gelebilir, ama şaşıracak bir şey yok! Çünkü oyunun kuralları sağlam şekilde konulmuş… Başından beri her şeyi hesaplı kitaplı yapıyorlar. Gelgelelim, bu sinsiliğin farkına varması gerekenler, bir türlü gaflet uykusundan uyanamıyor. Gaflet ve ihanet derinleştikçe, Siyonistler de o derece rahatlıkla at oynatıyorlar…”

 

Perişanlığın sırrı

Ömer el-Kisvani’nin feryadına çok iyi kulak vermek lazım. Zira tarihî bir hakikati bütün çıplaklığı ile haykırıyor! Fakat duyamıyoruz. Göremiyoruz. Bu kadar çarpıcı anlatılan bir mevzuyu idrak edemiyoruz.

Neden? İşte konuşmasındaki can alıcı iki hükümden birincisi. Kisvani, dokuz milyon İsrailli karşısında bir buçuk milyarlık İslam âleminin düştüğü perişanlığın sırrını şöyle gösteriyor:

“Bu sorunun geçek cevabı: Geçen yüz küsur sene içinde cereyan eden hadiseleri doğru okumakla bulunabilir.”

Evet, yanlış yoldan gitmekle hedefe varılmıyor. Hadiseleri doğru okuyabilmek için tarihi doğru okumak gerekiyor. Sahte kahramanları tanımak gerekiyor. İngilizlerin içimize soktuğu din simsarlarını bilmek gerekiyor.

Osmanlıyı yıkmakta İngilizlerle iş birliği yapan, dinde reform bahanesiyle dinimizi bozan Efgani, Abduh ve bunların yardakçılarının peşinden gittikçe İslam’da hakiki birliği sağlamanız mümkün değildir. Bakınız bizim ülkemiz de dâhil bütün İslam ülkesi denilen yerlerde bunların fikirleri parlak nutuklarla yaldızlı övgülerle gençlere anlatılmaktadır.

Peki yüzyıldır verilen bu dinî eğitime rağmen neden bir birlik sağlanamamakta ve hatta husumetler derinleşmektedir? Nasıl oluyor bu düşündünüz mü?

İlahiyatlardaki hocalarımız düşünce adamlarımız önce bu sorunun cevabını bulmalıdır.

Efgani, Abduh ve bunları öven adamlarla İslam birliğini kurmak ham hayaldir. Zira 622 yıllık yüce çınar Osmanlı devletini, İngilizler bunlar eliyle paramparça etti. (Bu konuda Mızraklı Hakikat kitabımın mutlaka okunmasını tavsiye ederim.)

İngilizler 1840 yılında Kudüs’te bir elçilik kurduğunda azılı İslam düşmanı İngiltere Hariciye Nazırı Lord Palmerston, “Britanya İmparatorluğunun yüksek çıkarlarını korumak üzere” burada bir Avrupalı Yahudi yerleşim kolonisi kurma fikrini ortaya atmıştı.

Adım adım bu planlarını tatbik ettiler. Evet “Arz-ı mevud” bir İsrail hedefidir. Fakat onun bu yoldaki en büyük destekçisi de İngilizlerdir.

2016 yılı 15 Temmuz’undaki işgal girişimi başarılı olsa İsrail orduları şu anda Fırat’a ulaşmış bulunacaklardı.

Türk milleti belki bilerek belki farkına varmadan bunu önledi.

Sonrasında kuzey Suriye’den bir koridor açmanın planlarını yaptılar. Türk ordusu Barış Pınarı, Zeytin Dalı ve Fırat Kalkanı harekâtları ile bu teşebbüsü de akamete uğrattı…

 

Bu ihanet tövbe ile yıkanmaz!

Şimdi ise Gazze’den başlayacak yeni bir hat devreye sokuluyor. Bu yolun mayınları on yıldır temizleniyor. Golan, Suveyda, Tenef, Deyr-i zor yoluyla Haseke’ye çıkmak. Bu hattaki Ehl-i sünnet Araplar mecburi göçe hem de imha edilerek zorlanıyor.

Ermeni tehcirinden soykırım çıkarmak için tarihî gerçekleri paramparça edenler on yıldır bu bölgede sürdürülen soykırıma gözlerini kapatmış vaziyetteler. Avrupa, ABD ve Rusya bu noktada İsrail’e sınırsız desteklerini sunmaktalar.

Yakın bir gelecekte bu bölge korkunç bir ateşin içerisine düşebilir.

İsrail’in son yüzyıldır olağanüstü çalışmalar yaptığı bu projesinin en büyük mânisi Türkiye’dir.

İsrail’in başarısı ise Türkiye’nin mahvolması manasına gelmektedir.

Bu itibarla Türkiye 2016 yılından beri tarihî kodlarına dönerek gerçekleştirdiği hamlelerle İsrail’in büyük projesini baltalamaktadır.

Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan işte bunun için tam hedeftedir.

Sultan II. Abdülhamid Han, Siyonistlerin Filistin’e yerleşmesinde birinci engeldi. Maalesef içeriden yıkarak işini bitirdiler ve ilk hedeflerine vardılar. Yüzyıl sonra bu defa Arz-ı mevud’un önünde Erdoğan var.

Dışarıda dev gibi adımlar atılarak başarılar elde edilirken içeride Sayın Erdoğan karşıtlığı alabildiğince hız kazandırılmaktadır.

Bu dönemde mevki, makam, para, şan, şöhret peşinde koşarak birliği bütünlüğü bozacak hareketlere girişenlerin alınlarına, tarih, yarınlarda ihanetin baş mimarları damgasını vuracaktır.

İşte bu noktada Ömer el-Kisvani’nin ikinci hükmüne kulak verelim. Şöyle ki: “Müslümanların cenahında gaflet, dalalet ve ihanet zincirinin halkaları çoğaldıkça, Siyonistlerin işi büsbütün kolaylaşıyor ve istedikleri her şeyi elde ediyorlar…”

Öyleyse attığımız adımların kimin işini kolaylaştırdığına ve kime hizmet ettiğimize dikkat edelim…

Bilelim ki bu gafletin bu dalaletin ve bu ihanetin pişmanlığı, dünyada asla tövbe ile geçmez!

    TEFEKKÜR
    Rağbet eder mi âşık olanlar bu haneye
    Sayd olma dâma ey gönül aldanma dâneye

Büyük oyunu görebilmek!

 

Posted on 7 Mayıs 2021

1990’lı yılların başında görüştüğüm gençler üzerinde bilhassa TGRT’nin evliya kasetleri ile filmlerinin büyük tesiri görülürdü. Gençlere edep ve ahlak aşılardı. Gerçekten yaşı kırkın üzerinde olanlara sorsanız bunu mutlaka anlatacaklardır…

28 Şubat dönemi bu gençliğin üzerinden silindir gibi geçti… Öyle bir korku havası meydana getirdiler ki akıl idrakten aciz kalır.

Sonrasında AK Parti iktidarı geldi.

Millet rahat bir nefes aldı.

Yeniden huzurlu bir ortama yelken açıldı. Fakat yol almak kolay değildi. Dönemin Cumhurbaşkanı ve birtakım zinde mahfiller, her hakkın ve hukukun önünde kale gibi dikiliyorlardı. İbadet ve kılık kıyafet hürriyeti noktasında atılan her adımı sanki kalelerinin zaptı gibi görüyorlardı.

AK Parti büyük güçlükler ve mücadele ile kanunlar çıkarıyordu.

Peki, onlara rağmen ve büyük emeklerle çıkarılan bu kanunlar arka planda kimin eseri gibi görülüyordu?

Ne hazindir ki bütün bu başarılar FETÖ ve avanelerinin hanesine yazılmaktaydı. Her türlü imkânlar onlara açılıyordu.

Bilhassa Millî Eğitim ve Kültür Bakanlıkları, daire başkanlıkları hep onların kontrolünde idi.

Onların “Altın nesil” diyerek sundukları gençler ise vatanını Haçlı güçlerine peşkeş çekecek kadar Batı’nın taşeronluğuna hazırlanıyordu. Kimse bu noktayı görmüyor veya görmek istemiyordu.

Ne yazık ki bu şekilde 3-4 nesil kaybedildi.

Fakat asıl ibret alınması ve asla unutulmaması gereken bir nokta vardı.

Bu nokta belki hadisenin bamteli idi!

Din geliyor, laiklik gidiyor feryatlarıyla yıllardır AK Parti’ye kan kusturanların, AK Parti FETÖ örgütü ile mücadeleye başladığında nasıl bir FETÖ yandaşı ve destekçisi olduğu akıllara zarar bir biçimde ortaya saçıldı.

İşte bu muammayı çözemeden ülkede hiçbir şeyi çözemezsiniz.

Sabah akşam dinin aleyhinde konuşanla en “radikal İslamcı”nın arkasındaki elin aynı olduğunu fark etmek için ne yapmamız lazımdır?

 

Sivil itaatsizlik çağrısı!

Geçen gün Furkan Vakfı’nın Müslümanları sivil itaatsizliğe çağıran tehlikeli bir girişimi ortaya çıktı.

Diyanet’in camiine gitmeyi uygun dahi görmeyen bu örgüt mensupları ramazan ayında birdenbire camide itikafa girmek için heveslendiler.

Evet normalde buna hiç kimse bir şey diyemez. Hatta takdir eder. Fakat tam kapanma kararının alınmış olduğu bir dönemde buram buram fitne kokan bir davranıştı bu!

Nitekim müdahale ile birlikte taraftarları sosyal medyada öylesine çabuk hareketlendiler ki yalanın bini bir para idi.

Polisin camiye ayakkabı ile daldığı, ibadete, itikâfa mâni olduğu, insanları biber gazı ile mahvettiği dramatize edilerek verildi. Münferit basit olaylarla, pek çok yerde aynı olaylar yaşanıyormuş gibi lanse edildi.

Neticenin öyle olmadığı anlaşıldı ise de vermek istedikleri mesaj fazlasıyla verilmişti.

Peki, bu olay sağduyu ile ve gerçekler belirtilerek anlatılmaya çalışılırken bu fitne girişiminin arkasında kim vardı dersiniz.

Son on beş gündür “içki yasağı var” diyerek hükûmete yüklenenler bu defa cami muhabbetine koyulmuştu. “Camiye dokunma” diye bağırdılar.

Hâlbuki aynı mihraklar virüs illeti ülkemize girdi gireli “camiler kapansın, Cumalar kılınmasın, teravih ve bayram namazları yasaklansın” diye canhıraşane bir şekilde gayret sarf etmektedir.

Evet, millet bu muammayı çözmelidir artık! Adı her ne olursa olsun Ehl-i sünnet çizgisinden sapmış radikal veya ılımlı İslamcı örgütler ile Türk solunu temsil eden CHP ve hatta artık vatan düşmanlığı üstü örtülemez bir şekilde ortaya saçılan HDP nasıl birleşebiliyorlar?

Bu muammayı çözdüğünüzde bütün bu güçlerin arkasındaki derin aklın aynı olduğunu net bir biçimde görebilirsiniz.

Sultan II. Abdülhamid Han’ın devrilmesinden önce ve yine 28 Şubat’ta bir araya gelmesi asla mümkün olmayanların buluşturulması ve ortak çalıştırılması nasıl olduysa bugün de aynı oyunlar devam ettirilmektedir.

Mesela Pervin Buldan, Canan Kaftancıoğlu Özgür Özel, Ekrem İmamoğlu, Kemal Kılıçdaroğlu ve Meral Akşener İstanbul Sözleşmesi’nin yılmaz savunucuları olarak meydanlarda gezerken AK Partili nice vekilin de bunlara katılması Sayın Cumhurbaşkanımızın bu sözleşmeyi iptalinden rahatsızlık duymalarını nasıl izah edebiliriz?

Hatta “kazanımları kaybetmeyeceğiz” diyerek onların ekmeğine yağ süren tarzda Ankara Sözleşmesi, 6284 ve daha neler diyerek aileyi mahveden yaptırımlara yeni yollar açmalarına, çalışmalarına ne diyeceğiz?

Görünüşte Meclis’te CHP ile mücadele ederken CHP’ye oh dedirtecek uygulamalar artık milletin gözünden kaçmamaktadır.

Tek parti hükûmeti yok ve böyle bir sistemde de yaşamıyoruz. Siyaset oynak bir zemindir. Altınızın kayıp gittiğini gördüğünüzde çok geç olabilir.

 

Köprüden önce son çıkış!

Uyanalım! Evet, uyanamazsak millet olarak daha sıkıntılı devrelerin başlangıcında olduğumuzu bilelim. Bizi, bin yıldır birlikte yaşadığımız güçlü yapımızı bölmek ve parçalamak isteyenler adım adım yol almaktadır.

Nasıl önlenecektir bu?

Evet, bunun tek bir yolu vardır.

Gerçek bir millî eğitim programını hayata geçirmek ve bizi bin yıldır birbirimize bağlayan ortak değerlerimizi gençlerimize kazandırmaktan geçer…

Zira eğitimdeki hataları telafi etmeniz çok zordur.

Silah sanayiinde atılan dev adımları eğitimde atmanız için uzun yıllar gerekebilir. Hatta her şeyinizi yitirme tehlikesi ile karşı karşıya kalabilirsiniz.

Sayın Cumhurbaşkanımızın son üç yıldır bu yöndeki uyarılarının dikkate alınmaması gerçekten üzücüdür.

Millî Eğitim’de millîliği hatırlatacak adımlar neredeyse hiç yoktur!

Ayrıca ahlak eğitimi ve kültür sadece okullarda kazandırılmıyor. TRT kurumu bu yönde başrolü oynamalıdır.

Fakat son dönemlerdeki TRT dizileri ve filmleri, TGRT’nin yıllar önce yaptıklarının topuğuna dahi erişemedi.

Yıkıcılığı ise bir başka konu. Nitekim ramazan ayında yayınlanmaya başlayan Ahmed Yesevi hazretlerinin hayatını konu edinen dizi, daha birinci bölümünde Müslüman milletimizin kalbinde derin yaralar açtı.

Yusuf-ı Hemedani hazretlerinin talebesi Abdülhalik Goncduvani hazretlerinin en yakını “Pir-i Türkistan” ve “Hace-i Türkistan” lakapları ile anılan Türk dünyasının bu emsalsiz siması büyük veli, kadın kız meclislerinde saz âlemleri ile mi gösterilmeliydi?

Kime yaranmaya çalışıyorsunuz?

FETÖ bir İstiklal Marşı ile milletimizin gözlerini boyuyordu. Yabancı ülkelerden getirttiği kızlı erkekli gruplara Türkçe ezberlettiği tek bir şarkıyı söyleterek işi bitiriyordu.

Geri planda ise gençlerimizi nasıl bir kültür erozyonuna uğrattığını, onları hem ailesinden hem de milletinin değerlerinden nasıl koparttığını kimse sorgulamıyordu.

Bülent Arınç’ın Moldavyalı kızları dinlerken akıttığı gözyaşları, bütün bu acı gerçekleri kapatıyordu.

“Devletimizin yapamadığını Hocaefendi(!) yapıyor” diyerek ayakta alkışlıyordu.

Nereden nereye gelindi görmediniz mi?

Bakınız İmam Hatiplerde ilahiyatlarda deizmin tartışıldığı günlere geldik.

Lütfen uyanın artık!

CHP’li üç beş belediyenin yanlışlarını konuşarak vakit harcamayın!..

Gençliğimize sahip çıkalım.

Bu gidiş köprüden önce son çıkışı gösteriyor.

    TEFEKKÜR
    Eğerçi hâne-i pür-nakştır sarây-ı cihân
    Velî kitâbeleri küllü men aleyhâ fân
                                    Kınalızâde Âli Çelebi

    (Gerçi dünya yurdu nakışlarla dolu bir evdir ama,
    Kitabesinde “Üzerindeki her şey yok olacaktır” yazılıdır.)

Dikkat: Zekât-namaz dengesi!

 

Posted on 30 Nisan 2021

İslam’ın şartlarından biri de zekât vermektir. Cenâb-ı Hak zengin kullarına mallarından belli bir kısmını fakirlere zekât vermek için emretmiştir.

Ancak fakirlere zekât almayı emretmemiştir. İsterlerse alırlar. Şayet almasalar zenginler bir farzı yerine getirmekten mahrum kalırlardı. Bu itibarla zenginler zekâtını alan fakirlere ayrıca teşekkür etmelidirler.

Bu konuda Ferideddin Attâr hazretlerinin, “Tezkiretü’l-Evliyâ” kitâbında çok hoş bir anekdot anlatılmaktadır. Şöyle ki

“Cüneyd-i Bağdadî, yedi yaşında idi. Bir gün mektepten gelince, babasını ağlıyor gördü ve nedenini sordu. Babası;

-Bugün, zekât olarak, dayın Sırrı Sekati’ye birkaç gümüş göndermiştim, almamış. Kıymetli ömrümü, Allah adamlarının, beğenip almadığı gümüşler için geçirmiş olduğuma ağlıyorum, dedi. Cüneyd-i Bağdadî;

-Babacığım, o parayı ver, ben götüreyim deyip, dayısına gitti. Kapıyı çaldı. Dayısı kim o deyince;

-Ben Cüneyd’im. Dayıcığım kapıyı aç ve babamın zekâtı olan bu gümüşleri al! dedi. Dayısı, almam, deyince, Cüneyd-i Bağdadî;

-Adl edip, babama emreden ve ihsan edip, seni serbest bırakan Allahü teala için al! dedi. Sırrı Sekati hazretleri;

-Babana ne emretti ve bana ne ihsan etti? dedi. Cüneyd-i Bağdadî;

-Babamı zengin yapıp, zekât vermesini emretmekle adâlet eyledi. Seni de fakir yapıp, zekâtı kabul etmek ve etmemek arasında serbest bırakmakla ihsan eyledi, dedi.

Bu söz, Sırrî Sekati hazretlerinin çok hoşuna gitmişti. “Oğlum! Gümüşleri kabul etmeden önce, seni kabul ettim” dedi. Kapıyı açıp parayı aldı…”

Her bir ibadetin olduğu gibi zekâtın da şartları vardır. Kimlerin zekât vereceği, hangi mallardan ne ölçüde zekât verileceği ve kimlere verileceği bellidir. Zekâtın farzı birdir. Her Müslümanın tam mülkü olan nisap miktarındaki zekât malının belli zamanda belli miktarını zekât niyeti ile ayırıp emredilen Müslümanlara vermektir.

Cenâb-ı Hak Tev­be ­suresi, 34. âyet-i kerimesinde, “Malı, parayı biriktirip zekâtını, Müslüman fakirlere vermeyenlere çok acı azabı müjdele!” Buyurmaktadır.

Yine Haşr ­su­re­si, 9. ­­âyet-i ­kerimede,­ “Zekâtını veren, elbette kurtulacaktır” buyurarak zekât verenleri müjdelemiştir.­

Şanlı Peygamber Efendimiz bir ha­dîs-i ­şe­rif­te, “Zekât vererek, malınızı zarardan koruyunuz!” bu­yu­ru­yor.­

Zekât­ ver­mek,­ Kur’ân-ı­ kerimin ­otu­z i­ki ­ye­rin­de, ­namazla ­birlikte ­emredilmektedir.­

Büyük tefsir âlimi Abdurrahman Cevzi hazretleri şöyle buyurmaktadır:

“Kur’ân-ı­ kerimde­ üç ­şey,­ üç ­şeyle ­beraber ­bil­di­ril­di. ­Bun­lar­dan ­bi­ri ­ya­pıl­maz­sa,­ ikincisi ­kabul ­ol­maz.­ Pey­gam­be­re ­(sal­lal­la­hü ­aley­hi ­ve ­sel­lem) itaat­ edil­me­dik­çe,­ Allahü ­tealaya ­itaat ­edil­miş ­ol­maz.­ Ana­ya, ­ba­ba­ya ­şükr­edil­me­dikçe, ­Al­la­hü­ te­ala­ya­ şükredilmiş ­ol­maz. ­Ma­lın ­zekâtı ­ve­ril­me­dikçe, ­namaz­lar ­ka­bul ­ol­maz.” 

 

Unutulan zekâtlar! 

İslam düşmanları son iki asırdır Müslümanlar arasına din adamı kisvesi altında soktukları din simsarları ile güzel dinimizin şartları ile oynamaktadırlar. Gerek itikadî gerek amelî noktalarda Müslümanları ifsad edecek yollar açmaktadırlar. Bazıları bunu bilerek yaparken bazıları da bilmeden yanlışlara alet olmaktadırlar.

Nitekim namaz ve oruçta olduğu gibi zekât hususunda da Müslümanlar çeşitli vesilelerle yanlış yönlendirilmiştir.

Bundan kurtulmanın ve ibadeti doğru yapmanın yolu İslam âlimlerinin eserlerine uymaktan geçmektedir.

Zekât, altın, gümüş, kâğıt paralar ve ticaret eşyasından verildiği gibi toprak mahsulleri ile hayvanlardan da verilmektedir.

Milletimiz altın, gümüş ve ticaret eşyasının zekâtını vermeye dikkat ederken toprak mahsulleri zekâtı (öşür) neredeyse unutulmuştur.

Bunun iki önemli sebebi vardır:

Birincisi İnönü döneminde bir müddet “aşar” adıyla vergi toplanmış sonra bu vergi kaldırıldığında insanlar bunu öşür addederek toprak mahsulleri zekâtını vermez olmuşlardır.

İkincisi ise toprak mahsulleri zekâtının kalkmasında daha etkili olmuştur.

Ömer Nasuhi Bilmen Bey Büyük İslam İlmihali’nde topraklarla ilgili bilgiler verirken memleket arazisi (Miri Arazi) başlığı altında şunları kaydetmiştir:

“Vaktiyle Müslümanlar tarafından fethedilip bir kimsenin mülkiyetine geçirilmeksizin bütün Müslümanların yararına bırakılmış olan topraklardır. Bunlar bütün halk adına devlete ait olup kullanma hakkı halka tapu ile verilegelmiştir. Bunların yalnız kullanma hakları belli kimselere aittir. Bu haklara sahip olanlar icarcı (kiralayan) hükmündedir. Devlete verecekleri belli hisse veya vergiler de, icar bedeli hükmündedir. Bundan dolayı böyle bir arazinin ürününden öşür ve diğer bir nam altında zekât gerekmez. Çünkü öşür ile haraç veya öşür ile bu hükümde bulunan icar bedeli bir arazide toplanmaz. Türkiye’deki arazi başlıca bu kısımdandır.”

İşte Sayın Bilmen’in Türkiye topraklarını tamamen miri arazi addetmesi öşür zekâtını büyük ölçüde unutturmuştur.

Hâlbuki Osmanlı döneminde Anadolu’da miri topraklar olduğu gibi mülk, vakıf ve mevat topraklar da bulunuyor ve Müslümanlar öşürlerini veriyorlardı. Kaldı ki Cumhuriyetle birlikte bütün topraklar mülk olarak sahiplerine tapulanmış olup onlardan da zekât verilmesi şart olmuştu. Dolayısıyla “öşür düşmez” sözü toprak mahsulleri zekâtını unutturmuş ve Müslümanları çok büyük bir vebale sürüklemiştir. 

 

Ekip biçmek için mi, yatırım aracı mı? 

Diğer taraftan tarla ve arazi gibi toprak parçaları son yıllara kadar hiçbir zaman yatırım aracı olmamıştı. Hep ekip biçmek için yani bir fabrika gibi kullanılmış ve elde edilen üründen de öşür zekâtı fakire verilmişti.

Ancak son 40-50 yıldır büyükşehir ve merkezlerin etrafındaki araziler, zenginlerce yatırım amaçlı olarak toplanmakta ve satılmaktadır.

Fıkıhta zekât konusunda şu önemli bir kaidedir:

“Ticaret için olmayan, yani satılık olmayan evlerin, apartmanların, sanat âletlerinin, motor, tezgâh, kamyon ve gemilerin ve ne kadar çok olursa olsun evde kullanılan eşyanın zekâtı verilmez. Sanat sahipleri, sanayiciler, imalatçılar, ham ve işlenmiş, mamul eşyanın zekâtını verirler. Demirbaş eşyanın zekâtı verilmez.”

Ticaret için olduğunda ise bu durum değişmektedir. Bir fabrikayı çalıştırmakla o fabrikayı değerlendirip satmak için almak arasında fark vardır. Burada toprağı alanlar yatırım yaptığını, parselleyip veya değerlendirip satacağını açıkça beyan etmektedir. Bu durumda o arazi ticaret eşyası olmakta ve zekât düşmektedir.

Şanlı Peygamber Efendimiz, “Veren el alan elden daha hayırlıdır” buyurmuştur. Müslümanlar veren el olmak için gayret etmelidir.

Evet, kişinin benim dediği mal hakikatte elinde geçici bir emanettir. Zira ondan tek bir parçayı dahi ahiret yolculuğunda yanına alamayacaktır. Ancak zekâtı verilmemiş mal onun için dünyada zehir, ahirette de bir azap vesilesi olacaktır! Onun için Müslümanların zekât meselesine büyük ihtimam göstermeleri gerekmektedir.

Cenâb-ı Hak zengin-fakir dengesini öylesine gözetmiştir ki zenginler sadece zekâtlarını hakkıyla verdiklerinde yeryüzünde aç insan kalmaz.

Bu itibarla zekât verilmediği durumda zenginler fakirlere büyük bir zulüm yapmış oluyorlar.

Kişiyi zekât vermekten alıkoyan en büyük engel malının azalacağı korkusu ve vesvesesidir. Zekât verilmekle malın azalacağını sanmak ise ne büyük bedbahtlıktır.

Zira zekât malı temizler, bereketlendirir ve çoğaltır. Nitekim Şanlı Peygamber Efendimiz, “Zekât vermek maldan hiçbir şey eksiltmez” ve “Zekât, kişinin Müslümanlığının bir delilidir” buyurmaktadır.

Yetmez mi? 

    TEFEKKÜR
    Zekât-ı malı çıkar ki arturur zekât anı
    Budandugında agaç katı çog olur engûr
                                                      Ahmedî

    (Malının zekâtını ver ki zekât da malını arttırsın.
    Ağaç budandığında üzümün çoğalması gibi.)

.

Hedefteki ülkeler!Posted on 23 Nisan 2021

 

ABD on yıldır Orta Doğu’yu dizayn etmeye çalışıyor, edemedi!

Neden?

Zira dizayn etmenin son ve öldürücü vuruşunu yapamadılar.

Bu vuruş Türkiye’ye olacaktı.

Her zaman ifade ettiğim gibi yeni bir dünya şekillenecekti.

FETÖ lideri “halife” olarak bu ülkenin ve hatta İslam âleminin başına getirilecekti.

15 Temmuz öncesi Türkiye’yi perişan etmenin birçok yolu denendi.

Bunların en mühimlerinden birisi de Rusya ile aramızın bozulması idi.

Bu noktada Rus uçağının düşürülmesi hadisesi hafızalarımızdan silinmedi.

Türkiye’nin Suriye sınırında 24 Kasım 2015 tarihinde hareketli dakikalar yaşanmıştı. Türk hava sahasını ihlal eden SU-24 tipi bir Rus savaş uçağı Türk F-16’ları tarafından düşürüldü. Evet, çeşitli sebeplerle uçak düşürülebilir. Ancak hiçbir başbakan Rus uçağının düşürülmesinden bir gün sonra, büyük bir gurur içerisinde “Uçağın vurulması emrini bizzat ben verdim” diyerek beyanat vermez.

Nitekim bu açıklama Putin’in büyük tepkisini çekmiş ve “Sırtımızdan bıçaklandık, sonuçları çok ciddi olacak” demişti.

Peki hatırlar mısınız bu hadiseye en çok kim sevinmişti?

Bu hadise 24 Kasım 2015 günü yaşanmıştı. Bundan sonra olaylar baş döndürücü bir hız kazanacaktı.

30 Kasım 2015’te, aralarında kararlaştırılmış bir toplantı yokken iklim meseleleri için bulundukları Paris’te bir araya geldiler. Samimi pozlar verdiler. Zahiren üzgün görünse de bu işten en fazla memnun olan Obama yönetimi olmuştu. Rusya ile Türkiye’nin arasının düzelmeyeceğinden o kadar emindi ki…

Ancak Sayın Erdoğan, Davutoğlu’nun neredeyse kendisini de baypas ederek ABD ile girişimlerini artırması karşısında bir kez daha devlet dizginlerini elini aldı.

22 Mayıs 2016’da Davutoğlu başbakanlıktan ayrılmak durumunda kalırken yerine Binali Yıldırım’ı getirdi. Bu arada ilk iş olarak süratle Rusya ile gerginleşen ilişkileri düzeltti. Gerçekten de bu düzelmenin üzerinden henüz 15-20 gün geçmeden Türkiye, Cumhuriyet döneminin en karanlık olaylarından biri ile yüz yüze kaldı.

15 Temmuz işgal girişimi 251 vatandaşımızın şehit olmasına yol açarken binlerce vatandaşımız yaralanmış ülke büyük bir kaos ve kargaşanın eşiğinden dönmüştü.

O günleri hatırlarsanız Türkiye’nin yanında olduğunu bildiren ilk ülke kimdi?

Evet o ülke Rusya olmuştu.

ABD ve Avrupalı devletler şaşkındı.

Onlar bekledikleri ve kırk yıldır arzuladıkları senaryonun tutmamasının üzüntüsü içerisinde idiler.

Aylar sonra bombalanmış Meclis’i gördüklerinde yüzleri de kızarmadı. İşgal hareketinin başındaki FETÖ’ye toz kondurmadılar. Zira planlayıcıları kendileri idi!

 

Çok endişeliler(!)

Peki, ABD’nin Türkiye üzerindeki planları değişti mi? Türkiye’yi bölme planından vazgeçti mi? Bu sorulara aklı başında ve ülkesinin menfaatini düşünen hiçbir kimse evet demeyecektir. Suriye ve Orta Doğu’da peşmergelere yapılan binlerce tır silahın adresi bellidir.

Nitekim ABD’deki başkanlık seçimleri sırasında şimdiki Başkan Joe Biden’in ifadeleri bu hususu bütün çıplaklığı ile ortaya koyuyordu.

Türkiye’nin bölgedeki faaliyetlerini nasıl izole edecekleriyle ilgilenmeleri gerektiğini söyleyen Biden, çok endişeli olduğunu belirterek şöyle demişti:

“Bence ona (Erdoğan’a) çok farklı bir yaklaşım uygulamalıyız. Muhalif liderleri desteklediğimizi açıkça göstermemiz lazım. Parlamento’ya katkı sunmak isteyen Kürt toplumunu entegre etmek için… Bu iş bir süre iyi gidiyordu.

Bizim bir yol haritamızın olduğunu açıkça göstermemiz lazım. Düşündüğümüz şeyle ilgili sesimizi yükseltmemiz lazım, bedel ödemeli. Nasıl çalışacaklarını anlamak için çevresinde F-15 savaş uçağı uçurdukları hava savunma sistemi olduğuna göre ona belli silahları satmaya devam edip etmeyeceğimiz konusunda bedel ödemeli.

Yani çok endişeliyim. Ama benim yaptığım gibi onlarla doğrudan temasa geçip Erdoğan’ı yenecek duruma gelmeleri için hâlâ var olan Türk liderliği unsurlarından daha fazla verim almalı ve onları güçlendirmeliyiz. Darbe ile değil, seçim süreci ile… Partisi, İstanbul’dan dışarı atıldı. Peki biz ne yapıyoruz? Burada oturup boyun eğiyoruz.

Yapacağım en son şey, ona Kürtler konusunda boyun eğmek olurdu. Kesinlikle en son şey. Ve onlara Kürtlerle ilgili olarak birkaç görüşmem oldu. O dönem henüz üzerlerine gitmiyorlardı.

Yani şunu göstermemiz lazım. Türkiye, Rusya’ya bağımlı olmayı istemek zorunda değil. Uzun bir zaman önce o elmadan bir ısırık aldılar. Ama şu ana kadar onlara davrandığımız şekilde davranmaya devam etmeyeceğimizi anlamak zorundalar. Bence bölgedeki müttefiklerimizle bir araya gelerek, onun bölgedeki faaliyetlerini nasıl izole edeceğimizle ilgilenmek bizim için son derece önemli iş olacak.

Özellikle Doğu Akdeniz’de petrolle ilgili faaliyetleri ve görüşülmesi uzun sürecek olan çok sayıda başka şey… Ama cevabım; evet, endişeliyim.”

 

Başımıza yeni bir çorap geçirmesinler!

Bu sözlerin sahibi Joe Biden şimdi iktidar. Mutlaka Erdoğan’ın ve Türkiye’nin başına çoraplar örmekle meşgul. Öyleyse dikkatli olmak lazım.

Batı’nın tarihte en fazla yaptığı işlerden biri Osmanlı’yı Ruslarla yıpratmak oldu. Gerçekten de Osmanlı’nın aslında Ruslarla fazla bir derdi olmamıştı. Osmanlı Avrupa içlerine doğru ilerliyordu.

Bilhassa Viyana bozgunundan sonra aradığı müttefiki bulmuştu. Bu devlet Rusya idi.

Fakat Batı, Ortodoks oluşları nedeniyle bu müttefikin güçlenmesinden yana değildi. Onunla sadece iki devleti ve milleti birbirine kırdırdılar. 1785, 1807 ve 1854 yıllarında Osmanlı-Rus savaşlarını araştıranlar Batı’nın ikiyüzlülüğünü göreceklerdir.

Osmanlı’yı onun vasıtası ile yıkmaya muvaffak oldular.

Onun için hiçbir zaman Rusya’yı dışlamadılar. Büyük güç olmaktan çıkarmadılar.

Güya bir dönem NATO ve Batı’nın en büyük düşmanı olduğu hâlde SSCB dağıldığı zaman ekonomik yardımlar yine onlardan geldi.

Kırım’ı ilhak ederken gıkları çıkmadı.

Şimdi Ukrayna meselesinde güya Ruslarla çarpışacakmış gibi manevralar yapıyorlar.

Bir taraftan ise Türkiye’yi Ukrayna’nın yanında savaşa itebilmek için el altından büyük oyunlar çevirmekteler!..

Sayın Cumhurbaşkanımızı devirmek için her planı uygulayan Joe Biden’in bugünlerde güzellemeler yapmasına asla aldanmamak gerekir.

Ukrayna’nın, Cumhurbaşkanı Sözcüsü Sayın İbrahim Kalın’a devlet madalyası vermesi yeni bir Davutoğlu bulma gayretlerinin ürünü olabilir!..

Nitekim kendisine devlet madalyasını takdim eden Ukrayna Büyükelçisi Andrii Sybiha’nin, aynı gün “Yaşasın Ukrayna! Yaşasın Türkiye! Birlikte daha güçlüyüz” tweetini atması manidardır. 

ABD muhtemelen Türkiye’yi bir oldubitti ile Ukrayna’nın yanında savaşa sokmak veya Türkiye ile Rusya’nın iyi giden ilişkilerini bazı karanlık tertiplerle bitirmek için tuzaklar geliştirebilir.

Böyle bir durumda ilk yapacakları iş Türkiye’nin gücünün kırılmasını beklemek ve ardından yeni müdahalelere -ki bu defa devreye kendileri girecektir- açık hâle getirmektir.

Öyleyse devlet adamlarımıza, istihbaratımıza ve Sayın Cumhurbaşkanımıza azami dikkat diyoruz.

Zira, olsun veya olmasın bu savaşın Türkiye’yi yakinen ilgilendiren bir yönü bulunmamaktadır. Rusya ile gereksiz yere aramızı açmamamız elzemdir. Zira ABD başta olmak üzere Batı âlemi böyle bir hadiseyi dört gözle beklemektedirler.

Osmanlı Devlet adamlarını 1853 Rus Savaşına para ile ikna etmişlerdi. Keza İttihat ve Terakki üyelerini Birinci Cihan Harbine sokarken de para ile avlamışlardı!

Sonuçta ne para ne ülke elde kalıyor!

    TEFEKKÜR
    Meşveretle hasıl olur her ümit
    Meşveretsiz işte bağlıdır kilit

Ramazan ve tefekkür!

 

Posted on 16 Nisan 2021

    On bir aydır gideli biz de çekerdik hicran
    Merhaba etti bizimle yine şehr-i Ramazan

Evet, Sultan I. Ahmed Han’ın iştiyakla belirttiği gibi biz de on bir aydır hasretini çektiğimiz Ramazan-ı şerif ayına bir kez daha kavuştuk.

Fakat geçen yıl olduğu gibi bir kez daha hüzünlü bir kavuşma oldu bu.

Zira ramazan ayının getirdiği nice nimetler geçen sene olduğu gibi bu sene de elimize geçmedi.

Dostlarla eda ettiğimiz teravih namazları rüya gibi oldu.

“Merhabâ, merhabâ, merhabâ yâ şehr-i Ramazan.

Merhabâ, merhabâ, merhabâ yâ şehr-el bereketi vel-gufrân.

Merhabâ, merhabâ, merhabâ yâ şehr-et tesbîhi vet-tehlîli vez-zikri ve tilâvet-il Kur’ân” diyerek hep bir ağızdan gönülden iştiyakla dile getirdiğimiz o günlere duyduğumuz hasret kalbimizi dağladı.

İftar davetlerimiz, neşeli sohbetlerimiz kayboldu.

Rabbimiz, “Nimetlerime şükrederseniz arttırırım, şükretmezseniz elinizden alıp azap ederim” buyuruyor.

Demek ki bir yerlerde hata yaptık.

Bütün müminler bunu düşünmelidir.

Vekillerimiz, idarecilerimiz daha çok düşünmelidir.

Biz nereye gidiyoruz diye sorgulamalıdır.

Âlimler bu ayda dört şeyi çok yapmalıdır buyurdu. Bunlardan ilk ikisi Kelime-i şehadeti çok söylemek ve istiğfar etmektir.

Evet istiğfar günahlara kefarettir. Fakat bu durum sadece dille olmaz. Hatalarımızı tefekkür edip istiğfar etmek ve onu terk etmekle olur.

Gençlerimiz nereye gidiyor? Korkunç ahlaksızlık salgınlarına karşı bırakın iki kelam etmeyi, kalben dahi buğzedemeyecek insanlar çoğaldı.

Bunları ramazan ayında bir kez daha fikredelim…

Ayasofya’nın cami olmasına aylarca korkusundan destek olamayanları cami olduğunda sevinemeyenleri gördük.

Herkes Sayın Cumhurbaşkanımızı alkışladı. Elbette en büyük alkışı o hak etti.

Fakat o karara imza atan yiğit Danıştay üyelerinin cesareti, bu ülkenin nice idarecilerine örnek olmalıdır.

İstanbul Sözleşmesi’nin verdiği sıkıntılardan üç milyon aile dağıldı.

Son üç yıldır bir elin parmaklarını geçmeyen aydınlar bu korkunç yıkımı dile getirirken vekillerden hiçbir ses duymadık. Buna karşılık iktidardaki partilerden de savunanlar az değildi.

6284 no.lu kanunu süresiz nafaka ve daha nice aile yapımızı derinden sarsan uygulamalar ahları çoğaltmaktadır.

Evet bu ahlar çoğaldıkça nimetler kaybolmaya devam edecektir.

Öyleyse hatadan dönerek istiğfarlara devam edelim…

Ana baba kıymetini bilelim. Büyüklerimize saygı küçüklerimize şefkat gösterelim. Garip gurebanın yanında olalım. Öyle ki, ahların yerini dualar alsın.

Alsın ki rabbimiz bize bahşeylediği nimetleri yine artırsın.

Şanlı Peygamberimiz beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini bilmemizi istedi:

    “Hasta olmadan önce sıhhatin,
    Meşguliyetten önce boş vaktin,
    Ölüm gelmeden önce hayatın,
    Fakir düşmeden önce zenginliğin,
    İhtiyarlıktan önce gençliğin…”

İşte bugün bizlerin de elimizden uçup giden nice nimetlerin kadr u kıymetini düşünerek yalvarmamız lazımdır.

Zira Resulullah Efendimizin buyurduğu üzere öyle bir aya kavuştuk ki bu ayda mağfiret olunmayan ne zaman olunur? Bu ayda kazanmayan ne zaman kazanır?

Öyleyse bu sene ramazan ayımızı hakiki tövbelerle geçirelim.

 

Ramazan ve sayısız nimetler

Bu ay müminler için sanki şarj olmak gibidir. Resulullah Efendimiz, “Kişinin ramazanı nasıl geçerse bütün ayları öyle geçer” buyurdu.

Dolayısıyla bu ayı büyük fırsat bilmelidir. Fırsatlar ganimettir. Elden kaçırmamalıdır. Öyle ki bu ayda gafletle geçirilen bir saniyeye dahi insan yanıp yakılsa yeri vardır.

Peygamber Efendimiz bu ayla ilgili nice müjdeler verdi.

Nitekim bu ayın gelişine sevinmek dahi ibadettir. Peygamber Efendimiz, “Ramazan ayının gelmesine sevineni Allahü teâlâ kıyamet gününün korkusundan muhafaza eder” buyurdu.

Bu ay müminlerin hasat vakti gibidir. Peygamber Efendimiz, “Bu ayda yapılan nafile ibadetlere başka aylardaki farzlar gibi sevap verilir, farzlara ise yetmiş farz sevabı verilir” buyurdu. Peygamber Efendimiz yine şu müjdeleri verdi:

“Bu ayda bir oruçluya iftar verenin günahları affolur. O oruçlunun sevabı kadar ayrıca buna da sevap verilir. O oruçlunun sevabı ise hiç azalmaz.”

“Bu ayda Cennet kapıları açılır. Cehennem kapıları kapanır.”

“Bu ay iyi geçinme ayıdır. Bu ayda müminlerin rızkı artar.”

“Bu ay sabır ayıdır. Sabredenin gideceği yer Cennet’tir.”

“Oruçlunun akşam iftar zamanındaki duası reddolmaz.”

“Ramazan ayında ailenizin nafakasını geniş tutunuz! Bu ayda yapılan harcama, Allah yolunda yapılan harcama gibi sevaptır.”

“Ramazanın başı rahmet, ortası mağfiret, sonu ise, Cehennemden kurtuluştur.”

Bütün bu nimetlerin yanı sıra Allahü teâlâ “Âdemoğlunun her ameli kendisi için yalnız orucu benim içindir” buyurmuştur. Bu, bizler için çok büyük bir devlettir.

Kıyamet günü olunca Allahü teâlâ kuluna hesap soracaktır. Öyle ki sonunda hiç sevabı kalmaz. Sadece orucu kalmıştır. Hâlbuki daha görülecek hesapları yığılıdır. Bunun üzerine Allahü teala kulun ihtiyacı olan sevap kadar kendi fazlından ihsan edip kulunu orucu sebebiyle Cennet’e sokar.

Herkesin sevabı aynı değildir. Cenâb-ı Hakk da orucu sebebiyle kuluna bol bol ihsanda bulunur.

Cenâb-ı Hakk’ın, “Orucun karşılığını ben veririm” buyurmasının hikmetlerinden biri de şudur:

Allahü teâlâ kula mahsus olan yemek ve içmek gibi şeylerden münezzehtir. Oruç tutmakla Cenâb-ı Hakk’ın ahlakından birine yapışılmış olur. Bununla çok sevaba nail olunur.

Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

“Bir kimsede Allahü tealanın ahlakından bir ahlak bulunursa, o kimse Cennetliktir.” Yine başka bir hadis-i şerifte “Allahü teâlânın ahlakı ile ahlaklanınız” buyuruldu.

İşte bütün bu nimetler önümüze serilmiş duruyor. Kaybettiğimiz nice nimetin üzüntüsü ile yanarken bunları kaybetmemek adına daha fazla Rabbimize yalvarmalı, yakarmalıyız. Giden nimetlere tekrar kavuşabilmek için tövbe ve istiğfarları artırmalıyız.

Cenab-ı Hakk’ın milletimiz ve vatanımız için şer düşünceler içerisinde bulunanları kahr-u perişan etmesi için dua etmeliyiz.

Ramazan ayını en iyi şekilde anlamak ve bu mübarek ayı en güzel şekilde idrak etmek dileğiyle…  

    TEFEKKÜR
    Bilelim kadrini savmın gece kâim olalım
    Olmaya göz göre kadri gözümüzden pinhân

.

Uyuma ve unutma!Posted on 9 Nisan 2021

 

Türk’üyle, Kürt’üyle, Laz’ıyla, Çerkez’iyle, Arap’ı, Boşnak’ı ve Arnavut’uyla… Ey Müslüman uyuma!

Bir zamanlar üç kıtaya sığmıyordun unutma!

Senin, dünyayı iki hükümdara çok gören liderlerin, başbuğların vardı! İlâ-yı kelimetullah gibi yüce azim ve hedeflerin vardı.

Şayet unutursan, şimdi tek kıtada bile hayat hakkı vermeyecekler bil!

Çevrendeki son kuşatma işte bu projenin dehşetli saldırılarıdır, farkında ol!

Tarihinden ibret al.

Milletler gaflete düşerse akıbeti çok feci olur.

II. Abdülhamid Han’ın kıymetini bilemeyenler koskoca bir imparatorluğu toprağa gömdüler. 6,5 milyon km2’yi bırakıp 780 bin km2’ye bayram ettiler.

Düşmanı Lozan, Montrö durdurmaz. Düşmanı senin birliğin, dirliğin, gücün, silahın ve kararlılığın korkutur. Şayet bir defa gaflete düşersen geri dönmesi imkânsızdır. Sana gözyaşından başka bir derman kalmaz. Torunlarına ise 150 bin km2’ye bayram ettirirler!

Neden böyle sesleniyoruz? Bugün ülkelerde içerisi, dışarıdan çok daha önemlidir. Zira artık devletleri içeriden bitiriyorlar. Daha etkili ve daha kolay ve daha kayıpsız oluyor. İçeriden vurmak sadece paralarına mal oluyor. Sonra işgal ettiği ülkelerin bütün mal varlıklarına konarak 50 katını kolaylıkla elde diyorlar.

Osmanlı’nın yıkımı da böyle gerçekleşti.

Ne hazindir ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti bu darbe dönemlerinden hiç ders çıkaramadı.

Evet saltanat kaldırıldı. Millete müracaat edildi. Milletin seçtikleri işbaşına geldi ise de neden bu darbe illetinden kurtuluş olmadı?

Üzerinde derin analizlerin yapılması ayrı bir konudur.

Ancak o derin analizler meseleye hiçbir çözüm getirmiyor.

Asıl olan meseleye çözüm üretmektir. O hataya düşmemektir.

Geçtiğimiz pazar günü Türkiye bir kez daha sarsıldı.

103 amiralin bildirisi geceye bomba gibi düştü. Sonra 104 olduğu söylendi.

Bilhassa 103 rakamı derin okumalara konu oldu.

18 Temmuz 2016’da tutuklanan 103 amirale misilleme olduğu söylendi.

15 Temmuz’a tam 103 gün kala yapılması neyin işareti idi?

Bunları hepsi bir tesadüf müydü?

İYİ Parti Genel Başkanı bu hadiseyi son derece hafife alarak “zevzeklik” olarak niteledi.

103 amiral basit bir zevzeklik mi yapmıştı?

Sanki kahvehanede oyun oynarken, 1 Nisan şakası gibi zevzeklik mi edelim demişlerdi?

Aslında Akşener’in bu ifadesi 28 Şubat’ın acımasız darbesine maruz kalan biri olarak kendisine yakışmamıştır.

Tarihçi kimliğini de düşününce bu sözlerini masum olarak değerlendirebilmek hiç mümkün değildir.

Şunu çok iyi bilir ki, III. Selim Han darbesinde olduğu gibi nice ihtilaller başlangıçta hafife alındığı için büyüdü ve acımasız bir sona vardı.

Rahmetli Özal, PKK’nın başlangıcındaki olaylar için “üç-beş çapulcu” hareketi demişti. Türkiye’nin on yıllarına mâl oldu. FETÖ’yü hiç önemsemeyenler uyandıklarında karşılarında bambaşka tablolar bulmuşlardı.

Nitekim aynı Meral Akşener bildiride imzası olanlar tutuklanmaya başlayınca bu defa tepki koymaya başladı. Neden?

CHP’liler ise şaşırtmadı. İktidara gelmek için hep darbeden medet ummaları onları ne yazık ki iflah olmaz bir hastalığın içine attı. Bu hastalık ne acıdır ki dış mihraklara boyun eğmektir. Zira dışarıdan destek olmadıkça içeride darbe olmaz!.. İşte bu ilişki her zaman onları birilerinin piyonu olmaktan öte götürmüyor!

Hâlbuki böyle vaziyetlerde iktidarı ve muhalefeti ile tüm milletin birlik olması elzemdir.

 

Büyük mücadelenin farkında olmak!

Şimdi gelelim bildiriye… Bu bildiri birilerinin yorumuna uygun olarak vatansever bir kısım askerin basit bir beyanı mı idi?

Elbette ki her Türk vatandaşı gibi emekli generallerin de ülke meseleleri konusunda yorum ve analiz yapma hakları vardır. Buna kimse bir şey diyemez. Nitekim neredeyse her akşam emekli bir askerin de TV’lerde tartışma programlarına katıldığını ve görüşlerini dile getirdiğini görmekteyiz.

Durum böyle olunca; 103 kişi bir bildiriye imza atmak,

Gece yarısını seçmek,

Muhtıra verir gibi bir üslup kullanmak neyin nesiydi?

Normal miydi?

Sorgulama başlayınca bazısı, “dostlarımız gönderince imzamızı attık”, dediler.

Gerçekten düşündürücü bir ifade! Koskoca amiraller dostlarından gelen bir gece yarısı bildirisine hiç okumadan mı imza atarlar? Diyelim darbe imasını çağrıştırmayan bir bildiri bu. Bu durum bir darbe çağrısı da olsa hiç düşünmeden koşacaklarını göstermiyor mu?

Bu nokta es mi geçilmeli?

Toplum ise bu harekete büyük reaksiyon gösterdi. STK’lar, yerel gazeteler hadiseyi en şiddetli ses tonuyla kınadı. Cezasız kalmamalı dedi.

Zira evvelce darbelerin en acı faturasını toplum ödedi. 27 Mayıs darbesi, 12 Eylül ve 28 Şubat darbeleri milletin üzerinden silindir gibi geçti.

Daha şurada 15 Temmuz işgal girişiminin üzerinden ise beş yıl geçmemiş iken anılar, dertler ve üzüntüler taze iken böyle bir girişim ne oluyordu?

İslam ülkelerinin perişan hâli…

Bizim ise beş yıldır çevremizde verdiğimiz büyük mücadele dikkate alındığında böyle bir hareket neyin nesiydi?

Evet ülkemiz beş yıldır Suriye, Doğu Akdeniz, Irak ve Azerbaycan noktalarından çevrilmeye çalışılıyordu.

Devletimiz, ordumuz, polisimiz ve istihbaratımız ise bu meş’um kuşatmayı kırmak için gece gündüz bir mücadelenin içerisinde iken bu darbe iması kime yarayacaktı, kimin gücünü kıracaktı ve kimin moralini bozacaktı?

Nitekim halkımızın bakışı ile Avrupa’nın bakışı arasındaki mukayese meseleyi açıkça göstermektedir.

15 Temmuz’da başarılı olamayan ABD, Arap Baharı ile başlattığı projesini tamamlayamadığını görmektedir.

ABD’nin gayesi ne pahasına olursa olsun bu harekâtı tamamlamaktır.

Bu harekâtın nihai hedefi Türkiye’yi bölmek ve parçalamaktır.

Papa’nın Irak ziyareti ile yeniden ortaya saçılan haritalara bakınız.

Türkiye yıpratılmadan büyük İsrail projesine yol bulunmaz! Fırat’a koridor açılamaz. İslam âlemi üzerindeki nihai hedefler gerçekleştirilemez.

Onun için ABD hedeflerinden asla bir sapma göstermemektedir.

Türkiye’yi boyun eğdirebilmek için her yolu deneyecektir.

ABD Başkanı Biden’in her ne pahasına olursa olsun Erdoğan’ı indirme planlarının tahakkuku Türkiye’nin geleceği açısından büyük bir karanlığı işaret etmektedir.

Darbe zihniyetlilerine gösterilecek bir müsamaha bu noktada korkutucudur.

Sayın Bahçeli’nin bu noktadaki tavrı ve duruşu gerçekten yerindedir.

Müslüman milletimiz ise bugün tarihinde hiç olmayacağı kadar dikkat ve teyakkuz hâlinde olmalıdır…

    TEFEKKÜR
    Eyler şikeste bâl ü perin gayret-i Hudâ
    Nâbî cenâh-ı gayr ile pervâz edenlerin
                                                         Nâbî

    (Kırar İlahî adalet, kolun kanadın,
    Ey Nâbî, başkalarının kanatlarıyla uçanların.)

.

İbadet ve vakitPosted on 2 Nisan 2021

 

Vakit (çoğulu evkât) kelimesi sözlükte “zamanın belirli bir parçası” anlamına gelir. Kur’ân-ı kerîmde vakit ve bu kökten gelen kelimeler (mîkat, mevâkıt, mevkut gibi) on üç âyette yer almaktadır. Aynı şekilde hadis-i şeriflerde de kullanılır.

Namaz, oruç, zekât ve hac gibi İslam’ın farz kıldığı temel ibadetler muayyen vakitlere bağlanarak emredilmiştir.

“Namaz, müminlere belirli vakitlere bağlı olarak farz kılınmıştır.” “Şafağın aydınlığı gecenin karanlığından ayırt edilinceye kadar yiyin, için. Sonra da akşama kadar orucu tam tutun.”, “Hac (ayları), bilinen aylardır.” vb. âyet-i kerimeler, mezkûr ibadetlerin belirli vakitlere bağlandığını genel olarak ifade etmiş̧ ancak bu vakitlerin ne zaman girdiği ne zaman çıktığı ya da namazda olduğu gibi efdal ya da mekruh olan vakitler ile alakalı teferruat Sevgili Peygamber Efendimizin beyanına ve uygulamasına bırakılmıştır…

Peygamber Efendimizin vefatının üzerinden henüz yarım asır geçmeden Müslümanlar Afrika içlerine, İspanya’ya, Konstantiniyye’ye ve Orta Asya’nın kuzeyine doğru ilerlemişlerdi. Ulaşılan yeni bölgelerin iklimi, coğrafi şartları, gündüz ve gece vakitleri, İslam’ın geldiği Hicaz bölgesinden oldukça farklı idi.

Bu durum Müslüman ülkelerde ibadetler için şer’i vakitlerin tayini meselesini en mühim husus hâline getirmiştir. Müslümanları, Güneş ve Ay’ın hareketlerine dair tetkikler yapmaya sevk etmiştir. Zira namaz vakitlerini hesaplamak, ilmî olmaktan öte, dinî bir meseledir. Bildirilmiş olan vakitleri hesap ile sağlama almak önemlidir. Ayrıca hesap ile bulunan bu vakitlerin din âlimleri tarafından tasdik edilmesi şarttır. Bu hususu büyük âlim Taşköprülüzade “Mevdû’at-ul-ulûm” adlı eserinde şöyle izah etmiştir:

“Namaz vakitlerini hesap etmek farz-ı kifâyedir. Müslümanların namaz vakitlerinin başını ve sonunu güneşin hareketinden veya âlimlerin tasdik ettiği takvimlerden almaları farzdır. İbadetlerin vakitlerini tayin etmek astronomiden yardım almayı icap ettirirken, tayin edilen vakitlerin tasdiki âyet-i kerime, hadis-i şerif ve müctehitlerin içtihatlarının dairesinde olur. Bu daire de fıkıh âlimleri tarafından çizilir.”

İşte, ibadetlerde vaktin önemine bağlı olarak İslâm tarihinde güneş, ay ve yıldızlar vasıtasıyla zamanın, özellikle imsak ve namaz vakitlerinin belirlenmesini konu alan ilm-i mîkat çok gelişmiştir.

Zira namaz ve oruç gibi ibadetlerin kabulü için vakitlerin doğru bir şekilde tayini elzemdir. Bu durum temkin müddetini ortaya çıkarmıştır.

Temkin müddeti, hakîkî ufka göre, astronomik formüllerle bulunan vakitleri, İslâm âlimlerinin eserlerinde namaz vakitleri için buyurdukları, sema küresindeki alâmetlerin olduğu, şer’î vakitlere getiren müddettir.

Dolayısıyla herhangi bir namazın, astronomik formüllerle, hakîkî ufka göre bulunan vaktinden (astronomik hesapla bulunan vaktinden), şer’î vaktini tespit etmek için “Temkin Müddeti” kullanılır.

Her namaz vakti için, ayrı ayrı temkinler yoktur. Her şehir için bütün namaz vakitlerinde kullanılan, vasatî bir “Temkin Müddeti” vardır. Güneşin doğuşu ve batışında kullanılması zaruri olduğu bildirilen temkin müddetinin, aynen imsak, yatsı ve diğer bütün namaz vakitlerinde de kullanılması zaruridir. Temkin miktarını bir ihtiyat zamanı zannederek, imsak vaktini 3-4 dakika geciktirenin orucu ve akşam vaktini 2-3 dakika öne alanın orucu ve akşam namazının fasit olacağı yani bozulacağı Dürr-i yektâ kitabında yazılıdır.  

 

Vakitleri kim bozdu? 

1982 senesine kadar, temkin zamanını ve güneşin namaz vakitlerine ait olan ufuktan yükseklik açılarını kimse değiştirmemiş, bütün âlimler, şeyhülislâmlar, müftüler ve bütün Müslümanlar, asırlar boyunca namazlarının hepsini, daima temkinli vakitlerinde kılmışlar ve oruçlarına temkinli vakitlerinde başlamışlardır. Şimdi de bütün Müslümanların, bu icma-i müsliminden ayrılmayarak, namazlarını şer’î vakitlerinde kılmaları ve oruçlarına bu şer’î vakitlerinde başlamaları lâzımdır.

Öte yandan 19. asrın son dönemlerinden itibaren İngilizlerin İslam ülkelerine attıkları fitne tohumları yeşermeye başlamıştı. İngiliz ajanı mason ve Vehhabi din adamlarının tesiri ile pek çok meselede olduğu gibi vakit konusunda son derece hatalı adımlar atılmaya başlanmıştır.

Nitekim bunlardan Musa Bigiyef, uzun günlerde, meşakkatli durumlarda oruç meselesini ele aldığı “Uzun Günlerde Oruç” adlı kitabında farklı bir görüş öne sürerek Güneş’in batmadığı bölgelerde ramazan orucunun farz olmadığını iddia etmişti. Hâlbuki İslam âlimleri bunlara cevaplarını vermişlerdi.

Nitekim Dürer’de, “gündüzleri 24 saatten daha uzun yerlerde, oruca saat ile başlanır ve saat ile bozulur. Gündüzü böyle uzun olmayan, vakitleri normal teşekkül eden, yani gündüzleri 24 saatten az olan bir şehirdeki Müslümanların zamanına uyularak oruç tutulur”, diye yazılıdır.

Musa Bigiyef gibi reformistler meseleye Müslümanları aldatacak bir isim de koymuşlardı. “Kolaylaştırma İlkesi!..” Böylece kendi nefislerine uygun olanı veya kolayına geleni yapmanın yolu hâline getirmişlerdi. Bir anlamda dini bozmanın ibadetlerini ifsat etmenin yolu olmuştu. Hâlbuki, “kolaylaştırınız zorlaştırmayınız” (Buhari, 3:72) hadis-i şerifi işine geleni değil, İslam âlimlerinin dinde bildirdikleri kolaylıkları yapmak manasına gelmektedir. Yoksa herkese göre bir kolaylık yolu olurdu.

Bu arada FETÖ projelerinde görüldüğü üzere reformist din adamlarına zaman zaman dinin temel meselelerinde Diyanet’i de kullanılarak farklı kararlar aldırılmıştır. Nitekim 1983 yılında zamanın darbeci iktidarının zihniyeti ve baskısıyla vakitler üzerinde ciddi bir oynama yapılmış ve Müslümanların ibadetleri sıkıntılı bir duruma düşürülmüştür. Asırlardır yapılagelen hesaplama ve uygulama bir kararla rafa kaldırılmış, imsak vakti yirmi dakika ileriye kaydırılmıştır. 

 

Diyanet’e düşen görev! 

Şurası muhakkak ki, 1983 senesinden önceki takvimlerde bildirilen imsak ve namaz vakitlerinin yanlış olmadığını herkes kabul etmektedir. Bu hususta hiçbir ihtilâf da yoktur. Nitekim, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 30 Mart 1988 tarih ve 234-497 sayılı bütün müftülüklere gönderdiği tamimde, “1983 öncesi takvim ile yeni uygulama arasında sadece temkin farkı bulunmaktadır. Buna göre 1983 öncesindeki uygulama yanlış değildir” şeklinde bildirilmiştir.

Buna karşılık günümüz uygulamasının yanlışlığı 1958 yılında yapılan tartışmalarda zamanın Diyanet’i tarafından net bir şekilde ortaya konulmuştu.

O sene dini bozmak için pek gayretli büyük bir gazetenin köşe yazarı Diyanet İşleri Başkanlığınca neşredilen namaz vakitlerinin yanlış olduğu iddiasını dile getirmişti.

Diyanet tarafından buna verilen cevap aslında meseleyi bugün için de tamamen açıklığa çıkarmaktaydı. Şöyle ki:

“Yazınızda, ‘gerek İngilizler, gerek Amerikalılar, gerek Fransızlar imsak vakti için güneşin -18 derece ufkun altında bulunduğu zaman olarak kabul etmişlerdir’ diyorsunuz. Acaba Hıristiyan olan bu üç milletin imsak vaktinde hangi ibadetleri var ki imsak vakti için böyle bir dereceyi esas olarak kabul etsinler. Böyle yapmış olsalar dahi, İslam astronomi mütehassısları tarafından imsak vakti İslami kaidelere göre takdir edilmişken, bu hususta yabancılara uymak mecburiyeti nereden çıkıyor? İmsak vakti doğu ufkunda beyazlığın bir nokta hâlinde görüldüğü zamandır. Bütün İslâm astronomi mütehassıslarımız bu ânın ufkun altında -19 dereceye tekabül ettiğini bildirmişlerdir. Demek ki Müslüman astronomların imsak vakti için kabul ettikleri derece -18 derece değil, -19’dur. Namaz vakitlerinin de bu dereceye göre hesaplanması lâzımdır ve takvimimizdeki hesaplar buna göredir…”

1958 yılında Diyanet heyetinin verdiği bu cevaba göre bütün mesele imsak vaktinde Güneş’in ufkun altındaki yükseklik derecesinden kaynaklanıyordu.

Dolayısıyla temkinsiz ve Güneş’in ufkun altındaki yükseklik açısı (-18) derece alınarak hesap edilen imsak vakitleri yanlış oluyordu.

Hâl böyle iken günümüzde Diyanet’in, 1983 yılında alınan dayatmalı karardan vazgeçerek Müslümanların oruç ve namazlarını tehlikeye düşüren uygulamalardan vazgeçmesi yerinde olur.

“Sonsuz dertten sakınmalı hatta olsa da bir güman” (şüphe) denildiği üzere orucu ve namazı birkaç dakika için ifsat etmeye gerek var mıdır?

Diyanet’in bu yanlış uygulamadan vazgeçeceği ümidini taşımaktayım.

Diğer taraftan, “gemisini kurtaran kaptan” fehvasınca da herkesin namaz ve imsak vakitleri hususunda titizlik göstermesi temennisiyle yaklaşmakta olan Ramazan-ı şerifin Müslümanlar ve İslam âlemi için hayırlara vesile olmasını diliyorum…  

    TEFEKKÜR
    Şehr-i mahsus oldu çün şehr-i sıyam
    Farzdır anda oruç tutmak tamam

Milletin bayramı!

 

Posted on 26 Mart 2021

Sayın Cumhurbaşkanımız, milletimizin büyük rahatsızlık duyduğu Avrupa Konseyi dayatması olan İstanbul Sözleşmesi’ni 20 Mart 2021 gecesi iptal etti. Bu sözleşmenin iptali belki bir yıldır bekleniyordu. Fakat bazı gelişmeler ve büyük direnç bunu geciktirdi.

Bilhassa LGBTİ dernekleri sosyal mecralarda derhâl toplanarak tepki koyuyorlardı.

Buna karşılık AK Parti’nin iktidarda olduğu yirmi yıldır milletin en fazla rahatsızlık duyduğu nokta bu idi. Açıkçası ben halk arasında son yıllarda İstanbul Sözleşmesinden daha fazla rahatsızlık veren bir proje duymadım.

Nitekim Cumhurbaşkanımızın iptal ettiği gece çok geç vakit olmasına rağmen millet sosyal medyada görülmemiş bir sevinç gösterisi içerisine girdi. Paylaşımlar yüz binleri aştı. Şükür secdesine varanlar, adak kesenler az değildi…

Üzülenlerin başında ise LGBTİ dernekleri ve üyeleri başı çekiyordu…

Sözleşme ile en fazla muhatap olanlar elbet savcı, hâkim ve avukatlardı. Kendileri ile konuştuğumda onların da sözleşmenin aile yapımıza büyük zarar verdiğini görüyorduk. Bilhassa polisler gına gelmiş durumdalardı. Zira sözleşmenin zararlarını, açıklarını, aileyi dinamitleyen yönlerini en somut bir şekilde onlar görüyorlardı.

Öte yandan İstanbul Sözleşmesi’ni savunanlar bir savunma kalesi oluşturmuşlardı. Bunlar sözleşmeye karşı çıkanları derhâl; kadına şiddet taraftarı mısın? Neden kadına şiddeti savunuyorsun? İnsan kadına şiddeti savunur mu? Kadınlar öldürülsün mü? gibi klişe ifadeler ile muhatabını derhâl tesir altına almakta idiler.

Yine aleyhte görüş beyan edenleri sözleşmeyi hiç okumamakla itham etmekte idiler. Tartışılacak bir iki küçük maddesi var diyerek de hafifletmekte idiler.

Neticede kitleleri ya sindirmekte veya konuşmaya karşı korkutmakta idiler.

 

Kimler destekliyordu?

Aslında sözleşmeyi destekleyenler farklı maksatlarla birkaç kısma ayrılıyordu. Bunların büyük bir kısmı sözleşmeden ya hiç haberi olmayan veya ne olduğunu anlamayan gariban bir kitledir. Olaya sadece şiddet mahfilinden bakmakta onu da kadını dövme veya öldürme gibi fiziki fiiller sanıyor ve devamında bir sakınca görmüyordu.

En şiddetli savunucuları LGBTİ derneklerine üye kimselerdi. Bu derneklere Soros ve AB fonlarından çok büyük meblağda paraların akıtıldığı konusunda ciddi iddialar ortada bulunmaktadır. Aslında istihbarat makamlarınca bunların ciddi olarak sorgulanması gerekmektedir.

Diğer bir önemli kitle de AK Parti ve MHP dışındaki siyasi partilerin mensuplarıdır. Bunlar sözleşmeden doğan sıkıntıların AK Parti hanesine yazıldığını iyi bildiklerinden devamlı olarak sözleşmenin devamından yana fikir serdetmişlerdir.

Nihayet AK Parti içinden de bilhassa kadın vekillerin başını çektiği bir grubun varlığı sözleşmenin kaldırılmasını güçleştirmiştir.

Oysa gelinen nokta artık feci bir manzarayı gösteriyordu.

İstanbul Sözleşmesi ve 6284 no.lu kanunla üç milyon ailenin dağıldığı bir ülke hâline gelmiştik. Maalesef aydınlar da genelde ya siyasi görüşleri veya başka saiklerle milletin feryadına kulak tıkamışlardır.

Son üç yıldır Cuma Divanı köşemde bu feci gidişatı defalarca dile getirdiğimi okurlarım bilmektedir. Bu noktada Yusuf Kaplan, Ebubekir Sofuoğlu, Sema Maraşlı, Abdurrahman Dilipak, İhsan Şenocak, Hilal Kaplan, Cübbeli Ahmet Hoca gibi sayısı iki elin parmaklarını geçmeyen din adamları ve yazarlar tepkilerini hakkıyla gösterdiler.

Bunlar ailelerin yaşadığı derin travmayı üst makamlara devamlı olarak yansıttılar ve sıcak tuttular. Canı yanan millet de sosyal mecrada onlara yoğun bir destek vererek sıkıntıyı zirveye taşıdı.

Sonunda Sayın Cumhurbaşkanımız 20 Mart gecesi, bir kısım mahfillerce dokunulmaz sanılan bu sözleşmeyi bir paçavra gibi attı.

Gerçekten tebrik ve takdir edilecek tarihî bir tavırdı bu.

 

Sözleşmenin perde arkası!

Aslında sözleşme millete sunulduğu gibi sadece kadına şiddeti içermiyordu! Perde arkasında çok büyük hedefler ve maksatlar vardı. Sözleşmenin denetimi Avrupa Konseyi tarafından belirlenen Grevio üyelerince yapılmaktaydı. Farklı ülkelerden meydana gelen bu üyeler bilhassa ülkemizde hadiselerin artması uğruna yoğun bir faaliyetin içerisinde bulunuyorlardı.

Nitekim ailede şiddetle hiçbir ilgisi olmayan “Toplumsal Cinsiyet Eşitliği” projesi sözleşmenin asıl hedeflerinden biri idi. Cenab-ı Hakk’ın insana verdiği fıtratı yok edip nesilleri cinsiyetsizleştirme faaliyetini yürütüyordu. Grevio üyeleri ve LGBTİ dernekleri bu konunun teşviki yönünde bütün kamu ve özel kurumlarını zorluyorlardı. Bu durum sözleşmenin de şartları arasındaydı. Nitekim 2019 yılından itibaren belediyeler “Toplumsal Cinsiyet Eşitliği” masaları kurmak üzere hareketlendirilmişti.

Dolayısıyla toplumumuz süratle bir uçuruma doğru sürükleniyordu. Bu itibarla geç de olsa uçurumun kenarından dönülmüştür.

6284 nolu kanuna göre kadın beyanı esas kabul edilmişti. Sözleşmeye göre ise 18 yaş altındaki kız çocukları da kadın hükmünde tutulmuştu.

Bu hâl 6-7 yaşında dahi olsa kız çocuklarının bir sözüyle babanın evden atılmasına kadar varıyordu. Kız çocukları istedikleri ile “flört etme hakkı”na kavuşmuştu! Babanın evde hiçbir yaptırımı ve hatta nasihat edecek konumu kalmamıştı.

Beş-altı yaşındaki kızlar flörte yönlendirilirken 17 yaşındaki bir kız çocuğu rızasıyla evlense kocası tecavüzden yıllarca hapis cezası alıyordu. O zaman kadın olmaktan çıkıyor çocuk muamelesi başlıyor. Bir taraftan sosyal medyada linç edilirken diğer taraftan hapislerde çürütülüyordu. Eşinin “ben kendi arzu ve isteğim ile evlendim” sözü hiç kaale alınmamaktadır. Bu noktada kadının beyanının hiçbir değeri yoktur. Çocukları varsa babasız büyüsün istenir, sefalete terk edilir. Asıl bu durum bir aileye topyekûn şiddet değil midir? Şimdi bu duruma kadına veya aile içi şiddeti önleme gözüyle bakabilir misiniz?

Bu durum maksadın kadını korumak olmadığını gösteriyordu. Hedefte İslam dini ve uygulamaları vardı. Nikâhlı birliktelikleri bitirmekti. Boşanmayı kolaylaştırmak aileleri dağıtmaktı.

Batı’nın kuklaları alınlarına “İstanbul Sözleşmesi Yaşatır” yazdırarak algı yapmaya çalışıyorlardı. Hâlbuki sözleşmeyi kabulünden beri takip ettiğinizde tam tersi neticeler ortaya çıkıyordu.

Nitekim sözleşmenin yürürlüğe girmesi ile birlikte boşanmalar gitgide artarken evlenmeler düşmeye başladı. Cinayetler neredeyse dört kat arttı. Üç milyonu aşkın aile dağıldı. Gençler süratle LGBTİ bataklığına doğru yuvarlanmaya başladı.

Bu durumun devamını isteyenler ölüm oranları yükseldikçe bunu sözleşmenin uygulanmamasına bağlamakta ve “daha şiddetli uygula” diye hükûmet üzerinde daha büyük bir baskı oluşturmak istemektedir.

Böylece hem sözleşmenin devamını sağlayarak hem de hükûmeti yıpratarak bir taşla iki kuş vuruyorlardı.

 

Mutlaka değişmesi gereken bir kanun: 6284

Elbette sözleşmenin bağlantılı bazı yan kanun ve uygulamaları da var. Millet bunların da neticelenmesini bekliyor. Süresiz nafaka ve 6284 no.lu kanun gibi.

Güçlendirilmiş 6284 ne demek? Kadının beyanının gücü daha mı artırılacak? Göz işareti ile kimi ima ederse erkekler içeri mi alınacak?

İki-Altı ay evinden uzaklaştırılırken bir yıla mı çıkarılacak?

Cezalar mı katlanacak? Nafakalar mı artırılacak?..

Bakınız bunların hiçbirisi cahil bir insanın şiddetini önlemeye yetmez. Burada esas olan zihniyetleri düzeltmek eğitimi ilerletmektir.

Önceki gün AK Parti 7. kongresi devam ederken yaşı ileri bir kız tweet atmıştı.

“Üç bidon benzin götürelim. Oradakileri yakalım. Türkiye’nin yüzde yetmişi kurtulur”, demişti.

Bakınız bu kız kadınların ve erkeklerin dolu olduğu bir spor salonunu tamamen yakmayı düşünebiliyor.

O kadar gariptir ki o salonda bulunan bazı vekiller ise bu kadına daha fazla yetki vermek için çırpınıyor! Binlerce insanı gözünü kırpmadan yakacak durumdaki biri ve onu beğenen kadınlar için bir yuvayı yıkmak çerez mesabesindedir…

Toplumda böyle binlerce insan nasıl oluştu? Bunun üzerinde çok ciddi durulması ve düşünülmesi gerekmektedir.

Önleyici cezaları, kanunları hukukçularımız değerlendirmelidir. Zira problemlerle doğrudan karşı karşıya kalanlar onlardır. Siyasilerimiz ise nesillerimize sahip çıkmayı millî bir eğitim vermeyi düşünmelidirler. Aksi hâlde bugünlerimizi de mumla arayacağımız dönemler yakındır!

TEFEKKÜR
Ahlaksızın, hayâsızın, şiddetin, zulmün dinde yok yeri,
Dinimizi yıkmak için Haçlılar, bu sebeple açtılar nice seferi!

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
26.03.2021
Türkiye Gazetesi

.

Haçlı seferleri ve zihniyetiPosted on 19 Mart 2021

 

Osmanlılar da dâhil Türk devletlerinin siyasi hayatı incelenirken hep hakanlar, kağanlar, padişahlar ön plandadır. Savaş ve barış kararını hep onlar alırlar. Din âlimleri bu hareketlerin meşru dairede olmasını İslam hukukuna uygun gerçekleşmesini denetlerler.

Batıda ise böyle değildir. Roma’nın Katolikliğin merkez olması ile birlikte İslam dünyasına yönelik bütün saldırıların merkezinde Papalık vardır.

Savaşlar çoğu kez onların çığırtkanlığı ile meydana çıkmıştır.

Bu savaşlara buldukları meşruiyet çizgisi de ilginçtir.

Nitekim Papa VII. Gregorius, kilise ve Papalığı bağımsız bir kurum hâline getirirken tüm dünyaya Hıristiyanlığı yayma fikriyatını “Tanrı Barışı” ve “Haklı Savaş” kavramlarına dayandırmıştır. Bu düşünüş ilk bakışta barıştan yana bir din gibi görünen Hıristiyanlığı bambaşka bir yörüngeye oturtmuştur.

Böylece kilise, siyasi olarak bir gücünün olduğunu, gerektiğinde “Tanrı” adına siyasi hadiselere karışabileceğini hatta yön verebileceğini göstermiştir. Haçlı Seferleri ise kilisenin bu konumunu gösteren en önemli faaliyetleri olarak karşımıza çıkmaktadır.

Nitekim başlangıcından itibaren Haçlı seferlerinin maksadı İslamiyet’i yıkmak Müslümanları yok etmek üzerine kurulu olmuştur. Bu durum seferleri korkunç bir vahşet boyutuna taşımıştır.

Dolayısıyla Haçlı Seferleri sırasında bizzat Haçlı kaynaklarına geçmiş vahşetlerin sayısı ziyadesiyle fazladır. Daha ilk haçlı birlikleri yola çıktıklarında, henüz Avrupa topraklarında olmalarına rağmen, Hazreti İsa’nın çarmıha gerilmesinden dolayı suçlu gördükleri birçok Yahudi’yi kılıçtan geçirdiler. Dahası kendi dinlerine mensup insanlara bile akıl almaz işkenceler uygulamışlardır.

Bizzat seferlere katılan Hıristiyan din adamları tarafından teşvik edilen insan eti yeme çılgınlığı ise Haçlı kaynaklarında en ince de­tayına kadar yazılıdır. Bunun en çarpıcı misalleri Haçlıların Anadolu topraklarına girmesiyle başlamıştır.

Fransa Enstitüsü üyelerinden Funck Brentano, 1934’te yayınladığı Les Croisades (Haçlılar) isimli eserinde, Haçlı kaynaklarından öğrendiklerini şöyle anlatır:

“İlk Haçlı Seferi’nde Hıristiyan din adamı Pierre l’Ermite komutasındaki öncü birlikleri İznik civarında ele geçirdikleri çocukları pişirmek üzere parçalıyorlar veya kazığa geçirerek ateşte kızartı­yorlardı!”

Aynı eserde Fransız Millî Destanı Chanson d’Antioche‘dan şu iktibasları yapmaktadır:

“Antakya önlerinde açlıktan şikâyet eden Haçlılara Hıristiyan din adamı Pierre l’Ermite şu tavsiyede bulunur: Aç­lığınızın sebebi korkaklığımızdır. Türk cesetlerini toplayın. Tuzlayarak pişiri­lirse daha lezzetli olur… Haçlılar dediğini yaparlar. Sur üzerindeki Türkler, bu inanılmaz vahşet karşısında gözyaşı dökerler.”

Yine aynı eser Haçlıların bunu alışkanlık hâline getirdiğini yazar:

“Halep’in Ma’arra kasabasında ölmüş Türk askerlerini doğrayıp etlerini kızartarak yemiş­lerdir.”

Bununla da yetinmeyen Haçlıların tahammül hududunu aşarak neler yaptıklarını şu sa­tırlarla anlatılmaktadır:

“Açlık öylesine bir hâl almıştı ki, askerler kasaba ci­varındaki bataklıkta 15 gündür bekleyen Türk cesetlerini büyük bir iştahla ye­diler. Susuzluklarını giderebilmek için at ve eşeklerin damarlarını kesip kan­larını ve idrarlarını içtiler.”

 

Papa teyakkuzda Müslüman uyuma!

Görüldüğü üzere asırlardır Müslüman Afrikalıları yamyam diyerek dünyaya tanıtanların evvela dönüp kendi kaynaklarıyla yüzleşmeleri gerekmektedir. Zira Haçlı Seferleri sırasında Anadolu’da, Coğrafi Keşifler ile Amerika’da, Sanayi Devrimi sonrası Afrika’da ve Irak Savaşı sonrasında yapılan katliamlar yazılsa sayfaların yetmeyeceği aşikârdır.

Buna rağmen Papa Francis’in Irak’a gelerek barış ve kardeşlik nutukları çekmesi kimseyi kandırmamalıdır. Zira bu görünüşe aldananları sonunda korkunç bir hüsran beklemektedir.

Nitekim Osmanlı devlet adamları da Tanzimat’la birlikte Avrupa ailesi içerisinde yer alma düşüncesine saplandıktan sonra iflah olmadı. Hep Batı’ya özendi, hep Batı’ya şirin görünmeye çalıştı… Sonuçta koskoca bir imparatorluk elimizden kayıp gitti.

Cumhuriyet döneminde de bu hastalık nüksetti. Türkiye ile Avrupa Birliği’nin ilişkileri Türkiye’nin 31 Temmuz 1959’da Avrupa Ekonomik Topluluğu’na ortaklık başvurusunda bulunmasıyla başladı. AET Bakanlar Konseyi, Türkiye’nin yapmış olduğu başvuruyu kabul ederek üyelik şartları gerçekleşinceye kadar geçerli olacak bir ortaklık anlaşması imzalanmasını önermiştir. Söz konusu anlaşma 12 Eylül 1963 tarihinde imzalanmış ve 1 Aralık 1964 tarihinde yürürlüğe girmiştir.

O günden bugüne Türkiye AB kapısında öksüz ve yetim çocuk gibi bekletilmektedir… Neden? O üyelik şartları ne idi ki bugüne kadar beğenilmedi. Her ne söylerlerse baş üstüne diyen liderler az değildi. Üyelik şartlarını Türkiye kadar sağlamayan nice Balkan ülkesi birer ikişer alınırken Türkiye’nin alınmamasındaki sır neydi?

Türkiye’nin artık bunun adını koyması gerekiyor. Aksi hâlde Osmanlı gibi Türkiye Cumhuriyeti için de çanlar çalmaya başlayacaktır. Aslında 15 Temmuz işgal girişimi bunun en bariz göstergesi idi. Öyle anlaşılıyor ki doğru bir şekilde okunamadı.

Bugün aile, tarım ve daha nice konularda dayatılmak istenen hususlar devlet ve millet yapımızı derinden sarsmaktadır.

Bu durum büyük Haçlı savaşlarının Türkiye üzerinde acımasız devamını göstermektedir.

Papa Francis’in Irak’ta kırmızı halılar üzerinde verdiği poz gözleri açmalıdır! Ziyaretinde verdiği mesajlar okunursa gafletin bizi nerelere götüreceği anlaşılacaktır.

Birincisi, Papa, sağlık ve güvenlik zaaflarının had safhada olduğu bir dönemde bütün ikazlara rağmen bölgeye gitti.

Oradaki Hristiyan ahaliye kendisinin 85 yaşında bütün bu zorluklara tahammül gösterdiğini işaretle yerlerinden ayrılmamaları ve bölgeyi terk etmemeleri mesajını verdi.

Papa’nın gayreti bizim din adamlarımıza ve Müslümanlara örnek olmalıdır.

İkincisi, İbrahim aleyhisselamın doğduğu Ur kentine giderek İbrahimî dinlere vurgu yaptı. Bu nokta dinler arası diyalog tuzağı ile Müslümanların din ve imanlarına füzelerini fırlatmaya devam ettiklerini gösterdi.

Üçüncüsü, Erbil’de Irak Kürt yönetimi ile görüşerek Asuri ve Keldanilere daha fazla sahip çıktığını gösterdi.

Dördüncüsü, Necef’te Sistani ile çok samimi bir poz verdi. Afişlerde bu ikilinin resmi “Siz bizden biz de sizden bir parçayız” mesajları dünyaya duyuruldu.

Böylece bir anlamda “bölgede en büyük hasmımız Türkiye” vurgusu yapılmış oluyordu.

Bu noktada Irak Diyanet Başkanı Şeyh Ahmed Hasan et-Taha’nın tavrı dünya Müslümanlarına örnek olmalıdır.

Cumhurbaşkanı Berhan Salihi’nin bütün ısrarlarına rağmen tehlikelere işaret etti ve görüşmeyi reddetti.

Şeyh Ahmed Hasan’ın bu yüce, asil, cesur ve dinini kayıran tavrı eski Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez’i ve onun gibi düşünenleri utandırmış mıdır acaba?

    TEFEKKÜR
    Sahnede yeni oyunlar
    Kaval eski düdük eski
    Seyreder, dinler koyunlar
    Aldanmaz tefekkür ehli

.

Pandemi hayatı unutturmamalı!Posted on 12 Mart 2021

 

2021 yılına Covid-19’un belirsizliği içerisinde girdik. Yaklaşık bir yıldır şiddetini devam ettiren pandemi süreci, ekonomi ve eğitim başta olmak üzere nice tahrip edici etkilerini sürdürürken biz ise kısır çekişmeleri devam ettirmekten başka bir şey yapmıyoruz.

Açıkçası şu bir yılımızı maske, mesafe, hijyen, lokantalar, düğünler, plajlar, kalabalıklar, yasaklamalar ve bilim kurulunun disipline edilmeyen konuşmaları ve kararları ile geçirdik ve neredeyse havanda su döğdük.

Oysa bilim adamları, “bir nesil bu hengâme içerisinde nasıl bir eğitimden geçiyor, hadisenin sosyal ve psikolojik etkileri ne oldu” noktasında analizler yapmalı, fikirler üretmeli, teklifler sunmalı bir anlamda yapılması gerekenlere odaklanmalıydı!

Bilim kurulu, yasakların ve kısıtlamaların adresi olmamalıydı.

Öyle görülüyor ki bilim kurulu kendisine başka bir vazife seçmiş durumda.

Hastalığa yakalananların oranı üzerinden hareketle sadece kısıtlama ve yasaklamalara dikkat çekmekten başka bir işlevi yok gibi duruyor.

Hâlbuki bu tedbirleri bakanlar kurulu, her konunun uzmanlarını da dikkate alarak yürütmesi gerekmektedir.

Biz sadece bu tartışmalarla gündemimizi meşgul ederken bakınız UNESCO 2021 yılına bambaşka bir pencereden baktı.

Onlar Yunus Emre’yi unutmadılar.

2021 yılını vefatının 700. yıl dönümü olması hasebiyle Yunus Emre’ye adadılar.

Yine 2021 yılı, bizim tarihimiz ve kültürümüz açısından iki önemli yıl dönümünü daha barındırmaktadır.

Bu sene İstiklal Marşı’mızın kabul edilişinin 100’üncü, Hacı Bektaş-ı Veli hazretlerinin ebediyete irtihalinin 750’nci yıl dönümleridir.

Bu itibarla Sayın Cumhurbaşkanımız UNESCO’nun dünya için kabul ettiği bu önemli kararı bir adım ileri taşıdı. Bu amaçla 2021 yılını Resmî Gazete’de ilan edilen hâliyle “Yunus Emre ve Türkçe Yılı” olarak ilan etti. “Bizim Yunus ve Dünya dili Türkçe” temasıyla etkinliklerin gerçekleşeceğini duyurdu. İstiklal Marşı’mızı ve Hacı Bektaş-ı Veli’yi de bu etkinliklerin içerisine kattı.

Elbette bu kararların alınması çok çok önemli. Fakat görünüşte sadece birinci adım. Yani zarf. Şayet o zarfın içi doldurulmazsa sevgiliden gelen boş bir mektubun ötesine geçememektedir.

2019 yılını Fuat Sezgin Yılı ilan etmiştik.

Bir anda hatırınıza gelen hangi etkinlikleri sayabilirsiniz?

Bunlar da öyle geçerse yazık demekten başka bir şey diyemeyeceğiz.

Zira “Yunus Emre ve Türkçe Yılı” ilan ettiğimiz şu günlerde senenin ilk üç ayı bitmek üzeredir.

Öyleyse yetkililer Covid-19 psikozundan çıkmak zorundalar.

Gece gündüz pandemiyi konuşmakla geçirecekleri yerde gerekli tedbirleri alarak hayatın normal akışını hızlandırmak zorundalar. 

Bu pazarda mallar ücretsizdir! 

İşte bu noktada başta Millî Eğitim ve Kültür Bakanlıkları olmak üzere Belediyelerimizin ve Valiliklerimizin kültür müdürlüklerine büyük vazifeler düşmektedir.

Ya bir yol bulacağız ya bir yol açacağız!

Gençlerimizi düşünmez ve eğitmezsek yarınlarda sadece yasını tutmak zorunda kalabiliriz.

İş yapmayan adama mazeret üretmek düşer. Covid-19 mazereti ile mezara gidersiniz!

Evet, talebe okula gelemiyorsa biz bir şekilde talebeye ulaşmayı mutlaka denemeliyiz.

Elinde tableti olan ile olmayanı, akıllı telefon kullanan ile kullanmayanı tespit etmek çok mu zor? İşte bunu tespit ettikten sonra gerisi kolay.

Millî Eğitim vasıtası ve iş birliğiyle kimine sosyal mecralardan kimine ise maske mesafe kuralları ile konferans salonlarında programlar yapılıp takip edilemez mi?

Yunus Emre, Hacı Bektaş-ı Veli ve güzel Türkçemizin değeri öğretilemez mi?

Millî Eğitim ve Kültür Bakanlarımıza soruyorum: Bunu da Sayın Cumhurbaşkanımız mı planlayacak?!.

Şayet şu gençliğimiz UNESCO’nun Yunus Emre’yi 700. yılında dünyaya duyurmak istiyorsa neden diye sorgulamaz mı? Dünya çapında bu büyük değerimiz layıkıyla tanınsa ve tanındığı kadar da hayatından ibret alınsa nice problemlerin çözüldüğü görülecektir.

Aile içi çekişmelerden tutun da birbirimize tahammülümüzün kalmadığı şu dönemde keşke Hazreti Yunus’un şu dizelerini idrak edebilseydik.

Benim bunda kararım yok,
Ben bunda gitmeğe geldim
Bezirgânem metaım çok,
Alana satmağa geldim

Ben gelmedim davi içün
Benim işim sevi içün
Dost’un evi gönüllerdir,
Gönüller yapmağa geldim

Yunus Emre bir taraftan bu dünyada dava sürmek değil sevgi için bulunduğunu ifade ederken Hakk’ın rızasının gönülden geçtiğini bu itibarla gönülleri mamur eylemek gerektiğini o kadar hoş vurgular ki…

İşte kendisini bu sevgi ve gönül kervanının bezirgânı olarak gören Yunus “alan yok mu?” diye seslenir. Üstelik bu pazardaki her mal ücretsizdir…

Kişi bile söz demini
Demeye sözün kemini
Şu cihan Cehennemini
Sekiz uçmağ ede bir söz.

Bırakın din kardeşini kırmayı, kötü bir söze asık bir surata dahi tahammülü olmaz Yunus’un. Ona göre güzel bir söz bu dünya cehennemini sekiz Cennete çevirir. 

Yunus Emre’ye kulak ver! 

Yunus Emre’ye göre kavgaların çoğu dünyanın malları, mülkleri mansıpları içindir. Onun için dünyaya değer vermemek, bağlanmamak onun en önemli nasihatleri arasında yer alır.

Şunlar ki çoktur malları,
Gör nice oldu hâlleri
Son ucu bir gömlek imiş,
Anın da yoktur yenleri.

İşte buyurun Yunus Emre’miz bu dizesinde dünyanın malı, mülkü, saltanatı ve sahip olunabilecek her şeyin dünyada kalacağını, ölümden sonra bedenler dışında kişi ile gidebilecek tek cismani şeyin kefen olduğunu ve “anın da yoktur yenleri” diyerek içine düşülen çaresizliği, boşluğu, bir ibret olması yönüyle vurgulamaktadır.

Ayrıca dünya varlığı elde edildiğine sevinilecek ona sonsuz güvenilecek bir meta’ da değildir, geçicidir. Geçici olan bir şey elde edilince sevinilmez. Çünkü bugün itibarıyla senin ise de yarın elinden çıkıp gidecektir. Bugün varlığına sevinmez isen, yarın elinden çıkıp gidince de üzülmezsin. Yunus Emre bu noktada dünya nimetlerinin Süleyman aleyhisselama bile kalmadığını ifade ederek şunları söyler:

Bu dünya kime kaldı, kimi berhudâr kıldı,
Süleyman’a olmadı, anın berhudarlığı.

Yunus Emre’nin bu sözleri boşuna değildir. Zira insanda bulunan nefis onu hep dünyaya bağlamaya ve dünya menfaatleri peşinde koşmaya sevk eder. İnsan bu tuzağa düşerse o mevki ve dünyalığı elde edebilmek için her türlü kötülüğü, uygunsuzluğu, haramı, günahı, mübah ve meşru görmeye başlar.

İşte insanı bu manevi hastalıktan kurtaracak olan da âlimler, veliler, hakikat yolcularıdır.

Öyleyse rehberini mürşidini dostunu iyi seç, der Yunus. Kendisi de erenlerin yolunda toprak olduğunu ve belki bu sayede “ölümsüzlük” menziline erdiğini ifade eder:

Erenlerin nazarı toprağı gevher eyler,
Erenler kademinde toprak olasım gelir.

Evet, Yunus Emre’yi hakkıyla tanırsak, tanıtırsak, sözlerinden, sohbetlerinden ibret alırsak nice maddi ve manevi hastalıklarımızın da çaresini bulmuş oluruz.

Bilene bir söz yeter sen de güher var ise! 

TEFEKKÜR
Erenler gelüp geçdiler, dünyâyı koyup göçdüler
Havâya ağup uçdılar, bunlar hümâdur kaz değil

Bilim düşmanı!

 

Posted on 5 Mart 2021

1960 yılı sonlarıydı. Türkiye’nin üzerine bir ihtilal kâbusunun çöktüğü günlerdi.

Büyük hedefler düşünen, genç beyinleri yetiştirebilmek için çırpınan, kafasında binbir ilmî projeler bulunan bir doçentimiz evinden çıktı. Fakültesine doğru gidiyordu.

Sokakta ise gazete satıcısı çocuklar canhıraş bir şekilde bağırıyorlardı.

Yazıyooooor, yazıyoooor!..

147 profesörün üniversiteden atıldığını yazıyooooor!

Evet, darbe olmuştu. Ortalık karışıktı. Kimse yarının ne olacağını bilemiyordu. Yüzlerde geleceğin ne göstereceğini bilememenin endişeli bakışları hâkimdi.

Genç bilim adamı meraklandı. Derhâl bir gazete aldı.

İlk olarak o haberi buldu ve okumaya başladı.

Acaba kimlerin üniversitelerle ilişiği kesilmişti?

Kendi ismine gelince durdu ve devam edemedi. Evet kendisinin de üniversite ile ilgisi kalmamıştı.

Bu bilim adamımız geleceğin dünya çapında büyük bilim tarihçisi Fuat Sezgin idi.

Yolu enstitüye doğru gidiyordu. Durdu. Ne yapacağını bilemedi. Neyle karşılaşacağını kestiremedi.

Bir bilim adamı için herhâlde bundan büyük bir şok olamazdı! Kafasındaki nice ilmî projeler ve faaliyetler o anda silinmiş olmalıydı.

Döndü ve yolunu Süleymaniye Kütüphanesine çevirdi.

İlim adamı ilimden başka ne düşünebilirdi?..

O gün talebeleri ve asistanları da aynı şokun içerisinde idiler. Büyük bir üzüntü içinde kalmışlardı. Çok şey öğrenecekleri parlak bir bilim adamı ellerinden bir kararla alınmıştı.

Susuz kalmış balık gibi idiler.

Soruyorum şimdi cezalandırılan kimdi? O hoca mı yoksa onlarca ilmî faaliyetler için tutuşan genç beyin mi?

Aslında herkes Fuat Sezgin Bey’i düşünür.

Evet, asıl cezalandırılanlar bence ondan çok şey öğrenecek genç kuşaklardı. O coşkun ırmaktan mahrum kaldılar. Güdük yetiştiler.

Sadece zayıf yetişmekle de kalmadılar. Korktular, sindiler ve artık ilmî faaliyetlerden ziyade üniversitede kalabilmek için birilerine yaltaklık etmenin hesaplarını yapmaya başladılar. Nitekim doçent oluncaya kadar bilim adamlarına sabit bir kadro vermemenin maksadı da buna dayanıyordu.

Vakarlı ve faziletli bilim adamı değil ezik aydın tipi hedefleniyordu.

147 bilim adamının neden atıldığını elbette tek tek araştırmadım. Belki yoğun ideolojik faaliyetleri sebebiyle atılanlar olmuş olabilir. Bilemem.

Fakat bir soru! Fuat Sezgin Bey hangi makalesi veya hangi faaliyeti için atılmıştı? Kim makul bir gerekçe ortaya koyabilir? Maalesef pek çok bilim adamı da onun gibiydi…

İşte milletin seçerek getirdiği Menderes’i asan zihniyet, ilmi ve bilimi de biçmişti!.. İlmî zihniyeti mahvetmişti, bilim adamlarının üzerinden de silindir gibi geçmişti.

Fuat Sezgin Bey ise dünyada üç üniversiteye başvurdu. Bunlar Alman Frankfurt, Amerikan Berkeley ve Yale üniversiteleri idi.

“Bugünden itibaren ben üniversitesinden atılmış bir insanım. Yanınızda çalışmak isterim. Benim için bir yer var mıdır?” diye yazdı.

Üçünden de gelen cevap olumluydu.

Darbecilerin ilim zihniyeti ile Avrupa ve ABD üniversitelerindeki ilim zihniyeti arasındaki fark ortaya çıkmıştı.

O zihniyet bize dünya çapında bir bilim adamı kazandırdı. Aynı Fuat Sezgin Bey, Türkiye’de olsa bu zihniyetle nereye varırdı düşünelim! 

 

28 Şubat’ın ilim zihniyeti! 

Her 28 Şubat geldiğinde yoğun değerlendirmeler yapılır. Milletin ve memleketin üzerinden bir silindir gibi geçtiği belirtilir. Açtığı yaralar körelttiği beyinler üzerinde durulur ve ardından yoğun gündem içerisinde unutulur gider.

Bedel ödeyenler ödemiştir.

Fakat yapanın yanında kâr kalmıştır. Hiçbir hesap sorulmamıştır.

Fakat genelde değerlendirmeler siyasi partilerin yaşadıkları, ekonomiye yaptığı etkiler ve başörtüsü zulmü etrafında şekillenir. Evet bunlar gerçekten de mühimdir ve yazılanlardan da derindir.

Bütün bunların yanında bizzat bilim dünyasına, ilim zihniyetine vurulan ağır darbeler göz ardı edilir. Bence ülke geleceğini karartan en önemli bir noktadır bu! Ekonomik ve siyasi zararları kısa sürede giderebilirsiniz. Başörtüsü meselesini bir kararla kaldırabilirsiniz. Peki ilim zihniyetine vurulan darbeleri nasıl gidereceksiniz? Hatta bunun farkına dahi varmadıysanız nasıl çözüm üreteceksiniz? Zira bu durum gençliğimizin mahvetmiştir!..

Şayet bilim dünyası üzerindeki tesirleri giderilmezse gelecekte acı bir akıbet bizi bekliyor olacaktır.

Bakınız 28 Şubat’ın ilim zihniyetine dair de bir misal vereyim.

1980 yılından üniversitelerimizde bilim tarihi ile ilgili çalışmalar artmaya başlamıştı. Bu konuda bilhassa Ekmeleddin İhsanoğlu Bey’in gayretleri çok mühimdir. Nitekim 1984 yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümü içerisinde “Bilim Tarihi Anabilim Dalı” kuruldu. Burada açılan kadroya Prof. Dr. Ekmeleddin İhsanoğlu Bey tayin edildi.

Bu Anabilim dalı, kurulması ile birlikte eğitim, araştırma ve yayınların hız ve yaygınlık kazanmasında etkili olmaya başladı. Ayrıca yabancı ülkelerdeki bilim tarihçileriyle kurulan ilişkiler ve düzenlenen etkinlikler sayesinde Türkiye’deki çalışmaların yurt dışında tanınmasına katkıda bulundu. Ancak bütün bu faaliyetler bir anabilim dalı ile fazla yürümeyecekti. Büyümesi gerekliydi.

Dolayısıyla bilime getirdiği bu faydaları açıkça görülünce 1984-1989 yıllarında Felsefe Bölümü içinde faaliyet gösteren Bilim Tarihi Anabilim Dalı, 1989 yılında Bilim Tarihi Bölümü’ne dönüştürüldü. 1992-93 öğretim yılından itibaren ÖSYS ile öğrenci alarak Türkiye’de ilk defa, 4 yıllık “Bilim Tarihi Lisans Programı” başlatıldı.

Peki 28 Şubat Postmodern Darbesi ne yaptı dersiniz?

Aynen 1960 İhtilalinde olduğu gibi bilime ağır darbeler indirildi.

YÖK Başkanı ve emrinde emir eri gibi çalışan rektörler hiçbir gerekçe göstermeden bölümleri dahi kapatıyorlardı.

Nitekim 1999 yılında Bilim Tarihi Lisans Programı’na öğrenci alımı durduruldu. Ardından 2000 yılında Bilim Tarihi Bölümü hiçbir gerekçe beyan edilmeden kapatıldı…

Şimdi bir kez daha düşünelim kim cezalandırılmıştı?

İşte ülkemizde darbecilerin ilim zihniyetini anlamak bakımından bu hadiseler son derece önemlidir.

Böyle bir ilim zihniyeti içinde ancak milletine düşman mankurt nesiller yetiştirebilirsiniz. Millî Eğitim camiası bunlar için ne düşünmekte neler yapmaktadır bilmek isterim… 

 

Millî Eğitim uyumamalı! 

Bakınız 2019, Fuat Sezgin Bilim Yılı olarak ilan edildi. Peki, ne programlar yapıldı? Kaç kişi onu hakkıyla tanıdı ve ne dersler çıkardı bilemiyorum. Oysa onun vasıtasıyla gençlerimize ne değerlendirmeler yapılır ne mesajlar sunulabilirdi…

Normal derslerin dahi yapılamadığı, milyonlarca gence ulaşılamadığı bir yıl geçirdik.

Ben Millî Eğitim Bakanlığımızı üniversitelerden de destek alıp gençlere sosyal mecralardan ulaşarak programlar yapmasını beklerdim. Bu noktada koskoca bir sıfırdan öteye geçemediler.

Yine valilik ve belediye kültür müdürlerinin de aktif çalışmalar ile eksikliği gidermelerini arzu ederdim.

Rehavet, ahh rehavet… Kulağımızın üzerine yatmak çok iyi geliyor.

Fakat birileri sosyal medyada yıkım propagandasına hız kesmeden devam ediyorlar.

“Z Kuşağı” adını verdikleri yeni nesil gençlerimizi bambaşka mecralara sürüklemeyi başarıyorlar.

Bakıyorum son günlerde “Z Kuşağı” şimdi seçimleri bekliyormuş. Hükûmete gününü göstereceklermiş.

Elbette bu zihniyet bütün bir kuşağı kaplamaz. Fakat algının nelere yol açtığını da unutmamak gerek!

Galiba kuyularını kazdıklarını görmüyorlar.

Birilerinin gazına dolduruşuna gelip bindikleri dalı kestiklerinin, yumurtlayan tavuğu boğazlayacaklarının farkına varmıyorlar.

Herkes layık olduğu ile idare edilir. Sonuçta herkesin tercihidir. Kimseye bir şey diyecek değilim. Ancak birileri de Üstad Necip Fazıl’ın haykırdığı gibi;

Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak,
Haykırsam kollarımı makas gibi açarak…

İfadesinin derin manasını unutmamalı uyarı ve ikaz görevlerini devam ettirmelidir.

Unutmayalım! Eğitimdeki hataların telafisi neredeyse imkânsızdır! 

TEFEKKÜR
Âb-ı rûyun dökme her nahl-i pelidin pâyına
Meyve-i matlab ya olmaz ya olur âlem bu yâ
                                                            Safvet

(Soysuz kişilere boş yere yüzsuyu dökme!
İşin ya olacaktır ya da olmayacak, dünya budur…)

.

Padişahım nereye gidiyorsun?Posted on 26 Şubat 2021

 

Geçen hafta Cuma Divanı köşemde uzunca anlattığım üzere II. Mahmud Han’ın vefatı çok büyük şüpheleri barındırdığı hâlde ne gariptir ki tarihlerimizde hiç irdelenmeden hastalık denilerek geçiştirilmiştir. Hâlbuki hastalığının nüksetmesi ile birlikte bir taraftan doktorları bilinçli olarak yanından uzak tutulurken bir taraftan da yine doktorlarının koyduğu teşhis ve tedavi usullerine değer verilmemiştir. Doktorların sonradan şiddetle eleştirdikleri bu şüpheli kararların merkezinde hep Hekimbaşı Abdülhak Molla olmuştur!..

Hekimbaşı, aynı zamanda Padişah’a yapılan iftiraların da kaynağı durumundadır. O, bu konuda muhtemelen yalnız da değildi.

Osmanlı merkezinde, Londra’da bulunan Reşit Paşa’yı ve İngiliz hükûmetini günü gününe bilgilendiren bir cunta mı vardı? Bilhassa Baltalimanı Ticaret Anlaşması’yla başlayan devre böyle bir cuntanın varlığını gösteriyordu.

Neticede vefatından önceki son beş ayında yaşananlar padişahın büyük bir komploya kurban gittiğini ayan beyan ortaya koymaktadır.

Ancak talihsiz padişahı burada da bırakmadılar. Gözden ve gönülden düşürebilmek ve belki de yaptıkları komploları yok edebilmek için her marifeti sergilediler.

Bilhassa halkın kendisini güya “Gâvur Padişah” diye andığını, sabah akşam aklına gelen her türlü içkiyi içtiğini ve dine karşı lakayt olduğu tezlerini yaymaya çalıştılar.

Nitekim bu yönleri ve Yeniçeri Ocağını kaldırması hasebiyle vefatı sırasında güya büyük bir kargaşa bekleniyordu. Bazı yabancı kaynaklarda, padişahın yaptığı reformlar dolayısıyla rahatsız olan halkın ayaklanmasından çekinilerek iki gün gizlenip 1 Temmuz’da ilan edildiği yazılmıştı. Bazıları ise İstanbul’da Mısır Valisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa lehine tertipli veya kendiliğinden meydana gelebilecek bazı faaliyetlerden korkulduğunu beyan etmişlerdi.

Bütün bu söylentiler de bir İngiliz tertibi mi idi? Zira Padişah’ın vefatıyla birlikte ülkede ciddi sıkıntıların ortaya çıkacağı haberler hep İngiliz menşelidir.

Nitekim İngilizlerin İstanbul Sefiri Ponsonby, 5 Haziran tarihli bir yazısında Padişah’ın ölümü durumunda ülkenin büyük zorluklar ve tehlikelerle karşı karşıya kalabileceğini işaret etmişti.

Hâlbuki gerçekler bambaşka çıkacaktı ve bu söylenenlerin aslı astarı olmayacaktı. Halkının, büyük ülkücü ve dindar padişahı ne kadar sevdiğini cenaze merasimi gösterecekti. Kaynaklarda şöyle nakledilmektedir:

“Hırka-ı saadet dairesi önünde yıkanıp kefenlenen padişahın naaşı Babüssaade önüne hazırlanan musalla taşına konuldu. Burada Padişah’ın birinci imamı Nuri Efendi’nin imametinde cenaze namazı kılındı. Sonra cenaze alayı saraydan çıkarak padişahın defnini vasiyet ettiği kız kardeşi Esma Sultan’ın Divanyolu’ndaki sarayı arsasına doğru hareket etti. Gerek Müslüman gerek Hıristiyan ve gerekse Yahudi, bütün İstanbul halkı merhum Padişah’a son görevlerini yerine getirmek üzere büyük bir üzüntüyle yol boyunca birikmişti…”

Vakanüvis Lütfi Efendi de, cenaze merasiminde halkın duygularını şöyle nakletmiştir:

“O gün Ayasofya tarafına gittik. Bâb-ı Hümâyûn’dan türbe-i şerif mevkiine kadar kadın ve erkek her sınıf ahali ile Sultanahmed ve Ayasofya sokakları hıncahınç dolmuştu. Üzüntü ve keder feryatları asumanı tutmuştu. Caddenin bir yanında kadın ve çocuklar, diğer yanında ise erkekler sıralanmıştı . Binlerce kişi tabutu birkaç adım taşıyabilmek için birbiriyle yarıştı. Halk elem ve keder içerisinde tekbir ve tehlillerle padişahın cenazesini uğurluyordu. Bu muazzam tablo tam kırk yedi yıldır gözümün önünden gitmemiştir. Binlerce halkın bir araya gelerek ‘Padişahım, bizi bırakıp nereye gidiyorsun’ deyü vaki olan feryatları göklere ağmıştı…”

Aslında şu ifadeler II. Mahmud Han’a karşı halkının büyük muhabbetini göstermesi yanında hakkında yürütülen iftiraların sinsi ve maksatlı bir projenin ürünü olduğunu yansıtmaktadır. Sonradan halkın güya “Gâvur Padişah” diye andığı hezeyanını atanlar, bu büyük Osmanlı Padişahını aslında milletinin “Keramet sahibi bir veli” olarak andığını bir türlü görmek istememişlerdir.

Bu proje faaliyetler darbe ile tahtından alaşağı edilen vatan ve millet sevdalısı diğer padişahlar üzerinde de aynı şekilde uygulanmaya devam edecektir.

 

II. Mahmud Han’ın dinî hassasiyeti…

Öte yandan düşmanları tarafından sabah akşam içki içirilmeye çalışılan padişahın dinî hassasiyetlerini de bilmek yerinde olacaktır…

Kaynaklardan ve icraatlarından anlaşıldığına göre II. Mahmud Han İslamiyet’e tam bağlıydı. Dinî hassasiyetleri yüksekti. Şeriatın emirlerinin mutlaka uygulanmasını isterdi. Çıkarttırdığı fermanlarda memleketinin her yerinde beş vakit namazda cemaate devam edilmesini emrederdi. Kendisi de namazlarını hiç aksatmazdı. Hatta ağır hasta iken, Çamlıca’da kız kardeşinin köşkünde fenalaştığında, “Beni bir camiye kaldırın da, orada vefat edeyim” demiştir.

Yeni teşkil ettirdiği “Asakir-i Mansure-i Muhammediye” ordusunda dinî vazifeler büyük bir hassasiyetle yerine getiriliyordu. Her birliğe cemaatle namaz için birer tabur imamı ve dinî meseleleri için alay müftüleri tayin etmişti.

İmam-ı Azam’ın büyük talebelerinden İmam Muhammed’in harb hukukuna dair Siyer-i Kebir kitabını Türkçeye tercüme ettirmiş; askerlere kışlalarda mutlaka okunmasını emretmiştir.

Padişah halkın da dinî meselelerde cahil kalmasını istemiyordu. Es’ad Efendi’nin yazdığı Dürr-i Yektâ isimli Türkçe ilmihali bütün şehir, kasaba ve köylere yollatmıştı. 

Diğer taraftan Padişah yeni süvari birliklerinin teşkili esasında, uzun bir müddet Râmi Kışlası’nda kalmıştı. Kaynaklara göre o, bu dönemde her geceyi başta kışla câmii olmak üzere, Eyüp, Davud Paşa, Topçular gibi camilerde zikir, dua ve ilim sohbetiyle geçirmiştir.

Padişahın tarikat ehline karşı büyük bir rağbeti vardı. Başlangıçta amcazâdesi Sultan III. Selim’in tesiriyle Mevlevî muhibbi idi. Daha sonra ise ağabeyi Sultan IV. Mustafa gibi, Nakşibendî tarikatına girerek, Yahya Efendi Tekkesi Şeyhi Mehmed Nuri Efendi’ye bağlanmıştır. 

II. Mahmud Han’ın Hazreti Mevlâna’ya büyük bir muhabbeti vardı. Mevlevihaneleri sık sık ziyaret ederdi. Padişahların bir Mevlevîhâneyi ziyaret haberi gelince, dergâh mensuplarının bütün mevcutları ile saf bağlayıp karşılamaları usuldendi. Yalnız Şeyh Efendi cümle kapısına kadar gelir ve teşrifatı içeriden takip ederdi. Padişahı da binanın içinde karşılardı.

II. Mahmud devrinde henüz genç olan Şeyh Osman Efendiise yeni posta oturduğu günlerden bir gün, bu hakanî ziyaretten çok mütehassis olmuş olmalı ki, gençliğinin tesiriyle olacak, manevî otoritesinin icabını unutarak cümle kapısından dışarı çıktı ve Padişah’ın arabasına doğru ilerledi. Fakat Padişah, hükümdarlık gururundan üstün tuttuğu manevî haysiyetin bu suretle ihlalinden hiç de memnun olmamıştı yanındakilere dönerek;

“Eskiden böyle bir usul yoktu. Şeyhler bizi cümle kapısının içinde karşılarlardı. Acaba biz mi çok büyüdük, onlar mı çok küçüldü?” demek suretiyle manevî makamı beşerî mevkie üstün tuttuğunu bir kere daha tarihe karşı ikrar etmiştir.

II. Mahmud Han’ın dinî yününe vatan ve devlet şuurunu yansıtan bir gazeli ise şu şekildedir: 

Yâ Resûlallâh bu abd-i âcizindir pür-kusûr
Afv ile cürmüm kerem kıl nusrete lutf-ı vüfûr

Eyle âciz ümmetine kıl şefâat serverâ
Kasdı hıdmetdir ider sâyende elbette zuhûr

Ümmet-i merhûmeyi adâya gâlib olmağa
Kıl şefâat dergeh-i Hak’dan ilâ yevmi’n-nüşûr

Âcizim ey pâdişâh-ı mürselîn ü enbiyâ
Merhamet kıl ‘Adlî’yi bu veçhile kıl pür-sürûr

Ey Habîb-i Kibriyâ ey pâdişâh-ı pür-vefâ
Düşmeni makhûr kıl bed-hâh-ı dîni eyle kûr

Bu yüce, kudretli, Türk devletini ve milletini hâkim kılabilmek için yoğun mesai harcayan, büyük ülkücü Türk hakanını içkici ve sarhoş yansıtabilmek için çırpınanlar, onun şu dinî hassasiyetlerine de biraz vâkıf olabilselerdi. Herhâlde utanırlardı… 

TEFEKKÜR
Fâriğ ol mihnet evidir çün hakikatde cihân,
Kime açıldı belâ dârında rahat kapısı…

.

Bir nazlı geline iki güvey olmazPosted on 25 Şubat 2021

 

Kılıca kılıç, şiire şiir bir mücadelenin hazin ve ibretli atmosferinde iki kardeş; Bayezid ve Cem…

Yeni basılan bir kitap sebebiyle tekrardan gündeme gelen Bayezid-Cem mücadelesi, nedendir bilinmez (!) yine çarpık yaklaşımların hedefi olmuş… Osmanlı geçmişimize haksız hücum geleneğinin çokça istismarına konu olan bu mevzuyu tarihi objektivite ve beşer fıtratı dahilinde değerlendirmek gerekiyor. Bize düşen tarihten ibret alıp doğru dersler çıkarmak; tarihî, resmî ideolojilerin amaçlarına uygun hale getirmek değil…

1481 yılı Mayıs ayı. Osmanlı za­fer sancakları Gebze’ye yakın Hünkar çayırı mevkiinde dal­galanıyor. Seferin hangi devlet üzerine olacağı belli değil. Zira Fatih Sultan Mehmed: “Seferimin kimin üzerine olacağını sakalımın kıllarından bir tanesi bilse, koparıp atardım” sözüyle ünlü. Gerçekten bu kez de seferin ne yöne olacağını kimse kestiremiyor. Zira acem ve Mısır hükümdarları, acaba Os­manlı bizim üzerimize mi geliyor diye­rek hazırlık yapıp tetikte duradursun Fatih bu defa ahirete sefer kılıyor:

“Bu dünya bir ibret evidir. Düşün ki, kişinin ne kadar dostu, oğlu ve ya­kını olursa olsun, ne zaman ki lâtif ruhu bedeninden ayrılır derhal alâka ve muhabbetlerini keserler. Bedeninden yüz çevirirler. Ak gül yaprağı gibi vücudunu kara toprak altına gizle­mek için acele ederler.”

 

Tahta kim geçe?

İşte cihan padişahının gönülleri ya­kan, kavuran bu acılı haberi ile, bekle­nen olaylar gelişmeye başladı. Gözler kendilerine yeni zaferler kazandıracak yeni bir padişah görmeye çevrildi. Acaba mükemmel bir tahsil ve terbiye ile yetişen Fatih’in iki oğlundan Bayezid’imi yoksa Cem’mi Osmanlı Devleti tah­tına oturacaktı?

Vezir-i âzam Karamani Mehmed Paşa diğer emir ve vezirlerin de rızası­nı almak suretiyle herhangi bir karışık­lığa meydan vermemek için Fatih’in vefatını askerden gizledi. Hiç vakit kay­betmeden de büyük Şehzade, Amasya Valisi Bayezid Çelebi ile Karaman Vali­si küçük Şehzade Cem Çelebi’ye haber­ler gönderdi. Fatih’in cenazesini ise gizlice arabaya koyup yanında tabipler ile devlet büyükleri olduğu halde İstan­bul’a geçirdi. İskelede bulunan nakil vasıtalarını da İstanbul tarafına aldırdı. Böylece yeniçeri ve içoğlanların İstan­bul tarafına geçmesine mani olmak iste­mişti.

 

Vekaleten Korkut…

Karamani Mehmed Paşa’nın bu faaliyetleri, olayı bilen devlet adamları arasında, onun evvelce taraftarı olduğu Şehzade Cem’i bir an önce İstanbul’a getirtip tahta çıkarmak emelinde oldu­ğu fikrini uyandırdı. Bunlar arasında özellikle ordunun başında bulunan, Bayezid’in iki damadı Rumeli Beylerbeyi Hersekzâde Ahmed Paşa ile Anadolu Beylerbeyi Sinan Paşa derhal harekete geçtiler. Öncelikle Cem’e gönderilen habercileri tevkif ettirdiler. Ardından padişahın vefat haberini yayıp yeniçeri­leri tahrike başladılar. Böylece Kara­mani Mehmed Paşa’nın plânı bozul­du. Galeyana gelen yeniçeriler iskelele­re inerek zorla İstanbul’a geçtiler ve so­kaklarda, Bayezid çok yaşasın diyerek nümayişe başladılar. Kendilerine mani olmak isteyen Karamani Mehmed Pa­şa ile Fatih’in hususî tabibi Yahudi Yakup Paşa’yı öldürdüler. Eski-Saray’da oturan, Şehzade Bayezid’in henüz onbir yaşındaki büyük oğlu Korkut Çelebi’yi babasına vekaleten tahta çıkarıp sokaklarda dolaştırmaya başladılar.

 

Acı ölüm haberi

İstanbul’da bu olaylar ola dursun Keklik Mustafa  Çavuş, 7 Mayıs 1481’de Amasya’da beylik süren Şehza­de Bayezid’in katına ulaştı. Otağına saygı ile yaklaşarak selamla­yıp etek öptükten sonra dua etti. Sonra da üzerindeki nâmeyi saltanat tahtının yeni varisine teslim eyledi. Padişah babasının göçtüğünü duyunca Bu dünya devleti gözünden düşüverdi Babasından ayrılmak öyle etti ki onu ta sabahlara kadar ağladı inledi. Gözlerinden inci gibi yaşlar akarken gönlü parçalandı kendinden geçti

Bayezid, başlangıçta haberi tered­düt ile karşıladı ise de İshak Paşa’nın gelen üst üste davet mektupları üzerine 4. gün, maiyyetinde dört bin kişi oldu­ğu halde Amasya’dan hareket edip do­kuz günde Üsküdar’a geldi. Ertesi gün oğlu Korkut’tan saltanatı resmen tes­lim alıp 22 Mayıs 1481’de Osmanlı tah­tına çıktı.

Müteakip gün Fatih Sultan Mehmed’in cenaze namazı, yol göstericile­rin rehberi Şeyh Muslihiddin Ebü’l-Vefa’nın imamlığında kılındı. Sultan Ba­yezid namazdan sonra sevgili babasının tabutunu öpüp kucakladıktan sonra omuzuna alıp vezirler ve beylerle bir­likte taşıyıp, Fatih Camii’nin mihrabı önündeki bahçeye defn ettiler. Baye­zid ziyade sadakalar dağıtarak ve tekrar tekrar hatim duaları okutarak babasının ruhunu şâd ederken oğulluk hakkını da yerine getirmiş oldu.

 

Dünya hırsı mı?..

Bayezid tahta çıkar çıkmaz, babası­nın sağlığında kendisinden daha mezi­yetli ve daha faal olması sebebiyle Ge­dik Ahmed Paşa ve Karamani Mehmed Paşa gibi devlet büyüklerinin des­teğini temin etmiş olan kardeşi Konya Valisi Gıyaseddin Cem Çelebi’nin mu­halefetiyle karşılaştı. Cem, veraset dola­yısıyla Osmanlı mülkünde hakkı oldu­ğunu iddia ediyordu. Zira Fatih kanun­nâmesinden veraset kısmında şehzade­lere yazılacak hükümlerin lakaplar bah­sinde Cem’in ismi zikredilmiş, Fatihde ona “Varis-i mülk-i Süleymanî oğlum Sultan Cem” diye hitap etmişti. Bazı müellifler, Cem’in Kanunnâme-i Al-i Osman’a dayanarak Bayezid’in nizam-ı alem için kendisini öldürmesinden korktuğu cihetle isyan ettiğini belirtir­ler. Oysa asıl sebebin verasetle kendisine intikal eden saltanatı elde etmek ol­duğu anlaşılmaktadır. Ayrıca her Os­manlı şehzadesinin küçük yaştan itiba­ren babasından sonra devletin başına geçip cihadla meşgul olması, adaletle hükmetmesi gibi ulvî gayeler ile yetişti­rildiği göz önüne alınırsa dünya hırsı, ölüm korkusu gibi düşünceleri onlara atfetmek fevkalade basit kalır.

 

Bursa’da kısa saltanat

Cem, kanunnâmede isminin geç­mesinin yanısıra babasının padişahlığı zamanında doğduğunu, Uzun Hasan seferi sırasında İstanbul’da kendisinin babasına vekâlet ettiğini belirtiyor ve saltanatın kendisine ait olduğunu iddia ediyordu. Bu düşünceler ışığı altında hareket eden Cem maiyyetindeki müşa­virlerin ve özellikle de Karamanoğlu Kasım Bey’in telkinleri sonunda hare­kete geçmeye karar verdi. Komutanla­rından Gedik Nasuh Bey’i maiyyetinde Karaman, Varsak ve Turgutlu boylarına mensup kuvvetler olduğu halde İnegöl üzerinden Bursa’ya gönderdi. Gedik Nasuh Bey,28 Mayıs’ta Kaplıca civa­rında Bayezid tarafından Ayas Paşa kumandasıyla üzerine gönderilen kuv­vetleri bozdu ve Bursa’ya hakim oldu. Üç gün sonra şehre gelen Cem Sultan adına para kestirip hutbe okuttu ve bu suretle hükümdarlığını ilan eyledi. Ci­vardaki şehir ve kasabalara da saltanatı­nı kabul ettiren Cem Sultan kendisini Anadolu’nun hakimi olarak görmeye başladı. Bu tehlikeli gelişme üzerine Sultan Bayezid, Cem’i destekleyen beylere gizlice mektuplar göndertmek suretiyle onları kendi tarafına çekmeye çalıştı. Bunların başında Cem’in yakın dostu Aştinoğlu Yakub Bey geliyordu. Yakub Bey’den Cem’i hile ile Karaman’a doğru çekmesi istenmekteydi. Ayrıca padişah kalabalık bir ordu ile Üs­küdar’a geçmiş Cem üzerine sefer ha­zırlıklarına başlamıştı. Öte yandan Bursa’da 18 gün saltanat süren Cem Sul­tan, büyük halaları, Çelebi Mehmed’in kızı ihtiyar Selçuk Hatun ile ulemadan Mevlana Ayas ve Şükrullahoğlu Ahmed Çelebi’den oluşan bir elçilik heye­tini ağabeyine gönderdi. Böylece Cem, ortaya çıkan fiîli durumun kabul edil­mesini ve Anadolu’nun kendisine bıra­kılmasını arzu ediyordu.

 

“Çekişme meyve vermez!”

Bayezid Han, huzuruna gelen bü­yük halası Selçuk Hatun’un elini öpüp fevkalade izzet ve ikram gösterdi, dua­sını aldı. Cem lehine hareket ettiği anla­şılan Selçuk Hatun, Bayezid’ten rica yol­lu olarak: “Padişahım; olmaz mı ki, can beraber olan kardeş kanını dök­meğe kalkışmayasın. İslâm arasında cenk ateşini yakıp tutuşturmayasın. Rumeli topraklarıyla yetinip Anado­lu ülkesini, illerini kardeşine bağışlayasın. Böyle yaparsan o da eğdiği boynunu bir daha boyunduruğun­dan çıkarmaz ve bundan sonra da ol­mayacak bir yola girmez. Çekişme, bir ağaç dahi olsa üzüntüden başka meyve vermez. İki şanlı padişah döğüşmeye niyet ederseler bundan rea­ya büyük zarar görür. Ülke kavgası yüzünden ortalığı harabeye çevirmek yüce gönüllü olmaya ve yiğitlik şanı­na uygun değildir.”

 

İki kardeş meydanda

Sultan II. Bayezid hissiyatla dile ge­tirilen duygu yüklü bu konuşmaya aldanmadı. “Lâ erheme beyne’l-mulük”=Hükümdarlar arasında merhamet olmaz” darb-ı meseliyle cevap vererek bu hususta kararlılığını ortaya koydu. Elçileri gereği gibi ağırladıktan sonra geri gönderdi ve derhal ordusunu hare­kete geçirdi. Cem ise Yenişehir ovasın­da akıbetini belirleyecek bir savaşa gi­rişmeye karar vermişti. Bu sırada Otran­to seferinden dönen Gedik Ahmed Paşa’da Yenişehir’de Padişahın ordusuna katılınca Bayezid daha da kuvvetlendi. Ahmed Paşa aslında Cem taraftarı bu­lunuyor idiyse de kayınpederi İshak Paşa’nın vezir-i azam olması onun Ba­yezid tarafına meyletmesine sebep ol­muştur. 20 Haziran 1481’de Osmanlı tahtının yeni sahibini belirleyecek sa­vaş şiddetle başladı. Fatih’in iki oğlu bu kez hasım mevkiindeydiler. İkisi de ola­ğanüstü bir çaba ve gayret sarfediyordu. Ancak yakın dostu Aştinoğlu Ya­kub Bey’in ihaneti Cem’e son darbe ol­du. Bayezid kuvvetlerinin gittikçe art­ması Cem tarafında yılgınlığa ve diren­me gücünün kaybolmasına yol açtı. Ar­tık herkes başının çaresine düşmüş bu­lunuyordu. Öncelikle Cem’i devamlı olarak kışkırtan Karamanlılar ve Varsak Türkmenleri meydanı terkettiler. Aske­rinin gittikçe eridiğini görerek çaresiz kalan Cem Sultan’da büyük bir elem ve üzüntü içerisinde önce Eskişehir’e ar­dından taht kenti Konya’ya doğru geri çekildi. Bütün eşyası ve hazineleri yağ­ma edilmişti.

 

Ve gurbet…

Konya’da da kendisini emniyette göremeyen Cem Sultan, validesi Çiçek Hatun ile ailesini ve yanında bulunan Murad adındaki oğlunu alıp 28 Hazi­randa Memluk ülkesine doğru yöneldi. Binbir sıkıntı içerisinde Torosları geçe­rek Tarsus’a ve oradan da Adana’ya ulaştı. Ramazanoğlu onu karşılayıp ağırladı ve ziyafetler verdi. Memluk Sul­tanı Kayıtbay’ın müsaadesini alması üzerine Antakya yoluyla Haleb’e vardı. Haleb emirül-ümerası da ağırlamada ku­sur etmedi. Uyuz Bey’in rehberliğinde Şam’a gelen Cem, akraba, has hademe­leri ve muhafızlarından oluşan 300 kişi­lik maiyetiyle yoluna devam edip, 25 Ağustos’ta Gazze yoluyla Mısır’a vardı ve hükümdarlara mahsus alayla Kahire’ye girdi. Ertesi gün saraya giderek Kayıtbay’ın huzuruna çıktı. Sultan Kayıtbay Şehzade ile karşılaşınca el sıkı­şıp kucaklaştılar. Kısa bir sohbet yaptı­lar. Sultan ona atalık tutumuyla güzel sözler söyleyip gönlünü aldı. Kendisini muazzam bir köşke yerleştirdi. Pek çok iltifatlar eyledi. Ramazan gecelerinde birkaç defa iftara çağırıp huzur ve gü­ven duymasını sağladı. Birçok günler beraberinde gezilere çıkartıp gönlünü aldı, hoş tutmaya çalıştı.

 

Şehzade hac yolunda

Kayıtbay’ın bütün gayretlerine rağ­men Cem Sultan’ın sıkıntısı bir türlü gitmek bilmiyordu. Daimî bir iç huzur­suzluğu yaşıyor gibiydi. Hatta bu sırada ağabeyisine gönderdiği bir mektupta halinden bahsederek yardımını istemiş­ti. Nitekim şu beyti onun ruhî bunalımı­nı çok güzel yansıtmaktadır.

    Sen bister-i gülde yatasın şevk ile handan
    Ben kül döşenem külhen-i mihnetde sebep ne?

    (Sen, gülün döşeğinde neşe ve keyif içerisinde yatarken
    Ben mihnet ve meşakkat hama­mında neden kül döşeneyim?)

Bayezid ise onun saltanat emelle­rinden vazgeçmesi şartıyla kendisine her sene 10 kere 100.000 akçe verece­ğini vaad etmiştir. Ancak bu mektuplaş­malardan bir netice çıkmamıştır. So­nunda Cem: “Bir şeyde sıkılırsanız o zaman hacca niyet ediniz” işareti üze­rine Kayıtbay’dan hacc müsaadesi iste­di. Kayıtbay’da, bu istek üzerine onu mükemmel bir alayla Hicaz’a gönderdi. 20 Aralık 1481’de Mısır’dan hareket eden Cem Sultan Mekke’ye girişinde Hicaz beyi tarafından karşılandı. Hacc vazifesini yerine getirdikten sonra Me­dine’ye gitti. Peygamber Efendimizin mübarek kabr-i şerifini ziyaret etti. Komşularına en üstün saygılar sunmak mutluluğu içerisinde 13 Mart 1482’de Kahire’ye döndü.

 

Çirkin kışkırtma

Cem Sultan mübarek makamları zi­yaret etmenin huzur ve sevinci içerisin­de Kahire’ye geldi ise de onu burada yeni tertipler bekliyordu. Osmanlı Devleti’nin içinde bulunduğu karışık du­rumdan istifade etmek isteyen Karamanoğlu Kasım Bey, Cem’i kullanmak suretiyle eski beyliğine yeniden kavuş­mayı arzu ediyordu.

Bu maksatla ona üst üste kışkırtıcı mektuplar göndermişti. Kasım Beybu maksatla Ankara Sancak Beyi, Trab­zon’lu Mehmed Bey ile anlaşmış, Da­rende’de (Karaman) bulunan Gedik Ahmed Paşa’nın ağzından yazılmış ba­zı mektuplar da uydurarak Şehzadeyi iknaya çalışmıştı. Bu arada timar ve zea­metleri ellerinden alınmış kimselerle mazul subaşılar da ikbal kaygısı ile Cem’e haber göndererek vaktin müsait olduğunu bildiriyorlardı.

Esasen Mısır’daki hareketsiz duru­mundan bunalan Cem Sultan’da, Ana­dolu’dan gelen bu haberler üzerine Memluk Sultanlığı’nın da desteği ile ha­rekete geçmeğe karar verdi. Bu maksat­la Kayıtbay’ın huzurunda düzenlenen mecliste sert müzakereler cereyan etti. Özellikle Memluk atabeglerinden Emir Özbek, Cem’in Osmanlı ülkesine bıra­kılması halinde iki devlet arasında doğ­ması muhtemel anlaşmazlıkları dile ge­tirerek onun bırakılmasına karşı çıktı. Buna rağmen Cem, sonradan Osmanlı­larla Memlukler arasında uzun süren savaşlara sebep olacak müsaadeyi Kayıtbay’dan almaya muvaffak oldu.

 

Yeniden Anadolu

27 Mart 1482’de Kahire’den hare­ketle yanında zaim ve subaşılardan mü­rekkep bir grup bulunduğu halde 6 Mayıs’da Haleb’e ulaştı. Kendisini burada Ankara Sancak Bey’i Trabzonlu Meh­med Bey bekliyordu. Ardından Adana’ya gelen Cem Sultan’ı burada da Karamanoğlu Kasım Bey karşıladı. Kasım Bey Cem’den, muvaffak olması halinde, yardımı karşılığında Karaman ülkesine sahip olma vaadini aldı. Böyle­ce Cem bir kez daha şansını denemek üzere Osmanlı ülkesine girdi.

Ereğli’ye gelen Cem, kapıcıbaşısı Si­nan Bey’ibir anlaşmaya varmak ümi­diyle Gedik Ahmed Paşa’ya gönderdi. Ancak bu teşebbüsünde muvaffak ola­madı. 6 Haziran’da yanında Kasım Bey’de bulunduğu halde Konya üzeri­ne yürüyerek kaleyi kuşattı. Bu arada Trabzon’lu Mehmed Bey’i de Ankara üzerine göndermişti. Cem Sultan Kon­ya kalesini şiddetle muhasara etti ise de Hadım Ali Paşa’nın cesaretle karşı koyması ile bir netice elde edemedi. Ankara üzerine yürüyen Mehmed Bey ise Rumeli Beylerbeyi’ne karşı yaptığı muharebeyi kaydederken hayatını da yitirdi. Mehmed Bey’in bozgun haberi­ni alan Cem Sultan Konya kuşatmasını kaldırıp Ankara üzerine bizzat yürüdü. Ancak bu teşebbüsünden de bir netice elde edemedi. Sultan Bayezid’in yak­laşmakta olduğu haberini alınca önce Akşehir’e sonra da Kasım Bey ile birlik­te Taşili’ne çekilmek zorunda kaldı.

 

“Boş yere yorgun düşme”

Cem Sultan, kendisini takiben Ereğli’ye gelen ağabeyi Bayezid’le bir kez daha müzakerelere girişti. Baye­zid’e elçi olarak giden Kapıcıbaşı Si­nan Bey Osmanlı ülkesinin bir kısmı­nın Cem’in idaresine bırakılmasını iste­di. Oysa ki bu teklif padişahın hatırın­dan dahi geçmiyordu. Bayezid, Cem’e gönderdiği mektubunda: “Aydınlık gönlünüze gizli değildir ki; Rum diya­rı baştan ayağa örtülü nazlı bir geli­ne benzer.

Öyle iki güveyin nişanını kaldıra­maz ve ortaklık kahrın götüremez. Bu sebeple kötülük tekliflerine kulağı­nızı tıkayasız. Boş yere atınızı gayret dizginleriyle yorgun düşürmeyisiz ve temiz eteklerinizi Müslümanların kanlarıyla haksız yere kirletmeyesiz. Şerefle ve mutlulukla Kudüs-i Şerif de konaklamayı seçseniz, ol kutsal top­raklarda yerleşseniz ne olur? Şimdiye kadar kendinize ait hazineniz gelirle­ri ne ise her yıl hepsi noksansız katı­nıza yollanacaktır. Bunu Hünkar and içmiştir.” diyordu.

 

Sebep ne?

Buna rağmen Cem, Defterdar Meh­med Bey ve Bahşayişoğlu İmam Ali reisliğinde yeni elçi heyetleri ile arzusu­nu ısrarla tekrarladı ise de her defasın­da geri çevrildi. Sonunda Sultan Baye­zid, onun daha önceki dizelerine şu beyitleriyle karşılık verdi:

    Çün rûz-ı ezel kısmet olunmuş bi­ze devlet
    Takdire rıza vermeyesün böyle se­bep ne?
    Hacet haremeynim deyûben dâ’va kılarsan
    Ya saltanatı dünyeviye bunca ta­lep ne?

Yürü var Bayezid

Cem Sultan, ağabeyinin bütün müsbet tekliflerine sırt çevirdi ve atasından kalan maldan mülkten hisse isteğinde diretti. Bunun üzerine Hersekzâde Ah­med Paşa, Anadolu askeri ile Cem Sultan’ın üzerine gönderildi. Cem ise Ka­ramanoğlu Kasım Bey’le yaptığı gö­rüşme sonucunda deniz yoluyla Rume­li yakasına geçmeye karar vermişti. As­lında Cem’in maksadı, Akkoyunlu hü­kümdarının yanına gitmekti. Ancak Ka­sım Bey Rumeli’ye geçişte özellikle ıs­rarlı davranmıştı. Zira o, Bayezid’in Rumeli’nde Cem’le uğraşmasını fırsat bile­rek Karaman ülkesinden bir kısım top­rakları koparabileceğinin hesabını yapı­yordu. Bu ikiyüzlünün kendi iyiliğim düşündüğünü sanan talihsiz Şehzade, 18 Temmuz 1482’de 30 kadar adamıyla Korkos limanından gemilere binerek Rodos’a doğru yola çıktı. Böylece, Şehzade’nin 13 yıl sürecek Avrupa esaret hayatı başlıyordu.

Şehzade’nin acı gurbet hayatının Avrupa safhası Tarih ve Medeniyet’in Mart 1995 sayısında genişçe yer aldı­ğından konunun bu kısmına girmiyor; mücadelenin artık bittiğini düşünen Cem Sultan’ın şu nefis beytiyle yazıyı noktalıyoruz:

    Yürü var Bayezid sen süregör dev­ranını
    Saltanat bâki kalur derlerse ol yalandır.

.

II. Mahmud Han’ın ölümü üzerinde sır perdeleri!Posted on 19 Şubat 2021

 

II. Mahmud Han, Osmanlı Devleti’nin 19. Asırdaki en kudretli padişahlarından biri idi.

Belki en talihsizlerinden de biri olacaktı.

Kendisine, amcası III. Selim Han’ın şehadeti ve IV. Mustafa’nın tahttan indirilmesi ile neticelenecek bir darbe sonucunda, ölümden kıl payı kurtularak taht yolu açılacaktı.

Bir darbe neticesinde saltanata geçmek padişahta ne tür etkiler yapıyor bilinmez. Ancak devlet yönetiminde kime ne kadar güvenip güvenemeyeceğini bilememesi en zor bir hâl olmalıdır.

Bu darbe geleneği Türk milletinin ne yazık ki bir türlü aşamadığı kısır döngü olmuştur.

Hâlbuki Osmanlı Devleti’nde hiçbir darbeci berhudar olamamış, çoğunlukla darbe üzerinden çok da fazla geçmeden ya boynu vurulmuş ya da ipe çekilmiştir.

II. Mahmud Han, amcası III. Selim Han döneminden muhakkak ki büyük dersler çıkarmıştı.

Azimliydi. Devletini mutlaka kudretli bir hâle getirmenin yollarını araştırıyordu.

Yed-i vahid usulü ile İngilizlerin Osmanlı Devleti’ndeki büyük ticari menfaatlerini kısmıştı. İngilizler 1833 yılından beri ünlü hariciye nazırları Polmerston aracılığıyla bu engeli aşmak için uğraşmışlar fakat muvaffak olamamışlardı. Bunu, Mustafa Reşit Paşa ile sağlama imkânına kavuştular. Londra büyükelçisi iken Mason olan Reşit Paşa’yı Canning vasıtası ile elde etmişlerdi.

Reşit Paşa Mısır meselesinde İngilizlerin yardımını temin bahanesiyle Baltalimanı’ndaki yalısında dört gün süren ve çok gizli tutulan pazarlıklar sonucunda İngilizlere yıllardır aradıkları imkânı fazlasıyla sunmuştu (16 Ağustos 1838).

Nitekim Palmerston, Baltalimanı Antlaşmasını “Capo d’Opera” (şaheser) diyerek coşkuyla karşılamıştı. Zira anlaşmayla Osmanlı imalathaneleri Avrupa sanayi malları karşısında büyük yara alıyor ve Osmanlı iktisadi yapısı çöküşe geçiyordu.

Anlaşmayı duyan Avusturya başbakanı Metternich, “Osmanlı şimdi bitti” diyerek anlaşmanın Osmanlılar için ne manaya geldiğini belirtmişti.

Bu gelişmeler karşısında Fransızlar, Mısır Valisi Mehmed Ali Paşa’ya yardımlarını artırarak Osmanlılardan aynı hakları elde etmeyi başardılar. İngilizlerden ise beklenen yardım yoktu.

Reşit Paşa’nın, Dışişleri uhdesinde olmak üzere Londra’da oturması ve işleri takip etmesi ayrı bir garabetti.

Başta Hüsrev Mehmed Paşa olmak üzere devlet adamları onun, Baltalimanı Antlaşması’yla Osmanlı Devleti’ni nasıl bir felakete soktuğunu anlatarak padişahı ciddi manada ikaz ettiler. Bunun üzerine II. Mahmud Han, Mustafa Reşit Paşa’yı İstanbul’a çağırırken idamına da irade-i seniyye çıkarttırmıştı.

Reşit Paşa Londra’dan döneceği sırada İstanbul’daki dostlarından birinden bir mektup aldı. Mektupta kendisinin büyük bir tehlikeye maruz bulunduğuna dikkat çekilirken Padişahın ağır hasta olduğu da belirtiliyor ve gelişini mümkün olduğunca geciktirmesi tavsiyesinde bulunuluyordu.

Bu mektup üzerine Reşit Paşa hastalığını bahane ederek bir müddet daha Londra’da kaldı. Aradan bir müddet geçtikten sonra II. Mahmud Han’ın vefatı vuku buldu…

Reşit Paşa’ya bu mektubu gönderen kimdi? Padişahın vefatını bu kadar kesin olarak nasıl bilmekteydi?

Reşit Paşa daha sonra bu hadiseyi Dahiliye Nazırı Said Efendi’ye söylemiş fakat haber veren dostunun kim olduğunu meselenin önemine binaen açıklamamıştır…

Bunlar gerçekten düşündürücü hususlardır. Dolayısıyla II. Mahmud Han’ın vefatını çok iyi tahlil etmek gerekmektedir.

 

Padişahın doktorları 

Tarihler genelde II. Mahmud Han’ın veremden vefat ettiğini kabul etmektedir. Son dönemlerde bazı araştırmacılar ise içki müptelası olduğunu ifade ederek bunun padişahı ölüme götürdüğünü iddia etmişlerdir.

Fakat padişahı ölüme götüren hastalığın son seyri ve doktorların tavırları incelendiğinde durum pek de böyle kolay kestirip atılacak cinsten değildir.

Nitekim Padişahın ölümünün üzerinden bir yıl geçmeden doktorları arasında büyük bir suçlama yarışı başladı.

Hepsi birbirlerinin tedavi metotlarını şiddetle eleştiriyor tedavi yöntemlerinin ve teşhislerinin yanlışlığını ifade ediyordu. Bu konuda geniş bir makale kaleme alan Ali Akyıldız’ın belirttiğine göre tartışma, Fransız delege Cadalvene’in E. Barrault birlikte kaleme aldığı “Deux Annees de l’Histoire d’Orient 1839-1840” isimli eserde padişahın hastalığı ile ilgili olarak verdiği bilgiler üzerine başlamıştı.

Bu gelişme üzerine padişahın hekimlerinden J. W. MacCarthy ile Konstantin Kara Todori “Relation Officielle de la Maladie et de la Mort du Sultan Mahmud II, Paris 1841” (Sultan II. Mahmud’un Hastalığı ve Ölümü) isimli bir risale kaleme aldılar.

Onlar bu risalede padişahın hekimbaşısı Abdülhak Molla’yı ciddi biçimde eleştirmişlerdi. Bunun üzerine Abdülhak Molla da padişahın hastalığı ile ilgili Rûznâme isimli bir eser kaleme almış ve iddialara cevap vermeye çalışmıştır.

Padişahın bunlardan başka da doktorları vardır. Nitekim II. Mahmud Han’ın son döneminde hastalığı ile ilgilenen iki Avusturyalı doktor vardır. Bunlar Jakop Neuner ve Kari Ambros Bernard’dır.

Padişahın nisan ayından beri hekimbaşısı ise Abdülhak Molla Efendi’dir. Bunların dışında vefatının son haftasında tedaviye katılan Millingen, Stefanaki ve Mahmud Efendi isimli doktorların da adı geçmektedir.

 

1839 yılına gelindiğinde gayet sıhhatli idi! 

Avusturyalı hekimlerin gelişi ve padişahla görüşmeleri hakkında verdikleri bilgiler padişahın son dönemlerinde sıhhatinin gayet yerinde olduğunu ortaya koymaktadır.

Onların İstanbul’a daveti şöyle gelişmişti:

Sultan II. Mahmud, Osmanlı İmparatorluğu’nda sağlık teşkilatı ve tıp eğitimini modernleştirmek gayesiyle Paris Elçisi Ahmed Fethi Paşa Viyana’da iken onun vasıtasıyla Prens Metternich’ten Osmanlı Devleti nezdinde çalı­şacak Avusturyalı iki dirayetli hekimle bir eczacının araştırılıp bulunması­nı rica etmişti. Metternich’in özel hekimi Friedrich Jâger von Jaxtthal’in tavsiyesi üzerine Viyana’dan hekim Dr. Jakop Neuner ile Dr. Kari Ambros Bernard ve eczacı Hofmann bu­nun için seçilerek İstanbul’a gönderildiler.

Hekimler 3 Aralık 1838’de İstanbul’ geldiklerinde Avusturyalı hekim Dr. Minas ve onun tercümanı Wassiljevvich’le birlikte Padişah tarafından kabul edildiler. II. Mahmud Han, Avus­turya İmparatoru ile aralarında olan büyük dostluktan övgü ile bahsede­rek, bu Avusturyalı iki hekimle bir eczacının İstanbul’a getirilmesindeki yardımlarından dolayı Dr. Minas’a teşekkür etti. Dr. Neuner sarayda Padişahın şahsi hekimi olarak ve Osmanlı Devleti’nin sağlık teşkilatını reorganize etmekle vazifelendirildi.

Dr. Neuner saraydaki ilk günlerinde II. Mahmud Han’ın ağır hasta kızı Hatice Sultan’ı ve bir devlet büyüğünü başarı ile tedavi ederek kendisini ispatlayacaktı.

28 Ocak 1839’da ise eczacılık alanında bazı projelerini anlatmak üzere bizzat padişahın huzuruna çıkmış ve yaşadıklarını şöyle nakletmişti:

“İçeri girdiğimde Padişah hazretlerinin günlük kıyafeti içinde bir koltuk üzerinde oturduğunu gördüm. Sultan çok dostça bana yaklaşmamı işaret etti ve nabzına bakmam için elini uzattı ve ben de hemen o saniyede nabızlarını kontrol ettim.

Padişah: Zannedersem biraz üşütmüşüm dediler, ben de: Nabzınızda hasta olduğunuza dair bir emare yok diye cevap verdim…”

Memnun kalan padişah sonra benden, “Kaç yaşında olduğunu tahmin etmemi” istedi.

Ben de: “Majesteleri ancak 50 yaşında olsalar gerek” dedim.

Majesteleri (Padişah) başını açarak: “Ben 52 yaşındayım ama gördüğünüz gibi saçlarım hâlâ simsiyah. Başkalarından bu yaşta saçlar ya dökülür ya da kırlaşır” dedi.

Ben, bunun oldukça ender rastlanan bir durum olduğundan bahset­tikten sonra, kendileri gibi hayırsever ve çalışkan hükümdarların tesis et­tikleri sağlık müesseseleri ile yalnız kendi tebaasına değil, bütün insanlığa büyük hizmette bulunduklarını belirterek, inşallah bunu bundan sonraki kuşakların da böyle takdir edeceklerini ümit ettiğimi ifade ettim.

Majesteleri bu arada; “Uzun zamandan beri Fransızca öğrenmeye gay­ret ediyorum, ama devlet işlerinin çokluğundan ötürü bunu ilerletmem bir türlü mümkün olmuyor” diyerek devlet işlerinin yoğunluğundan şikâyet etmişti.

Konuşma bundan sonra hastane ve eczanelerin durumu ile ilgili olarak devam edecektir… Bu görüşme gösteriyor ki 1839 yılına girildiğinde padişah gayet sıhhatli bir durumdadır…

 

Doktorları neden engellendi? 

Yine doktorların raporlarından anlaşılacağı üzere padişahın 1839 yılına kadar da ciddi denilebilecek bir rahatsızlığı olmamıştır. 1839 yılı başlarında padişahın uykusuzluk ve sinir sistemindeki yıpranmalarından bahsedilir. İlk ciddi rahatsızlığı olarak 8 Mart tarihi verilir. Bu da bir öksürük nöbetidir ve doktoru nezle olduğunu belirtir.

Abdülhak Efendi’nin hekimbaşılığa geldiği Nisan ayından itibaren ise şikâyetler gittikçe artmaya başlar!.. Nedense Abdülhak Molla’nın söylediği tek şey vücudunun güya içkiye alışmış olduğunu belirtmekten öte değildir. Kendisinin bile padişaha içki verilmesini istemesi nasıl bir hekim olduğunu ispatlamaya yetmektedir.

Fakat bu tarihten itibaren doktorların birbirlerini suçlamalarında çok ciddi şüpheler vardır. En önemli suçlama ise Hekimbaşı Abdülhak Molla tarafından, doktorların ya devre dışı bırakılması veya Sultan’ın tedavisi hususunda görüşlerine değer verilmemesidir.

Nitekim Constant von Wurzbach’ın 1849’da Viyana’da yayınlanan “Biographische Lexikon” isimli biyografik eserinde Dr. Neuner’in İstanbul’a gelişin­den beş ay sonra Sultan II. Mahmud’un hastalığının ağırlaşmaya başla­ması ile birlikte, padişahla görüşmelerinin engellendiği belirtilmektedir. Bu gerçekten çarpıcı bir iddiadır. Zira bu tarih Abdülhak Molla’nın tekrar hekimbaşılığa geldiği döneme rastlamaktadır.

Keza Dr. Neuner’in yanındaki Dr. Bernard’ın açıklamaları da büyük kuşku uyandırmaktadır. O, Padişah’a 18 Haziran’dan önce yapılan konsültasyonda alınan kararların Hekimbaşı tarafından uygulanmadığını, Hekimbaşının yetkilerine dayanarak hastalığa hiç de iyi gelmeyen birtakım bitkilerle Padişah’ı tedavi etmeye çalıştığını ve bunun ise hastalığı daha da azdırdığını ifade etmiştir.

Bernard’ın iddiasına göre de, II. Mahmud Han’ın çevresindekiler, Dr. Neuner’i Padişah’tan mümkün mertebe uzak tutmaya çalışmıştır.

Diğer taraftan Dr. Kara Todori ve MacCarthy’nin suçlamaları da Dr. Bernard gibi bilhassa Abdülhak Molla üzerinde yoğunlaşmıştır. Kendileri, birkaç yıldan beri Padişah’ın hekimi olmalarına rağmen, bilhassa hastalığın nüksettiği son dönemlerinde hastalık konusundaki rollerinin seyircilikten öteye gitmediğini belirterek ikinci planda bırakıldıklarını ifade etmişlerdir. Onlara göre de şayet Hekimbaşına sundukları teklifler günü gününe yerine getirilmiş olsaydı, hastalığın ilerlemesi durdurulabilirdi.

Yabancı hekimlerin iddiada bulundukları ortak bir nokta da Abdülhak Molla’yı hekimlikte ehil bulmayıp sadece adıyla doktor diyerek tanımlamalarıdır. Gerçekten de Abdülhak Molla’nın 1836 yılında görevinden alınması da, onun güvenilir bir hekim olmadığına dayanıyordu.

Peki suçlanmaların odağındaki Hekimbaşı Abdülhak Molla kimdi ve padişahla ilişkileri nasıldı?

 

Hekimbaşı’nın ihaneti mi?

Abdülhak Molla, 22 Aralık 1786’da İstanbul’da doğmuş olup, babası Dîvân-ı Hümâyun mensuplarından Mehmed Emin Şükûhî Efendi idi. Süleymaniye Tıp Medresesi’ni bitirerek müderris oldu (1801). Ağabeyi Mustafa Behcet Efendi’nin ilk hekimbaşılığı sırasında saray hekimliğine getirildi. Çevresinin ısrarlarına rağmen, ağabeyi yaşının küçüklüğünü öne sürerek Sarây-ı Cedîd’e tayinini uygun görmediği için meslek hayatına Sarây-ı Atîk’te başladı. Bu vazifesine, II. Mahmud tarafından ağabeyi ile Keşan’a sürülünceye kadar devam etti (1821). 

Bir yıl devam eden sürgün hayatı küçük kardeşi tarihçi Hızır İlyas Efendi’nin aracılığı ile sona erdi ve Sarây-ı Cedîd’e hekim tayin edildi. 

Abdülhak Molla, hekimbaşı bulunan ağabeyi Mustafa Behcet Efendi’nin 1834 yılında ölmesi üzerine hekimbaşı oldu… 1836’da kendisine Anadolu Kazaskerliği payesi de verildi. Ancak aynı yıl payesi elinden alınarak hekimbaşılıktan çıkarıldı. Yerine tıp ilmini lâyıkı ile tahsil ettiği padişah tarafından bilinen cerrahhane müdürü Ahmed Necib Efendi getirildi.

Ancak Abdülhak Molla, üç yıl sonra Nisan 1839 tarihinde tekrar hekimbaşılık görevine kavuşacaktı. Fakat onun bu gelişi II. Mahmud Han’ın sonunu da getirecekti. Molla’nın kini hekimliğinin önüne mi geçmişti?!.

Zira doktorların raporlarından da anlaşılacağı üzere onun gelişi ile birlikte Padişahın şikâyetleri birdenbire artmıştı. Nitekim son üç ayında halsizlik, mide ağrısı, kanlı balgamlı öksürük, öksürüğe bağlı uykusuzluk, sinirsel yorgunluk, iştahsızlık, sindirim sisteminde bozukluk, kabızlık, dilin üzerinde koyu sarı bir pas tabakası, yüksek ateş, bulantı ve kusma gibi belirtiler dile getirilmiştir… Bunlar zehirlenmenin de bir belirtisi olamaz mıydı?

Padişahın hastalığı ve şikâyetleri artarken yine aynı tarihlerden itibaren yanındaki hekimlerin hep geri planda bırakılmaları ve tedavi usulü hakkında söylediklerinin askıya alınması bir tesadüf olabilir miydi?

Yoksa planlı programlı bir tarzda padişah ölüme doğru götürülmüş müydü?

Hekimler padişahı tedaviden uzak tutulurken İngiliz elçisine günü gününe haberler kim tarafından gönderiliyordu?

Londra’daki Reşit Paşa’ya öldürteceği bilgisinin yanı sıra, padişahın yakında öleceği bilgisi kim tarafından uçuruluyordu?

Ciddi hiçbir kaynakta geçmemesine rağmen padişahın sabah akşam deli gibi içki içtiğini iddia eden, ölümünü içkiye bağlayan ve güya diğer doktorların karşı çıkmasına rağmen hastalığında dahi içki vermek için çırpındığı ifade edilen bu hekimbaşıya ne kadar inanmak icap eder?

Bütün bu can alıcı noktalar birleştirildiğinde Abdülhak Molla liderliğinde Reşit Paşa taraftarı bir cuntanın Sultan Mahmud Han’ı ortadan kaldırmış olduğu ayan beyan belli olmaktadır!.. Zira görevden azli dolayısıyla padişaha muğber olan Abdülhak Molla neticede bu iş için biçilmiş kaftandı.

II. Mahmud Han’dan sonra Osmanlı Devleti’nin İngilizlere yarı bağımlı bir hâle gelmesi, Reşit Paşa’nın konumu ve devlet sisteminin tamamen değişmesi bunun açık bir göstergesi değil midir?

II. Mahmud Han gibi kudretli bir padişahla yürütemeyecekleri reform ve değişiklikleri henüz on altı yaşındaki Abdülmecid Han’a rahatlıkla yaptırabileceklerdi.

 

Tarih okumalarına dikkat!

Öte yandan bu durum tarih okumalarımızın ve tahlillerimizin ne kadar sıkıntılı olduğunu da bir kez daha gözler önüne sermektedir.

Zehirlendiğine dair hiçbir emare bulunmadığı hâlde, Alman Babinger’in uyduruk bir iddiası esas alınarak Fatih Sultan Mehmed zehirlenerek öldürüldü tezi bir anda kabul görmektedir.

Şehit edildiği bütün kaynaklarca ve araştırma raporları ile belli olan Sultan Abdülaziz’in intihar ettiği sadece darbecilerin tahlillerine dayanılarak canhıraşane savunulmaktadır.

Buna karşılık II. Mahmud Han’ın ortadan kaldırılışına bunca emare varken gündeme dahi getirilememesi düşündürücü olmaktan çok daha öte bir durumdur.

Milletimize “Büyük” ve “Koca” lakapları ile öğretilen İngiliz uşağı Mason Reşit Paşa ile ekibinin II. Mahmud Han’ı ortadan kaldırdıkları bu hainane teşebbüs, belki de tarihimizde üstü başarıyla örtülen en büyük komplo hareketi olmuştu.

Zira devlet idaresinde büyük değişimlere yol açan olayların öncesindeki vakalar mutlak irdelenmeye muhtaçtır. Bunların bazıları çok açık bir biçimde yürütülürken bazıları ise gayet başarılı bir tarzda üstü kapatılarak gerçekleştirilmiştir.

Misal olarak Fatih’in vefatında Osmanlı devlet idaresi aynı yörüngede hayatiyetini devam ettiriyordu. Zehirlenmiş olması veya olmaması çok da önemli değildi.

Peki aynı durumu II. Mahmud Han, Abdülaziz Han ve II. Abdülhamid Han için söylemek mümkün müdür?

Nitekim Cumhuriyet döneminde de 27 Mayıs 1960 darbesi büyük değişimi getirirken Menderes idam olunmuştu. 28 Şubat postmodern darbesinde ise Özal’ın ölümü hep şaibeli bulunmuştur. Zira ondan sonra devlet yönetim anlayışı büyük ölçüde değişime uğramıştı.

Tayyip Bey’i zehirleme girişimlerinin başarısız olunması üzerine 15 Temmuz işgal hareketi de, devlet gemimizin farklı bir yörüngeye oturtulması maksatlı değil miydi?

Bu arada zihniyetin değişmesi ile birlikte millî olan devlet büyüklerimizin büyük karalama kampanyalarına düçar olması ve gençlerimizin bunlara inandırılması da eğitim sistemimizin ayrı bir sorunudur.

Nitekim, sadece doktoru Abdülhak Molla’nın ifadesiyle -ki o da Sultan’ın vefatında büyük şaibe altındadır- sabah akşam içki içtiğine inanılan II. Mahmud Han’ın dinî yaşantısı ve şahsiyetini de inşallah haftaya “Cuma Divanı” köşemde anlatacağım.

TEFEKKÜR
Rûz u şeb dîdelerim derdin ile kan ağlar
Vâkıf olan benim esrârıma ol ân ağlar
Dâğ-ı sînem göricek hûn ile âlûde benim
Rahm edip hâlime ezhâr-ı gülistân ağlar
                                      II. Mahmud Han

.

Miraç GecesiPosted on 17 Şubat 2021

 

MÎRÂC GECESİ

İslâm dîninin kıymet verdiği mübârek gecelerden. Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın beden ve ruh ile berâber, uyanık iken göklere çıkarıldığı, bilinmeyen yerlere götürüldüğü, Allahü teâlânın emri ile Cennet ve Cehennem’in kendisine gösterildiği gece. Mîrâc, lügatte “merdiven” demektir. Yüksek bir yere çıkılan âlet, vâsıta veya yükseğe çıkmak mânâlarına gelir. Mîrâc hâdisesi, Resûlullah’ın (sallallahü aleyhi ve sellem), Peygamber oluşunun dokuzuncu yılına rastlayan Receb ayının 27’nci gecesinde vukû bulmuştur. Mîrâc, Peygamberimize verilen bir mûcizedir. 

Allahü teâlânın Muhammed aleyhisselâma olan ihsânlarının en şereflilerinden biri de O’nu Mîraca çıkarmasıdır. Bu mûcizeyi O’ndan başka hiçbir peygambere vermemiştir. Mîrâc gecesinde Resulullah’ın Mekke’den Mescid-i Aksâ’ya götürüldüğü Kur’ân-ı kerîm’de açıkça bildirilmektedir. Allahü teâlâ, İsrâ sûresinin başında meâlen; “Kulumu (Muhammed’i) gece Mescid-i Haram’dan (Mekke’den) Mescid-i Aksâ’ya (Kudüs’e), âyetlerimizi göstermek için götürdüm.” buyuruyor. Peygamberimiz de, “Beden ile gittim” buyurdu. Sâdece rüyâda ruh ile gittiği mîrâcları da olmuştur. Peygamberlerin rüyâları da vahiydir. Önceden ruh ile olan mîrâclar, cesetle olarak mîrâca hazırlamak için idi.

Resûlullah efendimiz peygamberliğini Mekkeli müşriklere açıkladığı zamandan beri, müşriklerin türlü sıkıntılarına mâruz kaldı. Allahü teâlânın dînini herkese duyurmak ve onları saâdete, kurtuluşa kavuşturmak için gece-gündüz uğraşıyordu. Dokuz senede çok az sayıda insan Müslüman olmuştu. Mekke halkı îmân etmiyor, Müslümanlara çok sıkıntı veriyordu. İşkenceye başlamış, işi azdırmışlardı. Resûlullah çok üzüldü. Hicretten bir yıl önce, elli iki yaşında idi. Zeyd bin Hârise’yi alarak Tâif’e gitti. Tâif halkına bir ay nasîhat etti. Hiç kimse îmân etmedi. Alay ettiler. İşkence yaptılar. Yuhaladılar. Çocuklar taşa tuttular. Ümitsiz, üzüntülü, yorgun geri dönerken mübârek bacakları yaralandı. Zeyd’in başı kan içinde kaldı. Çok sıcak bir saatte, yol kenarında, bitkin hâlde oturdular. Orada bulunan bağ sâhibi, Rebi’aoğulları zengin Utbe ve Şeybe adında iki kardeş, köleleri Addâs ile birer salkım üzüm gönderdi.

Resûlullah üzümü yerken besmele okudu. Addâs Hıristiyan idi. Bunu işitince şaşırdı: “Yıllarca buralardayım. Kimseden böyle söz duymadım. Bu nasıl sözdür?” dedi.

Resûlullah; “Sen neredensin?” buyurdu.

Addâs; “Nineveliyim.” dedi.

Resûlullah; “Yunûs aleyhisselâmın memleketinden imişsin.” buyurdu.

Addâs; “Sen Yûnus’u nereden tanıyorsun? Onu, buralarda kimse bilmez.” dedi.

Resûlullah; “O benim kardeşimdir. O da, benim gibi Peygamber idi.” buyurdu.

Addâs; “Bu güzel yüzün, bu tatlı sözlerin sâhibi yalancı olmaz. Ben inandım ki, Sen Allah’ın Resûlüsün.” dedi. Müslüman oldu. ”Yâ Resûlallah, yıllarca bu zâlimlere, bu yalancılara kulluk ediyorum. Herkesin hakkını yiyorlar. Herkesi aldatıyorlar. Hiç iyi tarafları yok. Dünyâlık toplamak, şehvetlerini yapmak için her alçaklığı göze alıyorlar. Onlardan nefret ediyorum. Sizinle birlikte gitmek, size hizmetle şereflenmek, câhillerin, ahmakların size yapacağı saygısızlıklara hedef olmak, mübârek vücûdunuzu korumak için fedâ olmak istiyorum.” dedi.

Resûlullah, tebessüm buyurdu; “Şimdi efendilerinin yanında kal! Az zaman sonra, adımı her yerde işitirsin. O zaman bana gel.” buyurdu. Bir müddet istirahat edip, yaralarını, kanlarını sildiler. Mekke’ye yürüdüler. Karanlıkta şehre girdiler. Birkaç ay Mekke’de çok sıkıntılı geçti. Her taraf düşman idi. Gidilecek bir yer yoktu. Doğruca amcası Ebû Tâlib’in kızı Ümm-i Hânî’nin Ebû Tâlib Mahallesinde bulunan evine geldi. Ümm-i Hânî, o zaman îmân etmemişti. Kapıyı çaldı. Ümm-i Hânî; “Kimdir o?” dedi.

Resûlullah; “Amcan oğlu Muhammed’im. Kabul edersen, misâfir geldim.” buyurdu.

Ümm-i Hânî; “Senin gibi doğru sözlü, emin, asil, şerefli misâfire can fedâ olsun. Yalnız, teşrif edeceğinizi önceden bildirseydiniz, bir şeyler hazırlardım. Şimdi yedirecek birşeyim yok.” dedi.

Resûlullah; “Yiyecek, içecek istemem. Hiçbiri gözümde yok. Rabbime ibâdet etmek, yalvarmak için bir yer bana yetişir.” buyurdu.

Ümm-i Hânî, Resûlullah’ı içeri alıp, bir hasır, leğen, ibrik verdi. Gelen misâfire ikrâm etmek, onu düşmandan korumak, Araplar için en şerefli vazîfe sayılırdı. Bir evdeki misâfire zarar gelmesi, ev sâhibi için büyük yüzkarası olurdu. Ümm-i Hânî düşündü. Bunun Mekke’de düşmanları çok. Hattâ öldürmek isteyenler var. Şerefimi korumak için, sabaha kadar onu gözeteyim, dedi. Babasının kılıcını alıp, evin etrâfında dolaşmağa başladı.

Resûlullah, o gün çok incinmişti. Abdest alıp, Rabbine yalvarmağa, af dilemeğe, kulların îmâna gelmesi, saâdete kavuşmaları için duâya başladı. Çok yorgun, aç, üzüntülü idi. Hasır üzerinde uyuyuverdi.

O anda, Allahü teâlâ, Cebrâil aleyhisselâma:

Sevgili Peygamberimi çok üzdüm. Mübârek bedenini, nâzik kalbini çok incittim. Bu halde, yine bana yalvarıyor. Benden başka, hiçbir şey düşünmüyor. Git! Habîbimi getir! Cennet’imi, Cehennem’imi göster. O’na ve O’nu sevenlere hazırladığım nîmetleri görsün. O’na inanmıyanlara, sözleri, yazıları ve hareketleriyle O’nu incitenlere hazırladığım azapları görsün. O’nu ben teselli edeceğim. O’nun nâzik kalbinin yaralarını ben gidereceğim, buyurdu. Cebrâil aleyhisselâm, bir anda Resûlullah’ın yanına geldi. Mışıl mışıl uyur gördü. Uyandırmaya kıyamadı. İnsan şeklinde idi. Mübârek ayağının altını öptü. Kalbi, kanı olmadığı için soğuk dudakları, Resûlullah’ı uyandırdı. Cebrâil’i (aleyhisselâm) hemen tanıdı ve; “Ey Cebrâil kardeşim. Böyle vakitsiz niçin geldin. Yoksa bir hatâ mı ettim. Rabbimi gücendirdim mi? Bana acı haber mi getirdin?” buyurdu ve Rabbinin darılacağından çok korktu.

Cebrâil aleyhisselâm; “Ey bütün yaratılmışların en üstünü! Ey Yaratanın sevgilisi! Ey peygamberlerin efendisi, iyilikler menbaı, üstünlükler kaynağı olan şerefli Peygamber! Rabbin sana selâm ediyor. Seni kendine dâvet ediyor. Lütfen kalk. Buyur, gidelim, dedi. Kâbe yanına geldiler. Orada, bir kimse geldi. Göğsünü yardı. Kalbini çıkardı. Zemzem suyu ile yıkadı. Yine yerine koydu. Sonra Cennet’ten gelen Burak adındaki beyaz hayvana binip, bir anda Kudüs’te, Mescid-i Aksâ’ya geldiler. Cebrâil aleyhisselâm kayayı parmağı ile deldi. Burak’ı oraya bağladı. Geçmiş peygamberlerden bâzısının ruhları insan şeklinde orada idi. Cemâatle namaz için Âdem, Nuh, İbrâhim peygamberlere, imâm olmalarını sıra ile söyledi. Hiçbiri kabul etmedi. Özür dilediler. Kusurlu olduklarını söylediler. Cebrâil aleyhisselâm Habîbullah’ı ileri sürdü. Sen varken, başkası imâm olamaz, dedi. Namazdan sonra, mescitten çıkıp bilinmeyen bir mîrâc ile, bir anda, yedi kat gökleri geçtiler. Her gökte bir büyük peygamberi gördü. Cebrâil aleyhisselâm Sidre’de kaldı ve kıl kadar ilerlersem, yanar, yok olurum, dedi. Sidretülmüntehâ, altıncı gökte bulunan büyük bir ağaçtır. Resûlullah sallallâhü aleyhi ve sellem Cennet’i, Cehennem’i, sayısız şeyleri görüp, Refref adındaki bir Cennet yaygısı üstünde Kürsi, Arş ve Ruh âlemlerini geçip, bilinmeyen, anlaşılmayan, anlatılamıyan şekilde, Allahü teâlânın dilediği yüksekliklere ulaştı. Mekânsız, zamansız, cihetsiz, sıfatsız olarak Rabbiyle konuştu. Hiçbir mahlûkun bilemeyeceği, anlayamayacağı nîmetlere kavuşup, bir anda, Kudüs’e ve oradan Mekke-i mükerremeye, Ümm-i Hânî’nin evine geldi. Yattığı yer henüz soğumamış, leğendeki abdest suyunun hareketi durmamıştı. Dışarda dolaşan Ümm-i Hânî uyuklamış, bir şeyden haberi olmamıştı. Kudüs’ten Mekke’ye gelirken Kureyş’in kervanına rastladı. Kervandaki bir deve ürktü, yıkıldı.

Sabah olunca, Kâbe yanına gidip mîrâcını anlattı. İşiten kâfirler alay etti. Muhammed aklını kaçırmış, iyice sapıtmış, dediler. Müslüman olmağa niyetli olanlar da vazgeçti. Birkaçı sevinerek Ebû Bekir’in (radıyallahü anh) evine geldi. Çünkü, bunun akıllı, tecrübeli, hesaplı bir tüccar olduğunu biliyorlardı. Kapıya çıkınca hemen sordular:

“Ey Ebû Bekr! Sen çok kerre Kudüs’e gittin, geldin. İyi bilirsin, Mekke’den Kudüs’e gidip gelmek, ne kadar zaman sürer?” dediler:

Hazret-i Ebû Bekr; “İyi biliyorum. Bir aydan fazla.” dedi.

Kafirler bu söze sevindi. Akıllı, tecrübeli adamın sözü böyle olur, dediler. Gülerek, alay ederek ve Ebû Bekr’in de kendi fikirlerinde olduğuna sevinerek:

“Senin efendin, Kudüs’e bir gecede gidip geldiğini söylüyor, artık iyice sapıttı” diyerek, Ebû Bekir’e sevgi, saygı ve güvence gösterdiler.

Hazret-i Ebû Bekr, Resûlullah’ın mübârek adını işitince; “Eğer O söylediyse inandım. Bir anda gidip gelmiştir.” deyip içeri girdi. Kâfirler neye uğradıklarını anlayamadı. Önlerine bakıp gidiyor ve; “Vay canına, Muhammed ne yaman büyücü imiş. Ebû Bekr’e sihir yapmış.” diyorlardı.

Hazret-i Ebû Bekr hemen giyinip, Resûlullah’ın yanına geldi. Büyük kalabalık arasında, yüksek sesle; “Yâ Resûlallah! Mîrâcınız mübarek olsun! Allahü teâlâya sonsuz şükürler ederim ki, bizleri, senin gibi büyük Peygambere, hizmetçi yapmakla şereflendirdi. Parlayan yüzünü görmekle, kalpleri alan, ruhları çeken tatlı sözlerini işitmekle nîmetlendirdi. Yâ Resûlallah! Senin her sözün doğrudur. İnandım. Canım sana fedâ olsun!” dedi. Ebû Bekr’in sözleri kâfirleri şaşırttı. Diyecek şey bulamayıp dağıldılar. Şüpheye düşen, îmânı zayıf birkaç kişinin de kalbine kuvvet verdi. Resûlullah o gün Ebû Bekr’e “Sıddîk” dedi. Bu adı almakla, bir kat daha yükseldi.

Kâfirler bu hâle çok kızdı. Müminlerin kuvvetli îmânına, Peygamberin her sözüne hemen inanmalarına, O’nun çevresinde pervâne gibi toplanmalarına dayanamadılar. Resûlullah’ı mahcup ve mağlûp etmek için, imtihan etmeye yeltendiler:

“Yâ Muhammed Kudüs’e gittim, diyorsun. Söyle bakalım. Mescidin kaç kapısı, kaç penceresi var?” gibi şeyler sordular. Hepsine cevap verirken, Hazret-i Ebû Bekr, öyledir yâ Resûlallah, derdi. Halbuki, Resûlullah edebinden, hayâsından karşısındakinin yüzüne bile bakmazdı. Buyurdu ki: “Mescid-i Aksâ’da etrafıma bakmamıştım. Sorduklarını görmemiştim. O anda Cebrâil (aleyhisselâm), Mescid-i Aksâ’yı gözümün önüne getirdi, (televizyon gibi) görüyor, sayıyordum. Sorularına, hemen cevap veriyordum.” Yolda, develi yolcular gördüğünü söyledi; “İnşaallah Çarşamba günü gelirler.” buyurdu. Çarşamba günü güneş batarken, kervan Mekke’ye geldi. Fırtına eser gibi olduğunu, bir devenin yıkıldığını söylediler. Bu hâl müminlerin îmânını kuvvetlendirdi. Kâfirlerin düşmanlığını arttırdı.

Kaynak: Yeni Rehber Ansiklopedisi cilt 14

.

Aydın geçinen zavallılar!Posted on 12 Şubat 2021

 

Dün Sultan II. Abdülhamid Han’ın vefatının 103. Sene-i devriyesi idi. Kendisini rahmetle yâd ediyorum. Onu ve günümüzü anlamak açısından Tanzimat dönemini ve sonrası devlet adamlarını çok iyi tanımaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. Dolayısıyla bu konuyu işlemeye devam edeceğim…

Tanzimat fermanı ile birlikte, Osmanlı Devleti’nde ikiyüzlü bir politika işlemeye başlayacaktı. Bu politikanın esasını halka karşı hamasi nutuklar teşkil edecekti. Gerçekte ise devletin asıl sahipleri ve bu ülkede kimler muktedir anlaşılamayacaktı. Hatta bu durum cumhuriyet döneminde, “İktidar olursunuz ama muktedir olamazsınız” vecizesini siyaset tarihimize kazandıracaktı…

Muktedir olan kimdi? Ne zamandan beri ülkemizde muktedir olmuşlardı? İşte bu suallerin cevabı bizi Tanzimat’a kadar götürmektedir. Tanzimat dönemi padişahın bir kısım yetkilerini budamıştı. Peki muktedir olanlar Osmanlı devlet adamları mıydı? Buna “evet” cevabını vermek maalesef mümkün değildir.

Nitekim dönemin devlet adamlarının her birini tek tek incelediğimizde, İngiliz Fransız veya Rus taraftarı diye tanındığına şahit olacağız.

Osmanlı Devleti, muhteşem devirlerinde devşirdiği adamları Müslüman kılıyor ve ülkesinin hizmetinde mert bir şekilde kullanıyordu. Şimdi ise İngilizler modern ve sinsi devşirmeciliğin yolunu açmıştı. Devşirdikleri adamlar ülkesinden çıkmıyor, Müslüman kisvesini çıkarmıyor ve fakat yabancılara hizmet kuşağını bağlıyordu.

Sultan II. Abdülhamid Han 30 yıllık şahsi iktidarında devletini bu tasalluttan bir müddet için de olsa kurtaracaktı. Fakat döneminde yetiştirdiği öz evlatları, kendisine İngiliz, Fransız ve Rus’tan daha fazla hakaret edecek ve akılalmaz iftiralar yapıştıracaklardı.

Tahttan indirildikten sonra da neredeyse 80 sene, Fransız akademi üyesi Albert Vandal’ın onun için söylediği “Kızıl Sultan” ifadesi, ders kitaplarımızda okutulacaktı.

Türk’ün üç bin yıllık tarihinde hakanlarına, kağanlarına, hanlarına, şahlarına, padişahlarına, sultanlarına karşı duyulmuş bir söz değildi. En beceriksizi dahi olsa neticede sultanlarıydı, başlarıydı.

Eski Türklerdeki “kut” anlayışı İslamiyet döneminde yerini “Zıllullah” tabirine bırakmıştı.

Müslüman millet, Topkapı Sarayı girişinde yazılı olduğu gibi “es-Sultan zıllullahi fil erd” (Sultan yeryüzünde Allah’ın gölgesi, halifesidir) inancıyla sultanlarına karşı hürmetle hareket ediyor ona olan saygı ve bağlılıklarını her şeyin üzerinde görüyorlardı.

Biz bir din biliriz bir de padişah,
Bin yıl ömür versin yaradan Allah.

İnancı ve zihniyeti nasıl yok edilmişti, nasıl bir dönüşüm yaşamıştı. Bu düşmanlık ve kinin nedeni nasıl anlaşılabilirdi. Bunu salt menfaat anlayışı ile çözmek mümkün değildir.

Devlet Bahçeli Bey’in 01.12.2020 tarihinde Meclis Grubunda milletvekillerine hitaben yaptığı şu konuşma, bu meseleyi mükemmelen özetlemektedir.

“19. yüzyılda vezirlik, nazırlık, sadrazamlık görevlerini üstlenmiş Saffet Paşa, medeni bir ülke hâline gelmek için Avrupa’nın bütünüyle kopya edilmesini ısrarla tavsiye ve tembih etmişti.

Öze değil kabuğa bakmıştı, mazrufa değil zarfa kafa yormuştu.

Elbette akıl tutulmasına ve teslimiyetçilik anaforuna düşen yalnızca bu Paşa değildi.

Tanzimat ve Meşrutiyet süreçlerinin kategorik biçimde savurduğu devlet ricali maalesef çareyi kendi özünde, kendi değerlerinde, hemen yanı başında duran millî ve manevi hasletlerde görmedi, göremedi.

Ya görmesini bilemediler, ya da gördüklerini özümsemediler.

Ruh kökleri tarih ve milletle bir olan fikir ve siyaset adamları için haysiyet, abeste direniş değil hakikate gönüllü teslimiyettir.

Aydın geçinen zavallılar, Batılı dostları alınmasın diyerek tarihi boyunca birikmiş dev hazineleri, haşmet ve görkem aydınlığıyla parlayan muzaffer geçmişi utangaç çocuk edasıyla gizlemeye çalıştılar…” 

 

İngiltere’nin Doğu’daki sesi! 

İşte Osmanlının içine düştüğü bu büyük dönüşümün en büyük aktörü İngiliz Lord Stratford Canning idi. Evvelki hafta nispeten değindiğimiz Canning’i ve devlet adamlarımız üzerindeki tesirini çok iyi bilmek gerekmektedir.

Londra’nın merkezindeki West Minister Abbey Katedrali’nin içerisine yerleştirilen Stratford Canning heykelinin altında dönemin meşhur Kraliyet Şairi Alfred Tennyson’nun şu notu her şeyi özetlemekteydi:

“İngiltere’nin Doğu’daki sesi!” Bu sesin sahibi Osmanlıyı nasıl teslim almıştı. 

O, 1832 yılından itibaren Osmanlı içerisinde faaliyetlere başlamıştı. Etkileyeceği adamı da bulmuştu. Bu Mustafa Reşit Paşa idi. Ancak bu yıllarda gerek Reşit Paşa’nın aşağı rütbesi gerekse II. Mahmud Han’ın kudreti ona arzuladığı oyunu oynama fırsatını vermeyecekti. Fakat Canning çok iyi bir gözlemci ve takipçiydi.

II. Mahmud Han dönemi ıslahatları dış dünya için korkutucuydu. Zira II. Mahmud Han, imparatorluğu tekrar güçlü kılma hamlelerini bir bir atıyordu. Hatta Yunan meselesinde aldıkları yanlı taraf üzerine Canning de dâhil büyükelçileri ülkeden kovar gibi uzaklaştırmıştı.

İngiltere’nin bu oluşuma fırsat vermemesi gerekti. Nitekim Osmanlı donanması Navarin’de yakılmış ve onun yaraları sarılmadan yeniçeri ocağı da kaldırılmışken dizginler ellerine geçirilmeliydi!..

Bu dönemde Reşit Paşa’nın Londra’ya gelmesi büyük bir şans olacaktı. Canning, kendisiyle uzun uzun görüşme ve planlarını tertipleme imkânını bulacaktı. Mısır Valisi Mehmed Ali Paşa meselesi de kendilerine istedikleri fırsatı altın tepsi içinde sunmuş bulunuyordu.

Reşit Paşa, Mısır meselesinde Osmanlıların desteklenmesi karşılığında İngilizlerin beklentilerinin fazlasıyla karşılanacağını belirtmişti. Diplomasi başarısı olarak gösterilen bu hareket aslında teslimiyetten başka bir mana taşımıyordu.

Nitekim önce Mehmed Ali Paşa’nın İngilizlerin de teşviki ile Osmanlı Devleti üzerine yürüme planı başarı ile sahnelendi. Ardından II. Mahmud Han’ın vefatı tasarlanan projeleri hayata koyma imkânını sundu.

1839 yılında genç ve tecrübesiz padişaha siyasi destek vaadiyle Tanzimat Fermanı ilan ettirildi. Bir kısım Osmanlı devlet adamları Mısır meselesinin halli ile birlikte Tanzimat’ı askıya almayı düşünüyorlardı.

Ancak İngilizler aynı düşünmüyordu. Bu adımdan asla dönüş olmayacaktı. Dönüşüm yoluna girenler yobaz ve gerici olarak yaftalanacaktı!

Nitekim Mustafa Reşit Paşa ile birlikte Tanzimat’ın mimarı olan Stratford Canning, 30 Ekim 1841’de Britanya Kraliçesi Alexanderia Victoria tarafından “Fevkalade yetkili elçi” olarak İstanbul’a atandı. Fakat bu fevkalade elçi, yetkileri kimden alıyordu, kime veriyordu?

Canning’e Kraliçe tarafından verilen talimatnamede şu husus önemle vurgulanmıştı: 

“Doğu Akdeniz’de Türk gücünün desteklenmesi ve imparatorluğun iç karışıklık ya da yabancı saldırganlığı neticesinde dağılmasının önüne geçilmesi…” Osmanlı Devlet adamları görünüşte deva gibi olan bu öldürücü zehri kolayca yutacaklardı!

Şanlı geçmişlerini kolayca unutmuşlardı. Bugün dahi eserlerimizde hep İngilizlerin Osmanlı toprak bütünlüğünü sağladığı anlatılır. İngiliz’in neler kazandığı ve öldürücü darbeyi nasıl indirdiği ise hep göz ardı edilir.

Demek ki Osmanlı Devlet adamları yıkılmamanın formülünü kendilerine “büyük dost” sıfatı ile yaklaşan İngiltere’de bulmuşlardır.

Artık İngilizler güya dosttur! Bizim devlet adamları da artık bu dostun emir eri hükmündedirler!

Nitekim ABD’nin de yeni Türk devletinin kurumlarına sızması, komünizm tehlikesini göstermekle olmuştu.

Bu hâl aynı senaryonun yüzyıl sonraki versiyonu değil miydi?

Haftaya II. Mahmud Han’ın vefatına bir başka cepheden bakacağız!.. 

TEFEKKÜR
Bir dîdede kim nûr-i hakîkat ola eyler,
Âyine-i emr üzre ferdâyı temaşâ…
                                      Bursalı Tâlib

(Bir gözde hakikat nuru varsa,
Olaylar aynasında geleceği seyreder.)

.